|
TLG 5029 002 :: SCHOLIA IN LUCIANUM :: Scholia in Pseudo–Luciani Halcyonem (scholia vetera) SCHOLIA IN LUCIANUM Schol. Scholia in Pseudo–Luciani Halcyonem (scholia vetera) Dup. partim 5029 001 (Rabe, p. 248) Citation: Hermann page — (line) | ||
t | ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΚΥΟΝΑ | |
109,7 | φασὶ γυναῖκα. | |
| γρ. ταύτην (O3). | 405 | |
109,9 | Κήυκα. [Start of a diagram][Start of a diagram section]Ἑωσφόρος[End of a diagram section] [Start of a diagram section]Πάγκλει〈α〉[End of a diagram section] [Start of a diagram section]Αἴολος[End of a diagram section] [Start of a diagram section]Αἰναρέτη[End of a diagram section] [Start of a diagram section]Κήϋξ[End of a diagram section] [Start of a diagram section]Ἀλκυών[End of a diagram section][End of a diagram] | |
109,21 | τὰς ἀλκυόνων. γρ. ἀλκυονίδας (O3). | |
110,1 | ἡ τήμερον. ἡ νῦν παροῦσα (O3). | |
110,1bis | ὡς αἴθρια. γρ. ὡς αἰθριαίτατα (O3). | |
110,11 | ἀμβλυωποί. ἀμβυωποι (sic A2): ἀμβλυωποί (iterat O3). | |
110,18 | νεογιλλός. νεογένητος, νεογενής. | |
110,31 | εἰς ὄρνιθός τινος. μορφήν add. in marg. O2. | |
112,7 | ἄπτερον (ἄχειρον O: ἄχειρ ** A). γρ. ἄπτερον (A2 O3). | |
112,22 | γυναιξί. ση〈μείωσαι〉 ὅτι κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον συνῴκει Σωκράτης δυσὶ γυναιξίν. | |
112,29 | Φαληρικοῦ. Φάληρον δῆμος Αἰαντίδος. | |
postscr(t) | ΑΛΚΥΩΝ (ad calcem dialogi). | |
| 1 | Ἀλκυὼν ὄρνις μέγεθος μὲν ἴση μικρῷ στρουθῷ, χροιὰν δὲ ποικίλη· ἔστι γὰρ ἀναμὶξ χλωρά, κυανή, ὑποπόρφυρος, ῥάμφος ἔχουσα λεπτόν, | |
|---|---|---|
| ἐπιμῆκες, χλωρόν. διαιτᾷται δὲ παρὰ τοὺς τοῦ Σικελικοῦ πελάγους αἰγιαλούς, πέντε μόνα κυΐσκουσα ᾠά. ἐκ †βλέννης τὲ τοῦ ἰχθύος τῶν | 406 | |
| 5 | ἀκανθῶν ἐπιπλεκομένων ὑπ’ αὐτῆς ὡς ἱστοῦ πηγνῦσα τὴν καλιὰν παρὰ μόνων ἀνθρώπων φθείρεσθαι δυναμένην, ὑπ’ ἄλλου δέ τινος τὸ παράπαν οὔ. ἔστι δὲ σικύᾳ τὸ σχῆμα ὁμοία ἰατρικῇ, ὡς εἶναι τὸ κύτος κοιλότερον αὐτῆς, τὸ στόμιον δὲ στενόν τε καὶ οὕτω κρύφιον, ὡς μόνῃ ταύτῃ εἶναι καὶ εἰσιτητὸν καὶ γνώριμον. ἐν παντὶ μὲν τῷ οἰκείῳ ἄρρενι | |
| 10 | μιγνυμένη καιρῷ, ἐν χειμῶνι δὲ νεοττεύουσα μέσῳ, ὡς ἑπτὰ μὲν ἡμέραις ἐργάζεσθαι τὴν καλιάν, ἑπτὰ δὲ τίκτειν τὲ καὶ τρέφειν τοὺς νεοττούς· τὴν δ’ ἡμέραν τοῦ τοκετοῦ φασὶν ἱεράν. σπανίως δὲ φαίνεται, καὶ τότε κατὰ τὸν τῆς Πλειάδος δύσεως καιρόν, ἐπικαθιζομένη τε τῶν πετρῶν ᾄδει τι μέλος λιγυρόν, ὅτε δὴ καὶ τὸ πέλαγός ἐστιν | |
| 15 | ἀκύμαντον καθάπαξ καὶ νήνεμον. τῆς δ’ ἀλκυόνος ἡ μὲν μείζων ἄφωνος, ἡ δ’ ἐλάττων ᾠδική· πᾶσαι δ’ οὕτως ἀνδροκόμοι πεφύκασιν, ὡς τῶν ἀρρένων γηρασκόντων ὑποπτᾶσθαί τε καὶ διαφέρειν αὐτοὺς ᾗ ἐκεῖνοι βούλοιντο, ἐπαποθνήσκειν τε τούτοις τὰς οἰκείας θηλείας ἐκ τοῦ ἀβρώτους καὶ ἀπότους διατελεῖν μετὰ τὴν τῶν ἀρρένων τελευτήν. | |
| 20 | καλοῦνται δὲ κήϋκες, ὧν μόνων εἴ τις ἀκούσειε τὴν φωνήν, σημεῖον | |
| ἔχει[ν] πανάληθες, ὥς φασιν, ὡς μετὰ βραχύν τινα χρόνον τεθνήξεται. | 407 | |