|
TLG 4138 087 :: EPHRAEM SYRUS :: De vera renuntiatione, et quo pacto anima deum inveniat, quam ob causam ad nos venit dominus EPHRAEM SYRUS Theol., vel Ephraem Graecus De vera renuntiatione, et quo pacto anima deum inveniat, quam ob causam ad nos venit dominus Dup. Assemani, J.S., Sancti patris nostri Ephraem Syri opera omnia, vol. 3 Rome (1732) 36d–38a. Citation: (Line) | ||
| 1t | Λόγος περὶ ἀληθοῦς ἀποταγῆς, καὶ ὃν τρόπον | |
|---|---|---|
| 2t | εὑρήσει ψυχὴ τὸν Θεόν· διὸ καὶ ἦλθεν ὁ Κύριος | |
| 1 | Ὁ τὴν ἡσυχίαν ἐπανῃρημένος καὶ τὴν μόνωσιν μεταδιώκων, καλὴν ἀρχὴν ἠσπάσατο. Ἀλλ’ ὥσπερ τῶν ταραχῶν τοῦ φαινομένου ὄχλου ἀπέστη, ἐγκύψῃ εἰς τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, εἰ καὶ τῶν ἔνδοθεν θορύβων ἀπήλλακται, καὶ τῆς τῶν δαιμόνων πολυοχλίας ἠλευθέρωται. Εἰσὶ γὰρ καὶ ἐν τῇ ψυχῇ ταραχαὶ καὶ θό‐ | |
| 5 | ρυβοι λογισμῶν πονηρῶν καὶ κακίας πολλῆς ἀντικειμένων δυνάμεων, περὶ ὧν φησὶν ὁ Ἀπόστολος· οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς | |
| τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας. Καὶ πάλιν· τὰ ὅπλα ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλὰ δυνατὰ τῷ Κυρίῳ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· λογισμοὺς | 162 | |
| 10 | καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὅλος ἡμῶν ὁ ἀγὼν γενέσθαι πρὸς τὸ ἡσυχάσαι ἀπὸ τῶν ἔνδοθεν, καὶ ταῖς ἀλη‐ θιναῖς ταραχαῖς ἀποτάξασθαι καὶ ὄχλῳ λογισμῶν ἀντικειμένων δυνάμεων. Ἐπεὶ μάτην ἐγένετο ἡ ἀποταγὴ καὶ ἡ ἀναχώρησις τῶν φαινομένων τόπων. Ἡ γὰρ ἀληθινὴ αὕτη ἐστί· τὸ ἔσωθεν εἰρηνεύειν καὶ γαληνιᾶν. | |
| 15 | Ὅταν οὖν ἑστήκῃς εἰς δέησιν πρὸς τὸν Θεόν, πρόσεχε μὴ τὰ σκεύη σου τὰ καλά, ἐν οἷς ψάλλεις τῷ Θεῷ, τουτέστι τοὺς λογισμούς σου, ἁρπάζωσιν οἱ ἐχθροί σου. Καὶ πῶς ἢ ἐν τίνι διακονήσεις τῷ Θεῷ τῶν ὅπλων ληφθέντων, τουτέστι τῶν λογισμῶν αἰχμαλωτισθέντων; Οὐ γὰρ χρείαν ἔχει ὁ Θεὸς ἵνα τὸ στόμα ἢ ἡ γλῶσσα εὔχεται. Ἡ γὰρ διακονία τοῦ Θεοῦ αὕτη ἐστίν· ἵνα οἱ λογι‐ | |
| 20 | σμοί, καὶ ἡ ὅλη ἰσχὺς καὶ ἡ δύναμις τῆς ψυχῆς, καὶ ὅλος ὁ νοῦς τέταται πρὸς τὸν Θεὸν ἀμετεωρίστως. Μὴ μίξῃς τῷ χρυσῷ σου χαλκὸν ἢ μόλυβδον, τουτέ‐ | |
| στι τῇ ψυχῇ σου πολλοὺς λογισμοὺς καὶ ἀκαθάρτους· ὥσπερ γὰρ κόρη ἀνδρὶ ἡρμοσμένη, εἰ ὑπονοθευθῇ ὑπὸ ἑτέρων, βδελυκτὴ τῷ ἀνδρὶ γίνεται, οὕτω καὶ ἡ ψυχὴ ὑποσυρομένη ὑπὸ ῥυπαρῶν λογισμῶν καὶ συντιθεμένη, βδελυκτή ἐστι τῷ | 163 | |
| 25 | ἐπουρανίῳ νυμφίῳ αὐτῆς Χριστῷ. Ἀλλὰ τὸ ἐν αὐτῇ δυνατόν, μὴ συνδυαζέτω, μηδὲ γλυκαινέσθω τῇ αὐτῶν συγκαταβάσει, ἵνα ἰδὼν ὁ Κύριος τὴν ἀγάπην αὐτῆς τὴν πρὸς αὐτόν, ἐλεήσει αὐτήν, καὶ ἐλθὼν ἐξολοθρεύσει τοὺς ἐχθροὺς αὐτῆς τοὺς νουθετοῦντας καὶ πείθοντας ἔχθραν ἔχειν πρὸς τὸν Νυμφίον αὐτῆς, καὶ τὰ νοήματα αὐτῆς βουλευομένους φθεῖραι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅταν ἴδῃ ὁ | |
| 30 | Κύριος ὅτι συνάγει ἑαυτὴν ἡ ψυχή, ὅσον τὸ ἐν αὐτῇ, ἀεὶ τὸν Κύριον ζητοῦσα καὶ προσδοκῶσα νυκτὸς καὶ ἡμέρας, 〈καὶ〉 βοῶσα πρὸς αὐτὸν (οὕτω γὰρ καὶ ἐνε‐ τείλατο, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι), ἐν τάχει ποιήσει τὴν ἐκδίκησιν αὐτῆς, καὶ καθαρίσας αὐτὴν ἀπὸ τῆς ἐν αὐτῇ κακίας, ἄσπιλον νύμφην ἑαυτῷ παραστήσει. | |
| Εἰ οὖν πιστεύεις αὐτῷ ταῦτα εἶναι ἀληθῆ, ὥσπερ καὶ ἐστί, πρόσεχε σε‐ | 164 | |
| 35 | αυτῷ, εἰ εὗρεν ἡ ψυχὴ τὸ φῶς τὸ ὁδηγοῦν αὐτήν, καὶ τὴν βρῶσιν καὶ τὴν πόσιν τὴν ἀληθινήν, ὅπερ ἐστὶν αὐτὸς ὁ Χριστός. Εἰ δὲ οὐκ ἔχεις, ζήτησον νυκτὸς καὶ ἡμέρας, ἵνα λάβῃς· τυφλὸς γὰρ εἶ. Οὕτως ἐπηγγείλατο, καὶ οὕτως εὑρίσκει ἡ ψυχὴ τὸν ἀληθινὸν Θεόν. Ὅταν οὖν θεωρεῖς τὸν ἥλιον, ζήτησον τὸν ἀληθινὸν ἥλιον, καὶ βλέψον εἰς τὴν ψυχήν σου, εἰ εὕροις τὸ ἀληθινὸν φῶς· σκιὰ γάρ ἐστι | |
| 40 | πάντα τὰ φαινόμενα τῶν ἀοράτων καὶ ἀληθινῶν τῆς ψυχῆς πραγμάτων. Ἔστι γὰρ παρὰ τὸν φαινόμενον ἄλλος ἄνθρωπος ἔσω, καὶ ὀφθαλμοὶ οὓς ἐτύφλωσεν ὁ Σατανᾶς, καὶ ὦτα ἃ ἐκώφωσε, καὶ ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς τοῦτον σῶσαι, καὶ ἄνθρω‐ πον ὑγιῆ ποιῆσαι· ἦλθε γὰρ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπο‐ | |
| λωλός. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. | 165 | |