ETYMOLOGICUM GENUINUM :: Etymologicum genuinum (ἀνάβλησις—βώτορες)

TLG 4097 002 :: *ETYMOLOGICUM GENUINUM* :: Etymologicum genuinum (ἀνάβλησις—βώτορες) ETYMOLOGICUM GENUINUM Lexicogr., vel Etymologicum magnum genuinum (A.D. 9) Etymologicum genuinum (ἀνάβλησις—βώτορες) Source: Lasserre, F., Livadaras, N. (eds.), Etymologicum magnum genuinum. Symeonis etymologicum una cum magna grammatica. Etymologicum magnum auctum, vol. 2. Athens: Parnassos Literary Society, 1992: 15–20, 22, 24, 26–36, 38–44, 46, 48–50, 52–58, 60–64, 66–68, 70, 72–79, 81–83, 86–89, 91–92, 94–95, 97, 104, 106–116, 118–122, 124–131, 142, 144–161, 164–168, 170–176, 178–196, 198–204, 206–218, 220–240, 242–250, 252–264, 266–284, 286–290, 292–306, 308–316, 318, 320–346, 348–380, 382–404, 406–412, 414, 416–424, 426–444, 446–456, 458–462, 464–480, 482–510, 512–524. Citation: Alphabetic letter — entry — (line)

alpha 761	Ἀνάβλησις (Β 380)· ἀναβολὴ καὶ ὑπέρθεσις τοῦ κακοῦ AB, Sym. 938, EM 1231. Comm. Hom.
alpha 762	Ἀναδοιδυκίζει (fr. com. adesp. 926)· ἀναταράττει· ἀπὸ τοῦ δοίδυξ δοίδυκος AB, Sym. 939, EM 1239. *Lex. rhet.
alpha 763	Ἀναδῦναι (Η 217)· ὑποστρέψαι, ἀναδραμεῖν. ἡ χρῆσις εἰς τὸ βλοσυρός (Η 212) AB, EM 1240. Comm. Hom.
alpha 764	Ἀναζυγῶσαι (Aristoph. fr. 685)· ζύγωθρον καλεῖται ὁ κόραξ· καὶ ἐπιζυγῶσαι δὲ τὸ κλεῖσαι AB, Sym. 940, EM 1245. Lex. rhet.
alpha 765	Ἀνακληθρίς· πέτρα ἐν Μεγάροις. ὅτι ἡ Δήμητρα καθεσθεῖσα ἐπ’ αὐτῆς ἀνεκαλεῖτο τὴν κόρην καὶ ἐκ τῆς ἀνακλήσεως τὴν πέτραν Ἀνακληθρίδα † κληθῆναι. Μεθόδιος AB, Sym. 941, EM 1249. Methodius.
alpha 766	Ἀνακοί (fr. com.?)· οἱ Διόσκουροι παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς.
alpha 766	παρὰ τὸ ἀνάσσω ἀνακός, ὡς φυλάσσω φυλακός, μαλάσσω μαλακός. ἢ ὅτι ἀνακῶς, ὅ ἐστι φιλανθρώπως, ἐχρήσαντο τοῖς Ἀθη‐ ναίοις. ἢ ὅτι τοὺς πλέοντας σῴζουσιν ἀστέρες ὄντες ἄνω καὶ ἑκὰς
5	ἡμῶν ὄντες. καὶ τὸ ἄνω δὲ συνθέτως εἰώθασιν οἱ Ἀττικοὶ ἀνακῶς καλεῖν. Μεθόδιος. AB, Sym. 942, EM 1250. Methodius.
alpha 767	Ἀνακῶς (Hdt. 8, 109, 4; Thuc. 8, 102, 2)· ἐπιμελῶς καὶ πεφροντισμένως καὶ πεφυλαγμένως· ἀπὸ τῆς ἀνακός γενικῆς εἰς εὐθεῖαν ἀναχθείσης, ὡς φυλακός· ἀπὸ τῶν ἀνάκτων, οἷς φροντίδες εἰσὶ τῶν ὑπηκόων. ἀπὸ τῆς ἄνακος δὲ εὐθείας σχηματίζεται, ἐπειδὴ
5	τὰ ἀπὸ τῶν εἰς διπλοῦν ληγόντων ἀρσενικῶν οὐ ποιεῖ ἐπίρρημα εἰς ως· οὔτε γὰρ ἀπὸ τοῦ φύλαξ ἢ ἄναξ ἢ ἅρπαξ γίνεται ἐπίρρημα. Μεθόδιος AB, Sym. 943, EM 1251, Areth. Schol. Plut. vit. Thes. 33, 2. Methodius.
alpha 768	Ἀνακυμβαλιάζω· (Π 379)· δίφροι δ’ ἀνεκυμβαλίαζον· ἀνεκρότουν, ἢ ἀνετρέποντο AB, Sym. 944, EM 1254. Comm. Hom.
alpha 769	Ἀνάλογος· παρὰ τὸ λόγος ἄλογος· εἶτα δευτέρα σύν‐ θεσις μετὰ πλεονασμοῦ τοῦ ν ἀνάλογος, ὁ λόγου ἐχόμενος, ὅ ἐστιν ὁ κατὰ λόγον ὅμοιος. γίνονται δὲ πολλάκις ἐν ταῖς συνθέσεσι στε‐ ρήσεις τῶν προλαβουσῶν στερήσεων ἀναιρετικαί, αἵτινες καλοῦνται
5	ἐπιστερήσεις. Μεθόδιος AB, Sym. 945, EM 1257, Et. Gud. (c)
5	α 1145. Methodius.
alpha 770	Ἄναλτος· ἀηδής· ἀπὸ τῶν ὄψων τῶν μὴ ἐχόντων ἅλας καὶ ἀηδῶν ὄντων· σημαίνει δὲ καὶ τὸν ἀχρεῖον. ἢ ἀναυξὴς καὶ ἀτελής· παρὰ τὸ † ἄλλω, τὸ αὐξάνω, ὅθεν καὶ ἄλσος, τὸ εὐαυξὲς χωρίον. ἢ ὁ ἀπλήρωτος καὶ ἀκόρεστος, ὥς φησιν ὁ ποιητής (ς 2—3)·
5	μετὰ δ’ ἔπρεπε γαστέρι μάργῃ
5	ἀζηχὲς φαγέμεν καὶ πιέμεν. καὶ ἐπιφέρει (ς 114)· ὃς τοῦτον τὸν ἄναλτον ἀλητεύειν ἀπέπαυσας. παρὰ τὸ ἅλις, τὸ σημαῖνον τὸ δαψιλὲς καὶ ἱκανῶς, γίνεται ἅλος καὶ
10	κατὰ στέρησιν ἄναλος καὶ πλεονασμῷ τοῦ τ ἄναλτος AB, Sym. 946, EM 1258, Eust. 1840, 24. *Methodius.
alpha 771	Ἄναλκις (Β 201)· ἀσθενής, ἀδύνατος (l. c.)· σὺ δ’ ἀπτόλεμος καὶ ἄναλκις AB, EM 1259, Et. Gud. (d) ad α 432. Comm. Hom.
alpha 772	Ἀνὰ ῥῶγας (χ 143)· ἀνὰ ῥῶγας μεγάροιο· τὰς ἐν τῷ μεγάρῳ διόδους· οἱ δὲ τὰς ἀναβάσεις· ἀπὸ τοῦ διεστάναι. ὁ δὲ Φιλόξενος (fr. 403) ἀμφίβολον εἶναί φησι πότερον οὐδέτε‐
5	ρον ῥῶγας ὡς τὸ κῶας, ἵν’ ᾖ τὸ ἀνάρρηγμα τοῦ τοίχου· ἢ τὰς ῥῶγας, ἵν’ ᾖ τὰς ῥαγάδας. βέλτιον δὲ τὸ πρότερον AB, EM 1285, Eust. 1922, 3. *Comm. Hom.
alpha 773	Ἀνάνιον· ἄλυπον· κατὰ στέρησιν τῆς ἀνίας. Μεθόδιος
alpha 773	AB, EM 1262. Methodius.
alpha 774	Ἀναπαυόμενον ὕδωρ· πηγὴ ἐν Δωδώνῃ· ὅτι οὐκ ἀέναον ἔχει τὸ ὕδωρ, ἀλλὰ κατὰ τὰς μεσημβρίας καὶ μέσας νύκτας ἀπολήγει καὶ οὐ ῥεῖ, τὰς δὲ ἄλλας ὥρας συνεχῶς φέρεται· ὥσπερ οὖν ἐπὶ ἀνθρώπων καμνόντων, κατὰ δὲ τὸν ὁρισμὸν ἀπολειπόντων.
5	Μεθόδιος AB, Sym. 948, EM 1272. Methodius.
alpha 775	Ἀνάρρυσις (Ar. pac. 890)· ἡ θυσία, ἐπειδὴ θύοντες ἀνέκλων τοὺς τραχήλους τῶν θυομένων ἐπὶ τὰ ἄνω τρέποντες. οὕτως δὲ καὶ ἑορτὴ ἐκαλεῖτο παρὰ Ἀθηναίοις. Ὅμηρος (Α 459)· αὖ ἔρυσαν
5	AB, Sym. 949, EM 1283, Et. Gud. (c) α 1161. *Methodius.
alpha 776	Ἀνάσσω· τὸ βασιλεύω· ὡς πατῶ πατάσσω, σαλῶ σαλάσ‐ σω, ἀνῶ ἀνάσσω, τὸ σημαῖνον τὸ ἀνύω, ἐξ οὗ καὶ ἀνήρ. Μεθόδιος AB, Sym. 950, EM 1304, Et. Gud. (c) α 1151. Methodius.
alpha 777	Ἄναξ· παρὰ τὸ τὴν ἄνω τάξιν ἔχειν ἢ ὁ ἄνω ἀΐσσων ἢ πρὸς ὃν πάντα ἀναφέρομεν. σημαίνει δὲ τὸν βασιλέα, ὡς τὸ (Β 434 ...) Ἀτρεΐδη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν· σημαίνει καὶ τὸν δεσπότην (α 397)·
5	αὐτὰρ ἐγὼ οἴκοιο ἄναξ ἔσομ’ ἡμετέροιο· σημαίνει καὶ τὸν φύλακα, ὡς παρὰ Σοφοκλεῖ, οἷον (fr. 775)· πύλης ἄναξ θυρωρέ. ἀμφότερα δὲ ἐσχημάτισται ὁμοίως AB, Sym. 951, EM 1264. Orio 611, 4 Werfer + 16, 17 + *Orus, Περὶ πολυσημ. λέξεων (?).
alpha 778	Ἀναστήσειεν (Α 191)· ἀναστάτους καὶ φυγάδας ποιή‐
alpha 778	σειεν AB, Sym. 952, EM 1294. Comm. Hom.
alpha 779	Ἀνασταδόν (Ι 671)· ἀναστάντες (l. c. 670—671)· τοὺς μὲν ἄρα χρυσέοισι κυπέλλοις υἷες Ἀχαιῶν †δειδέχαθ’ ἄλλοθεν ἄλλος ἀνασταδόν, οἷον ἄλλος ἐξ ἄλλου μέρους ἀναστάντες AB, Sym. 953, EM 1296.
5	Comm. Hom.
alpha 780	Ἀνασφῆλαι· τὸ ἀναρρωσθῆναι· παρὰ τὸ σφῆλον, ὃ ση‐ μαίνει τὸ ἰσχυρόν· καὶ (Stes. fr. 76) ἐρίσφηλος, ὁ Ἡρακλῆς. Μεθόδιος AB, Sym. 954, EM 1306. Methodius.
alpha 781	Ἀνάχαρσις· ὁ Σκύθης· παρὰ τὴν ἀνά πρόθεσιν καὶ τὴν χάρσιν, ὃ σημαίνει τὴν χάριν ἢ χαράν. Μεθόδιος AB, Sym. 955, EM 1312. Methodius.
alpha 782	Ἄναυρος (Dion. per. 1118)· ὁ ἐξ ὑετῶν συνιστάμενος ποταμός, ὡς παρὰ Διονυσίῳ (l. c.)· ἄλλοι δ’ ἰχνεύουσιν ἐπὶ προμοτῇσιν ἀναύρων. παρὰ τὸ μὴ ἔχειν αὔραν. † Ὦρος AB, Sym. 956, EM 1310. Orio 3, 2.
alpha 783	Ἀνάγκη· παρὰ τὸ ἀνάγω ἀνάγη καὶ πλεονασμῷ τοῦ κ ἀνάγκη· 〈***〉 ἡ πάντα κρατοῦσα. Ὠρίων (14, 16) AB, Sym. 957,
alpha 783	EM 1235. Orio l. c.
alpha 784	Ἀναλῶ· ἐξ οὗ καὶ τὸ ἀναλίσκω παράγωγον· σημαίνει δὲ τὸ πορθῶ καὶ δαπανῶ· ἐξ οὗ καὶ ἀνάλωμα. ἔστιν οὖν ἀλές, τὸ σημαῖνον τὸ ἀθροῦν, οἷον (Ψ 420)· ᾗ χειμέριον ὕδωρ ἀλέν,
5	ἐξ οὗ ῥῆμα ἀλῶ, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀαλῶ, τὸ πλανῶ, του‐ τέστιν τὸ τὰ συνηθροισμένα σκορπίζειν, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν ἀναλῶ, ὡς αἴτιος ἀαίτιος καὶ ἀναίτιος. ἐκ δὲ τοῦ ἀναλῶ γίνεται παράγωγον ἀλίσκω καὶ ἀναλίσκω, τὸ αὐτὸ σημαῖνον τῷ ἀναλῶ. † Ὦρος. ἢ παρὰ τὸ ἅλις ἐπίρρημα AB, Sym. 958, EM 1260. Orio.
alpha 785	Ἀναλωτικός· ἀφανιστικός· ἀπὸ τοῦ ἀνάλωτος ἀναλωτι‐ κός· τοῦτο παρὰ τὸ ἀναλῶ AB, Sym. 959, EM 1260. *Orio.
alpha 786	Ἀνάρσιος· ὁ ἀνάρμοστος καὶ ἀσύμφωνος· ἔστιν ἀρῶ, τὸ ἁρμόζω, ὁ μέλλων Αἰολικῶς ἄρσω, ἐξ οὗ ἄρσιος καὶ ἀνάρσιος κατὰ στέρησιν τοῦ α. Ὠρίων AB, Sym. 960, EM 1281, Et. Gud. (c) α 1154 (?). Orio.
alpha 787	Ἄνασσα· οὐκ ἀπὸ τοῦ ἄναξ γέγονε· τὰ γὰρ ἀπὸ τῶν εἰς ξ εἰς α παραγόμενα ἐθνικά εἰσι, Φοῖνιξ Φοίνισσα, Κίλιξ Κίλισσα. τοῦτο δὲ μὴ ὂν ἐθνικὸν ὁμοίως οὐ λέγεται. ἔστιν οὖν ἀπὸ τοῦ ἀνάσσω, ὡς ἐλίσσω ἔλισσα καὶ ἀμφιέλισσα, καὶ νύσσω νύσσα. Ὠρίων
5	(26, 1) AB, Sym. 961, EM 1305, Et. Gud. (c) α 1150. Orio l. c.
alpha 788	Ἀναφαίρετον· πολύν, ὃν οὐ δύναταί τις ἀφαιρῆσαι, οἷον «πλοῦτον ἀναφαίρετον» καὶ «δωρεὰν ἀναφαίρετον»· ἀπὸ τοῦ ἀφαιρῶ ἀφαίρετον καὶ ἀναφαίρετον ⟦καὶ ⟧ πλεονασμῷ τοῦ ν, ὡς ἐπὶ τοῦ ἀναιδής AB, Sym. 962, EM 1311. *Orio?
alpha 789	Ἀναψύχω (Ν 84)· οἷον (l. c.)· παρὰ νηυσὶ θοῇσιν ἀνέψυχον φίλον ἦτορ Ab, Sym. 963. *Comm. Hom.
alpha 790	Ἀνὰ δρυμά (Euphor. fr. dub. 177, 3 Powell)· σεῦ γὰρ † δι〈***〉 ειρήνη, Πολύβοια, καὶ † ἀνδράσι νήπιος ἐών †
alpha 790	πιλναμένης, καὶ θῆρες ἀνὰ δρυμὰ πρηΰνονται.
5	τινὲς ἀνέγνωσαν δρυμά ὡς ἀπὸ τοῦ δρυμός. οὐκ ἔστι δέ· οὐ γὰρ σῴζεται τῶν τριῶν προσώπων ἡ συζυγία· σοφός μὲν γὰρ καὶ σοφή καὶ σοφά ὁμοτόνως, δρυμός δὲ καὶ δρυμή οὐκέτι. οὐκ ἄρα δρυμά, ἀλλὰ δρύμα, ὡς λύχνα AB, Sym. 964, EM 1241. *Orio.
alpha 791	Ἀναλογία· παρὰ τὸ λόγος λογία ἀλογία καὶ ἀναλογία· αἱ γὰρ δύο στερήσεις ὁμοῦ οὖσαι κατάθεσιν ποιοῦσιν, ὡς πυστά ἄπυστα καὶ ἀνάπυστα, τὰ περιβόητα· καὶ πηρόν ἄπηρον καὶ ἀνάπηρον, τὸν πεπηρωμένον. ἐπὶ πάντων δὲ τὸ ν πλεονάζει, ὡς ἐπὶ τοῦ ἀναίτιος καὶ
5	ἀναίσχυντος. Ὠρίων (31, 1) AB, Sym. 965, EM 1261. Orio l. c.
alpha 792	Ἀνάπλεων· εἴρηται εἰς τὸ ἀξιόχρεως (Et. gen. α 948) AB, Sym. 966, EM 1275.
alpha 793	Ἀναθηλήσει (Α 236)· ἀναβλαστήσει· ἔστι τὸ θέμα ἀναθηλῶ πρώτης συζυγίας τῶν περισπωμένων· ἀναθ(ηλήσω?) AB, Sym. 967, EM 1246, Et. Gud. (d) ad α 422. Comm. Hom. + Epim. Hom. (cf. AP III 342, 21).
alpha 794	Ἀναπλήσῃς (Δ 170)· † ἀναπληρώσεις· ἐκ τοῦ ἀναπλῶ AB, Sym. 968, EM 1266. Comm. Hom.
alpha 795	Ἀναπρήσας (Ι 433)· ἀναφυσήσας· ἢ ἀθρόως ἀναβαλών
alpha 795	AB, Sym. 969, EM 1267. Comm. Hom.
alpha 796	Ἀναπνεύσωσιν (Π 42)· ἀναψύξωσιν, ἀναπαύσωνται (l. c. 42—43)· ἀναπνεύσωσι δ’ ἀρήϊοι υἷες Ἀχαιῶν τειρόμενοι· ὀλίγη δ’ ἀνάπνευσις πολέμοιο,
5	ἀντὶ τοῦ ταχίστη τὸ ὀλίγη AB, Sym. 970, EM 1269. Comm. Hom.
alpha 797	Ἀναστάς (Α 387)· ἐκ τοῦ ἵστημι, ὁ δεύτερος ἀόριστος ⟦ἐ‐ στὶν ⟧ ἔστην, ἡ μετοχὴ στάς καὶ ἀναστάς AB, EM 1292. Epim. Hom.
alpha 798	Ἀνάσχεο (Α 586)· μέσου ἀορίστου δευτέρου προστακτικοῦ κατὰ διάλυσιν Ἰωνικήν AB, Sym. 971, EM 1291, Et. Gud. (d) ad α 448. *Epim. Hom.
alpha 799	Ἀναγκάζω· ἀπὸ τοῦ ἄναξ ἄνακος, ἐξ οὗ τὸ ἄνακτος, γέγονεν ἀνάκη καὶ ἀνάγκη· καὶ ὡς ἀπὸ τοῦ σπουδή σπουδάζω καὶ ἀπὸ τοῦ αὐγή αὐγάζω, οὕτως καὶ ἀπὸ τοῦ ἀνάγκη ἀναγκάζω. οὕτως
alpha 799	Ζηνόβιος (fr. 8 Schoemann) AB, Sym. 972, EM 1236. Zenob. l. c.
alpha 800	†Ἀνάκτωρ (Eur. Andr. 117 ...)· οὐ πεποίηται παρὰ τὸ ἀνάκτωρ· οὐδενὶ γὰρ τούτων τῶν ῥηματικῶν παράκειται οὐδε‐ τέρου παρασχηματισμός. πεποίηται οὖν παρὰ τὸ ἀνάκτορος. οὕτως Φιλόξενος εἰς τὸ Ῥηματικὸν αὑτοῦ (fr. 363) AB, Sym. 973,
5	EM 1252. Orio. 〈Ἀνακωχεύειν· EM 1253. Orio?〉?
alpha 801	Ἀνάπνευσις (Π 43)· εἴρηται εἰς τὸ ἀπινύσσειν
alpha 801	(α 1017) AB, EM 1268.
alpha 802	Ἀναδούμενος· παρὰ τὸ δέω δέσω δέδεκα, ἡ μετοχὴ δεόμενος καὶ ἀναδεόμενος καὶ κατὰ συναίρεσιν ἀναδούμενος. οὕτως Φιλόξενος εἰς τὸ Ῥηματικὸν αὑτοῦ (fr. 364) AB, Sym. 974, EM 1243. *Orio.
5	⟦802 a in cod. A = gl. 808.⟧
alpha 803	Ἀναρροιβδεῖ (μ 104)· ἀναρροιβδεῖ † μέγαν ὕδωρ· ἀντὶ τοῦ ἀναρροφεῖ· ἔστι γὰρ ἀναρροφεῖ, πλεονασμῷ τοῦ ι ἀναρροι‐ φεῖ καὶ ἐπενθέσει τοῦ † β ἀναρροιβδεῖ τραπέντος τοῦ δασέως φ
5	εἰς τὸ ψιλὸν † δ, οἷον (μ 105)· τρὶς ἐν τ’ ἀνίησιν ἐπ’ ἤματι, τρὶς δ’ ἀναροιβδεῖ. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (ΙΙ 270, 26) AB, Sym. 975, EM 1286. Hdn. l. c.
alpha 804	Ἄνατε· ἢ ἀπὸ τοῦ ἀνάστητε κατὰ συγκοπήν. ἢ ὥσπερ ἀπὸ τοῦ ἄγε γίνεται ἄγετε, οὕτως ἄνα ἄνατε. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, EM 1308. Hdn.
alpha 805	Ἀναρριχᾶσθαι· σημαίνει τὸ ἀναδίδοσθαι τὸ ὕδωρ· καὶ οἱονεὶ τρόπον ἀράχνης τοῖς ποσὶ καὶ χερσὶν ἀντιλαμβανόμενον ἀνιέναι πρὸς τὸ πρόσαντες. ἀραχνιῶ ἀραχνιᾶσθαι καὶ ἀναρριχᾶσθαι τοῦτό ἐστιν· οὕτως γὰρ ἔθηκεν ὁ ἀνήρ (Ar. pac. 70). οὐ κλίνεται
5	δὲ ὁ παρατατικὸς ἠναρριχώμην, ἀλλὰ ἀνηρριχώμην. εὑρίσκεται δὲ καὶ χωρὶς τῆς αν συλλαβῆς παρ’ Ἱππώνακτι (fr. 137)· †ἀριχῶμαι. ἄλλως οὖν ἐσχημάτισται· ἄρριχος λέγεται ὁ κόφινος, ἐν ᾦ κομίζουσι τοὺς βότρυς, καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀρριχῶ καὶ ἀναρριχῶ. ἀλλ’ οὖν γε οὕτως
10	κρεῖττόν ἐστιν ἀραχνιᾶσθαι καὶ ἀναρριχᾶσθαι. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ παθῶν (ΙΙ 387, 5) AB, Sym. 976, EM 1287. Hdn. l. c.
alpha 806	Ἄνα (Ι 247)· ἀλλ’ ἄνα, εἰ μέμονάς γε. ἀπὸ τοῦ ἀνάστηθι ὅλη ἡ λέξις ἀπεσπάσθη· οὐκ ἔστιν ἀποκοπὴ ἐπὶ τῶν τοιούτων. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ παθῶν (ΙΙ 207, 16) AB,
5	Sym. 977, EM 1234. Hdn. l. c.
alpha 807	Ἀναίνετο (Σ 500)· ὁ δ’ ἀναίνετο μηδὲν ἑλέσθαι, ἀπηρνεῖτο. ὥσπερ παρὰ τὸ λιπῶ λιπαίνω καὶ ὁρμῶ ὁρμαίνω, ὑφῶ ὑφαίνω, οὕτως καὶ παρὰ τὸ ἀρνῶ, ἐξ οὗ τὸ ἀρνοῦμαι, γίνεται ἀρναίνω·
5	καὶ ἐνδείᾳ τοῦ ρ ἀναίνω ἀναίνομαι, ὡς σκηπτροῦχος σκηπτοῦχος. ἢ παρὰ τὸ ναί ἐπίρρημα ναίνω καὶ ἀναίνω· ἢ παρὰ τὸ αἰνῶ καὶ ἀναίνω, τὸ οὐκ ἐπαινῶ, οὐ συγκατατίθεμαι, πλεονασμῷ τοῦ ν. Μεθόδιος AB, Sym. 978, EM 1318, Et. Gud. (d) ad α 427. Methodius.
alpha 808	(=802a) Ἀναπεμπάζεσθαι (Plat. legg. 4, 724 b?)· ἢ ἀναλέγεσθαι. (Lycophr. 1470)· κἀναπεμπά(ζειν) AB, Sym. 979, EM 1271. *Lex. rhet. + locus Lycophr.
alpha 809	Ἀναίδεια (Α 149)·
alpha 809	ὤ μοι, ἀναιδείην ἐπιειμένε· σημαίνει δὲ τὴν ἀναίδειαν· ὁ γὰρ φιλόχρυσος καὶ ἀναιδής. παρὰ τὸ ἀναιδής ἀναίδεια· τὸ δὲ ἀναιδής παρὰ τὸ αἰδῶ αἰδής καὶ ἀναιδής
5	καὶ ἀναίδεια AB, Sym. 980, EM 1315. *Epim. Hom.
alpha 810	Ἀναισχυντῶ· οὐκ ἔχει τὴν ἀνά πρόθεσιν, ἀλλὰ τὸ α στερητικόν, ὡς ἐπὶ τοῦ ἀνήκοος ἀνέστιος. ὥστε οὐκ ἀλόγως ἡ ἔξωθεν κλίσις. οὕτως † Ζήνων (Zenob. fr. novum) AB, EM
alpha 810	1317. Zenob.
alpha 811	Ἀναίδητος (Ap. Rh. 4, 360)· ἀναίσχυντος (l. c. 360, 374—375)· †ἀναιδηϊότητι φασγάνῳ αὐτίκα τόν γε διὰ λαιμὸν ἄμησον, ὄφρ’ ἐπίηρα φέρωμαι ἐοικότα μαργοσύνῃσι,
5	† μανίας AB, Sym. 981, EM 1316. * Schol. Ap. Rh.
alpha 812	Ἀνασχέσθαι (Δ 511)· ἀναδέξασθαι, ὑπομεῖναι AB, EM 1293. Comm. Hom.
alpha 813	Ἀναχασσάμενος (Η 264)· ἀπὸ τοῦ ἀναχάζω· σημαίνει τὸ ἀναχωρήσας. AB, Sym. 982, EM 1313. Comm. Hom.
alpha 814	Ἀν δὲ νάκην (ξ 530)· ἐνταῦθα τὸ ἀν ἀντὶ τῆς ἀνά κατὰ
alpha 814	συνέμπτωσιν (l. c.)· ἀν δὲ νάκην βάλετο. αἰτιατικῇ δὲ πτώσει συντάσσεται, σημαίνει δὲ καὶ ῥῆμα προστακτικὸν
5	ἐμφάσει τῶν ἄλλων προθέσεων. οὐδαμῶς νάκην ὄνομα προσηγορικόν. τινὲς δὲ λέγουσιν αὐτὸ θηλυκόν· συνέμπτωσιν δὲ πέπονθε κατὰ τὴν αἰτιατικήν. ἀμφότερα δὲ παρώνυμα· τὸ γὰρ θηλυκὸν παρὰ τὸ νάκος νάκη, ὡς βλάβος βλάβη· τὸ δὲ ἀρσενικὸν παρὰ τὸ νάκης νάκου νάκην. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν Ἐπιμερισμοῖς (I, XX) AB, Sym. 984,
10	EM 1319, Et. Gud. α 455. Hdn. l. c.
alpha 815	Ἀνδρειφόντης (Β 651)· ὁ φονεύων τοὺς ἄνδρας AB, Sym. 985, EM 1328. Comm. Hom.
alpha 816	Ἀνδρόγεως· Ἀνδρόγεως, ἡ γενικὴ Ἀνδρόγεω· καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς Ἀνδρόγεως. † ὁ Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum; cf. II 198, 30) AB, Sym. 986, EM 1333. Hdn.
alpha 817	Ἀνδράγρια (Ξ 509)· τὰ σκῦλα· ἤτοι ὅτι ἀπὸ ἀνδρῶν ἀγρεῖται, ἢ ὅτι ἀντὶ ἀνδρῶν· ὅταν γὰρ μὴ δυνηθῶσιν ἀνάγειν αὐτοὺς αἰχμαλώτους, τότε τὰ ὅπλα αὐτῶν σκυλεύουσιν· οὕτως Ὦρος. προπα‐ ροξύνεται δὲ ὡς τὸ ζωάγρια, μοιχάγρια. Νίκανδρος (fr. 128 Schneider)
5	δὲ τὰ κατ’ ἄνδρα λάφυρα· Πτολεμαῖος (p. 54 Baege) δὲ σκῦλα ᾑρη‐ μένα παρὰ ἀνδρῶν AB, Sym. 987, EM 1331. Orus + *Comm. Hom.
alpha 818	Ἄνδηρα (Hyp. or. fr. 113)· τὰ χείλη τοῦ ποταμοῦ, ἤγουν τὰ χώματα τὰ ἀνέχοντα τὸν ποταμόν· παρὰ τὸ ἄνω εἶναι τῶν διερῶν, τουτέστιν τῶν διύγρων. Ὠρίων (15, 20) AB, Sym. 988, EM 1321, Et. Gud. (d) ad α 458 + (c) α 1121 + 1122. Orio l. c.
alpha 819	Ἀνδάνεια· πόλις τῆς Μεσσήνης, ἡ πρότερον Οἰχαλία καλουμένη· παρὰ τὸ ἁδεῖν, ὅ ἐστιν ἀρέσκειν· κατὰ ἀντίφρασιν ὅτι οὐδενὶ ἤρεσεν AB, Sym. 989, EM 1320. *Methodius.
alpha 820	Ἀνδίκτης (Call. fr. 177, 33)· εἶδος παγίδος (l. c.)· ἀνδίκτην τε μάλ’ εἰδότα μακρὸν ἁλέσθαι· παρὰ τὸ δίκειν, τὸ βάλλειν, ἐξ οὗ· †δίκεται τρομερὰ σώματα,
5	Εὐριπίδης (Bacch. 600)· ἔνθεν δίκος καὶ δίσκος ὁ ῥιπτούμενος καὶ βαλλόμενος AB, Sym. 990, EM 1327. *Methodius.
alpha 821	Ἀνδρακάς (ν 14)· ἐπίρρημα· σημαίνει κατὰ ἄνδρα· παρὰ τὴν ἀνδρός γενικὴν παράγωγον, ἢ παρὰ τὸν ἄνδρα καὶ τὸ κάσω σύνθετον, ὁ κατὰ ἄνδρας κοσμίως τεταγμένος· κάσω κάς, ὡς δάξω δάξ καὶ ὀδάξ. Μεθόδιος AB, Sym. 991, EM 1329, Et. Gud. α
5	458. Methodius.
alpha 822	Ἀνδρακάς (ν 14)· 〈***〉 ἕκαστος, συγκοπῇ ἑκάς καὶ ἀνδροεκάς, καὶ ἐν συγκοπῇ ἀνδροκάς καὶ τροπῇ ἀνδρακάς, ὡς παρὰ τὸ λέων Πανταλέων καὶ Παντολέων, κυνάμυια κυνόμυια A, Sym.
alpha 822	991, EM 1329. Methodius.
alpha 823	Ἀνδράποδον· δοῦλος· παρὰ τὸ ἀποδόσθαι· ἢ παρὰ τὴν πέδην, ὃ σημαίνει τὸν δεσμόν, ἐπειδὴ τοῖς αἰχμαλώτοις † καὶ τοῖς γε δραπετεύουσι † πέδας περιβάλλουσιν AB, EM 1330, Et. Gud. α 459. *Methodius.
alpha 824	Ἄνδραχλος· πόα ἐν τοῖς κήποις γινομένη παρὰ τὸ ἀνδρὶ εἴκελος εἶναι, ἀνδραείκελος καὶ ἄνδραχλος κατὰ συγκοπὴν καὶ τροπῇ. Μεθόδιος AB, EM 1332, Et. Gud. (c) α 1196. Methodius.
alpha 825	Ἀνδρόμεος· καὶ (ι 297) ἀνδρόμεα κρέα, ἀνθρώπου, οὐδετέρως. ἀπὸ τοῦ ἀνδρός ἄνδρομος, ὡς Διός Δίομος, ὁ πατὴρ Ἡρακλέους, καὶ Διόμεια ἑορτή (Ar. ran. 650). καὶ ἐν
5	ἑτέρᾳ παραγωγῇ κτητικῶς ἀνδρόμεος, ὡς κέρτομος κερτόμεος (Λ 537— 538)· ὁ δὲ ἵετο δῦναι ὅμιλον ἀνδρόμεον
5	AB, Sym. 992, EM 1335. *Methodius.
alpha 826	Ἀνδροτῆτα (Π 857)· ἀνδρείαν (l. c.)· λιποῦς’ ἀνδροτῆτα, AB, Sym. 993, EM 1338. Comm. Hom.
alpha 827	Ἀνενδοιάστως· ἀπὸ τοῦ ἀνενδοιάζω, τὸ ἀμφιβάλλω καὶ δοκῶ· γράφεται διὰ τῆς οι διφθόγγου πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ συνδυάζω, τοῦ σημαίνοντος τὸ συναυλίζομαι (Ps. 140, 4)· καὶ οὐ μὴ συνδυάσω μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν αὐτοῦ,
5	ἀντὶ τοῦ οὐ μὴ συναυλισθῶ. τὸ δὲ ἀνενδοιάζω, τὸ ἀμφιβάλλω, γρά‐ φεται διὰ τῆς οι διφθόγγου· ἔστι γὰρ ῥῆμα δοάζω σημαῖνον τὸ ἀμφιβάλλω καὶ δοκῶ (Ν 458)· ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι, ἀντὶ τοῦ ἔδοξε. λοιπὸν ἐκ τοῦ δοάσσω Δωρικῶς τροπῇ τῶν δύο σς
10	εἰς ζ δοάσσω, ὡς νίσσω νίζω, δοάζω, καὶ δοιάζω πλεονασμῷ τοῦ ι καὶ ἐνδοιάζω καὶ ἀνενδοιάζω, τὸ ἀδιστάκτως καὶ ἀναμφιβόλως AB,
10	Sym. 994, EM 1355, Et. Gud. (d) ad α 476.
alpha 828	Ἀνδροκμήτῳ (Λ 371)· στήλῃ κεκλιμένος ἀνδροκμήτῳ· ἀπὸ τοῦ καμεῖν, ὅ ἐστιν ἀποθανεῖν· ἐφ’ ᾧ ἀνὴρ κεκμηκὼς καὶ τελευτή‐ σας κεῖται· καμόντας γὰρ τοὺς τετελευτηκότας ἔλεγον, οἷον (λ 476)·
5	βροτῶν εἴδωλα καμόντων. ἢ ὃν ἄνδρες μετὰ καμάτου ἐποίησαν AB, Sym. 995, EM 1336, Et. Gud. α 464 + (c) α 1195, Eust. 849, 58. *Comm. Hom.
alpha 829	Ἀνεμοτρεφές (Ο 625)· ὑπὸ ἀνέμου γεγυμνασμένον AB, EM 1351. Comm. Hom.
alpha 830	Ἄνεται (Κ 251)· τελειοῦται· ἐκ τοῦ ἄνω. ἡ χρῆσις εἰς τὸ παρῴχωκε (schol. K 252) AB, Sym. 996, EM 1363.
alpha 830	Comm. Hom.
alpha 831	Ἀνδροκτασίας (Η 237)· ἀνδρῶν ἀναιρέσεις, ἀνδροφονίας AB, Sym. 997, EM 1337. *Comm. Hom.
alpha 832	Ἀνέδην (Aesch. suppl. 14)· σημαίνει τὸ ἀναστάτους εἶναι· παρὰ τὸ ἕδος, ἕδην καὶ ἀνέδην, ἄνευ ἕδους. ἢ ἀπὸ τοῦ ἕω, τὸ ἀφίημι, ἕην καὶ ἀνέδην, τὸ μὴ ἐφεκτικῶς τι πράττειν, ὡς κλέπτω κλέβδην. Μεθόδιος. AB, Sym. 998, EM 1341. Methodius.
alpha 833	Ἀνέεργεν (Γ 77)· ἐκώλυεν· ἀπὸ τοῦ εἴργω εἶργε· διάλυσις
alpha 833	τῆς ει διφθόγγου AB, Sym. 999, EM 1342. *Methodius.
alpha 834	†Ἀνελίνυον (Ap. Rh. 1, 862)· εἰς τὸ ἐλινύω (Et. gen. ε s. v.) AB, Sym. 1003.
alpha 835	Ἀνέτειλεν (Ε 777)· ἀνέσχεν, ἀνέδωκεν, ἀνέφυεν (l. c.)· τοῖσι δ’ ἀμβροσίην Σιμόεις ἀνέτειλεν νέμεσθαι. Μεθόδιος AB, EM 1364. Methodius.
alpha 836	Ἀνεμώλιος (Ε 216)· ὁ μάταιος· παρὰ τὴν ἀνέμων γενι‐ κὴν ἀνεμώνιος καὶ ἀνεμώλιος· οὐκ ἔστι σύνθετον. τὰ ὑπὸ ἀνέμων ὀλλύμενα· (Δ 355)· σὺ δὲ ταῦτ’ ἀνεμώλια βάζεις.
5	ἢ ἀντὶ τοῦ † ἀνεμοφθόρητα, ἀνέμοις ἐοικότα AB, Sym. 1000, EM 1354, Et. Gud. (c) α 1215b, Eust. 540, 35. Comm. Hom.
alpha 837	Ἀνεμώνη· τὸ ἄνθος· διὰ τὸ τὸ φύλλον εὐδιάσειστον εἶναι παντὶ ἀνέμῳ AB, Sym. 1001, EM 1353, Et. Gud. (d) ad α 475, Areth. schol. Luc. apol. 11. *Methodius?
alpha 838	Ἄνεμος· παρὰ τὸ ἄω, τὸ πνέω, ἄεμος, πλεονασμῷ τοῦ ν
alpha 838	ἄνεμος. ἢ ἄμενός τίς † ἐστιν, ὁ μὴ ἐν τῷ αὐτῷ μένων μηδὲ ἠρεμῶν, κατὰ μετάθεσιν τῶν στοιχείων ἄνεμος. οὕτως Ὠρίων (12, 22) AB, EM 1350. Orio l. c.
alpha 839	Ἀνεμούριον· ἀνεμούριον καὶ οὐκ ἀνεμοδούριον AB, Sym.
alpha 839	1002, EM 1352.
alpha 840	Ἄνεως (Β 323)· ὁ ἄφωνος (l. c.)· τίπτ’ ἄνεῳ ἐγένεσθε. ἔστιν ἰά, ἡ φωνή, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ω ἰωή διὰ τὸ ἐπὶ πᾶσαν ἀκοὴν ἰέναι· ἐξ αὐτοῦ γίνεται ἴος καὶ ἄϊος καὶ ἄνιος, ὁ ἄφωνος· καὶ μετα‐
5	θέσει τοῦ ι εἰς ε ἄνεος· καὶ Ἀττικῶς διὰ τοῦ ω ἄνεως. ἢ ἀπὸ τοῦ αὔω τοῦ σημαίνοντος τὸ φωνῶ γίνεται ῥηματικὸν ὄνομα αὖος καὶ ἄναυος, ὡς αὐδῶ ἄναυδος, καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ υ ἄναος καὶ Ἀττικῶς ἄνεως, ὡς ναός νεώς, λαός λεώς AB, Sym. 1004, EM 1371, Et. Gud. (d) ad α 489, Eust. 230, 27 + 387, 42. Orio 19, 33.
alpha 841	Ἀνέπαλτο (Θ 85)· ἀνεχαιτίσθη, ἀνήλατο. ἡ χρῆσις εἰς τὸ οὖρος (Schol. Δ ad Θ 80)· ἆλτο, ἀνέπαλτο AB, Sym. 1005, EM 1359. Comm. Hom.
alpha 842	Ἀνέδεντο· ἐκ τοῦ δέω δέσω ὁ ὑπερσυντέλικος παθητικὸς ἐδεδέμην, τὸ τρίτον ἐδέδεντο, ἀνεδέδεντο καὶ κατὰ συγκοπὴν τῆς δε συλλαβῆς ἀνέδεντο AB, Sym. 1006, EM 1340. *Zenob.?
alpha 843	Ἄνετος· παρὰ τὸ ἵημι καὶ ἀφίημι ἑτός καὶ ἄνετος καὶ
alpha 843	ἄφετος. Ὠρίων AB, Sym. 1007, EM 1366, Et. Gud. α 482. Orio.
alpha 844	Ἀνεψιός· παρὰ τὸ ἀνῆφθαι, ὁ ἄνωθεν συνημμένος εἰς συγγένειαν. οὕτως † Ἡρωδιανός (Orio 28, 21) EM 1367. Orio l. c.
alpha 845	Ἀνέγναμψαν (ξ 348)· αὐτὰρ ἐμοὶ δεσμὸν ἀνέγναμψαν, ἀνέλυσαν· ὅταν γὰρ † δεσμοῦσι τὰ σχοινία, κάμπτεται ταῖς συνα‐ φαῖς· ἀνακάμπτονται δὲ καὶ ἀνορθοῦνται, ὅταν ἀναλύωνται· γνάμψαι
5	γὰρ τὸ κλάσαι, οἷον (δ 369)· γναμπτοῖς ἀγκίστροισι, τοῖς ἐπικεκλασμένοις. οὕτως Ὠρίων AB, Sym. 1008, EM 1345, Et. Gud. α 465. Orio.
alpha 846	Ἀνέσχεθε (Η 412)· ἀνέσχεν, ἀνέτεινεν AB, Sym. 1010. Comm. Hom.
alpha 847	Ἀνέστιος (Ι 63)· ἑστίαν μὴ ἔχων, ἄοικος AB, Sym. 1014, EM 1360. *Comm. Hom.
alpha 848	Ἀνεῳγμένος (Ps. 5, 10)· παρὰ τὸ οἴγω οἴξω ᾦγμαι καὶ ἐν συνθέσει ἀνῷγμαι καὶ πλεονασμῷ τοῦ ε ἀνέῳγμαι· καὶ
alpha 848	ἀνεῳγμένος AB, Sym. 1009, EM 1369. Choerob. epim. ps. 107, 32.
alpha 849	Ἀνέσταν (Α 533)· ἔστιν ἵστημι, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔστην καὶ τὸ πρῶτον τῶν πληθυντικῶν ἔστημεν, τὸ τρίτον ἔστη‐ σαν, καὶ κατὰ συγκοπὴν Αἰολικὴν ἔσταν καὶ ἀνέσταν (l. c.)· θεοὶ δ’ ἅμα πάντες ἀνέσταν
5	AB, Sym. 1011, EM 1361. *Epim. Hom.
alpha 850	Ἀνέδυ (Α 359)· ἀνῆλθεν, ἀνέβη· ἔστι δὲ δύω, παράγωγον δῦμι, ὁ ἀόριστος δεύτερος ἔδυν καὶ τὸ τρίτον ἔδυ καὶ ἀνέδυ καὶ κατέδυ (l. c.)· καρπαλίμως δ’ ἀνέδυ πολιῆς ἁλός
5	AB, Sym. 1012, EM 1339, Et. Gud. (c) α 1204a. Comm. Hom. + Epim. Hom. (cf. AP III 351, 17).
alpha 851	Ἀνεκτά (Α 573)· ἀνασχετά, ὑπομονῆς ἄξια· ἐκ τοῦ ἀνέχω
alpha 851	AB, Sym. 1013, EM 1343. Comm. Hom.
alpha 852	Ἀνεπαφρόδιτα (fr. com. inc. novum)· † εἰς τὸ † ἐπαφρόδιτος, τὸ σημαῖνον 〈***〉 (l. c.)· κἀμοὶ τὰ ψυχρὰ ταῦτα καὶ ἀνεπαφρόδιτα προσμάττεις φιλήματα
5	AB, Sym. 1015, EM 1358. *Lex. rhet.
alpha 853	Ἀνέῳγε (Π 221)· μέσος παρακείμενος ἐνεργητικός· ἀνοί‐ γω ἤνῳγα, προσθέσει τοῦ ε καὶ συστολῇ τοῦ η ἀνέῳγα AB, Sym.
alpha 853	1016, EM 1370. *Epim. Hom. (cf. AO I 27, 26).
alpha 854	Ἀνεκήκιεν (Η 262)· ἀνέφερεν, ἀνῄει, ἀνεδίδου· ἐκ τοῦ κίω, τὸ πορεύομαι, ἔκιον ἔκιε· πλεονασμῷ τοῦ κ καὶ ἐκτάσει κήκιεν καὶ (l. c.)· ἀνεκήκιεν.
5	ἢ κίω, κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν κικίω ἐκίκιε, καὶ τροπῇ †Ἰωνικῇ τοῦ ι εἰς η, ὡς βαρυθυμία βαρυθυμήα, ψιμύθιον ψημύθιον, ἐκήκιεν καὶ (l. c.)· ἀνεκήκιεν AB, Sym. 1017, EM 1344, Eust. 680, 20. Comm. Hom. + *Epim. Hom.
alpha 855	Ἀνεκυμβαλίαζον (Π 379)· ἀνεκρότουν ἢ ἀνετρέποντο (l. c.)· δίφροι δ’ ἀνεκυμβαλίαζον AB, Sym. Z219 + Magn. gramm. 1017. Comm. Hom.
alpha 856	Ἀνήλατος (Anacr. fr. 145 Gentili). ὁ ἀπειθής· ἀπὸ τῶν ὑποζυγίων, ὁ μηδέπω δαμασθεὶς ἢ ἐλασθείς AB, Sym. 1018,
alpha 856	EM 1379, Et. Gud. (c) α 1249. *Methodius.
alpha 857	Ἀνήλιπος (Theocr. id. 4, 56)· ὁ ἀνυπόδετος. λέγεται δὲ καὶ χωρὶς τοῦ α νήλιπος, ἀνάλιφός τις ὤν· † προείληφεν γὰρ τοὺς πόδας. ἢ χωρὶς τοῦ περιειλῆσαι· τὸ γὰρ νη στερητικόν AB, Sym. 1019, EM 1387. *Methodius.
alpha 858	Ἀνήνηται (Ι 510)· ἀπαρνήσηται· ἐκ τοῦ ἀναινῶ περι‐ σπωμένου, παρακείμενος παθητικός AB, Sym. 1020, EM 1391. *Comm. Hom.
alpha 859	Ἀνήρεις (Aesch. fr. 218)· ἀνάνδρους, ἢ χήρας, ἢ παρ‐ θένους. ⟦ἢ ⟧ ὡς ξιφήρεις AB, Sym. 1021, EM 1396. *Methodius.
alpha 860	Ἀνηρίναστος· ὁ μὴ κρατῶν ἃ ἔχει, ἀλλ’ ἀποβάλλων· ἀπὸ τῶν συκῶν τῶν μὴ κρατουσῶν τὸν καρπὸν διὰ τὸ μὴ ἐπιβλη‐ θῆναι αὐταῖς τοὺς ὀλύνθους τοὺς ἀπὸ τῶν ἐρινεῶν· τοῖς γὰρ ὀλύν‐ θοις τῶν ἀγρίων συκῶν φύεται θηρίδια ἐμπίσιν ὅμοια, ἃ προσαγο‐
5	ρεύουσι ψῆνας. τούτων οἱ γεωργοὶ λαβόντες ἐφάπτουσι τῶν κλάδων ταῖς ἡμέροις συκαῖς, ὅπως αὐτῶν ὁ καρπὸς μὴ ἀπορρέῃ· ἐνδυόμενον γὰρ εἰς τοὺς φήληκας τὸ θηρίδιον στερεοῖ τούτους καὶ πεπαίνει.
5	διόπερ ἐπὶ τῶν † ἃ λάβωσι μὴ διακρατούντων ἐπέλεγον τὸ ἀνηρί‐ ναστος. ἢ ἀντὶ τοῦ οὐκ ἠρινάσθης, οὐ περιεβλήθησάν σοι οἱ † ἠρι‐
10	ναῖοι AB, Sym. 1022, EM 1398, Et. Gud. (c) α 1262. *Metho‐
10	dius? an *Lex. rhet.?
alpha 861	Ἀνήνοθεν (Λ 266)· ἀνῄει, ἀνεφέρετο· ἐκ τοῦ ἕω, τὸ πέμπω, ἑέθω, ὡς φλέγω φλεγέθω, καὶ τροπῇ τῶν δύο εε εἰς η ἥθω, καὶ συνθέσει ἀνήθω· ὁ μέσος παρακείμενος ἤνηθα καὶ ὁ Ἀττικὸς ἀνήνηθα· καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἀττικὸς παρακείμενος τὴν τρίτην ἀπ’ ἀρχῆς συλλαβὴν βραχεῖαν
5	θέλει ἔχειν, συστολὴ γίνεται τοῦ η εἰς τὸ ε· καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς τὸ ο, ἀνήνοθεν (l. c.)· ὄφρα οἱ αἷμ’ ἔτι θερμὸν ἀνήνοθεν AB, Sym. 1023, EM 1375. Comm. Hom. + *Epim. Hom. (cf. AO I 86, 31).
alpha 862	Ἀνησίδανος· ἡ τὰ δῶρα ἀναδιδοῦσα· δάνος γὰρ τὸ δῶρον, ὅθεν κατὰ ἀντίφρασιν δάνειον, τὸ μὴ δῶρον AB, EM 1403, Et. Gud. (c) α 1247. *Methodius.
alpha 863	Ἄνηστις· ὁ ἄσιτος· Κρατῖνος ἐν Διονυσαλεξάνδρῳ (fr. 47)· φοιτᾷς ἐπὶ δεῖπνον ἄνηστις· καὶ Αἰσχύλος ἐν Φινεῖ (fr. 258 a)· ἄνηστις δ’ οὐκ ἀποστατεῖ γόος·
5	παρὰ τὸ ἔδω ἐστός, παρώνυμον ἔστις, ὡς πιστός πίστις, καὶ κατὰ σύνθεσιν ἄνεστις καὶ ἄνηστις, ἢ παρὰ τὸ νῆστις ἄνηστις, ὁ ἐστερημένος σιτίων. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym. 1024,
5	EM 1402, Et. Gud. (c) 1246. Hdn.
alpha 864	Ἀνηρίτης· ἔστι δὲ κοχλίδιον· ἀπὸ γὰρ τοῦ Νηρέως ἐστί, τοῦ θαλασσίου δαίμονος. οὐκ ἔστι δὲ πλεονασμός, ἀλλὰ παραγωγή. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 202, 15 s. v. ἀνήρης) AB, EM 1397. Hdn. l. c.
alpha 865	Ἀνῆκεν (Β 71)· ἡ φωνὴ ἀορίστου ἢ παρακειμένου, οὐδέποτε δὲ παρακείμενος ἐνεργητικὸς ἀορίστῳ εἰς α λήγοντι συνέπεσεν, εἰ μὴ οὗτος. ποικίλη δέ ἐστιν ἡ φωνὴ καὶ γίνεται ἐν πλεονασμῷ τοῦ ε ἧκεν ἕηκεν· καὶ Ἀττικῶς ἕακα καὶ ἕωκα. γέγονε δὲ κατὰ μετροποιΐαν
5	ὡς τὸ παρῴχηκε παρῴχωκε. τὸ δὲ θέμα ἵημι. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν Ἐπιμερισμοῖς (fr. novum) AB, Sym. 1025, EM 1382, Et. Gud. (d) ad α 493. Hdn. (= AO I 25, 21).
alpha 866	Ἀνημιοβολαία· ἀπὸ συντάξεως ὄνομα γίνεται· καλὸς καὶ ἀγαθὸς καλοκαγαθία, θεοῖς ἐχθρός θεοεχθρία. οὕτως οὖν ἀνημιοβόλιον ἀνημιοβολαία. Ὦρος. AB, EM 1390. Orus.
alpha 867	Ἀνήῃ (Β 34)· εὖτ’ ἄν σε μελίφρων ὕπνος ἀνήῃ· σημαίνει καταλείποι. ἔστιν ἀνῷ ἀνῇ ὑποτακτικόν, ἐκ τοῦ ἕω γενόμενον· καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ η ἀνῄη. Πλάτων (Prot. 310 d ex Hom. β 71)·
5	«ἐπειδή με ἀνῆκεν ὁ ὕπνος» AB, Sym. 1026, EM 1381. *Epim. Hom.
5	(cf. AO I 2, 4).
alpha 868	Ἀνήγκακα· ἰστέον, ὅτι τὸ ἀνήγκακα βάρβαρόν ἐστιν· οὐχ εὑρίσκεται γὰρ ἐν χρήσει Ἑλληνικῇ, ὡς λέγει Ἡρωδιανός (ΙΙ 388, 10)· ἐν μόνῃ γὰρ τῇ τῶν Ἀλεξανδρέων δημώδει συνηθείᾳ. λέγουσι δέ τινες Ἀττικὸν εἶναι, ὅπερ οὐκ ἔστιν· οὐ γὰρ ἔχει ἐν τῇ
5	πρώτῃ καὶ δευτέρᾳ συλλαβῇ τὸ αὐτὸ σύμφωνον. γίνεται δὲ ἀπὸ τοῦ ἀναγκάζω ἀναγκάσω ἠνάγκακα· καὶ καθ’ ὑπερβιβασμὸν ἀνήγκακα. δύναται δὲ καὶ σύνθετον εἶναι ἀπὸ τοῦ ἀγκάζω τοῦ σημαίνοντος τὸ ταῖς ἀγκάλαις λαμβάνω, καὶ ἐκ τούτου ⟦τοῦ ⟧ ἀγκάσω ἤγκακα, καὶ μετὰ τῆς ἀνά προθέσεως ἀνήγκακα. οὕτως Ζηνόβιος (fr. no‐
10	vum) AB, Sym. 1027, EM 1376. Zenob.
alpha 869	Ἀνήνασθαι (Η 93)· ἀναίνω ἀνανῶ ἀνήνακα ἀνήναμαι καὶ τὸ ἀπαρέμφατον ἀνήνασθαι (l. c.)· αἴδεσθεν μὲν ἀνήνασθαι, δεῖσαν δ’ ὑποδέχθαι· ἀντὶ τοῦ † ἐνετράπημεν καὶ † ἀπαρνήσασθαι· † ἐφοβήθημεν δὲ ὑποδέ‐
5	ξασθαι καὶ ὑπαντῆσαι τὸν λόγον τοῦ Ἕκτορος AB, Sym. 1028, EM 1392. Comm. Hom.
alpha 870	Ἀνήνοθεν (Λ 266)· ἔστι μέσος παρακείμενος, ὡς δηλοῖ τὸ θ· οὐ γὰρ ὁ ἐνεργητικὸς παρακείμενος διὰ τοῦ θ ἐκφέ‐
alpha 870	ρεται. ἔστιν οὖν θέω καὶ ἐν συνθέσει ἀναθέω καὶ ἀνθέω, ὑπερβι‐ βασμῷ τοῦ ε ἀνέθω. τούτου ὁ μέσος παρακείμενος ἤνοθα συνήθως
5	τραπέντος τοῦ ε εἰς ο καὶ Ἀττικῷ ἀναδιπλασιασμῷ ἀνήνοθα. Ζηνόβιος (om. Schoemann) AB, EM 1375, Et.Gud. α 497. Zenob.
alpha 871	Ἀνείκαστος· ἀπὸ τοῦ εἰκάζω εἰκαστός καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀείκαστος καὶ ἀνείκαστος AB, Sym. 1029, EM 1384.
alpha 872	Ἀνηκόντιζεν (Ε 113)· ἀθρόως ἀνέφερεν· ἀπὸ τοῦ ἀκοντίζω AB, EM 1385. Comm. Hom.
alpha 873	Ἀνήκεστον (Ε 394)· ἀθεράπευτον· ἀκῶ τὸ θεραπεύω, οἷον (Ν 115)·
alpha 873	ἀλλ’ ἀκεώμεθα θᾶσσον· ὁ μέλλων ἀκέσω, ὡς τελῶ τελέσω, νεικῶ νεικέσω, καὶ ἐξ αὐτοῦ
5	ἀκεστός καὶ ἠκεστός κατὰ τροπὴν τοῦ α εἰς η· καὶ μετὰ τοῦ στε‐ ρητικοῦ α ἀήκεστος καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν ἀνήκεστος· πολλάκις γὰρ τὸ ν εἴωθε πλεονάζειν, ὡς τὸ ἀναιδής καὶ ἀναίσχυντος AB, Sym. 1030, EM 1383. Orio 26, 21.
alpha 874	Ἄνηθον· παρὰ τὸ ἄνω θεῖν διὰ τὴν ἐν τάχει αὔξησιν AB, Sym. 1031, EM 1386. Orio 611, 8 Werfer.
alpha 875	Ἀνήρ (Δ 306)· ὃς δέ κ’ ἀνὴρ ἀπὸ ὧν ὀχέων· παρὰ τὸ ἄνω, τὸ σημαῖνον τὸ ἀνύω, οἷον (Κ 251)· μάλα νὺξ ἄνεται, ἐγγύθι δ’ ἠώς,
5	γίνεται ἀνύω καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀνυήρ καὶ κατὰ συγκοπὴν ἀνήρ· πρακτι‐ κὸς γὰρ καὶ ἀνυστικός ἐστιν ὡς πρὸς τὴν γυναῖκα AB, EM 1393, Et. Gud. (c) α 1251. Orio 16, 18.
alpha 876	Ἀνηρείψαντο (Υ 234)· σημαίνει δὲ τὸ ἀπὸ γῆς ἁρπάζω. γέγονε δὲ οὕτως· ἔστιν ἔρα ἡ γῆ, ἐκ τούτου γίνεται ἐρέπτω, ὃ σημαίνει τὸ εἰς γῆν καταβάλλω, καὶ ἀνερέπτω καὶ πλεονασμῷ τοῦ ι ἀνερείπτω, καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀνηρείψαντο. οὕτως ὁ Χοιροβοσκός (orth.
5	176, 1). (Υ 234—235)· τὸν καὶ ἀνηρείψαντο θεοὶ ... κάλλεος εἵνεκα οἷο AB, Sym. 1032, EM 1394, Et. Gud. α 500, Eust. 1414, 41.
5	Choerob. l. c. + Comm. Hom.
alpha 877	Ἄνθεια· ἡ Ἥρα· ὅτι ἀνίησι τοὺς καρπούς AB, Sym. 1036, EM 1410, Et. Gud. (c) α 1275.
alpha 878	Ἀνθεμοῦς· καὶ χωρίον, καὶ ποταμός, καὶ λίμνη τῆς Μαριανδυνίας· ἀπὸ τοῦ παρακειμένου πεδίου πεπληρωμένου ἀνθέων. Μεθόδιος AB, Sym. 1033, EM 1412. Methodius.
alpha 879	Ἀνθέρικος (Υ 227)· ἄκρον ἐπ’ ἀνθερίκων καρπῶν θέον· παρὰ τὸ ἄνθος παράγωγον ἄνθερος καὶ ἀνθέρικος καὶ ἀνθερίκων. Μεθόδιος AB, Sym. 1034, EM 1416. Methodius.
alpha 880	Ἄνθραξ· τὸ ἐκκαυθὲν ξύλον καὶ ἔτι διαλαμπές. παρὰ τὸ ἄνθος ἄνθαξ, ὡς βῶλος βῶλαξ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ρ, ἄνθραξ. Μεθόδιος. ἢ παρὰ τὸ θέρω θέραξ καὶ ἀναθέραξ, καὶ συγκοπῇ ἄνθραξ. ἄνθραξ δὲ εἴρηται 〈***〉, ὡς ἀλλαχοῦ εἴπομεν AB, Sym. 1035, EM 1421.
5	Methodius + *Orio?
alpha 881	Ἄνθρυσκα (Sapph. fr. 96, 13—14)· τὰ ἄνθη· παρὰ τὸ ἀναθρώσκειν.
alpha 881	Μεθόδιος AB, EM 1407. Methodius.
alpha 882	Ἄνθος· παρὰ τὸ ἄνω θεῖν καὶ τρέχειν ἐν τῷ αὔξεσθαι. οὐκ ἀναστρέφουσι δὲ αἱ ἐτυμολογίαι· οὐ γὰρ εἴ τι ἄνω θεῖ καὶ αὔξεται, τοῦτο καὶ ἄνθος λέγεται. ἰδοὺ γὰρ πάντα τὰ φυτὰ ἄνω θέουσι καὶ αὔξουσιν, καὶ ὅμως ἄνθη οὐ λέγονται. ὁμοίως δὲ καὶ ἔλαφος παρὰ
5	τὸ ἐλαύνειν τοὺς ὄφεις εἴρηται, ὅπερ ποιεῖ τούτου τὸ κέρας θυμιώ‐ μενον· καὶ οὐκ, εἴ τι τοῦτο †ποιοῦν, τοῦτο καὶ ἔλαφος λέγεται· ἡ γὰρ δίκταμος βοτάνη καιομένη τοῦτο ποιεῖ, καὶ οὐδέποτε ἂν κλη‐ θείη ἔλαφος. οὕτως Ὠρίων ὁ Θηβαῖος (3, 4) AB, Sym. 1037, EM 1405. Orio l. c.
alpha 883	Ἀνθοσμίας (Ar. ran. 1150, fr. 351)· ὁ ἀνθέων ὀσμὴν ἔχων οἶνος AB, Sym. 1038, EM 1406. *Lex. rhet.
alpha 884	Ἀνθίαν (Dorio de pisc. ap. Ath. 7, 282c)· «ἀνθίαν τινὲς καὶ κάλλιχθυν καλοῦσι καὶ καλλιώνυμον καὶ ἔλλοπα.» AB, Sym. 1039,
alpha 884	EM 1409. *Lex. rhet.
alpha 885	Ἄνθρωπος (Plat. Cratyl. 399 c)· παρὰ τὸ ἄνω †θρεῖν ἃ ὄπωπεν, ἤγουν ἀναλογίζεσθαι ἃ εἶδεν καὶ ἤκουσεν, τῶν ἀλόγων ζῴων ἤγουν μὴ λογιζομένων καὶ προνοουμένων· οὐ γὰρ ἂν ἰχθὺς εἰς κύρτον εἰσῆλθεν ὁρῶν ἄλλον κρατούμενον, οὐδὲ ὄρνις εἰς λίνα. οἱ δὲ
5	παρὰ τὸ ἄνω θρεῖν, ἤγουν ἄνω βλέπειν· μόνος γὰρ τῶν ἄλλων ζῴων ὁ ἄνθρωπος ἄνω βλέπει. ἢ παρὰ τὸ ἔναρθρον ἔχειν τὴν ὄπα, τουτέστιν τὴν φωνήν. Ὠρίων (16, 11 + 611, 45 Werfer) AB, Sym. 1040, EM 1419. Orio l. c.
alpha 886	Ἀνθερεών (Α 501)· ὁ ἐπὶ τοῦ γενείου τόπος· εἴρηται δὲ ἤτοι διὰ τὸ αὐτὸν θορεῖν τὸ πνεῦμα. ἢ ἐνθερεών τις ὤν, ὅτι κατὰ τὴν ἔνθεσιν τῆς τροφῆς κινεῖται ἐν τῷ καταπίνειν. οἱ δὲ παρὰ τὴν ἄνθησιν τῶν τριχῶν· διὸ καὶ κατηγοροῦσι τοῦ Εὐφορίωνος εἰ‐
5	πόντος (fr. 92, 1 Powell = fr. 114, 1 Cuenca)· τέκνον, μὴ σύ γε μητρὸς ὑπ’ ἀνθερεῶνος ἀμήσῃς. Ὠρίων (16, 20) AB, Sym. 1041, EM 1420, Et. Gud. (c) α 1260. Orio l. c.
alpha 887	Ἀνθηδών· ἀνθηδόνες αἱ μέλισσαι, παρὰ τὸ τὰ ἄνθη ἔδειν.
alpha 887	† Ὦρος AB, Sym. 1042, EM 1408, Et. Gud. (c) α 1261a. Orio?
alpha 888	Ἀνθεστήρια· τὰ Διονύσια· οὕτως γὰρ Ἀθηναῖοι τὴν ἑορτὴν λέγουσιν καὶ Ἀνθεστηριῶνα τὸν μῆνα, ἐπειδὴ ἡ γῆ τότε ἄρχεται τοῦ ἀνθεῖν. ἢ παρὰ τὸ τὰ ἄνθη ἐπὶ τῇ ἑορτῇ ἐπιφέρειν, ὅθεν καὶ παροιμία (CPG I 93)·
5	θύραζε, Κᾶρες· οὐκέτ’ Ἀνθεστήρια. οὕτως Ὠρ(ίων?) AB, Sym. 1043, EM 1418. Orio?
alpha 889	Ἀνθήλη· παρὰ τὸ ἀνθῶ ἀνθήσω ἀνθήλη AB, EM 1414, Et. Gud. α 503.
alpha 890	Ἀνθ’ ὧν· τὸ ἐπίρρημα· ἀπὸ τῆς ἀντί προθέσεως καὶ τοῦ ὧν †ὑπαρκτικοῦ ἀριθμοῦ†. ἐπὶ δὲ τῶν βοτανῶν οὐ δεῖ λέγειν ἀνθῶν, ἀλλὰ ἀνθέων, ἵνα μὴ συνεμπέσῃ τούτῳ. οὕτως ὁ Χοιροβοσκός (Praef. LXXXI 16) AB, Sym. 1045, EM 1413. Choerob. l. c.
alpha 891	Ἀνθεμίδης (Δ 488)· ὥσπερ παρὰ τὸ Δευκαλίων Δευκα‐ λίωνος γίνεται Δευκαλιωνίδης καὶ Δευκαλίδης, οὕτω καὶ παρὰ τὸ Ἀνθεμίωνος Ἀνθεμιωνίδης καὶ Ἀνθεμίδης. ἢ ἀπὸ τοῦ Ἄνθεμος Ἀνθεμίδης, Δεύκαλος Δευκαλίδης, ὡς Κρόνος Κρονίδης. οὕτως
5	Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ παθῶν (II 257, 12) AB, Sym. 1044, EM 1417. Hdn. l. c.
alpha 892	Ἀνιγρός· ὁ λυπηρὸς καὶ βλαβερός. παρὰ τὸ ἀνία ἀνιαρός καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ ἀνιγρός. οὕτως Μεθόδιος
alpha 892	AB, Sym. 1046, EM 1430, Et. Gud. (c) α 1277. Methodius.
alpha 893	Ἀνιαρός· παρὰ τὴν ἀνίαν ἀνιαρός· ἐξ οὗ καὶ ἀνιῶ ῥῆμα. οὕτως Μεθόδιος AB, Sym. 1047, EM 1427. Methodius.
alpha 894	†Ἀνίψαλλον (Stesich. fr. 72)· τὸν ἀβλαβῆ· παρὰ τὸ ἴπτω καὶ ἰάπτω· ἀνίψαλλον οὖν τὸ ἄνευ τοῦ ἰάπτεσθαι [...] B, Sym. 1048, EM 1433. *Methodius.
alpha 895	Ἀνία· λύπη· παρὰ τὸ ἰῶ, τὸ σημαῖνον τὸ ὑγιάζω, γίνεται ἀνιῶ κατὰ στέρησιν καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν· ἡ γὰρ ἀνία ἐστέρηται τῆς ἰάσεως. ἢ παρὰ τὸ ἄνω, τὸ σημαῖνον τὸ ἀνύω, γίνεται ἀνία· διανυστικὴ γάρ ἐστι καὶ πρακτική, οἱονεὶ καταδαπανητική. οὕτως ὁ Χοιροβοσκός (orth.
5	169, 1) AB, Sym. 1049, EM 1426, Et. Gud. (d) ad α 510. Choerob. l. c.
alpha 896	Ἀνιῶ· † ἀνίω ἀνιῶ ῥῆμα Α. 〈Ἀνίεις (Ε 880): EM 1422. *Comm. Hom.〉
alpha 897	Ἀνιμῶμαι· εἴρηται εἰς τὸ ι στοιχεῖον, εἰς τὸ ἱμονιά
alpha 897	(Et. gen. ι s. v.) AB, Sym. 1050, EM 1431.
alpha 898	Ἄνιος· ἔστι δὲ ἱερεὺς τοῦ Ἀπόλλωνος. γέγονε δὲ παρὰ τὴν ἀνά πρόθεσιν Ἄνιος, ὥσπερ καὶ παρὰ τὴν ὑπό Ὕπιος· οἷον Ὕπιος Ζεύς. οἱ δὲ παρὰ τὴν ἀνίαν. οὕτως ὁ Χοιροβοσκὸς εἰς τὸ Ἄμφιος (Orth. 168, 14 = Et. gen. A 747) AB, Sym. 1051, EM 1432,
5	Eust. 75, 13. Choerob. l. c.
alpha 899	Ἀν’ ἰωχμόν (Θ 89)· κατὰ τὴν μάχην. ἡ ἐτυμολογία εἰς τὸ ἰωχμός (Et. gen. ι. s. v.) AB, Sym. 1052, EM 1425. *Comm. Hom.
alpha 900	Ἀνιηρέστερον (β 190)· αὐτῷ μέν οἱ πρῶτον ἀνιηρέστερον ἔσται· πῶς οὐκ ἀνιαρώτερον εἴρηται; ἀνιαρός γὰρ τὸ πρωτότυπον· καὶ ἰστέον, ὅτι τὰ εἰς ος λήγοντα ὀνόματα, ὅσα οὐδετέροις παρασχη‐
5	ματίζονται, ἤγουν τριγενῆ ὄντα, ταῦτα καὶ συγκριτικὰ ποιοῦσιν, οἷον ἐλαφρός ἐλαφρή καὶ τὸ ἐλαφρόν, καὶ τὸ συγκριτικὸν ἐλαφρότερος, ἁγνός ἁγνή ἁγνόν ἁγνότερος, λευκός λευκή λευκόν λευκότερος· οὕτως οὖν καὶ ἀνιαρός ἀνιαρή ἀνιαρόν ἀνιαρότερον ὤφειλεν εἶναι. ἀλλ’ ἔστιν εἰπεῖν ὅτι παρὰ τὸ ἀνιαρός γίνεται παρώνυμον ἀνιαρής, ὥσπερ ὁμα‐
10	λός ὁμαλής, γυμνός γυμνής, ἀργός ἀργής· καὶ ἐπειδὴ τὰ εἰς ης λήγοντα τριγενῆ ὑπέρθεσιν δέχονται καὶ σύγκρισιν, οἷον εὐτυχής ἡ εὐτυχής καὶ τὸ εὐτυχές, καὶ τὸ συγκριτικὸν εὐτυχέστερος, εὐγενέ‐ στερος, εὐμελέστερος, ὑγιέστερος, σαφέστερος, πληρέστερος, εὐωδέ‐ στερος, ἐμβριθέστερος, προγενέστερος· † Καλλίμαχος (Hom. β 29)·
15	ἠὲ νέων ἀνδρῶν ἢ οἳ προγενέστεροί εἰσιν· οὕτως οὖν καὶ ἀνιαρής καὶ ἡ ἀνιαρής καὶ τὸ ἀνιαρές, καὶ ἀνιαρέ‐ στερον τὸ συγκριτικόν· καὶ κατ’ ἔκτασιν ἀνιηρέστερον. ἁμαρτάνουσιν ἄρα οἱ προφερόμενοι πενέστατος· ἀπαρασχημάτιστον γὰρ τὸ πένης ὄνομα τῷ οὐδετέρῳ. ἔδει δὲ καὶ παρὰ τὸ κλέπτης καὶ ψευδής μηδό‐
20	λως σχηματίζεσθαι συγκριτικόν, οἱ δὲ Ἀττικοὶ κλεπτίστατον καὶ ψευδίστατον εἰπόντες τὰ συγκριτικὰ ἥμαρτον· ἀντὶ γὰρ τοῦ κλε‐ πτέστατον καὶ ψευδέστατον. οὕτως Φιλόξενος εἰς τὸ Ῥηματικὸν αὑτοῦ (fr. 339) AB, Sym. 1053, EM 1428. Philox. l. c.
alpha 901	Ἀνοπαῖα (α 320)· ὄρνις δ’ ὣς ἀνοπαῖα διέπτατο· παρὰ τὴν ὀπὴν ὀπαῖα καὶ ἐν συνθέσει ἀνοπαῖα. καὶ ἐκδέχονται τὴν
alpha 901	καπνοδόκην. Κράτης (fr. 60b Mette) δέ φησιν ἀνοπαῖαν τὴν τετρη‐
5	μένην κεραμίδα ἐπὶ τῆς ὀροφῆς. ἢ † πάνοπα γράφεται καὶ νοεῖται ἡ χελιδών, ἐπειδὴ ἐν Δαυλίδι τῆς Φωκίδος τὰ περὶ Τηρέως λεγόμενα μυθολογεῖται· καὶ ἡ Πανοπεὺς δὲ Φωκικὴ πόλις ἐστί. Μεθόδιος AB, Sym. 1054, EM 1443. Methodius.
alpha 902	Ἀνόστιμος (δ 182)· παρὰ τὸ νόστος νόστιμος καὶ ἀνόστι‐ μος AB, Sym. 1055, EM 1438, Et. Gud. α 521. Epim. Hom. (cf. AO I 26, 19).
alpha 903	Ἀνόρουσεν (Α 248)· ἀνώρμησεν, ἀνέστη. ἔστιν ὄρω, τὸ διεγείρομαι, ἐξ οὗ ὁ μέλλων Αἰολικῶς ὄρσω, οἷον (Γ 250)· ὄρσεο, Λαομεδοντιάδη. τοῦτο τὸ ὄρω γίνεται κατὰ παραγωγὴν ὀρύω καὶ πλεονασμῷ τοῦ
5	ο ὀρούω, ὁ μέλλων ὀρούσω, ὁ ἀόριστος ὄρουσα ποιητικῶς καὶ ἐν συνθέσει ἀνόρουσεν· οἱ γὰρ ποιηταὶ καὶ οἱ Ἴωνες συναρχομένους ποιοῦσι τοὺς παρῳχημένους τοῖς ἰδίοις ἐνεστῶσιν AB, Sym. 1056, EM 1441. Epim. Hom. (cf. AP III 343, 19).
alpha 904	Ἀνομένοιο (Ap. Rh. 1, 651)· οἷον (l. c.)· ἤματος ἀνομένοιο διὰ κνέφας. οὐδὲ μὲν ἠοῖ· παρὰ τὸ ἄνω, τὸ ἀνύω. Ἀπολλώνιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά AB, EM 1442. Schol. Ap. Rh.
alpha 905	Ἀνοχλίζω (Ap. Rh. 1, 1167)· τὸ ἀνέχω, οἷον (l. c.)· δὴ τότ’, ἀνοχλίζων τετρηχότος οἴδματος ὁλκούς· τετρηχότος σημαίνει τεταραγμένους, ὁλκοὺς τὰς ἐκχύσεις. Ἀπολλώ‐ νιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά (l. c.) AB, Sym. 1057, EM 1434. Schol
5	Ap. Rh.
alpha 906	Ἀντάξιον (Α 136)· ἰσότιμον (l. c.)· ἄρσαντες κατὰ θυμόν, ὅπως ἀντάξιον ἔσται AB, Sym. 1058. Comm. Hom.
alpha 907	Ἀνόστεος (Hes. op. 524)· Ἡσίοδος ἐν Ἔργοις καὶ Ἡμέραις (524—528)· ἤματι χειμερίῳ, ὅτ’ ἀνόστεος ὃν πόδα τένδει ἐν τ’ ἀπύρῳ οἴκῳ καὶ ἐν ἤθεσι λευγαλέοισι.
5	οὐ γάρ οἱ ἠέλιος δείκνυ νομὸν ὁρμηθῆναι· ἀλλ’ ἐπὶ κυανέων ἀνδρῶν δῆμόν τε πόλιν τε στρωφᾶται, βράδιον δὲ Πανελλήνεσι φαείνει. ἀνόστεος· ὁ λεγόμενος πολύπους· οὗτος γὰρ τῷ χειμῶνι οὐ †προΐησιν, ἀλλ’ ἐν τῷ φωλεῷ καθήμενος τοὺς ἰδίους πόδας ἐσθίει·
10	οὐ γὰρ αὐτῷ ἥλιος λάμπων δείκνυσι τὸν τόπον τῆς βοσκῆς· διὸ † εὑρίσκοντες οἱ παλαιοί 〈***〉 κολοβοὺς καὶ ὁμαλοὺς τοὺς πόδας. Κλείταρχος δὲ ἐν Γλώσσαις τὸν πολύπουν ὑπὸ Λακεδαιμονίων ἴουλον καλεῖσθαί 〈φησιν〉, ἄλλοι γὰρ σκώληκα τὸν πολύπουν λέγουσιν οὐ
10	καλῶς. ἴουλοι γὰρ ἐκεῖνοι παρὰ τοῖς ἀρχαίοις λέγονται. ὅτ’ ἀνό‐
15	στεος ὃν πόδα τένδει· ἔδει οὖν εἰπεῖν τένθει διὰ τοῦ θ· οἱ γὰρ 〈Ἀττικοὶ〉 τένθην καλοῦσι τὸν γαστρίμαργον· κατ’ ἐναλλα‐ γὴν οὖν τοῦ θ εἰς τὸ δ εἴρηται. ἐν τ’ ἀπύρῳ οἴκῳ καὶ ἐν ἤθεσι λευγαλέοισι· ἀθέρμῳ ἐν τοῖς συνήθεσι τόποις ψυχροῖς. ἀλλ’ ἐπὶ κυανέων ἀνδρῶν· τῶν Αἰθιόπων.
20	βράδιον δὲ Πανελλήνεσσι φαείνει· ἐπὶ πᾶσιν ἀν‐ θρώποις τῶν Ἑλλήνων φαίνεται. AB, Sym. 1059, EM 1440. Schol. Hes.
alpha 908	Ἀνούτατος (Δ 540)· μὴ τετρωμένος· παρὰ τὸ οὐτῶ· καὶ (Χ 371) ἀνουτητί, ἄνευ τρώσεως AB, Sym. 1060, EM 1435. *Comm. Hom.
alpha 909	Ἀνστάς (Τ 269)· ἀναστάς (l. c.)· ἀνστάς, Ἡρωδιανός (II 242, 16). καὶ ἀναστάντες (Β 398)· ἀνστάντες
5	AB, Sym. 1061, EM 1446. Hdn. l. c.
alpha 910	Ἀνστήτην (Α 305)· ἀνέστησαν δυϊκῶς· ἀναστήτην γὰρ καὶ κατὰ συγκοπήν (l. c.)· ἀνστήτην AB, Sym. 1062, EM 1446. Hdn. II 242, 17.
alpha 911	Ἀνταία (Ap. Rh. 1, 1141)· ἡ Ῥέα ὅτι τοῖς Τελχῖσιν ἐναντία ἐγένετο· παρὰ τὸ ἄντην Ἀνταία. Μεθόδιος AB, Sym. 1063, EM 1447. Methodius.
alpha 912	Ἄντην (Θ 399)· ἐξ ἐναντίας (l. c. 399—400)· βάσκ’ ἴθι, Ἶρι ταχεῖα, πάλιν τρέπε μηδ’ ἔα ἄντην ἔρχεσθ’ AB, Sym. 1064, EM 1447. Comm. Hom.
alpha 913	Ἄντανδρος· πόλις ὑπὸ τὴν Ἴδην παραθαλασσία· ὅτι Ἀσκάνιος αἰχμάλωτος ἐγένετο ὑπὸ Πελασγῶν καὶ ἀντ’ αὐτοῦ τὴν πόλιν δέδωκε λύτρα καὶ ἀπελύθη. ἡ οὖν ἀντὶ ἀνδρὸς δεδομένη Ἄν‐ τανδρος ὠνομάσθη. Μεθόδιος AB, Sym. 1065, EM 1450. Me‐
5	thodius.
alpha 914	Ἀντετόρησεν (Ε 337)· εἰς τὸ τορῶ (Et. gen. τ s. v.) AB, Sym. 1066, EM 1460.
alpha 915	Ἄντηστιν (υ 387)·
alpha 915	ἡ δὲ κατ’ ἄντηστιν θεμένη περικαλλέα δίφρον· παρὰ τὸ ἀντῶ ἀντήσω ἄντησις καὶ ὑπάντησις, καὶ πλεονασμῷ τοῦ τ ἄντηστις. Μεθόδιος. AB, EM 1454. Methodius.
alpha 916	Ἀντήνωρ (Λ 262)· ἔνθ’ Ἀντήνορος υἷες ὑπ’ Ἀτρεΐδη βασιλῆϊ· ἀντὶ τοῦ ὑπ’ Ἀτρείδου βασιλέως AB, EM 1452 (lemma tantum).
alpha 916	Comm. Hom.
alpha 917	Ἀντικρύ (Γ 359)· τὸ ἐξ ἐναντίας. διαφέρει τὸ ἀντικρύ τοῦ ἄντικρυς· τὸ μὲν γὰρ ἄντικρυς δηλοῖ τὸ φανερῶς, τὸ δὲ ἀντικρύ τὸ ἐξ ἐναντίας· παρὰ τὴν ἀντί καὶ τὸ κάρα ἀντίκαρα καὶ συγκοπῇ ἀντικρύ, τὸ κατέναντι. Μεθόδιος AB, Sym. 1067. Methodius.
alpha 918	Ἀντίπαλος· ὁ ἐναντίος ἢ ὁ ἀντιπαλαίων ἢ ὁ κατὰ πάλον, τουτέστιν κλῆρον ἐναντιούμενος AB, Sym. 1068, EM 1445, Et.
alpha 918	Gud. (c) α 1324. *Methodius.
alpha 919	Ἀντίχειρ (Soran. fr. 13 Scheele)· ὁ μέγας τῆς χειρὸς δάκτυλος· ἢ ὅτι ἀντίκειται τοῖς ἄλλοις ἢ ὅτι τὸ ἴσον δύναται τῇ ὅλῃ χειρί AB, Sym. 1069, EM 1445, Et. Gud. α 539. Orio 612, 6 Werfer.
alpha 920	Ἀντιόωσαν (Α 31)· ἔστι δευτέρας συζυγίας τῶν περι‐ σπωμένων· καὶ ἔστιν ὁμώνυμος ἡ λέξις· ὅτε γὰρ δηλοῖ τὸ ἀντιλαμ‐ βανομένη αἰτιατικῇ συντάσσεται, ὅτε δὲ τὸ ἀπαντᾶν γενικῇ, οἷον (α 25)·
5	ἀντιόων ταύρων τε καὶ ἀρνειῶν ἑκατόμβης, ὁ δὲ ποιητὴς πλεονάζει τὸ ο, οἷον (Β 198)· ὃν δ’ αὖ δήμου ἄνδρα ἴδοι βοόωντά τ’ ἐφεύροι, (Α 350)· ὁρόων ἐπὶ οἴνοπα,
10	τὸ δὲ ἀντῶ σημαίνει τὸ ἀπαντῶ καὶ συντυγχάνω, ὡς ἡ χρῆσις εἰς τὸ πονεύμενον (Δ 374) δηλοῖ AB, Sym. 1070, EM 1467, Et. Gud. (d) ad α 538. Epim. Hom. (cf. Epim. Hom. cod. Ba‐
10	rocc. 50 ined., AO I 22, 16, AP III 315, 12).
alpha 921	Ἄντα (Φ 331)· οἷον (l. c. 331—332)· ἄντα σέθεν γὰρ Ξάνθον δινήεντα, †καὶ σοῦ γὰρ ἄξιον ἀνταγωνιστὴν ἡγούμεθα τὸν Ξάνθον AB, EM 1448.
5	Comm. Hom.
alpha 922	Ἀντιλήπτωρ (Ps. 3, 3)· λήβω, τὸ λαμβάνω, καὶ † τὴν ἀντί πρόθεσιν ἀντιλήπτωρ AB, EM 1465. Choerob. epim. ps. 99, 7.
alpha 923	Ἀντίπηξ (Eur. Ion 19?) ἡ κιβωτός· παρὰ τὴν ἀντί πρόθεσιν καὶ †τοῦ πήσσω AB, Sym. 1071, EM 1469, Et. Gud. (c) α 1321 Hdn. (cf. II 758, 21 et Choerob. in Theod. 291, 8 et 319, 4).
alpha 924	Ἀντίος· ὁ ἐξ ἐναντίας (Α 534—535)· οὐδέ τις ἔτλη μεῖναι ἐπερχόμενον, ἀλλ’ ἀντίοι ἔσταν ἅπαντες· παρὰ τὸ ἄντω ῥῆμα βαρύτονον γίνεται ἀντῶ περισπώμενον, ἀφ’ οὗ
5	ἄντην ἐπίρρημα καὶ ἀντίος· ὅθεν καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται· τὰ γὰρ παρ’ † ἐπίρρημα γινόμενα διὰ τοῦ ιος προπαροξύνεται καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται, οἷον ἶφι ἴφιος, πρωί πρώιος, οὕτως οὖν καὶ ἄντην ἀντίος κατὰ τόνον μόνον ἡμάρτηται καὶ οὐ κατὰ γραφήν AB, Sym. 1072,
5	EM 1466. Hdn. II 477, 1.
alpha 925	Ἀντίφαρα· ἡ ζήλη παρὰ Συρακοσίοις· παρὰ τὸ φέρω, ὃ Δωριεῖς φάρω λέγουσιν, ὡς τέμνω τάμνω καὶ τρέπω τράπω. φάρω οὖν φάρα καὶ ἀντίφαρα, ἡ ζήλη, ἡ ἐναντίως φερομένη AB, EM 1480. Methodius.
alpha 926	Ἀντιφερίζω (Hes. op. 210)· τὸ ἐναντιοῦμαι ἢ ἐξισοῦμαι· παρὰ τὸ φέρω φερίζω, ὡς θέρω θερίζω, οἷον (l. c.)· ἄφρων δ’, ὅς κ’ ἐθέλῃ πρὸς κρείσσονας ἀντιφερίζειν· ἀμφότερον (l. c. 211)·
5	νίκης τε στέρεται πρός τ’ αἴσχεσιν ἄλγεα πάσχει· καὶ τῆς νίκης στερεῖται καὶ πρὸς τῇ αἰσχύνῃ ἄλγεα πάσχει. Ἡσίοδος. καὶ ἀντιφέρεσθαι (Α 589 ...), ἐναντιοῦσθαι AB, Sym. 1074, EM 1463, Eust. 156, 9. *Schol. Hes. + Comm. Hom.
alpha 927	〈Ἀντιτορήσας〉 (Κ 267)· διατρήσας διορύξας· παρὰ τὸ 〈το〉ρῶ τορήσω, τρῶ τρήσω AB, EM 1460, Et. Gud. (c) α 1325,
alpha 927	Eust. 553, 2 Comm. Hom.
alpha 928	Ἀντιάνειρα (Γ 189)· ἐπίθετον Ἀμαζόνος, οἱονεὶ αἱ ἐναντιούμεναι ἀνδράσιν, ἐξ οὗ πολεμικαί. τὸ γὰρ ἀντί δύο σημαίνει· τὸ ἴσον, οἷον ἀντίθεος, τουτέστιν ἰσόθεος, καὶ ἀντίχειρ, ἡ δυναμένη ἴσον τῇ ὅλῃ χειρί. σημαίνει δὲ καὶ τὸ ἐναντίον, οἷον ἀντιάνειρα, ἡ
5	ἐναντιουμένη τοῖς ἀνδράσι τῇ οἰκείᾳ δυνάμει, ὥσπερ ἀντίχριστόν φαμεν καὶ ἀντίπαλον AB, Sym. 1075, EM 1445. *Epim. Hom.
alpha 929	Ἀντίβιος (Γ 435)· ὁ ἐναντιούμενος τῇ βίᾳ, ὅ ἐστι τῇ δυνάμει· βία γὰρ ἡ δύναμις AB, Sym. 1076, EM 1468. *Epim. Hom.
alpha 930	Ἀντιβίοισιν (Α 304)· ἐναντίοις καὶ στασιαστικοῖς ὡς † ἐναντιούμενος τῇ βίᾳ, ὅ ἐστι τῇ δυνάμει A, Sym. 1077, EM 1468. *Epim. Hom.
alpha 931	Ἀντιβολῆσαι (Δ 342)· ἀπαντῆσαι, μετασχεῖν· μολῶ, τὸ ἔρχομαι, μολήσω μολῆσαι, καὶ μετὰ τῆς ἀντί προθέσεως ἀντι‐ μολῆσαι, καὶ τροπῇ τοῦ μ εἰς β ἀντιβολῆσαι AB, Sym. 1078, EM 1461. *Epim. Hom. + Orio 7, 21.
alpha 932	Ἀντήρεις· σημαίνει δὲ εἰς ὃ ἐπερείδεταί τις καὶ ἐπιστη‐ ρίζεται. γίνεται δὲ παρὰ τὸ ἐρείδω, τὸ ἐπακουμβίζω, ὁ μέλλων ἐρεί‐ σω, καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀντήρεις· † καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς τὸ η καὶ ἀποβολῇ τοῦ ω. οὐχ εἴρηται δὲ ἡ εὐθεῖα αὕτη ἐν χρήσει· αἱ δὲ ἄλλαι πτώ‐
5	σεις τὴν κλίσιν ὡς ἀπὸ ὀξυτονουμένης καὶ εἰς ις ληγούσης ἔχουσιν· ὥσπερ γὰρ ἀσπίς ἀσπίδος καὶ σανίς σανίδος, οὕτως οὖν καὶ ἀντή‐ ρεις ἀντηρίδος, ὡς παρ’ Εὐριπίδῃ (fr. 1111)· κρήμνη σεαυτὴν ἐκ μέσης ἀντηρίδος AB, Sym. 1079, EM 1455. Hdn. II 476, 23.
alpha 933	Ἄντα· ὥσπερ ἀπὸ τοῦ ὠκέα γίνεται ὦκα καὶ κράτεα κράτα καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν κάρτα, καὶ σάφεα σάφα, οἷον (β 31)· σάφα εἰπέ, οὕτως οὖν καὶ ἀντία ἄντα, οἷον (Γ 425)·
5	ἀντί’ Ἀλεξάνδροιο θεά. ἢ παρὰ τὸ ἀντῶ ἄντα, ὡς ἠρεμῶ ἠρέμα καὶ σιγῶ σίγα. Ἡρωδιανὸς ἐν
5	τοῖς Περὶ παθῶν (ΙΙ 247, 14) AB, Sym. 1073, EM 1448. Hdn. l. c. 〈ἀντισηκοῦντα: Sym. 1080 (cf. EM 1462). Epim. var. AO II 341, 17.〉
alpha 934	Ἄντυξ (Ε 728)· ἄντυξ λέγεται ἡ ἀνωτάτη περικεφαλαία τοῦ ἁρματίου δίφρου· παρὰ τὸ ἄνω τετύχθαι καὶ κατεσκευάσθαι· ἡ δὲ εἰς τὸ κάτω τετυγμένη λέγεται καταίτυξ. λέγεται δὲ καὶ ἡ τῆς ἀσπίδος περιφέρεια ἄντυξ, οἷον (Ζ 118)·
5	ἄντυξ ἣ πυμάτη θέεν ἀσπίδος ὀμφαλοέσσης. ἀμφότερα δὲ ἀπὸ τοῦ τεύχω, τὸ κατασκευάζω, γέγονεν, οἷον τεύχω τεύξω τεύξ καὶ τύξ· καὶ ἐν συνθέσει ἄντυξ καὶ καταίτυξ (Ε 262, 322)· ἐξ ἄντυγος ἡνία τείνας, οἱονεὶ ἐξάψας τὰς ἡνίας τῆς τοῦ ἅρματος περιφερείας AB, Sym.
10	1081, EM 1483. Orio 11, 20?
alpha 935	Ἀντιβολῶ· ἰστέον, ὅτι τὸ ἀντιβολῶ ἔξωθεν †ἐκλήθη, ἐπειδὴ
alpha 935	τούτου τὸ ἁπλοῦν οὐκ ἔστι ῥητόν, τὸ δὲ παρὰ Πινδάρῳ (Ο. 13, 30—31) ἀντεβόλησεν τὸν ἀνὴρ θνητὸς οὔπω τις πρότερον
5	ἔσωθεν ἐκλίθη διὰ τοῦ ε· καὶ τὸ σημαινόμενον ἕτερον, ὡς καὶ παρ’ Ὁμήρῳ (Π 847)· τοιοῦτοι δ’ εἴ πέρ μοι ἐείκοσιν ἀντεβόλησαν· τὸ δὲ παρ’ Ἀριστοφάνει ἐν Ἀμφιαράῳ (fr. 39) διὰ τοῦ ε ἠντεβόλησεν
10	δύο †κλήσεις ὑπέστη. Ζηνόβιος (fr. 4 Schoemann) AB, Sym. 1078, EM 1461. Zenob. l. c.
alpha 936	Ἀντανάκλασις· λέγεται ἡ ἀπό τινος ἐπί τι κίνησις καὶ ἐξ ἐκείνου πάλιν ἐξ οὗ προῆλθεν ὑποστροφή, ὡς ἐπὶ τῆς σφαίρας AB, Sym. 1082 EM 1451.
alpha 937	Ἀντιγονίζω· ὅτι τὸ ἀντιγονίζω οὐκ ἔχει τὸ λεκτὸν τῆς ἀντί προθέσεως· ἀπὸ κυρίου 〈***〉 γίνεται τοῦ Ἀντίγονος, ὥστε καὶ τοῦτο εὐλόγως ἐκλίθη ἔξωθεν, ὡς τὸ καθεύδω καὶ τὸ ἐνέπω. τὸ †ἐνέπειρεν ἔν τισι τῶν ἀντιγράφων ἐπενθέσει τοῦ ε, ὡς ἐνεποίουν·
5	ἐν τοῖς πλείστοις δὲ οὐκ ἔχει τὴν τοῦ ε ἐπένθεσιν· ἠμπείρουν γάρ.
5	οὕτως Ζηνόβιος (fr. 2 Schoemann) AB, Sym. 1083, EM 1457. Zenob. l. c.
alpha 938	Ἄντρον· τὸ σπήλαιον (γ 103, 347)· ἐγγύθι δ’ αὐτῆς ἄντρον ἐπήρατον ἠεροειδές, ἀνάτορόν τι ὄν, τὸ ἀνατετρημένον· ἢ παρὰ τὸ ἄνθη ἄνθηρον καὶ ἄνθρον καὶ ἄντρον κατὰ συγκοπήν· εἶναι γὰρ λειμονίδων νυμφῶν
5	ἐνδιαίτημα. ἢ παρὰ τὸ ἄντω, τὸ ἱκετεύω, ἄντομαι καὶ (Ap. Rh. 3, 77) ἀντομένην Ἥρην, ἄντορον καὶ ἄντρον, διότι θεοὺς ἐν αὐτοῖς ἱκέτευον ἱερὰ τὰ σπήλαια ἡγούμενοι AB, Sym. 1084, EM 1488. Methodius.
alpha 939	Ἀντρών (Β 697)· σημαίνει πόλιν· παρὰ τὸ ἀντρώδεις ἔχειν τόπους αὐτόθεν κοπτομένου λίθου ἐπιτηδείου εἰς τοὺς † ἀλῶνας ὄνους, ὅ ἐστι μύλους AB, Sym. 1085, EM 1487. Methodius.
alpha 940	Ἀνύω (Δ 56)· παρὰ τὸ ἄνω, τὸ πράσσω, καὶ ἀνύω, οἷον (Κ 251)· μάλα νὺξ ἄνεται, γίνεται ἀνύω· σημαίνει δὲ τὸ αὐτό, οἷον (Δ 56)· οὐκ ἀνύω φθονέουσα,
5	ἀντὶ τοῦ οὐδὲν ὠφελῶ, οὐδὲν πράσσω AB, Sym. 1086, EM 1489,
5	Eust. 802, 26; 1434, 18. *Epim. Hom. (cf. AO I 16, 25).
alpha 941	Ἀνύτω· ἰστέον, ὅτι τὸ ἀνύτω καὶ ἀρύτω ἀπὸ τοῦ ἀνύω καὶ ἀρύω γέγονε κατὰ πλεονασμὸν τοῦ τ. Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν
alpha 941	(ΙΙ 293, 10) AB, Sym. 1087, EM 1489. Hdn. l. c.
alpha 942	Ἀνωϊστί (δ 92)· ἀπροσδοκήτως· παρὰ τὸ οἴω, ὅπερ ἐν διαιρέσει γίνεται ὀΐω (α 323)· ὀΐσατο γὰρ θεὸν εἶναι, γίνεται ὀϊστί, καὶ ἐκτάσει τοῦ ο εἰς ω ὠϊστί καὶ ἐν συνθέσει ἀνωϊ‐
5	στί AB, Sym. 1088, EM 1494, Et. Gud. α 552. Comm. Hom. + *Epim. Hom.
alpha 943	Ἀνῷγε (Ξ 168)· τὸν δ’ οὐ θεὸς ἄλλος ἀνῶγεν. εἴρηται εἰς τὸ ᾦγον εἰς τὸ ω στοιχεῖον (Et. gen. ω 3) AB. Comm. Hom.
alpha 944	Ἀνώϊστος καὶ ἀνώϊστον (Φ 39)· τὸ ἀπροσδόκητον καὶ ἀνυπονόητον· παρὰ τὸ οἴω, τὸ ὑπονοῶ, ὅπερ καὶ ὀΐω λέγεται, καὶ (Δ 12) ὀϊόμενον θανέεσθαι·
5	ὀΐω οὖν, ὀϊστός καὶ ἀνώϊστος κατ’ ἔκτασιν τοῦ ο εἰς ω, οἷον (Ap. Rh. 1, 680)·
5	ὡς καὶ νῦν ὅδ’ ὅμιλος ἀνωΐστως ἀφίκανε. Ἀπολλώνιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά AB, Sym. 1088, EM 1494, Eust. 1222, 21. Comm. Hom. + locus Apollonii.
alpha 945	Ἄνωγεν (Α 313)· λαοὺς δ’ Ἀτρείδης ἀπολυμαίνεσθαι ἄνωγεν· ἀντὶ τοῦ ἐκέλευεν. ἔστιν τὸ θέμα ἀνωγῶ, πρώτης συζυγίας τῶν περι‐ σπωμένων· τὸ δὲ ἀνωγῶ γέγονε παρὰ τὸ ἀνωγή, τὸ δὲ ἀνωγή παρὰ τὸ
5	ἄνω τὸ ἐγκελευσματικὸν ἐπίρρημα. ἢ παρὰ τὸ ἄγω γίνεται ἀγωγή καὶ ἀνωγή, ἡ ἐγκέλευσις, δι’ οὗ ἄγομέν τι καὶ φέρομεν δι’ ἐγκελεύσεως. ἔστι δὲ ἀνωγῶ, ὁ παρατατικὸς ἠνώγουν, τὸ τρίτον ἠνώγει (Ζ 170)· δεῖξαι δ’ ἠνώγει ᾧ πενθερῷ, ὁ μέλλων ἀνωγήσω, ὁ ἀόριστος ἠνώγησα καὶ ὁ δεύτερος ἀόριστος
10	ἤνωγον ἤνωγες ἤνωγε· κατὰ συστολὴν ἄνωγεν AB, Sym. 1089, EM 1492. Epim. Hom. (cf. AP III 347, 10).
alpha 946	Ἄνωχθι (Κ 67 ...)· κέλευε· ἐνεστῶτός ἐστι καὶ παρατατικοῦ
alpha 946	ἢ παρακειμένου, ἀναλογώτερον δὲ τὸ παρὰ Καλλιμάχῳ (fr. 628)· ἄνωγε δὲ πορθμέα νεκρῶν· ἀνωγῶ ἀνώγημι. τὸ προστακτικὸν ἀνώγηθι· καὶ τροπῇ τοῦ γ εἰς
5	τὸ χ καὶ κατὰ συγκοπὴν ἄνωχθι AB, Sym. 1090, EM 1493. *Epim. Hom.?
alpha 947	Ἄξυλον (Ζ 12)· ὄνομα κύριον· ἀπὸ τοῦ ἄγω ἄξω Ἄξυλον (l. c.)· Ἄξυλον δ’ ἄρ’ ἔπεφνε βοὴν ἀγαθὸς †Μενέλαος. AB, Sym. 1097, EM 1498, Eust. 622, 2. *Epim. Hom. (cf. AO I 25, 9)
alpha 948	Ἀξιόχρεων· δεῖ γινώσκειν, ὅτι πᾶν οὐδέτερον εἰς ν λῆγον ἀπαθὲς βραχυκαταληκτεῖν θέλει, ξύλον, †πέτρον, λουτρόν· χωρὶς τοῦ πᾶν, τοῦτο γὰρ μακροκαταληκτεῖ· καὶ χωρὶς τῶν παρὰ τὸ πούς, οἷον δίπουν, τρίπουν. πρόσκειται «ἀπαθές» διὰ τὸ ποιοῦν καὶ χρυσοῦν
5	καὶ ὀστοῦν καὶ χαλκοῦν, ταῦτα γὰρ ἀπὸ κράσεως γέγονε, καὶ τὸ διπλοῦν ἀπὸ τοῦ διπλόον καὶ τὸ εὐγήρων ἀπὸ τοῦ εὐγήραον· τὸ καρχαρόδουν καὶ τὸ τιμήειν ἀπὸ τοῦ καρχαρόδον καὶ τιμῆεν γέγονε, τὸ μὲν τοῦ † ι πλεονασμῷ, τὸ δὲ τοῦ † υ. τὸ ἀξιόχρεων καὶ τὸ ἀνάπλεων Ἀττικὴν ἔκτασιν ἔπαθον ἀπὸ τοῦ ἀξιόχρεον καὶ ἀνά‐
10	πλεον τῶν διὰ τοῦ ο. οὕτως ὁ Χοιροβοσκὸς εἰς τὸν τέταρτον κανόνα τῶν οὐδετέρων (in. Theod. I 347, 25) AB, Sym. 1098, EM 1500. Choerob. l. c.
alpha 949	Ἄξων (Ε 723)· ἄξων καλεῖται τὸ διῆκον διὰ τῶν τροχῶν ξύλον· παρὰ τὸ ἄγω AB, Sym. 1099, EM 1499. *Comm. Hom.
alpha 950	Ἄξιον· παρὰ τὸ ἄγω ἄξω ἄξιον· ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν σταθμῶν
alpha 950	τῶν ἴσην ῥοπὴν ἐχόντων AB, Sym. 1100, EM 1497. *Lex. rhet.
alpha 951	Ἀοίδιμος (Ζ 358)· παρὰ τὴν ἀοιδήν ἀοίδιμος, ὡς τροφή τρόφιμος, τουτέστιν ὁ ἀεὶ ἐν ᾠδαῖς ὀνομαζόμενος ἢ μνημονευόμενος, ἤγουν διαβόητος καὶ θαυμάσιος (lc. 357—358)· ὡς καὶ ὀπίσσω
5	ἀνθρώποισι πελώμεθ’ ἀοίδιμοι ἐσσομένοισι· πελώμεθα· γενησόμεθα AB, Sym. 1106, EM 1502. Orio 24, 5.
alpha 952	Ἀοιδός (Ω 720)· (l. c. 719—721)· τὸν μὲν ἔπειτα τρητοῖς ἐν λεχέεσι θέσαν, παρὰ δ’ εἷσαν ἀοιδοὺς θρήνους ἐξάρχους, οἵ τε στονόεσσαν ἀοιδήν
5	AB, Sym. 1107. *Comm. Hom.?
alpha 953	Ἀονία· ἡ Βοιωτία καλεῖται. Βοιωτία δέ, ἐπειδὴ ἡ βοῦς ἀγαγοῦσα Κάδμον εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη ἀνακλιθεῖσα ἀπέθανεν· Ἀπολ‐ λώνιος (3, 1178)·
alpha 953	Ἀονίοιο δράκοντος, ὃν Ὠγυγίῃ ἐνὶ Θήβῃ,
5	Ὠγυγία δὲ ἡ ἀρχαία ἀπὸ Ὠγύγου βασιλέως ἀρχαίου AB, Sym. 1108. Schol. Ap. Rh.
alpha 954	Ἄορ· τὸ ξίφος· παρὰ τὸ ἀείρω ἄορ· καὶ ἀορτήρ (Λ 31), τὸ ἀπῃωρημένον. ἢ παρὰ τὸ αἴρω ἀρτήρ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ο ἀορτήρ. ἢ ἐν ᾧ τὸ ξίφος κρέμαται, ἱμάς (Λ 30—31)· αὐτὰρ περὶ κουλεὸν ἦεν
5	ἀργύρεον χρυσέοισιν ἀορτήρεσσιν ἀρηρός AB, Sym. 1109, EM 1504 + 1505, Et. Gud. (d) α 559. *Method. +
5	Comm. Hom.
alpha 955	Ἀολλέες (Ε 498)· σημαίνει δὲ τὸ † συνηθροισμένον, γίνε‐ ται δὲ παρὰ τὸ ὁμοῦ εἱλεῖσθαι, τοῦ α τὸ ὁμοῦ σημαίνοντος· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἕλλω ῥήματος τοῦ σημαίνοντος τὸ συστρέφω ἢ εἱλῶ γίνεται ῥηματικὸν ὄνομα ἑλλής, καὶ μετὰ τοῦ α ἐπιτατικοῦ ἢ ὁμοῦ ἀελλής,
5	καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς ο ἀολλής· ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν ἀολλέες. ἐκ δὲ τοῦ ἀολλής γίνεται ῥῆμα ἀολλίζω σημαῖνον τὸ συναθροίζω, οἷον (Ζ 270)· ἔρχεο σὺν θυέεσσιν, ἀολλίσασα γεραιάς AB, Sym. 1110, EM 1508. *Epim. Hom.?
alpha 956	Ἀοσσητήρ (Ap. Rh. 4, 407)· ὁ βοηθός (l. c.)· ὅς τοι ἀοσσητὴρ κασίγνητός τε τέτυκται, ὁ ἄνευ ὄσσης καὶ κληδόνος αὐτομάτως βοηθῶν· παρὰ τὴν ὄσσαν ὀσσητήρ καὶ ἀοσσητήρ AB, Sym. 1111, EM 1506, Et. Gud. α
5	562, Eust. 1015, 7; 1941, 37; 1272, 19. *Schol. Ap. Rh.?
alpha 957	Ἀπαλθήσεσθον (Θ 405)· ἰαθήσεσθε, δυϊκῶς, εἰς τὸ ἄλθετο (Et. gen. α 465) AB, Sym. 1182, EM 1518. Comm.
alpha 957	Hom.
alpha 958	Ἀπαρτία (Hippon. fr. 118a; Theophr. fr. omis‐ sum)· ὁ κατὰ τὸν οἶκον κόσμος, τὰ λεγόμενα ἔπιπλα. λέγεται δὲ ἀπάρτη ἀπαρτῶ, παράγωγον ἀπαρτίζω, τὸ ἀρτίως, ὅ ἐστιν εὐαρ‐ μόστως, συμπληρῶ, καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀπαρτία AB, Sym. 1183, EM
5	1525, Et. Gud. (c) α 1382. *Methodius.
alpha 959	Ἄπαστος (Τ 346)· ὁ ἄγευστος· παρὰ τὸ πῶ, τὸ ἐσθίω, καὶ πόα ἡ βοτάνη, καὶ πηγός καὶ φηγός· ἡ πρώτη γὰρ τροφὴ ἀπὸ δρυῶν. πῶ οὖν, παράγωγον πατῶ, ὡς μῶ, τὸ ζητῶ, ματῶ, ὅθεν μαστός· πέπασμαι πέπασαι πέπασται παστός, ὁ βεβρωκώς, καὶ
5	ἄπαστος (l. c. 345—346)· οἱ δὲ δὴ ἄλλοι οἴχονται μετὰ δεῖπνον, ὁ δ’ ἄκμηνος καὶ ἄπαστος AB, Sym. 1184, EM 1526, Et. Gud. (c) α 1526. Methodius.
alpha 960	Ἀπάτερθεν (Β 587)· ἄπωθεν, καὶ χωρίς· ἄτερθεν καὶ ἀπάτερθεν AB, Sym. 1185, EM 1522, Et. Gud. (v) α 1220.
alpha 960	Comm. Hom.
alpha 961	Ἀπάνευθεν (Α 35)· ἄπωθεν, χωρίς· ἄνευθε καὶ ἀπά‐ νευθεν AB, Sym. 1186, EM 1522. Comm. Hom.
alpha 962	Ἀπάτη (Β 114) καὶ ἀπατῶ· ἐκ τοῦ ἀπαφῶ AB, Sym. 1187, EM 1527, Et. Gud. (v) α 1228. *Epim. Hom. (cf.
alpha 962	AO I 2, 24).
alpha 963	Ἀπατούρια (Dem. or. 39, 4)· ἑορτὴ ἐπιτελουμένη τῷ Πυανεψιῶνι τῷ Διονύσῳ· φασὶ δὲ καὶ τὸν Διόνυσον καὶ τὴν ἑορτὴν Ἀπατούρια. ἢ ἀπὸ τῆς ἀπάτης. ἢ ἐπειδὴ ἐν ταύτῃ τῇ ἑορτῇ τοὺς γεννωμένους ἐν τῷ ἐνιαυτῷ ἐκείνῳ παῖδας τότε ἐνέγραφον ὀμνύντες
5	οἱ πατέρες, ἦ μὴν Ἀθηναίους ἐξ αὐτῶν Ἀθηναίων, ἐδόκουν τε οἱ παῖδες πρὸ τούτου ἀπάτορες ὄντες τότε πατέρας ἔχειν A, Sym. 1188, EM 1528, Et. Gud. (c) α 1399. *Lex. rhet.
alpha 964	Ἀπαύλια· ἑορτὴ παρ’ Ἀθηναίοις ὅτι τότε ἄρχεται ἡ κόρη χωρὶς τοῦ πατρὸς αὐλίζεσθαι AB, Sym. 1189, EM 1529,
alpha 964	Et. Gud. (c) α 1400. *Lex. rhet.
alpha 965	Ἀπαγορεύειν· ἡ ἀπό πρόθεσις ἐνταῦθα δηλοῖ τὸ χωρί‐ ζεσθαι· ὁ γὰρ ἀπαγορεύων ἐκτὸς γίνεται τοῦ λέγειν AB, Sym.
alpha 966	Ἁπαλός· παρὰ τὴν ἁφὴν ἁφαλός καὶ ἁπαλός AB, Sym. 1191, EM 1516, Et. Gud. (d) ad α 562. Orio 29, 20.
alpha 967	Ἀπάλαμνος (Ε 597)· δειλός, ἀσθενής, ἄχειρος, ἄτεχνος, ὁ μὴ δυνάμενος παλαμήσασθαι, ὅ ἐστι τεχνάσασθαι (l. c.)· ὡς δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ἀπάλαμνος, ἰὼν πολέος πεδίοιο AB, Sym. 1192, EM 1517, Et. Gud. (c) α 1391, Eust. 585, 46.
5	Comm. Hom.
alpha 968	Ἀπαμείρεται (Hes. th. 801)· ἀποκεχώρισται· Ἡσίο‐ δος ἐν Θεογονίᾳ (800—801)· ἄλλος ἐξ ἄλλου δέχεται χαλεπώτερος ἆθλος· εἰνάετες δὲ θεῶν ἀπαμείρεται αἰὲν ἐόντων
5	AB, Sym. 1193, EM 1520, Et. Gud. (c) α 1392. Schol. Hes.
alpha 969	Ἀπαρκτίαις (Lycophr. 27)· ταῖς ἀπὸ τῆς ἄρκτου † πνοαῖς· Λυκόφρων (l. c.)· ἀπαρκτίαις πρηστῆρος αἴθωνος πνοαῖς AB, Sym. 1194, EM 1523, Et. Gud. (c) α 1396. Schol. Ly‐
5	cophr.
alpha 970	Ἀπάργματα (Lycophr. 106)· Ἀπολλώνιος ὁ τὰ Ἀρ‐
alpha 970	γοναυτικά, οἷον (4, 475—479)· ὀξὺ δὲ πανδαμάτωρ λοξῷ ἴδεν οἷον ἔρεξεν ὄμματι νηλειὴς ὀλοφώϊον ἔργον Ἐρινύς.
5	ἥρως δ’ Αἰσονίδης † ἐξάρματα τάμνε θανόντος, τρὶς δ’ ἀπέλειξε † φθόνου, τρὶς δ’ ἐξ ἄγος ἔπτυς’ ὀδόντων ἣ θέμις αὐθέντῃσι δολοκτασίας ἱλάεσθαι. ἀπάργματα λέγονται τὰ ὑπὸ τῶν τραγῳδῶν λεγόμενα μασχαλίσματα· ταῦτα δέ ἐστι τὰ τοῦ φονευθέντος ἀκρωτηριάσματα. ἦν γάρ τι νόμι‐
10	μον τοῖς δολοφονήσασιν ἀφοσιῶσαι τὸν φόνον διὰ τοῦ δολοφονηθέντος ἀκρωτηριασμοῦ. τὰ δὲ ἀκρωτήρια εἴροντες καὶ συρράπτοντες διὰ τῶν τοῦ νεκροῦ μασχαλῶν καὶ τοῦ τραχήλου περιετίθεσαν τῷ νεκρῷ, καθά φησι Σοφοκλῆς (El. 444—445)· ὑφ’ ἧς θανὼν ἄτιμος ὥστε δυσμενὴς
15	ἐμασχαλίσθην. ὅτι δὲ καὶ ἐγεύοντο τοῦ αἵματος καὶ ἀπέπτυον, Αἰσχύλος ἐν ταῖς Περραιβίσιν (fr. 186a. 354) ἱστορεῖ καὶ ἐν τῷ ⟦περὶ ⟧ Λαΐῳ (fr. 122a). ἢ ἀπάργματα αἱ μεγάλαι ἀπαρχαὶ τῶν θυσιῶν AB, Sym. 1195, EM 1524, Et. Gud. (c) α 1386b. *Schol. Lycophr. + Locus
20	Apollonii Rh.
alpha 971	Ἀπαιωρήσας· ἀπὸ τοῦ αἴρω, τὸ κουφίζω, πλεονασμῷ τοῦ ω αἰωρῶ αἰωρήσω καὶ ἀπαιωρήσω AB, Sym. 1196, EM 1533.
alpha 971	Hdn. II 236, 10.
alpha 972	Ἀπατηλόν (Α 526)· ἐκ τοῦ ἀπατῶ ἀπατήσω AB, Sym. 1197, EM 1527. *Comm. Hom.?
alpha 973	Ἀπάμεια· πόλις Βιθυνίας, πρότερον Μυρλέα καλουμένη, ἣν λαβὼν δῶρα παρὰ Φιλίππου τοῦ Δημητρίου ὁ Ζιήλας μετωνόμασεν Ἀπάμειαν ἀπὸ τῆς ἑαυτοῦ γυναικὸς Ἀπάμας. Ἕρμιππος ἐν τῷ Περὶ τῶν ἐν παιδείᾳ πρεψάντων λόγῳ (FHG III 51 fr. 72). οὕτως Ὦρος
5	AB, EM 1521. Orus.
alpha 974	Ἀπαυρῶ· τὸ ἀφελῶ· ἀπὸ τοῦ αἴρω αὐρῶ, ὡς κλαίω κλαύσω
alpha 974	καὶ † παίω παύσω AB, Sym. 1198, EM 1530, Et. Gud. (z) α 1217.
alpha 975	Ἀπαυθαδιάζω· ἀπὸ τοῦ αὐθάδης αὐθαδιάζω καὶ ἀπαυ‐ θαδιάζω AB, Sym. 1199, EM 1 531, Et. Gud. (c) α 1386a.
alpha 976	Ἀπέκτατο (Ο 437, Ρ 472)· εἰς τὸ κατέκταθεν (Et. gen. κ s. v.) AB, Sym. 1200, EM 1545.
alpha 977	Ἀπεμυθεόμην (Ι 109)· ἀπηγόρευον, ἐκώλυον· γράφε‐ ται δὲ καὶ † ἀπεμυθευόμην, ἵν’ ᾖ ἀπελογιζόμην AB, Sym. 1201, Et. Gud. (c) α 1413. Comm. Hom.
alpha 978	Ἀπαφῶ (ψ 216)· σημαίνει τὸ ἀπατῶ. ἀφῶ τὸ κακῶς λέγω, ὡς ἄμορφον λέγομεν τὴν γυναῖκα, καὶ κατὰ σύνθεσιν ἀπαφῶ, ἔνθεν τὸ ἀπαφίσκω, τὸ ἀπατῶ καὶ παραλογίζομαι. ἢ ἡ ἀπό τὸ ἄποθεν δηλοῖ. καὶ ἔγκειται τὸ φῶ, ὃ σημαίνει τὸ φαίνω· ἐξ οὗ καὶ φενάκη AB,
5	Sym. 1187, EM 1532. Epim. Hom. vel Orio (e *Philox. fr. 40)?
alpha 979	Ἀπαισοῦ (Β 828)· Παισός, ὡς ὁ ποιητής φησιν (Ε 612)· ὅς ρ’ ἐνὶ Παισῷ. ἐν ἑτέροις δὲ (Β 828) καὶ δῆμον Ἀπαισοῦ.
5	Παισὸς δὲ εἴρηται παρὰ τὸ τὴν Ἀργῶ προσορμίζουσαν ἐκεῖ προσ‐ παίσειν. Παισός, καὶ πλεονασμῷ τοῦ α Ἀπαισός. Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (ΙΙ 168, 2) AB, Sym. 1202, EM 1534. Hdn. l. c.
alpha 980	Ἀπεμόρξατο (Β 269 ...)· ἀπὸ τοῦ ἀμέλγω ἀμελξάμην ἀμέλξατο, καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς τὸ ο καὶ τοῦ λ εἰς τὸ ρ ἀπεμόρξατο, ἀπεπίασεν AB, Sym. 1203, EM 1549, Et. Gud. (c) α 1421, Eust. 218, 8. Hdn. II 377, 10.
alpha 981	Ἀπεστύπαζον· (Archil. fr. 47, 2)· †θύραισιν ἀπεστύπαζον· παρὰ τὸ τύπτω ἀπετύπαζον καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς AB, Sym. 1204,
alpha 981	EM 1541, Et. Gud. (c) α 1424. *Hdn.
alpha 982	Ἀπερείσια (Α 13)· ἄπειρα τῷ πλήθει, πολλά. παρὰ τὸ ἄπειρος ἀπειρέσιος, καὶ καθ’ ὑπερβιβασμὸν ἀπερείσιος καὶ τὸ οὐδέ‐ τερον ἀπερείσιον καὶ ἀπερείσια AB, Sym. 1205, EM 1553, Et. Gud. (c) α 1419. Comm. Hom. + Epim. Hom. (cf. AP III 309, 17).
alpha 983	Ἀπεβήσετο (Β 35)· ἔστι τὸ θέμα βῶ, βῆμι βήσω, εἶτα μετάγεται εἰς ἐνεστῶτα, ὁ παθητικὸς βήσομαι, ὁ παρατατικὸς ἐβησόμην, τὸ τρίτον ἐβήσετο καὶ ἀπεβήσετο AB, Sym. 1206, EM 1550. Epim. Hom. (cf. AP III 355, 20).
alpha 984	Ἀπέσας (Hes. th. 331)· κλίνεται Ἀπέσαντος· ἔστι δὲ ὄρος τῆς Νεμέας· Ἡσίοδος, οἷον (l. c.)· κοιρανέων Τρητοῖο Νεμείης ἠδ’ Ἀπέσαντος· Ἀφέσας τις ὤν, ὅθεν ἀφίενται οἱ ἵπποι εἰς τὸν δρόμον τοῦ Νεμείου
5	ἀγῶνος, Ἀφέσας καὶ Ἀπέσας. Νέμεια δέ ἐστι πόλις Θεσσαλίας A, Sym. 1207, EM 1536. *Hdn. (cf. I 56, 23; II 654, 24).
alpha 985	Ἀπέκτονε (Χ 423)· τόσσους γάρ μοι παῖδας ἀπέκτονε τηλεθόοντας AB, Sym. 1208, EM 1540. *Comm. Hom.
alpha 986	Ἀπερύκοι (Δ 542)· ἀποτρέποι, ἀπείργοι· ἀπὸ τοῦ ἐρύω ἔρυκα AB, Sym. 1209. Comm. Hom.
alpha 987	Ἀπεκαίνυτο (Θ 127)· εἴρηται εἰς τὸ ἀποκαίνυτο
alpha 987	(Et. gen. α 1041) A, Sym. 1212.
alpha 988	Ἀπέχθηαι (Ι 614)· ἐχθρὸς γενήσῃ † μισηθείς· ἀπὸ τοῦ ἀπέχθω, τοῦτο εἰς τὸ ἔχθω (Et. gen. ε s. v. ἔχθος) AB, Sym. 1210, EM 1538, Et. Gud. (z) α 1241. Comm. Hom.
alpha 989	Ἀπέφθιθον (ε 110)· οἷον (l. c.)· ἀπέφθιθον ἐσθλοὶ ἑταῖροι· ἀπὸ τοῦ φθίθω ἐστὶν ἐνεστῶτος μὴ εἰρημένου ἐν χρήσει. οὕτως ὁ Χοιροβοσκὸς εἰς τὸ Θρίξ (in Theod. II 146, 35; cf. 147, 28) AB,
5	Sym. 1211, EM 1539. Choerob. l. c.
alpha 990	Ἀπεβουκόλησα· ἐν τῇ συνηθείᾳ ἀπεβόσκησα καὶ ἐπετήρησα AB, Sym. 1213, EM 1542. *Methodius?
alpha 991	Ἄπελος (Call. fr. 660)· τὸ ἕλκος καὶ τραῦμα· παρὰ τὸ μὴ προσπελάζειν τὴν σάρκα, ἀλλὰ διῃρῆσθαι· καὶ γὰρ ἕλκος παρὰ τὸ διειλκύσθαι τὴν σάρκα ἐκ τῆς τομῆς. ἢ τὸ ἀφελόμενον. ἢ ἀπὸ τῶν Θεσσαλικῶν ἀπέλων, ἅ ἐστι πολυφάρμακα, ἵνα δηλοῖ τὸ ἀθεράπευ‐
5	τον AB, Sym. 1214, EM 1554, Et. Gud. (c) α 1395, Eust. 462, 44; 1849, 18. *Methodius.
alpha 992	Ἀπέλεθρον (Ε 245)· δύναμιν ἀμέτρητον καὶ πολλήν· πέλεθρον γάρ ἐστι μέτρον γῆς AB, Sym. 1215, EM 1552. Comm. Hom.
alpha 993	Ἀπενίζοντο (Κ 572)· ἔστι νίπτω· τοῦτο κατὰ τροπὴν Δωρικὴν γίνεται νίζω. οἱ γὰρ Δωριεῖς τὰ εἰς πτω ῥήματα ποτὲ μὲν εἰς ζ, ποτὲ δὲ εἰς δύο σς τρέπουσιν AB, Sym. 1216, EM 1588.
alpha 993	*Epim. Hom.
alpha 994	Ἀπένεικας (Ξ 255, Ο 28)· εἰς τὸ ἐνεῖκαι (Et. gen. ε s. v.) A, Sym. 1219, EM 1547.
alpha 995	Ἀπεσκολυμμένος· ὁ γεγυμνωμένος. σημαίνει κυρίως τὸ ἐκτεταμένος, † κολλὺς γὰρ ἡ θρὶξ ἡ ἐπὶ τοῦ ἄκρου, ἣν ἐφύλαττον ἀκούρευτον θεοῖς ἀνατιθέντες· καταχρηστικῶς καὶ ἐπὶ τοῦ ἀπογεγυ‐ μνωμένου AB, Sym. 1217, EM 1551. Lex. rhet.
alpha 996	Ἀπειλή· ἡ μετὰ ὀργῆς ἐπίπληξις· παρὰ τὸ ἀπείλλειν, ὅ ἐστιν ἀπείργειν· ὁ γὰρ ἀπειλῶν τὸν θέλοντά τι πράττειν ἀπείργει. ἢ παρὰ τὴν ἀπό καὶ τὸ εἰλῶ, ἡ ἀποκλείουσα τῶν δεόντων· ἔστι γὰρ ἀπειλὴ λόγος συστρέφων τὸ δέον, ἢ λόγος ἀπείργων τῶν ἁμαρτη‐
5	μάτων AB, Sym. 1218, EM 1558, Et. Gud. (c) α 1403, Eust. 704, 29; 1334, 22.
alpha 997	Ἀπειλῶ· ἢ εὔχομαι, ἤγουν ὑπισχνοῦμαι (Ψ 863)· οὐδ’ ἀπείλησεν ἄνακτι· παρὰ τὰς † ἀπέλλας, τὰς φιάλας, δι’ ὧν σπένδοντες εὐχόμεθα· ἢ τὸ ἀπειλεῖ σημαίνει τὸ ὑπισχνεῖται· καὶ γὰρ ἡ ἀπειλὴ ὑπόσχεσίς ἐστι
5	κακοῦ AB, Sym. 1218, EM 1559, Et. Gud. α 572, Eust. 704, 31; 1334, 22.
alpha 998	Ἀπειλητῆρες (Η 96)· καυχησταί, ἀπειλεῖν εἰδότες καὶ ἐπαγγέλλεσθαι· τοὺς δὲ τοιούτους καὶ καυχηματίας λέγουσιν AB, EM 1560. Comm. Hom.
alpha 999	Ἄπειρος· ὁ μὲν ἀμαθής, παρὰ τὸ μὴ ἔχειν πεῖραν· ὁ δὲ
alpha 999	μέγας, παρὰ τὸ μὴ ἔχειν πέρας. λέγει δὲ Ὦρος, ὅτι σημαίνει τὸ ἄπειρος καὶ χιτῶνα διέξοδον μὴ ἔχοντα, ὡς παρὰ Σοφοκλεῖ ἐν Πο‐ λυξένῃ, οἷον (fr. 526)·
5	χιτών ς’ ἄπειρος † ἐνδυτήριον κακῶν, καὶ παρ’ Εὐριπίδῃ ἐν Ὀρέστῃ (25)· ἣ πόσιν † ἀπείρονι περιβαλοῦσα ὑφάσματι AB, Sym. 1220, EM 1557. Orio 612, 12 Werfer + Orus.
alpha 1000	Ἀπερωεύς (Θ 361)· κωλυτής· ἔστιν ἐρωή ἡ ὁρμὴ καὶ προθυμία· ἀπερωεύς οὖν ὁ τῆς ὁρμῆς καὶ προθυμίας κωλυτής AB, Sym. 1221, EM 1556. Comm. Hom.
alpha 1001	Ἀπεχθήρω (Γ 415)· μισήσω· ἔχθος ἐχθηρός ἐχθήρω καὶ ἀπεχθήρω AB, Sym. 1222, EM 1538. Comm. Hom.
alpha 1002	Ἀπειλήτην (λ 313)· ἀπειλῶ ἀπειλήσω ἠπείλησα ἠπειλη‐
alpha 1002	σάτην δυϊκῶς, καὶ συγκοπῇ τῆς σα συλλαβῆς ἀπειλήτην. ἢ ἀπὸ τοῦ ἀπειλῶ ἠπείλουν· τὸ δυϊκὸν ἠπειλεῖτον ἠπειλείτην, συστολῇ τῆς ἀρχούσης ἀπειλείτην καὶ τροπῇ τῆς ει διφθόγγου εἰς τὸ η ἀπειλήτην.
5	οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (ΙΙ 263, 9). τὸ δὲ ἀπειλῶ σημαίνει τρία· τὸ καυχῶμαι (Θ 150)· ὥς ποτ’ ἀπειλήσει· τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών, ἐπὶ δὲ εὐχῆς (Ψ 863)· οὐδ’ ἠπείλησεν ἄνακτι,
10	ἐπὶ δὲ ὀργῆς (Α 387—388)· αἶψα δ’ ἀναστὰς ἠπείλησε μύθῳ AB, Sym. 1223 + 1218, EM 1561 + 1559. Hdn. l. c. + *Orus.
alpha 1003	Ἀπερωήσειας (Π 723)· εἰς τὸ ἐρωή (Et. gen. ε s. v.) AB, Sym. 1225.
alpha 1004	[Ἀπ]ηλεγέως (I 309)· ἀποτόμως, σκληρῶς· παρὰ τὸ ἀλέγω, τὸ φροντίζω, ἀλεγής καὶ ἀπηλεγής καὶ ἀπηλεγέων καὶ ἀπη‐ λεγέως κατὰ τροπήν, ἢ ἀπὸ τοῦ ἁπλῇ ἀπληγέως καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν ἀπηλεγέως, κατὰ ἀντίφρασιν, ὁ μὴ ἁπλοῦς, ἀλλὰ σκληρός A Sym.
5	1224, EM 1562, Eust. 1424, 18; 1638, 30. *Methodius?
alpha 1005	Ἀπηλοίησεν (Δ 522)· ἀπέκοψεν· ἀπὸ τοῦ ἀλοιῶ ἀλοιή‐ σω, ὅθεν καὶ πατραλοίας AB, Sym. 1226, EM 1563. *Methodius?
alpha 1006	Ἀπήμων (Α 415)· ὁ ἀβλαβής· παρὰ τὸ πήθω, ὁ δεύτε‐ ρος ἀόριστος ἔπαθον· πήσω πῆμα, ὡς βήσω βῆμα, ἄπημος· καὶ
alpha 1006	παρωνύμως ἀπήμων, ὡς ἄναιμος ἀναίμων, οἷον (Ε 342)· τοὔνεκ’ ἀναίμονές εἰσι καὶ ἀθάνατοι καλέονται
5	AB, Sym. 1227, EM 1571. *Methodius?
alpha 1007	Ἀπηνής (Α 340 ...)· ὁ σκληρός· παρὰ τὸ ἠύς γίνεται ἠής, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν ἠνής, καὶ ἀπηνής. ἢ ὁ ἄποθεν τοῦ αἰνεῖσθαι, ὅ ἐστιν ἐπαινεῖσθαι· αἶνος γὰρ ὁ ἔπαινος. ἢ ὁ μὴ ἡνίαις εἴκων, τουτέστιν σκληρός· ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν δυσηνίων ἵππων. ἢ αἰνός, ὁ
5	δεινὸς καὶ σκληρός, αἰνής καὶ ἀπηνής AB, Sym. 1228, EM 1572. *Methodius?
alpha 1008	Ἀπήνη· ἡ ἅμαξα, οἷον (Ap. Rh. 3, 869; 1152)· θοῆς ἐπεβήσατ’ ἀπήνης· παρὰ τὸ ἄνω, τὸ ἀνύω, ἄνη καὶ ἀπάνη καὶ τροπῇ ἀπήνη (Ω 324)· πρόσθεν μὲν ἡμίονοι ἕλκον τετράκυκλον ἀπήνην
5	AB, Sym. 1229, EM 1570. *Methodius?
alpha 1009	Ἀπηρής (Ap. Rh. 1, 888)· ὁ ἀβλαβής, Ἀπολλώνιος (l. c.)· καί σε θεοὶ σὺν ἀπηρέσιν αὖθις ἑταίροις. παρὰ τὴν ἀράν, τὴν βλάβην, ἀποηρής ἀπηρής· οὐ γάρ ἐστι τῶν διὰ τοῦ ηρης, ἐπεὶ ἐβαρύνετο ἄν, ὡς κωπήρης ξιφήρης. ἢ παρὰ τὸν πηρὸν
5	ἀπηρής, ὁ ἀβλαβής A, Sym. 1230, EM 1574. Methodius (cf. AO I 84, 7).
alpha 1010	Ἀπηχής· ἡ λέξις Ἀττική· εἴρηται κατ’ ἔνδειαν τοῦ θ, ἀπηχθής τις ὤν, οὗ ἄν τις ἀπέχοιτο. ἢ ἀπὸ τοῦ ἤχου ὁ μὴ συνᾴ‐ δων· ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν μουσικῶν ὀργάνων A, Sym. 1231, EM
alpha 1010	1573. *Methodius?
alpha 1011	Ἀπήορος· ὁ ἀπηρτισμένος καὶ διεστώς· παρὰ τὸ ἀείρω ἀπάορος καὶ ἀπήορος. Φιλόξενος Ῥηματικόν (fr. 365) A, Sym. 1232, EM 1565. Philox. l. c.
alpha 1012	Ἀπηύρων (Α 430)· σημαίνει τὸ ἀφείλαντο. τὸ θέμα ἀπαυρῶ, ὅπερ ἀπὸ τοῦ αἴρω AB, Sym. 1233, EM 1530. Epim. Hom. (cf. AP 355, 24).
alpha 1013	Ἀπηνήναντο (Η 185)· ἠρνήσαντο· ἀπὸ τοῦ ἀναίνω, οἷον (l. c.)· οἱ δ’ οὐ γιγνώσκοντες ἀπηνήναντο AB, Sym. 1234, EM 1566. Comm. Hom.
alpha 1014	Ἀπῇμεν· ἀπὸ τοῦ εἴω, τοῦ σημαίνοντος τὸ πορεύομαι, οἷον (Sophr.fr. 48 Kaibel)· †κιγηρα ὡς εἴω α[...] τούτου ὁ μέσος παρακείμενος εἶα, καὶ κατ’ ἔκτασιν ᾖα, τὸ
5	πληθυντικὸν ᾔαμεν, καὶ κατὰ συγκοπὴν ᾖμεν, οἷον (fr. rhet. inc.)· «προῇμεν τῇ βουλῇ», καὶ τὸ δεύτερον ᾖτε, καὶ ἐν συνθέσει ἀπῇτε, οἷον καὶ (Dem. or. 18, 236)· «ταῦτα ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν ἀπῇτε βε‐ βουλευμένοι» AB, Sym. 1235, EM 1567. *Zenob.?
alpha 1015	Ἀπῄειν (Men. fr. 661)· δεῖ γινώσκειν, ὅτι τὸ ἀπῄειν καὶ τὸ ᾔομεν, οἷον (κ 251)· ᾔομεν, ὡς ἐκέλευσεν, σὺν τῷ ι γράφονται· ἔστι γὰρ εἴω διὰ τῆς ει διφθόγγου, ὡς παρὰ
5	Σώφρονι (fr. 48 Kaibel)· ἐγκίκρα ὡς εἴω, τουτέστι κέρασον, ἵνα πορευθῶ. καὶ λοιπὸν τούτου τὸ πληθυντικὸν εἴωμεν ὡς συμβουλευτικὸν διὰ τοῦ ω μέγα καὶ κατ’ ἔκτασιν Ἀττικὴν [τοῦ] ε εἰς η ᾔιωμεν διὰ τοῦ η καὶ ι· τούτου ὁ μέσος παρακείμενος
10	εἶα διὰ διφθόγγου καὶ κατ’ ἔκτασιν Ἀττικὴν τοῦ ε εἰς τὸ η ἦια διὰ τοῦ η καὶ ι καὶ κατὰ διάλυσιν ἤϊα, ὡς παρ’ Ὁμήρῳ (δ 433)· ἤϊα πολλὰ θεοὺς γουνούμενος· τούτου τοῦ ἤϊα, τοῦ διὰ τοῦ η καὶ ι, τρέπεται τὸ α εἰς ειν καὶ ποιεῖ τὸν ὑπερσυντέλικον ἤιειν, διὰ τοῦ η καὶ ι οὔσης τῆς παραληγούσης,
15	καὶ ἐν συνθέσει ἀπήιειν, οἷον (Men. fr. 661)· ἀπήιειν τῶν τόκων ἔχων τόκους· ἐξ οὗ καὶ τὸ παρήιειν ἐξήιειν. τοῦ δὲ ἀπήιειν τὸ τρίτον πρόσωπον τῶν πληθυντικῶν ἀπήιεισαν, καὶ κατὰ συστολὴν τῆς ει διφθόγγου ἀπήιεσαν. ἐὰν δὲ ἀπὸ τοῦ ἴω, τοῦ διὰ τοῦ ι κατασκευαζομένου,
20	γράφεται διὰ τοῦ ι τὸ πι A, Sym. 1235, EM 1569. *Zenob. (cf. Choerob. in Theod. 104, 34 + 344, 1 eodem Herodiani loco fretum).
alpha 1016	Ἀπία (Α 270)· Ἀπία ἡ Πελοπόννησος· τὸ γὰρ παλαιὸν ἐκαλεῖτο Αἰγιάλεια ἀπὸ Αἰγιαλέως, τοῦ υἱοῦ Ἰνάχου, τοῦ ἐν Ἄργει ποταμοῦ, καὶ Μελείης τῆς Ὠκεανοῦ· ὕστερον δὲ πάλιν Ἀπία ἐκλήθη
alpha 1016	ἀπὸ Ἄπιδος τοῦ Φορωνέως παιδός, Ἄργος δὲ ἀπὸ Ἄργου τοῦ
5	πανόπτου, τελευταῖον δὲ πάντων Πελοπόννησος ἀπὸ τοῦ κρατῆσαι τῆς χώρας τὸν Ταντάλου υἱὸν Πέλοπα, οἷον (l. c. 269—270)· καὶ τοῖσιν ἐγὼ μεθομίλεον ἐκ Πύλου ἐλθών, ἐξ Ἀπίης γαίης, ἀντὶ τοῦ ἀπὸ τῆς Πελοποννήσου AB, Sym. 1236, EM 1575. *Comm.
10	Hom.
alpha 1017	Ἀπινύσσειν (ε 342, ζ 258)· τὸ ἀπινύτως ἔχειν, τὸ μὴ φρονεῖν, τοῦ α στέρησιν δηλοῦντος· ἔστι γὰρ πνύω, ἐξ οὗ γέγονε τὸ πνέω, ὁ μέλλων πνεύσω, ἐξ οὗ τὸ πνευστός καὶ ἄπνευστος καὶ ἄπνευστις, καὶ ἀποβολῇ τοῦ τ ἄπνευσις καὶ (Π 43)
5	ἀνάπνευσις πολέμοιο. ἀπὸ δὲ τοῦ πνύω γίνεται παράγωγον τὸ πινύω, ἐξ οὗ τὸ πινυτός καὶ πινυτή, ὁ διεγηγερμένος τὸν νοῦν· καὶ ὥσπερ παρὰ τὸ φύω γίνεται ἀφύσσω, οὕτως καὶ ἀπὸ τοῦ πινύω γίνεται πινύσσω καὶ
5	ἀπινύσσω. τὸ δὲ πεπνυμένος (Γ 203 ...) ἀπὸ τοῦ πνῦμι γέγονεν, οὗ
10	ὁ παθητικὸς παρακείμενος πέπνυμαι καὶ ἡ μετοχὴ πεπνυμένος. Ὠρίων (26, 26) A, Sym. 1237, EM 1268 + 1579, Eust. 1543, 61. Orio l. c.
alpha 1018	Ἀπήχθετο (Γ 454)· ἐμισεῖτο· ἀπὸ τοῦ ἄχθομαι AB, Sym. 1238, EM 1568. Comm. Hom.
alpha 1019	Ἀπ’ Ἰδαίων (Θ 170, μ 19; 253)· εἰς τὸ † Ἰουδαίων (Et. gen. ι s. v. Ἰδαῖοι Δάκτυλοι?) Α.
alpha 1020	Ἀπετρωπῶντο (Σ 585)· ἡ ἐτυμολογία εἰς τὸ νώμη‐
alpha 1020	σαν (Et. gen. ν s. v.) AB, Sym. 1239, EM 1589.
alpha 1021	Ἀπίθησεν (Α 220)· (l. c. 220—221)· οὐδ’ ἀπίθησεν μύθῳ Ἀθηναίης. τὰ εἰς ω λήγοντα ῥήματα κατ’ ἔνδειαν χρόνου ἐκ βαρυτόνου εἰς
5	περισπώμενα μεταγόμενα καὶ φωνήεντι ἐλλείπουσι, διχρόνῳ βραχεῖ παραληγόμενα, οἷον στείχω διὰ τῆς ει διφθόγγου καὶ στιχῶ διὰ τοῦ ι, φείδω φιδῶ, δαίω δαῶ, κείρω κερῶ. εἰ γὰρ καὶ μὴ ᾖ δίχρονον, ἀλλ’ ὅμως εἰς βραχὺ φωνῆεν γέγονεν ἡ συστολή. οὕτως οὖν καὶ ἀπὸ τοῦ πείθω—βαρύτονον, διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται—γέγονε
10	πιθῶ διὰ τοῦ ι περισπώμενον ῥῆμα· ὁ μέλλων πιθήσω, ὁ ἀόριστος ἐπίθησα· ὅθεν τὸ (Cosm. Hieros. can. in Nat. 87)· ἐν δούλοις τῷ Καίσαρος δόγματι ἀπεγράφης πιθήσας. ἔστι καὶ ἀπιθῶ ῥῆμα AB, Sym. 1240, EM 1580. *Epim. Hom. (cf.
10	Epim. Hom. cod. Barocc. 50 ined. et AP III 341, 29).
alpha 1022	Ἀπισάονος (Λ 582)· ὄνομα· εἴρηται εἰς τὸ ἧπαρ (schol. Λ 579) AB. Comm. Hom.
alpha 1023	Ἀποφθίμενον (Γ 322)· φθαρέντα, ἀποθανόντα· ἀπὸ τοῦ φθίω AB, Sym. 1241, EM 1645. Comm. Hom.
alpha 1024	Ἀπίκια· εἴδη πλακούντων· ἀπὸ Ἀπικίου τινὸς Ῥωμαίου εὐτρυφήτου ἐπινοήσαντος AB, Sym. 1242, EM 1578. *Methodius?
alpha 1025	Ἄπιος· ἡ ὄγχνη καλουμένη γενικῶς, ὅτι πρῶτον ἐν Πελο‐ ποννήσῳ γέγονεν· Ἀπία δὲ ἡ Πελοπόννησος. ἢ παρὰ τὸ ἐν διψηροῖς τόποις φύεσθαι. ἢ διὰ τὴν πιότητα τοῦ χυλοῦ αὐτῆς AB, Sym. 1243, EM 1576, Et. Gud. (c) α 1447, Eust. 1572, 31. *Methodius.
alpha 1026	Ἀμπλακία (Ap. Rh. 4, 413)· ἁμαρτία (l. c. 412—413)· ἐπεὶ τὸ πρῶτον ἀάσθην ἀμπλακίῃ, θεόθεν δὲ κακὰς ἤνυσσα μενοινάς AB, Sym. 1244. *Schol. Ap. Rh.
alpha 1027	Ἁπληγίς (Soph. fr. 777)· τὸ ἁπλοῦν ἱμάτιον, ὅπερ
alpha 1027	Ὅμηρος (Ω 230, ω 276) ἁπλοΐδα καλεῖ· Σοφοκλῆς, οἷον (l. c.)· τρύχει καλυφθεὶς † Θεσσαλικῆς † πληγίδος. παρὰ τὸ ἁπλῆ ἁπληΐς καὶ ἁπληγίς. παρὰ τοῦτο καὶ τὸ ἁπλήγιος, ὁ
5	τοὺς τρόπους ἁπλοῦς ἔχων AB, Sym. 1245, EM 1584. *Metho‐ dius?
alpha 1028	Ἀπογυιώσῃς (Ζ 265)· βλάψῃς, τὰ μέλη ἐκλύσῃς· κυ‐ ρίως δὲ τὸ τὰ μέλη βλάπτειν λέγεται, ἔπειτα καὶ ἐπὶ βλάβης ἁπλῶς AB, Sym. 1246. Comm. Hom.
alpha 1029	Ἀπόβλητον (Β 361)· ἀποβολῆς ἄξιον, ἀδόκιμον. εἴρηται εἰς τὸ μήδομαι (Schol. B 360) AB, Sym. 1247. Comm. Hom.
alpha 1030	Ἀποβλύζων (Ι 491)· ἀπεμῶν. ὀνοματοποιΐα ὁ τρόπος· ἀπὸ τοῦ βλύζω AB, Sym. 1248. Comm. Hom.
alpha 1031	Ἁπλοῦς· ὥσπερ παρὰ τὸ δύο καὶ τὸ πέλω γίνεται διπλόος διπλοῦς, οὕτως καὶ παρὰ τὸ α τὸ σημαῖνον τὸ ἓν καὶ τὸ πέλω, τὸ σημαῖνον τὸ ὑπάρχω, γίνεται ἁπλοῦς, ὁ τὸ ἓν ὑπάρχων AB, Sym.
alpha 1031	1249, EM 1581. *Methodius?
alpha 1032	Ἀποπτύω (Δ 426)· τὸ ἀπορρίπτειν καὶ ἐκβάλλειν· ἀπὸ τοῦ πετῶ πετύω, καὶ συγκοπῇ πτύω, τὸ δίκην ἀποπεταννύμενον καὶ
alpha 1032	ἀπορριπτόμενον AB, Sym. 1250. Comm. Hom.
alpha 1033	Ἄπορος· κυρίως ὁ ἀδιόδευτος· πόρος γὰρ ὁ περάσιμος τόπος, καὶ ὁ μὴ χρήματα ἔχων· ἔνθεν καὶ ἀπορία, ὅ τι ἂν σημαίνῃ AB, Sym. 1251, EM 1676 + 1682, Et. Gud. α 602. *Metho‐ dius?
alpha 1034	Ἀποστεπτικός· ἀποστεπτικὸν ᾆσμα οὕτως καλούμε‐ νον ὅτι μετὰ τὸ ἀποστεφθῆναι τοὺς στεφάνους ᾔδετο ἐν τοῖς παιᾶσι † μέλλοντες ἀποπλεῖν A, EM 1680. *Methodius?
alpha 1035	Ἀπότριχες· (Call. fr. 543)· οἱ ἄνηβοι, τῆς ἀπό ἀντὶ τῆς α στερήσεως κειμένης, ὡς ἐν τῷ (Ψ 413)· ἀποκηδήσαντε φεροίμεθα χεῖρον ἄεθλον, ἀντὶ τοῦ ἀκηδήσαντε· καὶ (Soph. O.T. 215)
5	ἀπότιμον † ἔνθεν τό†, ἀντὶ τοῦ ἄτιμον A, Sym. 1252, EM 1677. *Methodius?
alpha 1036	Ἀποφηληκίζει· βιάζεται· ἀπὸ τῶν ὠμὰ σῦκα τρωγόν‐ των, καὶ ἐπὶ τὰ ἄλλα μετῆκται AB, Sym. 1253, EM 1644. *Me‐ thodius?
alpha 1037	Ἀποφράδες (*Philox. fr. 45)· ἀποφράδας ἔλεγον
alpha 1037	οἱ Ἀττικοὶ τὰς ἀπηγορευμένας ἡμέρας, ἃς ὑπελάμβανον χείρους εἶναι τῶν ἄλλων, ἃς δὴ καὶ ἐπεικάδας καλοῦσιν φθίνοντος τοῦ μηνός, τετράδα, τρίτην, δευτέραν. ἢ τὰς ἡμέρας ἐν αἷς τὰς φονικὰς δίκας
5	ἐδίκαζον, διὰ τὸ οἷον ἀποφράττεσθαι τὸ τῆς σελήνης φῶς ἐν αὐταῖς. καὶ τοὺς πονηροὺς δὲ ἀποφράδας ἐπιθετικῶς ἐκάλουν, οἷον (Eupol. fr. 332)· ἄνθρωπος ἀποφρὰς καὶ βλέπων ἀπιστίαν. γίνεται δὲ παρὰ τὸ †φῶ ῥῆμα, φράζω, ὁ μέλλων φράσω, ἀποβολῇ
10	τοῦ ω φράς καὶ ἐν συνθέσει ἀποφράς A, Sym. 1254, EM 1674, Et. Gud. (c) α 1535. *Methodius?
alpha 1038	Ἀποφώλιος (ε 182)· ὁ ἀπαίδευτος· Ὅμηρος (l. c.)· ἦ δὴ ἀλιτρός τ’ ἐσσὶ καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώς· ἀποφώλια δὲ τὰ ἀπαίδευτα. πῶς οὖν «ἁμαρτωλὸς εἶ καὶ οὐκ ἀπαίδευτος»; ἀλλὰ λέγει «πάνυ ἥμαρτες καὶ οὐκ ὢν ἀπαίδευτος», ὡς εἴωθεν λέγειν
5	«θαυμάζω πῶς σοφὸς ὢν ἥμαρτες». γέγονε δὲ παρὰ τὸν φωλεόν· φωλεοὶ γὰρ λέγονται τὰ παιδευτήρια παρὰ τὸ ἐν αὐτοῖς φωλεύειν καὶ διατρίβειν. τοὺς οὖν ἀδιδάκτους ἀποφωλίους ἐκάλουν. ἢ παρὰ τὸ φῆλος, ὃ σημαίνει τὸν ἀπατεῶνα, φήλιος, καὶ ἐν συνθέσει ἀποφήλιος, καὶ τροπῇ ἀποφώλιος, ὡς ἀρήγω ἀρωγός καὶ ῥήσσω ῥωγμός. (Ψ 420)·
10	ῥωχμὸς ἔην γαίης, θήσω θωμός †ὡς σωρός AB, Sym. 1255, EM 1669, Et. Gud. (c) 1538, Eust. 1529, 54; 1682, 34. *Methodius?
alpha 1039	Ἀπόστιχε (Α 522)· (l. c. 522—523)· ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν αὖτις ἀπόστιχε, μὴ σὲ νοήσῃ Ἥρη, οἱονεὶ ἀπαλλάσσου καὶ ἀναχώρει· ἀπὸ τοῦ στείχω, δευτέρου ἀορίστου
5	προστακτικοῦ A, Sym. 1256, EM 1625. Epim. Hom. (cf. AP III 363, 8).
alpha 1040	Ἀπόερσε (Ζ 348)· ἔνθα με κῦμ’ ἀπόερσε πάρος τάδε ἔργα γενέσθαι, ἀντὶ τοῦ ἀπέπνιξεν, διέφθειρεν· παρὰ τὸ ἔρρω, τὸ φθείρω, ὁ μέλλων ἐρῶ καὶ Αἰολικῶς ἔρσω, ὡς κερῶ κέρσω, φύρσω, κύρσω A, Sym.
5	1257, EM 1626, Eust. 646, 21. *Epim. Hom.
alpha 1041	Ἀποκαίνυμαι (θ 127)· νικῶ· Ὅμηρος (l. c.)· ἀποκαίνυτο πάντας ἀρίστους· ἀπὸ τοῦ καίνω, τὸ φονεύω, γίνεται καίνυμι ἐκαινύμην ἐκαίνυσο ἐκαίνυτο, καὶ ἀπεκαίνυτο. μεταφορικὴ δὲ ἡ λέξις, κυρίως γὰρ ἐπὶ τῶν φονευόντων
5	καὶ νικώντων λαμβάνεται ⟦ἡ λέξισ ⟧. ἢ παρὰ τὸ αἴνυμαι, τὸ λαμβάνω, ἀπὸ τοῦ αἴνυσθαι καὶ λαμβάνειν ἆθλον τοὺς νικῶντας, πλεονασμῷ τοῦ κ A, Sym. 1258, EM 1633. *Methodius (+ Orio 8, 14?).
alpha 1042	Ἀπολιχμήσονται (Φ 123)· ἀπολείξουσιν A, Sym. 1259, EM 1646. Comm. Hom.
alpha 1043	Ἀποχρή· ζήτει εἰς τὸ τέλος τοῦ α στοιχείου (epimetr. α 1577) A, Sym. 1262, EM 1651.
alpha 1044	Ἀπολιβάζω (Eupol. fr. 223)· ἀπέλθω, ἀποδράμω· παρὰ τὴν λιβάδα· καὶ γὰρ λιβάς ἐστι ῥευμάτιόν τι, ἵν’ ᾖ κυρίως ἀπορ‐
alpha 1044	ρεύσω. ἢ εἰς τὴν Λιβύην ἀπελεύσῃ. ὅμοιον τὸ «εἰς κόρακας». ἀντὶ τοῦ ἐν ἀγνοίᾳ. ἢ παρὰ τὸ λι, τὸ σημαῖνον τὸ λίαν, καὶ τὸ
5	βαδίσαι, τὸ ταχέως ἀπελθεῖν ἐκδεχόμεθα A, Sym. 1260, EM 1638. *Methodius?
alpha 1045	Ἀπόμυιος· οὕτως ὁ Ζεὺς παρὰ τοῖς Ἠλείοις τιμᾶται Ἡρακλέους ἱδρυσαμένου ἐπὶ ἀποτροπῇ τῶν μυιῶν A, Sym. 1261,
alpha 1045	EM 1675. *Methodius?
alpha 1046	Ἀπομηνίσας (Β 772)· μνησικακήσας, ὀργισθείς AB, Sym. 1264. Comm. Hom.
alpha 1047	Ἀπονοστήσειν (Α 60)· ἐπανελθεῖν, ὑποστρέψειν, νόστος γὰρ ἡ εἰς οἶκον ὑποστροφή· παρὰ τὸ τῆς πατρίδος ἡδύ AB, Sym. 1263. Comm. Hom.
alpha 1048	Ἀπόπατος· ἡ τῶν σιτίων διὰ γαστρὸς κένωσις, καὶ †ἀπο‐ πατῆσαι· παρὰ τὸν πάτον, ὅ ἐστι τὴν ὁδόν, τὸ ἄποθεν τοῦ πάτου γινόμενον· καὶ γὰρ ἀφοδεύειν λέγεται τὸ μὴ ἐν τῇ ὁδῷ τῇ λεωφόρῳ γινόμενον. καὶ ἀποπάτημα αὐτὸ τὸ σκύβαλον· Εὔπολις †Χρυσογένει (fr. 306)·
5	(Α.) τί γάρ ἔστ’ ἐκεῖνο; (Β.) ἀποπάτημ’ ἀλώπεκος· Κρατῖνος Δραπέτισιν (fr. 53)· τὸν Κερκύονά τε ἕωθεν ἀποπατοῦντ’ ἐπὶ τοῖς λαχάνοις εὑρὼν ἀπέπνιξα AB, Sym. 1265, EM 1683, Et. Gud. (c) α 1508. *Methodius?
alpha 1049	Ἀποβρίξαι (ι 151)· τὸ ἀπονυστάξαι· παρὰ τὴν βορὰν
alpha 1049	καὶ τὸ ἵζειν, ὅ ἐστι κατανεύειν, ὥστε κυρίως ἀπὸ βορᾶς νυστάζειν. οἱ δὲ παρὰ τὸ βρι ἐπιτατικὸν μόριον· βαρύνονται γὰρ οἱ ἐν ὕπνῳ καταφερόμενοι AB, Sym. 1266, EM 1637, Et. Gud. (c) α 1465.
5	Orio 10, 1.
alpha 1050	Ἄποινα· τὰ ὑπὲρ φόνου διδόμενα· λύτρα· ἔστιν οὖν φόνος καὶ κατὰ στέρησιν ἄφονος, καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ι ἄφοινος, καὶ τὸ οὐδέτερον τὸ ἄφοινον καὶ ἄποινον, τουτέστιν τὰ ὑπεξαιρούμενα τοῦ φονικοῦ ἐγκλήματος AB, Sym. 1267, EM 1687. Orio 611, 1
5	Werfer.
alpha 1051	Ἀπόλλων· παρὰ τὸ ἀποπάλλειν τὰς ἰδίας ἀκτῖνας· ὁ αὐτὸς γὰρ τῷ ἡλίῳ. ἢ παρὰ τὸ ἀπολύειν τῶν κακῶν τοὺς ἀνθρώπους· ἰατρὸς γὰρ ἦν καὶ μάντις AB, Sym. 1268, EM 1668, Et. Gud. (c) α 1499, Eust. 32, 22. *Orio?
alpha 1052	Ἀπολαύω (Philox. fr. 44)· λῶ τὸ θέλω, ὅπερ ἀπὸ τοῦ † θέλω γέγονε, παράγωγον λαύω, ὡς χρῶ χραύω, καὶ ἀπολαύω AB, Sym. 1269, EM 1631, Orio.
alpha 1053	Ἀπολιταργεῖν· τὸ ἀπελθεῖν ταχέως· παρὰ τὸ λίαν καὶ 〈τὸ〉 ἀργόν, ὅ ἐστι ταχύ, περιττεύοντος τοῦ τ AB, Sym. 1270, EM 1640. *Orio?
alpha 1054	Ἀποκναίω (*Philox. fr. 43)· κτῶ ῥῆμα, τὸ δηλοῦν τὸ φονεύω, ἐξ οὗ τὸ (Ο 437) ἀπέκτατο· γίνεται παράγωγον κταίνω, καὶ ἀποβολῇ τοῦ τ καίνω, καὶ καθ’
5	ὑπέρθεσιν κναίω καὶ ἀποκναίω AB, Sym. 1271, EM 1632. Orio 23, 18.
alpha 1055	Ἀπόνοια· ἡ χωρίζουσα τοῦ δέοντος, τῆς ἀπό προθέσεως
alpha 1055	χωρισμὸν δηλούσης, οἱονεὶ ἀπονοεῖσθαι, τουτέστιν ἀπόστασιν ἔχειν τοῦ νοῦ· καὶ ἀποδόκιμος, ὁ κεχωρισμένος τῆς δεούσης δόξης· καὶ ἀπόβλητος, ὁ ἀποβολῆς ἄξιος, ὁ ἀδόκιμος AB, Sym. 1272,
5	EM 1672. *Orio?
alpha 1056	Ἀποθανεῖν· ἡ ἀπό πρόθεσις ἐνταῦθα χωρισμὸν δηλοῖ, οἷον ἀποθανεῖν, καθ’ ὃ χωρίζονται οἱ ζῶντες ἀπὸ τῶν τεθνεώτων· καὶ ἀπέρχεσθαι †τοῦ χωρίζεσθαί τινα ἀπερχόμενον AB, Sym. 1273, EM 1630. Orio 25, 24.
alpha 1057	Ἀπὸ ἕθεν (Κ 465)· ἀφ’ ἑαυτοῦ. ἡ χρῆσις εἰς τὸ δόναξ (schol. K 467) AB, Sym. 1274, EM 1587. Comm. Hom.
alpha 1058	Ἀποσκυδμαίνω· τὸ ὀργίζομαι. ἔστι σκύζω ῥῆμα, οὗ ὄνομα ῥηματικὸν σκύδνος, ἡ λοιδορία· καὶ ὡς παρὰ τὸ †ὄζω γίνεται †ὀζαίνω, οἷον (Sophr. fr. 123 Kaibel)· ἐγὼ δ’ †ὀζαίνομαι σιτούμενος,
5	οὕτως καὶ παρὰ τὸ σκύζω γίνεται σκυζαίνω, καὶ τροπῇ τοῦ ζ εἰς ς σκυδαίνω, καὶ ἐπενθέσει τοῦ μ σκυδμαίνω. Ὠρίων (28, 3) A, Sym.
5	1275. Orio l. c.
alpha 1059	†Ἀποτμήξαντα (Κ 364)· ἀποτεμῶ τμῶ. εἰς τὸ καρχαρόδους (schol. Κ 360) A, Sym. 1276. * Comm. Hom.
alpha 1060	†Ἀποπτανέουσιν (Ξ 101)· εἰς τὸ παπταίνω (Et. gen. π s. v. παπταίνων) ἡ ἐτυμολογία AB, Sym. 1277. *Comm. Hom.
alpha 1061	Ἀποδρᾶν (Philox. fr. 42)· τὸ ἐκκλίνειν· ἔστι δρῶ, τὸ ὑπηρετῶ, ὅθεν καὶ τὸ (π 248) δρηστῆρες. τὸ οὖν ἀποδρᾶν ἐστι τὸ ἔξω γενέσθαι τῆς ὑπηρεσίας τῆς δεσποτικῆς
5	AB, Sym. 1278, EM 1635. Orio 21, 4.
alpha 1062	Ἀπὸ κυανέων (Hes. scut. 7)· τῆς καὶ ἀπὸ κρῆθεν βλεφάρων ἀπὸ κυανέων. Ἡσίοδος ἐν Ἀσπίδι. κακῶς δὲ διαιρέσει κέχρηται· τὰ γὰρ εἰς αι λήγοντα διαιρεῖται, πύλαι πυλάων, νύμφαι νυμφάων· τὰ δὲ οὐδέτερα
5	οὐκέτι. ὥστε οὔτε τὰ βλέφαρα κυανέοντα A, Sym. 1279. *Schol. Hes. scut.
alpha 1063	Ἀποψύχειν (Hes. op. 759)· Ἡσίοδος 〈ἐν〉 Ἔργοις καὶ
alpha 1063	ἡμέραις (l. c. 757—759)· μηδέ ποτ’ ἐν προχοῇ ποταμῶν ἅλαδε προρεόντων μηδ’ ἐπὶ κρηνάων οὐρεῖν, μάλα δ’ ἐξαλέασθαι·
5	μηδ’ ἐναποψύχειν· τὸ γὰρ οὔ τοι λώϊόν ἐστι, ἀφοδεύειν ἢ ἀποπνευματίζειν, ἀποπλύνειν καὶ ἀπορρίπτειν AB, Sym. 1280, EM 1642. Schol. Hes. op.
alpha 1064	Ἀπογαλακτίζω· γάλακτος γαλακτίζω, καὶ ἀπογαλα‐ κτίζω. ἡ δὲ ἀπό πρόθεσις σημαίνει τὴν ἀπόπαυσιν καὶ ἀποπλήρωσιν AB, Sym. 1281, EM 1586. *Lex. rhet.
alpha 1065	Ἀπολυμαίνεσθαι (Α 313)· ἀποκαθαίρεσθαι· λύματα λέγονται τὰ καθάρσια εἴτε καὶ αὐτὸ τὸ ῥύπος· παρὰ τὸ λυμαίνειν τὸ ὑποκείμενον. ἀπὸ οὖν τοῦ λῦμα λυμαίνω, καὶ ἀπολυμαίνω. φύσει δὲ τὸ ὕδωρ τῆς θαλάσσης καθάρσιόν ἐστι, καὶ τὰ περιττώματα εἰς
5	τὴν ἀπέριττον θάλασσαν βάλλεται, ὡς Εὐριπίδης (Iph. Taur. 1193)· θάλασσα κλύζει † πάντ’ ἀνθρώπων † κακά AB, Sym. 1282, EM 1641. Comm. Hom.
alpha 1066	Ἀπὸ πεντόζοιο (Hes. op. 742)· Ἡσίοδος ἐν Ἔργοις καὶ ἡμέραις (l. c. 742—743)· μηδ’ ἀπὸ πεντόζοιο 〈***〉 αὖον ἀπὸ χλωροῦ τάμνειν αἴθωνι σιδήρῳ.
5	πεντάκλαδος ἡ χείρ· «μὴ ὀνυχίσῃς», φησίν, «ἐν ἑορτῇ ξηρὸν ὄνυχα»· χλωρὸν δὲ τὸ ζωτικὸν αἷμα· ἀσεβὲς γὰρ ὀνυχίζεσθαι ἐν ἑορτῇ θεῶν AB, Sym. 1283, EM 1649. Schol. Hes. op.
alpha 1067	Ἀπορρῶγες (ν 98)· ἀκταὶ ἀπορρῶγες, λιμένος ποτιπεπτηυῖαι, ἀπερρηγμέναι, ἀπεσπασμέναι ἀπ’ ἀλλήλων καὶ διάστημα ἔχουσαι, δι’ οὗ ὁ εἴσπλους, εἰς λιμένα νενευκυῖαι A, Sym. 1284, 1287, EM 1671.
5	*Comm. Hom.
alpha 1068	Ἀπόφασθε (Ι 422; 649)· ἀπαγγείλατε· ἀπὸ τοῦ ἐφάμην ἔφασο, φάσο τὸ προστακτικόν, τὸ πληθυντικὸν φάσθε, καὶ ἀπόφασθε
alpha 1068	AB, Sym. 1285, EM 1625. Comm. Hom.
alpha 1069	Ἀπόθεστος (ρ 296)· δὴ τότε κεῖτ’ ἀπόθεστος, ἀντὶ τοῦ † ἀποίητος, οὐκ ἐπιζητούμενος, ὅ ἐστι ἠμελημένος, μὴ ποθού‐ μενος AB, Sym. 1286, EM 1679, Eust. 1821, 39. *Comm. Hom.
alpha 1070	Ἀποτομή· ἀκόντιον μικρόν, ἀποτετμημένον ἀπὸ τοῦ τε‐
alpha 1070	λείου καὶ συνηρμοσμένον εἰς μέγεθος μικρόν AB, EM 1685.
alpha 1071	Ἀποθρίξασθαι· εἴρηται εἰς τὸ παρέθρισαν (Et. gen. π s. v.) AB, Sym. 1288.
alpha 1072	Ἀποσταδόν (Ο 556)· ὀξυτόνως· ἀντὶ τοῦ ἀφεστὼς καὶ πόρρωθεν ἐκ διαστήματος AB, Sym. 1289, EM 1686. Comm. Hom.
alpha 1073	Ἀποθύμια (Ξ 261)· λυπηρά, τὰ μὴ καταθύμια. ἀπὸ τοῦ θυμός, ἀφ’ οὗ τὸ ἀποθύμια AB, Sym. 1290, EM 1684, Eust. 983, 65 (?). Comm. Hom.
alpha 1074	Ἀποδιοπομπεῖσθαι (Lys. or. 108, 4)· ἀποπέμπεσθαι † 〈πρὸσ〉 τὸν προστρόπαιον Δία καὶ οἷον καθαίρεσθαι AB, Sym. 1291, EM 1653. *Lex. rhet.
alpha 1075	Ἀποσχήσει (τ 572)· χωρίσει· ἀπὸ τοῦ σχῶ σχήσω AB,
alpha 1075	Sym. 1292, EM 1656. *Comm. Hom.
alpha 1076	Ἀποτίσας (Ι 634)· ἀποδούς AB, EM 1657. *Comm. Hom.
alpha 1077	Ἀπούρας (Α 356)· σημαίνει τὸ ἀφελόμενος· ἔστιν αὐρῶ, τὸ ἀπολαύω, οἷον (Α 410)· ἵνα πάντες ἐπαύρωνται βασιλῆος· ὁ μέλλων αὐρήσω, ὁ ἀόριστος ηὔρησα, ἡ μετοχὴ αὐρήσας, καὶ κατὰ
5	συγκοπὴν αὔρας, καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ο καὶ ἐν συνθέσει ἀπούρας, οἷον (l. c.)· 〈ἑλὼν γὰρ ἔχει γέρας, αὐτὸς ἀπούρασ〉, ἀφελόμενος τὴν ἀπόλαυσιν τοῦ γέρως. οἱ δὲ ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ἀποσπώντων τοὺς ὅρους τινός· ἀπουρήσας καὶ ἐν συγκοπῇ ἀπούρας
10	AB, Sym. 1293, EM 1688, Et. Gud. (c) α 1527. Orio 4, 16.
alpha 1078	Ἀποφθείσθω (Θ 429)· ἀποφθαρήτω· ἀπὸ τοῦ φθίω AB, Sym. 1294, EM 1647. Comm. Hom.
alpha 1079	Ἀπορρυήσεται (Ps. 1, 3)· οἷον (l. c.)·
alpha 1079	καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται. ἀπὸ τοῦ ῥύω ῥυήσω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔρρυον, ὁ παθητικὸς ἐρ‐ ρύην καὶ ὁ δεύτερος μέλλων παθητικὸς ῥυήσομαι ῥυήσῃ ῥυήσεται, καὶ
5	ἀπορρυήσεται AB, EM 1658. Choerob. epim. ps. 48, 22.
alpha 1080	Ἀποπεσέτωσαν· ἀπὸ τοῦ πέτω· ἄλλοι δὲ παρὰ τὸ πεσῶ πεσήσω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔπεσον. καὶ σεσημείωται οὕτως ὁ δεύτερος ἀόριστος καὶ ὁ ἔχεσον (Alc. com. fr. 5), ἐξενεχθέντες διὰ τοῦ ς, ὅπερ ἐστὶ χαρακτηριστικὸν τοῦ πρώτου ἀορίστου, κατὰ δὲ
5	ἀντιπάθειαν εὑρέθη. εἰσὶ γὰρ καὶ ὁ εἶπα καὶ ἤνεγκα πρῶτοι ἀόριστοι διὰ τοῦ π καὶ τοῦ κ ἐκφερόμενοι, ὅπερ τῶν παρακειμένων ἐστὶν ἴδιον καὶ δευτέρων ἀορίστων. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔπεσον, πέσε τὸ προστακτικόν, ἀποπεσέτωσαν A, EM 1655. *Zenob.?
alpha 1081	Ἀποστρέψαντας (Κ 355)· εἰς τὸ ἔλπετο (Schol. K 355) A. Comm. Hom.
alpha 1082	Ἀποσφήλειε (Ε 567)· μέγα δέ σφας ἀποσφήλειε πόνοιο, οἱονεὶ ἀποσφαλῆναι καὶ ἀποτυχεῖν ποιήσειε τοῦ ἔργου· ἀπὸ τοῦ σφάλλω σφαλῶ σφάλειας, ὡς τύψειας. τὸ δὲ σφάλλω εἰς τὸ ἀσύφηλον
5	(α 1328 ubi tamen de σφάλλω non disseritur, sed de φηλῶ) AB, Sym.
5	1295, EM 1654. Comm. Hom.
alpha 1083	Ἀπολεῖται (Ps. 1, 6)· ἐκ τοῦ ἀπόλλω· τοῦτο παρὰ τὴν ἀπό πρόθεσιν καὶ † τοῦ ὄλλω ῥήματος † AB, EM 1664. Choerob. epim. ps. 62, 23.
alpha 1084	Ἀποτίνῃ (Ι 512 v. l.)· δίκην ἀποδῷ, ὅ ἐστι τιμωρίαν AB, EM 1657. Comm. Hom.
alpha 1085	Ἀπρίξ (Philox. fr. 444)· τὸ ἰσχυρῶς κρατεῖν. ἔστι πρίζω πρίσω καὶ Δωρικῶς πρίξω, καὶ ἐξ αὐτοῦ ἐπίρρημα ἀπρίξ, τουτέστιν † ὡς 〈*〉 μηδὲ ἀποσχίζεσθαι τοῦ κρατοῦντος τὸ κρατούμενον AB, Sym. 1296, EM 1690. Philox.?
alpha 1086	Ἀπριάτην (Α 99)· παρὰ τὸ πρίασθαι· μετὰ τοῦ στερη‐ τικοῦ α ἀπριάτην ἐπίρρημα AB, Sym. 1297, Eust. 1760, 35. Epim. Hom. (cf. Epim. Hom. cod. Barocc. 50 ined.).
alpha 1087	Ἀπροτίμαστος (Τ 263)· ἄψαυστος, ἄθικτος· παρὰ τὸ μαίω, τὸ ζητῶ, ἡ μὴ ἐπιζητηθεῖσα πρὸς μίξιν. ἢ παρὰ τὸ μαστεύω, τὸ ζητῶ, ὅθεν καὶ μαστός, καὶ τὸ (ι 302 ...) †ἐπιμασσόμενον,
5	ὅ ἐστιν ἐπιλαβόμενος, καὶ (Ap. Rh. 3, 106) ἐπιμάσσατο, καθήψατο A, Sym 1298, EM 1691, Et. Gud. (c) α 1548, Eust.
5	1183, 30. Orio (e Philox. fr. 642)?
alpha 1088	Ἀπτέρω· ἀποτέρω ἀπτέρω. Ἡρωδιανός (ΙΙ 230, 8) AB, EM 1699b. Hdn. l. c.
alpha 1089	Ἀπτερέως (Hes. fr. 204, 84)· εἴρηται εἰς τὸ ἀψο‐
alpha 1089	φέως (Et. gen. α 1539) A. EM 1699a. Hdn. II 230, 7.
alpha 1090	Ἀπροτίοπτα· κρύφα, λάθρα AB, Sym. 1299, EM 1694.
alpha 1091	Ἀπτοεπές (Θ 209)· Ἥρη ἀπτοεπές. τινὲς δασύνουσι τὸ ἀπτοεπές· καθαπτομένη τοῖς ἔπεσιν· ἐμφατικώ‐ τερον δὲ τὸ ψιλοῦν· ἄαπτον γάρ ἐστι τὸ δεινόν, ὥστε εἶναι δεινο‐
5	επές. ἢ ἀπτόητε ἐν τῷ λέγειν, θρασεῖα AB, Sym. 1300, EM 1702, Eust. 709, 8. Comm. Hom.
alpha 1092	Ἀπτοεπής· ἢ ὁ ἁπτόμενος διὰ λόγων. ἢ ὁ ἀπτόητος, ὁ μὴ πτοούμενος ἐν τοῖς λόγοις, ὁ θρασύλογος καὶ ὑβριστής AB, Sym. 1300, EM 1701. *Orio?
alpha 1093	Ἀπτέρα· πόλις Κρήτης· ἐκλήθη δὲ Ἀπτέρα, ὅτι αἱ Σειρῆνές ποτε πρὸς τὰς Μούσας εἰς ἔριν ἐλθοῦσαι καὶ ἡττηθεῖσαι ἐκεῖ τὰ πτερὰ ἀπέβαλον AB, EM 1698. *Orio?
alpha 1094	Ἀπτήν· τὴν μηδέπω πτᾶσαν· παρὰ τὸ πέτω πέτην, καὶ πτήν, καὶ ἀπτήν 〈*** (Ι 323)· ἀπτῆσι〉, ἢ μὴ ἵπτασθαι δυναμένοις, μικροῖς AB, Sym. 1301, EM 1700.
5	Orio 22, 26 (usque ad ἀπτήν) + Comm. Hom.
alpha 1095	Ἄπτερος (ρ 57)·
alpha 1095	τῇ δ’ ἄπτερος ἔπλετο μῦθος, ταχὺς πρὸς τὸ πεισθῆναι καὶ ἰσόπτερος· ἡ γὰρ α στέρησις δηλοῖ καὶ τὸ ὅμοιον καὶ τὸ ἴσον, οἷον ἀτάλαντος, ἄλοχος, ἄπτερος· ἄπτερος
5	δέ ἐστιν ὁ ἰσόπτερος καὶ ταχύς. ἔνιοι δὲ οὐ παραπτάς, ἀλλ’ ἔμμονος AB, Sym. 1302, EM 1697. *Comm. Hom.
alpha 1096	Ἄπυστος (α 242)· ἀνήκουστος· ἀπὸ τοῦ πεύθω πευστός καὶ ἄπυστος AB, Sym. 1303, EM 1703, Eust. 1684, 36. Comm. Hom.
alpha 1097	Ἀπύρους (Ι 122)· ἀνεπιτηδείους πρὸς πυρὸς χρῆσιν, ἀλλὰ κόσμου χάριν τιθεμένους ἐν οἴκῳ AB, Sym. 1304, EM 1705. Comm. Hom.
alpha 1098	Ἀπφῦς (Theocr. id. 15, 14)· ὁ πατὴρ εἴρηται ὑποκοριστικῶς ἀπὸ τοῦ πάππα· σημαίνει τὸν πατέρα· ἀφαιρέσει τοῦ κατ’ ἀρχὴν π ἄππα ἀππῦς, καὶ τροπῇ τοῦ π εἰς φ, ὡς Διονύς, ὁ Διόνυσος AB, Sym. 1305, EM 1706. *Methodius?
alpha 1099	Ἀπώνατο· ἀπὸ τοῦ ὀνῶ AB, Sym. 1306.
alpha 1100	Ἄπωθεν (Ap. Rh. 1, 583)· τὸ πῶ μέγα, οἷον (l. c.)· φαίνετο δ’ εἰναλίη Σκίαθος, φαίνοντο δ’ ἄπωθεν. Σκίαθος δέ ἐστι νῆσος Εὐβοίας, ἀντικρὺ δὲ ἡ Εὔβοια τῆς Θετταλίας.
alpha 1100	Ἀπολλώνιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά AB, Sym. 1307. Schol. Ap. Rh.
alpha 1101	Ἄραβος (Κ 375)· κτύπος· κυρίως ἡ ἐν ἄρει βοή, ἀράβοος καὶ ἄραβος AB, Sym. 1309, EM 1714. Orio? 〈Ἀραιάς (Hes. op. 809): EM 1716. Methodius.〉
alpha 1102	Ἀράβησεν (Δ 504 ...)· ἤχησεν, ἐψόφησεν. κυρίως ἡ ἐπὶ τὴν ἔραν βοή, ἔραβος καὶ ἄραβος, ἐξ οὗ τὸ ἀραβῶ. καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ σιδήρου, παρὰ τὸν ἄρεα καὶ τὸ βοή, οἷον ἡ ἐν ἄρει βοή. Ὠρίων (11, 25) AB, Sym. 1310, EM 1714. Orio l. c.
alpha 1103	Ἀράξης· ποταμός· παρὰ τὸ ἀράσσειν· ὅτι ἀπὸ Καυκάσου καταρρήγνυται AB, Sym. 1311, EM 1717. *Methodius?
alpha 1104	Ἄραρ· ποταμὸς τῆς Κελτικῆς, ἀπὸ τοῦ ἀρηρέναι τῷ
alpha 1104	Ῥοδανῷ ποταμῷ AB, EM 1718. *Methodius?
alpha 1105	Ἀράσσω (Ν 577)· τὸ ἀποτέμνω· παρὰ τὸ ἄρης, ὅ ἐστι σίδηρος, κυρίως γὰρ ἀράσσειν τὸ διὰ σιδήρου τέμνειν (l. c.)· ἀπὸ δὲ τρυφάλειαν ἄραξεν AB, Sym. 1312, EM 1715, Eust. 947, 31; 1540, 3. *Methodius?
alpha 1106	Ἀράχνη (Hes. op. 777)· Ἡσίοδος (l. c.)· ἀερσιπότητος ἀράχνης. ἀπὸ τῆς τῶν ποδῶν ἀραιότητος, ἀραιά ἴχνη ἔχων AB, EM 1721. *Methodius?
alpha 1107	Ἀράχνια (θ 280)· τὰ ὑφάσματα τῆς ἀράχνης, οἷον (l. c.)· ἠΰτ’ ἀράχνια λεπτά· παρὰ τὴν ἀραιότητα, ὅ ἐστι λεπτότητα· ἀραιόν γὰρ τὸ λεπτόν. ἢ παρὰ τὸ ἀράσσω ἀράχνιον, ὡς δέμω δέμνιον, παίζω παίγνιον·
5	ἤγουν τὸ εὔσχιστον. ἢ τὸ ἐνηρμοσμένον· χνοῦς γάρ ἐστιν ὁ ἐνηρμο‐ σμένος καὶ ἀνυφανθείς AB, Sym. 1313, EM 1722. Orio 8, 29.
alpha 1108	Ἀρά· ἡ εὐχή· παρὰ τὸ αἴρειν τὰς χεῖρας εὐχομένους AB,
alpha 1108	Sym. 1314, EM 1709, Orio 611, 34 Werfer.
alpha 1109	Ἄραρεν· ἔστι ῥῆμα ἄρω, τὸ ἁρμόζω, ἀφ’ οὗ ὁ ἀόριστος ἦρσα καὶ ἡ μετοχὴ ἄρσας, οἷον (Α 136)· ἄρσαντες κατὰ θυμόν. ἔστι καὶ περισπώμενον ἀρῶ, ἀφ’ οὗ ὁ μέλλων ἀρέσω, τούτου ὁ παρα‐
5	κείμενος ἦρκα καὶ ὁ μέσος ἦρα, καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν Ἀττικὸν ἄρηρα, ἡ μετοχὴ ἀρηρώς (κ 553)· οὔτε φρεσὶν ᾖσιν ἀρηρώς. Δωρικῶς δὲ γίνεται ὁ μέσος παρακείμενος ἄραρα, οἷον (Aesch. Ag. 1290?)·
10	ἄραρε γὰρ ὅρκος ἐκ θεῶν μέγας, καὶ ἡ μετοχὴ ἀραρώς, καὶ ὄνομα τοῦ κωμικοῦ· τῆς γὰρ μετοχῆς ἐστιν ἡ φωνή· πίστις δὲ καὶ ἐκ τῆς κλίσεως, ἀραρότος γὰρ ὡς γε‐ γραφότος AB, Sym. 1315, EM 1719. *Zenob.?
alpha 1110	Ἀραριημένος· ἔστιν ὄνομα παρὰ τῷ ποιητῇ (Ρ 431 ...) ἀρειή, ἀφ’ οὗ ῥῆμα ἀρειῶ· τούτου ὁ παθητικὸς παρακείμενος ἠρείη‐
alpha 1110	μαι, ἡ μετοχὴ ἠρειημένος, καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν ἀραρειημένος, καὶ κατὰ συστολὴν ἀραριημένος. ταῦτα Ἡρωδιανός (ΙΙ 189, 8). οὕτως
5	Ζηνόβιος (fr. 20 Schoemann) AB, EM 1720. Zenob. l. c.
alpha 1111	Ἄρα· ὁ ἀρ ἐκ τοῦ ἄρα γέγονε κατὰ ἀποβολὴν τοῦ τέλους, ἢ ὁ ῥα ἐκ τοῦ ἄρα κατὰ ἀποβολὴν τῆς ἀρχούσης· ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι τοῦτο θέμα, καὶ τοῦτο. ὁ γὰρ ἀρ σύνδεσμος οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ ῥα· ὁ γὰρ ῥα ἐγκλιτικός ἐστι καὶ ὑποτακτικός, ὁ δὲ ἀρ οὐκ ἔστιν ἐγκλι‐
5	τικός AB, Sym. 1316, EM 1708.
alpha 1112	Ἀραρυίας (Γ 331)· ἡρμοσμένας· ἀπὸ τοῦ ἄρω, τὸ ἁρμόζω AB, Sym. 1315, EM 1719. *Comm. Hom.
alpha 1113	Ἀρβύλη (Eur. Hipp. 1189)· εἶδος ὑποδήματος. λέγεται καὶ παρωνύμως· Θεόκριτος (id. 7, 26)· πᾶσα λίθος πταίουσά ποτ’ ἀρβυλίδεσσιν ἀείδει· παρὰ τὸ ἁρμόζεσθαι τοῖς ποσὶν ἁρμύλη καὶ ἀρβύλη AB, Sym. 1317,
5	EM 1724, Eust. 1522, 12, *Orio?
alpha 1114	Ἀργαλέος (Α 589)· χαλεπός· οἶμαι παρὰ τὸν Ἄρην, τὸν πόλεμον, ἀραλέος καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ ἀργαλέος. ἢ παρὰ τὸ ἄλγος, ὁ λύπας καὶ κακὰ ἐμποιῶν AB, Sym. 1318, EM 1725, Eust. 1322, 35. *Orio?
alpha 1115	Ἀραιήν (Ε 425)· ἀσθενῆ, ἀδύνατον· παρὰ τὸ ῥαίω, τὸ φθείρω, καὶ μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀραιή, ὅθεν καὶ δασύνεται. ἔστιν ὅτε σημαίνει καὶ λεπτήν AB, Sym. 1319, EM 1711, Et. Gud. (c) α 1563. *Orio?
alpha 1116	†Ἀραιτασιείδης (Alcm. fr. 1, 71)· † Ἀραιτασιο‐ είδης, καὶ κατὰ συγκοπὴν † Ἀραιτασιείδης, ὡς σιοείδης σιείδης, συγκοπῇ τοῦ ο. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τοῖς Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym. 1320, EM 1712. Hdn. l. c.
alpha 1117	Ἀραιός· ῥαίω, τὸ φθείρω· γίνεται ῥαιός, καὶ πλεονασμῷ τοῦ α ἁραιός, μετελθούσης τῆς δασείας τοῦ ρ εἰς τὸ α, ὡς καὶ ἐπὶ τοῦ ῥέζω ἕρδω. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῇ Καθόλου (Ι 130, 1) AB, Sym. 1319, EM 1710. Hdn. l. c.
alpha 1118	Ἄργεμον· τὸ κατὰ πάθος γενόμενον λεύκωμα ἐν τῷ ὀφθαλμῷ· παρὰ τὸ ἀργόν, ὅ ἐστι λευκόν, ὅθεν (Α 50)· καὶ κύνας ἀργούς· τινὲς τοὺς λευκούς AB, Sym. 1321, EM 1728 + 1731, Et. Gud.
5	(c) α 1589: *Methodius?
alpha 1119	Ἀργεννός· ὁ λευκός· παρὰ τὸ ἀργόν, τὸ λευκόν, γίνεται ἀργεινός, ὡς ἐρατός ἐρατεινός καὶ ἀργεννός, ἐνδείᾳ μὲν τοῦ ι, πλεο‐ νασμῷ δὲ τοῦ ν AB, Sym. 1322, EM 1729, Eust. 392, 42. *Me‐ thodius (cf. Epim. Hom. AO I 84, 24).
alpha 1120	Ἀργεννῇσι (Γ 141)· ἀπὸ τοῦ ἀργεννός ἀργεννή· σημαί‐ νει δὲ λαμπραῖς, λευκαῖς (l. c.)· αὐτίκα δ’ ἀργεννῇσι καλυψαμένη ὀθόνῃσιν AB, Sym. 1322, EM 1730. *Comm. Hom.
alpha 1121	Ἀργός (Α 50)· ὁ ταχύς· ἔστι δὲ παρὰ τὸ ἀρκῶ ἀρκός καὶ ἀργός, ὁ ἐπαρκεῖν τοῖς ποσὶ δυνάμενος, καὶ γὰρ ποδάρκεις τοὺς ταχεῖς λέγουσιν· καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ λευκοῦ λαμβάνεται, καὶ γὰρ οἱ ποιηταὶ τὰ λαμπρὰ καὶ λευκὰ πάντα οὕτως καλοῦσι·
5	παρὰ τὸ τάχιον τοὺς ὁρῶντας † ὁρᾶσθαι ποιεῖν. παρὰ τὰ ἄλλα οὕ‐
5	τως ἐγὼ τοῦτο καὶ μόνον AB, Sym. 1323, EM 1731.
alpha 1122	Ἀργής· ὥσπερ παρὰ τὸ γυμνὸς γίνεται γυμνής, ὁμαλός ὁμαλής, τρανός τρανής, ποτός ποτής—λαμβάνεται γὰρ καὶ ἐπὶ θηλυκοῦ ὁ τύπος (Λ 780 ...)·
alpha 1122	ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος—
5	οὕτως καὶ ἀργός ἀργής, ὁ λευκὸς ἢ λαμπρός. κλίνεται δὲ ἀργής ἀρ‐ γῆτος ἀργῆτι (Γ 419)· βῆ δὲ κατασχομένη ἑανῷ ἀργῆτι φαεινῷ· ἡ αἰτιατικὴ ἀργῆτα· εἶτα ἐν ἑτέρῳ (Φ 127)· ἰχθύς, ὅς κε φάγῃσι Λυκάονος ἀργέτα δημόν,
10	ἀντὶ τοῦ ἀργῆτα κατὰ μεταβολὴν καὶ συστολήν· καὶ πάλιν (Λ 817— 818)· ὥς ἀρ ἔμελλε τῆλε φίλων καὶ πατρίδος αἴης ἄσειν ἐνὶ Τροίῃ ταχέας κύνας ἀργέτι δημῷ AB, Sym. 1324, EM 1740. *Hdn.?
alpha 1123	Ἀργαφίης (Call. fr. dub. 740)· οἷον (l. c.)·
alpha 1123	νιψάμεναι κρήνης ἔδραμον Ἀργαφίης. τινὲς δὲ διὰ τοῦ ε ἀπὸ Γεργάφου τοῦ Ποσειδῶνος. τὸ δὲ ἐντελὲς ἐν τῷ Ἑρμῇ (Eratosth. fr. 11 Powell)·
5	κρήνης Γαργαφίης. ὁ † Παρμένιος (Parthen. fr. 12 Diehl ?) ἄνευ τοῦ γ. ἡ ἔλλειψις ἀπὸ ἱστορίας. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τοῖς Περὶ παθῶν (ΙΙ 187, 2) AB, EM 1727. Hdn. l. c.
alpha 1124	Ἀργειφόντης (Β 103)· ἔστι δὲ ἐπίθετον τοῦ Ἑρμοῦ. λέγεται δὲ Ἀργειφόντης ἢ ὅτι ἀργὸς φόνου ἐστί, τουτέστιν καθαρός, ὁ αὐτὸς γάρ ἐστι τῷ λόγῳ· ἢ ὁ ἐν Ἄργει πρῶτον πεφηνώς, ὁ γὰρ Ἑρμῆς πρῶτον ἐν τῷ Ἄργει ἐφάνη· ἢ ὁ ἐναργεῖς τὰς φαντασίας
5	ποιῶν, ἐπάνω γάρ, ὥς φασι, τῶν ὀνείρων ἐστὶν ὁ Ἑρμῆς· ἢ ἐπειδὴ τὸν Ἄργον ἐφόνευσεν, οὗτος δὲ ὁ Ἄργος ἐν ὅλῳ τῷ σώματι αὑτοῦ ὀφθαλμοὺς εἶχεν. γράφεται δὲ διὰ τῆς ει διφθόγγου, ἐπειδὴ ὥσπερ ἀπὸ τοῦ ἀλοτρίβανον γίνεται ἀλετρίβανον κατὰ τροπὴν τοῦ ο εἰς τὸ ε, σημαίνει δὲ τὸν τριβέα παρὰ τὸ τοὺς ἅλας τρίβειν, οὕτως καὶ ἀπὸ
10	τοῦ ἀργοφόντης γίνεται ἀργεφόντης, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ι Ἀργει‐ φόντης. Δίδυμος (p. 337, fr. 2 Schmidt) δὲ διὰ τοῦ ι γράφει· λέγει γὰρ ὥσπερ ἀπὸ τοῦ αρι ἐπιτατικοῦ ἐπιρρήματος γίνεται ἀρι‐ δείκετος καὶ ἀρίζηλος, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τοῦ αρι γίνεται ἀριφόντης καὶ 〈πλεονασμῷ τοῦ γ〉 Ἀργιφόντης Α (= Et. gen. α
15	epimetrum 1578) B, Sym. 1326, EM 1741, Eust. 1522, 53. *Methodius (cf. Epim. Hom. AO I 84, 19).
alpha 1125	Ἀργιόδους· ὁ μεγαλόδους· πολλὴ δὲ ἡ χρῆσις τῆς λέξεως. παρὰ τὸ αρι ἐπιτατικὸν καὶ τὸ ὀδούς γίνεται ἀριόδους, ὡς ἀριδείκετος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ ἀργιόδους, ὡς ἄνοια ἄγνοια καὶ ῥαῖα γραῖα· εἰ γὰρ παρὰ τὸ ἀργός, ἦν ἂν ἀργόδους. οὕτως Τρύφων
5	ἐν τῷ Περὶ σχημάτων (fr. 122 van Velsen) AB, Sym. 1325,
5	EM 1742. *Methodius (cf. Epim. Hom. AO I 85, 1).
alpha 1126	Ἄργμα (ξ 446)· ἡ ἀπαρχή (l. c.)· ἧ ῥα καὶ ἄργμα θῦσε θεοῖς αἰειγενέτῃσι· παρὰ τὸ ἄρχω ἄργμα, ὥσπερ παρὰ τὸ ἦρμαι ἄρμα, γέγραμμαι γράμ‐ μα AB, Sym. 1327, EM 1745.
alpha 1127	Ἄργυρος· παρὰ τὸ ἀργόν, τὸ λευκόν· ὅθεν οἱ ποιηταὶ τὰ λευκὰ καὶ λαμπρὰ οὕτως καλοῦσιν· οἷον (Σ 50)· ἀργύφεον πλῆτο σπέος, καὶ (κ 85)
5	ἄργυφα μῆλα. οὕτως Ἐπαφρόδιτος (fr. novum) AB, Sym. 1329, EM 1748. *Orio.
alpha 1128	Ἄργυφον (Ω 621)· παραγώγως παρὰ τὸ ἀργόν, ὃ σημαί‐ νει τὸ λευκόν, ἀφ’ οὗ ἄργυρος. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ σχημά‐
alpha 1128	των (ΙΙ 847, 11) λέγει, ὅτι γίνονταί τινες συνθέσεις καὶ ἀπὸ μόνου ῥήματος, οἷον ἀπὸ τοῦ βῶ κάραβος καὶ ἀπὸ τοῦ θῶ, τὸ θηλάζω,
5	Αἴγισθος, ὁ αἶγα θηλάσας· καὶ ἀπὸ τοῦ ἀργῶ οὖν τοῦ σημαίνοντος τὸ φαίνω ἄργυφος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ε ἀργύφεος, οἷον (κ 543)· ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἀργύφεον φᾶρος μέγα ἕννυτο νύμφη, καὶ Ἡσίοδος (Th. 573—574)· ζῶσε δὲ καὶ κόσμησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη,
10	ἀργυφέῃ ἐσθῆτι· κατὰ κρῆθεν δὲ καλύπτρην, καὶ πάλιν (Σ 50)· τῶν δὲ καὶ ἀργύφεον πλῆτο σπέος AB, Sym. 1330, EM 1750, Eust. 1368, 44. *Orio.
alpha 1129	Ἀργώ· ἡ ναῦς· ἀφ’ οὗ οἱ Ἀργοναῦται, εἴρηται δέ, ὅτι Ἄργος αὐτὴν κατεσκεύασεν, 〈ἤ,〉 ὡς ἱστορεῖ Ἡγήσανδρος (FHG IV 422), ὅτι ἐν Ἄργει τῇ πόλει κατεσκευάσθη AB, Sym. 1331, EM 1738.
alpha 1130	Ἀργειάν· εἴρηται εἰς τὸ τ στοιχεῖον εἰς τὸ Τιτάν (Et. gen. τ s. v.) AB, EM 1739.
alpha 1131	Ἀργανθώνειον (Ap. Rh. 1, 1178)· ὄρος Κίου, οἷον (l. c.)· ἀμφ’ Ἀργανθώνειον ὄρος, προχοάς τε Κίοιο. τινὲς δ’ Ἀργανθώνην αὐτό φασιν. Εὐφορίων (fr. 75 Powell = fr.
5	71 Cuenca) καὶ † Φιλίας (Philit. fr. 26 Kuchenmüller) Ἀργαν‐ θώνιον λέγουσι διὰ τοῦ ι, οἷον (Euphor.? Philit.?)· χθιζόν μοι κνώσσοντι παρ’ Ἀργανθώνιον αἶπος. ⟦καὶ λέγουσι διὰ τοῦ ι .⟧ Σιμύλος (fr. 2 Diehl) δὲ ποταμόν φησιν, οἷον· †μυσίον απύοντα † παρὰ ῥόον Ἀργανθώνης
10	AB, Sym. 1332, EM 1726. Schol. Ap. Rh.
alpha 1132	Ἀργεστής· ὀξύνεται, †Βοιωτικῶς δὲ † γέγονεν ἀργέσταο, οἷον (Λ 306 ...)·
alpha 1132	†ἀργέσταο Νότοιο· τὸ μὲν γὰρ κύριον βαρύνεται Ἀργέστης, οἷον (Ap. Rh. 2, 961, 963)·
5	Ἀργέσταο παρ’ ἆσσον ἐπιπνείοντος, ἔβησαν. λεῖπον Ἅλυν ποταμόν, λεῖπον δ’ ἀγχίρροον Ἶριν· δηλοῖ γὰρ τὸν ἀπηλιώτην ἄνεμον. Ἀπολλώνιος. τὸ δὲ ἐπίθετον τοῦ νότου ὀξύνεται, ὡς (Λ 306 ...) ἀργεστᾶο Νότοιο,
10	οἷον τοῦ λευκοῦ. οὕτως εὗρον εἰς τὰ Ἀργοναυτικὰ τοῦ Ἀπολλωνίου AB, Sym. 1333, EM 1737. *Comm. Hom. + Schol. Ap. Rh.
alpha 1133	Ἀργινοῦσαι· ἀργιλώδεις· «εἰσὶ δὲ αἱ τοιαῦται εἰς καρ‐ πῶν ἀνέσεις φαῦλαι καὶ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μηλόβοτοι, καθάπερ ἡ Σκύρος καὶ αἱ λεγόμεναι Ἀργινοῦσαι.» Δίδυμος (p. 184 Schmidt) καὶ Ὦρος AB, EM 1744. Orus.
alpha 1134	Ἀρδηθμός (Nic. ther. 401)· ὁ ποτισμός· ⟦παρὰ τὸ ἀρδῶ περισπώμενον· εἰ γὰρ ἦν ἀπὸ βαρυτόνου, ἄρδμος ἂν ἦν.⟧ Νίκανδρος ἐν Θηριακοῖς, οἷον (l. c.)· ἠὲ καὶ ἀρδηθμοῖο μεσημβρινὸν ἀΐξαντες
5	AB, Sym. 1334, EM 1752 + ⟦1751 ⟧. Schol. Nic. ther.
alpha 1135	Ἀρδμός (Σ 521)·
	ἐν ποταμῷ, ὅθι τ’ ἀρδμὸς ἔην πάντεσσι βοτοῖσιν. 〈παρὰ τὸ ἀρδῶ περισπώμενον. εἰ γὰρ ἦν ἀπὸ βαρυτόνου, ἄρδμος
	ἂν ἦν〉 AB, Sym. 1335, EM 1751. Comm. Hom.
alpha 1136	Ἄρδην (Eur. Alc. 608)· Εὐριπίδης (l. c.)· Ἄρδην φερούσῃ· παρὰ τὸ αἴρω, ὃ σημαίνει τὸ ἐπαίρω. ἐν ἄλλοις δὲ παρὰ τὸ ἁρμόζω, ἄρδην. τὸ γὰρ ἐν τῷ ἅμα γινόμενον ἁρμοζόντως γίνεται AB, Sym.
5	1336, EM 1753, Et. Gud. (c) α 1594, Eust. 707, 37. Hdn. fr. novum (usque ad ἐπαίρω) + Theodos. Lex. can. iamb. AO II 344, 3.
alpha 1137	Ἄρδις (Call. fr. 70)· ἡ ἀκὶς τοῦ βέλους· Καλλίμαχος (l. c.)· ἀλλ’ ἀπὸ τόξου αὐτὸς ὁ τοξευτὴς ἄρδιν ἔχων ἑτέρου. εἴρηται παρὰ τὸ ἄρω, τὸ ἁρμόζω· ἦρμαι ἦρται ἄρτης, ἔνθεν πυλάρ‐
5	της· καὶ ὥσπερ παρὰ τὸ προφήτης γίνεται † παρωνύμως προφῆτις, οἰκέτης οἰκέτις, οὕτως ἄρτης ἄρτις καὶ ἄρδις. ἢ παρὰ τὸ ἄρης, ὃ σημαίνει τὸν σίδηρον, ἄρις καὶ ἄρδις. οὕτως Ἐπαφρόδιτος (fr. 53 Luenzner) AB, Sym. 1337, EM 1754, Et. Gud. (c) α 1591. *Orio.
alpha 1138	Ἀρέθουσα· ἡ πηγή· παρὰ τὸ ἄρδω, ἄρσω, ὃ σημαίνει τὸ ποτίζω, ἵν’ ᾖ ἡ ποτίζουσα. οὕτως Ἡρωδιανός (fr. novum; cf. II 919, 28). παρὰ τὸ ἄρδειν πάσας τὰς κρήνας καὶ τοὺς ποτα‐ μοὺς λέγεται AB, Sym. 1338, EM 1758. Hdn.
alpha 1139	Ἀρέσκω· Ἡρωδιανός (fr. novum; cf. II 521, 3)· παρὰ
	τὸ ἀρῶ, τὸ ἁρμόζω, γίνεται· ἀρῶ ἀρέσω, ὡς τελῶ τελέσω, καὶ ἀρέσκω· τὸ γὰρ ἀρέσκον καὶ ἁρμόδιον, καὶ τὸ ἁρμόδιον ἀρεστόν
	AB, Sym. 1339, EM 1764, Et. Gud. α 659. Hdn.
alpha 1140	Ἀρεστήρ· εἶδος πλακοῦντος τοῖς θεοῖς ἀφιερωμένον, ὥσπερ καὶ τὸ πόπανον. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ἀρέσκω, ὁ τοῖς θεοῖς ἀρέσκων. ἀρέσω οὖν, ὁ παρακείμενος ἤρεσμαι, ἀρεστής καὶ ἀρεστήρ, ὡς ἤθληται ἀθλητής καὶ ἀθλητήρ. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν ιβʹ Κα‐
5	θολικῆς (fr. novum) AB, Sym. 1340, EM 1766. Hdn. l. c.
alpha 1141	Ἀρετάν· ποταμὸς τῆς Κροτωνιάτιδος χώρας· εἴρηται δὲ παρὰ τὴν † Ἀρέταν οὕτω καλουμένην τὴν γυναῖκα † Ἀλκίμου, ἧς παραρρεῖ τὸ μνῆμα, ὡς μαρτυρεῖ Φιλοστέφανος (FHG III 32, fr. 24) καὶ Κλέων ἐν τῷ Περίπλῳ (FHG IV 365, Fr. novum). Ἡρω‐
5	διανός (Ι 13, 24) AB, EM 1760. Hdn. l. c.
alpha 1142	Ἀρετή· παρὰ τὸ ἐρῶ, τὸ ἐπιθυμῶ, ἐρατή, καὶ κατὰ μετά‐ θεσιν τῶν στοιχείων ἀρετή, ἡ ἐπέραστος κτῆσις, ἣν αἱροῦνται πάν‐ τες· ἢ παρὰ τὸ ἀρῶ ἀρέσω ἀρεστή καὶ ἀρετή, ἡ πᾶσιν ἀρέσκουσα. λέγεται καὶ ἀρετὴ ἡ κατὰ πόλεμον δύναμις, παρὰ τὸν ἄρην AB,
5	Sym. 1341, EM 1761. Orio 1, 7 (185, 25 Koese).
alpha 1143	Ἄρεω (Σ 100)· διὰ τοῦ ω· Ἰλιάδος Σ (l. c.)· ἔφθιτ’, ἐμεῖο δὲ δῆσεν Ἄρεω· οὕτως Ἀρίσταρχος (ΙΙ 429, 10 Ludwich)· καὶ ἔστιν ἀπὸ εὐθείας τῆς ὁ Ἄρεως, τοῦ Ἄρεω, ὡς ὁ Πείρεως (Υ 484)·
5	Πείρεω υἱός. ἔστι δὲ τὸ λεγόμενον οὕτως· ἐμοῦ δὲ ἐδέησεν τὸ ἀλεξητῆρα γενέσθαι τοῦ Ἄρεω. τὸ δὲ δῆσε δισύλλαβον, ἀπὸ τοῦ ἐδέησε κατὰ συγκοπήν, ἤγουν χρείαν μου τῆς βλάβης βοηθὸν γενέσθαι AB, Sym. 1342, EM 1756. Comm. Hom.
alpha 1144	Ἀρέπυιαι (α 241, υ 77)· Ἅρπυιαι, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ε Ἀρέπυιαι. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τοῖς Περὶ παθῶν (ΙΙ 1249 ad
alpha 1144	226, 5) AB, EM 1759. Hdn. l. c.
alpha 1145	Ἀρεστός· οὐκ ἀπὸ τοῦ ἀρέσκω, ἔδει γὰρ ἀρεκτός εἶναι, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ ἀρέσω ἀρεστός. Φιλόξενος Ῥηματικῷ (fr. 366) AB, Sym. 1343, EM 1762a. *Orio.
alpha 1146	Ἄρειος· ὁ Ἀλεξανδρεὺς φιλόσοφος· ἐν ἑορτῇ Ἄρεως ἐτέχθη, διὸ οὕτως ὠνομάσθη. οὕτως Ὦρος AB, Sym. 1344, EM 1767 (= 1762b). Orus.
alpha 1147	Ἄρειος Πάγος· δικαστήριον Ἀθήνησιν οὕτω καλού‐ μενον· Καλλίμαχος (fr. 504)· αἱ δὲ πάγον φορέουσιν ἐπ’ Ἄρεος· καὶ Εὐριπίδης (Or. 1650—1651)·
5	θεοὶ δέ σοι δίκης βραβεῖς †πάγοι εἰσίν†· καὶ οἱ δικασταὶ Ἀρειοπαγῖται. ἐκλήθη δὲ Ἄρειος πάγος ἢ ὅτι αἱ Ἀμαζόνες ἐπὶ τὸν τόπον ἐκεῖνον ἐστρατεύοντο Ἄρεως οὖσαι, ἢ ὅτι ἐν πάγῳ ἐστὶ καὶ ἐν ὕψει τὸ δικαστήριον· Ἄρειος δέ, ἐπεὶ τὰ φο‐
10	νικὰ 〈ἐκεῖσε ἐκρίνοντο〉· δικάζει δὲ ὁ Ἄρης ⟦ἐπὶ ⟧ τὸν φόνον. πάγος δὲ ὁ λόφος, ὡς καὶ Ὅμηρος (immo Hes. scut. 439)·
10	πάγος δέ οἱ ἀντεβόλησεν. ἢ ὅτι ἔπηξεν τὸ δόρυ ἐκεῖ ὁ Ἄρης, Ποσειδῶνος κατηγορήσαντος διὰ τὸν φόνον τοῦ υἱοῦ αὑτοῦ Ἁλιρροθίου, ὅτε ἀπέκτεινεν αὐτὸν βιασά‐
15	μενον Ἀλκίππην τὴν αὑτοῦ καὶ Ἀγραύλου τῆς Κέκροπος θυγατρός, ὥς φησιν Ἑλλάνικος ἐν πρώτῃ (FGH 4, F 38) AB, Sym. 1345, EM 1769, Et. Gud. (c) α 1621. Lex. rhet.
alpha 1148	Ἄρειον (Δ 407)· ὑπὸ τεῖχος ἄρειον· Ἄρεως ἱερόν. τὸ ἄρειον εἴρηται εἰς τὸ ἀτάσθαλος (i. e.
alpha 1148	Δ 409 ἀτασθαλίῃσιν) AB, Sym. 1346. Comm. Hom.
alpha 1149	Ἀρείων (Ap. Rh. 2, 77 vl)· ὁ βελτίων· Ὅμηρος (Ο 641 v. l.)· πατρὸς πολὺ χείρονος υἱὸς ἀρείων. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ἄρης, ἵν’ ᾖ κυρίως ὁ κατὰ πόλεμον καλλίων.
5	οὕτως Ταρραῖος ἐν τοῖς Ἀργοναυτικοῖς (fr. 8 Linnenkugel) AB, Sym. 1347, EM 1768. Schol. Ap. Rh.
alpha 1150	Ἀρειή· σημαίνει τὴν ἐν πολέμῳ ἀπειλήν· ἢ γὰρ παρὰ τὴν ἄρεως γενικὴν γέγονεν ἀρεά, καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ι ἀρειά, καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς η ἀρειή Ἰωνικῶς, ὡς πεῖνα πείνη, οἷον (ο 407)· πείνη δ’ οὔποτε δῆμον εἰσέρχεται·
5	ἢ παρὰ τὴν ἄρει δοτικὴν ἀρειά καὶ ἀρειή. λέγει δὲ ἐν τῇ Καθόλου ὁ Ἡρωδιανός (Ι 291, 16), ὅτι τὸ ἀρειά παράλογόν ἐστι καὶ κατὰ τόνον καὶ κατὰ χρόνον· οὔτε γὰρ ὀξυτονεῖσθαι ὤφειλεν οὔτε ἐκτεί‐ νειν τὸ α· τὰ γὰρ διὰ τοῦ εια ὀξυνόμενα ἐκτείνοντα τὸ α ἐπὶ οὐσιῶν λαμβάνονται, οἷον παρειά φορβειά, σημαίνει δὲ τὸ σχοινίον τοῦ ἀλό‐
10	γου. εἰ οὖν τὸ ἀρειά οὐ τίθεται ἐπὶ οὐσίας ἀλλ’ ἐπὶ πραγμάτων (τὴν γὰρ ἀπειλὴν σημαίνει), δῆλον ὅτι οὔτε ὀξυτονεῖσθαι ὤφειλεν οὔτε
10	ἐκτείνειν τὸ α, ἀλλ’ ἡμάρτηται, ὡς εἴρηται, καὶ κατὰ τόνον καὶ κατὰ χρόνον. δεῖ γινώσκειν, ὅτι ἀρειῶ ἀρειᾷ· σημαίνει δὲ τὸ ἀπειλῶ, ὡς παρ’ Ἱππώνακτι (fr. 41)·
15	καὶ νῦν ἀρειᾷ σύκινόν με ποιῆσαι, τουτέστιν ἀπειλεῖ σύκινόν με ποιῆσαι. ἐπὶ δὲ τοῦ φυτοῦ διὰ τοῦ ι γράφεται καὶ παροξύνεται, οἷον ἀρία, ὡς παρ’ Εὐπόλιδι (fr. 491)· χήτει τοι πρίνης ἀρίας ποιούμεθα γόμφους· ἔστι δὲ δακτυλικὸν τὸ μέτρον, σημαίνει δὲ τὸ μὲν χήτει τῇ στερήσει,
20	καὶ ἔστιν ἀπὸ τοῦ χῆτος, τὸ δὲ γόμφους τὰ σφηνάρια. οὕτως ὁ Χοιροβοσκός (orth. 177, 4) AB, Sym. 1348, EM 1771, Constan‐
20	tinus Arabites (Mus. crit. 13—14, 1978—79, 163). Choerob. l. c.
alpha 1151	Ἀρειμάνιος· σημαίνει δὲ τὸν πολεμικόν. ὥσπερ γὰρ παρὰ τὴν ἄρει δοτικὴν γίνεται ἀρείφατος, σημαίνει δὲ τὸν πολε‐ μικόν, τουτέστιν τὸν ἐν πολέμοις ὀνομαζόμενον ἢ τὸν ἐν πολέμῳ φονευόμενον. ἔχομεν δὲ τὴν χρῆσιν παρ’ Αἰσχύλῳ, οἷον ἐν Νεανίσκοις
5	καὶ καρτερικὸς καὶ πολεμικός (fr. 146b)· ἀρείφατος· τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ παρὰ τὴν ἄρει δοτικὴν γέγονεν ἀρειμάνιος διὰ τῆς ει διφθόγγου. οὕτως ὁ Χοιροβοσκός (fr. Novum Orthographiae) AB, Sym. 1349, EM 1770, Et. Gud. (c) α 1593. Choerob.
alpha 1152	Ἀρεσόμεθα (Δ 362)· ἐξιλεωσόμεθα, θεραπεύσομεν· ἀπὸ τοῦ ἀρῶ † ἀρᾷς AB, Sym. 1350, EM 1765. Comm. Hom.
alpha 1153	Ἀρηρώς (κ 553)· εἴρηται εἰς τὸ ἄραρε καὶ ἀραρώς (Et. gen. α 1109) AB, EM 1772.
alpha 1154	Ἀρηγών· σημαίνει δὲ τὴν † βοήθειαν, οἷον (Ε 511)· ἡ γάρ ῥα πέλεν Δαναοῖσιν ἀρηγών, καὶ (Δ 7)
alpha 1154	δοιαὶ μὲν Μενελάῳ ἀρηγόνες εἰσὶ θεάων.
5	εἰ γὰρ ἦν ἀρσενικόν, ὤφειλεν ἀρήγοντος κλίνεσθαι, ἀλλ’ ἔστι θηλυκοῦ γένους, ἀπὸ τοῦ ἀρήγω ῥήματος γεγονός· γίνεται γὰρ εἰς ω λῆγον ὄνομα, ἔσθ’ ὅτε καὶ εἰς ων θηλυκόν, ἀπὸ τῶν εἰς ω ῥημάτων· οἷον πείθω Πειθώ, κλώθω Κλωθώ, καλύψω Καλυψώ· καὶ εἰς ων· τέρπω τερπών, χέω χεών καὶ χιών. οὕτως οὖν καὶ ἀρήγω ἀρηγών AB,
10	Sym. 1351, EM 1784. *Hdn. (cf. II 729, 14)?
alpha 1155	Ἀρηΐθοος (Η 10)· ὄνομα· ἡ χρῆσις εἰς τὸ Ἄρνη (Η 9). σημαίνει δὲ καὶ πολεμικόν (Θ 298)· ἡ χρῆσις εἰς τὸ τα‐ νυγλώχινα (Θ 297) AB, Sym. 1352, EM 1775. Comm. Hom.
alpha 1156	Ἀρήϊος (Γ 339)· πολεμικός· παρὰ τὸν Ἄρην AB, EM 1773. Comm. Hom.
alpha 1157	Ἀρηΐφιλος (Γ 21)· πολεμικός, ὁ φιλῶν τὸν Ἄρην A, EM 1774. Comm. Hom.
alpha 1158	Ἀρηϊφάτους (Τ 31)· τοὺς ἐν τῷ πολέμῳ πεφονευμέ‐
alpha 1158	νους AB, EM 1776. Com. Hom.
alpha 1159	Ἀρητόν (Ρ 37, Ω 741)· οἷον (ll. cc.)· ἀρητὸν δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένθος ἔθηκας, ἤτοι βλαπτικόν, παρὰ τὴν ἀράν, ἢ ἀπευκτόν, ἢ ἀεὶ ῥητόν, ἀεὶ διὰ μνήμης ἐσόμενον. ὀξύνεται δὲ ἡ λέξις· τὰ γὰρ εἰς τος ῥηματικὰ
5	ὑπὲρ δύο συλλαβὰς τῷ η παραληγόμενα ὀξύνεσθαι θέλει AB, Sym. 1353. EM 1778b, Eust. 1093, 61. Epim. Hom. an Orio?
alpha 1160	Ἄρης· σημαίνει δὲ τὸν πόλεμον· παρὰ τὴν ἀράν, τὴν γενομένην βλάβην ἐκ τοῦ πολέμου. ἰστέον δέ, ὅτι τετραχῶς κέχρηται τὸ ὄνομα ὁ ποιητής· ἐπὶ μὲν τοῦ πολέμου, οἷον (Β 440)· ὄφρα κε θᾶσσον ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα·
5	ἐπὶ δὲ τοῦ σιδήρου (Ε 289 ...)· αἵματος ἆσαι Ἄρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν· ἐπὶ δὲ τοῦ θεοῦ, οἷον (Φ 421)· καὶ δ’ αὖτε κυνόμυια ἄγει βροτολοιγὸν Ἄρηα·
5	ἐπὶ δὲ τῆς πληγῆς, † ὡς (Ν 568—569)·
10	ἔνθα μάλιστα γίνεται Ἄρης ἀλεγεινός AB, Sym. 1354, EM 1777, Eust. 347, 38; 518, 3. *Epim. Hom. an
10	*Orio 19, 6?
alpha 1161	Ἀρημένον· τὸ κατειλημμένον καὶ παραπεποδισμένον, ἴσως ἀπὸ τοῦ ἀρηρέναι· οὐ γὰρ παρὰ τὴν ἀρὰν εἴρηται AB, Sym. 1356 (lemma tantum), EM 1785. *Orio?
alpha 1162	Ἀρήρει (Γ 338)· ἥρμοστο· ἀπὸ τοῦ ἄρω AB, Sym. 1357. EM 1786. Comm. Hom.
alpha 1163	Ἀρητήρ (Ε 78)· ὁ ἱερεύς· παρὰ τὰς ἀράς, ἃς ποιεῖται· ἢ παρὰ τὸ αἴρειν τὰς χεῖρας εἰς ὕψος· ἢ παρὰ τὸ ἀρέσκειν θεῷ AB, Sym. 1358, EM 1780. *Epim. Hom. (cf. Epim. Hom. cod. Barocc. 50 ined. ad A 11).
alpha 1164	Ἀρήν (Α 66)· τὸ πρόβατον. ἔστιν οὖν ἀρά ἡ εὐχή· ἐκ τούτου γίνεται ἀρήν, τὸ ἐπιτήδειον εἰς εὐχὴν πρόβατον· καὶ κλίνεται
alpha 1164	ἀρήν ἀρῆνος· ἐξ οὗ τὸ ἀρνός κατὰ συγκοπήν· καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ α ῥήν, οἷον (Ι 154, 296)·
5	†πολλύρηνες πολυβοῦται. σημαίνει καὶ τὴν βλάβην (Μ 334)· ὅς τίς οἱ ἀρὴν ἑτάροισιν ἀμύναι AB, EM 1781. *Epim. Hom. (cf. Epim. Hom. cod. Barocc. 50 ined. et AP IIII 325, 11).
alpha 1165	Ἀρήγω· τὸ βοηθῶ. εἴρηται παρὰ τὸν ἄρην, τὸν σημαί‐ νοντα τὸν πόλεμον, ἀρήγω, ὥσπερ καὶ βοηθῶ λέγεται τὸ ἐπὶ βοὴν θέειν, βοή γὰρ καὶ ὁ πόλεμος, ἀπὸ τοῦ παρεπομένου· ἀρήγω οὖν
alpha 1165	ἀρηγός καὶ ἀρωγός, ὥσπερ καὶ ῥηχμός ῥωχμός (Ψ 420)·
5	ῥωχμὸς ⟦γὰρ ⟧ ἔην γαίης· παρώχηκε παρώχωκε. οὕτως Ἀπολλόδωρος (FGH 244 F 236) καὶ Κρατῖνος καὶ Χρύσιππος Περὶ ἐτυμολογίας (fr. novum) AB, Sym 1359, EM 1783. *Orio?
alpha 1166	Ἀρήνη (Β 591)· πόλις τῆς Μεσσήνης. μέμνηται αὐτῆς Ἀπολλώνιος ἐπιρρηματικῶς (1, 152)· Ἀρήνηθεν ἔβαν μεγάλῃ περιθαρσέες ἀλκῇ, καὶ (1, 471)
5	τοῖόν μ’ Ἀρήνηθεν ἀοσσητῆρα κομίζεις. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ἀρῶ Ἀρήνη, εὐαροτρίαστος γάρ. ὡς οὖν ἀπὸ τοῦ σάσσω σαγήνη καὶ λάμπω λαμπήνη, οὕτως καὶ τοῦτο. οὕτως Ὦρος † ἐν τ( ) ὀρθοῖς † AB, Sym. 1360, EM 1782. Orus.
alpha 1167	Ἄρητος (Ρ 535)· ὄνομα ἥρωος, οὖ μέμνηται ὁ ποιητής, οἷον (l. c.)· Ἄρητον δὲ κατ’ αὖθι λίπον δεδαϊγμένον ἦτορ. γέγονε δὲ κατ’ εὐφημίαν παρὰ τὸ ἀρῶ καὶ ἀρῶμαι ἠρώμην. παρὰ
5	οὖν τὸ ἀρῶ Ἄρητος καὶ Ἀρήτη, οἱ εὐκτοὶ τοῖς γονεῦσι καὶ εἰς ἰδιότητα, προπαροξυτόνως. καὶ ἡ Ἀλκινόου δὲ γυνὴ ὡσαύτως ἔχει Ἀρήτη. οὕτως Κρατῖνος 〈καὶ〉 Ἀλέξανδρος (fr. novum) ἐν τοῖς
5	Παντοδαποῖς AB, Sym. 1361, EM 1778a. *Orus?
alpha 1168	Ἀρητήσιον· τόπος Ἀθήνησιν οὕτως καλούμενος, † γὰρ γνήτοιο†. εἴρηται δέ, ὅτι Θησεὺς μετὰ τὸ ὑποστρέψαι ἐκ τοῦ Ἅιδου ἐκπεσὼν Ἀθηνῶν ἐκεῖσε τὰς κατὰ τῶν ἐχθρῶν ἀρὰς ἐποιήσατο· παρὰ τὰς ἀρὰς οὖν Ἀρητήσιον ὁ τόπος ἐκλήθη. οὕτως Φιλόχορος
5	ἐν τῇ δευτέρᾳ τῶν Ἀτθίδων (FGH 328 F 19) AB, Sym. 1362, EM 1779. *Orus.
alpha 1169	Ἀρθμός (Ap. Rh. 2, 755)· ἡ φιλία καὶ ἡ ἁρμονία τῆς ψυχῆς. μέμνηται τῆς λέξεως Ἀπολλώνιος ἐν τοῖς Ἀργοναυτικοῖς, οἷον (l. c.)· ἀλλὰ καὶ ἀρθμὸν ἔθεντο μετὰ σφίσιν
5	καὶ Ὅμηρος (Η 302)· διέτμαγον ἀρθμήσαντες· παρὰ τὸ ἄρω, τὸ ἁρμόζω, ἧρμαι ἁρμός, ὡς κείρω κορμός, καὶ πλεο‐ νασμῷ τοῦ θ ἀρθμός, ὡς πείρω πορμός καὶ πορθμός. ἢ ἀπὸ τοῦ
5	ἐρῶ, τὸ λέγω· οἱ γὰρ ἐν φιλίᾳ ὄντες διαλέγονται ἀλλήλοις, οἷον,
10	ὥσπερ Ἀπολλώνιος ἐν τοῖς Ἀργοναυτικοῖς (1, 1344)· ἦ ῥα, καὶ ἀρθμηθέντες ὅπῃ πάρος ἑδριόωντο AB, Sym. 1363, EM 1787. *Schol. Ap. Rh.?
alpha 1170	Ἀρίγνωτοι (Ν 72)· διάδηλοι, φανεροί (l. c.)· ἀρίγνωτοι δὲ θεοί περ AB, Sym. 1364, EM 1794. *Comm. Hom.
alpha 1171	Ἄρθρον (Soran. fr. 14 Scheele)· παρὰ τὸ αἴρω ἄρτρον καὶ ἄρθρον· ὑπὸ γὰρ τούτων βασταζόμεθα, ἢ παρὰ τὸ ἀρῶ, τὸ ἁρμόζω· παρὰ γὰρ τὸ ἀρηρέναι ἀλλήλοις AB, Sym. 1365, EM 1788. *Orio.
alpha 1172	Ἄρθρον· τὸ προταττόμενον τῶν πτωτικῶν. παρὰ τὰ ἐν ἡμῖν ἄρθρα· ὥσπερ γὰρ τὰ ἄρθρα διορίζειν φασὶν αὐτά τε καὶ τὰ παρακείμενα αὐτοῖς, οὕτως καὶ ταῦτα χωρίζει τὰς διαφορὰς τῶν πραγμάτων διάρθρωσιν ἐμφαίνοντα· δοκεῖ γὰρ διαρθροῦν καὶ ποιεῖν
5	τὸ ἐπιφερόμενον ὄνομα φανερόν, πότερον ἄρρεν ἐστὶν ἢ θῆλυ, καὶ πότερον ἐφ’ ἑνὸς ἢ ἐπὶ πλειόνων AB, Sym. 1366, EM 1789, Et. Gud. (c) α 1649. *Orio (ex Apione).
alpha 1173	Ἀριδείκετος (θ 382)· ὁ ἄγαν ἐμφανής· Ὅμηρος (l. c.)·
alpha 1173	Ἀλκίνοε, πάντων ἀριδείκετε ἀνδρῶν. παρὰ τὸ δείκω ῥῆμα, τὸ δηλῶ ἢ φανερῶ, ἐξ οὗ παράγωγον δεικνύω· καὶ δείκελον, τὸ δεικνύον τὴν ὁμοιότητα. ὡς οὖν ἀπὸ τοῦ ἔχω ἔχετος,
5	ἐμῶ ἔμετος, οὕτως δείκω δείκετος, καὶ ἐν συνθέσει ἀριδείκετος, ὁ πάνυ δεικνύμενος AB, Sym. 1367, EM 1792. Orio 24, 16.
alpha 1174	Ἀρίζηλος (Β 318)· ὁ ἄγαν ἔκδηλος· παρὰ τὸ δῆλος ἄδηλος, καὶ μετὰ περισσοῦ τοῦ ι ἀΐδηλος, καὶ κατ’ ἐπένθεσιν τοῦ ς ἀΐσδηλος, τοῦ ς καὶ δ εἰς ζ τραπέντος ἀΐζηλος καὶ ἐπεισόδῳ τοῦ ρ ἀρίζηλος. οὕτως Κρατῖνος ἐν τῇ Ἐπιτομῇ τῶν Βασιλείδου Περὶ
5	Ὁμηρικῆς λέξεως. ἐγὼ δὲ παρὰ τὸ δῆλος καὶ τὴν αρι ἐπίτασιν, εἶτα πλεονασμῷ τοῦ ς ἀρίσδηλος καὶ ἀρίζηλος. ἢ ἀπὸ τοῦ ζῆλος ἀρίζηλος· οἱ γὰρ ἄξιοι ζήλου ἄγαν ἔκδηλοι AB, Sym. 1368, EM 1790, Et. Gud. (c) α 1650. *Orio.
alpha 1175	Ἀρισκυδής (Call. fr. 55)· ἡ ἄγαν ὀργιζομένη, ἡ ὀργίλη· Καλλίμαχος ἐν τῷ τρίτῳ τῶν Αἰτίων (l. c.)· τὸν μὲν ἀρισκυδὴς εὖνις ἀνῆκε Διός· παρὰ τὸ αρι τὸ ἐπιτατικὸν ἐπίρρημα καὶ τὸ σκύζεσθαι, ἡ ἄγαν
5	σκυζομένη (Ω 113)· σκύζεσθαί οἱ εἶπε θεούς.
5	οὕτως Ἀρτεμίδωρος AB, Sym. 1369, EM 1795. *Methodius.
alpha 1176	Ἄριστον (Ω 124)· ἐπὶ τῆς εὐωχίας, ἀόριστόν τι ὄν, ἀόριστον γάρ ἐστι κατὰ καιρόν· ἐντεῦθεν οὖν ἔχει τὸ α μακρόν. ἢ παρὰ τὸν Ἄρεα· τοῖς γὰρ εἰς Ἄρεα προσιοῦσι παρασκευάζεται, ὡς καὶ τὸ δεῖπνον AB, Sym. 1370, EM 1802, Et. Gud. (c) α
5	1672. *Methodius?
alpha 1177	Ἀρίστη (Β 5)· ἀπὸ τοῦ ἄριστος ἀρίστη AB, EM 1799, *Comm. Hom.
alpha 1178	Ἄριστος· κυρίως ὁ ἐν τῷ πολέμῳ ἰσχυρός· παρὰ τὸν ἄρην, ἐξ οὗ παρώνυμον ἀριστεύς. καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ παντὸς
alpha 1178	προσήκοντος AB, EM 1799, Et. Gud. (c) α 1670. Orio 25, 17.
alpha 1179	Ἀριστερά (Soran. fr. 15 Scheele)· ἀπὸ τοῦ ἄριστος ἀριστερός καὶ ἀριστερά, ὥσπερ φόβος, φοβερός φοβερά. ἔστι δὲ κατ’ εὐφημισμόν, ὥσπερ καὶ εὐώνυμος ὀνομάζεται ἡ αὐτή, οἱονεὶ ἡ καλώ‐ νυμος AB, Sym. 1372, EM 1804. Orio 612, 19 Werfer.
alpha 1180	Ἀριθμός· παρὰ τὸ † ἄρσω, τὸ ἁρμόζω, κατὰ πλεονασμὸν τοῦ θ· ἐξ ἁρμογῆς γὰρ μονάδων ἐστίν. ἤ, ὡς λέγει ὁ Τρύφων (fr. novum), ὅτι παρὰ τὸ ἅλες, τὸ σημαῖνον τὸ † ἀρθροῦν, γίνεται ἁλί‐ ζω· ἔνθεν τὸ αὐλίζω· ἀπὸ οὖν τοῦ ἁλίζω γίνεται ἁλισμός καὶ
5	τροπῇ τοῦ λ εἰς τὸ ρ καὶ τοῦ ς εἰς τὸ θ ἀριθμός, ἡ ἄθροισις AB, Sym. 1373, EM 1806. Orio 26, 19.
alpha 1181	Ἀρίστυλλος (Ar. Plut. 314)· ὄνομα παρ’ Ἀριστο‐ φάνει (l. c. 314—315)· σὺ δ’ Ἀρίστυλλος ὑποχάσκων ἐρεῖς,
alpha 1181	ἕπεσθε μητρὶ χοῖροι·
5	εἴρηται δὲ ὑποκοριστικῶς ὁ Ἀριστοκλῆς· ὡς γὰρ παρὰ τὸ Ἡρακλῆς Ἥρυλλος (fr. trag. adesp. 590) καὶ παρὰ τὸ Θρασυκλῆς Θράσυλ‐ λος καὶ παρὰ τὸ Βαθυκλῆς Βάθυλλος, ὁ ἐρώμενος τοῦ Ἀνακρέοντος (fr. 148 Gentili), οὕτως καὶ παρὰ τὸ Ἀριστοκλῆς Ἀρίστυλλος. οὕτως Ἡρωδιανὸς εἰς τὴν Ἀπολλωνίου εἰσαγωγήν (ΙΙ 907, 17) AB,
10	Sym. 1374, EM 1798. Hdn. l. c. et II 205, 10.
alpha 1182	Ἀριστῶ· εἴρηται εἰς τὸ ἀγήοχα (Zenob. Παρεκβολαὶ τοῦ μεγάλου Ῥήματος ἐκ τῶν Ἡρωδιανοῦ p. 13, 6—14, 2 de formis ἀγήοχα ἐνήνοχα ἐδήδοκα ἐρήρικα ἐρήρεικα ἠρίστευκα κτλ.) AB.
alpha 1183	Ἀρίγνωτος (Ν 72)· διάδηλος, διαφανής· ἀπὸ τοῦ αρι καὶ † τὸ γνωτός AB, EM 1794. *Comm. Hom.
alpha 1184	Ἀριπρεπέα· οἷον (θ 424)· δεῦρο, γύναι, φέρε χηλὸν ἀριπρεπέ’ ἥτις ἀρίστη. νῦν ἀρσενικῶς, ⟦νῦν ⟧ πτώσεως αἰτιατικῆς. † ἐπεὶ καὶ πληθυντικῶς καὶ οὐδετέρως, οἷον (Θ 555—556)·
5	ὡς δ’ ὅτ’ ⟦ἂν ⟧ ἐν οὐρανῷ ἄστρα φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην φαίνετ’ ἀριπρεπέα· καὶ οὐδετέρως (θ 176)· ὡς καὶ σοὶ εἶδος μὲν ἀριπρεπές.
5	Ἡρωδιανός (fr. novum) AB, Sym. 1375, EM 1796. Hdn.
alpha 1185	Ἀριπρεπέες (Ι 441)· διαπρέποντες, ἔκδηλοι AB, EM 1796. Comm. Hom.
alpha 1186	Ἀρίσβη· πόλις· ἀπὸ Ἀρίσβας θυγατρὸς Τεύκρου, ἣν ἔγημε Δάρδανος· Λυκόφρων (1308)· γήμας Ἀρίσβην Κρῆσσαν εὐγενῆ κόρην· καὶ Ὅμηρος (Ζ 13)·
5	ὃς ἔναιεν ἐϋκτιμένῃ ἐν Ἀρίσβῃ AB, Sym. 1376, EM 1808. *Comm. Hom. + Schol. Lycophr.
alpha 1187	Ἀριήκοος (Ap. Rh. 4, 1707)· εὐήκοος, οἷον (l. c. 1707— 1708)· ῥίμφα Μελαντίους ἀριήκοος, αἵ τ’ ἐνὶ πόντῳ ἦνται· δοιάων δὲ μιῆς ἐφύπερθεν ὀρούσας.
5	Μελάντιοι πέτραι ἀκρωτήριά ἐστι περὶ Θήραν τὴν νῆσον. ἐκλήθη δὲ
	οὕτως διὰ τὸ † Μέλαντα τὸν υἱὸν Νάξου τοῦ κτίσαντος τὴν Νάξον πλέοντα πρὸ αὐτῆς τῆς Νάξου εἰς Θήραν περὶ τὰς ἄκρας ναυαγῆσαι ἐλθόντα. Ἀπολλώνιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά AB, Sym. 1379, EM
	1797. Schol. Ap. Rh.
alpha 1188	Ἀρκτοῦρος (Ap. Rh. 2, 1099)· ἀπὸ τοῦ κατὰ τὴν οὐρὰν τῆς Ἄρκτου. εἴρηται δὲ καὶ εἰς τὸ ἐνναέται κόναβον (ibid. 1085) περὶ τούτου AB, Sym. 1380, EM 1815. Schol. Ap. Rh.
alpha 1189	Ἄρκυς (Ar. Lys. 790)· σημαίνει δὲ τοὺς βρόχους, τὰ δίκτυα· παρὰ τὸ ἁρπάζω ἅρπυον καὶ ἅρκυον· ἐπιτήδειον γάρ ἐστι πρὸς τὸ ἁρπάζειν. ἢ παρὰ τὸ ἑλκύω ἕλκυον· τροπῇ τοῦ ε εἰς α καὶ τοῦ λ εἰς ρ ἅρκυον. Λυκόφρων (102—105)·
5	καὶ τὴν ἄνυμφον πόρτιν ἁρπάσας λύκος, δυοῖν πελειαῖν ὠρφανισμένην † γοναῖς καὶ δευτέραν εἰς ἄρκυν ὀθνείων βρόχων ληῖτιν ἐμπταίσασαν ἰξευτοῦ πτερῷ, ὅτι ἡ Ἑλένη δεύτερον ἡρπάγη, πρῶτον μὲν ὑπὸ Θησέως, δεύτερον
10	δὲ ὑπὸ Ἀλεξάνδρου AB, Sym. 1381, EM 1810 + 1812. *Schol. Ar. Lys. (?) + Lex. can. iamb. (Epim. var. AO II 344, 12 ad
10	Jo. Dam. can. 1, 99) + Schol. Lycophr.
alpha 1190	Ἀρκείσιος (Π 118)· ὁ ἥρως, ὁ πάππος Ὀδυσσέως, οὗ μέμνηται καὶ ὁ ποιητής, οἷον (l. c.)· †μοῦνος Λαέρτην Ἀρκείσιος υἱὸν ἔτικτεν. εἴρηται δὲ παρὰ τὸν ἀρκέσω μέλλοντα· Ἀρκέσιος καὶ Ἀρκείσιος.
5	οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῇ Ὀρθογραφίᾳ (II 269, 7 falso loco : cf. II 444, 17). Ἀριστοτέλης δὲ ἐν τῇ Ἰθακησίων πολιτείᾳ (fr. 504 Rose) τὸν Κέφαλον οἰκοῦντα ἐν ταῖς ἀπ’ αὐτοῦ κληθείσαις Κε‐ φαληνίαις νήσοις, ἄπαιδα ἐπὶ πολὺ ὄντα, ἐρόμενον τὸν θεόν, κελευ‐ σθῆναι ᾧ ἂν ἐντύχῃ θήλει συγγενέσθαι· παραγενόμενον δὲ εἰς τὴν
10	πατρίδα καὶ δὴ ἐντυχόντα ἄρκτῳ κατὰ τὸν χρησμὸν συγγενέσθαι· τὴν δὲ ἐγκύμονα γενομένην μεταβαλεῖν εἰς γυναῖκα καὶ τεκεῖν παῖδα, ὃν κληθῆναι ἀπὸ τῆς μητρὸς ἄρκτου Ἀρκείσιον AB, Sym. 1382, EM 1817, Eust. 1516, 62; 1756, 53; 1961, 13. *Orus?
alpha 1191	Ἄρκιον (Κ 304)· ἱκανόν, ὠφέλιμον (l. c.)· μισθὸς δέ οἱ ἄρκιος ἔσται AB, Sym. 1383, EM 1810. Comm. Hom.
alpha 1192	Ἀρκέσιον· οὕτω καλούμενον ἄντρον τῆς Κρητικῆς Ἴδης·
alpha 1192	εἴρηται δὲ Ἀρκέσιον παρὰ τὸ ἀρκέσαι ῥῆμα, ὅ ἐστι βοηθῆσαι· φασὶ γὰρ αὐτὸ ὑπὸ Κουρήτων ὀνομασθῆναι, ὅτι τὸν Κρόνον αὐτοῖς φεύ‐ γουσι καὶ εἰς αὐτὸ καταδυεῖσι καὶ κρυπτομένοις ἐπήρκεσεν. οὕτως
5	Ξενίων ἐν τοῖς περὶ Κρήτης (FGH 460 F 1) AB, Sym. 1384, EM 1818. *Orus?
alpha 1193	Ἄρκευθος (Ap. Rh. 4, 156)· εἶδος φυτοῦ † ἀκανθῶδες, οὗ τὴν ὀδμὴν πάντα τὰ ἑρπετὰ ἀποστρέφονται· παρὰ 〈τὸ〉 τὴν ἀράν, ὅ ἐστι βλάβην, κεύθειν, ἡ τὴν ἀρὰν κεύθουσα ἀράκευθος καὶ ἄρκευθος. ἢ διὰ τὸ ἔχειν τὰς ἀκάνθας κεκρυμμένας, οἷον (l. c.)·
5	ἡ δέ μιν ἀρκεύθοιο νέον τετμηότι θαλλῷ. Ἀπολλώνιος AB, Sym. 1385, EM 1819, Et. Gud. (c) α 1682. Schol. Ap. Rh.
alpha 1194	Ἄρκτος (λ 611)· τὸ ζῷον· εἴρηται παρὰ τὸ ἀρκῶ, ὅπερ καὶ ἐπαρκῶ λέγεται, ἄρκος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ τ ἄρκτος, τὸ ἐπαρ‐ κοῦν ἑαυτῷ ζῷον. φασὶ 〈γὰρ〉 αὐτὸ διαζῆν τὸν χειμῶνα ἐκτὸς ἐπεισάκτου τροφῆς. οὕτως Κρατῖνος ἐν τῇ Ἐπιτομῇ τῶν Βασιλείδου
5	Περὶ Ὁμηρικῆς λέξεως AB, Sym. 1386, EM 1816, Et. Gud. (c)
5	α 1680. *Orio.
alpha 1195	Ἀρκῶ (Ν 397)· τὸ βοηθῶ (l. c. 397—398)· οὐδ’ ἤρκεσε θώρηξ χάλκεος, ὃν φορέεσκε AB, EM 1809. *Comm. Hom.
alpha 1196	Ἁρμαλιά (Hes. op. 560)· ἡ τροφή· Ἡσίοδος ἐν Ἔρ‐ γοις καὶ Ἡμέραις (557—563)· μεὶς γὰρ χαλεπώτατος οὗτος χειμέριος, χαλεπὸς προβάτοις, χαλεπὸς δ’ ἀνθρώποις,
5	τῆμος τὤμισυ βουσίν, ἐπὶ δ’ ἀνέρι πλέον εἴη ἁρμαλιῆς· μακραὶ γὰρ ἐπίρροθοι εὐφρόναι εἰσίν. ταῦτα † φυλασσόμενα τετελεσμένον εἰς ἐνιαυτὸν ἰσοῦσθαι νύκτας γε, εἰς ὅ κεν αὖτις γῆ πάντων μήτηρ καρπὸν σύμμικτον ἐνείκει.
10	ἁρμαλιή· ἢ παρὰ τὸ τῇ ψυχῇ ἁρμόζειν γίνεται ἁρμαλιή, παρὰ γὰρ τὸ ἀρῶ, τὸ ἁρμόζω· ἢ παρὰ τὸ αἴρειν τὰ σώματα γίνεται ἁρμός, ὡς καθαίρω καθαρμός, οὕτως αἴρω ἁρμός, ἀφ’ οὗ παρώνυμον ἁρμιά, καὶ πλεονασμῷ τῆς αλ συλλαβῆς ἁρμαλιά. ἢ ὅτι δίκην ἅρματος φέρει τὰ σώματα. τῆμος τὤμισυ βουσίν, ἐπὶ δ’ ἀνέρι
15	πλέον εἴη / ἁρμαλιῆς· τὸ ἥμισυ, κατὰ σύνθεσιν τὤμισυ· ἔχει δὲ ὁ σκοπὸς οὕτως· τότε μὴ ἐργαζομένοις τοῖς βουσὶ τὸ ἥμισυ τῆς ταγῆς δός, ἀνδρὶ δὲ καὶ πλέον τῆς ταγῆς (Schol. Hes. 559a Pertusi). ἢ καὶ ἄλλως· τότε ἄλλο ἥμισυ ἡμιβόλιον πρόσθες τοῖς βουσί, τοῖς δ’ ἀνθρώποις πλέον τοῦ ἡμίσεος· αἱ γὰρ νύκτες μακραὶ
20	οὖσαι τῇ τροφῇ συνεργοῦσι· τῷ μήκει γὰρ αὐτῶν καὶ ἡ τροφὴ πέττεται. ταῦτα φυλασσόμενος· ταῦτά σοι, παραινῶ,
20	φυλασσόμενος παρατήρει· εὑρήσεις γὰρ ἐν τοῖς αὐτοῖς χρόνοις ἴσας τὰς νύκτας καὶ τὰς ἡμέρας. ἢ ὅτι τότε ἐργαζόμενος καὶ τὰς νύκτας ἴσας ἡμέραις ποιεῖν AB, Sym. 1387, EM 1825, Et. Gud. (c)
25	α 1685. Schol. Hes. op. + *Philox. fr. 237 (208, 14 ἢ παρὰ —17 ἁρμαλιά).
alpha 1197	Ἁρμῷ· σημαίνει δὲ τὸ ἀρτίως· σὺν τῷ ι γράφεται· ἔστι γὰρ ὁ ἁρμός τοῦ ἁρμοῦ τῷ ἁρμῷ καὶ λοιπά· αὕτη ἡ δοτικὴ μετῆλ‐ θεν εἰς ἐπιρρηματικὴν σύνταξιν καὶ ἐφύλαξεν τὴν αὐτὴν γραφήν, οἷον «ἁρμῷ ἔγραψα» ἀντὶ τοῦ ἀρτίως. ὁ δὲ Τεχνικὸς (Hdn.
5	II 478, 24) λέγει, ὅτι δείκνυσι καὶ ἐκ τῶν Συρακουσίων διὰ τοῦ ι γραφόμενον· ἐκεῖνοι γὰρ ἁρμοῖ λέγουσι κατὰ συστολὴν τοῦ ω εἰς τὸ ο, οἷον ὡς παρὰ Καλλιμάχῳ (fr. 383, 4)· ἁρμοῖ γὰρ Δαναῶν γῆ ὡς ἀπὸ † βουγενέσθαι, ἀντὶ τοῦ ἀρτίως. Χοιροβοσκός (orth. ex Hdn. II 478, 21) AB,
10	EM 1822. Choerob.
alpha 1198	Ἁρμοῖ· τὸ ἀρτίως ἢ τὸ ἁρμοδίως, οἷον (Call. fr. 274, 1)· ἁρμοῖ που κἀκείνῳ ἐπέτρεχε λεπτὸς ἴουλος, Καλλίμαχος (fr. 383, 4)· ἁρμοῖ γὰρ Δαναῶν γῆς † ἀπόβου γενέσεως†.
5	εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ἀρῶ, τὸ ἁρμόζω, ἦρμαι, ἁρμοῖ. οὕτως Θέων ὁ τοῦ Ἀρτεμιδώρου· προστίθησι δέ, ὅτι τὸ ἁρμοῖ ψιλούμενον μὲν σημαίνει τὸ ἀρτίως, δασυνόμενον δὲ τὸ ἁρμοδίως. Μεθόδιος AB, Sym. 1391, EM 1822. Methodius.
alpha 1199	Ἁρμός (Soph. Ant. 1216)· ἡ ἁρμογὴ καὶ συνάφεια· Σοφοκλῆς Ἀντιγόνῃ (l. c.)· †ἀθρήσας θ’ † ἁρμὸν χώματος λιθοσπαδῆ. Φιλόξενος ἐν τῷ Περὶ Ῥωμαίων διαλέκτου (fr. 312) παρὰ τὸ ἀρῶ,
5	ὃ σημαίνει τὸ ἁρμόζω, ὃ καὶ ἀραρῶ κατὰ διπλασιασμὸν εἴρηται, ἦρμαι ἁρμός, τῆς δασείας † προελθούσης, ὡς ψάλλω ψαλμός, εἴρω εἱρμός AB, Sym. 1388, EM 1820. *Orio.
alpha 1200	Ἅρμα (Δ 306)· παρὰ τὸ αἴρω (l. c. 306—307)· ὃς δέ κ’ ἀνὴρ ἀπὸ ὧν ὀχέων ἕτερ’ ἅρμαθ’ ἵκηται, ἔγχει ὀρεξάσθω
alpha 1200	AB, Sym. 1389, EM 1824. *Comm. Hom.
alpha 1201	Ἁρμόττω· παρὰ τὸ ἁρμόζω, ἁρμόττω Δωρικῶς AB, EM 1821.
alpha 1202	Ἁρματροχιά (Ψ 505)· ὁ τύπος καὶ ἡ ἐγχάραξις τοῦ τροχοῦ (l. c. 504—506)· οὐδ’ ἔτι πολλὴ γίνετ’ ἐπισσώτρων ἁρματροχιὴ κατόπισθεν
5	ἐν λεπτῇ κονίῃ
5	AB, Sym. 1390, EM 1826. Comm. Hom.
alpha 1203	Ἁρμάτειον μέλος (Eur. Or. 1384)· μέλος τι οὕτω καλούμενον· Εὐριπίδης ἐν Ὀρέστῃ (l. c. 1384—1385)· ἁρμάτειον μέλος βαρβάρῳ βοᾷ.
5	εἴρηται δὲ ἀπὸ τοῦ ἐπιβοηθῆναι τῷ Ἕκτορι ἐκ τοῦ Ἀχιλλέως ἅρματος ἑλκομένῳ. ἢ ὅτι ἐπὶ ἅρματος Φρύγες ἄγοντες τὴν μητέρα τῶν θεῶν μέλος τι ἐπεφθέγγοντο, ὅπερ ἐκ τοῦ παρεπομένου μέλος ἁρμάτειον ὠνόμασται. οἱ δέ, ὅτι τὸ παλαιὸν τὰς παρθένους γαμου‐ μένας ἐπὶ ὀχήματος ἦγον, ὅθεν καὶ παρόχους † τοὺς παρανύμφους
10	ἐκάλουν, καὶ τὰ ἐπαδόμενα μέλη καὶ τὸν ὑμέναιον ἀπὸ τοῦ φέροντος τὴν νύμφην μέλος ἁρμάτειον ἐκάλουν. ἄλλοι δέ, ὅτι Ἁρματεύς τις εἰς Ἀθηνᾶν ἔγραψε μέλος σύντονον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ εὑρόντος ἁρμάτειον εἰκότως ἐκλήθη. ἄλλοι δέ φασιν ἀπὸ τοῦ συντόνου καὶ ἐσπευσμένου δρόμου τοῦ ἅρματος τὰ σύντονα μέλη ἁρμάτεια καλεῖσθαι. ἄλλοι δέ,
15	ὅτι ὁ ἦχος τοῦ ἅρματος ὀξὺς καὶ λεπτὸς γίνεται· τὸν οὖν ὀξὺν καὶ λεπτὸν φθόγγον ἁρμάτειον ἐκ τούτου ὁ Εὐριπίδης ἐκάλεσεν καὶ εὐνοῦχον εἰσάγει λέγοντα· τοιαῦται δὲ τῶν εὐνούχων αἱ φωναί. οὕτω Δίδυμος (cf. p. 245 fr. 16 Schmidt) καὶ Ἀλέξανδρος (p. 13 Lehrs). ἢ παρὰ † τὸν ἁρμόν, ὃ σημαίνει τὸν πόλεμον τῇ
20	τῶν Φρυγῶν διαλέκτῳ, † φησὶ Παλαμήδης ἱστορεῖ†, ὁ τὴν κωμι‐ κὴν λέξιν συναγαγών. Μεθόδιος AB, Sym. 1392, EM 1828. Me‐
20	thodius.
alpha 1204	Ἄρμενον (Σ 600 ...)· τὸ σημαῖνον προφανές· παρὰ τὸ ἀρῶ, τὸ ἁρμόζω, καὶ ἀραρῶ ἀραρημένον, καὶ κατὰ συγκοπὴν ἄρμε‐ νον. οὕτως Ἀπολλώνιος ἐν τῷ Περὶ πνευμάτων (fr. novum) AB, Sym. 1393, EM 1823. *Methodius.
alpha 1205	Ἀρναῖος· ὄνομα κύριον, οὗ μέμνηται ὁ ποιητής (ς 5—6)· Ἀρναῖος ὄνομα ἔσκε· τὸ γὰρ θέτο πότνια μήτηρ ἐκ γενετῆς· καὶ πάλιν (Aphthon. progymn. 4, p. 27, 10 Spengel)· «Ἀρναῖος
5	γὰρ τὴν ἀρχὴν προσκληθεὶς Ἶρος μετωνομάζετο, τὴν ἐπωνυμίαν ἐκ τοῦ διακονεῖν κομισάμενος». ἔστι παρὰ τὴν ἀρὰν ἀραῖος, ὁ εὐκταῖος τῇ μητρὶ γενόμενος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν Ἀρναῖος. οὕτως Ἡρω‐ διανὸς ἐν τῇ Ἀνωμάλῳ προσωδίᾳ (ΙΙ 289, 34). Ἀσκληπιάδης δὲ ὁ Μυρλεανὸς ἐν τῷ Ὑπομνήματι τῆς Ὀδυσσείας (p. 443 Lehrs)
10	παρὰ τὸ ἄρνυσθαι, ὅ ἐστι λαμβάνειν ὡς πτωχόν, ἵν’ ᾖ πεποιημένον ὄνομα πτωχῷ πρέπον. ἢ ἀπὸ τῶν ἀρνῶν, ἵν’ ᾖ ὁ βληχώδης καὶ ἠλί‐ θιος AB, Sym. 1394, EM 1831, Et. Gud. (c) α 1697. Metho‐
10	dius.
alpha 1206	Ἀρνευτήρ (Π 742)· ὁ κυβιστητήρ (l. c. 742—743)· ὁ δ’ ἀρνευτῆρι ἐοικὼς κάππες’ ἀπ’ εὐεργέος δίφροιο. εἴρηται δὲ μεταφορικῶς ἀπὸ τῶν ἀρνῶν, οἵτινες εἰώθασιν ἐπὶ κεφα‐
5	λὴν ἅλλεσθαι, ὥσπερ τὸν ἀέρα κυρίττοντες, οὕτως Ἀπολλώνιος ὁ τοῦ Ἀρχιβίου (Lex. Hom. 43, 17) καὶ Διονύσιος † ὁ Ἁλικαρνασεύς † (Ael. Dion. α 174 Erbse). Μεθόδιος AB, Sym. 1395, EM 1836. Methodius.
alpha 1207	Ἄρνη· νύμφη, τροφὸς Ποσειδῶνος, εἴρηται δὲ Ἄρνη ἡ νύμφη Σινόεσσα καλουμένη, ὅτι τὸν Ποσειδῶνα λαβοῦσα παρὰ τῆς Ῥέας ἐκτρέφειν πρὸς τὸν Κρόνον ζητοῦντα ἀπηρνήσατο· καὶ ἐντεῦθεν Ἄρνη ὠνομάσθη. οὕτως Θησεὺς ἐν Κορινθιακῶν τρίτῳ (FGH 453
5	F 1) AB, Sym. 1396, EM 1829. *Methodius.
alpha 1208	Ἄρνη (Β 507)· πόλις Βοιωτίας, ἔστι δὲ καὶ τῆς Θεττα‐ λίας. εἴρηται δὲ ἀπὸ Ἄρνης τῆς Αἰόλου τῆς μητρὸς Βοιωτίας. ὁ δὲ Κράτης (fr. 53a Mette) φησὶ παρὰ τοὺς ἄρνας, ἐπιτηδεία γὰρ εἰς τὸ ἄρνας τρέφειν ἡ πόλις. καὶ οὐκ ἀπεικός· ὡς γὰρ ὁ αὐτός
5	φησι καὶ τὴν Κῶν, τὴν ἐπιτηδείαν πρὸς πρόβατα, τοὺς ἐνοικοῦντας Κᾶρας οὕτως ὀνομάσαι τῇ οἰκείᾳ φωνῇ—κῶν γὰρ τὸ πρόβατον
5	ὀνομάζουσιν—οὕτως δέ φησι καὶ τὴν Ἄρνην· καὶ γὰρ καὶ αὕτη εὔαρ‐ νος. ὥστε τὴν μὲν Ἄρνην ἀπὸ τῆς συγκεκομμένης γενικῆς ὠνομά‐ σθαι, τὴν δὲ Ἀρήνην ἀπὸ ἐντελοῦς τῆς ἀρῆνος. καλεῖται δὲ καὶ Τάρνη,
10	ὡς λέγει Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ παθῶν (ΙΙ 176, 2) AB, Sym.
10	1397, EM 1830. Hdn. l. c.
alpha 1209	Ἀρνός· ἔστιν ἀρά, ἡ εὐχή· ἐκ τούτου γίνεται ἀρήν, τὸ εἰς εὐχὴν ἐπιτήδειον πρόβατον, καὶ κλίνεται ἀρήν ἀρῆνος, καὶ κατὰ συγκοπὴν ἀρνός, καὶ μετάγεται εἰς εὐθεῖαν. ἀπὸ δὲ τοῦ ἀρνός γίνε‐ ται κατὰ πλεονασμὸν τῆς ει διφθόγγου ἀρνειός, ὥσπερ ἀδελφός ἀδελ‐
5	φειός. λέγει δὲ ὁ Ὦρος, ὅτι φησὶν ἐν τῇ Καθόλου ὁ Ἡρωδιανός (Ι 135, 7)· «πλεονάζει τὴν ει δίφθογγον καὶ γίνεται ἀρνειός, ὥσπερ ἀμνὸς ἀμνειός», ἀγνοῶν ὅτι ἄμνιος σημαίνει τὸν ἀμνὸν καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται καὶ προπαροξύνεται, ὡς παρ’ Ἑρμίππῳ ἐν † Ἀθήναις γοναῖς (fr. 3)·
10	τὴν μὲν διάλεκτον καὶ τὸ πρόσωπον ἀμνίου ἔχειν δοκεῖς, τὸ δ’ ἔνδον οὐδὲν διαφέρεις δράκοντος. Χοιροβοσκὸς εἰς τὴν Ὀρθογραφίαν (168, 22) AB, Sym. 1398, EM
10	1833. Choerob. l. c.
alpha 1210	Ἀρνεῖσθαι· ἀπὸ τοῦ αἴρειν τὰς χεῖρας ἐπὶ τῇ παραιτήσει AB, Sym. 1399, EM 1832, Et. Gud. (c) α 1700. Orio 8, 27 (175, 26 Koese).
alpha 1211	†Ἀρνύμεθα (Α 159)· † ἀντικαταλλασσόμεθα, οἷον (l. c.)· τιμὴν ἀρνύμενοι Μενελάῳ σοί τε, κυνῶπα· ἐπειδὴ διὰ τῶν ἀρνῶν καὶ τῶν ἄλλων ζῴων τὰς ἀμοιβὰς ἐποιοῦντο οἱ ἀρχαῖοι, καὶ οὐ μόνον δι’ ἀργυρίου τοῦτο ποιεῖν οἶδεν Ὅμηρος,
5	ἀλλὰ καὶ δι’ ἑτέρων, οἷον (Η 473, 475)· ἄλλοι μὲν χαλκῷ, ἄλλοι δ’ αἴθωνι σιδήρῳ, ἄλλοι δ’ ἀνδραπόδεσσι. ἀπὸ μέρους οὖν τοῦ τετραπόδου τοῦ ἀρνοῦ τὴν λέξιν ἐπὶ τοῦ ἀμεί‐ βεσθαι ἔταττον. ἢ παρὰ τὸ αἴρω ἀρνῶ, ὡς ἵκω ἱκνῶ, οἴχω οἰχνῶ,
10	ἄρνυμι ἄρνυμαι καὶ (Ζ 446, α 5) ἀρνύμενος
10	AB, Sym. 1400, EM 1835, Eust. 1383, 7. Orio 4, 7.
alpha 1212	Ἄρουρα· ἡ γῆ· κυρίως ἡ πρὸς σπορὰν καὶ ἄροσιν ἐπιτη‐ δεία· παρὰ τὸ ἀροῦν, ἢ παρὰ τὸ ἀραιοῦσθαι τὴν γεωργουμένην γῆν AB, Sym. 1401, EM 1841, Et. Gud. (c) α 1712. Orio 5, 8 (175, 15 et 190, 26 Koese).
alpha 1213	Ἀροῦν· τὸ ἀροτριᾶν· παρὰ τὸν ἄρεα, τὸν σίδηρον· σιδή‐ ρῳ γὰρ τέμνεται ἡ γῆ AB Sym. 1402, EM 1842, Et. Gud. α 708. Orio.
alpha 1214	Ἀρόη· κώμη πάλαι τῆς Ἀχαΐας, νῦν δὲ πόλις ἡ καλου‐ μένη Πάτραι· περὶ ἧς καὶ λόγιον ἐκ Σιβύλλης ἐξέπεσε τρίμετρον, οἷον (Orac. Sibyll.)· Ἀρόη τρίπυργος ἔσσεται † οἰδαίνων πόλις.
5	εἴρηται, ὅτι Τριπτόλεμος ὁ Κελεοῦ ὑπὸ τῆς Δήμητρος κελευσθεὶς διδάσκειν τοὺς ἀνθρώπους τὴν γεωργίαν τοῦ σίτου, ἐν αὐτῇ πρῶτον ἤροσέν τε καὶ ἔσπειρεν τὸ συμφυὲς τῆς γῆς καταμαθών· παρὰ τὸ ἀρόσαι οὖν Ἀρόην προσηγόρευσεν. οὕτως εὗρον ἐν ἀνεπιγράφῳ τῶν πρώτων (sc. litterarum lexico?) AB, Sym. 1403. EM 1845. *Orus?
alpha 1215	Ἀροτρεύς· παρὰ τὸ ἀρόσω ἀροτρεύς. ἢ παρὰ τὸ ἄροτρον ἀροτρεύς. οὕτως Ἡρωδιανός (fr. novum) AB, Sym. 1404, EM 1843. Hdn.
alpha 1216	Ἀρόσω· σημαίνει δὲ τὸ ἀροτριάσω· περὶ τούτου δὲ εὑρήσεις ἐν τῷ Ῥηματικῷ τοῦ Χοιροβοσκοῦ (165, 29—166, 9) AB, EM 1846.
alpha 1216	Choerob. l. c.
alpha 1217	Ἄροσιν (Ap. Rh. 1, 826): (l. c. 819, 826)· ἔν τε χοροῖς ἀγορῇ τε καὶ εἰλαπίνῃσι μέλοντο, ψυχρά ἐστιν ἡ Θρᾴκη, διὸ τοὺς ἀνέμους κακεῖθεν πνεῖν ἐμυθεύσαντο. † Διοφάνης (FGH 856 F 2) δὲ βόθρον εἶναι ἐν Θρᾴκῃ, ἐξ οὗ φυσή‐
5	ματα ἀνέμων γίνεσθαι, καὶ μυθευθῆναι Θρᾴκην οὕτως τῶν ἀνέμων οἰκητήριον εἶναι AB, EM 1844, Schol. Ap. Rh.
alpha 1218	Ἁρπαλίων (Ν 644)· ὄνομα κύριον παρ’ Ὁμήρῳ· εἴρηται παρὰ τὸ ἁρπάζω Ἅρπαλος, ὡς ἵξω ἴξαλος· καὶ ὡς Ἥφαιστος Ἡφαιστίων, οὕτως Ἅρπαλος Ἁρπαλίων. Ἰλιάδος N: AB, Sym. 1405, EM 1848. *Orus? Philoxenus (cf. Hdn. II 859, 13)?
alpha 1219	Ἅρπασος· ποταμὸς Καρίας πρότερον Δαφνοῦς καλού‐ μενος. εἴρηται δὲ διὰ τὸ ὀξύτατον τοῦ ῥοῦ καὶ ὅτι ἁρπάζει τοὺς παριόντας αὐτόν. οὕτως ἱστορεῖ Ἀπολλώνιος ἐν τῷ ιεʹ τῶν Καρικῶν (FGH 740 F 11a) AB, Sym. 1406, EM 1847. *Orus?
alpha 1220	Ἁρπεδόεσσα (Antim. fr. 5 Wyss)· ἡ ἄγαν † πε‐ λιδνή· Ἀντίμαχος ἐν αʹ † Θηβαϊκῷ, οἷον (l. c.)· ἁρπεδόεσσα δ’ ἐλαυνόμεναι καὶ πρόχνυ τέτυκται. γέγονε δὲ κατὰ συγκοπὴν ἡ λέξις παρὰ τὸ αρι συγκειμένη. πέπονθεν
5	δέ, ἵνα μὴ σημαίνηται ἡ ἄγαν ὁμαλὴ ὁδός· ὁδοῦ γάρ ἐστιν ἐπίθετον. πέπονθε δὲ ὁμοίως τῷ ἐρθύρις Αἰολικῶς· ἐρίθυρις γάρ ἐστιν ἡ μεγάλη θυρίς. οὕτως Ἡρωδιανὸς (ΙΙ 247, 19) καὶ Δίδυμος (p. 344 Schmidt). ὅτι ἁρπεδές, οὗ μέμνηται Νίκανδρος ἐν τοῖς Θηριακοῖς (420)·
10	κάρη γε μὲν ἁρπεδὲς αὔτως. ἀλλ’ ὁ Νίκανδρος ἀντὶ ἐπιτάσεως μόνης δοκεῖ τὴν λέξιν παρειληφέναι
10	AB, Sym. 1407, EM 1850. *Orio?
alpha 1221	Ἅρπη (Τ 350)· εἶδος ὀρνέου ὅμοιον ἀετῷ καὶ ἀπὸ τῆς ἰδέας ἄκριτον † εἶναι· Ὅμηρος (l. c.)· ἡ δ’ ἅρπῃ ἐϊκυῖα τανυπτέρυγι λιγυφώνῳ. παρὰ τὸ ἁρπάζω· ἁρπακτικὸν γὰρ τὸ ζῷον AB, Sym. 1408, EM
5	1852. Orio 24, 3.
alpha 1222	Ἁρπῶ· ἐξ οὗ τὸ ἁρπάζω· ἐν χρήσει μὲν οὐκ οἶδα πρωτό‐ τυπον· τὸ δὲ ἁρπῶ αὐτὸ παράγωγον ἀπὸ τοῦ ἅρπη παρηγμένον· ἅρπη δέ ἐστιν εἶδος ὀρνέου, ἁρπακτικὸν γάρ· ὡς φωνή φωνῶ, αὐδή αὐδῶ, σιγή σιγῶ, οὕτως ἅρπη ἁρπῶ. οὕτως Φιλόξενος Περὶ Ῥω‐
5	μαίων διαλέκτου (fr. 313) AB, Sym. 1409, EM 1851. Orio (cf. 24, 3).
alpha 1223	Ἅρπυιαι· Ἡσίοδος ἐν Θεογονίᾳ (266—267)· ἣ δ’ ὠκεῖαν τέκεν Ἶριν ἠϋκόμους θ’ Ἁρπυίας· Ἀελλώ τ’ Ὠκυπέτην· καὶ Ὅμηρος (α 241)·
5	Ἅρπυιαι ἀνηρείψαντο, αἱ ἁρπακτικαὶ θεαί· παρὰ τὸ ἁρπῶ, τὸ ἁρπάζω, Ἅρπυια, ὡς αἴθω αἴθυια καὶ ἄγω ἀγυιά AB, Sym. 1410, EM 1853. Orio 28, 16.
alpha 1224	Ἁρπίδες (Call. fr. 235)· τὰ ὑποδήματα, ἃ δὴ καὶ
alpha 1224	κρηπῖδας καλοῦμεν. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ῥάπτω ῥαπίς, καὶ ῥαπίδες, πολυρραφῆ γὰρ τὰ ὑποδήματα, καὶ κατὰ μετάθεσιν ἁρπίδες. οὕτως Σαλούστιος. μέμνηται δὲ τῆς λέξεως Καλλίμαχος, οἷον (l. c.)·
5	ἐν γάρ μιν Τροιζῆνι † κολλουραίῃ ὑπὸ πέτρῃ θῆκε σὺν ἁρπίδεσ〈σ〉ι〈ν〉 AB, Sym. 1411, EM 1855. *Orio.
alpha 1225	Ἅρπυς (Parthen. fr. 7 Diehl)· ὁ Ἔρως· ἡ χρῆσις παρὰ τῷ Παρθενίῳ ἐν Κριναγόρᾳ (l. c.)· ἀμφοτέροις ἐπιβὰς Ἅρπυς ἐληΐσατο. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ἁρπάζειν τὰς φρένας. οὕτως Διονύσιος ὁ τοῦ
5	Φιλοξένου AB, Sym. 1412, EM 1854. *Orio.
alpha 1226	Ἅρπη (Hes. th. 179)· ἡ δρεπάνη· παρὰ τὸ ἁρπῶ ἅρπη γίνεται· παρὰ τὸ οἱονεὶ ἁρπάζειν ἃ διακόπτει· Ἡσίοδος ἐν Θεογο‐ νίᾳ (l. c. 178—181)· ὃ δ’ ἐκ λοχέοιο πάις ὠρέξατο χειρὶ
5	σκαιῇ, δεξιτερῇ δὲ πελώριον ἔλαβεν ἅρπην μακρὴν καρχαρόδοντα, φίλου δ’ ἀπὸ μήδεα πατρὸς ἐσσυμένως ἤμησε, πάλιν δ’ ἔρριψε φέρεσθαι AB, Sym. 1413, EM 1852. *Schol. Hes. th.
alpha 1227	Ἀρραβών (Men. fr. 688)· ἡ ἐπὶ ταῖς ὠναῖς παρὰ τῶν ὠνουμένων διδομένη πρώτη καταβολὴ ὑπὲρ ἀσφαλείας· Μένανδρος (l. c.)· μικροῦ μὲν ἀρραβῶνά † μ’
5	ἔπεισεν εὐθὺς καταβαλεῖν. εἴρηται παρὰ τὸ ῥαιβός ῥαιβών, καὶ προσθέσει τῆς α στερήσεως καὶ ἀποβολῇ τοῦ ι ἀρραβών, ὁ μὴ συγχωρῶν ῥαιβὴν γενέσθαι τὴν πίστιν τῶν συναλλαττόντων. οὕτως Ἐπαφρόδιτος (fr. 2 Luenzner). οἱ δὲ παρὰ τὸ ἀρραγής εἶναι, οὐ καλῶς AB, Sym. 1414, EM 1857, Et.
10	Gud. (c) α 1565. *Orio?
alpha 1228	Ἄρρηκτος (Β 490)· ἀδιάρρηκτος, στερεά· παρὰ τὸ ῥήσσω AB, EM 1861. Comm. Hom.
alpha 1229	Ἄρρατος· Εὐφορίων ἐν † Θρᾴκῃ (fr. 24 Powell = fr. 32 Cuenca)· ἀνέρος ἀρράτοι〈ο〉 φόωσδ’ ἀνὰ Κέρβερον ἄξων· καὶ Πλάτων (resp. 535 c) «μνήμονα δὴ καὶ ἄρρατον καὶ πάντῃ
5	φιλόπονον ζητητέον», οἷον ἄφθαρτος, ὁ μὴ ῥαιόμενος, ἵν’ ᾖ ὁ ἀκα‐ ταγώνιστος· ἢ ὁ ἀνέκφραστος, ἄρρητός τις ὤν· ἢ ἰσχυρός, ἢ δυσ‐ νίκητος. Φρύνιχος (p. 41, 5 De Borries) δὲ ἀπὸ τοῦ ῥῶ, οὗ ὁ μέλλων ῥάσω, ὡς δράσω, ῥατός καὶ ἄρατος καὶ ἄρρατος. Μεθόδιος
5	AB, Sym. 1415, EM 1856. Methodius.
alpha 1230	Ἀρρηφόροι καὶ ἀρρηφορία (Call. fr. 741)· ἑορτὴ ἐπιτελουμένη τῇ Ἀθηνᾷ ἐν τῷ Σκιροφοριῶνι μηνί· λέγεται δὲ 〈καὶ〉 διὰ τοῦ ε ἐρρηφορία. παρὰ τὸ τὰ ἄρρητα καὶ μυστήρια φέρειν· ἢ ἐὰν διὰ τοῦ ε παρὰ τὴν Ἔρσην τὴν Κέκροπος θυγατέρα, ἐρσηφορία·
5	ταύτῃ γὰρ ἦγον τὴν ἑορτήν. οὕτως Σαλούστιος (R. Pfeiffer, Callima‐ chus II, p. XXIX) AB, Sym. 1416, EM 1862. *Methodius.
alpha 1231	Ἄρριχος (fr. rhet. vel com. inc.)· κόφινος (l. c.)· «τρεῖς χοῦς μέλιτος Βριληττίου, καὶ δύο ἀρρίχω, τὴν μὲν τῶν † χελιδονέων, τὴν δὲ τῶν φιβαλέων ἰσχάδων, καὶ τῆς ψιθίας ἀσταφίδος καὶ μύρτων ἕτερον φέρνιον» AB, Sym. 1417, EM 1864. *Lex. rhet.
alpha 1232	Ἄρρωστος (*Philox. fr. 48)· παρὰ τὸ ῥῶ, τὸ ὑγιαί‐ νω, τρίτης συζυγίας τῶν περισπωμένων, οὗ ὁ μέλλων ῥώσω ῥωστός καὶ ἄρρωστος AB, EM 1865. Orio 21, 29.
alpha 1233	Ἀρσίνοος (Λ 626)· ὄνομα κύριον, διὰ τοῦ ι (l. c.)· θυγατέρ’ Ἀρσινόου μεγαλήτορος AB, EM 1869. *Comm. Hom.
alpha 1234	Ἄρσαντες ⟦τουτέστιν ⟧ κατὰ θυμόν (Α 136)· 〈ἤγουν〉 ἁρμόσαντες ⟦ἤγουν ⟧ κατὰ τὴν ψυχήν, 〈τουτέστιν〉 ἀρε‐ στὸν καὶ θυμῆρες ποιήσαντες· γέγονε δὲ παρὰ τὸ ἄρω, τὸ ἁρμόζω,
alpha 1234	ὁ μέλλων Αἰολικῶς ἄρσω, ὁ ἀόριστος ἦρσα, καὶ ἡ μετοχὴ ἄρσας,
5	καὶ ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν ἄρσαντες. ἢ ἀπὸ τοῦ ἁρμόζω ἁρμόσω ἥρμοσα, καὶ ἡ μετοχὴ ἁρμόσας, καὶ ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν ἁρμόσαντες καὶ κατὰ συγκοπὴν ἄρσαντες AB, Sym. 1418, EM
5	1867. Comm. Hom.
alpha 1235	Ἄρσην· ἀπὸ τοῦ ἄρδω ἄρσω, ἄρσην, ὁ ἄρδων τὴν θήλειαν, καὶ γὰρ διὰ τοῦτο πόσις λέγεται ὁ ἀνήρ, παρὰ τὸ ποτίζειν τῇ γονῇ, ἢ παρὰ τὸ ἔρδω, τὸ πράττω, ὁ μέλλων ἔρσω· καὶ ἄρσην ἐξ αὐτοῦ, τουτέστιν ὁ πρακτικός. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ γάμου καὶ
5	συμβιώσεως (II 904, 11) AB, Sym. 1419, EM 1868, Et. Gud. (c) α 1735, Eust. 1384, 59. *Orio.
alpha 1236	Ἀρτύνθη (Λ 216)· κατεσκευάσθη· ἀπὸ τοῦ ἀρτύνω AB, EM 1882. Comm. Hom.
alpha 1237	Ἀρσινόη· πόλις ἐν Συρίᾳ ἐπὶ βουνῷ κειμένη· ἐπὶ δὲ τοῦ βουνοῦ πηγὰς ἐξερεύγεσθαι πλείονας καὶ ποταμοὺς γίνεσθαι μεγάλους, ἀφ’ ὧν ἡ πόλις ὠνόμασται. ἄρσαι γὰρ τὸ ποτίσαι, ἀφ’ οὗ καὶ ἄρσην ὁ τὴν γυναῖκα ποτίζων ἐν τῇ σπορᾷ. οὕτως Σερῆνος ἐν
5	τῇ Ἐπιτομῇ τῶν Φίλωνος (FGH 790 F 17) AB, Sym. 1420, EM 1870. Orus?
alpha 1238	Ἄρταμος (trag. fr. adesp. 148)· ὁ μάγειρος (l. c.)· †εἰ γὰρ βέβηκε χεῖρας ἀρτάμων φυγών.
alpha 1238	εἴρηται δὲ παρὰ τὸ διαρτάσαι, ὅ ἐστι διαμερίσαι ἢ συναρμόσαι, οὗ μέμνηται Αἰσχύλος, οἷον (fr. 318)·
5	τοσαῦτα, κῆρυξ, ἐξ ἐμοῦ διάρτασον· ἄρταμος οὖν ὁ διαρτῶν τὰ κρέα. Ἡρωδιανός (fr. novum; cf. I
5	171, 4) AB, Sym. 1422, EM 1871. Hdn.
alpha 1239	Ἀρτύνω (Β 55)· τὸ ἁρμόζω, ἢ εὐτρεπίζω· Ὅμηρος (l. c.)· τοὺς ὅ γε συγκαλέσας πυκινὴν ἠρτύνετο βουλήν. παρὰ τὸ ἄρω, τὸ ἁρμόζω, ἦρται ἀρτός καὶ ἀρτῶ καὶ ἀρτύω, καὶ
5	πλεονασμῷ τοῦ ν ἀρτύνω, ὡς ὄρω ὀρύω καὶ ὀρύνω. οὕτως Ἡρω‐ διανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum; cf. adn. ad II 209, 9) AB, Sym. 1423, EM 1882. Hdn. l. c.
alpha 1240	Ἀρτεμής (Ε 515, Η 308)· ὡς εἶδεν ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα προσιόντα, σημαίνει δὲ τὸν ὑγιῆ· ἔστι δὲ παρὰ τὸ ἀτρεμής, καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν ἀρτεμής. οὕτως Φιλόξενος (fr. 448). Ἡρωδιανὸς δὲ ἐν τῷ Ὑπο‐
5	μνήματι τοῦ Περὶ παθῶν Διδύμου (II 291, 13, nunc ad II 389 referendus locus) φησίν, 〈ὅτι〉 ἀτεμής ἐστιν ὁ ὑγιὴς καὶ μὴ τε‐ τμημένος· καὶ πλεονασμῷ τοῦ ρ ἀρτεμής AB, Sym. 1424, EM
5	1874, Eust. 577, 43; 1732, 27. *Orio.
alpha 1241	Ἄρτεμις· ἡ θεός· ἀπὸ τοῦ ἀρτεμῆ ποιεῖν 〈***〉· λέγεται γὰρ ἡ θεὸς ἀναιρετικὴ τῶν γυναικῶν, ὡς καὶ Ὅμηρος (λ 171—172)· τίς νύ σε κὴρ ἐδάμασσε τανηλεγέος θανάτοιο; ἢ δολιχὴ νοῦσος, ἢ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα.
5	ἢ 〈ἀπὸ τοῦ〉 ἀρτεμής, ὃ σημαίνει τὸν ὑγιῆ, γέγονε παρωνύμως Ἄρτεμις, τουτέστιν ἡ ὑγιὴς καὶ ἀνεπίληπτος διὰ τὴν παρθενίαν· παρθένος γὰρ καὶ φιλοσώφρων. ἢ ὅτι ἄρτια καὶ τέλεια καὶ ἀνελλιπῆ ἐποίησε τὰ κατὰ κόσμον φανεῖσα AB, Sym, 1425, EM 1875, Eust.
5	577, 43; 1732, 28. *Orio?
alpha 1242	Ἀρτίπος (I 505 θ 310)· ἄρτιος καὶ ὑγιὴς τοῖς ποσίν, ὁλόκληρος AB, Sym. 1426, EM 1879. Comm. Hom.
alpha 1243	Ἀρτηρία (Soph. Trach. 1054)· Σοφοκλῆς (l. c. 1054— 1055)· πνεύμονός τ’ ἀρτηρίης ῥοφεῖ συνοικοῦν.
5	εἴρηται δὲ παρὰ 〈τὸ〉 τὸν ἀέρα τηρεῖν, τουτέστιν τὸ πνεῦμα, ἀεροτηρία τις οὖσα· πνεύματος γάρ ἐστι δεκτική, ὥσπερ ἡ φλὲψ αἵματος. οὕτως Δίδυμος ὁ νεώτερος (cf. p. 2, 24 Schmidt)· φασὶ γὰρ ἰατρῶν παῖδες φλέβα μὲν αἵματος, ἀρτηρία δὲ πνεύματος ἀγγεῖον. ἢ † ἀντηρία τις οὖσα, ὅτι ἅλλεσθαι δοκεῖ παλμοὺς ποιοῦσα. οὕτως
10	Σωρανός (fr. 17 Scheele) καὶ Σαλούστιος (R. Pfeiffer, Callima‐ chus II, XXIX) AB, Sym. 1427, EM 1877, Et. Gud. (c) α 1737. Orio 17, 3 (612, 4 Werfer).
alpha 1244	Ἄρτος (Batrach. 35)· οἷον (l. c.)· ἄρτος δυσκοπάνητος ἀπ’ εὐκύκλου κανέοιο· παρὰ τὸ αἴρειν, ὅ ἐστι καθ’ ἑκάστην προσφέρειν. καὶ Ἱπποκράτης (aphor. 1, 15) «προσάρματα» σιτία λέγει AB, Sym. 1428,
5	EM 1881. Orio 21, 18 (612, 32 Werfer).
alpha 1245	Ἀρτιέπειαι (Hes. th. 29)· αἱ ἀπηρτισμένα καὶ τέλεια λέγουσαι, ἢ † ἀρτιέπεσι χρώμεναι· Ἡσίοδος ἐν Θεογονίᾳ (l. c.)· ὣς ἔφασαν κοῦραι μεγάλου Διὸς ἀρτιέπειαι AB, Sym. 1429, EM 1880. Schol. Hes. th.
alpha 1246	Ἄρυστις (Soph. fr. 764, 2)· ἄρυσις καὶ ἄρυστις, οὕτως Φιλόξενος (fr. 387) AB, EM 1888. Philox.
alpha 1247	Ἄρυπες (Pherecyd. FGH 3 F 163)· Φερεκύδης (l. c.) ἀντὶ τοῦ Ῥύπες. πρόδηλον τὸ εἰρημένον· Ῥύπες γὰρ λέγονται οἱ Ἀχαιοί, κατὰ πλεονασμὸν τοῦ α Ἄρυπες. Ἡρωδιανός (II 168, 7) AB, EM 1886. Hdn. l. c.
alpha 1248	Ἀρύβαλλος (Ar. eq. 1094)· τὸ καλούμενον μαρσίπ‐ πιον καὶ βαλλάντιον· Ἀριστοφάνης (l. c. 1094—1095)· κατὰ τῆς κεφαλῆς ἀρυβάλλῳ ἀμβροσίαν κατὰ σοῦ, κατὰ τούτου † ἰδὲ σκοροδάλμην.
5	εἴρηται παρὰ τὸ ἐρύειν, τουτέστιν ἑλκύειν, ἐρύβαλλος καὶ ἀρύβαλλος. ἢ παρὰ τὸ ἀρύειν AB, Sym. 1430, EM 1884, Eust. 1159, 59. Hdn. (cf. I 158, 22)?
alpha 1249	Ἀρύω· τὸ ἀντλῶ· παρὰ τὸ ἀρῶ ἀρύω, ὡς πλήθω πληθύω, ἔρω ἐρύω καὶ ἐρύσω, ἄνω ἀνύω καὶ ἀνύσω (Δ 56)· οὐκ ἀνύω φθονέουσα
alpha 1249	AB, Sym. 1431, EM 1883. Hdn. (cf. I 456, 19)?
alpha 1250	Ἄρχμενος (Call. fr. 7, 25 ...)· δηλοῖ ἀρχόμενος· Ἡρω‐ διανὸς Περὶ παθῶν (II 252, 17) AB, Sym. 1432, EM 1899. Hdn.
alpha 1250	l. c.
alpha 1251	Ἀρχογλυπτάδης (com. fr. adesp. 84)· ὁ ὡσπερεὶ γλύφων τὰς ἀρχάς AB, Sym. 1433, EM 1898. Suet. de blasph. 144 Taillardat.
alpha 1252	Ἀρχολίπαρος (com. fr. adesp. 84)· ὁ λιπαρῶν, ἵνα ἀρχῆς τύχῃ· ἢ ὁ ἐκ τοῦ ἄρχειν λιπαινόμενος. οὕτως Τραγκύλλων Περὶ † βλα‐ σφήμων (143 Taillardat) AB, Sym. 1434, EM 1897. Suet. l. c.
alpha 1253	Ἀρχός (Α 144)· σημαίνει μὲν καὶ τὸ ἔντερον τὸ προσκεί‐ μενον τῷ καλουμένῳ δακτυλίῳ πέρας ὂν τῶν ἐντέρων πάντων· εἴρη‐ ται δέ, ὅτι ἄρχει τῶν ἐντέρων κάτωθεν, τοῦτο γὰρ πρόδηλον, ὅτι τὸ αὐτὸ καὶ πέρας καὶ ἀρχὴ νομίζεται. σημαίνει δὲ καὶ τὸν ἡγεμόνα,
5	οἷον (Α 311)· ἐν δ’ ἀρχὸς ἔβη πολύμητις Ὀδυσσεύς.
5	παρὰ τὸ ἄρχειν ἀρχός AB, Sym. 1435, EM 1894. *Comm. Hom.
alpha 1254	Ἀρχέστατον (Aesch. fr. 187)· εἴρηται εἰς τὸ ἀ‐ φθονέστατον (α 1468) AB.
alpha 1255	Ἀρωγός· εἴρηται εἰς τὸ ἀρήγω (α 1165) AB.
alpha 1256	Ἀσαλής (Aesch. fr. 319)· ὁ ἄφροντις. ἢ ἡ μηδενὸς φροντίζουσα· Αἰσχύλος (l. c.)· τ’ οὖν ἀσαλὴς θεόθεν μανία⟦ο ⟧. εἴρηται δὲ παρὰ τὴν σάλην, ἣ σημαίνει τὴν φροντίδα, ἀσαλής, ὁ
5	ἀμέριμνος. οὕτως Ἡρωδιανὸς (I 318, 16) καὶ Ἀπολλόδωρος (FGH 244 F 238)· καὶ γὰρ ἀσαλέαν ὁ Σώφρων (fr. 113 Kaibel) τὴν ἀμεριμνίαν καὶ ἀλογιστίαν καλεῖ AB, Sym. 1441, EM 1901. *Orio?
alpha 1257	Ἀσαλὴς μανία (Aesch. fr. 319)· ἡ μηδενὸς φροντί‐ ζουσα· σάλη γὰρ ἡ φροντίς. οὕτως Αἰσχύλος (l. c.)· † ἐκτὸς λεξι‐
alpha 1257	(κοῦ) τὸ † ῥη(τορικοῦ) AB, Sym. 1441, EM 1900. Lex. rhet.
alpha 1258	Ἆσαι (Ε 289)· κορέσαι, πληρῶσαι· εἰς τὸ ἄσασθαι (α 1259) AB, EM 1904. Comm. Hom.
alpha 1259	Ἄσασθαι (Τ 307 + Λ 780 ...)· τὸ κορεσθῆναι, οἷον (l. c.)· ἄσασθαι φίλον ἦτορ ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος. κυρίως δέ φασιν ἄσασθαι σημαίνειν τὸ μετὰ κόρον εἰς ὕπνον ἐλθεῖν· ἀέσαι γὰρ τὸ κοιμηθῆναι· ἀπὸ τοῦ ἀέω ἀέσω (γ 490, ο 188)·
5	ἔνθα δὲ νύκτα ἄεσαν, καὶ (γ 151) νύκτα μὲν ἀέσαμεν χαλεπὰ φρεσὶν ὁρμαίνοντες, καὶ Ὅμηρος οὕτως παρετυμολογεῖ (Α 469 ...)· αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,
10	(Α 606 ...)· οἱ μὲν κακκείοντες ἔβαν οἶκόνδε. ἢ ἀπὸ τοῦ ἥδω, ἀφ’ οὗ καὶ ἥσθην, οἷον (fr. iamb.?)· μάλ’ ἥσθην, οἷον οὐδέποτε, καὶ (ι 353—354)
15	ἥσατο δ’ αἰνῶς ἡδὺ ποτὸν πίνων. ἀπὸ οὖν τοῦ ἥδω ἥσω ἥσασθαι, καὶ τροπῇ τοῦ η εἰς α ἄσασθαι
15	AB, Sym. 1440, EM 1903. *Comm. Hom.
alpha 1260	Ἀσάμινθος (Κ 576)· πύελος· ἢ ὁ τόπος ἐν ᾧ λούονται· παρὰ τὴν ἄσην καὶ τὸ μινύθω, τουτέστιν τὸν ῥύπον τοῦ σώματος μινύθειν· Ὅμηρος (l. c.)· ἔς ῥ’ ἀσαμίνθους βάντες ἐϋξέστας λούσαντο
5	AB, Sym. 1442, EM 1902, Et. Gud. α 744. Comm. Hom.
alpha 1261	Ἀσεβής (Ps. 1, 1)· παρὰ τὸ σέβω σεβής καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀσεβής AB, EM 1906. Choerob. epim. ps. 16, 21.
alpha 1262	Ἄσβεστος (Α 599)· ἀκατάπαυστος, πολύς· ἡ μεταφορὰ ἀπὸ τοῦ μὴ σβεννυμένου πυρός AB, Sym. 1443, EM 1905. Comm. Hom.
alpha 1263	Ἀσελγαίνει〈ν〉· σημαίνει μὲν κυρίως τὸ παρὰ φύσιν ταῖς γυναιξὶ μίγνυσθαι· καταχρηστικῶς δὲ τὸ ὁπωσδήποτε ἀκολα‐ σταίνειν. εἴρηται δὲ ἀπό τινος Ἐλεγηίδος γυναικὸς Ἀττικῆς, πρώτης τὴν τοιαύτην ἀσωτίαν εὑρούσης. ἐλεγαίνειν οὖν ἐστι τὸ ἀσελγαίνειν,
5	καὶ κατὰ πρόσοδον τῆς α ἐπιτάσεως καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς ἀσελγαί‐ νειν. οὕτως Ἀλκίφρων (?). Ἐπαφρόδιτος (fr. 4 Luenzner) δὲ παρὰ τὸ λέχος λεχαίνειν, τὸ λέχους ἐπιθυμεῖν, καὶ κατὰ τροπὴν λεγαίνειν· ἔνθεν Ἀρχίλοχος (fr. 246)· λέγαι δὲ γυναῖκες,
10	ἀντὶ τοῦ ἀκόλαστοι· λεγαίνειν οὖν καὶ ἐν πλεονασμῷ ἐλεγαίνειν, καὶ
10	κατὰ σύνθεσιν τῆς α ἐπιτάσεως καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς ἀσελγαίνειν. καὶ ἡ Νηλέως θυγάτηρ, Ἐλεγηὶς οὖσα, ἄσωτος ἦν· ἧς καὶ ὁ πατὴρ Νηλεὺς ἤκουσεν ἐπικροτούσης τὸ αἰδοῖον καὶ βοώσης· δίζεο δίζεο δὴ μέγαν, † ἄνδρες Ἀθηναῖοι†,
15	ὅς ς’ ἐπὶ Μίλητον δὲ κατάξει πήματα Καρσί. καὶ ἄλλως εἴρηται ἐκ τοῦ Ῥητορικοῦ λεξικοῦ· ὅτι Σέλγη πόλις ἐστὶ τῆς Πισιδίας, ὅπου κακῶς ἔζων οἱ ἄνθρωποι καὶ ἀλλήλοις ἐκοινώ‐ νουν· κατ’ ἐπίτασιν οὖν τὸ ἀσελγαίνειν, ὅθεν καὶ ἀσέλγεια πορνεία, ἀκαθαρσία AB, Sym. 1444, EM 1909 + 1908, Et. Gud. (c) α
20	1771. *Orio + Lex. rhet.
alpha 1264	Ἀσέληνα (Nicand. fr. 7 Schneider)· ὄρη οὕτως καλού‐ μενα, ἅπερ οἱ μὲν περὶ τὴν Τραχῖνα, ὡς † Ῥειανὸς ἐν τῷ ιδʹ Ἡρα‐ κλείας (FGH 265 F 48 = fr. 3 Powell), Νίκανδρος δὲ ἐν τοῖς † Αἰτω‐ λίας (FGH 271/2 F 6 b = Fr. 7 Schneider) ἀσέληνα εἰρῆσθαί φησιν
5	αὐτά, «ὅτι, φησίν, ἐν αὐτοῖς τῆς Σελήνης τῷ Ἐνδυμίωνι συγκαθευ‐ δούσης συνέβαινε τοὺς ἄλλους τόπους ἀσελήνους εἶναι καὶ μὴ μετέ‐ χειν τοῦ τῆς θεοῦ φωτός» AB, Sym. 1445, EM 1910. *Orio.
alpha 1265	Ἆσθμα (Ap. Rh. 2, 85)· ἡ ἀναπνοή· παρὰ τὸ ἄω, τὸ πνέω, ἄσω ἦσμαι ἆσμα, καὶ πλεονασμῷ τοῦ θ ἆσθμα. ἢ παρὰ τὸ ἀσθμαίνω (l. c.) ἔστε περ οὐλοὸν ἆσθμα καὶ ἀμφοτέρους ἐδάμασεν
5	AB, Sym. 1446, EM 1913, Et. Gud. α 750. Orio 26, 18.
alpha 1265A	Ἀσθμαίνω· ἀπὸ τοῦ ἆσθμα ἀσθμαίνω AB, Sym. 1446, EM 1913. *Orio?
alpha 1266	Ἀσημάντοις (Κ 485)· ἀφυλάκτοις, ἀφροντίστοις, ποι‐ μένα μὴ ἔχουσιν AB, Sym. 1447, EM 1911. Comm. Hom.
alpha 1267	Ἀσθενής· παρὰ τὸ σθένος, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀσθενής. τὸ δὲ α σημαίνει στέρησιν, ὡς ἐν τῷ ἄφιλος, καὶ ἐπίτασιν, ὡς ἐν τῷ ἄξυλος, ἡ πολύξυλος, καὶ ὁμοῦ, ὡς ἐν τῷ ἄλοχος, καὶ κακόν, ὡς ἐν τῷ ἄφωνος AB, EM 1914. Orio? 176, 23 Koese.
alpha 1268	Ἀσία· Προμηθέως μήτηρ ἡ Ἀσία, ὡς Λυκόφρων (1283— 1284)· τῇ γὰρ ταλαίνῃ μητρὶ τῇ Προμηθέως ξυνὸν πέφυκε καὶ τροφῷ Σαρπηδόνος·
5	καὶ ἀπ’ αὐτῆς ἡ Ἀσία ὠνόμασται AB, Sym. 1448, EM 1917. *Orus.
alpha 1269	Ἄσιος (Β 838)· τὸ α μακρὸν καὶ ψιλοῦται· ἢ παρὰ τὴν αἶσαν αἴσιος καὶ Ἄσιος· ἢ παρὰ τὸ ἀΐσσω Ἄσιος, ὡς Ὀρθώσιος, Αἰνήσιος (Ν 759)· καὶ Ἄσιον, Ὑρτάκου υἱόν
5	AB, Sym. 1449, EM 1920, Et. Gud. α 752. *Orus?
alpha 1270	Ἀσιᾶτις· ἡ τρίχορδος κιθάρα οὕτως καλεῖται. εἴρηται
alpha 1270	δέ, ὅτι ἐν τῇ Ἀσίᾳ, πόλει τῆς Λυδίας κειμένῃ ἐν Τμώλῳ, πρῶτον εὑρέθη. καὶ τὰς γοώδεις δὲ ᾠδὰς ὑπὸ Νιόβης καὶ τῶν Λυδῶν γυναι‐ κῶν εὑρεθείσας εἰς Ἕλληνας ἀχθῆναι. ὅθεν καὶ Λύδιος ὁ τρόπος
5	μετωνομέσθη. ἢ ἀπὸ Ἀσίου τινός AB, Sym. 1450, EM 1919. *Orus?
alpha 1271	Ἀσιάδος κρούματα (Ar. thesm. 120)· τῆς κιθά‐ ρας· οὕτως Ἀριστοφάνης (l. c.) AB, Sym. 1450, EM 1918. *Orus.
alpha 1272	Ἀσινεῖς (Call. fr. 25)· οἱ Δρύοπες οἱ τὴν Ἀσίνην κατοικοῦντες· Καλλίμαχος (l. c.)· δειλαιοῖς Ἀσινεῦσιν ἐπὶ τριπτῆρος † ἁπάσας.
alpha 1272	εἴρηται, ὅτι Ἡρακλῆς τοὺς Δρύοπας ληστεύοντας ἀπὸ τῶν περὶ
5	Πυθῶ χωρίων ἐν τῇ Πελοποννήσῳ μετῴκισεν, ἵνα διὰ τὴν πολυπλη‐ θίαν τῶν ἐνοικούντων εἴργοιντο τοῦ κακουργεῖν· καὶ διὰ τοῦτο Ἀσι‐ νεῖς αὐτοὺς ὠνομάσθαι, ὡς μηκέτι κατὰ τὸ πρότερον σινομένους AB, Sym. 1451, EM 1922. *Orus.
alpha 1273	Ἄσις (Φ 321)· ἡ ἀκαθαρσία· Ὅμηρος (l. c.)· τόσσην οἱ ἄσιν καθύπερθε καλύψω. ἔστι δὲ παρώνυμον τοῦ ἄση, ὡς φήμη φῆμις, ἄση ἄσις. οὕτως Ἡρω‐ διανός (I 86, 1). τὸ δὲ ἄση γέγονε παρὰ τὸ ἄω, ἄσω, ὅθεν (λ 61)·
5	ἆσέ με δαίμονος αἶσα κακή. ἄσω ἄση, ὡς μνήσω μνήμη, κνήσω κνήμη AB, Sym. 1452, EM
5	1916. Hdn. l. c.
alpha 1274	Ἀσίω (Β 461)· Ἀσίω ἐν λειμῶνι. οὐκ ἔχει τὸ ι προσγεγραμμένον, ἀπὸ γὰρ τῆς Ἀσίας εὐθείας Ἀσίου ἡ γενικὴ γίνεται, Ἰωνικῶς Ἀσίεω, ὡς Ἀτρείδεω, καὶ κατὰ κρᾶσιν
5	Ἀσίω. ἢ κατὰ συγκοπήν, ὡς ἐϋμμελίης (Δ 47)· ἐϋμμελίω 〈Πριάμοιο〉, καὶ (ξ 533) Βορέω ὑπ’ ἰωῇ.
5	AB, Sym. 1453, EM 1921. Orus.
alpha 1275	Ἀσκός (Γ 247)· ὁ μὴ ἐσχισμένος· παρὰ τὸ σχῶ σχήσω ἀσχός καὶ ἀσκός· ὅθεν καὶ † ἀσκητής, ὁ ἀβλαβὴς καὶ ὑγιής· ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ ἀσκοῦ AB, Sym. 1454, EM 1931 + 1929. Orio 6, 21 (611, 6 Werfer).
alpha 1276	Ἀσκηθής (Λ 535)· ὁ ὑγιής (l. c.)· ἀσκηθής, † οὐ παρβεβλημένος†. εἴρηται παρὰ τὸ σχέθω κατὰ σύνθεσιν καὶ ἔκτασιν καὶ τροπὴν ἀσκη‐ θής, ὁ ὑγιὴς καὶ ἀκώλυτος τοῦ πράττειν AB, Sym. 1455, EM 1930,
5	Eust. 1058, 27. *Comm. Hom.
alpha 1277	Ἀσκαλαβώτης (Ar. nub. 170)· ζωΰφιον ἐοικὸς σαύ‐ ρᾳ ἐν τοῖς τοίχοις ἀνέρπον τῶν οἰκημάτων· Ἀριστοφάνης (l. c. 169—170)· πρώην δέ γε γνώμην μεγάλην ἀφῃρέθην
5	ὑπ’ ἀσκαλαβώτου. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ἀκαλῶς, ὃ σημαίνει τὸ ἡσύχως, καὶ † τοῦ βῶ † ῥήματος, ἀκαλαβώτης· καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς ἀσκαλαβώτης AB, Sym. 1456, EM 1923, Et. Gud. (c) α 1733. *Methodius.
alpha 1278	Ἀσκάνιος (Β 862)· ὁ υἱὸς Αἰνείου τοῦ Τρωός. εἴρηται
alpha 1278	δέ, ὅτι Αἰνείας ἐπιγαμίᾳ χρησάμενος ἀπὸ Ἀσκάλωνος, ὑπό τε Ἀ‐ σκάλου τοῦ τότε βασιλεύοντος τῆς χώρας ξενισθεὶς διὰ τὴν πρὸς αὐτὸν φιλίαν τὸν υἱὸν Ἀσκάλιον προσηγόρευσεν, ὃς τῇ Ῥωμαίων
5	διαλέκτῳ Ἀσκάνιος ὠνόμασται AB, EM 1924. *Methodius.
alpha 1279	Ἀσκάντης· κλινίδιον εὐτελές, ὃ καὶ ὑπὸ τῶν Ἀττικῶν σκίμπους ὀνομάζεται· Καλλίμαχος (fr. 240)· καὶ τὸν μὲν ἐπ’ ἀσκάνταν κάθισεν· καὶ Ἀριστοφάνης (nub. 633)·
5	ἔξει τὸν ἀσκάντην λαβών· καὶ Πλάτων ὁ φιλόσοφος Πρωταγόρᾳ (310 c)· «καὶ ἅμα ἐπιψηλα‐ φήσας τοῦ σκίμποδος, ἐκαθέζετο παρ’ ἐμέ». ὁ δὲ κράβατος οὐδὲ παρ’ ἑνί. εἴρηται δὲ ἀσκάντης παρὰ τὴν κάννην—οὕτως δὲ ἐκάλουν τὴν ψίαθον—. ἀσκάντης οὖν ἡ εὐτελὴς κλίνη, μηδὲ κάννην ἔχουσα,
10	ἀκάντης καὶ ἀσκάντης. οὕτως Σαλούστιος εἰς τὴν Ἑκάλην Καλλιμά‐ χου (l.c) AB, Sym. 1457, EM 1927, Areth. schol. Luc. lexiph.
10	6. *Methodius.
alpha 1280	Ἀσκληπιός· εἴρηται, ὅτι Ἄσκλην τὸν Ἐπιδαύρου τύ‐ ραννον ὀφθαλμιῶντα θεραπεύσας ἐκλήθη Ἀσκληπιός· πρότερον γὰρ Ἥπιος ἐκαλεῖτο. ἢ ὅτι τὰ ἀσκελῆ τῶν νοσημάτων ἤπια ποιεῖ· ἀσκελῆ δὲ τὰ σκληρά AB, Sym. 1458, EM 1928. *Orio.
alpha 1281	Ἀσκελές (α 68)· τὸ σκληρόν, οἷον (l. c.)· ἀλλὰ Ποσειδάων γαιήοχος ἀσκελὲς αἰέν· παρὰ τὸ σκέλλω, τὸ ξηραίνω, γίνεται ἀσκελές, τὸ ἄγαν σκληρόν, ὅθεν καὶ σκέλος. ἢ παρὰ τὸ ἄγαν ἐσκληκέναι, ὅθεν καὶ Ἀσκληπιός,
5	ὁ μὴ ἐῶν τὰ σκέλη ἐσκληκέναι καὶ ξηραίνεσθαι· ἀπὸ δὲ μέρους τὸ ὅλον σῶμα δηλοῖ AB, Sym. 1458, EM 1928, Eust. 1392, 25; 1663, 5. Orio 20, 15 (e Philox. fr. 449) + 9, 14.
alpha 1282	Ἀσκελέως (Τ 68)· σκληρῶς (l. c. 67—68)· οὐδέ τί με χρὴ ἀσκελέως αἰεὶ μενεαινέμεν AB, EM 1928. Comm. Hom.
alpha 1283	Ἀσκωλιάζειν (Ar. Plut. 1129)· ἐφ’ ἑνὸς ποδὸς ἐφαλ‐ λόμενοι ἢ στερούμενοι τῶν κατὰ φύσιν· Ἀριστοφάνης (l. c.)· ἀσκωλίαζ’ ἐνταῦθα πρὸς τὴν αἰθρίαν. εἴρηται παρὰ τὸ σκῶλον, ὅ ἐστι σκόλοπα, τῷ ἑνὶ ποδὶ ἅλλεσθαι,
5	ἀπὸ τῶν πατούντων σκόλοπα καὶ χωλευόντων, ὅπερ Ἐπίχαρμος ἐν Πέρσαις (fr. 112 Kaibel) σκωλοβατίζειν 〈φησί〉. σκωλιάζειν οὖν, καὶ κατὰ πλεονασμὸν ἀσκωλιάζειν. τινὲς δὲ οὐ πλεονασμὸν
5	ἡγοῦνται τὸ α, ἀλλὰ παρὰ τὸν ἀσκὸν γεγονέναι· κυρίως γὰρ ἀσκω‐ λιάζειν λέγεται τὸ ἐπὶ ἀσκῶν ἅλλεσθαι. οὕτως Ἐπαφρόδιτος (fr. 6
10	Luenzner) AB, Sym. 1460, EM 1938, Eust. 1646, 23. *Orio.
alpha 1284	Ἀσκώματα (Ar. ran. 364)· ἀσκώματα καλοῦνται καὶ τὰ δέρματα τὰ ἐπιρραπτόμενα ταῖς κώπαις ἐν ταῖς τριήρεσι διὰ τὸ μὴ εἰσφέρεσθαι τὸ θαλάττιον ὕδωρ· Ἀριστοφάνης (l. c.)· ἀσκώματα καὶ λίνα καὶ πίτταν διαπέμπων εἰς Ἐπίδαυρον.
5	καλοῦνται δὲ ἀσκώματα καὶ οἱ γνάθοι ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν χαλκευ‐ τικῶν ἀσκωμάτων, ἅ εἰσι φῦσαι χαλκευτικαί. ἐπὶ δὲ τῶν τριήρεων, ὅτι ἀπὸ ἀσκῶν γίνονται καὶ ἄσχιστά εἰσιν AB, Sym. 1461, EM 1933, Eust. 1646, 20. *Orio.
alpha 1285	Ἀσκάλαφος· ὁ λίαν σκληρός· παρὰ τὸ ἀσκελὲς τῆς ἁφῆς AB, Sym. 1462, EM 1925. *Orio.
alpha 1286	Ἀσκαρίζειν (Hippon. fr. 19, 2)· σημαίνει τὸ κινεῖσθαι· Ἱππῶναξ (l. c.)· τίς ὀμφαλητόμος σὲ τὸν διοπλῆγα ἔψησε κἀπέλουσεν ἀσκαρίζοντα;
5	σκαίρω σκαρίζω καὶ ἀσκαρίζω. Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. no‐ vum) AB, Sym. 1463, EM 1926. Hdn. l. c.
alpha 1287	Ἄσμενος (Υ 350)· ἥδω, τὸ εὐφραίνομαι· ὁ παθητικὸς παρακείμενος ἧσμαι καὶ ἡ μετοχὴ ἡσμένος, καὶ ἄσμενος (l. c.)· ὃς καὶ νῦν φύγεν ἄσμενος ἐκ θανάτοιο
alpha 1287	AB, Sym. 1464, EM 1934. Hdn. II 358, 9.
alpha 1288	Ἀσπάλαθος (Theocr. id. 4, 57)· εἶδος ἀκάνθης· † Νίκανδρος (l. c.)· ἐν γὰρ ὄρει ῥάμνοι τε καὶ ἀσπάλαθοι † κωμέοντι. εἴρηται παρὰ τὸ σπῶ σπάλαθος καὶ ἀσπάλαθος. οὕτως Ἀμάραντος
5	εἰς τὸν Θεόκριτον. Ἐπαφρόδιτος (fr. 7 Luenzner) δὲ παρὰ τὸ σπαλιεύειν ἐτυμολογεῖ, ὅ ἐστι ξύειν, ἵν’ ᾖ σπάλαθος καὶ ἀσπάλαθος AB, Sym. 1465, EM 1944, Et. Gud. (c) α 1804. *Orio.
alpha 1289	Ἀσπαλιεύω (Alciphr. p. 157 Schepers)· «ἀσπα‐ λιεύθην ὡς οὐκ οἶδ’ εἴ τις ἰχθὺς ὑπὸ τοῦ δελέατος τῆς ἡδονῆς, καὶ † ἐνήχετό μοι τὸ ἄγκιστον» AB, Sym. 1466, EM 1945. Alci‐ phr. l. c.
alpha 1290	Ἀσπαλιευτής (Plat. Soph. 218 e)· ὁ ἁλιεύς· εἴρηται δὲ παρὰ τὸ σπᾶν καὶ τὸ λίνον, ὁ σπῶν τῷ λίνῳ, τοῦ α ἢ πλεο‐ νασμὸν ἢ ἐπίτασιν 〈σημαίνοντοσ〉. ἢ σπαλιευτής, † τὸν ἐκ τῆς ἁλὸς σπῶντα τοὺς ἰχθῦς, καὶ ἀσπαλιευτής AB, Sym. 1466, EM 1947,
5	Et. Gud. (c) α 1806. *Lex. rhet.
alpha 1291	Ἀσπασίως (*Philox. fr. 49)· προσηνῶς, φιλοφρόνως· ἀπὸ τοῦ ἀσπάζω, ἀφ’ οὗ ῥηματικὸν ὄνομα ἀσπαστός καὶ τὸ οὐδέτε‐
alpha 1291	ρον ἀσπαστόν. ὁ μέλλων ἀσπάσω, ἀφ’ οὗς ἀσπάσιος καὶ ἀσπασίως. ἔστι δὲ παρασύνθετον ἀπὸ τοῦ ἀσπάζω συνθέτου AB, Sym. 1467,
5	EM 1940. *Hdn. (cf. Epim. Hom. 25, 32).
alpha 1292	Ἀσπληδών· φασὶ γὰρ εἶναι Σπληδόνα τὸν τοῦ Πρέ‐ σβωνος καὶ Στερόπης. Ἀπολλόδωρος (FGH 244 F 172) δὲ τοῦτό φησι, καὶ Ἀσκληπιάδης (deest ap. Gow—Page) οὕτως λέγει· Σπληδόνα τ’ ἠγαθέην·
5	ὅταν οὖν εὕρωμεν (Β 511)· οἳ δ’ Ἀσπληδόνα ναῖον· πλεονασμός ἐστι ποιητικὸς τοῦ α. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 168, 11) AB, Sym. 1468, EM 1957, Eust. 172, 18. Hdn. l. c.
alpha 1293	Ἀσπιδιώτης (Β 554, II 167)· εἰ μὲν ἀπὸ τοῦ ἀσπίς ἀσπίδος ἀσπιδίτης, δῆλον ὅτι πλεονασμῷ τοῦ ω· εἰ δὲ παρὰ τὸ ἀσπίδιος, ⟦οἷον ⟧ ἔνθεν (Ν 158 ...)· ὑπασπίδια,
5	παραγωγὴ καὶ οὐ πλεονασμός. ὥσπερ ἴδιος ἰδιώτης καὶ ἥλιος ἡλιώ‐ της καὶ ἀφηλιώτης, οὕτως ἀσπίδιος ἀσπιδιώτης. Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 235, 9) AB, Sym. 1469a, EM 1956. Hdn. l. c.
alpha 1294	†Ἀσπάζεται· κατὰ στέρησιν τοῦ μὴ σπᾶν· ὁ γὰρ δια‐ λυόμενος καὶ ἐχθραίνων ἀποσπᾷ ἀπ’ ἐκείνου ἑαυτὸν ὡς ἐπὶ τοῦ Τη‐ λεμάχου (β 321)· ἦ ῥα, καὶ ἐκ χειρὸς χεῖρα σπάσεν Ἀντινόοιο.
5	ἐκ τοῦ οὖν ἐναντίου τὸ ἀντέχεσθαί τινος κατὰ φιλίαν ἀσπάζεσθαι
5	εἴρηται AB, Sym. 1940. Orio 19, 22. ἄσπετος AB, Sym. 1471, EM 1950 + 1948 + 1949. Orio (e *Philox. fr. 50).
alpha 1296	Ἀσπερχές (Δ 32 ...)· ἀδιαλείπτως, τοῦ α κατ’ ἐπίτασιν, τουτέστιν τὸ ἄγαν ἐσπευσμένον· παρὰ τὸ σπέρχω AB, Sym. 1472, EM 1951, Et. Gud. (c) α 1818, Eust. 1385, 22. *Orio?
alpha 1297	Ἀσπίς· τὸ ὅπλον· παρὰ τὸ σπῶ ῥῆμα γίνεται παράγωγον σπίζω, ὁ μέλλων σπίσω, καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ω σπίς, τὸ μακρόν, παρὰ τὸ ἀποσπᾶσθαι καὶ διατείνεσθαι· καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀσπίς, ἥτις τοῦ μακρὰν εἶναι ἀπήλλακται· εἰς περιφερὲς γὰρ σχῆμα
5	ἔγκειται· ἐπὶ δὲ τοῦ ἑρπετοῦ διὰ τὸ κύκλους ποιεῖν τοῦ σώματος καὶ μὴ ταχέως ἐκτείνειν εἰς μῆκος AB, Sym. 1473, EM 1954. Orio 29, 11.
alpha 1298	Ἀσπαστόν (ε 398 ...)· τὸ ἡδύ, τοῦ α κατ’ ἐπίτασιν ὄντος, ὅπερ ἄν τις πρὸς ἑαυτὸν ἐπισπᾷ AB, EM 1942. Orio 13, 29.
alpha 1299	Ἀσπάραγος· κυρίως ἐπὶ τοῦ † ἐρείου ἢ ὀρείου, ὁ μὴ σπειρόμενος. Ὠρίων AB, Sym. 1474, EM 1943, Et. Gud. (c) α
alpha 1299	1808. Orio.
alpha 1300	†Ἄσπιστον (Nic. ther. 367)· ἄσπονδον (l. c. 367—368)· †ἄσπιστον βατράχοισι φέρει χόλον· ἀλλ’ ὅταν ὕδωρ Σείριος αὐήνῃσι, τρύγη δ’ ἐν πυθμένι λίμνης. Νίκανδρος ἐν Θηριακοῖς AB, Sym. 1475, EM 1952. Schol. Nic.
5	ther.
alpha 1301	Ἀσπιστὴς (Δ 90)· πεζός, ὁπλίτης, πολεμιστής· ἀπὸ † τῆς ἀσπίδος † AB, Sym. 1476, EM 1953. Comm. Hom.
alpha 1302	Ἀσπουδεί (Θ 512)· ἄνευ κακοπαθείας, χωρὶς πόνου AB, Sym. 1477, EM 1958. Comm. Hom.
alpha 1303	Ἇσσον (Α 335 ...)· τὸ ἐγγὺς καὶ πλησίον. εἴρηται παρὰ τὸ ἐγγύς, συγκριτικῷ τύπῳ ἐγγύτερος ἐγγίων ἔσσων, καὶ τὸ οὐδέ‐ τερον ἔσσον καὶ ἆσσον, ὡς μέγας μεγάτερος μεγίων μέσσον καὶ μᾶσσον, οἷον (θ 203)·
5	ἠὲ τοσοῦτον ὀΐομαι ἢ ἔτι μᾶσσον· οὕτως ἔσσον ἆσσον. οὕτως εὗρον ἐν σχολίοις τοῦ Ῥη(ματικοῦ) Ἀπολ‐ λωνίου (deest ap. Schneider). ἢ παρὰ τὸ ἅπτω, τὸ προσεγγίζω, καὶ Αἰολικ(ῶς) ἄσσω ἄσσον· οἱ γὰρ Αἰολεῖς τὸ πτ εἰς δύο σς τρέπουσιν, νίπτω νίσσω, ὄπτω ὄσσω AB, Sym. 1478, EM 1959,
10	Eust. 630, 16. *Orio.
alpha 1304	Ἀσσύριοι· τὸ ἔθνος· Καλλίμαχος (fr. 505)· ἡ μὲν ἀπ’ Ἀσσυρίων ἡμεδαπὴ στρατιή, καὶ (fr. 506)
alpha 1304	ἥμισυ μὲν † Πέρσην, ἥμισυ δ’ Ἀσσύριοι.
5	εἴρηται παρὰ τὸν Ἀσσάρακον τοῦ ἔθνους ἐπικρατήσαντα, ἵν’ ᾖ Ἀσ‐ σάρακος καὶ ἐκβολῇ τοῦ ακ Ἄσσαρος καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς υ Ἄσσυρος, ὡς μάθω μῦθος, καὶ παραγώγως Ἀσσύριος. οὕτως Ἐπα‐ φρόδιτος (fr. 58 Luenzner). καὶ δοκεῖ καλεῖσθαι Ἀσσυρίους τοὺς ἐν τῷ Πόντῳ παρὰ τὸ μηκέτι Σύρου εἶναι, ἵν’ ᾖ † Ἀσσύριος
10	AB, Sym. 1479, EM 1962, Et. Gud. (c) α 1856. *Orio.
alpha 1305	Ἀσσυρία (Ap. Rh. 2, 946)· ἡ Βαβυλωνία· τὸ μὲν πρῶτον ἐκαλεῖτο Εὐφράτις, ὕστερον δὲ Χαλδαία, τὸ τελευταῖον δὲ ἀπὸ Ἀσσύρου τοῦ Σούσου Ἀσσυρία, ὡς † Ξενοκράτης ἐν πρώτῳ Χρονικῶ〈ν〉 (FGH 248 F 1). εἴρηται δὲ περὶ τούτου εἰς τὸ Συρία
5	(Et. gen. ς. s. v.) καλῶς AB, Sym. 1480, EM 1961. Schol. Ap. Rh.
alpha 1306	Ἅσς’ ἐθέλῃσθα (Α 554)· ἀλλὰ μάλ’ εὔκηλος τὰ φράζεαι ἅσς’ ἐθέλῃσθα. οὕτως Ἀρίσταρχος (I p. 199, 25. Ludwich)· ὁ δὲ Σιδώνιος (p. 47 Blau) «ὅττι». φησὶν Ἀρίσταρχος τρία σημαίνειν τὴν λέξιν, τινά ἅτινα
5	† ὅσα. καὶ ἀεὶ ψιλοῦται, πλὴν ὅτε δηλοῖ τὸ ἅτινα δασύνεται. καὶ ἔστι κατὰ Ἡρωδιανὸν (I 541, 30) δύο μέρη λόγου, τὸ ἅ ἄρθρον καὶ τὸ σά, ὅ ἐστι Μεγαρικὸν δηλοῦν τὸ τινά, καὶ παραλόγως φησὶ (I 541, 27) δασύ‐ νεσθαι AB, Sym. 1481, EM 1960, Eust. 148, 28. *Comm. Hom.?
alpha 1307	Ἀστάρτη· ἡ θεός· παρὰ τὸ ἄστρα ἀστράτη· ἢ παρὰ τὸ τοὺς ἀστέρας 〈τηρεῖν (?) ἀστεράτη〉 καὶ κατὰ συγκοπὴν Ἀ‐ στράτη, ἔφορος γὰρ ἄστρων ἡ θεός AB, Sym. 1482, EM 1965.
alpha 1307	*Methodius?
alpha 1308	Ἀστέμβακτον (Euphor. fr. 123 Powell = fr. 159 Cuenca)· ἀκίνητον ἢ βέβαιον ἢ τετιμημένον· Εὐφορίων, οἷον (l. c.)· πάντη δὲ σέθεν κλέος ἀστέμβακτον. εἴρηται κατὰ ἀπόφασιν τοῦ στεμβάξαι, ὅ ἐστιν ὑβρίσαι. οὕτως ἐν
5	ὑπομνήματι ἀνεπιγράφῳ εἰς τὸν Κεχηνότα Διόνυσον Εὐφορίωνος. Λυκόφρων δὲ ἀντὶ τοῦ πολυστένακτα, μεμπτά (1117—1118)· δύσζηλος ἀστέμβακτα τιμωρουμένη. βοῶσα δ’ οὐ κλύοντα δεσπότην πόσιν AB, Sym. 1483, EM 1966b, Eust. 235, 9. *Methodius?
alpha 1309	Ἀστεμφὴς καὶ ἀστεμφέως· ἀμετακινήτως, ἰσχυ‐ ρῶς· Ὅμηρος (δ 419)· ὑμεῖς δ’ ἀστεμφέως ἐχέμεν μᾶλλόν τε πιέζειν· (Γ 219)·
5	ἀλλ’ ἀστεμφὲς ἔχεσκεν, ἀΐδρεϊ φωτὶ ἐοικώς· παρὰ τὸ στέμβω, ὃ σημαίνει τὸ κινεῖν συνεχῶς, οὗ μέμνηται Αἰσχύ‐ λος (fr. 440). ἀστεμβής οὗν ὁ ἀκίνητος, καὶ ἀστεμφής. οὕτως Φιλόξενος (fr. 450). Ἀλέξανδρος ὁ τοῦ Ἀσκληπιάδου (fr. novum) παρὰ τὸ στρέφω ἀστρεφής, καὶ ἐλλείψει τοῦ ρ καὶ πλεονασμῷ τοῦ μ
10	ἀστεμφὴς καὶ ἀστεμφές, τὸ ἀμετακίνητον (Β 344)· σὺ δ’ ἔθ’ ὡς πρὶν ἔχων ἀστεμφέα βουλήν AB, Sym. 1484, EM 1966a, Et. Gud. (c) α 1825. Eust. 235, 8. *Methodius?
alpha 1310	Ἄστικτον (Men. fr. 127, 6)· οὕτως Ἀττικοὶ ἐκάλουν τὸ ἐλεύθερον χωρίον καὶ μὴ ὑποκείμενον χρήστῃ, εἴρηται δέ, ὅτι τοῖς ὑποκειμένοις χρέεσι χωρίοις εἰώθεσαν ἐγκαταπηγνύειν στήλην, ἣν ἐκάλουν ὅρον, ἐν ᾗ ἐκεχάρακτο τὸ χρέος καὶ ὁ χρήστης, ἵνα μὴ
5	πλανηθεὶς ἕτερος ὡς ἐπὶ καθαρῷ αὐτῷ δανείσῃ· τὸ δὲ ἐλεύθερον ἄστικτον ἐκάλουν· Μένανδρος (l. c. 3—6)· καὶ τῶν Ἅλῃσι χωρίων κεκτημένος κάλλιστον † ἦν ἢ † τὸν Δία ἐν τοῖς τρισί γε καὶ τὸ μακαριώτατον
10	ἄστικτον. οὕτως Ἐπαφρόδιτος ἐν τῷ Περὶ 〈***〉 κατὰ στοιχεῖον συγ〈γε〉‐ γυμνασμένων (fr. novum) AB, Sym. 1485, EM 1973, Areth.
10	schol. Luc. Iupp. trag. 48. *Methodius?
alpha 1311	Ἀστραβής (Pind. O. 2, 82 〈90〉)· ὁ ἄτρεπτος· Πίνδα‐ ρος (l. c.)· ἄμαχον ἀστραβῆ κίονα· παρὰ τὸ στρέφω στρεφής, καὶ ἀστραβής κατὰ τροπήν AB, Sym.
5	1486, EM 1981. *Methodius?
alpha 1312	Ἄστρις (Call. fr. 276)· Καλλίμαχος, οἷον (l. c.)· δέκα δ’ ἄστριας αἴνυτο λάτρον. εἴρηται δὲ ὑποκοριστικῶς· ὡς γὰρ ὁ Παρθένιος Πάρθις καὶ ὁ Χαλ‐ δαῖος Χάλδις καὶ ὁ λάσταυρος λάστις καὶ ὁ Ἀμφιάραος Ἄμφις,
5	οὕτως ὁ ἀστράγαλος ἄστρις. Δίδυμος ἐν τῷ Περὶ παθῶν (fr. no‐
5	vum) AB, EM 1975. *Methodius?
alpha 1313	Ἄστυ (Philochor. FGH 328 F 2b)· ἡ πόλις· Φιλόχορος ἐν τῷ αʹ τῆς Ἀτθίδος φησίν (l. c.)· «Ἄστυ δὲ προσ‐ ηγόρευσαν τὴν πόλιν διὰ τὸ πρότερον νομάδας καὶ σποράδην ζῶντας τότε συνελθεῖν καὶ στῆναι ἐκ τῆς πλάνης εἰς τὰς κοινὰς οἰκήσεις,
5	ὅθεν οὐ μετανέστησαν.» οὕτως Ὦρος Περὶ ἐθνικῶν. ἢ παρὰ τὸ ἄνω ἵστασθαι· οἱ γὰρ ἀρχαῖοι ἐφ’ ὑψηλῶν τόπων τὰς πόλεις ᾠκο‐ δόμουν AB, Sym. 1487, EM 1985, Eu. Gud. (c) α 1850. Orus + Epim. Hom. 31, 19 (ad γ 116). an *Methodius?
alpha 1314	Ἀστυάναξ (Ζ 403)· ὁ υἱὸς Ἕκτορος· οὐκ ἔστι δὲ παρὰ τὸ ἀνάσσω, τὸ βασιλεύω, ἀλλὰ παρὰ τὸ ἀνακῶς ἔχει τοῦ ἄστεος τὸν Ἕκτορα. οἱ γὰρ Ἀττικοὶ τὸ ἐπιμελῶς ἔχειν καὶ φροντίζειν ἀνακῶς ἔχειν λέγουσιν· καὶ Ἄνακας ἐντεῦθεν τοὺς Διοσκούρους, ὅτι
5	ἀνακῶς αὐτοῖς ἐχρήσαντο διὰ τὴν Ἑλένην τὰς Ἀφίδνας ἐκπορθοῦν‐ τες. οὕτως Ἀσκληπιάδης ὁ Μυρλεανός (p. 443 Lehrs) AB, Sym.
5	1488, EM 1987. *Methodius?
alpha 1315	Ἀστυπάλαια· προπαροξυτόνως· μοῖρα τῆς Σάμου οὕ‐ τως καλουμένη. εἴρηται, ὅτι Προκλῆς καὶ Τεμβρίων ἀποικίαν στεί‐ λαντες εἰς Σάμον πρὸς τοὺς ἐνοικοῦντας Κᾶρας κοινωνίαν θέμενοι ᾤκησαν παρὰ τὸν Σχήσιον ποταμὸν καὶ εἰς δύο φυλὰς τὴν πόλιν
5	διένειμαν· ὧν τὴν μὲν Σχησίαν ὠνόμασαν ἀπὸ τοῦ Σχησίου ποτα‐ μοῦ παρακειμένου τῇ πόλει, τὴν δὲ Ἀστυπάλαιαν ἀπὸ τοῦ παλαιοῦ ἐκεῖσε ὄντος ἄστεος. οὕτως Θεμισταγόρας ἐν τῇ Χρυσῇ Βίβλῳ (FHG
5	IV 512, fr. 1) AB, Sym. 1489, EM 1988. *Methodius?
alpha 1316	Ἄστυρον (Call. fr. 261, 2)· τὸ ἄστυ· Καλλίμαχος (l. c. 1—2)· ἡ μὲν ἀερτάζουσα μέγα τρύφος Ὑψιζώρου ἄστυρον εἰσανέβαινεν.
5	εἴρηται παρὰ τὸ ἄστυ ὑποκοριστικῶς ἄστυρον. οὕτως Θέων ἐν Ὑπο‐ μνήματι τῶν τοῦ βʹ † Αἰτίου (p. 49 Giese) AB, EM 1989. *Me‐ thodius (R. Pfeiffer, Callimachus II XXIX)?
alpha 1317	Ἀστυβοώτην (Ω 701)· ἐπιθετικῶς τὸν κήρυκα· εἰς τὴν Ω τῆς Ἰλιάδος. εἴρηται παρὰ τὸ ἐν τῷ ἄστει βοᾶν AB, Sym. 1490, EM 1986. Comm. Hom.
alpha 1318	Ἄστρον· παρὰ τὸ αἴθω, τὸ καίω, αἴσω γέγονεν αἴστρον καὶ ἀποβολῇ τοῦ ι ἄστρον AB, Sym. 1491, EM. 1974. Orio 15, 15.
alpha 1319	Ἀστήρ· κυρίως ἐπὶ τῶν πλανητῶν λέγεται, ὁ μὴ στάσιν
alpha 1319	ἔχων, ἀστατήρ καὶ ἀστήρ· καταχρηστικῶς καὶ ἐπὶ τῶν ἀπλανῶν. ζητεῖται δὲ διὰ τί. ὥσπερ γίνεται κατὰ συγκοπὴν γαστρός, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τοῦ ἀστήρ ἀστέρος γίνεται ἀστρός; ἔστιν οὖν
5	εἰπεῖν, ὅτι αἱ συγκοπτόμεναι γενικαὶ μιμεῖσθαι θέλουσιν εὐθεῖαν, οἷον ἡ ἀνδρὸς γενικὴ μιμεῖται τὴν χονδρός εὐθεῖαν καὶ ἡ μητρός καὶ πατρός μιμεῖται τὴν ἰατρός εὐθεῖαν· ἐπεὶ οὖν ἡ ἀστέρος γενικὴ συγκοπτομένη οὐκ ἔχει εὐθεῖαν, ἵνα μιμήσηται—τὸ γὰρ Ἴστρος ὄνομα ποταμοῦ βαρύτονόν ἐστι—τούτου χάριν ὡς μὴ ἔχουσα εὐθεῖαν,
10	ἵνα μιμήσηται, οὐ συγκόπτεται. εἰ δέ τις εἴποι, ὅτι τούτῳ τῷ λόγῳ οὔτε ἡ γαστέρος γενικὴ ὤφειλε συγκόπτεσθαι καὶ γενέσθαι γαστρός, οὐ γὰρ ἔχει εὐθεῖαν, ἵνα μιμήσηται, οὐδὲ γάρ ἐστιν εὐθεῖα διὰ † τῆς τρος ὀξύτονος, ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι τὸ γαστήρ παραλόγως ὀξύνε‐ ται· τῶν γὰρ ἄλλων εἰς ηρ ὑπὲρ δύο συλλαβὰς ὄντων βαρυτόνων,
15	οἷον Δημήτηρ θυγάτηρ εἰνάτηρ, τοῦτο μόνον ὀξύνεται. ἐπεὶ οὖν παρα‐ λόγως ὠξύνθη, τούτου χάριν κατὰ τὴν γενικὴν παραλόγως ἀνεδέξατο τὴν συγκοπήν. διὰ τί δέ, ὥσπερ γίνεται ἀνέρα ἄνδρα καὶ θυγατέρα θύγατρα, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον γίνεται καὶ μητέρα μῆτρα καὶ πατέρα πάτρα; καὶ ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι τὸ μὲν μητέρα, ἵνα μὴ συνεμπέσῃ τῇ
20	μήτρα εὐθείᾳ, τὸ δὲ πατέρα οὐ γίνεται κατὰ συγκοπὴν πάτρα, ἵνα μὴ συνεμπέσῃ τῇ πάτρα εὐθείᾳ, τῇ σημαινούσῃ τὴν πατρίδα. Χοιροβοσκός (in Theod. I 323, 7) AB, Sym. 1492, EM 1970. Choerob. l. c.
alpha 1320	Ἄστηνος (Call. fr. 275)· ὁ δυστυχὴς καὶ πένης· Καλλίμαχος (l. c.)· πάσχομεν ἄστηνοι· τὰ μὲν † οἴκοθεν πάντα † λέλασται. εἴρηται παρὰ τὸ στάσιν μὴ ἔχειν μήτε οἴκησιν· σύνεστι δὲ τοῦτο
5	πένητι AB, EM 1971. *Orio (e Seleuco p. 45 Mueller).
alpha 1321	Ἀστυφέλικτον· ἀκίνητον, ἄσειστον· ἀπὸ τοῦ στυφε‐ λίζω AB, EM 1991. *Orio?
alpha 1322	Ἀστεροπή (ξ 386)· ἀστραπή· παρὰ τὸ στερίσκειν τοὺς ὦπας τοῦ ὁρᾶν διὰ τῆς ἀντιλαμπούσης λαμπηδόνος. ἢ παρὰ τὸ ὄπτω ὀπτή καὶ μετὰ τῆς ἀστέρος γενικῆς ἀστεροπτή, καὶ ἀποβολῇ τοῦ τ ἀστεροπή. Ὠρίων (13, 21 + 17, 23) AB, Sym. 1493, EM 1967.
5	Orio l. c.
alpha 1323	Ἀστεροπητὴς (Α 580)· ἀστραπτικός, ἀστραπὴν ποιῶν AB, Sym. 1494, EM 1968. Comm. Hom.
alpha 1324	Ἀστράβη (Dem. or. 21, 133)· ἐπὶ σκεύους εἴρηται ξυλίνου, ἤγουν τὸ ἐπὶ τῶν ⟦ἐφ ⟧ἵππων τιθέμενον ξύλον, ὃ κρατοῦσιν οἱ καθεζόμενοι, οἱονεὶ ἀστραφή τις οὖσα παρὰ τὸ μὴ στρέφεσθαι καὶ πίπτειν τοὺς καθεζομένους. λέγεται δὲ καὶ αὐτὸ τὸ νωτοφόρον
5	ὑποζύγιον· οἱ δὲ τὴν σωματηγὸν ἡμίονον ἀστράβην λέγουσιν. οὕτως εὗρον εἰς τὸ Ῥητορικὸν λεξικόν AB, Sym. 1495, EM 1982, Et. Gud. (z) α 1639. Lex. rhet.
alpha 1325	Ἀστράγαλος (Soran. fr. 19 Scheele)· ἐπὶ τοῦ πο‐ δός· παρὰ τὸ ἀστραβῆ καὶ ὀρθὴν φυλάσσειν τὴν βάσιν τοῦ ποδός. ἢ ὁ μὴ πρὸς τὸ μένειν καὶ ἑστάναι γεγονώς, ἀλλὰ πρὸς τὸ κινεῖσθαι ἀστάγαλός τις ὤν, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ρ ἀστράγαλος. ἐπὶ δὲ τῶν
5	ἄλλων ὀστέων, οἷον τῶν νωτιαίων, παρὰ τὸ ἐμπεπάρθαι καὶ μὴ στρέφεσθαι μηδὲ κινεῖσθαι, κατὰ στέρησιν τοῦ α AB, Sym. 1496, EM 1980, Et. Gud. (c) α 1842, Eust. 998, 19. Orio 16, 1.
alpha 1326	Ἄσταχυς (Β 148)· Ὅμηρος (l. c.)·
alpha 1326	ἐπί τ’ ἠμύει ἀσταχύεσσι, καὶ παρὰ Ἀντιμάχῳ (fr. 82 Wyss)· καὶ ἀσταχύων † τέμνον
5	[..........] στάχυς ἄσταχυς προπαροξύνεται. † οὐδέτερον γὰρ εἰς υς λῆγον [ὑπὲρ δύο συλλαβὰς] προπαροξύνεται. Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. partim novum; cf. Epim. Hom. 85, 5) AB, Sym. 1497, EM 1964, Eust. 194, 3. Hdn. l. c.
alpha 1327	Ἀσύφηλον (I 647)· ἄτιμον ἢ ἀπαίδευτον, ἀδόκιμον καὶ ἀνόητον (l. c. 646—647)· ὁππότ’, ἐκείνων μνήσομαι, ὥς μ’ ἀσύφηλον ἐν Ἀργείοισιν ἔρεξεν·
5	ἔστι δὲ παρὰ τὸ † ἄσσω, ὃ σημαίνει τὸ βλάπτω, καὶ τὸ φηλῶσαι, ὃ σημαίνει τὸ δολῶσαι καὶ ἀπατῆσαι, ἐξ οὗ καὶ φηλός, ὁ ἀπατηλός, καὶ φήληκες, τὰ σῦκα τὰ ὠμὰ μὲν ὄντα, τῇ δὲ ἰδέᾳ πέπειρα· καὶ ὥσπερ παρὰ τὸ σώσω Σωσικράτης Σωσίβιος, ἀρκέσω Ἀρκεσίλαος, οὕτως καὶ παρὰ τὸ ἄσω καὶ φηλῶσαι γίνεται ἀσίφηλος καὶ ἀσύφηλος,
10	ὡς δίφρος δύφρος καὶ τριφάλεια τρυφάλεια, Μούνιχος Μούνυχος. ἢ παρὰ τὸ σοφὸς γίνεται σόφηλος καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀσόφηλος καὶ μεταβολῇ τοῦ ο εἰς υ, ὡς ἄγορις ἄγυρις, γίνεται ἀσύφηλος AB, Sym. 1498, EM 1992, Et. Gud. α 792, Eust. 781, 8 + 1374, 53.
10	Orio. 13, 6.
alpha 1328	Ἀσφάραγος (Χ 328)· ὁ λαιμός, ὁ λάρυγξ (l. c. 328—329)· οὐδ’ ἄρ’ ἀπ’ ἀσφάραγον μελίη τάμε χαλκοβάρεια, ὄφρα τί μιν προτιείποι ἀμειβόμενος ἐπέεσσιν. καὶ πάλιν (fr. epic. vel elegiac. inc.)·
5	ἐρισφάραγος πόσις Ἥρης ἔσται. παρὰ τὸ σφαραγεῖν, ὅ ἐστιν ἠχεῖν· δι’ αὐτοῦ γὰρ ἡ φωνὴ φέρεται. ἢ παρὰ τὸ ἀσπαίρω ἀσπάραγος, καὶ ἀσφάραγος· ἅλλεται γὰρ καὶ κινεῖται ἐν τῷ καταπίνειν. ἢ παρὰ τὸ σπῶ σπάραγος καὶ ἀσφάραγος·
10	τείνεται γὰρ ἐν τῷ λέγειν ὁ λάρυγξ. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸς (II 169, 2) λέγει πραὰ τὸ σφαραγεῖν κατὰ πλεονασμὸν τοῦ α ἀσφάραγος. λέγεται δὲ καὶ τὸ ἀκανθῶν ἀποφυόμενον βλάστημα. ἔστι δέ τι καὶ βοτάνης εἶδος ἀσφάραγος πρὸς τὰς καθάρσεις ἐπιτήδειον. οὕτως μὲν οἱ Ἀττι‐ κοὶ διὰ τοῦ φ τὴν λέξιν προφέρουσιν, οἱ δὲ λοιποὶ μὴ ἀκριβοῦντες
15	διὰ τοῦ π λέγουσιν καὶ ἁπλῶς τὰ τῶν λαχάνων ὄρμενα ἀσπαράγους καλοῦσιν. οὕτως εὗρον ἐν τῷ Λεξικῷ τῷ Ῥητορικῷ AB, Sym. 1499, EM 1993, Et. Gud. (c) α 1857a, Eust. 1272, 7. Orio
15	12, 7 + Lex. rhet.
alpha 1329	Ἀσφαλής· ἑδραῖος· ἀπὸ τοῦ σφάλλω ἀσφαλής AB, Sym. 1500, EM 1995.
alpha 1330	Ἀσφάλαξ· παρὰ τὸ σπῶ γίνεται σπάλαξ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ α ἀσφάλαξ κατὰ μετάθεσιν τοῦ π εἰς φ· τὸ γὰρ ζῷον τοῦτο ἀποσπᾷ τὴν γῆν καὶ ποιεῖ βάθος καὶ οὕτως εἰσέρχεται. κλίνεται δὲ † ἀσπάλακος, ὥσπερ θώρακος. Χοιροβοσκός (in Theod. I 288, 25)
5	AB, Sym. 1501, EM 1994. Choerob. l. c.
alpha 1331	Ἄσχετος (Π 549)· ὁ δὲ σχετός καὶ ἄσχετος οὐ πεποίηται παρὰ τὸ σχέθω, ἐλέγετο γὰρ ἂν σχέτος καὶ ἀσχέτος, ἀλλὰ παρὰ τὸ σχῆμι, ἀφ’ οὗ καὶ ἔσχηκα ὁ παρακείμενος καὶ ἐσχέθην ὁ ἀόριστος καὶ ὁ μέλλων σχήσω, ἐξ οὗ ἡ σχέσις· καὶ ὡς παρὰ τὸ τίθημι γίνε‐
5	ται θετός, ἵημι ἑτὸς καὶ ἄφετος, δίδωμι δοτός, οὕτως σχῆμι σχετός καὶ ἄσχετος. οὕτως Φιλόξενος εἰς τὸ Ῥηματικὸν αὑτοῦ (fr. 367)
5	AB, Sym. 1502, EM 1998. Philox. l. c.
alpha 1332	Ἀσχάλλων (Eur. Or. 785)· ἀδημονῶν, λυπούμενος, χαλεπαίνων, ἢ ἀγανακτῶν· παρὰ τὸ ἄχω, ἀφ’ οὗ ἄχομαι, οἷον (ς 256)· νῦν δ’ ἄχομαι· τόσα γάρ μοι ἐπέσευεν κακά, γίνεται ἀχάλλω, ὥσπερ ἄγω ἀγάλλω, εἴδω εἰδάλλω καὶ ἰνδάλλω, καὶ
5	πλεονασμῷ τοῦ ς ἀσχάλλω· ἐκ δὲ τοῦ ἀσχάλλω γίνεται περισπώ‐
5	μενον ῥῆμα ἀσχαλῶ, τὸ τρίτον πρόσωπον ἀσχαλᾷ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ α ἀσχαλάᾳ, ὡς παρ’ Ὁμήρῳ (Β 292—293)· καὶ γάρ τίς θ’ ἕνα μῆνα μένων ἀπὸ ἧς ἀλόχοιο ἀσχαλάᾳ.
10	ἢ παρὰ τὸ σχῶ σχάλλω καὶ ἀσχάλλω, ὃ ἐπέχειν οὐ δυνάμεθα. οὕτως Χρύσιππος (fr. novum) AB, Sym. 1503, EM 1999. Orio 20, 34.
alpha 1333	Ἄσωμος· ἢ ἀπὸ τοῦ ἀσώματος κατὰ συγκοπήν· ἢ ἀπὸ τοῦ σῶμα ἄσωμος. Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym. 1504, EM 2000. Hdn. l. c.
alpha 1334	Ἄσωτος (Philox. fr. 53)· παρὰ τὸ σῴζω σώσω σωτός καὶ ἄσωτος AB, Sym. 1505, EM 2001, Et. Gud. (c) α 1868. Orio 20, 17.
alpha 1335	Ἀσωπός (Δ 383)· ποταμὸς Βοιωτίας πλησίον Θηβῶν
alpha 1335	AB, EM 2002. *Comm. Hom.
alpha 1336	Ἀταλός (Σ 567)· ὁ νήπιος· εἴρηται παρὰ τὸ τλῆναι ταλός καὶ ἀταλός, ὁ μηδέπω δυνάμενος κακοπαθῆσαι. ἢ παρὰ τὸ ἁπαλός, κατὰ τροπὴν ἀταλός AB, Sym. 1507, EM 2003, Et. Gud. (c) α 1876. *Orio.
alpha 1337	Ἀταλάφρονα (Ζ 400)· ἁπαλὸν φρόνημα ἔχοντα, του‐ τέστιν νήπιον, ἀνόητον· ἢ μὴ δυνάμενον τλῆναι κακοπάθειαν AB,
alpha 1337	Sym. 1508, EM 2004, Eust. 650, 25. Comm. Hom.
alpha 1338	Ἀτάρβητος (Γ 63)· ἄφοβος· παρὰ τὸ ταρβῶ τάρβος AB, Sym. 1509, EM 2008. Comm. Hom.
alpha 1339	Ἀτάρμυκτον (Euphor. fr. 124 Powell = fr. 160 Cuenca)· τὸ ἄφοβον· κυρίως δὲ τὸ μὴ μῦον· Εὐφορίων (l. c.)· †ὅτι ἀτάρμυκτον τρέπεν ὄμμα. εἴρηται παρὰ τὸ ἄτερ μύειν, τὸ ἀτενές. ἢ παρὰ τὸ τάρβος † ἀταρ‐
5	μύητον καὶ ἀτάρμυκτον· καὶ γὰρ ταρμύσσειν (Lycophr. 1177) τὸ
5	φοβεῖν AB, Sym. 1510, EM 2009. *Orio.
alpha 1340	Ἀτάσθαλος (ω 282)· ὁ ἄδικος· Ὅμηρος (l. c.)· ὑβρισταὶ δ’ αὐτὴν καὶ ἀτάσθαλοι ἄνδρες ἔχουσιν. εἴρηται παρὰ τὸ ἀτῶ, ὃ σημαίνει τὸ βλάπτω, ἢ παρὰ τὴν ἄτην. ὡς οὖν παρὰ τὸ δαίω δαίαλος καὶ δαίδαλος καὶ παρὰ τὸ αἴθω αἴθαλος,
5	οὕτως καὶ παρὰ τὸ ἀτῶ ἀτάζω ἀτάζαλος καὶ τροπῇ τοῦ ζ εἰς † τὸ θ ἀτάσθαλος, ὡς μαζός μασθός. οὕτως Ἐπαφρόδιτος (fr. novum) AB, Sym. 1511, EM 2015. *Orio.
alpha 1341	Ἀτασθαλία (Δ 409)· ἁμαρτία, ἀδικία· κυρίως μὲν ἡ παρὰ τὴν θάλειαν ἄτη καὶ βλάβη, ὡς παροινία, ἡ † περὶ τὸν οἶνον ἀταξία. ἢ παρὰ τὸ τῇ ἄτῃ θάλλειν καὶ αὐξάνεσθαι. Ὅμηρος (l. c.)· κεῖνοι δὲ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο
5	AB, Sym. 1512, EM 2016, Et. Gud. (c) α 1877. Orio 611, 31
5	Werfer.
alpha 1342	Ἀταρτηροῖς (Α 223)· σκληροῖς καὶ χαλεποῖς· παρὰ τὴν ἄτην, ὃ σημαίνει τὴν βλάβην, γίνεται ἀτηρός καὶ κατὰ διπλα‐ σιασμὸν ἀταρτηρός AB, Sym. 1513, EM 2010. Orio 4, 14.
alpha 1343	Ἀταρπός (Ρ 743)· σημαίνει τὴν εὐθεῖαν ὁδόν· παρὰ τὸ τρέπω τρέψω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔτραπον, γίνεται ῥηματικὸν ὄνομα ἀτραπός μετὰ τοῦ στερητικοῦ α, καὶ κατὰ μετάθεσιν ἀταρπός, ἐξ ἧς ὁδοῦ οὐκ ἔστιν τραπῆναι καὶ ἐκπεσεῖν· ἢ ἡ πολύτροπος· εἰς πολλὰ
5	γὰρ σχίζεται ἡ ὁδός. καὶ † ἀταρπητός (Σ 565)· ἡ ὁδός AB, Sym. 1514, EM 2012, Eust. 1125, 55 + 1738, 48. *Orio.
alpha 1344	Ἀτάλαντος Ἄρηϊ (Β 627)· ἰσοτάλαντος, ἰσόσταθμος· τάλαντον γὰρ τὸν ζυγόν φασι, καὶ ταλαντεύειν τὸ ζυγοστατεῖν. ἔστιν οὖν ἀτάλαντος καὶ ὁμοτάλαντος, οἱονεὶ ὁ ἰσόζυγος AB, Sym. 1515,
alpha 1344	EM 2006, Et. Gud. (c) α 1881, Eust. 196, 29. *Comm. Hom.
alpha 1345	Ἀτάλλων (Hes. op. 131)· παρὰ τὸ τλῶ, τὸ καρτερῶ καὶ ὑπομένω, γίνεται τλάς καὶ ἄτλας, ὁ μὴ δυνάμενος τλῆναι· ἐξ αὐτοῦ ἀτάλλων, ὁ ἀπαθὴς καὶ μὴ κακοπαθῶν AB, Sym. 1516, EM 2005. *Schol. Hes. op.
alpha 1346	Ἀταίω· τὸ θαυμάζω καὶ ἐκπλήττομαι (υ 16)· ἀταιομένου κακὰ ἔργα AB, EM 2011. Comm. Hom.
alpha 1347	Ἀτέμβω (υ 294)· στερῶ. εἴρηται παρὰ τὸ τέμω, ὅπερ ἐστὶ πρωτότυπον τοῦ τέμνω· γίνεται ἀτεμῶ καὶ ἐπενθέσει τοῦ β ἀτέμβω. ἢ παρὰ τὸ ἄτω, τὸ βλάπτω, γίνεται ἀτέμβω, τὸ ⟦οὐ ⟧ βλά‐ πτω στερῶν· οὕτως Ὅμηρος ἐν Ὀδυσσείᾳ (l. c. 294—295)·
5	οὐ γὰρ καλὸν ἀτέμβειν οὐδὲ δίκαιον ξείνους Τηλεμάχοιο AB, Sym. 1517, EM 2018, Et. Gud. α 811. Comm. Hom.
alpha 1348	Ἀτεράμων· ὁ σκληρός· Ἀριστοφάνης Ἀχαρνεῦσιν (Ar. Ach. 180—181)· Ἀχαρνικοὶ στιπτοὶ γέροντες ἀτεράμονες.
5	οὗ τὸ οὐδέτερον ὁ ποιητὴς ἔφη, οἷον (ψ 167)·
5	κῆρ ἀτέραμνον ἔθηκαν Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντες. εἴρηται παρὰ τὸ τέρεν, τὸ ἁπαλόν, τεράμων, ὁ ἁπαλός, καὶ ἀτερά‐ μων, ὁ μὴ ὢν ἁπαλὸς ἀλλὰ σκληρός. τὸ δὲ οὐδέτερον ἀτέραμον καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν ἀτέραμνον. λέγεται δὲ ἀτέραμνα καὶ τὰ μὴ † ὀψό‐
10	μενα ὄσπρια, ἃ καὶ κερασβόλα προσαγορεύεται AB, Sym. 1518, EM 2021, Eust. 1154, 14 + 1942, 64. Lex. rhet.
alpha 1349	Ἄτερπνος· οὕτως ὁ ἄγρυπνος παρὰ Ῥηγίνοις (Stes. fr. 74, Ibyc. fr. 47)· παρὰ τὸ ἄτερ καὶ τὸ ὕπνος γίνεται ἀτέ‐ ρυπνος, ὁ χωρὶς ὕπνου ὤν, καὶ κατὰ συγκοπὴν τοῦ υ ἄτερπνος AB, EM 2020, Et. Gud. (c) α 1896. *Orio.
alpha 1350	Ἀτεχνῶς· ἀδόλως· τέχνη γὰρ ὁ δόλος· Ὅμηρος (θ 296— 297)· ἀμφὶ δεσμοὶ τεχνήεντες † ἔχον πολύφρονος Ἡφαίστοιο.
5	ἰστέον, ὅτι περισπωμένως μὲν ἀντὶ τοῦ σαφῶς ἢ βεβαίως ἢ ἀσφαλῶς ἢ φανερῶς, παροξυτόνως δὲ ἀντὶ τοῦ ἀμελῶς καὶ ἄνευ τέχνης AB, Sym. 1519, EM 2019. Orio 175, 25 Koese + Lex. rhet.
alpha 1351	Ἀτειρής (Γ 60)· ὁ σκληρὸς καὶ ἀκαταπόνητος· παρὰ τὸ τείρω, τὸ καταπονῶ, τερῶ ἀτερής καὶ ἀτειρής· ἢ παρὰ τὸ τέρεν, ὃ σημαίνει τὸ ἁπαλόν, γίνεται ἀτερής καὶ ἀτειρής, ὁ μὴ ὢν ἁπαλὸς ἀλλὰ σκληρός AB, Sym. 1520, EM 2023, Eust. 1154, 14. Orio 18, 15.
alpha 1352	Ἀτειρέα χαλκόν (Τ 233)· φύσει δύστρωτον AB,
alpha 1352	EM 2023. *Comm. Hom.
alpha 1353	Ἀτημέλητα· ἀπρονόητα, ἠμελημένα, ἀφρόντιστα. εἴρηται παρὰ τὸ † τῶ, ὃ σημαίνει τὸ λάβε, ἐξ οὗ ἄτη μετὰ τῆς α στερήσεως, ἣν οὐδεὶς θέλει λαβεῖν. ἀτημελῶ οὖν καὶ ἀτημέλητος· ὃ γάρ τις μὴ εἴληφεν οὐδὲ φροντίζει AB, Sym. 1521, EM 2028. *Orio?
alpha 1354	Ἄτη· σημαίνει τὴν βλάβην· παρὰ τὸ τῶ, ὃ δηλοῖ τὸ λαμ‐ βάνω, οἷον (ι 347)· Κύκλωψ, τῆ, πίε οἶνον,
alpha 1354	ἐξ οὗ ὄνομα ῥηματικὸν τή καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἄτη, ἣν οὐκ
5	ἄν τις λάβοι· τὴν γὰρ βλάβην πάντες ἐκφεύγομεν. ἢ παρὰ τὸ ἄω, ὃ δηλοῖ τὸ βλάπτω, οἷον (λ 61)· ἆσέ με δαίμονος αἶσα κακὴ καὶ ἀθέσφατος οἶνος, ὁ μέλλων ἄσω καὶ ἐξ αὐτοῦ ἄση, ἡ βλάπτουσα τὴν ψυχήν, τροπῇ τοῦ ς εἰς τ. οὕτως Φιλόξενος (fr. 644 [dub.] + 452) AB, Sym.
10	1522, EM 2027, Eust. 710, 40 + 739, 22 + 1173, 34. Orio 6, 3 (ultima tantum servans; cf. Epim. Hom. 4, 11 + Choerob. epim. ps. 102, 26).
alpha 1355	Ἀτιτάλλειν (Ε 271)· τὸ τιθηνεῖν καὶ ἐκτρέφειν ἐκ νηπίων. ἔστιν ἀταλός, ὁ νήπιος, ὁ τλῆναι καὶ κακοπαθῆσαι μὴ δυνάμε‐ νος, καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀτάλλειν καὶ ἀτιτάλλειν κατὰ ἀναδιπλασιασμόν (l. c.)· τοὺς μὲν τέσσαρας αὐτὸς ἔχων ἀτίταλλ’ ἐπὶ † φάτνης
5	AB, Sym. 1523, EM 2032, Eust. 546, 44 + 1054, 9 + 1682, 39. *Orio.
alpha 1356	Ἀτίζων (Υ 166)· ἀτιμάζων, ὑπερορῶν, οἷον (l. c. 166—167)· ὁ δὲ πρῶτον μὲν ἀτίζων ἔρχεται· τίω καὶ ἀτίω καὶ πλεονασμῷ τοῦ ζ ἀτίζω. ἢ ἀπὸ τοῦ ἀτιμάζω κατὰ
5	συγκοπήν AB, Sym. 1524, EM 2030. *Comm. Hom.
alpha 1357	Ἄτλας (Lycophr. 879)· ὄρος Λιβύης. Πολύϊδος δὲ ὁ διθυραμβοποιὸς (fr. 1) παρίστησιν αὐτὸν ποιμένα γεγονέναι, καί φησιν ὅτι παραγενόμενος ὁ Περσεὺς ἐπερωτώμενός τε ὑπ’ αὐτοῦ τίς εἴη καὶ πόθεν ἀφῖκτο, ἐπειδὴ λέγων οὐκ ἔπειθεν, ἀνάγκῃ ἔδειξεν
5	αὐτῷ τὸ τῆς Γοργόνος πρόσωπον καὶ ἀπελίθωσεν αὐτόν· καὶ ἀπ’ αὐτοῦ τὸ ὄρος Ἄτλας ἐκλήθη. οὕτως Λυκόφρονος ἐν Ὑπομνήματι. σημαίνει δὲ καὶ τὸν θεόν, οἷον (Hes. th. 517)· Ἄτλας δ’ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχει· καὶ εἴρηται τοῦτο κατ’ ἐπίτασιν τοῦ α, ἵν’ ᾖ ὁ μὴ τλῶν καὶ ἀνάγκῃ
10	ποιῶν, ἀλλ’ ἑκούσια φέρων καὶ οὐ κατὰ κόλασιν, ἐπεὶ γελοῖον ἦν τοὺς θεοὺς πιστεύειν ἑαυτοὺς καὶ τὸν κόσμον μὴ φοβουμένῳ AB, Sym. 1525, EM 2033, Eust. 1390, 27. Comm. Lycophr. + Orio 19, 30 (ut. docet Eust. l.c).
alpha 1358	Ἀτμεύειν (Nic. al. 172)· σημαίνει δὲ τὸ δουλεύειν· Νίκανδρος ἐν † Θηριακοῖς, οἷον (l. c.)· ἥν τε καὶ ἀτμεύειν ἀνέμοις πόρεν Ἐννοσίγαιος. γίνεται παρὰ τὸν ἀτμένα, τὸν σημαίνοντα τὸν δοῦλον, ἀτμεύω· ἀτμήν
5	γὰρ ὁ δοῦλος. ἀπὸ οὖν τοῦ ἀτμήν ἀτμῶ καὶ ἀτμεύω καὶ ἡ θηλυκὴ μετοχὴ ἀτμεύουσα AB, Sym. 1526, EM 2036. Comm. Nic. al.
alpha 1359	Ἀτμήν (Call. fr. 507)· ὁ δοῦλος· Καλλίμαχος (l. c.)· φιλαδελφίων † ἀτμένος ἢ ἀδόμων†·
alpha 1359	ἀτμήν εἴρηται παρὰ τὸ τιμή ἀτιμήν καὶ κατὰ συγκοπὴν ἀτμήν, οἷον ὁ ἄτιμος. ἢ πολύτμητόν τινα ὄντα ὑπὸ τῶν μαστίγων τοῦ α ἐπιτα‐
5	τικοῦ νοουμένου AB, Sym. 1526, EM 2034, Et. Gud. α 825. *Orio.
alpha 1360	Ἄτμητος· τὸ τμητός καὶ ἄτμητος οὐ πεποίηται ἀπὸ τῶν εἰς μω. οὐ γὰρ παρὰ τὸ τέμω, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ τεμῶ γίνεται τομή ῥηματικὸν ὄνομα καὶ ὡς δέμω δομή καὶ οἰκοδομή καὶ νέμω νομή. ἐκ δὲ τοῦ τομή γίνεται ῥῆμα τομῶ, ὡς φωνή φωνῶ, σκηνή σκηνῶ,
5	τιμή τιμῶ. ἐκ δὲ τοῦ τομῶ γίνεται ῥηματικὸν ὄνομα τομητός καὶ κατὰ συγκοπὴν τμητός καὶ ἄτμητος, ὡς καμητός κμητός καὶ ἄκμη‐ τος. οὕτως Φιλόξενος εἰς τὸ Ῥηματικὸν αὑτοῦ (fr. 368) AB, Sym. 1527, EM 2038. Philox. l. c.
alpha 1361	Ἀτμός· ἡ ἀναπνοὴ τοῦ θερμοῦ ὕδατος· παρὰ τὸ ἄω, τὸ πνέω, ὁ παρακείμενος ἦσμαι ἀσμός καὶ ἀτμός AB, Sym. 1528,
alpha 1361	EM 2037. *Orio.
alpha 1362	Ἄτοπον· τὸ ἄτοπον ἀντὶ τοῦ θαυμαστοῦ ἢ ἀλόγου τάττε‐ ται AB, Sym. 1529, EM 2039. Lex. rhet.
alpha 1363	Ἄτρυτος· οὐκ ἀπὸ τοῦ τρύχω, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ τρύω τρυτός καὶ ἄτρυτος· σημαίνει δὲ τὸν ἀκαταπόνητον AB, Sym. 1530, EM 2050, Eust. 1517, 11. Lex. rhet.
alpha 1364	Ἀτρέμας (Β 200)· ἡσύχως, ἠρέμα, χωρὶς τρόμου (l. c.)· ἀτρέμας ἧσο· παρὰ τὸ τρέμω ἀτρεμῶ γίνεται ἀτρέμα, ὥσπερ παρὰ τὸ σιγῶ σῖγα καὶ ἀντῶ ἄντα, οἷον (Ο 318)·
5	ὄφρα μὲν αἰγίδα χερσὶν ἔχ’ ἀτρέμα Φοῖβος Ἀπόλλων· καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς ἀτρέμας. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν AB, Sym. 1531, EM 2044, Et. Gud. (c) α 1952. Hdn. l. c.
alpha 1365	Ἀτρύγετος (Α 316)· παρὰ θῖν’ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο. εἰ μὲν παρὰ τὴν τρύγην, οὐ πλεονάζει· τρύγη δέ ἐστιν ὁ Δημητρια‐ κὸς καρπός, οἷον (Archil. fr. 43, 2—3)·
5	†ὥσπερ ὄνου
5	κήλωνος ὀτρυγηφάγου, κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ο ὡς ἐπὶ τοῦ κρυόεις ὀκρυόεις, παρὰ τῷ Ἀρ‐ χιλόχῳ· εἰ δὲ παρὰ τὸ τρύειν, πλεονάζει· ἄτρυτος γὰρ καὶ ἀτρύετος καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ ἀτρύγετος. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τοῖς Περὶ
10	παθῶν (II 284, 13) AB, Sym. 1532, EM 2053, Eust. 108, 43
10	+ 1003, 58. Hdn. l. c.
alpha 1366	Ἀτραπὸς οἷνος· τραπεῖν ἐστι τὸ πατῆσαι· ὅθεν καὶ τὸ πρὸ τοῦ πατηθῆναι γινόμενον ἀπόσταγμα τῆς σταφυλῆς ἀτραπὸς οἶνος καὶ † ἀπότροπος λέγεται. οὕτως Ὦρος AB, Sym. 1533, EM 2014. Orus.
alpha 1367	†Ἀτρῶιος· εἴρηται περὶ τούτου εἰς τὸ ἀθῷος (α 149, ubi nunc deest exemplum) AB.
alpha 1368	Ἀτρείδηισι (υ 136 ...), Θήβηισι (Ξ 114 ...), πύ‐ ληισι (Γ 149)· ἔχουσι τὸ ι προσγεγραμμένον κατὰ τὴν παραλή‐
alpha 1368	γουσαν. ἔστι γὰρ Ἀτρείδαις καὶ Θήβαις καὶ πύλαις, καὶ κατ’ ἐπέκ‐ τασιν γίνονται Ἀτρείδαισι καὶ Θήβαισι καὶ πύλαισι, καὶ κατὰ τροπὴν
5	Ἰωνικὴν τοῦ α εἰς η Θήβηισι καὶ πύληισι καὶ Ἀτρείδηισι καὶ μένει τὸ ι προσγεγραμμένον. λέγει δὲ ὁ Τεχνικός (cf. Hdn. II 469, 11), ὅτι ὥσπερ οἱ Ἀθηναῖοι τῆς ει διφθόγγου τὸ ἓν φωνῆεν τρέπουσιν, οἷον εἰκάζω, ᾔκαζον, εἴδειν ᾔδειν, τὸν αὐτὸν οὖν τρόπον καὶ οἱ Ἴωνες τῆς αι διφθόγγου τὸ ἓν φωνῆεν μόνον τρέπουσιν, λέγω δὴ τὸ α εἰς
10	η, οἷον Ἀτρείδαισι Ἀτρείδηισι. δεῖ δὲ γινώσκειν, ὅτι παρὰ τῷ ποιητῇ πᾶσαι αἱ τοιαῦται δοτικαὶ τρέπουσι τὸ α εἰς η, εἴτε ἀπεκτε‐ ταμέναι εἰσὶν εἴτε ἀνεπέκτατοι, οἷον ἐν παλάμαις (Η 105)· ἐν παλάμηισιν, (Α 238—237)·
15	ἐν παλάμηις φορέου〈σι〉 δικασπόλοι υἷες Ἀχαιῶν, καὶ πάλιν ἐν βήσσαις (Λ 87)· ἐν βήσ〈σ〉ηισιν, καὶ πάλιν κορυφαῖσι (Γ 10 ...)·
15	κορυφῆισι,
20	καὶ πάλιν κονίαισι καὶ κονίη〈ι〉σιν (Γ 55)· ὅτ’ ἐν κονίησι μιγείης. δύο δέ τινα σημειούμεθα μὴ τρέψαντα τὸ α εἰς η παρὰ τῷ ποιητῇ, οἷον (ε 119)· †ὅτε θεαῖς ἀγάασθε παρ’ ἀνδράσιν εὐνηθῆναι,
25	καὶ (Μ 284) λιμέσι τε καὶ ἀκταῖς. δεῖ δὲ γινώσκειν, ὅτι ἐπὶ μὲν τῶν ἀρσενικῶν 〈καὶ〉 θηλυκῶν, ἡνίκα μὲν εἰς ες ἐστὶν ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν, 〈προσθέσει τῆς σι συλλαβῆς γίνεται ἡ δοτικὴ τῶν πληθυντικῶν〉 παρὰ τοῖς ποιηταῖς
30	καὶ τοῖς Ἴωσιν, οἷον Αἴαντες Αἰάντεσσι, κύνες κύνεσσι, λαμπάδεσσι, μητέρεσσι· ἡνίκα δὲ μὴ εὑρεθῇ εἰς ες ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν,
30	ἐκ τῆς δοτικῆς τῶν πληθυντικῶν γίνονται αἱ τοιαῦται ἐπεκτεταμέναι δοτικαὶ κατὰ πρόσθεσιν τοῦ ι, οἷον καλοῖς καλοῖσι, σοφοῖς σοφοῖσι, Μούσαις Μούσαισι, Ἀτρείδαις Ἀτρείδαισι. τοῦτο δὲ γίνεται, ἐπειδὴ
35	πᾶσα δοτικὴ πληθυντικῶν θέλει ἔχειν πρὸ τοῦ ι τὸ ς ἢ δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ· ἐνεργείᾳ μέν, οἷον Αἴασι λέβησι, δυνάμει δέ, οἷον Κύκλωψι κόραξιν. ἐπεὶ οὖν τὸ καλοῖς καὶ σοφοῖς οὔτε δυνάμει οὔτε ἐνεργείᾳ ἔχει τὸ ς πρὸ τοῦ ι, τούτου χάριν ἐπεκτείνονται διὰ τοῦ ι, ἵνα εὑρε‐ θῇ πρὸ τοῦ ι τὸ ς. ἐπὶ δὲ τῶν οὐδετέρων, ἐπειδὴ οὐδέποτε λήγει
40	εἰς ες ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν, ἐκ τῆς γενικῆς τῶν ἑνικῶν γίνον‐ ται αἱ τοιαῦται δοτικαί, οἷον στόματος στομάτεσσι. οὕτως ὁ Χοιρο‐ βοσκὸς εἰς τὴν Ποσότητα AB, Sym. 1534, EM 2048. Choerob. l. c.
alpha 1369	Ἆτος (Ε 388)· ὁ ἀπλήρωτος· παρὰ τὸ τῶ, τὸ ζητῶ, γίνε‐ ται ῥηματικὸν ὄνομα μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἆτος, ὁ ἀκόρεστος· ὁ γὰρ ἀκόρεστος πάντοτε αἰτεῖ. ἢ ἀπὸ τοῦ ἆσαι, τὸ κορέσαι, οἷον (Ε 289 ...)·
5	αἵματος ἆσαι Ἄρηα ταλαύρινον, γίνεται ἆτος κατὰ ἀντίφρασιν, τουτέστιν ὁ μὴ κεκορεσμένος (Ε 388)·
5	καί νύ κεν ἔνθ’ ἀπόλοιτο Ἄρης ἆτος πολέμοιο. ἔστι δὲ τοιοῦτον περὶ τοῦ Ὤτου καὶ Ἐφιάλτου· τοὺς Ἀλοΐδας τούτους, φασί, γενέσθαι βασιλεῖς τῆς Ἑλλάδος· πολλῆς δὲ καὶ βαρ‐
10	βάρου γῆς ἐπικρατήσαντας καταπαῦσαι τὸν πόλεμον καὶ τὰς εἰς αὐτὸν παρασκευὰς καὶ ἐν εἰρήνῃ ποιῆσαι βιοτεύειν τοὺς ἀνθρώπους· διὰ τοῦτο ἔδοξαν δῆσαι τὸν Ἄρη, τουτέστι τὸν πόλεμον. βέλτιον δὲ τοῦτο, ὅτι φιλοσοφεῖν βούλεται Ὅμηρος διὰ ταύτης τῆς ῥαψῳδίας. Ἄρην οὖν ὀνομάζει τὸν θυμόν, Ὦτον δὲ καὶ Ἐφιάλτην τοὺς ἐν
15	παιδείᾳ λόγους. τούτων γὰρ τῶν λόγων ὁ μὲν τῆς ἐκμαθήσεως καὶ διδασκαλίας κινεῖται, ὁ δὲ ἕτερος ἐστὶν ἐνδιάθετος καὶ ἐκ φύσεως παρεπόμενος τοῖς ἀνθρώποις. τὸν μὲν οὖν διὰ τῆς μαθήσεως διδα‐ σκόμενον λόγον Ὦτον προσηγόρευσεν, ὅτι διὰ τῶν ὤτων αὐτὸν καὶ τῆς ἀκοῆς ἐκμανθάνομεν παιδευόμενοι, τὸν δὲ ἐνδιάθετον καὶ ἐκ
20	φύσεως παρεπόμενον Ἐφιάλτην ὠνόμασεν, οἷον τὸν αὐτομάτως ἐφαλ‐ λόμενον, τουτέστιν ἐμβαλλόμενον ταῖς ἀκοαῖς. ὑπὸ τούτων δὲ ἀμφο‐ τέρων, φησί, δεθῆναι τὸν Ἄρη, τουτέστι τὸν θυμόν, καὶ ἐπὶ πολὺ βασανισθῆναι, ἐπειδὴ οἱ ἐν παιδείᾳ λόγοι ἐκπαιδεύουσι καὶ ἐκδιδά‐ σκουσι τοὺς ἀνθρώπους κατέχειν μὲν ὀργὴν καὶ ἐπιθυμίαν, ἥκιστα
25	δὲ θυμῷ χρῆσθαι, ὅπερ φησὶν Ὅμηρος, θυμὸν μὲν ἐπὶ τῶν λόγων τούτων, αὖθις δὲ λυθῆναι αὐτὸν ὑπὸ Ἑρμοῦ Ἐριβοίας τοῦτο μη‐ νυούσης. Ἑρμῆν πάλιν ὠνόμαζον τὸν λόγον, ὅτι ἑρμηνεὺς γίνεται πάντων πραγμάτων ὁ λόγος· Ἠεριβοίαν δὲ ὠνόμαζον τὴν στάσιν παρὰ † τῇ μεγίστῃ φωνῇ χρῆσθαι τὰ στασιάζοντα πλήθη ἐν ταῖς
30	πόλεσιν, ἐπειδὴ πολλοῖς λόγοις ἐξουσίαν δίδωσι τῷ θυμῷ χρῆσθαι τῇ οἰκείᾳ ῥώμῃ, ὅτ’ ἂν ὑπὲρ πατρίδος δέοι καὶ παίδων καὶ γονέων καὶ κτημάτων καὶ πολιτείας πρὸς πολεμίους ἀγωνίζεσθαι· τότε γὰρ ὁ λόγος οὐκέτι κατέχει τὸν θυμόν, οὐδὲ εἴργει χρῆσθαι τῇ οἰκείᾳ δυνάμει, ἀλλὰ τουναντίον αὐτὸς καὶ παρακελεύεται καὶ προτρέπεται
35	χρῆσθαι κατὰ τῶν οἰκείων, μᾶλλον δὲ τῶν ἐχθίστων, ἵνα μὴ ὑπὸ τῶν πολεμίων ληφθέντες κακῶς πείσωνται AB, Sym. 1535, EM
35	2040. *Comm. Hom.
alpha 1370	Ἀτραπός· ἡ ὁδός· παρὰ τὸ τρέπω τραπός καὶ κατ’ ἐπί‐ τασιν τοῦ α ἀτραπός. καὶ ἀτραπιτός ἡ αὐτή, ἡ πολλὰς τοῖς ἄλλοις τροπὰς παρέχουσα AB, EM 2013. *Orio?
alpha 1371	Ἀτρεύς· παρὰ τὸ τρεῖν, τὸ φοβεῖσθαι· ὥσπερ γὰρ παρὰ τὸ τρέφω γίνεται τροφεύς, οὕτως καὶ παρὰ τὸ τρέω γίνεται τρεύς καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α Ἀτρεύς, ὁ ἄφοβος AB, Sym. 1536, EM 2046. Orio 30, 5 + 612, 43 Werfer.
alpha 1372	Ἄτρακτος (Soph. Trach. 714)· κυρίως τὸ γυναικεῖον ἐργαλεῖον, ἐφ’ οὗ τὸ νῆμα περιειλεῖται· καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ βέλους· Σοφοκλῆς (l. c. 714—715)· τὸν γὰρ βαλόντ’ ἄτρακτον οἶδα καὶ θεὸν
5	Χείρωνα πημήναντα. εἴρηται δὲ κατ’ εὐφημισμὸν ἀτάρακτος ὤν· ἀεὶ γὰρ ταράσσεται. ἢ ὅτι ἀτάρακτον τὸ νῆμα φέρει. ἀπὸ οὖν τοῦ ταράσσω γίνεται ἀτά‐ ρακτος. ἐπὶ δὲ τοῦ βέλους ἀπὸ τῆς περὶ τοῦ ξύλου ὁμοιότητος εἴρη‐ ται μεταφορικῶς AB, Sym. 1537, EM 2042, Et. Gud. (c) α
10	1921. Orio 17, 17.
alpha 1373	Ἀτρακτυλίς (Theocr. id. 4, 52)· εἶδος ἀκάνθης. εἴρηται δέ, ὅτι αἱ τῶν ἀγροίκων γυναῖκες ἀπ’ αὐτῆς τοὺς ἀτράκτους ἐποίουν AB, Sym. Z335, EM 2043. *Orio.
alpha 1374	Ἀτρεκέως (Β 10) καὶ ἀτρεκές (Ε 208), ὃ δὴ καὶ μετὰ τοῦ † ν λέγεται, καὶ τὸ α ἐπιτατικὸν λαμβάνεται· παρὰ γὰρ τὸ δέρκω ῥῆμα γίνεται † ἀδερκής καὶ μετ’ ἐπιτάσεως τοῦ α καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν τοῦ ρ καὶ τροπῇ τοῦ δ εἰς τ γίνεται ἀτρεκής, ὑπὸ
5	γὰρ πολλῆς ὀξυωπίας τὸ ἀληθὲς θηρᾶται. ἢ παρὰ τὸ τρέω, ὃ ση‐ μαίνει τὸ δέδοικα γίνεται τρεής καὶ ἀτρεής καὶ πλεονασμῷ τοῦ κ ἀτρεκής, ὁ γὰρ εὐθαρσὴς καὶ εὔτολμος τὴν ἀλήθειαν λέγει, ὁ δεδοι‐ κὼς δὲ ψεύδεται. Ἀλέξανδρος (fr. novum.) δὲ ἀπὸ τοῦ τρέχω τρεχής καὶ ἀτρεκής, ὃν οὐδὲν δύναται παραδραμεῖν, ἢ ὃ οὐδεὶς
10	δύναται παραδραμεῖν, ἢ ὃ οὐδεὶς δύναται παραδραμεῖν εὖ φρονῶν AB, Sym. 1538, EM 2045. Orio 5, 1 + 611, 20 Werfer.
alpha 1375	Ἀτρία· πόλις Τυρρηνίας. ἱστορεῖται δὲ ὑπὸ Διομήδους κτισθῆναι καὶ ὀνομασθῆναι Αἰθρία, ὅτι ἐπιστάντος αὐτοῦ τῷ τόπῳ, χειμῶνος ὄντος, συνέβη αἰθρίαν γενέσθαι, οἱ δὲ παραφθείραντες τὸ
alpha 1375	ὄνομα Ἀτρίαν αὐτὴν ὠνόμασαν AB, Sym. 1539, EM 2049. *Orus.
alpha 1376	Ἀτρυτώνη (Β 157)· ἡ Ἀθηνᾶ· εἴρηται δὲ παρὰ τὴν τρυτάνην, ἥτις ἐστὶ ζυγός, ἀντὶ τοῦ ἄζευκτε· παρθένος γὰρ ἡ θεός AB, Sym. 1540, EM 2052, Et. Gud. (c) α 1934, Eust. 1517, 5. *Comm. Hom.
alpha 1377	Ἄττα (I 607 ...)· ἐπίφθεγμα τιμητικὸν νεωτέρου πρὸς πα‐ λαιότερον. εἴρηται παρὰ τὸ ἀππά κατὰ Μακεδόνας, τροπῆς γενομένης τοῦ π εἰς τὸ τ AB, Sym. 1541, EM 2054. *Comm. Hom.
alpha 1378	Ἄττα· οὐ τὸ ἐπίφθεγμα, ἀλλὰ τὸ Ἀττικόν, ὅπερ ὁ ποιητὴς ἅσσα εἶπεν, οἶον (Κ 208, 409)· ἅσσα τε μητιόωσι μετὰ σφίσιν. τοῦτο δὲ γέγονεν ἀπὸ τοῦ τα Δωρικοῦ τοῦ σημαίνοντος τὸ τινά,
5	ὅπερ διπλασιασμῷ τοῦ ς μετὰ τοῦ α ψιλοῦ τρέπεται καὶ διὰ τῶν δύο ττ λέγεται Ἀττικῶς. σημαίνει δὲ τὸ τινά ψιλούμενον, δασυνό‐ μενον δὲ τὸ ἅτινα AB, Sym. 1542, EM 2055. *Lex. rhet.
alpha 1379	Ἀττάραγος (Call. ep. 46, 9)· ἡ ἐπὶ τῶν ἄρτων ἀπὸ τῆς φλογὸς γενομένη ῥῆξις· Καλλίμαχος (l. c.)· οὐδ’ †εσὸν ἀτταραγόν †τοι δέδοικα†.
alpha 1379	παρὰ τὸ ἀτάραγός τις ὤν AB, EM 2059. *Methodius?
alpha 1380	Ἀττικός· τὸ ἐθνικόν, ὁ Ἀθηναῖος. εἴρηται παρὰ τὸ ἀκτή, ἀκτικός καὶ Ἀττικός· Ἀκτή γὰρ ἐκαλεῖτο ἡ Ἀττική, ὅθεν καὶ Ἀκταῖοι οἱ Ἀθηναῖοι ἐκαλοῦντο AB, Sym. 1543, EM 2056,
alpha 1380	Et. Gud. (c) α 1926. *Orus.
alpha 1381	Ἀτυχθείς (Ζ 468)· ἔστι τεύχω, τὸ ἐπιτυγχάνω, ὁ μέλλων τεύξω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔτυχον, ἐτύχην, ἡ μετοχὴ τυχείς καὶ τυ‐ χθείς κατὰ πλεονασμὸν τοῦ θ, ὥσπερ χαμαλός χθαμαλός· καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀτυχθείς, ὁ μὴ βουλόμενος τυχεῖν, ἀλλ’ ἀποστρε‐
5	φόμενος εἰς τὸ διαμαρτεῖν. σημαίνει δὲ καὶ τὸ καταπλαγείς, φοβη‐ θείς, ὥσπερ Ὅμηρος (l. c.)· πατρὸς φίλου ὄψιν ἀτυχθείς AB, Sym. 1545, EM 2065. Orio 7, 29.
alpha 1382	Ἀτυχῆσαι (Plat. Theaet. 186c)· τὸ ἀτυχῆσαι ἀντὶ τοῦ ἀποτυχεῖν Πλάτων (l. c.) λαμβάνει AB, Sym. 1544, EM 2064. Lex. rhet.
alpha 1383	Ἀτυζόμενοι (Ζ 41)· ταρασσόμενοι· ἀτύω, τὸ ταράσσω, ἀτύσω καὶ κατὰ παραγωγὴν ἀτύζω Αἰολικῶς AB, Sym. 1546, EM 2063. Comm. Hom.
alpha 1384	Ἀτύζων (Nic. al. 193 var. lect.): (l. c. 192—194)· ἄκρα δ’ ἐπὶ ψύχει περὶ δὲ φλέβες ἔνδοθι γυίων †ῥωμαλαῖαι στέλλονται· ὃ δ’ ἠέρα παῦρον ἀτύζει
alpha 1384	οἷα κατηβολέων, ψυχὴ δ’ Ἀϊδωνέα λεύσσει.
5	ἐάν ἐστιν ἀτίζων, ἀφροντιστῶν, ἐὰν δὲ ἀτύζων, ἄτῃ περιφερόμενος. οἷα κατηβολέων· καταπίπτων σώματι καὶ ψυχῇ. οὕτως εὖρον ἐν Ὑπομνήματι Νικάνδρου ἐν † Θηριακοῖς AB, Sym. 1547, EM
5	2062. Schol. Nic. al.
alpha 1385	Αὐαλέας· εἴρηται εἰς τὸ αὐχμός (α 1433) AB, Sym.
alpha 1385	1549, EM 2068.
alpha 1386	Αὐγή· παρὰ τὸ ἄγω ἀγή καὶ αὐγή, δι’ ἧς ἀγόμεθα· σκότος δὲ παρὰ τὸ ἐπισχέσθαι ἡμᾶς AB, Sym. 1550, EM 2069, Et. Gud. α 845. Orio 28, 24.
alpha 1387	Αὐδή (Α 249)· ἡ φωνή· εἴρηται παρὰ τὸ αὐγή αὐδή κατὰ τροπήν, δι’ ἧς αὐγάζεται καὶ φωτίζεται τὰ τοῦ νοῦ· Ἀπολλώνιος (III 30, 6) δὲ παρὰ τὸ αὔω, τὸ φωνῶ, 〈αὐτή〉, ὅπερ ἐν διαιρέσει λέγεται ἀϋτή καὶ τροπῇ αὐδή AB, Sym. 1551, EM 2070a. Hdn.
5	II 371, 14.
alpha 1388	Αὔδα (Ξ 195, Σ 426)· (Α 363, Π 19)· ἐξαύδα, μὴ κεῦθε νόῳ· ἔστι † αὐδέω αὐδῶ, ὁ παρατατικὸς ηὔδαον ηὔδων, τὸ τρίτον ηὔδαε ηὔδα καὶ τὸ προστακτικὸν αὔδαε αὔδα (l. c.)·
5	αὔδα ὅ τι φρονέεις· τὸ δὲ αὐδῶ παρὰ τὸ αὐδή αὐδῶ, ὡς φωνή φωνῶ καὶ σιγή σιγῶ AB, Sym. 1552, EM 2070b. *Hdn.?
alpha 1389	Αὐέρυσαν (Α 459)· ἰστέον, ὅτι τὸ α οὐ μόνον τὸ ὁμοῦ σημαίνει, ὡς ἐπὶ τοῦ ἄλοχος, ἀλλὰ καὶ τὸ ὀπίσω, ὡς ἐπὶ τοῦ ἀκό‐ λουθος· οὐ μόνον γὰρ τὸν ὁμοκέλευθον σημαίνει, ἀλλὰ καὶ τὸν ὀπίσω
alpha 1389	τὴν κέλευθον ἔχοντα, ὁ γὰρ ἀκολουθῶν ὄπισθεν ἀκολουθεῖ. ἤτοι
5	οὖν ὁμοκέλευθος ἢ ὀπίσω ἔχων τὴν ὁδόν, ὥστε τὸ α σημαίνει τὸ ὀπίσω ἔρυσαν καὶ ἀέρυσαν, καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ αὐέρυσαν. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum)· τὸ δὲ α τὸ σημαῖνον τὸ ὀπίσω ἀπὸ τοῦ ἄψ γέγονε κατὰ ἀποβολήν AB, Sym. 1553, EM 2071. Hdn. l. c.
alpha 1390	Αὐθάδης· αὐτάρεσκος, θυμώδης, θρασύς, ὑπερόπτης. οὕτως εἰς τὸ Ῥη(τορικόν). εἴρηται ὁ ἑαυτῷ ἁδῶν καὶ μὴ συμβούλῳ τινὶ χρώμενος, αὐτοάδης καὶ αὐθάδης· ἁδεῖν γὰρ σημαίνει τὸ ἀρέ‐ σκειν AB, Sym. 1554, EM 2072, Et. Gud. (c) α 1963. Lex.
5	rhet. + *Orio.
alpha 1391	Αὖθι (Α 492)· τοπικὸν ἐπίρρημα (l. c.)· αὖθι μένειν, αὐτόθι, ἐπὶ τόπον· τὸ δὲ παρὰ τῷ ποιητῇ αὖτις ἐστὶ μετὰ τοῦ τ, οἷον (Ξ 438)·
5	αὖτις δ’ ἐξοπίσω πλῆτο χθονί, καὶ σημαίνει εἰς τὸ ἐξ ὑστέρου. τὸ δὲ αὖθι τοπικόν ἐστι ἀντὶ τοῦ αὐτόθι· ἐν γενικῇ γὰρ καὶ ἐν τοπικῇ σχέσει λαμβάνεται· Ὅμηρος (Φ 322)· αὐτοῦ οἱ καὶ μοῖρα τετεύξεται. ὥσπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ Λέσβος γίνεται Λεσβόθι, οὕτως καὶ ἀπὸ τοῦ
10	αὐτός αὐτόθι καὶ κατὰ συγκοπὴν αὖθι. οὕτως Δίδυμος (schol. D ad A 492) καὶ Ἡρωδιανὸς (fr. novum) καὶ Ἀπολλώνιος (de adv. I 192, 20) AB, Sym. 1555, EM 2076. *Orio.
alpha 1392	Αὐθέντης (Lys. or. fr. inc. p. 187b 31 Baiter—Sauppe)· ὁ φονεὺς ὁ ἑαυτὸν κτιννύων· τὸ γὰρ ἐν τῇ συνηθείᾳ ἕτερον. εἴρηται παρὰ τὸ αὐτοέντης τις ὤν, ὁ ἑαυτὸν βάλλων τοῖς ἔντεσιν, ὅ ἐστι τοῖς βέλεσιν. τὸ δὲ ἐν τῇ συνηθείᾳ ἔοικεν παρὰ τὸ αὐτὸ καὶ τὸ ἔντης, ὁ
5	ἑαυτὸν ἐπαφεὶς εἰς πάντα καὶ ὢν αὐτεξούσιος καὶ μὴ ἄλλου ἀλλ’ ἑαυτοῦ ὤν AB, Sym. 1556, EM 2073, Et. Gud. (c) α 1965. *Orio.
alpha 1393	Αὐΐαχοι (Ν 41)· Ὅμηρος (l. c.)· ἄβρομοι αὐΐαχοι. ἢ παρὰ τὴν ἰὰν † ἰακός καὶ ἢ κατὰ πλεονασμὸν ἢ κατὰ στέρησιν ἀΐ〈α〉χος καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ αὐΐαχος. τινὲς δὲ παρὰ τὸ ἰαχή ἰαχός
5	καὶ ἐν συνθέσει αὐΐαχος, ἵνα σημαίνῃ τὸν ξηρόφωνον AB, Sym. 1557, EM 2077. *Orio.
alpha 1394	Αὐλός· τὸ φωνητικὸν ὄργανον καὶ ὁ εἰς εὐθὺ ἐξακοντισμὸς
alpha 1394	τοῦ αἵματος (χ 18) καὶ περόνης μέτρον (τ 227). οὕτως ἐν τῷ Ῥη‐ τορικῷ. γέγονε δὲ παρὰ τὸ αὔω, τὸ φωνῶ, αὐλός, ὡς δαίω δαυλός AB, Sym. 1558, EM 2078. Lex. rhet. + Orio 13, 19.
alpha 1395	Αὐλός· τὸ στάδιον, καὶ ἐν συνθέσει δίαυλος. εἴρηται δὲ διὰ τὴν στενότητα· καθ’ ἣν καὶ αὐλῶνας τὰ μεταξὺ τῶν † φαρύγγων στενὰ ἐπὶ μῆκος φερόμενα ὀνομάζομεν· καὶ ἐπαύλεις τὰς † μεστὰς κελεύθους ἀναπαύσεις, ἀπὸ τῶν μουσικῶν ὀργάνων· καὶ γὰρ διὰ
5	στενοπόρου ἐπιτεχνήματος τὸ πνεῦμα τῶν αὐλούντων διαθέει AB, Sym. 1559, EM 2079, Et. Gud. (c) α 1982 + 1990b. Lex. rhet.
alpha 1396	Αὖλιν (I 232)· ἐγγὺς γὰρ νηῶν καὶ τείχεος αὖλιν ἔθεντο, ἀντὶ τοῦ αὐλισμὸν ἐποιήσαντο, ἐστρατοπεδεύσαντο, ἐκοσμήθησαν AB, Sym. 1560, EM 2086, Et. Gud. (c) α 1970. Comm. Hom.
alpha 1397	Αὐλῆς ἐν χόρτῳ (Λ 774)· ἐν τῷ περιφράγματι τῆς αὐλῆς, ἐν τῷ μεσαύλῳ. χόρτοι δὲ οἱ † τροχοί, ἐπειδὴ ἀπὸ χόρτου τὸ παλαιὸν κατεσκευάζοντο AB, Sym. 1561, EM 2083, Eust. 883, 45. Comm. Hom.
alpha 1398	Αὐλίς (Β 303)· πόλις Βοιωτίας, ἀπὸ τοῦ αὐτόθι αὐλισθῆ‐ ναι τὸν Ἑλληνικὸν στρατόν AB, Sym. 1562, EM 2085, Eust.
alpha 1398	265, 8. Comm. Hom.
alpha 1399	Αὐλή (Λ 774)· ὁ περιτετειχισμένος καὶ ὕπαιθρος τόπος, οἷον (l. c.)· αὐλῆς ἐν χόρτῳ· παρὰ τὸ ἄω, τὸ πνέω, γίνεται αὐή καὶ αὐλή, ὁ περιπνεόμενος τόπος
5	AB, Sym. 1563, EM 2083, Eust. 1337, 41 + 1347, 55. Orio 20, 25.
alpha 1400	Αὐλισθῆναι· ἔστιν ἅλες, τὸ ἀθροῦν· ἐκ τούτου γίνεται ἁλίζω καὶ αὐλίζω, καὶ ἁλιζόμενοι, τουτέστιν συναθροιζόμενοι. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym. 1564, EM 2088. Hdn. l. c.
alpha 1401	Αὐλητρίς· ἔστιν αὐλητήρ αὐλητῆρος, εἶτα παρωνύμως αὐλητηρίς καὶ κατὰ συγκοπὴν αὐλητρίς, ὡς σωτήρ σωτῆρος σωτηρίς καὶ 〈ἐτήρ〉 ἐτῆρος ἐτηρίς τριετηρίς AB, EM 2084. *Hdn.?
alpha 1402	Αὔλιον ἄντρον (Ap. Rh. 2, 910)· ἠδὲ καὶ Αὔλιον ἄντρον ἐπωνυμίην καλέουσιν· παρὰ τὸ ἐν αὐτῷ αὐλισθῆναι τὸν Διόνυσον AB, Sym. 1565, EM 2089. Schol. Ap. Rh.
alpha 1403	Αὐλωνία· πόλις ὑπὸ Κροτωνιατῶν κτισθεῖσα καὶ ἀπὸ τῶν προκειμένων αὐλῶν ἔχουσα τὸ ὄνομα· ὕστερον δὲ τῷ χρόνῳ Καυλωνία ἐκλήθη AB, Sym. 1566, EM 2082. *Orus.
alpha 1404	Αὐλῶπις τρυφάλεια (Ν 530)· ἐκ πολλῶν μερῶν καὶ ποικίλων συνεστῶσα, καθάπερ καὶ τὰ τοῦ αὐλοῦ μέρη. ἢ εἰς ὀξὺ
alpha 1404	λήγουσα, καθάπερ αὐλὸς ἐπὶ τὴν τῆς γλώττης εἰσβολήν. ἢ αὐλίσκον ἔχουσα, καθ’ οὗ πήγνυται ὁ λόφος· ἔστι δὲ εἶδος περικεφαλαίας
5	AB, Sym. 1567, EM 2081, Et. Gud. α 857, Eust. 537, 1. *Comm. Hom. (cf. schol. D ad E 182).
alpha 1405	Αὐλοῖσι διδύμοισι (τ 227)· πᾶν τὸ εἰς μῆκος ἀνα‐ τεταμένον αὐλὸς καλεῖται· δίδυμον δὲ καλεῖν εἴωθεν Ὅμηρος τὸ συμφυές, τοὺς δὲ παρ’ ἡμῖν διδύμους διδυμάονας (Π 672 ...) καλεῖ AB, Sym. 1569, EM 2080. *Comm. Hom.
alpha 1406	Αὖος· ὁ ξηρός. ἔστιν ῥῆμα ὕω, τὸ σημαῖνον τὸ βρέχω, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀΰω καὶ κατὰ συναίρεσιν αὔω, ἐξ οὗ ῥημα‐ τικὸν ὄνομα αὖος, ὁ μὴ ὑγρός, ἀλλ’ εἰς αὖσιν καὶ καῦσιν ἐπιτήδειος. ἢ παρὰ τὸ αὔω, τὸ ξηραίνω, γίνεται αὖος, ὁ ξηρός AB, Sym. 1570,
5	EM 2090. Orio 2, 9 + 185, 30 Koese + 611, 39 Werfer.
alpha 1407	Αὐόνη (Archil. fr. 230)· ἡ ξηρότης· Ἀρχίλοχος, οἷον (l. c.)· κακήν σφιν Ζεὺς ἔδωκεν αὐόνην. εἴρηται παρὰ τὸ αὔω, τὸ ξηραίνω, ἔνθεν καὶ αὖος αὐόνη, ὡς ἔχω ἐχόνη καὶ ἀμπεχόνη καὶ πείρω περόνη καὶ βάλλω βελόνη AB, Sym.
5	1571, EM 2091. *Orio.
alpha 1408	Αὐρόσχας· ἡ ἄμπελος· μέμνηται Παρθένιος ἐν Ἡρακλεῖ (fr. 10 Diehl)· †αὐρόσχαλα βότρυν †Ἰκαριωνίης·
5	Ἐρατοσθένης δὲ ἐν Ἐπιθαλαμίῳ (fr. 28 Powell) τὸ κατὰ βότρυν κλῆμα. εἴρηται δὲ ἐπαιωρημένη τις οὖσα ὄσχη· ὄσχη γὰρ τὸ κλῆμα καὶ ὄσχος εἴρηται AB, Sym. 1572, EM 2092. *Orio.
alpha 1409	Αὔρα· ἡ λεπτοτάτη πνοὴ τοῦ ἀνέμου. ἔστι δὲ παρώνυμον παρὰ τὸ ἀήρ ἄρα καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ αὔρα μεταχθὲν ἀπὸ ἀρσενι‐ κοῦ εἰς θηλυκὸν γένος, ὡς ξυστήρ ξύστρα, γαστήρ γάστρα. δύναται δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ ἀήρ ἀέρος γενέσθαι ἀέρα καὶ κατὰ κρᾶσιν αὖρα, ὡς
5	γράες αἱ γραῦς καὶ ⟦αἱ ⟧ νάες αἱ ναῦς AB, Sym. 1573, EM 2093. Orio 14, 12.
alpha 1410	Αὔριον· παρὰ τὴν αὔω Αἰολικῶς, ὃ σημαίνει τὴν ἡμέραν, αὔιον καὶ αὔριον AB, EM 2094, Et. Gud. (z) α 1782. Orio 14, 24.
alpha 1411	Αὔσονες· οἱ Ἰταλοί. καὶ Αὐσονία ἡ Ἰταλία· οὐκ ἀπὸ Αὔσονος τοῦ Κίρκης ἢ Καλυψοῦς καὶ Ὀδυσσέως, ἀλλ’ ὅτι τὴν Ἰτα‐ λίαν οἱ παροικοῦντες ἔποικοι Αὔζενα ἔλεγον, κατὰ μετάπτωσιν οὖν τοῦ ζ εἰς τὸ ς καὶ τοῦ ε εἰς ο Αὔσονες οἱ † ἄζονες AB, Sym.
5	1574, EM 2097. *Orus?
alpha 1412	Αὐσταλέας (Ap. Rh. 3, 831)· αὐχμηράς, ξηράς· παρὰ τὸ αὔω, τὸ ξηραίνω· Ἀπολλώνιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά, οἷον (l. c.
alpha 1412	831—833)· αὐσταλέας δ’ ἔψηχε παρηΐδας· αὐτὰρ ἀλοιφῇ
5	νεκταρέῃ φαίδρυνε περὶ χρόα· δῦνε δὲ πέπλον AB, EM 2098. Schol. Ap. Rh.
alpha 1413	Αὐσίον (Ibyc. fr. 12)· καὶ ὁ μὲν Ἴβυκος αὔσιον λέγει, οἷον (l. c.)· οὐ γὰρ αὔσιον παῖς Τυδέως, ὁ δὲ Ἀλκμὰν ταυσία, οἷον (fr. 112)·
5	ταυσία † παλλακίω, ὁ δὲ ποιητὴς κατὰ διάστασιν καὶ τροπὴν τοῦ α εἰς η, οἷον (γ 316)· τηϋσίην ὁδόν. οὐδεὶς γὰρ τὸν σχηματισμὸν αὐτοῦ κατώρθωσεν· ἐγὼ δὲ ἡγοῦμαι, ὅτι πρῶτον τὸ παρ’ Ἰβύκῳ, δεύτερον τὸ παρ’ Ἀλκμᾶνι, τρίτον τὸ
10	παρ’ Ὁμήρῳ κατὰ διάστασιν. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 176, 12) AB, EM 2096. Hdn. l. c.
alpha 1414	Αὐσίτης· Ἰσαῦ Ἰσαύτης καὶ ὑπερβιβασμῷ Αὐσίτης· Ἰσαύα γὰρ χώρα ἐστίν, ἐξ ἧς ἦν AB, Sym. 1575, EM 2095. *Orus?
alpha 1415	Αὖτις (Ξ 438)· παρὰ τὸ α, ὃ σημαίνει εἰς τὰ ὀπίσω, ὅθεν τὸ (Α 459) αὐέρυσαν, καὶ † τοῦ τίς καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ αὖτις, τὸ ἐκ δευτέρου AB,
5	Sym. 1576, EM 2105. *Orio.
alpha 1416	Ἀτενίζω· τὸ πάνυ βλέπω, ἀπὸ τοῦ τείνω, ὁ μέλλων τενῶ, καὶ κατὰ παραγωγὴν τενίζω καὶ μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀτενίζω, τὸ λίαν καὶ ἐπιτεταμένως βλέπω AB, Sym. 1577, EM 2022. *Orio.
alpha 1417	Αὖτε· ἀπὸ τοῦ α, τοῦ σημαίνοντος τὸ ὀπίσω, γίνεται ἄτε
alpha 1417	καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ αὖτε AB, Sym. 1578, EM 2104. *Orio.
alpha 1418	Αὐτάρκης· παρὰ τὸ αὐτός καὶ τὸ ἀρκῶ, τὸ βοηθῶ, ὁ ἑαυτῷ ἐπαρκῶν καὶ βοηθῶν AB, Sym. 1579, EM 2103, Et. Gud. α 863. *Orio.
alpha 1419	Αὐτίκα (Γ 141)· ὥσπερ παρὰ τὸ πολλὰ γίνεται πολλάκι καὶ ὀλίγα ὀλιγάκι καὶ δέκα δεκάκι καὶ παρὰ † τὰτου Δωρικῶς τουτάκι, ὡς παρὰ Πινδάρῳ (fr. 320)· τουτάκι † πεζαμένης,
5	οὕτως καὶ παρὰ τὸ αὐτά αὐτάκι καὶ κατὰ ἀντίθεσιν αὐτίκα. οὕτως Ὠρίων. καὶ μετὰ τῆς † πρό προθέσεως παραυτίκα AB, Sym. 1580,
5	EM 2110. Orio.
alpha 1420	Αὐτοκασίγνητος (Β 706)· γνήσιος ἀδελφός AB, EM 2121. *Comm. Hom.
alpha 1421	Αὐτοσχεδά (Π 319)· ἐκ τοῦ σύνεγγυς (l. c. 319—320)· Μάρις δ’ αὐτοσχεδὰ δουρὶ Ἀντιλόχῳ ἐπόρουσε AB, EM 2134. Comm. Hom.
alpha 1422	Αὐτόγυον (Ap. Rh. 3, 232)· (l. c. 232—234)· πρὸς δὲ καὶ αὐτόγυον στιβαροῦ ἀδάμαντος ἄρτρον ἤλασεν, Ἠελίῳ τίνων χάριν, ὅς ῥά μιν ἵπποις δέξατο, Φλεγραίῃ κεκμηότα δηϊοτῆτι.
5	Φλέγρα ὄρος Θρᾴκης, ὅπου συνέστησαν οἱ θεοὶ πρὸς Τιτᾶνας μάχην. εἴρηται δὲ διὰ τὸ ἐν αὐτῷ φλεγῆναι τοὺς Γίγαντας τῷ κεραυνῷ Διῒ ἀνθισταμένους. αὐτόγυον δὲ δύο εἴδη εἰσὶν ἀρότρων, τὸ μὲν καλεῖται πηκτόν, τὸ δὲ αὐτόγυον· καὶ τὸ μὲν ἐκ συμβολῆς ξύλων 〈ἔχον〉 τὸ ἔλυμα καλεῖται πηκτόν, τὸ δὲ ἐξ ἑνὸς ξύλου ἔχον τὸ ἔλυμα καλεῖ‐
10	ται αὐτόγυον· τὸ δὲ ἔλυμα ξύλον ἐστίν, εἰς ὃ ὕνις σιδηρᾶ οὖσα ἐντίθεται καὶ τὴν γῆν σχίζει. ὃ δὲ κρατεῖ ὁ ἀρῶν ἐχέτλη καλεῖται. τὸ δὲ διὰ τοῦ ἐλύματος διαβεβλημένον ξυλάριον, εἰς ὃ ἡ ἐχέτλη καθίεται, ἀλύη· τὸ δὲ ξύλον τὸ ἀπὸ τούτου γινόμενον ἐπὶ τοὺς βοῦς γύης. τὸ δὲ ἀπὸ τοῦ γύου εἰς τὸν ζυγὸν ἱστοβοεύς. τοῦ δὲ ζυγοῦ τὰ
15	τιθέμενα ἐπὶ τοὺς αὐχένας τῶν βοῶν οἱ μὲν ζεύγλας, οἱ δὲ βοείας, οἱ δὲ μέσσαβα καλοῦσιν. οὕτως σχόλιον εὗρον εἰς τὰ Ἀργοναυτικά AB, Sym. 1581, EM 2118. Schol. Ap. Rh.
alpha 1423	Αὔτως· παρὰ τῷ ποιητῇ σημαίνει τὸ ὁμοίως καὶ τὸ μα‐ ταίως. τὸ ὁμοίως μὲν (Γ 339)
alpha 1423	ὣς δ’ αὔτως Μενέλαος ἀρήϊος ἔντε’ ἔδυνεν, τὸ ματαίως δὲ (Α 133—134)
5	αὐτὰρ ἔμ’ αὔτως ἧσθαι δευόμενον AB, Sym. 1582, EM 2113, Et. Gud. (z) α 1802a. *Orus?
alpha 1424	Αὐτόχρημα· αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. ἡ χρῆσις εἰς τὸ ἡρῷον (Et. gen. η s. v.) AB, Sym. 1583, EM 2133. Lex. rhet.
alpha 1425	Αὐτοκράτωρ· μεμπτέον οὖν τὴν συνήθειαν ἐπὶ τοῦ αὐτοκράτωρ ὀνόματος. παρὰ τὸ κρατήτωρ ἐστὶ λέγειν, παρὰ γὰρ τὸ κραίνω κράντωρ ἐστί· καὶ ἐν συνθέσει αὐτοκράτωρ. οὕτως Φιλόξενος εἰς τὸ Ῥηματικὸν αὑτοῦ (fr. 369) AB, Sym. 1584, EM
5	2119. Philox. l. c.
alpha 1426	Αὐτοκάβδαλον (Lycophr. 745)· Λυκόφρων (l. c.)·
alpha 1426	ἀναυλόχητον αὐτοκάβδαλον σκάφος. ἀναυλόχητον μὲν τὴν μικρὰν λέγει· οὐ γὰρ ἦν ναῦς, ἀλλ’ αὐτοσχέ‐ διον πλοῖον οὐδέπω ἐν ὅρμῳ καὶ λιμένι καταλεγόμενον· ναυλόχους
5	γὰρ ἔλεγον τοὺς λιμένας. αὐτοκάβδαλον δὲ τὸ εἰκῇ καὶ ὡσαύτως καὶ αὐτουργὸν γεγονός. κυρίως δὲ ἡ λέξις ἐπὶ τῶν ἀλφίτων εἴρηται· τὸ ὡς ἔτυχεν φυραθὲν ἄλευρον αὐτοκάβδαλον AB, Sym. 1585, EM
5	2129. Schol. Lycophr.
alpha 1427	Αὐτόματος· αὐτόκλητος καὶ αὐτοπρόθυμος· παρὰ τὸ † μένω, τὸ προθυμοῦμαι, ὅθεν καὶ μεμαυῖα ἡ μετοχή. ὁ παθητικὸς παρακείμενος μέμαμαι μέμασαι μέμαται· καὶ ὥσπερ παρὰ τὸ κέκρι‐ ται γίνεται κριτός καὶ βέβαται βατός καὶ ἄβατος, οὕτως καὶ παρὰ τὸ
5	μέμαται ματός καὶ αὐτόματος † καὶ αὐτοπρόθυμος. ἢ παρὰ τὸ μα‐ στεύω, τὸ ζητῶ, μαστός καὶ αὐτόματος, ὁ αὐτοζήτητος καὶ μὴ παρ’ ἑτέρου ζητηθείς AB, Sym. 1586, EM 2117, Eust. 247, 27. *Orio.
alpha 1428	Ἀϋτή (Β 153)· βοή. εἴρηται παρὰ τὸ αὐδῶ αὐδή ἀϋδή καὶ τροπῇ ἀϋτή, ὡς ἐν τῷ μελετῶναι μελεδῶναι· παρὰ γὰρ τὸ μελέτη, μελέτη γὰρ ἡ φροντίς. ἢ παρὰ τὸ αὔω, τὸ φωνῶ, γίνεται αὐτή καὶ ἀϋτή AB, Sym. 1588a, EM 2099, Et. Gud. (z) α 1753 (?),
5	Eust. 140, 35. *Orio.
alpha 1428A	Ἀϋτμή (I 609)· ἡ ἀναπνοή· παρὰ τὸ ἄω, τὸ πνέω, γίνεται αὔω καὶ ἐξ αὐτοῦ αὐτμή καὶ ἀϋτμή AB, Sym. 1588b, EM 2099, Eust. 778, 4 + 1328, 60 + 1803. *Orio (cave 30, 23 conferas).
alpha 1429	Ἀΰτει (Λ 258)· ἐφώνει, προσεκαλεῖτο (l. c.)· καὶ ἀΰτει πάντας ἀρίστους AB, Sym. 1589, EM 2100. Comm. Hom.
alpha 1430	Αὐτοσχεδόν (Η 273)· σύνεγγυς. εἰς τὸ σχεδόν (Et. gen. ς s. v.) ἡ ἐτυμολογία AB, EM 2134. Comm. Hom.
alpha 1431	Αὐτονυχεί (Θ 197)· σημαίνει δὲ τὸ ἐν αὐτῇ τῇ νυκτί AB, Sym. 1587, EM 2130. Comm. Hom.
alpha 1432	Αὐχήν· ὁ τράχηλος· εἴρηται παρὰ τὸ αὐχμήν αὐχήν, ὁ κατάξηρος τόπος τοῦ σώματος. ἢ παρὰ τὸ † ἔχω ὀχήν καὶ αὐχήν, ἐφ’ οὗ ὀχεῖται ἡ κεφαλή. ἢ παρὰ τὸ αὐχεῖν καὶ γαυριᾶν γίνεται αὐχήν· γαυριῶντες γὰρ καὶ ἐπαιρόμενοι ἀνατείνομεν αὐτόν· οὕτως
5	δὲ καὶ τραχηλιᾶν τινας λέγομεν. οὕτως Μεθόδιος AB, Sym. 1590, EM 2136, Eust. 1917, 23. Methodius.
alpha 1433	Αὐχμός (Arat. phaen. 1098)· ἡ ξηρότης· Ἄρατος (l. c. 1096—1098)· περιδείδιε δ’ αἰνῶς ἀμητῷ, μή οἱ κενεὸς καὶ ἀχύρμιος ἔλθοι
5	αὐχμῷ ἀνιηθείς. εἴρηται παρὰ τὸν αὔξω μέλλοντα αὐχμός κατὰ ἀντίφρασιν, ὁ μὴ ποιῶν τι αὔξεσθαι· ὑγρότης γὰρ τρέφει. ἢ παρὰ τὸ αὔω, τὸ ξηραίνω, ἐξ οὗ αὖος καὶ αὐαλέος καὶ αὐσταλέος γίνεται αὐχμός· τὸ μὲν γὰρ κοινὸν αὐγμός, τὸ δὲ Ἀττικὸν αὐχμός. ἢ παρὰ τὸ ἄζω, τὸ ξηραίνω,
10	γίνεται ἀχμός καὶ αὐχμός AB, Sym. 1591 (+ 1549), EM 2135, Eust. 1960, 51. Methodius vel Orio.
alpha 1434	Αὔω (Υ 51)· τὸ φωνῶ· παρὰ τὸ ἄω, τὸ πνέω, γίνεται αὔω κατὰ πλεονασμὸν τοῦ υ AB, Sym. 1592, EM 2137. Hdn.
alpha 1434	II 272, 14.
alpha 1435	Αὔω· τὸ ξηραίνω· παρὰ τὸ ὕω, τὸ βρέχω, γίνεται μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀΰω καὶ κατὰ συναίρεσιν αὔω, τὸ ἐξ ἀνομβρίας γινόμενον AB, Sym. 1593, EM 2137. Hdn. II 272, 12.
alpha 1436	Αὔας (Μ 137)· τὰς ξηράς· παρὰ τὸ αὔω, τὸ ξηραίνω (l. c. 137—138)· βόας αὔας ὑψός’ ἀνασχόμενος
5	AB, Sym. 1594, EM 2068. Comm. Hom.
alpha 1437	Αὔω· τὸ καθεύδω· Νίκανδρος ἐν Θηριακοῖς (263)· ἢ καὶ ἁματροχιῇσι κατὰ στίβον ἐνδυκὲς αὔει, ἀντὶ τοῦ καθεύδει ἢ διατρίβει. εἴρηται δὲ παρὰ τὴν αὔαν Αἰολικῶς· τὴν γὰρ ἠῶ οἱ Αἰολεῖς αὖάν φασι. κυρίως γὰρ αὔω λέγεται τὸ ἕως
5	τῆς ἕω καθεύδω AB, Sym. 1595, EM 2137, Et. Gud. (c) α 2011a.
5	*Methodius?
alpha 1438	Αὔως· ἡ ἠώς, τουτέστιν ἡ ἡμέρα, οὕτως λέγεται παρὰ Αἰολεῦσιν· Σαπφὼ (fr. 157 Lobel—Page)· πότνια αὔως, καὶ (fr. 104 a, 1 ibid.)
5	Ἔσπερε, πάντα φέρων ὅσα φαινόλις ἐσκέδας’ αὔως. εἴρηται παρὰ τὸ αὔω, ὃ σημαίνει τὸ βοῶ, αὔως, ἐπειδὴ φαινομένης αὐτῆς τὰ ζῷα φθέγγονται καὶ ἀλλήλους ἐπὶ τὰ ἔργα καλοῦσιν οἱ ἄνθρωποι AB, Sym. 1596, EM 2138, Et. Gud. (c) α 2012, Eust.
5	1848, 36. *Methodius?
alpha 1439	Ἀφαδία· ἡ ἀπαρέσκουσα, ἐχθρά, οἷον (Eupol. fr. 376)· δοκῶ μοι νῦν ὁρᾶν ἀφαδίαν. εἴρηται παρὰ τὸ ἀπό καὶ τὸ ἁδεῖν, ὃ σημαίνει τὸ ἀρέσκειν, ἵν’ ᾖ ἡ μὴ ἀρέσκουσα. ἀφαδία οὖν ἡ ἀφανδάνουσα· καὶ οἱ ἐχθροὶ δὲ τοιοῦτοι
5	ἀφανδάνοντες AB, Sym. 1599, EM 2139. Lex. rhet.
alpha 1440	Ἀφάδιος· ὁ ἐχθρός· παρὰ τὸ ἀφανδάνειν. οὕτως Ἡρω‐ διανός (II 480, 15) AB, Sym. 1599, EM 2139. Hdn. l. c.
alpha 1441	Ἀφαμαρτοεπής (Γ 215)· ὁ ἁμαρτάνων ἐν τῷ λέγειν AB, EM 2141. Comm. Hom.
alpha 1442	Ἀφάμαρτεν (Θ 119)· ἀπέτυχεν· ἀπὸ τοῦ ἁμαρτῶ AB, Sym. 1600, EM 2140. Comm. Hom.
alpha 1443	Ἀφαρεύς (I 83)· ὁ ἥρως (l. c.)· Ἀφαρῆά τε Δηΐπυρόν τε. ὁ δὲ Ἀπολλώνιος (Arg. 1, 151) καὶ ὁ Πίνδαρος (Nem. 10, 65) Ἀφα‐
alpha 1443	ρῆος ὑποτίθενται τὴν εὐθεῖαν. εἴρηται οὖν Ἀφαρεύς παρὰ τὸ φάρος,
5	τὸ παρὰ τοῖς τραγικοῖς συστελλόμενον, καὶ ἐν παραγωγῇ Ἀφαρεύς, ὁ δὲ Ἡρωδιανός (II 850, 16) φησι τὰ τοιαῦτα τῶν ὀνομάτων παρὰ τὸ Ἄρης συγκεῖσθαι, Τυνδάρης, † Ἀφιάρης καὶ Ἀμφιάραος· γέγο‐ νεν οὖν καὶ τὸ Ἀφάρης οὕτως, εἶτα παρωνύμως Ἀφαρεύς. ὁ δὲ † Κρατῖνος (Crates fr. 54a Mette) παρὰ τὸ ἄφαρ ἐπίρρημα, παρ’ ὃ
10	καὶ ἀφάρτερός φησι AB, Sym. 1601, EM 2147, Eust. 943, 6. *Orio.
alpha 1444	Ἀφάρτερος (Ψ 311)· ταχύτερος. Ὅμηρος (l. c.)· τῶν δ’ ἵπποι μὲν ἔασιν ἀφάρτεροι· εἴρηται παρὰ τὸ ἄφαρ ἐπίρρημα, ἔνθεν οἱ Ἀλεξανδρεῖς ἀφαρεί λέγου‐ σιν τὸ ἐσπουδασμένως καὶ ἀπερισκέπτως ποιεῖν τι ἢ λέγειν AB,
5	Sym. 1602, EM 2146. Orio 12, 14.
alpha 1445	Ἀφάσσειν· τὸ ψηλαφᾶν· παρὰ τὸ ἅπτω ἁφή ἁφῶ ἀφάσσω, τὸ τῇ ἁφῇ ὑποβάλλω, ὡς μάσθλη μασθλάσσω AB, Sym. 1603, EM 2151. *Orio.
alpha 1446	Ἀφαυρός· ὁ ἀσθενής, ἤτοι ὁ ἄγαν παῦρος καὶ ὀλίγος κατὰ τὴν δύναμιν. ἢ παρὰ τὸ φῶ, τὸ λέγω, ὁ μέλλων φάσω, γίνεται φαρός καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀφαρός καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ ἀφαυρός, ὁ μὴ δυνάμενος δι’ ἀσθένειαν λέξαι. ἢ παρὰ τὸ φῶ, τὸ
5	φαίνω, γίνεται παράγωγον ῥῆμα φάω, οἷον (ξ 502)· φάε δὲ χρυσόθρονος, καὶ ἐξ αὐτοῦ φάρος ὄνομα καὶ κατὰ στέρησιν ἀφαρός καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ ἀφαυρός, ὁ ἀλαμπὴς καὶ εὐτελής. ὀξύνεται δὲ τὸ φαρός πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ παρὰ Καλλιμάχῳ εἰρημένου, οἷον (fr. 287)·
10	ἦ ἄφαρον φαρόωσι. ἄφαρον δὲ τὴν ἀγεώργητον γῆν παρὰ τὸ φέρω AB, Sym. 1604, EM 2149, Eust. 1745, 50. *Orio.
alpha 1447	Ἄφαρ (Β 453)· εὐθέως, ταχέως· παρὰ τὸ ἅπτω ῥῆμα· τὸ οὕτως ταχέως ἅμα τῷ ἅψασθαι καὶ ἵεσθαι AB, Sym. 1605,
alpha 1447	EM 2145, Eust. 158, 38. Orio 30, 1.
alpha 1448	Ἄφαλον (Κ 258)· (l. c. 257—258)· κυνέην ταυρείην ἄφαλόν τε καὶ ἄλοφον· κυνέην μὲν καταχρηστικῶς τὴν ἐκ ταυρείου δέρματος, ἄφαλόν τε καὶ
5	ἄλοφον κατ’ ἐπιτήδευσιν, ἵνα λανθάνῃ· φαλοί γὰρ τὰ ἐπὶ τῶν περι‐ κεφαλαιῶν μικρὰ ἀσπιδίσκια, λόφοι δὲ αἱ τριχώσεις AB, Sym. 1606, EM 2142, Eust. 803, 56. Comm. Hom.
alpha 1449	Ἀφάροτος (Call. fr. 555)· ἡ ἀναροτρίαστος γῆ· φάρος γὰρ ἡ ἄροσις, οἷον ἄαρος καὶ πλεονασμῷ τοῦ φ ἄφαρος (Call. fr. 287)· καὶ αὐτὴ δὲ ἡ ἄροσις παρὰ τὸ αἴρειν καὶ διαιρεῖν. ἢ φάρος παρὰ τὸ φάρσαι, ὅ ἐστι σχίσαι· καὶ γὰρ διφάρσους φαμὲν
5	χιτῶνας τοὺς εἰς δύο μέρη κεχωρισμένους καὶ φάρσος τὸ ἀπόσχισμα τῆς ἐσθῆτος AB, Sym. 1607, EM 2148, Et. Gud. (c) α 2019. *Methodius.
alpha 1450	Ἄφακα· Σύρων μέν ἐστιν ἡ λέξις· δύναται δὲ καὶ καθ’ Ἑλλάδα γλῶσσαν, εἰ δεῖ τὸ δημῶδες εἰπεῖν ῥῆμα, περίλημμα, † περι‐ βαλούσης τὸν Ἄδωνιν τῆς Ἀφροδίτης ἐκεῖ, ἢ τὴν πρώτην ἢ τὴν ἐσχάτην περιβολήν AB, EM 2143. *Orus?
alpha 1451	Ἀφελής· ὁ ὑγιὴς τὸ σῶμα καὶ ὁλόκληρος, οὕτως παρὰ Ἀθηναίοις· παρὰ τὸ μηδενὸς ἀφαιρεῖσθαι μέρους τοῦ σώματος, ἀλλ’ ὑγιὴς εἶναι. λέγεται δὲ καὶ ἀφελής ὁ εὔκολος, ὃν ἄν τις ἕλοι διὰ τὴν εὐκολίαν· Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσιν (527)·
5	διὰ τῶν ἀφελῶν πεδίων ἔρρει, καὶ τῆς στάσεως παρέσυρεν. καὶ οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ ἱερεῖς ἐδοκιμάζοντο Ἀθήνησιν, εἰ ἀφελεῖς καὶ ὁλόκληροι AB, Sym. 1608, EM 2157. *Lex. rhet.
alpha 1452	Ἀφέσιος Ζεύς· ἐν Ἄργει τιμᾶται. εἴρηται δέ, ὅτι Δευκαλίων τοῦ κατακλυσμοῦ γενομένου διαφυγὼν καὶ εἰς τὴν ἄκραν τὴν Ἀργοῦς διασωθεὶς ἱδρύσατο βωμὸν Ἀφεσίου Διός, ὅτι ἀφείθη ἐκ τοῦ κατακλυσμοῦ. ἡ δὲ ἄκρα ὕστερον Νεμέα ἐκλήθη ἀπὸ τῶν
5	Ἄργου βοσκημάτων ἐκεῖ νεμομένων. οὕτως Ἀρρειανὸς ἐτυμολογεῖ ἐν † τοῖς βʹ τῶν Βιθυνιακῶν (FGH 156 F 16) AB, Sym. 1609, EM 2161. *Orio.
alpha 1453	Ἀφέστατε (Δ 340)· ἄποθεν καὶ χωρὶς ἑστήκατε, κατὰ
alpha 1453	συγκοπὴν AB, Sym. 1610, EM 2152. Comm. Hom.
alpha 1454	Ἀφεστᾶσι (Ν 738)· πόρρωθεν ἑστήκεισαν, ἑστήκασι κατὰ συγκοπήν AB, Sym. 1611, EM 2153. *Comm. Hom.
alpha 1455	Ἀφετήρ· ἀπὸ τοῦ ἵημι ἑτής καὶ ἑτήρ καὶ ἀφετήρ. οὕτως Φιλόξενος εἰς τὸ Ῥηματικὸν αὑτοῦ (fr. 370) AB, Sym. 1612, EM 2155. *Orio.
alpha 1456	Ἄφεμα· ἐκ τοῦ ἵημι ἵεμαι ἕμα καὶ ἐν συνθέσει ἄφεμα. οὕτως ὁ αὐτός (Philox. fr. 271) AB, Sym. 1613, EM 2154. *Orio.
alpha 1457	Ἀφ’ Ἑστίας ἄρχεται· τουτέστιν ἀπό τινος ἑστίας ἄρχεται· ἑστίαν γὰρ ἐκάλουν οἱ ἀρχαῖοι οὐ μόνον τὸ σκεῦος, οὐδὲ μὴν αὐτὴν τὴν θεάν, ἀλλὰ καὶ τὴν οἰκίαν, καθάπερ ὅταν λέγῃ (ζ 265)· πᾶσι γὰρ ἐπίστιόν ἐστιν ἑκάστῳ,
5	καὶ (Β 125) Τρῶας μὲν λέξασθαι ἐφέστιοι ὅσοι ἔασιν, ὅσοι οἶκον ἔχουσι. καὶ ἐν τῇ συνηθείᾳ λέγομεν ἀφ’ ἑστίας ἄρχεται, τουτέστιν ἀπό τινος οἰκίας ἄρχεται AB, Sym. 1614, EM 2156. *Lex. rhet.
alpha 1458	Ἀφέωκα· ἀμφίβολον· θέμα γάρ ἐστιν ἀφεῖκα, εἶτα ἔλλει‐ ψις τοῦ ι, εἶτα πλεονασμὸς τοῦ ω ἀφέωκα. οὐ δεῖ δὲ τὰ ἀμφιβαλ‐ λόμενα παραλαμβάνειν, ἀλλ’ ὥσπερ παρὰ τὸ πετῶ γίνεται πέπτηκα καὶ πέπτωκα κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰς ω, καὶ τὸ παρώχηκα παρώ‐
5	χωκα, οὕτως οὖν καὶ ἦκα, πλεονασμῷ τοῦ ε ἕηκα καὶ τροπῇ τοῦ η εἰς ω ἀφέωκα· καὶ ὁ παθητικὸς παρακείμενος κατὰ τὸ τρίτον ἵημι AB, Sym. 1615, EM 2165a. Hdn. l. c.
alpha 1459	Ἀφερτή (Ν 237)· οἷον (l. c.)· ἀφερτὴ δ’ ἀρετή· ἀπὸ τοῦ φέρω γίνεται φερτός καὶ φερτή καὶ ἀφερτή, ἐκ δὲ τοῦ φερτός καὶ προφερέστερος τὸ συγκριτικὸν καὶ προφερέστατος AB,
5	Sym. 1616, EM 2160. Philox. fr. dub. 647.
alpha 1460	Ἀφέλεσθε (Α 299)· ἐπεί μ’ ἀφέλεσθέ γε δόντες· ἀπὸ τοῦ ἕλω, τὸ λαμβάνω, καὶ ἐν συνθέσει ἀφέλω, ὁ παθητικὸς ἐνεστὼς ἀφέλομαι, τὸ πρῶτον τῶν πληθυντικῶν ἀφελόμεθα, καὶ
5	ἀφέλεσθε AB, Sym. 1617, EM 2159. *Comm. Hom.
alpha 1461	Ἄφενος (Α 171)· εἴρηται εἰς τὸ ἀφνειός (α 1480)
alpha 1461	AB, Sym. 1618; cf. EM 2175.
alpha 1462	Ἀφεῖναι· εἴρηται εἰς τὸ θεῖναι (Et. gen. θ s. v.) καὶ εἶναι (Et. gen. ε s. v.) AB, Sym. 1623.
alpha 1463	Ἀφῆκα· ἐκ τοῦ ἵημι· ὁ μέλλων ἥσω, καὶ ἧκα καὶ ἐν συνθέσει ἀφῆκα. οὕτως Ζηνόβιος (cf. p. 32, 17 La Roche) AB, Sym. 1624, EM 2163a. Zenobius l. c.
alpha 1464	Ἀφήμενος (Ο 106)·
alpha 1464	ὁ δ’ ἀφήμενος οὐκ ἀλεγίζει, ἀντὶ τοῦ πόρρω καθεζόμενος AB, Sym. 1625, EM 2163b. Comm. Hom.
alpha 1465	Ἀφ’ ἡμῶν· ἡ ἀπό πρόθεσις καὶ ἡμῶν ἀντωνυμία. δασύ‐ νεται δὲ τὸ ἡμῶν· αἱ γὰρ ἀπὸ μακρᾶς ἀρχόμεναι ἀντωνυμίαι δασύ‐ νονται πλὴν τῆς αὐτός AB, *Methodius?
alpha 1466	Ἀφήτωρ (I 404)· ὁ οὐδός, ἤγουν ὁ βαθμός, ἡ φλιά. καὶ ὁ τοξότης (l. c.)· οὐδ’ ὅσα λάϊνος οὐδὸς ἀφήτορος ἐντὸς ἐέργει. εἴρηται παρὰ τὸ ἵημι ἕτης καὶ ἀφέτης, ὡς τίθημι θέτης καὶ δίδωμι
5	δότης. ταῦτα δὲ γίνονται κατὰ τροπὴν εἰς ηρ· θέτης θετήρ καὶ ἐν συνθέσει ὑμνοθετήρ, δότης δοτήρ (θ 325)· θεοί, δοτῆρες ἑάων,
5	οὕτως ἕτης ἑτήρ, καὶ ὡς δοτήρ δώτωρ, οἷον (θ 335)· †δώτωρ ἑάων,
10	οὕτως ἕτης ἕτωρ καὶ ἥτωρ καὶ ἀφήτωρ, ὁ ἀφεὶς τὰ βέλη. οὕτως Φιλόξενος (fr. 388) καὶ Μεθόδιος. ἢ ὁ Ἀπόλλων, ἤτοι ὁμοφήτορος, ὁμοίως πᾶσι προφητεύοντος καὶ μαντευομένου τῷ πένητι καὶ πλουσίῳ AB, Sym. 1626, EM 2168, Eust. 759, 63. Philox. l. c. + Me‐ thodius + Comm. Hom.
alpha 1467	Ἄφθιτον (Β 46)· ἀδιάφθαρτον, αἰώνιον. ἡ χρῆσις εἰς τὸ φθίω (glossam sub litt. φ omissam reddit Et. Gud. (d) ad α 892 s. v. ἄφθιτον) AB, Comm. Hom.
alpha 1468	Ἀφθονέστατον· ἰστέον, ὅτι τὸ ἀρχέστατον, ὡς παρ’ Αἰσχύλῳ ἐν τῇ Πηνελόπῃ, οἷον (fr. 187)· ἐγὼ γένος μέν εἰμι Κρὴς ἀρχέστατον· καὶ τὸ αἰδοιέστατον, ὡς παρ’ Ἀλκμᾶνι, οἷον (fr. 2, ii)·
5	†συοῖσικ’ ἀνθρώποισιν αἰδοιέστατοι, καὶ τὸ ἀφθονέστερα, οἷον (Aesch. fr. 72)· †ὅρα σε κρήνης ἀφθονέστερα † λιβασιλ( )
5	ταῦτα ποιητικά εἰσι κατ’ ἔθος Ἰώνων γινόμενα· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ο συγκριτικὰ οὗτοι διὰ τοῦ ες προφέρουσι, οἷον δικαιέστερος καὶ
10	ἀρχέστερος λέγοντες· ὤφειλεν γὰρ τὰ προειρημένα δικαιότερος εἶναι καὶ αἰδοιότερος καὶ ἀφθονώτερος. οὕτως Φιλόξενος εἰς τὸ Περὶ συγ‐ κριτικῶν (fr. 332) AB, *Orio.
alpha 1469	Ἀμφίδρυφοί εἰσι (Λ 393)· ἀμφοτέρωθεν ἐσπαρα‐ γμέναι AB, Sym. 1627. Comm. Hom. 〈Ἀφέξει (Α 97): EM 2170. *Epim. Hom. (cf. Et. Gud. α 885) + Comm. Hom.〉
alpha 1470	Ἀφίκου (LXX Iob 11, 7)· ἔστιν ἥκω, ὁ δεύτερος ἀόριστος παθητικὸς ἱκόμην, τὸ δεύτερον ἵκου καὶ ἐν συνθέσει ἀφίκου AB, Sym. 1628, EM 2171a. *Choerob.?
alpha 1471	Ἀφιᾶσι· ἔστι ῥῆμα ἵημι· τὸ δεύτερον ἵης καὶ τὸ τρίτον ἵησι, τὸ πρῶτον τῶν πληθυντικῶν ἵεμεν, ἐξ οὗ τὸ ἀφίεμεν, τὸ δεύτερον ἵετε καὶ ἀφίετε καὶ τὸ τρίτον ἱεῖσι· ὁμοίως τῇ δοτικῇ τῶν πληθυντικῶν τῆς ἰδίας μετοχῆς· ταῦτα δὲ τὰ τρίτα πρόσωπα τῶν
5	πληθυντικῶν τῶν εἰς μι οἱ Ἴωνες προσόδῳ τοῦ α καὶ συστολῇ τῆς παραληγούσης προφέρονται, τιθέασι διδόασι ζευγνύασι· ἐπὶ δὲ τῆς δευτέρας συζυγίας τοῦτο οὐ ποιοῦσι διὰ τὴν κακοφωνίαν τοῦ ἱστάα‐ σιν· εἰ γὰρ ἐποίησαν προσόδῳ τοῦ α ἱστάασιν, ἀλλεπάλληλον εὑρί‐ σκεται τὸ α καὶ ἐκ τούτου κακόφωνον. καὶ ἀπὸ μὲν τοῦ ἵημι ἵης
10	ἵησι ἦν ἱεῖσι καὶ Ἰωνικῶς ἱέασι καὶ ἐν συνθέσει ἀφιέασι καὶ κατὰ συναίρεσιν Ἀττικὴν ἀφιᾶσι. ἱᾶσι πέμπουσι. ἴασι πορεύονται AB,
10	Sym. 1629, EM 2167. Choerob. in Theod. II 334, 35.
alpha 1472	Ἀφίει (Α 25)· ἀλλὰ κακῶς ἀφίει· ἔστι ῥῆμα ἱῶ, ὅπερ γέγονεν ἀπὸ τοῦ ὦ καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν ἱῶ, ὁ παρατατικὸς ἵουν ἵεις ἵει καὶ ἐν συνθέσει ἀφίει AB, Sym.
5	1631. EM 2166. *Comm. Hom. vel. Epim. Hom. (cf. AO I 21, 31; AP III 312, 17).
alpha 1473	Ἀφίγμεθα· ἀπὸ τοῦ ἥκω ἥξω ἷγμαι ἵγμεθα καὶ ἀφίγμεθα AB, Sym. 1630, EM 2171b.
alpha 1474	Ἀφικνοῦμαι· εἴρηται εἰς τὸ ι στοιχεῖον εἰς τὸ ἱκνοῦ‐ μαι (Et. gen. ι s. v.) AB.
alpha 1475	Ἀφλοισμός (Ο 607)· ψόφος ποιὸς ἢ ἀφρός (l. c.)· ἀφλοισμὸς δὲ περὶ στόμα γίνετο. γέγονε δὲ παρὰ τὸν ἀφρὸν ἀφροισμός καὶ ἀφλοισμός. ἢ παρὰ τὸ
alpha 1475	ἀφρίζω ἀφρισμός καὶ ἀφλοισμός κατὰ μεταβολὴν τοῦ ρ εἰς τὸ λ
5	καὶ πλεονασμῷ τοῦ ο. ἢ παρὰ τὸ φλέω φλοισμός καὶ ἀφλοισμός. οὕτως τὸ μὲν πρῶτον Ὠρίων (11, 12), τὸ δὲ δεύτερον ἄλλοι AB, Sym. 1632, EM 2174, Eust. 1033, 7. Orio l. c. + Hdn. II 96, 28.
alpha 1476	Ἄφλαστα (Lycophr. 26)· τὰ ἀκροστόλια τῆς νηός, οἷον (l. c.)· ἄφλαστα καὶ φώσσωνας † ὠργυωμένας κατὰ ἀντίφρασιν, εὔθλαστα γάρ, κατὰ μετάθεσιν τοῦ θ εἰς φ, ὅπερ
5	λέγεται καὶ κορωνίς· λέγεται δὲ κορωνὶς καὶ ἐπὶ τοῦ κρικίου τῆς θύρας καὶ τὸ ἐν τοῖς βιβλίοις ἐπικαμπὲς σχῆμα, ὅτε σημεῖον ποιοῦ‐ μεν AB, Sym. 1633, EM 2173, Et. Gud. (c) α 2059. Schol. Lycophr.
alpha 1477	Ἄφνω· τὸ ἐξαίφνης· παρὰ τὸ ἀφανής ὄνομα γίνεται ἐπίρ‐ ρημα ἀφανῶς καὶ συγκοπῇ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ς ἄφνω AB, Sym.
alpha 1477	1634, EM 2177, Et. Gud. (c) α 2068. Orio 25, 15.
alpha 1478	Ἀφνήμων (Antim. fr. 86 Wyss)· Ἀντίμαχος (l. c.)· πολλὰ δὲ μῆλα τά περ ἀφνήμονας ἄνδρας· παρὰ τὸ ἄφενος γίνεται ἄφνος κατὰ συγκοπήν, ᾧ κέχρηται Πίνδαρος, οἷον (fr. 219)·
5	ὃ δ’ ἄφνει πέποιθεν. ἐκ τούτου γίνεται ῥῆμα ἀφνῶ καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀφνήμων. οὕτως Φιλό‐ ξενος εἰς τὸ Ῥηματικὸν αὑτοῦ (fr. 372) AB, Sym. 1635, EM 2175. *Orio.
alpha 1479	Ἄφνει (Pind. fr. 219)· οἷον (l. c.)· ὃ δ’ ἄφνει πέποιθεν. ἔστιν ἔνος ὁ ἐνιαυτός, ἐκ τούτου γίνεται ἄφενος, τοῦτο δέ ἐστι καὶ ἀρσενικὸν καὶ οὐδέτερον· καὶ ὅτε μὲν γίνεται ἄφενος ἀφένου, ἀρσε‐
5	νικόν ἐστιν, οἷον (Call. Hy. 1, 96)· οὔτ’ ἀρετὴ ἀφένοιο, ὅτε δὲ ἄφενος, ὡς τέμενος, οἷον (Hes. th. 112?)· ἐς τ’ ἄφενος, οὐδετέρου ἐστὶ τὸ ἄφενος καὶ ἡ γενικὴ τοῦ ἀφένους καὶ ἡ δοτικὴ
10	τῷ ἀφένει καὶ κατὰ συγκοπὴν ἄφνει. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym. 1636, EM 2175. Hdn. l. c.
alpha 1480	Ἀφνειός (Ε 9)· ὁ πλούσιος· ἔστιν ἔνος ὁ ἐνιαυτός· Καλ‐ λίμαχος (fr. 33)· τετράενον Δαμάσου παῖδα † Νεστορίδην,
alpha 1480	καὶ παρ’ Ὁμήρῳ (Ζ 94)·
5	ἤνις ἠκέστας, τουτέστιν ἐνιαυσιέως· ἐκ τούτου γίνεται σύνθετον ἄφενος καὶ πλεο‐ νασμῷ τοῦ ε ἀφενεός καὶ κατὰ συγκοπὴν ἀφνεός καὶ ἀφνειός πλεο‐ νασμῷ τοῦ ι. ἢ οἷον ἀπενεός, ὁ μὴ πενόμενος. ἰστέον δέ, ὅτι ἄφενος λέγεται ὁ ἀπὸ ἑνὸς ἐνιαυτοῦ συναγόμενος πλοῦτος, ἀφενός δὲ ὀξυ‐
10	τόνως ὁ ἄνθρωπος ὁ πλήρης τοῦ † ἀφένου, ὡς ἀσφόδελος καὶ ἀσφο‐ δελός (λ 539)·
10	κατ’ ἀσφοδελὸν λειμῶνα. καὶ ἰστέον, ὅτι λέγεται καὶ ἀρσενικῶς καὶ οὐδετέρως· ἀρσενικῶς μὲν παρὰ Καλλιμάχῳ, οἷον (hy. 1, 96)·
15	οὐτ’ ἀρετὴ ἀφένοιο, (ibid. 94)· δίδου δ’ ἀρετὴν ἄφενόν τε, οὐδετέρως δὲ παρ’ Ὁμήρῳ (Α 170—171)· οὐδέ ς’ ὀΐω
20	ἐνθάδ’ ἄτιμος ἐὼν ἄφενος καὶ πλοῦτον ἀφύξειν AB, Sym. 1618, EM 2175 + 2176. *Hdn. (cf. Choerob. Orth. 168, 26) + Orio 2, 1.
alpha 1481	Ἄφοδος· ὁ ἀπόπατος, οἱονεὶ ἔξω τῆς ὁδοῦ γινόμενος· πάτος γὰρ ἡ ὁδός, οἷον (Ζ 202)· πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων. λέγεται δὲ ἄφοδος καὶ ἡ ἀναχώρησις, ὥσπερ καὶ ἔφοδον τὴν ἐπέλευ‐
5	σιν λέγομεν AB, Sym. 1619, EM 2178, Et. Gud. (c) α 2073. *Orio.
alpha 1482	Ἀφοσιοῦται· τὸ πληροῦται· ἀπὸ τοῦ ὅσιος ὁσιῶ καὶ ἀφοσιῶ AB, Sym. 1620, EM 2180. *Lex. rhet.
alpha 1483	Ἁφόωντα (Ζ 322)· ψηλαφῶντα· ἀπὸ τοῦ ἁφή ἁφῶ AB, Sym. 1621, EM 2181. Comm. Hom.
alpha 1484	Ἀφόρδιον (Nic. ther. 692)· ἡ ἀκαθαρσία καὶ τὸ ἄξιον ἀπελασίας· Νίκανδρος (l. c.)· καὶ ἀφόρδια πάντα.
alpha 1484	εἴρηται παρὰ τὸ ἀφορίζω ἀφορίζιον καὶ ἀφορίδιον καὶ κατὰ συγκοπὴν
5	ἀφόρδιον, τὸ ἀφορίζεσθαι καὶ ἀπελαύνεσθαι ἄξιον. ἢ ἀφοδία καὶ ἀφορδία AB, Sym. 1622, EM 2179. Schol. Nic. + Orio 14, 29.
alpha 1485	Ἀφραδίῃσιν (Κ 350)· ἀβουλίαις, ἀφροσύναις· ἀπὸ τοῦ φράζω ἔφραδον φραδία καὶ ἀφραδία· καὶ (I 32) ἀφραδέοντι, ἀσυνετοῦντι AB, Sym. 1637, EM 2191. Comm. Hom. ad K
5	350 et I 32.
alpha 1486	Ἀφρός· παρὰ τὸ φρῶ ῥῆμα γέγονε φρός καὶ μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀφρός, τὸ μετὰ σφοδρᾶς φορᾶς προϊέμενον, τὸ δὲ φρῶ παρὰ τὸ προϊῶ γέγονε, προῶ καὶ πρῶ καὶ φρῶ AB, Sym. 1638, EM 2186, Et. Gud. (c) α 2083. Orio 21, 13.
alpha 1487	Ἀφραίνοντα (Β 258)· ἀφρονοῦντα, ἀνοηταίνοντα AB, Sym. 1639, EM 2183. Comm. Hom.
alpha 1488	Ἀφραδίῃ (Β 368)· ἀπειρίᾳ· ἀπὸ τοῦ φράζω (l. c.)· ἦ ἀνδρῶν κακότητι καὶ ἀφραδίῃ πολέμοιο
alpha 1488	AB, Sym. 1637, EM 2190. Comm. Hom.
alpha 1489	Ἀφραδέως (Γ 436)· ἀνοήτως, ἀπείρως· ἀπὸ τοῦ φράζω φραδής ἀφραδής ἀφραδέως AB, Sym. 1640, EM 2191. Comm. Hom.
alpha 1490	Ἀφροδίτη· παρὰ τὸ δύνειν ἐκ τοῦ ἀφροῦ, ἤγουν ἀνέρ‐ χεσθαι τοῦ θαλασσίου· ἐκεῖθεν γὰρ ἀνῆλθεν. τινὲς δὲ παρὰ τὸν ἀφρὸν τοῦ σπέρματος τοῦ ἀνδρός· ἔφορος γάρ ἐστι 〈***〉. τινὲς (Eur. Tro. 989) δὲ παρὰ τὴν ἀφροσύνην· ἡ γὰρ Ἀφροδίτη ἐναντία
5	ἐστὶ τῇ Ἀθηνᾷ, ὅ ἐστι τῇ φρονήσει. ἄλλοι (Didym. p. 401, fr. 3 Schmidt) δὲ Ἀφροδίτην αὐτήν φασιν, οἱονεὶ ἁβροδίαιτόν τινα οὖσαν. Χοιροβοσκός (orth. 170, 16) AB, Sym. 1641, EM 2189. Choerob. l. c.
alpha 1491	Ἄφρεον (Λ 282)· ἤφριζον, τὸν ἀφρὸν ἔπεμπον AB, Sym. 1642, EM 2188. Comm. Hom.
alpha 1492	Ἀφρήτωρ (I 63)· φατρίαν καὶ συγγένειαν μὴ ἔχων. φατρία δέ ἐστι κυρίως τὸ τρίτον μέρος τῆς φυλῆς AB, Sym. 1643,
alpha 1492	EM 2184, Eust. 735, 50. Comm. Hom.
alpha 1493	Ἀφυλίσαι· παρὰ τὴν ἰλύν, καὶ κατὰ μετάθεσιν ὕλις, καὶ ἐν συνθέσει ἀφυλίσαι AB, Sym. 1644, EM 2197. *Orio.
alpha 1494	Ἀφυσγετόν (Λ 495)· τὸ ἰλυῶδες καὶ συρφετόν· παρὰ τὸ ἀφύω, ἀφ’ οὗ τὸ ἀφύσσω, ὡς ὑλάω ὑλάσσω, ὀδύω ὀδύσσω, γίνε‐ ται ἀφυγετός, ὡς πήσσω παγετός, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς ἀφυσγετός, ⟦ἢ ⟧ τρέπονται γὰρ τὰ δύο σς εἰς γ, ὡς πήσσω παγετός, τὸ ἀφυσσό‐
5	μενον ὑπὸ τοῦ ῥεύματος. ἢ παρὰ τὸ φεύγω φυγετόν καὶ φυσγετόν καὶ ἀφυσγετόν, τὸ μὴ ἀποφεῦγον τῇ καταφορᾷ τοῦ ῥεύματος AB, Sym. 1645, EM 2195, Eust. 858, 58. Orio 13, 11 + 15, 1.
alpha 1495	Ἀφύη· ἰχθύδιον μικρὸν καὶ σύνηθες· εἴρηται δὲ ἑνικῶς σπανίως, πλεονάκις δὲ πληθυντικῶς· Ἀριστοφάνης (eq. 645)· †οὔποτ’ ἀφύας εἶδον ἀξιωτέρας. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ μὴ εἰς μέγεθος ἀεὶ φύεσθαι· φύω φυή καὶ ἀφύη.
5	ὁ δὲ τὴν κωμικὴν λέξιν συναγαγών (Didym. fr. novum) φησιν, ὅτι ἀφύη εἴρηται ἡ μὴ πεφυκυῖα τοῦ α τὸ κακὸν σημαίνοντος AB, Sym. 1646, EM 2194. *Orio.
alpha 1496	Ἀφύαι ἀφύων· εἴρηται εἰς τὸ χλούνων περὶ τοῦ τόνου (Hdn. I 425, 13 unde Et. gen. χ s. v. χλούνην) AB.
alpha 1497	†Ἄφευκτος· παρὰ τὸ φεύγω φευκτός, ὡς εὔχω εὐκτός, καὶ κατ’ ἔνδειαν τοῦ ε φυκτός καὶ ἄφυκτος. οὕτως Φιλόξενος (fr.
alpha 1497	389) AB, Sym. 1647, EM 2198. Philox. l. c.
alpha 1498	Ἀφύξειν (Α 171)· ἔστι τὸ θέμα ἀφύσσω, ὁ μέλλων ἀφύξω καὶ τὸ τρίτον ἀφύξει καὶ τὸ ἀπαρέμφατον ἀφύξειν· τὸ δὲ ἀφύσσω γέγονεν ἀπὸ τοῦ ὕω τοῦ σημαίνοντος τὸ βρέχω, ὁ μέλλων ὕσω καὶ ἐν συνθέσει ἀφύσσω πλεονασμῷ ἑτέρου ς, τουτέστιν τὸ ἀπό τινος ἐπιρ‐
5	ρέοντος † ἀπαντλᾶν καὶ † ἐπαρύεσθαι. ἢ ἀπὸ τοῦ ἀρύω ἀρύσσω καὶ τροπῇ τοῦ ρ εἰς φ ἀφύσσω AB, Sym. 1648, EM 2196. *Orio?
alpha 1499	Ἀχανές· οἷον (e. g. Plut. vit. Cic. 6)· «ἀχανὲς πέλαγος»· παρὰ τὸ χαίνω χανῶ χανές καὶ μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀχανές, τὸ λίαν κεχηνός. δηλοῖ δὲ καὶ ἄνεον εἶναι καὶ μὴ χαίνειν κατὰ στέρησιν AB, Sym. 1649, EM 2199. Orio 20, 31.
alpha 1500	Ἀχάναι (Ar. Ach. 108)· σκεῦος εἰς ἐπισιτισμὸν χρήσι‐
alpha 1500	μον· Ἀριστοφάνης (l. c.)· οὐκ, ἀλλ’ ἀχάναις οὐδ’ ἄν γε χρυσίου λέγῃ. εἴρηται παρὰ τὸ χαίνειν χάνη καὶ ἀχάνη τοῦ α ἐπιτατικοῦ νοουμένου,
5	ὡς τὸ (e.g. Plut. vit. Cic. 6) «ἀχανὲς πέλαγος» AB, Sym.
5	1650, EM 2200. *Orio.
alpha 1501	Ἀχαιάν (Ar. Ach. 709)· ἡ Δημήτηρ παρὰ τοῖς Ἀττι‐ κοῖς· Ἀριστοφάνης Ἀχαρνεῦσιν (l. c.)· οὐδ’ ἂν τὴν Ἀχαιὰν ῥᾳδίως ἠνέσχετ’ ἄν. εἴρηται παρὰ τὸ ἄχος τῆς Κόρης. ἢ ὅτι μετὰ κυμβάλων ἠχοῦσα τὴν
5	Κόρην ἐζήτει. ἢ ὅτι τοῖς Ταναγραίοις μεταστᾶσιν ἐκ Τανάγρας ἡ Δημήτηρ κατ’ ὄναρ φανεῖσα ἐκέλευσεν αὐτοὺς ἀκολουθῆσαι † τῶν γενομένων ἤχων † καὶ ὅπου ἂν παύσηται, ἐκεῖ πόλιν κτίσαι· τῶν δὲ ἀκολουθησάντων καὶ ἀκουόντων ψόφων καὶ κυμβάλων καὶ αὐλῶν καὶ παυσαμένων περὶ τὴν Ἀττικὴν ἔκτισαν πόλιν καὶ ἱδρύσαντο ἱερὸν
10	Ἀχαιᾶς Δημήτερος AB, Sym. 1651, EM 2204. Orio 18, 22 + 185, 32 Koese.
alpha 1502	Ἀχαιϊνέα (Ap. Rh. 4, 175)· ἡ ἔλαφος· Ἀπολλώνιος ἐν
alpha 1502	δʹ τῶν Ἀργοναυτικῶν (l. c.)· ἥν τ’ † ἀγρῶται ἀχαιϊνέην καλέουσιν. ἀπὸ Ἀχαιϊνέας πόλεως, ἐν ᾗ εἴδη εἰσὶν ἐλάφων μεγάλων. οὕτως
5	Ὦρος Περὶ ἐθνικῶν AB, Sym. 1652, EM 2203. Orus l. c.
alpha 1503	Ἀχαιμένης· ὁ ἥρως, ἀφ’ οὗ καὶ οἱ Πέρσαι Ἀχαιμενί‐ δαι· γέγονεν υἱὸς Περσέως. ὠνόμασται δὲ ἀπὸ τοῦ εἶναι τὸν προ‐ πάτορα αὐτοῦ ἀπὸ τῆς Ἀχαΐας. οὕτως Νικόλαος ἐν βʹ τῶν Ἱστοριῶν (FGH 90 F 6) AB, Sym. 1653, EM 2205. *Orus.
alpha 1504	Ἄχερδος (ξ 10)· ἡ ἀγρία ἄπιος· ἄχερός τις οὖσα ἡ δυσ‐ χερὴς ταῖς χερσὶ λαβέσθαι, καὶ πλεονασμῷ τοῦ δ ἄχερδος, ὡς ὕω ὕδω, δείω δείδω AB, Sym. 1654, EM 2209a, Eust. 106, 28; 1748, 50. *Orio (post 20, 6 restituenda explanatio).
alpha 1505	Ἀχερδούσιος (com. fr. adesp. 1277)· οἷον (l. c.)·
alpha 1505	μοχθηρὸς ὢν καὶ τὴν γνώμην ἀχερδούσιος, ἀντὶ τοῦ σκληρός· ἔστι δὲ εἶδος ἀκάνθης AB, Sym. 1655, EM 2209b. *Lex. rhet.?
alpha 1506	Ἀχερουσιάς (Ap. Rh. 2, 354)· ἔστι λίμνη πλησίον Ἡρακλείας Πόντου. † Ἀχέρδων δὲ ποταμὸς ἐν Ἅιδου (l. c. 353—354)· ἔνθα μὲν εἰς Ἀίδαο καταιβάτις ἐστὶ κέλευθος ἀκτή τε προβλὴς Ἀχερουσιὰς ὑψόθι † τείνειν
5	AB, Sym. 1656, EM 2208. Schol. Ap. Rh.
alpha 1507	Ἀχερωΐς (Ν 289)· ἡ λεύκη τὸ δένδρον· εἴρηται παρὰ τὸν Ἀχέροντα ποταμόν· φασὶ γὰρ τὸν Ἡρακλέα ἐπὶ τὸν Κέρβερον κατελθόντα καὶ παρὰ τῷ Ἀχέροντι πεφυκὸς τὸ δένδρον ἑωρακότα ἡσθῆναι ἐπ’ αὐτῷ καὶ ἀνενεγκεῖν· καὶ παρὰ τὸν Ἀχέροντα ἀχερωΐδα
5	καλέσαι, ἵν’ ᾖ ἀχεροντίς καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ ἐκτάσει τοῦ ο εἰς ω ἀχερωΐς. Ἀριστοτέλης (fr. om. Rose) δὲ τὴν αἴγειρον λέγει, ὅτι πάντα τὰ ὑλώδη φυτὰ ἀχερούσια λέγει AB, Sym. 1657, EM 2207, Et. Gud. (c) α 2107. Comm. Hom.
alpha 1508	Ἀχέρων (κ 513)· ὁ ἐν Ἅιδου ποταμός, οἷον (l. c.)· ἔνθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυριφλεγέθων τε ῥέουσι. εἴρηται μὲν ὁ τὰ ἄχεα ῥέων ἀχρέων καὶ καθ’ ὑπερβιβασμὸν Ἀχέρων. οὕτως Ζηνόδοτος (fr. novum) καὶ Ἡρωδιανός (cf. II 735, 26) AB,
5	Sym. 1658, EM 2206, Eust. 1667, 27. *Orus.
alpha 1509	Ἀχελῷος· ποταμός· σὺν τῷ ι, ἐπειδὴ εἴρηται καὶ κατὰ διάστασιν Ἀχελώϊος. ἢ ὅτι Βοιωτοὶ τὴν ω δίφθογγον εἰς οι τρέ‐ πουσιν Ἀχελοῖος λέγοντες· εἰώθασι γὰρ τὴν ω δίφθογγον εἰς οι τρέπειν, οἷον αἰδῷος αἰδοῖος, ἠῷος ἠοῖος, οὕτως Ἀχελῷος Ἀχελοῖος.
5	ἢ διὰ τὸν χαρακτῆρα † τὸν διὰ τοῦ ωιος ὑπὲρ δύο συλλαβὰς πρὸ μιᾶς τὸν 〈τόνον〉 ἔχοντα σὺν τῷ ι γράφεται, οἷον μητρῷος πατρῷος ἑῷος ἀθῷος, οὕτως οὖν καὶ Ἀχελῷος· πρόσκειται «πρὸ μιᾶς τὸν τόνον ἔχοντα» διὰ τὸ λαγωός· πρόσκειται «ὑπὲρ δύο συλλαβὰς» διὰ τὸ σῶος· ταῦτα γὰρ οὐ γράφονται σὺν τῷ ι AB, Sym. 1659,
10	EM 2211. Comm. Hom. (ποταμός + Glossa in EM) + Choerob. (σὺν τῷ ι κτλ.)
alpha 1510	Ἀχέων (Β 694)· λυπούμενος· παρὰ τὸ ἄχος. ἀχεύων (Ε 869) δὲ ἀπὸ τοῦ ἀχέω AB, Sym. 1560, EM 2210. Comm. Hom.
alpha 1511	Ἀχῆνες· οἱ πένητες, ἤτοι ἀεχῆνές τινες ὄντες, οἱ μηδὲν ἔχοντες. ἢ παρὰ τὸ τὰ κενὰ τῶν σκευῶν ἠχεῖν· ὧν γὰρ ἡ πενία τὰ ἀγγεῖα ποιεῖ ἠχεῖν AB, Sym. 1661, EM 2212, Eust. 575, 31.
alpha 1511	*Orio.
alpha 1512	Ἀχηρής· ὁ λυπηρός· γέγονε δὲ ἐκ τοῦ ἀχαρής· ἔκτασις τοῦ α εἰς η ἀχηρής καὶ διὰ τοῦτο ὀξύνεται· οὐ γάρ ἐστιν τύπου τῶν διὰ τοῦ ηρης. ὁ τόνος οὖν ἐλέγχει τὸ σχῆμα, ὅτι οὐ παρὰ τὸ ἄχος ἀχήρης, ὡς ξίφος ξιφήρης AB, Sym. 1662, EM 2213. *Orio.
alpha 1513	Ἀχηνέα· εἴρηται εἰς τὸ κεμάδα (Et. gen. κ s. v.) AB, Magn. gramm. 1669.
alpha 1514	Ἄχθος (Σ 104)· ἄχθος ἀρούρης· παρὰ τὸ ἄγω ἀκτός καὶ ἄχθος, ὡς ἔχω ἑκτός καὶ κάθεκτος, τὸ ἀγόμενον καὶ βαρυνόμενον AB, Sym. 1663, EM 2214. *Comm.
5	Hom.
alpha 1515	Ἄχθομαι (Λ 274, Ν 352)· τὸ λυποῦμαι (θ 182 var. lect.)· νῦν δ’ ἄχομαι κακότητι, πλεονασμῷ τοῦ θ ἄχθομαι AB. *Comm. Hom.?
alpha 1516	Ἀχιλλεύς (Α 1)· εἴρηται παρὰ τὸ ἄχος λύειν· ἰατρὸς γὰρ ἦν. ἢ διὰ τὸ ἄχος, ὅ ἐστι λύπην, ἐπενεγκεῖν τοῖς Ἰλιεῦσιν. ἢ
alpha 1516	διὰ τὸ μὴ θιγεῖν χείλεσι χιλῆς, ὅ ἐστι τροφῆς· ὅλως γὰρ οὐ μετέσχε τροφῆς οὐδὲ γάλακτος AB, Sym. 1664, EM 2215, Schol. Ly‐
5	cophr. 797, Eust. 14, 17 + 15, 9. Orio 612, 40 Werfer.
alpha 1517	Ἄχλαξ· ἡ λιθώδης καὶ ψαμμώδης ἄμμος. ἢ ὁ μικρὸς λίθος AB, Sym. 1665, EM 2216. *Lex. rhet.?
alpha 1518	Ἀχλύς (Ε 127)· σκοτία, ἀορασία, ἡ ἄγαν ἀλύουσα καὶ ἀποκρύπτουσα· παρὰ τὸ ἀλύω τοῦ α ἐπιτατικοῦ ὄντος. ἢ παρὰ τὸ τὰς ὄψεις ἡμῶν ὀχλεῖν καὶ λυπεῖν AB, Sym. 1666, EM 2217.
alpha 1518	Orio 11, 8 + 19, 15 (+ 186, 9 Koese).
alpha 1519	Ἀχνάσδημι (Alc. fr. 349A)· ὡς παρ’ Ἀλκαίῳ (l. c.)· ἀχνάσδημι κακῶς, οὔτε γὰρ οἱ φίλοι. ἔστιν ἀχῶ ῥῆμα, παράγωγον ἀχάζω ἀχάζημι καὶ τροπῇ τοῦ ζ εἰς † δ καὶ ς † ἀχάσδημι καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν ἀχνάσδημι. οὕτως Ἡρω‐
5	διανὸς ἐν τοῖς Περὶ παθῶν (II 290, 6) AB, Sym. 1667, EM 2218. Hdn. l. c.
alpha 1520	Ἄχνη· πᾶσα λεπτότης ὑγροῦ τε καὶ ξηροῦ. ἐπὶ μὲν ὑγροῦ (Δ 426)· ἀποπτύει δ’ ἁλὸς ἄχνην, ἤγουν ὁ ἐπιπολάζων λεπτομερέστατος ἀφρὸς τῆς θαλάσσης· ἐπὶ δὲ
5	ξηροῦ (Ε 501)· κρίνει ἐπειγομένων ἀνέμων καρπόν τε καὶ ἄχνας. εἴρηται παρὰ τὸ ἔχω ἐχήνη καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀεχήνη τις οὖσα, ἡ μὴ δυναμένη ἔχεσθαι καὶ κρατεῖσθαι διὰ τὸ λεπτομερὲς καὶ τομόν. Ἀλέξανδρος δὲ ὁ τοῦ Ἀσκληπιάδου (Fr. om. Lehrs)
10	λέγει αὐτὴν παρὰ τὸν ἀΐξω μέλλοντα εἶναι ὡς τεύχω τέχνη ἀποβολῇ τοῦ ι AB, Sym. 1668, EM 2219, Et. Gud. (c) α 2097, Eust. 492, 8; 575, 29; 1218, 41. Orio 7, 12 + 23, 12.
alpha 1521	Ἀχνύς (olim Call. fr. anon. 79 Schneider)· ἡ λύπη,
alpha 1521	οἷον (l. c.)· τῆς δ’ ὀλοφυρομένης ἀμφ’ ἀχνύϊ εἴβεται αἰών· παρὰ τὸ ἄχος γίνεται παρώνυμον ἀχύς καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν ἀχνύς.
5	οὕτως Ἡρωδιανός (fr. novum) AB, Sym. 1669, EM 2220, Et. Gud. (c) α 2098. Hdn.
alpha 1522	Ἀχνύμενος (Α 103)· ἔστιν ἄχος, ὃ σημαίνει τὴν λύπην, ἐξ οὗ γέγονε ῥῆμα ἀχῶ καὶ κατὰ παραγωγὴν ἀχύω καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν ἀχύνω, ὥσπερ δύω δύνω καὶ θύω θύνω, καὶ ἐν ὑπερθέσει τοῦ ν ἀχνύω· ἐκ δὲ τούτου παράγωγον τῶν εἰς μι ἄχνυμι, ὁ παθητικὸς
5	ἐνεστὼς ἄχνυμαι καὶ ἡ μετοχὴ ἀχνύμενος AB, Sym. 1670, EM
5	2221. Orio 25, 30 + Epim. Hom. AP III 330, 13.
alpha 1523	Ἄχος (Α 188)· ἡ λύπη· παρὰ τὸ μὴ διαχεῖσθαι ἀλλὰ συν‐ έχεσθαι τὴν ψυχήν, ὅθεν καὶ τὸ χαίρειν εἴρηται παρὰ τὸ διαχεῖσθαι τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῆς ἡδονῆς. ἢ ὃ μὴ θέλει τις ἔχειν, αὐτὸ τὸ ἄχος. ὁ δ’ Ἀππίων (fr. 24 Bäumert = fr. 27 Neitzel) ἄχος τὴν
5	λύπην τὴν σιωπὴν ἐπιφέρουσαν. παρὰ τοῦτο δὲ καὶ τὸ ἀχεύων καὶ τὸ ἀκαχήμενος AB, Sym. 1671, EM 2222, Eust. 1515, 47 + 197, 9. Orio 4, 3.
alpha 1524	Ἄχραντον (Theocr. id. 1, 60)· τὸ ἀμόλυντον καὶ καθαρόν· εἴρηται παρὰ τὸ χραίνω χρανῶ χραντός καὶ ἄχραντος. ἢ ἀχέραντον, οὖ μηδέπω χεὶρ ἥψατο, ἢ τὸ μηδέπω ἐν χρείᾳ γεγονός
alpha 1524	AB, Sym. 1672, EM 2225. Orio 24, 5.
alpha 1525	Ἀχράς· ἡ ἄπιος ἡ ἀγρία· εἴρηται δὲ παρὰ τὴν ὄχλησιν τὴν ἐν τῷ ἐσθίεσθαι γινομένην ὑπ’ αὐτῶν. ἢ ἡ μηδέπω ἐν χρείᾳ γεγονυῖα AB, Sym. 1673, EM 2224, Et. Gud. (c) α 2114. *Orio.
alpha 1526	Ἀχρεῖος (Β 269)· παρὰ τὸ χρεία γίνεται ἀχρεῖος. περὶ τοῦ τόνου εἴρηται εἰς τὸ Ἄμφιον (deest) AB, Sym. 1674,
alpha 1526	EM 2226, Et. Gud. α 938. *Orio ex Hdn. I 135, 22,
alpha 1527	Ἀχρεῖον (Β 269)· ἔστι ῥῆμα χρῶ τὸ δηλοῦν τὸ ἅπτομαι καὶ πλησιάζω, ἐξ οὗ παράγωγον χραύω (Ε 138)· χραύσει μέν τ’ αὐλῆς ὑπεράλμενον· ἀφ’ οὗ καὶ τὸ (Φ 369)
5	ἔχραεν, τὸ ἐπεβάρυνεν, ἐξ οὗ χρής καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀχρής καὶ ἀχρεῖον τὸ ἀσθενὲς καὶ βάρους ἀμέτοχον, οἷον (Β 269)· ἀλγήσας δ’ ἀχρεῖον ἰδὼν † ἀπεμόρξατο δάκρυ, ἀντὶ τοῦ ἀσθενῶς καὶ ταπεινῶς. ἐπὶ δὲ τῆς Πηνελόπης, οἷον (ς 163)·
10	ἀχρεῖον δ’ ἐγέλασεν, ἐπίπλαστον καὶ ἐπιπόλαιον, μέχρι τοῦ τὰ χείλη διανοίγειν AB, Sym. 1676, EM 2227. Orio 22, 3.
alpha 1528	Ἀχρήϊος (Hes. op. 297)· ἔστι κτητικόν, ἀπὸ τοῦ ἀχρεῖος ἀχρήϊος κατὰ ἔκτασιν τοῦ ε εἰς τὸ η καὶ διάστασιν τοῦ ι· Ἡσίοδος ἐν Ἔργοις, οἷον (l. c. 293—294, 296—297)· οὗτος μὲν πανάριστος, ὃς αὐτὸς πάντα νοήσει
5	φρασάμενος τά κ’ ἔπειτα καὶ ἐς τέλος ᾖσιν † ἀμείνων· ὃς δέ κε μήτ’ αὐτὸς νοέει μήτ’ ἄλλου ἀκούων ἐν θυμῷ βάληται, ὃ δ’ αὖτ’ ἀχρήϊος ἀνήρ. σχόλιον· «τά κ’ ἔπειτα καὶ ἐς τέλος ᾖσιν † ἀμείνων»· ψιλῶς ἀνα‐ γνωστέον, ἐπέκτασιν δὲ πέπονθεν ἡ λέξις, ἵνα καὶ εἰς τὰ μετὰ ταῦτα
10	σκεψάμενος ἀφ’ ἑαυτοῦ τὸ καλὸν ἢ ἄμεινον· τὸ δὲ «ᾖσιν» ἀντὶ τοῦ ὑπάρχει AB, Sym. 1675, EM 2228. Schol. Hes.
alpha 1529	Ἀχρής (*Call. fr. 742)· οἷον (l. c.)· ἀχρὴς δ’ ἀνέπαλτο. ἔστιν ἄχρους καὶ τροπῇ Αἰολικῇ τῆς ου διφθόγγου εἰς τὸ η, ὥσπερ τὸ φοβούμενος φοβήμενος, γίνεται ἀχρής. ἢ παρὰ τὴν χροιὰν γίνεται
5	μελαγχροίης, οἷον (π 175)· ἂψ δὲ μελαγχροίης, οὕτως ἀχροίης καὶ κατὰ συγκοπὴν ἀχρής. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, EM 2229. Hdn.
alpha 1530	Ἄχρι· ἕως· παρὰ τὸ μέχρι ἐπίρρημα γίνεται κατὰ ἀπο‐ βολὴν τοῦ μ καὶ † μεταθέσει τοῦ † ι εἰς α ἄχρι AB, Sym. 1677,
alpha 1530	EM 2230, Et. Gud. (c) α 2130. Hdn. II 188, 29
alpha 1531	Ἀχυρμιαί (Ε 502)· οἱ τόποι, εἰς οὓς τὰ ἄχυρα λικμώ‐ μενα ἐπιφέρονται (ἔστι δὲ καὶ ῥητορικὴ ἡ λέξις), οἱονεὶ ἀχυριαί τινες οὖσαι, πλεονασμῷ τοῦ μ ἀχυρμιαί AB, Sym. 1678, EM 2234. Eust. 575, 25. Orio 7, 14 + Lex. rhet.
alpha 1532	Ἀχύνετον (Nic. aLex. 174)· σημαίνει δὲ τὸ πολύ· Νίκανδρος ἐν † Θηριακοῖς, οἷον (l. c.)· πῦρ μὲν ἀείζωον καὶ ἀχύνετον ἔτρεσεν ὕδωρ, τὸ πολύχυτον καὶ πολὺ ἐκζέσαν πῦρ εὐλαβεῖται τὸ ὕδωρ· ὁπηλίκον
5	γὰρ ἐὰν ᾖ, σβέννυται τὸ ὕδωρ. εἴρηται δὲ τὸ α κατ’ ἐπίτασιν ὡς ἄξυλος· ἀπὸ τοῦ χύω χύνω χύνετον καὶ ἀχύνετον AB, Sym. 1680,
5	EM 2235. *Orio.
alpha 1533	Ἄχυρον· τὸ σημαινόμενον δῆλον· ἡ καλάμη ἡ ἀλλοιωθεῖσα ἄχυρον καλεῖται. εἴρηται ἀέχυρόν τι ὄν, οὐδὲν ἔχον ἐχυρόν AB, Sym. 1679, EM 2233, Et. Gud (c) α 2136, Eust. 575, 38; 1218, 40. *Orio?
5	〈Ἀχόρα (Aristoph. fr. 416, 1): Sym. 1681, EM 2223. Lex. rhet.〉
alpha 1534	Ἅψεα (Nic. ther. 280) κυρίως αἱ συναφαὶ τῶν μελῶν, καταχρηστικῶς δὲ καὶ τὰ μέλη· παρὰ τὸ ἅπτω ἅψω † ἅψον καὶ ἅψεα, τὰ ἐξ ἀλλήλων συγκείμενα, συνηρμοσμένα· Νίκανδρος ἐν Θηριακοῖς, οἷον (l. c.)·
5	τῶν δέ τε καμνόντων ὀλίγος περὶ ἅψεα θυμός AB, Sym. 1682, EM 2236, Et Gud. (c) α 2139. Eust. 1476, 54.
5	Orio. 8, 17.
alpha 1535	Ἀψεγέως (Ap. Rh. 2, 1022)· σημαίνει δὲ τὸ ἀμέμπτως, κατασκευάζεται δὲ ὥσπερ τὸ ἀψοφέως, οἷον (l. c.)· ἀψεγέως μέσσῃσιν ἐνὶ ῥέζουσιν ἀγυαῖς. Ἀπολλώνιος AB, Sym. 1683, EM 2237. Schol. Ap. Rh.
alpha 1536	Ἀψίνθιον· εἶδος βοτάνης πικρᾶς ὡς καὶ τὸ ἀβρότονον. ἔνιοι δὲ τῶν κωμικῶν † ἀπίνθιον καλοῦσιν. καὶ ἔστιν ἤτοι ἀπίνθιον, ὃ οὐκ ἄν τις πίῃ διὰ πικρότητα AB, Sym. 1684, EM 2238, Et. Gud. (c) α 217. *Lex. rhet.?
alpha 1537	Ἀψίς· σημαίνει καὶ τὸν δεσμὸν καὶ τοῦ τροχοῦ τὸ ἐπι‐ καμπὲς ξύλον· καὶ τὸν μὲν δεσμὸν (Ε 487)· μή πως ὡς ἀψῖσι λίνου ἁλόντε πανάγρου· εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ἅπτω, τὸ σημαῖνον τὸ δεσμῷ, οἷον (Χ 397)·
5	βοέους δ’ ἐξῆπτεν ἱμάντας,
5	καὶ (φ 408) ἅψας ἀμφοτέρωθεν ἐϋστρεφὲς ἔντερον οἰός. τὸ δὲ † σημαίνει τοῦ τροχοῦ τὸ ξύλον παρ’ Ἡσιόδῳ, οἷον (op. 426)· τρισπίθαμον δ’ ἅψιν τάμνειν δεκαδώρῳ ἀμάξῃ·
10	γέγονεν δὲ καὶ αὐτὸ παρὰ τὸ ἅπτω ἅψω ἁψίς, ἡ ἁπτομένη τῆς γῆς. ὤφειλεν δὲ βαρύνεσθαι τὸ ἀψίς καὶ συστέλλειν τὸ ι, τὰ γὰρ εἰς ις ὀνόματα ἀπὸ μελλόντων γινόμενα καὶ βαρύνεται καὶ συστέλλει τὸ ι, οἷον μέμψω μέμψις, ἕξω ἕξις, λέξω λέξις· οὕτως οὖν καὶ ἅψω ἅψις ὤφειλεν εἶναι, ὅθεν Ἡσίοδος ἀναλογώτερον εἶπεν ἅψιν βαρύνων αὐτό.
15	ἔστιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι ἐπειδὴ τὸ ἀψίς ἐκτείνει τὸ ι, τούτου χάριν καὶ ὀξύνεται, τὰ γὰρ εἰς ις ἁπλᾶ ἐκτείνοντα τὸ ι ἐπὶ τέλους ἔχουσι τὸν τόνον, οἷον κνημίς ψηφίς σφραγίς κρηπίς· οὕτως οὖν καὶ ἀψίς. πρόσκειται «ἁπλᾶ» διὰ τὸ τανυκρήπις βαρυνόμενον, ἀλλ’ οὐκ ἔστιν ἁπλοῦν ἀλλὰ σύνθετον. Χοιροβοσκός (orth. 172, 5) AB, Sym. 1685,
20	EM 2240, Et. Gud. (d) ἁψίς· ζήτει. Choerob. l. c.
alpha 1538	Ἄψορρον (Δ 152)· ὀπισθόρμητον· παρὰ τὸ ἄψ, ὃ δηλοῖ τὸ εἰς τοὐπίσω, καὶ τὸ ὄρω, τὸ ὁρμῶ, οἷον (Ap. Rh. 2, 338)· ἄψορροι στέλλεσθε, ἐπεὶ πολὺ βέλτερον εἶξαι AB, Sym. 1686, EM 2242. *Comm. Hom. + locus Apollonii.
alpha 1539	Ἀψοφέως· ἀπὸ τοῦ ἄψοφοι ἀψόφων γέγονε τὸ ἐπίρρημα ἀψόφως καὶ πλεονασμῷ τοῦ ε ἀψοφέως, διαιρεῖσθαι δὲ οὐκ ἔστιν.
alpha 1539	ὅμοιον δὲ τούτου καὶ τὸ ἀπτερέως παρ’ Ἡσιόδῳ (fr. 204, 84). οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τοῖς Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym.
5	1687, EM 2237. Hdn. l. c.
alpha 1540	Ἀψορρόου (Σ 399)· οἷον (l. c.)· ἀψορρόου Ὠκεανοῖο· παρὰ τὸ ἄψ καὶ τὸν ῥόον πλεονασμῷ τοῦ ο, ἢ παρὰ τὸ αἶψα αἴψορ‐ ρος· ἀμφότερα γὰρ δύνανται εἶναι. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν
5	(fr. novum) AB, EM 2243. Hdn. l. c.
alpha 1541	Ἄψυρτοι (Ap. Rh. 4, 481)· ἔθνος Σκυθικόν, ὧν ἐν τῇ γῇ κεῖται τὸ σῶμα Ἀψύρτου (l. c.)· κείαται ὀστέα κεῖνα. μετ’ ἀνδράσιν Ἀψυρτεῦσιν· Ἀπολλώνιος AB, Sym. 1688, EM 2241. Schol. Ap. Rh.
alpha 1542	Ἄψ (Α 60)· σημαίνει δὲ εἰς τοὐπίσω· εἴρηται ἀπὸ τοῦ α τοῦ σημαίνοντος τὸ ὀπίσω ἄψ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ψ. Ἰάσων
alpha 1542	(FGH 94 Comm. p. 299) δὲ λέγει αὐτὸ εἶναι ἄοψ, τὸ μὴ ὀπτόν, τὰ γὰρ ὀπίσω οὐκ ὀπτὰ καὶ οὐ θεωρητά· ἄοψ οὖν καὶ ἄψ. Ἡρω‐
5	διανὸς (II 191, 13) δὲ μηδέποτε τὰ διπλᾶ πλεονάζειν. Πλούταρχος (fr. 183 Sandbach) δὲ ἀπὸ τοῦ ὀπίσω τὸ ἄψ λέγει εἶναι τοῦ ο εἰς α τραπέντος καὶ τοῦ πς εἰς ψ· τοῦτο δὲ βίαιον AB, Sym. 1689, EM 2244, Et. Gud. (c) α 2138. *Orio?
alpha 1543	Ἀῶιος· ποταμὸς τῆς Κύπρου· Ἀῷος γὰρ ὁ Ἄδωνις ὠνομάζετο καὶ ἀπ’ αὐτοῦ οἱ Κύπριοι † βασιλεύσαντος. Ζωΐλος δὲ ὁ Κεδρασεὺς (cf. FGH 758 F 7) καὶ αὐτὸν ἀπὸ τῆς ἑαυτοῦ μητρὸς κληθῆναι· τὴν γὰρ Θείαντος μητέρα οὐ Σμύρναν, ἀλλὰ Ἀῷαν καλεῖ‐
5	σθαι. Φιλέας (fr. 12 Gisinger) δὲ πρῶτον βασιλεῦσαι Ἀῷον, Ἠοῦς ὄντα καὶ Κεφάλου· ἀφ’ οὗ καὶ ὄρος τι ὠνομάσθη Ἀῶιον, ἐξ οὗ δύο ποταμῶν φερομένων Σεράχου τε καὶ Πλιέως τὸν ἕνα τούτων ὁ Παρθένιος (cf. infra) Ἀῷον κέκληκεν. ἢ διὰ τὸ πρὸς τὴν ἠῶ τετραμ‐ μένην ἔχειν τὴν ῥύσιν, καθώς φησιν ὁ Παρθένιος (fr. 15 Diehl)·
10	Κωρυκίων σεύμενος ἐξ ὀρέων, ἀνατολικῶν ὄντων. δύναται δὲ οὕτως καλεῖσθαι, καθ’ ὃ ἡ Κιλικία
10	Ἀῷα πάλαι ὠνομάζετο AB, Sym. 1690, EM 1514. *Orio.
alpha 1544	Ἄωρος (μ 89)· ἤτοι 〈** *〉 κατὰ πλεονασμὸν τοῦ † ωρος μηδὲν πλέον σημαίνοντος· ὦρος γὰρ ὁ ὕπνος· Καλλίμαχος (fr. 177, 28)·
5	πολλάκι καὶ κανθῶν ἠλάσασα ὦρον ἄπο, καὶ Σαπφώ (fr. 151 Lobel—Page)· ὀφθαλμοῖς δὲ μέλαις νυκτὸς ἄωρος. ἢ ἄωρον τὸν ὕπνον τῶν μηδενὸς φροντιζόντων· ὤρα γὰρ ἡ φροντίς, ἔνθεν καὶ ὀλίγωρος. ἢ τὸν ἀώριον γενόμενον τῆς νυκτός. οἱ δὲ τὸν
10	ἀφύλακτον· ὤρα γὰρ ἡ φυλακή· ἔνθεν καὶ παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς οἱ ὦροι. Καλλίμαχος (fr. dub. 808) δὲ κατὰ μετάληψιν τοὺς ἀγρίους· ἄωρον γὰρ τὸν ὠμόν, τὸ δὲ ὠμὸν ἄγριον, ὅθεν καὶ τοὺς ὠμοὺς τῶν καρπῶν ἀώρους φαμέν. οἱ δὲ τὸν μέγαν φασί, τὸν μὴ ὅρον ἔχοντα. ἢ τοὺς ἄγαν ὀρούοντας. οὕτως Ἐπαφρόδιτος ἐν Ὑπομνήματι τοῦ
15	Μ τῆς Ὀδυσσείας (fr. 46 Luenzner) AB, Sym. 1691, EM 1511, Et. Gud. (c) α 2151. *Orio.
alpha 1545	Ἄωρες· παρὰ τὸ ὁμοῦ ἀρηρέναι καὶ συναρμόσθαι τῷ ἀνδρὶ γίνεται ὄαρος, καὶ ἡ εὐθεῖα ὄαροι καὶ κατὰ μεταπλασμὸν ὄαρες καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν καὶ ἔκτασιν ἄωρες, αἱ γυναῖκες AB, Sym. 1692,
alpha 1545	EM 1510. *Orio.
alpha 1546	Ἄωρτο (Γ 272)· οὐχ ὥς τινες ἠιώρητο, «ἀκατάστατον γὰρ ἠιώρητο τὸ ξίφος», ἀφυῶς. ἔδει ἡρμόζετο· ἔστι γὰρ ἄρω, τὸ ἁρμόζω, ὁ μέλλων ἄρσω καὶ ὁ ἀόριστος ἦρσα, οἷον (Ξ 167, 339)· θύρας σταθμοῖσιν ἐπῆρσεν,
5	ἀντὶ τοῦ ἐφήρμοσεν καὶ (β 353) πώμασιν ἄρσον, ἀντὶ τοῦ ἐφάρμοσον, ὁ παρακείμενος ἦρκα, ὁ παθητικὸς ἦρμαι, ὁ ὑπερσυντέλικος ἤρμην ἦρσο, τὸ τρίτον ἦρτο καὶ κατὰ συστολὴν ἄρτο καὶ πλεονασμῷ τοῦ ω ἄωρτο AB, Sym. 1693. Hdn. II 389, 25.
alpha 1547	Ἄωτον (I 661)· λίνοιό τε λεπτὸν ἄωτον· περιφραστικῶς λεπτὸν περιβόλαιον, ἤγουν λινοῦν AB, Sym. 1694, EM 1515. Comm. Hom.
alpha 1548	Ἄωτον (α 443)· κεκαλυμμένος οἰὸς ἀώτῳ. σημαίνει δὲ τὸ ἄνθος, καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἴσως ἀπὸ τοῦ ἄω, τὸ πνέω, καὶ ῥῆμα προστακτικόν (κ 548)·
5	ἀωτεῖτε, ἀντὶ τοῦ ἀπανθίζεσθε τὸ κάλλιστον τοῦ ὕπνου. καὶ εἴρηται ἀπὸ τοῦ ἀώτου ἢ ἴσως ἀπὸ τοῦ ἄσατε, ἀντὶ τοῦ καθεύδετε ὕπνον AB, Sym. 1695, EM 1515, Eust. 782, 21; 1429, 9. Comm. Hom.
alpha 1549	Ἀωτεῖς (Κ 159)· τί πάννυχον ὕπνον ἀωτεῖς; ἀντὶ τοῦ ἀπανθίζῃ τὸν ὕπνον· ἐκ δὲ τούτου καθεύδεις· ἄωτον γὰρ σημαί‐ νει τὸ ἄνθος AB, Sym. 1696, EM 1515, Eust. 796, 8. Comm. Hom.
5	Ἄλλα
alpha 1550	Ἀποδρύφοι (Ψ 187)· εἰς τὸ δρύφοι (glossa deest). σημαίνει δὲ ἀποσπᾷ, ἀποσύροι AB, EM 1643. *Comm. Hom.
alpha 1551	Ἀνάρσιοι (Ω 365)· ἄδικοι, ἐχθροί, ἀνάρμοστοι AB, EM
alpha 1551	1281. *Comm. Hom.
alpha 1552	Ἀτέοντα (Υ 332)· ἐν ἄτῃ ὄντα, ὅ ἐστι βλαπτόμενον AB, EM 2067. Comm. Hom.
alpha 1553	Ἀκροκελαινιόων (Φ 249)· τὸ ἄκρον μέρος τοῦ κύμα‐ τος ἐξ ἐπιπολῆς † μελαινόμενον. τοιοῦτοι δέ εἰσιν ὅλοι οἱ ὀξεῖς πο‐ ταμοί AB, EM 731. Comm. Hom.
alpha 1554	Ἄσιν (Φ 321)· ἰλύν, ὅ ἐστι γῆν ψαμμώδη, ὅθεν καὶ ἀσιό‐ γειαι αἱ αἱμασιαί AB, EM 1915. Comm. Hom.
alpha 1555	Ἀν’ ἰθύν (Φ 303)· ἐπ’ εὐθεῖαν, κατὰ τὴν ὁρμὴν καὶ φορὰν τοῦ ποταμοῦ AB, EM 1423. Comm. Hom.
alpha 1556	Ἀμφιθαλής (Χ 496)· κατ’ ἄμφω τοὺς γονεῖς θάλλων, ὅ ἐστιν ἔχων τοὺς γονεῖς ἀμφοτέρους ζῶντας AB, EM 1203. Comm. Hom.
alpha 1557	Ἀμβλήδην (Χ 476)· ἀμβλήδην γοόωσα, ἀναφέρουσα ἀθρόως τὸ πνεῦμα AB, EM 1038. *Comm. Hom.
alpha 1558	Ἄναντα κάταντα πάραντα (Ψ 116)· ἔστιν ἄναντα ἀνωφερῆ, κάταντα κατωφερῆ, πάραντα τὰ πρόμαλα καὶ γήλοφα, δόχμια δὲ τὰ πλάγια AB, EM 1273. Comm. Hom.
alpha 1559	Ἀριφραδέα (Ψ 240)· εὐεπίγνωστα, εὔσημα AB, EM 1793. *Comm. Hom.
alpha 1560	Αὐγάζομαι (Ψ 458)· θεωρῶ, † οἷον (l. c.)· ἐγὼν ἵππους αὐγάζομαι ἠὲ καὶ ὑμεῖς AB, EM 2069. *Comm. Hom.
alpha 1561	Ἀπονάσσωσιν (Π 86)· (l. c. 85—86)· ἀτάρ οἱ περικαλλέα κούρην ἂψ ἀπονάσσωσιν, εἰς τοὐπίσω ἀποκαταστήσουσιν, ἀποδώσουσιν AB, EM 1652. Comm.
5	Hom.
alpha 1562	Ἀγάννιφον (Α 420)· ἤτοι τὸν πάνυ κατανιφόμενον ἢ τὸν οὔτε ὅλως νιφόμενον· ἄμφω δὲ παρὰ τὸ νείφω. τινὲς δὲ ἐπὶ τοῦ
alpha 1562	οὐρανοῦ τὸν ἄγαν νιφόμενον AB, EM 71b. Comm. Hom.
alpha 1563	Ἁλοίη· ἁλῶ, τὸ πορθῶ· παράγωγον ἅλωμι, ἁλώσω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἥλων, ἁλούς ἡ μετοχή, ἁλόντος, τὸ εὐκτικὸν ἁλοίην ἁλοίης ἁλοίη AB, Syom. 554, EM 920.
alpha 1564	Ἀσελγής· παρὰ τὸ θέλγω, τὸ ἀπατῶ καὶ σκοτίζω· θέλγω οὖν θελγής καὶ μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀθελγής καὶ ἀσελγής, ὁ εὐαπάτητος καὶ σκοτεινὸς κατὰ τὸν νοῦν AB, EM 1908.
alpha 1565	Αἴθρη· τὸ κοινὸν † αἴθρα καὶ Ἀττικῶς αἴθρα. σημαίνει δὲ δύο· τὸ κύριον ὄνομα (Γ 144)· Αἴθρη, Πιτθῆος θυγάτηρ, καὶ τὴν αἰθρίαν, ἤγουν τὴν κατάστασιν τοῦ ἀέρος, ἤγουν τὸν εὐδιη‐
5	νόν (Ρ 646)· ποίησον δ’ αἴθρην, δὸς δ’ ὀφθαλμοῖς ἰδέσθαι AB, EM 472.
alpha 1566	Ἀπεσκοράκισεν (Alciphr. 4, 11, 5?)· Βοιωτοὶ χρη‐ σμὸν ἔλαβον, τότε ἀφαιρήσεται αὐτῶν ἡ πόλις, ὅτε λευκοὶ κόρακες φανῶσιν αὐτῇ· τοῦ οὖν χρησμοῦ ἀκούσαντες νεανίσκοι καὶ μέθῃ ποτὲ † γινόμενοι, γυψώσαντες † τοὺς κόρακες καὶ ἀφέντες ἐθορύβουν τὴν
5	πόλιν διὰ τὸν χρησμόν· φωραθέντες δὲ οἱ τοῦτο διαπραξάμενοι ἀπε‐ βάλλοντο τοῦ τόπου μετὰ ποινῆς. τοὺς οὖν ἐπὶ κακίᾳ γινωσκομένους ἀπέπεμπον, ὅπου ᾤκουν οἱ γυψώσαντες, ὀνομάζοντες «εἰς κόρακας». ἀπεσκοράκισεν οὖν ἀντὶ τοῦ ἀπεκρούσατο καὶ μετὰ μίσους ἐξέβαλεν AB, EM 1650. *Lex. rhet.?
alpha 1567	Ἀτενίζειν· τὸ ἐπιτεταμένως βλέπειν· τείνω τενῶ τενίζω καὶ μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀτενίζω AB, *Orio?
alpha 1568	Ἄπλητα (Jo. Dam. can. iamb. 1, 28) ἄπειρα, πολλά· παρὰ τὸ πλῶ πλήσω, τὸ πελάζω, πλητός καὶ ἄπλητος AB, EM 1583. Theodos. Lex. can. 59, 16.
alpha 1569	Ἀκεύμενον (Jo. Dam. can. iamb. 2, 65 ἐξακεύμε‐
alpha 1569	νον)· ἀκῶ, τὸ θεραπεύω, καὶ ἀκέομαι, ἡ μετοχὴ ἀκεόμενος καὶ κράσει Δωρικῇ τοῦ εο εἰς τὴν ευ δίφθογγον ἀκεύμενος, ὡς ἐρέβεος ἐρέβευς AB, Sym. 369, EM 693. Theodos. Lex. can. 61, 18.
alpha 1570	Ἀγιστία (Jo. Dam. can. iamb. 2, 107)· ἡ ἁγιω‐ σύνη· ἁγιάζω ἁγιάσω ἡγίακα ἡγίασμαι ἡγίασται ἁγιαστός ἁγιαστία καὶ ἐν συγκοπῇ ἁγιστία AB, EM 114. Theodos. Lex. can. 59, 25.
alpha 1571	Αἰολόπωλος (Γ 185)· προπαροξύνεται· τὰ εἰς ος δισύλ‐ λαβα προπερισπώμενα ἐν τῇ συνθέσει προπαροξύνονται, οἶκος ἄοικος, κοῦρος ἐπίκουρος· οὕτως καὶ πῶλος αἰολόπωλος, σημαίνει δὲ τὸν ταχὺν καὶ εὐκίνητον ἵππον ἢ τὸν ποικίλως ἱππαζόμενον, ἐξ οὗ 〈***〉
5	πολεμιστήν. τοῦτο δὲ γίνεται παρὰ τὸ αἰόλλω, τὸ κινῶ, καὶ τὸ πῶ‐ λος, ἐξ οὗ καὶ αἴλουρος, παρὰ τὸ αἰόλλειν καὶ κινεῖν τὴν οὐράν, δολερὸν γὰρ τὸ ζῷον. τὸ δὲ αἰόλος σημαίνει τρία· ἔστιν ὄνομα κύριον (κ 2)· Αἴολον Ἱπποτάδην· καὶ τὸν ποικίλον (Μ 208)·
10	Τρῶες δ’ ἐρρίγησαν ὡς ἴδον αἰόλον ὄφιν· καὶ τὸν εὐκίνητον, οἷον (Β 816)· κορυθαίολος AB, Sym. 292, EM 531. Epim. Hom. ap. Ludwich, Aristarchs Hom. Textkritik II 614 + AO I 32, 23.
alpha 1572	Ἀρρενωπός· ὀξύνεται, καὶ τὸ ω μέγα. ἄρρην ἄρρενος καὶ τὸ ὤψ, ὃ σημαίνει τὸ πρόσωπον, ἀρρενωπός, ὁ ἄρρενος πρόσωπον ἔχων. ἔστι δὲ κατὰ συνεκδοχὴν ἀπὸ μέρους τὸ ὅλον, ἤγουν ὁ ἀν‐ δρεῖος καὶ ἰσχυρός, ὁ δυνάμενος πρὸς ἐχθρὸν ἀντιταχθῆναι AB,
5	EM 1860. *Lex. rhet.
alpha 1573	Ἀποτυμπανίσαι (Dem. or. 8, 61)· οὐχ ἁπλῶς τὸ ἀποκτεῖναι, ἀλλὰ τυμπάνῳ †ἀπὸ τυμπάνων†. ἔστι δὲ ξύλον, ὅπερ σκυτάλην καλοῦσιν· τὸ γὰρ παλαιὸν ξύλοις ἀνῄρουν τοὺς πολεμίους, ὕστερον δὲ τῷ ξίφει κἄν τε δοῦλος εἴη κἄν τε ἐλεύθερος AB,
5	Sym. 1147, EM 1592. *Lex. rhet.
alpha 1574	Ἀπ’ αἰγλήεντος (Α 532)· αἰγλήεις, παρὰ τὴν αἴγλην,
alpha 1574	ἤγουν ἀπὸ τοῦ λαμπροτάτου AB, EM 1535. Comm. Hom.
alpha 1575	Ἀργυρόπεζα (Α 538 ...)· λαμπροὺς πόδας ἔχουσα, βα‐ σιλική· πέζα γὰρ ὁ πούς AB, EM 1746. *Comm. Hom.
alpha 1576	Ἀπατήνορα (Euphor. fr. 22, 25—26 Cuenca)· ἀλλὰ † Διονύσου Ἀπατήνορος, ὅς ῥα Μελαινὰς ὤπασε † Κεκροπίδας ἱερῆς δείκηλα σισύρνης. Ἀπατήνωρ οὐχ ὁ Διόνυσος, ἀλλ’ ὁ Ζεύς. λέγεται δὲ ἑορτὴ τῶν Ἀπα‐
5	τουρίων Διονύσῳ ἐπιτελουμένη ἐξ αἰτίας τοιαύτης· Ξάνθιος βασιλεὺς ὢν τῶν Βοιωτῶν προσεκαλέσατο πρὸς μονομαχίαν Θυμοίτην τὸν τῶν Ἀθηναίων βασιλέα περὶ τῆς χώρας. καὶ ὁ μὲν Θυμοίτης ἀνεδειλία‐ σεν, Μελάνθιος δὲ παρόντων Ἀθηναίων ὑπέστη τὴν μονομαχίαν καὶ † συνάντων εὔξατο, εἰ ἀπατήσει τὸν Ξάνθιον, θῦσαι τῷ Διονύσῳ.
10	φανῆναι δὲ τὸν Διόνυσον τῷ Ξανθίῳ αἰγέαν ἐνειμένον μέλαιναν, καὶ τὸν Μελάνθιον εἰπεῖν, ὡς «οὐ μόνος ἀλλὰ δεύτερος εἶ»· ἐπιστραφέντος δὲ ἐκείνου τὸν μὲν θεὸν ἀφανῆ γενέσθαι, τὸν δὲ Μελάνθιον παῖσαι καὶ ἀποκτεῖναι τὸν Ξάνθιον. νικήσαντες οὖν οἱ Ἀθηναῖοι Ἀπατή‐ νορα μὲν Δία προσηγόρευσαν, ἑορτὴν δὲ Ἀπατούρια τῷ Διονύσῳ
15	ἐπιτελοῦσιν· αὐτὸν γὰρ προφανῆναι νομίζουσιν. «σισύρνας» καὶ σισύρας τὰ δασέα δέρματα τὰ τετριχωμένα· καὶ Ἀλκαῖος ὁ μελοποιός (fr. 379 Lobel—Page)· ἐνδὺς σίσυρναν· καὶ Ἀριστοφάνης, ὁ τῆς ἀρχαίας κωμῳδίας ποιητής (nub. 10)·
20	ἐν πέντε σισύρναις ἐγκεκορδυλημένος AB, EM 1528. *Schol. Euphor.
alpha 1577	Ἀπόχρη καὶ ἀποχρῆι· οἷον (fr. rhet. inc.)· «ἀπόχρη γὰρ παρὰ τοῖς δικαίοις κριταῖς καὶ μόνη ἡ προθυμία
alpha 1577	δρέψασθαι τὴν εὐφημίαν». οὕτως εἰς τὸ ιβʹ τῶν πρὸς Θεοδώριτον (Cyril. c. Theod. pro XII cap., 76, 452, 14 Migne)· σημαί‐
5	νει δὲ τὸ ἀρκεῖν. ἰστέον, ὅτι τὸ ἀποχρῇ παρὰ μὲν τοῖς παλαιοῖς Ἀθηναίοις καὶ περισπωμένως σὺν τῷ ι γράφεται, παρὰ δὲ τοῖς νεωτέροις βαρύνεται καὶ χωρὶς τοῦ ι γράφεται. καὶ περισπᾶται μὲν κανόνι τοιούτῳ· τὰ εἰς ω μονοσύλλαβα ἐπὶ τοῦ ἐνεστῶτος μετὰ προθέσεως συντιθέμενα τὴν περισπωμένην τάσιν φυλάττει, σμῶ πε‐
10	ρισμῶ, θλῶ συνθλῶ, κλῶ κατακλῶ. εἰ οὖν ἐστι χρῶ χρῇ μετὰ τοῦ ι (τὰ γὰρ εἰς ω ῥήματα θέλουσιν ἔχειν καὶ τὸ δεύτερον πρόσωπον καὶ τρίτον δίφθογγον τὴν μετὰ τοῦ ι, θλῶ θλᾷς θλᾷ, ποιῶ ποιεῖς ποιεῖ, χρῶ χρῇς χρῇ), δῆλον ὅτι καὶ ἀποχρῇ φαμεν μετὰ τοῦ ι περισπωμένως. πρόσκειται «ἐνεστῶτος» διὰ τὸ σχῶ παράσχω.
15	πρόσκειται «μετὰ προθέσεως» διὰ τὸ ἄζω· τοῦτο γὰρ ἐνεστῶτος ὂν ἀνεβίβασεν τὸν τόνον, ἀλλ’ οὐκ ἔστι μετὰ προθέσεως, ἀλλὰ μετὰ τοῦ α τοῦ στερητικοῦ ἐπιρρήματος. βαρύνεται δὲ κανόνι τοιούτῳ· τὰ ἀπὸ τῶν εἰς μι συντιθέμενα ἀναβιβάζουσι τὸν τόνον, φημί σύμ‐ φημι, εἰμί σύνειμι, πάρειμι· οὕτως οὖν καὶ χρῆμι χρῆς χρῆσι καὶ
20	κατὰ ἀποκοπὴν χρή (Β 24)· οὐ χρὴ παννύχιον, καὶ ἐν συνθέσει ἀπόχρη βαρυτόνως καὶ ἄνευ τοῦ ι. οὕτως Ζηνόβιος (fr. 29 Schoemann) AB. EM 1651. Zenobius l. c.
alpha 1578	Ἀργειφόντης (Β 103)· ἔστι δὲ ἐπίθετον τοῦ Ἑρμοῦ. λέγεται δὲ Ἀργειφόντης ἢ ὅτι ἀργὸς φόνου ἐστί, τουτέστιν καθαρός, ὁ αὐτὸς γάρ ἐστι τῷ λόγῳ· ἢ ὁ ἐν Ἄργει πρῶτον πεφηνώς, ὁ γὰρ Ἑρμῆς πρῶτον ἐν τῷ Ἄργει ἐφάνη· ἢ ὁ ἐναργεῖς τὰς φαντασίας
5	ποιῶν, ἐπάνω γάρ, ὥς φασι, τῶν ὀνείρων ἐστὶν ὁ Ἑρμῆς· ἢ ἐπειδὴ τὸν Ἄργον ἐφόνευσεν, οὗτος δὲ ὁ Ἄργος ἐν ὅλῳ τῷ σώματι αὑτοῦ ὀφθαλμοὺς εἶχεν. γράφεται δὲ διὰ τῆς ει διφθόγγου· ὥσπερ ἀπὸ τοῦ ἁλοτρίβανον γίνεται ἀλετρίβανον κατὰ τροπὴν τοῦ ο εἰς τὸ ε, σημαίνει δὲ τὸν τριβέα παρὰ 〈τὸ〉 τοὺς ἅλας τρίβειν, οὕτως καὶ ἀπὸ
10	τοῦ ἀργοφόντης γίνεται ἀργεφόντης καὶ πλεονασμῷ τοῦ ι Ἀργει‐
10	φόντης. Δίδυμος (p. 337, fr. 2 Schmidt) δὲ διὰ τοῦ ι γράφει· λέγει γάρ, ὥσπερ ἀπὸ τοῦ αρι ἐπιτατικοῦ ἐπιρρήματος γίνεται ἀρι‐ δείκετος καὶ ἀρίζηλος, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τοῦ αρι γίνεται ἀριφόντης καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ † Ἀργειφόντις A = Et. gen. α
15	1124.
15	Τέλος
beta 1	Βαβάκτης (Cratin. fr. 359)· ὀρχηστής, λάλος, μανιώ‐ δης, βακχευτής. λέγεται δὲ καὶ ὁ Πάν· Κρατῖνος, οἷον (l. c.)· χαῖρε χρυσόκερω βαβάκτα κήλων, Πάν.
5	παρὰ τὸ βάζω, τὸ λαλῶ, βάξω βέβακται, οἷον (θ 408)· ἔπος δ’ εἴπερ βέβακται, βεβάκτης βαβάκτης, ὁ πολλὰ λαλῶν. ἔστι καὶ ῥητορική AB, Sym. 1, EM 2, Eust. 1494, 63. Lex. rhet.
beta 2	Βαβυλών· πόλις Ἀσσυρίας, ἣν Σεμίραμις ἐτείχισε τῷ περιβοήτῳ τείχει. εἴρηται δὲ ἀπὸ Βήλου, ὃς κτίσας αὐτὴν † ἀπ’ αὐτοῦ προσηγόρευσε· † Καλά γὰρ καλεῖται τῇ Σύρων φωνῇ ὃ τῇ
beta 2	Ἑλληνίδι Βῆλος. δοκεῖ δέ μοι βηλών καὶ ἐν διπλασιασμῷ Βαβηλών
5	καὶ Βαβυλών κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰς υ, ὡς ἁλμηρός ἁλμυρός καὶ τηρῶ τηρός καὶ τυρός, τὸ εἰς φυλακὴν 〈καὶ〉 τήρησιν γάλα AB, Sym. 2, EM 5, Et. Gud. (suppl. d) β 3. *Orus.
beta 3	Βάβαξ (Archil. fr. 297)· λάλος. φλύαρος· † Ἀριστο‐ φάνης (Archil. l. c.)· κατ’ οἶκον ἐστρωφᾶτο μισητὸς βάβαξ. παρὰ τὸ βάζω βάξω βάξ, καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν βάβαξ. ἔστι
5	δὲ καὶ ῥητορική AB, Sym. 3, EM 3a. Orio 37, 4 + Lex. rhet.
beta 4	Βάδην (Ν 516)· βάδην ἀπιόντος, ἠρέμα παραγινομένου. ἢ θᾶττον ἢ ταχέως· Μένανδρος (fr. 689)·
beta 4	τὸ δὴ λεγόμενον τοῦτο «θᾶττον ἢ βάδην»
5	AB, Sym. 4, EM 5, Areth. schol. Luc. catapl. 2; de merc. cond. 26. Comm. Hom. + Lex. rhet.
beta 5	Βαθυκόλπων (Σ 122, Ω 215)· πέπλος τὸ ἱμάτιον καλεῖται Ἑλληνικῶς, βάρβαρον δὲ τὸ βαθυκόλπων ἀπὸ τῶν ἐκ τῆς ζώσεως κολπωμάτων AB, Sym. 5, EM 20 *Comm. Hom.
beta 6	Βάθυλλος (Anacr. fr. 148 Gentili)· ὄνομα κύριον, ὁ ἐρώμενος Ἀνακρέοντος. γέγονε δὲ ὑποκοριστικῶς· ὡς γὰρ ἀπὸ τοῦ Ἡρακλῆς Ἥρυλλος (trag. fr. adesp. 590) καὶ ἀπὸ τοῦ Ἀριστο‐ κλῆς Ἀρίστυλλος (Ar. Plut. 314), Θρασυκλῆς Θράσυλλος, οὕτως
5	Βαθυκλῆς Βάθυλλος. Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 205, 10) AB, Sym. 6. Hdn. l. c.
beta 7	Βαθύλειμος (I 151)· † βαθείας λειμῶνας ἔχουσα· ἀπὸ τῆς λειμῶνος γενικῆς βαθυλείμωνος καὶ κατὰ συγκοπὴν βαθύλειμος
beta 7	AB, Sym. 7, EM 7. Comm. Hom.
beta 8	Βαθυζώνους (γ 154)· βαρβάρων γυναικῶν τὸ ἐπίθετον· ἀπὸ τοῦ βαθέως ζώννυσθαι AB, Sym. 8, EM 16. *Comm. Hom.
beta 9	Βαθεῖαν αὔλακα (Aesch. sept. 593 ap. Plat. resp. 362a)· ὅπερ ἐστὶ † στιχὶς γῆς ὑπὸ ἀρότρου· μεταφορικῶς ἀπὸ † τοῦ βαθείας φρένας κεκρυμμένας σημαίνει. ἐκ τῶν Ῥητορικῶν AB, EM 15, Lex. rhet.
beta 10	Βάθρον· τὸ θεμέλιον. καὶ † βάραθρα, ἀγάλματα. ἔστι δὲ καὶ ῥητορική. παρὰ τὸ βῶ, τὸ βαίνω, γίνεται παράγωγον βῆμι καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν βίβημι· ἐξ οὗ τὸ (Η 213)
beta 10	μακρὰ βιβάς·
5	ῥηματικὸν ὄνομα βάτρον καὶ βάθρον, ἐφ’ ᾧ ἐστι βαίνειν. † Ὦρος AB, Sym. 9, EM 21. Orio 37, 7 + Lex. rhet.
beta 11	Βαιόν· ὃ λέγεται καὶ ἠβαιόν· τὸ μικρὸν ἢ ὀλίγον. εἴρηται παρὰ τὸ βῶ, τὸ βαίνω, βαιόν, οὗ ἐστι ἐπ’ ὀλίγον βῆναι. ἢ παρὰ τὴν ἥβην ἡβαιός, ἥτις ταχέως ἄρχεται καὶ ταχέως λήγει AB,
beta 11	Sym. 12, EM 91.
beta 12	Βαίτυλος· λίθος γινόμενος κατὰ τὸν Λίβανον τὸ ὄρος τῆς † Ἰλιουπόλεως. βαίτυλος δὲ ἐκλήθη καὶ ὁ λίθος, ὃν ἀντὶ τοῦ Διὸς ὁ Κρόνος κατέπιεν. εἴρηται δέ, ὅτι ἡ Ῥέα βαίτῃ αἰγὸς σπαρ‐ γανώσασα τῷ Κρόνῳ ἐπέδωκεν· παρὰ τὴν βαίτην βαίτυλος, βαίτη
5	δὲ σημαίνει τὴν διφθέραν AB, Sym. 13, EM 93, Et. Gud. (c) β
5	15. *Lex. rhet.
beta 13	Βαιαί· αἱ ἐν Ἰταλίᾳ· ἀπὸ Βαίου τοῦ Ὀδυσσέως κυβερ‐ νήτου ἐκλήθησαν, τελευτήσαντος κατὰ τὴν † Ἄορνην τῆς Ἰταλίας AB, Sym. 14, EM 90. *Orus.
beta 14	Βάκηλος (Men. fr. 412)· εἰς μὲν τὸ λεξικὸν τὸ Ῥη‐ τορικὸν εὗρον σημαῖνον οὕτως· μέγας μέν, ἀνόητος δὲ καὶ γυναι‐ κώδης· εἰς δὲ τοὺς ἐτυμολόγους (Seleucus p. 193 Reitzenstein) ὁ ἀποτετμημένος τὸ αἰδοῖον. εἴρηται δὲ οἱονεὶ βιάκολός τις ὤν, ὁ βίᾳ
5	καὶ μανίᾳ κόλος γεγονώς· οὕτως γὰρ ἐκαλοῦντο οἱ Γάλλοι, οἱ περὶ τὴν μητέρα τῶν θεῶν ὀργιάζοντες καὶ ἑαυτοὺς ἐκτέμνοντες. βιάκολος καὶ βάκολος καὶ τροπῇ † τὸ ο εἰς τὸ η, ὡς ἔλαφος ἐλαφηβόλος, βάκηλος. Ἐπαφρόδιτος (fr. 8 Luenzner) δὲ τὸν αἰδοῖον μὴ ἔχοντα· κῆλον γὰρ τὸ αἰδοῖον, ἔνθεν καὶ κήλων (Archil. fr. 43, 3) ὁ ὄνος ὁ συνου‐
10	σιαστικός, ἵν’ ᾖ ἄκηλος καὶ πλεονασμῷ τοῦ β βάκηλος, ὡς ῥόδον βρόδον, σίδαι σίβδαι AB, Sym. 15, EM 13, Areth. schol. Luc. de die nef. 17. Lex. rhet. + *Orio.
beta 15	Βακτηρία· εἴρηται ἀπὸ τοῦ ἐρείδειν τὴν βάσιν ἐπ’ αὐτῆς, τουτέστιν στήριγμα εἶναι τοῦ περιπατεῖν καὶ βαδίζειν εὐκόλως AB, Sym. 16, EM 12, Tzetz. schol. Ar. Plut. 272b. *Orio.
beta 16	Βάκχος· μαινόμενος. παρὰ τὸ βάζω βάξω βάχος καὶ πλεονασμῷ τοῦ κ βάκχος, ὡς ἰαχή ἴαχος καὶ ἴακχος· οἱ γὰρ με‐ θύοντες πλέον τῇ φωνῇ καὶ ἐνθουσιῶντες χρῶνται AB, Sym. 17, EM 11. Eust. 629, 29 Orio 22, 14.
beta 17	Βακχέβακχος (Ar. eq. 408)· εἴρηται εἰς τὸ γυ‐
beta 17	ναιμανές (Et. gen. γ s. v.) AB.
beta 18	Βαλανεῖον· τινὲς μὲν λέγουσιν, ὅτι παρὰ τὸ ἀποβάλλειν τὰς ἀνίας, καὶ Ὅμηρος παρετυμολογῶν λέγει (κ 361, 363)· λοῦε ἐκ τρίποδος μεγάλοιο, ὄφρα μοι ἐκ κάματον θυμοφθόρον εἵλετο γύων.
5	οὐ λέγουσι δὲ καλῶς· εἰ γὰρ ἦν ἐκ τούτου, ὤφειλεν διὰ τοῦ ι γρά‐
5	φεσθαι, ἐπειδὴ τὸ ἀνία διὰ τοῦ ι γράφεται. ἀλλ’ ἔστιν εἰπεῖν 〈***〉 βαλανεῖον εἴρηται τὸ λουτρὸν παρὰ τὸ τὰς βαλάνους αὔειν, τουτέστι † τοὺς δρῦς· οὕτως γὰρ καλοῦνται † οἱ δρῦς καὶ ἄλλα τινὰ φυτά. Ἐπαφρόδιτος (fr. 9 Luenzner) δὲ παρὰ τὸ αὔω, τὸ σημαῖνον
10	τὸ καίω (ε 490)· ἵνα μή ποθεν ἄλλοθεν αὔοι, γεγονέναι AB, Sym. 18, EM 27, Et. Gud. (c) α 16. *Orio.
beta 19	Βαλίος (Π 149)· ὄνομα τοῦ ἵππου τοῦ Ἀχιλλέως· σημαί‐ νει καὶ τὸ ποικίλος, οὕτως· βαλιὰν ἔλαφον,
beta 19	φησὶν Εὐριπίδης (Hec. 90). παρὰ τὸ πάλλεσθαι διὰ τὸ τάχος. ἢ
5	φαλιός τις ὤν, ὁ λευκομέτωπος AB, Sym. 19, EM 31, Et. Gud. β 18, Eust. 1051, 17. *Orio.
beta 20	Βαλιαί· αἱ ταχεῖαι· παρὰ τὸ βάλλειν καὶ ταχέως φέρε‐ σθαι τὸ βαλλόμενον. ἢ παρὰ τὸ πάλλεσθαι διὰ τὸ τάχος, οἷον (fr. epicum Alexandrinum adesp.)· βαλιαῖς ἀσκαίρων
5	Ἁρπυίαις AB, Sym. 19, EM 32, Et. Gud. (c) α 35. *Orio.
beta 21	Βάλλις (Xanth. Lyd. FGH 765 F 3)· εἶδος ἄνθους, ὃ δοκεῖ ποιεῖν ἀναζῆν τοὺς τεθνεῶτας ὁμοίως τῇ ἀρυώνῃ. λέγεται βάλλις, οἱονεὶ βίαλλίς τις οὖσα, ἐπεὶ δοκεῖ βίον ἄλλον ποιεῖν AB, Sym. 20a, EM 33. *Orio.
beta 22	Βάλλω· παρὰ τὸ βῶ γίνεται βαίνω, ἀφ’ οὗ τὸ βάλλω, ὡς ἀπὸ τοῦ θῶ θάλλω καὶ ἰῶ ἰάλλω· οἱ γὰρ βάλλοντες διαβαίνουσι
beta 22	AB, EM 38. Orio (e Philox. fr. 458).
beta 23	Βάλε (Alcm. fr. 26, 2)· ἀντὶ τοῦ ἀβάλες· οἷον (l. c.)· βάλε δή, βάλε κηρύλος εἴην.
beta 23	ὁ δὲ Ἀλκμὰν τὸ ἀβάλε, οἷον (fr. 111)· ἀβάλε καὶ νοέοντα·
5	τοῦτο δὲ γίνεται καὶ ἆ κατὰ συγκοπήν, οἷον (Call. fr. 1, 33)· ἆ πάντως ἵνα γῆρας. ἀμφότερα γὰρ πάντως μίαν σημασίαν ἔχουσιν τὸ ἆ καὶ τὸ ἀβάλε. ζητεῖται πότερον τὸ ἀβάλε ἀπέβαλεν τὰς ἐπὶ τέλους δύο συλλαβὰς καὶ ἐποίησεν τὸ ἆ ἢ τοῦ βάλε ἐπλεόνασε τὸ ἀ καὶ † ἐγίνετο ἀβάλε.
10	ἢ ἕτερον τὸ ἀ καὶ ἕτερον τὸ βάλε καὶ ταῦτα συντιθέμενα ποιοῦσι τὸ ἀβάλε, ὅτι οὐ δύναται τὸ ἀβάλε γενέσθαι κατὰ ἀποκοπὴν τῶν δύο συλλαβῶν ⟦καὶ γενέσθαι ⟧ ἆ ἢ ἀποβάλλειν τὸ ἀ τῆς † τυχούσης καὶ γενέσθαι βάλε· οὐδέποτε γὰρ ἐν τῇ αὐτῇ λέξει γίνεται καὶ ἀφαίρεσις καὶ συγκοπή, ἀλλ’ ἔστιν ἰδίᾳ τὸ ἆ καὶ ἰδίᾳ τὸ βάλε καὶ
15	ἐν συνθέσει τὸ ἀβάλε καὶ κατὰ ἀφαίρεσιν τῆς ἀρχούσης βάλε. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym. 21, EM 34. Hdn. l. c.
beta 24	Βάλλον (Μ 155)· ῥῆμα ὁριστικὸν πληθυντικόν· δύναται εἶναι καὶ ἑνικὸν ἔβαλλον. ἔστι παρὰ τὸ βάλλω, ἐξ οὗ καὶ βολή, ὡς στέλλω στολή· ἀπὸ δὲ τοῦ βάλλω γίνεται καὶ βαλλίζω. κλίνεται τὸ βάλλω ἕως τοῦ παρατατικοῦ καὶ μόνον AB, EM 37, Eust. 1051, 19.
5	Epim. Hom. (cf. AO I 93, 1).
beta 25	Βαλβίς (Lycoprh. 13)· βάσις ταπεινή, ἡ ἀφετηρία καὶ ὁ καμπτός, ἤγουν ἡ ἄφεσις τῶν δρομέων· ἔστι δὲ ξύλα δύο, ἀφ’ ὧν σχοινία διατείνεται· ἀφ’ ἧς βαλβῖδος ἐξέρχονται οἱ ἀγωνιζόμενοι· Λυκόφρων (l. c. 13—14)·
5	ἐγὼ δ’ ἄκραν βαλβῖδα μηρίνθου σχάσας ἄνειμι λοξῶν ἐς διεξόδους ἐπῶν, παρὰ τὸ βῶ, τὸ βαίνω, γίνεται βηλός, οἷον (Ψ 202)· βηλῷ ἐπὶ λιθέῳ. καὶ ὥσπερ παρὰ τὸ ψῆφος γίνεται ψηφίς, οὕτως καὶ παρὰ τὸ βηλός
10	γίνεται βηλίς καὶ τροπῇ τοῦ η εἰς α καὶ πλεονασμῷ, τοῦ β βαλβίς. ἔστι δὲ καὶ ῥητορική AB, Sym. 22, EM 29 + 30. Orio 33, 8 + Lex. rhet.
beta 26	Βαλβῖσιν (Antiph. B 69 Diels—Kranz)· ἀντὶ τοῦ ταῖς ἀρχαῖς· εἴρηται δὲ ἀπὸ τῶν δρομέων· ἡ γὰρ ὑπὸ τὴν ὕσπληγα γινομένη γραμμὴ διὰ τὸ ἐπ’ αὐτῆς βεβηκέναι τοὺς δρομέας βαλβίς καλεῖται. ἐκ τοῦ Ῥητορικοῦ ἡ λέξις AB, Sym. 22, EM 30. Lex.
5	rhet.
beta 27	Βᾶμα καὶ σχᾶμα (Pythag. symbol. fr. 6, I p. 466, 36 Diels)· εἴρηται εἰς τὸ βῆμα (β 106) AB.
beta 28	Βάμμα Κυζικηνόν (Ar. pac. 1176)· τὴν ἀκάθαρ‐ τον ἀσχημοσύνην Ἀττικοὶ λέγουσιν AB, Sym. 23, EM 41. *Lex. rhet.
beta 29	Βάζω· σημαίνει δὲ τὸ λέγω, οἷον (ς 168)· εὖ μὲν βάζουσι, κακῶς δ’ ὄπισθεν φρονέουσι. γίνεται παρὰ τὸ βοῶ βῶ, καὶ ὥσπερ παρὰ τὸ φῶ φάζω, ὁ μέλλων φάσω καὶ πλεονασμῷ τοῦ κ φάσκω, οὕτως καὶ παρὰ τὸ βῶ βάζω,
5	ὁ μέλλων βάξω. ἐκ δὲ τοῦ βάζω γίνεται καὶ βράζω πλεονασμῷ τοῦ ρ. δύναται δὲ εἶναι καὶ παρὰ τὴν βοὴν βοάζω καὶ κατὰ συγκοπὴν βάζω. Ὠρίων (37, 1; 38, 5) AB, Sym. 24, EM 8. Orio l. c.
beta 30	Βαλανάγρα (Hdt. 3, 155, 6)· ἡ κλείς· παρὰ τὸ ἀγρεύειν τὴν βάλανον. βάλανος δέ ἐστι τὸ εἰς τὸν μοχλὸν σιδήριον, ὃ καλοῦ‐ μεν μάγγανον. αὕτη ἐκ τῶν Ῥητορικῶν AB, Sym. 25, EM 22. Lex. rhet.
beta 31	Βαμβαίνει· διστάζει, τρέμει τοῖς ποσὶ καὶ ὑπὸ τρόμου ἠχεῖ τοὺς ὀδόντας καὶ τῇ γλώσσῃ ἀσήμως φθέγγεται. ἔστι δὲ ῥητο‐ ρικὴ ἡ λέξις ἀλλὰ καὶ ποιητική (Κ 374—375)· τάρβησέν τε
5	βαμβαίνων, ἄραβος δὲ διὰ στόμα γίνεται ὀδόντων. εἴρηται ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ποδῶν ἐπὶ τῶν μὴ ἑδραίαν τὴν φωνὴν ἐχόντων· οἱ γὰρ κατάσχετοι ὑπὸ φόβου οὐχ οἷοί τε ἑδραῖοι ἀμφο‐ τέραις ταῖς βάσεσιν εἶναι, ὥς φησιν ὁ ποιητής (Ν 281)·
5	ἀλλὰ μετοκλάζει καὶ ἐπ’ ἀμφοτέρους πόδας ἵζῃ.
10	ἔστιν οὖν βαίνω καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν βαβαίνω καὶ πλεονασμῷ τοῦ μ βαμβαίνω, τὸ ὑπὸ τρόμου ἠχεῖν τοὺς ὀδόντας καὶ ἀνάρθρως λέγειν AB, Sym. 26, EM 42. *Lex. rhet. + Orio 36, 18.
beta 32	Βαθυλήϊος (Ap. Rh. 1, 830)· ἀντὶ τοῦ πολυλήϊος, πολύσιτος, οἷον (l. c. 829—830)· οὐδέ ς’ ὀΐω γαῖαν ὀνόσσασθαι. περὶ γὰρ βαθυλήϊος ἄλλων
5	AB, Sym. 27, EM 19. Schol. Ap. Rh.
beta 33	Βάναυσος· πᾶς τεχνίτης διὰ πυρὸς ἐργαζόμενος. βαῦνος γὰρ ἡ κάμινος. ῥητορική. Σοφοκλῆς, οἷον (Ai. 1121).
beta 33	οὐ γὰρ βάναυσον τὴν τέχνην ἐκτησάμην. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ τὰς βαύνους αὔειν, τουτέστιν τὰς καμίνους καίειν
5	AB, Sym. 28, EM 43, Eust. 1557, 58. Lex. rhet. + Orio 32, 8.
beta 34	Βᾶν. εἰ μὲν ἐκ τοῦ βῆναι, βᾶναι καὶ κατὰ συγκοπὴν βᾶν. εἰ δὲ θέμα βῶ ἐστι, βᾷς βᾷ καὶ τὸ ἀπαρέμφατον βᾶν. οὕτως Ἡρω‐ διανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym. 29 (lemma tantum), EM 44. Hdn. l. c.
beta 35	Βάξις (Mimnerm. fr. 15 et 16)· σημαίνει δὲ τὴν φήμην καὶ τὴν ῥῆσιν. Μίμνερμος (fr. 15 = fr. 13, 1 Gentili—Prato)· καί μιν ἐπ’ ἀνθρώπους βάξις ἔχει χαλεπή. (fr. 16 = fr. 13, 2 Gentili—Prato)·
5	ἀργαλέης ἀεὶ βάξιος ἱέμενοι. παρὰ τὸ βάζω βάξω βάξις AB, Sym. 30, EM 45. *Orio.
beta 36	Βάπτω· παρὰ τὸ βῶ, τὸ βαίνω, γίνεται βάπτω AB,
beta 36	Sym. 31, EM 46, Et. Gud. β 27. *Orio.
beta 37	Βάραθρον. τόπος βαθύς, ὅπου οἱ κακοῦργοι ἐμβάλλον‐ ται. ἢ τόπος κοῖλος, τὰ μὲν ἄνω ἔχων ὑψηλὰ καὶ ἰσχυρά, ὑπόχαυνα δὲ τὰ κάτω, ὥστε καταδῦναι τὸν ἐπιβάντα. ἐν δὲ Φιλιππικοῖς (8, 45; 10, 16) ὁ Δημοσθένης τὴν λέξιν οὐ κυρίως εἶπεν, ἀλλ’ ἐκ μεταφορᾶς,
5	οἷον ἐν τῷ ὀλέθρῳ. ἔστι γὰρ ῥητορική. ὁ δὲ ποιητὴς (Θ 14) βέρεθρον τὸ χάσμα διὰ τοῦ ε φησίν, Ἀττικοὶ δὲ διὰ τοῦ α· κυρίως γὰρ βάρα‐ θρα καλοῦσι τοὺς κοίλους τόπους, δι’ ὧν οἱ ποταμοὶ καταπίνονται καὶ εἰσβαίνουσι. παρὰ τὸ βαίνω γίνεται βάτρον καὶ βάθρον καὶ κατὰ
10	πλεονασμὸν βάραθρον καὶ Ἰακῶς βέρεθρον. ἢ κατὰ ἀντίφρασιν τὸ ἄβατον εἶναι διὰ τὴν κοιλότητα AB, Sym. 32, EM 48, Lex. rhet. + *Orio?
beta 38	Βάρβιτος· εἶδος μουσικοῦ ὀργάνου, ψαλτήριον ἢ κιθάρα. εἴρηται δὲ οἱονεὶ βαρύμιτός τις ὤν, ὁ βαρεῖαν τὴν φωνὴν καὶ τὸν φθόγγον ἀφιείς· μίτους γὰρ τὰς νευρὰς ἔλεγον, ἐπειδὴ πρὸ τῆς χρήσεως τῆς νευρᾶς λινοῖς στήμοσιν ἐκέχρηντο. ὅθεν καὶ οἱ Αἰο‐
5	λεῖς βάρμιτον αὐτὸ διὰ τοῦ μ φασί AB, Sym. 33, EM 51, Et. Gud. β 28. *Orio?
beta 39	Βάρβαρος· ⟦†ὀνοματοπεποίηται ἡ λέξις, οἷον κατὰ μίμη‐ σιν τῆς γινομένης αὐτῷ † βραχύτητος ἐν τῇ φωνῇ· ἀφ’ οὗ καὶ βρόγ‐ χος λέγεται 〈***〉, δι’ οὗ ἀναφέρεται ἡ φωνή· καὶ αὐτὸ τὸ βραγ‐ χιᾶν, τὸ σαπρᾷ τῇ φωνῇ καὶ τραχείᾳ † χρᾶσθαι⟧ AB, Sym. 34,
5	EM 50. Orio 35, 10.
beta 40	Βάραγχος (Hippon. fr. 105, 6)· Ἱππῶναξ (l. c.)· μάλιστα γὰρ οἱ ἄλλοι Βράγχος, Ἱππῶναξ πλεονασμῷ τοῦ α. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τοῖς Περὶ παθῶν (II 220, 22) AB, EM 49, Hdn. l. c.
beta 41	Βάρδιστος (Ψ 310)· παρὰ τὸ βάρος βαρύς γίνεται ἐν ὑπερθέσει καὶ πλεονασμῷ τοῦ δ βραδύς 〈***〉. Ἡρωδιανὸς Περὶ
beta 41	παθῶν (cf. II 384, 5) A, Sym. 35, EM 52. Hdn. l. c.
beta 42	Βαραγχιᾶν· ἀντὶ τοῦ βραγχιᾶν πολλάκις ἐστὶ παρὰ Ἀττικοῖς. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 220, 21) AB, Sym. 36, EM 49, Hdn. l. c.
beta 43	Βαρδίνης· ποταμός· εἴρηται παρὰ τὸ βαρείας καὶ ἐπ‐ αχθεῖς ἔχειν δίνας, βαρυδίνης τις ὤν AB, Sym. 37, EM 54. *Orus.
beta 44	Βαρκάζειν· τὸ βαρβαρίζειν· εἴρηται ἀπὸ τῶν Καρβά‐ νων, οἵ εἰσι βάρβαροι. ἦν οὖν καρβάζειν καὶ ἐν ὑπερθέσει βαρκάζειν AB, Sym. 38, EM 58.
beta 45	Βαρύνω (Π 519)· εἴρηται εἰς τὸ κιάθω (deest; de re cf. Hdn. II 782, 21—28). (l. c.)· βαρύθει δέ μοι ὦμος ὑπ’ αὐτοῦ
beta 45	AB, Sym. 39, EM 60. Comm. Hom.
5	〈βαρύς: EM 60. *Orio (cf. Choerob. epim. ps. 104, 11).〉
beta 46	Βασιλεύς (Ps. 2, 2)· παρὰ τὸ σίνω, τὸ βλάπτω, γίνεται
beta 46	σινεύς, ὁ βλαπτικός, ἀσινεύς, ὁ ἀβλαβής, καὶ τροπῇ τοῦ ν εἰς τὸ λ ἀσιλεύς καὶ πλεονασμῷ τοῦ β βασιλεύς. ἢ παρὰ τὸ βαίνειν ἵλεως. ἢ παρὰ τὸ πεπᾶσθαι λαούς, ὅ ἐστι κεκτῆσθαι· πάσασθαι γὰρ τὸ
5	κτήσασθαι, καὶ πάμματα τὰ κτήματα, καὶ (Δ 433) πολυπάμμονος, ἵν’ ᾖ πασιλεύς, καὶ βασιλεύς. ἢ ὁ περὶ τὴν βάσιν ἴλην ἔχων, του‐ τέστι μετὰ πλήθους ποιούμενος τὴν βάσιν καὶ τὴν ἔξοδον. ἢ ὅτι λαοῦ ἐστι βάσις καὶ στήριγμα. ἢ παρὰ τὴν βάσιν καὶ τὸ λεύσσειν,
10	ὁ ἐν τῷ περιϊέναι περίβλεπτος. ἢ πασιλεύς τις ὤν, ὁ πάντας λεύσ‐ σων καὶ πάντων προνοῶν AB, Sym. 42, EM 65. Choerob. epim. ps. 69, 23.
beta 47	Βασιλίς· ἡ τοῦ βασιλέως γυνή, ὡς καὶ βαλανίς, ἡ τοῦ βαλανέως. ῥητορική. λέγει δὲ Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Περὶ παθῶν (II 1250), ὅτι ἀπὸ τοῦ βασιλεύς βασιλῆος γίνεται βασιληΐς καὶ ἀποβολῇ τοῦ η βασιλίς AB, Sym. 42, EM 64. Lex. rhet. + Hdn. l. c.
beta 48	Βασιλεύτωρ (Antim. fr. 10 Wyss)· παρὰ τὸ βα‐ σιλεύσω βασιλεύτωρ· Ἀντίμαχος ἐν πρώτῃ Θηβαΐδος (l. c.)· οἷοι ἔσαν βασιλεύτορες † Αἰπαλήων. οὕτως Φιλόξενος εἰς τὸ Ῥηματικόν (fr. 373) AB, Sym. 43, EM
5	63. Philox. l. c.
beta 49	Βασανίζειν· οὐ τὸ αἰκίζεσθαι καὶ τιμωρεῖσθαι σημαίνει παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς, ἀλλὰ τὸ ἀνακρίνειν καὶ δοκιμάζειν καὶ ἐλέγχειν τἀληθὲς διὰ λόγων· βάσανος γάρ ἐστι λίθος λεγομένη, ἡ τὸ χρυσίον παρατριβόμενον δοκιμάζουσα. οὕτως πάντες κέχρηνται οἱ ἀξιόλογοι.
5	ἐκ τοῦ Ῥητορικοῦ AB, Sym. 44, EM 62. Lex. rhet.
beta 50	Βασκαίνει (Dem. or. 18, 189)· ἀντὶ τοῦ αἰτιᾶται καὶ μέμφεται καὶ συκοφαντεῖ. οὕτως Δημοσθένης ἐν τῷ Ὑπὲρ Κτησι‐ φῶντος (l. c.) καὶ ἐν τοῖς ἑξῆς (ibid. 108)· «βάσκανον δὲ καὶ πικρὸν καὶ κακόηθες οὐδέν ἐστι πολίτευμα ἐμόν» φησὶν ἀντὶ τοῦ
5	φιλαίτιον καὶ συκοφαντικόν. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ βάσκανος βασκαίνω. ἢ παρὰ τὸ φασκαίνω, † ὅτι τοῖς φάεσι † καίνει, ὅ ἐστι φθείρων διὰ τοῦ βλέμματος. ῥητορική AB, Sym. 45, EM 66. Lex. rhet.
beta 51	Βάσκανος· ὁ κακίζων καὶ μεμφόμενος ἅπαντα καὶ πει‐ ρώμενος εἰς ἀπέχθειαν ἄγειν, ὁ φθονερὸς καὶ βλαβερός· οὕτως Ἀριστοφάνης (eq. 103, Pl. 571), οὕτως Εὐριπίδης (fr. 933 = 379a Snell). Φερεκράτης (fr. 189) δὲ ἐπὶ τοῦ λυπηροῦ λαμβάνει τὴν λέξιν, οἷον
5	(l. c.)· ὁ λαγώς με βασκαίνει καὶ λυπεῖ. εἴρηται δὲ φάσκανός τις ὤν, ὁ τοῖς φάεσι καίνων AB, Sym. 46, EM 66, Et. Gud. (c) β 68. Lex. rhet. + Orio 33, 11.
beta 52	Βασαρίδες (Call. fr. 743 incerti auct.)· αἱ Βάκχαι, οἷον (l. c.)· κέντορι Βασσαρίδων· παρὰ τὸ διάγειν ἐν βήσσαις, ὅ ἐστιν ὀρεινοῖς τόποις, ἢ παρὰ τὸ
5	βασσάρη τὸ λεγόμενον ὑπόδημα, ὅπερ εἴρηται παρὰ τὸ τῇ βάσει ἀρηρέναι· ἀρῶ γὰρ τὸ ἁρμόζω AB, Sym. 47, EM 70, Et. Gud.
5	β 41. Orio 31, 7.
beta 53	Βασσάρα· σημαίνει κυρίως τὴν Βάκχην, ὡς Ὠρίων (31, 7) λέγει. ἀπὸ τούτου δὲ καὶ ἡ κατωφερὴς καὶ πόρνη γυνὴ εἴρηται βασσάρα· Λυκόφρων (771—772)· μύκλοις γυναικόκλωψιν. ἡ δὲ βασσάρα
5	σεμνῶς † κασσορεύουσα κοιλανεῖ δόμους· καὶ πάλιν παρὰ τῷ αὐτῷ (1393)· τῆς παντομόρφου βασσάρας λαμπούριδος· λάμπουρις δέ ἐστιν ἡ ἀλώπηξ. λέγεται βάσσαρος ἡ ἀλώπηξ κατὰ Ἡρόδοτον (cf. 4, 192, 2) AB, Sym. 48, EM 69. Schol. Lycophr.
beta 54	〈Βασσάραι (Aesch. fr. 59)· χιτῶνες,〉 οὓς ἐφόρουν αἱ Θρᾳκίαι Βάκχαι, καλούμενοι οὕτως ἀπὸ τοῦ Βασσαρέως Διονύσου· ἦσαν δὲ ποικίλοι καὶ ποδήρεις· Αἰσχύλος ἐν Ἠδωνοῖς (l. c.)· ὅστις χιτῶνας βασσάρας τε Λυδίας
5	ἔχει ποδήρεις. ἐκ τοῦ Ῥητορικοῦ AB, EM 70. Lex. rhet.
beta 55	Βάσσων (Epicharm. fr. 188 Kaibel)· βαθύτερος· Ἐπί‐ χαρμος (l. c.)·
beta 55	βάσσον χωρίον, ἀντὶ τοῦ βαθύτερον, εὔγειον· ἀπὸ τοῦ βαθύς βαθύτερος βαθίων
5	βάσσων AB, EM 71. *Orio (ex Hdn. cf. II 383, 15) ?
beta 56	Βαστραχαλίσαι· τραχηλιάσαι· βάστραχας γὰρ τοὺς τραχήλους οἱ Βοιωτοὶ καλοῦσιν AB, Sym. 49, EM 72a. Orio vel Lex. rhet.?
beta 57	Βατίεια (Β 813)· τόπος ἐν τῷ πεδίῳ τῆς Ἰλίου· Ὅμη‐ ρος (l. c.)· τὴν ἤτοι ἄνδρες Βατίειαν κικλῄσκουσιν AB, Sym. 50, EM 75. *Orus.
beta 58	Βατία (Pind. Ol. 6, 54)· λέγεται καὶ ὁ βάτους ἔχων τόπος· ἀπὸ τοῦ βάτος βατία, ἀλλὰ διὰ τοῦ ι, ὡς Αἰτωλός † Αἰτώλιος. ἐπὶ δὲ τοῦ τόπου Ἐπαφρόδιτός (fr. 26 Luenzner) φησιν ἀπὸ τοῦ πατῶ πάτος, ἀπὸ τοῦ πάτου τῶν ἵππων· τοὺς γὰρ ἐν ταῖς
5	ὁδοῖς ὁλκούς τε καὶ συνεχεῖς τρίμμους πάτους ἔλεγον· πάτος οὖν πάτεια καὶ πλεονασμῷ τοῦ ι πατίεια καὶ Βατίεια (Β 813) AB, Sym.
5	50, EM 75. *Orus.
beta 59	Βάτεια· τόπος Τροίας ἀπὸ Βατείας τῆς Δαρδάνου γυναι‐ κός, ἐξ ἦς γενέσθαι τὸν Ἐριχθόνιον. ἐν Ὑπομνήματι Λυκόφρονος (ad 1308). οὕτως Ὦρος. ἐγὼ δὲ εὗρον ἐν τοῖς Ῥητορικοῖς σημαί‐ νουσαν τὴν λέξιν οἰκίαν τινὰ ἀπὸ Βάτωνος ἐπωνομασμένην δεσπότου.
5	ἢ σκεῦος ἢ κόσμος ἢ χωρίον τι AB, Sym. 50, EM 76. Orus + Lex. rhet.
beta 60	Βάτην (Α 327)· τὼ δ’ ἀέκοντε βάτην. ἔστι τὸ θέμα βῆμι, ὁ παρατατικὸς ἔβην, τὸ δεύτερον τῶν δυϊκῶν ἐβάτην καὶ ἀφαιρέσει τοῦ ε βάτην AB, Sym. 51, EM 81. *Philox.
beta 61	Βατήρ· ἡ ἀρχὴ τοῦ τῶν † πεντάθλου σκάμματος (com.
beta 61	fr. adesp. ap. Paus. att. fr. β 4 Erbse)· αὐτὸν κέκρουκας τὸν βατῆρα τοῦ λόγου, φησί τις, οἷον τὸ ἐπικαιρότατον καὶ τὸ πρῶτον. ῥητορικὴ δέ ἐστιν
5	ἡ λέξις. οὐ παρὰ τὸ βαίνω, ἐλέγετο γὰρ βαντήρ, ἀλλὰ παρὰ τὸ βίβημι βατήρ AB, Sym. 52, EM 79. Lex. rhet. + *Philox. fr. 390.
beta 62	Βάτης· παρὰ τὸ βαίνω βάντης ὤφειλεν εἶναι, ὡς φαίνω φάντης καὶ ἱεροφάντης· ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ βίβημι βάτης καὶ διαβάτης (Aristoph. fr. 765) καὶ ἱπποβάτης (Aesch. Pers. 26). Φιλόξενος (fr. 391) AB, Sym. 53, EM 62. Philox. l. c.
beta 63	Βατοδρόπος (Hom. Hy. 4, 190)· παρὰ τὸ δρέπω δρό‐ πος καὶ βατοδρόπος. Φιλόξενος (fr. 392) AB, EM 77. Philox. ῥηματ.
beta 64	Βάτραχος· παρὰ τὸ βοὴν τραχεῖαν ἔχειν βοάτραχός τις ὤν. ἔστι δὲ πεποιημένη ἡ λέξις AB, Sym. 54, EM 78. Orio 34, 23.
beta 65	Βάτος· ἡ ἄκανθα· εἴρηται δὲ κατὰ ἀντίφρασιν, ὁ μὴ ὢν βατός, καὶ ἔστιν ἐν τόνῳ παρώνυμον· γίνεται γὰρ τοιαῦτα πολλά, ὡς παρὰ τὸ κυρτός κύρτος, ξανθός Ξάνθος, λευκός Λεῦκος (Δ 491)· Λεῦκον δ’ Ὀδυσσέως ἐσθλὸν ἑταῖρον·
5	οὕτως βατός βάτος. οὕτως Ἀπολλώνιος (fr. X p. 47) AB, Sym. 55, EM 77. *Orio?
beta 66	Βάτταλος (Aeschin. or. 2, 99)· ἐπώνυμον ἦν Δη‐ μοσθένους. ἐκάλουν δὲ οἱ παλαιοὶ τὸν μαλακὸν καὶ βδελυρὸν καὶ αἰσχρὸν οὕτως ἀπὸ Βαττάλου τινὸς αὐλητοῦ, ὃς μαλακὸς ὢν καὶ αὐλήματα τοιαῦτα ἐφεῦρεν. οἱ δὲ βάτταλον ὀνομάζεσθαι παρὰ τοῖς
5	παλαιοῖς (Eupol. fr. *92) τῶν μαλακιζομένων τὸν πρωκτόν, ἀπὸ τοῦ τύπτεσθαι ἐν τῷ ἔργῳ, καὶ βατταλίζεσθαι. οὕτως εὗρον εἰς τὸ
5	Ῥητορικὸν λεξικόν AB, Sym. 56, EM 73. Lex. rhet.
beta 67	Βατταρίζειν (Hippon. fr. 140) καὶ βαττολογεῖν· τὸ μόγις λαλεῖν. εἴρηται ἀπὸ τοῦ † Βάτου τοῦ † Θηρίου τοῦ εἰς τὴν Κυρήνην τὴν ἀπὸ Θήρας ἀποικίαν ἀγαγόντος, ἰσχνοφώνου ὄντος· ὡς γὰρ βάρβαρος βαρβαρίζειν, οὕτως Βάττος βατταρίζειν. οἱ δὲ κατὰ
5	μίμησιν φωνῆς, ὡς τὸ ποππύζειν, ὃ καὶ πιθανώτερον. καὶ γὰρ ὁ † Βάτος ἀπὸ τοῦ ἐπέχεσθαι τὴν φωνὴν ὠνόμασται τραυλίζων καὶ τὸν τοιοῦτον ἦχον προφερόμενος AB, Sym. 57, EM 74. *Lex. rhet.
beta 68	Βαττολογία· ἡ πολυλογία· ἀπὸ † Βάτου τινὸς Ἕλλη‐ νος μακροὺς καὶ † πολυμήκους στίχους ποιήσαντος εἰς τὰ εἴδωλα ταυτολογίαν ἔχοντας AB, Sym. 57, EM 74. Ecl. voc. sacr. et
beta 68	prof. 431, 12.
beta 69	Βαῦνος (Eratosth. fr. 24 Powell)· ἡ κάμινος· παρὰ τὸ αὔω, τὸ καίω, οἷον (ε 490)· ἵνα μήποθεν ἄλλοθεν αὔοι, γίνεται † αὖος καὶ πλεονασμῷ τοῦ β βαῦνος AB, Sym. 58, EM
5	83. Orio 38, 14; 90, 12.
beta 70	Βδέλλα· Ἀττικοὶ βδάλλειν λέγουσιν τὸ ἀμέλγειν· ἀπὸ δὲ τοῦ βδάλλω γίνεται βδέλλα τοῦ α εἰς ε τραπέντος· καὶ γὰρ ἡ βδέλλα ἀμέλγουσιν ἔοικεν ἐν τῷ τὸ αἷμα ἐπισπᾶν AB, Sym. 59, EM 86. Orio 35, 24.
beta 71	Βδέλυγμα· δυσοσμία AB, Sym. 60, EM 87. *Lex. rhet.
beta 72	Βδελυρός (Dem. or. 21, 197 ...)· ὁ ἀηδὴς καὶ τοῦ μυσάτ‐ τεσθαι καὶ ἀποστρέφεσθαι ἄξιος· καὶ βδελύττομαι. εἴρηται δὲ παρὰ τὴν βδέλλαν ἢ παρὰ τὸ βδάλλω βδαλυρός, ὡς λήγω ληγαρός, λέπω λεπυρός, καὶ τροπῇ βδελυρός, τουτέστιν ὁ ἀναιδὴς καὶ πανταχόθεν
5	ἕλκειν καὶ ἁρπάζειν βουλόμενος. ἀπὸ τούτου καὶ ἡ βδελυγμία, † ἀπὸ τοῦ μίσους, καὶ ἡ βδελυρία. οὕτως εἰς τὸ Ῥητορικόν AB, Sym.
5	61 + 62, EM 88. Lex. rhet.
beta 73	Βδόλος (com. fr. adesp. 781)· ἡ δυσωδία τοῦ λύχνου καὶ ἡ πορδή (l. c.)· τὸν βδόλον οὐκ ἔσθ’ ἥτις ῥὶς ὑποστῆναι δύναται. παρὰ τὸ ὄζω ὀζόλος καὶ ἀφαιρέσει τοῦ ο ζόλος, ὡς τὸ ὀδύρεσθαι
5	δύρεσθαι, τροπῇ τοῦ ζ εἰς βδ βδόλος· καὶ τὸ ῥῆμα ὄζει βδεῖ, ὡς
5	τὸ † ῥοιζεῖ, ῥοιβδῶ καὶ ἀναρροιβδῶ AB, Sym. 62, EM 89. *Orio?
beta 74	Βεβαία· πηγὴ οὕτως καλουμένη ἐν Εὐβοίᾳ. ἐτυμολογεῖ δὲ Τεῦκρος (FGH 274 F 2) ὅτι, φησί, «τῶν ἐν τῇ νήσῳ ποτὲ ὑδάτων ἐκλιπόντων καὶ ποταμῶν καὶ πηγῶν μόνη αὕτη ὁμοίως δι‐ έμεινεν πολύυδρος». παρὰ τὸ βέβαιον οὖν καὶ ἀνελλιπὲς Βεβαία
5	εἴρηται AB, Sym. 63, EM 95. *Orus.
beta 75	Βέβαιος· ὁ ἀσφαλής· παρὰ τὸ βιβῶ γίνεται βίβαιος, ὡς τιμῶ Τίμαιος καὶ πηδῶ Πήδαιος, καὶ κατὰ τροπὴν Αἰολικὴν τοῦ ι
beta 75	εἰς ε, ὡς ἀγχίμαχος ἀγχέμαχος, ἀδίκαστος ἀδέκαστος, γέγονε βέ‐ βαιος, ὁ ἑδραῖος καὶ βεβηκὼς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν ἀστηρίκτων.
5	γράφεται δὲ διὰ τοῦ ε Ψιλοῦ καὶ τῆς αι διφθόγγου. τὰ γὰρ διὰ τοῦ αιος ἀπὸ ῥημάτων εἴτε κύρια εἴτε προσηγορικὰ καὶ προπαροξύνονται καὶ διὰ τῆς αι διφθόγγου γράφονται, οἷον τιμῶ Τίμαιος, πηδῶ Πήδαιος, οἷον (Ε 69)· Πήδαιον δ’ ἄρ’ ἔπεφνε,
10	λύω Λύαιος ὄνομα κύριον, ματῶ μάταιος. οὕτως οὖν καὶ βιβῶ βίβαιος καὶ βέβαιος διὰ τῆς αι διφθόγγου. οὕτως Θεόγνωστος (53, 21) AB, Sym. 64, EM 94, Et. Gud. β 50 + (c) β 91. Theogn. l. c.
beta 76	Βεβάασι (Β 134)· παρὰ τὸ βεβήκασι κατὰ συγκοπὴν (l. c.)· ἐννέα δὴ βεβάασι
beta 76	AB, Sym. 65, EM 96. *Comm. Hom.
beta 77	Βεβίηκεν (Κ 145)· καταπεπόνηται, βεβίασται (l. c.)· τοῖον γὰρ ἄχος βεβίηκεν Ἀχαιούς. ἀπὸ τοῦ βιάζω. AB, Sym. 66, EM 98. *Comm. Hom.
beta 78	Βέβηλος (Thuc. 4, 97, 3; Eur. fr. 648)· λέγεται δὲ καὶ ὁ μὴ ἱερὸς (Thuc. l. c.) τόπος καὶ ὁ ἀκάθαρτος, ἢ καὶ ἀμύητος (Eur. l. c.). ῥητορική. εἴρηται δὲ ὁ μὲν τόπος ἀπὸ τοῦ βῶ βήσω βηλός καὶ ἐν διπλασιασμῷ βέβηλος, ὁ βάσιμος παντί, πρὸς ἀντι‐
5	διαστολὴν τοῦ ἀδύτου· καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τοῦ τόπου, ὁ ἐν ἀνιέροις τόποις ἄξιος διατρίβειν AB, Sym. 67, EM 101, Et. Gud. (c) β 89, Eust. 156, 29; 1003, 39. Lex. rhet. + *Orio (cf. Choerob. epim. ps. 116, 17).
beta 79	Βέβαμεν 〈καὶ〉 βεβάμεν (Ρ 359)· εἰ μὲν προπα‐ ροξύνεται, ἀπὸ τοῦ βεβήκαμεν γέγονε κατὰ συγκοπὴν ἀντὶ τοῦ βεβή‐ καμεν· εἰ δὲ παροξύνεται, ἀπαρέμφατόν ἐστιν, οἷον (l. c.)· ἀλλὰ μάλ’ ἀμφ’ αὐτῷ βεβάμεν, σχεδόθεν τε μάχεσθαι.
5	οὕτως εὗρον ἐν Ὑπομνήματι Ἰλιάδος, ὡσαύτως δὲ καὶ ἐν τῷ Περὶ παθῶν Ἡρωδιανοῦ (cf. II 264, 3) ἀντὶ τοῦ † βέβηκεν AB, Sym.
5	64, EM 97. Comm. Hom. + Hdn.
beta 80	Βεβολήατο (I 3)· τῇ ψυχῇ τετρωμένοι ἦσαν, ἐλυποῦντο. παρὰ τὸ βάλλω γίνεται ῥηματικὸν ὄνομα βολή· καὶ ἀπὸ τοῦ βολή γίνεται ῥῆμα βολῶ, ὁ μέλλων βολήσω, ὁ παρακείμενος βεβόληκα, ὁ παθητικὸς βεβόλημαι, ὁ ὑπερσυντέλικος ἐβεβολήμην ἐβεβόλησο καὶ
5	τὸ τρίτον ἐβεβόλητο καὶ Ἰωνικῶς ἐβεβολέατο· λέγει γὰρ ὁ Τε‐ χνικός (Theodos. canon. p. 57, 15 Hilgard)· «οἱ μέντοι ἀπὸ περισπωμένων φύσει μακρᾷ παραληγόμενοι ταύτην συστέλλουσιν πρὸ τοῦ αται εἰς τὴν ὀφειλομένην συλλαβήν, οἷον πεποίηνται πεποιέ‐ αται». οὕτως οὖν καὶ βεβόλητο καὶ βεβολέατο· καὶ διὰ τὴν ἐπαλλη‐
10	λίαν τῶν βραχέων ἔκτασις γέγονεν τοῦ ε εἰς τὸ η βεβολήατο. οὕτως Ζηνόβιος (fr. 17 Schoemann) καὶ ἄλλοι AB, Sym. 69, EM 100, Et. Gud. β 53, Eust. 731, 40. Zenobius + Comm. Hom.
beta 81	Βέβουλα (Α 113)· καὶ γάρ ῥα Κλυταιμνήστρης προβέβουλα, ἀντὶ τοῦ προκέκρικα, προτιμῶ. ἀπὸ τοῦ βούλω βαρυτόνου, ὁ μέλλων βουλήσω ὡς ἀπὸ περισπωμένου, ὥσπερ καὶ ἀπὸ τοῦ θέλω θελήσω,
5	μέλω μελήσω, ὁ παρακείμενος βεβούληκα καὶ ὁ μέσος βέβουλα AB,
5	Sym. 70, EM 99. *Comm. Hom.
beta 82	Βεβήκει (Α 221)· εἰς Οὔλυμπον δὲ βεβήκει. ὑπερσυντελίκου τῶν εἰς μι AB, *Comm. Hom. vel epim. Hom. (unde cod. Barocc. 50 ined. et Et. Gud. (c) β 97).
beta 83	Βεβρώσεται (β 203)· χρήματα δ’ αὖτε κακῶς βεβρώσεται. ἀπὸ τοῦ βρῶ βρώσω βέβρωκα, ὁ παθητικὸς βέβρωμαι, τὸ δεύτερον βέβρωσαι καὶ ὁ μετ’ ὀλίγον μέλλων βεβρώσομαι βεβρώσῃ βεβρώσεται
5	AB, Sym. 71, EM 102, *Comm. Hom.
beta 84	Βεβρώθοις (Δ 35)· φάγοις· ἀπὸ τοῦ βρώσω (l. c.)· ὠμὸν βεβρώθοις Πρίαμον AB, Sym. 72, EM 103. *Comm. Hom.
beta 85	Βέθρον· βέρεθρον καὶ κατὰ συγκοπὴν βέθρον· Κρατῖνος (= [Crates] fr. 71 Bonanno) καὶ Εὐφορίων (fr. 148 Powell = fr. 163 Cuenca). οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym. 73, EM 108. Hdn.
beta 86	Βείω (Ζ 113)· εἴρηται εἰς τὸ θ στοιχεῖον εἰς τὸ θείω (Et. gen. θ s. v. θείομεν) AB.
beta 87	Βέλεμνα (Ο 484)· βέλη· ἔστι δὲ καὶ ῥηματικόν, παρὰ τὸ † βέλος βέλεμος, ὡς ἔχω Ἔχεμος, Τήλεμος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν βέλεμνος καὶ βέλεμνον οὐδέτερον. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 290, 2) AB, Sym. 74, EM 112. Comm. Hom. + Hdn. l. c.
beta 88	Βελτίω (Eupol. fr. 20 Demiańczuk)· βελτίονα βελτίοα καὶ κατὰ κρᾶσιν βελτίω, ὡς κρείσσονα κρείσσοα κρείσσω. Ἡρω‐
beta 88	διανὸς Περὶ παθῶν (cf. II 776, 20). Εὔπολις (l. c.)· ὅσον
5	γένοιτ’ ἂν αὐτῇ βελτίω τὰ πράγματα. ἡ τι συλλαβὴ βραχεῖα, ὅθεν καὶ διὰ τοῦ ι AB, Sym. 75, Hdn. l. c.
beta 89	Βελτίων· ἐκ τοῦ βάλλω ἢ βέλλω ῥήματος, ὅθεν καὶ βέλος καὶ βολή, γίνεται ῥηματικὸν ὄνομα βέλτος· ἐκ δὲ τοῦ βέλτος γίνεται συγκριτικὸς τύπος εἰς ων βελτίων καὶ ὑπερθετικὸς βέλτιστος. οὕτως Ὠρίων (36, 9). εἰς τὸ βέλτερος (β 90) AB, Sym. 76,
5	EM 116. Orio l. c.
beta 90	Βέλτερος· οὐ παρὰ τὸ βάλλω γέγονεν, ἐπεὶ βάλλος ὤφει‐ λεν εἶναι, ὥσπερ θάλλω θάλλος, ἀλλὰ πραὰ τὸ βέλλω, ὅθεν καὶ βολή καὶ βέλος, γίνεται ῥηματικὸν ὄνομα βέλτος καὶ τὸ συγκριτικὸν βέλτερος, οἷον (Ο 511)·
5	βέλτερον ἀπολέσθαι ἕνα χρόνον ἠὲ βιῶναι. καὶ οὕτως μὲν ὁ Ὠρίων (36, 9) ἐτυμολογεῖ· ὁ δὲ Φιλόξενος εἰς τὰ Συγκριτικὰ (fr. 333 a) λέγει, ὅτι τὸ βέλτερος καὶ φέρτερος οὐκ εἰσὶν συγκριτικά, θέματα δέ εἰσιν συμπεπτωκότα τύποις συγκριτικῶν. οὐδὲ γὰρ πάντα τὰ εἰς δης πατρωνυμικά εἰσιν, οὐδὲ πάντα τὰ εἰς
10	κος κτητικά. καὶ δῆλον ἐκ τούτου· οὐδὲν εἰς ρος λῆγον συγκριτικὸν μετὰ στερήσεως λέγεται· εἰ οὖν ἀβέλτερος φαμέν, δῆλον ὅτι οὐ συγκριτικόν, τὸ γὰρ ἀτυχέστερος οὐκ ἐν τῷ συγκριτικῷ εἴληφε τὴν σύνθεσιν, ἀλλὰ παρὰ τὸ ἀτυχής ἐσχημάτισται AB, Sym. 76, EM 115. Orio l. c. + Philox. l. c.
beta 91	Βελλεροφόντης (Hes. th. 325)· ἔλλερα (Call. fr. 283) γὰρ τὰ κακά· Βελλερεφόντης ὁ προνοούμενος παύειν τὰ κακὰ AB, Sym. 77, EM 114. Schol. Hes. th.
beta 92	Βελόνη (Eupol. fr. 259?)· παρὰ τὸ βέλος καὶ † τῆς τούτου ὀξύτητος † AB, Sym. 78, EM 113, Et. Gud. (c) β 109.
beta 93	Βέλος· πᾶν τὸ κατά τινος βαλλόμενον βέλος εἴρηται· παρὰ τὸ βάλλω ἢ βέλλω. ἰστέον, ὅτι διακρίνεται ἡ εὐθεῖα τῶν οὐδετέρων καὶ ἡ αἰτιατικὴ ἀπ’ ἀλλήλων οὕτως· ὅτε τὸ ῥῆμα καθ’ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ὑποκειμένου φέρεται, καθ’ οὗ καὶ τὸ οὐδέτερον ὄνομα, τότε τὸ
5	οὐδέτερον εὐθείας ἐστίν, ὡς ἐπὶ τοῦ «βέλος ἔπεσεν»· αὐτὸ γὰρ πίπτει τὸ βέλος, τοῦτο δὲ ἴδιον εὐθείας, τὸ τὴν διάθεσιν τοῦ ῥήματος ἕλκειν εἰς ἑαυτήν· «παιδίον ἀπέθανεν», «γύναιον ὑφαίνει». ὅτε μέντοι τὸ ῥῆμα ἐξ ἄλλης αἰτίας πρόεισι, τότε τὸ οὐδέτερον αἰτιατική
5	ἐστιν, ὡς ἐπὶ τοῦ «βέλος ἥρπασεν»· ἄλλος γὰρ ὁ ἁρπάσας, ἁρπά‐
10	ζεται γὰρ τὸ βέλος· «τὸ κρέας ἔκλεψε», «τὸ μαχαίριον ἔλαβεν». οὕτως Ζηνόβιος (in Apoll. Dysc. onom. fr. 1 Schoemann) AB. Sym. 79, EM 110 + interpolatio ad calcem glossae 112. *Orio + Zenob. l. c.
beta 94	Βέμβιξ (Ar. av. 1461?)· ὁ στρόμβος, ὃν οἱ παῖδες περιστρέφοντες καὶ παίοντες ἱμάντι παίζουσι, πέμπιξ τις ὢν παρὰ τὸ πέμπεσθαι καὶ ἐλαύνεσθαι AB, Sym. 80, EM 118. *Orio.
beta 95	Βένθος (Α 358 ...)· τὸ βάθος· παρὰ τὸ βάθος βέθος καὶ πλεονασμῷ τοῦ ν βένθος, ὡς πάθος πέθος καὶ πένθος AB, Sym. 81, EM 117. Eust. 99, 5; Comm. Hom. + Hdn. (cf. II 289, 26).
beta 96	Βέω † βίω (Ο 194)· τῶ ῥα καὶ οὔ τι Διὸς βέομαι φρεσίν, ἀντὶ τοῦ διὸ οὐδαμῶς τοῦ Διὸς ἐπιστροφὴν ποιοῦμαι, ἢ οὐκ ἂν κατὰ τὴν αὐτοῦ γνώμην βιώσομαι ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐμαυτοῦ AB, Sym.
5	82, EM 128. Comm. Hom.
beta 97	Βερενίκη· ἡ γυνὴ τοῦ † πατρὸς Πτολεμαίου· ἔστι δὲ κατὰ Μακεδόνας τὸ ὄνομα· οὗτοι τὸ φ τρέπουσιν εἰς τὸ β τὴν κεφαλὴν κεβαλήν, τὸν Φίλιππον Βίλιππον λέγοντες· οὕτως Φερενίκη
beta 97	Βερενίκη AB, Sym. 83, EM 120. Orio vel Hdn.
beta 98	Βέροια· πόλις Μακεδονίας, ἥν φασιν ἀπὸ Φέρητός τινος κτισθεῖσαν· Φέροια καὶ κατὰ Μακεδόνας Βέροια τροπῇ τοῦ φ εἰς β AB, Sym. 84, EM 120. *Orus (ex Hdn.: cf. I 281, 10; II 379, 17).
beta 99	Βεστῖνοι· ἔθνος ἐν Ἰταλίᾳ· ὠνόμασται δὲ ἀπὸ τοῦ † θηριώδη εἶναι· βέστια γὰρ τὰ θηρία κατὰ τὴν Ῥωμαίων διάλε‐ κτον AB, Sym. 85, EM 121. *Orus.
beta 100	Βεύδεα (Call. fr. 7, 11)· τὰ ἱμάτια· Καλλίμαχος (l. c.)·
beta 100	ἐν δὲ Πάρῳ † καλά τε καὶ αἰόλα † βεύδ’ ἔχουσαι· σημαίνει δὲ τὰ ποικίλα ἢ πορφυρᾶ ἱμάτια. Δίδυμος (dub. sedis fr. 4 Schmidt) δὲ τὰ δέρματα βοεύδεα ἢ τὰ εὐδίαν ἡμῖν πα‐
5	ρέχοντα. Ἡρωδιανὸς (II 174, 11) δὲ εὕδεα καὶ πλεονασμῷ τοῦ β βεύδεα παρὰ τὸ εὕδειν AB, Sym. 86, EM 124. *Orio + Hdn. l. c.
beta 101	⟦Βέχειρεσ ⟧ Βέχειρ· εἴρηται εἰς τὸ Σάπειρες (Et. gen. ς s. v.) AB, Sym. 87, EM 122 (lemma tantum).
beta 102	Βῆ (Α 34)· βῆ δ’ ἀκέων παρὰ θῖνα,
beta 102	ἀντὶ τοῦ ἐπορεύθη· παρὰ τὸ βῶ βῆμι, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔβην, τὸ τρίτον ἔβη καὶ κατὰ ἀφαίρεσιν βῆ περισπωμένως. καὶ ἰστέον,
5	ὅτι, εἰ μὲν μετὰ τὴν ἀφαίρεσιν τοῦ κλιτικοῦ μορίου μακρὰ συλλαβὴ ὑπολίποιτο, περισπᾶται ἡ συλλαβή, οἷον ἔφης φῆς (Ε 473)· φῆς που ἄτερ λαῶν, ἔβην βῆν (κ 60)· βῆν δ’ εἰς Αἰόλου κλυτὰ δώματα·
10	εἰ δὲ βραχεῖα, ὀξύνεται ἐξ ἀνάγκης, ἔβαν βάν (Δ 209 ...), ἔσταν στάν (Ψ 358, 757). στὰν δὲ μεταστοιχεί AB, Sym. 88, EM 126. *Comm. Hom.
beta 103	Βῆ (Cratin. fr. 43)· τὸ μιμητικὸν τῆς τῶν προβάτων φωνῆς. οὐχὶ δὲ βαί λέγεται Ἀττικῶς· Κρατῖνος Διονυσαλεξάνδρῳ (l. c.)· ὁ δ’ ἠλίθιος, ὥσπερ πρόβατον βῆ βῆ λέγων βαδίζει. ῥητορικὴ δέ ἐστιν ἡ λέξις AB, Sym. 89, EM 127, Eust. 768, 13;
5	1721, 28. Lex. rhet.
beta 104	Βηθύλος· εἶδος ὀρνέου· δηθύλος ἦν καὶ τροπῇ βηθύλος τρέπεται γὰρ τὸ δ εἰς τὸ β, οἷον Δελφοί Βελφοί, ἐνδύσαι ἐνβύσαι AB, Sym. 90, EM 135. *Orio.
beta 105	Βηλός· βαθμὸς θύρας, ἢ ὁ οὐρανός, οἷον (Α 591)· ῥῖψε ποδὸς τεταγὼν ἀπὸ βηλοῦ θεσπεσίοιο, καὶ (Ψ 202) οὐδῷ ἐπὶ λιθέῳ.
5	γίνεται παρὰ τὸν βήσω μέλλοντα, ᾧ ἐπιβαίνουσιν οἱ εἰσιόντες καὶ ἐξιόντες AB, Sym. 91, EM 129, Et. Gud. β 72 + (c) β 130,
5	Eust. 156, 28; 1003, 40. Comm. Hom. + *Orio (e Philox. fr. 62).
beta 106	Βῆμα· παρὰ τὸ βῶ, τὸ βαίνω· τὸ δὲ παρὰ τοῖς φιλοσό‐ φοις σύμβαμα (Stoic. vet. fragm. II p. 59, 31 Arnim) παρὰ τὸ βίβημι· τὸ δὲ (Pythag. symbol. fr. 6, I p. 466, 36 Diels) βᾶμα καὶ σχᾶμα
5	κατὰ τὴν Δωριέων φωνὴν εἴρηται ἀντὶ τοῦ σχῆμα καὶ βῆμα, σχῆ‐ μα δὲ καὶ βῆμα δηλοῦσιν, ὅτι οὐκ ἀθρόον δεῖ οὔτε τινὸς τῶν μαθη‐ μάτων ἀλλ’ οὐδέ τινος τῶν χωρίων ὑπεράλλεσθαι, κατὰ βαθμὸν δέ τινα καὶ τάξιν προϊέναι καὶ μὴ τὰ μὲν προηγούμενα παρατρέχειν, (Plat. Cratyl. 413a) «ὑπὲρ δὲ τὰ ἐσκαμμένα ἅλλεσθαι», ὅθεν
10	καὶ παροιμία (deest in CPG)· γείτων κινῶν τὸν πόδα. τάττεται δὲ ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν μήπω μυηθέντων μὲν τὰ προοίμια, περὶ δὲ τὴν τῶν τελῶν κατάληψιν μάτην σπουδαζόντων AB, Sym. 92, EM 130, Eust. 722, 38. *Lex. rhet.?
beta 107	Βῆσσα (Γ 34)· ὁ βασιμώτατος καὶ ὑψηλὸς καὶ κοῖλος τόπος (χ 190). παρὰ τὸν βήσω μέλλοντα γίνεται βῆσσα κατὰ πλεονασμὸν ἑτέρου ς· δι’ ὧν ἐστι βῆναι καὶ πορεύεσθαι. οἱ δὲ πόλιν Λοκρίδος (Β 532) φασί AB, Sym. 93, EM 131, Et. Gud. (c) β 112. *Orus.
beta 108	Βητάρμων (θ 250, 383)· ὁ ὀρχηστής. εἴρηται δὲ παρὰ
beta 108	τὸ βαίνειν μετὰ ἁρμονίας βηάρμων καὶ πλεονασμῷ τοῦ τ βητάρμων. λέγεται δὲ βηταρμός καὶ ἐνόπλιος ὄρχησις, οἷον (Ap. Rh. 1, 1135)· σκαίροντες βηταρμὸν ἐνόπλιον εἱλίσσοντο·
5	εἴρηται δὲ βηταρμός διὰ τὸ μετὰ ἁρμονίας βαίνειν. οὕτως Ἀπολ‐ λώνιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά AB, Sym. 94, EM 136, Eust. 1594, 44.
5	Orio 32, 10 + schl. Ap. Rh.
beta 109	Βία· ἡ δύναμις, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκ δυναστείας ἀδικία, καὶ ἡ δύναμις μέν (Θ 103)· σὴ δὲ βίη λέλυται, ἡ δὲ ἀδικία, οἷον (Π 387)·
5	βίῃ εἰν ἀγορῇ σκολιὰς κρίνωσι θέμιστας. εἴρηται δὲ ἀμφότερα παρὰ τὴν ἴαν, ὅπερ σημαίνει τὴν δύναμιν, καὶ πλεονασμῷ τοῦ β βία, δοκεῖ γάρ μοι καὶ ἡ ἀδικία βία κεκλῆσθαι, τὸ γὰρ μετὰ δυνάμεως καὶ βιαστικῶς τι πράττειν βία εἴρηται· τὸ δὲ ἴα, ἡ δύναμις, γέγονεν παρὰ τὸ ἴς ἰνός, καὶ τὸ θηλυκὸν ἴα καὶ
10	πλεονασμῷ τοῦ β βία AB, Sym. 95, EM 137, Et. Gud. (c) β 139. *Orio 33, 6 + Comm. Hom.
beta 110	Βιβάσθων (Π 534)· διαβάς (l. c.)·
beta 110	ὁ δ’ ἤϊε μακρὰ βιβάσθων. γίνεται παρὰ τὸ βιβάζω βιβαστός, ὡς ἁρμόζω ἁρμοστός· καὶ ὥσπερ ἀπὸ τοῦ ἁρμοστός γίνεται ὁρμαθός, οὕτως καὶ βιβαστός βιβασθός
5	καὶ ῥῆμα ἐξ αὐτοῦ βιβάσθω καὶ ἡ μετοχὴ βιβάσθων. ἢ ἀπὸ τοῦ βιβῶ βιβάθω καὶ πλεονασμῷ τοῦ ς βιβάσθω καὶ ἡ μετοχὴ βιβάσθων ἀντὶ τοῦ διαβαίνων AB, Sym. 96, EM 139. Comm. Hom.
beta 111	Βιβῶντα (Γ 22)· βιβάοντα βιβῶντα (l. c.)· μακρὰ βιβῶντα,
beta 111	μεγάλα διαβαίνοντα AB, Sym. 97, EM 139. Comm. Hom.
beta 112	Βίβλινος οἶνος (Hes. op. 589)· οἷον (trag. fr. adesp. 149)· ὕδωρ δὲ πίνει, τὸν δὲ Βίβλινον στυγεῖ· ἀπὸ Βιβλίνης οὕτως καλουμένης Θρᾳκίας ἀμπέλου, ἥτις διὰ τὸ εὔοι‐
5	νος εἶναι καὶ ἐν Ἑλλάδι μετετέθη καὶ ἐν Σικελίᾳ ὑπὸ Πόλλιδος τοῦ † Σικυωνίου τυράννου· ἔνθεν αὐτήν τινες καὶ Πόλλιον καλοῦσιν. Ἐπίχαρμος (fr. 174 Kaibel) δὲ ἀπὸ Βιβλίνων ὀρῶν τῆς Θρᾴκης, ἔνθα φύεται, λελέχθαι αὐτὴν οἴεται. † Σίμος δὲ ἐν τῷ ἕκτῳ τῆς Ἰλιάδος (FGH 396 F 13) ἐν Νάξῳ φησὶ ποταμὸν Βιβλίνην,
10	ἀφ’ οὗ καλεῖσθαι οἶνον Βίβλινον διὰ τὰς παραπεφυκυίας ἀμπέλους, διὰ δὲ τοῦ μ γράφει τὸν ποταμὸν Βιμβλίνην καὶ τὸν † Ἄξιον οἶνον διὰ τοῦ μ Βίμβλινον AB, Sym. 98, EM 142. *Orus.
beta 113	Βιβάξαντες· εἴρηται εἰς τὸ ἐμβιβάξαντες (Et. gen. ε s. v.) AB.
beta 114	Βίης Ἐτεοκληείης (Δ 386)· περιφραστικῶς τοῦ
beta 114	Ἐτεοκλέους AB, Comm. Hom.
beta 115	Βίηφι (Χ 107)· εἴρηται εἰς τὸ φ στοιχεῖον εἰς τὸ φρή‐ τρηφι (Et. gen. φ s. v.) AB, Sym. 99.
beta 116	Βιθυνὶς Μελίη (Ap. Rh. 2, 4)· εἴρηται εἰς τὸ ὑπερ‐ οπληέστατον (Et. Gen. υ s. v. = schol. deperditum ad Ap. Rh. 2, 4).
beta 117	Βινεῖν (Ar. ran. 740)· τὸ συνουσιάζειν· παρὰ τὸ βίος ἐστίν, ὡς ἐν Ὑπομνήματι Ἀριστοφάνους (unde schol. rec. ad loc.) † οἷον οἱ † κοιμίζοντες ἤδη τὴν ἡλικίαν ἀρχὰς ἔχουσι τοῦ βίου (Alexio fr. 5 Berndt). ἄλλοι δὲ παρὰ τὸ βύειν δεδώκασι τὴν
5	λέξιν κατὰ τροπὴν τοῦ υ εἰς ι. λέγει δὲ ὁ Ἡρωδιανὸς (II 414, 6), ὅτι τοῦτο διφορεῖται κατὰ τὴν γραφήν· τινὰ γὰρ τῶν ἀντιγρά‐ φων διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφουσι τὴν λέξιν, τινὰ δὲ διὰ τοῦ ι.
5	(auct. inc.) «ὑπὸ δὲ ἀστυφίας καὶ πλήθους ἐτῶν βινεῖν εἰργόμενον» AB, Sym. 100, EM 144. Orio 34, 25 + Hdn.
10	l. c. + locus ex auctore incerto (Alciphr.?).
beta 118	Βίνη· πόλις. μέμνηται δὲ ταύτης † Ἡρόθεος, καί φησιν ὠνομάσθαι ὑπὸ Φιλίππου οἰκισθεῖσαν ἀπὸ τῶν ἐν αὐτῇ συνοικι‐ σθέντων μοιχῶν. οὕτως Ὦρος AB, Sym. 101, EM 143. Orus.
beta 119	Βίος· ἡ ζωή, ἣ καὶ βιοτὴ προσαγορεύεται· παρὰ τὸ μετὰ βίας καὶ ἀνάγκης ζῆν, ὥς φησιν Ὅμηρος, οἷον (Ζ 138 ...)· θεοὶ ῥεῖα ζώοντες, οὐχ οὕτως ἄνθρωποι. ἢ παρὰ τὸ βέω, τὸ πορεύομαι· τί γάρ ἐστι
5	βίος ἢ ὁδὸς καὶ πορεία; τὸ γὰρ βέω κυρίως τὸ πορεύομαι σημαίνει (Ζ 113)· ὄφρ’ ἂν ἐγὼ βέω προτὶ Ἴλιον· καὶ τὸ ζῆν δὲ βέω (Χ 431)· †Ἕκτωρ, ἐγὼ δειλή· τί νυ βέομαι αἰνὰ παθοῦσα;
10	τὰ δὲ παρὰ τὸ βίος συγκείμενα, εἴτε κατ’ ἀρχὴν λέγονται ἢ κατὰ
10	μέσον, διὰ τοῦ ι γράφονται, οἷον βιωφελής βιοτελής ἀμφίβιος ὄλβιος AB, Sym. 102, EM 147, Et. Gud. (c) β 161. Orio 31, 10 + 613, 2 Werfer + *Choerob. Orth. (cf. 183, 24).
beta 120	Βιός (Α 49 ...)· ὀξυτόνως τὸ τόξον· παρὰ τὴν βίαν τῆς τάσεως, ἐπειδὴ μετὰ βίας τείνεται. ἢ ὅτι οἱ παλαιοὶ τὰ πρὸς τὸν βίον ἐπορίζοντο τοξεύοντες τὰ πτηνὰ καὶ τετράποδα AB, Sym. 103, EM 149, Eust. 41, 2. Orio 31, 1 + 176, 23 Koese.
beta 121	Βιοπλανές (Call. fr. 489, 1)· τὸ ἐντελὲς βιοπλανέες, ὡς ἀκλεέες ἀκλεές. οὕτως Ἡρωδιανός (Cf. I 422, 13; II 278, 20)
beta 121	AB, Sym. 104, EM 147. Hdn.
beta 122	Βιπτάζω· Σώφρων (fr. 114 Kaibel) καὶ Ἐπίχαρ‐ μος (fr. 175 Kaibel) τὸ βαπτίζω βιπτάζω λέγουσιν. οὕτως Ἡρωδιανός (II 388, 2) AB, Sym. 105, EM 145. Hdn. l. c.
beta 123	†Βιστονίης φόρμιγγος (Ap. Rh. 2, 704)· Θρᾳκικῆς· ἀπὸ † Βίστωνος τοῦ † Τερψιχώρας, οἷον (l. c.)· Βιστονίῃ φόρμιγγι λιγείης ἦρχεν ἀοιδῆς. Ἀπολλώνιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά AB, Sym. 106, EM 146. Schol.
5	Ap. Rh.
beta 124	Βιῴατο (Λ 467)· τῷ ἰκέλη ὡσεί ἑ βιῴατο μοῦνον ἐόντα. ἀντὶ τοῦ ὡσανεὶ αὐτὸν ἐβιάσαντο AB, Sym. 107, EM 151. Comm. Hom.
beta 125	Βιώτω (Θ 429)· ζησάτω AB, Sym. 108, Comm. Hom.
beta 126	Βιῴην· ἔχει ἐν τῇ παραληγούσῃ τὸ ι. ἔστι δὲ εὐκτική, ὡς παρὰ Ἀριστοφάνει (ran. 177)· ἀναβιῴην νυν πάλιν. γέγονε δὲ τοῦτον τὸν τρόπον· ἔστι βιῶν βιοῦντος, βιοῖμι βιοῖς βιοῖ
5	καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ η βιοίη, ὡς περιπατοῖμι περιπατοῖς περι‐ πατοῖ καὶ περιπατοίη, καὶ κατ’ ἔκτασιν τοῦ ο εἰς τὸ ω γίνεται βιῴην. ἢ λέγομεν, ὅτι, ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δούς δόντος γίνεται δοίην δοίης δοίη, καὶ κατ’ ἔκτασιν τοῦ ο εἰς ω γίνεται δῴη, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τοῦ βιούς βιοῦντος γίνεται βιοίην βιοίης βιοίη, καὶ κατ’ ἔκτασιν
10	τοῦ ο εἰς ω βιῴην AB, Sym. 109, EM 151. *Epim. Hom.
10	(= Epim. var. 353, 9).
beta 127	Βιῶναι (Κ 174)· σημαίνει τὸ ζῆσαι. εἴρηται εἰς τὸ θεῖ‐ ναι (Et. gen. θ s. v.) καὶ εἶναι (Et. gen. ε s. v.) AB, Sym. 110. Comm. Hom.
beta 128	Βλαισός· παραλυτικός, οὕτως εἰς τὸ Ῥητορικόν. ὁ δ’ ἐτυμολόγος (Seleucus p. 193 Reitzenstein) ὁ τοὺς πόδας ἐπὶ
beta 128	τὰ ἔξω διεστραμμένος καὶ τῷ λ στοιχείῳ ἐοικώς. διὰ τοῦτο καὶ † Λάμβδα ἐκαλεῖτο ἡ γυνὴ μὲν Ἠετίωνος, μήτηρ δὲ Κυψέλου τοῦ
5	Κορινθίου τυράννου. εἴρηται βλαισὸς ὁ βεβλαμμένος τὸ ἴσον τῶν ποδῶν· τὸ ἐναντίον γοῦν, ὁ ἐπὶ τὰ ἔσω ἔχων τοὺς πόδας, καλεῖται ῥαιβός, ὁ διερραισμένος, ἤτοι διεφθαρμένος τὸ ἴσον τῆς βάσεως AB, Sym. 111, EM 158. Lex. rhet. + *Orio.
beta 129	Βλάξ· ὁ εὐήθης καὶ ἀργὸς καὶ ἀνόητος· Ἀριστοφάνης (fr. 443)· βλᾶκες φυγεργοί· (Xen. Cyr. 1, 4, 12) «βλάξ τε καὶ ἠλίθιος γένωμαι». εἴρηται δὲ
5	ἀπὸ τοῦ μαλακός, καὶ τὸ ὑποκοριστικὸν μάλαξ, ὡς βωμολόχος βῶ‐ μαξ, πλούσιος πλούταξ· μάλαξ οὖν καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ τροπὴν βλάξ. εἰς δὲ τὸ λεξικὸν τὸ Ῥητορικὸν εὗρον ἐγὼ εἰρῆσθαι τὴν λέξιν ἀπὸ ἰχθύος τινὸς ὁμοίου σιλούρῳ, ἀχρήστου ὄντος ὡς μηδὲ κύνα αὐτῷ χρῆσθαι· Πολιτείας δʹ (432 d)· «βλακικόν τε ἡμῶν τὸ
10	πάθος», ὡς εἰ λέγοι τις πλευμονίαν ἀπὸ τοῦ θαλαττίου ζῴου ὄντος ἀναισθήτου. οἱ δ’ ἀπὸ τοῦ πρὸς τῇ Κύμῃ χωρίου τῆς Βλακείας, οὗ μέμνηται καὶ Ἀριστοτέλης (fr. 525 Rose). καὶ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
10	δὲ τέλος τι βλακεννόμιον, ὃ οἱ ἀστρολόγοι τελοῦσι διὰ τὸ τοὺς μω‐ ροὺς εἰσιέναι πρὸς αὐτούς AB, Sym. 113, EM 153. Orio 33, 19
15	(+ 613, 4 Werfer) + Lex. rhet.
beta 130	Βλάπτω· ἔστι βρῶ, τὸ δηλοῦν τὸ ἐσθίω· τοῦτο γίνεται βλῶ κατὰ τροπὴν τοῦ ρ εἰς τὸ λ καὶ κατὰ παραγωγὴν βλάπτω· ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ἐσθιομένων καὶ μηκέτι ὑγιῶν ὄντων AB, Sym. 114, EM 154, Et. Gud. β 93. Orio 35, 21.
beta 131	Βλαστός· παρὰ τὸ βλώσκειν, ὃ σημαίνει τὸ αὔξεσθαι AB, Sym. 115, EM 156. Orio 35, 5.
beta 132	Βλάσφημος· παρὰ τὸ φήμη καὶ τὸ βάλλω, ὁ τὰς φή‐ μας βάλλων, ὁ λοίδορος AB, Sym. 116, EM 157. Eust. 219, 39; 1490, 3. Epim. var. 351, 7.
beta 133	Βλάβη· ἀπὸ τοῦ βλάβω βλάβη· Ὅμηρος (Τ 166)· βλάβεται δὲ γούνατ’ ἰόντι. ἔνθεν καὶ τὸ βλάβος· εἰ γὰρ ἦν ἀπὸ τοῦ βλάπτω, ὤφειλεν εἶναι βλάφη, ὡς σκάπτω σκάφη. οὕτως Φιλόξενος (fr. 393) AB, Sym.
5	117, EM 155. Philox. l. c.
beta 134	Βλείς· Ἐπίχαρμος (fr. 176 Kaibel)· τυροβλείς. φασὶν οἱ μὲν ἀπὸ τοῦ βληθείς καὶ κατὰ συγκοπὴν τοῦ η καὶ θ βλείς. ἢ ἀπὸ τοῦ βλῆμι ὁ ἀόριστος δεύτερος ἔβλην, οἷον (Epich.
5	fr. 177 Kaibel) πόθεν δ’ ἐωλκὼς εὐπετὲς ἔβλης· η μετοχὴ βλείς· κίνημα γὰρ καὶ οὐ συγκοπή. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ
5	παθῶν (II 265, 23) AB, Sym. 118, EM 167, Hdn. l. c.
beta 135	Βλείμην· ἔστι βλῶ βλῆμι, ὁ μέλλων βλήσω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἐνεργητικὸς ἔβλην, τὸ δεύτερον ἔβλης· Ἐπίχαρμος, οἷον (fr. 177 Kaibel)· πόθεν † δε ὠλκὸς † εὐπετὲς
5	ἔβλης· εἶτα ὁ δεύτερος μέσος ἀόριστος ἐβλέμην· καὶ λοιπὸν τὸ εὐκτικὸν βλείμην καὶ τὸ δεύτερον βλεῖο· Ὅμηρος (Ν 288)· εἴ περ γάρ κε βλεῖο πονεύμενος. Χοιροβοσκός (orth. 184, 14) AB, Sym. Z394, EM 168. Choerob. l. c.
beta 136	Βλεμεαίνων (Θ 337 ...)· τῇ ἑαυτοῦ δυνάμει γαυριῶν καὶ ἐπαιρόμενος, μαργαίνων καὶ ἐνθουσιῶν. παρὰ τὸ βρέμω βρεμαίνω καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ ρ εἰς τὸ λ καὶ πλεονασμῷ τοῦ ε † βλεμεαίνειν AB, Sym. 119, EM 166, Eust. 716, 18; 892, 2; 1194, 48. *Comm.
5	*Hom. + Epim. Hom. (ex Orione 31, 12).
beta 137	Βλεμύων (Dion. per. 220)· τοὺς καταρράκτας φησὶ τοὺς περὶ τὴν Συήνην † Ἡσίοδος ἐν † διηγήσει (Dion. per. l.c)· τῆς πάρος αἰθαλέων Βλεμύων ἀνέχουσι κολῶναι AB, EM 165. Schol. Dion. per.
beta 138	Βλέφαρον (Soran. fr. 23 Scheele)· τοῦ βλέποντος
beta 138	φάρος· ἢ παρὰ τὸ ἐν τῷ βλέπειν αἴρεσθαι. τὰ γοῦν παρ’ αὐτῷ συγκείμενα τὴν αὐτὴν φυλάττει γραφήν, οἷον καλλιβλέφαρος κυα‐ νοβλέφαρος AB, Sym. 121, EM 161. *Orio 34, 15 + 613, 6 Werfer.
beta 139	Βλήμενος (Δ 211 ...)· † ἀσκηθής (λ 535)· ὥσπερ τὸ † οὐτασμένος (λ 536) ἀναδρομὴν ἔπαθεν τόνου, οὕτως καὶ τὸ βλή‐ μενος ἐκ τοῦ βεβλημένος (λ 535) κατὰ συγκοπήν. οὕτως Ἡρωδιανός
beta 139	(cf. I 471, 12; II 190, 20) AB, Sym. 122, EM 171. Hdn.
beta 140	Βλῆρ (Alcm. fr. 167)· Αἰολικῶς τὸ δέλεαρ· γίνεται δὲ οὕτως· οἱ Αἰολεῖς τὸ δ εἰς β τρέπουσιν, τοὺς γὰρ δελφῖνας βελ‐ φῖνάς φασι καὶ τοὺς Δελφοὺς Βελφούς· οὕτως οὖν δέλεαρ βέλεαρ καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ συναλοιφὴν βλῆρ πεποίηται. οὕτως καὶ οἱ
5	Βοιωτοὶ ποιοῦσιν AB, EM 175. Hdn. II 372, 4.
beta 141	Βλῆσθαι (Δ 115)· βληθῆναι· ἀπὸ τοῦ βλῶ βλήσω βέβλη‐ κα βέβλημαι βεβλῆσθαι. καὶ κατὰ ἀφαίρεσιν τῆς βε συλλαβῆς βλῆ‐ σθαι AB, Sym. 123, EM 170. Comm. Hom. + Epim. Hom. (cf. 94, 6).
beta 142	Βλῆτο (Π 570)· ἀπὸ τοῦ βλῶ βλήσω βέβληκα, ὁ παθη‐ τικὸς βέβλημαι ἐβεβλήμην, τὸ δεύτερον ἐβέβλησο καὶ τὸ τρίτον ἐβέβλητο καὶ κατὰ συγκοπὴν ἔβλητο, οἷον (Π 753)· ἔβλητο πρὸς στῆθος·
5	εἶτα ἀφαίρεσις βλῆτο, οἷον (l. c.)· βλῆτο γὰρ οὔτι κάκιστος AB, Sym. 124, EM 169. Epim. Hom. 94, 6.
beta 143	Βληχρόν· ἀσθενὲς παρ’ Ὁμήρῳ (cf. Θ 178 ἀβλήχρ’, E 337 ἀβληχρήν, λ 135 ἀβληχρός) καὶ Ἀλκαίῳ (fr. 319 Lobel‐ Page) καὶ ἄλλοις· Πίνδαρος (fr. 245) δὲ ἐπὶ τοῦ ἰσχυροῦ αὐτὸ λέγει. ἐκ τοῦ Ῥητορικοῦ. καὶ ἐπὶ μὲν τοῦ ἀσθενοῦς Νίκανδρος, οἷον
5	(ther. 446)· βληχρὸν γὰρ μυὸς † οἱ’ ἀμυχηβάρους ἔπλετο δῆγμα. παρὰ τὴν βληχήν, τὴν τῶν προβάτων φωνὴν οὐδὲν οὖσαν· βληχρός οὖν καὶ ἀβληχρός, τοῦ αὐτοῦ σημαινομένου μένοντος, ὡς στάχυς ἄσταχυς. εἰρῆσθαι δὲ τὴν λέξιν ἐπὶ μὲν τοῦ ἀσθενοῦς ἀπὸ τοῦ βέ‐
10	βληται· βληχρός, ὁ καταβεβλημένος καὶ πεπτωκώς, ἀπὸ τῶν παλαι‐ όντων· ὁ δὲ ἰσχυρὸς ἀπὸ τοῦ βέβληκα, ὁ καταβάλλων AB, Sym. 125, EM 172, Eust. 705, 61. Lex. rhet. + *Orio (cf. 7, 3).
beta 144	Βλήτροισι (Ο 678)· σημαίνει τοῖς κατὰ τὰς ἁρμονίας γόμφοις τοῖς † πιούροις AB, Sym. 126, EM 176. Comm. Hom.
beta 145	Βλιμάζων· ἀποστάζων τοῦ μέλιτος (fr. rhet. inc.)· «ἡμεῖς δὲ καθάπερ οἱ ὀπωρίζοντες τοὺς Ἀττικοὺς ὀλύνθους βλι‐
beta 145	μάζομεν» AB, Sym. 127, EM 177. *Lex. rhet.
beta 146	Βλιμάζειν (Soph. fr. 484?)· τὸ τιτθολαβεῖν, ἤγουν τὸ ψηλαφᾶν τὰ στήθη καὶ τοὺς μαστοὺς καὶ καταμανθάνειν τῇ ἁφῇ, ἅπτεσθαι δὲ τῶν ἀπορρήτων μελῶν τῶν γυναικείων καὶ διεγείρειν τὰς ἐπιθυμίας, ὥς φησιν Κρατῖνος (fr. 302)·
5	ὡς μαλακὸν καὶ τέρεν τὸ χρωτίδιον, ὦ θεοί· καὶ γὰρ ἐβλίμαζον αὐτήν, ἡ δ’ ἐφρόντιζεν οὐδὲ ἕν. λαμβάνεται δὲ ἡ λέξις καὶ ἐπὶ τοῦ τὰ κηρία τῶν μελισσῶν τρυγᾶν. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ φλίβω, ὅθεν Ὅμηρος φλιά, οἷον καὶ (ρ 221) ὡς πολλῇς φλιῇς παραστὰς φλίψεται ὤμους·
10	οὖ παράγωγον φλιμάζω, καὶ ὡς φλίβω θλίβω, οὕτως φλιμάζω βλι‐ μάζω. Φαεινὸς (ad. Ar. av. 530) δὲ καὶ Σύμμαχος (ibid.) παρὰ τὸ φλιμάζειν τοῦ μαζοῦ ἐγκειμένου AB, Sym. 127, EM 177 (+ interpolatio glossarum 184—192 ad calcem glossae 183). Lex. rhet. + *Orio (cf. Choerob. Orth. 184, 6).
beta 147	Βλίσαι· ῥητορική. τὸ τὰ κηρία θλίψαι τῶν μελισσῶν βλίσαι λέγεται· ἀπὸ τοῦ μέλι μελίζω καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ τροπῇ
beta 147	βλίζω AB, Sym. 127. EM 176, Et. Gud. (c) β 182. Lex. rhet.
beta 148	Βλίττειν· ἀφαιρεῖν τὸ μέλι ἀπὸ τῶν κηρίων, ἐκπιέζειν καὶ θλίβειν· Ἀριστοφάνης † Ἱππώνακτι (eq. 794)· ἀλλὰ καθείρξας αὐτὸν βλίττεις· καὶ Σοφοκλῆς (fr. 778)·
5	ἢ σφηκιὰν βλίττουσιν εὑρόντες τινά. παρὰ τὸ μέλι μελίζω καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ τροπῇ τοῦ μ εἰς τὸ β διὰ τὴν ἀσυνταξίαν βλίζω καὶ Ἀττικῶς βλίττω AB, Sym. 127,
5	EM 176, Et. Gud. (c) β 187. *Lex. rhet.
beta 149	Βλοσυρός (Η 212, Ο 608)· καταπληκτικός, φοβερός· παρὰ τὸ σοβαρῶς καὶ ἐπηρμένως λεύσσειν, ἢ παρὰ τὸ βλέπειν· καὶ (Λ 36) βλοσυρῶπις,
5	φοβερὰ καὶ καταπληκτικὴ τὴν πρόσοψιν AB, Sym. 128, EM 179, Et. Gud. (c) β 188. Comm. Hom.
beta 150	Βλύω· ὃ καὶ βλύζω λέγεται· Ὅμηρος (I 491)· οἴνου † ἀποβλύζοντος. καὶ ἐν συνθέσει· Εὔπολις (fr. 105)· ἅμα βλυσθονῆσαι καὶ χλοῆσαι τὴν πόλιν.
5	εἴρηται παρὰ τὸ φλύω, τὸ ἀναδίδωμι, οἷον (Φ 361)· ἀνὰ δ’ ἔφλυε καλὰ ῥέεθρα, τροπῇ τοῦ φ εἰς τὸ β βλύω AB, Sym. 129, EM 177. *Orio?
beta 151	Βλωθρή (Ν 390, Π 483)· μακρά, μεγάλη. ἢ ἡ ἀναδρομὴ καὶ αὔξησις. εἴρηται δὲ παρὰ τὸν αἰθέρα καὶ τὸ μολεῖν μολαιθέρη τις οὖσα, ἡ εἰς τὸν αἰθέρα μολίσκουσα, καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ τροπῇ τοῦ μ εἰς τὸ β διὰ τὴν ἀσυνταξίαν καὶ κατὰ ἔκτασιν τοῦ ο
5	εἰς ω βλωθρή. ἢ παρὰ τὸ μολεῖν καὶ τὸ θορεῖν, ἡ ταχέως μολί‐ σκουσα καὶ θοροῦσα AB, Sym. 130, EM 182, Eust. 986, 19; 1532, 44. Orio 35, 15.
beta 152	Βλωμός (Call. fr. 508)· ὁ ψωμός· Καλλίμαχος (l. c.)· ὅσον βλωμοῦ πίονος ἠράσατο. εἴρηται δὲ ἀπὸ τοῦ ψωμός βλωμός τοῦ ψ εἰς τὸ β τραπέντος. ἢ παρὰ τὸ φλωμός (φλωμὸς γὰρ ἦν τὸ κλάσμα τοῦ ἄρτου) καὶ κατὰ τροπὴν
5	βλωμός. ἢ παρὰ τὸ βρῶ, τὸ ἐσθίω, βρωμός καὶ βλωμός, ὡς καὶ παρὰ τὸ βῶ βωμός· Ἡσίοδος (op. 442)· τετράτρυφον ὀκτάβλωμον. ἄλλοι δὲ παρὰ τὸ βάλλειν εἰς τὸ στόμα AB, Sym. 131, EM 180.
5	Orio 35, 19.
beta 153	Βλώσκω· σημαίνει δὲ τὸ αὐξάνω. παρὰ τὸ μολῶ γίνεται παράγωγον μολίσκω, ὡς γελῶ γελίσκω καὶ γαμῶ γαμίσκω· καὶ μεταθέσει τοῦ μ εἰς τὸ β βολίσκω καὶ ἐν ὑπερθέσει βλοΐσκω καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ ἐκτάσει τοῦ ο εἰς ω βλώσκω AB, Sym. 132,
5	EM 183, Et. Gud. (c) α 195. Orio 37, 10.
beta 154	Βλῶσις (trag. fr. adesp. 150)· ἡ ἕδρα, οἷον (l. c.)· δίφρου τέτυκται βλῶσις εὔζυγον τέρας. σημαίνει δὲ καὶ τὸ πορευτικόν, ἴσως μόλησίς τις οὖσα, τροπῇ τοῦ μ εἰς τὸ β, ὡς ἐπὶ τοῦ βλώσκω AB, EM 181. *Orio.
beta 155	Βόα· εἴρηται περὶ τούτου εἰς τὸν βοῦν (β 221) διὰ † πλά‐ τος AB.
beta 156	Βοαγίδας (Lycophr. 652)· ὁ Ἡρακλῆς, ὁ τοὺς βόας τοῦ Γηρυόνος ἄγων τῷ Διΐ AB, Sym. 156, EM 205. *Schol. Lycophr.
beta 157	Βοάγρια (Μ 22)· τὰς ἀσπίδας· ἀπὸ τοῦ βεβυρσῶσθαι τοῖς βοείοις AB, Sym. 134, EM 206. Comm. Hom.
beta 158	Βοᾷ· ἰστέον, ὅτι τὸ «βοᾷ σύ» καὶ «πειρᾷ σύ» δευτέρου προσώπου τοῦ παθητικοῦ ἐνεστῶτος ἔχει τὸ ι προσγεγραμμένον,
beta 158	ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ βοῶμαι καὶ πειρῶμαι ἐστί. τὰ δὲ δεύτερα πρόσωπα τῶν εἰς μαι πάντως εἰς τὸ ι καταλήγει, οἷον τύπτομαι τύπτῃ, τέ‐
5	τυμμαι τέτυψαι, χρυσοῦμαι χρυσοῖ, οὕτως οὗν καὶ βοᾷ καὶ πειρᾷ AB, EM 193. *Choerob. (cf. in Theod. II 175, 10).
beta 159	Βοᾶν· ἰστέον, ὅτι τὸ βοᾶν καὶ γελᾶν ἀπαρέμφατα οὐκ ἔχουσιν τὸ ι προσγεγραμμένον, πρῶτον μὲν ὅτι ἀπὸ τοῦ παρατατι‐ κοῦ γίνονται· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐβόα καὶ ἐγέλα γεγόνασι. τὰ γὰρ ἀπα‐ ρέμφατα ἐπὶ μὲν βαρυτόνων ἀπὸ ἐνεστῶτος γίνονται, οἷον τύπτει
5	τύπτειν, ἐπὶ δὲ τῶν περισπωμένων ἀπὸ τοῦ παρατατικοῦ, οἷον ἐποίει ποιεῖν, ἐχρύσου χρυσοῦν. καὶ δῆλον ⟦εἰ γὰρ ⟧ χρυσοῦν λέγομεν καὶ στεφανοῦν καὶ οὐ χρυσοῖν καὶ στεφανοῖν· εἰ γὰρ ἦσαν ἀπὸ ἐνεστῶ‐ τος χρυσοῖν καὶ στεφανοῖν ἐλέγομεν· στεφανοῖ γὰρ καὶ χρυσοῖ ἐστιν ὁ ἐνεστώς. ἐπειδὴ οὖν ὁ παρατατικὸς οὐκ ἔχει τὸ ι προσγεγραμμέ‐
10	νον, οἷον ἐβόας ἐβόα, τούτου χάριν οὐδὲ τὰ ἀπαρέμφατα τὰ ἐξ αὐτῶν γινόμενα ἔχουσι τὸ ι προσγεγραμμένον· ἢ ὅτι τὰ εἰς ν λή‐ γοντα ῥήματα οὐδέποτε ἔχουσι πρὸ τοῦ ν τίποτε ἀνεκφώνητον AB, EM 193. Choerob. in Theod. II 217, 19.
beta 160	Βοείας (Ε 452)· τὰς ἀσπίδας τὰς ἐκ βοείων βυρσῶν AB, Sym. 134, EM 206. Comm. Hom.
beta 161	Βοή· ἡ φωνή· παρὰ τὸ βέω, τὸ σημαῖνον τὸ βαίνω, ἡ διὰ τῆς ἀρτηρίας βαίνουσα, οἷον (Ζ 113)· ὄφρ’ ἂν ἐγὼ βέω προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν. ἢ παρὰ τὸ βέω, τὸ τρέφω, ἔνθεν τὸ (Ω 131)·
5	οὐ γάρ μοι † ἐπιδηρὸν βέῃ, ἡ ἐκ τῶν τρεφομένων πνευμάτων ἀναπεμπομένη AB, Sym. 135, EM 197. *Orio (cf. Choerob. epim. ps. 112, 32).
beta 162	Βοηδρομιών· μὴν παρὰ Ἀθηναίοις. εἴρηται, ὅτι ἐν αὐτῷ ἐτιμᾶτο Βοηδρόμιος Ἀπόλλων καὶ τὰ Βοηδρόμια ἐπετελεῖτο
beta 162	ἑορτή. τὴν δὲ ἀρχὴν ἔλαβεν, ὅτι πολέμου συστάντος Ἀθηναίοις πρὸς Εὔμολπον καὶ Ἐλευσινίους συμμαχήσαντος Ἴωνος κατὰ συγγένειαν
5	ἐνίκησαν Ἀθηναῖοι. ἀπὸ τῆς οὖν 〈τοῦ〉 στρατεύματος βοῆς τῆς ἐπὶ τῷ ἄστει δραμούσης, ὅ τε Ἀπόλλων Βοηδρόμιος ἐκλήθη καὶ ἡ θυσία καὶ ὁ μήν. Φερεκύδης δὲ ἐν τοῖς Αὐτόχθοσι (FGH 333 F 2) διὰ τὸ τῆς φωνῆς σημεῖον, ἣν τὸ πρότερον ἀξύνετον οὖσαν εὗρεν καὶ διήρθρωσεν AB, Sym. 136, EM 201. Lex. rhet.
beta 163	Βοηδρομεῖν (Eur. Or. 1510)· τὸ μετὰ σπουδῆς παραγίνεσθαι. † Κᾶρες δὲ ἀντὶ τοῦ βοηθεῖν, τουτέστιν ἐπὶ μάχην δραμεῖν. ἔστι δὲ καὶ ἡ Βοηδρομία ἑορτή τις Ἀθήνησι καλουμένη· καθ’ ἣν ἡμέραν ἐβοήθησεν ὁ † Ξοῦθος σπουδῇ πολλῇ πολεμουμένοις
5	Ἀθηναίοις ὑπὸ Εὐμόλπου τοῦ Ποσειδῶνος. Ἐρεχθεὺς δὲ τότε Ἀθη‐ ναίων ἐβασίλευεν AB, Sym. 137, EM 199. *Lex. rhet.
beta 164	Βοῇς· δεῖ γινώσκειν, ὅτι τὸ βοᾷς καὶ γελᾷς οἱ Δωριεῖς βοῇς καὶ γελῇς λέγουσιν. καὶ μηδεὶς οἰέσθω ἀπὸ τοῦ βοᾷς καὶ γελᾷς γεγονέναι κατὰ τροπὴν τοῦ α εἰς η, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ βοάεις καὶ γελάεις κατὰ κρᾶσιν τοῦ α καὶ ε εἰς η· οἱ γὰρ Δωριεῖς τὸ α καὶ
5	ε εἰς τὸ η κιρνῶσιν, οἷον τὰ ἐμά τἠμά AB, Sym. 138, EM 193. Hdn. II 318, 21. 〈Βοήσω· EM 194. Choerob. in Theod. II 162, 21; 424, 20.〉
beta 165	Βοηθός· δῆλον τὸ σημαινόμενον· εἴρηται ἀπὸ τοῦ εἰς βοὴν θεῖν κυρίως· βοὴ γὰρ κυρίως ἡ μάχη, ὅθεν τὸ (Β 408, 586) βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος, καὶ βοηθεῖν, τὸ εἰς βοὴν θεῖν. ἢ παρὰ τὸ βοή καὶ τὸ θοός, ὁ εἰς
5	τὴν βοὴν θοὸς καὶ ταχύς AB, Sym. 139, EM 198 + 196, Et. Gud. (z) β 201, Eust. 1028, 47. *Orio (cf. Choerob. epim. ps. 112, 32, orth. 186, 26).
beta 166	Βόθρος (κ 517)· δῆλον τὸ σημαινόμενον· Ὅμηρος (l. c.)· βόθρον ὀρύξαι ὅσον τε πυγούσιον ἔνθα καὶ ἔνθα. εἴρηται παρὰ τὸ βάθος βάθρος καὶ βόθρος AB, Sym. 140, EM 212. *Orio.
beta 167	Βόθυνος· λάκκος. ὥσπερ παρὰ τὸ θρασύς γίνεται θρά‐ συνος καὶ θάρσυνος, οὕτως καὶ παρὰ τὸ βαθύς γίνεται βάθυνος καὶ βόθυνος τροπῇ τοῦ α εἰς ο. τὸ δὲ βαθύς παρὰ τὸ βάθος AB, Sym. 141, EM 213. Orio 36, 13.
beta 168	Βοιωτία· ἡ χώρα. ἀπὸ τῆς καθηγησαμένης βοὸς Κάδμῳ. ἄλλοι δὲ ἀπὸ Βοιωτοῦ τοῦ υἱοῦ Ἄρνης τῆς Αἰόλου καὶ Ποσειδῶνος βασιλεύσαντος τῆς χώρας AB, EM 204. Orio 31, 3 + Comm. Hom. ad B 494 in EM 204 servatum.
beta 169	Βοιωτός· καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἡ χώρα Βοιωτία. εἴρηται δέ, ὅτι Ἄρνη ἡ μήτηρ αὐτοῦ τεκοῦσα αὐτὸν λαθεῖν βουλομένη τὸν πατέρα ἔρριψεν εἰς βοῶνα, παρὰ τὸ οὖν μετὰ βοῶν τραφῆναι Βοωτὸς καὶ Βοιωτὸς ἐκλήθη· Εὐφορίων (fr. 96 2—4 Powell = fr. 120, 2—4
5	Cuenca)· τόν ῥα Ποσειδάωνι δαμασσαμένη τέκε μήτηρ· Βοιωτὸν δ’ ὀνόμηνε, τὸ γὰρ καλέουσι βοτῆρες, ὅττι ῥα † πατρωΐησι βοῶν ἀπεθήκατο κόπροις AB, Sym. 142, EM 203, Eust. 270, 28. *Orus.
beta 170	Βοΐ· ἰστέον, ὅτι ἐνταῦθα οὐ συναιρεῖται ὡς Λητόϊ Λητοῖ, ἐπειδὴ οὐδέποτε δοτικὴ ἑνικῶν μονοσύλλαβος ἐκφωνεῖ τὸ ι, οἷον τῷ νῷ † τῷ γρῷ τῇ γῇ. εἰ οὖν ἐγένετο κατὰ συναίρεσιν βοΐ βοῖ, ἔμελ‐ λεν ἐκφωνεῖσθαι τὸ ι, ὅπερ ἐστὶν ἄτοπον. τὸ γὰρ ι τότε ἐστὶν ἀνεκ‐
5	φώνητον, ἡνίκα ἐστὶ μεθ’ ἑνὸς τῶν μακρῶν φωνηέντων καὶ μετὰ τοῦ
5	α μακροῦ AB, EM 202. Choerob. in Theod. I 237, 11.
beta 171	Βολβός (Soran. fr. 24 Scheele)· ἐπὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ· ἀπὸ τῆς πρὸς † τὸν ἔξω † τὸν ἐκ τῆς γῆς βολβοῦ ἐμφερείας. οὕτως
beta 171	† Ὦρος AB, Sym. 143, EM 214. Orio 34, 13.
beta 172	Βολβός· ἐπὶ τοῦ ἐσθιομένου· παρὰ τὸ βίᾳ ἀναβάλλεσθαι AB, Sym. 144, EM 214, Eust. 1405, 17. Orio 37, 16.
beta 173	Βόλβιτον· τὴν παντοδαπῆ κόπρον· βόλιτον γὰρ ἦν καὶ πλεονασμῷ τοῦ β βόλβιτον. Ἡρωδιανός (cf. II 282, 7; 482, 32) AB, EM 215, Eust. 1405, 1. Hdn.
beta 174	Βόλιμος· τὴν παραγωγὴν ἀπέδωκεν (sc. Herodianus)· καὶ τὸ σημαινόμενον εὗρον εἰς τὸ Ῥητορικὸν λεξικόν. ἔστι μόλιβος καὶ κατὰ ἐναλλαγὴν βόλιμος παρὰ Συρακοσίοις AB, Sym. 145, EM 219. Lex. rhet. + Hdn. (cf. glossam β 176 infra).
beta 175	Βόλινον· κώμη τις τῆς Ἀχαΐας πλησίον Πατρῶν καὶ τοῦ καλουμένου Δρεπάνου. εἴρηται δέ, ὅτι νύμφη τις διωκομένη ὑπὸ Ἀπόλλωνος ἐρῶντος κατὰ τοῦδε τοῦ τόπου μέλλουσα ἀγρεύεσθαι
beta 175	ἔρριψεν ἑαυτὴν εἰς θάλασσαν· ὁ δὲ θεὸς τὸ χωρίον ἀπὸ τῆς βολῆς
5	τῆς νύμφης, ὅτι ἔβαλεν ἑαυτὴν εἰς θάλασσαν, Βόλινον προσεῖπεν AB, Sym. 146, EM 218. *Orus.
beta 176	Βόλιτον (Cratin. fr. 43)· βόλβιτον δὲ Ἴωνες, οἵ τε ἄλλοι καὶ Ἱππῶναξ, οἷον (fr. 144)· βολβίτου κασιγνήτην. εἶτα (Ar. ran. 295)·
5	νὴ τὸν Ποσειδῶ καὶ † μολίτι τὸν θατέρου † κατὰ παραγωγήν. εἴρηται δὲ οἱονεὶ βοόσλιτον, τὸ ἁμάρτημα τὸ κοπρῶδες, καὶ πλεονασμῷ τοῦ β βόλβιτον, ὡς τὸ φέρω φέρβω. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 282, 7) καὶ ἄλλοι AB, Sym. 147, EM 217. Hdn. l. c. + *Lex. rhet. (cf. Phot. β 200 Theodorides)
beta 177	Βόμβος· ψόφος τις. ὠνοματοπεποίηται δὲ ἡ λέξις κατὰ μίμησιν τῆς γινομένης φωνῆς· καὶ βομβεῖν ἐξ αὐτοῦ AB, Sym. 148, EM 220. *Orio?
beta 178	†Βομβηδή (Ap. Rh. 2, 133): (l. c. 131, 133)· ἠὲ μελισσοκόμοι πέτρῃ ἔνι καπνιόωσι,
beta 178	βομβηδὸν κλονέονται. κυρίως δὲ βόμβος ὁ τῶν μελισσῶν ἐστιν ἦχος, ἔνιοι δὲ τῆς † βο‐
5	ξύνης λεγομένης μελίσσης. Ἀπολλώνιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά AB, EM 224. Schol. Ap. Rh.
beta 179	Βομβύκη (Theocr. id. 10, 26)· ὄνομα αὐλητρίδος. εἴρηται δὲ παρὰ τὸν βόμβον τῶν αὐλῶν AB, Sym. 149, EM 221. *Schol. Theocr.
beta 180	Βομβυλιός· εἶδος ζῴου παραπλήσιον †μελίσσης. εἴρη‐ ται δὲ παρὰ τὸ βομβεῖν. ἔστι δὲ καὶ ποτηρίου εἶδος ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ ζῴου· καὶ γὰρ αὐτὸ ποιῶς πως κατεσκευάζετο, ὥστε πινόντων βομβεῖν. καὶ τὸ ἐλαιηρὸν δὲ ἀγγεῖον καθ’ ὁμοιότητα τοῦ στενοπόρου
5	ἐκπώματος † βομβολιός λέγεται. οὕτως εὗρον εἰς τὸ Ῥητορικόν AB,
5	Sym. 150, EM 223. Lex. rhet.
beta 181	Βοὸς πόδα· οἱ μὲν Ἀττικοὶ ἐπὶ ζῶντος λέγουσιν, ἐπὶ δὲ τῶν τεθνηκότων βόειον πόδα φασίν, ὡς καὶ πατρὸς κλῆρον ἐπὶ ζῶντος, πατρῷον δὲ τελευτήσαντος. παρ’ Ὁμήρῳ δὲ συγχεῖται, οἷον (υ 299)·
5	ὣς εἰπὼν ἔρριψε βοὸς πόδα, ἐπὶ γὰρ τοῦ νεκροῦ, καὶ ἐπὶ ζῶντος (Λ 536, Υ 501)· ἃς ἄρ’ ἀφ’ ἱππείων ὁπλέων, ἐπὶ ζῶντος AB, Sym. 152, EM 207. *Lex. rhet.
beta 182	Βορά (*Philox. fr. 66)· παρὰ τὸ βῶ, τὸ τρέφω, ὁ μέλλων βόσω· βορός καὶ βορά AB, Sym. 153, EM 225. Orio 37, 14.
beta 183	Βοράζειν· εἴρηται εἰς τὸ σφαδάζειν (Et. gen. ς s. v.) AB, Sym. 151, EM 225.
beta 184	Βορέας· ὁ μὲν Ὠρίων (35, 1) ὠνοματοπεποιῆσθαι τὴν λέξιν φησὶ κατὰ μίμησιν τοῦ ἤχου τοῦ γινομένου κατὰ τὴν πνοὴν
beta 184	αὐτοῦ. ἄλλοι δὲ παρὰ τὸ βάρος Βορέας. ἢ (philox. fr. 67) παρὰ τὸ βῶ, τὸ τρέφω, ὁ τρέφων καὶ αὐξάνων τοὺς καρπούς. ἢ παρὰ τὸ
5	βορά, ὃ σημαίνει τὴν τροφήν, γίνεται Βορέας· βορᾶς γὰρ ἡμῖν αἴτιος συναύξων τοὺς καρπούς AB, Sym. 154, EM 227, Eust. 579, 7; 732, 12. Orio l. c.
beta 185	Βόρμος (Dieuches ap. Orib. 4, 7, 20)· βρόμος καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν βόρμος EM 224. Hdn. II 386, 5.
beta 186	Βόρβορος· παρὰ τὸ βάρος βάρβαρος καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ο βόρβορος· βόρβορος γὰρ λέγεται τὸ περίττωμα τῆς γαστρός· τοῦτο γὰρ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ κείμενον βάρος ἐμποιεῖ, ἢ παρὰ τὸ βορά, ὃ σημαίνει τὴν τροφήν, βόρος καὶ βόρβορος, ἡ ἐκ τῆς τροφῆς γεννη‐
5	θεῖσα ὕλη AB, Sym. 155, EM 228, Et. Gud. (c) β 226. *Orio?
beta 187	Βόσκω (Philox. fr. 68)· παρὰ τὸ βῶ, τὸ τρέφω, ὁ μέλλων βόσω καὶ πλεονασμῷ τοῦ κ βόσκω, ὡς τιτρώσω τιτρώσκω, θνήσω θνῄσκω· ἐξ οὗ καὶ βόσις, ἡ τροφή, καὶ συβώτης AB, Sym. 156, EM 232. Orio.
beta 188	Βόσπορος (Dion. per. 140)· οἱονεὶ βοός πόρος· ὠνό‐ μασται δὲ ἀπὸ τῆς Ἰοῦς τῆς θυγατρὸς Κάδμου. ταύτῃ γὰρ ἡ Ἥρα κατὰ ζῆλον οἶστρον ἔπεμψεν, ἥτις ἐλαυνομένη ὥσπερ πόρτις τοῦτον παρῆλθεν τὸν τόπον, ὥς φησι Διονύσιος, οἷον (l. c. 140—141)·
5	τῇ δ’ ἐπὶ Θρηϊκίου στόμα Βοσπόρου, ὃν πάρος Ἰὼ
5	Ἥρης ἐννεσίῃσιν ἐνήξατο, πόρτις ἐοῦσα. Φύλαρχος (FGH 81 F 68) δέ, ὅτι οἱ ἐντὸς τοῦ Εὐξείνου Πόντου ἦσαν ἄπειροι γεωργίας, οἱ δὲ ἐκτὸς ἔμπειροι· διὸ καὶ Βόσπορος ἐκεῖνο τὸ μέρος ἐκαλεῖτο τὸ τοῦ πελάγους, ὅτι ἐσπείρετο. τινὲς δὲ
10	τοὺς στενοὺς πορθμοὺς βοσπόρους εἰρῆσθαι. ἢ ὅτι τὸ παλαιόν, εἴ ποτέ τινες ἤθελον εἰς τὸ πέραν διαβῆναι, σχεδίας πηγνύντες καὶ βοῦς ὑποζεύξαντες ἐπὶ τούτων διεπεραιοῦντο. ὅθεν ἡ ἐπωνυμία AB Sym. 157, EM 234. Schol. Dion. per.
beta 189	Βόστρυχος (Soph. El. 901)· ὁ πλόκαμος τῆς τρι‐ χός· Σοφοκλῆς (l. c.)· †ὁρῶν ἐωρὴ † βόστρυχον τετμημένον. παρὰ τὸ βότρυ⟦χο ⟧ν βότρυχος καὶ βόστρυχος, ὁ βοτρυοειδής· μετὰ
5	σχήματος γὰρ βοτρυοειδοῦς ἀπήρτηται· Ἀπολλώνιος (Ap. Rh. 2, 676—677)· χρύσειοι δὲ παρηϊάων ἑκάτερθε πλοχμοὶ βοτρυόεντες ἐπερρώοντο κιόντι
5	AB, Sym. 158, EM 233. *Orio 34, 11?
beta 190	Βοτήρ· (Euphor. fr. 96, 3 Powell = fr. 120, 3 Cuenca)· ποιμήν, οἷον (l. c.)· Βοιωτὸν δ’ ὀνόμηνε· τὸ γὰρ καλέουσι βοτῆρες. εἴρηται παρὰ τὸ βῶ, τὸ τρέφω, ὁ μέλλων βόσω βοτήρ. καὶ ἀπὸ τοῦ
5	βοτήρ βότειρα, ὡς σωτήρ σώτειρα καὶ Δημήτηρ Δημήτειρα, καὶ βότης, ὅπερ καὶ βούτης λέγεται κατὰ πλεονασμὸν τοῦ υ τὸ αὐτὸ δηλοῦν, ἐξ οὗ καὶ βόσις ἡ τροφή, καὶ συβώσιον κατ’ ἔκτασιν τοῦ ο εἰς ω. ὁ δὲ Φιλόξενος ἐν τῷ Ῥηματικῷ (fr. 374) λέγει παρὰ τὸ βόσκω εἷναι βοκτήρ καὶ ἀποβολῇ τοῦ κ βοτήρ AB, Sym. 159, EM
10	237. *Orio + Philox. l. c.
beta 191	Βότρυς· παρὰ τὴν πόσιν πότρυς καὶ βότρυς, ὁ ποτὸν ῥέων ἢ ὁ τοῖς ποσὶ τρυπτόμενος, τουτέστιν πατούμενος AB, EM 240. Orio 32, 7 + 613, 3 Werfer. 〈Βοτρυδόν (Β 89): EM 241. Comm. Hom.〉
beta 192	†Βόττιον· ἔθνος Μακεδονίας καὶ Βοττιανὴ ἡ χώρα. εἴρη‐
beta 192	ται ἡ χώρα ἀπὸ τῶν βοτῶν, ὅτι πολυθρέμματός ἐστι, καὶ τὸ ἔθνος. ἢ παρὰ τὸ βοτὸν βοτιανή καὶ πλεονασμῷ τοῦ τ Βοττιανή, ἢ ἀπὸ Βόττονος τοῦ ἡγησαμένου τῆς ἐκεῖσε ἀποικίας AB, EM 238. *Orus.
beta 193	Βουβάλιον (Diphil. fr. 59)· κόσμος χρυσοῦς περι‐ τιθέμενος τῷ καρπῷ· Δίφιλος ἐν Παλλακίδι, οἷον (l. c.)· βουβάλια καρπῶν παρθένου † φρονήματα. εἴρηται δὲ διὰ τὸ ἔχειν ἐπὶ τοῦ ἄκρου προτομήν τινα βουβάλου ἐξέ‐
5	χουσαν AB, Sym. 161, EM 242. *Orio?
beta 194	Βουβάρας· ὁ μεγαλοναύτης, ἢ ὁ μεγάλως βαρύς· εἴρηται παρὰ τὸ βου ἐπιτατικὸν καὶ τὴν βᾶριν, ἥτις ἐστὶν εἶδος πλοίου. ἢ παρὰ τὸ βάρος ἔχοντα καὶ αὐχηματίαν· περὶ ἀλαζόνος γὰρ λέγεται, ὃν καὶ βαρυγέταν εἰρήκασι AB, EM 243. *Orio?
beta 195	†Βούδιον (Π 572)· πόλις Θεσσαλίας, οἱ δὲ Ἠπείρου AB, EM 249. *Orus.
beta 196	Βούβασις· κώμη τῆς Αἰγύπτου καὶ θεός. εἴρηται δέ, ὅτι ἡ Ἰὼ ἡ Ἰνάχου εἰς βοῦν μεταβληθεῖσα καὶ μετὰ τὴν διὰ γῆς καὶ † θάλασσαν πλάνην εἰς Αἴγυπτον παραγενομένη, ἐπιβᾶσά τε βρο‐ χθώδους τόπου τοῦ † Νειοῦ, τῶν χηλῶν ἴχνη τῷ πηλῷ ἐνεχάραξεν.
5	ὁ δὲ τῆς χώρας βασιλεὺς ἑωρακὼς τὸ μὲν τῆς ἐμπροσθίας χηλῆς τῷ ει στοιχείῳ ἐμφερές, τὸ δὲ τῆς ὀπισθίας τῷ ω † Ἰὼ τὴν βοῦν ὠνόμασεν, τὴν δὲ κώμην, ἐν ᾗ τοῦτο ἐγένετο, Βούβασιν προσηγό‐ ρευσεν ἀπὸ τῆς βοὸς βάσεως, ὥστε κατὰ τοῦτον τὸν λόγον καὶ διὰ τῆς ει διφθόγγου δεῖ γράφεσθαι τὸ ὄνομα Εἰώ. ὁ μέντοι Ἡρωδιανός
10	(I 223, 28) φησι διὰ τοῦ ι δεῖ γράφειν παρὰ τὸ ἰέναι σχηματίζων, ὅτι πολλήν, φησιν, ἦλθε γῆν AB, EM 246. *Orus + Hdn.
beta 197	Βούβρωστις (Ω 532)· ὁ μέγας λιμός· εἴρηται, ὅτι καὶ βοῦς λυμαίνεται καὶ τοὺς βοῦς βρῶσιν ποιεῖ AB, Sym. 163, EM 248. Comm. Hom.
beta 198	Βουβών (Soran. fr. 26 Scheele)· τὸ παρ’ ἑκάτερα τῆς ἥβης μέρος ἐν ἀρχῇ τῶν † μερῶν κείμενον. εἴρηται δέ, ὅτι τοῦ βαίνειν ἐστὶν ὑπηρέτης· παρὰ γὰρ τὸ βῶ ῥῆμα γίνεται βών καὶ
beta 198	κατὰ σύνθεσιν τοῦ βου τοῦ σημαίνοντος τὸ μέγα, ὡς ἐν τῷ βου‐
5	γάϊος βούλιμος, γίνεται βουβών, ὁ μεγάλως βαίνων, ἢ δι’ οὗ μεγάλως
5	βαίνομεν AB, EM 252a. Orio 33, 22.
beta 199	Βουβών (Men. arat. 51)· λέγεται καὶ τὸ πάθος, ὅπερ τινές φασι βομβῶνα, ὡς λέγει Ἡρωδιανὸς ἐν τῇ Καθόλου (I 23, 1)· Μένανδρος ἐν τῷ Γεωργῷ, οἷον (l. c.)· βουβὼν ἐπήρθη τῷ γέροντι·
5	καὶ ῥῆμα παρ’ αὐτὸ βουβωνιῶ. δύναται δὲ καὶ τὸ πάθος εἰρῆσθαι ἀπὸ τοῦ ἐπαίρεσθαι καὶ μεγάλως βαίνειν εἰς οἴδημα AB, Sym. 164, EM 252b, Eust. 499, 12. Orio 33, 22.
beta 200	Βουγάϊος (Ν 824)· εἴρηται ἀπὸ τοῦ βου, ὅπερ ἀπὸ τοῦ ζῴου ληφθὲν σημαίνει τὸ μέγα, ὡς ἐν τῷ βούτιμος βούλιμος καὶ τὸ Βούπαλος κύριον· παρὰ δὴ τὸ ἐπιτατικὸν καὶ τὸ γαῖα σύνθετον γίνεται βούγαιος. ἢ παρὰ τὸ γαίειν, τὸ γαυριᾶν, ὅπερ καὶ αὐτὸ παρὰ
5	τὴν γαῖαν γέγονεν, ἵνα ᾖ ἀπὸ τοῦ μεγέθους τῆς γῆς, ὁ μεγαλόφρων
5	AB, Sym. 166, EM 253. *Orio.
beta 201	Βουθόη (Soph. fr. 1125?)· πόλις Ἰλλυρίδος. εἴρηται δέ, ὅτι Κάδμος ἐπὶ βοῶν ζεύγους ἐκ Θηβῶν ταχέως εἰς Ἰλλυριοὺς παραγενόμενος ἔκτισε πόλιν καὶ ἀπὸ τῶν βοῶν καὶ τοῦ θοῶς φυγεῖν Βουθόην αὐτὴν ὠνόμασεν. ἢ ἀπὸ τοῦ Βούτου Βουτόη καὶ Βουθόη
5	ὠνόμασται AB, Sym. 167, EM 254. Orus? Orio?
beta 202	Βούθοια (Soph. fr. 1125?)· πόλις τῆς Ἰλλυρίδος· Σοφοκλῆς (l. c.) 〈**〉, οἷον (Call. fr. 744)· †ὀνομακλεῖ †Βουθόη Δρίλωνος ἐπὶ προχοῇσιν ἐνάσθη.
5	εἴρηται δὲ ἀπὸ τοῦ βοηθὸν γενέσθαι τοῖς Ἰλλυριοῖς τὸν Κάδμον
5	ἔποικον γενόμενον. ἢ ἀπὸ τοῦ ἐπὶ ζεύγους βοῶν ὀχούμενον κατὰ τὸν πυθόχρηστον εἰς τὴν Ἰλλυρίδα παραγενέσθαι AB, EM 255. *Orus?
beta 203	Βούκαια· πόλις Φωκίδος ἐν τῷ Παρνασσῷ. ὠνόμασται δέ, ὅτι ποτὲ Δευκαλίων καὶ Πύρρα τὸν κατακλυσμὸν φεύγοντες παρ’ αὐτοῖς διεσώθησαν. καὶ σημεῖον τοῦτο κατ’ ἐνιαυτὸν πυρὰν ἀνάπτον‐ τες μεγάλην βοῦν ἐπελαύνουσιν αὐτῇ ἐπιβοῶντες· «ἕρπε βοῦς κατὰ
5	τὰ πάτρια» καὶ κατακαίουσιν αὐτήν· ἀπὸ γοῦν τοῦ καίειν τὴν βοῦν Βούκαια καὶ Βουκαεῖς λέγεται AB, Sym. 169, EM 259. *Orus.
beta 204	Βουκαῖος· † Μένανδρος, οἷον (Nic. ther. 5)· βουκαῖός τ’ ἀλέγοι καὶ ὀροιτύπος· καὶ Θεόκριτος (id. 10, 1)· ἐργατίνα βουκαῖε.
5	σημαίνει δὲ τὸν ἀροτριαστήν, τὸν τοῖς βουσὶ καίνοντα τὴν γῆν, του‐ τέστιν κόπτοντα καὶ σχίζοντα AB, EM 260. *Philox.?
beta 205	Βουκάπη· ἡ φάτνη τῶν βοῶν, ἐν ᾗ οἱ βοῦς κάπτουσιν· ἀπὸ γὰρ τοῦ κάπτω, τοῦ σημαίνοντος τὸ ἐσθίω, ἡ κάπη γίνεται AB, Sym. 170, EM 258. *Philox.?
beta 206	†Βούκερα· λίμνη τίς ποτε μὲν καλουμένη, νῦν δὲ εἶδος βοτάνης. εἴρηται δὲ ἀπὸ τοῦ σχήματος τοῦ περὶ θέσιν, ἐπειδὴ κέρατι βοὸς ἔοικεν, καὶ Νίκανδρος ἐν Ἀλεξιφαρμάκοις (424) παρετυμολογεῖ
beta 206	αὐτὴν λέγων, οἷον (l. c. 424—425)·
5	ἄλλοτε βουκέραος χιληγόνου ὅ ῥα κεραίας εὐκαμπεῖς πετάλοισιν ὑπηνεμίοισιν ἀέξει. AB, Sym. 171, EM 261. *Orus? Schol. Nic.?
beta 207	Βουκεραΐς (Call. fr. 42)· κρήνη ἐν Πλαταιαῖς, ἥτις ὠνομάσθη, ὅτι Πόλυβος ἐξ Ἄργους ἐπέκτισεν Πλαταιὰς μετὰ τὸν ἐπὶ Δευκαλίωνος κατακλυσμόν, βοὸς αὐτοῦ ἡγουμένης κατὰ χρησμόν, ὥς ποτε Κάδμου· ἣν ἐκεῖσε κατακλιθεῖσαν τῷ κέρατι πατάξαι τὴν
5	γῆν καὶ κρήνην ἀναφανῆναι, ἣν ἀπὸ τοῦ κέρατος τοῦ βοὸς Βουκε‐
5	ραΐδα καλεῖσθαι. οὕτως Θέων ἐν τῷ † Ὑπομνήσεως τοῦ αʹ Αἰτίου Καλλιμάχου (l. c.), οὕτω καὶ Σερῆνος ἐν τῇ Ἐπιτομῇ τῶν Φίλωνος Περὶ πόλεων Πολύϊδον λέγων τὸν λαβόντα τὸν χρησμόν AB, Sym. 171, EM 263. *Orus.
beta 208	Βουκέφαλος· ὁ ἵππος, ὃν Ἀλέξανδρος † ἐπέκτητο. εἴρηται δὲ οὐχ, ὥς τινες οἴονται, ὅτι βοὸς κέρατα εἶχεν· τοῦτο γὰρ ψευδές, ἐκοσμεῖτο μὲν γὰρ ὑπὸ Ἀλεξάνδρου χρυσοῖς. καὶ οὐ διὰ τὰ κέρατα Βουκέφαλος ὠνόμασται, ἀλλ’ ὅτι οὕτως ἐν Θεσσαλίᾳ ἐκα‐
5	λοῦντο οἱ ἵπποι ἔχοντες ἐγκεκαυμένον βουκράνιον. ὅτι δὲ τῶν Θετ‐ ταλικῶν ἵππων τινὲς ἐκαλοῦντο βουκέφαλοι, δηλοῖ Ἀριστοφάνης ἐν Ἀναγύρῳ, οἷον (fr. 42)· μὴ κλαῖ’ ἐγώ σοι βουκέφαλον ὠνήσομαι, καὶ πάλιν (fr. 43)·
10	ψήχει ἠρέμα τὸν βουκέφαλον καὶ κοππατίαν
10	AB, Sym. 172, EM 264. *Lex. rhet.
beta 209	†Βουκινῆσαι· εἴρηται εἰς τὸ ι στοιχεῖον εἰς τὸ Ἴβυ‐ κος (Et. gen. ι s. v.) AB, Magn. gramm. 175.
beta 210	Βουκόλος (Ν 571)· ἤτοι βουκόνος τις ὤν, παρὰ τὸ κο‐ νεῖν περὶ τὰς βοῦς, ὅ ἐστιν ἐνεργεῖν καὶ διατρίβειν. ἢ βουσὶ κεκλό‐ μενος, ὅ ἐστιν ἐγκελευόμενος. ἢ παρὰ τὸ κέλλω, ὃ σημαίνει ὁ ἅμα τοῖς βουσὶ κέλλων. Δίδυμος (p. 402, fr. 5 Schmidt) δὲ παρὰ
5	τὸ κομεῖν εἰρῆσθαι, ἵν’ ᾖ βουκόμος, ὡς ἱπποκόμος, καὶ κατὰ τροπὴν βουκόλος AB, Sym. 173, EM 268, Et. Gud. (c) β 251. *Orio (partim 32, 5).
beta 211	Βουκολεῖν (Ε 313)· βόας νέμειν AB, EM 268. Comm.
beta 211	Hom.
beta 212	Βουλή· παρὰ τὸ βάλλω βαλῶ ἢ βέλλω γίνεται βολή, ἡ σύστοιχος τῆς γνώμης φορά, ἢ ἐπιβολὴ τῆς ψυχῆς, καὶ πλεονασμῷ τοῦ υ βουλή AB, EM 272. Orio 38, 3 + 613, 11 Werfer.
beta 213	Βουληφόρος (Α 144)· πρόβουλος, ἀρχίβουλος ἡγεμών, ἄρχων, βουλευτικός. ῥητορική. ἰστέον, ὅτι τὸ φέρω κατὰ τὸ τέλος συντίθεται, σπανίως δὲ κατὰ τὴν ἀρχήν, ὥσπερ τὸ Φέρεκλος φερέ‐ σταχυς Φερσεφόνη τελεσφόρος Ἑωσφόρος τοξοφόρος· οὕτως οὖν καὶ
5	παρὰ τὸ βουλή καὶ τὸ φέρω γίνεται βουληφόρος. τὰ δὲ εἰς η λήγον‐ τα συντιθέμενα μὲν ἢ φυλάττουσι τὸ η ἢ τρέπουσιν αὐτό, οἷον γῆ γηγενής, ὀδύνη (Ε 401) ὀδυνήφατα, κρήνη κρηνοφύλαξ· οὕτως οὖν καὶ βουλή βουληφόρος. πάντα δὲ τὰ
10	παρὰ τὸ φέρω παροξύνονται, οἷον βουληφόρος Ἑωσφόρος, εἰ μὴ ἄρα τύπος κωλύει διὰ τὸ ευ μόριον καὶ τὰς προθέσεις καὶ τὴν α στέρησιν, εὔφορος πρόσφορος ἄφορος AB, Sym. 174, EM 273.
10	Lex. rhet. + Epim. Hom. (cf. AO I 89, 21).
beta 214	Βούλιμος· ὁ μέγας καὶ ἐπιτεταμένος λιμός· παρὰ τὸ βου ἐπιτατικὸν μόριον καὶ τὸ λιμός. 〈καὶ ῥῆμα ἐξ αὐτοῦ βουλιμιῶ〉 AB, Sym. 175, EM 260, Et. Gud. (c) β 257. *Orio?
beta 215	Βουλυτός (Π 779)· ἡ δειλινὴ ὀψία, ὅτε οἱ βόες ἀπολύον‐ ται τῶν ἔργων AB, Sym. 176, EM 269. Eust. 1086, 30, 1615, 38 Comm. Hom.
beta 216	Βοῦνις (Aech. suppl. 117) καὶ βουνίτις (ibid. var. lect.)· ἡ γῆ· εἴρηται δὲ παρὰ τοὺς βουνούς, βουνοὶ δέ εἰσιν οἱ ὑψηλοὶ καὶ ὀρώδεις καὶ γεώλοφοι τόποι AB, Sym. 177, EM 265. *Schol. Aesch.?
beta 217	Βουπράσιον (Β 615?)· τόπος οὕτως καλούμενος AB, Sym. 178, EM 276. *Orus.
beta 218	Βουόα· (fr. poet. inc.)·
beta 218	ἀλγεῖ τις τάχα † θ’ αἱ βουσόαι 〈***〉 τὰ νῶτα. ἔλλειψις τοῦ ς καὶ πνεῦμα προσῆλθε τὸ δασύ. οὕτως Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 1252) AB, EM 266. Hdn. l. c.
beta 219	Βούπρηστις (Nic. al. 335)· ἔστι † λάχανον ἀγρίου γένος, ὅμοιον τῷ σινήπι καὶ τῇ † λαμψάκῃ. βούπρηστιν αὐτήν φασι λέγεσθαι διὰ τὸ τοὺς γευσαμένους † αὐτὴν μεγάλως πιμπρᾶσθαι, τουτέστιν φυσᾶσθαι· τὸ γὰρ βοῦς ἐπὶ τοῦ μεγάλου ἔτασσον οἱ ἀρ‐
5	χαῖοι ὡς βούπαιδα τὸν † μέγα παῖδα καλοῦντες AB, Sym. 179, EM 275. *Schol. Nic.
beta 220	Βοῦς· εἶδος πλακοῦντος διδομένου τοῖς εἰς Τροφωνίου κα‐ ταβαίνουσιν. εἴρηται δέ, ὅτι οἱ καταβαίνοντες εἰς τὸ ἄδυτον μυκη‐ θμῶν αἰσθάνονται AB, Sym. 180, EM 213. *Lex. rhet.
beta 221	Βοῦς (*Philox. fr. 70)· τὸ ζῷον· παρὰ τὸ βῶ, τὸ τρέφω, τὸ τρέφον ἡμᾶς ἐκ τῆς περὶ τὴν γῆν ἐργασίας. οὐ δυνάμεθα
beta 221	δὲ λέγειν ἐπὶ τῆς αἰτιατικῆς τῶν πληθυντικῶν τοὺς βόας καὶ κατὰ κρᾶσιν βοῦς, τὸ γὰρ α καὶ ο οὐ κιρνᾶται εἰς τὴν ου, ἀλλ’ εἰς † τὴν
5	ω, κρείττονα κρείττοα κρείττω. ἀλλὰ λέγομεν, ὅτι ὁμοφωνία γέγονε τῆς εὐθείας τῶν πληθυντικῶν καὶ τῆς αἰτιατικῆς· πᾶσα γὰρ εὐθεῖα πληθυντικῶν εἰς ς λήγουσα καὶ συνῃρημένη κατὰ τὴν τελευταίαν συλλαβὴν ἔχει τὴν αἰτιατικὴν καὶ κλητικὴν ὁμόφωνον αὐτῇ AB, Sym. 181, EM 208. Choerob. in Theod. I 239, 1.
beta 222	Βούσιρις· ὁ ἥρως, ὁ τῆς Αἰγύπτου βασιλεύς, ἀφ’ οὗ καὶ πόλις οὕτω καλουμένη. εἴρηται παρὰ τὸ βοῦς καὶ τὴν σειράν, ἵν’ ᾖ ὁ ἰσχυρός, ὁ δυνάμενος βοῦν ἄγειν σειραῖς, ὥστε δύνασθαι μόνος ζευγνύειν δύο βοῦς, ὥσπερ καὶ Λαέρτης λέγεται παρὰ τὸ λάας ἀερ‐
5	τάζειν, ἤγουν κουφίζειν λίθους. ὤφειλεν δὲ κατὰ τὴν ἐτυμολογίαν διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεσθαι, ἀλλὰ γράφεται διὰ τοῦ ι πρὸς τὸν χαρακτῆρα τῶν διὰ τοῦ ιρις· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ιρις μὴ ὄντα ἀπὸ προϋποκειμένου ὀνόματος ἔχοντος τὴν ει δίφθογγον ἀποστρέφονται τὴν διὰ τῆς ει διφθόγγου γραφήν, οἷον Ὄσιρις, οὕτως δὲ λέγεται
10	ὁ Διόνυσος παρὰ τοῖς Αἰγυπτίοις, καλάσιρις, σημαίνει δὲ λινοῦν ἱμάτιον, Ὄσιρις, ἔστι δὲ ὄνομα πόλεως, οὕτως δὲ ἐλέγετο καὶ ὁ Νεῖλος, Ἶρις, σημαίνει δὲ τὴν ἄγγελον τῶν θεῶν, Κῖρις (Ly‐ cophr. 946), ἔστι δὲ ὄνομα ποταμοῦ, Τίρις, ἔστι δὲ ὄνομα δούλης, σίρις ἢ ξίρις, ποτὲ μὲν γὰρ διὰ τοῦ ς λέγουσιν αὐτό, ποτὲ δὲ διὰ
15	τοῦ ξ καὶ ποτὲ μὲν διὰ τοῦ ι γράφεται, ποτὲ δὲ διὰ τῆς ει διφθόγ‐ γου, κρεῖττον δὲ γράφειν αὐτὸ διὰ τοῦ ι. σημαίνει δὲ ἀρωματικὸν φυτόν· οὕτως οὖν καὶ Βούσιρις διὰ τοῦ ι. πρόσκειται «μὴ ὄντα ἀπὸ προϋποκειμένου ὀνόματος ἔχοντος τὴν ει δίφθογγον» διὰ τὸ χείρ χειρός χειρίς, σημαίνει δὲ τὸ χειρομάνικον. Χοιροβοσκός (cf. Orth.
20	194, 19; 279, 8) AB, Sym. 182, EM 277, Eust. 391, 35. Choerob. l. c. 〈Βοῦρα (Call. Hy. 4, 102): EM 278. Schol. Call. Hy.〉
beta 223	Βούσυκον· εἰώθασι γὰρ τῇ προσθήκῃ τοῦ ἵππου ἢ τοῦ βοὸς τὸ μέγεθος τοῦ ὑποκειμένου δηλοῦν. ἀπὸ μὲν τοῦ βοὸς βού‐
beta 223	συκον βούπαις βούλιμος, ἀπὸ δὲ τοῦ ἵππου ἱπποσέλινον καὶ (Aesch. fr. 243, 3)·
5	θυμὸν ἱππογνώμονα, τὸν μεγαλογνώμονα AB, Sym. 183, EM 279. *Lex. rhet.?
beta 224	Βουτάδαι· δῆμός ἐστι τῆς Οἰνηΐδος Βουτία, ἀφ’ ἧς Βουτάδαι οἱ δημόται. ἢ οἱ ἀπὸ τοῦ Βούτου, οὗτος δὲ ὁ Βούτης τὴν ἱερωσύνην ἔσχεν καὶ ἀπ’ αὐτοῦ Βουτάδαι ἐκλήθησαν. καλοῦνται δὲ καὶ † Ἐτεοβουταιάδαι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Βούτου, τὸ γὰρ ἐτεόν ἀλη‐
5	θὲς δηλοῖ. οὕτως ἐκ τοῦ Ῥητορικοῦ AB, Sym. 184, EM 282. Lex. rhet. 〈Βουτίδης: EM 283. Hdn. II 322, adn. ad fr. 493.〉
beta 225	Βουτρόφους· τάξις, ὥς φασι, τις ἱερωσύνης, ἡ τρέ‐ φουσα τοὺς βοῦς, ὥστε θύεσθαι τοῖς θεοῖς δημοσίᾳ. ἐκ τοῦ Ῥητορι‐ κοῦ AB, EM 282. Lex. rhet.
beta 226	Βουτρωτός (Teucr. Cyz. FGH 274 F Ib)· ἢ Βου‐ θρωτός, πόλις τῆς Ἠπείρου, ὥς φησι Τεῦκρος ὁ Κυζικηνός (l. c.), ὅτι Ἑλένου ἐκ τῆς πατρίδος εἰς τὴν Ἤπειρον παραγενομένου θύον‐
beta 226	τός τε ἐπιβατήρια, ἡ βοῦς οὐ καιρίαν λαβοῦσα τομὴν φεύγει καὶ
5	κόλπον τινὰ τῆς Ἠπείρου διανηξαμένη εἰς γῆν ἐξέρχεται καὶ κατα‐ πεσοῦσα ἀπέθανεν· ὁ δὲ Ἕλενος συμβόλῳ θείῳ χρησάμενος κτίζει πόλιν καὶ ἀπὸ τοῦ συμβάντος Βουτρωτὸν αὐτὴν ὠνόμασεν AB, Sym. 185, EM 285. *Orus.
beta 227	Βουτύπος (Ap. Rh. 2, 91)· ἱερεύς τις, ὃς τοὺς βοῦς
beta 227	ἐν ταῖς θυσίαις τῷ πελέκει τύπτων ἔθυεν, οἷον (l. c. 91—92)· βουτύπος οἷα πόδεσσι τανύσσατο, κὰδ δὲ βαρεῖαν χεῖρ’ ἐπί οἱ πελέμιξεν, ὁ δ’ ἀΐσσοντος ὑπέστη.
5	πελέμιξεν· ἐπέσεισε καὶ ἐπήνεγκεν. Ἀπολλώνιος ὁ τὰ Ἀργοναυτικά. ἔστι δὲ καὶ ῥητορική AB, Sym. 186, EM 284. Schol. Ap. Rh. + Lex. rhet.
beta 228	Βουφόνια (Hyperid. fr. XIII 5 Baiter—Sauppe)· ἑορτή τις παρὰ Ἀθηναίοις τὰ Βουφόνια, ἐν ᾗ πολλοὶ ἐθύοντο βόες καὶ ἤγετο αὕτη Σκιροφοριῶνος μηνὸς τετάρτῃ ἐπὶ δέκα AB, EM 286, Eust. 691, 63. *Lex. rhet.
beta 229	Βουφόνεον (Η 466)· ἐβουθύτουν, βοῦς ἔθυον AB, EM 287. Comm. Hom.
beta 230	Βούχετα (Philostephan. FHG III 30, fr. 9a)· ἢ Βου‐ χέτιον· ἔστι δὲ πόλις τῆς Ἠπείρου οὐδετέρως καὶ πληθυντικῶς λεγομένη, ἥν φησι † Φιλόχωρος (l. c.) ὀνομασθῆναι διὰ τὸ τὴν Λητώ, ἤτοι Θέμιν, ἐπὶ βοὸς ὀχουμένην ἐλθεῖν ἐκεῖ κατὰ τὸν τοῦ Δευκα‐
5	λίωνος κατακλυσμόν. μέμνηται δὲ τοῦ ἐθνικοῦ Καλλίμαχος, οἷον (fr. 509)· ἐξ ἁλὸς οὐ † δίκην ἀνέρα Βουχέτιον ἕλκειν AB, EM 288. Orus vel Lex. rhet.?
beta 231	†Βῷμι· ἔστι βοάοιμι καὶ κατὰ κρᾶσιν βοῷμι, τὸ τρίτον τῶν πληθυντικῶν βοάοιεν καὶ κατὰ κρᾶσιν βοῷεν AB, Sym. 187, EM 195. *Hdn. II 822, 26. 〈Βοῶπις (Α 551)· εὐόφθαλμος, καλή EM 209. Comm.
5	Hom.〉
beta 232	Βραγχιᾶν· τὸ πάθος. ὠνοματοπεποιῆσθαί φασι τὴν λέ‐ ξιν κατὰ μίμησιν τῆς γινομένης αὐτῷ βραχύτητος ἐν τῇ φωνῇ. ἢ βρόγχος λέγεται ὁ λαιμὸς καὶ ὁ φάρυγξ, ὃς καὶ βράγχος παρὰ τοῖς παλαιοῖς λέγεται, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ (Ε 863)
5	τόσον ἔβραχ’ Ἄρης ἆτος πολέμοιο. ἀφ’ οὗ τὸ πάθος ἐκλήθη βραγχιᾶν. ἐγὼ δὲ οἶμαι παρὰ βαρεῖαν ἰαχήν, τουτέστιν φωνήν, ἔχειν γίνεται βαριχιᾶν καὶ βραγχιᾶν· βραγ‐ χιᾶν γὰρ λέγεται τὸ σαπρᾷ καὶ τραχείᾳ φωνῇ χρῆσθαι AB, Sym.
5	188, EM 295. *Orio (cf. 35, 10).
beta 233	Βρᾴ· ἀπὸ τοῦ ῥᾴδιον γίνεται κατὰ πλεονασμὸν τοῦ β Αἰο‐ λικῶς βρᾴδιον καὶ κατὰ συγκοπὴν βρᾴ. οὕτως Ἡρωδιανὸς (II 214, 2) καὶ Χοιροβοσκός (deest) AB, Sym. 189, EM 291, Eust. 163, 21. Hdn. l. c. + Choerob.
beta 234	Βραβευταί· διοικηταί, κριταί, ὁρισταί. κυρίως δὲ βρα‐ βευταὶ λέγονται οἱ τὴν ῥάβδον ἀπὸ φοίνικος ἤ τινος ἄλλου διδόντες σύμβολα τῆς νίκης, ῥαβδευταί τινες ὄντες· καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν τοῦ ρ βραβευταί. ἔστι δὲ καὶ ῥητορική AB, EM 293. Orio 33, 2 +
5	Lex. rhet.
beta 235	Βραβεῖον· ἀπὸ τοῦ ῥάβδος ῥαβδεῖον καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν τοῦ β βραδεῖον καὶ τροπῇ τοῦ δ εἰς τὸ β βραβεῖον. ῥάβδος δὲ ση‐ μαίνει τὸ βασιλικὸν σκῆπτρον, ἐξ οὗ καὶ βραβευταὶ λέγονται οἱ τὰς βασιλικὰς ῥάβδους κατέχοντες καὶ τοῖς νικῶσι τοὺς στεφάνους διδόν‐
5	τες. καὶ βραβεῖον λέγεται ὁ παρὰ τῶν βραβευτῶν διδόμενος στέφανος
5	τῷ νικῶντι AB, Sym. 190, EM 292. *Orio.
beta 236	†Βράβηλα (Theocr. id. 7, 146)· τὰ καλούμενα Δα‐ μασκηνά· Θεόκριτος (l. c.)· ὅρπακες † βραβήλοισι καταβρίθοντες ἔραζε. Ἀθήναιος δὲ ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν Δειπνοσοφιστῶν (2, 50A) φησι Σέ‐
5	λευκον (fr. 42 Mueller) ὀνομάζειν κοκκύμηλα καὶ † βράβηλα καὶ † βράδυα. εἴρηται δὲ βοράβηλά τινα ὄντα τὰ τὴν βορὰν ἐκβάλλοντα· ἔστι γὰρ μαλακτικὰ τῆς γαστρός. εἴρηται δὲ καὶ μάδρυα, οἱονεὶ μαλόδρυά τινα ὄντα. εἰρῆσθαι δὲ Δαμασκηνὰ κατ’ ἐξοχὴν διὰ τὸ ἐν Δαμασκῷ τῇ πόλει γεωργούμενα εἶναι εὐθαλέστερα καὶ καλλίονα
10	AB, Sym. 191, EM 294. *Orio.
beta 237	Βραδύς· παρὰ τὸ βάρος βαρύς καὶ ἐν ὑπερθέσει τοῦ ρ καὶ πλεονασμῷ τοῦ δ βραδύς AB, Sym. 192, EM 290, Et. Gud.
beta 237	(d) ad β 110. Orio 34, 21 (613, 7 Werfer).
beta 238	Βράζει· παρὰ τὸ βῶ, τὸ λέγω, γίνεται βάζω καὶ πλεο‐ νασμῷ τοῦ ρ βράζω AB, EM 296. Orio (e Philox. fr. 71).
beta 239	Βράσσω· τὸ ζέω, ὅπερ καὶ ἀναβράσσω λέγουσιν Ἀττικοὶ ἐπὶ τοῦ † ἀτελέσματος λαμβάνοντες τὴν λέξιν· Ἀριστοφάνης (Pax 1197)· ἀναβράττω κίχλας, ἀντὶ τοῦ † ἐψίω. εἴρηται παρὰ τὸ βάρος· ἢ βαρῶ βαράσσω καὶ
5	κατὰ συγκοπὴν βράσσω AB, Sym. 193, EM 297. *Orio.
beta 240	Βράχω (Ν 181)· σημαίνει τὸ ἠχῶ· ὀνοματοποιΐα ἡ λέξις AB, EM 301. Comm. Hom.
beta 241	Βράσσων (Κ 226)· ὁ βραδὺς καὶ ὁ βραχὺς καὶ ἑκάτερον σημαίνει· καὶ γὰρ ἀπὸ τοῦ βραδύς γίνεται βραδύτερος καὶ βραδίων καὶ βράσσων καὶ ἀπὸ τοῦ βραχύς βραχύτερος βραχίων βράσσων. ὅθεν ὁ ποιητὴς εἰδὼς ἀμφοτέρων σημαντικὴν τὴν λέξιν ἐπιφέρει
5	διασαφῶν καὶ λύων τὸ ἀμφίβολον (l. c.)· ἀλλά τέ οἱ βράσσων τε νόος, λεπτὴ δέ τε μῆτις AB, Sym. 194, EM 298. Orio? Comm. Hom.? 〈Βραδίων: EM 291. Choerob. Orth. 171, 22.〉
beta 242	Βραχίων (Soran. fr. 28 Scheele)· εἴρηται, ὅτι βρα‐ χύτερός ἐστι τοῦ λοιποῦ μέρους τῶν χειρῶν AB, Sym. 195, EM 300. Orio 34, 17.
beta 243	Βραχύς· κατὰ τροπὴν τοῦ λ εἰς ρ· παρὰ γὰρ τὸ ἀπο‐ βεβλῆσθαι μέρος καὶ ἐλάσσονα γενέσθαι εἴρηται. οὕτως Ἡρακλείδης
beta 243	(om. Cohn), ὥς φησιν Ὠρίων AB, Sym. 196, EM 299. Orio.
beta 244	Βρέγμα (Soran. fr. 29 Scheele) καὶ βρεγμόν (Ε 586)· τὸ ὑπερμετώπιον μέρος. οὕτως εὗρον εἰς τὸ Ῥητορικὸν λεξικόν. ἐν δὲ ταῖς Ἐτυμολογίαις (Soran. l. c.) τὸ τῆς κεφαλῆς ἄκρον κρανίον, ὅπερ ὁ ποιητὴς (l. c.) βρεγμὸν καλεῖ· ὥσπερ παρὰ
5	τὸ ἔχω γίνεται ἐχμός καὶ συνεοχμός, οἷον (Ξ 465)· καὶ αὐχένος ἐν συνεοχμῷ, οὕτως καὶ παρὰ τὸ βρέχω γίνεται βρεγμός καὶ βρέγμα, ἐπειδὴ ⟦γὰρ ⟧ ἐν τοῖς ὑετοῖς καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις καταχύσεσι τῶν ὑγρῶν τοῦτο πρῶτον βρέχεται AB, Sym. 197, EM 303. Lex. rhet. + Orio 34, 8.
beta 245	Βρέμει (Δ 425)· ἠχεῖ κυρίως, οἷον (Ξ 399)· μέγα βρέμεται χαλεπαίνων. σημαίνει δὲ καὶ τὸ ὁρμᾶν. εἴρηται παρὰ τὸν βρόμον, τὸν τοῦ πυρὸς ἦχον· βρόμος γὰρ κυρίως ὁ τοῦ πυρὸς ἦχος πεποιημένως εἰρημένος.
5	ἐγὼ δὲ νομίζω τὸν βρόμον ἀπὸ τοῦ βρέμω γεγονέναι, ὡς ἀπὸ τοῦ
5	λέγω λόγος AB, Sym. 198, EM 304. Comm. Hom. + *Orio.
beta 246	Βρενθύεται (Ar. pax. 26, Lys. 887)· μεγαλοφρονεῖ, ἐπαίρεται ἢ προσποιεῖται ὀργίζεσθαι. ῥητορική· οἱονεὶ θρύπτεται. Βησαντῖνός φησι ἐν τῷ Περὶ Χρηστομαθίας οὕτως (ita Hellad. ap. Phot. bibl. cod. 279 p. 532b 12)· «βρένθειόν ἐστι μύρον»· καὶ
5	οὕτως † ἐστὶ τοῖς Ἰάμβοις· 〈***〉· τοὺς οὖν ἀλαζόνας καὶ τρυφε‐ ροὺς μύρῳ χρίεσθαι ἀκολουθεῖ. καὶ ἀπὸ τούτου δηλαδὴ τοὺς θρυπτο‐
5	μένους ἐπὶ παντὶ τὸ ἁπαξαπλῶς βρενθυομένους λέγουσιν.» οὕτως εὖρον ἐν τῷ αὐτῷ βιβλίῳ AB, Sym. 199, EM 311. Lex. rhet. + Orio 36, 4.
beta 247	Βρεντήσιον· χώρα τῆς Ἰταλίας, εἴρηται δὲ οὕτως, ὅτι λιμένας ἔχει κέρασιν ἐλάφου παραπλησίους, βρένδον (Seleuc. fr. 43 Mueller) δὲ καλοῦσι τὸν ἔλαφον Μεσσάπιοι AB, Sym. 200 (lemma tantum), EM 305, Et. Gud. (c) β 303, Eust. 1409, 9. *Orus.
beta 248	Βρεττανοί· ἔθνος. ἀπὸ 〈**〉 Κελτοῦς τῆς Βρεττάνου θυγατρός AB, Sym. 201. Orus.
beta 249	Βρέτας· εἴρηται παρὰ τὸ βροτός βρέτας κατὰ τροπήν,
beta 249	οἷον τὸ βροτοειδὲς ἄγαλμα. κυρίως δὲ τὸ ἀπὸ ξύλου πεποιημένον ἀνθρώπου ἄγαλμα AB, Sym. 202, EM 313. Et. Gud. (c) β 306. *Orio.
beta 250	Βρέφος (Soran. fr. 30 Scheele)· παρὰ τὸ φέρβω, τὸ τρέφω, γίνεται φέρβος καὶ κατὰ μετάθεσιν τῶν στοιχείων βρέφος, τὸ δεόμενον τροφῆς, οἷον (Ε 202)· μή μοι δευοίατο φορβῆς
5	AB, Sym. 203, EM 315. Orio 35, 8 (= 613, 9 Werfer).
5	〈Βρέφος: EM 309. *Orio, nisi fuit Arethae adnotatio.〉
beta 251	Βρέχειν ἀπὸ τοῦ ἤχου τῶν ὑδάτων· ὅθεν καὶ Ὅμηρος † ὠνοματοπεποίηται (Ν 181)· ἀμφὶ δέ οἱ βράχε. οὕτως Ἐπαφρόδιτος (fr. novum). ἢ παρὰ τὸ βάλλω βλῶ καὶ
5	βρῶ, βρέχω AB, Sym. 204, EM 302. *Orio.
beta 252	Βρίακχος (Soph. fr. 779)· θηλυκῶς ἡ βάκχη· Σοφο‐ κλῆς (l. c.)· ἐγὼ δὲ χερσὶν ἄγραν βρίακχον. εἴρηται ἡ βριαρῶς ἰακχάζουσα AB, Sym. 205, EM 319. *Lex.
5	rhet.
beta 253	Βριάρεως (Α 403)· ὁ ἑκατόγχειρ θεός. εἴρηται παρὰ τὸ † βριαρόν, τοῦτο δὲ παρὰ τὴν βίαν βιαρός καὶ πλεονασμῷ τοῦ ρ
beta 253	βριαρός, ἔνθεν τὸ Βριάρεως. ἢ παρὰ τὸ † βρίω, ἀφ’ οὗ καὶ βρίθω καὶ βρῖθος, τὸ βάρος· καὶ ὥσπερ παρὰ τὸ τάχος γίνεται † στάχυς, οὕτως
5	καὶ βρῖθος βριθύς, καὶ (Ε 746) βριθύ, καὶ βριθοσύνη καὶ τὸ βριάω (Hes. op. 5)· †καί τε βριάοντα χαλέπτει. καὶ παρωνύμως Βριαρεύς, ὡς πομπός πομπεύς, καὶ (ν 71)
10	πομπῆες ἀγαυοί· καὶ ἀπὸ τοῦ Βριαρεύς Ἀττικῶς γενικὴ Βριαρέως· καὶ αὕτη εἰς εὐ‐ θεῖαν ἀναχθεῖσα ἐποίησεν τὴν Βριάρεως AB, Sym. 206, EM 316. *Orio?
beta 254	Βριαρός· ὁ ἰσχυρός· καὶ βριαρώτερος καὶ Βριάρεως. εἴρηται παρὰ τὴν βίαν βιαρός καὶ βριαρός AB, Sym. 206, EM 316. *Orio?
beta 255	Βριάρηο (Ibyc. fr. 18)· οἷον (l.c)· Βριάρηο κόρα. ἔστι Βριάρηος ἡ εὐθεῖα, ὡς μονῆρες, ἡ γενικὴ Βριαρήου, καὶ Θετ‐ ταλικῶς γενικὴ Βριαρήοιο καὶ συγκοπῇ τῆς οι Βριάρηο. οὕτως Ἡρω‐
5	διανὸς ἐν τῷ Περὶ παθῶν (fr. novum) AB, Sym. 207, EM 320, Hdn. l. c.
beta 256	Βρίζω (Δ 223)· τὸ κοιμῶμαι (l. c.)· ἔνθ’ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοις Ἀγαμέμνονα.
beta 256	εἴρηται δὲ βρίξαι (μ 7) τὸ μετὰ βορὰν καὶ τροφὴν καθευδῆσαι, οἷον βορίξαι τι ὄν AB, Sym. 208, EM 321 + 322, Et. Gud. (c) β 311.
5	Eust. 1720, 58. *Orio.
beta 257	Βριζώ (Semus FGH 396 F 4)· θεὸς παρὰ Δηλίοις δι’ ἐνυπνίων μαντευόμενος. εἴρηται παρὰ τὸ βρίζειν, ὅ ἐστι καθεύδειν AB, EM 323, Eust. 1720, 56. *Orio.
beta 258	Βριήπυος (Ν 521)· παρὰ τὸ βρι καὶ τὸ ἠπύειν, ὅ ἐστι φωνεῖν· μεγαλόφωνος, βαρύφωνος AB, Sym. 209, EM 320, Et. Gud. (c) β 275, Eust. 686, 24;944, 61. *Orio.
beta 259	Βρίκελος (Cratin. fr. 218)· Κρατῖνος (l. c.)· αἶρε δεῦρο τοὺς βρικέλους. ἔστι δὲ βαρβαρικὸν τὸ ὄνομα, τίθεται δὲ καὶ ἐπὶ προσώπων βαρβα‐ ρικῶν. καὶ εἴρηται οἱονεὶ βροτῷ εἴκελος· ἢ Βριξὶν εἴκελος, Βρίγες
5	γὰρ ἔθνος βαρβαρικόν. ἄλλοι δὲ βρικέλους τοὺς † κελεύοντας, παρὰ τὸ βρι καὶ τὸ κέλομαι AB, Sym. 210, EM 324, Eust. 1395, 48. *Lex. rhet.
beta 260	Βριμαίνω· σημαίνει τὸ ὀργίζεσθαι· εἴρηται παρὰ τὸ βρι, τὸ ὑπὸ ὀργῆς βαρύνεσθαι. λέγεται καὶ βριμῶ, ὅθεν καὶ βριμοῦ‐ σθαι καὶ (loc. inc.) «βριμοῦται» καὶ βριμῆσαι. καί μοι δοκεῖ παρὰ τοῦτο τὸ βριμῶ παρῆχθαι τὸ βριμαίνω AB, Sym. 211, EM
5	325.
beta 261	Βριμώ (Ap. Rh. 3, 862)· ἡ Φερσεφόνη. ἡ δὲ αὐτὴ λέ‐ γεται καὶ Ἑκάτη· Ἀπολλώνιος ἐν τοῖς Ἀργοναυτικοῖς (l. c.)· Βριμὼ νυκτίπολον χθονίην ἐνέροισιν ἄνασσαν. εἴρηται δέ, † ὅτι Ἑρμῆν ἐρασθέντα ἐπὶ κυνηγεσίαν ἐξιούσῃ θελῆσαι
5	βιαίως μιχθῆναι, ἡ δὲ ἐνεβριμήσατο αὐτῷ· ὁ δὲ φοβηθεὶς ἀπετράπη καὶ ἐντεῦθεν Βριμὼ † προσηγόρευσεν AB, Sym. 212, EM 326. *Schol. Ap. Rh.
beta 262	Βρῖσαι (Arstt. fr. 511 Rose)· νύμφαι οὕτως καλού‐ μεναι, ἢ ὅτι βλῖσαί τινες οὖσαι, παρὰ τὸ βλίσαι· καὶ γὰρ μελισσουρ‐
beta 262	γίαν αὖται τὸν Ἀρισταῖον ἐδίδαξαν· τροπῇ δὲ τοῦ λ εἰς τὸ ρ Βρῖ‐ σαι. ἢ παρὰ τὸ βρύειν εἰσὶν εἰρημέναι, ὅ ἐστιν ἀνθεῖν τὴν ἐλαίαν,
5	ἦς τὴν ἐργασίαν καὶ αὐτὴν ὑπέδειξαν Ἀρισταίῳ, τὴν διὰ τῆς ἀμ‐ βροσίας. ἢ ἀπὸ τοῦ βρίξαι καὶ κατακοιμίσαι αὐτὸν καὶ καταβαυκα‐ λίσαι, ὅτε ἐτιθήνουν αὐτόν AB, Sym. 213, EM 327. *Orio?
beta 263	Βρισαῖος· οὕτως ὁ Διόνυσος· καὶ ἐὰν μὲν διὰ τοῦ ι γράφεται παρὰ τὸ βρῖσαι ἐστίν, οἷον ὁρμητικός, ἐὰν δὲ διὰ τοῦ η, ἀπ’ ἄκρας Λεσβιακῆς Βρήσης, ἧς μέμνηται Ἀνδροτίων (FGH 324 F 56), ὅτι τὸ ἱερὸν τοῦ θεοῦ ἐν τῇ Βρήσῃ φησὶν ἱδρῦσθαι ὑπὸ
5	Μάκαρος AB, EM 329. Orio? 〈Βριλησός (exemplum Hdn. I 211, 18): EM 330. Choerob. Orth. (cf. 183, 24 sqq.) ?〉 〈Βρίμη (Ap. Rh. 4, 1677): EM 331. Schol. Ap. Rh.〉
beta 264	Βρισεύς (Α 392)· ὁ ἥρως, οἷον (l. c.)· κούρην Βρισῆος· παρὰ τὸ βρίθω βρίσω Βρισεύς καὶ πατρωνυμικὸν Βρισηΐς· Βρισηΐς γὰρ λέγεται παρὰ τὸ βαρεῖν τῷ κάλλει πάσας τὰς γυναῖκας· βρίθω
5	γὰρ τὸ βαρῶ. ἢ παρὰ τὸ βαρεῖν τοὺς Ἕλληνας· ἐβάρησε γὰρ καὶ ἔβλαψε τοὺς Ἕλληνας διὰ τὸ λαβεῖν αὐτὴν τὸν Ἀγαμέμνονα AB, Sym. 214, EM 332. *Orio?
beta 265	Βρισῇδες· εἴρηται εἰς τὸ Νηρῇδες (Et. gen. ν s. v.) AB, Sym. 214.
beta 266	Βριτόμαρτις (Call. Hy. 3, 190)· καὶ Ἄρτεμις καὶ νύμφη· Καλλίμαχος (l. c.)· ἑλλόφονον Βριτόμαρτιν ἐΰσκοπον.
beta 266	τῆς δὲ θεοῦ Βριτομάρτιδος 〈***〉· εἴρηται δέ, ὅτι ταῖς Βρίσαις
5	οὕτως καλουμέναις νύμφαις ὁμαρτεῖ. καὶ Νεάνθης ἐν τῷ πρώτῳ Περὶ τελετῶν (FGH 84 F 14) φησι χρησμὸν Διῒ δοθῆναι, ὅτι ὁ ἐκ τῆς μήτρας τῆς Ἑκάτης γεννώμενος μεταστήσει τῆς βασιλείας αὐτόν, γεννηθείσης δὲ τῆς Ἑκάτης τὰς συμπαρούσας κόρας τῇ λεχοῖ ἀναβοῆσαι «βρίτον», τουτέστιν ἀγαθόν· παρὰ τοῦτο δὴ τὸ ἐπί‐
10	φθεγμα ὠνομάσθαι τὴν θεόν AB, Sym. 215, EM 333. *Orio?
beta 267	Βρόδον· ἔστι διαλέκτου· παρὰ τὸ ῥόδον πλεονασμῷ τοῦ β βρόδον, ὥσπερ ῥυτῆρες βρυτῆρες καὶ ῥίζα βρίσδα κατὰ διάλυσιν τοῦ ζ εἰς δ καὶ ς. οὕτως Ἡρωδιανός (II 1248) AB, Sym. 216, EM 334. Hdn. l. c.
beta 268	Βρόμος (Ξ 396)· κυρίως ὁ τοῦ πυρὸς ἦχος. πεποιημένη δέ ἐστιν ἡ φωνὴ κατὰ μίμησιν τοῦ ἀποτελουμένου ψόφου ἐν τῷ πυρί, οἷον (l. c.)· †τόσσον γε πέλει βρόμος πυρὸς αἰθομένοιο†.
5	ἢ παρὰ τὸ βρέμω βρόμος AB, Sym. 217, EM 335. Eust. 203, 35. *Comm. Hom.?
5	*Orio?
beta 269	Βρόμιος· ὁ Διόνυσος· παρὰ τὸ βρόμον, ὅ ἐστιν ἦχον
beta 269	τοῦ πυρός· ἀπὸ γὰρ τῆς Σεμέλης κεραυνωθείσης ἡρπάγη ὑπὸ τοῦ Ἑρμοῦ κατὰ βούλησιν τοῦ Διὸς ἐκ μέσου τοῦ πυρός AB, Sym. 218, EM 336, Et. Gud. (c) β 324. *Orio?
beta 270	Βροντή· παρὰ τὸν βρόμον, ὃ σημαίνει τὸν τοῦ πυρὸς ἦχον· ἔμπυρος γὰρ ἡ βροντὴ εἰκότως ὠνόμασται AB, Sym. 219, EM 337, Et. Gud. (c) β 326. *Orio?
beta 271	Βρόταχος· τὸν βάτραχον Ἴωνες καὶ Ἀριστοφάνης (fr. 934 dub. Kock.) φησὶ καὶ παρὰ Ξενοφάνει (fr. B 40)· βάτραχος καὶ καθ’ ὑπερβιβασμὸν βράταχος καὶ βρόταχος. Ἡρωδιανὸς Περὶ παθῶν (II 384, 13) καὶ Ῥη(τορικόν) AB, Sym. 220, EM 338. Hdn. l. c.
5	+ Lex. rhet.
beta 272	Βρότος (Η 425)· τὸ αἷμα βαρυτόνως· εἴρηται ἀπὸ τοῦ βροτοῦ τοῦ σημαίνοντος τὸν ἄνθρωπον· κυρίως γὰρ βρότον τοῦ ἀν‐ θρώπου τὸ αἷμα καὶ οὐδέποτε ἄλλου ζῴου καλεῖ αἷμα βρότον, ἀλλὰ μόνον τοῦ ἀνθρώπου (l. c.)·
5	βρότον αἱματόεντα· καὶ (λ 41) βεβροτωμένα τεύχε’ ἔχοντος AB, Sym. 221, EM 339. *Orio.
beta 273	Βροτός· ὁ ἄνθρωπος· παρὰ τὸ μείρω, τὸ μερίζω, οἷον (I 616)·
beta 273	ἥμισυ μείρετο τιμῆς, γίνεται μορτός καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν τοῦ ρ καὶ τροπῇ τοῦ μ εἰς β
5	βροτός· οὐ γὰρ ἠδύνατο τὸ μ προτάττεσθαι τοῦ ρ κατὰ σύλληψιν δι’ ἀσυνταξίαν ὡς ἐπὶ τοῦ μεσημερία μεσημβρία· βροτὸς οὖν ὁ μεμε‐ ρισμένην ἔχων τὴν φωνήν AB, Sym. 222, EM 340. Orio 33, 26.
beta 274	Βροτολοιγέ (Ε 31)· ἀνθρωποφθόρε. παρὰ τὸ λοιγός καὶ τὸ βροτός, βροτολοιγός ἐν ὀξείᾳ τάσει· τὰ γὰρ εἰς ος ὀξύτονα ἐν τῇ συνθέσει ἀναβιβάζει τὸν τόνον· κακός ἄκακος, σοφός ἄσοφος·
beta 274	χωρὶς τῶν ἐπὶ † ἔθνους λαμβανομένων, Βοιωτός φιλοβοιωτός, Ἀχαιός
5	φιλαχαιός, καὶ τοῦ κλυτός καὶ κλειτός, ἀγακλυτός καὶ ἀγακλειτός· καὶ χωρὶς εἰ μὴ διὰ σημασίαν τινὰ φυλαχθῇ ἐν τῇ συνθέσει ἡ ὀξεῖα τάσις, οἷον λοιγός βροτολοιγός· ἵνα γὰρ φυλαχθῇ ἡ ἐνέργεια, τούτου χάριν ἐφύλαξε τὴν ὀξεῖαν τάσιν· βροτολοιγὸς γάρ ἐστιν ὁ φθείρων τοὺς ἄνδρας. † ἂν γὰρ προπαροξυνθῇ, ἤμελλεν παρέχειν ἔμφασιν, ὅτι
10	πάθος ἐστί· τὰ γὰρ τοιαῦτα προπαροξύτονα χαίρουσι τῇ βαρείᾳ τάσει ἀναλύεσθαι εἰς πάθος, ὡς ἐπὶ τοῦ λιθόβολος καὶ λιθοβόλος· λιθόβολος ἐστὶν ὁ λίθοις βαλλόμενος, λιθοβόλος δὲ ὁ λίθοις βάλλων· ὁμοίως καράτομος καὶ καρατόμος AB, Sym. 223, EM 341. Comm. Hom. + Hdn. I 228, 22; 235, 1.
15	〈Βροτός: EM 344, Eust. 1387, 34. *Orio.?〉
beta 275	Βροῦχος· εἶδος ἀκρίδος. εἴρηται παρὰ τὸ βρύκειν, ὃ σημαίνει τὸ ἐσθίειν· Ἀριστοφάνης Ὄρνισι (26)· βρύκους’ † ἀπέδοσθαί μου φησί τοὺς δακτύλους. βρύκος καὶ βροῦκος κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ο. τὸ δὲ αὐτὸ καὶ μάσταξ
5	καλεῖται παρὰ τὸ μασᾶσθαι· Νίκανδρος (ther. 802)· μάστακι σιτοβόρῳ ἐναλίγκιος. Κλείταρχος δέ φησιν, ὅτι κατὰ Ἀμβρακιώτας μάσταξ καλεῖται ἡ ἀκρίς AB, Sym. 224, EM 351. *Orio.
beta 276	Βρόγχος· ὁ λαιμός, ὃν καὶ φάρυγγα καλοῦσι. καὶ ἐπὶ τῶν ἰχθύων τῶν βράγχη ἐχόντων, εἴρηται δὲ παρὰ τὸ βρέχω βρόχος τις ὤν, ὁ ἐν τῷ σιτεῖσθαι καὶ πίνειν βρεχόμενος. καὶ ἡ μὲν συνή‐ θεια βρόγχον λέγει, οἱ δὲ ἀρχαῖοι βράγχον, ὅθεν καὶ βραγχιᾶν τὸ
5	πάθος εἴρηται † καὶ τὸ (Ε 863) τόσσον ἔβραχ’ Ἄρης ἆτος πολέμοιο AB, Sym. 225, EM 342, Et. Gud. β 143. *Orio 35, 10.
beta 277	Βρόχθος (Theocr. id. 3, 54)· τὸ ὀλίγον πόμα καὶ ἡ φάρυγξ, δι’ ἧς καταπίνομεν· Θεόκριτος (l. c.)· ὡς μέλι τοι γλυκὺ τοῦτο κατὰ βρόχθοιο γένηται.
beta 277	εἴρηται δὲ παρὰ τὸ βρέχω βέβροχα βρόχος καὶ βρόχθος κατὰ πλεο‐
5	νασμόν· τὸ γὰρ πινόμενον βρέχει καὶ τὸ πῖνον ὄργανον βρέχεται. πεποιημένη δέ ἐστιν ἡ λέξις ἀπὸ τοῦ γενομένου ποιοῦ ἤχου ἐν τῷ καταπίνειν AB, Sym. 226, EM 348, Et. Gud. (c) β 278. *Orio.
beta 278	Βρόχος (λ 278)· ἐπὶ τοῦ σχοινίου, τὸ περιτιθέμενον ἐν τῷ λαιμῷ· Ὅμηρος (l. c.)· ἁψαμένη βρόχον πολὺν ἀφ’ ὑψηλοῖο μελάθρου. κυρίως δὲ βρόχος λέγεται ὁ εἰς τὰς ἀγκύρας ἐνημμένος, καὶ τὰ
5	ἀπόγεια σχοινία διὰ τὸ βρέχεσθαι. ἢ παρὰ τὸν βρόγχον εἴρηται, ὁ ἐπιτιθέμενος τῷ βρόγχῳ, ἤγουν τῷ λαιμῷ. τινὲς δὲ παρὰ τὸ τὸν βρόγχον ἄγχειν· σκληρὸν δὲ τοῦτο AB, Sym. 227, EM 343, Et. Gud. (c) B 320. *Orio.
beta 279	Βρυγμός (Eupol. fr. 375)· ἡ σύντομος ἐδωδή, ἢ τρι‐ σμὸς ὀδόντων, ἢ μύλων ἀκόνησις. ἐκ τοῦ Ῥητορικοῦ. παρὰ τὸ βρύκω, ὃ σημαίνει τὸ ἐσθίω· ὡς νύσσω νυγμός, οὕτως βρύκω βρυγμός AB,
beta 279	Sym. 228, EM 352, Et. Gud. (c) β 319. Lex. rhet. + Orio.
beta 280	Βρυκεδανός· γέγονε παρὰ τὸ βρύκω βρυκανός, ὡς πεί‐ θω πιθανός, ἵκω ἱκανός· καὶ ὡς πεύκη πευκανός καὶ πευκεδανός, οὕτως καὶ βρύκω βρυκεδανός AB, Sym. 229, EM 353. *Orio.
beta 281	Βρύκω (Ar. av. 26)· τὸ ἐσθίω· εἴρηται παρὰ τὴν βοράν, βορύκω καὶ βρύκω· Ἀριστοφάνης, οἷον (l. c.)· βρύκους’ ἀπέδεσθαί φησί μου τοὺς δακτύλους AB, Sym. 230, EM 353, Eust. 1859, 38. *Orio.
beta 282	Βρυσμός· εἴρηται εἰς τὸ Δάσληρα (Et. gen. δ s. v.) AB.
beta 283	Βρύτια· ἃ καὶ βρύτεα, τὰ τῆς σταφυλῆς πιέσματα, ἅ τινες στέμφυλα λέγουσιν· παρὰ τοὺς βότρυς βρύτια. οἱ δὲ Ἀττικοὶ τὰ τῶν ἐλαιῶν ἀλέσματα AB, Sym. 231, EM 354, Eust. 1963, 61.
beta 283	*Lex. rhet.
beta 284	Βρύττοντες· οὕτως· Ἀθηναῖοι τοὺς πυρέττοντας ἔλε‐ γον· παρὰ τὸν βρυχετόν, ὅ ἐστιν ὁ πυρετός. εἰς δὲ τὸ Ῥητορικὸν λεξικὸν εὗρον τὴν λέξιν σημαίνουσαν ἀντὶ τοῦ ὀρύττοντες AB, Sym. 232, EM 355. *Orio + Lex. rhet.
beta 285	Βρῶμα (Philox. fr. 72)· παρὰ τὸν βρώσω μέλλοντα γίνεται βρῶμα καὶ βρῶσις καὶ βρώμη (Philox. fr. 73), ὡς κω‐ λύσω κωλύμη καὶ φιλήσω φιλήμη, σημαίνει δὲ τὴν βρῶσιν, οἷον (κ 177)·
5	μνησόμεθα βρώμης AB, Sym. 233, EM 350. Orio 35, 23 + 37, 12.
beta 286	Βρῶσις (Philox. fr. 74)· ἡ τροφή· παρὰ τὸν βρώ‐ σω βρῶσις, ὡς λέξω λέξις A, EM 350. Orio.
beta 287	Βύβλος· πόλις Φοινίκης ἀρχαιοτάτη. εἴρηται δέ, ὅτι τὰ ἐν αὐτῇ τιθέμενα βιβλία ἄσηπτα διαφυλάττεται. οἱ δέ φασιν, ὅτι Ἶσις ἀπὸ τῆς Αἰγύπτου παραγενομένη κλαίουσά τε τὸν Ὄσιριν τὸ διάδημα τῆς κεφαλῆς ἐκεῖσε ἀπέθετο βύβλινον ὑπάρχον ἀπὸ τῆς ἐν
5	τῷ Νείλῳ φυομένης βύβλου. † ἐν Ἀσπίδι Ἡσίοδος†, οἷον (fr. 405 spuriorum = Dion. per. 912)· Βύβλον τ’ ἀγχίαλον καὶ Σιδῶν’ ἀνθεμόεσσαν
5	AB, Sym. 234, EM 357. *Orus.
beta 288	Βυβλίον καὶ βιβλίον διαφέρει· βυβλίον λέγεται τὸ ἄγραφον, οἷον (Ps. 138, 16)· καὶ ἐπὶ τὸ βυβλίον σου πάντες γραφήσονται· δῆλον, ὅτι ἄγραφον. βιβλίον δὲ τὸ γεγραμμένον. ἔστι δὲ καὶ ὄνομα
5	πόλεως, ἐξ οὗ καὶ (Hes. op. 589) Βύβλινος οἶνος, ἀπὸ τῆς Βύβλου πόλεως AB, Sym. 235, EM 358, Eust. 1913, 18. *Lex. rhet.
beta 289	Βυθός· τὸ βάθος τὸ ἄφατον· παρὰ τὸ βάθος, τοῦ α εἰς υ τραπέντος. ἢ παρὰ τὸ βύζω βυστός καὶ βυθός AB, Sym. 236, EM 366. Orio 38, 17.
beta 290	Βύκτης· ἠχητικός, ὁ μεγάλως ἠχῶν· Ὅμηρος (κ 20)· ἔνθα δὲ βυκτάων ἀνέμων· καὶ Λυκόφρων (738)· βύκτας ἐν ἀσκῷ συγκατακλείσας βοός.
5	παρὰ τὸ βύω, ἔνθεν βεβυσμένος· οὗ παράγωγον βύζω, ὁ παθητικὸς παρακείμενος βέβυκται, ὡς βάζω βέβακται, οἷον (θ 408)· ἔπος δ’ εἴ πέρ τι βέβακται. παρὰ γοῦν τὸ † βέβακται γίνεται βύκτης. ἢ πεποίηται ἀπὸ τοῦ βυθοῦ καὶ τοῦ ἀράττειν· ἢ παρὰ τὸ βυ βύκτης· τὸ γὰρ βυ ἐπὶ τοῦ μεγά‐
10	λου ἔλεγον· καὶ Σώφρων (fr. 115 Kaibel)· βυβά, ἀντὶ τοῦ μεστὰ καὶ πλήρη καὶ μεγάλα βύζειν 〈**〉 AB, Sym. 237, EM 361, Eust. 1646, 25. Orio.
beta 291	Βύκχις (Alcae. passim)· ὄνομα Αἰολικόν· παρὰ τὸ Βάκχος Βακχίς καὶ Βύκχις, ὡς ἵππος ἱππίς καὶ οἶκος Οἰκίς, καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς υ, ὡς βάθος βύθος AB, EM 360. Hdn. II 351, 9.
beta 292	Βύνη (Lycophr. 107)· ἡ Λευκοθέα, ἡ Ἰνώ, οἷον (Call. fr. 745)· Βύνης καταλέκτριαι αὐδηέσσης.
beta 292	εἴρηται παρὰ τὸ εἰς βυθὸν δύνειν Βυθοδύνη καὶ κατὰ συγκοπὴν
5	Βύνη. ἢ παρὰ τὸ δύνω δύνη, ἡ καταδύσασα εἰς θάλασσαν καὶ Βύνη κατὰ τροπήν AB, Sym. 238, EM 363. Schol. Lycophr.
beta 293	Βυρσοδέψης (Ar. eq. 136 var. lect.)· Ἀριστοφά‐ νης (l. c.)· ἐπιγίνεται γὰρ βυρσοδέψης ὁ Παφλαγών. ὁ αὐτὸς δὲ καὶ (Ar. av. 490) σκυλοδέψης καλεῖται. παρὰ τὸ
5	δεψῆσαι, ὅ ἐστιν ἁπαλῦναι AB, Sym. 239, EM 365, Eust. 1710, 15. *Lex. rhet.
beta 294	Βύρσα· παρὰ τὸ δείρω, τὸ ἐκδέρω, ὁ μέλλων Αἰολικῶς δέρσω· καὶ δέρσα καὶ βύρσα, ἡ ἐκδερομένη τῷ σώματι. ἢ παρὰ τὸ ῥύω ῥύσα καὶ πλεονασμῷ τοῦ β καὶ καθ’ ὑπέρθεσιν βύρσα, ἡ περιρ‐ ρεομένη τῷ ἱδρῶτι. οὕτως Ὦρος AB, Sym. 240, EM 364. Orus.
beta 295	Βυσσός (Ω 80)· τὸ βάθος· παρὰ τὸ βυθός, τροπῇ τοῦ θ εἰς ς καὶ πλεονασμῷ ἑτέρου ς βυσσός AB, Sym. 241, EM 366. *Orio.
beta 296	Βύσσος· εἶδος βοτάνης· ἐξ οὗ καὶ τὰ ἀπ’ αὐτῆς βαπτό‐ μενα ἱμάτια βύσσινα λέγονται AB, Sym. 241, EM 367, Et. Gud. β 156. *Orio?
beta 297	Βυσσοδομεύων (Hes. sc. 30)· ὁ ἐν ἑαυτῷ ἐν βάθει διαλογιζόμενος καὶ κεκρυμμένα βουλευόμενος ἢ ἐνθυμούμενος, οἱονεὶ ἐν βυθῷ τινι οἰκοδομῶν. ἢ βυσσοδομεῖν. καὶ βυσσοδομεύω παρὰ τὸν βυσσὸν καὶ τὸ δέμω, τὸ οἰκοδομῶ τὸ βυσσόθεν, ὅ ἐστιν ἐν βάθει
5	κατασκευάζειν, ὥστε μὴ πρότερον γνωσθῆναι πρὶν ὑπερέχειν ἄνω. Ἡσίοδος ἐν Ἀσπίδι, οἷον (l. c. 27—30)
5	πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλην μῆτιν ὕφαινε μετὰ φρεσίν, ὅς ῥα θεοῖσιν ἀνδράσιν ἀλφηστῇσιν ἀρῆς ἀλκτῆρα φυτεύσαι,
10	ὦρτο δ’ ἀπ’ Οὐλύμποιο δόλον φρεσὶ βυσσοδομεύων· οὗτος μὲν οὕτως ἐνεθυμεῖτο, ὁ δὲ Ζεὺς ἄλλα ἐβουλεύετο· αὐτὸς γὰρ ἰδὼν τὰς κακίας τῶν ἀνθρώπων πληθυνθείσας ἠθέλησεν ἐξ Ἀλκμή‐ νης γεννῆσαι υἱόν, τὸν δυνάμενον τιμωρῆσαι τοὺς κακοὺς καὶ ἀπαλ‐ λάξαι τῆς βλάβης τοὺς ἄνδρας καὶ τοὺς θεούς. βοηθεῖται γὰρ καὶ
15	θεὸς ἀδίκου ἀποκτε〈ι〉νομένου AB, Sym. 242, EM 369. *Orio (?) + Comm. Hes.
beta 298	Βώκαρος· τὸ ἔαρ ὑπὸ Τροιζηνίων· εἴρηται παρὰ τὸ βίῳ χαρὰν φέρειν βώχαρος καὶ βώκαρος. καὶ ποταμὸς δὲ Σαλαμῖνος (Lycophr. 451) οὕτως καλούμενος AB, Sym. 243, EM 370, Eust.
beta 298	309, 7. *Orio (?) + Schol. Lycophr.
beta 299	Βῶλος (*Philox. fr. 75)· ἡ γῆ· παρὰ τὸ βῶ, τὸ τρέ‐ φω, ὅθεν καὶ βότης καὶ συβώτης καὶ βῶστρον, γίνεται βῶλος καὶ ἐξ αὐτοῦ βῶλαξ, ὡς λίθος λίθαξ. ἢ παρὰ τὸ ὑπὸ τῶν βοῶν ἀλοᾶ‐ σθαι κοπτομένη ἡ γῆ· ἢ παρὰ τὸ πωλεῖσθαι καὶ συνεχῶς περὶ αὐτὴν
5	στρέφεσθαι, οἷον (Α 490)· οὔτε ποτ’ εἰς ἀγορὴν πωλέσκετο κυδιάνειραν. ἔστιν οὖν πῶλος καὶ βῶλος AB, Sym. 244, EM 371. Orio 35, 13.
beta 300	Βωμός (Α 440)· τέμενος ἱερόν, ὅπου θύουσι τοῖς θεοῖς· παρὰ τὸ βῶ, τὸ βαίνω, ὁ βεβηκὼς καὶ ἱδρυμένος τοῖς θεοῖς πρὸς θυσίαν. ἐπιτίθεται γὰρ τὰ ἱερὰ παρ’ αὐτῷ. δηλοῖ δὲ καὶ τὴν βάσιν, ὡς παρ’ Ὁμήρῳ (Θ 441)·
5	ἅρματα δ’ ἂμ βωμοῖσι τίθει. ὁμοίως παρὰ τὸ βῶ, ὅπου τὰ τιθέμενα βέβηκεν AB, Sym. 245, EM 372. *Orio.
beta 301	Βωμολόχος· βωμολόχοι κυρίως ἐλέγοντο οἱ ἐπὶ τῶν θυσιῶν λοχῶντες, τουτέστιν καθίζοντες καὶ μετὰ κολακείας προσαι‐ τοῦντες. οὗτοι γὰρ ὑπὲρ τοῦ λαβεῖν τι παρὰ τῶν ἀποθυόντων πολλὰ λιπαροῦσι κολακεύοντες. μεταφορικῶς δὲ καὶ ὁ παραπλησίως † τού‐
5	των ἕνεκα ὠφελείας † τινὰ κολακεύων καὶ πᾶν ὁτιοῦν ὑπομένων ἐπὶ κέρδει διὰ τοῦ παίζειν τε καὶ σκώπτειν, ὅθεν καὶ βωμακεύματα καὶ βωμολοχεύματα (Ar. eq. 902, pac. 748). ἔτι δὲ καὶ οἱ παραλαμ‐ βανόμενοι ταῖς θυσίαις αὐληταὶ καὶ μάντεις. Ἀπολλόδωρος δὲ 〈ὁ〉 Κυρηναῖος, ὁ εὐτράπελος καὶ γελωτοποιός. τινὲς δὲ τὸν μετά τινος
10	εὐτραπελίας κόλακα καὶ τὸν πανοῦργον δὲ καὶ συκοφάντην. οὕτως εὗρον εἰς τὸ Ῥητορικὸν λεξικόν AB, Sym. 246, EM 373. Lex. rhet.
beta 302	Βώμαξ (Agath. hist. 1, 13, 5)· βωμολόχος. οὗτος δὲ ἀπὸ τῶν βωμῶν πρὶν καρπωθῆναι αἴρων. τάσσεται δὲ καὶ ἐπὶ τῶν μαλα‐ κιζομένων AB, Sym. 247, EM 375. *Lex. αἱμ. ?
beta 303	Βωμύκας· οὕτως πρότερον ἐκαλεῖτο ὁ Εὐρώτας. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ βοὸς μυκηθμὸν παραπλήσιον ἔχειν AB, Sym. 248, EM 376. *Orus.
beta 304	Βωνίτης (Call. fr. 251, 2)· σημαίνει τὸν βουκόλον. Καλλίμαχος (l. c.)· οἵους βωνίτῃσιν ἐνικρύπτουσι γυναῖκες. διὰ τοῦ ι, ὡς τὸ πολίτης AB, Sym. 249, EM 377, Hdn. II
5	484, 25.
beta 305	Βῶξ· εἶδος ἰχθύος. σύνθετον δέ ἐστι μεταπεπλασμένου τοῦ διπλοῦ, ὥστε ἐγκεῖσθαι τὸ βου ἐπιτατικὸν καὶ τὸ † ὄψ· τοιοῦτος γὰρ καὶ ὁ ἰχθύς, καθάπερ καὶ ὁ μέγας παῖς βούπαις. ὅμοιον πα‐ ρηκολούθησεν καὶ τὸ κάλυξ, τὸ κεκαλυμμένον ῥόδον, καὶ ἦν παρὰ τὸν
5	καλύψω μέλλοντα. Ἡρωδιανὸς (II 334, 24) δέ φησι καὶ δισυλλάβως λέγεσθαι· Ἀριστοφάνης (fr. 491)· ἀλλ’ ἔχουσι γαστέρα μεστὴν βοάκων· καὶ Φερεκράτης (fr. 117)·
10	τί ληρεῖς; ἀλλὰ φωνὴν οὐκ ἔχει〈ν〉
10	ἰχθύν γε φασὶ τὸ παράπαν, νὴ τὼ θεώ, κοὐκ ἔστιν ἰχθὺς ἄλλος οὐδεὶς ἢ βόαξ. Ἀριστοτέλης (fr. 301 Rose) δέ, ὅτι φωνὴ προΐεται καὶ διὰ τοῦτο ὠνομάσθη AB, Sym. 250, EM 378. *Orio + Hdn. l. c.
beta 306	Βῶρος (Ε 44)· ἔστι δὲ ὄνομα κύριον καὶ γράφεται διὰ τοῦ ω μεγάλου (l. c. 43—44)· Ἰδομενεὺς δ’ ἄρα Φαῖστον ἐνήρατο Μῄονος υἱὸν Βώρου, ὃς ἐκ Τάρνης ἐριβώλακος.
5	ὁ δὲ δὴ Ἰδομενεὺς τὸν Φαῖστον τὸν υἱὸν τοῦ Λυδοῦ Βώρου, ὅστις ἐκ τῆς μεγαλοβώλου καὶ εὐγείου Τάρνης παρεγένετο, ἀνεῖλεν καὶ
5	ἐφόνευσεν AB, Comm. Hom.
beta 307	†Βώσεσθαι (Ap. Rh. 1, 685)· οἷον (l. c.)· πῶς τῆμος † βώσεσθαι δυσάμμοροι ἦε βαθείαις. σημαίνει τὸ † βιώσεσθαι. Ἀπολλώνιος (l. c.) AB, Sym. 251, EM 379. Schol. Ap. Rh.
beta 308	Βωσόμεθα (cf. K 463)· εἰς τὸ ἐπιβωσόμεθα (Κ 463 Var. lect.) AB, Sym. 252.
beta 309	Βωστρεῖν (μ 124)· καλεῖν, βοᾶν· παρὰ τὸ βοῶ βοάζω βοαστής, εἶτα ῥῆμα βοαστρῶ, ὡς ἀπὸ τοῦ καλῶ καλίζω καλιστής καὶ καλιστρῶ, καὶ ὡς ἀπὸ τοῦ ἐλῶ ἐλάζω ἐλαστής καὶ ἐλαστρῶ, οἷον (Σ 543)·
5	δινεύοντες ἐλάστρεον ἔνθα καὶ ἔνθα AB, Sym. 253, EM 380. *Orio.
beta 310	Βωτιάνειρα (Α 155)· ἡ βόσκουσα τοὺς ἄνδρας, ὡς σωτήρ σώτειρα καὶ Δημήτηρ Δημήτειρα, οὕτως ἀνήρ ἄνειρα. καὶ σύνθετον μετὰ τοῦ βῶ, τὸ τρέφω, βωτιάνειρα, καὶ Καλλιάνειρα (Σ 44), ἡ τρέφουσα τοὺς ἄνδρας AB, Sym. 254, EM 383, Eust.
5	71, 10. 446, 15. *Orio.
beta 311	Βώτιον· χωρίον περὶ τὸ Ἴλιον, εἰς ὃ καταχθεὶς Ἀγα‐ μέμνων ἐπεβώσατο τὴν Ἄρτεμιν εὐμενῆ αὑτῷ γενέσθαι πλέοντι. καὶ ὠνομάσθη οὕτως ἀπὸ τῆς αἰτίας ταύτης Βώτιον AB, Sym. 256, EM 382. *Orus.
beta 312	Βώτορες (Μ 302)· βοσκήτορες, νομεῖς, καὶ ῥηματικὰ παρὰ τὸ βῶ βέβοται βότης καὶ βοτήρ, ὡς ἐλάτης ἐλατήρ, καὶ ἐν ἐπε‐ κτάσει βώτωρ, ὡς Μέντης Μέντωρ AB, Sym. 255, EM 381, Eust. 699, 49. *Orio.
5	Τέλος

alpha

761

alpha

762

alpha

763

alpha

764

alpha

765

alpha

766

alpha

767

alpha

768

alpha

769

alpha

770

alpha

771

alpha

772

alpha

773

alpha

774

alpha

775

alpha

776

alpha

777

alpha

778

alpha

779

alpha

780

alpha

781

alpha

782

alpha

783

alpha

784

alpha

785

alpha

786

alpha

787

alpha

788

alpha

789

alpha

790

alpha

791

alpha

792

alpha

793

alpha

794

alpha

795

alpha

796

alpha

797

alpha

798

alpha

799

alpha

800