|
TLG 4135 017 :: THEODORUS :: Fragmenta in epistulam ii ad Corinthios (in catenis) THEODORUS Theol. Cf. et THEODORUS Heracleensis vel THEODORUS Mopsuestenus Scr. Eccl. (2967) Fragmenta in epistulam ii ad Corinthios (in catenis) Citation: Page — (line) | ||
| 12t | 2 Kor 1,3 | |
|---|---|---|
| 12 | Συνετὸν τὸ ἀπ’ εὐχαριστίας καὶ μὴ διηγηματικῶς ἄρξασθαι τῶν συμβεβηκότων αὐτῷ, ὥστε μὴ δοκεῖν μεγάλα φρονεῖν ἐπ’ αὐτοῖς· καὶ οὐδὲ ἀπὸ τῆς θλίψεως ἤρξατο ἀλλ’ ἀπὸ τῆς παρακλήσεως, ὥστε | |
| 15 | φαίνεσθαι τὸ μὲν προκείμενον αὐτῷ τὴν ὑπὲρ τῆς παρακλήσεως εὐχαριστίαν, ὑπὸ δὲ τῆς ἀκολουθίας τοῦ λόγου δοκεῖν εἰς τὸν περὶ τῶν θλίψεων ἐξενηνέχθαι λόγον. Εὐλογητὸς ὁ θεός· ἐνταῦθα ὑποστικ‐ τέον, ἵνα ᾖ κατ’ ἔλλειψιν· νοεῖται γὰρ τὸ ἡμῶν ἀντὶ τοῦ εὐλογητὸς ὁ θεὸς ἡμῶν. | |
| 20t | 2 Kor 1,4 | |
| 20 | Ὁ λόγος ψιλός ἐστι τὸ τῆς ἡμετέρας παρακλήσεως ἀλλ’ ἔργον προειληφώς· πειραθέντες γὰρ τῆς παρὰ τοῦ θεοῦ παρακλήσεως μεμαθήκαμεν ἀφ’ ὧν πεπόνθαμεν παρακαλεῖν. | |
| 23t | 2 Kor 1,6 | |
| 23 | Ἀντὶ τοῦ ἀληθῆ περὶ ὑμῶν ἐλπίζοντες πάσχειν αἱρούμεθα. | 196 |
197(1t) | 2 Kor 1,12 | |
| 1 | Τοῦτο εἶπεν, ἐπειδὴ διέβαλλον αὐτὸν οἱ ἐκ περιτομῆς λέγοντες ὅτι καὶ αὐτὸς φυλάττει τὸν νόμον, εἰ καὶ ὑμῖν ὡς ἀπ’ ἐθνῶν οὖσιν ἑτέρως διαλέγεται. | |
| 4t | 2 Kor 1,15 | |
| 4 | Ἐντρεπτικώτατον τὸ καὶ ταύτῃ, ὡς οὐχ ὁμοίως ἔτι θαρρεῖν | |
| 5 | δυνάμενος τῷ μεταβεβλῆσθαι αὐτούς, καὶ οὐχ ὁμοίους εἶναι περὶ αὐτόν. ἐκ τῶν λεγομένων δὲ δῆλον, ὡς πολλὴν περὶ αὐτοὺς ἔσωζε τὴν διάθεσιν. | |
| 7t | 2 Kor 1,20 | |
| 7 | Ἔστι, φησί, τὸ ἀμὴν φωνὴ συγκαταθέσεως ἐπ’ εὐχαριστίας τῆς εἰς τὸν θεὸν γινομένης, ὡς ἐν τῇ προτέρᾳ αὐτός φησιν· ὁ ἀναπληρῶν τὸν τόπον τοῦ ἰδιώτου πῶς ἐρεῖ τὸ ἀμὴν ἐπὶ τῇ σῇ | |
| 10 | εὐχαριστίᾳ; | |
| 11t | 2 Kor 1,24 | |
| 11 | Κατὰ τὴν συνθήκην λείπει τὸ μέν, ἵνα ᾖ· τῇ μὲν γὰρ πίστει ἑστήκατε. λέγει δὲ τοῦτο· τῆς μὲν πίστεως ἕνεκεν οὐδαμῶς ὑμῖν ἐπιμέμφομαι—τὴν γὰρ ταύτης ὑγείαν περίκεισθε—ἕτερα δέ τινα παρ’ ὑμῶν πλημμελεῖται, ἅτινα διορθώσεώς τινος δεῖται. | |
| 15t | 2 Kor 2,13 | |
| 15 | Ἄνεσιν τοῦ πνεύματος καλεῖ τὸ δυνηθῆναί τι γενέσθαι κατάλληλον τῆς τοῦ πνεύματος δόσεως, ταῦτα δὲ ἦν ἡ ἑτέρων ὠφέλεια· οὐδὲ γὰρ ἔνεστιν ὑπολαβεῖν ὅτι Παῦλος ἀνθρωπίνης ἕνεκεν θλίψεως τὸ διδάσκειν ὑπερέθετο εὑρηκὼς τοὺς τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα παρα‐ δέξασθαι δυναμένους. | |
| 20t | 2 Kor 3,7—11 | |
| 20 | Οὐκ εἶπεν ἡ διακονία τοῦ νόμου, ἐπειδὴ εἶχεν ἀξιοπιστίαν τινὰ καθ’ αὑτὴν ἡ τοῦ νόμου προσηγορία, ἀλλ’ ἡ τοῦ θανάτου—ἀπὸ τοῦ ἀποτελέσματος αὐτὸ μᾶλλον εἰρηκώς—ὥστε τὴν περὶ αὐτὴν μειῶσαι φαντασίαν. καλῶς δὲ καὶ τὸ καταργουμένην εἰς αὔξησιν τοῦ πράγματος, ἀντὶ τοῦ καὶ ταῦτα καταργουμένην. καλῶς δὲ καὶ τὸ | |
| 25 | ἔσται, ἐπειδὴ ἀπὸ τῶν μελλόντων πιστοῦται τῶν κατὰ τὸν Χριστὸν τὸ μέγεθος. Εἰ γὰρ τὸ καταργούμενον διὰ δόξης. πολλῷ μᾶλλον τὸ μένον ἐν δόξῃ. καλῶς ἐπὶ μὲν ἐκείνου εἶπεν διὰ | |
| δόξης, ἐπειδὴ πρὸς τῷ μηδένα ἕτερον μετασχεῖν τῶν ὁμοίων, καὶ | 197 | |
198 | αὐτὸς Μωϋσῆς πρὸς ὀλίγον τοιοῦτος ἐγένετο· ἐνταῦθα δὲ τὸ ἐν δόξῃ, ἅτε δὴ αὐτοῦ τε τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν κοινωνούντων τῆς δόξης ἀεὶ ἐν τοῖς αὐτοῖς ἐσομένων. | |
| 4t | 2 Kor 3,17 | |
| 4 | Εἰ τὸν κύριον πνεῦμα εἰπεῖν ἠβούλετο, πνεῦμα ἂν εἶπεν ἁπλῶς, | |
| 5 | οὐ τὸ πνεῦμα μετὰ τῆς τοῦ ἄρθρου προσθήκης. ὥστε πνεῦμα ὁ θεός, εἰ καὶ τὰ μάλιστα εὔηθες τοῦτο εἰπεῖν. οὐ γὰρ ὥσπερ ἐν ἐκείνοις πρὸς τὴν Σαμαρεῖτιν διαλεγόμενος οἰομένην ἐν τόπῳ εἶναι τὸ θεῖον, ἀναγκαίως ἔφησεν αὐτὸ πνεῦμα εἶναι ἀσώματον, οὕτω κἀνταῦθα δεῖξαι ὅτι ἀσώματος ὁ κύριος, τῷ ἀποστόλῳ προέκειτο· φανερὸς γὰρ ὁ ἐν | |
| 10 | τούτοις σκοπὸς αὐτοῦ. ἐπειδὴ δὲ οὐ «πνεῦμα» εἶπεν ἀλλὰ τὸ πνεῦμα μετὰ τοῦ ἄρθρου, δηλονότι μὴ τὸν κύριον πνεῦμα λέγει ἀλλὰ τὸ πνεῦμα κύριον. οὐδὲ γὰρ ἔχοι ἄν τις διὰ πάσης δεῖξαι τῆς καινῆς διαθήκης τῇ τοῦ πνεύματος φωνῇ τὸν πατέρα ἢ τὸν υἱόν που σημαινόμενον, ἐπεὶ καὶ ὅταν λέγῃ πνεῦμα ὁ θεός, οὐ τῇ τοῦ πνεύματος αὐτὸν σημαίνει | |
| 15 | προσηγορίᾳ, ἀλλὰ θεὸν μὲν ὀνομάζει· πνεῦμα δὲ εἶναί φησιν οὐκ ἐπὶ σημασίᾳ τῇ κατὰ τὴν ὀνομασίαν αὐτὸ τεθεικώς, ὡς τὸ θεὸς καὶ κύριος καὶ πατὴρ καὶ υἱὸς καὶ ὅσα τοιαῦτα ἐπὶ τῆς θείας κεῖται γραφῆς, ἀλλ’ εἰς διδασκαλίαν τοῦ μὴ περιγραπτὸν ἐν τόπῳ εἶναι. | |
| 19t | 2 Kor 4,7 | |
| 19 | Τὸ ἵνα οὐκ ἐπ’ αἰτίας λέγεται, ἀλλὰ συνήθως τὸ ἑπόμενον. | |
| 20t | 2 Kor 4,14 | |
| 20 | Καλῶς τὸ εἰδότες, ὡς ὅτι δὴ ὁμολογουμένης παρ’ αὐτοῖς τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως, ᾗ πάντως εἵπετο τὰ ὅμοια καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν πιστεύειν αὐτούς. συνῆψε δὲ καὶ σὺν ὑμῖν, ὡς ἂν μὴ νομισθῇ ἴδιον αὐτοῦ μόνου εἶναι τὸ πρᾶγμα λέγειν. | |
| 24t | 2 Kor 5,9 | |
| 24 | Τὸ φιλοτιμούμεθα τέθεικεν πολλὴν ἐμφαίνων σπουδὴν ἣν | |
| 25 | περὶ τοῦτο ἐπιδείκνυσθαι ἡμᾶς βούλεται. | |
| 26t | 2 Kor 5,11 | |
| 26 | Ἀπὸ τοῦ εἰδότες οὖν τὸν φόβον τοῦ κυρίου καθαπτό‐ | |
| μενος αὐτῶν παρενέθηκεν, λοιπὸν δὲ τὰ ἀκόλουθα τοῖς προκειμένοις | 198 | |
199 | ἀποδέδωκεν· καὶ γὰρ συνεχόμεθα, φησίν, ὑπὸ τῆς περὶ τὸν Χριστὸν ἀγάπης εἰς τὸ πάντα πράττειν κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτῷ. | |
| 3t | 2 Kor 6,6 | |
| 3 | Ἵνα εἴπῃ· καὶ περὶ τοὺς ἀγνώστους καὶ περὶ τοὺς γνωρίμους σπουδάζοντες εἶναι μακρόθυμοι· ἀγνότητι γάρ, οὐκ ἀγνείᾳ ἀλλ’ | |
| 5 | ἀγνοίᾳ φησίν. | |
| 6t | 2 Kor 7,8 | |
| 6 | Προάγομαι, φησί, περὶ πάντων γράφειν καὶ ὧν οὐδένα ποιοῦμαι λόγον, εἰς μείζονα διάθεσιν ὑμᾶς τῇ βαρύτητι τῶν ῥημάτων ἐξελκόμενος. | |
| 8t | 2 Kor 8,23 | |
| 8 | Τὸ δὲ εἴτε καὶ εἴτε ἐνταῦθα οὐ κατ’ ἀκρίβειαν διαιρέσεώς τινος ἕνεκεν τέθεικεν ἀλλὰ συνήθως, ἀδιαφορίαν πολλὴν ἐπὶ τῆς φράσεως | |
| 10 | ἐνδεικνύμενος. | |
| 11t | 2 Kor 10,3—4 | |
| 11 | Σάρκα πᾶν τὸ πρόσκαιρον λέγει καὶ εὐδιάλυτον. ἐπειδὴ τοίνυν τῆς κατὰ νόμον ἀγωγῆς τὰ προστάγματα θνητοῖς ἁρμόζειν δύναται μόνον κατὰ τὸν παρόντα βίον—ἐπὶ γὰρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ὅτε πάντες ἄφθαρτοί τε καὶ ἀθάνατοι μέλλομεν εἶναι, οὐδεμία τούτων | |
| 15 | φυλακὴ τῶν νομίμων παρείσδυσιν ἔχει—κατὰ σάρκα λέγει περι‐ πατεῖν τὸ κατὰ νόμον ζῆν. καὶ πάλιν φησίν· εἰ γὰρ καὶ θνητοὶ ἔτι τυγχάνομεν, ἀλλ’ οὐ θνητὴν στρατιὰν στρατευόμεθα. | |
| 18t | 2 Kor 10,5—6 | |
| 18 | Ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τῷ πληρωθῆναι ὑμῶν τὴν ὑπακοήν· βούλεται γὰρ εἰπεῖν ὅτι καὶ τοὺς ἀπειθεῖς εἴτε τῶν ἀλλοτρίων εἴτε καὶ τῶν οἰκείων | |
| 20 | τιμωρούμεθα ταῖς τοῦ πνεύματος ἐνεργείαις, ἐπὶ τῷ διὰ πάντων ὑμῶν τῶν πιστευόντων τὴν ὀφειλομένην τῷ Χριστῷ πληροῦσθαι ὑπακοήν. | |
| 22t | 2 Kor 11,29 | |
| 22 | Ἀσθενοῦντας μὲν λέγει τοὺς ἁμαρτάνοντας, οἷον εἰπεῖν ὡς τὸν παρὰ Κορινθίοις ἡμαρτηκότα· σκανδαλιζομένους δὲ τοὺς ἐν | |
| αὐτῷ τῷ τῆς εὐσεβείας παρατρεπομένους λόγῳ. | 199 | |
200(1t) | 2 Kor 12, 1—4 | |
| 1 | Ἐπειδὴ τοῦ θεοῦ δείκνυται τὰ γενόμενα, φησίν· ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι. εἰ δὲ ὑπὲρ ἐμαυτοῦ καυχᾶσθαι ἀναγκαζοίμην, τὰς ἀσθενείας προβαλοῦμαι μόνον. τὸ δὲ ἤκουσεν ὡς ἀπὸ τῆς ἀπο‐ καλύψεως εἶπεν, ὡς ἂν δίκην ἀκοῆς τὴν γνῶσιν αὐτῶν δεξάμενος, | |
| 5 | οἷόν ἐστι τὸ τοῦ προφήτου· τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; ἀκοὴν λέγοντος τὴν ἀποκάλυψιν δι’ ἧς ὥσπερ διά τινος ἀκοῆς τῶν προσηκόντων τὴν γνῶσιν ἐλάμβανεν. τὰ δὲ ῥήματα πράγματα εἶναί φησιν· ἑωρακέναι γὰρ αὐτὸν τοῦ παραδείσου τὸ κάλλος εἰκός, καὶ τὰς ἐν ἐκείνῳ τῶν ἁγίων χορείας καὶ τὴν παναρμόνιον τῆς ὑμνῳδίας φωνήν. | |
| 10t | 2 Kor 13,11 | |
| 10 | Ταῦτα οὐχ ὡς συμβουλεύων ἀλλ’ ἐπευχόμενος αὐτοῖς φησιν, ἀντὶ | |
| τοῦ εἴη ὑμᾶς χαίρειν, προκόπτειν καὶ τὰ ἑξῆς. | 200 | |