TLG 4098 003 :: ETYMOLOGICUM GUDIANUM :: Additamenta in Etymologicum Gudianum (ἀάλιον—ζειαί) (e codd. Vat. Barber. gr. 70 [olim Barber. I 70] + Paris. suppl. gr. 172)

ETYMOLOGICUM GUDIANUM Lexicogr.
(A.D. 11)

Additamenta in Etymologicum Gudianum (ἀάλιον—ζειαί) (e codd. Vat. Barber. gr. 70 [olim Barber. I 70] + Paris. suppl. gr. 172)

Source: de Stefani, A. (ed.), Etymologicum Gudianum, fasc. 1 & 2. Leipzig: Teubner, 1:1909; 2:1920 (repr. Amsterdam: Hakkert, 1965): 1:7–10, 12–27, 29–32, 34–36, 38, 41–54, 57, 60–96, 98–165, 168–276, 279, 281–293; 2:294–423, 425–580.

Citation: Alphabetic entry — page — (line)

alpha

7

(16)

 Ἀγαμέμνονος 〈Α 203〉· ὁ κανών· τὰ δὲ σύνθετα ὁμοίως τοῖς ἁπλοῖς κλίνεται, οἷον Μέμνων Μέμνονος· τὰ δὲ εἰς ων ἔχοντα 〈δύο〉 σύμφωνα ἐν συλλήψει μὴ ὄντα πατρωνυμικὰ τρέπουσι τὸ ω εἰς ο ἐπὶ γενικῆς, οἷον φράδμων φράδμονος, ἄκμων ἄκμονος. τὸ δὲ Ἅβρων Ἅβρωνος πατρωνυμικὸν ἀπὸ τοῦ ἁβρός.
20 Ἀγαμέμνων· παρὰ τὸ ἄγαν καὶ τὸ μένειν. Ἀγαπῴην· ῥῆμα ἀγαπάω ἀγαπῶ, 〈ἀγαπάων ἀγαπῶν〉, ἀγαπάοντος ἀγα‐ πῶντος, ἀγαπάοιμι ἀγαπῷμι, τὸ τρίτον ἀγαπάοι ἀγαπῷ. καὶ οἱ Ἴωνες ἐν τοῖς τρίτοις προσώποις τῶν εὐκτικῶν εἰώθασι 〈ἐπεντιθέναι〉 τὸ η. καὶ ἀναλόγως τὸ πρῶτον γίνεται ἀγαπῴην.
25 Ἀγαυός· γαίω, τὸ γαυριῶ, ἀγαιός καὶ τροπῇ ἀγαυός, ὡς καίω καύσω. Ἀγέλη· τὸ πλῆθος τῶν ζώων, προβάτων ἢ βοῶν, τὰ ἄζευκτα ζῶα, ἢ τὰ ὁμοῦ συνηθρ〈ο〉ισμένα καὶ ἀγόμενα καὶ νεμόμενα. κυρίως δὲ ἐπὶ τῶν βοῶν, κατα‐
χρηστικῶς δὲ ἐπὶ προβάτων καὶ βοῶν.7 in vol. 1

alpha

8

(26)

 Ἀγγεῖα· ἀπὸ τοῦ διάγειν τι δι’ αὐτῶν.8 in vol. 1

alpha

9

(20)

 Ἄγγελος καὶ ἐξάγγελος καὶ αὐτάγγελος διαφέρει· ἄγγελος μὲν γὰρ πᾶς ὁ ἀγγέλλων τὰ ἔξωθεν· ἐξάγγελος δὲ ὁ πάντα τὰ ἔνδοθεν τοῖς ἔξω διαγγέλλων, ὃν Θουκυδίδης διάγγελον ἐκάλεσε λέγων 〈7, 73〉 „ἦσαν γάρ τινες τῷ Νικίᾳ διάγγελοι τῶν ἔνδοθεν“· αὐτάγγελος δὲ ὁ αὐτὸς ἀφ’ ἑαυτοῦ διαγγέλλων καὶ μὴ ὑφ’ ἑτέρου
πεμπόμενος.9 in vol. 1

alpha

10

(24)

 Ἀγεννές καὶ ἀγενές· τὸ ἀγεννές λέγεται καὶ ἐπὶ τοῦ ἐναντίου τῷ εὐγενεῖ·
25〈ἐκ〉 τοῦ γένους.10 in vol. 1

alpha

12

(24)

 Ἀγινεῖν· φέρειν· ι· ὃν γὰρ τρόπον παρὰ τὸ ἴ〈σ〉χω γίνεται ἰ〈σ〉χνῶ, οὕτω
25καὶ παρὰ τὸ ἄγω ἀγνῶ καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ ι ἀγινῶ περισπωμένως.
⸤Ἄγγος· ἐν πλεονασμῷ τοῦ γ· ἄγω [καὶ] ἄγος 〈καὶ〉 ἄγγος, ἐν ᾧ τι[ς] ἄγεται.⸥12 in vol. 1

alpha

13

(8)

⸤Ἀγηγερμένοι· τὸ θέμα ἀγείρω, ἤγερ⸥κα ὁ παρακείμενος καὶ ἀγήγερκα, ὁ παθητικὸς ἤγερμαι καὶ ἀγήγερμαι, ἡ μετοχὴ ἀγηγερμένος.
10⸤Ἀγκαλεῖ· ἀναγινώσκει.⸥ ⸤Ἀγκαλίδα· μερίδα.⸥ ⸤Ἀγκηθής· ἀβλαβής.⸥ Ἄγκιστρον· παρὰ τὸ ἄγω ἄγιστρον καὶ τροπῇ ἄκιστρον καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ ἄγ⸤κιστρον· ἢ παρὰ τὸ ἀνάγω ἀνάγιστρον⸥ καὶ ἄνκιστρον καὶ τροπῇ τοῦ ν εἰς
15γ ἄγκιστρον. Ἄγκος· ὁ κοῖλος τόπος τ⸤ῆς γῆς· παρὰ τὸ κέω, 〈ἐξ〉 οὗ κατὰ συναλοιφὴν κῶ⸥ δηλοῦν τὸ κεῖσθαι· ἄγκος οὖν ἐν ᾧ ἔστι ⸤συνάγεσθαί τι καὶ κεῖσθαι⸥. ⸤Ἄγκος· ὁ κοῖλος τόπος τῆς γῆς.⸥ ⸤Ὁμήρου Ἀγκυλομήτεω 〈Β 205〉· ἀγκυλομήτης ὁ Κρόνος ἐκλήθη, ἤτοι ὁ ἀγκύλα
20καὶ σκολιὰ βουλευσάμενος κατὰ τοῦ πατρὸς καὶ τῶν παίδων, ὥς φησιν Ἡσίοδος 〈Theog. 168 sqq. 459〉· τοῦ μὲν γὰρ τὰ αἰδοῖα τῇ ἅρπῃ ἀπέτεμε, τοὺς δὲ κατ‐ έπινεν· ἢ ὁ τὰ ἀγκύλα καὶ σκολιὰ καὶ δυσχερῆ πράγματα τῇ μήτιδι περιλαμβάνων, κορόνους τις ὢν καὶ τέλειος νοῦς. δηλοῖ δὲ τὸ ἀγκύλον παρὰ τῷ ποιητῇ τρία·
τὸ σκολιόν, 〈ὡσ〉 ὅταν λέγῃ 〈Β 205〉 ἀγκυλομήτην τὸν Κρόνον· καὶ τὸ περιφερὲς13 in vol. 1

alpha

14

(13)

κατὰ τὸ σχῆμα, ὡς τὸ 〈Ε 209〉 „ἀγκύλα 〈τόξα〉“, κυκλώδη· καὶ τὸ ἰσχυρόν, ὡς τὸ 〈Ζ 39〉 „ἀγκύλον ἅρμα“.⸥
15⸤Ἀγκυλομήτης· σκολιὰ βουλευόμενος· μῆτις γὰρ ἡ βουλή.⸥ ⸤Ἀγκύλον· τὸ ὄπισθεν μέρος τοῦ σώματος.⸥ ⸤Ἀγκύλον· σκολιόν, δυσχερές, ποικίλον.⸥ ⸤Ἀγκυλόχειλον· σκολιόχειλον.⸥ ⸤Ἀγκύρα· πόλις καὶ ἐργαλεῖόν τι σιδηροῦν καμπτόμενον, 〈τὸ χαλώμενον〉
20ἀπὸ τῆς νηός, ἡ ἀξίνη τῆς νηός. καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἡ βάσις καὶ τὸ στήριγμα τῆς πίστεως.⸥ Ἀγ⟦κ⟧ών· ἀπὸ τοῦ κατ’ αὐτὸν ἄγεσθαι τὴν χεῖρα· Χρύσιππος 〈fr. log. 159 Arnim〉 δὲ ἐγκὼν λέγει ἀπὸ ⸤τοῦ ἐγκεῖσθαι τῷ ἑτέρῳ ὀστέῳ τὸ ἕτερον· ἢ ὁ⸥ ἀνέχων, τουτέστιν ὁ ἐξέχων.
25⸤Ἀγλαὸν ἕδραν· τὴν λαμπρὰν καθέδραν.⸥
⸤Ἀγλαός· καλός, λαμπρός.⸥14 in vol. 1

alpha

15

(21)

 ⟦Ἀγ⟧λαός· παρὰ τὴν αἴγλην· ἐφ’ οἷς τις ἀγάλλεται καὶ λαμπρύνεται. ⸤Ἀγμή· ἡ νεότης.⸥ Ἀγοὶ Κρητῶν 〈Γ 231〉· οἱ ἡγεμόνες τῶν Κρητῶν· ἀγὸς δὲ εἴρηται παρὰ τὸ ἄγειν τοὺς ὑποτεταγμέν⟦ους. ‖ ἀγός· καὶ παρὰ τὸ⟧ ⸤ἄγω ῥῆμα 〈Γ 231〉 „ἀγοὶ
25Κρητῶν“ ... ὃ στεφανίτην ἐχρῆν⸥.15 in vol. 1

alpha

16

(26)

 Ἀγορή· παρὰ τὸ ἀγεί⸤ρεσθαι ἐν αὐτῇ τὸ πλῆθος καὶ συνάγεσθαι· ἢ παρὰ
τὸ ἀγορεύειν ἐν αὐτῇ⸥.16 in vol. 1

alpha

17

(19)

⸤Ἄγραυλοι· οἱ ἄγροικοι, τουτέστιν οἱ ἐν ἀγροῖς αὐλιζόμενοι.⸥
20⸤Ἄγραυλος· παρὰ τὸ ἀγρός καὶ τὸ αὐλίζω ἀγρόαυλος καὶ ἐν συγκοπῇ ἄγραυλος, ὁ ἐν ἀγρῷ αὐλιζόμενος. ἢ ἐκ τοῦ ἀγρός καὶ τοῦ αὐλῶ⸥· οἱ γὰρ ἐν ἀγρῷ αὐλοῦσιν. ⸤Ἀγρός· ὁ χωρὶς τῆς κώμης ἢ τῶν οἰκητόρων τόπος. ἀγρὸς ἀρούρης διαφέρει· ἀγρὸς ὁ σπειρόμενος ἁπλῶς καὶ δεχόμενος σποράν, ἄρουρα δὲ ἡ σπαρεῖσα
25καλλιεργία.⸥17 in vol. 1

alpha

18

(18)

 Ἀγρυπνία· κατὰ πλεονασμὸν τῶν συμφώνων· ἀϋπνία ⟦γάρ ἐστιν⟧. ⸤Ἀγρῶστις· ἐκ τοῦ ἀγρώσσειν.⸥
20⸤Ἀγυιά· ἡ ῥύμη· παρὰ τὸ ᾄσσειν καὶ ἄγεσθαι δι’ αὐτῆς. ἀγυιά, ἀγορά, ἄμφοδον, ἔμβολος, ῥύμη. ἀγυιά· ὁ κανών· τὰ διὰ τοῦ υια θηλυκὰ ὀνόματα ὑπὲρ δύο συλλαβὰσ⸥ προπαροξυνόμενα τῷ ι θέλει παραλήγεσθαι, οἷον ἅρπυια Εἰλείθυια αἴθυια ⸤〈Ὠρείθυια ἄγυια〉· σεσημείωται 〈τὸ μητρυιά παραληγόμενον τῷ ι καὶ ὀξυνόμενον, καὶ ἀναλογώτερόν ἐστι τὸ ἄγυια, 〈Υ 254〉 „μέσην ἐς
25ἄγυιαν ἰοῦσαι“〉⸥. ⸤Ἀγύρται· παρὰ τοῖς ἀρχαίοισ⸥ ⟦οἱ⟧ τὰ χρήματα ἀγείροντες ἑαυτοῖς ὀνό‐
ματι δαιμόνων, οἷον Ῥέας καὶ τῶν λοιπῶν.18 in vol. 1

alpha

19

(19)

 Ἀγχόνη· ὁ πνιγμός.
20 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἄγχω 〈Ps. 31, 9〉· ἐκ τοῦ ἄγω πλεονασμῷ ⸤τοῦ ν ἄνγω καὶ⸥ τροπῇ αὐτοῦ εἰς 〈γ καὶ τοῦ γ εἰσ〉 χ ἄγχω. ⸤Ἄγω· σημαίνει εʹ· ἄγω, τὸ πορεύομαι, ἐξ οὗ καὶ ἀγυιά, ἡ ὁδός· ἄγω, τὸ κλάνω, ἐξ οὗ καὶ τὸ 〈Ev. Jo. 19, 33〉 „κατέρξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη“· ἄγω, τὸ
φέρω, καὶ 〈ἄγω, τὸ〉 ἑορτάζω, ἐξ οὗ καὶ ἀγώγιμος, ὁ φερόμενος, καὶ ἄγωμεν,19 in vol. 1

alpha

20

(16)

τὸ ἑορτάζωμεν· ἀγῶ, τὸ ἐκ[σ]πλήττομαι, ἐξ οὗ καὶ ἄγαμαι, τὸ ἐκπλήττομαι, καὶ ἀγάμενος, ὁ θαυμάζων· ἀγῶ, τὸ φθονῶ, ἐξ οὗ καὶ ἄγος, ὁ φθόνος.⸥ Ἄγω καὶ ἀγῶ διαφέρει· τὸ μὲν βαρυνόμενον σημαίνει τὸ φέρω, τὸ δὲ περι‐ σπώμενον τὸ θαυμάζω.
20⸤Ἀγωγή· εἴρηται παρὰ τὸ συνάγειν τοὺς ἀγνώμο⸥νας εἰς τὸν δικαστήν. ⸤Ἄγων· ἡ μετοχὴ παροξυτόνως· ἀγὼν δὲ τὸ περιεκτικόν, ὃ καὶ ὀξύνεται.⸥ ⸤Ἀδάμ· τοῦτο τὸ ὄνομα⸥ τὰ τέσσαρα στοιχεῖα ἤτοι τὰ τέσσαρα πέρατα τοῦ κόσμου ἐν ἑαυτῷ περιέχει· τὸ μὲν πρῶτον στοιχεῖον τὸ ἄλφα σημαίνει ἀνατολή, ⸤τὸ δὲ δεύτερον ἤτοι τὸ δ δύσις,⸥ τὸ δὲ τρίτον ἤτοι τὸ α ἄρκτος, τὸ δὲ τέταρτον
25ἤτοι τὸ μ μεσημβρία. ἑρμηνεύεται δὲ γηγενής, πῦρ καὶ πυρρός. Ἄδεια· ει κατὰ τὸν προκείμενον λόγον τοῦ ἀναίδεια. καὶ ⸤ἀπέχθεια ει ὁμοίως.⸥ ⸤Ἀδέκαστος· ὁ δίκαιος καὶ ἀπροσωπόληπτος καὶ ἀδωροδόκητος· παρὰ τὸ μὴ δέχεσθαι ἄδικον ἢ πρόσωπον ἢ δῶρον.⸥
30⸤Ἀδελφειός· ει· καὶ γὰρ ἀδελφεός.⸥ Ἀδελφός· παρὰ τὸ δελφύς, ὃ σημαίνει τὴν μήτραν, καὶ τὸ ⸤α, ὃ σημαίνει
τὸ ὁμοῦ⸥· ὁ ὁμομήτριος.20 in vol. 1

alpha

21

(8)

 Ἀδελφός. παρὰ τὸ ἐκ τῆς αὐτῆς δελφύος τουτέστι μήτρας ἢ γαστρὸς ⸤τὸ γάλα θηλάσαι· εἴρηται γὰρ δελφὺς καὶ ἐπὶ τῆς μήτρας καὶ ἐπὶ τῆς γαστρόσ⸥.
10⸤Ἅδην· τὸ κεκορεσμένως καὶ 〈τὸ〉 εἰς πλήρωσιν ἄγον· παρὰ τὸ ἥδω· καὶ γὰρ τὸ τερφθῆναι ἐπὶ τοῦ κορεσθῆναι τίθησιν ὁ ποιητής, 〈ζ 99〉 „αὐτὰρ ἐπ〈ε〉ὶ σίτου τάρφθε[ε]ν“ καὶ 〈Ψ 10〉 „αὐτὰρ ἐπεὶ κ’ ὀλοοῖο τεταρπώμεσθα γόοιο“. ᾧ γὰρ λόγῳ ἐξήνεγκεν 〈δ 541〉 „αὐτὰρ ἐπεὶ κλαίων τε κυλινδόμενός τ’ ἐκορέσθη“, τῷ αὐτῷ καὶ τὸ 〈Ω 513〉 „αὐτὰρ ἐπεί ῥα γόοιο τετάρπετο“. τὸ δὲ ἥδω τοῦ ἔω
15παράγωγον, ἔω ἔδω ἥδω. τὸ δὲ ἔω δηλοῖ τὸν κόρον, ὡς τὸ 〈Τ 402〉 „ἐπεὶ κ’ ἔωμεν πολέμοιο“. τὸ δὲ ἥδεσθαι, 〈ι 353〉 „καὶ ἔκπιεν· ἥσατο δ’ αἰνῶσ“, ἀντὶ τοῦ ἐτέρφθη. ἀπὸ δὲ τοῦ ὦ ᾆς ᾆ, τὸ αὐτὸ δηλοῦντος τῷ κορεσθῆναι, καὶ 〈Λ 818〉 „ἄσειν ἐν Τροίῃ ταχέας κύνασ“. ἀπὸ δὲ τοῦ ἔω τὸ ἐ〈ῶ〉, 〈Ω 557〉 „ἐπεί με πρῶτον ἔασασ“. ἀντὶ τοῦ ἧδος ἐστὶν ἅδος, ὁ κόρος, 〈Λ 88〉 „ἅδος τέ μιν ἵκετο
20θυμόν“, ἵνα ᾖ ἔω, παρὰ τοῦτο ἔδω καὶ ἥδω ἥδομαι, ἀφ’ οὗ ἧδος καὶ ἅδος, ὁ κόρος.⸥ Ἄδην· σημαίνει τὸ δαψιλῶς, ⸤καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀδηφάγο⸥ς, ὁ δαψιλῶς
ἐσθίων.21 in vol. 1

alpha

22

(14)

 Ἅιδης· διὰ τὸ ἀειδὴς εἶναι.
15⸤Ἅιδης· ὁ θάνατος· παρὰ τὸ σκοτεινὸν καὶ ἀειδὲς τῆς ἀνθρώπων ἀπωλείασ⸥. ⸤Ἅιδης· παρὰ τὸ Ἀΐδης Ἅιδης· τὸ δὲ Ἀΐδης παρὰ τὸ εἴδω, τὸ βλέπω, εἴδης καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀείδης, ἐ⸥ν ᾧ οὐδὲν βλέπομεν (Ἅιδης γάρ ἐστιν ἡ σκοτεινὴ οἰκία), καὶ συστολῇ ⟦τῆς ει διφθόγγου εἰς τὸ ι⟧ ⸤καὶ συναι〈ρέσει〉 τοῦ α καὶ ι Ἅιδησ⸥.
20⸤Ἅιδης· παρὰ τὸ ἀειδής· ἐτυμολογεῖται δὲ 〈καὶ〉 ἐκ τοῦ ἄγειν καὶ τοῦ δ[ο]ύς, 〈ὁ〉 ἄγων τοὺς νεκροὺς καὶ μὴ βουλομένους.⸥ ⸤Ἅιδης· παρὰ τὸ ἀειδής. ‖ ἐτυμολογεῖται δὲ ἐκ τοῦ ἀειδοῦς, ὅ ἐστι ἀφανοῦς.⸥ ⸤Ἅιδης· πόθεν συνετέθη; ἐκ τοῦ α τοῦ στερητικοῦ ἐπιρρήματος καὶ τοῦ εἴδης ἀείδης, ὅθεν καὶ οἱ νεκροὶ ἀειδεῖς καὶ ἀναίσθητοι γίνονται ἐπὶ τὸ αὐτό· καὶ κιρνᾶται
25τὸ αε εἰς α μακρὸν καὶ μένει τὸ ι μὴ ἐκφωνούμενον.⸥ ⸤Ἀδηφάγος· ἐκ τοῦ ἄγαν ἐσθίειν.⸥ ⟦Ἀ⟧δινά· ⟦ἡ εὐθεῖα ἀδινός· ἐκ τοῦ ἄδην ἐπίρρημα.⟧
〈Ἁδινάων〉· ... ⟦ἁδινός, τὸ δι βραχύ. διὰ τί; τὰ εἰς 〈ι〉νος παρώνυμα συ‐22 in vol. 1

alpha

23

(26)

στέλλει τὸ ι· ἑσπερινός, ἁδινός· πλὴν τοῦ χαλινός, λαρινός. διὰ τί δασύνεται; τὸ α πρὸ τοῦ δ δασύνεται.⟧ ⟦Ἀδινάων· ἐπὶ με〈λι〉σσῶν ὅτε λέ⟧γει Ὅ⟦μηροσ⟧ 〈Β 87〉, π⟦αρὰ τὸ ἄ⟧δην, τὸ ἀθρ⟦όως. 〈Σ 124〉 „ἀδινόν“ πολύ, παρὰ τὸ ἄδην, τὸ δαψιλῶς· ἢ καὶ ἐπι‐
30δεόμενον τῇ ψυχῇ· 〈Apoll. Rhod. 2, 240〉 „ἀδινὸν κῆδοσ“ ἐλεει⟧νόν.23 in vol. 1

alpha

24

(19)

⸤Ἀδράνεια· σημαίνει τὴν ἀσθένειαν.⸥
20 Ἀ⟦δρηστίνη· ι· ὡς Αἰητίνη⟧· καθόλ⟦ου γὰρ ὁ διὰ⟧ τοῦ ⟦ινη⟧ τύ‐ π⟦οσ⟧ ἀπ⟦έστραπται τὴν διὰ τῆς ει διφθόγγου παράληξιν, οἷον Εὐηνίν⟧η ⟦ἰατρίνη θριδακί⟧νη Κλεοβουλίν⟦η⟧. ταύτῃ οὖν ⟦καὶ τὸ⟧ ὑσμίνη ⟦(ἐτυμολογοῦσιν ἤτοι παρὰ τὸ ὑπομένειν 〈ἢ〉 δυσμενής τις οὖσα) διὰ τοῦ ι γράφεται κατὰ τὴν π⟧α⟦ράδοσιν⟧. ἀργυροδίν⟦ης παρὰ τὸ δίνα, ἥτις διὰ τοῦ ι γράφεται· δίννα γὰρ Αἰολεῖσ⟧.
25⸤Ἄιδω· παρὰ τὸ εἴδω, τὸ γινώσκω, καὶ μετὰ το⸥ῦ ἐπιτατικοῦ α ἀείδω καὶ ἐν συναιρέσει τοῦ αε εἰς α μακρὸν ⸤ᾄδω⸥.
⸤Ἄιδω· σημαίνει γʹ· τὸ ψάλλω, τὸ ὀρχοῦμαι καὶ τὸ ὑμνῶ.⸥24 in vol. 1

alpha

25

(16)

⸤Ἀεί· διὰ διφθόγγου γράφεται· εὕρηται γὰρ καὶ χωρὶς τοῦ ι, οἷον 〈Α 290〉 „θεοὶ αἰὲν ἐόν⸥τεσ“. τὰ δὲ παρὰ τὸ ἀεί συντιθέμενα διὰ τῆς ει διφθόγγου γρά‐ φεται, οἷον ἀείμνηστος ἀειπά⸤ρθενος ἀειθαλής. ἰστέον ὅτι δώδεκα φωναί εἰσι τοῦ ἀεί· ἔστι γὰρ⸥ αἰεί, καὶ αἰέν, καὶ αἰές ποιητικῶς, καὶ ἀεί συνεσταλμένον καὶ
20〈ἐκτεταμένον, καὶ〉 ἄϊ παρὰ τοῖς Αἰολεῦσι, ⸤καὶ ἄϊν παρ’ αὐτοῖς, ἐξ οὗ καὶ ἀΐδιος διὰ τοῦ ι, καὶ παρὰ τοῖσ⸥ 〈αὐτοῖς αἶι καὶ αἶιν. παρὰ τοῖσ〉 Βοιωτοῖς δὲ διὰ τοῦ η καὶ ι, καὶ παρὰ τοῖς Ταραντίνοις διὰ τῆς αι καὶ τοῦ ⟦η⟧· ⸤οἱ δὲ Τα⸥ραν⸤τῖνοι ἄ⸥ποικ⸤οί εἰσι⸥ τῶν Δω⸤ριέων⸥· ἔστι καὶ ἀ⸤ές παρὰ τοῖς Δωριεῦσιν. ταῦτα μὲν ἀπα⸥ρ⸤ένθετα. καὶ⸥ ⟦ταῦτα⟧ δώδεκα ⸤φωνὰς λέγουσιν εἶναι⸥· ἐπειδὴ καὶ τὸ ἀ⟦έ⟧
25παρὰ Πεισ⟦άν⟧δρῳ 〈fr. 11 Kinkel〉. ⟦Ἄει⟧δε· ὡς τὸ 〈Α 1〉 „μῆνιν ἄειδε“· τὸ ῥῆμα ἀείδω, ἀ⟦είδεις, καὶ τὸ⟧ προσ‐
τακτικὸν ἄειδε. τὸ ει δίφθογγον. διὰ τί; ἀντιπαράκειται αὐτῷ τὸ ⟦ἀοιδή⟧.25 in vol. 1

alpha

26

(18)

⸤Ἀείδελον· ἐκ τοῦ εἴδω, τὸ βλέπω· ὥσπερ ἀπὸ τοῦ στίλβω στιλπ〈ν〉ός, οὕτως καὶ παρὰ τὸ εἴδω γέγονεν ἀϊδνός διὰ τοῦ ι· πολλὰ γάρ εἰσιν ὀνόματα⸥—.
20 ⟦Ἀείδελος· παρὰ τὸ εἴδω εἴδελος καὶ ἀείδελος,⟧ ὅπερ διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται. τὸ δὲ 〈θ 309〉 „ἀΐδηλον Ἄρηα“ διὰ τοῦ ι γράφεται. ⸤Ἀείδω· εἴδω ἀείδω· ἐπιτατικὸν τὸ α· καὶ γὰρ ἀοιδὸς ὁ πολλὰ εἰδώς, πολύ‐ πειρος. καὶ δή φησιν Ὅμηρος 〈μ 188〉 „ἀλλ’ ὅ γε τερψάμενος νεῖται καὶ πλείονα εἰδώσ“.⸥
25⸤Ἀεικέλιον· σκληρόν, ἀπρεπές·⸥ κατὰ στέρησιν τοῦ ἐοικέναι καὶ εἴκειν. ⸤Ἀεικέλιος· ει· παρὰ γὰρ τὸ εἴ⸥κελος. 〈γίνεται δὲ καὶ〉 διὰ τοῦ ι, 〈Β 478〉
„ἴκελος Διῒ τερπικεραύνῳ“.26 in vol. 1

alpha

27

(25)

 Ἄελλα καὶ θύελλα διαφέρει· ἄελλα μὲν ⟦γάρ ἐστιν ἄημα συνεστραμμένον⟧,
θύελλα δὲ ἄελλα θύουσα καὶ ὁρμῶσα.27 in vol. 1

alpha

29

(22)

 Ἀήθης· ἀτριβής, ἄγριος.29 in vol. 1

alpha

30

(20)

 Ἄημα· σημαίνει τὸ πνεῦμα· γέγονε δὲ παρὰ τὸ 〈ἄω, τὸ〉 πνέω, ὁ μέλλων ἀήσω, ὁ παρακείμενος ἄηκα, ὁ παθητικὸς ἄημαι καὶ ἐξ αὐτοῦ ἄημα. Ἀήρ· ἔστι στοιχεῖον, οὗ πᾶσαι κατὰ τόπον κινήσεις κατὰ φύσιν εἰσίν. Ἀήτης· ὃ σημαίνει τὸν ἄνεμον, ἐκ τοῦ ἄω, τὸ πνέω· ἄω ἀήτης.
Ἀθανασία· ἐστὶν ἀΐδιος ζωὴ καὶ αἰώνιος.30 in vol. 1

alpha

31

(22)

 Ἀθέσφατον· οἷον 〈ἀ〉θεόφατον καὶ ἄπειρον, καὶ 〈κατὰ συγκοπὴν καὶ〉 πλεονασμῷ τοῦ ς 〈ἀθέσφατον〉.
Ἀθήναζε· εἰς τὸ Ἀγορήνδε καὶ Χαμᾶζε.31 in vol. 1

alpha

32

(20)

 Ἄαθλος· ὁ ἄνευ ἄθλου ἤγουν βραβείου. Ἆθλον ἀρετῆς· ἀντὶ τοῦ γέρας ἀρετῆς, ἐπινίκιον· οὐδέτερον δέ. ἀρσενι‐
κῶς γὰρ ὁ ἆθλος τὸν ἀγῶνα σημαίνει.32 in vol. 1

alpha

34

(22)

 Ἀθηρηλοιγόν· τὸ πτύον, ᾧ τοὺς ἀθέρας διαχωρίζουσι καὶ διαλέγουσιν.
Ἄθωος· ὁ ἀναίτιος· καὶ ἀθῷος, ὁ ἀζήμιος.34 in vol. 1

alpha

35

(21)

 〈Αἴγισθοσ〉 ... Αἴγιθος ὄνομα καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς Αἴγισθος· ἱστοροῦσι γὰρ
αὐτὸν αἰγείῳ γάλακτι χρήσασθαι τὸ πρῶτον.35 in vol. 1

alpha

36

(21)

 Αἰγίοχος· παρὰ τὸ αἰγίς καὶ τὸ ὄχος. τὸ αἰγίς παρὰ τὸ ἀΐσσω· παρὰ γὰρ τὸ συστροφὰς ἀνέμων ποιεῖν κινουμένην εἴρηται καταιγίς· καὶ τὸ ὄχος παρὰ τὸ
ἔχειν. ἱμάτιον δέ ἐστιν αἰγὶς πολεμικὸν ἐξ αἰγείων δερμάτων.36 in vol. 1

alpha

38

(22)

 Ἀΐδης· κατὰ στέρησιν τοῦ ἰδεῖν, ὁ ἀφανής· καὶ τοῦτο μὲν ὡς κύριον ἐβα‐ ρύνετο, τὸ δὲ ἐπίθετον ὠξύνθη „τοῦ δὲ τάφον καὶ σῆμ’ ἀϊδ〈ὲσ〉 [ἐ]ποίησεν Ἄναυροσ“
παρ’ Ἡσιόδῳ 〈Scut. 477〉. καὶ εἰς τὸ Ἅιδης.38 in vol. 1

alpha

41

(22)

⸤Αἰάζω· τὸ στενάζω, βοῶ καὶ ἀναβοῶ· οὗ ὁ μέλλων αἰάξω.⸥ Αἰδοίῃς ἀλόχοισι 〈Ζ 250〉· ... Αἰδώ〈σ〉· ἡ αἰσχύνη· ἐπὶ τῆς καλῆς καὶ κακῆς· ⸤παρὰ γὰρ τὸ ἀεὶ τὸ δέον
25ἔχειν, ἡ δὲ κακὴ παρὰ τὸ ἀεὶ ἐνδεὴς εἶναι τοῦ ὀρθοῦ⸥. Αἰδὼς καὶ αἰσχύνη διαφέρει· ⟦α⟧ἰδεῖταί τις τὸν πατέρα σεβασμίως πρὸς
αὐτὸν διακείμενος, αἰσχύνεται δέ τις ἐφ’ οἷς ἔ⸤πραξε καὶ κατὰ συνήθειαν ἁμαρτάνει⸥.41 in vol. 1

alpha

42

(17)

⸤Αἰειγενέτῃσιν 〈Γ 296〉· αἱ τοιαῦται δοτικαὶ—. ἡ εὐθεῖα ἀειγενέτης. τὸ νε ψιλόν. διὰ τί; τὰ διὰ τοῦ ετης ἀρσενικὰ βαρύτονα εἴτε ἁπλᾶ εἴτε σύνθετα διὰ τοῦ ε ψιλοῦ γράφεται· μητιέτης, λογοθέτης, εὐνέτης· πλὴν τοῦ προσαίτης, εὐχαίτης,
20ὁ καλλίθριξ ἵππος.⸥ Αἰζῃοί 〈Γ 26〉· νεανίαι· 〈ib.〉 „θαλεροὶ“ δὲ οἱ ἀκμαῖοι· παρὰ τὸ θάλλ⸤ειν,
ὅ ἐστιν αὔξειν τῇ ἡλικίᾳ· ἢ παρὰ τὸ ζέειν τῇ νεότητι⸥.42 in vol. 1

alpha

43

(11)

 Αἰζῃός· ὁ νεανίας καὶ ἡβῶν ἀνήρ· παρὰ τὸ αἶμα ζέειν ἐν αὐτῷ. Αἰήτης· ⸤......⸥ Αἰθάλη· παρὰ τὸ αἴθω, ὅ ἐστι καίω. αἰθάλη δέ ἐστι σπ⸤οδὸς τοῦ πυρόσ⸥. Αἰθάλη· παρὰ τὸ αἴθω, τὸ καίω.
15⸤Αἰθαλόεν 〈Β 415〉· τὸ ἐπίθετον καὶ ἐπὶ μελάθρου, 〈χ 239〉 „αὐτὴ δ’ αἰθαλόεντος ὑπὲρ μεγάροιο μελάθρων“, καὶ ἐπὶ στοᾶς. παρὰ τὸ αἰθάλην ἔχειν ἀπὸ τοῦ καιομένου πυρός· οἱ γὰρ παλαιοὶ οὐκ ἐκέχρηντο ἐλαίῳ καὶ λύχνῳ, ἀλλὰ ξύλοις· καὶ Ὅμηρος 〈τ 64〉 „νήησαν ξύλα πολλὰ φόως τ’ ἔμεν ἠδὲ θέρεσθαι“. διὸ σημειωτέον τὸ ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ 〈τ 34〉 „χρύσεον λύχνον ἔχουσα“.⸥
20⸤Αἰθιοπία 〈Ps. 67, 32〉· παρὰ τὸ Αἰθίοψ· τοῦτο παρὰ τὸ αἴθω, τὸ καίω.⸥ Αἰθίοψ· ὁ μέλας· οἱονεὶ ὁ εἰς ὄψιν ὢν θείας δόξης, ἣν ὀπτάνεται 〈ἐντὸσ〉 τοῦ ἐν Ἐδὲμ ⟦παραδείσου. τὴν⟧ δὲ διαγωγὴν καὶ τὴν πολιτείαν τῶν Βραγμάνων κέκτηται, οἵτινές εἰσιν οἱ ἅγιοι μάκαρες· οὐδὲν ὑπάρχει αὐτοῖς ⟦πρὸς διαγωγήν⟧, ἀλλὰ οὐρανὸς σκέπη, στρωμνὴ ὕλη, τράπεζα ἡ γῆ, ἀκρόδρυα εἰς βρῶσιν αὐτοῖς,
25καὶ τρυφὴ ⟦εὐχαὶ καὶ ὕμνοι⟧ ⸤εἰς θεὸν γινόμενοι. ὁ αὐτὸς Αἰθίοψ περ⸥ισσόχειλος, χαλαστόδοντος, εὐρωστόψυχος, τολμηρὸς ⸤ἐν ψύχει, δειλὸς ἐν καύ‐ ματι, ἀνεπιθύμητος πόλ⸥εων, ἐπιθυμητὸς δὲ μᾶλλον καθεύδειν ἐν τῇ ἰδίᾳ γαίᾳ
⸤καὶ ἀπολαύειν τῶν αὐτῆς παγκοσμίων ἀρωμ⸥άτων.43 in vol. 1

alpha

44

(12)

 Αἰθίοψ· οὐχ, ὥς τινες, παρὰ τὸ ⸤ἔχειν τὴν ὄπα μελανήν, ὃ σημαίνει τὴν φωνὴν ἢ τὸν ὀφθαλμόν· ἀλλ’ ὁ ἔχων τὴν ὄψιν καυστικήν. καὶ γράφεται διὰ τοῦ ο μικροῦ⸥.
15 Ὁμήρου Αἴθουσαι 〈θ 57〉· αἱ ὑπὸ τοῦ ἡλίου καταυγαζόμεναι στοαί· παρὰ τὸ αἴθεσθαι, ὅ ἐστι καίεσθαι καὶ φλέ⟦γεσθαι⟧. ⸤Αἴθριος. ἔξω, ὑπὸ τὸν αἰθέρα ἤτοι ἀέρα.⸥ ⸤Αἴθριπτος· ὁ ταχύς· παρὰ τὸ ἵπτασθαι ἐν τῷ αἰθέρι.⸥ ⸤Αἶθρος· τὸ κρύος τὸ ὀρθρινόν· εἴρηται δὲ παρὰ τὸν αἰθέρα.⸥
20⸤Αἴθυια· τὸ ζῶον καὶ ἡ ἴγδη.⸥ ⸤Αἴθυια· κορώνη ἐναλία.⸥ Αἴ κεν 〈Β 72〉· ἐκ τοῦ εἴ κεν αἴ κεν. ὁ εἴ σύνδεσμος συναπτικὸς τρέπει τ⟦ὸ ε[ι] εἰς α· οἱ γὰρ Δωριεῖς τὸ εἴθε αἴθε λέγουσιν⟧. 〈Αἴ κεν〉· ... ⸤καὶ Ὅμηρος 〈Α 207〉· „Αἴ κε[ν] πίθη[σ]αι“, ἐάν περ πεισθῇσ⸥.
25⸤Αἴ κε πί[σ]θηται 〈Α 420〉·⸥ ... Αἰκήσας· κοσμήσας. αἰκίσας δὲ μαστίξας.
⸤Αἰκία· ἡ τρῶσις καὶ ὕβρις σώματος.⸥44 in vol. 1

alpha

45

(15)

⸤Αἷμα· διὰ τὸ 〈εἶναι ἅμα τῷ〉 σώματι· ὅπου γὰρ σῶμα πάντως καὶ αἷμ⸥α διὰ τὸ εἶναι μετὰ τῶν ἄλλων στοιχείων. Αἷμα καὶ λύθρον τὸ αὐτό. Αἷμα· ⟦παρὰ τὸ⟧ αἴθ⟦ω⟧, ⸤τὸ⸥ θερμαί⟦νω⟧. ⸤Αἷμα· παρὰ τὸ ἀναδίδοσθαι, αἷμα ἄϊμα. ‖ αἷμα παρὰ τὸ αἴθω· θερ‐
20μὸν γάρ.⸥ ⸤Αἷμα· πόσα σημαίνει; τὸ γένος, τὸ σπέρμα καὶ τὸ⸥ ἀπὸ τῶν πληγῶν τοῦ σώματος ῥέον. Αἷμα· τὸ θερμότατον τῶν ⟦ἐν⟧ τῷ σώματι. ⸤Αἷμα· τὸ θερμότατον τῶν ἐν σώματι· διὸ καὶ ἀπὸ τοῦ ἄναμμα εἶναι κέκληται
25αἷμα, ἢ παρὰ τὸ αἴθω. καθὸ δὲ ὡς ἅμμα καὶ δεσμὸς πάντων δυναστεύων Ἐμπε‐ δοκλῆς ὁ φιλόσοφός φησιν 〈fr. 105 Diels Vorsokr.〉 „αἷμα γὰρ ἀνθρώποις περι‐
κάρδιόν ἐστι νόημα“.⸥45 in vol. 1

alpha

46

(26)

⸤Αἱμασιά· [τὸ] ἐκ τοῦ αἱμάσσεσθαι ἐν αὐτῇ τοὺς παριόντας.⸥
Αἱμνίον· τὸ αἱμοδόχον ἀγγεῖον. ζήτει εἰς τὸ Ἀμν⟦ί⟧ον.46 in vol. 1

alpha

47

(14)

 〈Αἱμωδεῖν〉 ... αἱμωδία γὰρ λέγεται ἡ τῶν ὀδόντων νάρκη.
15 Αἰν⟦είασ⟧· ὁ ἥρως υἱὸς Ἀγχίσου· παρὰ τὸ[ν] αἰνόν, τὸ[ν] δεινόν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Αἰνεῖτε 〈Ps. 116, 1〉· παρὰ τὸ αἰνῶ, τοῦτο παρὰ τὸ αἶνος, τοῦτο παρὰ τὸ ἰαίνω. ⟦τὰ⟧ διὰ ⟦τοῦ αινω διὰ τῆς αι διφθόγγου γράφεται⟧, πλὴν τοῦ ⟦στένω⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Αἴνεσις 〈Ps. 9, 15〉· ἀπὸ τοῦ αἰ⸢νῶ αἰνέσω, τοῦτο παρὰ τὸ αἶνος, τοῦτο παρὰ τὸ ἰ⸣αίνω, ὁ μέλλων ἰανῶ, ἐξ αὐτοῦ ἴανος καὶ ἐν ὑπερβιβασμῷ ⟦καὶ κράσει
20αἶνοσ⟧. σημαίνει δὲ ⸢δύο· ποτὲ μὲν τὸν ἔπαινον, ὡς τὸ 〈Ψ 795〉 „Ἀντίλοχ’, οὐ μέν τοι [αἶνος] μέλεος εἰρήσεται αἶνοσ“, ποτὲ δὲ γνώμην παραμυθικὴν καὶ παρα‐ βεβλημένον λόγον πρός τι ὑποκείμενον, 〈ξ 508〉 „αἶνος μέν τοι ἀμύμων, ὃν κατ‐
έλεξασ“⸣.47 in vol. 1

alpha

48

(8)

 Αἰνή καὶ πρῆστις· ζῶα θαλάττια. Αἰνός· ὁ φοβερός, ἢ πονηρός, ἢ κακός· ἀφ’ οὗ 〈τὸ〉 〈Η 97〉
10„αἰνόθεν [καὶ] αἰνῶσ“ καὶ 〈δ 441〉 „αἰνότατοσ“. παρὰ τὸ δεινός τροπῇ τοῦ ε εἰς α καὶ ἀποβολῇ τοῦ δ· ἢ παρὰ τὸ δαΐς, ⟦τὸ σημαῖνον⟧ τὴν μάχην, γέγονε δαϊνός καὶ ἀφαιρέσει τοῦ δ αἰνός, ὁ μάχιμος. Αἶνος· ἔστιν ὁ ἐκ τῶν δημιουργημάτων ἤτοι κατορθωμάτων μνημο⸤νευό‐ μενος εὐ⸥κτικὸς λόγος ἤτοι παρακλητικός. ἔστι καὶ πόλις· ἐξ οὗ καὶ Αἴνιοι.
15 Αἶνος καὶ παροιμία διαφέρει· ὁ μὲν γὰρ αἶνός ἐστι λόγος κατὰ ἀνάπλασιν μυθικὴν ἀπὸ ἀλόγων ζώων ἢ φυτῶν πρὸς ἀνθρώπους εἰρημένος· οἷον, ἀπ⸤ὸ μὲν ἀλόγων⸥ ζώων, ὡς παρὰ Ἀρχιλόχῳ 〈fr. 86 Bergk4〉 „αἶνός τις ἀνθρώπων ὅδε, ὡς ἆρ’ ἀλώπηξ κἀετὸς ξυνωνίαν ἔθεντο“, ⟦καὶ⟧ ἄλλως 〈fr. 89 Bergk4〉 „τῷ δ’ ἆρ’ ἀλώ⸤πηξ κερ⸥δαλέη συνήντετο πυκνὸν ἔχουσα νόον“, καὶ Ἡσίοδος 〈Op. 202 sq.〉
20„νῦν δ’ αἶνον βασιλεῦς’ ἐρέω ν⟦ο⟧έουσι καὶ αὐτοῖς· ⟦Ὧδ’ ἴρηξ προσέειπεν⟧ ἀηδόνα ποικιλόδειρον“· ἀπὸ δὲ φυτῶν, ὡς παρὰ Καλλιμάχῳ 〈fr. 93 Schneider〉 „ἄκουε δὴ τὸν αἶνον· ἔν κ⟦ο⟧τ⟦ε Τμώλῳ δάφνην ἐλαίῃ νεῖκος οἱ πάλαι Λυδοὶ⟧ λέγουσι θέσθαι“ καὶ τὰ ἑξῆς. καὶ ἔστιν ὁ αἶνος ἐξηπλωμένη παροιμία καὶ μετὰ διηγήσεως ἀ⸢παρτίζουσα τὸ νοούμενον πρὸς παραμυθίαν τε καὶ ὠφέλειαν⸣ ἀνθρώπων· π⟦αροι‐
25μία δὲ τὴν ἀπὸ⟧ κεφαλαίου ⟦ἐπὶ τὸ χεῖρον ἀναφορὰν ἔχει ἐνδέουσαν τοῦ αἴνου καὶ τὴν⟧ ⸤ἔξωθεν ἐνδεχομένη μετάβασιν, οἷον „μένε⸥ ⟦βοῦς ποτε βοτάνην“ καὶ
„κισσὸς μετ’ ἀνθεστήρια“⟧.48 in vol. 1

alpha

49

(11)

 Αἶνος· ὁ ἔπαινος ὁ εἰς προτροπὴν περιπέτειαν ἔχων παραινετικήν· καὶ Ἀρχίλοχος δὲ λέγει 〈fr. 86 Bergk4〉 ⸢„αἶνός τις ἀνθρώπων 〈ὅδε〉 ὡς ἆρ’ ἀλώπηξ καἰετὸς [ᾧ] ξυνωνίαν ἔμιξαν“. Αἰνέας δὲ 〈παρὰ τὸ〉 αἶνοσ⸣. Αἶνος· ὁ ἔπαινος· παρὰ τὸ ἰαί⟦νω ἐστὶν ἴαινος καὶ αἶν⟧ος· παρὰ τὸ χαίρειν
15τοῖς ἐγκωμίοις τὴν ψυχήν. δύναται δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ μυθώ⟦δους καὶ παροιμιακοῦ λόγου⟧· ἰαινόμεθα γὰρ τῇ ⟦διηγήσει τῶν τοιούτων λόγων⟧. ⟦Αἶνοσ⟧· ὁ ἔπαινος· παρὰ τὸ ἰ⟦αίνω ἀποβολῇ⟧ τοῦ ι, ἴαινος γάρ ἐστι καὶ αἶνος· παρὰ τὸ διαχεῖσθαι καὶ χαίρειν τὴν ψυχὴν τούτῳ. δύναται 〈δὲ〉 καὶ ἐπὶ ⟦τοῦ μυθώδουσ⟧ καὶ ⟦παροιμιακοῦ λόγου· ἰαινόμεθα γὰρ τῇ διηγήσει τῶν
20τοιούτων λόγων⟧. Αἶνος· ⟦ὁ ἔπαινος προ⟧περισπωμένως· καὶ ῥῆμα ⟦αἰνῶ· παρὰ τὸ⟧ ἰαίνω, τὸ δια⟦χέω, ἴαινοσ⟧ καὶ αἶνος κατὰ ἀφα⟦ίρεσιν τοῦ ι⟧. Αἶνος· ὁ μῦθος· παρὰ τὸ ἰαίνω, τὸ τέρπω καὶ διαχέω, 〈Apoll. Rhod. 3, 1018〉 „ἰαίνετο δὲ φρένας εἴσω“, ⸤ἴαινος καὶ ἀφαι⸥ρέσει τοῦ ι αἶνος, ὁ τὴν
25διάνοιαν τέρπων· ἢ ἀπὸ τοῦ αἰνῶ καὶ συναινῶ.49 in vol. 1

alpha

50

(22)

 ⟦Αἴνυμ⟧αι· τὸ ἀφαιρῶ ἢ λαμβάνω, Ὅμηρος 〈Φ 502〉 „ἐξαίνυτο καμπύλα τόξα“ καὶ 〈ι 429〉 „αἰνύμενοσ“ καὶ 〈Λ 582〉 „ἀπαινύμενοσ“· ⟦παρὰ τὸ αἱρῶ αἰρνῶ, ὡς πε⟧ρῶ περνῶ, ἀφ’ οὗ 〈Χ 45〉 „περνὰς νήσων ἔπι τηλεδαπάων“·
25παράγωγον ⟦αἴρνυμι καὶ αἴρνυμαι καὶ⟧ ἀποβολῇ τοῦ ρ αἴνυμαι.
⸤Αἴξ· οὗτινος ἡ γενικὴ αἰγός, εἴρηται παρὰ τὸ ἀΐσσειν.⸥50 in vol. 1

alpha

51

(13)

 〈Αἰξωνεύεσθαι〉 ... δῆμος δὲ ἡ Αἰξωνὴ τῆς Κεκροπίδος φυλῆς. Αἰολίς· Αἰολίδος· οἱ Λέσβιοι.
15 Αἰόλος· ὁ ποικίλος· ⟦ἐπίθε⟧τον. Αἴο⸤λος ὄνομα κύριον. παρὰ τὸ ἀΐειν, ὃ δηλοῖ τὴν⸥ ἀνυπό⸤στατον κίνησι⸥ν, ἔνθεν ἄειν. ἀΐειν, τὸ ὁρμᾶν ⟦καὶ ἀΐσσειν⟧. Αἰπὰ ῥέεθρα 〈Θ 369〉· παρὰ τὸ αἰπύ αἰπέα καὶ συγκοπῇ αἰπά, ὅθεν τὸ α ⸤βραχύ⸥. αἰπὰ οὖν ῥέεθρα τὰ δύσβατα ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ἀκρωτηρίων· αἶπος γὰρ τὸ ἀκρω⸤τήριον⸥.
20⸤Αἰπεῖ⸥α· ει· καὶ πάντα ⸤τὰ παρ⸥εσχηματισ⸤μένα⸥ 〈παρὰ〉 τὰ εἰς υς, ταχεῖα51 in vol. 1

alpha

52

(12)

⟦βρα⟧δεῖα ἡδεῖα, ⸤διὰ⸥ τῆς γενικῆς αἰπέος ⟦βρα⟧δέος ταχέος. ⸤διδ⸥άσκουσι δὲ καὶ αἱ ⟦διάλεκτοι⟧· ταχῆας ⟦γὰρ λέγουσι⟧ καὶ βαρῆας ⟦διὰ τοῦ η⟧. Αἰπεινός· ει· ἴσως γὰρ παρὰ τ⸤ὴν αἰπεῖ δο⸥τικήν. οὕτως ἔχει καὶ τὸ
15ὀρεινός καὶ φαεινός, καὶ Αἰολικῶς ὄρεννος καὶ φάεννος, ἄλλως τε τὰ 〈εἰς νος〉 παρώνυμ⸤α⸥ γενόμενα ὀξύτονα, εἰ μὴ ἐπὶ ⸤καιροῦ παρ⸥άκειται, διὰ διφθόγγου γράφεται, οἷον βορεινός ἐλεεινός ἐρατεινός. τὸ μέντοι ἀληθινός καὶ τὸ φυ⸤ζα⸥‐ κινός τό τε ῥαδινός καὶ ⟦τὸ⟧ ⸤πεδινόσ⸥, τέλος δὲ τὸ ἐρινός καὶ χαλινός καὶ λα‐ ρινός διὰ τοῦ ι γράφεται ἐκτεταμένου.
20 Αἰπεινός· ὑψηλός· παρὰ γὰρ τὸ αἶπος, ὅπερ ἐπὶ μὲν τῆς σημασίας 〈τοῦ〉 ὕψους διὰ τῆς αι διφθόγγου ⟦γράφεται, ἐπὶ⟧ δὲ τοῦ λόγου ⟦διὰ τοῦ ε ψιλοῦ⟧. 〈Αἰπόλοσ〉 ... οἷον αἰ〈πο〉πόλος· ἢ ὁ περὶ τὰς αἶγας ἀναστρεφόμενος
συμπαραλαμβανομένων ἔξωθεν καὶ τῶν προβάτων.52 in vol. 1

alpha

53

(19)

 Αἶρα· ἡ σφῦρα· ⸤Κ⸥αλλίμαχος 〈fr. 129 Schneider〉 „⸤α⸥ἰράων ἔρ⸤γα⸥ διδα‐
20σκόμεθα“. ⸤παρὰ τὸ⸥ ῥαίω, τὸ φθείρω, ⸤κατὰ Δ⸥ωριέας ⸤φθαίρ⸥ω [καὶ] φθαῖρα 〈καὶ αἶρα〉 ⸤ἀ⸥ποβολῇ ⸤τοῦ⸥ φθ· ⸢καὶ προσθέσει τοῦ ς 〈σαίρω〉· καὶ αἱρῶ τὸ νικῶ, ἐξ οὗ καὶ τὸ „οὐχ αἱρήσεισ“, τὸ οὐ νικήσεισ⸣. Αἱρετός· ἀρεστός, ἐπίλεκτος. καὶ αἱρετ〈ικ〉ὸς ὁ αἱρεσιώτης.
Αἱρετός· ὁ δι’ ἀπορίαν, αἵρετος δὲ ὁ δι’ ἑαυτὸν ἐπίλεκτος.53 in vol. 1

alpha

54

(18)

 Αἱ Ῥῖπαι· ὄρη Σκυθίας. ⸤Αἰρόπινον· τ⸥ὸ ἀραιὸν ⸤κόσκινον· παρὰ⸥ τὸ τὰς ⸤αἴρας ποι⸥εῖν ἀπεῖναι
20⸤καὶ χωρίζειν⸥. αἶρα δὲ ⸤σπέρμα σι⸥τῶδες ἐκ παραφθορᾶς τοῦ σίτου γενόμενον. Αἰρόπινον· τὸ κόσκινον· παρὰ τὸ αἴρειν τὸν πίνον, ὅ ἐστι τὸν ῥύπον. Αἱρῶ· τὸ καταβάλλω καὶ πορθῶ.
Αἶσα· ἡ ἀεὶ ἴση.54 in vol. 1

alpha

57

(21)

 Αἶσχος· παρὰ τὸ α στερητικὸν καὶ τὸ ἴσχειν, ὃ σημαίνει τὸ παῦσαι καὶ κω‐
λῦσαι, οἱονεὶ ὅπερ οὐκ ἔστι ῥαδίως ἴσχειν καὶ παύειν.57 in vol. 1

alpha

60

(14)

⸤Αἰχμάζειν· τὸ κινεῖν· αἰχμητὴς γὰρ ὁ πολεμικός. εἴρηται δὲ αἰχμή, τὸ
15δόρυ, παρὰ τὸ αἷμα χέειν.⸥ Αἰχμαλωσία 〈Ps. 13, 7〉· ἐκ ⟦τοῦ α⟧ἰ⟦χμά⟧λωτος· ⟦τοῦτο παρὰ τὸ αἰχμή· τοῦτο παρὰ τὸ ἀΐσσω, τὸ ὁρμῶ⟧. Αἰχμάλωτος· ὁ τῇ αἰχμῇ ἁλωτός, ὅ ἐστι δορί· ἔνθεν αἰχμάλωτον λέγομεν, καὶ δοριάλωτον κα⟦λοῦμεν τὸν ἐν⟧ πολέμῳ ληφθέντα διὰ δόρατος, ἤγουν αἰχμῆς
20ἀμφήκους καὶ σπάθης καὶ τὰ λοιπά. ⟦Αἰχμάλωτος· παρὰ τὴν αἰχμήν, ὅ ἐστι τὸ ξίφος, καὶ τὸ ἁλῶναι. αἰχμή, τὸ δόρυ, παρὰ τὸ ἀΐσσω αἰχμή ἐν συνθέσει, ὡς 〈δράσσω〉 δράξω δραχμή, τὸ λεπτὸν νόμισμα.⟧ ⟦Αἶψα· ἐπίρρημα· σημαίνει τὸ ταχέως. παρὰ τὸ ἅψασθαι· δοκεῖ γὰρ⟧ τ⟦ὰ⟧
25ταχέως ⟦γινόμενα⟧ ἀλλή⟦λων ἅπτεσθαι διὰ τὴν συνέ⟧χειαν. ⟦Αἶψα· ταχέως· εἴρηται κατὰ στέρησιν τοῦ ἶψαι, ὅ ἐστι βλάψαι· 〈Α 454〉 „μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν“. διὰ δὲ τοῦ βλάψαι καὶ ἐμποδίζειν ἀνάγκη· τὸ δὲ
ἀνεμπόδιστον ταχὺ γίνεται καὶ εὐκίνητόν ἐστιν.⟧60 in vol. 1

alpha

61

(6)

 ⟦Αἰών· ἡ ζωή· αἰών παρὰ τὸ ἀεὶ ὤν, καὶ συστολῇ τοῦ ε καὶ κράσει τοῦ αϊ εἰς τὴν αι δίφθογγον γίνεται αἰών, ὁ ἀεὶ ὤν.⟧ Αἰών· ἡ ζωή· θηλυκῶς Ὅμηρος 〈Χ 58〉 „αὐτὸς δὲ φίλης ⟦αἰῶνος ἀμέρδεισ“. παρὰ τὸ ἄειν, ὅ ἐστιν πνέειν· ἔμπνουν δὲ τὸν ζῶντά φαμεν. ἢ παρὰ τὸ ἀεὶ ὂν
10τῆς ζωῆς· οἱ γὰρ ζῶντες ἐν χρόνοις καὶ ἔτεσι διαμένουσιν⟧. Αἰών· ὁ ἀεὶ ὤν· καὶ συστέλλεται τὸ ε. 〈Αἰών· παρὰ τὸ ἀεὶ〉 εἶναι· αἰὼν γὰρ ὁ ἀεὶ ὤν. κλίνεται δὲ αἰῶνος. ὁ ⟦κανών⟧· τ⟦ὰ εἰς ων περιεκτικά⟧—. ⟦Αἰών· σημαίνει εʹ· αἰὼν λέγεται ἡ τοῦ ἑκάστου ἀνθρώπου ζωή, καὶ ὁ
15τῶν χιλίων ἐτῶν ἀριθμός· αἰὼν λέγεται καὶ ὁ μέλλων ὁ ἀΐδιος καὶ ἀτελεύτητος, καὶ οἱ ζʹ αἰῶνες, καὶ ὁ νωτιαῖος μυελὸς ὡς τὸ 〈Hippocr. III 705 Kühn〉 „ἄνθρω‐ πος νοσήσας τὸν αἰῶνα ἑβδομαῖος ἀπέθανεν“.⟧ ⟦Ἀϊόνες· οἱ αἰγιαλοί.⟧ ⟦Ἀκαδημείας· οἱ μὲν παλαιοὶ⟧ ἀπὸ Ἀκαδήμου τινὸς τοῦ δομησαμένου τὴν
20Ἀκαδημίαν ⟦ὡς μετουσιαστικὸν διὰ τῆς ει διφθόγγου· οἱ δὲ νυνὶ διὰ τοῦ ι ὡς κύριον ὄνομα⟧. ⟦Ἀκαλα〈ρ〉ρείτης· ὁ πράως ῥέων ποταμός· ἀ⟧κ⟦α⟧λὸ⟦ν⟧ γὰρ τὸ ἥσυχον [ἢ] 〈Hesiod. fr. 218 (242) Rzach〉 „ὡς 〈ἀ〉καλ⟦ὰ⟧ προρέων“. ἢ παρὰ τὴν ἀκὴν δηλοῦσα〈ν〉 τὴν ἡσυχίαν.
25 ⟦Ἀκαλα〈ρ〉ρείτης· 〈σημαίνει〉 τὸν ἀκαλά, ἤγουν ἡσύχως, ῥέοντα ποταμόν.⟧
Ἀκαλήφη· ἔστι καὶ θαλάττιον φυτὸν καὶ βοτάνη δῆξιν καὶ κνησμὸν ἐν τῷ61 in vol. 1

alpha

62

(12)

ἅπτεσθαι ἐμποιοῦσα· κατὰ ἀντίφρασιν ἡ 〈μὴ〉 ἔχουσα ⸤ἀ⸥καλὴν τὴν ἁφήν, ἧς οὐκ ἔστιν ἀκαλῶς, ὅ ἐστιν ἡσύχως, ἅπτεσθαι. Ἀκαλός· 〈Η 422〉 „ἐξ ⸢ἀκαλα〈ρ〉ρείταο“, τοῦ πραέως καὶ ἠρέμα ῥέοντος.
15εἴρηται δὲ παρὰ τὴν ἀκὴν δηλοῦσαν τὴν ἡσυχίαν· 〈Γ 95〉 „ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ“. καὶ ἄλλο παράγωγον· ἐκ τοῦ ἄκος καὶ τοῦ αλ πάλιν πλεονάσαντος ἐγένετο ἀκαλός. οὕτω Φιλόξενος ἐν τῷ Περὶ 〈ἀνα〉διπλασιασμοῦ⸣. Ἀκάμανος· ἡ κάμηλος· παρὰ τὸ μὴ κάμνειν, ⟦ὅ ἐστι κοπιᾶν⟧. ἢ ἀκά⟦ματοσ⟧· πολύμοχθον γὰρ τὸ ζῶον.
20 ⟦Ἀκάματον· ἀκαταπόνητον, ἀήττητον, ἀσώματον.⟧ Ἀ⟦καρῆ· ἐκ τοῦ κάρα κα⟧ρ⟦ῆ καὶ ἀκαρῆ⟧. Ἀκαρής· ⟦ὁ ἐλάχι⟧στος κα⟦ιρός· καὶ κυρίως ἐτίθεσαν καὶ ἁπλῶσ⟧ ἐπὶ τοῦ
οἱουδήποτε ἐλαχίστου· Μένανδρος 〈fr. 835 Kock〉 „ὁρᾷς; ἀκαρὴς παραπόλωλας62 in vol. 1

alpha

63

(15)

ἀρτ⟦ίωσ“, καὶ⟧ Ἀριστοφάνης 〈Plut. 244〉 „⟦γυμνὸς θύραζ’ ἐξέπεσον⟧ 〈ἐν〉 ἀκαρεῖ χρόνῳ“. παρὰ τὸν καιρὸν καὶ τὴν στέρησιν, ἀκαιρές τι ὄν· κατ’ ἔλλειψιν ἀκαρές, τὸ ⟦μὴ καιρὸν ἔχον, ἀλλ’ ἐλάχιστον. ἢ παρὰ τὸ κάρα, τὸ ἀκέφαλον, μηδὲ ἀρχὴν ἔχον⟧. ⟦Ἀκαριαῖον· ὀλίγον, βραχύ, λεπτόν.⟧ Ἀκαριαῖον· τὸ βραχύ, τὸ ὀλίγον· ἐκ μεταφορᾶς τῶν μὴ δυναμένων καρῆναι
20τριχῶν. 〈Ἀκέραιοσ〉· ... κεραιός καὶ μετὰ τοῦ α στερητικοῦ ἀκέραιος, ὁ ἀόργη⟦τος καὶ ἀβλαβήσ⟧. Ἀκέραιος· παρὰ τὸ κέρω, οὗ παράγωγον κεράω· ὁ μὴ κεκραμένος κακοῖς, ἀλλὰ ἁπλοῦς καὶ ἀφελής.
25 Ἀ⟦κεσώ⟧δ⟦υνον· τὸ παυστικὸν τῶν ὀδυνῶν⟧.63 in vol. 1

alpha

64

(19)

⸤Ἀκηδί⸥α· Μακεδο⸤νικόν φασι⸥ τὸ ὄνομα. ‖ ⸤σημαίνει δὲ τὴ⸥ν ῥᾳθυμίαν.
20 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀκηδία 〈Ps. 118, 28〉· παρὰ τὸ κήδω, τὸ φροντίζ⸤ω, ἀ⸥κηδία, ⸤ἡ μη⸥δενὸς ἡμᾶς ⸤ποι⸥οῦσα φροντίζ⸤ειν. ἢ⸥ παρὰ τὸ ἀηδής ⸤ἀη⸥δία καὶ ἀκηδία, ἡ ἀηδ⸤ῶσ⸥ διακεῖσ⸤θαι⸥ καταναγκάζουσα. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀκηδιῶ· παρὰ τὸ ἡδύς ἡδιῶ καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀκηδιῶ πλεο‐ νασμῷ τοῦ κ.
25 Ὠρίωνος Ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ 〈Γ 95〉· ἐν τῷ ἀκμαιοτάτῳ τῆς σιωπῆς ἐγέ‐ νοντο· ἀκὴ γὰρ ἡ ἀκμή. ἢ ἀντὶ τοῦ ἀχήν, παρὰ τὸ μὴ χαίνειν, μεταθέσει
τοῦ χ εἰς κ.64 in vol. 1

alpha

65

(16)

 Φωτίου Ἀκήρατος 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 63〉· παρὰ τὸ γῆρας γήρατος καὶ τροπῇ τοῦ γ εἰς κ κήρατος καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀκήρατος, οἱονεὶ ὁ ἀθάνατος. ⸤Ἀκήρυκτον· ἄγ⸥νωστον, ⸤ἀφανέσ⸥, καὶ τὸ μέγα ⸤καὶ ἀδιάλ⸥λακ⸤τον⸥. 〈Ἀκιδνόσ〉 ... ἀφ’ οὗ καὶ συγκριτικὸν ἀκιδνότερος, ἤγουν ὁ ἀσθενέστερος
20ἢ προπετέστερος ἢ ἀ⟦φρονέ⟧στερος. ⸤Ἄ⸥κικυς· [δὲ] νεκρός· ἐκ τοῦ κίω 〈κῖκυσ〉 καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α
ἄκικυς, ὁ μὴ πορευόμενος. καὶ εἰς τὸ Κῖκυς.65 in vol. 1

alpha

66

(19)

 Ἀκίς· ἡ ὀξ⟦ύτης τοῦ⟧ στ⟦άχυος τοῦ σίτου⟧.
20 Ἀκίς· τὸ τοῦ βέλους σιδήριον· παρὰ τὸ ἀκή, ὃ σημαίνει τὴν ὀξύτητα, καὶ κατ’ ἐπένθεσιν τοῦ μ λέγεται ἀκμή· παρὰ τὸ ἀκὴ 〈οὖν〉 ὑποκοριστικὸν ἀκίς, ὡς σκάφη σκαφίς, ἄμη ἀμίς. ⟦Ἀκίχητος· ὁ ἀκατάλ⟧ηπτος. ⟦καὶ εἰς τὸ Κιχῶ⟧. Ἀκμή· ἡ ἀκροτάτη ὀξύτης τοῦ σιδήρου κυρίως· παρὰ τὸ ἥκω ὄνομα ἠκή,
25ὃ σημαίνει τὴν ὀξύτητα, ἡ διὰ παντὸς ἰ⸤οῦσα⸥· Ἀρχίλοχος 〈fr. 43 Bergk4〉 „ἵστη66 in vol. 1

alpha

67

(11)

κατ’ ἠκὴν κύματός τε κἀνέμου“· παρ’ αὐτὸ ἀκή ἐν συστολῇ (καὶ παρώνυμον ἀκίς), ἀφ’ οὗ ἐπίρρημα 〈Γ 95〉 „ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ“. ἀκή οὖν καὶ ἀκμή πλεονασμῷ τοῦ μ. Ἀκμή· ἡ νεότης· ἐξ οὗ καὶ ἀκμαῖος, ὁ σφριγῶν νεανίας.
15 Ἀκμή· παρὰ τὸ κμῶ, ὅ ἐστι [τὸ ⸤α⸥] ἐκ τοῦ κάμω ⸤σ⸥υγκοπέν, καὶ ⸤μ⸥ετὰ τῆς α ⸤στ⸥ερήσεως ἀκμή, ἡ μὴ κάμνουσα ταχέως ἢ π⸤όνουσ⸥ δ⸤υ⸥ναμέν⸤η ὑπο‐ στῆναι⸥. Ἀκμοθέτῳ 〈θ 274〉· τῷ ὀρύγματι, ἐν ᾧ ὁ ἄκμων ἐντίθεται. ⸤Ἄκμων· ἐφ’ οὗ τὸν⸥ σ⸤ίδηρον παρελαύνουσιν⸥ οἱ χ⸤αλκεῖς· ἀκά⸥μων τις
20⸤ὤν, ὁ⸥ μὴ κοπ⸤ιῶν⸥, ὁ ἀκαμ⸤άτως φέρων τὰς πληγάσ⸥· ἐξ οὗ καὶ ἄκ⸤μων, ὁ μὴ⸥ κάμνων ⸤καὶ μὴ τύπτων⸥, ἀλλὰ τυ⸤πτόμενος μᾶ⸥λλον.
Ἄκνηστις· ⟦ἡ ῥάχισ⟧· παρὰ τὸ μὴ ⟦εὐχερῶς τὴν⟧ ῥάχ⟦ιν κνήθεσθαι⟧.67 in vol. 1

alpha

68

(9)

 Ἄκνηστις· ἡ ῥάχις· παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι τινὰ κνήσασθαι αὐτὴν τῇ οἰ‐
10κείᾳ χειρί. Ἀκοίτης· ἀνήρ· μίξεως ἐπιθυμητικός. ἄκοιτις δὲ γαμετή· σύγκοιτος. Ἄκοιτις καὶ ἄλοχος· ἡ ἑτέρου εἰς κοίτην καὶ λέχος ⟦μὴ⟧ ἐλθοῦσα. Ὠρίωνος Ἀκόλαστος· κυρίως ὁ ἀπαίδευτος, διὰ τὸ μὴ ἀγωγῆς καὶ κολάσεως τετυχηκέναι τῆς ἐπ⟦ιτηδείας. οὕτω⟧ Φ⟦ιλόξενοσ⟧ ἐν τῷ Περὶ ἑλληνισμοῦ. τινὲς
15δὲ οὕτω φασὶ τὸν κατωφερῆ πρὸς συνου⟦σίαν⟧· διὰ ⟦τὸ μὴ κολάζει⟧ν τὴν ἐπι‐ θυμίαν ἀκόλαστος ἀκούει τις. Ἄκολος· ὁ ψωμός· 〈ρ 222〉 „αἰτίζων ἀκόλουσ“. εἴρηται δὲ ὁ μηκέτι δυ‐ νάμενος κολούεσθαι. [Ἀκολουθῶ] ἕπω καὶ ἐπίσπω· τὸ ἀκολουθῶ. εἷπον παρατατικός.
20ὀπηδαῖος ὁ ἀκόλουθος· ⟦καὶ ἐπισ⟧πόμενος καὶ ἑπόμενος καὶ ξυνοπαδός καὶ
ὀπαδός.68 in vol. 1

alpha

69

(12)

 〈Ἀκόνη〉· ... τὸ κο μικρόν. διὰ τί; τὰ διὰ τοῦ ονη θηλυκὰ βαρύτονα—. Ἀκόνιτον· βοτάνη δηλητηριώδης· ὅτι ἐν τοῖς Ἀκοναίοις ὄρεσι τῆς Μα‐ ριανδυνίας φύεται. ἢ ὅτι ἀκαταπάλαιστον καὶ ἀήττητόν ἐστιν· ἀπὸ ⸤με⸥ταφορᾶς
15τῶν ἀθλητῶν, ὧν οἱ νικηταὶ ἀήττητοι ὄντες οὐ κονιορτοῦνται· κονιοῦσθαι γὰρ τὸ πα⸤λ⸥αίειν· Θεό⸤κρ⸥ιτος 〈Idyll. 1, 30〉 „κισσὸς ⟦ἑλι⟧χρύσῳ κεκονιμένοσ“. ⟦τὸ⟧ μὴ νικώμενον οὖν ὑπὸ τῶν ⟦πι⟧νόντων. καὶ ⟦Εὐφο⟧ρίων 〈fr. 28 Meineke〉 θηλυκῶς λέγει τὴν βοτάνην. ἣν οὐδεὶς δύναται κονίσαι, τουτέστι νικῆσαι· κονιορ⟦τοῦνται γὰρ οἱ⟧ νικώμενοι τῶν παλαιστῶν.
20 Ἀκόνιτον· εἶδος βοτάνης.
Ἀκονῶ· ἐκ τοῦ ἀκόνη.69 in vol. 1

alpha

70

(12)

 Ἄκος· θερα⟦πεία⟧· κυρίως δὲ ⟦τὸ⟧ σιδήρῳ θεραπεύειν εἰ⸤ς ἀ⸥κὴν ἀπ⸢ωξυμ‐ μένῳ· ἔνθεν καὶ τὸν ἰατρὸν⸣ Φρ⸢ύγες ἀκεσ⸣τὴν λέγουσι. τὴν δὲ διὰ τῶν ὀξειῶν ῥ⟦αφίδων⟧ ἰωμένην τὰ⟦ς τῶν⟧ ἱματίων ⸤λακίδασ⸥ ἀκέσ⟦τριαν Ἀ⟧θηναῖοι καλοῦσιν.
15⸢οὕτως εὗρον ἐν Ὑπομνήματι τῆς Ἰλιάδοσ⸣. Ὁμήρου Ἀκοστήσας 〈Ζ 506〉· ἄκος τῆς στάσεως λαβών, τουτέστιν ἴαμα, καὶ κριθιάσας. κυρίως δὲ πᾶσαι αἱ τροφαὶ τῶν ζώων ἀκοσταὶ κ⸤αλοῦνται, παρὰ τὸ ἵστασθαι τὰ⸥ σώματα τρεφόμενα. ἐν ἄλλῳ, καιρῷ παραλαβών. βελτίον δέ, δυσχε‐ ράνας ἐπὶ τῇ τῆς φάτνης στάσει. φάτνη δὲ ὁ τ⸤όπος ἐν ᾧ ἐσθίει τὰ κτή⸥νη ἢ
20τὰ τετράπωδα, ὥσπερ ἡ τράπεζα. καὶ εἰς τὸ Φάτνη. Ἀκοστήσας 〈Ζ 506〉· ἐπὶ τῇ στάσει δυσχεράνας. ἀκοσταί, αἱ κριθαί. Ἀκοστήσας 〈Ζ 506〉· ἤτοι παρὰ τὰς ἀκοστάς, αἵ εἰσι κατὰ γλῶσσαν κριθαί. ἢ ἀκοστήσας, ἐπὶ τῇ στάσει δυσχεράνας· ἐπιφέρει γὰρ 〈Ζ 507〉 „δεσμὸν ἀπορρήξασ“. ὅτι δὲ ἀκοσταὶ αἱ κριθαί, μαρτυρεῖ Νίκανδρος λέγων 〈Alex. 106〉 „πολλάκι[ς] δ’
25ἐνθρύψειας ἐν ὀπταλέῃσιν ἀκοσταῖσ“. Ἀκοστήσας 〈Ζ 506〉· π⸤αρὰ⸥ τὰς ἀκοστάς, τὰς κριθάς, ἵν’ ᾖ κριθιάσας ἢ ὑψαυχενίσας καὶ ἀ⸤τιμαγέλης γεγονώσ⸥. ἢ ἀπὸ τοῦ ἀγός ἀγοστήσας, ὁ ἀγὸς θέλων
εἶναι. ἢ ἀχθοστήσας καὶ ἄρσει τοῦ θ ἀχοστ⸤ήσας καὶ ἀκοστήσασ⸥.70 in vol. 1

alpha

71

(22)

 Ἀκράγας· Ἀκράγαντος. Ἀκραγαντῖνος. Ἀκραίφνεια· ...
Ἀκραιφνής· ἀκεραιοφανής.71 in vol. 1

alpha

72

(16)

 Ἀκραιφνής· ὁ καθαρός καὶ περιφανής· ἀκεραιοφανής καὶ ἀκραιφνής. ἀλλ’ οὐδέποτε γίνεται δύο συλλαβῶν συγκοπή. ἢ [παρὰ τὸ] ἀκροφαν⸤ὴς καὶ ἀκρ⸥αιφνής, τοῦ ο εἰς αι τραπέντος, ὡς μεσοπόλιος μεσαιπόλιος. ⸤Ἄκρ⸥ατος· κερῶ ἐστι ῥῆμα καὶ κατὰ συγκοπὴν κρῶ, οὗ μέλλων κράσω
20καὶ ὄνομα ῥηματικὸν κρατός καὶ μετὰ τοῦ α στερητικοῦ ἄκρατος. ἀπὸ δὲ τοῦ αὐτοῦ κρατήρ, ἀφ’ οὗ κιρνᾶται ὁ οἶνος. Ἀκρέμων· ἀκρέμονος· ⟦καὶ ἀκρέμονες κυρίωσ⟧ μὲν οἱ βλαστοὶ καὶ οἱ κλάδοι τῶν δένδρων οἱ κάλλιστοι· καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ ἀνθρώπων ⟦οἱ ἐξοχώτατοι. παρὰ τὸ⟧ ἄκρον, ὃ σημαίνει τὸ πέρας τοῦ σώματος, ἢ κεφαλήν.
25 ⟦Ἀκρέμων· ὁ κλάδος· εἴρηται δὲ καὶ κρέμων δισυλλάβως. παρὰ τὸ ἄκρον καὶ παρὰ τὸ κρεμῶ ἑκάτερος.⟧
Ἀκρήβης· ὁ νέος.72 in vol. 1

alpha

73

(16)

 ⟦Ἀκρίσ⟧ 〈Ps. 77, 46〉· παρὰ τὸ ⸤κάρα⸥ ὑπερβι⸢βασμῷ τοῦ α ἄκρα ἀκρίς· μείζων γὰρ ἡ κεφαλὴ τούτου τοῦ λοιποῦ μέρους τοῦ σώματοσ⸣. ⸢Ἀκρίς· σημαίνει δὲ⸣ τὴν ἀκ⟦ρίδα⟧· παρὰ τὸ τὰς ἄκ⟦ρας τῶν ἀσταχύων ἐσθίειν⟧.
20 〈Ἄκριτον〉· ... παρὰ τὸ μὴ διαχωρίζεσθαι. ἐξ οὗ ⟦καὶ 〈Β 868〉 „ὄρος
ἀκριτόφυλλον“⟧.73 in vol. 1

alpha

74

(13)

 Ἀκροβυσσία· 〈ἡ ἀπεριτμησία〉. ἀκροβυστία δὲ ἡ περιτομή. Ἀκροβυ⟦σσί⟧α· ⟦ἡ ἀ⟧περιτμη⟦σία. ἀκροβυστία δὲ ἡ περιτομὴ κατά τινας.
15ἐκ τοῦ ἄκρον καὶ τοῦ βύω ἀκρόβυστον, τὸ μὴ κεκομμένον ἀλλ’ ὑγιὲς καὶ σῶον καὶ ἀκέραιον εἶναι τὸ τοῦ ἀνδρὸς κρυπτόν, οἱονεὶ ἀκρόκρυπτον⟧. Ἀκ⟦ροθίνια· κυρίως ἀπαρχὴ θινῶν, τουτέστι σωρῶν γεν〈ν〉ημάτων· κατα‐ χρηστικῶς δὲ καὶ πᾶσα ἀπαρχή⟧. Ἀκροθίνια· τὰς τῶν ἐνιαυσιαίων καρπ⸤ῶν ἀπαρχάς. κυρίως δὲ⸥ ἃς ἀνα‐
20τιθέασιν οἱ ἐξ ἐμπορίας· 〈παρὰ τὸ〉 ἀπὸ τοῦ θινός, 〈τουτέστι〉 τοῦ αἰγιαλοῦ, 〈σεσῶσθαι αὐτά〉. ἄλλοι δὲ τὰ ἀπὸ τῶν π⸤ολέμων, ἀπὸ τοῦ σί⸥νεσθαι ἐν τῷ πολέμῳ πολλά, τουτέστι βλάπτεσθαι. Ἀκροθίνιον· ἡ ἀπαρχὴ τῶν καρ⸤πῶν, ἤγουν τὰ ἐκλεκτά· ἄκρον γὰρ⸥ ἡ
ἀρχή. ⸤ἀκροθίνια ἀπαρχαὶ προ⸥βάτων.74 in vol. 1

alpha

75

(16)

 Ἄκρον· ὄνομα ῥηματικὸν ἀπὸ τοῦ ἥκειν· ἐπί τι ἐξέχον ἐληλυθός. 〈Ἄκρον〉· ... καὶ Ὅμηρος 〈α 443〉 „ὀϊὸς ἀώ⟦τῳ⟧“, τουτέστι τῷ ἄνθει 〈καὶ〉 τῷ καλλίστῳ τοῦ προβάτου· λέγει δὲ τῷ ἐξ ἀπαλῶν ἐρίων γεγονότι περι‐ βολαίῳ. ⟦καὶ ἀλλαχοῦ⟧ ...
20 Ἀκροπήνιον· ἐκ τοῦ ἄκρον καὶ τοῦ πήνιον, ὃ σημαίνει τὸ〈ν〉 ἄτρακτον, γίνεται ἀκροπήνιον· τὸ στρεφόμενον οὖν ἀκροπήνιον καλεῖται. Ἀκρότομος· ⟦ὑψ⟧ηλὴ πέτρα καὶ σκληρά. Ἀκ⟦ρώρεια· τὸ ὑψηλὸν ἄκρον τοῦ ὄρουσ⟧.
Ἀκρωτήριον· ἐκ τοῦ ἄκρον καὶ τοῦ ὦς ὠτός.75 in vol. 1

alpha

76

(14)

 Ἀκταίνειν· τὸ μετεωρίζεσθαι καὶ ἐπαίρεσθαι· παρὰ τὸ ἦκται ἀκτός καὶ
15⟦ῥῆμα ἐξ αὐτοῦ ἀκτῶ, ἀφ’ οὗ καὶ ἀκταίνω καὶ ἡ μετοχὴ⟧ ἀκταίνων· καὶ 〈trag. fr. adesp. 147 Nauck2〉 „ἀκταῖνον μένοσ“, τὸ ἀνάγον καὶ δυνάμενον ⟦ἀνορθοῦν⟧. Ἀκτέριστος· ἀσκύλευτος, ⟦ἄκτη⟧τος, ἢ ⟦ἄταφος· ἐξ οὗ καὶ⟧ κτερίσαι, τὸ θά⟦ψαι καὶ⟧ ἐν⟦ταφιάσαι⟧. ⟦Ἀκτή· ἡ Ἀττική· ἀπὸ τοῦ τὰ⟧ πλείονα μέρη αὐτῆς εἰς θάλασσαν ἐκνε‐
20νευκέναι. Ὠρίωνος Ἀκτή· παρὰ τὸ κατάγνυσθαι τὰ κύματα, ἤγουν [κε]κλᾶσθαι.
〈Ἀκτίσ〉· ⸤δεῖ γινώσκειν, ὅτι τὸ ἀκτίς ἐτυμολογεῖτ⸥αι διαφόρως· ἢ γὰρ76 in vol. 1

alpha

77

(11)

παρὰ ⟦τὸ⟧ ἄγω γίνεται ἀκτίς, ἡ πανταχοῦ ἀγομένη, ἡ ⟦γὰρ⟧ ἀκτὶς τοῦ ἡλίου παν‐ ταχοῦ φέρεται· ἢ παρὰ τὸ ⸤ἐκτείνω ἐκτίς καὶ ἀκτίς, παν⸥ταχοῦ γὰρ ἐφή‐ πλωται· ἢ παρὰ τὸ ἀΐ〈σ〉σω, τὸ ὁρμῶ, ἡ γὰρ τοῦ ἡλίου λαμπηδὼν ὁρμη‐ τική ἐστιν· ἢ παρὰ τὸ ἄγω 〈ἄξω〉 ⟦ἀκτόσ⟧ ⸤καὶ ἀκτίς, ὡς παρὰ τὸ⸥ν ῥήξω ῥηγμός
15καὶ ῥηγμίν, ὁ αἰγιαλός, παρὰ τὸ ἐκεῖ ῥήγνυσθαι τὰ κύματα. τὸ δὲ θίς καὶ ῥίς ὁ Ἀρίσταρχος διὰ τῆς ει διφθόγγου ἀξιοῖ γράφεσθαι καὶ ἀκολουθῶν τῇ ἐτυμολογίᾳ ἔλεγεν, ὅτι τὸ θείς παρὰ τὸ θείνεσθαί ἐστι, καὶ γὰρ ἐν τῷ αἰγιαλῷ θείνονται καὶ τύπτονται τὰ κύματα· ἢ παρὰ τὸ θέειν, καὶ γὰρ ἐν τῷ αἰγιαλῷ τρέχει τὰ κύματα. τὸ δὲ ῥ〈ε〉ίς παρὰ τὸ ῥεῖν γέγονε, καὶ γὰρ ἐκ τῆς ῥινός ῥέουσι καὶ κατέρχονται
20τὰ περιττώματα τῆς κεφαλῆς. ἀκολουθῶν οὖν ταύτῃ τῇ ἐτυμολογίᾳ εἴρηκεν αὐτὰ διὰ τῆς ει διφθόγγου. ἡ δὲ παράδοσις οἶδεν αὐτὰ διὰ τοῦ ι. ⸤Ἀκτ⸥ίς· διὰ τοῦ ι· καὶ ὅσα διφορεῖται περὶ τὴν κατάληξιν, οἷον γλωχίς δελφίς θίς ῥίς ... τε ῥινός ἡ γενική. τὰ εἰς ν λήγοντα πάντα ἀρσενικὰ 〈τε καὶ θηλυκὰ〉 ἑνὶ φωνήεντι χρῆται, οἷον Ἕλλην τέρην αὐχήν λιμήν Ἀλκμάν Τιτάν
25Πυθών Σιδών ἀμπελών. τὸ θίν, κἂν παρὰ τὸ θέω ἐστί, διὰ τοῦ ι γράφεται· κἂν παρὰ τὸ ῥέειν, ἡ ῥίν.
Ἀκύμων· ἀκύμονος· ὁ ἄνευ κύματος καὶ κυήματος. καὶ εἰς τὸ Κῦμα.77 in vol. 1

alpha

78

(14)

 ⟦Ἀκ⟧ῶ· τὸ θεραπεύω· ⟦ἐξ οὗ καὶ⟧ ἄκος, ἡ θεραπεία, ⟦καὶ ἄ⟧κος, τὸ φάρ‐
15μακον, ⟦καὶ ἀνή⟧κεστος, ⟦ὁ⟧ ἀθεράπευτος. Ἀκωκή· ⟦ἐπιδο⟧ρ⟦ατίσ⟧, ἡ ὀ⟦ξύτης τ⟧οῦ β⟦έλουσ⟧. Ἀκωκή· ἡ ὀξύτης τοῦ δόρατος. Ἄκωλος· ζήτει ὄπισθεν εἰς τὸ ο. Ἅλα· τὴν θάλασσαν· 〈παρὰ τὸ ἅλισ〉· ἀθροῦν γὰρ ὕδωρ ἐστὶν ἡ θάλασσα.
20⸤Ἀλάβαστρον· ἡ μυροθήκη· εἴρηται κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ρ, ἀλάβαστόν τι ὄν, οὗ⸥ λαβέσθαι διὰ λει⸤ό⸥τητα ἀδύνατον. ⸤Ἀ⸥λάβαστρον μύρου 〈Ev. Matth. 26, 7〉· βη〈σ〉σίον ἐστὶν ὑελοῦν στρογγυ‐ λοειδὲς χωροῦν λ⟦ίτραν μίαν⟧, ἤγουν ἡμίναν. καὶ ἄλλως· τῷ δὲ μέτρῳ ἐστὶ ξέστου τὸ ἥμισυ. ἀλάβαστρον δὲ λέγεται διὰ τὸ εὔθρυπτον, ἁλὶ ἀπεικαζόμενον.
25 Ἀλαζών· ὁ προσποιούμενος ἃ μὴ ἔχει.78 in vol. 1

alpha

79

(8)

 Ἀλαίνω· τὸ πλανῶμαι· παρὰ τὸ ἄλη, ὃ σημαίνει τὴν πλάνην. Ἀλακάτη καὶ ἠλακάτη· ἀπὸ τοῦ ἄγω ἄξω ἀκτός εἴρηται καὶ ἀκτή, καὶ
10κατὰ πλεονασμὸν ἐν μέσῳ τοῦ α ἀκάτη· καὶ ἐπεισελθόντος πάλιν τοῦ αλ μορίου, ὡς ἐπὶ ἄλλων πλείστων, ὠνομάσθη ἀλακάτη καὶ ἠλακάτη κατὰ Ἴωνας τὸ ἀγωγὸν τοῦ περιάγοντος αὐτὴν καὶ γινομένου νήματος ἐρίου ἢ λίνου. ἠλακάτη οὖν κατὰ Ἴωνας, ὡς ἀπεδανός καὶ ἠπεδανός. οὕτω Φ⟦ι⟧λόξενος ἐν τῷ Περὶ ἀναδιπλασιασμοῦ.
15 Ἀλαλαγμὸς ὀλολυγμοῦ διαφέρει· ἀλαλαγμός ἐστιν ἐπινίκιος ἐν πο⟦λέμῳ⟧ κρότος· ὀ⟦λολυγ⟧μὸς δὲ ⟦κραυ⟧γὴ θρη⟦νητι⟧κὴ καὶ ὀ⟦δυρμοῦ σημεῖον⟧. Ἀλαλάζω· ὁ μέλλων ἀλαλάξω· γέγονε δὲ παρὰ τὸ λαλεῖν λαλαγή καὶ ἀλα‐ λάζω, ἐξ οὗ καὶ τὸ 〈Ps. 99, 1〉 „ἀλαλάξατε“, τουτέστιν ὑμνήσατε τὸν θεόν. 〈Ἀλαλάξατε〉 ... ἢ ἐκ τοῦ ἀλαλή, ὃ σημαίνει τὸν θόρυβον.
20 Ἀλαλητός· ... Ἀλαλητός· ὁ θόρυβος· διὰ τὸ πολλῶν λάλημα εἶναι. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἄλαλος 〈Ps. 37, 14〉· ἐκ τοῦ λῶ λάλ⸤ος καὶ μετὰ τοῦ⸥
στ⸤ερητικοῦ α ἄλαλοσ⸥.79 in vol. 1

alpha

80

(15)

 Ἀλαλύκτημαι· τεθορύβημαι, ἀδημονῶ· ἀπὸ τοῦ ἀλ⟦ᾶ⟧σθαι τὴν διάνοιαν. Ἀλαός· ὁ τυφλός· καὶ ἀλαῶσαι, τὸ τυφλῶσαι. Ἀλαός· ὁ τυφλός, κατὰ διάλεκτον. Ἀλαπάζω· κενῶ καὶ ἀναλίσκω· οὗ ὁ μέλλων 〈ἀλαπάξω, ὁ ἀόριστος ἠλά‐ παξα καὶ τὸ ἀπαρέμφατον〉 ἀλαπάξαι, τὸ ἐκκενῶσαι· ἐξ οὗ καὶ ἀλαπαδνός, ⟦ὁ
20κεν⟧ὸς τῆς δυνάμεως· λάπαθος γὰρ βοτάνη κενωτικὴ γαστρός. ⟦Ἀλα⟧πάξαι· ἐκπορ⟦θῆσαι⟧· παρὰ τὴν λάπαθον ⟦β⟧οτάτην κενωτικὴν γα‐ στρός. καὶ Δημόκριτος 〈fr. 122 Diels Vorsokr.〉 ⟦τοὺσ⟧ βόθρους τοὺς παρὰ τῶν κυνηγετῶν γινομένους λαπάθους καλεῖ διὰ τὸ κεκενῶσθαι. ⟦ἀλαπάξαι οὖν κυρίως τὸ ἐκκενῶσαι. καὶ εἰς τὸ Κενεών καὶ⟧ Λαπάρα.
25 Ἄλαστα· τὰ κακά· ἀνεπίληστά τινα ὄντα. ἢ παρὰ τὸ λάζεσθαι, ὅ ἐστι [τὸ] λαβεῖν· ἃ οὐκ ἄν τις λάβοι, φευκτά. ἐκ δὲ τοῦ ἐναντίου εἴρηται ἐσθλόν,
ἐθέλον τ⸤ι ὄν, ὃ θέλει⸥ τις ⸤ἔχειν⸥.80 in vol. 1

alpha

81

(14)

 Ἀλάστωρ· ὁ Ζεύς, ὁ ἐποπτ⸤εύων τὰ ἄλαστα⸥ καὶ χαλεπά· ἢ ἀσεβής, ἢ
15κακοποιός. Ἀλάστωρ· ὁ Ζεύς, ὁ ἐποπτεύων 〈τοὺσ〉 τὰ ἄλαστα καὶ χαλεπὰ ποιοῦντας. οὕ⸤τως Ἡρωδιανόσ⸥ 〈I 49, 13 Lentz〉. Ἀλάστωρ· ὁ νεκρός. Ἀλᾶται· πλανᾶται.
20 Ἀλᾶτο· ... Ἀλαῶ· σημαίνει δύο· ἀλαῶ τὸ ληφθῶ, ἤτοι τὸ κρατῶμαι· ἀλαῶ δὲ τὸ τυφλῶ, κατὰ στέρησιν τοῦ λάειν, ὅ ἐστι βλέπειν, ἐξ οὗ καὶ 〈α 69〉 „ἀλάωσεν“, τὸ ἐτύφλωσεν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀλγηδών 〈Ps. 37, 18〉· παρὰ τὸ ἀλγῶ ἀλγήσω ἀλγηδών· τὸ δὲ ἀλγῶ
25παρὰ τὸ ἄλγος· τοῦτο παρὰ τὸ ἀλέγω, τὸ φροντίζω, ἄλεγος καὶ ἄλ⟦γοσ⟧.81 in vol. 1

alpha

82

(14)

 Ἄλγιον, αἴσχιον· ...
15 Ἀλγίων, αἰσχίων· ι· καθόλου τὰ τοιαῦτα συγκριτικῷ τύπῳ παρηγμένα διὰ τοῦ ι μόνου γράφεται, ὅτε ἐστὶν ὑπὲρ δύο ⸤συλλαβάς, οἷον ταχίων βραδίων⸥ ἡδίων κακίων καὶ κάκιον ἥδιον βράδιον τάχιον. Ἀλδαίνειν· τὸ αὔξειν· παρὰ τὸ ἅλλεσθαι καὶ π⟦ηδᾶν⟧ κατὰ τὴν αὔξησιν.
20 Ἀλεγεινός· ει· παρὰ τὸ ἀλέγειν· καὶ τὸ ἀλέγειν καὶ τὸ ἀλεγεινός παρὰ τὸ ἀλεείνω. οὕτως καὶ ἐρεείνω φαείνω. τὸ μέντοι ὀρίνω διὰ τοῦ ι, ἐπεὶ Αἰολεῖς ὀρίννω. Ἀλεγίζεις 〈Α 160〉· ἀποστρέφεις, φροντίζεις· 〈παρὰ τὸ ἀλέγω, τὸ φροντίζω〉· τοῦτο δὲ παρὰ τὸ λέγω[ν], καὶ μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ ⟦α⟧ ἀλέγω, τὸ
25φροντίζω.82 in vol. 1

alpha

83

(10)

 Ἀλεείνω 〈Γ 32〉· τὸ ει δίφθογγον· διὰ τί; τὰ διὰ τοῦ εινω ῥήματα 〈ὑπὲρ δύο συλλαβὰσ〉 τὴν ει δίφθογγον ἔχει· ἐρεείνω, φαείνω, ἀλεείνω. τὸ δὲ ἀλεείνω μέλλοντα οὐκ ἔχει· τὰ γὰρ διὰ τοῦ εινω ῥήματα ὑπὲρ δύο συλλαβὰς διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφονται καὶ μέλλοντας οὐκ ἔχουσιν. τὸ δὲ ἀλεείνω γίνεται παρὰ τὸ ἀλέα, ὃ σημαίνει ⟦τὴν θέρμην⟧.
15 Ἀλειπής· πηγὴ ἐν ⟦Ἐφέσῳ⟧· οὕτως καλεῖται διὰ τὸ μὴ λείπειν ποτέ. Ἀλείπτης· ει· παρὰ τὸ ἀλείφω ἀλείπτης ... ὁμοίως· λέγεται ὁ συνήγορος. Ἄλεισον· ει· παρὰ γὰρ τὸ ἁλές ἐτυμολογοῦσιν· ἐξ οὗ ἔστιν ἀθρόως πιεῖν. Ἄλεισον· ἔκπωμα ἐκτετορνευμένον· οἷον εὐάλιον ὑπάρχον ἢ πλατύ, ὅθεν ἔστιν ἅλις πιεῖν. ὁ δὲ ⟦Ἀπολλώνιος ὁ τοῦ Ἀρχιβίου 〈23, 8〉, ὅτι παρὰ τὸ⟧ λεῖον
20⟦γέγονεν ἄλειον καὶ ἐπενθέσει⟧ τοῦ ς ἄλ⟦εισον⟧, τοῦ α ⟦ἐπιτατικοῦ⟧ ὄντ⟦οσ⟧ ἢ
⟦στερητικοῦ⟧. καὶ εὐλό⟦γως τὴν ει δίφθογγον ἔχει⟧.83 in vol. 1

alpha

84

(17)

 Ἀλείτης· πλανήτης ἢ ἁμαρτωλός· ἀλίτης δὲ ὁ ἁλιευτής. καὶ πό⟦θεν γίνεται; ἐκ τοῦ⟧ ἄτη, ὃ σημαίνει ⟦τὴν βλάβην⟧. Ἀλείφω· χρίω· 〈τ 505〉 „ἤλειψεν“, ἔχρισεν.
20⸤Ἀλείφω· διὰ διφθόγγου· τὰ γὰρ ἔχοντα τὸ ο⸥ ἀντιπαρακείμενον ⸤ἔχουσι τὸ ε ἐγκείμενον⸥. Ἀλεκτρυών ἀλεκτρυόνος· ... Ἀλέκτωρ· διὰ τὸ ἅλλεσθαι καὶ τινάσσεσθαι καὶ δηλοῦν τὴν ὥραν· τὸ γὰρ ἄλα Ῥωμαῖοι πτέρυγας λέγουσι. κατάγων καὶ ἀνάγων τὰς πτέρυγας λέγει τὴν ὥραν.
25 Ἀλέκτωρ· εἶδος ὀρνέου ἀγρυπνητικοῦ· ἀλέκτωρ δὲ εἴρηται παρὰ τὸ ἀπὸ τῶν λέκτρων, τουτέστι τῶν κοιτῶν, ἐγείρειν ἡμᾶς. Ἀλέκτωρ· ὁ ἄρσην. ἀλεκτωρὶς δὲ ὄρνις θήλεια. 〈Ἀλεξάνδρεια καὶ Ἀντιόχεια〉· ... καὶ ὅσα παρεσχημάτισται τοῖς εἰς
ευς διὰ διφθόγγου γράφεται.84 in vol. 1

alpha

85

(10)

 Ἀλέξανδρος· παρὰ τὸ ἐπαλέξειν τῇ πατρίδι τοὺς πολεμίους. ⸤Ἀλε⸥ξῶ· ἐκ τοῦ ἀλέγω, τὸ βοηθῶ· ἀλεξήσω ὁ μέλλων· ἀλέξημα, τὸ ἰατρικὸν βοήθημα, ἐξ οὗ καὶ τὸ 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 30〉 „ἷκται γὰρ αὐτὴν ἐξα‐ λεξῆσαι θέλων“· σημαίνει δὲ τὸ ἐξ ἀσθενείας ὑγιᾶναι. Ἀλεξῶ· τὸ βοηθῶ· παρὰ τὴν ἄλοχον. κυρίως τὸ γυναικὶ βοηθῆσαι, κατα‐
15χρηστικῶς δὲ καὶ τὸ ὅπως δήποτε. 〈ἢ〉 ἀπὸ τοῦ ἄλκω ἄλξω καὶ πλεονασμῷ τοῦ ε ἀλέξω, ὅπερ εἰς ἐνεστῶτα ἀναχθὲν βαρύνεται ὑπὸ Ἀττικῶν. Ἀλεύατο· ἀλέω, τὸ πλανῶ καὶ ἐκκλίνω. Ἄλευρος· ὄνομα θηλυκόν· παρὰ τὸ ἀλήθω ἀλεύθω καὶ ἄλευρος. Ὠρίωνος Ἀλευρόττησις· σή〈θ〉ω, σήσω ὁ μέλλων, ὄνομα ῥηματικὸν σῆσις, τροπῇ
20τοῦ κατ’ ἀρχὴν ς Ἀττικῶς τῆσις καὶ πλεονασμῷ τοῦ τ ἀλευρόττησις, ὁ κόσκινος. οὕτως Φιλόξενος. Ἀλεωρή· ἡ φυλακὴ καὶ ἡ ⟦φυγή⟧. ἡ μὲν φυλακὴ παρὰ τὴν ἀλέαν, τὴν θερμασίαν, καὶ τὸ ⟦ὠρεῖν, τὸ φυλάτ⟧τειν· ἡ δὲ φυ⟦γὴ παρὰ τὸ ἀλέασθαι εὐπ⟧αραφυλά⟦κτως. ‖ λέγεται δὲ καὶ τὸ συνάθροισμα τοῦ λαοῦ⟧.
25 Ἀλε⟦ωρ⟧ή· ἐκ τοῦ ἀλεύω, τὸ ἐκκλίνω, καὶ τοῦ ὠρῶ, τοῦ φυλάσσω. κλίνεται
δὲ ἡ ἀλεωρή τῆς ἀλεωρῆς καὶ τὰ λοιπά.85 in vol. 1

alpha

86

(14)

 Ἀληθές· παρὰ τὸ λήθη· τὸ μὴ λήθῃ τοῦ δικαίου ὑποπίπτον[τος].
15⸤Ἀληθές· παρὰ⸥ τὸ λήθω· τὸ μὴ λήθῃ τοῦ δικαίου ὑποπίπτον. Ἡσίοδος περὶ τοῦ Νηρέως 〈Theog. 235 sq.〉 „οὕνεκα ⸤νημερτής τ⸥ε καὶ ⸤ἤπιος, οὐδὲ θ⸥ε‐ μιστέων ⸤Λήθεται“· καὶ⸥ πάλιν 〈ib. 233〉 „Νηρέα δ’ ἀψευδέα καὶ ἀληθέα γείνατο Πόντοσ“. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀληθινός 〈Ps. 18, 10〉· ἐκ τοῦ ἄληθες γίνεται ἀληθινός· τὸ θι ι. ζήτει.
20 Ἀληθινός· τὸ λι ι· διὰ τί; τὰ εἰς 〈ιν〉ος ὀνόματα 〈ἀπὸ ἐπιρρημάτων γινόμενα〉 διὰ τοῦ ι γράφεται, οἷον τάχα ταχινός. Ἀληθῶς· ἐπίρρημα βεβαιώσεως. Νικήτου Ἄληπτος 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 3, 21〉· ἔστι λήβω, τὸ λαμβάνω, διὰ τοῦ η (διότι ἀνεφάνη τὸ α ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίστῳ, διὰ τοῦ η γράφεται ἐπὶ
25τοῦ ἐνεστῶτος, οἷον λήβω ἔλαβον, δήκω ἔδακον)· 〈ἐκ τούτου ληπτόσ〉 καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἄληπτος, ὁ μὴ κρατούμενος. ⟦Ἄληπτος· ἐκ τοῦ ἀλῶ, τὸ πορθῶ.⟧
Ἀλησία· ἡ Ἀφροδίτη· διὰ τὸ ἀλᾶν.86 in vol. 1

alpha

87

(11)

⸤Ἀλη⸥τηρία Δημήτηρ καὶ ἀλητήριος Ζεύς· ὅτι λιμοῦ συντόνου γινο‐ μένου τοὺς ἀλήθοντας ⟦πάντασ⟧ ἐφύλαττον διὰ ⸤τὸ μὴ⸥ κλέπτειν τι τῶν ἀλου‐ μένων· ὡς οὖν ἐπόπτας καὶ τηρητὰς τῶν ἀλουμένων τοὺς θεοὺς οὕτως ἐπωνό‐ μαζον.
15 Ἀλητήριος· ὁ Ζεύς· τὰ δύο ηη 〈η〉. ἀλιτήριος δὲ ὁ ἁμαρτωλός, ἤτοι ὁ τὰς λιτὰς μὴ τηρ⸤ῶν⸥· διὰ τοῦ ι τὸ λι· Ἀλήτης· ὁ πλανήτης· ἀπὸ τοῦ ἄλη, 〈ἐξ οὗ〉 καὶ ἀλητεία, ἡ πλάνη, καὶ ἀλητεύω, τὸ πλανῶμαι. ἀλῆτις δὲ ὄνομα θηλυκόν. Ἄλθετο· τὸ ὑγιανθῆναι καὶ τὸ θεραπευθῆναι· παρὰ τὸ ἀλδαίνειν, ὅ ἐστιν
20αὐξάνειν· τὸ γὰρ ὑγιὲς αὔξεται. Ἁλίαρτος· ἡ πόλις· [ἢ ὅτι] ἐκ τῶν ἁλιέων καὶ τοῦ ἄρτου. Ἀλίβας· ὁ νεκρὸς καὶ ξηρός, ὁ μὴ ἔχων νοτίδα καὶ λιβάδα τινά· οἱ γὰρ ζῶντες ὑγροί.
⸤Ἀλίβα⸥ς· ὁ νεκρός· ὁ ξηρός, ὁ μὴ ἔχων ⟦νοτίδα καὶ⟧ λιβάδα τινά· οἱ γὰρ87 in vol. 1

alpha

88

(13)

ζῶντες ὑγροί. ἀλίβας δὲ καὶ τὸ ὄξος, τινές φασι· ⸢Καλλίμαχος, 〈fr. 88 Schneider〉 „ἔβηξαν οἷον⸣ ἀλίβ⟦αν⟧τ⟦α πίνοντεσ“· παρὰ τὸ μὴ λείβεσθαι καὶ σπένδεσθαι⟧.
15 Ἁλιβδύειν· τὸ καταδύνειν εἰς θάλασσαν, καταχρηστικῶς δὲ καὶ μεταφορικῶς καὶ τὸ ἀφανίζειν· παρὰ τὴν ἅλα καὶ τὸ [β]δύ⸤ειν Αἰολικῶς πλεονασμῷ τοῦ β⸥, ὡς σίδη σίβδη, ἁλιδύειν ἁλιβδύειν. Ἅλιον· τὸ μάταιον· τὸ εἰς θάλασσαν ῥιπτόμενον καὶ ἀφανιζόμενον· ἢ παρὰ τὴν ἅλα, ἀπὸ τοῦ μὴ εὐχρηστεῖν εἰς πόσιν τὸ θαλάσσιον ὕδωρ.
20 〈Ἅλιον〉· ... ἅλιον δέ, τὸ θαλάσσιον, δασύνεται.88 in vol. 1

alpha

89

(18)

 Ἁλίπεδον· ὁμαλὸν ἔδαφος παρὰ τῇ θαλάσσῃ, πεδίον. Ἁλιρρόθιον· τὸ ἐκ θαλάσσης κῦμα· ἢ ὄνομα υἱοῦ Ποσειδῶνος.
20 Ἅλις· ἐπίρρημα σημαῖνον τὸ πολύ· παρὰ τὴν ἅλα πολλὴν οὖσαν. Ἅλις· τὸ ἐπίρρημα δηλοῦν τὸ δαψιλῶς καὶ πολύ· παρὰ δὲ τὸ ἅλις τὸ ἅλιθα
καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς η 〈Λ 677〉 „〈ἤλιθα〉 πολλήν“ ἐκ παραλλήλου.89 in vol. 1

alpha

90

(16)

 〈Ἀλῖσαι〉· ... παρὰ τὸ κυλίω τροπῇ τοῦ υ εἰς α καλίω, καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ ν καὶ δ καλίνδω, ὅπερ καὶ περισπᾶται καὶ βαρύνεται. τοῦτο κατὰ ἀφαίρεσιν τοῦ κ ἀλίω γίνεται καὶ ἀλίνδω· ἀπὸ τοῦ ἀλ⟦ίω⟧ ἤλικα καὶ ἤλισα. καὶ ὡς κολυμ‐ βήθρα οὕτως ἀλινδήθρα.
20 Ἀλιτεία καὶ ἀλιτρία· ἡ ἁμαρτία. καὶ ἀλίτρι⸤α ἡ ἁμαρτωλή⸥, καὶ ἀλ⸤ιτρὸς ὁ ἁμαρ⸥τωλός. ⸤Ἀλι⸥τήριος· ὅ ἐστιν 〈ἀπὸ τοῦ〉 ⸤ἀλιτρόσ⸥· σημαίνει δὲ τὸν ἁμαρ⟦τωλόν⟧. τὸ λι ι κ⟦αὶ τὸ τη η⟧. ἀλιτρός ἐστι π⟦αρὰ τὸ στέ⟧ρησιν ἔχειν τ⟦ῆς λιτῆσ⟧. τὸ λιτή δὲ διὰ ⟦τοῦ ι γράφεται⟧· τὰ γὰρ εἰς τη οὐ θέλουσι τῇ ει ⟦διφθόγγῳ παρα‐
25λήγεσθαι⟧.90 in vol. 1

alpha

91

(16)

 Ἀλιτηρίου· ἀθέου, ἁμαρτωλοῦ, πλανήτου, θανάτῳ ἐνόχου. 〈Ἀλκαία〉 ... ἔχει γὰρ ἐπὶ τῇ οὐρᾷ κέντρον, ὑφ’ οὗ παροξύνεται, κ⟦αθά φησιν⟧ Ἱερώνυμος 〈fr. 20 Hiller〉 καὶ Ἐπαφ⟦ρόδιτοσ⟧ 〈fr. 52 Luenzner〉 ἐν Ὑπο‐ μνήματι Ἀσπίδος ⟦Ἡσιόδου⟧.
20 Ἄλκαρ· ἴαμα καὶ βοήθημα. Ἀλκυονίδας ἡμέρας· εὐδινάς. Ἀλκυών· ἁλικυών τις οὖσα· παρὰ τὸ κύειν παρὰ τῇ ἁλί. ἔστι ⟦δὲ⟧ εἶδος ὀρνέου. Ἀλκυών· ἁλικυών τις οὖσα· παρὰ τὸ κύειν παρὰ τῇ ἁλί, τουτέστι παρὰ
25τῇ θαλάσσῃ. καί φασιν, ὅτι κύματος αὐτῆς ἀεὶ τὰ ὠὰ ἐπικλύζοντος καὶ οὔσης
ἀτέκνου ὁ Ζεὺς ἐλεήσας αὐτὴν ὥρισεν ἡμέρας τινὰς εὐδινάς, ἃς καλοῦσιν ἀλκυονίδας.91 in vol. 1

alpha

92

(16)

 Γεωργίου τοῦ Χοιροβοσκοῦ Ἀλλ’ ἄνα 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 1 acr. v. 4〉· ὁ ἀλλά σύνδεσμος συμπλεκτικός. 〈τοῦ〉 ἄνα δὲ ἡ εὐθεῖα, ὅ ἐστιν ἄναξ, σημαίνει [δὲ] γʹ· τὸν βασιλέα, ὡς τὸ 〈Α 7〉 „ἄναξ ἀνδρῶν“, καὶ τὸν θεόν, ὡς τὸ 〈Α 444〉 „ὄφρ’ ἱλα[σ]σόμε〈σ〉θα ἄνακτα“, καὶ τὸν οἰκοδεσπότ⸤ην⸥, ὡς τὸ 〈α 397〉 „αὐτὰρ ἐγὼ〈ν〉 οἴκοι〈ο〉 ἄναξ
20ἔσομαι“. καὶ ἡ κλητικὴ ὦ ἄναξ, ἀπέβαλε δὲ τὸ ξ ποιητικῶς „ἀλλ’ ἄνα“, ὥσπερ καὶ τὸ 〈Γ 351〉 „Ζεῦ ἄνα“ ἀποβολῇ τοῦ κλ⟦ητικοῦ ὦ⟧. Ἀλλὰ κακῶς ἀφίει 〈Α 25〉· ἱέω ἱῶ, καὶ δασύνεται· καὶ ὁ παρατατικὸς ἵεον ἵουν, τὸ δεύτερον ἵεες ἵεις, τὸ τρίτον ἵεε ἵει καὶ ἐν συνθέσει ἀφίει, ἐξ οὗ καὶ τὸ 〈Α 326〉 „προΐε⸤ι⸥“.
25 Ἀλληγορία· παρὰ τὸ ἄλλο ἀγορεύεσθαι παρὰ τὸ κείμενον.92 in vol. 1

alpha

93

(20)

 Ἀλληλούϊα 〈Ps. 104 tit.?〉· ἑρμηνεύεται τῇ Ἑβραΐδι διαλέκτῳ τὸ ἄλ κρα‐ ταιός, τὸ λή θεός καὶ τὸ λούϊα οὗτος μόνος· τὸ λοῦ οὗτος καὶ τὸ ἴα μόνος. πέντε συλλαβαί· ἔχει δὲ μέρη λόγου δʹ. καὶ ἄλλως· ἀλληλοῦ αἰνεῖτε, ἰά δὲ τὸ κύριον. καὶ ἄλλως· τὸ ἄλ μεθ’ ἡμῶν, τὸ λή θεός, τὸ οὔϊα νῖκος. καὶ ἄλλως· ἄλ θεός, λή ἰσχυρός,
οὔϊα κραταιός. καὶ ἄλλως· τὸ ἄλ ἔρχεται ἢ ἐφάνη, τὸ λή θεός, τὸ λούϊα ζῶν.93 in vol. 1

alpha

94

(18)

 Ἀλλόθρους· ἀλλόφωνος. Ἄλλοι μὲν ῥά 〈Β 1〉· οἱ μὲν δὴ ἄλλοι.
20⸤Ἀλλοιῶ· τὸ μεταβάλλω καὶ μεταμορφῶ· καὶ ἀ[λ]λοιῶ, τὸ τύπτω, ἐξ οὗ καὶ πατραλοίας, ὁ τὸν πατέρα τύπτων.⸥ Ἀ[λ]λοιῶ καὶ ἀλλοιῶ διαφέρει· ἀ[λ]λοιῶ σημαίνει τὸ τύπτω, ὡς τὸ 〈Ι 568〉 „πολλὰ δὲ 〈καὶ〉 γαῖαν πολυφόρβην χερσὶν ἀ[λ]λοία“. καὶ περισπώμενον σημαίνει τὸ ἀλλάσσω, ὡς τὸ 〈Ps. 76, 11〉 „αὕτη ἡ ἀλλοίωσισ“.
25 ⟦Ἀλλό⟧κοτος· παρη⟦λλαγμέν⟧ος.94 in vol. 1

alpha

95

(20)

 Ἀλοί⟦τησ⟧· ἁμαρτωλός· παρὰ τὸ ἀλ⸤ιτῶ⸥ ἀ⟦λιτός καὶ⟧ ἐπενθέσει τοῦ ο ἀλοίτης. ἢ ὁ ἀνδροφόνος· παρὰ τὸ ⟦ἀλοιᾶν, τὸ τύπτειν, ἔνθεν πατραλοίασ⟧. ⸤Ἀλλότριος· πλεονασμῷ τοῦ τ· ἀλλόριος γάρ ἐστιν,⸥ οἷον ὁ ἄλλων ὁρίων
⸤ὑπάρχων⸥.95 in vol. 1

alpha

96

(24)

 Ἅλλω· εἰς τὸ Ζάλη καὶ Θρυ〈λ〉λίς καὶ Ὅλμος.96 in vol. 1

alpha

98

(15)

 Ἁλμυρός· τροπὴν ἔχει τοῦ η εἰς υ. ⸤Ἀλοιφή· εἰ μὲν ἁπλοῦν,⸥ δίφθογγον· εἰ δὲ σύνθετον, οἷον πι〈σ〉σαλιφή〈σ〉 ὑπαλιφή〈σ〉 συναλιφή, ι· εἰ δὲ ἔχει π, δίφθογγον, ἄλειπτον καὶ δυσάλειπτον ἀσυνάλειπτον ⟦ἐξάλειπτον ἀπόλειπτον⟧. ⸤Ἁλοσύδνη〈σ〉 〈δ 404〉· τῆς θαλάσσης· οἱ δέ, τῆς Ἀμ⸥φιτρίτης· ἀπὸ τοῦ
20⸤ἐν ἁλὶ σεύεσθαι, ὅ ἐστιν ἐν θαλάσσῃ ὁρμᾶν⸥. Ἁλοσύδνης 〈δ 404〉· ... Ἄλοχος· γυνή, γαμετή· καὶ κατ’ ἐπίτασιν τὸ α ἐνταῦθα, οἱονεὶ πολύλοχός τις οὖσα. ⸤Ἄλοχος· ἡ γαμετή· παρὰ τὸ ὁμόλεχον εἶναι. καὶ εἰς τὸ Λέχος.⸥
25⸤Ἄλοχος· κυρίως ἡ ἑτέρου λέχους ἄπ⸥ειρος, ἢ ἡ ἐκ παρθενίας· καταχρη‐ στιχῶς δὲ καὶ ⸤ἡ οἵα δηποτοῦν ὁμόλεχος, τοῦ α τὸ ὁμοῦ⸥ δηλοῦντος.
⸤Ἄλοχος· τὸ α σημαντικόν ἐστι τοῦ ὁμοῦ καὶ⸥ τοῦ ἅμ⸤α⸥· ἡ οὖν ἄλοχ⸤οσ⸥98 in vol. 1

alpha

99

(21)

ὁμόλεχ⸤όσ⸥ ἐστι, 〈ὡσ〉 καὶ ἀγάλα⸤κτες, οἱ ἀδελφοί, ὁμογάλακτές τινεσ⸥ ὄντες, οἱ τὸ αὐτὸ γάλα σπάσαντες. ⸤Ἅλς· ἡ θάλασσα· παρὰ τὸ ἁλές, τὸ συνεστραμμένον καὶ ἠθροισμένον· Καλλί‐ μα⸥χος 〈fr. 86 Schneider〉 „εἰς τὸ ⸤πρὸ τείχους ἱερὸν ἁλέες δεῦτε“· καὶ τὸ ἅλις,
25τὸ σημαῖνον τὸ ἀρκοῦν, καὶ τὸ ἀλε⸥ίς, τὸ συστραφείς. ⸤ἅλς οὖν τὸ συστραφὲν
ὕδωρ, ἤγουν συνηθροισμένον⸥.99 in vol. 1

alpha

100

(23)

 Ἀλύσιον· εἰς τὸ Ἠλύσιον.100 in vol. 1

alpha

101

(20)

 Ἀλῶ· σημαίνει τὸ πλανῶ· ⟦τὸ⟧ παθητικὸν ἀλ⟦ῶμαι⟧, ἀλώμενος ἡ μετοχή· παρὰ τὸ λῶ γέγονεν, 〈ὅπερ〉 ἀφαιρέσει ἀπὸ τοῦ θέλω τὸ αὐτὸ σημαίνοντος· ὅπερ κατὰ σύνθεσιν [τὸ] ἀλῶ· οἱ γὰρ πλανώμενοι, ὧν ⟦οὐ θέλουσιν⟧, ἐπιτυγχάνουσιν. ἁλῶ, τὸ συλλαμβάνω, (ὅπερ Ὅμηρος ἁλώω ἔφη 〈ς 265〉 „ἦ κεν ⟦ἁλώω⟧“· παρ‐ άγεται δὲ ἀπ’ αὐ⸢τοῦ καὶ τὸ ἁλίσκω) εἴρηται⸣ παρὰ τὴν ἅλα, τὴν θάλασσαν, ἀπὸ
25〈τῶν〉 τοὺς κατὰ θάλατταν λαμβανομένους ⟦πρῶτον ἁλίσκεσθαι νομιζόντων⟧.101 in vol. 1

alpha

102

(15)

 Ἁλῶ· τὸ κρατῶ· ἀφ’ οὗ καὶ τὸ 〈Φ 495〉 „ἁλ⸤ώμεναι“· οὗ ὁ δεύτερος ἀόριστοσ⸥ ἥλων ἥλως ἥλω, ὃ γίνεται ἐν διαιρέσει ἑάλω. Ἀλῳάς 〈Ε 499〉· νῦν τοὺς τόπους, ὅπου ὁ πυρὸς πατεῖται, τουτέστιν ἀλοᾶται· σημαίνει δὲ ⟦τὴν δενδροφόρον γῆν. [γέγονε δὲ] παρὰ τὸ ἀλοιῶ⟧ ἐστιν ἀλῳή· διὸ σὺν τῷ ι γράφεται. τὸ δὲ ἅλωας ἀπὸ τῆς ἅλως ἐστὶν ἄνευ τοῦ ἰῶτα.
20 Ἁλώνητα· τὰ βά⟦ρβαρα⟧ ἀνδράποδα· τοὺς γὰρ ἅλ⟦ας δι⟧δόντες τοῖς Θραξὶν ὠνοῦντο τὰ ἀνδρά⟦ποδα⟧. Ἀλώπηξ· ὅτι ἀλλοι⟦ωπεῖ⟧ ⸤τὰς ἕξεισ⸥, ἢ ὅτι ἀλλοι⟦ωπεῖ τὴν⟧ ὅρασιν καὶ ⟦τοὺς ὀφθαλμούσ⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀλώπηξ 〈Ps. 62, 11〉· παρὰ τὸ ἀλῶ, τὸ πλανῶ. ἀλώπεκος ...
25 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἅμα 〈Ps. 13, 3〉· ἐπίρρημα συλλήψεως· γίνεται δὲ ἐκ τοῦ θαμά. διὰ τί
δασύνεται; ἀ⟦να⟧χωρήσαντος τοῦ θ ἔμεινεν ⟦ἡ ἀ⟧ναλογοῦσα ⟦δασεῖα. βαρύνεται⟧.102 in vol. 1

alpha

103

(18)

 Ἐρεννίου Φίλωνος Ἅμα καὶ ὁμοῦ ⟦διαφέρει⟧· ἅμα μὲν γάρ ἐστι χρονικὸν ἐπίρ‐ ρημα, ὁμοῦ ⟦δὲ⟧ τοπικόν. Σόλ⟦ων⟧ μὲν γὰρ ἅμα μὲν ἐγένετο Ἀναχάρσιδι τῷ
20Σκύθῃ, εἴπερ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον ἤκμασαν, ὁμοῦ 〈μέντοι〉 οὐκέτι· οὐ γὰρ ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ ἐγε〈ν〉νήθησαν, ἀλλ’ ὁ μὲν Ἀθήνησιν, ὁ δὲ ἐν Σκυθίᾳ. καὶ Ὅμηρος διαστέλλει· 〈Θ 64〉 „ἔνθα ⟦δ’⟧ ἅμ’ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν“ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον, καὶ 〈Γ 1〉 „αὐτὰρ ἐπεὶ κό⟦σμη⟧θεν ἅμ’ ἡγε⟦μό⟧νεσσιν ἕκαστοι“, καὶ 〈Ψ 362〉 „οἱ ⟦δ’⟧ ἅμα πάν⟦τεσ⟧ ἐφ’ ἵππ⟦οισι〈ν〉⟧ μάστι⟦γας ἄειραν⟧“.
25 Ἅμα· παρὰ τὸ θαμά, τὸ συνεχές, κατὰ ἀφαίρεσιν τοῦ θ· τὸ γὰρ πυκνῶς ⸤γινόμενον κατὰ⸥ τὸν αὐτὸν ἀποτελεῖται χρόνον.
Ὅμηρος Ἅμα δ’ ἠελίῳ καταδύντι 〈Α 592〉· μετοχὴ ἀορίστου δευτέρου.103 in vol. 1

alpha

104

(16)

 Ἁμάδι⟦ο⟧ς· ἐπιρρηματικῶς, ἅμα τῷ προελθεῖν· ἀπὸ τοῦ ἅμα παράγωγον καὶ τοῦ δι[ο]ς· καὶ πολὺς ὁ τοιοῦτος χαρακτήρ. 〈Ἁμάδισ〉· ... Ὅμηρος 〈Η 16〉 „ἁμάδι[ο]ς πέσεν“. Ἀμαζόνεια· ...
20 Ἀμαζών· ὄνομα ἔθνους· παρὰ τὸ ἕνα μαζὸν ἔχειν· τὸ γὰρ α ἐνταῦθα τὸ ἓν δηλοῖ. καὶ Ἀμαζόνες· οἱ πένητες, οἱ μάζαν ⟦μὴ ἔχοντες, ἤτοι τροφήν⟧. Ἀμαζών· παρὰ 〈τὸ〉 μάζῃ μὴ χρῆσθαι μήτε ἡμέρῳ τροφῇ, ἀλλὰ σαύραις καὶ ὄφεσιν· ὅθεν αὐτὰς καὶ Σαυροπάτιδας λεχθῆναι παρὰ τὸ σαύρας πατεῖν καὶ ἐσθίειν, κατὰ δὲ μετάθεσιν τοῦ π εἰς τὸ μ Σαυρομάτιδας κληθῆναι.
25 Ἄμαθος· ἡ τῆς πεδιάδος ἄμμος ἢ κόνις· ἧς οὐκ ἔστι μαθεῖν μέτρον ἢ
ἀριθμόν.104 in vol. 1

alpha

105

(15)

⸤Ἀμαθύ⸥νειν· παρὰ τὴν ⸤ἄμαθον⸥, κόνιν, ποιεῖν· ⟦Ὅμηροσ⟧ 〈Ι 593〉 „ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει“. ⸤Ἀμαλή· ἁπαλή· ἡ⸥ δὲ λέξις Μακεδόνων. 〈ἔστι δὲ ἁπαλή καὶ τροπῇ ἀμαλή. ἢ παρὰ τὸ μαλεῖν〉, ὅθεν καὶ πρόμαλος εἴρηται ⸤ἡ πρὸ τοῦ δέοντος αὐξομένη, 〈ἡ〉 μυρίκη· μαλεῖν γὰρ τὸ⸥ αὔξειν, ⸤καὶ ὁ τριχῶν⸥ ἔχων αὔξησιν 〈τόποσ〉 μάλη.
20 Ἀμάλθεια· ἡ τροφὸς τοῦ Διός· Καλλίμαχος 〈Hymn. 1, 48 sq.〉 „σὺ δὲ θήσαο105 in vol. 1

alpha

106

(16)

πίονα μαζὸν Αἰγὸς Ἀμαλθείησ“. εἰσὶ δ’ οἵ φασι πεπλάσθαι τὸ ὄνομα· εἶναι γὰρ αὐτὴν ἀμαλακιστίαν, παρὰ τὸ μὴ μαλάσσεσθαι. διὰ τοῦτο καὶ Ἡρακλέα καρτερι‐ κώτατον γενόμενον ἔχειν αὐτῆς τὸ κέρας ἐμυθολόγησαν. Ἅμαξα· ἀπὸ τοῦ ἅμα ἄγειν· ἁμάαξ〈α〉 τις οὖσα. ‖ καὶ ἄλλως· ἄξω ἄξα ἅμαξα
20σύνθετον. Ἅμαξα· παρὰ τὸ ἄγω ἄξω 〈ἄξα〉 καὶ ἅμαξα. κυρίως οἱ τροχοὶ καλοῦνται ἅμαξα· παρὰ τὸ ἅμα ἄγειν, ὡς δόξω δόξα, βήσω βῆσα καὶ βῆσσα, καὶ γνώσω γνῶ[σ]σα καὶ ἀμοιβῇ καὶ διπλασιασμῷ γλῶσσα· ἢ παρὰ τὸ ἄγεσθαι ὑπὸ τῶν ταύρων. Ἁμαξιτόν· ὁδὸν δημοσίαν.
25 Ἀμάρα· τὸ ὑδραγώγιον τὸ ἐπὶ τοῦ ἐδάφους· διὰ τὸ περὶ τὰς αἰμασιὰς ῥεῖν,
ἢ ὅτι οὐκ ἐᾷ τὰ παραπεφυτευμένα αὐτῇ μαραίνεσθαι.106 in vol. 1

alpha

107

(11)

 Ἀμάρη· ἡ ὑδρο〈ρ〉ροά· καὶ ἀπόρροια ἡ ἀπορροὴ τοῦ ὕδατος. Ἀμάρη· ἡ ὑδρο〈ρ〉ροά. Ἁμαρ⸤τάς· ἁμαρτάδος· ἡ ἁμαρτία⸥. 〈Ἁμαρτία〉 ... ἐξ οὗ καὶ τὸ ἥμαρτον, ὃ σημαίνει τὸ ἀπέτυχον τῶν ἀγαθῶν.
15Πόθεν ἁμαρτία; ἐκ τοῦ βροτός βροτία καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀβροτία καὶ ἁμαρτία. ⟦Ἁμαρτία⟧· κυρίως ἡ ἀποτυχία· παρὰ τὸ ⟦μάρπτω⟧ ἁμαρπτία ⟦καὶ ἐ⟧λ‐
λ⟦είψ⟧ει τοῦ π ἁμαρτία, ⟦ἡ ὃ⟧ βούλεται μ⟦ὴ μάρπτουσα⟧, ὅ ἐστιν ⟦ἐπι⟧τελοῦσα·107 in vol. 1

alpha

108

(18)

⟦ἔνθεν καὶ μάρτυς, ὁ μάρψας καὶ εἰδὼς τὸ ἀληθές. ἢ ἀπαρτία⟧, παρὰ τὸ ἀρτῶ σημαῖνον τὸ ἁρμόζω, 〈ἡ〉 πόρρω οὖσα τοῦ συνηρμόσθαι ᾧ βούλεται, τῆς ἀπό τὸ
20ἄπωθεν δηλούσης. Ἁμαρτοεπής· τὸ το μικρόν. διὰ τί; τὰ παρὰ τὸ ἁμαρτῶ συντιθέμενα διὰ τοῦ ο μικροῦ γράφεται καὶ διὰ τοῦ ι· διὰ μὲν τοῦ ο, ὡς ἁμαρτοεπής· διὰ δὲ τοῦ ι, ὡς ἁμαρτίνοος. Ἁμαρτόντας· ἐκ τοῦ ἁμάρτω βαρυτόνου.
25 Ἁμαρτωλός· ἐκ τοῦ ἅμα ἐπιρρήματος καὶ τοῦ ἀρτῶ ῥήματος, τοῦ σημαί‐ νοντος τὸ διαχωρίζομαι, ἁμααρτῶ καὶ ἐν συγκοπῇ ἁμαρτῶ καὶ ἁμαρτωλός· ἔχει
καὶ τὸ ι προσγεγραμμένον, καὶ Ὅμηρος 〈Φ 162〉 „ἁμαρτῇ δούρασιν ἀμφί〈σ〉“.108 in vol. 1

alpha

109

(17)

 Ἀμαυρούμενοι· σκοτιζόμενοι· ὅθεν καὶ μαῦρον, τὸ μὴ διαφανές. Ἀμβλύς· ὁ μὴ εὐθετῶν εἰς πόλεμον σίδηρος· καὶ ὡς ἵππος Ἵππος Ἵππυς, οὕτω μῶλος μωλύς, καὶ 〈κατὰ στέρησιν ἀμωλύς, καὶ〉 συγκοπῇ καὶ πλεονασμῷ τοῦ β
20ἀμβλύς.
Ἀμβλυωπέστερος· ἐκ τοῦ ἀμβλύς καὶ τοῦ ὦπα.109 in vol. 1

alpha

110

(11)

 Ἀμβλυώττειν· τὸ μὴ ὀξυδερκεῖν· παρὰ τὸ ἀμβλεῖς ἔχειν τοὺς ὄσσους, τῶν δύο ⟦σς⟧ εἰς ττ μεταβληθέντων. Ἀμβλῶσαι· τὸ ἀτελ⟦ὲσ⟧ βρέφος ⟦ἀπο⟧βαλεῖν· καὶ τὰ πρὸς τοῦτο φάρμακα ἀμβλωθρίδια καλοῦσιν ἰατροί. ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ἀμπέλ⟦ων· ὁπότε γὰρ αὗται
15τοὺσ⟧ λεγομένους ὀφθαλμοὺς ἀποκαυθεῖεν, λέγομεν αὐτὰς ἀμβλυώττειν ἀντὶ τοῦ οὐ τελε〈σ〉φοροῦσι καρπόν. καὶ ἐπὶ ⟦τῶν γυναικῶν τῶν ἀτελῆ τὰ⟧ βρέφη ἐκβα[λ]‐ λουσῶν λέγομεν ἀμβλυώττειν καὶ μετὰ συγκοπῆς ἀμβλώττειν. ἢ ἐκ τοῦ ἀ⟦μαλ⟧ῆ⟦σαι, ὅ ἐστιν τὴν γονὴν ἀφανίσαι,⟧ ἀμβλῆσαι καὶ τροπῇ τοῦ η εἰς ω ἀμ‐ βλῶσαι.
20 Ἡσιόδου Ἀμβολιεργός 〈Hesiod. Op. 413〉· ὁ τὰ γεώργια ἀναβα〈λ〉λόμενος. καὶ ἀμβολιεργὸς ὁ ὑπερτιθέμενος καὶ βραδύνων εἰς τὰς πράξεις. Ἀμβροσία· οἱονεὶ ἀβροσία· 〈Ε 341〉 „οὐ γὰρ σῖτον ἔδους’, οὐ πίνους’ αἴθοπα οἶνον“. ἢ παρὰ τὸ μὴ βροτοῖς δεδό⟦σθαι, ὃ καὶ⟧ βέλτιον.
Ἀμβροσία· τὸ τῶν θεῶν βρῶμα· ἧς οὐχ οἷόν τε βροτὸν ἅψασθαι.110 in vol. 1

alpha

111

(9)

 Ἀμβρόσιος· τὰ διὰ τοῦ ιος κτητικὰ ἀπὸ πρωτοτύπων τῶν εἰς τος γινό‐
10μενα, εἰ μὲν μεταβάλλει τὸ τ εἰς ς, διὰ τοῦ ⟦ι γράφεται⟧, οἷον ἀκήρατος ἀκηρά‐ σιος, ἄμβροτος ἀμ⟦βρόσιοσ⟧· εἰ δὲ φυλάττει τὸ τ, διὰ τοῦ ει γράφεται, οἷον Ἀρ‐ χέστ〈ρ〉ατος Ἀρχεστ〈ρ〉άτειος, Καλλίστρατος Καλλι⟦στράτειοσ⟧· χωρὶς εἰ μὴ ⸤ὦσιν ἐθνικά, ὡσ⸥ τὸ Βοιωτός Βοιώτιος. γίνεται ⟦δὲ⟧ παρὰ τὸ ἄμβροτος· 〈τοῦτο παρὰ τὸ βροτός καὶ τὸ στερητικὸν α καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν γίνεται ἄμβροτος,〉 καὶ
15τρέπει τὸ ⟦ν εἰς μ. τὸ θηλυκὸν ἡ⟧ ἀμβροσία, καὶ σημαίνει τ⟦ὴν ἀθανασίαν⟧. Ἄμβων· κυρίως τὸ χεῖλος τῆς λοπάδος· 〈Eupol. fr. 52 Kock〉 „πολλῶν ἤδη λοπάδων τοὺς ἄμβωνας περιλείξασ“. λέγ⸤ονται δὲ καὶ οἱ⸥ ὀρεινοὶ καὶ ⸤ὑψηλοὶ⸥ τόποι 〈ἄμβωνεσ〉· 〈Callim. fr. an. 70 Schneider〉 „ἐπ’ οὔ⸤ρεοσ⸥ ἀμβώνεσσι“. παρὰ τὸ βῶ βών, ὡς γηρύω Γηρυών, καὶ ἀνάβων καὶ συγκοπῇ ἄμβων· παρὰ τὸ ἄνω βαίνειν.
20 Ἄμβων· παρὰ τὸ ἄνω βαίνειν. ⟦Ἀμέγα⟧ρτον· ποτὲ 〈μὲν〉 δηλοῖ τὸ εὐ⟦τελὲ⟧ς καὶ μὴ ἄξιον ⟦φθό⟧νου, ὡς 〈ρ 219〉 „ἀμέγαρτε συβῶτα“· ποτὲ δὲ τὸ πολύ, ὡς τὸ 〈Β 420〉 „πόνον δ’ ἀμέ‐ γαρτον ὄφελλεν“. Ἀμέγαρτος· ὁ εὐτελής· 〈ρ 219〉 „ἀμέγαρτε συβῶτα“. παρὰ τὸ μεγαίρω,
25τὸ φθονῶ, μεγαρτός καὶ ἀμέγαρτος· φθόνος γὰρ τοῖς εὐτελέσιν οὐ προσγίνεται. Ἀμείβω· ει· ἀμοιβή γάρ. ⸢Ἀμείβω· ἀμείψω, ἤμειψα καὶ ἡ μετοχὴ ἀμείψας.⸣ σημαίνει δὲ τὸ ⸢ἀλλάσσω
καὶ⸣ ἀποκρί⟦νο⟧μαι καὶ περιπατῶ.111 in vol. 1

alpha

112

(13)

 ⟦Ἀμ⟧είβ⟦ω⟧· ει, διὰ τὸ ἔχει⟦ν ἀντιπαρακείμενον τὸ ο⟧ ἐν τῷ ἀμοιβή· ὡς λεί⟦βω⟧ λοιβή, ἀλείφω ἀλοιφή, οὕτω καὶ ἀμείβ⟦ω ἀμοιβή⟧.
15 ⟦Ἀμ⟧είβ⟦ω⟧· τὸ α βραχύ. διὰ τί; τὸ α πρὸ τοῦ β ἢ μ συ‐ στέλλεται. Ἀμειδές· σκοτεινόν· ἐκ τοῦ εἴδω, τὸ βλέπω· ἢ ἐκ τοῦ μειδ⟦ῶ, τὸ γε⟧λῶ, ⟦μει⟧δές ⟦καὶ ἀ⟧μει⟦δέσ⟧. Ἀμειδές· στυγνόν, σκυθρωπόν· μειδ[ι]ᾶν γὰρ τὸ γελᾶν. ἀμείδητον οὖν ἐστιν,
20ἐφ’ ᾧ οὐκ ἄν ποτε χαρείη τις ἢ γελάσειεν. Ἀμείνων· ει· ἤτοι παρὰ τὸ μείων, ὃ διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται, ἀμεί[ν]ων, [γὰρ] ὁ μὴ ἐλάσσων τινός, καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ ν ἀμείνων ...
Ἄμειψις· ει· ὁμοίως.112 in vol. 1

alpha

113

(16)

 ⟦Ἀμε⟧νηνός· ⟦ἄμε⟧νος κατὰ στέρησιν, ⟦ὁ οὐ δυνάμεν⟧ος, καὶ ⟦πλεονασμῷ τῆς νη⟧ συλλαβῆς 〈ἀμενηνόσ〉. Ἀμεριμνία· ἐκ τοῦ μὴ μερίζεσθαι εἰς πολλὰ τὸν νοῦν. ⸤Ἄμη· τὸ γεωργικὸν ἢ οἰκο⸥δομι⸤κὸν ἐργαλεῖον⸥· παρὰ τὸ ἅ⟦μα,
20ὅτι⟧ πλατ⟦ὺ ὂν ἅμα⟧ καὶ ὑφ’ ἓν ⟦πολλὰ⟧ ἕλκει· ἢ παρὰ ⟦τὸ ἀμᾶν⟧, ὅ ἐστι κόπτειν καὶ θερίζειν. Ἀμής· ἀμῆτος· ὁ πλακοῦς. Ἄμητος· ⟦προ⟧παροξυτόνως μὲν ὁ ἀμώμενος ⟦καὶ θερι⟧ζόμενος καρπὸς τοῦ σίτου· ἀμητός δὲ ὀξυτόνως ⟦ὁ καιρὸς τοῦ θέρους, ὡς καὶ τρυγητ⟧ός ⟦ὁ και⟧ρὸς
25τῆς τρύγ⟦ησ⟧.113 in vol. 1

alpha

114

(19)

 ⟦Ἀμήχανα· ἀδύνατα, ἄπορα.⟧
20 ⟦Ἀμήχανον· ὑπὲρ λόγον, ὑπέρλαμπρον.⟧ Ἅμιλλα· ἡ ἔρις καὶ ὁ δρόμος· παρὰ τὸ ἅμα εἰλεῖσθαι. ⟦καὶ εἰς τὸ Ὅ⟧μιλος. ⟦Ἀμι⟧σός· πόλις· παρὰ τὸ ⟦εἶναι καρποφόρος εἰς ὀπώραν παντοῖαν⟧. ⟦Ἀμιχθαλόεσσαν· 〈Ω 753〉 „καὶ⟧ Λῆμνον 〈ἀμιχθαλόεσσαν〉“, ⟦τὴν ἀπρό⟧σ‐
μικτον διὰ τὸ μὴ ἔχειν λιμένα, ἢ διὰ τὸ τῶν ἐνοικούντων ἀνήμερον.114 in vol. 1

alpha

115

(17)

 〈Ἄμμε〉· ... ἧμας καὶ ἡμέας, ἡμᾶς, Ἰωνικῶς· ἁμᾶς δὲ Δωρικῶς. καὶ εἰς τὸ Ἡμῖν. Ἄμμος· παρὰ τὸ ἄμικτον αὐτὴν εἶναι.
20 Ἀμνάς· τὸ μικρὸν καὶ θηλυκὸν πρόβατον. Ἀμνειός· ὁ ἀμ⟦νόσ⟧. Ἀμνηστεία· τὸ μὴ μνηστεύεσθαι. ἀμνηστία ⸤δὲ ἡ λήθη⸥. 〈Ἀμνίον〉· ... ἔστι μὲν τῶν ἅπαξ εἰρημένων ἡ λέξις· σημαίνει δὲ ἀγγεῖον, ὅπου τὸ α⟦ἷμα⟧ τοῦ ἱερείου δέχονται. καὶ ἔστι κατὰ τὸ ἔτυμον ἀμένιον, στερη‐
25τι⟦κὸν τοῦ⟧ μένους, τουτέστι τῆς ψυ⟦χῆς. οἱ Ἀ⟧ττικοὶ δὲ σφάγιον αὐ⟦τὸ καλοῦσιν⟧.
Ἀμνίον 〈γ 444〉· ἔστι μὲν τῶν ἅπαξ εἰρημένων ἡ λέξις· σημαίνει δὲ115 in vol. 1

alpha

116

(13)

ἀγγεῖον, ὅπου τὸ αἷμα τοῦ ἱερείου δέχονται. καὶ ἔστι κατὰ τὸ ἔτυμον ἀμένιον, στ⸤ερητικὸν τοῦ μένουσ⸥, τουτέστι τῆς ψυχῆς. οἱ δὲ Ἀττικοὶ σφάγιον αὐτὸ κα‐
15λοῦσι. καὶ ἄλλως. ἀμνίον, τὸ αἱμοδόχον ἀγγεῖον· παρὰ τὸ αἷμα αἱμνίον καὶ ἀμνίον, ὡς 〈Σ 410〉 „αἴητον“ 〈Φ 395〉 „ἄητον“. φασὶ δὲ διὰ τῆς αι γράφε⸤σθαι⸥. ⟦Ἀμ⟧νός· στερητικὸν τὸ α ἔγκειται· ὁ ἐκ τοῦ μνοῦ μεταβεβηκώς. μνοῦς δὲ λέγεται ἡ μαλακὴ θρὶξ ἡ ἐκ γενε⟦τῆσ⟧ π⟦αν⟧τὸς ζώου. Ἀμνός· τὸ ἐνιαύσιον πρόβατον.
20 ⟦Ἄμοιρος· ἐκ τοῦ ἀμοιρῶ.⟧ 〈Ἀμολγόν〉· ... καὶ Ὅμηρος 〈Λ 173〉 „μολὼν ἐν νυκτὸς ἀμολγῷ“, τουτ‐ έστιν ἀωρίᾳ.
Ἀμολγός· τὸ μέσον τῆς νυκτός, καθ’ ὃ ⟦οὐκ ἀ⟧μέλγουσι.116 in vol. 1

alpha

117

(14)

 Ἀμόργη· ἡ τρυγία. τρύγη δὲ ...
15 Ἀμορρ⟦αῖοσ⟧ 〈Ps. 134, 11〉· διὰ τοῦ ο μικροῦ 〈καὶ δύο ρρ〉. Ἀ⟦μω⟧ραῖος ⟦δέ⟧, ὁ ⟦ἀπὸ⟧ τῆς μητροπόλεως, διὰ τοῦ ω μεγάλου ⟦καὶ ἑνὸς ρ⟧ κατὰ παράδοσιν. Ἄμοτον· ἀπλήρωτον ἢ ἀκόρεστον· ἀφ’ οὗ καὶ μότα τὰ πληρωτικὰ τῶν τραυμάτων εἴρηται ῥάκη. Ἄμπελος ἀμπελῶνος διαφέρει· ἄμπελος τὰ ⟦ὀλίγα καὶ⟧ σπάν⟦ια⟧ κλή‐
20⟦ματα, ἀμπελὼν δὲ⟧ ὁ περικλείων πολλὰς ἀμ⟦πέλουσ⟧. Ἄμπελος· διὰ τὸ εἶναι πᾶσι φιλητή· ἢ διότι ἅμα αὐτῇ ἐστι πάλος, ἤγουν χάραξ. Πόθεν ἄμπελος; παρὰ τὸ ἔχειν ἐν ἑαυτῇ τὸν πηλόν, τουτέστι τὸν οἶνον. Ἄμπε⟦λοσ⟧· σημαίνει τ⟦ὸ κλῆμα, τὸν οἶνον, τὴν⟧ β⟦οτάνην καὶ κατὰ ἀνα‐
25γωγὴν τὸν Χριστόν⟧.
Ἀμπεχόμενος· σκεπόμενος ἢ καλυπτόμενος.117 in vol. 1

alpha

118

(18)

 Ἀμπεχόνιον· τὸ λεπτὸν ἱμάτιον. Ἀμπίσχω· τὸ ἐνδύω· „ἠμπέσχετο“ ἐνεδύσατο, καὶ „ἠμπίσχετο“
20ἐνεδέδυτο. ἀμφίασις δὲ ... Ἄμπυξ· ἀνάδεσμος τριχῶν, ἀπὸ τοῦ εἰς τὰ ἄνω πεπυκνῶσθαι· καὶ τοιοῦτός τις κόσμος· ἢ χαλινός. Ἄμπωτις· ἀμπώτεως· ἀνάποσις καὶ πάλιν ἀνάδοσις.
Ἄμπωτις· ἡ ξηρότης. κυρίως δὲ λέγεται ἡ ἀναχώρησις, οἷον ἀναπέμπουσα·118 in vol. 1

alpha

119

(13)

καταχρηστικῶς καὶ ἐπὶ τῶν ἡμετέρων σωμάτων, ἡ ἐκ τῆς ἐπιφανείας εἰς τὸ βάθος ὑποχώρησις τῆς ὕλης.
15 Ἄμυδις· Αἰολικόν· παρὰ τὸ 〈ἅμα〉 ἅμαδις, καὶ ἄμυδις τροπῇ τοῦ α εἰς υ οἱ Αἰολεῖς, ὡς σάρκες σύρκες παρ’ αὐτοῖς. 〈Ἄμυδισ〉· ⸤ἅμαδις καὶ ἄμ⸥υδις, ὡς σάρκες ⸤σύρκες· ἔστι⸥ δὲ παρὰ τὸ ἅμα, ⸤τὸ δὲ πνεῦ⸥μα ἐ[ν]νήλλαξεν. Ἀμύθητον· ἄλεκτον, ἀδιήγητον.
20 Ὁμήρου Ἀμύμων 〈Α 92〉· ἀρσενικῶς καὶ θηλυκῶς· ὁ ἄψογος. παρὰ τὸν μῶμον μώμων καὶ ἀμώμων, καὶ τροπῇ τοῦ ω εἰς υ ἀμύμων· ἢ παρὰ τὸ μύω μύμων καὶ ἀμύμων, ὁ μὴ ταπεινούμενος. Ἀμῦναι· τὸ ἀποσοβῆσαι, ἢ τὸ βοηθῆσαι. παρὰ τὴν μύνην, τὴν πρόφασιν,
ἀμῦναι, κυρίως τὸ ἀπροφασίστως βοηθῆσαι· ἢ μῦναι σημαίνει τοὺς μελλησμούς,119 in vol. 1

alpha

120

(12)

ἔνθεν ἀμύνειν, τὸ ἀμελλητὶ βοηθεῖν· ἢ παρὰ τὸ ἀμεύω, τὸ πορεύομαι, ἀμεύνω, ὡς θύω θύνω, κλίω κλίνω, καὶ ἐνδείᾳ τοῦ ε ἀμύνω, τὸ μετὰ δρόμου βοηθεῖν· ἢ παρὰ τὸ ἀμείβω ἀμεύω γίνεται, τοῦτο προσθέσει τοῦ ν καὶ ὑ⟦πο⟧στολῇ τοῦ ε
15γίνεται ἀμύνω, τὸ ὑπὲρ χάριτος βοηθ⟦ῶ⟧. ἀναγκαία δὲ ἡ τοῦ ⟦ε⟧ ὑποστολή· τὸ γὰρ ν τῇ ευ διφθόγγῳ ⟦οὐκ ἐπεντίθεται, ἐπὶ δὲ τοῦ υ γίνεται πυκνῶς, 〈ὡσ〉 δύω δύνω, ξύω ξύνω,⟧ ἀρτύω ἀρτύνω. Ἀμύσσω· παρὰ τὸ αἷμα αἱμάσσω, ⸤τροπῇ τοῦ α⸥ εἰς υ καὶ ἐκβολῇ τοῦ ι ⟦ἀμ⟧ύσσω, ὡς ⟦μά⟧θω μάθο⟦σ⟧ μῦ⟦θοσ⟧.
20 Ἄμυστις· ἡ ἀπνευστὶ πόσις· παρὰ τὸ μὴ μύειν, ὅ ἐστι καμμύειν. Ἄμυστις· πόσις, ἐν ᾗ οὐδεὶς ἀναπνέει· παρὰ τὸ μὴ μύειν. ⟦Ἄμυσ⟧τις· ⟦ἡ φιά⟧λη, ⟦ἐξ ἧς ἔστιν ἅμα πι⟧εῖν ⟦χωρὶς τοῦ δια‐
πνεῦσαι, ὅ ἐστιν ἀπνευστί⟧.120 in vol. 1

alpha

121

(13)

 ⟦Ἀμφεπονεῖτο· ἔσπευδεν.⟧ ⟦Ἄμ⟧φηκες· ξίφος δίστομον, ⟦ἠ⟧κ⟦ον⟧ημένον ἀμφοτέρωθεν.
15 〈Ἀμφὶ περί〉· ... ἡ γὰρ ἀμφί καὶ ἡ περί τὸ αὐτὸ σημαίνουσι καὶ ἐν ⟦τῷ⟧ ἅμα εὑρίσκο⟦νται⟧, οἷον 〈Θ 348〉 „Ἕκτωρ δ’ ἀμφιπεριστρώφα“. διαφέρει ἡ ἀμφί τῆς περί προθέσεως κατὰ τρόπους τρεῖς· ἡ μὲν γὰρ ἀμφί ἀποβάλλει τὸ ι, οἷον 〈Π 165〉 „ἀμφ’ ⟦ἀγα⟧θὸν θεράποντα“, ἡ ⟦δὲ⟧ περί οὐδέποτε· καὶ πάλιν ἡ περ⟦ί ἀ⟧ναστρέφεται, ο⟦ἷον⟧ 〈ζ 158〉 „κεῖνος δ’ αὖ πέρι ⟦κῆ⟧ρι μακάρτατοσ“, ἡ ⟦δὲ⟧
20ἀμφί οὐδέποτε ἀναστρέφεται· καὶ ὅτι ἡ μὲν περί μετάγεται εἰς μέρος λόγου, τουτ‐ έστιν εἰς ἐπίρρημα μεσότητος, ὡς ἐν τῷ 〈Δ 257〉 „Ἰδομεν⟦εῦ⟧, πέρι μέν σε τίω“,
ἀντὶ τοῦ περισσῶς, ἡ δὲ ἀμφί οὐδέποτε.121 in vol. 1

alpha

122

(17)

 Ἀμφίβληστρον· ἐν πλεονασμῷ τοῦ ς· βλῶ βλήσω βλῆτρον· ἀμφίβλητρον ἔδει. Ἀμφίγυα· Ὅμηρος 〈Ν 147〉 „ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν“· τὸ ἀμφοτέρωθεν γυῶσαι δυνάμενα ⟦διὰ⟧ [τὸ] τῆς ἐπιδορατίδος καὶ τοῦ σαυρωτῆρος.
20 Ἀμφιγυήεις· ὁ Ἥφαιστος, ὁ βραδὺς ἐν τῷ πορεύεσθαι· παρὰ τὰ γυῖα, ὅ ἐστιν ἄκρα, χεῖρες καὶ πόδες. καὶ Ὅμηρος 〈Ν 147〉 „καὶ ἔγχεσιν 〈ἀμφιγύοισιν〉“.
Ἀμφ〈ι〉ειμένοι· ει· ἀμφ〈ι〉ε〈μ〉μένοι γάρ.122 in vol. 1

alpha

123

(14)

 Ἀμφικτύονες· οἱ περιοικοῦντες· τὸ γὰρ κτίσαι ἐπὶ τοῦ οἰκῆσαι ἔλεγον οἱ
15ἀρχαῖοι 〈Β 501〉· „ἐϋκτίμενον 〈πτολίεθρον“ καὶ 〈ω 336〉 „ἐϋκτιμένην〉 κατ’ ἀλ⸤ωήν“, ἐν ᾗ⸥ καλῶς διάγουσιν ἄνθρωποί τε καὶ τὰ θρέμματα εὐχερείας χάριν ποτισμῶν τε καὶ νομῶν. Ἀμφικτύονας δὲ ⸤ἔλεγον⸥ τοὺς τὴν Δελφῶν περιοικίαν νεμομένους Ἕλ⸤ληνασ⸥ τροπῇ τοῦ ι εἰς υ. Ἀμφικτύονες· οἱ τὴν Δελφῶν περιοικίαν νεμόμενοι Ἕλληνες.
20 Ἀμφικύπε〈λ〉λον· τὸ περιφερές ⟦καὶ⟧ περιαγές· το⟦ιοῦτον⟧ δὲ τὸ ποτήριον. Ἀμφικύπε〈λ〉λον 〈Α 584〉· τουτέστιν ἀμφοτέρωθεν κοῖλον καὶ περιφερές. 〈ἢ〉 οἱονεὶ ἀμφιχύπε〈λ〉λον, ἔνθα χεῖται ὁ πηλός, τουτέστιν ὁ οἶνος, καὶ τροπῇ τοῦ χ εἰς κ ἀμφικύπε〈λ〉λον· ὅθεν καὶ κάπηλος, ὁ τὸν οἶνον πωλῶν. εἴρηται δὲ πηλὸς ὁ οἶνος ἀπὸ τοῦ πάλλειν καὶ κραδαίνειν ἡμῶν τὴν κάραν, ὅθεν καὶ ἡ μέ‐
25θυσις κραιπάλισμα λέγεται.123 in vol. 1

alpha

124

(14)

 Ἀμφιλάχαινεν 〈ω 242〉· περιέσκαπτεν· ὅθεν καὶ λάχανα διὰ τὸ ἐπίσκαπτον
15εἶναι τὴν γῆν αὐτῶν. καὶ εἰς τὸ Λάχανα. Ἀμφιλύκη· ἡ μήποτε πεφωτισμένη νύξ, ὁ βαθὺς ὄρθρος· λύκη γὰρ τὸ φῶς. Ἀμφιλύκη· σκοτεινή· λυγαῖον γὰρ τὸ σκοτεινόν, παρὰ τὸ λύειν τὴν αὐγὴν καὶ μὴ ἐᾶν συστῆναι αὐτήν. λέγεται δὲ ⟦καὶ⟧ λύκη ἡ σκιά. Ἄμφιος· ὄνομα. διὰ τοῦ ι· οὕτως καὶ ἡ παράδοσις· παρὰ γὰρ τὴν ἀμφί
20παρῆκται, ὡς παρὰ τὴν ὑπό Ὕπι⟦οσ⟧ καὶ παρὰ τὴν ἔν ἔνιος· οὕτως ἀμφί Ἄμφιος, καὶ ἔκτασις τοῦ ι· 〈Ε 612〉 „ἔβαλεν Ἄμφιον Σελάγου υἱόν“. Ἀμφίπολις· ⟦ὄνομα⟧ πόλεως Θράκης.
Ἀμφιρύτη· περι〈ρ〉ρεομένη κύκλῳ.124 in vol. 1

alpha

125

(11)

 Ἀμφισβητεῖν· παρὰ τὸ χωρὶς βαίνειν, ὅ ἐστι μήτε συμφωνεῖν μήτε συμ‐ βαίνειν. Ἀμφισβητεῖν· τὸ ζητεῖν· πλεονασμῷ τοῦ β, ἔστι γὰρ ἀμφισητεῖν. ἢ παρὰ τὸ ἀμφίς καὶ τὸ βάζειν, ἵνα σημαίνῃ τὸ ἀμφιλογεῖν. πολλάκις δὲ πλεονάζει τὸ β,
15ὡς ἐν τῷ Ἄβδηρος (ἄδηρος γάρ τίς ἐστι) καὶ σίβδαι (σίδαι γάρ). Ἀμφισβήτησις· ἐκ τῆς ἀμφί προθέσεως καὶ τοῦ βῶ, τὸ λέγω· σημαίνει τὴν φιλονεικίαν. ‖ [καὶ ἀμφισβητήσιμον παρὰ τὸ ἄμφω καὶ ἐρῶ ῥῆμα]. Ἀμφισβητῶ· εἴρηται παρὰ τὸ ἀμφὶς βαίνειν, τουτέστι κεχω‐ ρισμένως ἰέναι, ὅπερ συμ⸤βαίνει τοῖς ἀμφι⸥σβητ⸤οῦσιν⸥.
20 〈Ἀμφιτρίτη〉 ... ὤφειλε διὰ τῆς ει διφθόγγου· εἴτε γὰρ παρὰ τὸ ῥεῖν εἴτε παρὰ τὸ τρεῖν. ὑπεβλήθη δὲ τῷ κανόνι τῶν εἰς 〈τ〉η θηλυκῶν καὶ διὰ
τοῦ ι γράφεται.125 in vol. 1

alpha

126

(12)

 ⟦Ἄμφο⟧βος· ὄνος, γαείδαρος. Ἀμφοῖν καὶ δυοῖν· φαμὲν οὖν καὶ ταῦτα θεματικὰ εἶναι. τὸ μέντοι δυοῖν ⟦εὕρηται καὶ δυεῖν⟧.
15 〈Ἀμφορεύσ〉 ... ἔστι δὲ μέτρον ξεστῶν κδʹ. ⟦Ἀμφ⟧ορεύς· τὸ ἑ⟦κατέρ⟧ωθεν 〈φερόμενον〉 δίωτον ⟦στ⟧αμνίον ‖ ξεστῶν κδʹ ⟦ἢ⟧ ἀσκίον. Ἀμφότεροι· σημαίνει ἕνωσιν δύο ἀνδρῶν· ὅταν δὲ θέλῃς χωρίσαι, ἑκάτερος χωριζέσθω. ἐπὶ μέντοι τριῶν ἢ πλήθους οὐκέτι λέγεις ἑκάτερος αὐτῶν,
20ἀλλ’ ἕκαστος αὐτῶν. „τὸ Ἄμφω δύο θεματικά“ 〈Theod. Can. 39, 10 Hilgard〉· ἀπὸ
ποίας εὐθείας τὸ δύο ἐστί; καὶ λέγομεν, ὅτι οὐκ ἔχει, ἐπειδὴ ἐὰν ἔλθῃ εἰς ⟦ἑνικά,126 in vol. 1

alpha

127

(15)

ἀπο⟧λεῖ τὸ σημαινόμενον, ὥσπερ καὶ τὸ εἷς ἑνός τὸ δυϊκὸν οὐκ ἔχει· καὶ πάλιν τοῦτο οὐκ ἐγένετο ἀπὸ ἑνι⟦κοῦ, τὸ γὰρ⟧ σημαινόμενον κωλύει. πῶς γὰρ ὁ δύο ἀριθμὸς ἐν ἑνὶ δύναται θεωρηθῆναι ἀριθμῷ; ἰστέ⟦ον δὲ ὅτι τὸ μὲν⟧ ἄμφω διὰ τοῦ ω μόνον ἀεί, τὸ δὲ δύο καὶ διὰ τοῦ ω καὶ διὰ τοῦ ο, καὶ τὸ μὲν διὰ τοῦ ⟦ο κοινόν, τὸ δὲ διὰ⟧ τοῦ ω Ἀττικόν. ἀναλόγως δὲ τὸ δύω 〈τῷ δυϊκῷ〉 ἀριθμῷ·
20⟦εὕρηται 〈καὶ〉 διὰ τῆς οι διφθόγγου δοιώ· 〈Γ 236〉 „δοιὼ δ’⟧ οὐ δύναμαι ἰδέειν“. Ἄμφω καὶ δύο διαφέρει· ὅτι τὸ μὲν δύο μετὰ τοῦ ἄρθρου συντάσσεται, οἷον οἱ δύο· τὸ δὲ ἄμφω ἄνευ τοῦ ἄρθρου. Φωτίου ⟦Ἀμφ’⟧ ὤμοισιν 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 58〉· [σύνθετον] ἐκ τῆς ἀμφί προθέσεως, ἥτις σημαίνει τὴν περί, καὶ τοῦ ὦμος, τοῦ σημαίνοντος τὸ μέρος
25τοῦ σώματος, γίνεται ἀμφὶ ὤμοισιν καὶ ἀμφ’ ὤμοισιν. τὸν δὲ κανόνα τοῦ ὦμος
ζήτει εἰς τὸ Ὦμος. ‖ σημαίνει δὲ περὶ τοῖς ὤμοις ἀποκοπῇ τοῦ τοῖς ἄρθρου.127 in vol. 1

alpha

128

(24)

 Ἀναβάτης 〈Test. Vet. Exod. 15, 1〉· παρὰ τὸ βίβημι βήσω, βέβηκα, 〈βέ‐
25βημαι, βέβησαι, βέβηται〉, βάτης καὶ ἀναβάτης.128 in vol. 1

alpha

129

(23)

 Ἀνάγκη· πλε⟦ονασμὸς τοῦ γ· [ἀγνάσσω] ἀνάσσω ἀνάξω ἀνάκη καὶ⟧ πλεονασμῷ
τοῦ γ ἀνάγκη, ἡ πάντων ἀνάσσουσα ⟦καὶ κρατοῦσα⟧.129 in vol. 1

alpha

130

(20)

 Ἀναδείμασθαι· ... ⸤Ἀναθηλή⸥σει 〈Α 236〉· πρώτης συζυγίας τῶν περισπωμένων. θαλέω θαλῶ, ὁ μέλλων θαλήσω καὶ τροπῇ θηλήσω. Ἀναθήματα· κειμήλια, ἀγάλματα καὶ τὰ τῷ θεῷ παρατιθέμενα. Ἀναίδεια· ει· καὶ καθόλου τὰ ἀπὸ ὀξυτόνων εἰς ης ἐπὶ γενικῆς εἰς ους
25περατουμένων 〈εἰσ〉 τὰ τοιαῦτα 〈μετα〉πίπτοντα οὐδέποτε μακρὸν ἔχει τὸ ι, ἀλλ’
ἢ συνεσταλμένον, ἢ τὴν ει δίφθογγον.130 in vol. 1

alpha

131

(20)

 Ἀναίδεια· κοινῶς· ἀναιδείην Ἰωνικῶς. Ἀναίμων· εἰς τὸ Ἀνείμονος. Ἀνακόλουθον· ἐναντίον. Ἀνάκτορον καὶ ἀνακτόριον· τὸ τοῦ ἄνακτος οἴκημα. Γεωργίου Ἀνακωχή· ἡ ἀνάπαυσις καὶ ἀνάκλισις. ἀνάκλησις δὲ ἀνακάλεσις.
25 Ἀναλίσκω· ἐκ τοῦ ἁλῶ ἁλίσκω καὶ ἀναλίσκω· σημαίνει δὲ τὸ δαπανῶ.131 in vol. 1

alpha

132

(10)

 Ἀναλογία· δηλοῖ τὸ ἀκόλουθον καὶ τὸ κατὰ λόγον. δύο στερήσεις ἔχει ἡ λέξις, αἵτινες ὁμοῦ οὖσαι 〈συν〉κατάθεσιν δηλοῦσιν· ἔστι δὲ παρὰ τὸ λόγος ἄλογος, παράγωγον ἀλογία 〈μετὰ τῆς α στερήσεως, καὶ ἄλλη στέρησις ἀναλογία〉, ὡς πυστά ἄπυστα ἀνάπυστα, 〈τὰ περιβόητα〉, πηρός ἄπηρος ἀνάπηρος, ὁ πεπηρωμένος. ἐπλεόνασεν δὲ τὸ ν ὡς ἐν τῷ ἀναιδής καὶ ἀναίσχυντος.
15 ⟦Ἀ⟧νάλογος· παρὰ τὸ λόγος ἄλογος, εἶτα δευτέρᾳ συνθέσει μετὰ πλεονα‐ σμοῦ τοῦ ν ἀνάλογος, ὁ λόγου ἐχόμενος, ὅ ἐστιν ὁ κατὰ λόγον ὅμοιος. γίνονται δὲ πολλάκις ἐν ταῖς συνθέσεσι στερήσεις τῶν προλαβουσῶν ⟦στερήσ⟧εων ἀναιρετικαί, αἵτινες ⟦καλοῦνται ἐπιστερ⟧ή⟦σεισ⟧. Ἀνάλυσις· ἀνάπλω⸤σισ⸥.
20 Ἀνάνευσις 〈Ps. 72, 4〉 ἐκ τοῦ ἀνανεύω· τοῦτο δὲ παρὰ τὸ ἄνω νεύειν. Ἄναξ· βασιλεύς· εἰς ὃν πάντα ἀναφέρομεν. ⟦Ἄναξ· ὁ τὴν⟧ ἄνω τά⟦ξιν ἔχων καὶ⟧ ἄγων· ⟦παρὰ τὴν ἀνά⟧ πρόθεσιν ⟦καὶ
τὸν⟧ ἄξω μέλλοντα.132 in vol. 1

alpha

133

(22)

 Ἀνάργυρος· ὁ ἄμισθος. ἀναργύρως, ἀμίσθως. Ἀνάρρυσις· ἡ θυσία, ἐπειδὴ θύοντες ἀνέκλων τοὺς τραχήλους τῶν θυο‐ μένων ἐπὶ τὰ ἄνω τρέποντες. οὕτως δὲ καὶ ἑορτὴ ἐκαλεῖτο παρὰ Ἀθηναίοις.
25 Ἀνάρρυσις· καὶ ἡ τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθέρωσις.133 in vol. 1

alpha

134

(13)

 Ἀνάρσιος· παρὰ τὸν ἄρσω μέλλοντα, ὅ ἐστιν ἁρμόσω· ὁ ἀνάρμοστός τινι καὶ ἀσύμφωνος, ὥστε τὸ α εἶναι ⸤στερητικόν⸥.
15 Ἄνασσα· ἡ βασίλισσα· ἀνάσσω ἄνασσα, ὡς νεύσω ἢ νύσσω νύσσα, μελί〈σ〉σω καὶ μειλί〈σ〉σω μέλισσα· οὐ γὰρ παρὰ τὸ ἄναξ. τὰ γὰρ ἀπὸ ἐθνικοῦ οὕτως παράγονται, Κίλιξ Κίλισσα, Φοῖνιξ Φοίνισσα, τὸ ἐθνικόν· ἐπὶ δὲ τοῦ χρώματος οὐκέτι. Ἀνάσσω· τὸ βασιλεύω· ὡς πατῶ πατάσσω, σαλῶ σαλάσσω, ἀνῶ
20ἀνάσσω, τὸ σημαῖνον τὸ ⟦ἀνύω, ἐξ οὗ καὶ⟧ ἀνήρ καὶ ἀνύ〈τ〉ω παράγωγον. Ἀνάστα· ῥῆμα προστακτικὸν ἢ ἐπίρρημα παρακελεύσεως. ζήτει. Ὁμήρου Ἀναστάς 〈Α 387〉· μετοχή ἐστι δευτέρου ἀορίστου τῶν εἰς μι· ἀπὸ τοῦ στῆμι ἐστὶ στάς καὶ ἀναστάς. 〈Ἀνάστασισ〉 ... παρὰ τὸν στήσω μέλλοντα.
25 Ἀναστῆναι· ἐγρηγορότας. ἐγερθῆναι, ἐξ ὕπνου.134 in vol. 1

alpha

135

(16)

 Ἀνατεῖλαι· ἐκ μεταφορᾶς τῆς τῶν βοτάνων ἀνθήσεως. Ἀνατολή· διὰ τὸ ἀνατέλλειν ἤγουν ἀνέρχεσθαι τὸν ἥλιον ἐξ αὐτῆς. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀνατολή 〈Ps. 49, 1〉· ἐκ τοῦ ἀνατέλλω ἀνατολή. Ἀνατολή 〈Ps. 102, 12〉· λέγεται ἡ τοῦ ἡλίου λάμψις.
20 Ἄναυρος· ὁ ἐξ ὑετῶν συνιστάμενος ποταμός· παρὰ τὸ αὔρας μὴ ἔχειν.135 in vol. 1

alpha

136

(11)

 Ἀναχαιτίσαι· ἀνακόψαι. Ἀναψύξω 〈Ps. 38, 14〉. ἐκ τοῦ ψύχω, τὸ ζωογονῶ. Ἄνδηρα· τὰ χείλη τοῦ ποταμοῦ· παρὰ τὸ εἶναι ἄνω τῶν ⸤διερῶν⸥, ὅ ἐστιν ⸤ὑγρῶν⸥.
15 Ἄνδηρα· τὰ χώματα τὰ ἀνέχοντα τὸν ποταμόν. Ἀνδραγαθία· καλοκἀγαθία, ἔπαινος· γίνεται δὲ ἐκ τοῦ ἀνδρία καὶ τοῦ ἀγαθός ἀνδριαγαθία καὶ ἀνδραγαθία, ἡ ἀγαθὴ ἀνδρία, ἥτις λέγεται ὁ θαυμαστὸς ἔπαινος. 〈Ἀνδρακάσ〉· ... παρὰ τὴν ἀνδρός παράγωγον. ἢ παρὰ τὸν ἄνδρα καὶ
20τὸ κάσ[ω] σύνθετον, ὅ〈περ παρὰ τὸν κάσω μέλλοντα γίνεται, ἵν’ ᾖ〉 κατὰ ἄνδρα,
κοσμίως, τεταγμένως· κάσω κάς, ὡς δάξω δάξ καὶ ὀδάξ.136 in vol. 1

alpha

137

(13)

⸤Ὅμηρος. Ἀνδρακά⸥ς 〈ν 14〉· ὡς ἑκάς, ⸤ἐπιρρημα⸥τικῶς· καὶ σημαίνει κατ’ ἄνδρα. ⸤δύναται δὲ⸥ καὶ ἴση μερὶς ⸤κατ’⸥ ἄνδρα εἶναι· κοι⸤ν⸥ωνίαν γὰρ ἔχει
15τὸ δ πρὸς τὸ κ, ὡς τὸ δαί[ν]ειν καίειν· ἀνδρακάς οὖν οἷον ἀνδραδάς. Ἀνδράποδον ἀνδραποδιστοῦ διαφέρει· ἀνδράποδον, ὁ φυγάς [δοῦλος]· ἀνδραποδιστής, ὁ τοὺς φυγάδας λαμβάνων καὶ ἀπάγων. Ἄνδραχλος· πόα ἐν τοῖς κήποις γινομένη· παρὰ τὸ ἀνδρὶ εἴκελος εἶναι ἀνδραείκελος 〈καὶ〉 ἄνδραχλος κατὰ συγκοπὴν καὶ τροπήν.
20 Ἀνδρεία· ἀνανδρία δέ. Ἀνδρεῖος· ῥωμαλέος, θαρραλέος. οὕτως καὶ γηραλέος. Ἀνδρειφόντης· ει ἡ παράδοσις. καὶ ἴσως παρὰ τὴν ἀνδρεῖος φωνὴν συντέθειται, ἀνδρειοφόντης τις ὤν. ἢ ἀνδριφόντης παρὰ τὴν δοτικήν, ὡς γαστρί‐ μαργος δοριάλωτος· καὶ ποιητικῶς ἐκτέταται τὸ ι ἀνδρε〈ι〉φόντης κατὰ Αἰολεῖς.
25οὕτως ἔχειν καὶ τὸ ἀργειφόντης μαρτυρεῖ ἡ παράδοσις. Ἀνδριάς· ἀναίσθητος. καὶ ἀνδρ[ε]ιάντες τὰ τῶν ἀνδρῶν ὁμοιώματα. Ἀνδρ[ε]ιάς· ἀνδρ[ε]ιάντος· ὁμοίωμα ἀνδρὸς ἢ ἀνθρώπου.
Ἀνδριάς· τὸ τοῦ ἀνδρὸς εἰκόνισμα ἐν ξύλῳ ἢ λίθῳ.137 in vol. 1

alpha

138

(18)

 Ἀνδρόκμητος· ἀπὸ τοῦ καμεῖν, ὅ ἐστιν ἀποθανεῖν· καμόντας γὰρ τοὺς τεθνεῶτάς φασι. ζήτει καὶ εἰς τὸ Καμεῖν.
20 Ἀνέβη 〈Ps. 46, 6〉· ἐκ τοῦ βίβημι βήσω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔβην, τὸ τρίτον ἔβη καὶ ἀνέβη. 〈Ἀνέδην〉· ... ἀναίδην δέ, τὸ ἀναισχύντως, διὰ τῆς αι διφθόγγου. Ἀνέδην· ἐπίρρημα· τὸ ἐξ ἑδρῶν ἀνατραπῆναι. διὰ τοῦ ε γράφεται· οὐ γάρ ἐστι παρὰ τὸ ἀναίδεια, ἀλλὰ κατὰ στέρησιν τοῦ ἕδους, ἤγουν τῆς καθέδρας
25καὶ τοῦ ἐδάφους. Ἀνέδην· παρὰ τὸ ἵημι ἥσω ἐπίρρημα γέγονεν ἕδη〈ν〉 καὶ ἀνέδ⟦ην⟧. Ἀνέδυ 〈Α 359〉 καὶ ἀνεδύσατο 〈Α 496〉· ⟦ἀνῆλθεν⟧. Ἀνείκαστον· ἐκ τοῦ εἰκάζω. 〈Ἀνειμένοσ〉· ... ἐξ οὗ καὶ τὸ 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 76〉 „ἀνει‐
30μένων πόλοιο“, ἀντὶ τοῦ ἀνεῳγμένων.138 in vol. 1

alpha

139

(19)

 Ἀνείσθω· ἐκ τοῦ ἕω, τὸ συγχωρῶ, ὁ μέλλων ἕσω, ὁ παρακείμενος εἷκα,
20ὁ παθητικὸς εἷμαι, ὁ ὑπερσυντέλικος εἵμην, τὸ δεύτερον εἷσο, τὸ προστακτικὸν εἷσο εἵ⟦σθω καὶ ἀνείσθω⟧. Ἀνέκαθεν· ἐκ τοῦ ⟦ἄνω καὶ τοῦ ἑκάσ⟧, ὃ σημαίνει τὸ μακράν. σημαίνει δὲ ⟦τὸ μακράν⟧ καὶ ἄνωθεν, ἐκ παλαιοῦ ⟦χρόνου⟧. Ἄνε⟦μοι· οἱονεὶ ἄμενοί⟧ τινες, οἱ μὴ ἐν ἑνὶ τόπῳ μένοντες· καὶ ὑπερθέσει
25τοῦ μ εἰς τὸ ν καὶ τοῦ ν εἰς τὸ μ ἄ⟦νεμοι, οἱ⟧ μὴ ἐν τῷ αὐτῷ μένοντες.139 in vol. 1

alpha

140

(14)

 Ἄνεμος· ὅτι φυσῶν πάλιν ἀναμένει.
15 Ἄνεμος· παρὰ τὸ ἄω, τὸ πνέω· ἢ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἄμενος, ὁ μὴ ἔχων δύναμιν, ἢ μετὰ τοῦ ἐπι⟦τατικοῦ α⟧, ὁ πάνυ ἔχων δύναμιν, ἐπὶ τοῦ ἐναντίου· ἢ ἀνάμενος, ὅτι ⟦μέν⟧ων πνεῖ. Ἀνεμώλιος· ὁ μάταιος. παρὰ τὴν ἀνέμων γενικὴν ἀνεμώνιος καὶ τροπῇ ἀνεμώλιος. οὐκ ἔστι δὲ σύνθετον· οὐ δεῖ γὰρ αὐτὸ σύνθετον ἡγεῖσθαι· τὰ ὑπὸ
20ἀνέμων ὀλλύμενα. καὶ εἰς τὸ Ἐτώσιος. Ἀν⟦εμ⟧ώ⟦νη· τὸ ἄνθοσ⟧ διὰ τὸ 〈τὰ〉 φύ⟦λλα εὐδιά⟧σειστα ⟦εἶναι παντὶ⟧
ἀνέμῳ.140 in vol. 1

alpha

141

(19)

 Ἄνετος καὶ ἄφετος· παρὰ τὸ ἵημι 〈ἀνίημι〉 καὶ ἀφίημι καὶ ἄφετος καὶ
20ἄνετος. Ἀνεχαίτισεν· ἀνεκρούσατο, ἠπείθησεν, ἢ εἰς τοὐπίσω ἤγαγεν. ἡ μεταφορὰ
ἐκ τῶν ἵππων. καὶ εἰς τὸ Χαίτη.141 in vol. 1

alpha

142

(22)

 Ἀνεψιός· ὁ ἄνωθεν συνημμένος εἰς συγγένειαν. Ἄνεως· ἰή, ἡ φωνή, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ω ἰωή, ἀπὸ τοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀκοὴν ἰέναι· καὶ κατὰ στέρησιν ἄνιος, ὡς χῶρα ἄχωρος· μεταθέσει τοῦ ι εἰς ε ἄνεος καὶ
25Ἀττικῶς ἄνεως. δύναται καὶ παρὰ ῥῆμα τὸ αὔω, 〈Υ 51〉 „αὖε δ’ Ἄρης ἑτέρωθεν“· ὄνομα ῥηματικὸν ἄναυος, ἀποβολῇ τοῦ υ ἄναος, Ἀττικῶς ἄνεως. αὔω δὲ ἄναυος, ὡς αὐδῶ ἄναυδος. Ἄνεως· ὁ ἄφωνος, ὁ ἄνευ ἰωῆς καὶ πνοῆς· οἱ γὰρ ἐκπεπληγμένοι ἄφωνοι
γίνονται.142 in vol. 1

alpha

143

(17)

 Ἀνήῃ 〈Β 34〉· ῥῆμα ὑποτακτικὸν τῶν εἰς μι· ἀνῶ ἀνῇς ἀνῇ, 〈καὶ πλεονα‐ σμῷ τοῦ η ποιητικῶσ〉, ὡς τὸ 〈στῶ〉 στῇς 〈στῇ〉 στήῃ, 〈γίνεται ἀνήῃ. ἀνήσει[εν] [τῶν εἰς μι], ὥσπερ τὸ τύψει[εν]〉, ὡς τὸ 〈Β 276〉 „οὐ θήν μιν πάλιν 〈αὖτισ〉
20ἀνήσει θυμὸς ἀγήνωρ“. Ἄνηθον· ἐκ τοῦ 〈ἄνω〉 ἰθύνεσθαι, οἷον ⟦ἀνορμᾶσθαι⟧.
Ἄνηθον· καὶ ἄνησον καὶ ἡ μίνθα.143 in vol. 1

alpha

144

(18)

 Ἀνήκεστον· παρὰ τὸ ἀκῶ, τὸ θεραπεύω, ἔνθεν τὸ 〈Ν 115〉 „ἀκεώμεθα θᾶσσον“· ἀκῶ ἀκέσω ἀκεστός, 〈Ν 115〉 „ἀκεσταί τοι φρένες ἐσθλῶν“,
20ὡς τελῶ τελέσω τελεστός ἀτέλεστος. ἀκεστός οὖν καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς η ἠκεστός, καὶ μετὰ τῆς α στερήσεως, ἥτις πολλάκις λαμβάνει τὸ ν, ἀνήκεστος, ὡς ἀναιδής καὶ ἀναίσχυντος. Ἀνηκέστως· ἐκ τοῦ ἀκῶ, τὸ θεραπεύω. Ἀνήκετον· ἐκ τοῦ ἥκω, τὸ παραγίνομαι.
25 Ἀνήλατος· ὁ ἀπειθής· ἀπὸ τῶν ὑποζυγίων· ὁ μηδέποτε δαμασθείς. Ἀνήνυτον· ἀνωφελές, ἀκατόρθωτον, καὶ μὴ ἀνυόμενον. εἰς τὸ Ἀνύω. Ἀνήνυτον· τὸ ἀνωφελές. εἰς τὸ Ἀνύω.
Ἀνήπυστον· ἀνήκοον.144 in vol. 1

alpha

145

(6)

 Ἀνήρ· παρὰ τὸ ἄνω, ὅ ἐστιν ἀνύω. Ὅμηρος 〈Κ 251〉 „μάλα γὰρ νὺξ ἄνεται, ἐγγύθι δ’ ἠώσ“. παρὰ δὲ τὸ ἄνω ἀνή⟦ρ⟧· πρακτικὸς γάρ ἐστιν ὡς πρὸς τὴν γυ⟦ναῖκα⟧. Ὁμήρου Ἀνηρείψαντο 〈Υ 234〉· ἀνήρπασαν. παρὰ τὴν ἔραν, τὴν γῆν, ἀνήρεψαν
10καὶ ἀνηρέψαντο, καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ ι διὰ τὸ μέτρον ἀνηρείψαντο. κυρίως τὸ ἐκ γῆς ἀναλαβεῖν. Ἀνηρίναστος· ὁ μὴ κρατῶν ⟦ἃ ἔχει, ἀλλὰ ἀποβάλλων⟧. ἀπὸ τῶν συκῶν τῶν ἀποβαλλουσῶν 〈τὸν καρπὸν〉 διὰ τὸ μὴ ἐπιβληθῆναι ⟦αὐταῖς τοὺς ὀλύνθους τοὺς ἀπὸ τῶν ἐρινεῶν· τοῖς γὰρ ὀλύνθοισ⟧ τῶν ἀγρίων συκῶν ἐντίκτεσθαι ψῆνας,
15οἵτινες ἐπιδεσμούμ⟦ενοι ταῖς ἡμέροις συκαῖς ὑπὸ τῶν γεωργῶν⟧ ἐνδυόμενοι τοῖς φήληξι στερεοὺς καὶ εὐπεπάν⟦τους αὐτοὺς ποιοῦσιν. ἐπὶ τῶν οὖν ἀπολλύντων ἃ ἔχουσιν ἐπέλεγον 〈τὸ〉 ἀνηρίναστοσ⟧. Ἀνησίδανος· ἡ τὰ δῶρα ἀναδιδοῦ⟦σα⟧· δάνος γὰρ τὸ δῶρ⟦ον⟧, ὅθεν κατὰ ἀντίφρασιν δάνειον, τὸ μὴ δῶρον.
20 Ἄνηστις· ὁ ἄσιτος. παρὰ τὸ ἔδω ἐστός, παρώνυμον ἔστις, ὡς πιστός πίστις, καὶ κατὰ σύνθεσιν ἄνεστις καὶ ἄνηστις· 〈ἢ παρὰ τὸ νῆστις ἄνηστισ〉, τῆς στερήσεως μηδὲν πλέον σημαινούσης, ὡς ἐν τῷ ἄσταφις. καὶ εἰς τὸ Νῆστις. ⟦Ἄνθεια· ἡ Ἥρα, ὅτι ἀνίησι τοὺς καρποὺς ἡ αὐτὴν οὖσα⟧ τῇ
Δήμη⟦τρι⟧.145 in vol. 1

alpha

146

(13)

 Ἀνθέξεται 〈Test. Vet. Deut. 32, 41〉· ἀντιλήψεται· ἐκ τοῦ ἀντέχω ἀνθέξω. Ἀνθερεών· ὁ ὑπὸ τὸ γένειον τόπος, ὅτι κατὰ τὴν ἔνθεσιν τῆς τροφῆς
15κινεῖται ὁ λάρυξ· ἐνθερεών τις ὤν, ⟦ὁ ὀρούων⟧ κατὰ τὴν ἔνθεσιν καὶ κατὰ πόσιν. ἢ παρὰ τὴν ἄνθησιν τῶν τριχῶν. Ἀνθηδών· ἀνθηδόνος· ἡ μέλισσα, παρὰ τὸ τὰ ἄνθη 〈ἔδειν. ἢ πόλις Βοι‐ ωτίας, παρὰ τὸ τὰ ἄνθη μὴ〉 ἐνδεῖν ἐν αὐτῇ. 〈fr. iamb. adesp. 24 Bergk4〉 „ἁπλὰ γὰρ τρυγὸς γλυκ〈ε〉ίης, ἣν ἔτικτεν Ἀνθηδών“.
20 Ἄνθος· παρὰ τὸ ἄνω θεῖν, ὅ ἐστι τρέχειν, καὶ αὔξεσθαι. οὐκ ἀναστρέφουσι δὲ αἱ ἐτυμολογίαι· οὐ γάρ, εἴ τι ἄνω τρέχει, τοῦτο ἄνθος. καὶ ἔλαφος παρὰ τὸ ἐλαύνειν τοὺς ὄφεις, ὅπερ ποιεῖ τὸ κέρας αὐτ⟦ῆσ⟧ θυμιώμενον· καὶ οὐκ, εἴ τι τοῦτο ποιεῖ, ἔλαφος καλεῖται· καὶ γὰρ δίκταμνος ἡ βοτάνη τοῦτο ποιεῖ καὶ οὐ διὰ τοῦτο
ἔλαφος λέγεται.146 in vol. 1

alpha

147

(11)

 Ἄνθος· παρὰ τὸ ἄνω θεῖν καὶ τρέχειν ἐν τῷ αὔξεσθαι. Ἄνθραξ 〈Ps. 17, 9〉· παρὰ τὸ ἀναθέρω, τὸ θερμαίνω, ἀναθ⟦έραξ⟧ καὶ ἐν συγκοπῇ ἄνθραξ. 〈Ἄνθραξ〉· ... σημαίνει δὲ τὸ πῦρ ἤτοι τὸ πεπυρωμένον ξύλον [λέγεται
15ἄνθραξ]· τὸ δὲ ἐσβεσμένον κάρβων[ον] λέγεται. ἔστι δὲ καὶ λίθος οὕτω καλούμενος τῇ χρόᾳ πύρινος. Ἄνθρωπος· κατὰ Πλάτωνα 〈Cratyl. 399 c〉 παρὰ τὸ ἁθρεῖν καὶ λογίζεσθαι, ἅπερ ὄπωπε καὶ εἶδε, τῶν ἀλόγων ζώων μὴ λογιζομένων καὶ προνοουμένων· οὐ γὰρ ἂν ἰχθὺς εἰς κύρτον εἰσῆλθεν ὁρῶν ἄλλον κρατούμενον, οὐδὲ ὄρνις εἰς λίνα.
20οἱ δὲ παρὰ τὸ ἀνακλῶ〈ν〉τα τὴν ὄψιν ἄνω ἀθρεῖν. τινὲς δὲ παρὰ τὸ ἄνω θρεῖν· ἢ παρὰ τὸ ἔναρθρον ἔχειν ὄπα, τουτέστι φωνήν. ‖ καὶ ἄλλως. ἄνθρωπος, ὁ ἐνάρθρῳ ὀπὶ κεχρημένος· ἢ ἀπὸ τοῦ ἁθρεῖν, ἃ ὄπωπε, καὶ λογίζεσθαι, τῶν ἀλόγων τοῦτο μὴ ἐχόντων· ἢ ἀνώροπός τις ὤν, ὅτι ἄνω ῥέπει. Ἄνθρωπος· παρὰ τὸ ἀναθρώσκειν καὶ ἀναλογίζεσθαι, ἃ ὄπωπεν.
25 Ἄνθρωπος· παρὰ τὸ ἄνω 〈ἀ〉θρεῖν τὰς ὦπας, ἤγουν ἄνω ὁρᾶν τοὺς
ὀφθαλμούς· ὦπες γὰρ οἱ ὀφθαλμοὶ λέγονται.147 in vol. 1

alpha

148

(21)

 Ἄνθρωπος· παρὰ τὸ ἄνω 〈ἀ〉θρεῖν τὴν ὦπα, ἤγουν ἄνω θεωρεῖν τὸ βλέμμα· πάντων γὰρ τῶν κτηνῶν κάτω βλεπόντων, μόνος ὁ ἄνθρωπος βλέπει ἄνω. 〈οἷον ἀνώ〉θρωπος. Ἀνία· ἡ βάσανος ⟦καὶ⟧ ἡ λύπη.
25 Ἀνιγρός· ὁ λυπηρός καὶ βλαβερός. παρὰ τὸ ἀνία ἀνιαρός ⟦καὶ⟧ συγκοπῇ
καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ ἀνιγρός.148 in vol. 1

alpha

149

(20)

 Ἀνιῶ· ι· ἀνιᾶν γὰρ οἱ Αἰολεῖς πολλάκις κατὰ συστολήν. ἔστι γὰρ καὶ ἡ ἐτυμολογία αὐτοῦ παρὰ τὴν ἴασιν, ἥτις διὰ τοῦ ι γράφεται. Ἀννῶνα· ἡ παρὰ τοῦ βασιλέως διδομένη ἑκάστῳ ἐνιαυτῷ ῥόγα. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀνοίγω· ἐκ τοῦ οἴγω τὸ ἀ⟦νοίγω⟧. εὕρηται κατὰ διάστασιν· 〈α 436〉 „ὤϊξεν δὲ θύρασ“.
25 Ἀνόπιν καὶ κατόπιν· ἐκ τοῦ ἕπω, τὸ ἀκολουθῶ, καὶ μετὰ τῆς ἀνά προ‐ θέσεως ἀνόπιν, καὶ μετὰ τῆς κατά προθέσεως κατόπιν. Ἀνορθῶ 〈Ps. 17, 36〉· ἐκ τοῦ ὀρθός· τοῦτο παρὰ τὸ ὀρῶ, 〈τὸ〉 διεγείρω. Ἀνοχή· ὑπομονή, συγχώρησις, μακροθυμία· παρὰ τὸ ἀνέχειν ἢ ἀνέχεσθαι.
Ἄντα· ἔμπροσθεν.149 in vol. 1

alpha

150

(9)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀνταναιρεθῇ 〈Ps. 71, 7〉· ἐκ τοῦ αἱρῶ ὁ μέλλων αἱρήσω, ὁ παρα‐
10κείμενος ᾕρηκα, ὁ παθητικὸς ᾕρημαι, ὁ ἀόριστος ᾑρέθην. καὶ ὤφειλεν εἶναι ᾑρήθην, ἀλλ’ ἀεὶ ὁ παθητικὸς ἀόριστος τὴν παραλήγουσαν θέλει φυλάττειν τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου, πλὴν τῶν παρὰ τὸ αἱρῶ περισπωμένων, 〈διαιρῶ〉 διῄρημαι διῃρέθην, 〈καθαιρῶ καθῄρημαι〉 καθῃρέθην, καὶ τῶν ὁμοίων· καὶ πλὴν τοῦ ἐπαινῶ 〈ἐπῄνημαι〉 ἐπῃνέθην, καὶ τοῦ εὑρῶ εὕρημαι εὑρέθην, καὶ τοῦ ῥῶ ἔρρημαι ἐρρέθην, καὶ τοῦ
15μέμνημαι ἐμνήσθην προσλαμβάνοντος τὸ ς, καὶ 〈τοῦ〉 σέσωσμαι ἐσώθην ἀποβάλλοντος τὸ ς (τὸ ἐρρώσθην οὐκ ἀπὸ τοῦ ῥῶ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ ῥώζω)· καὶ χωρὶς τῶν ἐχόντων τὸ ρ καὶ ε μετ’ ἐπιπλοκῆς συμφώνου τῆς πρώτης συζυγίας τῶν βαρυτόνων· ταῦτα γὰρ ἐν μὲν τῷ παθητικῷ 〈παρακειμένῳ τρέπει τὸ ε εἰς τὸ α, ἐν δὲ τὸ παθητικῷ〉 ἀορίστῳ ἀναλαμβάνει τὸ ε, στρέφω ἔστραμμαι ἐστρέφθην, τρέφω τέθραμμαι ἐτρέφθην.
20 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀνταναιρεῖται 〈Ps. 9, 26〉· ἐκ τοῦ ... αἴρω, τὸ ἐπαίρω, ὡς τὸ „αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ“· αἴρω, τὸ προσφέρω, ἐξ οὗ καὶ ἄρτος, ⟦ὁ τῷ σώματι⟧ ἡμῶν προσφερόμενος· αἱρῶ, τὸ διαχωρίζω, ὡς τὸ „διαιροῦνται αἱ προσ‐ ῳδίαι“· αἱρῶ, τὸ προαιροῦμαι, ἐξ οὗ καὶ προαίρεσι⟦ς καὶ προαι⟧ρετικός· αἱρῶ, τὸ καταβάλλω, ὡς τὸ 〈Β 37〉 „φῆ γὰρ ὅ γ’ αἱρήσει〈ν〉 Πριάμοιο πόλιν“.
25 Ἀντήρειδες· τὰ ἐν ταῖς στέγαις λαβδώματα· παρὰ τὸ ἐρείδω ἐρείσω. Γεωργίου Ἀντήρεις· τὸ ρεις δίφθογγον. ὤφειλεν δὲ διὰ τοῦ ι, ἐπειδὴ τὰ εἰς ις θηλυκὰ κοινολεκτούμενα ⟦ἀποστρέφονται τὴν ει δίφθογγον⟧, οἷον κρηπίς βολίς
ἀσπίς, χωρὶς τοῦ κλεῖς καὶ τῶν παρ’ αὐτό. πρόσκειται „κ⟦οινολεκτούμενα“ διὰ150 in vol. 1

alpha

151

(14)

τὸ ἀφανής· τοῦτο γὰρ⟧ οἱ Βοιωτοὶ διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφουσι. ἔδει οὖν
15καὶ τὸ ἀντήρεις διὰ τοῦ ι γράφεσθαι, ⟦ἀλλ’ ὑπὸ τῆς ἀφορμῆς τῆς ἐτυμολογίας διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται· παρὰ γὰρ⟧ τὸ ἐρείδω ἐρείσω γέγονεν ἐκβολῇ τοῦ ω ἔρεις, καὶ ἐκτά⟦σει τοῦ ε εἰς η ἤρεις καὶ ἀντήρεισ⟧. Ἀντίβιον· παρὰ τὸ τὴν βίαν εἰς τὸ ἐναντίον ἐνεγκ⟦εῖν⟧ τὸν μαχόμενον. οὕτως εὗρον ἐν Ὑπομνήματι τῆς Ἰλιάδος.
20 Ἀντίβιον· τὸ ἐναντίον τόξευμα. Ἀντιβολῆσαι· κατὰ μετάθεσιν τοῦ μ εἰς τὸ β, οἷον ἐναντίον μολῆσαι. 〈Ἀντιβολῶ〉· ... κατὰ συγγένειαν τοῦ β πρὸς τὸ μ. σημαίνει δὲ τὸ παρα‐ καλῶ καὶ ὑπαντῶ. Ἀντιβολῶ· παρὰ τὸ μολεῖν καὶ τὴν ἀντί πρόθεσιν ἀντιμολήσ〈ασ〉 καὶ τροπῇ
25ἀντιβολήσας, ὡς μεμόληκεν μέμβλωκεν καὶ μελίττειν βλίττειν.151 in vol. 1

alpha

152

(26)

 Ἀντίον· παρὰ τὸ ἄντω βαρύτονον ῥῆμα. ἔστι δὲ καὶ ἀντῶ περισπώμενον,
ἀφ’ οὗ τὸ ἀντήσω καὶ ἄντην ἐπίρρημα καὶ ἀντίος.152 in vol. 1

alpha

153

(22)

 Ἀντιόωσαν· παρὰ τὴν ἀντί πρόθεσιν γίνεται ἀντίος· ἐκ τούτου ἀντιῶ ἀντιᾷς. ἀντιῶ οὖν καὶ ἡ μετοχὴ 〈ἀντιῶν〉, καὶ τὸ θηλυκὸν ἀντιῶσα, καὶ πλεονα‐ σμῷ τοῦ ο ἀντιόωσα, ὡς γελόωσα κυδιόωσα.
25 Ἀντίπαις· εἰς τὸ Γέρων. Ἀντίπαλος· ὁ ἐναντίος, ἢ ὁ ἀντιπαλαίων, ἢ ὁ κατὰ πάλον, τουτέστι κλῆρον, ἐναντιούμενος.
Ἀντίπηξ· ἡ κιβωτός· παρὰ τὴν ἀντί πρόθεσιν καὶ τὸ πήσσω.153 in vol. 1

alpha

154

(13)

 Ἀντισήκωσις· ἐκ τῆς ἀντί προθέσεως καὶ τοῦ σάκος, ὃ σημαίνει τὴν ἀσπίδα.
15 〈Ἀντίστοιχον〉· τὸ ἴσον· 〈Eurip. Andr. 745〉 „σκιᾶς γὰρ ⟦ἀν⟧τίστοιχος 〈ὢν〉 φωνὴν ἔχεισ“, τουτέστιν ὢν σκιᾶς ⟦ἴσος φω⟧νὴν ἔχεις. Ἀντιτορήσας· διατρήσας, διορύξας· 〈Κ 267〉 „πυκινὸν δόμον ἀντιτορήσασ“. ἀπὸ τοῦ τορῶ τορήσω, 〈ὡσ〉 τρῶ τρήσω. Ἀντιφερίζει· ἀντίσταται, ἀντιλέγει ἢ ἐξισοῦται.
20 Ἀντιφερίζω· τὸ ἐξισοῦμαι· παρὰ τὸ φέρω φερίζω καὶ ἀντιφερίζω. Ἀντίχειρ· ἤτοι ὅτι ἀντίκειται τοῖς ἄλλοις, ἢ ὅτι τὸ 〈ἴ〉σον δύναται τῇ
ὅλῃ χειρί· ἀργοὶ γάρ εἰσιν οἱ ἄλλοι χωρὶς αὐτοῦ ὄντες.154 in vol. 1

alpha

155

(21)

 Ἄντυγες· αἱ ἄνω τετυγμέναι περικεφαλαῖαι· καὶ γὰρ ἡ εἰς τὸ κάτω τε‐ τυγμένη καταῖτυξ καλεῖται. Ἄντυξ· ἡ ἁψίς, ἀπὸ τοῦ ἄνω τετύχθαι. ‖ καὶ ἡ περιφέρεια τοῦ ἅρματος. Ἀνύω· σημαίνει τὸ πράττω, τὸ τελειῶ καὶ τὸ ὁδεύω καὶ τὸ ὠφελῶ καὶ
25τὸ κατορθῶ.155 in vol. 1

alpha

156

(15)

 Ἄνω· ἐκ τοῦ ἀνά συνδέσμου γίνεται ἄνω, καὶ σημαίνει τὸν ὑψηλὸν τόπον, ὥσπερ καὶ ἡ κατά πρόθεσις προσλαμβάνουσα τὸ ω γίνεται κάτω. ὁμοίως καὶ ἡ ἔξ προσλαμβάνει τὸ ω καὶ γίνεται ἔξω, καὶ ἡ ἔν ὁμοίως ἔνσω καὶ ἔσω. τὸ δὲ δεξιά καὶ ἀριστερά λέγεται. Ὁμήρου Ἄνωγεν 〈Α 313〉· ἀορίστου δευτέρου τρίτου προσώπου κατὰ συστολὴν
20τοῦ η. καὶ ἔστι πρώτης συζυγίας τῶν περισπωμένων· ἔστι γὰρ τὸ θέμα αὐτοῦ ἀνωγῶ, ὁ παρατατικὸς ἠνώγουν καὶ τὸ τρίτον ἠνώγει, ὁ μέλλων 〈ἀ〉νωγήσω, ὁ 〈πρῶτοσ〉 ἀόριστος ἠνώγησα, ὁ δεύτερος ἤνωγον, ὥσπερ ὀλισ⟦θῶ⟧ 〈ὀλισθήσω〉 ὤλισθον, καὶ ἁμαρτῶ ἁμαρτήσω ἥμαρτον. Ἄνωγεν 〈Α 313〉· ἐκέλευεν.
25 Ἀνώγω· κελεύω. Ἀνῴμωξεν· ...
Ἀξίνη 〈Ps. 73, 6〉· παρὰ τὸ ἄγω, τὸ κλάω, ἄξω ἀξίνη.156 in vol. 1

alpha

157

(16)

 Ἄξιος καὶ ἀξία· παρὰ τὸν ἄξω μέλλοντα. Ἀξιῶ· τὸ παρακαλῶ· καὶ ἀξιῶ, τὸ τιμῶ καὶ δοξάζω· καὶ ἀξιῶ, τὸ ἰσῶ, τὸ εὐπρεπῶ καὶ τὸ ⟦ἐπιτυγχάνω⟧. Ἆξον 〈Ζ 306〉· ἄγω, τὸ κλάω, ὁ μέλλων ἄξω, ἦξα καὶ τὸ προστακτικὸν ἆξον.
20 Ἀοιδή· ἡ τραγῳδία. Ἀοίδιμος· μακάριος, διαβόητος· παρὰ γὰρ τὸ ἀείδω. Ἀοίδιμος· ὁ ᾠδῆς ἄξιος. Ἀοιδός 〈α 325〉· ὁ Φήμιος δηλονότι· ἢ ὁ κιθαρῳδός· ἢ ὁ θρηνῳδός. Ἄορες 〈ρ 222〉· αἱ γυναῖκες· κατὰ ὑπέρθεσιν ⟦παρὰ⟧ τὸ ὀαρίζειν,
25ὅθεν καὶ τὸ 〈Ι 327〉 „ὀάρων ἕνεκα“. Ἄ〈ο〉ρες· αἱ γυναῖκες, κατὰ ὑπέρθεσιν. Ἀορτήρ καὶ σφαιρωτήρ καὶ ἱμάς καὶ κεστός καὶ μάσ⟦θλ⟧ης ⟦ἕν⟧ εἰσιν.
⟦ἕν⟧ εἰσιν.157 in vol. 1

alpha

158

(9)

 Ἀοσσητήρ· ὁ βοηθός, ὁ ἄνευ ὄσσης καὶ κληδόνος αὐτόματος βοηθός· παρὰ
10τὴν ὄσσαν ὀ[ο]σσητήρ καὶ ἀοσσητήρ. Ἀπαγορεύειν· ἐκτὸς γίνεσθαι τοῦ λέγειν. Ἀπαγορεύειν· [πάλιν] ἡ ἀπό δηλοῖ τὸ χωρίζεσθαι· ὁ γὰρ ἀπαγορ⟦εύων⟧ ἐκτός ⟦ἐστι⟧ τοῦ ⟦λέγειν. [παρὰ τῆς ἀπό προθέσεως καὶ τοῦ λόγοσ]⟧. ⟦Ἀπᾴδει· ἐναντιοῦται, οὐ συμφωνεῖ.⟧
15 Ἀπάλαμνος· ὁ μὴ δυνάμενος παλαμήσασθαι, ὅ ἐστι τεχνήσασθαι· ἢ ὁ ἐν πάλῃ μὴ μένων, ὅ ἐστι μάχῃ. ⟦Ἀπαλθ⟧ήσεσθ⟦ον⟧ 〈Θ 419〉· ἀλθέω ἀλθῶ πρώτης συζυγίας τῶν περι‐ σπωμένων· ὁ μέλλων ἀλθήσω, ἀλθήσομαι, ἀλθήσῃ, ἀλθησόμεθον, ἀλθή⟦σεσθον· ση‐
μαίνει δὲ τὸ ἰ⟧αθήσεσθον. τὸ δὲ ἀλθῶ παρὰ τὸ ἄλδω, ὃ σημαίνει τὸ αὐξάνω.158 in vol. 1

alpha

159

(15)

 〈Ἁπαλόν〉 ... ἰστέον, ὅτι παρὰ τὸ ἅπτω ἐστὶ καὶ τὸ ἁψίνθιον, καὶ διὰ τοῦτο δασυνόμενον εὕρηται. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἁπαλύνω 〈Ps. 54, 22〉· ἐκ τοῦ ἁπαλός· τοῦτο ἐκ τοῦ ἁφή ἁφαλός καὶ ἁπαλός. Ἀπαμείρεται· ἀποκεχώρισται· ἐκ τοῦ μείρω, τὸ μερίζω, καὶ μετὰ τοῦ στε‐
20ρητικοῦ α ἀμείρω καὶ ἀ⟦παμείρω⟧. Ἅπαξ· ἐπίρρημα ἀριθμητικόν. 〈Ἀπαράσκευον καὶ ἀπαρασκεύαστον〉· ... τὸ μὲν γὰρ διὰ τὸ παθητικὴν ἔχειν ἔμφασιν ⟦τὸ αὐτεξού⟧σιον ⟦...⟧. ὁ οὖν ἐ⟦ναλ⟧λ⟦άσσων⟧ ταῦτ⟦α ἀ⟧κυρ⟦ολογεῖ⟧.
⟦Ἀπάργματα· αἱ μεγάλαι ἀπαρχαὶ τῶν θυσιῶν· καὶ γίνεται παρὰ τὸ ἄρχω159 in vol. 1

alpha

160

(5)

ἀπάρχω, ἄπαργμα καὶ ἄργμα. Ὅμηρος 〈ξ 446〉 „ἄ〈ρ〉γματα θῦσε θεοῖς αἰει‐ γενέτῃσιν“.⟧ Ἀπαρκτίαις· ταῖς ⟦ἀπὸ τῆσ⟧ ἄρκτου πνοαῖς. 〈Lycophr. Alex. 27〉 ⟦„Ἀπαρκτίαις πρηστῆρος αἴθωνος πνοαῖσ“⟧. ⟦Ἀπα⟧ρκτίας· ὅτι ⟦ἀπὸ τῆσ⟧ ἄρκτου ⟦πν⟧εῖ.
10 Ἀπαρτία· ὁ κατὰ τὸν οἶκον κόσμος, τὰ λεγόμενα ἔπιπλα. ἔστιν ἀπαρτῶ, παρά⟦γωγον ἀπ⟧αρτίζω, τὸ ⟦ἀρτ⟧ίως (ὅ ἐστιν ⟦εὐ⟧αρμόστως) συμπληρῶ, ⟦καὶ⟧ ἀπαρτία. Ἄπαστος· ὁ ἄγευστος. παρὰ τὸ πῶ, τὸ ἐσθίω, ἐξ οὗ καὶ πόα, ἡ βοτάνη, καὶ πηγός καὶ φ⟦ηγ⟧ός· ἡ πρώτη γὰρ τροφὴ ἀπὸ δρυῶν. ὡς οὖν ἀπὸ τοῦ μῶ τοῦ σημαίνοντος τὸ ζητῶ γίνεται μαστός, οὕτω παρὰ τὸ πῶ παστός καὶ ἄπαστος.
15 Ἀπάτερθεν· ἄνευθεν καὶ χωρίς· ἀπὸ τοῦ ἄτερ ⟦ἐπι⟧ρρ⟦ήματοσ⟧ ἄ⟦τερ⟧θ⟦εν καὶ⟧ ἀπά⟦τερ⟧θεν. Ἀπάτη· ⟦ἐκ τοῦ⟧ ἀπαφῶ. τὸ δὲ ⟦ἀπαφ⟧ῶ παρὰ τὸ φῶ τὸ σημαῖνον τὸ λέ⟦γω, καὶ μετὰ⟧ τοῦ 〈α τοῦ〉 σημαίνοντος τὸ κακὸν ⟦ἀφῶ⟧ καὶ ἀπαφῶ. Ἀπατηλός· ἐκ τοῦ ἀπάτη ἀπατηλός.
20 ⟦Ἀπατούρι⟧α· ἑορτὴ ⟦ἐπιτελουμένη τῷ Πυανεψιῶνι τῷ Διονύσῳ. φασὶ δὲ καὶ τὸν Διόνυσον 〈Ἀπατούριον〉 καὶ τὴν ἑορτὴν⟧ Ἀπα⟦τούρια ἢ⟧ ἀπὸ τῆς ⟦ἀπάτης, ἢ ἐπειδὴ ἐν ταύτῃ τῇ ἑορτῇ τοὺς γεννωμένους ἐν τῷ⟧ ἐνι⟦αυτῷ ἐκεί⟧νῳ παῖδας ⟦τότε ἐνέγραφον ὀμνύντες οἱ πατέρες, 〈ἦ μὴν Ἀθηναίους ἐξ Ἀθηναίων, καὶ〉 πρὸ τούτου ἀπάτορες ὄντες τότε πατέρας ἔχειν παῖδες οἱ Ἀ⟧θηναίων ⟦ἐδόκουν⟧.
25 Ἀπατῶ· πλανῶ, βουκολῶ καὶ ἀποβουκολῶ.160 in vol. 1

alpha

161

(14)

 ⟦Ἀπαυθαδιάζω· ἀπὸ τοῦ αὐθάδης αὐθαδιάζω· „... τοῦτο κακὴν κακῶσ“.⟧
15 Ἀπ⟦αυλία· ἑορτὴ παρὰ Ἀθηναίοις, ὅτι τότε ἄρχεται ἡ κόρη χωρὶς πατρὸς αὐλίζεσθαι⟧. Ἀπειλή· ἡ μετὰ ὀργῆς ἐπίπληξις. παρὰ τὸ ἀπείλλειν, ὅ ἐστιν ἀπείργειν· ὁ γὰρ ἀπειλῶν τὸν θέλοντά τι πράττειν ἀπείργει. ἢ παρὰ τὴν ἀπό καὶ τὸ εἰλῶ, ἡ ἀποκλείουσα τῶν 〈μὴ〉 δεόντων· ἔστι γὰρ ἀπειλὴ λόγος συστρέφων τὸ 〈μὴ〉
20δέον, ἢ λόγος ἀπείργων τῶν ἁμαρτημάτων. Ἀπειλή· παρὰ τὸ ἄποθεν εἶναι ἐλέους. τὸ πει δίφθογγον. διὰ τί; τὰ εἰς λη θηλυκὰ ὀξύτονα τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγονται, οἷον ἀπειλή ὠτειλή ὀφειλή. ⟦Ἀπ⟧ειλῶ· διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται· ⟦ἐφανέ⟧ρωσαν γὰρ τὸ ε ⟦οἱ Αἰ⟧ολεῖς εἰπόντες ἀπελλῶ, ὡς κείρω κέρρω.
25 ⟦Ἀπεληλαμένος· ἐκ τοῦ ἐλῶ ἐλάσω ἐλήλακα ἐλήλαμαι.⟧161 in vol. 1

alpha

162

(18)

 Ἄπελος· τὸ ἕλκος. παρὰ τὸ μὴ προσπελάζειν τὴν σάρκα, ἀλλὰ διῃρῆσθαι· καὶ γὰρ ἕλκος παρὰ τὸ διειλκ⟦ῦσθαι τὴν σάρκα ἐκ τῆς τομῆσ⟧. ἢ ἀπὸ τῶν
20Θεσ⟦σα⟧λικῶν ⟦ἀπελῶν, ἅ ἐστι πολυφάρμακα, ἵνα δηλοῖ τὸ ἀθεράπευτον⟧. Ἄπελος· τὸ τραῦμα, οὗ ἀπείληπται τὰ ἡδέα 〈διὰ〉 τὸ ἀφῃρῆσθαι τὴν σάρκα. ἢ ἀπὸ τῶν Θεσσαλικῶν ἀπελῶν, ἅ ἐστι πολυφάρμακα, ἵνα δηλοῖ τὸ ἀθε‐ ράπευτον. Ἀπεκτόνει· κτείνω, κτενῶ, ὁ μέσος παρακείμενος ἔκτονα „ἀπέκτονε“, ὁ
25ὑπερσυντέλικος ἐκτόνειν, ἐκτόνεις, ἐκτόνει καὶ ἀπεκτόνει.162 in vol. 1

alpha

163

(24)

 Ἀπενεχθήσονται· ἐκ τοῦ ἐνέγκω ἐνέξω, ἤνοχα, ἤνεγμαι, ἠνέχ〈θ〉ην
25ἐνεχθήσομαι.163 in vol. 1

alpha

164

(22)

 Ἀπέχθηαι 〈Ι 614〉· ἀπέχθω, ἀπῆχθον, ἐὰν ἀπέχθω, ἐὰν ἀπέχθωμαι, ἐὰν
ἀπέχθηται, 〈καὶ ἀποβολῇ τὸ τ ἀπέχθηαι〉.164 in vol. 1

alpha

165

(25)

 Ἀπηνήνατο· μέσου ἀορίστου πρώτου [παθητικοῦ]· τὸ θέμα ἀπαναίνω. καὶ
〈ἔστιν〉 ἀναίνω, ὁ ἀόριστος ἤνηνα, ὁ μέσος ἠνηνάμην, ἠνήνατο καὶ ἀπηνήνατο.165 in vol. 1

alpha

168

(25)

 Ἀπόβλητος· ὁ ἀφεστὼς τοῦ ἐπιβάλλοντος καὶ δέοντος.168 in vol. 1

alpha

169

(19)

 Ἄπο δόξης 〈λ 344〉· ἄποθεν ἧς ἔχομεν διαθέσεως.
20 Ἀπόειπε 〈Γ 406〉· διὰ τί προπαροξύνεται; τὰ γὰρ προστακτικά, εἰ μὲν ὦσι δυσύλλαβα καὶ βραχυκατάληκτα, ἐν τῇ συνθέσει ἀναβιβάζουσι τὸν τόνον, οἷον ἐλθέ πρόελθε, βαῖνε ἀνάβαινε, εἰπέ ἀπόειπε. Ἀποθανεῖν· εἴρηται, ὅτι ἡ ἀπό χωρισμὸν δηλοῖ, οἷον ἀπέρχεσθαι, τὸ χωρί‐ ζεσθαί τινα ἀπερχόμενον, 〈Χ 454〉 „αἲ γὰρ ἀπ’ οὔατος εἴη ἐμεῦ ἔποσ“ ἀντὶ τοῦ
25ἐκτὸς 〈ἀκοῆσ〉 γένοιτο. καὶ τὸ ἀποθανεῖν οὕτως ἔχει, καθ’ ὃ χωρίζονται οἱ τε‐ θνεῶτες τῶν ζώντων. οὕτως Ἀπολλώνιος ἐν τῷ Περὶ προθέσεων. Ἀποθανεῖται 〈Ps. 40, 6〉· ἐκ τοῦ θνῶ θνήσω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔθανον,
καὶ ἐξ αὐτοῦ 〈Φ 610〉 „ἔθαν’“· καὶ γίνεται θανῶ θανοῦμαι καὶ θανεῖται.169 in vol. 1

alpha

170

(22)

 〈Ἀποθύμια〉 ... ἀηδῆ καὶ οὐκ ἀρεστά, ἐξ οὗ καὶ τὸ 〈Ξ 261〉 „ἀποθύμια
ἔρδοι“, ἐχθρὰ πράξοι.170 in vol. 1

alpha

171

(22)

 Ἀποκλήρωσις 〈Gregor. Naz. Or. 4, 105〉· ἡ οἰκειότης καὶ σχέσις τοῦ πρά‐ γματος. εἴρηται δὲ ἀποκλήρωσις ἀπὸ τοῦ κλήρου, εἴτε τῆς κληρονομίας εἴτε τοῦ μέτρου τῆς γῆς· ἐν ἀμφοτέροις γὰρ σχέσις ἐστὶ καὶ οἰκειότης τοῖς κληρονόμοις
25καὶ κληρούχοις.171 in vol. 1

alpha

172

(15)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀπὸ κοπρίας 〈Ps. 112, 7〉· πόθεν γίνεται; ἐκ τοῦ κόπρος. ἐτυμολο‐ γεῖται δὲ παρὰ τὸ ἐκεῖσε ῥεῖν τὸν κόπον ἡμῶν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀποκτέννω 〈Ps. 77, 34〉· διὰ δύο νν καὶ διὰ 〈τοῦ〉 ε ψιλοῦ· οὐ γάρ ἐστι κταίνω κτανῶ, ἀλλὰ κτέννω κτεννῶ. Ὠρίωνος Ἀπολαύω· λῶ ἐστι, τὸ θέλω· Θεόκριτος 〈Idyll. 1, 12〉 „λῇς ποτὶ τᾶν
20νυμφᾶν“· οὗ παράγωγον λαύω καὶ ἀπολαύω, τὸ ἀπέχειν καὶ ἀπολαμβάνειν, ἅ τις θέλει. Ἄπολλον· ὅταν προπαροξύνηται, ἡ κλητικὴ διὰ τοῦ ο μικροῦ γράφεται, οἷον Ἀγάμεμνον ὀλβιόδαιμον κακόδαιμον Αὐτόμεδον κυλλοπόδιον χαμαίλεον ἐνό‐ σιχθον· εἰ δὲ παροξύνεται, διὰ τοῦ ω γράφεται, ὦ χαλκοχίτων, ὦ 〈φιλο〉πλάτων.
25σεσημείωται τὸ ὦ Λακεδαῖμον καὶ 〈ὦ〉 Παλαῖμον· σημαίνει δὲ τὴν πάλην.172 in vol. 1

alpha

173

(27)

 Ἀπόλλων· ἐκ τοῦ ἀπολύειν τῶν κακῶν τοὺς ἀνθρώπους· ἰατρὸς γὰρ καὶ
μάντις.173 in vol. 1

alpha

174

(20)

 Ἀπομάγματα καὶ ἀπομάργματα 〈διαφέρει〉· ἀπομάγματα μέν εἰσι τὰ ἀποτυπώματα καὶ 〈τὰ〉 ἀποσπογγίσματα· ἀπομάργματα δὲ τὰ ἀπαυ⟦γά⟧σματα καὶ αἱ ἀκτινοβολίαι. Ἀποματτόμενοι· ἀναλαμβάνοντες, μιμούμενοι, ἐντυποῦντες· ἐκ μεταφορᾶς τῶν σπόγγων· ἐξ οὗ „ἐναποματτόμενοι“ [οἱ δὲ παρὰ τὸ ἀποπάλλειν τὰς ἀκτῖνας].
25 Ἀπομόρξατο· ὀμόργω, ὁ μέλλων ὀμόρξω, ὤμορξα, ὠμορξάμην,
ὠμόρξω, ὠμόρξατο καὶ ἀπομόρξατο.174 in vol. 1

alpha

175

(19)

 Ἀπόνοια ἀνοί⟦ας διαφέρει⟧.
20 Ὁμήρου Ἀπονοστήσειν 〈Α 60〉· ἀπὸ τοῦ νόστος τοῦ σημαίνοντος τὴν ἀνα‐ κομιδήν· ἡ μεταφορὰ δὲ ἀπὸ τῶν ἐδεσμάτων, ὥς φησιν Ὅμηρος 〈ι 34〉 „ὣς οὐδὲν γλύκιον ἧς πατρίδος οὐδὲ τοκήων“. Ἀπόπατος· ἡ τῶν σιτίων διὰ ⟦γαστρὸς κένωσισ⟧. καὶ ἀποπάτημα. παρὰ τὸν πάτον, ὅ ἐστι τὴν ὁδόν, τὸ ἄποθεν τοῦ πάτου γινόμενον· καὶ γὰρ ⟦ἀφόδευμα
25λέγεται τὸ μὴ ἐν τῇ ὁδῷ τῇ λεωφόρῳ γινόμενον⟧. Ἀπόπατος· κ⟦όπροσ⟧.
Ἀπὸ ῥίου 〈Ξ 154〉· ἀπὸ ⟦τοῦ⟧ ἀκρωτηρίου τοῦ ὄρους.175 in vol. 1

alpha

176

(15)

 Ἄπορος· πρὸς ὃν μηχανὴν ἀδύνατον εὑρεῖν. Ἀπόρυμα· παρ’ Ἑβραίοις μέτρον καλεῖται· ἔστι δὲ τὸ ἥμισυ τοῦ σάτου. τὸ δὲ σάτον κβʹ ξεστῶν ἐστι, παρ’ ἄλλοις δὲ ιηʹ καὶ κδʹ. καὶ εἰς τὸ Σάτον. ἔστι δὲ ἐν τύπῳ κεραμ⟦ίου⟧. Ἄπο σκοποῦ 〈λ 344〉· ἄποθεν [ἔξω] τοῦ σκοποῦ, [ἐξ] ἀπ’ εἰκασμοῦ. εἴρηται
20δὲ ἀπὸ τῶν τοξοτῶν. Μὴ ἀποσκορακίσῃς με 〈Ps. 26, 9〉· μὴ ἀποδιώξῃς με, μὴ βδελύξῃ με, μὴ ἐξορίσῃς, μὴ ἐξουδενώσῃς, μὴ ἀποδοκιμάσῃς. Ἀποσκορακισμός· ⟦ὕβρ⟧ις, ἐξουδένωσις, ⟦εὐτε⟧λισμός, δίωξις, ἐξορία.
Ἀποστήσεις· ἀπό πρόθεσις, στήσεις ῥῆμα.176 in vol. 1

alpha

177

(10)

 Ἀπότομον 〈Gregor. Naz. Or. 18, 25〉· τὸ ἀπόκρημνον καὶ 〈οὐχ〉 ὑπεῖκον ἢ τὸ ἀνένδοτον. 〈ib.〉 „πρὸς τὸ ἐνδόσιμον“· παρὰ τὸ ἐνδιδόναι καὶ παραχωρεῖν. ἐν ἑτέροις δὲ σημαίνει τὴν ἀρχὴν καὶ τὸ προοίμιον· ἐν γὰρ τοῖς χοροῖς ὁ χοροδιδάσκαλος, ἐπαυλήσας τῷ καλουμένῳ ἐπιτονίῳ, τούτῳ τοῖς ἀπὸ τοῦ χοροῦ τὴν ἀρχὴν τῆς ἁρμονίας καὶ συμφωνίας ἐνδίδωσιν. λέγομεν δὲ προοίμιον καὶ τὸ
15ἐμβατήριον κατ’ ἄλλην μεταφορὰν ἐπὶ τῶν ὀρχουμένων, διότι ὁ κατακρούστης, τοῖς προτέροις χρησάμενος κρούσμασι, ταύτην τῆς ὀρχήσεως τὴν ἀρχὴν τοῖς ὀρ‐ χουμένοις παρέχεται, καὶ τοῦτο καλοῦσιν ἐμβατήριον. Ἀποτρέπω· διώκω, ἐξ οὗ καὶ ἀποτρόπαιος ὁ διώκων τις. λέγεται ἀπο‐ τρόπαιος καὶ ὁ χαλεπὸς καὶ δεινὸς καὶ κακὸς καὶ μισητὸς καὶ φευκτὸς καὶ ὁ τὴν
20ὄψιν φοβερός. Ἀπότροπος οἶνος· τραπεῖν γάρ ἐστι τὸ πατῆσαι, ὅθεν καὶ τὸ πρὸ τοῦ πατηθῆναι γινόμενον ἀπόσταγμα τῆς σταφυλῆς ἀπότροπος οἶνος λέγεται. οὕτω Ἐπαφρόδιτος ἐν Ὑπομνήματι Ἀσπίδος Ἡσιόδου 〈fr. 51 Luenzner〉. Ἀπούατος· ἄποθεν τοῦ ὠτός, οἱονεὶ ὁ μὴ ἀκουόμενος ἐκ διαστήματος.
25 Ἀπούρας 〈Α 356〉· ἀπαύρας ἐστί, καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ο 〈ἀπούρασ〉. αὐρεῖν δέ, τὸ ἀπολαύειν· ἔνθεν σύνθετον 〈Ζ 353〉 „ἐπαυρή⟦σ⟧ασθαι ὀΐω“. ἀπαυρεῖν οὖν ⟦καὶ⟧ ἀπούρας, οἷον ἀφελόμενος τὴν ἀπόλαυσιν τοῦ γέρως. οἱ δέ φασιν ἀπὸ μετα‐
φορᾶς τῶν ἀποσπώντων τοὺς ὅρους τινός, ἀπουρήσας καὶ ἀπούρας.177 in vol. 1

alpha

178

(14)

 Ἀποφράδες· οὕτως ἡμέραι προσηγορικῶς καλούμεναι, ἃς καὶ ἐπεικάδας
15καλοῦσι, φθίνοντος τοῦ μηνὸς τετράδα, τρίτην, δευτέραν, ἐν αἷς καὶ τὰς φονικὰς ἐδίκαζον δίκας διὰ τὸ οἷον ἀποφράττεσθαι τὸ τῆς σελήνης φῶς ἐν ⟦αὐταῖσ⟧. καὶ τοὺς πονηροὺς δὲ ἀποφράδας ἐπιθετικῶς ἐκάλουν· 〈Eupol. fr. 309 Kock〉 „ἄν‐ θρωπος ἀποφρὰς καὶ βλέπων ἀπιστίαν“. 〈Ἀποφώλια〉· ... παρὰ τὸ ἐν αὐτοῖς φω⟦λεύειν καὶ ἐνδιατρίβειν⟧. κυρίως
20δὲ φωλεὸς ὁ σκο⟦τεινὸς τόπος, παρὰ τὸ ἀπολωλέ⟧ναι τὸ ⟦φῶσ⟧ 〈ἐκεῖ〉.
⟦Ὁμήρου⟧ Ἀπο⟦φώ⟧λι⟦οσ⟧· ὁ ἀπαί⟦δευτοσ⟧. Ὅμηρος 〈ε 182〉 „ἦ ⟦δὴ⟧ ἄλι‐178 in vol. 1

alpha

179

(18)

τρός γ’ ἐσσὶ ⟦καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώσ⟧“. παρὰ τὸ φωλεός· φωλεοὶ γὰρ τὰ διδα‐ σκαλεῖα. τοὺς οὖν ἀδιδάκτους ἀποφωλίους ⟦ἐκάλουν. ἢ⟧ παρὰ τὸ ⟦φηλός, ὃ σημαίνει
20τὸν ἀπατεῶνα, φήλιος, καὶ ἐν συνθέσει ἀποφήλιος καὶ τροπῇ ἀποφώλιος, ὡς ἀρήγω ἀρωγός, καὶ ῥήσσω ῥηγμός καὶ 〈Ψ 420〉 „ῥωγμὸς ἔην γαίησ“⟧, θήσω θωμός, ὁ σω‐ ρός. ‖ λέγονται καὶ ἀποφώλιοι ἀδόκιμοι, ⟦ἄγονοι, ἄπαιδεσ⟧. Ἀπρίξ· συμφυῶς, ἰσχυρῶς. παρὰ τὸ πρίζω πρίσω, πρίς κατὰ ἀποκοπὴν καὶ
ἀπρίς, ὡς θήσω θής, ⟦δώσω δώσ⟧· καὶ 〈παρὰ〉 τοῦτο ἀπρίξ, ⟦ὃ πρίσαι ἀδύνατον.179 in vol. 1

alpha

180

(15)

ἢ⟧ ἀπὸ τοῦ πρίξω πρίξ 〈καὶ ἀπρίξ, ὡς μίγω〉 μίξω μίξ καὶ ἐπιμίξ, ὀκλάζω ὀκλάξω ⟦ὀκλάξ, πτύσσω πτύξω πτύξ πύξ, ἐπίρρημα ποιό⟧τητος. ⟦Ἀπρό⟧ϊτ⟦οσ⟧· ἀπρόϊκτος· ⟦ἐκ τοῦ⟧ ἴω, τὸ πορεύομαι, [ἰτῶ] ἰτός καὶ ἀπρόϊτος. Ἀπρο〈τίμαστοσ〉 〈Τ 263〉· 〈ἄ〉ψαυστος, ἄθικτος· μάσασθαι γὰρ τὸ ἅψα‐
20σθαι. 〈ἢ〉 παρὰ τὸ μαστεύειν, ὅ ἐστι ζητεῖν. διὸ καὶ μαστός, καὶ τὸ 〈ι 302〉 „ἐπιμασσάμενοσ“ ἐπιλαβόμενος, καὶ 〈ν 429〉 „ἐπεμάσσατο“ καθήψατο. καὶ εἰς τὸ
Αὐτομάτως.180 in vol. 1

alpha

181

(18)

 Ἅπτω· τὸ προσεγγίζω· οὗ ὁ μέλλων ἅψω, ἐξ οὗ λέγεται ἅψεα τὰ μέλη. Ἀπώλεια· διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται, πρῶτον μὲν τῷ λόγῳ τῶν διὰ
20τοῦ εια προπαροξυτόνων ... 〈τὰ διὰ τοῦ εια προπαροξύτονα〉 ἔχοντα ἀν⟦τιπαρα‐ κείμενον ἐνεστῶτα διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται. τὸ δὲ ἀπώλεια⟧ ἐξέτεινε τὸ ο εἰς τὸ ω, ἐπειδὴ τὰ παρὰ τὸ ὀλῶ ἢ ὄλλω συντιθέμενα ἐκτείνουσι τὸ ο εἰς ω, οἷον ἀπώλεια π⟦ανώλεια⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀπώλετο 〈Ps. 141, 5〉· μέσου ἀορίστου δευτέρου· τὸ θέμα ὄλω, ὀλῶ,
25ὦλα, [ὤλομαι] 〈ὦλον ὁ δεύτερος ἀόριστος, ὁ μέσοσ〉 ὠλόμην ὤλου ὤλ⟦ε⟧το καὶ
ἀπώλετο.181 in vol. 1

alpha

182

(17)

 Εὐλογίου Ἀπώναντο· ἀπὸ τοῦ ὠνῶ, ὁ μέλλων ὠνάσω, ὃ δηλοῖ τὸ φαυλίζω, τὸ παθητικὸν ὠνῶμαι, ὡς βοῶμαι, ὁ παρατατικὸς ὠνώμην, τὸ δεύτερον ὠνῶ, τὸ τρίτον ὤναντο καὶ ἐν συνθέσει ἀπώναντο.
20 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀπώ⟦σω⟧ 〈Ps. 73, 1〉· μέσου ἀορίστου ⟦βʹ 〈πρόσωπον〉· γίνεται γὰρ ἐκ τοῦ⟧ ὤθω ⟦ὤσω, 〈ὁ ἀόριστος ὦσα, ὁ μέσοσ〉 ὠσάμην ὤσω καὶ ἀπώσω⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀρά 〈Ps. 9, 28〉· ἡ κατάρα· παρὰ τὸ αἴρω, τὸ ἐπαίρω· ἢ παρὰ τὸ ἀρῶ,
τὸ εὔχομαι. σημαίνει ⟦δὲ τὴν εὐχὴν καὶ τὴν κατάραν. καὶ εἰ μὲν σημαίνει⟧ τὴν182 in vol. 1

alpha

183

(17)

εὐχήν, γίνεται παρὰ τὸ αἴρω, τὸ εἰς ὕψος ἐπαίρω· οἱ γὰρ εὐχόμενοι εἰ⟦ώθασι τὰς χεῖρας ἐκτείνειν· εἰ δὲ σημαίνει τὴν κατάραν,⟧ γίνεται παρὰ τὸ ἀρῶ, τὸ εὔχομαι, κατὰ ἀντίφρασιν.
20 Ἀρά· καὶ ἡ βλάβη. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀραβία· ἐκ τοῦ Ἄραβος Ἀραβία. Ἀράβιος· καὶ Ἄραβος. Ἀραιήν· ἀπὸ τοῦ ῥαίω, τὸ φθείρω, μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀραιήν. Ἀράρει· τὸ ἁρμόσει. ἀραρεῖ δὲ σημαίνει τὸ ἀναβαίνειν εἰς ὕψος, ἐξ οὗ καὶ
25ἀράχνη παρὰ τὸ ἀναρριχᾶσθαι εἴρηται.183 in vol. 1

alpha

184

(19)

 Ἀράχνη· παρὰ τὸ ἀραιὰ ἴχνη ἔχειν, ὅ ἐστι λεπτὰ καὶ ἀσθενῆ· ἢ παρὰ τὸ
20εἰς τὸν ἀέρα αἴρειν τὰ ἴχνη. Ἀράχνη[ν]· ὕφασμα. ἀράχνης δὲ τὸ ζῶον. Ἄραψ· ...
Ἀργαλέον· ἐκ τοῦ ἔργον καὶ τοῦ ἅλιον, ὃ σημαίνει τὸ μάταιον.184 in vol. 1

alpha

185

(10)

 Ἀργεῖος· διὰ τῆς ει διφθόγγου· οἱ γὰρ Αἰολεῖς Ἀργέϊος λέγουσι διϊστάντες τὸ ι, καὶ κράσει ἡμεῖς τοῦ ε καὶ ι εἰς τὴν ει δίφθογγον Ἀργεῖος. Ἀργεῖος· ει καὶ γὰρ Αἰολεῖς Ἀργέ〈ϊ〉ός φασιν. σημαίνει δὲ τὸν ἀπὸ τοῦ Ἄργους καὶ τὸν ἵππον, ἐξ οὗ καὶ Ἀργεῖος Πήγασος, ὁ ἵππος ὁ πηδητικός. Ἀργειφόντης· ⟦ει⟧. παρὰ τὸ ἐναργεῖς τὰς φαντασίας ποιεῖν. Τρύφων
15〈fr. 123 Velsen〉 δὲ διὰ τοῦ ι· „ἤτοι γάρ“, φησίν, „ἀριφόντης, ὁ μεγάλως φαντα‐ ζόμενος ⟦διὰ τοὺς ὀνείρους, κατὰ πλεονασμὸν τοῦ γ· ἢ⟧ παρὰ τὸ ἀργόν σύγκειται, τὸ λευκόν, ἀργοφόντης τις ὤν, καὶ τροπῇ τοῦ ο εἰς ι 〈ἀργιφόντησ〉, ὡς τὸ ἀργί‐ ποδες κύνεσ“. Ἀργειφόντης· ὁ Ἑρμῆς παρ’ Ὁμήρῳ καὶ παρὰ πολλοῖς· παρὰ δὲ Σοφοκλεῖ
20〈fr. 920 Nauck2〉 καὶ ἐπὶ τοῦ Ἀπόλλωνος, καὶ παρὰ Παρθενίῳ 〈fr. 35 Meineke〉 καὶ ἐπὶ τοῦ Τηλέφου. ἢ παρὰ τὸ Ἄργον τὸν πο⟦λυόμματον κύ⟧να πεφονεῦσθαι ὑπ’ αὐτοῦ τὸν Ἰοῦς φύλακα. ἢ παρὰ τὸ ἀργός, ὁ ταχὺς ἄγγελος. ἢ ὁ ἐναργεῖς τὰς φαντα‐
σίας ἀποτελῶν· ὀνειροπομπός γάρ. ἢ ὅτι καταργεῖ τοὺς φόνους· εἰρηνικὸς γὰρ185 in vol. 1

alpha

186

(11)

ὁ θεός. ἢ ὁ ἐν Ἄργει πρῶτον πεφηνώς. ἢ ὅτι ὄφιν τὸν Πυθῶνα ἀνεῖλε· κατὰ γὰρ τὴν Ἀργείων γλῶσσαν ὁ ὄφις ἀργῆς καλεῖται· ἵν’ ᾖ ὁ ὀφιοκτόνος. καὶ εἶδος θηρίου οὕτως καλεῖται ἀργή, καὶ οἱ κένταυροι οὕτως ὑπό τινων προσηγορεύθησαν. 〈Ἀργειφόντησ〉· ... ἢ ὁ ἀργὸς φόνου καὶ εἰρηνικός· ἢ ὁ φονεύσας Ἄργον
15τὸν πολυόμματον κύνα, ὃς ἐφύλασσε τὴν Ἰώ. ζήτει. Ἀργειφόντης· παρὰ τὸ ἐναργεῖς τὰς φαντασίας ποιεῖν. οὕτως εὗρον ἐν Ὑπομνήματι τοῦ Ἡσιόδου. οἱ δὲ διὰ τοῦ ι γράφοντές φασιν παρὰ τὸ αρι τὸ ἐπιτατικὸν μόριον, ὡς ἀρίζηλος ἀρίδηλος, ἀριφόντης, ὁ μεγάλως φανταζόμενος διὰ τοὺς ὀνείρους, καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ 〈ἀργιφόντησ〉· ἢ παρὰ τὸ ἀργόν, τὸ
20λευκόν, ἀργοφόντης τις ὤν, καὶ τροπῇ τοῦ ο εἰς ι ἀργιφόντης, ὡς ἀργίποδες κύνες. δῆλον δὲ ὡς εἴρηται τὸ ἀργόν ἐπὶ τοῦ ταχέως καὶ ἐπὶ τοῦ λευκοῦ· νῦν οὖν ἐπὶ τοῦ λευκοῦ κεῖται, ἵν’ ᾖ ἐπὶ τοῦ ἐναργεῖς, τουτέστι προδήλ⟦ουσ⟧, τὰς φαντασίας ἐπιπέμποντος. ἢ ὁ ἀργὸς φόνου· εἰρηνικὸς γὰρ ⟦ὁ θεόσ⟧· ὅπερ Ὅμηρός φησι· διὰ 〈γὰρ〉 τῆς Ἴριδος γίνονται 〈αἱ〉 ⟦διαγγε⟧λίαι ἐν ⟦τοῖς πολέμοισ⟧ καὶ
25οὐχὶ διὰ τοῦ ⟦Ἑρμοῦ⟧. ⟦Ἄργεμοσ⟧· τὸ κατὰ πάθος γενόμενον λεύκωμα ἐν τῷ ὀφθαλμῷ·
παρὰ τὸ ἀργός. ὅ ἐστι λευκός, ὅθεν καὶ 〈Α 50〉 „κύνας ἀργούσ“ τινὲς τοὺς λευκούς.186 in vol. 1

alpha

187

(12)

 Ἀργέστης· ἄνεμος, ὅτι ἀπὸ τοῦ δυτικοῦ Ἄργους πνεῖ. Ἄργιλος· γῆ λευκή. Ἀργός· παρὰ τὸ αἴρειν, ὅ ἐστιν προσφέρειν· Ὅμηρος 〈Ζ 264〉 „μή μοι
15οἶνον ἄειρε“, πρόσφερε. ‖ ἀργός δὲ παρὰ τὸ αἴρειν καὶ προσφέρειν. Ἄργος· χώρα τῆς Πελοποννήσου ἀπὸ τοῦ Ἄργου τοῦ πολυομμάτου κυνὸς ὠνομασμένη. Ἀργύρια· τὰ καὶ χάλκινα, 〈τῷ〉 σταθμῷ γράμματα τρία. ἄργυρος ὁ τέλειος
δηνάρια ρʹ. ἄργυρος καὶ μνᾶ[ς] καὶ μάνης ὀγκιῶν κʹ, ὃ γίνεται λίτρα αʹ ὀγκίαι ηʹ.‖187 in vol. 1

alpha

188

(10)

χαλκοῦς 〈οἱ Αἰγύπτιοι ἐφεύροντο〉. ἀργύρια δέ 〈εἰσι〉 τετυπωμένα· διὸ καὶ παρὰ Ἀλεξανδρεῦσι τὰ ἀργύρια χάλκι⟦ν⟧α καλοῦνται. ἔστι δὲ ὁ χαλκοῦς τῷ σταθμῷ ὄγδο⟦ον⟧ ὀγκίας, ὡς ἡ δραχμή. μνᾶ ἀντὶ τοῦ μανή· τῇ γὰρ Ἑβραΐδι ὁ ἀργυροῦς μανὴ καλεῖται. ἡ δὲ μνᾶ ἡ Ἰταλικὴ τεσσαράκοντα στατήρων ἐστί, τουτέστιν ὀγκιῶν κʹ λίτρας μιᾶς καὶ διμοίρου. ἀργυρίων δὲ πολλοὶ τύποι ⟦κατὰ⟧ κ⟦αι⟧ρὸν γεγόνασι,
15〈οὓσ〉 νούμμους [⟦τινὰς ἔχοντεσ⟧] 〈ἐκάλουν〉, ἐπείπερ Νούμμας τις Ῥωμαίων βα‐ σιλεὺς γεγένηται καὶ κατὰ τὸ ὄνομα αὐ⟦τοῦ 〈τὸ νόμισμα〉 τετύπωται. δίχρυσον δὲ ἐκάλουν οἱ⟧ παλαιοὶ τὸ ἥμισυ τοῦ ἀργυροῦ. τὸ δὲ ἀργυροῦν τοῦτό ἐστιν, ὃ οἱ ⟦Ῥωμαῖοι μιλιαρίσιον καλοῦσιν, ὅπερ ἑρμη⟧νεύεται στρατιωτικὸν δόμα. τὸ δὲ δίχρυσον καὶ τοῦτο ἀρ⟦γύριον ἦν, ὅπερ κίβδηλον ὕστερον ἐκλήθη. ἀναιρεθέντος δὲ⟧ τοῦ
20βασιλέως τότε αὖ τὸ νόμισμα, ὃ ἐν τῷ διχρύσῳ ⟦ἐκεχάρακτο [τὸ] ὄνομα αὐτοῦ ἀποβαλλόμενον, κίβδηλον ἐκλήθη, ἤτοι ἀδόκιμον⟧. Ἄργυρος· ρʹ δινάρια ὑπῆρχε. 〈ὁ〉 ἄργυρος δὲ ἐτυπώθη ἀπ’ ἀρχῆς τὸ νόμισμα· ἐκ δὲ τῶν Ἀ〈σ〉συρίων ἐφοίτησεν. Ἀβραὰμ δὲ εἰς γῆν Χαναάν, φασίν, τὸν τύπον τοῦτον ἐνήνοχεν.
25 Ἀργύφεος· λευκός.188 in vol. 1

alpha

189

(10)

 Ἄρδην· παρὰ τὸ αἴρω ἀρῶ ἄρ⟦ην⟧ καὶ ⟦ἄρδην⟧. Ἄρδην· παρὰ τὸ αἴρω, ὃ σημαίνει τὸ ἐπαίρω. οὕτως Ἡρωδιανός 〈fr. om. Lentz〉. ⟦Ἄρδις· ἡ ἀκὶς τοῦ βέλους· [οὕτω] Καλλίμαχος 〈fr. 130 Schneider〉 „ἀλλ’ ἀπὸ τόξου Αὐτὸσ⟧ ὁ τοξευτὴς ἄρδιν ἔχων ἑτέρου“. εἴρηται παρὰ τὸ ἄρω,
15ὃ σημαίνει τὸ ἁρμόζω, ἀφ’ οὗ 〈καὶ〉 ⟦ὁ ἄρτος, ὁ συναραρώς. παρὰ οὖν τὸ ἄρ[τ]ω ἦρμαι ἦρται ἄρτης διὰ τοῦ τ,⟧ ἔνθεν καὶ πυλάρτης· παρώνυμον δέ, ὡς ἀπὸ τοῦ προφήτης προφῆτις, ⟦οἰκέτης οἰκέτις, οὕτως ἄρτις, καὶ τροπῇ τοῦ τ εἰς δ ἄρδις, ὡς χλι⟧τή χλιδή. ἢ παρὰ τὸ ἄρης, ὃ σημαίνει τὸν σίδηρον, ἄρις καὶ ἐν πλεονασμῷ ⟦τοῦ δ ἄρδις. ἢ διὰ τὸ ἠρτῆσθαι. οὕτως Ἐπαφρόδιτος 〈fr. 53 Luenzner〉⟧.
20 Ἄρδις· τὸ κοντάριον, ἡ ἀκίς· τάχα ὅτι προσαρμόζεται τῷ βέλει ... οὕτως δὲ ὀφεῖλον λέγεσθαι μεταπέπτωκε τὸ δ· καὶ γὰρ τὸν σίδηρον ἄρην λέγουσι, καὶ π⟦αρώνυμον ἄρις καὶ ἄρδισ⟧. 〈Ἄρδω〉· σημαίνει τὸ ποτίζω, ἐξ οὗ καὶ ἄρση, οἱ λειμῶνες, παρὰ τὸ ἄρ‐
δεσθαι καὶ ποτίζεσθαι. σημαίνει δὲ καὶ τὸ εὐφραίνω.189 in vol. 1

alpha

190

(12)

 Ἀρειμάνιος· ει, ἐπεὶ παρὰ δοτικὴν τὴν [ἐκ τοῦ] Ἄρει. Ἄρειος πάγος· δικαστήριον Ἀθήνησιν οὕτω καλούμενον. Καλλίμαχος 〈fr. 449 Schneider〉· „αἱ δὲ πάγον φορέουσιν ἐπ’ Ἄρεοσ“. καὶ οἱ δικασταὶ Ἀρειο‐
15παγῖται. ἤ, ὥς φησιν Αἰσχύλος 〈Eum. 685 sqq.〉, ὅτι αἱ Ἀμαζόνες ἐπὶ τὸν τόπον ἐκεῖνον ἐστρατεύσαντο Ἄρεως οὖσαι. ἢ ὅτι Ἄρης ἐν αὐτῷ ἐδικάσατο Ποσειδῶνος κατηγορήσαντος διὰ τὸν φόνον Ἀλιρροθίου. πάγος δὲ ὁ λόφος, ὡς καὶ Ὅμηρος 〈immo Hesiod. Scut. 439〉 „πάγος δέ οἱ ἀντεβόλησεν“. Ἀρείων, χερείων· ει. ταῦτα διὰ τῆς ει διφθόγγου, ἐπειδὴ καὶ
20τὸ ἄρειος χέρειος διὰ διφθόγγου. τὰ δὲ εἰς ος καθαρόν, ἐὰν μεταβαίνῃ εἰς τὸν τοιοῦτον τύπον, τροπῇ τοῦ ος εἰς ων ἀποτελεῖται· λώϊος λωΐων, ῥάϊος ῥαΐων, μεῖος μείων καὶ χέρειος χερείων. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀρέσει 〈Ps. 68, 32〉· παρὰ τὸ ἀρῶ, τὸ ἀρέσκω, ὁ μέλλων ἀρέσω, τὸ τρίτον ἀρέσει.
25 Ὠρίωνος Ἀρετή· αἱρετ[ικ]ή τίς ἐστι, ἣν αἱροῦνται πάντες. οὕτως Δί⟦δυ⟧μος ἐν Ὑπομνήματι 〈p. 185, 7 Schmidt〉. ὁ δὲ Ἡρακλείδης ἐν τῷ Περὶ ἐτυμολογιῶν φησι κατὰ μετάθεσιν, ἐρατή τις οὖσα, ἡ ἐπέραστος κτῆσις. ὡς δὲ ἐν Ὑπομνήματι
εὗρον Θέωνος 〈p. 39 Giese〉, ἀρεστή καὶ ἀποβολῇ τοῦ ς ἀρετή, ἡ πᾶσιν ἀρέσκουσα.190 in vol. 1

alpha

191

(19)

 Ἀρετή· ἀρέσκον θεῷ τι· ἢ αἱρετή· 〈ἢ ἐρατή〉, ἤτοι ἐραστὴ καὶ φιλητή.
20 Ἀρετή 〈Test. Vet. Ambac. 3, 3〉· ἡ ἐν παντὶ πράγματι ὑπεροχή· παρὰ τὸ αἱρῶ, τὸ προαιροῦμαι. Ὁμήρου Ἀρετῆς 〈ρ 322〉· τῆς ἑκουσίου πρὸς τὰ ἔργα ὁρμῆς. Ἄρηα· τὸν πόλεμον. ἄρνα, τὸν ἀμνόν. Ἀρήϊος· ἐκ τοῦ Ἀρέϊος τροπῇ τοῦ ε εἰς η, ὡς Ὀδυσέϊος Ὀδυ[σ]σήϊος τροπῇ.
25 Ἀρηΐφατος· κατὰ διάλυσιν, ὁ ἐν πολέμῳ πεφονευμένος.191 in vol. 1

alpha

192

(13)

 Ἀρήν· βλάβην. Ἄρης· Ἄρητος καὶ Ἄρου αἱ γενικαί. καὶ Ἄρευς Ἄρεως καὶ Ἄρις Ἄριος.
15 Ἄρης· ὁ πόλεμος, καὶ ὁ θυμός, καὶ ἡ ἀφροσύνη κατὰ μετάθεσιν φυσικὴν ἢ ὁ σωματοειδὴς θεός, καὶ ὁ ἀστήρ. Ἀρητήρ· ὁ ἱερεύς. παρὰ τὸν ῥήσω μέλλοντα· ἢ παρὰ τὸ ἀρᾶσθαι, ὅ ἐστιν εὔχεσθαι· ἢ παρὰ τὸ αἴρειν τὰς χεῖρας εἰς προσευχήν· ἢ παρὰ τὸ ἀρέσκειν θεῷ. Ἀρητήρ· παρὰ τὸν ῥήσω μέλλοντα· 〈ἢ〉 παρὰ τὰς ἀράς, ἃς ποιεῖ. σημαίνει
20δὲ τὸν ἱερέα.
Ἀρητῆρα 〈Α 11〉· τὸν ἱερέα· παρὰ τὸ ἀρᾶσθαι, ὅ ἐστιν εὔχεσθαι.192 in vol. 1

alpha

193

(7)

 Ἀρητῆρα 〈Α 11〉· τὸν Χρύσην τὸν ἱερέα τοῦ Ἀπόλλωνος. ἀρητήρ παρὰ [γὰρ] τὸν ῥήσω μέλλοντα· ἢ παρὰ τὰς ἀράς, ⟦ἃσ⟧ ποιεῖ. Ἀρητόν 〈Ρ 37〉· ἀπευκτόν καὶ ⟦χα⟧λεπόν· παρὰ τὸν ῥήσω μέλλοντα.
10 Ἀρητόν 〈Ρ 37〉· τὸ βλαβερόν. καὶ Ἀρήτιον 〈ὄνομα ἔθνουσ〉. γίνεται δὲ παρὰ τὴν ἀρήν, ὅ ἐστι βλάβην· ἢ τὸν ἀπευκτόν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀρθήσεται 〈Ps. 71, 16〉· ἐκ τοῦ αἴρω ἀρῶ, ἦρκα, ἦρμαι, ἤρθην, ἀρθήσεται. 〈Ἀρθρέμβολα〉· ... ἢ τὰ βαλλόμενα εἰς τὰ ἄρθρα τῶν μελῶν βασανιστήρια.
15Σελεύκου. Ἄρθρον· παρὰ τὸ ἀρηρέναι, ὅ ἐστι συνηρμόσθαι, ἤτοι 〈τὸ〉 ἐξαρμοῦν. 〈Ἄρθρον〉· παρὰ τὸ ἀρτῶ, ὃ σημαίνει ⟦τὸ κατασκευάζ⟧ω καὶ ⟦τελειῶ, ἄρτρον καὶ ἄρθρον⟧. Ἀππ. Ἄρθρον· τὸ προταττόμενον τῶν πτωτικῶν. παρὰ τὰ ἐν ἡμῖν ἄρθρα·
20ὥσπερ γὰρ τὰ ἄρθρα διορίζει ἑαυτά τε καὶ τὰ παρακείμενα αὐτοῖς, οὕτω ταῦτα χωρίζει τὰς διαφορὰς τῶν πραγμάτων διάρθρωσιν ἐμφαίνοντα· δοκεῖ ⟦γὰρ διαρθροῦν καὶ ποι⟧εῖν τὸ ἐπιφερόμενον ὄνομα φανερόν, πότερον ἄρρεν ἐστὶν ἢ θῆλυ, ⟦καὶ πότερον ἐφ’ ἑνὸς ἢ ἐπὶ πλειόνων⟧. Φωτίου Ἄρθρον 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 57〉· φωνὴ σημαίνουσα τί; ἢ
25μέρος λόγου, δι’ οὗ τρανοτέρα ἡ λέξις πέφυκε γίνεσθαι· ἢ τὸν ἁρμὸν τῶν μελῶν193 in vol. 1

alpha

194

(15)

τοῦ σώματος. καὶ εἰ μὲν σημαίνει τὸ ἄρθρον τοῦ λόγου, γίνεται παρὰ τὸ ἀρθροῦν τὰ κατὰ ἀριθμὸν καὶ γένος καὶ πτῶσιν· εἰ δὲ σημαίνει τὸ ἄρθρον τοῦ σώματος, γίνεται παρὰ τὸ ἀρθροῦν, ἤτοι τὸ ἁρμοῦν τὰ μέλη καὶ συγκροτεῖν, ἐξ οὗ καὶ ὁ Ἰωάννης 〈l.l.〉 „σειραῖς ἀφύκτοις ὃν διαρθροῖ δακτύλοισ“, τουτέστι μέλος συνθετεῖ, μελοποιεῖ, διαρτοῖ, ἁρμοποιεῖ, διαπλάττει.
20 Ἀρίγωνος· εἶ⟦δος ὅπλου⟧· παρὰ τὸ αρι μό⟦ριον⟧ καὶ τὸ γωνία ἀρίγωνος, καὶ σημαίνει ὅπλον πάντοθεν ἔχον γωνίας. Ἀρίζηλος· ὁ ἄγαν ἔκδηλος. γέγονε δὲ παρὰ τὸ δῆλος ἄδηλος, καὶ μετὰ περισσοῦ τοῦ ι ἀΐδηλος, καὶ κατ’ ἐπένθεσιν τοῦ ς ἀΐσδηλ⟦οσ⟧, 〈καὶ〉 τοῦ ς καὶ δ εἰς ⟦ζ τρα⟧πέντος ἀΐζηλος, καὶ ἐπ〈ε〉ισόδῳ τοῦ ρ ἀρίζηλος. οὕτω Κρατῖνος. ἐγὼ
25δὲ παρὰ τὸ δῆλος καὶ τὴν αρι ἐπίτασιν, εἶτα καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ ς καὶ τροπῇ τ⟦οῦ 〈ς καὶ〉 δ εἰς ζ⟧ ἀρίζηλος. ⟦ἢ ἀπὸ⟧ τοῦ ζῆλος ⟦ἀρίζηλοσ⟧· οἱ γὰρ ἄξιοι
ζή⟦λου⟧ ἄγαν ἔκδηλοι.194 in vol. 1

alpha

195

(21)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀριθμῶν 〈Ps. 146, 4〉· μετοχή. τὸ θέμα ἀριθμῶ· ⟦τοῦτο⟧ παρὰ τὸ ἀριθμ⟦ός· τοῦτο⟧ παρὰ τὸ ἁλίζω, ⟦τὸ συναθροίζω⟧. Ἄρις· ὁ μὴ ἔχων ῥῖνα. Ἀρίσταρχος· ⟦σύν⟧θετον παρὰ τὸ ἄριστα ἄρχ⟦ειν⟧. Ἀριστάρχειος ⟦δὲ αἴ⟧ρεσις,
25παρασύνθετον.195 in vol. 1

alpha

196

(13)

 Ἀριστερά· ἡ χείρ. εἴρηται, ὡς Χρύσιππος 〈fr. deest ap. Arnim〉, ⟦ἀπὸ⟧ τοῦ αἴρω, ἐπειδὴ τὰ πολλὰ τῶν φορτίων βαστάζομεν ἐπὶ τοῦ ὤμου δι’ αὐτῆς.
15βέλτιον δὲ κατ’ εὐφημισμόν, ὡς πρὸς τὴν δεξιὰν ἀριστοτέρα τις οὖσα· καὶ γὰρ εὐώνυμος καλεῖται. οὕτω Σωρανός. Ἀριστερά· κατ’ εὐφημισμόν, ὅθεν καὶ ἡ εὐώνυμος ὁμοίως, οἷον ἡ καλώ‐ νυμος· καὶ ὡς φόβος φοβερός, οὕτως ἄριστος ἀριστερός. Σελεύκου Ἀριστερά· παρὰ τὸ ἀρηρέναι τῇ δεξιᾷ.
20 Ἄριστον· ἐπὶ τῆς εὐωχίας, ἀόριστόν τι ὄν· ἀόριστον γάρ ἐστι κατὰ καιρόν. ἐ⟦ντεῦθεν γὰρ ἔχει τὸ α μακρ⟧όν. ἢ παρὰ τὸν Ἄρεα· τοῖς γὰρ εἰς Ἄρεα προϊοῦσιν παρεσκευάζετο, ⟦ὡς καὶ τὸ δεῖπνον⟧.
ὁ Ἄριστος καὶ τὸ ἄριστον· διχῶς ἐκφωνεῖται, ⟦ὥσπερ καὶ ὁ δεῖπνος καὶ196 in vol. 1

alpha

197

(12)

τὸ δεῖπνον. σημαίνει δὲ τὴν στερέωσιν⟧ 〈διὰ〉 τῆς τροφῆς τοῦ σώματος· καὶ γὰρ πρότερον ⟦οἱ παλαιοὶ μεταλαμβάνοντες τροφῆς οὕτως ἐπὶ⟧ τὰς ἀριστείας ⟦ἐξῄεσαν⟧. Ἄριστος· κυρίως ὁ ἐν πολέμῳ ἰσχυρός, ⟦κατα⟧χρηστι⟦κῶς δὲ⟧ καὶ ἐπὶ παντὸς
15προήκοντος. ὅτι δὲ κ⟦υρίωσ⟧ ἐπὶ τοῦ ἐν π⟦ολέ⟧μῳ ἰσχυ⟦ροῦ⟧ εἴρηται, δη⟦λοῖ⟧ τὸ πα⟦ρώνυμον ἀριστεύσ⟧. Ἀριστοτόκεια· εἰς τὸ ... ‖ Ἀριστίνδας· ἐκ τοῦ ἄριστα ἀριστίνδης. Ἀρίων· ὄνομα κύριον. τὸ κύριον ὄνομα διὰ τοῦ ι γράφεται κατὰ διαστολὴν 〈τοῦ〉 συγκριτικοῦ. τὸ δὲ ἄρειος ἀπὸ τοῦ ἄρεος γεγονός, ἤγ⟦ουν⟧ τὸ σημαῖνον
20τὸν ἀνδρεῖ⟦ον, διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται⟧. Ἄρκευθος· εἶδος φυτοῦ ἀκανθώδους, οὗ τὴν ὀδμὴν πάντα τὰ ἑρπετὰ ἀποστρέφεται. εἴρηται παρὰ 〈τὸ〉 τὴν ἀράν, ὅ ἐστι βλάβην, 〈κεύθειν, ἡ τὴν ἀρὰν〉 κεύθουσα, ἀράκευθος καὶ ἄρκευθος. 〈Ἄρκιοσ〉· ... Ἡσίοδος 〈Op. 351〉 δὲ ἄρκιον τὸ καλὸν καὶ ὠφέλιμόν φησιν.
25 Ἀρκλίον· ...197 in vol. 1

alpha

198

(8)

 〈Ἄρκοσ〉· ... ἄρκτος δὲ λέγεται τὸ βόρειον κλίμα, ὅθεν πνεῖ ὁ Βορρᾶς ἄνεμος, παρὰ τὸ αἴρειν τὸν ἄνεμον ἦχον.
10 Ὠρίωνος Ἄρκτος· διὰ τὸ εἶναι ἀργή· ἢ τάχα παρὰ τὴν ἀλκὴν ἐγένετο· ἢ διὰ τὸ εἶναι στραβόραχις. Ἄρκτος· τὸ ζῶον. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ἀρκῶ, ὅπερ καὶ ἐπαρκῶ λέγεται· ὁ μέλλων ἀρκέσω, ἀφ’ οὗ κύριον ὄνομα Ἀρκέσιος καὶ Ἀρκείσιος ⟦ἐν πλεονασμῷ τοῦ ι. παρὰ δὲ τοῦ⟧το γίνεται τὸ ἄρκος οὐδέτερον, οὗ μέμνηται Ἀλκαῖος 〈fr. 67
15Bergk4〉· „ταχαλιτινὸν ἄρκος ἔσσῃ“. ⟦παρὰ οὖν τὸ ἀρκῶ ἄρκτος ἐν πλεονασμῷ τοῦ τ, τὸ ἐπαρκ⟧οῦν ἑαυτῷ ζῶον· φασὶ γὰρ αὐτὸ ζῆν τὸν χειμῶνα ἐκτὸς ⟦ἐπεισ‐ άκτου τροφῆς. οὕτω Κρατῖνος ἐν τῇ ἐπιτομῇ⟧ τῶν ⟦Βασιλείδου περὶ Ὁμηρι⟧κῶν λέξεων. 〈Ἅρκυον〉· ... ἢ παρὰ τὸ ἑλκύω ⟦ἕλ⟧κυον, καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς α καὶ
20τοῦ ἀμεταβόλου εἰς ἀμετάβολον γίνεται ἅρκυον. ἢ παρὰ τὸ ἐρύκω, τὸ κωλύω. διὰ τί βαρύνεται; τὰ εἰς ον λήγοντα καθαρὸν παραληγόμενα τῷ υ βαρύνεται, εἴτε δισύλλαβα εἴτε ὑπὲρ δύο συλλαβάς, οἷον κάρυον κρόμμυον δίκτυον κρήγυον ἄρκυον·
δισύλλαβα δέ, βρύον θύον πτύον θρύον.198 in vol. 1

alpha

199

(12)

 〈Ἅρμα〉· ... ἐν τῇ Βοιωτίᾳ. δείκνυται 〈δὲ〉 ἐκ τῆς συναλιφῆς δασυνόμενον, 〈Θ 402〉 „ὑφ’ ἅρμασιν ὠκέας ἵππουσ“. Ἅρμα· παρὰ τὸ ἄρω ἀρῶ ἦρκα ἦρμαι ἅρμα.
15 Ἅρμα· παρὰ τὸ αἴρω ἅρμα. ⟦Ἁρ⟧μαλιά· ἡ τροφή, ἐπεὶ δίκην ἅρματος ὀχ[ετ]εῖ τὰ σώματα. ἢ ⟦παρὰ τὸ⟧ αἴρω, τὸ προσφέρω, ἐστίν, ὡς Ἱπποκράτης ἐν Ἀφορισμοῖς 〈1, 15〉 προσάρματα τὰς τροφὰς καλεῖ· ὡς δὲ καθαίρω καθαρμός, ⟦σ⟧αίρω σαρμός παρὰ Ἱππώνακτι 〈fr. 103 Bergk4〉 ...
20 Ἡσιόδου Ἁρμαλιῆς 〈Hesiod. Op. 560〉· τροφῆς· ἀπὸ τοῦ ἁρμόζειν τῇ ψυχῇ,
ἢ ἀπὸ τοῦ αἴρειν τὰ σώματα.199 in vol. 1

alpha

200

(16)

 Ἀρναῖος 〈ς 5〉· ὄνομα κύριον. παρὰ τὴν ἀρὰν Ἀραῖος, ὁ εὐκταῖος τῇ μητρὶ γενόμενος, καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ ν Ἀρναῖος. ἢ παρὰ τὸ ἄρνυσθαι, ὅ ἐστι λαμβάνειν ὡς πτωχόν [γάρ], ἵν’ ᾖ πεποιημένον ὄνομα πρέπον πτωχῷ. ἢ ἀπὸ
τῶν ἀρνῶν, ἵν’ ᾖ ὁ βληχώδης καὶ ἠλίθιος.200 in vol. 1

alpha

201

(18)

 〈Ἀρνειοί καὶ ἄρνες διαφέρει〉· ... Ὅμηρος 〈ι 239〉 „ἀρνειούς τε τράγους τε“ καὶ 〈Δ 102〉 „ἀρνῶν πρωτοτόκων ῥέξ〈ε〉ιν κλ〈ε〉ιτὴν ἑκατόμβην“· πρωτο‐
20τόκων δὲ λέγει τῶν προΐμως γεννηθέντων.
Ἄρνειος ποῦς· ει, τῷ λόγῳ τῶν κτητικῶν.201 in vol. 1

alpha

202

(17)

 Ἀρνειός· ὁ μέγας κριός· Ἀρνεῖος δὲ ὁ μήν. Ἀρνεῖσθαι· ἀπὸ τοῦ αἴρεσθαι τὰς χεῖρας ἐπὶ παραιτήσει, ὡς παρ’ Εὐριπίδῃ ἐν Ὀρέστῃ· τοῦ γὰρ Ὀρέστου εἰπόντος 〈643〉 „ἃ δ’ ἔλαβες ἀπόδος
20ἐμοῦ πατρὸς λαβὼν πάρα“, φ⟦αίν⟧εται ὁ Μενέλαος ἀρνησάμενος διὰ τοῦ σχήματος ⟦τῶν⟧ χειρῶν ἐπάρας αὐτάς· ⟦διό⟧περ Ὀρέστης, μηδὲν ⟦αὐτοῦ⟧ εἰπόντος, ἐπιφέρει 〈644〉 ⟦„οὐ χρήματ’ εἶπον“⟧. Ἀρνύμενοι 〈Α 159〉· ἔστι ἐνεστῶτος καὶ παρατατικοῦ μετοχῆς παθητικῆς τῶν εἰς μι· ἄρνυμι καὶ τὰ λοιπὰ δῆλα. σημαίνει δὲ τὸ ἀντικαταλλασσόμενοι.
25 Ἀρνύμενος. ὁ λαμβάνων ἢ ὁ ἀμείβων. γέγονε παρὰ τὸ αἴρω ἀρνῶ περι‐ σπωμένως, ὡς πίλω πιλνῶ, οἴχω οἰχνῶ· οὗ παράγωγον ἀρνύω, ὡς πληθύω, καὶ
ἄρνυμι, ὅθεν ἄρνυμαι καὶ ἀρνύμενος.202 in vol. 1

alpha

203

(19)

 〈Ἀροῦν〉· ... διὰ τὴν ὕνιν. ἢ παρὰ 〈τὸ〉 ἀραιοῦσθαι τὴν γῆν ἐν τῇ
20ἀρόσει τεμνομένην. Ἄρουρα· ἡ γῆ παρὰ τὸ ἀροτριᾶσθαι. αἱ ἄρουραι δέ ... Ἄρουρα· ἡ γῆ· παρὰ τὸ ἀρ⟦ῶ⟧, τὸ ἀροτριῶ, ἄρορα καὶ ἄρουρα πλεονασμῷ
τοῦ υ.203 in vol. 1

alpha

204

(15)

 Ἅρπυια· ἄνεμος. θηλυκόν. παρὰ τὸ ἁρπάζειν. Ἀρραβών· ἡ ἐπὶ ταῖς ὠναῖς παρὰ τῶν ὠνουμένων ⟦διδομένη πρώτη καταβολὴ ὑπὲρ ἀσφαλείας. εἴρηται 〈παρὰ τὸ〉 ῥαιβόσ⟧ ῥαιβών καὶ ἐν προσθέσει τῆς α στερήσεως μετὰ ⟦πλεονασμοῦ⟧ τοῦ ρ καὶ ἐκβολῇ τοῦ ι ἀρραβών, ὁ μὴ συγχωρῶν ῥαιβὴν γενέσθαι τὴν πίστιν τῶν συναλλαττόντων. ⟦οὕτως Ἐπ⟧‐
20α⟦φρόδιτοσ⟧ 〈fr. 2 Luenzner〉.204 in vol. 1

alpha

205

(10)

 Ἄρρητον· ἄπευκτον, χαλεπόν, παρὰ τὸν ῥήσω μέλλοντα. Ἄρρητον· τὸ 〈μὴ〉 δυνάμενον ῥηθῆναι καὶ μὴ λαλούμενον· ἀπόρρητον δὲ τὸ ἀκατάληπτον μηδὲ ὅλως φρασθῆναι δυνάμενον. Ἐρεννίου Ἀρρωδεῖν καὶ ὀρρωδεῖν· διαφέρει καὶ ἔστιν ἐναλλάσσειν. τὸ μὲν γὰρ ὀρρωδεῖν διὰ τοῦ ο σημαίνει τὸ εὐλα⟦βεῖσθαι⟧. ἐξηγοῦν⟦ται τὴν λέξιν οὕτωσ⟧·
15ὄρρος λέγεται ὁ περὶ τοὺς γλουτοὺς τόπος, ὅν τινες ταῦρον λέγουσιν, ὅθεν καὶ τῶν ὀρνέων ὁ τό⟦πος οὗτος ὀρροπύγιον καλεῖται⟧, οὐχ, ὥς τινες ἀγνοοῦντες, ὀρθο‐ πύγιον· ἐτύμως εἴρηται ὅρος ὢν [⟦ὁ⟧] τῆς πυγῆς ⟦καὶ οἷον ὁροπύγιον. οἱ δὲ
εὐλαβούμενοι περί⟧ τινος 〈ἀνασπᾶν εἰώθασι τὸ αἰδοῖον〉, πολλάκις δὲ 〈καὶ〉 τὰ205 in vol. 1

alpha

206

(11)

ἄλογα τῶν ζώων ὑποστέλλ⟦ειν⟧ εἴω⟦θε τὴν οὐράν, ὅταν εὐλαβῆται· εὐλόγως οὖν ἀπὸ τοῦ παρακο⟧λουθοῦντος τὸ ὀρρωδεῖν εἴρηται ἐπὶ τοῦ εὐλαβεῖσθαι. καὶ Εὐρι‐ πίδης 〈fr. 130 Nauck2〉 ⟦τὸν Περσέα εἰσάγει λέγοντα „τὰς συμφορὰς 〈γὰρ〉 τῶν κακῶς πεπραγό⟧των ⟦Οὐπώ⟧ποθ’ ὕβρις’ ⟦αὐτὸς ὀρρωδῶν παθεῖν“. καὶ τὸ μὲν ὀρρω‐
15δεῖν τοιοῦτον. τὸ δὲ ἀρρωδεῖν⟧ οἷον ⟦κατὰ στέρησιν⟧ τοῦ ὀρρωδεῖν ἀρρωδεῖν, ⟦τουτέστι⟧ μὴ εὐλαβεῖσθαι, ἀλλὰ ⟦καταφρο⟧νεῖν καὶ τεθ⟦αρρηκέναι⟧. Ἀρρωστία· ἐκ τοῦ μὴ ἔχειν ῥῶσιν. Ἄρρωστος· ἐκ τοῦ μὴ ἔχειν ῥῶσιν, ἤγουν ὑγείαν. ⟦Ἄρρωστοσ⟧· παρὰ τὸ ῥῶ, ὃ σημαίνει τὸ ὑ⟦γιαίνω, οὗ ὁ⟧ μέλλων ῥώσω
20καὶ ὄνομα ῥῶσις. καὶ παρὰ τὸ ῥῶ καὶ τὸ 〈ω 69〉 „τ⟦εύ⟧χεσιν ἐρρώσαντο“· ⟦παρ‐ έπεται⟧ γὰρ ⟦τοῖς ὑγιαίνουσιν καὶ τὸ ὁρμᾶν⟧. δύναται καὶ παρὰ τὸ ῥώω, οὗ
μέλλων ῥώσω.206 in vol. 1

alpha

207

(6)

 ⟦Ἄρ⟧σην· ἀπὸ τοῦ ἄρδω καὶ μέλλοντος τοῦ ἄρσω· ὁ ἄρδων τὴν θήλειαν τῇ γονῇ. Ἐπαφρόδιτος 〈fr. 3 Luenzner〉 δὲ παρὰ τὸ ἔρσαι· πρακτικὸς γὰρ λέγεται ὁ ἄρσην κατὰ διάλεκτον, καὶ ἐτυμολογεῖται παρὰ τὸ ἔρδω, ἵν’ ᾖ ὁ πρακτικός. οὕτω〈σ〉 Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ γάμου καὶ συμβιώσεως 〈II 904, 11 Lentz〉.
10 Ἀρτάβη· τοῦτο τὸ μέτρον παρ’ Αἰγυπτίοις ἐκλήθη· ἔστι δὲ ξεστῶν οβʹ. ἐκ πολλῆς δὲ ἀκριβείας τοῦτο οὕτως συνήχθη. ἑβδομήκοντα γὰρ καὶ δύο ἄνδρες τότε τὸν πύργον ᾠκοδόμησαν καὶ τὴν Βαβυλῶνα, ὅτε εἰς οβʹ γλώσσας ἐκ μιᾶς συνεχύ‐ θησαν· ὅθεν καὶ μέροπες ἐκλήθησαν διὰ τὴν μεμερισμένην φωνήν. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ ὁ μετρήτης τὸ 〈μέτρον ἔχει κατὰ τὸ μέτρον τὸ ἄγιον. τὸ〉 δὲ γομὸρ δέκατόν
15ἐστι τοῦ μεγάλου μέτρου, τῆς ἀρτάβης, τουτέστιν ξεστῶν ζʹ εʹʹ. Ἄρτεμις· ἡ ὑγιὴς καὶ μὴ διεφθαρμένη. ἔστι καὶ ὄνομα κύριον βασιλίσσης Σκυθῶν. Ἀρτεμίσιος· διὰ τοῦ ι· παρὰ γὰρ τὸ Ἄρτεμις. οὕτως ἔχει καὶ τὸ Χαρίσιος καὶ Ἀφροδίσιος καὶ τὸ Ἀρκίσιος. τοῦτο δὲ Ἀλεξίων 〈fr. 20 Berndt〉 διὰ τῆς ει·
20σύνθετον γὰρ ἦν τὸ πρωτότυπον· οὕτως καὶ γραφείδιον. Ἀρτεμίσιος· διὰ τοῦ ι τὸ μι, μακρόν· τὸ δὲ σι διὰ τοῦ ι καὶ αὐτό, βραχύ. τὰ γὰρ ⟦διὰ⟧ τοῦ ισιος καὶ 〈διὰ τοῦ〉 ισια καὶ διὰ τοῦ ισιο⟦ν [οὐδέ‐
τερα] ἀποστρέφονται⟧ τὴν ει δίφθογγον, τουτέστιν ἀφροδίσιος ἀφροδισία ἀφροδίσιον.207 in vol. 1

alpha

208

(13)

 Ἀρτέμωνα νηός· παρὰ τὸ ἀρτῶ, τὸ κρεμῶ. Ἀρτηρία· οἷον ἀεροτηρία τις οὖσα, ἐν ᾗ ὁ ἀὴρ τηρεῖται· πνεύματος γάρ
15ἐστι δεκτική, ὥσπερ ἡ φλὲψ αἵματος. οὕτω Δίδυμος ὁ νεώτερος· φασὶ γὰρ ἰατρῶν παῖδες φλέβα μὲν αἵματος, ἀρτηρίαν δὲ πνεύματος ἀγγεῖον. ἢ ἁλτηρία τις οὖσα, ὅτι ἅλλεσθαι δοκεῖ παλμοὺς ποιοῦσα. οὕτω Σωρανός. Ἀρτηρία· οἷον ἀ〈ε〉ρ〈ο〉τηρία ἀπὸ τοῦ περιέχειν τὸ πνεῦμα καὶ τηρεῖν. δύναται καὶ κατὰ μετάθεσιν τοῦ λ εἰς ρ, οἷον ἁλτηρία, παρὰ τὴν ἅλσιν.
20 Ἄρτι· ἐπίρρημα καιροῦ παρατατικοῦ. Ἄρτιος ἀριθμός· ὁ δίχα, ἤτοι διχῆ, εἰς δύο ἴσα τεμνόμενος, οἷον ὁ δύο
τέμνεται εἰς δύο μονάδας, ὁ τέσσαρες εἰς δύο δυάδας, ὁ ἓξ εἰς δύο τριάδας. οὗτος208 in vol. 1

alpha

209

(16)

ὁ ἓξ ἄρτιός ἐστι τέλειος· πληροῦται γὰρ ἀπὸ τῶν ἰδίων μερῶν. μέρη δὲ αὐτοῦ ταῦτα· ἕκτον, τρίτον, ἥμισυ. ἀφ’ ἑκάστου τούτων ὁ τέλειος οὗτος ἄρτιος ἐπλη‐ ρώθη. ἔστι δὲ καὶ ἄρτιος ἀτελής, καὶ ἄρτιος ὑπερτελής, καὶ ἀρτιάκις ἄρτιος, καὶ ἀρτιοπέριττος, καὶ περισσάρτιος, καὶ τοιοῦτοί τινες ἀριθμοί. ἐκεῖνο δὲ ἰστέον, ὡς
20ὅταν οἱ πατέρες ἄρτιον εἴπωσιν, τὸ ὁλόκληρον καὶ ἀνελλειπὲς σημαίνουσιν. 〈Ἀρτοκόποσ〉· ... εἴρηται δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ κόπτοντος ἄρτον. Ἄρτος· ἐκ τοῦ αἴρω, τοῦ σημαίνοντος τὸ φέρω, [ἄρατος] 〈ἀρῶ ἦρα〉 ἦρκα ἦρμαι 〈ἦρται〉 ἄρτος. σημαίνει δὲ καὶ τὸν ἐσθιόμενον ἄρτον καὶ τὴν σάρκα, ἐξ οὗ καὶ τὸ 〈Test. Vet. Jer. 11, 19〉 „δεῦτε καὶ ἐμβάλωμεν ξύλον ⟦εἰς τὸν ἄρτον
25αὐτοῦ⟧“. Ἄρτος· ζύμη, σταῖς. Ἀρτύω καὶ ἀρτυσία· ὁ νόστος τοῦ ἅλατος· οἱονεὶ ἁλιτύω καὶ ἁλιτυσία καὶ κατὰ μεταπλασμὸν ἀρτύω καὶ ἀρτυσία. Ἀρύβαλλος· τὸ βαλλάντιον· ἀπὸ τοῦ ἀρύειν τὰ βαλλόμενα.
30 Ἄρχειν· μετὰ λόγου. κρατεῖν, ἄνευ λόγου.
Ἀρχή· παρὰ τὸ κατὰ φύσιν πάντων τῶν μετ’ αὐτὴν ἄρχειν.209 in vol. 1

alpha

210

(16)

 Ὁμήρου Ἄσβεστος 〈Α 599〉· ἀκατάπαυστος, μεταφορικῶς ἀπὸ ἀψύχων εἰς ἔμψυχα· ἀπὸ γὰρ τοῦ πυρὸς ἐπὶ τὸν γέλωτα μετήνεκται. σημαίνει δὲ δύο· τὸ φῶς τὸ μὴ σβεννύμενον, καὶ τὴν ἐκ λίθων καιομένων γινομένην. σποδιάν. Ἀσελγαίνειν· τὸ παρὰ φύσιν ταῖς γυναιξὶ μίγνυσθαι. καταχρηστικῶς δὲ
20τὸ ὁπωσδήποτε ἀκολασταίνειν. εἴρηται δὲ—. ζήτει.
Ἀσέλγεια· πονηρία, ἀκοσμία καὶ πορνεία.210 in vol. 1

alpha

211

(19)

 Ἀσηκρῆτις· ὑπογραφεύς, ὁ τοῖς τῶν κρατούντων μυστηρίοις ὑπηρετού‐
20μενος. οὕτω γὰρ παρὰ τῇ Αὐσονίδι διαλέκτῳ τὸ ἀ[δ]σηκρῆτις ὄνομα ὁ ἐπὶ τῶν μυστηρίων μεθερμηνεύεσθαι βούλεται. Ἀσθένεια· ἐκ τοῦ μὴ ἔχειν σθένος. Ἀσθένεια· ἐκ τοῦ μὴ ἔχειν σθένος, ἤγουν δύναμιν. Ἀσθενής· διὰ τὸ μὴ ἔχειν σθένος, ἤγουν δύναμιν.
25 Ἀσινής· καθαρός, ὁλόκληρος, ὁ μήτε πλεονάζων μήτε ἐνδέων τι τοῦ σώ‐
ματος, ἀβλαβής. ἐκ τοῦ σίνω. καὶ εἰς τὸ Ἐρυσίβη καὶ Ζιζ⟦άνιον⟧.211 in vol. 1

alpha

212

(16)

 ⟦Ἀσκαλαβώτης· ζωΰφιον ἐοικὸς [εἶναι]⟧ 〈σαύρᾳ, ἐν τοῖς τοίχοις ἀνέρπον τῶν οἰκημάτων. παρὰ τὸ ἀκαλῶσ〉, ὃ σημαίνει τὸ ἡσύχως, καὶ τὸ βῶ ῥῆμα ἀκα‐ λαβώτης καὶ 〈πλεονασμῷ τοῦ ς ἀσκαλαβώτησ〉. ⟦ἢ ὅτι ἀσχάλλουσα τῇ Δήμητρι⟧ ἐπεβόησεν ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἀσχαλαβώτη⟦σ⟧, 〈καὶ〉 τροπῇ ⟦τοῦ χ εἰς κ ἀσκαλαβώτης.
20οὕτως Ἐπαφρόδιτος 〈fr. 5 Luenzner〉⟧. Ἀσκαλωνίτης· διὰ τοῦ ι γράφεται. καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα· πολίτης, ἐπαλξίτης, μυλίτης (εἴ γε διδάσκει καὶ τὸ πολιήτης, μυθι⟦ήτησ⟧, τοπ⟦ι⟧ήτης) Μεμ‐ φίτης, μνηματίτης, Ταυρομενίτης, Κυκνίτης, Ναυκρατίτης, καὶ τὰ ⟦παρα⟧κείμενα τούτ⟦οισ⟧ θηλυκὰ παρώνυμα, εἴ γε φιλεῖ καὶ τὰ εἰς της βαρύτονα ἑνὶ φωνήεντι
25παραλήγεσθαι, ⟦οἷον φυλέτ⟧ης, ἑρκήτ⟦ης, ἀγρότησ⟧, Σικελιώτης, Κυδωνιάτης, Ἀπολ‐ λωνιάτης, πρεσβύτης. ἐν πλεονασμῷ γὰρ τὰ ⟦τοιαῦτα τοῦ ι ἐστίν· Ἀργοίτης, Δα‐ μοίτης, Θυμοίτησ⟧.
Ἀσκαρδαμυ⟦κτί⟧· ἀνεπικαλύπ⟦τῳ⟧ ὀφθαλμῷ, χωρὶς τοῦ ⟦μύειν⟧.212 in vol. 1

alpha

213

(11)

 Ἀσκελές· ⟦τὸ⟧ ξηρόν· παρὰ τὸ ἄγαν ἐσκληκέναι, ὅθεν σκέλος εἴρηται τὸ ἄγαν ἐσκληκός, καὶ Ἀσκληπιὸς ὁ μὴ ἐῶν ἐσκληκέναι ⟦τῶν⟧ θεραπευομένων τὰ ⟦σώματα⟧. Ἄσκησις· ἐπι⟦μελὴς ἐργασία, ἐξ οὗ καὶ τὸ „ἐξήσκησεν“⟧. Ἀσκητής· διὰ τὸ μὴ ἔχεσθαι κακίας. ἢ παρὰ τὸ ἥδω, τὸ ⟦εὐ⟧φραίνομαι·
15μεγάλως γὰρ οἱ ἀσκηταὶ τῇ ἡσυχίᾳ εὐφραίνονται. Ἀσκληπιός· ὁ ⟦τὰ⟧ ἄγαν σκληρὰ ⟦ἤπια⟧ ποιῶν, τοῦ α ἐπίτ⟦ασιν⟧ σημαί‐ νοντος. Ἀσκληπιός, ὁ τὰ σκέλη καὶ π⟦ᾶν⟧ τὸ σῶμα ὑγιὲς ⟦ποιῶν⟧ καὶ ἀνώδυνον. ⟦οὕτως Ἡρωδιανόσ⟧ 〈I p. XXIX 36 Lentz〉. Ἀσκός· ἀσχός τις ὤν, ὁ ὑγιὴς καὶ μὴ ἐσχισμένος, κατὰ τροπὴν τοῦ χ εἰς
20τὸ κ. καὶ τὸ ἀσκηθής ἐντεῦθεν, ὁ ὑγιὴς καὶ ἀβλαβής, ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ ἀσκοῦ. Ἀσκός 〈Γ 247〉· ἐκ τοῦ σχ⟦ίζω⟧ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α, οἱονεὶ ὁ ὑγιὴς καὶ μὴ ἐσχισμένος. Ἀσκῶ· κατασκευάζω, κοσμῶ, ὑφαίνω, γυμνάζω. Ἀσκωλιάζω καὶ ἀσκωλίζω· τὸ χωλαίνω καὶ βαδίζω δι’ ἑνὸς κώλου.
25 ⟦Ἀσ⟧κώματα· ἅπερ καὶ 〈τὰσ〉 γνάθους καλ⟦οῦσιν⟧ ἀπὸ τῆς 〈ἐμφερείασ〉 πρὸς τὰ ἀσκώματα χαλκευτικὰ ⟦ἐργαλεῖα, ἅ⟧ εἰσι χαλκευτικαὶ φῦσαι.
Ἀσμενίζω· ἡδέως ἔχω, θαυμάζω, ἢ χαίρω.213 in vol. 1

alpha

214

(20)

 Ἀσπάλαθος· εἶδος ἀκάνθης· εἴρηται παρὰ τὸ σπῶ σπάλαθος καὶ ἀσπάλαθος. οὕτως Ἀμάραντος εἰς τὸν Θεόκριτον. Ἐπαφρόδιτος 〈fr. 7 Luenzner〉 δὲ παρὰ τὸ σπαλιεύειν ἐτυμολογεῖ, ὅ ἐστι ξύειν, ἵν’ ᾖ σπάλαθος καὶ ἀσπάλαθος. Ἀσπαλιευτής· ὁ ἁλιεύς· εἴρηται δὲ παρὰ τὸ σπᾶν καὶ τὸ λίνον, ὁ σπῶν τὸ λίνον, τοῦ α ἢ κατὰ πλεονασμὸν 〈ἢ〉 κατ’ ἐπίτασιν τιθεμένου.
25 Ἀσπάραγος· κυρίως [ὁ] ἐπὶ ἑλ〈ε〉ίου ἢ ὀρείου· 〈ὁ〉 μὴ σπειρόμενος. οὕτως Ἡρωδιανός 〈I 141, 3 Lentz〉. Ἀσπαστόν· ἡδύ, ὃ ἄν τις πρὸς ⟦ἑαυτὸν⟧ ⟦〈σ〉πάσαι⟧το, ⟦ἵν⟧α
τὸ α ⟦ᾖ⟧ κατ’ ἐπίτασιν.214 in vol. 1

alpha

215

(21)

 ⟦Ἀσπε⟧ρχές· ⟦τὸ α⟧ κατ’ ἐπί⟦τασιν⟧· τὸ ἄγαν ⟦ἐσπευσμένον⟧. Ἄσπετον· πολύ. εἴρηται ⟦παρὰ τὸ α⟧ στερητικὸν ⟦καὶ τὸ σπ⟧ῶ, ἵν’ ᾖ ⟦ἀ⟧παρ⟦α⟧κολού⟦θη⟧τον ⟦...⟧ δὲ διὰ τὸ ⟦μέγε⟧θος ⟦..⟧πετὸν τὸ ⟦...⟧στον τὸ ἄπειρον.
25 Ἄσπετος· ὁ ἀπαρακολούθητος καὶ πολύς.215 in vol. 1

alpha

216

(17)

 ⟦Ὠρίωνος Ἀσ⟧πίς· ⟦τὸ ὅπλ⟧ον· σπῶ ἐστι ῥῆμα, ⟦οὗ⟧ παράγωγον σπίζ⟦ω, ἀφ’ οὗ σπ⟧ιδής, ⟦ὁ μακρός, καὶ σπιδές τὸ οὐδέτερον⟧. ἀποδιδόασιν [ἀ⟦σπίδεσ⟧] οὖν ⟦[εἴρηνται] 〈Λ 754〉 „διὰ σπιδέος πεδίοιο“ τοῦ μακροῦ. ἀπὸ οὖν τοῦ σπῶ σπίζω, 〈σπίσω〉,
20σπίς ῥηματικὸν ὄνομα, καὶ μετὰ τῆς α στερήσεως ἀσπίς, ἡ μὴ μακρά, ἀλλὰ περι‐
φερής. ἐπὶ δὲ τοῦ ἑρπετοῦ δύναται κατ’⟧ ἐπί⟦τασιν τὸ α. οὕτω⟧ Φ⟦ιλόξ⟧ε⟦νοσ⟧.216 in vol. 1

alpha

217

(15)

 〈Ἀσπόρωσ〉· ... τοῦτο δὲ παρὰ τὸ σπείρω σπορά, καὶ μετὰ τοῦ στερη‐ τικοῦ α ἄσπορος. διὰ τί ἀνεβίβασε τὸν τόνον; τὰ γὰρ ἀπὸ τῶν εἰς α καὶ η θηλυκῶν εἰς ος συντεθειμένα ὀνόματα ἀναβιβάζουσι τὸν τόνον, οἷον τιμή ἄτιμος, ὥρα ἄωρος, κεφαλή ἀκέφαλος, σπορά ἄσπορος. Ἀσσάριον τοῦ ἀργύρου· καλεῖται λεπτὰ ξʹ. ἀσσάριον σταθμός,
20γράμματα ἕξ. ἀ〈σ〉σάριον τοῦ χαλκοῦ, φόλλεως τέταρτον. Ἆσσον· ... Ἀσσύριος καὶ Ἀσσύριοι· τὸ ἔθνος, εἴρηται παρὰ τὸν Ἀσσά‐ ρακον τοῦ ἔθνους ἐπικρατήσαντα, ἵν’ ᾖ Ἀσσάρακος, ἐν ἐκβολῇ τοῦ 〈α καὶ τοῦ〉 κ Ἄσσαρος, καὶ ἐν τροπῇ τοῦ δευτέρου α Ἄσσυρος, ὡς μάθω μῦθος, καὶ κατὰ
25παραγωγὴν Ἀσσύριος. οὕτως Ἐπαφρόδιτος 〈fr. 58 Luenzner〉. καὶ δοκεῖ καλεῖσθαι Ἀσσυρίους τοὺς ἐν τῷ Πόντῳ παρὰ τὸ μηκέτι Σύρους εἶναι, ἵνα ᾖ Ἀσσύριος δι‐ πλασιασμῷ τοῦ ς. ‖ καὶ 〈οὐ〉 θαῦμα, εἰ ἀναδιπλασιασμὸς μετὰ τὴν α στέρησιν·
καὶ γὰρ ἐπὶ τοῦ ἄλληκτος καὶ ἄμμορος καὶ ἀννέφελος καὶ ἄρρωστος.217 in vol. 1

alpha

218

(13)

 Ἀ⟦στεῖον· πολιτικόν⟧. Ἀστεῖος· ει· ἀνδρεῖος καὶ ἀχρεῖος.
15 Ἀστεμφής ⟦καὶ⟧ ἀστεμφέως· ἀμετακινήτως, ἰσχυρῶς· παρὰ τὸ στέμβω, ὃ σημαίνει τὸ κινεῖν συνεχῶς, οὗ μέμνηται Αἰ⟦σχύλοσ⟧ 〈fr. 440 Nauck2〉. ἀστεμβής οὖν, ὁ ἀ⟦κί⟧νητος, ⟦καὶ⟧ ἀστεμφής. ⟦οὕτω⟧ Φιλόξενος. ἢ παρὰ τὸ στρέφω ἀστρεφής, καὶ ἐλλείψει τοῦ ρ καὶ πλεονασμῷ τοῦ μ ἀστεμφής καὶ ἀστεμφές. Ἀστερόεις, αἱματόεις· ει· καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα· ἡ γὰρ γενικὴ ἀστε‐
20ρόεντος, αἱματόεντος, καὶ τὸ οὐδέτερον ἀστερόεν, αἱματόεν. αἱ δὲ διάλεκτοι τρέ‐ πουσι τὴν ει δίφθογγον εἰς η, ἀστερόης, αἱματόης. Ἄστηνος· πένης· παρὰ τὸ μὴ ἔχειν στάσιν. Σελεύκου. Ἐρεννίου· Ἀστήρ καὶ ἄστρον διαφέρει· ἄστρον μὲν γάρ ἐστιν ὅλον τὸ ζώδιον, τὸ ἐκ πολλῶν ἀστέρων συνεστηκός, οἷον ἄρκτος. ἀστὴρ δὲ ἕκαστος
25τῶν ἐν τῷ ζωδίῳ ὑπαρχόντων, ὡς ὅταν λέγωμεν τὴν ἄρκτον ἐξ ⟦ἀστ⟧έ⟦ρων⟧
〈τόσων〉 συγ⟦κεῖσθαι⟧.218 in vol. 1

alpha

219

(10)

 Ἀστήρ· παρὰ τὸ αἴθω, τὸ λάμπω, αἰστήρ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ι ἀστήρ· ἢ ὁ μὴ στάσιν ἔχων. Ἄστικτος· ὁ ἀποίκιλος· ἐκ τοῦ στίζω, τὸ ποικίλλω. ⟦Ἀ⟧στράβη· εἴρηται ἐπὶ σκεύους ⟦ξυ⟧λίνου ⟦ἐ⟧πιτιθεμένου τοῖς· ⟦τοῦ⟧το φέρουσι ⟦ζ⟧ώοις, ἐφ’ οὗ ⟦κά⟧θηνται ἀσφαλῶς· κατὰ μετάθεσιν τοῦ φ εἰς β, ⟦ἀ⟧στραφή
15τις ⟦οὖ⟧σα, παρὰ τὸ ⟦μ⟧ὴ στρέ⟦φ⟧εσθαι καὶ πί⟦πτειν τοὺσ⟧ καθ⟦ημένουσ⟧. εἰς Ἀνα‐ κρέοντα 〈fr. 141 Bergk4〉 εἴρηται καὶ ἀστράφη καὶ ἐπὶ ὀχήματος ἐφ’ οὗ ἀσφαλῶ⟦ς κά⟧θηνται. ⟦Ἀστράγαλος· ἀπὸ τοῦ ὀρθὴν καὶ ἀστραβῆ φυλάσσειν τὴν βάσιν τοῦ ποδός, 〈ἀστράβαλος καὶ τροπῇ τοῦ β εἰς γ ἀστράγαλος. ἢ ἀστάγαλός τις ὤν,
20καὶ〉 πλεονάσαντος τοῦ ρ ἀστράγαλος, οὐ πρὸς τὸ μένειν καὶ ἑστάναι γεγονώς,⟧ ἀλλὰ πρὸς τὸ κινεῖ⟦σθαι. ἐπὶ δὲ τῶν ἄλλων ὀστέων τῶν ἐν τῷ νώτῳ παρὰ τὸ ἐμπεπάρθαι καὶ μὴ⟧ στρέφεσ⟦θαι⟧ μηδὲ κινεῖ⟦σθαι⟧. Ἀστράγαλος· εἴρηται κατὰ ἀντίφρασιν· πολύστρεπτος γὰρ ὑπάρχει. ⟦Ἀστράγαλοσ⟧· τὸ ⟦τῶν ποδῶν⟧ σφυρόν. ⟦καὶ σφόνδυλοι δὲ ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ
25ὠνομάσθησαν· 〈λ 64 sq.〉 „ἐκ δέ μοι αὐχὴν Ἀστραγάλων ἐάγη“. εἴρηται⟧ δὲ ἀστρά‐ γ⟦αλοσ⟧ ἀστράβαλός τις ὢν καὶ ἀστραβῆ τὸν πόδα ἢ τὴν ῥάχιν φυλάσσων, καὶ τροπῇ τοῦ β εἰς γ ἀστράγαλος· 〈ἢ ἀστάγαλός τις ὤν, καὶ πλεονάσαντος τοῦ ρ
ἀστράγαλος,〉 ὁ πρὸς κίνησιν καὶ οὐχὶ π⟦ρὸς τὸ ἑστάναι⟧ γεγονώς.219 in vol. 1

alpha

220

(15)

 Ἀστραπή καὶ κεραυνός διαφέρει· ἀστραπὴ μὲν ⟦γὰρ ἡ προλάμπουσα καὶ προ⟧φθάνουσα ⟦τὴν βροντήν· κεραυνὸς δὲ ὁ ἐξ οὐρανοῦ⟧ κατερχόμενος καὶ καίων τὴν γῆν, ἤτοι τὸ πῦρ ⟦ἢ 〈ἡ〉 χάλαζα⟧. Ἀστραπή· ⟦παρὰ τὸ στερο⟧πή, ⟦ὡς Ὅμηρος 〈K 154 alibi〉 ἐκάλεσεν⟧ ἀντὶ τοῦ ὀφθα⟦λμοῦ λάμ⟧ποντος· ὦπες γὰρ ⟦οἱ ὀφθαλμοὶ⟧ λέγονται· παρὰ τὸ φ⟦αίνειν
20τὴν ἀ⟧στραπὴν ⟦ὡς ὀφθαλμοὺς οὐρανίους, ἤγουν τοὺς ἀστέρας. διὰ τοῦτο καὶ τὴν ὀνομασίαν ἔχει, ἤτοι „φωτὸς ἀπορρώξ“· συγκοπ⟧ῆς γὰρ ⟦γινομένης τῶν νεφῶν⟧ μετὰ τοῦ ⟦ὕδατος ἐν τῷ ἀέρι ἀποτελεῖται ἡ ἀστραπὴ ἅμα τῇ βροντῇ⟧. Ἄστρον ἀστέρος διαφέρει· ἄστρον μὲν γάρ ἐστι τὸ ἐκ πολλῶν ἀστέρων συνιστάμενον σχῆμα, ἀστὴρ δὲ αὐτὸς ὁ λάμπων.
25 Ἀστρονόμος· δι⟦ανομεὺσ⟧ ἄστρων.220 in vol. 1

alpha

221

(17)

 Ἀστρονόμος· ὁ τὴν κίνησιν τῶν ἄστρων γινώσκων ἀστρολόγος ὁ ἐκ τεκμηρίων ἡλίου καὶ σελήνης ἐπιστάμενος τί γίνεται. Ἄστυ· ἡ πόλις. Φιλόχορος ἐν τῷ αʹ τῆς Ἀτθίδος φησί 〈fr. 4 Mueller〉·
20„ἄστυ δὲ προσηγόρευσαν τὴν πόλιν διὰ τὸ πρότερον ⟦νο⟧μάδας καὶ σποράδην ⟦ζῶν⟧τας τότε συνελθεῖν καὶ στῆναι ἐκ τῆς πλάνης εἰς τὰς κοινὰς οἰκή⟦σ⟧εις, ὅθεν οὐ μετανέστησ⟦αν⟧“. ⟦Ἄστυ· τριχῶς λέγεται⟧, αὐτὸ ⟦τὸ χωρίον⟧ καὶ ὁ ⟦ἐν αὐτῷ ὄχ⟧λος ⟦καὶ τὸ συναμφότερον, ὥσπερ καὶ πόλις. ἐτυ⟧μο⟦λογεῖται διὰ τὸ γω⟧νί⟦αν μὴ ἔχειν ἀλλ’⟧
25ὑπ⟦ερφερῆ εἶναι⟧. Ἀσύφηλον· μετὰ ἀπάτης βλαπτικόν, ἢ ὑβριστήν· ἀπὸ τοῦ ἄση[ς] καὶ τοῦ
φηλῶσαι.221 in vol. 1

alpha

222

(10)

 Ἀσφάραγον· τὸν βρόγχον. Ἀσφάραγος· ὁ λεγόμενος λάρυγξ. εἴρηται 〈καὶ〉 ἄνευ τοῦ α σφάραγος, παρὰ τὸ σφαραγεῖν, ὅ ἐστιν ἠχεῖν· δι’ αὐτοῦ γὰρ ἡ φωνὴ φέρεται. Ἀριδίκης δέ φησι πλεονασμῷ ⟦τοῦ α καὶ τοῦ ς⟧· εἶναι γὰρ φάραγον ἀντὶ τοῦ φάρυγγα. Πολέ‐ μα〈ρ〉χος δὲ ὁμοίως, 〈ἢ〉 ὅτι ἀ〈σ〉παίρει. ἄλλοι δὲ διὰ τὸ μὴ σπᾶσθαι ἀσπάραγον
15καὶ ἀσφάραγον· κερατώδη γὰρ εἶναι. οἱ δὲ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ α ἀσφάραγον, τὸν φέροντα τὴν φωνήν· οὕτως Ἡρωδιανός 〈II 169, 2 Lentz〉 „παρὰ τὸ σφάραγος πλεονασμῷ τοῦ α“. Ἐρεννίου Ἀσφόδελος καὶ ἀσφοδελός διαφέρει, φασί, παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς, ἄλλοι τε καὶ Τρύφων 〈fr. 14 Velsen〉 ἐν τῷ βʹ περὶ Ἀττικῆς προσῳδίας· βαρυτονού‐
20μενον γὰρ τὸ φυτὸν σημαίνει παρὰ τοῖς παλαιοῖς, ὀξυτονούμενον δὲ τὸν τόπον ἐν ᾦ ἀσφόδελος γί⟦νεται⟧. αὐτὸς δὲ ὁ Τρύφων προκρίνει ὁμοτόν⟦ωσ⟧ τῷ φυ⟦τῷ⟧ καὶ τὸν τόπον ἐκφέρ⟦ειν⟧· πολλάκις ⟦γὰρ⟧ τοῖς περιεχομένοις τὰ περιέχοντα ὁμο‐
⟦τό⟧νω⟦σ⟧ λέγεσ⟦θαι⟧.222 in vol. 1

alpha

223

(22)

 Ἀσωτία· διὰ τὸ μὴ ἔχειν σωτηρίαν. Ἀσωτία· ἔστι δὲ τὸ ἄσωτος σύνθετον παρὰ τὸ α στερητικὸν μόριον καὶ τὸ σῶον, οἱονεὶ ὁ ἐστερημένος τοῦ σώου.
25 Ἄσωτος· παρὰ τὸ σῶ, οὗ ὁ μέλλων σώσω, ὄνομα σωτός, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἄσωτος, ὡς πληρώσω πληρωτός ἀπλήρωτος. Ἀτάλαντος Ἄρηϊ 〈Β 627〉· τάλαντον τὸ ζυγὸν εἴρηται, καὶ ταλαντεύειν τὸ ζυγοστατεῖν. ἔστιν οὖν 〈ἀ〉τάλαντος, ὁ ὁμοτάλαντος, οἱονεὶ ἰσόζυγος [καὶ
ἀ⟦τάλαντος ἢ πάνυ ἢ πλεονασ⟧μῷ τοῦ α].223 in vol. 1

alpha

224

(14)

 Ἀταλός· ὁ ἁπαλός· κατὰ μετάθεσιν τοῦ π εἰς τὸ τ. καὶ τὸ μὲν ἁπαλός
15δασύνεται, τὸ δὲ ἀταλός ψιλοῦται. οὕτως καὶ τὸ ἄττα. Ἀταλός· ὀξυτόνως· εἴρηται ἀπὸ τοῦ τλῆναι ταλός, ὡς καὶ τὸ τάλας, καὶ κατὰ σύνθεσιν τῆς α στερήσεως ἀταλός, ὁ μηδέπω δυνάμενος ⟦κα⟧κοπαθεῖν. ὁ δὲ Χρύσιππος 〈fr. om. Arnim〉 „ἀπὸ τοῦ ἁπαλοῦ γέγονε κατὰ τροπὴν τοῦ π εἰς τ“. Ἀταρνείτης· ει, ἐπεὶ τὸ πρωτότυπον αὐτοῦ ἐπ’ εὐθείας ἔχει τὸ ε. τούτῳ
20τῷ λόγ⟦ῳ⟧ καὶ τὸ ὀρείτης· παρὰ γὰρ τὸ ὀρεύς. ὅθεν καὶ τὸ τραπεζείτης τινὲς διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφουσιν. Ἀταρτηρός· ἀτηρός, χαλεπός, ἀπειλητικός· πλεονάζει γὰρ ἡ ταρ συλλαβή, ὡς ἐπιτάρροθος. Ἀτασθαλία· ἡ περὶ τὸν οἶνον ἀταξία· ⟦καὶ⟧ Ὅμηρος 〈ω 458 + λ 272〉
25„ἀτασθαλίῃσι νόοιο“. Ἀτάσθαλος· ὑβριστής, ἀκόλαστος, ἄδικος, αὐθάδης, ἁμαρτωλός. Ἡσιόδου Ἀτασθάλου 〈Hesiod. Theog. 164〉· πονηροῦ· ἀπὸ τοῦ ταῖς ἄταις θάλλειν. Ἀτειρής· ὁ ἀκαταπόνητος. τούτου ἡ ἐτυμολογία ἐστὶν ἀθειρής, ἤτοι παρὰ
30τὸν αἰθέρα. ἀτειρής δὲ λέγεται ὁ λαμπρός· 〈Σ 474〉 „χαλκὸν δ’ ἐν πυρὶ βάλλεν ἀτειρέα“.224 in vol. 1

alpha

225

(18)

 Ἀτέκμαρτον· εἰς τὸ Τεκμηριοῦσθαι Ἀτενές· τὸ ἄγριον βλέμμα.
20 Ἄτερπνος· οὕτως ὁ ἄγρυπνος παρὰ Ῥηγίνοις, ὡς καὶ παρ’ Ἰβύκῳ 〈fr. 52 Bergk4〉 καὶ Στησιχόρῳ 〈fr. 78 Bergk4〉. οὐκ ἔστι δὲ ἡ φωνὴ κατὰ στέρησιν τοῦ τερπνοῦ, ὡς ὁ ἄκακος καὶ ὁ ἄφιλος καὶ ὁ ἄσεμνος· δεῖ οὖν ἀποδεῖξαι τὸ ὀφειλό‐ μενον υ· ἔστι γὰρ κατ’ ἐντέλειαν ἀτέρυπνος, ὁ χωρὶς ὢν ὕπνου.
Ἄτευκτα· ἀκάματα, σκληρὰ καὶ ἰσχυρά. σημαίνει δὲ καὶ ἀβλαβῆ.225 in vol. 1

alpha

226

(15)

 Ἀτέχνως καὶ ἀτεχνῶς διαφέρει. Ἀτεχνῶς· σημαίνει τὸ ἀπλάστως. εἴρηται δὲ παρὰ πᾶσι τοῖς κωμικοῖς κατακόρως. γέγονε δὲ ἢ παρὰ τὸ ἀτεχνής ἀτεχνῶς· τὰ γὰρ τοιαῦτα ἐπιρρήματα παρὰ τῶν γενικῶν γινόμενα καὶ τοὺς τόνους αὐτῶν φυλάττει τῶν γενικῶν· ἢ παρὰ τὸ ἀτενές οὖν ἀτενῶς, καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ χ ἀτεχνῶς. οὕτως Ἀπολλώνιος
20καὶ Ἡρωδιανός 〈fr. om. Lentz〉. Ἀτημέλητος· ἐκ τοῦ τῶ, τὸ λαμβάνω, καὶ τὸ μέλω, τὸ φροντίζω καὶ ἐπιμελοῦμαι, γίνεται τημελῶ, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀτημελῶ, καὶ ἀτημέλητος, ὁ ἠμελημένος. Ἀτημελήτως· ἀπρονοήτως, ἀνεπιμελῶς.
25 Ἀτθίς· Ἀτθίδος· ἡ Ἀττική, ἡ χώρα πᾶσα τῆς Ἀθηνᾶς.
Ἀτθίς Ἀττική καὶ Ἀθηναία ἡ αὐτή ἐστιν.226 in vol. 1

alpha

227

(21)

 Ἀτίζει· ἀτιμάζει. Ἄτιμος· παρὰ τὸ τιμή καὶ τὸ στερητικὸν α. Ἀτιτάλλω· σημαίνει τὸ γνησίως τρέφω, ἐξ οὗ καὶ ἀταλὸς λέγεται ὁ νήπιος. Ἀτίω· τὸ ἀτιμάζω· ἐκ τοῦ τίω, τὸ τιμῶ, μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀτίω.
25 Ἄτλας. καὶ ἡ ⟦....⟧.227 in vol. 1

alpha

228

(14)

 Ἀτμίς· ἀσμίς, μεταβολῇ τοῦ ς εἰς τ ἀτμίς, ὡς ἐφίημι ἐφεσμή ἐφετμή.
15Ἐπαφρόδιτος ἐν Ὑπομνήματι ξʹ Ὀδυσσείας 〈fr. 48 Luenzner〉. Ἀτονία· ἐκ τοῦ μὴ ἔχειν τόνον, ἤγουν δύναμιν. Ἄτρακτος· τὸ γυναικεῖον ἐργαλεῖον, ἐφ’ οὗ τὸ νῆμα περιέχεται· κατα‐ χρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ βέλους. εἴρηται κατ’ εὐφημισμὸν ἀτάρακτος ὤν· ἀεὶ γὰρ ταράσσεται· ἢ ὅτι ἀτάρακτον τὸ νῆμα φέρει. παρὰ οὖν τὸ ταράσσω ταρακτός
20καὶ ἀτάρακτος καὶ κατὰ συγκοπὴν ἄτρακτος. τὸ δὲ βέλος ἀπὸ τῆς περὶ τὸ ξύλον ὁμοιότητος μεταφορικῶς εἴρηται. Ἀτραπός· ἡ ὁδός, ἥτις λέγεται καὶ ἀταρπιτὸς καὶ ἀταρπός. εἴρηται παρὰ τὸ πατῶ καὶ κατ’ ἐπίτασιν τοῦ α, ἡ ἄγαν πατουμένη· ἄπατος, ἄταπος καὶ πλεονασμῷ τοῦ ρ ἀτραπός, καὶ ἐν παραγωγῇ ἀταρπιτός. ἢ παρὰ τὸ τρέπω, ἡ
25πολλὰς ἐκτροπὰς ἔχουσα, τοῦ ε εἰς α τραπέντος καὶ μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀτρα‐ πός· κυρίως δὲ ἡ στενὴ ἐν ὄρει ὁδός.
Ἀτραπός καὶ ἀτραπιτός· ⟦ἡ μὴ⟧ ἔχουσα ἐκτρο⟦πὰσ⟧ [ὁδοῦ ἢ] ὁδός.228 in vol. 1

alpha

229

(18)

 Ἀτρείδης, Αἰγείδης, Ἀλκείδης· ει· καὶ πάντα τὰ πατρωνυμικὰ ὅσα ἔχει τὰ πρωτότυπα εἰς ευς λήγοντα διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται. ἀπὸ μέντοι τῶν
20εἰς ης ληγόντων καὶ εἰς ους [τῶν] ἐπὶ γενικῆς δισσὴ ἡ χρῆσις· καὶ γὰρ ἐκπίπτει τὰ πατρωνυμικὰ διὰ τοῦ ιδης συνεσταλμένου τοῦ ι καὶ διὰ τῆς ει διφθόγγου· Κομιδί̆δης, Εὐτυχί̆δης. Ἀτρείων· ει· ἡ γὰρ παραλήγουσα τοῖς εἰς δης πατρωνυμικοῖς παραλήγει καὶ τοῖς εἰς ων· Πηλείδης Πηλείων, Κρονίδης Κρονίων. οὕτως Ἀτρείδης Ἀτρείων.
25 Ἀτρεκές· τὸ ἀληθές, ὃ οὐδεὶς παρατρέχει εὖ φρονῶν, ὅθεν Δωριεῖς ἀτρεχές λέγουσιν. Ἀτρέμας· πλεονασμὸς τοῦ ς ἐστίν· ὡς γὰρ σιγῶ σῖγα, ἀντῶ ἄντα, οὕτως καὶ
παρὰ τὸ ἀτρεμῶ ἀτρέμα.229 in vol. 1

alpha

230

(11)

 Ἀτρίβεια· ἡ ἰδιωτεία καὶ χωρικεία. Ἀτρυγέτοιο· ἤτοι ἀπείρου κατὰ τὸ βάθος, ἢ ἀκαταπονήτου καὶ ἀκάρπου· σημαίνει δὲ τὴν θάλασσαν. Ἀτρύγετος· ἡ θάλασσα.
15 Ἀτρύγετος· ἄκαρπος· παρὰ τὴν τρύγην. ⟦τρύγη⟧ δέ ἐστιν ὁ Δημητριακὸς καρπός. ⟦Ἀρχίλοχος 〈fr. 97 Bergk4〉 „ἡ⟧ δέ ο⟦ἱ σά⟧θη ὅση ⟦τ’ ὄνου κήλωνος ὀτρυγηφάγου“, περιττεύοντος τοῦ ο, ὡς καὶ ὀκρυόεις· παρὰ⟧ γὰρ ⟦τὸ κρύος ἐσχη‐ μάτισται ἡ λέξισ⟧. Ἀτρυτώνη· ἡ Ἀθηνᾶ· παρὰ τὴν τρυτάνην, ἥτις ⟦ἐστὶ⟧ ζυγός, ἀντὶ τοῦ
20ἄζευκτος, ἢ ἀνδρεία. ⟦Ἀττική⟧· παρὰ τὴν ἀκτήν· καὶ γὰρ παραθαλασσία. καὶ Καλλίμαχος 〈fr. 348 Schneider〉 „Ἀκταίη τις ἔναιεν“. ἀκτή οὖν καὶ ἀκτική, ⟦ὡς Κρή⟧τη Κρητική· τροπῇ τοῦ κ εἰς τ κατὰ Ἴωνας ἀκτική καὶ Ἀττική. ⟦Ἀττικός· τὸ ἐθνικόν, ὁ Ἀθηναῖος. εἴρηται 〈παρὰ τὸ ἀκτή〉, ἀκτικός τις
25ὤν⟧· Ἀκτὴ γὰρ ἐκαλεῖτο ⟦ἡ Ἀττική, ὅθεν καὶ Ἀκταῖοι οἱ⟧ Ἀθηναῖοι.
ἐλλείψει καὶ διπλασιασμῷ τοῦ τ Ἀττικός.230 in vol. 1

alpha

231

(19)

 Αὐγή· ἀπὸ τοῦ ἄω, τοῦ σημαίνοντος τὸ φαίνω, ἀγή, καὶ πλεονασμῷ τοῦ
20υ αὐγή. Αὔγουστος· ὁ κύριος, κατεξουσίαν ἔχων, ἢ σεβάσμιος. Αὐδή· ἡ φωνή· εἴρηται παρὰ τὸ αὐγή ἐν τροπῇ τοῦ γ εἰς δ· δι’ ἧς αὐγά‐ ζεται καὶ φωτίζεται τὰ τοῦ νοῦ. καὶ φωνή τὸ αὐτό, φωτονοή τις οὖσα. Ἀπολλώ‐ νιος δέ· παρὰ τὸ αὔω αὐτή, ὅπερ καὶ ἐν διαιρέσει λέγεται ἀϋτή, καὶ αὐδή.
25 Αὐθάδης· καὶ τὸ σημαινόμενον δῆλον καὶ πολλὴ ἡ χρῆσις παρὰ τῇ κωμῳδίᾳ. εἴρηται δὲ ὁ ἑαυτῷ ἅδων καὶ μὴ συμβούλῳ χρώμενος, αὐτοάδης καὶ αὐθάδης, τοῦ
ἁδεῖν σημαίνοντος τὸ ἀρέσκω.231 in vol. 1

alpha

232

(17)

 Αὐθέντης· κυρίως ὁ φονεὺς ὁ ἑαυτὸν κτονῶν. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ 〈αὐτό καὶ τὸ ἔντοσ〉, αὐτοέντης τις ὤν, ὁ ἑαυτὸν βάλλων τοῖς ἔντεσιν, ὅ ἐστιν τοῖς βέλεσιν. τὸ δὲ ἐν τῇ συνηθείᾳ ἔοικε παρὰ τὸ αὐτό καὶ τὸ ἕντης, ὁ ἑαυ⟦τὸν⟧ ἐπαφ‐
20ιεὶς εἰς πάντα καὶ ὢν αὐτεξούσιος καὶ μὴ ἄλλου ἀλλ’ ἑαυτοῦ ὤν. Αὐθημερόν· αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ. Ἐρεννίου αὖθις καὶ αὖθι χωρὶς τοῦ ς διαφέρει· τὸ μὲν γὰρ αὖθις ἢ τὸ πάλιν ἢ μετὰ ταῦτα, τὸ δὲ αὖθι τὸ αὐτόθι σημαίνει. κακῶς οὖν Καλλίμαχός φησιν 〈fr. 286 Schneider〉 „αὖθι τόδ’ ἐκδύοιμι“, ἀντὶ τοῦ μετὰ ταῦτα.
25 ⟦Αὖλαξ· παρώνυμον παρὰ τὸν αὐλόν⟧· αὐλὸς δὲ ἡ ἐπιμήκης παράτασις. καὶ ὡς βῶλος βῶλ⟦αξ⟧ καὶ ἐριβῶλαξ, λίθος λίθαξ, οὕτως αὐλός αὖλαξ· ἐπὶ τοῦ ἀρότρου, ἡ ἐπιμήκης τομή.
Αὖλαξ· σχίσμα γῆς, ἡ ἐπιμήκης παράτασις. καὶ εἰς τὸ Ἀϋτῆς.232 in vol. 1

alpha

233

(13)

 Αὐλησμός· ἡ κιθαρῳδία· γίνεται ἐκ τοῦ αὐλῶ, τὸ τραγῳδῶ. αὐλισμός δέ, ἡ διανυκτέρευσις, ἐκ τοῦ αὐλί⟦ζω⟧. τὸ αὐλῶ σημαίνει δύο· αὐλ...
15 Αὐλίζω· ἐκ τοῦ αὐλή. Αὖλιν· ἐκ τοῦ αὐλίζω γίνεται κατὰ συγκοπὴν αὖλις. Αὐλίς· Αὐλίδος· ὄνομα πόλεως. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Αὐλισθήσῃ· ἐκ τοῦ αὐλίζω, τὸ κατασκηνῶ. σημαίνει δύο. Αὐλός· ὁ στενὸς τόπος.
20 Αὐλός· πᾶν τὸ στενὸν καὶ ἐπίμηκες, κυρίως δὲ ἡ σύριγξ. παρὰ αὖσαι, τὸ βοᾶν. Αὐλός· παρὰ τὸ αὖσαι καὶ βοῆσαι, 〈Υ 51〉 „αὖε δ’ Ἄρησ“. καὶ τὸ φωνητικὸν ὄργανον αὐλός. ἢ παρὰ τὸ ἄω, τὸ πνέω, πλεονασμῷ τοῦ υ. Αὐλός· τὸ στάδιον, καὶ ἐν συνθέσει δίαυλος. εἴρηται δὲ διὰ τὴν στενότητα, καθ’ ἣν καὶ αὐλῶνας 〈τὰ〉 μεταξὺ τῶν φαράγγων ⟦στενὰ καὶ ἐπὶ μῆκος φερόμενα
25ὀνομάζομεν καὶ ἐπαύλεις τὰς μετὰ τὰς κελεύθους ἀναπαύσεισ⟧, ἀπὸ τῶν μουσικῶν ὀργάνων· καὶ γὰρ διὰ στενοπόρου ἐπιτεχνήματος τὸ πνεῦμα τῶν
αὐλούντων διαθέει. ‖ ἢ παρὰ τὸ αὔω αὐλός, ὡς δαίω δαιλός. τέλος.233 in vol. 1

alpha

234

(7)

 Αὐλῶπις τρυφάλεια 〈Ν 530〉· περικεφαλαία 〈ἀνα〉τεταμένη. Αὖος· ὁ ξηρός· κατὰ στέρησιν τοῦ ὕω ἀΰω ἄϋος καὶ κατὰ συναίρεσιν αὖος, ὁ μὴ ὑγρός. οὕτως Ἀπολλώνιος.
10 Αὔρα· παρώνυμον κατὰ ἀναστροφὴν ἀπὸ ἀρσενικοῦ εἰς θηλυκόν, ὡς ξυστήρ ξύστρα, γαστήρ γάστρα, καὶ ἀήρ ἄρα, καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ αὔρα. 〈δύναται δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ ἀήρ ἀέρος γενέσθαι ἀέρα καὶ κατὰ κρᾶσιν αὔρα,〉 ὡς αἱ γρᾶες αἱ γραῦς, αἱ νᾶες αἱ ναῦς. Αὔριον· πλεονασμὸς τοῦ ρ· ἔστι γὰρ παρὰ τὴν αὔω Αἰολικῶς εἰρημένην
15φωνήν· οὕτως γὰρ λέγουσι τὴν ἠῶ αὔω. τὴν αὔρ⟦ιον⟧ οὖν τὴν ἐπιοῦσαν ἡμέραν. αὔω αὔϊον καὶ πλεονασμῷ τοῦ ⟦ρ⟧ αὔριον. Αὔριον· πλεονασμῷ τοῦ ρ· παρὰ τὴν αὔω ⟦Αἰολικήν⟧ (οὕτω γὰρ λέγουσι τὴν ἠῶ) αὔϊον καὶ αὔ⟦ριον⟧ πλεονασμῷ τοῦ ρ. Αὔριον· τὸ χρονικὸν ἐπίρρημα εἴρηται παρὰ τὸ αὖθι, ὅπερ οἱ Αἰολεῖς φασι
20αὖρι τροπῇ τὸ θ εἰς ρ, ἀφ’ οὗ τὸ αὔριον, τὸ εἰς αὖθις. ἢ παρὰ τὴν αὔραν. ἢ παρὰ τὸ ἐναύεσθαι ὑπὸ τοῦ ἡλίου. ἢ παρὰ τὸ ἀήρ αὔηρ Αἰολικῶς αὔερα καὶ αὔρα· παρὰ τὸ αὔρα αὔριον· καὶ μᾶλλον βούλεται τὸ ἑωθινόν σημαίνειν διὰ τὸ 〈ε 469〉 „αὔρη δ’ ἐκ ποταμοῦ ⟦ψυχρὴ πνέει ἠῶθι πρό⟧“. Αὐρῶ· τὸ ἀπολα⟦ύω⟧· οὗ ὁ μέλλων αὐρήσω, ἐξ οὗ καὶ τὸ 〈Ζ 353〉 „ἐπαυ‐
25ρήσεσθαι ὀΐω“.
Αὐστηρός· εἴρηται παρὰ τὸ αὖον καὶ ξηρὸν καὶ τραχύ.234 in vol. 1

alpha

235

(21)

 Αὐτάρκ⟦ησ⟧· τὸ ὄνομα, καὶ αὐτάρκες οὐδετέρως. τὸ δὲ ἐπίρρημα Ἀττικῶς μὲν αὐτάρκως, κατὰ δὲ τὴν ἀναλογίαν αὐταρκῶς. κανονίζεται δὲ ἀπὸ τῆς γενικῆς τῶν πληθυντικῶν· ἠκολούθησε γὰρ τῷ τόνῳ τοῦ ὀνόματος· αὐταρκῶν γὰρ ἡ γε‐ νική, αὐταρκῶς δὲ τὸ ἐπίρρημα, ὥσπερ ὑγιῶς, ἐπειδὴ ὑγιής, καὶ σαφῶς, ἐπειδὴ σαφής.
25 Ἀϋτάς· φωνάς, κραυγάς, βοάς. Ἀϋτή· παρὰ τὸ αὔω, τὸ φωνῶ. Αὕτη καὶ αὐτή διαφέρει· αὕτη ἡ δεικτικὴ ἀντωνυμία παροξύνεται, αὐτή ἡ
ἀναφορικὴ ὀξύνεται.235 in vol. 1

alpha

236

(20)

 〈Αὐτόματοσ〉· ... αὐτόμολος δὲ ὁ ἀφ’ ἑαυτοῦ μολῶν ἢ φεύγων. ὁμοίως καὶ ἀπαυτομολῶ, τὸ φεύγω. Αὐτόματος· μαίω, τὸ ζητῶ, ἔνθεν μαστός, ὃν ⟦ἐπιζητοῦσι τὰ βρέφη ...⟧ αὐτόμαστος οὖν καὶ ἀποβολῇ τοῦ ς αὐτόματος, ὁ μὴ ἐπιζητηθεί⟦σ⟧,
ἀλλ’ αὐτὸς ἑαυτὸν ἀγαγών.236 in vol. 1

alpha

237

(17)

 Αὐτός· ἀντωνυμία τρίτου προσώπου, πτώσεως εὐθείας τῶν ἑνικῶν· ἔστι δὲ ἀσύναρθρος. τὸ τος μικρὸν πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ αὔτως ἐπιρρήματος. σημαίνει δὲ τὸ αὐτός εʹ. ζήτει ἐν Ἐπιμερισμοῖς.
20 τὸ Αὐτός σημαίνει ε· αὐτός, ὁ μόνος· αὐτ⟦όσ⟧, ὁ τόπ⟦οσ⟧· αὐτός, ὁ κατ’ ἐξοχήν· αὐτός, τὸ σῶ⟦μα⟧· καὶ αὐτός, ἡ ἀντωνυ⟦μία⟧. αὐτός, ὁ μόνος, ὡς τὸ 〈Θ 99〉 „⟦Τυδείδης δ’⟧ αὐτός ⟦περ⟧ ἐών, [ἐν] προμάχοισιν ἐμίχθη“· αὐτός, ὁ τόπος, ὡς τὸ 〈Ζ 80〉 „στῆτ’ αὐτοῦ καὶ λαὸν ἐρυκάκετε πρὸ πυλάων“· αὐτός, ὁ κατ’ ἐξοχήν, ὡς τὸ „οὐκ ἄγγελος, οὐ⟦κ ἄνθρωπ⟧ος, ἀλ〈λ’〉 αὐτός ὁ κύριοσ“·
25αὐτός, τὸ σῶμα, ὡς τὸ 〈Α 4〉 „αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν“· αὐτός, ἡ ἀντ‐ ωνυμία, ὡς τὸ 〈Α 137〉 „ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι.“
Αὔτως· ὁμοίως.237 in vol. 1

alpha

238

(8)

 Αὐχήν· ἀπὸ τῆς ἄνω τῆς κεφαλῆς νεύσεως· ἐπὶ τῶν αὐθάδων ἢ ἐπί τισιν αὐ⟦χού⟧ντων.
10 Αὐχμηρός· ὁ κατάξηρος· καὶ αὐχμηρός, ὁ σκοτεινός. Αὐχμός· ἡ ξηρότης, ἡ ἀβροχία. ἐπομβρία δὲ ἡ πολλὴ βροχή. Αὔω· σημαίνει ϛʹ· αὔω, [τὸ] τὸ λάμπω, ἐξ οὗ καὶ αὔριον· αὔω τὸ ξηραίνω, ἐξ οὗ καὶ αὖος, ὁ ξηρός, καὶ Ὅμηρος 〈Ψ 327〉 „ἕστηκε[ν] ξύλον αὖον“· αὔω, τὸ φωνῶ, ἐξ οὗ καὶ 〈Υ 51〉 „αὖε δ’ Ἄρης ἑτέρωθεν“ ἀντὶ τοῦ ἐφώνει·
15αὔω, τὸ καίω, ἐξ οὗ καὶ βάναυσος, ὁ περὶ τῷ πυρὶ ἐργαζόμενος· αὔω, τὸ πνέω, ἐξ οὗ καὶ αὐλός· αὔω, τὸ κοιμῶμαι, οὗ ὁ μέλλων ἀέσω, ἐξ οὗ ἀεσίφρων, ὁ μὴ ἔχων διεγηγερμένας τὰς φρένας. Αὔω· τὸ καθεύδω· εἴρηται δὲ παρὰ τὴν αὔαν Αἰολικῶς· τὴν γὰρ ἠῶ Αἰολεῖς αὔαν φασί· κυρίως γὰρ αὔω λέγεται τὸ ἕως τῆς ἕω καθεύδειν.
20 Αὔω· τὸ φωνῶ· ἀφ’ οὗ τὸ τῆς φωνῆς δεκτικὸν αὖας, καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ο οὖας, καὶ ἀποβολῇ τοῦ υ ὄας, καὶ ἑτέρᾳ τροπῇ τοῦ α εἰς ο ὄος, [ὦς] ὡς κῶας κῶ〈ο〉ς 〈γ 38〉 „κώε[σ]σιν ἐν μαλακοῖσιν“, ⟦οὖ⟧δας οὖδ⟦οσ⟧ 〈Ξ 468〉 „οὔδεϊ πλῆντ’“· ⟦οὕτως ὄας ὄος, καὶ ἐν συναλιφῇ οὖς, καὶ κατὰ Δωριεῖς ὦς· τρέ⟧πουσι γὰρ πολλάκις τὴν ου δίφθογγον εἰς ω.
25 Αὔως· ἡ ἠώς, τουτέστιν ἡ ἡμέρα· οὕτω λέγεται παρ’ Αἰολεῦσιν. εἴρηται
παρὰ τὸ αὔειν, ὃ σημαίνει τὸ βοᾶν· Ὅμηρος 〈Υ 51〉 „αὖε δ’ Ἄρης ἑτέρωθεν“·238 in vol. 1

alpha

239

(11)

ἐπειδὴ φαινομένης αὐτῆς τὰ ζῶα φθέγγεται καὶ ἀλλήλους ἐπὶ τὰ ἔργα καλοῦσιν οἱ ἄνθρωποι. Ἀφαγνίσαι· ἀποδοῦναι, καθιερῶσαι, ἀφοσιώσασθαι. λέγεται δὲ καὶ τὸ συλῆσαι καὶ προνομεῦσαι.
15 Ἀφαιρῶ καὶ ἀφαιρείσθω· εἰς τὸ Τάφρος. Ἀφανισμός· δῄωσις, πόλεμος. Ἄφαρ· ἐπίρρημα μεσότητος ἀντὶ τοῦ εὐθέως. ζήτει. Ἀφάροτος· ἀναροτρίαστος· φάρος γὰρ ἡ ἄροσις· οἱονεὶ ἀάροτος κατὰ πε‐ ρίττευσιν τοῦ φ. καὶ αὐτὴ ἡ ἄροσις ἀπὸ τοῦ αἴρειν καὶ διαίρειν. ἢ φάρος παρὰ
20τὸ φάρσαι, ὅ ἐστι σχίσαι· καὶ γὰρ διφάρσους φαμὲν χιτῶνας τοὺς εἰς δύο μέρη κεχωρισμένους, καὶ φάρ〈σ〉ος τὸ ἀπόσχισμα τῆς ἐσθῆτος. ἐν Ὑπομνήματι ἰάμβων Καλλιμάχου. Ἀφασίαν· σιωπήν, ἀφωνίαν· παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι λέγειν.
Ἄφατον· πάνυ, πολύ.239 in vol. 1

alpha

240

(14)

 ὁ Ἀφεδρών καὶ ἡ ἄφεδρος· παρὰ τὴν ἀπό πρόθεσιν καὶ τοῦ ἕδρα γίνεται
15ἀποέδρα καὶ ἀφέδρα ἀφεδρών, καὶ σημαίνει καὶ τὸ[ν] κῶλον καὶ τὴν ἀκαθαρσίαν τῆς γυναικός, ὅταν τὰ ἔμμηνα αὐτῆς ἐκρεῖ, 〈ἣ〉 καὶ λέγεται ἄφεδρος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀφέθησαν 〈Ps. 31, 1〉· ἐκ τοῦ ἵημι, τὸ συγχωρῶ, ὁ μέλλων ἥσω, ὁ παρακείμενος ἧκα, ὁ παθητικὸς ἧμαι, ὁ ἀόριστος ἕθην καὶ ἀφέθη⸤ν⸥. Ἀφελέσθαι· ζήτει.
20 Ἀφελῶς· ἁπλῶς.240 in vol. 1

alpha

241

(18)

 Ἄφεσις· ἐκ τοῦ ἀφήσω, ἐξ οὗ καὶ ἄφετον, τὸ μὴ κρατούμενον. γέγονε δὲ παρὰ τὴν ἁφήν, ὃ σημαίνει τὸ κράτημα. ἄφεσις δὲ παρὰ τὸ μὴ κρατεῖσθαι.
20 Ἄφεσις· ἐλευθερία, ἀπόλυσις. καὶ εἰς τὸ Ἐλευθερία. Ἄφεσις· ἡ ἐκδρομὴ τοῦ ὕδατος τῆς πηγῆς καὶ ἀπόλυσις τοῦ βέλους. Ἁφή· σημαίνει δύο· τὸ προσψαῦσαι τῷ σώματι, καὶ τὸ πλῆξαι καὶ τρα⟦υ⟧‐ ματίσαι καὶ συντρίψαι· ἐξ οὗ καὶ ἀφανισμός, ἡ ἐκ τῆς πόλεως βάσανος, [καὶ ἁφὴ ἡ πληγή] καὶ ἀφανίζω, τὸ λεπτύνω καὶ πορθῶ καὶ ἀφανῆ ποιῶ.
25 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἀφήσει 〈Ps. 142, 2〉· ἀφίημι, ὁ μέλλων ἀφήσω.241 in vol. 1

alpha

242

(17)

 〈Ἄφθιτον〉· ... καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν φθίνω, καὶ ἐξ αὐτοῦ φθινύω καὶ πλεονασμῷ τοῦ θ φθινύθω, καὶ Ὅμηρος 〈Α 491〉 „φθινύθεσκε[ν] φίλον κῆρ.“ ἐκ δὲ τοῦ φθίω γίνεται φθιτός, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἄφθιτος καὶ ἄφθιτον. ἐκ
20τούτου καὶ [ἡ] ἀφθονία, ἡ δαψιλεία τοῦ ὑγροῦ· σημαίνει δὲ τὸ πλῆθος· γέγονε δὲ ἐκ τοῦ φθίνω φθινία καὶ ἀφθονία· παρὰ τοῦτο ἀφθόνως. Ἄφθονον· τὸ πολύ· μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α. κυρίως δὲ λέγεται ἡ λέξις ἐπὶ πλήθους ῥεόντων ὑδάτων, ἐξ οὗ καὶ ἀφθονία. ἐτυμολογεῖται δὲ παρὰ τὸ
ἄφατ⟦ον, καὶ⟧ ἔστι καὶ ἐπίρρημα μεσότητος ἀφθόνως.242 in vol. 1

alpha

243

(10)

 Ἀφιλότιμος· ταπεινός· παρὰ τὸ μὴ φιλεῖν τιμὴν ἢ δόξης ἡττᾶσθαι. Ἄφ⟦ιξις· παρὰ τὸ ἵκω. τοῦτο ἐν μὲν τοῖσ⟧ ἐνεργητικοῖς παρὰ τοῖς ποιηταῖς διὰ τοῦ ι γράφεται, παρὰ ⟦δὲ τοῖς πεζολόγοις καὶ ἰαμβολόγοις διὰ τοῦ η· ἐν δὲ τοῖς παθητικοῖσ⟧ διὰ τοῦ ι γράφεται, οἷον ἀφῖγμαι ἀφῖ⟦ξαι ἀφῖκται. ἐν δὲ τοῖς ὀνόμασι διὰ τοῦ ι, οἷον προΐκτης, σημαίνει δὲ τὸν προσαιτοῦντα⟧. παρὰ
15τὸ ἱκ⟦έσθαι⟧ καὶ πάλιν ἱκαν⟦ός· ὁ γὰρ ἱκανὸς εἰς πάντα δύναται παραγίνεσθαι⟧.
Ἄφλαστον· τὸ ἀκροστόλιον τῆς νηός κατὰ ἀντίφρασιν.243 in vol. 1

alpha

244

(9)

 Ἀφνειός· ει· ἔστι γὰρ ἀφνεός.
10 Ἀφνειός· πλούσιος, οἷον ἀπενεός, ὁ 〈μὴ〉 πενόμενος. Ἄφνω· παρὰ τὸ ἀφανές ἀφανῶς ἔδει ἀφνῶ περισπωμένως. ἐξέστη τὸ ς καὶ μετέστη ὁ τόνος, ἐπειδὴ τὰ εἰς ω λήγοντα δισύλλαβα ἐπιρρήματα μὴ ὄντα Δώρια βαρύνεται, ⟦οἷον πόρρω κάτω ἔξω⟧. Ἄφνω· σημαίνει τὸ ἀπροσδοκήτως· γέγονε παρὰ τὸ ἀφανής ἀφανῶς, ὡς
15εὐσεβής εὐσεβῶς, εὐ⟦γενήσ⟧ εὐγενῶς· γίνεται οὖν ἀφανῶς περισπωμένως, εἶτα μετὰ συγκοπῆς καὶ ἀποβολῇ τοῦ ς καὶ ἀναδρομῇ τοῦ τόνου διὰ τὸν χαρακτῆρα ⟦ἄφνω⟧. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ ⟦παθῶν 〈II 238, 16 Lentz〉. ἔστι δὲ ἐπίρρημα⟧ χρόνου δηλωτικόν. Ἄφοδος· ἀπόπατος.
20 Ἀφορίζω 〈Ps. 67, 10〉· ἐκ τῆς ἀπό προθέσεως καὶ τοῦ ὅρος, ὃ σημαίνει τὸν ὁρισμόν.
Ἀφορίζω· τὸ διαχωρίζω, τὸ ἐκλέγω.244 in vol. 1

alpha

245

(11)

 Ἀφορμῶ· παρὰ τὴν ἀπό πρόθεσιν καὶ τὸ ὁρμῶ γίνεται ἀπορμῶ καὶ ἀφορμῶ, καὶ σημαίνει τὸ ἀπέρχομαι, ἐξ οὗ καὶ ἀφορμή, ἡ νεῦσις. ⟦Ἄφραστον· ἀκατάλη⟧πτον, ἄρρητ⟦ον⟧, ἄλεκτ⟦ον⟧, ἀφαν⟦έσ⟧, ἀνεκ⟦διή⟧γη‐ τ⟦ον⟧, ὃ μὴ φράζεται.
15 Ἀφράστως· ἐπίρρημα ἐκ τοῦ ἄφραστος. ⟦Ὁμήρου⟧ Ἀφρήτωρ καὶ ἀφήτρωρ· ὁ φρατρίαν καὶ συγγένειαν μὴ ἔχων. φρατρία δὲ κυρίως ἐστὶ τὸ τρίτον μέρος φυλῆς. Ἀφρογένειαν 〈Hesiod. Theog. 196〉· ἢ παρὰ 〈τὸν ἀφρόν· ἢ παρὰ〉 τὸ ἀφραίνειν, καὶ Εὐριπίδης 〈Troad. 989〉 „τὰ μῶρα γὰρ πάντ’ ἐστὶν [γίνεται] Ἀφρο‐
20δίτη βροτοῖσ[ιν].“
Ἀφροδίτη· ἀφροδύτις τις οὖσα.245 in vol. 1

alpha

246

(21)

 Ἀφροδίτη· ἤτοι παρὰ τὸν ἀφρόν· ἢ παρὰ τὸ ἀφραίνειν, καὶ Εὐριπίδης 〈Troad. 989〉 „τὰ μῶρα γὰρ πάντ’ ἐστὶν [γίνεται] Ἀφροδίτη βροτοῖσ[ιν].“ Ἀφροδίτης· τῆς ἐρωτικῆς συνηθείας· καὶ ἀφροδίσιον ἔργον, Ἀφροδίτης. Ἀφρός· πρόδηλον τὸ σημαινόμενον καὶ ἡ χρῆσις κοινὴ καὶ ποιητική· εἴρηται
25παρὰ τὴν ἁφὴν ἀφρός, ὡς παρὰ τὴν ⟦σάθ⟧ην σαθρός, ⟦ὁ⟧ εὐαφὴς καὶ ἁπαλώτατος.246 in vol. 1

alpha

247

(22)

 Ἀφρός· φρῶ ἐστι ῥῆμα ἀπὸ τοῦ προϊῶ, ἀφ’ οὗ τὸ εἰσφρῶ· ὅπερ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ προϊῶ συγκοπέν. παρὰ δὲ τὸ φρῶ τὸ μονοσύλλαβον ὄνομα φρός καὶ
ἀφρός κατ’ ἐπίτασιν τοῦ α, παρὰ τὸ μετὰ φορᾶς προΐεσθαι.247 in vol. 1

alpha

248

(11)

 Ἀφωσιωμένος· ὁ ἀποκεκληρωμένος καὶ τετιμημένος. παρὰ δὲ Ἡσιόδῳ ὁ ἄφρων. Ἀχαιά· ἡ Δημήτηρ παρὰ Ἀττικοῖς, εἴρηται παρὰ τὸ ἄχος τῆς Κόρης. οὕτω Δίδυμος 〈p. 80, 49 Schmidt〉. καὶ ὅτι μετὰ κυμβάλων ἠχοῦσα τὴν Κόρην
15ἐζήτει. ἤ, ὡς Φιλητᾶς 〈fr. 37 Bach〉, τὰς ἐρίθους ἀχαιὰς ἐκάλουν. ἔνιοι δέ, ἐκτείναντες τὸ α, ἀπὸ τοῦ συμβάντος Γεφυραίοις. ‖ καὶ πάλιν Ἀχαιά, ἡ Δημήτηρ. μέμνηται τοῦ ὀνόματος Ἀριστοφάνης 〈Ach. 709〉. καὶ εἴρηται ἀπὸ τοῦ ἄχους τοῦ ἐπὶ Περσεφόν⟦ῃ⟧. οἱ δέ φασιν ἀπὸ ἱστορίας τοιαύτης· τοῖς Ταναγραίοις μετα‐ στᾶσιν ἐκ Τανάγρας ἡ Δημήτηρ ὄναρ φανεῖσα ἐκέλευσεν αὐτοὺς ἀκολουθῆσαι τῷ
20γινομένῳ ἤχῳ, καὶ ὅπου ἂν παύσηται, ἐκεῖ πόλιν κτίσαι· καὶ διώδευον ἀκούοντες ψόφου καὶ κυμβάλων καὶ τυμπάνων, καὶ παυσαμένου περὶ Ἀττικοὺς ἔκτισαν πόλιν καὶ ἱδρύσαντο ἱερὸν Ἀχαιᾶς Δήμητρος. Ἀχαιός· τὸ ἔθνος, ἀπὸ Ἀχαΐας, ὅ ἐστι Πελοποννήσου· καὶ Ἀχαιός, ποιητής·
καὶ Ἀχαιός, κόλαξ.248 in vol. 1

alpha

249

(13)

 Ὠρίωνος Ἀχανές· παρὰ τὸ χαίνω κατ’ ἐπίτασιν τοῦ α, οἷον λί⟦αν⟧ χα⟦ῖνον⟧. δηλοῖ καὶ στέρησιν τοῦ χαίνειν, οἷον ἐνεὸν 〈εἶναι καὶ〉 μὴ διᾶραι τὸ στόμα δύνασθαι.
15 Ἀχανής· ἄλαλος καὶ ἄφωνος, ὁ μὴ κεχηνώς, ἐνεός. Ἀχέρδῳ 〈ξ 10〉· ἄχερδός ἐστι ἀκανθῶδες φυτόν, ἐξ οὗ τὰς αἱμασιὰς ποι‐ οῦσιν. ἔνιοι δὲ ἀπέδοσαν τὴν ἀγρίαν ἄπιον· ἀκανθώδης γὰρ καὶ αὐτή. Ἀχερωΐς· ἡ λεύκη.
Ἀχθήσονται· ἐκ τοῦ ἄγω ἄξω.249 in vol. 1

alpha

250

(11)

 Ἄχ〈θ〉ος· λύπη βαρύνουσα καὶ ἐνοχλοῦσα ἐπὶ ἀφορήτοις συμβάσεσι. Ὁμήρου Ἀχιλῆος 〈Α 1〉· γενικὴ Ἰωνική. γέγονε δὲ Ἀχιλεὺς παρὰ τὸ ἄχη. ἰατρὸς γάρ, ὃν Χείρων ἐδίδαξε δικαιότατος κέ⟦νταυροσ⟧ ... στρατηγὸς γάρ· 〈Α 180〉 „Μυρ⟦μι⟧δόνεσσιν ἄν⟦ασσε[ν]⟧“. ἢ ὁ χιλοῦ ⟦μὴ μετα⟧σχών· φασὶ γὰρ μ⟦υελοῖσ⟧
15αὐτὸν τραφῆ⟦ναι⟧. αἱ δὲ ἀπὸ τῶν ⟦εἰς ευς⟧ γενικαὶ ⟦προ⟧φέρονται ἑξαχῶς· ⟦οἷον Ἀχι⟧λλέος κοινῶς, ⟦Ἀχιλλ⟧έως Ἀττικῶς, ⟦Ἀχιλῆοσ⟧ κατὰ τοὺς ἀρχαίους Ἴωνας Αἰολεῖς καὶ Δωριεῖς, Ἀχιλλεῖ⟦οσ⟧ κατὰ τ⟦οὺς νέους Ἴωνας Αἰολεῖς καὶ Δωριεῖς, Ἀχιλλίος κατὰ⟧ τοὺς Βο⟦ιωτούσ⟧, καὶ Ἀχιλλεῦς περισπωμένως κατὰ τοὺς Δωριεῖς. Ἀχιλλεύς· ὁ τῇ μητρὶ γενόμενος ἄχος καὶ λύπη. ἢ ὁ τὰ ἄχη τῶν παθῶν
20λύων· ἰατρικῆς γὰρ ἔμπειρος. ἢ ὅτι ἄχος τοῖς Ἰλιεῦσιν παρέσχεν. ἢ ὁ λαοὺς ἄγων, ὡς στρατηγός. ἢ ὁ μὴ χιλοῦ μετασχών, τουτέστι τροφῆς, ἐπει⟦δή⟧ φασιν, ὅτι παρὰ Χείρωνι μυελοῖς ἀνετράφη. Ἀχλύς· παρὰ τὸ τὰς ὄψεις ἡμῶν ὀχλεῖν καὶ λυπεῖν.
〈Ἀχλύσ〉 ... οὕτως Ἡρακλείδης ὁ Ποντικὸς ἐν τῷ Περὶ ἐτυμολογιῶν.250 in vol. 1

alpha

251

(15)

 Ἄχνη· πᾶσα λεπτότης ὑγροῦ τε καὶ ξηροῦ· ἐπὶ μὲν ὑγροῦ 〈Δ 426〉 „ἀπο‐ πτύει δ’ ἁλὸς ἄχνην“, ἐπὶ δὲ ξηροῦ 〈Ε 501〉 „κρίνῃ ἐπειγομένων 〈ἀνέμων〉 καρπόν τε καὶ ἄχνασ“. εἴρηται παρὰ τὸ ἔχω καὶ τὴν α στέρησιν, ἀεχήνη τις οὖσα, ἡ μὴ δυναμένη ἔχεσθαι καὶ κρατεῖσθαι διὰ τὸ λεπτομερὲς καὶ 〈ἄ〉τομον. Ἀλέξανδρος δὲ ὁ τοῦ Ἀσκληπιάδου, παρὰ τὸν ἀΐξω μέλλοντα, ὡς τεύξω τέχνη, ἀποβολῇ τοῦ ⟦ι⟧ ἄχνη.
20 Ἄχνη· τὸ λεπτομερὲς τῶν ἀχύρων, ὧν οὐκ ἄν τις ἔχεσθαι δύναιτο διὰ σμικρότητα· ⟦καὶ ἐπὶ τοῦ ὕδ⟧ατος ⟦ὁμοίωσ⟧. Ἀχνύς· ἡ λύπη· εἴρηται παρὰ τὸ ⟦ἄχοσ⟧ παρωνύμως ἀχύς, καὶ κατὰ πλεο‐
νασμὸν τοῦ ν ἀχνύς.251 in vol. 1

alpha

252

(16)

 〈Ἄχοσ〉 ... διόρισον. εἰδικὸν δέ ἐστι τὸ ἐκ τοῦ γένος διαιρεθέν. καὶ ἐκ ποίου γένους παρήχθη; ἐκ τῆς λύπης. καὶ πόσα εἴδη τῆς λύπης; δʹ. Ἄχος· ἡ λύπη· παρὰ τὸ μὴ ἐᾶν τὴν ψυχὴν διαχεῖσθαι καὶ χαίρειν. Ἀχράς· ἡ ἄγριος ἀπία· παρὰ τὴν ὄχλησιν τὴν ἐν τῷ ἐσθίεσθαι γινομένην
20ὑπ’ αὐτῶν· ἔστιν οὖν ἀχ〈λ〉άς καὶ ἀχράς. ἡ αὐτὴ δὲ καλεῖται καὶ ὄχνη. Ἀχρεῖον 〈Β 269〉· χρῶ ἐστι ῥῆμα δηλοῦν τὸ ἅπτομαι καὶ πλησιάζω, οὗ παράγωγον χραύω· Ὅμηρος 〈Ε 138〉 „χραύσῃ μέν τ’ αὐλῆς ὑπεράλμενον“. ἀφ’
οὗ τὸ 〈ε 396〉 „ἔχρα[μ]ε[ν]“ τὸ ἐπιβαρύνειν, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ252 in vol. 1

alpha

253

(18)

α ἀχρής καὶ ἀχρεῖον, τὸ ἀσθενὲς καὶ βάρους ἀμέτοχον· Ὅμηρος 〈Β 269〉 „ἀλγήσας δ’, ἀχρεῖον ἰδών, ἀπεμόρξατο δάκρυ“, ἀντὶ τοῦ ἀσθενῶς καὶ ταπεινῶς. ἐπὶ δὲ τῆς
20Πηνελόπης 〈ς 163〉 „ἀχρεῖον δ’ ἐγέλασσεν“, ἐπίπλαστον καὶ ὑποκεκριμένον καὶ ἐπιπόλαιον μέχρι 〈τοῦ τὰ χείλη〉 μόνον διανοίγειν. Ἄχρι· ἀντὶ τοῦ μέχρι ἀποβολῇ τοῦ μ καὶ μεταθέσει τοῦ ε εἰς α. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῇ Ὀρθογραφίᾳ 〈II 188, 29 Lentz〉. Ἄχρις καὶ ἄχρι κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ς· παρὰ δὲ τὸ μέχρι εἴρηται ἀποβολῇ
25τοῦ μ καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς α, ὡς δεινός αἰνός ἀποβολῇ τοῦ ⟦δ⟧ καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς ⟦α⟧. Ἄχρις καὶ ἄχρι διαφέρει· τὸ μὲν γὰρ χωρὶς τοῦ ς χρονικὸν ἐπίρρημα· ἄχρις δὲ μετὰ τοῦ ς ἀντὶ τοῦ ἀκριβῶς, οἷον Ὅμηρος 〈Δ 522〉 „ἄχρις ἀπηλοίησεν“,
ἀντὶ τοῦ ἀκριβῶς ἀπέκοψεν.253 in vol. 1

alpha

254

(10)

 Ἄχρονον· παρὰ τὸ ἀπὸ χρόνου μὴ ἄρξασθαι. Ἄχυρον· ζήτει. Ἄχυρον· τὸ σημαινόμενον δῆλον· ἡ καλάμη ἡ ἀλοιηθεῖσα ἄχυρον καλεῖται. εἴρηται δὲ ἀέχυρόν τι ὄν, οὐδὲν ἔχον ἐχυρόν. Ἄχω· σημαίνει τὸ ἀδημονῶ· τὸ παθητικὸν ἄχομαι, ἐξ οὗ καὶ ἀχάλλω καὶ
15ἀχαλῶ καὶ ἀσχάλλω καὶ ἀσχα[λ]λῶ, ἐξ οὗ τὸ 〈Β 297〉 „ἀσχαλάα〈ν〉· παρὰ νηυσί“. ⟦Ἄψ⟧· εἰς ⟦τὸ⟧ ὀπίσω· ⟦ἄοψ, τὸ⟧ ἄοπτον· ⟦τὰ γὰρ⟧ ὀπί⟦σω⟧ οὐκ ὀπτά. Ἅψεα· κυρίως αἱ συναφαὶ τῶν μελῶν, καταχρηστικῶς δὲ τὰ μέλη· παρὰ τὸ ἅπτω ἅψω, 〈ἐξ οὗ〉 καὶ ἁψίς, ὁ δεσμός. ἅψεα οὖν τὰ ἐξ ἀλλήλων ἡμμένα καὶ συνηρμοσμένα.
20 Ἅψεα· τὰ μέλη· ἀπὸ τοῦ ἐφάπτεσθαι ἀλλήλων, ἀπὸ τοῦ ἅπτω ῥήματος ἅψω ἅψος καὶ ἅψεα πληθυντικῶς, ἃ καὶ παραλύεται καὶ χαυνοῦται ἐν τῷ καθεύ‐ δειν, ὅ⟦θεν λυσιμελὴς ὁ ὕπνος. δύναται δὲ καὶ λυσιμελὴ⟧ς νοεῖσθαι ὁ λύων τὰς
φροντίδας 〈Ψ 62〉 „⟦εὖ⟧τ⟦ε⟧ τὸ⟦ν⟧ ὕπνος ἔ⟦μαρπτε λύων μελεδήματα θυμοῦ⟧“.254 in vol. 1

alpha

255

(18)

 Ἅψ⟦εα· τὰ⟧ μέλη· παρὰ τὸ ἐφάπτεσθαι ἀλλήλων· ἔστι γὰρ ἅπτω ἅψω ἅψοα καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ ο εἰς τὸ ε 〈ἅψεα〉, ὡς λόγος λέγω.
20 Ἀψίνθιον· εἶδος βοτάνης πικρᾶς, ὡς καὶ τὸ ἀβ⟦ρό⟧τ⟦ο⟧νον. ἔνιοι δὲ τῶν κωμικῶν ἀπίνθιον καλοῦσι, καὶ ἔστιν ἤτοι ἀπίνθιον, ὃ οὐκ ἄν τις πίοι διὰ πικρό‐ τητα, 〈ἢ παρὰ τὸ ἅπτω, οὗ οὐδεὶς ἅπτεται〉. Ἁψίς· ζήτει.
Ἄωρον· τὸ μὴ ὂν ἐν τῇ ὥρᾳ, τὸ ὠμόν.255 in vol. 1

alpha

256

(13)

 Ἄωρος· ὁ ἀπῃωρημένος καὶ ἐκκρεμής. οἱ δέ, τὸν κωλῆν μὴ ἔχοντα· Ἴωνες γὰρ τὴν κωλῆν ὥραν καλοῦσιν. οἱ δέ, τὸν ἀφύλακτον· ὤρα γὰρ ἡ φυ‐
15λακή, ἔνθεν καὶ οἱ παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς ἰωροί. Καλλίμαχος 〈fr. 325 Schneider〉 δὲ κατὰ μετάληψιν ⟦τοὺς ἀγρίους· ἄωρον γὰρ τὸ ὠμόν, τὸ δὲ ὠμὸν ἄγριον, ὅθεν καὶ⟧ τοὺς ὠμοὺς τῶν καρπῶν ἀώρους φαμέν. Περὶ τοῦ ἄωρος· πολλὰ τὰ σημαινόμενα, καὶ ζήτει εἰς τὸ ξυλοχάρτιον βιβλίον ἐτυμολογιῶν.

beta

256

(post 19t)

〈Β〉
20 Βαάλ· Περσιστὶ λέγεται θεός, ὅς ἐστιν ὁ πολεμικὸς Ἄρης. Βαβαί· θαυμαστικὴ φωνή. 〈Βάβαξ〉· ... ἐξ οὗ τὸ βαβαί ἐπίρρημα θαυμαστικόν. Βάβαξ· ὁ λάλος ἢ ὁ ἐκβακχευόμενος· γέγονεν ἀπὸ τοῦ βαβάκτης ὑποκοριστι‐
κῶς. βέλτιον ⟦δὲ οὕτωσ⟧· ἔστι ῥῆμα φῶ, τοῦτο γίνεται βῶ, ὡς τὸ κῦφος κύβος,256 in vol. 1

beta

257

(13)

παράγωγον βάζω βάξω, ἀφαιρέσει τοῦ ω βάξ, ὡς ἄλκω ἄλξω ἄλξ, καὶ ἐν διπλα‐ σιασμῷ βάβαξ. πολλὰ δὲ παρὰ τοὺς μέλλοντας ἐκπίπτει ὀνόματα· ἑλίξω ἕλιξ, δώσω
15δώς, θήσω θής. 〈Βαβυλών〉 〈Ps. 136, 1〉· ... ἔστι δὲ πόλις Συρίας. Βάδος· ἐλαίου μέτρον. καλεῖται δὲ αὐτὸ ἀπὸ τῆς Ἑβραϊκῆς διαλέκτου παρ‐ ηγμένον, ὁμωνύμως τῷ ἐλαιοτριβείῳ καλούμενον· βηθβαδὰ γὰρ ἑρμηνεύεται ἐλαιοτριβεῖον. ἔστι δὲ ξεστῶν πεντήκοντα. τὸ δὲ μέτρον ἐστὶ τῆς τοῦ ἐλαιο‐
20τρίπτου ἐργασίας, ὃ παρ’ Ἑβραίοις ⟦καλεῖται βέθ⟧. Βαθμός· βάσις καὶ στάσις, ἢ καμπτός. καὶ εἰς τὸ Νύ⟦σσα⟧. Βάθρον· ἐφ’ ᾧ ἔστι βαίνειν, ἢ βῆμα ἢ θεμέλιος ἢ κλίνη. λέγεται καὶ βάθρα θηλυκῶς· „ἐπὶ βάθρασ“, ἐπὶ βάσεως. 〈Βαΐον〉· ... σημαίνει δὲ τὸ κλάδος τοῦ φοίνικος.
25 Βαίτυλος· ὁ ἐσπαργανωμένος λίθος. 〈Βακτηρία〉 〈Ps. 22, 4〉· παρὰ τὸ τὴν βάσιν τηρεῖν. διαφέρει ῥάβδος καὶ βακτηρία.
Βακχεύω· τὸ μαίνομαι καὶ μεθύσκομαι καὶ ὀρχοῦμαι καὶ γελῶ.257 in vol. 1

beta

258

(16)

 Βάκχος· παρὰ τὴν βοὴν βόακχος καὶ βάκχος καὶ βάκχη. Ὠρίωνος Βάκχος· πλεονασμῷ τοῦ κ, βάζω, βάξω, βάχος 〈καὶ〉 βάκχος, ὡς παρὰ τὴν ἰαχὴν ἴαχος καὶ Ἴακχος. οἱ γὰρ μεθυσθέντες πλέον τῇ φωνῇ χρῶνται, ὡς εἴρηται. ζήτει.
20 ⟦Βαλανεῖον· διὰ τῆς ει διφθόγγου. ἀπὸ τοῦ βαλανεύς. ‖ λέγουσι δέ τινες, ὅτι τὸ βαλανεῖον παρὰ τὸ ἀποβάλλειν τὰς ἀνίας εἴρηται, κακῶς δέ φασιν· εἰ γὰρ ἦν⟧ οὕτως, ἔδει διὰ τοῦ ι γράφεσθαι ὡς καὶ τὸ ἀνία. ἔστι δὲ εἰπεῖν, ὅτι ‖ ἀπὸ τοῦ βαλ⟦άνου λέγεται· καὶ γὰρ βαλάνους εἶχον ἔθοσ⟧ ἐν αὐ⟦τῷ ὑ⟧ποκαί⟦ειν⟧. Βαλβίς· ἔστι μὲν καὶ ἡ βαθμίς, λέγεται δὲ καὶ ἡ πρώτη ἔξοδος τῶν δρομέων.
25 Ὠρίωνος Βαλβίς· πλεονασμὸς τοῦ β. βηλός, ὁ βαθμός, παρὰ τὸ ἐπ’ αὐτῷ βῆναι. βήσω, βηλός, βηλίς, ὡς ψῆφος ψηφίς. καὶ ἔστι τροπὴ τοῦ η εἰς α καὶ πλεονασμὸς τοῦ β. Βαλίαι· αἱ ταχεῖαι· „βαλίαις ἀσκαίρων ἁρπυίαισ“. ἀπὸ τοῦ βάλλειν καὶ
ταχέως φ⟦έρ⟧ε⟦σθαι⟧ τὸ βαλλό⟦μενον⟧.258 in vol. 1

beta

259

(23)

 Βαλλάντιον· παρὰ τὸ βάλλειν. ἔστι δὲ σταθμὸς τὸ βαλλάντιον, ὃ καὶ φόλλις, δηναρίων ρνʹ. καὶ εἰς τὸ Φόλλις.
25 Βαλλ⟦άν⟧τιον· ἢ ⟦διὰ⟧ τὸ β⟦άλλειν⟧ ἐν αὐτ⟦ῷ τ⟧ὰ φυλα⟦ττόμενα⟧, ἢ διὰ
⟦τὸ β⟧άλ⟦λειν τοὺς ἐναντίους, καὶ σημαίνει τὸ⟧ β⟦έ⟧λος.259 in vol. 1

beta

260

(8)

 Βάναυσοι· τέχναι λέγονται· καταχρηστικῶς μὲν πᾶσαι αἱ ἄλογοι τέχναι, κυρίως δὲ αἱ διὰ πυρὸς ἐργαζόμεναι λέγονται βάναυσοι. παρὰ τὸ βαίνειν περὶ
10τὸν αὗσον. αὗσος δέ ἐστιν ἡ κάμινος, παρὰ τὸ ἀτμόν τινα ἀφιέναι. 〈Βάναυσοσ〉· ... κυρίως ὁ τὸ πῦρ ἐν ταῖς καμίνοις ἅπτων. Βάναυσος· κυρίως ⟦ὁ περὶ τὸ⟧ πῦρ ἐργαζόμενος, ⟦ὅ ἐστι⟧ τὰς βαύνους ἅπτων· ἢ ὁ τὰς καμίνους αὔων, ἀντὶ τοῦ καίων. Ὠρίωνος Βάναυσος· κυρίως ὁ περὶ τὸ πῦρ ἐργαζόμενος, οἷον βαύνους ἅπτων, ὅ
15ἐστι τὰς καμίνους καίων. Βάναυσος· ὁ διὰ πυρὸς τὴν ἐργασίαν ποιούμενος· παρὰ τὸ βαῦνος, παρὰ τὸ τοὺς βαύνους αὔειν. Τρύφων δὲ ὁ τοῦ Ἄμμωνος 〈fr. 126 Velsen〉 „ἀπὸ τοῦ βαῦνος τὸ βάναυσος γέγονεν κατὰ πάθος·“ φησί „ὤφειλε γὰρ ὡς παρὰ τὸ ἵππος Ἵππασος, κριός Κρίασος, οὕτως βαῦνος βαύνασος. γέγονεν οὖν ἐν ὑπερθέσει“.
20Χρύσιππος 〈fr. log. 162 Arnim〉 δὲ ἀπὸ τοῦ τεχνίτας πρὸς τὸν βίον ἐν ⟦....⟧ πορίζεσθαι. Βάπτισμα· βάπταισμα, ἐκβολῇ τοῦ α· ἐν ᾧ βάλλεται, ἤγουν πίπτει, τὸ πταῖσμα. Φωτίου Βάπτισμα· παρὰ τὸ βῶ, τὸ βαίνω· τούτου παράγωγον βάπτω, βάπταισμα,
25ἤγουν τὸ βάπτον τὸ πταῖσμα, τουτέστι πλῦνον. καὶ τὸ θηλυκὸν βάπτισις. Βάρβαρος· βαρύβαρός τις ὤν, καὶ κατὰ συγκοπὴν βάρβαρος. βάρβαρος δὲ παρήχθη ἀπὸ τοῦ βαρβαρισμοῦ, κἀκεῖνο ἀπὸ τοῦ μὴ ἔχειν τοὺς τότε ἀνθρώ‐ πους ἀρχηγόν τινα, ἀλλ’ ἕκαστον τῷ ἰδίῳ θελήματι διάγειν. ⟦Βάρβαρος· εἴρηται ἀπὸ τοῦ περὶ τὴν φωνὴν βάρους βάρος καὶ ἐν διπλα‐
30σιασμῷ βάρβαρος.⟧260 in vol. 1

beta

261

(21)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου ⟦Βάρεσ⟧ιν 〈Ps. 47, 4〉· ⟦ἡ⟧ εὐθεῖα βάρις, βάρεως· ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυν‐ τικῶν βάρεες, βάρεις. εἰσὶ δὲ ... Βᾶρις· βάρεως· πηγή. τὸ πλοῖον, Αἰσχύλος 〈Suppl. 882〉 „βαίνειν κελεύω βᾶριν εἰς ἀμφίστροφον“. εἴρηται παρὰ τὸ βαίνω βᾶρις, ὡς δαίω δῆρις.
25 Βαρύς· ὑπερθέσει τοῦ ρ καὶ πλεονασμῷ τοῦ δ βραδύς. παρὰ τὸ βάρος.261 in vol. 1

beta

262

(18)

 〈Βασιλεύσ〉· παρὰ τὸ ⟦σίνω, τὸ β⟧λάπτω, γίνεται ⟦σιν⟧εύς, ⟦ὁ⟧ βλαπτικὸς ⟦καὶ σκ⟧ω⟦πτι⟧κ⟦όσ⟧, καὶ ἐξ αὐτοῦ σιλεύς, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀσιλεύς, ὁ
20μὴ ⟦βλαπτόμενος καὶ μὴ σκωπτόμενος, καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ β⟧ βασιλεύς. εἴδους τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνόματι προσηγορικοῦ, ὥς τινες. 〈Βασιλεύσ〉· ... προσηγορικοῦ ἢ ἐπιθετικοῦ. διόρισον. „ἐπίθετον δέ ἐστι τὸ ἐπὶ κυρίων ἢ προσηγορικῶν ὁμωνύμως τιθέμενον καὶ δηλοῦν ἔπαινον ἢ ψόγον. λαμβάνεται δὲ τριχῶς.“
25 Βάσις· ... παρὰ τὸ ⟦βαίνω⟧. ⟦Βάσκ⟧ανος· ὁ φθο⟦νερόσ⟧. καὶ ἐπὶ ⟦τοῦ λυπεῖσθαι⟧ ἔταττον ⟦καὶ⟧ ἐπὶ
τοῦ λυπηροῦ.262 in vol. 1

beta

263

(21)

 Ὠρίωνος Βασσαρίδες· αἱ βάκχαι· παρὰ τὸ ἐν βήσσαις διάγειν, ὅ ἐστιν ὀρ〈ε〉ινοῖς τόποις· ἢ παρὰ τὸ ὑπόδημα τὸ λεγόμενον βασσάρη. τοῦτο παρὰ τὸ βάσει ἀρηρέ‐ ναι· ἄρω γὰρ τὸ ἁρμόζω. Βαστέρνιον· μ⟦ωλά⟧ριον.
25 Χοιροβοσκοῦ Βατὸς 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 1, 3〉 δὲ τόπος, εἰς ὅν τις ἐπιβῆναι
δύναται.263 in vol. 1

beta

264

(12)

 ⟦Βάτος· ἡ⟧ ἄκανθα· ⟦εἴρηται δὲ κατ’ ἀντίφρ⟧ασ⟦ιν, ὁ μὴ ὢν βατός· καὶ⟧ ἔστιν ἐν τόν⟦ῳ⟧ παρώνυμον. γίνεται γὰρ τοιαῦτα πολλά, ὥσπερ τὸ κυρτός κύρτος, ⟦ξανθός Ξάνθος τὸ κύριον, λευκός Λεῦκος, 〈Δ 491〉 „Λεῦκον
15Ὀδυσσέος ἐσθλὸν ἑταῖρον“⟧, πυρρός Πύρρος, ⟦ὁ τοῦ Ἀχιλλέωσ⟧· οὕτως βατός βάτος. Βάτος· τὸ μὲν βα σημαίνει τὴν βάτον, τὸ δὲ τος τὸ τείνεσθαι αὐτήν· τοιαύτη γὰρ ἡ βάτος ἐν τοῖς φραγμοῖς. Βάτραχος· τὸ ζῶον· βοή, βοάτραχος, ὁ βοὴν τραχεῖαν ἔχων. Βαῦν⟦ος· τὸ πῦρ⟧, ἢ ὁ χυτρόπους, ἢ ⟦ἡ κάμινοσ⟧, ἔνθεν καὶ βάναυσος καὶ
20κρίβανος, ὁ ἔχων κρι⟦θάς. γέγονε δὲ τὸ βαῦνος πλεονασμῷ τοῦ β κατὰ Λά⟧κωνας· οὗτοι γὰρ τὸ ἰδεῖν βιδεῖν λέγουσι〈ν〉. οὕτως καὶ τὸ αὖσαι, αὖνος καὶ βαῦνος. οὕτως Ἡρωδιανός 〈II 174 Lentz〉. Βαφῇ· ὑποτακτικόν· ἐκ τοῦ βάπτω, βάψω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔβαφον, ὁ παθητικὸς ἐβάφην, ἡ μετοχὴ βαφείς βαφέντος, καὶ τὸ ὑποτακτικὸν βαφῶ.
25 Βδέλλα· Ἀττικοὶ βδέλλειν λέγουσι τὸ ἀμέλγειν· ἀμέλγουσι γὰρ ἔοικεν ἡ
βδέλλα ἐν τῷ σπᾶν τοῦ αἵματος.264 in vol. 1

beta

265

(17)

 Βέβαιος· ἡ μὲν παραλήγουσα τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ αιος παραγώγων, ἡ δὲ ἄρχουσα τῷ λόγῳ τοῦ βεβηκέναι. Βεβαίως· ἐπίρρημα μεσότητος.
20 Βεβήκει· ἥδραστο, πεπαγίωτο. ἀναβεβήκει, ἐπορεύετο. ἡ μετοχὴ βεβηκώς. βεβώς· βεβηκώς, ἐξελθών. Βεβήκει· ὑπερσυντέλικος τῶν εἰς μι. Βέβηλος· καὶ ὁ μὴ ἱερὸς τόπος καὶ ὁ ἀμύητος. εἴρηται ἀπὸ τοῦ βῶ βήσω, βηλός καὶ ἐν διπλασιασμῷ βέβηλος, ὁ βάσιμος παντί, πρὸς ἀντιδιαστολὴν
25τοῦ ἀδύτου. καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τοῦ τόπου, ἀνίερος καὶ ἐν ἀνιέροις τόποις ἄξιος διατρίβειν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Βεβηλώσωσι 〈Ps. 88, 32〉· ὑποτακτικόν· ἐκ τοῦ βεβηλῶ· τοῦτο παρὰ τὸ βέβηλος, ὁ μιαρὸς καὶ ἀκάθαρτος. Βεβλήκει〈ν〉 〈Ε 661〉· ἀντὶ τοῦ ἔβαλεν. ῥῆμα ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ
30ἐνεργητικοῦ.265 in vol. 1

beta

266

(19)

 〈Βεβυσμένα〉· ἀντὶ τοῦ πεφραγμένα· παρὰ τὸ βύω· τοῦτο παρὰ τὸ δύω,
20τὸ ὑπεισέρχομαι. ἀντὶ τοῦ βεβυθισμένα κατὰ συγκοπήν. Βεελφεγώρ· Βὴλ ἐν τόπῳ τοῦ Φεγώρ· ⟦τουτ⟧έστιν ὄνομα εἰδώλου· ὁ παρ’ Ἕλλησι ⟦λεγ⟧όμενος ⟦Κρόνοσ⟧. Ὁμήρου Βείω 〈Ζ 113〉· ἐκ τοῦ βῶ, κατὰ διαίρεσιν βέω, ⟦καὶ κατὰ⟧ πλεονασμὸν
τοῦ ι βείω, ὅ ἐστι πορευθῶ· 〈Ζ 113〉 „ὄφρ’ ἂν ἐγὼ βείω“. ⟦καὶ εἰς τὸ⟧ Βοόωντας.266 in vol. 1

beta

267

(19)

 Βελόνη· παρὰ τὸ βέλος καὶ τὴν τούτου ὀξύτητα.
20 Βελόνη· παρὰ τὸ βάλλω, τοῦ α τραπέντος εἰς ⟦ε, ὡς καὶ ἐν τῷ⟧ βέλ⟦οσ⟧· ὡς ⟦οὖν⟧ παρὰ τὸ π⟦έρω⟧ περόνη, ἥδω ἡδονή, οὕτως βάλλω βελόνη. Δίδυ⟦μός 〈Schmidt praef. X〉 φησιν αὐτὸ παρώνυμον εἶναι⟧. Β⟦ε⟧λόνιον· ὅτι ⟦...⟧ Βενέτικος· αἵγας γένος, σφιγκτοτραγόπους, τριχινόθριξ, κονδόστολος, ὀλιγά‐
25ληθος, ἀπλησίαστος χριστιανοῖς, οὐκ ἔχων βάσιν ἐν γῇ διάγειν, ἀλλ’ οἰκῶν ἐν βορ‐ βόρῳ θαλάσσης ἐκεῖσε κακῶς τὸν βίον ἔχει καὶ τὸν θάνατον ἐξάγει.
Βενέτικος· βένε τέκουμ, ἤγουν ἔρχεται μετά σου.267 in vol. 1

beta

268

(12)

 Βέρεδον ξύλινον· ... Βεύδεα· πλεονασμῷ τοῦ β· εὕδεα γάρ ἐστι. κυρίως ἐπὶ τῶν ἐγκοιτίων.
15 ⟦Βη⟧λός· ἡ φλιά, ᾗ ἐπιβαίνουσιν οἱ εἰσιόντες καὶ ἐξιόντες. Βῆλος· ὄνομα κύριον. Βῆμα· βάδισμα· ἢ τόπος ὑψηλὸς δικαστοῦ. Βῆμα· εἰς ὃ βαίνουσιν οἱ ἱερεῖς· παρὰ τὸ βαίνω· ἢ βάδισμα. Βῆσσα· ἐν ᾧ τις εἰσέρχεται καὶ ἐξέρχεται.
20 Βῆσσα· δι’ ὃν ἔστι τόπον βῆναι καὶ πορεύεσθαι· 〈Λ 87〉 „οὔρεος ἐν βήσσῃσι.“ Βῆσσα· ὁμοίως παρὰ τὸν βήσω μέλλοντα πλεονασμῷ τοῦ ς. 〈Βήσσῃσ〉· ... ὁμοίως παρὰ τὸν βήσω μέλλοντα πλεονασμῷ τοῦ ς. 〈δι’〉 ὧν ἔστι βῆναι καὶ πορεύεσθαι· 〈Λ 87〉 „οὔρεος ἐν βήσσῃσι.“
25 Βῆτα· ὅτι ἐπιβέβηκεν· δευτέραν γὰρ ἔχον τάξιν ὥσπερ δοκεῖ ἐπιβαίνειν. 〈Βητάρμονεσ〉· ... ἢ ἀπὸ τοῦ ἁρμοδίως βαίνειν, κατὰ πλεονασμὸν τοῦ τ. Βητάρμονες· ὀρχησταί, οἱ διὰ τῶν ποδῶν ὀρχούμενοι· ἀπὸ τοῦ ἡρμο⟦σ⟧‐
μένως βαίνειν.268 in vol. 1

beta

269

(13)

 Βηχίον· ἐκ τοῦ βίᾳ χέειν. Ὠρίωνος Βία· πλεονασμὸς τοῦ β· ἴς γὰρ ἴα καὶ βία. ἴς δὲ ἡ δύναμις. παρὰ τὸ
15〈βίᾳ ἰθύνειν, τὸ〉 ὁρμᾶν, Βιθυνός, Βιθυνί⟦α⟧. Βία· ἡ δύναμις, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκ δυναστείας ἀδικία. ἡ δύναμις· 〈Θ 103〉 „σὴ δὲ βίη λέλυται, χαλεπὸν δέ σε γῆρας ὀπάζει“. 〈δοκεῖ δέ μοι〉 καὶ ἡ ἀδικία βία κεκλῆσθαι. τὸ ἴα, ἡ δύναμις, εἴρηται παρὰ τὸ ἴς, ἴα καὶ βία. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Βιάζω 〈Ps. 37, 13〉· ἐκ τοῦ βία· τοῦτο παρὰ τὸ ἴς ἰνός, ὃ σημαίνει τὴν
20δύναμιν. 〈Βιαία〉· ... καὶ ἐξ αὐ⟦τοῦ⟧ βιαία. καὶ προπαροξύνεται βίαιος· τὰ γὰρ ἔχοντα τὸ ι ἐν τῇ ἀρχούσῃ καὶ παραγόμενα 〈ἀπὸ〉 θηλυκῶν προπαροξύνεται, οἷον δίκη δίκαιος, τιμή Τίμαιος, βία βίαιος. καὶ τὸ θηλυκὸν βιαία· σημαίνει δὲ τὴν δυνατήν.
25 Βίαιος· παράνομος, σφοδρός. Βιβήξαντες· ἐμβιβάσαντες, σιβάσαντες. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Βιβλίον 〈Ps. 39, 8〉· παρὰ τὸ βύω, τὸ σφαλίζω, βύλ⟦ο⟧ς ⟦καὶ⟧ βίβλος· ἢ
παρὰ τὸ τοὺς βίους βάλλεσθαι ἐν αὐτῷ.269 in vol. 1

beta

270

(14)

 〈Βίβλοσ〉· ... Βύβλος δὲ πόλις.
15 Ὠρίωνος Βινεῖν· Ἀλεξίων 〈fr. 5 Berndt〉 φησίν, ⟦ὅτι⟧ οἱ κομίζοντες ἤδη τὴν ἡλι‐ κίαν τοῦ συνουσιάζειν ἀρχὰς ἔχουσι τοῦ βίου. τὸ δὲ β⟦ι⟧ διὰ τοῦ ι γράφεται, ἢ, ἐπειδὴ καὶ βυνεῖν λέγεται, διὰ τὸ ⟦υ⟧. 〈Βιόσ〉· ... ἢ παρὰ τὸ βίας αὐτὸ δεῖσθαι εἰς τὴν ἔντασιν. Ὠρίωνος Βιός· διὰ τὴν βίαν· διὰ τοῦτο καὶ βέλος, διὰ τὸ βίᾳ βάλλεσθαι.
20⸤Βίος· ἡ ζωή, 〈ἣ〉 καὶ βιοτὴ προσαγορεύεται· παρὰ τὸ βέω, τὸ πορεύομαι. τί γάρ ἐστι βίος ἢ ὁδὸς καὶ [ἡ] πορεία; τὸ γὰρ βέω [ἡ ζωὴ] 〈κυρίως τὸ πορεύομαι σημαίνει〉, οἷον 〈Ζ 113〉 „ὄφρ’ ἂν ἐγὼ βείω προτ〈ὶ〉 Ἴλιον.“ καὶ
τὸ ζῆν δὲ βέω· 〈Χ 431〉 „Ἕκτορ, ἐγὼ δειλή· τί νυ βείομαι.“⸥270 in vol. 1

beta

271

(12)

 Βίος· ὅτι βιαίως ἐξάγεται. Βίος καὶ βιοῦν· εἴρηται παρὰ τὴν 〈βίαν καὶ τὴν〉 ἀνάγκην, οἷον τὸ μετὰ μόχθου ζῆν. οὕτως εὗρον ἐν Ἐπιμερισμοῖς Ἰλιάδος, ὅπου φησίν 〈Ζ 138〉 „θεοὶ
15ῥεῖα ζώοντεσ“. Βίος καὶ ζωή διαφέρει· βίος μὲν γὰρ ἐπὶ λογικῶν τάσσεται ζώων, τουτέστιν ἐπὶ ἀνθρώπων, ζωή δὲ ἐπὶ ἀλόγων· ὅθεν καὶ Ἀριστοτέλης τὸν βίον ὡρίσατο οὕτως 〈fr. om. Rose〉· „βίος τε λογικοῖς.“ Βί⟦ου⟧ ἀφέλεια· ...
20 Βιοῦν· τὸ ἁπλῶς ζῆν· βιοτεύειν τὸ καλῶς ἀναστρέφειν. Βῖργος· καὶ κ⟦ηρύ⟧κειον. Βίσεξτον· βὶς σέξτον, δὶς ἕξ· ἡ κατὰ δʹ γινομένη χρόνους. Βῖτος· ὄνομα. Βλάξ· συγκοπῇ καὶ με⟦ταθέσει τοῦ μ εἰς β· [μάλαξ καὶ] μαλακός καὶ παρ‐
25ώνυμον⟧ μάλαξ καὶ βλάξ· οὐ γὰρ ἐδύνατο τὸ ⟦μ⟧ προτά⟦ττεσθαι τοῦ λ, ὅτι ἀσύν‐
τακτον⟧.271 in vol. 1

beta

272

(17)

 Βλά⟦πτω⟧· βλάβω βλαβήσω, ⟦ἐπ⟧εισόδ⟦ῳ⟧ τοῦ τ καὶ τροπῇ τοῦ ⟦β εἰς π βλάπτω⟧. 〈Βλαστόσ〉· κατὰ συγγένειαν τοῦ β πρὸς τὸ μ ἐν τῷ ⟦μεταλαμβάνεσθαι
20εἰς ἄλληλα πολλάκισ⟧. Βλαστός· ἐκ τοῦ βαίνειν 〈κατὰ〉 τὴν αὔ⟦ξ⟧ησιν. Βλώσκω· τὸ πορεύομαι, ὅπερ γέγονεν ἀπὸ τοῦ μολίσκω ἐκτάσει τοῦ ο εἰς ω καὶ μεταθέσει τοῦ μ εἰς β καὶ κατὰ συγκοπὴν βλώσκω. Βλασφημία· ἔστι ἡ περὶ θεοῦ καὶ τῶν δημιουργημάτων αὐτοῦ ψευδὴς
25διάληψις.
Βλασφημία· λέγεται ἡ κατὰ ἀνευθύνων γινομένη μέμψις.272 in vol. 1

beta

273

(20)

 Βλεμεαίνων 〈θ 337〉· κατὰ μετάθεσιν στοιχείων, οἶον βρέμω〈ν, σφοδρὸς ὤν· βρέμω〉 βρεμ[μ]αίνω καὶ μεταθέσει τοῦ ρ εἰς λ 〈καὶ πλεονασμῷ τοῦ ε〉
βλεμεαίνω.273 in vol. 1

beta

274

(23)

 Βλιμάζω· τὸ ψηλαφῶ. δῆλον τὸ σημαινόμενον.274 in vol. 1

beta

275

(17)

 Βλωμός· ὁ ψωμός· εἴρηται ἐκ τοῦ ψωμός, τοῦ λ πλεονάζοντος καὶ τοῦ ψ εἰς τὸ β μετατεθέντος· ἢ παρὰ τὸ φλῶ φλωμός (ἦν τὸ κλάσμα τοῦ ἄρτου) καὶ τροπῇ βλωμός· ἢ ἀπὸ τοῦ βρώμη βρῶ〈μοσ〉 καὶ βλωμός, ὡς ὑδρηρός ὑδρηλός· ἢ
20〈ὡσ〉 παρὰ τὸ βῶ βωμός, οὕτως βρῶ βρωμός καὶ βλωμός.275 in vol. 1

beta

276

(20)

 Βοηθός· ἀπὸ τοῦ εἰς βοὴν θεῖν· κυρίως γὰρ βοὴ ὁ πόλεμος, ὅθεν τὸ 〈Β 563〉 „βοὴν ἀγαθὸς Διομήδησ“ καὶ 〈Β 408〉 „βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαοσ“ καὶ βοηθεῖν, τὸ εἰς βοὴν θεῖν· ἢ παρὰ τὸ βοή καὶ τοῦ θοός, ὁ εἰς τὴν βοὴν θοὸς καὶ ταχύς. Βόθυνος· ὁ βαθὺς τόπος· παρὰ τὸ βάθος βάθυνος, ὡς θάρσος [θάρσος]
25θάρσυνος· τροπῇ τοῦ α εἰς ο βόθυνος, ὡς ἀκριόεις ὀκριόεις βρά〈γ〉χος βρόγχος.276 in vol. 1

beta

279

(20)

 Βορέας· ὁ ἄνεμος· παρὰ τὸ βάρος βαρέας· ἢ παρὰ τὸ βορά, ἡ τροφή, παρωνύμως, ὅτι βορᾶς ἡμῖν αἴτιος συναύξων τοὺς καρπούς.
Βόσις· εἰς τὸ Κιβωτός.279 in vol. 1

beta

281

(17)

 Σελεύκου Βουβών· ἀπὸ τοῦ μεγάλ⟦ωσ⟧ ἐπῆρθ⟦αι⟧· τὸ γὰρ βου προτασσόμενον τὸ μέγα δηλοῖ. Βουβών· ἀπὸ τοῦ συμβαίνοντος οἰδήματος, παρὰ τὸ ἄγαν βαίνειν εἰ⟦ς
20ὕψοσ⟧. βῶ 〈οὖν〉 β⟦ῶν⟧, καὶ μετὰ ⟦τοῦ ἐπιτατικοῦ⟧ μορίου τοῦ βου βουβών, ὡς
βούπαις βουγάϊος βούλιμος.281 in vol. 1

beta

282

(24)

 Βουλή· γνώμη, πρόθεσις.
25 Βούλιμος· ὁ ⟦μέγασ⟧ λιμός· παρὰ τὸ βου ἐπιτατικὸν καὶ τὸ λιμός. ‖ καὶ
ῥῆμα ἐξ αὐτοῦ ⟦βου⟧λιμιῶ.282 in vol. 1

beta

283

(24)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Βουνός 〈Ps. 77, 58〉· παρὰ τὸ βαίνειν ἄνωθεν βαινός, καὶ τροπῇ τῆς
25διφθόγγου εἰς δίφθογγον 〈βουνόσ〉, ὡς ὄνοιρος ὄνειρος. Βοῦς· παρὰ ⟦τὸ βύζειν τὸ οὖς καὶ ᾄδειν⟧. Βοῦς· παρὰ τὸ βῶ δηλοῦν τὸ τρ⟦έφω⟧, οὗ 〈ὁ〉 μέλλων βόσω καὶ βόσις, ἡ ⟦τρο⟧φή, ⟦ὡς ἀρόσω⟧ ἄροσις· ἀφ’ οὗ ⟦βο⟧τήρ, ὡς ἀροτήρ. βοῦς οὖν τὸ ⟦ζῶον⟧
τὸ τοῦ τρέ⟦φεσθαι⟧ ἡμᾶς αἴτιον.283 in vol. 1

beta

284

(21)

⸤Βοώνης· ὁ τὰς βοῦς ὠνούμενος.⸥ Βραβεῖον· ἐπινίκιος ⟦ἀμοιβή⟧. Βραβευταί· κυρίως οἱ τὴν ῥάβδον ἀπὸ φοίνικος ἤ τινος ἄλλου διδόντες σύμβολον τῆς νίκης· ῥαβδευταί τινες ὄντες, πλεονασμῷ τοῦ β, ὡς παρ’ Αἰολεῦσι
25τὸ ῥόδον βρόδον λέγεται. Βραβεύω· ἐπιψηφίζομαι, διακρίνω· ἐξ οὗ καὶ βραβεύω, τὸ διακρίνω.
Βράγχιον· τὸ τῶν ἰχθύων.284 in vol. 1

beta

285

(14)

 〈Βραδύσ〉· ... ὑπερθέσει τοῦ ρ καὶ πλεονασμῷ τοῦ δ βραδύς.
15 Βραδύς· ⟦β⟧αρύς τις ὤν. 〈Βραδύγλωσσοσ〉· ... εἰς τοὺς Ἐπιμερισμοὺς τῶν κανόνων τῶν ἑορτῶν. Βράσσων· ὁ βραδύς, ὡς θάσσων ὁ ταχύς· δύναται ὁ μὴ καθεστὼς ἀπὸ τοῦ βρασμοῦ. Βραχίονες· βραχυκίονες.
20 Ὠρίωνος Βραχίονες· οἷον βραχυκίονες· βραχύτεροι γὰρ τοῦ λοιποῦ μέρους τῶν χειρῶν, τοῦ πήχεως. Βραχίων· βραχίονος· ὁ ὀλίγος πρὸς τὸν πλείονα. οὕτω καὶ τὸ μέρος τῆς χειρός. Βραχίων· ἐκ τοῦ βραχύ καὶ τοῦ κίω, τὸ πορεύομαι, βραχυκίων καὶ ἐξ
25αὐτοῦ βραχίων. βραχίων, βραχίονος. ὁ κανών· τὰ εἰς ων συγκριτικὰ τρέπουσι τὸ ω εἰς ο ἐπὶ γενικῆς, οἷον μείζων μείζονος, βελτίων βελτίονος. ⟦οὕτωσ⟧ οὖν βραχίων βραχ⟦ίονοσ⟧. τὸ χι ⟦ι. διὰ τί;⟧ τὰ διὰ τοῦ ιω⟦ν⟧ β⟦αρύτονα⟧ ...
Βραχίων· παρὰ τὸ βραχὺ εἶναι ὑπό τι τῶν τοῦ πήχεως ὀστῶν.285 in vol. 1

beta

286

(17)

 Βρεντήσιον· χωρίον τῆς Ἰταλίας· εἴρηται δὲ οὕτως, ὅτι λιμένα〈σ〉 ἔχει κέρασιν ἐλάφου παραπλησίους· βρένδον δὲ τὸν ἔλαφον καλοῦσι Μεσ〈σ〉άπ[π]ιοι. ⟦Βρέτασ⟧· εἴρηται παρὰ τὸ βροτός βρέτας, τὸ βροτοειδὲς ἄγαλμα. κυρίως
20δὲ τὸ ἀπὸ ξύ⟦λου⟧ πεποιη⟦μένον⟧ ἀνθρώπου ἄγαλμα. Β⟦ρέ⟧τ⟦ασ⟧· παρὰ τὸ βροτὸν ἀπεικάζειν. Ὠρίωνος Βρέφος· παρὰ τὸ φέρβω φέρβος καὶ μεταθέσει τῶν δύο ⟦στοι⟧χείων
βρέφος, τὸ δεόμενον 〈φορβῆς, τουτέστι〉 ⟦τ⟧ροφῆς.286 in vol. 1

beta

287

(22)

 Βρέφος· τὸ ⟦δεό⟧μενον φορβῆς, ⟦ὅ⟧ ἐστι τροφῆς. Βρίζειν· τὸ μετὰ τροφὴν κοιμᾶσθαι, οἱονεὶ βορίζειν· βορὰ γὰρ ἡ τροφή. Βρίζω· τὸ κοιμῶμαι· εἴρηται δὲ βρίξαι τὸ μετὰ βορὰν καθευδῆσαι, οἷον
25βορίξαι τι ὄν. Βριήπυος 〈Ν 521〉· μέγα καὶ βαρὺ βοῶν· παρὰ τὸ 〈βρι καὶ τὸ〉 ἠπύειν, ὅ ἐστι φωνεῖν. Ὁμήρου Βριθομένη 〈Θ 307〉· ἀντὶ τοῦ βρίθεται, ὅ ἐστι βαρεῖται, καὶ οὐχ, ὥς τινες εἶπον, βαρουμένη. κέχρηται γὰρ τῇ μετοχῇ ἀντὶ ῥήματος, καὶ ἔστι τὸ
30σχῆμα ἴδιον Αἰολέων.
Βριθοσύνη· ἡ βαρύτης· παρὰ τὸ βρίθω, τὸ βαρῶ.287 in vol. 1

beta

288

(11)

 Βρογμόν· τὸ βρέγμα, τὸ τῆς κεφαλῆς ἄκρ⟦ον⟧, τὸ ἁπαλόν· παρὰ τὸ βρέχεσθαι. Βρόμιον· ὑψούμενον ἤτοι ἐξογκούμενον· γίνεται δὲ ἐκ τοῦ βρομᾶσθαι. Βρόμιος· παρὰ τὸν βρόμον, ὅ ἐστιν ὁ ἦχος τοῦ πυρός· ὅ〈τι〉 ἀπὸ τῆς
15Σεμέλης τῆς κεραυνωθείσης [ἣ] ἡρπάγη ἀπὸ τοῦ πυρός. Βρόμος· ἰδίωμα ἤχου. Ὠρίωνος Βροντή· παρὰ τὸ βρέμω βρόμος, κατὰ μίμησιν τοῦ γενομένου ἤχου. κυρίως ἐπὶ τοῦ πυρός. Βροντή· παρὰ τὸ βρόμος, ὃ σημαίνει τὸν τοῦ πυρὸς ἦχον· ἔμπυρος γὰρ ἡ
20βροντὴ εἰκότως ὠνόμασται. Βροντή· διὰ τὸ βιαίως τελεῖσθαι, ἤτοι ὑπερμεγίστως ἐκρήγνυσθαι τὸν ταύ‐ της ψόφον ὑπὸ πλείστων νεφῶν διασχίσεώς τε καὶ συγκρούσεως. 〈Βροτήσιοσ〉· ... τροπῇ τοῦ ο εἰς η βροτήσιος, ὡς θεοτόκος θεητόκος. τὸ σι ι. διὰ τί; τὰ διὰ τοῦ ισ[ε]ιος πάντα διὰ τοῦ ι γράφεται, οἷον χαρίσιος
25ἀφροδίσιος· βροτήσιος δέ· πλὴν τοῦ Ἀρκείσιος, Σιμοείσιος.288 in vol. 1

beta

289

(16)

 Ὁμήρου Βροτόεντα 〈Ζ 480〉· ᾑ⟦μ⟧αγμένα· βρότον γὰρ τὸ ἀπὸ τοῦ φό⟦νου⟧ αἷ⟦μ⟧α· ἢ ᾑ⟦μα⟧τωμ⟦ένα⟧. Φωτίου Βροτός 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 70〉· ἐκ τοῦ μείρω, τὸ μερίζω, γίνεται μορτός, μροτός· καὶ ἐπεὶ οὐδέποτε ἀμετάβολον ἀμεταβόλου προηγεῖται,
20τρέπεται τὸ μ εἰς β καὶ γίνεται βροτός, καὶ τὸ μετουσιαστικὸν βρότειος. τὰ διὰ τοῦ ειος ὀνόματα μετουσιαστικὰ ἢ κτητικὰ ὑπόστασιν ἢ μέρος σώματος δηλοῦντα διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται, οἷον βρότειος, δρακόντειον κάρα, Ἑκτόρειος χιτών. Βρο⟦.⟧σις· βροντ⟦....⟧ν⟦..⟧ο⟦..´⟧. Βρόχθος· τὸ ὀλίγον πόμα καὶ ἡ φάρυγξ, δι’ ἧς καταπίνομεν.
25εἴρηται παρὰ τὸ βρέχω, βέβροχα, βρόχος, καὶ ἐν πλεονασμῷ βρόχθος· τὸ γὰρ πινόμενον βρέχει καὶ τὸ πῖνον ὄργανον βρέχεται. πεποιημένη δὲ ἡ λέξις ἀπὸ
τοῦ γενομένου ποιοῦ ἤχου ἐν τῷ πίνειν.289 in vol. 1

beta

290

(11)

 Βρόχος· ἐπὶ τοῦ σχοινίου [⟦καὶ⟧] 〈τοῦ περιτιθεμένου〉 τῷ λαιμῷ. κυρίως δὲ βρόχος ὁ εἰς τὰς ἀγκύρας ἐνημμένος καὶ τὰ ἀπόγεια σχοινία διὰ τὸ βρέχεσθαι. τι⟦ν⟧ὲς ⟦δὲ⟧ πα⟦ρὰ 〈τὸ〉 τ⟧ὸν β⟦ρό〈γ〉χ⟧ον ⟦[τὴν] ἄγχειν⟧ ἐτυμο⟦λο‐ γοῦσι. σ⟧κληρὸν δὲ τοῦτο.
15 Βρόχος· ὁ περιτιθέμενος τῷ αὐχένι. βρόγχος δὲ ὁ φάρυγξ· πᾶν γὰρ φθέγμα ἐκ βρόγχου καὶ φάρυγγος φέρεται. ἐκ τούτου λέγεται καὶ βρόχος τὸ σχοινίον τῆς πνιγμονῆς, ἤτοι τὸ δίκτυον τὸ πνῖγον. Βρυγμός· ἡ σύντομος ἐδωδή. Εὔπολις 〈fr. 347 Kock〉 „ὅσος 〈δ’〉 ὁ βρυγμὸς καὶ ⟦κο⟧πετὸς ἐν τῇ στέγῃ“. παρὰ τὸ βρύκω, ὃ σημαίνει τὸ ἐσθίω·
20ὡς νύσσω οὖν ⟦νυ⟧γμός 〈οὕτωσ〉 βρύκω βρυγμός. Βρ⟦ύ⟧ει· ἀνθεῖ, φύ⟦ει ὡς τὸ ἔ⟧μβρυον. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Βρύξει 〈Ps 111, 10〉· τὸ θέμα βρύχω, δευτέρας συζυγίας τῶν βαρυτόνων. ἔστι δὲ καὶ βρυχῶ, δευτέρας συζυγίας τῶν περισπωμένων. Βρύχω 〈Ps. 36, 12〉· ἐπὶ ἀνθρώπων, βαρύτονον. βρυχάω βρυχῶ ἐπὶ
25θηρίου καὶ ἄλλων ζώων, περισπώμενον. Βρύχω· τρίζω. βρύχεται, μαίνεται.
Βρῶμος· ἡ δυσωδία ⟦καὶ ἡ κόπροσ⟧.290 in vol. 1

beta

291

(12)

 Βυθός· π⟦αρὰ τὸ δύ⟧ειν τὸν δύνοντα λίθον ἐν αὐτῷ ἢ καὶ σίδη⟦ρον⟧ καὶ μ⟦όλιβ⟧δ⟦ον⟧ καὶ μὴ ⟦ὁρᾶσθαι⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Βυθός 〈Ps. 68, 16〉· παρὰ τὸ δύω, τὸ ὑπεισέρχομαι, δυθ⟦όσ⟧ καὶ βυθός.
15 Βύνη· ἡ θάλασσα καὶ ὄνομα θεᾶς. Βύνη· ἡ Ἰνώ· ἢ ὅτι εἰς βυθὸν ἥλλατο, ἢ ὅτι μετὰ τῶν ἱματίων εἰς βυθὸν εἱλκύσθη, ἢ ὅτι ὕδατος ἐπληρώθη (βῦσαι γὰρ τὸ πληρῶσαι), ἢ παρὰ τὸ δῦναι εἰς τὸ ὕδωρ. ἔστι δὲ Βοιωτιακὴ ἡ λέξις. Βύρσα· τὸ δέρμα τοῦ βοός, τὸ λεγόμενον βυρσάριον καὶ κάσσυμα.
20 Βυσσοδομεύειν· τὸ ἐν βάθει καρδίας διαν⟦ο⟧εῖσθαι. Βυσσοδομεύειν· τὸ κατὰ βάθους τῆς διανοί⟦ας φροντίζειν καὶ βου⟧‐
λ⟦εύεσθαι⟧. παρὰ τὸ δομεύειν ⟦αὐτὸ⟧ καὶ κατασκευάζειν ἐν βάθει.291 in vol. 1

beta

292

(15)

 Βυσσοδομεύειν· τὸ φροντίζειν· παρὰ τὸ δομεύειν καὶ κατα‐ σκευάζειν τὰ ἐν βάθει. Βυσσοδομεύων· ἐκ βυθοῦ τῆς διανοίας κρυπτῶς συντιθεὶς σκέψιν, οἷον ἐν βυθῷ τινι οἰκοδομῶν, ὥστε μὴ πρότερον γνωσθῆναι πρὶν ὑπερ‐ έχειν ἄνω.
20 〈Βύσσοσ〉· ... βυσσὸς δὲ ὁ βυθός. Βωβός· κατὰ ἀντίφρασιν, ὁ μὴ δυνάμενος βοᾶν· ἐκ τοῦ βῶ, τὸ σημαῖνον τὸ φωνῶ. Βῶλος· παρὰ τὸ βῶ, τὸ τρέφω· αἱ γὰρ βῶλοι τῶν καρπῶν τὰς ἀναδόσεις ποιοῦνται· ὅθεν Ὅμηρος 〈I 329 alibi〉 ἐρίβωλον καὶ 〈A 155 alibi〉
25ἐριβώλακα τὴν γῆν λέγει· καὶ παρωνύμως βῶλος βῶλαξ καὶ ἐριβῶλαξ, ὡς λίθος λίθαξ.
〈Βωμολοχία〉· [βωτιάνειρα] διὰ τοῦ ι Βωμολοχία.292 in vol. 1

beta

293

(10)

 Βωμολόχοι· οἱ εὐτελεῖς καὶ πένητες, τουτέστιν οἱ περὶ τὸν βωμὸν λοχῶντες καὶ προκαθεζόμενοι αὐτῷ, ἵνα εὖ τις αὐτοὺς ποιήσῃ διδούς τι πρὸς τὴν ἀναγκαίαν τροφήν. βωμολόχοι δὲ καὶ οἱ ὄρνιθες οἱ τὸν βωμὸν περιϊπτάμενοι καί τι τῶν κρεῶν τῶν ἀπὸ τῶν ἐντόμων ἁρπάζοντες, οἷον οἱ κόρακες, οἱ ἰκτῖνες καὶ τὰ τοι‐ αῦτα τῶν ⟦ὀ⟧ρνίθων. ἡ λέξις οὖν ἐπὶ τῶν εὐτελῶν εἴρηται καὶ εὐποιΐαν λαμβα‐
15νόντων. καὶ ἄλλως. βωμολόχος ἐστὶν ὁ εὐτελής, ἤτοι ὁ πανοῦργος καὶ κακοῦρ‐ γος· εἴρηται δὲ παρὰ τὸ λοχᾶν καὶ ἐνεδρεύειν περὶ τὸν βωμόν. καὶ βωμολοχεύεσθαι δὲ τὸ ῥῆμα. Βωμός· ἐκ τοῦ βῶ ῥήματος τοῦ σημαίνοντος τὸ περιπατῶ ὁ μέλλων βήσω, βημός καὶ βωμός.
20 Βωμός· σημαίνει. ζήτει. Βωνῖτις· γῆ. Ὁμήρου Βωτιανείρῃ 〈Α 155〉· ἄνδρας τρεφούσῃ.
Βωτιανείρῃ 〈Α 155〉· παρὰ τὸ βῶ, τὸ τρέφω, γέγονε βωτιάνειρα.293 in vol. 1

gamma

294

(13t)

〈Γ〉
14 Γεωργίου· γάμμα· ὅτι ἐστὶ δρεπανοειδὲς καὶ ἀμᾷ τὴν γῆν, ἤγουν θερίζει, ὥσπερ
15τὸ δρέπανον, ᾧπερ καὶ ὁ τύπος τοῦ γράμματος εἴκελος εἴτ’ οὖν ὅμοιος. Γαγγαλί〈ζ〉εσθαι· ἐκ τοῦ γελῶ γελίζω καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς α καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν γαγγαλίζω, τὸ εἰς γέλωτα ἄγω. ⟦Γαγγαμών· δικτύου ἐστὶν εἶδος· παρὰ τὸ γάζω γαμός γαγγαμών, ἀπὸ τοῦ λαμβάνειν τὰ ἀγρευ⟧όμενα. κ⟦εῖται⟧ δὲ τὸ ὄνομα ἐν τοῖς τοῦ Ὀππιανοῦ Ἁλιευτι‐
20κοῖς 〈3, 81〉. Γάγγραινα· πάθος διαβρωτικὸν σαρκῶν· παρὰ τὸ γράω, ὃ σημαίνει τὸ ἐσθίω. Καλλίμαχος 〈fr. 200 Schneider〉 „αἰζηῶν ἔγραε κηδεμόνοσ“ ἀντὶ τοῦ ἤσθιεν.
παρὰ οὖν τὸ γράω γραῖνα, καὶ ἐν διπλασιασμῷ γάγγραινα.294 in vol. 2

gamma

295

(11)

 Γάδειρα· οἷον τῆς γῆς δειρά, τουτέστι σπόνδυλος. Γαείδ⟦α⟧ρος· παρὰ τὸ τὴν γαῖαν δαίρειν εἴτε παρὰ τὸ ἀεὶ δ⟦αι⟧ρόμενος λέγεται γαείδαρος καὶ ἀείδαρος. Γαιηοῦχος· ὁ περιέχων τὴν γῆν· παρὰ γὰρ τὸ γαῖα [τὸ] παράγωγον.
15 Γαιηούχῳ· τῷ τὴν γὴν ὀχοῦντι [Ποσειδῶνι], ὅ ἐστι βαστάζοντι· ἐπὶ θαλάσσης γὰρ βέβηκεν ἡ γῆ. ἢ παρὰ τὸ γαίειν καὶ τὸν ⟦ὄχον⟧, ὁ γαυριῶν τῷ ὄχ⟦ῳ⟧, ἤγουν τῷ ὀχήμα⟦τι⟧. Ὁμήρου Γαίης 〈Α 270〉· ἔστι γέω ῥῆμα τὸ σημαῖνον τὸ τίκτω, ἐξ οὗ γίνεται γέα διὰ τοῦ ε ψιλοῦ, οἱονεὶ ἡ γεννητική, ἐξ οὗ καὶ γεωμέτρης· ἐκ τούτου γίνε‐
20ται [γέα] γῆ, καὶ ἐκ τούτου ἄλλη παραγωγὴ διὰ τῆς αι διφθόγγου. ⟦Γάκινοσ⟧· ὁ σεισμὸς κατὰ Ἀθηναίους, ⟦ὁ⟧ τὴν γῆν κινῶν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Γάλα 〈Ps. 118, 70〉· παρὰ τὸ γυῖα καὶ τὸ ἅλλομαι· τὸ ἐκ τῶν γυίων ἁλλόμενον. Γάλα· παρὰ τὸ καλὸν εἰς ἀνατροφήν, οἷον κάλα· ‖ ἢ παρὰ τὴν
25γῆν (ὅτι τροφὸς πάντων αὕτη) γάλα· εἴρηται τὸ τρέφον πάντα τὰ σώματα.295 in vol. 2

gamma

296

(14)

 Γαλαθηνός· ἐκ τοῦ γάλα καὶ τοῦ θῶ, τὸ θηλάζω· ἐξ οὗ καὶ τιθήνη· ὡς τὸ
15〈δ 89〉 „ἐπηετανὸν ⟦γ⟧άλα θῆσθαι“. 〈Γαληνόμορφον〉· παρὰ τὸ γαλήνη καὶ τὸ μορφή. τὸ γαλήνη γέγονεν οὕτως· ἔστιν ἅλς ἁλός, ἡ θάλασσα καὶ ἡ ταραχή, καὶ μετὰ τοῦ νη στερητικοῦ ἁλήνη, καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ γαλήνη, ἡ ἐστερημένη τῆς ταραχῆς. τὰ στερητικὰ καὶ τὰ ἐπιτατικὰ πάντα ἐν τῇ ἀρχῇ θέλουσι τίθεσθαι, πλὴν τοῦ γαλήνη, χελώνη,
20σελήνη· χελώνη δὲ παρὰ τὸ τρέχω καὶ τοῦ νη στερητικοῦ, ἡ ἐστερημένη τοῦ τρέχειν· σελήνη δὲ παρὰ τὸ σέλας, ὃ σημαίνει τὸ ⟦φ⟧ῶς, καὶ τοῦ νη στερητικοῦ, ἡ ἐστερη‐ μένη τοῦ σέλα〈ο〉ς· γαλήνη δὲ παρὰ τὸ γελῶ, γελάσω, γελάνη καὶ γαλήνη. τὸ δὲ μορφή παρὰ τὸ μείρω, τὸ μερίζω· ἡ γὰρ μορφὴ πάντα μερίζει. καὶ εἰς τὸ Μορφή.
25 Γάλως· ἡ τοῦ ἀνδρὸς ἀδελφή.296 in vol. 2

gamma

297

(10)

 Γαμβρός· 〈γάμοσ〉 γαμηρός, καὶ συγκοπῇ καὶ προσθέσει τοῦ β γαμβρός. Γαμβρός· ὁ ἀνὴρ τῆς θυγατρός· γαμβρὸς δὲ λέγεται ὁ γήμας ὑπὸ τ⟦ῶν⟧ οἰκείων τῆς γαμηθεί⟦σησ⟧. Γαμησείω· ⟦παρὰ τ⟧ὸν γαμή⟦σω⟧ μέλλοντα. 〈Γάμοσ〉 ... ἢ διὰ τὸ γεννᾶν.
15 Γάμος· ⟦οἷον⟧ δάμος τις· ⟦ὁ δαμαστι⟧κὸς καὶ ⟦ὑποτακτικὸσ⟧ τῶν θηλειῶν, ⟦ὅθεν καὶ τ⟧ὰς παρθένους ⟦ἀδαμάστουσ⟧ λέγουσιν. Γαμφηλή· ἡ γνάθος, ἡ σιαγών· παρὰ τὸ κάμπτω κάμψω γαμφή ῥηματι‐ κόν, καὶ ἐξ αὐτοῦ παράγωγον γαμφηλή. Γαμφηλῇσιν 〈Ν 200〉· σιαγόσιν· ἀπὸ τοῦ τὸ σχῆμα κεκάμφθαι.
20 Γαργαρεών· Γάργαρον λέγεταί τι ἄκρον, ὅθεν καὶ γαργαρεὼν297 in vol. 2

gamma

298

(15)

τὸ ὑψηλότατον τοῦ ἀνθρώπου 〈ἐν〉 τῷ πρὸ τοῦ στόματος οὐρανῷ καλουμένῳ ὑπερῴᾳ. Γαστήρ· ἡ πάντα τὸν βίον λαμβάνουσα καὶ μὴ πληρουμένη. οὕτω Φιλόξενος. Γάστρα· ἡ εἰς κύτος γε[ν]νηθεῖσα καὶ εἰς τὸ λαμβάνειν τι. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Γαστρός 〈Ps. 126, 3〉· ἡ εὐθεῖα γαστήρ, ἡ δοτικὴ γαστέρι καὶ γαστρί,
20ἐξ οὗ καὶ γαστρίμαργος.298 in vol. 2

gamma

299

(17)

 Γαυλός· ἀγγεῖον δεκτικόν· σημαίνει δὲ καὶ πλοίου εἶδος. Γαῦλος· ὁ ἐξ ἀλλοτρίων ζῶν· λέγεται δὲ καὶ τὸ σκάφος διὰ τὸ κοῖλον καὶ πλεῖστα δέχεσθαι, ὥς φησιν Ἡρόδοτος ἐν τῇ γʹ 〈c. 136〉 τῶν Ἱστοριῶν.
20 Γαυλός· τὸ γαλακτοδόχον ἀγγεῖον· παρὰ τὸ γάλα γαλός, καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ γαυλός· ἢ παρὰ τὸ γῶ, τὸ λαμβάνω, τὸ δεκτικόν τιν⟦οσ⟧. γαῦλος ⟦δὲ τὸ⟧ σκάφος· γύαλός τις ὤν, τουτέστι κοῖλος. ‖ καὶ ἄλλως· γαυλός, παρὰ τὸ γῶ [τ⟦ὸ] γά⟧ζω γαυλός, ἀγγεῖον δεκ⟦τικόν⟧· καὶ οὐ πά⟦ντωσ⟧ δεῖ παρὰ τὸ γάλα αὐτὸ λαμβάνειν.
σημαίνει καὶ πλοίου εἶδος.299 in vol. 2

gamma

300

(26)

 Γαῦρος· ὁ μεγαλόφρων· παρὰ τὸ ἄγαν καὶ τὴν αὔραν· ὁ ἄγαν πεφυσιωμένος.300 in vol. 2

gamma

301

(16)

 Γέγειος· σημαίνει τὸν ἀρχαῖον, καὶ διὰ τῆς ει γράφεται· τὰ γὰρ παρὰ τὸ γέα συγκείμενα διὰ τῆς ει γράφεται, οἷον ⟦ἀνώ⟧γειος κα⟦τ⟧ώγειος βαθ⟦ύ⟧γειος εὔ⟦γειοσ⟧. Γεγωνοτέραν· ἐκ τοῦ φωνῶ γίνεται ὠνῶ ἐκβολῇ τοῦ φ, καὶ ἐν πλεο‐
20νασμῷ τοῦ γ γωνῶ, καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν γεγ⟦ωνῶ⟧. Γεγωνῶ· 〈Μ 337〉 „ἀλλ’ οὔ πώς οἱ ἔην βώσαντι γεγωνεῖν“· παρὰ τὸ γνώω ἐν ὑπερθέσει γωνῶ, καὶ ἐν διπλασιασμῷ γεγωνῶ· οἱ γὰρ ἐξακουόμενοι γνωστοί. Δίδυμος 〈p. 402, 6 Schmidt〉 δέ φησι γεγωνεῖν εἶναι τὸ εἰς πᾶσαν γωνίαν ἀφι‐ κνεῖσθαι τὴν φωνήν.
25 Χοιροβοσκοῦ Γεγῶσα 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 1, 110〉· ἐκ τοῦ γῶ, τὸ χωρῶ, ὁ μέλλων γήσω, ὁ παρακείμενος γέγηκα, καὶ τὸ Ἰωνικὸν γέγα[σ]α· ἐπὶ γὰρ τοῦ πα‐ ρακειμένου οἱ Ἴωνες ἡνίκα ἀφαίρεσιν ποιήσωνται συμφώνου, τότε καὶ συστολὴ παρακολουθεῖ. λοιπὸν ἡ μετοχὴ γεγαώς γεγαῶτος γεγῶτος· τὸ θηλυκὸν τὸ μὲν ὑπερτρισύλλαβον γεγαυῖα, τὸ δὲ τρισύλλαβον γεγῶσα· ἐπὶ μὲν γὰρ τῶν ὑπερτρι‐
30συλλάβων γεγαυῖα ἡ μετοχή, ὥσπερ τὸ μεμαυῖα· τὸ δὲ τρισύλλαβον γεγῶσα, ὡς
μεμῶσα.301 in vol. 2

gamma

302

(16)

 Γεγῶσα· ἐκ τοῦ γῶ, τὸ χωρῶ, ὁ μέλλων γήσω, ὁ παρακείμενος γέγηκα καὶ τὸ Ἰωνικὸν γέγα[σ]α, ἡ μετοχὴ γεγαώς γεγαῶτος, καὶ τὸ θηλυκὸν γεγαυῖα καὶ τὸ γεγῶσα παρ’ αὐτό. Γεηρός· γήϊνος.
20 Ὁμήρου Γείνατο μήτηρ 〈A 280 alibi〉· ἔστι μέσου ἀορίστου πρώτου. γέγονεν δὲ ἐκ τοῦ γέω τοῦ σημαίνοντος τὸ τίκτω· ἐξ οὗ γέγονεν γέα διὰ τοῦ ε ψιλοῦ. τοῦτο τὸ γέω γίνεται κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ν γένω· ὁ μέλλων γενῶ, ὥσπερ μένω μενῶ, καὶ νέμω νεμῶ ἔνειμα· οὕτως ἔγεινα, καὶ ὁ μέσος πρῶτος ἀόριστος [παθη‐ τικὸς] ἐγεινάμην, καὶ τὸ τρίτον ἐγείνατο, καὶ ἀφαιρέσει τοῦ ε γείνατο.
25 Γείνωνται· ει. Γειομόρος· ὁ γεωργός· εἴρηται δὲ ἀπὸ τοῦ τὴν γῆν μορεῖν, ὅ ἐστι πονεῖν. Γεῖσα· παρὰ τὸ γέα, ὃ σημαίνει τὸ οἰκοδόμημα, γέϊσα παράγεται 〈καὶ〉 γεῖσα· κυρίως γὰρ λέγεται τὰ κατὰ γῆς τουτέστι τὰ καθ’ αὑτῶν ἐξέχοντα οἰκο‐
δομήματα.302 in vol. 2

gamma

303

(17)

 Γείτ⟦ων· διὰ⟧ τῆς ει ⟦διφθόγγου⟧· λ⟦έγει δὲ⟧ ὁ Δίδυμος 〈p. 402, 7 Schmidt〉, ⟦ὅτι ὥσπερ ἀπὸ⟧ τοῦ τεύχω γίνεται τέκτων, οὕτω ⟦καὶ ἀπὸ⟧ τοῦ γείνω τοῦ ση‐ μαίνοντος τὸ πλη⟦σιάζω⟧, ὅπερ γράφεται διὰ τῆς ει, γίνεται γείτων. ⟦Ἀ⟧λεξίων
20〈fr. deest ap. Berndt〉 μέν〈τοι〉, ὅτι ἀπὸ τοῦ γέα τοῦ διὰ τοῦ ε γεγραμμένου, γίνεται γεΐτων καὶ κράσει γείτων. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Γείτων 〈Ps. 30, 12〉· παρὰ τὸ γέα, ὅπερ γράφεται διὰ τοῦ ε ψιλοῦ, ὁ γείτων καὶ ἡ γείτων. 〈Γέλοιοσ〉· πρόδηλον τὸ σημαινόμενον· εἴρηται παρὰ τὸ γέλως γελώϊος,
25ὡς πατρῷος πατρώϊος καὶ μητρῷος μητρώϊος· καὶ Βοιωτιακῶς γέλοιος· οἱ γὰρ Βοιωτοὶ τὸ ω καὶ τὸ ι εἰς τὴν οι δίφθογγον τρέπουσιν, τὸ πατρώϊος
πατροῖος λέγοντες καὶ τὸ ἡρώϊος ἡροῖος.303 in vol. 2

gamma

304

(17)

 Γέλως· παρὰ τὸ γένειον εἰλεῖν καὶ συστρέφειν· περὶ γὰρ τὸ γένειον μύες τινὲς κινούμενοι ποιοῦσι τὸν γέλωτα. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Γενεά 〈Ps. 9, 27〉· παρὰ τὸ γένος· τοῦτο παρὰ τὸ γείνω, τὸ γεννῶ.
20σημαίνει δʹ· τὴν ἡλικίαν, ὡς τὸ 〈Η 153〉 „γενεῇ 〈δὲ〉 νεώτατος ἔσκεν ἁπάντων“· καὶ τὴν εὐγένειαν, ὡς τὸ 〈Λ 786〉 „τέκνον ἐμόν, 〈γενεῇ μὲν ὑπέρτερός ἐστιν Ἀχιλλεύσ〉“· καὶ τὴν φυλήν· γενεά λέγεται καὶ τὰ κθʹ ἔτη. Γένειον· ὁ ποιητὴς ἐν τῷ περὶ τῆς Ὀδυσσείας 〈π 176〉 τὸ γένειον ἐπὶ τοῦ
τόπου φησίν, τὰς δὲ γενειάδας ἐπὶ τῶν τριχῶν.304 in vol. 2

gamma

305

(16)

 Γένειον· τὸ μέσον καὶ ἐξέχον τῆς κάτω γένυος· ἀπὸ τοῦ δι’ αὐτοῦ τὰ γένη διαστέλλεσθαι τῶν ἀρσένων καὶ τῶν θηλειῶν ⟦καὶ⟧ ἀτελῶν καὶ ⟦τελείων⟧ ἡλικίαν. Γενική· παρὰ τὸ γένος γενῶ, γενήσω, γενική· ἡ τὰ γένη δηλοῦσα.
20 τὸ Γεννῆσαι τοῦ τεκεῖν διαφέρει· τεκεῖν μὲν ἐπὶ μητρὸς τάσσεται, γεννῆσαι δὲ ἐπὶ πατρός· ὅθεν 〈οὐ〉 κυρίως εἶπεν ὁ ποιητής 〈Ξ 434 alibi〉 „Ξάνθου δινή‐ εντος, ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύσ“. Φωτίου Γένος 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 49〉· ἐκ τοῦ γείνω, ὃ σημαίνει τὸ γεννῶ.
25 Γένυς· διότι γεννᾷ ὀδόντας καὶ τρίχας.
Γένυς· τὸ μέρος τοῦ προσώπου, ὅτι γένεσις τριχῶν καὶ ὀδόντων.305 in vol. 2

gamma

306

(16)

 Γέρανος· παρ’ ὅτι ἐκ γῆς ἀεί τι ἐρανιζόμενος συλλέγει. ‖ καὶ γέρανος ὁ ὄμβρος ὑπὸ Κυρηναίων, παρὰ τὸ τὴν γῆν ῥαίνειν. οὕτως Ἑρέννιος Φίλων ἐν τῷ Περὶ χρηστομαθείας· φησὶ δὲ τὴν δευτέραν δασύνειν. Γέρας· ἡ τιμή· παρὰ τὸ γῆρας, τὸ τίμιον, τροπῇ τοῦ η εἰς ε.
20 Γέρον· οὐδετέρως τὸ παλαιόν ἢ τὸ ὅπλον. Γέῤῥα· εἴτε τὰ σκηνώματα, ἐν οἷς τὰ ὤνια πιπράσκεται, εἴτε τὰ δερμάτι⟦να⟧ αἰδοῖα, εἴτε τὰ ὑποδήματα.
〈Γέρρον〉· δορικὸν σκέπασμα, ὑσσός, καὶ γέρρον οἰσύινον.306 in vol. 2

gamma

307

(16)

 Ὁμήρου Γέρων· ἤτοι παρὰ τὸ γέρας, ἵν’ ᾖ παρώνυμον τὸ ὄνομα· ἢ παρὰ τὸ ἔ〈ν〉τιμον 〈εἶναι καὶ〉 ἤδη εἰς τιμὴν ὁρᾶν· ἢ ὁ εἰς γῆν ὁρῶν, ὁ ἐγγὺς τοῦ θανάτου. Γέρων· παρὰ τὸ 〈εἰσ〉 [τὴν] γῆν ὁρᾶν.
20 Γέρων· τινές φασιν, ὁ εἰς γῆν ὁρῶν· ἢ ὁ μετὰ φθορᾶς πορευόμενος· ἢ ὁ
καλῶς δημηγορῶν.307 in vol. 2

gamma

308

(19)

 〈Γεῦσισ〉· ... νεμέσω νέμεσις, δεύσω δεῦσις καὶ γεῦσις. ‖ εἴωθεν δὲ τὸ δ
20εἰς γ τρέπεσθαι, ὡς γάμος· δάμος γάρ ἐστιν, ἐν ᾧ ὑποτάττεται ἡ γυνὴ τῷ ἀνδρί. ἔνθεν καὶ δάμαρ καλεῖται. Γέφυρα· ἡ κατὰ ποταμῶν οἰκοδομία, οἱονεὶ γήφυγρά τις οὖσα, γῆ ἐφ’ ὑγρῷ κειμένη. Γέφυρα· ἡ κατὰ τῶν ποταμῶν οἰκοδομία, δι’ ἧς οἱ ὁδοιπόροι πορεύονται.
25εἴρηται ἡ ἐφ’ ὑγροῦ γῆ γέφυρα· ἐλλείπει δὲ τὸ γ, ὡς ἐν τῷ σιγωπή σιωπή, ἡ
τῆς ὀπὸς σιγή.308 in vol. 2

gamma

309

(16)

 Γεωδαισία· παρὰ τὸν δασμὸν ἤτοι τὸν μερισμὸν τῆς γῆς. ⟦Γ⟧εώλοφο⟦σ⟧· γειόλοφος. γήλοφο⟦ς δέ⟧. Γ⟦εω⟧μέτρης· ... Γεωπεῖναι· παρ’ Ἡροδότῳ 〈2, 6〉 οἱ ὀλίγην γῆν ἔχοντες· οἱονεὶ 〈οἱ〉
20⟦πεινῶντ⟧ες γῆς. Γῆ· παρὰ τὸ παγιωθῆναι, ἤγουν μὴ φέρεσθαι, ἀλλ’ ἀκίνητον ἔχειν τὴν στάσιν. Γηγενής· ὁ ἐκ τῆς γῆς ἔχων τὴν γένεσιν. Γηγενής 〈Ps. 48, 3〉· παρὰ τὸ γῆ καὶ τὸ γεννῶ· ὁ ἐκ τῆς γῆς γεννηθείς.
25 Γηθόσυνος· ὁ περιχαρής· δηλοῦσιν οἱ Δωριεῖς τὴν τούτου γραφὴν γαθό‐ συνος λέγοντες.
Γήλοφος· ἐκ τοῦ γῆ καὶ τοῦ λόφος.309 in vol. 2

gamma

310

(17)

 τὸ Γῆμαι τοῦ γήμασθαι διαφέρει· γαμεῖ 〈μὲν〉 ὁ ἀνήρ, γαμεῖται δὲ ἡ γυνή. καὶ Ὅμηρος διαστέλλει 〈λ 273 sq.〉 „γημαμένη ᾧ υἱῷ· ὁ δ’ ὃν πατέρ’ ἐξενα‐ ρίξας 〈Γῆμε〉“. καὶ Ἀνακρέων δὲ διασύρων ἐπὶ θηλύτητί τινα λέγει 〈fr. 86
20Bergk4〉 „καὶ θάλαμος, ἐν τῷ κεῖνος οὐκ ἔγημεν, ἀλλ’ ἐγήματο“. καὶ Αἰσχύλος δὲ ἐν Ἀμυμώνῃ 〈fr. 13 Nauck2〉 „σοὶ μὲν γαμεῖσθαι μόρσιμον, γαμεῖν δ’ ἐμοί“. Γηραλέος· ε. Γῆρας· παρὰ τὸ γέρας, ὃ σημαίνει τὴν τιμήν· οἱ δὲ παρὰ τὸ εἰς γῆν ἔρρειν 〈διὰ〉 τὸ ἐγγὺς εἶναι θανάτου· ἢ ὁ εἰς γῆν ὁρῶν καὶ βλέπων.
25 Γήτειον· ἀπὸ τοῦ γῆ γίνεται γῆτος, καὶ ἐξ αὐτοῦ γήτειον διὰ τῆς ει· ση‐
μαίνει δὲ ...310 in vol. 2

gamma

311

(15)

 Γήτειον καὶ γήθυον· χλωρὸν κρόμμυον ἢ ἀμπελόπρασον. Γιγνώσκω· ἔστι ῥῆμα νοῶ νοήσω· ἐν συναλ〈ο〉ιφῇ νώσω, ὡς ὀγδοήκοντα ὀγδώκοντα· τοῦτο ἐπενθέσει τοῦ κ νώσκω, ὡς τρώσκω θνήσκω· καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ γνώσκω, ὡς νόφος γνόφος καὶ νοήμη νώμη καὶ γνώμη· κατὰ διπλασιασμὸν γιγνώσκω, εἶτα κατὰ ἀφαίρεσιν γινώσκω.
20 γ̊ Γινώσκω· διὰ τοῦ ι· 〈τὸ νω μέγα〉· ὥσπερ ⟦γὰρ⟧ ἀπὸ τοῦ ὀγδοήκοντα γίνεται κατὰ κρᾶσιν ὀγδώκοντα, ⟦οὕτω⟧ καὶ ἀπὸ τοῦ νοῶ νοήσω νώσω, ⟦καὶ⟧ πλεονασμῷ τοῦ ⟦γ⟧ γνώσω· ὥσπερ ⟦δὲ⟧ ἀπὸ τοῦ ⟦τρώσω⟧ μέλλοντος γίνεται ⟦ἐνεστὼς πλεονασμῷ τοῦ κ τρώσκω καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν τιτρώσκω⟧, οὕτως ἀπὸ τοῦ γνώσω γνώσκω καὶ ἀναδιπλασιασμῷ γιγνώσκω, καὶ ἀποβολῇ τοῦ ἑνὸς
25γ γινώσκω. καὶ λοιπὸν ἡ θέσει μακρὰ μετῆλθεν εἰς φύσει, ὥσπερ καὶ
ἐπὶ τοῦ γίγνεται γίνεται· ἀποβολῇ γὰρ τοῦ ἑνὸς γ ἐξέτεινε τὸ ι. καὶ δὲ ἄλλον311 in vol. 2

gamma

312

(15)

⟦λόγον⟧ τὸ γινώσκω διὰ ⟦τοῦ ι γράφεται⟧, ἐπειδή, ὡς ἐμάθομεν, ἀπὸ διπλασιασμοῦ ἔχει τὴν γι συλλαβήν· ⟦οὐ θέλουσι δὲ οἱ ἀνα⟧δ⟦ιπλασιασμοὶ διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεσθαι, οἷον δῶ διδῶ, θῶ τιθῶ, βῶ βιβῶ· οὕτως οὖν καὶ γνώσκω γιγνώσκω⟧. Γλαρίδες 〈Callim. fr. 159 Schneider〉· οἱ κολαπτῆρες· παρὰ τὸ γλάπτειν. Γλαυκόφθαλμος· ὁ τὸ γλαυκὸν ἔχων ἐν τῷ ὀφθαλμῷ· παρὰ τὸ γλαύσσειν,
20ὅ ἐστι λάμπειν. Γλαύσσω· λάμπω· ἐξ οὗ καὶ γλήνη, ἡ τῶν ὀφθαλμῶν κόρη, παρὰ τὸ δι’ αὐτῶν γαληνεύεσθαι τῇ ποικιλίᾳ τῶν ὁρατῶν τὴν αἴγλην. γλήνη δέ ἐστι φάος.
γλήνη λέγεται καὶ κόρη παρθένος.312 in vol. 2

gamma

313

(18)

 Γλαφυρόν· ἐπὶ μὲν τοῦ ἡδέος τὸ διορύττον καὶ κινοῦν τὴν ἀκοὴν εἰς ἡδονήν. ἐπὶ δὲ τοῦ κοίλου καὶ βαθέος παρὰ τὸ γλάφω, τὸ διορύττω καὶ κοιλαίνω.
20 Γλαφυρόν 〈ε 194〉· κοῖλον, διὰ τὸ γεγλύφθαι. 〈Γλήνη〉· ... ἢ ἀπὸ τοῦ γλαύ〈σσ〉ειν, ὅ ἐστι λάμπ⟦ειν⟧· εἰσὶ γὰρ αἱ κόραι ἔμπυροι, ὅθ⟦εν παρ’ Ὁμήρῳ 〈Υ 172〉 ὁ⟧ λέ⟦ων⟧ „γλαυκι⟦ό⟧ων“. Γλίνη καὶ πίνα καὶ πῖνος· ὁ ῥύπος. Γλίχεσθαι· τὸ ἐπιθυμητικῶς σπεύδειν· παρὰ τὸ λίαν ἔχεσθαι, καὶ ἐν πλεο‐
25νασμῷ τοῦ γ γλίχεσθαι. ‖ τὸ δὲ λίαν διὰ τοῦ ι γράφεται, ἐπειδὴ εὕρηται συνεσταλ‐
μένον.313 in vol. 2

gamma

314

(9)

 〈Γλιχόμενοσ〉· ... παρὰ τὸ λίαν ἔχεσθαί τινος.
10 Γλουτοί· ἔνυγροι· τῆς κοτύλης οἱ κύκλοι [τουτέστι ποτηρίου· κοτύλη δὲ κράσεως μέτρον]. Γλουτός· τὸ ὑπὸ τὸν πρωκτὸν μέρος ὄπισθεν τῶν μηρῶν· διὰ τὸ τρυφερὸν καὶ ἁπαλὸν καὶ γλοιῶδες εἶναι τὸ μέρος γλοιουτός καὶ γλουτός. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Γλυκύτερα 〈Ps. 18, 11〉· παρὰ τὸ γλυκύς· τοῦτο παρὰ τὸ γλεῦκος, ὃ
15σημαίνει τὸν ἀποστάζοντα οἶνον ἐκ τοῦ ληνοῦ, γλευκύς καὶ γλυκύς. Γλυπτόν· ἐκ τοῦ γλύφω. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Γλυπτόν 〈Ps. 77, 58〉· παρὰ τὸ γλύφω· τοῦτο παρὰ τὸ γλάπτω, τὸ κοιλαίνω. Γλύφω· ἀπὸ τοῦ γλάφω. ὅθεν καὶ βραχὺ ἔχει τὸ υ, ὥς φησιν Ὦρος ἐν
20τῷ Περὶ διχρόνων.
〈Γλῶσσα〉· ... σημαίνει γʹ.314 in vol. 2

gamma

315

(14)

 Γλῶσσα· ἡ γνῶσιν ἔχουσα ἐν τοῖς τῶν χυμῶν ἰδιώμασι, ἢ ὅτι κλωμένη τὴν
15ἔναρθρον φωνὴν ἀποδίδωσιν. Γλῶσσα· παρὰ τὸ εἶναι αὐτὴν γνῶσιν τῶν νοστίμων καὶ ἀνόστων, ἤγουν τῶν βρωσίμων καὶ ποσίμων, ἡδέων καὶ πικρῶν, γλυκέων καὶ ἀγλύκων. Γλῶσσα· τὸ φωνητικὸν ὄργανον παρὰ τὸ γνώσω γνῶσα καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς γνῶσσα καὶ γλῶσσα, ἡ ὑπὸ γνῶσιν ἄγουσα τὰ ἐν τῇ διανοίᾳ. ἀπὸ μελλόντων
20πολλὰ γίνεται θηλυκά, ὡς δόξω δόξα, βήσω βῆσα καὶ ἐν διπλασιασμῷ βῆσσα. καὶ γὰρ διαγνωστική ἐστι τῶν ἐν τοῖς χυμοῖς ποιοτήτων· τὸ γὰρ γευστικὸν ἐ⟦ν αὐ⟧τῷ. ἢ κλῶσσα, διὰ τὸ εὐχερῶς κλᾶσθαι· καὶ Ὅμηρος 〈Υ 248〉 „στρεπτὴ δὲ γλῶσσά ἐστι βροτῶν“· κλῶσσα οὖν καὶ γλῶσσα τροπῇ τοῦ κ εἰς γ. Γλῶσσα· τρέψας τὸ λ εἰς τὸ ν καὶ τὸ δεύτερον ς εἰς τὸ τ φημὶ οὕτως ἡ
25γνωστὰ ἐν τῷ νῷ τοῖς ἀκούουσι ποιοῦσα τὰ λεγόμενα.315 in vol. 2

gamma

316

(17)

 Γλωσσόκομον· ὡς γλῶσσα ὄν· μακρὸν σῶμα κομίζον. διὸ καὶ λέγεται γλωσσόκομος. Γναθμοῖς· γνάθοις, ἀκωκαῖς.
20 Γνάθοι· οἷον χα[ν]ινοί τινες ὄντες· χαίνοντι γὰρ ἡ ἔνθεσις γίνεται τῶν εἰσφερομένων. Γναπτῇσιν 〈Λ 416〉· ἐπικεκαμμέναις.
Γνήσιος· παρὰ τὸν γ〈ε〉νήσω μέλλοντα.316 in vol. 2

gamma

317

(11)

 Γνόφος· ἔστιν ἔνοσις καὶ σημαίνει τὸ κ⟦ινῶ. ἐγράφη⟧. Γνόφος· ἡ πυκνοτάτη συν〈ν〉έφεια· καλεῖται καὶ δνόφ⟦ος· παρὰ⟧ τὸ ⟦ν⟧είφ⟦ω⟧ νέφος καὶ ν⟦ό⟧φ⟦οσ⟧ καὶ ἐν ⟦πλεονασμῷ⟧ τ⟦οῦ γ γ⟧ν⟦όφοσ⟧. Γνόφος 〈Ps. 17, 10〉· παρὰ τὸ δονῶ καὶ τὸ νέφος δόνοφος, καὶ ἐν συγκοπῇ
15δνόφος καὶ γνόφος. 〈Γνόφοσ〉· ... οὕτως Εἰρηναῖος ὁ Ἀττικιστής 〈fr. 5 Haupt〉. Γνόφος· ὁ κενὸς φάους ἀήρ, κατὰ μετάθεσιν τοῦ κ εἰς γ, κενόφαός τις ὤν. τινὲς δὲ οὕτως· νείφω νόφος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ γνόφος, καὶ μεταθέσει τοῦ γ εἰς δ δνόφος.
20 〈Γνύξ〉· ... γόνυξ καὶ γνύξ ἐν συγκοπῇ.
Γνύξ· γόνυξ· ἐπίρρημα· ἀντὶ τοῦ ἐπὶ γόνυ. ἔνθεν ἰγνύα, ἡ τὸ γόνυ συνέχουσα.317 in vol. 2

gamma

318

(17)

 Γνώμη· παρὰ τὸ γνώσω γνώμη, 〈ὡσ〉 στήσω στήμη, φήσω φήμη· ἢ ἀπὸ τοῦ νοήσω νοήμη καὶ νώμη καὶ γνώμη· ἢ παρὰ τὸ νωμῶ, τὸ μερίζω, νώμη καὶ γνώμη.
20 Γνώμων· γνώμονος· τὸ μέτρον, ἡ στάθμη. Γνώμων· ὁ ὀδοὺς τῶν ἀλόγων ζώων, 〈ὅθεν〉 καὶ 〈Aeschyl. Ag. 795〉 „προβατογνώμων“. εἴρηται ἀπὸ τοῦ τὸν χρόνον ἀπ’ αὐτοῦ διαγινώσκεσθαι. Γνώριμοι· μαθηταί, ‖ ἢ φίλοι.
Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Γνωστ⟦όσ⟧ 〈Ps. 75, 2〉· παρὰ τὸ γνώσω γνωστός καὶ ἄγνωστος.318 in vol. 2

gamma

319

(13)

 Γνωτός· ὁ ἀδελφός ἢ ὁ ἅμα τινὶ γεννητός. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Γογγύζω 〈Ps. 58, 16〉· τὸ τῇ φωνῇ ὑποκλαίω. καὶ γίνεται ἐκ τοῦ γρύζω
15καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν γογγρύζω, καὶ ἀποβολῇ τοῦ ρ γογγύζω. Γόης· κόλαξ, πλάνος, περίεργος, ⟦ἀ⟧πατεών, φαρμακός. Γοητεία· ἀπάτη. Γομόρ· τὸ μέγα μέτρον ἐστὶ τὸ καὶ λεθέκ· λεθὲκ δέ, ὡς ἐν τῷ προφήτῃ Ὠσηὲ εἴρηται 〈3, 2〉 „ἐμισθωσάμην ἐμαυτῷ λεθὲκ κριθῶν“, ἐν ἄλλοις δὲ ἀντι‐
20γράφοις λέγε〈τα〉ι „γομὸρ κριθῶν“· τὸ οὖν αὐτὸ ιεʹ μόδια δηλοῖ. λεθὲκ δὲ κατὰ τὴν τῶν Ἑβραίων φωνὴν εἴρηται, ὅ ἐστιν ἔπαρμα, ἀπὸ τοῦ δύνασθαι νεανίαν ἐπάραντα τὸν γόμον τῶν ιεʹ μοδίων τοῦ σίτου ἢ κριθῆς τῷ ὄνῳ ἐπιτιθέναι. ἔστι δὲ καὶ μικρὸν γομὸρ μοδίων ιβʹ, ξεστῶν δὲ νʹ. Γομόρ· τὸ μέγα, ὃ καὶ θεκέλ.
25 Γονεία· ἡ γέννησις· γωνία, ἡ τοῦ τοίχου· καὶ γονία, εἶδος ὀρνέου.319 in vol. 2

gamma

320

(14)

 Γονόρροια· γονορροίας· τὰ παρὰ τὸ νοῦς καὶ ῥοῦς καὶ πλοῦς διὰ διφθόγγου,
15οἷον εὔχροια εὔροια Εὔβοια. γονορρής δὲ ὄνομα ἀρσενικόν, ὁ γονορ〈ρ〉υής. Γόνυ· ἐκ τοῦ κονῶ, τὸ ἐνεργῶ. Γόνυ· τὸ εἰς γῆν νεῦον. Γοῦν· τοίνυν. Γουνάσομαι 〈Α 427〉· ἔστι μέσου μέλλοντος πρώτου δευτέρας συζυγίας
20τῶν περισπωμένων. Γοῦτος· ληκύθου εἶδος· εἴρηται παρὰ τὸν γοῖτον, ὅ ἐστι ῥύπον.
Γράμματα· οἱ χαρακτῆρες τῶν στοιχείων· παρὰ τὸ γράφεσθαι, ὅπερ ἐστὶ320 in vol. 2

gamma

321

(14)

καταξέεσθαι· ἔνθεν καὶ γράβδις ἡ κατεξυσμένη λαμπάς, καὶ γραῦς ἡ κατεξυσμένη
15τὸ σῶμα διὰ τὸ γῆρας· ὡς τρέφω οὖν θρέμμα, ⟦θρ⟧ύπτω θρύμμα, οὕτω γράφω γράμμα. ἢ παρὰ τὸ γλάφω γλάμμα 〈γράμμα〉 ⟦καὶ Ὅμηρος 〈δ 438〉· „εὐνὰς ἐν ψαμάθοισι διαγλάψασ’⟧ ἁ⟦λί⟧ῃσι“. Γραμματείας 〈Ps. 70, 15〉· παρὰ τὸ γραμματεύς· τοῦτο παρὰ τὸ ⟦γράμμα⟧. Γεωργίου Γραμματείδιον. ἀμφίβολόν ἐστιν εἴτε διὰ τῆς ει εἴτε διὰ τοῦ
20ι. εἰ μὲν οὖν ἀπὸ τοῦ γραμμάτιον τοῦ σημαίνοντος τὸ μικρὸν γράμμα, διὰ τοῦ ι μακροῦ γράφεται, ὥσπερ ὀψάριον ὀψαρίδιον, λαχάνιον λαχανίδιον· εἰ δὲ ἀπὸ τοῦ γραμματεῖον γέγονε τοῦ σημαίνοντος τὴν μικρὰν δέλτον, διὰ τῆς ει γράφεται, ὥσπερ γραφεῖον γραφείδιον. ἰστέον δέ, ὅτι τινὲς λέγουσι γραμματεῖον τὸ μικρὸν βιβλίον, ὁ δὲ Ὦρος τὴν μικρὰν δέλτον.
25 Γραμματική· διὰ τὸ τήκειν, ὅ ἐστι χ⟦ω⟧ν⟦ε⟧ύειν, ⟦γράμμα⟧· τοῦτο δὲ παρὰ τὸ γλάπτω, τὸ κοιλαίνω. Γραμματική· ὡς κατὰ πολὺ τῶν ἄλλων ἐνῳκειωμένη ἐστὶ πολυμάθεια[ν]· ἔνθεν γὰρ αὐτῇ καὶ τὰ τῆς ἐπικλήσεως κατῆρξεν. γραμματεὺς καὶ οὐ γραμματαῖος.
Γρᾶστις· ἡ χλωρὰ κριθή.321 in vol. 2

gamma

322

(16)

 Γράφω· σημαίνει γʹ. Γρήνικ⟦οσ⟧· διὰ τοῦ ι τὸ νι· ἔστι δὲ ὄνομα ποταμοῦ. καί τ⟦ινεσ⟧ λ⟦έγουσιν⟧,
ὅτι ⟦τῷ λόγῳ τῶν εἰς κος⟧ κ⟦τητικῶν, ὥσπερ βασι⟧λ⟦ικός .... ταῦτα γὰρ γενό‐322 in vol. 2

gamma

323

(11)

μενα κύρια ἐβαρύνθησαν. τὸ λοιπὸν κατὰ τροπὴν τοῦ κ εἰς γ ⟦Γρήνικος. ἕτεροι δὲ λέγουσιν ὅτι σύνθετόν ἐστιν, ἀπὸ γὰρ τοῦ γῆ καὶ τοῦ νῖκος γέγονε⟧ Γήνικος, τουτέστιν ὁ τὴν γῆν νικῶν, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ρ Γρήν⟦ικος· ἐκεῖ γὰρ ἐνίκησαν. ἐγράφη⟧.
15 Γριπεύς· ὁ ἁλιεύς· παρὰ τὸ γρῖπος, τὸ δίκτυον, παρωνύμως ⟦γρ⟧ιπ⟦εύ⟧ς. ‖ γρῖπος δὲ παρὰ τὸ ἀγρεῖν, ἐνδείᾳ τοῦ α. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ γρῖφος καλεῖται, παρὰ τὸ γράφειν, ὅ ἐστι ξύειν, ὁ τὴν γῆν ξύων, γράφος καὶ γρῖφος 〈καὶ γρῖποσ〉. Γρῖπος. παρὰ τὸ ἀγρεῖν, ὅ ἐστι παρακολουθεῖν τῇ ἄγρᾳ. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῇ Ὀρθογραφία 〈II 413, 15. 429, 5 Lentz〉. Θεόκριτος 〈Idyll. 1, 38〉 „τοῖ〈σ〉
20δὲ μετὰ γριπεῦσιν“. γριπεύς γὰρ ὁ ἁλιεύς, καὶ γρῖπος τὸ ἁλιευτικὸν δίκτυον, οἷον ἄγριπος· ἀγρεῖν δὲ τὸ λαμβάνειν. οὕτω Θέων ἐν Ὑπομνήματι τῷ εἰς Θεόκριτον 〈p. 42 Giese〉. ‖ γρῖπος πάλιν τὸ συμποτικὸν πρόβλημα, τὸ θηρεῦσαι καὶ κατα‐ σχεῖν δυνάμενον διὰ τὴν δυσχέρειαν. Γρυμεία· ἣν οἱ πολλοὶ γρύτην καλοῦσι· τὰ εἰκῆ συμπεφορημένα. καὶ ἔστι
25πολιτικώτερον ἄνευ τοῦ ι γρυμέα .... καὶ ἐκεῖθεν τὸ λεγόμενον ἐν τῇ συνηθείᾳ
„ἐγριπίσαμεν“ τοῦ φ τραπέντος εἰς π.323 in vol. 2

gamma

324

(14)

 Γρύψ· παρὰ τὸ γρύζειν ἰσχυρῶς ἐν τῷ ἁρπάζειν καὶ ἀνασπᾶν
15τὴν θήραν. Γρώνη· ἡ βεβρωμένη ἤτοι τετρημένη πέτρα· Λυκόφρων 〈Alex. 20〉 „οἱ δ’ οὖσα γρώνης εὐγάληνα χερμάδοσ“. παρὰ τὸ γῶ, ὃ σημαίνει δέχομαι, γώνη καὶ προσθέσει τοῦ ρ γρώνη, ἡ ἐν τῇ τρήσει δεχομένη τὰ σχοινία πέτρα· οὖσα γὰρ τὰ σχοινία. οὕτως ⟦...⟧.
20 Γύαλον· τὸ κοίλωμα. κυρίως τὸ τῆς χειρὸς λέγεται γύαλον ἀπὸ τοῦ 〈γῶ, τὸ〉 λαμβάνειν. Ὁμήρου Γύαλον· τὸ κύτος, τὸ κοίλωμα τοῦ θώρακος· χύαλον, τὸ περιχεχυμένον τῷ φοροῦντι· καὶ ἁπλῶς πᾶν κοίλωμα. τινὲς δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ 〈Ο 530〉 „γυάλοισιν ἀρηρότα“ τοῖς ἔξωθεν κόσμου χάριν ἐπικεκολπωμένοις, διὸ καὶ „ἀρηρότα“ εἶπεν·
25οἱ δὲ πάλιν ἡρμοσμένα τὰ κοῖλα τῷ φοροῦντι.324 in vol. 2

gamma

325

(12)

 Ἡσιόδου Γύης 〈Hes. Op. 427〉· τὸ κατώτατον ἄκρον τοῦ ἀρότρου τὸ πρὸς τῷ ἐλύματι, ἤτοι τὸ ξύλον ⟦τὸ⟧ λεγόμενον γονάτι⟦ον⟧. εἴρηται παρὰ τὸ γῶ, ⟦τὸ⟧ λαμβάνω· ἢ ὅτι ἀεὶ π⟦ερὶ⟧ τ⟦ὴν⟧ γ⟦ῆν⟧. λέγεται δὲ καὶ γῆς μέτρον παρ’ Ὁμήρῳ
15〈ex. gr. I 579〉. Γυῖα· κυρίως ἐπὶ τῶν ποδῶν· παρὰ τὸ ἐπὶ τῆς γύης, ὅ ἐστι τῆς γῆς, ἰέναι. Γυῖα· τὰ μέλη τοῦ σώματος· κυρίως δὲ χεῖρες καὶ πόδες· ἐξ οὗ 〈Θ 402〉 „γυ〈ι〉ώσω“, χωλώσω.
20 Γυμνάσια· οἱ τόποι ὅπου ἐγυμνάζοντο· ἐπειδὴ γυμνοὶ ἠγωνίζοντο. Γύναι· ἡ κλητική· παρὰ τὴν γύναιξ εὐθεῖαν, ὅθεν 〈ex. gr. B 683〉 „καλλιγύναικα“. καὶ δῆλον ἀπὸ τῆς δοτικῆς τῶν πληθυντικῶν· αἱ γὰρ εἰς ξ δοτικαὶ πληθυντικαὶ ἀποβάλλουσαι τὸ ι ποιοῦσι τὴν εὐθεῖαν· φοίνιξι φοῖνιξ, κό‐ λαξι κόλαξ.
25 Γυνή· γονή τις οὖσα· ἡ δεκτικὴ τοῦ σπέρματος. διὰ τί μὴ ἐκλίθη γυνή
γυνῆς ἀλλὰ γυναικός; διότι τὰ εἰς η θηλυκὰ δισύλλαβα ἐκτεί〈ει〉 ....325 in vol. 2

gamma

326

(23)

 〈Γυνή〉· .... οὕτως Ἡρῳδιανὸς ἐν Ἐπιμερισμοῖς. καὶ εἰς τὸ Καλλιγύναικα. Γυνή· κοινὴ γῆ.
25 Γυνή· ὡς μὲν Δημόκριτος 〈om. Diels Vorsokr.〉, γονή τις οὖσα, ἡ γονῆς δεκτική· ἢ ἀπὸ τῆς γῆς καὶ τοῦ γεννᾶν. κλίνεται δὲ ἡ γυνή κατὰ τὰς ἄλλας πτώσεις ὡς τὰ εἰς η λήγοντα· Φερεκράτης 〈fr. 91 Kock〉
„ὡς ἄτοπόν ἐστι μητέρ’ εἶναι καὶ γυνήν“.326 in vol. 2

gamma

327

(15)

 Γύ[ν]νις· γυναικώδης· εἴρηται παρωνύμως παρὰ τὸ γυνή γύνις, ὡς δάφνη Δάφνις, νύμφη Νύμφις, νίκη Νῖκις. Γυρίν καὶ γυρῖνος· ὁ μικρὸς βάτραχος· παρὰ τὸ γυρόν, τὸ περιφερές. Γωνία· ἡ τοῦ τοίχου· 〈γονεία〉, ἡ γέννησις· καὶ γον[ε]ία, εἶδος ὀρνέου. Γωνία· παρὰ τὸ γῶ, τὸ χωρῶ. γον〈ε〉ία δὲ ἡ γέννησις.
20 Γωρυτός· ἡ τοξοθήκη· παρὰ τὸ χωρῶ χωρυτός· 〈ἢ〉 παρὰ τὸ γῶ, ὃ σημαίνει τὸ λαμβάνω, τὸ λαμβάνον τὸ τόξον. Γωρυτῷ 〈φ 54〉· τῇ θήκῃ τοῦ τόξου· μετείληπται δὲ ἐκ τοῦ χ τὸ γ, καὶ
οἱονεὶ χωρυτός, παρὰ τὸ χωρεῖν τὸ τόξον.327 in vol. 2

delta

328

(15t)

〈Δ〉
16 Δαί· σύνδεσμος ἐρωτηματικός ἐκτετ⟦αμένος, οἷον 〈α 225〉 „τίσ⟧ δαὶ ὅμιλοσ“ 〈Κ 408〉 ⟦„πῶς δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων“· ὁ δὲ συμ⟧πλεκ⟦τικὸσ⟧ δέ συνεσταλμένος. Δαί· σύνδεσμος ἴσος τῷ δέ. Δαίδαλος· τὸ δαι δίφθογγον· παρὰ γὰρ τὸ δαίω, τὸ γινώσκω,
20οἱονεὶ ὁ πολυΐστωρ. Ὁμήρου Δαίμονες· θεοί, ἅτε δαήμονες πάντων ὄντες· ἢ μερίζοντες ἡμῖν πάντα, παρὰ τὸ δάσασθαι. Δαίμονες· παρὰ τὸ δαῆναι τὰ πάντα, ἢ μερίζειν τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ κακὰ
τοῖς ἀνθρώποις.328 in vol. 2

delta

329

(12)

 Δαίμων· δαίμονος· ἐκ τοῦ δαίω, τὸ μανθάνω· δαήμων τις ὤν. Δαίμων· ὄνομα· σημαίνει καὶ τὸν δαίμονα καὶ τὸν ἐπιστήμονα καὶ τὸν δαΐζοντα καὶ διακόπτοντα.
15 Δαίμων· ὁ πάντα εἰδώς. παρὰ τὸ δαίω, τὸ γινώσκω· ὁ εἰδήμων πάντων. Δαίμων· παρὰ γὰρ τὸ δαίω, τὸ γινώσκω· ὁ εἰδήμων πάντων. Δαίμων· σημαίνει ζʹ· τὸν πάντα εἰδότα θεόν, τὸ〈ν〉 ἀκάθαρτον, τὸν τεχνί‐ την, τὸν μακάριον, τὸν πλούσιον, τὸν εὐτυχῆ καὶ τὸν ἀστέρα.
20 Δαίνυ〈ν〉το 〈Α 468〉· παρατατικοῦ τρίτου προσώπου 〈τῶν〉 πληθυντικῶν τῶν εἰς μι· ἀπὸ τοῦ δαινύω ἕκτης συζυγίας τῶν βαρυτόνων τὸ παράγωγον δαί‐ νυμι. Δαιομένων· διαιρουμένων, διανεμομένων, ἢ καιομένων. Δαΐς· ἡ λαμπάς ὀξυτόνως. δάϊς δὲ ἡ μάχη βαρυτόνως.
25 Δαΐς· ἡ λαμπάς. παρὰ τὸ δαίω, τὸ καίω, ἀφ’ οὗ 〈τὸ〉 〈δ 300 alibi〉 „δάος μετὰ χερσὶν ἔχουσαι“· καὶ ὡς σκέλος σκελὶς μέρος μερὶς 〈οὕτωσ〉.
καὶ δάος δαΐς, ὡς δέ τινες δ⟦άϊ⟧ς [δαῖς].329 in vol. 2

delta

330

(14)

 Δάϊς· ἡ μάχη· βαρύνεται· Καλλίμαχος 〈fr. 243 Schneider〉 „εἰς
15δάϊν ἐρχομένων“· καὶ μεταθέσει τοῦ α εἰς η δηΐς. Δαισάνη· πτισάνη, ἀπὸ σίτου ἐπτισμένου ἑψηθεῖσα· εἴρηται παρὰ τὸ δαί‐ σασθαι, ὅ ἐστιν εὐωχεῖσθαι· τὴν γὰρ πρώτην τροφὴν πρὸ τῆς εὑρέσεως τῶν ἄρτων οὕτως ἐποιοῦντο. Ὁμήρου Δαιτός 〈Δ 468 alibi〉· θηλυκοῦ γένους μόνου· γενικῆς
20τῶν ἑνικῶν· κλίνεται δὲ ἡ δαίς τῆς δαιτός. γέγονεν δὲ ἀπὸ τοῦ δαίω ῥήματος, τοῦ σημαίνοντος τὸ κόπτω καὶ μερίζω· τουτέστιν ἡ μεριστή, ἡ ἴσως διδομένη [διὰ] πᾶσιν. ὁ μέλλων ἐκ τοῦ δαίω δαί〈σ〉ω, καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ω δαίς, ὀξυτόνως· τὸ δὲ παῖς περισπωμένως 〈ὡσ〉 καὶ σταῖς. Δαιτρεύειν 〈Λ 705〉· διαιρεῖν· ὅθεν καὶ δαιτρός, ὁ μάγειρος,
25παρὰ τὸ διαιρεῖν τὰ κρέα.
Δαιτρόν 〈Δ 262〉· τὸ μερισθέν, μεριστόν.330 in vol. 2

delta

331

(29)

 Δαΐφρονι· πολεμόφρονι· δάϊς γὰρ ἡ μάχη.331 in vol. 2

delta

332

(13)

 Δάκρυον· δάκνυόν τί ἐστιν· ἀπὸ τοῦ δάκνεσθαι δι’ αὐτῶν τὰ ὄμματα, ἢ ὅτι τὰ πολλὰ ἀπὸ τῆς δηκτικῆς λύπης γ⟦ίνεται⟧.
15 Δάκρυον· παρὰ τὸ δήκω, τὸ δαγκάνω, δάκνυ⟦ον⟧ καὶ δάκρυον· δακνομένης γὰρ τῆς ψυχῆς ἐξέρχεται τὸ δάκρυον. Δακτύλιος· ἐπὶ τῆς ἕδρας, ἤγουν ὁ ἀφεδρών· ἤτοι διὰ τὸ δακτύλῳ ἐφι‐ κτὸν εἶναι ἢ ἀπὸ τῆς στρογγυλότητος τοῦ σημαντῆρος, τουτέστι τοῦ σφιγκτῆρος. ὁ δὲ φορούμενος ἀπὸ τοῦ περὶ τὸν δάκτυλον ἰέναι.
20 Δάκτυλοι· δάπτυλοί τινες ὄντες. Δάκτυλοι· 〈οἷον δράκτυλοι〉, παρὰ τὸ δράττεσθαι· ἢ δέκτυλοι, δεκτικοὶ ὄντες· ἢ δείκτυλοι, ἀπὸ τοῦ δι’ αὐτῶν γίνεσθαι τὴν δεῖξιν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δάμαλις 〈Ps. 67, 31〉· δαμάλεως καὶ δαμάλιος· τὸ θηλυκὸν καὶ μικρὸν βοΐδιον. τὸ δὲ ἀρσενικὸν ταυρίδιον. ἐτυμολογεῖται δὲ δάμαλις παρὰ τὸ δαμάζεσθαι
25ἅλις καὶ οὕ⟦τωσ⟧ ἡμεροῦσθαι. ‖ Δάμαλις καὶ δαμάλης διαφέρει.332 in vol. 2

delta

333

(23)

 Δάμαρ· γαμετή. παρὰ τὸ δεδαμάσθαι. 〈ἢ〉 παρὰ τὸν γάμον γάμαρ καὶ δάμαρ. Δάμαρ· παρὰ τὸ δεδμῆσθαι.
25 Δαμασκηνόν· παρὰ τὸ θ⟦αυ⟧μα⟦στῶσ⟧ κινεῖν, θαυμάσκι⟦νόν⟧ τι ὄν.333 in vol. 2

delta

334

(11)

 Δανά 〈ο 322〉· ξύλα ξηρά· παρὰ τὸ δήν, τὰ διὰ τὸν χρόνον ξηρά· ἢ παρὰ τὸ δαίω, τὸ καίω. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δανείζω 〈Ps. 36, 21〉· ἐκ τοῦ δάνος· τοῦτο παρὰ τὸ δίδοσθαι μετὰ ἀνίας. Δάνειον· παρὰ τὸ δάνος, ὃ σημαίνει τὸ δῶρον· ὡς οὖν τέλος τέλειον,
15οὕτω δάνος δάνειον, κατὰ ἀντίφρασιν τὸ μὴ δῶρον. Τρύφων δὲ ὁ τοῦ Ἁρποκρατίωνός φησι τὸ παλαιὸν ἐπὶ τοῦ ἀναφαιρέτου δώρου τάττεσθαι τὴν λέξιν. Δίδυμος 〈p. 402, 8 Schmidt〉 δὲ τὸ χρονίζον χρέος, παρὰ τὸ δήν. Δαπάνη· καὶ ῥῆμα δαπανῶ καὶ παράγωγον δαπανηρός· παρὰ τὸ δάπτω, τὸ ἐσθίω. τί γὰρ οὕτω δάκνει ὡς δαπάνη; ὡς γὰρ θήγω θηγάνη, ἀκῶ ἀκόνη,
20περῶ περόνη, οὕτω δάπτω δαπάνη. Δάπεδον· ἔγκειται τὸ δα δηλοῦν τὸ ἄγαν, ὡς τὸ ζα [ἀφ’ οὗ], τὸ μέγα. τὸ μέγα οὖν πεδίον ζάπεδον μεταθέσει τοῦ δ εἰς ζ. Δάπιδες· τάπητες· παρὰ τὸ ἐν δαπέδῳ στρώννυσθαι. Ὁμήρου Δαρδάπτουσι 〈ex. gr. Λ 479〉· διασπαράσσοντες ἐσθίουσιν. ἐπέκτασις
25δέ ἐστι τοῦ δάπτω ἐμφάσεως χάριν.
Ἀππ. Δαρθεῖν καὶ καταδαρθεῖν· τὸ κοιμηθῆναι. καὶ δραθεῖν. παρὰ τὸ334 in vol. 2

delta

335

(18)

δρῶ, τὸ ἐνεργῶ, παράγωγον δρήθω, τὸ κοιμῶμαι· οἱ γὰρ κοιμώμενοι οὐκ ἐρνερ‐ γοῦσιν.
20 Δασεῖα· τὸ πνεῦμα· παρὰ τὸ σφοδρὸν καὶ μέγα εἶναι πρὸς σύγκρισιν τῆς ψιλῆς. παρὰ τὸ δα τὸ ἐπιτατικὸν καὶ τὸ σεύεσθαι, τὸ ὁρμᾶν· τὸ σφοδρῶς ἐκπεμπό‐ μενον πνεῦμα. Δασέος· γένους οὐδετέρου. ἡ εὐθεῖα τὸ δασύ. Δαύω· τὸ κοιμῶμαι· ἐκ τοῦ εὕδω.
25 Δαύω· τὸ κοιμῶμαι· ἐκ τοῦ εὕδω ἐστί, καὶ ἐν ὑπερθέσει τοῦ δ δεύω, καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς α δαύω, ἵνα μὴ τὸ δεύω τοῦτο ἐπὶ τοῦ 〈δεύω, τὸ〉 χρήσω, συμπέσῃ.
Δάφνη· τὸ φυτόν· δαοφωνή τις οὖσα, ἡ ἐν τῷ δαίεσθαι φωνοῦσα· ἠχεῖ335 in vol. 2

delta

336

(19)

γὰρ καιομένη. μαρτυρεῖ Θεόκριτος 〈Idyll. 2, 24〉 „χὡς αὐτὰ λάκκον μέγα κἀκπυ‐
20ρίσασα“. Δεδῃωμένους· ἐκ τοῦ δαίω, τὸ κόπτω, καὶ ἐξ αὐτοῦ παρά‐ γωγον δῃ⟦ῶ⟧ δῃ⟦ώσω⟧ ἐδῄωσεν. Δέδοικα· ἔστι δείδω, τὸ φοβοῦμαι, ὁ μέσος παρακείμενος δέδοιδα, καὶ διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῶν τριῶν δδδ ἐτράπη τὸ ἓν εἰς κ καὶ γέγονε δέδοικα.
25 Δέησις· δεήσιος καὶ Ἀττικῶς δεήσεως. ζήτει καὶ εἰς τοὺς Ἐπι‐
μερισμούς.336 in vol. 2

delta

337

(17)

 Δέησις καὶ προσευχή καὶ εὐχαριστία καὶ ἔντευξις διαφέρει· δέησις μὲν γάρ ἐστιν, ὅταν τις ἀξιοῖ τὸν θεὸν εἰς πρᾶγμα, ἢ ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς τινων λυπηρῶν ἱκεσίαν προσφέρῃ· προσευχὴ δὲ αἴτησις ἀγαθῶν· εὐχαριστία δέ,
20ὅταν τις ὑπὲρ ὧν ἔπαθεν εὐχαριστῇ τῷ θεῷ· ἔντευξις δὲ κατηγορία τῶν ἀδικούν‐ των, ὡς καὶ Παύλῳ δοκεῖ. Δέησις· δεήσεως· παρὰ τὸ δέω, τὸ παρακαλῶ. διαφέρει δὲ δέησις ἱκεσίας οὐδέν. Περὶ τοῦ Δεῖ· δʹ ἔχει σημαινόμενα· δεῖ ἀντὶ τοῦ πρέπει, καὶ δεῖ
25ἀντὶ τοῦ χρεία ἐστίν, οἷον 〈Demosth. Or. 1, 20〉 „δεῖ δὲ χρημάτων καὶ ἄνευ τούτων οὐδὲν ἔστι γενέσθαι“, καὶ δεῖ ἀντὶ τοῦ δεσμεῖ, καὶ δέει ἐν διαλύσει ἀντὶ τοῦ ἀπέχει. Δ〈ε〉ίελος· ἡ δειλινὴ ὀψία· ἀπὸ τοῦ δεῖν τὴν ἕλην, ὃ σημαίνει
τὴν αὐγὴν τοῦ ἡλίου.337 in vol. 2

delta

338

(11)

 τὸ Δείκω σημαίνει τρία· δείκω τὸ δεικνύω, ἐξ οὗ καὶ ἀπόδειξις· δήκω τὸ δαγκάνω, ἐξ οὗ καὶ δηγμός· δίκω τὸ βάλλω καὶ ῥίπτω, ἐξ οὗ καὶ δίκτυον. Δειλακρ[ε]ίων· ὁ δειλός. Ἀριστοφάνης 〈Pax 193〉 „ὦ δειλακρίων, πῶς ἦλθες;“ συντίθεται ἡ λέξις παρὰ τὸ δειλός καὶ τὸ ἄκρος· ὁ ἄκρως δειλός. εἴρηται
15καὶ δείλακρος καὶ δειλάκρα καὶ δειλακρίας. Δείλη· ἡ ἀσέληνος νύξ, ἡ σκοτεινή. ⟦διὰ τ⟧ῆς ει ⟦διφθόγγου⟧ γράφεται κατὰ τὴν ⟦ἄρχουσ⟧αν· παρὰ γὰρ τὸ ⟦δέος ἐστίν⟧, οἱονεὶ ἡ φ⟦ό⟧βο⟦υ⟧ ἐμποιητική. Δείλη· παρὰ τὸ ἐνδεῖν τηνικαῦτα τὴν ἕλην. ἀπὸ γὰρ τῆς μεσημβρίας
20ἀμυδροτέρα γίνεται ἡ τοῦ ἡλίου θερμότης. λέγεται καὶ δείλη καὶ δειέλη καὶ δεείλη. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δειλιῶ 〈Ps. 26, 1〉· ἐκ τοῦ δειλός· τοῦτο παρὰ τὸ δέος, ὃ σημαίνει τὸν φόβον, δεϊλός καὶ δειλός. σημαίνει δύο· τὸν δείλαιον, ὡς τὸ 〈ε 299〉 „ὤμοι ἐγὼ
δειλός, τί νύ μοι μήκιστα γένοιτο;“ καὶ τὸν παρ’ ἡμῖν λεγόμενον.338 in vol. 2

delta

339

(16)

 Δειλός· διὰ τῆς ει γράφεται. ⟦ὥσπερ⟧ παρὰ τὸν χήσω μέλλοντα, τ⟦ὸν δηλ⟧οῦντα τὸ χωρήσω, ⟦γίνεται χηλόσ⟧, ὁ κ⟦ι⟧βωτός, ⟦καὶ παρὰ⟧ τὸν χύσω χυλός, καὶ ⟦παρὰ τὸν βή⟧σω βηλός, ὁ ⟦βαθμόσ⟧, οὕτως καὶ παρὰ τὸν δείσω δειλός διὰ τῆς ει.
20 Δειλός· ὁ ἀσθενής· παρὰ τὸ δέω, τὸ φοβοῦμαι, δειλός· δέους γάρ ἐστι ποιητικός· καὶ γίνεται ἐκ τοῦ δέελος. σημαίνει δὲ ὁ δειλὸς δύο· τὸν κακὸν καὶ τὸν ἄνανδρον. δειλὸς δὲ κυρίως ὁ δεδιὼς τὰς ἴλας τῶν π⟦ολεμίων⟧ ἤτοι τὰ στίφη. Δεῖμος· Ὅμηρος 〈Δ 440〉 „Δεῖμός τε ἠδὲ Φόβοσ“. παρὰ τὸ δέος Δέϊμος, ὡς ἄνθος ἄνθιμος, κῦδος κύδιμος, 〈καὶ κατὰ συναίρεσιν Δεῖμοσ〉, ὁ δέος ἐμποιῶν,
25ὄνομα πρέπον Ἄρεος παιδίου.339 in vol. 2

delta

340

(12)

 Unknown Editorial Character Δεῖν· συναλοιφὴ τοῦ δέον δεῖν, ὡς πλέον πλεῖν. ‖ „τῇ δεινὶ γὰρ ἡμέρᾳ“· δεῖν δεινὸς δεινί. Δεινός· ὁ φοβερός· παρὰ τὸ δέος δεϊνός καὶ δεινός, ὁ φόβον
15δυνάμενος ὑπεναντίοις 〈ἐμ〉ποιεῖν. Δεῖνος· ὁ ψυκτήρ. Δεῖπνον· τὸ λεγόμενον ἄριστον. τὸ δὲ ⟦ἑ⟧σπεριν⟦ὸν δόρποσ⟧. ‖ ἄριστον· μακρὸν τὸ α. μήποτέ ἐστι καὶ τὸ ἄριστον ἀόριστόν ⟦τι ὄν, τὸ⟧ παρὰ ⟦ἡμῖν λεγόμενον⟧ ἀκ⟦ρά⟧τι⟦σμα⟧, τὸ μ⟦ὴ ὡ⟧ρισμέν⟦ον⟧ τῷ κ⟦αιρῷ⟧.
20 Δεῖπνον· τὸ παρ’ ἡμῖν ἄριστον, μεθ’ ὃ δεῖ πονεῖν. ἄριστον δὲ τὸ παρ’ ἡμῖν πρωϊνὸν βρῶμα. Γεωργίου Δεῖπνον· τὸ πρωϊν⟦ὸν βρῶμα καὶ τὸ⟧ παρ’ ἡμῖν ἄριστον. διὰ τῆς ει γράφεται κατὰ τὴν ἄρχουσ⟦αν⟧· καὶ ⟦γὰρ⟧ τὸ ἔτυμον ⟦παρὰ τὸ δεῖ καὶ τὸ⟧ πονεῖν
εἴ⟦ρηται⟧.340 in vol. 2

delta

341

(13)

 Δεῖπνος· ὁ καιρὸς τῆς τροφῆς καὶ ἡ ἐν ⟦τούτῳ τῷ⟧ καιρῷ διδομένη τροφή· 〈Σ 560〉 „δεῖπνον ἐρίθοισι〈ν〉 λεύκ’ ἄλφιτα πολλ⟦ὰ πάλυνον“. οἱ δὲ⟧ κωμ⟦ικοὶ
15καὶ οἱ⟧ νεώτεροι συ⟦γχ⟧έουσι ⟦τὸν καιρὸν⟧ τὴν ἑσπερινὴν τροφὴν δεῖπνον ὀνομά‐ ζοντες, ὡς καὶ νῦν. μεθ’ ὃ δεῖ ⟦πονεῖν· ἕωθεν γὰρ ἐσθίοντες ἐπὶ πόλεμον ἢ ἐπ’ ἐργασίαν⟧ ἐξ⟦ήρχοντο⟧. Ἐπαφρόδιτος 〈fr. 11 Luenzner〉 δὲ παρὰ τὸ δάπτω δάπτον καὶ δ⟦άπνον δέπνον καὶ δεῖπνον κατὰ τροπὴν καὶ πλεονασμόν⟧. 〈Δειρή〉· .... Εὔπολις 〈fr. 328 Kock〉 ἱμάτιον παχύ, Πλάτων 〈fr. 240
20Kock〉 δὲ παραπέτασμα. Δεῖσα· ἡ ὑγρότης, ἡ δυσωδία· εἴρηται παρὰ τὸ δίω, τὸ διὰ τοῦ ι γραφόμενον ⟦καὶ⟧ σημαῖνον τὸ φοβοῦμαι, ἵν’ ᾖ δῖσα ἡ δυσοσμία ἣν φεύγομεν. εἴτε ⟦οὖν⟧ διὰ τοῦ ι εἴτε διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφοιτο 〈ἄδηλον〉· τὸ δίω 〈γὰρ〉 καὶ δείω διφορεῖται, ὅθεν δέος καὶ δίος διὰ τοῦ ι, ὅθεν καὶ 〈π 306〉 „δείδιε
25θυμῷ“ καὶ 〈Χ 251〉 „τρὶς ⟦π⟧ερὶ ⟦ἄστυ μέγα Π⟧ριά⟦μου δίον⟧“.341 in vol. 2

delta

342

(13)

 Δεῖσα· παρὰ τὸν δεύσω μέλλοντα· ὁ βοτανώδης τόπος. Δεισιδαιμονία· εἴρηται παρὰ τὸ δεδ[ε]ιέναι τοὺς δαίμονας, καὶ παρὰ μὲν
15τοῖς Ἕλλησιν ἐπὶ καλοῦ λαμβάνεται, ὡς δέον δεδιέναι τοὺς θεοὺς αὐτῶν, παρ’ ἡμῖν δὲ τοῖς Χριστιανοῖς ἐπὶ τῆς ἀσεβείας λέγεται τὸ τῆς δεισιδαιμονίας ὄνομα· οὐ τοὺς δαίμονας γὰρ δεδιέναι χρὴ ἀλλὰ τὸν ὄντως ὄντα θεόν, κἀκείνους μὲν μισεῖν ὡς ἐχθροὺς καὶ πολεμίους καὶ ἀσπόνδους ἀεί, τὸν θεὸν δὲ τὸν τοῦ κόσμου παντὸς ποιητήν τε καὶ κυβερνήτην ἀγαπᾶν τε καὶ σέβεσθαι.
20 Δεισιδαιμονία· ἡ πρὸς τοὺς θεοὺς εὐσέβεια. Δεκάς· δεκὰς λέγεται οἱονεὶ δεχάς τις οὖσα· ὁ γὰρ δέκατος δέχεται ἤγουν περιέχει ἐν ἑαυτῷ πάντας τοὺς πρὸ αὐτοῦ ἀριθμούς. ὡς δεκτικὸς οὖν πάντων λέγεται δέκατος, καὶ ὅτι μέχρις αὐτοῦ προϊόντες οἱ ἀριθμοὶ ἐπανακάμπτουσιν ἐπὶ τὴν μονάδα· διὸ καὶ δευτερουμένην μονάδα καλοῦσι τὴν δεκάδα οἱ Πυθαγόρ〈ε〉ιοι.
25 Δεκάς· ὁ ἀριθμός· παρὰ τὸ δέχομαι δεχάς, διὰ τὸ δέχεσθαι τὸ ἄπειρον. Ὀρφεὺς 〈fr. 151 Abel〉 δὲ κλαδοῦχον αὐτὸν ὀνομάζει, ὅτι πάντες οἱ ἀριθμοὶ ἐξ αὐτῆς φύονται.
Ἰωάννου Λυδοῦ Δεκάς· παρὰ τὸ δέχεσθαι πάντα τὰ γένη τῶν ἀριθμῶν.342 in vol. 2

delta

343

(17)

 Δέκατος· πόθεν γίνεται; παρὰ τὸ δέχω, τὸ λαμβάνω, δέχατος καὶ δέκατος· δεκτικὴ γάρ ἐστι πάντων ⟦τῶν⟧ ἀριθμῶν ἡ δεκάς. πόθεν Δέκατος; ἐκ τοῦ δεκάς. τοῦτο παρὰ τὸ δέχω δεχάς καὶ δεκάς, ἡ
20τοὺς ἀριθμοὺς δεχομένη. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δεκαχόρδῳ 〈Ps. 91, 4〉· ἡ εὐθεῖα δεκάχορδος· γίνεται δὲ παρὰ τὸ δέκα καὶ τὸ χορδή· σημαίνει δὲ ἔντερον· ἐτυμολογεῖται δὲ παρὰ τὸ χέειν ᾠδ⟦ήν⟧, ἢ παρὰ τὸ χέειν κάτωθεν τὴν χορηγουμένην ἐδωδήν. Δέλτα· οἱονεὶ δέρτα τι ὄν, τὸ ἐλλεῖπον τῇ ἐπάρσει. ἰσόπλευρον γὰρ ὂν τοῦτο
25ἐνδεές ἐστιν ἐπάρσεώς τινος καὶ ἀφαιρέσεως· οὐ γὰρ ἀφαιρούμεθά τι τῶν ἴσων,
ἵνα ἴσα γένηται, ἐπεὶ οὕτως ἔτυχεν ἔχειν ἐκ τῆς κατ’ ἀρχὴν τυπώσεως. ἄλλοι δὲ343 in vol. 2

delta

344

(11)

ἀπὸ τοῦ Δελτω〈τοῦ〉 τοῦ σημαίνοντος τὸ〈ν〉 ἀστέρα, καὶ τὸν τύπον ἔχειν τοῦ Δ προεβάλοντο τοῦ ἐξ ἀστέρων συγκειμένου, οὗ καὶ Ἄρατος μνημονεύει λέγων 〈Phaen. 235〉 „Δελτωτὸ〈ν〉 πλευρῇσιν ἰσαιομ⟦ένῃσιν⟧ ἐοικόσ“. Δέλτος· βίβλος· παρὰ τὸ δηλοῦν.
15 Δέλφακες· οἱ χοῖροι. ἀπ’ αὐτῶν καὶ δελφοὶ διὰ πονηρίαν, ἐπεὶ καὶ Ὅμηρος 〈Ρ 21〉 ὀλ〈ο〉όφρονας αὐτοὺς καλεῖ· οἱ γὰρ πονηροὶ δελφοὶ προσηγορεύοντο. καὶ οἱ Τυρρηνοὶ διὰ τὴν πονηρίαν καὶ ληστ⟦είαν⟧ δε⟦λ⟧φ⟦ῖνε⟧ς προσ⟦η⟧γορ⟦εύοντο⟧. ⟦Δ⟧έλφαξ· ὁ γαλαθηνὸς χοῖρος· ⟦Ἐπ⟧ίχα⟦ρμοσ⟧ 〈fr. 100 Kaibel〉 „δέλ⟦φα⟧κά τε τῶν γειτόνων ⟦τοῖσ⟧ Ἐλευσιν⟦ί⟧οις ⟦φυλάσσω⟧“. παρὰ τὴν ⟦δελ⟧φὺν τὴν ⟦μή‐⟧
20τραν· ⟦κυρίως γὰρ ἐπὶ τῆσ⟧ θηλ⟦είας λέγεται δέλ⟧φαξ, ἡ ⟦δελ⟧φὺν ἔχουσα. Δελφίνιος· οὕτω καλεῖται ὁ Ἀπόλλων καθ’ ἱστορίαν. Δελφοί ⟦καὶ⟧ Δελφός· Καλλίμαχος 〈fr. 450 Schneider〉 „⟦Δελφὸς ἀνὴρ
ἐμὸς ἱεροερ⟧γόσ“. ⟦τὸ ἔθ⟧νος οἱ Πύθιοι, παρὰ τὸ ἀδελφοί τινες ὄντες κατὰ ἀφαί‐344 in vol. 2

delta

345

(18)

ρεσιν τοῦ ⟦α, ὅτι τὰ τοῦ Διονύσου μέλη σπαράξαντες οἱ Τιτᾶνες τῷ Ἀπόλλωνι παρέθεντο ἐμβαλόντεσ⟧ λέβητι, ὁ δὲ παρὰ τῷ τρίποδι 〈ἀπέ⟧θετο. ⟦παρὰ τὰ τοῦ
20ἀδελφοῦ Δελφοί τοῦ α ἀφαιρεθέντοσ⟧. Δέμας· λέγεται οἱονεὶ δεσμὸς τῆς ψυχῆς, ἢ παρὰ τὸ δεδέσθαι ἐν ⟦αὐ⟧τῷ τὰ μέλη. Unknown Abbreviation Δέξαι· ... Δεξαμενή· ἡ δεχομένη. ἡ δεξαμένη ἡ μετοχή.
25 〈Δεξιά〉· ... ἔστι δὲ τριγενές· τὸ ἀρσενικὸν ὁ δεξ⟦ιόσ⟧, τὸ οὐδέτερον δεξιόν
καὶ ἐξ αὐτοῦ 〈Jo. Damasc. Can. iamb. 3, 129〉 „δεξιοῖσ“ ἡ δοτικὴ τῶν πληθυντικῶν.345 in vol. 2

delta

346

(12)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δεξιά 〈Ps. 15, 11〉· παρὰ τὸ δέχω, τὸ λαμβάνω· ἡ ἐπιτήδειος πρὸς τὸ δέχεσθαι. Δεξιτερή· εἴρηται ἡ δεξιὰ ἀπὸ τοῦ δέχεσθαι δι’ αὐτῆς τὸν ἄν‐
15θρωπον τὰ διδόμενα, ἢ ἀπὸ τοῦ δι’ αὐτῆς διεξιέναι τὰς πλείονας πράξεις ἤπερ διὰ τῆς ἀρι⟦στερᾶσ⟧. Δεξιτερῇφι· ... 〈Δεξιῶ〉· ... τοῦ ι 〈δεξιῶ〉 καὶ 〈Cosmas Maium. Can. in d. IV magn. hebd. v. 151 p. 193 Christ–Paranikas〉 „ἐδεξιοῦτο τὸ λυτήριον“ ἀντὶ τοῦ φιλο‐
20φρόνως ὑπεδέχετο. Δέος· παρὰ τὸ δείω, τὸ φοβοῦμαι, ὡς νείφω νέφος. Δέπας· εἴρηται οἱονεὶ δεχάς, ἀπὸ τοῦ δέχεσθαι τὸν οἶνον, τροπῇ τοῦ χ εἰς π καὶ μεταθέσει τοῦ τόνου, οἷον 〈I 224〉 „πλησάμενος 〈δ’〉 οἴνοιο δέπασ“. Δεπωτᾶτοι· λειτουργοί, ἀφωρισμένοι.
25 Δέργματα· τὰ ὄμματα· δέρξεις γὰρ αἱ βλέψεις, ὥστε ἀπὸ τῶν346 in vol. 2

delta

347

(13)

βλεπομένων καὶ τῆς ἐνεργείας ὠνόμασται· δέρκεσθαι 〈γὰρ〉 δηλοῖ τὸ βλεπόμενον 〈διέρχεσθαι〉.
15 Δέρκω· τὸ βλέπω· ἐξ οὗ καὶ δράκων καὶ δορκάς. Δέρμα· παρὰ τὸ διαιρεῖσθαι αὐτὸ ἀπὸ τῆς σαρκός, ἤτοι ἐκφέρεσθαι. Δέρμα· τὸ συνεσχηκὸς τὸ σῶμα, οἷον δέμα ⟦τ⟧ι ὄν. Δέρος· κώδιον· παρὰ τὸ δείρω δέρος, ὡς μείρω μέρος καὶ φθείρω φθόρος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δέρριν 〈Ps. 103, 2〉· ἡ εὐθεῖα δέρρις· σημαίνει δὲ τὴν δορὰν τοῦ κτήνους.
20γίνεται δὲ παρὰ τὸ δέρω, τὸ ἐκδέρω. Δέρρις· ἱμάτιον παχὺ ἤτοι παραπέτασμα ἐπὶ ταῖς θύραις ταῖς αὐλ〈ε〉ίαις βαλλόμενον. Εὔπολις 〈fr. 328 Kock〉 „γυνὴ μέλαιναν δέρρ⟦ιν⟧ ἠμφιεσμένη“ ἐπὶ τοῦ ἱματίου· ἐπὶ δὲ τοῦ παραπετάσματος Πλάτων 〈fr. 240 Kock〉. παρὰ τὸ δέρω δέρις καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ ρ δέρρις.
25 Δεσπότης· δέος καὶ φόβον ἐμποιῶν.347 in vol. 2

delta

348

(14)

 Δεσπότης· παρὰ τὸ δέος ποιεῖν· ὁ τοῖς δούλοις φοβερός. ἢ παρὰ τὸ δέω
15δεσμώτης καὶ δεσπότης, ὁ δεσμὰ περιβάλλων καὶ δουλαγωγῶν. Δεύειν· τὸ βρέχειν. κυρίως δὲ τὸ ὑπὸ Διὸς βρέχεσθαι, ἔνθεν διερὸς ὁ ὑγρός. Δεύνυσος· ὁ Διόνυσος· ἀπὸ τοῦ Διόνυσος τοῦ ι τραπέντος εἰς ε Δεόνυσος [Δεόνυσος]· οὕτω γὰρ Σάμιοι προφέρονται· συναιρέσει δὲ Ἰωνικῇ Δεύνυσος, ὡς Θεόδοτος Θεύδοτος. ἔνιοι δὲ αὐτὸν Δεύνυσον ὀνομάζεσθαί φασιν, ἐπειδὴ ἐβασίλευσε
20Νύσης· κατὰ γὰρ τὴν τῶν Ἰνδῶν φωνὴν δεῦνος ὁ βασιλεύς. Δεῦρο καὶ δεῦτε· τὸ μὲν δεῦτε ἀπὸ τοῦ 〈θέω〉 θεύσω θεῦτε τροπῇ τοῦ θ εἰς δ [⟦καὶ⟧ τοῦ ⟦τ⟧ εἰ⟦σ⟧ ρ] κατὰ Ἐρετριέας ἢ Ἠλείους· διὰ τοῦτο καὶ κλίνεται ⟦αὐ⟧τὸ ⟦ὁ⟧μο⟦ίωσ⟧ τοῖς ῥήμασι εἰς ἀριθμ⟦οὺς καὶ⟧ πρόσωπα. ἢ ἀπὸ τοῦ θέω θεύσω· ⟦οἱ γὰρ⟧ προσ⟦καλούμενοι⟧ θέουσι π⟦ρὸσ⟧ τοὺς καλ⟦οῦντασ⟧. τὸ δὲ δ⟦εῦρο⟧ ἀπὸ
25τοῦ δ⟦εύσω⟧ τροπῇ τοῦ ⟦ς εἰσ⟧ ρ καὶ ⟦τοῦ ω εἰς ο. δύο δὲ σημαίνει⟧ τὸ δεῦρο· τὸ ἐν⟦ταῦθα, ὡς ἐν τῷ 〈Α 153〉 „δεῦρο μα⟧χησόμενοσ“, ⟦καὶ⟧ τὸ ἔξ⟦ελθε, ὡς ἐν
τῇ θείᾳ γραφῇ 〈Ev. Jo. 11, 43〉 „Λάζαρε, δεῦρο ἔξω“ ἀντὶ τοῦ ἔξελθε⟧.348 in vol. 2

delta

349

(14)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δεῦτε 〈Ps. 65, 5〉· ἐπίρρημα παρακελεύσεως. γίνεται δὲ παρὰ τὸ θέω,
15τὸ τρέχω, θεῦτε καὶ δεῦτε. Δεύτερος· παρὰ τὸ δεύω, τὸ λείπω· ⟦ὁ⟧ λειπόμενος τοῦ πρώτου. Δεύω· τὸ χρῄζω, ἐξ οὗ καὶ „ἐδεύ〈η〉σα“. δεύω, τὸ βρέχω, ἐξ οὗ καὶ „ἔδευ‐ σεν“, τὸ ἔβρεξεν. Δέχω· σημαίνει τὸ δέχομαι, ἐξ οὗ καὶ δεξιά καὶ δέπας, τὸ ποτήριον.
20 Δέω· σημαίνει θʹ· εʹ διὰ τῆς αι διφθόγγου καὶ δʹ διὰ τοῦ ε ψιλοῦ. καὶ τὰ μὲν διὰ τῆς αι διφθόγγου εἰσὶ ταῦτα· δαίω, τὸ μανθάνω, ἐξ οὗ καὶ δαίμων, οἱονεὶ δαήμων τις ὤν, καὶ ἐδάην, τὸ ἔμαθον, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔδαον, καὶ δαήμων, ὁ ἔμπειρος· δαίω, τὸ μερίζω, ἐξ οὗ καὶ δαιτρός, ὁ μάγειρος ἢ ὁ ἐν τῇ τραπέζῃ κόπτων τὰ κρέα· δαίω, τὸ εὐωχοῦμαι, ἐξ οὗ καὶ δαίς δαιτός, ἡ εὐωχία, καὶ δαι‐
25τυμόνες, οἱ φίλοι· δαίω, τὸ καίω, ἐξ οὗ καὶ δᾷδες, αἱ καιόμεναι, ἡ εὐθεῖα δᾴς δᾳδός· δαίω, τὸ χορεύω, ἐξ οὗ καὶ δαῖσαι, τὸ χορεῦσαι. τὰ δὲ διὰ τοῦ ε ψιλοῦ
εἰσι ταῦτα· δέω, τὸ φοβοῦμαι, ἐξ οὗ ⟦καὶ⟧ δέο⟦ς, ὁ φόβος· δέω, τὸ ἱ⟧κε⟦τεύω⟧349 in vol. 2

delta

350

(15)

καὶ χρῄζω, ἐξ οὗ καὶ δέησις καὶ δέομαι· δέω, τὸ δεσμεύω, ἐξ οὗ ⟦καὶ δεσμός καὶ δῆμος, ὁ συνδεδεμένος ὄχλοσ⟧· δέω, τὸ πρέπω, ἐξ οὗ καὶ τὸ ἔδεον ἔδεε καὶ „ἔδει γενέσθαι“ ἀντὶ τοῦ ἔπρεπεν καὶ κατὰ κρᾶσιν ἐπὶ παρατατικοῦ [οἷον δέω, τὸ δοκῶ, ἐξ οὗ ἀπροσδεής καὶ ἐπιδεής καὶ μικροῦ δέω]. Δήγηρες· στροῦθοι.
20 Δηϊάνειρα· ζήτει. Δήϊος· ἐκ τοῦ δαίω, τὸ καίω, γίνεται δάϊος καὶ τροπῇ δήϊος. Δήϊος· ὁ πολεμικός. ⟦Δή⟧ϊος· ὁ πολεμικός· παρὰ τὸ δαίω, ὃς οὐκ ἂν φείσαι〈το〉 τοῦ δαίειν καὶ κόπτειν.
25 Δηϊοτῆτι· μάχῃ· παρὰ τὸ δῃοῦσθαι ἐν αὐτῇ τοὺς τιτρωσκομένους, ὅ ἐστι διακόπτεσθαι. Δηΐπυλος· ὄνομα κύριον.
Δηϊώσας· διακόψας.350 in vol. 2

delta

351

(19)

 Δηλητήριον· φάρμακον ὀλέθριον καὶ βοτάνη θανάσιμος· εἴρηται δὲ παρὰ
20τὸ δηλήσασθαι καὶ βλάψαι. Δῆλον· παρὰ τὸ δήω δήσω δῆλον· δηλοῖ δὲ τὸ ἀνευρεῖν 〈ν 407〉 „〈δή〉εις τόν γε σύε〈σ〉σι“. Δηλονότι· φανερὸν ἐξ ἅπαντος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δηλώσω 〈Ps. 24, 14〉· ἐκ τοῦ δῆλος, ὃ σημαίνει τὸν φανερόν· τοῦτο ἐκ
25τοῦ δαλός τροπῇ τοῦ α εἰς η καὶ ἀναδόσει τοῦ τόνου. Δημηγόρος· ⟦ὁ⟧ δημιουργός· δημηγόρος δέ. 〈Δημήτηρ〉· .... ἐν τῇ ἀρόσει· ‖ ἢ ὅτι ζητούσῃ αὐτῇ τὴν Περσεφόνην
ἔλεγον „δήεισ“, οἷον εὑρήσεις.351 in vol. 2

delta

352

(16)

 Δημήτηρ· ἡ θεός· γημήτηρ τίς ἐστι· καὶ αὐτὸ δὲ τὸ γῆ Δωρικῶς διὰ τοῦ δ λέγεται δᾶ. ἢ δήμου μήτηρ καὶ Δημήτηρ κατὰ συγκοπήν. Δημήτηρ· ὄνομα θεᾶς· λέγεται καὶ ἡ γῆ. Δημήτηρ· παρὰ τὸ δηλεῖν τὴν γῆν καὶ τέμνειν ἐν τῇ ἀρόσει. ἢ παρὰ τὸ
20δαίειν, ὅ ἔστι καίειν· λαμπαδοῦχος γὰρ ἡ θεός. Δημιουργός· πολλὰ σημαίνει ἡ λέξις· σημαίνει γὰρ τοὺς τὰ κοινὰ ἐργα‐ ζομένους τεχνίτας, ἀφ’ ὧν καὶ ὁ πάντων ποιητὴς θεὸς δημιουργὸς εἴρηται· καὶ
δημιουργοὶ ἐκαλοῦντο παρά τε Ἀργείοις καὶ Θεσσαλοῖς οἱ περὶ τὰ τέλη, ἵνα ση‐352 in vol. 2

delta

353

(13)

μαίνῃ τοὺς τὰ δημόσια ἐργαζομένους καὶ διὰ φροντίδ⟦οσ⟧ ἔχοντας· σημαίνει δὲ καὶ τὰς παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς τοὺς πλακοῦντας ἐργαζομένας γυναῖκας.
15 Δημοβόρος 〈Α 231〉· ζήτει. Δημός· ὀξυτόνως τὸ λῖπος 〈ρ 241〉 „πίονι δημῷ“. παρὰ τὸ δήω, τὸ καίω, τὸ ⟦και⟧όμενον ἐ⟦ν⟧ ταῖς θυσίαις· ⟦ὡσ⟧ παρὰ τὸ ⟦θύ⟧ω θυ⟦μός χύω χυμόσ⟧ 〈οὕτως καὶ〉 δήω δημός. ‖ καὶ ἄλλως. δημός, τὸ λῖπος, παρὰ τὸ δαίω, τὸ καίω, δαιμός καὶ δαμός καὶ ⟦τροπῇ τοῦ α εἰς η δημός, τὸ εὐχερῶς καιόμενον. ‖ σημαίνει καὶ
20τὸν δημότην κατὰ⟧ διάλεκτον. Δημός· τὸ λῖπος· παρὰ τὸ δαίω, τὸ καίω. λῖπος δὲ εἴρηται διὰ τὸ καίεσθαι εὐχερῶς. Δῆμος· τὸ πλῆθος· παρὰ τὸ δέω, τὸ δεσμῶ· τὸ συνδεδεμένον πλῆθος· δέω δέμος καὶ δῆμος. ἢ παρὰ τὸ δέμας, οἷον ἓν σῶμα ὑπάρχων. ἢ παρὰ τὸν δασμόν,
25τὸν μερισμόν, ἔνθεν Δημήτηρ, ἡ τῶν δασμῶν μήτηρ, καὶ δαῖς, ἡ τροφή. Δῆμος· εἴρηται παρὰ τὸ δέω, τὸ δεσμεύω, δέμος καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς η
Ἀττικῶς δῆμος.353 in vol. 2

delta

354

(12)

 Δηνάριον· νόμισμά τί ἐστι δηνάριον, ὅτι τὰ δεινὰ αἴρει παρεχόμενον. Δηνάριον· ξʹ ἀσ⟦σά⟧ρια. Δηνάριον· ὃ σταθμίζει λίτραν αʹ οὐγκίας γʹ.
15 〈Δήνεα〉· .... ὁ πάντα εἰδώς· ὅθεν ἀποβολῇ τοῦ δ παρ’ Ὁμήρῳ 〈Ε 49〉 „αἵμονα θήρησ“. δαίω οὖν καὶ δαίνεα καὶ δήνεα. ‖ ἀλλὰ τὸ δαίω ἔχει σημασίας διαφόρους· μερίζω καὶ καίω καὶ γινώσκω. τρεῖς τοίνυν ἔχει σημασίας τὸ δαίω. Δήνεα· τὰ βουλεύματα, 〈Hesiod. Theog. 236〉 „ἀλλὰ δίκαια καὶ ἤπια δήνεα οἶδεν“. παρὰ τὸ μήδεα προπῇ τοῦ μ εἰς ν καὶ ὑπερθέσει δήνεα. ἢ παρὰ τὸ δήω, ὃ
20σημαίνει τὸ εὑρήσω 〈ν 407〉 „δήεις τόν γε σύεσσι παρήμενον“, δῆνος ὡς κτήσω
κτῆνος.354 in vol. 2

delta

355

(17)

 Δήπουθεν· δηλονότι· λέξις συναπτική. Δήπουθεν· πάντως. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δῆσαι 〈Ps. 149, 8〉· δίδημι, ὁ μέλλων δήσω. ἔστι δὲ καὶ δέω, τὸ δεσμεύω,
20δέω δῶ δήσω. Δηφενσίων· Ῥωμαϊστὶ γὰρ δεφενσίων. οὕτως καὶ δηληγάτωρ· Ῥωμαϊστὶ γὰρ δελεγάτωρ. Δηώ· ἡ Δημήτηρ, ὅτι πολλὴν ἐδῄωσε γῆν, τουτέστι διέκοψε, ζητοῦσα τὴν θυγατέρα. ἢ γηώ τίς ἐστι, 〈καὶ〉 κατὰ τροπὴν τοῦ γ εἰς δ Δηώ. ἢ ἀπὸ τοῦ
25Δημήτηρ καθ’ ὑποκορισμὸν Δηώ, ὡς ἡ Εἰδοθέα Εἰδώ καὶ Ὑψιπύλη Ὑψώ. ἢ ὅτι λυπουμένη διὰ τὴν θυγατέρα ἐδαίετο τὴν ψυχήν. ἢ Δηώ παρὰ τὰς δήας· οὕτω γὰρ δήαι προσαγορεύονται ὑπὸ Κρητῶν αἱ κριθαί. Δῃῶ· κόπτω, καίω, πραιδεύω. 〈ex. gr. Δ 416〉 „δῃώ〈σω〉σιν“ πολεμή〈σω〉σιν. Δῃώσας· πορθήσας, χειρωσάμενος.
30 〈Διαβόητοσ〉· .... Ἀνακρέων 〈fr. 60 Bergk4〉 „καί μ’ ἐπιβόητον κατὰ
γείτονας ποιήσεισ“. τοῦτον δὲ ἔνιοι τῶν ποιητῶν ἐπίσφατον καλοῦσιν.355 in vol. 2

delta

356

(23)

 Διάθεσις· πολλὰ σημαίνει· τὴν ⟦ἀ⟧γά⟦πην⟧ καὶ προαίρεσιν καὶ τὸ σχῆμα καὶ τὴν ἐπίθεσιν καὶ τὴν τιμωρίαν καὶ κόλ⟦ασιν⟧.
25 Διαίνειν· τὸ ὑγραίνειν ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ ὑετοῦ. Διαίρεσις· παρὰ τὸ διαιρεῖν καὶ διαχωρίζειν τόδε ἐκ τοῦδε. Δίαιτα· παρὰ τὴν διά πρόθεσιν καὶ τὸ ἰέναι· οὕτως καὶ διαιτητής· σημαί‐ νει δὲ τὴν διαγωγὴν καὶ τὴν κρίσιν.
Διάκονος· παρὰ τὸ κονεῖν, τουτέστι δουλεύειν.356 in vol. 2

delta

357

(15)

 Διακριδόν· ἐκ τοῦ [ἀπο]κρίνω. Διάκτορος· ἤτοι διάγορός ἐστι, διὰ τὸ λόγιον εἶναι, ἢ παρὰ τὸ ἄγω ἄξω ἄκτωρ· ἄγγελος γὰρ τῶν θεῶν ὁ Ἑρμῆς. Διάκτορος· πλεονασμῷ τοῦ κ, διάτορος γάρ. Διαλεκτική· διὰ τὸ ἐν τῷ διαλέγεσθαι ἀναφαίνεσθαι.
20 Διάλεκτος· ἤτοι καθ’ ἣν ἕκαστοι ἄνθρωποι διαλέγονται πρὸς ἀλλήλους κατὰ τὴν ἰδίαν συνήθειαν· ἢ ἀπὸ τοῦ διαλελέχθαι καὶ διακεκρίσθαι ἀπὸ τῶν ἄλλων· ἑκάστη γὰρ αὐτῶν διακέκριται τῆς ἑτέρας· 〈ἢ〉 ἀπὸ τοῦ διειλέχθαι καὶ ἐξειλέχθαι ὡς κρατιστεύουσαν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Διαμετρήσω 〈Ps. 107, 8〉· τὸ θέμα διαμετρῶ πρώτης συζυγίας τῶν
25περισπωμένων· γίνεται δὲ παρὰ τὸ μέτρον· τοῦτο παρὰ τὸ μείρω, τὸ μερίζω.357 in vol. 2

delta

358

(17)

 Διάμετρον· τὸ ἀπὸ πέρατος εἰς πέρας κατὰ πλάτος διάστημα. Διάμησεν· διέκοψεν· παρὰ τὸ ἀμᾶν, τὸ θερίζειν. Διαμπερές· οἷον ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τοῦ πέρατος, τουτέστι τοῦ τέλους.
20 Διαμπερές· παρὰ τὸ πέρας· ἀντὶ τοῦ διόλου, οἷον ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τοῦ πέρατος. Διάνοια· ἡ ἐνθύμησις· διάνοά τις οὖσα, ἡ διανοουμένη. Διαπεφώνηκεν 〈Test. Vet. Num. 31, 49〉· ἐκ τοῦ φῶνος γίνεται. κατὰ παράδοσιν διὰ τοῦ ω μεγάλου.
25 Διαπλεῖν περιπλεῖν καὶ παραπλεῖν διαφέρει· τὸ μὲν διαπλεῖν τὸ ἐπὶ τοῦ μέσου πλεῖν, τὸ δὲ περιπλεῖν τὸ κύκλῳ πλέειν, τὸ δὲ παραπλεῖν τὸ παρὰ τὴν γῆν πλέειν. οὕτω καὶ τὸ διαρρεῖν τὸ διὰ μέσου ῥεῖν, τὸ δὲ παραρρεῖν καὶ παρ‐ αμείβεσθαι τὸ κατὰ μίαν τοῦ τόπου πλησίον ῥέειν, τὸ δὲ περιρρ⟦εῖν⟧ πανταχόθεν
καὶ κύκλῳ [περιρ]ῥέειν.358 in vol. 2

delta

359

(19)

 τὸ Διαπονεῖσθαι τοῦ ἀγανακτεῖν διαφέρει· διαπονεῖσθαι 〈τὸ〉 περί τι
20γίνεσθαι καὶ ἐνεργεῖν, ἀγανακτεῖν δὲ τὸ ὀργίζεσθαι. ⟦Δια⟧πρύσιον· ⟦ἐ⟧ξάκουστ⟦ον⟧ καὶ μέγα· ⟦παρὰ τὸ⟧ πεύθομαι ἐπυθόμην π⟦ύσιον καὶ ἐν⟧ πλεονασμῷ ⟦τοῦ ρ⟧ πρύσιον καὶ ⟦δια⟧πρύσιον· ⟦ἢ ἀπὸ τοῦ περῶ περάσω περάσιος καὶ⟧ κατὰ ⟦συγκοπὴν π⟧ράσιος ⟦καὶ ἐν τροπῇ πρύσιος, ὡς μάθω μύθιος, καὶ διαπρύσιος διαπρύσιον γὰρ 〈Θ 227 + Ο 687〉 „διαπρύσιον βο〈ό〉ων
25Δαναοῖσι κέλευε“⟧. Διάπυρος· ἐκ τῆς διά προθέσεως καὶ τοῦ πυρός γίνεται διάπυρος, ὁ ἐκκαυ⟦στικὸσ⟧ 〈καὶ〉 ὁ ἐκκαιόμενος τὴν ψυχήν. διάπυρος δὲ καὶ θερμὸς διαφέρει. ζήτει.
Διαπύρως· ζεόντως.359 in vol. 2

delta

360

(13)

 Διαρρήδην· ἀπὸ ⟦τοῦ⟧ ῥῶ δηλοῦντος τὸ ⟦λέγω, οὗ ὁ⟧ μέλλων ῥήσω, ἔνθεν ῥῆσις καὶ ῥήτωρ καὶ ἐπίρρημα ῥήδην [ἀπὸ τοῦ ῥήσω] καὶ σύνθετον διαρρήδην καὶ
15ἐπιρρήδην. Δίας· ὁ ἥρως, εἷς τῶν Πελοπιδῶν· γέγονε παρὰ τὸ δέος Δεέας καὶ ἐν συναλ〈ο〉ιφῇ Δείας διὰ τῆς ει διφθόγγου, ὁ δέος ἐμποιῶν· ἢ παρὰ τὴν Διός γενικήν. Δίασμ⟦α⟧· ἡ ⟦πρώτη τοῦ⟧ ἱμα⟦τίου ἐρ⟧γασία· ἀπὸ ⟦τῆσ⟧ δαίσ⟦εως, τοῦ
20μ⟧ερ⟦ι⟧σμ⟦οῦ, ἐ⟧πεὶ ⟦τοὺς στήμονας διαμερίζουσι· δέδασμαι οὖν δάσμα⟧ καὶ πλεονασμῷ τοῦ ι δίασμα. ἢ παρὰ τὸ ἄσσ⟦ω⟧ ἄσσα καὶ ἆσμα καὶ δί⟦ασ⟧μα· ⟦τοῦ⟧το τὸ ἄσ⟦σ⟧ω γίνεται Αἰολικῶς ⟦ἄ⟧ζ⟦ω⟧ καὶ ⟦δι⟧άζομαι· ⟦οἱ γὰρ Αἰολεῖς τ⟧ὰ δύ⟦ο σς⟧ εἰ⟦ς ζ τρέπουσι⟧ καὶ τὸ μέσ⟦σ⟧ων ἀπὸ τοῦ μέγας μέζων φασὶ καὶ μείζων, καὶ τὸ ὀλίσσων
ἀπὸ τοῦ ὀλίγος ὀλίζων.360 in vol. 2

delta

361

(20)

 Διάφορος διαφορὰ καὶ διαφέρεσθαι διαφέρει· διάφορος ὁ ἐχθρός, καὶ διαφορὰ ἡ ἔχθρα καὶ ἡ διαχώρησις, καὶ διαφέ⟦ρεσθαι τὸ⟧ ἐχθρωδ⟦ῶς δια⟧κεῖσθαι. Διδάσκαλος· παρὰ τὸ διδάσκω. Δίδραγμον 〈Gregor. Naz. Or. 19, 13〉· ἄγει γράμματα ἕξ. Δίδυμος· ζήτει.
25 Δίδυμος· ὁ ὄρχις· εἴρηται παρὰ τὸ δύο τὸ τοῦ ἀριθμοῦ σημαντικὸν δύμος361 in vol. 2

delta

362

(12)

καὶ ἐν διπλασιασμῷ δίδυμος· ἢ παρὰ τὸ δίς ἐπίρρημα γίνεται δισσός καὶ δίσσυμος καὶ κατὰ ἀντίθεσιν δίδυμος. καὶ δίδυμος ὁ ⟦μεθ’ ἑτέρου τεχθείσ⟧. Δίδυμος· παρὰ τὸ δύο· σημαίνει δὲ τὸ ἄστρον.
15 Διδώ· ὄνομα κύριον. ζήτει. Δίδωμι· πόθεν; ἐκ τοῦ διδῶ. Διεὶς τὰς πτέρυγας 〈Test. Vet. Deut. 32, 11〉· τρία μέρη λόγου εἰσί· διείς μετοχή, τάς ἄρθρον, πτέρυγας ὄνομα. δίημι τὸ ἐξαπλῶ, ὁ παρατατικὸς δίην, 〈ὁ δεύτερος ἀόριστος διῆν〉, ἡ μετοχὴ διείς.
20 Διεξοδικῶς· πλατέως. διεξῳδηκώς, ὁ διωγκωμένος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Διεπέτασα 〈Ps. 142, 6〉· ἐκ τοῦ πετάζω· πετῶ γὰρ οὐκ εἴρηται, ἀλλὰ πέτω. Διερός· ὁ ὑγρός· παρὰ γὰρ τὸ διαίνω, τὸ πλύνω ἢ θερμαίνω, ἀποβολῇ τοῦ ι διανός καὶ κατὰ Ἰ⟦ωνικὴν⟧ μετάθεσιν τοῦ ⟦α⟧ εἰς τὸ ε καὶ τοῦ ⟦ν
25εἰσ⟧ τὸ ρ διερός. 〈Διερόσ〉· ... διανός καὶ κατὰ Ἰωνικὴν etc. ut vv. 24—25. Ὠρίωνος Διερούς· διύγρους· παρὰ τὸ δεύω, τὸ βρέχω.
Διερρύηκεν· ἀντὶ τοῦ διεξέπεσεν καὶ διεφθάρη. εἴρηται δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθέων.362 in vol. 2

delta

363

(11)

 Δίεσις· τὸ χώρισμα. Διζῶ· τὸ ζητῶ. δίζω δὲ τὸ φροντίζω καὶ μεριμνῶ. ἐξ οὗ καὶ ἐδίζησα. Διηγήσομαι 〈Ps. 9, 2〉· ἐκ τοῦ διηγῶ. τοῦτο παρὰ τὴν διά πρόθεσιν καὶ τὸ ἄγω.
15 Διηθημένον· ἐκ τοῦ διηθῶ διηθήσω. τὸ δὲ διηθῶ παρὰ τὸ σήθω, τὸ ⟦κο⟧σκιν⟦ίζ⟧ω. Διήρης· ναῦς, ἡ ὑπὸ δύο ἐρετῶν 〈ἐλαυνομένη〉. καὶ διήρεις. οὕτως καὶ τριήρης. Διθύραμβος· ζήτει. ⟦Διθύραμ⟧βο⟦ς· λέγεται καὶ⟧ ὁ Διόνυσος καὶ ὁμωνύμως τῷ
20θεῷ ὁ εἰς αὐτὸν ὕμνος. εἴρηται δὲ ὁ Διόνυσος ἀπὸ τοῦ δεύτερον τετέχθαι, ἀπό τε τῆς μητρὸς ⟦καὶ ἀπὸ τοῦ μηροῦ⟧ τοῦ Διός, ἵν’ ᾖ ὁ δὶς θύραζε βεβηκώς. ⟦Πίν⟧δαρος 〈fr. 85 Schröder〉 δέ φησιν, ὅτι τίκτων αὐτὸν ἐπεβόα ὁ Ζεὺς „λῦθι λῦθι ῥάμμα“, ἵν’ ᾖ λυθίραμμος καὶ ἐν τροπῇ διθύραμβος. Ἡρωδιανὸς 〈II 375 Lentz〉 δὲ τὴν Πινδάρου ἀποδοκιμάζει φάσκων τὰ προστακτικὰ μὴ συντίθεσθαι.
25 Διθύραμβος· ὁ Διόνυσος· ὁ δὶς βεβηκὼς τὴν θύραν, τουτέστι τὴν τῆς
μητρὸς καὶ δεύτερον τὸν τοῦ Διὸς μηρόν. καὶ ὕμνος εἰς Διόνυσον.363 in vol. 2

delta

364

(12)

 Διΐει· ἐκ τοῦ ⟦ἵ⟧ω, τὸ πέ⟦μπω⟧. Διϊπετέος 〈Π 174 alibi〉· τοῦ ἐκ τῶν τοῦ Διὸς ὄμβρων πλη‐ ρουμένου ποταμοῦ.
15 Διϊππεύω καὶ παριππεύω· τὸ διέρχομαι. Γεωργίου Δ[ι]ίφιλος· διὰ τοῦ ι· ὥσπερ γὰρ παρὰ τὴν Ἄρηϊ δοτικὴν γίνεται ἐν συνθέσει ἀρηΐφιλος, οὕτως καὶ παρὰ τὴν Διΐ διΐ⟦φι⟧λ⟦οσ⟧ 〈καὶ κατὰ κρᾶσιν τῶν δύο ιι εἰς ἓν ι μακρὸν Δίφιλοσ〉, ὡς Θέτ⟦ιϊ⟧ Θέτι. Δίκαιος· διὰ τὸ διακρίνειν τὸν λογισμὸν δικαίως.
20 Δίκαιος· παρὰ τὸ δίκη. τὸ δὲ δίκη παρὰ τὸ δύο διχ⟦άζω⟧· ἡ γὰρ δίκη τὰ δύο μέρη δι⟦ΐστησι⟧. Δικαιοσύνη· παρὰ 〈τὸ〉 διχάζειν καὶ διαχωρίζειν τοῦ ἀδίκου τὸ δίκαιον. Δικαν〈ικ〉ῶς· ἐκ τοῦ ... Δικασπόλοι 〈Α 238〉· δικασταί, οἱ περὶ τὸ δικάζειν ἀναστρεφόμενοι [ὅθεν
25καὶ δίκτυον καὶ δίσκος εἴρηται]. Ὁμήρου Δικασπόλοι 〈Α 238〉· οἱ περὶ τὰς δίκας ἀναστρεφόμενοι βασιλεῖς καὶ κριταί. 〈Δικαστήσ〉· ... χάριν. Μένανδρος 〈fr. 374 Kock〉 „⟦εἴ τις δικαστὴσ⟧ ἢ
δια⟦ιτητὴς θε⟧ῶν“.364 in vol. 2

delta

365

(9)

 Δίκη· ἀπὸ τοῦ δι’ αὐτῆς τὰς πλείστας διεξιέναι πράξεις.
10 Δίκη· ἡ ἀγωγή. καὶ δίκη ὁ τρόπος. Δίκη μὲν περὶ τῶν ἰδίων, γραφὴ δὲ περὶ τῶν κοινῶν, εὐθύνη 〈δὲ〉 ἐπὶ τῶν ἀρξάντων. Δίκη· σημαίνει δʹ. ζήτει. Ἡσιόδου Δίκην· ὁμοίως ἢ **.
15 Δικτ⟦ίο⟧νος· διάκονος. Δίκ⟦τυον⟧· π⟦αρὰ τὸ δί⟧κω, τὸ ῥίπτω, ⟦δίσκος, ὁ ῥιπτόμενος, καὶ τὸ κατὰ τῶν ἰχθύων ῥιπτόμενον δίχθυον καὶ δίκτυον⟧. Δίκω· τὸ τιτρώσκω. δήκω, τὸ δάκνω καὶ λυπῶ, η. δῃῶ, τὸ ἀφανίζω.
20 Διμίτριος· ὁ πολεμικὸς Ἄρης· παρὰ τὸ δύο μίτρας, ὅ ἐστι πολεμικὰ ὅπλα,
ἔχειν. καὶ Διμήτριος ὁ Διόνυσος. Δημήτριος δὲ ὄνομα ⟦κύριον⟧.365 in vol. 2

delta

366

(20)

 Δῖνος· σημαίνει εʹ 〈τὸ〉 δῖνος· ὁ ποταμὸς καὶ εἶδος ὀρχήσεως καὶ ποτηρίου καὶ ὁ τόρνος καὶ τὸ ἔντερον. 〈Δινωτή〉· ... δῖνος δὲ ὁ τόρνος παρὰ τὸ δονεῖσθαι καὶ κυκλοῦσθαι. Διόβολον πλῆκτρον πυρὸς κεραυν〈ί〉ου 〈Eurip. Alc. 128〉· καὶ διό‐ βολον, τὸ ὑπὸ Διὸς βαλλόμενον, τὸ διο μικρὸν· διώβολον δέ, οἱονεὶ δύο ὀβολούς,
25τὸ διω μέγα.366 in vol. 2

delta

367

(9)

 Διόνυσος· ὅτι ἐκ Διὸς ἐγένετο καὶ ἐν ἄντρῳ τῆς Νύσης ἐτράφη. καὶ
10Διόνυσος παρὰ τὸ τὰς δύο νύσους τῶν κέντρων ὁρίζειν. ζήτει. Διόνυσος· παρὰ τὸ δάος Δαόνυσος καὶ Διόνυσος, τοῦ α εἰς τὸ ι τραπέν‐ τος· παρὰ γὰρ Δηλίοις ὁ αὐτὸς τῷ ἡλίῳ νομίζεται, ἵν’ ᾖ ὁ δαίων, ὁ τοῦ δάους, ὅ ἐστι πυρὸς ἢ φωτός, αἴτιος. ἢ Διόνυσος παρὰ τὸ πολλὰ διαλῦσ⟦αι⟧ διάλυ⟦σος καὶ ἐν τροπῇ τοῦ α⟧ εἰς ο καὶ τοῦ λ εἰς ν Διόνυσος. ἢ παρὰ τὸν νοῦν Διόνυσος,
15φησίν, ὁ περὶ πάντα νοῦς. ⟦ἢ ὅτι ἐκ Διὸς ἐγένετο καὶ ἐν Ν⟧ύσῃ ἀνετράφη. ἢ ὅτι Διὸς ⟦ὕον⟧τος ἐτέχθη. Διοπομπή· ἡ πέμψις· ἐκ τοῦ πέμπω. ἀποδιοπομπή, ἡ ἀπόπεμψις. Δίοπος· ὁ βασιλεὺς ἢ ἐπόπτης· ἀπὸ τοῦ διέπειν ἢ διοπτεύειν. παρὰ τοὺς ὄπας, ἔνθεν καὶ ὀφθαλμὸς βασιλέως ὁ κατάσκοπος.
20 Διόπτρα· κάτοπτρον, καθρυπτ..., ἔνοπτρον, ἔσοπτρον, ἔστι καὶ ὄργανον γεωμετρικὸν καὶ ἰατρικὸν ἐργαλεῖον. Διορίαν· προθεσμίαν. εἰ δὲ διὰ τοῦ ω, καιρὸν δηλοῖ.
Διόρισον· χώρισον.367 in vol. 2

delta

368

(17)

 Γεωργίου Δῖος· ἀπὸ τοῦ Ζεύς Διός δίϊος τὸ κτητικὸν καὶ δῖος, ὡς Χίϊος καὶ κατὰ κρᾶσιν Χῖος· ὅθεν καὶ μακρὸν τὸ ι. Δῖος· τὸ ἐπίθετον κτητικοῦ τύπου ἀπὸ τῆς Διός γενικῆς δίϊός ἐστιν καὶ
20συναλ〈ο〉ιφῇ δῖος· διὸ καὶ μακρὸν τὸ ι. οὕτως Ἡρωδιανός 〈II 334, 6 Lentz〉.
Διπλοΐδα· ...368 in vol. 2

delta

369

(18)

 Δίσκος· παρὰ τὸ δίκειν, τὸ ῥίπτειν· λέγεται δὲ πᾶν τὸ τροχοειδές. Δισπενσάτωρ· ὁ οἰκονόμος.
20 Διστοιχία· ἐπὶ τῶν ὀδόντων. δυστυχία δέ.
Διφένσωρ· διφένσωρος· ὁ ἔκδικος.369 in vol. 2

delta

370

(14)

 Διφθέρα καὶ μηλωτὴ διαφέρει· διφθέρα μὲν ⟦αἰγῶν, μηλωτὴ δὲ⟧ προ‐
15⟦βάτων⟧. Διφρηλάτης καὶ διφρελάτης· παρὰ τὸ δύο ἄγ⟦ειν⟧. Δίφρον· τὸν ἁρμάτειον, 〈ἢ〉 ὃν ἡμεῖς λέγομεν ταπεινὸν καὶ οὐχὶ θρόνον. Δίφρος 〈Γ 262〉· τὸ ἅρμα. δίφρος δὲ εἴρηται ὅτι δίφορος ἢ δυόφορός ἐστι· δύο γὰρ φέρει τὸν ὁπλίτην καὶ τὸν ἡνίοχον.
20 Διφῶσαν· ἐρευνῶσαν· ἐκ τοῦ δίζω, τὸ ζητῶ. σημαίνει καὶ ψηλαφῶ. Διχῆ· τὸ αὐτὸ καὶ δίχα· παρὰ τὸ δίς ἐπίρρημα διχῆ καὶ δίχα ὡς τρίς τριχῆ τρίχα. 〈γ 150 + ξ 337〉 „δίχα φρεσὶν ἥνδανε[ν] βουλή.“ Διχῶ· τὸ διχάζω.
25 Φωτίου Δίψα 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 64〉· παρὰ τὸ ἵπτω, τὸ βλάπτω, ἵψα
καὶ δίψα, ἡ βλάπτουσα τὸ σῶμα· ἢ παρὰ τὸ 〈διψῶ, τὸ〉 ἐπιθυμῶ· δίψα γὰρ τὸ ἐπιποθεῖν.370 in vol. 2

delta

371

(12)

 Διωλύγιον· τὸ δι’ ὅλου ἰόν, ἐκτάσει τοῦ προτέρου ο εἰς ω καὶ ⟦ἀνα⟧χω‐ ρήσει τοῦ ἑτέρου ο καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ καὶ ⟦μεταβάσει⟧ τοῦ τόνου διω⟦λύ⟧γι⟦ον⟧. καὶ σημαίνει τὸ ἐξάκουστον.
15 Διωλύγιον· σημαίνει τὸ μεγάλως φωνοῦν καὶ ὀλολυγή. ἐκ τούτου διω‐ λύγιον· διαολύγιον καὶ τροπῇ τοῦ αο εἰς ω διωλύγιον. Ἡσιόδου Διώνη 〈Hesiod. Theog. 17〉· ἡ 〈διὰ〉 πάντων φορά. Διώνυμον· παρὰ τὴν διά πρόθεσιν καὶ τὸ ὄνομα διαόνυμον καὶ διώνυμον. ἔστι δὲ ὄνομα ἔχον δύο ὀνόματα κύρια.
20 Διώνυσος· διώνυμός τις ὤν. Διονύσιος δὲ ο μικρόν.
Διωρία· ἡ ἄδεια· ἐκ τοῦ ὤρα, ὃ σημαίνει τὴν ἔνδειαν. ἡ προθεσμία.371 in vol. 2

delta

372

(13)

 Δμῶες· οἱ δοῦλοι· παρὰ τὸ δεδμῆσθαι, ὅ ἐστιν ὑποτετάχθαι. Δμῳή· γυνὴ μεγάλη. δμωΐς· θεράπαινα, δούλη.
15 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δμώς· ἀπὸ τοῦ δμῶ ὁ μέλλων δμήσω. Δμώς· δμωός· παρὰ τὸ δμῶ, τὸ δαμάζω, ἐξ οὗ καὶ δμῶος, ὁ δοῦλος· παρὰ τὸ δαμάζεσθαι καὶ κακοπαθεῖν· γέγονε δὲ παρὰ τὴν δμῶ συγκοπήν. σημαίνει δὲ δύο· δμώς δμωός, ὁ δοῦλος, καὶ δμώς δμωός, ὁ ἐργάτης ὁ „ἔχων μακέλην“ 〈He‐ siod. Op. 470〉.
20 Δνοφερόν· παρὰ τὸ κενὸν φάους εἶναι.372 in vol. 2

delta

373

(19)

 Δοιάζειν· τὸ διστάζειν παρὰ τὸ εἶναι ἐν δύο στάσεσιν, ἢ παρὰ τὸ δεδέσθαι
20τὴν ψυχήν. Δοίδυξ· ὁ ἀλετρίβανος· 〈ὁ〉 ταρακτικός. Δοκίμιον 〈Ps. 11, 7〉· ἐκ τοῦ δόκιμος, τοῦτο παρὰ τὸ δοκῶ ἢ δέχω.
Δοκῶ· τὸ νομίζω καὶ ἐπιτηρῶ.373 in vol. 2

delta

374

(13)

 〈Δολόμητισ〉· ... καὶ ἰστέον ὅτι τὰ τῆς δευτέρας καὶ τρίτης συζυγίας τῶν περισπωμένων διὰ τοῦ ι γράφονται ἐν τῇ ληγούσῃ.
15 Δόλος· ἐστὶ πᾶν τὸ δελεάζον. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δόλος 〈Ps. 138, 4〉· παρὰ τὸ δέ⟦λω, τὸ⟧ δελεάζω ἤγουν πλανῶ. Δολοφροσύνῃς 〈Τ 97〉· ... Δόξα· τιμή, ἔπαινος, ὑπόληψις, φήμη ⟦καὶ γνῶσισ⟧. 〈Δοξούμενοι〉· ... ἐκ τοῦ δοξέω δοξῶ καὶ οὐχὶ δοξόω δοξῶ. ἡ γὰρ σύν‐
20θεσις ἐδήλωσεν τὴν ἀκρίβειαν· κεν⟦ο⟧δοξῶ γὰρ κεν⟦ο⟧δοξήσω καὶ οὐ κενοδοξώσω. γίνεται δὲ ἐκ τοῦ δόξα, τοῦτο ἐκ τοῦ δοχῶ, τοῦτο ἐκ τοῦ δέχω, τὸ λαμβάνω. Δορά· παρότι ἐκ τοῦ δέους τοῦ θηρὸς ἐκδάρη· παντὸς γὰρ θηρίου τὸ
ἔκδαρμα δορὰ λέγεται παρὰ τὸ εἶναι αὐτὸ[ν] φοβερόν· δέος γὰρ ὁ φόβος ἐστίν.374 in vol. 2

delta

375

(8)

 ⟦Δ⟧ορία〈λ〉λος· τὸ γυναικεῖον αἰδοῖον. Ἀριστοφάνης 〈fr. 367 Kock〉 „αἱ γυναῖκες τὸ〈ν〉 δορίαλλον φράγνυνται“. παρὰ τὸ δέρειν, τὸ τυπτόμενον ἢ τὸ τιλλό‐
10μενον τὰς τρίχας καὶ οἱονεὶ ἐκδερόμενον· οὕτως γὰρ πάλαι ἐψίλουν, ὡς δῆλον ἐκ τοῦ παρὰ Ἀριστοφάνει 〈Ran. 516〉 „ἡβυλλιῶσαι κἄρτι[ον] παρατετιλμέναι“. Δόρπον· τὸ καθ’ ἡμᾶς δεῖπνον. τρισὶ δὲ τροφαῖς ἐχρῶντο, καὶ τὴν μὲν πρώτην ἐκάλουν ἄριστον, ἣν ἐλάμβανον πρωΐας σχεδὸν ἔτι σκοτίας οὔσης· καὶ ὠνομάσθη ἄριστον ἢ παρὰ τὸ λαμβάνοντας αὐτοὺς εἰς ἀριστ〈ε〉ίαν ἀπέρχεσθαι
15ἢ ἀπὸ τοῦ προσφέρεσθαι ταύτην πρώτην τὴν τροφήν, παρὰ τὸ ἄειρε ὠνομασμένης τῆς λέξεως 〈Ζ 264〉 „μή μοι οἶνον ἄειρε μελίφρονα, πότνια μήτηρ“. τὴν 〈δὲ〉 ⟦δ⟧ευ⟦τέρ⟧α⟦ν⟧ δεῖπνον, τὸ καθ’ ἡμᾶς λεγόμενον ἄριστον, καὶ ἔστι κατὰ τὸ ἔτυμον δείπονον, μεθ’ ὃ δεῖ πονεῖν, ὅπερ ἐστὶν ἐνεργεῖν· λαμβάνοντες γὰρ 〈ταύτην〉 τὴν τροφὴν πάλιν περὶ τὰ πολεμικὰ ἔργα ἐπόν⟦ουν. τὴν δὲ τρίτην δόρπον, τὸ καθ’
20ἡμᾶς λεγόμεν⟧ον δεῖ⟦πνον⟧, καὶ ἔστι κατὰ τὸ ἔτυμον δαύερπον, ὅταν εἰς τὸ δαύειν πορευώμεθα, ⟦ὅπερ ἐστὶ κοιμᾶσθαι. Αἰσχύλος δὲ καὶ τῆς 〈fol. 50v〉 τ⟧άξεως καὶ τῶν ὀνομάτων μάρτυς ἐστὶ λέγων 〈fr. 182 Nauck2〉 „ἄριστα δεῖπνα δόρπα αἱρεῖσθαι“. Unknown Editorial Character Δόρπος· ἡ περὶ τὴν ἑσπέραν ἑστίασις· παρὰ τὸ ἕρπειν ἡμᾶς εἰς τὸ δαύειν,
25ὅ ἐστι κοιμᾶσθαι.375 in vol. 2

delta

376

(19)

 Δόρυ· δρύον ἂν εἴη παρὰ τὴν δρῦν, οἷον δρύϊνον. οὕτως εὗρον ἐν Ὑπομνή‐
20ματι Θέωνος εἰς τὴν Ὀδύσσειαν 〈p. 39 Giese〉. ⟦Δότειρα⟧· ἐκ τοῦ δί⟦δωμι δ⟧ώσω, δέ⟦δωκα⟧, δέδομαι, δότειρα. Δότης· δότου. Δοτική· παρὰ τὸ δῶ δώσω δοτική, ἡ τὰς δόσεις παρέχουσα καὶ τὰ ἀπο‐
στελλόμενα.376 in vol. 2

delta

377

(18)

 Δοῦλος· πάντοτε δελεάζω⟦ν⟧. Δοῦλος· παρὰ τὸ δέω, τὸ δεσμεύω· ἢ παρὰ τὸ δύη, ὃ σημαίνει τὴν κακο‐
20πάθειαν, ὁ ἐν κακοπαθείᾳ ὤν. Δοῦλος· πόθεν παρήχθη; ἀπὸ τῆς κακοπαθείας, δύηλός τις ὤν, καὶ 〈συγ‐ κοπῇ καὶ〉 κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ο δοῦλος, ὁ κακοπαθῶν ἐν τῷ δουλεύειν. Δοῦπος· ὁ ἦχος, ὁ δέος ἐμποιῶν, ἤγουν φόβον· ἢ ὁ δέους ἔχων ὄπα, ἤγουν φωνήν. καὶ εἰς τὸ Ἐρίγδουπος. ζήτει.
25 Δοχή· ἡ δεξίωσις. ἐξ οὗ καὶ 〈Cosmas Maium. Can. in d. IV magn. hebd.
v. 151 p. 193 Christ–Paranikas〉 „ἐδεξιοῦτο“ τὸ ἐδέχετο.377 in vol. 2

delta

378

(15)

 Δοχμώ 〈Μ 148〉· ζήτει. Δοχμώ 〈Μ 148〉· πλαγίω. Δράγμα· πληθυντικῶς δὲ λέγεται τὰ δράγματα· σημαίνει τοὺς στάχυας, ὅσους δύναται ὁ θεριστὴς τῇ ἀριστερᾷ περιλαβεῖν θερίζων. εἴρηται παρὰ τὸ δρά‐ ξασθαι, τὸ σημαῖνον τὸ λαμβάνειν. οὕτως καὶ δραγμὴ καλεῖται τὸ πλῆθος τῶν
20κερμάτων ἢ τῶν ὀβολῶν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δράγματα 〈Ps. 125, 6〉· παρὰ τὸ δράσσω δράξω δέδραχα δέδραγμαι δράγμα. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δράκων 〈Ps. 103, 26〉· παρὰ τὸ δέρκω, τὸ βλέπω, ἐξ οὗ καὶ δέργματα, τὰ βλέμματα. Δρὰξ ἀλεύρου 〈Test. Vet. 3 Reg. 17, 12〉· χειρὸς ἡ κράτησις. καὶ εἰς τὸ
25Ποστημόριον.378 in vol. 2

delta

379

(11)

 Δραπέτης· παρὰ τὸ δρῶ, τὸ σημαῖνον τὸ ὑπηρετῶ, καὶ τὸ πετῶ ῥῆμα δραπέτης, ὅτι οἱ φεύγοντες τὴν δεσποτικὴν ὑπηρεσίαν ὑπὲρ τοῦ μὴ ληφθῆναι ὡς οἷοί τέ εἰσι τάχει χρῶνται. Φιλόξενος ἐν δευτέρῳ τῶν Περὶ μονοσυλλάβων ῥημάτων. Δραχμαί⟦α⟧· ἡ δραχμή. ἡ δὲ δραχμὴ σταθμός ἐστιν ὀβολῶν ἕξ, ⟦ἢ⟧ εἶδος
15μέτρου ἀν⟦τὶ⟧ νομίσματος. αἱ δὲ ἑκατὸν δραχμαὶ ποιοῦσι μνᾶν μίαν. δραχμὴ δέ ἐστιν ἡ ἔχου⟦σα⟧ γράμματα τρία. Δραχμή· σταθμὸς ὡρισμένος ἢ τὸ συνάθροισμα τῶν ἓξ ὀβολῶν. παρὰ τὸ δέδραγμαι δραγμή· τὸ παλαιὸν γὰρ τῶν ⟦ἀνθρώπω⟧ν ὀβολοῖς κεχρη⟦μένων ἀν⟧τὶ νομίσματος ὅσον τῇ χειρὶ δραξαμένους δυνατὸν ἦν περιλαβεῖν, τούτους δραχμὰς
20ἐκάλουν παρὰ τὸ δράξασθαι. Δρέπανον· ἐκ τοῦ δρέπω. Δρομαίως· τὰ εἰς ως ἐπιρρήματα καὶ διὰ τοῦ ο 〈καὶ〉 διὰ τοῦ ω μεγάλου γράφονται. δρομαῖος ἐπὶ ἑνικοῦ μικρόν, ὡς τὸ „δρομαῖος ἔθει ὁ Θύαμισ“· δρομαίως δὲ ἐπὶ πληθυντικοῦ μέγα, ὡς τὸ „οἱ δὲ πολέμιοι πρὸς τὸ τεῖχος 〈δρομαίωσ〉 ᾔεσαν“.
25 Δρομεύς· δρομέως· ὁ ἡνίοχος. 〈Δρόσοσ〉· ... ἢ παρὰ τὸ δρῶ τὸ πράττω καὶ τὸ σῶον, ἡ σώους δρῶσα
τοὺς καρπούς.379 in vol. 2

delta

380

(14)

 Δρόσος· κατὰ παράλειψιν τοῦ ι· [δίοσις] ἡ ὑπὸ Διὸς ὑομένη, δίοσ〈ός τ〉ις
15οὖσα, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ρ καὶ συγκοπῇ τοῦ ι δρόσος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δρυμός 〈Ps. 73, 6〉· παρὰ τὸ δρῦς δρυός καὶ τοῦ〈το ἐκ τοῦ〉 δέρω, τὸ ἐκδέρω· οἱ γὰρ παλαιοὶ πᾶν δένδρον δρῦν ἐκάλουν. Δρύφακτος· θρύβακτος· τὸ ἀπὸ σανίδων σύμπηγμα. Δρυφάς· δρυφάδος· ἀμυχή, ξέσις. παρὰ τὸ δρυφῶ, ὃ σημαίνει τὸ ἀποξέω.
20 τοῦ Δρῶ τὰ σημαινόμενα ζήτει εἰς τοὺς Ἐπιμερισμοὺς εἰς τὸ Δράξασθε 〈Epim. Ps. 96, 21〉. Δρωπακίζω· ⟦συνάγω⟧, τρυγῶ· δρωπὰ ⟦γὰρ⟧ τὰ δρέπανα.
Δυάς· παρὰ τὸ διϊέναι καὶ διαπορεύεσθαι· πρώτη γὰρ ἡ δυὰς διεχώρισεν380 in vol. 2

delta

381

(15)

ἑαυτὴν ἀπὸ τῆς μονάδος. τῆς γὰρ μονάδος ἕνωσιν δηλούσης ἡ δυὰς διαχωρισμὸν δηλοῖ, διὸ καὶ τόλμαν αὐτὴν οἱ Πυθαγόρειοι καλοῦσιν, ὡς τολμήσασαν ἐκστῆναι τῆς μονάδος, καὶ ἀποφράδα, ὡς ἐπὶ κακῷ λαμβανομένη〈ν〉. διὸ καὶ οἱ Ῥωμαῖοι τὸν δύο ἀποστρεφόμενοι κατὰ ἀντίφρασιν αὐτὸν ὀνομάζουσιν σεκοῦνδον, ὃ σημαίνει τὸ αἴσιον, ὡς ἀπαίσιον αὐτὸν ὄντα. ζήτει.
20 Δυάς· παρὰ τὸ συνδεδέσθαι ἄλλῳ ἀριθ⟦μῷ⟧, τῷ ἑνί· τὸ γὰρ ἓν ἀπολελυ‐ μένον ἐστί, παρὰ τὴν ἕσιν καὶ ἄφεσιν. Δύη· ἡ κακοπάθεια· εἰσδύεται γὰρ εἰς τὸν παθόντα. Δύναμαι· πολλὰ σημαίνει· ζήτει. Δύναμις καὶ ἰσχὺς διαφέρει· ἡ ⟦μὲν⟧ γὰρ δύ⟦ναμ⟧ις καὶ ἀπὸ
25ἐπιστήμης γίνεται καὶ μανίας καὶ θυμοῦ, ἡ δὲ ἰσχὺς ἀπὸ φύ⟦σε⟧ως καὶ εὐτροφίας τῶν σωμάτων. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δύναμις 〈Ps. 17, 33〉· παρὰ τὸ δύω, τὸ ὑπεισέρχομαι, δύαμις καὶ
δύναμις.381 in vol. 2

delta

382

(14)

 Δυναστείαις 〈Ps. 150, 2〉· ἡ εὐθεῖα δυναστεία· παρὰ τὸ δυναστεύω· τοῦτο
15παρὰ τὸ δυνάστης· τοῦτο παρὰ τὸ δύνημι. Δύο· ἐπίρρημα ἀριθμητικόν· γίνεται δὲ παρὰ τὸ συν⟦δε⟧δέσθαι ἑτέρῳ ἀριθ⟦μ⟧ῷ. Δύο καὶ δεύτερος διαφέρει· τὸ μὲν γὰρ δύο ἐπὶ προσώπων τάσσεται, οἷον „δύο ἦσαν οἱ Διόσκουροι“, τὸ δὲ δεύτερος ἐπὶ τάξεως. Δυοῖν· ἐπὶ γενικῆς καὶ δοτικῆς.
20 Δυρράχιον· παρὰ τὴν ῥαχίαν. Δυρράχιον· πόλις Ἠπείρου ἡ ὕστερον κληθεῖσα Ἐπίδαμνος, πάλιν δ’ ἔτι νῦν καλουμένη Δυρράχιον, ὅτι κατὰ τὸν τόπον προεχούσης ἄκρας γεωλόφου τὸ κῦμα προσπίπτον καὶ σχιζόμενον ῥαχίαν π⟦οιεῖ μεγάλην· ὅθεν διὰ τὴν ῥαχίαν καὶ
〈τὸ〉 δύσορμον Δυρράχιον⟧ ὠνόμασαν τὸν τόπον.382 in vol. 2

delta

383

(11)

 Δύσις· δύσεως· ἡ ἑσπέριος γῆ· παρὰ τὸ δύνειν τὸν ἥλιον ἐν αὐτῇ, ὅ ἐστι κρύπτεσθαι. Δύσις· τὴν ἑσπέραν σημαίνει· παρὰ τὸ δύο εἴρηται. Δύσις· παρὰ τὸν δύο εἴρηται ἀριθμόν, καὶ 〈γὰρ〉 τὸ φῶς περὶ
15〈αὐτὴν〉 τῷ σκότει συνδυάζεται. Δυσκάθαρτος 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 84♀〉· ὁ ἀκάθαρτος. ἀντὶ τοῦ α γὰρ τὸ δύς μόριον. Δύσκολος· ὁ δυσάρεστος· παρὰ τὸ κολλῶ δύσ⟦κολος, ὁ δυσχερῶς τινι ἑνούμενος, ἀπὸ τῆς συνδεούσησ⟧ καὶ ἑνούσης κόλλης. ‖ καὶ ἄλλως· δύσκολος οἱονεὶ
20δύσκολλός τις ⟦ὤν, 〈ὁ δυσχερῶσ〉 τινι κολλώμενος καὶ συναπτόμενος, ὥσπερ ἐκ τοῦ ἐναντίου κόλαξ, κόλλαξ τις ὢν καὶ συνάπτεσθαι σπουδάζων⟧.
Δυσμενής· ἐχθρός. καὶ δυσμένεια ἡ ἔχθρα.383 in vol. 2

delta

384

(9)

 Δυσμή· παρὰ τὸ δέω δεσμός καὶ [δύο] δυσμή, ὅτε συνδεῖται τῷ φωτὶ τὸ
10σκότος καὶ συνάπτεται. Δύσμηνις· βαρύθυμος, ὀργίλος, μνησίκακος. 〈Δυσπειθής ἀπειθοῦς διαφέρει〉· ⟦δυσ⟧πει⟦θὴς μὲν γάρ⟧ ἐστιν ὃς δυσχερῶς δέχεται τὸν πιστικὸν λόγον, ἀπειθὴς δὲ ὃς ἀποκρούεται καὶ οὐχ οἷός τέ ἐστι πείθεσθαι.
15 Δυσσεβής· ὁ ἀσεβής. Δύστηνος· ὁ δυστυχής· παρὰ τὸ στένω καὶ τὸ δύς ἐπίρρημα καὶ ἐν ἐκτά‐ σει δύστηνος καὶ ἀποβολῇ τοῦ ς· ὁ ἀεὶ κακῶς στένων. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ ἄστηνος, τοῦ α ἐπίτασιν σημαίνοντος. Δυσφορώτατος· παρὰ τὸ δύς καὶ τὸ φορά, ὃ σημαίνει τὸ βάρος.
20 Δυσχερές· τὸ δυσκόλως ὑπὸ τῶν χειρῶν ἐργαζόμενον, 〈ὡς τὸ εὐκόλωσ〉 εὐχειρές. Δυσωδία· ἐκ τοῦ ὄζω. δυσοδία δέ. Δυσωπῶ· παρὰ τὸ δύς ἐπίρρημα, ὃ σημαίνει τὸ πολύ, καὶ τὸ ὀπῶ, τὸ βλέπω· ὁ τὸ πρόσωπον βλέπων καὶ παρακαλῶν. γράφεται δὲ τὸ ω μέγα κατ’
25ἐπαύξησιν τοῦ ο εἰς ω· ὦπα γὰρ ὁ ὀφθαλμὸς διὰ τοῦ ω μεγάλου.384 in vol. 2

delta

385

(19)

 Δύω 〈Α 16〉· Ἀττικῶς, διὸ καὶ μέγα τὸ ω. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ διϊέναι·
20μόνη γὰρ πρῶτον διΐσταται ἀπὸ τῆς μονάδος, ὅθεν οἱ Πυθαγορικοὶ τόλμαν αὐ‐ τὴν εἶπον. Δύω· πολλὰ σημαίνει τὸ ῥῆμα. σημαίνει καὶ τὸ ἐνδύσασθαι ἱμάτιον, Ὅμηρος 〈Ρ 186 + 208〉 „ὄφρ’ ἂν ἐγὼ δύω κλυτὰ τεύχεα Πηλ〈ε〉ΐωνοσ“· ἀπὸ τοῦ δέω, τὸ δεσμῶ, ὡς χέω χύω, καὶ ἐν συνθέσει ἐνδύω ἔνδυσις· δοκεῖ γὰρ δεδέσθαι τῇ
25ἐσθῆτι. Δύω· σημαίνει τὸν ἀριθμὸν εἷς δύο καὶ τὸ ἐνδύσασθαι ἱμάτιον. Δύω· τὸ τοῦ ἀριθμοῦ ὄνομα παρὰ τὸ δῶ, τὸ δεσμῶ, ἵν’ ᾖ ὁ ἐκ συνδέσεως πρῶτος ἀριθμὸς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῆς μονάδος.
τὸ Δύω σημαίνει γʹ· τὸ ἐνδύσασθαι ἱμάτιον, τὸ εἰσελθεῖν καὶ δύο ἀνθρώπους.385 in vol. 2

delta

386

(13)

 Δῴη σοι 〈Ps. 19, 5〉· ἔστι δίδωμι, ἡ μετοχὴ δούς δόντος, τὸ εὐκτικὸν δοίην καὶ ἐπ’ αὐξήσει τοῦ ο εἰς ω μέγα δῴην, καὶ μένει τὸ ι προσγεγραμμένον.
15 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δώματι 〈Ps. 101, 8〉· ἡ εὐθεῖα δῶμα· παρὰ τὸ δομῶ δομήσω, δόμημα καὶ ἐκβολῇ τοῦ μ δόημα καὶ δῶμα, τοῦ μακροῦ εἰς μακρὸν τραπέντος. Δῶος· ὁ σπλήν. Δωρίς· Δωρίδος· ἡ Πελοπόννησος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Δῶρον 〈Ps. 25, 10〉· παρὰ τὸ δίδωμι δώσω δῶρον.
20 Δῶρον· παρὰ τὸ δῶ, δῶόν τι ὄν, καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ ρ δῶρον, τὸ δι‐ δόμενον.
Δωρῶ· τὸ παρέχω. καὶ δῶρα τὰ διδόμενα.386 in vol. 2

delta

387

(20)

 Δὼς ἀγαθή 〈Hesiod. Op. 356〉· ἀπὸ τοῦ δώσω. ⟦δόσ⟧ δότε· „μετάδος ἐνδεεῖ ἄρτον“, 〈Ev. Matth. 7, 6〉 „μὴ δῶτε τὸ ...“ Δωτίνη· ἡ δωρεά· Ὅμηρος 〈ι 268〉 „δώῃ δωτίνην, ἥ τε ξείνων δόσις
ἐστί“· παρὰ τὸν δώσω μέλλοντα δωσίνη, καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ ς εἰς τὸ τ δωτίνη.387 in vol. 2

delta

388

(13)

Ἀλέξανδρος δὲ σύνθετον εἶναι τὴν λέξιν παρὰ 〈τὸ〉 τὴν δόσιν τίνειν, ἵν’ ᾖ ἡ ἀποτινομένη δόσις.
15 Δώτωρ· δώτορος. καὶ δοτήρ δοτῆρος.

epsilon

388

(16t)

〈Ε〉
17 τὸ Ε θαυμάσαιμι 〈ἂν〉 τῆς ὀνομασίας· τήν τε γὰρ ἐπέκτασιν καὶ τὸ κυκλο‐ τερὲς τοῦ αἰῶνος ἐν τῷ ἰδίῳ τύπῳ δηλοῖ· ἐπέκτασιν μὲν τὴν εἰς μέσον μακρὰν ἔχον, κυκλωτερὲς δὲ τὸ περὶ τὴν μακρὰν πέριξ, ὅτι τοῦ ὄντος αἰῶνος μιμεῖται
20τὰ πέριξ. Ἔα 〈Α 276〉· ἐνεργητικοῦ παρατακτικοῦ 〈καὶ〉 προστακτικοῦ ἐνεστῶτος· ἀπὸ τοῦ ἐῶ δευτέρας συζυγίας τῶν περισπωμένων. Ἑά· τὰ ἀγαθά· τὰ εἰς ἄνεσιν καὶ διάχυσιν ἡμᾶς φέροντα. Ἑαδότα· παρὰ τὸ ἥδω, τὸ εὐφραίν⟦ομαι, ὁ μέλλων ἥσ⟧ω, ὁ παρακείμενος
25ἧκα, 〈ὁ μέσοσ〉 ἧδα καὶ διαλύσει ἕαδα καὶ ⟦ἡ μετοχὴ ἑαδό⟧τα.388 in vol. 2

epsilon

389

(13)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐὰν μὴ προανατάξωμαι 〈Ps. 136, 6〉· ὑποτακτική· τὸ θέμα προ‐ ανατάσσω.
15 Ἑανόν 〈Ε 734〉· νῦν πέπλον παρὰ τὸ ἕννυσθαι· ὅταν δὲ εἴπῃ 〈Σ 613〉 „ἑανοῦ κασσιτέροιο“, τοῦ εὐχύτου καὶ ἁπαλοῦ λέγει. Ἔαρ· παρὰ τὸ ἔω, τὸ πέμπω· ἐν ᾧ οἱ καρποὶ πέμπονται. ‖ ἐτυμολογεῖται δὲ παρὰ τὸ ἐὰ ὀρούειν.
Ἔαρ· τὸ ε ψιλόν, καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα· στέαρ φρέαρ κέαρ.389 in vol. 2

epsilon

390

(13)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἑαυτῇ 〈Ps. 26, 12〉· 〈παρὰ τὸ〉 ἐμέ σέ ἕ καὶ τὸ αὐτῇ γίνεται ἑαυτῇ. 〈δασύνεται〉, ἐπειδὴ ἀναλαμβάνει τοῦ προαρκτικοῦ φωνήεντος 〈τὸ〉 πν⟦εῦμα⟧.
15 Ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους διαφέρει· τὸ μὲν γὰρ ἑαυτούς ἐπὶ τῶν καθ’ ἑαυ‐ τοὺς λεγομένων τάσσεται, οἷον „Αἴας ὁ Τελαμώνιος καὶ Μενοικεὺς ὁ Κρέοντος ἑαυτοὺς ἀπέκτειναν“, τουτέστιν ἑκάτερος ἑαυτόν· τὸ δὲ ἀλλήλους ἐπὶ τῶν συμ‐ πεπλεγμένων, οἷον „Ἐτε[ρ]οκλῆς καὶ Πολυνείκης ἀλλήλους ἀπέκτειναν“, τουτέστιν ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον.
20 Unknown Editorial Character Ἑάων· ⟦ὁ Ἡρωδιανὸς 〈II 311, 10 Lentz〉 ἑόσ⟧ ὁ ἀγαθὸς· 〈θ 325〉 „⟦θεοὶ⟧ δωτῆρες ἑάων.“ Ἔβαλον· ἀορίστου δευτέρου· ἐκ τοῦ βάλλω. Ἔβαν· ἀορίστου δευτέρου τῶν εἰς μι· ἀπὸ τοῦ βίβημι κατὰ συγκοπὴν καὶ συστολὴν κατὰ Δωρι⟦εῖ⟧ς καὶ ⟦Αἰολεῖσ⟧.
25 Ἔβαψεν μὲν ὁ βαφεύς, ἐβάψατο δὲ ὁ ἐκδ⟦ύσ⟧.390 in vol. 2

epsilon

391

(22)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐβλήθην 〈Ps. 48, 21〉· ἐκ τοῦ βάλλω β[α]λῶ, ὁ μ⟦έλλων⟧ βλήσω, ὁ ἀόριστος παθητικὸς ἐβλήθην.
Ἐγγαστρίμυθος· ἡ ἐκ τῆς γαστρὸς μαντευομένη.391 in vol. 2

epsilon

392

(11)

 Ἔγγιον· τὸ ἐγγύς, διὰ τοῦ ι ἐκ τοῦ ἐγγίζω· ἔγγειον δέ, τὸ ἔχον γῆν, διφθόγγῳ, ὡς εὔγειον μεσόγειον· καὶ ἔγγυον καὶ ἐχέγγυον, τὸ ἀσφαλές, 〈διὰ τοῦ υ〉. Ἔγγονα· διὰ τῶν δύο γγ σημαίνει τὰ τέκνα τῶν τέκνων· ⟦ὅτε δὲ⟧ διὰ τοῦ
15κ γράφεται ἔκγονα, τὰ ἴδια τέκνα. Ἔγγραπτον 〈Ps. 149, 9〉· παρὰ τὸ γράπτω ἔγγραπτον· τοῦτο παρὰ τὸ γράφω. Ἐγγυαλίξαι 〈Α 353〉· τὸ εἰς τὸ κοῖλον τῆς χειρὸς δοῦναι· γυῖα γὰρ λέ‐ γονται αἱ χεῖρες καὶ οἱ πόδες.
20 Ἐγγύη· εἴρηται τὸ εἰς ἑαυτὴν περιάγειν καὶ λαμβάνειν ἢ σῶμα ἢ πρᾶγμα τὸ ἀπιστούμενον. Ἔγγυος· ἀνάδοχος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐγγύς 〈Ps. 26, 2〉· ἐπίρρημα τοπικόν· γίνεται δὲ παρὰ τὸ γῆ καὶ τὴν
ἔν πρόθεσιν, ἣ σημαίνει τὸ[ν] πλησίον· ὁ πλησιαίτερος γῆς.392 in vol. 2

epsilon

393

(17)

 Ἐγγύς· τὸ ἐπίρρημα παρὰ τὴν ἔν πρόθεσιν καὶ τὸ γύη, ἣν γῆν καλοῦμεν, ἐγγύς· ὡς ἂν εἴποι τις, ἐν γῇ, ἧς οὐδὲν τῶν ἄλλων στοιχείων πλησιαίτερον ἀν‐ θρώπῳ χερσαίῳ ὄντι.
20 Ἐγγυῶ. τὸ παραγγέλλω. Ἔγγων· εἰσπνήλης. ⟦Ἔγει⟧ρον· οἷον 〈Logia Jesu, Pap. Oxyrh. I 1r, 6〉 „⟦ἔ⟧γειρον τὸν λίθον“.
ἔγειραι δὲ ἀντὶ τοῦ ἐγέρθητι.393 in vol. 2

epsilon

394

(18)

 Ἔγκατα· ἀπὸ τοῦ ἐγκατέχειν τὴν τροφήν· λέγει δὲ τὸ ἧπαρ καὶ τὸν σπλῆνα καὶ τὰ περὶ τὸν πλεύμονα. ἔντερον δὲ οὐκ ἔγκατον· τὸ δὲ ἔντερον οἷον ἕτερον
20καὶ οὐχ ὅμοιον. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἔγκατα 〈Ps. 108, 18〉· παρὰ τὸ ἔνδοθεν κατέχειν τὴν τροφήν. Ἔγκατα· παρὰ τὸ ἔσω κεῖσθαι ... μετοχή· τὸ θέμα ἵζω, ὃ ση‐ μαίνει τὸ καθέζομαι. Ἔγκεαρ· ἔμβρυον.
25 〈Ἐγκέλαδοσ〉· ... ἢ ἀπὸ τοῦ κελαδῶ τοῦ σημαίνοντος τὸ μελῳδῶ.394 in vol. 2

epsilon

395

(9)

 〈Ἐγκέφαλοσ〉· ... διαφέρει δὲ μυελοῦ. ζήτει.
10 Ἐγκέφαλος· παρὰ τὸ ἐγκεῖσθαι τῇ κεφαλῇ καὶ τῷ κάρᾳ. 〈ἢ ἔγκρανον〉, οἷον ἐγκράνιος, διὰ τὸ ἐγκεῖσθαι ἰδιώτερον τῷ κρανίῳ. Ὠρίωνος Ἐγκέφαλος· παρὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἔσωθεν τῆς κεφαλῆς καὶ ἅμα τῇ κεφαλῇ. Ἐγκόμβωμα· ὁ δεσμὸς τῶν χειρίδων, ὁ λεγόμενος ὑπὸ Ἀθηναίων ὄχθοιβος,
15ὑπὸ δὲ ἄλλων κοσύμβη. εἴρηται δὲ παρὰ τὸν κόμβον· κόμβος γὰρ ὁ ὑψηλὸς τό‐ πος, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ κομπάζειν τινὲς λέγουσι. Ἐγκονεῖν· σπεύδειν· οἱ γὰρ σπεύδοντες κονιορτοῦνται τὰ γυμνὰ τοῦ σώ‐ ματος. Ἐγκονεῖν· τὸ σπεύδειν· ἀπὸ τῶν κόνιν ἐγειρόντων ἐν τῷ σπεύδειν.
20 Ἐγκότραφος καὶ ἐγκρόταφος· ὁ ἀντικέφαλος. Ἔ[γ]κτηνες· οἱ Βοιωτοὶ οὕτως ὠνομάζοντο, ὥσπερ 〈καὶ〉 Ὕαντες, διὰ τὸ κτηνώδεις εἶναι καὶ χοιρώδεις. Ἐγκύκλιον· τὸ ἁπανταχοῦ καθολικόν. Ἐγκυτί· παρὰ τὸ κύτος.
25 Ἐγκώμιον· λόγος μεμπτικός, ἐνίοτε καὶ ἐπαινετικός.
〈Ἐγκώμιον〉· τὸ ἐν κώμαις ᾀδόμενον· κῶμαι δὲ τὰ τοῦ δήμου συστήματα.395 in vol. 2

epsilon

396

(18)

 Ἔγνωκα· ἐκ τοῦ γνῶμι, ὁ μέλλων γνώσω, ἔγνωκα. Ἐγόγγυσαν 〈Ps. 105, 25〉· ἐκ τοῦ γρύζω τὸ γογγύζω.
20 〈Ἔγρετο〉· ἔγρω καὶ τὸ παθητικὸν ἔγρομαι καὶ ὁ παρατατικὸς ἐγρόμην ἔγρου 〈Β 41〉 „ἔγρετο δ’ ἐξ ὕπνου, θείη δέ μιν“. Ἐγχέασα εἰς κέρας· πρὸ γὰρ τοῦ εὑρεθῆναι αὐτὴν τὴν τῶν ποτηρίων χρῆσιν εἰς κέρας ἔπινον οἱ παλαιοί.
Ἔγχει· καὶ Ὅμηρος 〈Δ 307〉 „ἔγχει ὀρεξάσθω“, τῷ δόρατι πληγείτ⟦ω⟧.396 in vol. 2

epsilon

397

(11)

 〈Ἐγχειρίδιον〉· σημαίνει καὶ βιβλίον μικρὸν καὶ ξίφος· παρὰ γὰρ τὴν χειρί δοτικήν, ἢ παρὰ τὴν ἔγχει καὶ τὸ ἴδιον, οἱονεὶ τὸ ἴδιον τοῦ ἔγχους, κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ρ. ἰστέον δὲ ὅτι αἱ ἀπὸ δοτικῶν 〈τῶν εἰς ος〉 οὐδετέρων 〈συν‐ τιθέμεναι λέξεις κατὰ μέρος τοῦτον τὸν τρόπον γίνονται〉· ἐὰν ἐπιφέρηται φω‐
15νῆεν ἢ ἓν ἁπλοῦν σύμφωνον, φυλάττεται ἡ ει, οἷον ὀρείαυλος, ὁ ἐν τ⟦οῖς ὄρεσι⟧ διατρίβων, ὀρειγε⟦νής, ὁ ἐν τῷ⟧ ὄρει γεννηθείς, Ὠρεί⟦θυια⟧ κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ ⟦ο⟧ εἰ⟦ς ω⟧· σεσημείωται τὸ ὀρ⟦ίγανον· ἐὰν δὲ σύμφωνα δύο, ι, ὀριβρεμέτησ⟧. Ἐγχειρίδιον· ἢ παρὰ τὸ ἐν χειρὶ εἶναι, τὸ διὰ χειρὸς ἐχόμενον, πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν ἐκπεμπομένων βελῶν ...
20 ⟦Ἔγχελ⟧υς· ὄνομα ἰχθύος· ⟦παρὰ τὴν ἰλ⟧ύν· ἐν ταύ⟦τῃ γὰρ⟧ λέγουσι τὸν ἰχθῦν ⟦ἔχεσθαι καὶ κρ⟧ατεῖσθαι ⟦τοῦτον. Ἀρι⟧στοφάνης ⟦Ἱππεῦσιν 〈864 sqq.〉 „ὅ⟧περ γὰρ οἱ τὰς ἐγχέλεις θηρ⟦ώμενοι⟧ πεπόνθασιν· ἂν μὲν ἡ λίμνη καταστῇ, λαμ⟦βάνουσιν οὐδέν· ἐὰν δὲ ἄνω τε καὶ κάτω τὸν⟧ βόρβορον κινῶσιν, αἴρουσι· καὶ σὺ λαμβάνεις, ⟦ἢν τὴν πόλιν ταράττῃσ⟧.“
25 Ἐγχεσιμώρων 〈Β 840〉· περὶ τὰ ἔγχη μεμορηκότ⟦ων, πολεμικ⟧ῶν.397 in vol. 2

epsilon

398

(22)

 Ἐγχέσπαλος· πολεμικός, γενναῖος· παρὰ τὸ πάλλειν καὶ σείειν τὸ δόρυ. Ἐγώ 〈Ps. 2, 6〉· ἀντωνυμία πρωτότυπος πρώτου προσώπου τῶν ἑνικῶν
πτώσεως εὐθείας.398 in vol. 2

epsilon

399

(19)

 Ἑδανῷ 〈Ξ 172〉· ἡδεῖ, ὅ ἐστιν εὐώδει, εὐόσμῳ. δασύνεται τὸ ἑδανός. παρὰ
20τὸ ἥδω ἡδανός ἦν καὶ κατὰ μεταβολὴν ἑδανός· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ανος ῥηματικὰ βραχεῖ⟦αν⟧ θέλουσιν ἔχειν ⟦τ⟧ὴν ἄρχουσαν, οἷον τραγανός [π]ἀγανός πιθανός. Ἔδαφος· ἡ καλὴ γῆ· ἢ παρὰ τὸ ἔδω, τὸ ἐσθ⟦ίω⟧, ἡ ἐσθιομένη καὶ θρυπτο‐ μένη· ἢ παρὰ ⟦τὸ ἡ⟧δύ· πάντα γὰρ τὰ ἐξ αὐτῆς ἥ⟦διστα⟧. Ἔδει· εἰς τὸ Δεῖπνος καὶ Χρή.
25 Ἐδειλίασαν 〈Ps. 13, 5〉· παρὰ τὸ δειλιῶ· τοῦτο παρὰ τὸ δειλός. Ἔδεται 〈Vet. Test. Esai. 26, 11〉· παρὰ τὸ ἔ⟦δω⟧, τὸ ἐσθίω, ἔδομαι ἔδῃ
ἔ⟦δεται⟧.399 in vol. 2

epsilon

400

(13)

 Ἐδῄουν· ... Ἐδητύς· ἐδητύος· καὶ ἐδετύς ἐδετύος· ἡ εὐωχί⟦α⟧.
15 Ἕδνα· οἱονεὶ ἕδρα, τὰ ⟦εἰς τὴν ἕδραν τῆς νύμφης διδόμενα ὑπὸ τοῦ μνη‐ στῆροσ⟧. Ἕδνον· ἤ⟦τοι⟧ παρὰ τὸ ἥδω ἥδ⟦ανόν ἐστι⟧ καὶ ἀποβολῇ τοῦ α ἧ⟦δνον⟧ καὶ ἕδνον· ἥδον⟦ται γὰρ⟧ τούτοις αἱ γ⟦αμούμεναι⟧· ἢ παρὰ τὸ ἕ⟦ζω⟧ ἕδω καὶ ἕδομαι ἕδονον καὶ ἕδνον, παρὰ τὸ αἴτιον εἶναι τοῦ παρέζεσθαι καὶ παραμένειν τὴν νύμ‐
20φην τῷ νυμφίῳ. Ἐδοκίμασαν 〈Ps. 94, 9〉· ἐκ τοῦ δοκιμάζω· τοῦτο παρὰ τὸ δόκιμος· 〈τοῦτο παρὰ τὸ δοκῶ δοκήσω δόκιμοσ〉, ὡς φρονῶ ⟦φρονήσω φρόνιμος. τὸ κι ι. διὰ τί; τὰ⟧ διὰ τοῦ ιμος διὰ τοῦ ⟦ι⟧ γράφεται.
Ἕδος· τὸ ἔδαφος.400 in vol. 2

epsilon

401

(17)

 Ἕδρα· εἴρηται παρὰ τὸ ἕζω· ἡ καθέδρα. σημαίνει δὲ δύο· τὴν ξύλινον καθέδραν· εἴτε τις τύχοι, καὶ τὸν ἀφεδρῶνα τοῦ ἀνθρώπου. ζήτει καὶ εἰς τὸ Ἀφεδρών.
20 Ἑδραῖος· ... ⟦Ἐδωδ⟧ή· ἔδω, ἔδη, διπλασιασμῷ ἐδηδή καὶ ἐδωδή κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰς ω. Ἐδωδὴν ἐδηδοκότες καὶ εἱστιακότες ἤσθιον· τὰ ἀπὸ ἐνεστώτων ἢ μελλόντων κατὰ πρόσληψιν συλλαβῆς γινόμενα διὰ τοῦ ω μεγάλου γράφεται, οἷον ζῶ ζωή, φῶ φωνή, ἔδω ἐδωδή. ἐκ τοῦ ἔδω, τὸ ἐσθίω, ὁ μέλλων ἐδήσω, ἔδηκα
25καὶ τὸ Ἀττικὸν ἐδήδοκα. Ἐδώδιμον· ἐκ τοῦ ἔδω ἐδωδή 〈καὶ ἐδώδιμον〉. Ἑδώλια· ἐπὶ τῶν ναυτικῶν καθεδρῶν· παρὰ γὰρ τὸ ἕζω. κυρίως τὰ τῆς νηὸς ζυγά.
Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐδώμ 〈Ps. 136, 7〉· ἔστιν ὄνομα, καὶ σημαίνει τὴν θερμασίαν.401 in vol. 2

epsilon

402

(16)

 Ἐέλδωρ· ἐκ τοῦ θέλω δέλω, ἐδέλω, καθ’ ὑπερβιβασμὸν ἐέλδωρ. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐζήλωσα 〈Ps. 72, 3〉· ἐκ τοῦ ζηλῶ· τοῦτο ἐκ τοῦ ζῆλος· τοῦτο παρὰ τὸ ζέειν ⟦ὅλω⟧ς. ⟦Ἐζή⟧λ⟦ωσα⟧ 〈Ps. 72, 3〉· ἐκ τοῦ ζηλ⟦ῶ⟧· τοῦτο παρὰ τὸ ⟦ζῆ⟧λ⟦οσ⟧. Δια‐
20φέρει Φ⟦θόνοσ⟧ καὶ Ζῆλος. ⟦ζήτει⟧ εἰς ⟦τὸ⟧ ζ στ⟦οιχεῖον⟧.402 in vol. 2

epsilon

403

(13)

 Ἑήνδα⟦νεν⟧ 〈Ω 25 aut γ 143〉· ἤρεσκ⟦εν⟧· παρὰ τὸ ἁνδάν⟦ω⟧ ὁ παρα‐ τατικὸς 〈ἥνδανον〉 ⟦καὶ⟧ τὸ τρίτον πρόσωπον ⟦ἥν⟧δ⟦ανε⟧ καὶ πλεονασμῷ τοῦ ⟦ε⟧
15〈ἑήνδανεν〉. Ἐθάς· φίλος, συνήθης· ἐκ τοῦ ἔθος ἐθάς. Ἔθειρα· ἐκ τοῦ ἔθω· ἡ θρίξ, ἡ ἐπιμελουμένη. ⟦ἢ⟧ ἀπὸ τοῦ ἐξ ἔθους εἴρεσθαι
⟦τουτέστι⟧ πλέ⟦κεσθαι⟧.403 in vol. 2

epsilon

404

(17)

 Ἐθείρῃσιν· θριξίν. ⟦Ἐθελη⟧μοί 〈Hes. Op. 118〉· ἐθελουσίως ἔζ⟦ων⟧ καὶ κατὰ βούλησιν ⟦ἀπέ‐ λαυ⟧ον ⟦τ⟧ῶν γινο⟦μένων⟧. 〈Hesiod. Op. 118 sq.〉 „ἐθ⟦ελη⟧μοὶ ⟦ἥσυχοι“, ἡσύχως
20καὶ⟧ ἑκουσίᾳ ⟦γνώμῃ⟧. Ἐθελουσίως· ἑκου⟦σίωσ⟧· παρὰ τὸ θέ⟦λω⟧. Ἔθνος· ἀπὸ τοῦ ἔθους καὶ τῆς συνηθείας. Ἔθος· παρὰ τὸ ἔθω, τὸ ἐξ ἔθους τι διαπράττομαι, ἐξ οὗ καὶ ἔθνος· ἑκάστῳ
γὰρ ἔθνει ἴδιον ἔθος ἕπεται.404 in vol. 2

epsilon

405

(6)

 Εἶ· μετὰ δευτέρου προσώπου δίφθογγον, ὡς τὸ 〈Ev. Jo. 1, 50〉 „σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ“· μετὰ δὲ τρίτου προσώπου η, ὡς τὸ „ὁποῖα δὲ ᾖ τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα, ἀνάγκη καὶ τὸ φρόνημα ἔχειν“. εἰ δέ καὶ εἰ μέν οἱ σύνδεσμοι. ἰδέ ...
10 Εἴ· ⟦ὁ⟧ συναπτικὸς σύνδεσμος διὰ τῆς ει· αἴ γὰρ λέγουσιν οἱ Δωριεῖς καὶ ἔθος ἔχουσι τὸ ε εἰς α τρέπειν· τρέχω τράχω, Ἄρτεμις Ἄρταμις· οὕτως εἴ ⟦αἴ⟧. Εἱαμε⟦νή⟧· ὁ ἔνυλος καὶ βοτανώδης τόπος· εἴρηται δὲ ⟦εἱαμ⟧ενή, οἱονεὶ ῥειαμενή τις οὖσα, ὁ καταρρεόμενος τόπος, κατὰ ἀφαίρ⟦εσιν τοῦ ρ⟧. ἢ γέγονεν ἀπὸ ⟦τοῦ⟧ 〈ἥμενοσ〉 ἡμενή, ⟦ὁ⟧ ὁμαλὸς 〈τόποσ〉, ⟦ὡσ⟧ δ⟦εξάμενοσ⟧ δεξαμενή,
15ἀκεσσάμενος Ἀκε⟦σσ⟧αμεναί· εἶτα κατὰ διάλυσιν τοῦ η ⟦εἰς ε καὶ⟧ α ἑαμενή, ὡς ἥλ⟦ω⟧ ἑάλω, ἤ⟦νασσ⟧εν ἐ⟦ά⟧νασσεν, „καὶ πλείστοις ἐά⟦νασσ⟧ε λαοῖσ“ Ἀλκαῖος 〈fr. 64 Bergk4〉, καὶ κατὰ ⟦πλεονασμὸν τοῦ ι εἱ⟧αμε⟦νή. ἢ 〈παρὰ τὴν ἕσιν〉 τ⟧ῶν ⟦βοταν⟧ῶν ⟦αὐτομά⟧τως, ἢ ἐξ οὗ ἵενται αἱ νομαί. Γεωργίου Εἱ⟦αμεν⟧ή· ⟦ὁ κά⟧θυ⟦γρ⟧ος τ⟦ό⟧πος· παρὰ ⟦γὰρ⟧ τὸ ῥεῖν ῥεια⟦μ⟧έν⟦η
20〈καὶ κατὰ ἀποβολὴν εἱαμενή〉. ἢ παρὰ τὴν ἕσιν, τὴν⟧ ἀν⟦άδοσιν, ἑσαμενή⟧, καὶ
πλεονασμῷ τοῦ ι καὶ ἀποβολῇ τοῦ ς εἱαμενή.405 in vol. 2

epsilon

406

(13)

 Εἶαρ· ἐκ τοῦ ἔαρ ⟦....⟧. Εἶαρ· τὸ αἷμα· παρὰ τὸ ῥόδον, ⟦ὅτι φοινικοῦν· καὶ Πίνδαρος 〈fr. 75, 14
15Schroeder〉 φοινικέασ⟧ τὰς Ὥρας ἐκάλεσε· πολὺ γὰρ τὸ ῥόδον τ⟦ῷ⟧ ἔαρ⟦ι, καὶ⟧ τὸ ⟦πολὺ⟧ δὲ ῥόδον ⟦ἔαρ καλοῦμεν⟧. 〈Εἴασκεν〉· ... τὸ δὲ ⟦ι⟧ ἀπεβλήθη, ἐπειδὴ τὰ τοιαῦτα ἀποβά⟦λλουσι⟧ τὴν ἐν ἀρχαῖς κλιτικὴν 〈ἔκτασιν〉, οἷον ἔτυπτον ἔτυπτες ἔτυπτε ⟦τύ⟧πτεσκε, ⟦ἦγον⟧
ἦγες ἦγε ἄγεσκε.406 in vol. 2

epsilon

407

(14)

 Εἴ⟦βει· διὰ τῆς ει διφθόγγου· ἐκ τοῦ λείβω⟧ [κατὰ πλ⟦εονασμὸν τοῦ λ καὶ]
15ἀποβολῇ τοῦ λ εἴβω καὶ τὸ τρίτον εἴβει. διὰ τί δὲ τὸ λείβω διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται ἐν τῷ λ στοιχείῳ μαθησόμεθα⟧. Εἴγε· τὸ εἴ ἄρθρον συντακτικὸν καὶ τὸ γέ σύνδεσμος παρασυναπτικός. Εἰ δ’ ἄγε νῦν 〈Π 667〉· φέρε νῦν ἄρτι. Εἰδείην· εὐκτικόν.
20 Εἰδεχθής· ἐκ τοῦ εἶδος καὶ τοῦ ἔχθος, ὃ σημαίνει τὸ μῖσος.407 in vol. 2

epsilon

408

(17)

 Γεωργίου Εἶδος· διὰ τῆς ει, ἐπειδὴ 〈ἀντι〉παράκειται αὐτῷ τὸ οἶδα. καὶ λοιπὸν ἐκ τοῦ εἴδω εἶδος. τινὲς δὲ λέγουσι διὰ τοῦ ι ὡς ἀπὸ τοῦ ἰδεῖν ἀπαρεμφάτου· οὐ καλῶς δὲ λέγουσιν. ἰστέον δὲ ⟦ὅτι τὸ⟧ εἶδος σημαίνει τὴν ⟦μορφήν⟧.
20 Εἶδος· τὸ ἀπὸ τοῦ γένους διαιρεθέν. Εἶδος· ⟦τὸ⟧ εἰδοποιοῦν τὴν ⟦ὕ⟧λην· τὸ ει δίφθογγον. λέγει δὲ Ὦρος ...
⟦Εἴδυια· κύριον⟧. εἰδ⟦υῖα ἡ μετοχή⟧.408 in vol. 2

epsilon

409

(13)

 Εἰδυλίς· ἐπιστήμων, εἰδυῖα· Καλλίμαχος 〈fr. 451 Schneider〉 „†⟦ὤκουσον⟧ ὀφθαλμο⟦ὶ⟧ γὰρ ⟦ἀ⟧π⟦ευ⟧θέ⟦εσ⟧ ὅσσ⟦ον⟧ ἀ⟦κου⟧ὴ εἰδ⟦υλίσ⟧“. παρὰ τὸ εἴδω, ⟦τὸ⟧
15γινώσκω· εἴδ⟦ω ε⟧ἴδ⟦υ⟧λ⟦ο⟧ς εἰδύ⟦λη εἶτα⟧ παρωνύμως εἰ⟦δ⟧υλ⟦ίσ⟧. Εἴδω· τὸ βλέπω· εἴδω τὸ γινώσκω· εἴδω τὸ ὁμοιῶ, 〈Γ 122〉 „εἰδομένη γαλόῳ“· εἴδω τὸ φ⟦αίνω⟧ καὶ δοκῶ, 〈Α 228〉 „τὸ δέ τοι κὴρ εἴδεται εἶναι“· εἴδω τὸ ὁρμῶ καὶ πηδῶ, 〈Μ 118〉 „εἴσατο γὰρ νηῶν“, 〈θ 283?〉 „εἴσατο Λῆμνον“· εἵδω τὸ [σ]κ[ο]τίζω, ἐκ τοῦ ἕδος. ἔστι καὶ εἰδῶ ῥῆμα περισπώμενον, οὗ ὁ μέλλων
20εἰδήσω καὶ ἐν παραγωγῇ εἰδήμων. εἴδω τὸ βαρύτονον, ἐξ οὗ καὶ εἴσω καὶ ἴδμων· ἔστι δὲ ὁ ἔμπειρος.
Εἴδωλα· αἱ ⟦ε⟧ἰς τὸ ⟦ἰδεῖν⟧ μόνον εἰκ⟦όνεσ⟧, οὐ μέντοι καὶ εἰς ἄλ⟦λην αἴ⟧σθησιν.409 in vol. 2

epsilon

410

(12)

 Εἰδωλολατρ〈ε〉ία· παρὰ τὸ 〈εἴδωλον καὶ τὸ λατρεία. εἴδωλον δὲ παρὰ τὸ〉 εἴδω, τὸ ὁμοιῶ, καὶ τὸ ὅλον· ὅλον [μὲν] ὁμοιούμενον ἀνθρώπῳ χωρὶς τῆς ψυχῆς.
15 Εἴ⟦δωλον⟧ 〈λ 83〉· εἰ μὲν ἀπὸ τοῦ [ε]ἰ⟦δεῖν⟧, διὰ μόνου τοῦ ⟦ι⟧ γραπτέον, εἰ δὲ ⟦ἀπὸ τοῦ⟧ εἶδος, προσλήψ⟦εται⟧ τὸ ε. ⟦Εἴ⟧δωλον καὶ ὁμοίωμα διαφέρει· τὸ μὲν γὰρ εἴδωλον οὐδεμίαν ὑπόστα‐ σιν ἔχει, τὸ δὲ ὁμοίωμά τινός ἐστιν ἴνδαλμα καὶ ἀπείκασμα· ἐπειδὴ Ἕλλ⟦ηνες ἀνα⟧πλάττουσι τὰς οὐχ ὑφεστώσας μορφάς, Σφίγγας Τρίτωνας καὶ Κενταύρους,
20εἴδωλα λέγοντες ⟦τὰ τῶν οὐχ ὑφε⟧στώτων μιμήματα, ὁμοι⟦ώματα δὲ⟧ τὰ τῶν ὑφεστώτων εἰκάσματα, οἷον ἡλίου σελήνης ἄστρων ἀνθρώπων θη⟦ρίων ἑρπετῶν, ὡσαύτως καὶ ζωδίων⟧. 〈Εἴδωλον〉· ... τί διαφέρει εἴδωλον καὶ ⟦δείκηλον; διαφέρει οὐ κατὰ 〈τὴν〉 σημασίαν⟧, ἀλλὰ κατὰ τὴν φωνήν. γίνεται ⟦δὲ⟧ ... καὶ τὸ δείκηλον ὁμοίως παρὰ
25τὸ εἴκω, τὸ ὁμοιῶ, εἴκηλον καὶ δεί⟦κ⟧ηλ⟦ον⟧, τὸ ἄ⟦γαλμα⟧.410 in vol. 2

epsilon

411

(17)

 Γεωργίου Εἴθε· παρὰ τ⟦ὸ⟧ εἴ, ⟦ὅπερ⟧, ὡς εἴ⟦ρηται, διὰ τῆς ει διφθόγγου, πλεονασμῷ τῆσ〉 θε συ⟦λλαβῆς. ἰστέον δὲ ὅτι τὸ εἴθε πολιτικώτερον τοῦ αἴθε Δωρικῶσ⟧. Εἰκάδιος· ὄνομα κύριον· ἔστιν δὲ παρὰ τὸ εἰκάς. εἰκὰς δὲ διὰ τῆς ει
20διφθόγγου γράφεται παρὰ τὸ εἴκοσιν. Εἰκάδιος δὲ ἐκλήθη, ἐπειδὴ ἐν τῇ εἰκάδι τοῦ μηνὸς ἐγεννήθη. Εἰκαῖος· μ⟦ω⟧ρός. Εἴκελος· ⟦διὰ τῆσ⟧ ει· ὥσπερ ἀπὸ τοῦ ἄγ⟦ω⟧ ἄγελος καὶ ἄγγελος, ⟦οὕτωσ⟧ καὶ ἀπὸ τοῦ εἴκω, τὸ ὁμοιῶ, 〈ε〉ἴκελος. ἐν μὲν τῇ ἁπλότητι διὰ τῆς ει γράφεται
25οἷον 〈Ξ 386〉 „εἴκελος ἀστεροπῇ“, διὰ τοῦ ι δὲ οἷον 〈Δ 86〉 „ἡ δ’ ἀνδρὶ ἰκέλη

epsilon

412

(20)

Τρώων κατεδύσαθ’ ὅμιλον“· ἐν δὲ τῇ συνθέσει ⟦μόνον⟧ διὰ τῆς ⟦ει⟧, οἷον θεοεί‐ κελος πανείκελος ἀνδρείκελος. Εἰκός· εἰκό⟦το⟧ς· σημαίνει ⟦ἡ λέξις τὸ εὔλογον, τὸ ἀκ⟧όλου⟦θον, τὸ δίκ⟧αιον, τὸ π⟦ρ⟧έπ⟦ον, τὸ ἀρ⟧κοῦ⟦ν, τὸ ἀληθέσ⟧. Εἰκός· τὸ ἀκόλουθον καὶ πρέπον· εἰκὸς τὸ ἐνί⟦οτε καὶ⟧ συμβαῖνον ἢ τὸ
25μὴ πάντως ὄν.411 in vol. 2

epsilon

413

(20)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Εἰκοστός 〈Ps. 20 tit.〉· παρὰ τὸ εἴκειν ταῖς δύο δεκάσιν. ὀξύνεται. διὰ τί; ζήτει. Εἰκότως· τὸ ἀληθῶς, τὸ πρ⟦επόντωσ⟧. Εὐλογίου τὸ Ἐΐκτην ἀπὸ τοῦ 〈ε〉ἴκω, ὅ ἐστιν ὁμοιῶ, ὁ παρατατι‐ κὸς εἶκον, ὁ παρακείμενος εἶκα, ὁ ὑπερσυντέλικος εἴκειν εἴκεις εἴκει, δυϊκῶς εἴκε‐
25τον εἰκέτην καὶ ἀναλύσει τῆς ει διφθόγγου καὶ συγκοπῇ τοῦ ε ἐΐκτην.412 in vol. 2

epsilon

414

(11)

 〈Εἰκών〉· ... τὰ δὲ ἔχοντα τὸ ο ἀ⟦ν⟧τιπαρακεί⟦μενον⟧ ἔχουσι τὸ ε ⟦ἐγκ⟧εί‐ μενον, οἷον λείβ⟦ω⟧ λοιβ⟦ή, ἀ⟧γείρω ⟦ἀγο⟧ρά, εἴ⟦κω⟧ οἶκος· οὕτως καὶ εἴ⟦κω⟧ ἔοι⟦κα⟧. Εἰκών 〈Ps. 38, 7〉· παρὰ τὸ εἴκω, τὸ ὁμοιῶ. ζήτει. 〈Εἰκώσ〉· ... εἰκώς δὲ καὶ εἰκός [τὸ ὁμοίωμα] καὶ ἐοικώς καὶ ἐοικός.
15 Εἰλαπίνη· εἰλαδὸν θοίνη. ζήτει. Εἰλαπίνη· ἡ εὐωχία· ἀπὸ τοῦ δαψιλῶς δαπανᾶν. λάπτειν γὰρ τὸ ἐκκε‐ νοῦν, ἀφ’ οὗ καὶ λαγόνες· ἐκκεκενωμέναι γάρ εἰσιν· ὡς πλευραὶ ἀπὸ τοῦ πλη‐ ροῦσθαι. Γεωργίου Εἰλαπίνη· σημαίνει δὲ τὴν εὐωχίαν. διὰ τῆς ει· ἐλλαπίνη γὰρ οἱ Αἰολεῖς.
20 ⟦Εἰλαπίνη· ἡ μεγάλη εὐωχία, ἐν ᾗ⟧ κατὰ εἴλας καὶ συστροφὰς εὐωχοῦνται.413 in vol. 2

epsilon

415

(12)

 Γεωργίου ⟦Εἶλαρ⟧· ἐκ τοῦ εἰλῶ· σημαίνει δὲ τὸ κατακλείω· τοῦτο παρὰ τὸ ἕλος πλεονασμῷ τοῦ ι. ⟦Ε⟧ἶλαρ· τὸ ὀχύρωμα καὶ τὸ ἕρκος· ἐκ τοῦ εἱλεῖν.
15 Εἰλείθυια· ἀπὸ τοῦ κατὰ τὴν εἴλησιν τῆς πορείας θύειν, ὅ ἐστι μεθ’ ὁρμῆς θύνειν. οἱ δὲ ἡ εἰς ἔλευσιν ἄγουσα τὰ βρέφη. 〈Εἰλείθυια〉· ὄνομα θεᾶς τῶν τικτουσῶν γυναικῶν ἔφορος. ἔστι καὶ ἑορτή. Εἰλειθυίας 〈Τ 119〉· τὰς ⟦ὠ⟧δίνας μετωνυμικῶς, ὡς Ἄρην τὸν σίδηρον. Γεωργίου Εἰλεόν· σημαίνει τὴν μαγειρικὴν τράπεζαν· παρὰ γὰρ τὸ ἔλαιος γέγονεν
20ἐλεός καὶ πλεονασμῷ τοῦ ι ⟦εἰλεόσ⟧.414 in vol. 2

epsilon

416

(22)

 Εἴληφα καὶ εἰληφώς· παρὰ τὸ λαβεῖν.415 in vol. 2

epsilon

417

(19)

 〈Εἰλιγγιῶ〉· ... ὁ μὲν ἴλιγγος τὸ ὄνομα διὰ τοῦ ι, τὸ δὲ ῥῆμα δίφθογγον.
20 Εἰ⟦λικρι⟧ν⟦ήσ⟧· παρὰ τὸ ⟦κρίνω καὶ τὸ ἕλη. καὶ ὤ⟧φειλεν τρέψαι τὸ η 〈εἰς ο〉 ἢ φυλάξαι αὐτό· ⟦τὰ γὰρ εἰς η θηλυκὰ τρέπουσι τὸ η εἰς ο· τιμή Τιμό‐ θεος, νύμφη νυμφοστόλος· ἢ φυλάξαι, οἷον γῆ γ⟧ηπόνος, βουλή βουληφόρος,
βοή βοη⟦θός. ἔστιν οὖν εἰπεῖν ὅτι εἰλοκρινής καὶ τροπῇ τοῦ ο εἰς ι εἰλικρινήσ⟧.416 in vol. 2

epsilon

418

(7)

 Ὁμήρου Εἰλιπόδεσσι 〈ex. gr. Z 424〉· εἰλίποδας τὰς βοῦς, ὅτι ἑλίσσουσι τοὺς πόδας κατὰ τὴν πορείαν. ⟦Εἰλίπους. διὰ τῆς ει ἡ ἄρχουσα· παρὰ γὰρ τὸ εἰλῶ εἰλήσω 〈ἢ παρὰ τὸ
10εἰλίσσω〉. ἡ δὲ δευτέρα συλλαβὴ διὰ τοῦ ι· τὰ εἰς ω λήγοντα τρισύλλαβα⟧ ... Γεωργίου Εἰλίπους· παρὰ τὸ εἰλῶ εἰλήσω. Γεωργίου Εἶλκον· διὰ τῆς ει· ⟦ἕλκω⟧ γὰρ ⟦ὁ ἐνεστώσ⟧. Γεωργίου Εἴλυμα· τὸ σκέπασμα· διὰ τῆς ει· παρὰ τὸ εἰλῶ εἰλύω εἰλύσω καὶ ἐξ αὐτοῦ εἴλυμα.
15 Εἰλυφάζω· τὴν φλόγα συστρέφω καὶ τὸ σείω τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τινάσσω. Γεωργίου Εἰλῶ· διὰ τῆς ει· ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ ἑλίσσω καὶ ἐν τῷ ἐ〈λ〉λε‐ δανός, ⟦ὃ σημαίνει τὸν δεσμόν⟧. Εἰλώ⟦μενοσ⟧ καὶ εἰλού⟦μενοσ⟧· στρεφ⟦ό⟧μ⟦ενοσ⟧.
Εἴλως· εἵλωτος· ὁ μισθωτός, ὁ δοῦλος· παρὰ τὸ ⟦ἕλω, τὸ λαμβάνω⟧, ἕλως417 in vol. 2

epsilon

419

(12)

καὶ εἵλως. ἰστέον δὲ ὅτι παρὰ Λακεδαιμονίοις εἵλωτες λέγονται οἱ 〈ἐπὶ〉 μισθῷ δουλεύοντες ἐλεύθεροι, οἱ αὐτοὶ δὲ παρὰ Ἀθηναίοις θῆτες λέγονται, παρὰ Ἀργείοις γυμνῆτες, παρὰ Θεσσαλοῖς πενέ〈σ〉ται, παρὰ Κρησὶ πελάται, παρὰ Σικυωνίοις
15κορυνηφόροι, παρὰ δὲ Συρακουσίοις καλλικύριοι. Εἵλως· εἵλωτος· πῶς μακρᾷ παραληγόμενον διὰ τοῦ τος κλίνεται; ἕλως γὰρ ἕλωτος ἦν καὶ ὡς βραχείᾳ παραληγόμενον διὰ τοῦ τος ἐκλίθη. εἵλωτες δέ εἰσιν οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσσηνιακήν. 〈Εἵλωσ〉· ... εἵλωτες δὲ καὶ οἱ δοῦλοι παρὰ Ἀθηναίοις· ἀπὸ τοῦ ἕλως
20ἕλωτος πλεονασμῷ τοῦ ι. Εἱλωτεύειν· δουλεύειν. Γεωργίου Εἷμα· ἔμμα γάρ φασιν οἱ Αἰολεῖς. Εἷμα· παρὰ τὸ ⟦ἕω⟧ ῥῆμα, τὸ ⟦ἐνδύομαι, οὗ⟧ ὁ μέλλων ⟦ἕσω καὶ ἐσής καὶ
πλεονασμῷ τοῦ θ ἐσθής, τὸ ἱμάτιον⟧.418 in vol. 2

epsilon

420

(17)

 Εἵμαρται· μείρω, μερῶ, μέμαρκα, μέμαρται καὶ ἀποβολῇ τοῦ μ καὶ ἐν πλεονασμῷ ⟦τοῦ ι εἵμαρται⟧. Γεωργίου Εἱμένοι· διὰ τῆς ει· σημαίνει δὲ ⟦τὸ ἐνδεδυμένος· ἐκ γὰρ⟧ τοῦ ἔμμενοι
20γέγονε ⟦καὶ ἀμφιέμμενοί φασιν οἱ Αἰολεῖσ⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ὁμήρου Εἶμι 〈Α 169〉· χρόνου ἐνεστῶτος τῶν εἰς μι καὶ σημαίνει τὸ πο‐ ρεύομαι· τούτου τὸ πρῶτον πρόσωπον τῶν πληθυντικῶν ἴμεν καὶ τὸ προστακτικὸν
ἴθι, τὸ πορεύου. καὶ τὰ λοιπὰ δῆλα.419 in vol. 2

epsilon

421

(21)

 〈Εἰμί〉· μέρος λόγου ῥηματικὸν καταλήξεως τῶν εἰς μι, ἐγκλίσεως ὁριστι‐ κῆς, διαθέσεως ἐνεργητικῆς, εἴδους παραγώγου, σχήματος ἁπλοῦ, ἀριθμοῦ ἑνικοῦ, πρώτου προσώπου τῶν ἑνικῶν, χρόνου ἐνεστῶτος, συζυγίας πρώτης τῶν εἰς μι. Εἰμί· τὸ ὑπάρχω τὸ δεύτερον εἶ, τὸ τρίτον ἐστί· 〈τὸ〉 ὑποτακτικὸν ὦ
25ᾖς ᾖ ὦμεν ἦτε ὦσιν, 〈ὁ παρατατικὸσ〉 ἤμην ἦσθα, ἦν ὁ δεύτερος ἀόριστος.420 in vol. 2

epsilon

422

(28)

 Εἶν· τὸ μέγα μέτρον ἐστὶν οἴνου ξεστῶν ιηʹ· τὸ δὲ ἅγιον οἴνου ξεστῶν θʹ.421 in vol. 2

epsilon

423

(15)

 〈Εἶναι〉· ... ἰστέον δὲ ὅτι ἐπὶ τῶν εἰς ναι ἀπαρεμφάτων τοῦ ἀορίστου εἰώθασιν οἱ Δωριεῖς ἐπεντιθέναι τὴν με συλλαβήν, καὶ ἂν μὲν ὦσι δύο φωνήεντα, τὸ ἓν ἀποβάλλουσιν, ⟦οἷον δοῦναι δόμεναι, θεῖναι⟧ θέ⟦μεναι, βῆναι βήμε⟧ναι. Εἰνάτηρ· 〈παρὰ τὸ εὐνή εὐνάτηρ καὶ εἰνάτηρ〉, ἡ σύννυμφος, καὶ Αἰολικῶς τροπῇ τῆς ει εἰς η ἠνάτηρ, ὡς χείρ χήρ. ἄμεινον δὲ παρὰ τὸν ἕνα ἀριθμὸν ἑνάτηρ
20καὶ εἰνάτηρ, ἡ ἡνωμένη διὰ τῆς ἐπιγ⟦αμ⟧ίας καὶ εἰς ⟦συ⟧γγένειαν ἀχθεῖσα. Γεωργίου Εἰνάτηρ· παρὰ τὸ εὐνή εὐνάτηρ 〈καὶ εἰνάτηρ〉 τροπῇ τοῦ υ εἰς ι. Εἵνεκα τοῦ οὕνεκα διαφέρει· τὸ μὲν οὕνεκα σημαίνει τὸ διότι 〈Γ 44 sq.〉
„οὕνεκα καλ⟦ὸν⟧ εἶδοσ“, τὸ δὲ εἵνεκα τὸ χάριν σημαίνει.422 in vol. 2

epsilon

425

(14)

 Εἴπατε· καὶ εἰπέ καὶ εἶπον καὶ εἴπῃς. εἶπον τὸ προστακτικόν, ὡς τὸ 〈Ps.
1534, 3〉 „εἶπον τῇ ψυχῇ μου· σωτηρία σού εἰμι ἐγώ“· τὸ γὰρ ἐγὼ εἶπα διὰ τοῦ α. ἡ δὲ μετοχὴ ὁ εἰπών, οἷον 〈Paul. 2 Cor. 4, 6〉 „ὁ θεὸς ὁ εἰπών“. 〈Vet. Test. 2 Esdr. 9, 10〉 „τί εἴπομεν;“ τὸ πο μικρόν· τὸ δὲ συμβουλευτικὸν μέγα. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Εἰπάτω 〈Ps. 117, 2〉· τὸ θέμα ἔπω, τὸ λέγω, ὁ ἀόριστος εἶπα, τὸ δεύ‐ τερον 〈εἶπες, τὸ τρίτον εἶπε, καὶ τὸ προστακτικὸν εἶπον ὡς τύψον, καὶ τὸ τρίτον〉
20εἰπάτω. καὶ ὤφειλεν εἶναι εἰπέτω· ἀλλ’ ἐπεὶ πανταχοῦ ὁ ἀόριστος φιλεῖ ⟦διχρόνῳ παραλήγεσθαι⟧ ... Εἶπεν· ἐπὶ δύο· ἐπιλεχθῆναι ἐπὶ πλειόνων. Εἴπερ· ἐάνπερ. Εἰραφιώτης· ἐπιθετικῶς ὁ Διόνυσος, ὡς ἐν τῷ μηρῷ τοῦ Διὸς ῥαφείς. ‖
25γέγονε δὲ παρὰ τὸ ἐρέφω· ἐστεφάνωτο γὰρ κισσῷ· ἢ ἀπὸ τοῦ ἐρράφθαι ἐν τῷ μηρῷ τοῦ Διός· ἢ παρὰ τὴν Ἐρέφαν τροφὸν αὐτοῦ γενομένην· ἢ παρὰ τὸ ἐρίφῳ
αὐτὸν συνανατραφῆναι.423 in vol. 2

epsilon

426

(9)

 〈Εἴργω〉· ... ἢ ἐπειδὴ ἀντιπαράκειται τῇ ὀργῇ· ἡ γὰρ ὀργὴ εἴργει τινὰ
10τοῦ καλῶς βουλεύεσθαι. Εἴρερος· ἡ δουλεία· ἡ εἴργ⟦ουσα 〈ἢ〉 ἡ ἔρια ποιοῦσα ἐργ⟧άζ⟦εσθαι⟧. Εἴρερος· ἡ δουλεία· παρὰ τὴν ἔραν, τὴν γῆν· ἡ περὶ τὴν γῆν δουλεία. ἢ παρὰ τὸ ἔριον ἔρος καὶ ἐν διπλασιασμῷ καὶ πλεονασμῷ τοῦ 〈ι〉 ἔρερος καὶ εἴρερος. ἢ παρὰ τὸ τείρω τείρερος καὶ ἀποβολῇ ⟦τοῦ τ⟧ εἴρερος. ἢ παρὰ τὸ
15⟦εἴρω⟧, τὸ λέγω, εἴρερος διπλασιασμῷ καὶ κατὰ ἀντίφρασιν ὁ παραιρούμενος τὸ λέγειν μετὰ παρρησίας· δεδ[ε]ιπλασίασται δὲ ὡς τρόμος τέτρομος, κραγμός κεκραγ⟦μ⟧ός. ἢ παρὰ τὸ εἴργειν καὶ τὸ εἴρειν εἴργερος, ὁ εἴργων τὸ εἴρειν· δού‐ λων γὰρ οὐκ ἔστι τὸ παρρησιάζεσθαι. ἢ παρὰ τὸ ἔρρειν ἔρρερος καὶ εἴρερος. Εἴρερος 〈θ 529〉· ἡ δουλεία· παρὰ τὸ ἔρρειν καὶ φθείρεσθαι
20ἐν αὐτῇ καὶ πλεονασμῷ τοῦ ι καὶ τοῦ ε· ἔρρω καὶ ἔρρος καὶ ἔρερος καὶ εἴρερος. καὶ Ὅμηρος 〈θ 529〉 „εἴρερον εἰσανάγουσα“. Εἴρερος· ἡ δουλεία· παρὰ τὸ τείρειν· ἢ ὅτι 〈τοῦ〉 ἔρειν, τὸ λέ⟦γειν, [ἢ] εἴργει[ν], ὅ ἐστι κωλύει. ἢ καὶ ἐπὶ μὲν ἀρρένων⟧ παρὰ τὸ ⟦ἔραν ἐργάζεσθαι⟧, ἐπὶ
δὲ θηλειῶν διὰ τὰ ἔρια.425 in vol. 2

epsilon

427

(14)

 Εἰρεσία· ἐκ τοῦ ἐρέσσω.
15 〈Εἰρεσιώνη〉· δάφνη· ἀπὸ τοῦ αἴρεσθαι. ἢ ... Γεωργίου Εἰρεσιώνη· πλέγμα ἀπὸ ἐρίων συναναπεπλεγμένον κλάδῳ ἐλαίας, ἅπερ ἐτίθεσαν τῷ Ἀπ⟦όλ⟧λωνι· γίνεται δὲ παρὰ τὸ ἔριον πλεονασμῷ τοῦ ι, ἢ ἐκ τοῦ ἐρέφεσθαι, τὸ σκέπεσθαι. Εἴρετο· ἔστι παρατατικὸς παθητικὸς τρίτου προσώπου τῶν ἑνικῶν, οὗ τὸ
20θέμα εἴρω, τὸ σημαῖνον τὸ λέγω· ἐντεῦθεν γέγονε καὶ Εἴρων, τὸ ⟦κύριον ὄνομα, καὶ μει⟧ράκιον, τὸ ἐπι⟦τήδειον⟧ τοῦ λαλ⟦εῖν τρανῶσ⟧. Εἴρην· ὄνομα ἡλικίας παρὰ τὸ εἴρειν, τὸ λέγειν· ὁ ἤδη λέγων καὶ δημη⟦γορῶν⟧. καὶ γὰρ τὰς ⟦ἐκκλησίας Ὅμηρος εἴρας προσηγόρευσε⟧, 〈Σ 531〉
„εἰράων προπάροιθε καθήμενοι“, ἵν’ ᾖ εἴρην ὁ αὐτὸς τῷ μειρακίῳ.426 in vol. 2

epsilon

428

(15)

 Εἰρήνη 〈Ev. Luc. 1, 79〉· παρὰ τὸ εἴρω, τὸ λέγω· ἡ πανταχοῦ λαλουμένη. ἢ παρὰ τὸ εἴρω, τὸ συμπλέκω. Εἰρήνη· παρὰ τὸ ἠρεμεῖν τὸν νοῦν. Εἰρηνόδωρος καὶ Εἰρηνόδοτος· ὁ τὴν εἰρήνην διδούς. Εἰρηνῶ· τὸ εἰρηνοποιῶ. μεσίτης, ὁ εἰρηνοποιός.
20 Εἱρκτή· φυλακή· ἐκ τοῦ εἵργω, τὸ κωλύω, [οὗ] ὁ μέλλων εἵρξω καὶ εἱρκτή. Ὁμήρου Εἰροκόμῳ 〈Γ 387〉· ἐρίων ἐπιμελουμένῃ, ἐριουργῷ· εἴρια γὰρ τὰ ἔρια. Εἰροπόκοις 〈Ε 137〉· ἐρίων πόκους ἐχούσαις. πόκοι δὲ εἴρηνται παρὰ τὸ
πέκειν, ὅ ἐστι ξαίνειν.427 in vol. 2

epsilon

429

(20)

 Εἰρύαται· ἑλκυσμέναι εἰσί. Εἰρυκέναι τὸ ξίφος· ἐκ τοῦ ἐρύω, τὸ ἕλκω. 〈Εἵρω〉· ... ἀφ’ οὗ καὶ εἱρμός καὶ ὅρμος. τὸ δὲ ὅρμος ἐκ τοῦ 〈εἵρω〉 εἷρμος ἕρμος καὶ ὅρμος κατὰ τροπὴν τοῦ ε εἰς ο· σημαίνει δὲ τὸν περι‐
τραχήλιον κόσμον· ὅθεν καὶ δασύνεται.428 in vol. 2

epsilon

430

(9)

 τὸ Εἴρω σημαίνει δʹ· εἴρω, τὸ τύπτω, ⟦ἐξ οὗ καὶ εἴρ⟧ειν ἐστί, τὸ τύπτειν·
10εἴρω, τὸ λέγω, ἐξ οὗ καὶ εἰρήνη καὶ εἰρωνεία· εἵρω, τὸ συμπλέκω, ⟦ἐξ οὗ καὶ εἱρμός· εἴρω, τὸ κουφίζω, ἐξ⟧ οὗ καὶ ἀειρόμενος, ὁ κουφιζόμενος. ⟦Εἴρω· τὸ συμπλέκω, διὰ τῆς ει διφθόγγου, διότι ἀνεφάνη τὸ ε καὶ ἐν⟧ τῷ εἱρ⟦μόσ⟧. ὁμοίως καὶ εἴρ⟦ω⟧, τὸ λέγω, διὰ τῆς ει καὶ αὐτό· κ⟦αὶ γὰρ ἀνεφάνη τὸ ε ἐν τῷ ἐρῶ μέλλοντι⟧.
15 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Εἰς αὔραν 〈Ps. 106, 29〉· ⟦εἴσ⟧ πρόθεσις, αὔ⟦ρα⟧ ὄνομα· γίνεται παρὰ τὸ ⟦α⟧ὔω, τὸ πνέω· νῦν δὲ σημαίνει τὴν ⟦γα⟧λήνην. Εἷς· διὰ τῆς ει διφθόγγου τὸ ὄνομα· τὰ γὰρ εἰς εις ἔχοντα οὐδέτερον εἰς εν διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται, οἷον χαρίεις χαρίεν, ἀστερόεις ἀστερόεν. οὕτως οὖν καὶ εἷς ἕν.
20 〈Εἷσ〉· διὰ τί τὸ εἷς περισπᾶται καὶ οὐκ ὀξύνεται; ἵνα [μὴ] ἀνα⟦δέξη⟧ται παρασχηματισμὸν οὐδετέρου. καὶ διὰ τί οὐ βαρύνεται; ἐπειδὴ οὐδὲν ⟦μονοσ⟧ύλλα‐ βον κατ’ ἰδίαν βαρύνεται. διφο⟦ρεῖται δὲ⟧ τὸ εἷς· διὰ τῆς ει διφθόγγου καὶ διὰ
τοῦ η παρὰ Δωριεῦσιν, ὡς τὸ χαρίεις χαρίης.429 in vol. 2

epsilon

431

(21)

 Εἷς 〈Ps. 13, 3〉· παρὰ τὴν ἕσιν καὶ ἄφεσιν τοῦ μεμονωμένου ἀριθμοῦ, ἢ παρὰ τὸ 〈... τὸ〉 ἀπολελυμένον καὶ μεμονωμένον. Εἷς· περισπᾶται διότι μονοσύλλαβόν ἐστι· ⟦τὰ⟧ δὲ μονοσύλλαβα ἢ ⟦ὀξύνον‐ ται⟧ ἢ περισπῶνται.
25 Εἵς· ἡ μετοχὴ διὰ τῆς ει διφθόγγου· ἐξ ἧς τὸ ἀφείς ἀφέντος· τὰ γὰρ εἰς εις ἔχοντα τὴν γενικὴν διὰ τοῦ εντος ἐκφερομένην διὰ τῆς ει δι‐ φθόγγου γράφεται, οἷον τυφθείς ⟦τυφθέντος, νυγείς νυγέντος, τυπείς τυπέντοσ⟧·
οὕτως καὶ εἵς ἕντος ⟦καὶ ἀφείς ἀφέντοσ⟧.430 in vol. 2

epsilon

432

(25)

 Εἵς· διὰ τῆς ει· δεῖ γινώσκειν ὅτι τὸ εἵς ἡ μετοχή, ἐξ οὗ τὸ ἀφείς ἀφέντος, διὰ τῆς ει γράφεται· τὰ γὰρ εἰς εις ἔχοντα τὴν γενικὴν διὰ τοῦ εντος διὰ τῆς ει γράφεται, οἷον τυφθείς τυφθέντος, ⟦νυγείσ⟧ νυγέντος, δαρείς
δαρ⟦έντοσ⟧.431 in vol. 2

epsilon

433

(23)

 Εἰσέφ⟦ρησεν⟧· εἰσεφθάρη, εἰσεπήδ⟦ησεν⟧, εἰσῆ⟦λθεν⟧.
Εἰσηγητής· διδάσκαλος, πρόξενος· παρὰ τὸ εἰσ⟦άγειν⟧.432 in vol. 2

epsilon

434

(19)

 Εἰσί· ῥῆμα ἀριθμοῦ πληθυντικοῦ, χρόνου ἀορίστου, τρίτου προσώπου, συζυ‐
20γίας πρώτης τῶν εἰς μι· ἀπὸ τοῦ ἴημι ἴ⟦σι καὶ συγκ⟧οπῇ τοῦ ⟦ι⟧ καὶ καταβι‐ βάσει ... Εἰσίθμη· εἴσοδος· ἀπὸ τοῦ εἰσ⟦ιέναι⟧.
Εἰς ⟦νέωτα⟧· ἐγ⟦ράφη ἔμπροσθεν⟧.433 in vol. 2

epsilon

435

(22)

 Εἰσόκεν· τρία μέρη λόγου εἰσίν· εἴς πρόθεσις, ὅ ἄρθρον ἀναφορικὸν καὶ [τοῦ] κέ σύνδεσμος. ἔστι δὲ ἐπίρρημα χρόνου δηλωτικόν. ⟦Εἱστ⟧ήκειν· διὰ τῆς ει· περὶ δὲ τῆς ἀρχούσης ὁ λόγος. κατὰ δὲ τὴν λή‐
25γουσαν ὥσπερ ὁ ὑπερσυντέλικος ἐνεργητικὸς καὶ ὁ μέσος, οἷον ἐτετύφειν ἐπεποιή‐434 in vol. 2

epsilon

436

(16)

κειν ⟦ἐγεγρ⟧άφειν ἐν⟦ενο⟧ήκειν ἐλελοίπειν [⟦ἐ⟧πε⟦ποι⟧ήκειν] ⟦καὶ εἴ τι⟧ ὅμοιον. ⟦κατὰ⟧ δὲ τὴν ἄρχουσαν ⟦διὰ τῆσ⟧ ει, ἐπειδὴ ἀπὸ τ⟦οῦ⟧ ἕ⟦στ⟧ηκα γέγονεν ἑστή‐ κειν, ὥσπερ καὶ ἀπὸ τοῦ ἔσταλκα ἐ⟦στ⟧άλκειν, καὶ πλεονασμῷ ⟦τοῦ ι⟧ εἱστήκειν. ἐπλεόνασε δὲ τὸ ι δι’ αἰτίαν τοιαύτην· ⟦ἔστιν⟧ ὁ ἐνεστὼς ἑστήκω ⟦ἑστ⟧ήκεις ἑστήκει,
20⟦ἐξ οὗ⟧ καὶ ἑστήξω ὁ μέλλων ⟦καὶ ὁ π⟧οιητής 〈Callim. Hymn. 2, 15〉 „ἑστήξειν δὲ τὸ τεῖχος [ἐπαρ] ἐπ’ ἀρχαίοισι θεμέθλοισ“· εἰ ἐγίνετο οὖν ⟦ὁ ὑπερσυντέλικοσ⟧ ἑστήκειν, ἔ⟦με⟧λλ⟦ε⟧ συνεμπί⟦πτει⟧ν κατὰ τὸ δεύτερον ⟦καὶ τρίτον⟧ πρόσωπον τῷ ἐ⟦νεστῶτι⟧· τούτου χάριν ⟦προσλαμβάνει⟧ τὸ ι, ἵνα ⟦μὴ⟧ συνεμπέσῃ ⟦αὐ⟧τῷ. Εἱστιακότες· ἐκ τοῦ ἑστία, ὃ σημαίνει τὴν οἰκίαν.
25 Εἶτα· σύνδεσμος τακτικὸς καὶ ἀριθμητικός.435 in vol. 2

epsilon

437

(19)

 ⟦Εἴω⟧θα· διὰ τῆς ει· ⟦ἀνε⟧φάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ ⟦ἔθος καὶ⟧ ἐν τῷ ἔωθα·
20⟦οἱ γὰρ Αἰ⟧ολεῖς τὸ εἴωθα ⟦ἔωθα⟧ λέγουσι. γέγονε δὲ ⟦παρὰ τὸ ἔθω⟧, τὸ ἐξ ἔθους τι πράττω, ἐξ οὗ τὸ ἔθων, οἷον 〈Ι 540〉 „ἔθων Οἰνῆος ἀλωή〈ν〉“. ⟦Εἴω⟧θα· ἐκ ⟦τοῦ ἔ⟧θω ⟦ὁ μέσοσ⟧ παρακείμενος εἶθα καὶ πλεονασμῷ ⟦τοῦ
ω⟧ εἴωθα.436 in vol. 2

epsilon

438

(15)

 Ἑκαέργη· ἡ Ἄρτεμις· παρὰ τὸ ἑκ⟦ὰσ⟧ εἴργειν· τοξότ⟦ισ⟧ γὰρ ἦν. Ἑκάεργος· ὁ Ἀπόλλων, ὁ τοξότης· ὁ ἑκατέρωθεν εἵργων τοὺς πολεμίους· ἢ ἑκάεργος ὁ πόρρωθεν ἐργαζόμενος. Ἐκάη 〈Α 464〉· παρὰ τὸ καίω ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔκαον καὶ ἐκάην ὁ παθητικός.
20 Ἐκάθησεν· παρὰ τὸ καθῶ καθήσω ἐκάθησα. ἐκ⟦ά⟧θι⟦σε⟧ δὲ ἐκ τοῦ καθίζω· 〈τὸ δὲ καθίζω〉 ἐκ τῆς κατά προθέσεως καὶ τοῦ ἵζω ῥήματος· διὰ τοῦ ι γράφεται. Ἑκάλη· ἡ πρὸς ἑαυτὴν καλοῦσα· 〈Callim. fr. 41 Schneider〉
„ἔχε γὰρ τέγος ἀκλήϊστον“.437 in vol. 2

epsilon

439

(13)

 Ἐκάπυσσεν 〈Χ 467〉· ἐξέπνευσεν· κάπω ἐστὶ ῥῆμα δηλοῦν τὸ πνέω, ἔνθεν καὶ κᾶπος, ὁ κάθυγρος τόπος, καὶ κῆπος.
15 〈Ἕκαστον〉· ... διὰ τί διασύνεται; τὸ ε πρὸ τοῦ κ δασύνεται. Ἕκαστος· ὁ καθεῖς, καθ’ ἕνα ἰδίᾳ πάντες. Ἕκαστος· παρὰ τὸ ἑκάς ἕκαστος, ὁ μὴ πέλας, ὁ οἷον κεχωρι‐ σμένος καὶ μὴ συλλήβδην ὢν πρὸς ἕτερον· ἐπιμερίζοντες γὰρ τὸ πλῆθός φασιν ἑκάτερος ἕκαστος.
20 Ἕκαστος 〈Ps. 11, 3〉· ποίου εἴδους τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνόματι; ἐπιμεριζομένου. ποσαχῶς ἐπιμερίζονται τὰ ἐπιμεριζόμενα; Ἑκάστοτε· ἐπίρρημα· παρὰ τὴν ἑκάστου γενικὴν παραγώγως ἑκάστοτε, ὡς ἄλλος ἄλλοτε. Ἑκάτερος καὶ ἕκαστος διαφέρει· τὸ 〈μὲν〉 ἑκάτερος ἐπὶ δυοῖν, τὸ δὲ
25ἕκαστος ἐπὶ πολλῶν.438 in vol. 2

epsilon

440

(10)

 Ἑκάτερος καὶ ἕκαστος· τὰ ἐπιμεριζόμενα· παρὰ τὸ ἑκάς συγκριτικῷ τύπῳ ἑκάτερος καὶ ἐν ὑπερθέσει ἕκαστος, ὡς ἡδύτερος ἥδιστος ὠκύ‐ τερος ὤκιστος. Ἑκατηβελέτ⟦ης· ὁ⟧ τοξότης· παρὰ τὸ ἑκάς καὶ τὸ βέλος ἑκαβελέτης καὶ τοῦ τη πλεονάσαντος ἑκ⟦ατηβελέτης, ὡς ἔτυμ⟧ον ἐτήτυμον.
15ἀναπλάττουσι γάρ τι⟦νεσ⟧ ὡς ἑκατὸν βέλεσιν τὴν Δελφὺν ⟦ὁ Ἀπόλλων ἀπέκτει⟧νεν. οὐκ ἔστιν οὖν παρὰ τὸ ἑκατόν, ἀλλὰ παρὰ τὸ ἑκάς· ὅθεν καὶ ἑκάεργος καὶ ἑκηβόλος, ὃ δὴ καὶ ἑκατηβόλος λέγεται. ἢ ἀκατόβελος παρὰ τὸν ἄκατον. 〈Ἑκάτη〉· ... ἡ αὐτὴ ἡ Εἰλείθυια, ἐπεὶ γενέσεώς ἐστιν ἔφορος· Ἄρτεμις
20δέ, ἐπεὶ σύνεστιν ἡμῖν ἀρτεμεῖς καὶ ὑγιεῖς ποιοῦσα. Ἕκατι· τῇ βουλῇ.
Ἑκατομβαιών· ἔστι δὲ μὴν παρὰ τοῖς Ἀθηναίοις Κρονίων πρότερον439 in vol. 2

epsilon

441

(7)

καλούμενος ἀπὸ τῆς γινομένης τῷ Κρόνῳ θυσίας. Ἑκατομβαιὼν δὲ ὠνο⟦μάσθη⟧ διὰ τὰς τοῦ Ἀπόλλωνος θυσίας· θύουσι γὰρ αὐτῷ Ἑκατομβοίῳ, τουτέστι πολυ‐ τιμήτῳ, μᾶλλον δὲ ἑκατὸν βόας ἐχομένῳ.
10 Ἑκατόμβη· θυσία· τὸ μὲν ἑκατόν σημαίνει τὸ μέγα καὶ πολύ, τὸ δὲ βοιόν τὸ τίμιον, ὡς καὶ ἐπὶ τῶν παρθένων τὸ 〈Σ 593〉 „ἀλφεσίβοιαι“. λέγεται δὲ ἑκατό⟦μβη οὐχ⟧ ἡ ἑκατὸν ⟦βοῶν⟧, ἀλλὰ καὶ ἡ ⟦ἐξ ἄλλων⟧ ἱερείων· 〈Δ 102〉 „ἀρνῶν [εἰ] πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατό⟦μβην⟧“. Ἑκατόμβοιος· οἱ μὲν πολύτιμος καὶ μεγαλότιμος, οἱ δὲ περισσὸς
15τιμῇ. ἀπὸ τῆς βοός· πρὸς γὰρ τὰς βοῦς τὰ ὤνια ἦν, ὡς ἐπὶ λέβητος 〈Ψ 703〉 „τὸν δὲ δυωδεκάβοιον“. ‖ τινὲς δὲ ὅτι ἐν Ἑκατομβαιῶνι μηνὶ πολλὰς θυσίας ἐποίουν Ἀθηναῖοι. Ἑκατόν· ὁ ἀριθμός· παρὰ τὸ ἔχω ἐχατόν καὶ τροπῇ ἑκατόν· ὡς γὰρ οἱ ἐπὶ πέρας ὁδοῦ ⟦ἐ⟧ρχόμεν⟦οι, οὕτω⟧ καὶ οἱ ἐπὶ πέρας ἀριθμοῦ ⟦ἐρχόμενοι⟧ ἐπ‐
20έχονται. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκ βαθέων 〈Ps. 129, 1〉· ἡ εὐθεῖα τὸ βαθύ. πόθεν γίνεται; παρὰ τὸ βίᾳ θύειν· ἢ παρὰ τὸ θύω, τὸ ὁρμῶ, θ⟦ύσ⟧ω, ⟦ἀ⟧ποβ⟦ολῇ⟧ τοῦ ω θύς καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀθύς, ἐν ᾧ τις τρέχειν οὐ δύναται, καὶ πλεονασμῷ τοῦ
β ⟦βα⟧θύ⟦σ⟧.440 in vol. 2

epsilon

442

(8)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκ δεξιῶν 〈Ps. 15, 8〉· ἐπίρρημα τοπικόν. τὸ ω μέγα. διὰ τί. Ἔκδικος· ὁ ἄδικος, ὁ ἔξω τοῦ δικαίου.
10 ⟦Ἐ⟧κεῖ 〈Ps. 13, 5〉· ἐπίρρημα τοπικόν. Ἐκεῖ καὶ ἐκεῖσε διαφέρει· τὸ μὲν ἐκεῖ δηλοῖ τὸ ἐν τόπῳ, τὸ δὲ ἐκεῖσε 〈τὸ〉 εἰς τόπον. οὕτως ἐροῦμεν· „ἐκεῖ κατέλαβον 〈αὐτόν〉“ καὶ „ἐκεῖσε πορεύσομαι“. Ἐκεῖθεν· παρὰ τὸ ἐκεῖνοθεν συγκοπῇ ἐκεῖθεν· τὸ δὲ ἐκεῖθι ἐκ
15τοῦ ἐκείνοθι, καὶ τὸ ἐκεῖσε ἐκ τοῦ ἐκείνοσε. Ἐκεῖθεν· συγκοπῇ παρὰ τὸ ἐκείνοθεν· οὐδὲν γὰρ τῶν εἰς θεντῇ ει παραλήγεται διφθόγγῳ. Ἐκεῖνος· ἀντωνυμία παράγωγος τρίτου προσώπου τῶν ἑνικῶν πτώσεως
εὐθείας· παρὰ τὸ ἑκάς ἐπίρρημα.441 in vol. 2

epsilon

443

(13)

 Ἐκεῖνος· ἡ ἀντωνυμία· παρὰ τὸ ἑκάς ἐπίρρημα, ὃ σημαίνει τὸ πόρρω· τὴν γὰρ πόρρω δεῖξιν σημαίνει. καὶ οἱ Δωριεῖς κῆνος αὐτήν φασι, καὶ
15τὴν τῆνος ἀντιδιαστέλλοντες [διαστέλλοντες αὐτὴν] ἐπὶ τῆς πλησίον δείξεως παρα‐ λαμβάνουσιν αὐτήν. εὑρίσκεσθαι μέντοι φησὶν Ἀπολλώνιος 〈De pron. 59, 12 Schneider?〉 καὶ τὴν τῆνος ἐπὶ τῆς πόρρω δείξεως. Ἔκηα 〈Α 40〉· ἀορίστου πρώτου· ἔστιν ἀόριστος πρῶτος ἔκ⟦αυ⟧σα, ἐκθλίψει τοῦ ς καὶ ἀποβολῇ τοῦ υ ἔκαα, καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς η ἔκηα.
20 Ἔκηα· ἔκαυσα, ἐκβολῇ τοῦ υ καὶ τοῦ ς καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ⟦η ἔκηα⟧. Ἑκηβόλος καὶ Ἑκηβ⟦ελέτης καὶ Ἕκατοσ⟧· οὕ⟦τωσ⟧ Ἀπόλλων, ὅτι 〈ὁ〉 ⟦αὐτὸς ἐστὶ⟧ τῷ ⟦ἡλίῳ καὶ⟧ τὰς ἀκ⟦τῖνασ⟧ ἕκαθεν β⟦άλλει, ἢ⟧ ὅτι ἑκατὸν βέ⟦λη ἐ⟧παφῆκε τ⟦ῷ Δελ⟧φύ⟦νῃ⟧.
Ἕκητι· ἕνεκεν.442 in vol. 2

epsilon

444

(11)

 〈Ἐκίσσησε〉· ... ἐκ τοῦ κίττα 〈κιττᾶν〉 λέγουσιν, ὅταν ἐν γαστρὶ ἔχουσα γυνὴ περὶ τὸν δεύτερον καὶ τρίτον μῆνα ὀρέγηται ἀτόπων 〈καὶ〉 δεινῶν, οἷον ὀστράκων ἢ λίθων ἢ ὀμφάκων. γίνεται δὲ ἀπὸ τῶν μοχθηρῶν τῆς μήτρας ἀτμῶν φερομένων ἐπὶ τὸν στόμαχον.
15 Ἐκκαθαριεῖ 〈Vet. Test. Deut. 32, 43〉· καθαρίζω καθαρίσω καθαριῶ· τοῦτο ἐκ τοῦ καθαρός· τοῦτο ἐκ τῆς κατά προθέσεως καὶ τοῦ θαρρῶ· ὁ γὰρ καθαρὸς καταθαρρεῖ. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκκενοῦτε 〈Ps. 136, 7〉· ἐκ τοῦ κενῶ· ⟦τοῦτο⟧ παρὰ τὸ χέω χενός καὶ κενός.
20 Ὠρίωνος Ἐκκλησία· διὰ τὸ ἐκκλησιάζεσθαι ἤγουν συνάγεσθαι· ἐκκλησία γὰρ ἡ συναγωγὴ καὶ ἡ βουλὴ τῶν ἀνδρῶν. ἢ διὰ τὸ ἐκλελεγμένον εἰς ἕν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκκλησία 〈Ps. 21, 23〉· ἐκ τοῦ καλῶ καλέσω καλεσία καὶ ἐκκλησία. ἐκκλησία συνόδου διαφέρει· ἐκκλησία μέν ἐστιν, ἐν ᾗ πάντες ἐκεῖσε συνάγονται·
σύνοδος δὲ ...443 in vol. 2

epsilon

445

(17)

 πόθεν Ἐκκλησία; παρὰ τὸ κλῶ κλήσω κλησία καὶ μετὰ τῆς ἔξ προθέσεως ἐκκλησία. Ἐκκλησιάσας· συνωθήσας, συναγωγὴν ποιήσας. καὶ παρὰ Ἀθηναίοις ἡ
20ἐκκλησία τὸ ἄθροισμα, παρὰ τὸ πεπυκνῶσθαι τοὺς συνερχομένους ἐν αὐτῇ. Ἐκλογεῖον· ἡ ἐκλογάς. Ἐκμαγεῖον· ἡ φαντασία, φησὶν ὁ Πλάτων 〈Theaet 191 c〉, διὰ τὸ ἐκ‐ μάττεσθαι καὶ ὑποσυλᾶν τὰ εἴδη ἀπὸ τῆς ὕλης. Ἐκμαγεῖον· τὸ ἀντίτυπον.
25 Ἐκ μέσου· ἔξω τοῦ μέσου· ἡ γὰρ ἔξ πρόθεσις τὸ ἔξω δηλοῖ. ὁμοίως καὶ τὸ ἐκποδών.
Ἐκόκκυσεν· ζήτει ὄπισθεν.444 in vol. 2

epsilon

446

(18)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκολλήθη 〈Ps. 100, 3〉· παρὰ τὸ κολλῶ δευτέρας συζυγίας τῶν περισπω‐ μένων· τοῦτο παρὰ τὸ κόλλα· τοῦτο παρὰ τὸ κεκομμένην οὖσαν εἰς οὐλότητα
20μετελθεῖν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκόπασεν 〈Ps. 105, 30〉· ἀντὶ τοῦ ἔπαυσεν· γίνεται δὲ ἐκ τοῦ κοπάζω. τοῦτο παρὰ τὸ κόπος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἑκουσίως 〈Ps. 53, 8〉· ἐκ τοῦ ἑκούσιος· τοῦτο παρὰ τὸ ἑκών. διὰ τί
ὀξύνεται; ζήτει.445 in vol. 2

epsilon

447

(13)

 Ἔκπλαγος· ὁ καταπληκτικός· παρὰ τὸ πέλαγος· φοβερὸν γάρ. Ἔκπωμα· τὸ ποτήριον· παρὰ τὸ ἐκπιεῖν ⟦ἢ διὰ τὴν⟧ κοιλότητα.
15 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκρεμάσαμεν 〈Ps. 136, 2〉· ἐκ τοῦ κρεμῶ δευτέρας συζυγίας τῶν περισπωμένων. ἔστι δὲ καὶ κρέμημι, ἐξ οὗ καὶ τὸ 〈Ο 18〉 „ἐκ⟦ρέμω⟧ ὑψόθεν“. γίνεται δὲ ἐκ τοῦ ἐκρεμάμην ἐκρέμασο, ⟦ἀποβολῇ τοῦ ς ἐκρέμαο καὶ κράσει⟧ ἐκ⟦ρέμω⟧. Ἔκριζον 〈Jo. Dam. Canon. iamb. 2, 38〉· ἀπὸ ῥιζῶ〈ν〉 τὴν ἁμαρτίαν κατα‐
20βάλλων· ἐπιρρηματικῶς δέ. Ἐκσκέπτωρ· νοτάριος. Ἐκσκουβίτωρες· τῶν παρεξόδων τοῦ παλατίου ὑπάρχουσι φύλακες. Ἐκ σοῦ· πόθεν γίνεται; ἐκ τῆς ἔκ πρόθεσις καὶ τῆς σοῦ ἀντωνυμίας· σημαίνει δὲ τὸ ἀπὸ τῆς σῆς ⟦σαρ⟧κός. ἐξ οὗ δὲ σημαίνει ⟦τὸ⟧ ἀφ’ οὗ χρόνου.
25 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου ἐκσπασθῆναι 〈Ps. 128, 6〉· ἐκ τῆς ἔξ προθέσεως καὶ τοῦ σπῶ. ⟦Ἔκστα⟧σις 〈Ps. 115, 2〉· ⟦γίνεται παρὰ τὸ σ⟧τάσις· τοῦτο παρὰ τὸ ἵστημι·
τοῦτο παρὰ τὸ στῶ.446 in vol. 2

epsilon

448

(15)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκτίλαι 〈Ps. 51, 7〉· ⟦ἐκ τοῦ⟧ τίλλω, ἐπειδὴ κ⟦τίλοσ⟧ λέγεται ὁ κριός· καὶ 〈γίνεται〉 ἐκ μεταφορᾶς τοῦ κ⟦ριοῦ⟧ καὶ σημαίνει τὸ ξ[ηρ]αίνω. ⟦ἢ⟧ ἐκ τοῦ τείνω, τὸ τανύω· ὁ γὰρ ξαίνων τείνει. Ἔκτισις· τὰ δύο ιι ι· παρὰ τὴν ἔκ πρόθεσιν ... Ἔκτοτε· ζήτει εἰς τὸ Τότε.
20 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκ τοῦ κλίτου〈σ〉 σου 〈Ps. 90, 7〉· πόσα σημαίνει; γʹ· τὴν συνέλευσιν καὶ τὴν συνάθρ⟦οισιν, καὶ γίνεται⟧ παρὰ τὸ κλῶ, τὸ καλῶ, ὡς τὸ „σήμερον τὸ κλῆτος τῶν θείων πατέρων“· καὶ διὰ τοῦ ⟦ι⟧ τὸ μέ⟦ρ⟧ος τῆς ⟦οἰκίας, τὸ καλούμενον πρόσκλιτ⟧ον, ὡς τὸ 〈Ps. 127, 3〉 „ἐν τοῖς κλίτεσι τῆς οἰκίας σου“· καὶ τὸν εὐώνυμον τόπον, ὡς τὸ 〈Ps. 90, 7〉 ⟦„πεσεῖται ἐκ τοῦ κλίτους σου χιλιάσ“.
25ἔστι δὲ καὶ ἀρσενικὸν διὰ διφθόγγου⟧, ὅπερ καὶ ὀξύνεται.
Ἔκτρωμα· τὸ ἐκ τῆς μήτρας ἀτελὲς ἐξιὸν ἀμβλωθρίδιον.447 in vol. 2

epsilon

449

(18)

 Χʹ Ἐκτύπωμα· ἐκσφράγισμα· ἐκ τοῦ ἐκμάσσω ῥήματος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐκ τῶν ⟦οὐρανῶν⟧ 〈Ps. 148, 1〉· ἡ ἔξ ⟦πρόθεσις μετὰ⟧
20γενικῆς ⟦ἀεί⟧. Ἐκφάντορες· κυρίως λέγονται οἱ τῶν μυστηρίων τὰ ἄρρητα σαφηνίζοντες συμβολικῶς. ⟦Ἐκώ⟧κυσε καὶ ⟦ἐ⟧κ⟦όκκυσε⟧ διαφέρει· ἐκώκυσε μὲν τὸ ἐθρή‐
νησεν ἐπὶ ἀνθρώπου, ἐκό〈κ〉κυσε δὲ ἐπὶ ὀρνέου, ἐξ οὗ καὶ κό〈κ〉κυξ.448 in vol. 2

epsilon

450

(11)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐλατή 〈Ps. 97, 6〉· παρὰ τὸ ἐλῶ ἐλάσω, ἤλακα, ἤλασμαι, ἤλασται, 〈ἤλαται〉, ἐλατή. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐλαττῶ 〈Ps. 33, 11〉· ἐκ τοῦ ἐλάττων· τοῦ⟦το⟧ παρὰ τὸ ἐλαχύς, ἐλα‐ χύτερος, ἐ⟦λαχί⟧ων, ἐλάσσων καὶ ἐλάττων.
15 〈Ἔλαφοσ〉· ... ἢ ὅτι τὸ κέρας αὐτοῦ θυμιώμενον ἐλαύνει τοὺς ὄφεις· ἢ διὰ τὴν κουφότητα καὶ τὸ τάχος, ἐλαφρός τις ὤν. ‖ ἔλαφος ἀπὸ τοῦ ἕλκειν τοὺς ὄφεις· τάχα δὲ ὅτι ἐλαφρά ἐστιν. Ἔλαφος· ἔλοφός τις οὖσα παρὰ τὸ ἑλεῖν τοὺς ὄφεις· ἢ ὁ ἐν ἕλει τὰς διατριβὰς ἔχων· ἢ ἀπὸ τοῦ ἐλλός, τὸ ἔλαφος, παρήχθη παραγ⟦ώγ⟧ως ἔλ⟦α⟧φος,
20ὡς κ⟦όρ⟧σ⟦η⟧ κό⟦ρ⟧σαφος καὶ ἐν ὑ⟦περβιβασμῷ⟧ καὶ τροπῇ τοῦ ⟦ς⟧ εἰς τ κρό⟦τα⟧φος.
⟦οὕτως οὖν ἔλαφοσ⟧.449 in vol. 2

epsilon

451

(14)

 ⟦Ἐλεγεῖα· τὸ μέτρον⟧· καὶ ἀρσενικῶς ἔλεγος. ἢ ὅτι ἐπιλέγεται
15τῷ ἑξαμέτρῳ τὸ πεντάμετρον· ἢ παρὰ τὸν ἔλ⟦εον⟧ καὶ τὸν ⟦γόον⟧· οἱ δὲ ⟦παρὰ τὸ λέγεσθαι ἐπὶ τῶν⟧ θανόντων· εἰς ἐπικήδεια γὰρ ἐγράφοντο· Δημολέων δὲ ἐν τῷ Περὶ μέτρων παρὰ τὸ εὖ ⟦λέγειν τοὺς τε⟧θνεῶτας ⟦ἢ παρὰ τὸν ἔλεγον, τὸν θρῆνον· Δίδυ⟧μ⟦ος 〈p. 387, 1 Schmidt〉 δὲ ὅτι διὰ τ⟧οῦ⟦το τῷ⟧ ἡ⟦ρώῳ αὐτῷ ἐπῇδον ὡς πεντάμετρον λεγόμενον τῷ ἡρώῳ μιμούμενοι τὴν⟧ τ⟦ῶν ἀπο⟧θ⟦ν⟧ησκόν‐
20των ἀπόπαυσιν· ἐπὶ γὰρ μόνοις νεκροῖς πάλαι ᾔδετ⟦ο⟧.
Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου ἐλ⟦εγ⟧μός 〈Ps. 149, 7〉· παρὰ τὸ ἐλέγχω· ⟦τοῦτο⟧ παρὰ τὸ ἔλεγχος.450 in vol. 2

epsilon

452

(10)

 ⟦Ἔλεγος· καὶ ἐλεγεῖον τὸ τοιόνδε μέτρον καὶ θρῆνος· ὁ τοῖς τε⟧θνεῶσιν ἐπιλεγόμενος· ὑποτάττεται δὲ τῷ ἡρῴῳ. εἴρηται ⟦παρὰ τὸ ἒ ἔ σχετλια‐ στικὸν ἐπίρρημα καὶ τὸ λέγειν⟧. Ἔλεγος· ὁ θρῆνος, διὰ τὸ δι’ αὐτοῦ τοῦ θρήνου εὖ λέγειν τοὺς κατοι‐ χομέ⟦νουσ⟧. εὑρετὴν δὲ τῆς ἐλεγείας οἱ μὲν τὸν ⟦Ἀρχίλοχον, οἱ δὲ Μίμνερμον,
15οἱ δὲ Καλλῖνον παλαιότερον. καὶ πεντάμετρον τῷ ἡρωϊκῷ συνῆπτον οὐχ ὁμόδρομον τῇ τοῦ προτέρου δυνάμει, ἀλλ’ οἷον⟧ συ⟦νεκπνέοντα καὶ συναποσβεννύμενον ταῖς τοῦ τελευτήσαντος 〈τύχαισ〉⟧. Ἔλεγος· ὁ θρῆνος, διὰ τὸ δι’ αὐτοῦ τοῦ θρήνου εὖ λέγειν τοὺς κατοιχο‐
μένους.451 in vol. 2

epsilon

453

(16)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου· ἀπὸ τοῦ ἐλεῶ· τοῦτο παρὰ τὸ ἔλεος· τοῦτο δὲ παρὰ τὸ ἕλω, τὸ λαμβάνω. Ἐλείφθη καὶ ἐλήφθη· τὸ πρῶτον, τὸ ἐπὶ τῆς ἐλλείψεως, διὰ τοῦ ει· τὸ δεύτερον, τὸ ἐπὶ τῆς καταλήψεως, διὰ τοῦ η.
20 Ἐλεοί· ἢ οἱ ἀπὸ τῆς πιμελῆς ἠλαιωμένοι ἢ οἱ ἐξ ἑλείων ξύλων κατεσκευασμένοι.
Ἐλεοῖσι 〈Ι 215〉· μαγειρικοῖς τραπεζίοις.452 in vol. 2

epsilon

454

(11)

 Ἔλ⟦ε⟧ον αὐτῶν 〈Vet. Test. Jon. 2, 9〉· ὁ ἔλεος ⟦ἀρσενικῶς. ‖ ἰστέον ὅτι τὸ Ἔλεον καὶ κρίσιν καὶ τὸ Ἔλεον αὐτῶν ἔμπροσθεν⟧ δεῖ γρά‐ φεσθαι μικρόν τι. Ἔλεον καὶ κρίσιν 〈Ps. 100, 1〉· ἡ εὐθεῖα ἔλεος· γίνεται δὲ
15παρὰ τὸ ἕλω, τὸ λαμβάνω, ἔλος ἔλεος· πέφυκε δὲ τὸ ε πλεονάζειν ἐν τοῖς ὀνό‐ μασιν, οἷον στερός στερεός. Ἐλέ⟦πο⟧ρ⟦ο⟧ς· ⟦ὄνομα ποταμοῦ⟧. ⟦Ἐλευ⟧θέρα· παρὰ τὸ ἐλεύθειν οὗπερ ἂν ἐθέλῃ τις. Ἐλευθερία· ἀπὸ τοῦ ἐᾶν ἐλεύ〈θ〉εσθαι, ὅ ἐστιν ἔρχεσθαι, ὅπου βούλεται.
20 〈Ἐλευσίσ〉· ... καὶ ἐν Ἐλευσῖνι ἔμεινεν, ὅθεν καὶ ὁ τόπος Ἐλευσίν καὶ ὁ ἀγὼν τὰ Ἐλευσίνια ἀρχαιότατος. γράφεται δὲ διὰ τοῦ ι τῷ λόγῳ τῶν δικαταλή‐
κτων· ἡ Ἐλευσίς γὰρ καὶ ἡ Ἐλευσίν.453 in vol. 2

epsilon

455

(13)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐλεφαντί⟦νων⟧ 〈Ps. 44, 9〉· ἐκ τοῦ ἐλεφάντινον· τοῦ⟦το ἐκ⟧ τοῦ ἐλέφας.
15 〈Ἐλέφασ〉· ... ἢ παρὰ τὸ λευκός γίνεται λεύκας καὶ λέκας, καὶ τροπῇ τοῦ κ εἰς φ λέφας, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ε ἐλέφας· πάνυ γὰρ λευκὸν τὸ ὀστοῦν αὐτοῦ. ἢ ἀπὸ τοῦ ἐλίσσω ἐλίξω γίνεται ἐλίφας καὶ ἐλέφας, ὁ εἰλιγμένην ἔχων ῥῖνα. ἢ παρὰ τὸ ἐλεφαίρω, τὸ βλάπτω· βλαπτικὸν γὰρ τὸ ⟦ζῶον⟧. ⟦Ἐλεφήνωρ⟧ 〈Β 540〉· παρὰ τὸ ἐλεφαίρεσθαι αὐτὸν καὶ βλάπτειν τοὺς
20πολεμίους.
⟦Ἑλη⟧θε⟦ρέσ⟧· τὸ ⟦θερ⟧μόν· π⟦αρὰ⟧ γὰρ ⟦τὴν⟧ ἕλ⟦ην⟧.454 in vol. 2

epsilon

456

(14)

 Ἐληλύθειν· ἐλεύθω, ὁ μέλλων ἐλεύσω, ὁ παρακείμενος ἤλευκα καὶ ἐλή‐
15λυκα, ὁ μέσος ἤλευθα καὶ ἐλήλυθα, ὁ ὑπερσυντέλικος ἠλεύθειν καὶ ἐληλύθειν. Ἑλίκη· ἡ ἄρκτος· ἀπὸ τοῦ ἐν ἑαυτῇ εἱλεῖσθαι· περιγράφει γὰρ τὸν ἀρκτι‐ κὸν κύκλον. 〈Ἑλίκωπεσ〉· ... ⟦αἱ δὲ δύο⟧ ἄρκτοι ἀνὰ ἑπτὰ ἀστέρας ἔχ⟦ου⟧σιν, ἥ τε μεγάλη ⟦ἐπὶ⟧ τὸν βορρᾶν ἥ τε μικρὰ ⟦ἐπὶ τὸν νό⟧τον.
20 Ἑλίκωψ· ὁ μεγαλόφθαλμος, ἢ μελανόφθαλμος, ἢ εὐόφθαλμος καὶ μελανὰς τὰς κόρας τῶν ὀφθαλμῶν ἔχων, ἀφ’ οὗ εὐπρεπής· ἑλικὸν γὰρ κατὰ διάλεκτον τὸ
μέλαν. ἢ οἱ ἑλικοειδῶς κινοῦντες τοὺς ὦπας, ἤγουν τοὺς ὀφθαλμούς, εὐειδεῖς.455 in vol. 2

epsilon

457

(19)

 Ἐλινύειν· ἀργεῖν· διὰ τὸ ἐν τῷ αὐτῷ εἰλεῖσθαι.
20 Γεωργίου Ἐλινύω· τὸ ἡσυχάζω· διὰ τοῦ ι. ζήτει. Ἕλιξ· ἕλικος· τὸ κλῆμα. καὶ ἕλιξ ὁ τῆς ἀμπέλου κλάδος. Ἕλιξ· ἕλικος· τὸ ψέλιον ἤτοι τὸ σχολαρίκιον· ἢ τὸ κλῆμα· ἢ ὁ τῆς ἀμπέλου κλάδος. Ἕλιξ· τὸ τῆς ἀμπέλου νευρῶδες ἔκφυμα, ᾧ ἐπιλαμβάνεται τῆς χάρακος ἡ
25ἄμπελος.
Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἑλίξεις 〈Ps. 101, 27〉· παρὰ τὸ ἑλίσσω.456 in vol. 2

epsilon

458

(16)

 Ἕλκος· ἀπὸ τοῦ μετὰ τρῶσιν ἕλκεσθαι τὸ σῶμα. Ἕλκος· παρὰ τὸ συνέλκεσθαι τῷ δέρματι. Ἑλκῶ· ἥλκουν, ἐξ οὗ καὶ ἡλκωμένος διὰ τοῦ η. πόθεν Ἕλλη⟦ν; παρὰ τὸ⟧ Ἑλλ⟦άς, ὃ σημαίνει τὴν⟧ πόλιν. Ἑλλὰ⟦ς δὲ εἴρη⟧ται
20ἀπὸ ⟦Ἕλλου τιν⟧ὸς ⟦βασιλ⟧εύσ⟦αντος ἐν αὐτ⟧ῇ.457 in vol. 2

epsilon

459

(9)

 Ἕλλην· τὸ ἐθνικόν· παρὰ τὸ ἄλλος ἄλλην καὶ Ἕλλην· πλεῖον
10γὰρ τῶν ἄλλων ἐθνῶν ἀλλήλους φιλοῦσι ἢ διακέκρινται. Ἑλλήσποντος· ἡ ἐν τοῖς στενοῖς θάλασσα παρακειμένη τῇ Τροίᾳ, οὕτω προσαγορευθεῖσα ἀπὸ Ἕλλης τῆς Φρίξου θυγατρὸς τῷ ἐκεῖσε πελάγει διαρ〈ρ〉ιφείσης. Ἑλλήσπο⟦ντοσ⟧· ὁ διείργων τ⟦ὴν Θρᾴ⟧κην καὶ ⟦τὴν⟧ Τ⟦ρωάδα⟧ πορ⟦θμὸς ἢ⟧ ποταμ⟦όσ⟧· Ἑλλήσποντος δὲ εἴρηται ⟦ἀπὸ τοῦ⟧ ἐκεῖσε ποντισθῆναι ⟦Ἕλλην⟧
15τὴν Φρίξου ⟦μὲν⟧ ἀδελφὴν Ἀθ⟦ά⟧μ⟦αν⟧τος δὲ θυγα⟦τέρα⟧ ἢ, ὡς ἕτεροι, ⟦τοῦ Ξ⟧ούθου Ἐλλόβια· τὰ ἐνώτια, ἅ ἐστι σχολαρίκια. λοβὸς γὰρ τὸ ὠτίον. Ἐλ⟦λός· ὁ ἔλαφοσ⟧. Ἔλλοψ· ἔλλοπος· ὁ ἰχθὺς ὁ ἐλλει⟦πόμενοσ⟧ τῇ ὀ⟦πὶ ἤγουν⟧ τῇ ἀνθρω‐ πίνῃ φωνῇ.
20 Ἑλλώτια· ἑορτὴ Ἀθηνᾶς· ἀπὸ τοῦ ἕλους Μαραθῶνος. Ὁμήρου Ἑλοῦσα 〈ex. gr. A 501〉· ἔστι μετοχὴ θηλυκὴ ἀορίστ⟦ου δευτέρου⟧· τὸ
θέμα αὐτῆς ἕλω· ⟦ἡ λα⟧βο⟦μένη⟧.458 in vol. 2

epsilon

460

(8)

 Ἐλπίς· ἑλκίς τίς ἐστιν, ἀπὸ τοῦ παρέλκειν ἡμ⟦ᾶσ⟧ τῷ χρόνῳ· ἢ ἀπὸ τοῦ ἐλλείπειν 〈τι〉 τῷ ἐλπ⟦ίζοντι⟧, ἐλλειπίς τίς ἐστι, καὶ συγκοπῇ ἐλπίς.
10 Ἐλπίς· ἡ τὰ ἐλλείποντα προσαναπληροῦσα· ἢ 〈ἡ〉 εἰς ὑπόνοιαν ἡμᾶς ἀγαθὴν ἕλκουσα, ἑλκίς τις οὖσα. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐλυμήνατο 〈Ps. 79, 14〉· ἐκ τοῦ λυμαίνω· τοῦτο ἐκ τοῦ λύμη. διαφέρει λύμη καὶ λήμη καὶ λοιμική, ὅτι ἡ μὲν λύμη φθορά τις ἐστιν ἐπὶ ψυχῶν διαβαί‐ νουσα· σημαίνει δὲ καὶ τὴν ἀκαθαρ⟦σί⟧αν· καὶ γίνεται παρὰ τὸ λύω λύσω λύμη,
15καὶ λύματα, καὶ Ὅμηρος 〈Α 314〉 „εἰς ἅλα λύματ’ ἔβαλλον“. ἡ δὲ λήμη λευκόν ἐστι ⟦καὶ ὑγρὸν κατὰ τῶν ὀφθαλμῶν συνιστάμενον· γίνεται δὲ παρὰ τὸ λάω, τὸ βλέπω, καὶ τὴν μή ἀπαγόρευσιν·⟧ καὶ γὰρ κωλύει τοῦ βλέπειν· ἢ παρὰ τὸ λήθω, τὸ λανθάνω, λήμη· τοὺς ⟦γὰρ λημῶντας καὶ μὴ βλέποντας παρερχόμεθα. ἡ δὲ λοιμικὴ νόσος τίς ἐστι⟧ φθ⟦αρτικὴ⟧ σωμάτων, παρὰ τὸ λοιμός
20γινομένη. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐλυτρώσω 〈Ps. 73, 2〉· ἐκ τοῦ λυτρῶ· τοῦτο παρὰ τὸ λύτρον· τοῦτο ⟦παρὰ τὸ λυτήριον εἶναί τινος πράγματοσ⟧.
Ἕλωρ· ἕλκυ⟦σμα⟧, ἄγρευμα, ἀνεύρημα· ἐσχημ⟦άτισται⟧ δὲ ⟦παρὰ τὸ ἑλεῖν⟧.459 in vol. 2

epsilon

461

(16)

 ⟦Ἐμ⟧βαδόν 〈Ο 505〉· διὰ τὸ εἰς ν⟦αῦ⟧ν ἐμβῆναι. Ἔμβολος· ὁ ἐμβαίνων λαός. Ἐμβριμώμενος 〈Ev. Jo. 11, 38?〉· ἐπιτιμῶν· δεῖ δὲ γινώσκειν, ὅτι ἀπὸ μεταφορᾶς ἐστιν ἡ λέξις τῶν μασωμένων χαλινὸν ἵππων δι’ ἀγανάκτησιν τοῦ
20βάρους. κεῖται ἡ λέξις ⟦ἐν⟧ τῷ Εὐριπίδῃ 〈fr. 1099 Nauck2〉. Ἔμβρυον· παιδίον τὸ ἐντὸς βροτοῦ ὄν, τουτέστιν ἐν τῇ γαστρὶ τῆς γυναι‐
κὸς ἔτι διάπλασμα.460 in vol. 2

epsilon

462

(14)

 ⟦Ἐ⟧μεῖ⟦ο⟧ καὶ ἐμοῖο διαφέρει· ⟦ἐμ⟧εῖο μὲν γάρ ἐστιν ἀσύναρθρον, ⟦καὶ
15Ὅμηροσ⟧ 〈ρ 153〉 „ἐμεῖο δὲ σύνθεο ⟦μῦ⟧θον“ Ἑλληνικώ⟦τατά⟧ φ⟦ησι⟧· τὸ δὲ ἐμοῖο σύναρθρον, ⟦οἷον⟧ τοῦ ἐμοῦ. καὶ 〈Ω 486〉 „μνῆσαι ⟦πατρὸσ⟧ ἑοῖο, θεοῖς ἐπιεί⟦κε⟧λ’ Ἀχιλλεῦ“ ἀντὶ τοῦ σοῦ ⟦πατρόσ⟧. ζήτει ἔμπροσθεν τὸ Ἐμεῖο. Ὁμήρου Ἐμεῖο 〈Α 174〉· δεῖ γινώσκειν ὅτι τὸ ἐμεῖό ἐστιν ἀντωνυμία [ὀνόματος] καὶ σημαίνει ⟦τὸ ἐμοῦ· γράφεται⟧ δὲ ⟦διὰ⟧ τῆς ει διφθόγγου. ἔστι δὲ [ὁ ἐμός] ἡ
20γενικὴ ἐμοῦ σοῦ οὗ. αὗται αἱ γενικαὶ [καὶ] γίνονται κατὰ διάλυσιν ἐμέο σέο ἕο· ⟦ἐπειδὴ δὲ αἱ διαλυόμεναι γενικαὶ οὐδέποτε τὰ δύο φω⟧νήεντα ἔχουσι μακρὰ ἢ βραχέα, ἀλλὰ τὸ μὲν ἓν μακρὸν τὸ δὲ ἕτερον βραχὺ ⟦ἢ τὸ ἓν βραχὺ καὶ τὸ ἕτερον μακρόν, οἷον Ἀτρείδεω Πηλείδεω Ὠκεανοῖο ποταμοῖο,⟧ ἐπλεόνασεν τὸ ι ποιητικῶς ⟦καὶ⟧ ἐγένετο ἐμεῖο σεῖο εἷο.
25 〈Ἐμεῖο〉· ... Ὅμηρος 〈Φ 104〉 „ἐμῇς ἐν χερσίν“.461 in vol. 2

epsilon

463

(12)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐμετεωρίσθησαν 〈Ps. 130, 1〉· ἐκ τοῦ μετεωρίζω. ⟦Ἔμ⟧ετος· ἐκ τοῦ ἕω, ⟦τὸ πέ⟧μπω. Γεωργίου Ἐμίχθην· τινὲς δὲ διὰ τῆς ει γράφουσι βιαζόμενοι τὴν παράδοσιν· διὰ
15τοῦ ι δὲ γράφεται, ἐπειδὴ μέμιγά ἐστιν ὁ μέσος παρακείμενος. εἰ δὲ ἐγράφη[ν] διὰ τῆς ει, ὤφειλεν ὁ μέσος παρακείμενος διὰ τῆς οι 〈εἶναι〉, οἷον μέμοιγα· ἐὰν γὰρ εὑρεθῇ τὸ ε ἐν δισυλλάβῳ μέλλοντι ἢ μόνον ἢ μετὰ τοῦ ι, τότε [γὰρ] τρέπει αὐτὸ 〈εἰς τὸ ο〉 ὁ μέσος παρακείμενος, οἷον 〈λείβω〉 λείψω λέλοιβα, λείπω 〈λείψω〉 λέλοιπα, πείθω 〈πείσω〉 πέποιθα. εἰ οὖν τὸ μίσγω μίξω
20διὰ τῆς ει ἦν, μέμοιγα εἶχεν εἶναι ὁ μέσος παρακείμενος. ἀλλὰ μὴν μέμιγά ἐστι· δηλονότι καὶ τὸ μίσγω μίξω διὰ τοῦ ι. ⟦Ἐμ⟧μανουήλ 〈Ev. Matth. 1, 23〉· τὸ ⟦ἥμ⟧ισυ Συριστί ἐστι, ⟦καὶ⟧ τὸ ἥμισυ Ἑβρα⟦ϊστί⟧· τὸ γὰρ ἐμμά ⟦Συριστ⟧ὶ ἑρμηνεύ⟦εται μεθ’⟧ ἡμῶν, τὸ δὲ ⟦νου⟧ήλ
ἑρμηνεύεται Ἑβρα⟦ϊστὶ⟧ θεός.462 in vol. 2

epsilon

464

(13)

 Ὁμήρου Ἔμμορε 〈Α 278〉· ἔστι μέσου παρακειμένου τρίτου προσώπου τῶν ἑνικῶν· ἀπὸ θέματος τοῦ μείρω τοῦ σημαίνοντος τὸ μερίζω, ἀφ’ οὗ καὶ μέρος,
15ὁ μέλλων μερῶ, ὁ μέσος παρακείμενος μέμορα, 〈τὸ τρίτον μέμορε〉 καὶ καθ’ ὑπερ‐ βιβασμὸν ἔμμορε. Ἐμόγησα 〈Α 162〉· ἔκαμον· παρὰ τὸ μόγος βαρύτονον γέγονε μογός ὀξύ‐ τονον· ἐκ τούτου ῥῆμα μογῶ, ὁ μέλλων μογήσω, ὁ ἀόριστος ἐμόγησα· πρώτης συζυγίας τῶν περισπωμένων.
20 Ἐμπαγῶ 〈Ps. 68, 15〉· ὑποτακτικόν· ἐκ τοῦ πήσσω πήξω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔπαγον, ἐπάγην ὁ παθητικός, ἡ μετοχὴ παγείς παγέντος, καὶ τὸ ὑπο‐ τακτικὸν ἐὰν παγῶ. Ἐμπαθής· ὁ σαρκικός. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἔμπαιγμα 〈Ps. 37, 8〉· ἐκ τοῦ πάϊς πάϊδος παΐζω, καὶ κατὰ κρᾶσιν
25παίζω καὶ ἐμπαίζω, καὶ ἐξ αὐτοῦ ἔμπαιγμα. ⟦Ἔμπεδα⟧· ἑδραῖα, ⟦βέβαια⟧ καὶ ἀσφαλῆ, ⟦ἐν γῇ⟧ ἐρηρεισμένα· ⟦πέδ⟧ον
γὰρ ἡ γῆ.463 in vol. 2

epsilon

465

(12)

 〈Ἔμπλην〉· πλησίον, ἐγγύς· παρὰ τὸ πέλω ῥῆμα τὸ δηλοῦν τὸ πλησιάζω, καὶ κατὰ συγκοπὴν πλῶ. Ἐμπολήσομεν 〈Gregr. Naz. Or. 16, 19〉· ἐκεῖθεν ἡ ἐμπολὴ καὶ τὸ
15ἐμπόλημα, ἡ συναγ⟦ωγὴ⟧ τοῦ κέρματος. ἐμπολᾶν δὲ τὸ ῥῆμά ἐστι δευτέρας συ‐ ζυγίας τῶν περισπωμένων. Ἔμπορος 〈β 319〉· ἀλλοτρίας νεὼς ἐπιβά⟦τησ⟧ μὴ ἔχων ἰδίαν ⟦ναῦν⟧. ‖ ἔμπορος δὲ ὁ ναύλου πλέων ἐπ’ ἀλλοτρίας νεώς. Ἔμπορος· ὁ διὰ παντὸς τοῦ βίου τὴν πορείαν ποιούμενος ἔκδημος.
20 Ἔμπορος· σημαίνει τὸν πραγματευτήν· καὶ ὁ τόπος, ἐν ᾧ ἡ πραγμα⟦τεία⟧ ἐστίν, ἐμπορεῖον λέγεται. Ἔμπουσα· φ⟦άσμα⟧ Ἑκατήσιον· ἐκ ⟦τοῦ ἕνα⟧ πόδα ἔχειν, ἢ παρὰ ⟦τὸ
ἐμ⟧ποδίζειν ὄν⟦ου⟧ σκέλος τὸ ἕτ⟦ερον ἔχου⟧σαν.464 in vol. 2

epsilon

466

(13)

 Ἐμπρησμός· παρὰ τὸ πρήθω, τὸ καίω. Ἔμπυον· τὸ ἕλκος. ἄπυος, ὁ δίχα ἕλκους. πῦον, καὶ χίμεθλον.
15 Ἕν· κατὰ μίμησιν, ὡς τὸ ἅπαξ. Ἐναβρύνεται· ἐντρυφᾷ, ἐγκαυχᾶται· ἁβρὸς γὰρ ὁ τρυφερός. Ἐναίρειν· ὅ ἐστι φονεύειν ... τὸν Ἄρην Διὸς εἶναι 〈καὶ〉 παρέπεσθαι αὐτῷ τὴν Ἐνυώ, ὡς Ἀθηνᾷ τὴν Νίκην, ὡς Ἀρτέμιδι τὴν Ἑκάτην. Δημήτριος δὲ τροφὸν Ἄρεός φησιν Ἐνυώ, Σιμμίας δὲ θυγατέρα αὐτοῦ, οἱ 〈δὲ〉
20Διὸς καὶ Ἐνυοῦς γενέσθαι τὸν Ἄρεα. Ἐναλίγκιος· ὁ ὅμοιος· παρὰ τὸ εἴκω, τὸ ὁμοιῶ. ζήτει.
Ἐναλλάξ· παρὰ τὸ ἐναλλάξω ῥῆμα, ὡς παρὰ τὸ ἐπιμίξω ἐπιμίξ.465 in vol. 2

epsilon

467

(17)

 Ἔναρα 〈Ζ 480〉. τὰ ἀπὸ πολέμου λάφυρα· ἐναρίζειν γάρ ἐστι τὸ φονεύειν, καὶ διὰ τοῦτο καὶ οἱ νεκροὶ ἔνεροι. Ἐνάργεια· ἡ λόγων μὲν λευκότης καὶ φαινότης· ἐνέργεια δὲ ἡ
20ἐν τοῖς λόγοις ταχυτής. Ἐναργέστατος· καὶ ἐναργῶς, τὸ φανερῶς· παρὰ τὸ ἀργός τὸ σημαῖνον τὸ〈ν〉 λευκόν καὶ ⟦κα⟧θαρόν, ἐξ οὗ καὶ φανερόν, γίνεται ἐναργής μετὰ τῆς ἔν προ‐ θέσεως, καὶ ἐναργῶς ἐπίρρημα· ἐκ τούτου καὶ ἐνάργεια, ἡ φανε⟦ρότησ⟧. 〈Ἐν〉αργής· 〈φανερός· παρὰ〉 τὸ 〈ἀργόσ〉 τὸ 〈σ〉ημαῖνον 〈τὸν λευκόν〉
25γίνεται 〈ἐ〉ναργής 〈καὶ ἐν〉άργει〈α〉, ἡ φαν〈ερό〉της, ... φανερὸν καὶ ...466 in vol. 2

epsilon

468

(15)

 Ἔναυλον· οὐ πρὸ πολλοῦ 〈μνημονευόμενον〉, ἔ[σ]τι ἐνη〈χού〉μενον· οἱονεὶ π⟦αρὰ⟧ τὸ αὐλεῖν. Ἔναυλος· ποταμὸς διὰ στενοῦ ῥέων. καὶ ἔναυλα μνημονεύματα. Ἔν γε δή· τὸ ἔν πρόθεσις, τὸ γὲ δή σύνδεσμοι. Ἑνδέκατος· ἐκ τοῦ εἷς ἑνός 〈τὸ οὐδέτερον ἕν〉, καὶ μετὰ τοῦ δέκα ἀριθμοῦ
20γίνεται ἑνδέκατος. Ἐνδελέχεια· ἡ συνέχεια. Ἐνδήμῳ· παρὰ τὸ εἶναι ἐν τῷ δήμῳ. ἐνδημῶ δὲ ... Ἔνδινα 〈Ψ 806〉· τὰ ἔντερα· [ἢ] ἔνινά τινα ὄντα, τὰ ἐντὸς τῶν ἰνῶν.
Ἔνδινα 〈Ψ 806〉· τὰ ἔντερα· ἔνινά τινα ὄντα.467 in vol. 2

epsilon

469

(8)

 Ἐνδίνοισιν· ἐγράφη ἔμπροσθεν εἰς τὸ Ἐντόσθια. Ἐνδίνοισι 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 3, 127〉· τοῖς ἐντοσθίοις μέλεσι· παρὰ
10τὴν ἔνδινος εὐθεῖαν. Ἐνδίνοισιν· ἐν τοῖς ἐγκάτοις. ἔστι δίνη, ἡ συστρ⟦οφή⟧, καὶ οὐδέτερον τὸ δῖνος τ⟦οῦ⟧ δίνους τοῖς δίν⟦εσι⟧ καὶ κατὰ 〈τροπὴν καὶ〉 πλεονασμὸν δίν⟦οισιν⟧· ἢ τὸ δῖνον τοῦ δί⟦νου⟧ τοῖς δίνοις καὶ δίν⟦οι⟧σιν. ⟦Ἐνδίνων 〈Ψ 806〉· σημαίνει δὲ τὰ ἐντόσθια σπλάγχνα,⟧ καὶ γράφεται διὰ
15τοῦ ι, ὅτι τὰ διὰ ⟦τοῦ⟧ ινος ⟦προπαροξύτονα διὰ τοῦ ι γράφεται, χωρὶς εἰ μὴ ὦσιν ἀπὸ ἁπλοῦ ἔχοντα τὴν ει δίφθογγον, οἷον ξύλινος κόφινος δρύϊνος λίθινος ἀνθρώπινος μαρμάρινος· οὕτως οὖν καὶ ἔνδινος διὰ τοῦ ι, καὶ ἐκεῖθεν ἔνδινοι καὶ ἐνδίνων. ἔστι δὲ παρὰ τὸ ἔνδον⟧. Ἐνδίνων· τῶν ἐντέρων τῶν ἐντός, ὡς Δίδυμος 〈om. Schmidt〉 μαρτυρεῖ.
20〈Ψ 806〉 „ψαύσῃ δ’ ἐνδίνων“. καὶ ἔστι παρὰ τὸ ἔνδον ὄντων.468 in vol. 2

epsilon

470

(7)

 Ἐνδοιάζειν· ἀπὸ τοῦ δύο ἀριθμοῦ εἴρηται, ὃ καὶ διὰ τῆς οι διφθόγγου γράφεται· οἱονεὶ παρὰ τὸ ἐν δύο γνώμαις ἀμφιβάλλειν ὁποτέρα κρείσσ⟦ων⟧.
10 〈Ἔνδον〉· ... Σοφοκλῆς τὴν διαφορὰν συγχεῖ· φησὶ γοῦν ἐν Τραχινίαις 〈202 sq.〉 „γυναῖκες, αἵ τ’ ⟦ἔ⟧σ⟦ω⟧ στέγ⟦ησ⟧ αἵ τ’ ἐκτόσ“, δέον εἰ⟦πεῖν „αἵ⟧ τε ἔνδ⟦ον γυναῖκεσ⟧“· καὶ Εὐριπίδης 〈Heracl. 584〉 „καὶ τὸν γέροντα τήν τ’ ἔσω γραῖαν δ[ρ]όμων“, ἀντὶ τοῦ ἔνδον· Εὔβουλος ὁ τῆς νέας κωμῳδίας ποιητὴς ἐν Καλαθηφόρ⟦οισ⟧ 〈fr. 40 Kock〉 „ὅπ⟦ως δὲ πεύσεσθ’ εἴτε τισ⟧ γέρ⟦ων⟧ ἔσ⟦ω⟧“,
15δέο⟦ν εἰ⟧πεῖν „⟦ἔνδον⟧“. Ἔνδοξον καὶ ἐπίδοξον διαφέρει· ἔνδοξον σημαίνει τὸ 〈ἐπίση‐ μον, ἐπίδοξον δὲ τὸ〉 προσδόκιμον. ἄμφω δὲ ἀπὸ τῆς δόξης εἴρηνται, τὸ μὲν ἀπὸ τοῦ ἐν δόξῃ καὶ περιφανείᾳ εἶναι, τὸ δὲ ἀπὸ τοῦ καραδοκεῖν καὶ προσδοκᾶν καὶ διὰ δόξης ἔχειν τὸ μέλλον ὡς ἥξει.
20 Ἔνδοξος καὶ ἐπίδοξος διαφέρει· ἔνδοξος μὲν γάρ ἐστιν ὁ ἐπίσημος, ἐπί‐ δοξος δὲ ὁ ἐλπιζόμενος καὶ προσδοκώμενος. ⟦Ἐ⟧νέγκατε 〈Ps. 28, 1〉· ζήτει ⟦εἰς τοὺσ⟧ Ἐπιμερισμούς 〈Epim. Ps. 137, 24〉.
Ἐνεγκοῦσαν· μητέρα ἢ πατρίδα.469 in vol. 2

epsilon

471

(16)

 〈Ἐνεῖκαι〉· ... διὰ τῆς ει. καὶ ὥσπερ ἀπὸ τοῦ αἰεί γίνεται αἰέν τροπῇ τοῦ ι εἰς ν, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ ἤνεικα γίνεται ἤνεγκα. διὰ τοῦ γ δὲ γράφεται, ἐπειδὴ ἐπιφέρεται τὸ κ· τὸ δὲ ν ἐπιφερομένου τοῦ γ ἢ κ ἢ χ ἢ ξ ἐν μιᾷ λέξει τρέπεται εἰς γ, ο⟦ἷον⟧ συγγένεια συγξηρᾶναι ἐγκέφ⟦αλοσ⟧ ἔγχος. πρόσκειται „ἐν
20μιᾷ λέξει“ διὰ τὸ ἐν χειρί. ⟦Ἐν⟧είκασθαι· ἐνεγκεῖν. ⟦Ἕνε⟧κα· ἐκ τοῦ ἕνεκεν. τὸ Ἕνεκα ἐπὶ ἐχθροῦ, τὸ χάριν ἐπὶ φίλων, οἷον „Ὀδυσσεὺς ἐστράτευσεν εἰς Ἴλιον Ἀγαμέμνονος χάριν“. ζήτει.
25 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἕνεκα 〈Ps. 78, 9〉· σύνδεσμος αἰτιολογικός.470 in vol. 2

epsilon

472

(18)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐνεκαυχήσαντο 〈Ps. 73, 4〉· ἐκ τοῦ καυχῶ καυχήσω· τοῦτο παρὰ τὸ καῦχος· τοῦτο παρὰ τὸ αὐχήν· τοῦτο παρὰ τὸ αὔω, τὸ ξηραίνω, αὐήν καὶ αὐχήν·
20τοῦτο παρὰ τὸ ὕω, τὸ βρέχω, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀΰω, τὸ οὐ βρέχω, καὶ ⟦κατὰ⟧ κρᾶσιν αὔω. Ἐνεός· ὁ ἄφωνος· ἀπὸ τοῦ τὴν ἰωὴν παρ’ ἑαυτῷ ἔχειν. Ἐνέπω· λέ⟦γω⟧, ἀπαγ⟦γέ⟧λλω. Ἐνέργεια· παρὰ τὸ ἐνεργεῖν τι ἢ πράττειν.
25 Ἐνέργεια· λέγεται διὰ τὸ ἐν ἔργοις ἰέναι ἤγουν φαίνεσθαι. ⟦Ἔ⟧νεροι· ⟦οἱ ν⟧εκροί· ⟦παρὰ⟧ τὴν ἔραν, ἥ ἐστι γῆ· ἔν⟦θεν⟧ τὸ
πί⟦πτω⟧ ἔραζε.471 in vol. 2

epsilon

473

(17)

 Ἔνε⟦ροσ⟧· ὁ καταχθόνιος. 〈Ἐνερόχρωτεσ〉· ... ἔνθεν καὶ τὸ πίπτειν ἔραζε, τουτέστιν εἰς τὴν γῆν. Ἔνερσεν· συνέπλεξεν.
20 Ἔνεστι· τὸ πλῆρες ἔνι ἐστί. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐνεφράγην 〈Ps. 62, 12〉· ἐκ τοῦ φράσσω φράξω, ὁ δεύτερος ἀόριστος
ἔφραγον, καὶ ὁ παθητικὸς ἐφράγην.472 in vol. 2

epsilon

474

(19)

 Ἐνηής· ὁ πρᾶος καὶ ἡδύς· παρὰ τὸ αἰνῶ καὶ τὸν αἰνήσω μέλλοντα.
20 Ἐνῄκισεν· ἐμάστιξεν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐν ἡμίσει 〈Ps. 101, 25〉· ἔν πρόθεσις, ἡμίσει 〈ὄνομα〉 πτώσεως δοτικῆς· ἡ εὐθεῖα ⟦τὸ⟧ ἥμι⟦συ, τοῦ⟧ ἡμίσεος, τῷ ἡμίσεϊ καὶ ἡμίσει· τοῦτο παρὰ τὸ ἥμισυς· τοῦτο παρὰ τὸ ἅμα καὶ τὸ ἴσος, ἁμάϊσυς ⟦ἅμισυσ⟧ καὶ ἥμισυς ⟦καὶ ἥ⟧μισυ.
Ἔνθα· καὶ ὅπου.473 in vol. 2

epsilon

475

(12)

 〈Ἐνθαδί〉 ... τὸ λεῖπον τοῦ ἐνθαδί. ἄλλως δέ· διὰ τοῦ ι, ⟦ἐπειδὴ κα⟧τ’ ἐπέκτασίν ἐστιν. αἱ δὲ ἐπεκτάσεις ⟦οὐ⟧ γίνονται διὰ τῆς ει διφθόγγου, οἷον ἐκεῖνος ἐκεινοσί, νῦν νυνί, οὗτος ⟦οὑτο⟧σί· οὕτως καὶ ἐνθάδε ἐνθαδί. τὸ δὲ οἱονεί καὶ
15ὡσ⟦περεί⟧ διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται· οὐ γὰρ ἀντίκεινται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὔκ εἰσι κατ’ ἐπέκτασιν, ἀλλὰ διάφορα μέρη λόγου ⟦εἰσί. τὸ μὲν⟧ γὰρ οἱονεί δύο μέρη λόγου· ἔστι γὰρ τὸ οἷον ὄνομα καὶ τὸ εἴ συναπτικὸς σύνδεσμος. τὸ δὲ ὡσπερεί τρία μέρη λόγου· τὸ γὰρ ὥς ἐπίρρημα ⟦παρα⟧βολῆς, τὸ δὲ πέρ σύνδεσμος παρα‐ πληρωματικός, τὸ δὲ εἴ σύνδεσμος συναπτικός. ἰστ⟦έον δὲ⟧ 〈ὅτι〉, ὥς φησιν ὁ
20τεχνικός 〈Herodian. II, 196, 24 Lentz〉, ⟦ἔθοσ⟧ ἔχουσιν αἱ 〈λέξεις αἱ〉 εἰς ⟦σύμ⟧‐ φωνον λήγουσαι δέχεσθαι ἐπέκτα⟦σιν⟧ τὴν διὰ τοῦ ι, οἷον ⟦νυνί⟧ δευρί· αἱ δὲ εἰς φω⟦νῆεν⟧ λήγουσαι λέξεις ἢ τὸ φω⟦νῆεν⟧ τρέπουσιν εἰς ι, οἷον ⟦ἐν⟧θάδε ἐνθ⟦αδί, ἢ τὸ⟧ ι προσλαμβάνουσι κατὰ ⟦διάστασιν, οἷον⟧ αὕτη αὑτηΐ το⟦ύτου⟧ τουτο⟦υΐ⟧.
Ἔνθους· κατὰ συναλ〈ο〉ιφήν· ὁ ἐνθεαζόμενος. ἔνθεος ἔνθους.474 in vol. 2

epsilon

476

(23)

 Ἐνιαυτός· ὅτι ἐν ἑαυτῷ πάντα ἔχει. Ἐνιαυτός· παρὰ τὸ ἐν ἑαυτῷ διειληφέναι τοὺς καιροὺς καὶ τροπάς.
25 Ἐνιαυτός· ποίου εἴδους τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνόματι; ἐπιμεριζομένου.
ἡ κλητική; οὐκ ἔχει. διὰ τί; ἡ γὰρ κλητικὴ αὐτὴ πρὸς παρόν ἐστι πρόσωπον.475 in vol. 2

epsilon

477

(14)

 〈Ἐνιπεύσ〉· ... καὶ γὰρ οὗτος ὁ πο⟦ταμὸς ἄ⟧γριός ἐστι καὶ ἀπειλοῦντι
15ἔ⟦οικεν⟧. Γεωργίου ⟦Ἐνιπή· διὰ τοῦ ι· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐνίπτω γέγονε. τὰ⟧ εἰς πτω λήγοντα ἀποστρέφονται τὴν ει δίφθογγον, οἷον ῥίπτω λίπτ⟦ω· σημαίνει δὲ τὸ ἐπιθυμῶ· οὕτως οὖν καὶ ἐνίπτω· χωρὶς τοῦ φιλαλείπτω καὶ ἐρείπτω, ἐξ οὗ⟧ τὸ ⟦ἀν⟧ηρείπτ⟦ω⟧, ὅ ἐστι ⟦τὸ ἁρπάζω⟧.
20 Ἐνιπή· ἡ ἐπίπληξις καὶ ἡ λοιδορία καὶ ἡ διὰ λόγων ἀτι⟦μί⟧α· ἐκ τοῦ ἐ⟦νί⟧πτω. Ἐνισχ⟦υμένον⟧· ἐγκεκρατημένον· ἐκ τοῦ ἴσχω.
Σελεύκου Ἐννέα· ἀπὸ τοῦ ἐνδεῖν εἰς τὸν [τῶν] δέκα ἀριθμόν.476 in vol. 2

epsilon

478

(18)

 Ἐνν〈ε〉άς· ἐνν〈ε〉ὰς λέγεται παρὰ τὸ ἓν νέον· αὕτη γὰρ πολυπλασιαζο‐ μένη ἐπὶ τοὺς ἑξῆς ἀπὸ μονάδος ἀριθμ⟦οὺσ⟧ ἕνα νέον ἀριθμὸν φέρει λήγοντα
20κατὰ ὕφεσιν ⟦μι⟧ᾶς μονάδος ἀπὸ τοῦ ἐννέα ἄχρι τῆς μονάδος, οἷον ἅπαξ θʹ ἐννέα, δὶς ⟦θʹ ιηʹ⟧, τρὶς θʹ κζʹ, τετράκις θʹ λϛʹ, ⟦πεν⟧τάκ⟦ισ⟧ θʹ μεʹ, ἑξάκις θʹ νδʹ, ἑπτάκις θʹ ⟦ξγʹ⟧, ὀκτάκις θʹ οβʹ, ἐννάκις θʹ παʹ. ὅρα οὖν πῶς ὁ ἔνατος πολυπλασιαζόμενος ⟦κατὰ⟧ πρόσβασιν ἀφαίρεσιν πάσχει μιᾶς μονάδος· θʹ δὶς ιηʹ, θʹ τρὶς κζʹ, θʹ τετράκις λϛʹ, ἐννέα πεντάκις μεʹ, θʹ ἑξάκις νδʹ, θʹ ἑπτάκις ξγʹ,
25θʹ ὀκτάκις οβʹ, θʹ ἐννάκις παʹ. Ἐνν〈ε〉άς· παρὰ τὸ ἓν νέον· αὕτη γὰρ πολυπλασιαζομένη ἐπὶ τοὺς ἑξῆς ἀπὸ μονάδος ἀριθμοὺς ἕνα νέον ἀριθμὸν φέρει λήγοντα κατὰ ὕφεσιν
μονάδος ἀπὸ ἐννέα ἄχρι τῆς μονάδος.477 in vol. 2

epsilon

479

(23)

 Ἐνοπή· κραυγή, φωνή· εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ἐνέπειν, ὅ ἐστι λέγειν. ἐνωπὴ δὲ ἡ πρόσοψις.
25 Ἐνοσίχθων· ὁ τὴν γῆν κινῶν Ποσειδῶν· ἔνοσις γὰρ ἡ κίνησις λέγεται. δοκοῦσι γὰρ οἱ σεισμοὶ ἐξ αὐτοῦ εἶναι.
Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐνταῦθα 〈Ps. 72, 10〉· ἐπίρρημα τοπικόν.478 in vol. 2

epsilon

480

(9)

 〈Ἔντεα〉· ... ⟦οἷον⟧ σκεπαστήριά τινα ὄντα. ‖ λέγεται δὲ καὶ τὰ πρὸς
10τὴν εὐωχίαν σκεύη ἔντεα, ὡς ἐκεῖ μνηστῆρες 〈η 232〉 „ἀπεκόσμεον ἔντεα δαιτόσ“. Ἐντ⟦ελέχεια⟧· τὸ εἶδος ⟦κα⟧τ⟦ὰ⟧ Ἀρ⟦ιστ⟧ο⟦τέλην⟧ 〈De anim. B 1 p. 412 a 10 alibi〉. Ἔντερα· παρὰ τὸ ἐντὸς ἀρηρέναι. Ἐντεριῶναι· καὶ θριδακῖναι.
15 Ἐντεριώνη· τὸ ἐντὸς καὶ εἶδος βοτάνης. ‖ ὁ φλοιὸς τοῦ δένδρου. Ἔντευξις· ἡ ἐντυχία καὶ 〈ἡ〉 παράκλησις· ἐκ τοῦ τεύχω τοῦ σημαίνοντος τὸ ἐντυγχάνω· δύο γὰρ σημαίνει ἡ λέξις, τὸ κατασκευάζω καὶ τὸ ἐντυγχάνω. καὶ εἰς τὸ Ἐτύχθη καὶ Τέτυκται. Ἐν τῇ ἐκστάσει μου 〈Ps. 115, 2〉· ἡ εὐθεῖα ...
20 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐν τοῖς κλίτεσι 〈Ps. 127, 3〉· ἡ εὐθεῖα τὸ κλίτος· σημαίνει δὲ τὴν γω⟦νί⟧αν· παρὰ τὸ κλίνειν. Ἔντομα· τὰ τοῖς κατοιχομένοις θυ⟦όμενα· ἐντέμνεται γὰρ
τού⟧των ⟦ὁ τρ⟧άχηλος. τὰ δὲ τοῖς οὐρανίοις θεοῖς ἀνακλᾶται.479 in vol. 2

epsilon

481

(11)

 〈Ἐνυάλιοσ〉· ⟦ὁ⟧ Ἄρης ἢ ⟦ὁ πο⟧λε⟦μι⟧στὴς ⟦ἢ ὁ⟧ πολεμι⟦κὸ⟧ς ἢ ⟦ὁ π⟧όλεμος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου ⟦Ἔ⟧ν ὕμνοις 〈Ps. 99, 4〉· ἔν πρόθεσις, ὕμνοις δοτικὴ τῶν ἀρσενικῶν πληθυντικῶν. πόθεν γίνεται ὕμνος; παρὰ τὸ ὑπομ⟦ένειν⟧. ἐγράφη εἰς τὸ Ὕμνος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐνύσταξαν 〈Ps. 75, 7〉· τὸ θέμα νυστάζω· τοῦτο παρὰ τὸ νευστάζω·
15τοῦτο παρὰ τὸ νεύω. τί διαφέρει τὸ κινεῖν καὶ νευστάζειν; τῇ μὲν φωνῇ διαφέρει, τῷ δὲ σημαινομένῳ οὐδαμῶς· ἴσον γάρ ἐστι καὶ τὸ κινεῖν καὶ τὸ νευστάζειν, καὶ Ὅμηρος 〈Υ 162〉 „νευστάζων κόρυθι βριαρῇ“ καὶ τὸ „νευστάζων κάραν Ἰούδασ“. Ἔνυστρον· ζήτει.
⟦Ἐ⟧νυώ· ⟦ὁ⟧ πόλεμος· ⟦παρὰ⟧ τὸ ἐν〈α〉ΰειν, ⟦ὅ⟧ ἐστι βοᾶν.480 in vol. 2

epsilon

482

(17)

 Ἐνυώ· ⟦παρὰ τὸ⟧ ἐναΰειν, ὃ σημαίνει τὸ ἐμφωνεῖν. τινὲς δὲ παρὰ τὸ ἔνω, ὅ ἐστι φονεύω, ἔνθεν καὶ αὐτοέντης· παρ’ αὐτὸ δὲ καὶ ὁ Ἐνυάλιος. Ἕνωσις· διὰ τὸ εἰς ἓν συνωθεῖσθαι τὰ πράγματα.
20 Ἕξ· διὰ τὸ ἔξωθεν ⟦εἶ⟧ναι τῶν πέντε.481 in vol. 2

epsilon

483

(16)

 Ἐξαίρετος· εὐειδ⟦ήσ⟧, καλό⟦σ⟧, πρόκ⟦ριτοσ⟧, λίαν ἐπίλεκτος. Ἐξαιρέτως· πλεί⟦ω⟧ πάντων. Νικήτου Ἐξαιρουμένους 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 3, 24〉· τὸ θέμα ἐξαιρῶ ἐξαιροῦμαι etc. ut v. 10—15.
20 Ἐξαίσιον· παρὰ τὸ καθῆκον γε⟦νό⟧μενον μέγα, ἢ οὐκ ⟦ἀ⟧γ⟦αθόν⟧. Ἐξαίσιον· ποτὲ μὲν δηλοῖ τὸ ⟦μέγα⟧, ποτὲ δὲ τὸ ἄδικον, τὸ ἔξω τοῦ πρέ‐ ποντος. Ἐξαίσιον· τὸ ἄδι⟦κον⟧, τὸ ἔξω τῆς αἴσης ἤγουν μοίρας, καὶ τὸ μέγα. ⟦Ἐξ⟧αίφνης· ἐκ τοῦ φαίνω ἀφανής, καὶ ἐξ αὐτοῦ ⟦ἄ⟧φνης καὶ
25ἐξαίφνης.482 in vol. 2

epsilon

484

(10)

 Ἐξακεύμενον 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 65〉· ἐξιώμενον· παρὰ τὸ ἀκέω ῥῆμα. κατὰ τὸν παρατατικὸν Ἰωνικῶς ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ ἤρξατο στοιχείου. Ἐξαλαπάξαι· εἰς τὸ Ἀλαπάζοντα. Ἐξαλαπάξαι 〈Α 129〉· πορ⟦θ⟧ῆσαι. παρὰ τὸν λ⟦ά⟧παθον· ⟦ἔστι βοτάνη κενωτική, καθαρτικὴ γαστρός, καὶ γίνεται παρὰ τὸ λα ἐπιτατικὸν μόριον καὶ τὸ
15πάθος, παρὰ τὸ λίαν ἄποθεν ἡμῶν ποιεῖν τὰ πάθη. ἐκ τούτου γίνεται λαπάζω καὶ πλεονασμῷ τοῦ α ἀλαπάζω καὶ ἐξαλαπάξαι⟧. Ἐξαμείβεο· παράλλαξον, ἀποδίδου. Ἐξανθήσουσιν 〈Ps. 71, 16〉· ἐκ τοῦ ἀνθῶ· τοῦτο παρὰ τὸ ἄνθος· τοῦτο δὲ παρὰ τὸ ἄνω θέειν.
20 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξάπινα 〈Ps. 72, 19〉· ἐκ τοῦ ἄφν⟦ω ἄφινα καὶ ἄπινα⟧· τὸ δὲ ἄφνω ἐκ τοῦ ⟦ἀφανής, ἀφανῶς καὶ⟧ κατὰ ⟦συ⟧γκοπὴν ἄφνω καὶ ἐξ⟦αίφνησ⟧ ἐξ ⟦αὐ⟧τ⟦οῦ καὶ διὰ τῆς αι διφθόγγου⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξάπινα 〈Ps. 63, 5〉· ἐπίρρημα· γίνεται δὲ παρὰ τὸ ἀφανής ἄφινα
καὶ ἄπινα.483 in vol. 2

epsilon

485

(15)

 Ἐξαπιναίως· ἐκ τοῦ ἐξάπινα, ὃ σημαίνει τὸ εὐθέως. Ἐξαρτῶ· τὸ κρεμῶ· καὶ ἐξαρτήσαντες, τὸ κρεμάσαντες· ἐξ οὗ καὶ ἐξάρτια τὰ βαστάζοντα σχοινία τὴν ὀθόνην τοῦ πλοίου. καὶ ἐξαρτίζω, 〈τὸ〉 τελειῶ, καὶ ἐξαρτίσαντες, τὸ τελειώσαντες, ἐξ οὗ καὶ ἄρτιον, τὸ τέλειον. Ἑξάς· οἱονεὶ ἐξισάς· παρὰ τὸ ἐξισοῦσθαι τοῖς οἰκείοις μέρεσιν· εἴρηται γὰρ
20ὅτι ὁ ἓξ τέλειός ἐστι, διότι ἴσος ἐστὶ πᾶσι τοῖς ἑαυτοῦ μέρεσι· τὸ ἥμισυ γʹ, τὸ τρίτον βʹ καὶ τὸ ἕκτον αʹ συντεθέντα τὸν ἓξ ἀποτελεῖ.
Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξεῖρψε σκνίψ 〈Ps. 104, 30〉· ἐκ τοῦ ἕρπω ἕρψω εἷρψα εἷρψε.484 in vol. 2

epsilon

486

(9)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξελοῦ με 〈Ps. 139, 2〉· παρὰ τὸ ἕλω, τὸ λαμβάνω, ὁ μέλλων ἑλῶ, ὁ
10δεύτερος ἀόριστος εἷλον καὶ ὁ μέσος ἀόριστος εἱλόμην καὶ τὸ προστακτικὸν ἑλοῦ καὶ ἐξελοῦ. Ὁμήρου Ἐξ Ἐρέβευς 〈Θ 368〉· ἐκ τοῦ Ἐρέβους, ὅ ἐστι τοῦ σκότους· ἔστι δὲ ὁ πρὸ τοῦ Ταρτάρου τόπος. καὶ εἰς τὸ Ἔρεβος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξερευνησάτω 〈Ps. 108, 11〉· τὸ θέμα ἐξερευνῶ· 〈γίνεται παρὰ τὴν
15ἔρευναν· τοῦτο παρὰ τὸ ἐρῶ, τὸ ἐρευνῶ〉, ἢ παρὰ τὸ ἐρῶ, τὸ ἐρωτῶ, καὶ τὸ εὐνή, ὃ σημαίνει τὴν διατριβήν· καὶ γὰρ ὁ ἐρευνῶν ἐπὶ πολὺ ἐρωτῶν ἐνδιατρίβει. Ἐξ ἐρημέων 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 1, 112〉· ἐξ ἐρήμων· Ἰωνικῶς, ὥσπερ αὐτῶν αὐτέων. εἰ δὲ διὰ τῆς αι γράφεται τὸ με, ἔστι κτητικόν. Ἐξ ἔρον ἕντο· ζήτει.
20 Ὁμήρου Ἐξ ἔρον ἕντο 〈Α 469〉· ἔστι πτώσεως αἰτιατικῆς· κλίνεται δὲ οὕτως, ὁ ἔρος τοῦ ἔρου. τὸ δὲ ἕντο σημαίνει τὸ ἐξέβαλον τὸν τῆς τροφῆς ἔρωτα, ὅ ἐστιν ἐκορέσθησαν. τὸ δὲ ἕντο γέγονεν ἀπὸ τοῦ ἵημι, ὁ μέλλων ἥσω, ⟦ὁ δεύτερος
ἀόριστος ἦν, ὁ μέσος ἕμην⟧ ἕμ⟦εθα⟧ ἕσθ⟦ε⟧ ἕν⟦το⟧.485 in vol. 2

epsilon

487

(20)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξετινάχθην 〈Ps. 108, 23〉· ἐκ τοῦ τινάσσω· τοῦ⟦το⟧ ἐκ τοῦ ⟦ἰνάσσω· τοῦτο παρὰ τὸ⟧ ἴς ἰνός. οὐ γάρ ἐστιν ἀπὸ τοῦ τείνω. Ἑξήκοντα· ἐκ τοῦ ἕξ γέγονε 〈ἑξάκις, καὶ ἐκ τοῦ ἑξάκις ἑξήκοντα〉 Δωρι‐ κῶς τοῦ α εἰς η τραπέντος. Ἐξήλειψα· ἠφάνισα.
25 Ἐξηρεύξατο 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 67?〉· ζήτει.486 in vol. 2

epsilon

488

(10)

 Ἐξίτηλον· τὸ ἐκβεβηκὸς καὶ ἀλλοῖον, ὅθεν καὶ ὤκειλεν. Ἐξίτηλος· ἐκ τοῦ ἴημι, τὸ πορεύομαι, ἐν πλεονασμῷ τοῦ τ καὶ ἀποβολῇ τῆς μι συλλαβῆς καὶ προσθέσει τοῦ λος γίνεται ἐξίτηλος. 〈ἢ〉 ἐκ τοῦ ἔξωθεν 〈τοῦ〉 θάλλειν ἐξίθηλος, καὶ τροπῇ τοῦ θ εἰς τ ἐξίτηλος. σημαίνει δὲ τὸν ἀμαυρὸν ⟦καὶ⟧ ἀφανῆ.
15 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξιχνίασας 〈Ps. 138, 3〉· ἐκ τοῦ ἐξιχνιάζω· τοῦτο 〈ἐκ τῆς ἔξ προθέ‐ σεως καὶ τοῦ ἰχνιάζω· τοῦτο〉 παρὰ τὸ ἴχνος· τοῦτο παρὰ τὸ ἱκνοῦμαι. Ἐξκέπτωρ· νοτάριος. Ἐξκούβιτος· ἐξ οὗ ἡ ζωή· βῖτα γὰρ ἡ ζωή. Ἐξ⟦κ⟧ουσᾶτος· παρῃ⟦τη⟧μένος· ἔστι δὲ ⟦ῥῆμα συλλογιστικόν⟧.
20 Ἐξόδιον· οἱονεὶ ἐξόβιον, ἔξω παρερχόμενον τοῦ βίου. Ἔξοδος· διὰ 〈τὸ〉 εἶναι ἔξω τῆς ὁδοῦ, ἤγουν ἔξω τοῦ βίου. Ἐξοιστρημένου 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 1, 97〉· ἠρεθισμένου ἐν κακοῖς·
παρὰ τὸ οἰστρῶ ῥῆμα τὸ σημαῖνον τὸ ἐρεθίζω, ἔνθεν καὶ οἶστρος.487 in vol. 2

epsilon

489

(10)

 Ἐξολοθρεύσει 〈Ps. 144, 20〉· ἐκ τῆς ἔξ προθέσεως καὶ τοῦ ὀλοθρεύω· τοῦτο παρὰ τὸ ὄλεθρος· τοῦτο παρὰ τὸ ὅλως θραύειν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξολοθρεύω 〈Ps. 108, 15〉· ἐκ τῆς ἔξ προθέσεως καὶ τοῦ ὄλεθρος· τοῦτο παρὰ τὸ ὅλος καὶ τὸ θραύω. Ἐξοστρακισθείη· ⟦ἐξορισθ⟧είη· τὸ παλαιὸν γάρ, φησίν, ἐν
15ὀστράκῳ αἱ ἐξορίαι γραφόμεναι τοῖς ὑπεροριζομένοις ἐδίδοντο, ὅθεν καὶ ὀστρακίδ⟦ης ὁ ἔξορος ἤκουεν⟧. Ἐξουδένωμα 〈Ps. 89, 5?〉· ἔστι δείς καὶ μετὰ τῆς οὔ ἀρνήσεως οὐδείς, ἐξ αὐτοῦ παράγωγον οὐδενῶ οὐδενώσω οὐδένωκα οὐδένωμαι, καὶ ἐξ αὐτοῦ ῥηματικὸν ὄνομα ἐξουδένωμα.
20 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξουδένωται 〈Ps. 14, 4〉· ἐκ τοῦ οὐδείς οὐδενός γίνεται ῥῆμα περισπώ‐ μενον οὐδενῶ οὐδενώσω οὐδένωκα οὐδένωμαι οὐδένωται καὶ ἐξουδένωται. Ἐξουθένημα 〈Ps. 21, 7〉· ἔστιν εἷς καὶ σημαίνει τὸν ἀριθμόν, καὶ μετὰ τῆς οὔ ἀρνήσεως καὶ τοῦ τέ συνδέσμου γίνεται οὐτεείς, καὶ ἐν συγκοπῇ οὐτείς· καὶ κλίνεται οὐτείς οὐτενός, καὶ τροπῇ τοῦ ψιλοῦ εἰς δασὺ γίνεται οὐθενός· καὶ
25γίνεται ῥῆμα ἐξ αὐτοῦ παράγωγον οὐθενῶ οὐθενήσω, ὁ παθητικὸς παρακείμενος οὐθένημα〈ι, οὐθένημα〉 καὶ ἡ ἔξ ἐξουθένημα. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐξουθενῶ 〈Ps. 21, 7〉· ἐκ τῆς οὔ ἀρνήσεως ⟦καὶ τοῦ⟧ τέ συνδέσμου καὶ τοῦ εἷς ἑνός γίνεται οὐτενῶ, καὶ τροπῇ τοῦ ψιλοῦ εἰς δασὺ οὐθενῶ καὶ
ἐξουθενῶ. οὐδὲν καὶ οὐθὲν διαφέρει. εἰς τὸ ⟦ο στοιχεῖον⟧.488 in vol. 2

epsilon

490

(17)

 Ἔξοχος· παρὰ τὸ ἐξέχω ἔξοχος καὶ οὐδέτερον ἔξοχον καὶ ἔξοχα καὶ ἀποβολῇ τῆς ἔξ ὄχα, ἔνθεν τὸ 〈ex. gr. A 69〉 „ὄχ’ ἄριστοσ“, ⟦ὡσ⟧ κατ⟦αι⟧γί⟦σ⟧ αἰ⟦γίς, εὐηνορέα ἠνορέα. οὕτως Ἡρωδιανόσ⟧ 〈om. Lentz〉.
20 Ἐξπλωράτωρες· κατάσκοποι. Ἐξσκουλκεῦσαι· παρακροάσασθαι.
Ἐξῴδηκεν· οἰδῶ, οἰδήσω, ᾤδηκα.489 in vol. 2

epsilon

491

(13)

 Ἐξώκειλα· ὀκέλλω, ὁ μέλλων ὀκελῶ, 〈ὁ〉 ἀόριστος ὤκειλα καὶ μετὰ τῆς ἔξ προθέσεως 〈ἐξώκειλα〉.
15 Ἐξωμίς· Ἀττικὸν τὸ λεξείδιον· σημαίνει δὲ χιτῶνα ἐλευθέριον οὐκ ἐπισκε‐ πάζοντα τοὺς βραχίονας. Ἐξώρουσεν 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 69〉· ἐξώρμησεν· παρὰ τὸ ὄρω ῥῆμα τὸ σημαῖνον τὸ ὁρμῶ. πόθεν τὸ 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2, 69?〉 Ἐξώρουσεν; ἀπὸ τοῦ ὀρούω
20ὀρούσω, ὁ ἀόριστος ὤρουσα ὤρουσας ὤρουσεν καὶ ἐξώρουσεν.
Ἐξωτέρω· ἔξω ἐξ⟦ωτέρω⟧.490 in vol. 2

epsilon

492

(23)

 Ἐοικώς 〈Α 47〉· παρὰ τὸ εἴκω, τὸ ὁμοιῶ, ἢ εἴδω γίνεται ὁ παρακείμενος
οἶκα, καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ ε ἔοικα, καὶ μετοχὴ ἐοικώς.491 in vol. 2

epsilon

493

(16)

 πόθεν τὸ Ἔοργα; ἀπὸ τοῦ ῥέζω ῥέξω, ἔρρογα ὁ μέσος παρακείμενος, καὶ ἐν ὑπερβιβασμῷ ἔοργα. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἑορτάζω 〈Ps. 41, 5〉· ἐκ τοῦ ἑορτή· τοῦτο παρὰ τὸ ἐρῶ, τὸ ἐπιθυμῶ. Ἑορτάζω· ἑώρταζον.
20 ⟦Ἑορτάζω· τὸ ο〈ρ〉 μικρόν. ἑώρταζον δὲ⟧ τὸ ωρ μέγα. Ἑορτή· ἀπὸ τοῦ ἑόν τοῦ σημαίνοντος τὸ ἀγαθόν καὶ τοῦ ὄρω τοῦ σημαί‐ νοντος τὸ ἐγείρομαι· ἑορτή γὰρ ἀπὸ τοῦ εἰς τὸ ἀγαθὸν ἡμᾶς ἐγείρειν. Ἑορτή 〈Ps. 73, 4〉· παρὰ τὸ ἑόν, ὃ σημαίνει τὸ ἀγαθόν, καὶ τὸ ὀρούω, τὸ
ὁρμῶ· καὶ Ὅμηρος 〈θ 325〉 „θεοὶ δωτῆρες ἑάων“.492 in vol. 2

epsilon

494

(10)

 Ἑορτή· παρὰ τὸ ἐρᾶν αὐτῆς· ἢ παρὰ τὸ ἔρωτι παρωνύμως ἐρωτή καὶ ἑορτή. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐπάγην 〈Ps. 9, 16〉· ἐκ τοῦ πήσσω, τὸ πηγνύω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔπαγον καὶ ὁ παθητικὸς ἐπάγην. Ἐπαγωγὴ ἀπαγωγῆς διαφέρει· ζήτει.
15 Ἐπαίνει 〈Ps. 147, 1〉· ἐγκλίσεως προστακτικῆς· τὸ θέμα ἐπαινέω ἐπαινῶ, ὁ παρατατικὸς ἐπῄνεον ἐπῄνουν, τὸ τρίτον ἐπῄνεε ἐπῄνει, τὸ προστακτικὸν ἐπαίνεε ἐπαίνει. Ἔπαινος 〈Ps. 21, 4〉· ἐκ τῆς ἐπί προθέσεως καὶ τοῦ αἶνος. Ἔπαινος· ἐπὶ βραχύ· ἐγκώμιον ἐπὶ πολύ.
20 Ἐπαινῶ· λέγω· ἐπαινῶ, συγκατατίθεμαι. Ἐπακτρ⟦εῖσ⟧· οἱ κυνηγέται· ἀπὸ τοῦ ἐπάγειν τοὺς κύνας. ἐντεῦθεν καὶ ἡ ναῦς ἡ γαλέα ἐπακτρία καὶ ἐπακτροκέ[λ]λης ἐν συνθέσει.
Ἔπαλξις· ἐφ’ ᾗ βεβηκότες τῇ ἀλκῇ χρώμεθα.493 in vol. 2

epsilon

495

(15)

 Ἔπ⟦α⟧λ⟦ξις· ἐφ’ ἧς ἀλέγουσι τοὺς ἐπιό⟧ντας. Γεωργίου Ἐπαλξίτης· λίθος ὁ ὢν ἐπάνω τῆς ἐπάλξεως· γράφεται δὲ διὰ τοῦ ι τῷ λόγῳ τοῦ ⟦Ἀσκα⟧λωνί⟦τησ⟧. ⟦Ἐπ⟧ανιτέον· ἐκ τοῦ ⟦εἶ⟧μι, τὸ πορεύομαι, ⟦τὸ δεύτερον⟧ ... ἰτέον καὶ ἐπα⟦νι⟧τέον.
20 Ἐπαρήγων· ζήτει. Ἐπαρρησιάσατ⟦ο 〈Ps. 93, 1〉· ἐκ⟧ τοῦ παρρησιάζω· τοῦτο παρὰ τὸ
παρρησία· τοῦτο παρὰ τὸ ῥῆσις, ῥη⟦σί⟧α καὶ παρρησία, οἱονεὶ παντορησία τις οὖσα.494 in vol. 2

epsilon

496

(14)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἔ⟦παυλις 〈Ps. 68, 26〉· ἐκ τοῦ αὐλή· τοῦτο ἐκ⟧ τοῦ αὐλίζω.
15 Ἐπαυτοφῶρος· ὁ φανερός, ἢ ὁ πόρνος φανερῶς καταληφθεὶς ὑπεύθυνος γενόμενος ἢ καταφανής· σημαίνει δὲ δύο, τὸν κλέψαντα καὶ τὸν πορνεύσαντα καὶ κρατηθέντα. Ἐπαυτοφώρῳ· σημαίνει τὸν ἐπὶ [τῇ] αὐτῇ τῇ κλοπῇ καταληφθέντα. Ἐπέβλεψ⟦εν⟧ 〈Ev. Luc. 1, 48〉· ἐκ τοῦ ἐπιβλ⟦έπω⟧· τοῦτο παρὰ τὸ βάλλειν
20τοὺς ὦπας. Γεωργίου Ἐπεί· διὰ τῆς ει· ἀπὸ γὰρ τοῦ εἴ συνδέσμου γέγονεν καὶ τῆς ἐπί προ‐ θέσεως. ἱστέον δὲ ὅτι, ἡνίκα τὸ ἐπεί χρονικόν ἐστιν, 〈ἔστιν〉 ἐπίρρημα, οἷον 〈α 2〉 „πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίησ“ ἀντὶ τοῦ ἀφ’ ⟦οὗ⟧, καὶ πάλιν 〈Γ 1〉 „αὐτὰρ ἐπεὶ κόσμηθ⟦εν⟧“ ἀντὶ τοῦ ὅταν· ἡνίκα ⟦δὲ⟧ καὶ αἰτιολογικῶς παραλαμβάνεται, σύνδε‐
25σμός ⟦ἐστιν⟧, οἷον „ἐπεὶ ἡμέρα ⟦ἐστὶ⟧, φῶς ἐστιν“.495 in vol. 2

epsilon

497

(14)

 Ἐπεί· ἐπίρρημα χρονικὸν ἀντὶ τοῦ ἀφ’ οὗ.
15 Ἐπεί· σύνδεσμος παρασυναπτικὸς δηλῶν τὸ ἐπειδή. Γεωργίου Ἐπείγω· διὰ τῆς ει· ἀντιπαράκειται γὰρ αὐτῷ τὸ οἴγω. Ἐπειγωλή· ἡ ἔπειξις. ⟦Γεωργίου⟧ Ἐπειός· τὰ διὰ τοῦ ειος 〈κύρια〉 ὀξύτονα 〈τρισύλλαβα〉 διὰ τῆς ει γράφεται, οἷον Πηνειός Ὀλμειός.
20 Ἔπειραν 〈Α 465〉· σημαίνει τὸ ἐπερόν⟦ησαν⟧· ἔστι τὸ θέμα αὐτοῦ πείρω, ὁ μέλλων περῶ. Ἔπειτα· ἔστιν εἶτα, μετὰ τῆς ἐπί προθέσεως ἐπίειτα, καὶ κατὰ κρᾶσιν ἔπειτα. Ἔπειτα· τῇ ἐπί τὸ εἶτα προσετέθη· ἡ ἐπί πρόθεσις· λο⟦ιπὸν⟧ γέγονεν
ἐπίειτα, ⟦καὶ⟧ κατὰ κρᾶσιν ἔπειτα καὶ ἐτελέσθη σύνδεσμος.496 in vol. 2

epsilon

498

(18)

 Ἐπέραστος· ἐράσμιος, πολυπόθητος, πάνυ ἀγαπώμενος· ἐρᾶν γὰρ τὸ
ἐπιθυμεῖν.497 in vol. 2

epsilon

499

(18)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐπερρίφην 〈Ps. 21, 11〉· οἱ μὲν ἐκ τοῦ ⟦ῥίπτω ῥίψω ἔρριφα ἔρριμμαι⟧ ἐρρίφ⟦θ⟧ην καὶ ἀποβολῇ τοῦ θ ἐρρίφην· οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ ἔρριφον δευτέρου ἀορίστου
20καὶ τὸ παθητικὸν ⟦ἐρρίφην⟧. Ἐπεσβόλος· ὁ λοίδορος, ὁ τοῖς ἔπεσι βάλλων. Ἐπεσβόλος· ὁ φλύαρος καὶ λοίδορος, ὁ διὰ τῶν ἐπῶν λωβῶν, τουτέστιν ὑβρίζων, ἐπεσλῶβος καὶ κατὰ ἐναλλαγὴν ἐπεσβόλος. Ἐπεσκεμμένοι· σκέπτω ῥῆμα.
25 Ἐπεσπῶντο· ἐπισπῶμαι, τὸ δέχομαι· ἐκ τοῦ ἕπω, τὸ ἀκολουθῶ.498 in vol. 2

epsilon

500

(5)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐπεστηρίχθην 〈Ps. 70, 6〉· ἐκ τοῦ στηρίζω στηρίξω ἐστήριχα ἐστήριγμαι ἐστηρίχθην. τὸ δὲ στηρίζω ἐκ τοῦ ἵστημι στήσω. Ἐπέτειον· ἐκ τοῦ ἔτος ἔτειον καὶ ἐ⟦πέ⟧τει⟦ον⟧. Ἐπέτειος· ἐπὶ τοῦ νῦν ἔτους· ἐπέτος γὰρ δεῖ λέγειν τὸν ἐνεστῶτα καιρόν· οὐχὶ διὰ τοῦ φ ἀλλὰ διὰ τοῦ π, ὥς φησι Πίνδαρος 〈fr. 300 Schroeder〉 καὶ
10Δημοσθένης 〈Or. 23, 92. 33, 27〉. Ἐπήβολος· ὁ ἐπιτυγχάνων ἢ ἐπιτυχεῖν μέλλων· βολεῖν γὰρ τὸ ἐπιτυγχάνειν. Ἐπηγκ⟦ε⟧νίδες 〈ε 253〉· αἱ πλατεῖ⟦αι⟧ σαν⟦ί⟧δες, οἷον ἐπιτενεῖς οὖσαι, κρόκης τάξιν ἐπέχουσαι. ἔστι δὲ παρὰ τὸ ἐνέγκω ῥῆμα καὶ ἤν⟦ε⟧γκον, 〈Ε 885〉 „ἀλλ⟦ά μ’⟧ ὑ⟦πή⟧νεγ⟦καν τα⟧χέες πόδεσ“· παρὰ τὸ ἐνέγκω 〈K 24 alibi〉 „ποδη‐
15νεκέσ“ ἐστιν· ἐνέ〈γ〉κω οὖν ἐνε〈γ〉κίς καὶ ἐπενε〈γ〉κίς καὶ ἐπηνε〈γ〉κίς τροπῇ τοῦ ε εἰς η, τὸ παρατεταμένον ⟦καὶ δ⟧ιελ⟦ηλυθὸς καὶ⟧ μα⟦κρὸν ξύλον· ὑπερ⟧θέσει καὶ μεταθέσει τοῦ ν 〈καὶ τοῦ ε〉 ἐπηγκενίς, ἡ μακρὰ σανίς. Ἐπήγω· βαστῶ. ἐπείγω δὲ ... ⟦Ἐπ⟧ηλυγάζοντες· ἐκ τοῦ ἠλύγη, ὃ σημαίνει τὴν ⟦σκό⟧τωσιν.
20 Ἐπηλυδῶντες· ῥῆμα ἐπηλυδῶ· ἐκ τοῦ ἐλεύθω γίνεται ἤλυσις καὶ ἐπήλυσις, ταχήλυσις, προσήλυσις· ἔπιλυς δὲ ὁ ἔχων ἰλύν. Ἔπηλυς· παρὰ τὴν ἐπί πρόθεσιν καὶ τὸ ἠλύθω ῥῆμα, ὃ σημαίνει τὸ ἔρχο‐ μαι ἀπὸ ξένης, ἐπίηλυς καὶ ἔπηλυς, ὁ ξένος. καὶ εἰς τὸ Νέηλυς.
Ἐπ’ ἤματι· ἐν ἡμέρᾳ.499 in vol. 2

epsilon

501

(15)

 Ἐπήν· ἐπειδάν ἢ προσῆν. Ἐπήρεια· κυρίως ἡ ἐν τῷ πολέμῳ καταδρομή· Ἄρης γὰρ ὁ πόλεμος· καὶ ἡ ἐμπειρία· λέγεται καὶ ἡ ζημία. Ἐπήτεια καὶ ἐπητείᾳ καὶ ἐπητύϊ ... Ἐπήτης· ὁ λόγιος· παρὰ τὸ ἔπω ἔπης καὶ ἐπήτης.
20 Ἐπητύος 〈φ 306〉· ... παρὰ τὸ ἔπος ἐπητύς.
Ἐπῆχθαι· ἐκ τοῦ ἄγω.500 in vol. 2

epsilon

502

(17)

 Ἐπίβασιν· βάδισιν. Ἐπιβάτης· ἐπὶ ἅρματος· ἀναβάτης ἐπὶ ἵππου. Ἐπιβιβᾷ 〈Vet. Test. Hambac. 3, 15〉· δευτέρας συζυγίας τῶν περισπωμένων·
20τὸ θέμα· βιβῶ βιβᾷς βιβᾷ καὶ ἐπιβιβᾷ. Ἐπιβολή· ὁμιλία, συνήθεια, πρόστιμον, ζημία, προ⟦σ⟧θήκη. Ἐπιδαίσιον ⟦ο⟧ἶκον 〈Callim. hymn. 1, 59〉· τὸν ἐπίκοινον καὶ ἀμέριστον,
ὅταν 〈μὴ〉 μερίσῃ κληρονόμος· κυρίως δὲ ὁ ἐξ ἴσου καταλειφθεὶς δύο τισίν.501 in vol. 2

epsilon

503

(19)

 ⟦Ἐπι⟧έζοντο 〈Menand. Protect.〉· ἐβαροῦντο, ἐδαμάζοντο.
20 Γεωργίου Ἐπιείκεια· διὰ τῆς ει κατὰ τὴν 〈προπαρα〉λήγουσαν καὶ τὴν παραλή‐ γουσαν· παρὰ γὰρ τὸ εἴκω ἐστί, τὸ ὑποχωρῶ· καὶ γὰρ ὁ ἐπιεικὴς εὐχερῶς ὑπ⟦οχωρεῖ⟧. τὸ δὲ εἴκω δέδεικται ὀξύτονον.
Ἐπιεικής· οἱ μὲν ἐπεοικώς, οἱ δὲ ἐπιεικτικός.502 in vol. 2

epsilon

504

(19)

 Ἐπίκλοπον· παραλογιστικόν· καὶ γὰρ ὁ κλέπτης παραλογιζόμενος κλέπτει.
20σημαίνει δὲ καὶ τὸν ἐπιθυμητήν· καὶ γὰρ ὁ κλέπτης ἐπιθυμίᾳ τῶν ἀλλοτρίων τοῦτο πράττει. Ἐπικουρεῖν· ἡ ἐπί πρόθεσις τὸ δέον δηλοῖ· ἐπικουρεῖν, τὸ ποιεῖν τὸ προ‐ σῆκον τοῖς κούροις, ὡς καὶ τὸ 〈Δ 324 sq.〉 „αἰχμὰς δ’ αἰχμάσσουσι νεώτεροι, 〈οἵ περ ἐμεῖο ὁπλότεροι〉“. καὶ ὁπλότεροι, οἱ ὅπλα βαστάζειν δυνάμενοι· ἡ γὰρ προ‐
25βεβηκυῖα ἡλικία τούτου ἀπολέλυται, ὡς παρ’ Ὁμήρῳ 〈Γ 150〉 „γήραϊ δὴ πολέμοιο
πεπαυμένοι“. οὕτως Ἀπολλώνιος ἐν τῷ Περὶ προθέσεων 〈fr. p. 137, 41 Schneider〉.503 in vol. 2

epsilon

505

(9)

 Ἐπικύλλωμα· τὸ μετὰ τὴν τῶν ἄρτων διάρτησιν περισσευόμενον· κόλλιξ
10γὰρ ὁ ἄρτος, ὅθεν καὶ τὸ ἰατρικὸν κολλύριον· ἀπὸ τοῦ κολοβός. καλοῦσι δὲ κύλληστιν τὸν 〈ὑποξίζοντα ἄρτον〉 Αἰγύπτιοι. Ἐπικυνεῖν· ἔστι τὸ 〈ἐπὶ〉 τοῦ στόματος φιλεῖν. λέγειν δὲ ἐπὶ κύλων κάλλιον· κύλοι γὰρ τὰ βλέφαρα, ὅθεν καὶ κυλοιδιᾶν λέγεται τὸ ἐπῆρθαι τοὺς ὀφθαλμούς, ἀπὸ τοῦ ἐπὶ πολὺ καθεύδοντας οἰδεῖν τοὺς ὀφθαλμούς. καὶ Χρύσιππος
15〈fr. app. 777 Arnim III 193, 4〉 γράφει· „Κυλλήνιος Ἑρμῆς, ἐπειδὴ ἡ ῥάβδος αὐτοῦ 〈ω 3〉 «ἀνδρῶν ὄμματα θέλγει»· Φαίακες δὲ θύουσιν αὐτῷ ἑσπέρας [οὐ]
διὰ τὸ καθεύδειν, ὡς Ὅμηρος 〈η 138〉 «ὅτε μ〈ν〉ησαίατο κοίτου», οὐχ ὅτι504 in vol. 2

epsilon

506

(3)

ὀνειροπομπὸς ἦν, ἀλλ’ ὅτι ὕ⟦πνου⟧ ἡδέος αἴτιος.“ ὅθεν ἐπισκύνιον τὸ⟦ν⟧ περὶ τῶν κύλων τόπον καλοῦμεν.
5 Ἐπι〈λε〉λῆσθαι· παρὰ τὸ λήθω. Ἐπιλήσῃ 〈Ps. 12, 2〉· ζήτει. Ἐπιληψία· νόσος· διὰ τὸ ἐπιλαμβάνεσθαι καὶ κρατεῖσθαι αὐτὴν τὰς αἰσθήσεις. ἐκάλεσαν δὲ αὐτὸ τοῦτο ἱερὰν νόσον διὰ τὸ ἱερὸν καὶ τίμιον εἶναι τὸν ἐγκέφαλον· ἄλλοι δὲ Ἡρακλ〈ε〉ίαν νόσον διὰ τὸ ἰσχυρὸν καὶ δυσμετάθετον τοῦ πάθους.
10 Ἐπιλίζουσιν 〈ς 11〉· ἐπιμωκῶσιν, ἐμπαίζουσιν, ἢ τοῖς ὄμμασι διανεύουσιν· ἔνθεν καὶ πτί[λ]λος ὁ πεπονθὼς τοὺς ἴλλους, ὅ ἐστι τοὺς ὀφθαλμούς. Ἐπιλυγίζειν· ἐπικαλύπτειν· οἱ γὰρ Ἀττικοὶ ἠλύγην καλοῦσι τὴν σκοτίαν. τινὲς δὲ ἀπὸ τῶν λύγων· διὰ γὰρ τούτων πλέκοντες σχοίνους πλέκουσιν. Ἐπιμαχ[ε]ία τοῦ ⟦συμ⟧μαχ[ε]ία διαφέρει· ἐπιμαχ⟦ία⟧ ἐστὶν ἀντὶ τοῦ
15ἀμύνασθαι ⟦εἰσ⟧ ὀργὴν καὶ οὐ τὸ αἰδεῖσθαι ⟦καὶ⟧ ὀκνεῖν· συμμαχ[ε]ία δὲ τὸ συνασπίζειν πολεμουμένοις. Ἐπιμίξ· παρὰ τὸ μίγω ῥῆμα μίξω μίξ ἐπιμίξ, 〈ὡσ〉 δά⟦κ⟧ω δάξω δάξ ὀδ⟦άξ, ἀ⟧λλ⟦άσσω⟧ ἀλλάξω 〈ἀλλάξ〉 ἐναλλάξ. ταῦτα ὡς ἐπιρρ⟦ήματα⟧ ὀξύνεται· εἰ γὰρ ἐβαρύνετο, ὡς ὀνόματα ἐκλίνετο.
20 Ἐπιμύω· καμμύω· ἐκ τῆς ἐπί προθέσεως καὶ τὸ μύω. „ἐπιμύσας τοὺς ὀφθαλμούσ“. Ἐπινέμησις· καλεῖται Ἑλληνιστὶ ἡ κατὰ τὸν Σεπτέμβριον μῆνα ἀρχὴ τοῦ ἐνιαυτοῦ διὰ τὸ μερίζεσθαι τοῖς στρατιώταις τὸν φόρον κατὰ τοῦτον τὸν μῆνα· ἐκ τοῦ διανέμεσθαι γὰρ τοῖς ὑπηκόοις τοὺς φόρους τὴν ἐπωνυμίαν ἔσχεν
25ἡ τοῦ ἐνιαυτοῦ περίοδος ἐπινέμησις.505 in vol. 2

epsilon

507

(13)

 〈Ἐπιορκεῖν〉· ... καὶ δηλοῖ τὸ ὑπεράνω τῶν ὅρκων γίνεσθαι καὶ ὑπερ‐ βαίνειν αὐτούς.
15 Ἐπίπλους· ἀπὸ τοῦ ἐπιπλεῖν καὶ ἐξεπιπολῆς εἶναι τῶν σαρκῶν. ‖ σημαίνει
δὲ τὴν τζ⟦ήπ⟧αν τῆς ⟦κοιλίασ⟧.506 in vol. 2

epsilon

508

(13)

 Ἐπιρρήδην· παρὰ τὸν ῥήσω μέλλοντα, ὡς [τμής] τμήσω τμήδην [γὰρ τὸ πορεύομαι].
15 Ἐπίρρησις· ὁ ψόγος καὶ ἡ κατηγορία. Ἐπίρρητος μισθός 〈Φ 445〉· ζήτει. ⟦Ἐπίρροθος 〈Δ 390〉· ὁ ἐπιρρωννύων καὶ ἐπι⟧κελεύων· ἀπὸ ⟦μεταφορᾶσ⟧ τῶν ἐν θήρᾳ κυνῶν ἐπιρρωννυμένων ὑπὸ τῶν θηρ⟦ατῶν, ὅθεν ἐπίρροθος καὶ ἐπιτάρροθος πλεονασμῷ τῆσ⟧ ταρ συλλαβῆς. παρὰ τὸ ῥόθος καὶ
20ῥοθῶ ῥῆμα, τὸ παρορμῶ, ⟦ἐπίρροθος, ὁ ἐν τῷ βοηθεῖν καὶ πρόθυμος καὶ παρορμῶν⟧. ⟦Ἐπίσιον· διὰ τοῦ ι τὰ⟧ δύο· καὶ γὰρ ἀπὸ ⟦τοῦ πάσιον⟧ τοῦ σημαίνοντος τὸ ξηρὸν γέγονεν ἐπίσιον. καὶ ἄλλως· παρὰ τὸ εἰσιέν⟧αι ⟦ἐστίν⟧. Ἐπίσιον· τὰ δύο διὰ τοῦ ι. περὶ δὲ τοῦ ⟦τα⟧σία ⟦ὁ λ⟧όγος. σημαίνει δὲ τὸ ἐφήβαιον· καὶ γὰρ ἀπὸ τοῦ τὰ σία τοῦ σημαίνοντος τὰ ξηρὰ γέ‐
25γονεν ἐπίσιον· καὶ γὰρ τὸ ἐφήβαιον ξηρότερόν ἐστι. τινὲς δὲ διὰ τῆς ει γράφον‐ τες λέγουσιν ὅτι παρ〈ὰ τ〉ὸ εἰσιέναι.
Ἐπισκοπή· πρόνοια.507 in vol. 2

epsilon

509

(13)

 〈Ἐπισκύσαι〉· σκύζω, τὸ ὀργίζομαι· ἐξ αὐτοῦ σκύσαι καὶ ἐπισκύσαι. Ἐπίσπω· τὸ ἀκολουθῶ, δοτικῇ· ἐπισπῶ δὲ καὶ ἐπισπῶμαι, τὸ ἀπογεύομαι,
15⟦αἰτιατικῇ⟧. ⟦Ἐπιστεῖλαι καὶ ἐπισκῆψαι διαφέρει⟧· ἐπιστεῖλαι μὲν διὰ γραμμάτων
ἐπισκῆψαι δὲ διὰ λόγων.508 in vol. 2

epsilon

510

(13)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐπίστευσα 〈Ps. 115, 1〉· ἐκ τοῦ πιστεύω· τοῦτο παρὰ τὸ πίστις· [τοῦτο παρὰ τὸ ἵστημι] τοῦτο παρὰ τὸ πείθω.
15 Ἐπιστήμη· ὡς εἰς ἐπίστασιν ἄγουσα τὸν νοῦν, φησὶν ὁ Πορφύριος ἐν Κρατύλῳ. ⟦Ἐπιστολή⟧· διὰ τὸ ἐν ⟦πλά⟧τει τηρεῖν τὸν ⟦τόπον⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐπίστρεψον 〈Ps. 79, 4 alibi〉· ἐκ τοῦ ἐπιστρέφ⟦ω⟧ ἐπέστρεφα, ἐπέστραμμ⟦αι⟧, ἐπεστράφην. ἰστέ⟦ον δὲ⟧ ὅτι ὁ παθητικὸς ἀόριστος ἀεὶ φυλάττει τὴν
20παραλήγουσαν τοῦ παθητικοῦ π⟦αρακειμένου⟧ πλὴν τῶν παρὰ τὸ αἱρῶ περισπώ‐
μενον, ὡς εἴρηται.509 in vol. 2

epsilon

511

(12)

 Ἐπιτάφιος λόγος· ὁ ἐπάνω τοῦ τάφου λεγόμενος ἐγκωμιαστικὸς παρ’ αὐτῇ τῇ ταφῇ. Ἐπιτήδειος· ἔστι ῥῆμα δέω, ὃ σημαίνει τὸ φοβοῦμαι, ἐξ οὗ γέγονεν
15ὄνομα ῥηματικὸν δέος, ἐξ οὗ ἀδεής, ὁ μὴ φοβούμενος· καὶ ἐκ τοῦ ἀδεής γέγο‐ νεν ἄδεια καὶ ἄδειος, καὶ ἐν πλεονασμῷ τοῦ τ τάδειος, καὶ μετὰ τῆς ἐπί προθέσεως ἐπιτάδειος, καὶ ἐκτάσει τοῦ α εἰς η ἐπιτήδειος. Ἐπιτήδειος· εὔκαιρος, ἀγαθός, δεξιός καὶ συνήθης. ἐπιτηδείως, εὐκαίρως. ⟦ἐπι⟧τή⟦δεια⟧, πρέποντα. ἐπ⟦ιτηδεύει, ποιεῖ, τεχνάζ⟧εται. ἐξεπίτηδες, ἐπιτηδευμένως
20ἢ ἑκουσίως. ⟦ἔστι δὲ τοῦτο τὸ ὄνομα τριγενές, ὁ ἐπιτήδειος ἡ ἐπιτηδεία τὸ ἐπιτή⟧δειον. Ἐπιτηδεί〈ῳ〉 εἰπεῖν· ἱκανῷ. Ἐπιτηδής· ἔστιν ἔτης, ὃ σημαίνει τὸν συνήθη, ἀπὸ τοῦ ἔθος γεγενη‐ μένον· ἐτητής ἐν παραγωγῇ καὶ ἐτηδής, καὶ ἐν συνθέσει ⟦ἐπι⟧ετηδής,
25καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ἐπιτηδής, καὶ ἐπιτήδειος ἐξ αὐτοῦ. ἢ παρὰ τὸ ἥδω, τὸ τέρπω καὶ εὐφραίνω, ῥηματικὸν ἡδής καὶ μετὰ τῆς ἐπί προθέσεως ἐπιηδής καὶ προσθέσει
τοῦ τ ἐπιτηδής καὶ ἐπιτήδειος ἀπ’ αὐτοῦ.510 in vol. 2

epsilon

512

(14)

 Ἐπιτηδής· ὁ ἐπιτηδευτής· σημαίνει καὶ τὸν ἄφοβον.
15 Ἐπιτίμιον καὶ ἐπίτιμον διαφέρει· ἐπιτίμιον μὲν γὰρ ἡ ζημία, ἐπίτιμον δὲ τὸ τῆς τιμῆς μετέχον· ὥστε οὐ δεῖ λέγειν „ἐξέτι⟦σε⟧ τὸ ἐπίτιμον“, ἀλ⟦λὰ⟧ τὸ ἐπιτίμιον. Ἐπιτίμιον· τὸ ἐπὶ τιμῇ ὂν 〈ἢ〉 ὑπάρχον. [ἢ παρὰ τὸ καταργεῖν ⟦ἤτοι⟧ κρα⟦τεῖν⟧ καὶ δεσμ⟦εῖν⟧].
20 Ἐπιτοαυτό 〈Ps. 2, 2〉· ἐπίρρημα τοπικὸν ἢ ἀθροίσεως καὶ συλλήψεως· ἐπί πρόθεσις, τό ἄρθρον, αὐτό ἀντωνυμία οὐδετέρα. Ἐ⟦πι⟧τολή· φαῦσις, ἀνατολή ἄστρου. Ἐπίτροπος· χηρωστής. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐπὶ τῶν ποταμῶν 〈Ps. 136, 1〉· ποταμός παρὰ τὸ πότιμον ὕδωρ
25ἔχειν. ἡ ἐπί πρόθεσις μετὰ γενικῆς καὶ δοτικῆς καὶ αἰτιατικῆς συντάσσεται. Ἐπιωγαί 〈ε 404〉· οἱ συγκλεισμοί· ἀπὸ τοῦ ἐποῖξαι, ὅ ἐστι συγκλεῖσαι,
ἐπιωγή, ἡ σκέπη.511 in vol. 2

epsilon

513

(9)

 ⟦Ἐπιωγή⟧· ἐκ τοῦ ἰωγή, ⟦ὁ ὑψηλὸς τόπος, λέγεται⟧.
10 ⟦Ἐπλήγην καὶ κατεπλάγην⟧ διαφέρει· ἐπλήγην ⟦ἐπὶ⟧ σώ‐ ματος, ἐπλάγην καὶ κατεπ⟦λάγην ἐπὶ ψυχῆσ⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐπλήσθημεν 〈Ps. 122, 3〉· ἀπὸ τοῦ πλήθω· τὸ πρῶτον πρόσωπον ἐπλήσθην. διαφέρει τὸ ἐπλήσθη τοῦ ἐπλειστηρίασεν· τὸ μὲν γὰρ ἐπλήσθη ἀπὸ τοῦ πλήθω, τὸ δὲ πλειστηριῶ ἀπὸ τοῦ πλειστήριος. τοῦτο παρὰ τὸ πλεῖστος.
15 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐπολυώρησας 〈Ps. 11, 9〉· ἐκ τοῦ πολύ 〈καὶ τοῦ〉 ὠρῶ, τὸ φυλάσσω, γίνεται πολυωρῶ πολυωρήσω. Ἐποπτεία· καὶ ἐποψειασμός.
Unknown Editorial Character ⟦Ἔποσ⟧· κυρίως μὲν τὸ ⟦ἑξ⟧άμετρον· ἀπὸ ⟦τοῦ ἔπ⟧ει⟦ν⟧, ὅ ἐστι ⟦λέγειν⟧.512 in vol. 2

epsilon

514

(12)

 Ἑπταπέκτιος· ἡ βαθεῖαν ἔχουσα κόμην, ἡ δ⟦υ⟧ναμένη ἑπτάκις τμ⟦ηθῆναι⟧· πέξαι γὰρ τὸ κεῖραι ἢ κτενίσαι. Ἑπτά〈σ〉· οἱονεὶ σεπτάς, παρὰ τὸ σεβάσμιον καὶ τίμιον· ὁ γὰρ
15ἑπτὰ ἀριθμὸς τίμιός ἐστιν, ὅθεν καὶ ἑπτὰ ⟦ἡμέ⟧ραι τῆς ἑβδομάδος καὶ ἑπτὰ οὐρανοὶ καὶ ἑπτὰ οἱ λεγόμενοι πλανῆτες καὶ ἑπτὰ φωνήεντα. ζήτει. Ἕπω καὶ ἐπίσπω· τὸ ἀκολουθῶ. εἷπον παρατατικός. Ἐπώνυμον ἐπιθέτου διαφέρει· ὅτι τὸ μὲν ἐπίθετον ἐπὶ ψόγου κεῖται πολλάκις, τὸ δὲ ἐπώνυμον ἐπ’ ἐγκωμίου.
20 Ἐπώνυμον· παρὰ τὴν ἐπί πρόθεσιν καὶ τὸ ὄνομα γίνεται ἐπιόνυμον καὶ ἐπώνυμον. σημαίνει δὲ ὄνομα ἔχον δύο ὀνόματα, ἓν κύριον καὶ ἓν ἐπίθετον,
οἱονεὶ τὸ ἐκ τοῦ συμβεβηκότος καλούμενον.513 in vol. 2

epsilon

515

(12)

 Ἔ⟦ρα⟧· ἡ γῆ· ⟦ἐκ τοῦ ἐρῶ, τὸ ἐπιθυμῶ⟧. Ἔραν· τὴν γῆν· ὅτι ἐνε〈ρ〉ρίζωται. ἢ οὕτω καλοῦσιν 〈παρὰ τὸ〉 ἐρίσαι, τὸ περὶ ἴσης γῆς φιλονεικῆσαι, καὶ Ὅμηρος 〈Μ 423〉 „ὥ τ’ ὀλίγῳ ἐνὶ χώρῳ
15ἐρίζητο〈ν〉 περὶ ἴσησ“. 〈Ἐρᾶν〉· ... Ὅμηρος 〈Ξ 328〉 „ὡς σεο νῦν ἔρα〈μαι〉 καί με γλυκὺς ἵμερος αἱρεῖ“· πρὸς τὴν Ἥραν φησὶν ὁ Ζεὺς παροῦσαν. ἐπὶ δὲ τοῦ ἀπόντος 〈λ 202 sq.〉 „ἀλλά με σός 〈τε〉 πόθος σά τε μήδεα, φαίδιμ’ Ὀδυσσεῦ, σή τ’ ἀγανο‐ φροσύνη μελιηδέα 〈θυμὸν ἀπηύρα〉“.
20 Ἐρᾶν· πρῶτον ἐπὶ τῆς γῆς ἐρρέθη, ἀφ’ οὗ ἔρα, ἡ γῆ, καὶ ἐρωῆσαι, τὸ
τῆς γῆς ὑποχωρῆσαι. καὶ εἰς τὸ Ἐρωήσει.514 in vol. 2

epsilon

516

(16)

 Ἔρανος· ἀπὸ τοῦ συνερᾶν καὶ ἐπιθυμεῖν συνεισφέρειν τι τοῖς φίλοις καὶ εὐωχεῖσθαι. Ἔρα⟦νοσ⟧· ἡ ἐκ ⟦πολλῶν⟧ εἰς ⟦ἓν συνα⟧γ⟦ομένη εὐω⟧χί⟦α⟧.
〈Ἐρασῖνοσ〉· ... διὰ τοῦ ι τῷ λόγῳ τοῦ Ἐρυθῖνος.515 in vol. 2

epsilon

517

(14)

 Γεωργίου Ἐρατεινός· ⟦διὰ τῆς ει διφθόγγου⟧, πρῶτ⟦ον μὲν⟧ ὅτι ἐρατ⟦εν〈ν〉όσ⟧
15λέγ⟦ουσιν οἱ Αἰολεῖς,⟧ ὥσπερ ποθ⟦εινόσ⟧ πο⟦θεν〈ν〉ός, δεύτερον δὲ⟧ τῷ λόγ⟦ῳ τῶν εἰσ⟧ νο⟦σ⟧ ὀ⟦ξυτόνων⟧ τῶν ⟦εἰρημένων ἐν⟧ τῷ ⟦Αἰπεινόσ⟧. ⟦Ἔ⟧ργω· σημαίνει δύο· τὸ κωλύω, ὃ καὶ εἵργω λέγεται, ἐξ οὗ καὶ εἱρκτή· καὶ ἔργω, τὸ παχύνω, ἐξ οὗ καὶ ἔρξαι, τὸ παχῦναι. Ἕρδω· σημαίνει βʹ· τὸ ποτίζω, οὗ ὁ μέλλων ἕρσω, ἐξ οὗ ἕρσαι αἱ δρόσοι,
20αἱ ἐν τῷ ἕρσει τῆς γῆς ἀντὶ τοῦ ἐν τῇ δρόσῳ καὶ πιότητι· καὶ ἔρδω, τὸ πράττω, ὅπερ γέγονε παρὰ τὸ ῥέζω, ὥσπερ Ὅμηρος 〈ex. gr. Δ 37〉 „ἔρξον ὅπως ἐθέλεισ“. Ἐρεβίνθεια· ...
Ἐρεβοδιφῶ· τὸ Χάος ζητῶ.516 in vol. 2

epsilon

518

(21)

 Ἔρεβ⟦οσ⟧· σκότος· ὁ πρὸ τ⟦οῦ⟧ Ταρτάρ⟦ου⟧ τόπος. Ἐρεείνω· τὸ λέγω, ὡς φαείνω, τὸ λάμπω· ἐρεείνω, τὸ ἐρωτῶ, παρὰ τὸ
ἐρῶ, τὸ λέγω· μέλλοντα οὐκ ἔχουσιν, ἀλλ’ ἄχρι τοῦ παρατατικοῦ κλίνονται.517 in vol. 2

epsilon

519

(14)

 Γεωργίου Ἐρείκω· τὸ σχίζω· διὰ τῆς ει, ἐφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ ἐρέχθω.
15 Ἐρεμβούς 〈δ 84〉· τοὺς Τρωγλοδύτας· παρὰ τὸ εἰς τὴν ἔραν δύνειν. οἱ
δὲ τοὺς Ἰνδούς· παρὰ τὸ Ἔρεβος· μέλανες γάρ.518 in vol. 2

epsilon

520

(20)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐρεύγεται 〈Ps. 18, 3〉· ἐκ τοῦ ἐρεύγω· τοῦτο παρὰ τὸ ἔρα, ὃ σημαίνει τὴν γῆν· ἢ παρὰ τὸ ἐρεύθω, τὸ β[λ]άπτω. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐρευνῶ 〈Ps. 63, 7〉· ἐκ τοῦ ἔρευνα. καὶ εἰς τὸ Ἐξερευνῶ. Ἐρεχθεύς 〈η 81〉· ὁ καὶ Ἐριχθόνιος· ἀπὸ τοῦ ἐσπάρθαι εἰς τὴν ἔραν, ὅ
ἐστι τὴν γῆν.519 in vol. 2

epsilon

521

(15)

 〈Ἐρημαῖοσ〉· ... διὰ τοῦ ι γράφεται, χωρὶς τῶν παρὰ τὸ σῆμα καὶ φήμη καὶ σχῆμα συγκειμένων, ὡς ἔχει τὸ εὔσημος εὔφημος βλάσφημος εὔσχημος, καὶ 〈τοῦ〉 ἔρημος. τὸ μαι δίφθογγον· τὰ γὰρ διὰ τοῦ αιος ὑπὲρ τρεῖς συλλαβὰς πρὸ μιᾶς ἔχοντα τὸν τόνον διὰ τῆς αι διφθόγγου γράφεται, οἷον ἀγοραῖος Ἀθηναῖος κορυφαῖος Ἀριδαῖος, οἷς ὅμοιον καὶ τὸ ὑμέναιος κατὰ γραφὴν καὶ οὐχὶ κατὰ
20τόνον. οὕτως καὶ ἐρημαῖος. Ἐρηρεισμένον· ἐρείδω, τὸ ἐπιστηρίζω, ὁ μέλλων ἐρείσω, ὁ παρακείμενος ἤρεικα.
Ἐρητύω· ἐκ τοῦ ἔρα, ὃ σημαίνει τὴν γῆν, ἐρατ⟦ύω⟧ καὶ ἐρητύω.520 in vol. 2

epsilon

522

(12)

 Ἐριβώλακι 〈Α 155〉· παρὰ τὸ βῶλος καὶ τὸ ἐρί τὸ ἐπιτατικὸν μόριον. Ἐρίγδουπος· ὁ μεγάλους ψόφους ποιῶν διὰ τῶν βροντῶν, ἢ ὁ μεγαλόηχος διὰ τὰς βροντάς· γίνεται δὲ παρὰ τὸ ἐρί ἐπιτατικὸν μόριον καὶ τὸ δουπῶ ῥῆμα,
15ὃ σημαίνει τὸ κτυπῶ· πλεονάζει δὲ τὸ γ. Ἐρίζειν· κυρίως τὸ περὶ τῆς γῆς διαφέρεσθαι· ἀπὸ τῆς ἔρας, ὅθεν καὶ ἔριθοι, οἱ θερισταί. αἱ δὲ ἔριθοι ἀπὸ τῶν ἐρίων. ἢ φιλόνεικοι, ἀπὸ τῆς ἔριδος.
Ἐριθεία· ἡ μισθοφορία ἤτοι ἡ τῆς γερδίας δουλεία· καὶ ἐριθία ὁ ζῆλος.521 in vol. 2

epsilon

523

(8)

 ⟦Ἔριθος· ὁ ἐργάτης, ὁ τὴν⟧ γῆν μισθοῦ ⟦ἐργα⟧ζόμενος· ⟦κυρίως δὲ⟧ καὶ ἐπὶ γυναικῶν ἂν λέγοιτο τῶν τὰ ἔρια ἐργ⟦αζομένων⟧.
10 Γεωργίου Ἔριθος· σημαίνει τὸν ἐρ⟦γ⟧άτην καὶ τὴν γυ⟦ναῖκα τὴν ἐργαζο⟧μένην ⟦τὰ ἔ⟧ρια. καὶ ἡν⟦ίκα μὲν σημαίνει τὸν ἐργάτην, γίνεται ἀπὸ τοῦ ἔρα, ὃ σημαίνει τὴν γῆν· γέγονεν⟧ ἔραθος 〈καὶ〉 τροπῇ τοῦ α εἰς ι ἔριθος. ἡνίκα δὲ σημαίνει τὴν γυναῖκα τὴν τὰ ἔρια ἐργαζομένην, ⟦γίνεται ἀπὸ τοῦ ἔριον ἔριθος. ἰστέον δὲ ὅτι φησὶν ὁ Ὦρος 〈p. 47 Ritschl〉 ὅμοιον εἶναι κατὰ τὴν
15γραφὴν καὶ τὸ λέκι⟧θος· σημαίνει δὲ τὸν ⟦κρόκ⟧ον τοῦ ὠοῦ. τὸ δὲ ἔριθος ὁ τεχνικὸς Ἀλεξίων 〈fr. 7 Berndt〉 ⟦διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφει, ἡ δὲ παράδοσις διὰ τοῦ ι⟧. Ἐρικυδέα· ζήτει.
Ἐρινεόν· σῦκον· ἀπὸ τοῦ Ἐρινεοῦ τῆς Θετταλί⟦ασ⟧, ὅπου πρῶτον ὤφθη.522 in vol. 2

epsilon

524

(9)

 Ἐρινύες· παρὰ τὸ ἐρευνᾶν. οἱ δὲ παρὰ τὴν ἔριν, ὅτι δυσμενεῖς
10ἕως τέλος εἰσίν. οἱ δὲ παρὰ τὴν ἔραν· γηγενεῖς γάρ εἰσιν ὡς καὶ οἱ Γίγαντες· 〈λέγονται γὰρ〉 παρὰ τὸν τῆς γῆς σταλαγμὸν γεγενῆσθαι, ὡς Ἡσίοδος 〈Theog. 183 sqq.〉 „ὅσσαι γὰρ ῥαθάμιγγες ἀπέσσυθεν αἱματόεσσαι, πάσας δέξατο Γαῖα· περιπλομένων δ’ ἐνιαυτῶν γείνατ’ Ἐρινῦς τε κρατερὰς μεγάλους τε Γίγαντασ“. Ὁμήρου Ἐρινύες 〈Ι 454〉· χθόνιοι δαίμονες τιμωροὶ τῶν πατρικῶν ἀσεβημάτων,
15ὧν τὰ ὀνόματα Ἀλεκτώ Τισιφόνη Μέγαιρα· εἴρη〈ν〉ται δὲ παρὰ τὸ ἐκ τῆς ἔρας, ὅ ἐστι τῆς γῆς, εἶναι. Σελεύκου Ἔριον· ὅτι τῷ ἔαρι κείρονται τὰ πρόβατα. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἔριον 〈Ps. 147, 5〉· παρὰ τὸ εἶρος· καὶ Ὅμηρος, 〈δ 135〉 „ἰοδνεφὲς εἶρος ἔχουσα“· τοῦτο παρὰ τὸ εἴρω, τὸ συμπλέκω, ἢ παρὰ τὸ ἐρῶ, τὸ ἐπιθυμῶ.
20 Ἔριον· τὸ ρι ι. διφορεῖται. δηλοῖ δὲ τὸ παρὰ τοῖς ἀρχαίοις λεγόμενον εἴριον. Ἐριούνιος· ὁ μεγαλωφελής· ὀνῆσαι γὰρ τὸ ὠφελῆσαι. οἱ δὲ χθόνιον ἀπὸ τῆς ἔρας. Ἐριπεῖν· τὸ ἐπὶ τῆς ἔρας πεσεῖν. ταύτῃ δὲ καὶ ἐρίπια λέγεται καὶ ἤρια τὰ τῆς γῆς χώματα, καὶ ὁ 〈Ο 188〉 „Ἀΐδης ἐνέροισιν ἀνάσσων“ 〈ἤγουν
25κρατῶν〉 τῶν ἐν τῇ ἔρᾳ νεκρῶν.523 in vol. 2

epsilon

525

(14)

 Ἐρίπναι· οἱ σηραγγώδεις καὶ παρατεταμένοι τόποι, δι’ ὧν μεγάλαι πνοαὶ
15εἰσδύνουσιν. Γεωργίου Ἐρίπ⟦ω⟧· ι· ἰστέον δὲ ὅτι ὁ Δίδυμος 〈p. 338, 3 Schmidt〉 τὸ ἐρίπω καὶ ἐρίπια, ὃ σημαίνει τοὺς πεπτωκότας τόπους, ἔλεγεν γράφεσθαι διὰ τοῦ ι, ἐπειδὴ παρὰ τὸ ἐρίπ〈ν〉η εἰσίν, ὅπερ σημαίνει τὴν μεγάλως περιπνε⟦ο⟧μένην. τὸ δὲ ἐρί〈ν〉πη διὰ τοῦ ι, ἐπειδὴ παρὰ τὸ ἐρί ἐστίν· τὸ δὲ ἐρί ἐπιτατικὸν ἐπίρρημα.
20ὁ δὲ Φιλόξενος λέγει, ὥς φησιν ὁ τεχνικός 〈Herodian. II 415, 5 Lentz〉, ὅτι ἐρίπω 〈διὰ τοῦ〉 ι ὤφειλεν, ὡς καὶ ὁ Δίδυμός φησιν. εἰπὼν δὲ „ὤφειλεν“ ἐδήλωσεν οὐ διὰ τοῦ ι γράφεσθαι, ἀλλὰ διὰ τῆς ει. ἔστι δὲ 〈παρὰ τὸ ἔρα τὸ σημαῖνον τὴν γῆν ἐράπτω〉 καὶ ἐρέπτω καὶ πλεονασμῷ τοῦ ι ἐρείπτω καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ τ ἐρείπω. ἰστέον δὲ ὅτι τὸ ἐρείπω καὶ ἐνεργητικὸν σημαίνει καὶ παθητικόν.
25 Ἐρίπω· ῥῆμα· σημαίνει δύο· τὸ πίπτω, ὡς τὸ 〈N 389 alibi〉 „ἤριπε δ’ ὡς ὅτε τις δρῦς ἢ ἀχερωΐσ“· σημαίνει καὶ τὸ καταβάλλω, 〈Ο 356〉 „ῥεῖ’ ὄχθας καπέτοιο βαθείης 〈ποσσὶν ἐρείπων〉“. Ἔρις· ἔριδος· ἡ διὰ λόγων φιλονεικία καὶ ἡ ἐπὶ τῷ τρέχειν.
Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐρισταί 〈Ps. 138, 20〉· ἐκ τοῦ ἐρίζω· ἡ ⟦εὐθεῖα ἐριστήσ⟧ καὶ οἱ ἐρισταί.524 in vol. 2

epsilon

526

(13)

 〈Ἔριφοσ〉· ... σημαίνει δὲ δύο· τὸ ἐρίφιον τῶν αἰγῶν καὶ τὸν ἀστέρα. Ἔριφος· ὁ μικρὸς αἴξ· παρὰ τὸ ἔαρ καὶ τὸ φῶ ῥῆμα, τὸ φαίνω, ὁ ἐν τῷ
15ἔαρι φαινόμενος· ὁ οὖν πρόϊμος χίμαρος, ὁ ἐν χειμῶνι τεχθείς· ἐάριφος καὶ ἔριφος κατὰ συγκοπήν, ὡς τὸ ἄργυφος, τοῦ φῶ ἐγκειμένου. Ἐριχθόνιος· ὁ Ἑρμῆς· συντέθειται ἡ λέξις· ὥσπερ γὰρ λέγομεν φθινό‐ πωρον καὶ μετόπωρον καὶ πάλιν φθινομετόπωρον καὶ ὡς συνομήλικες, οὕτως Ἐριούνιος Ἑρμῆς καὶ χθόνιος Ἑρμῆς καὶ Ἐριχθόνιος.
20 Ἐριχθόνιος· ὅτι ἡ Ἀθηνᾶ ἐρίῳ τὸν θορὸν Ἡφαίστου ἀποκαταμάξασα ἔρριψεν. οἱ δέ, ὅτι ἔρις ἦν Ἡφαίστου καὶ Ἀθηνᾶς, ὅθεν ἡ γονὴ προσεχύθη. οἱ δέ,
ὅτι ἔρρηξε τὴν γῆν ὁ θορός· ἔστι δὲ τῆς γῆς παῖς.525 in vol. 2

epsilon

527

(11)

 Ἕρμαιον· τὸ κοινῶς λεγόμενον εὕρημα· ἀπὸ τοῦ Ἑρμῆς ἕρμαιος καὶ τὸ οὐδέτερον ἕρμαιον. Ἑρμαῖος λόφος 〈π 471〉· τόπου ὄνομα· εἰώθεισαν γὰρ οἱ παλαιοὶ σωροὺς ἐκ λίθων ποιεῖν, οὓς ἐκάλουν ἑρμαῖα.
15 Ἑρμηνεία. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ Ἑρμῆς. Ἑρμηνεύς· παρὰ τὸ Ἑρμῆς, ὃ σημαίνει τὸν τοῦ λόγου ἔφορον· τοῦτο παρὰ τὸ ἐρῶ, τὸ λέγω. Ἑρμῆς· ὄνομα κύριον· παιδευτὴς λόγων. Ἑρμῆς· ὅτι μέγιστόν ἐστιν πρὸς τὸν βίον ἕρμα· περιποιεῖ γὰρ
20πλοῦτον. ζήτει. Ἑρμ⟦ῆσ⟧· ὅτι μέγιστόν ἐστιν ἕρμα τῶν περὶ τ⟦ὸν⟧ βίον· περι‐ ποιεῖ γὰρ πλοῦτον· διά τε τοῦτο καὶ ⟦τὰ ἀπὸ τῆς τύχης ἀγα⟧θὰ καὶ τὰ κέρδη ἕρμαια καλεῖται. ἢ παρὰ τὴν ἑρμηνείαν τὴν διὰ τοῦ λόγου τῶν ψυχικ⟦ῶν⟧
διανοιῶν καὶ λό⟦γω⟧ν, ἧς ἐστιν ⟦εὑρετ⟧ής.526 in vol. 2

epsilon

528

(5)

 Ἑρμῖ⟦νες· ο⟧ἱ κλινόποδες, οἱονεὶ ἕρματα ὄντες ... τάχα δὲ καὶ ⟦τετράγωνα ἦσαν. ἢ εὕρημα· ἀπὸ τῆς ἑρμηνείας γὰρ⟧ εὑρήθη ⟦ἡ οἴκησισ⟧, ὅθεν κοινὸς Ἑρ⟦μῆσ⟧, κ⟦οινὴ⟧ εὕρεσις. Ἑρμίς· ὁ ποὺς τῆς κλίνης· ἀπὸ τοῦ ἐνείρεσθαι τῷ ἐνηλάτῳ. ἢ παρὰ τὸ Ἑρμᾶς ἔχειν· ⟦ο⟧ἱ ζ⟦ω⟧γράφοι [μὲν] γὰρ ἔγραφον τὸν Ἑρμῆν ἐν ταῖς κλίναις ὡς
10ἔφορον ὀνείρων, ἵνα ⟦ἀγ⟧αθοὺς ὀνείρους πέμπῃ. Γεωργίου Ἑρμίς· σημαίνει κραβάττου πόδα· καὶ γράφεται διὰ τοῦ ι, ἐπειδὴ τὰ εἰς ις δικατάληκτα διὰ τοῦ ι γράφεται, οἷον Ἐλευσίς Ἐλευσίν. 〈οὕτως καὶ〉 ἑρμίς ἑρμίν διὰ τοῦ ι. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἑρμωνιείμ 〈Ps. 41, 7〉· τὸ μω μέγα, τὸ νι ι, τὸ ειμ δίφθογγον. τὰ
15εἰς ειμ λήγοντα ὀνόματα βάρβαρά τε καὶ ἐθνικὰ ὀξύνεται καὶ διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται, οἷον Ἑρμωνιείμ Ἐλιακείμ Ἰωακείμ Σενναχηρείμ, πλὴν τοῦ Βενιαμίν. Ἐρόμενος· ἐρωτῶν. ἐρώμενος δὲ ἐπιθυμῶν. ἐρείομεν ἐρωτῶμεν. Ἔρον· τὸν ἔρωτα· αἰτιατική.
20 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἑρπετά 〈Ps. 148, 10〉· παρὰ τὸ ἕρπω ἑρπ[ετ]ήσω ἑρπητόν καὶ ἑρπετ⟦όν⟧.527 in vol. 2

epsilon

529

(14)

 Ὠρίωνος Ἑρπετόν· διὰ τὸ ἕρπειν, ἤγουν σύρεσθαι· ἢ παρὰ τὸ σύρεσθαι πάνυ.
15 Ἑρπετόν· παρὰ τὸ ἐριπεῖν, τὸ καταπεσεῖν· τὸ μὴ ὀρθὸν περιπατοῦν· κυρίως γὰρ λέγεται ἐπὶ τῶν συρογάστρων ζώων. Ἕρπυλος· παρὰ τὸ ἕρπειν ἐν τῷ αὐξάνεσθαι. Ἐρρέθη· πόθεν; ἀπὸ τοῦ ῥῶ etc. ut supra v. 8 sq. Ἕρσαι· δρόσοι· παρὰ τὸ ἄρσαι, ὅ ἐστι ποτίσαι.
20 ⟦Ἑ⟧ρσήεις· ὁ ἐν ὕδατι πεπνιγμένος· ἀπὸ τοῦ εἴρ⟦γ⟧ειν καὶ ἐπέχειν τῶν ἀναπνοῶν, ὅθεν καὶ εἱρκτή ἀπὸ τοῦ ἕρκος εἶναι.
Ἐρύγμηλος καὶ ἐρίμυκος· ὁ φωνητικός.528 in vol. 2

epsilon

530

(13)

 Γεωργίου Ἐρυθῖνοι· ὄνομα πόλεως· διὰ τοῦ ι. κανών· τὰ διὰ τοῦ ⟦ινος⟧ πρὸ μιᾶς τὸν τόνον ⟦ἔχοντα, μ⟧ὴ ἔχοντα ⟦ἀπὸ πλεονασμοῦ τοῦ ι,⟧ διὰ τοῦ ⟦ι γράφεται
15καὶ προπερισπᾶται, οἷον Σαβῖνος Μαρτῖνος Ἐρυθῖνος καὶ ἐκεῖθεν Ἐρυθῖνοι. τὸ δὲ
καρκίνος παροξύτονον⟧.529 in vol. 2

epsilon

531

(19)

 Ἔρυμα· τεῖχος πρὸς φυλακὴν πόλεων πεποιημένον.
20 Ἐρύμανθος· ὄρος Ἀρκαδίας καὶ ποταμός, ἔνθα ὁ Ἐρυμάνθιος κάπρος. ἐν τούτοις δὲ λέων οὐ γίνεται. Ἐρυμνὸς τόπος· ἰσχυρός. Ἐρυμνὸς τόπος· ἰσχυρὸς καὶ σκοτεινός.
Ἐρυσίβη· Δημήτηρ παρὰ Γοργονίοις· ἔστι δὲ πρὸς τῷ Ἕρμῳ ποταμῷ.530 in vol. 2

epsilon

532

(16)

καλοῦσι δὲ οὕτω τὴν τοῖς στάχυσιν ἐπανθοῦσαν ὠ⟦χρίαν⟧ καὶ συγκονοῦσαν τοὺς κ⟦αρ⟧πούς, ἥν τινες αἰθαλίδα καλοῦ⟦σι⟧. Ἐρυσίβη· τὸ ἐκ τοῦ ἀέρος ἐπιγινόμενον φθαρτικὸν τῶν καρπῶν· ἀερυσγίνη τις οὖσα, ἡ ἐκ τοῦ ἀέρος γινομένη. ἢ παρὰ τὸ ἐρύειν καὶ σίνεσθαι, ἡ ἐπισκηπτο‐
20μένη νόσος ... τῶν καρπῶν. Ὁμήρου Ἔρχεσθον 〈Α 322〉· ἀπέρχεσθε· δυϊκῶς. Ἐρῶ· σημαίνει τὸ ἐρωτῶ 〈καὶ〉 συντάσσεται αἰτιατικῇ, ἐξ οὗ ἠρόμην καὶ ἠρώτων· σημαίνει καὶ τὸ λαλήσω καὶ συντάσσεται δοτικῇ· τὸ ἐπιθυμῶ
καὶ συντάσσεται γενικῇ· ἔρρω δέ, τὸ φθείρω, μετὰ αἰτιατικῆς.531 in vol. 2

epsilon

533

(17)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐρῶ 〈Ps. 51, 8〉· σημαίνει γʹ· τὸ λέγω, ⟦ὡς τὸ⟧ 〈A 297 alibi〉 „ἄλλο δέ τοι ἐρέω“, καὶ τὸ ἐρωτῶ, 〈Η 128〉 „πάντων [γὰρ] Ἀργείων ἐρέων 〈γενεήν τε τόκον τε〉“, καὶ τὸ ζητῶ, ὡς τὸ 〈φ 31〉 „[σ]τὰς ἐρέων Ὀδυ[σ]σῆϊ
20συνήντετο“. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐρῳδιός 〈Ps. 103, 17〉· παρὰ τὸ ἕλος ἐλωδιός καὶ ἐρῳδιός· ἔστι δὲ
ὄρνεον, φιλεῖ δὲ τοῖς ἑλώδεσι τόποις διατρίβειν.532 in vol. 2

epsilon

534

(13)

 Ἐρώεις· ὁ ὑποχωρῶν. καὶ ἐρόεις, ὁ ποθῶν. Ἐρωή· ἡ ὁρμή· ἔστι δὲ παρὰ τὸν ῥῶ ἐνεστῶτα πλεονασμῷ τοῦ ε.
15 Ἐρωή· ἡ ὑπο⟦χώρησις. καὶ⟧ ἐ⟦ρωή, ἡ ἐπιθυμία⟧. Ὁμήρου Ἐρωήσει 〈Α 303〉· δεῖ γινώσκειν ὅτι τὸ ἐρωήσει σημαίνει τὸ περιρρυ‐ ήσεται τῷ δόρατι. ἔστι μέλλοντος πρώτου συζυγίας πρώτης τῶν περισπωμένων ἐρωῶ ἐρωήσω. Ἔρως καὶ πόθος διαφέρει· ἔρως μὲν γὰρ τῶν παρόντων, πόθος δὲ τῶν
20ἀπόντων.
Ὠρίωνος Ἔρως· παρὰ τὸ ἐρᾶσθαι, ἤγουν ἐπιθυμεῖν.533 in vol. 2

epsilon

535

(17)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐσάπησαν 〈Ps. 37, 6〉· ἐκ ⟦τοῦ σή⟧πω σήψω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔσαπον, ἐσάπην ὁ παθητικός, ἐσάπησαν τὸ τρίτον τῶν πληθυντικῶν. τὸ δὲ σήπω ⟦παρὰ τὸ σή⟧ς, ὃ σημαίνει τὸν σκώληκα καὶ κλίνεται σητός· τοῦτο παρὰ τὸ σῶ.
20τὸ κινῶ, ὁ μέλλων σήσω, ἀποβολῇ ⟦τοῦ ω σήσ⟧.
Ἐσθής· τὸ ἱμάτιον· παρὰ τὸ ἕω, τὸ ἐνδύομαι.534 in vol. 2

epsilon

536

(21)

 Ἐσθίω καὶ ἐσθής· τὸ ε ψιλὸν διὰ τὴν ἐπιφορὰν τῶν συμφώνων. σεση‐ μείωται τὸ αἰσθάνομαι. Ἐσθλά· τὰ ἀγαθά, εἰς ἃ θέλει τις ἐλθεῖν.
Ἔσθος· τὸ ἱμάτιον· παρὰ τὸν ἕσω μέλλοντα. παρὰ δὲ τὸ ἔσθος ἐσθής.535 in vol. 2

epsilon

537

(11)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐσκ⟦όρπ⟧ισεν 〈Ps. 111, 9〉· ἐκ τοῦ καρπός καρπίζω καὶ σκορπίζω· ἐκ μεταφορᾶς τοῦ ⟦σίτου εἴρηται. καὶ τί μετέχει; ἐπειδὴ ὁ γεωργὸς ἐκ⟧ τοῦ κόλπου σκορπίζει τὰ σπέρματα. Ἐσμέν· ῥῆμα πληθυντικὸν πρώτου προσώπου ... τῶν ἑνικῶν ἀριθμοῦ
15ἑνικοῦ συζυγίας πρώτης τῶν εἰς μι χρόνου ἀορίστου προστακτικόν. Ἑσμός· κυρίως ἐπὶ τοῦ σμήνους τῶν μελισσῶν· παρὰ 〈τὸ〉 τὴν ἕσιν ὁμοῦ ποιεῖν καὶ μὴ διεστάναι ἀπ’ ἀλλήλων, διὸ καὶ ⟦Ὅμηροσ⟧ 〈Β 87〉 „με⟦λισσάων ἁδινάων⟧“, παρὰ τὸ ἅδην καὶ ἀθρόως πέτεσθαι 〈ἤτοι〉 ἀγεληστί, διὸ καὶ τὸ 〈Β 89〉 „βοτρυδὸν δὲ πέτονται“. οὕτω Βησαντῖνος 〈Hellad. Chrestom. ap. Phot. Bibl.
20cod. 279 p. 535 b 20〉. καταχρηστικῶς δὲ καὶ τὸ πλῆθος. ἑσμὸς δὲ ὑπὸ Ταναγραί⟦ων⟧ καὶ ἡ γεννῶσα καλεῖται. καὶ εἰς τὸ Ἐσσήν. Ἑσμός· σημαίνει πληθύν, ὄχλον, συναθροισμόν, ὁδόν, δεσμόν. Ἑσμός· τὸ πλῆθος τῶν μελισσῶν· παρὰ τὸ ἕπεσθαι ἀλλήλαις. ἢ παρὰ τὴν
ἕσιν· ὡς γὰρ τίθημι θήσω θ⟦εσμόσ⟧, δίδημι δήσω δεσμός, οὕτως ἵημι ἥσω ἑσμός.536 in vol. 2

epsilon

538

(9)

 Ἐς νέωτα· ἐκ τοῦ ⟦ἤεωσ⟧ καὶ τοῦ ἄγω, τὸ λάμπω.
10 Ἔσο μὲν καθὸ γίνου. ἔσω δὲ ... Ἔσοπτρον· ἐκ τῆς εἴ〈σ〉 προθέσεως καὶ τοῦ ὄπτω, τὸ βλέπω. Σελεύκου. Ἑσπέρα· ἀπὸ τοῦ ἔσω περᾶν πάντα τὰ ζῶα καὶ καθεύδειν, καὶ Σαπφώ 〈fr. 95 Bergk4〉 „ἕσπερε, πάντα φέρων, ὅσα φαίνολις ἐσκέδας’ αὔωσ“. οἱ δὲ ὅτι εἰς πέρας ἐλήλυθεν ἡ ἡμέρα, ἢ ὅτι ἕπεται τῇ τοῦ ἡλίου αὐγῇ.
15 Ἑσπέρα· ἀπὸ τοῦ πέρας εἶναι τῆς ἕ[σ]ω, τουτέστι τῆς ἡμέρας· ἢ ἀπὸ τοῦ ἔσω ἡμᾶς περᾶν. Σαπφώ 〈fr. 95 Bergk4〉 φησιν—. ζήτει. Ἑσπέρα 〈Ps. 29, 6〉· παρὰ τὸ ἔσω φέρειν, ἐσωφέρα τις οὖσα καὶ ἑσπέρα· ἢ παρὰ τὸ ἔσω περᾶν. Ἑσπέρα· τῆς ἑῴας πλήρωμα.
20 Ἑσπέρας καὶ ὀψὲ διαφέρει· ἑσπέρα〈σ〉 μὲν γάρ ἐστι δυομέ‐ νου τοῦ ἡλίου, ὀψὲ δὲ βραδέως καὶ μεθ’ ὅντινα οὖν χρόνον. διὰ τοῦτο καὶ
προστιθέασιν ὀψὲ τῆς ἡμέρας.537 in vol. 2

epsilon

539

(13)

 Ἕσπερος· εἴτε ὁ καιρὸς εἴτε ὁ ἀστήρ· παρὰ τὸ ἔσω ποιεῖν περᾶν τὰ ζῶα καὶ ἀναπαύεσθαι· ἢ ὁ τὸ πέρας τῆς ἕω φέρων.
15 Ἕσπερος· ὁ ἀστήρ, ἐξ οὗ καὶ ἡ ἑσπέρα. ἀρσενικῶς. Ἑσπόμεθα· ἔστιν ἐνεστῶτος παθητικοῦ· τὸ θέμα ἕπω, τὸ ⟦ἀκολουθῶ, καὶ ὁ⟧ παθητικὸς ἕπομαι, καὶ τὸ πρῶτον τῶν πληθυντικῶν ἑπόμεθα καὶ κατὰ πλεο‐ νασμὸν τοῦ ς ἑσπόμεθα. Ἐσσήν· ὁ βασιλεύς· ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ μελισσῶν βασιλέως, ὃς εἴρηται
20ἐσσὴν ἀπὸ τοῦ ἔσω ἐνέζεσθαι ἀεί. Ἰωνικὴ δέ ἐστιν ἡ λέξις καὶ σημαίνει τὸν πρό‐
βουλον παρὰ τὸ ἕζεσθαι, ἵν’ ᾖ ἑζὴν καὶ ἐσσήν, ὁ προκαθή⟦μενοσ⟧· ἢ ὄσσην, 〈ὁ〉538 in vol. 2

epsilon

540

(11)

ὀσσεύων καὶ περισκοπῶν τὰ τῆς πόλεως· ἢ ὁ κτίστης, παρὰ τὸ ἕσσα καὶ ἵδρυσα, ὅθεν Ὅμηρος 〈ζ 8〉 „εἷσεν δὲ Σχερίῃ, ἑκὰς ἀνδρῶν ⟦ἀλφ⟧ηστάων“· ἢ ὁ ἡσσῶν τοὺς ὑπ’ αὐτὸν ἀρχομένους καὶ ἥττονας ποιῶν· ἢ ὁ ἥττονας ἔχων τοὺς ὑφ’ ἑαυτὸν καὶ συστολῇ τοῦ η εἰς ε ἐσσήν.
15 Ἐσσήν· ὁ βασιλεύς· παρὰ τὸ ὄσσειν, ὁ βλέπων πάντας. Ἐσσί· ζήτει. Ἔσσυται 〈Α 173〉· ἔστι παθητικοῦ παρακειμένου τῶν εἰς μι· ἔστι γὰρ τὸ ῥῆμα [αὐτοῦ] σῶ, τὸ σημαῖνον τὸ ὁρμῶ· ἐκ τούτου παράγωγον σύω καὶ ἐκ τοῦ σύω σῦμι, ὁ μέλλων σύσω, ὁ παρακείμενος σέσυκα, ὁ παθητικὸς σέσυμαι καὶ
20τὸ τρίτον σέσυται καὶ ἐν ὑπερθέσει τοῦ ε ἔσσυται. πάλιν ἐκ τοῦ σῶ γίνεται παράγωγον σεύω, ὁ ἐνεστὼς παθητικὸς σεύομαι καὶ τὸ τρίτον τῶν πληθυντικῶν 〈Γ 26〉 „σεύονται 〈ταχέες τε〉 κύνες θαλεροί τ’ αἰζηοί“. Ἔσται διαφέρει τοῦ γενήσεται· τὸ μὲν γὰρ ἐπὶ τοῦ ὑπάρχοντος, ὡς
„ἔσται γέρων ὅδε“· τὸ δὲ ἐπὶ τοῦ μὴ ὄντος, ὡς „γενήσεται παῖσ“.539 in vol. 2

epsilon

541

(18)

 Ἔσται τοῦ γενήσεται διαφέρει· ἔσται μὲν γὰρ τὰ καὶ νῦν ὄντα, γενήσεται δὲ τὰ γενέσεως τευξόμενα, οἷον „ὁ νέος πρεσβύτης ἔσται· τῷ δ’ ἀτέκνῳ παῖδες
20γενήσονται“.
Ἕστακα καὶ ἕστηκα διαφέρει· ἕστηκα μὲν ἐγώ, ἕστακα δὲ σέ.540 in vol. 2

epsilon

542

(13)

 Ἑστία· ἡ θεός· παρὰ τὸ εἵσασθαι, ὅ ἐστι ἱδρύσασθαι· αὕτη γὰρ πρῶτον οἶκον συνέστησεν. ἢ ὅτι πανταχοῦ ἵδρυται καὶ τιμᾶται. ⟦ἢ⟧ ὅτι τὰ ἀγάλματα αὐτῆς
15ἱδρύοντο καθήμενα, παρὰ τὸ ἧσθαι. ἢ παρὰ τὸ ἑστάναι, ὅ ἐστιν ἐν ἐνὶ τόπῳ ἱδρῦσθαι· καὶ τοὺς οἴκους γὰρ πάλαι ἑστίας ἐκάλουν, Ὅμηρος 〈ξ 159〉 „ἑστί〈η〉 τ’ Ὀδυ[σ]σῆος ἀμύμονος.“ καὶ ἡ εὐωχία δὲ ἑστία λέγεται διὰ τὸ συνέχειν καὶ ἱδρύειν τὰ σώματα πάντα. ἀπὸ μὲν τοῦ ἵζω ἱστία, ἀπὸ δὲ τοῦ ἕζω ἑστία. Ἑστία· πολλὰ σημαίνει· τὴν οἰκίαν, τὸ πῦρ καὶ τὸν τόπον, ὅπου τὸ πῦρ,
20καὶ τὴν πυρὰν καὶ τὸν βωμὸν καὶ τὸν κυτρόπουν καὶ πυροστάτην. Ἑστιάτωρ καὶ δαιτυμὼν διαφέρει· ἑστιάτωρ μὲν γὰρ ὁ ὑπο‐
δοχεύς, δαιτυμόνες δὲ οἱ ἑστιώμ⟦ενοι⟧.541 in vol. 2

epsilon

543

(17)

 Ἐστόν 〈Α 259〉· ἔστι δυ⟦ϊκὸν⟧ ἐστόν ἐστόν. Ἐστόρεσεν 〈γ 158〉· ἔστρωσεν, γαλήνην ἐποίησεν. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἔστω 〈Ps. 68, 26〉· ἐκ τοῦ ἔω, τὸ ὑπάρχω, γίνεται παράγωγον εἰμί,
20καὶ 〈τὸ προστακτικὸν ἔθι, τὸ τρίτον ἔτω καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς ἔστω, καὶ〉 ὤφειλε τρα⟦πῆ⟧ναι τὸ ε ⟦εἰς ι⟧· λέγει γὰρ ⟦ὁ κανών⟧, ὅτι τὸ ε, ⟦ἡνίκα⟧ πλεονάσῃ ⟦σύμ‐ φωνον⟧, τρέπεται ⟦εἰς ι⟧, οἷον ⟦τέκω⟧ τίκτω· ἀλλ’ ⟦ἵ⟧να μ⟦ὴ⟧ συνεμ⟦πέσῃ⟧ τῷ ἴστω, τὸ γινω⟦σκέ⟧τω.
〈Ἕστωρ〉· ἕστορος· πάσσαλος.542 in vol. 2

epsilon

544

(20)

 Ἐσχάρα· καὶ ὅπου ὀπτῶ⟦σιν⟧.
Ἐσχατιά· ἢ ὁ ἀγρὸς ἢ τὸ ἔσχατον τοῦ ἀγροῦ.543 in vol. 2

epsilon

545

(22)

 Ἑταιρεία· ἡ τάξις ἡ πολιτική· ἑταιρία δὲ ἡ φιλία Ἑταῖροι· οἱ σύμπλοοι καὶ συνναῦται. 〈Ἑταῖροσ〉· σημαίνει τρία· τὸν ἴδιον, τὸν φίλον καὶ τὸν ἀλλότριον. καὶ
25τὰ μὲν δύο διὰ τῆς αι, τὸ δὲ ἓν διὰ τοῦ ε.
Ἕταρος· ὁ φίλος.544 in vol. 2

epsilon

546

(19)

 Unknown Editorial Character Ἐτεκτήνατο· τεκταίνω, τὸ κατασκευάζω, ὁ μέλλων τεκτανῶ· ζήτει
20κανόνα· ὁ ἀόριστος ἐτέκτανα καὶ Ἰωνικῶς ἐτέκτηνα, ὁ μέσος ἀόριστος ἐτεκτην⟦άμην⟧ ἐτεκτήνα⟦το⟧· 〈Ε 62〉 „ὃς Ἀλεξάν⟦δρῳ⟧ ἐτεκτήνατο“. Ἐτεόν· τὸ ἀληθές· ἀπὸ τοῦ εἰμί 〈ὁ〉 μέλλων ἔσω καὶ ἔσομαι, καὶ ὡς θήσω θετός, οὕτως ἔσω ἐτός καὶ πλεονασμῷ τοῦ ε ἐτεός· τὸ γὰρ ἀληθὲς ὑπάρχον ἐστὶ καὶ πεπηγός.
25 Ἕτερος καὶ ἄλλος διαφέρει· ἕτερος μὲν γὰρ ἐπὶ δύο, ἄλλος δὲ ἐπὶ πολλῶν. Ἑτερόφθαλμος καὶ μονόφθαλμος διαφέρει· ἑτερόφθαλμος μὲν γάρ ἐστιν ὁ κατὰ περίπτωσιν πηρωθεὶς τὸν ἕτερον τῶν ὀφθαλμῶν, μονόφθαλμος δὲ
ὁ μόνον ὀφθαλμὸν ἔχων, ὡς ὁ Κύκλωψ.545 in vol. 2

epsilon

547

(13)

 Ἔτης· ὁ πολίτης· ἀπὸ τοῦ ἔθους ἢ τῆς συνηθείας, ὅθεν καὶ ἑταῖρος παρῆκται, ὡς καὶ ξένος ὁ ἐκτὸς ἑνότητος ὤν.
15 Ἡσιόδου 〈Ἐτησίαι〉· μετὰ πεντήκοντα ἡμέρας τῆς τροπῆς τοῦ θέρους πνέουσιν οἱ ἐτήσιοι ἄνεμοι, ὅτε ὁ ἥλιος ᾖ ἐν λέοντι. Ἕλληνες δὲ ὅτε ἐν καρκίνῳ τὸν ἥλιόν φασιν εἶναι, Αἰγύπτιοι δὲ ἐν κριῷ. Ἔτνος· τὸ ἐρ⟦ειχθὲν καὶ συγκοπ⟧ὲν καὶ ἑψηθὲν ὄσπριον· ἀπὸ τοῦ ἐρείκω,
τὸ σχίζω.546 in vol. 2

epsilon

548

(17)

 Ὁμήρου Ἑτοιμάσατε 〈Α 118〉· παρὰ τὸ ἕτοιμος. τοῦτο δὲ ἡνίκα δηλοῖ τὸ ἡτοιμασμένον, διὰ διφθόγγου γράφεται καὶ δασύνεται· ἡνίκα δὲ τὸ ἀληθές, ψιλοῦ‐ ται καὶ διὰ τοῦ υ γράφεται, οἷον 〈δ 140〉 „ψεύσομαι ἦ ἔτυμον ἐρέω; κέλεται δέ
20〈με〉 θυμόσ“. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἑτοίμη 〈Ps. 107, 2〉· ἐκ τοῦ ἕτοιμος· τοῦτο ἐκ τοῦ οἶμα καὶ τὸ ἔθω, τὸ ἐξ ἔθους τι διαπράττομαι, ἔθοιμος καὶ ἕτοιμος. διαφέρει οἶμα καὶ οἴμη· οἶμα μὲν σημαίνει τὸ ὅρμ⟦ημα καὶ⟧ Ὅμηρος 〈Π 752〉 „οἶμα λέοντος ἔχων“, τὸ δὲ
οἴμη σημαίνει τὴν ᾠδήν.547 in vol. 2

epsilon

549

(21)

Πόθεν ἔτυμον; ἀπὸ τοῦ ἔω, τὸ ὑπάρχω, γίνεται ἔτυον καὶ πλεονασμῷ τοῦ
μ ἔτυμον.548 in vol. 2

epsilon

550

(17)

 Ὁμήρου Ἐτώσιον ἄχθος ἀρούρης 〈Σ 104〉· μάταιον βάρος τῆς ἠροτριασμέ‐ νης γῆς. Ἐτώσιον· τὸ μάταιον· ἐκ τοῦ ἀήτης ἀητῶ〈ν〉 ἀητώσιον καὶ 〈ἀφαιρέσει
20τοῦ α ἠτώσιον καὶ〉 ἐν συστολῇ ἐτώσιον. Ἐτώσιος· ἀήτης, ὁ ἄνεμος, ἀητῶν ἡ πληθυντικὴ γενική, ἀποβολῇ λοιπὸν τοῦ α καὶ τροπῇ τοῦ η εἰς ε ἐτῶν 〈καὶ〉 ἐτώσιος. γίνεται δὲ παραγωγὴ ἀπὸ γενικῆς πληθυντικῆς διὰ τοῦ ιος, οἷον ἀνέμων ἀνεμώλιος· ἡ δὲ Ἑλίκη καὶ πλη‐
θυντικῶς λέγεται, ὡς Θῆβαι, ἔνθεν 〈Υ 404〉 „Ἑλικώνιον ἀμφὶ ἄνακτα“. ὁ δὲ549 in vol. 2

epsilon

551

(3)

Φιλόξενος καὶ Τρύφων 〈fr. 129 Velsen〉 φασίν· „ἐτός, ὁ ἀληθής, ὅθεν ἐτεός 〈καὶ〉 ἐτώσιος κατὰ ἀντίφρασιν ὁ μάταιος, ὥσπερ τὸ πλησίον, τὸ ἐγγύς, κατὰ
5ἀντίφρασιν γίνεται πλήν, τὸ χωριστικὸν ἐπίρρημα, οἷον «πλὴν Ἀπολλωνίου, πλὴν Διδύμου» ἀντὶ τοῦ χωρίσ“. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸς 〈II 181, 5 Lentz〉 συγ〈κατα〉τίθεται πρώτῃ ἐτυμολογίᾳ οὕτως λέγων „τὸ παρ’ Ὁμήρῳ 〈ex. gr. Γ 368〉 ἐτώσιόν τινες οἴονται παρὰ τὸ ἐτῶν ἐτώσιος· ἀλλὰ μάχεται ὁ νοῦς. οἱ δὲ οὕτως· ἀητῶν ἀητώσιος, συστολῇ ἀετώσιον παρ’ Ἰβύκῳ 〈fr. 51 Bergk4〉· τοῦτο ἀφαιρέσει ἐτώσιον. ἢ οὕτως·
10ἐτός ἄετος ἀέτων ἀετώσιος, ὁ μὴ ἀληθὴς ἀλλὰ μάταιοσ“. Εὖ· ἐπίρρημα μεσότητος, ἐπιτάσεως καὶ στερήσεως. Εὖ· ὃ σημαίνει τὸ καλῶς, 〈Α 19〉 „εὖ δ’ οἴκαδ’ ἱκέσθαι“, παρὰ τὸ ἐύς ὄνομα, 〈Ψ 528 alibi〉 „θεράπων ἐὺς Ἰδομενῆοσ“· ὡς γὰρ ἀπὸ τοῦ ταχύς ἐπίρρημα ταχύ καὶ ὄνομα τὸ „ταχὺ παιδίον“, εὐρύς εὐρύ, ὡς τὸ 〈Ε 545〉 „εὐρὺ
15ῥέει[ν] Πυλίων διὰ γαίησ“, οὕτως καὶ ἐΰς ἐΰ καὶ ἐν συναιρέσει εὖ. καὶ ὤφειλεν κατὰ τὸν λόγον τῆς συναιρέσεως ὀξύνεσθαι, ὅτι ἡ βαρεῖα 〈καὶ ἡ ὀξεῖα〉 εἰς ὀξεῖαν καὶ οὐχὶ εἰς περισπωμένην μεθίσταται· περιεσπάσθη δὲ κατὰ τοῦτον τὸν λόγον οὐχ ὑγιῶς· δοκεῖ δὲ περισπᾶσθαι, καθότι πᾶσα δίφθογγος μετὰ τοῦ υ ἐπὶ τέλους κειμένη ἐφ’ ἑαυτῆς ἔχουσα τὸν τόνον περισπᾶται. σεσημείωται τρία, τὸ ἰδού ἰού οὔ.
20 Εὐαγγέλιον· ἀγαθῆς ἀγγελίας δῶρον. Εὔἁδεν· ἤρεσεν· τὴν πρώτην συλλαβὴν ψιλωτέον, τὴν δευτέραν δασυντέον. Εὔαδεν· ἤρεσκεν· ἐκ τοῦ ἥδω ὁ δεύτερος ἀόριστος ἅδον ἅδες ἅδε πλεονασμῷ τοῦ ε κατ’ ἀρχήν. ἢ παρὰ τὸ ἧδον ἧδες ἧδε διαλύσει τοῦ η εἰς ε καὶ α. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Εὐαρεστήσω 〈Ps. 114, 9〉· ⟦ἐκ⟧ τοῦ εὐάρεστος· τοῦτο παρὰ τὸ ἀρῶ
25ἀρέσω ἀρεστός καὶ εὐάρεστος· τοῦτο παρὰ τὴν ἀράν, ὃ σημαίνει τὴν εὐχήν. πόσα σημαίνει ⟦ἀρά⟧; βʹ· τὴν εὐχήν, ὡς τὸ 〈Ο 378〉 ⟦„ἀράων ἀΐων“, καὶ τὴν βλάβην,
〈Σ 100〉 „ἐμεῖο δὲ δῆσεν ἀρῆς ἀλ⟧κτῆρα γενέσθαι“.550 in vol. 2

epsilon

552

(5)

 Εὐαρεστῶ 〈Ps. 25, 3〉· ἐκ τοῦ ἀρετῶ γίνεται κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ς. τοῦτο παρὰ τὸ ἀρετή· τοῦτο δὲ παρὰ τὸ ἐρῶ, τὸ ἐπιθυμῶ, ἐρατή καὶ ὑπερβι‐ βασμῷ ἀρετή. Εὔβοια· νῆσος. Εὔβοια· νῆσος ἀπαντικρὺ τῆς Ἀττικῆς.
10 Σελεύκου Εὔβοια· ὅτι λευκοὺς καὶ καλοὺς βοῦς ἔχει. ⟦Ὅμηρος δὲ Ἄβαντας αὐτοὺς καλεῖ 〈Β 536〉, ὡς καὶ τοὺς ἐξ Ἰλίου οὐκ⟧ Ἰλιεῖς ἀλλὰ Τρῶας, καὶ τοὺς ἐκ Ζελείας Τρῶας 〈Β 826〉. Εὐβοϊκὸν νόμισμα· ἐπειδὴ Φείδων ὁ Ἀργείων βασιλεὺς ἐν Εὐβοίᾳ χωρίῳ τοῦ Ἄργους πρῶτον ἔκοψεν χρυσοῦν νόμισμα· ὠνόμασε δὲ τὸ χωρίον ἀπὸ Εὐβοίας
15τροφοῦ τῆς Ἥρας. Εὐδαιμονῶ· σημαίνει τὸ καλῶς γινώσκω πάντα, τὸ καλῶς πιστεύω, τὸ καλῶς κατασκευάζω, τὸ καλῶς ζῶ, τὸ εὐτυχῶ[ς], τὸ δαψιλῶς τρέφομαι καὶ πλουσίως· ἐξ οὗ καὶ εὐδαιμονία ἡ εὐτυχία καὶ ὁ πλοῦτος. δεισιδαιμονία δὲ ἡ φοβοθεΐα ἢ τὸ δεδιέναι τοὺς δαίμονας.
20 Εὐδία· συγκοπῇ, εὐοδία τις οὖσα.
Εὐδιηνὰ καὶ ἄνθινα· ἐκ τοῦ εὐδία εὐδιανός καὶ εὐδιηνός.551 in vol. 2

epsilon

553

(22)

 Ἐΰδμητον 〈ex gr. A 448〉· ἐΰτυκτον. Εὐδόκησεν 〈Paul. 1 Cor. 1, 21?〉· ἠθέλησεν, ἐπεθύμησεν, ἠράσθη.
Εὐδοκία· βούλησις, γνώμη καὶ προαίρεσις.552 in vol. 2

epsilon

554

(21)

 Εὐέκτης· ὁ πλούσιος· ἔστι δὲ ῥηματικὸν κατὰ σύνθεσιν· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔχω ἔκτης, ὡς ψάλλω ψάλτης, τρώγω τρώκτης, καὶ εὐέκτης.
Εὐεργεσία· ἐπὶ μεγάλοις. χάρις ἐπὶ μικροῖς.553 in vol. 2

epsilon

555

(12)

 Εὐε〈σ〉τώ· ἡ εὐθηνία· ἢ [ὅτι] ἀπὸ τοῦ εὖ καὶ τοῦ ἔτο[υ]ς, 〈ἢ〉 ὅτι τὰ πρὸς τροφὴν ἐπιδαψιλεύει τοῖς οἴκοις. Εὔζωμον· παρὰ τὸ εἶναι εὔσωμον.
15 Γεωργίου Εὐηνίνη 〈Ι 557〉· ἡ τοῦ Εὐήνου 〈θυ〉γάτηρ. Εὐθηνία· ἀπὸ τοῦ εὐθύς καὶ τοῦ ἡνίον. Εὐθηνία 〈Ps. 29, 7〉· παρὰ τὸ εὐθηνός· τοῦτο παρὰ τὸ εὖ μόριον καὶ τὸ θύ〈ν〉ω, τὸ ⟦ὁρμῶ, ἢ ἐκ⟧ τοῦ ⟦θά⟧λλω. ⟦Εὐθηνία⟧· τὸ ν ⟦ἀντὶ⟧ τοῦ λ, εὐθηλία, ὡς καὶ γαλαθηνόν ἀντὶ τοῦ
20γαλα⟦θηλόν⟧. Εὐθη⟦νούν⟧των· ἐκ τοῦ εὐθηνῶ· τοῦτο ἐκ τοῦ εὐθηνός· τοῦτο ⟦ἐκ τοῦ
θάλλω, τὸ αὐξάνω⟧.554 in vol. 2

epsilon

556

(4)

 Εὔθυνος· ὁ ὑπεύθυνος.
5 Εὐθύνω· σημαίνει ζʹ· εὐθύνω (παρὰ τὸ εὖ μόριον καὶ τὸ θύ〈ν〉ω, τὸ ὁρμῶ) τὸ ἐξισῶ καὶ κανονίζω, ἐξ οὗ καὶ εὐθύτης καὶ 〈Ev. Jo. 1, 23〉 „εὐθύνατε τὴν ὁδὸν κυρίου“ καὶ 〈Ps. 5, 9〉 „κατεύθυνον τὴν ὁδόν“ καὶ κατευθυντήρ· εὐθύνω, τὸ ⟦ὁμο⟧ιῶ, ἐξ οὗ καὶ εὐθύτης, ἡ ὁμοιότης· εὐθύνω, τὸ ἐλέγχω, ἐξ οὗ καὶ εὐθύνη, ἡ ἔλεγξις· εὐθύνω, τὸ κρίνω, ἐξ οὗ καὶ εὐθύνη, ἡ κρίσις· εὐθύνω, τὸ
10τιμωρῶ, ἐξ οὗ καὶ εὐθύνη, ἡ τιμωρία· εὐθύνω, τὸ καταδικάζω, ἐξ οὗ καὶ εὐθύνη, ἡ καταδίκη· εὐθύνω, τὸ ἀπολογοῦμαι, ἐξ οὗ καὶ εὐθύνη, ἡ ἀπολογία. ἐκ τούτου τοῦ ῥήματος γίνεται ὄνομα μετοχικὸν τριγενὲς ὁ εὐθύνων ἀρσενικόν, θηλυκὸν ἡ εὐθύνουσα, τὸ οὐδέτερον τὸ εὐθῦνον. ἔστι καὶ ἕτερον ῥῆμα περισπώμενον εὐθηνῶ, ὅπερ διὰ τοῦ η γράφεται· ἡ μετοχὴ ὁ εὐθηνῶν ἡ εὐθηνοῦσα τὸ εὐθηνοῦν· ση‐
15μαίνει δὲ τὸ ⟦πλῆθοσ⟧ καὶ τὸ β⟦άροσ⟧ ἤτοι τὸ καλῶς διακεῖ⟦σθαι⟧. Εὐθύνω· τὸ χρεωστῶ, ἐξ οὗ καὶ εὐθύνη, ἡ ὀφειλή. Εὐθύς· τὸ χρονικόν· εὐθύ δὲ τὸ τοπικόν. Εὐθύς· τὸ χρονικόν· εὐθύ δὲ τὸ τοπικόν. ζήτει τὸ εὐθύς ἔμπροσθεν. Εὐθύς καὶ εὐθύ· καὶ ὡς ὄνομα καὶ ὡς ἐπίρρημα εὑρίσκεται· παρὰ τὸ εὖ
20μόριον καὶ τὸ θύω, τὸ ὁρμῶ. ταὐτὸν οὖν τὸ θύνω καὶ θύω. παρὰ οὖν τὸ εὖ καὶ τὸ θύω εὐθύω, ὁ μέλλων εὐθύσω, ἀποβολῇ τοῦ ω εὐθύς, ὡς δώσω δώς. τὸ δὲ εὐθύ〈ω〉 σημαίνει τὸ καλῶς ὁρμ⟦ῶ⟧ τουτέστιν ὀρθῶς, καὶ τὸ 〈εὐθύ τὸ〉 παρα‐ χρῆμα καὶ τὸ ταχύ. † Εὐθύς καὶ εὐθύ καὶ εὐθέως διαφέρει· εὐθὺς μὲν γάρ ἐστιν
25ὁ κανών, εὐθὺ δὲ τοῦ γυμνασίου ἀντὶ τοῦ κατ’ εὐθεῖαν τοῦ γυμνασίου ἢ εὐθὺ τὸ κανόνιον, τὸ δὲ εὐθέως ἀντὶ τοῦ χρονικοῦ ἐπιρρήματος. ὁ οὖν ἐναλλάσσων ἁμαρτάνει. τινὲς μέντοι τῶν ἀρχαίων φασὶ καὶ τὸ εὐθύς ἀντὶ τοῦ χρονικοῦ χρῆσθαι.
φασὶ γοῦν κατὰ λέξιν· „τινὲς δὲ τὸ ⟦μὲν⟧ εὐθύ λέγουσιν ἐπί τινος εὐθέως, οἷον.555 in vol. 2

epsilon

557

(14)

ἐὰν μὲν ᾖ θηλυκὸν τὸ ὄνομα, «ἡ εὐθεῖα ὁδός, ἡ εὐθεῖα βακτηρία», ἐὰν δὲ ἄρρεν,
15«εὐθὺς ὁ κανών», ἐὰν δὲ οὐδέτερον, «εὐθὺ τὸ ξύλον». οἱ δὲ ἀρχαῖοι ἐνίοτε τὸ εὐθύ ἐτίθεσαν [τὸ] ἐφ’ ὁδοῦ τῆς τ⟦ει⟧νούσης ἐπί τι⟦νοσ⟧ τόπου, οἷ⟦ον 〈comic. fr. om. Kock〉 «εὐθὺ⟧ τῆς στο⟦ᾶ⟧ς», 〈Eupol. fr. 304, 2 Kock〉 «ε⟦ὐθὺ⟧ τῶν ἀρ⟦ωμάτων⟧». τὸ δὲ κατὰ τοὺς ⟦χρόνουσ⟧ οὐ λέγεται, ἀλλ’ εὐθύς, οἷον 〈com. inc. fr. 582 Kock〉 «γήμαντος αὐτοῦ δ’ εὐθ⟦ὺς ἔσο⟧μ’ ⟦ἐλεύθερ⟧ος» ⟦καὶ⟧ 〈com.
20inc. fr. 583 Kock〉 «ὡ⟦ς τοῦ⟧το δ’ εἶδεν, ⟦εὐ⟧θὺς ⟦ἦν τἄνω κάτω⟧»“. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Εὐίλατος 〈Ps. 98, 8〉· παρὰ τὸ εὖ μόριον καὶ τὸ ἱλατός· τοῦτο παρὰ τὸ ἵλημι, τὸ συγχωρῶ, ἐξ οὗ καὶ τὸ „ἵλαθι θεοφόρε“. ἵλημι ἵλαμαι ἵλαται καὶ ἐξ αὐτοῦ ἱλατός καὶ εὐΐλατος. Εὔκαιρος· ὁ ἐπιτήδειος.
25 Εὔκηλος· ὁ ἥσυχος· ἐκ τοῦ ἑκών, τὸ θέλων. Γεωργίου Εὐκολίνη· ἡ Ἑκάτη· κατὰ ἀντίφρασιν, οἱονεὶ ἡ μὴ οὖσα εὐχερής· ἔχ⟦ω⟧ δὲ τὴν χρῆσιν παρὰ Καλλ⟦ι⟧μάχῳ, οἷον 〈fr. 62 Schneider〉 „χαῖρε Εὐκολίνη“.
γράφεται δὲ διὰ τοῦ ι τῷ λόγῳ τοῦ Εὐηνίνη.556 in vol. 2

epsilon

558

(11)

 Εὐλάβεια· παρὰ τὸ εὖ ⟦καὶ τὸ⟧ λήβω, τὸ λαμβάνω, ἡ τὸ καλὸν λαμβάνουσα. εὐλαβείας εἴδη δύο, αἰδὼς καὶ ἁγνεία· αἰδὼς μὲν ⟦εὐ⟧λάβεια ὀρθοῦ λόγου, ἁγνεί⟦α δὲ⟧ τῶν περὶ θ⟦εὸν ἁμαρτημά⟧τ⟦ων⟧. Εὐλαβής· ὁ εὖ τῶν πραγμάτων ἐπιλαμβανόμενος· ἢ καὶ ὁ εἰς τὸ λαβ⟦εῖν⟧
15ἐπιτήδειος, οἷον εὐλαβὴς μάχαι⟦ρα⟧ καὶ εὐλαβὴς λίθος· τινὲς δὲ τὸν δειλόν. καὶ δειλὸς μὲν ⟦ὁ⟧ κακ⟦ὸσ⟧ καὶ δείλαιος ὁμοίως, εὐλαβὴς δὲ ὁ εὖ προ[σ]λαμβά⟦νων⟧ τὸ μ⟦έ⟧λλον, ⟦δυσχε⟧ρὴς δὲ ⟦ὁ δύσ⟧λη⟦πτος ἀπὸ τῶν⟧ χει⟦ρῶν⟧. Εὐλογημένος· ⟦κεχαριτωμένοσ⟧. εὐλόγ⟦ησον, κεχα⟧ρίτωσ⟦ον⟧. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Εὐλογήσαι 〈Ps. 133, 3〉· ἐγκλίσεως εὐκτικῆς· εἰ γὰρ ἦν ἀπαρέμφατον,
20〈προ〉περιεσπᾶτο ἄν. Εὐλογία 〈Ps. 3, 9〉· παρὰ τὸ εὐλογῶ· τοῦτο παρὰ τὸ εὔλογος· τοῦτο παρὰ τὸ εὖ μόριον καὶ τὸ λόγος. τὸ δὲ εὖ παρὰ τὸ ἐΰς, ὃ σημαίνει τὸν ἀγαθόν, τὸ οὐδέτερον τὸ ἐΰ καὶ κράσει εὖ. τὸ δὲ λόγος παρὰ τὸ 〈λῶ, τὸ〉 θέλω· ἃ γὰρ
θέλει τις, ταῦτα καὶ λαλεῖ.557 in vol. 2

epsilon

559

(11)

 〈Εὔμαιοσ〉· ... Φιλοίτιος δὲ Ὀδυσσέως δοῦλος ἀπὸ τῆς πρὸς αὐτὸν φιλίας. Εὐμενίδες· αἱ Ἐρινύες, ὅτι πεμφθεῖσαι κατὰ Ἡρακλέους ἐπραΰνθησαν. Εὐνάζω· τὸ κοιτάζω. Εὖ ναιεταώσας 〈Β 648〉· καλῶς οἰκουμένας.
15 Εὐνάς 〈Α 436〉· τὰς ἀγκύρας· παρὰ τὸ εὐνάζειν καὶ ποιεῖν τὴν ναῦν χαλᾶσθαι εἰς τὸ ὕδωρ καὶ ἵστασθαι. τρία δὲ σημαίνει ἡ λέξις παρὰ τῷ ποιητῇ· τὴν κοίτην, ὡς ὅταν λέγῃ 〈ex. gr. Ι 618〉 „εὐνῇ ἐνὶ μαλακῇ“· τὴν ἄγκυραν, ὡς νῦν 〈Α 436〉 „ἐκ δ’ εὐνὰς ἔβαλον“· τὴν διατριβήν, ὡς τὸ 〈Β 783〉 „ὅθι φασὶ Τυφωέος ἔμμεναι εὐνάσ“.
20 Εὐνή· κοίτη, μονή, γυνή, 〈ὅθεν〉 εὐνοῦχος.558 in vol. 2

epsilon

560

(14)

 Εὖνις· ἐπιδεής, ὀρφανός, καὶ ἡ γυνή.
15 Εὖνις· ὁ χῆρος καὶ ἔρημος, ὅ ἐστιν εὐναζόμενος ... ἢ παρὰ τὸ ἑνός γί‐ νεται εὖνις, ὁ μεμονωμένος. Εὐνοῦχοι· οἱ τὴν εὐνὴν ἔχοντες, ὡς γεοῦχοι. εὐνούχους δὲ Σοφοκλῆς καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοὺς εὐν⟦ῆ⟧ς καὶ ὕπνου μὴ μετέχοντας, τουτέστι τηροῦντας· 〈Sophocl. fr. 721 Nauck2〉 „οὐχ ὅπου λαμπάδες εὐνούχοισιν ὄμμασιν“.
20 Εὐνοῦχος· παρὰ τὸ εὐνὴν ἔχειν καὶ ἐπιμελεῖσθαι· ἔχ⟦ειν γὰρ τὸ⟧ φυλάττειν, Ὅ⟦μηρος 〈δ 737〉 „ὅς μοι κῆπον ἔχει πολυδένδρεον“⟧. ὁ δὲ εὐνοῦχος παρὰ τὸ εὖ τοῦ νοῦ ἔχειν ἐστερημένον τοῦ μίγεσθαι καὶ τῶν ἀφροδισίων, ἅπερ Ἀθην⟦αῖοι ἀνόητα ἐκάλουν⟧· Ἀριστοφάνης 〈Nub. 417?〉 „ὕπνου τ’ ἀπέχεσθαι καὶ
τῶν ἀνοήτων πάντων“.559 in vol. 2

epsilon

561

(19)

 Γεωργίου Εὐπάτειρα· διὰ τῆς ει τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ ειρα προπαροξυτόνων.
20 Εὐπερίστατον 〈Paul. Hebr. 12, 1?〉· παρὰ τὸ εὖ καὶ τὸ πέρας, ἀντὶ τοῦ ταχέως τρεπόμενον. Εὐπινής· εὐειδής· πίνος γὰρ τὸ εἶδος.
Εὐρεῖα· διὰ τῆς ει· εὕρηται γὰρ καὶ χωρὶς τοῦ ι εὐρέα. ζήτει.560 in vol. 2

epsilon

562

(8)

 Εὐριπίδης· διὰ τοῦ ι· ὁ δὲ λόγος περὶ τῆς ρι συλλαβῆς, ἡ γὰρ πι συλλαβὴ ⟦βραχεῖά⟧ ἐστι· διὰ τοῦ ι δὲ γράφεται, ⟦ἐπειδὴ⟧ παρὰ τὸν Εὔριπόν ⟦φασι γ⟧εννη‐
10θῆναι αὐτόν. Γεωργίου Εὔριπος· διὰ τοῦ ι, ⟦παρὰ γὰρ⟧ τὸ ῥιπίζω Εὔριπος, οἱονεὶ ⟦ὁ⟧ εὐχερῶς ῥιπιζόμενος καὶ ἐπιφερόμενος. ἢ παρὰ τὸ εὐρὺ Εὔρυ⟦ποσ⟧ 〈καὶ Εὔριποσ〉 τροπῇ τοῦ υ εἰς ι, οἱονεὶ ὁ πλατὺς κατὰ ἀντίφρασιν, ὁ μὴ ὢν πλατύς· καὶ γὰρ ὁ Εὔριπος πέλαγος στενόν ἐστι μεταξὺ τῆς Εὐβοίας καὶ τῆς Ἀττικῆς, ὅπερ
15ἑπτάκις [τῆς] καθ’ ἡμέραν μεταλλάττει τὴν ἰδίαν κίνησιν. τὰ λοιπὰ ἐγράφη. Εὔριπος· οὕτως λέγεται ὁ πορθμὸς ὁ μεταξὺ τῆς Ἀττικῆς καὶ τῆς Εὐβοίας παρὰ τὸ εὐρίπιστον καὶ ἀβούλευτον ἐκ τοῦ μὴ ἔχειν βάθος ὑδάτων· ἢ πέλαγος στενόν, ἢ τόπος ὑδατώδης μεταξὺ δύο γαιῶν. Πόθεν Εὔριπος; παρὰ τὸ εὐρύ Εὔρυπος 〈καὶ Εὔριποσ〉 κατὰ
20ἀντίφρασιν καὶ τροπῇ τοῦ υ εἰς τὸ ι, ὁ μὴ ὢν εὐρὺς ἀλλὰ στενός.561 in vol. 2

epsilon

563

(12)

 Εὑρίσκω· τὸ ρι ι· διὰ τί; ἐπεὶ τῶν εἰ〈σ〉 σκω ῥημάτων πέφυκε τὸ η τρέπεσθαι εἰς ι, πλὴν τοῦ μνήσκω καὶ θνήσκω καὶ ἀλδήσκω καὶ κικλήσκω. Εὗρον· ἀορίστου δευτέρου τρίτου προσώπου τῶν πληθυντικῶν.
15 Εὐρόνοτος· ὅτι μέσος εὔρου καὶ νότου ἐστί. Εὖρος· ἄνεμος· ἀπὸ τοῦ πλάτους πνεῖ τοῦ κύκλου. Σελεύκου Εὖρος· ὁ ἀπηλιώτης ἄνεμος, ὁ τῆς θερμασίας 〈ποιητικὸσ〉 ἄνεμος· εὐρὼς γὰρ ὁ ἱδρώς. οἱ δέ, ὅτι κατὰ πλάτος τοῦ κόσμου τείνει. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Εὐρύχωρος 〈Ps. 30, 9〉· παρὰ τὸ εὐρύ καὶ τὸ χῶρος· τὸ δὲ εὐρύ παρὰ
20τὸ εὖ μόριον καὶ τὸ 〈ὀ〉ρούω, τὸ ὁρμῶ· τὸ δὲ χῶρος παρὰ τὸ χῶ, τὸ χωρῶ. ⟦Εὐρώπεια⟧· ὄνομα κύριον· 〈διὰ τῆς ει διφθόγγου〉 τῷ λόγω τῶν ⟦διὰ τοῦ εια⟧ προ⟦π⟧αροξυτόνων· ⟦δεύτερον δέ, ὅτι τὰ διὰ τοῦ εια 〈παρώνυμα〉 θηλυκὰ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ σημαινομένου 〈παρηγμένα〉 διὰ τῆς ει διφθόγγου γρά‐
φεται, οἷον ἠριγενής ἠριγένεια, ἱππόδασυς ἱπποδάσεια⟧.562 in vol. 2

epsilon

564

(6)

 Εὐρώπη· 〈Ἀσία μὲν〉 ἀπὸ τοῦ ἆσσον εἶναι τοῖς ἀπ’ Εὐρώπην ἰοῦσιν· Εὐρώπη δὲ ἀπὸ τοῦ εὔρους ὠνομάσθη· ἔστι ἡ χώρα τῆς δύσεως. Εὐρώπη· ὄνομα κύριον θυγατρὸς τοῦ Ἀγήνορος, ἀφ’ ἧς ὁ Ἀγήνωρ βασι‐ λεύσας τῆς Θρᾴκης προσηγόρευσεν ἐκεί〈νην〉 τὴν χώραν Εὐρώπην καὶ ἐκεῖνα τὰ
10⟦μέρη εἰς ὄνομα αὐτῆς Εὐρ⟧ώπια. λέγουσι δὲ ταύτην ὑπέρκα[λ]λον οὖσαν καὶ μεγαλόφθαλμον καὶ διὰ τοῦτο διὰ τοῦ ω μεγάλου γράφουσιν. Εὔρωστος· ἐκ τοῦ ῥῶ, τὸ ὑγιαίνω. Εὐρωτιῶν· ἐκ τοῦ εὐρώς εὐρῶτος. Εὐρωτιῶντα· σαπέντα· ἔστι αὔρα, ἡ νοτίς, καὶ ἐξ αὐτοῦ αὐρώς
15καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ε εὐρώς εὐρῶτος εὐρωτιῶ καὶ „τὸν εὐρωτιῶντα σῖτον“. Ἐΰς 〈Β 819〉· ὁ καλός· κατὰ Αἰολεῖς. 〈ib.〉 „πάϊσ“ παῖς, ὁμοίως. Ἐΰς πάϊς 〈Jo. Damasc. Canon. iamb. 2 acr.〉· ἰδίωμα Αἰολίδος τὸ ἐΰς καὶ τὸ πάϊς κατὰ διαίρεσιν ἐκφωνούμενα, ἀλλ’ οὐ κατὰ κρᾶσιν· τὸ γὰρ ἐΰς εὔς ἐστι
καὶ τὸ πάϊς παῖς, καὶ σημαίνει ὁ ἀγαθὸς παῖς· καὶ τὸ οὐδέτερον ἐΰ καὶ κράσει εὖ.563 in vol. 2

epsilon

565

(16)

 Εὗσαι τὸ χοιριδίον· οἱ οὕτω λέγοντες ἁμαρτάνουσιν· δεῖ γὰρ θῦσαι λέ‐ γειν. καὶ παρ’ Ὁμήρῳ [εἰ] δὲ κακῶς γέγραπται 〈β 300〉 „σιάλους τε εὕοντας ἐν αὐλῇ“. Γεωργίου Εὐσέβεια· τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ εια προπαροξυτόνων.
20 〈Εὔσπλαγχνοσ〉· ... εὔσπλαγχνος. σπλάγχνα δὲ διὰ τὸ πλησίον ἀλλήλων ὑπάρχειν καὶ ἐφάπτεσθαι ἀλλήλων.
Εὐστάθεια· ἡ καρτερία ⟦καὶ⟧ παγ⟦ιότησ⟧.564 in vol. 2

epsilon

566

(21)

 Εὐτελής· τὸ τέλος πολλὰ σημαίνει καὶ τὴν δαπά⟦νην⟧, ἀφ’ οὗ τὴν πολυ‐ τέλει⟦άν⟧ φασιν, καὶ ⟦εὐ⟧τελεῖς τινας τοὺς μὴ ἐπὶ πολὺ χαίρον⟦τασ⟧ ταῖς δαπάναις καὶ τὸ τελωνικὸν τέλος σύνηθες λέγειν ἐστί. καὶ εἰς τὸ ⟦Τέλοσ⟧. Ἐϋτμήτοισιν 〈Κ 567〉· ...
25 Εὐτράπελος· ὁ μετὰ σεμνότητος χαριέντως λέγων· παρὰ τὸ εὖ τρέπεσθαι
τὸν λόγον.565 in vol. 2

epsilon

567

(16)

 Εὐφραίνειν· τὸ μετὰ ὠφελείας ψυχαγωγεῖν· τέρπειν δὲ τὸ μετὰ πάσης ... πόθεν Εὐφρανθήτω; ἀπὸ τοῦ εὖ μορίου καὶ τοῦ φρήν εὐφραίνω. Εὐχή· παρὰ τὸ εὖ ἔχειν, ἡ τοῦ εὖ ἔχειν αἴτησις ἤγουν καλῶς· τὸ γὰρ εὖ μόριον ἀεὶ καὶ διὰ παντὸς ἀντὶ καλοῦ παραλαμβάνεται, πλὴν τοῦ εὐώνυμος. εὐχὴ
20δὲ καὶ προσευχὴ διαφέρει· εὐχὴ λέγεται—. ζήτει.566 in vol. 2

epsilon

568

(21)

 Εὔχομαι· σημαίνει τρία· τὸ λεγόμενον ἁπλῶς, ὡς τὸ 〈ω 269〉 „εὔχετο δ’ ἐξ Ἰθάκης γένος ἔμμεναι“· τὸ καυχῶμαι, ὡς τὸ 〈Ε 119〉 „ὅς μ’ ἔβαλεν φθάμενος καὶ ἐπεύχεται“· σημαίνει καὶ τὸ εὔχομαι καὶ ἱκετεύω, ὡς τὸ 〈Δ 119 [+ Α 36]〉 „εὔχετο δ’ Ἀπόλλων〈ι〉 [ἄνακτι] λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ“.
25 Εὐχωλή· ἐγράφη.567 in vol. 2

epsilon

569

(18)

 Εὐχωλῆς 〈Α 65〉· παραγωγῆς ὁ τρόπος· παρὰ τὸ εὔχομαι εὐχωλή, ὥσπερ παύσω παυσωλή, τέρπω τερπωλή. τὸ δὲ ω μέγα κατὰ τὴν
20παραγωγήν. Εὐωχία· παρὰ τὸ ⟦εὖ⟧ ἔχειν, ὅτε ἐπὶ τὰς τῶν θεῶν παραγίνονται τιμάς. βέλτιον δὲ ἀπὸ τοῦ 〈τὴν ὀχήν, τουτέστι τὴν〉 τροφήν, ἡμῖν εὖ ἔχειν· καὶ γὰρ ἡ παροχὴ ὅτι πολλὴ ὀχὴ πρόκειται. κατ’ ἐπαύξησιν τοῦ ο εἰς ω εὐωχία. 〈Εὐωχία〉· 〈Agath. in Anth. Pal. 4, 3, 6〉 „⟦πολλοὶ προ⟧θέντες εὐωχίασ“·
25κατ’ ἐπαύξησιν τοῦ ο εἰς ω εὐωχία.568 in vol. 2

epsilon

570

(22)

 Ἔφ⟦εσισ⟧ 〈Gregor. Naz. Or. 16, 9〉· ἡ ἀπὸ τοῦ ἐλάττονος ἐπὶ ⟦μ⟧εῖ⟦ζ⟧ον ῦ ἐλάττονος ἐπὶ ⟦μ⟧εῖ⟦ζ⟧ον δικαστήριον φυγὴ καὶ μετάθεσις. καλεῖται δὲ ⟦καὶ⟧ ἔκκλητος παρὰ τὸ ἐκκαλεῖσθαι
25καὶ παραιτεῖσθαι καὶ φεύγειν τὸ πρῶτον καὶ ἔλαττον δικαστήριον.569 in vol. 2

epsilon

571

(13)

 Ἐφέτης· ὁ δικαστής. Ἐφετμέων 〈Α 495〉· τουτέστιν ἐντολῶν· ἔστι γενικὴ τῶν πληθυντικῶν
15κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ε. κλίνεται δὲ οὕτως· ἡ ἐφετμή, τῆς ἐφετμῆς, ἡ γενικὴ τῶν πληθυντικῶν ἐφετμῶν καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ε ἐφετμέων. Ἔφη· ἀπὸ τοῦ φημί· δεύτερος ἀόριστος. Ἐφημέροις· διὰ τὸ εὐμετάβλητον πρὸς τὴν ἑκάστης ἡμέρας κατάστασιν· Ὅμηρος 〈ς 136 sq.〉 „τοῖος γὰρ νόος ἐστὶν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, οἷον ἐπ’ ἦμαρ
20ἄγῃσι πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε“. Ἑφθός· ὀπτὸν μέν ἐστι τὸ ἀμέσως τῷ πυρὶ ὁμιλοῦν, ἑφθὸν δὲ τὸ ⟦μεθ’ ὕδατος ἑψημένον⟧. Ἐφθός· ὀπτὸν μέν ἐστι τὸ ἀμέσως τῷ πυρὶ ὁμιλοῦν, ἑφθὸν δὲ τὸ ⟦μεθ’ ὕδατος ἑψημένον⟧.
25 Ἐφίεσθαι· ⟦ἐκ τοῦ⟧ ἵημι τὸ π⟦αθητικὸν⟧ ἵεμαι ἵεσαι ἵεται, τὸ ἀπαρέμφατον
ἐφιέσθαι.570 in vol. 2

epsilon

572

(15)

 Ἐφικέσθαι· ἐκ τοῦ ἵκω ἱκέσθαι καὶ ἐφικέσθαι, τὸ καταλαβεῖν, ἐξ οὗ ἐφικτόν καὶ ἀνεφικτόν καὶ δυσεφικτόν. Ἐφόλκιον· πηδ⟦ά⟧λιον· ἀπὸ τοῦ ἐφέλκεσθαι τὴν ναῦν ἢ ἐφέλ‐ κεσθαι ὑπὸ τῆς νεώς. Χοιροβοσκοῦ Ἐφύχθη· ῥῆμα παθητικοῦ ἀορίστου [βʹ]· ὁ παθητικὸς παρακείμενος πέ‐
20φευγμαι πέφ〈ε〉υκται καὶ 〈πεφευγμένος, καὶ〉 ποιητικῶς πεφυγμένος „πεφυγ‐ μένοι κατὰ ⟦ἄ⟧στ⟦υ⟧“, ἡ 〈τοῦ ἐνεργητικοῦ παρακειμένου〉 μετοχὴ ὁ πεφ⟦ευγώσ⟧ τοῦ πεφευγ⟦ότος, ἡ αἰτιατικὴ⟧ τὸν πεφευγότα. Ἐχέγγυον· ⟦ἡ ἀ⟧σφάλεια, ⟦τὸ ἐ⟧γγύημα· ⟦ἤ⟧τοι ἔχον ἐγγύην. Ἐχέτλη· τὸ κράτημα τοῦ ἀρότρου· παρὰ τὸ ἔχω, τὸ κρατῶ, καὶ τὸ τλῶ,
25τὸ βαστάζω.
Ἔχης· ἔχης· ἔχητος· ὁ πλούσιος. τινὲς δὲ καὶ εἶ⟦δοσ⟧ ὄφεως.571 in vol. 2

epsilon

573

(15)

 Ἐχθές· ὁ Ἀπολλώνιος 〈sc. Dysc. De adv. 147, 20 Schneider〉 παρὰ τὸ ἐκτὸς τοῦ χρόνου γεγονὸς κατάστημα ἐκτές, εἶτα τῶν ψιλῶν εἰς δασέα μεταπεσόντων ἐχθές· 〈καθὼς ἔστιν ἐπινοῆσαι καὶ ἐπὶ τοῦ ἔχθοσ〉· τὸ γὰρ ἀπόβλητον καὶ ἐκτὸς ⟦ἡ⟧μῶν 〈τοιοῦτον〉. Ἔχ⟦θ⟧ιστος 〈Test. Vet. Dan. 3, 32〉· παρὰ ⟦τὸ⟧ ἔ⟦χ⟧θος.
20 Ἐχθρός· παρὰ τὸ ἔχεσθαι τοῦ θρεῖν ἤτοι συλλαλεῖν· ἢ παρὰ τὸ ἔχεσ⟦θαι⟧
ὑπὸ τῆς φθορᾶς.572 in vol. 2

epsilon

574

(12)

 Γεωργίου Ἐχῖνος· διὰ τοῦ ι τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ ινος προπερισπωμένων. τὸ δὲ ἐχῖνος πολλὰ σημαίνει· τὸν θαλάσσιον ἐχῖνον καὶ τὸν χερσαῖον, τὸν λεγόμενον ἀκανθόχοιρον· ἔστι δὲ καὶ εἶδος χύτρας καὶ λέβητος καὶ μέρος γαστρὸς καὶ πόλις
15... ἢ παρὰ τὸ ἔχειν πολὺ[ν] ἐχῖνον, ἢ παρὰ τὸ ἐνέχεσθαι πλησίον ἀλλήλων, ἢ ἐπεὶ ... Ἐχῖνος· χερσαῖον ζῶον· καὶ ἡ παροιμία „πολλ’ οἶδ’ ἀλώπηξ· ἀλλ’ ἐχῖνος ἓν μέγα“· εἴρηται παρὰ τὸ ἔχειν· ἐν γὰρ τῷ ἀλέξα⟦σθαι⟧ τὸν ἐπερχόμενον συνειλούμενον τὸν τῶν ἀκανθῶν περίβολον προβάλλεται ⟦ὡ⟧ς ἔρυμα. ἐχῖνος δὲ
20⟦καὶ ἡ γαστὴρ 〈Callim. fr. 250a Schneider〉 „ὅ⟧‵ν′ τε ⟦μά⟧λιστα βοῶν ποθέουσιν ἐχῖνο⟦ι⟧“· καὶ αὐτὴ δὲ παρὰ τὸ ἔχειν ἐν αὑτῇ τὴν τροφήν. καὶ ⟦ὁ⟧ λέ⟦βησ⟧ ὁμοίως ἐχῖν⟦ος· Κα⟧λλίμαχος 〈fr. 250b Schneider〉 „ἄξονται δ’ οὐχ ἵππον ἀέθλιον, οὐ μὲν ἐχῖνον βουδόκον“ ἀντὶ τοῦ λέ⟦βητα. τὸ[ν] δὲ θαλάσσιον ὁμοίως ἀπὸ τοῦ ἔχειν ἐν ἑαυτῷ⟧, ἀφανῶν τῶν σαρκῶν οὐσῶν· ἢ ἐχῖνος κατὰ ἀντίφρασιν ἀπὸ ⟦τοῦ μὴ
25δύνασθαι ἔχεσθαι διὰ τὰς ἀκάνθας, ὅ ἐστιν ἀκράτητοσ⟧.573 in vol. 2

epsilon

575

(13)

Ἔχις· ὁ τῶν ἐχιδνῶν ἄρρην. Ἔχματα· κωλύματα, οἱονεὶ ἐχέματα· ἐρείσματα, ἐμφράγματα, στηρίγματα.
15 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐχόμενα 〈Ps. 67, 26〉· ἐπίρρημα μεσότητος ἀντὶ τοῦ παραπλησίως· ἐκ τοῦ ἔχω, τὸ πλησιάζω, 〈Ps. 139, 6〉 „ἐχόμενα τρίβου σκάνδαλα“. ἔχω σημαί‐ νει 〈ι〉γʹ. Ἐχόμενοι 〈Ps. 93, 15〉· ἀντὶ τοῦ κρατοῦντες. Ἐχόμενος· περιπατῶν ἢ κρατῶν.
20 Ἐχυρόν· 〈διὰ τοῦ ε ψιλοῦ〉· παρὰ γὰρ τὸ ὀχυρόν. Ἔχω· τὸ κρατῶ καὶ κατέχω, ἐξ οὗ καὶ ἔχειν, τὸ κρατεῖν, καὶ „εἴχετο τῆς ὁδοῦ“ ἀντὶ τοῦ ἐκρά⟦τει⟧· ἔχω, τὸ οἰκῶ, ἐξ οὗ καὶ ἔχειν, τὸ οἰκεῖν, καὶ ἔχοντες, οἰκοῦντες· ἔχω, τὸ ἐλαύνω, ἐξ οὗ καὶ ἔχειν, τὸ ἐλαύνειν, καὶ εἴχετο ὁμοίως· ἔχω, τὸ φυλάσσω καὶ φροντίζω, ἐξ οὗ καὶ ἔχου, μεταποιοῦ, φρόντιζε, μιμνήσκου· ἔχω,
25τὸ γαμῶ, ἐξ οὗ καὶ ἔχειν, τὸ γαμεῖν, καὶ εἴχετο, ἐγαμεῖτο, ὡς καὶ ἐχομένη,
γαμουμένη [εἴχετο].574 in vol. 2

epsilon

576

(14)

Ἑψήσω· ἕψιον· ἕψημα· ...
15 Ἔψια· τὰ ἀπὸ λόγων ἔχοντα παίγνια· οἷον ἔπια, 〈παρὰ τὸ〉 ἔπη. καὶ Φιλέψιος δασυνομένη μὲν φιλοπαίγμων ἐστί, ψιλουμένη δὲ φιλόλογος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἐψώμισεν 〈Ps. 80, 17〉· ἐκ τοῦ ψωμίζω· τοῦτο παρὰ τὸ ψωμός· τοῦτο παρὰ τὸ ψῶ, τὸ κόπτω, ὁ εἰς μικρὰ κεκομμένος. ⟦Ἔ⟧ω· σημαίνει ζʹ. ζήτει.
20Ἕω· τὸ καθέζομαι· ζήτει εἰς τὸ ε τοῦ ἀλφαβήτου εἰς τὸ τέλος τοῦ βιβλίου.
Ἕωθεν· ...575 in vol. 2

epsilon

577

(17)

 〈Ἑωλοκρασία〉· ὅταν ἐν συμποσίῳ πινόντων ἀνδρῶν καὶ καθευδόντων ἐνίων ἄλλ⟦οι⟧ τὴν τρυγίαν περιχέωσιν. Ἕωλον· ἀργόν, ἄπρακτον, χθεσινόν, ἀκάθαρτον.
20 Ἕωλος· ὁ χθεσινός· ἐκ τοῦ ἕως, ὃ σημαίνει τὴν ἡμέραν, καὶ τὸ λύω· ὁ ὑπὸ πολλῶν ἡμερῶν λυθείς. 〈Ἕωλοσ〉· ... Αἴολος κύριον καὶ αἰόλος ὁ ποικίλος. Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἕως οὗ ἀνταποδῷς μοι 〈Ps. 141, 8〉· τὸ ἕως [οὗ] μετὰ τῆς οὐ
ἀρνήσεως εὑρισκόμενον ὑποτάσσει.576 in vol. 2

epsilon

578

(15)

 Ἐπιμερισμῶν τοῦ Ψαλτηρίου Ἕως οὗ ἐπιστρέψῃ 〈Ps. 93, 15〉· ὑποτακτικόν· τὸ ἕως ἐπίρρημα ἀνα‐ φορικὸν μετὰ τῆς οὐ ἀρνήσεως εὑρισκόμενον ὑποτάσσει.

zeta

578

(17t)

〈Ζ〉
18⟦Ζα⟧θέου· ⟦πάνυ⟧ θαυμαστοῦ· ζα σημεῖον ἐπιτάσεως· ζάθεος θεῖος ἢ ἄγαν
θαυμαστός. ζαθέως ἐπίρρημα.577 in vol. 2

zeta

579

(21)

Ζάλη· ἡ ταραχὴ τῆς θαλάσσης ἢ τοῦ ἀέρος· παρὰ τὸ ζα καὶ τὴν ἄελλα〈ν〉.578 in vol. 2

zeta

580

(16)

Ζαχρειῶν 〈Ε 525〉· σφοδρῶς πνεόντων. καὶ ζάχρειον τὸ σφοδρόν. Ζαχρήεις· ζαχρήεντος· ὁ βίαιος καὶ σφοδρός. Ζάω· τὸ ζῶ, ἐξ οὗ τὸ προστακτικὸν ζῆ καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ζῆθι. Ζάω· τὸ καθεύδω, οὗ ὁ μέλλων ζάσω, ἀντὶ τοῦ καθευδήσω.
20 Ζέει καὶ βράζει· ἐπὶ ὕδατος βράζοντος κυρίως. τὸ δὲ ζέειν καὶ ἐπὶ ἀνθρώ‐ που, οἷον „ζέοντι πόθῳ“. θερμαίνει ἐπὶ ἡλίου τοῦ θερμαίνοντος πάντα. Ζειαί· αἱ ὄλυραι, αἱ τοῦ ζῆν αἴτιαι, ὡς παρὰ τὸ ζέω ζεαί καὶ ζειαί. Ζειαί· 〈διὰ διφθόγγου〉· ζεαὶ γάρ. οὕτως λέγονται αἱ κριθαί, ἐπειδὴ αἴτιαι
τῆς ζωῆς ἐγένοντο.579 in vol. 2