|
TLG 4138 084 :: EPHRAEM SYRUS :: De non suscipiendis rebus hisce momentaneis, et ne patiamur nos decipi huius vitae oblectamentis; et in psalmum lxxii EPHRAEM SYRUS Theol., vel Ephraem Graecus De non suscipiendis rebus hisce momentaneis, et ne patiamur nos decipi huius vitae oblectamentis; et in psalmum lxxii Dup. Assemani, J.S., Sancti patris nostri Ephraem Syri opera omnia, vol. 3 Rome (1732) 29–31c. Citation: Page — (line) | ||
143(1t) | Εἰς τὸ μὴ θαυμάζειν τὰ πρόσκαιρα, μηδὲ | |
| 2t | δελεάζεσθαι ἐν τοῖς τερπνοῖς τοῦ βίου· καὶ εἰς τὸν | |
|---|---|---|
| 3t | ἑβδομηκοστὸν δεύτερον ψαλμόν | |
| 1 | Ἐπειδὴ ὁ ἡμέτερος νοῦς εὐολισθέτερος ὑπάρχων, ῥᾳδίως καταφέρεται πρὸς τὰ τερπνὰ τοῦ βίου, λήθην λαμβάνων τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ὅθεν χρὴ ἡμᾶς μὴ παρέργως ἔχειν πρὸς τὴν τῶν αἰσθήσεων φυλακήν· ὁ γὰρ μισόκαλος πειράζων συγχέει τὰ πράγματα, ὅπως μὴ εὕρῃ ὁ κυβερνήτης νοῦς διαστεῖλαι | |
| 5 | ἀναμέσον καλοῦ τε καὶ κακοῦ. Ἐν τῷ οὖν ἐπισυναχθῆναι ἐφ’ ἡμᾶς ματαίους λογισμούς, πρὶν ἡμᾶς γενέσθαι ἐν τῷ σκοτισμῷ αὐτῶν, συντόμως πρὸς τὴν | |
| πνευματικὴν διδασκαλίαν ἀναδράμωμεν, ᾄδοντες σὺν τῷ Προφήτῃ τὸν γεγραμ‐ | 143 | |
144 | μένον ψαλμόν· πάνυ γὰρ ἡμῖν συμβάλλεται ἡ ἐν αὐτῷ ἐγκειμένη διδασκαλία. Ἐξηγεῖται γὰρ ὁ Προφήτης ἐν αὐτῷ τὸ ἀνώμαλον τοῦ βίου, τοὺς πειρασμούς, καὶ τοὺς ἁλισκομένους διὰ τῶν πειρασμῶν, καὶ τοὺς περιγινομένους τῶν πειρα‐ σμῶν διὰ τῆς ὑπομονῆς· καὶ τὰς ἑκάστου ἀμοιβὰς ἐνεχάραξεν ἐν αὐτῷ. Ὅθεν | |
| 5 | καὶ καθαιρέτης τυγχάνει ἀλαζονείας τε καὶ κενοδοξίας, καὶ πρὸς τὴν ἀληθινὴν δόξαν ὁδηγεῖ τοὺς σωθῆναι βουλομένους. Μὴ οὖν μόνον τὰς λέξεις διέλθωμεν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐν αὐτῷ νοῦν ἐπιστή‐ σωμεν τοῖς ῥήμασι μετὰ ἀκριβείας, ὅπως καὶ τῆς δυνάμεως τῶν λεγομένων καταξιωθῶμεν ποιηταὶ γενέσθαι. | |
| 10 | Φησὶ γὰρ ὁ Προφήτης· ὡς ἀγαθὸς ὁ Θεὸς τῷ Ἰσραήλ, τοῖς εὐθέσι τῇ καρ‐ δίᾳ! Ἐμοῦ δὲ παρὰ μικρὸν ἐσαλεύθησαν οἱ πόδες, παρ’ ὀλίγον ἐξεχύθη τὰ δια‐ βήματά μου· ὅτι ἐζήλωσα ἐπὶ τοῖς ἀνόμοις εἰρήνην ἁμαρτωλῶν θεωρῶν· ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνάνευσις ἐν τῷ θανάτῳ αὐτῶν καὶ στερέωμα ἐν τῇ μάστιγι αὐτῶν· ἐν κόποις ἀνθρώπων οὐκ εἰσὶ καὶ μετὰ ἀνθρώπων οὐ μαστιγωθήσονται. Διὰ τοῦτο | |
| 15 | ἐκράτησεν αὐτοὺς ἡ ὑπερηφανία εἰς τέλος, περιεβάλοντο ἀδικίαν καὶ ἀσέβειαν | |
| ἑαυτοῖς. Ἐξελεύσεται ὡς ἐκ στέατος ἡ ἀδικία αὐτῶν, διήλθοσαν εἰς διάθεσιν | 144 | |
145 | καρδίας· διενοήθησαν καὶ ἐλάλησαν πονηρίαν, ἀδικίαν εἰς τὸ ὕψος ἐλάλησαν· ἔθεντο εἰς οὐρανὸν τὸ στόμα αὐτῶν. Τί δέ ἐστιν, ἀδικίαν εἰς τὸ ὕψος ἐλάλησαν καὶ ἔθεντο εἰς οὐρανὸν τὸ στόμα αὐτῶν; Ὃ λέγει τοιοῦτόν ἐστι· ποιούντων αὐτῶν τὰ κακά, καὶ τὴν μάστιγα τῆς | |
| 5 | κακίας αὐτῶν παραυτὰ μὴ ἀπειληφότες, δοκοῦσι μὴ εἶναι Θεόν, ἄφρονες γενό‐ μενοι. Φησὶ γάρ· εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός. Ἀδικίαν εἰς τὸ ὕψος ἐλάλησαν· ἔθεντο εἰς οὐρανὸν τὸ στόμα αὐτῶν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν διῆλθεν ἐπὶ τῆς γῆς· διὰ τοῦτο ἐπιστρέψει ὁ λαός μου ἐνταῦθα, καὶ ἡμέραι πλήρεις εὑρεθήσονται ἐν αὐτοῖς. Καὶ εἶπαν, πῶς ἔγνω ὁ Θεός, καὶ | |
| 10 | εἰ ἔστι γνῶσις ἐν τῷ Ὑψίστῳ; Ἰδοὺ οὗτοι οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ εὐθηνοῦντες· εἰς τὸν αἰῶνα κατέσχον πλούτου. Καὶ εἶπα· ἄρα ματαίως ἐδικαίωσα τὴν καρδίαν μου καὶ ἐνιψάμην ἐν ἀθῴοις τὰς χεῖράς μου· καὶ ἐγενόμην μεμαστιγωμένος ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ ὁ ἔλεγχός μου εἰς τὰς πρωΐας. Εἰ ἔλεγον· διηγήσομαι | |
| οὕτως, ἰδοὺ τῇ γενεᾷ τῶν υἱῶν σου ἠσυνθέτηκα. Καὶ ὑπέλαβον τοῦ γνῶναι | 145 | |
146 | τοῦτο· κόπος ἐστὶν ἐνώπιόν μου, ἕως οὗ εἰσέλθω εἰς τὸ ἁγιαστήριον τοῦ Θεοῦ καὶ συνῶ εἰς τὰ ἔσχατα αὐτῶν. Ἄκουε τοίνυν τί ἐστι τὰ ἔσχατα τῶν ἐπιλανθανομένων τοῦ Θεοῦ. Φησὶ γάρ· διὰ τὰς δολιότητας αὐτῶν ἔθου αὐτοῖς κακά, κατέβαλες αὐτοὺς ἐν τῷ | |
| 5 | ἐπαρθῆναι. Πῶς ἐγένοντο εἰς ἐρήμωσιν ἐξάπινα; Ἐξέλιπον, ἀπώλοντο διὰ τὴν ἀνομίαν αὐτῶν, ὡσεὶ ἐνύπνιον ἐξεγειρομένου. Καὶ πάλιν λέγει· Κύριε, ἐν τῇ πόλει σου τὴν εἰκόνα αὐτῶν ἐξουδενώσεις. Καὶ ποία αὕτη ἡ πόλις; Ἡ ἄνω Ἱε‐ ρουσαλήμ. Καὶ πάλιν· ὅτι ἐξεκαύθη ἡ καρδία μου, καὶ οἱ νεφροί μου ἠλλοιώθη‐ σαν, κἀγὼ ἐξουδενωμένος καὶ οὐκ ἔγνων, κτηνώδης ἐγενήθην παρὰ σοί. Κἀγὼ | |
| 10 | διαπαντὸς μετὰ σοῦ· ἐκράτησας τῆς χειρὸς τῆς δεξιᾶς μου καὶ ἐν τῇ βουλῇ σου ὡδήγησάς με. Τί δέ ἐστι· καὶ ἐν τῇ βουλῇ σου ὡδήγησάς με; Ὃ λέγει, νομίζω, τοιοῦτόν ἐστι· ἀπεκδυσάμενος, φησί, τὸ τῆς σαρκὸς θέλημα, καὶ πρὸς ὑποδοχὴν καὶ τή‐ | |
| ρησιν τῶν ἐντολῶν σου ἐμαυτὸν παραστησάμενος, ἐν τῇ βουλῇ σου ὡδήγησάς | 146 | |
147 | με, οὐ γὰρ ἵστουν τὸ ἐμαυτοῦ θέλημα. Ὅθεν ὡς πατὴρ ἀγαθός, υἱὸν ἔχων ἀγαπητόν, ἐκράτησας τῆς χειρὸς τῆς δεξιᾶς μου, καὶ ἐν τῇ βουλῇ σου ὡδήγησάς με, διὸ καὶ μετὰ δόξης προσελάβου με. Τί γάρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ παρὰ σοῦ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς; Ἐξέλιπεν ἡ καρδία μου καὶ ἡ σάρξ μου, ὁ | |
| 5 | Θεὸς τῆς καρδίας μου. Τί ἐπιζητῶν; Τὰς ἄνω διατριβάς. Ὃν τρόπον γὰρ ἐπι‐ ποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρὸς σέ, ὁ Θεός. Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα· πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ; Καὶ ἡ μερίς μου ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα. | |
| 10 | Βάθυνόν σου τὸν νοῦν σφόδρα πρὸς ὑποδοχὴν τῶν λεγομένων. Οἵαν φοβερὰν λέξιν ἐπιφέρει λέγων, ὅτι ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπο‐ λοῦνται· ἐξωλόθρευσας πάντα τὸν πορνεύοντα ἀπὸ σοῦ. Ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολ‐ λᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι, τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα μου, τοῦ ἐξαγ‐ γεῖλαί με πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιών. | |
| 15 | Ἔχοντες τοιγαροῦν, ἀγαπητοί, βοηθήματα ἐκ τῶν θείων Γραφῶν, καὶ | 147 |
148 | ὁδὸν τετριμμένην καὶ εὐθεῖαν ἀπάγουσαν πρὸς τὰς οὐρανίους πύλας, μὴ ἀμελή‐ σωμεν τῆς ἀποκειμένης ἡμῖν ἐλπίδος ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἔρχεται γὰρ ὁ Κύριος, καθὼς γέγραπται· οὗ τὸ πτύον ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ, καὶ διακαθαριεῖ τὴν ἅλωνα αὐτοῦ, καὶ συνάξει τὸν σῖτον εἰς τὴν ἀποθήκην αὐτοῦ, τὸ δὲ ἄχυρον κατακαύσει | |
| 5 | πυρὶ ἀσβέστῳ. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. | 148 |