SCHOLIA IN SOPHOCLEM :: Scholia in Sophoclem (scholia vetera)

TLG 5037 004 :: *SCHOLIA IN SOPHOCLEM* :: Scholia in Sophoclem (scholia vetera) SCHOLIA IN SOPHOCLEM Schol. (Varia) Scholia in Sophoclem (scholia vetera) Source: Papageorgius, P.N. (ed.), Scholia in Sophoclis tragoedias vetera. Leipzig: Teubner, 1888: 1–468. Ajax: pp. 1–96 Electra: pp. 97–160 Oedipus tyrannus: pp. 161–212 Antigone: pp. 213–277 Trachiniae: pp. 278–349 Philoctetes: pp. 350–394 Oedipus Coloneus: pp. 395–468 Ajax: Dup. partim 5037 001 Oedipus Coloneus: Dup. partim 5037 006 Citation: Play — verse — (line)

Aj t	ΕΙΣ ΑΙΑΝΤΑ.
Aj prol	πάρεστιν Ὀδυσσεὺς ἐπὶ τὴν σκηνὴν ἀγωνιῶν καὶ πολυπραγμονῶν μή τι ἀπὸ ἐχθροῦ πάθῃ· πάντα δὲ τὰ τῆς ὑποθέσεως συνεκτικῶς ἐδήλωσεν ἐν τῷ προοιμίῳ, πρὸς τίνα ὁ λόγος καὶ ποῦ ἡ σκηνὴ καὶ τί πράττει
5	Ὀδυσσεύς, ἐν δὲ τῷ πεῖράν τινα ἤδη ἴχνος τι κατέθετο τῆς ὑποθέσεως ὡς περὶ ἐχθρὸν ἥκει· δεῖ δὲ τὰ τῆς ὑποθέσεως συνεκτικὰ εἶναι ἐν ἀρχῇ.
Aj 1	ἀεὶ ὁρῶ σε, ὦ Ὀδυσσεῦ, πείρᾳ καὶ δόλῳ μετ‐ ιόντα τοὺς ἐχθρούς· πεῖρα γὰρ ἡ βλάβη ὡς καὶ ἐν Δανάῃ οὐκ οἶδα τὴν σὴν πεῖραν· ἓν δ’ ἐπίσταμαι, τοῦ παιδὸς ὄντος τοῦδ’ ἐγὼ διόλλυμαι·
5	τὸ δὲ ἀεὶ εἶπεν ἀναφέρουσα εἰς ἐκεῖνο, ὅτι καὶ μετὰ Διομήδους κατάσκοπος γενόμενος ἐπὶ τοὺς Τρῶας οὐκ ἔλαθεν αὐτὴν ὡς αὐτὸς μαρτυρῶν φησι κλῦθί μευ, αἰγιόχοιο Διὸς τέκος, ἥ τέ μοι αἰεὶ ἐν πάντεσσι πόνοισι παρίστασαι οὐδέ σε λήθω·
10	δυσχεραίνει δὲ ἡ Ἀθηνᾶ τῷ Αἴαντι ὅτι ἀπώσατο τὴν
10	συμμαχίαν αὐτῆς. εἰς τὸ αὐτό: ἀεὶ ὁρῶ σε, ὦ Ὀδυσσεῦ, τὴν παρὰ τῶν ἐχθρῶν σοι γινομένην βλάβην ζητοῦντα προϋφαρπάσαι οἷον 〈εἰ〉 ἐπιβουλεύει σοί τις σπουδά‐ ζεις τὴν ἐπιβουλὴν τὴν κατὰ σοῦ γινομένην αὐτῷ τῷ	1
15	ἐπιβουλεύσαντι βλαβερὰν γενέσθαι· ἐκ μεταφορᾶς τῶν κυνηγῶν οἳ τὰ μικρὰ θηρία φονεύουσι προφυλαττό‐ μενοι τὴν ἐξ αὐτῶν ἐσομένην βλάβην· πεῖρα δὲ Ἀττι‐ κῶς δόλος καὶ τέχνη ὅθεν καὶ πειραταὶ οἱ κατὰ θάλατ‐ ταν κακοῦργοι.
20	Λαρτίου κτητικὸν ἀντὶ κυρίου.
Aj 2	πεῖραν δόλον. ἐχθρῶν λείπει ἡ κατά. τὸ θηρώμενον ἐπήνεγκεν καὶ τὰ ἄλλα μεταφορικῶς καὶ τὸ νεοχάρακτα εὐφυῶς· ὁπόταν γὰρ νεωστὶ αἱ ἀπο‐
5	χαράξεις τῶν ζῴων γένωνται μᾶλλον ἐπακολουθοῦσιν οἱ κυνηγέται πρὶν ὑπὸ ἀνέμου ἀφανισθῇ ἡ ὀδμή.
Aj 5	μετρούμενον \| ἴχνη ἀνιχνεύοντα. ἀριθμοῦντα, ζητοῦντα. ἀκολουθοῦντα τὰ ἴχνη τὰ ἐκείνου νεοχάρακτα, νεωστὶ κεχαραγμένα· προσοχὴν δὲ ἐργάζεται τῷ ἀκρο‐
5	ατῇ περὶ τῶν δηλωθησομένων.
Aj 7	εὖ δέ ς’ ἐκφέρει ἐπάγεταί σε ἡ βάδισις Αἴαντος δίκην κυνὸς εὐοσφρήτου ἀπὸ τοῦ ἴχνους ζητοῦντα εἰ ἔνδον γέγονεν ὁ Αἴας· προέλκονται γὰρ τοὺς κυνηγέτας αἱ κύνες ἐπὶ τὰ ἐπαγόμενα παρ’ ὃ καὶ ἐπακτῆρας ἔνιοι
5	θέλουσιν αὐτοὺς καλεῖσθαι ὡς ἐπαγομένους ὑπὸ τῶν κυνῶν· Ὅμηρος 〈οἱ δ’ ἐς βῆσσαν ἵκανον ἐπακτῆρες·〉 πρὸ δ’ ἄρ’ αὐτῶν
5	ἴχνι’ ἐρευνῶντες κύνες ἤισαν.	2
Aj 11	οὐκ ἀναγκαῖον τὸ πολυπραγμονεῖν ἔτι εἰ ἔνδον ἐστὶν Αἴας (ἔγνω γὰρ) ἀλλὰ λέγειν διὰ τί τὴν σπου‐ δὴν ταύτην ἔθου ἵνα παρ’ ἐμοῦ μάθῃς τὰ ἀγνοού‐ μενά σοι.
Aj 14	καὶ τοῦτο ἄριστα πεποίηται· φθέγμα γὰρ εἶπεν ὡς μὴ θεασάμενος αὐτήν (δῆλον γὰρ ὡς οὐκ εἶδεν αὐτὴν ἐκ τοῦ κἂν ἄποπτος ᾖς ὅμως
5	τουτέστιν ἀόρατος), τῆς δὲ φωνῆς μόνης αἰσθάνεται ὡς ἐθάδος αὐτῷ οὔσης· ἔστι μέντοι ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἡ Ἀθηνᾶ· δεῖ γὰρ τοῦτο χαρίζεσθαι τῷ θεατῇ· προ‐ θεραπεύει δὲ τὴν θεὸν ὁ Ὀδυσσεὺς καὶ οὕτω λέγει 〈τὰ κατὰ〉 τὸν Αἴαντα.
Aj 15	ἄποπτος ἀόρατος.
Aj 16	φώνημα ἀντὶ τοῦ φωνήν. ξυναρπάζω ὀξέως συνίημι καὶ ἀντιλαμβάνομαι. φρενί ἀντὶ ἀπὸ τῆς φρενός.
Aj 17	ἡ κώδων θηλυκῶς Ἀττικῶς. κώδων καλεῖται τὸ πλατὺ τῆς σάλπιγγος, ἀπὸ μέρους δὲ τὴν σάλπιγγά φησι· πολλὰ δὲ εἴδη σαλ‐ πίγγων· εἰσὶ γὰρ Λιβυστικαὶ σάλπιγγες, εἰσὶν Αἰγύ‐
5	πτιαι, εἰσὶ Τυρσηνικαί· πρῶτος δὲ Ἀρχώνδας συμμαχῶν τοῖς Ἡρακλείδαις ἤγαγεν εἰς Ἕλληνας τὴν Τυρσηνικὴν σάλπιγγα.
Aj 19	σακεσφόρῳ οὐχ ἁπλῶς ὁπλο〈φόρῳ〉 ἀλλὰ κατ’
Aj 19	ἐξοχήν· Ὅμηρος Αἴας δ’ ἐγγύθεν ἦλθε φέρων σάκος ἠύτε πύργον· οἰκεῖον δὲ 〈τοῖς πρώτ〉οις 〈τὸ〉 ὄνο〈μα〉.	3
Aj 23	τρανές σαφές· καλῶς δὲ τοῦτο ἐποίησεν ἵ〈να〉 〈συνέχη〉ται ἔτι ἡ ὑπόθεσις καὶ τὸ ἄπιστον εἰς ἀμ‐ φίγνοιαν ἄ〈γῃ αὐτούσ〉· διὸ θελοντὴς τοῦτον ὑπέστην τὸν κίνδυνον 〈ἵνα γνῶ〉 τἀληθὲς πάντων τὴν αἰτίαν
5	τοῦ γεγον〈ότος εἰς αὐ〉τὸν ἀναγόντων. ἀληθές. ἀλώμεθα τῷ νῷ ἀλώμεθα.
Aj 26	λείας ἁπάσας 〈τὰ ποίμνια〉, τὰ βοσκήματα λείας φησὶν (ἔνθεν καὶ λῃστὴς) κατὰ 〈τὸ κύριον〉· Ὅμηρος ληίδα δ’ ἐκ πεδίου συνελάσσαμεν·
5	〈τὸ δὲ κατηνα〉ρισμένας ἄκυρον· τὸ γὰρ σκυλεύειν ἐναρίζειν 〈ὅτ〉ι τὰ ἔναρα σκῦλα παρὰ τὸ ἀρηρέναι καὶ ἐντὸς αὐτῶν 〈εἶναι ἡμᾶσ〉. καὶ τὸ παρ’ Ὁμήρῳ τοιοῦ‐ τόν ἐστιν ἦ τοι βέλτερόν ἐστι 〈κατ’ οὔρεα〉 θῆρας ἐναίρειν·
10	πῶς γὰρ οἷόν τέ ἐστι σκυλεύειν 〈τοὺσ〉 λέοντας εἰ μὴ εἴη καὶ ἐπὶ τῶν ἀλόγων ζῴων τὸ σκυλεύειν; Καλλί‐ μαχος ἐπὶ τῆς λεοντείας δορᾶς τὸ δὲ σκύλος ἀνδρὶ καλύπτρη
10	γιγνόμενον, νιφετοῦ καὶ βελέων ἔρυμα.	4
Aj 27	ἐπιστάταις τοῖς ποιμέσι· καλῶς δὲ τοῦτο ἵνα μὴ παραγένοιτό τις ἀπαγγέλλων τὸ σαφές· πόθεν οὖν αὕτη ἡ ὑπόνοια; ὅτι εἶδέν τις αὐτὸν ἐν τῷ πεδίῳ πη‐ δῶντα μετὰ τοῦ ξίφους νεορράντου ἀπὸ τοῦ αἵματος.
5	〈τοῖσ〉 κυσίν· οὐκ 〈εἴασε〉 γὰρ ἡ Ἀθ〈ηνᾶ〉 ἄνθρω‐ 〈πον〉 ἀνελεῖν.
Aj 32	καὶ τὰ μὲν σημαίνομαι οἷον σημεῖα ἐμαυτῷ τινα συντίθημι ἀπὸ τοῦ ἴχνους τὰ δὲ ἀπορῶ· τοιοῦτον γὰρ συμβαίνει περὶ τοὺς ἰχνευτὰς ἐπιταραττομένων τῶν ἰχνῶν, διὰ δὲ τὴν μανίαν δυσίχνευτος καὶ ἐπι‐
5	τεταραγμένη ἡ βάσις γέγονε τοῦ Αἴαντος. 〈σημ〉ατίζομαι, δι〈ὰ ση〉μείων γινώσκω. καλῶς Ὀδυσσεὺς ἀναμένει τὸ ἀκριβὲς γνῶναι ἵνα μὴ δοκοίη κατ’ ἐχθροῦ προπετές τι πράσσειν.
Aj 33	οὐκ ἔχω ὅπως μάθω ἢ ποῦ ἐστιν.
Aj 34	καιρὸν δ’ ἐφήκεις ἐ〈πὶ καιρῷ〉 ἥκεις· εὐφυῶς δὲ ἄρχεται 〈τῆσ〉 ὑποθέσεως ὁ ποιητὴς ὥστε τρανῶσαι τὸ πᾶν διὰ τῆς Ἀθηνᾶς· θεραπεύει δὲ Ὀδυσσεὺς τὴν Ἀθηνᾶν ἵνα καὶ ἐν τοῖς ἑξῆς ἕξῃ αὐτὴν εὐμενῆ.
Aj 36	ταῦτα πρὸς τὰ ἐξ ἀρχῆς ἵνα μὴ δόξῃ ἀγνοεῖν ἡ θεὰ τὸ πρᾶγμα.
Aj 38	ἐν τοῖς ἀμοιβαίοις κατὰ βραχὺ δηλοῦται ἡ ὑπόθεσις, πυνθάνεται 〈δὲ〉 πρῶτον εἰ ἄρα πρὸς καιρὸν πονῶ· εἰ γὰρ αὐτός ἐστιν ὁ τὸν φόνον δράσας πρὸς
Aj 38	καιρὸν ἂν εἴη πονῶν ὁ Ὀδυσσεύς.	5
Aj 39	τὸ ὡς ἀντὶ τοῦ ἀληθῶς.
Aj 40	καὶ πρὸς τί δυσλόγιστον ἐπύθετο πρῶτον εἰ αὐτός ἐστιν ὁ δράσας εἶτα καὶ τὴν αἰτίαν πυνθάνεται· τὸ δὲ δυσλόγιστον ὅμοιον τῷ πρᾶγος ἄσκοπον· ἀγνοεῖ γὰρ ἔτι τὴν μανίαν.
Aj 41	χόλῳ βαρυνθείς ὁ μὲν Ὀδυσσεὺς πυνθάνεται πρὸς τί αὐτῷ χρήσιμον ἡ δὲ τὴν αἰτίαν ἐπήγαγεν ὑφ’ ἧς κινηθεὶς εἰς χόλον ἤχθη· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ λεῖπον τῆς ὑποθέσεως, ἡμεῖς δὲ ὡς προεπιστάμενοι τὰ πράγ‐
5	ματα ἀμβλύτερον κατανοοῦμεν. ἤδη τὴν μανίαν αὐτοῦ σημαίνει ἔνθεν αὐτῷ ἡ πλάνη γεγένηται.
Aj 44	ἦ καὶ τὸ βούλημ’ ὡς ἐπ’ Ἀργείοις ἐρωτᾷ πῶς μόνος ὢν πρὸς πλῆθος ἐδύνατο μάχεσθαι.
Aj 45	κἂν ἐξεπράξατο μὴ λέγε βούλευμα, φησίν· οὐ γὰρ ἦν βούλευμα ἀλλὰ πρᾶγμα εἰ κατημέλησα ἐγώ.
Aj 48	παρέστη ἐπλησίασεν ἡμῖν. κἀπὶ τέρμ’ τῆς ὁδοῦ.
Aj 49	πύλαις ταῖς τῶν σκηνῶν πύλαις.
Aj 50	μαιμῶσαν γράφεται καὶ διψῶσαν. προσκορὲς ἦν διηγηματικῷ εἴδει τὸ πᾶν διεξελθεῖν. λέ ...... μαιμᾶν.
Aj 51	τὸ ἑξῆς, ἐγώ σφ’ ἀπείργω τῆς ἀνηκέστου χαρᾶς.
Aj 52	τῆς ἀνηκέστου χαρᾶς χαράν φησι τὴν ἐπὶ τῷ δοκεῖν τοὺς Ἕλληνας ἀνῃρῆσθαι· ταύτης οὖν αὐτὸν
Aj 52	τῆς χαρᾶς ἀπεῖρξα δυσφόρους γνώμας ἐμβαλοῦσα τοῖς ὄμμασι· καλῶς δὲ εἶπεν γνώμας· οὐ γὰρ κλέψαι φησὶ	6
5	τὴν ὄψιν ὥστε μὴ ὁρᾶν ἀλλ’ ἐπ’ αὐτῇ γνώμην δύσ‐ φορον ἐπιβαλεῖν ὡς οἴεσθαι ἰδεῖν τὰ μὴ ὄντα, τοῦτο δὲ οὐ τῶν ὀφθαλμῶν ἁμάρτημα ἀλλὰ πολὺ πρότερον τῆς διανοίας.
Aj 54	ἄδαστα ἀμέριστα, ἀδιαίρετα· πιθανὸν δὲ καὶ πρὸς τὸ πλῆθος· ἐλάσσονα γὰρ εἶναι εἰκός.
Aj 56	κύκλῳ ῥαχίζων κατὰ πάντα τόπον τῆς ἐπαύλεως σφάζων καὶ διακόπτων διὰ τὸ τὴν πρώτην καὶ με‐ γάλην διακοπὴν κατὰ 〈τὴν〉 ῥάχιν γίνεσθαι· ἐκ μετα‐ φορᾶς καὶ τοὺς μεγάλα κακουργοῦντας ῥαχιστάς φαμεν.
Aj 57	〈δισσοὺς Ἀ〉τρείδας πιθανῶς τούτων τὰ ὀνό‐ 〈ματα〉 εἶπεν· κατ’ αὐτῶν γὰρ πλείων ἡ ἀ〈γανά〉‐ κτησις ὡς τῆς ἀδικίας προκαταρξαμένων· τὸ δὲ τοῦ Ὀδυσσέως ἐταμιεύσατο τῷ Αἴαντι ἵνα καὶ μεῖζον εἴη
5	τὸ πάθος αὐτοῦ φανερῶς παραπαίοντος κἀπειδὴ γελοῖον προελθόντα τὸν Αἴαντα λέγειν καὶ παρενοχλεῖν τοῖς θεαταῖς εἰ προειρήκει πάντα ἡ Ἀθηνᾶ. ἔχων γράφε παρών.
Aj 58	ἐμπίπτων γράφε ἐμπεσών.
Aj 59	ἐγὼ δὲ φοιτῶντα ἤτοι μαινόμενον (φοῖτος γὰρ ἡ μανία) ἢ περιερχόμενον ἐν τοῖς ποιμνίοις διὰ τὴν μανίαν (λέγει 〈γὰρ〉 μανιάσι νόσοις) ἢ ἀναστρ〈εφό‐ μενον〉 ἐν τῇ μανίᾳ.
5	μεθ’ ὁρμῆς μεμηνότα.
Aj 60	εἰς ἕρκη κακὰ γράφε εἰς ἐρινῦν κακήν.	7
Aj 61	ἐλώφησεν ἐπαύσατο· ἀπὸ τῶν ὑποζυγίων ὅθεν καὶ τὸ εὐλόφως φέρειν.
Aj 62	τοὺς ζῶντας τοὺς ζῶντας τῶν βοῶν δήσας ὡς αἰχμαλώτους ἄνδρας ἄγει καὶ τὰ λοιπὰ ποίμνια· πι‐ θανὸν δὲ καὶ τοῦτο προειρῆσθαι ἵνα ὅταν εἴπῃ ἡ Τέκμησσα περὶ τοῦ κριοῦ προεπιστάμεθα τοῦτο.
Aj 66	δείξω δὲ καὶ σοί πιθανὴ ἡ παρείσοδος τοῦ Αἴαντος· οὕτω γὰρ μεῖζον γίνεται τὸ πάθος τῆς τραγ‐ ῳδίας τῶν θεατῶν νῦν μὲν παραφρονοῦντα ὀλίγῳ δ’ ὕστερον ἔμφρονα θεωμένων καὶ ἵνα ἰδὼν ὁ Ὀδυσσεὺς
5	ἐξείπῃ τοῖς ἄλλοις Ἕλλησιν, οὕτω δὲ καὶ ἡ εὔνοια τῆς Ἀθηνᾶς ἐνδείκνυται εἰς τὸν Ὀδυσσέα.
Aj 72	ἀπευθύνοντα τιμωρίαν ἀπαιτοῦντα. προσμολεῖν τουτέστιν ἐξελθεῖν.
Aj 75	ἐπιστρέφει ἡ Ἀθηνᾶ ὡς οὐδενὸς ἐσομένου κακοῦ.
Aj 76	μὴ πρὸς θεῶν παραιτεῖται Ὀδυσσεὺς οὐχ ὡς κωμῳδοῦντος τοῦ ποιητοῦ δειλίαν τοῦ ἥρωος (οὕτω γὰρ ἀφαιρεθείη τῆς τραγῳδίας τὸ ἀξίωμα) ἀλλὰ τὸ εὐλαβὲς ἐνδείκνυται· ἔμφρονος γὰρ ἦν τὸ τῷ μεμηνότι
5	παραχωρεῖν· ὅρα γὰρ οἷον ἦν προσελθόντα ἐκεῖνον θεάσασθαι τὸν ἐχθρόν.
Aj 77	τί μὴ γένηται; μὴ τί γένηται φοβῇ; οὐχ ὁ αὐτὸς ἦν καὶ πρότερον ἄνθρωπος ἀλλ’ οὐδὲν ὑμᾶς εἰρ‐ γάσατο κακὸν ἡμῶν ἐπιμελουμένων;
Aj 78	τῷδε τἀνδρὶ δεικτικῶς ἀντὶ τοῦ ἐμοί, τῷ
Aj 78	Ὀδυσσεῖ.	8
Aj 79	οὐκοῦν γέλως ἥδιστος εἰς ἐχθρούς σκληρὸν μὲν τὸ λέγειν ἐπεγγελᾶν τοῖς ἐχθροῖς ἀλλὰ θεός ἐστιν οὐκ εὐλαβουμένη τὸ νεμεσητόν· ἄλλως τε καὶ παροξύ‐ νουσα τὸν Ὀδυσσέα φησίν.
Aj 80	ἐμοὶ μὲν ἀρκεῖ μέτριον διεφυλάχθη τὸ τοῦ Ὀδυσσέως ἦθος διὰ τὸ μὴ ἐντρυφᾶν τοῖς κακοῖς.
Aj 81	μεμηνότ’ ἄνδρα περιφανῶς ὀκνεῖς ὀκνεῖς ἀντὶ φοβῇ· πυκνῶς γὰρ τίθησι τὸ ὀκνεῖν ἐπὶ τοῦ φοβεῖσθαι. ὀκνεῖς φοβῇ. τρίβραχυς.
Aj 82	φρονοῦντα γάρ νιν οὐκ ἂν ἐξέστην ἑκατέρῳ τὸ οἰκεῖον παράκειται καὶ οὐ χρὴ τὰ τοῦ Ὀδυσσέως φρονιμώτερα οἴεσθαι τῶν τῆς Ἀθηνᾶς ἀλλ’ ἐκεῖνο σκοπεῖν, ὅτι ἡ μὲν μετὰ παρρησίας διαλέγεται ὡς θεὸς
5	ὁ δὲ ὑπεσταλμένως ὡς θνητὸς τὸν καιρὸν ὁρᾷ ὅτι ὁμόσε χωρῆσαι τῇ μανίᾳ τοῦ ἐχθροῦ οὐχ ἁρμόζει. φρονοῦντα γὰρ αὐτὸν οὐκ ἂν ἐξέστην δι’ εὐλάβειαν, τὸ δὲ νῦν ἐκστῆναι οὐ τῷ Αἴαντι ἀλλὰ τῇ μανίᾳ.
Aj 85	ἐγὼ σκοτώσω βλέφαρα καίπερ δεδορκότα ἢ καὶ βλέποντα τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ποιήσω μὴ δεδορκότα.
Aj 89	ὦ οὗτος διὰ τοῦ οὗτος καὶ τοῦ Αἴας δισσὴ ἡ κλῆσις, ἢ ὅτι καὶ πρότερον ἐκάλεσεν αὐτὸν (ὅτε καὶ Ὀδυσσεύς φησι, τί δρᾷς Ἀθάνα;) ἢ ὡς καὶ πρότερον ὁπότε ἐδόκει συλλαμβάνειν αὐτῷ πρὸς τὴν ἀναίρεσιν.
Aj 90	τί βαιόν ὀλίγον ἀντὶ τοῦ οὐδὲ ὅλως· σύμ‐ μαχον δὲ αὐτὴν νομίζει ὡς καὶ ἐν τοῖς ἑξῆς φησιν,
Aj 90	ὡς εὖ παρέστης.	9
Aj 91	ὦ χαῖρ’ Ἀθάνα ἐπέγνω μὲν τὴν Ἀθηνᾶν τὰ δὲ ἑξῆς τοῦ παραπαίοντος· οὕτω γὰρ ἂν προκόψειεν ἡ ὑπόθεσις· οὐ παντελῶς δὲ ἀπώλετο αὐτοῦ τὸ ἡγε‐ μονικὸν ἀλλ’ ἡ μανία γέγονε περὶ τὸ λογιστικόν·
5	ἐμέμνητο μὲν γὰρ ὡς ἐχθροὺς ἀνελὼν περὶ τὸ πρόσ‐ ωπον δ〈ὲ ἐ〉σφάλλετο ὅτι ποίμνια ἀνεῖλεν καὶ 〈ἐλο〉‐ γίζετο ἄνδρας ἀνῃρηκέναι.
Aj 96	τὸ μὴ οὐχὶ βάψαι τὸ ξίφος εἰς τὸν στρατόν.
Aj 98	ἐὰν δασυνθῇ τὸ οι ἔσται ἐπὶ τῶν Ἀτρειδ〈ῶν〉, 〈ἐὰν δὲ〉 ψιλὸν τὸ οἶδα ἀντὶ τοῦ ἐπίσταμαι.
Aj 100	καλῶς τὰ ἐμὰ ἔφη, οὐχ ἃ δεῖ με λαβεῖν, 〈ὡσ〉 ἰδίων ἀπεστερημένος.
Aj 102	ἢ πέφευγέ σε; οὐχ ὡς διαστέλλουσά φησιν, ὡς ἂν εἴποι τις ἔθαν〈εν〉 ἢ πέφευγέν σε, ἀλλὰ παρ‐ οξύνουσα· φησὶ γὰρ 〈πέ〉φευγεν δή σε ὁ Ὀδυσσεύς.
Aj 103	τὸ ἐξῶλες θηρίον· κίναδος γὰρ ἡ ἀλώπηξ· πάνυ δὲ κατατρέχει τοῦ Ὀδυσσέως ὡς ἐχθίστου.
Aj 104	τὸν σὸν ἐνστάτην ἤτοι κατὰ πάντα ἐνιστά‐ μενόν σοι ἢ ἰδικῶς ἐπὶ τῆς κρίσεως μόνον οἷον τὸν ἀντίδικον· κυρίως δὲ ἐνστάτης ὁ ἐν τῇ ὁδῷ ἀντιστή‐ κων τινὶ ὡς εἰ λέγοι τις τὸν Οἰδίποδα τοῦ Λαΐου
5	ἐνστάτην γεγενημένον.
Aj 105	ἥδιστος, ὦ δέσποινα καθ’ ἡδονήν μοι· δε‐ σμώτης δὲ λέγεται καὶ αὐτὸς ὁ δέσμιος, ὡς ὁ δεσμώτης Προμηθεύς, 〈καὶ〉 ὁ δεσμῶν ὡς Κρατῖνος ἐν Πυτίνῃ
Aj 105	ἐπὶ τῶν δεσμοφυλάκων	10
5	ὄψει γὰρ αὐτὴν ἐντὸς οὐ πολλοῦ χρόνου παρὰ τοῖσι δεσμώταισι καταπιττουμένην.
Aj 108	ἑρκίου στέγης τοῦ περιφράγματος τῆς αὐλῆς ἢ τῆς τοῦ δώματος στέγης· ἑρκίον γὰρ τὸ δῶμα.
Aj 110	μάστιγι πρῶτον ἐντεῦθεν ἡ ἐπιγραφὴ τοῦ δράματος. οὐ πρότερον φονεύσω αὐτὸν πρὶν ἂν μαστίξω.
Aj 112	χαίρειν, Ἀθάνα, τἄλλα τὸ ἦθος τῆς ἀπαγ‐ γελίας ἀρχαῖον· ἔστι δὲ νῦν τὸ χαίρειν ἀντὶ χαρτῶς ἐμοὶ λέγειν· φησὶ δὲ ὡς κατὰ τὰ ἄλλα 〈μὲν〉 εἴκων τῇ θεῷ τοῦτο δὲ ἀντιβαίνων· ὑπεροπτικὸν δὲ τὸ ἦθος
5	αὐτοῦ ἐντεῦθεν ἐνδείκνυται ὁ ποιητὴς (ἐπεὶ πάνυ πρόσκειται ὁ ἀκροατὴς τῷ Αἴαντι διὰ τὴν συμφορὰν καὶ μονονουχὶ χαλεπαίνει τῷ ποιητῇ) ἵνα δόξῃ ἀξιο‐ παθεῖν ὁ Αἴας μὴ ὑποτεταγμένος τῇ δαίμονι. ἔγωγέ ς’ ἐφίεμαι ἐφίεμαί σε εἰς τὰ ἄλλα κελεύειν
10	μοι καὶ χαίρειν ὡς πειθομένου μου, εἰς τοῦτο δὲ μόνον οὐκ ἀκούσομαί σου.
Aj 115	ἐννοεῖς γράφε ἐννέπεις.
Aj 118	ὁρᾷς, Ὀδυσσεῦ παιδευτικὸς ὁ λόγος καὶ ἀπο‐ τρεπτικὸς ἁμαρτημάτων καὶ διὰ τοῦτο ἐπίτηδες καὶ τῷ Ὀδυσσεῖ καὶ τῷ θεατῇ ὑπέδειξε τὸν Αἴαντα δηλῶν ὡς ὁ πρότερον φρόνιμος καὶ πρακτικὸς νῦν ἐξέστη διὰ τὸ
5	θεομαχῆσαι· καὶ τοῦτο δὲ Ὁμήρου παίδευμα, ὅτι ἐφ’ οἷς αὐχοῦσί τινες τούτων στεροῦνται παρὰ θεῶν ὡς
5	καὶ Θάμυρις τὴν μουσικὴν καὶ Νιόβη τῶν τέκνων.	11
Aj 121	ἐποικτείρω ἐλεῶ.
Aj 122	Ἴωνες ἔμπης φασίν, Ἀττικοὶ δὲ ἔμπας καὶ ἔμπα.
Aj 124	οἷον ἀφορῶν εἰς τὰ ἀνθρώπινα τὰ πάντων κοινά.
Aj 125	ὁρῶ γὰρ ἡμᾶς πρὸς τὸ Πινδαρικὸν τί δέ τις; τί δ’ οὔ τις; σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωποι ἀντὶ ἀνυπάρκτου τὸ ἀνυπαρκτότερον· ἐνταῦθα μέντοι
5	ἐστὶν ὁ λόγος ἐγγυτέρω τῆς ἀληθείας ἤπερ τὸ Πινδα‐ ρικόν· ὁ μὲν γὰρ Πίνδαρος ἐν τοῖς ἀσυστάτοις πε‐ ποίηται τὴν ὑποβολὴν ὁ δὲ ἐν τοῖς φαινομένοις καὶ δοκοῦσιν οὐχ ὑπάρχουσι δὲ κατὰ ἀλήθειαν· ὁ δὲ Ὅμηρος δι’ ἑνὸς αὐτάρκως τοῦτο δεδήλωκεν
10	οὐδὲν ἀκιδνότερον γαῖα τρέφει ἀνθρώποιο.
Aj 126	εἴδωλ’ ἀπεικάσματα.
Aj 127	ὑπέρκοπον φασὶ τὸν Αἴαντα τρίτον ἠσεβη‐ κέναι περὶ τοὺς θεούς, πρῶτον μὲν ἐκβαλεῖν τοῦ δίφρου τὴν Ἀθηνᾶν βουλομένην αὐτῷ συμμαχεῖν, δεύ‐ τερον ἀπαλεῖψαι τὴν γλαῦκα τὴν ἐγγεγραμμένην τῷ
5	ὅπλῳ αὐτοῦ ἐξ ἔθους πατρῴου, τρίτον ὅτι οὐκ ἐπείσθη τῷ πατρὶ συμβουλεύοντι πείθεσθαι τοῖς θεοῖς. ἀντὶ ὑπέρκομπα.
Aj 130	χειρὶ δυνάμει.
Aj 131	ἡμέρα γὰρ μία ἐλαττοῖ καὶ πάλιν αὔξει.
Aj 132	τὸ συναγόμενον τοῦτό ἐστιν, ὅτι δεῖ θεο‐ φιλεῖς μόνον εἶναι τοὺς σώφρονας καὶ ἐπὶ ἄλλῳ 〈μὴ〉 ἀλαζονεύεσθαι.
Aj 134	Τελαμώνιε παῖ πιθανῶς αὐτῷ ὁ χορὸς ἐσκεύασται ἀπὸ Σαλαμινίων ἀνδρῶν τοῦτο μὲν παρ‐ ρησιαζομένων ὡς ἐλευθέρων τοῦτο δὲ συμπαθῶς ἐχόν‐ των ὡς πολιτῶν καὶ αἰδημόνως λαλούντων ὡς ὑπ‐	12
5	ηκόων· οὐ γὰρ πιθανὸν ἐξ Ἀχαιῶν εἰσάγειν καὶ διὰ τὸ μὴ συνάχθεσθαι καὶ διὰ τὸ μὴ προσκρούειν τῷ βασιλεῖ, τὸ δὲ τῶν αἰχμαλώτων κηδεμονικὸν μέν, ὡς Αἰσχύλος ἐν Θρῄσσαις, οὐ μὴν εὐπρόσωπον· ὅρα γὰρ οἷον αἰχμαλώτους ἐπιτιμᾶν τῷ Μενελάῳ· πιθανὴ δὲ καὶ ἡ
10	εἴσοδος· ἀκούσας γὰρ ὁ Ὀδυσσεὺς παρὰ τῆς Ἀθηνᾶς δείξω δὲ καὶ σοὶ τήνδε περιφανῆ νόσον ὡς πᾶσιν ἀνθρώποισιν εἰσι〈δὼν〉 θροῇς καὶ μαθὼν τὸ σαφὲς 〈δεδή〉λωκε τοῖς Ἀχαιοῖς· ταύτης οὖν 〈τῆς φή〉μης ἀκούσαντες οἱ Σα〈λαμί〉νιοι παραγε‐
15	γόνασι 〈μηδέπω〉 ὑπὸ τῆς 〈εὐνοίας πε〉πει〈σμένοι〉 ὡς αὐτὸς εἴη ὁ πράξας 〈ἀλλ’ ἀπι〉στοῦντες ὡς ὑπὸ ἐχθροῦ 〈πεπλά〉σθαι οἰόμενοι· ὁ δὲ νοῦς, 〈σοῦ μὲν εὖ〉 πράσ‐ σοντος ἐν 〈χαρᾷ ἐσ〉μεν καὶ τὸ ἀνάπαλιν, 〈τὸ〉 δὲ ὅλον ο〈ἷον〉 ἐν σοί ἐσμεν· 〈τὰ δὲ〉 πράγματα νῦν
20	τοῦ Αἴαντος 〈φαῦλά ἐστι〉 καὶ οὐκ ἐνεχώρει αὐ〈τῷ〉 〈διη〉γήσασθαι τὰ ἀνδραγα〈θήμα〉τα.
Aj 135	〈βά〉θρον ἀγχιάλου τὸ θεμέλιον, τὸ ἕ〈δρασμα〉 ἀντὶ τοῦ δι’ ὃν ἵσταται ἡ Σα〈λαμίσ〉· οὐ πάντως δὲ αἱ ἀγχίαλοι 〈καὶ〉 ἀμφίαλοί εἰσιν οἵα ἐστὶ καὶ ἡ Ἀλεξάνδρεια, ἀγχίαλος μέν ἐστιν οὐ〈κ〉 ἀμφίαλος δέ,
5	αἱ δὲ νῆσοι καὶ 〈ἀγχία〉λοι καὶ ἀμφίαλοί εἰσιν.	13
Aj 136	σὲ μὲν εὖ πράσσοντ’ ἀντὶ τοῦ σοῦ μὲν εὖ πράσσοντος· ἢ οὕτως, εἰς σὲ μὲν εὖ πράττοντα ἐπιχαίρω ἵνα λείπῃ ἡ εἰς. ἐπιχαίρω ἀντὶ συγχαίρω.
Aj 137	σὲ δ’ ὅταν ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἐπιβῇ, εἰς σὲ δὲ ὅταν νόσος ἐπιβῇ· κακόθρους δὲ οἷόν ἐστι καὶ τὸ ἑξῆς τοιούσδε λόγους ψιθύρους ἀντὶ τοῦ διάβολος.
5	ζαμενὴς δυσμενής.
Aj 140	ἐπεὶ περιδεὲς τὸ ζῷον· ὄμμα δὲ πελείας περι‐ φραστικῶς ἡ πέλεια.
Aj 141	ὡς καὶ τῆς παρελθούσης νυκτὸς ἐν φόβῳ γεγόναμεν ἐπὶ τῇ σῇ δυσκλείᾳ· πιθανῶς δὲ οὐκ ἐλέγχει τὸν βασιλέα ὡς ἡμαρτηκότα ἀλλὰ τὴν δυσπραξίαν προσέλαβεν ὡς ἀπὸ τῆς εἱμαρμένης· πάνυ δὲ εὖνοι
5	ὄντες ἀπιστοῦσι καὶ ὑπολαμβάνουσιν αὐτὸν ὑπὸ τοῦ ἐχθροῦ συκοφαντεῖσθαι· ἐν δέει οὖν καθέστηκα ὅταν ᾖ τι τοιοῦτο περὶ σέ.
Aj 143	〈ἱπ〉πομανῆ τινὲς τὸν μεγάλως μαινόμενον ἐξεδέξαντο· ἀλλ’ οὐκ ἐπίστευεν ὁ χορὸς ὅτι ἐμαίνετο ὁ Αἴας· 〈ἢ〉 σὲ τὸν 〈ἐπὶ〉 ἵπποις μαινό〈μενον καὶ〉 ἱππικόν· ἀλλ’ οἱ νησιῶται οὐχ ἱππομανοῦσιν οὐδὲ
5	ἱππήλατοί εἰσιν αἱ νῆσοι· τὸ ἱππομανῆ τοίνυν πρὸς τὸν λει〈μῶνα〉 ἐκληπτέον. ἄλλως: ἱππομανῆ ἢ αὐτὸν
5	λέγει τὸν Αἴαντα ὡς μεγάλως μαινόμενον ἀπὸ μετα‐ φορᾶς· ἡ γὰρ τῶν ἵππων μανία 〈χαλε〉πωτέρα ἐστίν [ἢ ἐπὶ ἵπποις μαινόμενον]· τὸ γὰρ ἵππος ἐπὶ μεγάλου	14
10	τάσσεται ὡς ἱπποσέλινον καὶ ἱππογνώμονα τὸν μεγα‐ 〈λογν〉ώμονα· ἢ ἐπὶ τοῦ λειμῶνος οἷον τὸν εὐανθῆ, ἐφ’ ᾧ ἵπποι μαίνονται ἢ τὸν ἄγαν μεμηνότα καὶ ἀν‐ θοῦντα καὶ ἐνυβρί〈ζον〉τα τῇ χλόῃ διὰ τὸ πλῆθος. μεγαλομανῆ.
Aj 147	αἴθωνι λαμπρῷ.
Aj 148	〈τοιούσδε λόγουσ〉 ὁ νοῦς, οὐδὲν ἐνέχυ〈ρον〉 〈εἰδὼς ὁ〉 Ὀδυσσεὺς πλάττεται 〈ψευδεῖ〉ς λόγους ἀκούσας μόνον ὡς 〈εἴης ὀφθεὶς σ〉ὺν νεορράντῳ ξίφει· κα〈λῶσ〉 〈δ〉ὲ καὶ τὸ ψιθύρους λόγους ὡς διὰ 〈πανου〉ργίαν
5	ἀδεῶς οὐ λέγον〈τοσ〉 ἀλλὰ πρὸς ἕν’ ἕκαστον ἐ〈ξα〉πα‐ τῶντος λάθρᾳ.
Aj 150	σφόδρα πείθει ὅτι ἐν ἀτυχίᾳ καθέστηκας τῆς ἥττης χάριν· ἢ ἐπεὶ μέγας εἶ ἔχει τὸν φθόνον συμπράττοντα.
Aj 154	τῶν γὰρ μεγάλων ψυχῶν ἱείας τροπικῶς ὡς ἐπὶ τῶν τοξευόντων κατὰ μεγάλου σώμα〈τος οἳ〉 οὐχ ἁμαρτάνουσιν· πιστὰ οὖν τοῖς ἀκούουσι τὰ κατὰ τῶν μεγάλων διὰ τὸν φθόνον· Πίνδαρος
5	ὄψον δὲ λόγοι φθονεροῖσιν· ἅπτεται 〈δ’ ἐσλῶν〉 〈ἀεί〉, χειρόνεσσι δ’ οὐκ ἐρίζει.
5	ἱείς ἀφιείς, τοξεύων· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ τις, κατὰ μὲν τῶν μεγάλων ψυχῶν ἱείς τις 〈οὐκ〉 ἂν ἁμάρτοι κατ’ ἐμοῦ δὲ ἱείς τις 〈οὐ〉 πείθει τὸν ἀκούοντα.	15
Aj 155	κατὰ δ’ ἄν τις ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ τοῦ δημοτικοῦ καὶ εὐτελοῦς.
Aj 157	τὸν ἔχονθ’ λείπει τὸ εὖ, πρὸς τὸν εὖ ἔχοντα.
Aj 158	καίτοι σμικροὶ μεγάλων πάνυ αἰδημόνως ὁ χορὸς ἐξελέγχων τὴν ἀδικίαν τῶν Ἑλλήνων οὐ τοῦτο ἄντικρυς ποιεῖ ἀλλὰ ψιλῶς γνωμολογεῖ· βούλεται γὰρ ἐπιτιμᾶν ὅτι κακῶς πράττουσι καθαιροῦντες Αἴαντα
5	καὶ ἑαυτοῖς ἀσυμφόρως· φησὶ γὰρ ὅτι ἀσθενὴς φυλακὴ τοῖς μικροῖς ἄνευ τῶν μεγάλων· τοῦτο δὲ τείνει καὶ ἐπὶ τὸν Αἴαντα ὅτι δεηθήσονται αὐτοῦ.
Aj 159	σφαλερὸν—ῥῦμα ἀντὶ τοῦ ἀσθενὴς φυλακή. πύργου πόλεως.
Aj 160	ἀπὸ κοινοῦ.
Aj 161	καὶ μέγας ὀρθοῖθ’ ὑπὸ μικροτέρων οὐκ ἔστιν ἐναντίος ὁ λόγος ἀλλὰ καὶ αὔξησιν ἔχει· εἰ γὰρ ὁ μέγας ὑπὸ τοῦ ἐλάττονος διασῴζεται πόσῳ τῶν μειζό‐ νων ἔχεσθαι χρή· κοινωνικὸς δὲ ὁ λόγος καὶ φιλάν‐
5	θρωπος· καὶ Ὅμηρος συμφερτὴ δ’ ἀρετὴ πέλει ἀνδρῶν καὶ μάλα λυγρῶν.
Aj 162	τοὺς ἀνοήτους τοὺς Ἕλληνας.
Aj 164	ὑπὸ τοιούτων ἀνοήτων καὶ φθονερῶν καὶ διαθρεῖν τὰ τοιαῦτα ἀνεπιστημόνων· κἀνθάδε τὸ θο‐
Aj 164	ρυβῇ σύμφωνόν ἐστιν τῷ τοιούσδε λόγους ψιθύρους πλάσσων·	16
5	μέχρι γὰρ νῦν ἐν λόγοις ἐστὶν ἡ ἀδικία καὶ θορύβῳ τῷ ἀπὸ τῆς βλασφημίας.
Aj 166	ἀπαλέξασθαι ἀντὶ τοῦ ἀντιτάξασθαι.
Aj 168	ἅπερ πτηνῶν ἀγέλαι θηλυκῷ τῷ ἀγέλαι ἐπήγαγεν ἀρσενικὴν μετοχὴν τὴν ὑποδείσαντες πρὸς τὸ νοητόν· ἐν γὰρ ταῖς ἀγέλαις εἰσὶ καὶ ἄρσενες καὶ θήλειαι· ὁ δὲ νοῦς, διὰ τοῦτο κομπάζουσι σοῦ ἀφα‐
5	νοῦς ὄντος ὡς πτηνῶν ἀγέλαι παταγοῦντες· καὶ τοῦτο εἰς τὸν κενὸν ψόφον.
Aj 172	ἦ ῥά σε Ταυροπόλα ὁ χορὸς οὐδέπω πεπι‐ στευκὼς ὅτι Αἴας τὰ τεθρυλημένα διεπράξατο ἀλλ’ οἰόμενος ἔκ τινος ὀργῆς θεῶν ταύτην τὴν φήμην γεγενῆσθαι ποιεῖται πρὸς τὴν φήμην τὸν λόγον· Ταυρο‐
5	πόλα δὲ ἢ ὅτι ἐν Ταύροις τῆς Σκυθίας τιμᾶται ἢ ἀπὸ μέρους τῶν ποιμνίων ἡ προστάτις ἢ ὅτι ἡ αὐτὴ 〈τῇ〉 σελήνῃ ἐστὶ καὶ ἐποχεῖται ταύροις ἣν καὶ ταυρωπὸν ὀνομάζουσιν. τὸ ἑξῆς, ἦ ῥά σε Ταυροπόλα ὥρμησεν ἐπὶ βοῦς ἀγελαίας· τοὺς πολλοὺς γὰρ τῶν μαινομένων
10	ἐκ σελήνης νοσεῖν ὑποτίθενται διὰ τὸ 〈τῶν〉 νυκτερινῶν δεσπόζειν φασμάτων. ἄλλως: τὴν μὲν ἀναίρεσιν τῶν ποιμνίων ὁ χορὸς πιστεύει ὑπὸ Αἴαντος γενέσθαι οὐκ ἐξ ἰδίας δὲ προνοίας.
Aj 173	ὦ μεγάλα φάτις διὰ μέσου ἡ ἀναφώνησις, ὦ θαυμαστὴ φήμη ἥτις ἐγέννησάς μοι ταύτην τὴν
Aj 173	αἰσχύνην· κακὴ γάρ, φησιν, ὑπῆρξε περὶ τοῦ Αἴαντος.	17
Aj 175	πανδήμους ἢ τὰς παντὸς τοῦ δήμου ἢ τὰς συνηγμένας.
Aj 176	ἤ πού τινος νίκας οἴονται ἐκ τούτων αὐτὸν ἐμμανῆ εἶναι· ἆρα οὖν, φησί, χαριζομένη σοι τὸ νικᾶν καρπὸν καὶ ἀπαρχὰς οὐκ ἐδέξατο τῆς νίκης ἢ ἀπὸ κυνηγεσίων δῶρα οὐ λαβοῦσα ὡς καὶ Ὅμηρος ἐπιλε‐
5	λησμένους τινάς φησι καὶ δίκην παρέχοντας τῆς λήθης. ἢ διὰ χάριν τινὸς νίκης· ἀκάρπωτον δὲ ἧς καὶ καρποὺς οὐκ ἐδέξατο.
Aj 178	εἴτ’ ἐλαφαβολίαις ἀπὸ κοινοῦ τὸ ψευσθεῖσα.
Aj 179	ἢ χαλκοθώραξ ἤ τιν’ Ἐνυάλιος διαστέλλει τὸν Ἄρεα ἀπὸ τοῦ Ἐνυαλίου ὡς ἕτερον δαίμονα ὑπουργὸν τοῦ μείζονος θεοῦ καὶ δῆλον ἐκ τῶν συν‐ δέσμων· δηλοῦται γὰρ ὁ Ἄρης ἐκ τοῦ χαλκοθώραξ,
5	ἢ καὶ ὁ Ἄρης μεμφόμενός σοι ὡς ἀπαρχὰς δορὸς οὐ 〈λα〉βὼν ἐτίσατό σε τῆς λώβης, τῆς εἰς αὐτὸν γενο‐ μένης λήθης, ἐτίσατο δὲ ἐννυχίοις μηχαναῖς ἐπὶ σοῦ ταύτης τῆς νυκτός· πιθανῶς δὲ πλείονας αἰτίας τιθέασιν ἀποροῦντες· οἱ γὰρ στοχαζόμενοι οὐ καθ’ ἓν ἵστανται.
Aj 180	τοῦτο πρὸς τὸν Αἴαντα, οὐ πρὸς τὴν φήμην λέγει.
Aj 183	οὔ ποτε γὰρ φρενόθεν οὐ γὰρ ἐπὶ τοσοῦτον ἄφρων εἶ ὡς ἄνευ αἰτίας θεῶν ἐμπεσεῖν τοῖς ποιμνίοις· ἀριστερὰ δὲ τὰ μωρὰ οἱ παλαιοὶ ἐκάλουν, δεξιὰ δὲ τὰ συνετά.
Aj 186	ἔοικε γὰρ εἶναι θεία νόσος, θεία δὲ ἡ ἐκ θεοῦ κατασκήψασα εἰς αὐτόν· τὴν δὲ νόσον αὐτοῦ φήμην Ἀργείων ὠνόμασεν.	18
Aj 188	ὑποβαλλόμενοι πειθόμενοι ἢ ὑποβλήτως λέγοντες ἢ ἰδιοποιησάμενοι· εἰ δὲ οὐκ ἔστιν ἀληθῆ ταῦτα ἀλλὰ πεπλασμένα ὑπὸ τοῦ βασιλέως ἢ Ὀδυσσέως.
Aj 189	κλέπτουσι ὑποσπείρουσι.
Aj 190	τᾶς ἀσώτου τῆς ἐξώλους καὶ σῴζεσθαι μὴ δυναμένης. Σισυφιδᾶν γράφε Σισυφίδα· λέγεται δὲ ἡ Ἀντί‐ κλεια ἀποστελλομένη ἀπὸ Ἀρκαδίας ἐπὶ Ἰθάκην πρὸς
5	Λαέρτην ἐπὶ γάμον κατὰ τὴν ὁδὸν Σισύφῳ συνελθεῖν ἐξ οὗ ἦν φύσει Ὀδυσσεύς· ὁ δὲ Σίσυφος Κορίνθου βασιλεὺς πανοῦργος ἀνὴρ περὶ οὗ φησιν Ὅμηρος ὃ κέρδιστος γένετ’ ἀνδρῶν ὅστις ὑπὸ τοὺς ὄνυχας καὶ τὰς ὁπλὰς τῶν ζῴων ἑαυτοῦ
10	μονογράμματον ἔγραψεν τὸ ὄνομα αὑτοῦ· Αὐτόλυκος δὲ κατ’ ἐκεῖνο καιροῦ ἐκέκαστο κλεπτοσύνῃ θ’ ὅρκῳ τε καὶ αὐτὰ τὰ κλεπτόμενα παρ’ αὐτοῦ τὴν μορφὴν ἤλ‐
15	λασσεν· κλέψας οὖν καὶ Σισύφου θρέμματα καὶ μετα‐ βαλὼν ὅμως οὐκ ἔλαθε τὸν Σίσυφον· ἐπέγνω γὰρ αὐτὰ διὰ τῶν μονογραμμάτων· ἐπὶ τούτοις δὲ ἐξευμενιζόμενος τὸν Σίσυφον ἐξένισεν αὐτὸν καὶ τὴν θυγατέρα αὑτοῦ Ἀντίκλειαν συγκατέκλινεν αὐτῷ καὶ ἔγκυον ἐξ αὐτοῦ
20	γενομένην τὴν παῖδα συνῴκισε Λαέρτῃ δι’ ὃ Σισύφου ὁ Ὀδυσσεύς· τὸν δὲ Ὀδυσσέα Σισύφου συνήθως φησὶ Σοφοκλῆς· καὶ ἐν Συνδείπνῳ ὦ πάντα πράσσων, ὡς ὁ Σίσυφος πολὺς ἔνδηλος ἐν σοὶ πάντα χὠ μητρὸς πατὴρ	19
25	καὶ Αἰσχύλος ἐν Ὅπλων κρίσει ἀλλ’ Ἀντικλείας ἆσσον ἦλθε Σίσυφος, τῆς σῆς λέγω σοι μητρὸς ἥ ς’ ἐγείνατο καὶ Εὐριπίδης ἐν Κύκλωπι 〈Σειλ.〉 χαῖρ’, ὦ ξέν’· ὅστις δ’ εἶ φράσον πάτραν
30	τε σήν. 〈Ὀδυσς.〉 Ἴθακος Ὀδυσσεύς, γῆς Κεφαλλήνων ἄναξ. 〈Σειλ.〉 οἶδ’ ἄνδρα, κρόταλον δριμύ, Σισύφου γένος· φαίνεται δὲ τὸ κακόηθες αὐτοῦ καὶ διὰ τῆς γενέσεως.
Aj 191	μὴ μή μ’, ἄναξ τὸ πλῆρες μὴ μή μοι, ὁ δὲ νοῦς, εἰ δὲ πλάσσουσι ταῦτα καὶ οὐκ ἀληθείᾳ σὺ ἔδρασας μηκέτι κρυπτόμενος ἐν ταῖς ἐφάλοις κλισίαις κακὴν φάτιν ἄρῃς καὶ περιποιήσῃ ἀλλὰ προελθὼν δεῖξον
5	ψευδῆ τὰ λογοποιούμενα. τὸ πλῆρες μή μοι.
Aj 193	ἄρῃ ἐπάρῃς, αὐξήσῃς ἀπὸ σοῦ.
Aj 194	ἀλλ’ ἄνα ἐξ ἑδράνων ἀνάστα ἐκ τῶν θρόνων ὅπου πολὺν χρόνον σεαυτὸν ἐνεστήριξας τὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεμφθεῖσαν ἄτην αὔξων καὶ οἷον ἐμπυρού‐ μενος ὑπὸ τοῦ πάθους καὶ ἐν ἀγωνίᾳ πολλῇ ὤν.	20
5	ὅπου μακραίωνι \| στηρίζῃ ὅπου στηρίζῃ μακραίωνι σχολῇ ὅ ἐστι πολλῷ χρόνῳ, βραδεῖ, τὸν ἀγῶνα ἐμποι‐ οῦντί σοι· μακραίων δὲ αὐτοῖς δοκεῖ διὰ τὴν εὔνοιαν.
Aj 196	ἄταν οὐρανίαν ἀντὶ μετέωρον, μεγάλην· φλέγων δὲ ζωπυρῶν, ἀνεγείρων.
Aj 197	ἐχθρῶν δ’ ὕβρις ἡ δὲ τῶν ἐχθρῶν ὕβρις τῶν ταῦτα ἐπὶ σοὶ λεγόντων οὕτω μᾶλλον ἄφοβός ἐστι καὶ ἀδεὴς εἰς τὸ βλασφημεῖν σε διὰ τὸ μὴ φαίνεσθαί σε τοῖς Ἀχαιοῖς.
5	ἀτάρβητα ἀντὶ ἀταρβήτως ὅ ἐστιν ἀνειμένως.
Aj 198	ἐν εὐανέμοις βάσσαις τουτέστιν ἐν ἐκείνοις τοῖς τόποις ὅπου τὰ ὑπὸ σοῦ ἀνῃρημένα ποίμνια ὁρῶντες ἐπεγγελῶσιν· ἢ ἐν εὐανέμοις βήσσαις οἷον ἐν εὐδίᾳ καιρὸν ἔχοντες διαβάλλουσιν.
5	λείπει 〈ὡς πῦρ〉, ὡς πῦρ ἐν εὐανέμοις βήσσαις.
Aj 199	καγχαζόντων γελώντων. βαρυάλγητ’ βαρέα καὶ ἀλγεινά.
Aj 201	ναὸς ἀρωγοί ἔξεισι Τέκμησσα καὶ διδάσκει τὸν χορὸν ὅτι Αἴας ἐστὶν ὁ σφάξας τὰ ποίμνια, πυν‐ θάνεται δὲ παρὰ τοῦ χοροῦ ὅτι Ἑλληνικὰ ἦν τὰ σφα‐
Aj 201	γέντα· ἑκάτερος οὖν παρ’ ἑκατέρου τὸ ἀγνοούμενον	21
5	μανθάνει· ἡ δὲ Τέκμησσα αἰχμάλωτος γυνὴ τοῦ Αἴαντος· πιθανῶς δὲ ἔξεισιν· οὐ γὰρ ἐπὶ πολὺ δεῖ ἀπολοφύρεσθαι τὸν χορὸν ἀλλὰ προκόπτειν τὰ τῆς ὑποθέσεως· ἡ δὲ διάθεσις εὖ ἔχει τῷ ποιητῇ· ἐπεὶ γὰρ ἄπεστι Τεῦκρος καὶ Εὐρυσάκης ἔτι νήπιος Τέκμησσα κατολοφύρεται·
10	οὐ γὰρ ἕτερον πρόσωπον γνήσιον τῷ Αἴαντι· αἱ δὲ τοιαῦται γυναῖκες ὑποτίθενται εὔνοιαν πρὸς τοὺς δεσπό‐ τας ὡς Βρισηὶς πρὸς Ἀχιλλέα.
Aj 202	γενεᾶς χθονίων ἀπ’ Ἐρεχθειδᾶν διὰ τὸ τὴν Σαλαμῖνα συνῆφθαι τῇ Ἀττικῇ καὶ περισπούδαστον τοῖς Ἀθηναίοις αὐτὴν κτήσασθαι· πρὸς εὔνοιαν οὖν τῶν ἀκροωμένων τοῦτό φησιν· ἢ ἐπεὶ ἐξ Αἰγίνης
5	ἐλθὼν ὁ Τελαμὼν ἐβασίλευσε Σαλαμῖνος, ἡ δὲ Αἴγινα τῆς Ἀττικῆς.
Aj 204	τοῦ Τελαμῶνος τηλόθεν ἤτοι τοῦ οἴκου τηλόθεν ὅ ἐστι 〈τῆσ〉 μακρὰν Φρυγίας Σαλαμῖνος ἢ οἱ πρὸ πολλοῦ κηδόμενοι καὶ οὐχὶ νῦν μόνον ἢ οἱ τηλόθεν ὄντες ὅ ἐστι ξένοι κατὰ γένος καὶ ὅμως τοῦ
5	Τελαμῶνος οἴκου κηδόμενοι εἰ καὶ μὴ προσήκομεν.
Aj 205	ὁ μέγας ὠμοκρατὴς \| Αἴας ὁ δυσπέπαντον καὶ αἰτιώνυμον ἔχων πάθος ἢ ὁ ὠμὸς καὶ καρτερὸς ἢ ὁ ὑπὸ ὠμότητος κεκρατημένος ἢ ὁ γενναῖος, ὁ καὶ τῶν ὠμῶν κρατεῖν δυνάμενος.
Aj 206	ἐν ταραχώδει ζάλῃ κεῖται ὅ ἐστι μανίᾳ.
Aj 208	τί δ’ ἐνήλλακται τί αὐτῷ παρὰ τὴν ἡμερινὴν
Aj 208	ὄχλησιν γέγονε βάρος; οἷον ἐν τίνι γέγονεν ὁ Αἴας βάρει ὥστε ἀλλοῖος γενέσθαι ἢ πρόσθεν κατὰ τὴν ἡμέραν; τί αὐτῷ βάρος ἐνήλλακται αὕτη ἡ νύξ;	22
5	τῆς ἁμερίας γράφε δὲ ἀημερίας ἀντὶ τῆς ἀηδοῦς φορᾶς καὶ ἔσται ὁ νοῦς, ποῖον βάρος ἔλαβεν αὕτη ἡ νὺξ ἀπὸ τῆς προτέρας ἀηδίας;
Aj 211	ἐπεί σε λέχος δοριάλωτον ἐπεί σε ἔχει ὁ Αἴας δοριάλωτον στέρξασαν τὸ λέχος [σου]· ἢ ἄλλως: ἐπεί σε ἀνέχει ὁ Αἴας τὸ δοριάλωτόν σου στέρξας λέχος· ἀνέχει δὲ ἀντὶ τοῦ ἔχει· παρέλκεται γὰρ ἡ ἀνά.
5	ἄμεινον στέρξασαν γράφειν.
Aj 212	ἀνέχει ἀντὶ ἀνυψοῖ, τιμᾷ.
Aj 214	ἄρρητον κακόφημον μηδὲ λέγεσθαι ὀφείλοντα.
Aj 216	τὸ κεφάλαιον τοῦ κακοῦ πρῶτον ἐκτίθεται, ὅτι ἐφύβριστα εἴργασται μανίᾳ περιπεσών.
Aj 217	ἀπελωβήθη ἀντὶ ἐφύβριστα εἴργασται· ἢ οὕτως, ἐνυβρίσθη καὶ λωβητὸς γέγονεν.
Aj 219	χειροδάικτα θύματα ὑπὸ τῶν χειρῶν αὐτοῦ δαϊχθέντα.
Aj 220	κείνου χρηστήρια τὰ τολμήματα καὶ 〈αἱ〉 πράξεις ἢ τὰ διεφθαρμένα ποίμνια παρὰ τὸ διαχρή‐ σασθαι αὐτά· δηλοῖ δὲ ἡ λέξις καὶ τὸ μαντεῖον καὶ τὸν χρησμὸν καὶ τὸ ἱερεῖον.
5	ἃ διεχρήσατο ἐκεῖνος.
Aj 222	αἴθοπος διαπύρου, θερμοῦ ἐν ταῖς μάχαις· ἢ τὸ θερμὸν νῦν ἐπὶ τοῦ παρακεκινηκότος κείσθω.
Aj 225	κλῃζομέναν πεφημισμένην.
Aj 226	τὰν ὁ μέγας μῦθος ἀέξει ἣν ἀγγελίαν πᾶς λόγος αὔξει· πρῴην μὲν γὰρ μόνοι οἱ Ἕλληνες ἔλεγον ταῦτα περὶ Αἴαντος, ἡμεῖς δὲ ἠπιστοῦμεν, νῦν δὲ καὶ ἡμεῖς ἔγνωμεν.	23
Aj 227	ὤμοι φοβοῦμαι τὸ ἐκ τούτου, φησίν, ἀποβη‐ σόμενον· εἰκὸς γὰρ τὸν οὕτως ἐξεστηκότα μηδὲ ἑαυτοῦ ἀνασχέσθαι· οὐ γάρ, φησί, φοβοῦμαι μὴ τιμωρηθῇ ὑπὸ τῶν βασιλέων.
Aj 228	περίφαντος φανερός ἐστιν ὅτι ταῦτα ἑαυτὸν διαθήσει.
Aj 229	θανεῖται ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων, οὐ θεόθεν. παραπλήκτῳ τῇ μανικῇ· παραπλὴξ γὰρ ὁ μανικός.
Aj 232	ἱππονόμους τοὺς μεγάλως φυλάττοντας, τοὺς ποιμένας· οὗτοι γὰρ ἐνόμιζον καὶ ποιμένας αὐτὸν ἀνῃρηκέναι.
Aj 233	ὤμοι, κεῖθεν κεῖθεν ἄρ’ ἡμῖν ὡς οἰκουροῦσα τὰ ἔξω ἡ Τέκμησσα ἠγνόει· δεῖ οὖν τὸν μὲν χορὸν τὰ ἔνδον ἀπ’ αὐτῆς γνῶναι τὴν δὲ ἀπὸ τοῦ χοροῦ τὰ ἔξω.
Aj 235	τὴν μὲν τὴν ποίμνην.
Aj 236	πλευροκοπῶν κατὰ τῶν πλευρῶν τύπτων.
Aj 237	δύο δ’ ἀργίποδας ἴσως τὸν μὲν ἕνα ἐνόμιζεν Ὀδυσσέα τὸν δὲ ἄλλον Νέστορα ἢ Μενέλαον. λευκόποδας.
Aj 238	τοῦ μὲν κεφαλὴν καὶ γλῶσσαν ἴσως τοῦτον ἐνόμιζε Νέστορα ὡς ψευδομαρτυρήσαντα κατ’ αὐτοῦ.
Aj 241	μέγαν ἱπποδέτην ῥυτῆρα λαβὼν \| παίει διπλώ‐
Aj 241	σας τὸν χαλινὸν παίει τὸν κριὸν ὡς λιγυρᾷ καὶ ὀξυ‐ φώνῳ μάστιγι· ἱπποδέτην δὲ ῥυτῆρα χαλινὸν μέγαν, μέγαν δὲ πρὸς τὸ πικρότερον καθάψασθαι τοῦ ἐχθροῦ.	24
Aj 243	κακὰ δεννάζων ἀντὶ βλασφημῶν· περιστέλλει δὲ καλῶς τὸν λόγον φάσκουσα τὰ ῥήματα μὴ εἶναι τοῦ Αἴαντος ἀλλὰ θεῶν τινος ὑποβολῇ· δαίμονα δέ φησι τὴν μανίαν.
Aj 245	ὥρα τιν’ ἤδη τοι κρᾶτα ὥρα τινὰ [ἡμῶν] ἀντὶ τοῦ ἕκαστον ἡμῶν προελκυσάμενον τὴν ἐσθῆτα, τοῖς καλύμμασι τὴν κεφαλὴν 〈κρυψάμενον〉· ὁρῶν δὲ ὁ χορὸς ὅτι ἐν μεγίστῳ κακῷ ἐστιν Αἴας τὸ μὲν κατὰ
5	τὴν νόσον τὸ δὲ κατὰ τὴν ἀπειλὴν τῶν βασιλέων διαπορεῖται τί πρακτέον αὐτῷ, πότερον ἐγκαλυψαμένους φεύγειν ὅποι ποτ’ οὖν ἢ ἀποπλεῖν ἐπιβάντας ἐπὶ τῶν νεῶν· καὶ οὐκ ἔστι μὲν μικρὸν τὸ ἐάσαντας τὸν προ‐ στάτην ἀπαλλαγῆναι ἀλλὰ σημαίνουσι διὰ τούτων ἔστιν
10	ὅτε τὰ ἐν ποσὶ δεινά· εἰώθασι γὰρ οἱ ἀποροῦντες ἐξ ἀρχῆς τοιαῦτα προφέρεσθαι.
Aj 250	μεθεῖναι μετιέναι, φεύγειν· ἕκαστον ἡμῶν, φησί, δεῖ μεθεῖναι τουτέστι ῥῖψαι ἑαυτὸν ἐν νηὶ καὶ φυγεῖν.
Aj 251	τοίας ἀντὶ μεγάλας. ἐρέσσουσιν ἀντὶ εὐτόνως κινοῦσιν. ἀπὸ τῶν ἐρεσ‐ σόντων ἀντὶ ἐλαύνουσι, κινοῦσιν.
Aj 252	δικρατεῖς οἱ δισσοί.
Aj 253	πεφόβημαι κ. ἑ. εὐλαβοῦμαι τὸ λευσθῆναι
Aj 253	καὶ ἄλλως μετ’ αὐτοῦ ὃν δὴ μοῖρά τις κακὴ κατέχει, λέγει δὲ τὴν μανίαν· λιθόλευστον δὲ Ἄρη τὸν θάνα‐ τον· καὶ Ὅμηρος	25
5	γίγνετ’ Ἄρης ἀλεγεινὸς ὀιζυροῖσι βροτοῖσιν.
Aj 254	ξυναλγεῖν ἀντὶ τοῦ συμπαθεῖν.
Aj 256	αἶς’ ἄπλατος ἀντὶ τοῦ μεγάλη μανία.
Aj 257	οὐκέτι αὐτὸν κατέχει ἡ μανία ἀλλὰ λήγει ὡς ὀξὺς νότος ταχέως λήγει ὡς γινομένων τινῶν σημείων ἐπὶ τοῖς πνεύμασιν ὥστε παρατείνειν αὐτὰ ἢ ταχέως πεπαῦσθαι οἷόν ἐστι καὶ ἐν τῇ κωμῳδίᾳ
5	ἀλλ’ ἔπεσε ταχέως· δειλινὸς γὰρ ἤρξατο· φησὶν οὖν ἡ Τέκμησσα πεπαῦσθαι αὐτὸν τῆς μανίας ἵνα προκόπτῃ τὰ τῆς ὑποθέσεως.
Aj 259	καὶ νῦν φρόνιμος ἔμφρων γενόμενος ἤρξατο συμπαρακολουθεῖν τῇ συμφορᾷ καὶ ἀλγεῖν.
Aj 261	μηδενὸς ἄλλου παραπράξαντος οἷον μηδενὸς συμπράξαντος καὶ μετασχόντος τῶν ἁμαρτημάτων· ἡ γὰρ κοινωνία τῶν ἁμαρτημάτων φέρει τινὰ παραμυ‐ θίαν· περισσὴ δὲ ἡ παρὰ πρόθεσις.
Aj 264	φρούδου λείπει τὸ ὄντος. μείων λόγος ἀντὶ οὐδεὶς λόγος.
Aj 265	πότερα δ’ ἂν εἰ νέμοι τις αἵρεσιν εἰ δοίη τις αἵρεσιν ποῖον ἂν προκρίνειας, λυπῶν τοὺς φίλους αὐτὸς ἥδεσθαι ἢ λυπῶν τοὺς φίλους καὶ αὐτὸς λυπεῖ‐
Aj 265	σθαι; ἄριστα δὲ ἔχουσιν αἱ ἀντιθέσεις τῶν μὲν οἰο‐	26
5	μένων ἐν εὐτυχίᾳ γεγονέναι εἰ πέπαυται τὸ κακὸν τῆς δὲ βουλομένης παραστῆσαι ὅτι ἐν χείροσίν ἐστι τὰ τοῦ Αἴαντος νῦν ὁπότε καὶ παρακολουθεῖ τοῖς ἁμαρ‐ τήμασιν· εἰπόντος δὲ τοῦ χοροῦ ἐν εὐτυχίᾳ εἶναι εἰ πέπαυται ὁ Αἴας τοῦ κακοῦ ἐπάγει ἡ Τέκμησσα ὅτι
10	κακόν ἐστιν τῷ οὕτως πράξαντι καὶ τὸ πεπαῦσθαι τῶν δεινῶν· παρακολουθῶν γὰρ τοῖς πεπραγμένοις ἐν ὀδύνῃ πλείονι γίνεται· καὶ Εὐριπίδης τὸ γὰρ ὀρθοῦσθαι γνώμην ὀδυνᾷ· πρὸς δὲ τὸ ὑπ’ ἐκείνων εἰρημένον ὅτι ἐν εὐτυχίᾳ ἂν
15	εἴημεν εἰ πέπαυται ἀντιτίθησιν οὕτω, πότερα ἂν ἕλοιο εἴ σοι δοίη τις αἵρεσιν, λυπῶν τοὺς φίλους αὐτὸς ἐν ἡδονῇ διάγειν ἢ κοινωνεῖν τοῦ παντὸς καὶ αὐτός τε λυπεῖσθαι καὶ τοὺς φίλους λυπεῖν; οἷον ὁ μὲν Αἴας ἐν τῇ μανίᾳ ὢν ἐτέρπετο οἰόμενος τιμωρεῖσθαι τοὺς
20	ἐχθροὺς ἐγὼ δὲ ἐλυπούμην ὁρῶσα αὐτὸν νυνὶ δὲ παυ‐ σάμενος τῆς μανίας καὶ αὐτὸς λυπεῖται ἐπὶ τοῖς πεπραγ‐ μένοις λυπεῖ δὲ πάλιν καὶ τοὺς φίλους· νῦν οὖν δεδιπλασίασται τὸ κακόν· τοῦτο δὲ ἀναπτύσσει ὁ χορὸς διὰ τοῦ ἐπιφερομένου
25	τό τοι διπλάζον, ὦ γύναι, μεῖζον κακὸν οἷον τὸ ἀμφοτέρους λυπεῖσθαι.
Aj 266	ὥσπερ ὁ Αἴας ἐν μανίᾳ ὢν λυπῶν ἡμᾶς αὐτὸς ἥδετο.
Aj 269	ἡμεῖς ἄρ’ οὐ νοσοῦντες ἡμεῖς ἀντὶ τοῦ ὁ Αἴας νῦν μὴ νοσῶν ὀδυνᾷ ἑαυτὸν διὰ τὰ πεπραγ‐ μένα.	27
Aj 273	φρονοῦντας γράφε βλέποντας.
Aj 276	ἡμεῖς θ’ ὁμοίως ἐμοί, φησί, κατ’ ἄμφω τοὺς καιροὺς συμβέβηκεν ἀνιᾶσθαι αὐτοῦ μὲν τότε ἐξεστη‐ κότος καὶ τερπομένου νῦν δὲ σωφρονοῦντος καὶ λυ‐ πουμένου.
5	συλλυπησόμεθα.
Aj 277	ἆρ’ ἔστι ταῦτα δὶς τός’ ἐξ ἁπλῶν ἁπλῶν μὲν 〈διὰ〉 τὸ τοὺς φίλους ἀνιᾶν δὶς τόσα δὲ ὅτι καὶ αὐτὸς συναλγεῖ.
Aj 279	πῶς γὰρ εἰ πεπαυμένος πῶς γὰρ οὐ θεῖόν τι εἴη τὸ κατὰ τὸν Αἴαντα εἰ πεπαυμένος τοῦ κακοῦ μᾶλλον ἐν ἀνίᾳ διάγει; πεπαυμένος ἀντὶ τοῦ σωφρονῶν.
Aj 281	ὡς ὧδ’ ἐχόντων ὅτι κάκιον νῦν ἐκεῖνος ἔχει.
Aj 282	τίς γάρ ποτ’ ἀρχή ἀντὶ τοῦ τίς ἡ προσβολὴ τοῦ κακοῦντος αὐτὸν θεοῦ;
Aj 285	κεῖνος γὰρ ἄκρας νυκτός περὶ πρῶτον ὕπνον· πιθανῶς δὲ καὶ τὸ τοῦ χρόνου πρόσκειται· οἱ γὰρ ἐπιβουλεύοντες τότε τὰς ἐξόδους ποιοῦνται ὥστε λα‐ θεῖν τὰς παραφυλακάς.
5	ἡνίχ’ ἕσπεροι ἢ ὅτε οὐκ ἔφαινον ἔτι οἱ ἕσπεροι ἀστέρες ἢ ὅτε ἐσβέσθησαν οἱ λύχνοι· συνετῶς δὲ καὶ οὐ κατὰ μαινόμενον· [καὶ] ἐκ 〈τῆσ〉 τοῦ καιροῦ γὰρ ἐννοίας ἐπιβουλεύοντος ἐπιθέσθαι περὶ πρῶτον ὕπνον· λαμπτῆρες δὲ οἱ κατὰ τὴν οἰκίαν φαίνοντες λύχνοι.
10	οἱ κατὰ τὴν ἑσπέραν.
Aj 286	ᾖθον ἀντὶ τοῦ ᾔθοντο.	28
Aj 287	ἐμαίετ’ ἐζήτει. κενὰς τὰς οὐκ ἐπὶ χρήσιμον γινομένας.
Aj 288	ἐπιπλήσσω ἐνίσταμαι.
Aj 290	πεῖραν πορείαν, ὁδόν. οὔτε του ὥσπερ παρὰ Αἰολεῦσι τὸ ὅτινα κοινόν ἐστι κατὰ γένος οὕτω καὶ παρὰ Ἀττικοῖς τὸ [οὔτε] του ὅταν οὕτως συντάσσηται κοινῶς λέγεται.
Aj 292	ἀεὶ δ’ ὑμνούμενα ἀεὶ θρυλούμενα ὑπὸ πάν‐ των ἀνθρώπων καὶ κοινὰ ἢ ἀεὶ ὑπ’ αὐτοῦ λεγόμενα πρὸς ἐμέ· ὅμοιον δὲ τὸ ἦθος ἐκείνῳ ἀλλ’ εἰς οἶκον ἰοῦσα τὰ σαυτῆς ἔργα κόμιζε.
Aj 294	ἴσως φοβηθεῖσα αὐτὸν οὐ διεκώλυσεν.
Aj 295	καὶ τὰς ἐκεῖ μὲν οὐκ ἔχω λέγειν τοῦτο μὲν ἀγνοεῖ ἡ Τέκμησσα λέγειν τοῦτο δὲ προεῖπεν αὐτὰ ὁ ποιητὴς ὡς ἐνοχλεῖν οὐ δεῖ τὸν θεατὴν ταὐτολογοῦντα.
Aj 297	κύνας βοτῆρας τοὺς ποιμενικοὺς κύνας· οὐ γὰρ ἀναιρεῖ κατὰ τὴν σκηνὴν ἄνθρωπον ἀλλ’ ὡς ἔξω τινὰς ἀνελών. ὑφ’ ἕν.
Aj 298	ηὐχένιζε τὸν τράχηλον ἀπέκοπτεν, ἐλαιμοτόμει.
Aj 299	ἔσφαζε κἀρράχιζε ὅπερ Ὅμηρος αὐερύειν φησὶν ὥστε κατὰ τοῦ λαιμοῦ γίνεσθαι τὴν σφαγήν.
Aj 300	ὥστε φῶτας δηλονότι κύνας βοτῆρας ὥστε φῶτας.
Aj 301	τέλος δ’ ἀπᾴξας ἡ μὲν Τέκμησσα ἠγνόει τίνι διείλεκται 〈ἡμεῖς δὲ μεμαθήκαμεν〉 ἐκ τοῦ προλόγου ὅτι Ἀθηνᾶ ἦν ἡ λαλήσασα αὐτῷ· τὸ δὲ σκιᾷ τινι ὅτι οὐ συνέβαλεν τὰ περὶ τὴν θεὸν καὶ ὅτι ἴδιον τοῖς	29
5	μαινομένοις τὸ τοῖς ματαίοις λαλεῖν· ἀγνοοῦσα δὲ ὅτι ἡ Ἀθηνᾶ αὐτὸν ἐκάλεσεν διὰ τοῦ ἀπᾴξας τὴν ἔξοδον τῇ μανίᾳ ἀνατίθησιν.
Aj 302	λόγους ἀνέσπα τουτέστι ῥήματα καταγέλαστα λέγων κατὰ τῶν κριῶν ὡς κατὰ ἀνθρώπων ἐποιεῖτο τὴν κόλασιν.
Aj 307	οὐχ ὅτι τοῦτο ἀλγεινόν, τὸ ἀνελεῖν τὰ ποίμνια ἀλλ’ ὅτι διήμαρτεν τῆς τιμωρίας τῶν ἐχθρῶν.
Aj 308	θώυξεν ἐβόησεν· τὸ δὲ ἑξῆς, ἐν δὲ τοῖς ἐρειπίοις τῶν νεκρῶν τοῦ ἀρνείου φόνου. ἐν δ’ ἐρειπίοις \| νεκρῶν ἐν τοῖς πτώμασι τῶν νεκρῶν καταπεσὼν ἔκειτο· θαυμαστῶς δὲ ὑπ’ ὄψιν
5	ἤγαγεν τὰ πράγματα μεταξὺ τῶν πτωμάτων τὴν φαν‐ τασίαν ἐπιδεικνὺς οἷον καὶ τὸ παρ’ Ὁμήρῳ περὶ τοῦ Κύκλωπος τανυσσάμενος διὰ μήλων· ἐρειφθεὶς δὲ ἀντὶ τοῦ καταπεσών, ἐρριμμένος· πάντα
10	γὰρ τὰ ἐπὶ τὴν ἔραν πίπτοντα ἐρίπια καλοῦνται καὶ αἱ ἐρίπναι ἐνταῦθα καὶ τὰ ἐρίπια· τινὲς δὲ ἐρεισθεὶς γράφουσιν οἷον ἐπερεισάμενος.
Aj 309	ἐρειφθεὶς γράφε ἐρεισθείς.	30
Aj 312	οὐκ ἔχων ἐπιβολὴν τῆς αἰτίας τῶν πεπραγ‐ μένων ἐμὲ ἠρώτα τὸ συμβάν· πάνυ δὲ περιπαθὲς τὸν ἐμφρονέστατον Αἴαντα παρὰ τῆς γυναικὸς πυν‐ θάνεσθαι τίνα ἐστὶν ἃ ἔπραξεν αὐτός.
Aj 314	κυροῖ τὸ κυρῶ περισπωμένως φησὶν ἡ συνήθεια καὶ Ἀττικοί, ἐν δὲ 〈τοῖσ〉 εὐκτικοῖς βαρύ‐ νουσιν αὐτὸ Ἀττικοὶ μετὰ ἐκτάσεως τοῦ υ κύροι λέ‐ γοντες ἀντὶ τοῦ κυροίη· νῦν δὲ ἀντὶ τοῦ κυρεῖ
5	ὁριστικοῦ κεῖται.
Aj 318	οὐκ εἰώθει, φησίν, ὁ Αἴας ἐν τοῖς κακοῖς ἀπολοφύρεσθαι ἀλλ’ ἦν καρτερικός· ἔλεγεν οὖν, φησίν, ἀεὶ κακοῦ ἀνδρὸς τὸ ὀλοφύρεσθαι ὁποῖόν φησι καὶ ὁ Ἡρακλῆς ἐν Τραχινίαις
5	ἀλλ’ ἀστένακτος αἰὲν εἱπόμην κακοῖς· ὁ οὖν Αἴας πρὸ τούτου εἰ συνέβη τι αὐτῷ δεινὸν ὡς ταῦρος ἀνεβρυχᾶτο ἀνεξάκουστον, οὐδέποτε δὲ εἰς προφανῆ γόον ἐξέπιπτεν.
Aj 325	σιδηροκμῆσιν τῷ σιδήρῳ φονευθεῖσιν ὡς ἀνδροκμῆσιν.
Aj 326	καὶ δῆλός ἐστιν ὥς τι δρασείων προσεκτικὰ πρὸς τὸν ἀκροατὴν ἵνα προσέχῃ ἀκριβέστερον προσ‐ δοκῶν τὸ συμβησόμενον.
Aj 328	ἀλλ’ ὦ φίλοι, τούτων γὰρ οὕνεκ’ ἐστάλην: πιθανὴν τὴν πρόφασιν τῆς ἐξόδου φησὶν ἵνα μὴ δόξῃ τὸν Αἴαντα ἐν τοιαύτῃ συμφορᾷ καταλελοιπέναι.
Aj 328	τοῦτο πρὸς τὸ μέγεθος τῆς συμφορᾶς.	31
Aj 330	φίλων γὰρ οἱ τοιοίδε νικῶνται δηλονότι καὶ οἱ κακοπραγοῦντες ἀπονέμουσιν αἰδῶ τινα τοῖς φίλοις· ἡ οὖν Τέκμησσα ἅτε δὴ γυνὴ οὖσα καὶ αἰχμάλωτος οὐχ οἵα τε αὐτὸν παραμυθεῖσθαι ἀλλὰ τὸν χορὸν
5	προτρέπεται εἰσιέναι, ἐπειδὴ δὲ ἄτοπον τὸν χορὸν ἀπολιπεῖν τὴν σκηνὴν ἀναβοᾷ ἔνδοθεν ὁ Αἴας ἵνα μείνῃ ἐπὶ χώρας ὁ χορός· τοῦτο γὰρ ἐπόθει ὁ θεατής.
Aj 332	διαπεφοιβάσθαι ἐκμεμηνέναι παρὰ τὸν φοῖτον· ἢ ἀπὸ τῶν φοιβωμένων καὶ ἐνθουσιώντων· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι μανίᾳ τινὶ ὅμοιον πάσχουσί τι.
Aj 333	ὁ Αἴας ἔνδοθεν ἀναστενάζει.
Aj 334	τάχ’, ὡς ἔοικε τάχα, ὡς φαίνεται, μᾶλλον στενάζει, ὡς νῦν αὐτοῦ μᾶλλον παρωξυμμένου ἢ πρό‐ τερον, εἶτα πρὸς τὸν χορὸν τὰ ἑξῆς ἢ οὐκ ἠκούσατε
5	Αἴαντος οἵαν τήνδε θωύσσει βοήν; ἐμφαντικῶς δὲ τὸ θωύσσει· καὶ γὰρ δεῖ τὸν ὑποκρι‐ νόμενον τὸ τοῦ Αἴαντος πρόσωπον ἀπηνεστέρῳ χρή‐ σασθαι τῷ φθέγματι καὶ κυνικώτερον βαΰζειν· διὰ τοῦτο εἶπεν θωύσσει.
10	βαΰζει.
Aj 337	ἀνὴρ ἔοικεν ἢ νοσεῖν ἢ ἔτι νοσῶν ἀναβοᾷ ἢ μεταγνοὺς ἐπὶ τοῖς πεπραγμένοις.
Aj 339	παρέλκει τὸ παῖ· ἡ δὲ Τέκμησσα ἐνόμισεν αὐτὸν τὸν παῖδα καλεῖν.
Aj 340	ὤμοι τάλαιν’· Εὐρύσακες ἀπορούσης τὸ ἦθος· τὸ μὲν 〈γὰρ〉 ἀποιμώζει τὸ δὲ καλεῖ τὸν παῖδα εἶτα πρὸς ἑαυτὴν ἐπαπορεῖ τί ποτε μενοινᾷ καὶ πάλιν καλεῖ τὸν παῖδα καὶ ἑαυτὴν ἀπολοφύρεται· λεληθότως	32
5	δὲ ἐνεφάνισεν καὶ τὸ τοῦ παιδὸς ὄνομα· ἐδεδίει δὲ μὴ ἀνέλῃ αὐτὸν μαινόμενος.
Aj 341	ποῦ ποτ’ εἶ; ὁ παιδαγωγὸς αὐτὸν ἔξω εἶχεν.
Aj 342	Τεῦκρον καλῶ· ποῦ Τεῦκρος; μεταβαίνει ὁ Αἴας ἐπὶ πολλὰ ἵνα δὴ πλείονες αἱ ἀγωνίαι γίνωνται. ἄλλως: ἴδιον τοῦ κακῶς ἔχοντος τὸ μὴ ἐφ’ ἓν τῶν λυπούντων ποιεῖσθαι τὴν ἀναφοράν· ἐπιζητεῖ δὲ
5	Τεῦκρον ἵνα παράθηται αὐτῷ τὸν παῖδα ὃν ἀφίησι τῷ χορῷ μὴ εὑρὼν τὸν Τεῦκρον· τὸ δὲ ἀπεῖναι Τεῦκρον χρήσιμον τῇ οἰκονομίᾳ· παρὼν γὰρ ἐκώλυεν αὐτὸν πρᾶξαι ἃ ἐβούλετο, νῦν δὲ μόνης τῆς γυναικὸς ἐγένετο κρείττων.
Aj 344	ἀνὴρ φρονεῖν ἔοικεν· ἀλλ’ ἀνοίγετε ἐκ τοῦ καλεῖν τὸν Τεῦκρον στοχάζονται καὶ ἀνοίγειν κελεύουσιν ἵνα αἰδεσθείη θεασάμενος· οἷον τάχ’ ἂν αἰδεσθείη με ἢ οἷον τάχα ἂν ἐφ’ ἡμῖν αἰδεσθείη ἀπολιπὼν ἡμᾶς
5	ἀνάρχους καὶ ὑποχειρίους τοῖς ἐχθροῖς.
Aj 346	προσβλέπειν δ’ ἔξεστι ἐνταῦθα ἐκκύκλημά τι γίνεται ἵνα φανῇ ἐν μέσοις ὁ Αἴας ποιμνίοις· εἰς ἔκπληξιν γὰρ φέρει καὶ ταῦτα τὸν θεατήν, τὰ ἐν τῇ ὄψει περιπαθέστερα· δείκνυται δὲ ξιφήρης, ᾑματω‐
5	μένος μεταξὺ τῶν ποιμνίων καθήμενος.
Aj 348	ἰὼ φίλοι ναυβάται τάχιστα τὸ πᾶν ἀπήγ‐ γειλεν τῷ τροπικῷ, βούλεται δὲ σημᾶναι ὅτι ἐκ μεγά‐ λου χειμῶνος ὥσπερ ὑπὸ κινήσεως ἀνέμων κῦμά τι, ὑπολειφθὲν ἀπὸ τοῦ γεγονότος χειμῶνος, κυκλεῖ αὐ‐	33
5	τόν· μετὰ γὰρ τὸν χειμῶνα εἴωθεν τὸ κῦμα ἐπὶ πλέον μένειν· λείπει δὲ τὸ ὡς ἵν’ ᾖ ὡς ἀμφίδρομον οἷον τὸ πανταχόθεν περιτρέχον ἐξ οὗ τὴν ὑπερβολὴν τοῦ κακοῦ σημαίνει ὅτι κατ’ οὐδὲν αὐτῷ ἐν εὐδίᾳ ἦν τὰ πράγματα.
Aj 350	ὀρθὸν νόμον τὸν τῆς φιλίας φησίν.
Aj 353	ἀμφίδρομον τὸ ἑλικοειδές, ὃ βαπτίζει τὰς ναῦς.
Aj 354	οἴμ’ ὡς ἔοικας ὁ χορός ἐστιν ὁ λέγων· οὐ γὰρ εὐπρεπὲς τὴν Τέκμησσαν τὸν λόγον ὑφαρπάζειν λεγόμενον πρὸς τὸν Αἴαντα· ἐν ταῖς γὰρ ἀμφιβολίαις τῶν προσώπων δεῖ τοῦ ἤθους στοχάζεσθαι καὶ δια‐
5	στέλλειν τὸ πρόσωπον· ἔοικεν οὖν, φησίν, ὅτι ἐν μεγάλῳ χειμῶνι γέγονας· τὸ γὰρ ἀφροντίστως οἷον διὰ τὸ μηδένα ἐπιμεληθῆναί σου [ἐν χειμῶνι γέγο‐ νας]· ἢ οὕτω πρὸς τὴν Τέκμησσαν ὁ λόγος, νομίζω σε ἀληθῆ μοι μεμαρτυρηκέναι περὶ τῆς μανίας Αἴαντος·
10	οὕτω γὰρ τὸ πρᾶγμα δείκνυσιν ἡμῖν ὅτι μανικῶς διετέθη.
Aj 356	ἀφροντίστως μανικῶς.
Aj 357	ναΐας τῆς ναυτικῆς ἐπεὶ ναυτικοὶ δοκοῦσιν οἱ νησιῶται.
Aj 358	ἑλίσσων κωπηλατῶν· εἴρηται δὲ παρὰ τὸ
Aj 358	ἀμφιελίσσας.	34
Aj 360	ποιμένων τῶν κηδομένων, τῶν βοηθῶν ὡς καὶ ποιμαίνειν τὸ φροντίζειν. ποιμένων τῶν ἐμὲ ποιμαινόντων καὶ θαλπόντων· τὴν αὐτὴν οὖν μοι προαίρεσιν λάβε καὶ εὔξαι με
5	ἀποθανεῖν ἢ σφάξον με σὺν τοῖς θρέμμασιν· οὐ διὰ τὴν ἧτταν δὲ τῶν ὅπλων πικρὸς ὢν βούλεται ἀναιρεῖ‐ σθαι ἀλλὰ τὸ ὄνειδος ὑφορώμενος τῶν ποιμνίων, ἐν τούτῳ δὲ τὸ ἦθος καὶ ἡ μεγαλοφροσύνη δείκνυται τοῦ Αἴαντος.
Aj 362	εὔφημα φώνει· μὴ κακόν τὸ ἑξῆς, μὴ κακὸν κακῷ διδοὺς ἄκος μεῖζον ποίει τῆς ἄτης τὸ πῆμα (ἄτην δὲ τὴν μανίαν, πῆμα δὲ τὸν θάνατον) ὅ ἐστι χεῖρον τῆς μανίας· τοῦτο δέ φησιν ἐπεὶ ὁ Αἴας λέγει
5	τῷ χορῷ ἀλλά με συνδάιξον. ἄλλως: μὴ θεραπείαν κακοῦ ἕτερον κακὸν ἐπεισαγάγῃς οἷον μὴ τῷ θανάτῳ διαλύσῃς τὸ ὄνειδος· πῆμα δὲ ἄτης κατὰ περίφρασιν τὴν ἄτην, μὴ τὴν ἄτην πλείονα
10	ποιήσῃς· ἀρκεῖ γὰρ ἡ παροῦσα.
Aj 366	ἀφόβοις τοῖς μὴ φόβον ἐμποιοῦσι, θηρσὶ δὲ προβάτοις.
Aj 367	οἷον ὑβρίσθην ἄρα ὅτι οὐδὲν αὐτοῦ ἄλλο ἅπτεται ὡς τὸ τῆς ἀσχημοσύνης ὅτι κατὰ τῶν μηδενὸς ἀξίων ἠνδρίσατο.
Aj 368	μή, δέσποτ’ Αἴας τοῦτο Τεκμήσσης ἐστὶ καὶ παρὰ μέρος γίνονται αἱ παραμυθίαι οἷα τὰ τῶν φίλων
Aj 368	ἐστὶν ἐν ταῖς τοσαύταις συμφοραῖς παραμυθουμένων ἵνα ἐκεῖνος μὲν ἀπαράλειπτον ἔχῃ τὴν παραμυθίαν	35
5	οἱ δὲ ἐν μέρει τυγχάνωσιν ἀναπαύλης· τὸ δ’ 〈οὐκ〉 ἐκτός; οὐκ ἄψορρον πρὸς τὴν Τέκμησσάν φησιν· ἐκείνοις μὲν γὰρ διαλέ‐ γεται Αἴας δεόμενος αὐτῶν ἐνταῦθα δὲ τῇ Τεκμήσσῃ ἐπιπλήσσει (εἰώθαμεν γὰρ τοῖς ἐγγυτέρω παρρησιάζε‐
10	σθαι) οὐχ ὡς αἰχμάλωτον ἐξουθενῶν.
Aj 371	ὦ πρὸς θεῶν τοῦτο ὁ χορὸς τῆς Τεκμήσσης σιγησάσης διὰ τὴν ἐπιτίμησιν, οὐ μὴν πρὸς τοῦτο ἀποκρίνεται ὁ Αἴας ἀλλ’ ἀνοιμώζει πάλιν· ἔστι γὰρ καὶ τοῦτο ἴδιον τῶν καμνόντων ὥστε μὴ ἀκολούθως
5	φθέγγεσθαι.
Aj 377	ἐπ’ ἐξειργασμένοις ἐπὶ τετελεσμένοις καὶ ἴασιν οὐκ ἔχουσιν κατὰ τὸ Σιμωνίδου τὸ γὰρ γεγενημένον οὐκέτ’ ἄρεκτον ἔσται.
Aj 378	ὅπως ταῦτα μὴ οὕτως σχοίη.
Aj 380	κακῶν ὄργανον πανοῦργε καὶ περίεργε.
Aj 381	κακοπινέστατον τὸν πίνον ποτὲ μὲν ἐπὶ τῆς ἰδέας ποτὲ δὲ ἐπὶ τοῦ ἤθους· ἐνταῦθα οὖν τὸν κακοήθη· ἀντὶ τοῦ κολάκευμα, τρίμμα. κακοπινέστατον: ῥυπαρόν· πινῶδες γὰρ ἀδόκιμον τῇ γνώμῃ καὶ οὐ καθαρόν,
5	ἄλλοτε ἄλλα νοῶν. ἄλημα ἀπάτημα.
Aj 382	τοῦτο μάλιστα αὐτοῦ ἅπτεται, τὸ τῷ ἐχθρῷ
Aj 382	καταγέλαστον εἶναι.	36
Aj 383	ξὺν τῷ θεῷ πᾶς καὶ γελᾷ κινδυνεύει εἰς ἐναντίον εἶναι τὸ διανόημα ἐὰν νομίζωμεν φάσκειν τὸν χορὸν ὅτι θεοῖς ἀρέσκει γελᾶν ἐκεῖνον καὶ ἐφήδε‐ σθαί σοι· τοῦτο γὰρ προτροπὴν μᾶλλον φέρει εἰς τὸν
5	θάνατον Αἴαντι· ἀκουστέον οὖν οὕτως, οὐχ ὅτι θεῷ ἀρέσκει γελᾶν ἐκεῖνον ἀλλ’ ὅτι θεῶν βουλομένων καὶ τὰ κακὰ μεθίσταται εἰς τέρψιν· εἰκὸς οὖν καὶ ἡμῖν, φησί, βοηθήσειν τὸ θεῖον· ἢ οὕτω, θεὸς καὶ τὸ γελᾶν καὶ τὸ κλαίειν δίδωσιν· πῶς οὖν σοῦ ἔχει καταγελάσαι
10	Ὀδυσσεὺς αἴτιός σοι γεγονὼς τῆς ἀτυχίας ὅπου γε παρὰ θεῶν δίδοται;
Aj 384	τοῦ χοροῦ τὸν περὶ θεῶν λόγον ἐμβαλλο‐ μένου οὐκ ἀφίεται ὁ Αἴας ἀλλ’ ὑπὸ τῆς ἰδίας δυνά‐ μεως ἐπαίρεται· φησὶν οὖν, ἴδοιμι αὐτὸν καίπερ οὕτω κακούμενος· δῆλον γὰρ ὅτι ἀμύνομαι εἰ καὶ θεοὶ
5	συλλαμβάνουσιν αὐτῷ. ἀτώμενος ἄτης πεπληρωμένος.
Aj 386	μηδὲν μέγ’ εἴπῃς ὁποῖον καὶ τὸ ἐν Ἠλέκτρᾳ μηδὲν μέγ’ ἀύσῃς· τοῦτο δὲ πρὸς τὸ ἴδοιμί νιν καίπερ ὧδ’ ἀτώμενος.
Aj 389	ἄλημα πλάνημα καὶ παραλογιστικὸν πανούρ‐ γημα ἢ περίτριμμα παρὰ τὸ λέπειν.
Aj 389	αἱ τοιαῦται προσφωνήσεις οὐ διαλύουσι τὴν ὑπό‐ θεσιν παραλαμβάνουσαι τὸ μέλλον ἀλλὰ προσοχὴν	37
5	ἐργάζονται τῷ θεατῇ προσδοκῶντι πῶς τὸ δεινὸν ἀπαντήσειεν.
Aj 392	ἐπειδὴ 〈διὰ〉 τῆς παραμυθίας οὐκ ἠδυνήθη αὐτὸν μεταθεῖναι δοκεῖ ἐκ τούτων αὐτὸν μεταθεῖναι· κἀμοὶ οὖν εὔχου ἀποθανεῖν.
Aj 395	τουτέστιν ὡς ἐμοὶ φαεινότερον τοῦ ἡλίου, ὡς ἐμοὶ χρῆσθαι κριτῇ· ἢ παρέλκει τὸ ὡς. ὡς εἴ τις τὸν θάνατον σωτηρίαν νομίσειεν.
Aj 397	οὔτε γὰρ θεῶν γένος οὔτε ἀνθρώπων γένος ὁρᾶν ἔτι ἄξιόν μοι εἰς ὠφέλειαν· ἄριστον τοίνυν ἐξιέναι τοῦ βίου· ἢ οὕτως, εἰς ὄνησιν ἀνθρώπων, ὠφέλεια οὐκ εἰσί μοι 〈οὔτε〉 οἱ ἄνθρωποι οὔτε οἱ
5	θεοί· τί οὖν ζῶ;
Aj 398	τὸ ἐξ ἁμερίων ἀνθρώπων.
Aj 400	εἰς ὄνησιν εἰς ἡδονήν.
Aj 401	καὶ ταῦτα χρησίμως κατὰ τὸν χορὸν ἵνα ἐπίστανται πόθεν ἡ καταρχὴ τῆς μανίας· ἔδει οὖν οὐ παρὰ ἄλλου μαθεῖν ἢ παρ’ ἐκείνου τοῦ πεπονθότος· συνίησι γὰρ πεπλανημένος ὑπὸ Ἀθηνᾶς· ἡ γὰρ Τέκ‐
5	μησσα τὸ ὅλον ἀγνοεῖ.
Aj 402	ὀλέθριον μέχρι θανάτου.
Aj 403	φύγῃ γράφε τράπῃ.
Aj 404	ποῦ ἐλθὼν παραμενῶ; πανταχοῦ γὰρ ἕπεται ἡ θεὸς αἰκιζομένη.
Aj 405	τὰ μὲν [τὴν] κατὰ τὴν κρίσιν τῶν ὅπλων.	38
Aj 407	ἄγραις διὰ τὴν ἀναίρεσιν τῶν βοτῶν.
Aj 408	δίπαλτος ἀμφοτέραις ταῖς χερσὶν οἷον περι‐ δεξίως με φονεύοι· παντὶ σθένει ὡς Δίδυμος· ἢ ὁ στρατός με φονεύοι λαβὼν τὰ δίπαλτα δοράτια ὡς Πῖός φησιν.
5	τὴν ἀπὸ τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλὴν προβάλλεται.
Aj 410	τοιαῦτα φωνεῖν ἃ πρότερον οὐκ ἂν ἔτλη γενναιότατος ὤν.
Aj 412	πόροι ποταμοὶ εἰς θάλασσαν ῥέοντες· οὐ τοὺς ἐν Σαλαμῖνι δέ φησιν ἀλλὰ τοὺς ἐν Τροίᾳ. ποταμοί.
Aj 413	νέμος ἐπάκτιον τὸ ἄλσος τοῦ ὄρους τῆς Ἴδης τὸ παράλιον.
Aj 417	ἀμπνοὰς ἔχοντα ζῶντα. τοῦτο ὅτι οὐκ ἔχω ἔτι ζῆν.
Aj 418	ἰὼ Σκαμάνδριοι οὐκ ἔστιν ἡ διαστολὴ πρὸς τοὺς Τρῶας ὡς τοῦ Σκαμάνδρου μᾶλλον τὰ τῶν Ἑλ‐ λήνων αἱρουμένου ἀλλ’ οἷον ἐμοὶ ἐχθραὶ ῥοαί, εὔφρο‐ νες δὲ τοῖς Ἀργείοις τοῖς ἐμοῖς 〈ἐχθροῖσ〉· ταῦτα δὲ
5	πάντα ἐστὶ τοῦ ἀνακρουομένου τὸν θάνατον.
Aj 420	εὔφρονες διὰ τὸ ποτόν.
Aj 421	οὐκέτ’ ἄνδρα οὐ νεμεσητὸν Αἴαντι μεγαλαυ‐ χεῖσθαι· ὅταν μὲν γάρ τις ἐν μετρίᾳ διαγωγῇ ᾖ τότε
Aj 421	εὔσχημον περιστέλλειν τὰ ἑαυτοῦ πλεονεκτήματα ἀπ‐ ηυδηκότα δὲ ἄνδρα οὐκ ἄν τις μέμψαιτο εἰ μεγαλαυ‐	39
5	χεῖται ὁποῖα καὶ ὁ Ἡρακλῆς ἐν τῷ τέλει ὢν περὶ τῆς ἀνδρείας αὑτοῦ διέξεισι· καὶ γίνεται ἐπίτασις τοῦ πάθους ὁπόταν τὸ τοιοῦτο διαφθείρηται, ἔτι δὲ αὔξε‐ ται τὸ πάθος οὐχ ὑπὸ ἄλλου λεγόμενον ἀλλ’ ὑπὸ αὐτοῦ.
Aj 422	ἔπος \| ἐξερῶ μέγα κομπάσω.
Aj 428	οὔτοι ς’ ἀπείργειν ὁ χορός ἐστιν ὁ λέγων· ἐνδίδωσι γὰρ τῷ Αἴαντι κάμνοντι ὅπερ ἐστὶν εἶδος παραμυθίας, ἡ δὲ Τέκμησσα τοῦτο οὐκ ἐποίει.
Aj 429	ἔχω ἀντὶ τοῦ δύναμαι.
Aj 430	αἶ αἶ· τίς ἄν ποτ’ ᾤεθ’ ὧδ’ ἐπώνυμον ἐν‐ τεῦθεν μακρὰν ῥῆσιν μηκύνει ὁ Αἴας· ἔστι δὲ καὶ τοῦτο ἀρχαιότροπον, τὸ πρὸς τὰς ὀνομασίας ἐκφέρειν τὰς συμφοράς· καλῶς μὲν οὖν πράττων οὐκ ἂν
5	ἐμέμνητο τοῦ διανοήματος ἐν συμφορᾷ δὲ ὤν. ἐπώνυμον κ. ἑ. συνῳδὸν ἔσεσθαι καὶ ἐπώνυμον τοῖς 〈ἐμοῖσ〉 κακοῖς· ἔπλεξε δὲ τὸ ὄνομα παρὰ τὸ αἶ αἶ τὸ θρηνητικόν.
Aj 433	περιπαθῶς τὰ τοῦ πατρὸς κατορθώματα παραλαμβάνει· οὐκ ἐλάσσονα γὰρ τοῦ πατρὸς ποιήσας ἄτιμος ἐλαύνομαι.
Aj 434	Ἰδαία τὸ πάλαι ἡ Τροία ἐκαλεῖτο.
Aj 435	εἴληφε τὴν Ἡσιόνην παρὰ τοῦ Ἡρακλέους.
Aj 437	πιθανῶς τὸ μὴ εἰπεῖν πλείονα τοῦ πατρὸς
Aj 437	κακοπαθῆσαι ἀλλὰ μὴ ἐλάττονα.	40
Aj 439	λείπει ἡ διὰ ἵν’ ᾖ δι’ ἐμῆς χειρός. ἀρκέσας δείξας, βοηθήσας, ποιήσας.
Aj 440	Ἀργείοισιν ἀντὶ τοῦ ὑπὸ Ἀργείων· ἢ ἀρκέσας Ἀργείοις ἄτιμος ὢν ἀπόλλυμαι.
Aj 441	τοσοῦτον ἀντὶ τοῦτο.
Aj 442	χάριεν τὸ διανόημα. ἐπεξιὼν τὰς ἑαυτοῦ συμφορὰς καταλέγει πρῶτα τὰ κατὰ τὴν ἀδικίαν τῆς κρίσεως· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ πρῶτον αὐτὸν λελυπηκός· εἰπὼν δὲ τὰ ἴδια κατορθώ‐
5	ματα διεξῆλθεν καὶ ὡς συγγενικὴ αὐτῷ ἡ παρὰ τὸ χωρίον ἀνδραγαθία.
Aj 445	παντουργῷ πάντα πράττοντι καὶ μηδὲν ὑποστελλομένῳ, πανούργῳ καὶ ἀναιδεῖ.
Aj 446	ἀνδρὸς τοῦδ’ δεικτικῶς ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ.
Aj 448	γνώμης ἀπῇξαν τῆς ἐμῆς οἷον εἰ μὴ διὰ ἔκστασιν τοῦ δέοντος ἐξέπεσον αἱ διάνοιαί μου οὐκ ἄν ποτε ἄλλου οὕτως ἀδίκως κατεψηφίσαντο· ὡς καὶ παρ’ Ὁμήρῳ
5	ἦ γὰρ ἄν, Ἀτρεΐδη, νῦν ὕστατα λωβήσαιο.
Aj 450	ἀδάματος παρθένος, ἄζυγος.
Aj 453	αἱμάξαι παρὰ τὴν αἰχμὴν αἰχμάξαι.
Aj 455	οὐχ ἑκόντος γράφε οὐκ ἔχοντος, τὸ ἔγκλημα τῆς φυγῆς αὐτῶν· πάνυ δὲ γενναίως ἐμμένει τῷ λήματι· τὸ γὰρ ἐφ’ ἑαυτῷ ἀνῃρηκέναι φησὶ τοὺς Ἕλληνας καὶ ἡττῆσθαι οὐχ ὑπ’ ἐκείνων ἀλλὰ διὰ τὴν
5	ἐπήρειαν τῆς θεοῦ.
Aj 458	ἐχθαίρομαι διὰ τὸ πεπλανῆσθαι ὑπὸ τῆς θεοῦ.	41
Aj 460	ναυλόχους λιπὼν ἕδρας τὸν ναύσταθμον.
Aj 462	καὶ ποῖον ὄμμα πατρί αἰσχύνεται ἄνευ ἀριστείων φανῆναι τῷ πατρὶ καὶ φυγὰς ἀκούειν· δαιμονίως δὲ ἀνθυπάγει αὑτῷ τὰ τῆς ἀπαλλαγῆς καὶ τοῦτο ἀναλύει ἵνα μὴ λυθῇ ἡ ὑπόθεσις.
Aj 464	γυμνὸν ἀντὶ τοῦ ἔρημον· μεγαλοφυῶς δὲ οἴεται ἑαυτὸν τὸ πᾶν εἶναι.
Aj 467	πρὸς ἔρυμα πρὸς τὸ τεῖχος.
Aj 469	ἀλλ’ ὧδέ γ’ Ἀτρείδας ἀλλ’ ἐφησθήσονται οἱ Ἀτρεῖδαι ἐάν τι γενναῖον δράσας πρὸς τοὺς Τρῶας ἀποθάνω ἀγνοοῦντες ὅτι ἑκουσίως γέγονέ μοι ὁ θάνατος· καλῶς δὲ οὐκ ἐπήνεγκεν τὴν ἀληθῆ δόξαν
5	ἕως ἂν δράσῃ ἅπερ αὐτὸς ὑπονοεῖ.
Aj 472	φύσιν γ’ ἄσπλαγχνος φύσιν τουτέστιν ἀσθενῆ καὶ ἀλλοίαν παρὰ τὴν τοῦ πατρός· ἄσπλαγχνος δὲ ἄτολμος, ταπεινός, δειλόψυχος.
Aj 474	ὅστις διαλλαγὴν οὐ δέχεται 〈ἀλλ’〉 ἀεὶ ἐν κακοῖς ἐξετάζεται.
Aj 475	τί γὰρ ἡμέρα μία ἔχει προσθεῖσα τὸ ζῆν καὶ ἀναβαλομένη τοῦ θανεῖν τέρπειν τὸν ἄνθρωπον;
Aj 478	θερμαίνεται χλιαίνεται, θάλπεται· τὸ γὰρ τοιοῦτον ἐξαπατᾶν ἑαυτὸν ἐν ψευδολογίᾳ διάγοντα.
Aj 479	καλῶς φιλοσόφως τὸ καλὸν ἐν ἀμφοτέροις.
Aj 481	γνήσια τῆς διανοίας 〈σου〉 τὰ εἰρημένα καὶ οὐχ ὑπόβλητα· οἰκεῖα οὖν σαυτῷ εἶπας ὅμως γε μὴν παῦσαι τὸ πᾶν ἀναθεὶς ἡμῖν.
Aj 485	ὦ δέσποτ’ Αἴας Τεκμήσσης ὁ λόγος· οὐ γὰρ δεῖ τὸν χορὸν μηκύνειν τὸν λόγον· μικτὸς δὲ ὁ λόγος· τὸ μὲν γὰρ αὐτοῦ γεννικὸν καὶ ἐλευθέριον διὰ τὴν παρρησίαν τῆς φύσεως (δούλη γὰρ ἐπάναγκες γέγονεν)	42
5	τὸ δὲ συναρμόζον τοῖς καιροῖς, δι’ ὅλου δὲ τὴν φιλο‐ στοργίαν ἐμφαῖνον· καὶ ὅταν τὰ ἑαυτῆς καταβάλῃ τεχνικῶς ἐπιχειρεῖ μαλθακώτερόν πως καθιστῶσα τὸν Αἴαντα· δεῖ οὖν τοιούτους λόγους 〈λέγειν〉 ὅτι διὰ τὴν ἐλευθερίαν παρρησιάζεται.
10	τῆς ἀναγκαίας τύχης διπλῶς φασι τὸ ἀναγκαῖον, ποτὲ μὲν ἐπὶ τῶν κατὰ φύσιν ἀκολουθίαν τινὰ ἐχόν‐ των, ὡς ἂν εἴποιμεν ἀναγκαίως τὸ πῦρ θερμὸν καὶ τὸ γάλα λευκόν, ποτὲ δὲ [ὡς] ἐπὶ τοῦ ἐξ ἀνάγκης γινομένου ὡς καὶ νῦν ἀναγκαίας τύχης τῆς βίας φησί.
15	τῆς δυστυχίας· τεχνικὸς ὁ λόγος ἐκ προοιμίου καὶ εἰς ἔλεον ἱκανὸς ἐπισπάσασθαι.
Aj 488	σθένοντος ἐν πλούτῳ εἴπερ τινὸς τῶν Φρυ‐ γῶν ἀντὶ ὡς οὐκ ἄλλου τινός.
Aj 490	σῇ μάλιστα χειρὶ τῇ αἰχμαλωτισάσῃ με.
Aj 491	εὖ φρονῶ τὰ σὰ εὔνους σοι καθίσταμαι.
Aj 492	καί ς’ ἀντιάζω κάλλιστα ἀμφοτέροις τοῖς ὅρκοις ἐχρήσατο· μέγιστον γὰρ δικαίωμα τὸ τῆς αὐτῆς ἑστίας ἐπιτυχεῖν ὁπότε καὶ τῶν πολεμίων διὰ ταῦτα φειδόμεθα· καὶ τὸ σεμνὸν τῆς κοίτης χρήσιμον ὅπου
5	γε καὶ τὸ σεμνότατον τῶν προσώπων περὶ δικαιωμά‐ των τῶν πρὸς ἄνδρα καὶ γυναῖκα διαλεγόμενον αὐτὸ τοῦτο ὄμνυσι σή θ’ ἱερὴ κεφαλὴ καὶ νωίτερον λέχος· ὅρα δὲ ὅτι ἑκατέρωθεν θηλείαις ὁ τοιοῦτος λόγος	43
10	πρόσκειται, ἐπὶ δὲ τοῦ Ὀδυσσέως καὶ ἄλλο τι οἰκειό‐ τερον ὄνομα ἐξεῦρεν ἀσπάσιοι λέκτροιο παλαιοῦ θεσμὸν ἵκοντο τὴν εὔνοιαν δηλῶν τῶν οὕτως συνιόντων ἐπιμονῇ παιδοποιίας.
Aj 493	συνηλλάχθης συναλλαγὰς ἔχεις, γάμῳ συν‐ εζεύχθης.
Aj 495	τῶν σῶν ὑπ’ ἐχθρῶν, χειρίαν ἐφείς εἰδυῖα ἀγριαίνοντα τὸν Αἴαντα πρὸς τὰς ἐπιτιμήσεις διαρρήδην μὲν οὔ φησι, μὴ διάφθειρε σαυτὸν στοχαζομένη δὲ τοῦ καιροῦ ἔξωθεν περιέρχεται τὰ ἐπακολουθοῦντα
5	λέγουσα ὅτι ὑποχειρίαν με τοῖς ἐχθροῖς σὺν τῷ παιδὶ καταλείψεις. ἡ ὑπὸ πρὸς τὸ χειρίαν, ὑποχειρίαν δούς.
Aj 497	ταύτῃ ἀντὶ τοῦ οὕτως, κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον.
Aj 499	δούλιον ἕξειν τροφήν οὐ ψιλὸν τὸ τῆς δουλείας εἶπεν ἀλλὰ καὶ ὅσα ἔνεστιν εἰπεῖν τινα ἰδόντα αὐτὴν ἐν δουλείᾳ· καὶ ἡ τοιαύτη δὲ διδασκαλία Ὁμήρου
5	μὴ παῖδ’ ὀρφανικὸν θείης χήρην τε γυναῖκα·
5	ἀποτρέψαι δὲ βούλεται αὐτὸν διὰ τῶν τοιούτων λόγων.	44
Aj 501	ἰάπτων γράφε ἀτίζων, ὑβρίζων. ἴδετε τὴν ὁμευνέτιν \| Αἴαντος παρὰ τὸ Ὁμηρικὸν Ἕκτορος ἥδε γυνή.
Aj 503	τρέφει αὔξει, ἔχει.
Aj 504	δαίμων νῦν ἡ δουλεία.
Aj 505	σοὶ δ’ αἰσχρὰ τἄπη καὶ διὰ τὴν εὐγένειαν καὶ διὰ τὴν ἀνδρείαν· διὰ μὲν τοῦ σοὶ τὴν ἀνδρείαν διὰ δὲ 〈τοῦ〉 τῷ σῷ γένει τοὺς προγόνους· θαυμαστῶς δὲ ἡ προσθήκη τοῦ γένους· αἶσχος γὰρ προστρίψῃ καὶ
5	τῷ υἱῷ ἐπὶ τοιούτοις αὐτὸν καταλιπών.
Aj 506	ἀλλ’ αἴδεσαι μέν καλῶς ἐπὶ μὲν τοῦ πατρὸς ἐν γήρᾳ μακρῷ ἐπὶ δὲ τῆς μητρὸς πολλῶν ἐτῶν κληρ‐ οῦχον· ὁ γὰρ ἐπὶ ἀμφοτέρων ἑνὶ χρησάμενος ὀνόματι ἐπιτεμνόμενος τὸν λόγον, τὸ δὲ ἐγχρονίζειν ταῖς
5	διηγήσεσιν ἀνυστικώτερον· θαυμαστῶς δὲ ἐπὶ μὲν ἑαυτῆς οὐδαμοῦ τοῖς τοιούτοις ὀνόμασι χρῆται, οὔτε αἰδέσθητι οὔτε οἴκτειρε, ἐπὶ δὲ τῶν γονέων καὶ τοῦ παιδός.
Aj 508	κληροῦχον μέτοχον, κεκληρωμένην, κλῆρον ἐσχηκυῖαν. ἥ σε πολλάκις \| θεοῖς ἀρᾶται τοῦτο οἰκείως ἐκ τῆς φύσεως στοχαζομένη παρέλαβεν.
Aj 510	εἰ τῆς νέας τροφῆς 〈στερηθεὶσ〉 σοῦ χωρὶς διάξει καὶ βιώσεται.
Aj 512	ὑπ’ ὀρφανιστῶν μὴ φίλων ὀρφανισταί εἰσιν οἱ τοὺς ὀρφανοὺς τρέφοντες· Ἕλληνας οὖν φησιν οὐ φίλους ὀρφανιστὰς καθὸ δυσμενεῖς· ἢ ὀρφανισταὶ ἀρχὴ Ἀθήνησι τὰ τῶν ὀρφανῶν κρίνουσα· ἢ ὀρφανιστῶν	45
5	τῶν τῆς ὀρφανίας ἐπιτρόπων· ὀρφανὸς δὲ ὁ ὅρον ἔχων τὸ οὐ φαίνεσθαι, ὁ ἄσημος καὶ μηκέτι ἐμφανής, 〈ὃσ〉 ἀμέλει καὶ ὑπὸ τῶν ἀμφιθαλῶν ὡς ἐμφανῶν ἐλαύνεται.
Aj 514	ἐμοὶ γὰρ οὐκέτ’ ἔστιν καὶ τοῦτο Ὁμηρικὸν οὐδέ μοί ἐστι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ εἶτα ἑξῆς ἀτὰρ σύ μοί ἐσσι πατὴρ καὶ πότνια 〈μήτηρ〉.
Aj 516	τὸν φύσαντα ὡς τούτου ἰδίῳ θανάτῳ τε‐ τελευτηκότος.
Aj 517	θανασίμους ἀντὶ νεκρούς.
Aj 520	ἀλλ’ ἴσχε κἀμοῦ καλῶς τὸ κἀμοῦ οἷον μετὰ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν κἀμὲ ἔν τινι μοίρᾳ κατάθου· αἴσθεται γὰρ τῆς τύχης ἐν ᾗ νῦν ἐστιν· αἰδημόνως δὲ αὐτὸν ὑπομιμνήσκει τὰ τῆς εὐνῆς· διὰ τούτου
5	γὰρ μάλιστα δοκεῖ αὐτὸν πείθειν· ὁ δέ γε Εὐριπίδης μαστροπικώτατα εἰσάγει τὴν Ἑκάβην λέγουσαν ποῦ τὰς φίλας δῆτ’ εὐφρόνας δείξεις, ἄναξ, ἢ τῶν ἐν εὐνῇ φιλτάτων ἀσπασμάτων 〈χάριν τίν’ ἕξει παῖς ἐμή, κείνης δ’ ἐγώ;〉
Aj 522	ἡ φύουσα γὰρ τὴν χάριν χάρις ἐστὶ προϋπ‐ άρξασα.
Aj 522	τίκτους’ φύουσα.	46
Aj 523	ὅτου δ’ ἀπορρεῖ μνῆστις 〈ὧν ἀπορρεῖ〉 ἡ μνήμη τοῦ εὖ πεπονθέναι οὗτοι οὐκ ἂν εἶεν εὐγενεῖς· σχεδὸν δὲ διὰ τούτων τῶν ἰάμβων ἤρτηται τὸ περὶ εὐχαριστίας καὶ ἀχαριστίας.
5	οὗτινος. μνῆστις μνήμη.
Aj 525	ἔχειν ς’ ἂν οἶκτον δυσωπητικὰ τὰ τοιαῦτα· εἰ γὰρ ὁ ξένος ᾤκτειρε πόσῳ μᾶλλον ὁ Αἴας; ἔλεον.
Aj 527	καὶ κάρτ’ ἐπαίνου τεύξεται οὐχ οἷον καθ’ ἃ εἶπεν ἀλλ’ ἐὰν πείθηται κατὰ πάντα ἐμοί· ὁ γὰρ Αἴας ἐγνωκὼς ἑαυτὸν ἀποσφάττειν ἐβούλετο πρὸ τοῦ θανάτου τὸν παῖδα ἰδεῖν· εἰκότως οὖν τοῦτο πάλιν
5	λέγει, ὅτι ἄριστόν ἐστι τὴν γυναῖκα πειθαρχεῖν εἰς ἅπαντα τῷ ἀνδρί· ἔοικεν γὰρ ὑφορᾶσθαι ὅτι ὀκνηρῶς ἐκδώσει τὸ παιδίον.
Aj 531	καὶ μὴν φόβοισί γ’ αὐτόν τῶν φόβων χάριν ῥύσασθαι θέλουσα ἐξήγαγον· οὐκ ἄντικρυς μὲν ἀντι‐ λέγει ἀναβολὰς δὲ πράττεται ὡς ὑποκεκινηκότι μὴ πιστεύουσα.
Aj 534	πρέπον γέ τἂν ἦν δαίμονος ἦν καὶ τοῦτο 〈πρέπον〉 τοῦ ἐμοῦ δαίμονος, τὸ ὑπ’ ἐμοῦ τὸν παῖδα ἀναιρεθῆναι ἀντὶ τοῦ ἔπρεπε τῇ παρούσῃ μου τύχῃ τὸ καὶ αὐτόχειρά με τοῦ παιδὸς κατασκευάσαι.
Aj 535	εἰς τοῦτο ἀρκέσαι τῷ παιδί.
Aj 537	τί σε, φησίν, ἐκ τῶν παρόντων ὠφελήσαιμι
Aj 537	καὶ τί βούλει σοι γενέσθαι;	47
Aj 542	εὐθύνων διδάσκων, παιδεύων.
Aj 543	ἐγγὺς ὄντι ἢ ἀπολιμπανομένῳ τῆς κλήσεως;
Aj 545	αἶρ’ πρόσφερε· μή μοι οἶνον ἄειρε.
Aj 547	εἴπερ ἔστιν ἐμὸς οὐκ εὐλαβηθήσεται τὸν φόνον τῶν ποιμνίων.
Aj 548	ἀλλ’ αὐτίκ’ ὠμοῖς αὐτόν νῦν τὸ ὠμοῖς ὡς κατὰ τῶν καρπῶν 〈οἳ〉 ὅτε εἰσὶν ὠμοὶ σκληρότεροί εἰσι καὶ ἰταμοί· μεγαλοφρονῶν δὲ νόμους τὴν φύσιν ὠνόμασεν καὶ τὸ ἔθος τοῦ γεγεννηκότος.
Aj 549	πωλοδαμνεῖν ὡς πῶλον γυμνάζειν.
Aj 550	ὦ παῖ, γένοιο πατρός μέτριος ὁ λόγος, ἡ δὲ ὁμοία εὐχὴ καὶ παρ’ Ὁμήρῳ Ζεῦ ἄλλοι τε θεοί, δότε δὴ καὶ τόνδε γενέσθαι παῖδ’ ἐμὸν ὡς καὶ 〈ἐγώ περ〉.
Aj 552	καίτοι σε καὶ νῦν τοῦτό γε ἐπειδὴ κατεύχε‐ ται αὐτῷ εὐτυχίαν φησὶν ὅτι καὶ νῦν σε μακαρίζω ὅτι μικρὸς ὢν οὐκ αἰσθάνῃ τῶν ἐμῶν κακῶν. ζηλοῦν μακαρίζειν.
Aj 554	ἐν τῷ φρονεῖν γάρ ἐν τῷ μὴ ἀντιλαμβάνε‐ σθαι τῶν κακῶν ἐπεὶ ἔσται γελοιότατον δόγμα ὡς τιμῶντος τὴν ἀφροσύνην.
Aj 554b	τὸ μὴ φρονεῖν γάρ δεῖ λαβεῖν τοῦτο ὡς ἐπὶ παιδίου· οὐ γὰρ καθόλου τὴν ἀφροσύνην προκρίνει· ὁ δὲ νοῦς, ἐν τῷ νηπίῳ κακὸν μὲν τὸ μὴ φρονεῖν κακὸν δὲ ὅμως ἀνώδυνον· καὶ Εὐριπίδης
5	νέα γὰρ φροντὶς οὐκ ἀλγεῖν φιλεῖ· τάχιστα δὲ διὰ τῶν ἑξῆς ἐσήμανε τὸ συνεκτικὸν καὶ ὡσπερεὶ σύμβολον τῆς φρονήσεως· τὸ γὰρ διακριτικὸν τῶν χαρτῶν καὶ τῶν λυπηρῶν συνετοῦ ἐστιν.	48
Aj 556	ἀντὶ τοῦ δεῖ σε ἐκδικῆσαι τὸν πατέρα.
Aj 558	κούφοις πνεύμασιν κούφῃ καὶ ἁπαλῇ ζωῇ· τῇ δὲ μεταφορᾷ τῶν μικρῶν φυτῶν ἐχρήσατο ἅτινα οὐδὲν σφοδρὸν δύναται ὑποφέρειν, οὐ καύσωνα, οὐκ ἄνεμον.
Aj 562	διὰ τί, φησίν, ἐνταῦθα τρανῶς ἐκφέρει τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ὁ Αἴας ὅτι δὴ ἑαυτὸν ἐξάγει τοῦ βίου; ῥητέον οὖν ὅτι ἐν ἤθει οἷον εἰ γένοιτό τις περὶ ἐμὲ συμφορὰ μὴ δείδιθι· ἕξεις γὰρ τὸν προνοοῦντα
5	ἀντὶ ἐμοῦ· ἢ ὅτι ἐκφέρει ταῦτα ὑπὸ τοῦ πάθους προ‐ αγόμενος.
Aj 563	ἔμπα ὅμως. καὶ εἰ ἔκδημος νῦν ἐστιν.
Aj 564	τηλωπὸς οἰχνεῖ φυλακὴν ἔχων τῶν ἐχθρῶν, λέγοι δ’ ἂν τῶν Θρᾳκῶν· περὶ γὰρ τὰ τελευταῖα τοῦ Τρωικοῦ πολέμου ἐσυμμάχουν τοῖς Τρωσὶν οἱ Θρᾷκες, γνόντες δὲ τοῦτο οἱ Ἕλληνες φρουροὺς ἔταξαν προ‐
5	μηνύσοντας αὐτοῖς τὴν ἐκείνων ἔφοδον ἵνα οὕτως ἐπελθόντες κατὰ τὴν ὁδὸν συμβάλωσιν αὐτοῖς πρὶν ἐλθεῖν εἰς Ἴλιον· καὶ πρέσβεις δὲ ἀποστείλαντες οὐκ ἔπεισαν. τηλωπὸς γράφε τηλουργός.
10	θήραν γράφε φρουράν.
Aj 565	προθυμοτέρους αὐτοὺς καθίστησι· κοινὴν γὰρ καὶ ἴσην φησὶ χάριν ὁμολογεῖν ἐκείνῳ τε τῆς ὑπουργίας καὶ τούτοις τῆς ἀπαγγελίας· περιπαθῶς δὲ εἰς ἔσχατον περιεστώσης τῆς ἐλπίδος ἐμφρόνως τὰ	49
5	σπουδαιότατα τοῖς ἑταίροις ἐπισκήπτει, οὐ τῇ γυναικί.
Aj 570	ὥς σφιν γένηται γηροβοσκός πάνυ περι‐ παθῶς τὸ ἐπὶ γονεῦσι καὶ παισὶ διαθήκας ποιῆσαι· θαυμαστῶς δὲ πρὸς ἅπαντας τοὺς λόγους τῆς Τεκ‐ μήσσης 〈τὰσ〉 ἀντιθέσεις ἐποιήσατο, οὐκ ἄντικρυς
5	τοῦτο ὑπισχνουμένου τοῦ ποιητοῦ, τοῦ μὲν μὴ ὑβρι‐ σθῆναι τὸν παῖδα ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων τὴν ἀπὸ τοῦ Τεύκρου φυλακὴν προβαλλόμενος τοῦ δὲ μὴ γελασθή‐ σεσθαι ὑπ’ ἐκείνων τὴν τοῦ παιδὸς ἀρετὴν ὅν φησι καὶ ἐκδικήσειν αὐτὸν ἐν ἡλικίᾳ γενόμενον, πρὸς δὲ τὰ
10	περὶ τῶν γονέων ὅτι ἀντ’ αὐτοῦ γηροβοσκὸς αὐτοῖς καταλείπεται ὁ Εὐρυσάκης.
Aj 571	ἕως τελευτήσωσι.
Aj 572	πιθανῶς τὸν Αἴαντα ἐπὶ τὸν περὶ τῶν ὅπλων λόγον ἰέναι συνεχῶς· ἅπτεται γὰρ αὐτοῦ μάλιστα· ἀν‐ θρώπινον δὲ καὶ μάλα φυσικὸν τὸ συνεχέστερον με‐ μνῆσθαι περὶ ὧν ἐν νῷ ἔχομεν.
5	ἀγωνάρχαι ἀγωνοθέται.
Aj 573	ὁ λυμεὼν ἐμὸς ὁ Ὀδυσσεύς.
Aj 574	ἀλλ’ αὐτό μοι σύ, παῖ πέπεισται ὡς οὐδὲν ἀπολειψομένου τοῦ παιδὸς τῆς αὑτοῦ ἀρετῆς· τὸ μὲν σάκος διὰ τὸ ἐξαίρετον τῷ παιδὶ φυλάσσειν κελεύει τὰ δὲ ἄλλα τεύχη συνθάψαι φησίν· ἐπίσταται γὰρ καὶ
5	αὐτὰ περιμάχητα ἐσόμενα· οἶδεν 〈καὶ〉 Ὅμηρος ὅπλα
5	συγκαιόμενα ἀλλ’ ἄρα μιν κατέκηε σὺν ἔντεσι δαιδαλέοισιν.	50
Aj 579	ἐπισκήνους κατὰ τῶν σκηνῶν.
Aj 581	πύκαζε ἀσφαλίζου. οὐ πρὸς ἰατροῦ σοφοῦ οὐκ ἔστιν ἰατροῦ σοφοῦ ἐπῳδαῖς χρῆσθαι τοῦ τραύματος ἤδη τομῆς δεομένου.
Aj 582	θρηνεῖν ἐπῳδὰς ἐπιφωνεῖν καὶ ἐπᾴδειν. τομῶντι τομῆς δεομένῳ. πήματι γράφε τραύματι.
Aj 586	μὴ κρῖνε νῦν τὸ μὴ περιεργεῖν· ἐν τούτῳ γὰρ μάλιστα ἡ σωφροσύνη ταῖς γυναιξὶ διασῴζεται, εἰ μὴ περιεργάζοιντο ὅ τι πράττει ὁ ἀνήρ.
Aj 589	οὐ κάτοισθ’ ἐγὼ θεοῖς \| ὡς οὐδὲν ἀρκεῖν οὐκέτι, φησίν, ἐν τούτῳ εἰμὶ ὥστε ὀφείλειν τοὺς θεοὺς ἐπαρκεῖν μοι διὰ τὸ μὴ περιέχεσθαι τοῦ ζῆν· 〈ἢ οὕτωσ〉, ὡς οὐκέτι τοῖς θεοῖς ὀφείλω [λέγειν] ἐγὼ
5	ἐπαρκεῖν ἀντὶ οὐδὲν ἐπὶ τιμῇ πράττειν τῶν θεῶν πρὸς ὃ καὶ ἡ Τέκμησσα ἐπάγει εὔφημα φώνει.
Aj 591	τοῖς ἀκούουσιν τοῖς πειθομένοις.
Aj 593	οὐ ξυνέρξεθ’—; ἀποκλείσατε. τοῖς θεράπουσι κελεύει αὐτὴν ἀποκλείειν.
Aj 594	μαλάσσου ἀντὶ τοῦ μεταβάλλου. μῶρά μοι δοκεῖς εὐήθης εἶ νῦν βουλομένη με μαλάσσειν ἐξακμάσαντος τοῦ καιροῦ.
Aj 594	φρονεῖν γράφε λέγειν.	51
Aj 596	ὦ κλεινὰ Σαλαμίς συγκέκλειται ὁ Αἴας δια‐ χρησόμενος ἑαυτόν, ἔπειτα δὲ οἱ ἀπὸ τοῦ χοροῦ λόγον περιπαθῆ διεξίασι· πρὸς μὲν γὰρ αὐτὸν λέγειν οὐκ ἦν εἰσελθόντα ἤδη γέγονε δὲ αὐτοῖς ἀπολόφυρσις ἐπὶ τὰ
5	οἰκεῖα· καὶ ἔχει ἀκολουθίαν τὰ χορικά· ἀπεστερημένοι γὰρ τοῦ ἄρχοντος καὶ ἄλλην ἀποστροφὴν οὐκ ἔχοντες περὶ τῆς πατρίδος τὸν λόγον ποιοῦνται ἐκτιθέμενοι ἐν οἷς εἰσι χαλεποῖς καὶ ἐν οἷς ἔσονται οἱ γονεῖς αὐτοῦ πυθόμενοι ταῦτα.
10	τὸ ἦθος ἐμιμήσατο τῶν ἀφεστώτων τῆς οἰκείας· ὁπόταν γὰρ δυσχερές τι ἀπαντᾷ μακαρίζειν εἰώθασι τὰς πατρίδας.
Aj 601	ἐκ πολλοῦ χρόνου.
Aj 602	Ἰδαίᾳ τῇ Τρωικῇ.
Aj 604	ἀνήριθμος αἰὲν εὐνόμᾳ ἀνήριθμος ἐν οὐδενὶ ἀριθμῷ ταττόμενος ἀλλὰ παριερριμμένος· εὐνόμᾳ δὲ ἤτοι τῷ εὐνομουμένῳ καὶ δικαίῳ ἢ εὐνόμᾳ λειμῶνι τῷ καλὰς νομὰς ἔχοντι· τὸ δὲ ἑξῆς, παλαιὸς ἀφ’ οὗ χρόνος
5	αἰὲν εὐνόμᾳ χρόνῳ τρυχόμενος Ἰδαίᾳ μίμνω λειμωνίᾳ ποίᾳ μήλων ἀνήριθμος, κακὴν ἐλπίδα ἔχων· Ἰδαίᾳ δὲ οἷον ἐν τῷ τῆς Ἴδης χωρίῳ τῆς χλοερᾶς καὶ λειμῶνας ἐχούσης καὶ ποίμνας διάγων.
Aj 606	κακὴν ἐλπίδα ἔχων πῶς με δεῖ τὸν Ἅιδην ἀνύσειν ἀντὶ τοῦ οὐδὲν ἀγαθὸν προσδοκῶν ἀλλὰ κακῶς τελευτήσειν ἐν τῷ. πολέμῳ ἐλπίζων.
Aj 606	κακὰν ἐλπίδ’ τὴν τοῦ θανάτου.	52
Aj 607	ἀνύσειν ἐκπρᾶξαι. λείπει τὸ δεῖ.
Aj 609	καί μοι δυσθεράπευτος Αἴας οἷον πρὸς τοῖς πρώτοις κακοῖς ὥσπερ δεύτερόν ἐστί μοι κακὸν τὸ τοῦ Αἴαντος ξυνεστηκός· τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ ἔφεδρος· ἔφεδρος δέ ἐστιν ἐν τοῖς ἀγῶσιν ὁ μὴ πλανώμενος
5	εἰς τὸ ἀγωνίζεσθαι τοῖς νικῶσιν· ἐνταῦθα οὖν φησιν ὅτι ἔσχατος καὶ ὡς ἔφεδρος ἐλείφθη μοι ὁ Αἴας εἰς κακόν.
Aj 611	ξύναυλος παρὰ τὰ ἐναυλίσματα.
Aj 612	ἐξεπέμψω ἀντὶ ἔπεμψας ὧδε.
Aj 614	νῦν δ’ αὖ φρενὸς οἰοβώτας αὐθαίρετος, ὡς ἂν εἴποι τις αὐτὸς 〈τὴν〉 ἑαυτοῦ διάνοιαν βόσκων καὶ μηδενὶ πειθόμενος ἢ μονωθεὶς ἐκ τῆς φρενὸς ἢ μονότροπος, μεμονωμένος τῷ λογισμῷ ἢ ποιμαίνων
5	τὴν ἑαυτοῦ διάνοιαν καὶ μόναρχος ὢν τῷ λογισμῷ ἢ οἷον διεσθίων αὑτοῦ τὴν φρένα παρὰ τὴν βόσιν ἢ ὁ βαίνων ἐν ἐρημίᾳ διὰ τὸ συγκεκλεικέναι ἑαυτόν· καὶ ὅμοιόν ἐστι τῷ ὃν θυμὸν κατέδων, πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων·
10	ἢ φρενὸς οἰοβώτας οὐ σὺν φρεσὶν ἀλλ’ ἐκτὸς φρενῶν διάγων.
Aj 617	εὕρηται γράφε γεγένηται.	53
Aj 618	τὰ δὲ πρότερα μέγιστα τῆς ἀρετῆς τῶν χειρῶν αὐτοῦ ἔργα ἐν ὀλιγωρίᾳ εἰσὶ παρὰ τοῖς Ἀτρείδαις· ἢ οὕτω, τὰ δὲ πρότερα αὐτοῦ ἀνδραγαθήματα φροῦδα παρὰ τοῖς Ἀτρείδαις.
5	χερσὶν \| μέγιστ’ λείπει γενόμενα.
Aj 620	ἄφιλα παρὰ φίλοις παρὰ τοῖς πρῴην αὐτοῦ φίλοις, νῦν δὲ πάντων ἐπιλελησμένοις· ἢ ἄφιλα παρ’ ἀφίλοις ἐχθρὰ παρ’ ἐχθροῖς. ἀντὶ ἀχάριστα.
Aj 622	ἡ ἐντεθραμμένη 〈τῷ〉 παλαιῷ χρόνῳ οἷον τῇ ἡλικίᾳ ἀντὶ τοῦ πολυετής· ὁ δὲ νοῦς, ὄντως που ἡ τῇ παλαιᾷ ἡμέρᾳ τουτέστι τῷ παλαιῷ χρόνῳ ἔντροφος· τὸ δὲ λευκῷ γήρᾳ, κατὰ κοινοῦ τὸ ἔντροφος, ἡ μήτηρ
5	αὐτοῦ.
Aj 624	λευκῷ τῷ λευκοποιῷ τῶν τριχῶν.
Aj 626	φρενομόρως ἀντὶ εἰς τὴν μοῖραν τῶν φρενῶν νοσοῦντα ὅ ἐστι φρενοβλαβῶς, μανικῶς.
Aj 627	αἴλινον εἶδος θρήνου.
Aj 628	οὐδ’ οἰκτρᾶς γόον ὄρνιθος οἷον οὐ μέτριον· ἀναστρεπτέον δέ· ἄρχει γὰρ τοῦ λόγου τὸ οὐ ἵν’ ᾖ οὐκ αἴλινον οὐδ’ οἰκτρᾶς γόον ἀηδοῦς ἥσει ἀλλ’ ὀξυτόνους μὲν ᾠδὰς καὶ τὰ ἑξῆς.
5	ἥσει γόον οὐ μέτριον κατὰ τὴν ἀηδόνα ἀλλ’ ὀξύν· ἡ ἀηδὼ δὲ κατὰ Μιτυληναίους.
Aj 634	περιπαθῶς ἡ πρόσθεσις τῆς πολιᾶς.
Aj 635	κρείσσων γὰρ Ἅιδᾳ κεύθων κρείσσων γάρ
Aj 635	ἐστιν ὁ τεθνηκὼς ἢ ὁ ζῶν καὶ νοσῶν μάτην ὅ ἐστι μεμηνώς· μάτην γὰρ νοσεῖν τὸ ἀθεραπεύτως μαίνε‐ σθαι· οὐ λέγει δὲ ὅτι ὅταν αὐτὸν πύθηται τετελευτη‐	54
5	κότα. ὁ γὰρ μεμηνὼς καὶ τὰς φρένας διεφθαρμένος κρείσσων Ἅιδᾳ κεύθων οἷον ἄμεινον τῷ μεμηνότι ἐξιέναι τοῦ βίου· οἷον 〈ἡ μήτηρ〉 ἡγήσεται κρείσσονα τὸν θάνατον τῆς τοῦ Αἴαντος μανίας.
Aj 636	ὃς ἄνωθεν κατὰ πατρῴας γενεᾶς ἄριστος ἥκων (λείπει γὰρ τὸ ἄριστος) ὥστε προέχειν ἁπάντων τῶν Ἑλλήνων κατὰ γένος νῦν οὐκέτι 〈τοῖς πρώτοισ〉 ἤθεσιν ἐμμένει.
5	λείπει τὸ ἄριστος.
Aj 640	ὀργαῖς τρόποις.
Aj 641	ἀπέστρεψε τὸν λόγον πρὸς τὸν Τελαμῶνα, οἵαν σε μένει πυθέσθαι, τοιαύτην ἄτην οἵαν οὐδεὶς πέπονθεν τῶν Αἰακιδῶν· παραμυθία γάρ ἐστι τὸ μετ‐ έχειν τινὰ τῶν τοῦ γένους τῶν αὐτῶν κακῶν.
Aj 644	ἔθρεψεν ἔσχεν.
Aj 645	τοῦδε τοῦ Αἴαντος.
Aj 646	ἅπανθ’ ὁ μακρός ἐξέρχεται ὁ Αἴας ὡς δὴ κατακηληθεὶς ὑπὸ Τεκμήσσης μὴ σφάττειν ἑαυτὸν καὶ προφάσει τοῦ δεῖν εἰς ἐρημίαν ἐλθεῖν καὶ κρῦψαι τὸ ξίφος ἐπὶ τούτοις ἀναχωρεῖ καὶ διαχρῆται ἑαυτόν·
5	παρίστησι δὲ ὁ λόγος ὅτι καὶ οἱ ἔμφρονες καὶ παρ‐ ακολουθοῦντες τῇ φύσει τῶν πραγμάτων ὅμως ὑπὸ τῶν τοιούτων παθῶν ἐπὶ τὸ χεῖρον ἀπολισθάνουσιν ὡς ἐν
5	Τραχινίαις ἡ Δηιάνειρα περὶ τοῦ ἔρωτος διαλεγομένη καὶ τοῦ ἀνδρὸς ὅτι αὐτῷ οὐκ ἀντιστήσεται οὐδὲ	55
10	λυσιτελεῖ αὐτῇ ἀντιπράττειν τῇ ἐπιθυμίᾳ τοῦ ἀνδρὸς πράττει μετὰ ταῦτα ἅπερ αὐτὴν ἀνέπεισεν ἡ ζηλοτυπία· ἤτοι δὲ σχῆμά ἐστιν ἅπαντα ὁ χρόνος φύει ἄδηλα εἶτα ἐξαλλαγῇ καὶ ταῦτα φανέντα κρύπτεται ἢ τὸ κρύπτεται ἐπὶ τοῦ χρόνου ἀντὶ τοῦ κρύπτει· τοῦτο δέ
15	φησιν ὡς μεταβεβλημένος ἀπὸ τῶν προτέρων νοημάτων. ὁ μακρὸς ὁ μέγας.
Aj 647	κρύπτεται ἀντὶ τοῦ κρύπτει.
Aj 648	ἁλίσκεται ἐξελέγχεται, φωρᾶται.
Aj 649	χὠ δεινὸς ὅρκος ὅτι καὶ ὀμόσαντές τινες ἐν μεταβολῇ γίνονται τῷ χρόνῳ. περισκελεῖς φρένες αἱ ἄγαν σκληραὶ ψυχαί.
Aj 650	ἐκαρτέρουν τότε γράφε ἐπηπείλης’ ἔπη· ἢ λείπει τὸ ἔπη ἵν’ ᾖ ὅστις τὰ δεινὰ ἔπη ἐκαρτέρουν λέγειν τότε ὡσανεὶ προτοῦ.
Aj 651	βαφῇ σίδηρος ὣς ἐθηλύνθην ἐν τῇ βαφῇ οὐκ ἀνίεται ὁ σίδηρος ἀλλὰ μᾶλλον σκιραίνεται· οὕτως οὖν διασταλτέον, κἀγὼ γάρ, φησίν, ὃς ἠπείλουν καὶ ἔζεον καὶ ἐβόων ὡς ἐν βαφῇ σίδηρος (ὡς Ὅμηρος
5	εἰν ὕδατι ψυχρῷ βάπτῃ μεγάλα ἰάχοντα) νῦν ἐθηλύνθην ὑπὸ τῶν λόγων τῆς γυναικός· ἢ ὅτι δισσῶς βάπτεται ὁ σίδηρος· εἰ μὲν γὰρ μαλθακὸν βού‐ λονται αὐτὸν εἶναι ἐλαίῳ βάπτουσιν εἰ δὲ σκιρὸν ὕδατι.
Aj 654	πιθανὴ αὐτῷ ἡ ἔξοδος ὡς ἐπὶ καθαρμόν·
Aj 654	μονάσαι γὰρ βούλεται χάριν τῆς ἀναιρέσεως.	56
Aj 656	ἐξαλύξωμαι φυλάξωμαι, ἐκκλίνω.
Aj 657	εὑρήσω, φησί, τόπον οὗ οὐδεὶς ἐπιβήσεται· τοῦτο δὲ πιθανὸν ἵνα μή τις αὐτῷ ἀκολουθήσῃ· πιθανὸν δὲ καὶ τὸ λαβεῖν τὸ ξίφος ἵνα εὐπορήσῃ ἑαυτὸν δια‐ χειρίσασθαι.
Aj 658	ἔγχος ἀντὶ τὸ ξίφος.
Aj 665	ὁ νοῦς ὅτι μηδὲ τὰ μέγιστα τῶν ἐχθρῶν ἐφίεσο 〈ἔχειν〉, τῶν δὲ φίλων καὶ τὰ ἐλάχιστα. ἄδωρα κακόδωρα.
Aj 666	ἐπιφθόνως ἔφρασεν ἐν εἰρωνείᾳ ἀντιστρέψας τὴν τάξιν· ἔδει γὰρ εἰπεῖν θεοὺς μὲν σέβειν εἴκειν δὲ Ἀτρείδαις· ὡς τῶν Ἀτρειδῶν οὖν ἤδη καὶ θεομα‐ χούντων.
Aj 667	μιμεῖται τὸν σώφρονα, κεκίνηται δὲ ὑπὸ τοῦ πάθους.
Aj 669	εἰ γὰρ τὰ θεῖα ὑπείκει τιμῇ πόσῳ μᾶλλον προσήκει τοῖς ἀνθρώποις ταῦτα πράττειν; τὸ δὲ τιμαῖς ὑπείκει ταῖς ἀλλήλων διανεμήσεσιν· ἐκ γὰρ ἐναντιό‐ τητος τὸ πᾶν συνέστηκεν, πρεσβύτης τις ἐπεὶ καὶ νέος
5	ἐγένετο, καθέζεται ὅτι καὶ ἕστηκεν. τὰ δεινὰ τὰ θεῖα καὶ δέος ἐμποιοῦντα.
Aj 672	αἰανὴς κύκλος τουτέστιν ὁ σκοτεινὸς κύκλος ἢ ἀδιάλειπτος.
Aj 674	λείπει 〈ὑπό〉, ὑπὸ δεινῶν πνευμάτων στένοντα πόντον ἄημα πρᾶον ἐκοίμισεν αὐτόν.
Aj 678	ἐγὼ δ’, ἐπίσταμαι ἐπειδὴ τὸ πᾶν πρὸς τοὐν‐
Aj 678	αντίον γίνεται εἰκὸς καὶ τοὺς Ἀτρείδας φίλους ἀντ’ ἐχθρῶν γενέσθαι· δεῖ οὖν, φησί, προσέχειν τοῖς ἐχθροῖς ὡς αὖθις φίλοις ἐσομένοις καὶ τοῖς φίλοις ὡς ἐχθροῖς·	57
5	συμμέτρως οὖν φησι χρῆσθαι τοῖς πράγμασιν. ἀρτίως ἀντὶ τοῦ νῦν.
Aj 681	ὠφελεῖν σπουδάζειν.
Aj 683	ἑταιρείας λιμὴν φιλία. λιμὴν ἡ φιλία ἵν’ ᾖ ἡ τῆς ἑταιρείας φιλία.
Aj 684	ἀλλ’ ἀμφὶ μὲν τούτοισιν ὅρα πόσον ἐπικρα‐ τεῖται ὑπὸ τοῦ πάθους 〈ὁ〉 λογισμός· ὁ τὰ σοφώτατα γοῦν εἰπὼν ἑαυτὸν ἀναιρεῖ. καὶ περὶ μὲν τούτων.
Aj 685	διὰ τέλους διὰ τάχους.
Aj 687	ὑμεῖς θ’, ἑταῖροι τὰ μὲν τῆς ἀναιρέσεως δῆλα τῷ θεατῇ ἀγνοεῖ δὲ ὁ χορός· πεπίστευκε γὰρ τοῖς ὑπ’ αὐτοῦ λελεγμένοις.
Aj 688	τιμᾶτε ἀντὶ τοῦ πείθεσθε.
Aj 689	ὑμῶν ἅμα γράφε ὑπέρμεγα.
Aj 690	ἐγὼ γὰρ εἶμ’ αἰνιγματωδῶς ὁ λόγος ἐξενή‐ νεκται.
Aj 691	καὶ τάχ’ ἄν μ’ ἴσως ὁ μὲν χορὸς ἀπαλλάτ‐ τεσθαι νομίζει λέγειν τῆς νόσου ὁ δὲ αἰνίττεται τῶν κακῶν τοῦ βίου.
Aj 693	ἔφριξ’ ἔρωτι χρείας ἕνεκα τὸ χορικὸν νῦν παρείληπται· ἐξελθόντος γὰρ τοῦ Αἴαντος ἔδει βραχὺ διάλειμμα γενέσθαι ἵνα μὴ καταληφθῇ ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου διὸ καὶ τὴν ὄρχησιν ποιοῦνται ἔνθεν καὶ βραχύ ἐστι
5	τὸ χορικὸν ὡς πρὸς χρείαν εἰλημμένον. ἄλλως: τέρ‐ πεται ὁ χορὸς ἐπὶ τῷ παύεσθαι τῆς νόσου τὸν Αἴαντα καί φησιν, ὑφ’ ἡδονῆς ἔφριξα καὶ βούλομαι χορεῦσαι· εὐεπίφορος δὲ ὁ ποιητὴς ἐπὶ τὰς τοιαύτας μελοποιίας ὥστε ἐντιθέναι τι καὶ τοῦ ἡδέος.	58
10	ὠρθώθην τῇ ἡδονῇ. ἀνεπτάμαν ἀνεπτερώθην.
Aj 694	ἰὼ ἰὼ Πὰν Πάν ἐπικαλοῦνται τὸν Πᾶνα ὡς χορῶν πρόξενον· καὶ αὐτοὶ γὰρ τοῦτο ποιεῖν βούλονται ὡς ἐγνωκότος τοῦ Αἴαντος μηκέτι τελευτᾶν.
Aj 695	ἁλίπλαγκτε ἐπικαλοῦνται τὸν Πᾶνα ἢ ὅτι ἐβοήθησε τοῖς Ἀθηναίοις ἐν τῇ ναυμαχίᾳ ἢ ὅτι τὸν Τυφῶνα δικτύοις ἤγρευσεν ἢ ὅτι οἱ ἁλιεῖς τιμῶσι τὸν Πᾶνα ὡς νόμιον θεόν· ἢ ἁλίπλαγκτε ἀντὶ τοῦ μεγαλό‐
5	φωνε ἐν τῇ χορείᾳ ὡς ἁλίβρομε· 〈ἢ〉 ὅτι τῆς Ἠχοῦς ἐρᾷ, πολύηχος δὲ ἡ θάλασσά ἐστιν. ἁλίπλαγκτε ἐπὶ τῆς Κυλληνίας.
Aj 696	ὄρος Ἀρκαδίας ἡ Κυλληνία.
Aj 698	ὅπως μοι \| Νύσια Κνώσια ὅπως μοι συνάψῃς ὄρχησιν ποιουμένῳ παντοίαν, τὴν οὐκ ἐκ διδαχῆς σοι γενομένην ἀλλ’ ἐκ φύσεως· οὐδεὶς γὰρ ἐδίδαξεν τὸν Πᾶνα.
Aj 699	Νύσια Κνώσια ἐν Νυσίᾳ καὶ ἐν Κνωσῷ
Aj 699	ἐπιμελὴς ἡ ὄρχησις· ἢ Νύσια τὰ ἐν τῇ Νύσῃ γινό‐ μενα· ἔστι δὲ αὕτη Διονύσου ἱερὰ καὶ συνᾴδει τῷ Κνώσια· καὶ ἡ Κνωσὸς γὰρ Διονύσου. ἄλλως: τῶν	59
5	ὀρχήσεων αἱ μέν εἰσι Διονυσιακαὶ αἱ δὲ Κορυβαντικαὶ καὶ ἐνόπλιοι· Νύσιαι οὖν αἱ Διονυσιακαὶ παρὰ τὴν Νύσαν, Κνώσιαι δὲ αἱ Κορυβαντικαί· Κνωσὸς γὰρ πόλις Κρήτης, ἐν τῇ Κρήτῃ δὲ ὑπὸ τῶν Κορυβάντων ἐτράφη ὁ Ζεύς.
10	τὰ ἐν τῇ Νύσῃ τῷ ὄρει καὶ τὰ ἐν τῇ Κνωσῷ.
Aj 700	αὐτοδαῆ αὐτομαθῆ, ἃ ἐκ φύσεως ἔχεις, οὐ διδακτά· τῶν δὲ ὀρχήσεων ἡ μὲν Βερεκυντιακὴ λέγεται ἡ δὲ Κρητικὴ ἡ καὶ πυρρίχη· Νύσια οὖν αἱ Βερε‐ κυντιακαί (τῆς γὰρ Νυσίας ἐστὶν ἡ Βερέκυντος),
5	Κνώσια δὲ Κρητικαί. αὐτομαθῆ, ἃ σὺ σαυτὸν ἐδίδαξας. ἰάψῃς ἐπιβάλῃς ἢ συλλάβῃς ἡμῖν.
Aj 701	νῦν γὰρ ἐμοὶ μέλει χορεῦσαι ἀναγκαίως καὶ [τοῦτο] ἡ αἰτία τῆς ὀρχήσεως ἵνα μὴ δοκῇ ἀλόγως ἐπὶ τοῦτο ἀπαντᾶν.
Aj 702	ἐν τῷ Ἰκαρίῳ πελάγει κεῖται ἡ Δῆλος.
Aj 703	μολὼν ἄναξ Ἀπόλλων παραγένοιτο δὲ καὶ ὁ Ἀπόλλων διὰ τοῦ Ἰκαρίου πελάγους τουτέστιν 〈ἀπὸ〉 τῆς Δήλου καὶ συνείη μοι εὔφρων, εὔγνωστος, φανερὸς ὢν καὶ δῆλος ὅτι φιλεῖ με.
5	ὁ ἄναξ Ἀπόλλων.
Aj 705	εὔφρων φίλος.	60
Aj 706	ἀπ’ ὀμμάτων Ἄρης ὁ Αἴας ὁ Ἀρήιος· ἢ Ἄρης ὁ πόλεμος ὁ περὶ τὸν Αἴαντα ἔλυσεν ἡμῶν τὸ σκότος καὶ τὴν κατήφειαν. ἀπὸ τῶν ὀμμάτων τοῦ Αἴαντος.
5	Ἄρης ἡ λύσσα, ἡ μανία.
Aj 708	νῦν, ὦ Ζεῦ, πάρα λευκόν νῦν πάρεστιν ἡμέρα λαμπρὰ ἡμῖν ὥστε ἐγγίσαι τῶν νεῶν· πρότερον γὰρ ἐξετρεπόμεθα ἐπιμίγνυσθαι τοῖς Ἕλλησι διὰ τὴν αἰδῶ.
Aj 709	πελάσαι ὥστε πελάσαι ἐπὶ τῶν νεῶν.
Aj 710	θοᾶν κατὰ τῶν θοῶν. ὅτ’ Αἴας \| λαθίπονος ὅτε δὴ ὁ Αἴας πάρεστιν ἐκ μετανοίας ἐπὶ τὸ σέβειν τοὺς θεοὺς καὶ κατατίθεσθαι τὴν ἔχθραν τὴν πρὸς τοὺς Ἀτρείδας.
Aj 712	πάνθυτα πάνσεπτα. ἐξήνυσεν ἐξεπλήρωσεν.
Aj 714	τὰ ὑπὸ τοῦ Αἴαντος διὰ πολλῶν εἰρημένα διὰ βραχέων διεξῆλθεν. φλέγει ζωπυρεῖ.
Aj 715	ἀναύδητον ἀπόρρητον, ἀνέλπιστον, ἄλεκτον.
Aj 716	εὖτέ γ’ ἐξ ἀέλπτων ὁπότε ἐξ ἀνελπίστων καὶ μεγάλων νεικέων ὁ Αἴας μετεπείσθη καὶ μετεβλήθη τὴν ψυχὴν τοῖς Ἀτρείδαις ἀπὸ τῆς ἔχθρας.
Aj 717	μετανεγνώσθη μετεπείσθη, μετεβλήθη καὶ πέπαυται τοῦ θυμοῦ.
Aj 718	Ἀτρείδαις ἐπὶ τοῖς Ἀτρείδαις.
Aj 719	ἄνδρες φίλοι ἄγγελος ἥκει ἀπὸ τοῦ στρατοῦ ἀγγέλλων τὴν παρουσίαν τοῦ Τεύκρου· θαυμαστὴ δὲ
Aj 719	ἡ εἴσοδος τούτου τοῦ ἀγγέλου· τοῦ Αἴαντος ἔξω ἑαυ‐ τὸν διαχειρουμένου οὐκ εἶχον 〈οὔτε〉 οἱ ἀπὸ τοῦ χοροῦ	61
5	οὔτε ἡ Τέκμησσα γνῶναι τὸ πραχθέν· πιθανῶς οὖν ὁ ἄγγελος ἀπαγγείλας παρασκευάζει αὐτοὺς ἐξιέναι κατὰ ζήτησιν καὶ οὕτως ἐπιτεύξονται τῷ πτώματι· δεξιῶς δὲ καὶ τὸ τὸν Κάλχαντα μαθεῖν· οἰκεῖον γὰρ τῷ μάντει· καλῶς δὲ καὶ τὰ τῆς σκηνῆς ἐσκεύασται·
10	Αἴαντος γὰρ καταλιπόντος προῆλθεν ὁ ἄγγελος εἶτα τοῦ χοροῦ τὴν σκηνὴν ἐάσαντος διὰ τὴν ζήτησιν ἔξεισιν ὁ Αἴας ἐπὶ τὴν πρᾶξιν, τῷ δὲ θεατῇ οὐδὲν ἀργὸν περιλείπεται πεποικιλμένης διαφόρως τῆς ἐν τῇ σκηνῇ προσωποποιίας.
Aj 720	Μυσίων ἀντὶ Θρᾳκικῶν· μέρη γὰρ τῆς Θρᾴκης πολλὰ περὶ τὴν Μυσίαν.
Aj 721	κρημνῶν τῶν χωρίων. στρατήγιον τὸ στρατόπεδον Ἀττικῶς.
Aj 722	κυδάζεται λοιδορεῖται, ὑβρίζεται ὑπὸ πάν‐ των· καὶ Ἐπίχαρμος ἐν Ἀμύκῳ Ἄμυκε, μὴ κύδαζέ μοι τὸν πρεσβύτερον ἀδελφὸν καὶ Αἰσχύλος ἐν Ἰφιγενείᾳ
5	οὔ τοι γυναιξὶ 〈δεῖ〉 κυδάζεσθαι· τί γάρ; ἀρσενικῶς δὲ ὁ κῦδος ἐπὶ τῆς ὕβρεως. λοιδορεῖται.
Aj 725	ἤρασσον ἔκρουον, ἔπληττον, ἐβλασφήμουν
Aj 725	πάντες ὁμοφρονοῦντες. ἔπλησσον.	62
Aj 727	ἀποκαλοῦντες Ἀττικὸν ἔθος τὸ ἐπιφέρειν ἑνικοῖς πληθυντικὰ καὶ ἀνάπαλιν ὡς καὶ νῦν οὔτις ἔσθ’ ὃς οὐχὶ ἔλεγε ξύναιμον αὐτὸν ἀποκαλοῦντες. ὡς οὐκ ἀρκέσοι ἐπὶ τοῦ Τεύκρου, ὡς οὐκ ἀρκέσοι
5	ἑαυτῷ τὸ μὴ λιθόλευστος γενέσθαι, ὡς οὐ κωλύσοι αὑτὸν καταλιθωθῆναι. κωλύσοι.
Aj 730	διεπεραιώθη διειλκύσθη, διῆλθεν. ἐγυμνώθη· εἰ μὴ γὰρ εἰς πέρας ἑλκυσθῇ οὐκ ἐξέρχεται.
Aj 731	λήγει δ’ ἔρις δραμοῦσα ἡ ἔρις εἰς πολὺ δραμοῦσα καὶ προκόψασα ἔστη τῇ συναντήσει τοῦ λόγου τῶν γερόντων· ἐκ τῆς Ἀχιλλέως δὲ πρὸς Ἀγα‐ μέμνονα ἀρχῆς παραγέγραπται καὶ ὥσπερ ὁ Νέστωρ
5	ἐκεῖ διαλλάσσει οὕτως καὶ νῦν οἱ γέροντες· ἡ ἔρις οὖν προκόψασα προσωτάτω λήγει ἐκ συναλλαγῆς 〈τοῦ〉 λόγου τῶν γερόντων οἷον ἐκ τῆς ὁμιλίας.
Aj 732	ἐν ξυναλλαγῇ λόγου τῇ ἀμοιβῇ τοῦ λόγου καὶ συμβιβάσει.
Aj 735	ἐν συντόμῳ· οὐκ ἀναγκαῖον γὰρ διλογεῖν περὶ ὧν ἤκουσεν ὁ ἀκροατής.
Aj 736	νέοισιν καινοῖς. ἐγκαταζεύξας συνθείς, ἁρμόσας.
Aj 737	ἰοὺ ἰοὺ εἰδὼς ἀπὸ τοῦ μάντεως ὅτι κακὸν
Aj 737	αὐτῷ γίνεται τοῦτο προαναφωνεῖ.	63
Aj 739	ἢ ἤπερ· φησὶ δὲ ὅτι οὐκ ἐβράδυνα παραγενό‐ μενος ἀλλὰ βραδέως ἐπέμφθην.
Aj 740	τί δ’ ἐστὶ χρείας οἷον τί σοι λείπει ὅπερ σπάνιόν ἐστι πρὸς τὴν χρείαν τὴν νῦν; ἐσπάνιζε δὲ τὸ ἄμεινον εἶναι πρὸ ὀλίγου αὐτὸν παραγεγονέναι· καὶ ἐν Σιμωνίδῃ ἐπὶ τοῦ πρὸς Αἰγέα ἀγγέλου πεμ‐
5	φθέντος βιότου κέ σε μᾶλλον ὤνασα πρότερος ἐλθών. χρείας τῆσδ’ ὑπεσπανισμένον δεόμενον τῆς τοῦ Αἴαντος παρουσίας.
Aj 741	τὸν ἄνδρ’ ἀπηύδα ἀναγκαίως διηγεῖται ὁπότε ἔγνωκεν ἀπόντα τὸν Αἴαντα· ἔδει γὰρ δηλωθῆναι τῷ θεάτρῳ.
Aj 744	ὡς καταλλαχθῇ χόλου πιθανῶς ὡς πολῖται χόλον καὶ οὐ μανίαν λέγουσιν· οἴχεται οὖν τραπεὶς πρὸς τὸ κέρδιστον τῆς γνώμης ὅπως τὴν ἔχθραν κατά‐ θηται καὶ διαλλαχθῇ τοῖς θεοῖς ἀπὸ τοῦ χόλου.
5	χόλου τοῦ τῶν θεῶν χόλου.
Aj 745	ἐπίσταται γὰρ 〈διὰ τὸ〉 ἀκηκοέναι τὰ παρὰ τοῦ Κάλχαντος.
Aj 746	εἰς παροιμίαν ὁ στίχος παρῆκται ἣν καὶ Ἀριστοφάνης ἀναγράφει.
Aj 748	τοσοῦτον ἀντὶ μέχρι τούτου.
Aj 750	Ἀτρειδῶν δίχα πάνυ ἀξιοπίστως ὅτι οὐκ ἀντικρὺς τῶν βασιλέων ὁ μάντις διελέγετο ἀλλ’ ἐν ἀπορρήτῳ κατ’ εὔνοιαν τοῦ Αἴαντος.
Aj 752	κἀπέσκηψε ἐνετείλατο.	64
Aj 756	ἐλᾷ γὰρ αὐτὸν τῇδε θἠμέρᾳ πιθανῶς ὡς μάντις τὴν αἰτίαν λέγει τῆς μανίας· κατ’ ἀρχὰς γὰρ ἡ Ἀθηνᾶ οὐδὲν τούτων προεῖπεν.
Aj 758	τὰ γὰρ περισσὰ τὰ παρέλκοντα καὶ ἀχρήσιμα καὶ πέρα τοῦ μέτρου, τὰ χωρὶς δικαίου.
Aj 760	περιίσταται ὁ νοῦς εἰς τὸ γνῶθι σαυτόν.
Aj 762	ἀπ’ οἴκων ἀπὸ τῶν οἴκων τῶν πατρικῶν. παρατήρει κἀνθάδε τὴν προσθήκην τοῦ ποιητοῦ ὅτι προσῆψε τῷ Αἴαντι γλωσσαλγίαν μονονουχὶ θερα‐ πεύων τὸν θεατὴν μὴ ἄχθεσθαι τῇ συμφορᾷ τοῦ
5	Αἴαντος· προσῳκειωμένοι γὰρ ἤδη τῇ ἀρετῇ αὐτοῦ σχεδὸν καὶ τῷ ποιητῇ ὀργίζονται.
Aj 767	τὸ ὁμοῦ ἀντὶ τῆς σύν, τὸ δὲ ἑξῆς θεοῖς ὁμοῦ.
Aj 768	κράτος νίκην.
Aj 769	κείνων τῶν θεῶν.
Aj 775	ἵστω ἀντὶ ἵστασο. ἡ καθ’ ἡμᾶς μάχη.
Aj 776	ἀστεργῆ ἀμάλακτον, ἀδιάθετον.
Aj 778	ἀλλ’ εἴπερ ἔστι τῇδε θἠμέρᾳ εἰ παρέλθοι ταύτην τὴν ἡμέραν σῳθείη· μέχρι γὰρ τῆς σήμερον παρατείνειν τὴν ὀργὴν τῆς θεοῦ.
Aj 780	ὁ δ’ εὐθὺς ἐξ ἕδρας ἅμα μὲν διὰ τὸ ἀξιό‐ πιστον τοῦ προσώπου ἅμα δὲ ὡς μὴ δοκοίη δι’ ἀπέχθειαν ταῦτα λέγειν· διὰ πάντων δὲ διδάσκει ὅτι κρατεῖ τῶν ἀνθρωπίνων ἡ εἱμαρμένη καὶ γνῶναι μὲν
5	τὰ ἐσόμενα διὰ 〈τῆσ〉 μαντικῆς ἐστιν οὐ μὴν καὶ
5	φυλάξασθαι δυνατόν.	65
Aj 781	ἐπιστολὰς ἐντολάς.
Aj 784	ὦ δαΐα Τέκμησσα τίνος ἕνεκεν οὐκ ἐποίησεν ἐξιοῦσαν τὴν Τέκμησσαν ἵνα μετὰ τοῦ χοροῦ ἀκούσῃ τὰ περὶ τοῦ Αἴαντος ὡς ἐν τοῖς ἄλλοις δράμασιν, ἔν τε Ἠλέκτρᾳ καὶ Οἰδίποδι ἅμα τῷ χορῷ τὰς τῶν γυ‐
5	ναικῶν προόδους ποιεῖ ἵνα μὴ δισσολογῶσιν οἱ ἄγγε‐ λοι; ῥητέον οὖν ὅτι ὁ Αἴας ἐκέλευσεν αὐτὴν κατ’ οἶκον εὔξασθαι τοῖς θεοῖς εἰπὼν καὶ δῶμα πάκτου· οὐδὲ μὴν αἰχμαλώτου σχῆμα ἔχουσαν ἔδει συνεχῶς
10	ἐξιέναι μάλιστα ἐν τοιούτῳ καιρῷ ἠγρυπνηκυῖαν καὶ παρηκολουθηκυῖαν τῇ τοῦ Αἴαντος μανίᾳ· ἔδει οὖν μέγα τι φανῆναι τὸ ἐξάγον αὐτὴν διὸ πρὸς τὸν χορὸν ἐδέησε πρῶτον εἰπεῖν οἳ ὡς ἐπὶ μεγάλῃ προφάσει ἐκκαλοῦσιν αὐτήν· ἄλλως τε οἱ ἀπὸ τοῦ χοροῦ οἰκειό‐
15	τεροί εἰσιν ὡς πολῖται τοῦ Αἴαντος ὥστε καὶ ὁ ἄγ‐ γελος καλῶς οὐκ ἐζήτησε μεῖζον πρόσωπον ἀλλὰ τὸν Αἴαντα οὐ καταλαβὼν ἔνδον πρὸς τὸν χορόν φησιν· εἰς ἀνάγκην δὲ γεγονὼς ὁ ποιητὴς τοῦ διλογῆσαι οὐδαμοῦ προσκορὴς ἐγένετο ἀλλὰ τὰ δεύτερα διὰ βρα‐
20	χέων ἐξήνεγκεν. ἄλλως, ὦ δαΐα: δήια πεπονθυῖα ἢ κατακεκομμένη, καταπεπολεμημένη, κεκακωμένη. ὦ δύστηνε, ὦ πεπολεμημένη καὶ ἀθλία· ἀπρεπὲς γὰρ αὐτὴν πολεμίαν ἀποκαλεῖν· καὶ Αἰσχύλος ἀντὶ τοῦ ἀθλία κέχρηται τῇ λέξει.
25	δάιον κοινῶς τὸ πολέμιον, Ἀττικῶς τὸ δύστηνον.
Aj 785	θροεῖ λέγει.	66
Aj 786	ξυρεῖ γὰρ ἐν χρῷ ἅπτεται τῶν ἀναγκαίων, τοῦ χρωτός· καὶ ἔστι παροιμία ἐπὶ τῶν ἐπικινδύνων πραγμάτων ξυρεῖ ἐν χρῷ· ἐνίοτε γὰρ καὶ τοῦ σώματος ἐφάπτεται ὁ σίδηρος. ἄλλως: μέχρι βάθους ἐφικνεῖται
5	ὥστε μὴ χαίρειν· τὸ δὲ τινὰ παρέλκεται. τοῦτο τοῦτο τὸ πρᾶγμα.
Aj 787	τί μ’ αὖ τάλαιναν πρὸς τὸ Εὐριπίδου ἐν Δίκτυι τί μ’ ἄρτι πημάτων λελησμένην ὀρθοῖς;
Aj 788	ἀτρύτων πολυτρύτων. ἐξ ἕδρας ἀνίστατε οὐκοῦν διὰ τὸ κεκμηκέναι καὶ ἀναπαύσεως δέεσθαι ἔνδον διέτριβεν καὶ τὴν πρόφασιν τοῦ μὴ προϊέναι διασαφεῖ.
Aj 790	ἤλγης’ ἀλγεινῶς ἤκουσα.
Aj 791	τί φής, ὦνθρωπε περιπαθῶς ἀναβοᾷ πυθο‐ μένη ὅτι ἀγγέλλει τις νεώτερόν τι περὶ τοῦ Αἴαντος· ἴδιον δὲ τῶν φίλων τὸ τὰ χείρω ἀεὶ ὑπονοεῖν. μῶν ὀλώλαμεν; τοιαῦτα γὰρ ἔλεγεν, ὅτι συναπ‐
5	ολοῦμαί σοι ἐὰν σὺ ἀποθάνῃς.
Aj 792	οὐκ οἶδα τὴν σὴν πρᾶξιν πρὸς τὸ μῶν ὀλώ‐ λαμεν ἐπήγαγεν ὁ ἄγγελος περὶ τοῦ Αἴαντος μόνου· οὐ γὰρ τοιοῦτός ἐστιν ὁ καιρὸς ὥστε σοφίζεσθαι καὶ
Aj 792	τὰς φωνὰς ἐξετάζειν· καλῶς δὲ τὸ θαρσῶ· οὐδὲ γὰρ	67
5	αὐτὸς οἶδεν ἀλλ’ ἀπὸ τῶν λόγων τοῦ Κάλχαντος ἀγω‐ νιᾶν φησιν.
Aj 794	ὥστε μ’ ὠδίνειν ἐμφαντικῶς τὸ ὠδίνειν· οἰκεῖον γὰρ γυναικί, χαλεπώτατον δὲ τῶν γυναικείων πόνων ἡ ὠδίς.
Aj 796	ὕπαυλον ἐνδόμυχον, ὑπὸ τὴν αὐλὴν τῆς σκηνῆς.
Aj 797	κἀπὶ τῷ; ἐπὶ τίνι, διὰ τί;
Aj 798	πάρεστ’ ἐπιδημεῖ.
Aj 799	φέρειν ἀντὶ εἶναι.
Aj 801	καθ’ ἡμέραν \| τὴν νῦν ἀμφιβόλως, ἤτοι μαθὼν 〈κατὰ〉 τὴν νῦν ἡμέραν ἢ ὅτι κατὰ τὴν νῦν ἡμέραν τεθνήξεται.
Aj 802	ὅτ’ αὐτῷ θάνατον ἢ βίον εἰ μὲν ἔνδον μένει σῳθήσεται εἰ δὲ μὴ ἀπόλλυται· διὰ τούτου δὲ τὸ διττὸν τοῦ μοιριδίου δηλοῖ ὡς καὶ Ὅμηρος διχθαδίας κῆρας φερέμεν θανάτοιο τέλοσδε.
Aj 803	πρόστητ’ ἀναγκαίας τύχης ἐπίκουροι γένεσθε τῆς κατεπειγούσης δυστυχίας.
Aj 804	οἱ μὲν Τεῦκρον ἐν τάχει πιθανῶς καὶ Τεῦ‐ κρον μεταπέμπεται ἵνα μὴ δεήσῃ ἄγγελον πέμπειν ὅταν 〈ἐπι〉τύχωσι τῷ σώματι.
Aj 805	ἑσπέρους δυτικούς, ἀγκῶνας δὲ τὰς ἄκρας τῶν ὀρῶν τὰς πρὸς δύσιν. ἀντηλίους ἀνατολικούς.
Aj 807	ἔγνωκα γὰρ δὴ φωτός οἷον δι’ ὧν εὐνοϊκῶς
Aj 807	ἔπραξα εἰς αὐτὸν καταφρονήσας ἠπάτησέ με.	68
Aj 808	τῆς παλαιᾶς χάριτος τῆς τοῦ γάμου καὶ τῆς συνουσίας.
Aj 809	οἴμοι, τί δράσω περιπαθῶς ἐφάψασθαι τῆς ζητήσεως καὶ τῷ τέκνῳ κελεύει καὶ ὥσπερ ἀπολογου‐ μένη ὅτι καταλιμπάνει αὐτόν· φησὶν οὖν ἐν ἀπόρῳ γενομένη, τί δράσω; οἷον πῶς μόνον σε καταλίπω;
Aj 810	ὅποιπερ ἂν σθένω οἷον τῆς προθυμίας οὐδὲν ἐλλείψω καὶ εἰ τῷ σώματι ἀδυνατῶ.
Aj 813	χωρεῖν ἕτοιμος μετακινεῖται ἡ σκηνὴ τοῦ χοροῦ ἐξελθόντος· ἀναγκαία δὲ ἡ ἔξοδος ἵνα εὕρῃ καιρὸν ὁ Αἴας χειρώσασθαι ἑαυτόν.
Aj 815	ὁ μὲν σφαγεὺς ἕστηκεν μετάκειται ἡ σκηνὴ ἐπὶ ἐρήμου τινὸς χωρίου ἔνθα ὁ Αἴας εὐτρεπίσας τὸ ξίφος ῥῆσίν τινα πρὸ τοῦ θανάτου προφέρεται ἐπεὶ γέλοιον ἦν κωφὸν εἰσελθόντα περιπεσεῖν τῷ ξίφει·
5	ἔστι δὲ τὰ τοιαῦτα παρὰ τοῖς παλαιοῖς σπάνια· εἰώ‐ θασι γὰρ τὰ πεπραγμένα δι’ ἀγγέλων ἀπαγγέλλειν· τί οὖν τὸ αἴτιον; φθάνει Αἰσχύλος ἐν Θρῄσσαις τὴν ἀναίρεσιν Αἴαντος δι’ ἀγγέλου ἀπαγγείλας· ἴσως οὖν καινοτομεῖν βουλόμενος καὶ μὴ κατακολουθεῖν τοῖς
10	ἑτέρου .......... ὑπ’ ὄψιν ἔθηκεν τὸ δρώμενον ἢ μᾶλλον ἐκπλῆξαι βουλόμενος· εἰκῇ γὰρ κατηγορεῖν ἀνδρὸς πάλαι οὐχ ὅσιον· πήξας δὲ τὸ ξίφος ταῦτά φησι· σφαγέα δὲ λέγει ἢ τὸν καιρὸν τοῦ ἀποθανεῖν ἢ τὸν διὰ τῆς σφαγῆς θάνατον.
15	ᾗ τομώτατος ἀντὶ ὅπου· πρέπον γὰρ ἂν εἴη τῷ
15	ἀπηυδηκότι ἀλογίστως ἰέναι ἐπὶ τὸ προκείμενον· ἕπεται δὲ τῷ λόγῳ ὅτι τοῖς καρτερικοῖς καὶ ἅπαξ κρίνασι περί τινος οὐ γίνεται ἀναβολὴ οὐδὲ μετάνοια [περί τινος].	69
Aj 818	μάλιστα μισηθέντος μεγαλόφρων ὁ Αἴας καὶ μέχρις ἐσχάτης ὥρας μισῶν τοὺς βαρβάρους· ὅτι δὲ δῶρον εἶπεν ξένων ἐπήνεγκεν (ξένιον γὰρ λέγομεν τὸ δῶρον τὸ παρὰ ξένων διδόμενον) εἶτα προσέθηκεν
5	ἐμοὶ μάλιστα μισηθέντος.
Aj 819	πέπηγε δ’ ἐν γῇ πολεμίᾳ πρόδηλον μὲν ὅμως διὰ τὸ περιπαθές, ὅτι ἐν πολεμίᾳ γῇ ὑπὸ δυσμενοῦς ἀπόλλυμαι.
Aj 820	θηγάνῃ ἀκόνῃ ὅθεν καὶ τὸ θήγειν ἀκονᾶν.
Aj 821	περιστείλας διαχειρισάμενος, περισφίγξας ἐν τῇ γῇ.
Aj 822	λείπει τὸ ὥστε, ὥστε διὰ τάχους θανεῖν.
Aj 823	εὐσκευοῦμεν καλῶς παρεσκευάσμεθα καὶ ἔχο‐ μεν πάντα ὧν δεῖ πρὸς θάνατον. ἐκ δὲ τῶνδε οἷον τὸ δὲ μετὰ ταῦτα.
Aj 828	νεορράντῳ προσφάτῳ.
Aj 829	καὶ μὴ πρὸς ἐχθρῶν του καταγέλαστος, φασίν, ὁ Αἴας μὴ τῶν κυνῶν ἢ τῶν οἰωνῶν τὴν αἰκίαν ὑποστελλόμενος ἀλλὰ τὴν θέαν τῶν Ἑλλήνων· ῥητέον οὖν ὅτι ἰδίωμα τῶν ἀνθρώπων τὸ μὴ βού‐
5	λεσθαι τοὺς ἐχθροὺς ἐναβρύνεσθαι αὐτοῖς καὶ τούτου μόνου ἀντιποιοῦνται.
Aj 831	τοσαῦτά ς’, ὦ Ζεῦ, προστρέπω γράφε τοσαῦτά σοι· προστρέπω δὲ ἱκετευτικῶς λέγω· προστρόπαιοι γὰρ
Aj 831	οἱ ἱκέται. ἱκετεύων ἐπιτρέπομαι.	70
Aj 832	πομπαῖον τὸν ψυχοπομπόν. εὖ με κοιμίσαι θαυμαστῶς καὶ γενναίως κοιμίσαι εἶπεν ὡς ἐπὶ ὕπνου τὸν θάνατον· καὶ Ὅμηρος κοιμήσατο χάλκεον ὕπνον.
Aj 833	ξὺν ἀσφαδάστῳ ἀσκαρίστῳ καὶ σπασμὸν μὴ ἔχοντι ἀντὶ συντόμῳ ὥστε καιρίας τῆς πληγῆς γενο‐ μένης μὴ προσγενέσθαι σπασμὸν μηδὲ πολλὴν ἐν τῷ θανάτῳ διατριβήν· καὶ παρ’ Εὐριπίδῃ
5	ὁ δ’ ἐσφάδαζεν οὐκ ἔχων ἀπαλλαγάς· σφαδάζειν δὲ ἔλεγον τὸ σπᾶσθαι καὶ σφακελίζειν· παραδεδομένον δὲ κατὰ ἱστορίαν ὅτι κατὰ τὸ ἄλλο σῶμα ἄτρωτος ἦν ὁ Αἴας, κατὰ δὲ τὴν μασχάλην 〈μόνην〉 τρωτὸς διὰ τὸ τὸν Ἡρακλέα τῇ λεοντῇ αὐτὸν σκεπά‐
10	σαντα κατὰ τοῦτο τὸ μέρος ἀσκέπαστον ἐᾶσαι διὰ τὸν γωρυτὸν ὃν περιέκειτο· φησὶ δὲ περὶ αὐτοῦ Αἰσχύλος ὅτι καὶ τὸ ξίφος ἐκάμπτετο οὐδαμῇ ἐνδιδόντος τοῦ χρωτὸς τῇ σφαγῇ τόξον ὥς τις ἐντείνων
15	πρὶν δή τις, φησί, παροῦσα δαίμων ἔδειξεν αὐτῷ κατὰ ποῖον μέρος δεῖ χρήσασθαι τῇ σφαγῇ· ὁ δὲ Σοφοκλῆς ἐριθεῦσαι μέν τι ὡς πρεσβυτέρῳ μὴ βουληθεὶς οὐ
15	μὴν παραλιπεῖν αὐτὸ δοκιμάζων ψιλῶς φησι πλευρὰν ἀναρρήξαντα τῷδε φασγάνῳ	71
20	κατὰ τί τὴν πλευρὰν μὴ εἰπών.
Aj 835	τὰς ἀεί τε παρθένους μυθικόν ἐστι τὸ λέγειν τὰς Ἐρινύας ἀειπαρθένους, νῦν δὲ τὰς ἀδωροδοκήτους καὶ οὐχὶ χρανθῆναι δώροις δυναμένας ὑπὸ τῶν ἀδι‐ κούντων.
Aj 837	τανύποδας τὸ τανύποδας τῷ μαθεῖν συναπτέον οἷον ταχέως μαθεῖν τὸ κατ’ ἐμὲ καὶ μὴ ἀμελῆσαι ἐπ‐ εξελθεῖν τὸν ἐμὸν φόνον· τὸ γὰρ τεῖναι τοὺς πόδας ἐστὶ τὸ βαδίσαι· ἢ καθ’ ἑαυτὸ τὸ τανύποδας λεκτέον,
5	τὰς πανταχοῦ τεινούσας τοὺς πόδας. τὰς ἀκοπιάστως ἐπιούσας.
Aj 841	τὼς αὐτοσφαγεῖς ταῦτα νοθεύεσθαί φασιν ὑποβληθέντα πρὸς σαφήνειαν τῶν λεγομένων. τοῦτο ἀπέβη τῷ Ἀγαμέμνονι· ὑπὸ γὰρ τῶν φιλ‐ τάτων ἀπώλετο.
Aj 844	τὸ ἑξῆς, γεύεσθε πανδήμου στρατοῦ, μὴ φείδεσθε.
Aj 845	σύ τ’, ὦ τὸν αἰπὺν οὐρανόν ὑπερβολικῶς· εἰώθασι γὰρ περὶ τῶν δεινῶν λέγειν ὅτι ἐπικαλυψά‐ μενος ὁ ἥλιος τὰ τοιαῦτα παρέρχεται, ὁ δὲ πρὸς τὸν ἥλιόν φησι, καὶ ἀπάγγειλον ἐποπτεύσας τοῖς γονεῦσι
5	τὰ πεπραγμένα.
Aj 849	τῇ τε δυστήνῳ τροφῷ καὶ ταῦτα περιπαθῆ καὶ ἀνθρώπινα· ὅρα γὰρ ὅτι καὶ ὁ Ἡρακλῆς ἐπὶ τοῦ θανάτου τὴν μητέρα μεταπέμπεται ὅπου καὶ πάνυ οἰκτρῶς αὐτὴν ἀνακαλεῖ
5	καλεῖ δὲ τὴν τάλαιναν· ὡς [ἀντι]λαμβανόμενος δὲ ἑαυτοῦ ἐπάγει ἀλλ’ οὐδὲν ἔργον ταῦτα θρηνεῖσθαι μάτην. οἱ μὲν τῇ θρεψαμένῃ οἱ δὲ καὶ ἐπὶ τὸ σαφέστερον.	72
Aj 854	ἐπίσκεψαι σκόπησον.
Aj 860	ἑστίας βάθρον δύναται καὶ τὸ κράτος νοεῖσθαι καὶ ὁ τόπος καὶ ἡ βάσις τῆς ἑστίας.
Aj 861	κλειναί τ’ Ἀθῆναι τῶν Ἀθηναίων μέμνηται διὰ τὴν συγγένειαν καὶ ὅτι ἐν Ἀθήναις ὁ ποιητὴς ἠγωνίζετο ταῦτά φησιν ἐπισπώμενος αὐτοὺς εἰς εὔνοιαν. τὸ σύντροφον γένος οἱ ὁμήλικες.
Aj 862	κρῆναί τε ποταμοί θ’ οἵδε καὶ τὰ Τρωικά καὶ ἐν ἀρχῇ ἔφη πολεμίᾳ τῇ Τρῳάδι· ἐπὶ δὲ τῷ τέλει καὶ τὰς κρήνας καὶ τοὺς ποταμοὺς
5	καλεῖ παρ’ οἷς μέλλει τελευτᾶν· καὶ ἔστιν εὐσεβοῦς ἀνδρὸς ἐξευμενίζειν πρὸ τοῦ θανάτου θεούς, τόπους, χώραν, πατρίδα, ἀδελφὸν ὥστε μετ’ εὐμενείας ἀποθα‐ νεῖν· ἴσως δὲ καὶ ἐπιμαρτυρόμενος λέγει.
Aj 864	τοῦθ’ ὑμῖν Αἴας περιπαθῶς καὶ τὸ ὄνομα ἀνακαλεῖται· δεῖ δὲ ὑπονοῆσαι ὅτι περιπίπτει τῷ ξίφει καὶ δεῖ καρτερόν τινα εἶναι τὸν ὑποκριτὴν ὡς ἄξαι τοὺς θεατὰς εἰς τὴν τοῦ Αἴαντος φαντασίαν ὁποῖα
5	περὶ τοῦ Ζακυνθίου Τιμοθέου φασὶν ὅτι ἦγε τοὺς θεατὰς καὶ ἐψυχαγώγει τῇ ὑποκρίσει ὡς Σφαγέα αὐτὸν κληθῆναι. θροεῖ λέγει.
Aj 866	πόνος πόνῳ πόνον φέρει λείπει ἡ πρὸς ἵν’ ᾖ ὁ πόνος πρὸς τῷ πόνῳ πόνον φέρει· καὶ ἔστι τὸ μὲν πόνος πόνῳ ἀρχαϊκὸν ὡς ἔργον ἐπ’ ἔργῳ τὸ δὲ δεύτερον πόνον [οἷον] κοινῶς οἷον κάματον. ἄλλως:	73
5	οἱ ἀπὸ τοῦ χοροῦ προΐασιν ὥσπερ ἐκ διαφόρων τόπων κατ’ ἄλλην καὶ ἄλλην εἴσοδον ζητοῦντες τὸν Αἴαντα καὶ ἡ Τέκμησσα ἐξ ἄλλων ἥτις καὶ πρώτη ἐπιτυγχάνει τῷ πτώματι· ὁ δὲ νοῦς, ὁ πόνος ἐπὶ πόνῳ πόνον φέρει ὡς Ὅμηρος
10	πάντῃ δὲ κακὸν κακῷ ἐστήρικται καὶ ἐν Τραχινίαις νὺξ γὰρ εἰσάγει καὶ νὺξ ἀπωθεῖ διαδεδεγμένη πόνον.
Aj 869	κοὐδεὶς ἐπίσταται οὐδεὶς οἶδέ με τόπος συμ‐ μαθεῖν οἷον μεμαθηκότα τὸ γεγονὸς οὐδείς με οἶδεν τόπος ἀλλὰ μάτην περιῆλθον· ἢ συμμαθεῖν ἀντὶ τοῦ διδάξαι, εἰς μάθησιν ἀγαγεῖν τοῦ ζητουμένου.
Aj 870	ἰδού, ἰδού πιθανὰ ταῦτα καὶ σχεδὸν τῆς ἀληθείας ἐγγύς, τὸ δὲ δοῦπον ἐλπίζοντες τῷ σώματι περιπεσεῖν.
Aj 872	κοινόπλουν ὁμιλίαν ἢ συνναῦται, ἐπὶ τῆς αὐτῆς νηὸς πλεύσαντες ἢ τροπικῶς τὸν αὐτὸν ἡμῖν πλοῦν ἐσταλμένοι πρὸς τὴν ζήτησιν.
Aj 879	ὅλος ὁ χορὸς εἰς ἓν συνελθὼν ταῦτά φησιν. τίς ἂν φιλοπόνων \| ἁλιαδᾶν τίς τῶν ἁλιέων 〈τῶν〉 ἀεὶ ἀγρυπνεῖν εἰθισμένων διὰ τὴν ἄγραν ἢ τίς θεὰ Ὀλυμπιὰς ἢ ποταμῶν ἴδρις τουτέστι Ναῒς ἀπαγγείλαι
5	εἴ που λεύσσει τὸν ὠμόθυμον; φιλοπόνων τῶν εἰθισμένων πονεῖν.	74
Aj 883	ῥυτῶν τῶν ῥεόντων παρὰ τὴν ῥύσιν.
Aj 884	Βοσπορίων τῶν εἰς τὸν Βόσπορον ῥεόντων Τρωικῶν ποταμῶν· δύο δέ εἰσι Βόσποροι, ὁ μὲν κατὰ τὴν Προποντίδα ὁ δὲ Θρᾳκικὸς ὥς φησι Φιλέας.
Aj 887	ἀπύοι εἴποι. σχέτλια γὰρ \| ἐμέ δεινὰ γὰρ πράγματα ἐμὲ τὸν ἐπιπόνως πλανηθέντα μὴ εὐθυδρομῆσαι εἰς τὸ τῆς ζητήσεως μέρος καθ’ ὃ ὁ Αἴας ἐποιήσατο τὴν ἔφοδον·
5	τοῦτο γὰρ ἂν εἴη οὔριον.
Aj 890	ἀλλ’ ἀμενηνόν ἐφ’ ἑαυτοῦ, οὐκ ἐπὶ τοῦ Αἴαντος, σχέτλια ἂν εἴη μὴ ἐπιτετυχηκέναι αὐτῷ ἀλλ’ ἠσθενηκέναι με τῇ ζητήσει.
Aj 891	ἰὼ [τλήμων] Τέκμησσα βοᾷ ἐπιτυχοῦσα τῷ σώματι, φαίνεται δὲ οὐδέπω ἔνοπτος οὖσα τῷ χορῷ.
Aj 892	πάραυλος ἐγγὺς παρὰ τὴν αὐλὴν ἢ θρηνητικὴ παρὰ τοὺς αὐλούς. παρατεταμένη.
Aj 893	ἰὼ τλήμων τοῦτο ἐν τῷ ἐμφανεῖ γενομένη ὅπερ δηλοῖ ὁ χορός.
Aj 899	κρυφαίῳ ἀποκεκρυμμένῳ, εἰσδεδυκότι εἰς τὸ σῶμα, τὸ δὲ περιπτυχὴς κυριώτατα μὲν ὠνόμασται ἡμῖν δὲ δυσμετάβλητον, τινὲς δὲ περικεκυλισμένος. τῷ λαθραίως τῶν φίλων γεγονότι.
Aj 900	ἐν πρώτοις περὶ ἑαυτῶν ὀλοφύρονται.
Aj 902	τόνδε συνναύταν ἀντὶ ἐμὲ τὸν χορόν· συνήθως.
Aj 906	ἐν γάρ οἱ χθονί αὐτὸ τὸ σχῆμα, φησί, δηλοῖ
Aj 906	ὅτι ὑφ’ ἑαυτοῦ ἀνῃρέθη· πᾶν δὲ ἀμυντήριον καὶ δόρυ καὶ ἔγχος καλοῦσιν οἱ νεώτεροι· περιπετὲς δὲ ᾧ περι‐ έπεσεν· τοῦ δὲ θεατοῦ εἰδότος τὸν τρόπον τῆς ἀναιρέ‐	75
5	σεως ἔδει καὶ τὸν χορὸν καὶ τὴν Τέκμησσαν 〈μὴ〉 πολυπραγμονῆσαι.
Aj 907	πηκτὸν περιπεπηγὸς αὐτῷ. κατηγορεῖ σημαίνει, λέγει.
Aj 909	οἶος ἄρ’ αἱμάχθης μόνος ᾑματώθης.
Aj 910	ἄφρακτος φίλων ἀφύλακτος, οὐ πεφραγμένος καὶ τετειχισμένος τοῖς φίλοις διὰ τὸ ἀπατηθέντας καταλιπεῖν σε.
Aj 911	ὁ πάντα κωφὸς τὸ πάντα εἰς τὴν ἀπάτην· ἐγὼ δέ, φησίν, ὁ ἀναίσθητος κατημέλησα.
Aj 912	πᾷ, πᾷ τοῦτο κατ’ ἄλλης ἀρχῆς· βουλόμενοι τὸ σῶμα θεάσασθαι τοῦτο λέγουσιν ὃ διακωλύει ἡ Τέκμησσα.
Aj 913	ὁ δυστράπελος δυσκίνητος, ἀμετάτρεπτος, 〈δυσμετάθετοσ〉, ὃς οὐχ εὗρεν ἐκφυγὴν τῷ πάθει· οὕτω λέγουσιν καὶ δυστράπελον τὸ ὄρυγμα τὸ οὐκ εὐδιάλυτον. ἄλλως: δυστράπελόν φασιν Ἀττικοὶ τὸν
5	ἀμετακίνητον ἐν ὀργῇ ἢ διαθέσει ἢ φιλαργυρίᾳ, τὸν αὐτὸν δὲ καὶ ἀτράπελον. ὁ δύσκολος.
Aj 914	δυσώνυμος ὡς καὶ αὐτὸς λέγει ὁ Αἴας.
Aj 916	φάρει καλύψω ἦθος γυναικὸς τὸ μὴ ἀσχήμως
Aj 916	δεικνύναι τὸ σῶμα. παμπήδην παντελῶς, ὅλον τὸ σῶμα.	76
Aj 917	οὐδεὶς ἂν ὅστις καὶ φίλος ὑπερβολικῶς ἐπεὶ οὐκ εἰκὸς ἐν τοῖς δεινοῖς τοὺς φίλους μαλακίζεσθαι.
Aj 921	ὡς ἀκμαῖος καίριος, κατὰ καιρόν, παρὰ τὴν ἀκμὴν τοῦ καιροῦ· καλῶς δὲ ζητεῖ Τεῦκρον ἵν’ ἡ κηδεία γένηται ὑπὸ τοῦ συγγενοῦς.
Aj 922	συγκαθαρμόσαι περιστεῖλαι.
Aj 924	αὔξησις περὶ τὸ πάθος, ὡς καὶ τοὺς δυσμε‐ νεῖς ἐλεεῖν.
Aj 925	ἔμελλες Ἰακῶς, ἐῴκεις ἄρα καὶ δῆλος ἦς.
Aj 926	στερεόφρων οἷον ἐφ’ οἷς ἐνόησας καὶ ἤλγεις περιυβρισμένος ὑπὸ τῶν Ἀτρειδῶν ἔμελλες πληρώσειν κατὰ τὰς φρένας τὴν μοῖραν. ὧδ’ ἐξανύσειν τοῦ καινίσειν.
Aj 930	πάννυχα καὶ φαέθοντ’ κατὰ νύκτα καὶ ἡμέραν.
Aj 934	ἄρχων ἀρχηγός, προηγός.
Aj 935	ἀριστόχειρ ὁ γενναῖος περὶ τὰ ἀριστεῖα.
Aj 938	γενναία ἡ ἰσχυρά.
Aj 940	οὐδέν ς’ ἀπιστῶ εἰώθασιν ἐν τοῖς πάθεσιν καὶ συγχωρεῖν τοῖς ἀλγοῦσι· φέρει γὰρ τοῦτο καὶ κόρον τοῦ θρήνου καὶ παραμυθίαν.
Aj 941	ἀρτίου γνησίου· οὐ γάρ ἐστι χρονικόν.
Aj 942	σοὶ μὲν δοκεῖν ταῦτ’ ἐστί σοὶ μὲν ταῦτα ἐν δόξῃ καταλαμβάνεται ἐγὼ δὲ σαφῶς ἐπίσταμαι· ἔστι μὲν γὰρ καὶ τῷ χορῷ οἰκειότης πρὸς Αἴαντα ἀλλ’ οὐχ ὅσον πρὸς τὴν Τέκμησσαν.
5	δοκεῖν δοξάζειν.
Aj 945	σκοποὶ οἱ Ἀτρεῖδαι.	77
Aj 946	ὤμοι, ἀναλγήτων ἀσυμπαθῶν εἰ τοῦτο πρά‐ ξειαν· ἢ τῶν μηδόλως ἀλγούντων ἐπὶ ταῖς συμφοραῖς τῶν Ἑλλήνων ἢ πολυαλγήτων, τῶν εἰς πολλὰ ἄχη ἡμᾶς ἐμβεβληκότων.
5	γράφε ἰώ μοι· περιπαθῶς δὲ ὁ χορὸς ἀναβοᾷ ἐπὶ τῷ λόγῳ Τεκμήσσης.
Aj 948	τῷδ’ ἄχει τῇ παρούσῃ συμφορᾷ.
Aj 950	οὐκ ἂν τάδ’ ἔστη οὐκ ἂν ταῦτα ἐπράχθη οὕτω μὴ θεῶν βουλομένων ὥστε καὶ ταῦτά ἐστι προσ‐ δοκᾶν περὶ τῶν Ἀτρειδῶν. ἄλλως: πρὸς τὸ εἰρημένον ὑπὸ τοῦ χοροῦ
5	ἀλλ’ ἀπείργοι θεὸς φησίν, οὐκ εἰκὸς συλλήψεσθαι ἡμῖν τοὺς θεοὺς ἐπεὶ οὐδ’ ἂν ἐπράχθη ταῦτα.
Aj 951	ἄγαν ὑπερβριθές μέγα καὶ βαρὺ ἤνυσαν οἱ πράξαντες τὰ περὶ τὸν Αἴαντα ὅ ἐστιν οἱ αἴτιοι τούτων.
Aj 953	φυτεύει ἐφύτευσεν.
Aj 954	κελαινώπαν οἷον οὐκ ἐν τῷ φανερῷ ἀλλ’ ἐν σκότῳ ἤδη βλεπόμενον καὶ μέλανα καὶ οἷον κεκρυμ‐ μένον καὶ δόλιον καὶ οὐχ ἁπλοῦν θυμὸν ἐφυβρίζει· ἔξωθεν δὲ ἡ κατά· τὸ δὲ ἡμᾶς λείπει ἵν’ ᾖ κατὰ τὸν
5	θυμὸν ἐφυβρίζει ἡμᾶς.
Aj 957	τοῖς μαινομένοις τοῖς διὰ τὴν μανίαν συμ‐ βεβηκόσιν.
Aj 960	κλύοντες τὰ ἄχη κλύοντες.
Aj 962	χ. ἴσως τοι κεἰ βλέποντα καὶ νῦν βλέποντα εἶπεν ἀντὶ τοῦ ζῶντα διὸ τὸ χ πρόσκειται.	78
Aj 966	ἐμοὶ πικρὸς τέθνηκεν μᾶλλον ἐμοὶ πικρὸς τέθνηκεν ἤπερ ἐκείνοις γλυκὺς 〈καὶ αὑτῷ γλυκὺσ〉 ἐπεὶ ὧν ἐπεθύμει ἔτυχεν· οὐκ ἂν οὖν ἐπεγγελῷεν αὐτῷ οἱ ἐχθροὶ ὡς αὐτοὶ τῆς ἀπωλείας αἴτιοι γενό‐
5	μενοι.
Aj 970	θεοῖς τέθνηκεν θεῶν βουλομένων· οὐ γὰρ οἱ Ἕλληνες τὴν τοιαύτην αἰτίαν αὐτῷ παρέσχον.
Aj 974	ἰώ μοί μοι δεῖ γενέσθαι βοὴν ἣν ἀκούσας ὁ χορὸς ἐφίστησι γνωρίζων τὸ φθέγμα τοῦ Τεύκρου βοῶντος.
Aj 976	ἐπίσκοπον μέλος σημαντικόν, ἔφορον, οὐχ ἡμαρτηκὸς τῆς συμφορᾶς ἀλλ’ ἐστοχασμένον.
Aj 977	ὦ φίλτατ’ Αἴας ἔρχεται μεταπεμφθεὶς ὑπὸ Τεκμήσσης.
Aj 978	ἆρ’ ἠμπόληκας ἐνεπόλησας, ἐκέρδανας· καὶ ἐπὶ φαύλου λέγεται, τροπικῶς δὲ ἀντὶ τοῦ περιεποίησας.
Aj 982	περισπερχὲς ἀντὶ τοῦ βαρύ.
Aj 983	τί γὰρ τέκνον \| τὸ τοῦδε καὶ πρὶν ἀκοῦσαι τῶν ἐντολῶν ὁ Τεῦκρος ἔδειξεν τὴν περὶ τὸν παῖδα κηδεμονίαν ἀφ’ ἑαυτοῦ φρονίμως.
Aj 986	ὡς κενῆς \| σκύμνον λεαίνης καλῶς τῷ παρα‐ δείγματι χρῆται· οἱ γὰρ κυνηγοὶ τηροῦσι τὸν καιρὸν
Aj 986	ὁπότε ἔρημοι τῶν μητέρων γίνονται οἱ σκύμνοι. κεκενωμένης, ἐστερημένης τοῦ συζύγου.	79
Aj 994	ὁδός θ’ ὁδῶν πασῶν οὐ λέγει τὴν ἐπὶ τὴν Μυσίαν (ἐπιφέρει γὰρ ἣν δὴ νῦν ἔβην) ἀλλὰ ταύτην ἣν ἦλθεν ἐπὶ τὸ ἰδεῖν τὸν νεκρόν.
Aj 998	ὀξεῖα γάρ σου βάξις οὐ κοινῶς τὸ ὀξὺ ἐπὶ τῆς φήμης ἀλλ’ ὁρμὴν ἴσχει ἐπὶ τοῖς ἀξιώματι προ‐ βεβηκόσι· τὸ δὲ ὡς θεοῦ ἤτοι ὡς ἀπὸ θεοῦ ἢ ὡς περὶ θεοῦ, τοῦτο δὲ πρὸς τὴν φήμην μόνον ἐπεὶ γίνεται
5	βλάσφημον διὰ τῶν ἑξῆς.
Aj 1001	ὑπεστέναζον ἴσως ἡσύχως ἐστέναζεν δε‐ δοικὼς τοὺς ἐχθρούς.
Aj 1003	ἴθ’, ἐκκάλυψον πρὸς τὸν χορόν φησιν ἤ τινα τῶν θεραπόντων· ἡ γὰρ Τέκμησσα ἐπὶ τὸν παῖδα ἀπῄει.
Aj 1004	ὦ δυσθέατον ὄμμα ὡς ἀνακαλύψας.
Aj 1005	ἀνίας λύπας. κατασπείρας δαιμονίως καὶ τὸ σπείρας οἷον ἀρχὴν κακῶν παρασχών· ἢ τὸ σπεῖραι ἐπὶ πλήθους κακῶν τακτέον.
Aj 1007	τοῖς σοῖς ἐν πόνοισιν ἀρήξαντα μηδαμοῦ.
Aj 1008	ἦ που Τελαμών ἅμα μὲν πρὸς 〈τὸ〉 τῆς ἱστορίας ὅτι ἐκβέβληται ἅμα δὲ καὶ πρὸς τὸ πιθανὸν τῆς ὑπονοίας.
Aj 1010	πῶς γὰρ οὔχ; ὅτῳ πάρα πῶς γὰρ οὗτός με ἡδέως δέξεται ᾧ καὶ εὐτυχοῦντι τὸ προσηνὲς ἄπεστι καὶ ἱλαρόν; οὔχ; ὅτῳ πάρα οὔχ; ᾧτινι οὐδ’ εὐτυχοῦντι πάρ‐	80
5	εστιν τὸ γελᾶν· εὐτυχοῦντι δὲ εἶπεν οὐκ ἐπὶ τῷ υἱῷ ἐσφαγμένῳ ἀλλ’ ἐπὶ ταῖς ἀνδραγαθίαις τοῦ υἱοῦ καὶ τῇ ἁλώσει τῆς Τροίας.
Aj 1012	ποῖον οὐκ ἐρεῖ κακὸν οἷον τίνος ἀπόσχοιτο λόγου;
Aj 1013	τὸν ἐκ δορὸς γεγῶτα ὡσανεὶ ἐμέ.
Aj 1015	ὡς τὰ σὰ ἀντὶ τοῦ ὅπως τὰ σά.
Aj 1017	τοιαῦτ’ ἀνὴρ δύσοργος τὸ μὲν δύσοργος ἐκ φύσεως (λέγει γὰρ αὐτὸν ἀεὶ σκυθρωπὸν) τὸ δὲ ἐν γήρᾳ εἰς ἐπίτασιν.
Aj 1018	πρὸς οὐδὲν πρὸς οὐδὲν ἀληθὲς ἢ αἴτιον ἐμοί.
Aj 1020	λόγοισιν ταῖς τοῦ πατρὸς λοιδορίαις.
Aj 1022	πολλοὶ μὲν ἐχθροί πολλοὶ ἐχθροὶ Ἕλληνές τε καὶ Τρῶες, ὀλίγοι δὲ ὠφελήσιμοι Ἕλληνες.
Aj 1024	πῶς ἀποσπάσω πῶς, φησί, τὸ σῶμα ἀπὸ τοῦ ξίφους ἑλκύσω; συμπληρῶσαι δὲ βούλεται καὶ θάπτειν αὐτόν· καλῶς δὲ τῇ μὲν Τεκμήσσῃ περιῆψε τὸ σκεπάσαι αὐτὸν ὡς γυναικὶ τῷ δὲ Τεύκρῳ ὡς ἀνδρὶ
5	καὶ ἀδελφῷ 〈τὸ〉 τὰ δέοντα ποιεῖν περὶ τὸ σῶμα.
Aj 1025	τοῦδ’ αἰόλου κνώδοντος τῆς ἀκμῆς τοῦ ξίφους, τῆς ὀξείας εἰς τὸ καίνειν ὡς ὀδούς· ὀδοῦσι γὰρ περιβάλλεται ὀξέσιν· ἀπὸ δὲ τοῦ ἄκρου τὸ ξίφος δηλοῖ.
Aj 1030	πρισθεὶς ἐξαφθείς, ἐκδεσμηθείς.	81
Aj 1032	δωρεὰν τὸ ξίφος.
Aj 1035	κἀκεῖνον τὸν λῶρον.
Aj 1037	καλῶς τὸ φάναι πάντα κατὰ γνώμην θεῶν γίνεσθαι· εἰσὶ γάρ τινες ἑτεροδοξοῦντες.
Aj 1038	τάδ’ τὸ ἐκ θεῶν μηχανᾶσθαι ταῦτα.
Aj 1039	ἐκεῖνα τὰ ἑαυτοῦ δόγματα· γέγονε δὲ τοῦτο καὶ παροιμιακόν.
Aj 1041	χὤ τι μυθήσῃ τάχα καὶ ὅ τι μυθήσῃ πρὸς τὴν ἔφοδον Μενελάου τουτέστι τὴν ἄφιξιν ἤτοι πρὸς αὐτὸν Μενέλαον.
Aj 1043	ἐξίκοιτ’ ἀνήρ πιθανῶς [πάρεστιν] ὅτι οὐ συμπαθήσων πάρεστιν· οὐκ ἀργῶς δὲ τοῦτο ἀλλ’ ὥσπερ προπαρασκευάζων τὸν Τεῦκρον.
Aj 1044	εἰς ἐναντιολογίαν.
Aj 1045	ἀντὶ δι’ ὅντινα τὸν ἐπὶ Τροίαν ἐστειλά‐ μεθα πλοῦν.
Aj 1047	οὗτος, σὲ φωνῶ ὑβριστικὸν τὸ ἦθος Μενε‐ λάου ἴσως ἐκ τῆς συνωμοσίας Ὀδυσσέως.
Aj 1048	ὅπως ἔχει ἀντὶ ἄθαπτον.
Aj 1050	δοκοῦντ’ ἐμοὶ διὰ τὴν ἐξουσίαν οὐ διὰ δικαιολογίαν.
Aj 1052	πρῶτον κεφάλαιον ὅτι ἐπίβουλος ἦν τῶν Ἑλλήνων, δεύτερον ὅτι ἀπειθής· ἐντεῦθεν δὲ τὴν πρόφασιν τῆς ἀντιλογίας λήψεται ὁ Τεῦκρος ὅτι οὐκ εἰσὶν αὐτῷ βασιλεῖς οἱ Ἀτρεῖδαι.
Aj 1056	ὡς ἕλοι δορὶ γράφε ὡς ἐλοιδόρει. ὡς ἐλοιδόρει ὡς λοιδορούμενος ἐπηγγείλατο· ταῦτα γὰρ εἶπεν ὁ Αἴας.	82
Aj 1064	χλωρὰν διὰ τὰ ἐκεῖσε φυτά.
Aj 1066	στοχάζεται γὰρ ὅτι ὁ Τεῦκρος οὐ δίχα ὀργῆς δέξεται τοὺς λόγους.
Aj 1069	παρευθύνοντες ἀντὶ τοῦ τιμωρούμενοι.
Aj 1074	καὶ Ἐπίχαρμός φησιν ἔνθα δέος ἐνταῦθα καὶ αἰδώς.
Aj 1079	παρ’ Ὁμήρῳ αἰδομένων δ’ ἀνδρῶν πλέονες σόοι ἠὲ πέφανται.
Aj 1084	πάνυ ἀσφαλῶς τὸ καίριον.
Aj 1085	ἐὰν ποιοῦντές τι παρὰ φύσιν ἡδώμεθα μὴ ὑπολαμβάνωμεν ὅτι οὐκ ἀντιτίσομεν ἃν λυπώμεθα ἀντὶ δι’ ὧν λυπώμεθα· τοῦτο δὲ δηλοῖ ὅτι ὃ οἱ πολλοὶ τιμῶσιν ἡδὺ τοῦτο οὐκ ἔστι παραμένον ἀλλὰ γίνεται
5	μεταβολὴ τῆς ἡδονῆς εἰς λύπην.
Aj 1088	αἴθων ὑβριστής οὐχ ἵσταται ἐπὶ τῶν αὐ‐ τῶν· ἦν τότε ὑβριστὴς οὗτος ἀλλὰ νῦν ἐν μεταβολῇ γέγονεν καὶ ἡμεῖς οἱ πρότερον κρατούμενοι ὑπ’ αὐτοῦ 〈νῦν〉 μέγα φρονοῦμεν.
Aj 1091	μὴ γνώμας ὑποστήσας σοφάς ἐπειδὴ τὰ περὶ τῆς εὐπειθείας ἄριστα ἐγνωμολόγησεν. διάκειται μὲν ὁ χορὸς πρὸς τὸν Τεῦκρον ὑπεσταλμένως δὲ δια‐ λέγεται διὰ τὸ τοῦ βασιλέως ἀξίωμα.
Aj 1093	οὐκ ἄν ποτ’, ἄνδρες, ἄνδρα πρὸ τῆς ἀντιλογίας
Aj 1093	βούλεται μαλάξαι τὸν Μενέλαον ὅτι εὐγενὴς ὢν οὐκ ἄξια τῷ γένει ἐξαμαρτάνει· ὁ δὲ λόγος παιδεύει τοὺς εὐγενεῖς μὴ ἁμαρτάνειν.	83
Aj 1097	ἦ κατ’ ἐρώτησιν.
Aj 1100	ποῦ σὺ στρατηγεῖς πῶς τῷ Αἴαντι προσ‐ τάσσεις ὁ μὴ τῶν ὑπὸ Αἴαντα ἔχων ἐξουσίαν;
Aj 1102	Σπάρτης ἀνάσσων ἦλθες ὁ λόγος ἅπας ὅτι σύμμαχος ἦλθεν οὐχ ὑπήκοος.
Aj 1103	οὐδ’ ἔσθ’ ὅπου σοὶ τόνδε οὐδ’ ἔστιν ὅπου σοὶ πλέον προὔκειτο τοῦτον κοσμεῖν ἀλλ’ οὐχὶ σὲ ὑπὸ τούτου κοσμεῖσθαι.
Aj 1104	ἢ καὶ τῷδε σὲ γράφε ἢ καὶ τοῦδε σοί.
Aj 1105	ὕπαρχος ἄλλων ἀντὶ καὶ αὐτὸς ἑτέροις ὑπετέταξο.
Aj 1107	διὰ τῶν σεμνῶν ἐπῶν κόλαζε τοὺς ὑπὸ σέ.
Aj 1108	κόλαζ’ ἀντὶ τοῦ νουθέτει.
Aj 1109	εἴθ’ ἅτερος στρατηγός τὸν περὶ τῆς ἐπι‐ βουλῆς λόγον ἀποφεύγει ὡς δυσανάτρεπτον, ἐνδιατρίβει δὲ τῷ ὅτι οὐ πάντων εἰσὶν ἄρχοντες.
Aj 1111	οὐ γάρ τι τῆς σῆς ἀντετίθει γάρ τις ὅτι διὰ τὴν Ἑλένην ἡ στρατεία ἐγένετο· ὅπερ οὖν ἔθλιβεν αὐτὸν ἀνεσκεύασεν.
Aj 1112	οἱ πόνου πολλοῦ πλέῳ οἱ φιλοκίνδυνοι, οἱ πλήρεις τῶν πόνων, λέγει δὲ τοὺς μισθοφόρους· οὐχ ὥσπερ μισθοφόρος τις ἐπὶ μισθῷ ἐστρατεύσατο.
Aj 1113	ἀλλ’ οὕνεχ’ ὅρκων τῶν γὰρ ἀριστέων συνελ‐ θόντων ἐπὶ τὴν τῆς Ἑλένης μνηστείαν ὁ Τυνδάρεως
Aj 1113	πάντας ὅρκους ἀπῄτησεν συναγωνίζεσθαι τῷ γαμοῦντι αὐτὴν καὶ συστρατεύειν εἴ τις ἁρπαγὴ γένοιτο περὶ	84
5	τὴν Ἑλένην τῷ γήμαντι.
Aj 1114	σοῦ δ’ οὐδέν ὅλως γάρ σε οὐκ εἶχεν ἐν ἀριθμῷ· πεποιθὼς δὲ Ἀγαμέμνονι ὑβρίζει Μενέλαον· συνᾴδει γὰρ τῷ Τεῦκρε, φίλη κεφαλή.
Aj 1118	οὐδ’ αὖ τοιαύτην γλῶσσαν ὑποτίθησι τῷ Τεύκρῳ παύσασθαι τῆς κατηγορίας καὶ μάλιστα ἐν τοιούτῳ καιρῷ ἐν ᾧ εὐεπιβούλευτός ἐστιν· ἢ τὸ ἐν κακοῖς τοῦτο δηλοῖ, οὐκ ἐπιτρέψει ἡ συμφορὰ ἄλλο τι
5	νῦν πράσσειν ἢ περὶ τὸ ἐνεστὸς κακὸν γίνεσθαι.
Aj 1123	κἂν ψιλὸς ἀρκέσαιμι τὰ τοιαῦτα σοφίσματα οὐκ οἰκεῖα τραγῳδίας· μετὰ γὰρ τὴν ἀναίρεσιν ἐπεκ‐ τεῖναι τὸ δρᾶμα θελήσας ἐψυχρεύσατο καὶ ἔλυσε τὸ τραγικὸν πάθος.
Aj 1126	κτείναντά με ὅσον ἧκεν ἐφ’ ἑαυτῷ.
Aj 1127	κτείναντα [με]; δεινόν ὁ μὲν εἶπεν ὅσον ἐφ’ ἑαυτῷ ὁ δὲ τῆς φωνῆς ἀντιλαμβάνεται· τὸ δὲ τοιοῦτο κωμῳδίας μᾶλλον οὐ τραγῳδίας.
Aj 1131	ταῦτα καὶ ἐν Ἀντιγόνῃ.
Aj 1135	εἰκότως, φησίν, ἐμίσει σε ἀδικούμενος. μιᾷ ψήφῳ φησὶ κατακριθῆναι τὸν Αἴαντα ὑπὸ Μενελάου.
Aj 1137	καλῶς ἀντὶ τοῦ ἐμπείρως.	85
Aj 1150	ἐγὼ δέ γ’ ἄνδρ’ καὶ οὗτος αἰνίττεται ὡς ἐφ’ ἑτέρου τὸν λόγον ποιούμενος.
Aj 1153	ὀργὴν τὸν τρόπον.
Aj 1161	οὐδαμῇ ὑπείκει ὁ Τεῦκρος, κἀμοὶ δέ, φησίν, αἴσχιστόν ἐστιν ἀνέχεσθαί σου φλυαροῦντος.
Aj 1165	ὁ χορὸς ταχύνει τὸ ταφῆναι τὸ σῶμα πρὶν παραγενέσθαι τοὺς Ἀτρείδας.
Aj 1166	τὸν ἐσόμενον τοῖς ἀνθρώποις τάφον ἀεί‐ μνηστον.
Aj 1168	πάρεστιν ἡ Τέκμησσα μετὰ τοῦ παιδός· οὐχ ὅτι δὲ ἱκανὰ τὰ πρόσωπα φυλάξαι τὸ σῶμα ἀλλ’ ὅτι κινῆσαι δυνατά.
Aj 1169	τοῦδε τοῦ Αἴαντος.
Aj 1173	προστρόπαιος προστετραμμένος αὐτῷ ἢ ἱκετεύων.
Aj 1175	ἱκτήριον θησαυρὸν τὰς πολλὰς ἱκεσίας ἢ τὸ πλῆθος τῶν ἱκετευόντων. ἄλλως: τὸ ἱκέσιον κτῆμα, λέγει δὲ τὰς τρίχας.
Aj 1178	ἐξημημένος ἵν’ ᾖ ἀφῃρημένος.
Aj 1182	καλῶς ἐγείρει τοὺς στρατιώτας πρὸς βοήθειαν, τὸν δὲ παῖδα πρὸς οἶκτον προβάλλεται καθ’ ἡλικίαν.
Aj 1184	κἂν μηδεὶς ἐᾷ ἀπονενοημένου, φασί, τὰ πάντα ἐπὶ αὑτῷ ἀνατιθέναι ὅτι μόνος κρατήσει τῶν ἐχθρῶν βιαζομένων· ῥητέον οὖν ὅτι ὑπὸ φιλοστοργίας πάντα λέγει ὑπομένειν.
Aj 1185	τίς ἄρα νέατος ὁ χορὸς πάλιν καθ’ ἑαυτὸν γενόμενος ἐν ἀναλογισμῷ γίνεται καί φησι, τίς ἄρα
Aj 1185	ἡμῖν ὁ ἔσχατος τῶν ἐτῶν ἀριθμὸς τῶν πολυπλάγκτων; ἐς πότε λήξει ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐτῶν ἐμοὶ πόνους παρα‐	86
5	σκευάζων;
Aj 1186	πολυπλάγκτων καθ’ ὃ πολλὰ πλανώμεθα ἐν ἀλλοδαπῇ.
Aj 1188	δορυσσοήτων πολεμικῶν τουτέστι τῶν κατὰ πόλεμον μόχθων.
Aj 1190	ἀνὰ τὰν εὐρώδη Τροίαν ἤτοι ἐπὶ τῆς Τροίας. σκοτεινὴν καὶ ἀερώδη τοῖς Ἕλλησιν.
Aj 1192	ὤφελε πρότερον ὤφελε πρότερον ἀφανὴς γενέσθαι ἐκεῖνος ὁ ἀνὴρ ὁ πρῶτος εἰσενεγκὼν εἰς Ἕλληνας πολεμιστήρια ὅπλα ὡς ἅμα τῇ εὑρέσει ἡκόν‐ των τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τὸ ἀδικεῖν.
Aj 1197	πόνοι πρόγονοι πόνων ἢ παλαιοὶ ἢ ἀρχηγοὶ τῶν πόνων οἷον ὁπότε εἰσαγωγὴ τῶν ὅπλων ἐγένετο· οὐ δεῖ δὲ ἀπειροκάλως ζητεῖν τίς πρῶτος ἐχρήσατο ὅπλοις.
Aj 1199	ἐκεῖνος οὔτε στεφάνων ἐκεῖνος ὁ εὑρὼν τὰ ὅπλα ὅσον ἐφ’ ἑαυτῷ οὐ στεφάνων, οὐ κύλικος, οὐκ αὐλῶν τέρψιν μοι ἔνειμεν ἀλλὰ πᾶν, φησί, τερ‐ πνὸν ἐξέκοψεν· ἥδιστος δὲ ὢν ὁ Σοφοκλῆς πάλιν ἐπὶ
5	τὸ ἴδιον ἦθος ἔκλινεν ἐν τοῖς μέλεσιν ὅθεν καὶ μέλιττα ἐκλήθη.
Aj 1202	ὄτοβον ὅμαδον, ἦχον.
Aj 1203	ἐννυχίαν τὴν ἐν παννυχίσιν ἢ τὴν ἐν κοίτῃ.
Aj 1205	ἐρώτων τῶν ἐρωτικῶν· καὶ ἄκαιρον μὲν 〈τὸ〉 περὶ ἔρωτος μεμνῆσθαι ἐν τοῖς παροῦσιν ὅμως κατ’ ἀκολουθίαν πρὸς τὰ προκείμενα.	87
Aj 1207	κεῖμαι δ’ ἀμέριμνος ἤτοι πολυμέριμνος ἢ τῶν τέρψεων ἀμέριμνος οἷον μὴ σκοπῶν περὶ θυμηδίας μηδὲν ἀλλ’ ἐν δρόσοις τεγγόμενος ἅπερ ἐστί μοι μνη‐ μόσυνα εἰς τὸν ἀεὶ χρόνον, ἡ ἐνταῦθα κακοπάθεια.
5	ἢ ἐν οὐδεμιᾷ μερίμνῃ ὢν ἢ μόνον περὶ τῶν πολέμων. πολυμέριμνος.
Aj 1211	πρὶν οἷον πρὶν ἐπέλθοιεν οἱ πολέμιοι. ἐννυχίου τῆς νυκτερινῆς ἐφόδου τῶν πολεμίων καὶ τῶν βελῶν ἀλεξητήριον ἦν ὁ Αἴας.
Aj 1217	γενοίμαν ἵν’ ὑλᾶεν εὔχονται ἀπαλλαγῆναι ἐπὶ τὰ οἰκεῖα· γενοίμην οὖν, φησίν, ὑπὸ τὴν ἄκραν πλάκα τοῦ Σουνίου· διὰ γὰρ Σουνίου ὁ πλοῦς τοῖς ἀπὸ Τροίας ἐπὶ Σαλαμῖνα.
5	ἔνθα ὑλώδης ἐξοχὴ τῆς θαλάττης ἐστί.
Aj 1220	Σουνίου ὄνομα τόπου.
Aj 1221	φιλοτέχνως εὐφραίνει τοὺς ἀκροωμένους διὰ τῶν ἐπαίνων τῆς Ἀττικῆς.
Aj 1223	ὁ Τεῦκρος ἀκηκοὼς ἥκειν τὸν Ἀγαμέμνονα ἔρχεται μετὰ σπουδῆς.
Aj 1225	... καὶ δῆλός ἐστιν ὥς τι σημανῶν νέον.
Aj 1228	αἰχμαλωτίδος τῆς Ἡσιόνης.
Aj 1230	ἐπ’ ἄκρων δακτύλων ἔβαινες γαυριῶν.
Aj 1231	οὐδὲν μὲν ὢν διὰ τὴν δυσγένειαν τοῦ μηδὲν
Aj 1231	δὲ τοῦ Αἴαντος τελευτήσαντος.	88
Aj 1233	διωμόσω γράφε διωρίσω.
Aj 1236	ποίου ἀντὶ τοῦ 〈ὑπὲρ〉 ποίου.
Aj 1239	ἔοιγμεν ἐοίκαμεν.
Aj 1242	οὐκ εἴξετε καὶ ἐμμενεῖτε τοῖς κεκριμένοις.
Aj 1243	πιθανῶς τοῖς πολλοῖς.
Aj 1244	βαλεῖτε ἀντὶ τοῦ βλασφημεῖτε.
Aj 1245	οἱ λελειμμένοι οἱ ἡττηθέντες ἐν τῇ κρίσει· τοῦτο δὲ πρὸς τὴν ἐπιχείρησιν τοῦ Αἴαντος.
Aj 1247	γενναῖος ὁ λόγος, εἰ ὁ ἡττώμενος ἰδίῳ δι‐ καίῳ παριστανόμενος πάλιν μάχοιτο καὶ οὐκ εἴξει τοῖς κεκριμένοις οὐδέποτε κατάστασις ἔσται.
Aj 1249	τοὺς ὄπισθεν τοὺς ἡττωμένους.
Aj 1250	δεῖ, φησίν, ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ κεκριμένοις· ἐπειδὴ δὲ αὐτοῦ τὴν κατὰ 〈τὸ〉 σῶμα ἀρετὴν καὶ ἰσχὺν διαβάλλειν οὐ δύναται εἰς ἀφροσύνην αὐτὸν λοιδορεῖ.
Aj 1255	τὸ φάρμακον τὸ τῆς μάστιγος.
Aj 1257	ἀνδρὸς λείπει ἡ ὑπέρ.
Aj 1263	σκώπτει αὐτὸν εἰς τὴν μητέρα.
Aj 1264	ἐπεὶ οὐ συμβουλεύει διὰ τὸ ἀξίωμα Ἀγα‐ μέμνονος ὁ χορὸς ἐν τῇ εὐχῇ τὴν γνώμην κατέθηκεν.
Aj 1266	περιπαθὴς ὁ λόγος εἰς ἀχαριστίαν ἐννεύων ὅτι ταχεῖα διαρρεῖ ἡ χάρις τοῦ ἀποθανόντος.
Aj 1269	οὐκ ἀξιοῦται τῆς παρὰ σοῦ μνήμης· οὗ πολλάκις, ὦ Αἶαν, προεκινδύνευσας ἐν πολέμοις· παρὰ τὸ Ὁμηρικὸν αἰεὶ ἐμὴν ψυχὴν παραβαλλόμενος πολεμίζειν.	89
Aj 1273	καλῶς πρὸς τὸ ποῦ βάντος ἢ ποῦ στάντος οὗπερ οὐκ ἐγώ;
Aj 1274	ἑρκέων λείπει ἐντός.
Aj 1277	ἑδωλίοις τοῖς σανιδώμασιν.
Aj 1281	πρὸς τὸ ποῦ βάντος ἢ ποῦ στάντος.
Aj 1284	κἀκέλευστος ἦλθ’ ἐναντίος αὐτοκέλευστόν φησιν αὐτὸν ἀναστῆναι εἰς τὸ μονομάχιον ἐπαινῶν αὐτὸν οὐχ Ὁμηρικῶς.
Aj 1285	οὐ δραπέτην τὸν κλῆρον οὐδὲν πανουρ‐ γήσας περὶ τὸν κλῆρον ἀλλ’ εὐξάμενος λαχεῖν αὐτόν· τοῦτο δὲ ἱστορεῖται περὶ Κρεσφόντου καὶ τῶν Ἀριστο‐ δήμου παίδων ὅτι πανούργως ὁ Κρεσφόντης βῶλον
5	ὑγρὰν εἰς τὴν ὑδρίαν τοῦ ὕδατος ἔβαλε κληρουμένων περὶ Μεσσήνης· οὐκ ἄτοπον δὲ τὸν Τεῦκρον λοιδορεῖν Ἀγαμέμνονι ὑπὸ τοῦ πάθους προαγόμενον· καὶ γὰρ Ἀχιλλεὺς οὐκ ἀπέσχετο λοιδορίας καὶ οὐκ ὢν ἐν τοι‐ ούτῳ πάθει.
10	ἀνῆκται τοῖς χρόνοις ἡ ἱστορία ἡ περὶ Κρε‐ σφόντου.
Aj 1286	ἀλλ’ ὃς εὐλόφου ὅστις κλῆρος ἐκ τῆς εὐλόφου κυνῆς ἤμελλε πρῶτος κουφιεῖν τὸ ἅλμα τοῦ Αἴαντος.	90
Aj 1291	εἰκότως καὶ αὐτὸς τὰ ὅμοια ἐξεῦρεν, ἓν δὲ εἰπὼν Ἀγαμέμνων μυρία ἤκουσεν.
Aj 1295	αὐτὸς δὲ μητρὸς ἐξέφυς οὐχ ὡς βαρβάρων τῶν Κρητῶν ὄντων ὀνειδίζει αὐτῷ τὰ περὶ τῆς μητρὸς ἀλλ’ οἷον ἐξ ἀλλοφύλων γέγονέ σοι τὸ γένος. αὐτὸς γράφε αὖθις.
Aj 1296	ἐπακτὸν ἄνδρ’ τὸν μοιχόν.
Aj 1297	ἐφῆκεν ἐλλοῖς ἰχθύσιν ἡ ἱστορία ἐν ταῖς Κρήσσαις Εὐριπίδου ὅτι διαφθαρεῖσαν αὐτὴν λάθρᾳ ὑπὸ θεράποντος ὁ πατὴρ Ναυπλίῳ παρέδωκεν ἐντειλά‐ μενος ἀποποντῶσαι, ὁ δὲ οὐκ ἐποίησεν ἀλλ’ ἐνεγύησε
5	Πλεισθένει. ἐλλοῖς τοῖς ἀφώνοις.
Aj 1301	ἀνασκευάζει τὰ εἰρημένα περὶ δυσγενείας αὐτοῦ.
Aj 1305	τοὺς πρὸς αἵματος τοὺς συγγενεῖς. δεικτικῶς εἰς τὸν Αἴαντα ἵν’ ᾖ περιπαθὴς ἡ λέξις.
Aj 1307	πιθανῶς πάλιν εἰσέβαλεν εἰς τὸν λόγον τοῦ δράματος.
Aj 1309	τρεῖς ὁμοῦ συγκειμένους ἐμὲ καὶ σαυτὸν καὶ Μενέλαον· οὐ γὰρ λέγει περὶ τῆς Τεκμήσσης καὶ τοῦ παιδός· ἐλεεινὸς γὰρ ὁ λόγος οὐκ ἀπειλητικός. συγκειμένους γράφε συνεμπόρους.
Aj 1310	ὑπερπονουμένῳ γράφε 〈ὑπερ〉πονουμένους.
Aj 1311	θανεῖν προδήλως ταῦτα ἃ βούλεσθε περὶ τὸν Αἴαντα δρᾶσαι πρότερον οὐ δράσετε πρὶν ἢ κἀμὲ ἀποκτεῖναι, ἀποθνήσκων μέντοι σὺν ὑμῖν ἀπ‐ ολοῦμαι.	91
5	προδήλως λαμπρῶς, ἀνδρείως.
Aj 1314	βουλήσῃ ποτέ μεταμεληθήσῃ ὡς προπετὴς εἰς ἐμὲ εὑρεθεὶς καὶ μὴ ἀποδειλιάσας παρὰ τὸ ἄρχειν· ἀμυνοῦμαι γάρ σε· ἢ βουλήσῃ ποτὲ καὶ δειλὸς εἶναι καὶ μὴ ὑπ’ ἐμοῦ ἀναιρεθῆναι.
Aj 1316	ἄναξ Ὀδυσσεῦ ἵνα μὴ εἴη αὐτῶν εἰς μακρὰν ἡ φιλονεικία διαλλακτὴν εἰσήνεγκεν τὸν Ὀδυσ‐ σέα· τοιοῦτον γὰρ ὁ καιρὸς ἐζήτει· εἰσῆκται δὲ Ὀδυσ‐ σεὺς ὡς σοφὸς καὶ ἀμνησίκακος.
Aj 1319	βοὴν Ἀτρειδῶν οὐκ ἐξ ἑτοίμου φησὶν ὅτι ἥκοι ἀναστέλλων τὸν Ἀγαμέμνονα ἀλλ’ ἐπιμελόμενος τί πράττουσιν οἱ βασιλεῖ· τὴν δὲ ἑαυτοῦ γνώμην ἐδήλωσεν διὰ τοῦ ἀλκίμῳ νεκρῷ ὅτι γενναίαν αὐτοῦ
5	ἐδήλωσε τὴν τελευτήν· διδάσκει δὲ ὁ λόγος ὅτι οὐ δεῖ κατὰ τεθνεώτων λέγειν κἂν ἐχθροὶ ὦσιν.
Aj 1321	συλλήπτορα θέλων ἔχειν τὸν Ὀδυσσέα ἄνακτα αὐτὸν καλεῖ.
Aj 1322	ἐγὼ γὰρ ἀνδρὶ συγγνώμην συνετὸς Ὀδυσ‐ σεὺς οὐκ εὐθὺς προστιθέμενος τῇ ὀργῇ· ἔστι γὰρ συγγνώμη καὶ τῷ κακῶς εἰπόντι εἰ κακῶς πάσχων ἀμύνηται διὰ λόγων.
Aj 1325	οὔτε θεραπεύει Ὀδυσσέα ὁ Τεῦκρος διὰ τὸν ἀδελφὸν οὔτε ἀντιλέγει διὰ τὸν καιρόν.
Aj 1328	ἔξεστιν ἐμοὶ τῷ φίλῳ σου.
Aj 1328	δαιμονίως ἡ ἐπιτήρησις· ἠπίστατο γὰρ ὅτι πάντες ἄνθρωποι πρὸς τὸ ἀληθὲς ἀγανακτοῦσι καὶ ἀντι‐ λέγουσιν.	92
Aj 1329	ξυνηρετμεῖν ξυντρέχειν ὡς πρότερον ἐκ μετα‐ φορᾶς τῶν κοινῶς ἐρεττόντων. συμφωνεῖν.
Aj 1334	μηδ’ ἡ βία σε μηδαμῶς μὴ ἡ ἐξουσία βια‐ σάσθω σε ὥστε πρᾶξαί τι παρὰ τὸ δίκαιον τουτέστι μὴ ὑπὲρ τοῦ ἐνδείξασθαι τούτῳ τὴν ἐξουσίαν παραβῇς τὸ δίκαιον.
Aj 1336	κἀμοὶ γὰρ ἦν ποθ’ οὗτος ἔχθιστος ἱκανὸς ὁ λόγος εἰς πειθὼ ὅτι κἀγώ ποτε ἐχθρὸς ὢν ἐνδέδωκα νῦν διὰ τὸ δίκαιον.
Aj 1338	ἔμπας ὅμως.
Aj 1339	τουτέστιν ὡς καὶ παρ’ ἐχθρῶν ἄξιος θρή‐ νων τυχεῖν.
Aj 1345	βλάπτειν τὸν ἐσθλόν δύναται καὶ ἐπὶ τοῦ μισοῦντος εἶναι, τὸν ἐσθλὸν οὐ δεῖ μνησικακεῖν, δύ‐ ναται καὶ ἐπὶ τοῦ μισουμένου καὶ τετελευτηκότος, τὸν ἐσθλὸν οὐ δεῖ βλάπτεσθαι οὐδ’ ἐὰν μισούμενος ᾖ·
5	εὐκαταλλάκτως γὰρ δεῖ πρὸς τοὺς ἀγαθοὺς ἔχειν.
Aj 1350	τόν τοι τύραννον εὐσεβεῖν οὐ ῥᾴδιον ὁ λόγος ὅτι οὐ πάντῃ τῷ δικαίῳ ἀκολουθητέον ἀλλά τι πρὸς τὸ συμφέρον ῥέπειν χρὴ τὸν τύραννον· ἀπρεπὲς γὰρ ὑπὸ Ἀγαμέμνονος ὁμολογεῖσθαι 〈ὅτι〉 πᾶς τύραννος
5	ἀδικεῖ ὑπὸ τῆς ἐξουσίας περὶ τὰ τοιαῦτα τῶν ἔργων
5	προβαλλόμενος.	93
Aj 1351	ἀλλ’ εὖ λέγουσι κατὰ κοινοῦ τὸ ῥᾴδιον· ἔστιν οὖν ὁ νοῦς τοιοῦτος, ἀλλὰ ῥᾴδιόν ἐστι τοῖς καλῶς συμβουλεύουσι φίλοις τιμὰς νέμειν ἀντὶ ἐμοὶ καλῶς σοι συμβουλεύοντι τιμὴν ἀπόδος τουτέστιν ἄκου‐
5	σόν μου.
Aj 1352	κλύειν τὸν ἐσθλόν ἄκρως αἱ ἀντιθέσεις· ὁ μὲν Ὀδυσσεὺς ἐπὶ τιμῇ τῶν φίλων ὑφεῖναι τὸν βασιλέα· τῆς ἐξουσίας παρακαλεῖ ὁ δὲ ἀντιστρέψας φησὶν ὅτι τὸν ἀγαθὸν ἄνδρα χρὴ πείθεσθαι τοῖς βα‐
5	σιλεῦσιν.
Aj 1353	τῶν φίλων νικώμενος λείπει ἡ ὑπό.
Aj 1356	τί ποτε ποιήσεις; ἐν ἐρωτήσει ὁ λόγος, ποδαπός τις ἔσῃ πρὸς ἐχθροὺς καὶ τί αὐτοὺς διαθή‐ σεις δεινὸν ὁπότε οὕτως ὑπὸ νεκροῦ ἥττησαι;
Aj 1358	ἔμπληκτοι βροτῶν οἱ μὴ ἐμμένοντες τῇ ἀρχαίᾳ ἀρετῇ καὶ φιλίᾳ ἄφρονες παρὰ τοῖς ἀνθρώ‐ ποις. ἄλλως: ἔμπληκτοι κοῦφοι, εὐμετάβλητοι· ὀνει‐ δίζει δὲ Ὀδυσσεῖ ὡς εὐμεταβλήτῳ· οἱ τοιοῦτοι οὖν
5	ἔμπληκτοι παρὰ τοῖς βροτοῖς λέγονται ὡς καὶ Ὅμηρος ἐμπλήγδην ἕτερον μὲν τίει βροτόν.
Aj 1359	ἦ κάρτα πρὸς ταῦτα Ὀδυσσεὺς ἀντιλέγει ὅτι οὐκ ἐν τῇ ταὐτότητι μένει τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος ἀλλὰ ποτὲ μὲν φίλοι εἰσὶ ποτὲ δὲ ἐχθροί. πολύ, φησί, τοῦτο ἀνθρώπων [ὡς], τὸ κατὰ καιρὸν μεταβάλ‐
5	λεσθαι εἰς φιλίαν ἢ εἰς ἔχθραν.
Aj 1363	ὁ μὲν τὸ τῆς ἀνδρείας ὁ δὲ τὸ τῆς δικαιο‐
Aj 1363	σύνης προβάλλεται.	94
Aj 1365	καὶ γὰρ αὐτὸς ὑπόκειμαι τῇ ὁμοίᾳ τύχῃ τῇ ἀνθρωπίνῃ· ἢ καὶ αὐτὸς ἵξομαι πρὸς τὸ θάψαι αὐτόν.
Aj 1366	ἦ πάνθ’ ὅμοια ἔχει τι δυσκολίας, ἔστι δὲ οὕτως, κοινὸν ἔγκλημα τοῦτο τοῖς ἀνθρώποις, τὸ εἶναι ἕκαστον φίλαυτον· τοῦτο οὖν ἐγκαλεῖ τῷ Ὀδυσσεῖ ὁ Ἀγαμέμνων, ὅτι εὐδοξίαν σοι ἐργάζεται τὸ ὑπείκειν
5	ταφῆναι τὸν Αἴαντα. οὐδαμῇ τὸ κεχαρισμένον ἑτέρῳ διαπράττει· καὶ ὁμολογεῖ Ὀδυσσεὺς τὸ φίλαυτον ἵνα μὴ δόξῃ πᾶσιν ἀντιλέγειν.
Aj 1376	ἀπὸ ταύτης τῆς ἡμέρας ἀγγέλλομαι καὶ σημαίνω αὐτῷ φιλίαν.
Aj 1378	καλῶς τὸ θέλω, εἰ ἐπιτρέποι Τε〈ῦκροσ〉.
Aj 1381	εὐγνωμόνως πρὸς τὸ παρὸν ὁ Τεῦκρος θεραπεύει τὸν Ὀδυσσέα κατατιθέμενος καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ἔχθραν.
Aj 1382	καί μ’ ἔψευσας ψευσθῆναι τῆς ἐλπίδος 〈ἐποίησασ〉 ἣν κακῶς εἶχον περὶ σέ.
Aj 1386	οὑπιβρόντητος ὃν εἰώθαμεν λέγειν ἐμβρόν‐ τητον.
Aj 1394	πιθανῶς καὶ εὐσχημόνως.
Aj 1402	πιθανὴ ἡ ἔξοδος διὰ τὴν σπουδὴν τῆς ταφῆς· πολὺς οὖν ἤδη χρόνος ἀφ’ οὗ τετελεύτηκεν ὁ Αἴας καὶ ἤδη δεῖ αὐτὸν ταφῆναι.
Aj 1404	χερσὶ ταχύνετε μετὰ σπουδῆς ὀρύξατε.
Aj 1406	ἐπίκαιρον εὔκαιρον· 〈ἐν〉 καιρῷ γὰρ ἤδη καὶ τοῦτο ὥστε ἀπολοῦσαι τὸ σῶμα καὶ καθᾶραι.
Aj 1407	κλισίας τῆς σκηνῆς. ἴλη σύστημα, κυρίως δὲ φατρία.	95
Aj 1408	τὸν ὑπασπίδιον τὸν ἐνόπλιον.
Aj 1409	τραγικὰ καὶ ταῦτα καὶ πάθους ἐχόμενα.
Aj 1412	σύριγγες ἀναδόσεις αἵματος. μέλαν \| μένος ἀντὶ τὴν δύναμιν τοῦ Αἴαντος.
Aj 1413	ὅστις τῶν παρόντων φίλος ἐστὶ σπευδέτω εἰς τὴν ταφήν.
Aj 1415	οἱ τοιοῦτοι ἔπαινοι περὶ τῶν ἰδίων λεγό‐ μενοι περιπαθέστεροί εἰσιν.
Aj 1418	οἰκείως ἔχει τοῖς ἀπαλλαχθήσεσθαι μέλλουσιν ἡ τελευταία γνώμη ὅτι πλεῖστά ἐστι τοῖς ἀνθρώποις γνῶναι ἐπ’ αὐτῶν τῶν πραγμάτων γινομένοις, προ‐ μηθείᾳ δὲ ἀδύνατον χρήσασθαι καὶ μαντεύσασθαι ὅ τι
5	ποτὲ ἀποβήσεσθαι μέλλει· ταῦτα δὲ ἅμα λέγοντες προ‐ πέμπουσι τὸν νεκρὸν καὶ γίνεται ἔξοδος πρέπουσα τῷ λειψάνῳ.
8t	Σοφοκλέους Αἴας
9t	μαστιγοφόρος.	96
El t	ΕΙΣ ΗΛΕΚΤΡΑΝ.
El prol	ἀπειρόκαλον τὸ λέγειν ὅτι ὃν τρόπον τὰ κατὰ μέρος τῆς Ἰθάκης ἡ Ἀθηνᾶ ἔδειξε τῷ Ὀδυσσεῖ οὕτως ἔδει καὶ τὸν παιδαγωγὸν τῷ Ὀρέστῃ δεῖξαι· τῷ μὲν γὰρ ἀγνοοῦντι δείκνυσιν ὁ παιδαγωγὸς τῷ δὲ ἀπι‐
5	στοῦντι ἡ Ἀθηνᾶ· ἅπαντα δὲ ἡμῖν φιλοτέχνως ἐν βραχεῖ δεδήλωκεν ὁ ποιητής, τὸν τόπον τῆς σκηνῆς, τὸν τρόπον ὡς παρέλαβεν αὐτὸν παρὰ τῆς ἀδελφῆς καὶ πρὸς τὸν Στρόφιον ἐξέθετο, τὸν καιρὸν ἐν ᾧ πάρεισιν εἰς τὰς Μυκήνας, τὸν συνόντα ὅτι Πυλάδης·
10	φησὶ γὰρ ὑποκατιὼν Πυλάδη, τί χρὴ δρᾶν ἐν τάχει βουλευτέον.
El 1	ὦ τοῦ στρατηγήσαντος πολλάκις παρατηροῦμεν ὅτι οἱ παλαιοὶ τὰ συνεκτικὰ τῶν ὑποθέσεων ἐν ἀρχαῖς ἡμῖν δηλοῦσιν· καὶ νῦν δηλοῖ πρὸς τίνα ὁ λόγος ὅπερ ἦν ἀναγκαῖον πρόσωπον.
5	στρατηγήσαντος γράφε τυραννήσαντος.
El 2	προσοχὴν ὁ λόγος ἀπεργάζεται σκοπούντων
El 2	ἡμῶν τί δή ποτε προθυμεῖται τὴν πόλιν ἰδεῖν.	97
El 4	τὸ γὰρ παλαιὸν Ἄργος Ἄργος ὁμωνύμως τῇ χώρᾳ ὡς Ὅμηρος Ἄργος τε Σπάρτη τε· παλαιὸν δὲ ἢ ὅτι Ἄργος ὁ προπάτωρ αὐτῶν γηγενὴς
5	ἦν ἢ ὅτι καὶ αὐτοὶ πρωτογενεῖς ἀντιποιοῦνται εἶναι· ἔτι δέ ἐστι καὶ τὸ περὶ τοῦ πυρὸς μέχρι τοῦ νῦν δεικνύμενον καὶ λεγόμενον ὡς ἀπ’ οὐρανοῦ πρῶτον ἐκεῖσε κατηνέχθη. Ὅμηρος χωρίζει τὸ Ἄργος καὶ τὴν Μυκήνην, οἱ
10	δὲ νεώτεροι τὴν αὐτὴν Μυκήνην καὶ Ἄργος φασίν.
El 6	αὕτη δ’, Ὀρέστα, τοῦ λυκοκτόνου οὐκ ἀπ’ ἄλλου τινὸς ποιεῖται τὴν δεῖξιν ἢ ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ τοῦ Ἀπόλλωνος ὅπερ ἀρχαιότατόν ἐστι κατὰ τὴν ἐν τῷ Ἄργει ἀγορὰν ἐν ᾧ καὶ πῦρ ἀπόκειται περὶ οὗ πρόσθεν
5	εἰρήκαμεν, ἔστι δὲ καταντικρὺ τοῦ Νεμεαίου Διός· παραγενόμενοι οὖν εἰς Ἄργος ὁ τροφεὺς δείκνυσιν αὐτῷ τὴν πόλιν λέγων 〈ἣ〉 ἔστιν οὐκ ἄπωθεν τῶν Μυκηνῶν ἀλλ’ ἐξ ἀπόπτου φαίνεται καὶ τὸν ναὸν τῆς Ἥρας ἐξ ἀριστερᾶς ὄντα Μυκηνῶν τοῖς ἀπὸ Κο‐
10	ρίνθου εἰσιοῦσι· λυκοκτόνον δὲ τὸν Ἀπόλλωνα οἱ μὲν διὰ τὸ νόμιον εἶναι 〈καὶ τὴν τῶν βοσκημάτων φυλα‐ κὴν ποιούμενον〉 τοὺς ἐπιβούλους αὐτῶν φονεύειν διὸ καὶ λύκους αὐτῷ φασι θύεσθαι ἐν Ἄργει οἱ δὲ διὰ τὸ ἱερὸν εἶναι τὸ ζῷον ὡς καὶ τῆς Ἀρτέμιδος
15	τὰς ἐλάφους ὅθεν καὶ τῷ νομίσματι τῶν Ἀργείων ἐγχαράττεσθαι 〈τὸν〉 λύκον ὡς καὶ τὰς γλαῦκας Ἀθήναζε.	98
El 7	οὑξ ἀριστερᾶς ἔστι γὰρ ἐξ ἀριστερᾶς τῶν Μυκηνῶν τοῖς ἀπὸ Κορίνθου εἰσιοῦσιν Ἥρας ναός, ἐκ Φωκίδος δὲ παραγενόμενοι διὰ Κορίνθου πεποίην‐ ται τὴν ὁδόν.
El 9	τὰς πολυχρύσους Ὅμηρος πολυχρύσοιο Μυκήνης.
El 10	πολύφθορον ἐν ᾧ πολλαὶ φθοραὶ καὶ φόνοι ἐγένοντο.
El 13	ἤνεγκα ἐκ τούτου τὴν ἡλικίαν τοῦ νέου σημαίνει. τὸ ἤνεγκα τὸ βραχὺ τῆς ἡλικίας δηλοῖ ὡς περὶ παιδαρίου οὔ τι βαδίσαι δυναμένου.
El 19	μέλαινά τ’ ἄστρων ἐχρῆν οὕτως εἰπεῖν, με‐ λαίνης νυκτὸς τὰ ἄστρα ἐκλέλοιπεν ὡς τὸ ὁ δὲ χασσάμενος πελεμίχθη ἢ οὕτως, ἐκλέλοιπε τῶν ἄστρων ἡ μέλαινα εὐφρόνη
5	ἵν’ ᾖ τὸ ἄστρων πρὸς τὸ ἐκλέλοιπεν.
El 22	ἀκμή σπουδή· πιθανῶς δὲ ἐγείρει τὸν ἀκροα‐ τὴν προσέχειν τοῖς ἔργοις ἃ ταχέως συμβουλεύει τελεσθῆναι.
El 23	διδάσκει ἡμᾶς μεθ’ οἵων ἀνδρῶν δεῖ τὰ ἀπόρ‐ ρητα ποιεῖν καὶ λέγειν.
El 24	σημεῖα φαίνεις κ. ἑ. τοῦ εἶναι πιστὸς εἰς ἡμᾶς.
El 26	ἐν τοῖσι δεινοῖς ἐν τοῖς πολέμοις.	99
El 28	ἕπῃ ... ἔσῃ διὰ τὴν ἀπὸ τοῦ γήρως εὐ‐ βουλίαν.
El 31	εἰ μή τι καιροῦ τυγχάνω εἴ τί σοι δοκῶ μὴ καλῶς βεβουλεῦσθαι μεθάρμοσον ὅ ἐστιν ἐπανόρθωσον· ἔστι δὲ ἀγάσασθαι τὸν νεανίσκον ὅτι μὴ πάνυ αὐθ‐ έκαστος φαίνεται.
El 32	διὰ τῆς διηγήσεως ταύτης τὸ λεῖπον τῆς ἱστορίας προσανεπλήρωσεν ἡμῖν.
El 35	χρῇ μαντεύεται.
El 36	ἄσκευον αὐτὸν ἢ αὐτὸν τὸν Αἴγισθον ἀπαρα‐ σκεύαστον ὄντα ἢ τὸν Ὀρέστην οἷον μὴ μετὰ πολέ‐ μου ἐπεμβῆναι.
El 39	ὅταν σε ὁ καιρὸς καλῇ.
El 40	περιέργασαι τὰ πραττόμενα πάντα.
El 42	τοῦ πιθανοῦ χάριν. τὸ μὴ Ἀττικῶς πλεονάζει. οὐ γάρ σε μὴ γήρᾳ τε καὶ χρόνῳ τινὲς τὸ ἠνθι‐ σμένον ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ἤκουσαν οἷον ταῖς πολιαῖς
5	ἠνθισμένον, τοῦτο δὲ ἀπίθανον· ἐγνώσθη γὰρ ἂν εἰ καὶ τοσοῦτον ἤλλαξεν τὴν κεφαλήν· δοκεῖ οὖν μοι τὸ ἠνθισμένον ἀντὶ τοῦ ἠσκημένον, οὐ μή [οὖν] σε ἐπι‐ γνῶσι τοιαῦτα πλαττόμενον· εἰ δὲ τὸ ἠνθισμένον ἐπὶ ἡλικίας δεξαίμεθα ἔστιν οὐκ ἐπὶ τῶν τριχῶν ἀλλ’ ἐπὶ
10	παντὸς τοῦ σώματος.
El 45	Φωκεύς τὸν Φωκέα προθεὶς ἐπήνεγκεν Φανο‐
El 45	τέα ἀπὸ τοῦ ὅλου εἰς τὸ μερικὸν καταβαίνων ὁμοίως τῷ ἡ δ’ ἐς Κύπρον ἵκανε φιλομμειδὴς Ἀφροδίτη ἐς Πάφον·	100
5	ἐλέγοντο γὰρ ὁλοσχερέστερον μὲν Φωκεῖς ἐπὶ μέρος δὲ Κρισαῖοι, Φανοτεῖς· τινὲς δὲ ὄνομά φασι τὸ Φα‐ νοτέως.
El 46	δορυξένων ἀντὶ τοῦ φίλων· κυρίως δὲ οἱ ἐν πολέμῳ γινόμενοι φίλοι ὡς Γλαῦκος καὶ Διομήδης.
El 47	ἄγγελλε δ’ ὅρκῳ μὴ σμικρολόγως τις ἐπιλά‐ βηται ὡς κελεύοντος ἐπιορκεῖν τοῦ ποιητοῦ· δεῖ γὰρ αὐτὸν πείθεσθαι τῷ θεῷ τὸ πᾶν δόλῳ πράσσειν παρακελευομένῳ ὥστε ἐν οἷς δοκεῖ ἐπιορκῶν δυσσεβεῖν
5	διὰ τούτων εὐσεβεῖ πειθόμενος τῷ θεῷ· ἔχει δὲ ἀξιο‐ πιστίαν ὁ λόγος ὡς ἐν Φωκίδι τρεφόμενον καταβῆναι ἐς τὰ Πύθια· ἀνῆκται δὲ τοῖς χρόνοις· ἐπὶ Τριπτολέ‐ μου γάρ φασι γενέσθαι Πυθικὸν ἀγῶνα ἑξακοσίοις ἔτεσι πρότερον.
El 48	ἐξ ἀναγκαίας τύχης βιαίως οἷον ἀναγκαστῷ μόρῳ καὶ οὐκ ἐκ ταὐτομάτου, ἐκ βίας, ἐκ δυστυχίας, οὐκ ἰδίῳ θανάτῳ.
El 49	τοῖς χρόνοις ἀνῆκται· νεώτερος γὰρ Ὀρέστου
El 49	ἐστὶν ὁ Πυθικὸς ἀγών.	101
El 50	ὧδ’ ὁ μῦθος ἑστάτω ἡ ἔκβασις τοῦ λόγου ἢ τὸ κεφάλαιον· πιθανὸν δὲ τὸ ἐν Φωκίδι ἀνατραφέντα Πύθια ἀγωνίζεσθαι. δεδόχθω.
El 51	ὡς ἐφίετο ὁ Ἀπόλλων δῆλον ὅτι, ὡς ἐκέλευεν.
El 52	λοιβαῖσι πρῶτον καὶ καρατόμοις καὶ τοῖς ἀπὸ κρατὸς τετμημένοις βοστρύχοις· λέγοι δ’ ἂν χλιδὰς ἤτοι καθόλου τοὺς πλοκάμους οἵ εἰσι τρυφὴ τῆς κεφαλῆς ἢ παρ’ ὅσον τρυφὴ καὶ κόσμος ἀπετίθεντο τοῖς νεκροῖς
5	οἱ πλόκαμοι ἐν τῷ τάφῳ.
El 54	τύπωμα χαλκόπλευρον τὴν ὑδρίαν ἐν ᾗ δῆθεν τὰ δοκοῦντα εἶναι ὀστέα Ὀρέστου ἀπέκειτο. τὸ ἄγγος.
El 56	κλέπτοντες ἀπατῶντες, παραλογιζόμενοι· Ὅμηρος κλέπτε νόῳ.
El 62	ἤδη γὰρ εἶδον πολλάκις Πυθαγόρας καθείρξας ἑαυτὸν ἐν ὑπογείῳ λογοποιεῖν ἐκέλευσε τὴν μητέρα ὡς ἄρα τεθνηκὼς εἴη καὶ μετὰ ταῦτα ἐπιφανεὶς περὶ παλιγγενεσίας καὶ τῶν καθ’ Ἅιδου τινὰ ἐτερατεύετο
5	διηγούμενος πρὸς τοὺς ζῶντας περὶ τῶν οἰκείων οἷς ἐν Ἅιδου συντετυχηκέναι ἔλεγεν ἐξ ὧν τοιαύτην ἑαυτῷ δόξαν περιέθηκεν ὡς πρὸ μὲν τῶν Τρωικῶν Αἰθαλίδης ὢν ὁ Ἑρμοῦ, εἶτα Εὔφορβος, εἶτα Ἑρμότιμος, εἶτα
5	Πύρρος ὁ Δήλιος, εἶτα ἐπὶ πᾶσι Πυθαγόρας· εἰς τοῦτο	102
10	οὖν ἔοικεν ἀποτείνεσθαι ὁ Σοφοκλῆς· ἔνιοι δὲ οἴονται ἀπιθάνως εἰς Ὀδυσσέα ἀποτείνεσθαι· οὐ γὰρ πέπρακταί τι τοιοῦτον Ὀδυσσεῖ· ἐφυλάξατο δὲ ὀνομάσαι τὸν ἄνδρα· καὶ μὴ τῶν θαυμαστῶν εἶναι δόξῃ 〈εἰ〉 ἐν τραγῳδίᾳ καὶ μύθῳ παλαιῷ τετόλμηκέ τι κακόηθες εἰπεῖν καὶ
15	προσκρουστικὸν εἰς τοὺς καθ’ ἑαυτὸν ὃ μᾶλλον ἥρμοζε κωμῳδίᾳ.
El 68	δέξασθέ μ’ εὐτυχοῦντα ἐπ’ εὐτυχίᾳ με δέξασθε ὥστε ταύτας τὰς ὁδοὺς τελεσθῆναι. εὐτυχῶς ἐπιχειροῦντα ταῖς μηχαναῖς.
El 70	δίκῃ καθαρτής τὰ εἰς της ἔχοντα τὴν παρα‐ τέλευτον εἰς ἀμετάβολον λήγουσαν ἀπρόσληπτα ὄντα τοῦ ς κατὰ τὴν γενικὴν βαρύνονται εἰ μὴ εἴη μετοχικά, ὑφάντης, ἀγύρτης, εὐφράντης, τὸ δὲ ἑκοντὴς καὶ ἐθε‐
5	λοντὴς μετοχικά· παρὰ δὲ Ἀττικοῖς ὀξύνεται τό τε καθαρτὴς καὶ ἀμυντὴς ἐπὶ τοῦ βοηθοῦ, φαιδρυντής, ποικιλτής, καλλυντής, πραϋντής.
El 72	ἀρχέπλουτον ἄρχοντα 〈τοῦ〉 πλούτου καὶ τὴν ἀρχαίαν τύχην ἀποληψόμενον.
El 75	ἐξιέναι βούλονται διὰ τὴν εἴσοδον τοῦ χοροῦ. καιρὸς γὰρ ὅσπερ ἀνδράσιν ἐφ’ ἑκάστου πράγ‐ ματος τὸ καίριον καὶ χρησιμώτατόν [ὁ καιρὸς] ἐστιν ὅπου καὶ τὰ σπουδαῖα παρὰ καιρὸν γινόμενα οὐκ
5	ἀποδέχονται ὡς ἰατρὸν τῷ κάμνοντι περὶ τῆς φύσεως τοῦ νοσήματος διαλεγόμενον, ὡς εἴ τις τοῖς μεθύουσι περὶ σωφροσύνης διαλέγοιτο.
El 78	καὶ μὴν θυρῶν ἔδοξα θαυμαστῶς ὁ γέρων οὐκ ἐπιβέβηκεν τῷ ἀληθεῖ, τούτου δὲ ἀποστῆσαι βου‐ λόμενος τὸν Ὀρέστην προσπόλων τινός φησιν. τὸ ἑξῆς, ἔνδον θυρῶν.	103
El 80	ἆρ’ ἐστὶν ἡ δύστηνος ὑπὸ νεότητος Ὀρέστης παράγεται φιλοπευστεῖν, ὁ δὲ πρεσβύτης τὸ χρήσιμον σκοπεῖν ἀναγκάζει.
El 81	κἀνακούσωμεν ἐπακούσωμεν.
El 82	μηδὲν πρόσθεν ἅμα μὲν εἰς τὸ χρήσιμον συμ‐ βουλεύει πείθεσθαι τῷ θεῷ ἅμα δὲ καὶ πρὸς τὴν ὑπόθεσιν· διελύθη γὰρ ἂν τὸ πᾶν ἐξ ἀρχῆς μηνυθέντος Ὀρέστου.
El 86	ὦ φάος ἁγνόν ὀλόφυρσίς ἐστι τῆς Ἠλέκτρας ἐν ταῖς μονῳδίαις ὅπερ σύνηθες τοῖς τραγικοῖς κινητικὸν τοῦ πένθους· τοῦτο δὲ τὸ πρόσωπον εὔνουν ἐστὶ τῷ ἀποθανόντι· ἐπεὶ δὲ ἄηθές ἐστι πρὸς τοὺς θεατὰς ἢ
5	πρὸς ἑαυτὴν ταῦτα διαλέγεσθαι ὡς ἀπομεμφομένη τοῖς θεοῖς ἢ μάρτυρας τῶν θρήνων καλοῦσα πρὸς τὰ στοιχεῖα ποιεῖται τὸν λόγον καὶ οὕτως ἡμῖν δηλωθήσεται ὅπως διέκειτο ἐπὶ τῷ συμβάντι κατὰ τὸν πατέρα· ἰσό‐ μοιρον δέ φησιν εἶναι τὴν γῆν τῷ ἀέρι παρ’ ὅσον
10	παρατείνειν ἀλλήλοις τὰ στοιχεῖα πρέπει· καὶ τοῖς φιλο‐ σόφοις ἴσος δοκεῖ εἶναι κατὰ τὴν ἀνάλυσιν ὁ ἀὴρ τῇ γῇ· συνέστραπται γὰρ ἡ γῆ· εἰ δὲ διαλυθῇ ἰσωθήσεται αὐτῷ· οὕτως ἔχει καὶ τὸ Ἡσιόδειον γαῖα δέ τοι πρῶτον μὲν ἐγείνατο ἶσον ἑαυτῇ
15	οὐρανόν·
15	ἰσόμοιρον δὲ γῆς ἀέρα τὸν σκότον φησὶν ἵνα τὸ φάος ἁγνὸν ἀντιδιαστέλληται· καὶ γῆς, φησίν, ἰσόμοιρος ἀὴρ ἴσην μοῖραν ἔχων τῇ γῇ· πανταχοῦ γάρ ἐστιν ἀήρ· ἢ ὅτι γῆ καὶ ἀὴρ στοιχεῖα, ἰσότιμα δὲ τὰ τέσσαρα στοιχεῖα	104
20	ἀλλήλοις· τινὲς δὲ ὅτι μέση ἀέρος ἐστὶν ἡ γῆ διὰ τὰ ἀπὸ κέντρου διαστήματα· ἰσόμοιρος οὖν διὰ τὸ ἴσον ἀπέχειν πανταχόθεν τῆς γῆς· καὶ ταῦτα δὲ Φερεκράτης παρῴδηκεν· τὸ δὲ ἀὴρ τὸ α συνέστειλεν διὰ ῥυθμὸν ἢ μέτρον.
El 87	ὥς μοι \| πολλὰς μὲν θρήνων ὦ φάος ἁγνόν, ὅσα μοι σύνοιδας θρηνούσῃ καὶ κοπτομένῃ· τὸ δὲ κατάλληλον οὕτως, ὡς πολλὰς μὲν ᾠδὰς 〈τῶν θρήνων〉 ᾔσθου πολλὰς δὲ πληγὰς αἱμασσομένων τῶν στέρνων,
5	πληγὰς ἀντήρεις· τραγικώτερον δέ πως ἀπήγγελται ὥστε τὴν διάλυσιν αὐτῶν μὴ πάνυ πολιτικὴν εἶναι· μετῆκται δὲ ἀπὸ τῶν ἐρεσσόντων οἷον πληγὰς κατὰ τὸ ἐναντίον τῶν στέρνων ἐλαυνομένας.
El 89	ἀντήρεις ἀντιθέτους ἀντὶ τοῦ ἴσας τοῖς θρή‐ νοις· μετῆκται 〈δὲ〉 ἀπὸ τῶν ἐρεσσόντων ὅταν κατ’ ἴσον ἐρέσσωσιν καὶ μὴ εἰς θάτερον περιωθῆται ἡ ναῦς· ἀντήρεις οὖν ἀντικτυπούσας τοῖς θρήνοις· θρη‐
5	νοῦσα γὰρ ἔτυπτε τὸ στῆθος πρὸς ἕκαστον. ᾔσθου ἀντὶ τοῦ ἔμαθες.
El 90	διὰ τούτων ἡ ἐπίτασις.
El 91	ὁπόταν δνοφερά ὅσα μέν, φησί, διὰ νυκτὸς
El 91	κλαίω αἱ εὐναὶ ἴσασιν ὅσα δὲ δι’ ἡμέρας ὁ ἀὴρ καὶ τὸ φῶς, λέγει δὲ ὅτι οὐ διαλείπω οὔτε νυκτὸς οὔτε ἡμέρας κλαίουσα.	105
5	ὑπολειφθῇ παρέλθῃ.
El 94	ὅσα τὸν δύστηνον· κατὰ βραχὺ ἐνδείκνυσι τὰ τῆς ὑποθέσεως· ἰδοὺ γὰρ ἔγνωμεν ὅτι ἀδελφὴ τοῦ Ὀρέστου καὶ διὰ τί θρηνεῖ.
El 95	ὃν κατὰ μὲν βάρβαρον παρὰ τὸ ὑπὸ Ἀγα‐ μέμνονος ἐν τῇ Νεκυίᾳ οὔτε μ’ ἀνάρσιοι ἄνδρες καὶ τὰ ἑξῆς· πάνυ δὲ περιπαθὴς ὁ λόγος εἰ καὶ πολε‐
5	μίων πικροτέρα ἐφάνη Κλυταιμήστρα τῷ ἰδίῳ ἀνδρί· πάνυ γὰρ περιπαθὲς τὸ ἐπὶ τηλικούτου καὶ τοσαῦτα διαπραξαμένου [τὸ] εἰπεῖν ὅπως δρῦν ὑλοτόμοι· οὐκ ἐξένισεν δὲ ἀντὶ τοῦ οὐκ ἀπέκτεινεν· ξένια γὰρ
10	Ἄρεως τραύματα 〈καὶ〉 φόνοι· καὶ Ἀρχίλοχος ξείνια δυσμενέσιν λυγρὰ χαριζόμενοι. πάνυ περιπαθῶς πικροτέραν γενέσθαι τῷ Ἀγα‐ μέμνονι καὶ πολεμίου καὶ ἀλλοδαπῆς τὴν Κλυται‐ μήστραν.	106
El 101	ἢ ’μοῦ φέρεται εἰ δὲ καὶ τὰ τῆς Χρυσοθέ‐ μιδος παράκειται αὕτη γε διὰ τὸ πάνυ ἀλγεῖν οὐδένα κατ’ ἀξίαν φροντίζειν τῶν γεγονότων οἴεται ἢ μόνην αὐτήν.
El 102	ἀδίκως οἰκτρῶς ἔν τισιν ὑπόκειται ἀντὶ τοῦ ἀδίκως ἀεικῶς· καὶ οἰκτρῶς μὲν διὰ τὸ βίᾳ καὶ ἐπι‐ βουλευθέντα ἀεικῶς δὲ ὅτι πελέκει αὐτὸν μεθ’ ὕβρεως ἐτίσατο.
El 103	ἀλλ’ οὐ μὲν δὴ \| λήξω ὁ νοῦς, ἀλλ’ οὐ λήξω θρήνων οὔτε ἡμέρας οὔτε νυκτὸς ὀδυρομένη ἕως ἂν νύκτα καὶ φῶς βλέπω ὥστε μὴ ἀηδόνος τρόπῳ ἠχώ τινα προπέμπειν τῶν θρήνων πρὸ τῶν πατρῴων θυρῶν.
El 108	τὴν ἐπὶ κωκυτῷ ἠχὼ τουτέστι θρηνητικήν.
El 111	πότνι’ ἀρὰ γράφε ποινία ἀρά.
El 112	σεμναί τε θεῶν εὐφήμως ὡς καὶ τὸ Εὐμενίδες.
El 119	μούνη γὰρ ἄγειν ἢ τὸ καταβαροῦν 〈με〉 καὶ καταφερόμενον, ὃ φέρειν οὐ δύναμαι ἢ ἐπὶ τοῦ Ὀρέ‐ στου ἀκούειν δεῖ οὕτως τὸ ἀντίρροπον, ὅπερ ἂν εἶχεν ἐκεῖνος φέρειν παρὼν ὥστε κοινῇ ἡμᾶς αὐτὸ φέρειν·
5	μόνη γὰρ φέρειν οὐκέτι ἰσχύω. σωκῶ ἀντὶ τοῦ ἰσχύω, οἱ δὲ νεώτεροι ἀντὶ τοῦ σῴζω.	107
El 121	ἰὼ παῖ, παῖ πάροδός ἐστι χοροῦ γυναικῶν τῇ Ἠλέκτρᾳ συναχθομένων· δυστανοτάτας δὲ τῆς ἐξ‐ ωλεστάτης· οὐ γὰρ ἐπὶ οἴκτου ἐστὶν ὁ λόγος.
El 122	τίν’ ἀεὶ \| τάκεις; ἀντὶ τοῦ διὰ τί τήκῃ τῇ ἀκορέστῳ οἰμωγῇ;
El 124	ἀθεωτάτας ἀσεβοῦς.
El 125	ματρὸς ἁλόντ’ ἀπάταις μητρὸς ἁλόντα πληγαῖς.
El 126	ὡς ὁ τάδε πορὼν κ. ἑ. λίαν αἰδήμων ὁ χορὸς ὃς ἐπὶ τὸν Αἴγισθον τρέπει τὴν αἰτίαν· καὶ γυναικῶν ἐστιν ἴδιον τὸ μηδὲ ἐπὶ τοῖς προφανέσιν ἁμαρτήμασιν καταλέγειν ἄλλης γυναικός· καὶ τὸ
5	εἴ μοι θέμις τάδ’ αὐδᾶν λίαν ἠθικὸν καὶ ἁρμόζον γυναιξίν. ἐπεὶ κατ’ ἀρχόντων ἦν ὁ λόγος ἢ ἐπεὶ δοκεῖ δυσ‐ φημεῖν φησιν, εἰ δίκαιόν ἐστιν οὕτως εὔχομαι.
El 129	ὦ γενέθλα γενναίων ὦ παῖδες τῶν εὐγενῶν Μυκηναίων. γενναίων πατέρων.
El 130	ἥκετ’ ἐμῶν καμάτων οἶδα, φησίν, ἃ πράττω καὶ οὐ λανθάνει με ὅτι ὑπὲρ τὸ δέον ποιῶ· ἢ οἶδα ὅτι μοι εὐνοεῖτε ἵνα συνάπτῃ τῷ προκειμένῳ ἥκετ’ ἐμῶν καμάτων παραμύθιον·
5	ἄμεινον δὲ τὸ πρῶτον.	108
El 134	τοιοῦτοι γὰρ πολλάκις οἱ ἐν τοῖς πάθεσι παρηγορούμενοι, παρακαλοῦντες συγχωρεῖσθαι θρηνεῖν.
El 135	ἀλύειν 〈τὸ〉 ἐν ἄλῃ δυσφορεῖν σημαίνει, ἐνίοτε δὲ τὸ γεγηθέναι ἀπὸ τῆς ἀλέας καὶ διαχύσεως· Ὅμηρος ἦ ἀλύεις ὅτι Ἶρον ἐνίκησας τὸν ἀλήτην;
El 137	Ὅμηρος οὐ γάρ τις πρῆξις πέλεται κρυεροῖο γόοιο.
El 138	παγκοίνου εἰς ἣν ἅπαντας ἀφικέσθαι δεῖ.
El 139	οὔτε γόοις οὔτε λιταῖσιν οὔτε ὀδυρομένη οὔτε παρακαλοῦσα τοὺς θεούς· καὶ Αἰσχύλος μόνος θεῶν γὰρ θάνατος οὐ δώρων ἐρᾷ, μόνος οὐ δέχεται γλυκερᾶς μέρος ἐλπίδος.
El 144	ἐφίῃ ἐπιθυμεῖς· τί μοι, φησί, τούτων γλίχῃ ἅπερ ἐστὶν οὐκ εὐκόλως φέρειν, θρήνου καὶ πένθους;
El 147	ἀλλ’ ἐμέ γ’ ἁ στονόεσσα Ἀττικῶς τὸ ἄραρέ με ἀντὶ τοῦ ἤρεσέ μου ταῖς φρεσὶν ἀντὶ σύμφωνα πράσσομεν ἐγὼ καὶ 〈ἡ〉 ἀηδὼν ἕνεκα τοῦ θρηνεῖν. ἄλλως: οἷον συνήρμοσταί μου ταῖς φρεσὶ τουτέστιν
5	ἐκείνην ζηλῶ τὴν ἀεὶ τὸν Ἴτυν στενάζουσαν. καὶ Ἀριστοφάνης
5	σὲ δὲ ταῦτ’ ἀρέσκει.	109
El 149	ἀτυζομένα ἐκπληττομένη τοῖς συμβεβηκόσι καὶ ὀδυρομένη· τὸ δὲ Διὸς ἄγγελος ὅτι τὸ ἔαρ σημαίνει· Ὅμηρος ὡς δ’ ὅτε Πανδαρέου κούρη, χλωρηὶς ἀηδὼν
5	καλὸν ἀείδῃσιν ἔαρος νέον ἱσταμένοιο· ἢ ὅτι τὴν ἡμέραν σημαίνει ἢ ὅτι τὰ ἑαυτῆς ἀγγέλλει κακὰ καὶ τὴν περιθρυλουμένην ἀγγελίαν καὶ τὸ πάθος· ἢ ἄγγελον εἶπεν οἷον τέρας καὶ τὸ παρ’ αὐτοῦ γινό‐ μενον εἰς τερατείαν τῆς φύσεως· καὶ Σαπφὼ
10	ἦρος ἄγγελος, ἱμερόφωνος ἀηδών.
El 150	σὲ δ’ ἔγωγε νέμω θεὸν ἀντὶ τοῦ ἐν τιμῇ τῶν θεῶν μερίζω σε.
El 151	ἐν τάφῳ πετραίῳ τουτέστι καὶ ἀπολιθωθεῖσα. Ὅμηρος ἐν Σιπύλῳ ὅθι φασὶ Τυφωέος ἔμμεναι εὐνάς.
El 155	περισσά ἀντὶ ἄμετρος ἐν τῷ θρηνεῖν· περισ‐ σῶς, φησίν, ὀδύρῃ παρὰ τούτους οἷς ἐκ τοῦ αὐτοῦ γένους τυγχάνεις· ὥστε καὶ ἕτερόν τι διδάσκει ἡμᾶς, ὅτι καὶ ἀδελφαὶ αὐτῇ εἰσι δύο μετριώτερον τὴν συμ‐
5	φορὰν φέρουσαι. πρὸς τὸ ἄχος περισσή.
El 157	ἢ Ὁμήρῳ ἀκολουθεῖ εἰρηκότι τὰς τρεῖς θυγα‐ τέρας τοῦ Ἀγαμέμνονος ἤ, ὡς ὁ τὰ Κύπρια, τέσσαράς
El 157	φησιν, Ἰφιγένειαν καὶ Ἰφιάνασσαν.	110
El 159	κρυπτᾷ τ’ ἀχέων ἢ ἀχέων μετοχή ἐστιν ἀντὶ δυσφορῶν ἐπὶ τῷ κεκρύφθαι ἢ ὁ ἐν ἥβῃ κρυπτῇ λυπούμενος.
El 163	βήματι ἀντὶ ὁδῷ, πομπῇ.
El 164	ἀκάματα ἀκαμάτως καὶ ἀδιαλείπτως· λέγοι δ’ ἂν ταῦτα ἐν ὑποκρίσει· ἢ οὐ κεκμηκότως.
El 166	οἰχνῶ περιέρχομαι.
El 167	δάκρυσι μυδαλέα διάβροχος τοῖς δάκρυσιν. ἀνήνυτον ἀτελείωτον.
El 169	ὧν τ’ ἔπαθεν ὧν τ’ ἐδάη ὧν ἔπαθεν παρ’ ἐμοῦ εὐεργεσιῶν (διέσῳσε γὰρ αὐτόν), ὧν δὲ ἐδάη ὅτι συνεχεῖς ἔπεμπεν ἀγγέλους δηλοῦσα τὰ κατ’ Αἴγισθον.
El 176	ᾧ τὸν ὑπεραλγῆ χόλον ᾧτινι, τῷ Διί, τὸν ὑπεραλγοῦντα χόλον τοῖς πεπραγμένοις νέμουσα μή〈τε〉 ὑπερβολῇ χρῶ τοῖς λυπηροῖς καὶ δεινοῖς μήτε ἐπιλάθου αὐτῶν ἀλλὰ μέμνησο μὲν αὐτῶν γενναίως δὲ φέρε·
5	ἢ μήτε ὑπὲρ τὸ δέον ἔχθαιρε μήτε ἐπιλανθάνου τῆς ἔχθρας. ὑπεραλγῆ ἄγαν ὀδυνηρόν, λυπηρόν.
El 179	χρόνος γὰρ εὐμαρής ὁ γὰρ χρόνος εὐμαρῶς παρέρχεται, ἐνίοτε δὲ οὔ· μετ’ ὀλίγον ἀνυομένου τοῦ χρόνου ἥξει Ὀρέστης· ἢ εὐχερής ἐστιν ὁ χρόνος ὥστε μετελθεῖν τοὺς ἀδίκους.
El 180	Κρίσαν Φωκικήν· Κρίσα γὰρ πόλις Φωκίδος.
El 181	βουνόμον βοῶν θρεπτικήν.	111
El 182	ἀπερίτροπος ἀνεπίστροφος, ἀνεπέλευστος ἔνθεν καὶ τὸ περιτροπέων ἐνιαυτός· ἀπὸ κοινοῦ δὲ ληπτέον τὸ ἀπερίτροπος, οὔτε Ὀρέστης
5	ἀπερίτροπος, ὃς ἐν τῇ Φωκίδι τρέφεται, οὔτε ὁ κάτω θεὸς ἀλλὰ καὶ ὑπὸ Ὀρέστου τιμωρηθήσονται καὶ ἀπὸ τῶν χθονίων θεῶν ἔσεσθαι τὴν τιμωρίαν τοῦ ἀδίκως ἀνῃρημένου προσδόκα· τινὲς δὲ τὸ ἀπερίτροπος ἐπὶ μὲν Ὀρέστου ἀνεπέλευστος ἐπὶ δὲ τοῦ Πλούτωνος ἀνεπίστρο‐
10	φος τοῦ τοὺς ἐχθροὺς μετελθεῖν· πολλάκις γὰρ τὸ κατὰ κοινοῦ λαμβανόμενον διαφόρως νοεῖται· καὶ Ὅμηρος ἔνθ’ ἑλέτην δίφρον τε καὶ ἀνέρε δήμου ἀρίστω τὸ ἑλέτην κατὰ κοινοῦ ἐστιν ἀλλ’ ἐπὶ μὲν τοῦ δίφρου ἀντὶ τοῦ ἔλαβον ἐπὶ δὲ τῶν ἀνδρῶν ἀντὶ τοῦ ἐφόνευσαν.
El 183	οὔθ’ ὁ παρὰ τὸν Ἀχέροντα οὔτε ὁ Ἅιδης ἀνεπίστροφος (ἀπὸ κοινοῦ γὰρ τὸ ἀπερίτροπος) τοῦ τοὺς ἐχθροὺς μετελθεῖν ἀλλ’ ἔχει ἐπιστροφὴν καὶ ἐπι‐ μέλειαν ποιεῖται.
El 185	ἀλλ’ ἐμὲ μὲν ὁ πολύς οἷον τὸ πλεῖστον τοῦ βίου ἐβίωσα ἐν κακοῖς καὶ ὁ πλείων με, φησί, βίος ἀπολέλοιπεν μηδέποτε ἐν ἀγαθῇ ἐλπίδι γενομένην ἐπεὶ μέχρι νῦν οὐδὲν ὑπὲρ ἐκδικίας Ἀγαμέμνονος πέπρακται.
El 188	ἇς φίλος οὔ τις ἀνήρ ἤτοι ἧς φίλος οὐδεὶς προΐσταται ἀλλὰ πάντες εἰσὶν ἐν ἀτυχήμασιν εὐλαβού‐ μενοι ἢ ἐκεῖνο
El 188	ἀνδρὸς κακῶς πράσσοντος ἐκποδὼν φίλοι.	112
El 189	ἔποικος ἀντὶ μέτοικος, ἀναξία δὲ ἀξίαν οὐκ ἔχουσα ἀλλ’ ἄτιμος· οἰκονομῶ δὲ ἀντὶ τοῦ ἐνδιαιτῶμαι τοὺς πατρῴους οἴκους.
El 190	ὧδε μὲν \| ἀεικεῖ σὺν στολᾷ δεικτικῶς τὸ ὧδε· ἐλεεινὸν δὲ τὸ τοιοῦτον καὶ λεληθότως ἐμφαῖνον τὸ σχῆμα τῶν ὑποκριτῶν.
El 193	οἰκτρὰ μὲν νόστοις αὐδά ἡ ἀγγελία ἡ περὶ τοῦ νόστου τοῦ· πατρὸς οἰκτρὰ ἐγένετο εὐθέως ἀναιρε‐ θέντος· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ αὐδά· οἰκτρά σοι οὖν γέγονεν ἡ φωνὴ ἡ ἀγγέλλουσα περὶ τοῦ νόστου τοῦ πατρός,
5	οἰκτρὰ δὲ καὶ 〈ἡ〉 περὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ οἷον οἰκτρὰ πέπονθας καὶ ὅτε ἤκουσας παρεῖναι Ἀγαμέμνονα προσ‐ δοκῶσα ὅτι ἐπιβουλευθήσεται, οἰκτρὰ δὲ ὅτε καὶ ἡ πρᾶξις γέγονε καὶ ἀνῃρέθη.
El 195	ἀνταία \| γενύων ὅτε ἀνταίαν ἐπλήγης ἀπὸ γενύων παγχάλκων ὅ ἐστι πελέκεων· γένυς γὰρ εἶδος πελέκεως.
El 197	δόλος ἦν ὁ φράσας ἀντὶ ὁ φρασάμενος, ὁ ἐπινοησάμενος, ὁ δὲ ἀνελὼν ἔρως· δι’ ἔρωτα γὰρ ἑαυτῶν ἀνεῖλον Ἀγαμέμνονα. δόλος ὁ φρασάμενος τὴν ἑστίασιν ἐν ᾗ ἀνηρέθη.
El 198	προφυτεύσαντες προσκεψάμενοι.
El 199	μορφάν μορφήν, τύπον· τὴν δὲ μοιχείαν φησὶ τοῦ Αἰγίσθου ἢ τὴν ὄψιν ἣν εἰργάσατο τοῦ φόνου. εἴτ’ οὖν θεός πάνυ αἰδημόνως ὁ χορὸς τὸ μὲν πρᾶγμα λέγει τοὺς δὲ πράξαντας οὐκ ἐλέγχει.
El 203	ὦ δείπνων ἀρρήτων τῶν ὑπὸ Αἰγίσθου, φησί, τῷ Ἀγαμέμνονι παρασκευασθέντων ἐπ’ ὀλέθρῳ
El 203	ἃ οὐδὲ ὀνομάσαι καλόν.	113
El 204	ἔκπαγλ’ ἄχθη μεγάλα. γράφε ἔκπαγλα πάθη.
El 206	διδύμαιν χεροῖν τῆς Κλυταιμήστρας καὶ τοῦ Αἰγίσθου.
El 207	αἳ τὸν ἐμὸν εἷλον βίον πάνυ περιπαθῶς, αἵτινες χεῖρες, αἱ ἀνελοῦσαι τὸν Ἀγαμέμνονα, τὸν ἐμὸν βίον ἀνεῖλον καὶ προέδωκαν τοῖς ἐχθροῖς.
El 210	ποίνιμα ποινὴ λέγεται ἐπὶ μόνης καταβολῆς χρημάτων· Ὅμηρος ποινὴν 〈ἢ〉 οὗ παιδὸς ἐδέξατο τεθνηῶτος καὶ
5	ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν δήμῳ μένει αὐτοῦ πόλλ’ ἀποτίσας τοῦ δέ τ’ ἐρητύεται κραδίη καὶ θυμὸς ἀγήνωρ ποινὴν δεξαμένῳ.
El 211	ἀγλαΐας ἡδονῆς, δόξης.
El 213	φράζου μὴ πόρσω φωνεῖν ὁ χορὸς ἐπιτιμᾷ τῇ Ἠλέκτρᾳ μὴ ἄντικρυς ταῖς βλασφημίαις κατὰ Κλυ‐ ταιμήστρας καὶ Αἰγίσθου χωρεῖν· οἰκείας δὲ ἤτοι τὰς συγγενικὰς ἢ ἀπὸ σοῦ ἐσομένας καὶ οὐκ ἀλλαχόθεν.
El 214	οὐ γινώσκεις, φησίν, ἐξ οἵων ἀγαθῶν εἰς τί ἀνιαρὸν ἐλήλυθας;
El 218	σᾷ δυσθύμῳ τίκτους’ ἀεὶ \| ψυχᾷ πολέμους τοιαῦτα γεννῶσα ἐξ ὧν πολεμεῖταί σου ἡ ψυχή. σαυτῇ γεννῶσα ταῦτα ἐξ ὧν πολεμεῖταί σου ἡ ψυχή ὡς ἐν ἀθυμίαις αὐτῆς οὔσης.
El 219	τὰ δὲ τοῖς δυνατοῖς \| οὐκ ἐριστά τοῖς κρα‐ τοῦσιν οὐ δι’ ἔριδος δεῖ εἰς ταῦτα προσπελάζειν ἀντὶ
El 219	οὐχ οἷόν τέ σε ἐρίζειν τοῖς δυνατοῖς. καὶ ἄλλως: ταῦτα δὲ ἃ πράττεις οὐκ ἐριστὰ τοῖς κρατοῦσίν ἐστιν	114
5	τουτέστι [τοῖς] περὶ τούτων φιλονεικίαν πρὸς τοὺς κρατοῦντας ποιεῖσθαι ἀσύμφορον.
El 220	πλάθειν πελάζειν.
El 222	τοῦτο τὸ ἔπος, φησίν, οὐ λανθάνει με ἀλλ’ οἶδα τὸ ἀσφαλὲς καὶ συμφέρον, διὰ δὲ τὴν ὑπέρβασιν τῶν δεινῶν ἀναγκάζομαι καὶ ἐπικινδυνώδη τινὰ φθέγ‐ γεσθαι.
El 226	τίνι γάρ ποτ’ ἄν, ὦ φιλία παρὰ τίνος γὰρ ἀκούσομαι τὰ συμφέροντα ἢ παρ’ ὑμῶν τῶν συνοίκων ὥστε μοι συγχωρῆσαι ἐν δεινοῖς οὔσῃ παρηγορίαν τινὰ ἴσχειν ἐκ τῶν ὀδυρμῶν καὶ θρήνων; οὐ γὰρ πρὸς ξένους
5	ἔχω ἀλλὰ πρὸς ὑμᾶς εὐνοούσας. τίνι ἀντὶ τοῦ παρὰ τίνος;
El 229	ἄνετε ἐάσατε οἷον παύσασθέ με παραμυθού‐ μεναι· ἢ οὕτως, ὑμεῖς με παραμυθούμεναι ἄνετε ὅ ἐστιν ἐπιτρέπετε ὀδύρεσθαι καὶ αὔξετέ μου διὰ τῆς παραμυθίας τὸν ὀδυρμόν.
El 230	τάδε γὰρ ἄλυτα κεκλήσεται τὸ θρηνεῖν τὸν πατέρα ἄλυτόν μοι ἔσται ὅ ἐστιν οὐδέποτε παύσομαι ἀλλ’ ἀεὶ ἐν τῷ θρηνεῖν ἔσομαι.
El 232	ἀνάριθμος ὧδε θρήνων ἔν τισι κεῖται ἀν‐ άνομος οἷον ἀεὶ νεμομένη ἐν αὐτοῖς καὶ οὔποτε χωρὶς
El 232	οὖσα τῆς τῶν δακρύων νομῆς· κεῖται δὲ καὶ ἀνήριθμος καὶ ἔστιν ὁ λόγος, οὐκ ἔσομαι ἀνήριθμος θρήνων ἀλλ’	115
5	ἐν θρήνοις ἀριθμηθήσομαι. οἷον οὐκ ἀριθμοῦσα αὐτοὺς ἀλλὰ δαψιλέσι χρωμένη·
El 236	κακότητος τῆς συνεχούσης με.
El 239	μὴ εἴη μοι ταύτης τιμῆς τὸ τοὺς γονέας μὴ μέχρι παντὸς ὀδύρεσθαι.
El 240	μήτ’ εἴ τῳ πρόσκειμαι χρηστῷ μήτε εἴ τινι ἀγαθῷ καὶ χρηστῷ πρόσκειμαι φίλῳ συνοικοίην εὔκηλος οἷον μηδὲ εἰ ἀγαθός τίς ἐστιν ᾧ ἐγὼ πρόσκειμαι μηδὲ τούτῳ συνοικοίην εὔ〈κηλοσ〉 ζηλοῦσα 〈τὰ〉 αὐτοῦ καὶ
5	ἀποδεχομένη εἰ τοιοῦτος περὶ τοὺς γονέας φαίνοιτο· μήτε οὖν αὐτὴ γενοίμην μήτε 〈εἰ〉 ὁ ξυνοικῶν μοι τοιοῦτος εἴη ζηλοίην τὰ ἐκείνου ὥστε καταφρονεῖν τῶν γονέων.
El 241	γονέων \| ἐκτίμους τῶν ἐπὶ τοῖς γονεῦσιν ὀξυτόνων γόων τὰς πτέρυγας ἴσχουσα ἐκτίμους ἀντὶ ἐκτὸς τιμῆς ἀλλ’ ἐν τῷ τιμᾶν τοὺς πατέρας εἴην διὰ τῶν γόων.
El 249	ἥ τε αἰδὼς ἔρροι καὶ ἡ περὶ πάντας εὐσέβεια εἰ τῶν ἀδίκως ἀνῃρημένων μὴ τιμωρία ἔσται.
El 253	σὺ νίκα τὸ σὺ νίκα πάνυ ἀναγκαίως ἵν’ ἀφορμὴ γένηται μακρὰν ἐκτεῖναι ῥῆσιν τὴν Ἠλέκτραν ἐν ᾗ πάντα τὰ καθ’ ἑαυτὴν παραλήψεται.
El 254	αἰδοῦμαι εἰ δοκῶ ὑμῖν βαρέως πενθεῖν.
El 256	ἀλλ’ ἡ βία γὰρ ταῦτ’ ἀναγκάζει ἐπείπερ ἐν τοῖς φθάσασιν ἐπετίμησαν αὐτῇ διὰ τὸ ἀνενδότως
El 256	θρηνεῖν περὶ τούτου πρῶτον ἀπολογεῖσθαι βούλεται.	116
El 259	ἃ ’γὼ κατ’ ἦμαρ ἀναγκαίως κέχρηται τῷ νοήματι· ἐν μὲν γὰρ γενομένῳ πράγματι καὶ παρελ‐ θόντι εἰκὸς καὶ παύσασθαι τὸν ἀδημονοῦντα ὁπότε δὲ αὐτὴν οὐ μόνον τὰ τοῦ πατρὸς λυπεῖ ἀλλὰ καὶ τὰ
5	τῆς μητρὸς καὶ τὰ Αἰγίσθου ὁσημέραι γινόμενα εἰκότως παρατείνει τὸ πενθεῖν.
El 263	ἐν τοῖς ἐμαυτῆς ἀνιαρὸν λίαν τὸ ἐν τοῖς ἐμαυτῆς ὅτι ἀδικοῦμαι οὖσα ἐν τοῖς ἐμαυτῆς.
El 264	κἀκ τῶνδ’ ἄρχομαι καὶ βασιλεύομαι ὑπ’ αὐτῶν, ἔτι δὲ τοῦτο χαλεπώτερον, τὸ καὶ τούτοις ὑποτετάχθαι.
El 267	ὅταν θρόνοις Αἴγισθον καὶ γὰρ μετὰ τὸ φονεῦσαι Ἀγαμέμνονα Αἴγισθος ἐβασίλευσεν· Ὅμηρος Αἴγισθος ....... .... ἤνασσε πολυχρύσοιο Μυκήνης
5	κτείνας Ἀτρεΐδην, δέδμητο δὲ λαὸς ὑπ’ αὐτῷ.
El 269	φοροῦντ’ ἐκείνῳ ταὐτά οὐχ ὅμοια βασιλικὰ ἀλλὰ τὰ ἐκείνου· πάνυ γὰρ τοῦτο περιπαθὲς καὶ εἰς ὑπόμνησιν ἄγον τὴν μείρακα τοῦ πατρός.
El 270	σπένδοντα λοιβάς τὸ τῆς ἀσεβείας Αἰγίσθου κατηγόρημα εἰ σπένδει θεοῖς ὅπου ἄδικος φόνος εἴρ‐ γασται.
El 271	ἴδω δὲ τούτων ζηλοτυπίας μεστὸν τὸ πρᾶγμα, κινητικὸν δὲ πρὸς οἶκτον τὸ αὐτοέντην πρὸς κοίτῃ πατρός.
El 272	αὐτοφόντην γράφε αὐτοέντην· τὸ δὲ ἡμῖν
El 272	παρέλκει Ἀττικῶς.	117
El 275	τλήμων τολμηρά, ἀναιδής.
El 278	εὑροῦς’ ἐκείνην ἡμέραν τὸ εὑροῦσα τὸν πόθον καὶ τὴν ἐπιθυμίαν τῆς γυναικὸς σημαίνει οἷον ἡδέως αὐτὴν θεωμένη.
El 281	θεοῖσιν ἔμμην’ ἱερά οἱ Ἀργολικοὶ συγγρα‐ φεῖς ιγʹ εἶναί φασι Γαμηλιῶνος ὡς Δεινίας ἐν ζʹ Ἀργολικῶν. ἔμμην’ κατὰ μῆνα.
El 283	κἀπικωκύω δακρύω.
El 284	ἐπωνομασμένην ἐφ’ ᾧ ὠνομάσθη.
El 286	ὅσον μοι θυμὸς ἡδονήν ἐπικουφίζεται γὰρ τοῖς δακρύοις ἡ συμφορά· Αἰσχύλος οἵ τε στεναγμοὶ τῶν πόνων ἐρείσματα.
El 287	εὐγενὴς λόγοις καὶ οὐ πράξεσιν.
El 289	καὶ ταῦτα Ἀριστοφάνης παρῴδηκεν ἐν Γη‐ ρυτάδῃ. δύσθεον ἀσεβές. σοὶ μόνῃ πατὴρ \| τέθνηκεν οὐκ ἀνῃρέθη φησὶν
5	ἀλλὰ τέθνηκεν τῷ προσχήματι τῆς λέξεως παραλογι‐ ζομένη τὴν παρανομίαν.
El 299	ὑλακτεῖ ἐμμανῶς καὶ ἀναιδῶς βοᾷ ὡς κύων.
El 300	ὁ κλεινὸς κατὰ εἰρωνείαν.
El 302	ὁ σὺν γυναιξὶ τὰς μάχας συνεργούσης γὰρ Κλυταιμήστρας ἀνεῖλεν τὸν Ἀγαμέμνονα
El 302	Αἰγίσθου ὑπὸ χερσὶ καὶ οὐλομένης ἀλόχοιο.	118
El 303	γράφε ἐγὼ δ’ Ὀρέστην προσμένους’ ἀεί ποτε.
El 305	τὰς οὔσας τὰς παρούσας.
El 307	ἐν οὖν τοιούτοις θαυμαστῶς καὶ ἀνθρω‐ πίνως δικαιολογεῖται ἐπεὶ οἱ ἐν δεινοῖς καὶ ἔξω λογι‐ σμοῦ τινα πράσσουσι καὶ εἰς θεοὺς ἀσεβῆ φθέγγονται.
El 310	φέρ’ εἰπέ ἐπεὶ θρασυτέρῳ λόγῳ ἡ Ἠλέκτρα κέχρηται ὁ χορὸς βουλόμενος περὶ Ὀρέστου πυθέσθαι ἐρωτᾷ εἰ πάρεστιν Αἴγισθος.
El 312	ἦ κάρτα ἐν ἤθει οἷον πολλοῦ γε δεῖ. μὴ δόκει μ’ ἂν εἴπερ δαιμονίως ᾠκονόμηται τοῦτο πρὸς τὴν χείρωσιν Κλυταιμήστρας· τὸ δὲ εἴργεσθαι ἐξόδου [πρὸς] τὴν μείρακα περιπαθὲς μὲν χρήσιμον
5	δὲ πρὸς τὴν ὑπόθεσιν.
El 317	τοῦ κασιγνήτου λείπει ἡ περί.
El 318	μέλλοντος βραδύνοντος.
El 320	φιλεῖ γὰρ ὀκνεῖν δύναται τὸ ὀκνεῖν Ὁμηρι‐ κῶς εἰρῆσθαι ἀντὶ τοῦ φοβεῖσθαι ὀκνείω δ’ ἵππων ἐπιβαινέμεν ὠκειάων.
El 324	ὡς δόμων ὁρῶ \| τὴν σὴν ὅμαιμον οὐχ ὡς τῆς Χρυσοθέμιδος τἀναντία φρονούσης τῇ Ἠλέκτρᾳ ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁρῶσιν ἐναγίσματα βαστάζουσαν τοῦτο πρῶτον πυθέσθαι βουλόμεναι κωλύουσιν αὐτὴν τῶν ἑξῆς λόγων.
El 328	τὸ ἑξῆς, τίνα φάτιν φωνεῖς; τίν’ αὖ σὺ τήνδε ἐπίτηδες τοῖς ἀγρίοις ἤθεσιν ἀντιπαρατάττουσι πρᾶα καθάπερ νῦν τῇ Ἠλέκτρᾳ Χρυ‐ σόθεμιν συνέζευξεν καὶ τῇ Ἀντιγόνῃ τὴν Ἰσμήνην	119
5	ἕνεκα τοῦ διαποικίλλειν ταῖς ἀντιρρήσεσι τὰ δράματα.
El 331	θυμῷ ματαίῳ γράφε ψυχῇ ματαίᾳ.
El 335	ὑφειμένῃ δοκεῖ 〈οὐχ〉 ὅλον τὸ ἱστίον ἀνα‐ πετασάσῃ· ἀπὸ τῶν πλεόντων οἳ πρὸς τὴν βίαν τῶν ἀνέμων οὐκ ἀντίσχοντες ὑφιᾶσι τῶν ἱστίων. εἰς τὸ αὐτό ὑφήσειν τὸ ἱστίον οἷον συστέλλειν
5	τὸ φρόνημα καὶ μὴ ἄντικρυς μάχεσθαι· οἱονεὶ τῇ προαιρέσει χρῶμαι.
El 339	ὁ νοῦς, τί ὄφελος τῆς δικαιοσύνης εἴ τις διὰ ταύτην τοῖς δεινοῖς περιπέσῃ;
El 342	μέλειν φροντίζειν.
El 343	ἅπαντα γάρ σοι τἀμὰ νουθετήματα ταῦτα ὅμοιά ἐστι τοῖς ἐν τῇ Ἀντιγόνῃ ὅπου τῇ Ἰσμήνῃ λοι‐ δορεῖ καί φησιν αὐτὴν τὰ Κρέοντος φρονεῖν. οἷον ἃ εἶπες ἐμὲ νουθετοῦσα.
El 345	ἔπειθ’ ἑλοῦ γε ὁμολόγησον σαυτὴν ἢ φρονεῖν κακῶς προστιθεμένην τοῖς ἐχθροῖς ἢ φρονοῦσαν τῶν φιλτάτων ἀμνημονεῖν οἷον θάτερά σε δεῖ ὁμολογῆσαι ἢ ὅτι κακῶς φρονεῖς ἢ ὅτι ἑκοῦσα ἁμαρτάνεις καὶ
5	παρορᾷς. ὁμολόγησον.
El 348	τὸ τούτων μῖσος λείπει ἡ κατά.
El 350	τήν τε δρῶσαν ἐκτρέπεις ἀντὶ ἐμέ· ἡ δὲ ἐκ
El 350	ἀντὶ τῆς ἀπό, ἀποτρέπεις.	120
El 354	κακῶς μὲν ζῶ ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ λυπεῖν τοὺς ἐχθροὺς τοῦτο πράττω. κακῶς ὀδυνηρῶς. ἐπαρκούντως οὐ γὰρ ἐφίεμαι τρυφερώτερον ζῆν.
El 355	λυπῶ τούτους διὰ τοῦ τιμᾶν τὸν πατέρα.
El 361	δαψιλὴς ἔστω σοι ἡ τροφή.
El 363	ἐμοὶ γὰρ ἔστω ἐμοί, φησίν, ἔστω τροφὴ ἡ τῇ ἀνάγκῃ μόνον ἁρμόζουσα καὶ τὴν πείνην ἀπελαύνουσα· οὐ δέομαι γὰρ τοιαύτης τροφῆς ἀφ’ ἧς ἡδονὴν σχήσω. τοὐμὲ μὴ λυπεῖν τοῦ μὴ λυπεῖν τὸν πατέρα.
El 365	οὐδ’ ἂν σὺ εἰ ἐσωφρόνεις ἁβρῶς ἔζης ἠμε‐ ληκυῖα τοῦ πατρός.
El 366	καλοῦ ἀντὶ τοῦ κλήθητι, λέγου, ὀνομάζου.
El 369	εἰ συγκεράσαιτε τοὺς τρόπους εὖ ἂν ἔχοι· ἡ μὲν γὰρ σμικρὰ ἡ δὲ ἀνειμένη.
El 372	ἠθάς εἰμί πως ἀντὶ ἐν συνηθείᾳ εἰμί.
El 373	τῶν τῆσδε μύθων τῶν παρ’ αὐτῆς λεγο‐ μένων μύθων.
El 375	μακρῶν μεγάλων ἢ πολυχρονίων.
El 379	γόων γράφεται καὶ λόγων.
El 381	κατηρεφεῖ κατεσκεπασμένῃ.
El 384	νῦν, φησίν, εὔκαιρόν ἐστιν καλῶς φρονῆσαι.
El 387	ἁρμόζει λίαν τὸ πρόσωπον Ἠλέκτρας τῇ Ἀντιγόνῃ.
El 391	πάνυ θυμικῶς καὶ τὴν ἀδελφὴν αὐτοῖς συγ‐
El 391	καταλέγει ὡς τὰ αὐτῶν αἱρουμένην.	121
El 393	εἰρωνεύεται ἐν ἤθει.
El 401	κακῶν ἐστιν ἐπαινέσαι ταῦτα τὰ ἔπη.
El 403	νοῦ—κενὴ ἀντὶ τοῦ συνέσεως κούφη.
El 411	συγγένεσθε συμμαχήσατε, συνεργήσατε, συμ‐ πράξατε ἡμῖν κἂν νῦν· ἀκούσασα δὲ ὅτι ἐν τοῖς ὀνείροις δείματά τινα τῇ Κλυταιμήστρᾳ γέγονε θαρσεῖ καὶ ἐπι‐ καλεῖται τοὺς θεοὺς εἰ καὶ μὴ πρότερον κἂν νῦν
5	παρεστάναι.
El 414	πλὴν ἐπὶ σμικρῶν ἀντὶ πλὴν ὀλίγων.
El 417	ὡς αὖθις αὐτοῦ ἀναζήσαντος καὶ προσομιλή‐ σαντος.
El 419	ἐφέστιον ἐπὶ τὴν οἰκίαν γενόμενον τουτέστιν ἔποικον.
El 422	ἐσήμανεν αὐξηθησόμενον Ὀρέστην τὸν θαλλόν.
El 424	ἡνίχ’ ἡλίῳ τοῖς γὰρ παλαιοῖς ἔθος ἦν ἀπο‐ τροπιαζομένους τῷ ἡλίῳ διηγεῖσθαι τὰ ὀνείρατα. ἡλίῳ ἀντὶ ἡμέρᾳ· ἤκουσα, φησί, τοῦ ὀνείρου ἡνίκα ἡμέρας γενομένης διηγεῖτο αὐτό τινι κἀκεῖνος ἐμοί.
El 430	εἰ γάρ μ’ ἀπώσῃ εἰ γὰρ νῦν, φησί, δεομένην σου ἀπώσῃ με κακοῦ σοί τινος γενομένου μετὰ ταῦτα αὐτὴ μετελεύσῃ με καὶ ἀξιώσεις μετὰ σοῦ γενέσθαι.
El 432	καὶ ἵνα μὴ ἀποτρέψῃ εἴ τι κακὸν μέλλοι γενέσθαι διὰ τῶν ὀνείρων.
El 436	εὐνὴν νῦν τὸν τάφον.
El 439	ἀρχὴν δ’ ἂν εἰ μὴ τλημονεστάτη καθόλου,
El 439	φησίν, εἰ μὴ τολμηροτάτη πασῶν ἐτύγχανεν οὐκ ἄν ποτε ταῦτα ἔπραττεν ἐπὶ τιμῇ τοῦ πατρὸς ὃν αὐτὴ ἀνεῖλεν· εἰκὸς οὖν αὐτὴν τοῦτο ἐπί τινι λυσιτελοῦντι πράττειν	122
5	ᾧ μὴ ὑπουργήσῃς σύ.
El 445	ἐμασχαλίσθη κἀπὶ λουτροῖσιν κάρα εἰώθεισαν τῶν ἀναιρουμένων εἰς τὰς κεφαλὰς ἀπομάσσειν τὰ ξίφη ὥσπερ ἀποτροπιαζόμενοι τὸ μύσος τὸ ἐν τῷ φόνῳ· τὸ δὲ ἐξέμαξεν ἐπὶ τοῦ Ἀγαμέμνονος ὃς ἐμασχαλίσθη ὑπὸ
5	τῆς Κλυταιμήστρας καὶ τὸ κάρα αὐτοῦ τὰς κηλῖδας τούτων τὰς ἐπὶ τῷ φόνῳ ἐξέμαξεν· οὐ δεῖ δὲ διαφωνίαν δοκεῖν εἶναι πρὸς τὸν Ὅμηρον ἐπεί φησιν ἐκεῖνος δειπνίσσας ὥς τίς τε κατέκτανε βοῦν ἐπὶ φάτνῃ· ἤρκει γὰρ τὰ ὅλα συμφωνεῖν τῷ πράγματι· τὰ γὰρ
10	κατὰ μέρος ἐξουσίαν ἔχει ἕκαστος ὡς βούλεται πραγ‐ ματεύσασθαι εἰ μὴ τὸ πᾶν βλάπτῃ τῆς ὑποθέσεως. ἄλλως: εἰώθεσαν οἱ δρῶντες ἐμφύλιον φόνον ἀκρω‐ τηριάζειν τοὺς ἀναιρεθέντας ἐκ παντὸς μέρους τοῦ σώματος ἀποτεμνόμενοι 〈καὶ〉 περιάπτειν ἑαυτοῖς τὰ
15	ἄκρα συνείροντες διὰ τούτων ὥσπερ τὴν δύναμιν ἐκείνων ἀφαιρούμενοι διὰ τὸ μὴ παθεῖν εἰς ὕστερόν τι παρ’ ἐκείνων δεινόν· ἐφόρουν δὲ εἰς τὰς μασχάλας τὰ ἄκρα ὃ καὶ μασχαλισθῆναι ἔλεγον. ἄλλως: ἐπὶ ταῖς καθάρ‐ σεσι τοῦ φονευθέντος τὰ ἄκρα ἔτεμνον καὶ περὶ τὴν
20	μασχάλην αὐτοῦ ἐκρέμαζον αὐτὰ ἵνα, φασίν, ἀσθενὴς γένοιτο πρὸς τὸ ἀντιτίσασθαι τὸν φονέα· καὶ Ἀπολ‐ λώνιος ἐξάργματα τάμνε θανόντος 〈περὶ〉 τοῦ Ἰάσονος.	123
25	οἷον ὑπὸ τὰς μασχάλας ἔλαβεν τὰ ἄκρα ἀντὶ τοῦ ἠκρωτηριάσθη.
El 446	κηλῖδας ἐξέμαξεν ἢ τῇ ἑαυτῶν κεφαλῇ ἀπ‐ έμασσον τοῦ ξίφους τὰς κηλῖδας ἢ τῇ τοῦ φονευομένου ὥσπερ τὰς ἐπὶ τῷ μύσει κηλῖδας ἀποτρεπόμενοι.
El 448	προοικονομικῶς ἀποστέλλει αὐτὴν εἰς τὸν τάφον ἐπὶ τὸ εὑρεῖν τὸν βόστρυχον Ὀρέστου.
El 451	ἀλιπαρῆ τρίχα περιπαθῶς μὲν τὸ τῆς πενίας τὸ δὲ ἀλιπαρῆ ἀντὶ τοῦ αὐχμηράν· ἐν δὲ τῷ ὑπομνή‐ ματι λιπαρῆ ὅ ἐστιν ἐξ ἧς αὐτὸν λιπαρήσομεν ὡς εἰ ἔλεγεν ἱκέτιν τρίχα.
El 452	καὶ ζῶμα τοὐμόν σύμφωνον τοῦτο τῷ ὧδε μὲν ἀεικεῖ σὺν στολᾷ· ζῶμα δὲ νῦν τὴν ζώνην δηλοῖ οὐ τὸ ἔνδυμα ἵνα τούτῳ
5	στέφῃ τὸν τάφον ἀντὶ μίτρας· δίδωσι γὰρ τὸ ζῶμα ἀντὶ ταινίας.
El 455	ἐξ ὑπερτέρας χερός ἀντὶ τοῦ ἰσχυροτέρας οἷον μετὰ δυνάμεως μείζονος.
El 463	κοινῷ πατρὶ τῷ ἐμῷ καὶ σῷ.	124
El 466	τὸ γὰρ δίκαιον οὐκ ἔχει λόγον οὐκ ἔχει λόγον τὸ φιλονεικεῖν περὶ τοῦ δικαίου ὥστε περὶ αὐτοῦ δύο ὄντας ἐρίζειν· δεῖ γὰρ τὸν ἕτερον τῷ ἑτέρῳ πείθεσθαι· ἢ τὸ οὐκ ἔχει λόγον ἀντὶ τοῦ οὐ παρέχει πρόφασιν.
5	ἄλλως: οὐ δισταγμοῦ, φησί, καὶ ἀμφιβολίας προσδεῖται τοῖς δύο πότερον δεῖ ταῦτα ποιεῖν ἢ προσερίζειν.
El 469	σιγὴ παρ’ ὑμῶν εὐλαβὴς οὖσα ἡ Χρυσόθεμις κρύπτειν ἀξιοῖ τὸν χορόν.
El 471	πεῖραν τὴν ἐπιχείρησιν.
El 472	εἰ μὴ ἐγὼ παράφρων ὁ χορὸς ἐκ τοῦ ὀνείρου προμαντευόμενος θαρρεῖν παραινεῖ τὴν Ἠλέκτραν. ἀνόητος.
El 475	εἶσιν ἁ πρόμαντις ἡ προμαντευομένη τὰ μέλλοντα ἢ τοῖς συνετοῖς προγινωσκομένη.
El 477	μέτεισιν μέτεισι, φησί, παρέχουσα τούτοις δύναμιν ὡς χειρώσασθαι τοὺς ἐχθρούς.
El 482	οὐ γάρ ποτ’ ἀμνηστεῖ οὐ γὰρ ἀμνημονεῖ, φησί, τῶν τολμηθέντων καθ’ ἑαυτοῦ ὁ βασιλεὺς ἀλλ’ ἐπεξελεύσεται κατὰ τῶν ἐχθρῶν.
El 484	χαλκόπληκτος ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀμνηστεῖ, οὐδ’ ἀμνημονεῖ, φησίν, ἡ χαλκόπληκτος γένυς ἡ ἑλοῦσα αὐτὸν ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τιμωρὸς ἥξει κατὰ τῶν δρασάντων.
El 485	γένυς εἶδος πελέκεως.
El 488	ἥξει καὶ πολύπους ἡ Ἐρινὺς ἡ ἐκείνῳ τῷ φόνῳ ἀκολουθήσασα· οὕτως ἐν τῷ ὑπομνήματι. ἥξει καὶ πολύπους [τὸ πολύπους ἐν ὑπερβολῇ ἔθηκεν] ἐν δὲ τῷ ὑπομνήματι κεῖται πολύπαις· ἐπεὶ
5	γάρ, φησίν, ἐν τῷ Ὀρέστῃ τὴν πᾶσαν ἐλπίδα ἔχουσι τὸ πολύπαις ἐν ὑπερβολῇ ἔθηκεν, ἡ πολλὰ κακὰ τίκτουσα.	125
El 491	χαλκόπους ἡ στερεὰ καὶ ἀκοπίαστος ἐν τῷ ἐπιέναι κατὰ τῶν φονέων.
El 492	ἄλεκτρ’ ἄνυμφα ἀντὶ τοῦ 〈οὐ〉 νενομισμένα ἀλλὰ παράνομα διὰ τὴν μοιχείαν. δύσλεκτρα καὶ κακόνυμφα.
El 493	μιαιφόνων \| γάμων ἤτοι ἐπὶ τῆς Ἐρινύος ἐστὶν ὁ λόγος, ἐπέβη γὰρ ἐπὶ ἁμιλλήματα γάμων ἄλεκτρα καὶ ἀνύμφευτα, ἐπέβη δὲ τούτοις οἷς οὐ θέμις, οὓς οὐκ ἐχρῆν εἰς γάμον ἤγαγεν ἡ Ἐρινὺς
5	διόπερ καὶ νῦν αὐτοὺς μετελεύσεται ἢ ἐπὶ τῆς Κλυ‐ ταιμήστρας ἐστὶ τὸ λεγόμενον, τὸ δὲ οἷσιν οὐ θέμις ἐπὶ τῶν γάμων· φησὶν οὖν ὅτι ἐπέβη γάμοις ἡ Κλυ‐ ταιμήστρα οἷς οὐκ ἔπρεπεν.
El 495	πρὸ τῶνδέ τοι μ’ ἔχει λείπει τὸ ἐλπὶς ἢ θάρσος με ἔχει μὴ πρὸ τούτων, τῶν προειρημένων, Αἴγισθόν φησι καὶ Κλυταιμήστραν, τοῦτο τὸ ὄναρ ἄψεκτον ἡμῖν προσπελάζειν ἀλλ’ ἀκουσόμεθα ψεγο‐
5	μένου αὐτοῦ παρὰ τῶν θεασαμένων αὐτὸν λεγόντων ὅτι κακῶν ἦν σημαντικός. ἄλλως: θαρρῶ ὅτι τοῖς δρῶσι ταῦτα τὰ ἄδικα καὶ συνδρῶσιν αὐτοῖς οὐκ ἔσται ἄψεκτος ὁ ὄνειρος· παθόντες γὰρ ψέξουσι τὸ ὀφθέν. ἔχει θάρσος· τὸ τοι σύνδεσμος παραπληρωματικός.
El 497	τέρας τὸ τοῦ ὀνείρου τέρας.
El 498	τοῖς δρῶσι καὶ συνδρῶσιν ὑμῖν ταῖς δρώ‐ σαις ὑπὲρ Ἀγαμέμνονος καὶ ἡμῖν ταῖς συνδρώσαις
El 498	καὶ συναχθομέναις.	126
El 500	δεινοῖς τοῖς ἐκφοβοῦσιν τοὺς ὁρῶντας ὅταν ὦσι δεινοί.
El 501	θεσφάτοις τοῖς τῶν ὀνείρων.
El 503	εὖ κατασχήσει οὐ τοῖς ἑωρακόσιν ἀλλὰ τῇ Ἠλέκτρᾳ.
El 504	ὦ Πέλοπος Φερεκύδης φησί, Πέλοψ νικήσας τὸν ἀγῶνα καὶ λαβὼν τὴν Ἱπποδάμειαν ὑπέστρεφεν ἐπὶ τὴν Πελοπόννησον μετὰ τῶν ὑποπτέρων ἵππων καὶ τοῦ Μυρτίλου, καθ’ ὁδὸν δὲ καταλαβὼν αὐτὸν
5	προϊόντα πρὸς τὸ φιλῆσαι αὐτὴν ἔρριψεν εἰς θά‐ λασσαν. οἷον ἦν καὶ τὸ πρῶτον πολύφθορόν τε δῶμα Πελοπιδῶν τόδε.
El 505	πολύπονος ἱππεία πολύπονος γενομένη πᾶσιν Ἀργείοις· καὶ ἑρμηνεύει αὐτὸ λέγων ὡς ἔμολες αἰανὴ τᾷδε γᾷ·
5	αἰανὴ δὲ θρηνητικὴ παρὰ τὸ αἲ αἲ ἐξ οὗ γίνεται.
El 508	εὖτε γὰρ ὁ ποντισθείς ὁ νοῦς τοιοῦτός ἐστιν, ἀφ’ οὗ ὁ Μυρτίλος ἀπέθανεν οὐ διέλιπεν αἰκία τοὺς πολυκτήμονας δόμους· ὁ γὰρ Ἑρμῆς πατὴρ Μυρ‐ τίλου ἐμήνισε τοῖς Πελοπίδαις.
El 511	αἰκίαις αἰκισμοῖς, ὕβρεσιν.
El 512	πρόρριζος ἀντὶ τοῦ παντάπασιν.
El 516	ἀνειμένη μέν ἄνεσιν ἔχουσα· πανταχόθεν δὲ διαφόροις ἐξαλλαγαῖς τὸν ἔλεον Ἠλέκτρας διαγράφει ὁ ποιητής.	127
El 518	αἰσχύνειν φίλους ἀντὶ τοῦ καθ’ ἡμῶν λέγειν.
El 526	ἐξ ἐμοῦ· καλῶς ἴδιον ῥητορικῆς τόλμης τὸ μὴ ἀρνεῖσθαι μὲν πιθανὴν δὲ τῶν δεδραμένων ἐπεισ‐ φέρειν αἰτίαν· οὐχ ὡς δίκαια δὲ πραττούσης συν‐ ηγορεῖ ὁ ποιητὴς ἀλλ’ ἵνα μὴ ἀργὸν εἴη τὸ πρόσ‐
5	ωπον.
El 539	πότερον ἐκείνῳ παῖδες λαμβάνονταί τινες τοῦ ποιητοῦ ἐκ τῶν Ὁμηρικῶν ἐπεὶ ἐκεῖνος μίαν γεγονέναι τῷ Μενελάῳ τὴν Ἑρμιόνην φησίν, οὗτος δὲ διπλοῦς ὁμομητρίους φησὶν αὐτῷ γεγονέναι· ὅμως οὐ
5	συμφωνεῖ αὐτῷ Ἡσίοδος ἣ τέκεθ’ Ἑρμιόνην δουρικλειτῷ Μενελάῳ, ὁπλότατον δ’ ἔτεκεν Νικόστρατον, ὄζον Ἄρηος· οὐ περὶ μεγάλων δὲ αἱ τοιαῦται διαφωνίαι τοῖς ποιή‐ μασιν ὥστε οὐ πάνυ δεῖ αὐτοὺς ἐπὶ τῶν τοιούτων
10	ἐνοχλεῖν ἀφεμένους τῶν ἀναγκαιοτέρων ἅπερ παρα‐ τηρεῖν ἐχρῆν, ταῦτα δέ ἐστι τὰ ἠθικὰ καὶ χρήσιμα ἡμῖν τοῖς ἐντυγχάνουσιν· ὅρα οὖν πῶς ἐκείνῳ τῷ μέρει τῆς ἱστορίας κατεχρήσατο ὅτι συνέφερεν τῷ λόγῳ τῆς Κλυταιμήστρας.
15	Ἑρμιόνη καὶ Νικόστρατος.
El 540	τῆσδε ἀντὶ τῆς Ἰφιγενείας.
El 542	ἢ τῶν ἐμῶν Ἅιδης τὸ ἑξῆς, ἢ τῶν ἐμῶν τέκνων δαίσασθαι πλέον ἵμερόν τινα Ἅιδης ἔσχεν ἢ τῶν ἐκείνης;	128
El 545	παρεῖτο ἠμελεῖτο, παρῃρεῖτο.
El 550	δύσθυμος ............ κακόβουλος.
El 551	γνώμην δικαίαν οἷον λογισμῷ χρησαμένη δικαίῳ τότε τοὺς πέλας ψέγε ἡμᾶς μὴ τὸ πᾶν ὀργῇ καταχαριζομένη. τινὲς τοὺς πέλας τοὺς περὶ Ἀγα‐ μέμνονα.
El 552	ἐρεῖς μὲν οὐχὶ νῦν οὐκ ἂν εἴποις 〈νῦν ὅτι〉 λυπήσασά σε τοιαῦτα ἀντακήκοά σου· ἐμοῦ γὰρ εἰπούσης οὐδὲν σὺ προκατήρξω τῆς εἰς ἐμὲ λοιδορίας.
El 556	εἰ δέ μ’ ὧδ’ ἀεὶ λόγοις εἰ πρὸ τῶν λόγων ἐπυνθάνου εἰ τὸ λέγειν σοι ἐφίημι οὐκ ἂν ἦς λυπηρά.
El 558	πατέρα φὴς κτεῖναι ὡς ῥήτωρ διεῖλεν εἰς κεφάλαια τὸν λόγον· καὶ πρῶτον κεφάλαιον ὅτι οὐδὲν χαλεπώτερον τούτου εἴ γε δικαίως, δεύτερον ὅτι οὐ δικαίως ἀλλὰ πεισθεῖσα Αἰγίσθῳ· δείκνυσι δὲ ὅτι
5	ἀκουσίως ὁ Ἀγαμέμνων ἔθυσεν τὴν Ἰφιγένειαν ἐν τῇ Αὐλίδι.
El 561	ὡς οὐ δίκῃ γ’ ἔκτεινας ἐναντίον τῷ ἡ γὰρ δίκη νιν εἷλεν τὸ ὡς οὐ δίκῃ γ’ ἔκτεινας. ἀλλά ς’ ἔσπασεν \| πειθώ αὕτη γὰρ ἀπόδειξις οὐ
5	διὰ τὴν θυγατέρα ἀλλὰ διὰ τὸν μοιχὸν πεφονεῦσθαι τὸν Ἀγαμέμνονα, τὸ καὶ μέχρι τοῦ νῦν αὐτῷ συνεῖναι καὶ συνοικεῖν. παρήγαγεν, παρέπεισεν.	129
El 563	τίνος \| ποινὰς λείπει ἡ διά.
El 567	ἐξεκίνησεν ἐξεδίωξεν.
El 575	πολλὰ κἀντιβάς ἀντιπαραταττόμενος καὶ μὴ βουλόμενος· διὰ δὲ τῆς λέξεως δηλοῖ τὸ ἀκούσιον τῆς προαιρέσεως.
El 577	εἰ δ’ οὖν· ἐρῶ γὰρ καὶ τὸ σόν πιθανῶς κατασκευάζει ὅτι εἰ νομοθετεῖς ἄλλον ἀντ’ ἄλλου ἀν‐ αιρεῖσθαι κατὰ σαυτῆς νομοθετεῖς.
El 583	πρώτη θάνοις ἂν ἀντὶ τοῦ Ἀγαμέμνονος.
El 584	ἀλλ’ εἰσόρα ὅρα, φησί, μὴ παρακάλυμμα τῶν σαυτῆς ἀδικημάτων ταύτην κομίζῃ τὴν πρόφασιν.
El 591	ἐπαινέσαιμ’ ἂν γράφε ἐπαινέσωμεν.
El 595	ἐπεὶ πάνυ αὐτὴν διήλεγξεν ἐπὶ τῇ μοιχείᾳ ὥσπερ ἐπιλαμβανομένη αὑτῆς κἀκείνην ἐκμειλισσομένη φησὶν ὅτι οὐδὲ νουθετεῖν σε δεῖ· χαλεπαίνεις γὰρ ὡς λοιδορουμένη· τὸν ἔλεγχον οὖν νουθεσίαν ὠνόμασεν.
El 607	εἴτε στόμαργον εἰ γέγονα τούτοις τοῖς κακοῖς ἔνοχος, στόμαργος καὶ ἀναιδὴς ὡς φής, οὐ καταισχύνω σου τὴν φύσιν ἐλάττων σου οὖσα ἀλλ’ ὁμοία σοι φανήσομαι. ζηλῶ σε, φησίν· ὥσπερ γὰρ σὺ κατὰ
5	Ἀγαμέμνονος Αἴγισθον ἔθρεψας οὕτως κατὰ σοῦ τὸν Ὀρέστην ἐγώ. φλύαρον.
El 610	ὁρῶ μένος πνέουσαν ὁ χορὸς τεθαυμακὼς
El 610	ἐπὶ τοῖς λόγοις φησίν, ὁρῶ μένος πνέουσαν τὴν παῖδα, εἰ δὲ σὺν δίκῃ αὐτῇ τοῦτο τὸ μένος σύνεστιν τούτου [τοῦ μένους] φροντίδα οὐκέτι ὁρῶ γινομένην ὑπό	130
5	τινος· εὐσχημόνως δὲ ἐς τὴν Κλυταιμήστραν τὸν λόγον ἀποτείνουσιν· ἀντιλαμβανομένη οὖν ἐκείνη τοῦ λόγου φησὶ ποίας δέ μοι δεῖ πρός γε τήνδε φροντίδος;
El 611	οὐκέτ’ εἰσορῶ ἀντὶ τοῦ οὐκ ἐννοῶ.
El 614	καὶ ταῦτα τηλικοῦτος ὑπὲρ ἐπιτάσεως, ὅτι εἰ καὶ δοίη τις ἐξουσίαν ἀντιλέγειν τοῖς γονεῦσιν ἀλλ’ οὐ ταύτῃ παρθένῳ οὔσῃ ἔπρεπε τηλικαύτῃ.
El 615	αἰσχύνης ἄτερ ἀντὶ τοῦ ἀναισχύντως.
El 616	κἀγώ, φησίν, αἰσθάνομαι ἐπονείδιστα πράσ‐ σουσα καὶ οὐ κατὰ τὴν ἐμὴν ὥραν.
El 620	ἐμφαντικώτερον τὸ ἐξαναγκάζει με διὰ τῆς προθέσεως.
El 622	τοῦτο ὅμ〈οιόν ἐστι〉 τῷ εὖ νυν ἐπίστω 〈καὶ τὰ ἑξῆσ〉. ἦ ς’ ἐγὼ καὶ τἄμ’ ἔπη ὡς δὴ καὶ τοῖς ἔργοις
5	καὶ τοῖς λόγοις μετριάζουσα πρὸς αὐτὴν ταῦτά φησιν ἡ Κλυταιμήστρα.
El 627	πιθανῶς ἐπὶ τὸν ἀγρὸν ἔφη τὸν Αἴγισθον ὑπὲρ τοῦ παρρησίαν δοθῆναι τῇ κόρῃ.
El 628	πρὸς ὀργήν οὐκ ἐμμένεις οἷς πρότερον εἶπας· ἔφη γὰρ
El 628	καὶ μὴν ἐφίημι· πιθανῶς δέ· οὐ γὰρ χρὴ ἐν ταῖς ἀντιλογίαις θυμοῦ‐	131
5	σθαι τὸν ἡττώμενον.
El 632	ἐῶ, κελεύω δεῖ γὰρ καὶ προκόπτειν τὴν ὑπόθεσιν διὸ οὐ ποιεῖται πλείονας ἀντιρρήσεις.
El 634	ἔπαιρε δὴ σύ πρὸς θεράπαινάν φησι· θύματα δὲ θυμιάματα.
El 635	πάγκαρπ’ ἐπεὶ πανόσπρια ἔθυον τοῖς θεοῖς.
El 637	προστατήριε ὅτι πρὸ τῶν θυρῶν ἵδρυται.
El 638	βάξιν λόγον. οὐ γὰρ ἐν φίλοις οὐκ εἰς τὸν χορὸν ἀποτείνεται ἀλλ’ εἰς τὴν Ἠλέκτραν.
El 642	σπείρῃ ματαίαν τὸ ματαίαν οὐκ ἔστι ψευδῆ ἀλλ’ ἀνωφελῆ· τί γὰρ πράξει τοὺς κρατοῦντας δια‐ βάλλουσα; κενήν, διὰ τὸ μηδὲν αὐτὴν δύνασθαι πρᾶξαι.
El 643	ἀλλ’ ὧδ’ ἄκουε οὕτως ἐμοῦ λεγούσης· τῇδε γὰρ ἀντὶ τούτῳ τῷ τρόπῳ.
El 645	δισσῶν ὀνείρων ἢ διπλῆν ἐχόντων φύσιν ὡς καὶ Ὅμηρος δοιαὶ γάρ τε πύλαι ἀμενηνῶν εἰσιν ὀνείρων· δύναται δὲ τὸ δισσῶν καὶ ἀριθμὸν ἐμφαίνειν ὡς δύο
5	αὐτῆς ὀνείρους θεασαμένης καὶ τὸ μὲν ἓν φάσμα ἡγη‐ σαμένης εἶναι ὑπὲρ οὗ καὶ πέπομφεν ἀποτροπιασθη‐ σομένην τὴν Χρυσόθεμιν τάχα δὲ καὶ ἕτερον αὐτὴν κεκίνηκεν ὑπὲρ οὗ καὶ εὔχεται τῷ Ἀπόλλωνι ὅπερ
5	οὐδὲ ἐξεῖπε πρός τινα οὐδὲ πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα· ἢ	132
10	δισσῶν τῶν ἀμφιβόλων καὶ δισσοποιῶν· ἔλυσεν δὲ αὐτὸ εἰποῦσα εἰ μὲν πέφηνεν ἐσθλὰ δὸς τελεσφόρα εἰ δ’ ἐχθρὰ τοῖς ἐχθροῖσιν ἔμπαλιν μέθες.
El 650	ἀλλ’ ὧδέ μ’ αἰεὶ ζῶσαν τὸ ὅλον ὑπὲρ τοῦ Αἰγίσθου εὔχεται, διὰ δὲ τοῦ πληθυντικοῦ τοῦ φίλοις τὸ τολμηρὸν τοῦ λόγου ἐπεκάλυψεν.
El 652	φίλοισί τε ξυνοῦσαν ἀκατάλληλον φαίνεται τὸ ὅλον ἐὰν μὴ ᾖ τὸ οἷς ξύνειμι νῦν ἀπὸ κοινοῦ λαμ‐ βανόμενον, φίλοισί τε καὶ τέκνοις συνοῦσαν οἷς ξύνειμι νῦν· τὸ δὲ δύσνοια ἀπ’ αὐτῶν εἰς ἐμὲ ἢ
5	ἀπ’ ἐμοῦ.
El 653	εὐημεροῦσαν ἑκάστῃ ἡμέρᾳ εὖ διάγουσαν.
El 656	τὰ περὶ τῆς τελευτῆς Ὀρέστου ἔοικεν εὔχεσθαι.
El 657	τὰ δ’ ἄλλα πάντα ζητοῦσι διὰ τί ἐνταῦθα μὲν οὐκ ἐμφαίνει περὶ τοῦ Ὀρέστου ὕστερον δὲ τοῦ ἀγγέλου ἐλθόντος φαίνεται ἐφηδομένη· ῥητέον οὖν ὅτι νῦν μὲν προσδοκῶσα αὐτὸν ἥξοντα ζῶντα τότε δὲ
5	ὡς κατὰ ἀποθανόντος παρρησιάζεται ἄφοβος γενομένη.
El 660	ξέναι γυναῖκες ὁ παιδαγωγὸς ἥκει πλασά‐ μενος τὰ περὶ τοῦ θανάτου Ὀρέστου· τὸ δὲ ἦθος αὐτοῦ μέσον ἐστὶν οὔτε ἀποικτιζομένου παντάπασιν οὔτε ἡδομένου ἀλλ’ ὡς ξένου· εὐκαίρως δὲ ἥκει ἔξω
5	οὐσῶν ἀμφοτέρων, πρῶτον ἵνα μὴ δισσολογοίη πρὸς ἀμφοτέρας ἀπαγγέλλων, δεύτερον πρὸς τὸ δηλωθῆναι τὴν γνώμην ἀμφοτέρων· πιθανῶς δὲ ἐρωτᾷ ὡς ἀγνοῶν.
El 664	στοχάζεται ἐκ τῆς στολῆς καὶ τῶν βασιλείων.	133
El 668	ἐδεξάμην λείπει ἡ ἀπό, ἀπεδεξάμην.
El 675	τί φής, τί φής οἱ ἡδέος ἀκούοντες λόγου κἂν πάνυ σαφῶς ἀκούσωσι δὶς καὶ τρὶς τὰ αὐτὰ ἀκούειν βούλονται. μὴ ταύτης κλύε οἷον μὴ διὰ ταύτην φυλάξῃ
5	εἰπεῖν τὰ ἑξῆς.
El 679	τῷ τρόπῳ διόλλυται; ἴδιον καὶ τοῦτο τῶν ἡδομένων· μαθόντες γὰρ τὸ πᾶν καὶ τὸ κατὰ μέρος ἡδόμενοι πυνθάνονται· ἔπειτα ὁ ποιητὴς βούλεται εὐδοκιμεῖν περὶ ἀγῶνος λέγων Ἑλληνικοῦ.
El 682	οὔπω ἦν ἐπὶ Ὀρέστου ὁ Πυθικὸς ἀγών.
El 684	τινὲς δόλιχόν φασιν ἀγωνίσασθαι Ὀρέστην ὅς ἐστιν κʹ στάδια κʹ ἐτῶν ὄντα ὥστε τῇ φύσει ἴσα τὰ τέρματα τοῦ δρόμου ἐποιήσατο.
El 686	δρόμου δ’ ἰσώσας οἷον οὐκ ἐλλείπων κατὰ τὰ τέρματα ἀλλ’ ἴσος φανεὶς τοῖς τέρμασι κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν τῆς νίκης ἔτυχεν. ἄλλως: ὁμοίως καὶ ἴσως τεθαυμασμένος ἐν τῷ ἀγωνίσματι ὡς ἐπὶ τῇ
5	μορφῇ ἀντὶ τοῦ ὡς θαυμαστὸς ἐπὶ τῇ μορφῇ οὕτως καὶ 〈ἐπὶ〉 τῷ ἔργῳ ἐφάνη, ὡς ἐπὶ τῷ εἴδει οὕτως καὶ 〈ἐπὶ〉 τῷ ἔργῳ. τοῦ ἐκ ποδὸς δρόμου.
El 691	ἅλμα, δίσκον, ἄκοντα, δρόμον, πάλην ταῦτα ἐν μιᾷ τις ἠγωνίζετο ἡμέρᾳ.
El 696	ὅμοιον αὐτῷ τὸ Πινδαρικὸν θεὸς ὃ καὶ πτερόεντ’ αἰετὸν κίχε καὶ θαλασσαῖον παραμείβεται δελφῖνα 〈καὶ ὑψιφρόνων τιν’ ἔκαμψε βροτῶν〉.	134
El 701	φιλοτίμως διὰ πιθανότητα ταῦτα ἐπεξεργά‐ ζεται.
El 702	ζυγωτῶν οἷον διζύγων.
El 703	κἀκεῖνος ὁ Ὀρέστης.
El 706	λεύκιππος Αἰνειᾶν ἐμοὶ δοκεῖ ὄνομα εἶναι. οὐδὲν γὰρ ἄτοπον ἐπίθετον εἶναι· ὄνομα γὰρ κύριον οὐ προτέθεικεν πρὸς τὸ τοῦ πράγματος ἀνεξέλεγκτον· ὅλη γὰρ ἡ διήγησις τοῦ ἀγῶνος πέπλασται· οἱ δὲ
5	Αἰνειᾶνες τῶν Θεσπρωτῶν ἢ Θρᾳκῶν· Ὅμηρος τῷ δ’ Ἐνιῆνες ἕποντο μενεπτόλεμοί τε Περαιβοί.
El 707	προσχαρίζεται Ἀθηναίοις ἐν Ἀθηναίοις λέγων.
El 716	ὡς ὑπερβάλοι \| χνόας τις αὐτῶν οἷον πρῶτοι τοῦ δρόμου γενέσθαι· χνόας δὲ τὰς τοῦ ἄξονος σύ‐ ριγγας [καὶ τὰ ἱππικὰ φρυάγματα], ἀπὸ δὲ μέρους τὸ ὅλον ἅρμα· σύριγξ δέ ἐστι τὸ εἰς τὴν ὀπὴν τοῦ τρο‐
5	χοῦ ἐμβαλλόμενον μέρος τοῦ ἄξονος καὶ αὐτὴ δὲ ἡ ὀπὴ τοῦ τροχοῦ οὕτως καλεῖται· λείπει δὲ τὸ ἐλαύνων· τὸ δὲ χνόας βαρέως· τὰ γὰρ εἰς η καθαρὸν δισσύλλαβα
5	τῷ ο παραληγόμενα ἀπὸ δύο συμφώνων ἀρχόμενα ὧν προηγεῖται δασὺ βαρύνεται, χνόη, φθόη, χλόη· τὸ δὲ	135
10	πνοὴ οὐκ ἔχει δασύ. ὑπερδράμοι.
El 717	φρυάγμαθ’ φυσήματα, πνεύματα.
El 720	στήλην τὸν λίθον τὸν καμπτῆρα.
El 721	ἔχριμπτ’ ἀεί ὅ ἐστι προσεπέλαζε τῷ καμπτῆρι ἀεὶ τὴν ὀπὴν τοῦ τροχοῦ.
El 722	σειραῖον ἵππον τὸν ἔξω τοῦ ζυγοῦ, τὸν δεξιόν, προσκείμενον δὲ τῷ καμπτῆρι 〈τὸν〉 ἀριστερόν.
El 724	ἄστομοι σκληρόστομοι.
El 725	ἐξ ὑπαντήσεως ἐνετίναξαν ἐκείνων ὑποστρε‐ φόντων.
El 727	Βαρκαίοις ὄχοις τοῖς Λιβυκοῖς· Βάρκη γὰρ πόλις Λιβύης ἡ νῦν Πτολεμαῒς καλουμένη.
El 730	ναυαγίων τῶν πτωμάτων.
El 731	γνοὺς δ’ οὑξ Ἀθηνῶν δεινός δεινὸς ἀντὶ τοῦ ἔμπειρος· πρὸς εὔνοιαν δὲ τῶν ἀκροωμένων ἐπαινεῖ αὐτὸν ὡς Ἀθηναῖον.
El 732	ἔξω παρασπᾷ φυλαξάμενος, φησί, τούτοις συμπεσοῦσιν ἐμπεσεῖν ἔξω ἀπ’ αὐτῶν παρασπᾷ. κἀνακωχεύει ἀνασειράζει, κατέχει· ἀνακωχεύειν γὰρ κυρίως λέγεται ὅταν χειμῶνος ὄντος ἐν τῷ πελάγει
5	στείλαντες τὰ ἄρμενα σαλεύωσιν αὐτόθι μὴ διαμαχόμενοι τῷ πνεύματι· μεταφορικῶς οὖν ἐπὶ τοῦ ἅρματος εἴρηκεν 〈ὅτι〉 οὐ διημιλλήσατο ἀλλ’ ἀφῆκε τὸν τῶν ἵππων κλύδωνα καὶ ὕστερος ἠρέμα ηὔλανεν.
El 735	τῷ τέλει πίστιν φέρων οἷον πιστεύων ὅτι ἐπὶ τῷ τέλει τοῦ δρόμου παρελεύσεται· ἢ νομίζων ἕως τοῦ τέλους οὕτως ἐλαύνειν.	136
El 738	κἀξισώσαντε ὁ Ὀρέστης καὶ ὁ Ἀθηναῖος.
El 743	λύων χαυνῶν διὰ τὸ συμπεπλέχθαι.
El 745	χνόας τὸ λεπτὸν μέρος τοῦ ἄξονος τὸ τρι‐ βόμενον ὑπὸ τῆς χοινικίδος· εἴρηται δὲ ὁμοίως τὸ παρ’ Ἀπολλωνίῳ ἄξονος ἐν πλήμνῃσι παρακλιδὸν ἀγνυμένοιο.
El 751	λαγχάνει γράφε τυγχάνει.
El 755	καὶ ἵνα ἀξιόπιστος εἴη ὁ ἄγγελος 〈καὶ〉 ἵνα πάλιν τὸ περιπαθὲς εἴη τῇ Ἠλέκτρᾳ.
El 758	δειλαίας σποδοῦ ἀντὶ αἰτιατικῆς.
El 766	ὡς μὲν γυνὴ κεκίνηται ἐπὶ τῷ πάθει πρὸς δὲ τὸν κίνδυνον ἀποβλέπουσα ἥδεται, διὰ δὲ τὸν χορὸν ἀλγεῖν ὑποκρίνεται.
El 781	ὁ προστατῶν ὁ ἐπιγινόμενος.
El 818	ξύνοικος ἔσομαι τοῦτο οἰκονομικῶς· εἰ γὰρ ἀπορήσασα ἐπὶ τοῖς ἠγγελμένοις ἀπέκτεινεν ἑαυτὴν διελύετο ἂν ἡ ὑπόθεσις.
El 823	ποῦ ποτε κεραυνοὶ Διός ἐν τοῖς ἔμπροσθεν παραμυθούμενος ὁ χορὸς τὴν Ἠλέκτραν ἔλεγεν θάρσει μοι, τέκνον, θάρσει· ἔστι μέγας ἐν οὐρανῷ
5	Ζεὺς
5	καὶ τὰ ἑξῆς· νῦν οὖν πανταχόθεν ἀπεγνωσμένης τῆς σωτηρίας καὶ προστεθείσης τῆς κατὰ τὸν Ὀρέστην συμφορᾶς εἰκότως παρακεκινδυνευμένῳ τῷ λόγῳ ἐχρή‐ σατο ὥστε καὶ περὶ θεῶν τι εἰπεῖν καὶ ὅλως ἀμφι‐	137
10	βάλλειν εἰ [ὅλως] ἐν οὐρανῷ εἰσιν εἴ γε περιορῶσι τοιαῦτα γινόμενα· καὶ τὸν μὲν ἥλιον ὡς πάντα ἐφ‐ ορῶντα παρέλαβεν τὸν δὲ Δία ὡς πάντων δεσπότην ὄντα· δεῖ δὲ τὸν ὑποκριτὴν ἅμα τῇ βοῇ ἀναβλέψαι τε εἰς οὐρανὸν καὶ τὰς χεῖρας ἀνατεῖναι ὃ δὴ κωλύει ὁ
15	χορὸς μηδὲν μέγ’ ἀύσῃς.
El 826	κρύπτουσιν ἕκηλοι οἷον οὐκ ἄγουσιν εἰς φῶς τὴν τούτων παρανομίαν.
El 827	θρηνεῖ ἡ Ἠλέκτρα τὸν ἀδελφόν· ἐλεεινὸν δὲ λίαν τὸ τοιοῦτο μέρος.
El 830	ἐν τοῖς προφανέσι καὶ ἀθεραπεύτοις πάθεσι μετριάζειν αὐτὴν ἀξιοῦσιν.
El 831	ἀπολεῖς δαιμονίως τοῦτο ἐπήγαγεν· οὐ γὰρ ἀμελήσασα τῶν ἀπὸ τοῦ χοροῦ ἐπιτιμήσεων ἐρεῖ τι ἀπρεπὲς εἰς θεοὺς ἐπεὶ καὶ τελέως ἀμηχανεῖ ὁ Σοφο‐ κλῆς εἰς τοὺς θεοὺς βλασφημῶν (καὶ γὰρ εἷς ἦν τῶν
5	θεοσεβεστάτων) ἀλλ’ ὥσπερ δυσχεραίνουσα ταῖς ἐπιτι‐ μήσεσιν ὡς ψυχραῖς τοῦτό φησιν. ἀποκναίεις με, φησίν, ἐν τοῖς ἀθεραπεύτοις παρ‐
5	ηγοροῦσα.	138
El 837	οἶδα γὰρ ἄνακτ’ Ἀμφιάρεων \| χρυσοδέτοις ταῖς διὰ χρυσοῦ γενομέναις τέχναις τοῦ δοθέντος Ἐριφύλῃ διὰ τὴν Ἀμφιαράου ἔξοδον· διὰ τὰς τῆς γυναικὸς αὐτοῦ ἀπάτας. ἄλλως: τὸ χρυσοδέτοις ἕρκεσιν
5	ἢ ἐπὶ τῶν ἁρμάτων φησὶν οἷον τοῖς χρυσῷ δεδεμένοις καὶ κατεσκευασμένοις ἅπερ ἕρκη εἶπεν οἷον περιφράγ‐ ματα καὶ τείχη ὧν οὐκ ἐξέφυγεν ὁ Ἀμφιάραος ἀλλ’ ἐνεσχέθη ἐν αὐτοῖς ἢ χρυσοδέτοις τῷ ὅρμῳ ὃς ἦν ἐκ χρυσοῦ πεποιημένος, τὸ δὲ ἕρκεσιν οἷον τοῖς δεσμοῖς
10	καὶ φράγμασιν καὶ τῇ ἀνάγκῃ τῇ ἀπὸ τοῦ ὅρμου γενομένῃ· τὸ δὲ γυναικῶν ἀπάταις ἢ τῇ ἀπὸ τῆς γυναικὸς ἀπάτῃ ἢ καθόλου τὸν χρυσὸν γυναικῶν ἀπάτην εἶπεν· θαυμαστῶς δὲ εἴκασεν ὅτι καὶ οὗτος διὰ γυναικῶν ἀπώλετο.
El 839	ὁ χορός φησιν ὅτι καὶ ἐν αὐτῷ τῷ θανάτῳ ἐστί τις εὐτυχία· τιμὴν δὲ αὐτῷ φησιν ἔσεσθαι διὰ τὸ μαντεύεσθαι αὐτόν.
El 840	οὐ προσιεμένη οὐδὲ τοὺς τοιούτους λόγους θρηνεῖ ἡ Ἠλέκτρα.
El 841	πάμψυχος ἀνάσσει ἀντὶ πασῶν ψυχῶν ἀνάσσει αἳ δὴ ἐν χρείᾳ καθεστᾶσι τῆς ἐκείνου μαντικῆς· ἢ πάμψυχος ὁ διασῴσας πᾶσαν τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἢ ὁ διὰ παντὸς τὴν ψυχὴν σῴζων ὅ ἐστιν ἀθάνατος.
El 842	μνησθεῖσα τῆς Ἐριφύλης ἡ Ἠλέκτρα ἀναβοᾷ ἐπὶ τῷ ἤθει αὐτῆς δυσχεραίνουσα.
El 843	φεῦ δῆτ’· ὀλοὰ γάρ ὁ χορὸς συγκατατιθέ‐ μενός φησιν ὅτι δικαίως ἀνεβόησας· ὀλοὴ γὰρ ἦν ἡ
El 843	Ἐριφύλη· ὅρα δὴ οὖν εἰ ἔπραξέ τι ὁ χορός· ἀπέσπασε γὰρ αὐτὴν τοῦ θρηνεῖν ἐμβαλὼν τὸ κατ’ αὐτὴν μύ‐	139
5	θευμα.
El 844	ἐδάμη ἡ Ἐριφύλη δῆλον ὅτι· ὁ δὲ λόγος ἀποφαντικός, ὁ χορὸς δὲ ὡς πυνθανομένης ἐπάγει τὸ ναί.
El 846	οἶδ’ οἶδ’· ἐφάνη οἶδα ὅτι ἐδάμη· ἐφάνη γὰρ ὁ ἐπιμελούμενος τοῦ ἐν τῷ φόνῳ τουτέστι τιμωρὸς τοῦ πατρός, ἐμοὶ δὲ οὐδεὶς πάρεστιν ἀποθανόντος Ὀρέστου· ὁ μὲν οὖν χορὸς παρέβαλεν τὸν Ἀγαμέμνονα
5	τῷ Ἀμφιαράῳ ἵνα Ἠλέκτρα εὔελπις εἴη περὶ τοῦ πατρὸς ὅτι τεύξεται τιμῆς τινος ἡ δέ φησιν ὅτι Ἀμ‐ φιάραος ὑπὸ τοῦ Ἀλκμαίωνος ἔτυχεν τιμωρίας· πάνυ δὲ περιπαθῶς τὸ πάθος τοῦ Ἀγαμέμνονος εἰς ἑαυτὴν μεταφέρει διὰ τοῦ ἐμοὶ δ’ οὔτις.
10	μελέτωρ φροντιστής, ᾧ ἐπιμελὲς γέγονεν μετ‐ ελθεῖν τὸν τοῦ πατρὸς θάνατον.
El 847	ἀμφὶ τὸν ἐν πένθει τὸν Ἀμφιάραον.
El 849	δειλαία δειλαίων καὶ τοῦτο εἶδος παραμυθίας, τὸ εἴς τι παραχωρεῖν τοῖς λυπουμένοις καὶ συγχωρεῖν αὐτοῖς κλαίειν ὡς ἐπὶ ἀπαρηγορήτοις κακοῖς.
El 850	κἀγὼ τοῦδ’ ἵστωρ οἶδα, φησίν, ὅτι δειλαία εἰμὶ αὐτῷ τούτῳ τῷ πανσύρτῳ τῶν πολλῶν ἀχέων· πανσύρτῳ δὲ πάντα σύροντι τὰ κακὰ ἢ πανσύρτῳ τῷ μετὰ πάσης ὁρμῆς τῶν κακῶν ὡρμημένῳ· παμμήνῳ
5	δὲ τῷ πολυχρονίῳ καὶ διηνεκεῖ· δειλαία οὖν εἰμι οἷον κατ’ αὐτὸ τοῦτο καθὸ πάντα τὰ ἄχη εἰς ἡμᾶς συν‐
5	εσύρη καὶ διηνεκῆ παρέμεινεν. κἀγὼ τοῦδ’ ἵστωρ κἀγὼ τούτου ἐπιστήμων εἰμί, ὅτι ταλαίπωρός εἰμι.	140
El 851	πανσύρτῳ πάντα σύροντι 〈τὰ〉 κακά. παμμήνῳ πολυχρονίῳ.
El 854	μή μέ νυν μηκέτι μηκέτι οὖν με, φησί, παρηγορήσητε ὅπου γε οὐ πάρεισιν αἱ τῶν ἐλπίδων ἀρωγαὶ αἱ ἀπὸ τῶν ἀδελφῶν· κοινοτόκων δὲ τῶν ἀπ’ ἀμφοῖν τῶν γονέων· διὰ δὲ τοῦ εὐπατριδᾶν ηὔξησε
5	τοῦ πατρὸς τὸ ἐγκώμιον οἷον εὐγενῶν καὶ γενναίων οἷος ἦν καὶ Ὀρέστης γεγονὼς ἐξ Ἀγαμέμνονος· ἢ κοι‐ νοτόκων τῶν ἀδελφικῶν, τῶν τοῦ αὐτοῦ πατρὸς κε‐ κοινωνηκότων.
El 855	παραγάγῃς παρηγορήσῃς.
El 856	διὰ μέσου τὸ τί φής;
El 858	κοινοτόκων τινὲς τῶν πᾶσι κοινῶν.
El 861	ἦ καὶ χαλαργοῖς ταῖς λευκόποσιν ἢ ταῖς ταχείαις ἐν ταῖς χηλαῖς, 〈τὰσ〉 χηλὰς δὲ ἀντὶ τῶν ὁπλῶν παρέλαβεν· εἰπόντος δὲ τοῦ χοροῦ πᾶσι θνατοῖς ἔφυ μόρος
5	ἀντιτίθησιν ἡ Ἠλέκτρα, ἆρα οὖν οὕτω πέπρωται τοῖς θνητοῖς τελευτᾶν ἐν ταῖς ἁμίλλαις ταῖς ἱππικαῖς; τμη‐ τοῖς δὲ ὁλκοῖς τοῖς ἱμᾶσιν· ὁλκοὺς οὖν ἀντὶ τῶν ἱμάντων ἐν οἷς εἱλκύσθη.
El 863	τμητοῖς ὁλκοῖς τμητοῖς λώροις.
El 864	ἄσκοπος ἁ λώβα ἀπροόρατος ὁ θάνατος.	141
El 865	πῶς γὰρ οὔκ; εἰ ξένος τοῦ χοροῦ εἰπόντος 〈ὅτι〉 ἀπροϊδὴς ἡ κατὰ τὸν ἀγῶνα 〈λώβη〉 ἡ Ἠλέκτρα πρὸς ἕτερον ἐπήγαγεν ὅτι δὴ πέπονθεν ἀπροσδοκήτως ἐπ’ ἀλλοδαπῆς τελευτῶν καὶ ἐμοῦ χωρίς.
El 868	κέκευθεν ἀντὶ τοῦ κρύπτεται.
El 871	ὑφ’ ἡδονῆς τοι ἡ Χρυσόθεμις παραγέγονεν τὰ ὑπὸ τοῦ Ὀρέστου ἐγκείμενα τῷ τάφῳ εὑροῦσα. τοῦτο τὸ πρόσωπον εἰσήγαγεν ἵνα μὴ εἰς μακρὸν ἡ ὀλόφυρσις Ἠλέκτρας γένηται.
El 872	λείπει ἡ ὑπέρ, ὑπὲρ τοῦ σὺν τάχει μολεῖν.
El 875	τῶν ἐμῶν σὺ πημάτων τῶν νοσημάτων τὰ μὲν θεραπεύεται προσκαίροις θεραπείαις ὅπερ ἐστὶν ἄρηξις τὰ δὲ θεραπεύεται παντελῶς ὅπερ ἐστὶν ἴασις· κατ’ οὐδένα οὖν τρόπον προκόπτει τὰ ἡμέτερα ἐπὶ τὸ
5	βέλτιον.
El 876	ἰδεῖν ἔτι.
El 878	κλύους’, ἐναργῶς ἐπὶ τοῦ κλύουσα πρὸς βραχὺ διαστικτέον ἵν’ ᾖ πάρεστ’ ἐναργῶς, ἴσθι τοῦτο κλύουσα ἐμοῦ.
El 888	βλέψασα θάλπῃ ἀντὶ παρακόπτεις τὰς φρένας ὡς ἐν πυρετῷ· ἀνηκέστῳ δὲ πυρὶ ὡσεὶ ἔλεγεν ἀνιάτῳ ἐλπίδι· ἀνέλπιστον γὰρ τὸ παραγενέσθαι Ὀρέστην ἤδη ἀπολωλότα.
5	θερμαίνει τῇ χαρᾷ.
El 893	ἀρχαῖον τὸν ἐκ πολλοῦ ᾠκοδομημένον.
El 895	πηγὰς γάλακτος πολὺ γάλα ὡς τὸ δακρύων
El 895	πηγὰς ἀντὶ πολλὰ δάκρυα.	142
El 896	ἐστὶν εἰσίν. θήκην πατρὸς τὴν σορὸν λέγει ἔνθα τὸ λείψα‐ νον ἐτέθη.
El 901	νεώρη τὸν νεωστὶ ἠρτημένον· ἢ ἐκ νέου τινὸς καὶ ὥραν ἔχοντος νέαν.
El 903	ψυχῇ σύνηθες ὄμμα ὅραμα ὃ ἀεὶ ἐφαντα‐ ζόμην κατὰ ψυχήν.
El 908	τὸ μὲν ἀπὸ τῆς ὄψεως τοῦ βοστρύχου κινεῖ‐ σθαι ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν γελοῖον· πιθανῶς οὖν ἐπάγει ὅτι οὐδενὶ ἄλλῳ ἢ τῷ πάνυ συνημμένῳ κατὰ γένος τὰ τοιαῦτα προσήκει.
El 909	τόδε τὸ ἀποκείρασθαι τὰς κόμας δῆλον ὅτι.
El 915	τἀπιτίμια τὰ ἐπὶ τῇ τιμῇ γινόμενα τοῦ πατρός. γράφε τἀγλαΐσματα.
El 919	κῦρος ἐπιτευκτικὴ καὶ κυρία. ἐπιτυχία.
El 922	φέρει γράφε ἔφυς.
El 929	ὅ ἐστιν οὐ κατὰ τοῦτο τῇ μητρὶ δυσχερὴς ὀφθεὶς καὶ διὰ τῆς ἀγγελίας λυπήσας αὐτήν. δυσχερὴς γράφε δυσμενής.
El 933	μνημεῖ’ Ὀρέστου τοῦ Ὀρέστου μνημόσυνα.
El 942	ὧν ἐγὼ φερέγγυος; ὧν ἐγὼ εἰς τὸ πράττειν ἀσφαλής εἰμι; φερέγγυος λέγεται ὁ ἀναδεξάμενός τι καὶ δυνά‐ μενος ἀποτῖσαι οἷον ἀξιόχρεως, δυναμένη ἀναδέξασθαι
5	〈τὴν ἐγχείρησιν〉.	143
El 944	τοῦτο τῷ προτέρῳ ὅμοιον ἦ τοὺς θανόντας ἐξαναστήσω ποτέ;
El 945	εὐτυχεῖ ἀντὶ τοῦ ἐπιτυγχάνεται.
El 946	ξυνοίσω συμπονήσω. τοῦτο συνῳδὸν τῷ τί γὰρ κελεύεις ὧν ἐγὼ φερέγγυος;
El 953	πράκτορ’ ἔκδικον.
El 958	ποῖ ἀντὶ εἰς τίνα χρόνον;
El 964	οὐ γὰρ ὧδ’ ἄβουλός ἐστ’ ἀνήρ προειποῦσα τὰ δεινὰ τὸ χαλεπώτερον ἐπιφέρει, ὡς οὐδὲ μεταβολῆς τυχεῖν ἐλπὶς ἔνεστιν.
El 972	γνώμη.
El 975	τίς γάρ ποτ’ ἀστῶν ὅρα ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ τὰς ἐπιχειρήσεις τῆς Ἠλέκτρας ὅτι πάντα τέθεικεν τὰ ἀγαθὰ ἅπερ αὐταῖς παρέσται ἀνελούσαις τὸν Αἴγισθον, τὰ δὲ ἕτερα ὑπεξῄρηκεν ὁποῖα πείσονται ἁλοῦσαι·
5	καίτοι ἦν κατὰ τὸ πάθος τῆς Ἠλέκτρας κἀκεῖνα προσ‐ θεῖναι, ὅτι καλόν μοι ἀποθανεῖν οὕτω δυστυχούσῃ ὁποῖα καὶ πρόσθεν ἔλεγεν ὡς χάρις μὲν ἂν θάνω λύπη δ’ ἐὰν ζῶ·
10	ἀλλ’ ᾔδει τὸ περίφοβον τῆς Χρυσοθέμιδος ὥστε ἑκοῦσα τοὺς δειλοτέρους τῶν λόγων ὑπεξεῖλεν ὥστε μηδὲ εἰς ἔννοιαν τῶν κινδύνων ἐκείνην καταστῆσαι.
El 977	ἴδεσθε τώδε ἐπὶ τῶν θηλυκῶν τοῖς ἀρσενι‐ κοῖς [ἀρσενικοῖς] ἄρθροις κέχρηται ὅπερ σύνηθες Ἀτ‐ τικοῖς· τὼ χεῖρε γάρ φασι· καὶ Ὅμηρος τὼ δὲ βάτην τρήρωσι πελειάσιν ἴθμαθ’ ὁμοῖαι.	144
5	τώδε ἀντὶ τάσδε.
El 978	ὣ ἀντὶ αἵτινες.
El 980	προὐστήτην φόνου προέστησαν περὶ τοῦ φόνου τῶν ἐχθρῶν.
El 981	τούτω ἀντὶ τοῦ ταύτας.
El 990	ἐν τοῖς τοιούτοις ἐστίν ὁ χορὸς ὑπερτεθαυ‐ μακὼς τὸ τολμηρὸν τῆς Ἠλέκτρας φησὶν ὅτι μετὰ προγνώσεως καὶ ἀσφαλείας τὰ τοιαῦτα δεῖ καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν.
El 992	εἰ φρενῶν \| ἐτύγχαν’ εἰ ἐφρόνει.
El 993	ἐσῴζετ’ ἂν \| [φησὶ] τὴν εὐλάβειαν οὐ σῴζει, φησί, τὴν εὐλάβειαν ἀλλ’ ἔστι θρασεῖα καὶ ῥιψοκίν‐ δυνος.
El 995	τοιοῦτον θράσος \| αὐτή θ’ ὁπλίζῃ λίαν ἐμ‐ φαντικῶς τῷ θράσει φησὶν αὐτὴν ὁπλίζεσθαι ὡς μηδὲν ἀμυντήριον αὐτὴν ἔχουσαν ἢ μόνον θράσος.
El 997	γυνὴ μὲν οὐδ’ ἀνήρ ταῦτα πάντα ὅμοιά ἐστι τοῖς ἐν Ἀντιγόνῃ, εἰ 〈δέ〉 τις παραβάλοι εἴσεται τοῖς αὐτοῖς διανοήμασι χρησάμενον Σοφοκλέα.
El 998	τοῦτο δεύτερον κεφάλαιον.
El 999	δαίμων δέ τοῦτο τρίτον κεφάλαιον καὶ ἀναγ‐ καιότερον, ὡς οὐδὲ ἐκ παραδόξου κατορθῶσαι ἡμᾶς τὴν ἐπιχείρησιν εἰκὸς τῆς τύχης μὴ συλλαμβανομένης.
El 1000	ἀπορρεῖ ἐλαττοῦται, μαραίνεται.	145
El 1005	λύει γὰρ ἡμᾶς οὐδέν οὐ λυσιτελεῖ γὰρ ἡμῖν, φησίν· οὐκ ἀπαλλάσσει τῶν κακῶν. ἀντὶ οὐδὲν ἡμᾶς ἐκλύσεται.
El 1006	δυσκλεῶς θανεῖν ἐνταῦθα δηλοῖ τὸ μετ’ αἰσχρᾶς τιμωρίας ἀποθανεῖν· καὶ Ὅμηρος μὴ μὲν δὴ καθαρῷ θανάτῳ ἀπὸ θυμὸν ἑλοίμην.
El 1007	ἀλλ’ ὅταν θανεῖν \| χρῄζων ὅρα ὅτι τοῦτο δηλοῖ τὸ δυσκλεῶς. λείπει τὸ καλῶς.
El 1008	εἶτα μηδὲ τοῦτ’ ἔχῃ οὐ τὸ τοῦ θανάτου δεινόν ἐστιν ἀλλ’ ὅταν ἐπιθυμῶν τις ἀποθανεῖν ὥστε τὰς παρούσας κολάσεις ἐκφυγεῖν τότε μηδὲ τούτου τύχῃ· τοιαῦτα οὖν πεισόμεθα ὧν ὁ θάνατος αἱρετώ‐
5	τερος.
El 1013	ἀλλὰ τῷ χρόνῳ ποτὲ ἐν ὑπερβατῷ.
El 1018	ἃ ’πηγγελλόμην ἀντὶ ἃ ἠξίουν, τὸ δὲ παρακαλεῖν ἐπαγγέλλειν φησίν.
El 1019	ἀλλ’ αὐτόχειρί μοι παρατήρει κἀνθάδε τὴν εὐτολμίαν ὡς καὶ ἐν Ἀντιγόνῃ. γράφε ἀλλ’ οὐδὲν ἧσσόν μοι.
El 1026	εἰκὸς γὰρ τὸν κακῶς ποιεῖν ἐπιχειροῦντα καὶ πάσχειν κακῶς· τοῦτο δὲ Πινδαρικὸν ἐπεὶ ῥέζοντά τι καὶ παθεῖν ἔοικεν.
El 1028	οἷον ἔσται καιρὸς ὅτε με εὐφημήσεις.
El 1036	οὐκ ἀτιμάζω σε ἀλλὰ προνοοῦμαί σου.	146
El 1039	ἦ δεινὸν εὖ λέγουσαν δεινὸν ἐμὲ καλῶς λέγουσαν δοκεῖν ἐξαμαρτάνειν· ἐπεὶ δὲ ἡ Χρυσόθεμις καλῶς λέγει, δοκεῖ δὲ ἁμαρτάνειν διὰ τὸ μὴ πράσσειν τὰ δίκαια ὑπὲρ ἐκδικίας τοῦ πατρὸς πρὸς τοῦτό φησιν
5	ἡ Ἠλέκτρα, δεινόν ἐστι σύμφορα δοκοῦσαν συμβου‐ λεύειν ἄδικα πράσσειν καὶ ἁμαρτάνειν, ὅπερ ἡ Χρυσόθε‐ μις εἰς Ἠλέκτραν τρέπει ἐν τῷ ἑξῆς στίχῳ.
El 1040	εἴρηκας ὀρθῶς ᾧ σὺ πρόσκεισαι κακῷ τὸ ἁμαρτάνειν· λέγουσα γὰρ δίκαια καὶ εὐπρεπῆ ἐν αὐτοῖς ἁμαρτάνεις· ἀλυσιτελῆ γὰρ ἐπιχειρεῖς ποιεῖν.
El 1044	ἀλλ’ εἰ ποιήσεις ταῦτα οἷον τοῖς δεινοῖς περιπεσοῦσα ἐπαινέσεις με σύμφορά σοι συμβουλεύ‐ σασαν.
El 1046	πάλιν εἰς τοὐπίσω, εἰς τὸ ἐναντίον.
El 1052	μεθέψομαι ἀντὶ κοινωνήσω.
El 1056	παρὰ τὸ Ὁμηρικὸν ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω.
El 1058	τί τοὺς ἄνωθεν φρονιμωτάτους τὸ ἄνωθεν ἢ τόπου ἢ χρόνου ἐστίν, ἄνωθεν ἐκ φύσεως ἢ τοὺς ἐν τῷ ἀέρι· οἰκεῖον δὲ τῷ χορῷ ἀγανακτοῦντι ἐπὶ τῇ Κλυταιμήστρᾳ τὸν περὶ τῶν ἀλόγων ἐνταῦθα παρα‐
5	λαβεῖν λόγον ὅτι ἐν τοῖς ἀλόγοις ζῴοις φυσική τίς ἐστι φιλοστοργία, ἡ δὲ Κλυταιμήστρα ἄστοργος· τὸ δὲ ἑξῆς, τί τοὺς ἄνωθεν φρονιμωτάτους οἰωνοὺς ὁρῶντες καλῶς κηδομένους τῆς τροφῆς ἀφ’ ὅτων τε ἂν βλα‐
5	στῶσι καὶ ἀφ’ ὧν ἂν ὄνησιν εὕρωσιν· ἐπὶ τῶν τέκνων	147
10	τὰ δύο, ἀφ’ ὧν τ’ αὐτοὶ βλαστῶσι, τὰ τέκνα, ἀφ’ ὧν τε [καὶ] ὄνησιν εὕρωσιν· λέγονται δὲ οἱ πελαργοὶ γεγηρακότας τοὺς γονεῖς βαστάζειν τοῖς πτεροῖς ἕως ὅτου πτεροφυήσωσιν.
El 1062	τάδ’ οὐκ ἐπ’ ἴσας τελοῦμεν καλῶς ὁ χορὸς καὶ ἑαυτὸν συγκαταλέγει ἵνα μὴ δοκῇ φορτικὸς εἶναι τούτοις καθ’ ὧν τὸν λόγον πεποίηται.
El 1065	οὐκ ἀπόνητοι ἀντὶ οὐκ ἐπὶ πολὺ ἔσονται ἀθῷοι οἱ περὶ Αἴγισθον καὶ Κλυταιμήστραν.
El 1066	ὦ χθονία βροτοῖσιν οὐ τὴν ἐπίγειόν φησιν ἀλλὰ τὴν κατὰ γῆς χωρῆσαι δυναμένην.
El 1068	τοῖς ἔνερθ’ Ἀτρείδαις ἢ Ἀγαμέμνονα ἢ Ὀρέστην· δοκοῦσι γὰρ αὐτὸν τεθνηκέναι.
El 1069	ἀχόρευτα φέρους’ ὀνείδη ἐφ’ οἷς οὐκ ἄν τις χορεύσειε, τὰ πένθιμα ὀνείδη, ὀνείδη δὲ ἐπειδὴ ὄνειδος ἦν τῇ Κλυταιμήστρᾳ ἐπιχαίρειν Ὀρέστῃ.
El 1070	ὅτι σφίσιν ἤδη ἡ ἀπότασις πρὸς τὴν Κλυ‐ ταιμήστραν· ἄγγειλον οὖν, φησίν, ὅτι τὰ κατ’ οἶκον νενόσηκεν καὶ οὐκ ἔστιν ὑγιῆ.
El 1072	οὐκέτ’ ἐξισοῦται οὐκέτι ἴσα φρονοῦσιν ὡς ἐν φιλίᾳ διαιτώμεναι ἀλλὰ στασιάζουσι πρὸς ἀλ‐ λήλας.
El 1074	πρόδοτος δὲ μόνα σαλεύει κινδυνεύει, ἐκ μεταφορᾶς τῶν νηῶν· μόνη δὲ αὐτὴ ἐφ’ ἑαυτῆς χωρὶς
El 1074	ἀγκύρας.	148
El 1075	τὸν ἀεὶ πατρός λείπει ἡ περί, περὶ τοῦ πατρὸς στενάχουσα ὡς τὸ Ὁμηρικὸν τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι ἀχνύμενός περ ὡς ἑνός·
5	τὸ δὲ ἑξῆς, ἀεὶ τὸν τοῦ πατρὸς μόρον στενάχουσα· ἢ τὸν ἀεὶ εἰς τὸν ἀεὶ χρόνον. λείπει ἡ περί.
El 1078	πρόνοιαν οὐκ ἔχουσα τοῦ μὴ ἀποθανεῖν ὅ ἐστιν ἀφειδοῦσα τῆς ἰδίας τύχης καὶ ῥιψοκινδυνοῦσα.
El 1079	τό τε μὴ βλέπειν ἑτοίμα ἑτοίμη καὶ τῆς ὄψεως στέρεσθαι τουτέστιν ἀποστερηθῆναι τῶν ὀμμά‐ των ἀντὶ καὶ ἀποθανεῖν ἑτοίμη καὶ ζῶσα κολάζεσθαι καὶ τοῦτο λέγει διδύμην Ἐρινύν· ἢ ἐπὶ τοῦ θανάτου
5	τὰ δύο, ἑτοίμη μὴ βλέπειν αὐτοὺς ἀλλ’ ἐν σκότει γε‐ νέσθαι τοῦ θανάτου ἐν τῇ αὐτῇ Ἐρινύι γενομένη τῷ Ἀγαμέμνονι ὅ ἐστι διπλῆ Ἐρινύς.
El 1080	διδύμαν—Ἐρινὺν Αἴγισθον καὶ Κλυται‐ μήστραν.
El 1084	νώνυμνος τῆς εὐκλείας θέλων γενέσθαι. ὦ παῖ παῖ οὕτω καὶ σύ, ὦ παῖ, εἵλου τὸν αἰῶνα πάγκλαυτον· κοινὸν δὲ διηνεκῆ [καὶ κοινὸν] ἐπὶ παντὸς αἰῶνος ἑαυτῆς.
El 1087	καταπολεμήσασα τὸ αἰσχρὸν καὶ νικήσασα οἷον τοὺς ἐχθροὺς καταγωνισαμένη.
El 1095	ἃ δὲ μέγιστ’ ἔβλαστε \| νόμιμα ἃ δὲ φυσικὰ
El 1095	καὶ μέγιστα νόμιμα ἔβλαστε τούτων ἀποφερομένην τὰ ἄριστα· ἢ ἐριστὰ ἀμφηρίστῳ τῇ εὐσεβείᾳ τῇ τοῦ Διὸς ἢ ἐριστὰ τῇ εὐσεβείᾳ ᾗ ἄν τις ἐρίσειεν ἀντὶ περι‐	149
5	σπουδάστῳ, προσφερομένην τῇ εὐσεβείᾳ τὰ νόμιμα ἀντὶ μετὰ εὐσεβείας πράττουσαν.
El 1097	ἄριστα τᾶ Διὸς γράφε ἄριστα τᾷ Ζηνός.
El 1098	θαυμαστὴ ἡ οἰκονομία τοῦ ποιητοῦ μὴ ἅμα τῇ ἀπαγγελίᾳ τοῦ θανάτου κομίσαι τὰ λείψανα ἵνα εὔλογος πρόφασις τῆς παρόδου γένηται τῷ Ὀρέστῃ καὶ παραυτὰ ὁ ἀναγνωρισμὸς πρὸς αὔξησιν τοῦ πάθους.
5	Ὀρέστης πάρεστιν σὺν τῷ Πυλάδῃ κομίζων τὰ λείψανα τῶν λογοποιουμένων ὀστῶν ἑαυτοῦ.
El 1101	ἱστορῶ γράφε μαστεύω.
El 1102	ἀζήμιος ἀληθὴς καὶ οὐχ ὑπέχων ζημίαν τοῦ ψεύδους.
El 1117	ἀξιοπίστως ἄγαν Ὀρέστης σκληρός ἐστιν οὐχ οἷον δεῖ ἄγγελον εἶναι καὶ συναχθόμενον τοῖς ἀτυχήμασιν ἔσθ’ ὅτε.
El 1123	εἰκὸς αὐτοῖς ἕπεσθαί τινας· περιπαθῶς δὲ λίαν τὸ ἥτις ἐστίν.
El 1126	λαβοῦσα τὸ τεῦχός φησιν· ὑπερφυῶς δὲ ἔχει τῇ διαθέσει λαβοῦσαν καὶ βαστάζουσαν τὰ ὀστᾶ ὀδύρεσθαι· Ὅμηρος ............. ζωὸν μέν σε ἔλειπον ἐγὼ κλισίηθεν ἰοῦσα.
El 1127	λοιπὸν μνημεῖον.
El 1137	σῆς κασιγνήτης δίχα οἷον τῆς μόνης σοῦ
El 1137	κηδομένης· ὅλα δὲ ἐπιτέταται τῷ πάθει διὰ τὸ παρεῖ‐ ναι τὸν Ὀρέστην ὡς καὶ Πηνελόπη παρόντα Ὀδυσσέα θρηνεῖ παρ’ Ὁμήρῳ ἐν οἷς φησι	150
5	〈κλαιούσησ〉 ἑὸν ἄνδρα παρήμενον· ἐνθάδε δὲ δίκαιον δηλοῦσθαι ὅτι ἀδελφὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ ἐν τῷ λόγῳ· ἀγνοῶν γὰρ αὐτὴν Ὀρέστης ἀπολο‐ φυρομένην γνώσεται.
El 1142	ἐν σμικρῷ κύτει τῇ θήκῃ.
El 1146	οὐ γὰρ ἦς, φησί, τῆς μητρός ποτε ἢ καὶ ἐμοῦ μᾶλλον ἵνα ἐπὶ τοῦ ἦσθα διαστείλωμεν, οὐκ ἦσθα τῆς μητρὸς ἀλλὰ μᾶλλον καὶ ἐμοῦ, οἷον ἐγώ σοι μᾶλλον ἤμην μήτηρ ἤπερ ἡ Κλυταιμήστρα, τὸ δὲ φίλος ἀντὶ
5	ὦ φίλος. ἄλλως: οὐκ ἦς τῆς μητρὸς φίλος μᾶλλον 〈ἢ〉 καὶ ἐμοῦ ἀντὶ οὐ τῇ μητρὶ προσέκεισο μᾶλλον· ἄμεινον δὲ τὸ ἕτερον διὰ τὴν ἡλικίαν τοῦ Ὀρέστου ἐφ’ ᾗ τὸ φίλον εἶναι αὐτὸν καὶ διακρίνειν τινὰ τότε οὐκ ἐν‐ εχώρει· μικρὸς γὰρ ἦν.
El 1171	πιθανῶς πρόσκειται τὸ ὄνομα τῆς Ἠλέκτρας ἵνα μάθῃ Ὀρέστης· οὐ γὰρ μόνη ἦν αὐτῷ ἀδελφή· τοῖς δὲ κοινοῖς βοηθήμασι χρῆται ὁ χορὸς ἐν τῇ παρ‐ ηγορίᾳ.
El 1174	ἀναγκαῖον ἐμφανισθῆναι τὸν Ὀρέστην· δι‐ εφθάρη γὰρ τὸ συνεκτικὸν τῆς ὑποθέσεως σιωπῶντος αὐτοῦ.
El 1178	τοῦτο δύναται μὲν καὶ ἡ Ἠλέκτρα λέγειν
El 1178	εὐπρεπέστερον δὲ τῷ χορῷ παράκειται ἵνα μὴ περὶ τοῦ ἑαυτῆς εἴδους εἴπῃ τι· θαυμαστῶς δὲ τὴν μὲν Κλυταιμήστραν ἀπὸ τοῦ λαμπροῦ σχήματος ὁ ἄγγελος	151
5	ἐγνώρισεν οὗτος δὲ οὐ γινώσκει τὴν Ἠλέκτραν διὰ τὸ κεκακῶσθαι τὸ σῶμα.
El 1180	ἆρα οὐ περὶ ἐμοῦ τάδε;
El 1184	μοι δή. ἐπισκοπῶν καθορῶν.
El 1185	ἐγὼ οὐδέν.
El 1186	ἐν τῷ ἐν τίνι ἢ διὰ τί; ποίῳ λόγῳ εἰρημένῳ τοῦτον συνῆψας τὸν λόγον;
El 1193	τῇδε εἰς τοῦτο.
El 1194	οὐκ ἴσα πράσσει τῷ τῆς μητρὸς ὀνόματι.
El 1211	πρὸς δίκης ἡ πρὸς ἀντὶ τῆς μετά.
El 1214	οὕτως ἄτιμός εἰμι τοῦ τεθνηκότος; ὥστε μηδὲ ὀνομάζειν αὐτόν;
El 1215	οὐχὶ σὸν ἀλλ’ ἐμόν. οὐ σοὶ προσῆκον.
El 1217	ἠσκημένον κατεσκευασμένον· ἀσκήματα γὰρ τὰ κατασκευάσματα.
El 1223	σφραγῖδα τὸν δακτύλιον.
El 1225	ὦ φθέγμ’ λείπει φίλτατον.
El 1233	γοναὶ σωμάτων ἀντὶ ἑνικοῦ, γονὴ σώματος ἐμοὶ φιλτάτου, τοῦ Ἀγαμέμνονος.
El 1235	εἴδεθ’ οὓς ἐχρῄζετε ἀντὶ ἐμέ.
El 1236	ἀντὶ σίγα ἕως ἂν κατὰ νοῦν ἀποβῇ τὸ πᾶν. παράκειται ἑκάστῳ τὸ οἰκεῖον· ἡ μὲν γὰρ γυνή
El 1236	τε οὖσα καὶ 〈παρὰ〉 προσδοκίαν εὐτυχοῦσα θρασυτέρα ἐστὶν ὁ δὲ ἀσφαλὴς διὰ τὸ νῦν πρῶτον ἐπιχειρεῖν	152
5	τοιούτῳ κινδύνῳ.
El 1239	ἀλλ’ οὐ τὰν Ἄρτεμιν ἡ ἀπότασις πρὸς Κλυταιμήστραν· ὅρα δὲ εἰ οἰκεῖα ταῦτα τῇ Ἠλέκτρᾳ παρόντος Ὀρέστου ὁπότε καὶ μόνη οὖσα τοσοῦτον ἐθρασύνετο.
El 1243	ὅρα γε μὲν δή ἐπὶ τὴν Κλυταιμήστραν τείνων φησὶν ὅτι τὸν Ἀγαμέμνονα ἀνεῖλεν.
El 1245	ὀτοττοῖ ἐπείπερ ὑπέμνησεν αὐτὴν τῆς τοῦ πατρὸς ἀναιρέσεως διὰ τῶν προειρημένων δύο στίχων φησὶν ὅτι ἐνέβαλές μοι κακὸν ἀνέφελον, καλυφθῆναι μὴ δυνάμενον, ἀσκίαστον ὡς 〈εἰ〉 ἔφη διάδηλον κακόν.
El 1246	ἀνέφελον ὑπὸ μηδεμιᾶς νεφέλης κρυβῆναι δυνάμενον.
El 1247	οὔ ποτε καταλύσιμον οὐ καταλυόμενον, ὁ δὲ νοῦς λήθης τυχεῖν μὴ δυνάμενον.
El 1251	ἀλλ’ ὅταν παρουσία ὅταν ἐπιτρέπῃ ὁ καιρὸς καὶ καλῇ ἢ ὁπόταν ἡ παρουσία τούτων ᾖ καὶ ὁ καιρὸς ἐπιτήδειος· τὸ γὰρ 〈νῦν〉 διεξιέναι τὰ κατὰ τὸν Ἀγα‐ μέμνονα δι’ ὄχλου ἦν τοῖς θεαταῖς ἐπισταμένοις τὸ
5	πᾶν καὶ περιμένουσιν ἰδεῖν τὰ ἐξ Ὀρέστου γινόμενα.
El 1253	ὁ πᾶς χρόνος πρέποι τῇ δίκῃ λέγειν με ταῦτα.
El 1255	τάδε δίκαια γράφε τάδε δίκᾳ.
El 1257	τόδε ποῖον; τὸ ἐλευθεροστομεῖν· τοιγαροῦν ἀντέχου τῆς ἐλευθεροστομίας.
El 1259	μὴ μακρὰν ἀντὶ μὴ μακρῶς.
El 1260	τίς ἄν, φησί, σοῦ φανέντος δικαίως ἕλοιτο
El 1260	ἀντὶ λόγων σιωπήν;	153
El 1265	ὑπερτέραν λείπει τὸ χάριν.
El 1266	τᾶς πάρος—χάριτος τῆς σῆς παρουσίας.
El 1276	μὴ ἀποστερήσῃς με, φησί, τοῦ μεθέσθαι τῶν 〈σῶν〉 προσώπων καὶ ἀπαλλαγῆναι μετὰ ἡδονῆς ὅπερ μοι παρέσται ἐπὶ πλέον μετεχούσῃ σου καὶ ἀπολαυούσῃ· οὕτω γὰρ ἀπαλλαγήσομαι μετὰ ἡδονῆς, ἐὰν δὲ ἤδη
5	ἀποστερήσῃς 〈με〉 σαυτοῦ μετὰ λύπης ἀπαλλαγήσομαι.
El 1278	ἄλλοισι τοῖς μὴ χαίρουσι τῇ ἐμῇ παρουσίᾳ.
El 1281	ὦ φίλαι, ἔκλυον ἃν \| ἐγώ ὦ φίλαι, οἵαν ἤκουσα φήμην περὶ τοῦ ἀδελφοῦ ἀπροσδόκητον ἐφ’ ᾗ οὔτε σιωπῆσαι ἂν ἠδυνάμην οὔτε ἀκούσασα βοῆσαι· καὶ γὰρ ἡ ἡδονὴ προετρέπετο αὐτὴν βοῆσαι καὶ ὁ
5	φόβος ὁ περὶ τὸν Αἴγισθον καὶ τὴν μητέρα σιωπῆσαι· ὅμως δὲ ἔχω σε φιλτάτην ἔχοντα πρόσοψιν. ὁ νοῦς, ἔκλυον αὐδὴν ἣν οὐδέποτε ἤλπισα 〈ἀκοῦ‐ σαι〉 καὶ ἔσχον τρόπον ἄναυδον τῷ μὴ δύνασθαι βοᾶν οὐδὲ βοῶντός τινος ἀκούειν δυναμένη· οὕτως ἐξέστην
10	ἐμαυτῆς· λέγει δὲ περὶ τῆς ἀπωλείας τοῦ Ὀρέστου ὅτε ἤκουσεν.
El 1291	ἐμφαντικὸν τὸ συνεχὲς τῆς ταὐτολογίας· ἤρκει γὰρ κἂν ἓν τῶν λελεγμένων.
El 1292	ἀφαιρεῖται γάρ, φησί, τὴν εὐκαιρίαν τῶν μελλόντων πραχθῆναι τῶν λόγων ἡ ἀδολεσχία.
El 1307	εἰκὸς γὰρ καὶ ἔξωθεν ταῦτα πεπύσθαι τὸν Ὀρέστην.
El 1311	ἐντέτηκέ μοι πρὸς τὴν μητέρα δῆλον ὅτι.
El 1322	τινὲς τὸν χορόν φασι λέγειν ταῦτα. τοῦ παιδαγωγοῦ μέλλοντος ἐξιέναι ὁ Ὀρέστης αἰ‐ σθόμενος τοῦ ψόφου ἀγνοῶν κελεύει αὐτὴν σιγᾶν διὸ καὶ Ἠλέκτρα ὡς ξένοις διαλέγεται.	154
El 1324	τοιαύτην ἀγγελίαν φέροντες ἣν οὐκ ἄν τις ἀπώσαιτο, λαβεῖν τὰ ὀστᾶ, οὐδὲ ἡδέως λάβοι ὅτι κακή ἐστιν.
El 1326	ἐπιτιμᾷ αὐτοῖς ὅτι φανεροὶ τοῖς ἐχθροῖς γίνονται.
El 1328	ἐγγενὴς ἐγγεγενημένος ἢ ἄξιος τοῦ γένους.
El 1333	οἷον πρὶν ἰδεῖν τὰ σώματα ὑμῶν οἱ ἐχθροὶ ἔγνωσαν ἂν τὰ βουλεύματα τῆς ψυχῆς.
El 1338	ἐν τοῖς τοιούτοις καιροῖς.
El 1344	θαυμαστῶς ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐπὶ πλέον διατρί‐ βειν ὡς καὶ Ὀρέστης ἐν τοῖς ἔμπροσθεν τὰ μὲν περισσεύοντα τῶν λόγων ἄφες· ὁ δὲ νοῦς, καὶ τὰ μὴ καλῶς ἀλλὰ κακῶς αὐτοῖς ἔχοντα
5	καὶ αὐτὰ νῦν καλῶς ἔχει ἕως οὐδέπω τιμωρίας τυγχά‐ νουσιν ἅπερ λεγόμενα πρὸς ἄκρον ἐστὶ παροξυντικά.
El 1346	τίς οὗτός ἐστ’, ἀδελφέ; οὐκ ἠρώτησεν τοῦτο Ὀρέστην πρότερον ἡ Ἠλέκτρα ὑπὸ τῆς χαρᾶς ἀλλ’ ἐφύλαξεν νῦν ὁ ποιητὴς εἰς ἕτερον ἀναγνωρισμόν.
El 1349	οὗ χεροῖν εἰς τὸ Φωκέων πέδον ὑπεξ‐ επέμφθην σῇ προμηθίᾳ.
El 1366	ταῦτα τὰ κατ’ ἐμέ φησιν.
El 1368	ἐνταῦθα ἀνεκάλυψε τὸ χρήσιμον τῆς ἀπο‐ δημίας Αἰγίσθου.
El 1369	ἐφέξετον μελλήσετε.	155
El 1372	τὸ οὐδὲν παρέλκει.
El 1378	λιπαρεῖ—χερὶ ἀντὶ λιπαρῶς, συνεχῶς.
El 1379	ἐξ οἵων ἔχω ὡς δυνάμεως ἔχω, λόγοις ἀξιοῦν, οὐ θύειν.
El 1382	τἀπιτίμια τοὺς μισθούς.
El 1384	ἴδεθ’ ὅπου προνέμεται εἰσεληλύθασι μὲν ἐνταῦθα οἱ περὶ Ὀρέστην καὶ Πυλάδην τοῦτο δὲ ἤτοι ὁ χορός φησι κἂν τῆς Ἠλέκτρας συνεισελθούσης αὐ‐ τοῖς καὶ τὸ ἴδετε πρὸς ἀλλήλας φασὶν αἱ [ἀπὸ] τοῦ
5	χοροῦ ἢ ὅτι ἔξω οὖσα ἡ Ἠλέκτρα λέγει πρὸς τὸν χορὸν τοὺς δύο στίχους καὶ οὕτως εἰσέρχεται καὶ ἔστι διά‐ λειμμα 〈βραχὺ〉 ὥστε ἐξελθοῦσαν αὐτὴν ἄρχεσθαι τοῦ ὦ φίλταται γυναῖκες· παρατήρει δὲ ὅτι ἐπὶ μὲν τῇ τοῦ ἀγγέλου παρουσίᾳ
10	προοικονομεῖ ὁ ποιητὴς ἔξω διατρίβειν τὴν Κλυται‐ μήστραν δι’ ἃς προείπομεν αἰτίας ἐνθάδε 〈δὲ〉 τῶν λόγων γενομένων πρὸς τὴν Ἠλέκτραν ἐκ τοῦ Ὀρέστου οὐδὲν λείπει εἰς τὸ ἀνελεῖν τὴν Κλυταιμήστραν ἅπερ ἐν τῷ ἐμφανεῖ ὁ ποιητὴς οὐκ εἰσήγαγεν.
15	τοῦ Ὀρέστου εἰσελθόντος ὁ χορὸς ταῦτά φησιν.
El 1385	τὸ δυσέριστον αἷμα φυσῶν οἷον ὁ Ἄρης συναγελάζεται αὐτοῖς φυσῶν αἷμα καὶ φόνον, δυσέρι‐ στον δὲ τὸν δι’ ἔριν γινόμενον [κακόν]· τὸ δὲ κακῶν
El 1385	οὐχ ὡς κατηγοροῦσά φησιν (ἐναντίον γὰρ τῷ ἤθει	156
5	τοῦ χοροῦ) ἀλλ’ ὅτι τὰ τοιαῦτα ἔργα οὐχ ἡδέα τοῖς ἀνθρώποις.
El 1388	ἄφυκτοι κύνες ἤτοι εἰς τὸν Ὀρέστην ἀπο‐ τείνεται ἐν τῷ ἄφυκτοι κύνες ἢ ἐπὶ τῶν Ἐρινύων, εἰσῆλθον εἰς τὸν οἶκον αἱ Ἐρινύες ἃς οὐκ ἔστι φυγεῖν.
El 1389	ὥστ’ οὐ μακρὰν ἔτ’ ἀμμένει οὐ περὶ τοῦ ὀνείρου τῆς Κλυταιμήστρας φησὶ (τοῦτο γὰρ βίαιον) ἀλλὰ τοῦτό φησιν, ἃ κατ’ ἐμαυτὴν ὠνειροπόλουν οὐκ εἰς μακρὰν ἔσται μετέωρα ἀλλ’ εὐθέως τελεσθήσεται.
El 1391	παράγεται γὰρ ἐνέρων \| δολιόπους ἡ Ἐρινὺς ἀφόβως χωροῦσα ἢ δαίμων τις ἁπλῶς βοηθὸς νεκρῶν· ἢ ἐπὶ τοῦ Ὀρέστου, παρέρχεται, φησίν, ἔσω στέγης ὁ Ὀρέστης· ἐνέρων δὲ ἀρωγὸς ἤτοι τοῦ Ἀγαμέμνονος ἢ
5	τῶν χθονίων θεῶν βοηθὸς ὅ ἐστιν ὑπηρέτις.
El 1393	ἑδώλια ἑδράσματα. ἀρχαῖα οἰκήματα.
El 1394	νεακόνητον αἷμα τὸ ξίφος τὸ ἠκονημένον εἰς αἷμα καὶ φόνον.
El 1395	ὁ Μαίας δὲ παῖς ὁ Ἑρμῆς αὐτὸν ἄγει πρὸς αὐτὸ τὸ τέρμα κατακρύψας σκότῳ τὸν ὑπ’ αὐτοῦ γινό‐ μενον δόλον. Ἑρμῆς.
El 1398	ἐξερχομένη ταῦτά φησιν.
El 1400	ἐς τάφον εἰς τὸ περίδειπνον τὸ ἐπὶ τῷ Ὀρέστῃ δοκοῦντι ἀπολωλέναι.
El 1402	ἐν τούτοις δῆλον ὅτι εἰσῆλθεν ἐν τοῖς ἔμ‐
El 1402	προσθεν Ἠλέκτρα.	157
El 1404	αἲ αἴ, ἰὼ στέγαι ἔθος ἔχουσι τὰ γεγονότα ἔνδον ἀπαγγέλλειν τοῖς ἔξω οἱ ἄγγελοι, νῦν δὲ διὰ τὸ μὴ διατρίβειν ἐν τῷ δράματι οὐκ ἐποίησεν· τούτῳ γὰρ προκείμενον τὸ κατὰ τὴν Ἠλέκτραν ἐστὶ πάθος·
5	νῦν τοίνυν βοώσης ἐν τῇ ἀναιρέσει τῆς [Ἠλέκτρας] Κλυταιμήστρας ἀκούει ὁ θεατὴς καὶ ἐνεργέστερον τὸ πρᾶγμα γίνεται ἢ δι’ ἀγγέλου σημαινόμενον· καὶ τὸ μὲν φορτικὸν τῆς ὄψεως ἀπέστη τὸ δὲ ἐναργὲς οὐδὲν ἧσσον καὶ διὰ τῆς βοῆς ἐπραγματεύσατο.
El 1405	φίλων ἔρημοι ὁ λόγος ἀποτείνεται πρὸς Αἴγισθον.
El 1406	βοᾷ τις ἔνδον οἰκεῖον τὸ διανόημα γυναι‐ κῶν, τὸ δὲ ἀνήκουστα οὐχ ὡς καταγινώσκουσαι τοῦ Ὀρέστου φασὶν ἀλλὰ πᾶν τὸ πρᾶγμα ἐκτρεπόμεναι.
El 1413	ὦ πόλις, ὦ γενεά ὦ γενεὰ τοῦ οἴκου τού‐ του, κατὰ ταύτην σε τὴν ἡμέραν ἡ Μοῖρα εἰς φθορὰν καὶ ἐλάττωσιν τοῦ γένους ἄγει.
El 1417	ζῶσιν ἀντὶ ἐπεξέρχονται ἑαυτούς.
El 1420	ὑπεξαιροῦσι ἐκχέουσι τὸ αἷμα τῶν φονευ‐ σάντων οἱ φονευθέντες.
El 1425	Ἀπόλλων εἰ καλῶς ἐθέσπισεν οἷον οὐκ ἀπ’ ἐμαυτοῦ ἐπιβαλλόμενος ἔπραξα ἀλλὰ πειθόμενος θεῷ.
El 1428	λεύσσω γὰρ Αἴγισθον οἷον ὑποστρέψαντα· μετεκέκλητο γὰρ ἴσως ὑπὸ Κλυταιμήστρας.
El 1434	νῦν, τὰ πρὶν εὖ θέμενοι τὰ μὲν πρὶν εὖ θέμενοι, τὰ κατὰ τὴν Κλυταιμήστραν, ὡς καὶ 〈τὰ〉 ὕστερον εὖ εἴη, τὰ κατὰ Αἴγισθον.
El 1437	δι’ ὠτὸς ἂν παῦρά γε μὴ ἀνατεταμένως φθέγγεσθαι ἀλλ’ ἐλαφρῶς ἐν ὠτὶ λαλεῖν δεῖ μηδὲ μηκύνειν τὸν λόγον.	158
El 1438	ὡς ἠπίως ἐννέπειν γράφε νηπίων, ὡς [ἂν] μικρῶν παίδων ῥήματα οὕτως αὐτῷ ἀφελῶς διαλέγεσθαι δεῖ μὴ ἀνακαλύπτοντας εὐθέως τὸ γεγονὸς κατὰ τὸν οἶκον. γράφε νηπίῳ.
El 1439	πρὸς ἄνδρα τόνδε συμφέροι καθ’ ὑπερ‐ βατόν, συμφέροι ἂν πρὸς τοῦτον τὸν ἄνδρα ὀλίγα δι’ ὠτὸς αὐτοῦ ἐννέπειν ὡς [ἂν] ἀνοήτῳ διαλεγόμενον· λείπει δὲ καὶ τῷ λόγῳ, διαλεγόμενον τῷ νηπίῳ· ἢ
5	πρὸς αἰτιατικὴν μετακτέον, πρὸς τὸν ἄνδρα συμφέροι 〈ἂν〉 τοῦτον ὡς πρὸς νήπιον ἐννέπειν ὀλίγα διὰ τοῦ ὠτὸς ὅπως [ἂν] ἀπατηθεὶς ἐμπέσοι εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς δίκης τὸν λάθρᾳ κατ’ αὐτοῦ γινόμενον.
El 1450	δίδασκέ με γράφεται μήνυέ μοι.
El 1457	ἐπισαρκάζουσα τάδε φησίν.
El 1458	κελεύει ὁ Αἴγισθος ἐμφανῶς δείκνυσθαι τὸ σῶμα τοῦ Ὀρέστου, οἱ δὲ ἐπιδεικνύουσι τὸ τῆς Κλυ‐ ταιμήστρας.
El 1462	ἐὰν μὴ πείθηται, πρὸς βίαν κολάσεως τυχὼν 〈παρ’ ἐμοῦ〉 τότε φύσει φρένας καὶ εἴσεται ὅτι ἄμει‐ νον ἦν πείθεσθαι τῷ κρατοῦντι.
El 1466	οἷον ἐφθονήθη καὶ ἔπεσεν ὁ Ὀρέστης· εἰ δὲ μέμψις τις ἔπεστιν οὐ λέγω· εἰ δὲ μεμφόμεθα τοῖς
El 1466	περὶ αὐτῷ συμβᾶσιν οὐ λέγω.	159
El 1478	τοῖς θανοῦσιν τῷ Ὀρέστῃ.
El 1483	κἂν ἐπὶ μικρὸν κἂν σμικρόν. μὴ πέρα λέγειν ἔα περισσὴ γὰρ καὶ ἀπίθανος διατριβὴ πρὸς τῷ τέλει ἐκτείνειν λόγους.
El 1488	ταφεῦσιν οἰωνοῖς καὶ κυσὶ πρόθες αὐτόν.
El 1493	τόδ’ τὸ ἄταφον αὐτὸν αἰκισθῆναι.
El 1495	μὴ τάσσε μὴ ἐπίτασσε. πρόφασιν πιθανὴν εὗρε τοῦ μὴ ἐν τῷ ἐμφανεῖ φονεῦσαι αὐτόν.
El 1508	ἀντὶ τοῦ μετὰ πολλῶν καμάτων μόλις ἠλευ‐ θερώθης.
3t	τέλος Ἠλέκτρας.	160
OT t	ΕΙΣ ΟΙΔΙΠΟΥΝ ΤΥΡΑΝΝΟΝ.
OT 1	φιλόδημον καὶ προνοητικὸν τοῦ κοινῇ συμ‐ φέροντος τὸ τοῦ Οἰδίποδος ἦθος καὶ εὔνοιαν ἔχων ἀπὸ τοῦ πλήθους δι’ ὧν αὐτοὺς εὐηργέτησεν· εἰκότως οὖν κέχρηται τῷ τέκνα ὡσπερεὶ πατήρ· νέοι ὄντες
5	νῦν ἀπὸ τοῦ ἀρχαίου Κάδμου· οἰκτρὸν δὲ τὸ νέα.
OT 2	θοάζετε κατὰ διάλυσιν ἀντὶ τοῦ θάσσετε· ἢ θοῶς προκάθησθε.
OT 3	ἱκτηρίοις ἀντὶ τοῦ ταῖς ἱκετηρίαις· τὸ δὲ ἐξεστεμ‐ μένοι ἀντὶ κεκοσμημένοι· εἰώθασι γὰρ τῷ στέφειν χρῆσθαι ἀντὶ τοῦ κοσμεῖν· στέμμα δέ ἐστι τὸ προσειλη‐ μένον ἔριον τῷ θαλλῷ.
OT 4	πόλις δ’ ὁμοῦ μὲν θυμιαμάτων οἱ μὲν μηδὲν πεπονθότες ἐπὶ ἀποτροπῇ τοῦ κακοῦ θύουσιν καὶ παιᾶνας ᾄδουσιν οἱ δὲ ἐπταικότες ἐπὶ τοῖς οἰκείοις κακοῖς ἀποιμώζουσιν.
OT 6	ἃ ’γὼ δικαιῶν οὐ δι’ ἀγγέλων μαθεῖν τὴν αἰτίαν ἠξίωσα ἀλλ’ αὐτὸς παρεγενόμην προκηδόμενος ὑμῶν.	161
OT 8	ὁ πᾶσι κλεινός ἢ πᾶσι τοῖς ἐπιτεύγμασιν ἢ ὑπακούεται ἀνθρώποις· πιθανῶς δὲ τὸ ὄνομα τοῦ προλογίζοντος ἐδήλωσεν, ἅμα δὲ καὶ εἰς ἐπιθυμίαν φέρει τὸν θεατὴν τῶν περὶ τοῦ Οἰδίποδος· οὐκ εὐθὺς
5	δὲ τὰς αἰτίας τῆς δόξης ἐπάγει ἀλλὰ ταμιεύεται κατὰ βραχὺ ἐν καιρῷ ἐνθήσων· καλῶς δὲ οὐ δι’ ἀγγέλων ἀπήγγελται ἵνα διαλεγομένου αὐτοῦ ἐκ Δελφῶν εἰσ‐ αγάγῃ τὸν Κρέοντα.
OT 9	ἀλλ’ ὦ γεραιέ εὐτάκτως ἑκάστῳ τὸ δέον ἀπένειμεν, διὰ μὲν τῶν παίδων τὸν οἶκτον τῆς ἱκετείας διὰ δὲ τοῦ πρεσβύτου ἡ πρὸς τὸν βασιλέα ἀπόκρισις· εἰς γὰρ τοῦτο ἀπρεπὲς τὸ τῶν νέων πρόσωπον· δεδή‐
5	λωται οὖν ἡμῖν τὸ χρήσιμον τῆς παρουσίας τοῦ γέροντος.
OT 10	τίνι τρόπῳ ἀντὶ ἐπὶ ποίᾳ προφάσει ἱκετεύετε; εἶτα ἐπιφέρει τὰς αἰτίας· ἢ γὰρ διὰ δέος κολάσεως ἢ παθόντες ἐκδικίας τυχεῖν ἀξιοῦτε ὅπερ ἐδήλωσε διὰ τοῦ στέρξαντες οἷον ἤδη πεπονθότες.
OT 12	δυσάλγητος σκληρός, δυσμετάκλαστος, ἀναλγής, ἀπαθής, ἀνηλεής, ἴσον τῷ ἀνάλγητος καὶ σκληρός.
OT 13	ἱερεὺς πρεσβύτης Διός.
OT 14	ἀλλ’ ὦ κρατύνων ἐν τῷ πρώτῳ λόγῳ ἐγνώ‐ καμεν τὸ ὄνομα τοῦ Οἰδίποδος καὶ ὅτι παιᾶνές εἰσιν ἐν τῇ πόλει, νῦν δὲ διὰ τῆς ἐντέχνου ἐπεξεργασίας ὅτι καὶ βασιλεὺς καὶ τὴν αἰτίαν τῶν παιάνων· προαγωγὸν	162
5	δὲ εἰς πειθὼ τὸ προοίμιον.
OT 15	τοῦτο καὶ τὴν ἡλικίαν σημαίνει καὶ δυσωπη‐ τικόν πως τυγχάνει· ὡς γὰρ ἐπὶ θεοῦ βωμοὺς πάρεισιν ἐπὶ τοὺς πρὸ τῶν βασιλείων ἱδρυμένους.
OT 17	πτέσθαι ἀντὶ τοῦ βαδίσαι, ἡ δὲ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν νεοττῶν· τὸ δὲ σὺν γήρᾳ βαρεῖς ἐφ’ ἑαυτοῦ τῷ πληθυντικῷ ἐχρήσατο· καὶ τὸ ἱερεῖς ὁμοίως.
OT 19	λεκτοί τὸ λεκτοὶ τάχα μὲν εἰς σύστασιν τῶν παίδων τάχα δὲ καὶ δημοσίαν ἐκφαίνει τὴν ἐκπομπὴν ὡς ἐπιλεχθεῖσαν καὶ πεμφθεῖσαν παρὰ τοῦ κοινοῦ.
OT 20	πρός τε Παλλάδος διπλοῖς \| ναοῖς δύο ἱερὰ ἐν ταῖς Θήβαις ἵδρυται τῇ Ἀθηνᾷ τὸ μὲν Ὀγκαίας τὸ δὲ Ἰσμηνίας· οἱ δὲ οὕτω, τὸ μὲν Ἀλαλκομενείας τὸ δὲ Καδμείας· τινὲς δὲ τὸν τῆς Ἀλαλκομενείας οὐκ ἐν
5	Θήβαις εἶναι ἀλλ’ ἐν κώμῃ.
OT 21	ἐπ’ Ἰσμηνοῦ τε μαντείᾳ καὶ γάρ ἐστι παρὰ τῷ Ἰσμηνῷ Ἀπόλλωνος ἱερὸν διό φησι μαντείᾳ σποδῷ, τοῦτο δὲ ἀντὶ τοῦ βωμῷ ὅτι διὰ τῶν ἐμπύρων ἐμαν‐ τεύοντο οἱ ἱερεῖς ὥς φησι Φιλόχορος.
OT 23	σαλεύει ἡ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν χειμαζομένων νεῶν.
OT 25	φθίνουσα μὲν κάλυξιν οὐ μόνον ἀφορίαν φησὶν εἶναι τῆς γῆς ἀλλὰ καὶ τοὺς πεφηνότας καρποὺς διαφθείρεσθαι ὑπὸ τοῦ λοιμοῦ. σὺν τοῖς βλαστήμασιν.	163
OT 27	ὁ πυρφόρος θεός ὁ λοιμὸς ὁ πυρετοφόρος· τὸν γὰρ πυρετὸν πῦρ καλοῦσι καὶ τὸ ἐναντίον ὡς Ὅμηρος καί τε φέρει πολλὸν πυρετόν.
OT 28	σκήψας ἐπιβαλών, ἐπιφέρων.
OT 29	δῶμα Καδμεῖον περιφραστικῶς ἡ πόλις· ἢ ἀντὶ τὰ δώματα πάντα [τὰ] τῆς πόλεως.
OT 33	ἀνδρῶν δὲ πρῶτον οὐ μόνον οὖν ὡς βασιλέως δέονται ἀλλὰ καὶ σοφοῦ· κατὰ βραχὺ δὲ παρεμβάλλει ἡμῖν ὁ ποιητὴς τὰ τῆς ἱστορίας τοῦ Οἰδίποδος. συμφοραῖς βίου ταῖς βιωτικαῖς συντυχίαις.
OT 34	ἔν τε δαιμόνων συναλλαγαῖς καὶ ἐν ταῖς πρὸς τὸ θεῖον κοινωνίαις καὶ φιλίαις [τὸ] στοχάζεσθαι τῆς τῶν θεῶν διανοίας· ἐκ τούτου δὲ παθητικωτέραν τὴν τραγῳδίαν ποιεῖ ὅταν ὁ τοιοῦτος εἶναι νομιζόμενος
5	φανῇ καινοῖς μύσεσιν ἔνοχος.
OT 35	ὅς τε μολὼν ἄστυ Καδμεῖον, ἵνα καὶ ἡ ἀπὸ ξένης ἄφιξις αὐτοῦ δηλωθῇ· σκληρᾶς δὲ ἀοιδοῦ ὅτι τὸ ἀοιδοῦ εὔφημόν ἐστιν προσέθηκε σκληρᾶς ὅ ἐστι δυσκόλου διὰ τὸ αἴνιγμα ἢ φονικῆς.
OT 38	οὐδ’ ἐκδιδαχθείς οἷον οὐ προακούσας παρ’ ἡμῶν τὸν τρόπον τῶν αἰνιγμάτων ὅπερ συνελάμβανέν πώς σοι πρὸς τὴν λύσιν· ὡς πρὸς θεοφιλῆ οὖν καὶ
OT 38	εὐτυχῆ ἀπαντῶσιν· περιττεύει δὲ ἡ ἐξ ἢ ἡ ὑπό.	164
5	προσθήκῃ συμβουλῇ, ἐπικουρίᾳ.
OT 40	κράτιστον πᾶσιν ἢ ὑπὸ πάντων κράτιστος εἶναι ὑπολαμβανόμενος ἢ πᾶσι τοῖς προειρημένοις, τύχῃ, συνέσει, θεοφιλίᾳ.
OT 41	πρόστροποι προσπεπτωκότες, προστετραμμένοι· ἴσως δὲ τοῦτο εἰπὼν ὁ ὑποκριτὴς προσπίπτει εἰς τοὺς πόδας τοῦ ἄρχοντος. προσπεπτωκότες.
OT 44	ὡς τοῖσιν ἐμπείροισιν ἐν τοῖς συνετοῖς τὰς συντυχίας καὶ τὰς ἀποβάσεις τῶν βουλευμάτων ὁρῶ ζώσας καὶ οὐκ ἀπολλυμένας, οὐ σφάλλεται ἀλλὰ τὸ ἀποβησόμενον στοχάζεται καλῶς.
OT 45	ζώσας ἀντὶ ἐνεργεστέρας.
OT 46	ἴθ’, ὦ βροτῶν ἄριστε διεξελθὼν τὰ τῆς πόλεως κακὰ καὶ ὅτι ἱκανός ἐστιν ἐπινοῆσαι ἀπαλλα‐ γὴν ἐπάγει ὅτι καὶ χρήσιμον σῷσαι τὴν πόλιν, μᾶλλον δὲ κινδυνῶδες τὸ ἀμελῆσαι· ἴθι οὖν καὶ εὐλαβήθητι
5	μὴ τὴν προϋπάρχουσαν δόξαν ἐπὶ τῇ εὐποιίᾳ ἀπολέσῃς· πάνυ δὲ αἰδημόνως οὐκ εἶπεν ὅτι οὐκέτι τιμήσει σε ἡ πόλις ἀλλὰ σὺν τῇ εὐχῇ τὸ ὅλον κατέθηκεν· εἰώθαμεν δὲ καὶ τῶν ἀτυχημάτων καὶ τῶν εὐημεριῶν μνημονεύειν καθὼς 〈οἱ〉 ἄρχοντες ἀποβῶσιν· ἔασον οὖν, φησίν,
10	ἀκέραιον τὴν προγεγενημένην σοι δόξαν ἵνα αὐτὸ τοῦτο λέγωμεν, ὅτι ἐπὶ Οἰδίποδος τῆς Σφιγγὸς ἀπαλ‐ λαγέντες ἐν εὐδίᾳ γεγόναμεν.
OT 48	προθυμίας λείπει τὸ ἕνεκεν.
OT 51	ἀλλ’ ἀσφαλείᾳ γνώμῃ ἀσφαλεῖ καὶ ἐχυρᾷ
OT 51	εὐβουλίᾳ τὸ ἐμπεσὸν κακὸν τῇ πόλει ἀνόρθωσον.	165
OT 53	ἴσος ὅμοιος.
OT 54	ὡς εἴπερ ἄρξεις τῆσδε τὸ πᾶν τοῦ κινδύνου, φησίν, εἰς σὲ φθάνει· τίνος γὰρ ἄρξεις ἢ ποίαν ἕξεις πολιτείαν ἀπολωλότων τῶν οἰκούντων;
OT 56	ὡς οὐδέν ἐστιν καὶ Ἀλκαῖός φησιν ἄνδρες 〈γὰρ〉 πόλεως πύργος ἀρήιοι καὶ Δημοσθένης, ἄνδρες γὰρ πόλις καὶ οὐ τείχη· ὅμοιον δὲ τὸ τῶν νεῶν ταῖς πόλεσιν ὅθεν καὶ 〈τὸ〉
5	τροπικῶς τοῖς ὀνόμασιν ἀπὸ τῶν εἰωθότων χρῆσθαι ἐπὶ τῶν πόλεων οἴακας νῦν ἀντὶ τοὺς ἄρχοντας λέγον‐ τας καὶ ὀρθῶς πλεῖν τὴν πόλιν φάσκοντας.
OT 58	ὦ παῖδες οἰκτροί οὐκ εἰς τὴν ἡλικίαν τοσοῦ‐ τον τὸ ὦ παῖδες ὅσον ἁρμόζον ἐστὶ τῷ φιλοφρονου‐ μένῳ ἤθει οἷον καὶ τὸ ὦ τέκνα ἐν ἀρχῇ· πρὸς τοὺς παῖδας δὲ διαλέγεται ὡς οἰκτροτέρους καὶ μᾶλλον
5	βοηθείας δεομένους, ἅμα δὲ καὶ διὰ τὸ πλῆθος ὡς ἐπικρατέστερον.
OT 65	ἀντὶ οὐκ ἀμέριμνόν με ὄντα παρακαλεῖτε φροντίζειν ἀλλὰ πρὸ πολλοῦ πεφροντικότα.
OT 67	πολλὰς δ’ ὁδοὺς ἐλθόντα πολλὰς γνώμης ἐπιβολὰς ἐν τῇ σκέψει πλανώμενος ἦλθον ἕως οὗ ἀρίστην εὗρον τὴν ἐπὶ τὸν θεὸν καταφυγήν· ἀρσενικῷ
OT 67	δὲ ἐχρήσατο πλάνοις ἀντὶ θηλυκοῦ.	166
5	ἀντὶ τοῦ πλάναις θηλυκῶς.
OT 70	Κρέοντ’, ἐμαυτοῦ οὐ τὸν τυχόντα ἔπεμψα ἀλλὰ τὸν ἀναγκαῖον· γαμβρὸν δὲ ἁπλοϊκῶς ἀντὶ τοῦ κηδεστήν.
OT 78	οἵδε τ’ ἀρτίως Κρέοντα προσστείχοντα οἱ ἠίθεοι πρὸς τὸ οὖς αὐτοῦ φασιν ὅτι πάρεστι Κρέων ὡς ὀξυωπέστεροι, δι’ αἰδῶ δὲ τοὺς λόγους παρῃτή‐ σαντο· ὁ δὲ ἱερεὺς ἅμα μὲν ὡς πρεσβύτης οὐχ ὁρᾷ
5	ἅμα δὲ κατὰ νοῦν ἔχων τὸν λόγον τοῦ βασιλέως.
OT 80	ὦ ’ναξ Ἄπολλον εἰκότως πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα ἡ ἀναβόησις· ἐν τῷ γὰρ ἀπὸ θεοῦ ῥηθησομένῳ χρησμῷ κεῖται τὸ τῆς ἀπαλλαγῆς· εἴθε οὖν παραγένοιτο Κρέων ἐπί τινι σωτηρίῳ τύχῃ λαμπρὸς ὥσπερ ἐκ τῆς περὶ
5	τὸ πρόσωπον καταστάσεως φαιδρός ἐστι· λεληθότως δὲ δείκνυσιν ἡμῖν τὸ σχῆμα τοῦ ὑποκριτοῦ ὁποῖον εἰσῆλθε. εἰ γὰρ ἀντὶ εἴθε.
OT 82	οὐ γὰρ ἂν κάρα \| πολυστεφής οἱ γὰρ ἐπί τινι αἰσίῳ παραγενόμενοι ἐκ Δελφῶν ἐστεμμένοι ἐπανῄεσαν ὡς καὶ Ἀριστοφάνης ἐν Πλούτῳ φησί.
OT 84	ξύμμετρος γὰρ ὡς κλύειν οὐκ ἔστι, φησί, μακρὰν ἀλλ’ ἐγγὺς καὶ μέτρον ἔχων τοῦ ἀκούειν διὰ τὸ πλησίον γενέσθαι.
OT 85	ἄναξ, ἐμὸν κήδευμα ἴδιον τῶν ἐν χρείᾳ καθεστώτων φιλοφρονεῖσθαι μείζοσιν ὀνόμασι τοὺς ταπεινοτέρους.
OT 87	ὁ μὲν Οἰδίπους τίς εἴη ὁ χρησμὸς ἐπυνθάνετο
OT 87	ὁ δὲ οὐκ εὐθὺς αὐτὸ τὸ ῥητὸν ψιλὸν εἶπεν· ἀπὸ γὰρ τῶν εὐφήμων ἄρξασθαι θέλει· ὁ δὲ νοῦς, λέγω γὰρ πάντα ἂν εὐτυχεῖν τὴν πόλιν εἰ καὶ τὰ δύσφημα	167
5	τύχοι [ἂν] κατ’ ὀρθὸν ἐξελθόντα τουτέστιν εἰ τὰ ἄγνωστα γνωσθείη, τὸ τίς ἐστιν ὁ φονεὺς Λαΐου· οὐδὲν γὰρ χαλεπὸν ἔνι ἐν τῷ χρησμῷ ἀλλ’ ἀγνοεῖται μόνον τὸ ὑπ’ αὐτοῦ ῥηθέν. καὶ τὰ δύσφορ’ εἰ τύχοι καὶ τὰ χαλεπὰ εἰ τύχοι
10	κατ’ ὀρθὸν προϊόντα πάντα εὐτυχεῖν ἡμᾶς λέγω.
OT 89	ἔστιν δὲ ποῖον τοὔπος; ὅτι ἀσαφῆ τὸν λόγον εἶπεν [ὅτι] ἀξιοῖ αὐτοῦ τοῦ ῥητοῦ ἀκοῦσαι· μέχρι γὰρ νῦν οὔτε θαρσήσας οὔτε ἔμφοβός εἰμι τῶν ὑπὸ σοῦ ἀκούσας.
OT 93	ἐς πάντας αὔδα ἀξίως τοῦ βασιλικοῦ ἤθους δημοσίᾳ φράζειν κελεύει ἅμα μὲν ἐπεὶ μηδὲν ὑπ‐ οπτεύων περὶ ἑαυτοῦ οἴεται καὶ θεοφιλὴς εἶναι ἅμα δὲ καὶ ὑπὲρ τοῦ ἐν μέσῳ ῥηθέντων ἀνυσθῆναι τὰ τῆς
5	ἀναζητήσεως· αὔξει δὲ ὁ ποιητὴς τὸ ὡς εὐνοϊκὸν ἦθος τοῦ Οἰδίποδος ὅπως 〈αὔξοιτο τὰ τῆς τραγῳδίας ὕστερον αἰτ〉ίου αὐτοῦ τῶν κακῶν ἀναφαινομένου. τῶνδε γὰρ πλέον φέρω \| τὸ πένθος περὶ τούτων πλέον ἀγωνίζομαι ἢ περὶ τῆς ἐμαυτοῦ ψυχῆς.
OT 95	λέγοιμ’ ἂν οἷ’ ἤκουσα ὅτι πολλάκις ἐκπί‐ πτουσι λοξοὶ χρησμοὶ ἐμφανῶς εἶπεν ἵνα μὴ γένηται ἀφορμὴ τοῦ παραπέμψασθαι τοὺς χρησμούς.
OT 101	χειμάζον Ἀττικῶς ἀντὶ τοῦ αἵματος χειμά‐
OT 101	ζοντος τὴν πόλιν, λέγει δὲ τοῦ Λαΐου.	168
OT 106	ἐπιστέλλει ἐντέλλεται, ὑποτίθεται.
OT 107	τοὺς φονέας καὶ αὐτόχειρας τούτου τιμωρεῖσθαι.
OT 109	δυστέκμαρτον δυσκατέργαστον, δυσζήτητον, δυσεύρετον, δυσκατάληπτον.
OT 110	ὥστε καὶ εὐχερῶς μὴ εἰς πολλὰ πλανω‐ μένους ἐξευρεῖν· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ ἔφασκε, λέγει δὲ τὸ πρᾶγμα.
OT 111	ἐκφεύγει λανθάνει.
OT 112	πότερα δ’ ἐν οἴκοις ὡς συνετὸς ὁ Οἰδίπους ζητεῖ τὰ καθ’ ἕκαστα εἶτα οὕτως ἐπὶ τὴν ἀναζήτησιν ἔξεισι μεταπεμψάμενος τοὺς πολίτας ἵνα καὶ ἀφορμὴ τῆς εἰσόδου γενήσεται.
OT 114	θεωρός ὁ πρὸς τοὺς θεοὺς διὰ χρησμὸν ἀπερχόμενος.
OT 116	οὐδ’ ἄγγελός τις οἷον οὐδὲ ἀκόλουθος παρ’ οὗ τις ἂν μάθοι καὶ χρήσαιτο πρὸς ζήτησιν.
OT 118	θνήσκουσι γὰρ πλὴν εἷς τις οἷον πάντες οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτῷ ἀνῃρέθησαν δηλονότι ὑπεραγωνι‐ ζόμενοι τοῦ δεσπότου πλὴν ἑνὸς ὃς διὰ δειλίαν ἐκ‐ φυγὼν οὐδὲν ἀκριβὲς εἶχεν εἰπεῖν πλὴν ὅτι ὑπὸ
5	λῃστῶν ἀνῃρέθη· ἄκρως δὲ ὑπέγραψε τὸ ἦθος τῶν δειλῶν· ἅμα μὲν γὰρ ἐξαίρουσι τὰ πεπραγμένα ἵνα μὴ δόξωσι διὰ δειλίαν φυγεῖν ἅμα δὲ καὶ ἐν παραφρο‐ νήσει ὄντες τὰ βραχέα μείζω δοξάζουσι· καλῶς δὲ ᾠκονόμηται ἵνα τέως μὴ ἐλέγχοιτο τὸ κατὰ τὸν Οἰδίποδα.
OT 122	οὐ μιᾷ \| ῥώμῃ ἀντὶ οὐχ ἕνα μόνον ἀλλὰ καὶ
OT 122	πολλούς.	169
OT 124	εἴ τι μὴ ξὺν ἀργύρῳ ἀντὶ εἰ μὴ ἐπὶ κέρδει· τείνει δὲ τοῦτο εἰς Κρέοντα ὡς αὐτοῦ συνθεμένου τῷ τοῦ Λαΐου φονεῖ διὰ τὴν βασιλείαν· ἐνθένδε οὖν ἐκ τῆς πόλεως ταύτης.
OT 126	καὶ τότε, φησί, ταῦτα ὑπενοεῖτο, ὅτι ἐπιβε‐ βούλευται.
OT 130	ἡ ποικιλῳδός ἠνάγκαζεν ἡμᾶς ἡ Σφὶγξ μεθ‐ έντας τὰ ἀφανῆ, τὰ κατὰ τὸν φόνον τοῦ βασιλέως (τοῦτο γὰρ ἀφανές), τὸ παρὰ ποσὶ κακὸν σκοπεῖν· ἢ οὕτως, ἡ Σφὶγξ ἠνάγκαζεν ἡμᾶς μεθέντας τὸ σκοπεῖν
5	τὰ κατὰ τὸν φόνον τὰ πρὸς ποσὶν ἀφανῆ ζητεῖν τουτ‐ έστι τὰ ἀφανῆ αἰνίγματα ζητεῖν τὰ παρακείμενα ἡμῖν.
OT 132	ἀλλ’ ἐξ ὑπαρχῆς αὖθις οἷον ἀναδραμοῦμαι ἐπὶ τὴν ἀρχὴν τοῦ πράγματος καὶ εἰς φῶς ἄξω· ἴσως δὲ λεληθότως καὶ τὸ ἕτερον ἔγκειται ἐν τῷ ἐγὼ φανῶ ὅπερ οὔ φησι μὲν ὁ Οἰδίπους μανθάνει δὲ ὁ ἀκροατής,
5	ἐπεὶ τὸ πᾶν ἐν αὐτῷ φανήσεται.
OT 134	τήνδ’ ἔθεσθ’ ἐπιστροφὴν γράφε τήνδε θε‐ σπίζει γραφήν.
OT 136	τιμωροῦντα προσχωροῦντα. προσβοηθοῦντα.
OT 137	ὑπὲρ γὰρ οὐχὶ τῶν ἀπωτέρω φίλων οὐ μόνον ὑπὲρ τοῦ ἀνῃρημένου βασιλέως ἄξιον ποιήσα‐ σθαι τὴν ἀναζήτησιν ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ αὐτοῦ ἐμοῦ· ὁ γὰρ ἐκείνῳ ἐπιχειρήσας ἴσως κἀμοὶ ἐπιβουλεύσει·
5	πεπλαγίασται δὲ πάλιν ὁ λόγος καὶ τὴν ἀλήθειαν αἰνίττεται τῷ θεάτρῳ ὅτι αὐτὸς δράσας τὸν φόνον ὁ
5	Οἰδίπους καὶ ἑαυτὸν τιμωρήσεται.	170
OT 141	καὶ τοῦτο κινητικὸν τοῦ θεάτρου· τὰ γὰρ ἐναντία προβήσεται.
OT 143	ἵστασθε ἀνίστασθε. ἱκτῆρας τοὺς ἱκετευτικούς.
OT 144	πιθανὴ ἡ εἴσοδος τοῦ χοροῦ· σκέπτεσθαι γάρ φησι δεῖν μετὰ τοῦ δήμου περὶ τῶν πρακτέων.
OT 147	ὦ παῖδες, ἱστώμεθα ἔξεισιν ὁ ἱερεὺς πράξας δι’ ὅπερ ἦλθεν, ἅμα δὲ καὶ ὑπὲρ τοῦ χώραν εἶναι ἑτέρῳ ὑποκριτῇ. ἀνιστώμεθα.
OT 148	ἐξαγγέλλεται ἐξαγγέλλει, ἡ δὲ χρῆσις Ἀττική.
OT 151	ὦ Διὸς ἁδυεπὲς φάτι κατὰ τὴν πρόσταξιν τοῦ βασιλέως πάρεισι πρεσβῦταί τινες ἐξ ὧν ὁ χορὸς συμπληροῦται· Διὸς δὲ ἡδυεπῆ φάτιν τὴν μαντείαν φησίν· ὁ γὰρ Ἀπόλλων ὑποφήτης δοκεῖ εἶναι τοῦ
5	πατρὸς καὶ παρ’ ἐκείνου λαμβάνειν τὰς μαντείας καὶ τοῖς ἀνθρώποις ἐκφέρειν· καὶ Ὅμηρος Διὸς ἄγγελος ὄσσα δεδήει· λείπει δὲ ἡ ἀπὸ ἵν’ ᾖ ἀπὸ τῆς Πυθῶνος. τίς ποτε τᾶς πολυχρύσου ἥτίς ποτέ ἐστιν· ὅτι
10	μὲν γὰρ πάρεστι λόγιον ἀπὸ τῆς Πυθῶνος ἀκηκόασιν τὸ δὲ ῥητὸν αὐτὸ ζητοῦσιν. λείπει ἡ ἀπό.
OT 153	ἐκτέταμαι φοβερὰν φρένα ἐκπέπληγμαι, φοβε‐ ρὰν δὲ τὴν περίφοβον· καὶ Ἀλκαῖος ἐλάφω δὲ βρόμος ἐν στήθεσσι φύει φοβερὸς
OT 153	ἀντὶ τοῦ περίφοβος.	171
5	δείματι πάλλων ἀντὶ τοῦ παλλόμενος φόβῳ, ἀγωνιῶν. πάλλων γράφε πολλῷ.
OT 154	ἰήιε Δάλιε Παιὰν ἐν τῷ μεταξὺ τοῦτο.
OT 155	ἀμφὶ σοὶ ἁζόμενος τοῦτο τοῖς πρὸ αὐτοῦ συναπτέον, ἀγωνιῶν τὴν φρένα ἐπὶ τοῖς ἀπὸ σοῦ χρησμοῖς. σεβόμενος τὰ ἀπὸ σοῦ εἰρημένα. ἢ νέον ἢ νεωστί.
OT 156	ἢ περιτελλομέναις ὥραις εἰς τὸν ἑξῆς χρόνον προϊούσης τῆς ὥρας· ὁ δὲ νοῦς, τί μοι ἢ νῦν ἢ μετὰ χρόνον ἀνύσεις;
OT 157	ἐξανύσεις ἐκπράξεις.
OT 158	Ἐλπίδος, ἄμβροτε Φάμα καλῶς παρ’ ὅσον 〈ἐν〉 ἐλπίδι τινὶ γενόμενοι οἱ ἄνθρωποι οὕτω φημί‐ ζουσι πρὸς τὸ λόγιον 〈ἢ〉 παρ’ ὅσον ὑπὸ ἐλπίδος [τε] καὶ χρησμοὺς αἰτοῦσιν ἀπὸ θεῶν.
OT 159	πρῶτα σὲ γράφε πρώταν γε. θύγατερ Διὸς μεταβαίνει λοιπὸν εἰς τὸ ἐπικαλεῖ‐ σθαί τινας τῶν θεῶν.
OT 160	γαιάοχόν τ’ ἀδελφεάν ἐπειδὴ ἡ αὐτή ἐστι τῇ Ἑκάτῃ, ἡ δὲ θεὸς αὕτη ἐν ταῖς ἀγοραῖς εἱλεῖται· γαιάοχον δὲ ἀντὶ τὴν πολιοῦχον ὥστε τὴν γῆν ἀντὶ τῆς πόλεως εἴληφεν.
OT 161	Εὔκλεια Ἄρτεμις οὕτω παρὰ Βοιωτοῖς τιμᾶται.
OT 162	καὶ Φοῖβον ἑκαβόλον τάχα μὲν διὰ τὸ ἐπὶ λοιμῷ τὴν εὐχὴν γενέσθαι ὧν αἴτιος εἶναι δοκεῖ τάχα
OT 162	δὲ διὰ τὴν μαντείαν.	172
OT 164	εἴ ποτε καὶ προτέρας τὸ ἠνύσατε ἀντὶ τοῦ ἐφθείρατε· καὶ Ὅμηρος ἦ θήν ς’ ἐξανύω γε καὶ ὕστερον ἀντιβολήσας· ἐκτοπίαν δὲ ἀντὶ τοῦ ξένην καὶ ἀλλόκοτον· ἢ ἠνύσατε
5	αὐτὴν ἐκτοπίαν γενέσθαι ὅ ἐστιν ἐκτὸς καὶ ἀπὸ τῶν τόπων τῆς πόλεως. ἄτας τῆς ἀπὸ τῆς Σφιγγός.
OT 166	ἠνύσατ’ ἐφθείρατε. ἐκτοπίαν ξένην. φλόγα πήματος περιφραστικῶς τὴν πημονὴν τὴν διάπυρον.
OT 169	πρόπας στόλος ἡ πᾶσα δύναμις.
OT 170	οὐδ’ ἔνι φροντίδος ἔγχος ἀλληγορικῶς ἡ βοήθεια παρὰ τὸ ἔχεσθαι οἷον οὐκ ἔνεστι τῷ νῷ τῆς φροντίδος ἔγχος, τοῦτο δὲ οἷον τὸ διὰ τῆς βουλῆς καὶ προμηθείας γινόμενον ἀλέξημα καὶ ἀμυντήριον.
OT 172	ἔκγονα \| 〈κλυτᾶσ〉 χθονός ἢ τὰ δένδρα ἢ τοὺς παῖδάς φησιν.
OT 173	αἵ τε γυναῖκες τῶν καμάτων ἐν τοῖς τόκοις οὐκ ἀνέχουσιν τουτέστιν οὐ περιγίνονται τῶν πόνων· τὸ δὲ ἀνέχουσιν ἤτοι ἐλευθεροῦνται καὶ ἄνω ἑαυτὰς ἔχουσιν ἐκ μεταφορᾶς τῶν ἄνω νευόντων μόγις ἐν
5	τῷ νήχεσθαι· ἰηίων δὲ ἤτοι τῶν μετ’ εὐχῆς γινομένων ἢ τῶν λοιμικῶν· ἰήιος γὰρ ὁ Ἀπόλλων εἰς ὃν ἡ ἁγνεία τῶν λοιμῶν ἀναφέρεται· ἢ ὅτι ἐπίφθεγμα κοινόν ἐστι καὶ Ἀρτέμιδος, αἱ δὲ γυναῖκες ἐν ταῖς ἀνάγκαις τὰς τοιαύτας ἀφιᾶσι φωνάς· οἱ δὲ ἀκούουσι τῶν θρηνη‐
10	τικῶν.	173
OT 175	ἄλλον δ’ ἂν ἄλλῳ ἄλλον ἐπ’ ἄλλῳ ἴδοις ἀποθνήσκοντα, ὡς ὄρνιθες ἐν τῇ πτήσει ἄλλος ἐπ’ ἄλλῳ πέτεται· τὸ δὲ κρεῖσσον ἀμαιμακέτου πυρὸς ἢ οἷον ὀξυτέρους πυρὸς εἰς τὸ σπεύδειν εἰς Ἅιδου ἢ
5	οὕτω, κρεῖσσον πυρὸς ὡς μὴ καταλαμβάνειν τὸ πῦρ τὸ τῶν ἀποθνησκόντων πλῆθος καὶ καίειν· καὶ γὰρ ὑπερβολὴ καὶ ἐπίτασις τοῦ πάθους.
OT 178	ἑσπέρου θεοῦ τοῦ Ἅιδου φησί.
OT 180	νηλέα δ’ ἁ γενέθλα νηλέα τὰ μὴ τυχόντα ἐλέους, τὸ αὐτὸ δέ ἐστι τῷ ἀνοίκτως· οὐκ ἠλέουν δὲ ἀλλήλους ἴσως ὑπὸ τῆς συνηθείας τοῦ κακοῦ ἢ ὑπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ὁμοίων.
OT 183	ἐκ τούτου δῆλον ὅτι καὶ τέλειοι ἀπέθνησκον.
OT 184	ἀκτὰν παραβώμιον ἀντὶ τοῦ παραχώριον, ὅπου οἱ βωμοὶ τῶν ναῶν εἰσιν.
OT 186	ἱκτῆρες ἱκέτιδες.
OT 187	παιὼν δὲ λάμπει ἀντὶ ἀκμάζει, λαμπρῶς τῇ φωνῇ λέγεται πρὸς ἀποτροπὴν τῶν κακῶν· ὅμαυλος δὲ ἀντὶ ὁμόθρους, ὁμόφωνος· τοῦτο δὲ ὅμοιόν ἐστι 〈τῷ〉 ὁμοῦ δὲ παιάνων τε καὶ στεναγμάτων.
OT 188	ὧν ὕπερ, ὦ χρυσέα θύγατερ πρὸς τὴν φήμην πάλιν φησὶ τῆς μαντείας· ἐλπίζουσι γὰρ ἐπί τινι ἀγαθῷ τὸ μάντευμα ἀποβῆναι· χρυσέα δὲ ὅ ἐστι τιμία· φασὶ γὰρ οὕτω τιμᾶσθαι Χρυσῆν.
OT 190	Ἄρεά τε τὸν μαλερόν ἀντὶ τὸν καταμαραί‐ νοντα (τάττει δὲ τοῦτο ἐπὶ τοῦ λοιμοῦ), τὸν δίκην ἀναιροῦντα πολέμου· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ πέμψον. ὃς νῦν ἄχαλκος ἀσπίδων οὐ χρώμενος ὅπλοις	174
5	φλέγει ἡμᾶς· περιβόητος δὲ περὶ ὃν ἕκαστος βοᾷ 〈ἢ〉 μετὰ βοῆς καὶ οἰμωγῆς ἐπιών· ὡς ἐπὶ πολέμου πάλιν.
OT 193	πάτρας \| ἔπουρον ἤτοι ἐπ’ οὖρον ὅ ἐστιν εἰς ἄνεμον· Ὅμηρος εἰς ὄρος ἢ εἰς κῦμα· ἢ ἄπουρον ἀπὸ τῶν ὅρων τῆς πόλεως· νωτίσαι δὲ
5	ἀπελάσαι ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν τὰ νῶτα διδόντων ἐν ταῖς φυγαῖς· ἢ οὕτω, πέμψον ἀλκὴν ὥστε παλινόρ‐ μητον αὐτὸν γενέσθαι τὰ νῶτα δόντα τῇ πόλει.
OT 194	θάλαμον Ἀμφιτρίτας ἢ κατὰ τοῦ βυθοῦ (τοῦτο γάρ ἐστι θάλαμος Ἀμφιτρίτης) ἤγουν ἔνθα αἱ συμπληγάδες πέτραι εἰσίν.
OT 196	εἴτ’ ἐς τὸν ἀπόξενον ἴσως τὸν Σαλμυδησσόν φησι περὶ ὃν ἱστορεῖται πολλὰ ναυάγια γίνεσθαι ὥστε μὴ μόνον ἐξ ἁπάσης γῆς ἐξεληλάθαι ἀλλὰ μηδὲ ἐν κοινῇ θαλάττῃ εἶναι.
5	δυσχείμερον.
OT 198	τέλει γὰρ εἴ τι νὺξ ἀφῇ ἀντὶ τοῦ εἴ τι ἡ νὺξ ἀγαθὸν καταλείπει τοῦτο ἐν ἡμέρᾳ ἀναιρεῖται, βούλεται δὲ λέγειν ὅτι τὰ κακὰ ἀδιάλειπτον ἔχει. εἰ γάρ τι ἡ νὺξ ἀφῇ ἐπὶ τῷ ἑαυτῆς τέλει ἀβλαβὲς μὴ
5	φθάσασα αὐτὸ ἀπολέσαι τοῦτο μεθ’ ἡμέραν ἀνήρ‐
5	πασται.	175
OT 200	τόν ἀντὶ τοῦ ὅν· τὸν μαραντικὸν Ἄρεα κεραύνωσον, ὦ Ζεῦ.
OT 203	Λύκει’ ἄναξ βουλοίμην δὲ καὶ τὰ σὰ βέλη, ὦ Ἄπολλον, τὰ ἀδάμαστα καταμερίζεσθαι εἰς αὐτὸν καὶ τὰς λαμπάδας Ἀρτέμιδος.
OT 205	ἐνδατεῖσθαι ἐν μερισμῷ δίδοσθαι καὶ δια‐ τρίβειν· μετῆκται δὲ ἀπὸ τῶν διανεμομένων.
OT 209	τὸν χρυσομίτραν τὸν Θηβαῖον Διόνυσον, τὸν ταῖς Βάκχαις συνοικοῦντα.
OT 212	μονόστολον γράφε ὁμόστολον.
OT 215	ἐπὶ τὸν ἀπότιμον ἀπότιμον θεὸν λέγει τὸν λοιμὸν τὸν μὴ μετέχοντα τῆς τιμῆς τῶν θεῶν· θεῶν γάρ ἐστι τὸ εὐεργετεῖν τοὺς ἀνθρώπους, 〈ὁ δὲ φθείρει καὶ ἀπόλλυσιν〉.
OT 216	αἰτεῖς, ὧν δὲ αἰτεῖς ἀλκὴν λάβοις κἀνακού‐ φισιν τῶν κακῶν ἐὰν θέλῃς τὰ ἐμὰ ἔπη δέχεσθαι ἃ δὴ ἔπη ἐξερῶ ξένος ὢν καὶ τοῦ πράγματος καὶ τοῦ λόγου οἷον οὐκ ἀκηκοὼς πρότερον περὶ τοῦ φόνου τοῦ Λαΐου
5	οὐδὲ μὴν καθ’ ὃν χρόνον ἐπράχθη ὁ φόνος παρών. ἃ δ’ αἰτεῖς ὧν δ’ αἰτεῖς.
OT 217	ὑπηρετεῖν ἐπαρκεῖν καὶ συμπράττειν.
OT 219	τοῦ λόγου τοῦ λεχθέντος ὑπὸ Ἀπόλλωνος.
OT 220	τοῦ πραχθέντος τοῦ φόνου. οὐ γὰρ ἂν μακρὰν \| ἴχνευον οὐ γὰρ ἄν, φησί, τοσούτου ὄντος τοῦ χρόνου τοῦ μεταξὺ ἀνεζήτουν τὸ πρᾶγμα εἰ μὴ ᾔδειν καταληψόμενος· ἐλπίδα δὲ αὐτοῖς
5	ὑποβάλλει ὅτι δύναται ἀνευρεῖν τὸν φονέα ἵνα προ‐ θυμότερον συλλάβωνται αὐτῷ.
OT 221	σύμβολον τῆς γνώσεως.	176
OT 222	νῦν δ’, ὕστερος γάρ μεταφέρει ἀπὸ τῶν ἐν ταῖς πόλεσι ξένων τελούντων τὰ μετοίκια ἀντὶ πεπο‐ λιτογράφημαι καὶ ἄρτι ἀστὸς ἐνομίσθην ξένος ὢν καὶ ἐβασίλευσα. ἄλλως: νῦν δὲ εἰς ἀστοὺς τελῶ· δοκῶν
5	γὰρ εἶναι ξένος τῆς βασιλείας τετύχηκα· ἐπεὶ οὖν, φησί, συντελῶ εἰς τὴν πολιτείαν καὶ μέλει μοι τῶν κοινῶν ταῦτα ὑμῖν προφωνῶ· μετῆκται δὲ ἀπὸ τῶν συντελούντων ἐν ταῖς πόλεσι καὶ τὴν ἰδίαν δύναμιν εἰς τὸ κοινὸν φερόντων.
OT 226	πάντα τὰ πραχθέντα.
OT 227	κεἰ μὲν φοβεῖται καὶ εἰ μὲν αὐτὸς εἴη 〈ὁ〉 πράξας καὶ φοβεῖται λέγειν αὐτὸς καθ’ αὑτοῦ τὸν φόβον ὑπεξελὼν λεγέτω· οὐδὲν γὰρ δεινὸν πείσεται εἰ μὴ ὅτι τῆσδε τῆς γῆς ἀπαλλάξεται· εἰ δὲ ξένον τις
5	οἶδεν τὸν φονέα μηνυσάτω καὶ εὐθὺς μὲν παρέξω κέρδος καὶ εἰς ἀεὶ χάριν ἕξω· πανταχόθεν οὖν προ‐ τρέπεται τοὺς μηνύοντας.
OT 236	τὸν ἄνδρ’ ἀπαυδῶ πολὺν ἔλεον ἐργάζεται ὁ λόγος ὅτι κατηγορεῖ ἑαυτοῦ ἀγνοῶν· πρότερον δὲ τὰ φιλάνθρωπα εἰρηκὼς τελευταῖα ἐπήνεγκε τὰ σκληρό‐ τερα· ἃ ’κ τῶνδε δὲ οἷον ἀπ’ αὐτῶν ἀναγκασθεὶς τῶν
5	πραγμάτων.
OT 244	δαίμονι τῷ ταῦτα μαντευσαμένῳ Ἀπόλλωνι.
OT 246	κατεύχομαι δὲ τὸν δεδρακότ’ καταρῶμαι δὲ τὸν φονέα.
OT 248	ἄμοιρον ἤτοι κακόμοιρον ἢ μηδενὸς τῶν
OT 248	νενομισμένων μετειληφότα ἀλλ’ ἄταφον ἐκβληθῆναι.	177
OT 251	ἀγνοῶν ἐπαρᾶται ἑαυτῷ εἰ σύνοιδε τὸν φονέα διὸ καὶ περιπαθέστερος γίνεται ὁ λόγος.
OT 253	τοῦ θεοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος.
OT 255	οὐδ’ εἰ γὰρ ἦν τὸ πρᾶγμα καὶ γὰρ εἰ μὴ ἦν ὅλως τὸ ἄγος ὑπὸ θεῶν ἐλαυνόμενον καὶ οἱονεὶ πολυπραγμονούμενον ὑμᾶς ἔδει κινουμένους οἴκοθεν καὶ μὴ ἀναμείναντας τὴν ἐκ θεῶν πρᾶξιν ἀναζητεῖν.
5	μὴ θεήλατον οἷον χωρὶς τῆς βοηθείας.
OT 261	κοινά ἀδελφὰ τοῖς ἐξ ἡμῶν οἷον καὶ ἡμῖν ἂν ἐγένετο εἰ ἦν τέκνα τῷ Λαΐῳ γενόμενα.
OT 262	’δυστύχησεν ὥστε μὴ παιδοποιήσασθαι.
OT 264	αἱ τοιαῦται ἔννοιαι οὐκ ἔχονται μὲν τοῦ σεμνοῦ κινητικαὶ δέ εἰσι τοῦ θεάτρου· αἷς καὶ πλεονάζει Εὐριπίδης, ὁ δὲ Σοφοκλῆς πρὸς βραχὺ μόνον αὐτῶν ἅπτεται πρὸς τὸ κινῆσαι τὸ θέατρον.
OT 269	τοῖς μὴ δρῶσιν τοῖς μὴ δεικνύουσί μοι τὸν φονέα.
OT 270	ἄροτον τουτέστι καρπόν.
OT 276	οὕτως ἐρῶ καὶ αὐτὸς ἐπομνύμενος καὶ [κατὰ] τὰς αὐτὰς ἀρὰς ἐπαρώμενος μήτε δρᾶσαι τὸν φόνον μήτε τοὺς δράσαντας ἐπίστασθαι.
OT 278	τὸ δὲ ζήτημα τοῦ πέμψαντος ἦν ἀπορῶν ὁ χορὸς ἐπὶ τὸ θεῖον πάλιν ἀνατρέχει.
OT 280	δίκαι’ ἔλεξας τοῦτό φησιν ἵνα μὴ πάλιν πέμψωσιν εἰς θεοῦ καὶ γένηται διατριβὴ ἐν τῷ δρά‐ ματι ὅπερ ὑπόψυχρον.
OT 284	ἄνακτ’ ἄνακτι ἀποκλειομένου τοῦ πέμψειν
OT 284	εἰς θεὸν καταφεύγουσιν εἰς τὴν ὁμοίαν μαντικήν, τῷ αὐτῷ δὲ ὀνόματι προσαγορεύει τὸν Τειρεσίαν ᾧ καὶ τὸν θεὸν καὶ τὰ αὐτὰ ὁρᾶν ἐκείνῳ φησίν.	178
OT 287	ἀλλ’ οὐκ ἐν ἀργοῖς κἀνταῦθα τὸ κηδεμονικὸν τοῦ ἤθους διετήρησεν· τὸ μὲν οὖν διπλοῦς πομποὺς τῆς σπουδῆς ἐστι τεκμήριον τὸ δὲ Κρέοντος εἰπόντος πιθανὸν εἰς τὰ ἑξῆς ἵνα ἡ ὑπόνοια αὐτοῦ πίστιν ἔχοι,
5	τὸ πεπεισμένον ὑπὸ τοῦ Κρέοντος τὸν Τειρεσίαν μαν‐ τεύεσθαι κατὰ τοῦ Οἰδίποδος τὰ ψευδῆς.
OT 290	κωφὰ ψυχρὰ καὶ οὐδὲν σαφὲς ἔχοντα, τὰ ψιθυριζόμενα.
OT 296	ὁ μὴ τὸ ἔργον δεδοικὼς οὐδὲ τὸν λόγον.
OT 297	καὶ ταῦτα εἰς σύστασιν τῶν προσώπων ἵνα μηδὲν ὕστερον δυνηθείη ἀρνήσασθαι.
OT 300	ὦ πάντα νωμῶν ἀντὶ τοῦ κρίνων ἕκαστα καὶ ἐξετάζων· ἐπαινεῖ δὲ τὸν μάντιν πάντων αὐτῷ περιτιθεὶς ἐμπειρίαν θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων τοὺς ἐκείνου λόγους οὐκ ἀναμένων ὅπερ δηλωτικόν ἐστι
5	τῆς σπουδῆς.
OT 301	χθονοστιβῆ τὰ ἐν τῇ γῇ, τὰ ἐπίγεια.
OT 312	ὅρα τὸ τοῦ κηδεμόνος ὅτι τελευταῖον ἑαυτὸν ἔταξεν ὅπως ἀφέλοιτο τὸ φορτικὸν τῆς ἐξουσίας.
OT 314	ἄνδρα δ’ ὠφελεῖν ἀφ’ ὧν παιδευτικὸς ὁ λόγος, ἔδει ἅπαντας ἀφ’ ὧν δύναιντο ὠφελεῖν τοὺς πέλας.
OT 316	ὡς δεινόν, φησί, τὸ φρονεῖν ὅταν τὸ φρο‐ νούμενον τῷ φρονοῦντι μὴ λυσιτελῇ· σχετλιάζει δὲ μὴ βουλόμενος εἰς φῶς ἄγειν τὰ τοῦ Οἰδίποδος· διαλελυ‐
OT 316	μένως δὲ εἶπεν τέλη λύῃ ἀντὶ λυσιτελεῖν.	179
OT 317	ταῦτα τὰ συμβησόμενά μοι, ὅτι ἀναγκασθή‐ σομαι λέγειν ἃ μὴ βούλομαι, τὸ ἐξελέγχειν Οἰδίποδα· ταῦτα εἰδὼς διώλεσα αὐτά· οὐ γὰρ ἂν δεῦρο ἠρχόμην.
OT 319	ἄθυμος λελυπημένος.
OT 321	ἐάν με ἀπελθεῖν ἐάσῃς.
OT 323	ἀποστερῶν φάτιν μὴ λέγων τὸν χρησμόν.
OT 324	ὁρῶ γὰρ οὐδὲ σοὶ τὸ σὸν φώνημα οὐ γὰρ σύμφορός σοι οὐδὲ κατὰ καιρὸν ἡ ζήτησις γίνεται· ἵνα οὖν μὴ ἐκ τούτου μέμψις ἀκολουθήσῃ σιωπῶ. τὸ μὲν κατὰ λόγον ἐλλιπές ἐστι τὸ δὲ κατὰ διάνοιαν
5	πλῆρες, ὃ δὲ βούλεται λέγειν, ὁρῶ τὸ σὸν φώνημα μὴ πρὸς καιρὸν ἐξιόν· κἀγὼ οὖν φωνὴν μὴ πρὸς καιρὸν ἀφιέναι φυλάσσομαι. ἰὸν ἐρχόμενον.
OT 326	μὴ πρὸς θεῶν φρονῶν ὑποβαλόντος τοῦ Τειρεσίου ἀρχὴν ὅτι ἐπίσταται ὁ χορὸς καταλιπαρεῖ εἰπεῖν εἶτα ἀρνουμένου ἐξάγεται εἰς λοιδορίαν πρὸς αὐτὸν ὁ Οἰδίπους ὅθεν παροξυνθεὶς λέγει· ἔχει οὖν
5	τὰ τῆς διαθέσεως ἄριστα.
OT 328	ἐγὼ δ’ οὐ μή ποτε \| τἄμ’ ὡς ἂν εἴπω οὐκ ἐκφανῶ τὰ ἐμὰ ἔπη ἵνα μὴ τὰ σὰ εἴπω κακά· ἤδη δὲ τρανότερόν φησιν ὅτι τὰ αὑτοῦ κακὰ ἀποκρύπτεται.
OT 332	ἐγώ τ’ ἐμαυτὸν οὔτε ς’ ἀλγύνω ἑαυτὸν
OT 332	ἀλγύνειν ἔφη ἴσως ἐπιστάμενος ὅτι κακῶς ἀκούσεται ὑπ’ αὐτοῦ ἀπιστούμενος, τάχα δὲ καὶ βουλόμενος ἀποκρύπτειν συμπεριέλαβεν ἑαυτὸν ὡς καὶ ἔμπροσθεν	180
5	τἄμ’ ὡς ἂν εἴπω μὴ τὰ ς’ ἐκφήνω κακά.
OT 334	οὐκ, ὦ κακῶν κάκιστε ἐν ὑπερβατῷ ὁ λόγος, οὐ λέξεις, ὦ κακῶν κάκιστε, ἀλλ’ ὧδ’ ἄτεγκτος κἀτε‐ λεύτητος φανῇ; καὶ γὰρ ἂν πέτρου φύσιν σύ γ’ ὀργάνειας ὅ ἐστι ταράξειας καὶ εἰς ὀργὴν ἐμβάλοις·
5	ἀπολογεῖται δὲ περὶ τῆς ὕβρεως λέγων ὅτι καὶ πέτρου φύσιν σύ γ’ ὀργάνειας· ἄτεγκτος δὲ ἀντὶ τοῦ ἀσυμ‐ παθὴς καὶ ἀδάκρυτος· τέγγειν γὰρ τὸ βρέχειν· ἀτελεύ‐ τητος δὲ δυσαξίωτος, δυσπαράκλητος, ἀμείλιχος.
OT 341	αὐτὰ αὐτόματα.
OT 344	τὸ θυμοῦ οὐκ ἔστι γενικὴ ἀλλὰ ῥῆμα προσ‐ τακτικόν.
OT 345	καὶ μὴν παρήσω γ’ οὐδέν ὀργιζόμενος οὐδὲν σιωπήσομαι ὧν πέπεισμαι καὶ ὑπονοῶ.
OT 347	εἰργάσθαι δ’ ὅσον \| μὴ χερσί εἰργάσθαι τὰ ἄλλα τοῦ φόνου χωρὶς τῆς ἀπὸ τῶν χειρῶν ἐνεργείας· εἰ δὲ ἔβλεπες ἐκάλουν ἄν σε καὶ φονέα αὐτόχειρα.
OT 350	ἄληθες; ἐννέπω λέγω σε τῷ κηρύγματι ὑπεύθυνον εἶναι τῷ ὑπὸ σοῦ εἰρημένῳ.
OT 352	προσαυδᾶν προσφθέγγεσθαι.
OT 354	οὕτως ἀναιδῶς ἐξεκίνησας οἴεται αὐτὸν πλασά‐ μενον ψεύδεσθαι· εἰκότως δὲ ἀπιστεῖται ὡς δι’ ὀργὴν εἰρηκώς, εἰ δὲ ἐπιστεύθη κατ’ ἀρχὴν ὁ μάντις τὰ ἑξῆς τοῦ δράματος ἀνῄρητο, 〈τὰ〉 τοῦ ἀναγνωρισμοῦ ἐν
5	οἷς καταγέγονε μάλιστα ὁ ποιητής.	181
OT 356	τρέφω ἀντὶ τοῦ ἔχω.
OT 357	ἡ ἀπότασις φανερῶς εἰς Κρέοντά ἐστιν.
OT 366	εὐσχημόνως ἀπήγγειλε τὸ περὶ τῆς μητρός.
OT 368	ἴσος 〈νῦν〉 ἐστιν ὁ Οἰδίπους παραβαλλό‐ μενος 〈πρὸσ〉 〈Τειρεσίαν〉 ὡς ὁ Ἀγαμέμνων πρὸς τὸν Κάλχαντα.
OT 372	οὐδείς ἐστιν ὃς οὐ ταῦτά σοι ὀνειδίσει ἅπερ μοι ὠνείδισας· τὸ δὲ τάχα ἀντὶ τοῦ ταχέως οἷον καὶ σὲ μετ’ ὀλίγον ἐροῦσι τυφλόν· καὶ περὶ τῆς πηρώσεως δὲ λεληθότως αὐτῷ μαντεύεται.
OT 374	μιᾶς τρέφῃ πρὸς νυκτός διπλοῦν τὸ δια‐ νόημα· ἤτοι οὖν οὕτως ὑπὸ μιᾶς νυκτὸς τῆς ἀορασίας τῆς διηνεκῶς κατεχούσης σε τρέφῃ ὡς μηδὲν διαθεῖναι κακὸν τοὺς ὁρῶντας ἢ οὕτω διὰ τὸ πηρὸν εἶναι ἐλε‐
5	οῦσί σε πάντες· ἀπόχρη γάρ 〈σοι〉 καὶ τὸ τῆς πηρώσεως.
OT 377	τάδ’ ἐκπρᾶξαι ἀντὶ τοῦ τὰ κατ’ ἐμὲ ἐκδικῆσαι. ἐκπρᾶξαι μέλει λείπει ἐάν με φονεύσῃς.
OT 378	πεποίηκε τὸν Οἰδίποδα ὑπονοεῖν ἐξ ὑποβολῆς Κρέοντος ταῦτα εἰρῆσθαι ἵνα ζητοῦντος αὐτοῦ ἀφορ‐ μὴν εὔλογον ἔχῃ τὰ λοιπὰ τοῦ δράματος.
OT 385	ὁ πιστὸς ἐν εἰρωνείᾳ.
OT 387	μηχανορράφον τὰ φαῦλα μηχανώμενον· μά‐ γους δὲ ἐκάλουν τοὺς ψευδεῖς φαντασίας περιτιθέντας 〈ἑαυτοῖσ〉, ἀπὸ τούτου δὲ καὶ τοὺς φαρμακεῖς μάγους ἔλεγον.
OT 388	ἀγύρτην πτωχόν, ὀχλαγωγόν.
OT 391	ῥαψῳδός ἡ Σφὶγξ ἡ ῥάπτουσα τὰς ᾠδάς· τὸ δὲ ὄνομα τοῦ ῥαψῳδοῦ καθ’ Ὅμηρον ἢ μεθ’ Ὅμηρον ἦν· 〈ἀνεχρόνισεν οὖν ὁ Σοφοκλῆσ〉· κύνα δὲ αὐτὴν καλεῖ διὰ τὸ ἁρπακτικόν.	182
OT 393	τοὐπιόντος τοῦ τυχόντος ἀντὶ τοῦ οὐ τοῦ τυχόντος ἦν σαφηνίσαι· διὰ τούτων δὲ αὔξει τὸ ἴδιον κατόρθωμα μεῖζον καὶ μαντικῆς καὶ πάσης ἀνθρωπίνης συνέσεως.
OT 398	κυρήσας ἐπιτυχών.
OT 402	ἁγηλατήσειν ἐὰν 〈μὲν〉 δασέως τὸ ἄγος ἀπ‐ ελάσειν τὸ περὶ τὸν Λάιον ἐὰν δὲ ψιλῶς ἀντὶ τοῦ βασιλεύσειν.
OT 408	ἐξισωτέον λείπει ἐμοί.
OT 409	τοῦδε τοῦ ἐξίσου λέγειν.
OT 411	γεγράψομαι δεήσομαι· ὅρα δὲ καὶ τὴν δια‐ φορὰν τοῦ ὀνόματος· τῷ μὲν γὰρ ἐπιφθονωτέρῳ ἐπὶ τοῦ Οἰδίποδος ἐχρήσατο, τῷ δοῦλος, τῷ δὲ εὐπρεπε‐ στέρῳ ἐπὶ τοῦ Κρέοντος.
OT 417	ἀμφιπλὴξ ἡ ἐξ ἀμφοτέρων ἐλαύνουσα, ἡ ἑκα‐ τέρωθεν πλήττουσα, ἔκ τε πατρὸς καὶ μητρός· δεινό‐ πους δὲ ἡ διὰ τῶν ποδῶν δέος ἐμποιοῦσα.
OT 420	τὸν λιμένα τίθησιν ἀεὶ ἀντὶ τόπου· τροπι‐ κῶς δὲ ἀντὶ τοῦ ποῦ οὐκ ἐλεύσῃ βοῶν;
OT 422	ὅταν καταίσθῃ ὅταν αἰσθανθῇς καὶ νοήσῃς.
OT 428	ἐκτριβήσεται ἀντὶ διατρίψει ἐν τοῖς κακοῖς
OT 428	ἢ ἀπολεῖται· ἡ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν σμηχομένων ἀργυ‐ ρῶν ἢ χαλκῶν ἢ ἄλλων τοιούτων 〈σκευῶν〉 ἅπερ ἐν τῷ πλύνεσθαι σφόδρα τριβόμενα ἐλαττοῦται.	183
OT 434	σχολῇ ἀντὶ τοῦ βραδέως, οὐδαμῶς.
OT 438	ἥδ’ ἡμέρα φύσει σε ἀντὶ οἵων εἶ γονέων δείκνυσι· διαφθερεῖ δὲ διὰ τὴν πήρωσιν καὶ τὴν λοι‐ πὴν τοῦ βίου ἀνατροπήν.
OT 439	αἰνικτὰ ἀσαφῆ καὶ κεκρυμμένα.
OT 440	οὐκοῦν 〈σὺ〉 ταῦτ’ ἄριστος ὥσπερ εἰρωνευό‐ μενός φησιν, αἴνιγμά ἐστιν 〈ὃ〉 σὺ θᾶττον νοήσεις ὅτι καὶ τὸ τῆς Σφιγγὸς αἴνιγμα πρῶτος ἐξεῦρες· ὃ δέχεται εἰς ἔπαινον.
OT 442	ἡ τύχη τὸ σὲ διαγνῶναι τὸ αἴνιγμα.
OT 443	πάνυ τοῦτο προσαγωγὸν τοῦ πλήθους.
OT 447	ἐνταῦθα παρρησιαστικώτερον ὅλον τὸ πρᾶγμα παραινίττεται ἀμφοτέρων τοῦ ποιητοῦ στοχασαμένου, τοῦ τε τῷ δράματι συμφέροντος ὅπως μὴ ἀνακαλύ‐ πτηται ἡ ὑπόθεσις (διὸ αἰνιγματωδῶς πάντα φησὶ)
5	τοῦ τε τῷ προσώπῳ πρέποντος· ἔδει γὰρ εἰπεῖν τὸν μάντιν τὰ μετ’ ὀλίγον φανησόμενα.
OT 449	ὡς περὶ ἑτέρου λέγων αὐτὸν αἰνίττεται.
OT 454	τῇ ξυμφορᾷ τῇ συντυχίᾳ.
OT 455	τὸ σκῆπτρον 〈προ〉δεικνὺς σύμβολον τῆς ἑαυτοῦ εὐγενείας ὅτι ἐκ βασιλέως πτωχὸς ἐγένετο.
OT 460	ὁμόσπορος τὴν αὐτὴν σπείρων γυναῖκα.
OT 463	ἀκόλουθά εἰσι τὰ τοῦ χοροῦ πρὸς τὰ προ‐ ειρημένα, νῦν δὲ οὐκ ἔστιν αὐτοῖς εὐπρόσωπον ἀνα‐ λογίζεσθαι περὶ ὧν εἶπεν ὁ μάντις διὸ ἀνατρέχει ἐπὶ
OT 463	τὸ μάντευμα τοῦ θεοῦ· ὁ δὲ νοῦς, τίς ἐστιν οὗτος	184
5	ὅντινα ἐμφανίζει τὸ μαντεῖον; ἢ οὕτω, τίς ἐστιν οὗτος ὃν κατώπτευσεν ἡ Δελφὶς πέτρα οἷον ὁ μὴ λαθὼν τὸ μαντεῖον τοῦ Ἀπόλλωνος;
OT 465	ἄρρητ’ ἀρρήτων τῶν δεινῶν δεινότερα.
OT 467	ἀελλοπόδων ταχέων.
OT 472	κῆρες ἀναπλάκητοι αἱ εἰς μηδὲν ἁμαρτά‐ νουσαι ἀλλὰ πάντων κρατοῦσαι· κῆρες δὲ τοῦ τελευ‐ τήσαντος Λαΐου· ἢ οὕτως, ἄφυκτοι, ἀπλάνητοι, ἀπροσ‐ πέλαστοι, ἀφανεῖς, ἃς οὐκ ἔστιν ἀποφυγεῖν.
OT 476	πάντα πανταχοῦ.
OT 477	φοιτᾷ γὰρ ὑπ’ ἀγρίαν \| ὕλαν ἐκεῖνος, ὁ πεφο‐ νευκώς, πανταχοῦ κρυπτόμενος οὐ βούλεται ἑαυτὸν ἐμφανίσαι· τὸ δὲ ἐξιχνεύειν ἐπήγαγεν καὶ τὰ ἄλλα ὀνόματα τροπικῶς ὡς ἐπὶ ἄγρας ταύρων τῶν ὑπὸ πάν‐
5	των ζητουμένων καλῶν καὶ ὥσπερ ἐν ὕλῃ κεκρυμμέ‐ νων· οἰκεῖα δὲ ταῦτα τὰ ὀνόματα, ἄντρα καὶ πέτραι.
OT 479	μελέῳ ποδὶ χηρεύων ἀντὶ μηδενὶ γιγνωσκό‐ μενος, τῇ φυγῇ μονάζων· ὃ καὶ αὐτὸ οἰκεῖον τῇ θη‐ ριώδει διαίτῃ.
OT 480	τὰ μεσόμφαλα γᾶς ἀπονοσφίζων ἀντὶ φυγών· τὸν τόπον δὲ εἶπεν ἀντὶ τῶν χρησμῶν οἷον τοὺς χρη‐ σμοὺς διαφεύγει μέχρι νῦν ὁ μηνυθεὶς ὑπὸ τοῦ θεοῦ· ὅτι δὲ ἡ Πυθὼν μεσόμφαλος δηλοῖ καὶ ἡ περὶ τοὺς
5	ἀετοὺς ἱστορία καὶ ὅτι χρύσεοι ἀετοὶ διὰ τοῦτο ἀνά‐ κεινται καὶ ὅτι τούτου χάριν ὁ Ζεὺς ἐκεῖσε τὸ μαν‐ τεῖον ἱδρύσατο.
OT 481	ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον τὰ μαντεύματα περιποτᾶται
OT 481	ζῶντα καὶ ἰσχύοντα τῇ ἀληθείᾳ.	185
OT 483	δεινὰ μὲν οὖν, δεινά μεταβαίνουσιν ἐπὶ τὰ εἰρημένα ὑπὸ Τειρεσίου· σοφὸν μὲν οὖν αὐτὸν ὁμο‐ λογοῦσιν τῷ δὲ ταράσσειν ἐχρήσατο ἐπεὶ ἔδοξε δυσχε‐ ρῶς ἐνεχθῆναι πρὸς τὸν ἄρχοντα.
OT 484	οἰωνοθέτας ὁ Τειρεσίας.
OT 485	οὔτε δοκοῦντ’ οὔτ’ ἀποφάσκονθ’ οὔτε πιστὰ οὔτε ἄπιστα.
OT 489	τί γὰρ ἢ Λαβδακίδαις εἰκότως ἀποροῦσιν· ποῖον γὰρ νεῖκος γέγονε τοῖς ἀπὸ Λαβδάκου πρὸς τὸν Πολύβου; ἔτι γὰρ νομίζουσιν αὐτὸν εἶναι Πολύβου.
OT 492	πρὸς ὅτου δὴ βασάνῳ ποίῳ λογισμῷ ἀντὶ τοῦ τίνος πράγματος κρίσει χρησάμενος τοῖς λεγομέ‐ νοις πιστεύσω κατὰ Οἰδίποδος;
OT 495	φάτιν—Οἰδιπόδα τὴν κατὰ τοῦ Οἰδίποδος γινομένην παρὰ Τειρεσίου.
OT 498	ἀλλ’ ὁ μὲν οὖν Ζεύς θέλουσιν ἀνατρέψαι τὰ ὑπὸ τοῦ Τειρεσίου εἰρημένα καί φασιν ὅτι οἱ μὲν θεοὶ συνετοὶ καὶ μόνοι τὰ τῶν ἀνθρώπων εἰδότες ὅτι δὲ οἱ μάντεις μᾶλλον τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων τι ἐπί‐
5	στανται οὔ φημι [καὶ] οὐδὲ ἡ κρίσις αὕτη ἀληθής ἐστι· γένοιτο μὲν γάρ τις κατὰ σύνεσιν ἕτερος ἑτέρου προήκων οὐ μὴν αὕτη γε ἡ ἐπιστήμη ἐκ μαντικῆς ἐστιν ἀλλ’ ἐκ φύσεως καὶ ἐντρεχείας ἑκάστῳ πάρεστιν.
OT 500	οὔπω πιστεύω ὅτι οἱ μάντεις πλέον ἐμοῦ φρονοῦσιν.
OT 503	σοφίαν νῦν φησι τὸν στοχασμόν· ὃ γὰρ λέγει τοῦτό ἐστιν, ὅτι ἐν τῷ στοχάζεσθαι ἄλλος ἄλλον παρ‐
OT 503	έλθοι καὶ νικήσειεν.	186
OT 505	ἀλλ’ οὔποτ’ ἔγωγ’ ἄν, πρίν ἐγὼ δὲ οὐκ ἄν ποτε ἐπαινέσαιμι τοὺς μεμφομένους τὸν βασιλέα οὐδ’ ὀρθὸν ἂν αὐτῶν τὸ ἔπος φαίην πρὶν ἴδοιμι σαφῆ τὰ ἔργα καὶ τὴν ἀπόβασιν.
OT 507	φανερὰ γάρ ἃ μὲν ἐγκαλοῦσιν αὐτῷ ἄδηλα καὶ οὐ πάντως ἀληθῆ ἃ δὲ κατώρθωσε φανερὰ ὅτε ἐπελθούσης αὐτῷ τῆς Σφιγγὸς ὤφθη σοφός.
OT 510	βασάνῳ θ’ ἡδύπολις κρίσει τε ἡδὺς ὤφθη τῇ πόλει· ἢ οὕτως, ἀπὸ τῆς βασάνου δὲ τῆς Σφιγγὸς ἡδέως διετέθη ἡ πόλις πρὸς τὸν Οἰδίποδα. κρίσει.
OT 511	τῷ λείπει τὸ ἕνεκα.
OT 512	ἔρχεται ὁ Κρέων ἐπὶ τῇ κατ’ αὐτοῦ ὑπονοίᾳ ἀγανακτῶν καὶ ἀπολογήσασθαι βουλόμενος.
OT 515	ἀτλητῶν μὴ καρτερῶν, μὴ φέρων, δυσ‐ ανασχετῶν.
OT 518	οὐ βούλομαι 〈ζῆν ἐπὶ ταύ〉τῃ τῇ φήμ〈ῃ〉.
OT 523	ἐπειδὴ τὸ τοῦ χοροῦ πρόσωπον ἰσόρροπον δεῖ ἐν ταῖς διαίταις εἶναι διὰ τοῦτο καὶ νῦν παρα‐ μυθεῖται τὸν Κρέοντα ὅτι ἴσως κατ’ ὀργὴν τοῦτο εἶπεν ἐρεθισθεὶς ὑπὸ τοῦ μάντεως.
OT 525	κατ’ ἐρώτησιν ὁ λόγος. ἐφάνθη ἐρρέθη.
OT 528	τοῦ χοροῦ οὐκ ἔχοντος λέγειν τίνι γνώμῃ ταῦτα ἐλέγετο ἀπὸ τῶν ἔξωθεν συμβάλλειν βουλόμενος ὁ Κρέων περὶ τοῦ βλέμματος καὶ τοῦ σχήματος ἐν ᾧ ταῦτα ἔλεγεν ὁ Οἰδίπους πυνθάνεται.
5	ὀρθῆς ἀληθοῦς.	187
OT 529	κατηγορεῖτο κατηγόρει ὁ Οἰδίπους. τοὐπίκλημα ἔγκλημα.
OT 534	τοῦδε τἀνδρὸς ἀντὶ ἐμοῦ· 〈ἢ〉 καὶ τοῦ Λαΐου.
OT 543	ποίησον ἀντὶ τοῦ ποιήσεις· ἔστι δὲ Ἀττικισμός.
OT 545	σὺ μὲν δεινὸς εἶ ἐν τῷ λέγειν ἐγὼ δὲ οὐ μετ’ εὐνοίας σοῦ ἀκούω διὰ τὴν δυσμένειαν.
OT 552	οὐκ ἐκτίσειν τὴν τιμωρίαν.
OT 556	σεμνόμαντιν ἐν εἰρωνείᾳ· εὐήθη γὰρ θέλει λέγειν τὸν Τειρεσίαν.
OT 557	ἔθ’ αὑτός ὁ αὐτός.
OT 559	ἐπεὶ κατὰ παράλειψιν εἶπεν λέγει, τί με ἐρω‐ τᾷς; ἀγνοῶ.
OT 566	ἔρευναν ζήτησιν, δοκιμασίαν.
OT 572	ὁ μάντις εἰ μὴ ἐλάμβανέν σε κοινωνὸν τοῦ βουλεύματος οὐκ ἄν με ἔφη τοῦ Λαΐου φονέα.
OT 580	ἃν τὸ τέλειον ἃ ἂν ἀντὶ τοῦ ἅτινα ἄν. κομίζεται ἀντὶ τοῦ ἔχει.
OT 597	ἐκκαλοῦσι προκαλοῦσιν.
OT 598	ἐνταῦθ’ ἀντὶ ἐμοί.
OT 599	πῶς δῆτ’ ἐγὼ κεῖν’ ἂν λάβοιμι προκατα‐ σκευάσας ὡς ἄμεινόν ἐστιν αὐτῷ τοῦ τυραννεῖν τὸ ἀφόβως κοινωνεῖν τῇ τυραννίδι τοῦτο ἐπήνεγκεν· ὁ γὰρ νοῦς, ὁ ταῦτα τὰ συμφέροντα ἐνθυμούμενος οὐκ
5	ἂν γένοιτο κακὸς ὥστε ἑτέρῳ τινὶ ἀσυμφόρῳ ἐπιχειρῆσαι. κεῖνα τὰ κακὰ ἀντὶ τῶν καλῶν.
OT 600	φρονῶν ἀντὶ φρονοῦντος· ἢ οὕτως, ὁ καλῶς
OT 600	φρονῶν νοῦς οὐκ ἂν κακὸς γένοιτο.	188
OT 603	καὶ τῶνδ’ ἔλεγχον τοῦτο μὲν Πυθώδ’ ἰών ζήτησον, φησίν, εἰ τὸν χρησμὸν ὑγιῶς ἀφῖγμαί σοι φέρων εἶτα εἰ κατεκοινώνησα τοῦ μαντείου τῷ Τειρεσίᾳ.
OT 607	διπλῇ ὅτι καὶ αὐτὸς τὸν ἐμαυτοῦ καταψη‐ φίσομαι θάνατον.
OT 611	ἴσον γάρ ἐστι κακὸν ἀπωθήσασθαι φίλον 〈ἐσθλὸν〉 καὶ τὸν ἑαυτοῦ βίον.
OT 616	σοὶ εὐλαβουμένῳ πεσεῖν καὶ ἐπιβουλευθήσε‐ σθαι παρ’ αὐτοῦ καλῶς ἔλεξεν ὁ Κρέων ὅτι ἐν χρόνῳ γνώσῃ τάδ’ ἀσφαλῶς, ὁποῖός εἰμι περὶ σέ· ὁ γὰρ ταχὺ βουλευόμενος καὶ μὴ
5	πολλάκις βασανίζων τὴν γνώμην σφάλλεται πρὸς ὃ ὁ Οἰδίπους φησὶν ὅτι πρὸς τὰς ταχείας ἐπιβουλὰς δεῖ ταχεῖαν καὶ τὴν ἄμυναν εἶναι.
OT 620	τὰ τοῦδε τὰ τοῦ Κρέοντος τοῦ ἐμοὶ ἐπιβου‐ λευσαμένου.
OT 621	τἀμὰ ἡ ἄμυνα.
OT 625	οὕτω λέγεις ὡς μὴ πεισθησόμενός μοι ἀλλ’ ἀντιλέξων τῇ κελεύσει.
OT 626	ὅσον ἧκον εἰς ἐμὲ καλῶς βουλεύομαι· ἢ οὕτω, τὸ γοῦν ἐμαυτῷ σύμφορον ποιῶ πρὸς ὅ φησιν ὁ Κρέων ὅτι καὶ τὸ ἐμὸν συμφέρον δεῖ σε σκοπεῖν, ὅτι οὐ δεῖ με ἀκαίρως ὑπονοεῖσθαι.
OT 628	μηδὲν ὧν ὑπονοεῖς. ἀρκτέον γ’ ὅμως ἀλλὰ χρὴ βασιλεύειν.
OT 636	ἴδια κινοῦντες κακὰ φιλονεικοῦντες.
OT 637	οὐκ εἶ ἀντὶ τοῦ οὐκ ἐλεύσῃ· καλῶς δὲ οὐ πυνθάνεται τὴν αἰτίαν τῆς ἔριδος ἐκ παντὸς ἀπαλλα‐ γῆναι αὐτοὺς βουλομένη, ἅμα δὲ καὶ ἵνα μὴ διλογία ᾖ.	189
OT 640	δυοῖν ἀποκρίνας ἓν τῶν δύο ποιήσας.
OT 644	ὀναίμην τοῦ βίου.
OT 648	τούσδε τοὺς τοῦ χοροῦ.
OT 649	οἷον μὴ τῇ ὀργῇ εἴκων ἀλλὰ τὰ δέοντα δια‐ σκεψάμενος. καλῶς τὸ θελήσας· πολλάκις γὰρ ἐπὶ ταῖς ὀργαῖς μεταγνῶναί τις ὀφείλων αἰδούμενος ἐμμένει τοῖς ἁμαρτήμασιν.
OT 652	ἢ τὸν ἐν τῷ πρὶν χρόνῳ ἢ τὸν ἐν τῷ εἰρη‐ μένῳ λόγῳ (ἀπελογήσατο γάρ), νῦν δὲ μεγάλην πίστιν ἐπαγόμενον ἀπὸ τοῦ ὅρκου αἰδέσθητι.
OT 656	ἐναγῆ φίλον γράφε ἐναγῆ φίλων· ἐναγὲς δὲ τὸ σεβάσμιον καὶ ἁγνόν· ἄγος γὰρ τὸ ἱερὸν σέβας ὅθεν καὶ τὸ ἄγη μ’ ἔχει
5	καὶ ὥς σε, γύναι, ἄγαμαι· κατ’ εὐφημισμὸν δὲ καὶ τὰ μιάσματα ἄγη λέγεται καὶ οἱ μιαροὶ ἐναγεῖς καλοῦνται· ὁ δὲ νοῦς, τὸν μηδέποτε ὑπὸ φίλων ἐν ἀφανεῖ αἰτίᾳ γενόμενον ἀλλὰ καθαρὸν
10	ὄντα δεόμεθα μὴ λόγων ἄτιμον ἐκβαλεῖν ἀλλὰ προσ‐ δέξασθαι αὐτοῦ τὴν ἀπολογίαν· ἢ ἐναγῆ τὸν ἐνεχό‐ μενον μύσει οὕτω, δεόμεθα τὸν μηδέποτε ἐναγῆ γενό‐ μενον εἰς φίλους μὴ ἐν ἀφανεῖ αἰτίᾳ ἄτιμον ποιήσῃς
10	τῶν λόγων.	190
OT 658	εὖ νυν ἐπίστω γίνωσκε ὅτι τούτῳ συνηγο‐ ρῶν ἐμὲ ἀδικεῖς· οὐδὲν γὰρ ἄλλο ἢ ὄλεθρόν μοι ἐπ‐ άγεις εἰ παρόψομαι τὸν ἐπιβεβουλευκότα.
OT 660	οὐ τὸν πάντων θεῶν ἐπὶ ὅρκον καταπέφευγεν ἐξ οὗ μάλιστα ἐδόκει πεῖσαι τὸν βασιλέα· ἥλιον δὲ ὄμνυσιν ὅτι πάντα ἑωρακὼς αὐτὸς συνῄδει τὸ πᾶν.
OT 663	ὅτι πύματον ἀντὶ τοῦ ἔσχατος ἀπολοίμην.
OT 666	τρύχει ψυχὰν λυπεῖ με.
OT 669	ὁ δ’ οὖν ἴτω τὸ φιλόκοινον αὐτοῦ κἀνταῦθα δείκνυσιν ὡς οὐ δι’ ἑαυτὸν παρακεχωρηκότος ἀλλὰ διὰ τὴν πόλιν κἂν δέῃ αὐτὸν πεισθέντα κινδυνεῦσαι. ἀναχωρησάτω.
OT 673	στυγνὸς μὲν εἴκων δῆλος εἶ δῆλος εἶ ὡς ἀηδῶς εἴκων, ὅταν δὲ ἐπὶ τὸ πέρας ἔλθῃς τῆς ὀργῆς τότε βαρέως οἴσεις τὸ πρᾶγμα οἷον μετανοήσεις καὶ ἄδικα ἐνθυμηθήσῃ· ἔτι δὲ ἐμμένει ὁ Κρέων τῇ αὐτῆ
5	παρρησίᾳ ἐπιστάμενος ὡς οὐδὲν ἐσκαιώρησεν.
OT 677	σοῦ μὲν τυχὼν ἀγνῶτος σοῦ μὲν μὴ ἐπιστα‐ μένου τὴν ἐμὴν προαίρεσιν οἷον ἠγνοηκότος με παρὰ δὲ τούτοις τῆς ὁμοίας δόξης ἣν καὶ πρῴην εἶχον περὶ ἐμέ.
OT 678	ὡς κατέγνωκεν ὁ χορὸς τοῦ Οἰδίποδος παρα‐ κελεύεται τῇ γυναικὶ εἰσάγειν αὐτόν.
OT 680	πιθανῶς μετὰ τὸ διηλλάχθαι αὐτοὺς ἐπιζητεῖ τὴν αἰτίαν, ἅμα δὲ καὶ ἵνα ἀρχὴ γένηται τοῦ ἀναγνω‐ ρισμοῦ.
OT 681	δόκησις ἀγνὼς λόγων ὁ χορὸς ὑπὲρ ἀμφο‐ τέρων ἀπολογεῖται, ὑπὲρ μὲν τοῦ Κρέοντος ὅτι ἐπ’
OT 681	ἀδήλοις ἐγκέκληται ὑπὲρ δὲ τοῦ Οἰδίποδος ὅτι εἰκότως ὠργίσθη ἐπὶ τοιούτοις διαβληθείς. τὸ μὴ ’νδικον:	191
5	οἷον τὸ μὴ ἐνδίκως θρυλούμενον ὅ ἐστιν ἡ ψευδὴς διαβολὴ κἂν τὸ συνειδὸς ἐρρωμένον ᾖ.
OT 684	ἀμφοῖν ἀπ’ αὐτοῖν οἷον ἀμφότεροι τῆς δια‐ φορᾶς αἴτιοί εἰσιν;
OT 685	ἅλις ἔμοιγ’, ἅλις αὔταρκές μοι φαίνεται στῆ‐ σαι τὸν λόγον ἔνθα ἔληξεν ἀντὶ τοῦ ἱκανὰ λέλεκται καὶ αὔταρκές ἐστιν ἀναπεπαῦσθαι τὰ τοῦ λόγου ἔνθα ἔληξεν ἡ στάσις.
OT 687	ὁρᾷς ἵν’ ἥκεις; ἀγαθός τοῦτό φησιν ὁ Οἰδί‐ πους ἀγανακτῶν, διὰ τί πρὸς ἕτερον ἀποφεύγεις καίτοι ἀγαθὸς ὢν ἀνὴρ καὶ οὐχ ὁμολογεῖς τὰ λυπήσαντά με τῇ Ἰοκάστῃ; διὰ τί οὖν οὐ συνοργίζῃ μοι ἀλλὰ πραΰ‐
5	νεις με ὑπὲρ τοῦ Κρέοντος;
OT 689	πολλάκις, φησί, τὰ ἐπελθόντα κατὰ τὴν ἐμὴν διάνοιαν εἶπόν σοι οἷα καὶ ἐν τοῖς ἀνωτέρω ὤμνυεν.
OT 690	ἴσθε πεφάνθαι με παραφρόνιμον ἀντὶ τοῦ παράφρονα καὶ ἀνόητον καὶ ἄπορον ἐπὶ τὰ φρόνιμα· δὶς δὲ τὸ αὐτὸ εἶπεν ἀντὶ μωρὸν κατὰ διάνοιαν καὶ ἄπορον.
OT 693	εἰ ἀλλότριόν σε καὶ οὐκ οἰκεῖον νενόμικα· ἢ οὕτως, εἴ σε ἀποκρύπτομαι ἢ ἐκτρέπομαι καὶ οὐ συγγίνομαί σοι· ἢ οὕτως, εἰ βούλομαί σε ἐκβαλεῖν τὸν τοσαῦτα ἡμᾶς εὐεργετήσαντα.
OT 696	οὔρισας ἔστησας, ἔσῳσας.
OT 702	λέγε εἰ σαφῆ ἐστιν ἃ μέλλεις ἐγκαλεῖν οἷον ὡμολογημένα.
OT 710	εὖ τὸ ἅμα παρακαλοῦσαν ἐκτίθεσθαι τὰ εἰς
OT 710	τὴν ὑπόνοιαν αὐτὸν ἐμβαλοῦντα.	192
OT 716	καλῶς τὸν τόπον προσέθηκεν ἵνα εἰς ὑπό‐ μνησιν ἀγάγοι τὸν Οἰδίποδα.
OT 717	διέσχον διῆλθον.
OT 733	περὶ Δαυλίδα φησὶ τὴν σχιστὴν ὁδόν, ὁ δὲ Αἰσχύλος περὶ Ποτνίας οὕτως ἐπῇμεν τῆς ὁδοῦ τροχήλατον σχιστῆς κελεύθου τρίοδον ἔνθα συμβολὰς
5	τριῶν κελεύθων Ποτνιάδων ἠμείβομεν· τινὲς δὲ τὴν Δαυλίδα Ἀνακρίδα λέγουσιν οὕτω Κρίσσαν τε ζαθέην καὶ Ἀνακρίδα καὶ Πανοπῆα.
OT 738	ἀναμιμνήσκεται ὁ Οἰδίπους καὶ τοῦ χρόνου καὶ τοῦ τόπου καὶ πρὸς τὸν Δία φησί, τί μοι ποιήσεις;
OT 742	εὖ τὰ προφανῆ ταῦτα σημεῖα εἶπεν.
OT 749	ὀκνῶ δέδοικα· καὶ Ὅμηρος ὀκνείω δ’ ἵππων ἐπιβαινέμεν.
OT 756	οἰκεὺς οἰκέτης, ἐκ τοῦ αὐτοῦ οἴκου ὤν.
OT 763	οἷον τὸ αἴτημα οὐχ ὑπερέβαλεν δοῦλον.
OT 766	πάρεστιν οἷον νόμιζε αὐτὸν παρεῖναι.
OT 775	Φερεκύδης φησὶ Μέδουσαν εἶναι τὴν Πολύ‐ βου γυναῖκα θυγατέρα δὲ Ὀρσιλόχου τοῦ Ἀλφειοῦ, οἱ δὲ Ἀντιοχίδα τὴν Χάλκωνος.
OT 775	Δωρὶς Πελοποννησιακή.	193
5	ἠγόμην ἐτρεφόμην, ἐτύγχανον.
OT 777	ἔδει γὰρ πρὸς τὸ ὀξὺ μὲν ἀκούσαντα ὡς εἴη νόθος θαυμάζειν οὐ μὴν τοσοῦτον φροντίσαι τοῦ πράγ‐ ματος.
OT 778	σπουδῆς ἀρετῆς.
OT 780	πλαστὸς προσποιητός, ἀλλότριος, νόθος.
OT 782	θατέρᾳ τῇ ἑτέρᾳ, τῇ ἑξῆς.
OT 789	ἄτιμον ἀνήκουστον· περὶ ὧν γὰρ ἀπῆλθεν οὐκ εἶπεν.
OT 791	χρείη δέοι.
OT 792	ἄτλητον κ. ἑ. τὸ μὴ δυνάμενον ὑπὸ ἀνθρώ‐ πων ὁρᾶσθαι.
OT 795	χρόνον τινά, φησίν. [ἐπεὶ] πρὸς τοὺς ἀστέ‐ ρας ἠρίθμουν τὸν χρόνον· ἢ οὕτως, ἐπὶ τὰ ἄστρα ἐπο‐ ρευόμην· ἡ δὲ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν τὰ πελάγη μετρούν‐ των ὡς ἂν δι’ ἄστρων τεκμαιρομένων τὸν πλοῦν.
OT 802	πωλικῆς ὑπὸ πώλων ἐζευγμένης.
OT 806	τὸν τροχηλάτην τὸν ἔμπροσθεν τῶν τροχῶν πορευόμενον.
OT 808	ὄχου ἅρματος.
OT 809	κέντροισι πληγαῖς· δὶς ἔπαισέ με τοῖς κέν‐ τροις οἷς ἐκέντριζε τοὺς ἵππους, οὐκ ἐπίσης δὲ καὶ παρ’ ἐμοῦ ἔλαβεν.
OT 813	τοῦ ὑπ’ ἐμοῦ φονευθέντος εἰ ἦν τις πρὸς Λάιον συγγένεια· ἢ οὕτως, εἰ δὲ οὗτος ὁ ξένος ὃν ἀπέκτεινα Λάιός ἐστιν· οὔπω γὰρ οἶδεν εἰ αὐτός ἐστιν.
OT 815	τοῦδέ γ’ ἀνδρὸς ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ.
OT 822	δι’ ὧνπερ δι’ ὧν χειρῶν.
OT 823	ἄναγνος ἀντὶ τοῦ μιαρός.	194
OT 825	ἐμβατεύειν ἐπιβαίνειν.
OT 834	ἀντὶ τοῦ μὴ ἀθύμει πρὶν ἂν τὸ ἀληθὲς καταμάθῃς.
OT 838	φανεροῦ γενομένου καὶ ἐλθόντος τοῦ ποι‐ μένος τίνα ἕξεις γνώμην;
OT 840	σοὶ ταὔτ’ σοὶ ὅμοια καὶ τὰ αὐτά.
OT 842	αὐτὸν τὸν βοτῆρα.
OT 846	οἰόζωνον μονόζωνον, μόνον.
OT 849	ἐκβαλεῖν ἀποκρύπτεσθαι ἢ ἀποστρέψαι τουτ‐ έστιν οὐ δύναται ἀρνεῖσθαι ὁ βουκόλος.
OT 853	φανεῖ αὐτὸς ὁ θεράπων.
OT 857	ὥστ’ οὐχὶ μαντείας ὅθεν ἐγὼ χάριν τῆς μαντείας οὔτε ἐπ’ ἐκεῖνα τὰ ῥήματα οὔτε ταῦτα βλέ‐ ψαιμι οὔτε ἑκατέροις πιστεύσαιμι ἀλλ’ ἀπορῶ.
OT 863	εἴ μοι ξυνείη φέροντι εἴθε μοι συνοικοίη τὴν ἄχραντον καὶ σεβασμίαν ἀλήθειαν διασῴζοντι οἷον εἴθε μοι συνείη εὐτυχία καὶ λόγων καὶ πραγμά‐ των ἁγνείαν φυλάττοντι· μοῖρα δὲ εὐτυχία οἷον εἰ
5	ἀληθεύω γένοιτό μοι καὶ εὐτυχεῖν τὸ ἀληθὲς διασῴ‐ ζοντι· ταῦτα δέ φησι τὴν Ἰοκάστην αἰτιώμενος ὅτι ἀσεβῶς ἔφη ἐψεῦσθαι τὸν Ἀπόλλωνα· φέροντι οὖν τὴν εὔσεπτον ἁγνείαν τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων τῶν περὶ τῶν θεῶν περὶ ὧν νόμοι πρόκεινται, ἔργων καὶ
10	λόγων· τὴν περὶ τούτων λέγοντες ἀκρίβειαν καὶ τῶν μαντειῶν ὅτι οὐδὲν αὐτοῖς ὑγιές ἐστιν.
OT 864	μοῖρα εὐτυχία.
OT 866	οὐρανίαν \| δι’ αἰθέρα ἀντὶ ἐν οὐρανῷ τεχθέντες.
OT 867	ὧν νόμων τῶν ὀρθῶς ἐχόντων.	195
OT 868	οὐδὲ ὑπὸ ἀνθρώπων εὕρηται ὁ περὶ θεῶν λόγος.
OT 871	ἐν τοῖς νόμοις μέγας ἐστὶν ὁ θεὸς τουτέστι θεία δύναμις καὶ μεγάλη τοῖς νόμοις ἔνεστιν.
OT 872	γηράσκει παλαιοῦται, φθείρεται.
OT 873	ὕβρις φυτεύει τύραννον διὰ τῆς ὕβρεως φύεται καὶ ἀνανεοῦται ὁ τύραννος 〈καὶ〉 ὅταν, φησί, πολλὰ διαπράξηται τότε εἰς μεγάλα ἐμπίπτει διὰ τῆς ὕβρεως ἐπαρθείς· ταῦτα μέν φησι περὶ τῆς Ἰοκάστης
5	ὅτι ἀνεπιτήδεια λέγει περὶ τῶν θείων νόμων τὸν δὲ λόγον ποιοῦσι περὶ τῆς τυραννίδος ἵνα μὴ δόξωσιν ἐμφανῶς αὐτὴν διελέγχειν· ὁ δὲ νοῦς, ὕβρις φυτεύει τύραννον ὁπόταν πολλῶν ὑπερπλησθῇ μάτην ἅ ἐστι μὴ ἐπίκαιρα μηδὲ ἑαυτῷ ἐκείνῳ συμφέροντα· ἀσυνδέ‐
10	τως δὲ εἶπεν. ὕβρις, φησί, μηδὲν καίριον διαπραττο‐ μένη εἰς δύσβατον ἀκρώρειαν ἀναβιβάσασα τοὺς χρω‐ μένους αὐτῇ κατεκρήμνισεν· ἢ οὕτως, ἀπότομον ὤρουσεν εἰς ἀνάγκην, ἥλατο εἰς τοῦτο ὥστε αὐτὸν εἰς ἀνάγκην γενέσθαι ὑφ’ ἑτέρων κρατηθῆναι.
OT 878	ἔνθ’ οὐ ποδὶ χρησίμῳ εἰ μὲν ἐπὶ τοῦ ὑπὸ ὕβρεως δυσσεβοῦντος ἔσται οὕτως, οὐ βαδίζει ὀρθὴν ὁδὸν οὐδὲ χρῆται τοῖς ποσὶ δεόντως εἰ δὲ ἐπὶ τοῦ ὑπὸ ἀνάγκης βιαζομένου, οὐ χρῆται τοῖς αὑτοῦ ποσίν.
5	ἀντὶ ἀχρήστους καὶ τὰς πορείας ποιεῖται.
OT 881	ἀξιῶ τὸν θεὸν μὴ λῦσαι τὸ συμφέρον τῇ πόλει ἐξ οὗ κρατεῖ τῶν ἀντιπάλων.
OT 885	δίκας ἀφόβητος τὴν δίκην μὴ δεδοικώς.	196
OT 888	δυσπότμου χάριν χλιδᾶς ἕνεκα, φησί, τῆς ἀνοσίου τρυφῆς καὶ ὑπερηφανίας· ὑπὸ τρυφῆς γὰρ καὶ ἐπὶ ταῦτα οἱ τύραννοι παραγίνονται. ὁ τοιοῦτος ἐν κακῇ εἴη μοίρᾳ ὃς μὴ ἀφέξεται τῶν ἀσέπτων ἢ
5	ἕξεται τῶν ἀθίκτων ὅ ἐστιν ὧν οὐ χρὴ ἔχεσθαι.
OT 890	ἔρξεται παύσεται, ἐκτὸς ἔσται.
OT 891	ματᾴζων ματαιοφρονῶν· ἕξεται δὲ ἀντὶ τοῦ ἐπιθυμήσει τῶν [ἀσέπτων καὶ] ἀθίκτων.
OT 892	τίς ἔτι τῶν ἀδίκων ἀφέξεται τῷ θυμῷ αὑτοῦ τὰς τῆς ψυχῆς κακίας ἀπελαύνων; ἢ οὕτω, τίς ἂν ἀπελάσειεν αὑτοῦ τὴν τιμωρίαν τοιαῦτα πράττων;
OT 896	χορεύειν πονεῖν ἢ τοῖς θεοῖς.
OT 898	οὐκέτι ἄπειμι πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα οὐδὲ πρὸς τὸν ἄχραντον καὶ ἀπροσπέλαστον αὐτοῦ νεών. ἄθικτον καθαρόν· πιθανῶς δὲ τὸ ἐπίθετον, οὗ οὐκ ἀπέσχετο Ἰοκάστη.
OT 899	Ἀβαὶ τόπος Λυκίας ἔνθα ἱερόν ἐστιν Ἀπόλλωνος.
OT 900	Ὀλυμπίαν ἢ διὰ τῶν σημείων ὅτι καὶ ἐκεῖ μαν‐ τεύονται ὡς καὶ Πίνδαρος ἢ ἐπὶ τῶν πανηγύρεων ὅτι καὶ τῶν τοιούτων ἀφέξομαι εἰ μὴ ταῦτα φανερωθῶσιν.
OT 901	εἰ μὴ ταῦτα, 〈τὰ〉 τῶν χρησμῶν, ἢ τὰ λεχθέντα ὑπὸ Ἰοκάστης φανερὰ καὶ κατάδηλα γένηται οὐκέτι
OT 901	τιμήσω θεούς.	197
OT 906	φθίνοντα γάρ ἀντὶ τοῦ παλαιά, παρεληλυ‐ θότα. γράφε φθίνων ἵν’ ᾖ μὴ λάθοι σε ὁ Λάιος φθίνων ἀλλὰ δείξαις αὐτοῦ τὸν θάνατον· τὰ γὰρ περὶ Λαΐου μαντεύματα ἐκβάλλουσιν καὶ οὐ παραδέχονται
5	τὰ παρὰ τῶν θεῶν εἰρημένα ὡς ἀληθῆ· τὸ δὲ ἐξαι‐ ροῦσιν ἀντὶ τοῦ ἀφανίζουσιν· τὰ γὰρ ἐπὶ Λαΐῳ θεσπι‐ σθέντα ἐκφαυλίζεται ὑπὸ Ἰοκάστης καὶ παραγράφεται καὶ ψευδῆ νομίζεται.
OT 911	ἄνακτάς φησι τοὺς τοῦ χοροῦ οἷον βασιλι‐ κοὺς καὶ ἐντίμους.
OT 914	ὑψοῦ γὰρ αἴρει ἀντὶ μετεωρίζεται τὴν ψυχὴν καὶ ὑπερβαλλόντως ἄχθεται πάντα λογιζόμενος, αὐτὸν τὸν φόνον, τὸ τὴν γυναῖκα ἔχειν τοῦ ἀνῃρημένου, τὴν προσδοκωμένην φυγήν, τὸ μὴ δύνασθαι ἀναστρέ‐
5	ψαι πρὸς τοὺς οἰκείους, τὸ δέος τῶν χρησμῶν.
OT 915	οὐδ’ ὁποῖ’ ἀνὴρ \| ἔννους οὐχ ὡς συνετὸς ἀνὴρ διὰ τῶν φθασάντων τὰ παρόντα γιγνώσκει· εἰ γὰρ ὁ ὑπὸ Ἀπόλλωνος δοθεὶς τῷ Λαΐῳ χρησμὸς ἠκύ‐ ρωται δῆλον ὅτι καὶ ἃ νῦν ἐμαντεύσατο ὁ Τειρεσίας
5	ψευδῆ ἐστιν.
OT 917	ἀλλ’ ἐστὶ τοῦ λέγοντος μόνοις προσέχει τοῖς τὰ δεινὰ καὶ φοβερὰ ἀπαγγέλλουσιν, τῶν δὲ παραμυ‐ θουμένων οὐκ ἀνέχεται.
OT 919	πρός ς’, ὦ Λύκει’ Ἄπολλον Λύκειον γυ‐ μνάσιόν ἐστιν Ἀθήνησιν ἔνθα Ἀπόλλων τιμᾶται· καὶ Καλλίμαχος ἐγὼ δ’ ἤντησα Λυκείου
5	καλὸν ἀεὶ λιπόωντα κατὰ δρόμον Ἀπόλλωνος· ἄγχιστος οὖν καθὸ οὐ πόρρω τῆς Ἀττικῆς αἱ Θῆβαι· ἢ καὶ ἐν Θήβαις ὁμώνυμον ἦν γυμνάσιον Λυκείου Ἀπόλλωνος· νῦν οὖν οὐ τὸν ἐν Λυκίᾳ [τιμώμενον] ἀλλ’ ἢ τὸν ἐν Θήβαις ἢ ταῖς πλησιοχώροις Ἀθήναις	198
10	τιμώμενον. ἄγχιστος πρὸ τῶν θυρῶν γὰρ ἵδρυτο.
OT 924	ἄγγελος θεράπων Πολύβου. ἔρχεται ἄγγελος ἀπὸ Κορίνθου ἀπαγγέλλων τὸν θάνατον Πολύβου καὶ ἀντ’ αὐτοῦ τύραννον τὸν Οἰ‐ δίποδα αἱρεῖσθαι· οὗτος δέ ἐστιν ὁ ἐκτεθέντα τὸν
5	Οἰδίποδα εὑρὼν καὶ δοὺς Πολύβῳ.
OT 928	κἀνταῦθα ἔθηκεν τὸ ἀμφίβολον ὃ τέρπει τὸν ἀκροατήν.
OT 930	τοῦτο πρὸς τὸ γυνὴ δὲ μήτηρ ἥδε τῶν κείνου τέκνων· τοῦτο γὰρ τέλειον ἐν γάμῳ· ὅθεν καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου Ὅμηρός φησι
5	καὶ δόμος ἡμιτελής.
OT 937	ἥδοιο μέν διὰ μὲν τὸ εὖ πράσσειν καὶ ἑτέρας ἀρχῆς ἀντιλαβέσθαι ἡσθήσεσθαί φησιν αὐτὴν ἀσχάλλειν δὲ διὰ τὸ ἀπιέναι Οἰδίπουν ἐπὶ τὰ οἰκεῖα.
OT 938	διπλῆν τοῦ τε ἥδεσθαι καὶ τοῦ ἀσχάλλειν.
OT 939	τύραννον αὐτὸν οὑπιχώριοι πιθανῶς ὁ ἄγ‐ γελος τὰ ἡδέα πρῶτον ἀπαγγέλλει πρὶν εἰπεῖν τὰ περὶ
OT 939	θανάτου.	199
OT 940	τῆς Ἰσθμίας τῆς Κορινθίας· ἐκεῖσε γὰρ ὁ Ἰσθμός.
OT 943	ἀσμένως ἀκήκοε τῆς τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἵνα πάλιν ἀνατρέψῃ τὰ μαντεύματα· οἶδεν γὰρ τὸν Οἰδί‐ ποδα τοῦτο δεδοικότα.
OT 945	θεραπαινίδι κελεύει.
OT 946	παιδευτικόν τι ἔγκειται τῷ δράματι ὡς οὐ δεῖ καταφρονεῖν τῶν θείων· οἱ γὰρ τοιαῦτα φθεγξά‐ μενοι μετ’ ὀλίγον φανήσονται οἷοί εἰσιν.
OT 947	ἵν’ ἐστὲ ὅπου ἐστέ.
OT 952	σκόπει δοκίμαζε.
OT 957	σημήνας γράφε σημάντωρ.
OT 958	ἠθικῶς φησιν ὁ ἄγγελος οὐχ ὡς ἀπὸ τούτων θέλων ἄρξασθαι ἀλλ’ ἀπὸ τῶν ἡδέων.
OT 960	νόσου ξυναλλαγῇ κοινωνίᾳ νόσου ἀντὶ ὑπὸ νόσου.
OT 961	ἡ τυχοῦσα πρόφασις ἐξαρκεῖ ὥστε τὸ παλαιὸν σῶμα ἐξενεγκεῖν τοῦ βίου. εὐνάζει κατακοιμίζει.
OT 963	τοῦτο ὁ ἄγγελός φησιν ὡς παραμυθούμενος ὅτι μακραίων ἀπέθανεν καὶ οὐ δεῖ ἐπ’ αὐτῷ ἀπολο‐ φύρεσθαι.
OT 966	ὧν ὑφηγητῶν ὑφ’ ὧν μαντείαν δεχόμενος, τῶν ὀρνεοσκόπων καὶ μάντεων.
OT 968	κεύθει ἀντὶ κεύθεται, κρύπτεται· καὶ ἐν Ἀντιγόνῃ μητρὸς δ’ ἐν Ἅιδου καὶ πατρὸς κεκευθότων.
OT 968	ἐγὼ δ’ ὅδ’ ἐνθάδε ἐγὼ ὁ ἐνταῦθα ὢν οὐκ ἔλαβον	200
5	δόρυ ἵνα αὐτὸν ἀποκτείνω εἰ μή τις εἴποι ὅτι τάχα διὰ τὸν ἐμὸν πόθον ἀπέθανεν.
OT 970	οὕτω δ’ ἂν θανὼν εἴη ’ξ ἐμοῦ τοῦτο ὡς ἐπιμωκώμενός φησι, δῆλον δὲ ἐκ τῶν ἑξῆς· ὁ γὰρ Πόλυβος τὰ παλαιὰ θεσπίσματα, φησί, παραλαβὼν μηδενὸς ἄξια κεῖται παρὰ τῷ Ἅιδῃ.
OT 976	περὶ τοῦ λείποντος εὐλαβεῖται, τοῦ μιχθῆναι τῇ μητρί. λέχος λέκτρον.
OT 977	ᾧ τὰ τῆς τύχης ᾧ ἡ τύχη δεξιῶς ἔχει ἀντὶ τοῦ τῆς ἀγαθῆς τύχης ἐπικρατούσης.
OT 978	πρόνοια πρόγνωσις.
OT 979	καλὸν τὸ ζῆν ἀφελῶς.
OT 986	ὀκνεῖν φοβεῖσθαι.
OT 987	ὄψις καὶ τεκμήριον τοῦ μὴ τὰ κατὰ τὴν μητέρα ἀποβήσεσθαι ἡ πατρὸς τελευτή.
OT 1005	τοῦτ’ διὰ τοῦτο.
OT 1006	πρὸς δόμους εἰς Κόρινθον.
OT 1008	καλῶς ἀντὶ περιφανῶς.
OT 1014	ἆρ’ οἶσθα ὅτι ἀδίκως εὐλαβῇ;
OT 1015	γεννητῶν τῶν γεγεννηκότων.
OT 1016	ὅτι οὐδέν σοι διαφέρει κατὰ γένος ὁ Πόλυβος. ὅθ’ (ὅ)τι.
OT 1019	τῷ μηδενὶ τῷ ἠλλοτριωμένῳ καὶ μὴ οἰκείῳ· ἔτι γὰρ Πολύβου νομίζει ἑαυτόν.
OT 1020	ὥσπερ οὐ γέγονας ἐξ ἐμοῦ οὕτως οὐδὲ ἐκ Πολύβου.
OT 1023	ἴδιον τῶν ἐν παραδόξοις ἀκούσμασι τὸ αὐτὸ
OT 1023	πολλάκις ἐπερωτᾶν. κἆθ’ εἶτα.	201
OT 1025	ἐμπολήσας ἀγοράσας· δηλοῖ δὲ ἡ λέξις καὶ τὸ εὑρών.
OT 1029	κἀπὶ θητείᾳ πλάνης μίσθιος καὶ ἐπὶ μισθῷ πλάνης· ἔστι δὲ ἀρσενικόν.
OT 1031	εἰπόντος τοῦ γέροντος ὅτι σωτήρ σοι γέγονα ὅπερ κοινὸν ἐπὶ πάντων ἐκτεθειμένων ἀναπυνθάνεται ὁ Οἰδίπους ὅτι ἐν ποίῳ ἄρα κακῷ ὄντα κατὰ τὴν ἔκθεσιν 〈λαμβάνει〉 ἵνα ἐκεῖνος εἴπῃ τὸ περὶ τῶν
5	ποδῶν ὅπερ ἐπιγινώσκει ἡ Ἰοκάστη.
OT 1035	ἐκ σπαργάνων χαλεπὴν αἰσχύνην διὰ τὴν τῶν ἄρθρων βλάβην.
OT 1037	ὑπὸ μητρὸς ὠνομάσθην ἢ ὑπὸ τοῦ πατρὸς Οἰδίπους; ἢ πρὸς θεῶν τίνος εἰμὶ μητρὸς ἢ ποίου πατρός;
OT 1046	εἰδεῖτ’ ἂν ἀντὶ τοῦ εἰδείητε ἄν.
OT 1050	σημήναθ’ εἴπατε.
OT 1051	ἐστοχάζετο ὁ χορὸς ἐκεῖνον εἶναι τὸν τὴν ἔκθεσιν ποιησάμενον τοῦ παιδίου διὰ τὸ ἤδη εὐνοϊκὸν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ 〈παρα〉στῆσαι τῷ οἴκῳ.
OT 1053	οὐχ ἥκιστα ἀντὶ τοῦ πάνυ· αἱ γὰρ δύο ἀρνήσεις μίαν συγκατάθεσιν ποιοῦσι· μάλιστ’ ἂν ταῦτα εἴποι ἡ Ἰοκάστη.
OT 1056	τί δ’ ὅντιν’ εἶπε; συνίησιν ἤδη τὸ πᾶν ἡ Ἰοκάστη καὶ θέλει [ἤδη] ἑαυτὴν διαχειρίσασθαι πρὶν ἔκπυστα γενέσθαι τὰ κακά, τοῦτο δὲ δηλοῖ διὰ τοῦ
OT 1056	ἅλις νοσοῦς’ ἐγώ.	202
OT 1062	οἴεται τὴν Ἰοκάστην δυσγένειαν αὐτῷ συνει‐ δυῖαν ἀποκρύπτειν καὶ κωλύειν τὴν ζήτησιν. ’κ τρίτης τρίτον πεπραμένης καὶ αὐτὸς τρίπρατος.
OT 1070	χαίρειν τρυφᾶν καὶ ἐναβρύνεσθαι.
OT 1071	ἐννοουμένη τὰ τῆς ἀναιρέσεως αὐτὴ μὲν ἀπήλλακται ὁ δὲ Οἰδίπους περιλέλειπται· τὸ γὰρ αὐτοῦ πρόσωπόν ἐστι τὸ περιπαθὲς περὶ ὃ πᾶσα ἡ διάθεσις τοῦ δράματος.
OT 1073	Οἰδίπους ἀντὶ τοῦ ὦ Οἰδίπου· ἔστι δὲ Ἀττικόν.
OT 1075	ἀναρρήξῃ ἐργάσηται.
OT 1080	ἐμαυτὸν τῇ τύχῃ παραδοὺς ἀτιμίαν ἐκφεύ‐ ξομαι.
OT 1082	τῆς τῆς τύχης.
OT 1084	καὶ τοιοῦτος πεφυκὼς οὐκ ὀκνήσω τὸ γένος ἐξερευνῆσαι τὸ ἡμέτερον.
OT 1086	ὑπονοοῦσιν οἱ κατὰ τὸν χορὸν χρηστότερόν τι περὶ τοῦ Οἰδίποδος ὅτι θειοτέρου γένους τυγχάνει ἀπό τινος τῶν ὀρείων νυμφῶν· ποιοῦνται δὲ τὸν λόγον πρὸς τὸν Κιθαιρῶνα καί φασιν, οὐκ ἔσῃ εἰς
5	τὴν αὔριον ἀπείρατος τοῦ ἡμᾶς αὔξειν σε ὡς τροφὸν καὶ μητέρα τοῦ Οἰδίποδος.
OT 1087	κατὰ γνώμην ἴδρις ἔμπειρος κατὰ τὴν γνώμην ὅ ἐστι συνετός.
OT 1092	αὔξειν μεγαλύνειν, λέγειν.
OT 1093	χορεύεσθαι ἀντὶ ὑμνεῖσθαι.
OT 1094	ὥσπερ τὰ θυμήρη παρέχοντα τοῖς ἐμοῖς βασιλεῦσιν· ἐνόμιζε γὰρ ὁ χορὸς τὸν ἀναγνωρισμὸν
OT 1094	ὑπὲρ Οἰδίποδος γίνεσθαι.	203
OT 1096	ἀναγκαίως πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα ἀποτείνει διὰ τὸ ἄρξαι τῶν χρησμῶν.
OT 1098	ἆρά τις προσπελασθεῖσα τοῦ Πανὸς ἢ τοῦ Ἀπόλλωνος θυγάτηρ; καὶ γὰρ οὗτος νόμιος.
OT 1103	πλάκες αἱ ἐξοχαί, αἱ ἀνατάσεις τῶν ὀρῶν· ἀγρόνομοι δὲ ἔνθα τὰ ἄγρια νέμεται ὅ ἐστι τὰ μὴ ἥμερα θηρία.
OT 1104	εἴτε ὁ Ἑρμῆς εἴτε ὁ Διόνυσος ἀπό τινος νύμφης γεννηθέντα σε ἀνεδέξατο. ὁ Κυλλάνας ἀνάσσων ὁ Ἑρμῆς· νόμιος γάρ.
OT 1110	μὴ συναλλάξαντα μὴ κοινωνήσαντα τουτέστι μὴ συντυχόντα, μὴ εἰς ἀμοιβὴν καὶ ὁμιλίαν ἐλθόντα· θεασάμενος δὲ ὁ Οἰδίπους τὸν πρεσβύτην ἐρχόμενον ὃν μετεπέμψατο στοχάζεται μὲν εἶναι αὐτὸν ἐκ τοῦ
5	γήρως καὶ τῶν ἀγόντων οἰκετῶν τὴν δὲ ἐπιστήμην καὶ ἀκριβῆ γνῶσιν τῷ χορῷ ἀνατίθησιν.
OT 1113	τῷδε τἀνδρὶ ξύμμετρος τῷ Κορινθίῳ ὁμῆλιξ καὶ ἴσος ἐστὶ κατὰ τὴν ἡλικίαν.
OT 1115	τῇ δ’ ἐπιστήμῃ τῇ γνώσει ὑπερβάλλοις ὡς καὶ πρὶν αὐτὸν θεασάμενος.
OT 1116	ἰδὼν ἀντὶ τοῦ ἐγνωκώς.
OT 1127	ἀντὶ τοῦ ἦσαν οἱ πλησιόχωροι.
OT 1128	τῇδέ που μαθὼν ἀντὶ τοῦ ἐκεῖ μαθών.
OT 1135	διπλοῖσι ποιμνίοις δύο ἀγέλαις.
OT 1136	συνήμην, φησί, τούτῳ ἔαρ, θέρος, φθιν‐ όπωρον· καὶ οὗτοι ἂν εἶεν οἱ τρεῖς χρόνοι· ἐμμήνους δὲ τοὺς ἐν μησὶν ὁριζομένους, οὐκ ἐνιαυτοῖς.	204
OT 1137	ἀρκτοῦρον τὴν ἑῴαν ἐπιτολὴν ποιούμενον· ποιεῖ δὲ ταύτην ἡλίου ὄντος παρθένῳ.
OT 1141	συγκατατίθεται ὁ γέρων· ἔδει γὰρ ταῦτα πρῶτον ὁμολογῆσαι εἶτα ἐπάγει τὰ συνεκτικώτατα ἵνα μὴ ᾖ ἔξαρνος.
OT 1144	ἱστορεῖς ἐρωτᾷς, ζητεῖς.
OT 1146	αἰσθηθεὶς ὁ γέρων τοῦ παντὸς ἀρνήσασθαι βούλεται οὐχ ὡς εἰδὼς καὶ ἀποκρυπτόμενος.
OT 1155	ἀντὶ τοῦ; ἀντὶ τίνος; τί προσχρῄζων μαθεῖν; λείπει ταῦτά με διατίθης.
OT 1156	τοῦτο πάλιν οὐχ ὡς εἰδὼς ὅτι αὐτὸς εἴη ὁ ἐκτεθειμένος ἀλλ’ ὅτι διὰ τὴν ἔκθεσιν ταῦτα πάσχει.
OT 1158	εἰς τόδ’ εἰς τὸ ἀποθανεῖν μὴ λέγων τὸ ἀληθές.
OT 1160	ἐς τριβὰς εἰς βραδυτῆτα καὶ διατριβὰς καὶ ἀναβολάς.
OT 1166	εἰ δευτέραν ἀναμείνῃς ἐξέτασιν.
OT 1174	ἀναλώσαιμι ἀπολέσαιμι.
OT 1175	τεκοῦσα τλήμων; κατ’ ἐρώτησιν.
OT 1176	τοὺς τεκόντας κατὰ σύλληψιν· οὐ γὰρ φο‐ νεύει τὴν μητέρα.
OT 1177	παρατηρητέον ὅτι τὸν γέροντα μετεπέμψατο ἐπὶ τὸ ἀνακρῖναι τὸν φόνον τοῦ Λαΐου καὶ προβλη‐ θέντος ἑτέρου τινὸς ἐπὶ τὸ ἀναγκαιότερον τρέπεται.
OT 1182	ἐξήκοι ἀποβαίη.	205
OT 1183	εὖ πεπλαγίασται ὁ λόγος ὡς τὴν πήρωσιν αἰνιττομένου ἀλλ’ ἐπὶ τὸν θάνατον αὐτῷ ὁ λόγος· ἀπορήσας γὰρ ξίφους ἑαυτὸν ἐτύφλωσεν.
OT 1186	καὶ ἐν Αἴαντι ὁρῶ γὰρ ἡμᾶς οὐδὲν 〈ὄντασ〉 ἄλλο πλὴν εἴδωλ’ ὅσοιπερ ζῶμεν ἢ κούφην σκιάν· καὶ Πίνδαρος
5	τί δέ τις; τί δ’ οὔτις; σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωποι.
OT 1188	ἐναριθμῶ ἐξαριθμοῦμαι ἵν’ ᾖ ῥῆμα πρώτου προσώπου καὶ οὐ δοτικὴ ἀρσενικοῦ.
OT 1191	ὅσον δόξαι εὐδαίμων εἶναι, κατὰ ἀλήθειαν δὲ τοῦτο ἀνθρώπῳ οὐκ ἔστιν· τὸ τῆς τύχης γὰρ ῥεῦμα μεταπίπτει ταχύ.
OT 1192	ἀποκλῖναι πεσεῖν ἢ ἀποβαλεῖν.
OT 1193	τὸν σὸν βίον παράδειγμα ἔχων οὐδένα μακαρίζω καὶ εὐδαιμονίζω.
OT 1196	τοξεύσας ἐπιτυχών, εὐτυχήσας.
OT 1198	τὰν γαμψώνυχα παρθένον τὴν Σφίγγα.
OT 1200	θανάτων τῶν ὑπὸ τῆς Σφιγγὸς γινομένων· πύργος δὲ ἀντὶ τοῦ ἀσφάλεια καὶ ἀπαλέξησις γέγονεν.
OT 1204	ἀκούειν εἰς τὸ ἀκούειν.
OT 1206	συνοικῶν τῇ τοῦ βίου μεταβολῇ.
OT 1208	ᾧ ὑποδοχὴ εἰς τὸ ἄμφω δέξασθαι, σὲ καὶ τὸν πατέρα· ἢ ὅτι μήτηρ ἦν καὶ γυνὴ ἡ Ἰοκάστη ἣν λέγει λιμένα· θαλαμηπόλῳ δὲ νυμφίῳ.	206
OT 1211	ἄλοκες ἀντὶ τοῦ αὔλακες, αἱ κοῖται, αἱ σποραί, οἱ γάμοι. πῶς, φησί, φωνὴν οὐκ ἔρρηξαν;
OT 1218	περίαλλ’ περιάλλως.
OT 1221	ἀνέπνευσα διὰ σὲ καὶ νῦν κατέμυσα τὸ ὄμμα ἐξ οὗ δηλοῖ καὶ ἐπήρθημεν περισῳθέντες 〈καὶ νῦν δυστυχοῦντί σοι συνδυστυχοῦμεν〉.
OT 1223	ἐξάγγελος ἔρχεται ἀπαγγέλλων ὅτι ἀγχόνῃ ἐτελεύτησεν ἡ Ἰοκάστη καὶ ὁ Οἰδίπους ἑαυτὸν ἐτύ‐ φλωσεν.
OT 1225	ἀρεῖσθε λήψεσθε. ἐγγενῶς γνησίως.
OT 1231	ἑκουσίως γὰρ ἑαυτὸν καὶ ὁ Οἰδίπους ἐτύ‐ φλωσεν καὶ ἡ Ἰοκάστη ἀπήγξατο· μάλιστα, φησί, τῶν κακῶν λυπεῖ τὰ μὴ ἐκ τύχης συμβάντα ἀλλ’ ὥσπερ ἐπισπαστὰ καὶ αὐτάγρετα γινόμενα.
OT 1241	τὸ ἑξῆς, ὅπως εἰσῆλθεν ἔσω ἐπιρρήξασα τὰς πύλας τουτέστι κλείσασα· Ὅμηρος τὸν τρεῖς 〈μὲν〉 ἐπιρρήσεσκον Ἀχαιοὶ τρεῖς δ’ ἀναοίγεσκον·
5	καλῶς δὲ τοῖς λέκτροις ἐπεμπίπτει· δι’ αὐτὰ γὰρ ἀπ‐ όλλυται.
OT 1247	τὴν δὲ τίκτουσαν λίποι \| τοῖς οἷσιν αὑτοῦ κ. ἑ. τὴν δὲ γυναῖκα λίποι τοῖς ἑαυτοῦ τουτέστι τῷ
OT 1247	υἱῷ γυναῖκα παιδοποιόν.	207
OT 1254	περιπολοῦντ’ περιερχόμενον ὥσπερ ἐμμανῆ.
OT 1262	ἀνέτρεψε τὰς θύρας καὶ κατέβαλεν ἐκ τῶν πυθμένων.
OT 1264	ἐώρα λέγεται κρέμασις, ὕψωσις, μέταρσις.
OT 1266	ἀρτάνην δεσμόν. τὴν ἀναρτητικήν· κυρίως δὲ ἀρτάνη λέγεται ἡ ἐκ τῶν καλῳδίων ἀγχόνη.
OT 1273	τὸ συμβαῖνον πᾶσι τοῖς τυφλοῖς εἶπεν· οὐχ ὁρῶντες γὰρ πολλάκις συμπίπτουσιν οἷς οὐκ ἂν ἠβού‐ λοντο, οὐχ ὁρῶσι δὲ ὧν δέονται· ἐν σκότῳ οὖν ἔσται καὶ ἀγνωσίᾳ.
OT 1275	ἐφυμνῶν ἀνοιμώζων.
OT 1276	ἤρασς’ ἀναπετάσας τοὺς ὀφθαλμοὺς ἔπαιεν.
OT 1286	ἐν τίνι σχολῇ οἷον ἐν ποίᾳ διατριβῇ.
OT 1287	πιθανὴ ἡ αἰτία τοῦ ἐξιέναι αὐτὸν ἵνα, φησί, δείξῃ τοῖς πολίταις ὅτι ἀξίως ἑαυτὸν ἐτιμωρήσατο ἐπὶ ἀκουσίοις παθήμασι καὶ ὡς μέλλων ἑκοντὶ ἐξιέναι τῆς πόλεως διὰ τὰς ἀρὰς ἃς ἔφθασεν ἐπαρασάμενος.
OT 1297	ἴσως οἱ κατὰ τὸν χορὸν ἰδόντες ἀπεστρά‐ φησαν μὴ δυνάμενοι θεάσασθαι τὸ πάθος.
OT 1308	ποῦ εἰμι; ἐν ποίῳ χωρίῳ ἡ φθογγή μου φέρεται; τίνος ἀκούω; ποῦ ἐστιν ἡ φθογγὴ ἥτις σφόδρα μοι διαπέταται, ἧς φερομένης ἀκούω; ἢ οὕτως, ἀντὶ τοῦ ἀπέπτη μου καὶ ἡ φωνή.
OT 1311	ἡ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν ἀγωνιζομένων πέντ‐ αθλον καὶ ἁλλομένων.
OT 1313	ἀπότροπον ὃ ἄν τις ἀποτρέψαιτο.	208
OT 1314	ἄφατον ἀφάτως ἐπεληλυθός.
OT 1316	δυσούριστον ὅρον μὴ ἔχον ἀλλ’ ἀεὶ παρα‐ μένον, δυσπεριόδευτον· ἀδάμαστον δὲ ἀνίατον, ὃ οὐδεὶς δαμάσαι δυνήσεται ἢ σκληρὸν καὶ τραχὺ ἀπὸ τοῦ ἀδάμαντος.
OT 1317	οἷον ὁμοῦ με εἰσέδυ ἥ τε ἀπὸ τῆς πηρώσεως ἀλγηδὼν καὶ ἡ τῶν κακῶν ὑπόμνησις.
OT 1318	εἰλήφει γὰρ αὐτὸν ὀδύνη ἐπεὶ νεωστὶ τοῖς κέντροις ἐπεπήρωτο.
OT 1322	ἐμὸς ἐπίπολος γράφεται καὶ ἐμοῖς ἐπὶ πόνοις. ἐπίπολος ἔτι μόνιμος περιπολῶν ἐμὲ καὶ περι‐ μένων ἔτι· νῦν δὲ τοὺς ἀπὸ τοῦ χοροῦ γνωρίζει ἴσως διὰ τὸ τεταράχθαι ἐπὶ τῷ τοσούτῳ προσφάτῳ κακῷ.
OT 1328	ἐπῆρε ἔπεισε· καὶ Εὐριπίδης ὅστις μ’ ἐπάρας ἔργον ἀνοσιώτατον.
OT 1347	δείλαιε τῆς συνέσεως ἕνεκεν καὶ τῆς συμ‐ φορᾶς χάριν· χαλεπὸν γὰρ συνετῷ ἀνθρώπῳ τὰ τοιαῦτα συνενεχθῆναι.
OT 1349	ἀπόλοιτο, φησίν, ὅστις ἀπὸ τῆς ἀγρίας πέδης τῆς διανεμομένης τοὺς πόδας μου ἔλαβεν καὶ διέ‐ σῳσέ με.
OT 1350	ἐπὶ ποδίας ἐν τῇ δημοσίᾳ ὁδῷ τῇ ὑπὸ τῶν νομέων πατουμένῃ.
OT 1353	εἰς οὐδενὸς χάριν τὴν ἐμὴν σωτηρίαν ἐργα‐ ζόμενος ἀντὶ τοῦ μηδὲν χρηστὸν ἐργασάμενος ἐν τῷ διασῷσαί με.
OT 1354	θανὼν ἀντὶ θανόντος· ἢ τὸ ἦν ἀντὶ τοῦ
OT 1354	ἤμην.	209
OT 1362	ἐξ ὧν ἐτέχθην ἐξ αὐτῶν καὶ τέτοκα.
OT 1364	εἴ τι κακοῦ κάκιον τοῦτ’ ἔλαχεν Οἰδίπους.
OT 1369	τάδ’ τὰ τῆς τυφλώσεως.
OT 1370	φησὶ πρὸ τοῦ θανάτου ταῦτα διαθεῖναι ὅπως ἂν τοῖς γονεῦσι καθ’ Ἅιδου μὴ συντυγχάνῃ ὁρῶν· εἶναι γὰρ αὐτῷ τοῦτο αἰσχρόν.
OT 1374	ἀγχόνης ἐπικρατέστερα, ἅπερ οὐκ ἦν ἰᾶσθαι οὐδὲ ἐν θανάτῳ· διὰ τούτου οὖν ἀπολογεῖται ὅτι μεῖζον κακὸν διεπράξατο εἰς ἑαυτὸν ἢ εἴπερ ἦν τελευ‐ τήσας.
OT 1375	ἀλλ’ ἡ τέκνων ἐν ἐρωτήσει.
OT 1384	κηλῖδα ὄνειδος καὶ συμφοράν.
OT 1396	κάλλος κακῶν ὡς εἰ ἔλεγεν τὸ κράτιστον τῶν κακῶν. ὕπουλον ὕποπτον.
OT 1400	τοὐμὸν αἷμα τὸ τοῦ πατρός φησιν.
OT 1401	ὅτι γράφε ὅταν.
OT 1406	ἐμφύλιον συγγενικόν.
OT 1409	γνώμη.
OT 1413	ἴτ’ πορεύεσθε.
OT 1416	ὧν ἐπαιτεῖς ὧν χρείαν ἔχεις εἰς βοήθειαν.
OT 1425	γένεθλα τὰ τέκνα.
OT 1434	ὑπὲρ σοῦ καὶ οὐχ ὑπὲρ ἐμαυτοῦ λέξω.
OT 1442	ὁ μὲν τῷ προειρημένῳ χρησμῷ ἀξιοῖ ἀκο‐ λουθεῖν ὅτι δεῖ ῥίπτειν αὐτὸν ἀπὸ τῆς χώρας ὁ δὲ Κρέων ἐπανερέσθαι φησὶ δεῖν ὅτι καὶ Λαΐου παῖς καὶ
OT 1442	βασιλεὺς τυγχάνει.	210
5	ἡ χρεία ἡ κατέχουσα ἡμᾶς, φησί, ταῦτα ἀπαιτεῖ.
OT 1445	ἵνα καὶ μετὰ γνώμης θεοῦ ἀπέλθῃς.
OT 1453	κύριον ἴδιον· ἢ ὀφειλόμενον καὶ κεκυρω‐ μένον.
OT 1454	ἵνα δόξω νῦν ἀναιρεῖσθαι ἐν τῷ Κιθαιρῶνι καθὼς τοῖς γονεῦσιν ἐδόκει καὶ νῦν τῷ βουλήματι αὐτῶν ἀπόλλυμαι.
OT 1463	αἷν δυικόν ἐστι, τῶν κορῶν.
OT 1465	μετειχέτην ἀντὶ ἐμοί.
OT 1471	αἰσθάνεται τῶν θυγατέρων παρουσῶν.
OT 1472	τοῖν μοι φίλοιν ἀντὶ τῶν ἐμῶν θυγατέ‐ ρων· δέον δὲ εἰπεῖν δακρυρροούσαιν ἀρσενικῶς ἐξ‐ ήνεγκεν· ἔστι δὲ Ἀττικώτερον ὡς τὸ μὰ τὼ θεὼ καὶ τὼ χεῖρε.
OT 1482	αἵτινες χεῖρες τὰ πρόσθεν λαμπρὰ ὄμματα τοῦ ὑμετέρου πατρὸς ὧδ’ ὁρᾶν προὐξένησαν.
OT 1483	προὐξένησαν περιεποίησαν.
OT 1488	πῶς ὑμῖν βιῶναι ἐκ τῶν ἀνθρώπων ἀνάγκη· ἢ ἡ πρὸς ἀντὶ τῆς μετὰ ἀντὶ τοῦ μετὰ ἀνδρῶν.
OT 1493	παραρρίψει συζεύξει.
OT 1498	κἀκ τῶν ἴσων ἐκ τῆς ἀρούρης τῆς αὐτῆς.
OT 1500	ὀνειδιεῖσθε ὑβρισθήσεσθε.
OT 1508	τηλικάσδ’ ἀντὶ τοῦ μικράς.
OT 1513	οὗ καιρὸς καθ’ Ἅιδου.
OT 1521	ἀφοῦ ἀφίστασο· τῇ προσῳδίᾳ δὲ ὡς ἀφαιροῦ.
OT 1523	ὅσα νενίκηκας οὐ συνήνεγκέ σοι· καὶ αὐτάρ‐ κως ἔχει τὸ δρᾶμα· τὰ γὰρ ἑξῆς ἀνοίκεια γνωμολο‐ γοῦντος Οἰδίποδος.	211
OT 1525	ᾔδει ἔγνω. κράτιστος μέγιστος.
OT 1529	μηδέν’ ὀλβίζειν πρὶν ἂν γράφε πάντα προσδοκᾶν ἕως ἄν.
3t	Σοφοκλέους. Οἰδίπους. τύραννος.	212
Ant t	ΕΙΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΝ.
Ant 1	ὦ κοινὸν αὐτάδελφον αὐτάδελφον εἶπεν ὅτι ἐκ τῶν αὐτῶν γεγόνασι· πολλάκις δὲ ὁ Σοφοκλῆς ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ τίθησι τὸ κοινὸν ὡς νῦν. ἐπειδὴ τὸ ἀδελφὸς κοινῶς λέγεται ἐπὶ τῶν μὴ ἐξ ἀμφοτέρων
5	τῶν γονέων ὄντων ἀδελφῶν ἐπήγαγεν τὸ αὐτάδελφον ὅπερ παρίστησι τοὺς ἐκ τοῦ αὐτοῦ πατρὸς καὶ μητρὸς γεγονότας· τὸ δὲ κοινὸν ὁ Σοφοκλῆς συνεχῶς ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ τίθησιν οἷον καὶ ἐν ταῖς Ὑδροφόροις τέταχεν πολύκοινον Ἀμφιτρίταν
10	ἀντὶ τοῦ πολυάδελφον. περιφραστικῶς ἀδελφὴ Ἰσμήνη.
Ant 2	ἆρ’ οἶσθ’ ὅ τι Ζεύς τὸ ὅ τι ἀντὶ τοῦ ὅ, ὁ δὲ νοῦς ἆρά γέ ἐστι τῶν ἀπ’ Οἰδίποδος κακῶν ὁποῖον οὐχὶ ὁ Ζεὺς ἔτι ζώσαις ἡμῖν τελεῖ; ὡς εἰ ἔλεγεν, ἆρα ἔχει τι ὁ Ζεὺς τούτων τῶν κακῶν μεῖζον ποιῆσαι εἰς
5	ἡμᾶς; εἶπεν δὲ διττῶς, πρῶτον μὲν ὅ τι ἔπειτα δὲ ὁποῖον ἀρκοῦντος θατέρου.
Ant 4	οὔτ’ ἄτης ἄτερ Δίδυμός φησιν ὅτι ἐν τούτοις τὸ ἄτης ἄτερ ἐναντίως συντέτακται τοῖς συμφραζο‐ μένοις· λέγει γὰρ οὕτως, οὐδὲν γάρ ἐστιν οὔτε ἀλγεινὸν οὔτε ἀτηρὸν οὔτε αἰσχρὸν ὃ οὐκ ἔχομεν ἡμεῖς, ἄτης	213
5	ἄτερ δέ ἐστι τὸ ἀγαθόν· περισσὸν δέ ἐστι καὶ τὸ ἕτερον οὐ ὥστε ὥσπερ ἀπόφασιν εἶναι· σύνηθες δὲ τοῦτο τραγικοῖς.
Ant 7	καὶ νῦν τι τοῦτ’ αὖ φασιν ἐγκλιτικῶς προ‐ ενεκτέον τὸ τι· οὐ γάρ ἐστιν ἐν ἐρωτήσει ὁ λόγος ἀλλ’ ἐν ἀποφάσει ἀορίστως. πανδήμῳ πόλει πάσῃ τῇ πόλει.
Ant 9	ἢ λανθάνει σε τὰ τῶν ἐχθρῶν μηχανήματα ἐπὶ τοὺς φίλους ἰόντα; τὰ ἀπὸ τῶν ἐχθρῶν κακὰ εἰς ἡμᾶς στείχοντα;
Ant 10	πρὸς ἀντὶ ἐπί.
Ant 11	φίλων λείπει ἡ περί, περὶ φίλων.
Ant 14	διπλῇ χερί τῇ ὑπ’ ἀλλήλων· τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ διπλῇ οἷον ὑπ’ ἀλλήλων ἀναιρεθέντων τῶν ἀδελφῶν.
Ant 15	ἐπεὶ δὲ φροῦδος ἀντὶ ἀφ’ οὗ πεπλεύκασιν Ἕλληνες· Ὅμηρος ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον 〈ἔπερσεν〉· τὸ δὲ φροῦδος καθ’ ὑπερβολὴν εἴρηται.
5	ἐπεὶ ἀντὶ ἀφ’ οὗ.
Ant 16	οἷον οὐκ οἶδα ἐν τίσιν εἰμὶ ἢ ἐν ἀγαθοῖς ἢ ἐν κακοῖς. ὑπέρτερον ἀντὶ τοῦ πλέον.
Ant 17	ἀτωμένη ἄτῃ συνεχομένη.	214
Ant 18	ᾔδειν καλῶς ἀντὶ τοῦ ᾔδεα [καὶ]· ᾔδειν σε καλῶς τὰ τοιαῦτα μὴ πολυπραγμονοῦσαν.
Ant 19	τοῦδ’ οὕνεκ’ ἐξέπεμπον ἀντὶ διὰ τοῦτό σε ἤγαγον ἐνταῦθα· τὸ δὲ ἐξέπεμπον ἀντὶ τοῦ μετεπεμ‐ πόμην.
Ant 20	καλχαίνουσα ἀντὶ τοῦ πορφύρουσα καὶ τετα‐ ραγμένως φροντίζουσα· κάλχη γάρ ἐστιν ὁ κόλχος τῆς πορφύρας ἥτις ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς θαλάσσης ἀνιοῦσα βάπτει τὴν καλλίστην πορφύραν παρ’ ὃ καὶ Κάλχας
5	ὁ μάντις. φροντίζουσα. ἐκ βάθους τι μεριμνῶσα ὡς τὸ βυσσοδομεύων.
Ant 21	οὐ γὰρ τάφου νῷν ἀντὶ τοῦ ἡμῶν· ὁ δὲ λόγος κατ’ ἐρώτησιν οὕτω πρὸς τὸ ἑξῆς, οὐ γὰρ τῶν κασιγνήτων ἡμῶν τὸν μὲν ἐτίμησε τάφῳ ὁ Κρέων τὸν δὲ οὔ;
Ant 23	δικαίᾳ κρίσει χρησάμενος.
Ant 26	Πολυνείκους νέκυν ἀντὶ τοῦ αὐτὸν τὸν Πο‐ λυνείκην.
Ant 30	θησαυρὸν ἕρμαιον, εὕρημα. πρὸς χάριν βορᾶς πρὸς τέρψιν τροφῆς.
Ant 31	τοιαῦτά φασι τὸ ἑξῆς, τοιαῦτά φασι τὸν ἀγαθὸν Κρέοντα σοὶ κἀμοὶ κεκηρυχέναι· τὸ δὲ λέγω γὰρ κἀμὲ διὰ μέσου μετὰ πάθους ἀνεφώνησεν, λέγω γάρ, φησίν, ὅτι κἀμὲ προσπεριείληφε τῷ κηρύγματι·
5	ἔτι γὰρ καὶ ἐμαυτὴν ἐν τοῖς ζῶσι καταριθμῶ.
5	ἀγαθόν ἐν εἰρωνείᾳ.	215
Ant 32	εἴπερ δεῖ κἀμὲ συγκαταριθμεῖσθαι ἐν τοῖς ζῶσιν κηρύξαντ’ ἔχειν ἀντὶ τοῦ κεκηρυχέναι ὡς τὸ σιγήσας ἔχω ἀντὶ τοῦ σιγῶ.
Ant 33	νεῖσθαι ἀντὶ τοῦ ἡγεῖσθαι.
Ant 35	οὐχ ὡς παρ’ οὐδέν οὐχ ὡς ἔτυχεν ἔχειν τὸ πρᾶγμα ἀντὶ τοῦ οὐκ εὐτελῶς καὶ ὡς πάρεργον ἀλλ’ ὡς μέγα· ἢ οὕτως, οὐχ ὡς οὐδὲν ἀλλὰ μέγα.
Ant 38	ἐσθλῶν λείπει γονέων ἵν’ ᾖ ἐσθλῶν γονέων.
Ant 39	τί δ’, ὦ ταλαῖφρον τὸ ἑξῆς, τί δὲ ἄν σοι ἐγὼ προσθείμην πλέον ἀντὶ τοῦ σοὶ γενοίμην χρήσιμος, εἰ ταῦτα οὕτως ἔχοι, λύουσα τὸν νόμον καὶ θάπτουσα τὸν ἀδελφόν; εἰ δὲ γράφεται ἢ ’φάπτουσα ἀντὶ τοῦ
5	λύουσα τὸν νόμον ἢ ἐπιβεβαιοῦσα αὐτόν. εἰ τάδ’ ἐν τούτοις εἰ ταῦτα Κρέων ἐκέλευσεν.
Ant 40	προσθείμην ἀντὶ τοῦ ποιήσαιμι.
Ant 42	ἐκ τούτου ἤδη τὸ ἦθος ὅρα κινδύνευμα καλούσης τὸ ἔργον· τὸ δὲ ποῖ γνώμης ποτ’ εἶ ὡς ἀδυνάτοις ἐπιχειρούσης λέγει.
Ant 44	τὸν ἀπηγορευμένον καὶ κεκωλυμένον ὑπὸ τῆς πόλεως τολμᾷς θάπτειν σύ;
Ant 45	τὸν γοῦν ἐμὸν καὶ τὸν σόν εἰ μὴ σὺ θέλεις θάπτειν ἐγὼ τοῦτο ποιήσω μόνη· ἢ οὕτω, κἂν μὴ προσποιῇ αὐτὸν εἶναι σὸν ἀδελφὸν ἀλλ’ ἀλλοτριοῖς σαυτὴν τῆς συγγενείας ἐγὼ θάψω τὸν ἐμὸν καὶ σὸν
5	ἀδελφόν· Δίδυμος δέ φησιν ὑπὸ τῶν ὑπομνηματιστῶν
5	τὸν ἑξῆς στίχον νενοθεῦσθαι.	216
Ant 47	ὦ σχετλία, Κρέοντος αἱ ἀντιλογίαι δῆλαί εἰσιν· ἡ μὲν γὰρ τῷ πράγματι ἡ δὲ τῇ οἰκειότητι ἀκολουθεῖ.
Ant 48	ἀλλ’ οὐδὲν αὐτῷ τῶν ἐμῶν οὐ μέτεστιν αὐτῷ εἴργειν με ἀπὸ τῶν ἐμῶν· ἢ οὕτως, οὐ μέτεστιν αὐτῷ τὰ ἡμέτερα βουλεύματα εἴργειν.
Ant 49	πατὴρ \| ὡς νῷν ἀπεχθής τὰς συμφορὰς σκό‐ πησον τοῦ παντὸς γένους καὶ πῶς ὁ πατὴρ ἀκλεὴς ἀπώλετο, οὐ μόνον δὲ ἀκλεὴς ἀλλὰ καὶ ἀπεχθὴς διὰ τὸν γενόμενον λοιμόν.
Ant 51	πρὸς αὐτοφώρων ἀμπλακημάτων αὐτὸς γὰρ ἑαυτὸν ἐφώρασεν καὶ ἔγνω συνὼν τῇ μητρί· ἢ ὧν αὐτὸς ἐπόπτης ἐγένετο ἢ τῶν φανερῶν καὶ πᾶσιν ἐγνωσμένων.
Ant 53	διπλοῦν ἔπος διπλοῦν ὄνομα ἔχουσα, μήτηρ τε καὶ γυνή. ἔπος πάθος.
Ant 54	ἀρτάναισι ἀγχόναις. λωβᾶται ἀφανίζει, ἀπόλλυσιν.
Ant 58	μόνα μηδενὸς ἐπικούρου ὄντος ἡμῖν.
Ant 59	εἰ νόμου βίᾳ \| ψῆφον τυράννων εἰ τὴν γενο‐ μένην ψῆφον τῶν τυράννων τῇ τοῦ νόμου ἀνάγκῃ παραβαίημεν. τουτέστιν εἰ τὴν ἐξουσίαν τὴν ἐκ τῶν νόμων τοῖς τυράννοις ἑπομένην παραβαίημεν.
Ant 60	κράτη τὰς βασιλείας.
Ant 61	ἀλλ’ ἐννοεῖν χρὴ τοῦτο μέν πρῶτον μὲν ὅτι ἀσθενεῖς ἐσμὲν ἐκ φύσεως καθὸ γυναῖκες ἔπειτα καὶ
Ant 61	ὑπὸ τῆς τύχης ἀσθενέστεραι καθὸ ἀσθενέστεραι. παρὰ τὸ Εὐριπίδου	217
5	γυνὴ γὰρ τἄλλα 〈μὲν〉 φόβου πλέα κακὴ δ’ ἐς ἀλκὴν καὶ σίδηρον εἰσορᾶν.
Ant 64	ἀλγίονα λυπηρότερα. λείπει τὸ 〈ὥστε〉, ὥστε ἀκούειν ταῦτα καὶ τὰ τούτων χείρονα.
Ant 65	τοὺς ὑπὸ χθονός ἢ τὸν Πολυνείκη ἢ τοὺς χθονίους δαίμονας· πιθανῶς δὲ καὶ τοῦ πρέποντος ἐφρόντισεν· φησὶ γὰρ ὅτι ἀπολογήσομαι τοῖς κατὰ χθονός.
Ant 66	ξύγγνοιαν ἴσχειν συγγνώμην ἔχειν ὅτι βίᾳ πράσσω ταῦτα.
Ant 67	τοῖς ἐν τέλει τοῖς βασιλεῦσι. τὸ γὰρ \| περισσὰ πράσσειν γνωμολογικῶς ἀπαλ‐ λάττεται· τὸ γὰρ παρὰ δύναμίν τι πράττειν ἠλίθιον.
Ant 69	οὔτ’ ἂν κελεύσαιμ’ οὔτ’ ἄν, εἰ θέλοις ἔτι \| πράσσειν, ἐμοῦ γ’ ἂν ἡδέως δρῴης μέτα: τὸ τέλειον οὔτ’ ἂν κελεύσαιμι, τὸ δὲ ἑξῆς οὔτε εἰ θέλοις πράττειν ἐμοῦ μέτα ἡδέως ἂν δρῴης· δαιμόνιον δὲ τὸ ἦθος·
5	φησίν, οὔτε σε ἀναγκάσω ἀλλ’ οὔτ’, εἰ θέλοις, ἡδέως δέξομαί σου τὴν ἐπικουρίαν.
Ant 71	γίγνωσκε ὁποῖα σὺ θέλεις, τὸ πείθεσθαι τοῖς τυράννοις· ἢ τοιαύτη γενοῦ ὁποία καὶ βούλει.
Ant 72	καλόν μοι τοῦτο ποιούσῃ θαψάσῃ τὸν ἀδελ‐ φὸν ἀντὶ τοῦ καλός μοι ἔσται ὁ ὑπὲρ ἀδελφοῦ θάνατος
Ant 72	τουτέστιν εὐκλεέστατος.	218
Ant 74	ὅσια πανουργήσασα δίκαια μετὰ πανουργίας ἐργασαμένη ὡς αὐτὴ λέγεις ἐπεὶ προεῖπεν τὸ γὰρ περισσὰ πράσσειν οὐκ ἔχει νοῦν οὐδένα·
5	ἢ οὕτως, ὅσια πανουργήσασα ἀντὶ τοῦ εὐσεβῶς πάντα ἐργασαμένη.
Ant 75	τοῖς κάτω τῶν ἐνθάδε γενναῖον καὶ τοῦτο εἰς ὑποθήκας συντελοῦν τῆς μετὰ ταῦτα ἀποδημίας ὅτι δεῖ εὖ τίθεσθαι μεμνημένον ἐκείνου τοῦ χρόνου καὶ ὅτι δεῖ λόγον ὑποσχεῖν κάτω· ἐπεμβέβληται δὲ
5	ταῦτα τοῖς ποιήμασιν οὐκ ἀχρείως εἰς εὐσέβειαν προ‐ τρεπόμενα.
Ant 77	τὰ τῶν θεῶν ἔντιμ’ ἀτιμάσας’ τὰ παρὰ θεοῖς τίμια ἀτίμαζε· τετίμηται γὰρ παρὰ θεοῖς καὶ ὅσιον νενόμισται τὸ θάπτειν νεκροὺς οἷς μᾶλλον δεῖ πείθε‐ σθαι ἢ τοῖς τοῦ Κρέοντος κηρύγμασιν.
Ant 80	σὺ μὲν τάδ’ ἂν προὔχοιο σὺ μὲν ταῦτα προ‐ φασίζου· τὰς γὰρ προφάσεις προχάνας ἐκάλουν ὡς καὶ Καλλίμαχος ἄγραδε τῷ πάσῃσιν ἐπὶ προχάνῃσιν ἐφοίτα
5	ἐν τῷ γʹ Αἰτίων· ἢ σὺ ταῦτα προβάλλου ἢ σὺ μὲν τούτοις ἂν σαυτὴν σκεπάζοις.
Ant 81	τοῦτο ἤδη τῆς προθυμίας αὐξητικόν.
Ant 82	οἴμοι ταλαίνης φιλόστοργον καὶ ταύτης τὸ ἦθος ἀλλ’ εὐλαβές· δέδοικεν οὖν καὶ περὶ τῇ ἀδελφῇ καὶ ἀναβοᾷ περιπαθῶς.	219
Ant 83	πότμον βίον.
Ant 86	οἴμοι, καταύδα διὰ τούτου δηλοῖ ὅτι ἐφ’ οἷς ποιῶ ἀγάλλομαι· πᾶσιν οὖν ἀπάγγελλε αὐτά· ἅμα δὲ καὶ ἐφυβρίζει ἐν οἷς δοκεῖ αὐτῇ προσχαρίζεσθαι.
Ant 88	ἐπὶ ἀδυνάτοις νεανιεύῃ καὶ ἐπὶ ἀηδέσι τέρπῃ τὴν ψυχήν.
Ant 89	οἷς μάλισθ’ ἁδεῖν με χρή τῇ τῶν θεῶν ὁσίᾳ διὰ τὸ θάπτειν τὸν νεκρὸν καὶ μάλιστα ἀδελφόν.
Ant 90	εἰ καὶ δυνήσῃ γ’· ἀλλ’ ἀμηχάνων εἰ καὶ δυνήσῃ ἀρέσκειν ἀλλ’ ἀμηχάνων ἐρᾷς.
Ant 91	οὐκοῦν ὅταν δὴ μὴ σθένω ὅταν ἀδυνατήσω τότε παύσομαι, νῦν δὲ ἀναγκαῖον ἐπιχειρεῖν.
Ant 92	οὐδὲ ἐπιβάλλειν τοῖς ἀμηχάνοις καλόν ἐστιν.
Ant 94	προσκείσῃ δίκῃ ἀντὶ τοῦ δικαίως ὡς καὶ ἡμεῖς ἔτι φαμὲν ἐν τῇ συνηθείᾳ βίᾳ ἀντὶ βιαίως· ἢ ἡ πρὸς τοῦ δίκῃ ἐστὶν ἵν’ ᾖ οὕτω, πρὸς τῷ τῇ δίκῃ ἀπεχθέσθαι καὶ τῷ θανόντι δυσμενὴς ἔσῃ· καλῶς δὲ
5	τὸ κείσῃ ἵνα τὴν μετὰ θάνατον αὐτῇ προσγενησομένην τιμωρίαν αἰνίξηται.
Ant 96	πείσομαι γὰρ οὐ \| τοσοῦτον οὐδέν οὐδὲν δεινόν, φησί, πείσομαι ὅπερ με τῆς εὐκλείας τοῦ καλοῦ θανάτου ἀποστερήσει ἀντὶ οὐδὲν τηλικοῦτον κακὸν πείσομαι ὥστε μὴ οὐ καλῶς ἀποθανεῖν.
Ant 99	ἄνους μὲν ἔρχῃ ἀνοήτως μὲν καὶ φιλοκιν‐ δύνως πράττεις εὐνοϊκῶς δὲ τῷ θανόντι.
Ant 100	ἀκτὶς ἀελίου σύνοδος τινῶν Θηβαίων γερόν‐ των ἐστὶν ἐξ ὧν ὁ χορὸς συνέστηκεν· μετάπεμπτοι δὲ ἐοίκασιν οὗτοι ὑπὸ τοῦ Κρέοντος γεγενῆσθαι ἐπεὶ καὶ τὰς προφάσεις τῆς εἰσόδου τῶν χορῶν πιθανὰς εἶναι	220
5	δεῖ· καὶ ἐπειδὴ κατωρθώκασι τῇ προτεραίᾳ τὰς Θήβας καὶ οἱ ἄριστοι πάντες τῶν Ἀργείων ἀνῄρηνται εἰκότως περιχαρεῖς εἰσι καὶ τῇ παρούσῃ ἡμέρᾳ εὐχαριστοῦσιν· ὁ δὲ λόγος, ὦ φίλη ἡμέρα παρὰ τὰς πρόσθεν ἡμέρας φαιδρὰ ἡμῖν φανεῖσα.
10	ἀντὶ τοῦ ἀκτῖνος. τὸ κάλλιστον ἑπταπύλῳ τὸ τὸ πρὸς τὸ φανέν, τὸ δὲ ἑξῆς ὦ τῆς ἀκτῖνος τοῦ ἡλίου φῶς τὸ φανὲν ἡμῖν κάλλιστον τῶν προτέρων ἡμερῶν· τοῦτο γὰρ προσληπτέον.
Ant 103	ὦ χρυσέας ἁμέρας ὦ ἀκτὶς τῆς ἡμέρας ὀφθαλ‐ μός, ὁ δὲ νοῦς ὦ καλλίστη ἡμέρα, ἐφάνης ἐν Θήβαις βάντα τὸν Ἀργολικὸν στρατὸν τὸν λεύκασπιν πανσαγίᾳ τουτέστι πάσῃ σάγῃ καὶ σκευῇ χρησάμενον ὀξυτέρῳ
5	κινήσασα χαλινῷ φυγάδα. περιφραστικῶς ὦ ἡμέρα.
Ant 104	Δίρκη κρήνη καὶ ποταμὸς Θηβῶν.
Ant 106	λεύκασπιν καὶ Εὐριπίδης λεύκασπιν εἰσορῶμεν Ἀργείων στρατόν.
Ant 107	πανσαγίᾳ σὺν πανοπλίᾳ· ἤτοι δὲ τὸν Ἄδρα‐
Ant 107	στόν φησιν ἢ ἀφ’ ἑνὸς τὸ πλῆθος δηλοῖ.	221
Ant 108	πρόδρομον ὑπὲρ τὸ δέον δραμόντα διὰ τὴν φυγήν. ὀξυτέρῳ ὀξεῖ.
Ant 109	κινήσασα χαλινῷ οἷον παρασκευάσασα τῶν χαλινῶν μετὰ σπουδῆς ἐφάψασθαι διὰ τὴν ὀξυτέραν φυγήν.
Ant 110	ὃν ἐφ’ ἡμετέρᾳ γᾷ ὅντινα στρατὸν Ἀργείων ἐξ ἀμφιλόγων νεικέων ἀρθεὶς ἤγαγεν ὁ Πολυνείκης οἷον ἀμφιλογίᾳ χρησάμενος πρὸς τὸν ἀδελφόν· διὰ βραχέων δὲ εἶπεν αὐτὸ ὡς γνωρίμου οὔσης τῆς ὑπο‐
5	θέσεως.
Ant 111	ἀρθεὶς νεικέων ἐπαρθεὶς εἰς θυμὸν καὶ παρ‐ οξυνθείς· ἀμφιλόγων δὲ ἢ τῶν ἀμφισβητησίμων ἢ τῶν ἀμφιβολίας ἐμποιούντων.
Ant 113	τὸ ἑξῆς αἰετὸς ὥς, ὡς ἀετός.
Ant 114	ὡς ἐκ χιόνος οὔσῃ πτέρυγι ἀντὶ τοῦ λευκοτάτῃ. λευκῆς χιόνος πτέρυγι τοῦτο ἀλληγορικῶς φησιν ὡς ἐπὶ ἀετοῦ, δηλοῖ δὲ ὅτι λεύκασπις ἦν ὁ τῶν Ἀργείων στρατός· λείπει δὲ τὸ ὡς ἵν’ ᾖ ὡς χιόνος, τὸ δὲ
5	πτέρυγι μεταφορικῶς ἐπὶ τῶν ὅπλων ἔλαβεν. στεγανὸς ἐστεγασμένος λευκοῖς ὅπλοις.
Ant 117	στὰς δ’ ὑπὲρ μελάθρων ὡς ἀετὸς ὁ Πολυ‐ νείκης κυκλώσας τὰς Θήβας ταῖς τῶν φόνων ἐρώσαις λόγχαις ἀμφιχανὼν ἔβα· ἐνέμεινε δὲ τῇ μεταφορᾷ.
Ant 120	ἔβα ἀντὶ τοῦ ἡττήθη.
Ant 121	αἱμάτων γένυσιν παρήλλαξε τὸ ὄνομα τὰ χείλη τοῦ ἀετοῦ γένυς εἰπών.
Ant 123	πευκάενθ’ Ἥφαιστον ἑλεῖν τὸν ἐκ τῆς πεύκης
Ant 123	ἐγειρόμενον ἢ τὸν πικρὸν τοῖς τοῦτο πάσχουσι.	222
Ant 126	δυσχείρωμα δράκοντι ἀπὸ τοῦ δράκοντος τοὺς Θηβαίους δηλοῖ ἐπεὶ δρακοντογενεῖς εἰσιν· ὁ δὲ λόγος, τοιοῦτος πάταγος Ἄρεως περὶ τὰ νῶτα τοῦ ἀετοῦ ἐτάθη (τουτέστι δραπετεύειν καὶ νῶτα αὐτὸν
5	διδόναι πεποίηκεν) ὑπὸ τοῦ ἀντιπάλου δράκοντος ὃς ἐποίησεν αὐτόν, τὸν δράκοντα, δυσχερῶς χειρωθῆναι· πολέμιον δὲ ζῷόν ἐστιν ὁ δράκων πρὸς τὸν ἀετὸν ὥς φησι Νίκανδρος· τὸ δὲ ἀντιπάλῳ δράκοντι ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τοῦ ἀντιπάλου δράκοντος ὡς
10	Ἀχιλῆι δαμασθείς· ἢ οὕτω, τῷ ἀντιπάλῳ δράκοντι τοσαύτη μάχη συν‐ ετάθη ἣ ἐποίησεν αὐτὸν μὴ δύνασθαι ἡμᾶς χειρώσα‐ σθαι ἵνα δράκοντα λέγῃ τὸν τῶν Ἀργείων στρατὸν ὡς θανατηφόρον ἢ τὸν Πολυνείκη ὡς καὶ αὐτὸν Θη‐
15	βαῖον ὄντα. ἐγεγόνει ὁ δράκων ἐξ Ἄρεως καὶ Τιλφώσσης Ἐρινύος.
Ant 127	Ζεὺς γὰρ μεγάλης γλώσσης τοῦτο κοινὸν ὡς πάντων τῶν Ἑλλήνων μεγαλαυχούντων ἢ ἰδίᾳ κατὰ Καπανέως· τὰ γὰρ ἑξῆς εἰς αὐτὸν μόνον τείνει.
Ant 128	καί σφας εἰσιδών καὶ τὴν τοῦ χρυσοῦ φαν‐ τασίαν ὑπερβεβηκότας τῇ ἰδίᾳ ὑπεροψίᾳ· ὑπερήφανον γάρ τι ὁ χρυσός· οἱ δέ φασι λείπειν τὴν μετὰ ἵν’ ᾖ οὕτω, καὶ ἰδὼν αὐτοὺς προσνισσομένους μετὰ χρυσοῦ
5	καὶ καναχῆς καὶ ὑπεροπτίας ὅ ἐστιν ὑπερηφανίας οὐκ ἠνέσχετο ἀλλ’ ἐνεμέσησε τῷ κόμπῳ αὐτῶν· ἀεὶ γὰρ τοὺς κόμπους τῆς μεγάλης γλώσσης ὑπερεχθαίρει.	223
Ant 130	ὑπεροπτίας ὑπερόπτας.
Ant 131	παλτῷ ῥιπτεῖ πυρί τῷ κεραυνῷ τῷ ἄνωθεν παλθέντι· τὸ δὲ βαλβίδων μεταφορικῶς ἀπὸ τῶν δρομέων. τῶν κρηπίδων τοῦ τείχους.
Ant 133	ἀλαλάξαι παιωνίσαι· ἀλάλαγμα δέ ἐστιν ἐπινίκιος ᾠδή.
Ant 134	ἀντίτυπα δ’ ἐπὶ γᾷ πέσε εἰς ἀντίτυπον δέ, φησί, πτῶμα ἔπεσεν διατιναχθεὶς ἄνωθεν κάτω οὐχὶ πλάγιος· τὸ δὲ ἀντίτυπος οὐκ ἀπὸ τοῦ τύπου ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ τύψαι συντέθειται· αὐτὸς μὲν γὰρ τὴν ἄνω φο‐
5	ρὰν ἐδίωκεν ὁ δὲ κεραυνὸς τὴν κάτω· ὅτι δὲ τανταλω‐ θεὶς σημαίνει τὸ διασεισθεὶς μαρτυρεῖ καὶ Ἀνακρέων 〈ἐν〉 μελαμφύλλῳ δάφνᾳ χλωρᾷ τ’ ἐλαίᾳ τανταλίζει. ἄλλως: ἄνωθεν τυπεὶς ὑπὸ τοῦ κεραυνοῦ, κάτωθεν δὲ ὑπὸ τῆς γῆς· ὑπὸ τὸν κεραυνὸν γενόμενος, ὅτι τῷ
10	Ταντάλῳ ἡ Σίπυλος ἐπικατεστράφη. τανταλωθεὶς διασεισθείς.
Ant 135	πυρφόρος πῦρ φέρων ἐν αὑτῷ. πυρφόρος ὁ πῦρ τοῖς τείχεσι προσάγων ἢ πεπυρακτωμένος ὑπὸ
Ant 135	τοῦ κεραυνοῦ. μαινομένᾳ ξὺν ὁρμᾷ ὡς ἐπὶ Τυφῶνος καὶ καται‐	224
5	γιδώδους πνεύματος, ἐπέπνει τὴν πόλιν ῥιπαῖς ἀνέμων.
Ant 136	βακχεύων ἐνθουσιῶν καὶ μέγα φυσῶν καὶ πνέων ὀργὴν ὡς τὸ Μενάνδρου ἀλλὰ καὶ πν....
Ant 138	εἶχε δ’ ἄλλᾳ τὸ εἶχεν οὐκέτι ἐπὶ τοῦ Καπα‐ νέως ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ Ἄρεώς ἐστιν, ὅτι 〈ὁ〉 Ἄρης βοηθῶν ἡμῖν πανταχοῦ τροπὰς ἐποιεῖτο τῶν πολεμίων· τοῦτο δέ φησιν ὡς εἰ ἔλεγεν, οὐδεὶς τόπος ἀπήλλακτο ταρα‐
5	χῆς ἀλλὰ πανταχοῦ ὁμοίως ἐξεφλέγετο ὁ πόλεμος.
Ant 139	στυφελίζων ταράσσων.
Ant 140	δεξιόσειρος κατὰ τὸ δεξιὸν φερόμενος κέρας· ἡ δὲ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν ἵππων τῶν ἐν τοῖς ἅρμασι παρασείρων· ὅ ἐστι δεξιὸς Ἄρης ἡμῖν γενόμενος [ὁ κεραυνὸς] καὶ ἀγαθὸς ἡμῖν φανείς· ἐὰν δὲ ᾖ δεξιό‐
5	χειρος ἀντὶ τοῦ γενναῖος καὶ περιδέξιος. ὁ γενναῖος· οἱ γὰρ ἰσχυροὶ ἵπποι εἰς τὴν δεξιὰν σειρὰν ζεύγνυνται τοῦ ἅρματος.
Ant 143	πάγχαλκα τέλη ὅ ἐστι τὰ ὅπλα ἀπέβαλον. ὅπλα.
Ant 144	πλὴν τοῖν στυγεροῖν στυγερῶν φησι τῶν ἀτυχῶν· οἱ τοιοῦτοι γὰρ ἀεὶ στυγνοὶ καθεστήκασιν· οὗτοι δέ, φησίν, ἀλληλοκτονηθέντες οὐ διέκριναν τὴν νίκην ὥστε τοῦ ἡττηθέντος ἀνατεθῆναι τὰ ὅπλα.
Ant 145	καθ’ αὑτοῖν ἀντὶ τοῦ κατ’ ἀλλήλων.
Ant 146	δικρατεῖς λόγχας ἀμφοτέρωθεν ἠκονημένας·
Ant 146	ἢ δικρατεῖς φησιν ὅτι ἀλλήλους ἀπέκτειναν καὶ ἡ ἑκα‐ τέρου λόγχη οὐκ εἰς κενὸν ἀπεπέμφθη ἀλλ’ ἐκράτησεν τοῦ ἑτέρου.	225
Ant 148	ἁ μεγαλώνυμος ἡ μεγάλην περιποιοῦσα δόξαν.
Ant 149	ἀντιχαρεῖσα Θήβᾳ ἀντὶ τοῦ ἴσον αὐτῇ χα‐ ρεῖσα ὡς ἀντίθεος· θέλει δὲ εἰπεῖν ὅτι ὅσον ἐφίλει τὴν νίκην καὶ ἡ νίκη αὐτὴν ἀντεφίλησεν· πρὸς χαί‐ ρουσαν γὰρ αὐτὴν καὶ αὐτὴ χαρεῖσα ἦλθεν· ἢ ἀντὶ
5	τῶν κακῶν χαρεῖσα.
Ant 150	πάνυ πιθανῶς τὰ τῆς εὐχῆς· ἐπιμνησθέντες γὰρ δυσχερῶν πάλιν ἐπὶ τὰ κατ’ ἀρχὰς εὔφημα τρέ‐ πονται.
Ant 154	ὁ Θήβας δ’ ἐλελίζων Βακχεῖος ὁ κινησίχθων· ἐλελίχθονα δὲ τὸν Διόνυσόν φησι διὰ τὰς ἐν ταῖς βακχείαις κινήσεις· ἢ τὸν τὴν γῆν σείοντα καὶ ἀνα‐ βακχεύοντα ταῖς χορείαις· ὁ δὲ νοῦς, ὁ Θήβας Βακχεῖος,
5	ὁ Θηβαγενὴς Διόνυσος, ὁ τῆς Θήβης πολίτης, ὁ ἐλε‐ λίχθων ἄρχοι τῆς χορείας. ἐξάρχοι δὲ ὁ Διόνυσος, ὁ τὰς Θήβας ἐλελίζων καὶ κινῶν ταῖς βακχείαις. γράφε ἐλελίχθων.
Ant 155	ἀλλ’ ὅδε γὰρ δὴ βασιλεύς ἄριστα καὶ μεγα‐ λοφρόνως διεσκεύασται αὐτῷ ὁ χορός· ἕτερος γὰρ ἂν ταῦτα πρῶτον εἰσήγαγεν, ὅτι ἡμεῖς συνήχθημεν ὑπὸ Κρέοντος· χάριεν δὲ τὸ πρῶτον μὲν εὐχὴν αὐτοὺς
5	ποιήσασθαι ἑξῆς δὲ δηλῶσαι ὑπὸ τίνος συνηθροίσθη‐ σαν· παρατήρει δὲ ὅτι πάντῃ ἐπιμελῶς διαγίνεται δηλῶν ἡμῖν τὰ πράγματα ὁ ποιητὴς ὥστε ἐσπάρθαι
5	μὲν αὐτὰ καὶ παρακεῖσθαι ἑτέροις προσώποις πάντα δὲ δηλοῦσθαι· καὶ τὸ τοῦ βασιλέως ὄνομα εὐθὺς παρα‐	226
10	τήρει Κρέων ὁ Μενοικέως καὶ τὸ νεοχμὸς δὲ οὐκ ἔστιν ἀργόν.
Ant 156	νεοχμός νέος, νεωστὶ κατασταθεὶς εἰς τὴν ἀρχὴν καὶ τυραννίδα· τὸ δὲ ἑξῆς, ἀλλ’ ἰδοὺ γὰρ Κρέων ὁ νεωστὶ καινὸς βασιλεὺς τῆς χώρας γενόμενος τῇ προσφάτῳ παρὰ θεῶν αὐτῷ δεδομένῃ ἐπιτυχίᾳ τοῦτο
5	κατορθώσας.
Ant 157	συντυχίαις συναντήσεσιν.
Ant 158	ἐρέσσων ἐν ἑαυτῷ κινῶν καὶ μεριμνῶν· ἐκ μεταφορᾶς τῶν ἐρεσσόντων.
Ant 159	σύγκλητον σύγκλητον λέσχην τὴν συγκλη‐ θεῖσαν ἐξαίφνης ὁμιλίαν ἐπειδήπερ μεταπεμψάμενος τοὺς ἐντίμους εἰς ἐκκλησίαν συνήγαγεν.
Ant 161	προὔθετο λέσχην ἀντὶ ὁμιλίαν συνεκρότησεν.
Ant 162	πέμψας μεταστειλάμενος.
Ant 163	πολλῷ σάλῳ τροπικῶς ὡς ἐπὶ νεώς.
Ant 164	ὑμᾶς δ’ ἐγὼ πομποῖσιν διὰ τῶν πομπῶν ὑμᾶς μετεκαλεσάμην χωρὶς ἁπάντων, ἐξαιρέτως πρὸς ὑμᾶς μόνον ἀπεστάλη· ὁ δὲ λόγος ἐστὶ μὲν καὶ σημαν‐ τικὸς τοῦ πράγματος ἐστὶ δὲ καὶ τεχνικός· ἐγκωμιάζει
5	γὰρ πρῶτον αὐτούς, ἀναγκαῖον δὲ τῷ παριόντι πρῶτον ἐπὶ πολιτικὴν ἀρχὴν εὔνους ἑαυτῷ καταστῆσαι τοὺς ὑπηκόους· μετεπεμψάμην οὖν, φησίν, ὑμᾶς εἰδὼς ὅτι ἄνωθεν πρὸς Λάιον καὶ Οἰδίποδα εὐνοϊκῶς εἴχετε, ὡς δήπου καὶ πρὸς αὐτὸν τοιούτων φανησομένων·
10	δηλοῖ δὲ διὰ τούτων καὶ τὴν ἡλικίαν τῶν κατὰ τὸν χορὸν γερόντων καὶ ἔτι ἄνωθεν ἀπὸ Λαΐου ὄντας ἐν πολιτείᾳ.	227
Ant 165	τοῦτο μέν πρῶτον μέν.
Ant 167	τοῦτο δεύτερον δέ.
Ant 174	κατ’ ἀγχιστεῖα οὐδετέρως κατ’ οἰκειότητα, κατὰ συγγένειαν.
Ant 175	γνώμη. οἱ μὲν Χίλωνι ἀνατιθέασι τὴν γνώμην οἱ δὲ Βίαντι ὅτι ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι.
Ant 179	δέον γὰρ καὶ ἀρίστων βουλευμάτων ἅπτεσθαι καὶ παρρησιάζεσθαι ἐν αὐτοῖς μὴ ἀποδειλιῶντα.
Ant 181	καὶ πρὶν ἄρξω καὶ νῦν ὅτε ἐπὶ τὴν ἀρχὴν ἐλήλυθα.
Ant 187	οὐκ ἂν κτησαίμην φίλον τῆς ἐμῆς πόλεως δυσμενῆ· τοῦτο δὲ εἰς Πολυνείκην συντείνει. χθονὸς πόλεως.
Ant 189	ἥδ’ ἡ πόλις δηλονότι.
Ant 190	πλέοντες πορευόμενοι. ἀπὸ τῶν νεῶν ἡ μεταφορά.
Ant 192	ἀδελφά ἴσα, ὅμοια· μέλλων δὲ περὶ ἀπεχθοῦς κηρύγματος λέγειν μακροτέρῳ χρῆται τῷ λόγῳ· καὶ πρῶτον μὲν ἐγκωμιάζει τὸν Ἐτεοκλέα ὕστερον δὲ ἐλέγχει τὸν Πολυνείκη καὶ δείκνυσιν αὐτὸν μίσους ἄξιον καὶ
5	τῆς τοιαύτης τιμωρίας.
Ant 195	δορὶ χε(ρί).
Ant 200	φυγὰς κατελθὼν ἀπὸ φυγῆς κατελθών.
Ant 202	κοινοῦ ἀντὶ τοῦ ἐμφυλίου· ἢ τοῦ ἀδελφικοῦ
Ant 202	αἵματος· παροξυντικὰ δὲ λίαν ταῦτα τῶν ἀκουόντων.	228
Ant 206	ἐδεστόν βρωτόν.
Ant 210	ἔκ γ’ ἐμοῦ γράφε ἐξ ἐμοῦ.
Ant 212	λείπει τὸ μὴ θάπτειν ἢ θάπτειν.
Ant 213	ἀντὶ τοῦ ἔξεστί σοι ὅπως θέλεις νομοθετεῖν.
Ant 215	σκοποί φύλακες· ἀντὶ τοῦ μελέτω ὑμῖν ἡ φυλακὴ τῶν εἰρημένων.
Ant 216	τοῦτο τὸ φορτίον· τὸ δὲ πρόθες ἀντὶ τοῦ πρόσθες· χρῶνται γὰρ τῇ πρὸ ἀντὶ τῆς πρός.
Ant 219	λείπει ἡ διά, διὰ τὸ μὴ ἐπιτρέπειν μηδὲ συγ‐ χωρεῖν τοῖς ἀπειθοῦσιν· ἔλεγον δὲ καὶ τὴν πειθὼ πίστιν.
Ant 221	ὁ μισθός γ’ οὗτος ὁ θάνατος δηλονότι.
Ant 222	ἄνδρας τὸ κέρδος ἕνεκα κέρδους ἔνιοι καὶ τοῦ θανάτου καταπεφρονήκασιν· οἷον ὑπ’ ἐλπίδων τοῦ διαφυγεῖν καὶ τοῖς ἐπικινδύνοις ἔργοις ἐπιχειροῦσιν· οὐ γὰρ προσεδόκα τινὰ τῶν οἰκείων τοῦτο ποιήσειν·
5	θήλειαι γὰρ ἦσαν.
Ant 223	ἐρῶ μὲν οὐχ ὅπως τάχους ὕπο οὐ τοῦτο λέγω, ὅτι μετὰ σπουδῆς ἀσθμαίνων πρὸς σὲ πεπόρευ‐ μαι· πολλάκις γὰρ ἐπιστὰς ἐλογισάμην πότερον ἔλθω πρὸς σὲ ἢ μή.
Ant 225	ἐπιστάσεις ἐνστάσεις.
Ant 226	ἀναστροφὴν ὑποστροφήν.
Ant 228	ταῦτα ἡ ψυχή μου παρῄνει. οἷ ἀντὶ τοῦ οὗπερ.
Ant 230	οὐκ ἀλγυνῇ; οὐ τιμωρηθήσῃ;
Ant 231	βραδὺς γράφε ταχύς, καίτοι ταχὺς ὢν βρα‐ δέως ἤνυον τὴν ὁδόν.
Ant 234	σοί, κεἰ τὸ μηδὲν ἐξερῶ καὶ εἰ μηδέν σοι τερπνὸν λέξω· ἢ οὕτω, καὶ εἰ τὸ μηδέν σοι μέλλω λέγειν· καὶ γὰρ ἐκ τοῦ εἰπεῖν καὶ σιγῆσαι οὐδὲν ἄλλο
Ant 234	λείπεται ἢ θανάτῳ με κολασθῆναι· ἀκόλουθον δὲ καὶ	229
5	τὸ ἑξῆς διανόημα, ἐλπίζω γὰρ ὅτι οὐδὲν ἄλλο πάθοιμι ἢ τὸ μόρσιμον ὥστε οὐδέν μοι χεῖρον ἀποβήσεται ἐκ τοῦ εἰπεῖν.
Ant 235	τῆς ἐλπίδος γὰρ ἔρχομαι ὑπὸ γὰρ τῆς ἐλπίδος νενικημένος ἐλήλυθα· ἢ οὕτως, ἀντειλημμένος τῆς ἐλ‐ πίδος ἐλήλυθα.
Ant 241	κἀποφάργνυσαι κύκλῳ κύκλῳ σαυτὸν ἀσφα‐ λίζῃ ἢ αὐτὴν τὴν πρᾶξιν.
Ant 244	οὔκουν ἐρεῖς ποτ’ εἶτ’ ἀπαλλαχθείς τοῦ ἀγγέλου περιπλέκοντος τὸν λόγον καὶ εὐλαβουμένου σημῆναι τὸ πραχθὲν ἐπιθυμῶν ὁ Κρέων ἀκοῦσαι εὔ‐ ελπιν αὐτὸν ποιεῖ ὡς ὅτι οὐδὲν πείσεται· οὐ γὰρ
5	ἀπειλεῖ κελεύων εἰπεῖν ἀλλά φησιν ὅτι δηλώσας τὸ πρᾶγμα ἄπιθι ἀθῷος· δίδωσιν οὖν καὶ ἀνδράσι βασι‐ λικοῖς τὸ ψεύσασθαι διὰ τὸ χρήσιμον.
Ant 246	διψίαν ξηράν.
Ant 247	κόνιν παλύνας βαλὼν ἢ λεπτύνας τὴν λεγο‐ μένην χυτὴν γῆν.
Ant 249	γενῇδος πελέκεως, ἀξίνης.
Ant 250	στύφλος σκληρά.
Ant 251	ἀρρώξ μὴ ἐσχισμένη. ἐπημαξευμένη ἐσκαμμένη.
Ant 252	ἀλλ’ ἄσημος οὑργάτης τις ἦν ὁ τοῦτο ἐργα‐ σάμενος ἄγνωστος ἦν· ἐκπλῆξαι δὲ αὐτὸν βούλεται ὡς ὅτι ἔκ τινος τῶν κρειττόνων γέγονεν.
Ant 255	ἠφάνιστο ἀφανὴς ἦν. τυμβήρης μὲν οὒ λεπτὴ δ’ ἄγος οὐ κατὰ βάθος
Ant 255	τεθαμμένος ἀλλ’ ὡς ἔχει ἐπιβεβλημένη ἦν ἡ ἄμμος· τοῦτο δὲ ἐποίησεν ὁ θάψας νόμου χάριν· οἱ γὰρ νεκρὸν	230
5	ὁρῶντες ἄταφον καὶ μὴ ἐπαμησάμενοι κόνιν ἐναγεῖς εἶναι ἐδόκουν· ὥσπερ οὖν τὸ τῆς ἀσεβείας τις ἔγκλημα φεύγων λεπτὴν κόνιν ἐπιχέει τοῖς νεκροῖς οὕτως [οὖν] καὶ ἐπάνω τοῦ Πολυνείκους· καὶ τοῦτο δὲ ἡ Ἀντιγόνη καθαρσίων ἕνεκα πεποίηται· λόγος δὲ ὅτι Βουζύγης
10	Ἀθήνησι κατηράσατο τοῖς περιορῶσιν ἄταφον σῶμα.
Ant 260	φύλαξ ἐλέγχων φύλακα ἐπεὶ ἐκ διαδοχῆς αἱ φυλακαὶ γίνονται ἠποροῦμεν εἰς τὴν τίνος φυλακὴν ἐγεγόνει.
Ant 262	εἷς γάρ τις ἦν ἕκαστος ἕκαστος μὲν γὰρ τὸν πλησίον ἐδόκει πεπραχέναι ἀκριβῶς δὲ αὐτὸν κατ‐ ελέγχειν οὐκ ἠδύνατο.
Ant 264	ἦμεν δ’ ἕτοιμοι καὶ μύδρους σίδηρον πεπυ‐ ρακτωμένον· εἰώθασι γὰρ οἱ ὀμνύοντες ταῦτα ποιεῖν· μύδρους γὰρ αἴροντες ἐπαρῶνται μένειν τὰ ὅρκια ἕως αὐτοὶ φανῶσι καὶ ῥίπτουσιν αὐτοὺς εἰς θάλασσαν
5	ὅπως οὖν αἰώνια τὰ ὅρκια ὑπάρχῃ ὡς καὶ Καλλίμαχος Φωκαέων μέχρις κε μένῃ μέγας εἰν ἅλι μύδρος· καὶ τὸ πῦρ δὲ διαπορευόμενοι ὤμνυον. ἄλλως: ἕτοι‐ μοι ἦμεν πάσας βασάνους ὑπομένειν πρὸς ἔλεγχον· εἰώθασι δὲ οἱ ὀμνύοντες καὶ πίστεις διδόντες μύδρους
10	βαστάζειν καὶ πῦρ ὑπερβαίνειν· τοὺς γὰρ μὴ ἐνόχους τῷ ἁμαρτήματι ᾤοντο καὶ ἐν τούτοις μὴ ἀλγεῖν. μύδρος πεπυρακτωμένος σίδηρος· τοῦτο μέχρι τῆς σήμερον οἱ Ῥωμαῖοι ποιοῦσιν Ἑλληνικῶς πλανώ‐
10	μενοι καὶ ἐν ἄλλοις πλείστοις.	231
15	ἔχειν αἴρειν.
Ant 266	τῳ τινί.
Ant 268	τὸ ἑξῆς, ὅτε δὲ ἐρευνῶσιν ἡμῖν οὐδὲν πλέον τέλος ἐφαίνετο.
Ant 275	πάλος καθαιρεῖ ἀντὶ καταλαμβάνει ὥστε ἀπαγγεῖλαί σοι· ἐπειδὴ εἰς τὰ ἀγαθὰ κλήρους βάλ‐ λουσιν ἐν ἤθει τοῦτό φησι· καὶ εὔκληροι γάρ τινες λέγονται.
Ant 279	ἡ ξύννοια βουλεύει ἡ σύννοιά μοι βούλεται καὶ οἴεται μὴ καὶ θεήλατόν ἐστι τὸ πρᾶγμα.
Ant 280	μεστῶσαι πληρῶσαι.
Ant 281	ἐναντίον γὰρ ἡ ἄνοια τῷ γήρᾳ.
Ant 285	ἀμφικίονας τοὺς ἀμφοτέρωθεν ὑπὸ κιόνων βασταζομένους ναούς.
Ant 290	ἐρρόθουν ὕβριζον. ἠρέμα ψιθυρίζοντες ὕβριζόν με.
Ant 291	κρυφῇ κάρα οἷον μὴ πειθόμενοι τοῖς ἐμοῖς κηρύγμασι μόνον συνῄνουν μοι, οὐχ οὕτως διακείμενοι.
Ant 292	λόφον δικαίως εἶχον ἡ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν ὑποζυγίων τῶν μὴ βουλομένων ὑπὸ τὸν ζυγὸν εἶναι· ταῦτα, φησίν, ὑπ’ ἐκείνων πράττεται τῶν [μὴ] βουλο‐ μένων λάθρᾳ σαλεῦσαι τὴν ἡμετέραν ἀρχήν.
Ant 293	ἐκ τῶνδε τούτους ἐξεπίσταμαι ἀπὸ τούτων, φησί, τῶν δυσαρεστούντων μου τοῖς κηρύγμασιν οἱ φύλακες μισθὸν λαβόντες ἔθαψαν τὸν νεκρόν.
Ant 294	παρηγμένους ἠπατημένους.
Ant 295	γνώμη. σημείωσαι περὶ φιλαργυρίας.
Ant 302	μισθαρνοῦντες μισθὸν λαβόντες.	232
Ant 303	ἀντὶ ἐτιμωρήθησαν. ἀντὶ τοῦ φανεροὶ ἔσονται καὶ τιμωρηθήσονται.
Ant 304	ὅ ἐστιν εἰ τιμῶ καὶ σέβω τὸν Δία καὶ μὴ ἐπιορκῶ αὐτόν.
Ant 308	οὐχ ὑμῖν Ἅιδης μοῦνος ἀρκέσει οὐκ εὐθὺς ὑμᾶς τῷ Ἅιδῃ παραδώσω ἀλλὰ τιμωρίαις κρεμασταῖς παραδοὺς βαρύτερον τὸ ζῆν τοῦ θανεῖν ὑμῖν ἀπεργά‐ σομαι· παρὰ τὸ Ὁμηρικὸν
5	οὔ οἱ ἔπειτα ἄρκιον ἐσσεῖται φυγέειν κύνας ἠδ’ οἰωνούς.
Ant 309	τήνδε δηλώσηθ’ ὕβριν ὁμολογήσητε ταύτην τὴν καταφρόνησιν.
Ant 310	ἵν’ εἰδότες τὸ κέρδος ἵνα μαθόντες ὅθεν δεῖ κερδαίνειν τὸ λοιπὸν ἐκεῖνα ἁρπάζητε.
Ant 315	ἐπιτρέψεις καὶ ἐμοὶ εἰπεῖν ἢ ἀπέλθω; δὲ τι.
Ant 316	οἶσθα εἶ〈σθα〉, ἄπιθι· καὶ νῦν γὰρ λέγων ἀνιαρός μοι εἶ.
Ant 317	δάκνει σε τὸ πραχθέν.
Ant 318	ῥυθμίζεις σχηματίζεις, διατυποῖς.
Ant 319	ὁ δρῶν ς’ ἀνιᾷ συνετῶς ὑπὲρ τῶν ἀγγελ‐ θέντων ἀπελογήσατο ὡς οὐκ ὢν αἴτιος.
Ant 320	λάλημα δῆλον λάλημα τὸ περίτριμμα τῆς ἀγορᾶς οἷον πανοῦργος.
Ant 321	ἀντὶ τοῦ οὐδέποτε ἐφλυάρησα.
Ant 323	ἦ δεινὸν ᾧ δοκεῖ γε δεινὸν τοῦτό ἐστιν, τὸ ψευδῆ ὑπονοεῖν· οὐκ ἔστι γὰρ τὴν δόξαν ἐκείνων μεταστρέψαι.	233
Ant 324	κόμψευε νῦν τὴν δόξαν σεμνολόγει τὴν δόκησιν, περιλάλει· κομψοὺς γὰρ ἔλεγον οὓς νῦν ἡμεῖς περπέρους καὶ πολυλάλους φαμέν. τὸ ἑξῆς, εἰ δὲ μὴ φανεῖτέ μοι τοὺς ταῦτα δρῶντας.
Ant 326	τὰ δεινὰ κέρδη γράφε τὰ δειλὰ ἀντὶ τοῦ κακὰ ἀπὸ τοῦ τοὺς δειλοὺς εἶναι ἀχρείους.
Ant 328	τοῦτο γὰρ τύχη κρινεῖ ἀπιὼν ὁ θεράπων καθ’ ἑαυτὸν ταῦτά φησιν· οὐ γὰρ δυνατὸν ἐπὶ τοῦ Κρέοντος ταῦτα λέγεσθαι ὡς καὶ ἐν τοῖς κωμικοῖς.
Ant 332	πολλὰ τὰ δεινά ἐν σχήματι εἶπεν ἀντὶ τοῦ πολλῶν ὄντων τῶν δεινῶν οὐδέν ἐστιν ἀνθρώπου δεινότερον.
Ant 334	τοῦτο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.
Ant 336	χωρεῖ, περιβρυχίοισι τοῖς ἠχώδεσιν ἢ τοῖς καλύπτουσι τὴν ναῦν· τοῖς γὰρ ἐν τοιαύτῃ ὥρᾳ τοῦ ἔτους πλέουσι μόνον οὐχὶ 〈ὑπὸ〉 τὰ κύματα φέρεται ἡ ναῦς· ἢ τοῖς κυματίζουσι τὴν ναῦν· τὸ μὲν γὰρ
5	καθόλου κεκρυμμένον ὑπὸ ὕδατος ὑποβρύχιόν ἐστιν· Ὅμηρος τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόβρυχα θῆκε πολὺν χρόνον· τὸ δὲ ἕτερον περιβρύχιον καλεῖται. ἠχώδεσιν.
Ant 338	θεῶν τε τὰν ὑπερτάταν τοῦτο ὡς ἐν πανουργίᾳ
Ant 338	οὐ δεῖ ἀκούειν ἀλλὰ διὰ τὴν ἐπίνοιαν αὐτῶν· εἰ γάρ τις καταμάθοι πῶς ἐπενοήσαντο ἀροτριᾶν ἢ σπείρειν θαυμάσειεν.	234
Ant 339	ἀποτρύεται γεωπονεῖ ἢ ἀποσχίζει τὴν γῆν καθότι ἐν τῷ ἀροτριᾶν σχίζει καὶ δαμάζει τὴν γῆν. ἀποτρύετ’ \| ἀπλομένων γράφε ἀποτρύεται ἰλλομένων καὶ περικυκλούντων τῶν ἀρότρων ἔτος ἐξ ἔτους.
Ant 341	ἱππείῳ γένει πολεύων ταῖς ἡμιόνοις· αἱ γάρ τε βοῶν προφερέστεραί εἰσιν ἑλκέμεναι νειοῖο βαθείης πηκτὸν ἄροτρον· τινὲς δὲ καὶ ἵπποις χρῶνται εἰς ἀροτριασμόν.
Ant 343	ἀμφιβαλὼν ἄγει περιβαλὼν τοῖς δικτύοις ἀγρεύει.
Ant 346	πόντου τ’ εἰναλίαν φύσιν τοὺς ἰχθύας.
Ant 347	σπείραισι δικτυοκλώστοις τοῖς σχοινίοις τοῖς εἰς δίκτυον κεκλωσμένοις ἢ συγκλείουσι τὰ δίκτυα· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ ἀμφιβαλὼν ἄγει.
Ant 348	περιφραδὴς πάντα εἰδώς.
Ant 349	κρατεῖ δὲ μηχαναῖς καθολικὸν τοῦτό φησιν, ὅτι ἐν ζῴοις ὁ ἄνθρωπός ἐστι πολυμήχανος καὶ ἔν‐ τεχνος· καὶ Θεόκριτος σοφόν τοι χρῆμ’ ἄνθρωπος·
5	ἐπεὶ δὲ ἀνωτέρω εἶπεν ὅτι περιγίνεται πάντων τῶν ζῴων ὁ ἄνθρωπος ἐνταῦθα τὸ μηχαναῖς προσέθηκεν ἐπὶ τῶν τιθασευομένων· οὐ γὰρ μόνον κρατῆσαι δυνα‐ τὸς ἀλλὰ καὶ τιθασεῦσαι.
Ant 351	ἀμφίλοφον ζυγόν ἀντὶ περιβαλὼν αὐτῷ ζυγὸν περὶ τὸν λόφον ὑπάγει· ἢ ἀμφίλοφον τὸν ἀμφιτρά‐ χηλον, τὸν ἀμφοτέρωθεν συνέχοντα τοὺς λόφους τῶν ὑποζυγίων· καὶ λείπει ἡ ὑπό, ὑπὸ ζυγὸν ἄγει.	235
5	λείπει ἡ ὑπό.
Ant 352	οὔρειόν τ’ ἀκμῆτα ταῦρον ἀπὸ κοινοῦ τὸ ὑπὸ ζυγὸν ἄξεται.
Ant 354	φθέγμα τὴν ἀνθρωπίνην διάλεξιν.
Ant 355	ἀνεμόεν φρόνημα τὴν περὶ τῶν μετεώρων φιλοσοφίαν. ἀστυνόμους \| ὀργάς τὴν τῶν νόμων ἐμπειρίαν δι’ ὧν τὰ ἄστεα νέμονται ὅ ἐστι διοικοῦνται.
Ant 356	δυσαύλων δυσχερῆ τὸν ἐπαυλισμὸν ποιούντων.
Ant 357	αἴθρια ψυχρά. εὐαίσθητός ἐστι καὶ οἰκοδομημάτων.
Ant 359	παντοπόρος εἰς πάντα μηχανὰς ἐξευρίσκων καὶ ἐπ’ οὐδὲν ἄπορος τῶν μελλόντων θανάτου μόνον οὐχ εὗρεν ἴαμα.
Ant 363	νόσων δ’ ἀμηχάνων ὡς ἰατρικήν, δίαιταν, γυμναστικὴν καὶ τὰ ὅμοια· ταῦτα δὲ οὐκ ἂν ἕτερον ζῷον μηχανήσαιτο.
Ant 364	ξυμπέφρασται ἐπινενόηκεν καὶ γινώσκει.
Ant 365	σοφόν τι τὸ μηχανόεν τὸ μηχανόεν τῆς τέχνης σοφὸν ἔχων ὅ ἐστι τὸ μηχανικὸν τῆς ἐπιτεχνήσεως σοφὸν ἔχων ὡς οὐκ ἄν τις προσδοκήσειεν οὐ μίαν ὁδὸν βαδίζει τὴν ἐπὶ τὰ ἀμείνω ἀλλὰ ποτὲ μὲν ἐπὶ
5	τὰ ἀγαθὰ φέρεται ποτὲ δὲ ἐπὶ τὰ χείρω. τὸ μηχανόεν σοφόν τι καὶ παρὰ προσδοκίαν ἔχων, ὡς οὐκ ἄν τις προσδοκήσειεν.	236
Ant 368	νόμους παρείρων χθονός ὁ πληρῶν τοὺς νόμους καὶ τὴν δικαιοσύνην ὑψίπολις γίνεται ὅ ἐστιν ἐν τῇ πόλει ὑψηλός.
Ant 370	ἄπολις ὅτῳ τὸ μὴ καλόν ἄπολις δὲ ἐκεῖνος καὶ ταπεινὸς 〈ἐν〉 τῇ πολιτείᾳ ᾧτινι τὸ μὴ καλὸν σύνεστιν καὶ ὅστις οὐ μετὰ τόλμης τὸ καλὸν ἐκπληροῖ.
Ant 372	ξύνεστι ἀντὶ τοῦ σύνεστιν.
Ant 375	ὃς τάδ’ ἔρδει ὃς τοιοῦτον ἐπιτετήδευκε βίον.
Ant 376	ἐς δαιμόνιον τέρας ἀμφινοῶ ὁρῶντες ἑλκο‐ μένην τὴν Ἀντιγόνην ἐκπλήττονται ὅτι γυνὴ ἦν ἡ ὑπερβᾶσα τὸ κήρυγμα. περισσὴ ἡ ἀμφί.
Ant 381	ἀπιστοῦσαν μὴ πειθαρχοῦσαν.
Ant 384	ἄγγελος φύλαξ.
Ant 387	ἐξέβην προὔβην.
Ant 388	ἄναξ, βροτοῖσιν ἀπώμοτον ἀντὶ ἀπηγορευ‐ μένον καὶ ἀπροσδόκητον· ἀντὶ τοῦ οὐκ ὀφείλει τις ἀπομόσασθαι περί τινος ὅτι οὐκ ἂν αὐτὸ πράξειεν· ἡ γὰρ πρώτη δόκησις ἐκκρούεται ὑπὸ τῆς ἐπιγινομένης
5	δόξης δευτέρας· τοῦτο δέ φησιν ὅτι τοῦ Κρέοντος ἀπειλήσαντος τότε ὤμοσεν μηκέτι ἐμφανὴς ἔσεσθαι, νῦν δὲ εὑρὼν τὴν Ἀντιγόνην πάλιν ἐλήλυθεν.
Ant 389	ψεύδει γὰρ ἡ ’πίνοια ψευδῆ ποιεῖ· ἡ γὰρ ἐπίνοια ὅ ἐστιν ἡ ἐπιοῦσα γνώμη τὴν ἀπελπίσασαν γνώμην ψευδῆ ποιεῖ.
Ant 392	ἀλλ’ ἡ γὰρ ἐκτὸς καὶ παρ’ ἐλπίδας ἡ ἀπροσ‐
Ant 392	δόκητος χαρὰ οὐκ ἔοικεν εἰς τὸ μέγεθος [τῇ] ἄλλῃ ἡδονῇ ὅ ἐστι πᾶσαν ἡδονὴν νικᾷ τὸ μέγεθος τῆς παρ’ ἐλπίδας χαρᾶς.	237
Ant 394	καίπερ ὢν ἀπώμοτος καίπερ ὀμωμοκὼς μὴ ἐλθεῖν.
Ant 396	ἄνω γὰρ εἶπεν ὅτι κληρώσας ἦλθεν.
Ant 397	θοὔρμαιον τὸ κέρδος.
Ant 399	ἐλεύθερος λείπει ὤν.
Ant 400	τῶνδ’ ἀπηλλάχθαι κακῶν ἀντὶ τοῦ μὴ ὑπ‐ οπτεύεσθαι.
Ant 404	ὃν σὺ τὸν νεκρὸν \| ἀπεῖπας τὸ ἑξῆς, τὸν νεκρὸν ὃν σὺ ἀπεῖπας θάπτειν· οὕτω δὲ χρῶνται οἱ παλαιοὶ ὥστε δύο ἄρθρα, προτακτικόν τε καὶ ὑπο‐ τακτικόν, κατὰ τοῦ αὐτοῦ ὀνόματος παραλαμβάνειν·
5	Κρατῖνος ὅνπερ Φιλοκλέης τὸν λόγον διέφθορεν.
Ant 405	ἆρ’ ὡς.
Ant 406	καὶ πῶς ὁρᾶται ποίῳ τρόπῳ αὐτὴν συν‐ ελάβεσθε καὶ κατειλήφατε;
Ant 409	σήραντες ἀποψήξαντες.
Ant 410	μυδῶν τε σῶμα γυμνώσαντες τὸν ἀπὸ σήψεως ἰχῶρα ἀποστάζον ὡς τὸ δάκρυσι μυδαλέα. ἄλλως, μυδῶν: ἰχῶρα ἀποπέμπον τουτέστι διαλελυμένον καὶ δίυγρον.
Ant 411	ὑπήνεμοι ἀντὶ ὑπὸ τὸν ἄνεμον, οὐκ ἐναντίον τοῦ ἀνέμου ἀλλ’ ἐστραμμένοι, ἀπὸ τοῦ νεκροῦ ὅπως μὴ φέρῃ πρὸς ἡμᾶς τὴν ὀσμήν.
Ant 413	ἐπιρρόθοις λοιδόροις, ὑβριστικοῖς.	238
Ant 418	τυφὼς λέγεται ὁ καταιγιδώδης ἄνεμος· Ἡσίοδος ἐκ δὲ Τυφωέος ἔστ’ ἀνέμων μένος ὑγρὸν ἀέντων· σκηπτὸς δὲ λέγεται πᾶν πνεῦμα θυελλῶδες ὅταν συν‐ ερείδῃ τῇ γῇ καὶ πάλιν ἄνω αἴρῃ, τὸ δὲ τοιοῦτο καὶ
5	στρόβιλόν τινες καλοῦσι παρὰ τὸ στροβεῖν. οὐράνιον ἄχος τὸ λυποῦν τὸν αἰθέρα καθὸ ταράσσει αὐτόν. ἀντὶ τοῦ κόνιν. τὸν τυφώνιον ἄνεμον.
Ant 421	εἴχομεν ἀντὶ τοῦ ἀντείχομεν πρὸς τὴν κόνιν.
Ant 423	τὸ φιλόστοργον τῆς κόρης διὰ τούτων ὁρᾶ‐ ται· θάψασα γὰρ οὐκ ἠμέλησε δακρύων καὶ θρηνη‐ μάτων.
Ant 426	ψιλὸν γυμνὸν τῆς κόνεως.
Ant 427	κακὰς πικράς.
Ant 429	διψὰν ἐκφέρει γράφε διψίαν φέρει. ξηράν.
Ant 430	πρόχου προχόου.
Ant 431	στέφει κοσμεῖ, κύκλῳ περιρραίνει.
Ant 432	ἱέμεσθα ἐπορευόμεθα, ὡρμῶμεν.
Ant 433	οὐδὲν ἐκπεπληγμένην ἀντὶ τοῦ οὐ περίφοβον.
Ant 436	ὁμολογούσης αὐτῆς ἡδέως καὶ ἀλγεινῶς ἤκουον.
Ant 438	φίλους φησὶ διὰ τὸ εἶναι τὴν Ἀντιγόνην τοῦ βασιλικοῦ γένους.
Ant 439	οὐδὲν γὰρ προκρίνω τῆς ἐμῆς σωτηρίας.
Ant 444	πρὸς τὸν ἄγγελόν φησιν ὁ Κρέων. ᾗ ὅπου
Ant 450	ἡ Δίκη, φησί, καὶ ὁ Ζεὺς ὥρισαν ὥστε θά‐
Ant 450	πτεσθαι τοὺς νεκρούς· εἰ οὖν ἦσαν αὐτοὶ τοῦτο ἀπο‐ κηρύξαντες καὶ κελεύσαντες μὴ θάπτεσθαι τὸν νεκρὸν ἐπείσθην ἂν αὐτοῖς· θέλει δὲ εἰπεῖν ὅτι ἀπὸ τῆς φύ‐	239
5	σεως δίκαιον ἥγημαι θάπτειν τὸν ἀδελφόν.
Ant 454	ὥστ’ ἄγραπτα τινές φασι τὰ γραπτά· οὐ γὰρ ἄγραφοι τῶν θεῶν οἱ νόμοι.
Ant 456	οὐ γάρ τι σήμερον, φησί, ταῦτα ἐγένετο ἀλλ’ ἔστιν ἀΐδια καὶ ἀρχὴν αὐτῶν οὐδεὶς οἶδεν.
Ant 458	τούτων ἐγὼ ἀντὶ ὑπὲρ τούτων ἐγώ.
Ant 461	προὐκήρυξας τὸν θάνατον. τοῦ χρόνου τοῦ εἱμαρμένου δηλονότι.
Ant 466	παρ’ οὐδὲν ἄλγος οὐδεμία λύπη.
Ant 467	ἠνεσχόμην, ὑπερεῖδον.
Ant 469	σοὶ δ’ εἰ δοκῶ νῦν μῶρα εἰ δοκῶ παρὰ σοὶ εὐήθη πράττειν οὐκ ἔστι περὶ ἐμὲ ἡ εὐήθεια ἀλλὰ περὶ σὲ ὥστε δεῖ μὴ τὴν ἰδίαν πλάνην τοῖς πλησίον ἐπιφέρειν.
Ant 471	δηλοῖ τὸ γέννημ’ ὠμόν τὸ σκληρὸν αὐτῆς τοῦ φρονήματος ὁμολογεῖ πατέρα τὸν Οἰδίποδα.
Ant 475	περισκελῆ περιεσκληκότα ἢ κεκαμμένον.
Ant 484	ἦ νῦν ὄντως δή.
Ant 485	εἰ ταῦτ’ ἀνατί εἰ ταῦτα τὰ τολμήματα καὶ ἡ νίκη αὕτη χωρὶς βλάβης καὶ τιμωρίας ......
Ant 486	ἀλλ’ εἴτ’ ἀδελφῆς εἴθ’ ὁμαιμονεστέρας εἴτε ἐξ ἀδελφῆς ἐμῆς εἴτε οἰκειοτέρας καὶ συγγενικωτέρας πάντων τῶν οἰκείων (τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ τοῦ παντὸς ἡμῖν Ζηνὸς ἑρκίου κυρεῖ)
5	ἀθῷος οὐκ ἄπεισιν.	240
Ant 490	τοῦδε βουλεῦσαι τάφου λείπει ἡ περί.
Ant 492	ἐπήβολον φρενῶν κυρίαν τῶν φρενῶν καὶ ἑστῶσαν ἐν αὑτῇ.
Ant 493	φιλεῖ δ’ ὁ θυμός εἴωθεν ἡ ψυχὴ τῶν λάθρᾳ τι κακὸν τεχνωμένων προαλίσκεσθαι καὶ ἑαυτὴν ποιεῖν καταφανῆ πρὶν φωραθῆναι. ἄλλως: τῶν λάθρᾳ τι 〈κακὸν〉 βουλομένων δρᾶν ὁ θυμὸς προκλέπτεται καὶ
5	περὶ τὴν κατάστασιν τοῦ σώματος ἔνδηλόν τι γίνεται τὸ κατηγοροῦν τῆς πράξεως αὐτῶν.
Ant 495	μισῶ γε μέντοι μισῶ τὸν ἁμαρτάνοντα καὶ ἐπικοσμοῦντα τὴν ἁμαρτίαν αὑτοῦ· τοῦτο δέ φησιν ὅτι ἁλοῦσα ἡ Ἀντιγόνη ἔφασκε τῷ θείῳ νόμῳ ἐπαρκεῖν.
Ant 499	τῶν σῶν λόγων διὰ 〈τούτου〉 τὸ κήρυγμα τοῦ Πολυνείκους αἰνίττεται.
Ant 503	κατέσχον ἀντὶ ἔσχον.
Ant 506	ἀλλ’ ἡ τυραννὶς πολλά οὐκ ἐν ἐπαίνῳ τοῦτο τῆς τυραννίδος ἀλλ’ ἔχει τι εἰρωνείας ὁ λόγος.
Ant 508	σὺ τοῦτο μούνη σοὶ μόνῃ τοῦτο δοκεῖ δί‐ καιον εἶναι, ταφῆναι τὸν Πολυνείκη.
Ant 509	σοὶ δ’ ὑπίλλουσι στόμα γιγνώσκουσι καὶ οὗτοι, διὰ δὲ σὲ τὸ στόμα συστέλλουσι καὶ σιωπῶσιν· ἢ στρέφουσι τοὺς διὰ τοῦ στόματος λόγους.
Ant 510	τῶνδε χωρὶς εἰ φρονεῖς ἀντὶ παρὰ τούτους φρονοῦσα.
Ant 514	τιμᾷς ἀντὶ τοῦ νέμεις.
Ant 517	οὐ γάρ τι δοῦλος ἀπὸ κοινοῦ τὸ ὤλετο. οὐ γάρ τι δοῦλος ἀλλ’ ἀδελφός οὐ τοιοῦτός ἐστιν ὁ ἀπολόμενος ὥστε εἰς χάριν τοῦ Ἐτεοκλέους
Ant 517	ἐᾶσαι αὐτὸν ἄταφον· οὐ γὰρ τοσοῦτον αὐτοῦ ὑπερ‐	241
5	βέβηκεν· οὐ δεῖ οὖν σκοπεῖν εἴ τι ἐκείνῳ ἀποθύμιον ποιῶ ἀλλ’ εἰ κοινῆς τῆς φύσεως ἔλαχον.
Ant 519	τοὺς νόμους τούτους τὸ θάπτειν. γράφε τοὺς νόμους ἴσους.
Ant 521	τίς οἶδεν εἰ κάτω ’στίν γράφε κάτωθεν ἀντὶ τοῦ κάτω ὡς τὸ Αἴας 〈δ’〉 ἐγγύθεν ἦλθε ἀντὶ τοῦ ἐγγύς· ὁ δὲ νοῦς, τίς οἶδεν εἰ καθ’ Ἅιδου
5	ἀλλήλοις διαλλάσσοντες ἡγοῦνται εὐσεβῆ τάδε; γράφε κάτωθεν.
Ant 523	οὔτοι συνέχθειν ἀλλὰ συμφιλεῖν τὰς φιλίας, φησί, κοινὰς ποιοῦμαι ἀλλ’ οὐ τὰς ἔχθρας· ἐν δὲ τῷ ὑπομνήματι οὕτως, εἰ καὶ ἐχθαίρουσιν ἀλλήλους οἱ ἀδελφοὶ ἐγὼ οὐ τοιαύτη εἰμὶ τὴν φύσιν ὥστε σὺν
5	ἑτέρῳ αὐτῶν ἐχθαίρειν τὸν ἕτερον ἀλλὰ συμφιλεῖν τοῖς φιλοῦσιν.
Ant 526	εἰκὸς μὲν τὴν Ἰσμήνην ὑπὲρ τῆς ἀδελφῆς ἀγωνιῶσαν στυγνάζειν οὐδὲν δὲ ἧττον καὶ διότι ὑπ‐ ωπτεύθη.
Ant 527	φιλάδελφα φιλαδέλφως.
Ant 528	νεφέλη δ’ ὀφρύων ὕπερ ἐὰν ᾖ δοτικὴ τῇ νεφέλῃ ἔσται ὁ λόγος, τῇ νεφέλῃ τουτέστι τῇ στυγνό‐ τητι τῇ ὑπεράνω τῶν ὀφρύων τὸ αἱματόεν ῥέθος αἰ‐ σχύνει ἡ Ἰσμήνη τέγγουσα εὐῶπα παρειάν, ἐὰν δὲ
5	κατ’ ὀρθὴν ᾖ ἡ νεφέλη ἔσται μεταξύ, [ἡ] νεφέλη δ’ ὀφρύων ὕπερ, ἵνα τὸ ἑξῆς τοῖς πρώτοις συνάπτηται,
5	καὶ μὴν πρὸ πυλῶν ἥδ’ Ἰσμήνη φιλάδελφα δάκρυα λειβομένη αἱματόεν ῥέθος αἰσχύνει τέγγουσα εὐῶπα παρειάν, νεφέλη δ’ ὀφρύων ὕπερ.	242
10	αἱματόεν \| ῥέθος αἰσχύνει τὸ ἐπὶ τῷ προσώπῳ ἐρύθημα, ἀλληγορικῶς δὲ εἶπεν τὴν νεφέλην· ὡς γὰρ ἡ νεφέλη στυγνὴν καὶ ὁμιχλώδη τὴν ἡμέραν ποιεῖ οὕτω καὶ ταύτην διάδηλόν φησι γίνεσθαι ταῖς ὀφρύσι συνοφρυάζουσαν καὶ τὸ πρόσωπον στυγνὸν καὶ κατ‐
15	ηφέστερον πεποιηκυῖαν.
Ant 529	ῥέθος ἐρύθημα.
Ant 531	ἡ γὰρ ἔχιδνα λάθρᾳ καθεζομένη τῶν ἀνθρώ‐ πων ἐκπίνει τὸ αἷμα. ὑφειμένη ὑποχαλωμένη, ἐαθεῖσα, ἀπολυθεῖσα.
Ant 535	ἢ ’ξομῇ τὸ μὴ εἰδέναι ἢ ἀπαρνῇ εἰδέναι ἐνώμοτος;
Ant 536	εἴπερ ἥδ’ ὁμορροθεῖ ὅρα πῶς ἑαυτὴν πρό‐ δηλον ὡς συκοφαντοῦσαν ποιεῖ· ὁμολογεῖ γὰρ πεπρα‐ χέναι ταύτης συντιθεμένης ὅπερ ἀδύνατον. ὁμοφωνεῖ.
Ant 538	ἀλλ’ οὐκ ἐάσει τοῦτό γ’ ἡ δίκη ἡ μὲν μὴ δράσασα ὁμολογεῖ πεπραχέναι καὶ κεκοινωνηκέναι διὰ τὸν πόθον τῆς ἀδελφῆς ἡ δὲ σπουδάζει ζῶσαν αὐτὴν διαφυλάξαι.
Ant 540	ἀλλ’ ἐν κακοῖς τοῖς σοῖσιν καὶ διὰ τούτων μὴ δεδρακέναι ὁμολογεῖ.
Ant 541	ξύμπλουν κοινωνόν.
Ant 542	ὧν τοὖργον ἀντὶ τοῦ ὑφ’ ὧν τὸ ἔργον πέ‐ πρακται αἰτιῶν.
Ant 545	ἁγνίσαι ἀντὶ τοῦ τιμῆσαι.	243
Ant 549	τοῦδε γὰρ σὺ κηδεμών ἢ τοῦ βίου ἐπεὶ φιλοζωοῦσα οὐ συνέπραξας ἢ τοῦ Κρέοντος ἐπεὶ μὴ παρέβης αὐτοῦ τὰ ψηφίσματα.
Ant 550	ὠφελουμένη ἀντὶ τοῦ ὠφελοῦσα.
Ant 551	εἰ γέλωτ’ ἐν σοὶ γελῶ εἰ γελῶ, φησίν, ἐπὶ σοὶ ἀλγοῦσα γελῶ οἷον καταγελῶ σου ὅτι οὐκ ἠθέλησάς μοι συμπονῆσαι.
Ant 552	ἀντὶ τοῦ ποίαν μηχανὴν εὕροιμι;
Ant 556	ἀλλ’ οὐκ ἐπ’ ἀρρήτοις ἀντὶ τοῦ προεῖπόν σοι τὰς ἐσομένας τιμωρίας ἐν τῇ παραβάσει. ἀλλ’ οὔπω παρὰ γνώμην μου ταῦτα πέπραχας ἀλλὰ κἀμοῦ συνειδυίας τὰ πραττόμενα.
Ant 557	καλῶς σὺ μέντοι τοῖς δ’ ἐγὼ ’δόκουν φρονεῖν σεαυτῇ καλῶς ἐδόκεις φρονεῖν μὴ συμπράττουσά μοι ἐγὼ δὲ τούτοις ἢ τοῖς ἀνδράσιν ἢ τοῖς ἐμοῖς δόγμασιν· τινὲς δὲ τῷ νόμῳ καὶ τῷ δικαίῳ.
Ant 558	ὅτι σὺ μὲν ἔπραξας ἐγὼ δὲ συνῄδειν.
Ant 559	ἡ δ’ ἐμὴ ψυχὴ πάλαι \| τέθνηκεν οἷον προ‐ ηκάμην τὸ ζῆν βοηθῆσαι βουλομένη τῷ ἀδελφῷ.
Ant 561	τὴν μὲν ἀρτίως \| ἄνουν πεφάνθαι τὴν Ἰσμή‐ νην ὅτι 〈εἰ καὶ〉 μὴ συνειργάσατο ῥίπτει ἑαυτὴν εἰς κίνδυνον.
Ant 563	οὐ γάρ ποτ’, ὦ ’ναξ τοῦτό φησιν ὑπερ‐ απολογουμένη τῆς Ἀντιγόνης ὅτι εἰ καὶ κακῶς ποιεῖ μεταβληθήσεται· οὐ μένει γὰρ οὐδὲ ὁ ἐξ ἀρχῆς κακὸς νοῦς τοῖς κακῶς φρονήσασι πρὸς ὅ φησι Κρέων, σοὶ
5	γοῦν μένει κακὸς ὁ νοῦς ὁπότε εἵλου τῶν κακῶν εἶναι
5	κοινωνός.	244
Ant 567	ἀντὶ τοῦ μὴ φρόνει ὅτι ἐν τοῖς ζῶσίν ἐστιν.
Ant 568	νυμφεῖα ἀντὶ τοῦ τὴν νύμφην.
Ant 569	ἀρώσιμοι παιδοποιήσιμοι, εὐγεώργητοι.
Ant 570	ἡρμοσμένα τὰ τοῦ γάμου φησίν.
Ant 571	υἱάσιν λείπει τὸ συνάπτεσθαι.
Ant 573	καὶ σὺ καὶ τὸ σὸν λέχος τὸ σὸν τὸ ὑπὸ σοῦ ὀνομαζόμενον οἷον τὸ ὄνομα τῆς νύμφης ὃ σὺ προβάλλῃ.
Ant 577	καὶ σοί γε κἀμοί οὐ μόνον ταύτῃ ὥρισται τὸ ἀποθανεῖν ἀλλὰ καὶ σοί· μηκέτι οὖν μοι τριβὰς ἐμβάλλετε· ἢ καὶ ἐμοὶ καὶ σοὶ δέδοκται μηκέτι δια‐ τρίβειν ἐν τοῖς λόγοις.
Ant 578	ἐκ δὲ τοῦδε χρή ὁ δὲ περιττεύει· λέγει γὰρ ὅτι χρὴ λοιπὸν μὴ ἀνειμένας εἶναι ταύτας τὰς γυναῖκας ἀλλὰ φρουρεῖσθαι· φεύγειν γὰρ εἰώθασι καὶ οἱ τολ‐ μηροὶ πλησιάζοντα ὁρῶντες τὸν θάνατον.
Ant 579	ἀνειμένας αὐτεξουσίους.
Ant 582	εὐδαίμονες οἷσι κακῶν ἀπὸ κοινοῦ τὸ αἰών, οἷς γὰρ ἂν σεισθῇ δόμος τούτοις ὁ αἰὼν οὐδὲν ἄτης ἐλλείπει ἕρπων ἐπὶ τὸ πλῆθος τῆς γενεᾶς ἀλλὰ πάντα ἐπιφέρει τὰ δεινὰ ὥστε ὅμοιόν ἐστι τῶν οἴκων τὸ
5	κίνημα ἐκσεισθέντι κύματι ταῖς τοῦ βορέου πνοαῖς οἷον γαλήνης οὐ ῥᾳδίως τυγχάνουσιν ὅσοι ἐν κλύδωνι γίνονται ἀλλ’ οὐδὲ δυστυχίᾳ περιπίπτων οἶκος εὐχε‐ ρῶς ἀνανεύει.
Ant 584	σεισθῇ ταραχθῇ.
Ant 587	ὅμοιον ὥστε ποντίας ἁλός τὸ ἑξῆς, ὅμοιον ὡς ὅταν Θρῄσσῃσιν ποντίαις δυσπνόοις πνοαῖς οἶδμα ἔρεβος ὕφαλον ἐπιδράμῃ ἀντὶ τοῦ ἐκ βάθους κινήσῃ τὴν θάλασσαν· τὰ γὰρ βαθέα μέλανα ἐκάλουν· Ὅμηρος	245
5	δνοφερὸν χέει ὕδωρ· καὶ ὁ Ποσειδῶν κυανοχαίτης.
Ant 589	ἔρεβος μέλαν.
Ant 590	βυσσόθεν ἐκ βάθους.
Ant 591	δυσάνεμον τὴν ὑπὸ ἀνέμων ταραχθεῖσαν.
Ant 592	στόνῳ λείπει ἡ σύν, σὺν στόνῳ. ἀντιπλῆγες ἀντιπλησσόμεναι.
Ant 596	οὐδ’ ἀπαλλάσσει γενεάν τὸ γένος τὸ ἐπι‐ γινόμενον οὐκ ἀπαλλάσσει τὴν γενεὰν ἀλλ’ ἀεὶ ἐν συμφορᾷ ἐστιν.
Ant 597	ἐρείπει καταβάλλει, καταφέρει.
Ant 599	νῦν γὰρ ἐσχάτας ὕπερ λείπει ἄρθρον τὸ ὅ, τὸ δὲ λεγόμενόν ἐστι τοιοῦτο, νῦν γὰρ ὅπερ ἐτέτατο 〈φῶσ〉, φησί, καὶ σωτηρία ἐν τοῖς οἴκοις τοῦ Οἰδίποδος ἐσχάτης ὑπὲρ ῥίζης ἀντὶ τοῦ ὅπερ ἔβλαστεν ἄνω τῆς
5	ῥίζης θάνατος καταλαμβάνει. νῦν γάρ, φησίν, ὅπερ ἦν λείψανον γενεᾶς τοῦτο μέλλει καλύπτειν ἡ κόνις, τὸ καταλειφθέν φησιν ἀπὸ Οἰδίποδος βλάστημα.
Ant 601	κατ’ αὖ νιν ἐὰν στίξωμεν κᾆτ’ αὖ νιν οὐδὲν λείπει τῷ λόγῳ. νιν τὴν ῥίζαν.
Ant 602	ἀμᾷ θερίζει καὶ ἐκκόπτει· ἢ καλύπτει.	246
Ant 603	λόγου τ’ ἄνοια ἁμαρτία, ὅτι οἰστρηθεῖσα ὑπὸ τῶν Ἐρινύων ἡ Ἀντιγόνη τοῦτο τετόλμηκεν.
Ant 604	τοῦτό φησιν, ὅτι προαιρέσει τοῦ Διὸς πάντα γίνεται.
Ant 605	κατάσχοι εὐκτικῶς ὡς ποιήσαι τρίτου προσ‐ ώπου· ὑπερηφανίᾳ κρατῆσαι δύναται.
Ant 606	ὁ παντογήρως ὁ ἀσθενείας παραίτιος· τὸ γὰρ γῆρας ἀσθενές ἐστιν, ἀσθενοῦμεν δὲ τῇ γλυκείᾳ προσβολῇ τοῦ ὕπνου κατεχόμενοι· ἢ παντογήρως ὁ αἰώνιος καὶ ἄχρι γήρως τοῖς ἀνθρώποις καὶ πᾶσι τοῖς
5	ζῴοις παραμένων. αἰώνιος.
Ant 607	οὔτ’ \| ἀκάματοι θεῶν μῆνες ἀντὶ ἡ τοῦ χρόνου περίοδος.
Ant 608	ἀγήρῳ δὲ χρόνῳ δυνάστας ἀντὶ τοῦ δυνα‐ στεύων καὶ ἄρχων τοῦ ἀγηράου χρόνου κατέχεις τὸν Ὄλυμπον· ἀγήρων δὲ τὸν τῶν θεῶν χρόνον φησὶν ἐπεὶ μήτε ὑπὸ δυστυχιῶν μήτε ὑπὸ ὕπνου ἐλαττοῦται.
Ant 611	τό τ’ ἔπειτα τὸ ἐσόμενον καὶ μετ’ ἐκεῖνο μέλλον καὶ πάλιν ἐσόμενον· τινὲς δὲ τὸ ἔπειτα ἰδίως ἐπὶ ἐνεστῶτος λελέχθαι φασὶν ἀντὶ τοῦ νῦν. ὅ ἐστιν ἀεὶ δυνάμενον βοηθεῖν.
Ant 613	νόμος ὅδ’, οὐδὲν ἕρπει οὐδείς, φησίν, ἔστι νόμος ἐν πάσαις ταῖς πόλεσιν ὥστε φεύγειν τοὺς ἀνθρώπους τὸ συμβησόμενον· ἢ οὕτως, οὐδείς ἐστι νόμος ὃς δύναται τῶν ἤδη τελειωθέντων κακῶν προσ‐
5	άγειν βοήθειαν ἢ οὕτως, ὁ δὲ νόμος ὁ πάντων ἀν‐
5	θρώπων κοινὸς τοῦτο ἔχει, μηδένα ζῆν ἄνευ λύπης. ὁ λόγος, σὺ μέν, ὦ Ζεῦ, ἀγήρως τε καὶ δυνάστης εἰς ἅπαντα τὸν χρόνον εἶ ἡ δὲ τῶν ἀνθρώπων πολιτεία οὐδέποτε χωρὶς κακῶν ἐστιν.	247
Ant 614	πάμπολις ὁ κατὰ πᾶσαν πόλιν ἕρπων νόμος ὅ ἐστι πάντες ἄνθρωποι.
Ant 615	ἁ γὰρ δὴ πολύπλαγκτος οὐδέν, φησί, περὶ τῶν μελλόντων ἐπίστανται οἱ ἄνθρωποι ὥσπερ ὁ Ζεύς, ἠπάτησε δὲ πολλοὺς ἡ ἐλπὶς κουφόνους ἔρωτας ἐμ‐ βάλλουσα· τὰ ἀδύνατα γὰρ ἐλπίσαντες ἐσφάλησαν·
5	ἔρωτας δέ φησι καὶ τὰς ἐπιθυμίας.
Ant 617	κουφονόων ἐρώτων ἀντὶ τοῦ τῶν κούφων ἐπιθυμιῶν ἐν αἷς πολλοὶ ἠπάτηνται ἕτερα προσδοκή‐ σαντες ἑτέρων ἀποβάντων.
Ant 618	τῷ ἀνθρώπῳ οὐδὲν εἰδότι ἐπέρχεται.
Ant 619	προσαύσῃ (προσ)αίρῃ προσφέρῃ· πρὶν τοῖς δεινοῖς ἐπικύρσῃ καὶ εἰς αὐτὸν ἐμπέσῃ τὸν κίνδυνον.
Ant 620	σοφίᾳ γὰρ ἔκ του \| κλεινὸν ἔπος μετὰ σοφίας γὰρ ὑπό τινος ἀοίδιμον καὶ κλεινὸν ἔπος πέφανται, τὸ ὅταν δ’ ὁ δαίμων ἀνδρὶ πορσύνῃ κακὰ τὸν νοῦν ἔβλαψε πρῶτον ᾧ βουλεύεται.
Ant 625	ὀλιγοστὸν ἀντὶ τοῦ οὐδὲ ὀλίγον.
Ant 629	τάλιδος τᾶλις λέγεται παρ’ Αἰολεῦσιν ἡ ὀνομασθεῖσά τινι νύμφη· Καλλίμαχος αὐτίκα τὴν τᾶλιν παιδὶ σὺν ἀμφιθαλεῖ.
Ant 629	τῆς νύμφης.	248
5	τῆς μελλογάμου νύμφης. μόρον λείπει ἡ διά, διὰ τὸν μόρον.
Ant 630	ὑπὲρ τῆς τῶν λεχέων ἀποτυχίας ἀχθόμενος.
Ant 631	τάχ’ εἰσόμεσθα ὁ λόγος παροιμιακῶς ὁπότε μὴ στοχασμῷ χρώμεθα ἀλλ’ αὐτόπται τῶν πραγμάτων γινόμεθα· προγιγνώσκει μὲν γὰρ καὶ ὁ μάντις ἀλλὰ στοχασμῷ χρῆται· τάχα οὖν ἀκριβῶς γνώσομαι ταῦτα
5	παρὰ τοῦ παιδὸς πυνθανόμενος.
Ant 632	τελείαν ψῆφον τελείαν τὴν ἤδη τετελεσμένην· τοῦτο δέ φησιν ὡς μὴ μεταβουλευσόμενος· ἢ τὴν τέλος ἐπάγουσαν τῇ Ἀντιγόνῃ.
Ant 633	λυσσαίνων γράφε θυμαίνων.
Ant 635	παρέλκει τὸ ἔχων.
Ant 636	ἀπορθοῖς ὀρθῶς καθηγῇ.
Ant 637	ἐμοὶ γὰρ οὐδεὶς ἀξίως οὐδείς μοι προκριθή‐ σεται γάμος τῆς σῆς ἀρχῆς, καλῶς σοῦ ἄρχοντος· πανταχοῦ δὲ μετὰ παρατηρήσεως.
Ant 638	μείζων φέρεσθαι προκρίνεσθαι.
Ant 639	διὰ στέρνων ἔχειν ἀντὶ τοῦ ἐνθυμεῖσθαι.
Ant 640	γνώμης πατρῴας πάντ’ ὄπισθεν οἷον τῆς πατρῴας γνώμης πάντα εἶναι δεύτερα οἷον χρὴ τὴν πατρῴαν πράττοντα γνώμην περὶ τῶν ἄλλων οὐδένα λόγον ἔχειν· ἀσφαλῶς δὲ προσέθηκε τὸ πάντα μὴ ἄρα
5	ἐκ τοῦ παιδὸς ὑπαντηθῇ ὅτι πλὴν τῶν χρησίμων.
Ant 646	πόνους γράφε πέδας ἵν’ ᾖ ἐμπόδιον, δεσμούς, κώλυμα τοῦ πράττειν ἃ βούλεται.
Ant 650	ψυχρὸν ἀηδές. παραγκάλισμα φίλημα, στέργηθρον, κοινώνημα, παρακοίμημα, περιπλοκή.	249
Ant 653	πτύσας καταπτύσας, ἐν οὐδενὶ λόγῳ θέμενος, καταφρονήσας.
Ant 659	εἰ γὰρ τοὺς ἐμούς, φησίν, ἀκόσμως βιοῦντας μὴ τιμωρησαίμην οὐδὲ τῶν ξένων περιγενήσομαι· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ θρέψω. ἐγγενῆ συγγενῆ.
Ant 660	θρέψω ἀντὶ τοῦ ἕξω.
Ant 661	εἰ οὖν τηροίην τὰ νόμιμα καὶ τὰ δίκαια ἐπὶ τῆς ἐμαυτοῦ πρώτως οἰκίας τηροίην ἂν αὐτὰ καὶ ἐπὶ τῆς πόλεως.
Ant 663	ὑπερβὰς λείπει τὸ δίκαιον.
Ant 666	στήσειε καταστήσειεν ἄρχοντα.
Ant 667	τὰ ἐναντία τῶν δικαίων δῆλον ὅτι.
Ant 668	τοῦτον τὸν τῷ βασιλεῖ πειθόμενον.
Ant 670	δορὸς ἀντὶ τῆς μάχης.
Ant 672	ἀναρχίας ἀντὶ τοῦ ἀπειθείας. δὲ γάρ.
Ant 675	τροπὰς καταρρήγνυσι ἐκ γὰρ διαρρήξεως στρατοῦ τροπὴ γίνεται. τῶν δ’ ὀρθουμένων τῶν ἀρχομένων.
Ant 676 (2)	αἰδομένων δ’ ἀνδρῶν πλέονες σόοι ἢ πέφανται.
Ant 677	ἀμυντέ’ τὰ τῶν νόμων. τοῖς κοσμουμένοις τοῖς ἄρχουσιν· Ὅμηρος
Ant 677	κοσμήτορε λαῶν.	250
Ant 681	εἰ μὴ τῆς φρονήσεως ὑπὸ τοῦ γήρως σεσυ‐ λήμεθα λέγειν φρονούντως δοκεῖς περὶ ὧν λέγεις· ὁ δὲ λόγος πάνυ πρεσβυτικῶς καὶ αἰδημόνως εἴρηται. σεσυλήμεθα.
Ant 684	χρημάτων κτ(ημάτων).
Ant 685	ἐγὼ δὲ οὐ δύναμαι ταῦτα ἀποδέξασθαι ἐπειδὴ μὴ καλῶς ταῦτα λέγεις.
Ant 687	δυνατόν σε καὶ ἑτέρως καλῶς μεταβουλεύσασθαι.
Ant 688	σοὶ δ’ οὖν πέφυκα γράφε σὺ δ’ οὐ πέφυκας.
Ant 690	τὸ σὸν ὄμμα, φησί, τοιοῦτόν ἐστιν ὥστε μηδένα τῶν πολιτῶν ἄντικρύ σου λέγειν τοιαῦτα οἷς σὺ μὴ τέρψῃ· ἐμοὶ δὲ πάρεστιν ἀκούειν τῶν λάθρᾳ κατὰ σοῦ λεγομένων.
Ant 691	λόγοις τοιούτοις λείπει τὸ χρῆσθαι.
Ant 692	ὑπὸ σκότου λαθραίως.
Ant 696	διὰ τούτων ὑπεραπολογεῖται τῆς κόρης ὑπερ‐ ευπρεπῶς τῇ πόλει περιθεὶς τὸν λόγον.
Ant 697	κυνῶν γράφε λύκων.
Ant 699	τιμῆς γράφεται καὶ στήλης.
Ant 700	ἐρεμνὴ σκοτεινή, λαθραία σου.
Ant 709	διαπτυχθέντες ἀνακαλυφθέντες· μετέβη δὲ ἀπὸ ἑνικοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ὅστις γὰρ εἰς πληθυντικὸν τὸ οὗτοι.
Ant 711	καὶ τὸ μὴ τείνειν ἄγαν μὴ αὐθάδη εἶναι ἀντιτείνοντα τοῖς συμβουλεύουσιν· τοῦτο δὲ παρὰ Σόλωνος γηράσκω δ’ αἰεὶ πάντα διδασκόμενος·
5	Καλλίμαχος:	251
Ant 714	αὐτόπρεμν’ αὐτόριζα.
Ant 716	ὑπείκει μηδὲν τοῖς ἱστίοις μὴ ἐγχαλάσῃ. ὑπτίοις ἀντὶ ὑπτίως.
Ant 717	στρέψας στρέψας τὴν ναῦν.
Ant 718	μετάστασιν μετάνοιαν.
Ant 719	ἀντὶ τοῦ εἰ οἷός τέ εἰμι λέγειν κἀγὼ διὰ τὸ νέον.
Ant 720	πρεσβεύειν ὑπερέχειν· ἐγώ, φησί, τοῦτο οἶμαι ὑπερέχειν, τὸ τὸν ἄνθρωπον φῦναι πάντα ἐπι‐ στάμενον· Ἡσίοδος οὗτος μὲν πανάριστος ὃς αὑτῷ πάντα νοήσῃ.
Ant 722	εἰ δ’ οὖν εἰ δέ τις ἀνόητος εὑρεθῇ· Δίδυμος δέ φησι .......
Ant 728	μηδὲν διδάσκου ὃ μὴ δίκαιόν ἐστί σοι μαν‐ θάνειν· ἢ μηδὲν ἔστω ὃ μὴ δίκαιον.
Ant 730	ἀκοσμοῦντας ἀπειθοῦντας καὶ ἄκοσμα δια‐ πραττομένους.
Ant 733	οὔ φησι Θήβης τῆσδ’ ὁμόπτολις οὐκ ἐγὼ ταῦτα λέγω ἀλλὰ πάντες οἱ τὴν πόλιν οἰκοῦντες· χαριέντως δὲ τὴν δίαιταν προσάπτει τῇ πόλει τῷ μὴ δοκεῖν βούλεσθαι ἀνατρέπειν τὰ τῷ πατρὶ βεβουλευμένα.
Ant 734	πόλις γὰρ ἡμῖν ἅ με χρή ἅ με χρὴ προσ‐ τάσσειν τῇ πόλει ἐκείνη μοι ἔχει κελεύειν;
Ant 735	χ. τὸ χ ὅτι αὐστηρότερον προσηνέχθη τῷ πατρί.
Ant 741	χ. εἴπερ γυνὴ σὺ λείπει τυγχάνεις· πάλιν δὲ τὸ χ
Ant 741	διὰ τὸ αὐστηρόν.	252
Ant 742	διὰ δίκης ἰὼν δικασάμενος, δικαιολογούμενος, παρρησιαζόμενος. ἰὼν ἐλθών.
Ant 746	γυναικὸς ὕστερον ἀντὶ τοῦ ἡττηθὲν ὑπὸ γυναικός.
Ant 751	ἡ δ’ οὖν θανεῖται δι’ ἑαυτὸν ἔφη, ὁ δὲ Κρέων ᾤετο δι’ αὐτὸν λέγειν.
Ant 752	ἐπεξέρχῃ περαιτέρω χωρήσεις.
Ant 753	τίς δ’ ἔστ’ ἀπειλή ποίαν ὠφέλειαν ἔχει ἀπειλὴ πρὸς μωρὸν ἄνθρωπον λεγομένη; σημείωσαι.
Ant 758	τόνδ’ Ὄλυμπον μὰ τὸν Ὄλυμπον.
Ant 759	δεννάσεις λυπήσεις, ὑβρίσεις.
Ant 760	τὸ μῖσος τὴν Ἀντιγόνην φησίν. κατ’ ὄμματ’ ὑπ’ ὀφθαλμούς.
Ant 762	μὴ δόξῃς μὴ νομίσῃς.
Ant 763	οὐδαμᾷ οὐδαμῶς.
Ant 765	ὡς τοῖς θέλουσι τῶν φίλων μένῃς ξυνών γράφε μαίνῃ, ὡς μαίνῃ, φησί, παρὰ τοῖς φίλοις τοῖς θέλουσιν ὑπομεῖναι τὴν σὴν μανίαν.
Ant 767	νοῦς δ’ ἐστὶ τηλικοῦτος ἤτοι ὁ τῶν νέων ἢ ὁ φρόνιμος· ὁ δὲ νοῦς ὁ τηλικοῦτος, φησί, βαρύ‐ τατός ἐστιν ἀλγήσας.
Ant 770	αὐτὰ τὰς κόρας· δυικὸν γάρ ἐστι.
Ant 772	σφε αὐτήν.
Ant 774	πετρώδει—ἐν κατώρυχι ἐν ὑπογείῳ σπηλαίῳ.
Ant 775	φορβῆς τοσοῦτον ἔθος παλαιὸν ὥστε τὸν βουλόμενον καθειργνύναι τινὰ ἀφοσιοῦσθαι βραχὺ τιθέντα τροφῆς καὶ ὑπενόουν κάθαρσιν τὸ τοιοῦτο
Ant 775	ἵνα μὴ δοκῶσι λιμῷ ἀναιρεῖν· τοῦτο γὰρ ἀσεβές.	253
Ant 777	ὃν μόνον σέβει θεῶν διὰ τὸ προκρῖναι τῆς ἰδίας σωτηρίας τὴν πρὸς τὸν κατοιχόμενον δίκην.
Ant 779	ὅτι \| πόνος περισσός ἐστι πλήρης ὀργῆς καὶ ἀβουλίας ὁ λόγος ὅτι καὶ εἰς θεοὺς θρασύνεται.
Ant 781	Ἔρως ἀνίκατε διὰ τὸν Αἵμονα τοῦ ἔρωτος μέμνηται· πάλαι γὰρ ὡμονόει τῷ πατρί, νῦν δὲ σχεδὸν πολέμιος γέγονε διὰ τὴν Ἀντιγόνην· τὸ δὲ ἐρᾶν πλου‐ σίους ἔχει· καὶ ἡ παροιμία
5	ἐν πλησμονῇ τοι Κύπρις, ἐν πεινῶσι δ’ οὔ. μάχαν λείπει ἡ κατά.
Ant 782	κτήμασι ἐπεὶ καὶ κτημάτων ἐρῶσι πολλοί.
Ant 784	ἐννυχεύεις διατρίβεις.
Ant 785	φοιτᾷς δ’ ὑπερπόντιος διότι 〈καὶ τὰ〉 θα‐ λάσσια ζῷα ἐρᾷ ἢ ὅτι καὶ τὰ πόρρω θηρεύει ὁ ἐρῶν καὶ διὰ θαλάσσης ἄπεισι καὶ πανταχοῦ ὥστε τοῦ ἔρωτος ἐπιτυχεῖν ἢ ὅτι πολλοὶ τῶν ἐν πόντῳ ἐρῶσιν.
Ant 786	αὐλαῖς ταῖς ἐπαύλεσιν.
Ant 790	ὁ δ’ ἔχων τὸν ἔρωτα.
Ant 791	σὺ καὶ δικαίων ἀδίκους σὺ καὶ δικαίους διαφθείρεις ὥστε τὰς φρένας αὐτῶν ἀδίκους γίνεσθαι ὡς Ἡρακλῆς ἐνεχόμενος τῷ ἔρωτι τῆς Ἰόλης τὰ ἐν Οἰχαλίᾳ ἔπραξεν ἀφορμὴν τοῦ πολέμου μὴ ἔχων ἢ
5	τὸν ἔρωτα μόνον.
Ant 794	ξύναιμον ξυγγενές, ὅτι υἱοῦ πρὸς πατέρα γέγονε μάχη καὶ διαφορά.
Ant 795	νικᾷ δ’ ἐναργὴς βλεφάρων ὅτι ὁρῶν τὴν παῖδα ὁ Αἵμων σπουδάζουσαν καὶ πάντα πράσσουσαν ὑπὲρ τοῦ ἀδελφοῦ ἥττων αὐτῆς γέγονεν· νικᾷ οὖν, φησίν, ὁ ἔρως τῆς νύμφης ὅς ἐστι πάρεδρος τῶν	254
5	μεγάλων θεσμῶν ἐν ἀρχαῖς· τοῦτο δὲ εἶπεν ὅτι θαυμα‐ στή τίς ἐστιν ἡ τοῦ ἱμέρου ἀρχὴ καὶ ὥσπερ νομισθεῖσα ἄνωθεν διὸ καὶ πάρεδρον αὐτήν φησι τῶν θεσμῶν.
Ant 798	πάρεδρος ἐν ἀρχαῖς τινὲς παρέδρος Δωρικῶς ἀναγινώσκουσι κατ’ ἔλλειψιν τοῦ υ ἵν’ ᾖ παρέδρους, λέγει δὲ τὸν Κρέοντα, νικᾷ δὲ ὁ φανερὸς ἵμερος τῶν βλεφάρων τῆς εὐλέκτρου νύμφης τὸν Κρέοντα, τὸν
5	〈πάρεδρον〉 ἐν ταῖς ἀρχαῖς τῶν μεγάλων θεσμῶν.
Ant 799	ἄμαχος ἀκαταμάχητος. ἐμπαίζει ἥδεται, χαίρει.
Ant 801	οἷον δυνάμει παρακούομεν τοῦ ἄρχοντος δακρύοντες τὴν Ἀντιγόνην ἣν αὐτὸς κατεδίκασεν.
Ant 804	τὸν παγκοίταν τὸν πάντας κοιμίζοντα. θάλαμον τὸν θάλαμον τὸν ἐν τῷ τάφῳ.
Ant 805	ἀνύτουσαν ἀνοίγουσαν ἢ τρέχουσαν καὶ πορευομένην.
Ant 814	ἔγκληρον μέτοχον.
Ant 815	ἐπινυμφίδιος—ὕμνος λείπει θύραις ἢ κοίταις.
Ant 820	οὐ διὰ ξιφῶν τὸν μισθὸν τοῦ πλημμελήματος λαχοῦσα καὶ τὴν τιμωρίαν ἀλλὰ μετ’ ἐλευθερίας τε‐ θνήξῃ ἰδίῳ καὶ καινῷ νόμῳ περὶ τὸ τέλος χρησαμένη οἷον οὔτε νοσήσασα οὔτε ἀναιρεθεῖσα ἐξελεύσῃ τοῦ
5	βίου· ἢ ἀντὶ ἰδίοις αὑτῆς νόμοις χρησαμένη.	255
Ant 822	θνητῶν ἤτοι πρὸς τὸν τρόπον τοῦ θανάτου ἢ πρὸς τὴν προαίρεσιν τοῦ ἐπιχειρήματος.
Ant 823	ἤκουσα δὴ λυγροτάταν ἀντὶ τοῦ λυγροτάτως· ἢ τὴν λυγρὰ ὑπομείνασαν ἢ λυγρὰν καθὸ τὴν Λητὼ ὑβρίσαι τετόλμηκεν· τοῦτο δὲ ἔλαβεν πρὸς τὸ ὅμοιον τοῦ θανάτου ὅτι οὐδὲ ἡ Νιόβη ὑπό τινος ἀνῃρέθη.
Ant 824	τὰν Φρυγίαν ξέναν τὴν Νιόβην.
Ant 825	Σιπύλῳ Φρυγίας ὄρος.
Ant 826	τὰν κισσὸς ὡς ἀτενής πολὺς καὶ ἐπιμήκης· ἢ ὁ μὴ ἀνατείνων εἰς ὕψος ἀλλ’ αὐτοῦ περιειλούμενος καὶ οὐχὶ ὑψηλός· ὁ δὲ νοῦς, ἣν ἐδάμασεν ἡ πέτρας βλάστησις ὡς κισσὸς περιβαλοῦσα αὐτήν· περιέφυσεν
5	αὐτῇ, φησίν, ἡ πέτρα ὡς κισσὸς δένδρῳ. ὁ μὴ εὐθὺς τετραμμένος ἀλλ’ εἰλιτενής.
Ant 827	πετραία βλάστα δάμασεν ὅτι περιεκεκάλυπτο πανταχῇ τῇ πέτρᾳ.
Ant 834	ἀλλὰ θεός τοι καὶ θεογεννής καρτερεῖν σε χρὴ ὡς καὶ ἡ Νιόβη ἐκαρτέρησεν καίτοι θειοτέρου γένους τυγχάνουσα· Ταντάλου γὰρ ἦν τοῦ Διός. παραμυθούμενος αὐτὴν θεόν φησι τὴν Νιόβην.
Ant 836	καί τοι φθιμένᾳ καίτοι σοὶ φθιμένῃ ἢ φθιμένῳ παντὶ μακαριστὸν ἂν εἴη τὸ τῆς αὐτῆς μοίρας τυχεῖν τοῖς ἰσοθέοις οἷον μακάριος ἂν εἴη ὅστις τοῖς ἰσοθέοις ὁμοίως ἐτελεύτησεν.
Ant 837	ἔγκληρα κοινά, ὅμοια, τοῦ αὐτοῦ κλήρου καὶ τύχης.
Ant 838	ὑφ’ ὑμῶν γελῶμαι ὅτι θεοῖς ἴσην με λέγετε.	256
Ant 846	ἐπικτῶμαι γράφε ἐπιβοῶμαι.
Ant 847	φίλων ἄκλαυτος οἷον μὴ οἰκτειρομένη παρὰ τῶν φίλων ἀπόλλυμαι.
Ant 848	ἔρμα περίφραγμα.
Ant 849	ποταινίου ἔστι μὲν προσφάτου θέλει δὲ εἰπεῖν καινοῦ καὶ παρεξηλλαγμένου.
Ant 851	οὔτ’ ἐν βροτοῖσιν οὔτε ἐν ζῶσι διὰ τὸ εἶναι ἐν εἱρκτῇ οὔτε ἐν θανοῦσι διὰ τὸ ἔτι ἀναπνεῖν.
Ant 852	θανοῦσιν λείπει σύνοικος.
Ant 853	προβᾶς’ ἐπ’ ἔσχατον θράσους προβᾶσα ἐπὶ τὸ τῆς δικαιοσύνης ἔσχατον βάθρον μετὰ θράσους βουλομένη τε ὅσιόν τι δρᾶν περὶ τὸν ἀδελφὸν τὰ ἐναντία πέπονθας· ἔπεσες γὰρ εἰς τὸ κενοτάφιον· τὸ
5	δὲ ἑξῆς, προβᾶσα ὑψηλὸν εἰς δίκας βάθρον ἔπεσες ἐπ’ ἔσχατον θράσους ἐν τῷ παρακοῦσαι τῶν τοῦ ἄρχοντος προσταγμάτων.
Ant 856	πατρῷον δ’ ἐκτίνεις ἢ τὰ ἡμαρτημένα τῷ Οἰδίποδι ἢ ὑπὲρ τῆς κατάρας τοῦ Οἰδίποδος ταῦτα πάσχεις· αὐτὴ γὰρ τὰ δίκαια προέθου ποιεῖν.
Ant 857	ἐμοὶ μερίμνας ἢ τὸ τῆς μερίμνης μου.
Ant 858	τριπόλιστον οἶτον πολλάκις ἀναπεπολημένον ἢ διάσημον καὶ πανταχοῦ ἀκουόμενον καὶ πολούμενον· ἢ τὸν πολλάκις ἐπελθόντα τῷ ἐμῷ οἴκῳ ἢ γένει. λείπει εἰποῦσα.
Ant 859	καὶ τῆς προτέρας ἡμῶν δυστυχίας.
Ant 860	πότμου τύχης.
Ant 861	Λαβδακίδαισιν ἀντὶ τοῦ Λαβδακιδῶν.
Ant 864	κοιμήματ’ αὐτογέννητα καὶ συνουσίαι τοῦ πατρὸς αὐτογενεῖς ἢ συγγενικαὶ [ἢ] ὅτι ταύτῃ συνεκοι‐ μήθη ἐξ ἧς γέγονεν· τὸ δὲ ἑξῆς [κοιμήματ’ αὐτογένητα] κοιμήματα δυσμόρου μητρὸς ἐμῷ πατρὶ αὐτογέννητα,	257
5	ὅτι ὁ αὐτὸς πατὴρ ἅμα καὶ παῖς ἦν.
Ant 865	ἐμῷ πατρὶ λείπει γενόμενα.
Ant 866	οἵων λείπει γονέων.
Ant 867	πρὸς οὓς πρὸς τοὺς γονεῖς δῆλον ὅτι. ἀραῖος ἐπικατάρατος διὰ τὰ ἐκείνων ἁμαρτήματα.
Ant 869	δυσπότμων διὰ τὴν πρὸς τὸν Ἄδραστον ἐπιγαμίαν ἥτις αἰτία τοῦ πολέμου κατέστη.
Ant 871	κατήναρές με τιμηθεὶς ὑπ’ ἐμοῦ.
Ant 872	σέβειν μὲν εὐσέβειά τις οἱ τοῦ χοροῦ τὸ μὲν ἔργον τῆς παιδὸς ἐπαινοῦσιν οὐ μὴν δὲ θαρσοῦσιν [ὡς] καὶ τὴν γνώμην τοῦ βασιλέως διελέγχειν ὡς μοχθηράν· φησὶν οὖν ὅτι πέπρακται μὲν δι’ εὐσέβειαν
5	τὸ ὑπὸ ταύτης ᾧ δὲ ἡ βασιλεία μέλει τούτῳ οὐκ ἔστι παραβατὴ ἡ ἀρχὴ ὅ ἐστι τὰ προστάγματα, παραβαίνουσι δὲ ὅσοι ἀρχόντων καταφρονοῦσιν. εὐσεβὲς μὲν τὸ σέβειν τοὺς ἀποθανόντας.
Ant 875	αὐτόγνωτος—ὀργὰ αὐθαίρετος καὶ ἰδιογνώ‐ μων τρόπος.
Ant 879	λαμπάδος τοῦ ἡλίου.
Ant 881	ἀδάκρυτον πολυδάκρυτον.
Ant 883	ἆρ’ ἴστ’ ἀοιδὰς καὶ γόους πρὸς τοὺς ὑπηκόους τοῦτό φησιν ὁ Κρέων ὀργιζόμενος ὅτι μὴ θᾶττον αὐτὴν ἀπήγαγον πρὸς εἱρκτήν· ὁ δὲ λόγος, ἆρα ἴστε
Ant 883	〈ὡσ〉 εἰ χρεῖ’ ᾖ λέγειν ἀοιδὰς καὶ γόους πρὸ τοῦ	258
5	θανεῖν οὐδέποτέ τις παύσαιτο; δεῖ οὖν ἐκ βίας ἕλκειν αὐτήν.
Ant 887	εἴτε χρῇ θανεῖν εἰ χρῄζει καὶ θέλει· μετριά‐ ζειν δὲ προσποιεῖται τῇ κολάσει ὡς δηλοῖ καὶ τὸ ἡμεῖς γὰρ ἁγνοὶ τουτέστιν ἀκοινώνητοι τοῦ φόνου τούτου, φησί, διὰ τὸ μὴ χερσὶν αὐτὴν ἀνῃρηκέναι.
Ant 889	ἡμεῖς γὰρ ἁγνοί τὸ κατὰ ταύτην τὴν κόρην ἁγνοὶ ἡμεῖς ἐσμεν καὶ οὐδὲν ἐναγὲς ἐπράξαμεν.
Ant 890	μετοικίας δ’ οὖν τῆς ἄνω τοῦ μεθ’ ἡμῶν ἄνω οἰκεῖν.
Ant 891	κατασκαφὴς κατεσκαμμένη, ὑπόγειος.
Ant 892	ἀείφρουρος τῷ μὴ πρὸς καιρὸν εἶναι τὴν φρουρὰν ἀλλὰ διόλου.
Ant 895	μακρῷ ἀντὶ τοῦ πολύ.
Ant 897	ἐν ἐλπίσιν τρέφω ἐλπίζω ἀποθανοῦσα πάντας ἕξειν φίλους. εὐεπίφορος ὁ Σοφοκλῆς 〈εἰσ〉 τὸ τρέφω ἀντὶ τοῦ ἔχω.
Ant 899	κασίγνητον κάρα ὦ Ἐτεόκλεις· ἑξῆς γὰρ τοῦ Πολυνείκους μετὰ οἴκτου μνημονεύει.
Ant 904	παρὰ τοῖς καλῶς φρονοῦσι δοκῶ σε τετιμη‐ κέναι ὥστε τοὺς συνετοὺς ἀποδέξασθαι τὰ ὑπ’ ἐμοῦ εἰς σὲ γενόμενα.
Ant 907	ἂν ᾐρόμην ὑπέστην.
Ant 908	τίνος νόμου ἀντὶ νομίσματος καὶ λογισμοῦ.
Ant 913	τοιῷδε μέντοι κ. ἑ. τῷ τοιούτῳ νόμῳ ὃς
Ant 913	ἀποδείκνυσι τὸ κατὰ τοὺς ἀδελφοὺς δίκαιον ὑπερέχειν ἁπάντων τιμήσασά σε ἔδοξα τῷ Κρέοντι ἁμαρτάνειν· διὰ τὴν ἔνδειξιν τῆς βίας αὐτοῦ.	259
Ant 916	ἄγει με ἐμφαντικώτερον τὸ ἄγει· οὐ γὰρ εἶπεν ὅτι ἐκέλευσέν με ἀχθῆναι ἀλλ’ αὐτὸς ἄγει.
Ant 918	οὔτε παιδείου τροφῆς οὔτε παῖδα θρέψασαν.
Ant 921	δαιμόνων δίκην ἐπεὶ τὰ τοῦ Κρέοντος θνη‐ τοῦ ὄντος παρέβη.
Ant 923	τίν’ αὐδὰν ξυμμάχων λείπει καλεῖν.
Ant 925	εἰ ταῦτα τοῖς θεοῖς ἀρέσκει παθόντες τὴν τιμωρίαν γνοίημεν τὴν ἁμαρτίαν.
Ant 927	εἰ δ’ οἵδ’ ἁμαρτάνουσι ἐπὶ τὸν Κρέοντα ἡ ἀναφορά.
Ant 928	ἐκδίκως ἔξω τοῦ δικαίου.
Ant 929	ἔτι ἐν τῷ αὐτῷ κινήματι ἔοικεν ἡ παῖς εἶναι οἷον οὐκ ἐνδέδωκεν ὀδυρομένη.
Ant 931	ἀντὶ τοῦ κλαύσονται οἱ ἄγοντες αὐτὴν ἐὰν ἔτι βραδύνωσιν.
Ant 932	βραδυτῆτος ὕπερ διὰ τὸ ἐν αὐτῇ ἐμβραδύνειν.
Ant 933	ἀπειληθέντες ὑπὸ τοῦ Κρέοντος οἱ ὑπήκοοι ἄξουσι [με] λοιπὸν ἐπὶ θάνατον.
Ant 935	οὐ παραμυθοῦμαί σε θαρρεῖν ὡς μὴ κεκυ‐ ρωμένου σοι τοῦ ἀποθανεῖν· τοῦτο δέ φησιν ὡς οὐκ ἐνδιδοὺς ἵνα μὴ ὑπονοήσῃ ἐκείνη μεταπεπεικέναι αὐτὸν δακρύουσα· ἢ ὁ χορὸς λέγει ὡς τοῦ Κρέοντος μὴ μετα‐
5	πεισθέντος.
Ant 937	λοιπὸν πρὸς βίαν αὐτὴν ἄγουσι τὰ πρῶτα [αὐτὴν] ἐλεοῦντες καὶ αἰδούμενοι.
Ant 940	οἱ κοιρανίδαι κοίρανοι· τοῖς ἀπὸ τοῦ χοροῦ φησιν· εἰώθασι γὰρ οὐ μόνον τοὺς βασιλεῖς ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐνδόξους τῶν πολιτῶν οὕτω καλεῖν· ἢ πρὸς τὸν Κρέοντα ἠθικῶς ἂν αὐτὸν εἰς συμμαχίαν προκαλου‐	260
5	μένη ἢ πρὸς τοὺς πάλαι βασιλέας τοὺς προγόνους αὐτῆς.
Ant 941	τὴν βασιλίδα τὴν βασίλειαν.
Ant 943	σεβίσασα τιμήσασα.
Ant 944	ἔτλα καὶ Δανάας οἷον 〈καὶ〉 ἡ Δανάη ἔτλη μὴ εἶναι ἐν φωτὶ ἀλλ’ ἐν σκότῳ ἐπεὶ καὶ αὐτὴ ἐν χαλκῷ οἴκῳ ἐκέκρυπτο.
Ant 946	κρυπτομένα δ’ ἐν τυμβήρει κατεκλείσθη ὑπὸ τὴν κιβωτόν· ἢ ὑπὸ τὸν ζυγὸν τῆς ἀνάγκης ἦλθεν καὶ τῆς εἱμαρμένης ἢ κατεζεύχθη συνελθοῦσα τῷ Διί.
Ant 949	ταμιεύεσκε ἀντὶ τοῦ ἐν αὑτῇ εἶχεν τὰς γονὰς τοῦ Διὸς ὅ ἐστιν ἔγκυος ἦν.
Ant 951	μοιριδία εἱμαρμένη.
Ant 952	οὔτ’ ἄν νιν ὄμβρος οὔτ’ Ἄρης Ἄρης νῦν ὁ πόλεμος· καὶ γὰρ οὗτος κατὰ μοῖραν ἐγείρεται· βού‐ λεται δὲ εἰπεῖν ὅτι οὔτε τὰ ἐν οὐρανῷ οὔτε τὰ ἐν τῇ γῇ οὔτε τὰ ἐν τῇ θαλάττῃ πραττόμενα παρὰ μοῖραν
5	γίνεται. νιν αὐτήν, τὴν μοῖραν.
Ant 955	ζεύχθη δ’ ὀξυχόλως τὸ ἑξῆς, ζεύχθη πετρώδει κατάφρακτος ἐν δεσμῷ· μὴ οὕτω δὲ αὐτὸ λάβωμεν ὅτι καὶ ἡ Ἀντιγόνη ἀσεβὴς οὖσα πέπονθεν ὅπερ ὁ ἀσεβὴς Λυκοῦργος ἀλλ’ ἁπλῶς τῇ παραθέσει τῶν ὁμοίων
5	δυστυχιῶν παραμυθεῖται τὴν κόρην· τὸν δεσμὸν δὲ τῆς ἀμπέλου πετρώδη εἶπεν ἀντὶ τοῦ τὸν ἰσχυρόν.
Ant 956	κερτομίοις ὀργαῖς διὰ τὰς κερτομίους ὀργάς.	261
Ant 958	πετρώδει—δεσμῷ τῷ στερεῷ δεσμῷ τῆς ἀμπέλου.
Ant 959	οὕτω τᾶς μανίας δεινὸν ἀποστάζει οὕτω καὶ τοῦ Λυκούργου ἀπὸ τῆς μανίας ὀργὴ ἀποβαίνει· μένος γὰρ ἡ ὀργή· ἀνθηρὸν δὲ τὸ ἀκμαῖον καὶ ἀνθοῦν ἐν κακοῖς.
5	δεινὸν ἀντὶ τοῦ πολύ.
Ant 960	μένος μανία. κεῖνος ἐπέγνω τὸ ἑξῆς, κεῖνος ἐπέγνω τὸν θεὸν 〈ἐν〉 κερτομίοις γλώσσης μανίαις ψαύων.
Ant 963	ἐνθέους γυναῖκας τὰς θεολήπτους Βάκχας.
Ant 964	εὔιόν τε πῦρ τὸ ὑπὸ τῶν Βακχῶν αἰρόμενον ἐν ταῖς Διονυσιακαῖς δᾳδουχίαις.
Ant 965	φιλαύλους 〈τ’〉 ἠρέθιζε Μούσας κακολογῶν αὐτὰς ἠρέθιζεν κατ’ αὐτοῦ· λέγει οὖν, ἐτάρασσε καὶ ἐσκόρπιζε τὰς τῶν αὐλῶν ᾠδάς· ἢ οὕτως, τὰς Μούσας τὰς περὶ τὸν Διόνυσον ἐχλεύαζεν τουτέστι τοὺς ὕμνους
5	ἢ τοὺς λόγους· τινὲς δέ φασιν ὅτι καὶ τὰς Μούσας ὕβρισεν.
Ant 966	παρὰ δὲ κυανέων πελάγεων ἀντὶ τοῦ παρὰ δὲ τοῖς κυανέοις πελάγεσι τῆς διδύμης θαλάττης γέ‐ γονεν ἐμφύλια κακὰ περὶ τοὺς Φινείδας· κυανέοις δὲ πελάγεσιν εἶπεν τοῖς ὑπὸ τῶν Κυανέων πετρῶν περι‐
5	εχομένοις· διδύμας δὲ ἁλὸς ἢ διὰ τὸ διαχωρίζεσθαι ὑπ’ αὐτῶν τὴν θάλασσαν ἢ διὰ τὸ συνιέναι αὐτὰς
5	καὶ ἑνοῦσθαι διδύμους αὐτάς φησιν.	262
Ant 968	ἀκταὶ Βοσπόριαι αἱ ὑπὸ τοῦ Βοσπόρου τοῦ πελάγους περιεχόμεναι.
Ant 969	ἠδ’ ὁ Θρῃκῶν \| Σαλμυδησσός ὁ Θρᾳκικὸς Σαλμυδησσός· πέλαγος δέ ἐστι δυσχείμερον περὶ Θρᾴ‐ κην· Αἰσχύλος Σαλμυδησσία γνάθος
5	ἐχθρόξενος ναύτῃσι μητρυιὰ νεῶν.
Ant 970	ἵν’ ὅν. ἵν’ ἀγχίπολις Ἄρης παρὰ γὰρ Θρᾳξὶ τιμᾶται ὁ Ἄρης ὡς καὶ ὁ ποιητὴς τὼ μὲν ἄρ’ ἐκ Θρῄκης Ἐφύρους μέτα θωρήσσεσθον·
5	τὸ δὲ ἵνα τοῖς ἄνω συνάπτεται, ἵνα ἀκταὶ Βοσπόριαι καὶ οὐδὲν λείπει· ὅσοι δὲ γράφουσιν ὃν Ἄρης περιττὸν λαμβάνουσι τὸ ὄνομα.
Ant 971	δισσοῖσι Φινείδαις τῶν δισσῶν Φινειδῶν, Πληξίππου καὶ Πανδίονος ἢ Τηρύμβα καὶ Ἀσπόνδου.
Ant 973	τὸ ἑξῆς, τυφλωθὲν ὀμμάτων κύκλοις.
Ant 974	ἀλαστόροισιν τοῖς ἄλαστα πεπονθόσιν ἢ τοῖς δυστυχέσι κύκλοις τῶν ὀμμάτων.
Ant 975	ἀραχθὲν ἀντὶ τοῦ τυφλωθέν. ἀραχθὲν ἐγχέων ἀραχθὲν αἱματηραῖς χείρεσσιν ὑπ’ ἐγχέων καὶ κερκίδων ἀκμαῖς τουτέστι γυναικείαις.
Ant 976	ἀκμαῖσιν ὀξύτησι.
Ant 978	μελέαν πάθαν ὅτι τελευτήσασα ἀφῆκεν αὐ‐
Ant 978	τοὺς ὑπὸ μητρυιάν· ἢ ὅτι αὐτὴ αὐτοὺς ἐξετύφλωσεν.	263
Ant 980	ἀνύμφευτον γονάν κακόνυμφον γονὴν ὅτι ἐπὶ κακῷ νυμφευθεῖσα δυστυχεῖς αὐτοὺς ἔτεκεν· ἢ τὴν ἀνύμφευτον ἑαυτῶν κοινωνίαν οἷον τῆς πρὸς γυναῖκας συνουσίας ἄπειροι ὄντες.
Ant 981	ἃ δὲ σπέρμα μὲν ἀρχαιογόνων Βορέας κῆδος συνῆψε τοῖς Ἀθηναίοις ἁρπάσας Ὠρείθυιαν τὴν Ἐρε‐ χθέως ἐξ ἧς ἔσχεν Ζήτην καὶ Κάλαϊν καὶ Κλεοπάτραν· ταύτην ὁ Φινεὺς ἔγημεν ἐξ ἧς αὐτῷ δύο παῖδες ἐγέ‐
5	νοντο Πλήξιππος καὶ Πανδίων, κατὰ δέ τινας Τηρύμβας καὶ Ἄσπονδος· μετὰ δὲ τὸν Κλεοπάτρας θάνατον ἐπ‐ έγημεν Ἰδαίαν τὴν Δαρδάνου, κατὰ δέ τινας Εἰδοθέαν τὴν Κάδμου ἀδελφὴν ἧς καὶ αὐτὸς Σοφοκλῆς μνημο‐ νεύει ἐν Τυμπανισταῖς· ἥτις ἐξ ἐπιβουλῆς τυφλώσασα
10	〈τοὺσ〉 τῆς Κλεοπάτρας παῖδας ἐν τάφῳ καθεῖρξεν, ὡς δέ τινές φασιν ὅτι κατεψεύσατο αὐτῶν ἅτε δὴ πειρα‐ σάντων αὐτὴν ἐφ’ οἷς ἀπατηθεὶς ὁ Φινεὺς ἀμφοτέρους τυφλοῖ· ταῦτα δὲ ἱστορεῖ Ἀπολλόδωρος ἐν τῇ Βιβλιο‐ θήκῃ· τινὲς δὲ ἱστοροῦσιν ὅτι περιοῦσαν τὴν Κλεο‐
15	πάτραν ὁ Φινεὺς ἐκβέβληκεν καὶ τὴν Ἰδαίαν ἐπέγημεν, ἡ δὲ ὀργισθεῖσα τοὺς ἑαυτῆς ἐτύφλωσεν παῖδας. Βορέου γὰρ καὶ Ὠρειθυίας τῆς Ἐρεχθέως ἦν ἡ Κλεοπάτρα.
Ant 982	Ἐρεχθειδᾶν τῶν Ἀθηναίων.
Ant 985	ἅμιππος ταχεῖα, ἴσον ἵππῳ δυναμένη τρέχειν·
Ant 985	εἰ δὲ γράφεται ἁμίπποις πρὸς τὸ θυέλλαις, τράφη θυ‐ έλλῃσιν ἁμίπποις ταῖς ἐξισουμέναις ἵπποις ὡς καὶ Ὅμηρος	264
5	θείειν δ’ ἀνέμοισιν ὁμοῖοι. πάγου ὑψηλοῦ ὄρους καὶ ἀκρωρείας.
Ant 986	ἀλλὰ κἀπ’ ἐκείνᾳ ἀλλὰ καὶ κατ’ ἐκείνης, τῆς θυγατρὸς Βορέου τῆς ἐξ Ἐρεχθειδῶν γεγονυίας ἐν‐ έσκηψαν αἱ πολυχρόνιοι Μοῖραι καὶ μεγάλα δυστυχῆ‐ σαι αὐτὴν πεποιήκασιν· ἢ μεγάλαι δυστυχίαι καὶ ἐπ’
5	ἐκείνῃ, τῇ Κλεοπάτρᾳ, ἦλθον.
Ant 987	μακραίωνες ἀθάνατοι καὶ πολυχρόνιοι· ἔσχον δὲ ἐπέσχον, ἐπετέθησαν, ἐπεβάρησαν.
Ant 988	καὶ νῦν ἄνακτάς φησι τοὺς ἀπὸ τοῦ χοροῦ ἐντίμους.
Ant 989	τοῖς τυφλοῖσι γὰρ κ. ἑ. ἡ ὁδὸς τοῦ τυφλοῦ μετ’ ἄλλου ἐστίν.
Ant 993	οἷον οὐδὲ τὴν ἀρχὴν τῆς σῆς κατωλιγώρουν μαντείας.
Ant 997	τὸ σὸν—στόμα ἀντὶ τὸν σὸν λόγον.
Ant 999	Θᾶκος, τόπος οὕτω καλούμενος.
Ant 1000	λιμήν ὅρμος καὶ ἕδρα ὅπου πάντα τὰ ὄρνεα προσέρχονται.
Ant 1001	κακῷ ἐπὶ κακῷ.
Ant 1002	βεβαρβαρωμένῳ ἑρμηνευθῆναι μὴ δυνα‐ μένῳ ἀλλὰ ἀσαφεῖ.
Ant 1003	χηλαῖσιν τοῖς ὄνυξι. φοναῖς ταῖς αἱμακτικαῖς.
Ant 1005	ἀντὶ τοῦ ἀπεπειρώμην τῆς διὰ πυρὸς μαντείας.
Ant 1008	μυδῶσα δίυγρος οὖσα ἡ καῦσις· κηκὶς δὲ ἡ ἀνάδοσις ἐνταῦθα, κυρίως δὲ ἡ λιγνὺς τοῦ καπνοῦ [ἢ] ἡ ἀπὸ τῶν καιομένων γινομένη.	265
Ant 1009	τύφειν ἐστὶ τὸ ἠρέμα ὑποσμύχειν· ἀνέπτυε δὲ ἀνέβαλλε τὰ μηρία ἐκ τοῦ λίπους. κἀνέπτυε ἀνέβαλλεν.
Ant 1010	καταρρυεῖς καταρρεόμενοι, καθυγραινόμενοι ἐκ τοῦ λίπους τῆς καλυπτούσης αὐτοὺς πιμελῆς ἐξέπιπτον.
Ant 1012	παιδὸς τοῦδ’ τοῦ ὁδηγοῦντος.
Ant 1013	φθίνοντ’ ἢ φθοροποιὰ ἢ διὰ τοῦ πυρὸς ἀσήμως φθειρόμενα.
Ant 1016	ἐσχάραι αἱ ἑστίαι. παντελεῖς αἱ τὰ τέλεια τῶν ἱερείων δεχόμεναι ἢ ὅλαι ἢ δι’ ὧν πάντα τελειοῦται.
Ant 1017	ἀντὶ τοῦ οἱ κύνες καὶ οἱ ὄρνιθες διασπά‐ σαντες τὸ τοῦ Πολυνείκους σῶμα ἐπὶ τοὺς βωμοὺς ἐκόμισαν καὶ οὕτως ἐμόλυναν ἅπαντας.
Ant 1019	θυστάδας λιτὰς τὰς διὰ θυσιῶν γινομένας λιτάς.
Ant 1021	ἀπορροιβδεῖ ἀπηχεῖ, ἀφίησιν.
Ant 1022	βεβρῶτες ἀπὸ τοῦ ἑνικοῦ ἐπὶ τὸ πληθυν‐ τικὸν μετέβη.
Ant 1023	γνωμολογία.
Ant 1027	ἀκεῖται ἰᾶται, θεραπεύει. ἀκίνητος ἀμετάθετος.
Ant 1028	διὰ τὴν αὐθάδειαν εἰς σκαιότητα πίπτουσιν οἱ ἄνθρωποι.
Ant 1030	καὶ Ὅμηρος
Ant 1030	κωφὴν γὰρ δὴ γαῖαν ἀεικίζει μενεαίνων.	266
Ant 1033	ἀποπειρᾶσθέ μου ὡς τοξόται σκοποῦ.
Ant 1034	ἀνδρὸς τοῦδε ἀντὶ ἐμοῦ.
Ant 1035	ὑμῖν ὑφ’ ὑμῶν τῶν μάντεων καὶ τῶν συγγενῶν.
Ant 1036	ἐξημπόλημαι πεπραγμάτευμαι, ἀνεμπόλητος μὴ πεπραγματευμένος· καὶ Ὅμηρος οἵ τε πρηκτῆρες ἔασιν· ἢ πέπραμαι.
5	κἀμπεφόρτισμαι προδέδομαι, φόρτος γεγένημαι· ἐποιήσαντό με φόρτον Καλλίμαχος.
Ant 1037	τὸν πρὸς Σάρδεων ἤλεκτρον Σάρδεις πόλις Λυδίας παρακειμένη τῷ χρυσοφόρῳ Πακτωλῷ· ἀντὶ τοῦ εἴ τι βούλεσθε εἰς χρήματα νεῦον δέχεσθε· τὸν γὰρ Πολυνείκη οὐ θάψετε.
Ant 1044	ἀμίαντον γὰρ τὸ θεῖον.
Ant 1049	ποῖον τοῦτο πάγκοινον τῷ βίῳ κοινόν, ἐπεὶ εἶπεν ἆρ’ οἶδεν ἀνθρώπων τις καὶ καθόλου ἔλαβεν. πᾶσι κοινὸν καὶ φανερόν.
Ant 1052	τῆς νόσου τῆς ἀβουλίας.
Ant 1057	οἶδας, φησί, βασιλέας ὑβρίζων;
Ant 1060	τὰ ἄρρητά με δημοσιεύειν ἀνακινεῖς.
Ant 1062	οὕτω νομίζεις, ὅτι ἐπὶ κέρδεσι λέγω;
Ant 1063	ἐμπολήσων ἐξαπατήσων.
Ant 1064	μὴ πολλοὺς ἡλίου δρόμους τελέσων ὅ ἐστιν
Ant 1064	ἡμέρας· ἁμιλλητῆρας δὲ τοὺς ἀλλήλους διαδεχομένους, τροχοὺς δὲ ἀντὶ τοῦ κύκλους, δρόμους, τελῶν δὲ ἀντὶ τοῦ τελέσων· ἴσθι, φησίν, οὐ πολλοὺς δρόμους ἡλίου	267
5	τελέσων.
Ant 1068	ἔχεις—βαλών ἀντὶ τοῦ ἔβαλες.
Ant 1069	ψυχὴν τὴν τῆς Ἀντιγόνης.
Ant 1071	ἀνόσιον μὴ τυχόντα τῶν ὁσίων νῦν.
Ant 1072	ὧν οὔτε σοὶ μέτεστιν κ. ἑ. ἐξουσία δέδοται, λέγει δὲ τῶν νεκρῶν· ἐκ σοῦ δὲ βιάζονται καὶ οἱ ἄνω θεοὶ ἔχειν αὐτὸν [ἄνω] ἄταφον.
Ant 1074	ὑστεροφθόροι αἱ ὕστερον μέλλουσαι βλάψαι· καὶ τὸ λοχῶσι γὰρ τὴν οὐ παραχρῆμα ἀλλὰ τὴν ἐς ὕστερον ἀψοφητὶ τιμωρίαν δηλοῖ· τὸ ἀρσενικὸν δὲ ἀντὶ τοῦ θηλυκοῦ ἔταξεν ὡς καὶ τὸ
5	σωτῆρι τύχῃ.
Ant 1077	κατηργυρωμένος ἀργύρῳ πεισθείς.
Ant 1078	φανεῖ δείξει. χρόνου τριβή ἀντὶ τοῦ ἀναβολή.
Ant 1079	ἀνδρῶν γυναικῶν λείπει ὁ καί, καὶ γυ‐ ναικῶν.
Ant 1080	ἢ Θηβαίοις ἐχθραὶ ἢ τοῖς θεοῖς· αἱ πόλεις δέ, φησίν, ὧν ἄρχεις ἐπαναστήσονταί σοι.
Ant 1081	καθήγισαν μετὰ ἄγους ἐκόμισαν.
Ant 1083	ἑστιοῦχον ἐς πόλιν τὴν ἔχουσαν ἑστίαν καὶ βωμούς. ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τὴν ἑστίαν τῆς πόλεως.
Ant 1084	τοιαῦτα κατὰ τῆς καρδίας σου τοξεύματα ἀφῆκα μετὰ θυμοῦ· ἢ τῷ θυμῷ τῆς καρδίας σου·
Ant 1084	λείπει δὲ ἡ κατά.	268
Ant 1086	θάλπος τὴν δριμύτητα, τὸν ἐμπρησμόν, τὸν ἰόν· θάλπος γὰρ τὸ καῦμα, ἐκ μεταφορᾶς δὲ τῶν ἑρ‐ πετῶν· ἐκεῖνα γὰρ θερμαινόμενα τὸν ἰὸν ἀφίησι διὸ καὶ ἐν θέρει μᾶλλον ἰσχύουσιν.
Ant 1092	ἀντὶ τοῦ ἀπὸ νεότητος ἄχρι γήρως.
Ant 1094	λακεῖν φθέγξασθαι.
Ant 1096	τὸ μὲν ὑποχωρεῖν δεινὸν τὸ δὲ ἀντιστάντα βλαβῆναι ........
Ant 1103	συντέμνουσι συντόμως κατακόπτουσι καὶ βλάπτουσι.
Ant 1105	μόγις μεθίσταμαι τῆς προτέρας γνώμης.
Ant 1106	δυσμαχητέον περιττεύει τὸ δυς.
Ant 1107	δρᾶ ἀντὶ τοῦ δρᾶσον.
Ant 1110	ἐπόψιον φανερὸν διὰ τὸ ὕψος, φησὶ δὲ τὸν τάφον.
Ant 1111	δοκήσει μετεστράφην.
Ant 1113	δέδοικα, φησί, μὴ οὐκ ἔστι καλὸν τὸ νομο‐ θετεῖν καινὰ ἀλλ’ ἄριστόν ἐστι τὸ πείθεσθαι τοῖς ἀρχαίοις νόμοις.
Ant 1115	πολυώνυμε ὦ Διόνυσε· οἱ μὲν γὰρ Βάκχον οἱ δὲ Ἴακχον οἱ δὲ Λυαῖον οἱ δὲ Εὔιον οἱ δὲ Διθύ‐ ραμβον αὐτὸν καλοῦσιν.
Ant 1119	Ἰταλίαν διὰ τὸ πολυάμπελον τῆς χώρας.
Ant 1120	παγκοίνοις ἐν οἷς πάντες συνάγονται διὰ τὰς πανηγύρεις· ἢ διὰ τὸν τὴν θεὸν πάντας τρέφειν ἢ ὅτι κοινὰ τὰ μυστήρια Δήμητρος καὶ Διονύσου.
Ant 1121	κόλποις ἀντὶ τοῦ πεδίοις.
Ant 1121	Βακχεῦ Βακχᾶν τῶν Βακχῶν Βακχευτά.	269
Ant 1122	μητρόπολιν τὴν πόλιν τῆς μητρός σου.
Ant 1124	παρὰ τὸν τόπον ἐν ᾧ ἐσπάρησαν οἱ ὀδόντες τοῦ δράκοντος.
Ant 1126	σὲ ὁρᾷ ὁ λαμπρὸς καπνὸς ἀντὶ τοῦ σοὶ θυσίαι κατὰ Παρνασσὸν γίνονται· ἢ παρ’ ὅσον αὐτό‐ ματον πῦρ ἐκεῖσε ἀναδίδοται. διλόφου πέτρας τοῦ Παρνασσοῦ· τοιοῦτο γάρ
5	ἐστι τὸ ὄρος.
Ant 1127	στέροψ ἡ λαμπρά.
Ant 1128	Κωρύκιαι αἱ Παρνασσίδες· Κωρύκιον γὰρ ἄντρον ἐν Παρνασσῷ.
Ant 1130	Κασταλίας πηγὴ ἐν Παρνασσῷ.
Ant 1131	Νύσσα Φωκίδος ὄρος· εἰσὶ δὲ καὶ ἄλλαι πολλαὶ Νύσσαι.
Ant 1132	κισσήρεις κισσοφόροι.
Ant 1133	χλωρά τ’ ἀκτὰ ἢ τὸ ἐν Εὐβοίᾳ φησὶν ἄλσος ἢ τὸ ἐν Παρνασσῷ· ἐν ἀμφοτέροις γὰρ τοῖς τόποις ἡ ἄμπελος ἣ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν περὶ μὲν τὴν ἕω βό‐ τρυας φέρει περὶ δὲ τὴν μεσημβρίαν ὄμφακας, ἐτρυ‐
5	γᾶτο δὲ πεπανθεῖσα περὶ τὴν ἑσπέραν.
Ant 1135	εὐαζόντων ὑμνούντων, μετὰ εὐφημίας εὐοῖ λεγόντων ὅς ἐστιν ὕμνος Διονύσου.
Ant 1136	ἐπισκοποῦντ’ ἀγυιὰς γράφε ἐπισκοποῦντα γυίας.
Ant 1137	τὰν ἥν.
Ant 1139	κεραυνίᾳ κεραυνοβλήτῳ.
Ant 1142	μολεῖν λείπει θέλησον· ἢ ἀπαρέμφατον ἀντὶ
Ant 1142	προστακτικοῦ.	270
Ant 1143	Παρνησίαν \| ὑπὲρ κλιτὺν ἀντὶ Παρνησίας ἀπὸ κλιτύος.
Ant 1145	ἢ στονόεντα πορθμόν ἢ στονόεντος διὰ πορθμοῦ· καὶ ὁ ποιητὴς ὁ δ’ ἔστενεν οἴδματι θύων· στονόεντα δὲ τὸν ἠχώδη διὰ τὰ κύματα· πορθμὸν δὲ
5	ἔνιοι τὸν ἀπ’ Εὐβοίας εἰς Βοιωτίαν, οἱ δὲ τὴν Σικε‐ λικὴν θάλασσαν. οἷον διὰ γῆς ἢ δι’ ὑγρᾶς.
Ant 1146	ἰὼ πῦρ πνεόντων \| χοραγέ τῶν πυρπνόων ἄστρων χορηγέ· καὶ γὰρ αἰθέριος τιμᾶται ὡς καὶ Εὐ‐ ριπίδης ἐν Βάκχαις φησὶν αὐτὸν ἐν αἰθέρι κατοικεῖν. ἄλλως: χοραγὲ τὸν χορὸν ἄγων· ἢ τῶν ἄστρων χορηγέ·
5	κατὰ γάρ τινα μυστικὸν λόγον τῶν ἀστέρων ἐστὶ χορηγός.
Ant 1147	καὶ νυχίων \| φθεγμάτων τῶν ἐν νυκτὶ εὐφη‐ μιῶν καὶ ὕμνων· ἐν νυκτὶ γὰρ αἱ Διονυσιακαὶ χορεῖαι γίνονται ὅθεν καὶ νυκτέλιος· καὶ Εὐριπίδης νύκτωρ τὰ πολλά· σεμνότητ’ ἔχει σκότος.
Ant 1151	περιπόλοις ταῖς ἱερείαις, ταῖς σαῖς ἀκολού‐ θοις· καὶ ἐν Νάξῳ γὰρ τιμᾶται ὅτι ἐκεῖ τῇ Ἀριάδνῃ συνεγένετο.
Ant 1152	αἵ σε λείπει ἡ περὶ ἵν’ ᾖ αἵτινες περὶ σέ.
Ant 1156	οὐκ ἔσθ’ ὁποῖον στάντα ὁπωσδήποτε βεβιω‐
Ant 1156	κότα εἴτε καλῶς εἴτε ἐναντίως.	271
Ant 1158	καταρρέπει πίπτει· καταβάλλει· γράφε δὲ καταρρέπει ὅ ἐστι πίπτειν ποιεῖ.
Ant 1161	ὡς ἐμοὶ λείπει ἐδόκει.
Ant 1165	ἀφεῖται ἀπολέλυται, ἀπόλλυται. ἡ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν παιζόντων τοῖς κύβοις ἢ ἀπὸ τῶν ἁλιέων· βόλος γὰρ ἡ τοῦ δικτύου ἄφεσις.
Ant 1166	προδῶσιν ἀπολέσωσιν. οὐ τίθημ’ ἐγώ οὐ τίθημι, φησίν, ἐν τοῖς ζῶσιν τὸν τοιοῦτον οἷον οὐ νομίζω ζῆν ἐκεῖνον τὸν ἄνδρα ὃν ἂν προδῶσιν αἱ ἡδοναί.
Ant 1169	ζῆ ἀντὶ τοῦ ζῆθι προστακτικῶς.
Ant 1170	οὐδ’ ἂν ἀχρήστου τινὸς πριαίμην τὰ ὑπόλοιπα.
Ant 1173	τούτοις δὲ τοῦ θανεῖν αἴτιοι ἐγένοντο οἱ ζῶντες.
Ant 1176	χ. τὸ χ ὅτι ἐρωτᾷ πότερα πατρῴας ἢ πρὸς οἰκείας χερὸς ἀκούσας ἤδη ὅτι αὐτόχειρ ἀπέθανεν.
Ant 1180	Εὐρυδίκην Ἡσίοδος Ἡνιόχην αὐτὴν καλεῖ ἵκετο δ’ ἐς Κρείοντα καὶ Ἡνιόχην. ὁμοῦ ἐγγύς.
Ant 1182	κλύουσα παιδὸς λείπει ἡ περί. τύχῃ ὅ ἐστιν ἐκ τύχης.
Ant 1185	εὐγμάτων προσήγορος δι’ εὐχῶν προσαγο‐
Ant 1185	ρεύουσα.	272
Ant 1186	ἀνασπαστοῦ δυσχερῶς ἀνασπωμένης καὶ ἀνοιγομένης.
Ant 1189	κἀποπλήσσομαι ἐκπλήττομαι.
Ant 1193	παρήσω παραλιμπάνω.
Ant 1194	μαλθάσσοιμ’ ἀπατήσαιμι.
Ant 1195	γνώμη.
Ant 1197	νηλεὲς ἐλέους μὴ τυχόν.
Ant 1199	καὶ τὸν μὲν πρὸς τὸ ἑξῆς, καὶ τὸν μὲν λούσαντες. ἐνοδίαν θεὸν τὴν Ἑκάτην ἢ τὴν Περσεφόνην.
Ant 1202	θαλλοῖς ξύλοις. συγκατῄθομεν συγκατεκαίομεν.
Ant 1203	ὀρθόκρανον ὑψηλόν.
Ant 1205	νυμφεῖον τὸν νυμφῶνα.
Ant 1207	ἀκτέριστον τὸν κακοκτέριστον τῆς Ἀντιγό‐ νης τόπον· ἢ τὸν μὴ δεξάμενον ἐντάφια.
Ant 1208	μολὼν (μ)αθ(ών).
Ant 1209	τὰ κακὰ σύμβολα τῆς βοῆς περιστοιχίζεται.
Ant 1215	ἴτ’ ἆσσον προσέλθετε.
Ant 1216	ἁρμὸν χώματος λιθοσπαδῆ τὴν ἐκ λίθων ἁρμονίαν τοῦ τάφου ἢ τὸ ὑψηλὸν μέρος τοῦ χώματος τὸ ἡρμοσμένον λίθοις. ὡς λίθου ἀποσπασθέντος ὅπως εἰσέλθῃ ὁ Αἵμων·
5	ἢ ὑμεῖς ἀποσπάσαντες ἀθρήσατε.
Ant 1218	ἢ θεοῖσι κλέπτομαι ἢ ἀπατῶμαι ὑπὸ θεῶν.
Ant 1220	ἠθροῦμεν ἐθεωροῦμεν.
Ant 1222	μιτρώδη βρόχον ὅστις ἦν αὐτῇ ζώνη. σινδόνος ἀπὸ σινδόνος.
Ant 1222	καθημμένην τὸν τράχηλον δεδεμένην.	273
Ant 1232	πτύσας προσώπῳ οἷον ἀποστραφεὶς καὶ σκυθρωπάσας καὶ ἐκ τοῦ προσώπου καταμεμψάμενος, οὐ κυρίως προσπτύσας τῷ πατρὶ ὡς καὶ ἡμεῖς ἐν τῇ συνηθείᾳ φαμὲν κατέπτυσεν αὐτοῦ ὅ ἐστι κατεφρόνησεν
5	τῶν λόγων αὐτοῦ· οὐχ εἷλκεν δὲ τὸ ξίφος κατὰ τοῦ πατρὸς ὥσπερ ᾤετο· εἶπεν γὰρ ἄνω ἡ δ’ οὖν θανεῖται καὶ θανοῦς’ ὀλεῖ τινα· ὁ ἄγγελος δὲ οὕτω νομίζων ἀπαγγέλλει.
Ant 1233	διπλοῦς κνώδοντας ἀντὶ τοῦ διπλᾶς ἀκμάς· ἄμφηκες γὰρ τὸ ξίφος· κνώδων δὲ τὸ ὀξὺ τοῦ ξίφους παρὰ τὸ καίνειν τοῖς ὀδοῦσι.
Ant 1236	τὸ ἔγχος οἱ τραγικοὶ καὶ ἐπὶ ξίφους λαμ‐ βάνουσιν.
Ant 1239	φοινίου σταλάγματος τὴν πνοὴν τοῦ φοι‐ νίου σταλάγματος ἐκβάλλει τῇ λευκῇ αὐτῆς παρειᾷ ὅ ἐστιν αἷμα ἐξέπνευσεν.
Ant 1240	τὰ νυμφικὰ \| τέλη τοὺς γὰρ γαμοῦντας τε‐ λείους ἐκάλουν.
Ant 1246	νομίζω αὐτὴν μὴ βούλεσθαι δημοσίᾳ θρη‐ νεῖν ἀλλ’ ἐν τῷ οἰκήματι μετὰ τῶν θεραπαινίδων.
Ant 1250	οὐκ ἀνόητος, φησίν, ὑπάρχει ὥστε δημοσίᾳ ὀδύρεσθαι· ἁμαρτάνειν δὲ λέγει νῦν τὸ ἐμφανῶς θρηνεῖν.
Ant 1253	ἀλλ’ ἔσω ἀπελθόντες μαθησόμεθα μή τι καὶ μανιῶδες κρύφα βουλεύεται ἀνελεῖν ἑαυτὴν πειρωμένη.
Ant 1257	ἐφήκει ἀντὶ τοῦ ἥκει.
Ant 1258	μνῆμα τὸν νεκρόν.
Ant 1259	οὐ δι’ ἄλλον ἀποθανόντα, οὐκ ἐξ ἄλλου νεκρωθέντα.
Ant 1262	θανατόεντ’ θανάτου ἄξια ἢ θανάτου αἴτια.	274
Ant 1265	ἄνολβα ἀνωφέλητα.
Ant 1266	νέᾳ ἡλικίᾳ καὶ καινοπρεπεῖ θανάτῳ τετελεύ‐ τηκας.
Ant 1270	ἰδεῖν γράφε ἔχειν.
Ant 1274	ἀγρίαις ὁδοῖς ἀγρίαις ὁρμαῖς.
Ant 1275	τὴν χαρὰν λὰξ πατήσας. λακπάτητον τὴν μεθ’ ὕβρεως ἀπωθουμένην ἢ τὴν μεγάλως καταπατουμένην.
Ant 1279	τὰ μὲν πρὸ χειρῶν τάδε φέρων ὡς τοῦ Κρέοντος τὸν παῖδα βαστάζοντος.
Ant 1282	παμμήτωρ ἡ κατὰ πάντα μήτηρ· ἐμφαντι‐ κῶς δὲ εἶπεν ὅτι καὶ μέχρι θανάτου μήτηρ ἐδείχθη μὴ ἑλομένη ζῆν μετὰ τὸν τοῦ παιδὸς θάνατον.
Ant 1286	κακάγγελτα κακὴν ἀπαγγελίαν ἔχοντα.
Ant 1288	ἐπεξειργάσω ἐπέσφαξας.
Ant 1291	σφάγιον— \| γυναικεῖον—μόρον τὸν ἀπὸ σφαγῆς τῆς γυναικὸς μόρον. ἐπ’ ὀλέθρῳ τοῦ Αἵμονος.
Ant 1293	ἐγκέκλεισται ἡ γυνή.
Ant 1298	τάδ’ ἐναντία γράφε τόνδ’ ἔναντα.
Ant 1301	ὀξύθηκτος ὀξεῖαν λαβοῦσα πληγήν. βωμία πέριξ ὡς ἱερεῖον περὶ τὸν βωμὸν ἐσφάγη· παρὰ τὸν βωμὸν προπετής.
Ant 1302	λύει κελαινὰ βλέφαρα ἀπόλλυται.
Ant 1303	τοῦ πρὶν θανόντος Μεγαρέως κ. ἑ. ὡς αὐ‐ τῆς προγαμηθείσης Μεγαρεῖ τινι πρὸ τοῦ Κρέοντος· οἱ δέ φασι τοῦ Μενοικέως τοῦ ἀποσφάξαντος ἑαυτόν· πρότερον γὰρ Μεγαρεὺς ἐκαλεῖτο· ἐν δὲ τῷ τυράννῳ
5	Οἰδίποδι καὶ αὐτὸς Μενοικέα αὐτὸν καλεῖ.	275
Ant 1305	ἐφυμνήσασα καταρασαμένη σοι ὡς παιδο‐ κτόνῳ.
Ant 1307	ἀνέπταν ἐσείσθην, ἐταράχθην.
Ant 1308	ἀνταίαν γράφε καιρίαν.
Ant 1312	τῶνδε κἀκείνων τοῦ τὴν γυναῖκα καὶ τὸν υἱὸν ἀποθανεῖν.
Ant 1313	πρὸς τῆς θανούσης κ. ἑ. κακῶς ἐλέγου 〈πρὸσ〉 τελευτώσης αὐτῆς· ἐνομίζου, ἐπεγράφου.
Ant 1314	τίνι τρόπῳ, φησίν, ἐλύετο καὶ ἐφέρετο εἰς φονάς; ἀντὶ τοῦ ποίῳ τρόπῳ εἰς φόνον ἔπεσεν; ἐν φοναῖς εἰς φονάς.
Ant 1317	οὐδεὶς ἀνθρώπων ταῦτα ἐπὶ ἄλλον ἀπὸ τῆς ἐμῆς αἰτίας μεθαρμόσει ὅ ἐστι τοῦ σοῦ φόνου οὐδεὶς ἂν εἴποι ἕτερον τῶν ἀνθρώπων αἴτιον ἀλλ’ ἐμέ.
Ant 1325	τὸν οὐκ ὄντα ὅλως, μᾶλλον δὲ μηδένα.
Ant 1326	κέρδη παραινεῖς εἴ τι κέρδος κέρδος μετα‐ φωνεῖς τὸν θάνατον· παρὰ τούτου γὰρ τὰ κράτιστα ἀπαλλάσσεται καὶ βράχιστα γίνεται τουτέστιν ἐλάχιστα [γίνεται]· ἐν δὲ τῷ ὑπομνήματι οὕτω, τὰ μικρὰ τῶν
5	κακῶν λυσιτελέστερά ἐστιν ὡς ἂν κακὰ ἢ οὕτω, τὰ ἐν ποσὶ κακὰ ἂν ἐλάχιστα ᾖ κράτιστά ἐστιν ἢ οὕτω, βραχέα γὰρ τὰ κακὰ ἐάν τις ἀναχωρῇ [ἢ τὰ μικρὰ τῶν κακῶν λυσιτελέστερά ἐστι]· τὸ γὰρ ταχέως φεύγειν τὰ ἐν ποσὶ κακὰ κράτιστόν ἐστι.
Ant 1328	βράχιστα γράφε κράτιστα. κράτιστα γράφε βράχιστα.
Ant 1329	ὁ ἐμὸς θάνατος ὁ μείζων τούτων τῶν κακῶν.	276
Ant 1330	τερμίαν τῆς τελευτῆς παρασκευαστικήν· τέρμα γὰρ τὸ τέλος.
Ant 1334	μέλλοντα δεύτερα.
Ant 1335	ὅτοισι τοῖς θεοῖς.
Ant 1336	ὧν βούλομαι τυχεῖν ταῦτα ηὐξάμην.
Ant 1341	σέ τ’ αὐτὰν τὴν Εὐρυδίκην.
Ant 1344	πάντα γὰρ \| λέχρια πλάγια καὶ πεπτωκότα, τὰ μὲν ἐν χερσὶ τὰ δὲ ἐπὶ τῇ κεφαλῇ.
Ant 1347	δυσκόμιστος ἀφόρητος.
Ant 1348	πολλῷ τὸ φρονεῖν τὸ καλῶς φρονεῖν πρῶ‐ τόν ἐστιν εὐδαιμονίας καὶ τοῖς ἀνθρώποις ἐξοχώτατον.
Ant 1350	αἱ μεγαλορρημονίαι τῶν ὑπερηφάνων τιμω‐ ρίας μεγίστας τοῖς κεκτημένοις ἐπάγουσαι τελευταῖον διδάσκουσι τὸ φρονεῖν· καὶ ὁ ποιητὴς ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω.
Ant 1351	ὅτι διαφέρει τῆς Εὐριπίδου Ἀντιγόνης αὕτη ὅτι φωραθεῖσα ἐκείνη διὰ τὸν Αἵμονος ἔρωτα ἐξεδόθη
Ant 1351	πρὸς γάμον, ἐνταῦθα δὲ τοὐναντίον.	277
Tr t	ΕΙΣ ΤΡΑΧΙΝΙΑΣ.
Tr 1	λόγος μέν ἐστ’ ἀρχαῖος ὁ τρόπος ἀναχρονι‐ σμός· μεταγενέστερος γὰρ ὁ Σόλων. φασὶν Ἀθηναίους αἰτήσασθαι Σόλωνα νόμου γραφήν, τὸν δὲ δεδιότα τὸ ἁψίκορον αὐτῶν ὅρκον αἰτῆσαι αὐτοὺς ἐπιμεῖναι
5	[δὲ] δεκαετίαν, παρευλαβούμενον δὲ μήποτε μένοντα ἀναγκάσωσι μεταθεῖναί τι τῶν νομίμων ἀναχωρῆσαι πρὸς Λυδοὺς καὶ Κροῖσον· δεξάμενος δὲ αὐτὸν ὁ Κροῖσος δείκνυσι πάντα τὸν πλοῦτον καὶ στρατιώτας ἐν ὅπλοις χρυσοῖς βωμόν τε Ἀπόλλωνος ὁλόχρυσον,
10	καυχώμενος δὲ ἠρώτα αὐτὸν τίς πάντων ἀνθρώπων εὐδαιμονέστερος, ὁ δὲ ἔφη Κλέοβιν καὶ Βίτωνα· λυπη‐ θεὶς δὲ ὁ βασιλεὺς ἠρώτα τὸν τὰ δεύτερα φέροντα, τούτου δὲ πάλιν ἕτερον προβαλομένου ἠγανάκτησε Κροῖσος ἐπεὶ μηδὲ τὰ δεύτερα τῆς εὐδαιμονίας αὐτῷ
15	δέδωκεν· ὁ δὲ Σόλων συνεὶς τὴν λύπην ἀπεφήνατο
15	ὅτι τέλος [ἐστὶν] ὅρα μακροῦ βίου· φασὶ δὲ αὐτοῦ τὸ τηνικαῦτα πόλεμον αἰρομένου πρὸς Πέρσας χρησθῆναι παρὰ τοῦ θεοῦ Κροῖσος Ἅλυν διαβὰς μεγάλην ἀρχὴν καταλύσει·	278
20	ὁ δὲ νομίσας περὶ τῆς Περσῶν ἀρχῆς αὐτὸν λέγειν ἐπολέμησεν καὶ ἡττηθεὶς ἐν πυρὶ βέβληται ὑπὸ Κύρου, καιόμενος δὲ Σόλωνα ἐπεκαλεῖτο· Ἀπόλλων δὲ ὄμβρον ἐπιβαλὼν ἔσβεσε τὸ πῦρ, Κύρου δὲ ἐρωτήσαντος διηγή‐ σατο αὐτῷ τὸ ἀπόφθεγμα τοῦ φιλοσόφου ὅθεν θαυ‐
25	μάσας τε καὶ ἐννοήσας τὸ τῆς τύχης ἄδηλον μετὰ τιμῆς ἀπέπεμψεν Κροῖσον.
Tr 4	ἐγὼ δὲ τὸν ἐμόν ἐγώ, φησί, τὸν ἐμὸν αἰῶνα καὶ πρὸ θανάτου διέγνωκα βαρὺν ὄντα καὶ ἀπεχθῆ καὶ δυστυχῆ.
Tr 7	ἐν Πλευρῶνι πόλις Αἰτωλίας. νυμφίων ὄκνον νυμφίων ἀντὶ τῶν νυμφευμάτων καὶ μνηστευμάτων, ὄκνον δὲ τὸν φόβον· Ὅμηρος ὀκνείω δ’ ἵππων ἐπιβαινέμεν·
5	εἰ δὲ γράφεται ὄτλον τὴν ταλαιπωρίαν ἢ [Ὅμηρος] τὸ μεμορημένον καὶ πεπρωμένον· Καλλίμαχος κενεὸν πόνον ὀτλήσαντες. γράφε ὄτλον· ἡδεῖα δὲ ἡ φράσις καὶ ἡ ἱστορία.
Tr 12	ἑλικτός διὰ τὸ σκολιὸν τῶν ῥευμάτων.
Tr 13	βούκρανος οἱ ποταμοὶ βούκρανοι διετυποῦντο ἢ ὅτι μυκηθμῷ εἰσι παραπλήσιοι περὶ τὰς ἐκβολάς· Ὅμηρος τοὺς ἔκβαλλε 〈θύραζε〉 μεμυκὼς ἠύτε ταῦρος·	279
5	ἢ ὅτι σχίζουσι τὴν γῆν ὡς βόες· ἢ διὰ τὸ τὰς κατα‐ νομὰς παρὰ ποταμοὺς εἶναι. ἐκ δὲ δασκίου γενειάδος ὁ νοῦς, ἐκ δὲ τῆς δασύ‐ τριχος γενειάδος αὐτοῦ κατέρρει πλῆθος ὑδάτων ὡς ἀπὸ κρήνης· παροιμία ἐκ πολλοῦ εἰρημένη.
Tr 14	κρηναίου ποτοῦ λείπει τὸ ὡς, ὡς ἀπὸ κρήνης.
Tr 19	ὁ κλεινὸς ἦλθε Ζηνός τοῦτο γὰρ ἦν παρὰ Οἰνέως ὡρισμένον, τῷ νικῶντι Ἀχελῷον αὐτὴν δώσειν.
Tr 21	ἐκλύεταί με ἀντὶ τοῦ ἀπαλλάττει με καὶ ἐλευθεροῖ τοῦ φόβου τοῦ Ἀχελῴου περιγενόμενος. καὶ τρόπον μὲν ἂν πόνων τὸν τρόπον τῆς πρὸς ἀλλήλους αὐτῶν μάχης οὐκ ἂν διείποιμι (ἐδεδοίκει
5	γάρ), ἐκεῖνος δ’ εἴποι ὃς ἄφοβος αὐτῶν τὴν μάχην θεωρῶν ἐκάθητο· Ὅμηρος ἔνθα κεν οὐκέτι ἔργον ἀνὴρ ὀνόσαιτο μετελθὼν ὅς τις ἔτ’ ἄβλητος.
Tr 23	θώκων θᾶκος ἡ καθέδρα.
Tr 24	ἐγὼ γὰρ ἥμην δασέως ἵνα συνάδῃ τῷ ἀλλ’ ὅστις ἦν θακῶν ἀταρβὴς τῆς θέας· οἱ δὲ ψιλῶς ἀντὶ τοῦ ὑπῆρχον.
Tr 25	μή μοι τὸ κάλλος μὴ διὰ τὸ κάλλος ἀλγηδόνι
Tr 25	περιπέσω τῷ Ἀχελῴῳ γαμηθεῖσα.	280
Tr 26	τέλος δ’ ἔθηκε Ζεὺς ἀγώνιος ὁ πρύτανις τοῦ ἀγῶνος· τὸ δὲ ὅλον οὕτως ἔχει, ὁ ἀγώνιος Ζεὺς εὐτυ‐ χῶς τῷ ἀγῶνι τέλος ἐπέθηκεν, ἐμοὶ δὲ οὐκ εὐτυχῶς, εὐτυχῶς μὲν ὅτι ἀπήλλαξέ με τοῦ Ἀχελῴου οὐκ εὐτυ‐
5	χῶς δὲ ὅτι καὶ νῦν οὐχ ἧττον ἀγωνιῶ διὰ τὴν Ἡρακλέους ἀπουσίαν.
Tr 27	λέχος γὰρ Ἡρακλεῖ κριτόν ἀντὶ τοῦ ἔκ‐ κριτον.
Tr 28	ξυστᾶς’ ἀντὶ τοῦ συνελθοῦσα· τρέφω δὲ ἀντὶ ἔχω, αὔξω. διὰ τὸ καὶ 〈νῦν〉 περὶ Ἡρακλέους ἀγωνιᾶν.
Tr 29	προκηραίνουσα ἀγωνιῶσα, μεριμνῶσα κατὰ τὸ κέαρ ὅ ἐστιν ἐν βάθει βουλευομένη· καὶ Εὐριπίδης τί ποτ’, ὦ τέκνον, τάδε κηραίνεις; νὺξ γὰρ εἰσάγει ἀντὶ νυκτὸς ἔρχεται καὶ νυ‐
5	κτὸς ἐξορμᾶται ὡς μὴ διαδοχήν μοι τῶν πόνων γενέσθαι.
Tr 32	γῄτης γεωργός, ὁ τὴν γῆν ἐργαζόμενος· ἔκ‐ τοπον δὲ ἔξω καὶ πόρρω οὖσαν.
Tr 35	λατρεύοντά τῳ ὑπηρετοῦντα τῷ Εὐρυσθεῖ.
Tr 36	ὑπερτελής ἀντὶ ὑπὲρ τὸ τέλος γέγονεν οἷον τοῦ τέλους τῶν ἄθλων κρείττων ὤφθη κατορθώσας αὐτούς· ἢ ὑπέρτερος αὐτῶν ἐστιν, ἐγκρατὴς καὶ ὑπεράνω.
Tr 39	ἐν Τραχῖνι πόλις Θετταλίας εἰς ἣν Ἡρακλῆς
Tr 39	κατῴκησεν διὰ τὸν τοῦ Ἰφίτου φόνον κατὰ τὸν νόμον.	281
Tr 40	ξένῳ παρ’ ἀνδρί τῷ Κήυκι ὃς ἦν παῖς Ἀμ‐ φιτρύωνος ἀδελφοῦ· καὶ Ἡσίοδος Τρηχῖνα δέ τοι παρελαύνω ἐς Κήυκα ἄνακτα.
Tr 42	αὐτοῦ ἀντὶ ὑπὲρ αὐτοῦ.
Tr 43	σχεδὸν δ’ ἐπίσταμαι ὑποπτεύω, ὑπονοῶ, οἴομαι.
Tr 45	ἀκήρυκτος μένει ἄσημος, οὐ μηνυόμενος ὅπου πότ’ ἐστιν· ὃν οὐδεὶς ἐλθὼν κηρύττει καὶ ἀπαγγέλλει ποῦ πότ’ ἐστιν.
Tr 47	δέλτον λιπὼν ἔστειχε ὡς τοῦ Ἡρακλέους τύπον διαθήκης γράψαντος εἰς δέλτον καὶ καταλελοιπότος [ὡς] εἰ μὴ ἔλθοι διὰ τοσούτου χρόνου γνῶναι αὐτὸν τελευ‐ τῶντα 〈καὶ〉 μετὰ τοὺς ιεʹ μῆνας ἀναγνοῦσαν ποιῆσαι
5	αὐτὴν τὰ ἐντεταλμένα.
Tr 48	θεοῖς ἀρῶμαι εὔχομαι μηδὲν λυπηρὸν ἐγ‐ γεγραμμένον ἔχουσαν λαβεῖν πημονῆς ἄτερ.
Tr 50	πανδάκρυτ’ ὀδύρματα διὰ πανδακρύτων ὀδυρ‐ μάτων ὡς τὸ διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα.
Tr 52	φρενοῦν νουθετεῖν, εἰς φρόνησιν ἄγειν.
Tr 53	τὸ σόν τὸ σοὶ συμφέρον ἢ τόσον ἀντὶ τοῦ ὀλίγον.
Tr 54	πῶς παισὶ μὲν τοσοῖσδε πληθύεις ἦσαν γὰρ αὐτῇ παῖδες ἐξ Ἡρακλέους Ὕλλος, Κτήσιππος, Γλῆνος,
Tr 54	Ὀνείτης· ἔστι δὲ Ἡρακλεῖ καὶ ἕτερος Ὕλλος ἐκ Μελίτης.	282
Tr 56	εἰ πατρὸς \| νέμοι τιν’ ὤραν ὤραν φροντίδα· καὶ Ἡσίοδος ὤρη γάρ τ’ ὀλίγη πέλεται· ὁ δὲ νοῦς, ἵνα μάθῃς εἰ φροντίζει τοῦ πατρὸς ὑπὲρ
5	τοῦ δοκεῖν καλῶς διαπράττεσθαι.
Tr 58	ἀρτίπους 〈θρῴσκει〉 ὅ ἐστιν ἀρτίως καὶ ἡρ‐ μοσμένως τῷ καιρῷ πορεύεται.
Tr 59	πρὸς καιρὸν κατὰ καιρόν.
Tr 60	τἀνδρὶ τῷ Ὕλλῳ.
Tr 61	ἀγεννήτων δυσγενῶν.
Tr 63	ἐλεύθερον σπουδαῖον καὶ ἐλευθέρῳ πρέποντα.
Tr 64	εἰ διδακτά μοι εἰ προσήκει μοι μαθεῖν.
Tr 65	ἐξενωμένου ἐν ξένῃ διατρίβοντος.
Tr 68	ἱδρῦσθαι διάγειν.
Tr 69	τὸν μὲν παρελθόντ’ ἄροτον ἀντὶ τοῦ ἐνιαυ‐ τόν· ἅπαξ γὰρ τοῦ ἔτους ἀροτριᾶται ἡ γῆ.
Tr 70	Λυδῇ γυναικὶ τῇ Ὀμφάλῃ. λάτριν δοῦλον. πονεῖν ὑπηρετεῖν.
Tr 71	πᾶν τοίνυν εἰ καὶ τοῦτ’ ἔτλη ἀκούσεται τοίνυν τις ὅτι Ἡρακλῆς πᾶν αἰσχρὸν ὑπέμεινεν εἰ ἀληθῶς ὑπέστη τὸ δουλεύειν τῇ Ὀμφάλῃ.
Tr 72	ἐξαφεῖται ἀφείθη, ἀπηλλάγη τοῦ δουλεύειν.
Tr 74	Εὐβοῖδα χώραν ἔνιοί φασι καὶ Θεσσαλίας εἶναι Οἰχαλίαν, οὐδὲν δὲ ἄτοπον συνωνυμεῖν.
Tr 77	τῆσδε τῆς χώρας τῆς Εὐβοίας.
Tr 79	ὥς οἱ τελευτὴν τοῦ βίου ἔλεγεν, φησίν, ὅτι ἐν Οἰχαλίᾳ τεθνήξομαι ἢ σῳθεὶς εὐδαιμονήσω τὸν ἐπίλοιπον χρόνον.	283
Tr 82	ἐν οὖν ῥοπῇ τοιᾷδε ἐν κινδύνῳ καὶ ἐπὶ ξυροῦ ἀκμῆς ἱσταμένῳ οὐ πορεύσῃ συλληψόμενος αὐτῷ καὶ συναγωνιούμενος;
Tr 83	ξυνέρξων τῷ πατρί.
Tr 86	εἰ δὲ καὶ ἠπιστάμην ἢ προηκηκόειν, φησίν, ὅτι ταῦτα προεῖπεν πάλαι ἂν ἐγὼ συμπαρήμην αὐτῷ.
Tr 92	χώρει νῦν, ὦ παῖ καὶ νῦν, φησίν, ὦ παῖ, ἄπιθι· καὶ γὰρ τὸ βραδέως τὰ δέοντα ποιεῖν ἐπειδὰν ἀκούσῃ τις κέρδος ἀποφέρεται τουτέστι καὶ εἰ βραδέως ἤκουσας καὶ ὠφελήσεις αὐτὸν παραγενόμενος κέρδος
5	σοι ἔσται.
Tr 94	αἰόλα νύξ μέλαινα ὡς οἱ νεώτεροι· ἢ ποικίλη διὰ τὰ ἄστρα ἡ νὺξ ἢ ταχεῖα διὰ τὸ νυκτὶ θοῇ παρ’ Ὁμήρῳ· τίκτει δὲ ἀντὶ τοῦ ἀνατέλλειν ποιεῖ.
Tr 95	φλογιζόμενον ἀντὶ τοῦ λάμποντα.
Tr 96	Ὅμηρος Ἠέλιος ὃς πάντ’ ἐφορᾷ. αἰτῶ παρακαλῶ.
Tr 97	τὸν Ἀλκμήνης λείπει παῖδα.
Tr 98	πόθι λείπει οἰκεῖ, διατρίβει.
Tr 100	ἢ ποντίους αὐλῶνας τοὺς παρὰ θάλατταν τόπους στενούς, ἐκ δὲ τούτου τὰ πελάγη φησίν· ἆρα
Tr 100	οὖν ἐν θαλάττῃ ἐστίν; ἢ ἀντὶ τοῦ νήσους· αὐλὼν γὰρ τὸ στενόμακρον πέλαγος, ἀπὸ δὲ τοῦ πελάγους τὸ	284
5	περιεχόμενον ὑπ’ αὐτοῦ δηλοῖ ὅ ἐστι τὰς νήσους.
Tr 101	ἢ δισσαῖσιν ἀπείροισιν ἀντὶ τοῦ καὶ πρὸς τὰ ἑῷα καὶ δυτικά.
Tr 102	ὦ κρατιστεύων ὦ νικῶν πάντας τοὺς θεοὺς κατὰ τὸ ὀπτικόν· καὶ Ὅμηρος ὃς πάντ’ ἐφορᾷ.
Tr 103	ποθουμένᾳ ἀντὶ τοῦ ποθούσῃ.
Tr 104	τὰν ἀμφινεικῆ Δηιάνειραν τὴν περιμάχητον· πυνθάνομαι, φησί, τὴν ἀμφινεικῆ Δηιάνειραν μηδέ‐ ποτε τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀδακρύτους ἔχειν ἀλλ’ ἀεὶ τῷ πόθῳ τῶν δακρύων νικωμένην ὀδύρεσθαι· ἀθλίαν δ’
5	ὄρνιν τὴν ἀλκυόνα φησὶν ἣ τίκτει ἐν ταῖς ὑφάλοις πέτραις εἶτα τῶν ὠῶν ἀφανιζομένων δακρύει. λείπει ἡ διά.
Tr 105	οἷα ἐπιρρηματικῶς. ἄθλιον ὄρνιν γράφε ἅλιον ὄρνιν, ἀλκυόνα· ἢ ἀηδόνα.
Tr 106	οὔποτ’ εὐνάζειν τὸν πόθον τῶν δακρύων κοιμίζειν ἀλλ’ ἡττᾶσθαι καὶ ἀεὶ δακρύειν. ἀδακρύτων πολυδακρύτων.
Tr 107	ἀλλ’ εὔμναστον ἀνδρός ἀλλὰ τὸ δεῖμα τὸ ὑπὲρ τοῦ ἀνδρὸς ἀεὶ μνημονεύουσαν ἐν ταῖς ἀνάνδροις κοίταις τρύχεσθαι κατὰ ψυχήν.
Tr 109	ἐνθυμίοις εὐναῖς ταῖς μεριμνητικαῖς, ταῖς πολυφροντίστοις, ἀνανδρώτοισι δὲ ταῖς ἐρήμοις τοῦ
Tr 109	ἀνδρός.	285
Tr 112	τὸ πολλὰ πρὸς τὸ κύματα. ὥστ’ ἀκάμαντος \| ἢ νότου ὥσπερ γὰρ ἄν τις θεωροίη κυματουμένην τὴν θάλατταν ἢ νότου πνέον‐ τος ἢ βορέου, τῶν δὲ κυμάτων τὰ μὲν ἐπιόντα τὰ δὲ
5	ἀπερχόμενα οὕτως καὶ τὸν Ἡρακλέα καθάπερ τι πέλαγος κακῶν τὸ μὲν [τι] παρὸν λυπεῖ τὸ δ’ αὐξόμενον ἀπόκειται.
Tr 116	Καδμογενῆ τὸν Θηβαγενῆ Ἡρακλέα· Ἡσίοδος ὄφρ’ Ἡρακλῆος Θηβαγενέος κλέος εἴη.
Tr 117	τρέφει, τὸ δ’ αὔξει ἀντὶ τροφῆς καθημερινῆς καὶ αὐξήσεώς εἰσιν αὐτῷ οἱ πόνοι. τρέφει ἀντὶ ἔχει, τὸ δὲ αὔξει ἀντὶ τοῦ αὔξεται· οὕτω φησί, τὸ μὲν τῶν κακῶν ἔχει αὐτὸν τὸ δὲ αὔξεται
5	κατ’ αὐτοῦ. ἄλλως: τρέφει ἀντὶ τοῦ τρίβει κατὰ ἀντί‐ φρασιν· ἔστι γὰρ οὕτω, τὸ μὲν αὐτὸν καταπονεῖ παρὸν τὸ δ’ αὔξει καὶ κορυφοῦται· ἢ ὅτι οἰκεῖον τοῦ ἥρωος τὸ τρέφει καὶ αὔξει ὥστε τρέφεσθαι αὐτοῦ τὴν ἀρετὴν διὰ τῶν πόνων ὡς Ἰσοκράτης „οἷς τοῦ βίου ἀρετὴ
10	τηλικοῦτον εὐδοξίας χαρακτῆρα ἐχαρίζετο“· βίου δὲ πέλαγος τὸν χειμαζόμενον βίον.
Tr 118	πέλαγος \| Κρήσιον ὡς πάνυ χειμαζομένης τῆς περὶ Κρήτην θαλάσσης.
Tr 119	ἀλλά τις θεῶν θάρρει, φησίν, ὦ Δηιάνειρα· θεῶν γάρ τις αὐτὸν ἀναμάρτητον καὶ δίκαιον ὄντα
Tr 119	κωλύει ἀπὸ τοῦ Ἅιδου· ἢ ἀναμπλάκητον ἐπιτυχῆ παρὰ τὸ μὴ ἀναπλακεῖν οἷον κωλύει αὐτὸν μὴ ἐπιτυχεῖν	286
5	τοῦ Ἅιδου.
Tr 120	ἀναμπλάκητον ἄπταιστον.
Tr 122	ὧν ἐπιμεμφομένας περὶ ὧν μεμφομένης ὅτι προσηκόντως ὀδύρῃ· θεοὶ γὰρ αὐτὸν σῴζουσιν. ἁδεῖα μὲν ἀντία δ’ οἴσω οἷς περὶ τοῦ Ἡρακλέους φρονεῖς ἐρῶ· τὸ δὲ ἑξῆς ἐπάγει ὥστε μὴ χρῆναι αὐτὴν
5	ἀποβάλλειν τὴν ἀγαθὴν ἐλπίδα περὶ αὐτοῦ· ἡδεῖα ὅτι φησὶν αὐτὸν ζῆν, ἀντία δὲ ὅτι τὸ ἐναντίον νομίζει Δηιάνειρα ὡς ἀποθανόντος αὐτοῦ. ἀντία ἀντίον σοί. οἴσω ἀντὶ λέξω.
Tr 124	οὐκ ἀποτρύειν οὐκ ἀπογνῶναι, οὐκ ἀποκά‐ μνειν, οὐκ ἀποβάλλειν, οὐκ ἀποδοκιμάζειν.
Tr 126	ἀνάλγητα γὰρ οὐδ’ \| ὁ πάντα κραίνων οὐδὲ γὰρ ἄλυπα τοῖς ἀνθρώποις ὁ Ζεὺς τὰ πράγματα πεποίηκε· δοιοὶ γάρ τε πίθοι·
5	οἷον συμμιγνύουσιν οἱ θεοὶ τὰ πράγματα τοῖς ἀνθρώ‐ ποις πήματι καὶ χαρᾷ καὶ στρέφουσιν ὀξέως τὰ πράγ‐ ματα ὥσπερ τὰς τῆς ἄρκτου στροφάς.
Tr 129	ἀλλ’ ἐπὶ πήματι καὶ χαρᾷ ἐπὶ χαρᾷ δὲ καὶ πήματι πᾶσι κυκλοῦσιν οἱ θεοί· πήμᾳ δὲ ἀντὶ πήματι κατὰ ἀποκοπήν.
Tr 129	ποτὲ μὲν ἐπὶ πήματι ποτὲ δὲ ἐπὶ χαρᾷ.	287
Tr 130	πᾶσι κυκλοῦσιν ἀντὶ κυκλοῦνται τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα· ἢ τὸ κυκλοῦσιν ἐπὶ τῶν θεῶν. οἷον ἄρκτου στροφάδες τὰς ἄρκτους παρέλαβεν ἐπεὶ διαφανεῖς τέ εἰσιν καὶ ἡσυχαιτέραν ποιοῦνται
5	τὴν κίνησιν· καθόλου γὰρ ὀξύτερον τὰ νότια κινοῦνται διὰ τὸ μείζονα κύκλον ὁδεύειν· Ἄρατος αὐτοῦ καὶ κριοῖο θοώταταί εἰσι κέλευθοι.
Tr 136	στέρεσθαι ἀντὶ τοῦ λυπεῖσθαι καὶ στέρεσθαι χαρᾶς· τίνος δὲ στέρεσθαι; δῆλον ὅτι τοῦ χαίρειν.
Tr 137	ἃ καὶ σὲ τὰν ἄνασσαν ἅπερ καὶ σὲ λέγω χρῆναι φρονεῖν καὶ χρησταῖς ἐλπίσι βόσκεσθαι· ἢ οὕτως, ἃ καὶ σὲ βούλομαι φροντίζειν ὅτι τρέπονται καὶ ἐκ κακῶν ἐπὶ ἀγαθὰ τὰ ἀνθρώπινα.
Tr 140	Ζῆν’ ἄβουλον δύσβουλον καὶ κακόβουλον, μὴ βουλευόμενον τοῖς ἰδίοις παισὶ τὸ συμφέρον διὸ μηδὲν φαῦλον περὶ Ἡρακλέους ἔλπιζε· οὐ γὰρ παρορᾷ τοῦ ἑαυτοῦ παιδὸς ὁ Ζεύς.
Tr 141	ἐξ ἀκοῆς ἐλήλυθας, τῶν ἐμῶν αἰσθομένη κακῶν.
Tr 144	τὸ γὰρ νεάζον ἐν τοιοῖσδε ἡ γὰρ νέα ἡλικία ἐν τοῖς τόποις τῆς ἀμεριμνίας βόσκεται· τὸ δ’ αὐτοῦ τινες ψιλοῦσιν καὶ νοοῦσιν αὐτόθι, ἔνιοι δὲ δασύνουσιν ἀντὶ τοῦ ἑαυτοῦ, τοῖς ἰδίοις ἑαυτοῦ τόποις ἀμερίμνως
5	βόσκεται τὸ νεάζον καὶ οὔτε καύματι φθείρεται οὔτε ὑετῷ οὔτε ἀνέμων σφοδρότητι ἀλλὰ ταῖς ἡδοναῖς εἰς ὕψος εὐθυμίας αἴρεται· ἕως τις γαμηθῇ οὐδέν, φησί,
5	ταράττει τὴν νέαν ἡλικίαν ἀλλ’ ὡς τεῖχος ἀρραγὲς οὐ φθείρεται ὑπό τινος οὕτως οὐδὲ ἡ νεότης ἐστηριγμένη	288
10	ὑπὸ ἀμεριμνίας τῶν ἐν 〈τῷ〉 βίῳ κακῶν· νέα γὰρ φροντὶς οὐκ ἀλγεῖν φιλεῖ.
Tr 145	οὐ θάλπος κ. ἑ. ἀντὶ οὐδεμία μεταβολή.
Tr 147	ἡδοναῖς—ἐξαίρει ταῖς εὐθυμίαις ἐξυψοῖ.
Tr 148	ἐς τοῦθ’ ἕως τις ἀντὶ παρθένου τὸ τηνικαῦτα ἐπειδὰν γαμηθείη τις εἰς τὰ καθ’ ἑαυτὴν ἀποβλέπουσα καὶ συνορῶσα 〈ὡσ〉 ἔξω τῆς ἀμεριμνίας εἰς φροντίδας εἰσῆλθεν οἰκτείρει τὰ κατ’ ἐμέ.
Tr 150	ἡ πρὸς ἀντὶ τῆς ὑπέρ.
Tr 151	τὸ αὐτοῦ ὡς πρὸς τὸ νέον ἀποδέδωκεν.
Tr 153	πάθη μὲν οὖν δὴ πόλλ’ ἔγωγε τὰ μὲν ἄλλα πάθη τοῦ Ἡρακλέους πολλάκις ἀπωδυράμην ἓν δὲ νῦν εἰπεῖν βούλομαι οἷον οὐκ εἴρηκά πω.
Tr 155	ὅτι πρὸ πολλοῦ χρόνου χρησμὸς ἦν αὐτῷ δεδομένος.
Tr 161	νῦν δ’ ὡς ἔτ’ οὐκ ὤν ἀεὶ μὲν ἐξῄει ὡς ἐπὶ ὁμολογουμένῳ κατορθώματι νῦν δὲ ὡς τεθνηξό‐ μενος ἐνετείλατό μοι ἵνα πρόνοιαν ἄλλου ἀνδρὸς ἐμαυτῇ ποιήσωμαι, εἶπε δὲ καὶ περὶ τῆς ἑκάστου τῶν
5	τέκνων μερίδος.
Tr 162	χρεῖ’ ᾖ μ’ ἑλέσθαι κτῆσιν ἔλεγεν προσήκειν ἐμὲ λαβεῖν τὴν προῖκα καὶ τὰ δῶρα ἃ ὑπὲρ τοῦ λέχους ἐκτησάμην. ἢ προνοεῖσθαι ἑτέρου ἀνδρὸς ἢ σῴζειν τὸ λέχος.
Tr 167	τοῦθ’ ὑπεκδραμόντα διαφυγόντα τὸν θάνατον.	289
Tr 169	τοιαῦτ’ ἔφραζε ἡ δέλτος τοιαῦτα ἔλεγεν παρὰ θεῶν εἱμάρθαι ὥστε τούτων θάτερον αὐτῷ τέλος ἔσεσθαι τῶν πόνων.
Tr 170	τῶν Ἡρακλείων τῶν ἑαυτοῦ πόνων τὸ τέλος· πολὺ δὲ τὸ τοιοῦτο εἶδος παρὰ ποιηταῖς.
Tr 172	Δωδῶνι δισσῶν ἐκ πελειάδων τὴν ἐν Δωδώνῃ τῆς Θεσπρωτίας φηγὸν ἐφ’ ᾗ δύο περιστεραὶ καθή‐ μεναι ἐμαντεύοντο· ὡς ἀπ’ εὐθείας δὲ τῆς ἡ Δωδὼν ὡς Πλευρών· Ὅμηρος δὲ Δωδώνην εἶπεν. εἰς τὸ
5	αὐτό: ὑπεράνω τοῦ ἐν Δωδώνῃ μαντείου δύο ἦσαν πέλειαι δι’ ὧν ἐμαντεύετο ὁ Ζεὺς ὡς Ἀπόλλων ἀπὸ τρίποδος· οἱ μὲν οὕτω λέγουσι θεσπίζειν οἱ δὲ οὕτω τὰς ἱερείας γραίας οὔσας· καὶ γὰρ τοὺς γέροντας οἱ Μολοσσοὶ πελίους ὀνομάζουσιν· Ἡρόδοτος δὲ ἐν βʹ
10	φησὶ „Πελειάδες δέ μοι δοκέουσι κεκλῆσθαι πρὸς Δωδωναίων αἱ γυναῖκες διότι βάρβαροι οὖσαι ἐδό‐ κουν ὁμοίως ὄρνισι φθέγγεσθαι, μετὰ δὲ χρόνον δο‐ κοῦσιν ἀνθρωπίνῃ φωνῇ φθέγξασθαι“ „ἐπείπερ ἐκ Θηβῶν Αἰγυπτίων ἦσαν“. Εὐριπίδης τρεῖς γεγονέναι
15	φησὶν αὐτάς, οἱ δὲ δύο καὶ τὴν μὲν εἰς Λιβύην ἀφ‐ ικέσθαι Θήβηθεν εἰς τὸ τοῦ Ἄμμωνος χρηστήριον τὴν 〈δὲ〉 περὶ τὴν Δωδώνην ὡς καὶ Πίνδαρος Παιᾶσιν.
Tr 173	καὶ τῶνδε ναμέρτεια καὶ τῶν εἰρημένων ὑπὸ Ἡρακλέους ἀλήθεια νῦν ἀποβαίνει ἐν τῷ παρόντι
Tr 173	χρόνῳ ὥστε ὁπότερον πραχθῆναι.	290
Tr 176	μένειν ἀντὶ τοῦ ζῆν.
Tr 178	εὐφημίαν νῦν ἴσχ’ εὔφημα φώνει.
Tr 179	πρὸς χαρὰν πρὸς ἡδονήν. πρὸς χαρὰν λόγων πρὸς χάριν ἀπαγγελοῦντα, λόγων ἡδονὴν διδόντα· ἐκ τοῦ στεφάνου δὲ στοχάζε‐ ται ὅτι μέλλει χρηστὰ ἀπαγγέλλειν.
Tr 181	ὄκνου φόβου· Ὅμηρος ὀκνείω δ’ ἵππων.
Tr 185	τάχ’ ἀντὶ τοῦ εὐθέως.
Tr 188	ἐν βουθερεῖ λειμῶνι μέγα θέρος ἔχοντι ὅ ἐστι λήιον· τὸ γὰρ βου ἐπιτατικόν ἐστιν· ἢ τῷ σφόδρᾳ βαλλομένῳ καὶ θερομένῳ ἤγουν θερμαινομένῳ ὑπὸ τοῦ ἡλίου. ἄλλως: βουθερεῖ ἢ ὄνομα τοῦ λειμῶνος ἢ
5	πολυθερεῖ· τὸ γὰρ βου ἐπιτατικόν ἐστιν· ὅ ἐστι πολ‐ λάκις θεριζομένῳ ἵν’ εἴπῃ πολυφόρῳ ἢ ὑπὸ βοῶν θεριζομένῳ τοῖς ὀδοῦσι τουτέστι βοῦς τρέφοντι.
Tr 192	αὐτὸς δὲ πῶς ἄπεστιν εἰ εὐτυχεῖ ὁ Ἡρακλῆς πῶς ἄπεστιν ὁ Λίχας καὶ οὐκ ἦλθε ταχέως ἀπαγγέλλων;
Tr 193	οὐκ εὐμαρείᾳ χρώμενος οὐ ῥᾳστώνῃ, οὐ καταφρονήσει σοῦ ἄπεστιν ἀλλὰ κρινόμενος ὑπὸ τῶν πολιτῶν· τὸ δὲ οὐ πολλῇ ἀντὶ τοῦ οὐδὲ ὀλίγῃ· τινὲς δὲ οὕτως, οὐκ εὐχερείᾳ ἀντὶ τοῦ οὐκ ἔστιν αὐτῷ εὐ‐
5	χερὲς παραγενέσθαι.
Tr 194	Μηλιεὺς ἅπας λεώς Μηλιεῖς ἔθνος Θεττα‐ λικὸν πλησίον Τραχῖνος· Μηλία δὲ ἡ πόλις καλεῖται.
Tr 196	τὸ γὰρ ποθοῦν τὸ ποθούμενον.
Tr 197	μεθεῖτο ἀπολύσειεν.	291
Tr 198	οὐχ ἑκών, ἑκοῦσι δέ τοῖς Μηλιεῦσιν αὐτός, ὁ Λίχας, σύνεστιν οὐχ ἑκών· βούλεται γὰρ [αὐτὸς] αὐτῶν ἀποστὰς ἐλθεῖν πρὸς σέ.
Tr 200	ὦ Ζεῦ, τὸν Οἴτης ἄτομον τὸν ἀπόρθητον· συμβαλόντες γὰρ οἱ δυσμενεῖς δῃοῦσι τὰ χωρία· ἄμει‐ νον δὲ τὸν ἀφιερωμένον θεοῖς καὶ ἀγεώργητον, ὃν οὐδὲ βοτὰ καταβόσκεται· τὰ δὲ τοιαῦτα χωρία ὀργάδας
5	ἐκάλουν.
Tr 202	φωνήσατ’, ὦ γυναῖκες ἀντὶ ὀλολύξατε καὶ βοήσατε χάριν ὁμολογοῦσαι τοῖς θεοῖς.
Tr 203	ὡς ἄελπτον ὄμμ’ ἐμοὶ \| φήμης ὄμμα φήμης φησὶν αὐτὸν τὸν φανερῶς ἀπαγγείλαντα ἢ τὸ ἀπὸ τῆς φήμης φῶς· ἀνασχὸν δὲ ἀναφανέν, ἀνατεῖλαν ἐκ μετα‐ φορᾶς τοῦ ἡλίου.
Tr 206	ἐφεστίοις ἀλαλαῖς ταῖς ἐπὶ τῶν θυσιῶν εὐχαῖς ἀντὶ ὁ πᾶς οἶκος Ἡρακλέους θυσίας καὶ εὐχὰς ποιείτω.
Tr 207	ὁ μελλόνυμφος εἴτέ τις μελλόνυμφός ἐστιν εἴτε γεγαμηκὼς ἡκέτω· κοινὴ γὰρ πάντων ἐστὶν εὐχή· ἡκέτω δὲ πᾶσα κλαγγὴ ἀρσένων τε καὶ θηλειῶν, κοινὴν εὐχὴν ποιησάτω.
5	τὸ κοινὸς Ἀττικόν ἐστιν ὡς κλυτὸς Ἱπποδάμεια.
Tr 209	προστάταν σωτῆρα.
Tr 211	ἀνάγετ’, ὦ παρθένοι ἀνυμνεῖτε πάντες καὶ πᾶσαι τὸν σωτῆρα καὶ παιᾶνα Ἀπόλλωνα.
Tr 211	ἀνυμνεῖτε.	292
Tr 212	βοᾶτε τὰν ὁμόσπορον ἀνυμνεῖτε καὶ τιμᾶτε τὴν ἅμα τῷ Ἀπόλλωνι σπαρεῖσαν, τὴν ἐν Ὀρτυγίᾳ τιμωμένην· νύμφας δέ φησι τὰς Ὀρεστιάδας παρόσον ἐν τοῖς ὄρεσι διατρίβει ἡ Ἄρτεμις.
Tr 214	ἀμφίπυρον παρόσον ἀμφοτέραις ταῖς χερσὶ δᾳδουχεῖ ἡ αὐτὴ οὖσα τῇ Ἑκάτῃ.
Tr 216	ἀείρομαι οὐδ’ ἀπώσομαι μετεωρίζομαι ἐν τῷ χορεύειν εἰς τὸν ἀέρα καὶ ἄνω αἴρομαι· τὸ γὰρ μελι‐ δάριον οὐκ ἔστι στάσιμον ἀλλ’ ὑπὸ τῆς ἡδονῆς ὀρ‐ χοῦνται.
Tr 217	τὸν αὐλόν, ὦ τύραννε ὦ αὐλὲ ἢ ὦ Ἡράκλεις ἢ ὦ Διόνυσε. ἄλλως: ὦ αὐλέ, τῆς ἐμῆς ψυχῆς τύ‐ ραννε· ἐρεθίζει γὰρ ὁ αὐλὸς τὰς παρθένους πρὸς τὴν χορείαν· ἀντὶ τοῦ ὦ κρατῶν τῆς ἐμῆς φρενός· ἐν δὲ
5	τῷ ταῦτα λέγειν ὀρχοῦνται ὑπὸ χαρᾶς.
Tr 218	ἰδού μ’ ἀναταράσσει \| εὐοῖ μ’ εἰς Βακχικὴν ἅμιλλαν τουτέστι χορείαν παρορμᾷ με ὁ κισσός· τὸ δὲ ὑποστρέφων ἀντὶ τοῦ ἀπὸ λύπης εἰς ἡδονὴν μετάγων ἢ ὑποβάλλων.
Tr 223	ἀντίπρῳρα ἐναντία, ἀντικείμενα τοῖς προ‐ τέροις κακοῖς, ἀγαθά· ἢ ἀντιπρόσωπα, ὑπ’ ὄψιν ὁρώ‐ μενα· ὑποδεικνύουσι δὲ τὸν Λίχαν ἐρχόμενον.
Tr 228	χαρτὸν ἄξιον χαρᾶς.
Tr 230	κατ’ ἔργου κτῆσιν κατὰ τὴν τοῦ ἔργου πρᾶξιν τουτέστιν ἀξίως τῆς Ἡρακλέους ἀρετῆς προσ‐ φωνούμεθα ἀντὶ οἵων ἔδει τυχεῖν προσφωνημάτων
Tr 230	τοὺς τὰ τοιαῦτα κατειργασμένους ἐτύχομεν.	293
5	ἀντὶ κατὰ τὴν ἀπαγγελίαν.
Tr 236	πατρῴας ἀντὶ τοῦ Ἑλλάδος· Ἀργεῖος γὰρ ὁ Ἡρακλῆς.
Tr 237	ὁρίζεται κατασκευάζει, ἵστησιν.
Tr 238	τέλη τ’ ἔγκαρπα τέλη θυσίας, ἔγκαρπα δὲ τὰ θυμιάματα ἀπὸ ἀνθῶν ἢ καρπῶν. Κηναίῳ Διί Κήναιον Εὐβοίας ἀκρωτήριον ἀπὸ Κηναίου τοῦ Ἐλεφόρου.
Tr 239	εὐκταῖα φαίνων ἢ ’πὸ μαντείας πότερον αὐτὸς εὐξάμενος καὶ ὑποσχόμενος ἐπὶ τῇ νίκῃ τοῦτο ποιεῖν ἢ ἀπὸ μαντείας θεοῦ τινος κελεύσαντος;
Tr 240	εὐχαῖς ὅθ’ ᾕρει κατ’ εὐχάς φησιν αὐτοῦ τελεῖσθαι τὰς θυσίας· ὅτε γὰρ ἐκράτησεν Οἰχαλίας εὐχαριστήριον τὰς θυσίας προσήγαγεν.
Tr 242	τοῦ ποτ’ εἰσὶ ἀντὶ τίνος εἰσὶ δεσπότου;
Tr 243	οἰκτραὶ γὰρ εἰ μὴ ξυμφοραί δυσγενεῖς γὰρ δοκοῦσιν εἶναι εἰ μὴ ἄρα με σφάλλουσιν αἱ κατ’ αὐ‐ τὰς συμφοραὶ τουτέστιν εἰ μὴ ἄρα διὰ τὴν τύχην ὑπεδύσαντο οἶκτον.
Tr 244	ταύτας ἐκεῖνος ἵνα τὰς μὲν αὐτὸς ἔχῃ τὰς δ’ ἀνιερώσῃ τοῖς θεοῖς.
Tr 246	ἦ κἀπὶ ταύτῃ τῇ πόλει ἆρ’ οὖν τὸν πολὺν τοῦτον καὶ ἀνάριθμον χρόνον τῶν ἡμερῶν ἐν τῇ Οἰχαλίᾳ διέτριψεν; ἄσκοπον δὲ πολύν, ὃν οὐκ ἄν τις ἐπιλογίσαιτο καὶ καταμάθοι διὰ τὸν χρόνον.
Tr 247	ἀνήριθμον ἀντὶ ἀναρίθμητον.
Tr 250	ἐμποληθεὶς πραθείς.
Tr 250	τοῦ λόγου δ’ οὐ χρὴ φθόνον μέμψιν· οὐ χρή, φησί, μέμφεσθαι οἷς ἂν πράξῃ ὁ Ζεύς· ἰδίῳ γὰρ λογισμῷ πάντα πράττει ὡς θέλει· ἢ οὕτως, οὐ χρὴ	294
5	ἀηδῶς ἀκούειν τὸν λόγον ὅ ἐστιν ἐξευτελίζειν καὶ ψέγειν· ἢ οὐ χρὴ παραιτεῖσθαι λέγειν τὰ παρὰ Διὸς γινόμενα κἂν ᾖ χαλεπά.
Tr 253	ἐνιαυτὸν ὁ Ἡρόδωρος γʹ ἔτη λέγει.
Tr 254	ἐδήχθη ἐλυπήθη.
Tr 256	τὸν ἀγχιστῆρα τοῦδε τοῦ πάθους τὸν αἴτιον καὶ σχεδὸν αὐτὸν ποιήσαντα τοῦ πάθους, λέγει δὲ τὸν Εὔρυτον.
Tr 257	πλεονάζει τὸ ἔτι.
Tr 258	ἡλίωσε τοὔπος ἐματαίωσεν, μάταιον εἶπεν τὸ ἔπος. ἀλλ’ ὅθ’ ἁγνὸς ἦν ὅτε ἥγνισεν 〈ἑαυτὸν〉 ἀπὸ τοῦ φόνου ὅ ἐστιν ὅτε ἐπλήρωσε τὴν ὑπὲρ τοῦ φόνου
5	δουλείαν.
Tr 259	ἐπακτὸν συμμαχικόν, οὐκ ἴδιον. πόλιν τὴν Εὐρυτείαν τὴν Οἰχαλίαν.
Tr 263	ξένον φίλον.
Tr 264	ἐπερρόθησε σφοδρῶς ὕβρισεν· ἢ εἰς τὴν παιδοκτονίαν τῶν ἀπὸ Μεγάρας τέκνων ἢ ὅτι πολλαῖς πρῴην ὡμίλησεν γυναιξὶν ὡς Ἀπολλόδωρος. ἀτηρᾷ φρενὶ ἀπηνεῖ καὶ σκληρᾷ γνώμῃ.
Tr 265	λέγων χεροῖν μέν λέγων αὐτὸν ἡττᾶσθαι τῶν αὑτοῦ τέκνων εἰ καὶ ἄφυκτα βέλη ἔχει.
Tr 266	τῶν ὧν τέκνων λίποιτο τοῦτο ἰδίως: οὐ γὰρ
Tr 266	ἠλαζονεύσατο μόνον περὶ τῶν παίδων ἑαυτοῦ ἀλλὰ καὶ δῶρον τοξείας προθεὶς τὴν Ἰόλην νικήσαντι Ἡρα‐ κλεῖ οὐκ ἠγγύησεν· διαφωνεῖται δὲ ὁ τῶν Εὐρυτιδῶν	295
5	ἀριθμός· Ἡσίοδος μὲν γὰρ δʹ φησιν ἐξ Εὐρύτου καὶ Ἀντιόχης παῖδας οὕτως ἡ δ’ ὑποκυσαμένη καλλίζωνος Στρατονίκη Εὔρυτον ἐν μεγάροισιν ἐγείνατο φίλτατον υἱόν· τοῦ δ’ υἱεῖς ἐγένοντο Δηίων 〈τε〉 Κλυτίος τε
10	Τοξεύς τ’ ἀντίθεος ἠδ’ Ἴφιτος ὄζος Ἄρηος· τοὺς δὲ μέθ’ ὁπλοτάτην τέκετο ξανθὴν Ἰόλειαν Ἀντιόχη κρείουσα παλαιὸν γένος Ναυβολίδαο Κρεώφυλος δὲ βʹ, Ἀριστοκράτης δὲ γʹ, Τοξέα, Κλυτίον, Δηίονα.
Tr 267	ὡς ἐλευθέρου λείπει ἡ ὑπό, ὡς ὑπὸ ἐλευ‐ θέρου ἀνδρὸς ὑβρίζοιτο, λέγει δὲ τοῦ Εὐρυσθέως.
Tr 269	ἔρριψεν ἐκτὸς αὐτὸν τῆς οἰκίας αὐτὸν ἀπεώσατο. ὧν ἔχων χόλον ὑπὲρ δὴ τούτων ὀργιζόμενος Ἡρακλῆς ἐφόνευσε τὸν Ἴφιτον εἰς τὸ τῆς Τιρυνθίας ὄρος παραγεγονότα διὰ τὴν τῶν ἵππων ἀναζήτησιν.
Tr 272	τότ’ ἄλλος’ αὐτὸν ὄμμα ἀλλαχόσε τὸν νοῦν ἔχοντα καὶ οὐδὲν δεινὸν πείσεσθαι προσδοκῶντα ἀπὸ
Tr 272	τοῦ ὄρους ἐδίσκευσεν. τότ’ τὸ τηνικαῦτα.	296
Tr 273	πυργώδους πλακὸς ὑψηλοῦ ὄρους.
Tr 274	ἔργου τοῦ φόνου.
Tr 276	οὐδ’ ἠνέσχετο οὐχ ὑπήνεγκεν αὐτοῦ τὴν μιαιφονίαν ὅτι τὰς ἄλλας αὑτοῦ σεμνὰς πράξεις διὰ ταύτης κατῄσχυνεν.
Tr 280	ὕβριν γὰρ οὐ στέργουσιν τὴν ἀδικίαν· οἷον οὐδ’ αὐτὸ τὸ θεῖον ὑβριζόμενον καρτερεῖ ὃ λίαν ἐστὶν ἀνεκτότατον.
Tr 281	κεῖνοι δ’ ὑπερχλίοντες οἱ παῖδες τοῦ Εὐρύ‐ του ὑπερηφάνως λοιδορησάμενοι τῷ Ἡρακλεῖ ἀνῃρέ‐ θησαν ὑπερεντρυφήσαντες τῇ καθ’ Ἡρακλέους λοιδορίᾳ.
Tr 284	ἄζηλον κακοδαίμονα, ὃν οὐκ ἄν τις ζηλώ‐ σειεν· Ὅμηρος ἀμέγαρτε συβῶτα.
Tr 286	ἐφεῖτ’ ἐνετείλατο. πιστὸς ὢν κείνῳ ὡς προσετάγην.
Tr 287	αὐτὸν δ’ ἐκεῖνον τὸ ἑξῆς, αὐτὸν φρόνει ἥξοντα τουτέστι προσδόκα ὅταν διὰ τῆς θυσίας καθάρῃ αὑτὸν ἀπὸ τοῦ φόνου.
Tr 289	τοῦτο τὸ ἥξειν ἐκεῖνον.
Tr 291	νῦν σοι τέρψις ἀντὶ ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ καθ’ ὃν ἀπαγγέλλω τὰ χρηστά· ἢ κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον.
Tr 294	πανδίκῳ φρενὶ ἀντὶ μετὰ πάσης δικαιοσύνης.	297
Tr 296	ὅμως δ’ ἔνεστι γνωμολογεῖ ὁρῶσα τὰς αἰχμα‐ λώτους· καὶ τοῦτο τοὖπός ἐστιν ἀνδρὸς εὔφρονος, ὅταν καλῶς πράσσῃ τις ἐλπίζειν κακά.
Tr 303	ὦ Ζεῦ τροπαῖε ἀποτρεπτικέ, ἀλεξίκακε· ἱκε‐ τεύει δὲ μὴ παθεῖν παραπλήσια ταῖς αἰχμαλώτισι τὰ τέκνα αὑτῆς.
Tr 304	πρὸς τοὐμὸν οὕτω σπέρμα ἀντὶ κατὰ τῶν ἐμῶν παίδων.
Tr 305	μηδ’ εἴ τι δράσεις δεικτικῶς ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ· ὁ δὲ νοῦς, εἰ καὶ μέλλεις τι δρᾶν κατὰ τῶν ἐμῶν παίδων τοῦτο ἐμοῦ ζώσης ἀναβαλοῦ.
Tr 308	ἄνανδρος ἢ τεκνοῦσα; τέκνα ἔχουσα ὅπερ Καλλίμαχός φησι παιδοῦσα. πρὸς μὲν γὰρ φύσιν ὅσον μὲν γάρ ἐστιν ἐκ τῆς ἡλικίας καὶ φύσεως τοῦ σώματος στοχάζεσθαι ἄπειρος
5	εἶ τῶν ἐκ τοῦ γάμου προσγινομένων ἔοικας δὲ ὅμως τις εἶναι εὐγενής.
Tr 313	ἀπὸ τῆς καταστάσεως τεκμαίρεται.
Tr 314	τί δ’ ἄν με καὶ κρίνοις; τί με καὶ μάτην ἀνακρίνεις; ἀγνοῶ γάρ.
Tr 315	γέννημα τῶν ἐκεῖθεν οὐκ ἐν ὑστάτοις οὐκ ἐν ταῖς ἀπερριμμέναις καὶ εὐτελέσι τεταγμένη ἀλλὰ δῆλον ὅτι προὔχουσα ἐν εὐγενείᾳ.
Tr 317	οὐδ’ ἀνιστόρουν μακράν ἐπολυπραγμόνουν,
Tr 317	περιειργαζόμην· μακρὰν δὲ ἐπὶ πολύ· καλῶς δὲ ὁ Λίχας διὰ τὸ ὕποπτον οὐδὲ τὸ γένος αὐτῆς ὡμολόγησεν εἰδέναι.	298
Tr 318	ξυνεμπόρων ξυναιχμαλωτίδων· ἔχεις δὲ ἀντὶ τοῦ ἔγνως.
Tr 319	ἤνυτον Ἀττικῶς· ἤνυον.
Tr 320	ἐκ σαυτῆς ἀπὸ σαυτῆς καὶ μὴ ὡς ἀφ’ ἡμῶν ἀναγκαζομένη· συμφορὰ γάρ ἐστι τὸ μὴ γινώσκεσθαί σε ἥτις τυγχάνεις· τοῦτο δέ φησιν ὡς μέλλουσα αὐτῇ δεξιῶς χρήσασθαι εἰ γνοίη τὰ κατ’ αὐτήν.
Tr 322	οὔ τἄρα τῷ γε πρόσθεν ἐὰν αἰδουμένη σε φθέγξηται κατ’ οὐδὲν ἄρα ἐξ ἴσου τῷ πρόσθεν χρόνῳ προκομίσειεν αὑτῆς τὴν γλῶτταν· τὸν γὰρ πρὸ τούτου χρόνον ἐσιώπα καὶ οὐδὲν πρὸς ἐμὲ τῶν καθ’ ἑαυτὴν
5	ἐδημοσίευσεν οὔτε μικρὸν οὔτε μέγα παντελῶς. ὡς οὐκ ἐλάλησε πρῴην οὐδὲ νῦν λαλήσει.
Tr 325	ὠδίνουσα καταπονουμένη.
Tr 326	δακρυρρόει ἐδάκρυεν.
Tr 327	διήνεμον ἔρημον, ὑψηλήν· Ὅμηρος ἠνεμό‐ εσσάν φησι. ἡ δέ τοι τύχη αὐτὴ δὲ ἡ τύχη καθ’ ἣν σιωπᾷ ἐπιβλαβὴς μὲν αὐτῇ ἐστι καθ’ ὃ οὐ τυγχάνει τῆς παρὰ
5	σοῦ δεξιότητος ὅμως συγγνώμην ἔχει.
Tr 329	ἡ δ’ οὖν ἐάσθω μὴ ἀναγκαζέσθω λέγειν ἀλλὰ πραττέτω ὥσπερ αὐτῇ φίλον ἵνα μὴ δόξωμεν αὐτὴν λυπεῖν.
Tr 333	οἷ πρὸς τὸν Ἡρακλέα δηλονότι.
Tr 335	αὐτοῦ γε πρῶτον ὁ προευαγγελισάμενος κατέχει αὐτὴν ἵνα εἴπῃ περὶ ὧν ἤκουσεν παρ’ αὐτοῦ ἐν τῷ προαστείῳ λέγοντος.	299
Tr 336	οὕστινας ἄγεις ἄγεις ἀντὶ τοῦ ἔπεμψας· ἦσαν δὲ καὶ ἄρσενες μετὰ τῶν αἰχμαλώτων.
Tr 337	ὧν τ’ οὐδὲν εἰσήκουσας περὶ τούτων γὰρ πάντων προσήκει σε μαθεῖν· τούτων γὰρ ἔχω τὴν γνῶσιν.
Tr 339	τοῦ με τήνδ’ ἐφίστασαι βάσιν; τίνος ἕνεκεν τὴν πορείαν καὶ τὴν εἴσοδον ἱστᾷς καὶ κωλύεις;
Tr 341	μάτην ψευδῶς.
Tr 342	ἐκείνους τὸν Λίχαν καὶ τὰς αἰχμαλώτους.
Tr 344	σοὶ ταῖσδέ τ’ οὐδέν ἀντὶ τοῦ οὐδὲν οὔτε πρὸς σὲ οὔτε πρὸς ταύτας ἀπόρρητον· τούτους δὲ ἢ τὰς αἰχμαλώτους καὶ τοὺς ἅμα δύντας ἄρσενας ἢ τοὺς περὶ τὸν Λίχαν.
Tr 347	φώνει δίκης ἐς ὀρθόν ἀντὶ τοῦ ἐφώνει δικαίως καὶ μετὰ ἀληθείας. ἀλλ’ ἢ νῦν κακὸς κ. ἑ. ἀντὶ τοῦ ἢ τὰ πρότερον ἢ τὰ νῦν ψεύδεται.
Tr 350	ἐξείρηκας ἐξεῖπες. ἄγνοιά μ’ ἔχει ἀγνοῶ καὶ οὐ συνίημι.
Tr 352	τῆς κόρης \| ταύτης τῆς Ἰόλης.
Tr 353	θ’ ἕλοι ἑλὼν εἴη· εἰ δὲ ὑφ’ ἓν θέλοι ἄν.
Tr 354	τήν θ’ ὑψίπυργον Οἰχαλίαν Φερεκύδης φησὶν οὕτως, μετὰ δὲ τὸν ἀγῶνα Ἡρακλῆς ἀφικνεῖται πρὸς
Tr 354	Εὔρυτον τὸν Μελανέως τοῦ Ἀρκεσιλάου εἰς τὴν Οἰχα‐ λίαν (ἔκειτο δὲ αὕτη ἐν Θούλῃ τῆς Ἀρκαδίας) καὶ	300
5	ᾔτει τὴν θυγατέρα Ὕλλῳ γυναῖκα· τοῦ δὲ μὴ δόντος Ἡρακλῆς εἷλε τὴν Οἰχαλίαν καὶ τοὺς υἱοὺς ἔκτεινεν; Εὔρυτος δὲ ἔφυγεν εἰς Εὔβοιαν· Μενεκράτης δὲ οὕτως λέγει, Ἡρακλέα εἰς ἐπιθυμίαν Ἰόλης ἀφικέσθαι τῆς Εὐρύτου, τὸν δὲ μὴ θέλειν διδόναι· ἤρα τε γὰρ αὐτῆς
10	καὶ μίγνυσθαι ἔμελλεν τῇ θυγατρὶ εἰ μὴ Ἀργεῖοι ἐξ‐ ῆλθον εἰς τὴν Εὔβοιαν.
Tr 355	θέλξειεν πεπεικὼς εἴη. αἰχμάσαι τάδε καταπράξασθαι τῇ αἰχμῇ ὅ ἐστι διὰ πολέμου κατορθῶσαι.
Tr 358	ὃν νῦν παρώσας τὸν ἔρωτα αὐτῆς ἀπωσά‐ μενος τἀναντία εἶπεν ὁ Λίχας. παρώσας παραπεμψάμενος.
Tr 360	κρύφιον ὡς ἔχῃ λέχος λαθραῖόν σοι, μὴ εἰδυίας σοῦ· ἀλλ’ ἵνα ὡς παλλακίδα αὐτὴν λάβοι.
Tr 362	πατρίδα τῇ Οἰχαλίᾳ τῇ πατρίδι τῆς Ἰόλης.
Tr 365	καὶ νῦν ὡς ὁρᾷς ἀντὶ τοῦ ὡς ἀκούεις, ἥκει δὲ ἀντὶ τοῦ ἐλεύσεται· διὰ δὲ τούτων τὴν ταχεῖαν αὐτοῦ ἄφιξιν ἐπαγγέλλεται· οὐκ ἀφροντίστως δὲ ἀντὶ τοῦ οὐχ ὡς ἔτυχεν ἀλλὰ διὰ πολλῆς φροντίδος ἔχων
5	αὐτὴν καὶ ἀγαπῶν.
Tr 367	μηδὲ προσδόκα τόδε τὸ ἐν δούλης μέρει ἔχειν αὐτήν.
Tr 368	ἐντεθέρμανται ἐκκέκαυται.
Tr 372	ἀγορᾷ ἀθροίσματι.	301
Tr 373	ὥστ’ ἐξελέγχειν ὥστε με καὶ μαρτύρων εὐ‐ πορεῖν εἰ ἀρνήσαιτο.
Tr 374	οὐχ ἥδομαι λυποῦμαι μὲν οὐκ εἰπών σοι τὰ κεχαρισμένα ἀλλ’ ὅμως ἀληθείας ἐγγὺς 〈εἶπον〉.
Tr 377	ἆρ’ ἀνώνυμος \| πέφυκεν ἆρα ἄσημος οὕτως ἐστὶ καὶ δυσγενὴς ὡς μηδὲ τὸ ὄνομα αὐτῆς γιγνώσκεσθαι;
Tr 379	ἦ καὶ τὰ λαμπρά τινὲς τὸ τοῦ ἀγγέλου πρόσ‐ ωπόν φασι· τὸ δὲ κατ’ ὄμμα καὶ φύσιν ἀντὶ τοῦ εὐ‐ πρεπὴς τὴν ὄψιν καὶ τὸ πᾶν σῶμα· ἀντὶ τοῦ ἄρα τῇ θέᾳ καὶ τὸ γένος ἐφάμιλλον.
Tr 382	βλάστας τοὺς γονεῖς ἀφ’ ὧν ἐβλάστησεν. δῆθεν προσποιούμενος μηδένα ἠρωτηκέναι μηδὲ ἐγνωκέναι. ἀντὶ τοῦ ὡς δή.
Tr 383	ὄλοιντο μή τι πάντες ὄλοιντο μὴ πάντες ἄνθρωποι ἀλλ’ οἱ κακοὶ καὶ ὅσοι μηχανῶνται λάθρᾳ καὶ κακούργους λόγους ἑαυτοῖς συντιθέασιν.
Tr 389	οὐκ ἀπὸ γνώμης ἀλλ’ ἀρεστά. οὐκ ἄνευ συνέσεως· ἢ τοῦτο κἀμοὶ ἀρέσκει.
Tr 390	ἡμεῖς δὲ προσμένωμεν; κατ’ ἐρώτησιν.
Tr 392	αὐτόκλητος αὐτόματος.
Tr 394	ὡς ἕρποντος εἰσορᾷς ἐμοῦ ὁρᾷς γάρ με ἕρποντα καὶ σπεύδοντα πρὸς τὸν Ἡρακλέα. ὡς τὸ κατεάγη τῆς κεφαλῆς.
Tr 396	κἀννεώσασθαι ἀνακαινίσασθαι καὶ αὖθις ὁμιλῆσαι ἀκριβῶς ἐκ νέας· ἢ οὕτω, πρὶν ἡμῖν καινο‐
Tr 396	τέρους ἀνακοινώσασθαι λόγους.	302
Tr 399	ἴστω ὁ μέγας Ζεὺς ὅτι περὶ ὧν οἶδα ἀκριβῶς σοι διηγήσομαι.
Tr 401	ὧν δ’ ἔβλαστεν ἀντὶ ὑπὸ τίνος ἐτέχθη.
Tr 402	χ. ὅτι πρὸς βασιλίδα· τὸ δὲ χ ὅτι τὸ ὧδε τοπικόν. ὡς εἰκὸς κάτω νένευκεν ὁ Λίχας· κατασχοῦσα οὖν αὐτὸν τῆς χειρός φησιν, ἀπόβλεψον εἰς ἐμέ· ὁ δὲ ἀνα‐
5	νεύσας ἔφη, πρὸς τίνα γὰρ νομίζεις με βλέπειν;
Tr 404	καλῶς τὸ τόλμησον ὡς ἀποδειλιῶντος διὰ τὴν δεσπότιν.
Tr 405	πρὸς τὴν κρατοῦσαν κ. ἑ. ταῦτα πρὸς τὸ πρὸς τίν’ ἐννέπειν δοκεῖς;
Tr 409	δίκαια ἀντὶ τοῦ ἀληθῆ.
Tr 411	ἐς τήνδε δεικτικῶς. μὴ δίκαιος ὢν μὴ ἀληθεύων.
Tr 412	τί ποτε ποικίλας’ ἔχεις; τί πεπανούργηκας κατ’ ἐμοῦ; τί ἐμηχανήσω ἢ ἐδολιώσω;
Tr 414	ἦ ἀντὶ τοῦ ἤμην. κλύων σέθεν εἰκῇ ὁμιλούσης.
Tr 415	ἱστορούμενος ἐρωτώμενος.
Tr 416	καὶ γὰρ οὐ σιγηλὸς εἶ ἀντὶ τοῦ σιγηλή· οὐ σιωπᾷς, φησί, πρὶν ἂν μάθῃς ὅ τι βούλει. ἀντὶ πολλὰ φλυαρήσεις εἰς ἡμᾶς.
Tr 419	οὔκουν σὺ ταύτην οὐ σύ, φησί, ταύτην ἣν προσποιῇ ἀγνοεῖν ἔλεγες εἶναι Ἰόλην;
Tr 419	ἣν ὑπ’ ἀγνοίας ὁρᾷς ἣν ἀγνοεῖς.	303
Tr 425	ταὐτὸ δ’ οὐχὶ γίγνεται οὐ ταὐτόν ἐστι δόκησις καὶ ἀληθὴς λόγος· θέλει δὲ εἰπεῖν ὅτι κἀγὼ ἤκουσα.
Tr 434	ἅνθρωπος, ὦ δέσποιν’, ἀποστήτω περισσὴ ἡ ἀπό· ἢ γράφε παρστήτω, οἷον ὁ ἄνθρωπος στήτω παρ‐ ελθὼν εἰς μέσον ὁ διελέγχων με. τὸ γὰρ \| νοσοῦντι ληρεῖν ἀντὶ φλυαρεῖν καὶ ἀδο‐
5	λεσχεῖν· νοσοῦντι δὲ ἀντὶ τοῦ νοσούσῃ ὑπὸ ζηλοτυ‐ πίας· ἀρσενικῶς δὲ εἶπεν ἢ καθόλου ὁ λόγος μὴ καὶ δόξῃ αὐτὴν διελέγχειν οὕτω· τὸ γὰρ μαινομένῳ συμ‐ φλυαρεῖν ἀνδρός ἐστιν οὐ σώφρονος· προστήτω οὖν, φησίν, ὁ ἄνθρωπος· οὐ γὰρ φιλονεικήσω πρὸς αὐτόν.
Tr 441	εὐήθης γὰρ ὅστις προσδοκᾷ ἀντιπυκτεῦσαι τῷ ἔρωτι.
Tr 444	κἀμοῦ ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἄρχει.
Tr 446	ληφθέντι μεμπτός εἰμι μεμπτή εἰμι τουτέστιν ἀεὶ μέμφομαι· ἢ ἀντὶ τοῦ ἐπίμεμπτος, ἐπιπληκτική.
Tr 449	ἀλλ’ εἰ μὲν ἐκ κείνου μαθών εἰ μὲν παρ’ Ἡρακλέους ἐκελεύσθης ψεύσασθαι κακὴν μάθησιν ἐκ‐ μανθάνεις εἰ δὲ σὺ σαυτὸν εἰς τοῦτο ψευδολογίας ἄγεις ἴσθι ὅτι κἂν θελήσῃς ποτὲ εἰπεῖν ἀληθὲς οὐ δυνήσῃ
5	ὑπὸ τῆς συνηθείας νικώμενος· ἢ κἂν θέλῃς ἀληθεῦσαι οὐ πιστευθήσῃ.
Tr 454	κὴρ μερίς, κλῆρος, μοῖρα, τύχη.
Tr 455	ὅπως δὲ λήσεις ἀντὶ τοῦ τί μή· Ἀττικὴ δὲ
Tr 455	ἡ φράσις.	304
Tr 458	λυπηθήσομαι εἰ μὴ εἴπῃς καὶ παρ’ ἐμοῦ προσδόκα βλαβήσεσθαι.
Tr 460	ἀνὴρ εἷς τινὲς ἀνάνδρους παρθένους ὡς Μήδαν τὴν Φύλαντος, Αὔγην τὴν Ἀλεοῦ, Μεγάραν τὴν Κρέοντος, τὰς Θεσπίου θυγατέρας, Ἀστυδάμειαν τὴν Ἀμύντορος.
Tr 462	ἥδε τ’ οὐδ’ ἂν \| εἰ κάρτα οὐδὲ ἡ Ἰόλη ὀνει‐ δισθήσεται οὐδ’ εἰ μεγάλως αὐτῆς ἐρᾷ ὁ Ἡρακλῆς.
Tr 463	ἐντακείη τῷ φιλεῖν αὐτὴν ὁ Ἡρακλῆς.
Tr 467	ἀλλὰ ταῦτα μὲν \| ῥείτω κατ’ οὖρον ὁ περὶ τούτων λόγος ἐρρίφθω, φησίν, εἰς τὸν ἀέρα.
Tr 468	σοὶ δ’ ἐγὼ φράζω κ. ἑ. οὐκ ἐρῶ γὰρ τῷ Ἡρακλεῖ.
Tr 470	πείθου λεγούσῃ χρηστά πείσθητι, φησίν· ὁρᾷς γὰρ ὅτι φιλανθρώπως ὁμιλεῖ.
Tr 473	ἀγνώμονα ἀσύνετον.
Tr 475	ὥσπερ οὗτος ἐννέπει ὁ ἐν τῷ λειμῶνι ἀκη‐ κοὼς καὶ ἀπαγγείλας τῇ Δηιανείρᾳ.
Tr 480	οὔτ’ εἶπε κρύπτειν τὸ ἑξῆς, καὶ ταῦτα οὔτ’ εἶπε κρύπτειν· τὰ περὶ τοῦ ἔρωτος, φησί, τῆς Ἰόλης οὔτε κρύπτειν μοι ὁ Ἡρακλῆς εἶπεν οὔτε μὴν ὁμο‐ λογεῖν.
Tr 483	εἴ τι τήνδ’ ἁμαρτίαν νέμεις καλῶς διὰ τῆς λέξεως συγγνώμην ἑαυτῷ προξενεῖται.
Tr 484	ἐπεί γε μὲν δὴ πάντ’ ἐπίστασαι ἐπεὶ τοίνυν πάντα λόγον ἐπίστασαι λέγω τι καὶ ἕτερον ὅπερ ὁμοίως κεχαρισμένον σοί τε καὶ τῷ Ἡρακλεῖ γενήσεται.
Tr 490	ὥσπερ προείρηκα ταῦτα ποιήσω.	305
Tr 491	κοὔτοι νόσον ἐπακτόν τὴν θεομαχίαν· ἐπακτὸν δὲ ἐνταῦθα ἀντὶ αὐθαίρετον. τὴν θεομαχίαν· τὸ γὰρ πρὸς ἔρωτα φιλονεικεῖν θεομαχεῖν ἐστιν ἄντικρυς.
Tr 494	ἅ τ’ ἀντὶ δώρων δῶρα ὅπως ἂν αὐτῷ παρ’ ἡμῶν κομίσῃς ἀντίποινα καὶ σύμφωνα οἷς ἤγαγες· λέγει δὲ ἀντὶ τῶν αἰχμαλώτων.
Tr 496	σὺν πολλῷ στόλῳ τοῖς ἀπεσταλμένοις αἰχμα‐ λώτοις.
Tr 497	μέγα τι σθένος νικηφορεῖ ἐν παντὶ πράγ‐ ματι· ἢ οὕτως, ἀποφέρεται τὰς νίκας κατὰ πάντων καὶ πάσης κρατεῖ φύσεως· σθένος δὲ νίκης περιφραστικῶς τὴν νίκην.
5	εἰκότως ὁ χορὸς τοιαύτην ἀρχὴν πεποίηται· πέ‐ παυται γὰρ ὁ λόγος περὶ τοῦ ἔρωτος. γράφε μέγα τι σθένουσα. ἐκφέρεται ἀποφέρεται.
Tr 499	παρέβαν ἀντὶ τοῦ παραβήσομαι· καὶ ὅσα μέν, φησίν, εἰς θεοὺς ἐνεδείξατο ὑπερβήσομαι. ἐγὼ παρεῖσα τὰ πολλὰ τὰ τέλη λέγω τῶν πραγ‐ μάτων.
Tr 501	τὸν ἔννυχον τὸν ἐν σκότῳ διατρίβοντα.
Tr 503	ἀλλ’ ἐπὶ τάνδ’ ἄρ’ ἄκοιτιν τὴν Δηιάνειραν· ὁ δὲ νοῦς οὕτω, τὰ μὲν εἰς θεοὺς γεγονότα παρίημι ἐκεῖνα δὲ λέγω τίνες ἠγωνίσαντο περὶ τῶν γάμων Δηιανείρας καὶ κατέβησαν εἰς τὸν ἀγῶνα.
Tr 504	ἀμφίγυοι πρὸς γάμων κατέβαν ἀντίπαλοι ἢ ἰσχυροὶ ἐν τοῖς γύοις, μαχεσάμενοι χερσὶ καὶ ποσίν· ἢ ἀμφότεροι τεθεωρημένοι ἢ ἄμφω παρωξυμμένοι.	306
Tr 506	ἐξῆλθον ἄεθλα ἀντὶ τοῦ διήνυσαν, ἐπεξῆλθον, ἠγωνίσαντο· λέγει δὲ ὅτι πᾶν εἶδος ἀγωνίσματος κατ’ ἀλλήλων ἐνεδείξαντο. ἄεθλ’ ἀγωνίσματα· πάμπληκτα δὲ πληγῶν μεστά.
Tr 507	τετραόρου τετρασκελοῦς.
Tr 508	φάσμα φάντασμα, σχῆμα.
Tr 509	ἀπ’ Οἰνειαδᾶν ἀπὸ Αἰτωλίας· ἢ οὕτως, Οἰνίαι πόλις Ἀκαρνανίας δι’ ἧς ῥεῖ ὁ Ἀχελῷος· πλη‐ θυντικῶς δὲ λέγεται.
Tr 510	Βακχείας τῆς τὸν Βάκχον ἐχούσης· καλῶς δὲ τὸ Βακχείας πρὸς ἀντιδιαστολήν.
Tr 512	ἀφ’ ἱστορίας φησὶ λόγχην ἔχειν τὸν Ἡρακλέα.
Tr 513	ἀολλεῖς καταχρηστικῶς εἶπεν ἐπὶ δύο τὸ ἀολλεῖς· ἐπὶ πλήθους γὰρ λέγεται· ἢ ἀολλεῖς ἀντὶ τοῦ λίαν ἀλέντες· Ὅμηρος οἴμησεν δὲ ἀλείς.
Tr 514	ἱέμενοι ἐπιθυμοῦντες.
Tr 515	μόνη δὲ ἡ Κύπρις παροῦσα ἐβράβευεν καὶ διέταττεν.
Tr 517	τότε οὖν ὁ Ἡρακλῆς καὶ χερσὶ καὶ τόξοις ἐμάχετο, ὁ δὲ Ἀχελῷος τοῖς κέρασιν.
Tr 519	ἀνάμιγδα ἀναμεμιγμένως.
Tr 520	ἦν Ἡσίοδος τῆς δ’ ἦν τρεῖς κεφαλαὶ
Tr 520	ἀντὶ τοῦ ὑπῆρχον. ἦν δὲ ἀμφίπλεκτοι \| κλίμακες κλίμακες αἱ ἐπανα‐	307
5	βάσεις παρὰ τὸ ἄνω τε καὶ κάτω αὐτοὺς στρέφεσθαι ἐν τῇ μάχῃ· ἔστι δὲ εἶδος παλαίσματος ἡ κλῖμαξ· τοῦτο δὲ τὸ σχῆμα ἐπὶ Ἡρακλέους ἀκουστέον.
Tr 521	ἦν δὲ μετώπων τοῦτο ἐπὶ Ἀχελῴου· οἱ γὰρ ταῦροι τοῖς κέρασι καὶ μετώποις μάχονται.
Tr 523	ἁ δ’ εὐῶπις ἡ Δηιάνειρα.
Tr 526	ἐγὼ δὲ μάτηρ μέν ἐγώ, φησίν, ἐνδιαθέτως ὡσεὶ μήτηρ λέγω.
Tr 527	ἀμφινείκητον ὄμμα νύμφας ἀντὶ ἡ περι‐ μάχητος νύμφη περιφραστικῶς· ἀπὸ δὲ τοῦ καλλιστεύ‐ οντος αὐτὴν εἶπεν μέρους. ἔτι δὲ καὶ νύμφη ἐλεεινὴ οὖσα ὑπέμεινεν ἡ περι‐
5	καλλὴς Δηιάνειρα.
Tr 528	ἀμμένει ἀντὶ τοῦ ἀνέμεινεν.
Tr 529	παραχρῆμα γαμηθεῖσα τῶν τῆς μητρὸς ἀφ‐ ωρίσθη πραγμάτων.
Tr 531	ἦμος, φίλαι, κατ’ οἶκον Δηιάνειρα πρὸς τὸν χορὸν ἐξελθοῦσα διαλέγεται καί φησιν, ἐν ὅσῳ ὁ Λίχας κατὰ τὸν οἶκον συντάττεται ταῖς αἰχμαλώτοις ἐξῆλθον ἵνα ἅπερ ἐμηχανησάμην δηλώσω ὑμῖν.
Tr 532	ὡς ἐπ’ ἐξόδῳ ὡς μέλλων αὖθις ἐξιέναι πρὸς τὸν Ἡρακλέα.
Tr 535	συγκατοικτιουμένη σὺν ὑμῖν θρηνήσουσα.
Tr 536	ἀλλ’ ἐζευγμένην \| παρεισδέδεγμαι γεγαμημένην τῷ Ἡρακλεῖ προσεδεξάμην φορτίον λωβητὸν τῆς ἐμῆς φρενός, βλαβερὸν φορτίον καὶ ἐφύβριστον.
Tr 538	ἐμπόλημα ἀντὶ τοῦ ζημίαν.
Tr 539	μιᾶς ὑπὸ \| χλαίνης ἀντὶ τοῦ μιᾶς κοίτης.	308
Tr 542	οἰκούρι’ ἀντέπεμψε τοιαῦτα τῆς οἰκουρίας δῶρα ἔπεμψέ μοι ὑπὲρ τοῦ χρόνου παντὸς οὗ συν‐ ῴκησα αὐτῷ ὅ ἐστιν εὐχαριστήρια τῆς πολυχρονίας ἡμῶν οἰκουρίας.
Tr 547	τὴν μὲν ἕρπουσαν πρόσω τῇ Ἰόλῃ προκό‐ πτουσαν καὶ αὐξομένην τὴν ἥβην.
Tr 548	τὴν δὲ φθίνουσαν ἑαυτὴν λέγει δεικτικῶς· φθίνουσαν δὲ ἀντὶ τοῦ βεβηκυῖαν. [τῶνδ’ ὑπεκτρέπει πόδα] ὧν δύο ἡλικιῶν τὴν νεάζουσαν ἁρπάζειν εἴωθεν ὁ τοῦ ἀνδρὸς ὀφθαλμός.
Tr 549	ὀφθαλμὸς ἄνθος τὸ ἄνθος τῶν νέων γυναι‐ κῶν φιλεῖ ἁρπάζειν ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ ἀνδρός, τῶν δὲ ὑπαναχωρεῖν δηλονότι τῶν πρεσβυτέρων.
Tr 550	μὴ πόσις μὲν Ἡρακλῆς διαφορὰν ταύτην ἔχει ἡ πόσις πρὸς τὸν ἄνδρα· πόσις γὰρ λέγεται καὶ ὁ πρὸ πολλοῦ ἀποστὰς τῆς γυναικός, ἀνὴρ δ’ ὁ συνὼν καὶ ὁ πρὸ ὀλίγου χωρισθεὶς ὡς τὸ
5	ἆνερ, ἀπ’ αἰῶνος νέος ὤλεο· δέδοικα οὖν, φησί, μὴ ἐμὲ καταλιπὼν πόσις 〈μὲν〉 ἐμὸς κληθῇ ὡς συνοικήσας μοί ποτε ταύτης δὲ ἀνὴρ ὡς ἔτι αὐτῇ συνοικῶν. πόσις πρόσις τις ὢν παρὰ τὸ προσιέναι.
Tr 552	ἀλλ’ οὐ γάρ, ὥσπερ εἶπον οὐ χρὴ τὴν συν‐ ετὴν γυναῖκα θυμοῦσθαι τῷ ἀνδρί· ᾧ δὲ τρόπῳ τῆς
Tr 552	λύπης ἴαμα σχοίην ὑμῖν ἐρῶ.	309
Tr 554	λύπημα ἀντὶ τοῦ τῆς λύπης.
Tr 556	λέβητι χαλκέῳ δύο ὀνόματα ὡς κρατερὸν αἰχμητήν. ὡς ἔκτοτε ἀποθεμένης λέβητι ἐπὶ τὸ κατὰ καιρὸν χρήσασθαι αὐτῷ.
Tr 557	παῖς νεωτέρα· οὐ γὰρ παρθένος.
Tr 558	ἐκ φόνων ἀνειλόμην ἀντὶ τοῦ αἵματος· Ὅμηρος ἄκρον, ἐρευγόμενοι φόνον αἵματος· ἢ ἐκ τοῦ τόπου ὅθεν ἐφονεύθη ὁ Νέσσος· Ὅμηρος
5	ἐν ἀργαλέῃσι φονῇσιν. φόνων τῶν σφαγῶν.
Tr 560	πόρευε διεπέρα, διεπόρθμευεν.
Tr 562	ἡνίκα στόλον στόλον φησὶ τὸ πλῆθος τῶν ἐν τῇ οἰκίᾳ δούλων τε καὶ ἀδελφῶν· ἡνίκα οὖν κατα‐ λιποῦσα τὸν οἶκον τοῦ πατρὸς ἔρημος ἐπηκολούθησα τῷ Ἡρακλεῖ.
Tr 565	ματαίαις χερσίν ὅτι οὐδὲν ἤνυσεν· ἔφθασε γὰρ ὁ Ἡρακλῆς τοξεύσας καὶ ἀνελὼν αὐόν.
Tr 566	ἐπιστρέψας χεροῖν εὐτρεπίσας ἢ στρέψας καὶ κάμψας τὴν νευράν· ἢ εἰς αὐτὸν στραφεὶς καὶ βλέψας.
Tr 567	ἧκεν κομήτην ἰόν ἢ διὰ τοὺς ὄγκους ἢ διὰ τὴν πτέρωσιν· τὸ δὲ πνεύμονας ἀντὶ ἑνικοῦ.
Tr 568	διερροίζησεν μετὰ ἤχου ὥρμησεν.
Tr 570	τοσόνδ’ ὀνήσῃ ὠφεληθήσῃ καὶ ὄνησιν λήψῃ
Tr 570	ἐκ τῶν ἐμῶν πορθμῶν. ἐὰν πυθῇ γράφε ἐὰν πίθῃ.	310
Tr 572	ἀμφίθρεπτον τὸ πεπηγός· θρέψαι γὰρ τὸ πῆξαι.
Tr 573	ᾗ ὅπου ἢ ἐν ᾧ.
Tr 574	θρέμμα Λερναίας ὕδρας περιφραστικῶς ἡ ὕδρα.
Tr 575	ἔσται φρενός σοι τοῦτο κηλητήριον ἐπιτή‐ δειον πρὸς τὸ παῦσαι καὶ κηλῆσαι· καταπαυστήριον τῆς φρενὸς τοῦ Ἡρακλέους τοῦ πρὸς ἄλλην ἔρωτος ἢ κατακηλοῦν τὴν ψυχὴν τοῦ Ἡρακλέους τῷ πρὸς τὴν
5	Δηιάνειραν ἔρωτι.
Tr 579	ἐγκεκλεισμένον τηρούμενον.
Tr 580	τοῦτό φησιν ὡς κατ’ ἐντολὴν Νέσσου καὶ ἄλλα τινὰ συμμίξασα.
Tr 581	καὶ πεπείρανται τάδε κατείργασται, τετελεί‐ ωται καὶ ἤνυσται.
Tr 582	κακὰς δὲ τόλμας μὴ εἰδείην, φησί, κακοῖς πράγμασιν ἐπιχειρεῖν οἷον δολοφονῆσαι αὐτὸν ἤ τι τοιοῦτον ἀλλ’ ἄχρι τοῦ μεταθεῖναι αὐτοῦ τὴν γνώμην διὰ τοῦ κατασκευάσματος τούτου.
5	τόλμας τὰς φαρμακείας.
Tr 584	εἰ μὴ μάταιόν ἐστι τοῦτο τὸ κατασκεύασμα προσδοκῶ ταύτην ὑπερβαλέσθαι τῇ πρὸς τοῦ Ἡρακλέους εὐνοίᾳ, εἰ δὲ μὴ ἐπιτυγχάνω παύσομαι τῆς ἐπιχειρήσεως.
Tr 586	μεμηχάνηται τοὖργον τοῦτο, φησί, τὸ ἔργον μεμηχάνηται οὐκ ἐπ’ ὀλέθρῳ ἀλλ’ ἵνα ταύτην φίλ‐
Tr 586	τροις ὑπερβαλώμεθα.	311
Tr 587	εἰ δὲ μή, πεπαύσομαι εἰ δὲ μὴ ἐνεργήσῃ παύσομαι τῆς ἐπιχειρήσεως.
Tr 588	ἀλλ’ εἴ τις ἐστὶ πίστις ἐν τοῖς δρωμένοις ἀλλ’ εἰ πεπίστευκας ὅτι δρᾷ τι τοῦτο ἄριστά μοι δοκεῖς βεβουλεῦσθαι.
Tr 590	πιστεύω μὲν ἀληθὲς εἶναι οὐ μὴν πεπείραμαι.
Tr 592	ἀλλ’ εἰδέναι χρὴ δρῶσαν δεῖ σε δρῶσαν ἔχειν τὴν πίστιν καὶ μὴ μόνον δοκεῖν ἐπίστασθαι· οὔπω γὰρ ἔχεις τὴν γνῶσιν ἕως οὐ πεπείρασαι. δεῖ σε, φησίν, ἐπιχειροῦσαν γνῶναι.
Tr 593	ἂν γνῶμα γράφε ἄγνωμα.
Tr 594	ἀλλ’ αὐτίκ’ εἰσόμεσθα γνωσόμεθα, φησί, τὴν δύναμιν τοῦ σκευάσματος· βλέπω γὰρ τὸν Λίχαν πλησίον πορευόμενον ὃς ἀποκομίσει τὸν πέπλον τῷ Ἡρακλεῖ καὶ ἔσται ἡμῖν διὰ τούτου πεῖρα.
Tr 596	μόνον παρ’ ὑμῶν εὖ 〈στεγοίμεθα〉 κρυπτοί‐ μεθα οἷον σιωπὴ γένοιτο. σκότῳ λάθρᾳ.
Tr 597	κἂν αἰσχρὰ πράσσῃς ἀντὶ τοῦ πράσσῃ τις ὡς τὸ ἔνθ’ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοις.
Tr 599	τῷ μακρῷ χρόνῳ ἀντὶ τοῦ διὰ τὸ ἐνταῦθα χρόνῳ ἐνδιατρῖψαι.
Tr 602	εὐυφῆ πέπλον ἰσχνουργῆ· οὐκ εὖ δὲ τὸν ἀνδρεῖον χιτῶνα πέπλον φησί. γράφε δὲ ἀυφῆ ἀντὶ τοῦ λεπτοϋφῆ.	312
Tr 607	μήτ’ ἐφέστιον σέλας ἀντὶ τὸ κατ’ οἶκον πῦρ· ἕρκος δὲ ἱερόν. ὁ βωμὸς ἢ τὸ ἱερόν.
Tr 608	πρὶν κεῖνος πρὶν αὐτός, ἐνδυσάμενος, ἐπὶ τῆς οἰκίας φανερὸς καὶ ὑπ’ ὄψεσι πάντων προελθεῖν.
Tr 609	[καὶ] καθ’ ἣν μέλλει ταύρους θύειν τοῖς θεοῖς εὐχαριστήρια.
Tr 611	πανδίκως ἀνενδοιάστως.
Tr 612	στελεῖν χιτῶνι τῷδε σκεπάσειν, ἐνδύσειν, περιβαλεῖν αὐτὸν τούτῳ τῷ χιτῶνι 〈καὶ〉 φανεῖν αὐτὸν σφαγέα τῶν θυμάτων.
Tr 613	καινὸν καινοπρεπῆ.
Tr 614	σῆμ’ ὃ κεῖνος εὐμαθές εὔγνωστον σημεῖον κομίσεις ὅπερ ἐκεῖνος ἐπιγνώσεται ἐπιθεὶς τὸ ὄμμα τῇ σφραγῖδι, γνοὺς ὅτι παρ’ ἐμοῦ εἴη ἡ σφραγίς.
Tr 615	σφραγῖδος ἕρκει περιφραστικῶς τῇ σφραγῖδι.
Tr 616	ἀλλ’ ἕρπε καὶ φύλασσε οὗτός ἐστιν ὁ προσ‐ ήκων νόμος τοῖς διακονοῦσιν ὥστε μηδὲν περαιτέρω δρᾶν τῶν προσταττομένων αὐτῷ· ἐμφαίνει δὲ αὐτῷ μὴ ἀποσφραγίσαντα περιεργάζεσθαι τί ἔγκειται.
Tr 618	ἔπειθ’ ὅπως ἂν ἡ χάρις γνησίως διακονού‐ μενος διπλασιάσεις τὴν χάριν καὶ ἴσως φιληθήσῃ παρ’
Tr 618	ἑκατέρου.	313
Tr 620	Ἑρμοῦ—τέχνην κῆρυξ γὰρ ὁ θεός.
Tr 622	τόδ’ ἄγγος τὸ κιβώτιον.
Tr 623	λόγων τε πίστιν ὧν ἔχεις ἔντειλαι δέ μοι, φησί, καὶ περὶ πραγμάτων ἄλλων μυστικῶν καὶ λόγους ἀνακοίνωσαί μοι καὶ φυλάξω. ἐπίθες, φησίν, ἣν θέλεις σφραγῖδα.
Tr 628	προσδέγματα ὑποδοχάς· λέγει δὲ ὅτι οἶσθα πῶς φιλοφρόνως αὐτὴν προσηκάμην· καὶ τοῦτο δὲ ἐπαγωγὸν πρὸς Ἡρακλέα εἴ γε τὴν ὑπονοουμένην φιλοφρόνως προσεδέξατο.
Tr 629	ὥστ’ ἐκπλαγῆναι ὅτι ἀσμένως αὐτὴν ὑπεδέξω ὡς θαυμάσαι με καὶ ἐπὶ τούτῳ χαρῆναι.
Tr 630	δέδοικα γάρ δέδοικα γάρ, φησί, μὴ πρὸ καιροῦ εἴποις τὸν ἐξ ἐμοῦ πόθον ἕως μάθωμεν εἰ καὶ αὐτὸς ἡμᾶς ποθεῖ· διὰ δὲ τούτων ἐρεθίζει αὐτὸν πλέον εἰπεῖν.
Tr 633	ὦ ναύλοχα καὶ πετραῖα δοκεῖ τοῦτο παρ’ ἱστορίαν εἶναι· φασὶ γὰρ πρῶτον ἐν Τραχῖνι τῷ Ἡρα‐ κλεῖ ἀναδεδόσθαι, ἐνταῦθα δὲ ὡς προϋπαρχόντων αὐ‐ τῶν φησιν.
5	ὦ ναύλοχα ὁ χορὸς τοὺς περὶ τὴν Οἴτην οἰκοῦντας προσκαλεῖται ἐπὶ τὸ πανηγυρίσαι διὰ τὴν προσδοκω‐ μένην ἐπιδημίαν τοῦ Ἡρακλέους· ὁ δὲ νοῦς, οἱ τὰ παραθαλάσσια θερμὰ λουτρὰ ἐνοικοῦντες καὶ οἱ παρὰ τοὺς τραχεῖς καὶ ὀρεινοὺς τόπους τῆς Οἴτης καὶ τὸν
10	Μηλιακὸν κόλπον ἔτι τε [καὶ] τὴν ἀκτὴν τῆς χρυσο‐ τόξου Ἀρτέμιδος, ἔνθα φασὶν εἶναι τῶν Ἑλλήνων τὰ
10	συνέδρια, ἄρτι ὁ καλλιφωνότατος πάλιν ἥξει αὐλὸς καὶ καταλήψεται ὑμῶν τὰς ἀκοὰς ἡδύ τι καὶ μουσικὸν προσπνέων, οὐκ ἐχθρὰν οὐδ’ ἀπευκτὴν φωνὴν ἀλλὰ	314
15	θείας μούσης ἀντίλυρον ὅ ἐστι φωνῆς γλυκείας. ὦ ναύλοχα παραθαλάττια λουτρά· φησὶ δὲ τὰ Ἡράκλεια ἅπερ λέγεται αὐτῷ ἡ Ἥρα ἀνεῖναι· πετραῖα δὲ διὰ τὸ ἐν ὄρει τῇ Οἴτῃ κεῖσθαι· ἔνιοι δὲ ἐν Σικελίᾳ φασὶν ἀναδοθῆναι τῷ Ἡρακλεῖ τὰ θερμὰ λουτρά.
Tr 634	καὶ πάγους πάγοι εἰσὶν ὑψηλοὶ τόποι ἢ αἱ ὀξεῖαι πέτραι· καὶ οἱ παρὰ τοὺς τραχεῖς καὶ ὀρεινοὺς τόπους τῆς Οἴτης οἰκοῦντες.
Tr 636	Μηλίδα παρὰ λίμναν λίμνην φησὶ τὴν θά‐ λασσαν· Ὅμηρος αἰθυίῃ δ’ ἐικυῖα ποτῇ ἀνεδύσατο λίμνης· ὁ δὲ Μηλιακὸς κόλπος Τραχίνιός ἐστιν.
Tr 637	χρυσαλακάτου ἐν Εὐβοίᾳ τιμᾶται χρυσότοξος Ἄρτεμις.
Tr 638	ἔνθ’ Ἑλλάνων ἀγοραί ὅπου συνάγονται οἱ Ἀμφικτύονες εἰς τὴν λεγομένην Πυλαίαν περὶ ἧς Ἀγάθων φησὶ Πυλάδην τὸν Στροφίου πρῶτον συστή‐ σασθαι ἐν τῇ Φωκίδι καθαιρόμενον τὸ ἐπὶ Κλυταιμή‐
5	στρᾳ μύσος καὶ ἀπ’ αὐτοῦ τὴν σύνοδον Πυλαίαν φησὶ προσαγορεύεσθαι· ἢ ὅτι [Τραχὶν] πύλη τῆς Τραχῖνός ἐστιν. εἰς τὸ αὐτό τὴν Μαγνησίαν ἔνθα τὸ τῆς Ἀρτέ‐
5	μιδος παρὰ θάλασσαν Τραχῖνος ὅπου καὶ ἡ ἐπ’ Ἀρτε‐	315
10	μισίῳ ναυμαχία συνέβη τοῖς Ἕλλησιν· ἐν Θερμο‐ πύλαις.
Tr 641	οὐκ ἀναρσίαν οὐκ ἐχθρὰν οὐδὲ θρήνων βοήν.
Tr 643	ἀντίλυρον ἀντίμιμον, ἀντῳδὸν ἀντὶ οὐ μιση‐ τὴν φωνὴν ἀλλὰ τὴν ἐκ τοῦ ἐναντίου μέρους τῆς λύρας φωνὴν ἀφ’ οὗ δηλοῦται 〈ὅτι〉 ὁμοῦ αὐλὸς καὶ λύρα ἀναφωνήσουσιν.
5	ἰσόλυρον.
Tr 645	σεῦται ὁρμᾶται, ἥξει.
Tr 647	ὃν ἀπόπτολιν εἴχομεν ὃν ἐκτὸς εἴχομεν τῆς πόλεως εἰς δωδεκάμηνον ἀναμένουσαι· τὸ δὲ ἑξῆς, ὃν ἀπόπτολιν πελάγιον ἀντὶ τοῦ ἄπωθεν τῆς πόλεως ἐν τῷ πελάγει.
Tr 649	πελάγιον ὅτι πολλάκις καὶ διὰ θαλάττης ἔπλεεν εἴ ποτε εἰς νήσους ἀπῄει.
Tr 650	δάμαρ ἡ Δηιάνειρα.
Tr 652	ὤλλυτο διεφθείρετο.
Tr 653	νῦν δ’ Ἄρης οἰστρηθείς μανεὶς ὁ περὶ τὴν Οἰχαλίαν πόλεμος ἐξέλυσεν ἡμᾶς τῆς ἀνίας ἣν ἐφ’ ἑκάστης ἡμέρας εἴχομεν. εἰς τὸ αὐτό νῦν δ’ Ἄρης: ὁ πρὸς τὸν Εὔρυτον·
5	ἐξ αὐτοῦ γὰρ εὐθὺς ἐπανῆλθεν.
Tr 655	μὴ \| σταίη πολύκωπον μηδαμοῦ ἡ ναῦς ἀλλαχοῦ ὁρμίσαι ἕως ἐνταῦθα ἀφίκοιτο τὴν Εὔβοιαν νῆσον ὑπερβὰς καὶ καταλιπών· καταστρεψάμενος γὰρ τὴν Οἰχαλίαν ἐκεῖ ἔμεινεν θῦσαι τῷ πατρί.
Tr 656	πολύκωπον ὄχημα ναὸς ἀντὶ τοῦ ἡ ναῦς. αὐτῷ τῷ Ἡρακλεῖ.
Tr 660	πανάμερος ἀντὶ τοῦ τὴν σήμερον ἡμέραν ἔλθοι τῷ πέπλῳ τῆς πειθοῦς θελχθεὶς 〈τῷ〉 ἐκ προ‐ φάσεως τοῦ Νέσσου κατεσκευασμένῳ· πειθοῦς δὲ πέπλῳ εἶπεν ὅτι γέγονεν ἐπὶ τὸ μεταπείθειν καὶ μετατιθέναι	316
5	τὴν Ἡρακλέους γνώμην ἐπὶ τὴν Δηιάνειραν. πανάμερος εὐμενὴς ἐν τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἔλθοι εἰς ἔρωτα τῆς γυναικὸς διὰ τὸ τοῦ Νέσσου φάρμακον.
Tr 661	παγχρίστῳ λείπει τὸ πέπλῳ, συγκεκραμένος καὶ ἁρμοσθεὶς τῇ πειθοῖ τοῦ θηρός.
Tr 663	μὴ περαιτέρω ὑπὲρ τὴν συμφέρουσαν χρείαν καὶ πλείω τοῦ δέοντος.
Tr 668	οὐ δή τι τῶν σῶν Ἡρακλεῖ τοῦτο κατ’ ἐρώ‐ τησιν, οὐχ ἕνεκα ὧν ἀπέσταλκας δώρων τῷ Ἡρακλεῖ ἀθυμεῖς;
Tr 669	μάλιστά γ’ ὥστε μή ναί, φησί, περὶ τούτου φοβοῦμαι οὕτως ὥστε μηδέποτε παραινέσαι τινὶ ἀδήλου πράγματος προθυμίαν λαβεῖν ὅ ἐστιν ἀδήλῳ πράγματι ἐπιχειρεῖν.
Tr 671	εἰ διδακτὸν ἐξ ὅτου φοβῇ εἰ μὴ ἀπόρρητον εἴη.
Tr 673	γυναῖκες, ὑμῖν θαῦμα θαυμαστὸν καὶ οἷον οὐκ ἄν τις ἐλπίζοι παθεῖν· γράφεται δὲ καὶ μαθεῖν.
Tr 678	κατ’ ἄκρας σπιλάδος σπιλὰς ἡ πέτρα· ὡς οὖν ἐπὶ λίθου θεμένη αὐτὸ τοῦτό φησι· κατατήκεται οὖν καὶ ῥεῖ καὶ διαλύεται ἀπὸ τοῦ λίθου διαρρέον. ὡς δ’ εἰδῇς ἅπαν ὅπως γνῷς ἀκριβῶς ὅλον τὸ
5	πρᾶγμα εἰς μῆκος ἁπλώσω τὸν λόγον.
Tr 680	ἐγὼ γὰρ ὧν ὁ θήρ με ὧν εἶπέν μοι ὁ Νέσσος
Tr 680	ὅτε τὴν πλευρὰν ἤλγει τῷ βέλει τρωθείς· γλωχῖνι δὲ ἀπὸ μέρους τῷ βέλει· γλωχὶν γὰρ ἡ ἀκὶς ὃ λέγει Ὅμηρος ὄγκον.	317
5	πονῶν ἀντὶ τοῦ ἀλγῶν.
Tr 682	παρῆκα λείπει ἄπρακτον. ἀλλ’ ἐσῳζόμην ἀντὶ τοῦ ἔσῳσα καὶ ἐφύλαξα· διεφύλαξα οὖν ὅσα μοι παρήγγειλεν ὡσανεὶ δέλτῳ χαλκῇ ἔχουσα ἐγκεχαραγμένα· δύσνιπτον δὲ ἀντὶ τοῦ
5	δυσαπάλειπτον.
Tr 684	πρόρρητα πρὸς ἐμὲ ὑπὸ Νέσσου προειρη‐ μένα· προμεμελετημένα μοι ἢ ἀπόρρητα.
Tr 686	ἄθικτον ἀπροσπέλαστον πυρὸς καὶ ἡλιακῆς ἀκτῖνος.
Tr 687	ἀρτίχριστον παραυτὰ χριόμενον.
Tr 688	νῦν δ’ ὅτ’ ἦν ἐργαστέον νῦν δὲ ὅτε ἐπέστη ὁ καιρὸς τοῦ χρῖσαι ἔχρισα μαλλὸν ἐρίου.
Tr 690	κτησίου βοτοῦ λάχνην ἀπὸ κτησίου προβάτου τὸν μαλλὸν σπάσασα· κτήνη δὲ καὶ 〈βοτὰ〉 τὰ πρό‐ βατα λέγεται. βοτὰ ἔλεγον τὰ πρόβατα.
Tr 691	ἀλαμπὲς ἡλίου μὴ καταυγασθέν.
Tr 692	κοίλῳ ζυγάστρῳ εἰς ξύλινον σορὸν τουτέστι κιβωτόν.
Tr 693	φάτιν φάσμα, φαντασίαν.
Tr 694	ἄφραστον ἀφανές, ἀνεκδιήγητον· ἀξύμβλητον δὲ ἀσυνείκαστον πρὸς τὸ μαθεῖν ἀνθρώπῳ· ἢ ἀντὶ τοῦ ἀπαράβλητον οἷον οὐκ ἔχον ἄλλῳ παραβληθῆναι ὥστε πιστεῦσαι καὶ μαθεῖν τὸν ἀκούοντα.
Tr 695	τὸ γὰρ κάταγμα τὸ γὰρ ἔριον τοῦ προβάτου μετὰ τὸ χρῖσαι τὸν πέπλον ἔρριψα εἰς τόπον καταλαμ‐ βανόμενον ὑπὸ τοῦ ἡλίου· τὴν γὰρ αὐγὴν ἀκτῖνα ἡλιῶτιν εἶπεν.	318
5	κάταγμα τὸ αἴγειον μήρυμα.
Tr 697	ὡς δ’ ἐθάλπετο ὡς δὲ ἐθερμάνθη ὑπέρρευσεν ἀφανῶς 〈καὶ〉 λέλυται.
Tr 699	μορφῇ μάλιστ’ εἰκαστόν ἐοικὸς πρίσματι ξύλου· θαυμαστῶς δὲ βρώματα πριόνος εἶπεν τὸ πρίσμα· τρόπον γάρ τινα ἐσθίων τὸ ξύλον ὁ πριὼν ἐκεῖνο τὸ λεπτὸν ἀποβάλλει.
Tr 701	προπετὲς ἐρριμμένον καὶ προπεσὸν χαμαί.
Tr 702	ἀναζέουσι ἀνακαχλάζουσι. θρομβώδεις ἀφροί ἐπηρμένοι· θρόμβος γὰρ ὁ ὄγκος· ἢ περιφερῆ φυσήματα.
Tr 703	γλαυκῆς ὀπώρας τοῦ γλεύκους τοῦ ἀρτίως ἐκπιεσθέντος καὶ νέου· μάλιστα δὲ ὁ νέος οἶνος θερμὸς ὢν εἰ πέσοι χαμαὶ ἀφρίζει· γλαυκὴν δὲ ὀπώραν τὸν νέον οἶνον εἶπεν διὰ τὴν λαμπρότητα.
Tr 708	ἧς ἔθνησχ’ ὕπο ὑφ’ ἧς, δι’ ἥν.
Tr 709	τὸν βαλόντ’ τὸν τοξεύσαντα.
Tr 710	ὧν ἐγὼ μεθύστερον ὧν, τῶν εἰρημένων μοι ὑπ’ ἐκείνου, νῦν τὴν γνῶσιν μανθάνω ὅτε οὐκέτι με ὠφελεῖ.
Tr 711	ἀρκεῖ ὠφελεῖ· Ὅμηρος ἄρκιον ἐσσεῖται.
Tr 712	εἴ τι μὴ ψευσθήσομαι εἰ μὴ διαμάρτοιμι
Tr 712	τῆς γνώμης ἣν ἔχουσα περὶ αὐτοῦ τυγχάνω.	319
Tr 715	χὥσπερ ἂν θίγῃ καὶ ὅσα ἂν θίγῃ τοῦ Ἡρα‐ κλείου βέλους εἴτε ἄνθρωπος εἴτε θηρίον ἀπόλλυται.
Tr 716	ἐκ δὲ τοῦδε ἐκ τοῦ Νέσσου· ἀντὶ τοῦ διὰ Νέσσου.
Tr 719	καίτοι δέδοκται κἀγώ, φησίν, ἀποθανεῖν βουλήσομαι ἵνα μὴ δόξω πονηρίᾳ ἀνῃρηκέναι τὸν Ἡρακλέα ἀλλ’ ἀκουσίῳ γνώμῃ.
Tr 720	ταύτῃ σὺν ὀργῇ τούτῳ τῷ τρόπῳ τουτέστι διὰ τοῦ πέπλου.
Tr 721	ζῆν γὰρ κακῶς κλύουσαν γυναῖκα κακοδο‐ ξοῦσαν οὐ δεῖ ζῆν ἥτις μὴ θέλει δοκεῖν ἐκ φύσεως εἶναι κακή.
Tr 723	ταρβεῖν μὲν ἔργα ἀνάγκη μὲν εὐλαβεῖσθαι τὰ δεινὰ ἔργα οὐ χρὴ δὲ καὶ πρὸ πρὸς τῆς ἐκβάσεως τῶν συμβησομένων αἱρεῖσθαι τὰ δεινά.
Tr 725	οὐκ ἔστιν ἐν τοῖς μὴ καλοῖς ἐν τοῖς πονη‐ ροῖς βουλεύμασιν οὐδὲ ὑπολείπεται χρηστὴ ἐλπὶς ἥτις παρέχει πεποίθησιν καὶ θάρσος ἀντὶ τοῦ δύσελπίς εἰμι.
Tr 727	ἀλλ’ ἀμφὶ τοῖς σφαλεῖσι μὴ ’ξ ἑκουσίου τοῖς ἀκουσίως σφαλεῖσιν ἡ ἐπαγομένη ὀργὴ πεπεμμένη ἐστὶ καὶ πραεῖα καὶ συγγνωστὴ ἧς σε δίκαιον τυγχάνειν παρὰ τοῦ Ἡρακλέους· ἄκουσα γὰρ ἥμαρτες.
Tr 729	ὁ μὴ δυστυχῶν τοιαῦτα ἂν εἴποι.
Tr 731	σιγᾶν ἂν ἁρμόζοι πρέπει σοι λοιπὸν σιωπᾶν καὶ μηκέτι περὶ τούτων πλείω λέγειν εἰ μὴ ἄρα τι τῷ σῷ παιδὶ μέλλεις ἐρεῖν παραγινομένῳ.
Tr 731	χρόνον γράφε λόγον.	320
Tr 736	ἄλλου κεκλῆσθαι μητέρ’ αἰσχύνομαι γὰρ ἐπὶ σοί.
Tr 737	ποθεν ἐκ θεοῦ τινος.
Tr 738	στυγούμενον λυπηρὸν καὶ μίσους ἄξιον.
Tr 742	τὸ γὰρ \| φανθέν τὸ ἅπαξ πραχθὲν καὶ ἐπὶ πέρας ἐλθὸν πῶς ἄν τις μὴ γενέσθαι ποιήσειεν; Πίν‐ δαρος τῶν δὲ πεπραγμένων
5	〈ἐν δίκᾳ τε καὶ παρὰ δίκαν〉 ἀποίητον οὐδ’ ἂν χρόνος ὁ πάντων πατὴρ δύναιτο θέμεν ἔργων τέλος.
Tr 745	ἄζηλον φαῦλον, ὃ οὐδεὶς ζηλώσειεν.
Tr 746	αὐτὸς βαρεῖαν ξυμφοράν τὰ μὲν ἑώρακα πάσχοντος τὰ δὲ ἀνοιμώζοντος ἤκουσα.
Tr 747	πατρὸς περὶ τοῦ πατρός. καὶ κατὰ γλῶσσαν κλύων ἀντὶ ἀνοιμώξαντος αὐ‐ τοῦ κατὰ τὴν γλῶσσαν.
Tr 748	ποῦ δ’ ἐμπελάζεις προσπελάζεις· παρίστασαι δὲ ἀντὶ τοῦ πλησίον γέγονας.
Tr 750	ὅθ’ εἷρπε κ. ἑ. καινοπρεπὴς ἡ φράσις.
Tr 752	ἦλθεν εἰς τὴν Εὔβοιαν ἧς ἀκρωτήριόν ἐστι τὸ Κηναῖον.
Tr 754	τεμενίαν τε φυλλάδα τὸν ἀπὸ τῶν τεμενῶν στέφανον· ἢ τέμενος πολύφυλλον.
Tr 757	ἐλέγετο ὁ Λίχας σύντροφος εἶναι Ὕλλου.
Tr 759	ἐνδυσάμενος ὡς σὺ ἐνετείλω.
Tr 763	ὁ Ἡρακλῆς ἱλαρᾷ τῇ φρενὶ κατηύξατό σοι
Tr 763	χαίρων ἐπὶ τῷ πέπλῳ.	321
Tr 764	κατηύχετο λείπει τὸ σοι.
Tr 765	ὅτε δὲ ἀπὸ τῶν θυμάτων καὶ τῶν ξύλων ἡ φλὸξ ἀνεκαίετο τότε ἱδρὼς ἀνῄει περὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ.
Tr 766	φλὸξ αἱματηρά αἱματηρὰ ὅτι ἐκ τοῦ αἵματος τῶν ἱερείων συνίσταται· πιείρας δὲ δρυὸς λιπαροῦ ξύλου· δρῦν γὰρ λέγει πᾶν δένδρον.
Tr 768	πλευραῖσιν ἀρτίκολλος ὡς ὑπὸ τέκτονος καλῶς συγκεκολλημένος· τὸ δὲ ἑξῆς, καὶ προσκολλητὸς ὁ χιτὼν κατὰ πᾶν μέρος ὡς ἂν ξύλῳ νεαρὰ κόλλα ὑπὸ τέκτονος προσείη χρισθεῖσα.
Tr 770	ὀδαγμὸς ἀντίσπαστος κνησμός· δήξασθαι γὰρ τὸ κνήσασθαι· ἀντίσπαστος δὲ ἴσος σπασμῷ ἢ μετὰ σπασμοῦ· γίνεται δὲ ὁ ψόφος ἀπὸ σπασμοῦ. φοινίας τυφῶνος [μὲν] γὰρ καὶ ἐχίδνης ὕδρα.
Tr 771	ἰὸς ὡς ἐδαίνυτο ὡς κατήσθιεν αὐτὸν ὁ ἰός.
Tr 775	τὸ σὸν μόνης \| δώρημ’ ἔλεξεν εἶπεν ὅτι σὺ αὐτῷ προσήγαγες τὸν πέπλον ὡς ἀπέσταλται ὑπὸ σοῦ οἷον οὐδὲν ἀφ’ ἑαυτοῦ πανουργήσας.
Tr 779	μάρψας ποδός νιν δραξάμενος τοῦ ποδὸς τοῦ Λίχα κατ’ ἐκεῖνο τὸ μέρος ἔνθα δεσμεῖται τὸ ἄρθρον, λέγει δὲ τὸ περὶ τὸν ἀστράγαλον μέρος οὗ εἰώθαμεν δεσμεῖν ὑπόδημα ἤ τι τοιοῦτο· εἴρηται δὲ
5	ἀπὸ τῶν λύγων· εὐέλικτον γὰρ τὸ φυτὸν νέον ὄν· Ὅμηρος
5	δίδη μόσχοισι λύγοισιν. ᾗ λυγίζεται ἁρμόζεται, κάμπτεται, συστρέφεται· ὅπου ἐστὶν ὁ δεσμὸς τῶν νευρῶν, ἔνθα ὑποδεσμούμεθα.	322
Tr 780	ἀμφίκλυστον τὴν ἐκ τοῦ πόντου ἀμφοτέρωθεν κλυζομένην.
Tr 781	κόμης δὲ λευκὸν μυελόν διὰ δὲ τῆς κόμης τὸν ἐγκέφαλον ἐκραίνει κατὰ μέσον τῆς κεφαλῆς δια‐ σχισθείσης ὅ ἐστι διαιρεθείσης τῆς κεφαλῆς διὰ τῆς κόμης ἀνεπέμπετο ὁ ἐγκέφαλος σὺν τῷ αἵματι.
Tr 783	ἀνευφήμησεν κατὰ τὸ ἐναντίον ἀντὶ ἐστέναξεν.
Tr 784	τοῦ μὲν νοσοῦντος τοῦ Ἡρακλέους νοσοῦντος τοῦ δὲ Λίχα ἤδη ἀνυσθέντος ὅ ἐστι πεφονευμένου.
Tr 786	ἐσπᾶτο γὰρ πέδονδε σπασμῷ γὰρ εἴληπτο κείμενος ἐπὶ τῆς γῆς.
Tr 788	Λοκρῶν ὄρειοι πρῶνες Ὅμηρος Λοκρῶν δ’ ἡγεμόνευεν Ὀιλῆος ταχὺς Αἴας· Λοκρῶν οἳ ναίουσι πέρην ἱερῆς Εὐβοίης.
Tr 789	ἐπεὶ δ’ ἀπεῖπεν ἀπέκαμεν, ἀπηγόρευσεν ἑαυτόν, ὑπερκέκμηκεν, ἀπείρηκεν πρὸς τὰς ὀδύνας ἐπὶ γῆς κυλιόμενος.
Tr 791	ἐνδατούμενος σφοδρῶς λοιδορούμενος· ἐνδα‐ τεῖσθαι γὰρ σφοδρῶς ἐσθίειν. λοιδορῶν, μεμφόμενος, κατὰ μέρος τῶν λεγομένων ἀνακαλῶν· ἐνδατεῖσθαι γὰρ τὸ μερίσασθαι, ἡ δὲ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν δαινυ‐
5	μένων. ἄλλως: ἐνδατούμενος νῦν σφόδρα κακῶς λέγων, δυσφημῶν, συνεχῶς μεμφόμενος, ἐπαρώμενος· ἔνιοι δὲ
5	γράφουσιν ἐμματούμενος ἀντὶ μασώμενος.	323
Tr 793	κατακτήσαιτο πλεονάζει ἡ κατὰ καὶ ἔστι κτή‐ σαιτο ἀντὶ τοῦ ἔσχεν.
Tr 794	τότ’ ἐκ προσέδρου ὅτε ἀπέκαμεν κυλιόμενος τότε ἀνατείνας τὸν ὀφθαλμὸν διὰ τῆς 〈κατα〉κεχυμένης τοῦ σώματος λιγνύος εἶδέν με δακρυρροοῦντα· λιγνύος δὲ ἢ τῆς παρακειμένης ἀναθυμιάσεως καὶ καπνοῦ ἢ
5	τῆς παρακειμένης καὶ περικεχυμένης αὐτὸν φλογώδους νόσου.
Tr 799	ἆρον προστακτικῶς.
Tr 801	εἰ δ’ οἶκτον ἴσχεις ἀλλά μ’ ἔκ γε τῆσδε ἐνῄσχυται γὰρ αὐτοῦ θανεῖν μὴ ἐγγελασθῇ ὑπὸ τῶν Οἰχαλίων.
Tr 805	βρυχώμενον σπασμοῖσι ἀνοιμώζοντα μεγάλως ἐκ τῶν σπασμῶν.
Tr 808	ποίνιμος ἡ τιμωρός, ἡ ποινὴν ἀπαιτοῦσα.
Tr 810	θέμις δ’ ἐπεί μοι τὴν θέμιν θέμις δέ ἐστιν ἡμᾶς καταρᾶσθαί σοι ἐπεὶ σὺ προτέρα τὴν θέμιν ἀπέρ‐ ριψας καὶ παρεῖδες· ἐὰν δὲ προὔλαβες ἀντὶ τοῦ φθά‐ σασα τὴν θέμιν [καὶ] οὐκ ἐξεδέξω ἕως τι κατὰ τὸ
5	δίκαιον πράξῃς.
Tr 813	τί σῖγ’ ἀφέρπεις; σῖγα ἐπιρρηματικῶς ἀντὶ τοῦ σιωπηλῶς τουτέστι διὰ τί οὐδὲν ἀποκρίνῃ πρὸς τὸν Ὕλλον;
Tr 814	ξυνηγορεῖς συνᾴδεις, συμφωνεῖς.
Tr 815	οὖρος ὀφθαλμῶν ἐμῶν εἴθε οὖρος καλὸς ἐπιπνεύσειεν αὐτῇ ἀπιούσῃ ἵνα μηκέτι αὐτὴν ἴδοιμι· τροπικῶς δὲ τὸ οὖρος ὡς ἐπὶ νεὼς ἀντὶ τοῦ οὐριοδρο‐
Tr 815	μείτω.	324
Tr 817	ὄγκον γὰρ ἄλλως ὀνόματος τί γὰρ μάτην ἐπαιρόμεθα τῷ τῆς μητρὸς ὀνόματι οὐδὲν ἄξιον αὑτῆς διαπραξαμένης ὧν 〈ἡ〉 φύσις καὶ ὁ θεσμὸς ἀπῄτει; τρέφειν ἀντὶ τοῦ ἔχειν.
Tr 821	ἴδ’ οἷον, ὦ παῖδες ὁ χορὸς πρὸς ἀλλήλας διαλέγεται περὶ τοῦ δεδομένου μαντείου τῷ Ἡρακλεῖ ἐν τῇ Δωδώνῃ ὅτι νῦν ἀπέβη· τὸ δὲ οἷον ἀντὶ οἵως [οἷον], ὁρᾶτε, ὦ φίλαι, οἵως ἡμῖν ἀθρόως συνέπεσεν
5	καὶ εἰς οἷον κακὸν ἀπέβη τὸ ἔπος 〈τὸ〉 ἐκ τῆς μαν‐ τείας πάλαι χρησθέν· προσέμιξεν δὲ ἀντὶ τοῦ προσ‐ ερράγη ὀξέως. προσέμιξεν προσερράγη.
Tr 823	τᾶς παλαιφάτου προνοίας γράφε παλαιφοίβου ἵν’ ᾖ τῆς πάλαι μαντευσαμένης· φοιβᾶσθαι γὰρ τὸ μαντεύεσθαι.
Tr 824	ὅ τ’ ἔλακεν ὅπερ ἐφθέγξατο, ἐπειδὰν ἐνιαυ‐ τὸς παρέλθοι τότε διαδοχὴν γενέσθαι τῶν πόνων τῷ Ἡρακλεῖ τῷ Διὸς παιδί· ἀναδοχὰν δὲ ἀνάπαυσιν, ἀνα‐ κωχήν [ἀναδοχήν].
5	τελεόμηνος ὁ ἐνιαυτὸς ὁ τέλειον ἔχων τὸ δωδε‐ κάμηνον· καὶ ἄροτος ὁ ἐνιαυτὸς ἀπὸ τοῦ ἅπαξ κατ’ ἐνιαυτὸν ἀροῦν.
Tr 827	αὐτόπαιδι γνησίῳ παιδί.
Tr 828	καὶ τάδ’ ὀρθῶς ταῦτα δέ, τὰ χρησθέντα, ἀσφαλῶς νῦν ἡμῖν ἀποβαίνει· τροπικῶς δὲ κατουρίζει ὥσπερ οὐρίῳ πνεύματι προσορμεῖ ἡμῖν κατ’ ὀρθὸν ἀνυόμενα.
5	κατουρίζει προσπνεῖ.	325
Tr 829	πῶς γὰρ ἂν ὁ μὴ λεύσσων πῶς γὰρ ὁ μη‐ κέτι ὁρῶν τὸ φῶς παρὰ Εὐρυσθέως κελεύοιτο;
Tr 831	εἰ γάρ σφε Κενταύρου εἰ γὰρ αὐτόν, τὸν Ἡρακλέα, τὸ αἷμα τὸ θανάσιμον τοῦ Κενταύρου περι‐ έχει πλευρᾷ προστακέντος ἰοῦ πῶς ἂν ἕτερον ἥλιον ἢ τὰ νῦν ἴδοι;
5	φοινία νεφέλα τὸ αἷμα τὸ θανάσιμον.
Tr 832	χρίει δολοποιός χρίει δὲ τὸ ἱμάτιον τῷ αἵ‐ ματι ἡ ἀνάγκη τῆς Δηιανείρας ἡ μετὰ δόλου τεχνησα‐ μένη· ἠνάγκασται γὰρ ὑπὸ ζήλου δι’ οὗ ἤρα τῷ δόλῳ τοῦτο τεχνήσασθαι.
Tr 834	ὃν τέκετο θάνατος τοῦτον, τὸν ἰόν, ἐγέν‐ νησεν ὁ αἰόλος δράκων, μᾶλλον δὲ ὁ θάνατος. δράκων ἡ ὕδρα.
Tr 835	ἀέλιον ἀντὶ τοῦ ἡμέραν.
Tr 838	προστετακὼς φάσματι προσκεκολλημένος τῷ ἰῷ τῆς ὕδρας, τοῦτο δὲ καθ’ ἑαυτό· αἰτιατικὴν γὰρ ἐπιφέρει. ἄλλως: προσκεκολλημένος τῷ ἰῷ [ἢ] τῷ ὀλεθρίῳ παρὰ τὸ πεφονεῦσθαι· φάσματι τουτέστι τῷ
5	ἱματίῳ τῷ κεχρισμένῳ τῷ φαρμάκῳ τῆς ὕδρας τουτ‐ έστι τῇ χολῇ. μελαγχαίτα τ’ \| ἄμμιγα τοῦ δασυτρίχου· καὶ ἅμα τῷ φάσματι τῆς ὕδρας καὶ τὰ κέντρα τοῦ Νέσσου αἰκίζει αὐτόν· δῆλον δὲ ὅτι φοίνια [τὰ] κέντρα τοῦ
10	Νέσσου λέγει [δὲ] τὸ αἷμα αὐτοῦ 〈τὸ〉 συμμεμιγμένον
10	τῇ χολῇ τῆς ὕδρας.	326
Tr 840	δολόμυθα ὅτι τοῖς δολίοις τοῦ Νέσσου λόγοις ἀπατηθεῖσα τετόλμηκεν. ἄλλως: φοίνια δολόμυθα: τὰ δόλια φάρμακα· καὶ γὰρ ἕτερά τινα ἐκέλευσεν αὐτῇ συμμῖξαι τῷ αἵματι ὡς ὀπίσω εἶπεν.
5	ἐπιζέσαντα ἐπιχυθέντα, ἀνακαχλάσανα ἐκ τῆς θέρμης τοῦ πυρός.
Tr 841	ὧν ἅδ’ ἁ τλάμων ὧν τὴν βλάβην ὁρῶσα ἡ Δηιάνειρα τοῖς οἴκοις συμβᾶσαν αὐτὴν μὲν ἐξ ἀρχῆς οὐ συνεῖδεν ἐκ κατασκευῆς δὲ τοῦ Νέσσου καὶ τῆς τούτου φωνῆς γενομένην ὡς δῆθεν ἐπὶ τῷ διαλλάττειν
5	αὐτῇ τὸν Ἡρακλέα λίαν ὀδύρεται καὶ στένει. ἄλλως: ὧν, τῶν νεωστὶ δρωμένων 〈καὶ〉 συμβάντων κακῶν, τὴν ἀμέλλητον βλάβην ὁρῶσα συμβᾶσαν τοῖς οἴκοις Δηιάνειρα τὰ κακὰ μὲν ἐξ ἀρχῆς αὐτὴ οὐ συνεῖδεν ἀπὸ γνώμης δὲ ἑτέρας τοῦ Νέσσου γενόμενα ὡς δῆθεν
10	ἐπὶ τῷ διαλλάττειν τὸν Ἡρακλέα· ἄοκνον δὲ τὴν ὀξεῖαν καὶ ἀμέλλητον· ἢ πολύοκνον ὅ ἐστι πολύφοβον, κατ’ ἐπίτασιν δὲ τὸ α.
Tr 842	νέων \| ἀισσόντων νεωστὶ προσβαλλόντων.
Tr 843	οὔτι \| προσέβαλεν οὐκ ἔγνω, οὐ συνῆκεν.
Tr 844	τὰ δ’ ἀπ’ ἀλλοθρόου ἀλλοφώνου, ὅτι ἀπὸ τῆς Νέσσου φωνῆς γέγονεν ἡ κατὰ Ἡρακλέα συμφορά· οἷον τῆς ἄλλα εἰπούσης καὶ οὐ τὰ ἀληθῆ· ἢ ἀλλοφώ‐ νου ὡς ἠλλαγμένην τοῦ Νέσσου φωνὴν ἔχοντος.
5	ἀπὸ τοῦ Νέσσου.
Tr 846	ὀλεθρίαις ξυναλλαγαῖς ἢ ὀλεθρίαις καὶ ἐπι‐ βλαβέσι φιλίαις ἢ ἐπεὶ ἀντὶ τοῦ ἰδίου θανάτου 〈ὁ〉
Tr 846	Νέσσος ἀντήλλαξεν αὐτῇ τὸ αἷμα· ἢ ὅτι ὁ μὲν Νέσσος εἶπεν αὐτῇ πόθου καὶ διαλλαγῆς ἐργαστήριον εἶναι τὸ	327
5	φάρμακον γέγονε δὲ ὄλεθρος Ἡρακλέους.
Tr 847	ἦ που ὀλοὰ στένει ὄντως δὴ ἡ ἀθλία κατα‐ στάζει καὶ καταβρέχει πολλῶν δακρύων ἀφρόν· ἐμφαν‐ τικὸν 〈δὲ〉 τὸ ἄχνα διὰ τὸ πλῆθος· χλωρὰν οὖν ἄχναν τὸν νεαρὸν ἀφρόν.
5	ὀλοὰ ἡ δυστυχὴς ἢ ἡ τοῦ ὀλέσθαι ἀξία.
Tr 848	ἀδινῶν ἀθρόων ἢ πολυθρηνήτων.
Tr 849	δακρύων ἄχναν περιφραστικῶς τὰ δάκρυα. ἄχναν τὸν ἀφρόν.
Tr 850	ἁ δ’ ἐρχομένα μοῖρα ἡ προσδοκωμένη κακο‐ μοιρία τοῦ Ἡρακλέους ἐμφαίνει μεγάλην ἑτέραν ἄτην· προσδοκῶσι δὲ ὅτι ἀπολλυμένου Ἡρακλέους αὐτόχειρ ἑαυτῆς γενήσεται.
Tr 851	δολίαν δόλῳ γὰρ αὑτὴν καὶ λάθρᾳ ἀναιρήσει.
Tr 852	ἔρρωγεν παγά ἀντὶ τοῦ πάρεστιν ἡμῖν δα‐ κρύειν ὡς ἀπὸ πηγῆς κρουνηδόν· ἐκτέταται γὰρ τὸ κακὸν καὶ πανταχοῦ διαβήσεται ἡ κατὰ τὸν Ἡρακλέα συμφορά.
Tr 853	ὦ πόποι φεῦ, φεῦ, κακόν, φησί, γέγονε τῷ Ἡρακλεῖ οἷον οὐδὲ παρὰ τοῖς πολεμίοις ἀνοίκτιστον σιωπηθήσεται· τὸ γὰρ οὔπω ἀντὶ τοῦ οὐχί· ἢ οὕτως, οἷον κακόν, φησίν, οὐδέποτε ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν συνέβη
5	τῷ Ἡρακλεῖ τοῦτο ἀπὸ τῶν ἰδίων αὐτῷ γεγένηται.
Tr 855	ἀπέμολε πάθος ἀντὶ τοῦ ἀπομόλοι οἷον οὐ‐ δέποτε ἀπὸ τῶν πολεμίων γένοιτο.
Tr 856	ἰὼ κελαινὰ λόγχα κελαινὴν εἶπεν τὴν λόγχην
Tr 856	διὰ τὸν ἐξ αὐτῆς ἀποτελούμενον θάνατον, μέλας δὲ ὁ θάνατος· δυσφορεῖ δὲ ἐπὶ τῷ αἰχμάλωτον εἰλῆφθαι τὴν Ἰόλην· διὰ γὰρ ταύτην ἡ συμφορά· λόγχα δὲ	328
5	δορὸς περιφραστικῶς ἡ λόγχη, προμάχου δὲ τοῦ προ‐ βεβλημένου, τὸ δὲ λόγχα πρὸς τὸ αἰχμᾷ· ὁ δὲ λόγος, ὦ θανατοποιὲ λόγχη ἥτις τότε ἀνελοῦσα τὸν Εὔρυτον ἐνταῦθα τὴν Ἰόλην ἤγαγες ἐκ τῆς ὑψηλῆς Οἰχαλίας ὡς εἴθε μήποτε· τουτέστι φεῦ τῆς λόγχης ἐκείνης ἐν ᾗ
10	ἐπόρθησε τὴν Οἰχαλίαν ὁ Ἡρακλῆς ἵνα ἐνέγκῃ τὴν Ἰόλην· διὰ γὰρ ταύτην ἡ συμφορὰ ἐγένετο· τὸ δὲ ἄρθρον τῷ λόγχη συναπτέον, ἥτις λόγχη. προμάχου δορός τὸ προμάχου ἐπὶ τοῦ Ἡρακλέους ληπτέον οἷον τοῦ πρὸ πάντων μαχομένου· τὸ νύμφαν
15	δὲ συναπτέον τῷ τάνδε.
Tr 857	θοὰν ἀντὶ τοῦ θοῶς· τινὲς δὲ τὴν ταχέως νυμφευθεῖσαν.
Tr 858	αἰπεινᾶς ἐν ὕψει κειμένης.
Tr 859	αἰχμᾷ νόμῳ πολέμου.
Tr 860	ἁ δ’ ἀμφίπολος Κύπρις ὁ νοῦς, ἡ δὲ Κύπρις ἦν ἄρα φανερῶς ἡ πάντων τούτων ἐργάτις εἰς ἔρωτα Ἰόλης βαλοῦσα τὸν Ἡρακλέα. ἡ ὑπηρετησαμένη τῷ Ἡρακλεῖ πρὸς τὸν ἔρωτα.
Tr 861	πράκτωρ πρακτική.
Tr 862	πότερον ἐγὼ μάταιος ὁ χορὸς τῆς τροφοῦ ἀκούων θρηνούσης ἐπὶ τῇ ἀναιρέσει τῆς Δηιανείρας φησὶ τοῦτο, ἆρα ἀναίσθητός εἰμι 〈ἢ〉 κατακούω θρήνου τινός;
Tr 866	οὐκ ἄσημον ἀλλὰ δυστυχῆ οὐ μικρὸν ἀλλὰ μέγαν καὶ ἐξάκουστον· τοῦτο δὲ ὡς ᾐσθημένη μεί‐
Tr 866	ζονος βοῆς.	329
Tr 867	καί τι καινίζει στέγη ἔοικέ τι νεώτερον ἔχειν ὁ οἶκος.
Tr 868	ξύνες δέ ἀντὶ τοῦ τῆσδε ἄκουσον· παρὰ τὸ ἔθος γὰρ κατεστυγνακυῖα πρόσεισιν. ἀλλήλαις παρακελεύονται αἱ ἀπὸ τοῦ χοροῦ.
Tr 872	τὸ πόμπιμον τὸ πεμφθέν, λέγει δὲ τὸν χιτῶνα.
Tr 874	βέβηκε Δηιάνειρα βέβηκε, φησίν, ἡ Δηιά‐ νειρα εἰς Ἅιδου οὐ τοῖς ποσὶ βεβηκυῖα· τὸ γὰρ σῶμα οὐκ ἄπεισιν εἰς Ἅιδου.
Tr 876	οὐ δήποθ’ ὡς θανοῦσα; κατ’ ἐρώτησιν, οὐχὶ ὡς θανοῦσα βέβηκεν; 〈θανοῦσα〉 δὲ ἐπεὶ καὶ ζῶντά ἐστί που πορευθῆναι.
Tr 879	σχετλιώτατα σχετλιώτατα ἦλθε πρὸς τὴν ἀναίρεσιν τουτέστιν ὡς ἄν τις ἰδὼν ἢ ἀκούσας σχετλι‐ άσειεν τὴν πρᾶξιν. εἰπὲ τῷ μόρῳ τίνι θανάτῳ συνέπεσεν ἀντὶ τίνι
5	τρόπῳ ἐτελεύτησεν;
Tr 881	αὑτὴν διηίστωσεν αὐτὴ ἑαυτὴν ἀφανῆ ἀπὸ τοῦ βίου ἐποίησεν.
Tr 882	τίς θυμὸς ἢ τίνες \| νόσοι τίνι θυμῷ χρησα‐ μένη ἑαυτὴν ἀνεῖλεν ἢ τίς νόσος, φησίν, ἀνεῖλε τὴν Δηιάνειραν; ἀντὶ τίνα θυμὸν εἶχεν τότε;
5	τίς θυμὸς συνεῖλεν;
Tr 883	τάνδ’ αἰχμὰν \| βέλεος περιφραστικῶς τὸ βέλος· βέλος δὲ εἶπεν τὴν Δηιάνειραν ὅτι τρόπον βέλους ἀνεῖλεν ἑαυτήν· ἢ ἥτις ὡς βέλος ἰοβόλον μέγα κακὸν
Tr 883	προσετρίψατο τῷ Ἡρακλεῖ.	330
Tr 885	πρὸς θανάτῳ θάνατον τὸν ἑαυτῆς πρὸς τῷ Ἡρακλέους.
Tr 888	ἐπεῖδες, ὦ ματαία τεθέασαι τὴν ἐκείνης τόλμαν; ἐκαρτέρησας ἰδεῖν τὴν ὠμότητα; οὕτως γὰρ εἶπεν τὴν ὕβριν· καὶ νῦν δὲ τὸ ματαία κατὰ ἀντίφρασιν ἀντὶ τοῦ ὦ μελέα· καὶ Ὅμηρος γὰρ τὸ μάταιον μέλεον
5	καλεῖ οὐ μέν τοι μέλεος εἰρήσεται αἶνος.
Tr 891	ταῦτα τῇ χειρὶ ἑαυτῆς διεπράξατο.
Tr 892	τί φωνεῖς; ἀντὶ τοῦ ἄπιστα λέγεις. σαφηνῆ ἀληθῆ.
Tr 894	ἁ νέορτος ἅδε νύμφα ἡ νεωστὶ ἐνταῦθα ὁρμήσασα Ἰόλη· ἀνέορτος δὲ ἀντὶ τοῦ αἰσχρὰ καὶ ἀπρεπής.
Tr 898	κτίσαι κατασκευάσαι καὶ ποιῆσαι· καλῶς δὲ ὡς ἐπὶ μεγάλῳ τολμήματι εἶπεν τὴν λέξιν.
Tr 899	οὕτως ἀκριβῶς διηγήσομαί σοι τὸ πρᾶγμα ὡς πεισθῆναί σε ὅτι ἀληθῆ λέγω.
Tr 901	κοῖλα γράφε κοινά, ἢ τὰ τοῦ θανάτου ἢ τὰ αὑτῆς καὶ τὰ αὐτοῦ.
Tr 902	στορνύνθ’ τὸν Ὕλλον στρωννύντα.
Tr 905	ἐρήμη χήρα. κλαῖε δ’ ὀργάνων ὅτου \| ψαύσειεν καὶ 〈εἰ〉 ἥπτετό τινος ἐργαλείου ὧν εἴωθε μεταχειρίζεσθαι συνόντος αὐτῇ τοῦ Ἡρακλέους οἷον ἱστοῦ ἤ τινος τοιούτου
5	ὠδύρετο ὡς λοιπὸν καταλιμπάνουσα αὐτά· ἱστοῦ δὲ ἴσως ἐφήπτετο διὰ τὸν κατασκευασθέντα πέπλον ἐπὶ
5	συμφοραῖς. ὀργάνων ἢ τῶν ἱστουργικῶν ἢ τῶν ἐργαλείων οἷς τὸν πέπλον ἔχρισεν.	331
Tr 907	ἄλλῃ δὲ κἄλλῃ ἀντὶ τῇδε κἀκεῖσε.
Tr 911	ἐπεὶ μηκέτι ἔμελλεν παῖδας τίκτειν ἤτοι σχήσειν· ὅτι τοῦ λοιποῦ οὐ γενήσονται συνουσίαι πρὸς τὸν Ἡρακλέα εἰς παιδοποιίαν· οὐσίας δὲ κοίτας, συνουσίας.
Tr 914	ἐπεσκιασμένη περικεκαλυμμένη, κρύπτουσα.
Tr 915	φρούρουν ἐφύλαττον. δεμνίοις \| τοῖς Ἡρακλείοις ἔνθα συνεκάθευδον· ἄλλο γὰρ ἦν ὅπερ ἐστόρεσεν ὁ Ὕλλος.
Tr 917	ἐπενθοροῦς’ ἄνω ἐναλλομένη ἄνω εἰς τὴν κλίνην.
Tr 922	εὐνήτριαν εὐναζομένην, κοιμωμένην.
Tr 925	πρὸς τῷ στήθει γὰρ ἐπερονῶντο αἱ γυναῖκες. ἐκ δ’ ἐλώπισεν ἐγύμνωσεν, ἐξέδυσεν· λῶπος γὰρ τὸ ἱμάτιον.
Tr 928	τῷ παιδὶ τῷ Ὕλλῳ τῷ παιδὶ τῆς τοιαῦτα τολμώσης.
Tr 929	κἀν ᾧ καὶ ἐν ᾧ· καὶ ἐν ὅσῳ διετρέχομεν πρὸς τὸν Ὕλλον εἶτα πάλιν πρὸς τὴν Δηιάνειραν ἔφθασεν ἑαυτὴν ἀνελοῦσα.
Tr 931	ὑφ’ ἧπαρ καὶ φρένας περὶ τὸ ἧπαρ γὰρ φρένες εἰσὶ παχεῖαι· Ὅμηρος ὅθι [τε] φρένες ἧπαρ ἔχουσιν.
Tr 932	ἔγνω γὰρ κατὰ ποῖον τρόπον τοῦτο ἐποίησεν
Tr 932	ἡ μήτηρ αὑτοῦ· συνεῖδεν ὡς ὀργισθεῖσα ἐπὶ τῷ ἠπα‐ τῆσθαι παρὰ τοῦ Νέσσου τὸ ἔργον τοῦτο διεπρά‐ ξατο.	332
Tr 937	ἀμφί νιν περὶ αὐτήν, τὴν μητέρα.
Tr 939	πλευρὰν παρεὶς ἔκειτο παρείς, ἐκτείνας ἑαυ‐ τὸν ἢ προσκολλήσας ὠδύρετο ὅτι αὐτὴν ματαίως ᾐτιά‐ σατο ὡς κακοήθως ἀποστείλασαν [αὐτὴν] τὸν χιτῶνα.
Tr 943	ὥστ’ εἴ τις δύο \| ἢ καὶ πλέους τῶν ἀνθρω‐ πίνων ἀδήλων ὄντων ἀνόητοί εἰσιν οἱ λογιζόμενοι δύο ἢ καὶ πλείους ἡμέρας καὶ οὐ προσδοκῶντες καθ’ ἑκάστην ὥραν τὸν θάνατον· πολλάκις γὰρ λύπῃ τινὶ
5	ἢ δυστυχίᾳ περιπεσόντες ἑαυτοὺς ὑπεξάγουσι τοῦ βίου παραχρῆμα καὶ οὐκ ἀναμένουσι τὴν ἐπιοῦσαν ἡμέραν ὡς καὶ Δηιάνειρα.
Tr 947	πότερ’ ἂν πρότερα ποῖα, φησί, στένω, τὰ κατὰ τὸν Ἡρακλέα ἢ τὰ κατὰ τὴν Δηιάνειραν;
Tr 948	πότερα μέλεα περαιτέρω ποῖα χαλεπώτερα καὶ περαιτέρω δεινότητος;
Tr 949	δύσκριτ’ δυσκατάληπτά ἐστιν ἰσομέγεθα ὄντα.
Tr 950	τάδε μὲν ἔχομεν τὰ μὲν κατὰ τὴν Δηιάνειραν αὐταῖς ὄψεσιν ἔξεστι θεωρεῖν ἐν τῷ οἴκῳ τὰ δὲ κατὰ τὸν Ἡρακλέα ἐκδεχόμεθα.
Tr 952	κοινὰ δ’ ἔχειν τε καὶ μέλλειν κοινὰ δέ ἐστι τὰ ἀμφοτέρων κακὰ καὶ τὰ μὲν ἔχομεν τὰ δὲ μέλλομεν. ἴσον δέ ἐστι τὸ ἔχειν κακὰ καὶ τὸ προσδοκᾶν.
Tr 953	εἴθ’ ἀνεμόεσσά τις ἀνεμόεσσα αὔρα περι‐ φανὴς ἄνεμος, ἔπουρος οὔριος, ἑστιῶτις κατοικίδιος·
Tr 953	ὁ δὲ νοῦς, εἴθε ὡς ἕστηκα πνεύσειεν ἄνεμος οὔριος ἐπὶ τῆς οἰκίας ἵνα με λαβὼν ταύτης ἀπαγάγοι τῆς	333
5	ἑστίας καὶ ἀποχωρίσειεν ὅπως μὴ παραχρῆμα ἀποθάνω θεασαμένη τὸν Ἡρακλέα κακῶς διακείμενον· τοῦτο δὲ λέγει ὡς μὴ καρτεροῦσα ἰδεῖν τὰς συμφοράς.
Tr 954	ἑστιῶτις ἐπὶ τοῦ οἴκου τούτου.
Tr 955	ἀποικίσειεν ἐκ τόπων ἀποχωρίσειεν ἐκ τού‐ των τῶν τόπων.
Tr 957	ταρβαλέα μὴ ἐνεγκοῦσα τὴν θέαν.
Tr 959	δυσαπαλλάκτοις δυσιάτοις.
Tr 960	χωρεῖν πρὸ δόμων λέγουσιν λέγουσι [τι] παμμέγεθές τι κακὸν πλησίον που τῆς οἰκίας χωρεῖν δυσιάτους ὀδύνας ἡμῖν ἐφελκόμενον.
Tr 961	ἄσπετον μέγα καὶ ἄπιστον.
Tr 963	προὔκλαιον ὀξύφωνος ἀντὶ τοῦ προκλαίουσιν· ὁ χορὸς αἰσθάνεται τοῦ Ἡρακλέους πλησίον φερομένου καὶ πλῆθος θρηνούντων ἐπακολουθούντων αὐτῷ.
Tr 964	ξένων γὰρ ἐξόμιλος ἐκ τῆς βαδίσεως συνῆκεν τὸ φαινόμενον ἄθροισμα ξένων ἀνδρῶν εἶναι· οἷον βάδισις ξένων ἀνδρῶν ἐστι καὶ ἄλλου πλήθους συν‐ έστηκεν.
Tr 965	πᾷ δ’ αὖ φορεῖ νιν; ποῦ, φησί, καὶ φέρει αὐτὸν ὁ ὅμιλος; ὡς γὰρ ὑπὲρ φίλου κηδομένην ἄψο‐ φον φέρει τὴν βάσιν.
Tr 968	ἄναυδος μηδὲ φωνὴν προέσθαι δυνάμενος.
Tr 970	τί χρὴ θανόντα νιν τί, φησί, δεῖ κρῖναι περὶ αὐτοῦ καὶ τί ἄν τις δοξάσειεν; πότερον τέθνηκεν ἢ ὕπνῳ βεβάπτισται;
Tr 971	Ὕλλος ἀπαντήσας τῷ πατρὶ θρηνεῖ.
Tr 973	τί δὲ μήσομαι; τί τεχνάσομαι ὅπως σῳθείης;	334
Tr 974	σίγα, τέκνον γέρων τις ἀκολουθῶν τῷ Ἡρα‐ κλεῖ ἀπὸ Εὐβοίας πρὸς τὸν Ὕλλον φησί, μὴ ἀνεγείρῃς αὐτόν· τοῦτο γὰρ αἴτιον ὀδύνης τοῖς κάμνουσιν.
Tr 975	ὠμόφρονος ἐκ τῶν ὀδυνῶν ἠγριωμένου.
Tr 976	ζῇ γὰρ προπετής προπετὴς εἰς τὸν θάνατον προνενευκὼς ἢ παρειμένος· εἰς τὴν γῆν πεσὼν ἢ ἐπὶ πρόσωπον κοιμώμενος ἢ καὶ μόνον κείμενος.
Tr 980	φοιτάδα τὴν μανιώδη.
Tr 981	ἀλλ’ ἐπί μοι μελέῳ ἀλλ’ ἐνθουσιᾷ μοι τῷ μελέῳ ἡ φρὴν διὰ τὸ ἄπλετον βάρος· ἐν ἐπιθυμίᾳ, φησίν, ἔχω τὸ βάρος καὶ σιωπᾶν οὐ δύναμαι.
Tr 983	ὦ Ζεῦ, \| ποῖ γᾶς ἥκω; Ἡρακλῆς ὡς ἐξαναστὰς καὶ ἀγνοῶν ποῦ μετενήνεκται.
Tr 987	βρύκει ἐσθίει με ἡ νόσος καὶ ἀναλίσκει.
Tr 988	ἆρ’ ἐξῄδης πρὸς τὸν Ὕλλον λέγει, ἆρα, φησίν, ὅσον ἦν κέρδος τὸ σιωπᾶν ἔγνως καὶ μὴ δια‐ σκεδάσαι τὸν ὕπνον;
Tr 991	οὐ γὰρ ἔχω πῶς ἄν ἀδυνάτως ἔχω καρτερεῖν ἐπὶ τηλικούτῳ κακῷ.
Tr 993	ὦ Κηναία κρηπίς κρηπὶς τὸ ἔδαφος, περι‐ φραστικῶς δὲ ἀντὶ τοῦ ὦ Κήναιον· μέμφεται δὲ τῷ τόπῳ ὅτι οὐκ ἐπὶ αἰσίοις αὐτῷ γέγονεν τὰ ἐκεῖ θύ‐ ματα· οἵαν οὖν, φησί, χάριν ἀπὸ τῶν θυμάτων
5	διεπράξω.
Tr 997	οἵαν μ’ ἄρ’ ἔθου λώβαν οἵαν μοι, φησί, προσετρίψω βλάβην, ὦ Ζεῦ, τὴν ταῖς μανίαις ἀκμά‐ ζουσαν· λέγει δὲ ταῦτα ἀφορῶν εἰς τὸ ἑαυτοῦ σῶμα.
Tr 999	ἀκήλητον ἀνίατον, ἀκαταπράυντον· ἀπὸ κοι‐
Tr 999	νοῦ δὲ τὸ ὤφελον.	335
Tr 1000	καταδερχθῆναι θεωρῆσαι, ἰδεῖν τὴν ἀκμὴν τῆς μανίας.
Tr 1001	τίς γὰρ ἀοιδός τίς, φησίν, ἐπῳδὸς ἢ ἰατρὸς διὰ χειρῶν τὴν τέχνην τῆς ἰατρικῆς ἐνδεικνύμενος θεραπεύσει τὸ πάθος μου εἰ μὴ ὁ Ζεὺς βούλοιτο;
Tr 1004	θαῦμ’ ἂν πόρρωθεν ἥδιστα ἂν καὶ εἰ μα‐ κρόθεν μεταπέμψαιτό τις τὸν θεραπεύσοντα θεασαίμην μεταπεμψαμένων ὑμῶν.
Tr 1005	δύσμορον γράφε ὕστατον. εὐνάσαι ἢ τὸ καθευδῆσαι ἢ τὸ ἀποθανεῖν.
Tr 1006	πᾷ μου ψαύεις; ὡς ἐφαπτομένου αὐτοῦ τοῦ παιδὸς ἐπὶ τῷ γνῶναι πῶς ἔχει τῷ σώματι· ποῖ ψαύεις ἀντὶ τοῦ παῦε ψηλαφῶν καὶ μεταφέρων τῇδε κἀκεῖσε τὸ σῶμά μου.
5	ποῦ προσάγεις τὰς χεῖρας;
Tr 1008	ἀντέτροφας ὅ τι ἂν ἡσυχάσῃ τοῦ κακοῦ τούτου πάλιν κινήσας ἀνέτρεψας οἷον ὅ τι ἂν τῶν ὀδυνῶν μύσῃ τοῦτο διήγειρας.
Tr 1009	ἧπταί μου τὸ κινηθῆναι ὑπὸ σοῦ καθ‐ ήψατό μου. ἥδ’ αὖθ’ ἕρπει ἡ νόσος, φησί, πάλιν ἐπίκειται.
Tr 1010	πόθεν ἔστ’, ὦ \| πάντων Ἑλλάνων οὐ πρὸς τοὺς φέροντάς φησιν ἀλλὰ καθόλου πρὸς πάντας τοὺς εὐεργετηθέντας πρῴην ὑπ’ αὐτοῦ· ποῦ, φησίν, ἆρα ἐστέ, ὦ πάντων Ἑλλήνων ἀδικώτατοι τουτέστιν ἀχα‐
5	ριστότατοι, οὓς ἐγὼ πῇ μὲν κατὰ θάλατταν πῇ δὲ ἐν
5	γῇ ἔσῳζον, πάντα τόπον καθαίρων ὑπὲρ σωτηρίας ἐκείνων ἐγγὺς θανάτου ἐγενόμην; τὴν δὲ ἐκ τόπου σχέσιν εἶπεν ἀντὶ τῆς ἐν τόπῳ ὡς σχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη	336
10	ἀντὶ τοῦ σχεδόν. πόθεν ἀντὶ ποῦ.
Tr 1013	ὠλεκόμαν ἔκαμνον καὶ ἐγγὺς θανάτου ἐγενόμην. καὶ νῦν ἐπὶ τῷδε νοσοῦντι καὶ νῦν, φησίν, οὐ‐ δεὶς ἐκείνων ἐπ’ ἐμοὶ νοσοῦντι οὐ πῦρ, οὐ ξίφος
5	σωτήριον προσαγαγὼν ἀπαλλάξει με τοῦ ζῆν; τῷδε δεικτικῶς ἀντὶ ἐμοί.
Tr 1014	οὐ πῦρ λείπει προσαγαγών. ὀνήσιμον ὠφελήσιμον, σωτήριον.
Tr 1016	οὐδ’ ἀπαράξαι οὐδεὶς ἐκείνων, φησί, βού‐ λεται ἐλθὼν τὴν κεφαλήν μου ἀποτεμεῖν καὶ ἐλευ‐ θερῶσαι τοῦ μοχθηροῦ βίου.
Tr 1018	εἷς τῶν γερόντων ἀκολουθῶν ἐξ Εὐβοίας τῷ Ἡρακλεῖ πρὸς τὸν Ὕλλον φησί. τοὖργον τόδε μεῖζον ἀνήκει τὸ βοηθῆσαι ἢ βαστάξαι τὸν Ἡρακλέα μεῖζόν ἐστιν ἢ κατ’ ἐμέ·
5	ἀνήκει δὲ ἀντὶ ὁρμᾷ· ὤξυνται μεῖζον, φησίν, ἢ κατὰ τὴν ἐμὴν δύναμιν· τοὖργον δὲ τὴν νόσον φησί.
Tr 1019	σὺ δὲ σύλλαβε σὺ γὰρ νέος εἶ καὶ ὀξύτερόν σοι τὸ ὄμμα πρὸς τὸ σῴζειν τὸν πατέρα μᾶλλον ἢ δι’ ἐμοῦ.
Tr 1020	ἔμπλεον ὀξύτερον. ψαύω μὲν ἔγωγε εἰ τὸ κατασχεῖν αὐτὸν ἰᾶται
Tr 1020	ἰδοὺ ἐφάπτομαι αὐτοῦ, ἴσθι δέ, φησίν, ὅτι τὴν λαθί‐ πονον ἴασιν τῶν ὀδυνῶν οὔτε διὰ στόματος οὔτε	337
5	ἔξωθεν προσάπτειν δύναμαι· οὐκ οἶδα γάρ· τοιαῦτα γὰρ ἀλγήματα δίδωσιν ὁ Ζεύς.
Tr 1021	λαθίπονον δ’ ὀδυνᾶν λείπει φάρμακον. τὴν ὀδύνην τοῦ βίου αὐτοῦ τὴν λαθίπονον ἐξ‐ ανύσαι οὐ δύναμαι. οὔτ’ ἔνδοθεν οὔτε θύραζε οὔτε ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὔτε
5	ἀπό τινος τῶν ξένων δύναμαι ἐξανύσαι. ἔνδοθεν διὰ στόματος.
Tr 1023	αἰσθάνεται τῆς τοῦ παιδὸς φωνῆς ὁ Ἡρακλῆς.
Tr 1028	θρῴσκει ἀναζωπυρεῖται ἡ νόσος. δειλαία δειλοποιός.
Tr 1030	ἀποτίβατος ἀπροσπέλαστος.
Tr 1031	ἐπικαλεῖται τὴν Ἀθηνᾶν εἰς βοήθειαν. ἰὼ παῖ κἂν σύ, ὦ παῖ, τὸν φύσαντα οἰκτείρας ἐπίσπασαί μοι ξίφος ἀνεμέσητον, ἐφ’ ᾧ οὐδείς σε μέμψεται ὡς πατροκτόνον.
Tr 1036	ἐχόλωσεν ἐπίσσωσεν. γράφε ἐχόλησεν οἷον χολῇ ἔχρισε τὸν χιτῶνα.
Tr 1038	ἃν ὧδ’ ἐπίδοιμι ἣν ἴδοιμι τῷ αὐτῷ νοσή‐ ματι περιπεσοῦσαν.
Tr 1039	αὕτως ὁμοίως.
Tr 1041	ὦ Διὸς αὐθαίμων ὦ τοῦ Διὸς ἀδελφὲ Ἀιδωνεῦ.
Tr 1042	ὠκυπέτᾳ ταχεῖ.
Tr 1049	στυγνὸς στυγνοποιός, διὰ τὰς τῶν ἄθλων προστάξεις.
Tr 1052	ὑφαντὸν ἀμφίβληστρον τὸν χιτῶνα ὡς ἀμ‐
Tr 1052	φίβληστρον.	338
Tr 1053	προσμαχθὲν προσκολληθέν.
Tr 1054	ἀρτηρίας τὰς φλέβας.
Tr 1055	ῥοφεῖ ἐκπίνει. χλωρὸν νέον ἢ νεκρόν.
Tr 1057	ἀφράστῳ τῇδε χειρωθείς ἀπροσδοκήτῳ, ἀνεννοήτῳ ἢ ἀλέκτῳ· ἢ περὶ ἧς οὐκ ἔχει τις φράσασθαι τίς εἴη τὴν φύσιν. πέδῃ ἐποχῇ, ἥττῃ.
Tr 1058	κοὐ ταῦτα λόγχη πεδιάς ἡ ἐν τῷ πεδίῳ βαλλομένη· ἢ ἐπεὶ ἐν τῷ Θεσσαλικῷ πεδίῳ ἐμαχέσατο πρὸς Κενταύρους. λόγχη πεδιάς ἡ ἐν πεζομαχίᾳ· θέλει γὰρ εἰπεῖν
5	ὅτι οὔτε παραταττόμενος οἷον πρὸς Λαομέδοντα οὔτε πρὸς Αὐγέαν ἢ Κενταύρους.
Tr 1059	θήρειος βία λέοντος, ὕδρας, Κερβέρου καὶ τῶν λοιπῶν.
Tr 1060	ἄγλωσσος κακόγλωσσος, βάρβαρος ἢ ἀλλό‐ γλωσσος.
Tr 1062	φ〈ύσιν?〉 .......... φύσιν λείπει ἔχουσα.
Tr 1064	ὦ παῖ ὦ Ὕλλε, δεῖξον τοῖς ἔργοις ὅτι ἀληθῶς ἐξ Ἡρακλέους ἔχεις τὸ γένος καὶ μή μου προκρίνῃς τὴν Δηιάνειραν ἀλλὰ ταῖς σαῖς χερσὶ τῆς οἰκίας αὐτὴν ἔξαγε καὶ παράδος μοι· ταῦτα δὲ ἀγνοῶν
5	ὅτι τέθνηκεν.
Tr 1067	ὡς εἰδῶ σάφα ἵνα μάθω πότερον ὑπὲρ ἐμοῦ νοσοῦντος λυπῇ 〈ἢ〉 ὅταν ἴδῃς τὸ σῶμα τῆς Δηιανείρας παρ’ ἐμοῦ βλαπτόμενον καὶ δικαίως κατα‐
Tr 1067	πονούμενον.	339
Tr 1071	ὅστις ὥστε παρθένος Ὅμηρος ἠύτε κούρη νηπίη ἥ θ’ ἅμα μητρὶ κλαίους’ ἀνελέσθαι ἀνώγει.
Tr 1072	βέβρυχα ἀναβοῶ.
Tr 1074	αἰὲν εἱπόμην κακοῖς ὑπέφερον πᾶν κακόν.
Tr 1075	νῦν δ’ ἐκ τοιούτου ἐξ ἰσχυροῦ γέγονα ἀσθενής· ἢ ὑπὸ τοιούτου κακοῦ.
Tr 1077	σκέψαι σκόπει.
Tr 1079	ὁ λόγος πρὸς τοὺς περιεστῶτας.
Tr 1081	αἰαῖ ὀδυνώμενος ἀναβοᾷ.
Tr 1082	ἔθαλψεν ἄτης πάλιν ἐξεπύρωσέν με ὁ τῆς νόσου σπασμός.
Tr 1083	οὐδ’ ἀγύμναστόν μ’ ἐᾶν \| ἔοικεν ὀδύνης ἀπείραστον, ἄνετον ὀδυνῶν ἀντὶ τοῦ οὐκ ἐνδίδωσί μοι.
Tr 1086	ὦ Διὸς ἀκτίς, παῖσον ὦ κεραυνέ, εἴθε με λάβοις.
Tr 1087	ἐγκατάσκηψον βέλος τόξευσον κατ’ ἐμοῦ τὸν κεραυνόν.
Tr 1088	δαίνυται ἐσθίει με ἡ νόσος.
Tr 1089	ἤνθηκεν, ἐξώρμηκεν ἤκμασεν, ἀνεκάχλασεν καὶ ἐξεγήγερται.
Tr 1090	ὦ νῶτα καὶ στέρνα ἀφορῶν εἰς ἓν ἕκαστον μέλος δυσφορεῖ ὅτι ἀφ’ οἵου οἷον γένονεν αὐτοῦ τὸ σῶμα.
Tr 1091	ὑμεῖς ἐκεῖνοι ἆρα ὑμεῖς ἐστε αἱ τὸν Νεμεαῖον χειρωσάμεναι λέοντα, τὸν τὴν Νεμέαν λυμαινόμενον;
Tr 1093	λέοντ’, ἄπλατον ἀπρόσιτον. κἀπροσήγορον ἀναγόρευτον, ἀδιήγητον ἢ φαῦλον καὶ μεμισημένον, ὃν οὐκ ἄν τις προσφθέγξαιτο. ἀδιήγητον.	340
Tr 1095	διφυῆ τ’ ἄμικτον τὸν τῶν Κενταύρων ἀπροσπέλαστον, ᾧ οὐκ ἦν συμμῖξαι καὶ συμβαλεῖν.
Tr 1096	ὑπείροχον βίαν ὑπερέχοντα κατὰ τὴν δύνα‐ μιν· ὑβριστὴν δὲ μάχιμον, ὠμόν, οὐ σώφρονα· διὰ τὸν Νέσσον καὶ τὸν Πειρίθου γάμον.
Tr 1098	τρίκρανον Ἡσίοδος πεντηκοντακέφαλον αὐ‐ τόν φησιν εἶναι, οὗτος δὲ τρίκρανον. σκύλακ’ τὸν Κέρβερον.
Tr 1099	τόν τε χρυσέων \| δράκοντα φασὶ τὸν Ἄτλαντα τῷ Ἡρακλεῖ κεκομικέναι τὰ μῆλα ὅτε καὶ αὐτὸς δια‐ δεξάμενος τὸν οὐρανὸν ἐβάστασεν.
Tr 1100	ἐπ’ ἐσχάτοις τόποις τοῖς τῆς Λιβύης.
Tr 1101	ἐγευσάμην ἐπειράθην.
Tr 1103	ἄναρθρος οὐκ ἔχων τὰ ἄρθρα τῶν μελῶν διὰ τὸ σεσῆφθαι αὐτά· κατερρακωμένος δὲ τὰς σάρκας σαπεὶς καὶ ἔχων αὐτὰς κρεμαμένας ὡς ῥάκη.
Tr 1104	τυφλῆς ὑπ’ ἄτης ὑπὸ νόσου ἀφανοῦς καὶ ἀκαταλήπτου, ἣν οὐκ ἔστιν ἰδεῖν.
Tr 1107	τόδ’ ἴστε ὦ παρόντες. κἂν τὸ μηδὲν ὦ \| κἂν μηδὲν ἕρπω ἀντὶ τοῦ καὶ οὕτως ἔχων, καὶ οὕτω διακείμενος.
Tr 1113	εἰ σφαλήσεται εἰ ἀποτεύξεται τούτου.
Tr 1115	σιγὴν παρασχὼν ἀντὶ σιωπήσας καὶ ἡσυχάσας.
Tr 1118	οὐ γὰρ ἂν γνοίης τουτέστιν ἐὰν μὴ τοῦ θυμοῦ παύσῃ πρότερον οὐ δυνήσῃ γνῶναι ὑπὸ τῆς ὀργῆς σκοτούμενος ὅτι ἀδίκως αὐτὴν ἀνελεῖν βούλει ὅπερ σοί ἐστι μεγίστη χαρὰ οὐδὲ ὅτι μάτην ἀλγεῖς τὴν	341
5	ψυχὴν νεμεσῶν τὴν οὐδὲν ἀδικήσασαν.
Tr 1119	χαίρειν προθυμῇ ἀνελεῖν αὐτὴν βουλόμενος
Tr 1121	ποικίλλεις σοφίζεις, καλλωπίζεις τῷ λόγῳ.
Tr 1124	ὦ παγκάκιστε αὕτη τοῦ μίσους ἐπίτασις ὅτι καὶ μνήμην τῆς μητρὸς ἐποιήσατο καὶ οὐ τοῦτο μόνον ἀλλὰ καὶ Ἡρακλέους ἀκούοντος.
Tr 1126	ἔχει γὰρ οὕτως τὸ γὰρ κατ’ αὐτήν, φησί, πρᾶγμα ἐκτός ἐστιν ἀδικίας ὡς μὴ δέον εἶναι τοῦτο σιωπῇ παραδοῦναι.
Tr 1129	λέγ’, εὐλαβοῦ δέ εὐλαβοῦ μὴ δι’ ὧν ὑπὲρ τῆς μητρὸς λέγεις περὶ ἐμὲ φαῦλος ἐξελεγχθῇς.
Tr 1131	πρὸς τοῦ; τέρας τοι διὰ κακῶν πρὸς τίνος; ἄπιστον γὰρ διὰ δυσφήμων ὥσπερ ἐμαντεύσω τουτ‐ έστιν ἄπιστον λέγεις ὅτι ἑαυτὴν ἀνεῖλεν εἰ μὴ ἄρα μαντικῆς μετέχων τοῦτο ἔγνως ὡς μάντευμα ἄπιστον·
5	τοῦτο δὲ εἶπεν ἐπειδὴ πολλάκις τὰ μὴ προσδοκώμενα μαντεύονται οἱ θεοί.
Tr 1132	πρὸς ἐκτόπου ὑπὸ ἄλλου ξένου.
Tr 1134	στραφείη θυμὸς λήξειεν ἡ ὀργή.
Tr 1135	δεινοῦ λόγου θαυμαστοῦ· ἄπιστον γὰρ εἰ παύσομαι τῆς ὀργῆς· ὅμως εἰπέ.
Tr 1136	ἅπαν τὸ χρῆμ’, ἥμαρτε ζητοῦσα, φησί, χρηστόν τι διαπράξασθαι τοῦ ὅλου πράγματος ἥμαρτεν.
Tr 1143	ἰοὺ ἰού ἀναμιμνησκόμενος τῆς ἀπὸ Δωδώνης μαντείας ταῦτα λέγει, ἀριθμήσας τὸν χρόνον ἄρτι
Tr 1143	ἔγνων ὅτι εἰς ἔσχατον ἦλθον συμφορᾶς.	342
Tr 1147	σπέρμα σῶν ὁμαιμόνων ἀντὶ τοὺς σοὺς ἀδελφούς.
Tr 1149	μάτην ἄκοιτιν τὴν Ἀλκμήνην· τοῦτο δέ φησιν ὡς ἀνάξια πάσχων. τελευταίαν ἐμοῦ \| φήμην τὴν περὶ τῆς τελευτῆς μου φήμην.
Tr 1151	ἐπακτίᾳ παραθαλαττίᾳ.
Tr 1152	ἕδραν διατριβήν.
Tr 1157	εἰς ἡλικίαν ἥκεις ἵνα φανῇς ἄξια πράττων παῖς ἐμὸς εἶναι.
Tr 1159	ἐμοὶ γὰρ ἦν πρόφαντον προμεμαντευμένον, προειρημένον ὑπὸ τοῦ Διός· οὕτω δὲ διὰ τοῦ ς ἐν τῇ τραγικῇ λέξει.
Tr 1160	πρὸς τῶν πνεόντων τῶν ζώντων· πνεῦμα γὰρ ἡ ψυχὴ ψυχὴν ἐκάπυσσεν καὶ
5	ὅσα γαῖαν ἐπιπνείει τε καὶ ἕρπει· ἔνθεν γὰρ ἡ ψυχή.
Tr 1163	οὕτω ζῶντα μ’ ἔκτεινεν θανών δυνάμει γὰρ αὐτὸς αὐτὸν ἀνεῖλεν.
Tr 1164	φανῶ δ’ ἐγώ ἐρῶ σοι ἄλλην μαντείαν νεω‐ τέραν συμφωνοῦσαν τῇ προτέρᾳ.
Tr 1167	Σελλῶν εἰσελθών ἀκούσας ἔγραψα· ἔθος
Tr 1167	γὰρ τοὺς χρησμὸν δεχομένους παραχρῆμα γράφειν ἵνα μὴ ἐπιλάθωνται· ἔνιοι δὲ χωρὶς τοῦ ς γράφουσιν Ἐλλοὺς ἀποδεχόμενοι καὶ Ἐλλοπίαν τὴν Δωδώνην	343
5	νομίζουσιν εἶναι· τὴν γὰρ χώραν οὕτως Ἡσίοδος ὀνο‐ μάζει ἐν Ἠοίαις λέγων οὕτως ἔστί τις Ἐλλοπίη πολυλήιος ἠδ’ εὐλείμων ἀφνειὴ μήλοισι καὶ εἰλιπόδεσσι βόεσσιν· ἔν δ’ ἄνδρες ναίουσι πολύρρηνες, πολυβοῦται,
10	πολλοί, ἀπειρέσιοι, φῦλα θνητῶν ἀνθρώπων· ἔνθα 〈δὲ〉 Δωδώνη τις ἐπ’ ἐσχατιῇ πεπόλισται, τὴν δὲ Ζεὺς ἐφίλησε καὶ ὃν χρηστήριον εἶναι τίμιον ἀνθρώποις· ναῖον δ’ ἐν πυθμένι φηγοῦ ἔνθεν ἐπιχθόνιοι μαντήια πάντα φέρονται
15	ὃς δὴ κεῖθι μολὼν θεὸν ἄμβροτον ἐξερεείνῃ δῶρα φέρων 〈τ’〉 ἔλθῃσιν σὺν οἰωνοῖς ἀγαθοῖσιν· ἐντεῦθεν δὲ λέγουσιν εἶναι Ἐλλοπιεῖς καὶ τοὺς ἐν Εὐβοίᾳ οἰκήσαντας.
Tr 1168	καὶ πολυγλώσσου δρυός ἤτοι πολλὰ μαν‐ τευομένης καὶ διὰ τοῦτο πολλὰ φθεγγομένης ἢ τῆς διαφόροις διαλέκτοις χρησμῳδούσης πρὸς τὴν ἑκάστου τῶν μαντευομένων γλῶσσαν.
Tr 1169	χρόνῳ τῷ ζῶντι τῷ ὑφεστῶτι· ὁ γὰρ παρ‐ ελθὼν οἱονεὶ διέφθαρται, ὁ δὲ μέλλων πάλιν ἄδηλος.
Tr 1174	ταῦτ’ οὖν ἐπειδὴ λαμπρά φανερά, σαφῆ, πρόδηλα· ἐπεὶ οὖν, φησίν, ὁ χρησμὸς ἀπέβη δεῖ σε
Tr 1174	γενέσθαι σύμμαχον ἐμοί.	344
Tr 1176	καὶ μὴ ’πιμεῖναι καὶ μὴ ἀπειθήσας μοι παροξύνῃς εἰς λοιδορίας κατὰ σοῦ. ἀπειθοῦντά μοι.
Tr 1177	ἀλλ’ αὐτὸν εἰκάθοντα ἀπὸ κοινοῦ τὸ δεῖ, 〈δεῖ〉 δέ σε εἴκοντα τῇ ἐμῇ προστάξει πράττειν ὃ βούλομαι· τὸ γὰρ τοῖς γονεῦσι πείθεσθαι νόμος ἐστὶ κάλλιστος καὶ εὐκλεὴς παρὰ πᾶσιν.
Tr 1179	ταρβῶ μὲν εἰς λόγου εὐλαβοῦμαι μὲν εἰς τοιαύτην ὁμιλίαν ἐλθὼν μὴ οὐχ αἱρετά μοι προτείνῃς πράξω δὲ ὅμως κἂν δεινὰ ᾖ. εἰς λόγου στάσιν περιφραστικῶς εἰς λόγους.
Tr 1182	ζητεῖς, ἐπάγεις μοι ἀκριβῆ πίστιν.
Tr 1183	ἀπιστήσῃς ἐμοὶ γράφε προστήσῃς ἐμοί, ἐναντιωθήσῃ· ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ἐν τῇ βρώσει ψωμῶν προσισταμένων.
Tr 1186	ἦ μὴν τί δράσειν; ἐπὶ τὸ τί δρᾶσαι;
Tr 1188	ἐπώμοτον ὅρκιον.
Tr 1189	εἰ δ’ ἐκτὸς ἔλθοις εἰ παραβαίης τοὺς ὅρκους.
Tr 1190	οὐ χρεία βλαβῆναί με· ποιήσω γὰρ ἃ προσ‐ τάξεις μοι· ἢ ποιήσω δὲ εἰ βούλει σύ.
Tr 1191	ὕψιστον πάγον ὑψηλὸν ὄρος ἐν Εὐβοίᾳ ἡ Οἴτη· πᾶν δὲ ὄρος ὄρος τοῦ Διὸς ὀνομάζεται ἐπεί φησιν ὑψίστῳ ὄντι τῷ θεῷ ἐν ὕψει τὰς θυσίας ποιεῖσθαι.
Tr 1193	ἐξαρέντα σε ταῖς σαυτοῦ χερσὶ μεθ’ ὧν θέλεις φίλων· οὐ γὰρ μόνος ἐδύνατο φέρειν αὐτόν.
Tr 1197	ἄγριον ἔλαιον ἄκαρπον ἀγριέλαιον.	345
Tr 1201	εἰ δὲ μὴ ταῦτα ποιήσεις διατελέσω ταῖς κατάραις καὶ καθ’ Ἅιδου βαρῶν σε.
Tr 1202	ἀραῖος ἐπάρατος, τιμωρὸς δαίμων.
Tr 1203	οἷά μ’ εἴργασαι οἷα θέλεις ἐργάσασθαι κατ’ ἐμοῦ πατροφόντην γενέσθαι παρακελευόμενος.
Tr 1204	ὁποῖα δραστέ’ ἐστὶν τοιαῦτά σοι παρα‐ κελεύομαι οἷα δρᾶσαι ὀφείλεις· εὐεργετήσεις με γάρ. πατρὸς \| ἄλλου ξένος ἀλλ’ οὐκ ἐμὸς ὢν υἱός.
Tr 1206	ἐκκαλῇ ἀναγκάζεις.
Tr 1207	παλαμναῖον ἀλάστορα, μιαιφόνον, αὐτόχειρα.
Tr 1211	ἀλλ’ εἰ παραιτῇ τὸ ἀνελεῖν με τὰ ἄλλα ποίησον τουτέστι τὴν ὕλην συνάγαγε.
Tr 1213	ὄντως οὖν πληρώσεις τὴν πυρὰν τῆς ὕλης;
Tr 1214	πάντα, φησί, ποιήσω πλὴν τοῦ σώματος ἅψασθαι.
Tr 1216	καὶ ταῦτα μὲν ἀρκέσει βραχὺ δὲ τούτοις πρόσθες οἷον ταῖς ἄλλαις εὐεργεσίαις καὶ ἑτέραν βρα‐ χεῖαν χάριν πρόσθες γήμας τὴν Ἰόλην.
Tr 1221	ς’ ἐπισκήπτω ἐντέλλομαί σοι, παρρεγγυῶ.
Tr 1224	προσθοῦ δάμαρτα γυναῖκα ποίησον.
Tr 1225	ἄτοπον γάρ, φησί, τὴν ἅπαξ ἀνακλιθεῖσάν μοι ἑτέρῳ ξένῳ παρακαθευδῆσαι.
Tr 1227	κήδευσον οἰκείωσαι.
Tr 1228	τὸ γάρ τοι μεγάλα πιστεύσαντ’ ἐὰν γὰρ ἐν τοῖς μείζοσι θέμενος 〈πίστιν〉 ......
Tr 1230	τὸ θυμοῦσθαι εἰ μὴ πεισθείην αὐτῷ 〈κακὸν〉 καὶ τὸ πείθεσθαι ὧδε φρονοῦντι δυσχερές.
Tr 1232	οὕτω λαλεῖς ὡς μηδὲν πράξων ὧν λέγω.	346
Tr 1233	τίς γάρ ποθ’ ἥ μοι μητρί τὸ τίς ἐφ’ ἑαυ‐ τοῦ ἔθηκεν ἀντὶ τοῦ πῶς ἂν ἐγὼ ἑλοίμην γῆμαι αὐτὴν τὴν τῶν κακῶν αἰτίαν οὖσαν;
Tr 1235	τίς ταῦτ’ ἂν ὅστις μὴ ’ξ ἀλαστόρων τίς ἂν ταῦτα πράττειν ἕλοιτο ἐκτὸς ὢν μανίας καὶ θεηλασίας; ἀντὶ τοῦ οὐκ ἂν ἑλοίμην εἰ μὴ μαινοίμην.
Tr 1238	οὐ νέμειν ἐμοὶ \| φθίνοντι μοῖραν ἀντὶ τοῦ μέρος εὐποιίας προσνέμειν μοι.
Tr 1239	φθίνοντι φθειρομένῳ.
Tr 1241	ὡς νοσεῖς φράσεις ὡς φανερὸς εἶ νοσῶν χαλεπῶς οὕτως καὶ χαλεπῶς διαλεγόμενος.
Tr 1242	σὺ γάρ μ’ ἀπ’ εὐνασθέντος σύ 〈με〉, φησίν, ἀναταράττεις ἀπὸ τοῦ καταπραϋνθέντος κακοῦ μὴ πειθόμενος.
Tr 1243	δείλαιος, ὡς ἐς πολλά ἄτοπον γὰρ καὶ ἐναν‐ τιοῦσθαι καὶ πείθεσθαι δι’ ὃ ἀπορῶ.
Tr 1244	δικαιοῖς δίκαιον νομίζεις.
Tr 1245	ἀλλ’ ἐκδιδαχθῶ τοῦτο κατ’ ἐρώτησιν.
Tr 1247	πράσσειν ἄνωγας δίκαιόν σοι τοῦτο φαί‐ νεται, τὸ συναφθῆναί με τῇ Ἰόλῃ; πρὸς ὃν ὅτι οὐκ ἄδικον τοῦτο ἡγοῦμαι ἀλλὰ εὐσεβές, τὸ πειθαρχεῖν τῷ πατρί.
Tr 1250	θεοῖσι δεικνὺς ἔργον διαμαρτυράμενος τοὺς θεοὺς γαμήσω τὴν Ἰόλην.
Tr 1252	καλῶς τελευτᾷς ἀντὶ τοῦ καλῶς τὸν λόγον ἐπεραίωσας.
Tr 1253	ὡς πρὶν ἐμπεσεῖν ὡς [πρὶν] εἰς πυράν με
Tr 1253	θῇς πρὶν ταραχθῆναι ὑπὸ τῆς νόσου.	347
Tr 1255	ἐγκονεῖτ’ ἐνεργεῖτε καὶ ἀνακουφίσατε. παῦλά τοι κακῶν μόνη γὰρ ἀνάπαυσις τὸ παρα‐ θεῖναί με τῷ πυρὶ καὶ τοιαύτῃ τελευτῇ χρήσασθαι.
Tr 1259	ἄγε νυν πρὶν τήνδ’ ἀνακινῆσαι ἑαυτὸν παραθαρρύνει ὥστε μὴ βοᾶν κομιζόμενον εἰς τὴν πυράν· ἄγε οὖν, φησίν, ὦ σκληρὰ ψυχή, ὡς ἀπὸ χαλυβικοῦ σιδήρου πεποιημένη πρὶν τήνδε ἀνακινῆσαι νόσον
5	ἐνδοῦσα τὸ σεαυτῆς στόμα ἐμφαγῆναι ὡσανεὶ στόμα φρέατος λίθῳ κεκολλημένον πρὸς τὸ μηκέτι ὕδωρ ἀν‐ ιμᾶσθαι· λείπει δὲ τὸ ὡς, ὡς ἀπὸ χάλυβος γενομένη.
Tr 1260	χάλυβος \| λιθοκόλλητον στόμιον παρέχους’ λίθινον καὶ σκληρὸν χαλινὸν σαυτῇ ἐπιβαλοῦσα.
Tr 1262	ἀνάπαυε βοήν ἀνάπαυσον τὴν βοὴν ὡς 〈εἰσ〉 ἐπίχαρτον ἅμα καὶ ἀκούσιον πρᾶγμα χωροῦσα, τὴν πυράν· πῶς δὲ ἐπίχαρτον καὶ ἀκούσιον; ἐπίχαρτον μὲν ὅτι ἀπαλλάττεται τῆς νόσου ἀκούσιον δὲ ὅτι λυπεῖ
5	πάντα ἡ ἀποστέρησις τοῦ βίου· παρὰ τὸ ἑκὼν ἀέκοντί γε θυμῷ.
Tr 1264	αἴρετ’, ὀπαδοί οὐκ οἰκέταις ἀλλὰ τοῖς ἀκο‐ λουθοῦσιν αὐτῷ ἐξ Εὐβοίας φησί.
Tr 1265	συγγνωμοσύνην ἀντὶ συγγνώμην, ὅτι κατὰ γνώμην πατρῴαν τοῦτο ποιῶ.
Tr 1268	οἳ φύσαντες καὶ κλῃζόμενοι εἰς τὸν Δία ἡ ἀπότασις τοῦ λόγου· ἐκείνους, φησίν, ἀγνώμονας ἡγεῖσθε οἵτινες γεννήσαντες αὐτὸν περιορῶσι τοιαῦτα πάσχοντα.
Tr 1270	ἐφορᾷ περιττὴ ἡ πρόθεσις.	348
Tr 1272	αἰσχρὰ δ’ ἐκείνοις τοῖς γεννήσασιν ἐπ‐ ονείδιστα.
Tr 1274	τῷ τήνδ’ ἄτην ὑπέχοντι τῷ Ἡρακλεῖ.
Tr 1275	χορός· τινὲς Ὕλλος. λείπου μηδὲ σύ, παρθένε ἔοικεν Ὕλλος ἀποστρα‐ φεὶς ταῖς ἀπὸ τοῦ χοροῦ λέγειν [τοῦ] μὴ ἀπολιμπά‐ νεσθαι τῶν οἴκων ἕως ἂν ἐπανέλθωσιν ἀπὸ τῆς πυρᾶς·
5	τινὲς δὲ γράφουσιν ἐπ’ οἴκων τουτέστι μηδὲ ὑμεῖς περιλείπεσθε ἐνταῦθα ἀλλ’ ἀκολουθήσατε.
Tr 1277	πολλὰ δὲ λείπει τὸ ἐποίησεν. λείπει τὸ ἐποίησεν· Δία δὲ τὴν εἱμαρμένην ἥτις καὶ ἀγαθῶν ἐστιν αἰτία. καινοπαγῆ νεοκατασκεύαστα.
Tr 1278	κοὐδὲν κ. ἑ. οὐδὲν τούτων οὐδεὶς ἔπραξεν
Tr 1278	εἰ μὴ μόνος ὁ Ζεύς.	349
Ph t	ΕΙΣ ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΝ.
Ph 1	καὶ παρὰ τούτῳ προλογίζει Ὀδυσσεὺς καθὰ καὶ παρ’ Εὐριπίδῃ, ἐκεῖνο μέντοι διαφέρει παρ’ ὅσον ὁ μὲν Εὐριπίδης πάντα τῷ Ὀδυσσεῖ περιτίθησιν οὗτος δὲ τὸν Νεοπτόλεμον παρεισάγων διὰ τούτου οἰκονο‐
5	μεῖται. ἀκτὴ διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν νῆσον.
Ph 2	Λήμνου, βροτοῖς ἄστιπτος ἐν ἐρήμῳ γὰρ μέρει τῆς Λήμνου ἐξετέθη ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων· ἄστιπτος δὲ ἀπάτητος, ἀδιόδευτος· ἐν ἐρήμῳ γὰρ τόπῳ τῆς νήσου ἦν ἐκτεθείς.
Ph 3	ἔνθ’, ὦ κρατίστου τραφεὶς ἐκ πατρὸς Ἑλλήνων κρατίστου· λείπει οὖν ἡ ἐξ· τὸ δὲ ἑξῆς, ἔνθα ποτὲ ἐγὼ ἐξέθηκα τὸν Μηλιᾶ Ποίαντος υἱόν, ὦ Νεοπτόλεμε παῖ Ἀχιλλέως.
Ph 4	τὸν Μηλιᾶ τὸν Θεσσαλόν, ἀπὸ πόλεως· Ἀττικὸν δὲ τὸ Μηλιᾶ.
Ph 7	διαβόρῳ τὴν τὸν πόδα ἐσθιούσῃ, σηπτικῇ, τῇ διαβιβρωσκούσῃ, τῇ καλουμένῃ φαγεδαίνῃ· πάθος δὲ τοῦτό ἐστιν οὕτω λεγόμενον παρὰ τοῖς ἰατροῖς· κατα‐ στάζοντα δὲ οἷον καταρρέοντα, τηκόμενον, λυόμενον.
Ph 12	ἀκμὴ ἀντὶ τοῦ καιρός.	350
Ph 13	κἀκχέω τὸ πᾶν ταράξω· ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ἀμελγόντων.
Ph 17	ἵν’ ἐν ψύχει μὲν ἡλίου ἐν κρύει μὲν πάρεστι θερμαίνεσθαι τῆς ἀκτῖνος ἑκατέρωθεν βαλλούσης, οὐκ ἐν ταὐτῷ ἀλλ’ ὅτε μὲν κατὰ τὸ ἀνατολικὸν μέρος ἐλαύνει ὁ ἥλιος διὰ τοῦ ἀνατολικοῦ στόματος ὅτε δὲ
5	εἰς τὸ δυτικὸν ὁμοίως, ἐν δὲ θέρει τῆς πνοῆς ἀπο‐ λαύειν. ἐν ψύχει ἐν χειμῶνι. διπλῆ \| πάρεστιν ἐνθάκησις διπλῆ καθέδρα πρὸς ἡλίου θερμαινομένη.
Ph 19	ἀμφιτρῆτος τοῦ ἀμφοτέρωθεν τετρημένου.
Ph 21	σῶν σῷον, ὑγιές.
Ph 22	σῖγα ἀντὶ τοῦ σιωπῇ.
Ph 25	κοινὰ δ’ ἐξ ἀμφοῖν ἴῃ πονοῖτο, διανύοιτο, προβαίνοι· ἢ εἴη· οἱ κωμικοὶ γὰρ τῇ ει διφθόγγῳ χρῶνται ἀντὶ βραχείας.
Ph 26	τοὖργον οὐ μακρὰν λέγεις οὐ μακροῦ πόνου δεόμενον· ἤδη γὰρ εἰσεῖδον ἄντρον ὃ λέγεις.
Ph 28	ἄνωθεν ἢ κάτωθεν ταπεινὸν ἢ ὑψηλόν.
Ph 29	στίβου περιπάτου.
Ph 32	οἰκοποιὸς ἐν οἴκῳ γενομένη τροφή.
Ph 33	στιπτή γε φυλλὰς χαμαιστρωσία ἐκ φύλλων. ἡπλωμένη καὶ πατουμένη ὡς κοιμωμένου ἐπ’ αὐτῇ τινος.
Ph 34	ὑπόστεγον ὑπὸ τῇ στέγῃ.
Ph 35	αὐτόξυλόν γ’ ἔκπωμα ποτήριον μονόξυλον, τέχνημα ἀνδρὸς φαύλως ἐργαζομένου ὅ ἐστιν ἰδιώτου καὶ οὐ τεχνίτου.	351
Ph 36	πυρεῖ’ πυροβόλα.
Ph 37	θησαύρισμα ἀπόθετον κτῆμα.
Ph 38	ὁρᾷ τὰ ῥάκη τοῦ τραύματος τοῦ Φιλοκτήτου ξηραινόμενα καὶ ἐκπλήττεται ὡς βαρέως αὐτοῦ νοσοῦντος.
Ph 39	βαρείας του νοσηλείας νόσου βαρείας πεπλη‐ ρωμένα ἢ νοσοκομίας ἢ τῆς ἐκ νόσου ἀκαθαρσίας.
Ph 42	κῶλον τὸν πόδα. κηρὶ νόσῳ.
Ph 43	νόστον ὁδόν.
Ph 44	φύλλον εἴ τι νώδυνον βοτάνην τινὰ παυσ‐ ώδυνον.
Ph 45	τὸν οὖν παρόντα ὥς τινος παρισταμένου αὐτῷ.
Ph 46	προσπεσὼν ἀπαντήσας, ἐπιπεσών.
Ph 48	ἀπέρχεται, φησίν, ὁ θεράπων εἰς κατασκοπήν. φυλάξεται στίβος φυλαχθήσεται παρ’ ἡμῶν ἡ ὁδὸς αὐτοῦ.
Ph 55	ἐκκλέψῃς ἀπατήσῃς.
Ph 57	τόδ’ οὐχὶ κλεπτέον τοῦτο γὰρ οὐχὶ ψευσόμεθα.
Ph 59	οἱ γὰρ ἐξ ἑνὸς ἠδικημένοι φιλοῦσιν ἀλλήλους.
Ph 60	στείλαντες καλέσαντες.
Ph 61	τήνδ’ ἅλωσιν τὸ σὲ ἐλθεῖν εἰς Ἴλιον.
Ph 62	οὐκ ἠξίωσαν οὐκ ἄξιον ἡγήσαντο.
Ph 63	ἐλθόντι δοῦναι λείπει σοι.
Ph 65	ἔσχατ’ ἐσχάτων αἰσχρότατα.
Ph 68	προτρεπτικῶς εἰς 〈μὲν〉 τὴν συμμαχίαν οὐ τὸν ἄνδρα ἀλλὰ ψιλῶς τὰ τόξα ὠνόμασεν εἰς δὲ τὴν πόρ‐
Ph 68	θησιν τὸν Νεοπτόλεμον.	352
Ph 72	ὤμοσαν γὰρ τῷ Τυνδάρεῳ πάντες Ἕλληνες συνελθεῖν ἐὰν ἁρπασθῇ ἡ Ἑλένη.
Ph 75	τόξων ἐγκρατὴς ἔχων τὰ τόξα.
Ph 77	σοφισθῆναι σοφίσασθαι.
Ph 94	βούλομαι δ’, ἄναξ, καλῶς ἀντὶ ἀληθεύων, νικᾶν δὲ κακῶς ἀντὶ μετὰ ψευδολογίας· ὅ ἐστι θέλω εἰπὼν τὸ ἀληθὲς ἀποτυχεῖν μᾶλλον ἢ ἐξαπατᾶν τὸν ἄνδρα καὶ ἐπιτυχεῖν· εἰσάγει δὲ αὐτὸν ὁ Σοφοκλῆς
5	τὸν τοῦ πατρὸς λόγον λέγοντα ἐχθρὸς γάρ μοι κεῖνος ὁμῶς Ἀίδαο 〈πύλῃσιν〉 〈ὅς χ’ ἕτερον μὲν κεύθῃ ἐνὶ φρεσὶν ἄλλο δὲ βάζῃ〉.
Ph 98	εἰς ἔλεγχον εἰς πεῖραν 〈τῶν〉 πραγμάτων.
Ph 99	κρείσσονα τῶν ἔργων οὖσαν τὴν γλῶσσαν· διαβάλλει τοὺς καθ’ ἑαυτὸν ῥήτορας ὁ ποιητὴς ὡς διὰ γλώσσης πάντα κατορθοῦντας. τὴν γλῶσσαν τὴν ἀπάτην.
5	πάνθ’ ἡγουμένην προηγουμένην εἰς ἅπαντα. ἀνύουσαν.
Ph 100	ὃ θέλεις κέλευε πλὴν τοῦ ψεύδεσθαι.
Ph 105	ἄφυκτα γὰρ ἦν τὰ Ἡράκλεια βέλη καὶ τοῦ σκοποῦ μὴ ἀποτυγχάνοντα ἢ ἐπανερχόμενα εἰς ἑαυτόν.
Ph 106	οὐκοῦν οὐδὲ προσελθεῖν αὐτῷ εὐθαρσές ἐστι καὶ ἀσφαλές; προσμῖξαι πλησιάσαι.
Ph 107	δόλῳ ἀπάτῃ.
Ph 109	εἰ σωτηρία ἐξ αὐτοῦ προσγίνεται.
Ph 110	πῶς οὖν ἀποβλέπων τις εἰς τὸ ψεῦδος ἐρεῖ
Ph 110	αὐτό; νοῶν ἢ λογισμὸν ἔχων;	353
Ph 111	ὀκνεῖν ἀποδειλιᾶν.
Ph 113	αἱρεῖ πορθεῖ.
Ph 116	θηρατέ’ ληπτέα, ἄξια τοῦ θηραθῆναι.
Ph 117	φέρῃ δωρήματα τιμήματα ἀποφέρῃ.
Ph 118	ποίω ποῖα, δυικῶς.
Ph 119	σοφὸς μὲν διὰ τὸ κλέψαι ἀγαθὸς δὲ διὰ τὸ πορθῆσαι· ἢ σοφοῦ μὲν ὄντος καθόλου τοῦ δολῶσαι δυναμένου νῦν δὲ καὶ τοῦ δόλου ἀγαθοῦ ὄντος. κεκλῇ’ ἀντὶ κεκλημένος εἴης.
Ph 122	συνῄνεσα συνεθέμην.
Ph 125	τὸν σκοπὸν τοῦτον πρὸς τὴν ναῦν ἀποπέμψω καὶ πάλιν, ἐὰν καιρὸς καλῇ, ἐνταῦθα 〈αὐτὸν ἀπο‐ στελῶ〉 ἐάν μοι δόξητε βραδύνειν.
Ph 129	ὡς ἂν ἀγνοία προσῇ ἵνα μὴ γνωσθῇ.
Ph 130	οὗ δῆτα τοῦ Φιλοκτήτου ἀπατωμένου ἢ τοῦ ναυκλήρου δόλιά σοι διαλεγομένου καὶ ἀσυμφανῆ. σοφιζομένου, διαλεγομένου.
Ph 134	Πολιὰς πολιοῦχος. ὁ Ὀδυσσεὺς ἀπέστη.
Ph 136	στέγειν κρύπτειν. ὑπόπταν ἀντὶ ἐμὲ φανερὸν γεγονότα καὶ ἐλθόντα εἰς ὄψιν· ἢ τὸν Φιλοκτήτην τὸν ὑφ’ ἡμῶν κατασκο‐ πούμενον. ἄλλως: πρὸς τὸν ὑφορώμενον ἡμᾶς ἄνδρα
5	τί δεῖ λέγειν ἢ σιωπᾶν;
Ph 137	τοῦτο ἐν τῷ καθόλου· ἡ γὰρ τέχνη, φησί, καὶ ἡ γνώμη τῶν βασιλέων προὔχει τῶν ἄλλων τεχνῶν· καὶ ἐν Οἰδίποδι
Ph 137	ἃ γὰρ δρῶς’ οἱ κρατοῦντες οὐχ ὁρῶ	354
5	καὶ Ἡσίοδος τοὔνεκα γὰρ βασιλῆες ἐχέφρονες.
Ph 139	παρ’ ὅτῳ ἐφ’ ᾧ ἐστι τὸ θεῖον σκῆπτρον.
Ph 141	τοῦτο τὸ ἀξίωμα ἐκ προγόνων ἦλθεν εἰς σέ· δίκαιον οὖν σοι πείθεσθαι.
Ph 142	κράτος ὠγύγιον τὸ ἐξ ἀρχῆς τιθέμενον κράτος.
Ph 143	ὑπουργεῖν λείπει ἡ σὺν ἵν’ ᾖ συνεργεῖν.
Ph 144	νῦν μέν, φησίν, εἰσελθὼν ὅρα τὸν τόπον ἐπὰν δὲ ἔλθῃ τότε σὺ τῶν μελάθρων ἀποστὰς ὑπη‐ ρέτει μοι πρὸς τὴν παροῦσαν χρείαν. τόπον ἐσχατιαῖς τὸν ἐπὶ τῷ ἐσχάτῳ τόπον.
Ph 148	ὥσπερ ἐγὼ προχωρῶ οὕτως ἀκολουθῶν πειρῶ με θεραπεύειν ἀεί. κυρίως δέ ἐστιν ἀκούειν τὸ προσ‐ χωρῶν οἷον ὡς ἂν ἐγὼ προστάσσω τοῦτον τὸν τρόπον ποιῶν.
Ph 150	μέλον πάλαι μέλημα ἀντὶ πρᾶγμά μοι λέγεις ἐκ πολλοῦ μοι μεμεληκός, τὸ φρουρεῖν τὸ σὸν ὄμμα καὶ τὴν ἀπὸ σοῦ εὐκαιρίαν.
Ph 151	τὸ σὸν φρουρεῖν ὄμμ’ τὰ σὰ νεύματα φυ‐ λάττειν.
Ph 153	ἔνεδρος ἔνοικος.
Ph 155	οὐκ ἀποκαίριον οὐκ ἄτοπον, οὐκ ἄκαιρον· εὔκαιρον γάρ ἐστι τὸ τοῦτο μαθεῖν.
Ph 156	προσπεσὼν προσπελάσας.
Ph 158	ἔναυλον ἢ θυραῖον ἐντὸς ἢ ἐκτός; ἐγγὺς ἢ μακράν;
Ph 163	ὀγμεύει ὄγμος ἡ ἐπὶ στίχον φυτεία, νῦν δὲ
Ph 163	ἀντὶ ἐφεξῆς πορεύεται.	355
Ph 166	σμυγερῶς ἐπιπόνως.
Ph 167	αὑτῷ ἀντὶ ἑαυτῷ· ἐπινωμᾶν δὲ ἐξευρίσκειν.
Ph 168	παιῶνα θεραπείαν.
Ph 169	ἐλεῶ, φησίν, αὐτὸν πῶς δύναται διάγειν μήτε συνοικῶν τινι μήτε κηδόμενόν τινα ἔχων.
Ph 170	μή τινος αὐτοῦ τῶν ἀνθρώπων κηδομένου.
Ph 171	μηδὲ ὁρῶν εἰς ἄνθρωπον σύνοικον.
Ph 174	ἀλύει ἀλγεῖ, ἀπορεῖ. ἐπὶ παντὶ ἐπὶ παντὶ ἐν χρείᾳ γινομένῳ ἀπορεῖ. ὁπηνίκα χρείας καλέσῃ καιρὸς ἀδημονεῖ διὰ τὸ πάντων ἀπορεῖν.
Ph 177	ὦ παλάμαι ὦ τέχναι καὶ γνῶμαι. τοῦτο θαυμάζων τὸν Φιλοκτήτην φησὶ πῶς μόνος ὢν ἐξευρίσκει τὰ πρὸς τὴν ζωὴν ἑαυτῷ.
Ph 179	οἷς ὁ βίος οὐκ ἔχει τῶν κακῶν μέτρον· ἢ οὕτως, οἷς μὴ σύμμετρος ὁ βίος καὶ ἐπαρκῶν.
Ph 180	πρωτογόνων εὐγενῶν.
Ph 181	ὕστερος ὑστερίζων.
Ph 183	κεῖται μοῦνος ἔρημος νῦν κεῖται.
Ph 184	στικτῶν ἢ λασίων ποικίλων καὶ δασυτρίχων.
Ph 188	ἀθυρόστομος πολυλάλητος, μὴ εἰργομένη τοῦ φθέγγεσθαι· ἀθυρόστομον δὲ εἶπεν τὴν ἠχὼ ἐπεὶ πρὸς πάντας ἀντιφθέγγεται· ὁ δὲ νοῦς, ἀεὶ δὲ ὀδυρομένου αὐτοῦ ἠχὼ πρὸς τὸν ὀδυρμὸν ἀντιφθέγγεται.
Ph 189	τηλεφανὴς μήκοθεν φαινομένη διὰ τῆς φωνῆς ἀντὶ οἰμώζει καὶ τὴν ἠχὼ πόρρωθεν ἀνεγείρει.
Ph 191	οὐδὲν τούτων θαυμαστόν οὐδέν, φησί, τού‐ των θαυμαστὸν ἐμοὶ ὅτι κακὰ πάσχει ὁ Φιλοκτήτης·
Ph 191	ἐκ θεῶν γάρ, ὡς οἶμαι, ταῦτα πέπονθεν καὶ τὸ πάθος ὑπέμεινεν κατὰ βούλησιν [καὶ] θεῶν ἵνα μὴ τὰ βέλη	356
5	εὐθέως ἀπελθόντος αὐτοῦ πορθήσῃ τὴν Τροίαν παρὰ 〈τὴν〉 εἱμαρμένην ἀλλὰ ἐκδέξηται τὸν καιρόν.
Ph 194	τῆς ὠμόφρονος Χρύσης Χρύση νῆσος πρὸ τῆς Λήμνου ἔνθα διέτριβεν Χρύση τις νύμφη ἣ ἐρα‐ σθεῖσα τοῦ Φιλοκτήτου καὶ μὴ πείσασα κατηράσατο αὐτῷ διὸ καὶ ὠμόφρονα αὐτὴν ἐκάλεσεν.
5	εἰς τὸ αὐτό Χρύσης Ἀθηνᾶς ἄγαλμα οὕτως καλεῖται· ἔστι δὲ καὶ πόλις Χρύση πλησίον Λήμνου ἔνθα ὑπὸ τοῦ ὄφεως ἐδήχθη τὸν βωμὸν ζητῶν ἐν ᾧ ἔθυσεν Ἡρακλῆς ἡνίκα κατὰ Τροίας ἐστράτευσεν.
Ph 198	ἀμάχητα ἀνίκητα.
Ph 199	πρὶν ὅδ’ ἐξήκοι χρόνος πρὶν αὐτήν, τὴν Τροίαν, εἰς τὸν εἱμαρμένον ἐλθεῖν χρόνον ἐν ᾧ εἵμαρ‐ ται αὐτὴν πορθηθῆναι. ᾧ χρόνῳ.
Ph 200	ὑπὸ τῶνδε ὑπὸ τῶν βελῶν.
Ph 201	εὔστομ’ ἔχε παῖ εἰώθασιν οὕτω λέγειν ἀντὶ τοῦ σιώπα· τὸ δὲ τοιοῦτον κεχίασται ὅτι Ἑλλάνικός ποτε ἀναγινώσκων τὰ Ἡροδότου ἔλεγεν „περὶ δὲ τῶνδε μοι εὔστομα κείσθω“ οὐ διαιρῶν εἰς δύο λέξεις ἀλλ’
5	ὡς ἄν τις εἴποι ταῦτα εὔστομα· τοῦτο δέ φησιν ὁ χορὸς κτύπον ἀκούσας ἐπερχομένου τοῦ Φιλοκτήτου καὶ στένοντος κατὰ τὴν πορείαν διὰ τὸ ἄλγος.
Ph 203	φωτὸς σύντροφος 〈κτύποσ〉 φωνῆς τῆς συν‐ τραφείσης αὐτῷ· δῆλον δὲ ὅτι κακῆς καὶ οἰμωκτικῆς ὡς κατὰ τὸ σύνηθες αὐτοῦ τειρομένου.	357
Ph 204	ἦ που τῇδ’ ἢ τῇδε ἆρ’ ὧδε ἢ ἐνθάδε;
Ph 206	φθογγά του φθογγή τινος. στίβου ἔξωθεν προσληπτέον τὴν ἐπί.
Ph 209	τρυσάνωρ ἐπίπονος, ἡ καταπονοῦσα τὸν ἄνδρα. διάσημα φανερά.
Ph 211	φροντίδας νέας τὸ ἑξῆς, ἔχε φροντίδας νέας οἷον καινότερόν τι βούλευσαι τί πρὸς αὐτὸν ἐρεῖς.
Ph 212	οὐκ ἔξεδρος ἀλλ’ ἔντοπος οὐ μακρὰν ἀλλ’ ἐγγὺς καὶ ἐπὶ τόπου. ἐγγύς.
Ph 213	οὐ μολπὰν σύριγγος ἔχων οὐ βοᾷ τερπό‐ μενος σύριγγι ὡς ποιμήν.
Ph 215	ἀλλ’ ἤ που πταίων ἀλλὰ τάχα 〈ἢ〉 προσ‐ κόπτων ὑπὸ τῶν βασάνων βοᾷ ἢ δύσορμον τὸν λιμένα ὁρῶν· προβοᾷ 〈γὰρ〉 ἡμῖν μὴ πελάζειν εἰς αὐτόν· Ὅμηρος
5	Λῆμνον ἀμιχθαλόεσσαν τὴν ἀπροσόρμιστον.
Ph 222	ἢ γένους ἢ ποίου γένους.
Ph 223	Ἑλλάδος Ἑλληνικῆς.
Ph 225	ὄκνῳ φόβῳ διὰ τὰ κακά.
Ph 226	δεῖ γὰρ αὐτὸν ἐξηγριωμένον εἰσφέρειν τῇ ὄψει καὶ τῷ σχήματι.
Ph 230	ἀνταμείψασθ’ (ἀνταμεί)βε(σθε).
Ph 231	τοῦτό γ’ τῆς προσηγορίας.
Ph 231	εἰς τοῦτο.	358
Ph 234	φεῦ θαυμαστικὸν μετ’ ἐκπλήξεως τὸ φεῦ ἐνταῦθα. καὶ τὸ τὸ καί.
Ph 236	προσέσχε προσορμίσαι ἐποίησεν.
Ph 238	εἰδῶ μάθω.
Ph 240	αὐδῶμαι λέγομαι.
Ph 244	προσέσχες ὥρμισας.
Ph 246	πῶς εἶπας; θαυμάζων φησὶν ἐπεὶ μὴ εἶδεν αὐτὸν ἐξ ἀρχῆς στρατευσάμενον.
Ph 251	κλέος φήμην.
Ph 254	πικρὸς ἐχθρός.
Ph 257	ἀλλ’ οἱ μὲν οἱ Ἀτρεῖδαι.
Ph 264	χὠ Κεφαλλήνων ἄναξ ὁ Ὀδυσσεύς.
Ph 267	χαράγματι δήγματι· τὸ γὰρ δῆγμα τοῦ ὄφεως μόνον χαράσσει.
Ph 268	ξὺν ᾗ νόσῳ.
Ph 269	τῆς ποντίας τῆς παραθαλασσίας· ὅτε ἀπὸ Χρύσης ἦλθον εἰς Λῆμνον ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας.
Ph 270	λέγεται γὰρ ὡς ἐν Λήμνῳ βουλόμενος ἀνα‐ στῆσαι βωμὸν Ἡρακλεῖ παρὰ τὸν αἰγιαλὸν ὑπὸ ὄφεως ἐπλήγη. κατέσχον προσώρμισαν.
Ph 271	σάλου κινήματος, πόνου.
Ph 275	οἷ’ αὐτοῖς τύχοι καταρᾶται.
Ph 276	ἀνάστασιν νῦν 〈καλεῖ〉 τὴν ἐξ ὕπνου ἔγερσιν.
Ph 280	βεβώσας ἀπελθούσας.	359
Ph 284	τούτου τοῦ ἀνιᾶσθαι ἄδειαν καὶ εὐχέρειαν πολλήν.
Ph 286	καὶ ἔδει με ἐμαυτῷ ἐξυπηρετεῖσθαι.
Ph 287	τὰ σύμφορα τὰ ἀναγκαῖα.
Ph 290	νευροσπαδὴς ὁ ἐπισπώμενος τῇ νευρᾷ· διὰ γὰρ τῶν γλυφίδων ἔρχεται.
Ph 291	εἰλυόμην ἐπορευόμην· εἴλυσις γὰρ ἡ πορεία.
Ph 296	ἐκθλίβων (ἐκ)τρί(βων).
Ph 297	ἄφαντον ἀπροσδόκητον. ἄλλως: καλῶς εἶπεν ἄφαντον· οὐ φαίνεται γὰρ ἀλλὰ δυνάμει αὐτὸ ἔχει.
Ph 298	ἀντὶ ἡ οἰκία ἡ μετὰ πυρὸς οὖσα καλῶς διοι‐ κεῖται.
Ph 301	ταύτῃ τῇ γῇ.
Ph 303	ἐξεμπολήσει πωλήσει, πραγματεύσεται, ἐμ‐ πορεύσεται. ξενώσεται καταχθήσεται ὡς ξένος.
Ph 304	τοῖσι σώφροσιν τοῖς εὐτυχοῦσιν.
Ph 310	ἐκεῖνο τὸ ἀποφέρειν με εἰς τὴν πατρίδα.
Ph 313	τὴν ἀδηφάγον τὴν βρωτικήν.
Ph 316	ἀντίποιν’ ἀμοιβαῖα.
Ph 317	οἷον, κἀγὼ ἐξ ἴσου ἐλεῶ σε τοῖς ἀφιγμένοις ἐνταῦθα ὥσπερ οἱ ἄλλοι ξένοι, φησί, περὶ ὧν ἔλεγες.
Ph 319	κἀγὼ νῦν μάρτυς εἰμὶ τοῖς ὑπὸ σοῦ λεγο‐ μένοις περὶ τῶν Ἀτρειδῶν καὶ τοῦ Ὀδυσσέως.
Ph 320	εἴς’ ἀληθεῖς εἰσὶν οἱ σοὶ λόγοι ἀληθεῖς.
Ph 324	εἴθε γένοιτό μοι ὠργισμένῳ ὅρμησις κατ’
Ph 324	αὐτῶν καὶ τὴν δύναμιν ἐνδείξασθαι. θυμῷ ὀργῇ. χεῖρα τὴν πρᾶξιν.	360
Ph 327	τίνος γὰρ λείπει τὸ ἕνεκεν.
Ph 329	μόλις δ’ ἐρῶ ὑπὸ τῆς ὀργῆς.
Ph 332	πέρα περαιτέρω.
Ph 334	κοινὴ ἡ πρόθεσις ἡ ὑπό.
Ph 335 (2)	λαιψηροῖς ὀλέεσθαι Ἀπόλλωνος βελέεσσιν.
Ph 336	εὐγενὴς ἀντὶ ἀνδρεῖος εἴ γε καὶ γενναῖος ὁ εὐγενής.
Ph 338	ἐλέγχω κρίνω, ἐρωτῶ.
Ph 339	οἶμαι μέν σε ἱκανὸν ἔχειν κακὸν τὴν νόσον.
Ph 342	χ. τὸ χ ὅτι δὶς τὸ αὐτὸ εἶπεν αὖθις καὶ πάλιν.
Ph 343	ἦλθόν με—μέτα μετῆλθόν με.
Ph 344	χὠ τροφεὺς ὁ Φοῖνιξ.
Ph 351	οὐ γὰρ εἰδόμην ζῶντα.
Ph 355	πικρὸν Σίγειον ἤτοι διὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἀχιλλέως ἢ διὰ τὸ δυσχείμερον τοῦ τόπου. οὐρίῳ πλάτῃ τῷ εὐδίῳ πλῷ.
Ph 359	κεῖνος ὁ Ἀχιλλεύς.
Ph 363	διὰ μέσου τὸ οἴμοι ἀποδυρόμενός φησιν. τλημονέστατον λυπηρότατον.
Ph 366	κρατύνει κρατεῖ.
Ph 369	ὦ σχέτλι’ πρὸς τὸν Ἀγαμέμνονα.
Ph 370	πρὶν μαθεῖν ἐμοῦ ἀντὶ πρὶν ἐμοῦ πυθέσθαι.
Ph 373	κἀκεῖνον τὸν Ἀχιλλέα.
Ph 374	ἤρασσον ἔβαλλον, κατηρώμην, ὕβριζον.	361
Ph 375	μηδὲν ὕβρεως παραλιμπάνων.
Ph 376	κεῖνος ὁ Ὀδυσσεύς.
Ph 377	ἐνθάδ’ ἥκων εἰς τὴν ὀργὴν ἐλθὼν καίπερ οὐ μάχιμος ὢν οὐδὲ ὀργίλος. ἐνθάδ’ εἰς τὴν ὀργήν.
Ph 378	δηχθεὶς λυπηθείς.
Ph 379	τότε, φησίν, ἡνίκα τοῦ Ἀχιλλέως προεκιν‐ δυνεύομεν οὐ παρῆς ἔνθα ἔδει σε παρεῖναι ἀλλ’ ἀπῆς ὅπου οὐκ ὤφειλες.
Ph 381	ἔχων λείπει ὅπλα.
Ph 383	τητώμενος ἐστερημένος.
Ph 385	καὶ οὐ μέμφομαι τοσοῦτον τῷ Ὀδυσσεῖ ὅσον τοῖς περὶ Ἀγαμέμνονα· αὐτοὶ γὰρ πάντων κρατοῦσιν καὶ ἐν αὐτοῖς ἦν τὸ ἐμὲ λαβεῖν.
Ph 386	τῶν ἡγουμένων τῶν βασιλέων.
Ph 387	κακῶς φρονοῦντες ὡς καὶ Ὀδυσσεὺς κακῶς φρονεῖ· ἐπὰν γὰρ οἱ βασιλεῖς κακῶς φρονῶσι κακῶς δῆλον ὅτι καὶ οἱ ὑπήκοοι. ἀκοσμοῦντες ἄτακτα ἐργαζόμενοι.
Ph 388	διδασκάλων τῶν βασιλέων.
Ph 389	τοῦτο τῶν πλαγίως νοουμένων.
Ph 391	ὀρεστέρα ὦ Ῥέα· ἡ αὐτὴ δέ ἐστι τῇ γῇ, ἐν δὲ τοῖς ὄρεσι τὰ μυστήρια αὐτῆς γίνεται. παμβῶτι πάντας τρέφουσα· παρὰ τὸ Ὁμηρικὸν ζείδωρος ἄρουρα·
5	διὰ δὲ τὸ ταύτην τὴν θεὸν τιμᾶσθαι παρὰ Φρυξὶ πρὸς
5	αὐτὴν τὸν λόγον ποιεῖται. πολύτροφε.	362
Ph 392	μᾶτερ αὐτοῦ Διὸς ὅτι 〈ἡ〉 αὐτή ἐστι Ῥέα καὶ γῆ.
Ph 393	Πακτωλὸν ποταμὸς Λυδίας ἔνθα ἡ Ῥέα τιμᾶται· χρυσᾶ δὲ ψήγματα ἀπὸ τοῦ Τμώλου [τοῦ] ὄρους διὰ τοῦ Πακτωλοῦ καταφέρεται.
Ph 395	καὶ τότε σε ἐπεκαλεσάμην τιμωρήσασθαι τοὺς περὶ Ἀγαμέμνονα ὅτε παρεδίδοσαν τὰ ὅπλα τοῦ Ἀχιλ‐ λέως καὶ νῦν δὲ καλῶ ἵνα τούτους τιμωρήσῃ. ἐπηυδώμαν ἐπεκαλούμην.
Ph 396	ἐς τόνδ’ τὸν Νεοπτόλεμον.
Ph 398	τὸ ἑξῆς, ὅτε τὰ πατρικὰ ὅπλα παρεδίδοσαν τῷ Λαερτίου.
Ph 401	ἐπὶ ἅρματος γὰρ λεόντων ὀχεῖται ἡ Ῥέα. ἔφεδρε πάρεδρε.
Ph 402	σέβας ὑπέρτατον ὦ Ῥέα· ἢ νοητέον ἐπὶ τῶν ὅπλων.
Ph 405	προσᾴδεθ’ συμφωνεῖτε.
Ph 416	ὁ Τυδέως γόνος σὺν Ὀδυσσεῖ γὰρ αὐτὸν ἐξέβαλεν Διομήδης.
Ph 417	χ. ἐκ Σισύφου γὰρ κύουσα ἡ Ἀντίκλεια ἐγαμήθη Λαέρτῃ καὶ διὰ τοῦτό φησιν αὐτὸν ὥσπερ πεπρᾶσθαι ἐπειδὴ Λαέρτης πολλὰ δοὺς χρήματα ἠγάγετο τὴν
5	Ἀντίκλειαν· τὸ χ δὲ ὅτι πάλιν Λαερτίου κτητικὸν ἀντὶ πρωτοτύπου Λαέρτου.
Ph 419	ἐπίστω ἐπίστασο.
Ph 423	κἀκ’ ἐξήρυκε γράφε κἀξεκήρυξε.	363
Ph 425	οἱ μὲν γράφοντες μόνος παρ’ ἱστορίαν φασὶν (εἶχε γὰρ καὶ ἄλλους) οἱ δὲ γόνος τῷ ποιητῇ ἀκολου‐ θοῦντες λέγουσιν.
Ph 426	δύ’ αὕτως δείν’ ἔλεξας γράφε δύ’ αὐτὼ δ’ ἐξέδειξας, δυικῶς.
Ph 429	κἀνταῦθ’ ἐν τοῖς ζῶσιν.
Ph 431	σοφὸς μέν ἐστιν ἀλλ’ οὐ διόλου ἔσται· αἱ γὰρ τοιαῦται γνῶμαι καταβάλλονται εὐθέως.
Ph 443	ἀντὶ ἃ οὐκ ἤθελέν τις ἅπαξ ἀκοῦσαι ταῦτα πολλάκις ἔλεγεν.
Ph 445	τοῦτο παρ’ ἱστορίαν· λέγεται γὰρ ὑπὸ Ἀχιλ‐ λέως ἀνῃρῆσθαι καθ’ ὃν χρόνον καὶ τὴν Πενθεσίλειαν ἀνεῖλεν· φονευθείσης γὰρ τῆς Πενθεσιλείας ὑπὸ Ἀχιλ‐ λέως ὁ Θερσίτης δόρατι ἔπληξε τὸν ὀφθαλμὸν αὐτῆς
5	διὸ ὀργισθεὶς ὁ Ἀχιλλεὺς κονδύλοις αὐτὸν ἀνεῖλεν· ἐλέγετο γὰρ ὅτι καὶ μετὰ θάνατον ἐρασθεὶς αὐτῆς συνελήλυθεν.
Ph 446	ἔμελλ’ ἔοικεν. ἐπεὶ οὐδέπω κατὰ συνίζησιν βαίνεται ἐπειου ἀντὶ τοῦ που.
Ph 447	περιστέλλουσιν περικαλύπτουσιν.
Ph 448	παλιντριβῆ τετριμμένα τοῖς κακοῖς.
Ph 449	σῴζουσιν ἐξ Ἅιδου τοὺς ἐπιτρίπτους καὶ δολερούς.
Ph 451	ταῦτα τὰ γινόμενα.
Ph 452	τὰ θεῖ’ τὰ θεῖα ἔργα· νοσῶν δὲ δυσφημεῖ.	364
Ph 453	ὄρος τῆς Τραχῖνος ἡ Οἴτη· Τραχῖνος δὲ ἦν καὶ Μηλιεύς.
Ph 455	φυλάξομαι ὡς κακούς.
Ph 456	ὁ κακὸς νικᾷ τὸν ἀγαθόν· καὶ Ἡσίοδος βλάπτει δ’ ὁ κακὸς τὸν ἀρείονα 〈φῶτα〉. ὅπου θ’ (ὅπου) γ’. μεῖζον σθένει πλέον ἰσχύει.
Ph 457	κἀποφθίνει τὰ χρηστὰ Ὅμηρος ἐπεὶ τὰ χερείονα νικᾷ.
Ph 463	μεταστήσειαν ἀπαλλάξειαν.
Ph 465	εἴκῃ διδῷ, συγχωρήσῃ.
Ph 467	μᾶλλον ἐκ τοῦ σύνεγγυς ἢ ἐξ ἀπόπτου τὸν πλοῦν περιμένειν.
Ph 472	ὅσοισι κακοῖς.
Ph 473	ἐν παρέργῳ οἷον οὐκ ἐν τετιμημένῳ μέρει τῆς νεὼς ἀλλ’ ὅπῃ βούλῃ· δηλοῖ δὲ ταῦτα ἐν τοῖς ἑξῆς.
Ph 474	φορήματος βάρους.
Ph 475	ὅμως δὲ σῷσόν με γιγνώσκων ὅτι τοῖς εὐ‐ γενέσι τὸ αἰσχρὸν ἐχθρόν ἐστι καὶ τὸ καλὸν εὔδοξον.
Ph 482	τὸ ἐν παρέργῳ νῦν ἐνεφάνισεν.
Ph 486	ἀκράτωρ ἀσθενής, κρατεῖν ἐμαυτοῦ μὴ δυνά‐ μενος.
Ph 489	καὶ Ὅμηρος Χαλκωδοντιάδης, μεγαθύμων ἀρχὸς Ἀβάντων.
Ph 493	δι’ ὃν δὴ πρὸ πολλοῦ χρόνου ηὐλαβήθην. παλαιὰν πάλαι ἄν.	365
Ph 494	τοῖς ἱκμένοις ἀντὶ διὰ τῶν ἱκμένων καὶ πεπορευμένων.
Ph 498	ἐν σμικρῷ ἐν ἐλάττονι.
Ph 501	σῷσόν με γινώσκων τὰ ἀνθρώπινα πράγματα μεταβαλλόμενα.
Ph 503	θάτερα τὰ φαῦλα.
Ph 504	τὰ δείν’ ὁρᾶν φοβεῖσθαι καὶ εὐλαβεῖσθαι.
Ph 508	δυσοίστων ἀφορήτων, δυσυπομονήτων.
Ph 512	τὸ ἐκείνους λυποῦν τούτῳ κέρδος καὶ ὠφέ‐ λειαν μεταποιῶν. τὸ κακὸν τὸ ἀπὸ τῶν Ἀτρειδῶν 〈κέρδοσ〉 μετα‐ τιθέμενος τῷ Φιλοκτήτῃ οἷον εἰς ἀγαθὸν μεταποιῶν
5	καὶ μεταβάλλων καὶ ἐπανορθῶν· λέγει γὰρ ὅτι βοη‐ θήσω αὐτῷ ἵνα ἐκείνους λυπήσω ἐπανορθῶν αὐτῷ 〈τὴν〉 συμφορὰν τὴν ὑπὸ τῶν Ἀτρειδῶν γεγονυῖαν.
Ph 515	ἔνθα ὅπου.
Ph 524	ἀλλ’ αἰσχρόν ἐστιν ἐνδεέστερόν σου εἶναί με ἐν τῷ βοηθεῖν τοῖς φίλοις· ἢ οὕτως, αἰσχρόν ἐστιν εἰ ἐνδεέστερόν σου διατεθήσομαι περὶ τὴν εἰς τοὺς ξένους εὐεργεσίαν· οὐ παραιτήσομαι οὖν.
Ph 528	δὲ γ(ε).
Ph 531	πῶς ἂν ἀποδοίην τὰς εὐεργεσίας ὑμῖν ὡς ἐφιλήσατέ με; ἢ πῶς ἂν τῷ ἔργῳ εὖ πράξαιμι καὶ τῷ λόγῳ ὑμῖν;
Ph 533	προσκύσαντες ἀσπασάμενοι τὴν ἑστίαν.
Ph 534	ἄοικον δύσοικον ὥσπερ ἀτυχὴς ὁ δυστυχής.
Ph 535	εὐκάρδιος καρτερικός.
Ph 536	ἐγὼ γὰρ ὑπολαμβάνω μηδένα ἄλλον τὴν θέαν τῶν ἐνθάδε ἐνεγκεῖν, πόσῳ μᾶλλον 〈τὴν〉 εἰσοί‐ κησιν;	366
Ph 538	τάδε γράφε κακά.
Ph 542	οὗτος ὁ ἔμπορος διαπέπλασται ὑπὸ Ὀδυσ‐ σέως ναύκληρος, πραγματευτὴς εἰωθὼς τοῖς Ἕλλησι τὰ ἐπιτήδεια ἐπάγειν· ἐοικὼς δὲ καὶ ὡς οἴνου αὐτὸν διατυπούμενος πραγματευτήν.
Ph 545	ἀντὶ οὐκ ἐπίτηδες ἐλθὼν ἐνταῦθα ἀλλὰ πλέων ἐπὶ τὴν πατρίδα [ἰδὼν] ὥρμισα· οὐκ οἰόμενος, φησί, συντεύξεσθαι, κατὰ τύχην δέ.
Ph 549	Πεπάρηθον δῆμος τῆς Ἀττικῆς καὶ μία τῶν Κυκλάδων νήσων.
Ph 552	προστυχόντι τῶν ἴσων ἀντὶ εὑρόντι τοὺς σοὺς ναύτας τοὺς ἐμοὶ ἴσους, τοὺς τὴν αὐτήν μοι τέχνην μετερχομένους. παραλέλειπται ἡ ἐξ· βούλεται γὰρ λέγειν ἐκ τῶν
5	ἴσων.
Ph 556	ἐξαργούμενα ἀναβολὴν ἔχοντα.
Ph 557	ἔσται σοι χάρις τῆς προμηθείας ὕστερον.
Ph 561	φροῦδοι ἀφανεῖς, κρυπτοί.
Ph 562	Θησέως κόροι Ἀκάμας καὶ Δημοφῶν ὧν οὐ μέμνηται Ὅμηρος ἐν τῷ καταλόγῳ.
Ph 574	μὴ φώνει μέγα μὴ βόα.
Ph 578	κατὰ σκότον— \| διεμπολᾷ λάθρᾳ ἀπατᾷ.
Ph 582	μὴ διαβάλῃς με, φησί, τῷ τῶν Ἑλλήνων στρατῷ· εὐεργετήθην 〈γὰρ〉 ὑπ’ αὐτῶν πολλά.
Ph 583	ὑπ’ ἐκείνων εὐεργετούμενος ἀντευεργετῶ αὐ‐
Ph 583	τοὺς ὡς δύναται πένης εὐεργετεῖν δῆλον ὅτι ὑπηρετῶν.	367
Ph 589	ὅρα τί ποιεῖς, παῖ ταῦτα πλαγίως νοητέον.
Ph 590	σὲ θήσομαι τῶνδ’ αἴτιον αἴτιόν σε ποιήσω τῶν πραττομένων. ποιοῦ λέγων ποιοῦ με αἴτιον ὧν μέλλεις λέγειν.
Ph 591	τώδ’ ὥπερ κλύεις οὗτοι οὕσπερ κλύεις.
Ph 593	ἦ μὴν ὄντως μήν.
Ph 597	θατέρου τοῦ Διομήδους. εὐτολμότερος ἦν εἰς τὸ δρᾶσαι.
Ph 598	τίνος πράγματος χάριν οὕτω διὰ τοσούτου χρόνου ἐπεστράφησαν καὶ φροντίδα ἐποιήσαντο τοῦ Φιλοκτήτου οἱ Ἀτρεῖδαι τοῦ πάλαι ἐξ αὐτῶν ἀποβλη‐ θέντος;
Ph 601	βία φθόνος.
Ph 606	οὗτος ὁ Ὀδυσσεύς.
Ph 607	ὁ πάντ’ ἀκούων αἰσχρὰ ὁ ὑπὸ πάντων ὑβρι‐ ζόμενος.
Ph 609	οὐχ ἁπλῶς εἶπεν τὴν θήραν καλὴν ἀλλὰ διὰ τὴν πόρθησιν τῆς Ἰλίου· αὐτὸς γὰρ ἑρμηνεύει τὸν τρόπον τῆς πορθήσεως.
Ph 616	δηλώσειν δείξειν.
Ph 619	ἐφεῖτο ὑπέσχετο, ἐπηγγείλατο.
Ph 620	ὦ παῖ λείπει Ποίαντος.
Ph 623	στελεῖν πέμψειν.
Ph 625	οὑκείνου πατήρ ὁ Σίσυφος· μέλλων γὰρ τελευτᾶν παρήγγειλε τῇ γυναικὶ αὐτὸν ἄθαπτον κατα‐ λιπεῖν καὶ κατελθὼν εἰς Ἅιδου τῶν γε νενομισμένων μὴ τυχὼν κατηγόρησε τῆς γυναικὸς παρὰ τῷ Ἀιδωνεῖ
5	ἠξίου τε ἀνελθεῖν καὶ τὴν γυναῖκα τιμωρήσασθαι· ἀνελθὼν δὲ οὐκέτι ὑπέστρεψεν ἕως μετὰ ἀνάγκης κατ‐ ῆλθεν· ἐκ πατρὸς οὖν πανοῦργος Ὀδυσσεύς.	368
Ph 628	οὔκουν ἀποφατικῶς ἢ ἐρωτηματικῶς.
Ph 631	τάχιον ἂν πεισθείην τῇ ἐχίδνῃ ἢ τῷ Ὀδυσσεῖ.
Ph 636	ὁρίζει διίστησιν.
Ph 637	τὸ ἐν καιρῷ σπουδάζειν ἀνάπαυλαν ἄγει ὕστερον.
Ph 639	ἐπειδὰν πνεῦμα τοὐκ πρῴρας ἀνῇ ἐπὰν παύ‐ σηται ὁ ἄνεμος ἐναντιούμενος. ἄῃ παρῇ.
Ph 640	ἀντιοστατεῖ ἐναντίον πνέει.
Ph 642	μὴ εὐλαβηθῇς, φησί· κἀκείνοις γὰρ τὰ ἐναντία πνεύματα ἀντὶ τὰ ἡμᾶς ἐπέχοντα κἀκείνους ἐπέχει.
Ph 643	τοῖς γὰρ κακούργοις οὐκ ἔστιν ἐναντίος ἄνε‐ μος· ἐν τῇ συγχύσει γὰρ μᾶλλον ἰσχύουσιν.
Ph 648	τί ἔχεις ὅπερ ἡ ἐμὴ ναῦς οὐκ ἔχει; ἀντὶ οὐδὲν ἡμῖν λείπει.
Ph 650	κοιμῶ κατακοιμίζω, πραΰνω.
Ph 653	παρερρύηκεν παρεκπέπτωκεν.
Ph 665	ὃς ἐποίησάς με τῶν ἐχθρῶν ὑπερέχειν ὄντα αὐτῶν ἐλάττονα.
Ph 668	καὶ δόντι δοῦναι ἀντὶ ἀποδοῦναί μοι τῷ δόντι σοι.
Ph 670	αὐτὸς γὰρ ὑφῆψε τῷ Ἡρακλεῖ τὴν πυράν.
Ph 672	γνώμη.
Ph 676	λόγῳ μὲν ἀκούω τὸ τοῦ Ἰξίονος πάθος ὅτι
Ph 676	τροχάζεται (πελάταν δὲ αὐτὸν λέκτρων Διὸς εἶπεν τὸν πειράσαι βουληθέντα 〈τὰ〉 τοῦ Διὸς λέκτρα), ὃν ἔδησεν ὁ Ζεύς, μὴ μέντοι ἑορακέναι μείζονα τῆς Φιλοκτήτου	369
5	νόσου.
Ph 677	τὸν πελάταν λέκτρων τὸν βουληθέντα ἐπι‐ βῆναι τῇ εὐνῇ τοῦ Διός.
Ph 678	κατ’ ἄμπυκα δέσμιον κατὰ τὸν τροχὸν δε‐ δεμένον.
Ph 679	δρομάδ’ τὸν περιφερόμενον ἐν τῷ δρόμῳ.
Ph 680	παγκρατὴς βασιλεύς.
Ph 682	μοίρᾳ \| —ἐχθίονι δυστυχίᾳ, τύχῃ στυγερω‐ τέρᾳ [καὶ ἐχθίονι]. τύχῃ.
Ph 684	οὔτ’ ἔρξας οὔθ’ ἕρξας. νοσφίσας ἀποστερήσας.
Ph 685	ἐν ἴσοις ἐν δικαίοις.
Ph 687	θαυμάζω πῶς ὑπέμεινεν ἀεὶ 〈ἐν〉 κλυζομένοις κύμασιν ἔχων καταγωγὴν καὶ ἔρημον παντάπασιν.
Ph 688	ἀμφιπλήκτων ἑκατέρωθεν πληττόντων· τὰ γὰρ κύματα κλύζονται κατ’ ἀμφοτέραν ὄχθην τῆς θαλάσσης.
Ph 690	βιοτὰν ζωήν, διαγωγήν.
Ph 691	ὅπου αὐτὸς μόνος ὑπὸ ἀνέμων βαλλόμενος, πρὸς ἄνεμον τετραμμένος ἦν. βάσιν πόδα.
Ph 692	οὐδέ τιν’ ἐγχώρων λείπει ἔχων. κακογείτονα οὐ μόνον ὅπου καλὸν οὐκ εἶχε γεί‐
Ph 692	τονα ἀλλ’ οὐδὲ κακὸν παρ’ οὗ ἀμοιβαῖον λόγον στενά‐ ζων ἀκούσεται· τὸ δὲ ἑξῆς οὕτω δεῖ λαβεῖν, οὐδέ	370
5	τινα ἐγχώρων ἔχων παρ’ ᾧ δὴ τὸν κακογείτονα αἱμα‐ τηρὸν στόνον ἀποκλαύσειεν· τὸ κακογείτονα γὰρ οὐ πρὸς τοὺς ἐνοικοῦντας ἀλλ’ εἴπερ τις ἐτύγχανεν αὐτῷ συνοικῶν ὁ τούτου στόνος κακογείτων ἂν ἦν ἐκείνῳ.
Ph 693	ἀντίτυπον ἀμοιβαῖον.
Ph 696	οὐδ’ ὃς τὰν θερμοτάταν οὐδ’ ὃς τὴν θερμο‐ τάτην καὶ ἀγρίαν αἱμάδα, τὴν τοῦ αἵματος ῥύσιν, ἀνα‐ διδομένην ἐκ τῶν ἑλκῶν τοῦ θηροδήκτου ποδὸς ἠπίοις φύλλοις κατευνάσειεν εἴ τις ἐμπέσοι.
Ph 697	κηκιομέναν ἀναδιδομένην· παρὰ τὸ μέλαν δ’ ἀνεκήκιεν αἷμα.
Ph 698	ἀντὶ τοῦ ὅλως οὐκ ἔχων οὐδὲ ὅστις ἕλοι φύλλον αὐτῷ ἐκ τῆς γῆς ἢ ὄρνιν τοξευθέντα ὑπὸ Φιλοκτήτου καὶ πεσόντα εἰς τὴν γῆν.
Ph 700	φορβάδος τῆς πάντα τρεφούσης.
Ph 702	τότ’ ἂν εἰλυόμενος κυλιόμενος, χερσὶν ἐπ‐ ερειδόμενος καὶ ἕλκων τὰ σκέλη ὡς νήπιος παῖς ἄνευ τιθήνης τετραποδηδὸν βαδίζων· καὶ αὐτὸς ἐν τοῖς ἀνωτέρω
5	πρὸς δὲ τοῦθ’ ὅ μοι βάλοι νευροσπαδὴς ἄτρακτος 〈αὐτὸσ〉 ἂν ποσὶν εἰλυόμην δύστηνος ἐξέλκων πόδα· τὸ δὲ ἑξῆς, τότε γάρ, ἡνίκα ἐξανίησι δακέθυμος ἄτα, ἕρπει πόρον ἄλλοτ’ ἄλλον εἰλυόμενος ὥσπερ παῖς ἄνευ
10	φίλης τιθήνης ὑπάρχων, οὐ φορβὰν ἱερᾶς γᾶς σπόρον
10	αἴρων, οὐκ ἄλλο ὃ νεμόμεσθα ἄνδρες ἀλφησταὶ τουτ‐ έστιν οὐ Δημητριακὸν καρπὸν οὐδέ τι τῆς συνήθους ἀνθρώπων διαίτης ἀλλὰ διὰ τῶν πτηνῶν ὀιστῶν τὴν διὰ τῶν ὀρνέων τροφήν.	371
Ph 704	ὅθεν εὐμάρει’ ὑπάρχοι ὅπου εὐμαρές ἐστιν αὐτῷ ἀπιέναι.
Ph 705	ἐξανίησιν ἐνδίδωσιν. ἄτα ἡ νόσος.
Ph 707	γᾶς σπόρον σῖτον.
Ph 708	αἴρων λαμβάνων. τῶν νεμόμεσθ’ ἀφ’ ὧν νεμόμεθα τουτέστι τρε‐ φόμεθα.
Ph 710	πλὴν ἐξ ὠκυβόλων πλὴν εἴ που τοῖς πτηνοῖς βέλεσιν ἐξ ὠκυβόλων τόξων ἀνύσειε φορβὴν πτηνῶν τουτέστιν ὀρνέων· λείπει δὲ ἡ ἀπό, ἀπὸ πτηνῶν. τόξων \| πτανῶν πτερωτῶν τόξων.
Ph 712	ἀνύσειε πτανοῖς περιποιήσειεν ὀρνέοις.
Ph 714	οἰνοχύτου πώματος οἴνου περιφραστικῶς.
Ph 715	ἥσθη ἀντὶ ἐνεπλήσθη· οὐδὲ οἴνου μετείληφεν.
Ph 716	στατὸν εἰς ὕδωρ τὸ ἐξ ὄμβρου συνεστηκὸς ὕδωρ ἢ πηγαῖον ἢ λιμναῖον· παρὰ τὸ ἠρεμεῖν καὶ μὴ ὑπὸ ἀνέμων κινεῖσθαι.
Ph 717	προσενώμα ἑαυτὸν ἐκίνει ἀντὶ ἐπορεύετο.
Ph 719	παιδὸς ὑπαντήσας τυχὼν Νεοπτολέμου.
Ph 720	εὐδαίμων ἀνύσει εὐδαιμονήσει· τὸ ἑξῆς, εὐ‐ δαίμων καὶ μέγας ἀνύσει· ἐκ κείνων δὲ λέγει τῶν κακῶν.
Ph 721	μέγας ἐκ κείνων ἐκ τῶν κατ’ αὐτὸν εὐτυχής.
Ph 721	λείπει ἔσται.	372
Ph 722	ποντοπόρῳ δούρατι τῇ νηί. πλήθει \| πολλῶν μηνῶν τῷ πλήθει τῶν μηνῶν.
Ph 724	πατρῴαν ἄγει πρὸς αὐλὰν τὴν πατρίδα.
Ph 725	Μηλιάδων ἔστιν ἀντὶ Τραχινίων· περὶ τὴν Τραχῖνα γὰρ οἱ Μηλιεῖς.
Ph 726	ἵν’ ὁ χάλκασπις ὅπου ὁ ἐκθεωθεὶς ἀνὴρ πελάζεται πᾶσι· λέγει δὲ τὸν Ἡρακλέα.
Ph 727	πλάθει πᾶσιν ἐπιφαίνεται λαμπρὸς ὢν ὡς πῦρ. θείῳ πυρὶ λείπει τὸ ὡς.
Ph 730	τί δή ποθ’ κ. ἑ. τοῦτό φησιν ὁρῶν τῇ νόσῳ πληττόμενον καὶ σιωπῶντα.
Ph 732	ἐνοχλεῖ τῷ Φιλοκτήτῃ ἡ συνήθης νόσος· θέλει δὲ κρατῆσαι ἑαυτοῦ διὸ προσποιεῖται ὅταν λέγῃ ἀλλ’ ἄρτι κουφίζειν δοκῶ.
Ph 736	ὁ Φιλοκτήτης διὰ τὴν εἰς οἶκον ἀνακομιδὴν ἀπαγορεύει τὰς γινομένας ὀδύνας καὶ λέγει ἰὼ θεοὶ ὡς χαίρων διὰ τὸν Νεοπτόλεμον, οὐ δύναται δὲ ἀληθῶς.
Ph 739	ἀναστενάζει λοιπὸν τῆς νόσου πλεοναζούσης.
Ph 741	ἀντὶ ἔοικάς μοι ὀδυνᾶσθαι.
Ph 745	βρύκομαι ἐσθίομαι, καταναλίσκομαι.
Ph 749	ἀπάμησον κόψον, θέρισον.
Ph 752	ἰυγὴν ὀξεῖαν βοήν.
Ph 753	βούλεται εἰπεῖν τὴν εἰς οἶκον ἀνακομιδὴν ἐν νῷ λαμβάνων μήπως καταλείψει αὐτὸν ὁ Νεοπτόλεμος, οὐ λέγει δὲ διὰ τὸ πάθος.
Ph 755	τοὐπίσαγμα ἡ ἐπείσοδος, ἡ προσθήκη.
Ph 758	πλάνοις ὁδοιπορίαις· ἥκει ἡ νόσος ἴσως ὅτε ἐκορέσθη πλανωμένη· ὡς ἐπὶ θηρὸς δὲ ποιεῖται τὸν λόγον.	373
Ph 764	ᾔτου ἠξίωσας, ᾔτεις. ἀνῇ ἐνδῷ.
Ph 766	φύλασσε, φησίν, αὐτά, τὰ τόξα· ἅμα γὰρ τῷ πάθει τούτῳ ὕπνος μοι ἐπέρχεται καὶ οὕτω παύομαι τῆς νόσου.
Ph 768	τῆς ὀδύνης παύσασθαι πρότερον πρὶν κοι‐ μηθῆναι.
Ph 770	ἐκεῖνοι οἱ περὶ Ὀδυσσέα.
Ph 773	πρόστροπον ἱκέτην.
Ph 776	ἱλάσκου τὸν φθόνον ὥστε αὐτὰ μὴ γενέσθαι σοι πολύστονα, πικρὰ καὶ αἴτια κακῶν.
Ph 777	ὅπως ὁμοίως.
Ph 778	τῷ πρόσθ’ ἐμοῦ κεκτημένῳ τῷ Ἡρακλεῖ.
Ph 784	κηκῖον ἀναρρέον, ἀναδιδόμενον· Ὅμηρος πολὺς δ’ ἀνεκήκιεν ἱδρώς.
Ph 791	ὦ ξένε Κεφαλλὴν ὦ Ὀδυσσεῦ.
Ph 795	τρέφοιτε λάβοιτε ἀντ’ ἐμοῦ.
Ph 800	ἐν γὰρ τῇ Λήμνῳ τὸ ἐργαστήριον τοῦ Ἡφαί‐ στου ἔνθα καὶ κρατῆρες πυρός εἰσιν. ἀνακαλουμένῳ παρακαλοῦντι.
Ph 801	ὅτε τὴν πυρὰν Ἡρακλέους ἀνῆψεν.
Ph 803	τοῦτ’ ἐπηξίωσα δρᾶν τὸ κατακαῦσαι.
Ph 805	λαβὼν τὰ τόξα ὁ Πύρρος ἐσιώπησεν ἀπορῶν τί ἆρα ποιήσειεν.
Ph 812	πρὸς τὴν ὑπόθεσιν καὶ τοῦτό φησι διὰ τὸ τὸν χρησμὸν εἶναι μηδέτερον αὐτῶν πορθήσειν τὸ Ἴλιον. οὐ θέμις οὐκ εὐσεβές.	374
Ph 814	ἐκεῖσε νῦν μ’, ἐκεῖσε διὰ τούτου νῦν ἔοικεν ὁ Φιλοκτήτης παραφρονεῖν ὑπὸ τῆς νόσου.
Ph 815	παραφρονεῖς ἐκτὸς τῶν φρενῶν γέγονας.
Ph 818	πλέον φρονεῖς ἀντὶ ὠφελιμώτερον ἐμοῦ.
Ph 820	εἰπὼν ἐκοιμήθη.
Ph 821	ἔοικεν ὁ ὕπνος τὸν ἄνδρα οὐκ εἰς μακρὰν καταλήψεσθαι.
Ph 822	ὑπτιάζεται κλίνεται ἢ ὀπίσω ῥίπτεται.
Ph 824	νεῦρον ῥαγὲν ἀπὸ τοῦ ἄκρου ποδὸς αἷμα ἀνίησιν.
Ph 827	ἀδαὴς ἄπειρε. ἀλγέων ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀδαής.
Ph 828	εὐαὴς εὔπνους.
Ph 829	εὐαίων εὐμενής, καλῶς ἄγων ἡμῖν τὸν αἰῶνα.
Ph 830	ὄμμασι δ’ ἀντίσχοις κάτεχε τὸ ὁρατικόν, ὅπερ νῦν ἥπλωται καὶ διαχεῖται, τῇ τοῦ ὕπνου ἀχλύι· τοιαύτην δὲ αἴγλην, ἥτις νῦν τέταται, ἀντέχοις 〈εἰσ〉 τὰ ὄμματα, λέγει δὲ τὸν ὕπνον τὸν λεγόμενον καὶ
5	〈παιῶνα〉 αὐτῷ παραχρῆμα ὡς ἔστιν αὐτῷ αἴγλη καὶ φῶς. ἐναντιωθείης τοῖς ὄμμασι τοῦ φίλου καὶ μὴ ἐάσῃς αὐτὸν βλέψαι νῦν.
Ph 833	ποῦ στήσῃ τῆς γνώμης; ποίας γνώμης κρα‐ τήσεις;
Ph 834	τὰ μετὰ ταῦτα πῶς ὁρᾷς φροντίδος ἀντὶ
Ph 834	ἐννοεῖς;	375
Ph 837	καιρός τοι πάντων γνώμαν ἐπὶ πάντων ἡ μετὰ εὐκαιρίας σύνεσις πολλῶν ἐπικράτειαν ἐν ἑτοίμῳ καρποῦται· ὁ δὲ νοῦς, ὁ καιρὸς ἐκεῖνος ὁ εὐκαίρως ἐπιτελούμενος πολλοῖς εὐδοξίαν σύνεγγυς παρέχει.
Ph 838	παρὰ πόδα ἀντὶ τοῦ πλησίον. ἄρνυται ἀποφέρεται.
Ph 839	ταῦτα δι’ ἐπῶν.
Ph 840	τήνδ’ ἁλίως ἔχομεν τὴν θήραν τῶν τόξων μάτην ἔχομεν χωρὶς τοῦ Φιλοκτήτου πλέοντες.
Ph 842	κομπεῖν δ’ ἔστ’ ἀτελῆ ἐννοεῖν δὲ καὶ ἐπαγ‐ γέλλεσθαι ἀτέλεστα ψευδόμενον αἰσχρὸν ὄνειδος. ἀτελῆ εὐτελῆ.
Ph 845	βαιάν μοι, βαιάν, ὦ τέκνον μικρὰ καὶ ἠρέμα μοι, φησί, διαλέγου μήποτε ἀκούσῃ κοιμώμενος.
Ph 847	ὡς πάντων ἐν νόσῳ εὐδρακής ἀντὶ ἐλαφρὸς πρὸς τὸ ταχὺ ἀναβλέψαι καὶ ἐγερθῆναι· ἀντὶ ὁ ὕπνος ἐν τῇ νόσῳ ταχέως βλέπει· ἀντὶ ὁ νοσῶν ταχέως ἀν‐ ίσταται· λείπει δὲ τὸ ὡς· βούλεται γὰρ λέγειν ὥστε
5	λεύσσειν ὁ ὕπνος, ὡς μὴ ἡγεῖσθαι τοῦτον ὕπνον ὑπάρχειν.
Ph 849	μάκιστον μέγιστον, εὐσύμβολον, σύμφορον.
Ph 851	ἐξίδου ὅτι πράξεις θεώρησον, βλέψον· πλεο‐ νάζει γὰρ ἡ ἐξ καθάπερ καὶ ἐπὶ τούτων, ἀνεπίστασο ἀντὶ ἐπίστασο καὶ ἐνδίδαξον ἀντὶ τοῦ δίδαξον. ὅτι ὅπως.
Ph 852	ὧν ὅν. ὃν αὐδῶμαι δι’ ὃν λέγω ἀντὶ τὸν Φιλοκτήτην.
Ph 852	διὰ μέσου τοῦτο εἴρηκεν.	376
Ph 853	εἰ ταὐτὰν τούτῳ γνώμαν εἰ τὴν αὐτὴν τῷ Ὀδυσσεῖ γνώμην ἔχεις ὥστε αἴρειν τὸν Φιλοκτήτην ἐντεῦθεν. ἔχεις ἴσχεις.
Ph 854	ἄπορα πυκινοῖσιν ἄπορόν ἐστι καὶ τοῖς συν‐ ετοῖς συνιδεῖν τὸ πρακτέον· λείπει οὖν ὁ καί. γράφε πυκνοῖς ἵν’ ᾖ ἐν πράγμασι πυκνοῖς συνιδεῖν τὸ πρα‐ κτέον ἄπορον.
Ph 855	οὖρος ἐπιτήδειος καιρός.
Ph 856	ἀνόμματος ἐστέρηται τοῦ φωτός.
Ph 858	ἐκτέταται νύχιος ἐπεὶ κατὰ νύκτα καθεύ‐ δουσι παρὰ τοῦτο εἶπεν τὴν ἡμέραν νύκτα ἄγων ἀντὶ κοιμώμενος· τὸ δὲ ἑξῆς, ἐκτέταται νύχιος, οὐ χερός, οὐ ποδὸς ἄρχων ἀντὶ οὐδὲν τῶν μελῶν δυνάμενος
5	κινεῖν οὐδὲ βλέπειν.
Ph 859	ἀλεὴς ὕπνος ἐσθλός ὁ ὕπνος ὁ ὑπὸ τὴν ἀλέαν τοῦ ἡλίου. ἀλεὴς θερμὸς παρὰ τὴν ἀλέαν· Ὅμηρος ἀλέη τε γένηται·
5	τοῦτο δὲ καθ’ ἑαυτόν φησιν, 〈ὁ〉 ὕπνος σύμφορος ἡμῖν ἐστι καὶ τοῖς πράγμασιν ἀγαθός.
Ph 863	τὸ δ’ ἁλώσιμον τὸ δὲ ἀγρεύσιμον ὅ ἐστι 〈τὸ〉 πέρας ἀνάκειται τῇ ἐμῇ φροντίδι.
Ph 864	ὁ πόνος ὁ μὴ φόβον ἔχων κράτιστός ἐστιν ὅ ἐστιν ὁ μὴ πρὸς κίνδυνον ὁρῶν ἀντὶ μὴ φοβηθῶμεν· πάντα γὰρ ἀνύομεν.
Ph 865	ἀφεστάναι φρενῶν παραφρονεῖν.
Ph 868	οἰκούρημα φυλακή, παρουσία.	377
Ph 869	ἐξηύχης’ ἐνόμισα.
Ph 870	ἐλεεινῶς οἰκτρῶς ὑπομεῖναι.
Ph 875	ἐν εὐχερεῖ ἐν ἐλαχίστῳ.
Ph 876	δυσοσμίας γέμων πεπληρωμένος σὺ τῆς ἐμῆς δυσοσμίας.
Ph 880	ὅταν με ὁ κάματος ἀφῇ. κόπος μ’ ἀπαλλάξῃ γράφε κόπου ἀπαλλαχθῶμεν.
Ph 881	ἐπίσχωμεν πέρα κωλύσωμεν.
Ph 885	ξυμφορὰς τύχας.
Ph 886	φίλον τὸ αἴρεσθαι ὑπὸ τούτων.
Ph 891	πρὸ τοῦ δέοντος πρὸ τοῦ καιροῦ ἱκανὸς 〈γὰρ〉 αὐτοῖς γενήσεται ὁ πόνος ἐπὶ τῇ νηὶ συνεῖναί μοι καὶ συνναίειν ἐμοί.
Ph 893	ἵστασο καὶ ἀντιλαμβάνου.
Ph 895	τοὐνθένδε τὸ μετὰ ταῦτα. ἀδημονεῖ ἐννοῶν ὅτι μέλλει ἐξαπατᾶν τὸν Φιλο‐ κτήτην καὶ ἀπάγειν εἰς τὴν Ἴλιον, οὐκέτι ἐπὶ τὴν πατρίδα καθάπερ ἐπηγγέλλετο.
Ph 898	τοῦ περὶ τίνος;
Ph 899	πάθους λέγει τῆς ἀπορίας ἀντὶ ἀπορῶν τυγχάνω.
Ph 900	οὐ δή σε ἐρωτηματικῶς.
Ph 902	φύσιν λείπει ἡ εἰς.
Ph 903	ἐκείνην, φησί, λέγω δυσχέρειαν προσεῖναι τῷ ἀνδρὶ τῷ ξένον τι τῆς αὑτοῦ διανοίας διαπραττομένῳ.
Ph 904	τοῦ φυτεύσαντος τοῦ Ἀχιλλέως.
Ph 907	οὔκουν ἐν οἷς γε δρᾷς ἐν οἷς πράττεις οὐκ
Ph 907	ἔσῃ αἰσχρός.	378
Ph 909	ἃ μὴ δεῖ τὰ ἀληθῆ. λέγων αἴσχιστ’ ἐπῶν ἀπατῶν.
Ph 910	εἰ μὴ ’γὼ κακὸς γνώμην ἔφυν εἰ μὴ κακῶς καὶ ἀνοήτως βουλεύομαι.
Ph 912	οὐχ ὅτι καταλείψω σε ἄχθομαι ἀλλ’ ὅτι λυ‐ πηρῶς καὶ οὐ κατὰ τὴν σὴν γνώμην μέλλω σε ἄγειν· ἐπὶ Τροίαν δέ φησιν.
Ph 919	κακοῦ τῆς νόσου.
Ph 921	πολλὴ γάρ ἐστιν ἀνάγκη ταῦτα διαπράξασθαι.
Ph 925	τῶν κρατούντων γὰρ φροντίζω μᾶλλον ἢ σοῦ διὸ οὐ δώσω σοι ταῦτα.
Ph 927	ὦ πῦρ σὺ παρὰ τὸ ὄνομα· καλεῖται γὰρ Πύρρος.
Ph 935	οὕτως μοι πάλιν προσέχει ἀναιδῶς ὡς μὴ ἐάσων καὶ δώσων τὰ βέλη.
Ph 936	ξυνουσίαι συνδιαγωγαί.
Ph 937	καταρρῶγες κοιλώδεις τόποι.
Ph 938	ὑμῖν ταῦτα λέγω· οὐ γὰρ οἶδα πρὸς ἄλλον ὅν τινα ἀποδύρομαι.
Ph 939	τοῖς εἰωθόσιν λείπει τὸ κλύειν ἐμοῦ.
Ph 944	φήνασθαι δεῖξαι.
Ph 946	ἐναίρων νεκρὸν σφάττων νεκρὸν κατὰ τὴν παροιμίαν.
Ph 947	ἄλλως μάτην.
Ph 950	ἐν σαυτῷ γενοῦ φρόνιμος ἔσο.
Ph 952	δίπυλον δίθυρον.
Ph 953	τόξων γυμνός, τὴν διὰ τῶν τόξων μοι γινο‐ μένην οὐκ ἔχων τροφήν· ἄνευ τροφῆς οὖν ἀντὶ τῶν
Ph 953	τόξων.	379
Ph 954	αὖ θανοῦμαι γράφε αὐανοῦμαι ἀντὶ τοῦ ξηρανθήσομαι.
Ph 957	ἐγὼ εἰωθὼς ἐσθίειν τὰ θηρία βρωθήσομαι νῦν παρ’ αὐτῶν.
Ph 959	ῥύσιον τίσω ἐνέχυρον, ἀμοιβὴν ἐκτίσω· Ὅμηρος ῥύσι’ ἐλαυνόμενος.
Ph 962	γνώμην μετοίσεις μετανοήσεις.
Ph 964	προσχωρεῖν ὑποχωρεῖν, πεισθῆναι.
Ph 968	ἐκκλέψας ἀπατήσας.
Ph 971	τὰ αἰσχρὰ παρ’ ἑτέρων μαθών.
Ph 972	νῦν δὲ ἄλλοις δοὺς τὰ κακὰ οἷς εἰκὸς ἔκπλει τὰ ἐμὰ ἐμοὶ δούς.
Ph 975	οὐκ εἶ; οὐκ ἔρχῃ;
Ph 978	πέπραμαι πεπραγμάτευμαι.
Ph 982	οὐδ’ ἢν θέλῃ ὁ Νεοπτόλεμος.
Ph 983	στελοῦσί σε πέμψουσί σε.
Ph 984	τολμήστατε τολμηέστατε.
Ph 986	σέλας \| Ἡφαιστότευκτον τὸ Ἡφαίστειον πῦρ· ἐν γὰρ τῇ Λήμνῳ τὰ τοῦ Ἡφαίστου ἐργαστήρια ἔνθα καὶ κρατῆρές εἰσι πυρός.
Ph 988	ἐκ τῶν σῶν λείπει κόλπων.
Ph 997	ἀντὶ οὐ δοῦλον ἀλλ’ ἄριστον καὶ μετὰ ἀρί‐ στων τὴν Τροίαν δεῖ σε πορθῆσαι· τοῦτο δὲ προ‐ τρεπτικόν.
Ph 1000	γῆς τῆς Λήμνου.
Ph 1002	πρὸς τῇ πέτρᾳ ἐναιμάξω τὴν κεφαλήν μου
Ph 1002	ἄνωθεν πεσὼν ἀπὸ πέτρας.	380
Ph 1003	μὴ ἔστω ἐπὶ τῷ Φιλοκτήτῃ ἡ ἐξουσία τοῦ κατακρημνίζεσθαι.
Ph 1004	ὦ χεῖρες δεδεμένος φησίν.
Ph 1005	συνθηρώμεναι ἁλοῦσαι καὶ συλλαμβανό‐ μεναι.
Ph 1006	ὦ δόλιε Ὀδυσσεῦ.
Ph 1008	πρόβλημα πρὸ σοῦ πέμψας τὸν Νεοπτόλεμον.
Ph 1014	ἀφυῆ ἄκακον ἀπὸ φύσεως.
Ph 1016	νοεῖς διανοῇ.
Ph 1017	προὐβάλου ἔρριψας.
Ph 1018	ἐν ζῶσιν νεκρὸν ἤτοι ὅτι κοιμώμενον αὐτὸν εἴασεν ἢ διὰ τὸ πάθος.
Ph 1025	κλοπῇ ἀνάγκῃ· καὶ Ὅμηρος κλέπτε νόῳ· ζυγεὶς δὲ ὑποταγείς· ὁ δὲ νοῦς, καίτοι σὺ μὲν ἀναγ‐ κασθεὶς στρατεύῃ· προσποιούμενον γὰρ αὐτὸν μαίνε‐
5	σθαι Παλαμήδης ἤλεγξεν.
Ph 1028	ὡς σὺ φὴς οἱ Ἀτρεῖδαί με ἐξέβαλον, ὡς δέ φασιν ἐκεῖνοι σύ. σὺ μέν, φησίν, ἐκείνους αἰτιᾷ ἐκεῖνοι δὲ σέ.
Ph 1033	τοῦτο γὰρ προφασισαμένου Ὀδυσσέως, ὅτι θῦσαι οὐκ ἔστι τούτου ἐπιστενάζοντος, ἐξέθηκαν αὐτόν.
Ph 1036	εἰ φροντίς ἐστι τῆς δίκης τοῖς θεοῖς.
Ph 1039	κέντρον ἐρεθισμός.
Ph 1040	θεοί τ’ ἐπόψιοι οἱ ἐφορῶντές με δυστυ‐ χοῦντα.
Ph 1045	βαρὺς βαρὺς λόγοις.	381
Ph 1046	κοὐχ ὑπείκουσαν κακοῖς κοὐκ ἀναδυομένην ἐν τοῖς κακοῖς.
Ph 1048	εἴ μοι παρείκοι εἰ καιρὸς ἐπιτρέψειέ μοι. νῦν δ’ ἑνὸς κρατῶ λόγου νῦν δὲ σιωπῶ· οἶδα γὰρ τοῦτο ποιεῖν ὅπου δεῖ.
Ph 1049	οὗ ὅπου τοιούτων δεῖ, τῶν σιωπώντων.
Ph 1050	κρίσις δοκιμασία, ἐξέτασις.
Ph 1051	μᾶλλον—εὐσεβῆ εὐσεβέστερον.
Ph 1052	χρῄζων γράφε κρείσσων.
Ph 1056	οὐ μόνος Τεῦκρός ἐστι τοξότης ἀλλὰ κἀγὼ ὑπολαμβάνω ἐμαυτὸν τούτων ἔμπειρον εἶναι, οὐχ ἧττον σοῦ· Ὅμηρος εὖ μὲν τόξον οἶδα ἐύξοον ἀμφαφάασθαι.
Ph 1059	τούτων τῶν τόξων.
Ph 1060	τί δῆτα σοῦ δεῖ; τίς σοῦ χρεία; χαῖρε τὴν Λῆμνον πατῶν ἥδου τῇ διατριβῇ τῆς Λήμνου.
Ph 1067	προσφθεγκτὸς προσφωνηθῆναι ἄξιος.
Ph 1070	ἆρα καὶ ὑμεῖς μιμεῖσθε τούτους καὶ ἀν‐ ηλεεῖς γενήσεσθε πρὸς ἐμέ;
Ph 1074	τὸ ἑξῆς, ἀκούσομαι πρὸς τοῦδε ὥς εἰμι οἴκτου μεστὸς οἷον καταγνωσθήσομαι ὡς ἥττων οἴκτου.
Ph 1076	τά τ’ ἐκ νεὼς τὰ ἐπὶ τῆς νεώς.
Ph 1077	στείλωσι κοσμήσωσι.
Ph 1078	ἐν τούτῳ ἐν τοσούτῳ.
Ph 1079	νὼ ἡμεῖς.
Ph 1080	ὁρμᾶσθαι ταχεῖς λείπει γίνεσθε.
Ph 1081	ὦ κοίλας πέτρας ὦ σπήλαιον θερμὸν διὰ τὸν ἥλιον καὶ διὰ τὸ ψῦχος παγετῶδες· ἢ οὕτως, ἐν θέρει ψυχρόν, ἐν δὲ χειμῶνι θερμὸν ἀντὶ ἐπιτήδειον εἰς χειμῶνα καὶ θέρος· γύαλον δὲ ἀντὶ τοῦ κεῦθος·	382
5	κυρίως δὲ γύαλα τὰ κοῖλα λέγεται, ἀλλ’ ἐὰν οὕτω μεταφράσῃς ἀπίθανον τὸ κοῖλον κοίλωμα διὸ δὴ τὸ κεῦθος ἢ ἀντὶ τὸ ἄλσος μεταφράζομεν.
Ph 1084	ἀλλά μοι \| καὶ θνήσκοντι συνοίσῃ ἀντὶ καὶ ἀπολλυμένῳ μοι σύμφορον ἔσῃ καὶ ὠφέλιμον καὶ δέξῃ με ἀποθανόντα· ἢ οὕτω, σὺν ἐμοὶ ἔσῃ καὶ ὄψει με ἀποθανόντα. ὑπερβολικῶς, οἷον καὶ μετὰ θάνατον
5	συνελεύσῃ μοι καὶ οὐ καταλείψεις με.
Ph 1089	τί ποτ’ αὖ μοι τὸ κατ’ ἦμαρ τί ἄρα τρό‐ φιμόν μοι καθ’ ἡμέραν ἔσται; οὐ γὰρ ἐπικρατῶ ἐμαυτῷ· ἢ οὐ γὰρ ἔτι ἔχω ἐλπίδα.
Ph 1091	σιτονόμου σῖτον νέμοντος, τροφέως. πόθεν ἐλπίδος; ἀπὸ ποίας ἐλπίδος;
Ph 1092	εἴθ’ αἰθέρος ἄνω τὸ ἑξῆς, εἴθε αἰθέρος ἄνω ἕλωσί με ὀξύτονοι δρομάδες διὰ πνεύματος· τινὲς δὲ οὕτω, μετὰ ὀξυτόνου πνεύματος ἕλωσί με· ὀξύτονον δὲ λέγει πνεῦμα ἀπὸ τοῦ ὀξυτόνως βοᾶν.
5	γράφε δρομάδες αἱ καταιγίδες· τινὲς δὲ πτωχάδες ἵνα τὰς Ἁρπυίας σημαίνῃ διὰ τὸ ἀεὶ πεινῆν.
Ph 1093	πτωκάδες αἱ Ἅρπυιαι ἐπιθετικῶς διὰ τὸ ἐπεμπίπτειν ἢ διὰ τὴν φωνήν· εἰ δὲ γράφεται πτω‐
Ph 1093	χάδες αἱ ἀεὶ πεινῶσαι· τοῦτο γὰρ πάσχουσιν οἱ πτωχοί. γράφεται πτωμάδες, πτωκάδες, πτωχάδες [πρω‐	383
5	τάδες], δρομάδες.
Ph 1095	σύ τοι σύ τοι κατηξίωσας σὺ σαυτῷ περι‐ εποίησας τὴν νόσον, σὺ σαυτῷ τούτων πρόξενος γέ‐ γονας, ὦ δυστυχέστατε, σὺ σαυτῷ κατηξίωσας καὶ οὐκ ἀπό τινος ταύτῃ τῇ τύχῃ ἐνέχῃ, ἀπὸ μείζονος σοῦ,
5	διὸ μηδένα ἄλλον αἰτιῶ ἀλλὰ σαυτόν· ἐξῆν γάρ σοι ἀκολουθήσαντι τὰ κακὰ διαφυγεῖν.
Ph 1097	ἔχῃ συνέχῃ.
Ph 1099	εὖτέ γε παρὸν φρονῆσαι ὅτε γε παρόντος σοι φρονῆσαι τὸ λυσιτελὲς 〈ἑλέσθαι〉 ἀπὸ πλείονος δαίμονος τὸ κάκιον εἵλου, τὸ μὴ ἐλθεῖν· πλείονος δὲ δαίμονος λέγει τοῦ λυσιτελεστέρου καὶ συμφόρου.
Ph 1100	τοῦ λῴονος δαίμονος τοῦ συμφέροντος. λείπει ἡ ἀντί.
Ph 1103	λωβατὸς ἐπίπονος. ὃς ἤδη μετ’ οὐδενός τὸ ἑξῆς, ὃς ἤδη ἐνθάδε ὀλοῦμαι μετ’ οὐδενὸς ὕστερον ἀνδρὸς εἰσοπίσω τάλας ναίων· ὁ δὲ νοῦς, ἄρα ἐγὼ δύστηνος ἐνταῦθα ἀπ‐
5	ολοῦμαι ἀνθρώπων κεχωρισμένος;
Ph 1108	οὐ φορβὰν ἔτι προσφέρων ἀντὶ προσφερό‐ μενος· ἐνίοτε δὲ ἔμπαλίν φησι διακονούμενος ἀντὶ τοῦ διακονῶν καὶ στιβαδοποιούμενος ἀντὶ στιβάδα ποιῶν.
Ph 1111	ἀλλά μοι ἄσκοπα ἀπροσδόκητα, δόλια, ἃ οὐκ ἔστι προσκέψασθαι· γράφεται δὲ καὶ ἄψοφα ἀπὸ
Ph 1111	τοῦ μὴ ψοφεῖν ἀντὶ λαθραῖα· ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν κολυμβώντων· κρυπτὰ δὲ ἔπη φησὶ τὰ τοῦ Ὀδυσσέως.	384
5	εἰς τὸ αὐτό: ἀλλά μοι τὰ ἀφανῆ καὶ κρυπτὰ 〈ἔπη〉 δολίας φρενὸς ὑπέδυ με· τὸ δὲ ἑξῆς, ἀλλά μοι ὑπέδυ ἄσκοπα κρυπτά τε ἔπη δολερᾶς φρενός.
Ph 1113	ἰδοίμαν δέ νιν ὡς κατευχόμενος, γένοιτο δέ μοι τὸν παραίτιον τούτων ἴσον χρόνον δυστυχῆσαι τῆς ἐμῆς λαχόντα ἀνίας· δεῖ δὲ καὶ κατὰ τὸ πληθυν‐ τικὸν ἀκούεσθαι ἐμὰς λαχόντ’ ἀνίας ἀλλὰ τῆς ποιη‐
5	τικωτέρας ἡ τοιαύτη φράσις.
Ph 1116	πότμος σε δαιμόνων λείπει ἡ ἐξ, ἐκ θεῶν γὰρ τύχη τις τοῦτό 〈σοι〉 κεκλήρωκεν καὶ οὐχ ὑπ’ ἐμοῦ δεδόλωσαι· κατὰ κοινοῦ τὸ ἔσχεν, τὸ δὲ ἑξῆς, πότμος σε δαιμόνων τάδ’ ἔσχεν οὐδέ σε δόλος ἔσχεν
5	ὑπὸ χειρὸς ἐμᾶς· ὁ δὲ νοῦς, παῦσαι τῶν καταρῶν τούτων, ὦ φίλε, μὴ διὰ τούτων κτήσῃ ἡμᾶς ἐχθρούς· θεὸς γὰρ τῆς δυστυχίας ταύτης παραίτιος, οὐχ ἡμεῖς γεγόναμεν οὔτε δόλῳ ὑπεισελθόντες οὔτε ἄλλῳ τινὶ πράγματι.
Ph 1120	ἀρὰν ἀρὰν ἐπ’ ἄλλοις δεῖ ἀκούεσθαι ἐπὶ τῶν μάτην καταρωμένων, σαυτῷ γὰρ ἐγένου αἴτιος, δεῖ δὲ καὶ οὕτω, καταρῶ τοῖς ἄλλοις καὶ μὴ ἡμῖν.
Ph 1121	καὶ γὰρ ἐμοὶ τοῦτο μέλει μέλει μοι τὸ παραινέσαι σοι ἵνα μὴ ἀπώσῃ τὴν φιλίαν οἷον οὐ θέλω σε ἐχθρὸν ἡμῖν καταστῆσαι· ἢ ὡς παραινοῦντές
Ph 1121	φασι, μὴ ἀπώσῃ τὴν φιλίαν ἡμῶν.	385
Ph 1122	μὴ φιλότητ’ ἀπώσῃ λείπει ἵνα. φιλότητ’ ἣν ἔχομεν πρὸς σέ.
Ph 1125	γελᾷ ὁ Ὀδυσσεύς. πάλλων τὰ τόξα φησίν.
Ph 1129	ἐκβεβιασμένον ἐξηρπασμένον.
Ph 1131	τὸν Ἡράκλειον \| ἄθλιον ἀντὶ ἐμὲ τὸν τοῦ Ἡρακλέους διάδοχον· ἢ ἐμὲ τὸν ἐπὶ τῷ Ἡρακλεῖ ἆθλον ποιήσαντα τὴν πυρὰν καὶ ὑφάψαντα αὐτήν. ἑαυτόν φησιν.
Ph 1132	ἄθλιον γράφε ἆθλον.
Ph 1134	μεταλλαγᾷ μεταβολῇ.
Ph 1135	ἐρέσσῃ στρέφῃ· ἡ δὲ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν ἐρεσσόντων.
Ph 1136	ὁρῶν ἀντὶ τοῦ βλέπον, σύ, ὦ τόξον.
Ph 1138	μυρί’ πλήθη κακῶν. ἀνατέλλονθ’ ἐσόμενα.
Ph 1140	ἀνδρός τοι τὸ μὲν εὖ δίκαιον εἰπεῖν ἀγαθοῦ ἀνδρός ἐστι τὸ ἀληθὲς ἐν καιρῷ λέγειν (δίκαιον γὰρ νῦν φησι τὸ ἀληθές, εὖ δὲ τὸ ἐν καιρῷ), ὀφείλει δὲ καὶ ὁ ἀκούων μὴ ἐκφαυλίζειν τὰ λεγόμενα· τοῦτο δέ
5	φησιν ὅτι ὁ μὲν Νεοπτόλεμος τὸ ἀληθὲς εἶπεν ὁ δὲ Φιλοκτήτης ἐξευτέλισεν. εἰς τὸ αὐτό: ἀγαθοῦ μὲν ἀνδρός ἐστι τὸ δίκαιον εἰπεῖν εἰπόντα δὲ μὴ φθονεῖ‐ σθαι ὅτι οὐκ ἔδει σε τῷ Νεοπτολέμῳ φθονεῖν εἰπόντι τὸ δίκαιον· κατὰ κοινοῦ δὲ τὸ δίκαιον, ἀγαθοῦ ἀνδρός
10	ἐστι τὸ λέγειν τὸ δίκαιον, δίκαιον δὲ καὶ σὲ ὁμολογεῖν ὅτι εὖ πέπρακται, ἀκούοντα δὲ τούτων μὴ φθονερόν
10	τι καὶ ὀδυνηρὸν ἐπιφθέγξασθαι.	386
Ph 1141	μὴ φθονερὰν \| ἐξῶσαι γλώσσας ὀδύναν μὴ πικραίνεσθαι.
Ph 1143	εἷς ἀπὸ πολλῶν εἷς ἀπὸ πολλῶν συμμάχων.
Ph 1144	τοῦδ’ τοῦ Ὀδυσσέως. τὸ ἑξῆς, τοῦδ’ ἐφημοσύνᾳ ἤνυσεν κοινὰν ἐς φίλους ἀρωγάν.
Ph 1146	ὦ πτηναὶ θῆραι ἀντὶ ὦ ἄγραι· ἀγρεύει γὰρ καὶ πτηνά. χαροπῶν φοβερῶν.
Ph 1149	φυγᾷ μ’ οὐκέτ’ ἀπ’ αὐλίων ἀντὶ οὐκέτι φεύξεσθέ με, οὐκέτι μετὰ φυγῆς καὶ φόβου προσπε‐ λάσετέ μοι.
Ph 1153	ἀλλ’ ἀνέδην ὅδε χῶρος ἐπ’ ἐξουσίας ὁ τόπος ὑμῖν οὗτος ἀνεῖται ἀντὶ τοῦ ἀδείᾳ ὑπὸ τῶν θηρῶν ὁ τόπος κατασχεθήσεται. ἀνέδην ἀνειμένος καὶ ἡπλωμένος.
5	ἐρύκεται κατέχεται.
Ph 1154	φοβητὸς φόβον ἐμποιῶν.
Ph 1155	ἕρπετε ἀντὶ ἥκετε.
Ph 1157	αἰόλας ποικίλης διὰ τὰ τραύματα.
Ph 1160	τίς ὧδ’ ἐν αὔραις τρέφεται τίς τρέφεται ἐξ ἀνέμων μηδενὸς τῶν ἐκ γῆς τροφίμων εὐπορῶν;
Ph 1161	κρατύνων ἐγκρατὴς ὤν, εὐπορῶν.
Ph 1163	εἴ τι σέβῃ, ξένον πέλασσον ἑαυτὸν δέ φησιν ὁ χορός, ὅτι ἐμοὶ τῷ ξένῳ μετ’ εὐνοίας πρόσελθε ἀντὶ φίλος ἡμῖν γενοῦ.
Ph 1165	ἀλλὰ γνῶθ’, εὖ γνῶθι οὕτω τινὲς στί‐
Ph 1165	ζουσιν, ἀλλὰ γνῶθ’, εὖ γνῶθι οἷον τὰ ὄντα σοι μάνθανε, τὰ περὶ τῆς νόσου· ὁ δὲ ἀλλὰ ἀντὶ τοῦ δέ, γνῶθι δὲ ἵν’ ᾖ οὕτω, πρὸς θεῶν εἴ τι σέβῃ ξένον	387
5	πελάταν πέλασον πάσῃ εὐνοίᾳ, γνῶθι 〈δὲ〉 ὅτι κῆρα τήνδ’ ἀποφυγεῖν σοι πάρεστιν εἰ πεισθείης ἡμῖν ὅ ἐστι τὴν νόσον· οὗτος δὲ ταῦτα λεγόντων συνίησιν ὅτι παραινοῦσιν αὐτῷ εἰς Ἴλιον ἐλθεῖν πρὸς ὃ ἀνα‐ κράζει πάλιν πάλιν μοι.
Ph 1166	κῆρα τὴν νόσον. ἀποφεύγειν λείπει πάρεστιν.
Ph 1167	οἰκτρὰ γὰρ βόσκειν χαλεπὴ ἡ νόσος τῷ κατεσθίειν. ἀδαὴς ἀδύνατος ἐνταῦθα ἢ ἄγνωστος πρὸς τὸ ὀχεῖσθαι.
Ph 1169	πάλιν πάλιν πάλιν τῶν τῆς Ἰλίου με τόπων ἀνέμνησας ἢ τῶν οἰκείων κακῶν· ὑγιῶς δὲ ἔχει περιτ‐ τευούσης τῆς ἐν προθέσεως.
Ph 1170	ὦ \| λῷστε τῶν πρὶν ἐντόπων ὦ βέλτιστε τῶν πλησιασάντων μοι πάλαι ἢ τῶν περὶ Ὀδυσσέα. ὦ λῷστε ὦ βέλτιστε.
Ph 1174	τὰν ἐμοὶ στυγερὰν λείπει ἡ εἰς, εἰς τὴν μισουμένην μοι.
Ph 1176	κράτιστον σύμφορον.
Ph 1178	ἐμοὶ βουλομένῳ ἡδέως ἀποπλεῦσαι κελεύεις.
Ph 1180	ναὸς ἵν’ ἡμῖν τέτακται ὅπου ἡμῖν ἀφῖκται ἡ ναῦς· ἐπὶ τῆς ναὸς ἀντὶ εἰς τὴν ναῦν.
Ph 1181	μή, πρὸς ἀραίου ἀρὰ ἡ εὐχή· ἀραῖος οὖν
Ph 1181	ᾧ πάντες προσευχόμεθα ἢ ὃν ἐπικαλούμεθα ἀρώμενοι· ὥσπερ δὲ ἱκεσίου λέγουσι τοῦ τοὺς ἱκέτας ἐποπτεύ‐ οντος οὕτως ἀραίου τοῦ τοὺς ἀρωμένους ἐπισκοποῦντος.	388
Ph 1182	ἔλθῃς ἀντὶ ἀπέλθῃς. μετρίαζε ἡσύχαζε.
Ph 1189	τεύξω ποιήσω. μετόπιν μετὰ ταῦτα, μετόπισθεν.
Ph 1190	ἐπήλυδες αὐτόματοι.
Ph 1191	τί πράξοντες ἐναντίᾳ γνώμῃ ἕτερον παρὰ τὸ πρότερον;
Ph 1194	χειμερίῳ \| λύπᾳ ταραχώδει πάθει, μεταφορι‐ κῶς· οὐκ ἔστι, φησί, μεμπτὸν τῷ δυστυχοῦντι καὶ παραφθέγγεσθαι.
Ph 1197	τοῦτο γίνωσκε, ὅτι οὐκ ἔρχομαι οὐδ’ εἰ αὐτὸς ὁ Ζεὺς μετέλθοι με ταῖς βρονταῖς τουτέστιν οὐδ’ εἰ κεραυνοῖ με ὁ Ζεὺς ἂν μὴ ἔλθω.
Ph 1199	βρονταῖς αὐταῖς γράφεται καὶ αὐγαῖς, ταῖς βροντῶν αὐγαῖς ταῖς κεραυνίαις· ἔστι μέντοι λαβεῖν καὶ βροντᾶς ἀντὶ τοῦ βροντήσας καθάπερ καὶ ἐν Ὑδρο‐ φόροις τὸν Διόνυσον εἶπεν Βακχᾶν ἀντὶ τοῦ Βακχευτάν.
Ph 1202	ἄρθρον μέλος.
Ph 1205	ἢ γένυν ἀντὶ τοῦ πέλεκυν ἢ γενῇδα ἢ ἀξίνην.
Ph 1206	παλάμην πρᾶξιν ὅθεν καὶ παλαμᾶσθαι· ἢ τέχνην.
Ph 1208	φονᾷ θανατᾷ, θανάτου ἐπιθυμεῖ.
Ph 1215	ὅστίς ποτε καταλιπών σε ἐπὶ τὸ βοηθεῖν
Ph 1215	τοῖς Ἕλλησιν οὐκέτι οὐδέν εἰμι. λιβάδ’ τὴν τοῦ ἐπιχωρίου ποταμοῦ.	389
Ph 1218	ἐντεῦθεν διπλοῦν ἐστι τὸ ἐπεισόδιον. ὁμοῦ ἐγγύς.
Ph 1219	στείχων ἂν ἦν σοι ἐπορευόμην ἄν· τὸ δὲ σοι παρέλκει.
Ph 1222	οὐκ ἂν οὐδ’ αὖ. ἥντιν’ αὖ παλίντροπος κ. ἑ. ἀντὶ εἰς ποῖον τόπον ἀπέρχῃ· τοῦτο δὲ ὁ Νεοπτόλεμος ἀποδοῦναι βουλό‐ μενος τὰ τόξα τῷ Φιλοκτήτῃ ἐπιπλήσσεται ὑπὸ τοῦ
5	Ὀδυσσέως. παλίντροπος ἐξ ὑποστροφῆς.
Ph 1238	ἀναπολεῖν τὰ αὐτὰ λέγειν· ἀπὸ τῶν δεύ‐ τερον ἀναπολούντων τὴν ἠροτριαμένην γῆν.
Ph 1252	ἀλλ’ οὐδὲ 〈σοὶ〉 πεισθήσομαι.
Ph 1256	κοὐ μέλλοντ’ ἔτι οὐ βραδύνοντα.
Ph 1257	ς’ ἐάσω οὐ πολεμήσω.
Ph 1262	ἀμείψας καταλιπών.
Ph 1270	μεταγνῶναι μετανοῆσαι.
Ph 1272	ἀτηρὸς βλαβερὸς παρὰ τὴν ἄτην.
Ph 1273	ἀλλ’ οὔ τι μὴν νῦν δόλιος φανοῦμαι.
Ph 1275	μὴ λέξῃς πέρα μὴ περαιτέρω εἴπῃς· ὅσα γὰρ ἂν εἴπῃς μάταια λέξεις.
Ph 1277	πέρα περαιτέρω.
Ph 1288	δολούμεθα ἀπατώμεθα.
Ph 1293	μαρτύρομαι τοὺς θεοὺς ὅτι ὃ ποιῶ εἰς χάριν καὶ σωτηρίαν ποιῶ τῶν Ἀτρειδῶν.
Ph 1298	οὐκ εἶπεν τὸ θέλῃ ἵνα μὴ δόξῃ συμψηφί‐
Ph 1298	σασθαι αὐτοῦ τῷ βουλήματι.	390
Ph 1305	ἀλλ’ οὖν τοσοῦτον ἀλλ’ οὐ γενναῖον ἄνδρα φονεύσω· πάντες γὰρ οἱ κήρυκες τῶν Ἑλλήνων ἀσθε‐ νεῖς εἰσι καὶ ἡ ἀνδρεία αὐτῶν ἄχρι τοῦ λέγειν. τοὺς πρώτους στρατοῦ τοὺς βασιλεῖς.
Ph 1306	ψευδοκήρυκας ψευδοπρεσβευτάς. ψευδῶς κηρυσσομένους, ἐγκωμιαζομένους.
Ph 1312	μετὰ ζώντων ἐν ζῶσιν.
Ph 1313	ἤκου’ ἄριστα καλῶς ἤκους’.
Ph 1314	εὐλογοῦντα εὐφημοῦντα.
Ph 1316	πᾶς ἄνθρωπος ἐκ θεοῦ πάσχων ἀνέγκλητός ἐστιν, ὅσοι δὲ διὰ τὴν ἰδίαν προαίρεσιν δυστυχοῦσιν ὥσπερ σὺ οὐδὲ ἐλέους ἄξιοι τυγχάνουσιν.
Ph 1321	σύμβουλον συμβουλίαν.
Ph 1322	εὐνοίᾳ σοί.
Ph 1325	γράφου φρενῶν ἔσω παρὰ τὸ Ὁμηρικὸν σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι.
Ph 1326	σύ, ὦ Φιλοκτῆτα, νοσεῖς ἐκ θείας προνοίας πλησίον ἀπελθὼν τοῦ ὄφεως τοῦ φυλάττοντος τὸ ἱερὸν τῆς Ἀθηνᾶς καὶ οὐκ ἔστιν ἴασις εἰ μὴ ἐκ τῶν Ἀσκλη‐ πιαδῶν.
Ph 1327	πλησίον ἐλθὼν τοῦ ὄφεως τοῦ τῆς νήσου τῆς Χρύσης φύλακος. ἀκαλυφῆ ἀστέγαστον.
Ph 1329	παῦλαν ἀνάπαυσιν, θεραπείαν.
Ph 1331	ταύτῃ μὲν ἀνατέλλῃ ταύτῃ δὲ δύνῃ ὅ ἐστι διὰ παντός.
Ph 1334	μαλαχθῇς παύσῃ.	391
Ph 1336	ὡς ἀντὶ ὅπως.
Ph 1343	συγχώρει θέλων σὺν ἡμῖν χώρει ἐθελοντής.
Ph 1344	καλὸν κτῆμα ὠφεληθῆναί σε κλέος κτώμενον ἐκ τῆς πορθήσεως τῆς Ἰλίου καὶ θεραπευόμενον. ἡ ’πίκτησις ἡ κτῆσις τῆς δόξης.
Ph 1345	παιωνίας ἰασίμους, ὑγιαστικάς, θεραπευτικάς.
Ph 1353	τῷ προσήγορος; ἀντὶ τίς με προσαγορεύσει;
Ph 1354	τὰ πάντ’ ἰδόντες τὰ περὶ ἐμὲ πάθη εἰδότες ἐνιαυτοί, τοῦ αἰῶνος χρόνοι.
Ph 1355	ἐξανασχήσεσθε ἀνέξεσθε.
Ph 1357	τῷ πανώλει τῷ ἀξίῳ ἀπολωλέναι.
Ph 1358	οὐ λυπεῖ με τὰ φθάσαντα ἀλλὰ διὰ τὰ μέλ‐ λοντα δυσφορῶ· οἱ γὰρ ἔχοντες φαύλην τὴν γνώμην ἀκόλουθα τῷ λογισμῷ διαπράττονται.
Ph 1362	σοῦ δ’ ἔγωγε θαυμάσας ἔχω θαυμάζω σου καὶ καταγινώσκω σου.
Ph 1371	πατρὸς τοῦ Ποίαντος.
Ph 1374	θεοῖς τε πιστεύσαντα διὰ τὴν Ἑλένου μαντείαν.
Ph 1377	τῷδε δυστήνῳ ποδὶ χωλὸς ὤν.
Ph 1378	ἔμπυον δίυγρον διὰ τὸ ἕλκος, πύου πεπλη‐ ρωμένην ὅ ἐστι σήψεως· ὁ δὲ νοῦς, ἀλλ’ οὐ πρὸς ἐκείνους ἄπει ἀλλὰ πρὸς τοὺς θεραπεύσοντάς σε.
Ph 1385	σοί που φίλος γ’ ὢν ὑπὲρ τοῦ σοὶ συμ‐ φέροντος.
Ph 1387	μάνθανε, φησί, μὴ ἐν τοῖς κακοῖς ἐπαίρεσθαι. κακοῖς λείπει ἡ ἐπί.
Ph 1389	μανθάνειν ἐννοεῖν.
Ph 1392	ἑλεῖν ἰδεῖν.	392
Ph 1401	λόγοις γράφε γόοις· πολλὰ διὰ Τροίαν πέ‐ πονθα, φησίν.
Ph 1402	στείχωμεν ἐπὶ τὴν πατρίδα· ἀπατᾷ δὲ καὶ θέλει ἆξαι εἰς τὴν Τροίαν.
Ph 1404	πῶς, φησίν, ἀναίτιος γένωμαι τοῖς Ἕλλησιν;
Ph 1405	χώραν τὴν ἐμὴν τὴν Σκῦρον.
Ph 1406	τίνα προσωφέλησιν ἔρξεις; ὠφελήσεις.
Ph 1411	ὑπολάμβανε ὁρᾶν τὸν Ἡρακλέα.
Ph 1415	βουλεύματα πεπρωμένα.
Ph 1423	σὺν τῷδ’ ἀνδρὶ τῷ Νεοπτολέμῳ.
Ph 1425	ἐκκριθεὶς νομισθείς.
Ph 1430	πλάκα τὴν πέτραν.
Ph 1431	στρατοῦ ἐξ Ἀχαιικοῦ.
Ph 1432	πρὸς πυρὰν ἐμὴν τὴν ἐπὶ τῇ Οἴτῃ. ἀντὶ ἐκ τῶν ἀριστείων κἀμὲ τίμησον.
Ph 1441	εὐσεβεῖν τὰ πρὸς θεοὺς αἰνίττεται τοῦτο εἰς Νεοπτόλεμον· ἐν γὰρ τῇ Ἰλίου ἁλώσει ἀπέκτεινε τὸν Πρίαμον προσφυγόντα τῷ βωμῷ τοῦ Ἑρκείου Διός.
Ph 1448	τίθεμαι συγκατατίθεμαι.
Ph 1452	στείχων χώραν καλέσω ἀσπάσομαι ἀναχωρῶν.
Ph 1453	ξύμφρουρον ἐμοὶ τὸ φρουρῆσάν με καὶ φυλάξαν.
Ph 1455	ἄρσην ἰσχυρός, ἔντονος.
Ph 1459	δύναται πάντα τὰ ὄρη Ἕρμαια καλεῖσθαι ὅτι νόμιος ὁ θεὸς καὶ ὄρειος ὁ Ἑρμῆς, ἔστι δὲ καὶ Ἕρμαιον οὕτως ἐν Λήμνῳ καλούμενον· ἐμοὶ δέ, φησί,
Ph 1459	πολλὰ βοῶντι καὶ τὸ Ἕρμαιον ὄρος ἀντεφθέγξατο.	393
Ph 1460	ἀντίτυπον ἀμοιβαῖον, ἀντίμιμον.
Ph 1461	Λύκιόν τε ποτὸν ἢ οὕτω καλουμένη κρήνη ἐν Λήμνῳ Λυκίου Ἀπόλλωνος ἢ οἷον ἐν ἐρημίᾳ ὑπὸ λύκων πινόμενον.
Ph 1462	οὐ δὴ \| δόξης ποτὲ τῆσδ’ ἐπιβάντες τῆς οἰ‐ ήσεως ἀντὶ τοῦ οὐδέποτε τοῦτο οἰηθέντες οὐδ’ ἐλπί‐ σαντες τελειοῦσθαι ὥστε ἀπελθεῖν εἰς Τροίαν.
Ph 1467	φίλων ἢ τοῦ Ἡρακλέους ἢ τοῦ Νεοπτολέμου.
Ph 1468	δαίμων τινὲς τὸν Ἡρακλέα, ἔνιοι τὴν Τύχην.	394
OC t	ΕΙΣ ΟΙΔΙΠΟΔΑ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩΙ.
OC 1	Οἰδίπους εἰς Ἀθήνας παραγενόμενος ἐρωτᾷ τὴν θυγατέρα Ἀντιγόνην.
OC 3	τίς τὸν πλανήτην Οἰδίπουν ἔστι μὲν ἀφ’ ἑτέρας ἀρχῆς λαμβάνοντα λέγειν οὕτως, τίς τὸν πλανήτην Οἰδίπουν δέξεται, δύναται δὲ καὶ τοῖς ἄνω συνάπτε‐ σθαι τοῦ τίς μὴ πυσματικῶς κειμένου ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ
5	ἣ ἄρθρου ὥστε τῷ πόλιν συντετάχθαι καὶ τὸν λόγον ἔχειν οὕτως, τίνας χώρους ἀφίγμεθα ἢ τίνων ἀνδρῶν πόλιν ἣ τὸν πλανήτην Οἰδίπουν δέξεται; ὅτι δὲ τῷ τίς ἀντὶ ἄρθρου χρῶνται Καλλίμαχός φησιν οὕτως ὑπεὶρ ἅλα κεῖνος ἐνάσθη
10	Ἀλκαθόου τις ἄπυστος· ἠθικώτερον δὲ τὸ πρῶτον. ἀντὶ τοῦ ἣ ἄρθρου τὸ τίς. τίς ἡμᾶς σήμερον ὑποδέξεται;
OC 4	σπανιστοῖς εὐτελέσι, τοῖς κατὰ σπάνιν τοῦ
OC 4	αἰτοῦντος διδομένοις.	395
OC 6	μεῖον φέροντα βραχύτερον ἀποφερόμενον τοῦ αἰτηθέντος· οὐ γὰρ ὅσα αἰτεῖ τις λαμβάνει. καὶ τόδ’ ἐξαρκοῦν ἐμοὶ ὅμως γοῦν τούτοις ἀρκού‐ μενον.
OC 7	στέργειν γὰρ αἱ πάθαι ταῦτά με στέργειν τὰ δυστυχήματα ὁ πολὺς πεποίηκε χρόνος καὶ τὸ τῶν συμφορῶν πλῆθος καὶ τὸ τῆς ἀνδρείας πλεονέκτημα· πάθαι γὰρ αἱ συμφοραί· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ διδάσκουσιν
5	ἀντὶ τοῦ εἴθισμαι τῷ πολλῷ χρόνῳ καὶ μεμελέτηκα τῆς τύχης τὰ δύσκολα.
OC 9	θάκοισιν καθέδραις.
OC 10	ἢ πρὸς βεβήλοις βέβηλος τόπος ἐστὶν ὁ ἀκά‐ θαρτος καὶ βατὸς πᾶσι καὶ βέβηλος ἀνὴρ ὁ μιαρός· Εὐριπίδης Πρωτεσιλάῳ οὐ γὰρ θέμις βέβηλον ἅπτεσθαι δόμων
5	καὶ ἀείδω ξυνετοῖσι, θύρας δ’ ἐπίθεσθε βέβηλοι· βεβήλοις οὖν τοῖς πᾶσι βασίμοις τόποις μηδὲ ἀνει‐ μένοις θεοῖς· ἐκ μεταφορᾶς δὲ βεβήλους καὶ τοὺς ἀμυ‐ ήτους φασὶ καὶ ἀκαθάρτους· Σοφοκλῆς δὲ ἐν Συν‐
10	δείπνῳ βέβηλον τὸν ἰδιώτην φησίν. βεβήλοις βατοῖς.
OC 11	στῆσόν με ἐκ τῆς ὁδοιπορίας καὶ μαθησόμεθα. πυθώμεθα μαθησόμεθα.
OC 12	μανθάνειν γὰρ ἥκομεν εἰς γὰρ τοῦτο, φησίν, ἐληλύθαμεν ἅτε δὴ ξένοι ὄντες παρὰ τῶν ἀστῶν μαν‐
OC 12	θάνειν τί ἐστι πρακτέον ἡμῖν.	396
OC 13	τελεῖν πο(ιεῖν).
OC 14	πάτερ ταλαίπωρε οὐκ ἐμπαροινεῖν βουλομένη τῷ πατρὶ ταλαίπωρον ἀποκαλεῖ ἀλλὰ τοῦ πάθους παρ‐ ιστᾶσα τὸ μέγεθος· πωρεῖν δὲ οἱ Ἠλεῖοι τὸ πενθεῖν φασι· καὶ Ἀντίμαχος
5	πωρητὺν ἀλόχοισι καὶ οἷς τεκέεσσιν ἕκαστος 〈θέντο〉· παρὰ τοῦτο οὖν ταλαίπωρος ἐτυμολογεῖται.
OC 15	ὡς ἀπ’ ὀμμάτων πρόσω γράφε ὡς ἀνομμάτῳ ὅ ἐστιν ὡς τυφλῷ σημῆναι πρόσω εἰσίν· ὡς ἄν τις πόρρω ἀφορῶν τεκμήραιτο· ὡς ἄν τις τὰ ὄμματα πόρρω ἔχων.
5	ὡς ἔστιν ἐκ προόψεως τεκμήρασθαι. ὡς λίαν.
OC 16	βρύων πλήθων.
OC 17	πυκνόπτεροι δ’ \| εἴσω οἷον κατὰ τὸν χῶρον· ἐκράτησε δὲ μεγάλως τῇ φράσει ὥστε μέλισσαν αὐτὸν ἐκάλεσαν οἱ κωμικοί.
OC 18	κατ’ αὐτὸν κατὰ τὸν χῶρον. εὐστομοῦσιν εὐφθογγοῦσιν, εὐφώνως ᾄδουσιν.
OC 19	πέτρου ἐπὶ τοῦ λιθίνου βάθρου· γράφε
OC 19	πάγου.	397
OC 20	προὐστάλης ὁδόν προῆλθες μακροτέραν ὁδὸν ἢ ὡς ἥρμοζε γέροντι.
OC 22	χρόνου μὲν οὕνεκα ἀντὶ τοῦ δεδίδαγμαι τῷ χρόνῳ τὸ φυλάττειν σε ὁδηγοῦσα· σύνηθες οὖν τὸ πρᾶγμα. εἰς τὸ αὐτό: τοῦ μὲν χρόνου οὗ σύνειμί σοι χάριν οὐ χρεία μαθεῖν ὅτι τυφλὸς εἶ καὶ ὅτι δεῖ σε
5	προμηθείας τυχεῖν.
OC 24	τὰς γοῦν Ἀθήνας οἶδα ὅτι ἐν τῇ Ἀττικῇ ἐσμεν οἶδα, τίς δέ ἐστιν οὗτος ὁ δῆμος ἀγνοῶ.
OC 25	τί ηὔδα; ὅτι αὗταί εἰσιν αἱ Ἀθῆναι· ἐμπόρων δὲ ἀντὶ τοῦ ὁδοιπόρων διὸ τὸ χ.
OC 26	ἐν ἐρωτήσει ὁ λόγος, βούλει μάθω τίς ὁ πρὸ τοῦ ἄστεος τόπος; ἦ ἆρα.
OC 27	ἐξοικήσιμος ἀντὶ τοῦ ἐνοικήσιμος.
OC 28	οἴομαι δὲ δεῖν \| οὐδέν οὐ δεῖν τοῦ [μὴ] ἐλ‐ θοῦσαν ἐρωτῆσαί με· ἰδοὺ γὰρ ἀνὴρ πάρεστι παρ’ οὗ εἰσόμεθα· οἷον οὐκέτι δεῖν ἔοικε προϊοῦσαν μανθάνειν περὶ τοῦ τόπου· καλῶς δὲ τὰ τῆς οἰκονομίας ἵνα μὴ
5	μόνος ὁ Οἰδίπους ἀπολειφθῇ.
OC 30	ἦ δεῦρο κατ’ ἐρώτησιν.
OC 31	χὤτι σοι λέγειν καὶ ὅπερ σοι λέγειν εὔκαιρον νομίζεις λέγε· ἀκούσεται γάρ.
OC 33	ὑπέρ τ’ ἐμοῦ τουτέστιν ὑπὲρ ἀμφοῖν ὁρώσης.
OC 34	οὕνεχ’ ἡμῖν αἴσιος ὅτι αἴσιος ἡμῖν σκοπὸς ἀφῖξαι ὥστε φράσαι περὶ ὧν ἀγνοοῦμεν· ἢ ὥστε φράσαι ἡμῖν ἅ σοι λέξομεν.
OC 35	προσήκεις ἦλθες. τῶν ἀντὶ τούτων. δηλοῦμεν λέξομεν.	398
OC 36	πρὶν νῦν τὰ πλείονα ἀπόστηθι πρῶτον τῶν ἀβάτων καὶ τότε ἐρώτα.
OC 37	οὐχ ἁγνόν οἷον σοὶ οὐχ ἁγνὸν εἰ μὴ μόνοις ἱερεῦσιν· ἢ οἷον οὐκ ἀνειμένον καὶ βατόν.
OC 38	τοῦ τίνος;
OC 39	ἄθικτος οὐδ’ οἰκητός Φύλαρχός φησι δύο αὐτὰς εἶναι τά τε Ἀθήνῃσιν ἀγάλματα δύο, Πολέμων δὲ τρεῖς αὐτάς φησιν.
OC 42	τὰς πάνθ’ ὁρώσας Εὐμενίδας Ἐπιμενίδης Κρόνου φησὶ τὰς Εὐμενίδας ἐκ τοῦ καλλίκομος γένετο χρυσῆ Ἀφροδίτη Μοῖραί τ’ ἀθάνατοι καὶ Ἐρινύες αἰολόδωροι,
5	Ἴστρος δὲ ἐν τῇ δʹ μητέρα τῶν Εὐμενίδων Εὐωνύμην ἀναγράφει ἣν νομίζεσθαι γῆν· ἔνιοι δὲ μεταβαλεῖν αὐτάς φασι τὸ ὄνομα ἐπὶ Ὀρέστῃ· τότε γὰρ πρῶτον Εὐμενίδας κληθῆναι εὐμενεῖς αὐτῷ γενομένας κριθέντι νικᾶν παρ’ Ἀθηναίοις καὶ ὁλοκαυτώσαντι αὐταῖς ὄιν
10	μέλαιναν ἐν Κερυνείᾳ τῆς Πελοποννήσου· Φιλήμων δὲ ὁ
10	κωμικὸς ἑτέρας φησὶ τὰς Σεμνὰς θεὰς τῶν Εὐμενίδων.	399
OC 43	χ. νιν ἀντὶ αὐτὰς διὸ τὸ χ. ἄλλα δ’ ἀλλαχοῦ καλά παρ’ ὅσον ἄλλοι ἄλλοις ὀνόμασι καλοῦσιν αὐτάς. ἄλλα ὀνόματα παρ’ ἄλλοις
5	καλὰ νομίζονται, παρ’ ἡμῖν δὲ ταῦτα, τὸ ὀνομάζειν αὐτὰς Εὐμενίδας.
OC 44	ἀλλ’ ἵλεως μέν ἵλεῴ μοι αἱ Εὐμενίδες· ἐγὼ γὰρ οὐκ ἀναστήσομαι ἐντεῦθεν.
OC 46	τί δ’ ἐστὶ τοῦτο; ἀντὶ διὰ τί οὐκ ἀνίστασαι; ξυμφορᾶς ξύνθημα σύμβολόν μοι τῆς συμφορᾶς τὸ καταντῆσαί με εἰς Ἐρινύων ἱερόν.
OC 48	πρὶν γ’ ἂν ἐνδείξω τί δρῶ ἕως οὗ τῇ πόλει ἐνδείξω τί χρὴ ποιεῖν.
OC 50	προστρέπω ἱκετεύω.
OC 55	ὁ πυρφόρος θεὸς ὁ Ἥφαιστος.
OC 56	Τιτὰν Προμηθεύς περὶ τοῦ τὸν Προμηθέα περὶ τὴν Ἀκαδήμειαν καὶ τὸν Κολωνὸν ἱδρῦσθαι Ἀπολλόδωρος γράφει οὕτω τῇ περὶ ........... συν‐ τιμᾶται δὲ καὶ ἐν Ἀκαδημείᾳ τῇ Ἀθηνᾷ καθάπερ ὁ
5	Ἥφαιστος· καὶ ἔστιν αὐτοῦ παλαιὸν ἵδρυμα καὶ βωμὸς ἐν τῷ τέλει τῆς θεοῦ· δείκνυται καὶ βάσις ἀρχαία κατὰ τὴν εἴσοδον ἐν ᾗ τοῦ τε Προμηθέως ἐστὶ τύπος καὶ τοῦ Ἡφαίστου· πεποίηται δέ, ὡς καὶ Λυσιμαχίδης φησίν, ὁ μὲν Προμηθεὺς πρῶτος καὶ πρεσβύτερος ἐν
10	δεξιᾷ σκῆπτρον ἔχων ὁ δὲ Ἥφαιστος νέος καὶ δεύ‐ τερος· καὶ βωμὸς ἀμφοῖν κοινός ἐστιν ἐν τῇ βάσει
10	ἀποτετυπωμένος.	400
OC 57	χαλκόπους ὀδός ὡς οὕτω τινὸς καλουμένου τόπου ἐν τῷ ἱερῷ, χαλκόποδος ὀδοῦ· φησὶ δὲ Ἀπολλό‐ δωρος δι’ αὐτοῦ καταβάσιον εἶναι εἰς Ἅιδου· καὶ Ἴστρος δὲ μνημονεύει τοῦ χαλκοῦ ὀδοῦ καὶ Ἀστυδάμας·
5	καί τις τῶν χρησμοποιῶν φησι Βοιωτοὶ δ’ ἵπποιο ποτιστείχουσι Κολωνὸν ἔνθα λίθος τρικάρανος ἔχει καὶ χάλκεος οὐδός. τὸ ἑξῆς, ὃν δ’ ἐπιστείβεις τόπον χθονὸς τῆσδε καλεῖ‐ ται χαλκόπους ὀδός· οὕτω δὲ ἐκαλεῖτο διὰ τὸ εἶναι
10	μέταλλα χαλκοῦ ἐν τῷ Κολωνῷ.
OC 61	τὸ τοῦδε κοινόν τὸ τοῦ Κολωνοῦ ὄνομα κοινὸν φέρουσι πάντες ὠνομασμένοι Κολωνιᾶται δηλονότι.
OC 63	τῇ ξυνουσίᾳ πλέον τῷ ἔργῳ καὶ τῇ πείρᾳ πλέον τιμώμενα, οὐ τοῖς λόγοις.
OC 65	ἐπώνυμοι Κολωνιᾶται καλούμενοι.
OC 66	ἢ ’πὶ τῷ πλήθει λόγος; ἢ ἐν τῷ πλήθει ἐστὶν ἡ ἰσχὺς τουτέστι δημοκρατοῦνται.
OC 71	ἢ καταρτύσων μόλοι παρασκευάσων, εὐτρε‐ πίσων· Ὅμηρος ἠρτύναντο δ’ ἐρετμὰ καὶ
5	Κλυταιμήστρη δόλον ἤρτυε· τὸ δὲ ἑξῆς, ὡς πρὸς τί λέξων αὐτῷ μόλοι τις ἢ πρὸς
5	τί εὐτρεπίσων αὐτὸν μολεῖν;	401
OC 72	ὡς ἂν προσαρκῶν τὰ αὐτὰ αὖθις ἐρεῖ ὅτι ἐπ’ ὠφελείᾳ τοῦτο γίνεται τῶν δεχομένων αὐτὸν καὶ θαπτόντων, ἐπὶ βλάβῃ δὲ τῶν ἀποπεμψάντων.
OC 76	πλὴν τοῦ δαίμονος πλὴν τῆς τύχης.
OC 77	αὐτοῦ αὐτόθι.
OC 79	σοι γε.
OC 84	ὦ πότνιαι δεινῶπες τὸ ἐντελὲς ὦ πότνιαι, ὁ δὲ νοῦς οὕτως, ἐπειδὴ ἦλθον πρὸς ὑμᾶς μὴ ἐναντιω‐ θῆτέ μοι καὶ τῷ χρήσαντί μοι Ἀπόλλωνι. εὖτε ὅτε, ἐπειδή.
OC 86	ἀγνώμονες ἐναντιογνώμονες, ἀσύγγνωστοι.
OC 89	τερμίαν αὑτῷ εἱμαρμένην, ἐφ’ ἧς ἔμελλε τὸ τέλος τοῦ βίου εὑρήσειν.
OC 90	ξενόστασιν γράφεται καὶ κατάστασιν.
OC 91	ἐνταῦθα κάμψειν τὸν ταλαίπωρον εἰσί γε οἵ φασι τὸ μνῆμα τοῦ Οἰδίποδος ἐν ἱερῷ Δήμητρος εἶναι ἐν Ἐτεωνῷ μεταγαγόντων αὐτὸν ἐκ Κεοῦ τινος ἀσή‐ μου χωρίου καθάπερ ἱστορεῖν φησιν Ἀρίζηλον Λυσί‐
5	μαχος ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἐν τῷ ιγʹ τῶν Θηβαϊκῶν γρά‐ φων οὕτως, Οἰδίπου δὲ τελευτήσαντος καὶ τῶν φίλων ἐν Θήβαις θάπτειν αὐτὸν διανοουμένων ἐκώλυον οἱ Θηβαῖοι διὰ τὰς προγεγενημένας συμφορὰς ὡς ὄντος ἀσεβοῦς· οἱ δὲ κομίσαντες αὐτὸν εἴς τινα τόπον τῆς
10	Βοιωτίας καλούμενον Κεὸν ἔθαψαν αὐτόν· γινομένων δὲ τοῖς ἐν τῇ κώμῃ κατοικοῦσιν ἀτυχημάτων τινῶν
10	οἰηθέντες αἰτίαν εἶναι τὴν Οἰδίπου ταφὴν ἐκέλευον τοὺς φίλους ἀναιρεῖν αὐτὸν ἐκ τῆς χώρας· οἱ δὲ ἀπο‐ ρούμενοι τοῖς συμβαίνουσιν ἀνελόντες ἐκόμισαν εἰς	402
15	Ἐτεωνόν· βουλόμενοι δὲ λάθρᾳ τὴν ταφὴν ποιήσασθαι καταθάπτουσι νυκτὸς ἐν ἱερῷ Δήμητρος ἀγνοήσαντες τὸν τόπον· καταφανοῦς δὲ γενομένου πέμψαντες οἱ τὸν Ἐτεωνὸν κατοικοῦντες τὸν θεὸν ἐπηρώτων τί ποι‐ ῶσιν· ὁ δὲ θεὸς εἶπεν μὴ κινεῖν τὸν ἱκέτην τῆς θεοῦ
20	διόπερ αὐτοῦ τέθαπται· τὸ δὲ ἱερὸν Οἰδιπόδειον κληθῆναι.
OC 92	κέρδη μὲν οἰκήσαντα ὁ ποιητὴς χαριζόμενος Ἀθηναίοις τοῦτό φησιν· ἐδόκουν γὰρ τότε Βοιωτοὶ καὶ Ἀθηναῖοι πρὸς ἀλλήλους διαφέρεσθαι.
OC 95	ταῦτα ἐπὶ τέλους τοῦ δράματος γίνονται.
OC 97	οὐκ ἔσθ’ ὅπως οὐ πιστόν οἷον κατὰ διάνοιαν, φησίν, ἐξ ὑμῶν τῶν θεῶν εἰς τὸν τόπον ἀφῖγμαι. πτερὸν οἰωνός. τὴν πτέρωσιν τῆς διανοίας.
OC 98	οὐ γὰρ ἄν ποτε \| πρώταισιν οὐ γάρ ποτε, φησί, τῶν ἄλλων ὁδοιπόρων πρώτως ὑμῖν ἀντέσχον εἰ μὴ ἐβούλεσθε.
OC 100	νήφων ἀοίνοις οὐ γὰρ σπένδεται οἶνος αὐ‐ ταῖς ἀλλ’ ὕδωρ καὶ νηφάλιαι καλοῦνται αἱ σπονδαὶ αὐτῶν· Πολέμων δὲ ἐν τῷ πρὸς Τίμαιον καὶ ἄλλοις τισὶ θεοῖς νηφαλίους φησὶ θυσίας γίνεσθαι γράφων
5	οὕτως, Ἀθηναῖοί τε γὰρ τοῖς τοιούτοις ἐπιμελεῖς ὄντες καὶ τὰ πρὸς τοὺς θεοὺς ὅσιοι νηφάλια μὲν ἱερὰ θύουσι Μνημοσύνῃ Μούσῃ, Ἠοῖ, Ἡλίῳ, Σελήνῃ, Νύμφαις, Ἀφροδίτῃ οὐρανίᾳ· Φιλόχορος δὲ καὶ περί τινων ἄλλων θυσιῶν τὸν αὐτὸν τρόπον δρωμένων φησὶν ἐν τῇ βʹ	403
10	τῶν Ἀτθίδων Διονύσῳ τε καὶ ταῖς Ἐρεχθέως θυγα‐ τράσι καὶ οὐ μόνον θυσίας νηφαλίους ἀλλὰ καὶ ξύλα τινὰ ἐφ’ ὧν ἔκαιον· Κράτης μὲν οὖν ὁ Ἀθηναῖος τὰ μὴ ἀμπέλινα τῶν ξύλων πάντα νηφάλιά φησι προσ‐ αγορεύεσθαι ὁ δὲ Φιλόχορος ἀκριβέστερόν φησι τὰ μήτε
15	ἀμπέλινα μήτε σύκινα ἀλλὰ τὰ ἀπὸ τῶν θύμων νη‐ φάλια [φησὶ] καλεῖσθαι καὶ πρώτῃ φησὶν ὕλῃ πρὸς τὰς ἐμπύρους θυσίας ταύτῃ κεχρῆσθαι παρ’ ὃ καὶ τοὔνομα λαβεῖν τὸν θύμον ὡς παρὰ τὴν θυμίασιν καὶ τὴν θυὴν πεποιημένης τῆς φωνῆς· εἰσὶ δέ τινες τὸ
20	παράπαν ἄσπονδοι θυσίαι κατὰ τύχην εἰς ἔθος παρ‐ ελθοῦσαι. κἀπὶ σεμνὸν ἑζόμην ὃ ἄνω εἶπεν τοῦδ’ ἐπ’ ἀξέ‐ στου πέτρου· ἀσκέπαρνον δὲ τὸν ἄγλυφον καὶ ἀπελέ‐ κητον καὶ ἄξεστον, οὐκ εἰργασμένον.
OC 103	πέρασιν ἤδη πέρασιν ἀντὶ τοῦ πέρας ὅ ἐστι τελευτήν· τὸ δὲ ἑξῆς, βίου πέρασιν.
OC 104	εἰ μὴ δοκῶ τι μειόνως εἰ μὴ δοκῶ ὑμῖν ἐλαττόνως ἔχειν τὰ κακὰ καὶ δεῖσθαι προσθήκης κακῶν.
OC 106	ἴτ’, ὦ γλυκεῖαι εὐφήμως τὰς Ἐρινύας γλυ‐
OC 106	κείας φησὶν ἵνα μὴ πικραὶ αὐτῷ γένωνται.	404
OC 107	ἴτε, ὦ Ἀθῆναι.
OC 111	τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ χοροῦ εὐαφόρμως θέλει ποιήσασθαι.
OC 113	σιγήσομαί τε ἵνα μὴ πρὸς τούτους ὁ λόγος προπυνθανομένους γένηται ἀλλὰ τηρηθῇ Θησεῖ παρα‐ γινομένῳ.
OC 115	δεῖ νοεῖν ὅτι ἐκρύβη εἰς τὸ ἄλσος. ἐν γὰρ τῷ μαθεῖν ἐν τῷ προμαθεῖν ἔννοια καὶ σκέψις γίνεται· οὐ γὰρ τὸν φόβον φησίν.
OC 117	ὅρα, τίς ἄρ’ ἦν; ὁ χορὸς ἐκ τῶν ἐπιχωρίων ἀνδρῶν πεπυσμένος ὅτι προσκαθέζεταί τις τῷ ἱερῷ τόπῳ τούτῳ τὰ πρῶτα ὑποχαλεπαίνοντές φησι, τίς ἄρα ἐστὶν ἢ ποῦ διατρίβει;
OC 119	ἐκτόπιος συθεὶς ἀπὸ ξένου τόπου ὁρμήσας. συθεὶς ὁρμήσας.
OC 120	ὁ πάντων ἀκορέστατος παρ’ ὅσον οὐδεὶς αὐτῷ τῶν ἄλλων ἤρκεσε τόπων ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τοῦτον ἦλθεν ἀφόβως οἷον ὁ μηδενὶ τῶν ἄλλων τόπων ἀρ‐ κεσθεὶς ἀλλ’ ἐπὶ τοῦτον ἥκων ἀπληρώτως· ὅτι τοσού‐
5	του τόπου παρακειμένου εἰς τὸν ἄβατον ὥρμησεν.
OC 123	πλανάτας ἀντὶ τοῦ ξένος· οὕτω γὰρ λέγουσι τοὺς ξένους.
OC 124	οὐδ’ \| ἐγχώριος πάντως, φησί, ξένος ἐστὶν ἀγνοῶν· οὐ γὰρ ἂν ἐπέβαινεν εἰ ᾔδει.
OC 126	ἀστιβὲς ἄβατον.
OC 127	ἀμαιμακετᾶν ἀκαταμαχήτων ἢ ἀπροσπελάστων.	405
OC 129	καὶ παραμειβόμεσθ’ ἀδέρκτως οὐ προσβλέ‐ ποντες ἀλλ’ ἢ καταμύοντες ἢ κύπτοντες.
OC 131	ἀφώνως, ἀλόγως παριόντες, φησί, ταύτας τὰς θεὰς [ἀλλ’] οὐδενὸς λόγου ποιούμεθα ἀλλὰ σιωπῇ ἔχομεν, ἐν ἑαυτοῖς δὲ μόνον καὶ κατὰ διάνοιαν εὐφη‐ μότερον διαλεγόμεθα ὁποῖοι γινόμεθα ὅταν [δὲ] μά‐
5	λιστα ἔν τινι φρικωδεστέρῳ γενώμεθα φόβῳ· ἄκρως δὲ καινότερον διανόημα ἐξήνεγκεν μετὰ κατασκευῆς. τὸ τᾶς \| εὐφήμου στόμα τὴν φωνήν· στόμα γὰρ ἡ φωνή· Ὅμηρος πολέμου στόμα
10	καὶ Σοφοκλῆς χαλκοστόμου κώδωνος· ὁ δὲ νοῦς, τὴν φωνὴν τῆς εὐφήμου φροντίδος ἱέντες ὅ ἐστι μετὰ φροντίδος πολλῆς εὐφήμως τὴν φωνὴν ἀφιέντες, εὐφημοῦντες, φησί, καὶ καθ’ ἑαυτοὺς συλλο‐
15	γιζόμενοι εὔφημα· οἱ δὲ τὸ εὐφήμου ἀντὶ τοῦ σιω‐ πηλῆς· τὸ γὰρ εὐφημεῖν ἐπὶ τοῦ σιωπᾶν τάττεται.
OC 132	εὐφήμου σιωπηλῆς.
OC 133	τὰ δὲ νῦν τιν’ ὑπερβατόν, τινὰ δὲ τὰ νῦν.
OC 134	οὐδὲν ἅζονθ’ οὐδὲν σέβοντα, ἀσεβῆ· γράφε οὐδὲν λιάζοντα ἀντὶ τοῦ οὐκ ἐκτρεπόμενον ἃ προσήκει.
OC 135	ὃν ἐγὼ λεύσσων τὸ ἑξῆς, ὃν ἐγὼ λεύσσων περὶ πᾶν τέμενος οὔπω δύναμαι γνῶναι ποῦ μοί ποτε ναίει.
OC 137	ναίει διατρίβει.	406
OC 139	τὸ φατιζόμενον τὸ λεγόμενον παρ’ ὑμῶν.
OC 140	οὔπω ἀκριβῶς αὐτὸν ἑωρακότες τοῦτό φασιν.
OC 141	δεινὸς ἀντὶ τοῦ ἀσεβής.
OC 142	ἄνομον λείπει τὸ ὡς, ὡς ἄνομον.
OC 144	οὐ πάνυ μοίρας οὐκ ἀγαθῆς μοίρας ἀλλὰ κακῆς. οὐ πάνυ τῆς πρώτης κατ’ εὐδαιμονίαν μοίρας τοὐναντίον δὲ τῆς κατὰ δυσδαιμονίαν ἐσχάτης. οὐ πάνυ μοίρας εἰμὶ πρώτης εἰς τὸ εὐδαιμονίσαι.
OC 145	δηλῶ τὸ δυστυχὲς διὰ τῶν ὀφθαλμῶν.
OC 148	κἀπὶ σμικροῖς μέγας ὥρμουν καὶ ἐπὶ εὐτε‐ λέσιν αἰτήμασιν οὐκ ἂν σφόδρα ἱκέτευον εἰ μὴ ἤμην δυστυχής. τοῦτο δέ φησι παρ’ ὅσον μέγας ὢν κατὰ μέγεθος καὶ τὴν ἡλικίαν ὑπὸ σμικρᾶς τῆς θυγατρὸς
5	ὁδηγεῖται.
OC 150	φυτάλμιος ἀπὸ φύτλης· ἀπὸ γενέσεως καὶ ἐξ ἀρχῆς τυφλὸς πέφυκας; δυσαίων δυστυχὴς καὶ γέρων εἶ ὡς ἔστι στοχά‐ σασθαι ἀπὸ τοῦ εἴδους· φυλακτικῶς δὲ καὶ τοῦτο
5	λέγουσιν ἄρτι ἑωρακότες αὐτοῦ τὸ σχῆμα τὴν πρώτην οὐχ ἑωρακότες ἀλλ’ ἀγνοοῦντες αὐτόν, ἆρα πηρὸς ἦσθα καὶ τοιοῦτος ἐγεννήθης; οὐδέπω γὰρ τἆλλα παθή‐ ματα ἴσασιν αὐτοῦ. δυστυχής.
OC 151	μακραίων τε λείπει τὸ εἶ.
OC 152	ἀλλ’ οὐ μὰν ἔν γ’ ἐμοί ἀλλ’ οὐκ ἄν με, φησίν, αἰτιάσῃ ὡς μὴ προμηνύσαντά σοι μὴ εἰσελθεῖν
OC 152	εἰς τόδε τὸ ἱερόν· ἐάν τις, φησίν, ἀγνοοῦντά τινα καὶ μιαίνοντα τόπον ἄβατον μὴ διδάξῃ αὐτὸς ἐνέχεται ταῖς	407
5	ἀραῖς· οὐκ ἐμοὶ οὖν, φησί, προσθήσεις τὴν σὴν ἀράν· προαπαγγελῶ γάρ σοι μὴ πατεῖν τὸν ἄβατον τόπον.
OC 155	περᾷς γὰρ περᾷς οὕτω Δίδυμος· βαδίζεις γὰρ εἰς ὃ οὐ προσήκει χωρίον ἐπιβαίνειν.
OC 156	ἀλλ’ ἵνα— \| —μὴ προσπέσῃς ἀντὶ μὴ προσ‐ πέσῃς· καὶ κατὰ τὴν ἡμετέραν συνήθειαν εἰώθαμεν λέγειν οὕτως, ἵνα παραγένῃ πρὸς ἐμὲ βούλομαί σοι σημαίνειν. ἀλλ’ ἵνα τῷδ’ ἐν ἀφθέγκτῳ τὸ νάπος ἄφθεγκτον
5	εἴρηκε παρὰ τὰς προδεδηλωμένας αἰτίας· τὸ δὲ ἑξῆς, ἀλλ’ ἵνα τῷδε μὴ προσπέσῃς νάπει ποιάεντι μετάστηθι· ποίῳ νάπει; ὅπου κρατὴρ ὕδατος πλήρης συγκιρνᾶται ῥεύματι γλυκέων πότων.
OC 158	κάθυδρος οὗ ὅπου ὕδατος πλήρης.
OC 159	μειλιχίων πότων γλυκέων πότων, ὅ ἐστι μέλιτος, οἷς μειλίσσουσι τὰς θεάς· συγκιρνᾶται γὰρ ταύταις ταῖς θεαῖς ὕδατος καὶ μέλιτος κρατήρ.
OC 160	συντρέχει συγκιρνᾶται.
OC 161	πάμμορ’ ὦ περὶ πάντα δυστυχές.
OC 163	μετάστηθι, ἀπόβηθι τινὲς οὕτως, πολλά ἐστι τὰ κωλύοντά σε προσμένειν καὶ ἵστασθαι ἐν τῷ ἄλσει. πολλὰ κέλευθος ἐρατύει οἷον πολλή ἐστιν ὁδὸς ἡ διαχωρίζουσά σε ἡμῶν· δεῖ γὰρ νοεῖν ὡς ὅτι πόρ‐
5	ρωθεν προσφωνοῦσιν αὐτὸν μὴ δυνάμενοι ἐπιβῆναι τῷ τόπῳ· καὶ ταῦτα εἰπόντων κατὰ μικρὸν ὁ Οἰδίπους προσέρχεται καὶ ἵσταται ὥσπερ ἐν τῷ οὐδῷ τοῦ χωρίου.	408
OC 166	ἔχεις γράφε οἴσεις.
OC 169	φώνει εἰ θέλεις μέ τι ἐρωτῆσαι πρῶτον ἀποστὰς τῶν ἀβάτων καὶ ἐπιβὰς τοῖς βατοῖς τόποις οὕτως ἐρώτα με. πρόσθεν δ’ ἀπερύκου πρότερον δὲ μὴ διαλέγου.
OC 170	λογισώμεθα τί ποιήσομεν.
OC 171	ἀστοῖς ἴσα χρὴ μελετᾶν ἃ ἐκεῖνοι ἀσκοῦσι τούτων καὶ σὲ δεῖ ἐπιμέλειαν ἔχειν.
OC 172	εἴκοντας πρὸς τὸ χρὴ δὲ ξένον μὲν κάρτα προσχωρεῖν πόλει.
OC 174	σοὶ \| πιστεύσας κατά τινα συνήθειαν ποιητικὴν πληθυντικὸν προειπὼν ἑνικὸν ἐπέζευξεν.
OC 181	ἀίεις οἷον αἰσθάνῃ ποῦ ἐσμεν.
OC 182	ἕσπεο μ’ ἂν ἕπεό μοι.
OC 184	τόλμα ξεῖνος ἐπὶ ξείνης ξένος ὢν ἐπὶ ξένης τόλμα, ὦ τλᾶμον, ταῦτα φιλεῖν ἃ καὶ ἡ πόλις φιλεῖ, ἐκεῖνα δὲ μισεῖν ἃ καὶ ἡ πόλις μισεῖ.
OC 186	τέτροφεν ἔχει.
OC 189	ἵν’ ἂν εὐσεβίας ἐπιβαίνοντες ὅπου ἂν εὐσε‐ βῶς πατοῦντες. ἀντὶ τοῦ βατῶν τόπων.
OC 191	καὶ μὴ τῇ αὐτῶν ἐνδείᾳ ἐναντιώμεθα.
OC 192	ἀντιπέτρου τοῦ ἰσοπέτρου βήματος [δὲ], τοῦ κατ’ ἴσον βεβηκότος τῷ πέτρῳ ὅπερ ἄνω εἶπε χαλκοῦν
OC 192	οὐδόν· τοῦτον δὲ τὸν πέτρον ὑποτίθεται τοῦ ἀβάτου ὅριον. καὶ ἄλλως: βήματος τοῦ οὐδοῦ, ἀντιπέτρου δὲ	409
5	ὅτι ἀντὶ πέτρας χαλκοῦν ἦν. ἰσοπέτρου, χαλκοῦ.
OC 193	κλίνῃς γράφε κινήσῃς.
OC 195	ἡσθῶ ἀντὶ τοῦ καθεσθῶ. ἀπὸ τοῦ ἑσθῶ τέταται. γράφεται ἦ στῶ ὃ καὶ βέλτιον. ἐπ’ ἄκρου \| λάου ἀπὸ τῆς λάος ἐστὶ παροξυνομένης
5	εὐθείας γενομένης ἀπὸ γενικῆς τῆς λᾶος· 〈Ὅμηροσ〉 〈λᾶοσ〉 ὑπὸ ῥιπῆς· οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ εʹ τῆς καθόλου.
OC 197	ἐμὸν τόδ’ τὸ ὁδηγῆσαί σε. ἐμὸν τόδ’, ἐν ἡσυχίᾳ ἀντὶ τοῦ ἐμόν ἐστι τὸ ἁρ‐ μόσαι σου ἐφ’ ἡσυχίας τὴν βάσιν τῇ καθέδρᾳ.
OC 200	γεραιὸν ἐς χέρα τὸ ἑξῆς οὕτω, γεραιὸν σῶμα σὸν προκλίνας ἐς χέρα φιλίαν ἐμήν· τὸ δὲ κλίνας ἀπὸ τῆς μετοχῆς ἤρτηται ἀντὶ τοῦ κλίνας ἔσο· σχηματίζει δέ πως αὐτὸν καὶ εὐθετίζει ἡ Ἀντιγόνη.
OC 203	ὅτε νῦν χαλᾷς ὅτε νῦν εἴκεις καὶ οὐκ ἀντι‐ τείνεις τὸ ἐξελθεῖν, λέγει δὲ ἐκ τοῦ ἱεροῦ. χαλᾷς ἀντὶ θαυμάζῃ.
OC 204	τίς ς’ ἔφυ γράφε τίς ἔφυς.
OC 205	τίς ὢν πολύπονος τίς ὢν ἄγῃ ἀπὸ τῆς σῆς
OC 205	πόλεως; ἢ οὕτω, τίς ὢν διὰ πολλῶν πόνων ἄγῃ; γράφε τίς ὁ πολύπονος.	410
OC 208	ἀπόπτολις ἔρημος καὶ ἄπολίς εἰμι. ἀλλὰ μὴ τὸ ἑξῆς, ἀλλὰ μή με ἀνέρῃ τίς εἰμι μηδὲ ἐξετάσῃς· ἐμπαθὲς δὲ τὸ χωρίον τῶν μὲν σπευ‐ δόντων μαθεῖν τοῦ δὲ κατοκνοῦντος λέγειν, οἱ δὲ διὰ
5	βραχέων ἀκούοντες τἆλλα συλλαμβάνουσιν· οὐδὲν δὲ θαυμαστὸν ἐπίστασθαι τοὺς Ἀθηναίους τὰ ἐν Θήβαις πραττόμενα μάλιστα οὕτως ἐπισήμων ὄντων τῶν κατὰ τὴν Σφίγγα.
OC 212	δεινὰ φύσις ἡ ἐμὴ γέννα δεινή ἐστι καὶ ἀθλία.
OC 218	κατακρυφὰν ἀποφυγὴν τοῦ μὴ εἰπεῖν.
OC 220	Λαΐου ἴστε τιν’ ἀπόγονον εὖ διατέθειται γνωριζόμενον ὑπὸ τῶν Ἀθηναίων Οἰδίποδα ὑπὲρ τοῦ μὴ γενεαλογοῦντα ἄνωθεν ἐνοχλεῖν αὐτὸν τοῖς θεω‐ μένοις· ἀλλ’ ὅ γε Εὐριπίδης τοιοῦτος· ἐν γοῦν ταῖς
5	Ἱκέτισι τὸν Θησέα ὑποτέθειται τὰ περὶ τὸν Ἄδραστον ἀγνοοῦντα ἕνεκα τοῦ μηκῦναι τὸ δρᾶμα.
OC 223	ὅσα, φησί, λέγω περὶ τούτων μηδὲν φοβεῖσθε· δεῖ δὲ προσυπακοῦσαι ψευσαμένου μου.
OC 225	τί προβήσεται ἡμῖν; ὁρῶ γὰρ τούτους μυσατ‐ τομένους με.
OC 226	ἔξω πρόσω βαίνετε χώρας ἀκούσαντες τὰ κατ’ αὐτὸν ἀξιοῦσιν ἐξιέναι τοῦ χωρίου· φησὶν οὖν ὁ Οἰδίπους ὅτι πρότερον ὑπέσχεσθε τὸ μὴ ἐκβαλεῖν με· οἱ δέ φασιν, οὐδεμία τίσις ἔρχεται τοῖς προπα‐
5	θοῦσιν ἀντιτιμωρουμένοις· καὶ ἡμεῖς οὖν ἀπατηθέντες ὑπὸ σοῦ ἐν μέρει ἀπατῶμέν σε· πέφρασται δὲ δυ‐ νατῶς.	411
OC 227	πρὸς τὸν χορὸν ὁ Οἰδίπους.
OC 228	μοιριδία ἡ ἐξ Ἐρινύων· Μοίρας γὰρ νῦν τὰς Ἐρινύας.
OC 229	ὧν προπάθῃ διὰ τὸ τιμωρεῖν ὑπὲρ ὧν ἂν προπάθῃ. λείπει ἡ διά.
OC 230	ἀπάτα δ’ ἀπάταις ἡ δὲ ἀπάτη, φησί, παρα‐ βαλλομένη ἑτέραις ἀπάταις τῷ προαπατήσαντι πόνον ἔχειν ἀντιδίδωσι καὶ οὐ χάριν· καὶ αὐτοὶ οὖν νομί‐ ζουσι προσδεδέχθαι αὐτὸν καὶ ἐπηγγέλθαι τὴν ἀσφά‐
5	λειαν αὐτῷ ἀπατώμενοι καὶ οὐ πρότερον ἐπεγνωκότες ὅτι οἰκείοις ἐνέχεται μιάσμασι· περὶ τὴν αὐτὴν ὑπό‐ θεσιν καὶ τὸ ἡ γλῶσς’ ὀμώμοχ’, ἡ δὲ φρὴν ἀνώμοτος· καὶ ἐκεῖνος γὰρ ἀπατηθεὶς ὤμοσεν.
OC 231	παραβαλλομένα ἀντισουμένη.
OC 232	ἀντιδίδωσιν τῷ ἀπατήσαντι ἐξ ἀρχῆς.
OC 234	ἄφορμος ἀφορμηθείς.
OC 237	ὦ ξένοι \| αἰδόφρονες τὸ τῆς Ἀντιγόνης πρόσ‐ ωπον ὅλον καὶ τοῦ χοροῦ τὸ τετράστιχον ἀθετοῦνται· κρεῖττον γάρ φασιν εὐθέως τῷ δικαιολογικῷ χρήσασθαι τὸν Οἰδίπουν πρὸς αὐτούς· ἀλλὰ τὰ πράγματα αὐτοῖς
5	οὐκ ἐν καιρῷ ἐστιν ἀλλ’ ἐν δυσπραγίᾳ ὥστε ἐπαφρό‐ διτον εἶναι αὐτοῖς τὴν ἐλεεινολογίαν καὶ τοῦτο τὸ πρόσωπον ἡ Ἀντιγόνη πληροῖ· ἐπεὶ μέντοι οὐ πείθον‐
5	ται τότε δικαιολογικώτερον καὶ ὥσπερ ἀπολογούμενος ἐκφέρει τὰ ἑξῆς ὁ Οἰδίπους, ὅτι ἀκούσιά ἐστιν αὐτῷ	412
10	τὰ ἁμαρτήματα· καὶ εἰ ταῦτα τῆς ὁμοίας ἔχεται δυνά‐ μεως τοῦ ποιητοῦ καὶ καθόλου θαυμαστή τίς ἐστιν ἡ οἰκονομία τοῦ δράματος· οὐδὲν δὲ ἐν τοῖς Διδύμου τούτων ὀβελισθὲν εὕρομεν. ἀλλ’ ἐπεὶ ἐπειδή· ἔστι γὰρ ὁ ἀλλὰ ἀντὶ τοῦ δέ,
15	ὁ δὲ δὲ ἀντὶ τοῦ δή. πλεονάζει ὁ ἀλλά.
OC 238	γεραὸν ἀλαόν. ἐκ τοῦ ἐπιθέτου νεύει εἰς τὴν τοῦ πατρὸς ἀπο‐ λογίαν.
OC 240	ἀκόντων τῶν ἀκουσίων ἢ τῶν ἀπαρεσκόντων ὑμῖν.
OC 243	οὐ καλοῖς προσορωμένα οὐ καλοῖς ὄμμασιν ὁρῶσα τὸ σὸν ὄμμα· ὀφθαλμοὶ γὰρ ὀφθαλμοὺς αἰδεῖ‐ σθαι ποιοῦσιν. προσορωμένα ἀντὶ ὁρῶσα τούτους ὧν καὶ δέομαι.
OC 245	ὡς τῆς ἀφ’ αἵματος ὡς ἂν τῆς κοινῆς ἀν‐ θρωπότητος ἔχουσα τὸ συγγενές· ἢ τοιαύτας ἱκετείας ποιοῦμαι οἵας ἄν τις προσαγάγοι τοῖς συγγενέσιν.
OC 246	τὸ ἑξῆς, ἄντομαι τὸν ἄθλιον αἰδοῦς κῦρσαι.
OC 250	ἐκ σέθεν ἄντομαι λείπει ἐκείνου ἵν’ ᾖ ὑπὲρ ἐκείνου σε ἄντομαι ὃ ἐκ σέθεν τίμιόν ἐστί σοι· ἀντὶ ὃ ἐκ σῆς προαιρέσεως τίμιόν σοί ἐστιν.
OC 252	οὐ γὰρ ἴδοις ἀναθρῶν τὸ ἑξῆς, οὐ γὰρ ἴδοις ἀναθρῶν βροτῶν ὅστις ἂν ἐκφυγεῖν δύναιτο εἰ θεὸς ἄγοι.	413
OC 256	οὐ σθένοιμεν ἂν \| φωνεῖν ἀλλ’ ἐμμένομεν τοῖς λεχθεῖσιν, λέγομεν δὲ τὸ ἀναστῆναι τοῦτον τοῦ ἱεροῦ 〈καὶ〉 μὴ μολύνειν αὐτό.
OC 258	τί δῆτα δόξης ὡς μάτην τῆς περὶ τῶν Ἀθη‐ νῶν κατεχούσης δόξης ὅτι ἄρα φιλοικτίρμων τις εἴη καὶ ἱκεταδόκος· καὶ ὁ Κυρηναῖος οὕνεκεν οἰκτείρειν οἶδε μόνη πολίων
5	ἐν τῷ τέλει τοῦ βʹ τῶν Αἰτίων.
OC 260	ἐπεὶ καὶ Ἐλέου βωμὸς ἐν Ἀθήναις ἵδρυται.
OC 263	κἄμοιγε ποῦ ταῦτ’ ἐστίν καί μοι ποῦ ταῦτά ἐστι, τὰ λεγόμενα περὶ Ἀθηνῶν;
OC 264	ἐκ τῶνδε ἀφ’ ὧν αὐτὸν ἐξανέστησαν. ἐλαύνετε παρ’ ὑμῶν δῆλον ὅτι τῶν Ἀθηναίων.
OC 266	ἀπὸ κοινοῦ τὸ δείσαντες.
OC 267	πεπονθότ’ ἐστὶ μᾶλλον μᾶλλον ἔπαθον ἤπερ ἐποίησα· οὐκοῦν καὶ συγγνώμης ἄξιός εἰμι. τὸ ἑξῆς, ἢ δεδρακότα, τοῦτ’ ἐγὼ καλῶς ἔξοιδα.
OC 268	μητρὸς ἔργα δῆλον ὅτι.
OC 269	τοῦτ’ ἐγὼ καλῶς \| ἔξοιδα οἶδα ὅτι μᾶλλον ἠδικήθην ἤπερ ἠδίκησα.
OC 271	ὥστ’ εἰ φρονῶν \| ἔπρασσον ἄκων μέν, φησίν, ἔδρων εἰ δὲ καὶ ἑκὼν προπαθὼν ἠμυνάμην, δῆλον δὲ διὰ τὸ βλαβῆναι ὅτε ἐγεννήθη· ὥστε δύο μοι, φησί, βοηθεῖ, ἥ τε ἄγνοια καὶ τὸ προπαθόντα ἀμύνασθαι.
OC 273	ἱκόμην ἵν’ ἱκόμην τὴν τοῦ πατρῴου φόνου
OC 273	λέγει ὁδόν.	414
OC 277	καὶ μὴ θεοὺς τιμῶντες ἐπεὶ κατὰ πυθόχρη‐ στον ἐληλυθέναι φησὶ καὶ γνώμῃ θεοῦ· μὴ ἐναντία τοίνυν τοῦ θεοῦ ποιεῖτε.
OC 278	ζήτει.
OC 280	φυγὴν ἔκφευξιν.
OC 281	μήπω γενέσθαι φωτός ὃ βούλεται λέγειν μηδένα διαφυγεῖν ποτε φῶτα ἀνόσιον ἀνθρώποις· ἀνοσίου ἐν ἀνθρώποις ὡς τὸ δικαιότατος κενταύρων·
5	φυγὴν δὲ ἀντὶ τοῦ ἔκφευξιν.
OC 282	ξὺν οἷς σὺ μὴ κάλυπτε ἀντὶ τοῦ μὴ περι‐ καλύψῃς θεοὺς καὶ Ἀθήνας οἷον ἀνόσια πράττων μὴ ἀφάνιζε τὰς Ἀθήνας. ξὺν οἷς σὺν τοῖς θεοῖς.
OC 284	ἐχέγγυον ἀσφαλῆ.
OC 285	ῥύου σῷζε.
OC 287	ἱερὸς καθαρός. καὶ φέρων \| ὄνησιν ἀστοῖς ἐρεῖ γὰρ ὡς ἔσται ποτὲ αὐτοῖς ἔχθρα πρὸς Θηβαίους ἐν ᾗ κρατήσουσιν αὐτῶν διὰ τὸ 〈τὸν〉 τάφον αὐτοῦ παρ’ Ἀθηναίοις τυγχάνειν·
5	ἦν γάρ τι λόγιον ἐν ᾗ ἂν ταφῇ χώρᾳ ἐκείνην μηδὲν κακὸν πείσεσθαι ὑπὸ Θηβαίων.
OC 292	εἶπεν γὰρ σῴζειν τὰς Ἀθήνας.
OC 293	λόγοισι γὰρ \| οὐκ ὠνόμασται ὅσα εἴρηταί σοι
OC 293	ἐνθυμήματα περὶ τῆς σωτηρίας τῶν Ἀθηνῶν· ἀρκεῖ δέ μοι, φησί, τὸ τοὺς ἡγεμόνας μου περὶ τούτων σκοπεῖν.	415
OC 294	βραχέσι εὐτελέσι.
OC 297	εὖ τῇ οἰκονομίᾳ ὥστε μὴ διατριβὰς γενέσθαι τίς ὁ κωλύσων ἔσται.
OC 301	τὸ γὰρ ὄνομα Οἰδίποδος πανταχοῦ.
OC 304	εἰκὸς οὖν ἐστιν ἡμῶν ἀκηκοότων καὶ ἕτερον μεμαθηκέναι· ὁ γὰρ ἀπεληλυθὼς πρότερον οὐδέπω μεμαθήκει ὅστις ἦν· τῷ γὰρ χορῷ πρώτῳ ὡμολόγησεν· διὰ μέσου δὲ τὸ θάρσει.
OC 305	διὰ τὰς πράξεις οἷον τὴν Σφίγγα καὶ ὅσα ἄλλα αὐτῷ πέπρακται.
OC 307	λείπει. λείπει ἡ περί, περὶ σοῦ κλύων.
OC 309	ὁ γὰρ ἀγαθὸς αὑτῷ τε καὶ τοῖς φίλοις ἐστὶν 〈χρήσιμοσ〉. φίλος ἀντὶ τοῦ χρήσιμος.
OC 311	ἡ Ἰσμήνη πρόσεισι τὰ κατὰ τοὺς ἄρρενας ἀπαγγέλλουσα παῖδας τοῦ Οἰδίπου πῶς ἔσχον.
OC 312	ἡμῶν ἀντὶ τοῦ πρὸς ἡμᾶς. Αἰτναίας τῆς Σικελικῆς· λέγει δὲ ἀντὶ τῆς μεγάλης.
OC 313	ἡλιοστερής σκιαστική· πλατύπιλος κυνῆ τὴν ὄψιν αὐτῆς περιέχει καλύπτουσα καὶ ἀφαιρουμένη τὴν ἡλίωσιν· τὸ ἑξῆς δέ, κρατὶ ἡλιοστερὴς κυνῆ.
OC 314	κυνῆ πρόσωπα Θεσσαλίς καὶ γὰρ περισσοὶ ἦσαν οἱ Θεσσαλικοὶ πῖλοι ὡς καὶ Καλλίμαχος ἀμφὶ δέ οἱ κεφαλῇ νέον Αἱμονίηθεν μεμβλωκὸς πίλημα περίτροχον ἄλκαρ ἔκειτο
5	ἴδεος 〈ἐνδίοιο〉. κυνῆ περικεφαλαία.	416
OC 316	ἆρά ἐστιν ἡ Ἰσμήνη; ἆρα οὐκ ἔστιν;
OC 319	τὸ ἑξῆς, φαιδρὰ προστείχουσα· φαιδρὰ δὲ ἀντὶ τοῦ φαιδρῶς.
OC 320	σημαίνει εἰς γνῶσίν με ἐφέλκεται.
OC 323	ἐκ τῆς φωνῆς ἔξεστι μαθεῖν.
OC 326	τὸ ἑξῆς, εὑροῦσα δεύτερον.
OC 329	δυοῖν σοῦ καὶ Ἀντιγόνης.
OC 330	τροφαὶ ἡμῶν δῆλον ὅτι.
OC 331	ἐμοῦ τρίτης οἱ γὰρ περιλαμβάνοντές τινα καὶ ἑαυτοὺς τρόπον τινὰ περιλαμβάνουσιν· ἰδιαζόντως δὲ εἶπεν ὡς ἑαυτῆς τρίτης θιγγάνει εἰ μὴ ἄρα πρὸς τὸ δυσάθλιαι ὑπήντηκεν.
OC 332	σῇ, πάτερ, προμηθίᾳ ἀντὶ τοῦ διὰ τὴν σὴν πρόνοιαν.
OC 335	ποῖ νεανίαι πονεῖν; ποῦ τοῦ πονεῖν εἰσιν;
OC 336	δεινὰ δ’ ἐν κείνοις τὰ νῦν νῦν δὲ τὰ ἐν ἐκείνοις δεινά ἐστιν.
OC 337	ὦ πάντ’ ἐκείνω διαβάλλει τοὺς Αἰγυπτίους ὡς παρὰ τὸ πρέπον διαιτωμένους καὶ γυναῖκας καὶ ἄνδρας· Νυμφόδωρος δὲ ἐν τῷ ιγʹ τῶν Βαρβαρικῶν γράφει οὕτως, ἔθεσι δὲ τὰ μὲν ἐναντίοις τὰ δὲ ὁμοίοις
5	χρῶνται τοῖς Ἕλλησι· τὸ μὲν γὰρ ἐξίστασθαι τοῖς πρε‐ σβυτέροις τοὺς νεωτέρους ὁμοτρόπως καὶ ἡμῖν διοι‐ κοῦσι τῶν δ’ ἄλλων οὐδέν· ἐν μὲν γὰρ τοῖς Ἕλλησιν οἱ μὲν ἄνδρες κατὰ τὴν ἀγορὰν οἰκονομοῦσιν αἱ δὲ γυναῖκες ἔνδον μένουσαι ταλασιουργοῦσιν ἐκεῖ δὲ αἱ	417
10	μὲν γυναῖκες ἐν ἀγορᾷ περιπατοῦσι καὶ καπηλεύουσιν οἱ δὲ ἄνδρες κατὰ τὴν οἰκίαν ὑφαίνουσιν· ὁ γὰρ Σέσωστρις ἐκθηλῦναι τοὺς ἄνδρας βουλόμενος ἅτε μεγίστης χώρας γεγενημένους καὶ πολλοὺς ὄντας ὅπως μὴ συστραφέντες ἐπ’ ἰσομοιρίαν ὁρμήσωσι τὰ μὲν
15	ἐκείνων ἔργα ταῖς γυναιξὶ τὰ δὲ τῶν γυναικῶν ἐκεί‐ νοις προσέταξεν ἵνα μὴ μόνον τῶν ὅπλων στερηθέντες [ἀσμένως] ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῶν ἐπιτηδευμά‐ των ἀνεθέντες ἀσμένως ἐπὶ τοῖς ὑπάρχουσι καταμένω‐ σιν· ὅθεν τοὺς μὲν ψιλοὺς εἶναι τὰς δὲ ἀνιέναι τὰς
20	τρίχας προσέταξεν καὶ τοὺς μὲν ἐπὶ τῶν κεφαλῶν φέρειν τὰ φορτία τὰς δὲ ἐπὶ τῶν ὤμων ἠνάγκασεν, ἔπειτα δὲ τοὺς μὲν καθημένους τὰς δὲ ὀρθῶς ἑστώσας οὐρεῖν καὶ τοὺς μὲν δύο ἱμάτια περιέβαλεν τὰς δὲ ἓν ὑπολαμβάνων ἅμα τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τὰς ψυχὰς
25	αὐτῶν ἐκθηλύνειν ὃ καὶ Λυδοῖς ὕστερον συμπεσεῖν φασιν.
OC 340	αἱ δὲ σύννομοι αἱ ἀδελφαὶ ἢ αἱ γυναῖκες.
OC 349	νηλίπους ἀνυπόδητος.
OC 354	μαντεῖ’ ἄγουσα ποῖα μαντεῖα; ὅτι ὅπου δ’
OC 354	ἂν ταφήσεται σωτήριος ἔσται τῇ γῇ ἐκείνῃ.	418
OC 362	τὸ ἑξῆς, ζητοῦσα τὴν σὴν τροφὴν ἀντὶ τοῦ τὴν δίαιταν.
OC 363	τὸ ἑξῆς, δὶς γὰρ οὐ βούλομαι ἀλγεῖν.
OC 367	πρὶν μὲν γὰρ αὐτοῖς πρῴην ἦσαν σκοπή‐ σαντες τῷ Κρέοντι παραχωρῆσαι τὴν σὴν βασιλείαν. τε ὁ τε πλεονάζει.
OC 369	σκοποῦσι μετοχή ἐστιν, οὐ ῥῆμα.
OC 371	ἀλιτηροῦ ἁμαρτωλοῦ, μιαρᾶς.
OC 373	λαβέσθαι ἀντιλαβέσθαι.
OC 375	χ. τὸ χ παράκειται ὅτι πρεσβύτερόν φησι τὸν Πολυ‐ νείκη.
OC 378	πολλαχοῦ τὸ Ἄργος κοῖλόν φασι καθάπερ καὶ ἐν Θαμύρᾳ τὸ κοῖλον Ἄργος οὐ κατοικήσαντ’ ἔτι καὶ ἐν Ἐπιγόνοις
5	ἐκ μὲν Ἐριχθονίου ποτιμάστιον ἔσχεθε κοῦρον Αὐτόλυκον, πολέων κτεάνων σίνιν Ἄργεϊ κοίλῳ· Ὅμηρος οἱ δ’ ἷξον κοίλην Λακεδαίμονα.
OC 380	ὡς αὐτίκ’ Ἄργος ὡς αὐτίκα καὶ τὸ Ἄργος πρὸς οὐρανὸν βιβῶν καὶ τὸ Καδμείων πέδον τιμωρίᾳ ὑποτάξων· τὸ γὰρ τιμὴ ἔσθ’ ὅτε πρόστιμον δηλοῖ· Ὅμηρος
5	εἰ δ’ ἂν ἐμοὶ τιμὴν Πρίαμος· ἑκάτερον δὲ ἢ ἀντὶ τοῦ καὶ ἐστί· τὸ δὲ ἑξῆς οὕτως, ὡς αὐτίκα ἢ τὸ Καδμείων πέδον τιμῇ καθέξων ἢ τὸ Ἄργος πρὸς οὐρανὸν βιβῶν τουτέστιν ἢ τὸ Ἄργος ὑψώσων τῇ εὐκλείᾳ, ὡς πορθησόντων Ἀργείων τὰς	419
10	Θήβας καὶ κατὰ τοῦτο ἐνδόξων γενησομένων· ὑπερ‐ βατὸν οὖν ἐστι καὶ τὸ ἑξῆς οὕτως, ὡς αὐτίκα ἢ πρὸς οὐρανὸν τὸ Ἄργος οἴσων [ἢ] ἐπὶ μέγα αὔξημα ἢ τὸ Καδμείων πέδον τιμῇ καθέξων· ἄλλως γὰρ ἀκούειν τραχύτερον.
OC 382	ταῦτ’ οὐκ ἀριθμὸς οὐ μέχρι λόγων προκό‐ πτοντα.
OC 386	ὤραν φροντίδα.
OC 388	ποίοισι τούτοις; οἱ ὑπομνηματισάμενοι γρά‐ φουσιν οὕτω, χρησμὸς τοιοῦτος γέγονεν ὁποτέρῳ ἂν ὁ Οἰδίπους πρόσθηται τοῦτον κρατεῖν καὶ χωρὶς 〈καὶ〉 κατὰ κοινὸν τοῖς Θηβαίοις ὅτι ἔσται αὐτοῖς μεγάλων
5	κακῶν αἴτιος ἐὰν μὴ θάψωσιν αὐτὸν ἐπὶ τῆς χώρας· ἐβουλόμην δὲ αὐτοὺς μαρτυρίῳ χρήσασθαι ἢ συγγρα‐ φέως ἢ ποιητοῦ.
OC 390	εὐνοίας χάριν ἐν τοῖς ἀναγκαιοτέροις τῶν ἀντιγράφων γράφεται εὐσοίας χάριν ὃ καὶ οἱ ὑπομνη‐ ματισάμενοι ἀξιοῦσιν· εὔσοιαν δέ φασι τὴν εὐθένειαν καθάπερ καὶ ἐν Ἀμφιτρύωνι
5	ἐπεὶ δὲ βλάστοι τῶν τριῶν μίαν λαβεῖν εὔσοιαν ἀρκεῖ. ἵνα εὐνοῇς αὐτοῖς.
OC 392	κράτη δύναμιν.	420
OC 395	γέροντα δ’ ὀρθοῦν τὸν ἅπαξ ἐν νεότητι πεσόντα ἐν γήρᾳ ὀρθοῦσθαι ἀδύνατον. φλαῦρον χαλεπόν.
OC 399	στήσωσι κατοικίσωσι. ὅπως \| κρατῶσι μὲν σοῦ ἀντὶ ὅπως σχῶσί σε.
OC 401	κειμένου ἀντὶ οἰκοῦντος.
OC 402	κείνοις ὁ τύμβος ὁ τύμβος δυστυχῶν ὁ σὸς κείνοις βαρὺς ἀντὶ τοῦ ἐπὶ ξένης σοῦ θαπτομένου δυστυχήσουσιν ἐκεῖνοι.
OC 403	κἄνευ θεοῦ οἷον πῶς ἄν τις ταῦτα δύναιτο μαθεῖν ἄνθρωπος ὢν θείας δυνάμεως χωρίς; πέπαιγμαι· ὃ καὶ ἐπίσταται ὅτι Πυθόχρηστόν ἐστι τὸ λεγόμενον.
OC 404	προσθέσθαι ἀντὶ τοῦ κατοικίσαι.
OC 405	χώρας τῆς Θήβης. μηδ’ ἵν’ ἂν σαυτοῦ μηδὲ ἐᾶν σε ὅπου ἂν σαυ‐ τοῦ ἐξουσιάσῃς. λείπει τὸ ἐᾶν ῥῆμα· ἢ ἀπὸ κοινοῦ τὸ προσθέσθαι.
OC 406	κατασκιῶσι οἷον ἐν Θήβαις με χώσουσιν;
OC 407	τοὔμφυλον αἷμα ὁ πατρῷος φόνος.
OC 408	εἰ οὐ θάπτουσί με ἐν Θήβῃ· ὁ δὲ μὴ πλεονάζει.
OC 409	βάρος διὰ τὸ μὴ κατασχεῖν σε.
OC 410	ποίας φανείσης ποίας αἰτίας γενομένης βλα‐ βήσονται; ἀντὶ ὑπὸ θεῶν, ὑπὸ Ἐρινύων ἢ ὑπὸ τίνος;
OC 413	παρὰ τῶν θεωρῶν κλύουσα.
OC 414	ἐφ’ ἡμῖν ἀντὶ τοῦ δι’ ἐμέ.
OC 415	ὥς φασιν οἱ θεωροί.
OC 421	ἐν μηδενὶ ἑτέρῳ τὸ τέλος αὐτοῖς ἀποβαίη τῆς μάχης ἢ ἐν ἐμοὶ οἷον μηδεὶς ἄλλος κύριος γένοιτο ὥστε διαλῦσαι τὴν ἔριν αὐτῶν ἢ ἐγώ.	421
OC 424	κἀπαναίρονται κατ’ ἀλλήλων ἐπαίρουσιν.
OC 425	εἰ γὰρ ἐν τῇ ἐμῇ ἐξουσίᾳ γένοιτο οὐδὲ εἷς αὐτῶν ζήσεται.
OC 430	αὐτοῖν ἐπέμφθην τὸ ἐφ’ ἑαυτοῖς οὐκ ἐπήρ‐ κεσαν· ἐνῆν γὰρ αὐτοῖς [τὸ ἐφ’ αὑτοῖς] τοῦτο πρᾶξαι ὡς αὐτάρκως κεκολασμένου τῇ πηρώσει.
OC 431	τοῦτ’ τὸ ἐξορισθῆναι.
OC 436	τούτου τοῦ ἔρωτος οὐδείς με ἐποίει ἀπολαῦ‐ σαι, τοῦ ἀποθανεῖν δέ φησιν.
OC 437	ὅτε 〈ὁ〉 θυμὸς ἦν πέπειρος.
OC 438	ὅτε ἐκεῖνοι ἔγνωσαν πέψαντά με 〈τὸν θυμόν〉.
OC 443	οἷον ἀντιλογίας βραχείας ἔδει ποιήσασθαι αὐτοὺς ὑπὲρ τοῦ πατρὸς διωκομένου τῶν Θηβῶν.
OC 448	τὼ δ’ ἐκεῖνοι δέ, οἱ ἄρρενες.
OC 450	τοῦδε συμμάχου ἐμοῦ.
OC 452	ἐγᾦδα ἐγὼ οἶδα, ἐγᾦδα.
OC 457	εἰ ὑμεῖς συμβάλησθέ μοι 〈τῷ〉 ἑαυτῶν συμ‐ βάλλεσθε· χρησμὸς γὰρ ἦν ὡς εἰ Ἀθηναῖοι τοῦ τάφου αὐτοῦ ἐγκρατεῖς γένωνται ἔσοιτο αὐτοῖς ποτε σωτὴρ πολιορκουμένοις ὑπὸ Θηβαίων εἴτε κατὰ τὸν Πελο‐
5	ποννησιακὸν πόλεμον εἴτε καθ’ ἕτερον· ταῦτα δὲ εἰκὸς ποιητικώτερον ὑπὸ τοῦ Σοφοκλέους πεπλάσθαι ἐπὶ θεραπείᾳ τῶν Ἀθηναίων· πολλαχοῦ δὲ οἱ τραγικοὶ χαρίζονται ταῖς πατρίσιν ἔνια.
OC 458	πρὸς σύν.	422
OC 462	ἐπεὶ δὲ τῆσδε γῆς ὅτι δὲ σῴζειν ὑπισχνῇ τὴν πόλιν ὑποθέσθαι σοι βούλομαι τὰ χρήσιμα· Ἀττι‐ κῶς δὲ πάνυ τῇ συντάξει καὶ πιθανὴ λοιπὸν ἡ χάρις τῶν ἐγχωρίων ἀνδρῶν· παραινοῦσι γὰρ αὐτὸν καθαρ‐
5	σίων τυχεῖν ἵνα ἧττόν πως ἐναγὴς φαίνοιτο.
OC 465	ὡς φὴς προξένει μοι καὶ πάρεχε τὰ χρήσιμα· οὐ γὰρ ὀκνήσαιμι τελεῖν. προξένει λέγε.
OC 467	καὶ κατέστεψας καθικέτευσας, μετὰ ἱκετηριῶν ἀφίκου· ἐὰν δὲ γράφηται κατέστειψας οἷον κατεβάτευ‐ σας ὃ καὶ πιθανώτερον· δι’ αὐτὸ γὰρ τοῦτο κελεύ‐ ουσιν αὐτῷ καθαίρεσθαι ὅτι εἰς ἄβατον ἐπέβη τόπον
5	τοῦ ἱεροῦ τῶν Σεμνῶν. κατέστειψας κατεβάτευσας. γράφε κατάστεψον, μεθ’ ἱκετηριῶν ἀφηγοῦ. ὅτι στέμματα ἔλεγον καὶ τὰ ἔρια· καὶ παρ’ Εὐριπίδῃ ᾧ στέμματα ξήνας’ ἐπέκλωσεν.
OC 469	πρῶτον μὲν ἱερᾶς ἐξ ἀενάου πηγῆς ὕδωρ ἄρυσαι καὶ οὕτω χοὰς ταῖς θεαῖς ποίησον ἀπὸ τῶν κρατήρων πλήσας αὐτοὺς [ἀπὸ] τοῦ ἀντληθέντος ὕδατος.
OC 471	ἀντὶ καὶ ὅταν ἀρύσωμαι τί πράξω;
OC 472	ἀνδρὸς εὔχειρος ἐπὶ τὸν Δαίδαλον ἡ ἀνα‐
OC 472	φορὰ περὶ οὗ Φερεκύδης φησὶν οὕτω, Μητίονι δὲ τῷ Ἐρεχθέως καὶ Ἰφινόῃ γίνεται Δαίδαλος ἀφ’ οὗ ὁ δῆμος καλεῖται Δαιδαλίδαι Ἀθήνῃσι.	423
5	εὐπαλάμου. εὐπαλάμου κατὰ τὴν μετάληψιν.
OC 473	καὶ λαβὰς ἀμφιστόμους τὰ ὦτα ὧν ἔστι λαβέσθαι· ἀμφιστόμους δὲ τὰς ἑκατέρωθεν ἐστομω‐ μένας ἢ διὰ τὸ ἑκατέρωθεν τοῦ στόματος ταύτας εἶναι ἢ τὰς πρόσωπά τινα θηρίων ἑκατέρωθεν ἐχούσας.
5	ἔρεψον καὶ τῶν κρατήρων τὴν κεφαλήν. λαβὰς ὠτία. ἀμφιστόμους διὰ τῶν προτομῶν.
OC 475	οἰὸς νεαρᾶς ἀντὶ τοῦ νέας. οἰοπόκῳ μαλλῷ στολισμῷ καὶ κροκισμῷ. οἰνεοτόκῳ οἰοπόκῳ. βαλὼν ἐρίῳ στέψον.
OC 477	χοὰς χέασθαι στάντα πρὸς 〈πρώτην〉 ἕω πρὸς τὴν ἀνατολήν· καὶ γὰρ δὴ καὶ τὰς ἐκχύσεις πρὸς ἥλιον ἐποιοῦντο καθάπερ καὶ ἐν Ἠλέκτρᾳ τοιαῦτα τοῦ παρόντος, ἡνίχ’ ἡλίῳ
5	δείκνυε τοὔναρ, ἔκλυον ἐξηγουμένου· καὶ οἱ τοὺς καθαρμοὺς δὲ ἐπιτελοῦντες πρὸς τὴν ἕω ἵστανται· Κρατῖνος ἐν Χείρωνι ἄγε δὴ πρὸς ἕω πρῶτον ἁπάντων ἵστω καὶ λάμβανε χερσὶν
5	σχῖνον μεγάλην.	424
10	πρὸς πρώτην ἕω ἀντὶ περὶ τὸν ὄρθρον. ἕω ἀνατολήν.
OC 478	τὸ ὕδωρ ἀπὸ τῶν κρατήρων χέω;
OC 479	τρισσάς γε πηγὰς ἀντὶ τὸ ὕδωρ ἀπὸ τριῶν πηγῶν. τὸν τελευταῖον τὸν ὕστερον κρατῆρα.
OC 481	ὕδατος, μελίσσης ὕδατος καὶ μέλιτος· ἀπὸ γὰρ τοῦ ποιοῦντος τὸ ποιούμενον· καὶ ἐν Ἐρασταῖς γλώσσης μελίσσης τῷ κατερρυηκότι· βούλεται δὲ λέγειν τὸ μελίκρατον.
5	μελίσσης μέλιτος. λείπει ὁ καί. μηδὲ προσφέρειν μέθυ ἄοινοι γὰρ αἱ θεαί.
OC 482	ὅταν δὲ τούτων γῆ ὅταν δὲ τὰς χοὰς χέω‐ μεν ἐπὶ γῆς τί χρή με ὕστερον δρᾶσαι;
OC 483	τρὶς ἐννέα τρὶς ἐννέα τιθεὶς κλῶνας ἐλαίας ταύτας ποιοῦ τὰς εὐχάς.
OC 485	ἡδέως ἀκούσαιμι τῶν εὐχῶν· μέγιστον γὰρ ταύτας μαθεῖν.
OC 486	ὥς σφας καλοῦμεν ὡς καλοῦμεν αὐτὰς Εὐ‐ μενίδας οὕτως αὐτὰς καλῶν κἀξευμενῶν καὶ ἵλεως ποιούμενος ἱκέτευε αὐτὰς δέχεσθαί σε τὸν ἱκέτην ἐπὶ σωτηρίᾳ· ἀπὸ τῶν στέρνων ἀντὶ μὴ ἐξ ἐπιπολῆς ἀλλ’
5	ἐνδιαθέτως.
OC 488	οἷον ἢ σὺ ταῦτα ποίει ἢ ἄλλος τις ὑπὲρ σοῦ ταῦτα ποιείτω.
OC 489	ἄπυστα φωνῶν ἀνήκουστα ἀντὶ ἠρέμα καὶ συντόμως· τοῦτο ἀπὸ τῆς δρωμένης θυσίας [φησὶ] ταῖς Εὐμενίσι φησί· μετὰ γὰρ ἡσυχίας τὰ ἱερὰ δρῶσι καὶ διὰ τοῦτο οἱ ἀπὸ Ἡσύχου θύουσιν αὐταῖς καθ‐	425
5	άπερ Πολέμων ἐν τοῖς πρὸς Ἐρατοσθένην φησὶν οὕτω, τὸ δὲ τῶν εὐπατριδῶν γένος οὐ μετέχει τῆς θυσίας ταύτης, εἶτα ἑξῆς, τῆς δὲ πομπῆς ταύτης Ἡσυχίδαι, ὃ δὴ γένος ἐστὶ περὶ τὰς σεμνὰς θεάς, [καὶ] τὴν ἡγε‐ μονίαν ἔχουσι καὶ προθύονται πρὸ τῆς θυσίας κριὸν
10	Ἡσύχῳ ἱερόν, ἥρω τοῦτον οὕτω καλοῦντες· διὰ γὰρ εὐφημίαν ...... οὗ τὸ ἱερόν ἐστι παρὰ τὸ Κυλώ‐ νειον ἐκτὸς τῶν ἐννέα πυλῶν· καὶ Ἀπολλόδωρος δὲ ἐν τῇ περὶ θεῶν ιζʹ περὶ τοῦ τῶν Ἡσυχιδῶν γένους καὶ τῆς ἱερᾶς φησι· καὶ Καλλίμαχος
15	νηφάλιαι καὶ τῇσιν ἀεὶ μελιηδέας ὄμπας λῄτειραι καίειν ἔλλαχον Ἡσυχίδες.
OC 491	δράσαντι ὡς καθαρθέντι.
OC 492	ἄλλως δὲ μὴ καθαρθέντι.
OC 495	οὐχ ὁδωτά οὐκ ἐν ὁδῷ οὐδὲ ἀνυστὰ οἷον οὐ βαδιστέα μοι οὐδὲ πρακτέον ταῦτα· λείπομαι γὰρ τῆς πράξεως ὑπὸ δύο κακῶν, τῷ τε μὴ δύνασθαι καὶ τῷ μὴ ὁρᾶν.
OC 497	σφῷν δ’ ἡ ’τέρα εἰρήκεσαν γὰρ ὅτι καὶ
OC 497	ἄλλῳ ἐξῆν ὑπὲρ αὐτοῦ τὸν καθαρμὸν ποιήσασθαι.	426
OC 499	ἐκτείνουσαν τεταμένως καὶ συντόνως δρῶσαν καὶ διακονοῦσαν.
OC 502	οὐδ’ ὑφηγητοῦ δ’ ἄνευ ἄνευ χειραγωγοῦ· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ ἕρπειν, οὐκ ἰσχύω βαδίζειν.
OC 504	χρἤσται μ’ ἐφευρεῖν χρείη ἔσται κατὰ συν‐ αλοιφὴν χρἤσται. ἀντὶ τοῦ χρείη ἔσται, δηλοῦται δὲ ταὐτὸν τῷ δεήσει· καὶ ἐν Τριπτολέμῳ χρἤσται δέ ς’ ἐνθένδ’ αὖτις
5	τοῦτο βούλομαι μαθεῖν ἔνθα τὸ ὕδωρ ἐστὶν ἡδέως ἂν εἰδείην.
OC 505	τοὐκεῖθεν ἄλσους τὸ ἐκεῖθεν τοῦ ἄλσους τούτου· ἐὰν δέ τι τούτων ἀγνοῇς παρά τινος τῶν ἐπιχωρίων τοῦτο μαθήσῃ· σπάνιν γάρ φησιν ἀντὶ τοῦ εἴ τι τῆς εἰδήσεως ἀγνοεῖς περὶ τὸν τόπον.
OC 508	τοῖς τεκοῦσι γάρ ὅταν τις ὑπὲρ γονέων πονῇ μὴ ἡγείσθω πόνον εἶναι τὸν κάματον.
OC 510	δεινὸν μὲν τὸ πάλαι τῆς Ἰσμήνης ἀποστάσης ὁ χορὸς ἐρωτᾷ τὸν Οἰδίποδα καί φησι, τὸ ἐπεγείρειν μὲν καὶ ἀνακινεῖν τὰ πάλαι συμβάντα δυσχερὲς ὅμως δὲ μαθεῖν ἐπιθυμῶ τὴν αἰτίαν τῆς πηρώσεως· καὶ
5	ἔστι παθητικά· Καλλίμαχος τί δάκρυον εὗδον ἐγείρεις;
OC 512	τί τοῦτο; οἷον τί βούλει πυθέσθαι;
OC 513	τᾶς δειλαίας ἀπόρου περὶ τῆς ἐγκειμένης
OC 513	σοι ἀλγηδόνος ἡδέως ἂν πυθοίμην· ἔξωθεν δὲ ἡ περί.	427
OC 515	μὴ πρὸς ξενίας μὴ πρὸς τῆς σῆς ξενίας ἀνα‐ πτύξῃς μου τὰ ἀναιδῆ ἔργα· ἢ οὕτω, μὴ τὰς προξενίας σου ἐπὶ ἔργα ἀναιδῆ καταγάγῃς οἱονεὶ μὴ κατὰ τὴν προξενίαν τὴν σὴν ἔργων γένοιο φαύλων ἀκροατὴς
5	ἀναπτῦξαι καὶ φανερῶσαι τὰ κατὰ ἐμὲ βουληθείς.
OC 516	τό τοι πολύ τὸ ἀδιάλειπτον κακόν, τὸ κατὰ τὴν πήρωσιν χρῄζω ἀκοῦσαι.
OC 518	στέρξον, ἱκετεύω στέρξον ἃ λέγω καὶ μὴ ἀποστραφῇς τὴν αἰτίαν εἰπεῖν ὅ ἐστι πρόσδεξαί με.
OC 520	κἀγὼ γὰρ πείσομαι δῆλον ὅτι εἰς ὃ βούλει.
OC 524	ἀλλ’ ἐς τί; ἀλλ’ ἐς τί χωρήσει σοι τὰ πράγματα;
OC 525	οὐδὲν ἴδρις οἷον οὐδὲν εἰδυῖα ἡ πόλις ἐν‐ έδησέ με τῇ τοῦ γάμου ἄτῃ. εἰδυῖα.
OC 537	ἐπιστροφαὶ συναθροίσεις, πλῆθος.
OC 539	ἐδεξάμην \| δῶρον τὸν γάμον τῆς μητρός, φησίν, ἀντὶ τῆς λύσεως τοῦ αἰνίγματος δῶρον ἐδεξά‐ μην ὃ μήποτε ὤφελον λαβεῖν· ἀντὶ δὲ τοῦ εἰπεῖν μή‐ ποτε ὤφελον ἐγὼ παρὰ τῆς πόλεως ἐξαίρετον ἰδεῖν
5	οὕτως εἴρηκεν ἐπωφέλησα πόλεος ἐξελέσθαι.
OC 547	καὶ γὰρ ἄλλους ἐφόνευσα τοὺς παρόντας σὺν τῷ Λαΐῳ ἢ ὡς ἄλλους φονεύσας ἀθῷός εἰμι καὶ οὐ γέγονα ἔνοχος τῷ μύσει οὕτως καὶ ἐπὶ τοῦ πατρός·
OC 547	οὐ γὰρ ᾔδειν.	428
OC 551	πολλῶν ἀκούων χρηστὸς ὁ Θησεὺς τὸ ἦθος εἰσάγεται· καὶ ἔχει καὶ ἐπὶ τοῦτο τῆς οἰκονομίας δεξιώτατα.
OC 558	προστροπὴν ὠφέλειαν.
OC 562	τὸ δεύτερον ὡς ἀντὶ τοῦ ὅτι.
OC 566	μ’ οὐ μὴ οὐ.
OC 567	ἔξοιδ’ ἀνὴρ ὢν ὅτι ἄνθρωπος.
OC 581	προσφορὰ ἀντὶ προσθήκη, πρόσδοσις. δηλώσεται ἀντὶ δηλωθήσεται.
OC 583	τὰ λοίσθι’ αἰτῇ γράφε τὰ λοῖσθ’ ἄρ’ αἰτῇ [τοῦ] βίου.
OC 584	τοῦ ζῆν ἢ ἐπιλέλησαι ἢ οὐ φροντίζεις.
OC 585	ἐνταῦθα γάρ μοι κεῖνα διὰ τοῦ τέλους καὶ τὰ μέσα τοῦ βίου εὐτυχήσει· προσδοκῶν γὰρ σὺ ὠφε‐ ληθήσεσθαι παρ’ ἐμοῦ ὅταν ἀποθάνω ζῶντά με γηρο‐ βοσκήσεις.
OC 586	βραχὺ δῶρόν με αἰτεῖς τὸ ἐν Ἀθήναις θάψαι σε.
OC 593	γνώμη.
OC 602	πῶς δῆτα οὖν, φησί, μεταπέμψαιντο ἄν σε εἰ μὴ ἔστι δυνατὸν κατελθεῖν διὰ τὸ πατροκτόνον εἶναι; ὁ δέ φησι τὸ θεῖον αὐτοὺς ἐξαναγκάσει
5	τοῦτο πράττειν.
OC 605	ἀντὶ ὑπὸ ταύτης τῆς χθονὸς πληγῆναι.
OC 619	τὰ νῦν ξύμφωνα οὔπω γὰρ ἦν ἔχθρα Θη‐
OC 619	βαίοις καὶ Ἀθηναίοις.	429
OC 623	σαφὴς ἀντὶ ἀληθὴς ὡς καὶ Ὅμηρος ἐπιστάμενος σάφα εἰπεῖν ἀντὶ τοῦ ἀληθῶς.
OC 624	τἀκίνητ’ οἷον τὰ ἄρρητα.
OC 630	ἐφαίνετο ἀνεφαίνετο· τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ παρ’ Ὁμήρῳ καὶ εἴρετο δεύτερον αὖτις.
OC 632	τοιοῦδ’ ἀντὶ φίλου. δορύξενος φιλό(ξενος). ἁπλοϊκώτερον δορυξένους καλοῦσι καὶ τοὺς ὁπωσ‐ δήποτ’ οὖν ἐπιξενωθέντας· ἢ ἐπιτατικῶς καὶ πολε‐
5	μίοις φίλη.
OC 636	οὔποτ’ ἐκβαλῶ χάριν οὐ καταφρονῶ τῆς εἰς αὐτὸν χάριτος. οὐκ ἐκβάλλω ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου ὑποδέχομαι.
OC 638	σέ τὸν χορόν.
OC 639	ἐμοῦ στείχειν μέτα εἰς τὸ ἄστυ.
OC 641	τῇδε γὰρ ξυνοίσομαι συμπράξομαι ὡς σὺ βούλει.
OC 647	εἰ δύναιο κρατεῖν τῶν ἐχθρῶν ἐνθάδε μένων μέγα ἂν δώρημα λέγοις τῆς ἐνταῦθα διατριβῆς.
OC 648	εἰ ἐμμένει σοι τὰ ἐπαγγελθέντα.
OC 649	τὸ τοῦδέ γ’ ἀνδρὸς ἐφ’ ἑαυτοῦ πεποίηται τὴν δεῖξιν ὁ Θησεύς.
OC 650	πιστώσομαι πίστιν ἐπιθεῖναι παρακελεύσω.	430
OC 651	τούτου τὸ ἑξῆς ἐστιν οὕτως, οὐκ ἂν πλέον λάβοις ὁρκίσας με ἢ λόγῳ πιστεύσας.
OC 652	ὄκνος φόβος.
OC 653	τοῖσδ’ τοῖς τοῦ χοροῦ.
OC 655	ὀκνοῦντ’ ἀνάγκη οὐ νεμεσητόν μοι εἰ ὑπὸ δέους [ἐπὶ] τὰ αὐτὰ συνεχῶς λέγω· τὸν φοβούμενον γὰρ ἀνάγκη ταὐτὰ λέγειν. οὐκ ὀκνεῖ οὐδὲν δέδοικεν.
OC 658	ἀντὶ τοῦ πολλοὶ ἄνθρωποι πολλὰ ἀπειλήσαντες ἐκ θυμοῦ πέψαντες τὸν θυμὸν καὶ τὸν καθεστηκότα νοῦν ἀναλαβόντες ἐπαύσαντο τῶν ἀπειλῶν.
OC 661	κείνοις τοῖς Θηβαίοις.
OC 662	τῆς σῆς ἀγωγῆς λείπει ἡ περί, περὶ τῆς ἐπανόδου.
OC 663	〈οὐδὲ〉 πλώσιμον ἀδιάβατον· δεδοίκασι γὰρ ἡμᾶς.
OC 668	μέχρι τοῦ ἀηδών ἡ διατριβὴ τοῦ χοροῦ πρὸς τὸ ἐγκώμιον τῆς χώρας αὐτοῦ τοῦ Σοφοκλέους, ἐπὶ τὸ ἴδιον ἀπαντῶντος χαρακτηριστικόν, τὸ γλαφυρὸν καὶ ᾠδικὸν μέλος.
5	ξένε ὦ Οἰδίπου.
OC 670	τὸν ἀργῆτα τὸν λευκόγεων.
OC 671	μινύρεται ᾄδει.
OC 674	ἀνέχουσα ἄνω ἔχουσα ὡς ἐν Λυκούργῳ Αἰσχύλος ἄκουε δ’ ἀν οὖς ἔχων
OC 674	ἀντὶ τοῦ ἄνω τὸ οὖς ἔχων.	431
5	ὑπὲρ ἑαυτὴν ἔχουσα τὸ φυτόν.
OC 676	φυλλάδα μυριόκαρπον παρὰ τὸ Ὁμηρικὸν τὴν μὲν 〈ἄρ’〉 οὔτ’ ἀνέμων διάη μένος ὑγρὸν ἀέντων οὔτε μιν ἠέλιος φαέθων ἀκτῖσιν ἔβαλλεν· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ ἀνέχουσα· ἀνήλιον δὲ διὰ τὴν δασύ‐
5	τητα τῶν φυτῶν. ἀνήλιον διὰ τὸ δάσος.
OC 681	θάλλει δ’ οὐρανίας ὑπ’ ἄχνας οἱ μὲν ὑπο‐ μνηματισάμενοι γράφουσιν οὕτως, τῆς Δήμητρος καὶ Κόρης 〈οὔ〉 φασι στεφάνωμα τὸν νάρκισσον εἶναι· στάχυσι γὰρ αὐτὰς στεφανοῦσι· μήποτε δὲ γραπτέον
5	μεγάλαν θεᾶν τῶν Ἐρινύων· καὶ γὰρ τὸ χωρίον ἐν ᾧ ἦν ὁ Οἰδίπους αὐταῖς ἀνεῖτο· ὅτι δὲ Ἐρινύων ἐστὶ τὸ στεφάνωμα δῆλον ἐν οἷς Εὐφορίων φησὶ πρόπρο δέ μιν δασπλῆτες ὀφειλομένην .... οἶμον Εὐμενίδες ἀργῆτα θυγατριδαῖ Φόρκυνος
10	....... ναρκίσσοιο ἐπιστεφέες πλοκαμῖδας, ἴσως ὅτι παρὰ τοῖς μνήμασιν ὡς τὸ πλεῖστον ἐκφύεται ἢ ὅτι τοῦ φρίττειν καὶ ναρκᾶν εἰσιν αἱ δαίμονες
10	αἴτιαι ὥστε διὰ τὸ ὄνομα συνῳκειῶσθαι τὸ φυτὸν αὐταῖς· μήποτε δὲ τὸν νάρκισσον μεγάλαιν θεαῖν ἀρ‐	432
15	χαῖον στεφάνωμα ἔφη ὁ Σοφοκλῆς τῷ συλληπτικῷ χρησάμενος τρόπῳ ἀντὶ τοῦ εἰπεῖν θεᾶς ἀρχαῖον στε‐ φάνωμα, τῆς Κόρης· τί δή ποτε; ὅτι πρὶν ἢ τὸν Πλούτωνα αὐτὴν ἁρπάσαι τούτῳ ἐτέρπετο· συλλέγου‐ σαν οὖν φασιν αὐτὴν τὸν νάρκισσον 〈ἁρπασθῆναι〉
20	ὥστε τὸ ἀρχαῖον τούτου ἕνεκα προσκεῖσθαι οἷον ὃ ἦν αὐτῇ θυμῆρες στεφάνωμα πρὶν ἢ συλληφθῆναι· αὖθις γοῦν φασι τὰς θεὰς ἀνθίνοις μὴ κεχρῆσθαι ἀλλὰ καὶ ταῖς Θεσμοφοριαζούσαις τὴν τῶν ἀνθίνων στεφάνων ἀπειρῆσθαι χρῆσιν, ὁ δ’ Ἴστρος τῆς Δήμητρος εἶναι
25	στέμμα τὴν μυρρίνην καὶ τὴν μίλακα περὶ ἧς γίνεσθαι τὴν δικασίαν καὶ τὸν ἱεροφάντην δὲ καὶ τὰς ἱερο‐ φάντιδας καὶ τὸν δᾳδοῦχον καὶ τὰς ἄλλας ἱερείας μυρρίνης ἔχειν στέφανον δι’ ἃ καὶ τὴν Δήμητρα προσθέσθαι ταύτην φησί.
30	ἄχνας τῆς δρόσου.
OC 683	νάρκισσος ὄνομα βοτάνης. μεγάλαιν θεαῖν ταῖς Ἐρινύσιν.
OC 684	ὅ τε \| χρυσαυγὴς κρόκος τοῖς τὸν νάρκισσον τῇ Δήμητρι ἀπονέμουσιν τοῦτο συμπράττει, ὅτι κἀν τῇ Νιόβῃ ὁ Σοφοκλῆς τὸν κρόκον ἄντικρυς τῇ Δή‐ μητρι ἀνατίθεται ὥστε καὶ νῦν τὸν λόγον εἶναι περὶ
5	τῶν Δήμητρος στεφανωμάτων· καὶ αὐτὸ δὲ τοῦτο ἴδιον ἂν εἴη Σοφοκλέους· τοῖς γὰρ ἀνθίνοις οὐ πάνυ φασὶν ἥδεσθαι τὴν Δήμητρα. ἀπὸ κοινοῦ τὸ θάλλει κατ’ ἦμαρ.	433
OC 686	μινύθουσιν λήσουσι τοῦ ῥεῖν.
OC 687	Κηφισοῦ νομάδες κρῆναι [αἱ] νομάδες αἱ ἐπινεμόμεναι ὥσπερ καὶ καταρρέουσαι τὴν γῆν τοῦ Κηφισοῦ πηγαί· ἢ ἃς ὁ Κηφισὸς ἐπινέμεται, λέγοι δ’ ἂν ἐν τῇ Ἀκαδημείᾳ.
5	ὄνομα ποταμοῦ.
OC 688	ἀλλ’ αἰὲν ἐπ’ ἤματι ἀλλ’ ἀεὶ καθ’ ἡμέραν, φησίν, ἐπινίσσεται ὁ Κηφισὸς ὠκυτόκα ποιῶν τὰ πεδία καὶ ἔγκαρπα.
OC 689	ὠκυτόκος ὁ ποταμός.
OC 691	στερνούχου χθονός ἴσον τῷ γονίμου ἢ ἀντὶ πεδιούχου χθονός· μεταφορικῶς γὰρ [καὶ] στέρνα καὶ νῶτά φασι τῆς γῆς τὰ πεδιώδη καὶ εὐρέα καθάπερ αὖ πάλιν αὐχένας τὰ στενά.
5	γῆς ἐπιπέδου.
OC 692	νιν τὴν Ἀττικήν.
OC 698	φύτευμ’ ἀχείρητον ὅτι ἀπέσχοντο τῶν μορίων οἱ Λακεδαιμόνιοι καὶ ἄλλοι ἱστοροῦσι καὶ Φιλόχορος ὥστε ταῖς ἀληθείαις ἐγχέων αὐτὰς φόβημα τοῖς πολε‐ μίοις γενέσθαι· Λακεδαιμόνιοι γὰρ ἐμβαλόντες ἐν τῇ
5	Ἀττικῇ δέκα μυριάσι Πελοποννησίων καὶ Βοιωτῶν ἡγουμένου. τοῦ Ἀρχιδάμου τοῦ Ζευξιδάμου Λακεδαι‐ μονίων βασιλέως ἀπέσχοντο τῶν λεγομένων μορίων Ἀθηνᾶν δείσαντες ὡς Ἀνδροτίων φησίν.	434
OC 699	δαΐων πολεμίων.
OC 701	γλαυκᾶς παιδοτρόφου καὶ Ἀριστοφάνης ἐν Νεφέλαις ἀλλ’ εἰς Ἀκαδήμειαν κατιὼν ὑπὸ ταῖς μορίαις ἀποθρέξει· ὁ δ’ Ἴστρος καὶ τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν δεδήλωκεν γρά‐
5	φων οὕτως ....... εἶναι· 〈τὸν〉 δὲ κλάδον [ἀπὸ] τῆς ἐν Ἀκαδημείᾳ ἐλαίας ἀπὸ τῆς ἐν ἀκροπόλει φυτευ‐ θῆναί φασιν, ἐπάρατον δὲ ποιῆσαι τοὺς ἐμβαλόντας αὐτὰς 〈εἰ〉 ἐκκόψειε φίλος ἢ πολέμιος δι’ ὃ Λακεδαι‐ μόνιοι τὴν λοιπὴν γῆν δῃοῦντες τῆς μὲν Τετραπόλεως
10	ἀπέσχοντο διὰ τοὺς Ἡρακλείδας τῶν δὲ μορίων διὰ τὰς ἀράς· ὁ δὲ Ἀριστοτέλης καὶ τοῖς νικήσασι τὰ Παναθήναια ἐλαίου τοῦ ἐκ μορίων γινομένου δίδο‐ σθαί φησιν.
OC 702	τὸ μὲν τὸ φυτὸν τῆς ἐλαίας.
OC 705	μορίου Διός μόριον Δία εἶπεν τὸν ἐπόπτην τῶν μορίων ἐλαιῶν· καὶ ἔστιν ὁ λεγόμενος μόριος Ζεὺς 〈περὶ Ἀκαδήμειαν〉 ὥς φησιν Ἀπολλόδωρος, περὶ
OC 705	Ἀκαδήμειάν ἐστιν ὅ τε τοῦ Καταιβάτου Διὸς βωμὸς	435
5	ὃν καὶ μόριον καλοῦσι τῶν ἐκεῖ μορίων παρὰ τὸ τῆς Ἀθηνᾶς ἱερὸν ἱδρυμένων. ὄνομα τόπου.
OC 711	εὔιππον, εὔπωλον παρ’ ὅσον ὁ Κολωνὸς Ἱπ‐ πεὺς ἐλέγετο καὶ Ποσειδῶν καὶ Ἀθηνᾶ αὐτόθι Ἵππιοι.
OC 712	ὦ παῖ Κρόνου αὐτόθι φασὶ Ποσειδῶνα πρῶτον ἵππους ζεῦξαι καὶ χαλινῶσαι· καὶ ταῦτα δὲ ἐπὶ θεραπείᾳ φησὶ τῆς οἰκείας ὁ Σοφοκλῆς· ὁ γὰρ Κολωνὸς Ἱππεὺς ὠνομάσθη παρ’ ἃς ἐξεθέμην αἰτίας
5	διὰ τὸν Ἄδραστον· ὁ δὲ ἐπὶ τὸ σεμνότατον ἄγει τὸ πρᾶγμα τῇ ποιητικῇ καταχρώμενος ἀδείᾳ.
OC 715	περὶ τὰ τρία ταῦτα κεφάλαια μάλιστα δια‐ τρίβουσι τοῦ ἐγκωμίου, ὅτι εὔφορος ἡ χώρα καὶ ὅτι ἱππικοὶ Ἀθηναῖοι καὶ ὅτι ναυτικοί.
OC 717	πλάτα κώπη.
OC 719	ἀκόλουθος ὅτι αἱ Νηρεΐδες νʹ εἰσιν.
OC 720	Ἀντιγόνη ταῦτά φησιν ὁρῶσα προσιόντα τὸν Κρέοντα μετὰ χαρᾶς· ἐπὶ τὸν Οἰδίπουν δὲ ἀφῖκται ὁ Κρέων καὶ μὴ πείσας αὐτὸν παρασπᾶται αὐτοῦ τὴν Ἀντιγόνην φθάσας κατὰ τὴν ὁδὸν καὶ τὴν Ἰσμήνην
5	ἀφελέσθαι.
OC 726	ἐγὼ κυρῶ.
OC 731	ὃν μήτ’ ὀκνεῖτε ὅντινα ἀντὶ ἐμὲ μὴ φοβεῖσθε.	436
OC 738	οὕνεχ’ ἧκέ μοι γένει ἀντὶ ὅτι προσήκει μοι πενθεῖν τὰ τούτου ἀτυχήματα ὑπὲρ πάντας Θηβαίους.
OC 741	ἱκοῦ ἐλθέ.
OC 742	ἐκ δὲ τῶν μάλιστ’ ἐγὼ ἐγὼ μάλιστά σε καλῶ ὅσῳπερ πλεῖστον ἀλγῶ τοῖς σοῖς παθήμασιν.
OC 746	κἀπὶ προσπόλου μιᾶς τῆς Ἀντιγόνης· εἴληπτο γὰρ ὑπ’ αὐτοῦ ἡ Ἰσμήνη.
OC 755	ὥστε συγγνώμης εἰμὶ ἄξιος λέγων· οὐ γὰρ δύναμαι κρύπτειν.
OC 762	ἐν εὐλογοφανέσι λόγοις πανοῦργα βουλευόμενε.
OC 763	πείρᾳ βαρυτόνως ἀναγνωστέον πείρᾳ, οὐ περισπωμένως· οὕτω Δίδυμος.
OC 768	μεστὸς ὡς ἐπὶ κεράμου, ὅ ἐστιν ὅτε κορεσθεὶς τοῦ θυμοῦ λοιπὸν τὰ συμφέροντα ἐβουλευόμην καὶ οὐκέτι ἤθελον φεύγειν.
OC 769	τοὐν δόμοισιν ἀντὶ ἐν Θήβαις.
OC 773	γένος τὸ Ἀττικόν.
OC 775	καὶ σὺ οὖν βούλει με εὐεργετεῖν μὴ θέλοντα.
OC 781	τοιαῦτα ἀντὶ χάριτος.
OC 785	πάραυλον ἀντὶ ἐν ἀγροῖς. πόλις δέ σοι κ. ἑ. καὶ ἵνα ἡ Θήβη ἀβλαβὴς ἔσται ἐκ ταύτης τῆς γῆς· ἄναιτος δὲ ἀντὶ ἀβλαβής, ἀναι‐ τίατος.
OC 787	οὐκ ἔστι σοι ταῦτ’ οὐ προβήσεταί σοι ὁ σκοπός.
OC 791	ἆρα οὐ πλέον σοῦ τὰ ἀποβησόμενα ταῖς Θή‐ βαις οἶδα;
OC 792	ἐκ σαφεστέρων κλύω ἀντὶ καὶ σαφέστερον οἶδα.	437
OC 793	καὐτοῦ Ζηνὸς δοκεῖ γὰρ ὁ Ἀπόλλων παρὰ Διὸς λαμβάνειν τοὺς χρησμοὺς ὡς καὶ ἐν Ἰφικλείᾳ φησὶ καὶ Αἰσχύλος ἐν Ἱερείαις στέλλειν ὅπως τάχιστα· ταῦτα γὰρ πατὴρ
5	Ζεὺς ἐγκαθίει Λοξίᾳ 〈θεσπίσματα〉 καὶ Ἀριστοφάνης Ἥρωσιν.
OC 794	ὑπόβλητον οὐκ ἀληθὲς ἀλλὰ πεπλασμένον· ἀπὸ τῶν ὑποβαλλομένων εἰς τὰ γένη τοὺς παῖδας.
OC 795	στόμωσιν ἀντὶ τοῦ δείνωσιν καὶ πανουργίαν.
OC 800	ἀντὶ τοῦ ἐν τῷ μὴ πείθεσθαί σε μᾶλλον σὺ δυστυχεῖς ἤπερ ἐγώ.
OC 803	πείθειν πείθειν με εἰς τὸ ἀκολουθῆσαί σοι. τούσδε τοὺς ἀπὸ τοῦ χοροῦ.
OC 805	λῦμα κάθαρμα ὅ ἐστιν ἀπαίδευτος μέχρι γήρως μενεῖς;
OC 807	βουλόμενος ἐκ παντὸς δοκεῖν δίκαια λέγειν.
OC 808	ἄλλο ἐστὶ τὸ φλυαρεῖν καὶ ἄλλο τὸ ἀναγ‐ καῖα λέγειν.
OC 809	ταῦτα δ’ καὶ ταῦτα.
OC 810	τοῖς κατὰ σὲ οὐ δοκῶ καίρια λέγειν. ἴσος οἷος.
OC 811	καὶ πρὸ τῶνδε καὶ πρὸ τοῦ χοροῦ.
OC 813	μαρτύρομαι μάρτυρας καλῶ.
OC 814	ἤν ς’ ἕλω ἐάν σε ἕλω, δικαίως σε δῆλον ὅτι τιμωρήσομαι· 〈μαρτύρομαι〉 γὰρ τούσδε οἷα ἀνταμείβῃ
OC 814	με ῥήματα.	438
OC 815	τῶνδε τῶν ἀπὸ τοῦ χοροῦ. βίᾳ βιαζόμενος τοὺς ἐμοὺς συμμάχους καὶ φύλακας.
OC 816	κἄνευ τοῦδε καὶ χωρὶς τοῦ λαβεῖν σε εἰς Θήβας.
OC 821	τήνδε τὴν Ἀντιγόνην.
OC 822	ἰὼ ξένοι τῷ χορῷ φησι.
OC 826	τήνδε τὴν Ἀντιγόνην· τοῖς ἀκολούθοις δὲ ἑαυτοῦ φησιν ὁ Κρέων.
OC 829	τί δρᾷς, ξένε; πρὸς τὸν Κρέοντα ἕλκοντα τὴν Ἀντιγόνην.
OC 830	τῆς ἐμῆς ἀδελφῆς μου γὰρ θυγάτηρ ἐστί.
OC 835	τί δρᾷς, ὦ ξέν’; πρὸς τὸν Κρέοντα ἕλκοντα τὴν Ἀντιγόνην.
OC 836	εἴργου φυλάττου, χωρίζου. σοῦ μὲν οὔ οὐκ ἀπείρξομαί σου.
OC 837	πόλει ταῖς Θήβαις.
OC 840	ὁδοιπορεῖν ἀναχωρεῖν ἐντεῦθεν, ὦ Κρέων.
OC 842	ἐναίρεται—σθένει τουτέστι βίᾳ πορθεῖται.
OC 845	πρὸς βίαν κ. ἑ. ἀπαγομένης δὴ τῆς Ἀντι‐ γόνης ὑπὸ τῶν προστεταγμένων παρὰ τοῦ Κρέοντος· ἐν μέρει δὲ παθητικά ἐστιν.
OC 848	ἐκ τούτοιν ἐκ τῶν θυγατέρων αἷς ὡς σκή‐ πτροις ἐχρῆτο καὶ βακτηρίᾳ.
OC 858	πόλει ταῖς Θήβαις.
OC 864	μὴ γὰρ αἵδε δαίμονες κ. ἑ. μὴ ἄφωνος γενοίμην εἰς τὸ καταρᾶσθαί σε.
OC 866	ὄμμ’ φησὶ τὴν Ἀντιγόνην.	439
OC 875	χρόνῳ γηρῶν. βραδὺς βαρύς. τὸ παλαιόν φησι βαρύ.
OC 879	ταύτην [δ’] ἄρα οὐκέτι νομιῶ πόλιν εἰ σὺ ἀπ‐ άξεις τοῦτον.
OC 881	τά γ’ οὐ τελεῖ ταῦτα ἃ λέγει οὐ πληρώσει.
OC 882	εἰ τελέσω Ζεὺς εἰδείη.
OC 883	ἀνεκτέα ἀνεκτέον· οὕτω γάρ φασι σκαπτέα, φυτευτέα ἀντὶ τοῦ σκαπτέον, φυτευτέον.
OC 887	τίς ποθ’ ἡ βοή; ἄκρως τῇ οἰκονομίᾳ τὸ μαθεῖν τὸν Θησέα τὰ γενόμενα πρὸς θυσίαις ὄντα τοῦ Ἱππίου Ποσειδῶνος ὑπὲρ τοῦ μὴ διατριβὴν ἐγγενέσθαι μηνύοντός τινος.
OC 890	θᾶσσον ἢ καθ’ ἡδονὴν ποδὸς ταχύτερον ἢ ὡς ἔδει βαδίζειν.
OC 900	σπεύδειν ἀπὸ ῥυτῆρος ἀντὶ τῆς βλαύτης· τῶν δὲ ἐξηγησαμένων ἁπάντων αὐτὸν Πραξιφάνης δοκεῖ ἄμεινον ἀποδιδόναι ἀκούων τὸ ὑπόδημα οἷον τῶν ποδῶν τὸ κάλυμμα.
5	ἀπὸ ῥυτῆρος ἀπὸ ὑποδήματος ἀντὶ τοῦ ὡς ἔχει σχήματος ἕκαστος. ἔνθα δίστομοι ὡς σχιστῆς οὔσης ὁδοῦ ἐκεῖσε.
OC 903	ξένῳ τῷ Κρέοντι.
OC 905	εἰ μὲν δι’ ὀργῆς ἧκον εἰ μὲν δι’ ὀργῆς ἐληλύθειν, ἐν ταύτῃ τῇ ὀργῇ ἧς ἦν οὗτος ἄξιος.
OC 906	οὐδ’ ἀφῆκ’ ἂν (οὐ) μεθῆκ’ ἄν.	440
OC 908	τούτοισι κοὐκ ἄλλοισιν ὡς ἀπὸ ξένης γῆς ἀπέσπασεν οὕτω καὶ αὐτὸς ἐπὶ ξένης γῆς ἀποσπα‐ σθήσεται.
OC 909	οὐκ ἀναχωρεῖς γὰρ ἐντεῦθεν πρὶν ἂν ἀγάγῃς τὰς κόρας.
OC 912	οὔθ’ ὧν πέφυκας τῶν προγόνων.
OC 916	ἄγεις θ’ ἃ χρῄζεις καὶ παρίστασαι ἀντὶ τοῦ μεθίστασαι· εἰώθεσαν δὲ οὕτω λέγειν καὶ ἀντὶ τοῦ ἐφυγάδευσαν ἡμεῖς ἂν εἴποιμεν μετεστήσαντο, παρ‐ εστήσαντο δὲ λέγουσιν.
5	καὶ παρίστασαι βίᾳ τὸ παρίστασαι ἴσον ἐστὶ τῷ καταδουλοῖς καὶ ὑποχείριον ποιεῖς καὶ πάλιν παραστή‐ σασθαι τούσδε τινάς φασι· παραφυλάττεσθαι δὲ 〈δεῖ〉 ὡς δεινοποιεῖ τὰ τοῦ Κρέοντος ὁ Θησεὺς τῇ καλουμένῃ αὐξητικῇ κεφαλαιώσει καὶ συνάπτει πολλὰ κεφάλαια.
10	ἀντὶ τοῦ καταδουλοῖς αὐτὴν βίᾳ.
OC 929	σὺ δ’ ἀξίαν οὐκ οὖσαν οὐκ οὖσαν ἀξίαν αἰσχύνεσθαι· αἰσχύνη δὲ πατρίδος πολίτου ἁμαρτία. πόλιν τὴν Θήβην.
OC 934	εἰ μὴ μέτοικος τῆσδε ἀντὶ ἔνοικος· οὐ γὰρ αὐτὸ τοῦτο τὸ μέτοικος ὡς ἡμεῖς φαμεν εἴρηται, μετ‐ οίκους δὲ καλοῦμεν τοὺς ἀπὸ ἑτέρας χώρας οἰκοῦντας, πρὸς 〈δὲ〉 τοὺς μετοικισθέντας ποθέν, τοῦτο δὲ ἔνοικον·
5	κέχρηται δὲ καὶ Αἰσχύλος ἐπὶ τῶν οἰωνῶν ἐν Ἀγα‐ μέμνονι λέγων οὕτω
5	τῶνδε μετοίκων ἀντὶ ἐνοίκων· μετοίκους γὰρ εἶπε τῶν ὑψηλῶν τόπων τοὺς οἰωνοὺς κἀκεῖσε ἀντὶ ἐνοίκων.	441
10	ἀντὶ ἔνοικος.
OC 939	ἐγὼ οὔτ’ ἄνανδρον τὴν ῥητορείαν παραφύ‐ λαξον εἰ τῶν μὲν κατηγορηθέντων αὐτοῦ οὐχ ἅψεται καινὰ δέ τινα ἐνθυμήματα καὶ πάνυ εὔλογα ἐξευρίσκων ἀντερεῖ.
OC 942	αὐτοὺς τοὺς Ἀθηναίους.
OC 943	ξυναίμων τῶν συγγενῶν.
OC 945	παρ’ ὅσον αὐτὸς τέκνον ἐστὶ μητέρα γεγαμηκώς.
OC 947	τοιοῦτον αὐτοῖς Ἄρεος ᾔδειν [δὲ] εὔβουλον ὄντα τὸν Ἄρειον πάγον· τοῦτον δὲ χθόνιον εἶπεν οἷον ἐγγενῆ καὶ αὐτόχθονα, ἐγχώριον, οὐχ, ὡς οἱ ἐξηγησάμενοι οἴονται, παρὰ τὸ τοὺς δικαζομένους ἐν
5	αὐτῷ ὑπὸ τὴν χθόνα εἶναι· χθόνιον τοίνυν τὸν αὐ‐ τόχθονα· λέγοι δὲ ἂν τὴν Ἀρεοπαγῖτιν βουλήν· τὸν γὰρ πάγον εἰς τὸν ὄχθον μετατέθεικεν· εἴρηται δὲ περὶ τῆς προσηγορίας αὐτοῦ πολλαχοῦ.
OC 950	ᾧ πίστιν ἴσχων ᾧ ἐγὼ θαρρῶν.
OC 954	θυμοῦ γὰρ οὐδὲν γῆρας οἷον οὐκ ἔστι θυ‐ μοῦ κρατῆσαι ἄνθρωπον ὄντα· οὐ καταγηράσκει τὸ ὠμὸν τοῦ θυμοῦ εἰ μὴ ἐξέλθοι τοῦ βίου 〈ὁ〉 ἄνθρω‐ πος· ἀδύνατον γάρ ἐστιν ὄντα ἄνθρωπον μὴ θυμῷ
5	χρήσασθαι· τοῦτο δὲ καὶ παροιμιακῶς λέγεται, ὅτι ὁ
5	θυμὸς ἔσχατον γηράσκει, λέγεται δὲ διὰ τοὺς πρε‐ σβυτέρους· ὅσῳ 〈γὰρ〉 γηράσκουσι τὸν θυμὸν ἐρρωμε‐ νέστερον ἔχουσιν· καὶ Ἀλκαῖος ὡς λεγομένου κατὰ κοινὸν αὐτοῦ μιμνήσκεται.	442
OC 960	ὦ λῆμ’ ἀναιδές .... τὴν ὑστάτην ὑπο‐ φορὰν πρὸς τὸν Κρέοντα μηκέτι ὑπὸ τοῦ Θησέως λέγεσθαι ἀλλ’ ὑπὸ τοῦ Οἰδίποδος· ἡ δὲ αἰτία πρό‐ δηλος· καὶ ἅμα παραφύλαττε εἰ καὶ οὕτω πιθανῶς
5	ποιεῖται τὰς ἐπιχειρήσεις· τῷ γὰρ ὄντι ὁ Οἰδίπους εἴ τις ἀκριβῶς ἐξετάζοι ἄδικος μὲν οὐκ ἔστιν ἀτυχὴς δὲ καὶ περιπαθής.
OC 961	ἢ σαυτοῦ ἐπεὶ τὴν ἀδελφήν σου λοιδορεῖς.
OC 965	μηνίουσιν ὀργιζομένοις.
OC 973	ἔα ἦ.
OC 977	τό γ’ ἆκον τὸ ἀκούσιον.
OC 978	τὸ ἑξῆς, μητρὸς δὲ γάμους, τλήμων, οὔσης ὁμαίμου σῆς ἀναγκάζων με λέγειν οὐκ ἐπαισχύνῃ.
OC 1000	ἅπαν καλὸν \| λέγειν νομίζων τουτέστιν ἀθυ‐ ρόστομος ὤν.
OC 1006	ὅθ’ οὕνεκ’ εἴ τις γῆ ὅτι οὕνεκα, ἐκ παραλ‐ λήλου τὸ αὐτὸ [ἀντὶ τοῦ] εἴθ’ ὤφελεν· ἀντὶ ἀγνοεῖς τοῦτο, ὦ Κρέων, ὅτι εἴ τις χώρα θεοὺς ἐπίσταται γιγνώσκειν ἡττᾶται περὶ τὸ φιλόθεον τῇ Ἀττικῇ.
OC 1016	οἱ μὲν οἱ θεράποντες Κρέοντος.
OC 1023	ἄλλοι Ἀθηναῖοι ἐπιδιώκουσιν αὐτούς.
OC 1023	οὓς τοὺς Ἀθηναίους.	443
OC 1024	ἐπεύξωνται οἱ σοὶ θεράποντες.
OC 1031	πιστὸς ὢν ἀντὶ πιστεύων, καταστρέφει δὲ εἰς τὸ πεποιθώς.
OC 1044	εἴην ὅθι δαΐων ὁ μὲν Κρέων καὶ ὁ Θησεὺς ἀπῆλθον ὑπονοῶν αὐτὸν οὐ ψιλὸν ἥκειν ἀλλὰ μετά τινος χειρὸς ἣν πλησίον που ἐστρατοπεδευκέναι· κατὰ τοῦτο οὖν καὶ οἱ κατὰ τὸν χορόν, ἄλλως προβεβη‐
5	κότες τὴν ἡλικίαν, εὐχὴν ποιοῦνται ταύτην, εἴθε εἴην ὅπου αἱ συμβολαὶ καὶ αἱ μάχαι μέλλουσιν ἔσεσθαι· ὑπονοοῦσι γὰρ [αὐτῷ] τὰ ὅμοια τῷ Θησεῖ περὶ τοῦ Κρέοντος καί φησιν, εἴθε ἐπόπτης ἐγενόμην αὐτῶν. ἐπιστροφαὶ ἀντὶ ἀναστροφαί.
OC 1046	χαλκοβόαν στερεοβόαν, μεγαλόφωνον.
OC 1047	ἢ πρὸς Πυθίαις ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀκταῖς ληπτέον, λέγοι δ’ ἂν Πυθίας ἀκτὰς τὸν τοῦ Πυθίου Ἀπόλλωνος βωμὸν τὸν ἐν τῷ Μαραθῶνι ὅθεν καὶ τὴν θεωρίαν ἔπεμπον· ἱστορεῖ περὶ τούτων Φιλόχορος
5	ἐν τῇ Τετραπόλει γράφων οὕτως, ὅταν δὲ σημεῖα γένηται παραδεδομένα ἐν τοῖς ἱεροῖς τότε ἀποστέλ‐ λουσι τὴν θεωρίαν οἱ ἐκ τοῦ γένους Πυθιάδα καὶ Δηλιάδα ὁποτέρα ἂν καθήκῃ αὐτοῖς· θύει δὲ ὁ μάντις ὅταν μὲν τὰ εἰς Δελφοὺς πόμπιμα γένηται καὶ θεωρία
10	πέμπηται ἐν Οἰνόῃ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἐν τῷ Πυθίῳ εἰ δὲ εἰς Δῆλον ἀποστέλλοιτο ἡ θεωρία κατὰ τὰ προ‐ ειρημένα θύει ὁ μάντις εἰς τὸ ἐν Μαραθῶνι Δήλιον· καὶ ἔστιν ἱεροσκοπία τῆς μὲν εἰς Δελφοὺς θεωρίας ἐν τῷ ἐν Οἰνόῃ Πυθίῳ τῆς δὲ εἰς Δῆλον ἐν τῷ ἐν	444
15	Μαραθῶνι Δηλίῳ. ὡς περὶ Μαραθῶνα οὗ τὸ Πύθιον ἵδρυται.
OC 1048	ἢ λαμπάσιν ἀκταῖς ἕως τέλη θνητοῖσιν τὰ περὶ Ἐλευσῖνα μέρη φησὶ καὶ εἴη λαμπάσιν ἀκταῖς ταῖς λαμπαδευομέναις καὶ καταλαμπομέναις καὶ δᾳδου‐ χουμέναις ὑπὸ τῆς μυστικῆς φλογὸς καὶ τῶν ἱερῶν
5	δᾴδων περὶ ὧν Αἰσχύλος φησὶ λαμπραῖσιν ἀστραπαῖσι λαμπάδων σθένει. περὶ Ἐλευσῖνα· ἀπὸ τῶν αὐτόθι ἐν τοῖς μυστη‐ ρίοις λαμπάδων. ἀκταῖς τὸν βωμόν.
OC 1049	οὗ πότνιαι σεμναί αἱ Θεσμοφόροι, τέλη δὲ τὰς τελετάς· καὶ Αἰσχύλος ἔφριξ’, ἔρως δὲ τοῦδε μυστικοῦ τέλους.
OC 1050	τιθηνοῦνται ἐπιμελοῦνται καὶ ἀξιοῦνται θεραπείας.
OC 1051	ὧν τῶν τετελεσμένων. ὧν καὶ χρυσέα \| κλῄς ἐπεὶ ἄρρητα τὰ μυστήρια καὶ καθάπερ κλεισὶν ἡ γλῶσσα κατείληπται ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐξενεγκεῖν.
OC 1053	προσπόλων Εὐμολπιδᾶν ζητεῖται τί δήποτε οἱ Εὐμολπίδαι τῶν τελετῶν ἐξάρχουσι ξένοι ὄντες· εἴποι δ’ ἄν τις ὅτι ἀξιοῦσιν ἔνιοι πρῶτον Εὔμολπον ποιῆσαι τὸν Δηιόπης τῆς Τριπτολέμου τὰ ἐν Ἐλευσῖνι	445
5	μυστήρια καὶ οὐ τὸν Θρᾷκα καὶ τοῦτο ἱστορεῖν Ἴστρον ἐν τῷ περὶ τῶν ἀτάκτων· Ἀκεστόδωρος δὲ πέμπτον ἀπὸ τοῦ πρώτου Εὐμόλπου εἶναι τὸν τὰς τελετὰς καταδείξαντα γράφει οὕτως, κατοικῆσαι δὲ τὴν Ἐλευ‐ σῖνα ἱστοροῦσι [δὲ] πρῶτον μὲν τοὺς αὐτόχθονας εἶτα
10	Θρᾷκας τοὺς μετὰ Εὐμόλπου παραγενομένους πρὸς βοήθειαν 〈εἰσ〉 τὸν κατ’ Ἐρεχθέως πόλεμον· τινές δέ φασι καὶ τὸν Εὔμολπον εὑρεῖν τὴν μύησιν τὴν συν‐ τελουμένην κατ’ ἐνιαυτὸν ἐν Ἐλευσῖνι Δήμητρι καὶ Κόρῃ· Ἄνδρων μὲν οὖν γράφει οὐ τὸν Εὔμολπον εὑ‐
15	ρεῖν 〈τὴν〉 μύησιν ἀλλ’ ἀπὸ τούτου Εὔμολπον πέμ‐ πτον γεγονότα· Εὐμόλπου γὰρ γενέσθαι Κήρυκα, τοῦ δὲ Εὔμολπον, τοῦ δὲ Ἀντίφημον, τοῦ δὲ Μουσαῖον τὸν ποιητήν, τοῦ δὲ Εὔμολπον τὸν καταδείξαντα τὴν μύησιν καὶ ἱεροφάντην γεγονότα.
OC 1054	ἐγρεμάχαν γράφε ὀρειοβάταν οἱονεὶ τὸν διὰ τῶν ὀρῶν βαίνοντα τῶν προειρημένων χωρίων.
OC 1059	ἦ που τὸν ἐφέσπερον τὸν Αἰγάλεών φησι· καὶ γὰρ τοῦτο ἐπ’ ἐσχάτων ἐστὶ τοῦ δήμου τούτου·
OC 1059	καταλέγουσι δὲ χωρία παρ’ ἃ μάλιστα εἰκάζουσι τὴν συμβολὴν γενέσθαι τοῖς περὶ τὸν Κρέοντα καὶ Θησέα·	446
5	πέτρας δὲ νιφάδος ἂν εἴη λέγων τὴν οὕτω λεγομένην λείαν πέτραν ἢ τὸν Αἰγάλεων λόφον ἃ δὴ περιχώριά φασιν εἶναι καθάπερ Ἴστρος ἐν τῇ πρώτῃ τῶν ἀτά‐ κτων ἱστορεῖ οὕτως, ἀπὸ δὲ τῆς χαράδρας ἐπὶ μὲν λείαν πέτραν· καὶ μετ’ ὀλίγα, ἀπὸ τούτου δὲ ἕως Κολωνοῦ
10	παρὰ τὸν χαλκοῦν 〈ὀδὸν〉 προσαγορευόμενον ὅθεν πρὸς τὸν Κηφισὸν ἕως τῆς μυστικῆς εἰσόδου εἰς Ἐλευσῖνα· ἀπὸ ταύτης δὲ βαδιζόντων εἰς Ἐλευσῖνα τὰ ἐπαριστερὰ μέχρι τοῦ λόφου τοῦ πρὸς ἀνατολὰς τοῦ Αἰγάλεω· ἤτοι οὖν τὴν καλουμένην λείαν πέτραν ἢ τὸν Αἰγά‐
15	λεων· ὁ δὲ νοῦς, ἆρα ἐπὶ τὸν ἕσπερον χῶρον τῆς λείας πέτρας προσπελάζουσιν; τὸν ἐφ’ ἕσπερον ἐπὶ τὸν ἕσπερον.
OC 1060	πελῶς’ γράφε πελάζουσι.
OC 1061	Οἰάτιδος ἐκ νομοῦ Οἴα δῆμος τῆς Ἀττικῆς ὅθεν καὶ τὸ Οἴηθεν· ἐκ νομοῦ δὲ πάλιν χωρίου Ἀττι‐ κοῦ οὕτω καλουμένου ἐν ᾧ νέμουσιν· ὡς νεμήσεως παρακειμένης.
OC 1065	ὁ προσχώρων ὁ Κρέων. ἀντὶ τοῦ ἐπιχωρίων.
OC 1066	Θησειδᾶν τῶν Ἀθηναίων, ἁπλούστερον δὲ Θησειδᾶν φησι τῶν Ἀττικῶν τῶν ὑπὸ Θησέα τεταγ‐
OC 1066	μένων.	447
OC 1068	τὸ ἑξῆς, πᾶσα δ’ ὁρμᾶται ἄμβασις.
OC 1069	ἀμπυκτήρι’ φάλαρα πώλων.
OC 1076	τάχ’ ἐνδώσειν \| τὰν δεινά τάχα ἐνδώσει, φησίν, ὁ Κρέων τὴν πολλὰ δεινὰ τλᾶσαν τὰς παρθέ‐ νους ἀπὸ τῆς ἑτέρας δηλῶν ὡς καὶ κατωτέρω τῷ ὁμοίῳ σχήματι χρῆται· δύναται δὲ καὶ ἑτέρα προσῳδία
5	εἶναι τᾶν δεινὰ τλασᾶν, δεινὰ δ’ εὑρουσᾶν.
OC 1077	δεινὰ τὰ σὰ δεινά.
OC 1094	διπλᾶς ἀρωγὰς τουτέστι τῇ διπλῇ ἀρωγῇ ὃ λέγει τῇ πόλει καὶ τοῖς πολίταις· νῦν δὲ διὰ τοῦ στέργω σημαίνει μὲν οἷον προσίεμαι τελευτᾷ δὲ εἰς ἴσον τῷ προσκαλοῦμαι.
OC 1096	ἔτι χορός.
OC 1113	ἐμφύντε ἀντὶ τοῦ ἐμφῦσαι.
OC 1114	τοῦδε (τοῦ) τε.
OC 1119	ἰδίως ἐσχημάτισε καὶ τὸν λόγον, μὴ προσ‐ θαύμαζέ μου τὸ λιπαρές, τὸ λίαν προσκεκαθικὸς τῆς ψυχῆς τοῖς τέκνοις, τὸ δὲ ἐχόμενον οὐ καταλλήλως εἶπεν· οὐ γάρ φησιν ἀέλπτως φανέντων ἐμοὶ τῶν
5	τέκνων μηκύνω τὸν λόγον ἀλλὰ 〈τὰ〉 τέκνα φανέντα εἶτα μηκύνω τὸν λόγον. πρὸς τὸ λιπαρὲς πρὸς τὸ κελεύειν εἰ μακρηγορήσω. λιπαρὲς ἀρέσκον.
OC 1138	μέλου ἀντὶ τοῦ ἐπιμελοῦ.	448
OC 1140	θαυμάσας ἔχω ἀντὶ τοῦ ἐθαύμασα Ἀττικῶς.
OC 1148	ἁγὼν οὗτος.
OC 1153	ἄνθρωπον δέ, φησίν, ὄντα οὐ δεῖ πρᾶγμά τι κακίζειν [δεῖ].
OC 1156	καθ’ ὑπόθεσιν ἱκετεύει ὁ Πολυνείκης πρὸς αὐτοὺς παραγενέσθαι [καὶ] τὸν Οἰδίπουν κατά τι λόγιον ἐμπεσὸν ὅτι πρὸς οὓς ἂν γένοιτο ὁ Οἰδίπους κρατή‐ σουσι τῆς βασιλείας· τοῦτο οὖν ἀγγέλλει ὁ Θησεύς.
5	ἔμπολιν ἐν τῇ αὐτῇ πόλει οἰκοῦντα.
OC 1159	ἔκυρον ἀντὶ τοῦ ἐκύρουν, ταὐτὸν τῷ ἐτύγχανον.
OC 1164	τὸ ἑξῆς, φασὶν αὐτὸν μολόντ’ αἰτεῖν ἐς λόγους σοι ἐλθεῖν.
OC 1171	ὁ προστάτης ὁ ἱκέτης, ὁ προσεστηκὼς τῷ βωμῷ.
OC 1173	πρὸς τὸν Θησέα φησίν. ὧδε παῖδα αὐτὸν κέκληκεν.
OC 1178	εἰκάθειν παραγώγως ἀντὶ τοῦ εἴκειν.
OC 1181	οὐχ ὡς οὐκ ἂν πεισθησομένου τῷ Θησεῖ τοῦ Οἰδίπου οὕτως ἐδέησεν αὐτῷ καὶ τῆς ἐκ τῆς θυγατρὸς παρακλήσεως ἀλλ’ αὐξήσεως χάριν καὶ τοῦτο παρείληφεν τὸ πρόσωπον ὁ Σοφοκλῆς· ἀμέλει γοῦν
5	πρὸς τὸν Θησέα ἀποκρίνεται ὡς ἐκείνῳ πεπεισμένος.
OC 1185	τὸ ἑξῆς, οὐ γὰρ ἃ μή σοι συμφέροντα λέξεται πρὸς βίαν σε παρασπάσει γνώμης, θάρσει· τὸ
OC 1185	δὲ λέξεται ἀντὶ τοῦ λέξει, ὁ Πολυνείκης δῆλον ὅτι.	449
OC 1194	ἐξεπᾴδονται καταπραΰνονται.
OC 1195	〈τὰ〉 περὶ τὴν πήρωσιν λέγοι ἄν· οὐ γὰρ τὰ ἐξ ἀρχῆς πραχθέντα ὀνειδίζει [ἂν] αὐτῷ ἀλλ’ 〈ἃ〉 ἀπὸ τῆς ἄγαν ὀργῆς ἀπέβη· τούτου γὰρ αὐτὸν ἀπο‐ τρέπειν βούλεται.
OC 1203	τίνειν ἀντὶ τοῦ ἀμείβεσθαι.
OC 1209	σὺ δὲ σὲ δέ.
OC 1210	σῶν ἀντὶ τοῦ σῷον.
OC 1211	ὅστις τοῦ πλέονος μέρους κατάδηλός ἐστιν ὁ χορὸς ἐν ταὐτῷ ἀναφωνῶν καὶ ἀλληγορῶν περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπληστίας καὶ ἔοικε τῷ 〈παρ’〉 Ἡσιόδῳ νήπιοι οὐδὲ ἴσασιν ὅσῳ πλέον ἥμισυ παντός·
5	τείνει δὲ ταῦτα εἰς τὴν δυσποτμίαν Οἰδίπου.
OC 1219	ὁπότ’ ἄν τις γράφε ὅπου ὅτ’ ἄν τις. ἐς πλέον πέσῃ ἐς πλέον τοῦ προσήκοντος. ἀφανῆ τὰ τέρποντα γίνεται καὶ πᾶσιν ἄδηλα.
OC 1220	τοῦ θέλοντος ἀντὶ τοῦ μετρίου, τοῦ ἱκανοῦ. οὐδ’ ἔπι κόρος ταῦτα καθ’ ἑαυτόν· φησὶ δὲ ὁ χορός, τῷ πλεονεκτεῖν ἐθέλοντι παρὰ τὸ καίριον καὶ τὸ μέτριόν [ἄχορος] ἐστιν οὗτος ἰσοτέλεστος, ὁμοίως
5	ἀποθνήσκουσιν οἱ τοιοῦτοι· τὸ ἑξῆς δὲ ἰσοτέλεστος θάνατος, τὰ δὲ ἄλλα διὰ μέσου [βῆναι κεῖθεν ὅθεν‐ περ ἥκει ὡς τάχιστα:]. τούτου ἐστὶ τὸ ἑξῆς, οἷον οὐδὲ ἔπεστιν αὐτοῖς κόρος ἰσοτέλεστος τοῦ Ἅιδου· τότε γὰρ ὁ τοιοῦτος κόρος λαμβάνει τέλος ὅτε ἂν ὁ Ἅιδης
10	ἐπέλθῃ. οὐ παύσονται τοῦ κόρου πρὶν εἰς θάνατον ἔλθωσιν. κοῦρος οἶμαι κόρος.	450
OC 1223	ἄλυρος ἐπεὶ ἐν θανάτῳ οὐχ ὑμνοῦσιν ἢ μετὰ θάνατον οἱ τοιοῦτοι οὐχ ὑμνοῦνται.
OC 1225	μὴ φῦναι τὸν ἅπαντα πάνυ ἄριστον ἀν‐ θρώποις τὸ μὴ φῦναι· παρὰ τὸ λεγόμενον ἀρχὴν μὲν μὴ φῦναι ἐπιχθονίοισιν ἄριστον.
OC 1226	τὸ δ’, ἐπεὶ φανῇ τούτου τὸ ἑξῆς, ἐπεὶ δὲ φανῇ τὸ βῆναι ἐκεῖθεν ὅθενπερ ἥκει ὡς τάχιστα παρὰ πολὺ τῶν ἄλλων δεύτερόν ἐστιν, ἐκείνου, τοῦ μὴ φῦναι καθόλου.
OC 1229	ὡς εὖτ’ ἂν τὸ νέον παρῇ ὡς ἡνίκ’ ἂν νηπιότης παρῇ (ταύτας γάρ φησι κούφας ἀφροσύνας) οὐδὲν ἐπιλογίζεται τῶν δεόντων· ἰδίως δὲ αὐτὸ ἐξ‐ ήνεγκεν ὡς εἰ ἔλεγεν, τῷ γὰρ νέῳ ἀφροσύνη πάρεστιν.
OC 1231	τίς πλάγχθη τοῦτο ἰδίως ἐξήνεγκεν, βού‐ λεται δέ τι [τὸ] τοιοῦτο σημαίνειν, τίς ἂν πλαγχθείη τῶν πολλῶν μόχθων; τίς ἔξω τοῦ πολύμοχθος εἶναι ἐπλανήθη;
OC 1232	τίς οὐ καμάτων ἔνι; φόνοι: ταῦτα ὑποκρι‐ τικῶς εἴρηται κατὰ τοιαύτην ὑπόκρισιν καθ’ ἣν ἐμ‐ φαίνεται πρότερον μὲν ὅταν εἴπῃ τίς πλάγχθη τῶν μόχθων τῶν πολλῶν; ὑπακουόμενον τὸ τοιοῦτο οὐδείς,
5	πάλιν δὲ ὅταν ἑξῆς ἐπιζεύξῃ τίς οὐ καμάτων ἔνι; τὸ πᾶς· βούλεται γὰρ καὶ νῦν κατὰ τὸ ὅμοιον λέγειν,
5	οὐδείς ἐστι κάματος ὃς οὐκ ἔνεστιν.	451
OC 1248	αἱ δὲ νυχίαν ἀπὸ ῥιπᾶν τὰ ἀπὸ τῶν ὀρῶν φησι τῶν προσαγορευομένων Ῥιπῶν· τινὲς δὲ οὕτω καλοῦσι Ῥίπαια ὄρη· λέγει δὲ αὐτὰ ἐννύχια διὰ τὸ πρὸς τῇ δύσει κεῖσθαι· μέμνηται δὲ καὶ Ἀλκμὰν
5	λέγων οὕτω Ῥιπᾶν· ὄρος ἀνθέον ὕλᾳ νυκτὸς μελαίνας στέρνον.
OC 1257	παραφύλαττε πάλιν τὴν τέχνην τῆς ῥητο‐ ρείας αὐτοῦ ὅτι οὐκ εὐθέως ἐπὶ τὴν ὑπόθεσιν ἑαυτοῦ ἀπαντᾷ ἀλλὰ προκατασκευάζει τὰ ὅλα εἰς εὔνοιαν.
OC 1262	κοινὰ δὲ τούτοις, ὡς ἔοικεν, γίνεται.
OC 1270	ἄκη ἀντὶ τοῦ ἀνακαλέσασθαι αὐτὰ καὶ ἀναλῦσαι. προσφορὰ ἐπανάληψις.
OC 1277	τὸ δυσπρόσοιστον τὸ δυσπροσπέλαστον.
OC 1291	ἃ δ’ ἦλθον λείπει ἡ διά.
OC 1311	σὺν ἑπτά τε \| λόγχαις ἕκαστον σύστημα ἑνι‐ κῶς ὀνομάζει λόγχην ὡς εἴ τις ἐπὶ πολλῶν ἵππων εἴπῃ τὴν ἵππον.
OC 1320	ἔνιοι οὐ τὸν Ἀταλάντης Παρθενοπαῖόν φασι στρατεῦσαι ἀλλὰ τὸν Ταλαοῦ ὃν ἔνιοι διὰ τοῦ κ Καλαὸν προσαγορεύουσι καθάπερ Ἀρίσταρχος ὁ Τεγε‐ άτης καὶ Φιλοκλῆς ἱστοροῦσι, συγγραφέων δὲ Ἑκαταῖος
5	ὁ Μιλήσιος.
OC 1321	ἐπώνυμος παρὰ τὸ παρθένος οὕτω κληθείς.	452
OC 1329	τῷδ’ ἀνδρὶ δεικτικῶς· καὶ ἔστι πυκνὸς ἐν τῷ τοιούτῳ Σοφοκλῆς.
OC 1333	παθητικόν ἐστι τὸ πρὸς τῶν πατρῴων κρηνῶν ὁρκοῦν ὡς εἰ ἔφη πρὸς τῶν ἐκθρεψάντων σε ὑδάτων.
OC 1346	ἤρξατο πάλιν ὁ χορὸς χρηστόν τι συμβου‐ λεύειν.
OC 1350	δικαιῶν δίκαιον κρίνων.
OC 1354	ὅς γ’, ὦ κάκιστε δαιμονίως τῇ ἀποστροφῇ χρῆται ἀπὸ τοῦ χοροῦ ἐπὶ τὸν Πολυνείκην ὁ Οἰδίπους· παραφύλαξον δὲ πῶς οἱ αὐτοὶ τῶν λόγων γίνονται τῶν μὲν θηλειῶν ἐγκώμιον τούτου δὲ κατηγόρημα.
OC 1375	τοιάσδ’ ἀράς τοῦτο ἅπαξ ἅπαντες οἱ πρὸ ἡμῶν παραλελοίπασιν, ἔχει δὲ τὰ ἀπὸ τῆς ἱστορίας οὕτως· οἱ περὶ Ἐτεοκλέα καὶ Πολυνείκην δι’ ἔθους ἔχοντες τῷ πατρὶ Οἰδίποδι πέμπειν ἐξ ἑκάστου ἱερείου
5	μοῖραν τὸν ὦμον ἐκλαθόμενοί ποτε εἴτε κατὰ ῥᾳστώ‐ νην εἴτε ἐξ ὁτουοῦν ἰσχίον αὐτῷ ἔπεμψαν, ὁ δὲ μικροψύχως καὶ τελέως ἀγενῶς ὅμως γοῦν ἀρὰς ἔθετο κατ’ αὐτῶν δόξας κατολιγωρεῖσθαι· ταῦτα ὁ τὴν κυκλι‐ κὴν Θηβαΐδα ποιήσας ἱστορεῖ οὕτως
10	ἰσχίον ὡς ἐνόησε χαμαὶ βάλεν εἶπέ τε μῦθον ὤ μοι ἐγώ, παῖδες μὲν ὀνειδείοντες ἔπεμψαν
10	................ εὖκτο Διὶ βασιλῆι καὶ ἄλλοις ἀθανάτοισι χερσὶν ὑπ’ ἀλλήλων καταβήμεναι Ἄιδος εἴσω,	453
15	τὰ δὲ παραπλήσια τῷ ἐποποιῷ καὶ Αἰσχύλος ἐν τοῖς ἑπτὰ ἐπὶ Θήβαις· καὶ ἔοικεν τὸ τῆς ἱστορίας ἥκειν ἐπὶ πολλοὺς ὡς καὶ παρά τινι αὐτὰ ἐκτεθεῖσθαι πρὸς τὸ γελοιότερον διὰ τούτων ἀεῖ δ’ ὁρῶντί τ’ ὀξὺ καὶ τυφλὸς ἦν·
20	θυσίας γὰρ ἀπαρχὰς γέρας ἐπέμπομεν πατρὶ περισσὸν ὦμον, ἔκκριτον γέρας· τὸ δὴ 〈αὐτοί〉 γε συγκόψαντες, οὐ μεμνημένοι, λήσειν δοκοῦντες ἀντὶ τοῦ κεκομμένον ἐπέμψαμεν βόειον, ὁ δὲ λαβὼν χερὶ
25	ἔγνω ’παφήσας εἶπέ τ’ ἐκ θυμοῦ τάδε, τίς μοι τόδ’ ἀντόμοιον μισητὸν κρέας πέμπων; γέλωτα δή με ποιοῦνται κόροι
25	θύοντες ὕβρει, τυφλὸς οὔ τι γνώσεται οὕτω λέγοντες· ὦ θεοί, μαρτύρομαι	454
30	ἐγὼ τάδ’ ὑμᾶς καὶ κατεύχομαι κακὰ αὐτοῖσιν αὐτοὺς τῶνδε δὶς τόσα σχεθεῖν, χαλκῷ δὲ μαρμαίροντες ἀλλήλων χρόα σφάζοιεν ἀμφὶ κτήμασιν βασιλικοῖς· καὶ Μένανδρος ἐν Ναυκλήρῳ
35	ὅ τε Πολυνείκης πῶς ἀπώλετ’ οὐχ ὁρᾷς;
OC 1399	καὶ αὕτη δευτέρα ἐστὶν ὥσπερ δέησις καὶ παθητικωτάτη ἐν τῷ ἀπολοφύρεσθαι αὑτὸν τεχναζο‐ μένη πάνυ πιθανῶς.
OC 1426	χρῄζει ἐν ἴσῳ τῷ χρησμῳδεῖ. τοῦτο ἐφ’ ἑαυτοῦ φησι καὶ τοῦ ἀδελφοῦ, ἡμῖν δὲ οὐ συμβατέα οὐδὲ συγχωρητέα.
OC 1427	τίς δὲ τολμήσει ἕπεσθαι κλύων τὰ τοῦδε τἀνδρός;
OC 1429	καὶ ἐν ταῖς τέχναις ἔστι τοῦτο, ὅτι οὐ πάντα δεῖ ἀληθεύεσθαι ἐὰν μὴ χρήσιμα ᾖ ἀλλὰ δεῖ καί τι ψεύδεσθαι.
OC 1437	μέθεσθε δ’ ἤδη καὶ ἐκ τούτου δῆλον ὅτι ἐν τῇ παρακλήσει ἅμα τοὺς λόγους λέγουσα τούτους εἴχετο αὐτοῦ ἡ ἀδελφή.
OC 1444	καὶ τῇδε—χἀτέρᾳ καὶ τοιᾷδε τύχῃ καὶ ἐναντίᾳ.
OC 1447	νέα τάδε νεόθεν εἰ καὶ ὅτι μάλιστα ξενικά ἐστι τὰ πρόσωπα καὶ τὰ κατέχοντα τούτους κακὰ ὅμως συναλγεῖ καὶ εὐλαβεῖται μὴ ἐκ τῆς ὁμιλίας τῆς σὺν αὐτοῖς ἀπολαύσωσί τινος κακοῦ καὶ αὐτοί· ἐν τοιούτῳ	455
5	οὖν ἤθει καὶ ὁ λόγος αὐτοῖς διάκειται, τοιαῦτα πάρ‐ εστιν ἡμῖν, φησίν, ἄτοπα παρὰ τοῦ ξένου ἀπολαῦσαι ἐκτὸς εἰ [μὴ] μοῖρά τις καταλαμβάνει ἡμᾶς καὶ κατὰ μοῖραν ἀπολαύσομεν ὧν ἀπολαύομεν. νεόθεν νεωστί.
OC 1450	εἴ τι μοῖρα μὴ τυγχάνῃ εἰ μὴ κατὰ μοῖραν ταῦτα πάσχω εἴποιμι ἂν ἐκ τοῦ Πολυνείκους νέα μοι κακὰ ἐληλυθέναι.
OC 1451	μάτην γὰρ οὐδέν οἷον οὐδέν ἐστι μάταιον ὑπὸ θεῶν ἀξιωθὲν πραχθῆναι ἀλλ’ ὃ ἂν γίνηται ὑπὸ θεῶν τοῦτο καλῶς γίνεται· τὸ δὲ ἑξῆς, μάτην γὰρ οὐδὲν ἀξίωμα δαιμόνων ἔχω φράσαι, ἐπειδὴ ὁρᾷ ταῦτ’
5	ἀεὶ χρόνος ἕτερα μὲν αὔξων ἄνω τὰ δὲ παρ’ ἦμαρ αὖθις ὅ ἐστιν εἰς τὸ ἔμπαλιν τρέπων τὰ ἤδη αὐξη‐ θέντα οἷον πάντα ἔχει ὑφ’ ἑαυτῷ ὁ χρόνος, τὰ μὲν ὁρᾷ τὰ δὲ καὶ αὐτὸς ὁρᾶται· τὰ γὰρ πραττόμενα τῷ χρόνῳ φαίνεται τουτέστιν ἐν τῷ χρόνῳ πολλαὶ μετα‐
10	βολαὶ καὶ ὁρᾶται ὁ χρόνος πολλὰ μὲν αὔξων παρ’ ἦμαρ πολλὰ δὲ εἰς τὸ ἔμπαλιν τρέπων.
OC 1456	ἔκτυπεν αἰθήρ τὸ συνεκτικώτατον τοῦ δρά‐ ματος ἐν τούτῳ καθὰ προεῖπεν ὁ Οἰδίπους σημεῖα δ’ ἥξειν τῶνδέ μοι παρηγγύα
OC 1456	ἢ σεισμὸν ἢ βροντήν τιν’ ἢ Διὸς σέλας·	456
5	μεταξὺ οὖν τῶν χοροῦ λόγων γίνεται τοῦτο ἐφ’ ᾧ ὁ χορὸς ἀναβοᾷ ὅπερ ἦν σύμβολον τοῦ τὸν Οἰδίποδα τεθνάναι ὅπερ γνωρίσας ὁ Οἰδίπους ἀξιοῖ τὸν Θησέα ἐν τάχει παραγενέσθαι.
OC 1459	τἀξίωμ’ βούλημα.
OC 1464	ἄκραν φόβαν κρατός, οὕτως ἀποδώσεις.
OC 1466	οὐρανία ἀντὶ τοῦ ταχεῖα.
OC 1468	τί μὰν ἀφήσει τοῦτό φησιν, οὐ μάτην γίνεται τὸ κατὰ τὴν διοσημίαν ἀλλ’ ἐπί τινι μεγάλῃ συμφορᾷ· νῦν δὲ συμφοράν φησι τὸ μέσον ὄνομα τῆς συντυχίας· οἷον ἐπί τινι γίνεται ἡ διοσημία.
5	ἀφῇς ἀφήσει.
OC 1469	ἅλιον μάταιον.
OC 1470	οὐκ ἄνευ ξυμφορᾶς ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἐφορμᾷ.
OC 1472	τῷδ’ ἐπ’ ἀνδρὶ ἀντὶ τοῦ ἐμοί. ἡ θέσφατος τελευτή, ἡ θεσπισθεῖσα τελευτή.
OC 1473	ἀποστροφὴ ἀποφυγή.
OC 1474	τῷ τίνι τεκμηρίῳ; συμβαλὼν νοήσας, στοχασάμενος.
OC 1478	ἀμφίσταται περιίσταται ἡμῖν μέγας ψόφος.
OC 1480	ἵλαος, ὦ δαῖμον εὐσεβέστατα ὁ χορὸς εὔχε‐ ται πρὸς τὸν θεὸν εἰ ἐπί τινι χαλεπῷ ταῦτα πράττει ἵλεων αὐτὸν γενέσθαι· ὅρα οὖν ὅτι ἡ συμφορὰ ἐπὶ τῆς μέσης ἐννοίας κεῖται.
5	λείπει τὸ ἔσο. γᾷ τῇ Ἀττικῇ.
OC 1481	ἀφθεγγὲς χαλεπόν.
OC 1482	ἐναισίου δὲ συντύχοιμι μηδὲ πονηρῷ τινι
OC 1482	συντύχω.	457
OC 1484	ἀκερδῆ χάριν ἧς φαῦλον τὸ κέρδος. μετάσχοιμι ἀντὶ τοῦ σχοίην.
OC 1486	ἁνὴρ ὁ Θησεύς.
OC 1488	τί δ’ ἂν θέλοις τὸ πιστόν τί τὸ πιστὸν θέλεις ἐμβαλεῖν τῇ φρενὶ ἐκείνου, τῇ τοῦ Θησέως δῆλον ὅτι; ἀντὶ τοῦ τί βούλει πιθανὸν ἀνακοινώσασθαι τῷ Θησεῖ;
OC 1490	δοῦναι σφιν ὅτι ἡ σφιν ἀντὶ τῆς οἱ ἀντ‐ ωνυμίας κεῖται· ἔδει γὰρ 〈εἰπεῖν〉 τελεσφόρον δοῦναί οἱ χάριν. ἀντὶ τοῦ αὐτῷ (κατὰ τιμὴν δὲ πληθυντικῶς) ἃ
5	πάροιθ’ ὑπεσχόμην.
OC 1491	ἰὼ παῖ θαυμαστῶς ὁ χορὸς βοᾷ· ἐπείγει γὰρ τὸ πρᾶγμα.
OC 1493	ἡ ἐπὶ πρὸς τὸ ἄκραν ἵν’ ᾖ ἐπ’ ἄκραν πέτραν. γύαλον ἀντὶ τοῦ πέτραν.
OC 1494	χ. Ποσειδαονίῳ Ποσειδῶνι. ἀντὶ τοῦ Ποσειδῶν ἐστιν ἐνάλιος θεός, ὁ δὲ ἑτέ‐ ρως ἐσχημάτισεν κτητικώτερόν πως διὸ κεῖται τὸ χ.
OC 1495	ἁγιάζων ἁγίζων.
OC 1500	κοινὸς ὑμῶν τε καὶ Οἰδίποδος.
OC 1503	ἐπιρράξασα ἀντὶ τοῦ ἐπέρραξεν.
OC 1506	τύχην ἐπιτυχίαν.
OC 1507	νέορτον ἀντὶ τοῦ νέον.
OC 1508	τὸ ἑξῆς, καί σε μὴ ψεύσας.
OC 1512	σημάτων προκειμένων οἷον διὰ τῶν σημείων.
OC 1519	γήρως ἄλυπα ἕως γήρως.
OC 1519	τῇδε κείσεται γράφε σῇ τε κείσεται.	458
OC 1523	μήθ’ οὗ κέκευθε μήτε ὅπου κρύπτεται ὁ χῶρος.
OC 1525	εἰ μὲν βαρυτόνως γειτόνων τῶν Θηβαίων εἰ δὲ περισπωμένως ἀντὶ τοῦ γειτνιῶν ὁ τάφος.
OC 1526	ἐξάγιστα καθαρά· σημαίνει γὰρ καὶ τὸ ἄγος τοῦτο. οὕτως, ἐξάγιστα ἀντὶ ἁγνὰ καὶ μὴ οἷά τε ῥηθῆναι· καὶ ἐπὶ τούτου γὰρ χρῶνται πολλαχοῦ.
OC 1530	χρησίμως καὶ τοῦτο ὥστε παρὰ τὸν καιρὸν τῆς τελευτῆς παραδιδόναι τὸ ἀπόρρητον τῷ πρεσβυ‐ τέρῳ υἱῷ ὑπὲρ τοῦ μέχρι τοῦ παντὸς διαμεῖναι τὴν ὠφέλειαν τοῖς Ἀθηναίοις δι’ ἧς τῶν Θηβαίων κρατή‐
5	σουσιν.
OC 1533	ἀδῇον ἀδῄωτον.
OC 1535	κἂν δικαίως τις πολιτεύηται πολλαὶ πόλεις ἀδίκως ἐπέρχονται.
OC 1541	ἐντρεπώμεθα ἀντὶ τοῦ ἐπιστρεφώμεθα· Ὅμηρος ἐντροπαλιζόμενος.
OC 1542	ἐγὼ γὰρ ἡγεμὼν ὑμῖν πέφηνα ὥσπερ ὑμεῖς τῷ πατρί.
OC 1543	σφὼ ὑμεῖς.
OC 1547	οὐ πταίει ὁ ὑποκριτὴς ἀλλ’ εὐθὺ ἄπεισιν ὥσπερ ἀγόμενος ὑπὸ τοῦ θεοῦ· πάνυ δὲ σεμνῶς καὶ τοῦτο Ἑρμῇ προσέθηκεν.
OC 1549	φῶς ἀφεγγές ὃ τῷ νῷ ὁρᾶται, οὐ τοῖς αἰσθητοῖς ὀφθαλμοῖς.
OC 1553	πρόσπολοί τε σοὶ οἱ Ἀθηναῖοι.
OC 1556	τὰν ἀφανῆ θεὸν τὴν Περσεφόνην φησίν.	459
OC 1558	ἐννυχίων τῶν ἐν νυκτὶ ἀεὶ καὶ σκότῳ διατριβόντων, τεθνηκότων.
OC 1560	λίσσομαι \| μήτ’ ἐπιπόνῳ τὰ ἑξῆς μὲν δῆλα ἐκ τῆς λέξεως τὸ δὲ δίδου μοι τοῦτο ἀσυνάρτητόν πως φαίνεται ἡμῖν· ἐπιστῆσαι οὖν ἄξιον λαβόντας καλὸν ἀντίγραφον, δίδου μοι τὸν ξένον κατανύσαι
5	τὰν παγκευθῆ κάτω νεκύων πλάκα καὶ Στύγιον δόμον μήτε ἐπιπόνῳ μήτ’ ἐπὶ βαρυηχεῖ μόρῳ· εὔχονται δὲ αὐτῷ μὴ δυσθανατῆσαι.
OC 1565	καὶ μάταν \| πημάτων τὸ μάτην ἱκνουμένων ἔν τινι τρόπῳ εἴρηκε παρ’ ὅσον σχεδὸν πάντα τὰ ἁμαρ‐ τήματα τῷ Οἰδίποδι ἀκουσίως ἐγένετο· καὶ νῦν οὖν κατὰ τοῦτο μάτην ἂν λέγοι τιμωρίαν ὑποσχεῖν αὐτόν.
OC 1567	ἀποστρέφει τὸν λόγον πρὸς τὸν Οἰδίποδα.
OC 1568	ὦ χθόνιαι θεαὶ ὦ Ἐρινύες.
OC 1569	θηρὸς τοῦ Κερβέρου.
OC 1571	εὐνᾶσθαι κοιμᾶσθαι. κνυζεῖσθαί τ’ λείπει τὸ φασίν· ὁ γὰρ νοῦς τοι‐ οῦτος, ὅν φασι κοιμᾶσθαι κνυζεῖσθαί τέ φασι· τοῦτο δὲ αὐτὸς ἀποδέδωκεν εἰπὼν λόγος αἰὲν ἀνέχει, ἤρκει
5	δὲ εἰ κατ’ ἔλλειψιν ἐξενήνεκτο ὁ λόγος.
OC 1573	λόγος αἰὲν ἀνέχει ἀντὶ τοῦ φασίν.
OC 1574	ὅν, ὦ Γᾶς παῖ τὸν Κέρβερον ἐξευμενίζομαι τῷ ξένῳ ὁρμωμένῳ καὶ περῶντι νερτέρας νεκρῶν πλάκας ἀβλαβῶς ὑπαντῆσαι. ἐπανέλαβε· τῷ δὲ ἑνικῷ κέχρηται ἀντὶ πληθυν‐
5	τικοῦ· λέγει γὰρ τὰς Εὐμενίδας, ταύτας δὲ οὕτω καὶ
5	ἐν ἀρχῇ γενεαλογεῖ.	460
OC 1578	σέ τοι κικλήσκω τουτέστι τὸν διὰ παντὸς κοιμώμενον· φησὶ δὲ τὸν Θάνατον ὥσπερ δαίμονά τινα ὄντα· πρὸς πάντας γὰρ σχεδὸν τοὺς ὑποχθονίους τὴν παράκλησιν ἐποιήσαντο, τὸν Πλούτωνα, τὴν Περσε‐
5	φόνην, τὸν Κέρβερον καὶ νῦν πρὸς τὸν Θάνατον αὐτόν. ὑφ’ ἓν ἀναγνωστέον αἰένυπνον ἀείυπνον· οὕτως ἀποδιδόασι.
OC 1579	ἄνδρες πολῖται, ξυντομωτάτως ἀντὶ τοῦ συντόμως· ἔστι δὲ ὁ ἄγγελος εἷς τῶν ἀκολουθησάντων Θησεῖ θεραπόντων· καὶ ἀφῖκται ἔνια ἀπαγγέλλων τῶν πραχθέντων ἐπὶ τῆς ἐρημίας· οὐ γὰρ πάντα δυνατὸν
5	ἦν θεάσασθαι.
OC 1584	τὸν ἀεὶ βίοτον τὴν ζωήν· εἰώθασι γὰρ τὸ ἀεὶ καὶ ἐπ’ ὀλίγου χρόνου τάσσειν· Ὅμηρος ἔχεν κότον ἐμμενὲς αἰεί. τὸ μακρὸν γῆρας.
OC 1587	ὡς μὲν γὰρ ἐνθένδε ὑπερβατόν, ὡς μὲν γὰρ ἐνθένδε εἷρπεν ὑφηγητῆρος οὐδενὸς φίλων ἀλλ’ αὐτὸς ἡμῖν πᾶσιν ἐξηγούμενος καὶ σὺ παρὼν οἶδας.
OC 1588	ὑφ’ ἡγητῆρος κατὰ συναλοιφήν, λέγει δὲ ὅτι ὑπὸ οὐδενὸς ἡγητῆρος.
OC 1589	ἐξηγούμενος προηγούμενος.
OC 1590	ἐπεὶ δ’ ἀφῖκτο τὸν καταρράκτην ὃν ἐν ἀρχῇ εἶπεν χαλκόπουν ὀδὸν τοῦτον νῦν ὑποτίθεται ἐκτὸς τῆς σκηνῆς καὶ οὐκέτι ἐν ὄψει τοῦ θεάτρου· καὶ νῦν καταρράκτην προσηγόρευσεν διὰ τὸ νομίζειν
5	ἐκεῖνον τὸν τόπον καταβάσιον ἔχειν εἰς Ἅιδου καί εἰσιν οἳ δι’ αὐτῆς τὴν ἁρπαγήν φασι τῆς Κόρης γενέσθαι. ὀδὸν ἀντὶ τοῦ οὐδόν.	461
OC 1592	μιᾷ ὡς πλειόνων οὐσῶν τῶν ὁδῶν.
OC 1593	κοίλου πέλας κρατῆρος τοῦ μυχοῦ· τὰ γὰρ κοῖλα οὕτως ἐκάλουν ἐκ μεταφορᾶς ὅθεν καὶ τὰ ἐν τῇ Αἴτνῃ κοιλώματα κρατῆρες καλοῦνται· λέγει δὲ δι’ οὗ καταβῆναί φασι τὴν Κόρην ἁρπαγεῖσαν· Πειρίθου τε,
5	φησί, κεῖται ξυνθήματα οἷον ὑπομνήματα τῆς πίστεως ἧς ἔθεντο πρὸς ἀλλήλους περὶ τῆς 〈εἰσ〉 Ἅιδου κατα‐ βάσεως· ἀμάρτυρον δὲ εἰ διὰ τούτου τοῦ τόπου κατ‐ ῆλθον· πιθανῶς δὲ ὁ Σοφοκλῆς πρὸς χάριν τῆς Ἀττι‐ κῆς φησὶν [δὲ τὸ] ἐνταῦθα τὴν εἰς Ἅιδου κατάβασιν
10	Οἰδίποδος γενέσθαι.
OC 1595	ἐφ’ οὗ μέσου μέσου ἀντὶ τοῦ μεταξὺ τοῦ κρατῆρος ὅ ἐστι τοῦ μυχοῦ στάς. στὰς σταθεὶς καὶ μηκέτι ὁδεύσας. τοῦ τε Θορικίου πέτρου ταῦτα γνώριμα τοῖς
5	ἐγχωρίοις· Θόρικος δὲ δῆμος τῆς Ἀκαμαντίδος φυλῆς.
OC 1596	ἀπὸ κοινοῦ τὸ στάς, κοίλης δὲ ἀχέρδου τῆς τὸν πυθμένα ἐχούσης ὑπόκενον, σαπέντα.
OC 1599	λουτρὰ ἐπὶ τὸ ἀφαγνισθῆναι αὐτὸν πρὸ τελευτῆς.
OC 1600	τώδ’ εὐχλόου Δήμητρος εὐχλόου Δήμητρος ἱερόν ἐστι πρὸς τῇ ἀκροπόλει· καὶ Εὔπολις Μαρικᾷ ἀλλ’ εὐθὺ πόλεως εἶμι· θῦσαι γάρ με δεῖ
OC 1600	κριὸν χλόῃ Δήμητρι	462
5	ἔνθα δηλοῦται ὅτι καὶ κριὸς θήλεια τῇ θεῷ ταύτῃ θύεται, οὕτω δὲ τιμᾶται 〈ἐκ〉 τῆς κατὰ τῶν κήπων χλόης· θύουσί τε Θαργηλιῶνος ἕκτῃ.
OC 1601	ἐπιστολὰς ἐντολάς, πράξεις.
OC 1603	ᾗ νομίζεται ὡς νομίζεται ἐπὶ τοῖς νεκροῖς.
OC 1606	Ζεὺς χθόνιος πάνυ σεμνῶς τὸ χθόνιος οἷον μύκημα ἐγένετο καὶ ἐσείσθη ἡ γῆ προδηλοῦντος τοῦ θεοῦ τὸν καιρὸν ἐν ᾧ ἔδει ἀποτάττεσθαι τὸν Οἰδίποδα.
OC 1608	οὐδ’ ἀνίεσαν οὐκ ἀνέπεμπον.
OC 1611	πτύξας περιπλέξας.
OC 1614	τροφὴν γηροκομίαν.
OC 1617	ἀντὶ τοῦ οὐδεὶς πλέον μου ὑμᾶς ἐφίλησεν.
OC 1621	λύγδην λύζοντες. πάντες ἀντὶ τοῦ ὁμοῦ· κατ’ ἐπικράτειαν δὲ πάντες ἔφη ἑνὸς μὲν ὄντος τοῦ ἄρσενος, τοῦ Οἰδίποδος, δύο δὲ τῶν θηλειῶν· ὅμοιον τῷ
5	Μοῦσαι καλαὶ κἄπολλον οἷς ἐγὼ σπένδω.
OC 1624	θώυξεν ἐκάλεσεν, ἐβόησεν.
OC 1630	οἱ ἀντὶ τοῦ πρὸς αὐτόν.
OC 1632	πίστιν ἀρχαίαν διὰ τοῦ ἀρχαίαν βούλεται λέγειν ἀρχὴν πίστεως.
OC 1634	ὅς’ ἂν ὅσα ἄν.
OC 1642	δικαιοῦν δίκαιον νομίζειν.
OC 1646	ἀστακτὶ πολυστακτί, πολυδακρύτως.
OC 1648	ἐξαπείδομεν ἴδιον αὐτοῦ τὸ πολλαῖς κεχρῆ‐ σθαι ταῖς προθέσεσι· παραφυλακτέον δὲ πῶς καὶ τὰ ἄρρητα ὑπ’ ὄψιν ἤγαγεν ὁ ἄγγελος ἐκ τῶν σχημάτων μηνύων.	463
OC 1650	ἄνακτα δ’ αὐτόν τὸν δὲ Θησέα εἴδομεν κατὰ τοῦ κρατὸς ἔχοντα χεῖρα ἐπίσκοτον ὀμμάτων ὅ ἐστι τῇ χειρὶ σκέποντα τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὸς τὸ μὴ θεωρῆσαι τὸ δεινὸν τοῦ πάθους ἢ τὸ σχῆμα τῶν
5	θαυμαζόντων ἐνδεικνύμενον.
OC 1653	βαιὸν ἀντὶ τοῦ μετ’ ὀλίγον, οὐ μετὰ πολύ.
OC 1659	ἐξέπραξεν ἀνεῖλεν.
OC 1661	ἢ τὸ νερτέρων γῆς πέδον εὔνουν διαστὰν ὅ ἐστι χάσμα αὐτῷ εὔνουν ἐγένετο.
OC 1662	ἀλύπητον γράφε ἀλάμπετον.
OC 1664	ἐξεπέμπετ’ ἐξέπνευσεν. ἀλλ’ εἴ τις ὡς οὐδεὶς ἄλλος.
OC 1665	εἰ δὲ μὴ δοκῶ φρονῶν εἰ δέ τις οἴεταί με μὴ φρονοῦντα τοῦτο λέγειν οὐκ ἂν αὐτῷ συγχωρή‐ σαιμι οὐδὲ συγκαταθείμην ὅτι ταῦτα ὡς ἄφρων λέγω.
OC 1666	παρείμην παραχωρήσαιμι.
OC 1667	χοἰ προπέμψαντες φίλων ἀντὶ τοῦ ὁ Θησεύς.
OC 1669	φθόγγοις δὲ σημαίνουσιν αἱ θυγατέρες ἐν μέρει αὐτοῦ ἀπολοφύρονται ἐφ’ οἷς τε νῦν σὺν τῷ πατρὶ ἔπαθον καὶ ἅπερ ἐκδέξεται αὐτάς· καὶ ἔστι τὰ ἐφεξῆς τοῦ δράματος οὐκ εὐκαταφρόνητα.
OC 1670	τὸ ἑξῆς, ἔστι νῷν στενάζειν οὐ τὸ ἔμφυτον μὲν πατρὸς αἷμα ἄλλο δὲ μὴ ἀλλὰ πολλὰ δῆλον ὅτι.
OC 1674	ἄλλοτε μὲν πόνον πρότερον μέν τινα ἐπά‐
OC 1674	σχομεν ἐπὶ τῷ πατρὶ τὸ δὲ πύματον τοῦτο καὶ ἔσχατον τὸ κατὰ τὴν ἀφάνισιν αὐτοῦ οὕτω παράδοξόν ἐστιν ὡς μηδὲ λόγον εὑρέσθαι ἐπ’ αὐτοῖς δυνατὸν εἶναι.	464
OC 1675	ἀλόγιστα παροίσομεν ἀδιήγητα κακὰ βαστά‐ ξομεν.
OC 1676	ἰδόντε καὶ παθούσα πολλαχοῦ τῷ σχήματι χρῆται ἀντὶ τῶν θηλυκῶν τὰ ἀρρενικὰ τιθείς· καὶ ἐν Ἠλέκτρᾳ ὣ τοῖσιν ἐχθροῖς εὖ βεβηκόσιν ποτὲ
5	ψυχῆς ἀφειδήσαντε προὐστήτην φόνου· καὶ πάλιν ὅρα κακῶς πράσσοντε μὴ μείζω κακὰ κτησώμεθα· καὶ Ὅμηρος
10	τὼ δὲ βάτην τρήρωσι πελειάσιν ἴθμαθ’ ὁμοῖαι· καὶ Ἡσίοδος καὶ τότε δὴ πρὸς Ὄλυμπον ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης λευκοῖσιν φαρέεσσι καλυψαμένω χρόα καλὸν ἀθανάτων μετὰ φῦλον ἴσαν προλιπόντ’ ἀνθρώπους
15	Αἰδὼς καὶ Νέμεσις. ἀντὶ τοῦ ἰδοῦσαι καὶ παθοῦσαι.
OC 1677	οὐκ ἔστι κ. ἑ. οὐδὲ εἰκόνα ἔχω λαβεῖν τοῦ πάθους.
OC 1678	ὡς μάλιστ’ ἂν εἰ πόθῳ λάβοις ὡς μάλιστά τις ποθήσαι μαθεῖν ὅπως βέβηκεν οἷον παραδόξως·
OC 1678	καὶ ἐπιφέρει τὴν αἰτίαν τοῦ παραδόξου δοκοῦντος εἶναι. ὡς ἂν ἐπιποθήσαις τὸν τρόπον τῆς τελευτῆς μαθεῖν.	465
OC 1679	τί γάρ; ὅτῳ μήτ’ Ἄρης πρὸς τὸ ἄνω, τί γάρ ἐστιν εἰκονίσαι ἐκείνῳ πάνυ ᾧ τινι μήτε πόλεμος μήτε νόσος ἐπῆλθεν ἀλλ’ ἀφανῶς διὰ χάσματος ἀπ‐ ολομένῳ;
OC 1683	τὸ τάλαινα διὰ μέσου ἀναπεφώνηται. νῷν ἡμῖν, ἐμοὶ καὶ Ἰσμήνῃ.
OC 1685	πῶς γὰρ ἤ τιν’ ἀπίαν \| γᾶν ποῦ γῆς πλανη‐ θεῖσαι τροφῆς τύχοιμεν; ἀπίαν δὲ γᾶν τὴν μακρὰν καὶ ἄπωθεν οὖσαν.
OC 1687	δύσοιστον τὴν δυσπόριστον ἵν’ ᾖ τοῦ πάθους ἐπίτασις ὅτι 〈εἰ καὶ〉 τροφῆς εὐπορήσαιμεν ἀηδῶς προσ‐ οισόμεθα τοῦ πατρὸς ἐστερημέναι.
OC 1692	ὦ δίδυμα τέκνων ταῦτα ὁ χορὸς παρ‐ ηγορῶν ἐμμένειν τοῖς ἐγνωσμένοις παρὰ θεῶν· φέρε οὖν τὸ ἐκ θεῶν εἱμαρμένον καλῶς.
OC 1695	μήδ’ ἄγαν οὕτω φλέγεσθον ἀντὶ τοῦ μὴ ἄκρως φλέγεσθε τὸ ἐκ θεοῦ πεμφθὲν δυσανασχέτως φέρουσαι.
OC 1696	οὔ τοι καταμέμπτως ἔβη οὐκ ἐν τοιούτοις ἔσται ὥστε καταμέμφεσθαι ἤτοι ὡς ἂν ἐπικουφίζοντος αὐταῖς τὴν συμφορὰν τοῦ βασιλέως· ἢ οἷον οὐκ ἐν χείρονι νῦν ὑμῖν ἔσται τὰ πράγματα.
OC 1697	πόθος καὶ κακῶν οἱ μὲν περὶ τὸν χορὸν παραμυθεῖσθαι πειρῶνται αὐτὰς αἱ δὲ οὐδὲν ἧττον ἐπὶ τὰ ἑαυτῶν χωροῦσι καὶ ὀλοφύρονται καί φασιν, ἦν ἄρα τις καὶ κακῶν πόθος ὡς ἡμεῖς ἐν κακοῖς ὄντος
5	τοῦ πατρὸς καὶ μὴ ὁρῶντος ἐστέργομεν αὐτὸν καὶ νῦν μὴ παρόντα ποθοῦμεν ὡς ὅτε ἐν χεροῖν κατεῖχον τὸν Οἰδίποδα περιέστελλον καὶ ἐθεράπευον.	466
OC 1698	καὶ γὰρ ὃ μηδαμῇ καὶ γὰρ δυστυχοῦντα τὸν πατέρα ἐποθοῦμεν θεραπεύειν καὶ νῦν μὴ παρόντα ποθοῦμεν.
OC 1702	ἀφίλητος λείπει τὸ ἦς.
OC 1703	καὶ τάδε μὴ κυρήσῃς καὶ τανῦν μὴ γένοιό μοι ἄφιλος.
OC 1705	ἇς ἔχρῃζε κ. ἑ. ἐφ’ ἧς ἤθελε ξένης γῆς ἀπέθανεν.
OC 1711	τὸ σὸν τουτέστι τὸ παρὰ σὲ ἄχος τηλικοῦ‐ τόν ἐστιν.
OC 1713	τὸ ἑξῆς, μὴ ἔχρῃζες ἀντὶ τοῦ μὴ ὤφελες. ἀλλ’ ἔρημος ἔρημος δέ. μεμονωμένος τῶν συγγενῶν.
OC 1720	ἀλλ’ ἐπεὶ ὀλβίως γ’ ἔλυσεν ἐπεὶ ὁ Οἰδί‐ πους εὐδαιμόνως ἀπέθανεν μὴ λίαν θρηνεῖτε.
OC 1723	δυσάλωτος οὐδεὶς δύσληπτος ἀλλ’ εὐάλωτος.
OC 1725	ὡς τί ῥέξωμεν; κατὰ κῶλον ἀλλήλαις δια‐ λέγονται πάνυ παθητικῶς· καὶ μή τινι ἀπίθανον δόξῃ καὶ ἀνοικονόμητον καὶ τὸ ἐπιθυμεῖν τὴν Ἀντιγόνην ὀπίσω ἀπιέναι ἐπὶ τὸν τοῦ πατρὸς τάφον μὴ ἐπιστα‐
5	μένην τὰ κατ’ αὐτὸν ὅπως ἀπέθανεν ἀλλὰ τὸ ἦθός ἐστι τὸ παθητικὸν καὶ μάλιστα πράττουσιν αἱ γυναῖκες ἐν τοῖς τοιούτοις συμπτώμασιν ἀεὶ ἐπιφοιτᾶν θέλουσαι
5	τοῖς τῶν θανόντων τάφοις.	467
OC 1729	τὸ ἑξῆς, οὐχ ὁρᾷς καὶ τόδε ὡς ἄταφος ἔπιτνε δίχα τε παντός; τὰ δὲ ἄλλα διὰ μέσου κατ’ ἀκόλουθον τῆς Ἀντιγόνης.
OC 1740	χ. σφῷν κακῶς ἡ ἀντωνυμία διὸ τὸ χ.
OC 1751	τῇ μὲν ἑρμηνείᾳ ἐπιστῆσαι ἄξιον τὸ δὲ τῆς διανοίας σαφές· φησὶ γὰρ ὁ χορός, μὴ θρηνεῖτε, ὦ παῖδες· νέμεσις γάρ ἐστι τοῦτον θρηνεῖν ᾧ τὰ τῆς τελευτῆς κατὰ χάριν ἀπέβη· οὐ χρὴ οὖν τούτους πεν‐
5	θεῖν οἷς κεχαρισμένον ἐστὶ τὸ ἀποθανεῖν.
OC 1760	παραφύλαξον τὴν τέχνην πῶς καὶ αἱ νέαι μὲν ἄπειροι 〈τῶν〉 κατὰ τὴν ὑπόθεσιν λοιπὸν 〈δὲ〉 [ἔνια] παρὰ τοῦ Θησέως μανθάνομεν τίνα ἦν ἔνια τῶν εἰρημένων αὐτῷ ὑπὸ τοῦ Οἰδίποδος. τὰ τελευ‐
5	ταῖα καὶ δυστραπελώτερα καὶ οὐ ῥᾳδίως ἐστὶν αὐτῶν κατακρατῆσαι ἐν τῇ ἐξηγήσει· πεποίηται γὰρ ταῦτα εἰς τὸ ἀσαφέστερον.
OC 1768	εἰ ἀρέσκει τούτῳ ταῦτα, τὸ μὴ λεχθῆναι ἡμῖν, καὶ ἡμῖν ἀρκεῖ τὸ μὴ ἀκοῦσαι.
OC 1772	τοῖσιν ὁμαίμοις Ἐτεοκλεῖ καὶ Πολυνείκει.
OC 1774	πρόσφορα ἀντὶ τοῦ χρήσιμα.
2t	Σοφοκλέους Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ.
3	εὗρες, Σοφόκλεις, ἐν σοφοῖς μέγα κλέος· ἀλλοτρίας γὰρ συμπλέκων θρηνῳδίας
5	ἅπαντας ἡμᾶς πενθίμους ἀπειργάσω.	468

Aj

t

Aj

prol

Aj

1

Aj

2

Aj

5

Aj

7

Aj

11

Aj

14

Aj

15

Aj

16

Aj

17

Aj

19

Aj

23

Aj

26

Aj

27

Aj

32

Aj

33

Aj

34

Aj

36

Aj

38

Aj

39

Aj

40

Aj

41

Aj

44

Aj

45

Aj

48

Aj

49

Aj

50

Aj

51

Aj

52

Aj

54

Aj

56

Aj

57

Aj

58

Aj

59

Aj

60

Aj

61

Aj

62

Aj

66

Aj

72