|
TLG 4036 004 :: PROCLUS :: Theologia Platonica (lib. 1–5) PROCLUS Phil., Diadochus Theologia Platonica (lib. 1–5) Dup. partim 4036 020 Citation: Volume — page — (line) | ||
Dup. partim 4036 020 | ||
Theol Plat.1.1(1t) | ΠΡΟΚΛΟΥ | |
| 2t | ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΔΙΑΔΟΧΟΥ | |
|---|---|---|
| 3t | ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ | |
| 4t | ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ Αʹ | |
| 5 | αʹ. Προοίμιον, ἐν ᾧ διώρισται τῆς πραγματείας ὁ σκοπός, μετ’ εὐφημίας τῆς τε αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ διαδεξαμένων τὴν φιλοσοφίαν. βʹ. Τίς ὁ τρόπος τῶν λόγων ἐν τῇ προκειμένῃ πραγματείᾳ καὶ τίνα προηγεῖσθαι δεῖ τῶν ἀκροασομένων παρασκευήν. | |
| 10 | γʹ. Τίς ὁ κατὰ Πλάτωνα θεολογικὸς καὶ πόθεν ἄρχεται καὶ μέχρι τίνων ἄνεισιν ὑποστάσεων καὶ κατὰ τίνα τῆς ψυχῆς δύναμιν ἐνεργεῖ διαφερόντως. δʹ. Τρόποι θεολογικοὶ καθ’ οὓς πάντας ὁ Πλάτων διατί‐ θησι τὴν περὶ θεῶν διδασκαλίαν. | |
| 15 | εʹ. Τίνες εἰσὶν οἱ διάλογοι ἀφ’ ὧν μάλιστα ληπτέον τὴν Πλάτωνος θεολογίαν καὶ τίσι τάξεσι θεῶν ἕκαστος τούτων | |
| ἡμᾶς ἐφίστησι. | 1 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.2 | ϛʹ. Ἀπάντησις πρὸς τὴν ἐκ πλειόνων διαλόγων ἄθροισιν τῆς Πλατωνικῆς θεολογίας ὡς μερικὴν καὶ κατατετεμαχισ‐ μένην ἀτιμάζουσα. ζʹ. Λύσις τῆς προειρημένης ἀπαντήσεως εἰς ἕνα τὸν | |
| 5 | Παρμενίδην ἀνάγουσα τὴν ὅλην παρὰ Πλάτωνι περὶ θεῶν ἀλήθειαν. ηʹ. Ἔκθεσις τῶν διαφόρων περὶ τοῦ Παρμενίδου δοξῶν καὶ διαίρεσις τῶν πρὸς αὐτὰς ἀπαντήσεων. θʹ. Ἀντιλογία πρὸς τοὺς λογικὸν εἶναι τὸν Παρμενίδην | |
| 10 | εἰπόντας καὶ τὴν ἐν αὐτῷ πραγματείαν δι’ ἐνδόξων ἐπιχει‐ ρηματικὴν ὑποτιθεμένους. ιʹ. Τίνα κατορθοῦσιν οἱ περὶ τῶν ἐν τοῖς οὖσιν ἀρχῶν εἶναι τὰς ὑποθέσεις τοῦ Παρμενίδου λέγοντες καὶ τίνα προσθετέον οἷς λέγουσιν ἐκ τῆς αὐτοῦ τοῦ καθηγεμόνος | |
| 15 | ἡμῶν παραδόσεως. ιαʹ. Ἀποδείξεις πλείους περὶ τῶν τῆς δευτέρας ὑποθέ‐ σεως συμπερασμάτων καὶ τῆς κατὰ τὰς θείας τάξεις αὐτῆς διαιρέσεως. ιβʹ. Σκοποὶ τῶν ὑποθέσεων τὴν πρὸς ἀλλήλας αὐτῶν | |
| 20 | συνέχειαν καὶ τὴν πρὸς τὰ πράγματα συμφωνίαν δεικνύον‐ τες. ιγʹ. Τίνας κοινοὺς κανόνας περὶ θεῶν ὁ Πλάτων ἐν Νόμοις παραδίδωσι περί τε ὑπάρξεως θεῶν καὶ περὶ προνοίας καὶ περὶ τῆς ἀτρέπτου τελειότητος. | |
| 25 | ιδʹ. Πῶς κατεσκεύασται τῶν θεῶν ἡ ὕπαρξις ἐν Νόμοις καὶ διὰ ποίων μεσοτήτων ἀνέδραμεν ὁ λόγος ἐπ’ αὐτοὺς τοὺς ὄντως θεούς. ιεʹ. Πῶς ἀποδέδεικται τῶν θεῶν ἡ πρόνοια ἐν Νόμοις καὶ | |
| τίς ὁ τρόπος τῆς προνοίας αὐτῶν ἐστὶ κατὰ Πλάτωνα. | 2 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.3 | ιϛʹ. Διὰ ποίων ἐπιχειρήσεων ἐν τῇ αὐτῇ πραγματείᾳ δέδεικται τὸ ἀτρέπτως προνοεῖν τοὺς θεούς. ιζʹ. Τίνα τὰ ἐν Πολιτείᾳ παραδοθέντα περὶ θεῶν ἀξιώματα καὶ τίνα ἔχει πρὸς ἄλληλα τάξιν. | |
| 5 | ιηʹ. Τίς 〈ἡ〉 ἀγαθότης τῶν θεῶν καὶ πῶς αἴτιοι λέγονται πάντων ἀγαθῶν· ἐν ᾧ καὶ ὅτι τὸ κακὸν κατὰ παρυπόστασίν ἐστι κοσμούμενον καὶ αὐτὸ καὶ ταττόμενον ὑπὸ τῶν θεῶν. ιθʹ. Τί τὸ ἀμετάβλητον τῶν θεῶν· ἐν ᾧ λέγεται καὶ τίς ἡ αὐτάρκεια καὶ τίς ἡ ἄτρεπτος ἀπάθεια καὶ πῶς τὸ κατὰ | |
| 10 | τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχειν ἀκουστέον ἐπὶ τῶν θεῶν. κʹ. Τίς ἡ ἁπλότης τῶν θεῶν καὶ πῶς τὸ ἁπλοῦν αὐτῶν ποικίλον ἐν τοῖς δευτέροις φαντάζεται. καʹ. Τίς ἡ ἐν τοῖς θεοῖς ἀλήθεια καὶ πόθεν παρεμπίπτει τὸ ψεῦδος ἐν ταῖς εἰς τὰ δεύτερα μεθέξεσι τῶν θεῶν. | |
| 15 | κβʹ. Ἀπὸ τῶν ἐν τῷ Φαίδρῳ ῥηθέντων περὶ τοῦ θείου παντὸς ἀξιωμάτων, ὅτι καλὸν σοφὸν ἀγαθόν, ἐξεργασία τῶν περὶ τῆς ἀγαθότητος δογμάτων καὶ τῶν ἐν Φιλήβῳ τοῦ ἀγαθοῦ στοιχείων ἐξέτασις. κγʹ. Τίς ἡ σοφία τῶν θεῶν καὶ τίνα ἄν τις αὐτῆς στοιχεῖα | |
| 20 | λάβοι παρὰ τοῦ Πλάτωνος. κδʹ. Περὶ τοῦ θείου κάλλους καὶ τῶν στοιχείων ὧν αὐτοῦ παραδίδωσιν ὁ Πλάτων. κεʹ. Τίς ἡ τριὰς ἡ πρὸς τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ σοφὸν καὶ τὸ καλὸν συνάπτουσα, καὶ ποίας ἀφορμὰς ὁ Πλάτων ἡμῖν | |
| 25 | καταβέβληται τῆς περὶ αὐτὴν θεωρίας; κϛʹ. Περὶ τῶν ἐν Φαίδωνι παραδοθέντων ἀξιωμάτων τῆς ἀοράτου φύσεως· τί τὸ θεῖον, τί τὸ ἀθάνατον, τί τὸ νοητόν, | |
| καὶ τίνα ἔχει πρὸς ἄλληλα ταῦτα τάξιν; | 3 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.4 | κζʹ. Τί τὸ μονοειδές, τί τὸ ἀδιάλυτον, τί τὸ ὡσαύτως ἔχον ἐπὶ τῶν θείων ληπτέον; κηʹ. Πῶς τὰ πατρικὰ αἴτια, πῶς τὰ μητρικὰ ληπτέον ἐν τοῖς θεοῖς; | |
| 5 | κθʹ. Περὶ τῶν θείων ὀνομάτων καὶ τῆς ὀρθότητος αὐτῶν | |
| τῆς ἐν Κρατύλῳ παραδεδομένης. | 4 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.5(1t) | ΠΡΟΚΛΟΥ | |
| 2t | ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ | |
| 3t | ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ | |
| 4t | ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ | |
| 5 | 〈αʹ〉 Ἅπασαν μὲν τὴν Πλάτωνος φιλοσοφίαν, ὦ φίλων ἐμοὶ φίλτατε Περίκλεις, καὶ τὴν ἀρχὴν ἐκλάμψαι νομίζω κατὰ τὴν τῶν κρειττόνων ἀγαθοειδῆ βούλησιν, τὸν ἐν αὐτοῖς κεκρυμμένον νοῦν καὶ τὴν ἀλήθειαν τὴν ὁμοῦ τοῖς οὖσι | |
| 10 | συνυφεστῶσαν ταῖς περὶ γένεσιν στρεφομέναις ψυχαῖς, καθ’ ὅσον αὐταῖς θεμιτὸν τῶν οὕτως ὑπερφυῶν καὶ μεγάλων ἀγαθῶν μετέχειν, ἐκφαίνουσαν, καὶ πάλιν ὕστερον τελειω‐ θῆναι καὶ ὥσπερ εἰς ἑαυτὴν ἀναχωρήσασαν καὶ τοῖς πολλοῖς τῶν φιλοσοφεῖν ἐπαγγελλομένων καὶ τῆς τοῦ | |
| 15 | ὄντος θήρας ἀντιλαμβάνεσθαι σπευδόντων ἀφανῆ κατα‐ στᾶσαν, αὖθις εἰς φῶς προελθεῖν· διαφερόντως δὲ οἶμαι τὴν περὶ αὐτῶν τῶν θείων μυσταγωγίαν ἐν ἁγνῷ βάθρῳ | |
| καθαρῶς ἱδρυμένην καὶ παρ’ αὐτοῖς τοῖς θεοῖς διαιωνίως | 5 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.6 | ὑφεστηκυῖαν ἐκεῖθεν τοῖς κατὰ χρόνον αὐτῆς ἀπολαῦσαι δυναμένοις ἐκφανῆναι δι’ ἑνὸς ἀνδρός, ὃν οὐκ ἂν ἁμάρτοιμι τῶν ἀληθινῶν τελετῶν, ἃς τελοῦνται χωρισθεῖσαι τῶν περὶ γῆν τόπων αἱ ψυχαί, καὶ τῶν ὁλοκλήρων καὶ | |
| 5 | ἀτρεμῶν φασμάτων ὧν μεταλαμβάνουσιν αἱ τῆς εὐδαί‐ μονος καὶ μακαρίας ζωῆς γνησίως ἀντεχόμεναι, προηγε‐ μόνα καὶ ἱεροφάντην ἀποκαλῶν· οὕτως δὲ σεμνῶς καὶ ἀπορρήτως ὑπ’ αὐτοῦ τὴν πρώτην ἐκλάμψασαν οἷον ἁγίοις ἱεροῖς καὶ τῶν ἀδύτων ἐντὸς ἱδρυνθεῖσαν ἀσφαλῶς καὶ τοῖς | |
| 10 | πολλοῖς τῶν εἰσιόντων ἀγνοηθεῖσαν [ἀσφαλῶς], ἐν τακταῖς χρόνων περιόδοις ὑπὸ δή τινων ἱερέων ἀληθινῶν καὶ τὸν προσήκοντα τῇ μυσταγωγίᾳ βίον ἀνελομένων προελθεῖν μὲν ἐφ’ ὅσον ἦν αὐτῇ δυνατόν, ἅπαντα δὲ καταλάμψαι τὸν τόπον καὶ πανταχοῦ 〈τὰσ〉 τῶν θείων φασμάτων ἐλλάμψεις | |
| 15 | καταστήσασθαι. Τούτους δὴ τοὺς τῆς Πλατωνικῆς ἐποπτείας ἐξηγητὰς καὶ τὰς παναγεστάτας ἡμῖν περὶ τῶν θείων ὑφηγήσεις ἀναπλώσαντας καὶ τῷ σφετέρῳ καθηγεμόνι παραπλησίαν τὴν φύσιν λαχόντας εἶναι θείην ἂν ἔγωγε Πλωτῖνόν τε τὸν | |
| 20 | Αἰγύπτιον καὶ τοὺς ἀπὸ τούτου παραδεξαμένους τὴν θεωρίαν, Ἀμέλιόν τε καὶ Πορφύριον, καὶ τρίτους οἶμαι τοὺς ἀπὸ τούτων ὥσπερ ἀνδριάντας ἡμῖν ἀποτελεσ‐ θέντας, Ἰάμβλιχόν τε καὶ Θεόδωρον, καὶ εἰ δή τινες ἄλλοι | |
| μετὰ τούτους ἑπόμενοι τῷ θείῳ τούτῳ χορῷ περὶ τῶν τοῦ | 6 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.7 | Πλάτωνος τὴν ἑαυτῶν διάνοιαν ἀνεβάκχευσαν, παρ’ ὧν τὸ γνησιώτατον καὶ καθαρώτατον τῆς ἀληθείας φῶς τοῖς τῆς ψυχῆς κόλποις ἀχράντως ὑποδεξάμενος ὁ μετὰ θεοὺς ἡμῖν τῶν καλῶν πάντων καὶ ἀγαθῶν ἡγεμών, τῆς τε ἄλλης | |
| 5 | ἁπάσης ἡμᾶς μετόχους κατέστησε τοῦ Πλάτωνος φιλο‐ σοφίας καὶ κοινωνοὺς ὧν ἐν ἀπορρήτοις παρὰ τῶν αὐτοῦ πρεσβυτέρων μετείληφε, καὶ δὴ καὶ τῆς περὶ τῶν θείων μυσ‐ τικῆς ἀληθείας συγχορευτὰς ἀπέφηνε. Τούτῳ μὲν οὖν εἰ μέλλοιμεν τὴν προσήκουσαν χάριν | |
| 10 | ἐκτίσειν τῶν εἰς ἡμᾶς εὐεργεσιῶν, οὐδ’ ἂν ὁ σύμπας ἐξαρ‐ κέσειε χρόνος. Εἰ δὲ δεῖ μὴ μόνον αὐτοὺς εἰληφέναι παρ’ ἄλλων τὸ τῆς Πλατωνικῆς φιλοσοφίας ἐξαίρετον ἀγαθὸν ἀλλὰ καὶ τοῖς ὕστερον ἐσομένοις ὑπομνήματα καταλείπειν τῶν μακαρίων θεαμάτων, ὧν αὐτοὶ καὶ θεαταὶ | |
| 15 | γενέσθαι φαμὲν καὶ ζηλωταὶ κατὰ δύναμιν ὑφ’ ἡγεμόνι τῷ τῶν καθ’ ἡμᾶς τελεωτάτῳ καὶ εἰς ἄκρον ἥκοντι φιλοσο‐ φίας, τάχ’ ἂν εἰκότως αὐτοὺς τοὺς θεοὺς παρακαλοῖμεν τὸ τῆς ἀληθείας φῶς ἀνάπτειν ἡμῶν ταῖς ψυχαῖς, καὶ τοὺς τῶν κρειττόνων ὀπαδοὺς καὶ θεραπευτὰς κατιθύνειν | |
| 20 | τὸν ἡμέτερον νοῦν, καὶ ποδηγετεῖν εἰς τὸ παντελὲς καὶ θεῖον καὶ ὑψηλὸν τέλος τῆς Πλατωνικῆς θεωρίας. Πανταχοῦ μὲν γάρ, οἶμαι, προσήκει τὸν καὶ κατὰ βραχὺ μετέ‐ χοντα σωφροσύνης ἀπὸ θεῶν ποιεῖσθαι τὰς ἀρχάς, οὐχ ἥκιστα δὲ ἐν ταῖς περὶ τῶν θεῶν ἐξηγήσεσιν· οὔτε γὰρ | |
| 25 | νοῆσαι τὸ θεῖον ἄλλως δυνατὸν ἢ τῷ παρ’ αὐτῶν φωτὶ | 7 in vol. 1 |
Theol Plat.1.8 | τελεσθέντας, οὔτε εἰς ἄλλους ἐξενεγκεῖν ἢ παρ’ αὐτῶν κυβερνωμένους καὶ τῶν πολυειδῶν δοξασμάτων καὶ τῆς ἐν λόγοις φερομένης ποικιλίας ἐξῃρημένην φυλάττοντας τὴν τῶν θείων ὀνομάτων ἀνέλιξιν. | |
| 5 | Ταῦτ’ οὖν καὶ ἡμεῖς εἰδότες καὶ τῷ Πλατωνικῷ Τιμαίῳ παραινοῦντι πειθόμενοι προστησώμεθα τοὺς θεοὺς ἡγε‐ μόνας τῆς περὶ αὐτῶν διδασκαλίας· οἱ δὲ ἀκούσαντες ἵλεῴ τε καὶ εὐμενεῖς ἐλθόντες, ἄγοιεν τὸν τῆς ψυχῆς ἡμῶν νοῦν καὶ περιάγοιεν 〈εἰσ〉 τὴν τοῦ Πλάτωνος ἑστίαν | |
| 10 | καὶ τὸ ἄναντες τῆς θεωρίας ταύτης. Οὗ δὴ γενόμενοι σύμπασαν τὴν περὶ αὐτῶν ἀλήθειαν ὑποδεξόμεθα, καὶ τέλος τὸ ἄριστον ἕξομεν τῆς ἐν ἡμῖν ὠδῖνος ἣν ἔχομεν περὶ τὰ θεῖα, γνῶναί τι περὶ τούτων ποθοῦντες καὶ παρ’ ἄλλων πυνθανόμενοι καὶ ἑαυτοὺς εἰς δύναμιν | |
| 15 | βασανίζοντες. βʹ Ἀλλὰ τῶν μὲν προοιμίων ἅλις· ἀναγκαῖον δέ ἐστί μοι καὶ τὸν τρόπον ἐκθέσθαι τῆς προκειμένης διδασκαλίας, ὁποῖόν τινα αὐτὸν ἔσεσθαι προσδοκᾶν χρή, καὶ 〈τῶν〉 | |
| 20 | τούτου ἀκροασομένων τὴν παρασκευὴν ἀφορίσασθαι, καθ’ ἣν οὐ πρὸς τοὺς ἡμετέρους λόγους ἀλλὰ πρὸς τὴν ὑψηλόνουν καὶ ἔνθεον τοῦ Πλάτωνος φιλοσοφίαν ἐπιτη‐ | |
| δείως ἔχοντες ἀπαντήσονται. Προσήκει γὰρ δήπου καὶ τὰ | 8 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.9 | εἴδη τῶν λόγων καὶ τὰς ἐπιτηδειότητας τῶν ἀκροατῶν προσφόρους ὑποκεῖσθαι, καθάπερ ἐν ταῖς τελεταῖς οἰκείας τὰς ὑποδοχὰς τοῖς θεοῖς προευτρεπίζουσιν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί, καὶ οὔτε ἀψύχοις ἀεὶ τοῖς αὐτοῖς ἅπασιν οὔτε τοῖς | |
| 5 | ἄλλοις ζῴοις οὔτε ἀνθρώποις χρῶνται πρὸς τὴν παρουσίαν τῶν θεῶν, ἀλλ’ ἐφ’ ἑκάστων τὸ μετέχειν συμφυῶς δυνάμενον εἰς τὴν προκειμένην ἄγουσι τελετήν. Ὁ μὲν οὖν λόγος ἔσται μοι τριχῇ τὴν πρώτην διῃρη‐ μένος· ἐν ἀρχῇ μὲν τὰ κοινὰ πάντα νοήματα περὶ θεῶν, | |
| 10 | ὅσα παραδίδωσιν ὁ Πλάτων, συγκεφαλαιούμενος καὶ τάς τε δυνάμεις ἁπανταχοῦ καὶ τὰς ἀξίας τῶν ἀξιωμάτων ἐπι‐ σκοπῶν· ἐν δὲ μέσοις τὰς ὅλας τάξεις τῶν θεῶν διαριθμού‐ μενος [δέ], καὶ τὰς ἰδιότητας αὐτῶν καὶ τὰς προόδους κατὰ τὸν Πλατωνικὸν τρόπον ἀφοριζόμενος, καὶ πάντα | |
| 15 | ἐπανάγων εἰς τὰς τῶν θεολόγων ὑποθέσεις· ἐν δὲ τῇ τελευτῇ περὶ τῶν σποράδην ἐν τοῖς Πλατωνικοῖς συγγράμμασιν ὑμνημένων θεῶν εἴτε ὑπερκοσμίων εἴτε ἐγκοσμίων διαλε‐ γόμενος, καὶ ἀναφέρων εἰς τὰ ὅλα γένη τῶν θείων διακόσμων τὴν περὶ αὐτῶν θεωρίαν. | |
| 20 | Ἐν ἅπασι δὲ τὸ σαφὲς καὶ διηρθρωμένον καὶ ἁπλοῦν προθήσομεν τῶν ἐναντίων, τὰ μὲν διὰ συμβόλων παραδε‐ δομένα μεταβιβάζοντες εἰς τὴν ἐναργῆ περὶ αὐτῶν διδασ‐ καλίαν, τὰ δὲ δι’ εἰκόνων ἀναπέμποντες ἐπὶ τὰ σφέτερα παραδείγματα, καὶ τὰ μὲν ἀποφαντικώτερον ἀναγεγραμ‐ | |
| 25 | μένα τοῖς τῆς αἰτίας βασανίζοντες λογισμοῖς, τὰ δὲ δι’ ἀποδείξεων συντεθέντα διερευνώμενοι καὶ τὸν τρόπον | |
| τῆς ἐν αὐτοῖς ἀληθείας ἐπεκδιηγούμενοι καὶ γνώριμον | 9 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.10 | τοῖς ἀκούουσι ποιοῦντες, καὶ τῶν μὲν ἐν αἰνίγμασι κειμένων ἀλλαχόθεν τὴν σαφήνειαν ἀνευρίσκοντες οὐκ ἐξ ἀλλοτρίων ὑποθέσεων ἀλλ’ ἐκ τῶν γνησιωτάτων τοῦ Πλάτωνος συγγραμμάτων, τῶν δὲ αὐτόθεν τοῖς ἀκούουσι προσπιπ‐ | |
| 5 | τόντων τὴν πρὸς τὰ πράγματα συμφωνίαν θεωροῦντες· ἀφ’ ὧν δὴ πάντων ἡμῖν τὸ ἓν καὶ τέλειον τῆς Πλατωνικῆς θεολογίας εἶδος ἀναφανήσεται, καὶ ἡ δι’ ὅλων αὐτοῦ τῶν θείων νοήσεων ἀλήθεια διήκουσα, καὶ εἷς νοῦς 〈ὁ〉 τὸ σύμπαν τούτου κάλλος ἀπογεννήσας καὶ τὴν μυστικὴν | |
| 10 | ταύτης τῆς θεωρίας ἀνέλιξιν. Ὁ μὲν οὖν λόγος τοιοῦτος ἔσται μοι, καθάπερ ἔφην· ὁ δὲ αὖ τῶν προκειμένων δογμάτων ἀκροατὴς ταῖς μὲν ἠθικαῖς ἀρεταῖς κεκοσμημένος ὑποκείσθω καὶ πάντα τὰ ἀγενῆ καὶ ἀνάρμοστα τῆς ψυχῆς κινήματα τῷ τῆς ἀρετῆς λόγῳ | |
| 15 | καταδησάμενος καὶ πρὸς ἓν τὸ τῆς φρονήσεως εἶδος ἁρμό‐ σας. Μὴ καθαρῷ γάρ, φησὶν ὁ Σωκράτης, καθαροῦ ἐφάπτεσθαι μὴ οὐ θεμιτὸν ᾖ· πᾶς γε μὴν ὁ κακὸς πάντως ἀκάθαρτος, καθαρὸς δὲ ὁ ἐναντίος. Ταῖς δὲ λογικαῖς μεθόδοις ἁπάσαις γεγυμνάσθω καὶ πολλὰ μὲν | |
| 20 | περὶ ἀναλύσεων πολλὰ δὲ περὶ τῶν ἐναντίων πρὸς ταύτας διαιρέσεων ἀνέλεγκτα νοήματα τεθεαμένος παρέστω, καθάπερ οἶμαι καὶ ὁ Παρμενίδης τῷ Σωκράτει παρεκελεύ‐ σατο· πρὸ γὰρ τῆς τοιαύτης ἐν τοῖς λόγοις πλάνης, χαλεπὴ καὶ ἄπορός ἐστιν ἡ τῶν θείων γενῶν καὶ τῆς ἐν αὐ‐ | |
| 25 | τοῖς ἱδρυμένης ἀληθείας κατανόησις. Τὸ δὲ δὴ τρίτον ἐπὶ | |
| τούτοις μηδὲ τῆς φυσικῆς ἀνήκοος ἔστω καὶ τῶν ἐν ταύτῃ | 10 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.11 | πολυειδῶν δοξασμάτων 〈ἵνα κἀν〉 ταῖς εἰκόσι κατὰ τρόπον τὰς αἰτίας τῶν ὄντων διερευνησάμενος ἐπ’ αὐτὴν ἤδη τὴν τῶν χωριστῶν καὶ πρωτουργῶν ὑποστάσεων φύσιν ῥᾷον πορεύηται. Μήτ’ οὖν ταύτης, ὅπερ εἴπομεν, τῆς ἐν τοῖς | |
| 5 | φαινομένοις ἀληθείας, μήτε αὖ τῶν κατὰ παίδευσιν ὁδῶν καὶ τῶν ἐν αὐταῖς μαθήσεων ἀπολελείφθω· διὰ γὰρ τούτων ἀυλότερον τὴν θείαν οὐσίαν γινώσκομεν. Πάντα δὲ ταῦτα συνδησάμενος εἰς τὸν ἡγεμόνα νοῦν καὶ τῆς Πλάτωνος διαλεκτικῆς μεταλαβὼν καὶ μελετήσας | |
| 10 | τὰς ἀΰλους καὶ χωριστὰς τῶν σωματικῶν δυνάμεων ἐνεργείας καὶ νοήσει μετὰ λόγου τὰ ὄντα θεωρεῖν ἐφιέμενος, ἁπτέσθω λιπαρῶς τῆς τῶν θείων τε καὶ μακαρίων δογμάτων ἐξηγήσεως, ἔρωτι μὲν 〈τὰ〉 βάθη κατὰ τὸ Λόγιον ἀναπλώσας τῆς ψυχῆς, ἐπεὶ καὶ συνεργὸν | |
| 15 | ἔρωτος ἀμείνω λαβεῖν εἰς τὴν τῆς θεωρίας ταύτης ἀντίληψιν οὐκ ἔστιν, ὥς πού φησιν ὁ Πλάτωνος λόγος, ἀληθείᾳ δὲ τῇ διὰ πάντων ἡκούσῃ γεγυμνασμένος καὶ πρὸς αὐτὴν τὴν ὄντως ἀλήθειαν ἐγείρας τὸ νοητὸν ὄμμα, τῷ δὲ μονίμῳ καὶ ἀκινήτῳ καὶ ἀσφαλεῖ τῆς τῶν θείων | |
| 20 | γνώσεως εἴδει προσιδρύσας ἑαυτὸν καὶ μηδὲν ἄλλο θαυμάζειν ἔτι μηδὲ ἀποβλέπειν εἰς ἄλλα πειθόμενος, ἀλλ’ ἀτρεμεῖ τῇ διανοίᾳ καὶ ζωῆς ἀτρύτου δυνάμει πρὸς τὸ θεῖον φῶς ἐπειγόμενος καί, ὡς συνελόντι φάναι, τοιοῦτον ἐνεργείας τε καὶ ἠρεμίας εἶδος ὁμοῦ προβεβλη‐ | |
| 25 | μένος, ὁποῖον ἔχειν προσήκει τὸν ἐσόμενον οὕτως κορυ‐ | |
| φαῖον, ὥς πού φησιν ὁ ἐν Θεαιτήτῳ Σωκράτης. | 11 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.12 | γʹ Ἡ μὲν οὖν ὑπόθεσις οὕτω μεγάλη καὶ ὁ τρόπος τῶν περὶ αὐτῆς λόγων τοιοῦτος καὶ ἡ τῶν μαθησομένων παρασκευὴ τοιάδε τίς ἐστιν, ὥς γέ μοι καταφαίνεται· | |
| 5 | πρὶν δὲ ἄρξωμαι τῆς τῶν προκειμένων ἡμῖν πραγμάτων ὑφηγήσεως, βούλομαι περί τε αὐτῆς θεολογίας εἰπεῖν καὶ τῶν κατ’ αὐτὴν τρόπων, καὶ τίνας μὲν ὁ Πλάτων δογματίζει, τίνας δὲ ἀποσκευάζεται τῶν θεολογικῶν τύπων, ἵνα ταῦτα προειδότες ῥᾷον ἐν τοῖς ἐχομένοις τὰς τῶν ἀποδεί‐ | |
| 10 | ξεων ἀφορμὰς καταμανθάνωμεν. Ἅπαντες μὲν οὖν ὅσοι πώποτε θεολογίας εἰσὶν ἡμμένοι, τὰ πρῶτα κατὰ φύσιν θεοὺς ἐπονομάζοντες, περὶ ταῦτα τὴν θεολογικὴν ἐπιστήμην πραγματεύεσθαί φασιν. Καὶ οἱ μὲν τὴν σωματικὴν ὑπόστασιν τοῦ εἶναι μόνον ἀξιοῦντες, τὰ | |
| 15 | δὲ τῶν ἀσωμάτων γένη συμπάντα πρὸς οὐσίαν δεύτερα τιθέμενοι, τάς τε ἀρχὰς τῶν ὄντων σωματοειδεῖς καὶ τὴν ταύτας γνωρίζουσαν ἐν ἡμῖν ἕξιν σωματικὴν ἀποφαίνουσιν. Οἱ δὲ τὰ μὲν σώματα πάντα τῶν ἀσωμάτων ἐξάψαντες, τὴν 〈δὲ〉 πρωτίστην ὕπαρξιν ἐν ψυχῇ καὶ ταῖς ψυχικαῖς | |
| 20 | δυνάμεσιν ὁριζόμενοι, θεοὺς μέν, οἶμαι, καλοῦσι τῶν ψυχῶν τὰς ἀρίστας, τὴν δὲ μέχρι τούτων ἀνιοῦσαν καὶ ταύτας γινώσκουσαν ἐπιστήμην θεολογίαν ἐπονομάζουσιν. | |
| Ὅσοι δὲ αὖ καὶ τὰ τῶν ψυχῶν πλήθη παράγουσιν ἐξ ἄλλης | 12 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.13 | πρεσβυτέρας ἀρχῆς καὶ νοῦν ἡγεμόνα τῶν ὅλων ὑποτί‐ θενται, τέλος μὲν τὸ ἄριστον εἶναί φασι τὴν πρὸς τὸν νοῦν τῆς ψυχῆς ἕνωσιν καὶ τὸ νοερὸν τῆς ζωῆς εἶδος τιμιότητι τῶν πάντων διαφέρειν νομίζουσιν, εἰς δὲ ταὐτὸν ἄγουσι | |
| 5 | θεολογίαν δήπου καὶ τὴν περὶ τῆς νοερᾶς οὐσίας ἐξήγησιν. Ἅπαντες μὲν οὖν, ὅπερ ἔφην, τὰς πρωτίστας ἀρχὰς τῶν ὄντων καὶ αὐταρκεστάτας θεοὺς ἀποκαλοῦσι καὶ θεολογίαν τὴν τούτων ἐπιστήμην. Μόνη δὲ ἡ τοῦ Πλάτωνος ἔνθεος ὑφήγησις τὰ μὲν σωματικὰ πάντα πρὸς ἀρχῆς λόγον | |
| 10 | ἀτιμάσασα (διότι δὴ τὸ μεριστὸν πᾶν καὶ διαστατὸν οὔτε παράγειν οὔτε σῴζειν ἑαυτὸ πέφυκεν ἀλλὰ καὶ τὸ εἶναι καὶ τὸ ἐνεργεῖν ἢ πάσχειν διὰ ψυχῆς ἔχει καὶ τῶν ἐν αὐτῇ κινή‐ σεων), τὴν δὲ ψυχικὴν οὐσίαν πρεσβυτέραν μὲν εἶναι σωμά‐ των ἀποδείξασα τῆς δὲ νοερᾶς ὑποστάσεως ἐξηρτημένην | |
| 15 | (ἐπειδὴ πᾶν τὸ κατὰ χρόνον κινούμενον, κἂν αὐτοκίνητον ᾖ, τῶν μὲν ἑτεροκινήτων ἐστὶν ἡγεμονικώτερον τῆς δὲ διαιωνίας κινήσεως δεύτερον), σωμάτων μέν, ὥσπερ εἴρηται, καὶ ψυχῶν πατέρα τὸν νοῦν ἀποφαίνει καὶ αἴτιον, καὶ περὶ ἐκεῖνον πάντα καὶ εἶναι καὶ ἐνεργεῖν ὅσα τὴν ζωὴν ἐν διεξό‐ | |
| 20 | δοις καὶ ἀνελίξεσι κέκτηται, πρόεισι δὲ ἐπ’ ἄλλην ἀρχὴν τοῦ νοῦ παντελῶς ἐξῃρημένην καὶ ἀσωματωτέραν καὶ ἄρρητον ἀφ’ ἧς πάντα, κἂν τὰ ἔσχατα τῶν ὄντων λέγῃς, τὴν ὑποστάσιν ἔχειν ἀναγκαῖον· ψυχῆς μὲν γὰρ οὐ πάντα μετέχειν πέφυκεν ἀλλ’ ὅσα ζωὴν ἔσχηκε τρανεστέραν ἢ | |
| 25 | ἀμυδροτέραν ἐν αὑτοῖς, οὐδὲ νοῦ πάντα καὶ τοῦ ὄντος | 13 in vol. 1 |
Theol Plat.1.14 | ἀπολαύειν δυνατὸν ἀλλ’ ὅσα κατ’ εἶδος ὑφέστηκε, δεῖ δὲ αὖ τὴν ἀρχὴν τῶν πάντων ὑπὸ πάντων μετέχεσθαι τῶν ὄντων, εἴπερ μηδενὸς ἀποστατήσει, πάντων αἰτία τῶν ὁπωσοῦν ὑφεστάναι λεγομένων οὖσα. | |
| 5 | Ταύτην δὲ πρωτίστην τῶν ὅλων καὶ νοῦ πρεσβυτέραν ἀρχὴν ἐν ἀβάτοις ἀποκεκρυμμένην ἐνθέως ἀνευροῦσα καὶ τρεῖς ταύτας αἰτίας καὶ μονάδας ἐπέκεινα σωμάτων ἀναφή‐ νασα, ψυχὴν λέγω καὶ νοῦν τὸν πρώτιστον καὶ τὴν ὑπὲρ νοῦν ἕνωσιν, παράγει μὲν ἐκ τούτων ὡς μονάδων τοὺς | |
| 10 | οἰκείους ἀριθμούς, τὸν μὲν ἑνοειδῆ τὸν δὲ νοερὸν τὸν δὲ ψυχικόν (πᾶσα γὰρ μονὰς ἡγεῖται πλήθους ἑαυτῇ συστοί‐ χου), συνάπτει δὲ ὥσπερ τὰ σώματα ταῖς ψυχαῖς οὕτω δήπου καὶ 〈τὰσ〉 ψυχὰς μὲν τοῖς νοεροῖς εἴδεσι, ταῦτα δὲ ταῖς ἑνάσι τῶν ὄντων, πάντα δὲ εἰς μίαν ἐπιστρέφει τὴν | |
| 15 | ἀμέθεκτον ἑνάδα. Καὶ μέχρι ταύτης ἀναδραμοῦσα, πέρας οἴεται τὸ ἀκρότατον ἔχειν τῆς τῶν ὅλων θεωρίας, καὶ ταύτην εἶναι τὴν περὶ θεῶν ἀλήθειαν, ἣ περὶ τὰς ἑνάδας τῶν ὄντων πραγματεύεται, καὶ τάς τε προόδους αὐτῶν καὶ τὰς ἰδιότητας παραδίδωσι καὶ τὴν τῶν ὄντων πρὸς αὐτὰς | |
| 20 | συναφὴν καὶ τὰς τῶν εἰδῶν τάξεις, αἳ τούτων ἐξήρτηνται τῶν ἑνιαίων ὑποστάσεων· τὴν δὲ περὶ νοῦν καὶ τὰ εἴδη καὶ τὰ γένη τοῦ νοῦ στρεφομένην θεωρίαν δευτέραν εἶναι τῆς περὶ αὐτῶν τῶν θεῶν πραγματευομένης ἐπιστήμης· καὶ ταύτην μὲν ἔτι νοητῶν ἀντιλαμβάνεσθαι καὶ τῇ ψυχῇ | |
| 25 | δι’ ἐπιβολῆς γινώσκεσθαι δυναμένων εἰδῶν, τὴν δὲ ταύτης ὑπερέχουσαν ἀρρήτων καὶ ἀφθέγκτων ὑπάρξεων μεταθεῖν | |
| τήν τε ἐν ἀλλήλαις [αὐτῶν] διάκρισιν καὶ τὴν ἀπὸ μιᾶς | 14 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.15 | αἰτίας ἔκφανσιν. Ὅθεν οἶμαι καὶ τῆς ψυχῆς τὸ μὲν νοερὸν ἰδίωμα καταληπτικὸν ὑπάρχειν τῶν νοερῶν εἰδῶν καὶ τῆς ἐν αὐτοῖς διαφορᾶς, τὴν δὲ ἀκρότητα τοῦ νοῦ καί, ὥς φασι, τὸ ἄνθος καὶ τὴν ὕπαρξιν συνάπτεσθαι πρὸς τὰς | |
| 5 | ἑνάδας τῶν ὄντων καὶ διὰ τούτων πρὸς αὐτὴν τὴν πασῶν τῶν θείων ἑνάδων ἀπόκρυφον ἕνωσιν. Πολλῶν γὰρ ἐν ἡμῖν δυνάμεων οὐσῶν γνωριστικῶν, κατὰ ταύτην μόνην τῷ θείῳ συγγίνεσθαι καὶ μετέχειν ἐκείνου πεφύκαμεν· οὔτε γὰρ αἰσθήσει τὸ θεῶν γένος ληπτόν, εἴπερ ἐστὶ σωμάτων | |
| 10 | ἁπάντων ἐξῃρημένον, οὔτε δόξῃ καὶ διανοίᾳ, μερισταὶ γὰρ αὗται καὶ πολυειδῶν ἐφάπτονται πραγμάτων, οὔτε νοήσει μετὰ λόγου, τῶν γὰρ ὄντως ὄντων εἰσὶν αἱ τοιαῦται γνώσεις, ἡ δὲ τῶν θεῶν ὕπαρξις ἐποχεῖται τοῖς οὖσι καὶ κατ’ αὐτὴν ἀφώρισται τὴν ἕνωσιν τῶν ὅλων. | |
| 15 | Λείπεται οὖν, εἴπερ ἐστὶ καὶ ὁπωσοῦν τὸ θεῖον γνωστόν, τῇ τῆς ψυχῆς ὑπάρξει καταληπτὸν ὑπάρχειν καὶ διὰ ταύτης γνωρίζεσθαι καθ’ ὅσον δυνατόν. Τῷ γὰρ ὁμοίῳ παντα‐ χοῦ φαμὲν τὰ ὅμοια γινώσκεσθαι· τῇ μὲν αἰσθήσει δηλαδὴ τὸ αἰσθητόν, τῇ δὲ δόξῃ τὸ δοξαστόν, τῇ δὲ διανοίᾳ | |
| 20 | τὸ διανοητόν, τῷ δὲ νῷ τὸ νοητόν, ὥστε καὶ τῷ ἑνὶ τὸ ἑνικώ‐ τατον καὶ τῷ ἀρρήτῳ τὸ ἄρρητον. Ὀρθῶς γὰρ καὶ ὁ ἐν Ἀλκιβιάδῃ Σωκράτης ἔλεγεν εἰς ἑαυτὴν εἰσιοῦσαν τὴν ψυχὴν τά τε ἄλλα πάντα κατόψεσθαι καὶ τὸν θεόν· συννεύουσα γὰρ εἰς τὴν ἑαυτῆς ἕνωσιν καὶ τὸ κέντρον τῆς | |
| 25 | συμπάσης ζωῆς καὶ τὸ πλῆθος ἀποσκευαζομένη καὶ τὴν | |
| ποικιλίαν τῶν ἐν αὑτῇ παντοδαπῶν δυνάμεων, ἐπ’ αὐτὴν | 15 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.16 | ἄνεισι τὴν ἄκραν τῶν ὄντων περιωπήν. Καὶ ὥσπερ ἐν ταῖς τῶν τελετῶν ἁγιωτάταις φασὶ τοὺς μύστας τὴν μὲν πρώτην πολυειδέσι καὶ πολυμόρφοις τῶν θεῶν προβεβλη‐ μένοις γένεσιν ἀπαντᾶν, εἰσιόντας δὲ ἀκλινεῖς καὶ ταῖς | |
| 5 | τελεταῖς πεφραγμένους αὐτὴν τὴν θείαν ἔλλαμψιν ἀκραι‐ φνῶς ἐγκολπίζεσθαι καὶ γυμνῆτας, ὡς ἂν ἐκεῖνοι φαῖεν, τοῦ θείου μεταλαμβάνειν· τὸν αὐτὸν οἶμαι τρόπον καὶ ἐν τῇ θεωρίᾳ τῶν ὅλων εἰς μὲν τὰ μεθ’ ἑαυτὴν βλέπουσαν τὴν ψυχὴν τὰς σκιὰς καὶ τὰ εἴδωλα τῶν ὄντων βλέπειν, εἰς | |
| 10 | ἑαυτὴν δὲ ἐπιστρεφομένην τὴν ἑαυτῆς οὐσίαν καὶ τοὺς ἑαυτῆς λόγους ἀνελίττειν· καὶ τὸ μὲν πρῶτον ὥσπερ ἑαυτὴν μόνον καθορᾶν, βαθύνουσαν δὲ τῇ ἑαυτῆς γνώσει καὶ τὸν νοῦν εὑρίσκειν ἐν αὑτῇ καὶ τὰς τῶν ὄντων τάξεις, χωροῦσαν δὲ εἰς τὸ ἐντὸς αὑτῆς καὶ τὸ οἷον ἄδυτον τῆς ψυχῆς, ἐκείνῳ | |
| 15 | καὶ τὸ θεῶν γένος καὶ τὰς ἑνάδας τῶν ὄντων μύσασαν θεάσασθαι. Πάντα γάρ ἐστι καὶ ἐν ἡμῖν ψυχικῶς καὶ διὰ τοῦτο τὰ πάντα γινώσκειν πεφύκαμεν, ἀνεγείροντες τὰς ἐν ἡμῖν δυνάμεις καὶ τὰς εἰκόνας τῶν ὅλων. Καὶ τοῦτό ἐστι τὸ ἄριστον τῆς ἐνεργείας, ἐν ἠρεμίᾳ τῶν | |
| 20 | δυνάμεων πρὸς αὐτὸ τὸ θεῖον ἀνατείνεσθαι καὶ περιχο‐ ρεύειν ἐκεῖνο, καὶ πᾶν τὸ πλῆθος τῆς ψυχῆς συναγείρειν ἀεὶ πρὸς τὴν ἕνωσιν ταύτην, καὶ πάντα ἀφέντας ὅσα μετὰ τὸ ἓν αὐτῷ προσιδρύεσθαι καὶ συνάπτεσθαι τῷ ἀρρήτῳ καὶ πάντων ἐπέκεινα τῶν ὄντων. Μέχρι γὰρ τούτου τὴν | |
| 25 | ψυχὴν ἀνιέναι θεμιτὸν ἕως ἂν ἐπ’ αὐτὴν ἀνιοῦσα τελευτήσῃ | |
| τὴν τῶν ὄντων ἀρχήν· ἐκεῖ δὲ γενομένην καὶ τὸν | 16 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.17 | ἐκεῖ τόπον θεασαμένην καὶ κατιοῦσαν ἐκεῖθεν καὶ διὰ τῶν ὄντων πορευομένην καὶ ἀνελίττουσαν τὰ πλήθη τῶν εἰδῶν, τάς τε μονάδας αὐτῶν καὶ τοὺς ἀριθμοὺς διεξιοῦσαν καὶ ὅπως ἕκαστα τῶν οἰκείων ἑνάδων ἐξήρτηται νοερῶς διαγι‐ | |
| 5 | νώσκουσαν, τελεωτάτην οἴεσθαι τῶν θείων ἐπιστήμην ἔχειν, τάς τε τῶν θεῶν προόδους εἰς τὰ ὄντα καὶ τὰς τῶν ὄντων περὶ τοὺς θεοὺς διακρίσεις ἑνοειδῶς θεασαμένην. δʹ Ὁ μὲν δὴ θεολογικὸς ἡμῖν ἔστω κατὰ τὴν τοῦ Πλάτωνος | |
| 10 | ψῆφον τοιοῦτος καὶ ἡ θεολογία τοιάδε τις ἕξις, αὐτὴν τὴν τῶν θεῶν ὕπαρξιν ἐκ φαίνουσα, καὶ τὸ ἄγνωστον αὐτῶν καὶ ἑνιαῖον φῶς ἀπὸ τῆς τῶν μετεχόντων ἰδιότητος διακρίνουσα καὶ θεωμένη καὶ ἀπαγγέλλουσα τοῖς ἀξίοις τῆς μακα‐ ρίας ταύτης καὶ πάντων ὁμοῦ τῶν ἀγαθῶν παρεκτικῆς | |
| 15 | ἐνεργείας· μετὰ δὲ ταύτην τὴν παντελῆ τῆς πρωτίστης θεωρίας περίληψιν καὶ τοὺς τρόπους διαστησώμεθα καθ’ οὓς ὁ Πλάτων τὰ μυστικὰ περὶ τῶν θείων ἡμᾶς ἀναδι‐ δάσκει νοήματα. Φαίνεται γὰρ οὐ τὸν αὐτὸν πανταχοῦ τρόπον μετιὼν τὴν περὶ τῶν θείων διδασκαλίαν, ἀλλ’ ὁτὲ | |
| 20 | μὲν ἐνθεαστικῶς ὁτὲ δὲ διαλεκτικῶς ἀνελίττων τὴν περὶ αὐτῶν ἀλήθειαν, καὶ ποτὲ μὲν συμβολικῶς ἐξαγγέλλων τὰς ἀρρήτους αὐτῶν ἰδιότητας, ποτὲ δὲ ἀπὸ τῶν εἰκόνων ἐπ’ αὐτοὺς ἀνατρέχων καὶ τὰς πρωτουργοὺς ἐν αὐτοῖς αἰτίας τῶν ὅλων ἀνευρίσκων. | |
| 25 | Ἐν Φαίδρῳ μὲν γὰρ νυμφόληπτος γενόμενος καὶ τῆς | 17 in vol. 1 |
Theol Plat.1.18 | ἀνθρωπίνης νοήσεως τὴν κρείττονα μανίαν ἀλλαξάμενος, ἐνθέῳ στόματι πολλὰ μὲν περὶ τῶν νοερῶν διέξεισι θεῶν ἀπόρρητα δόγματα, πολλὰ δὲ περὶ τῶν ἀπολύτων ἡγεμόνων τοῦ παντός, οἳ τὸ τῶν ἐγκοσμίων θεῶν πλῆθος ἐπὶ τὰς | |
| 5 | νοητὰς καὶ χωριστὰς τῶν ὅλων μονάδας ἀνατείνουσιν, ἔτι δὲ πλείω περὶ αὐτῶν τῶν τὸν κόσμον διαλαχόντων θεῶν, τάς τε νοήσεις αὐτῶν καὶ τὰς περικοσμίους ποιήσεις ἀνυμνῶν καὶ τήν τε πρόνοιαν τὴν ἄχραντον καὶ τὴν περὶ τὰς ψυχὰς διακυβέρνησιν καὶ ὅσα ἄλλα παραδίδωσιν ὁ | |
| 10 | Σωκράτης ἐν ἐκείνοις ἐνθεαστικῶς, ὡς αὐτὸς διαρρήδην λέγει, καὶ τοῦτο τοὺς ἐγχωρίους θεοὺς τῆς τοιαύτης μανίας αἰτιώμενος. Ἐν δέ γε τῷ Σοφιστῇ περί τε τοῦ ὄντος καὶ τῆς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τῶν ὄντων χωριστῆς ὑποστάσεως διαλεκτικῶς | |
| 15 | ἀγωνιζόμενος καὶ ἀπορῶν πρὸς τοὺς παλαιοτέρους, ἐπι‐ δείκνυσιν ὅπως τὰ μὲν ὄντα πάντα τῆς ἑαυτῶν αἰτίας ἐξήρτηται καὶ τοῦ πρώτως ὄντος, αὐτὸ δὲ τὸ ὂν μετέχει τῆς ἐξῃρημένης τῶν ὅλων ἑνάδος, καὶ ὡς πεπονθός ἐστι τὸ ἓν ἀλλ’ οὐκ αὐτοέν, ὑφειμένον τοῦ ἑνὸς καὶ ἡνωμένον | |
| 20 | ὑπάρχον ἀλλ’ οὐ πρώτως ἕν. Ὁμοίως δὲ αὖ κἀν τῷ Παρμε‐ νίδῃ τάς τε τοῦ ὄντος ἀπὸ τοῦ ἑνὸς προόδους καὶ τὴν τοῦ ἑνὸς ὑπεροχὴν διὰ τῶν πρώτων ὑποθέσεων ἐκφαίνει διαλεκτικῶς καί, ὡς αὐτὸς ἐν ἐκείνοις λέγει, κατὰ τὴν τελεωτάτην τῆς μεθόδου ταύτης διαίρεσιν. | |
| 25 | Καὶ μὴν καὶ ἐν Γοργίᾳ μὲν περὶ τῶν τριῶν δημιουργῶν καὶ περὶ τῆς δημιουργικῆς ἐν αὐτοῖς διακληρώσεως μῦθον | |
| ἀπαγγέλλων, οὐ μῦθον ὄντα μόνον ἀλλὰ καὶ λόγον, | 18 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.19 | ἐν Συμποσίῳ δὲ περὶ τῆς τοῦ ἔρωτος ἑνώσεως, ἐν δὲ Πρωτα‐ γόρᾳ περὶ τῆς τῶν θνητῶν ζῴων ἀπὸ θεῶν διακοσμήσεως, τὸν συμβολικὸν τρόπον κατακρύπτει τὴν περὶ τῶν θείων ἀλήθειαν, καὶ μέχρι ψιλῆς ἐνδείξεως ἐκφαίνει τὴν ἑαυτοῦ | |
| 5 | βούλησιν τοῖς γνησιωτάτοις τῶν ἀκουόντων. Εἰ δὲ βούλει καὶ τῆς διὰ τῶν μαθημάτων διδασκαλίας μνησθῆναι καὶ τῆς ἐκ τῶν ἠθικῶν ἢ φυσικῶν λόγων περὶ τῶν θείων πραγματείας, οἷα πολλὰ μὲν ἐν Τιμαίῳ πολλὰ δὲ ἐν Πολιτικῷ πολλὰ δὲ ἐν ἄλλοις διαλόγοις ἐστὶ κατε‐ | |
| 10 | σπαρμένα θεωρεῖν, ἐνταῦθα δήπου σοι καὶ 〈ὁ〉 διὰ τῶν εἰκόνων τὰ θεῖα γινώσκειν ἐφιέμενος τρόπος ἔσται κατα‐ φανής. Ἅπαντα γὰρ ταῦτα τὰς τῶν θείων ἀπεικονίζεται δυνάμεις· ὁ μὲν πολιτικός, εἰ τύχοι, τὴν ἐν οὐρανῷ δημιουρ‐ γίαν, τὰ δὲ τῶν πέντε στοιχείων ἐν λόγοις γεωμετρικοῖς | |
| 15 | ἀποδεδομένα σχήματα τὰς τῶν θεῶν τῶν ἐπιβεβηκότων τοῖς μέρεσι τοῦ παντὸς ἰδιότητας, αἱ δὲ τῆς ψυχικῆς οὐσίας διαιρέσεις τὰς ὅλας τῶν θεῶν διακοσμήσεις. Ἐῶ γὰρ λέγειν ὅτι καὶ τὰς πολιτείας ἃς συνίστησιν ἀπεικάζων τοῖς θείοις καὶ τῷ παντὶ κόσμῳ καὶ ταῖς ἐν αὐτῷ δυνάμεσι διακοσμεῖ. | |
| 20 | Πάντα δὴ οὖν ταῦτα δι’ ὁμοιότητος τῶν τῇδε πρὸς τὰ θεῖα τὰς ἐκείνων ἡμῖν προόδους καὶ τάξεις καὶ δημιουργίας ἐν εἰκόσιν ἐπιδείκνυσιν. Οἱ μὲν οὖν τρόποι τῆς παρὰ τῷ Πλάτωνι θεολογικῆς | |
| διδασκαλίας τοιοίδε τινές εἰσι· δῆλον δὲ ἐκ τῶν εἰρημένων | 19 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.20 | ὅτι καὶ τὸν ἀριθμὸν εἶναι τοσούτους ἀναγκαῖον· οἱ μὲν γὰρ δι’ ἐνδείξεως περὶ τῶν θείων λέγοντες ἢ συμβολικῶς καὶ μυθικῶς ἢ δι’ εἰκόνων λέγουσιν, οἱ δὲ ἀπαρακαλύπτως τὰς ἑαυτῶν διανοήσεις ἀπαγγέλλοντες οἱ μὲν κατ’ ἐπιστήμην | |
| 5 | οἱ δὲ κατὰ τὴν ἐκ θεῶν ἐπίπνοιαν ποιοῦνται τοὺς λόγους. Ἔστι δὲ ὁ μὲν διὰ τῶν συμβόλων τὰ θεῖα μηνύειν ἐφιέμενος Ὀρφικὸς καὶ ὅλως τοῖς τὰς θεομυθίας γράφουσιν οἰκεῖος. Ὁ δὲ διὰ τῶν εἰκόνων Πυθαγόρειος, ἐπεὶ καὶ τοῖς Πυθαγο‐ ρείοις τὰ μαθήματα πρὸς τὴν τῶν θείων ἀνάμνησιν ἐξηύρητο | |
| 10 | καὶ διὰ τούτων ὡς εἰκόνων ἐπ’ ἐκεῖνα διαβαίνειν ἐπεχείρουν· καὶ γὰρ τοὺς ἀριθμοὺς ἀνεῖσαν τοῖς θεοῖς καὶ τὰ σχήματα, καθάπερ λέγουσιν οἱ τὰ ἐκείνων ἱστορεῖν σπουδάζοντες. Ὁ δὲ ἐνθεαστικῶς μὲν αὐτὴν καθ’ ἑαυτὴν ἐκφαίνων τὴν περὶ θεῶν ἀλήθειαν παρὰ τοῖς ἀκροτάτοις τῶν τελεστῶν | |
| 15 | μάλιστα καταφανής· οὐ γὰρ ἀξιοῦσιν οὗτοι διὰ δή τινων παραπετασμάτων τὰς θείας τάξεις ἢ τὰς ἰδιότητας αὐτῶν τοῖς ἑαυτῶν γνωρίμοις ἀποδιδόναι, ἀλλὰ τάς τε δυνάμεις καὶ τοὺς ἀριθμοὺς τοὺς ἐν αὐτοῖς ὑπ’ αὐτῶν κινούμενοι τῶν θεῶν ἐξαγγέλλουσιν. Ὁ δὲ αὖ κατ’ ἐπιστήμην ἐξαίρε‐ | |
| 20 | τός ἐστι τῆς τοῦ Πλάτωνος φιλοσοφίας· καὶ γὰρ τὴν ἐν τάξει πρόοδον τῶν θείων γενῶν καὶ τὴν πρὸς ἄλληλα διαφορὰν καὶ τάς τε κοινὰς τῶν ὅλων διακόσμων ἰδιότητας καὶ τὰς ἐν ἑκάστοις διῃρημένας μόνος, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, τῶν ἡμῖν συνεγνωσμένων ὁ Πλάτων καὶ διελέσθαι καὶ τάξαι | |
| 25 | κατὰ τρόπον ἐπεχείρησε. | 20 in vol. 1 |
Theol Plat.1.21 | Τοῦτο μὲν οὖν ἔσται καταφανές, ὅταν περὶ Παρμενίδου τὰς προηγουμένας ἀποδείξεις ποιησώμεθα καὶ τῶν ἐν αὐτῷ πασῶν διαιρέσεων· νῦν δὲ λέγωμεν ὅτι καὶ τῶν μυθικῶν πλασμάτων οὐ πᾶσαν ὁ Πλάτων εἰσεδέξατο τὴν δραμα‐ | |
| 5 | τουργίαν ἀλλ’ ὅσον αὐτῆς τοῦ καλοῦ στοχάζεται καὶ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ πρὸς τὴν θείαν ὑπόστασίν ἐστιν οὐκ ἀνάρμοστον. Ἔστι μὲν γὰρ ὁ τῆς μυθολογίας τρόπος ἀρχαῖος, δι’ ὑπονοιῶν τὰ θεῖα μηνύων καὶ πολλὰ παραπε‐ τάσματα τῆς ἀληθείας προβεβλημένος καὶ τὴν φύσιν | |
| 10 | ἀπεικονιζόμενος, ἣ τῶν νοητῶν αἰσθητὰ καὶ τῶν ἀύλων ἔνυλα καὶ τῶν ἀμερίστων μεριστὰ προτείνει πλάσματα, καὶ τῶν ἀληθινῶν εἴδωλα καὶ ψευδῶς ὄντα κατασκευάζει. Τῶν δέ γε παλαιῶν ποιητῶν τραγικώτερον συντιθέναι τὰς περὶ τῶν θεῶν ἀπορρήτους θεολογίας ἀξιούντων καὶ διὰ | |
| 15 | τοῦτο πλάνας θεῶν καὶ τομὰς καὶ πολέμους καὶ σπαραγ‐ μοὺς καὶ ἁρπαγὰς καὶ μοιχείας καὶ πολλὰ ἄλλα τοιαῦτα σύμβολα ποιουμένων τῆς ἀποκεκρυμμένης παρ’ αὐτοῖς περὶ τῶν θείων ἀληθείας, τὸν μὲν τοιοῦτον τρόπον τῆς μυθολογίας ὁ Πλάτων ἀποσκευάζεται καὶ πρὸς παιδείαν | |
| 20 | εἶναί φησι παντελῶς ἀλλοτριώτατον, πιθανώτερον δὲ καὶ πρὸς ἀλήθειαν καὶ φιλόσοφον ἕξιν οἰκειότερον πλάττειν παρακελεύεται τοὺς περὶ θεῶν λόγους ἐν μύθων σχήμασι, πάντων μὲν ἀγαθῶν τὸ θεῖον αἰτιωμένους κακοῦ δὲ οὐδενός, μεταβολῆς μὲν ἁπάσης ἄμοιρον ἀεὶ δὲ τὴν ἑαυτοῦ τάξιν | |
| 25 | ἄτρεπτον διαφυλάττον καὶ τῆς μὲν ἀληθείας ἐν ἑαυτῷ τὴν πηγὴν προειληφὸς ἀπάτης δὲ οὐδεμιᾶς ἄλλοις αἴτιον γινόμενον· τοιούτους γὰρ ἡμῖν θεολογίας τύπους ὁ ἐν | |
| Πολιτείᾳ Σωκράτης ὑφηγήσατο. Πάντες τοίνυν οἱ τοῦ | 21 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.22 | Πλάτωνος μῦθοι τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀπορρήτῳ φρουροῦντες οὐδὲ τὴν ἐκτὸς προφαινομένην διασκευὴν ἀπᾴδουσαν ἔχουσι τῆς περὶ θεῶν ἀδιδάκτου καὶ ἀδιαστρόφου κατὰ φύσιν ἐν ἡμῖν προλήψεως, ἀλλ’ [ὅτι] εἰκόνα φέρουσι 〈τῆσ〉 | |
| 5 | κοσμικῆς συστάσεως, ἐν ᾗ καὶ τὸ φαινόμενον κάλλος θεοπρεπές ἐστι καὶ 〈τὸ〉 τούτου θειότερον ἐν ταῖς ἀφανέσιν ἵδρυται ζωαῖς καὶ δυνάμεσι τῶν θεῶν. Ἕνα μὲν οὖν τοῦτον τὸν τρόπον τοὺς περὶ τῶν θείων πραγμάτων μύθους ἐκ τοῦ φαινομένου παρανόμου καὶ ἀλο‐ | |
| 10 | γίστου καὶ ἀτάκτου μετήγαγεν εἰς τάξιν καὶ ὅρον καὶ τὴν τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ στοχαζομένην σύνθεσιν· ἕτερον δὲ ὃν ἐν Φαίδρῳ παραδίδωσιν, ἄμικτον ἀξιῶν φυλάττειν τὴν θεομυθίαν πανταχοῦ πρὸς τὰς φυσικὰς ἀποδόσεις καὶ μηδαμοῦ συμφύρειν μηδὲ ἐπαλλάττειν θεολογίαν καὶ | |
| 15 | φυσικὴν θεωρίαν. Ὡς γὰρ αὐτὸ τὸ θεῖον ἐξῄρηται τῆς ὅλης φύσεως, οὕτω δήπου καὶ τοὺς περὶ θεῶν λόγους καθαρεύειν πάντῃ προσήκει τῆς περὶ τὴν φύσιν πραγματείας· τὸ γὰρ τοιοῦτον ἐπίπονον καὶ οὐ πάνυ, φησίν, ἀνδρὸς ἀγαθοῦ, τέλος ποιεῖσθαι τῆς τῶν μύθων ὑπονοίας τὰ | |
| 20 | φυσικὰ παθήματα, καὶ τήν τε Χίμαιραν, εἰ τύχοι, καὶ τὴν Γοργόνα καὶ τῶν τοιούτων ἕκαστον ὑπὸ σοφίας εἰς ταὐτὸν ἄγειν φυσικοῖς πλάσμασιν. Ταῦτα γὰρ δὴ καὶ ὁ Σωκράτης ἐν ἐκείνοις αἰτιώμενος πεποίηται τοὺς τὴν Ὠρείθυιαν παίζουσαν ὑπὸ τοῦ πνεύματος βορέου κατὰ | |
| 25 | τῶν πετρῶν ὠσθεῖσαν ἐν μύθου σχήματι λέγοντας ὑπὸ τοῦ | 22 in vol. 1 |
Theol Plat.1.23 | Βορέου δι’ ἔρωτα θνητὴν οὖσαν ἡρπάσθαι· δεῖ γὰρ, οἶμαι, τὰ περὶ θεῶν μυθολογήματα σεμνοτέρας ἀεὶ τῶν φαινομένων ἔχειν τὰς ἀποκεκρυμμένας ἐννοίας. Ὥστ’ εἴ τινες καὶ τῶν Πλατωνικῶν μύθων φυσικὰς ἡμῖν εἰσηγοῖντο καὶ περὶ τὰ | |
| 5 | τῇδε στρεφομένας ὑποθέσεις, παντάπασιν αὐτοὺς τῆς τοῦ φιλοσόφου διανοίας ἀποπλανᾶσθαι φήσομεν καὶ μόνους ἐκείνους τῶν λόγων τῆς ἐν τούτοις ἀληθείας ὑπάρχειν ἐξηγητάς, ὅσοι τῆς θείας καὶ ἀύλου καὶ χωριστῆς ὑποστάσεως στοχάζονται καὶ πρὸς ταύτην βλέποντες τάς | |
| 10 | τε συνθέσεις ποιοῦνται καὶ τὰς ἀναλύσεις τῶν μύθων οἰκείας ταῖς περὶ τῶν θείων ἐν ἡμῖν προλήψεσιν. εʹ Ἐπειδὴ τοίνυν τούτους τε τοὺς τρόπους ἅπαντας τῆς Πλατωνικῆς θεολογίας διηριθμησάμεθα καὶ τὰς τῶν | |
| 15 | μύθων συνθέσεις τε καὶ ἀναλύσεις ὁποίας εἶναι προσήκει τῆς περὶ θεῶν ἀληθείας παραδεδώκαμεν, τοῦτο μὲν οὖν αὐτοῦ περιγεγράφθω· σκεψώμεθα δὲ ἐπὶ τούτοις πόθεν καὶ ἐκ τίνων μάλιστα διαλόγων ἡγούμεθα χρῆναι τὰ περὶ θεῶν δόγματα τοῦ Πλάτωνος ἀναλέγεσθαι, καὶ πρὸς τίνας | |
| 20 | τύπους ἀποβλέποντες τά τε γνήσια καὶ τὰ νόθα τῶν εἰς αὐτὸν ἀναφερομένων κρίνειν δυνησόμεθα. Ἔστι μὲν οὖν διὰ πάντων, ὡς εἰπεῖν, τῶν Πλατωνικῶν διαλόγων ἡ περὶ θεῶν ἀλήθεια διήκουσα καὶ πᾶσιν ἐνέ‐ σπαρται τοῖς μὲν ἀμυδρότερα τοῖς δὲ εὐαγέστερα 〈τὰ〉 τῆς | |
| 25 | πρωτίστης φιλοσοφίας νοήματα σεμνὰ καὶ ἐναργῆ καὶ | 23 in vol. 1 |
Theol Plat.1.24 | ὑπερφυῆ καὶ πρὸς τὴν ἄυλον καὶ χωριστὴν οὐσίαν τῶν θεῶν ἀνεγείροντα τοὺς καὶ ὁπωσοῦν αὐτῶν μετασχεῖν δυναμένους· καὶ ὥσπερ ἐν ἑκάστῃ μοίρᾳ τοῦ παντὸς καὶ φύσει τῆς ἀγνώστου τῶν θεῶν ὑπάρξεως ἰνδάλματα | |
| 5 | κατέθηκεν ὁ τῶν ἐν τῷ κόσμῳ πάντων δημιουργὸς ἵνα πάντα πρὸς τὸ θεῖον ἐπιστρέφηται κατὰ τὴν πρὸς αὐτὸ συγγένειαν, οὕτως οἶμαι καὶ τὸν ἔνθεον τοῦ Πλάτωνος νοῦν ἅπασι τοῖς ἑαυτοῦ γεννήμασι τὰς περὶ θεῶν ἐννοίας συνυφῆναι καὶ μηδὲν ἄμοιρον ἀφεῖναι τῆς τοῦ θείου μνήμης | |
| 10 | ἵν’ ἐκ πάντων ἀνάγεσθαι καὶ τῶν ὅλων ἀνάμνησιν πορίζεσ‐ θαι τοῖς γνησίοις ὑπάρχῃ τῶν θείων ἐρασταῖς. Εἰ δὲ δεῖ τοὺς μάλιστα τὴν περὶ θεῶν μυσταγωγίαν ἡμῖν ἐκφαίνοντας τῶν πολλῶν προθεῖναι διαλόγων, οὐκ ἂν φθάνοιμι τόν τε Φαίδωνα καὶ τὸν Φαῖδρον ἀπολογιζόμενος | |
| 15 | καὶ τὸ Συμπόσιον καὶ τὸν Φίληβον, τόν τε αὖ Σοφιστὴν καὶ τὸν Πολιτικὸν μετὰ τούτων καταλέγων καὶ Κρατύλον καὶ Τίμαιον· ἅπαντες γὰρ οὗτοι τῆς ἐνθέου τοῦ Πλάτωνος ἐπιστήμης δι’ ὅλων, ὡς εἰπεῖν, ἑαυτῶν πλήρεις τυγχάνουσιν ὄντες. Δευτέρους ἂν ἔγωγε θείην μετὰ τούτους τόν τε ἐν | |
| 20 | Γοργίᾳ καὶ τὸν Πρωταγόρειον μῦθον καὶ τὰ περὶ προνοίας θεῶν ἐν Νόμοις καὶ ὅσα περὶ Μοιρῶν ἢ τῆς μητρὸς τῶν Μοιρῶν ἢ τῶν περιφορῶν τοῦ παντὸς ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς Πολιτείας ἡμῖν παραδέδοται. Εἰ δὲ βούλει, κατὰ τρίτην τάξιν καὶ τὰς Ἐπιστολὰς τίθει παρ’ ὅσων δυνατὸν εἰς τὴν | |
| 25 | περὶ τῶν θείων ἐπιστήμην ἀναπέμπεσθαι· καὶ γὰρ περὶ | 24 in vol. 1 |
Theol Plat.1.25 | τῶν τριῶν βασιλέων ἐν ταύταις εἴρηται καὶ ἄλλα πάμπολλα δόγματα θεῖα τῆς Πλατωνικῆς ἐπάξια θεωρίας. Δεῖ τοίνυν πρὸς ταῦτα βλέποντας ἕκαστον διάκοσμον θεῶν ἐν τούτοις ἀναζητεῖν, καὶ λαμβάνειν ἐκ μὲν τοῦ Φιλή‐ | |
| 5 | βου τὴν περὶ τοῦ ἑνὸς ἀγαθοῦ καὶ τὴν περὶ τῶν δυεῖν ἀρχῶν τῶν πρωτίστων καὶ τῆς ἐκ τούτων ἀναφανείσης τριάδος ἐπιστήμην, εὑρήσεις γὰρ ταῦτα πάντα διακεκρι‐ μένως ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἡμῖν παραδεδομένα, ἐκ δὲ τοῦ Τιμαίου τὴν περὶ τῶν νοητῶν θεωρίαν καὶ τὴν περὶ τῆς | |
| 10 | δημιουργικῆς μονάδος ἔνθεον ὑφήγησιν καὶ τὴν περὶ τῶν ἐγκοσμίων θεῶν πληρεστάτην ἀλήθειαν, ἐκ δὲ τοῦ Φαίδρου τά τε νοητὰ πάντα καὶ νοερὰ γένη καὶ τὰς ἀπολύτους τάξεις τῶν θεῶν ὅσαι προσεχῶς ὑπερίδρυνται τῶν οὐρανίων περιφορῶν, ἐκ δὲ τοῦ Πολιτικοῦ τήν τε ἐν οὐρανῷ δημιουρ‐ | |
| 15 | γίαν καὶ τὰς διττὰς περιόδους τοῦ παντὸς καὶ τὰς νοερὰς αἰτίας αὐτῶν, ἐκ δὲ τοῦ Σοφιστοῦ σύμπασαν τὴν ὑπὸ σελήνην γένεσιν καὶ τὴν ἰδιότητα τῶν ταύτην κληρωσαμέ‐ νων θεῶν. Περὶ δὲ αὖ τῶν καθ’ ἕκαστα θεῶν πολλὰ μὲν ἐκ τοῦ Συμποσίου θηράσομεν ἱεροπρεπῆ νοήματα, πολλὰ δὲ | |
| 20 | ἐκ τοῦ Κρατύλου, πολλὰ δὲ ἐκ τοῦ Φαίδωνος· 〈ἐν〉 ἑκάστῳ γὰρ αὐτῶν πλείων ἢ ἐλάττων μνήμη γίνεται τῶν θείων ὀνομάτων ἀφ’ ὧν ῥᾴδιον τοῖς περὶ τὰ θεῖα γεγυμνασμένοις τὰς ἰδιότητας αὐτῶν τῷ λογισμῷ περιλαμβάνειν. Δεῖ δὲ ἕκαστα τῶν δογμάτων ταῖς Πλατωνικαῖς ἀρχαῖς | |
| 25 | ἀποφαίνειν σύμφωνα καὶ ταῖς τῶν θεολόγων μυστικαῖς παραδόσεσιν· ἅπασα γὰρ ἡ παρ’ Ἕλλησι θεολογία τῆς | |
| Ὀρφικῆς ἐστὶ μυσταγωγίας ἔκγονος, πρώτου μὲν Πυθα‐ | 25 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.26 | γόρου παρὰ Ἀγλαοφήμου τὰ περὶ θεῶν ὄργια διδαχθέντος, δευτέρου δὲ Πλάτωνος ὑποδεξαμένου τὴν παντελῆ περὶ τούτων ἐπιστήμην ἔκ τε τῶν Πυθαγορείων καὶ τῶν Ὀρφικῶν γραμμάτων. Ἐν Φιλήβῳ μὲν γὰρ τὴν περὶ τῶν δυοειδῶν | |
| 5 | ἀρχῶν θεωρίαν εἰς τοὺς Πυθαγορείους ἀναφέρων, μετὰ θεῶν οἰκοῦντας αὐτοὺς καὶ μακαρίους ὄντως ἀποκαλεῖ· πολλὰ γοῦν ἡμῖν περὶ τούτων καὶ Φιλόλαος ὁ Πυθαγόρειος ἀνέγραψε νοήματα καὶ θαυμαστά, τήν τε κοινὴν αὐτῶν εἰς τὰ ὄντα πρόοδον καὶ τὴν διακεκριμένην ποίησιν ἀνυμνῶν· | |
| 10 | ἐν Τιμαίῳ 〈δὲ〉 περὶ τῶν ὑπὸ σελήνην θεῶν καὶ τῆς ἐν αὐτοῖς τάξεως ἀναδιδάσκειν ἐγχειρῶν, ἐπὶ τοὺς θεολόγους κατα‐ φεύγει καὶ θεῶν παῖδας αὐτοὺς ἀποκαλεῖ, καὶ πατέρας ποιεῖται τῆς περὶ αὐτῶν ἀληθείας, καὶ τέλος κατὰ τὴν παρ’ αὐτοῖς τῶν νοερῶν βασιλέων πρόοδον καὶ τῶν ὑπὸ | |
| 15 | σελήνην θεῶν παραδίδωσι τὰς ἀπὸ τῶν ὅλων προϊούσας διακοσμήσεις· καὶ πάλιν ἐν Κρατύλῳ *** τῆς τῶν θείων διακόσμων τάξεως, ἐν Γοργίᾳ δὲ τὸν Ὅμηρον τῆς τῶν δημιουργικῶν 〈μονάδων〉 τριαδικῆς ὑποστάσεως. Παντα‐ χοῦ δέ, ὡς εἰπεῖν συλλήβδην, ἑπομένως ταῖς ἀρχαῖς τῶν | |
| 20 | θεολόγων τοὺς περὶ θεῶν λόγους ἀποδίδωσι, τῆς μὲν μυθοποιίας τὸ τραγικὸν ἀφελὼν τὰς δὲ ὑποθέσεις τὰς | |
| πρωτίστας κοινὰς πρὸς αὐτοὺς τιθέμενος. | 26 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.27 | ϛʹ Ἴσως δ’ ἄν τις ἡμῖν ταῦτα διαταττομένοις ἀπαντήσειε λέγων ὡς οὐκ ὀρθῶς διεσπαρμένην πανταχοῦ τὴν Πλατω‐ νικὴν θεολογίαν ἀποφαίνομεν καὶ τὰ μὲν ἐξ ἄλλων τὰ δὲ | |
| 5 | ἐξ ἄλλων διαλόγων ἀθροίζειν ἐπιχειροῦμεν, ὥσπερ νάματα πολλὰ συνάγειν εἰς μίαν σύγκρασιν σπουδάζοντες οὐκ ἐκ μιᾶς ὁρμώμενα πάντα καὶ τῆς αὐτῆς πηγῆς. Εἰ γὰρ οὕτως ἔτυχε, τὰ μὲν ἄλλα δόγματα πρὸς τὰς ἄλλας ἀναφέρειν ἕξομεν τοῦ Πλάτωνος πραγματείας, τὰ | |
| 10 | δὲ περὶ θεῶν οὐδαμοῦ προηγουμένην ἕξει διδασκαλίαν οὐδὲ εἴς τινα ταχθήσεται χώραν παντελῆ καὶ ὁλόκληρα τὰ θεῖα γένη προάγουσαν καὶ μετὰ τῆς πρὸς ἄλληλα συντά‐ ξεως· ἀλλὰ γὰρ ἐοίκαμεν τοῖς τὸ ὅλον ἐκ τῶν μερῶν κατασκευάζειν ἐπιχειροῦσι δι’ ἀπορίαν τῆς πρὸ τῶν μερῶν | |
| 15 | ὁλότητος κἀκ τῶν ἀτελῶν τὸ τέλειον συνυφαίνειν, δέοντος ἐν τῷ τελείῳ τὸ ἀτελὲς τὴν πρωτίστην αἰτίαν ἔχειν τῆς αὑτοῦ γενέσεως. Ὁ μὲν γὰρ Τίμαιος ἡμᾶς, εἰ τύχοι, διδάξει τὴν περὶ τῶν νοητῶν γενῶν θεωρίαν, ὁ δὲ Φαῖδρος τὰς πρώτας νοερὰς διακοσμήσεις ἐν τάξει παραδιδοὺς ἀναφα‐ | |
| 20 | νήσεται· ποῦ δὲ ἡ τῶν νοερῶν πρὸς τὰ νοητὰ σύνταξις καὶ τίς ἡ τῶν δευτέρων ἀπὸ τῶν πρώτων γένεσις, καὶ ὅλως τίνα τρόπον ἀπὸ τῆς μιᾶς τῶν πάντων ἀρχῆς εἰς τὸ πλῆθος τῶν ἐγκοσμίων θεῶν ἡ πρόοδος γέγονε τῶν θείων διακόσμων καὶ πῶς συμπεπλήρωται τὰ μέσα τοῦ τε ἑνὸς καὶ τοῦ | |
| 25 | παντελοῦς ἀριθμοῦ ταῖς τῶν θεῶν ἀπογεννήσεσι κατὰ τὴν | 27 in vol. 1 |
Theol Plat.1.28 | ὁμοφυῆ καὶ ἀδιαίρετον ὑπόβασιν τῶν ὅλων, εἰπεῖν οὐχ ἕξομεν. Καὶ τί τὸ σεμνόν, ἔτι φαῖεν ἂν οἱ ταῦτα λέγοντες, τῆς παρ’ ὑμῖν θρυλλουμένης περὶ τῶν θείων ἐπιστήμης; Καὶ | |
| 5 | γὰρ ταῦτα τὰ πολλαχόθεν ἀθροιζόμενα δόγματα Πλατω‐ νικὰ προσονομάζειν ἄτοπον, ἐξ ἀλλοτρίων ὥς φατε ναμάτων εἰς τὴν τοῦ Πλάτωνος ἀναχθέντα φιλοσοφίαν, καὶ μίαν ὅλην περὶ τῶν θείων ἀλήθειαν δεικνύναι παρ’ ὑμῖν οὐχ ἕξετε. Καίτοι φαῖεν ἂν ἴσως καὶ τοὺς τοῦ Πλάτωνος | |
| 10 | νεωτέρους ἓν καὶ τέλειον εἶδος θεολογίας ἐν ταῖς ἑαυτῶν συνυφήναντας παραδιδόναι συγγραφαῖς τοῖς ἑαυτῶν κατη‐ κόοις. Ὑμεῖς δὲ ἄρα ἐκ μὲν τοῦ Τιμαίου τὴν ὅλην περὶ τῆς φύσεως θεωρίαν προάγειν δυνήσεσθε, ἐκ δὲ τῆς Πολιτείας ἢ τῶν Νόμων τὰ περὶ τῶν ἠθῶν κάλλιστα δόγματα πρὸς ἓν | |
| 15 | φιλοσοφίας εἶδος συντείνοντα, μόνην δὲ ἄρα τὴν Πλάτωνος πραγματείαν τὴν περὶ τῆς πρώτης φιλοσοφίας [ἀγαθόν], ὃ δὴ κεφάλαιον ἄν τις εἴποι τῆς συμπάσης θεωρίας, ἀπολι‐ πόντες, τῆς τελεωτάτης ὑμᾶς 〈αὐτοὺσ〉 ἀφαιρήσετε τῶν ὄντων γνώσεως, εἰ μὴ λίαν εὐηθικῶς ἀπὸ τῶν μυθικῶν | |
| 20 | πλασμάτων ἐθέλοιτε καλλωπίζεσθαι, πολλοῦ τοῦ εἰκότος ἀναπεπλησμένης τῆς τῶν τοιούτων ἀναλύσεως, καίτοι καὶ τούτων ἐπεισοδιώδη τὴν παράδοσιν ἐν τοῖς Πλατωνικοῖς διαλόγοις ἐχόντων, οἷον ἐν Πρωταγόρᾳ τῆς πολιτικῆς ἕνεκα καὶ τῶν περὶ αὐτῆς ἀποδείξεων, ἐν δὲ Πολιτείᾳ | |
| 25 | τῆς δικαιοσύνης, ἐν δὲ Γοργίᾳ τῆς σωφροσύνης. Οὐ | 28 in vol. 1 |
Theol Plat.1.29 | γὰρ αὐτῶν ἀλλὰ τῶν προηγουμένων ἕνεκα σκοπῶν συμ‐ πλέκει τὰς μυθολογίας ὁ Πλάτων ταῖς τῶν ἠθικῶν δογμάτων ζητήσεσιν, ἵνα μὴ μόνον τὸ νοερὸν τῆς ψυχῆς διὰ τῶν ἀγωνιστικῶν λόγων γυμνάζωμεν, ἀλλὰ καὶ τὸ | |
| 5 | θεῖον τῆς ψυχῆς τῇ πρὸς τὰ μυστικώτερα συμπαθείᾳ τελειότερον ἀντιλαμβάνηται τῆς τῶν ὄντων γνώσεως. Ἐκ μὲν γὰρ τῶν ἄλλων λόγων ἀναγκαζομένοις ἐοίκαμεν εἰς τὴν τῆς ἀληθείας παραδοχήν, ἐκ δὲ τῶν μύθων ἀρρήτως πάσχομεν καὶ τὰς ἀδιαστρόφους ἐννοίας προβάλλομεν τὸ | |
| 10 | ἐν αὐτοῖς μυστικὸν σέβοντες. Ὅθεν οἶμαι καὶ ὁ Τίμαιος εἰκότως ἀξιοῖ τοῖς μυθοπλάσταις ὡς παισὶ θεῶν ἑπομέ‐ νους τὰ θεῖα γένη προάγειν, ἀπὸ τῶν πρώτων ἀεὶ τὰ δεύτερα γεννῶντας, εἰ καὶ ἄνευ ἀποδείξεως λέγοιεν. Οὐ γὰρ ἀποδεικτικὸν τὸ τοιοῦτον εἶδος τῶν λόγων, | |
| 15 | ἀλλ’ ἐνθεαστικόν, οὐδὲ ἀνάγκης ἀλλὰ πειθοῦς ἕνεκα τοῖς παλαιοῖς μεμηχανημένον, οὐδὲ μαθήσεως ψιλῆς ἀλλὰ τῆς πρὸς τὰ πράγματα συμπαθείας στοχαζόμενον. Εἰ δὲ μὴ τῶν μύθων μόνον ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων θεολογικῶν δογμά‐ των τὰς αἰτίας ἐθέλοιτε σκοπεῖν, εὑρήσετε 〈τὰ〉 μὲν | |
| 20 | ἠθικῶν ἕνεκα τὰ δὲ φυσικῶν σκεμμάτων τοῖς Πλατωνικοῖς παρεσπαρμένα διαλόγοις. Ἐν Φιλήβῳ μὲν γὰρ περί τε ἀπείρου καὶ πέρατος τῆς ἡδονῆς ἕνεκα καὶ τοῦ κατὰ τὸν νοῦν βίου πεποίηται τὸν λόγον· γένη γὰρ οἶμαι τὰ ἕτερα τῶν ἑτέρων, δῆλον δὲ πότερα ποτέρων. Ἐν Τιμαίῳ | |
| 25 | 〈δὲ〉 τὰ περὶ τῶν νοητῶν θεῶν τῆς προκειμένης ἕνεκα | |
| φυσιολογίας παρείληπται, διότι δὴ πανταχοῦ τὰς εἰκόνας | 29 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.30 | ἀπὸ τῶν παραδειγμάτων γινώσκειν ἀναγκαῖον, παραδείγ‐ ματα δὲ τὰ ἄυλα τῶν ἐνύλων, τὰ νοητὰ τῶν αἰσθητῶν, τὰ χωριστὰ τῶν φυσικῶν εἰδῶν. Ἐν δὲ αὖ τῷ Φαίδρῳ τόν τε ὑπερουράνιον τόπον ἀνυμνεῖ καὶ τὸ ὑπουράνιον βάθος | |
| 5 | καὶ πᾶν τὸ ὑπὸ τοῦτο γένος τῆς ἐρωτικῆς ἕνεκα μανίας καὶ τοῦ τρόπου τῆς ἀναμνήσεως τῶν ψυχῶν καὶ τῆς ἐντεῦθεν ἐπ’ ἐκεῖνα πορείας. Πανταχοῦ δὲ ὡς εἰπεῖν τὸ μὲν προηγούμενον τέλος ἐστὶ φυσικὸν ἢ πολιτικόν, τὰ δὲ περὶ τῶν θείων νοήματα τῆς ἐκείνων εὑρέσεως ἢ | |
| 10 | τελειώσεως ἕνεκα προτείνεται. Πῶς οὖν ἔτι παρ’ ὑμῖν ἡ τοιαύτη θεωρία σεμνὴ καὶ ὑπερφυὴς ἔσται καὶ παντὸς μᾶλλον ἀξία σπουδάζεσθαι, μήτε τὸ ὅλον ἐν ἑαυτῇ δεικνύειν ἔχουσα μήτε τὸ τέλειον μήτε τὸ προηγούμενον ἐν τῇ πραγματείᾳ τοῦ Πλάτωνος, | |
| 15 | ἀλλὰ πάντων τούτων ἀπολειπομένη καὶ βιαίως ἀλλ’ οὐκ αὐτοφυῶς οὐδὲ γνησίαν ἀλλ’ ἐπεισοδιώδη τὴν τάξιν ὥσπερ ἐν δράμασι κεκτημένη; ζʹ Ἃ μὲν οὖν δυσχεράνειεν ἄν τις ἐπὶ τοῖς προκειμένοις, | |
| 20 | τοιαῦτα ἄττα ἐστίν. Ἐγὼ δὲ πρὸς μὲν τὴν τοιαύτην ἀπάντησιν δικαίαν ποιήσομαι καὶ σαφῆ τὴν ἀπόκρισιν, καὶ τὸν Πλάτωνα πανταχοῦ μὲν τοὺς περὶ θεῶν λόγους ἑπομένως ταῖς παλαιαῖς φήμαις καὶ τῇ φύσει τῶν πραγμά‐ των μετιέναι φήσω, καὶ ποτὲ μὲν τῆς αἰτίας ἕνεκα τῶν | |
| 25 | προκειμένων ἐπὶ τὰς ἀρχὰς τῶν δογμάτων ἀνάγεσθαι | 30 in vol. 1 |
Theol Plat.1.31 | κἀκεῖθεν ὥσπερ ἀπὸ σκοπιᾶς καταθεωρεῖν τὴν τοῦ προκειμένου φύσιν, ποτὲ δὲ καὶ προηγούμενον τέλος τίθεσθαι τὴν θεολογικὴν ἐπιστήμην· καὶ γὰρ ἐν Φαίδρῳ περὶ τοῦ νοητοῦ κάλλους καὶ τῆς ἐκεῖθεν ἐπὶ πάντα διη‐ | |
| 5 | κούσης τῶν καλῶν μετουσίας καὶ ἐν Συμποσίῳ περὶ τῆς ἐρωτικῆς τάξεως ἡ πραγματεία. Εἰ δὲ δεῖ τὸ παντελὲς καὶ ὅλον καὶ συνεχὲς ἄνωθεν ἄχρι τοῦ σύμπαντος ἀριθμοῦ τῆς θεολογίας ἐν ἑνὶ Πλατωνικῷ διαλόγῳ σκοπεῖν, παράδοξον μὲν ἴσως εἰπεῖν καὶ τοῖς ἐκ | |
| 10 | τῆς ἡμετέρας ἑστίας μόνης τὸ λεχθησόμενον καταφανές· τολμητέον δ’ οὖν ὅμως, ἐπείπερ ἠρξάμεθα τῶν τοιούτων λόγων, καὶ ῥητέον πρὸς τοὺς ταῦτα λέγοντας ὡς ὁ Παρμε‐ νίδης ὃν ποθεῖτε, καὶ τὰ μυστικὰ τοῦ διαλόγου τοῦδε νοήματα φαντάζεσθε. Πάντα γὰρ ἐν τούτῳ τὰ θεῖα γένη | |
| 15 | καὶ πρόεισιν ἐκ τῆς πρωτίστης αἰτίας ἐν τάξει καὶ τὴν πρὸς ἄλληλα συνάρτησιν ἐπιδείκνυσι· καὶ τὰ μὲν ἀκρότατα καὶ τῷ ἑνὶ συμφυόμενα καὶ πρωτουργὰ τὸ ἑνιαῖον καὶ ἁπλοῦν καὶ κρύφιον ἔλαχε τῆς ὑπάρξεως εἶδος, τὰ δὲ ἔσχατα πληθύνεται κατακερματιζόμενα καὶ τῷ μὲν ἀριθμῷ | |
| 20 | πλεονάζει τῇ δὲ δυνάμει τῶν ὑπερτέρων ἐλασσοῦται, τὰ δὲ μέσα κατὰ τὸν προσήκοντα λόγον συνθετώτερα μέν ἐστι τῶν αἰτίων ἁπλούστερα δὲ τῶν οἰκείων γεννημάτων. Καὶ πάντα, ὡς συνελόντι φάναι, τὰ τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης ἀξιώματα τελέως ἐνταῦθα καταφαίνεται καὶ τῶν θείων οἱ | |
| 25 | διάκοσμοι πάντες συνεχῶς ὑφιστάμενοι δείκνυνται· καὶ οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ θεῶν γένεσις ὑμνημένη καὶ τῶν ὁπωσοῦν | |
| ὄντων ἀπὸ τῆς ἀρρήτου καὶ ἀγνώστου τῶν ὅλων αἰτίας. | 31 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.32 | Τό τε οὖν ὅλον καὶ τέλειον τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης φῶς ὁ Παρμενίδης ἀνάπτει τοῖς τοῦ Πλάτωνος ἐρασταῖς, καὶ μετὰ τοῦτον οἱ προειρημένοι διάλογοι μέρη κατενεί‐ μαντο τῆς περὶ θεῶν μυσταγωγίας, καὶ πάντες ὡς εἰπεῖν | |
| 5 | τῆς ἐνθέου σοφίας μετειλήφασιν καὶ τὰς αὐτοφυεῖς ἡμῶν ἐννοίας περὶ τὸ θεῖον ἀνεγείρουσι. Καὶ δεῖ τὸ μὲν ὅλον πλῆθος εἰς τοὺς προκειμένους ἀναφέρειν διαλόγους, τοὺς δὲ αὖ πάλιν εἰς τὴν μίαν καὶ παντελῆ τοῦ Παρμενίδου θεωρίαν συνάγειν. Οὕτω γὰρ οἶμαι τά τε ἀτελέστερα τῶν | |
| 10 | τελείων καὶ τὰ μέρη τῶν ὅλων ἐξάψομεν καὶ τοῖς πράγμασιν ἐοικότας ἀποφανοῦμεν τοὺς λόγους ὧνπέρ εἰσιν ἐξηγη‐ ταί, κατὰ τὸν παρὰ Πλάτωνι Τίμαιον. ηʹ Πρὸς μὲν οὖν ταύτην, ὅπερ ἔφην, τὴν ἀπάντησιν τοιάνδε | |
| 15 | ποιησόμεθα τὴν ἀπόκρισιν καὶ τὴν Πλατωνικὴν θεωρίαν εἰς ἕνα τὸν Παρμενίδην ἀνοίσομεν, ὥσπερ δὴ τὴν περὶ φύσεως ἐπιστήμην σύμπασαν ὁ Τίμαιος περιέχειν ὑπὸ πάντων ὁμολογεῖται τῶν καὶ σμικρὰ συνορᾶν δυναμένων. Ὁρῶ δέ μοι διττὸν ἐντεῦθεν ἀγῶνα πρὸς τοὺς τὰ Πλάτωνος | |
| 20 | ἐξετάζειν ἐπιχειρήσαντας ἀνεγειρόμενον καὶ διττοὺς ἄνδρας τοὺς ἀντιληψομένους τῶν εἰρημένων· τοὺς μὲν ἀξιοῦντας μηδεμίαν ἄλλην τοῦ Παρμενίδου πρόθεσιν δοκιμάζειν ἢ τὴν εἰς ἑκάτερον γυμνασίαν μηδὲ ἀπορρήτων ἐνταῦθα καὶ νοερῶν δογμάτων ἐπεισάγειν ὄχλον οὐδὲν προσήκοντα τῷ | |
| 25 | διαλόγῳ· τοὺς δὲ σεμνοτέρους τούτων καὶ τῶν εἰδῶν | 32 in vol. 1 |
Theol Plat.1.33 | φίλους, οἳ τὴν μὲν τῶν ὑποθέσεων περὶ τοῦ πρώτου, τὴν δὲ περὶ τοῦ δευτέρου θεοῦ καὶ τῆς νοερᾶς φύσεως ἁπάσης, τὴν δὲ περὶ τῶν μετὰ ταύτην εἴτ’ οὖν κρειττόνων γενῶν εἴτε ψυχῶν εἴτε ἄλλων ὡντινωνοῦν—οὐδὲν γὰρ | |
| 5 | πρὸς τὸν παρόντα λόγον ἡ περὶ τούτων ζήτησις—τὰς δὲ οὖν τρεῖς ὑποθέσεις ταύτας τὸν τρόπον διανέμουσι τοῦτον, τὰ δὲ πλήθη τῶν θεῶν καὶ τὰ γένη τὰ νοητὰ καὶ τὰ νοερὰ καὶ τὰ πρὸ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ πάντα μὴ καταδιαιρεῖν ἐνταῦθα μηδὲ πολυπραγμονεῖν ἀξιοῦσι· | |
| 10 | κἂν γὰρ ἐν τῇ δευτέρᾳ περὶ τῶν νοερῶν ὄντων ποιῆται τὴν πραγματείαν, ἀλλ’ ἡ τοῦ νοῦ φύσις μία καὶ ἁπλῆ καὶ ἀδιαίρετός ἐστι. Πρὸς μὲν οὖν ἀμφοτέρους τούτους διαγωνιστέον τῷ ταύτην ἔχοντι περὶ τοῦ Παρμενίδου τὴν γνώμην ἣν πρότερον | |
| 15 | εἴπομεν. Ἔστι δὲ οὐκ ἴσος ὁ πρὸς τούτους ἀγών, ἀλλ’ οἱ μὲν γυμνάσιον λογικὸν τὸν Παρμενίδην ποιοῦντες καὶ πάλαι δεδώκασιν εὐθύνας τοῖς τὸν ἔνθεον τρόπον τῆς ἐξηγήσεως ἀσπαζομένοις· οἱ δὲ τὰ πλήθη τῶν ὄντων καὶ τὰς τάξεις τῶν θείων μὴ διορίζοντες αἰδοῖοι μὲν ἄνδρες | |
| 20 | καὶ δεινοὶ παντάπασιν, ὥς φησιν Ὅμηρος, τῆς δὲ αὖ περὶ τὸν Πλάτωνα φιλοσοφίας ἕνεκα καὶ ἡμῖν πρὸς αὐτοὺς διαπορητέον ἑπομένοις τῷ τῆς παναγεστάτης ἡμῖν καὶ μυστικωτάτης ἀληθείας ἡγεμόνι, καὶ λεκτέον ἐφ’ ὅσον τοῖς προκειμένοις συντελεῖ καὶ περὶ τῶν ὑποθέσεων τοῦ | |
| 25 | Παρμενίδου τὰ δοκοῦντα. Τάχα γὰρ ἂν οὕτω καὶ τὴν ὅλην τοῦ Πλάτωνος θεολογίαν τῷ τῆς διανοίας λογισμῷ | |
| περιλάβοιμεν. | 33 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.34 | θʹ Πρώτους μὲν οὖν σκεψώμεθα τοὺς ἀπὸ τῆς τῶν πραγμάτων ἀληθείας ἐπὶ λογικὴν γυμνασίαν καθέλκοντας τὴν τοῦδε τοῦ διαλόγου πρόθεσιν καὶ κατίδωμεν εἴ πῃ ἄρα | |
| 5 | συνᾴδειν τοῖς τοῦ Πλάτωνος δυνήσονται. Παντὶ δὴ οὖν καταφανὲς ὅτι τὴν διαλεκτικὴν μέθοδον ἔργῳ παραδοῦναι προθέμενος ὁ Παρμενίδης καί, ὡς τύπῳ διαλαβεῖν, ἐφ’ ἑκάστου τῶν ὄντων αὐτὴν ὁμοίως παραλαμ‐ βάνειν (οἷον ταὐτότητος ἑτερότητος ὁμοιότητος ἀνομοιό‐ | |
| 10 | τητος κινήσεως στάσεως τῶν ἄλλων ἑκάστου) παρακελευ‐ σάμενος τοῖς μέλλουσι κατὰ τρόπον τὴν ἑκάστου φύσιν ἀνερευνήσειν, μέγαν τὸν ἀγῶνα, καὶ οὐδ’ αὐτῷ τῷ τηλικῷδε ὄντι ῥᾴδιον εἶναι λέγει καὶ πρὸς τὸν Ἰβύ‐ κειον ἵππον ἑαυτὸν ἀπεικάζει, καὶ πάντα τὰ τεκμήρια | |
| 15 | παρέχεται τοῦ πραγματειώδη καὶ μὴ κενὴν ἐν λόγοις ψιλοῖς θεωρουμένην ποιήσεσθαι τὴν τῆς μεθόδου ταύτης παράδοσιν. Πῶς οὖν ἔτι δυνατὸν εἰς ἐπιχειρήσεις διακένους ἀποπέμπειν τὰς ἐπιβολὰς ταύτας, περὶ ὧν ὁ μέγας Παρμε‐ νίδης ὡς πολλῆς πραγματείας δεομένων ἐνδειξάμενος | |
| 20 | διεπεράνατο τὸν περὶ αὐτῶν λόγον; Πῶς δὲ πρεσβυ‐ | |
| τικὸν ἐν λόγοις γυμνοῖς διατρίβειν καὶ τῇ περὶ ταύτην | 34 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.35 | δυνάμει τηλικαύτην ἀποδιδόναι σπουδὴν τὸν τῆς τῶν ὄντων ἀληθείας φιλοθεάμονα καὶ πάντα μὲν τὰ ἄλλα μηδὲ εἶναι λογιζόμενον ἐπ’ αὐτὴν δὲ τὴν ἄκραν ἀναβεβη‐ κότα τοῦ ἑνὸς ὄντος περιωπήν; Εἰ μή τις ἄλλως κωμῳ‐ | |
| 5 | δεῖσθαι τὸν Παρμενίδην ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος λέγοι καθελ‐ κόμενον εἰς νεοπρεπεῖς ἀγῶνας ἀπὸ τῶν νοερωτάτων τῆς ψυχῆς θεαμάτων. Εἰ δὲ βούλει καὶ τοῦτο πρὸς τοῖς εἰρημένοις θεασώμεθα, τί ποτε ὑποσχόμενος ὁ Παρμενίδης καὶ περὶ τίνος ποιή‐ | |
| 10 | σεσθαι τὸν λόγον εἰπὼν ἐφήψατο τῆς τοιαύτης πραγμα‐ τείας. Ἆρ’ οὐ περὶ τοῦ κατ’ αὐτὸν ὄντος καὶ τῆς τῶν ὄντων ἁπάντων ἑνάδος, ἐφ’ ἣν ἀνατεινόμενος ἐλελήθει τοὺς πολλοὺς ὡς τὰ πλήθη τῶν ὄντων εἰς μίαν ἕνωσιν ἀδιάκριτον συνάγειν παρακελευόμενος; Εἰ τοίνυν τοῦτο μέν | |
| 15 | ἐστι τὸ ἓν ὂν ὑπὲρ οὗ κἀν τοῖς ποιήμασιν ἐπραγματεύετο, τὸ δὲ ἓν ὂν εἴτ’ οὖν *** ἀκρότατον ὃ ὑπερίδρυται παντελῶς τῶν ἐν δόξῃ φερομένων λόγων, τίς μηχανὴ συμφύρειν εἰς ταὐτὸν τὰ περὶ τῶν νοητῶν δόγματα ταῖς δοξαστικαῖς ἐπιχειρήσεσιν; Οὐ γὰρ τῇ περὶ τῶν ὄντως ὄντων ὑποθέσει | |
| 20 | προσήκει τὸ τοιοῦτο τῶν λόγων εἶδος οὔτε τοῖς διαλεκτικοῖς γυμνασίοις ἡ τῶν ἀφανῶν καὶ χωριστῶν αἰτίων συναρμό‐ ζεται νόησις, ἀλλὰ ταῦτα διέστηκεν ἀπ’ ἀλλήλων καθ’ ὅσον καὶ ὁ νοῦς τῆς δόξης ὑπερίδρυται, καθάπερ ἡμᾶς ὁ Τίμαιος | |
| ἀνεδίδαξε· καὶ οὐχὶ ὁ Τίμαιος μόνον ἀλλὰ καὶ ὁ δαιμόνιος | 35 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.36 | Ἀριστοτέλης, ὃς τὴν τοιαύτην δύναμιν παραδοὺς οὔτε περὶ τῶν παντελῶς ἀφανῶν ἡμῖν οὔτε περὶ τῶν γνωριμω‐ τέρων ποιεῖσθαι τὰς ζητήσεις παρακελεύεται. Πολλοῦ ἄρα δεῖ Παρμενίδης ὁ τὴν ἐπιστήμην τῶν ὄντων τῆς δοκούσης | |
| 5 | εἶναι παρὰ τοῖς τὴν αἴσθησιν τοῦ νοῦ προβεβλημένοις ἀληθείας ἐπέκεινα [τοῦ νοῦ] τιθέμενος τὴν δοξαστικὴν γνῶσιν ἐπὶ τὴν νοητὴν φύσιν ἀνάξειν ἀμφίβολον οὖσαν καὶ ποικίλην καὶ ἀστάθμητον, ἢ τὸ ὄντως ὂν μετὰ τῆς τοιαύτης δοξοσοφίας καὶ τῆς διακένου πραγματείας θεωρήσειν. Τῷ | |
| 10 | γὰρ ἁπλῷ τὸ ποικίλον καὶ τῷ μονοειδεῖ τὸ πολυειδὲς καὶ τῷ νοητῷ τὸ δοξαστικὸν τῆς γνώσεως † μόνον ἁρμοσ‐ τέον †. Ἔτι τοίνυν μηδὲ ἐκεῖνο παρῶμεν ὡς παντελῶς ἀλλότριος ὁ τρόπος οὗτός ἐστι τῶν λόγων τῆς τοῦ Παρμενίδου πραγ‐ | |
| 15 | ματείας. Ἐκείνη μὲν γὰρ τὰ ὄντα πάντα καὶ τὴν τάξιν τῶν ὅλων παραδίδωσι καὶ τὴν ἀφ’ ἑνός τε ἀρχομένην πρόοδον καὶ εἰς ἓν τελευτῶσαν ἐπιστροφήν, ἡ δὲ διὰ τῶν ἐπιχειρημάτων μέθοδος πόρρω διῴκισται τῆς ἐπιστημο‐ νικῆς θεωρίας. Πῶς οὖν οὐκ ἀνάρμοστον ὑπόθεσιν ὁ Πλάτων | |
| 20 | φανήσεται τῷ Παρμενίδῃ παραδιδούς, εἰ τῆς ἐφ’ ἑκάτερα γυμνασίας αὐτὸν στοχάζεσθαι λέγοι καὶ τῆς ἐν τούτῳ δυνάμεως ἕνεκα τὴν ὅλην ἀνακινεῖν ταύτην τῶν λόγων ἀνέλιξιν; Καίτοι γε ἐν τοῖς ἄλλοις ἅπασι τὰς προσηκούσας | |
| ὑποθέσεις εἰς ἕκαστον ἀναφέρει τῶν φιλοσόφων, τῷ μὲν | 36 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.37 | Τιμαίῳ τὴν περὶ φύσεως ἀφορίζων διδασκαλίαν, τῷ δὲ Σωκράτει τὴν περὶ πολιτείας, τῇ δὲ Μαντινικῇ ξένῃ τὰ ἐρωτικά, τῷ δὲ Ἐλεάτῃ ξένῳ τὰ περὶ τοῦ ὄντος. Εἶτα τῶν μὲν ἄλλων ἕκαστος τοιούτων προΐσταται τῶν λόγων ὧν | |
| 5 | καὶ καθ’ ἑαυτὸν ὑπάρχει προηγουμένως ἀντεχόμενος, μόνος δὲ ἡμῖν ὁ Παρμενίδης ἐν μὲν τοῖς ποιήμασιν ἔσται καὶ τοῖς ἑαυτοῦ σπουδάσμασι τὰ ὄντα σοφός, ἐν δὲ τῇ Πλατωνικῇ σκηνῇ νεαροπρεποῦς Μούσης καθηγεμών; Ἀλλὰ μὴ ταῦτα μιμήσεως ἀνομοιότητα κατηγορεῖν τοῦ | |
| 10 | Πλάτωνος βουλομένων ᾖ. Καίτοι καὶ τοὺς ποιητὰς αὐτὸς ᾐτιάσατο φιλοχρηματίαν καὶ τὴν ἐμπαθῆ ζωὴν εἰς θεῶν παῖδας ἀναπέμποντας· ποῦ οὖν ἡμεῖς τὴν τῶν ἐνδόξων ἐπιχειρημάτων καὶ διακένων πραγματείαν εἰς τὸν ἡγεμόνα τῆς τῶν ὄντων ἀληθείας ἀνάξομεν; | |
| 15 | Εἰ δὲ δεῖ τῶν πολλῶν ἀπαλλαγέντας ἐπιχειρήσεων αὐτὸν τὸν Πλάτωνα ποιήσασθαι μάρτυρα τῆς προκειμένης ταύτης συνουσίας καὶ τῶν ἐν ταύτῃ λόγων, ἀναμνησθῶμεν εἰ μὲν βούλει τῶν ἐν Θεαιτήτῳ γεγραμμένων, εἰ δὲ βούλει τῶν ἐν Σοφιστῇ· φανήσεται γὰρ ἃ λέγομεν ἐκ τούτων. | |
| 20 | Οὐκοῦν ἐν Θεαιτήτῳ μὲν ὁ Σωκράτης ὑπὸ τοῦ νεανίσκου προκαλούμενος εἰς τὸν τῶν ἀκίνητον τὸ ὂν λεγόντων ἔλεγχον, ἀποσκευαζόμενος τὴν τοιαύτην ἀντίληψιν τοῦ Παρμενίδου καὶ τὴν αἰτίαν προστιθείς· Παρμενίδην γάρ, φησίν, ἕν’ ὄντα αἰσχύνομαι ἢ πάντας τοὺς | |
| 25 | ἄλλους. Συνέμιξα γὰρ τῷ ἀνδρὶ πάνυ νέος πάνυ | 37 in vol. 1 |
Theol Plat.1.38 | πρεσβύτῃ, καί μοι ἔδοξε βάθος τι ἔχειν παντά‐ πασι γενναῖον. Φοβοῦμαι οὖν μὴ οὔτε τὰ λεγό‐ μενα ξυνίωμεν, τί τε διανοούμενος εἶπε πολὺ πλέον λειπώμεθα. Ὀρθῶς ἄρα ἐλέγομεν τὴν προκει‐ | |
| 5 | μένην συνουσίαν οὐκ εἰς λογικὴν γυμνασίαν ἀποτείνεσθαι καὶ τοῦτο ποιεῖσθαι τῶν λόγων ἁπάντων τέλος, ἀλλ’ εἰς τὴν τῶν πρωτίστων ἀρχῶν ἐπιστήμην. Πῶς γὰρ ἂν ὁ Σωκράτης τὸν τῇ δυνάμει τῇ τοιαύτῃ χρώμενον καὶ τῆς τῶν πραγμάτων ἀμελήσαντα γνώσεως βάθος τι γενναῖον | |
| 10 | παντάπασιν ἔχειν ἐν τοῖς λόγοις ἐμαρτύρει; Τί γὰρ ἂν εἴη σεμνόν, καὶ συλλαβεῖν τὴν μέθοδον τῶν ἐφ’ ἑκάστῳ συντιθεμένων ἐνδόξως καὶ ὑποδῦναι τὴν τοιαύτην εὕρεσιν τῶν ἐπιχειρημάτων; Ἐν δὲ αὖ τῷ Σοφιστῇ τὸν Ἐλεάτην ξένον ἀνεγείρων εἰς τὴν τῶν προτεθέντων αὐτῷ διάρθρωσιν | |
| 15 | καὶ ἤδη συνήθη πρὸς τοὺς βαθυτέρους εἶναι λόγους ἑαυτὸν ἐνδεικνύμενος· τοσόνδε ἡμῖν φράζε, φησί, πότερον εἴωθας αὐτὸς ἐπὶ σαυτοῦ μακρῷ λόγῳ διεξιέναι λέγων τοῦτο ὃ ἂν ἐνδείξασθαί τῳ βου‐ ληθῇς, ἢ δι’ ἐρωτήσεων, οἵων ποτὲ καὶ Παρμενίδῃ | |
| 20 | χρωμένῳ καὶ διεξιόντι λόγους παγκάλους παρε‐ γενόμην ἐγὼ νεὸς ὤν, ἐκείνου τότε ὄντος εὖ μάλα πρεσβύτου. Τίς οὖν μηχανή, τοῦ Σωκράτους λέγοντος παγκάλους εἶναι τοὺς λόγους τούτους καὶ βάθος ἔχειν | |
| παντάπασι γενναῖον, ἡμᾶς διαπιστεῖν καὶ διαλωβᾶ‐ | 38 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.39 | σθαι τὴν τοῦ Παρμενίδου πραγματείαν, καὶ τῆς μὲν οὐσίας αὐτὴν καὶ τοῦ ὄντος ἐκβάλλειν, ἐπὶ δὲ τὴν δημώδη καὶ φορτικὴν μετάγειν τῶν ἐπιχειρήσεων κενολογίαν, μήτε τὸ νεαροπρεπὲς τῶν τοιούτων λόγων μήτε τὴν ὑπόθεσιν | |
| 5 | τοῦ ἑνὸς ὄντος μήτε ἄλλο μηδὲν τῶν πρὸς τὴν τοιαύτην ὑπόνοιαν ἐναντιουμένων λογιζομένους; Καὶ μὴν καὶ τὴν τῆς διαλεκτικῆς δύναμιν ἀξιώσαιμ’ ἂν αὐτοὺς σκοπεῖν, ὁποίαν ὁ ἐν Πολιτείᾳ Σωκράτης ἐνδείκ‐ νυται, καὶ πῶς θριγκὸν μὲν αὐτὴν ἐφ’ ἅπασι περιβε‐ | |
| 10 | βλῆσθαι τοῖς μαθήμασιν, ἀνάγειν δὲ τοὺς χρωμένους ἐπ’ αὐτὸ τὸ ἀγαθὸν καὶ τὰς πρωτίστας ἑνάδας, ἐκκαθαίρειν δὲ τὸ τῆς ψυχῆς ὄμμα φησὶ καὶ προσιδρύειν τοῖς ὄντως οὖσι καὶ τῇ μιᾷ τῶν πάντων ἀρχῇ καὶ μέχρι τοῦ ἀνυποθέτου τελευτᾶν. Εἰ γὰρ τοσαύτη μὲν ἡ τῆς δια‐ | |
| 15 | λεκτικῆς ταύτης δύναμις, τηλικοῦτον δὲ τὸ τέλος τῆς ὁδοῦ ταύτης, οὐ δεῖ τὴν διὰ τῶν ἐνδόξων ἐπιχείρησιν εἰς ταὐτὸν τῇ τοιαύτῃ μεθόδῳ συγκυκᾶν. Ἐκείνη μὲν γὰρ πρὸς ἀν‐ θρώπων ἀποτείνεται δόξας, αὕτη δὲ ὑπὸ τῶν πολλῶν ἀδολεσχία καλεῖται· καὶ ἡ μὲν παντελῶς ἀπολείπεται | |
| 20 | τῆς τῶν μαθημάτων ἐπιστήμης, αὕτη δὲ θριγκός ἐστι τῶν ἐπιστημῶν τούτων καὶ διὰ τούτων ἐπ’ ἐκείνην ἡ πορεία· καὶ τῇ μέν ἐστι τὸ δοκοῦν καὶ τὸ φαινόμενον τῆς γυμνασίας, ἡ δὲ ἁμιλλᾶται πρὸς τὸ ὂν ἐπαναβιβασμοῖς ἀεὶ χρω‐ | |
| μένη καὶ τελευτᾷ δὴ καλῶς εἰς τὴν τοῦ ἀγαθοῦ φύσιν. | 39 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.40 | Πολλοῦ ἄρα δεήσομεν ἡμεῖς τὴν πρὸ τῶν ἀκριβεστάτων τῶν ἐπιστημῶν ἱδρυμένην καθέλκειν εἰς τὴν ἔνδοξον ἐπιχείρησιν. Αὕτη μὲν γὰρ τῆς ἀποδεικτικῆς [προέχουσα φαντασίας] ἐστὶ δευτέρα καὶ μόνης ἀγαπῴη ἂν τῆς | |
| 5 | ἐριστικῆς 〈προέχουσα φαντασίασ〉, ἡ δὲ παρ’ ἡμῖν διαλεκ‐ τικὴ τὰ μὲν πολλὰ διαιρέσεσι χρῆται καὶ ἀναλύσεσιν ὡς πρωτουργοῖς ἐπιστήμαις καὶ μιμουμέναις τὴν τῶν ὄντων πρόοδον ἐκ τοῦ ἑνὸς καὶ πρὸς αὐτὸ πάλιν ἐπιστροφήν, χρῆται δέ ποτε καὶ ὁρισμοῖς καὶ ἀποδείξεσιν εἰς τὴν τοῦ | |
| 10 | ὄντος θήραν. Ὅτε τοίνυν ἡ μὲν χρῆται ταῖς ἀποδείξεσι καὶ πρὸ τούτων τῇ ὁριστικῇ μεθόδῳ καὶ τῇ διαιρετικῇ πρὸ ταύτης, ἡ δὲ παντάπασιν ἀπολείπεται τῶν τῆς ἀποδείξεως ἀνελέγκτων λογισμῶν, πῶς οὐκ ἀνάγκη διωρίσθαι μὲν τὰς δυνάμεις ταύτας ἀπ’ ἀλλήλων, τὴν δὲ τοῦ Παρμενίδου | |
| 15 | πραγματείαν τῇ παρ’ ἡμῖν διαλεκτικῇ χρωμένην καθα‐ ρεύειν τῆς διακένου τῶν ἐπιχειρημάτων ποικιλίας καὶ πρὸς αὐτὸ τὸ ὂν ἀλλ’ οὐ πρὸς τὸ φαινόμενον ποιεῖσθαι τοὺς λόγους; ιʹ | |
| 20 | Πρὸς μὲν οὖν τοὺς ἑτέρους τῶν τὰς ἡμετέρας ὑποθέσεις ἀποδοκιμαζόντων ταῦτα ἱκανά· καὶ γὰρ ἂν εἰ τούτοις διαπιστοῖεν, μάτην ἂν πείθειν αὐτοὺς καὶ προσβιβάζειν τῇ τῶν πραγμάτων θεωρίᾳ σπουδάζοιμεν. Πρὸς δὲ αὖ τοὺς τῶν ὄντων φιλοθεάμονας καὶ τῆς τῶν πρωτίστων αἰτίων | |
| 25 | ἐπιστήμης στοχαζομένους ἐν τῇ τοῦ Πλατωνικοῦ Παρμε‐ | 40 in vol. 1 |
Theol Plat.1.41 | νίδου προθέσει μείζω καὶ χαλεπώτερον ὄντα μοι τὸν ἀγῶνα διὰ πλειόνων εἰ βούλει καὶ γνωριμωτέρων λόγων διαπερανώμεθα· καὶ πρῶτον διοριζώμεθα περὶ τίνος ἡμῖν ὁ πρὸς αὐτοὺς ἔσται λόγος, ὃ δὴ καὶ μάλιστα νομίζω | |
| 5 | ποιήσειν καταφανῆ τὴν Πλάτωνος περὶ τῶν θείων μυστα‐ γωγίαν. Ἐννέα τοίνυν ὑποθέσεων ὑπὸ τοῦ Παρμενίδου γεγυμ‐ νασμένων ἐν τῷ διαλόγῳ τούτῳ, καθάπερ ἡμῖν ἐν τοῖς εἰς αὐτὸν εἰρημένοις ὑπέμνησται, καὶ τῶν πέντε τῶν προηγου‐ | |
| 10 | μένων τὸ ἓν ὑποτιθεμένων καὶ διὰ ταύτην τὴν ὑπόθεσιν τά τε ὄντα πάντα καὶ τὰς μεσότητας τῶν ὅλων καὶ τὰς ἀποπερατώσεις τῆς προόδου τῶν πραγμάτων ὑποστῆσαι δυναμένων, τῶν δὲ αὖ τεττάρων τῶν ταύταις ἑπομένων μὴ εἶναι μὲν τὸ ἓν κατὰ τὴν τῆς διαλεκτικῆς μεθόδου παρα‐ | |
| 15 | κέλευσιν εἰσηγουμένων ἐκ δὲ τῆς τοῦ ἑνὸς ἀναιρέσεως ἅπαντα τὰ ὄντα καὶ ὅσα φαινομένως ἐστὶν ἐκποδὼν γινό‐ μενα κατὰ τὴν ὑπόθεσιν ταύτην διελέγχειν προθεμένων, καὶ τῶν μὲν δηλαδὴ πάντα κατὰ λόγον συμπεραινόντων, τῶν δὲ τὰ τῶν ἀδυνάτων, εἰ χρὴ φάναι, παντελῶς ἀδυνα‐ | |
| 20 | τώτερα προφερομένων—ὃ καὶ τῶν πρὸ ἡμῶν τινές, οἶμαι, συνεῖδον ἐν ταῖς ὑποθέσεσι ταύταις συμβαίνειν ἀναγκαῖον 〈ὄν〉, ὡς καὶ τοῦτο διαίτης ἐν τοῖς εἰς τὸν διάλογον τοῦτον γεγραμμένοις ἠξίωται—περὶ μὲν οὖν τῆς πρωτίστης τῶν ὑποθέσεων ἅπαντες σχεδὸν συμπεφωνήκασιν ἀλλήλοις | |
| 25 | καὶ τῆς ὑπερουσίου τῶν ὅλων ἀρχῆς διὰ ταύτης ἀξιοῦσι | 41 in vol. 1 |
Theol Plat.1.42 | τὸν Πλάτωνα τῆς ὑποθέσεως τὸ ἄρρητον καὶ ἄγνωστον καὶ παντὸς ἐπέκεινα τοῦ ὄντος ἀνυμνεῖν. Περὶ δὲ τῆς μετὰ ταύτην οὐ τὸν αὐτὸν τρόπον ἅπαντες ἀναδιδάσκουσιν. Ἀλλ’ οἱ μὲν παλαιοὶ καὶ τῆς Πλωτίνου φιλοσοφίας μετα‐ | |
| 5 | σχόντες τὴν νοερὰν φύσιν ἐνταῦθα πεφηνέναι λέγουσιν ἀπὸ τῆς ὑπερουσίου τῶν ὄντων ἀρχῆς ὑφισταμένην, καὶ πάνθ’ ὅσα διὰ ταύτης συμπεράσματα προτείνεται τῇ τοῦ νοῦ μιᾷ καὶ παντελεῖ δυνάμει συναρμόζειν ἐπιχει‐ ροῦσιν· ὁ δὲ δὴ τῆς περὶ θεῶν ἡμῖν ἀληθείας καθηγεμὼν | |
| 10 | καὶ τοῦ Πλάτωνος, ἵνα καθ’ Ὅμηρον εἴπωμεν, ὀαριστὴς τὸ τῆς θεωρίας τῶν παλαιοτέρων ἀόριστον εἰς ὅρον μετα‐ στήσας καὶ τὸ συγκεχυμένον τῶν διαφόρων τάξεων εἰς διάκρισιν νοερὰν περιαγαγών, ἐν ταῖς ἀγράφοις συνουσίαις κἀν ταῖς περὶ τούτων πραγματείαις παρεκελεύετο τὴν | |
| 15 | τῶν συμπερασμάτων διαίρεσιν κατ’ ἄρθρον λαμβάνοντας ἐπὶ τοὺς θείους διακόσμους ἀναφέρειν, καὶ τὰ μὲν πρώτιστα καὶ ἁπλούστατα τῶν δεικνυμένων τοῖς πρωτίστοις ἐφαρ‐ μόζειν τῶν ὄντων, τὰ δὲ μέσα τοῖς μέσοις, ὥσπερ δὴ καὶ ἔλαχε τὴν ἐν τοῖς οὖσι τάξιν, τὰ δὲ ἔσχατα καὶ πολυειδῆ | |
| 20 | τοῖς ἐσχάτοις. Οὐ γάρ ἐστιν ἡ τοῦ ὄντος φύσις μία καὶ ἁπλῆ καὶ ἀδιαίρετος· ἀλλ’ ὥσπερ ἐν τοῖς αἰσθητοῖς εἷς μὲν ὁ μέγας οὗτος οὐρανός, περιέχει δὲ πλῆθος ἐν ἑαυτῷ σωμάτων, καὶ συνεκτικὴ μὲν τοῦ πλήθους ἡ μονάς, ἐν δὲ τῷ πλήθει τάξις ἐστὶ τῆς προόδου καὶ τὰ μὲν πρῶτα τὰ | |
| 25 | δὲ μέσα τὰ δὲ ἔσχατα τῶν αἰσθητῶν, καὶ πρὸ τούτων ἐν | |
| ταῖς ψυχαῖς ἀπὸ τῆς μιᾶς τὸ πλῆθος ὑπέστη τῶν ψυχῶν, | 42 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.43 | καὶ τούτων αἱ μὲν [ἐν] ἐγγυτέρω τῆς ἑαυτῶν ὁλότητος αἱ δὲ πορρωτέρω ἐτάχθησαν αἱ δὲ καὶ τὴν μεσότητα τῶν ἄκρων συμπεπληρώκασιν, οὕτως ἀνάγκη δήπου καὶ τῶν ὄντως ὄντων τὰ μὲν ἑνοειδῆ καὶ κρύφια τῶν γενῶν ἐνιδρῦσθαι τῇ | |
| 5 | μιᾷ καὶ πρωτίστῃ τῶν ὅλων αἰτίᾳ, τὰ δὲ εἰς τὸ πᾶν προε‐ ληλυθέναι πλῆθος καὶ τὸν ὅλον ἀριθμόν, τὰ δὲ τὸν σύνδεσ‐ μον αὐτῶν ἐν μέσῳ κατέχειν, καὶ μήτε τὰς τῶν πρώτων ἰδιότητας ἐφαρμόζειν τοῖς δευτέροις μήτε τὰς τῶν ὑφει‐ μένων τοῖς ἑνικωτέροις, ἀλλὰ τῶν μὲν ἄλλας εἶναι τῶν δὲ | |
| 10 | ἄλλας δυνάμεις καὶ τάξιν ἐν τῇ προόδῳ ταύτῃ καὶ τῶν δευτέρων ἀπὸ τῶν πρώτων ἔκφανσιν. Ἵν’ οὖν συνελόντες εἴπωμεν, τὸ ἓν ὂν πρόεισι μὲν ἀπὸ τῆς ἑνάδος τῆς πρὸ τῶν ὄντων, πᾶν δὲ τὸ θεῖον γένος ἀπογεννᾷ, τό τε νοητὸν καὶ τὸ νοερὸν καὶ τὸ ὑπερουράνιον καὶ τὸ μέχρι τῶν ἐγκοσμίων | |
| 15 | προεληλυθός· καὶ δεῖ καὶ τῶν συμπερασμάτων ἕκαστον ἰδιότητος εἶναι θείας γνωριστικόν. Εἰ δὲ καὶ πάντα πάσαις ἐφαρμόζει ταῖς τοῦ ἑνὸς ὄντος προόδοις, ἀλλ’ οὐδὲν οἶμαι θαυμαστὸν [καὶ] τὰ μὲν ἄλλαις τὰ δὲ ἄλλαις [ὑποθέσεσι] μᾶλλον προσήκειν. Τὰ μὲν γὰρ ἴδιά τινων διακόσμων οὐκ | |
| 20 | ἐξ ἀνάγκης ὑπάρχει πᾶσι τοῖς θεοῖς, τὰ δὲ αὖ πᾶσιν ὑπάρχοντα πολλῷ δήπου μᾶλλον ἑκάστοις πάρεστιν. Εἰ μὲν οὖν ἐπεισοδιώδη τῷ Πλάτωνι τὴν τῶν θείων τάξεων διαίρεσιν παρεισήγομεν καὶ μὴ σαφῶς αὐτὸν ἐπεδείκνυμεν κἀν τοῖς ἄλλοις διαλόγοις ἄνωθεν ἄχρι τῶν | |
| 25 | ἐσχάτων ὑμνήσαντα τὰς τῶν θεῶν προόδους, ὁτὲ μὲν ἐν | |
| μυθικοῖς πλάσμασιν, ὁτὲ δὲ ἐν ἄλλοις θεολογικοῖς τρόποις, | 43 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.44 | ἀτόπως ἂν αὐτῷ τὴν τοιαύτην τοῦ τε ὄντος καὶ μετὰ τούτου τῆς τοῦ ἑνὸς προόδου τὴν διαίρεσιν ἀνετίθεμεν· εἰ δὲ ἐκ τῶν ἄλλων διαλόγων ἐπιδείκνυμεν αὐτόν, ὡς ἔσται προελ‐ θοῦσιν ἡμῖν καταφανές, ἁπάσας τὰς τῶν θεῶν βασιλείας | |
| 5 | ὑμνήσαντα κατὰ τρόπον, πῶς οὐκ ἀδύνατον ἐν τῇ τῶν πραγματειῶν ἐποπτικωτάτῃ τὴν μὲν τοῦ ἑνὸς ἐξῃρημένην αὐτὸν παραδιδόναι διὰ τῆς πρώτης ὑποθέσεως πρὸς ἅπαντα τὰ γένη τῶν ὄντων ὑπεροχὴν καὶ τὸ ὂν αὐτὸ καὶ τὴν ψυχικὴν οὐσίαν καὶ τὸ εἶδος εἰ τύχοι καὶ τὴν ὕλην, ὑπὲρ | |
| 10 | δὲ τῶν θείων προόδων καὶ τῆς ἐν τάξει διακρίσεως αὐτῶν μηδένα πεποιῆσθαι λόγον; Εἴτε γὰρ τὰ ἔσχατα μόνον ἔδει θεωρεῖν, πῶς τῆς πρωτίστης ἀρχῆς πρὸ τῶν ἄλλων ἐφη‐ πτόμεθα; Εἴτε *** τῶν οἰκείων ὑποθέσεων τὸ πλῆθος ἐκφαίνειν ἠξιοῦμεν, τὸ δὲ τῶν θεῶν γένος καὶ τὰς ἐν | |
| 15 | αὐτῷ διαιρέσεις παρελιμπάνομεν; Εἴτε 〈πάσασ〉 τὰς ἀπὸ τοῦ πρώτου μέχρι τῆς ἐσχάτης ὑποβάσεως φύσεις, πῶς τὰς ὅλας διακοσμήσεις τῶν θείων μέσας ὑφεστώσας τοῦ τε ἑνὸς καὶ τῶν ὁπωσοῦν ἐκθεουμένων ἀγνώστους ἀφίεμεν; Ἅπαντα γὰρ ταῦτα τὴν ὅλην πραγματείαν ἐλλείπουσαν | |
| 20 | κατὰ τὴν περὶ τῶν θείων ἐπιστήμην ἀποδείκνυσι. Καὶ μὴν καὶ ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης παρακελεύεται τοῖς τῶν ὄντων φιλοθεάμοσι τῇ διαιρετικῇ μεθόδῳ τάς τε μονάδας ἀεὶ τῶν ὅλων διακόσμων ἐπιζητεῖν καὶ τὰς ἀπ’ αὐτῶν προϊούσας δυάδας ἢ τριάδας ἢ ἄλλους οὑστι‐ | |
| 25 | νασοῦν ἀριθμούς. Εἰ δὲ τοῦτο ὀρθῶς παρείληπται, δεῖ | 44 in vol. 1 |
Theol Plat.1.45 | δήπου καὶ τὸν Παρμενίδην τῇ συμπάσῃ διαλεκτικῇ χρώμενον καὶ περὶ τοῦ ἑνὸς ὄντος διαλεγόμενον μήτε τὸ πλῆθος πρὸ τοῦ ἑνὸς ἐπισκοπεῖν μήτε μένειν ἐπὶ τῆς μιᾶς τῶν ὄντων μονάδος μηδ’ ὅλως τῷ ἑνὶ τῷ πάντων ἐπέκεινα | |
| 5 | τῶν ὄντων τὸ σύμπαν εὐθὺς πλῆθος προσφέρειν τοῦ ἑνὸς ὄντος, ἀλλὰ πρῶτα μὲν ἐκφαίνειν τὰ κρυφίως ὄντα καὶ τῷ ἑνὶ συγγενέστατα, μέσα δὲ τὰ κατὰ τὴν πρόοδον τῶν θεῶν γένη τῶν μὲν ἄκρως ἡνωμένων διῃρημένα μᾶλλον τῶν δὲ ἐπὶ πᾶν προεληλυθότων τελεωτέραν ἕνωσιν λαχόντα, | |
| 10 | τελευταῖα δὲ τὰ κατὰ τὴν ἐσχάτην διαίρεσιν τῶν δυνάμεων ὑφεστηκότα καὶ αὐτὴν ἤδη μετὰ τούτων τὴν ἐκθεουμένην οὐσίαν. Εἰ τοίνυν ἡ πρώτη τῶν ὑποθέσεων περὶ τοῦ ἑνός ἐστιν, ὃ παντὸς ἐπέκεινα πλήθους ὁ λόγος ἀπέφηνε, δεῖ δήπου τὴν μετὰ ταύτην μὴ τὸ ὂν ἀδιορίστως οὕτω καὶ | |
| 15 | ἀδιακρίτως ἐκφαίνειν, ἀλλὰ πάσας τὰς διακοσμήσεις τῶν ὄντων. Τὸ γὰρ ὅλον πλῆθος ὁμοῦ τῷ ἑνὶ προσφέρειν ὁ τῆς διαιρετικῆς τρόπος ἀποδοκιμάζει, καθάπερ ἡμᾶς ὁ ἐν τῷ Φιλήβῳ Σωκράτης ἐδίδαξεν. Ἔτι τοίνυν κἀκ τοῦ τρόπου τῶν ἀποδείξεων τὸ αὐτὸ | |
| 20 | καταδησώμεθα. Τὰ μὲν γὰρ πρῶτα τῶν συμπερασμάτων δι’ ἐλαχίστων ὡς οἷόν τε καὶ ἁπλουστάτων καὶ γνωριμωτά‐ των καὶ οἷον κοινῶν ἐννοιῶν εὐθὺς κατάδηλα γίνεται, τὰ δὲ τούτων ἐφεξῆς διὰ πλειόνων καὶ ποικιλωτέρων, τὰ δὲ ἔσχατα παντελῶς ἐστὶ συνθετώτατα· χρῆται γὰρ ἀεὶ τοῖς | |
| 25 | πρώτοις συμπεράσμασιν εἰς τὰς τῶν ἐχομένων ἀποδείξεις | |
| καὶ τῆς ἐν γεωμετρίᾳ τάξεως ἢ τοῖς ἄλλοις μαθήμασι | 45 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.46 | παράδειγμα προτείνει νοερὸν τὴν τῶν συμπερασμάτων τούτων πρὸς ἄλληλα συνάρτησιν. Εἰ τοίνυν οἱ λόγοι τῶν πραγμάτων εἰκόνα φέρουσιν ὧν εἰσὶν ἐξηγηταὶ καὶ ὡς ἔχουσιν αἱ [ἀπὸ] τῶν ἀποδείξεων ἀνελίξεις οὕτως ἀνάγκη | |
| 5 | καὶ τὰ δεικνύμενα τάξεως ἔχειν, ἀναγκαῖον οἶμαι τὰ μὲν δι’ ἁπλουστάτων ἀρχόμενα πάντως ἀρχοειδέστατα καὶ τῷ ἑνὶ συνηνωμένα τετάχθαι, τὰ δὲ ἀεὶ πληθυόμενα καὶ ποικίλων ἀποδείξεων ἠρτημένα πορρώτερον προεληλυθέναι τῆς τοῦ ἑνὸς ἀποστάσεως, εἰ θέμις εἰπεῖν. Οἷς μὲν | |
| 10 | γὰρ ἂν ὑπάρχῃ τὰ δεύτερα συμπεράσματα, τούτοις ἀνάγκη καὶ τὰ πρὸ αὐτῶν ὑπάρχειν· οἷς δ’ ἂν τὰ πρωτουργὰ καὶ αὐτοφυῆ καὶ ἁπλᾶ, τούτοις οὐκ ἀνάγκη καὶ τὰ συνθετώτερα παρεῖναι καὶ διὰ πλειόνων δεικνύμενα καὶ ὄντα πορρωτέρω τῆς τῶν ὄντων ἀρχῆς. Ἔοικεν ἄρα τὰ μὲν θειοτέρων εἶναι | |
| 15 | τάξεων ἐκφαντικὰ τὰ δὲ καταδεεστέρων, καὶ τὰ μὲν ἑνικω‐ τέρων τὰ δὲ ἤδη πληθυομένων, καὶ τὰ μὲν μονοειδεστέρων τὰ δὲ πολυειδεστέρων. Αἱ γὰρ ἀποδείξεις ἐκ τῶν αἰτίων εἰσὶ καὶ τῶν πρώτων ἑκασταχοῦ. Εἰ τοίνυν τὰ πρότερα συμπεράσματα τῶν δευτέρων αἴτια, τάξις ἐστὶν αἰτίων καὶ | |
| 20 | αἰτιατῶν ἐν τῷ πλήθει τῶν συμπερασμάτων, καὶ πάντα συγχεῖν καὶ ἀδιορίστως ἐν ἑνὶ θεωρεῖν οὔτε τῇ φύσει τῶν | |
| πραγμάτων οὔτε τῇ τοῦ Πλάτωνος ἐπιστήμῃ προσήκει. | 46 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.47 | 〈ιαʹ〉 Πάλιν δὴ οὖν αὐτὸ καθ’ ἑτέραν ὁδὸν περικρούσωμεν καὶ ὅπῃ σαθρὸν φθέγγεται τῇ διανοίᾳ θεωρήσωμεν. Λεγέσθω γὰρ εἰ βούλει τὰ τῆς ὑποθέσεως ταύτης συμπεράσ‐ | |
| 5 | ματα περὶ τοῦ ὄντως ὄντος καὶ συγκεχωρήσθω παρ’ ἡμῶν τὴν πρώτην. Ἀλλ’ ἐπειδὴ τοῦτο πλῆθός ἐστι καὶ οὐχ ἓν αὐτὸ μόνον, ὥσπερ τὸ πρὸ τῶν ὄντων ἕν—τὸ γὰρ ὂν πεπονθός ἐστι τὸ ἕν, ὥσπερ καὶ ὁ Ἐλεάτης ξένος ἡμᾶς ἐν Σοφιστῇ περὶ τούτων ἀνεδίδαξε καὶ παρ’ αὐτοῖς | |
| 10 | εἴωθε θρυλλεῖσθαι, τὸ μὲν πρῶτον ἓν τιθεμένοις, τὸν δὲ νοῦν ἓν πολλά, τὴν δὲ ψυχὴν ἓν καὶ πολλά, τὰ δὲ σώματα πολλὰ καὶ ἕν—ἐπειδὴ τοίνυν, τὸ [μὲν] μυριόλεκτον τοῦτο, μετὰ τῆς ἑνώσεως καὶ πλῆθός ἐστιν ἐν τῷ ὄντως ὄντι, πότερον τῷ μὲν ὅλῳ ταῦτα φήσουσιν ἐφαρμόζειν τοῖς | |
| 15 | δὲ μέρεσιν οὐκέτι τοῦ ὄντος ἢ καὶ τῷ ὅλῳ καὶ τοῖς μέρεσι; 〈Καὶ εἰ τῷ ὅλῳ καὶ τοῖς μέρεσι,〉 πάλιν αὐτοὺς ἐρησόμεθα πότερον ἑκάστῳ πάντα τῶν τοῦ ὄντος μερῶν ἀποδώσουσιν ἢ τὰ μὲν ἄλλοις διανεμοῦσι τὰ δὲ ἄλλοις τῶν ἐν αὐτῷ μερῶν. Εἰ μὲν τοίνυν τῷ ὅλῳ μόνον ἀξιώσουσιν ἕκαστον | |
| 20 | προσαρμόττειν, τὸ ὂν ἐξ οὐκ ὄντων ἔσται καὶ τὸ κινούμενον ἐξ ἀκινήτων καὶ τὸ ἑστὼς ἐκ τῶν ἐστερημένων τῆς στάσεως καὶ πάντα ἁπλῶς ἐκ τῶν ἀντικειμένων, καὶ οὐκ ἂν ἔτι τῷ Παρμενίδου λόγῳ συνᾴδοιμεν, ὃς καὶ τὰ μέρη τοῦ ἑνὸς ὄντος ὅλα πως εἶναί φησι καὶ ἕκαστον αὐτῶν ἕν τε καὶ ὂν | |
| 25 | ὑπάρχειν τῷ ὅλῳ παραπλησίως. Εἰ δὲ ἑκάστῳ τὰ πάντα | 47 in vol. 1 |
Theol Plat.1.48 | δώσομεν καὶ οὐδὲν ὅτι μὴ πάντα ποιήσομεν, πῶς τὸ ἀκρό‐ τατον τοῦ ὄντος καὶ τὸ ἑνικώτατον ὁλότητα καὶ μερῶν ἕξει πλῆθος ἀπερίληπτον; Πῶς δὲ ὁμοῦ καὶ ἀριθμὸν τὸν ὅλον καὶ σχῆμα καὶ κίνησιν καὶ στάσιν καί, ὡς | |
| 5 | συνελόντι φάναι, τὰ εἴδη πάντα καὶ τὰ γένη; Ταῦτα γὰρ διαφέρει τε ἀλλήλων καὶ ἀδύνατα λέγειν. Ἔσται δὴ οὖν ἡμῖν ὁμοίως πεπληθυσμένα τά τε ἐγγὺς τοῦ ἑνὸς καὶ τὰ πόρρω, καὶ οὐ παρ’ ἔλαττον πλῆθος τοῦ ἐσχάτου τὸ πρώτιστον οὐδὲ αὖ παρ’ ἔλαττον ἓν ἔσται τοῦ πρωτίστου | |
| 10 | τὸ ἔσχατον καὶ τὰ μέσα τῶν ἄκρων κατὰ τὴν διαίρεσιν ἀδιάφορα. Ὅτε τοίνυν μήτε τῷ ὅλῳ μόνῳ ἀποδιδόναι προσήκει τῶν συμπερασμάτων τὸ σύμπαν τοῦτο πλῆθος μήτε ἐν πᾶσι πάντα παραπλησίως ποιεῖν τῶν τοῦ ὄντος μερῶν, λείπεται δήπου τὰ μὲν ἄλλοις τὰ δὲ ἄλλοις ἐφαρμό‐ | |
| 15 | ζειν. Οὐκοῦν ἀναγκαῖον ἢ ἄτακτον εἶναι τὴν τῶν συμπερασ‐ μάτων ἀπαρίθμησιν ἢ τεταγμένην· ἀλλ’ εἰ μὲν ἄτακτον φήσουσιν, οὔτε τῇ διαλεκτικῇ προσήκοντα λόγον ἐροῦσιν οὔτε τῷ τρόπῳ τῶν ἀποδείξεων ἐκ τῶν προτέρων ἀεὶ τοῖς | |
| 20 | δευτέροις διδόντι τὴν γέννησιν οὔτε τῇ τοῦ Πλάτωνος ἐπιστήμῃ πανταχοῦ συνοδεύοντος τῇ τάξει τῶν πραγμά‐ των· εἰ δὲ τεταγμένην, ἀναγκαῖον οἶμαι πάντως ἢ ἀπὸ τῶν πρώτων ἄρχεσθαι κατὰ φύσιν ἢ ἀπὸ τῶν ἐσχάτων· ἀλλ’ εἰ μὲν ἀπὸ τῶν ἐσχάτων, ἔσται τὸ μὲν ἓν ὂν ἔσχατον, τὸ δὲ | |
| 25 | κατὰ χρόνον κινούμενον πρώτιστον. Τοῦτο μὴν ἀδύνατον· | |
| τὸ μὲν γὰρ χρόνου μετέχον καὶ τοῦ ἑνὸς ὄντος πολλῷ | 48 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.49 | πρότερον ἀνάγκη μετέχειν, τὸ δὲ τοῦ ἑνὸς ὄντος μετειληφὸς οὐκ ἀνάγκη καὶ τοῦ χρόνου μετέχειν· ἐπέκεινα ἄρα τοῦ χρόνου τὸ ἓν ὄν ἐστιν. Εἰ τοίνυν ἄρχεται μὲν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὄντος, καταλήγει δὲ εἰς τὸ τοῦ χρόνου μετέχον, ἄνωθεν | |
| 5 | κἀκ τῶν πρωτίστων ἄχρι τῶν ἐσχάτων πρόεισι τοῦ ὄντως ὄντος μερῶν· ὥστε τὰ μὲν πρώτιστα τῶν συμπερασμάτων ἐπὶ τὰς πρωτίστας ἀνενεκτέον τάξεις, τὰ δὲ μέσα κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον ἐπὶ τὰς μέσας, τὸ δὲ ἔσχατον δῆλον ὡς ἐπὶ τὰς ἐσχάτας, ἐπείπερ ἀναγκαῖον, ὡς ὁ λόγος ἀπέφηνεν, | |
| 10 | ἄλλα μὲν ἄλλαις διανέμειν καὶ ἄρχεσθαι ἀπὸ τῶν ἀκροτά‐ των τὴν τοιαύτην διανομήν. Καὶ μὴν καὶ ἡ τῶν ὑποθέσεων τάξις ἱκανόν, οἶμαι, τεκμήριόν ἐστιν ὧν λέγομεν· ἡ μὲν γὰρ περὶ τοῦ ἑνὸς ὃ πλήθους ἐστὶ παντὸς ἐξῃρημένον πρωτίστην ἔλαχε τάξιν | |
| 15 | καὶ ἀπ’ αὐτῆς ἡ τῶν λόγων ἁπάντων ἀνέλιξις ὥρμηται, δευτέραν δὲ ἄρα μετὰ ταύτην 〈ἡ〉 περὶ τῶν ὄντως ὄντων καὶ τῆς μετεχομένης ὑπὸ τούτων ἑνάδος, τρίτην δὲ ἐφεξῆς ἡ περὶ τῆς ψυχῆς, εἴτ’ οὖν ἁπάσης εἴτε καὶ μή· καὶ γὰρ τοῦτο παγκάλως τῷ ἡμετέρῳ καθηγεμόνι δέδεικται, καὶ ὡς | |
| 20 | προείληπται ὁ περὶ τῶν ὅλων ψυχῶν λόγος κατὰ τὴν δευτέραν ὑπόθεσιν. Εἰ τοίνυν κατὰ τὴν τῶν πραγμάτων φύσιν ἡ τῶν τριῶν τούτων ὑποθέσεων τάξις προελήλυθε, δῆλον ὅτι τὰ μὲν πρῶτα τῆς δευτέρας τῇ πρὸ αὐτῆς | |
| συμφυόμενα, τὰ δὲ ἔσχατα τῇ μετ’ αὐτήν. Καὶ τί γὰρ ἂν | 49 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.50 | φανείη τοῖς μὴ παντάπασι τῶν τοιούτων λόγων ἀπείροις ἢ τοῦ ἑνὸς ὄντος, ὃ πρῶτον ἐκφαίνεται τῶν τῆς δευτέρας συμπερασμάτων, τῷ ἑνὶ συγγενέστερον, ἢ τοῦ χρόνου μεριστῶς μετέχοντος, ὃ τῶν ἐν αὐτῇ δεικνυμένων ἐστὶν | |
| 5 | ἔσχατον, τῇ ψυχῇ προσεχέστερον; Καὶ γὰρ ταῖς μερικαῖς ψυχαῖς τὸ ζῆν κατὰ χρόνον, ὥσπερ καὶ ταῖς ὅλαις, καὶ τὸ ἓν ὂν τὸ πρώτως ἐστὶ μετασχὸν τοῦ ἑνὸς καὶ τῇ τοῦ ὄντος συναρτήσει τῆς ἀμεθέκτου πλεονάσαν ἑνάδος. Εἰ δὲ μέσης οὔσης ταύτης τῆς ὑποθέσεως τὰ ἄκρα τοῖς ἄκροις οἰκεῖα, | |
| 10 | καὶ τὰ μέσα δήπου τοῖς μέσοις ἐφαρμόσομεν· ἀρχομένη γὰρ ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὄντος διὰ πάντων πρόεισι τῶν μετ’ αὐτὸ γενῶν, ἄχρις ἂν εἰς τὴν τοῦ χρόνου μετέχουσαν καταλήξῃ φύσιν. Καὶ μὲν δὴ καὶ ἐκ τῶν κοινῶν ὁμολογημάτων τοῖς τὰ θεῖα δεινοῖς τῶν τὰ Πλάτωνος ἐξηγουμένων ἡγούμεθα τὸ | |
| 15 | αὐτὸ δεικνύναι τοῖς ἔμπροσθεν εἰρημένοις. Πλωτῖνος μὲν γὰρ ἐν τῷ Περὶ τῶν ἀριθμῶν βιβλίῳ ζητήσας πότερον τὰ ὄντα πρὸ τῶν ἀριθμῶν ὑφέστηκεν ἢ πρὸ τῶν ὄντων οἱ ἀριθμοί, λέγει διαρρήδην ὅτι τὸ πρώτιστον ὂν πρὸ τῶν ἀριθμῶν ὑπέστη καὶ ὡς γεννᾷ τὸν θεῖον ἀριθμόν. Εἰ δὲ | |
| 20 | ταῦτα ἐκεῖνος ὀρθῶς διατάττεται, καὶ γεννητικὸν μέν ἐστι τὸ ὂν τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ πρώτου, παράγεται δὲ ὁ ἀριθμὸς ὑπὸ τοῦ ὄντος, οὐ δεῖ συγχεῖν τὴν τάξιν τῶν γενῶν τούτων οὐδὲ εἰς μίαν ὑπόστασιν συνάγειν, οὐδὲ τοῦ Πλάτωνος ἰδίᾳ μὲν τὸ ἓν ὂν παράγοντος, ἰδίᾳ δὲ τὸν ἀριθμόν, ἑκάτερον τῶν | |
| 25 | συμπερασμάτων εἰς τὴν αὐτὴν τάξιν ἀναφέρειν· τὸ γὰρ | 50 in vol. 1 |
Theol Plat.1.51 | αἴτιον καὶ τὸ αἰτιατὸν οὐδαμῶς θέμις ἢ δύναμιν τὴν αὐτὴν ἢ τάξιν ἔχειν, ἀλλὰ διώρισται μὲν ταῦτα ἀπ’ ἀλλήλων, διακέκριται δὲ καὶ ἡ περὶ αὐτῶν ἐπιστήμη καὶ οὔτε μία φύσις αὐτῶν οὔτε λόγος εἷς. Πορφύριος δὲ αὖ μετὰ τοῦτον | |
| 5 | ἐν τῇ Περὶ ἀρχῶν πραγματείᾳ τὸν νοῦν εἶναι μὲν αἰώνιον ἐν πολλοῖς καὶ καλοῖς ἀποδείκνυσι λόγοις, ἔχειν δὲ ὅμως ἐν ἑαυτῷ καὶ προαιώνιόν 〈τι· καὶ τὸ μὲν προαιώνιον〉 τοῦ νοῦ τῷ ἑνὶ συνάπτειν (ἐκεῖνο γὰρ ἦν ἐπέκεινα παντὸς αἰῶνος) τὸ δὲ αἰώνιον δευτέραν ἔχειν, μᾶλλον δὲ τρίτην ἐν ἐκείνῳ | |
| 10 | τάξιν· δεῖ γάρ, οἶμαι, τοῦ προαιωνίου καὶ τοῦ αἰωνίου τὸν αἰῶνα μέσον ἱδρῦσθαι. Ἀλλὰ μήπω τοῦτο· τοσόνδε δὲ ὅμως ἐκ τῶν εἰρημένων λάβωμεν, ὅτι δὴ καὶ ὁ νοῦς ἔχει τι κρεῖττον ἐν ἑαυτῷ τοῦ αἰωνίου· καὶ τοῦτο λαβόντες ἐρώμεθα τὸν τοῦ λόγου πατέρα πότερον καὶ τοῦτο οὐ μόνον | |
| 15 | ἓν ὄν ἐστιν, ἀλλὰ καὶ ὅλον καὶ μέρη καὶ πλῆθος πᾶν καὶ ἀριθμὸς καὶ σχῆμα καὶ κινούμενον καὶ ἑστώς, ἢ τὰ μὲν αὐτῷ τῶν συμπερασμάτων προσοίσο‐ μεν, τὰ δὲ οὔ. Πάντα μὲν γὰρ ἀδύνατον· πᾶσα γὰρ νοερὰ κίνησις ἐν αἰῶνι, καὶ στάσις ὡσαύτως· εἰ δὲ τὰ μέν, τὰ | |
| 20 | δ’ οὔ, δῆλον ὅτι καὶ τὰς ἄλλας ἐν τῷ νῷ τάξεις διερευνητέον καὶ τῶν συμπερασμάτων ἕκαστον ἀνενεκτέον ἐπ’ ἐκείνην | |
| ᾗ ἂν μάλιστα φαίνηται προσῆκον· ὁ γὰρ νοῦς οὐχ ἕν ἐστιν | 51 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.52 | ἀριθμῷ καὶ ἄτομον, ὥς πού τισι τῶν παλαιῶν δοκεῖ, ἀλλὰ σύμπασαν περιέχει τὴν τοῦ ἑνὸς ὄντος πρόοδον. Ἐκ τρίτων δὴ οὖν ἡμῖν μετὰ τούτους ὁ θεῖος Ἰάμβλιχος ἐν τῇ Περὶ θεῶν πραγματείᾳ τοὺς τὰ γένη τοῦ ὄντος ἐν τοῖς νοητοῖς | |
| 5 | ἀποτιθεμένους ᾐτιάσατο· καὶ γὰρ τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν καὶ τὴν ποικιλίαν πορρωτέρω βεβλῆσθαι τοῦ ἑνός. Ποῦ τοίνυν ταῦτα πρώτως ὑποτίθεσθαι προσήκει διδάσκων ἐπήνεγκε· πρὸς γὰρ τῷ τέλει τῆς νοερᾶς τάξεως ὑπὸ τῶν ἐκεῖ θεῶν ταῦτα παράγεται. Πῶς μὲν οὖν τὰ γένη τοῦ ὄντος καὶ ἔστιν | |
| 10 | ἐν ἐκείνοις καὶ οὐκ ἔστιν, ἐν τοῖς ὕστερον ἔσται καταφανές. Εἰ δ’, ὥσπερ ἐκεῖνος διατάττεται, τὰ νοητὰ τῶν γενῶν τούτων ἐξῄρηται, πολλῷ δήπου μᾶλλον καὶ ὁμοιότητος καὶ ἀνομοιότητος καὶ ἰσότητος καὶ ἀνισότητος. Οὐκ ἄρα ἦν ἕκαστον τῶν συμπερασμάτων ἅπασιν ὡσαύτως | |
| 15 | ἐφαρμόζειν οὐδὲ ἐπὶ πᾶν τὸ νοητὸν πλάτος ἢ νοερὸν ἀναπέμπειν. Ὥστε καὶ ἐξ ὧν εἰρήκασιν ἰδίᾳ φιλοσοφοῦντες οἱ τῶν ἐξηγητῶν ἄριστοι τό τε πλῆθος ἀναφαίνεται τῶν θείων διακόσμων καὶ ἡ τῶν Πλατωνικῶν λόγων κατ’ ἄρθρα προϊοῦσα διάκρισις. | |
| 20 | Πρὸς δὲ τοῖς εἰρημένοις, εἰ χρὴ καὶ τοῦτο φάναι, περὶ πολλῶν διαποροῦντες οὐκ ἂν ἔχοιμεν αἰτίαν εὔλογον | |
| οὐδεμίαν τῶν ἀπορημάτων εἰπεῖν, ἀλλὰ λήσομεν ἡμᾶς | 52 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.53 | αὐτοὺς τὸ εἰκῇ καὶ μάτην ἐπὶ τὴν τοῦ Πλάτωνος πραγμα‐ τείαν ἀναφέροντες. Πρῶτον γὰρ διὰ τί τοσαῦτα μόνα συμπεράσματα καὶ οὔτε πλείω οὔτε ἐλάττω; Ἔστι μὲν γὰρ δὶς ἑπτὰ τὰ σύμπαντα· τοσούτων δὲ ὄντων τίς ὁ τῆς αἰτίας | |
| 5 | ἀπολογισμὸς εἰπεῖν οὐχ ἕξομεν μὴ τοῖς πράγμασιν αὐτοῖς τοὺς λόγους ἑκάστους συνδιαιροῦντες. Δεύτερον δὲ οὐδὲ τῆς πρὸς ἄλληλα τάξεως αὐτῶν τὴν αἰτίαν ἀνευρεῖν δυνη‐ σόμεθα καὶ πῶς τὰ μὲν πρότερα τὰ δὲ ὕστερα κατὰ λόγον ἐτάχθη τὸν τῆς ἐπιστήμης, εἰ μὴ τῇ προόδῳ τῶν ὄντων | |
| 10 | συνοδεύοι τῶν συμπερασμάτων ἡ τάξις. Τὸ δὲ αὖ τρίτον ἐπὶ τούτοις τί δήποτε τὰ μὲν ἐκ τῶν προσεχῶς ἀποδεδειγμένων γνώριμα γίνεται, τὰ δὲ ἐκ τῶν ἀνωτέρω; Τὸ μὲν γὰρ ὅλον εἶναι καὶ μέρη ἔχειν ἐκ τοῦ ἑνὸς ὄντος, τὸ δὲ ἐν αὐτῷ καὶ ἐν ἄλλῳ τέτακται μὲν προσεχῶς μετὰ τὸ σχῆμα ἔχον, | |
| 15 | δείκνυται δὲ ἔκ τε τοῦ ὅλου καὶ τῶν μερῶν. Ἢ διὰ τί πολλάκις τὰ μὲν ἐκ δύο τῶν πρότερον δεδειγμένων πρόεισι, τὰ δὲ ἐξ ἑνός; Ἕκαστα γὰρ τούτων ἀγνοήσομεν καὶ οὔτε τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν οὔτε τὴν τάξιν οὔτε τὴν πρὸς ἄλληλα συγγένειαν μετ’ ἐπιστήμης θεωρήσομεν, εἰ μὴ τοῖς πρά‐ | |
| 20 | γμασιν ἑπόμενοι κόσμον διαλεκτικὸν ἀποφήναιμεν τὴν ὅλην ταύτην ὑπόθεσιν ἄνωθεν ἄχρι τῆς ἀποπερατώσεως τοῦ ἑνὸς ὄντος προερχομένην διὰ πάντων τῶν μέσων γενῶν. Ἔτι τοίνυν, εἰ μὲν συλλογιστικῶς μόνον τὰ σύμπαντα συμπεράσματα δείκνυσθαι λέγοιμεν, τί διοίσομεν τῶν τὰς | |
| 25 | ἐπιχειρήσεις ἐνδόξους ποιούντων καὶ πρὸς γυμνασίαν ψιλὴν | 53 in vol. 1 |
Theol Plat.1.54 | τὴν ὅλην πραγματείαν ἀποβλέπειν λεγόντων; Εἰ δὲ μὴ μόνον συλλογιστικῶς ἀλλὰ καὶ ἀποδεικτικῶς, ἀνάγκη δήπου τὸ μέσον αἴτιον εἶναι καὶ τῇ φύσει πρότερον τοῦ συμπεράσματος. Ὅτε τοίνυν τὰ τῶν ἡγουμένων λόγων | |
| 5 | συμπεράσματα μέσα ποιούμεθα τῶν ἑπομένων, ἔσται δήπου καὶ τὰ πράγματα περὶ ὧν οἱ λόγοι τὴν ὁμοίαν ἔχοντα κατὰ τὸ εἶναι τάξιν καὶ τὰ γεννήματα τῶν ὑποκειμένων ἔσται αἴτια καὶ γεννητικὰ τῶν δευτέρων. Εἰ δὲ τοῦτο, πῶς τὴν αὐτὴν ἰδιότητα καὶ φύσιν ἁπάντων εἶναι συγχωρήσομεν; | |
| 10 | Διώρισται γὰρ ἀπ’ ἀλλήλων αἰτία καὶ τὸ ἀπ’ αἰτίας γινό‐ μενον. Ἀλλὰ μὴν κἀκεῖνο συμβαίνει τοῖς λέγουσι μίαν εἶναι τὴν ἐν ἅπασι τοῖς λόγοις ἐξεταζομένην φύσιν, τὸ μὴ διορᾶν ὅπως ἐν μὲν τοῖς τρισὶ τοῖς πρώτοις συμπεράσμασιν | |
| 15 | ἀδιάκριτον μένει τοῦ ὄντος τὸ ἕν, ἐν δὲ τῷ τετάρτῳ διακρί‐ νεται πρώτως, ἐν δὲ τοῖς ἑξῆς ἅπασι χωρὶς τοῦ ὄντος αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ θεωρούμενον ἐξήτασται. Πῶς οὖν οὐκ ἀνάγκη τὰς τάξεις ταύτας διαφέρειν ἀλλήλων; Τὸ μὲν γὰρ ἀδιάκριτον ἅτε κρυφίως ὂν καὶ ἀδιαιρέτως συγγενέστερόν | |
| 20 | ἐστι πρὸς τὸ ἕν, τὸ δὲ διακρινόμενον δευτέραν ἔχει μετὰ τοῦτο τάξιν, τὸ δὲ διακεκριμένον πορρώτερον ἤδη προελήλυθεν ἀπὸ τῆς πρωτίστης. Εἰ δὲ καὶ τὸ πλῆθος τῶν λόγων ἀνασκέψασθαι καὶ τὸ τῆς ὑποθέσεως μῆκος ἐθέλοις ὁπόσῳ διαφέρει τῆς μετ’ αὐτήν, | |
| 25 | οὐδὲ ταύτῃ σοι φανεῖται περὶ μιᾶς εἶναι φύσεως αὐτὴν καὶ | |
| ἀδιακρίτου παντελῶς. Οἱ γὰρ περὶ τῶν θείων λόγοι συνῄ‐ | 54 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.55 | ρηνται μὲν ἐν τοῖς ἀρχηγικωτέροις αἰτίοις, διότι τὸ κρύφιον ἐκείνων τοῦ φανοῦ καὶ τὸ ἄρρητον τοῦ γνωστοῦ πλεονάζει, πληθύονται δὲ καὶ ἀνελίττονται προϊόντες ἐπὶ τὰς προσε‐ χεστέρας ἡμῖν τῶν θείων διακοσμήσεις. Τὰ μὲν γὰρ τοῦ | |
| 5 | ἀρρήτου καὶ ἀγνώστου καὶ ἐν ἀβάτοις ἐξῃρημένου συγγενῆ πρὸς τὴν διὰ λόγων μήνυσιν ἀλλοτριωτέραν ἔλαχε τὴν ὕπαρξιν, τὰ δὲ εἰς τὸ πρόσω προεληλυθότα καὶ ἡμῖν γνωρι‐ μώτερα καὶ τῇ φαντασίᾳ καταφανέστερα τῶν πρὸ αὐτῶν ἐστί. | |
| 10 | 〈ιβʹ〉 Τοῦτο μὲν οὖν ἐνταῦθα κείσθω διὰ πλειόνων ἡμῖν ἀποπεφασμένον, ὡς ἀνάγκη τὴν δευτέραν ὑπόθεσιν ἁπάσας μὲν τὰς θείας ἐκφαίνειν διακοσμήσεις, ἄνωθεν δὲ ἀπὸ τῶν ἁπλουστάτων καὶ ἑνικωτάτων εἰς τὸ ὅλον πλῆθος | |
| 15 | τῶν θείων καὶ τὸν σύμπαντα χωρεῖν ἀριθμόν, εἰς ὃν κατέληξε τῶν ὄντως ὄντων ἡ τάξις, ὑπεστρωμένη μὲν ταῖς ἑνάσι τῶν θεῶν, συνδιαιρουμένη δὲ ταῖς ἀρρήτοις αὐτῶν καὶ ἀφράσ‐ τοις ἰδιότησιν. Εἰ δὲ ταῦτα ἡμεῖς μὴ ἐξαπατώμενοι συγκε‐ χωρήκαμεν, ἐκ ταύτης δήπου τῆς ὑποθέσεως τήν τε τῶν | |
| 20 | θείων διακόσμων συνέχειαν καὶ τὴν τῶν δευτέρων ἀπὸ τῶν πρώτων πάροδον ληπτέον καὶ τὴν ἰδιότητα τῶν θείων ἁπάντων γενῶν καὶ τίς μὲν αὐτῶν ἡ πρὸς ἄλληλα κοινωνία τίς δὲ ἡ κατὰ μέτρα προϊοῦσα διάκρισις· καὶ τὰς ἐκ τῶν λοιπῶν διαλόγων ἀφορμὰς τῆς περὶ τῶν ὄντως ὄντων ἢ | |
| 25 | τῶν ἑνάδων τῶν ἐν αὐτοῖς ἀληθείας εἰς τήνδε τὴν ὑπόθεσιν | 55 in vol. 1 |
Theol Plat.1.56 | ἀνενεκτέον. Τὰς γὰρ ὅλας προόδους τῶν θεῶν καὶ τὰς παντελεῖς αὐτῶν διακοσμήσεις ἐνταῦθα κατὰ τὴν θεολο‐ γικὴν ἐπιστήμην ἐκφαινομένας θεωρήσομεν. Ἐπεὶ γὰρ δέδεικται πρότερον ὅτι τῆς ἐν τοῖς πράγμασιν ἀληθείας | |
| 5 | στοχάζεται πᾶσα ἡ τοῦ Παρμενίδου πραγματεία καὶ οὐκ ἔστι διὰ κενῆς μεμηχανημένη τῶν λόγων ἀνέλιξις, ἀνάγκη δήπου τὰς ἐννέα ταύτας ὑποθέσεις ἃς διέξεισι τῇ μὲν δια‐ λεκτικῇ μεθόδῳ χρώμενος, ἐπιστήμῃ δὲ τῇ θείᾳ θεωρῶν, περὶ πραγμάτων εἶναι καὶ φύσεών τινων πρώτων ἢ μέσων | |
| 10 | ἢ ἐσχάτων. Εἰ τοίνυν ὁ Παρμενίδης περὶ τοῦ ἑνὸς αὐτῷ τὸν σύμπαντα λόγον ἔσεσθαι συνομολογεῖ καὶ πῶς ἔχει τοῦτο πρός τε αὑτὸ καὶ τὰ ἄλλα πάντα, δῆλον ὡς καὶ τούτου ἀναγκαῖον ἄρχεσθαι μὲν τὴν θεωρίαν ἀπὸ τῶν ἀκροτάτων, τελευτᾶν | |
| 15 | δὲ εἰς τὸ ἔσχατον τῶν πάντων· πρόεισι γὰρ ἡ τοῦ ἑνὸς ὕπαρξις ἄνωθεν ἄχρι τῆς ἀμυδροτάτης τῶν πραγμάτων ὑποστάσεως. Ἀλλ’ ἐπείπερ ἡ πρωτίστη τῶν ὑποθέσεων τὴν ἀπεριήγητον τῆς πρωτίστης ἀρχῆς ὑπερβολὴν διὰ τῶν ἀποφάσεων ἐπιδείκνυσι καὶ πάσης μὲν οὐσίας αὐτὴν πάσης | |
| 20 | δὲ γνώσεως ἐξῃρημένην ἀφίησι, δῆλον ὡς ἡ μετ’ αὐτήν, ἅτε προσεχῶς ἀπ’ αὐτῆς ἐκφαινομένη, τὸν σύμπαντα διά‐ κοσμον ἐκφαίνει τῶν θεῶν. Οὐ γὰρ τὸ νοερὸν αὐτῶν οὐδὲ τὸ οὐσιῶδες μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ θεῖον τῆς ὑπάρξεως ἰδίωμα παραλαμβάνει διὰ πάσης τῆς ὑποθέσεως. Τί γὰρ ἄλλο | |
| 25 | ἐστὶ τὸ ἓν τὸ μετεχόμενον ὑπὸ τοῦ ὄντος ἢ τὸ ἐν ἑκάστῳ | 56 in vol. 1 |
Theol Plat.1.57 | θεῖον, καθ’ ὃ καὶ ἥνωται πάντα πρὸς τὸ ἀμέθεκτον ἕν; Ὡς γὰρ τὰ σώματα τῇ ἑαυτῶν ζωῇ συνάπτεται πρὸς τὴν ψυχήν, καὶ ὡς αἱ ψυχαὶ τῷ ἑαυτῶν νοητικῷ πρὸς τὸν ὅλον νοῦν ἀνατείνονται καὶ τὴν πρωτίστην νόησιν, οὕτω δήπου | |
| 5 | καὶ τὰ ὄντως ὄντα τῷ ἑαυτῶν ἑνὶ πρὸς τὴν ἐξῃρημένην ἕνωσιν ἀνῆκται καὶ ταύτῃ τῆς πρωτίστης αἰτίας ἐστὶν ἀνεκφοίτητα. Ἐπεὶ δὲ ἄρχεται μὲν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὄντος ἡ ὑπόθεσις αὕτη καὶ τὴν ἀκρότητα τῶν νοητῶν πρώτην ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὑφίσ‐ | |
| 10 | τησι, καταλήγει δὲ εἰς τὴν τοῦ χρόνου μετέχουσαν οὐσίαν καὶ τὰς θείας ψυχὰς ἐπ’ ἐσχάτοις τῶν θείων διακόσμων παράγει, τὴν τρίτην ἀναγκαῖον πάντως τὸ τῶν μερικῶν ψυχῶν πλῆθος ἅπαν καὶ τὰς ἐν αὐταῖς διαφορὰς τοῖς ποικίλοις συμπεράσμασιν ἐπιδεικνύναι. Καὶ μέχρι τούτων ἡ χωριστὴ | |
| 15 | καὶ ἀσώματος ὑπόστασις προελήλυθε. Μετὰ δὲ ταύτην ἡ μεριστὴ περὶ τὰ σώματα καὶ τῆς ὕλης ἀχώριστος, ἣν ἡ τετάρτη παραδίδωσιν ἄνωθεν ἀπὸ τῶν θεῶν ἠρτημένην. [ἡ] Τελευταία δὲ ἡ τῆς ὕλης πρόοδος εἴτε μιᾶς εἴτε ποικί‐ λης οὔσης, ἣν ἡ πέμπτη διὰ τῶν ἀποφάσεων κατὰ τὴν | |
| 20 | πρὸς τὸ πρῶτον αὐτῆς ἀνόμοιον ὁμοιότητα δείκνυσιν. Ἀλλ’ οὗ μὲν αἱ ἀποφάσεις στερήσεις εἰσίν, οὗ δὲ αἰτίαι τῶν γενομένων ἁπάντων ἐξῃρημέναι. Καί, ὃ πάντων ἐστὶ θαυμαστότατον, αἱ μὲν ἄκραι μόνως ἀποφατικαί, ἀλλ’ ἡ μὲν καθ’ ὑπεροχὴν ἡ δὲ κατὰ ἔλλειψιν· τῶν δὲ ὑπ’ αὐτὰς | |
| 25 | ἑκατέρα καταφατική, ἀλλ’ ἡ μὲν παραδειγματικῶς ἡ δὲ | |
| εἰκονικῶς· ἡ δὲ μέση τῇ ψυχικῇ τάξει προσήκουσα· | 57 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.58 | σύγκειται μὲν γὰρ ἐκ καταφατικῶν καὶ ἀποφατικῶν συμπε‐ ρασμάτων, ἔχει δὲ συστοίχους ταῖς καταφάσεσι τὰς ἀποφάσεις καὶ οὔτε ὡς τὰ ἄλλα πεπλήθυσται μόνον καὶ ἐπεισοδιῶδες ἔχει τὸ ἓν οὔτε ὡς τὰ πρὸ αὐτῆς ὑπερανενή‐ | |
| 5 | νεκται τῆς οὐσίας τὸ ἕν, ἀλλ’ ἓν μέν ἐστιν ἔτι τὸ ἐν αὐτῇ προτεινόμενον ἕν, κινήσει δὲ καὶ πληθυσμῷ τὸ ἓν τοῦτο καὶ οἷον ὑπὸ τῆς οὐσίας καταπινόμενον προελήλυθεν. Αἱ μὲν οὖν τὰ ὄντα πάντα τά τε χωριστὰ καὶ τὰ ἀχώριστα καὶ τὰς αἰτίας τῶν ὅλων τάς τε ἐξῃρημένας καὶ τὰς ἐν αὐτοῖς | |
| 10 | τοῖς πράγμασιν οὔσας ἐκφαίνουσαι κατὰ τὴν ὕπαρξιν τοῦ ἑνός εἰσι τοιαίδε τινὲς ὑποθέσεις. Ἄλλαι δὲ πρὸς ταύταις τέτταρες, αἳ τὸ ἓν ἀνελοῦσαι πάντα ἐκποδὼν φαίνουσι τὰ ὄντα καὶ γινόμενα καὶ οὐδὲν ἔτι οὐδαμοῦ ὄν, ἵνα δὴ καὶ τοῦ εἶναι καὶ τοῦ σῴζεσθαι τὸ ἓν αἴτιον ἀποδειχθῇ καὶ | |
| 15 | δι’ ἐκεῖνο πάντα τὰ ὄντα μετέχῃ τῆς τοῦ ὄντος φύσεως καὶ πρὸς ἐκεῖνο τὴν ὕπαρξιν ἕκαστον ἀνηρτημένην ἔχῃ. Καὶ ὡς συλλήβδην εἰπεῖν, τοῦτο διὰ πάντων συλλογιζόμεθα τῶν ὄντων ὡς, εἴτε ἔστι τὸ ἕν, τὰ πάντα ἐστὶν ἄχρι καὶ τῆς ἐσχάτης ὑποστάσεως, εἴτε μὴ ἔστι τὸ ἕν, οὐδέν ἐστι τῶν | |
| 20 | ὄντων. Αἴτιον ἄρα καὶ [τὸ] ὑποστατικὸν καὶ σωστικὸν τῶν ὄντων ἁπάντων τὸ ἕν, ὃ καὶ ὁ Παρμενίδης ἐπὶ τέλει τοῦ | |
| διαλόγου συνήγαγεν. | 58 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.59 | 〈ιγʹ〉 Ἀλλὰ περὶ μὲν τῶν ὑποθέσεων τοῦ Παρμενίδου καὶ τῆς ἐν αὐτῷ διαιρέσεως καὶ τῆς καθ’ ἕκαστα θεωρίας ἐν τοῖς εἰς αὐτὸν γεγραμμένοις ἡμῖν ἱκανῶς ἐξείργασται καὶ οὐδὲν ἐν | |
| 5 | τῷ παρόντι μηκύνειν προσήκει περὶ τούτων· ἐπειδὴ δὲ ἐκ τῶν εἰρημένων τήν τε σύμπασαν θεολογίαν πόθεν καὶ ἐκ τίνος παραληψόμεθα καὶ τὴν κατὰ μέρη διωρισμένην ἐκ ποίων διαλόγων εἰς ἓν συνάγειν ἐπιχειρήσομεν ***, περὶ τῶν κοινῶν πρῶτον καὶ διατεινόντων εἰς πάντας τοὺς θείους | |
| 10 | διακόσμους ἱεροπρεπῶν τοῦ Πλάτωνος δογμάτων διαπραγ‐ ματευσώμεθα καὶ δείξωμεν ὅτι ἕκαστα παρ’ αὐτῷ κατὰ τὴν τελεωτάτην ἐπιστήμην διώρισται. Τὰ γὰρ κοινὰ τῶν ἰδίων πρότερα καὶ γνωριμώτερα κατὰ φύσιν ἐστί. Λαβώμεθα δὴ οὖν πρῶτον τῶν ἐν Νόμοις ἀποδεδειγμένων | |
| 15 | καὶ θεωρήσωμεν ὅπως ἐκεῖνα τῆς περὶ τῶν θεῶν ἀληθείας ἡγεῖται καὶ ὡς πάντων ἐστὶ πρεσβύτερα τῶν ἄλλων περὶ τοῦ θείου μυστικῶν νοημάτων. Λέγεται δὲ ἄρα καὶ λέγεται παρὰ τοῦ Πλάτωνος ἐν ἐκείνοις τρία ταῦτα, τὸ εἶναι τοὺς θεούς, τὸ προνοεῖν πάντων, τὸ κατὰ δίκην τὰ πάντα ἄγειν | |
| 20 | καὶ μηδεμίαν ἐκ τῶν χειρόνων εἰσδέχεσθαι παρατροπήν. Ταῦτ’ οὖν ὅτι μὲν ἁπάντων ἐστὶ τῶν ἐν θεολογίᾳ δογμάτων ἀρχοειδέστερα, παντὶ καταφανές· τί γὰρ ἢ τῆς ὑπάρξεως τῶν θεῶν ἢ τῆς ἀγαθοειδοῦς προνοίας ἢ τῆς ἀτρέπτου καὶ | |
| ἀκλινοῦς δυνάμεώς ἐστιν ἡγεμονικώτερον, δι’ ὧν καὶ παρά‐ | 59 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.60 | γουσι τὰ δεύτερα μονοειδῶς καὶ σῴζουσιν ἀχράντως καὶ πρὸς ἑαυτοὺς ἐπιστρέφουσιν, αὐτοὶ [δὲ] τὰ μὲν ἄλλα διακοσμοῦντες, πάσχοντες δὲ ὑπὸ τῶν χειρόνων οὐδὲν οὐδὲ τῇ ποικιλίᾳ τῶν προνοουμένων συμμεταβάλλοντες; Ὅπως | |
| 5 | δὲ καὶ κατὰ φύσιν διώρισται, μάθοιμεν ἂν εἰ καθ’ ἕκαστον αὐτῶν τὴν ἐπιστημονικὴν τοῦ Πλάτωνος ἔφοδον τῷ λογισμῷ περιλαβεῖν ἐπιχειρήσαιμεν, καὶ πρὸ τῶν ἄλλων τὸ εἶναι τοῦτο τοὺς θεοὺς ποίοις δή τισιν ἀνελέγκτοις ἐκεῖνος λόγοις κατεδήσατο καὶ ὅσα τούτῳ συνήρτηται προβλήματα | |
| 10 | μετὰ τοῦτο νοήσαιμεν. 〈ιδʹ〉 Ἁπάντων δὴ τῶν ὄντων ἀναγκαῖον τὰ μὲν κινεῖν μόνον, τὰ δὲ κινεῖσθαι μόνον, τὰ δὲ μεταξὺ τούτων ὄντα καὶ κινεῖσθαι καὶ κινεῖν· καὶ ταῦτα δὲ ἢ παρ’ ἄλλων κινούμενα | |
| 15 | ἄλλα κινεῖν ἢ αὐτοκίνητα ἀναγκαῖον εἶναι, καὶ τέτταρας ταύτας ἑξῆς ἀλλήλων ὑποστάσεις τετάχθαι, τὴν κινεῖσθαι μόνον καὶ πάσχειν ἀπ’ ἄλλων τῶν πρωτουργῶν αἰτίων λεγομένην, καὶ πρὸ ταύτης τὴν ἄλλα μὲν κινοῦσαν ὑπ’ ἄλλων δὲ κινουμένην, καὶ τούτων ἐπέκεινα τὴν αὐτοκίνητον | |
| 20 | ἀφ’ ἑαυτῆς ἀρχομένην καὶ τῷ ἑαυτὴν κινεῖν καὶ τοῖς ἄλλοις τὴν τοῦ κινεῖσθαι παρέχουσαν ἔμφασιν, καὶ τελευταῖον ἁπάντων τῶν ὅσα μετέχει κινήσεως ποιητικῆς ἢ παθη‐ τικῆς τὴν ἀκίνητον. Τὸ μὲν γὰρ αὐτοκίνητον πᾶν ἅτε ἐν μεταβάσει καὶ διαστάσει ζωῆς τὴν τελειότητα κεκτημένον | |
| 25 | ἄλλης αἰτίας ἐξήρτηται πρεσβυτέρας τῆς ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ | |
| καὶ ὡσαύτως ἐχούσης, ἧς οὐ κατὰ χρόνον ἀλλ’ ἐν αἰῶνι | 60 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.61 | τὸ ζῆν· χρόνος γὰρ αἰῶνος εἰκών· εἰ τοίνυν τὰ ὑφ’ ἑαυτῶν κινούμενα πάντα κατὰ χρόνον κινεῖται, τὸ δὲ αἰώνιον τῆς κινήσεως εἶδος ἐπέκεινα τῆς κατὰ χρόνον φερομένης, δεύτερον ἂν εἴη τάξει καὶ οὐ πρῶτον ἐν τοῖς | |
| 5 | οὖσι τὸ αὐτοκίνητον. Τὸ δὲ αὖ ἄλλα μὲν κινοῦν ὑπ’ ἄλλων δὲ κινούμενον εἰς τὴν αὐτοκίνητον ἀνηρτῆσθαι φύσιν ἀναγ‐ καῖον· καὶ οὐ τοῦτο μόνον, ἀλλὰ καὶ πᾶσαν τὴν ἑτερο‐ κίνητον σύστασιν, ὥσπερ ὁ Ἀθηναῖος ξένος ἀποδείκνυσιν. Εἰ γὰρ σταίη, φησί, τὰ κινούμενα πάντα, τὸ πρῶτον | |
| 10 | κινηθησόμενον οὐκ ἔσται, μὴ τῶν αὐτοκινήτων ἐν τοῖς οὖσιν ὑφεστηκότων· τὸ μὲν γὰρ ἀκίνητον, οὐδαμῶς κινεῖσθαι πεφυκός, οὐδ’ ἂν τότε κινηθείη πρῶτον, τὸ δὲ ἑτεροκίνητον ἄλλης ἂν δέοιτο κινούσης δυνάμεως· μόνον δὲ τὸ αὐτοκίνητον ὡς ἀφ’ ἑαυτοῦ τῆς ἐνεργείας ἀρχόμενον | |
| 15 | ἑαυτό τε καὶ τὰ ἄλλα δευτέρως κινήσει. Καὶ γὰρ τοῖς ἑτεροκινήτοις τὸ τοιοῦτον ἐνδίδωσι τὴν τοῦ κινεῖσθαι δύναμιν, ὥσπερ ἅπασι τοῖς οὖσι τὸ ἀκίνητον τὴν τοῦ κινεῖν. Τρίτον δὲ αὖ τὸ κινούμενον μόνον τῶν ὑπ’ ἄλλου μὲν κινουμένων ἕτερα δὲ κινούντων πρώτως ἐξάψομεν· δεῖ γὰρ | |
| 20 | ταῖς οἰκείαις μεσότησιν συμπεπληρῶσθαι τά τε ἄλλα πάντα καὶ τὴν τῶν κινουμένων σειρὰν ἄνωθεν ἄχρι τῶν ἐσχάτων τάξει διατείνουσαν. Τὰ μὲν οὖν σώματα πάντα τῶν κινεῖσθαι μόνον καὶ πάσχειν ἐστὶ πεφυκότων· οὐδενὸς γάρ ἐστι ποιητικὰ | |
| 25 | κατ’ αὐτὴν τὴν διαστατὴν καὶ μεγέθους καὶ ὄγκου μετα‐ σχοῦσαν ὑπόστασιν, εἴπερ ἅπαν τὸ ποιητικὸν ἄλλων καὶ | |
| κινητικὸν ἀσωμάτῳ δυνάμει χρώμενον ποιεῖν τε καὶ κινεῖν | 61 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.62 | πέφυκε. Τῶν δὲ ἀσωμάτων τὰ μέν ἐστι μεριστὰ περὶ τοῖς σώμασιν, τὰ δὲ ἐξῃρημένα τῆς τοιαύτης περὶ τὰ τῶν ὄντων ἔσχατα διαιρέσεως. Τὰ μὲν οὖν μεριζόμενα περὶ τοὺς ὄγκους τῶν σωμάτων εἴτε ἐν ποιότησιν εἴτε ἐν εἴδεσιν ἐνύλοις | |
| 5 | ὑφεστηκότα τῶν ὑπ’ ἄλλου μὲν κινουμένων ἄλλα δὲ κινούντων ἐστί· διότι μὲν γὰρ τῆς ἀσωμάτου καὶ ταῦτα μοίρας ἐστί, τῆς τοῦ κινεῖν μετέχει δυνάμεως, διότι δὲ αὖ μερίζεται περὶ τοῖς σώμασιν, παρῃρημένα τῆς εἰς αὑτὰ συννεύσεως καὶ τοῖς ὑποκειμένοις συνδιιστάμενα καὶ τῆς | |
| 10 | ἐκ τούτων ἀργίας ἀναπιμπλάμενα δεῖται τῆς κινούσης οὐκ ἐπ’ ἀλλοτρίας ἕδρας φερομένης ἀλλ’ ἐν ἑαυτῇ τὴν ὑπόστα‐ σιν ἐχούσης. Ποῦ τοίνυν τὸ ἑαυτὸ κινοῦν ἕξομεν; Τὰ μὲν γὰρ εἰς ὄγκους ἐκτεινόμενα καὶ διαστάσεις ἢ ἐν τούτοις διῃρημένα καὶ ἀχωρίστως περὶ αὐτοὺς ὑφεστῶτα, δυεῖν τὸ | |
| 15 | ἕτερον, ἢ κινεῖσθαι μόνον ἢ παρ’ ἄλλων 〈κινούμενα〉 κινεῖν ἀνάγκη· δεῖ δέ, ὡς πρότερον εἴρηται, καὶ τὴν αὐτοκίνητον πρὸ τούτων εἶναι πάντως οὐσίαν ἐν ἑαυτῇ καὶ οὐκ ἐν ἄλλοις ἱδρυμένην καὶ πρὸς ἑαυτὴν ἀλλ’ οὐ πρὸς ἄλλα τὰς ἐνεργείας ἀπερείδουσαν. Ἔστιν ἄρα τις φύσις ἄλλη | |
| 20 | σωμάτων ἐξῃρημένη καὶ ἐν οὐρανῷ καὶ ἐν τοῖσδε τοῖς πολυμεταβόλοις στοιχείοις, παρ’ ἧς τὸ κινεῖσθαι πρώτως τοῖς σώμασιν. Εἰ δὴ δέοι τὴν τοιαύτην οὐσίαν ἀνευρεῖν ἥτις ἐστίν, ὀρθῶς ἂν 〈ποιοῖμεν〉 ἑπόμενοι τῷ Σωκράτει καὶ σκοποῦντες τί ποτέ ἐστι τῶν ὄντων ὃ τῷ παρεῖναι τοῖς | |
| 25 | ἑτεροκινήτοις αὐτοκινησίας αὐτοῖς ἔμφασιν δίδωσιν, καὶ | |
| τοῖς ποίοις δή τισι τῶν ὁρωμένων τὸ παρ’ ἑαυτῶν κινεῖσθαι | 62 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.63 | προσφέρομεν. Τὰ μὲν γὰρ ἄψυχα πάντα μόνως ἐστὶν ἑτεροκίνητα καὶ ἅπερ ἂν πάσχῃ διὰ δή τινα δύναμιν ἔξωθεν κινοῦσαν καὶ βιαζομένην πάσχειν πέφυκε. Λείπεται δὴ τὰ ἔμψυχα τὴν τοιαύτην ἔμφασιν ἔχειν καὶ εἶναι δευ‐ | |
| 5 | τέρως αὐτοκίνητα, τὴν δὲ ἐν αὐτοῖς οὖσαν ψυχὴν πρώτως ἑαυτήν τε [καὶ] κινεῖν καὶ ὑφ’ ἑαυτῆς κινεῖσθαι, καὶ διὰ τὴν [ὑφ’] ἑαυτῆς δύναμιν ὥσπερ τοῦ ζῆν οὕτω δὴ καὶ τοῦ κινεῖσθαι παρ’ ἑαυτῶν τοῖς σώμασιν ἰνδάλματα παρέχειν. Εἰ τοίνυν τῶν μὲν ἑτεροκινήτων πρεσβυτέραν εἶναι 〈δεῖ〉 | |
| 10 | τὴν αὐτοκίνητον οὐσίαν, ἡ δὲ ψυχὴ τὸ πρώτως αὐτοκί‐ νητον, παρ’ ἧς καὶ τοῖς σώμασιν ἐφήκει τὸ τῆς αὐτοκινησίας εἴδωλον, ἐπέκεινα ἂν εἴη σωμάτων ἡ ψυχή, καὶ παντὸς σώματος ἡ κίνησις ψυχῆς ἂν εἴη καὶ τῆς ἐν αὐτῇ κινήσεως ἔκγονος. Ἀναγκαῖον ἄρα καὶ τὸν ὅλον οὐρανὸν καὶ τὰ ἐν | |
| 15 | αὐτῷ πάντα ποικίλας ἔχοντα κινήσεις καὶ τὸ μὲν ἄλλην τὸ δὲ ἄλλην καὶ ταύτας κινούμενα κατὰ φύσιν (παντὶ γὰρ τῷ τοιῷδε κατὰ φύσιν ἡ ἐγκύκλιος φορά) ψυχὰς ἡγεμο‐ νούσας ἔχειν καὶ κατ’ οὐσίαν πρεσβυτέρας σωμάτων, ἐν ἑαυταῖς κινουμένας, 〈αἳ〉 καὶ τούτοις ἐκλάμπουσιν ἄνωθεν | |
| 20 | τὴν τοῦ κινεῖσθαι δύναμιν. Ταύτας δὴ οὖν τὰς ψυχάς, αἳ τὸν σύμπαντα κόσμον καὶ τὰς ἐν αὐτῷ μοίρας διεκόσμησαν καὶ πᾶν τὸ σωματικὸν παρ’ ἑαυτοῦ ζωῆς ἄμοιρον ὂν κινούμενον καὶ ζῶν ἀπέφηναν ἐμπνεύσασαι τὴν τῆς κινήσεως αὐτοῖς αἰτίαν, ἀναγκαῖον | |
| 25 | ἢ κατὰ λόγον πάντα κινεῖν ἢ τὸν ἐναντίον τρόπον, ὃ μὴ θέμις εἰπεῖν. Ἀλλ’ εἰ μὲν ὁ κόσμος οὗτος καὶ πᾶν τὸ ἐν αὐτῷ | |
| τεταγμένον καὶ ὁμαλῶς κινούμενον καὶ φερόμενον ἀεὶ κατὰ | 63 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.64 | φύσιν, ὥσπερ δέδεικται τὰ μὲν ἐν τοῖς μαθήμασιν τὰ δὲ ἐν ταῖς περὶ φύσεως πραγματείαις, εἰς ψυχὴν ἀνήρτηται τὴν ἀλόγως αὐτήν τε κινουμένην καὶ τὰ ἄλλα κινοῦσαν, οὔτε ἡ τάξις αὕτη τῶν περιόδων οὔτε ἡ [καθ’ ἑαυτὸ] καθ’ ἕνα | |
| 5 | λόγον ὡρισμένη κίνησις οὔτε ἡ θέσις τῶν σωμάτων οὔτε ἄλλο τῶν κατὰ φύσιν γινομένων οὐδὲν αἰτίαν ἑστῶσαν ἕξει καὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἕκαστα διακοσμεῖν δυναμένην. Πᾶν γὰρ δὴ τὸ ἄλογον ὑπ’ ἄλλου κοσμεῖσθαι πέφυκεν ἀόριστον ὂν τῇ ἑαυτοῦ φύσει καὶ ἄκοσμον. Τὸ δὴ | |
| 10 | τῷ τοιούτῳ τὸν ὅλον οὐρανὸν ἐπιτρέψαι καὶ τὴν κατὰ λόγον ἀεὶ τὸν αὐτὸν ὡσαύτως ἀνακυκλουμένην περιφορὰν οὔτε τῇ φύσει τῶν πραγμάτων οὔτε ταῖς ἀδιδάκτοις ἡμῶν ἐννοίαις ἐστὶ προσῆκον οὐδαμῶς. Εἰ δὲ αὖ ψυχὴ νοερὰ καὶ λόγῳ χρωμένη τὰ πάντα ποδη‐ | |
| 15 | γετεῖ καὶ πᾶν τὸ τὴν ἀίδιον φερόμενον φορὰν ὑπὸ ψυχῆς κυβερνᾶται τοιαύτης καὶ μηδέν ἐστι τῶν ὅλων ἄμοιρον ψυχῆς (οὐθὲν γὰρ τίμιον τῶν σωμάτων τῆς τοιαύτης δυνάμεως ἐστερημένον, ὥς πού φησιν ὁ Θεόφραστος), πότερον κατὰ μέθεξιν ἔχει τὸ νοερὸν τοῦτο καὶ τὸ τέλειον | |
| 20 | καὶ τὸ ἀγαθουργὸν ἢ κατ’ οὐσίαν; Εἰ μὲν γὰρ κατ’ οὐσίαν, ἀνάγκη καὶ πᾶσαν εἶναι ψυχὴν τοιαύτην, εἴπερ ἑκάστη κατὰ τὴν ἑαυτῆς φύσιν ἐστὶν αὐτοκίνητος· εἰ δὲ κατὰ μέθεξιν, ἄλλος ἂν εἴη ψυχῆς πρεσβύτερος ὁ κατ’ ἐνέργειαν νοῦς, ὃς κατ’ οὐσίαν ἔχει τὸ νοεῖν αὐτῷ τῷ εἶναι τὴν ἑνοειδῆ | |
| 25 | γνῶσιν τῶν ὅλων ἐν ἑαυτῷ προειληφώς· ἐπεὶ καὶ ἀνάγκη | |
| τὴν ψυχὴν κατὰ λόγον οὐσιωμένην τὸ κατὰ νοῦν διὰ μεθέ‐ | 64 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.65 | ξεως ἔχειν καὶ τὸ νοερὸν εἶναι διττόν, τὸ μὲν πρώτως ἐν αὐτῷ τῷ θείῳ νῷ, τὸ δὲ ἀπ’ ἐκείνου δευτέρως ἐν ψυχῇ· πρόσθες δέ, εἰ βούλει, καὶ τὴν εἰς τὸ σῶμα παρουσίαν τῆς νοερᾶς ἐλλάμψεως. Πόθεν γὰρ ὁ σύμπας οὗτος οὐρανὸς ἢ | |
| 5 | σφαιρικός ἐστιν ἢ κύκλῳ φέρεται καὶ περὶ τὸ αὐτὸ κατὰ μίαν τάξιν ὡρισμένην ἀνακυκλοῦται; Πῶς δὲ ἀεὶ τὴν αὐτὴν ἰδέαν καὶ δύναμιν ἀτρέπτως ἔλαχε κατὰ φύσιν, εἰ μὴ τῆς κατὰ νοῦν μετείληχεν εἰδοποιίας; Ψυχὴ μὲν γὰρ κινήσεώς ἐστι χορηγός, τὸ δὲ τῆς μονίμου καταστάσεως αἴτιον καὶ | |
| 10 | τὴν ἀνίδρυτον τῶν κινουμένων παράλλαξιν εἰς ταὐτότητα τήν τε καθ’ ἕνα λόγον πεπερασμένην ζωὴν καὶ ὡσαύτως ἔχουσαν περιφορὰν ἐπανάγον δῆλον ὡς ἐπέκεινα ἂν εἴη ψυχῆς. Σῶμα μὲν ἄρα καὶ πᾶν τὸ αἰσθητὸν τοῦτο τῶν ἑτερο‐ | |
| 15 | κινήτων ἐστί, ψυχὴ δὲ αὐτοκίνητος, εἰς αὑτὴν ἁπάσας τὰς σωματικὰς κινήσεις ἀναδησαμένη, πρὸ δὲ ταύτης ὁ νοῦς ἀκίνητος ὤν. Καί μοι τοῦτο τὸ ἀκίνητον μὴ τοιοῦτον ὑπολάβῃς οἷον τὸ ἀργὸν καὶ ἄζων καὶ ἄπνευμον εἶναί φαμεν, ἀλλὰ τὸ πάσης κινήσεως ἀρχηγικὸν αἴτιον καὶ τὴν | |
| 20 | πηγήν, εἰ βούλει, πάσης ζωῆς, τῆς τε εἰς ἑαυτὴν ἐπιστρε‐ φομένης καὶ τῆς ἐν ἑτέροις τὴν ὑπόστασιν ἐχούσης. Καὶ διὰ ταύτας ὁ κόσμος τὰς αἰτίας ζῷον ἔμψυχον ἔννουν ὑπὸ τοῦ Τιμαίου προσείρηται, κατὰ μὲν τὴν ἑαυτοῦ φύσιν καὶ τὴν εἰς αὐτὸν καθήκουσαν ζωὴν ἀπὸ ψυχῆς καὶ περὶ | |
| 25 | αὐτὸν μεριζομένην ζῷον ἀποκαλούμενος, κατὰ δὲ τὴν τῆς θείας ψυχῆς εἰς αὐτὸν παρουσίαν ἔμψυχον, κατὰ δὲ | |
| τὴν νοερὰν ἐπιστασίαν ἔννουν· καὶ γὰρ ζωῆς χορηγία | 65 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.66 | καὶ ψυχῆς ἡγεμονία καὶ νοῦ μετουσία συνέχει τὸν ὅλον οὐρανόν. Εἰ δὲ καὶ ὁ νοῦς οὗτος κατ’ οὐσίαν μέν ἐστι νοῦς, ἐπεὶ ταὐτόν ἐστι τὸ νοεῖν καὶ τὸ εἶναι, φησὶν ὁ Παρμε‐ | |
| 5 | νίδης, κατὰ μέθεξιν δὲ θεός (ὅ μοι καὶ ὁ Ἀθηναῖος 〈δοκεῖ ξένοσ〉 ἐνδεικνύμενος θεῖον αὐτὸν προσειπεῖν· νοῦν γάρ φησιν θεῖον προσλαβοῦσαν τὴν ψυχὴν ὀρθὰ καὶ ἔμφρονα παιδαγωγεῖν), ἀνάγκη δήπου καὶ τὸν ὅλον 〈οὐρανὸν〉 εἰς τὴν αὐτοῦ θεότητα καὶ ἕνωσιν ἀνηρτῆσθαι, | |
| 10 | καὶ τῷδε τῷ παντὶ κόσμῳ τὴν μὲν κίνησιν ἀπὸ ψυχῆς παρεῖναι, τὴν δὲ ἀίδιον διαμονὴν καὶ τὸ ὡσαύτως ἀπὸ νοῦ, τὴν δὲ ἕνωσιν τὴν μίαν καὶ τὴν σύμπνοιαν τὴν ἐν αὐτῷ καὶ τὴν συμπάθειαν καὶ τὸ παντελὲς μέτρον ἐκ τῆς ἑνάδος, ἀφ’ ἧς καὶ ὁ νοῦς ἑνοειδὴς καὶ ἡ ψυχὴ μία καὶ ἕκαστον | |
| 15 | τῶν ὄντων ὅλον ἐστὶ καὶ τέλειον κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν καὶ τῶν δευτέρων ἕκαστον μετὰ τῆς ἐν τῇ οἰκείᾳ φύσει τελειό‐ τητος κἀκ τῆς ὑπεριδρυμένης ἀεὶ τάξεως μεταλαμβάνει κρείττονος ἄλλης ἰδιότητος. Τὸ μὲν γὰρ σωματικὸν ἑτεροκίνητον ὂν αὐτοκινήτου δυνάμεως ἔμφασιν ἀπὸ ψυχῆς | |
| 20 | κομίζεται καὶ ζῷόν ἐστι δι’ ἐκείνην· ψυχὴ δὲ αὐτοκίνητος οὖσα τῆς κατὰ νοῦν μετέχει ζωῆς καὶ κατὰ χρόνον ἐνερ‐ γοῦσα τὸ τῆς ἐνεργείας ἄπαυστον καὶ τὴν ἄγρυπνον ζωὴν ἐκ τῆς πρὸς τὸν νοῦν ἔχει γειτνιάσεως· νοῦς δὲ ἐν αἰῶνι τὸ ζῆν ἔχων καὶ τῇ οὐσίᾳ ὢν ἐνέργεια καὶ πᾶσαν ὁμοῦ | |
| 25 | τὴν νόησιν ἐν τῷ νῦν ἑστῶσαν πηξάμενος ἔνθεός ἐστι διὰ | |
| τὴν πρὸ αὐτοῦ πάντως αἰτίαν. Διττὰς γὰρ ἔχει τὰς ἐνερ‐ | 66 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.67 | γείας, ὥς φησιν ὁ Πλωτῖνος, τὰς μὲν ὡς νοῦς, τὰς δὲ ὡς μεθύων τῷ νέκταρι· καὶ ἐν ἄλλοις 〈ἐδείξαμεν〉 ὅτι καὶ ὁ νοῦς οὗτος τῷ πρὸ ἑαυτοῦ μὴ νῷ θεός, ὥσπερ ἡ ψυχὴ τῇ ἑαυτῆς ὑπὲρ ψυχὴν ἀκρότητι νοῦς καὶ τὸ σῶμα τῇ πρὸ τοῦ | |
| 5 | σώματος δυνάμει ψυχή. Πάντα δ’ οὖν, ὥσπερ εἴπομεν, ἀνήρτηται τοῦ ἑνὸς διὰ μέσου νοῦ καὶ ψυχῆς· καὶ ὁ μὲν νοῦς ἑνοειδής ἐστιν, ἡ δὲ ψυχὴ νοοειδής, τὸ δὲ σῶμα τὸ τοῦ κόσμου ζωτικόν, πᾶν δὲ εἰς τὸ πρὸ αὐτοῦ συνῄρηται. Καὶ τῶν μετὰ ταῦτα τὰ μὲν ἐγγύτερον τὰ δὲ πορρώτερον | |
| 10 | ἀπολαύει τοῦ θείου· καὶ ὁ μὲν θεὸς πρὸ νοῦ τῇ νοερᾷ φύσει πρώτως ἐποχούμενος, ὁ δὲ νοῦς θειότατος ὡς πρὸ τῶν ἄλλων ἐκθεούμενος, ἡ δὲ ψυχὴ θεία καθ’ ὅσον τῆς νοερᾶς δεῖται μεσότητος, τὸ δὲ σῶμα τὸ τῆς τοιαύτης ψυχῆς μετέχον ὡς μὲν σῶμα θεῖον δήπου καὶ αὐτό (διήκει | |
| 15 | γὰρ ἄνωθεν ἄχρι τῶν ἐσχάτως ἐξηρτημένων ἡ τοῦ φωτὸς ἔλλαμψις), ἁπλῶς δὲ οὐ θεῖον, ἀλλὰ ψυχὴ τῷ πρὸς νοῦν βλέπειν καὶ παρ’ ἑαυτῆς ζῆν θεία πρώτως ἐστίν. Ὁ αὐτὸς δή μοι λόγος ἐστὶ καὶ περὶ τῶν ὅλων σφαιρῶν ἑκάστης καὶ περὶ τῶν ἐν αὐταῖς σωμάτων. Πάντα γὰρ | |
| 20 | μιμεῖται τὸν ὅλον οὐρανόν, ἐπείπερ καὶ αὐτὰ τῆς ἀιδίου μοίρας ἐστί, καὶ τὰ ὑπὸ σελήνην στοιχεῖα τὸ μὲν πάντῃ κατ’ οὐσίαν ἀμετάβλητον οὐκ ἔχοντα, μένοντα δὲ κατὰ τὰς αὐτῶν ὁλότητας ἐν τῷ παντὶ καὶ ζῴων ὄντα περιεκτικὰ μερικῶν. Πᾶσα γὰρ ὁλότης ἔχει μεθ’ ἑαυτὴν τὰς μερικω‐ | |
| 25 | τέρας ὑποστάσεις· ὥσπερ οὖν ἐν οὐρανῷ μετὰ τῶν ὅλων | 67 in vol. 1 |
Theol Plat.1.68 | σφαιρῶν καὶ ὁ τῶν ἄστρων συμπροῆλθεν ἀριθμὸς καὶ ὥσπερ ἐν γῇ μετὰ τῆς ὁλότητος καὶ ζῴων γηΐνων μερικῶν ὑφέστηκε πλῆθος, οὕτως ἀναγκαῖον οἶμαι κἀν τοῖς μεταξὺ τῶν ὅλων ἕκαστον στοιχεῖον συμπεπληρῶσθαι τοῖς | |
| 5 | οἰκείοις ἀριθμοῖς. Καὶ πῶς γὰρ ἂν ἐν τοῖς ἄκροις τὰ ὅλα μετὰ τῶν μερῶν ἐτέτακτο πρὸ τῶν μερῶν ὑφιστάμενα, μὴ κἀν τοῖς μέσοις οὔσης τῆς αὐτῆς ἀναλογίας; Εἰ δὲ ἑκάστη τῶν σφαιρῶν καὶ ζῷόν ἐστι καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ἵδρυται καὶ συμπληροῖ τὸ πᾶν, ὡς μὲν ζωὴν ἔχον ψυχῆς ἀεὶ μετέχον | |
| 10 | πρώτως, ὡς δὲ τὴν ἑαυτοῦ τάξιν ἄτρεπτον ἐν τῷ κόσμῳ διαφυλάττον ὑπὸ νοῦ συνεχόμενον, ὡς δὲ ἓν καὶ ὅλον τῶν οἰκείων μερῶν ἡγεμονοῦν ὑπὸ τῆς ἑνώσεως τῆς θείας ἐλλαμπόμενον, οὐ μόνον ἄρα τὸ πᾶν ἀλλὰ καὶ ἕκαστον τῶν ἀιδίων ἐν αὐτῷ μερῶν ἔμψυχόν ἐστι καὶ ἔννουν, ὁμοιούμενον | |
| 15 | τῷ παντὶ κατὰ δύναμιν· καὶ γὰρ τούτων ἕκαστόν ἐστι πᾶν πρὸς τὸ συγγενὲς αὐτῷ πλῆθος. Ἵν’ οὖν συνελόντες εἴπωμεν, μία μὲν ἡ τοῦ παντὸς σωματοειδὴς ὁλότης, πολλαὶ δὲ ὑπὸ ταύτην ἄλλαι τῆς μιᾶς ταύτης ἐξεχόμεναι· καὶ ψυχὴ μία τοῦ παντός, καὶ | |
| 20 | μετὰ ταύτην ἄλλαι συνδιακοσμοῦσαι ταύτῃ τὰς ὅλας μερίδας ἀχράντως· καὶ νοῦς εἷς, καὶ νοερὸς ἀριθμὸς ὑπὸ τοῦτον μετεχόμενος ὑπὸ τῶν ψυχῶν τούτων· καὶ θεὸς εἷς ἁπάντων ὁμοῦ τῶν ἐγκοσμίων συνοχεύς, καὶ πλῆθος ἄλλων θεῶν τάς τε νοερὰς οὐσίας καὶ τὰς ψυχὰς τὰς | |
| 25 | τούτων ἠρτημένας καὶ τὰς μοίρας τοῦ κόσμου πάσας | 68 in vol. 1 |
Theol Plat.1.69 | κατανειμαμένων. Οὐ γὰρ δήπου τῶν μὲν φύσει γεγονότων ἕκαστον τῶν ὁμοίων ἐστὶ γεννητικόν, τὰ δὲ ὅλα καὶ πρώ‐ τιστα τῶν ἐγκοσμίων οὐ πολλῷ μειζόνως τῆς τοιαύτης ἀπογεννήσεως ἐν ἑαυτοῖς προτείνει τὸ παράδειγμα· τὸ | |
| 5 | γὰρ ὅμοιον τοῦ ἀνομοίου, καθάπερ δὴ καὶ τὸ ταὐτὸν τοῦ θατέρου καὶ τὸ πέρας τοῦ ἀπείρου, τῷ τῆς αἰτίας λόγῳ συγγενέστερόν ἐστι καὶ κατὰ φύσιν προσῆκον. 〈ιεʹ〉 Ταῦτα μὲν οὖν κἀν τοῖς ὕστερον δι’ ἀκριβείας θεωρή‐ | |
| 10 | σομεν· ἐπὶ δὲ τὸ δεύτερον τραπώμεθα τῶν ἐν Νόμοις ἀποδεδειγμένων, τὸ τοὺς θεοὺς προνοεῖν τῶν τε ὅλων ὁμοῦ καὶ τῶν μερῶν, καὶ τίνα περὶ τῆς προνοίας τῶν θεῶν ἀνέλεγκτον ἔννοιαν ὁ Πλάτων ἡμῖν παραδίδωσι τῷ λογισμῷ συνέλωμεν. | |
| 15 | Οὐκοῦν ἐκ τῶν προειρημένων παντὶ καταφανὲς ὅτι θεοὶ κινήσεως αἴτιοι πάντες ὄντες, οἱ μὲν οὐσιώδεις καὶ ζωτικοὶ κατὰ τὴν αὐτοκίνητον καὶ αὐτόζωον καὶ αὐτενέργητον δύναμιν, οἱ δὲ νοεροὶ καὶ αὐτῷ τῷ εἶναι 〈τὰ〉 δεύτερα πάντα πρὸς τὴν τελειότητα τῆς ζωῆς ἀνεγείροντες κατὰ | |
| 20 | τὴν πηγήν τε καὶ ἀρχὴν πασῶν τῶν δευτέρων τε καὶ τρίτων τῆς κινήσεως προόδων, οἱ δὲ ἑνιαῖοι καὶ πάντα τὰ ὅλα γένη 〈ταῖσ〉 ἑαυτῶν μεθέξεσιν ἐκθεοῦντες κατὰ τὴν | |
| πρωτουργὸν καὶ παντελῆ καὶ ἄγνωστον τῆς ἐνεργείας | 69 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.70 | δύναμιν, οὐ τῆσδε μέν εἰσιν ἡγεμόνες τῆς κινήσεως τῆς δὲ ἄλλοις ἀφεῖσαν τὴν ἀρχήν, οὐδ’ αὖ τὴν μὲν κατὰ τόπον ἢ κατὰ ποιότητα κίνησιν χορηγοῦσι τοῖς δευτέροις τὴν δὲ κατ’ οὐσίαν ἢ κατὰ ποσότητα παρ’ ἑαυτῶν ἔχει τὰ τῇδε. | |
| 5 | Πᾶν γὰρ τὸ τῆς οὐσίας αἴτιον ἑαυτῷ πολλῷ πρότερόν ἐστι καὶ τῶν ἐνεργειῶν τῶν οἰκείων καὶ τῆς τελειότητος αἴτιον. Ἔτι τὸ αὐτοκίνητον πᾶσίν ἐστιν ἀρχὴ κινήσεως καὶ τὸ εἶναι τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ πᾶσι καὶ τὸ ζῆν ἀπὸ ψυχῆς, καὶ οὐχ ἡ τοπικὴ μόνον οὐδὲ αἱ ἄλλαι κινήσεις, ἀλλὰ καὶ ἡ εἰς | |
| 10 | τὸ εἶναι πάροδος ἀπὸ ταύτης, καὶ πολλῷ πρότερον ἐκ τῆς νοερᾶς οὐσίας, ἣ καὶ τὴν τῶν αὐτοκινήτων ζωὴν εἰς ἑαυτὴν ἀνεδήσατο καὶ προηγεῖται κατ’ αἰτίαν ἁπάσης χρονικῆς ἐνεργείας, καὶ ἔτι μειζόνως ἐκ τῆς ἑνιαίας ὑπάρξεως, ἣ καὶ τὸν νοῦν καὶ τὴν ψυχὴν συνέχει καὶ πληροῖ τῶν ὅλων | |
| 15 | ἀγαθῶν καὶ πρόεισιν ἄχρι τῶν ἐσχάτων. Ζωῆς μὲν γὰρ οὐ πάντα τὰ τοῦ κόσμου μέρη μετέχειν δυνατὸν οὐδὲ νοῦ καὶ τῆς γνωστικῆς δυνάμεως, τοῦ δὲ ἑνὸς πάντα μετείληχεν ἄχρι τῆς ὕλης, τά τε ὅλα καὶ τὰ μέρη τά τε κατὰ φύσιν καὶ τὰ τούτοις ἐναντία, καὶ οὐδέν ἐστιν ἄμοιρον τῆς | |
| 20 | τοιαύτης αἰτίας οὐδ’ ἂν τοῦ ὄντος μετάσχοι τί ποτε τοῦ ἑνὸς ἐστερημένον. Εἰ τοίνυν πάντα μὲν παράγουσιν οἱ θεοί, πάντα δὲ συνέχουσι ταῖς ἑαυτῶν ἀγνώστοις περιοχαῖς, τίς μηχανὴ μὴ οὐχὶ καὶ πρόνοιαν εἶναι τῶν πάντων ἐν αὐτοῖς διήκουσαν | |
| 25 | ἄνωθεν ἄχρι τῶν μερικωτάτων; Τὰ γὰρ ἔκγονα πανταχοῦ προσήκει τῆς τῶν αἰτίων ἀπολαύειν κηδεμονίας· τὰ δὲ | |
| ἑτεροκίνητα πάντα τῶν αὐτοκινήτων ἔκγονα, καὶ τὰ κατὰ | 70 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.71 | χρόνον ἢ τὸν ὅλον ἢ τὸν τοῦδε μερικώτερον ὑφιστάμενα τῶν αἰωνίων ἐστὶν ἀποτελέσματα, διότι τὸ ἀεὶ ὂν τοῦ ποτὲ ὄντος αἴτιον καὶ τὰ θεῖα καὶ ἑνιαῖα γένη τῶν πεπληθυσ‐ μένων ἁπάντων ὑποστατικὰ προϋπάρχει καὶ οὐδέν ἐστιν | |
| 5 | ὅλως οὐσιῶν ἢ δυνάμεων πλῆθος ὃ μὴ τὴν γένεσιν ἐκ τοῦ ἑνὸς ἔλαχε. Ταῦτα τοίνυν πάντα καὶ τῆς προνοίας ἀνάγκη τυγχάνειν τῶν προηγουμένων αἰτίων, ζωοποιούμενα μὲν ἐκ τῶν ψυχικῶν θεῶν καὶ κατὰ τὰς χρονικὰς περιόδους ἀνακυ‐ κλούμενα, τοῦ δὲ εἶναι καὶ τῆς οὐσίας ἐκ τῶν νοερῶν | |
| 10 | ἀποπληρούμενα καὶ ταὐτότητος ὁμοῦ καὶ τῆς μονίμου τῶν εἰδῶν καταστάσεως μεταλαγχάνοντα, τῆς δὲ ἑνώσεως καὶ τοῦ μέτρου καὶ τῆς τοῦ ἀγαθοῦ διανομῆς ἐκ τῶν πρωτίστων θεῶν καταδεχόμενα τὴν εἰς αὐτὰ παρουσίαν. Ἀνάγκη τοίνυν ἢ γινώσκειν τοὺς θεοὺς ὅτι κατὰ φύσιν | |
| 15 | ἐστὶν αὐτοῖς ἡ τῶν οἰκείων γεννημάτων πρόνοια καὶ τὸ μὴ μόνον ὑφιστάνειν τὰ δεύτερα καὶ ζωὴν χορηγεῖν καὶ οὐσίαν καὶ ἕνωσιν ἀλλὰ καὶ τῶν ἀγαθῶν τῶν ἐν τούτοις προειλη‐ φέναι τὴν πρωτουργὸν αἰτίαν, ἢ τὸ προσῆκον αὐτοὺς θεοὺς ὄντας, ὃ μηδὲ θέμις εἰπεῖν, ἀγνοεῖν. Ποία γὰρ ἄγνοια | |
| 20 | τῶν καλῶν παρὰ τοῖς τῆς καλλονῆς αἰτίοις ἢ τῶν ἀγαθῶν παρὰ τοῖς ἐν τῇ τοῦ ἀγαθοῦ φύσει τὴν ὕπαρξιν ἀφωρισ‐ μένην λαχοῦσιν; Ἀλλ’ εἰ μὲν ἀγνοοῦσιν, οὔτε κατὰ νοῦν αἱ ψυχαὶ ποδηγοῦσι τὸ πᾶν οὔτε νόες εἰσὶν ἐπιβα‐ τεύοντες ταῖς ψυχαῖς οὔτε πρὸ τούτων αἱ τῶν θεῶν ἑνάδες | |
| 25 | τὰς ἁπάσας γνώσεις ἐν αὐτοῖς συνῃρήκασιν, ἃ δὴ διὰ τῶν | |
| ἔμπροσθεν ἀποδείξεων ἡμεῖς ὡμολογήκαμεν. Εἰ δὲ γινώσ‐ | 71 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.72 | κουσι, πατέρες ὄντες τῶν ἐν τῷ κόσμῳ πάντων καὶ ἡγεμόνες καὶ ἄρχοντες, ὡς τοιούτοις οὖσιν αὐτοῖς ἡ τῶν ἀρχομένων καὶ ἑπομένων καὶ γενομένων παρ’ αὐτῶν ἐπιμέλεια προσήκει, πότερον αὐτοὺς καὶ δύνασθαι γινώσ‐ | |
| 5 | κοντας τὸν κατὰ φύσιν νόμον ἀποπληροῦν φήσομεν ἢ δι’ ἀσθένειαν τῆς προνοίας παρῃρῆσθαι τῶν οἰκείων εἴτε βούλει κτημάτων εἴτε γεννημάτων λέγειν; Οὐδὲν ἡμεῖς γε διοισόμεθα πρὸς τὸν παρόντα λόγον. Εἰ μὲν γὰρ ἀδυνατοῦντες τῆς τῶν ὅλων κηδεμονίας ἀπολείπονται, τί | |
| 10 | τὸ τῆς ἀδυναμίας ταύτης αἴτιον; Οὐ γὰρ ἔξωθεν τὰ πράγ‐ ματα κινοῦσιν οὐδ’ ἄλλοι μέν εἰσιν αἴτιοι τῆς οὐσίας αὐτοὶ δὲ τὴν ἡγεμονίαν παρειλήφασιν ὧν ἐκεῖνοι παρή‐ γαγον, ἀλλ’ οἷον ἐκ πρύμνης τὰ πάντα κατευθύνου‐ σιν, αὐτοὶ τὸ εἶναι χορηγοῦντες, αὐτοὶ τὰ τῆς ζωῆς | |
| 15 | μέτρα κατέχοντες, αὐτοὶ τὰ τῆς ἐνεργείας ἑκάστοις διανέμοντες. Καὶ πότερον ἀδυνατοῦσιν ἁπάντων ὁμοῦ προνοεῖν ἢ καὶ τῶν μερῶν ἕκαστον [οὐκ] ἄμοιρον ἀφεῖσαν τῆς ἑαυτῶν ἐπιστασίας; Καὶ εἰ μὴ πάντων τῶν ἐν τῷ κόσμῳ εἰσὶ κηδεμόνες, πότερον τῶν μὲν μειζόνων προμη‐ | |
| 20 | θοῦνται τῶν δὲ ἐλαττόνων ἀμελοῦσιν ἢ τῶν μὲν ἐλαττόνων κήδονται τῶν δὲ μειζόνων τῆς ἐπιμελείας ἀφεστήκασιν; Εἰ μὲν γὰρ ὁμοίως ἁπάντων δι’ ἀδυναμίαν τῆς προνοίας αὐτοὺς ἀφαιρήσομεν, πῶς τὸ μεῖζον αὐτοῖς ἀποδόντες, τὸ πάντα παράγειν, τὸ τῷδε κατὰ φύσιν ἑπόμενον, τὸ | |
| 25 | προνοεῖν τῶν ὑποστάντων, οὐ συγχωρήσομεν; Δυνάμεως | 72 in vol. 1 |
Theol Plat.1.73 | γὰρ τῆς τὸ μεῖζον ποιούσης καὶ τὸ ἔλαττον κατορθοῦν. Εἰ δὲ τῶν μὲν ἐλαττόνων ἐπιμελήσονται τῶν δὲ μειζόνων ἀμελήσουσι, πῶς ὁ τρόπος οὗτος τῆς προνοίας ὀρθὸς ἂν εἴη; Παντὶ γὰρ τὸ συγγενέστερον καὶ ὁμοιότερον μᾶλλόν | |
| 5 | ἐστι πρὸς τὴν μετουσίαν ὧν αὐτῷ δίδωσιν ἀγαθῶν οἰκεῖον καὶ κατὰ φύσιν προσῆκον. Εἰ δὲ τὰ μὲν πρώτιστα τῶν ἐγκοσμίων προνοίας ἀξιοῦσι καὶ τῆς παρ’ ἑαυτῶν τελειώ‐ σεως, μέχρι δὲ τῶν ἐσχάτων χωρεῖν ἀδυνατήσουσιν, τί τὸ διεῖργον ἔσται τὴν ἐπὶ πάντα παρουσίαν τῶν θεῶν; | |
| 10 | Τί τὸ διακόπτον τὴν ἄφθονον ἐνέργειαν αὐτῶν; Πῶς δὲ οἱ τὰ μείζω δυνηθέντες τῶν ἐλαττόνων κρατεῖν ἀσθενοῦσιν; Ἢ πῶς τὴν οὐσίαν καὶ τῶν ἐλαχίστων παράγοντες τῆς τελειότητος αὐτῶν δι’ ἀδυναμίαν οὐκ ἔσονται κύριοι; Ταῦτα γὰρ πάντα πρὸς τὰς κατὰ φύσιν ἡμῶν ἐννοίας | |
| 15 | διαμάχεται. Λείπεται τοίνυν αὐτοὺς καὶ γινώσκειν τὸ προσῆκον καὶ δύναμιν ἔχειν εἰς τὴν τοῦ πρέποντος αὐτοῖς σχήματος τελειότητα καὶ τὴν τῶν ὅλων ἡγεμονίαν. Εἰ δὲ καὶ γινώσκουσι τὸ κατὰ φύσιν, τοῦτο δέ ἐστι τοῖς τὰ πάντα γεννησαμένοις τῶν πάντων κήδεσθαι, καὶ δυνάμεως | |
| 20 | περιουσίᾳ τῆς τοιαύτης οὐ παρῄρηνται κηδεμονίας, [καὶ] πότερον ὁμοῦ τοῖς εἰρημένοις καὶ βούλησίς ἐστι τῆς προνοίας ἐν αὐτοῖς ἢ τοῦτο μόνον ἐλλείπει τῇ τε γνώσει καὶ τῇ δυνάμει, καὶ διὰ τοῦτο τὰ πράγματα τῆς παρ’ αὐτῶν ἀπῃώρηται κηδεμονίας; Εἰ μὲν γὰρ καὶ γινώσκοντες τὰ | |
| 25 | προσήκοντα σφίσιν αὐτοῖς καὶ δυνάμενοι τὰ γνωσθέντα πληροῦν οὐ βούλονται προμηθεῖσθαι τῶν οἰκείων γεννη‐ | |
| μάτων, ἀγαθότητος ἂν εἶεν ἐνδεεῖς καὶ τὸ ἄφθονον αὐτῶν | 73 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.74 | οἰχήσεται καὶ οὐδὲν ἀλλ’ ἢ τὴν ὕπαρξιν ἀναιρήσομεν καθ’ ἣν οὐσίωνται. Τῷ γὰρ ἀγαθῷ τὸ εἶναι τῶν θεῶν ἀφώρισται καὶ ἐν τούτῳ τὴν ὑπόστασιν ἔχουσιν οἱ θεοί, τὸ δὲ προνοεῖν τῶν ὑφειμένων ἀγαθοῦ τινός ἐστιν αὐτοῖς | |
| 5 | μεταδιδόναι· πῶς οὖν ἀφαιρούμενοι τῆς προνοίας τοὺς θεοὺς οὐχ ἅμα καὶ τῆς ἀγαθότητος αὐτοὺς ἀφαιρήσομεν; Πῶς δὲ τὴν ἀγαθότητα σαλεύοντες οὐχὶ καὶ τὴν ὕπαρξιν αὐτῶν, ἣν κατεδησάμεθα ταῖς ἔμπροσθεν ἀποδείξεσιν, ἀναιροῦντες λανθάνομεν; Ἀνάγκη τοίνυν τῷ μὲν εἶναι | |
| 10 | τοὺς θεοὺς καὶ τὸ ἀγαθοὺς εἶναι πᾶσαν ἀρετὴν συνακολουθεῖν, τούτῳ δὲ αὖ τὸ μήτε ῥαθυμίᾳ μήτε ἀσθενείᾳ μήτε ἀγνοίᾳ τῆς τῶν δευτέρων προνοίας ἀποστατεῖν, τούτῳ δὲ οἶμαι καὶ τὸ γνῶσιν εἶναι παρ’ αὐτοῖς τὴν ἀρίστην καὶ δύναμιν ἄχραντον καὶ βούλησιν ἄφθονον· ἐξ ὧν δὴ καὶ | |
| 15 | προνοοῦντες τῶν ὅλων καὶ μηδὲν ἐλλείποντες εἰς τὴν τῶν ἀγαθῶν χορηγίαν πεφήνασι. Καί μοι μηδεὶς τὴν τοιαύτην πρόνοιαν ἢ κατατείνειν περὶ τὰ δεύτερα τοὺς θεοὺς ἡγείσθω καὶ τῆς ἐξῃρημένης αὐτοὺς 〈ἀφαιρεῖν〉 ὑπεροχῆς ἢ πραγματειώδη καὶ ἐπίπονον | |
| 20 | αὐτοῖς τὸν βίον ποιεῖν, πόρρω τῆς θνητῆς δυσχερείας ἱδρυμένοις. Οὐ γὰρ ἐθέλει χραίνεσθαι τὸ μακάριον αὐτῶν τῇ δυσκολίᾳ τῆς διοικήσεως, ἐπεὶ καὶ τοῖς παρ’ ἡμῖν ἀγαθοῖς μετὰ ῥᾳστώνης ὁ βίος καὶ ἀπράγμων καὶ ἄλυπος, πάντες δὲ οἱ πόνοι καὶ τὰ τῆς ὀχλήσεως ἐκ τῶν τῆς ὕλης | |
| 25 | ἐμποδίων. Ἀλλ’ εἰ δεῖ τὸν τρόπον ἀφορίσασθαι τῆς τῶν θεῶν προνοίας, αὐτοφυῆ καὶ ἄχραντον αὐτὸν καὶ ἄυλον | |
| καὶ ἄρρητον ὑποθετέον. Οὐ γὰρ ζητοῦντες τὸ προσῆκον οὐδὲ | 74 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.75 | λογισμοῖς ἀμφιβόλοις τὸ ἀγαθὸν ἑκάστου θηρεύοντες οὐδὲ ἔξω βλέποντες καὶ ἐπακολουθοῦντες τοῖς ἀποτελέσ‐ μασιν, ὥσπερ ἄνθρωποι ποιοῦσιν ἐν τῇ προνοίᾳ τῶν οἰκείων πραγμάτων, οὕτω δὴ καὶ οἱ θεοὶ τὰ πάντα κυβερνῶσιν· | |
| 5 | ἀλλ’ ἐν ἑαυτοῖς τὰ μέτρα τῶν ὅλων προειληφότες καὶ τὰς οὐσίας ἑκάστων ἀφ’ ἑαυτῶν παράγοντες καὶ εἰς ἑαυτοὺς βλέποντες αὐτῷ τῷ εἶναι ποδηγετοῦσιν ἀψόφῳ κελεύθῳ τὰ πάντα καὶ τελειοῦσι καὶ πληροῦσι τῶν ἀγαθῶν. Καὶ οὔτε τῇ φύσει παραπλησίως ποιοῦντες τῷ εἶναι μόνον | |
| 10 | ἀπροαιρέτως ἐνεργοῦσιν οὔτε ταῖς μερικαῖς ψυχαῖς ὁμοίως μετὰ βουλήσεως ἐνεργοῦντες τῆς κατ’ οὐσίαν ποιήσεως ἐστέρηνται, συνῃρήκασι δὲ ἄμφω κατὰ μίαν ἕνωσιν, καὶ βούλονται μὲν ὅσα τῷ εἶναι δύνανται, τῷ δὲ εἶναι πάντα καὶ δυνάμενοι καὶ ποιοῦντες ἀφθόνῳ βουλήσει τὴν τῆς | |
| 15 | ποιήσεως αἰτίαν συνέχουσιν. Τίς οὖν πραγματεία; Ποία δυσχέρεια; Τίνος Ἰξίονος δίκην ἢ τῶν ὅλων ψυχῶν ἢ τῶν νοερῶν οὐσιῶν ἢ τῶν θεῶν αὐτῶν τὴν πρόνοιαν ἐπιτελεῖσθαι φήσει τις; Εἰ μὴ καὶ αὐτὸ τὸ διδόναι καὶ ὁπωσοῦν τὸ ἀγαθὸν ἐπίπονον τοῖς θεοῖς. Ἀλλὰ οὐδενὶ τὸ κατὰ φύσιν | |
| 20 | ἐπίπονον· οὔτε γὰρ πυρὶ τὸ θερμαίνειν οὔτε χιόνι τὸ ψύχειν οὔτε ὅλως τοῖς σώμασι τὸ κατὰ τὰς οἰκείας δυνάμεις ἐνεργεῖν· ἀλλ’ οὐδὲ πρὸ τῶν σωμάτων ταῖς φύσεσι τὸ τρέφειν ἢ γεννᾶν ἢ αὔξειν (ταῦτα γὰρ ἔργα τῶν φύσεων)· οὐδὲ αὖ πρὸ τούτων ταῖς ψυχαῖς, καὶ γὰρ αὗται πολλὰ | |
| 25 | μὲν ἐκ προαιρέσεως ἐνεργοῦσι πολλὰ δὲ αὐτῷ τῷ εἶναι | 75 in vol. 1 |
Theol Plat.1.76 | καὶ κινοῦσι πολλὰς κινήσεις τῷ παρεῖναι μόνον. Ὥστ’ εἰ μὲν κατὰ φύσιν τοῖς θεοῖς ἡ τοῦ ἀγαθοῦ μετάδοσις καὶ ἡ πρόνοια κατὰ φύσιν, καὶ ταῦτα μετὰ ῥᾳστώνης καὶ αὐτῷ τῷ εἶναι μόνον παρὰ τῶν θεῶν ἐπιτελεῖσθαι φήσομεν· εἰ δὲ | |
| 5 | ταῦτα μὴ κατὰ φύσιν, οὐδ’ ἂν ἀγαθοὶ κατὰ φύσιν εἶεν. Τὸ γὰρ ἀγαθὸν ἀγαθοῦ παρεκτικόν, καθάπερ δὴ καὶ ἡ ζωὴ ζωῆς ἄλλης ὑποστατικὴ καὶ ὁ νοῦς νοερᾶς ἐλλάμψεως καὶ πᾶν τὸ πρώτως ὂν ἐν ἑκάστῃ φύσει τοῦ δευτέρως ὄντος γεννητικόν. | |
| 10 | Ὃ δὲ μάλιστα τῆς Πλατωνικῆς ἐστὶ θεολογίας ἐξαίρετον τοῦτο ἔγωγε εἶναί φημι, τὸ μήτε τὴν ἐξῃρημένην οὐσίαν τῶν θεῶν ἐπιστρέφειν εἰς τὰ δεύτερα διὰ τὴν τῶν κατα‐ δεεστέρων ἐπιμέλειαν μήτε τὴν προνοητικὴν ἐπὶ πάντα παρουσίαν ἐλαττοῦν διὰ τὴν τῶν ὅλων ἄχραντον αὐτῶν | |
| 15 | ὑπεροχήν, ἀλλ’ ὁμοῦ μὲν αὐτοῖς τὸ χωριστὸν τῆς ὑποστά‐ σεως ἀποδιδόναι καὶ τὸ ἀμιγὲς πρὸς ἅπασαν τὴν χείρονα φύσιν, ὁμοῦ δὲ τὸ διατεῖνον εἰς ἅπαντα καὶ κηδεμονικὸν καὶ διακοσμητικὸν τῶν οἰκείων γεννημάτων. Οὐ γὰρ σωματικὸς ὁ τῆς διήξεως τρόπος, ὥσπερ ὁ τοῦ φωτὸς διὰ | |
| 20 | τοῦ ἀέρος, οὐδὲ μεριστὸς περὶ τοῖς σώμασιν, ὥσπερ ἐπὶ τῆς φύσεως, οὐδὲ ἐπιστρεφόμενος εἰς τὰ χείρονα, καθάπερ ὁ τῆς μερικῆς ψυχῆς, ἀλλὰ σώματος χωριστός, ἀνεπί‐ στροφος, ἄυλος, ἀμιγής, ἄσχετος, ἑνοειδής, πρωτουργός, ἐξῃρημένος, τοιοῦτός τις ὁ τῆς προνοίας τῶν θεῶν τρόπος, | |
| 25 | ὡς συνελόντι φάναι, πρός γε τὸ παρὸν νοείσθω. Δῆλον γὰρ ὅτι καθ’ ἑκάστην τάξιν θεῶν οἰκεῖος ἔσται· καὶ γὰρ ψυχὴ μὲν ἄλλως προνοεῖν λέγεται τῶν δευτέρων, νοῦς δὲ | |
| ἄλλως, θεὸς δὲ ὁ πρὸ νοῦ καὶ καθ’ ὑπεροχὴν τούτων | 76 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.77 | ἀμφοτέρων· καὶ τῶν θεῶν αὐτῶν ἄλλη μὲν ἡ τῶν ὑπὸ σελήνην, ἄλλη δὲ ἡ τῶν ἐν οὐρανῷ πρόνοια, καὶ τῶν ἐπέκεινα τοῦ κόσμου πολλαὶ μὲν αἱ τάξεις, καθ’ ἑκάστην δὲ ὁ τρόπος τῆς προμηθείας ἐξήλλακται. | |
| 5 | ιϛʹ Τὸ δὴ τρίτον ἐπὶ τούτοις τῶν προβλημάτων τοῖς ἔμπροσθεν καταδησώμεθα, καὶ θεωρήσωμεν ὅπως τὸ ἄτρεπτον ἐπὶ τῶν θεῶν παραληψόμεθα πάντα κατὰ δίκην ἀγόντων καὶ μηδ’ ὁπωστιοῦν τὸν ὅρον ταύτης σαλευόν‐ | |
| 10 | των μηδὲ τῆς ὀρθότητος τῆς ἀκλινοῦς ἐν τῇ προνοίᾳ τῶν τε ἄλλων ἁπάντων καὶ δὴ καὶ τῶν ἀνθρωπίνων ἐξισταμένων. Παντὶ δὴ οὖν τοῦτό γε οἶμαι καταφανὲς ὅτι τὸ ἄρχον ἑκασταχοῦ κατὰ φύσιν ἔχον τῆς τῶν ἀρχομένων εὐδαιμονίας τὸν σύμπαντα λόγον ποιούμενον, ταύτῃ 〈τὸ〉 διοικούμενον | |
| 15 | ποδηγετεῖ καὶ κατευθύνει πρὸς τὸ ἄριστον. Οὔτε γὰρ ἂν κυβερνήτης ναυτῶν ἄρχων καὶ νεὼς ἄλλο τι προηγούμενον σχοίη τέλος ἢ τὴν τῶν ἐμπλεόντων καὶ τοῦ σκάφους σωτηρίαν, οὔτε ἰατρὸς νοσούντων ἐπιμελητὴς ὢν ἄλλου δή τινος ἕνεκα πάντα πράττειν ἐπιχειρεῖ, κἂν τέμνειν δέῃ κἂν | |
| 20 | φαρμακεύειν, ἢ τῆς ὑγείας τῶν προνοουμένων, οὔτε στρατηγὸς ἢ φύλαξ πρὸς ἄλλο βλέπειν φήσειεν ἂν τέλος ἢ ὁ μὲν τὴν τῶν φρουρουμένων ὁ δὲ τὴν τῶν στρατηγου‐ μένων ἐλευθερίαν· οὐδ’ ἄλλος οὐδεὶς τῶν ἡγεῖσθαι καὶ | |
| προνοεῖν τεταγμένων ὡντινωνοῦν ἀνατρέπειν σπουδάζει τὸ | 77 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.78 | τῶν ἑπομένων ἀγαθόν, ἐφ’ ᾧ τέτακται καὶ οὗ στοχαζόμενος ἅπαντα τὰ τῶν ἀρχομένων διατίθησι δεόντως. Εἰ τοίνυν καὶ τοὺς θεοὺς ἡγεμόνας εἶναι τῶν ὅλων συγκεχωρήκαμεν καὶ τὴν πρόνοιαν αὐτῶν ἐπὶ πάντα διατείνειν ἀγαθῶν | |
| 5 | ὄντων καὶ πᾶσαν ἀρετὴν ἐχόντων ὡμολογήκαμεν, τίς μηχανὴ τῆς τῶν προνοουμένων αὐτοὺς εὐδαιμονίας ἀμε‐ λεῖν; Ἢ πῶς τῶν ἄλλων ἡγεμόνων ἔλαττον ἕξουσιν ἐν τῇ προνοίᾳ τῶν καταδεεστέρων, εἴπερ οἱ μὲν ἀεὶ πρὸς τὸ βέλτιστον τῶν ἀρχομένων ἀποβλέπουσι καὶ τοῦτο τέλος | |
| 10 | τίθενται τῆς συμπάσης ἡγεμονίας, οἱ δὲ παρορῶσι τὸ ἀγα‐ θὸν τὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ κακίαν ἀρετῆς μᾶλλον ἀσπάζον‐ ται τοῖς τῶν μοχθηρῶν παρατρεπόμενοι δώροις; Πάντως εἴτε ἡγεμόνας αὐτοὺς εἴτε ἄρχοντας εἴτε φύλακας εἴτε πατέρας ἐθέλεις καλεῖν, οὐδενὸς τῶν τοιούτων ὀνο‐ | |
| 15 | μάτων ἐνδεὲς τὸ θεῖον φανήσεται. Πάντα γάρ ἐστιν ἐν ἐκεί‐ νοις τὰ σεμνὰ καὶ τίμια πρώτως· καὶ διὰ τοῦτο δήπου κἀν‐ ταῦθα σεμνότερα καὶ τιμιώτερα κατὰ φύσιν ἄλλων ἄλλα, διότι δὴ τῶν θεῶν ἐσχάτην ἀπεικασίαν φέρεται. Καὶ τί δεῖ λέγειν; Παρ’ αὐτῶν γὰρ οἶμαι τῶν τὰ θεῖα σοφῶν πατρι‐ | |
| 20 | κάς τε δυνάμεις καὶ φρουρητικὰς καὶ ἡγεμονικὰς καὶ παιωνείους ὑμνημένας ἀκούομεν. Τίς οὖν μηχανὴ τὰ μὲν εἴδωλα τῶν θεῶν κατὰ φύσιν ἔχοντα τοῦ προσήκοντος αὐτοῖς στοχαζόμενα τέλους τῆς τῶν ἀρχομένων εὐθημο‐ σύνης προνοεῖν, αὐτοὺς δὲ τοὺς θεούς, παρ’ οἷς τὸ ὅλον | |
| 25 | ἀγαθὸν καὶ ἡ ὄντως οὖσα ἀρετὴ καὶ ὁ ἀπήμων βίος, μὴ | |
| πρὸς τὴν τῶν ἀνθρώπων ἀρετήν τε καὶ κακίαν κατευθύνειν | 78 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.79 | τὴν ἡγεμονίαν καὶ ὅπως νικῶσαν μὲν ἀρετὴν ἐν τῷ παντὶ κακίαν δὲ ἡττωμένην παρέξουσιν, ἀλλὰ ταῖς τῶν μοχθηρῶν θεραπείαις διαφθείρειν μὲν τὰ μέτρα τῆς δίκης, ἀνατρέπειν δὲ τὸν τῆς ἀκλινοῦς ἐπιστήμης ὅρον, | |
| 5 | τὰ δὲ τῆς κακίας δῶρα προτιμότερα τῶν τῆς ἀρετῆς ἐπιτηδευμάτων καταφαίνειν; Οὔτε γὰρ αὐτοῖς δήπου τοῖς ἡγεμόσιν ὁ τρόπος οὗτος τῆς προνοίας οὔτε τοῖς ἑπομένοις συνοίσει· τοῖς μὲν γὰρ κακοῖς γενομένοις οὐκ ἔσται τῶν ἁμαρτημάτων ἀπαλλαγὴ προκαταλαμβάνειν | |
| 10 | ἐπιχειροῦσιν ἀεὶ τὴν δίκην καὶ παρατρέπειν τῶν τῆς ἀξίας μέτρων, τοῖς δὲ ἀναγκαῖον, ὃ μὴ θέμις εἰπεῖν, τῆς τῶν προνοουμένων στοχάζεσθαι κακίας, καὶ τῆς μὲν ἀληθινῆς αὐτῶν σωτηρίας ἀμελεῖν, ἐσκιαγραφημένων δὲ ἀγαθῶν ἄρα μόνως αἰτίοις ὑπάρχειν, τὸ δὲ πᾶν τοῦτο καὶ τὸν ὅλον | |
| 15 | κόσμον ἀταξίας ἐμπίπλασθαι καὶ ταραχῆς, ἀνιάτου τῆς μοχθηρίας μενούσης, καὶ ταῖς κακῶς πολιτευομέναις τῶν πόλεων τὴν ὁμοίαν ἔχειν διαφθοράν. Καίτοι πῶς οὐ παντελῶς ἀδύνατον τὰ μέρη τῶν ὅλων κατὰ φύσιν διοι‐ κεῖσθαι μᾶλλον καὶ τὰ ἀνθρώπινα τῶν θείων καὶ τὰ εἴδωλα | |
| 20 | τῶν πρωτουργῶν αἰτίων; Ὥστ’ εἰ μὲν ὀρθῶς ἄνθρωποι προνοοῦσιν ἀνθρώπων ἄρχοντες καὶ τοὺς μὲν τιμῶντες τοὺς δὲ ἀτιμάζοντες καὶ πανταχοῦ τὰ τῆς κακίας ἔργα τοῖς τῆς ἀρετῆς μέτροις κατευθύνοντες, πολλῷ πρότερον ἀνάγκη καὶ τοὺς θεοὺς ἀτρέπτους εἶναι τῶν ὅλων ἡγεμόνας. Καὶ | |
| 25 | γὰρ ἄνθρωποι διὰ τὴν πρὸς θεοὺς ὁμοιότητα ταύτην ἔλαχον ἀρετήν· εἰ δὲ καὶ ἀνθρώπων τοὺς τῶν ἀρχομένων τὴν | |
| σωτηρίαν καὶ τὸ εὖ διαφθείροντας ὁμολογήσομεν τὴν τῶν | 79 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.80 | θεῶν πρόνοιαν μᾶλλον ἀπεικονίζεσθαι, λήσομεν ὁμοῦ τὴν περὶ θεῶν ἀλήθειαν καὶ τὴν τῆς ἀρετῆς ἄρδην ἀφανίζοντες ὑπεροχήν. Τοῦτο γὰρ οἶμαι παντὶ καταφανές, ὅτι δὴ τὸ τοῖς θεοῖς ὁμοιότερον εὐδαιμονεῖ μᾶλλον τῶν δι’ ἀνομοιό‐ | |
| 5 | τητος αὐτῶν καὶ ἀλλοτριότητος ἐστερημένων. Ὥστ’ εἰ μὲν κἀνταῦθα τὸ ἀδιάφθορον τῆς προνοίας εἶδος καὶ τὸ ἀκλινὲς τίμιον, πολλῷ δήπου παρὰ τοῖς θεοῖς μειζόνως ἐντιμότερον· εἰ δὲ παρ’ ἐκείνοις τὰ θνητὰ δῶρα τῶν θείων τῆς δίκης μέτρων σεμνότερα, καὶ παρ’ ἀνθρώποις ἂν εἴη | |
| 10 | τῶν Ὀλυμπίων ἀγαθῶν τὰ γηγενῆ καὶ τῶν τῆς ἀρετῆς ἔργων τὰ τῆς κακίας θωπεύματα πρὸς εὐδαιμονίαν τελεώτερα. ιζʹ Τὴν μὲν ὕπαρξιν τῶν θεῶν καὶ τὴν ἐπὶ πάντα διατείνουσαν | |
| 15 | κηδεμονίαν καὶ τὴν ἄτρεπτον ἐνέργειαν διὰ τούτων ἡμῖν ὁ Πλάτων ἐν Νόμοις τῶν ἀποδείξεων παραδέδωκεν· ἃ δὴ κοινὰ μέν ἐστιν ἅπασι τοῖς θεοῖς, ἀρχικώτατα δὲ καὶ πρώτιστα κατὰ φύσιν ἐν τῇ αὐτῶν διδασκαλίᾳ. Μέχρι γὰρ τῶν μερικωτάτων ἐν τοῖς θείοις διακόσμοις ἄνωθεν ἀπὸ τῶν | |
| 20 | κρυφίων γενῶν ἡ τριὰς αὕτη διήκουσα φαίνεται· καὶ γὰρ ὕπαρξις ἑνοειδὴς καὶ δύναμις προνοητικὴ τῶν δευτέρων ἁπάντων καὶ νοῦς ἀκλινὴς καὶ ἄτρεπτός ἐστιν ἐν ἅπασι τοῖς τε πρὸ τοῦ κόσμου καὶ τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ θεοῖς. Πάλιν δὲ ἀπ’ ἄλλης ἀρχῆς τῶν ἐν Πολιτείᾳ θεολογικῶν ἀποδεί‐ | |
| 25 | ξεων ἀντιλαβώμεθα. Κοιναὶ γὰρ δὴ καὶ αὗται πάντων εἰσὶ | 80 in vol. 1 |
Theol Plat.1.81 | τῶν θείων διακόσμων καὶ διατείνουσιν ὁμοίως εἰς ἅπασαν τὴν περὶ θεῶν ὑφήγησιν καὶ συνεχῆ τὴν ἀλήθειαν τοῖς προειρημένοις ἡμῖν ἐκφαίνουσιν. Ἐν τοίνυν τῷ δευτέρῳ τῆς Πολιτείας τύπους δή τινας | |
| 5 | θεολογικοὺς ὁ Σωκράτης ὑπογράφων τοῖς μυθοπλάσταις, τῆς ποιητικῆς δραματουργίας τοῖς ἑαυτοῦ τροφίμοις καθαρεύειν παρακελευόμενος καὶ τῶν τραγικῶν ἐκείνων παθημάτων ἃ τῷ θείῳ προσφέρειν οὐκ ὤκνησάν τινες, τὴν ἀπόρρητον περὶ αὐτῶν μυσταγωγίαν ἐν τούτοις ὥσπερ | |
| 10 | παραπετάσμασι κρύπτοντες, —τύπους δὴ οὖν, ὥσπερ ἔφην, καὶ νόμους τῆς θεομυθίας ὑφηγούμενος, οἳ καὶ τὸ φαινόμενον δὴ τοῦτο καὶ τὸν εἴσω κεκρυμμένον σκοπὸν ἐν τοῖς περὶ θεῶν πλάσμασι τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κατὰ φύσιν ἐστοχασμένον παρέξονται, πρῶτον μὲν ἀξιοῖ κατὰ τὴν | |
| 15 | ἀδιάστροφον περὶ θεῶν ἔννοιαν καὶ τῆς ἀγαθότητος αὐτῶν, ἁπάντων μὲν αὐτοὺς ἀγαθῶν χορηγοὺς ἀποφαίνειν, κακοῦ δὲ οὐδενὸς οὐδενί ποτε τῶν ὄντων αἰτίους· δεύτερον κατ’ οὐσίαν ἀμεταβλήτους καὶ μήτε αὐτοὺς ποικίλας μορφὰς ἴσχειν ἐξαπατῶντας καὶ γοητεύοντας μήτ’ ἐν | |
| 20 | ἔργοις ἢ λόγοις τοῦ μεγίστου κακοῦ, ψεύδους, ἢ καὶ πλάνης καὶ ἀνοίας εἶναι ποιητικούς. Δύο δὴ τούτων ὄντων νόμων ὁ μὲν πρότερος ἔχει συμπεράσματα δύο, τό τε ἀναιτίους εἶναι τῶν κακῶν τοὺς θεοὺς καὶ τὸ τῶν ἀγαθῶν πάντων αἰτίους· ὁ δὲ δεύτερος αὖ παραπλησίως ἕτερα | |
| 25 | ἄττα, διττὰ καὶ ταῦτα, τό τε ἀμετάβλητον εἶναι τὸ θεῖον πᾶν, καὶ τὸ ψεύδους καὶ ποικιλίας μεμηχανημένης καθαρὸν ἱδρῦσθαι. | |
| Πάντα τοίνυν τὰ δεικνύμενα τριῶν τούτων ἤρτηται περὶ | 81 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.82 | τὸ θεῖον κοινῶν ἐννοιῶν, τῆς ἀγαθότητος, τῆς ἀμεταβλη‐ σίας, τῆς ἀληθείας· καὶ γὰρ ἡ τῶν ἀγαθῶν πρωτίστη πηγὴ καὶ ἄρρητος παρ’ αὐτοῖς, καὶ ὁ αἰὼν ὁ τῆς αὐτῆς καὶ ὡσαύτως ἐχούσης δυνάμεως αἴτιος, καὶ ὁ πρώτιστος | |
| 5 | νοῦς, ὅς ἐστιν αὐτὰ τὰ ὄντα καὶ ἡ ἐν τοῖς ὄντως οὖσιν ἀλήθεια. 〈ιηʹ〉 Τὸ τοίνυν ἐν τῷ ἀγαθῷ τὴν ὕπαρξιν τὴν ἑαυτοῦ καὶ τὴν οὐσίαν πᾶσαν ἀφορίζον καὶ αὐτῷ τῷ εἶναι τὰ πάντα | |
| 10 | παράγον, οὐκ ἀνάγκη παντὸς μὲν ἀγαθοῦ παρεκτικὸν εἶναι, κακοῦ δὲ οὐδενός; Εἰ μὲν γὰρ ἦν τι πρώτως ἀγαθὸν ὃ μή ἐστι θεός, ἴσως ἄν τις ἡμῖν ἀγαθῶν μὲν αἴτιον τὸ θεῖον, ἀλλ’ οὐχ ἁπάντων εἶναι τῶν ἀγαθῶν χορηγὸν ἀπέφηνε τοῖς οὖσιν. Εἰ δὲ μὴ μόνον τῶν θεῶν ἕκαστος | |
| 15 | ἀγαθός, ἀλλὰ καὶ τὸ πρώτως ἀγαθοειδὲς καὶ τὸ ἀγαθουργὸν θεός (οὐ γὰρ ἂν εἴη πρώτως ἀγαθόν, δεύτερον ὂν μετὰ θεούς, διότι δὴ πανταχοῦ τὰ δευτέρως ὑφιστάμενα παρὰ τῶν πρώτως ὄντων ὑποδέχεται τὴν τῆς ὑπάρξεως ἰδιό‐ τητα), πάντως ἀνάγκη καὶ ἀγαθῶν αἴτιον εἶναι τὸ θεῖον, | |
| 20 | καὶ πάντων ἀγαθῶν, ὅσα πρόεισιν εἰς δευτέρας ὑποβάσεις μέχρι καὶ τῶν ἐσχάτων. Ὡς γὰρ ἡ τῆς ζωῆς αἰτία δύναμις πᾶσαν ὑφίστησι ζωήν, ὡς ἡ τῆς γνώσεως πᾶσαν γνῶσιν, ὡς ἡ τοῦ καλοῦ πᾶν τὸ καλόν, τό τε ἐν λόγοις ἱδρυμένον καὶ ὅσον ἐστὶν ἐν τῷ φαινομένῳ τοιοῦτον (ἕκαστον 〈γὰρ〉 | |
| 25 | τῶν πρωτουργῶν αἰτίων ἀφ’ ἑαυτοῦ πάντα παράγει τὰ | 82 in vol. 1 |
Theol Plat.1.83 | ὅμοια καὶ εἰς αὑτὸ τὴν μίαν ὑπόστασιν τῶν καθ’ ἓν εἶδος ὑφεστηκότων ἀνεδήσατο), τὸν αὐτὸν οἶμαι τρόπον καὶ ἡ τῶν ἀγαθῶν πρωτίστη καὶ ἀρχηγικωτάτη καὶ ἑνοειδὴς ὕπαρξις ἁπάντων ὁμοῦ τῶν ἀγαθῶν τὰς αἰτίας καὶ τὰς | |
| 5 | περιοχὰς ἐν ἑαυτῇ καὶ περὶ ἑαυτὴν ἱδρύσατο, καὶ οὐδέν ἐστι τῶν ὄντων ἀγαθόν, ὃ μὴ παρ’ αὐτῆς κέκτηται τὴν τοιαύτην δύναμιν, οὐδὲ ἀγαθουργόν, ὃ μὴ πρὸς αὐτὴν ἐπιστρέφον τῆς αἰτίας ταύτης μεταλαγχάνει. Πάντα γὰρ ἐκεῖθεν καὶ παράγεται καὶ τελειοῦται καὶ σῴζεται τὰ ἀγαθά, | |
| 10 | καὶ ἡ μία τῶν ὅλων ἀγαθῶν σειρὰ καὶ τάξις εἰς ἐκείνην ἀνήρτηται τὴν πηγήν. Διὰ τὴν αὐτὴν ἄρα τῆς ὑπάρξεως αἰτίαν καὶ πάντων εἰσὶν ἀγαθῶν οἱ θεοὶ χορηγοὶ καὶ τῶν κακῶν οὐδενός· τὸ γὰρ πρώτως ἀγαθὸν καὶ παρ’ ἑαυτοῦ πᾶν τὸ ἀγαθὸν | |
| 15 | ὑφίστησι καὶ τῆς ἐναντίας πρὸς αὐτὸ μοίρας οὐκ ἔστιν αἴτιον, ἐπεὶ καὶ τὸ ζωῆς παρεκτικὸν ἀζωΐας αἴτιον οὐκ ἔστι, καὶ τὸ κάλλους ποιητικὸν τῆς ἀκαλλοῦς καὶ αἰσχρᾶς φύσεως ἐξῄρηται καὶ τῶν ταύτης αἰτίων. Καὶ τοίνυν τὸ τῶν ἀγαθῶν πρώτως ὑποστατικὸν τῶν ἐναντίων εἶναι | |
| 20 | γεννημάτων αἴτιον οὐ θέμις, ἀλλ’ ἄχραντος καὶ ἀμιγὴς καὶ μονοειδὴς ἐκεῖθεν πρόεισιν ἡ τῶν ἀγαθῶν φύσις. Καὶ τὸ μὲν θεῖον τῶν ἀγαθῶν αἴτιον ἵδρυται διαιωνίως ἐν ἑαυτῷ, πᾶσι τοῖς δευτέροις προτεῖνον τὴν μετουσίαν ἄφθονον τῶν ἀγαθῶν· τῶν δὲ μετεχόντων τὰ μὲν ἀκήρατον | |
| 25 | φυλάττει τὴν μέθεξιν καὶ τὸ οἰκεῖον ἀγαθὸν ἐν καθαροῖς ὑποδεξάμενα κόλποις ἀναπόδραστον ἔχει διὰ περιουσίαν δυνάμεως τὴν προσήκουσαν αὐτοῖς τῶν ἀγαθῶν μοῖραν, τὰ δὲ ἐν ἐσχάτοις τῶν ὅλων τεταγμένα πάντως μὲν καὶ | |
| αὐτὰ κατὰ τὴν αὐτῶν φύσιν ἀπολαύει τῆς ἀγαθότητος | 83 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.84 | τῶν θεῶν (οὐδὲ γὰρ εἶναι δυνατὸν οὐδὲ τὴν πρώτην ὑπο‐ στῆναι τὰ παντελῶς ἄμοιρα τῆς τοῦ ἀγαθοῦ παρουσίας), δεξάμενα δὲ τὴν τοιαύτην ἀπορροήν, οὔτε ἀκραιφνῆ καὶ ἄμικτον πέφυκε τηρεῖν τὴν εἰς αὐτὰ καθήκουσαν δόσιν | |
| 5 | οὔτε κατέχειν μονίμως καὶ ἀεὶ ὡσαύτως τὸ οἰκεῖον ἀγαθόν, ἀλλ’ ἀσθενῆ καὶ μερικὰ καὶ ἔνυλα γενόμενα καὶ τῆς ὑποκειμένης ἀζωΐας ἀναπλησθέντα, τῇ μὲν τάξει τὴν ἀταξίαν παρυφίστησι, τῷ δὲ λόγῳ τὴν ἀλογίαν, τῇ δὲ ἀρετῇ τὴν ἐναντίαν πρὸς ταύτην κακίαν. Καὶ τῶν μὲν ὅλων | |
| 10 | ἕκαστον τῆς τοιαύτης ἐστὶ παρατροπῆς ἐξῃρημένον, κρατούντων ἀεὶ τῶν κατὰ φύσιν ἐν αὐτοῖς τελειοτέρων· τὰ δὲ μερικὰ διὰ τὴν τῆς δυνάμεως ὕφεσιν εἰς πλῆθος ἀεὶ καὶ μερισμὸν καὶ διάστασιν ἐκβαίνοντα τῶν ὅλων, ἀμυδροῖ μὲν τὴν τοῦ ἀγαθοῦ μέθεξιν, παρυφίστησι δὲ τὸ ἐναντίον | |
| 15 | ἐν τῇ πρὸς τὸ ἀγαθὸν μίξει καὶ διαπλοκῇ κρατούμενον. Οὐδὲ γὰρ ἐνταῦθα τὸ κακὸν ἀμιγὲς καὶ τοῦ ἀγαθοῦ παντε‐ λῶς ἔρημον ὑποστῆναι θεμιτόν, ἀλλ’ εἰ καὶ τῷ μέρει τὸ τοιόνδε κακόν, τῷ γε ὅλῳ καὶ παντὶ πάντως ἀγαθόν· ἀεὶ γὰρ εὔδαιμον τὸ πᾶν καὶ ἐκ μερῶν ἐστὶ τελείων ἀεὶ | |
| 20 | καὶ κατὰ φύσιν ἐχόντων· τὸ δὲ παρὰ φύσιν ἀεὶ τοῖς μερικοῖς ἦν κακόν, καὶ τὸ αἰσχρὸν καὶ τὸ ἀσύμμετρον καὶ ἡ παρατροπὴ καὶ ἡ παρυπόστασις ἐν τούτοις. Καὶ γὰρ τὸ φθειρόμενον ἑαυτῷ μὲν φθείρεται καὶ τῆς οἰκείας τελειό‐ τητος ἐξίσταται, τῷ παντὶ δὲ ἄφθαρτόν ἐστι καὶ ἀνώλεθρον· | |
| 25 | καὶ πᾶν τὸ τοῦ ἀγαθοῦ στερισκόμενον ὡς μὲν πρὸς αὑτὸ καὶ τὴν οἰκείαν ὑπόστασιν ἐστέρηται δι’ ἀσθένειαν φύσεως, | |
| τῷ δὲ ὅλῳ καὶ ὡς τοῦ παντὸς μέρος ἀγαθόν ἐστιν. Οὔτε | 84 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.85 | γὰρ ἀζωΐαν οὐδὲ αἰσχρότητα καὶ ἀμετρίαν, οὔτε ὅλως στέρησιν τῷ παντὶ παρεμπίπτειν δυνατόν, ἀλλ’ ἀεὶ τέλειος ὁ σύμπας ἀριθμὸς τῇ τῶν ὅλων ἀγαθότητι συνεχόμενος, καὶ ζωὴ πανταχοῦ πάρεστι, καὶ τὸ εἶναι καὶ τὸ τελείοις | |
| 5 | εἶναι, καθ’ ὅσον ἕκαστα συμπληροῖ τὸ πᾶν. Τὸ μὲν οὖν θεῖον, ὥσπερ εἴρηται, 〈πάντων ἐστὶν αἴτιον〉 τῶν ἀγαθῶν, ἡ δὲ τῶν κακῶν παρυπόστασις οὐκ ἐκ δυνά‐ μεως ὑφέστηκεν, ἀλλ’ ἐκ τῆς ἀσθενείας τῶν δεχομένων τὰς τῶν θεῶν ἐλλάμψεις, οὐδὲ ἐν τοῖς ὅλοις, ἀλλ’ ἐν τοῖς | |
| 10 | μερικοῖς, οὐδὲ ἐν τούτοις ἅπασι. Καὶ γὰρ τῶν μερικῶν τὰ μὲν πρώτιστα καὶ νοερὰ γένη διαιωνίως ἐστὶν ἀγαθοειδῆ· τὰ δὲ μέσα καὶ κατὰ χρόνον ἐνεργοῦντα τὴν τοῦ ἀγαθοῦ μέθεξιν τῇ κατὰ χρόνον μεταβολῇ καὶ κινήσει συμπλέκοντα τὴν τῶν θεῶν δόσιν ἀκίνητον καὶ μονοειδῆ καὶ ἁπλῆν | |
| 15 | διαφυλάττειν ἀδυνατεῖ, τῷ μὲν ἑαυτῶν ποικίλῳ τὸ ἁπλοῦν αὐτῆς παρασκιάζοντα, τῷ δὲ πολυειδεῖ τὸ μονοειδές, τῷ δὲ συμμιγεῖ τὸ ἀκήρατον· οὐδὲ γὰρ ἦν ἐξ ἀκηράτων ὑποστάντα τῶν πρώτων γενῶν, οὐδὲ ἁπλῆν εἶχε τὴν οὐσίαν οὐδὲ τὰς δυνάμεις μονοειδεῖς, ἀλλ’ ἐξ ἐναντίων συμ‐ | |
| 20 | φυομένας, ὥς πού φησιν ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης. Τὰ δὲ ἔσχατα καὶ ἔνυλα πολλῷ δήπου μειζόνως παρατρέπει τὸ οἰκεῖον ἀγαθόν· καὶ γὰρ ἀζωΐᾳ συγκέκραται καὶ τὴν ὑπόστασιν εἰδωλικὴν ἔχει, πολλοῦ τοῦ μὴ ὄντος ἀναπε‐ πλησμένα, καὶ ἐκ μαχομένων ὑφέστηκε, κἀκ τῶν περιεσ‐ | |
| 25 | τώτων μεταβαλλόμενα καὶ σκιδνάμενα τὸν ἀεὶ χρόνον | |
| οὐδὲν παύεται, κατὰ πάντα δηλοῦντα ὡς φθορᾷ καὶ | 85 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.86 | ἀσυμμετρίᾳ 〈καὶ〉 αἰσχρότητι καὶ τροπαῖς ἐκδίδοται παντοίαις, οὐ ταῖς ἐνεργείαις μόνον κακυνόμενα, καθάπερ οἶμαι τὰ πρὸ αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ ταῖς δυνάμεσι καὶ ταῖς οὐσίαις ἀναπιμπλάμενα τοῦ παρὰ φύσιν καὶ τῆς ὑλικῆς ἀσθενείας. | |
| 5 | Τὰ γὰρ ἐν ἀλλοτρίᾳ γενόμενα χώρᾳ, τὸ μὲν ὅλον τῷ εἴδει συνεπιφέροντα κρατεῖ τῆς ὑποκειμένης φύσεως, εἰς δὲ αὖ τὸ μερικὸν ἀπὸ τῆς οἰκείας ὁλότητος ἐξιστάμενα, μερισμοῦ καὶ ἀσθενείας καὶ πολέμου καὶ τῆς γενεσιουργοῦ διαιρέ‐ σεως μετασχόντα παντοίως μεταβάλλειν ἀναγκαῖον. | |
| 10 | Οὔτ’ οὖν πανάγαθον τῶν ὄντων ἕκαστον (οὐ γὰρ ἂν ἦν φθορὰ καὶ γένεσις σωμάτων οὐδὲ κάθαρσις καὶ κόλασις ψυχῶν)· οὔτε ἐν τοῖς ὅλοις τὸ κακόν (οὐ γὰρ ἂν ἦν ὁ κόσ‐ μος εὐδαίμων θεός, ἐκ μερῶν τῶν κυριωτάτων ἀτελῶν ὑφιστάμενος)· οὔτε οἱ θεοὶ τῶν κακῶν αἴτιοι, καθάπερ δὴ | |
| 15 | τῶν ἀγαθῶν, ἀλλ’ ἡ τῶν δεχομένων τὸ ἀγαθὸν ἀσθένεια καὶ ἡ ἐν ἐσχάτοις αὐτῶν ὑπόστασις· οὔτε ἄμικτον τὸ παρυφιστάμενον ἐν τοῖς μερικοῖς κακὸν καὶ ὁπωσοῦν πρὸς τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ καὶ τοῦτο μετέχει πως τῷ εἶναι τῷ ἀγαθῷ κατεχόμενον· οὔθ’ ὅλως ὑποστῆναι δυνατὸν τὸ παντὸς | |
| 20 | ἀγαθοῦ παντελῶς ἔρημον κακόν, ἐπέκεινα γὰρ καὶ τοῦ μηδαμῶς ὄντος τὸ αὐτοκακόν, ὥσπερ δὴ καὶ τοῦ παντελῶς ὄντος τὸ αὐτοαγαθόν· οὔτε ἄτακτον ἀφεῖται τὸ ἐν τοῖς μερικοῖς κακόν, ἀλλὰ καὶ τοῦτο κατευθύνεται παρὰ τῶν θεῶν, καὶ διὰ ταῦτα καθαρτικὴ μὲν τῆς ἐν ψυχαῖς πονηρίας | |
| 25 | ἡ Δίκη, καθαρτικὴ δὲ τῆς ἐν σώμασιν ἄλλη τάξις θεῶν. | |
| Πάντα δὲ ἐπιστρέφεται κατὰ δύναμιν πρὸς τὴν ἀγαθό‐ | 86 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.87 | τητα τῶν θεῶν· καὶ μένει μὲν ἐν τοῖς οἰκείοις ὅροις τὰ ὅλα καὶ τέλεια καὶ ἀγαθουργὰ τῶν ὄντων γένη, κοσμεῖται δὲ καὶ τάττεται δεόντως τὰ μερικώτερα καὶ ἀτελέστερα καὶ δουλεύει τῇ τῶν ὅλων συμπληρώσει καὶ ἀνακαλεῖται πρὸς | |
| 5 | τὸ καλὸν καὶ μεταβάλλεται καὶ πάντα τρόπον τῆς τοῦ ἀγαθοῦ μετουσίας ἀπολαύει, καθ’ ὅσον αὐτοῖς δυνατόν. Οὐδὲν γὰρ ἂν μεῖζον ἀγαθὸν ἑκάστοις γένοιτο ὧν οἱ θεοὶ κατὰ μέτρα πορίζουσι τοῖς ἑαυτῶν γεννήμασιν· ἀλλὰ πάντα, καὶ χωρὶς ἕκαστον καὶ κοινῇ πάντα, τοσαύτην | |
| 10 | ὑποδέχεται τῶν ἀγαθῶν μοῖραν ὅσης μετέχειν αὐτοῖς δυνατόν. Εἰ δὲ τὰ μὲν μειζόνων τὰ δὲ ἐλαττόνων ἀγαθῶν πληροῦνται, τὴν τῶν δεχομένων δύναμιν καὶ τὰ μέτρα τῆς διανομῆς αἰτιατέον, ἄλλα γὰρ ἄλλοις προσήκει κατὰ τὴν αὐτῶν φύσιν· θεοὶ δὲ ἀεὶ πάντα τὰ ἀγαθὰ προτείνουσιν, | |
| 15 | ὥσπερ ἥλιος ἀνίσχων τὸ φῶς· δέχεται γὰρ ἄλλος ἄλλως κατὰ τὴν ἑαυτοῦ τάξιν, καὶ δέχεται τοσοῦτον τοῦ φωτὸς οὗ μεῖζον οὐκ ἂν δύναιτο δέξασθαι. Πάντα γὰρ κατὰ δίκην ἄγεται τὰ ὄντα, καὶ οὐδενὸς μὲν ἀποστατεῖ τὸ ἀγαθόν, πάρεστι δὲ ἑκάστοις κατὰ τὸν προσήκοντα τῆς | |
| 20 | μεταλήψεως ὅρον καί, ᾗ φησὶν ὁ Ἀθηναῖος ξένος, πάντα καλῶς ἔχει καὶ τέτακται ἐκ τῶν θεῶν. Μὴ τοίνυν ἡμῖν τῶν κακῶν ἢ προηγουμένους λόγους ἐν τῇ φύσει λεγέτω τις, ἢ παραδείγματα νοερὰ κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς ἀγαθοῖς, ἢ ψυχὴν κακεργάτιν, ἢ κακοποιὸν αἰτίαν | |
| 25 | ἐν θεοῖς ὑποτιθέσθω καὶ πρὸς τὸ ἀγαθὸν τὸ πρῶτον διά‐ | 87 in vol. 1 |
Theol Plat.1.88 | στασιν καὶ πόλεμον εἰσαγέτω διαιώνιον· ἅπαντα γὰρ ταῦτα τῆς τοῦ Πλάτωνός ἐστιν ἐπιστήμης ἀλλότρια καὶ πορρώ‐ τερόν ποι τῆς ἀληθείας εἰς βαρβαρικὰς ἀπονοίας καὶ δραματουργίαν Γιγαντικὴν ἀποπλανᾶται. Μηδ’ εἴ τινες ἐν | |
| 5 | ἀπορρήτοις λόγοις αἰνιττόμενοι τὰ τοιαῦτα πλάττουσι, τῆς ἐνδείξεως ἡμεῖς τὴν φαινομένην ἀλλαξώμεθα σκευω‐ ρίαν· ἀλλ’ ἐκείνων μὲν τὴν ἀλήθειαν ζητητέον, τοῦ δὲ Πλά‐ τωνος τὴν ἐπιστήμην ἐν τοῖς καθαροῖς τῆς ψυχῆς κόλποις εἰλικρινῶς ὑποδεκτέον, ἀκηλίδωτον αὐτὴν καὶ ἄμικτον | |
| 10 | πρὸς τὰς ἐναντίας δόξας φυλάττουσιν. ιθʹ Ἀλλὰ δὴ τὸ ἀμετάβλητον τῶν θεῶν καὶ τὸ ἁπλοῦν μετὰ τοῦτο θεωρήσωμεν, οἷόν ποτε τυγχάνει ὂν ἑκάτερον, καὶ πῶς ἀμφότερα ταῦτα τῇ τῶν θεῶν ὑπάρξει προσήκοντα | |
| 15 | φαίνεται κατὰ τὴν τοῦ Πλάτωνος ὑφήγησιν. Οὐκοῦν ἐξῄρηνται μὲν οἱ θεοὶ τῶν ὅλων, ταῦτα δὲ πληροῦντες ὥσπερ εἴπομεν ἀγαθῶν, αὐτοὶ πανάγαθοι τυγχάνουσιν ὄντες· καὶ ἕκαστος αὐτῶν κατὰ τὴν οἰκείαν τάξιν ἔχει τὸ ἄριστον καὶ πᾶν ὁμοῦ τὸ τῶν θεῶν γένος | |
| 20 | τὸ πρωτεῖον ἔλαχε κατὰ τὴν τῶν ἀγαθῶν περιουσίαν. Πάλιν δὲ κἀνταῦθα παραιτησόμεθα τοὺς μεριστῶς ἐν τοῖς θεοῖς τὸ ἄριστον ἐξηγουμένους καὶ λέγοντας ὡς, εἰ τὸ πρῶτον ἄριστον, τὸ μετὰ τοῦτο οὐκ ἄριστον· ἀνάγκη γὰρ εἶναι τοῦ παράγοντος τὸ παραγόμενον καταδεέστερον. Τοῦτο | |
| 25 | μὲν γὰρ ὀρθῶς λέγουσι· δεῖ γὰρ ἐν τοῖς θεοῖς τὴν τάξιν | 88 in vol. 1 |
Theol Plat.1.89 | τῶν αἰτίων ἀσύγχυτον φυλάττειν, καὶ τὰς δευτέρας αὐτῶν καὶ τρίτας προόδους διακεκριμένας ἀφορίζειν· ὁμοῦ δὲ τῇ τοιαύτῃ προόδῳ καὶ τῇ τῶν δευτέρων ἀπὸ τῶν πρώτων ἐκφάνσει θεωρητέον καὶ τὸ ἄριστον ἐν ἑκάστῳ τῶν θεῶν. | |
| 5 | Ἐν γὰρ τῇ ἑαυτοῦ ἰδιότητι πρωτουργὸν καὶ πανάγαθον ἕκαστος ὑπεροχὴν κεκλήρωται, καὶ ὁ μέν, ἵν’ ἐπί τινος γνωρίμου ποιήσωμαι τὸν λόγον, ὡς μαντικός, ὁ δὲ ὡς δημιουργικός, ὁ δὲ ὡς τελεσιουργὸς ἄριστος. 〈Ὃ〉 καὶ ὁ Τίμαιος ἡμῖν ἐνδεικνύμενος ἄριστον τῶν αἰτίων τὸν | |
| 10 | πρῶτον συνεχῶς ἀποκαλεῖ δημιουργόν (ὁ μὲν γὰρ τῶν αἰτίων ἄριστος, ὁ δὲ τῶν γεγονότων κάλλιστος), καίτοι πρὸ τοῦ δημιουργοῦ τὸ παράδειγμα τὸ νοητὸν ἦν καὶ τὸ τῶν νοουμένων ἁπάντων κάλλιστον· ἀλλὰ καὶ τοῦτο κάλλιστον ἅμα καὶ ἄριστον ὡς παράδειγμα | |
| 15 | δημιουργικόν, καὶ ὁ τοῦ παντὸς ποιητὴς ἅμα καὶ πατὴρ ἄριστος ὡς δημιουργικὸς θεός. Καὶ δὴ καὶ ὁ ἐν Πολιτείᾳ Σωκράτης εἰκότως ἐπὶ θεῶν ποιούμενος τὸν λόγον, ἀλλ’ ὡς ἔοικε, φησί, κάλλιστος καὶ ἄριστος ὢν εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς | |
| 20 | ἐν τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Τὸ μὲν γὰρ πρῶτον καὶ τὸ ἄκρον ἐν τῇ ἑαυτοῦ σειρᾷ κληρωσάμενος ἕκαστος οὐκ ἐξίσταται τῆς ἑαυτοῦ τάξεως, ἀλλὰ καὶ τὸ μακάριον καὶ τὸ εὔδαιμον τῆς οἰκείας δυνάμεως συνέχει· καὶ οὔτε χείρονα τάξιν ἀλλάττεται τῆς παρούσης (τὸ γὰρ πᾶσαν ἀρετὴν ἔχον οὐ | |
| 25 | θέμις μεταβάλλειν εἰς τὴν χείρονα μοῖραν) οὔτε ἐπὶ τὸ κρεῖττον μεθίσταται, ποῦ γὰρ τοῦ ἀρίστου κρεῖττον ἂν | |
| γένοιτο; Πάρεστι δὲ καὶ ἑκάστῳ τοῦτο κατὰ τὴν αὐτοῦ | 89 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.90 | τάξιν, ὡς εἴπομεν, καὶ τῷ παντὶ γένει τῶν θεῶν. Ἀναγκαῖον ἄρα τὸ θεῖον πᾶν ἀμετάβλητον ἱδρῦσθαι, μένον ἐν τῷ ἑαυτοῦ κατὰ τρόπον ἤθει. Τό τε οὖν αὔταρκες ἐκ τούτων ἀναφαίνεται τῶν θεῶν καὶ | |
| 5 | τὸ ἄχραντον καὶ τὸ ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχον. Εἰ γὰρ μὴ μεταβάλλουσιν ἐπὶ τὸ κρεῖττον ὡς ἔχοντες τὸ τῆς οἰκείας φύσεως ἄριστον, αὐτάρκεις εἰσὶ καὶ οὐδενὸς ἐνδεεῖς τῶν ὅλων ἀγαθῶν· καὶ εἰ μὴ μεθίστανταί ποτε πρὸς τὴν χείρονα μοῖραν, ἄχραντοι διαμένουσιν ἐν ταῖς ἑαυτῶν | |
| 10 | ὑπεροχαῖς ἱδρυμένοι· καὶ εἰ φρουροῦσιν ἀμεταστάτως τὴν ἑαυτῶν τελειότητα, κατὰ τὰ αὐτὰ ἀεὶ καὶ ὡσαύτως ἔχουσι. Τί οὖν τὸ αὔταρκές ἐστι τὸ τῶν θεῶν καὶ τί τὸ ἄτρεπτον καὶ τί τὸ ὡσαύτως ἔχον, ἐφεξῆς τοῖς εἰρημένοις λάβωμεν. Λέγεται μὲν οὖν καὶ ὁ κόσμος αὐτάρκης, ὅτι τέλειος | |
| 15 | ἐκ τελείων καὶ ὅλος ἐξ ὅλων ὑπέστη καὶ συμπεπλήρω‐ ται τοῖς οἰκείοις ἅπασιν ἀγαθοῖς ὑπὸ τοῦ γεννήσαντος αὐτὸν πατρός· ἀλλ’ ἡ τοιαύτη τελειότης καὶ αὐτάρκεια μεριστὴ καὶ ἐκ πολλῶν εἰς ἓν συνιοῦσα λέγεται καὶ κατὰ μετοχὴν ἀποπληροῦται τῶν χωριστῶν αἰτίων. Λέγεται δὲ | |
| 20 | καὶ ὁ τῶν θείων ψυχῶν διάκοσμος αὐτάρκης ὡς ἂν δὴ πλήρης τῶν οἰκείων ἀρετῶν καὶ τῆς ἑαυτοῦ μακαριότητος τὸ μέτρον ἀεὶ φυλάττων ἀνενδεές· ἀλλὰ κἀνταῦθα τὸ αὔταρκες ἐνδεές ἐστι δυνάμεων, οὐ γὰρ πρὸς τὰ αὐτὰ νοητὰ τὰς νοήσεις ἔχουσιν, ἀλλὰ καὶ κατὰ χρόνον ἐνεργοῦσι καὶ | |
| 25 | τὸ παντελὲς τῆς θεωρίας ἐν ταῖς ὅλαις κέκτηνται περιό‐ | |
| δοις· ἡ τοίνυν αὐτάρκεια τῶν θείων ψυχῶν καὶ τελειότης | 90 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.91 | τῆς ζωῆς οὐχ ὁμοῦ πᾶσα σύνεστι. Λέγεται δὲ αὖ καὶ ὁ νοερὸς κόσμος αὐτάρκης ὡς ἐν αἰῶνι τὸ ὅλον ἀγαθὸν ἱδρυσάμενος καὶ πᾶσαν ὁμοῦ τὴν ἑαυτοῦ μακαριότητα συλλαβὼν καὶ μηδενὸς ὢν ἐνδεής, τῷ πᾶσαν αὐτῷ παρεῖναι | |
| 5 | ζωήν, πᾶσαν δὲ νόησιν, ἐλλείπειν δὲ μηδὲν μηδὲ ποθεῖν ὡς ἀπόν· ἀλλὰ καὶ οὗτος αὐτάρκης μὲν ἐν τῇ ἑαυτοῦ τάξει, τῆς δὲ τῶν θεῶν αὐταρκείας ἀπολείπεται· πᾶς γὰρ νοῦς ἀγαθοειδής ἐστιν, ἀλλ’ οὐκ αὐτοαγαθότης οὐδὲ πρώτως ἀγαθόν· ἕκαστος δὲ τῶν θεῶν ἑνάς ἐστι καὶ ὕπαρξις καὶ | |
| 10 | ἀγαθότης, ἡ δὲ ἰδιότης τῆς ὑπάρξεως ἐξαλλάττει τὴν ἑκάστης ἀγαθότητος πρόοδον—ὁ μὲν γάρ ἐστιν ἀγαθότης τελεσιουργός, ὁ δὲ ἀγαθότης συνεκτικὴ τῶν ὅλων, ὁ δὲ ἀγαθότης συναγωγός—ἕκαστος δὲ ἁπλῶς ἀγαθότης † αὐτάρκειά ἐστιν ἢ οὕτως † οὐ κατὰ μέθεξιν οὐδὲ | |
| 15 | κατ’ ἔλλαμψιν οὐδὲ καθ’ ὁμοιότητα τὸ αὔταρκες ἔχουσα καὶ τὸ παντελές, ἀλλ’ αὐτῷ τῷ εἶναι ὅ ἐστι. Νοῦς μὲν γὰρ κατὰ μέθεξιν, ψυχὴ δὲ κατ’ ἔλλαμψιν, τὸ δὲ πᾶν τοῦτο κατὰ τὴν πρὸς τὸ θεῖον ὁμοιότητα αὔταρκες, αὐτοὶ δὲ οἱ θεοὶ δι’ ἑαυτοὺς καὶ παρ’ ἑαυτῶν αὐτάρκεις, ἑαυτοὺς | |
| 20 | πεπληρωκότες, μᾶλλον δὲ πληρώματα τῶν ὅλων ἀγαθῶν ὑπάρχοντες. Τοῦτο μὲν οὖν τοιαύτην ἂν ἔχοι φύσιν, τὸ αὔταρκες. Τὸ δέ γε ἄτρεπτον τῶν θεῶν, ὁποῖον εἶναι φήσομεν; Ἆρ’ οἷον τὸ τοῦ κυκλοφορητικοῦ σώματος; Οὐδὲ γὰρ τοῦτο παρὰ | |
| 25 | τῶν χειρόνων οὐδὲν εἰσδέχεσθαι πέφυκεν, οὐδὲ τῆς γενε‐ σιουργοῦ μεταβολῆς ἀναπίμπλαται καὶ τῆς ἐνταῦθα | |
| παρεμπιπτούσης ἀταξίας· ἄυλος γὰρ καὶ ἀμετάβλητος ἡ | 91 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.92 | τῶν οὐρανίων σωμάτων φύσις. Ἀλλὰ τοῦτο μέγα μὲν καὶ σεμνὸν ὡς ἐν ταῖς σωματικαῖς ὑποστάσεσι, καταδεέστερον δὲ αὖ τῶν θεῶν ἐστί· πᾶν δὲ σῶμα καὶ τὸ εἶναι καὶ τὸ ἀεὶ ἀτρέπτως εἶναι παρ’ ἄλλων ἔχει τῶν προηγουμένων αἰτίων. | |
| 5 | Ἀλλ’ οὐδὲ τοιοῦτόν ἐστιν οἷον τὸ ἄτρεπτον τῶν ψυχῶν ἐπὶ τῶν θεῶν τὸ ἀπαθὲς καὶ ἀμετάβλητον· καὶ γὰρ αὗται κοινωνοῦσί πως σώμασι καί εἰσι μέσαι τῆς ἀμερίστου καὶ τῆς περὶ τὰ σώματα μεριζομένης οὐσίας. Οὐδὲ αὖ τὸ τῶν νοερῶν οὐσιῶν ἄτρεπτον ἐξισοῦται τοῖς θεοῖς· | |
| 10 | κατὰ γὰρ τὴν πρὸς τοὺς θεοὺς ἕνωσιν καὶ ὁ νοῦς ἄτρεπτος καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀμιγὴς πρὸς τὰ δεύτερα· καὶ ὡς μὲν ἑνοειδὴς τοιοῦτός ἐστιν, ὡς δὲ πληθυόμενος ἔχει τὸ μὲν κρεῖττον ἐν ἑαυτῷ, τὸ δὲ καταδεέστερον. Μόνοι δὲ οἱ θεοὶ κατὰ ταύτην τὴν ὑπεροχὴν τῶν ὄντων ἱδρυσάμενοι τὰς | |
| 15 | ἑαυτῶν ἑνώσεις ἄτρεπτοι κυριώτατα καὶ πρώτως εἰσὶ καὶ ἀπαθεῖς. Οὐδὲν γάρ ἐστιν ἐν αὐτοῖς ὃ μή ἐστιν ἓν καὶ ὕπαρξις· ἀλλ’ ὥσπερ τὸ πῦρ παντός ἐστι τοῦ ἀλλοτρίου καὶ τῆς ἐναντίας δυνάμεως ἀφανιστικόν, καὶ ὥσπερ τὸ φῶς πᾶν ἐξελαύνει τὸ σκότος, καὶ ὡς οἱ κεραυνοὶ διὰ πάντων | |
| 20 | χωροῦσιν ἀχράντως, οὕτω δὴ καὶ αἱ τῶν θεῶν ἑνάδες πᾶν μὲν τὸ πλῆθος ἑνίζουσι, πᾶν δὲ τὸ εἰς σκεδασμὸν καὶ μερισμὸν παντελῆ φερόμενον ἀφανίζουσι, πᾶν δὲ τὸ μετέχον αὐτῶν ἐκθεοῦσιν οὐδὲν ἀπὸ τῶν μετεχόντων εἰσδεχόμεναι καὶ τὴν ἕνωσιν τὴν οἰκείαν 〈οὐκ〉 ἐλαττοῦσαι | |
| 25 | κατὰ τὴν μέθεξιν. Διὸ δὴ καὶ πανταχοῦ παρόντες οἱ θεοὶ | |
| πάντων ὁμοίως ἐξῄρηνται, καὶ πάντα συνέχοντες ὑπ’ οὐδε‐ | 92 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.93 | νὸς κρατοῦνται τῶν συνεχομένων, ἀλλ’ εἰσὶν ἀμιγεῖς πρὸς πάντα καὶ ἄχραντοι. Τὸ δὴ τρίτον λέγεται μὲν καὶ ὁ κόσμος οὗτος ὡσαύτως ἔχειν καθ’ ὅσον ἄλυτον ἀεὶ κρατουμένην ἔλαχε τὴν ἐν | |
| 5 | αὑτῷ τάξιν· ἀλλ’ ὅμως ἐπεὶ σωματοειδής ἐστι, μεταβο‐ λῆς ἄμοιρος οὐκ ἔστιν, ὥς φησιν ὁ Ἐλεάτης ξένος. Λέγεται δὲ καὶ ἡ ψυχικὴ διακόσμησις ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ τὴν οὐσίαν ἑστῶσαν κεκτῆσθαι, καὶ ὀρθῶς λέγεται, πάντῃ γάρ ἐστιν ἀπαθὴς κατὰ τὴν οὐσίαν· ἀλλὰ τὰς ἐνεργείας εἰς | |
| 10 | χρόνον παρεκτεινομένας ἔχει καί, ὥς φησιν ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης, ἄλλοτε ἄλλα νοεῖ νοητὰ καὶ ἐν ἄλλοις καὶ ἄλλοις εἴδεσιν γίνεται περιπορευομένη τὸν νοῦν. Λέγε‐ ται δὴ πρὸς τούτοις καὶ αὐτὸς ὁ πολυτίμητος νοῦς [καὶ] ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως εἶναι καὶ νοεῖν, ἐν αἰῶνι τήν | |
| 15 | τε οὐσίαν ὁμοῦ καὶ τὰς δυνάμεις καὶ τὰς ἐνεργείας τὰς ἑαυτοῦ πηξάμενος· ἀλλὰ διὰ τὸ πλῆθος τῶν νοήσεων καὶ διὰ τὴν ποικιλίαν τῶν νοητῶν εἰδῶν τε καὶ γενῶν οὐ τὸ ὡσαύτως ἐστὶν ἐν τῷ νῷ μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ ἑτέρως· ὁμοῦ γὰρ ἡ ἑτερότης ἐκεῖ τῇ ταὐτότητι συνυφέστηκε. Καὶ οὐ | |
| 20 | τῶν σωματικῶν ἐστὶ κινήσεων πλάνη μόνον οὐδὲ τῶν ψυχικῶν περιόδων, ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τοῦ νοῦ, καθ’ ὅσον ἑαυτοῦ τὴν νόησιν εἰς πλῆθος προήγαγε καὶ τὸ νοητὸν ἀνελίξας ἔχει· ψυχὴ μὲν γὰρ ἀνελίττει τὸν νοῦν, νοῦς δὲ αὑτὸν ἀνείλιξεν, ὥσπερ καὶ ὁ Πλωτῖνος ὀρθῶς πού | |
| 25 | φησι, περὶ τῶν νοητῶν ὑποβάσεων εἰπών. Τοιαῦται γάρ | |
| εἰσιν αἱ νοῦ πλάναι, καὶ ἃς ἐκείνῳ πλανᾶσθαι θεμιτόν. Εἰ δὴ | 93 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.94 | καὶ τὸ ἀεὶ ὡσαύτως ἐν μόνοις τοῖς θεοῖς πρώτως καὶ μάλιστα φήσαιμεν ὑπάρχειν, οὔτ’ ἂν τῆς ἀληθείας ἁμάρτοιμεν καὶ τῷ Πλάτωνι συμφωνήσαιμεν, ὅς πού φησιν ἐν τῷ Πολιτικῷ τὸ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχειν ἀεὶ τοῖς | |
| 5 | πάντων θειοτάτοις μόνοις προσήκειν. Θεοὶ δὴ οὖν ἡμῖν καὶ τῆς τοιαύτης ταὐτότητος εἰς ἑαυτοὺς τὰς αἰτίας ἀνεδήσαντο, καὶ κατὰ τὴν ἕνωσιν ἑαυτῶν τὴν ἄγνωστον ἱδρυμένην φρουροῦσιν ὡσαύτως τὴν οἰκείαν ὕπαρξιν. 〈κʹ〉 | |
| 10 | Τὸ μὲν οὖν ἀμετάβλητον τῶν θεῶν, ἐν αὐταρκείᾳ καὶ ἀπαθείᾳ καὶ ταὐτότητι συνεχόμενον, τοιοῦτόν ἐστι· τὸ δὲ ἁπλοῦν ἐπὶ τούτοις νοήσωμεν, ἥντινα δύναμιν ἔχει. Καὶ γὰρ τοῦτο προστίθησιν ὁ Σωκράτης ἐν τοῖς περὶ τοῦ θείου λόγοις, τὸ μὲν ποικίλον καὶ πολύμορφον καὶ ἄλλοτε | |
| 15 | ἀλλοῖον φανταζόμενον οὐ προσιέμενος, τὸ δὲ μονοειδὲς καὶ ἁπλοῦν εἰς τὸ θεῖον ἀναπέμπων· μένει γοῦν, ὥς φησιν, ἕκαστος ἁπλῶς ἐν τῇ ἑαυτοῦ μορφῇ. Τί δὴ οὖν ἡμεῖς καὶ περὶ ταύτης διοριζόμεθα τῆς ἁπλότητος; Ὡς οὐκ ἔστιν οἷον τὸ κατ’ ἀριθμὸν ἓν ἀφωρισ‐ | |
| 20 | μένη· τὸ γὰρ τοιοῦτον πολυσύνθετόν ἐστι καὶ πολυμιγές, δοκεῖ δὲ ἁπλοῦν εἶναι καθ’ ὅσον διῃρημένον ἔχει τὸ κοινὸν εἶδος. Οὐδ’ οἷον τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς κατατεταγμένον εἶδος ἢ γένος· καὶ γὰρ ταῦτα τῶν μὲν ἀτόμων ἐν οἷς ἐστὶν | |
| ἁπλούστερα τυγχάνει ὄντα, ποικιλίας δὲ ἀναπέπλησται τῇ | 94 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.95 | ὕλῃ κοινωνήσαντα καὶ προσλαβόντα τὰς τῶν ἐνύλων διαφορότητας. Οὐδὲ οἷον τὸ τῆς φύσεως εἶδος· μερίζεται γὰρ καὶ ἡ φύσις περὶ τὰ σώματα καὶ δύνει κατὰ τῶν σωματικῶν ὄγκων καὶ πολλὰς προβάλλει δυνάμεις περὶ | |
| 5 | τὴν ὑποκειμένην αὐτῇ σύστασιν, καὶ ἔστι τῶν μὲν σωμάτων ἁπλουστέρα, συμμιγῆ δὲ τὴν οὐσίαν ἔχουσα πρὸς τὴν ἐν αὐτοῖς ποικιλίαν. Οὐδὲ ὁποῖον τὸ ψυχικόν· καὶ γὰρ ἡ ψυχὴ μέση τῆς ἀμερίστου καὶ τῆς περὶ τὰ σώματα μεριζομένης οὐσίας ὑπάρχουσα κοινωνεῖ πρὸς ἀμφο‐ | |
| 10 | τέρας τοῖς ἄκροις, καὶ τῷ μὲν πολυειδεῖ τῷ ἑαυτῆς συνάπτει τοῖς χείροσι, κάρα δὲ αὐτῆς ἐστήρικται ἄνω, καὶ ἔστι κατ’ ἐκεῖνο μάλιστα θεία καὶ τῷ νῷ συγγενής. Οὐδ’ οἷον τὸ νοερόν· ἀμέριστος γὰρ ἅπας νοῦς καὶ ἑνοειδής, πλῆθος δὲ ὅμως ἔχει καὶ πρόοδον, καθὸ δηλονότι σχέσιν ἔχει πρὸς | |
| 15 | τὰ δεύτερα *** εἰς ἑαυτὸν καὶ περὶ ἑαυτόν, καὶ ἔστιν ἐν ἑαυτῷ, καὶ οὐ μονοειδὴς μόνον ἀλλὰ καὶ πολυειδὴς καί, ὥσπερ εἰώθασι λέγειν, ἓν πολλά· τῆς οὖν πρωτίστης ἁπλότητος ὑποδεεστέραν ἔλαχεν οὐσίαν. Οἱ δέ γε θεοὶ μόνως ἐν ἁπλότητι μιᾷ τὴν ὕπαρξιν ἀφωρισμένην ἔχουσι, | |
| 20 | παντὸς μὲν πλήθους ἐξῃρημένοι καθ’ ὅσον εἰσὶ θεοί, πάσης δὲ διαιρέσεως καὶ μερισμοῦ καὶ διαστάσεως ἢ σχέσεως πρὸς τὰ δεύτερα καὶ πάσης συνθέσεως ὑπερέχοντες. Καὶ αὐτοὶ μέν εἰσιν ἐν ἀβάτοις, τῶν ὅλων ὑπερηπλωμένοι καὶ πᾶσιν ἐποχούμενοι τοῖς οὖσιν αἰωνίως· αἱ δὲ ἀπ’ αὐ‐ | |
| 25 | τῶν ἐλλάμψεις εἰς τὰ δεύτερα συμμιγνύμεναι πολλαχοῦ | |
| τοῖς μετέχουσι συνθέτοις οὖσι καὶ ποικίλοις ἀναπίμπλανται | 95 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.96 | τῆς ὁμοίας αὐτῶν ἰδιότητος. Μὴ τοίνυν θαυμαζέτω τις, εἰ τῶν θεῶν ἐν ἁπλότητι μιᾷ καθ’ ὑπεροχὴν οὐσιωμένων ποικίλα προβέβληται τῆς παρουσίας αὐτῶν φαντάσματα, μηδ’ εἰ μονοειδῶν ἐκείνων ὄντων πολυειδῆ τὰ φαινόμενα, | |
| 5 | καθάπερ ἐν ταῖς τελεωτάταις τῶν τελετῶν μεμαθήκαμεν. Καὶ γὰρ ἡ φύσις καὶ ὁ δημιουργικὸς νοῦς τῶν ἀσωμάτων σωματοειδῆ καὶ τῶν νοητῶν εἴδωλα προτείνουσιν αἰσθητὰ καὶ τῶν ἀδιαστάτων διαστατά. Τοιαῦτα γὰρ δὴ καὶ ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης ἐνδεικνύμενος καὶ τῶν ψυχῶν | |
| 10 | τὰς ἄνευ σωμάτων τελετὰς μακαριωτάτας εἶναι καὶ τελείας ὄντως ἀποφαινόμενος, ὁλόκληρα καὶ ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆ φάσματα μυεῖσθαί φησιν αὐτὰς ἐκεῖ γενομένας καὶ τοῖς θεοῖς αὐτοῖς ἑνιζομένας, ἀλλ’ οὐ τοῖς ἀπ’ αὐτῶν εἰς τὰ τῇδε προβαλλομένοις ἰνδάλμασιν ἐντυγχα‐ | |
| 15 | νούσας. Ταῦτα μὲν γὰρ μερικώτερα καὶ συνθετώτερα καὶ ἐν κινήσει προφαίνεται· τὰ δὲ ταῖς τῶν θεῶν ὀπαδοῖς καὶ τὸν πολὺν ὄχλον τῆς γενέσεως ἀπολιπούσαις καὶ γυμναῖς πρὸς τὸ θεῖον καὶ καθαρὸν ἀνηγμέναις ἐλλαμ‐ πόμενα φάσματα μονοειδῆ καὶ ἁπλᾶ καί, ὥς φησιν ὁ | |
| 20 | Σωκράτης, ἀτρεμῆ πρόεισιν εἰς αὐτάς. Τοσαῦτα καὶ περὶ τῆς ἁπλότητος τῆς ἐν τοῖς θεοῖς ἡμῖν ἀφωρίσθω. Δεῖ γὰρ δὴ τὸ τῶν πολυμόρφων γεννητικὸν ἁπλοῦν προϋπάρχειν τῶν γεννωμένων, καθάπερ δὴ καὶ τὸ τῶν πεπληθυσμένων ἑνοειδές. Εἰ τοίνυν οἱ θεοὶ πάσης | |
| 25 | συνθέσεώς εἰσιν αἴτιοι καὶ τὴν τῶν ὄντων ποικιλίαν ἀφ’ ἑαυτῶν παρήγαγον, δεῖ δήπου τὸ ἓν αὐτῶν τὸ τῶν | |
| ὅλων γεννητικὸν ἐν ἁπλότητι τὴν ὑπόστασιν ἔχειν. Καὶ | 96 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.97 | γὰρ ὥσπερ τῶν σωμάτων ἀσώματα καὶ τῶν κινουμένων ἀκίνητα καὶ τῶν μεριστῶν ἀμέριστα προηγεῖται πάντων αἴτια, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τῶν πολυειδῶν μονοειδεῖς καὶ τῶν συμμεμιγμένων ἀμιγεῖς καὶ τῶν ποικίλων ἁπλαῖ | |
| 5 | προϋφεστήκασιν αἱ πρωτουργοὶ δυνάμεις. καʹ Περὶ δὲ τῆς ἐν αὐτοῖς ἀληθείας μετὰ ταῦτα λέγωμεν· καὶ γὰρ τοῦτο πρὸς τοῖς εἰρημένοις ὁ Σωκράτης συλλε‐ λόγισται, διότι τὸ θεῖον ἀψευδές, καὶ οὔτε ἀπάτης | |
| 10 | οὔτε ἀγνοίας ἐστὶν ἡμῖν ἢ ἄλλοις τισὶ τῶν ὄντων αἴτιον. Τῆς μὲν οὖν ἐν λόγοις ὑφεστώσης ἀληθείας τὴν θείαν ἐξῃρημένην νοήσωμεν, καθ’ ὅσον αὕτη πολυσύνθετός ἐστι καὶ τρόπον τινὰ τῷ ἐναντίῳ συμπέφυρται, καὶ διότι δὴ τὴν ὑπόστασιν ἐκ μὴ ἀληθῶν ἔσχηκε· τὰ γὰρ μόρια τὰ πρῶτα | |
| 15 | τῆς τοιαύτης ἀληθείας ἄδεκτα, εἰ μή τις ἄλλον καὶ ταῦτα τρόπον ἀληθεύειν λέγοι τῷ ἐν Κρατύλῳ Σωκράτει πειθό‐ μενος. Τῆς δὲ αὖ ψυχικῆς, ἐν δόξαις εἴτε καὶ ἐπιστήμαις θεωρουμένης, καθ’ ὅσον μεριστή πώς ἐστι, καὶ οὐκ αὐτὰ τὰ ὄντα ἐστίν, ἀλλ’ ὁμοιοῦται καὶ συναρμόζεται τοῖς οὖσι, | |
| 20 | καὶ ὡς ἐν κινήσει καὶ μεταβάσει τελουμένη τῆς ἑστώσης ἀεὶ καὶ μονίμου καὶ ἀρχηγικῆς ἀληθείας ἀπολείπεται. Τῆς δὲ αὖ νοερᾶς, διότι κατ’ οὐσίαν ὑφέστηκε, καὶ λέγεται μὲν εἶναι τὰ ὄντα καὶ ἔστι διὰ τὴν τῆς ταὐτότητος δύναμιν, πάλιν δὲ αὖ κατὰ τὴν ἑτερότητα διακρίνεται τῆς οὐσίας | |
| 25 | αὐτῶν καὶ τὴν ἰδίαν ὑπόστασιν ἀσύγχυτον πρὸς αὐτὰ δια‐ | 97 in vol. 1 |
Theol Plat.1.98 | φυλάττει. Μόνη τοίνυν ἡ τῶν θεῶν ἀλήθεια ἕνωσις αὐτῶν ἐστὶν ἀδιαίρετος καὶ παντελὴς κοινωνία, καὶ διὰ ταύτην ἥ τε τῶν θεῶν ἄρρητος γνῶσις ὑπερέχει πάσης γνώσεως καὶ πάντα τὰ δεύτερα τῶν γνώσεων εἴδη τελειότητος μεταλαγ‐ | |
| 5 | χάνει τῆς προσηκούσης. Μόνη δὲ αὕτη καὶ πάντα τὰ ὄντα καθ’ ἕνωσιν ἄφραστον συνῃρημένως περιέχει, καὶ διὰ ταύτην οἱ θεοὶ τὰ πάντα γινώσκουσιν ὁμοῦ, τά τε ὅλα καὶ τὰ μέρη, τά τε ὄντα καὶ τὰ μὴ ὄντα, τά τε αἰώνια καὶ τὰ ἔγχρονα· οὐχ ὥσπερ ὁ νοῦς τῷ καθόλου τὸ μέρος καὶ τῷ | |
| 10 | ὄντι τὸ μὴ ὄν, ἀλλ’ αὐτόθεν ἕκαστα, καὶ ὅσα κοινὰ καὶ ὅσα καθ’ ἕκαστα, κἂν τὰ τῶν πάντων ἀτομώτατα λέγῃς, κἂν τὴν ἀπειρίαν τῶν ἐνδεχομένων, κἂν τὴν ὕλην αὐτήν. Εἰ δὲ τὸν τρόπον ἐπιζητεῖς τῆς τῶν θεῶν περὶ πάντα τὰ ὁπωσοῦν ὑφεστηκότα γνώσεως καὶ ἀληθείας, ἄρρητός ἐστι | |
| 15 | καὶ ἄληπτος ἀνθρωπίναις ἐπιβολαῖς, μόνοις δὲ αὐτοῖς γνώριμος τοῖς θεοῖς. Καὶ ἔγωγε θαυμάζω μὲν καὶ τῶν Πλατωνικῶν τοὺς πάντων τὴν γνῶσιν ἀποδόντας τῷ νῷ, καὶ τῶν ἀτόμων λέγω καὶ τῶν παρὰ φύσιν καὶ ὅλως τῶν κακῶν, καὶ διὰ τοῦτο νοερὰ καὶ τούτων παραδείγματα | |
| 20 | θεμένους. Πολλῷ δ’ ἂν μᾶλλον ἀγασθείην τοὺς διακρί‐ νοντας μὲν τὴν νοερὰν ἰδιότητα τῆς θείας ἑνώσεως (καὶ γὰρ ὁ νοῦς δημιούργημα καὶ γέννημα τῶν θεῶν ἐστὶ τὸ πρώ‐ τιστον), τῷ δὲ νῷ τὰ ὅλα καὶ πρώτιστα καὶ κατὰ φύσιν ἀποδόντας αἴτια, καὶ τοῖς θεοῖς τὴν πάντων κοσμητικὴν | |
| 25 | καὶ γεννητικὴν δύναμιν· τὸ γὰρ ἓν πανταχοῦ, τὸ δὲ ὅλον οὐ πανταχοῦ· καὶ τοῦ μὲν ἑνὸς καὶ ἡ ὕλη μετέσχε καὶ | |
| ἕκαστον τῶν ὄντων, νοῦ δὲ καὶ τῶν νοερῶν εἰδῶν τε καὶ | 98 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.99 | γενῶν οὐ πάντα. Πάντα οὖν μόνως ἐκ τῶν θεῶν, καὶ ἡ ὄντως ἀλήθεια παρ’ ἐκείνοις οἳ πάντα γινώσκουσιν ἑνιαίως. Καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἐν τοῖς χρησμοῖς ὁμοίως οἱ θεοὶ τὰ | |
| 5 | πάντα διδάσκουσιν, τά τε ὅλα καὶ τὰ μερικά, καὶ τὰ αἰώνια καὶ τὰ εἰς ἅπαντα τὸν χρόνον γιγνόμενα· καὶ γὰρ τῶν αἰωνίως ὄντων καὶ τῶν ἐν χρόνοις ἐξῃρημένοι, κατὰ μίαν καὶ ἡνωμένην ἀλήθειαν τὴν ἑκάστου καὶ πάντων γνῶσιν ἐν ἑαυτοῖς συνῃρήκασιν. Εἰ δ’ ἄρα τι καὶ παρεμπίπτοι | |
| 10 | ψεῦδος εἰς τὰ χρηστήρια τῶν θεῶν, οὐκ ἀπὸ τῶν θεῶν τὸ τοιοῦτο γεννᾶσθαι φήσομεν, ἀλλ’ ἀπὸ τῶν δεχομένων ἢ τῶν ὀργάνων ἢ τῶν τόπων ἢ τῶν καιρῶν· ἅπαντα γὰρ ταῦτα συντελεῖ πρὸς τὴν μετουσίαν τῆς θείας γνώσεως, καὶ συναρμοζόμενα μὲν οἰκείως τοῖς θεοῖς καθαρὰν ὑποδέχεται | |
| 15 | τῆς ἐν αὐτοῖς ἱδρυμένης ἀληθείας τὴν ἔλλαμψιν, ἀφιστά‐ μενα δὲ δι’ ἀνεπιτηδειότητος τῶν θεῶν καὶ ἀνάρμοστα γινόμενα πρὸς αὐτοὺς ἐπηλυγάζει τὴν ἀπ’ αὐτῶν προϊοῦ‐ σαν ἀλήθειαν. Ποῖον οὖν ψεῦδος ἐκ θεῶν, τῶν πάντα τὰ τῆς γνώσεως εἴδη παραγόντων; Τίς ἀπάτη παρὰ τῶν τὴν | |
| 20 | ὅλην ἀλήθειαν ἐν ἑαυτοῖς ἱδρυσαμένων; Καθάπερ γὰρ οἶμαι πᾶσι μὲν τὰ ἀγαθὰ προτείνουσιν οἱ θεοί, δέχεται δὲ ἀεὶ ὁ ἐθέλων τε καὶ δυνάμενος, φησὶν ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης, καὶ τὸ μὲν θεῖον ἀναίτιον τῶν κακῶν, τὸ δὲ ἀφιστάμενον ἐκείνου καὶ βρῖθον εἰς τὸ κάτω | |
| 25 | δι’ ἑαυτοῦ κακύνεται, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ θεοὶ μὲν | |
| ἀεὶ τῆς ἀληθείας εἰσὶ χορηγοί, προσλάμπεται δὲ ὑπ’ αὐτῶν | 99 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.100 | οἷς θέμις μετέχειν ἐκείνων. Τὰ γὰρ τῶν πολλῶν τῆς ψυχῆς ὄμματα καρτερεῖν πρὸς τὸ ἀληθὲς ἀφορῶντα ἀδύνατα, φησὶν ὁ Ἐλεάτης σοφός. Ταύτην δὴ τὴν ἐν τοῖς θεοῖς πρώτως ὑφεστηκυῖαν | |
| 5 | ἀλήθειαν καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος ἀνύμνησεν, ἀλήθεια δή, φάς, πάντων μὲν ἀγαθῶν θεοῖς ἡγεῖται, πάντων δὲ ἀνθρώποις. Ὡς γὰρ τὰς ψυχὰς ἡ ἐν αὐταῖς ἀλήθεια συνάπτει πρὸς νοῦν, ὡς τὰς νοερὰς πάσας τάξεις ἡ νοερὰ ἀλήθεια συνάγει πρὸς τὸ ἕν, οὕτω δὴ καὶ ἡ τῶν | |
| 10 | θεῶν ἀλήθεια τὰς θείας ἑνάδας ἑνοῖ τῇ πηγῇ τῶν ὅλων ἀγαθῶν, πρὸς ἣν δὴ συνενιζόμεναι πληροῦνται πάσης ἀγαθοειδοῦς δυνάμεως. Πανταχοῦ γὰρ δὴ συναγωγὸν ἔχει τοῦ πλήθους εἰς τὸ ἓν αἰτίαν ἡ τῆς ἀληθείας ὕπαρξις· ἐπεὶ καὶ τὸ ἐν Πολιτείᾳ προϊὸν ἀπὸ τοῦ ἀγαθοῦ φῶς, τὸ συνάπ‐ | |
| 15 | τον τῷ νοητῷ τὸν νοῦν, ἀλήθειαν ὁ Πλάτων καλεῖ. 〈κβʹ〉 Ταύτην τοίνυν τὴν ἑνοποιὸν καὶ συνδετικὴν τῶν πληρούν‐ των τε καὶ πληρουμένων ἰδιότητα κατὰ πάσας τῶν θεῶν τὰς διακοσμήσεις τακτέον ἄνωθεν ἄχρι τῶν ἐσχάτων. Ἔσται | |
| 20 | δὲ ἡμῖν γνώριμον ὃ λέγομεν, πρότερον 〈περὶ〉 τῶν ἐν Φαίδρῳ γεγραμμένων κοινῶν ὁμολογημάτων περὶ παντὸς | |
| τοῦ θείου τὸν λόγον ποιησαμένοις. | 100 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.101 | Λέγει τοίνυν ὁ Σωκράτης ὡς ἄρα πᾶν ἐστὶ τὸ θεῖον καλόν, σοφόν, ἀγαθόν, καὶ τὴν τριάδα ταύτην διήκειν ἐπὶ πάσας ἐνδείκνυται τὰς τῶν θεῶν προόδους. Τί οὖν ἂν εἴη τὸ ἀγαθὸν τὸ τῶν θεῶν καὶ τίς ἡ σοφία καὶ τί τὸ κάλλος; | |
| 5 | Τὸ μὲν ἀγαθὸν καὶ πρότερον εἴπομεν ὅτι σωστικόν ἐστι τῶν ὅλων καὶ ὑποστατικόν, καὶ ὡς ἀκρότατον ὑφέστηκε πανταχοῦ, καὶ ὡς πληρωτικόν ἐστι τῶν ὑφειμένων, καὶ ὡς ἀνάλογον ἐν ἑκάστῃ τάξει προϋπάρχει τῇ πρωτίστῃ τῶν θείων διακόσμων ἀρχῇ. Κατὰ γὰρ τοῦτο πάντες οἱ | |
| 10 | θεοὶ τῇ μιᾷ τῶν ὅλων αἰτίᾳ συνήνωνται καὶ τὸ εἶναι θεοὶ κατὰ τοῦτο πρώτως ἔχουσιν· οὔτε γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τελεώ‐ τερον ἅπασι τοῖς οὖσιν οὔτε τῶν θεῶν. Τοῖς οὖν ἀρίστοις καὶ κατὰ πάντα τελείοις τὸ ἄριστον μάλα προσήκει καὶ τελικώτατον τῶν ὄντων. Ἐν δέ γε τῷ Φιλήβῳ στοιχεῖα | |
| 15 | παραδίδωσιν ἡμῖν ὁ Πλάτων τῆς τοῦ ἀγαθοῦ φύσεως τρία τὰ κυριώτατα, τὸ ἐφετόν, τὸ ἱκανόν, τὸ τέλειον· δεῖ γὰρ αὐτὸ καὶ πρὸς ἑαυτὸ πάντα ἐπιστρέφειν, καὶ πληροῦν, καὶ κατὰ μηδὲν ἐλλείπειν μηδὲ ἐλαττοῦν τὴν αὑτοῦ περιουσίαν. | |
| 20 | Τὸ μὲν τοίνυν ἐφετὸν μὴ τοιοῦτον νοείτω τις οἷον ἐν τοῖς αἰσθητοῖς προτείνεται πολλάκις ὀρεκτόν, ἄγονον ὑπάρχον καὶ ἀνενέργητον (τοιοῦτον γὰρ τὸ φαινόμενον καλόν), μηδ’ οἷον ἐνεργεῖν μὲν καὶ ἀνεγείρειν εἰς αὑτὸ τὰ δυνάμενα μετέχειν, νοήσει δὲ ληπτὸν καὶ κατ’ ἐπιβολὴν | |
| 25 | ἡμῖν καὶ κατ’ ἐπέρεισιν τῆς διανοίας ἐκφερόμενον· ἄρρητον γάρ ἐστι καὶ πρὸ γνώσεως πάσης ἐπὶ πάντα διατείνει τὰ | |
| ὄντα. Πάντα γὰρ ἐφίεται τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ἐπέστραπται | 101 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.102 | πρὸς ἐκεῖνο, τὰ μὲν μᾶλλον, τὰ δὲ ἧττον. Ἀλλ’ εἰ δεῖ συνελόντα φάναι τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐφετοῦ· καθάπερ ὁ τοῦ φωτὸς χορηγὸς ταῖς ἀκτῖσι πρόεισιν εἰς τὰ δεύτερα 〈καὶ〉 πρὸς ἑαυτὸν ἐπιστρέφει τὰ ὄμματα καὶ ἡλιοειδῆ ποιεῖ | |
| 5 | καὶ ἑαυτῷ παραπλήσια καὶ διὰ τῆς ἑτερομοιότητος συνάπ‐ τει ταῖς ἑαυτοῦ μαρμαρυγαῖς, οὕτως οἶμαι καὶ τὸ ἐφετὸν τῶν θεῶν ἀνέλκει πάντα καὶ ἀνασπᾷ πρὸς τοὺς θεοὺς ἀρρήτως ταῖς οἰκείαις ἐλλάμψεσι, πανταχοῦ παρὸν πᾶσι καὶ μηδ’ ἡντινοῦν ἀπολεῖπον τάξιν τῶν ὄντων· ἐπεὶ καὶ | |
| 10 | αὐτὴ ἡ ὕλη πρὸς τὸ ἐφετὸν τοῦτο τετάσθαι λέγεται καὶ διὰ τῆς ἐφέσεως ταύτης πληροῦται τοσούτων ἀγαθῶν ὅσων δύναται μετασχεῖν. Πάντων οὖν ἐστὶ τῶν ὄντων κέντρον, καὶ περὶ αὐτὸ πάντα τὰ ὄντα καὶ πάντες οἱ θεοὶ τάς τε οὐσίας καὶ τὰς δυνάμεις καὶ τὰς ἐνεργείας ἔχουσι. | |
| 15 | Καὶ ἡ πρὸς τοῦτο τάσις καὶ ἡ ἔφεσις τῶν ὄντων ἄσβεστός ἐστιν· ἄγνωστον γὰρ ὂν ποθεῖ τὰ ὄντα τὸ ἐφετὸν τοῦτο, καὶ ἄληπτον. Μήτε οὖν γνῶναι μήτε ἑλεῖν ὃ ποθεῖ δυνάμενα περὶ αὐτὸ πάντα χορεύει, καὶ ὠδίνει μὲν αὐτὸ καὶ οἷον ἀπομαντεύεται, τὴν δὲ ἔφεσιν ἀκατάληκτον ἔχει καὶ | |
| 20 | ἄπαυστον, τῆς ἀγνώστου καὶ ἀρρήτου φύσεως αὐτοῦ λειπόμενα, καὶ περιπτύξασθαι καὶ ἐγκολπίσασθαι τὸ ἐφετὸν ἀδυνατοῦντα. Πάντων γὰρ ὁμοῦ τῶν ὄντων ἐξῃρημένον πᾶσι πάρεστιν ὁμοίως καὶ κινεῖ πάντα περὶ ἑαυτό, πᾶσιν ἀκατάληπτον ὄν· καὶ τῇ μὲν κινήσει ταύτῃ καὶ τῇ ἐφέσει | |
| 25 | σῴζει τὰ πάντα, τῇ δὲ ἀγνώστῳ τῶν ὅλων ὑπεροχῇ τὴν οἰκείαν ἕνωσιν ἄμικτον φυλάττει πρὸς τὰ δεύτερα. | |
| Τὸ μὲν οὖν ἐφετὸν τοιοῦτον· τὸ δέ γε ἱκανὸν δυνά‐ | 102 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.103 | μεώς ἐστι πλῆρες ἀγαθοειδοῦς, καὶ πρόεισιν ἐπὶ πάντα, καὶ τὰς τῶν θεῶν δόσεις ἐκτείνει καὶ ἐπορέγει τοῖς οὖσι πᾶσι. Τοιαύτην γὰρ δὴ τὴν ἱκανότητα νομίζομεν εἶναι, δύναμιν ἐπὶ τὰ ἔσχατα διικνουμένην καὶ διατείνουσαν, καὶ | |
| 5 | τὴν ἄφθονον τῶν θεῶν βούλησιν ἐκφαίνουσαν, καὶ μὴ ἱσταμένην ἐφ’ ἑαυτῆς ἀλλὰ τὸ ὑπέρπληρες καὶ ἀνέκλειπτον καὶ ἄπειρον καὶ γεννητικὸν τῶν ἀγαθῶν τῆς θείας ὑπάρξεως συλλαβοῦσαν ἑνιαίως. Τοῦ γὰρ ἐφετοῦ μονίμως ἱδρυμένου καὶ τῶν ὅλων ὑπερέχοντος καὶ πάντα περὶ ἑαυτὸ τὰ ὄντα | |
| 10 | στήσαντος, τὸ ἱκανὸν ἐξάρχει προόδου καὶ πολλαπλασιασ‐ μοῦ τῶν ὅλων ἀγαθῶν καὶ τὸ πρωτουργὸν τῆς τοῦ ἐφετοῦ μονοειδοῦς ὑπάρξεως τῇ γονίμῳ περιουσίᾳ καὶ ταῖς ἐπὶ πάντα διηκούσαις ἀγαθουργοῖς ἀποπληρώσεσιν ἐκκαλεῖται καὶ προάγει καὶ πᾶσιν ἐνδίδωσιν ἀφθόνως, ἵνα δὴ καὶ τὸ | |
| 15 | μόνιμον τῶν θείων καὶ τὸ προϊὸν ἀπὸ τῶν οἰκείων αἰτίων τῆς ἀγαθότητος πλῆρες ὑπάρχῃ, καὶ πάντα ἁπλῶς ἀγαθύ‐ νηται τὰ ὄντα, μένοντά τε καὶ προερχόμενα, καὶ ταῖς ἀρχαῖς ἡνωμένα ταῖς ἑαυτῶν καὶ διακρινόμενα κατ’ οὐσίαν ἀπ’ ἐκείνων. Διὰ ταύτην δὴ οὖν τὴν δύναμιν καὶ τὰ νοερὰ | |
| 20 | γένη τῶν ὁμοίων ἐστὶ συστατικά, καὶ 〈αἱ〉 ψυχαὶ γεννᾶν ἐφίενται καὶ μιμεῖσθαι τὰ πρὸ αὐτῶν, καὶ αἱ φύσεις τοὺς αὑτῶν λόγους εἰς ἄλλην διάγουσι χώραν, καὶ πάντα ἁπλῶς κατ’ οὐσίαν ἔχει τὸν τῆς γεννήσεως ἔρωτα. Τὸ γὰρ ἱκανὸν τῆς ἀγαθότητος τῶν θεῶν, ἀπ’ αὐτῆς | |
| 25 | ὡρμημένον, πᾶσιν ἐνέσπαρται τοῖς οὖσι καὶ πάντα κινεῖ πρὸς τὴν ἄφθονον μετάδοσιν τῶν ἀγαθῶν, τὸν μὲν νοῦν τῶν νοερῶν, τὴν δὲ ψυχὴν τῶν ψυχικῶν, τὴν δὲ φύσιν τῶν | |
| φυσικῶν. | 103 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.104 | Μένει τε οὖν πάντα διὰ τὸ ἐφετὸν τῆς ἀγαθότητος, καὶ γεννᾷ καὶ πρόεισιν εἰς δευτέρας καὶ τρίτας ἀπογεννήσεις διὰ τὸ ἱκανόν. Τὸ δὲ αὖ τρίτον, τὸ τέλειον, ἐπιστρεπ‐ τικόν ἐστι τῶν ὅλων καὶ συναγωγὸν ἐπὶ τὰ αἴτια κατὰ | |
| 5 | κύκλον, οὗ μὲν τὸ θεῖον, οὗ δὲ τὸ νοερόν, οὗ δὲ τὸ ψυχικόν, οὗ δὲ τὸ φυσικόν· πάντα γὰρ μετέχει τῆς ἐπιστροφῆς, ἐπεὶ καὶ τὸ ἄπειρον τῆς προόδου διὰ ταύτης ἐπὶ τὰς ἀρχὰς αὖθις ἀνακαλεῖται. Καὶ ἔστι σύμμικτον τὸ τέλειον ἐκ τοῦ ἐφετοῦ καὶ τοῦ ἱκανοῦ. Πᾶν γὰρ τὸ τοιοῦτον | |
| 10 | ὀρεκτόν ἐστι καὶ γεννητικὸν τῶν ὁμοίων· ἢ οὐχὶ κἀν τοῖς τῆς φύσεως ἔργοις τὰ τέλεια πανταχοῦ καὶ ἐραστὰ διὰ τὴν τῆς ὥρας ἀκμὴν καὶ γόνιμα τυγχάνει ὄντα; Τό τε οὖν ἐφετὸν ἑδράζει τὰ πάντα καὶ ἐν ἑαυτῷ κατέχει, καὶ τὸ ἱκανὸν εἰς προόδους καὶ ἀπογεννήσεις ἀνεγείρει, | |
| 15 | καὶ τὸ τέλειον εἰς ἐπιστροφὰς καὶ συνελίξεις τελεσιουργεῖ τὰ προελθόντα· διὰ δὲ τούτων τῶν τριῶν αἰτίων τά τε θεῖα πάντα καὶ τὰ μετὰ θεοὺς γένη κεκόσμηται· πάντων ἄρα πρωτουργός ἐστι καὶ ἀρχηγικωτάτη πηγὴ καὶ ἑστία τῶν ὁπωσοῦν ὑφεστηκότων ἡ τῶν θεῶν ἀγαθότης, ἐν τριάδι | |
| 20 | τοιαύτῃ πηξαμένη τὸ ἑνιαῖον κράτος τῆς οἰκείας ὑποστά‐ σεως. 〈κγʹ〉 Μετὰ δὲ ταύτην ἡ σοφία δευτέραν ἔλαχε τάξιν, νόησις οὖσα τῶν θεῶν, μᾶλλον δὲ ὕπαρξις τῆς νοήσεως τῶν θεῶν. | |
| 25 | Ἡ μὲν γὰρ νόησις γνῶσίς ἐστι νοερά, θεῶν δὲ ἡ σοφία | 104 in vol. 1 |
Theol Plat.1.105 | γνῶσις ἄρρητος, ἥτις ἥνωται πρὸς τὸ γνωστὸν καὶ τὴν νοητὴν ἕνωσιν τῶν θεῶν. Δοκεῖ δέ μοι καὶ ταύτην ἐν τριάδι μάλιστα θεωρεῖν ὁ Πλάτων, ὡς ἔστιν ἐκ τῶν πολλαχοῦ διεσπαρμένων περὶ αὐτῆς ἐννοιῶν συλλογίσασθαι. | |
| 5 | Λέγω δὲ ὅτι ἡ μὲν ἐν Συμποσίῳ Διοτίμα τὸ σοφὸν πλῆρες εἶναι βούλεται τοῦ γνωστοῦ, καὶ οὐ ζητεῖν οὐδὲ θηρᾶν ἀλλ’ ἔχειν τὸ νοητόν· θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδὲ ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι, ἔστι γάρ. Οὐκοῦν τὸ μὲν φιλόσοφον ἀτελές ἐστι καὶ ἐνδεὲς τῆς ἀληθείας, τὸ | |
| 10 | δὲ σοφὸν πλῆρες καὶ ἀνενδεές, καὶ πᾶν ὃ βούλεται παρὸν ἔχει, καὶ οὐδὲν ποθοῦν ἀλλ’ ἐφετὸν καὶ ὀρεκτὸν τῷ φιλο‐ σόφῳ προκείμενον. Ὁ δὲ ἐν τῇ Πολιτείᾳ Σωκράτης τὸ γεννητικὸν ἀλη‐ θείας καὶ νοῦ τῆς σοφίας παρέχεται γνώρισμα, ταῖς | |
| 15 | μὲν ἡμετέραις ψυχαῖς διὰ γεννήσεως εἰς τὸ πλῆρες [τῆς] ἀνόδου γινομένης, τοῖς δὲ θεοῖς ἐκ τοῦ πλήρους τῆς γεννήσεως τοῦ νοῦ παρούσης. Οὐ γὰρ ἐκ τῆς ἀτελοῦς ἕξεως ἐπὶ τὸ τέλειον ἐν ἐκείνοις ἡ πρόοδος, ἀλλ’ ἐκ τῆς αὐτοτελοῦς ὑπάρξεως ἡ γόνιμος τῶν ὑποδεεστέρων δύναμις. | |
| 20 | Ἐν δὲ αὖ τῷ Θεαιτήτῳ τὸ τελεσιουργὸν τῶν ἀτελῶν καὶ τὸ προκλητικὸν τῶν κρυπτομένων ἐν ταῖς ψυχαῖς νοήσεων τῇ σοφίᾳ προσήκειν ἐνδείκνυται· μαιεύεσθαί με ὁ θεὸς ἀναγκάζει, γεννᾶν δὲ ἀπεκώλυσε. Δῆλον οὖν ἐκ τούτων ὅτι τριαδικόν ἐστι τὸ τῆς σοφίας | |
| 25 | γένος, πλῆρες μὲν ὂν τοῦ ὄντος καὶ τῆς ἀληθείας, γεννη‐ τικὸν δὲ τῆς νοερᾶς ἀληθείας, τελειωτικὸν δὲ τῶν κατ’ ἐνέρ‐ | |
| γειαν νοερῶν καὶ αὐτὸ κατὰ δύναμιν ἑστώς. Ταῦτα τοίνυν | 105 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.106 | καὶ τῇ τῶν θεῶν σοφίᾳ προσήκειν ὑπολάβωμεν· καὶ γὰρ ἐκείνη τῆς μὲν ἀγαθότητός ἐστι τῆς θείας πλήρης, γεννᾷ δὲ τὴν θείαν ἀλήθειαν, τελειοῖ δὲ πάντα τὰ μεθ’ ἑαυτήν. 〈κδʹ〉 | |
| 5 | Τὸ δὴ καλὸν ἐπὶ τούτοις σκεψώμεθα, τί ποτέ ἐστι καὶ ὅπως ἐν τοῖς θεοῖς πρώτως ὑφέστηκε. Λέγεται μὲν οὖν ἀγαθοειδὲς εἶναι κάλλος, καὶ νοητὸν κάλλος, καὶ πρεσβύτερον τῆς νοερᾶς καλλονῆς, καὶ αὐτοκαλλονή, καὶ τῶν ὄντων ἁπάντων αἰτία καλλοποιός, καὶ πάντα τὰ | |
| 10 | τοιαῦτα, καὶ ὀρθῶς λέγεται. Χωριστὸν δέ ἐστιν οὐ μόνον τῶν ἐν τοῖς σωματικοῖς ὄγκοις φαινομένων καλῶν οὐδὲ τῆς ἐν τούτοις συμμετρίας ἢ τῆς ψυχικῆς εὐαρμοστίας ἢ τοῦ νοεροῦ φέγγους, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν δευτέρων καὶ τρίτων ἐν τοῖς θεοῖς προόδων τὸ πρώτιστον καὶ ἑνιαῖον | |
| 15 | κάλλος· καὶ ἵδρυται μονοειδῶς ἐν τῇ νοητῇ περιωπῇ, καὶ ἀπὸ ταύτης πρόεισιν ἐφ’ ἅπαντα τὰ τῶν θεῶν γένη καὶ κατα‐ λάμπει τάς τε ὑπερουσίους αὐτῶν ἑνάδας καὶ τὰς ἐξηρτη‐ μένας ἁπάσας οὐσίας μέχρι καὶ τῶν ἐμφανῶν ὀχημάτων. [καὶ] Ὥσπερ οὖν διὰ τὴν πρωτίστην ἀγαθότητα πάντες | |
| 20 | ἀγαθοειδεῖς οἱ θεοί, καὶ διὰ τὴν νοητὴν σοφίαν γνῶσιν ἔχουσιν ἄρρητον καὶ ὑπὲρ νοῦν ἱδρυμένην, οὕτως οἶμαι καὶ διὰ τὴν ἀκρότητα τοῦ κάλλους ἐράσμιόν ἐστι τὸ θεῖον πᾶν. Ἐκεῖθεν γὰρ ἐποχετεύονται πάντες οἱ θεοὶ τὸ κάλλος καὶ πληρούμενοι τὰ μεθ’ ἑαυτοὺς πληροῦσιν, | |
| 25 | ἀνεγείροντες πάντα καὶ ἐκβακχεύοντες περὶ τὸν | 106 in vol. 1 |
Theol Plat.1.107 | ἑαυτῶν ἔρωτα καὶ ἐπαντλοῦντες ἄνωθεν τοῖς πᾶσιν τὴν ἔνθεον ἀπορροὴν τοῦ κάλλους. Ἔστι μὲν οὖν, ὡς τὸ ὅλον εἰπεῖν, τοιοῦτον τὸ θεῖον κάλλος, τῆς θείας εὐφροσύνης χορηγὸν καὶ τῆς οἰκειότητος | |
| 5 | καὶ τῆς φιλίας· κατὰ γὰρ τοῦτο καὶ ἥνωνται ἀλλήλοις οἱ θεοὶ καὶ χαίρουσιν ἀλλήλοις καὶ ἄγανται καὶ εὐφραίνονται ταῖς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίαις καὶ ταῖς πληρώσεσιν καὶ οὐκ ἀπολείπουσιν ἣν ἔλαχον ἀεὶ τάξιν ἐν ταῖς ἑαυτῶν διακοσμήσεσι. Τρία δὲ ὁ Πλάτων καὶ τούτου γνωρίσματα | |
| 10 | παραδίδωσιν. Ἐν Συμποσίῳ μὲν τὸ ἁβρόν· τὸ γὰρ τέλειον δήπου καὶ τὸ μακαριστὸν κατὰ τὴν τῆς ἀγαθότητος μετουσίαν ἐφήκει τῷ καλῷ· λέγει δὲ οὕτω πως ἐν ἐκείνοις· ἀλλὰ τὸ τῷ ὄντι καλόν, τοῦτό ἐστιν ἁβρὸν καὶ τέλειον | |
| 15 | καὶ μακαριστόν. Τοῦτο μὲν οὖν τοιοῦτον τοῦ κάλλους ἕν, τὸ ἁβρόν, ἕτερον δὲ ἐκ τοῦ Φαίδρου λάβωμεν τὸ φανόν. Καὶ γὰρ τοῦτο τῷ κάλλει φέρων ἀνέθηκεν· κάλλος δὲ τότε ἦν ἰδεῖν λαμπρόν, καὶ ἐφεξῆς· περὶ δὲ κάλλους, ὥσπερ | |
| 20 | ἔφαμεν, μετ’ ἐκείνων τε ἔλαμπεν ὄν, καὶ πάλιν ἐν τοῖς ἐχομένοις· δεῦρό τε ἐλθόντες κατειλήφαμεν αὐτὸ διὰ τῆς ἐναργεστάτης τῶν αἰσθήσεων στίλ‐ βον ἐναργέστατα, καὶ τέλος ἐπὶ τούτοις· νῦν δὲ κάλλος μόνον ταύτην ἔσχε μοῖραν, ἐκφανέστατόν | |
| 25 | τε εἶναι καὶ ἐρασμιώτατον. | 107 in vol. 1 |
Theol Plat.1.108 | Δύο μὲν οὖν ταῦτα τοῦ κάλλους εἰλήφθω γνωρίσματα. Τρίτον δὲ ἄλλο τὸ ἐραστόν, ὃ καὶ νῦν οὗτος ἐρασ‐ μιώτατον προσειρηκέναι μοι δοκεῖ, καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ δεικνύει τὴν ἐρωτικὴν μανίαν περὶ τὸ καλὸν ἀφοριζόμενος | |
| 5 | καὶ ὅλως τὸν ἔρωτα τῆς τοῦ κάλλους ἐξάπτων μονάδος· Ἔρως γάρ ἐστι, φησίν, ἔρως περὶ τὸ καλόν. Διότι μὲν οὖν ἐπιστρέφει πάντα πρὸς ἑαυτὸ καὶ κινεῖ καὶ ἐνθουσιᾶν ποιεῖ καὶ ἀνακαλεῖται δι’ ἔρωτος, ἐραστόν ἐστι τὸ κάλλος, πάσης ἡγεμονοῦν τῆς ἐρωτικῆς σειρᾶς καὶ | |
| 10 | ἐπ’ ἄκροις τοῖς ποσὶ βεβηκὸς καὶ ἐφ’ ἑαυτὸ πάντα διὰ πόθου καὶ ἐκπλήξεως ἀνεγεῖρον. Διότι δὲ αὖ μετ’ εὐφρο‐ σύνης καὶ τῆς θείας ῥᾳστώνης ἐπορέγει τοῖς δευτέροις 〈τὰσ〉 ἀφ’ ἑαυτοῦ πληρώσεις, κηλοῦν πάντα καὶ θέλγον καὶ μετεωρίζον 〈τὰ〉 ἀγόμενα καὶ ἐποχετευόμενα τὰς | |
| 15 | ἐκεῖθεν ἐλλάμψεις, ἁβρόν ἐστί τε καὶ λέγεται παρὰ τοῦ Πλάτωνος. Διότι γε μὴν συμπεραίνει τὴν τριάδα ταύτην καὶ προκύπτει τῆς ἀρρήτου τῶν θεῶν ἑνώσεως καὶ οἷον ἐπινήχεται τῷ φωτὶ τῶν εἰδῶν καὶ τὸ νοητὸν φῶς ἐκλάμπει καὶ ἐξαγγέλλει τὸ τῆς ἀγαθότητος κρύφιον, λαμπρόν τε | |
| 20 | καὶ στιλπνὸν καὶ ἐκφανὲς ἐπονομάζεται. Τὸ μὲν γὰρ ἀγαθὸν τῶν θεῶν ἀκρότατόν ἐστι καὶ ἑνοειδέστατον· τὸ δὲ σοφὸν ὠδίνει πως ἤδη τὸ φῶς τὸ νοητὸν καὶ τὰ εἴδη τὰ πρώτιστα· τὸ δὲ αὖ κάλλος ἐπ’ ἄκροις ἵδρυται τοῖς εἴδεσι καὶ προλάμπει τὸ θεῖον φῶς καὶ τοῖς ἀνιοῦσι πρῶτον | |
| 25 | ἐκφαίνεται, παντὸς φωσφόρου στιλπνότερον καὶ ἐρασμιώ‐ | 108 in vol. 1 |
Theol Plat.1.109 | τερον ἰδεῖν καὶ περιπτύξασθαι καὶ μετ’ ἐκπλήξεως ἐκφαι‐ νόμενον λαβεῖν. κεʹ Ταύτης τοίνυν τῆς τριάδος τὰ πάντα πληρούσης καὶ | |
| 5 | διὰ πάντων χωρούσης ἀνάγκη δήπου καὶ τὰ πληρούμενα διὰ τῶν συγγενῶν πρὸς ἕκαστον ἐπιστρέφειν καὶ συνάπ‐ τεσθαι, καὶ μὴ διὰ τῶν αὐτῶν ἕκαστα τῶν μέσων· ἄλλη γὰρ μεσότης ἄλλων καὶ δυνάμεις ἄλλαι πρὸς ἄλλην τελειότητα θεῶν ἐπιστρέφουσι. | |
| 10 | Πρὸς μὲν οὖν τὸ θεῖον κάλλος τὸ συνάγον τὰ δεύτερα πάντα καὶ οἰκειοῦν καὶ τῆς πληρώσεως αἴτιον καὶ τῆς ἐκεῖθεν ἐποχετείας, δῆλον οἶμαι παντί, καὶ τοῦ Πλάτωνος πολλάκις λέγοντος, ὡς οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ ὁ ἔρως, ὃς δὴ καὶ θεοὺς ἀεὶ τοὺς δευτέρους τοῖς πρὸ ἑαυτῶν καὶ τὰ | |
| 15 | κρείττονα γένη καὶ ψυχῶν τὰς ἀρίστας συνάπτει κατὰ τὸ καλόν. Πρὸς δὲ αὖ τὴν θείαν σοφίαν, ἧς καὶ ὁ νοῦς πληρούμενος γινώσκει τὰ ὄντα καὶ ψυχαὶ μετέχουσαι νοερῶς ἐνεργοῦσιν, ἀλήθεια δήπου καὶ ἀνάγει καὶ προσιδρύει τὰ ὄντα. | |
| 20 | Διὰ γὰρ ἀληθείας ἡ τῆς ὄντως οὔσης σοφίας πλήρωσις· φωτίζει γὰρ δὴ τὰ νοοῦντα πανταχοῦ καὶ συνάπτει τοῖς νοουμένοις, ὥσπερ δὴ καὶ ἡ πρωτίστη νοῦ καὶ νοητοῦ συναγωγὸς ὑπῆρχε. Πρὸς δὲ αὖ τὸ ἀγαθὸν οὐ γνώσεως ἔτι καὶ ἐνεργείας δεῖ | |
| 25 | τοῖς συναφθῆναι σπεύδουσιν, ἀλλ’ ἱδρύσεως καὶ μονίμου | 109 in vol. 1 |
Theol Plat.1.110 | καταστάσεως καὶ ἠρεμίας. Τί οὖν ἡμᾶς ἑνώσει πρὸς αὐτό; Τί τῆς ἐνεργείας παύσει καὶ κινήσεως; Τί δὲ τὰ θεῖα πάντα [καὶ] τῇ πρωτίστῃ καὶ ἀρρήτῳ τῆς ἀγαθότητος ἑνάδι συνίστησι; Πῶς δὲ ἕκαστον ἐνιδρυμένον τῷ πρὸ | |
| 5 | αὑτοῦ κατὰ τὸ ἀγαθὸν ἐν ἑαυτῷ πάλιν ἑδράζει τὰ μεθ’ ἑαυτὸ κατὰ τὴν αἰτίαν; Ὡς μὲν τὸ ὅλον εἰπεῖν, τῶν θεῶν πίστις ἐστὶν ἡ πρὸς τὸ ἀγαθὸν ἀρρήτως ἑνίζουσα τά τε τῶν θεῶν γένη σύμπαντα καὶ δαιμόνων καὶ ψυχῶν τὰς εὐδαίμονας. Δεῖ γὰρ οὐ γνωστικῶς οὐδὲ ἀτελῶς τὸ ἀγαθὸν ἐπιζητεῖν, | |
| 10 | ἀλλ’ ἐπιδόντας ἑαυτοὺς τῷ θείῳ φωτὶ καὶ μύσαντας οὕτως ἐνιδρύεσθαι τῇ ἀγνώστῳ καὶ κρυφίῳ τῶν ὄντων ἑνάδι· τὸ γὰρ τοιοῦτον τῆς πίστεως γένος πρεσβύτερόν ἐστι τῆς γνωστικῆς ἐνεργείας, οὐκ ἐν ἡμῖν μόνον, ἀλλὰ καὶ παρ’ αὐτοῖς τοῖς θεοῖς, καὶ κατὰ τοῦτο πάντες οἱ θεοὶ | |
| 15 | συνήνωνται καὶ περὶ ἓν κέντρον μονοειδῶς τὰς ὅλας δυνάμεις τε καὶ προόδους αὐτῶν συνάγουσιν. Εἰ δὲ δεῖ καὶ καθ’ ἕκαστον ἀφορίζεσθαι, μή μοι τὴν τοιαύτην πίστιν τῇ περὶ τὰ αἰσθητὰ πλάνῃ τὴν αὐτὴν ὑπολάβῃς· αὕτη μὲν γὰρ ἐπιστήμης ἀπολείπεται καὶ | |
| 20 | πολλῷ μᾶλλον τῆς τῶν ὄντων ἀληθείας, ἡ δέ γε τῶν θεῶν πίστις ἅπασαν ὑπεραίρει γνῶσιν καὶ κατ’ αὐτὴν ἄκραν τὴν ἕνωσιν συνάπτει τὰ δεύτερα τοῖς πρώτοις. Μηδ’ αὖ τῇ τῶν κοινῶν καλουμένων ἐννοιῶν ὁμοειδῆ τὴν νῦν ὑμνουμένην πίστιν νοήσῃς· καὶ γὰρ ταῖς κοιναῖς ἐννοίαις πρὸ παντὸς | |
| 25 | λόγου πιστεύομεν, ἀλλὰ γνῶσίς ἐστι καὶ τούτων μεριστὴ καὶ πρὸς τὴν θείαν ἕνωσιν οὐδαμῶς ἰσοστάσιος, καὶ οὐ τῆς πίστεως μόνον, ἀλλὰ καὶ τῆς νοερᾶς ἁπλότητος ἡ | |
| τούτων ἐπιστήμη δευτέρα· νοῦς γὰρ ἐπέκεινα πάσης | 110 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.111 | ἐπιστήμης ἵδρυται, τῆς τε πρώτης ὁμοῦ καὶ τῆς μετ’ ἐκείνην. Μὴ τοίνυν μηδὲ τὴν κατὰ νοῦν ἐνέργειαν τῇ τοιαύτῃ πίστει τὴν αὐτὴν εἶναι λέγωμεν· πολυειδὴς γὰρ καὶ αὕτη καὶ δι’ ἑτερότητος χωριζομένη τῶν νοουμένων, καὶ ὅλως | |
| 5 | κίνησίς ἐστι νοερὰ περὶ τὸ νοητόν· δεῖ δὲ τὴν θείαν πίστιν ἑνοειδῆ καὶ ἤρεμον ὑπάρχειν, ἐν τῷ τῆς ἀγαθότητος ὅρμῳ τελείως ἱδρυνθεῖσαν. Οὔτε γὰρ τὸ καλὸν οὔτε τὸ σοφὸν οὔτε ἄλλο τῶν ὄντων οὐδὲν οὕτω πιστόν ἐστιν ἅπασι τοῖς οὖσι καὶ ἀσφαλὲς καὶ πάσης ἀμφιβολίας καὶ διῃρημένης | |
| 10 | ἐπιβολῆς καὶ κινήσεως ἐξῃρημένον ὡς τὸ ἀγαθόν. Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ ὁ νοῦς τῆς νοερᾶς ἐνεργείας πρεσβυτέραν ἄλλην καὶ πρὸ ἐνεργείας ἕνωσιν ἀσπάζεται· καὶ ψυχὴ τὴν τοῦ νοῦ ποικιλίαν καὶ τὴν τῶν εἰδῶν ἀγλαΐαν οὐδὲν εἶναι τίθεται πρὸς τὴν τοῦ ἀγαθοῦ τῶν ὅλων ὑπεροχήν, καὶ τὸ | |
| 15 | μὲν νοεῖν ἀφίησιν εἰς τὴν ἑαυτῆς ὕπαρξιν ἀναδραμοῦσα, τὸ δὲ ἀγαθὸν ἀεὶ διώκει καὶ θηρᾷ καὶ ἐφίεται καὶ οἷον ἐγκολπίσασθαι σπεύδει, καὶ μόνῳ τούτῳ τῶν πάντων ἐπιδίδωσιν ἑαυτὴν ἀνενδοιάστως. Καὶ τί δεῖ τὴν ψυχὴν λέγειν; Ἀλλὰ καὶ τὰ θνητὰ ταῦτα ζῷα, καθάπερ πού | |
| 20 | φησιν ἡ Διοτίμα, πάντων ὑπερφρονεῖ τῶν ἄλλων, καὶ τῆς ζωῆς αὐτῆς καὶ τοῦ ὄντος, πόθῳ τῆς τοῦ ἀγαθοῦ φύσεως, καὶ μίαν ἅπαντα ταύτην ἀκίνητον ἔχει καὶ ἄρρητον ἔφεσιν τοῦ ἀγαθοῦ, τῶν δὲ ἄλλων ἕκαστα κἂν παρίδοι καὶ δεύτερα ποιήσαιτο καὶ ἀτιμήσειε τὴν τεῦξιν. | |
| 25 | Εἷς οὖν οὗτος ὅρμος ἀσφαλὴς τῶν ὄντων ἁπάντων, καὶ | 111 in vol. 1 |
Theol Plat.1.112 | τοῦτο μάλιστα τοῖς οὖσιν ἅπασι πιστόν. Καὶ διὰ τοῦτο δήπου καὶ ἡ πρὸς αὐτὸ συναφὴ καὶ ἕνωσις ὑπὸ τῶν θεολόγων πίστις ἀποκαλεῖται· καὶ οὐχ ὑπ’ ἐκείνων μόνον, ἀλλ’ εἰ δεῖ τὰ δοκοῦντα λέγειν, καὶ ὑπὸ τοῦ | |
| 5 | Πλάτωνος ἐν Νόμοις ἡ τῆς πίστεως ταύτης πρός τε τὴν ἀλήθειαν καὶ τὸν ἔρωτα συγγένεια κεκήρυκται. Λανθάνει δὲ ἄρα τοὺς πολλοὺς ὡς οὐ ταῦτα διανοούμενος, ἐπὶ τῶν ἐναντίων τὸν λόγον ποιούμενος καὶ τὰς ἀποπτώσεις τῆς τριάδος ταύτης εἰς ταὐτὸν συνάγων. Λέγει δ’ οὖν καὶ | |
| 10 | αὐτὸς ἐν ἐκείνοις σαφῶς ὡς ὁ μὲν φιλοψευδὴς ἄπιστός ἐστιν, ὁ δὲ ἄπιστος ἄφιλος. Ἀναγκαῖον ἄρα καὶ τὸν μὲν φιλαλήθη πιστὸν εἶναι, τὸν δὲ πιστὸν εἰς φιλίαν εὐάρ‐ μοστον. Ἀπὸ δὴ τούτων θεωρήσωμεν ἀλήθειαν αὐτὴν καὶ πίστιν καὶ ἔρωτα καὶ τὴν μίαν αὐτῶν κοινωνίαν αὐτῷ τῷ | |
| 15 | λογισμῷ συνέλωμεν. Εἰ δὲ βούλει, καὶ πρὸ τούτων ἀναμνησ‐ θῶμεν ὅτι τὴν συναγωγὸν τῶν διαφερομένων ἀρετὴν καὶ τῶν μεγίστων πολέμων ἀναιρετικήν (λέγω δὲ τῶν ἐν ταῖς πόλεσι στάσεων) πιστότητα προσείρηκεν· ἑνώσεως γὰρ δὴ καὶ κοινωνίας καὶ ἠρεμίας ἐκ τούτων ἡ πίστις αἰτία | |
| 20 | καταφαίνεται· καὶ εἴπερ ἐν ἡμῖν ἐστὶ τοιαύτη τις δύναμις, πολλῷ πρότερον ἐν αὐτοῖς ἐστὶ τοῖς θεοῖς. Καὶ γὰρ ὡς σωφροσύνη τις θεία καὶ δικαιοσύνη παρ’ αὐτῷ λέγεται καὶ ἐπιστήμη, πῶς οὐχὶ καὶ πίστις ἔσται παρ’ ἐκείνοις ἡ τὸν ὅλον διάκοσμον συνέχουσα τῶν ἀρετῶν; | |
| 25 | Ἵν’ οὖν συνελόντες εἴπωμεν, τρία μέν ἐστι τὰ πληρωτικὰ | |
| ταῦτα τῶν θείων, διὰ πάντων χωροῦντα τῶν κρειττόνων | 112 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.113 | γενῶν, ἀγαθότης, σοφία, κάλλος· τρία δὲ αὖ καὶ τῶν πληρουμένων συναγωγά, δεύτερα μὲν ἐκείνων, διήκοντα δὲ εἰς πάσας τὰς θείας διακοσμήσεις, πίστις καὶ ἀλήθεια καὶ ἔρως. Σῴζεται δὲ πάντα διὰ τούτων καὶ συνάπτεται | |
| 5 | ταῖς πρωτουργοῖς αἰτίαις, τὰ μὲν διὰ τῆς ἐρωτικῆς μανίας, τὰ δὲ διὰ τῆς θείας φιλοσοφίας, τὰ δὲ διὰ τῆς θεουργικῆς δυνάμεως, ἣ κρείττων ἐστὶν ἁπάσης ἀνθρωπίνης σωφρο‐ σύνης καὶ ἐπιστήμης, συλλαβοῦσα τά τε τῆς μαντικῆς ἀγαθὰ καὶ τὰς τῆς τελεσιουργικῆς καθαρτικὰς δυνάμεις | |
| 10 | καὶ πάντα ἁπλῶς τὰ τῆς ἐνθέου κατακωχῆς ἐνεργήματα. 〈κϛʹ〉 Περὶ μὲν οὖν τούτων τάχ’ ἂν καὶ εἰσαῦθις ἐγκαιρότερον διέλθοιμεν· πάλιν δὲ ἀλλαχόθεν, εἰ βούλει, τὰ κοινὰ περὶ τῶν θείων δόγματα τοῦ Πλάτωνος θηράσωμεν. Πόθεν οὖν | |
| 15 | δὴ καὶ ποῖα ληπτέον ἡμῖν κατὰ φύσιν πορευομένοις; Βούλει τῶν ἐν Φαίδωνι γεγραμμένων ἐφεξῆς τοῖς εἰρημένοις ἀναμνησθῶμεν; Λέγει τοίνυν ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς ἀπὸ τῆς ὁμοιότητος τῆς πρὸς τὸ θεῖον τῆς ψυχικῆς ἀθανασίας ἀποδείξεσιν, ὡς | |
| 20 | ἄρα ἐστὶ τὸ μὲν ἀνωτέρω τῆς ψυχῆς, ᾧ δὴ καὶ ἔοικε φύσει καὶ ἐοικυῖα ἀθανάτου μετέχει μοίρας, θεῖον καὶ ἀθάνα‐ τον καὶ νοητὸν καὶ μονοειδὲς καὶ ἀδιάλυτον καὶ κατὰ ταὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχον· τὸ δὲ καταδεέστερον αὐτῆς πᾶν τοὐναντίον, ᾧ δὴ καὶ προσήκει φθείρεσθαι καὶ | |
| 25 | πάσχειν, τὸ γὰρ τοιοῦτον αἰσθητόν ἐστι καὶ πολυειδὲς | 113 in vol. 1 |
Theol Plat.1.114 | καὶ διαλυτὸν ταύτῃ ᾗπερ συνετέθη καὶ πάντα ὅσα τῆς σωματικῆς ὑποστάσεως ἐν τούτοις κατηγόρησε. Ταῦτα τοίνυν σκοπῶμεν καθ’ ἕκαστον ἐξετάζοντες ὅπῃ ποτὲ προσήκει τοῖς θεοῖς. | |
| 5 | Καὶ πρῶτον αὐτὸ τοῦτο ὃ λέγεται, τὸ θεῖον, πρὸς τί βλέποντές φαμεν; Οὐκοῦν ἐκ τῶν προειρημένων δῆλον ὅτι θεὸς μὲν πᾶς κατ’ αὐτὴν ἄκραν ὑφέστηκεν τὴν ἕνωσιν τῶν ὄντων· ἑνάδες γὰρ ἡμῖν ἐφάνησαν ἀπὸ τῶν σωμάτων ἀνιοῦσιν οἱ θεοί, ἑνάδες ὑπερούσιοι, γεννητικαὶ τῶν οὐσιῶν | |
| 10 | καὶ τελειωτικαὶ καὶ μετρητικαὶ καὶ πάσας οὐσίας τὰς πρωτίστας εἰς ἑαυτὰς ἀναδησάμεναι. Τὸ δὲ θεῖον οὐκ αὐτὸ μόνον ἐστὶν ἡ ὕπαρξις καὶ τὸ ἓν τὸ ἐν ἑκάστῃ τάξει τοῦ ὄντος, ἀλλ’ ὁμοῦ τὸ μετέχον καὶ τὸ μετεχόμενον· ὧν τὸ μέν ἐστι θεός, τὸ δὲ ἐκθεούμενον· εἰ δὲ καὶ πρὸ τῶν | |
| 15 | μετεχομένων ἑνάδων χωριστόν ἐστί 〈τι〉 καὶ † μετεχόμε‐ νον †, ἐν τοῖς ὕστερον ἡμῖν ἔσται καταφανές. Νῦν δὲ ὅτι τὸ θεῖον τοιοῦτόν ἐστι διορισώμεθα, τὸ ὂν τὸ τοῦ ἑνὸς μετέχον ἢ τὸ ἓν συνῃρημένως μετὰ τοῦ ὄντος. Πάντα γὰρ ἐπὶ τῶν θεῶν, πλὴν τοῦ ἑνός, ὡς ἐξηρτημένα καὶ δεύτερα | |
| 20 | παραλαμβάνομεν, τὴν οὐσίαν, τὴν ζωήν, τὸν νοῦν· οὐ γὰρ ἐν τούτοις, ἀλλὰ πρὸ τούτων ὑφεστήκασι, καὶ παράγουσι ταῦτα καὶ συνέχουσιν, ἀλλ’ οὐκ ἐν αὐτοῖς ἀφορίζονται. Δεῖ δὲ μὴ λανθάνειν ὅτι κατ’ ἀλήθειαν μὲν οὕτω ταῦτα διώρισται ἀπ’ ἀλλήλων· πολλαχοῦ δὲ ὁ Πλάτων καὶ τὰ | |
| 25 | μετέχοντα τῶν θεῶν τοῖς αὐτοῖς ὀνόμασιν ἀποσεμνύνει καὶ | |
| θεοὺς ἐπονομάζει. Καὶ γὰρ τὴν ψυχὴν τὴν θείαν οὐκ ἐν | 114 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.115 | Νόμοις μόνον ὁ Ἀθηναῖος ξένος, ἀλλὰ καὶ ὁ Σωκράτης ὁ ἐν Φαίδρῳ θεὸν ἀποκαλεῖ· θεῶν μὲν οὖν ἵπποι τε καὶ ἡνίοχοι πάντες αὐτοί τε ἀγαθοὶ καὶ ἐξ ἀγαθῶν, καὶ ἔτι διὰ τῶν ἑξῆς ἐναργέστερον· καὶ οὗτος μὲν θεῶν | |
| 5 | βίος. Καὶ οὔπω τοῦτο θαυμαστόν· τὰ γὰρ ἀεὶ συνηνω‐ μένα τοῖς θεοῖς καὶ μίαν συμπληροῦντα μετ’ αὐτῶν σειράν, πῶς οὐ θεμιτὸν προσονομάζειν θεούς; Ἀλλὰ καὶ τοὺς δαίμονας, οἳ κατ’ οὐσίαν δεύτεροι τῶν θεῶν εἰσὶ καὶ περὶ τοὺς θεοὺς ὑφεστήκασιν, θεοὺς προσαγορεύει πολλα‐ | |
| 10 | χοῦ· καὶ γὰρ ἐν Φαίδρῳ καὶ ἐν Τιμαίῳ καὶ ἐν ἄλλοις εὕροις ἂν αὐτὸν ἐκτείνοντα καὶ μέχρι δαιμόνων τὴν τῶν θεῶν ἐπωνυμίαν. Ὃ δὲ τούτων ἐστὶ παραδοξότερον, καὶ ἀνθρώπων τινὰς θεοὺς προσειπεῖν οὐκ ἀπηξίωσεν, ὥσπερ ἐν Σοφιστῇ τὸν Ἐλεάτην ξένον. Ληπτέον τοίνυν ἐκ τούτων | |
| 15 | ἁπάντων ὅτι θεὸς ὁ μέν ἐστιν ἁπλῶς θεός, ὁ δὲ καθ’ ἕνωσιν, ὁ δὲ κατὰ μέθεξιν, ὁ δὲ κατὰ συναφήν, ὁ δὲ καθ’ ὁμοίωσιν· τῶν μὲν γὰρ ὑπερουσίων ἕκαστος πρώτως θεός, τῶν δὲ νοερῶν ἕκαστος καθ’ ἕνωσιν, τῶν δὲ αὖ ψυχῶν ἑκάστη τῶν θείων κατὰ μέθεξιν, δαίμονες δὲ οἱ θεῖοι κατὰ τὴν πρὸς | |
| 20 | ἐκείνους συναφὴν θεοί, ψυχαὶ δὲ ἀνδρῶν δι’ ὁμοιότητος τῆς προσηγορίας ταύτης μεταλαγχάνουσιν. Ἕκαστον δὲ τούτων, ὥσπερ εἴρηται, θεῖον μᾶλλόν ἐστιν ἢ θεός· ἐπεὶ καὶ τὸν νοῦν αὐτὸν ὁ Ἀθηναῖος ξένος θεῖον προσείρηκεν. Τὸ δὲ δὴ θεῖον δεύτερόν ἐστι τῆς πρωτίστης θεότητος, | |
| 25 | ὥσπερ δὴ καὶ τὸ ἡνωμένον τοῦ ἑνός, καὶ τὸ νοερὸν τοῦ νοῦ, | 115 in vol. 1 |
Theol Plat.1.116 | καὶ τὸ ἐψυχωμένον τῆς ψυχῆς, καὶ προηγεῖται μὲν ἀεὶ τὰ ἑνοειδέστερα καὶ ἁπλούστερα, τελευτᾷ δὲ ἡ σειρὰ τῶν ὄντων εἰς αὐτὸ τὸ ἕν. Τὸ μὲν οὖν θεῖον τοιοῦτον ἡμῖν ἐχέτω διορισμόν, τὸ δὲ | |
| 5 | ἀθάνατον μετὰ τοῦτο θεωρήσωμεν. Πολλαὶ γὰρ δὴ καὶ τῆς ἀθανασίας εἰσὶ παρ’ αὐτῷ τάξεις ἄνωθεν ἄχρι τῶν ἐσχάτων διήκουσαι. Καὶ ἔστι τὸ μὲν τελευταῖον ἀπήχημα τῆς ἀθανασίας ἐν τοῖς ἀιδίοις τῶν φανερῶν, ἃ δὴ καὶ ὁ Ἐλεάτης ξένος ἐν τοῖς περὶ τῆς ἀνακυκλήσεως λόγοις | |
| 10 | ἀθανασίας ἐπισκευαστῆς μετειληχέναι φησὶν ἀπὸ τοῦ πατρός· πᾶν γὰρ σῶμα καὶ τὸ εἶναι καὶ τὸ ζῆν ἑτέρας αἰτίας ἠρτημένον ἔλαχεν, αὐτὸ δὲ ἑαυτὸ συνέχειν ἢ κοσμεῖν ἢ σῴζειν οὐ πέφυκε. Τούτου δὲ ἐναργέστερον οἶμαι καὶ τελεώτερον τὸ τῶν μερικῶν ψυχῶν ἀθάνατον, ὃ | |
| 15 | δὴ καὶ ἐν Φαίδωνι πολλαῖς ἀποδείξεσιν κατεδήσατο κἀν τῷ δεκάτῳ τῆς Πολιτείας· λέγω δὲ αὐτὸ καὶ κυριώτερον ὡς ἐν ἑαυτῷ τὴν αἰτίαν ἔχον τῆς αἰωνίου διαμονῆς. Πρὸ δὲ τούτων ἀμφοτέρων εἶναι τιθέντες τὴν τῶν δαιμόνων ἀθανα‐ σίαν οὐκ ἂν ἁμάρτοιμεν· ἀκήρατα γὰρ καὶ τὰ τούτων | |
| 20 | γένη δι’ ὧν ὑπέστησαν, καὶ οὔτε ῥέπουσιν εἰς τὸ θνητὸν οὔτε [δὲ] ἀναπίμπλανται τῆς τῶν γινομένων τε καὶ φθει‐ ρομένων φύσεως. Τούτων δ’ ἔτι σεμνοτέραν καὶ κατ’ οὐσίαν ὑπερέχουσαν εἶναι λογίζομαι τὴν τῶν θείων ψυχῶν ἀθανα‐ σίαν, ἃς δὴ καὶ πρώτως αὐτοκινήτους εἶναί φαμεν καὶ | |
| 25 | πηγὰς καὶ ἀρχὰς τῆς περὶ τοῖς σώμασι μεριζομένης | 116 in vol. 1 |
Theol Plat.1.117 | ζωῆς, δι’ ἣν καὶ αὐτὰ τῆς ἐπισκευαστῆς ἀθανασίας μετείληχεν. Εἰ δὲ δὴ καὶ πρὸ τούτων αὐτοὺς τοὺς θεοὺς καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς ἀθανασίαν ἐννοήσειας, καὶ ὅπως ἐν Συμποσίῳ τῆς τοιαύτης ἀθανασίας οὐδὲ τοῖς δαίμοσιν ἡ | |
| 5 | Διοτίμα μεταδίδωσιν, ἀλλ’ ἐν μόνοις αὐτὴν ἀφορίζεται τοῖς θεοῖς, παντελῶς χωριστὸν καὶ τῶν ὅλων ἐξῃρημένον σοι φανεῖται τὸ τοιοῦτον ἀθάνατον· ἐκεῖ γὰρ ὁ αἰών, ἡ πηγὴ τῆς ὅλης ἀθανασίας, καὶ δι’ ἐκεῖνον πάντα καὶ ζῇ καὶ ἔχει ζωήν, τὰ μὲν ἀίδιον, τὰ δὲ εἰς τὸ μὴ ὂν σκεδαννυ‐ | |
| 10 | μένην. Ἔστιν οὖν, ὡς συνελόντι φάναι, τὸ θεῖον ἀθάνατον καθ’ ὅσον ἐστὶ γεννητικὸν τῆς ἀιδίου ζωῆς καὶ συνεκτικόν. Οὐ γὰρ ὡς μετέχον τοῦ ζῆν, ἀλλ’ ὡς παρεκτικὸν τῆς θείας ζωῆς ἀθάνατόν ἐστι καὶ ὡς ἐκθεοῦν τὴν αὐτοζωήν, εἴτε νοητὴν αὐτὴν εἴτε ὁπωσοῦν ἐθέλοις καλεῖν. | |
| 15 | Ἀλλὰ δὴ τὸ νοητὸν μετὰ τοῦτο σκεπτέον. Λέγεται μὲν οὖν καὶ πρὸς τὸ αἰσθητὸν ὡς ὁρατὸν καὶ δόξῃ μετ’ αἰσθήσεως *** τὸ τὴν πρωτίστην ἔκφανσιν ἐν ταῖς ἀρχηγικωτάταις αἰτίαις ἔχον φανήσεται. Νοητὸν μὲν γὰρ καὶ ἡ ψυχή, καὶ τῆς μοίρας ἐστὶ ταύτης καὶ τῶν | |
| 20 | αἰσθητῶν ἐξῃρημένη καὶ τὴν οὐσίαν λαχοῦσα χωριστὴν ἀπ’ αὐτῶν. Νοητὸν δὲ καὶ πρὸ ταύτης ὁ νοῦς· ὅθεν δὴ καὶ τὴν ψυχὴν ἐν μέσῳ τάττειν ἀξιοῦμεν, μᾶλλον ἢ τοῖς πρώτοις ἐνάριθμον ποιεῖν. Νοητὸν δὲ καὶ τὸ τοῦ νοῦ πρεσβύτερον, τὸ πληρωτικὸν τῆς νοήσεως καὶ τελειωτικὸν | |
| 25 | αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ὑπάρχον· ὃ δὴ καὶ ὁ Τίμαιος ἐν παραδεί‐ γματος τάξει προτίθησι τοῦ δημιουργικοῦ νοῦ καὶ τῆς | |
| νοερᾶς ἐνεργείας. Ἐπέκεινα δὲ τούτων ἁπάντων τὸ θεῖόν | 117 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.118 | ἐστι νοητόν, ὃ κατ’ αὐτὴν ἀφώρισται τὴν ὕπαρξιν καὶ ἕνωσιν τὴν θείαν· καὶ γὰρ τοῦτο νοητόν ἐστιν ὡς ἐφετὸν τῷ νῷ καὶ ὡς τελεσιουργὸν καὶ ὡς συνεκτικὸν τοῦ νοῦ καὶ ὡς πλήρωμα τοῦ ὄντος. Ἄλλως οὖν νοητὸν τὴν ὕπαρξιν τῶν | |
| 5 | θεῶν φήσομεν, ἄλλως τὸ ὄντως ὂν καὶ τὴν πρωτίστην οὐσίαν, ἄλλως τὸν νοῦν καὶ τὴν νοερὰν πᾶσαν ζωήν, ἄλλως τὴν ψυχὴν καὶ τὸν ψυχικὸν διάκοσμον· καὶ δεῖ μὴ τοῖς ὀνόμασιν ἑπομένους συγχεῖν τὰς διαφόρους τῶν πραγμάτων φύσεις. | |
| 10 | 〈κζʹ〉 Ἡ μὲν οὖν τριὰς αὕτη τοιαύτην ἔχει τὴν τάξιν, ὡς τὸ μὲν θεῖον ἀκρότατον εἶναι καὶ πρώτιστον, τὸ δὲ ἀθάνατον δεύτερον, τὸ δὲ νοητὸν τρίτον· οὗ μὲν γὰρ τὸ ὄν ἐστιν ἐκθεούμενον, οὗ δὲ ἡ ζωὴ κατὰ τὴν ἀθανασίαν τῶν | |
| 15 | θεῶν ὑφέστηκεν, οὗ δὲ ὁ νοῦς κατὰ τὴν πλήρωσιν τῆς ἑνώσεως νοητὸν ἐπονομάζεται. Μετὰ δὲ ταύτην ἐστὶν ἐφεξῆς τὸ μονοειδές, τὸ ἀδιάλυτον, τὸ ὡσαύτως ἔχον, ἀπὸ τῶν αὐτῶν αἰτίων καὶ ταῦτα προθορόντα καὶ διὰ πάντων χωροῦντα τῶν θείων διακόσμων. | |
| 20 | Τὸ μὲν γὰρ μονοειδὲς ἀκρότατόν ἐστι, καὶ τῇ μονάδι τῇ θείᾳ παρ’ ᾗ καὶ τὸ ὂν πρώτως ἐκφαίνεται μάλιστα προσῆκον· εἰς ὃ δὴ καὶ τελευτᾷ πᾶν τὸ μεθεκτὸν τῶν ἑνάδων γένος. Τὸ γὰρ ἓν καὶ πρὸ τούτων ἐστίν, ὡς ἔσται προϊοῦσι δῆλον. | |
| 25 | Τὸ δὲ ἀδιάλυτον δεύτερον· συνεκτικὸν γάρ ἐστι καὶ | 118 in vol. 1 |
Theol Plat.1.119 | συνδετικὸν τῶν ἄκρων κατὰ τὴν θείαν ἕνωσιν, ἐπεὶ καὶ τὸ διαλυτὸν συνοχῆς ἐνδείᾳ καὶ δυνάμεως εἰς ἓν τὸ πλῆθος συναγούσης τοιοῦτον. Τὸ δὲ κατὰ ταὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχον αἰώνιόν ἐστι | |
| 5 | καὶ τῆς ἀιδιότητος τῶν θεῶν πλῆρες· παρ’ οὗ καὶ τοῖς ἄλλοις ἡ τῆς ἀθανασίας καὶ τῆς αἰωνίου ταὐτότητος μέθεξις. Εἰς ταὐτὸν ἄρα τῷ θείῳ ἥκει τὸ μονοειδές, τῷ δὲ ἀθανάτῳ τὸ ἀδιάλυτον, τῷ δὲ νοητῷ τὸ ὡσαύτως ἔχον ἀνοίσομεν. | |
| 10 | Καὶ ὁρᾷς ὅπως ἕκαστα συνήρμοσται κατὰ τρόπον ἀλλή‐ λοις; Τὸ μὲν γὰρ διὰ τὴν ἑνάδα τὴν πρώτην ὑπὸ τοῦ ὄντος μετεχομένην μονοειδές ἐστιν εἰκότως· εἰ γὰρ κατὰ τὸ ἓν ὁ θεός, ἑνοειδὲς δήπου τὸ θεῖον ἔσται, τὸ δὲ ἑνοειδὲς τῷ μονοειδεῖ ταὐτόν. Τὸ δὲ διὰ τὴν μίαν τῆς ζωῆς αἰτίαν | |
| 15 | ἀθάνατον ὂν καὶ ἀδιάλυτόν ἐστιν ὁμοίως· δεσμὸς γὰρ ἡ ζωὴ τῶν φύσει διαλυτῶν, ὃ καὶ ὁ Τίμαιος ἡμῖν ἐνδεικνύ‐ μενος τῷ ἀθανάτῳ τὸ διαλυτὸν ἀνθίστησιν (ἀθάνατοι μὲν γὰρ οὐκ ἐστέ, φησίν, οὔτι μὲν δὴ διαλυθήσεσθε οὐδὲ τεύξεσθε θανάτου μοίρας)· ἔστιν ἄρα τὸ μὲν | |
| 20 | θνητὸν πᾶν διαλυτόν, τὸ δὲ ἀθάνατον ἀδιάλυτον, τὸ δὲ ἐπισκευαστὴν ἀθανασίαν ἔχον οὔτ’ οὖν ἀδιάλυτον οὔτε οὖν θνητόν, κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον· ἐν μέσῳ γὰρ ὂν ἀμφοτέρων οὐδέτερόν ἐστι τῶν ἄκρων καθ’ ἑκατέραν ἀντίθεσιν. Τὸ δὲ αὖ τρίτον, κατὰ τὸ πλήρωμα τῶν ὅλων | |
| 25 | νοητῶν ἱδρυμένον, ὁμοῦ καὶ ὡσαύτως ἔχον ἐστί· ταὐτό‐ τητος γὰρ καὶ τῆς αἰωνίου διαμονῆς αἴτιον τὸ νοητόν ἐστι, καὶ ὁ νοῦς διὰ τοῦτο πάντως αἰώνιος. Ἀπὸ τῶν πρωτίστων ἄρα καὶ ἀρχοειδεστάτων αἰτίων αἱ τριάδες αὗται καθή‐ | |
| κουσιν, ὥσπερ δὴ καὶ περὶ τῶν ἔμπροσθεν ἐδείκνυμεν. | 119 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.120 | 〈κηʹ〉 Ἀλλὰ ταῦτα μὲν εἰς ὕστερον· διωρισμένων δὲ τούτων, τὸ ἀγέννητον τῶν θείων νοήσωμεν οἷόν ποτε λέγομεν εἶναι. Καὶ γὰρ τὸ ὂν πᾶν γένεσιν οὐκ ἔχειν φαμέν, καὶ τὰς | |
| 5 | ψυχὰς ἀγεννήτους ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης ἀποδείκνυσι, καὶ πρὸ τούτων αὐτοὶ οἱ θεοὶ γενέσεως ὑπερίδρυνται καὶ τῆς κατὰ χρόνον ὑποστάσεως. Πῶς οὖν ἀγέννητον τὸ θεῖον ἀφοριζόμεθα καὶ κατὰ τίνα λόγον; Ἢ ὅτι πάσης ἐξῄρηται γενέσεως, οὐ τῆς ἐν μορίῳ | |
| 10 | τοῦ χρόνου γινομένης, οἵαν δὴ λέγοιμεν ἂν τὴν τῶν ἐνύλων γένεσιν, οὐδὲ τῆς εἰς πάντα τὸν χρόνον ἐκτεινομένης, ὁποίαν τὴν τῶν οὐρανίων σωμάτων γένεσιν ὁ Τίμαιος ὑποδείκνυσιν, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχικῆς γενέσεως, ἐπεὶ καὶ ταύτην ἀγέννητον μὲν κατὰ χρόνον ἀρίστην δὲ τῶν | |
| 15 | γεννηθέντων ὁ Τίμαιος ἀποκαλεῖ, καὶ πάσης ἁπλῶς διαιρέσεως καὶ διακρίσεως οὐσιώδους· ἡ γὰρ τῶν θεῶν πρόοδος καθ’ ἕνωσίν ἐστιν ἀεί, τῶν δευτέρων ἑνοειδῶς ἐν τοῖς πρὸ ἑαυτῶν ἱδρυμένων καὶ τῶν παραγόντων ἐν αὑτοῖς τὰ παραγόμενα συνεχόντων. Τὸ τοίνυν ἀδιαίρετον καὶ | |
| 20 | ἀδιάκριτον καὶ ἡνωμένον ἀγέννητόν ἐστιν, ὡς ὁ ἀληθὴς λόγος. Ὥστε καὶ εἴ τινες γενέσεις ἐπὶ θεῶν ἐν μυθικοῖς πλάσ‐ | |
| μασιν ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος λέγοιντο, καθάπερ ἐν τῷ μύθῳ | 120 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.121 | τῆς Διοτίμας ἡ τῆς Ἀφροδίτης γένεσις ὕμνηται καὶ τοῦ Ἔρωτος ἐν γενεθλίοις Ἀφροδίτης ἀπογεννωμένου, δεῖ μὴ λανθάνειν ὅπως τὰ τοιαῦτα λέγεται, καὶ ὡς ἐνδείξεως ἕνεκα συμβολικῆς ταῦτα σύγκειται, καὶ διότι τὴν ἀπὸ τῶν | |
| 5 | αἰτίων ἄρρητον ἔκφανσιν ἐπικρυπτόμενοι γένεσιν οἱ μῦθοι καλοῦσιν. Τοῖς μὲν γὰρ Ὀρφικοῖς καὶ διὰ τοῦτο τὸ πρώτιστον αἴτιον Χρόνος προσείρηται—καὶ γὰρ αὖ δι’ ἄλλας αἰτίας—ἵνα τὸ κατ’ αἰτίαν τῷ κατὰ χρόνον ᾖ ταὐτόν, καὶ ἡ πρόοδος ἡ τῶν θεῶν ἀπ’ αἰτίας προϊοῦσα | |
| 10 | τῆς ἀρίστης κατὰ χρόνον γένεσις κυρίως ἐπονομά‐ ζεται· Πλάτωνι δὲ ἄρα μυθολογοῦντι μὲν τὰ τοιαῦτα πλάττειν ἑπομένως τοῖς θεολόγοις ἥρμοζε, διαλεκτικευο‐ μένῳ δὲ καὶ νοερῶς ἀλλ’ οὐ μυστικῶς τὰ θεῖα ζητοῦντι καὶ ἀφηγουμένῳ τὸ ἀγέννητον ὑμνεῖν τὸ τῶν θεῶν· πρώτως | |
| 15 | γὰρ οἱ θεοὶ τῆς ἀγεννησίας ἐν αὑτοῖς ἱδρύσαντο τὸ παρά‐ δειγμα, δευτέρως δὲ ἡ νοερὰ φύσις ἀγέννητος καὶ μετὰ ταύτην ἡ ψυχικὴ σύστασις, ἔσχατον δὲ ἴνδαλμα κἀν τοῖς σώμασίν ἐστι τῆς ἀγεννήτου δυνάμεως, ὃ καὶ τῶν μετὰ Πλάτωνά τινες συνιδόντες ἀγέννητον ἀδιορίστως ἀποφαί‐ | |
| 20 | νονται τὸν ὅλον οὐρανόν. Ἀγέννητοι μὲν οὖν οἱ θεοί, τάξις δέ ἐστιν ἐν αὐτοῖς πρώτων τε καὶ μέσων καὶ τελευταίων προόδων, καὶ ὑπεροχαὶ δυνάμεων καὶ ὑφέσεις, καὶ τῶν μὲν αἰτίων ἑνοειδεῖς περι‐ λήψεις, τῶν δὲ αἰτιατῶν ἀπογεννήσεις πολυειδεῖς· καὶ | |
| 25 | πάντα μὲν συνυφέστηκεν ἐν ἀλλήλοις, ὁ δὲ τῆς ὑποστά‐ σεως τρόπος ἐξήλλακται, καὶ τὰ μὲν ὡς πληροῦντα προϋ‐ πάρχει τῶν δευτέρων, τὰ δὲ ὡς πληρούμενα τῶν τελειοτέρων | |
| ἐφίεται, καὶ μεταλαμβάνοντα τῆς δυνάμεως αὐτῶν γεννη‐ | 121 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.122 | τικὰ τῶν μεθ’ ἑαυτὰ καὶ τελεσιουργὰ τῆς ὑπάρξεως αὐτῶν ἀποτελεῖται. Πρὸς ταῦτα τοίνυν ἀποβλέποντες καὶ 〈τὰσ〉 πατρικὰς αἰτίας τῶν μύθων καὶ τὰς γονίμους τῶν μητέρων δυνάμεις | |
| 5 | ἐξηγησόμεθα. Πανταχοῦ γὰρ δὴ τὸ μὲν τῆς κρείττονος καὶ ἑνοειδεστέρας φύσεως αἴτιον πατρικὸν [καὶ] ὑποθησόμεθα, τὸ δὲ τῆς καταδεεστέρας καὶ μερικωτέρας ἐν μητρὸς τάξει προϋπάρχειν φήσομεν· ἀνάλογον γὰρ μονάδι μὲν καὶ τῇ τοῦ πέρατος αἰτίᾳ παρὰ τοῖς θεοῖς ὁ πατήρ, δυάδι δὲ καὶ τῇ | |
| 10 | ἀπείρῳ δυνάμει τῇ γεννητικῇ τῶν ὄντων ἡ μήτηρ. Ἀλλὰ τὸ μὲν πατρικὸν μονοειδὲς ἀεὶ παρὰ Πλάτωνι καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ προϊόντων ὑψηλότερον ἵδρυται καὶ ἐν ἐφετοῦ μοίρᾳ τῶν τικτομένων προϋφέστηκε, τὸ δὲ αὖ μητρικὸν δυοειδὲς καὶ ποτὲ μὲν ὡς κρεῖττον τῶν γεννημάτων ποτὲ δὲ ὡς ὑφειμένον | |
| 15 | κατὰ τὴν οὐσίαν ἐν τοῖς μύθοις προτείνεται, καθάπερ ἐν Συμποσίῳ τὴν Πενίαν τοῦ Ἔρωτος μητέρα λέγουσι· καὶ οὐκ ἐν τοῖς μυθικοῖς πλάσμασι μόνον ἀλλὰ κἀν τῇ φιλοσόφῳ θεωρίᾳ τῶν ὄντων ὥσπερ ἐν Τιμαίῳ γέγραπται· καὶ γὰρ ἐκεῖ τὸ μὲν ὂν πατέρα τὴν δὲ ὕλην μητέρα | |
| 20 | καὶ τιθήνην ἐπονομάζει τῆς γενέσεως. Αἱ μὲν οὖν γόνιμοι καὶ τελεσιουργοὶ τῶν δευτέρων δυνάμεις καὶ ζωῆς χορηγοὶ καὶ διακρίσεως αἴτιοι μητέρες εἰσὶν ὑπεριδρυμέναι τῶν παραγομένων ἀφ’ ἑαυτῶν· αἱ δὲ ὑποδεχόμεναι τὰ προϊόντα καὶ πολλαπλασιάζουσαι τὰς ἐνεργείας αὐτῶν | |
| 25 | καὶ ἐκτείνουσαι [καὶ] τὴν χείρονα μοῖραν τῶν ἀπογεννη‐ | |
| θέντων ἀποκαλοῦνται [δὲ] καὶ αὗται μητέρες. | 122 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.123 | Τὰ δὲ αὖ γεννήματα τῶν τοιούτων αἰτίων, ὁτὲ μὲν καθ’ ἕνωσιν ἀπὸ τῶν οἰκείων πρόεισιν ἀρχῶν καὶ πληροῦται παρ’ ἀμφοῖν, ὁτὲ δὲ συνέχει τὸν σύνδεσμον αὐτῶν ἐν μέσῳ τεταγμένα καὶ διαπορθμεύοντα τὰς τῶν πατέρων δόσεις | |
| 5 | ἐπὶ τοὺς μητρικοὺς κόλπους καὶ ἐπιστρέφοντα τὰς αὐτῶν ὑποδοχὰς εἰς τὰς τῶν πρωτουργῶν αἰτίων ἀποπληρώσεις· τῶν δὲ ὑφισταμένων ἀπὸ τῶν διττῶν ἀρχῶν 〈τῶν〉 προϋπ‐ αρχουσῶν τῆς ἀπογεννήσεως, τὰ μὲν πρὸς τὴν πατρικὴν ἀφομοιοῦται καὶ ἔστι ποιητικὰ 〈καὶ〉 φρουρητικὰ καὶ | |
| 10 | συνεκτικὰ τὰ τοιαῦτα γένη τῶν θεῶν (καὶ γὰρ τὸ ποιεῖν καὶ τὸ συνέχειν καὶ τὸ φρουρεῖν τῇ τοῦ πέρατος αἰτίᾳ προσήκει), τὰ δὲ πρὸς τὴν μητρικὴν καὶ ἔστι γόνιμα καὶ ζωοποιὰ καὶ κινήσεως χορηγὰ καὶ πολλαπλασιασμοῦ τῶν δυνάμεων καὶ ποικιλίας καὶ προόδων· ἅπαντα γὰρ ταῦτα | |
| 15 | τῆς ἀπειρίας ἐστὶν ἔκγονα καὶ τοῦ πρωτίστου πλήθους. κθʹ Περὶ μὲν οὖν τῆς ἀγεννήτου τῶν θεῶν ὑπάρξεως καὶ ταῦτα ἱκανά· λείπεται δὲ, οἶμαι, καὶ περὶ τῶν ὀνομάτων τῶν θείων εἰπεῖν. | |
| 20 | Καὶ γὰρ ὁ ἐν τῷ Κρατύλῳ Σωκράτης τὴν ὀρθότητα τῶν ὀνομάτων ἐν τοῖς θείοις διαφερόντως ἐκφαίνειν ἀξιοῖ· καὶ ὁ Παρμενίδης κατὰ μὲν τὴν πρώτην ὑπόθεσιν, ὥσπερ τἆλλα πάντα γνωστὰ καὶ τὰς γνώσεις ἁπάσας, οὕτω δὴ | |
| καὶ τὸ ὄνομα καὶ τὸν λόγον ἀποφάσκει τοῦ ἑνός· | 123 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.124 | κατὰ δὲ τὴν δευτέραν ἐφ’ ἅπασι τοῖς ἄλλοις καὶ ὅτι λόγος ἐστὶ τοῦ ἑνὸς τούτου 〈καὶ〉 ὄνομα δείκνυσιν. Ἵν’ οὖν συλλήβδην εἴπωμεν, τὰ μὲν πρώτιστα καὶ κυριώτατα καὶ ὄντως θεῖα τῶν ὀνομάτων ἐν αὐτοῖς ὑποθε‐ | |
| 5 | τέον ἱδρῦσθαι τοῖς θεοῖς· τὰ δὲ δεύτερα καὶ τούτων ὁμοιώματα νοερῶς ὑφεστηκότα τῆς δαιμονίας μοίρας εἶναι λεκτέον· τὰ δ’ αὖ τρίτα μὲν ἀπὸ τῆς ἀληθείας λογικῶς δὲ πλαττόμενα καὶ τῶν θείων ἔμφασιν ἐσχάτως καταδεχόμενα παρὰ τῶν ἐπιστημόνων ἐκφαίνεσθαι φήσο‐ | |
| 10 | μεν, ὁτὲ μὲν ἐνθέως ὁτὲ δὲ νοερῶς ἐνεργούντων καὶ τῶν ἔνδον θεαμάτων εἰκόνας ἐν κινήσει φερομένας ἀπογεννών‐ των. Ὡς γὰρ ὁ νοῦς ὁ δημιουργικὸς τῶν ἐν αὑτῷ πρωτίστων εἰδῶν περὶ τὴν ὕλην ἐμφάσεις ὑφίστησι, καὶ τῶν αἰωνίων ἔγχρονα καὶ τῶν ἀμερίστων μεριστὰ καὶ οἷον ἐσκιαγραφη‐ | |
| 15 | μένα τῶν ἀληθινῶς ὄντων εἴδωλα παράγει, κατὰ τὸν αὐτὸν, οἶμαι, τρόπον καὶ ἡ παρ’ ἡμῖν ἐπιστήμη τὴν νοερὰν ἀποτυπουμένη ποίησιν διὰ λόγου δημιουργεῖ τῶν τε ἄλλων πραγμάτων ὁμοιώματα καὶ δὴ καὶ αὐτῶν τῶν θεῶν, τὸ μὲν ἀσύνθετον αὐτῶν διὰ συνθέσεως τὸ δὲ ἁπλοῦν | |
| 20 | διὰ ποικιλίας τὸ δὲ ἡνωμένον διὰ πλήθους ἀπεικάζουσα. Καὶ οὕτω δὴ τὰ ὀνόματα πλάττουσα τῶν θείων εἰκόνας ἐσχάτως ἐπιδείκνυσιν· ἕκαστον γὰρ ὄνομα καθάπερ ἄγαλμα τῶν θεῶν ἀπογεννᾷ· καὶ ὥσπερ ἡ θεουργία διὰ δή τινων συμβόλων εἰς τὴν τῶν τεχνητῶν ἀγαλμάτων | |
| 25 | ἔλλαμψιν προκαλεῖται τὴν τῶν θεῶν ἄφθονον ἀγαθότητα, | |
| κατὰ τὰ αὐτὰ δὴ καὶ ἡ νοερὰ τῶν θείων ἐπιστήμη συνθέσεσι | 124 in vol. 1 | |
Theol Plat.1.125 | καὶ διαιρέσεσι τῶν ἤχων ἐκφαίνει τὴν ἀποκεκρυμμένην οὐσίαν τῶν θεῶν. Εἰκότως ἄρα καὶ ὁ ἐν τῷ Φιλήβῳ Σωκράτης περὶ τὰ τῶν θεῶν ὀνόματα πέρα τοῦ μεγίστου φόβου τῆς περὶ | |
| 5 | αὐτὰ χάριν εὐλαβείας ἐλαύνειν φησί. Δεῖ γὰρ καὶ τὰ ἔσχατα τῶν θεῶν ἀπηχήματα σεμνύνειν καὶ σεβομένους καὶ ταῦτα τοῖς πρωτίστοις αὐτῶν ἐνιδρύεσθαι παραδεί‐ γμασι. Τοσαῦτα καὶ περὶ τῶν θείων ὀνομάτων ὥς γε πρὸς τὸ | |
| 10 | παρὸν ἐξαρκέσει τοῖς τῆς τοῦ Πλάτωνος θεολογίας ἀντιλήψεσθαι μέλλουσι· τὸ δὲ ἀκριβὲς περὶ τῶν αὐτῶν ἀποδώσομεν ὁπότε περὶ τῶν μερικῶν δυνάμεων τὸν λόγον | |
| προάγωμεν. | 125 in vol. 1 | |
Theol Plat.2.1(1t) | ΠΡΟΚΛΟΥ | |
| 2t | ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ | |
| 3t | ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ | |
| 4t | ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΑ | |
| 5 | αʹ. Ἔφοδος ἀνάγουσα ἐπὶ τὴν ὑπερούσιον τῶν πάντων ἀρχὴν κατὰ τὴν τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ πλήθους ἐπιβολήν. βʹ. Δευτέρα ἔφοδος ἐκφαίνουσα τὴν ἐξῃρημένην τοῦ ἑνὸς ὑπόστασιν ἀπὸ πασῶν οὐσιῶν σωματικῶν καὶ ἀσωμάτων. γʹ. Ἔφοδοι πλείους τὸ αὐτὸ κατασκευάζουσαι καὶ | |
| 10 | δεικνύουσαι τὴν τοῦ ἑνὸς ὑπόθεσιν ἀνέλεγκτον. δʹ. Ἀπάντησις πρὸς τοὺς λέγοντας μὴ εἶναι τὴν πρώτην ἀρχὴν ὑπὲρ νοῦν κατὰ Πλάτωνα, καὶ ἀποδείξεις ἐκ τῆς Πολιτείας, ἐκ τοῦ Σοφιστοῦ, ἐκ τοῦ Φιλήβου, ἐκ τοῦ Παρμενίδου, τῆς τοῦ ὑπερουσίου ἑνὸς ὑποθέσεως. | |
| 15 | εʹ. Τίνες εἰσὶ τρόποι κατὰ Πλάτωνα τῆς ἐπὶ τὸ ἓν ἀναγωγῆς, καὶ ὅτι δύο, 〈ὁ〉 δι’ ἀναλογίας καὶ ὁ [τι] διὰ τῶν ἀποφάσεων, καὶ ὅπου τούτων ἑκάτερον ὁ Πλάτων | |
| καὶ διὰ ποίαν αἰτίαν μεταχειρίζεται. | 1 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.2 | ϛʹ. Ποίοις ὀνόμασιν ὁ Πλάτων τὴν ἄρρητον ἀρχὴν ἐκφαίνει καὶ πόσοις, καὶ διὰ τί τοσούτοις καὶ τοιούτοις, καὶ πῶς συμφωνεῖ τὰ ὀνόματα τοῖς τρόποις τῆς ἐπ’ αὐτὴν ἀναγωγῆς. | |
| 5 | ζʹ. Τίνα τὰ ἐν Πολιτείᾳ ῥηθέντα διὰ τῆς πρὸς τὸν ἥλιον ἀναλογίας περὶ τῆς πρώτης ἀρχῆς· ἐν οἷς λέγεται πῶς τἀγαθὸν ἀνυμνεῖται, πῶς φανότατον τοῦ ὄντος, πῶς ὁ ἥλιος ἔκγονος τοῦ ἀγαθοῦ, καὶ ὅτι καθ’ ἑκάστην τάξιν τῶν θείων ὑπέστη μονὰς ἀνάλογος ἐκείνῃ τῇ ἀρχῇ, καὶ | |
| 10 | πῶς πάντων ἐστὶν αἰτία τῶν ὄντων πρὸ δυνάμεως οὖσα καὶ ἐνεργείας. ηʹ. Τίνα ἐν τῇ πρὸς Διονύσιον ἐπιστολῇ φησιν εἶναι τὸν πρῶτον βασιλέα· καὶ ὑπομνήσεις πλείους ὅτι περὶ τοῦ πρωτίστου θεοῦ διατάττεται ἐν ἐκείνοις. | |
| 15 | θʹ. Τίνες αἱ περὶ τοῦ πρώτου βασιλέως τρεῖς παρεδό‐ θησαν ἔννοιαι· πῶς περὶ ἐκεῖνον πάντα, πῶς ἐκείνου ἕνεκα πάντα, πῶς ἐκεῖνος αἴτιον πάντων καλῶν· καὶ τίς ἡ τάξις τῶν ἐννοιῶν τούτων, καὶ ἀπὸ ποίων ὑποθέσεων ἐλήφθησαν. ιʹ. Πῶς ἐν τῷ Παρμενίδῃ μεταχειρίζεται κατὰ τὴν πρώτην | |
| 20 | ὑπόθεσιν τὴν περὶ τοῦ ἑνὸς διδασκαλίαν ταῖς ἀποφάσεσι χρώμενος, καὶ διὰ ποίαν αἰτίαν τοιαῦται καὶ τοσαῦται αἱ ἀποφάσεις. ιαʹ. Πῶς δεῖ προσιέναι τῇ περὶ τοῦ ἑνὸς διὰ τῶν ἀπο‐ φάσεων θεωρίᾳ, καὶ ποία διάθεσις τῆς ψυχῆς οἰκειοτάτη | |
| 25 | πρὸς τοὺς τοιούτους λόγους. ιβʹ. Ὕμνησις τοῦ ἑνὸς διὰ τῶν ἀποφατικῶν συμπερασ‐ μάτων, ἐξῃρημένον αὐτὸ πάντων 〈τῶν〉 τῶν ὄντων δια‐ κόσμων ἀποδεικνύουσα κατὰ τὴν ἐν τῷ Παρμενίδῃ | |
| παραδοθεῖσαν τάξιν. | 2 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.3(1t) | ΠΡΟΚΛΟΥ | |
| 2t | ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ | |
| 3t | ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ | |
| 4t | ΒΙΒΛΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ | |
| 5 | 〈αʹ〉 Ἀρχὴ δέ ἐστι κυριωτάτη τῆς προκειμένης ἡμῖν θεωρίας, ἀφ’ ἧς ἂν γένοιτο τὴν τῶν ὄντων ἁπάντων πρωτίστην αἰτίαν εὑρεῖν· ἀπὸ γὰρ ταύτης ὁρμηθέντες καλῶς καὶ τὰς περὶ αὐτῆς ἐννοίας ἀνακαθηράμενοι, ῥᾴονα 〈τὴν〉 τῶν | |
| 10 | ἄλλων ποιησόμεθα διάκρισιν. Ὧδε οὖν λεγέσθω περὶ τούτων ἐξ ἀρχῆς. Ἅπαντα τὰ ὄντα καὶ πάσας τὰς τῶν ὄντων φύσεις ἀναγκαῖον ἢ πολλὰ μόνον εἶναι, μηδενὸς ὄντος ἑνὸς ἐν αὐτοῖς μήτ’ οὖν ἐν ἑκάστῳ μήτε ἐν πᾶσι τοῖς οὖσιν, ἢ ἓν | |
| 15 | μόνον, πλήθους οὐδενὸς ὄντος ἀλλὰ πάντων εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν τοῦ εἶναι δύναμιν συνεωσμένων, ἢ [ἓν] καὶ | |
| πολλὰ εἶναι καὶ ἓν τὸ ὄν, ἵνα δὴ μήτε τὸ πλῆθος αὐτὸ | 3 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.4 | καθ’ αὑτὸ κρατῇ τῶν ὄντων μήτε ὁμοῦ πάντα καὶ τὰ ἐναντία συμφύρειν εἰς ταὐτὸν ἀναγκαζώμεθα. Τούτων τοίνυν τριῶν ὄντων, τί ποτε αἱρούμεθα λέγειν καὶ πρὸς τίνα τῶν εἰρημένων λόγων τὴν ἡμετέραν τιθέμεθα ψῆφον; | |
| 5 | Δεῖ δὴ καθ’ ἕκαστον αὐτῶν ἐπελθεῖν *** ὅσα τοῖς τιθεμέ‐ νοις ἄτοπα συμβαίνει διελομένους οὕτω τὸ ἀληθὲς ὅπως ἔχει θεωρῆσαι. Εἰ μὲν δὴ πολλὰ τὰ ὄντα, καὶ οὕτω δὴ πολλὰ καθάπερ ἐξ ἀρχῆς εἴπομεν, ὡς μηδαμοῦ τοῦ ἑνὸς ὄντος, πολλὰ | |
| 10 | καὶ ἀδύνατα τίθεσθαι συμβαίνει· μᾶλλον δὲ ἅπασαν ὁμοῦ τὴν τῶν ὄντων φύσιν ἄρδην ἀφανίζεσθαι, μηδενὸς ὄντος εὐθὺς ὃ ἂν μὴ μεταλαμβάνειν δύνηται τοῦ ἑνός. Πᾶν γὰρ δὴ τὸ ὂν ἢ ἓν εἶναί τι λεκτέον ἢ μηδὲν εἶναι, καὶ τὸ μέν τι ὂν καὶ ἓν εἶναι, τὸ δὲ μηδὲν ὂν οὐδὲ εἶναι τὸ | |
| 15 | παράπαν. Οὐκοῦν εἰ ἔστι τὰ πολλά, καὶ ἕκαστον τῶν πολλῶν τί ἐστιν· εἰ δὲ μηδὲν ἕκαστόν ἐστιν, οὐδ’ ἂν τὰ πολλὰ εἶναι δύναιτο· τὰ γὰρ πολλὰ ταῦτά ἐστιν ὧν ἕκαστόν ἐστιν. Εἰ ἄρα μόνον ἐστὶ πολλὰ καὶ μηδαμῶς ἕν, οὐδὲ πολλὰ ἂν εἴη· τὰ γὰρ μηδαμῶς ἓν οὐδὲ ἕν ἐστιν | |
| 20 | οὐδαμῶς. Τὸ δέ γε οὐδὲ ἕν, πολλῷ πρότερον οὐδὲ πολλά· ἐξ ὧν γὰρ τὰ πολλὰ τούτων οὐδὲν εἶναι ἀναγκαῖον. Ἔτι τοίνυν εἰ πολλά ἐστιν ὥσπερ εἴρηται, πάντα ἀπει‐ ράκις ἄπειρα ἔσται· κἂν ὁτιοῦν τῶν ἀπείρων λάβῃς, καὶ τοῦτο εὐθὺς ἄπειρον ἔσται, καὶ ἐξ ὧν τοῦτό ἐστιν, ἀπείρων | |
| 25 | ὄντων, καὶ τούτων ἕκαστον ἄπειρον. Εἰλήφθω γάρ τι τῶν | 4 in vol. 2 |
Theol Plat.2.5 | πολλῶν ὅ φαμεν εἶναι οὐχ ἕν, τοῦτο δὴ πλῆθος ἂν εἴη κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν, εἴπερ ἐστὶ τῶν ὄντων, μή ἐστι δὲ οὐδέν. Εἰ δὲ πλῆθος, ἐκ πολλῶν ἂν εἴη καὶ τοῦτο καὶ πολλά· κἂν τῶν πολλῶν τούτων τι λάβῃς, εὐθύς σοι | |
| 5 | φανεῖται τοῦτο οὐχ ἓν ἀλλὰ πολλά. Καὶ ἐπὶ τούτων εὐθὺς ὁ αὐτὸς λόγος, καὶ ἕκαστον ὁμοίως (ὅ τι ἕκαστον καταψευδόμενοι λέγομεν) κατ’ ἐνέργειαν ἔσται πλῆθος· καὶ ἄπειρον, ὡς εἰπεῖν, ἕκαστον, μᾶλλον δὲ ἀπειράκις ἄπειρον. Οὐδὲν γὰρ ὅ τι μὴ τοιοῦτον, ἐπειδὴ καὶ τὸ μέρος | |
| 10 | πολλὰ καὶ τὸ τοῦ μέρους μέρος ὁμοίως, καὶ τοῦτο εἰς ἄπειρον· οὐδαμοῦ γὰρ στήσεται τὸ πλῆθος ἰὸν οὐδ’ ἡ ἀπειρία, τῆς τοῦ ἑνὸς φύσεως ἀνῃρημένης. Ἀλλὰ μὴν τό γε ἀπειράκις ἄπειρα τὰ ὄντα ποιεῖν πρός τε τὴν ἀλήθειαν ἀδύνατον καὶ πρὸς τὴν ἡμετέραν πρόθεσιν. Εἰ | |
| 15 | γὰρ ἀπειράκις ἄπειρον τὸ ὄν, οὔτε γνῶναι τὸ ὄν ἐστιν οὔτε εὑρεῖν δυνατόν· πᾶν [τι] γὰρ δὴ τὸ ἄπειρον ἄληπτόν ἐστι καὶ ἄγνωστον. Καὶ εἰ ἀπειράκις ἄπειρον, ἔσται τι τοῦ ἀπείρου μᾶλλον ἄπειρον· εἰ δὲ ἐκεῖνο μᾶλλον ἄπειρον, τοῦτο ἂν ἧττον ἄπειρον εἴη· τὸ δὲ ἧττον ἄπειρον, οὐ | |
| 20 | παντελῶς ἄπειρον 〈ὄν〉, δῆλον ὡς πεπερασμένον ἂν εἴη καθ’ ὅσον ἐλλείπει τῆς τοῦ ἀπείρου φύσεως. Εἰ ἄρα ἔστι τι τοῦ κατὰ πλῆθος ἀπείρου καὶ αὐτὸ κατὰ πλῆθος ἀπειρότερον, εἴη ἄν τι τοῦ ἀπείρου πλέον καὶ τὸ ἄπειρον ἔλασσον ἄλλου κατὰ πλῆθος· ἀλλὰ τοῦτο ἀδύνατον· οὐκ | |
| 25 | ἄρα ἔστι τὸ ἀπειράκις ἄπειρον. Ἀλλὰ μὴν εἰ ἔστι τὰ | 5 in vol. 2 |
Theol Plat.2.6 | πολλὰ χωρὶς τοῦ ἑνός, ἔστι τὰ ἀπειράκις ἄπειρα· τοῦτο δὲ ἀδύνατον· οὐκ ἄρα ἔστι τὰ πολλά, εἰ μὴ ἔστι τὸ ἕν. Ἔτι τοίνυν κατὰ ταύτην τὴν ὑπόθεσιν ἔσται τὰ αὐτὰ κατὰ τὰ αὐτὰ ὅμοια τε καὶ ἀνόμοια. Εἰ γὰρ ἅπαντα τὰ | |
| 5 | πολλὰ οὐχ ἕν, καὶ ἕκαστον καὶ τὰ πάντα ταὐτὸν ἂν εἴη δηλαδὴ πάθος πεπονθότα, τὸ οὐχ ἕν, τὴν τοῦ ἑνὸς στέρησιν. Ἐστερημένα δὴ οὖν τοῦ ἑνὸς πάντα ὡσαύτως, ὁμοίως ἂν ἔχοι ταύτῃ πρὸς ἄλληλα· τὰ δὲ ὁμοίως ἔχοντα, καθ’ ὅσον ὁμοίως ἔχει, δῆλον ὡς ὅμοιά ἐστιν | |
| 10 | ἀλλήλοις· ἔσται ἄρα τὰ πολλὰ ὅμοια ἀλλήλοις καθ’ ὅσον ἐστέρηται τοῦ ἑνός. Ἀλλὰ μὴν καὶ ἀνόμοια πάντῃ κατὰ ταύτην τὴν στέρησιν τοῦ ἑνός. Τὰ γὰρ ὅμοια ταὐτὸν πεπονθέναι πάθος ἀναγκαῖον, ὥστε τὰ μηδὲν πεπονθότα ταὐτὸν οὐκ ἂν εἴη ὅμοια· τὰ δὲ ταὐτόν τι πεπονθότα, καὶ | |
| 15 | ἓν πέπονθε· τὰ ἄρα τοῦ ἑνὸς ἐστερημένα παντός, οὐδ’ ἂν 〈εἴη〉 ταὐτόν τι πεπονθότα. 〈Τὰ〉 πολλὰ ἄρα καὶ ὅμοιά ἐστι καὶ ἀνόμοια κατὰ ταὐτόν· τοῦτο δὲ ἀδύνατον· ἀδύνατον ἄρα καὶ πολλὰ εἶναι ἃ μή ἐστι μηδαμῶς ἕν. Ἀλλὰ μὴν καὶ ταὐτά γε ἀλλήλοις ἔσται τὰ πολλὰ καὶ | |
| 20 | ἕτερα κατὰ τὸ αὐτό. Εἰ γὰρ πάντα ὁμοίως ἐστερημένα φέρεται τοῦ ἑνός, ᾗ μὲν πάντα ὡσαύτως ἐστέρηται, ταὐτὰ ἂν εἴη κατὰ τὴν στέρησιν (τά τε γὰρ ὡσαύτως ἔχοντα κατὰ | |
| τὴν ἕξιν ταὐτὰ καὶ τὰ ὡσαύτως ἐστερημένα κατὰ τὴν | 6 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.7 | στέρησιν), ᾗ δὲ ὅλως ἑνὸς ἐστέρηται παντὸς ἕκαστον, ἕτερα ἂν εἴη τὰ πολλὰ ἀλλήλων. Εἰ γὰρ ταὐτόν ἐστι τὸ ἐν πολλοῖς ἕν, τὸ μηδαμῶς ἓν οὐδαμῶς ἂν εἴη ταὐτόν· ταὐτὰ ἄρα ἐστὶ καὶ οὐ ταὐτὰ τὰ πολλὰ ἀλλήλοις. Εἰ δὲ | |
| 5 | ταὐτὰ καὶ οὐ ταὐτὰ, δῆλον ὅτι καὶ ἕτερά ἐστιν ἀλλήλων· τὸ γὰρ ταὐτὸν καὶ οὐ ταὐτόν, ᾗ μὴ ταὐτόν ἐστιν, οὐ κατ’ ἄλλο ἢ κατὰ τὸ ἕτερον οὐ ταὐτόν ἐστιν. Ἔτι τοίνυν 〈καὶ〉 κινούμενα ἔσται ταῦτα καὶ ἀκίνητα τὰ πολλά, εἰ τὸ ἓν μὴ ἔστιν. Εἰ γὰρ ἕκαστον οὐχ ἕν, ἀκίνητον | |
| 10 | ἔσται κατὰ τὴν τοῦ ἑνὸς στέρησιν· εἰ γὰρ μεταβάλλοι τὸ οὐχ ἓν ἕκαστον, ἕξει τὸ ἕν· αἱ γὰρ στερήσεις μεταβάλ‐ λουσαι πάντως εἰς τὰς ἕξεις ἄγουσι τὰ μεταβαλλόμενα. Δεῖ δὲ † εἰπεῖν τίνα εἰς † τὰ πολλὰ πολλὰ καὶ οὐχ ἕν, ἀκίνητα ἑστάναι κατὰ τὴν στέρησιν τοῦ ἑνός. Ἀλλὰ μὴν | |
| 15 | τοῦτό γε αὐτὸ ἀμήχανον, τὸ ἑστάναι τὰ πολλά. Πᾶν γὰρ δὴ τὸ ἑστὼς ἔν τινι τῷ αὐτῷ ἐστιν, ἢ εἴδει τῷ αὐτῷ ἢ τόπῳ· πᾶν δὲ τὸ ἐν 〈τῷ〉 αὐτῷ ὂν ἐν ἑνὶ τῷ αὐτῷ ἐστιν, ἓν γάρ ἐστι τὸ ταὐτὸν ἐν ᾧ ἐστιν· ἅπαν ἄρα τὸ ἑστὼς ἐν ἑνί τινί ἐστιν. Ἀλλὰ μὴν τὰ πολλὰ οὐ μετέχει τοῦ | |
| 20 | ἑνός· τὰ δὲ μὴ μετέχοντα ἑνὸς εἶναι ἐν ἑνί τινι παντελῶς ἀδύνατον· τὰ δὲ ἐν ἑνὶ μὴ ὄντα ἑστάναι οὐκ ἂν δύναιτο, εἴπερ τὰ ἑστῶτα ἐν ἑνὶ καὶ τῷ αὐτῷ πάντως ἐστίν· τὸ ἄρα 〈τὰ〉 πολλὰ ἑστῶτα καὶ ἀκίνητα μένειν, ἀδύνατον. | |
| Δέδεικται δέ γε ὡς ἀναγκαῖον αὐτὰ καὶ ἀκίνητα ἑστάναι. | 7 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.8 | Τὰ αὐτὰ ἄρα κατὰ τὸ αὐτὸ πάθος (λέγω δὴ τὴν στέρησιν τῆς τοῦ ἑνὸς ἕξεως) καὶ κινούμενα καὶ ἀκίνητά ἐστιν· τὰ γὰρ ἀκίνητα καὶ τὰ ἑστῶτα καθ’ ὅσον ἄστατά ἐστι κατὰ τοσοῦτον ἀνάγκη κινούμενα φαίνεσθαι. | |
| 5 | Καὶ μὴν καὶ ἀριθμὸς οὐδείς ἐστι τῶν ὄντων, εἰ μηδαμῶς ἔστι τὸ ἓν ἀλλὰ πάντα καὶ ἕκαστον οὐχ ἕν. Καὶ γὰρ τὸ τοῦ ἀριθμοῦ μόριον, ἡ μονάς, ἕν, καὶ αὐτὸς ἕκαστος τῶν ἀριθμῶν· εἰ γὰρ πέντε μονάδες, καὶ πεμπτάς, εἰ δὲ τρεῖς μονάδες, καὶ τριάς· ἀλλὰ καὶ ἡ τριὰς αὐτὴ καὶ ἡ πεμπτὰς | |
| 10 | ἑνάς τίς ἐστιν· ὥστε εἰ μηδέν ἐστιν ἕν, οὔτε μόριον οὐδὲν οὔτε τὸ ὅλον ἔσται τῶν ἀριθμῶν. Καὶ πῶς γὰρ ἂν εἴη τις ἀριθμός, τοῦ ἑνὸς οὐκ ὄντος; Τὸ γὰρ ἓν ἀρχὴ ἀριθμῶν· ἀρχῆς δὲ οὐκ οὔσης, οὐδ’ ἂν τὰ ἐκ ταύτης εἶναι δύναιτο· τοῦ ἄρα ἑνὸς οὐκ ὄντος, οὐδὲ ἀριθμός ἐστιν οὐδὲ εἷς. | |
| 15 | Ἔτι τοίνυν οὐδὲ γνῶσις οὐδενὸς ἔσται τῶν ὄντων, εἴπερ μὴ ἔστι τὸ ἕν. Οὔτε γὰρ λέγειν οὔτε διανοεῖσθαί τι δυνατὸν τῶν ὄντων. Καὶ γὰρ τὸ ἕκαστον αὐτὸ καὶ πᾶν ὅ τι περ ἂν λέγοιμεν οἷς ἐπισφραγιζόμεθα τὴν τοῦ ἑνὸς φύσιν, οὐκ ἔσται, διότι μηδὲ τὸ ἕν. Οὐκοῦν οὐδὲ λόγος ἔσται οὐδὲ | |
| 20 | γνῶσις οὐδενός· καὶ γὰρ ὁ λόγος ἐκ πολλῶν εἷς, εἴπερ τέλειος, καὶ ἡ γνῶσις, ὅταν τὸ γινῶσκον ἓν γένηται πρὸς τὸ γνωστόν. Ἑνώσεως δὲ οὐκ οὔσης, ὁμοῦ καὶ τὸ γινώσκειν ἕκαστα καὶ τὸ λέγειν περὶ ὧν γινώσκομεν οὐκ ἔσται, πρὸς τῷ καὶ τὴν ἀνεξέλικτον ἐν ἑκάστοις ἀπειρίαν ὑποφεύγειν | |
| 25 | ἐξ ἀνάγκης ἀεὶ τὸ τῆς γνώσεως πέρας. Ἕκαστον γὰρ | |
| εὐθύς, ᾧ τὸ γινῶσκον ἐπιβάλλειν ὀρέγεται, φαινόμενον | 8 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.9 | ἄπειρον διαδράσει τὴν γνωστικὴν αὐτοῦ δύναμιν, θιγεῖν καὶ ἅψασθαι σπεύδουσαν οὗ μήτε ἁφὴ μήτε θίξις ἐστίν. Εἰ μὲν οὖν τὰ πολλὰ μόνον ἔστι, τοῦ ἑνὸς οὐδαμῶς ὄντος, τοσαῦτα ἄτοπα καὶ ἔτι πλείω συμβαίνειν ἀνάγκη | |
| 5 | τοῖς τιθεμένοις· εἰ δέ γε τὸ ἓν μόνον ἔστι, τὸ αὐτοέν, καὶ μηδὲν ἄλλο ἔστιν (οὕτω γὰρ ἂν οὐχ ἓν εἴη μόνον ἀλλὰ καὶ πολλά· τὸ γὰρ ἓν καὶ ἄλλο πλείω ἑνός, καὶ οὐχ ἓν μόνον), οὐδὲν ἔσται τῶν ἁπάντων οὔτε ὅλον οὔτε μέρη ἔχον. Πᾶν γὰρ δὴ τὸ μέρη ἔχον πολλά ἐστι καὶ πᾶν | |
| 10 | τὸ ὅλον μέρη ἔχει· τὸ δὲ ἓν οὐδαμῶς ἐστι πολλά· οὔτ’ ἄρα ὅλον ἐστὶν οὔτε μέρη ἔχον. Ἔτι δὲ οὔτε ἀρχὴν οὔτε τελευτήν τινος εἶναι δυνατόν. Τὸ γὰρ ἔχον ἀρχὴν καὶ μέσον καὶ τελευτὴν μεριστόν ἐστι· τὸ δὲ ἓν οὐ μεριστὸν ὅτι μηδὲ μέρη ἔχον· οὔτ’ ἄρα | |
| 15 | ἀρχὴν οὔτε μέσον οὔτε τελευτὴν ἕξει. Ἔτι σχῆμα οὐκ ἔσται τῶν ὄντων οὐδενός. Πᾶν γὰρ δὴ τὸ σχῆμα ἔχον ἢ εὐθύ ἐστιν ἢ περιφερὲς ἢ μικτόν· ἀλλ’ εἰ μὲν εὐθύ, μέρη ἕξει, τό τε μέσον καὶ τὰ ἄκρα· εἰ δὲ περιφερές, ἔσται ἐν αὐτῷ τὸ μὲν ὡς μέσον τὰ δὲ ὡς ἔσχατα | |
| 20 | ἐφ’ ἃ διατείνει τὸ μέσον· εἰ δέ ἐστι μικτόν, ἐκ πλειόνων ἔσται καὶ οὐχ ἕν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ ἐν αὑτῷ ἔσται οὐδὲ ἐν ἄλλῳ. Τὸ γὰρ ἐν ἄλλῳ ὂν ἄλλο ἐστὶν ἐκείνου ἐν ᾧ ἐστιν. Ἑνὸς δὲ μόνου ὄντος καὶ οὐδενὸς ἄλλου· καὶ γὰρ ἐν ἄλλῳ οὐδαμοῦ | |
| 25 | ἔσται· οὐδ’ ἂν γένοιτό τι τῶν ὄντων ὃ ἐν ἄλλῳ ἐστί. Τὸ | |
| δέ γε ἐν αὑτῷ ὂν περιέχον τε ἅμα καὶ περιεχόμενον ἔσται, | 9 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.10 | καὶ οὐ ταὐτὸν ἔσται ἐν τούτῳ τό τε περιέχειν καὶ τὸ περιέχεσθαι, οὐδὲ ὁ λόγος αὑτὸς ἀμφοῖν. Δύο ἄρα ἔσται καὶ οὐκέτι μόνον τὸ ἕν. Ἔτι τοίνυν 〈οὐδὲ ἑστὼσ〉 οὐδὲ κινούμενον ἔσται τι τῶν | |
| 5 | ὄντων. Κινούμενον μὲν γὰρ μεταβάλλειν ἀναγκαῖον· μεταβάλλον δὲ ἐν ἄλλῳ γίνεσθαι· τοῦ δὲ ἑνὸς μόνον ὄντος, οὐδὲν ἐν ἄλλῳ δυνατὸν ἐφάνη· οὐκ ἄρα μετα‐ βάλλειν τι τῶν ὄντων δυνατόν. Ἑστὼς δέ γε πᾶν ἐν τῷ αὐτῷ ἀναγκαῖον εἶναι· τὸ δὲ ἐν τῷ αὐτῷ ὂν ἔν τινι τῷ | |
| 10 | αὐτῷ ἐστιν· ἀλλὰ τὸ ἓν ἐν οὐδενὶ τῷ αὐτῷ ἐστι. Τὸ γὰρ ἔν τινι ὂν ἢ ἐν ἑαυτῷ ἢ ἐν ἄλλῳ ἐστι· δέδεικται δὲ ὡς οὔτε ἐν ἑαυτῷ οὔτε δ’ ἐν ἄλλῳ· οὐδ’ ἄρα ἐν τῷ αὐτῷ τινί ἐστιν· οὐδ’ ἄρα ἕστηκε τῶν ὄντων οὐδέν. Καὶ μὴν καὶ ταὐτὸν εἶναί τῴ τι καὶ ἕτερον ἀδύνατον. | |
| 15 | Εἰ γὰρ μηδὲν ἄλλο ἔστι πλὴν αὐτοέν, ἄλλῳ μὲν οὐκ ἂν εἴη τοῦτο ταὐτὸν οὐδὲ ἕτερον, οὐδὲ γάρ ἐστιν ἄλλο τῶν ὄντων οὐδέν· αὐτὸ δὲ αὑτοῦ οὔτ’ ἂν ἕτερον εἴη (πολλὰ γὰρ ἂν εἴη καὶ οὐχ ἕν) οὔτε ταὐτόν· καὶ γὰρ τοῦτο ἐν ἄλλῳ καὶ οὐκ αὐτοὲν τὸ ταὐτόν. Τὸ μὲν γὰρ ἓν ἁπλῶς ἓν | |
| 20 | ὅτι οὐ πολλά, τὸ δὲ ταὐτὸν ἄλλῳ ταὐτόν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ ὅμοιον οὐδὲ ἀνόμοιον εἶναί τῴ τι δυνατόν. Πᾶν γὰρ δὴ τὸ ὅμοιον ταὐτό τι πέπονθε πάθος, τὸ δὲ ἀνόμοιον ἕτερον. Τὸ δέ γε ἓν οὐδὲν πεπονθέναι δυνατόν· *** οὐδὲ ἄλλο τι παρὰ τὸ ἕν, ὅ γε μηδαμῶς | |
| 25 | ἔστιν, εἴπερ αὐτὸ μόνον ἔστι τὸ ἕν. | 10 in vol. 2 |
Theol Plat.2.11 | Ἔτι δὲ πρὸς τούτοις λέγωμεν ὡς οὐδὲ ἅπτεσθαί τι δυνατὸν οὐδὲ χωρὶς εἶναι, εἴπερ μηδὲν ἔστιν ἄλλο τοῦ ἑνός. Πῶς γὰρ ἂν εἴη χωρὶς ἢ ἅπτοιτό τινος ἅ γε μηδὲ ἔστιν; Ἀλλ’ οὐδὲ τὸ ἓν ἢ αὑτοῦ χωρίς ἐστιν ἢ ἑαυτοῦ | |
| 5 | ἁπτόμενον· εἴη γὰρ ἂν οὕτως πεπονθὸς τὸ ἅπτεσθαι καὶ τὸ χωρίς. Τὸ δέ γε ἓν πέπονθεν οὐδὲν ἄλλο παρ’ αὑτό· δέοι γὰρ *** 〈Ἀλλὰ μὴν〉 οὐδὲ ἴσον οὐδενὶ τῶν ὄντων οὐδὲν οὐδὲ ἄνισον ἔσται. Τὸ γὰρ ἴσον ἄλλο [πρὸς ἄλλῳ] πρὸς ἄλλο | |
| 10 | λέγεται καὶ τὸ ἄνισον· τὸ δέ γε ἄλλο οὐκ ἔστιν, εἴπερ τὸ ἓν μόνον ἔστιν. Ἀλλ’ οὐδὲ τὸ ἓν ἴσον ἑαυτῷ γένοιτο ἂν οὐδὲ ἄνισον. Εἰ γὰρ ἄνισον, ἔσται ἐν αὐτῷ τὸ μὲν ὡς μεῖζον τὸ δὲ ὡς ἔλαττον, ὥστε δύο ἂν εἴη καὶ οὐχ ἕν. Εἰ δὲ ἴσον ἑαυτῷ τὸ ἕν, αὐτὸ ἑαυτὸ μετρήσει τὸ ἕν· ἀλλ’ | |
| 15 | ἀδύνατον, εἴη γὰρ ἂν μετροῦν τε καὶ μετρούμενον ὑφ’ ἑαυτοῦ τὸ ἕν· ὥστε οὐκ αὐτοέν. Οὐδὲ ἄρα ἴσον καὶ ἄνισον ἐν τοῖς οὖσιν οὐδὲν ἔστιν. Εἰ δὴ ταῦτα ἀδύνατα, μήτε ἁπτόμενον καὶ χωρὶς ὄν, μήτε ὅμοιον καὶ ἀνόμοιον, μήτε ταὐτὸν καὶ ἕτερον, | |
| 20 | μήτε αὖ ἑστὼς ἢ κινούμενον, μηδὲ ὅλως ἔν τινι, 〈μήτ’ ἐν αὑτῷ μήτ’ ἐν ἄλλῳ〉 μηδενί, μηδὲ σχῆμα ἔχον, μηδὲ ὅλον ἢ μέρη ἔχον τι τῶν ὄντων, ἀδύνατον ἂν εἴη καὶ αὐτὸ μόνον εἶναι τὸ ἕν, τὸ ἀπλήθυντον καὶ ὃ τούτων ἁπάντων ἄδεκτόν ἐστιν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ πολλά γε μόνον εἶναι | |
| 25 | δυνατόν, ὡς δέδεικται πρότερον. Ἀνάγκη ἄρα καὶ πολλὰ | |
| εἶναι καὶ ἓν τῶν ὄντων ἕκαστον. | 11 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.12 | Ἀλλ’ εἰ καὶ πολλὰ καὶ ἕν ἐστιν, ἆρα τὰ πολλὰ μετέχει τοῦ ἑνός, ἢ τὸ ἓν τῶν πολλῶν, ἢ καὶ ἀλλήλων ἀμφότερα, ἢ οὐδέτερα ἀλλήλων, ἀλλὰ χωρὶς μὲν τὰ πολλὰ χωρὶς δὲ τὸ ἕν, ἵνα καὶ πολλὰ ᾖ καὶ ἕν, ὡς ἀπέφηνεν ὁ λόγος; | |
| 5 | Εἰ τοίνυν μήτε τὸ ἓν τῶν πολλῶν μήτε τὰ πολλὰ μετέχει τοῦ ἑνός, ἔσται τὰ αὐτὰ ἄτοπα ἃ καὶ πρότερον ἐπὶ τῆς τῶν πολλῶν ὑποθέσεως συνήγομεν· πάλιν γὰρ ἂν εἴη τὰ πολλὰ χωρὶς ἑνός. Καὶ γὰρ εἰ ἔστι τὸ ἓν ἐφ’ ἑαυτοῦ, καὶ μὴ μετέχει τὰ πολλὰ μηδαμῇ τοῦ ἑνός, ἀπειράκις | |
| 10 | ἄπειρα τὰ πολλά, καὶ ὅμοια καὶ ἀνόμοια, καὶ ταὐτὰ καὶ ἕτερα, καὶ κινούμενα καὶ ἑστῶτα, καὶ οὔτε ἀριθμὸς οὐδενός ἐστι τῶν πολλῶν οὐδὲ γνῶσις· ἡ γὰρ τοῦ ἑνὸς ἀπουσία ταῦτα πάντα ἐν τοῖς πολλοῖς ἀναγκάζει φαίνεσθαι. Ἀδύνατον ἄρα μήτε τὰ πολλὰ τοῦ ἑνὸς μήτε τὸ ἓν | |
| 15 | μετέχειν τῶν πολλῶν. Εἰ δέ γε καὶ τὸ ἓν μετέχοι τῶν πολλῶν καὶ τὰ πολλὰ τοῦ ἑνὸς καὶ εἴη ταῦτα ἐν ἀλλήλοις ἀμφότερα, ἀνάγκη ἄλλην εἶναι παρὰ ταῦτα φύσιν ἐκ τρίτων, ἣ μήτε ἕν ἐστι μήτε πολλά. Μεμιγμένων γὰρ ἐν ἀλλήλοις τούτων ἀμφο‐ | |
| 20 | τέρων, δεῖ δὴ τὸ τῆς μίξεως αἴτιον αὐτοῖς ὑπάρχειν, ὃ καὶ τῷ ἑνὶ τὸ πλῆθος καὶ τῷ πλήθει τὸ ἓν συζεύγνυσι· πᾶν γὰρ ἀνάγκη τὸ μικτὸν αἰτίαν τῆς μίξεως ἔχειν. Καὶ γὰρ ὅλως εἰ μετέχει τὸ ἓν καὶ τὸ πλῆθος ἀλλήλων, οὔτε τὸ ἓν τῷ πλήθει τῆς οὐσίας αἴτιον οὔτε τῷ ἑνὶ τὸ πλῆθος, | |
| 25 | ἀλλά τι τὸ τρίτον ἀμφοῖν, ὃ πρὸ τούτων ἐστί. Τί γὰρ ἂν εἴη τὸ ποιῆσαν τοῦτο μὲν πλῆθος ἐκεῖνο δὲ ἕν; Τί δὲ τὸ τῆς | |
| κοινωνίας αὐτοῖς ταύτης καὶ τῆς πρὸς ἄλληλα συνουσίας | 12 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.13 | αἴτιον, τοῦ ἑνὸς ᾗ ἓν μηδαμῇ κοινωνοῦντος τοῖς πολλοῖς; Ἧι γὰρ πολλὰ καὶ ἓν ἕτερα ἀλλήλων, καὶ ᾗ μηδέτερον ἐκ μηδετέρου πρὸς ἄλληλα ἀσυμπαθῆ· τί οὖν αὐτὰ συνήγαγεν εἰς ἕν, φεύγοντα ἄλληλα καὶ ἄμικτα ἀλλήλοις | |
| 5 | ὄντα; Οὐδὲ γὰρ ἄλληλα ποθεῖν δυνατὸν οὕτω διαφέροντα ἀλλήλων ἢ ηὐτοματισμένην εἶναι τὴν σύνοδον αὐτοῖν. Εἰ γὰρ ἔτυχεν οὕτως, ἔσται ποτὲ καὶ χωρὶς ἀλλήλων, εἴπερ καὶ νῦν ὁμοῦ ταῦτα κατὰ τύχην· ἀλλὰ μὴν χωρὶς εἶναι τὰ πολλὰ ἀδύνατον· οὐκ ἄρα κατὰ τύχην ἡ μίξις. | |
| 10 | Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ ἀπ’ αὐτῶν, εἴπερ μήτε τὸ ἓν τῶν πολλῶν [ἄλλων] μήτε τὰ πολλὰ τοῦ ἑνὸς αἴτια. Τοῦτο δὴ οὖν τὸ κρεῖττον, τί ποτέ ἐστιν; Ἢ γὰρ ἕν ἐστιν ἢ οὐχ ἕν. Ἀλλ’ εἰ μὲν καὶ αὐτὸ ἕν, πάλιν ἐρησόμεθα περὶ τούτου πότερον μετέχει καὶ τοῦτο πλήθους ἢ οὐδενός. Καὶ γὰρ εἰ τοῦτο | |
| 15 | μεθέξει, δῆλον ὡς ἄλλο τι πρὸ τούτου κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον ἀναφανήσεται, καὶ τοῦτο εἰς ἄπειρον. Εἰ δέ ἐστιν ἀπλήθυντον πάντῃ τὸ τοιοῦτον, οὐκ ἂν εἴη πάλιν τὸ ἐξ ἀρχῆς ἀληθές, ὡς [οὐκ] ἄρα τά τε πολλὰ τοῦ ἑνὸς καὶ τὸ ἓν μετέχει τῶν πολλῶν (λέγω δὴ τὸ κυριώτατον καὶ | |
| 20 | πρώτως ἕν), ἀλλ’ ἔστι μέν τι τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς ἕν, ἔστι δέ τι τὸ ἀμέθεκτον ἓν καὶ ὃ ἁπλῶς ἐστιν ἓν ἄλλο δὲ οὐδέν. Εἰ δὲ οὐχ ἓν τὸ πρὸ ἀμφοῖν, δεῖ δήπου τὸ οὐχ ἓν κρεῖττον εἶναι τοῦ ἕν· πάντα δὲ τῷ ἑνὶ καὶ ἔστιν ἅ ἐστι καὶ γίνεται ἃ γίνεται, καὶ μετὰ μὲν τοῦ ἓν σῴζεται τῶν ὄντων ἕκαστον, | |
| 25 | χωρὶς δὲ τοῦ ἓν εἰς τὴν ἑαυτοῦ πορεύεται φθοράν· ἀλλὰ καὶ ἡ μίξις αὐτὴ τοῦ ἑνὸς καὶ πλήθους, ἣν παρέχει τοῖς | |
| οὖσι τὸ οὐχ ἕν, κοινωνία καὶ ἕνωσίς ἐστιν· καὶ τὸ ἓν ἄρα | 13 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.14 | καὶ τὸ [ἓν] οὐχ ἓν οὐδενὸς ἄλλου τοῖς οὖσιν αἴτιόν ἐστιν ἢ τοῦ ἕν. Εἰ δὴ τοῦ τοιούτου τὸ ἓν αἴτιον, οὐκ ἔσται κρείττονος αἴτιον τὸ οὐχ ἕν· δεῖ δέ γε τὸ κρεῖττον παν‐ ταχοῦ κρείττονος ἄλλου τοῖς οὖσιν αἴτιον εἶναι κατὰ τὴν | |
| 5 | αὑτοῦ δύναμιν· οὕτω γὰρ ἂν εἴη κρεῖττον ὡς μᾶλλον ἀγαθὸν *** κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν μείζονος ἀγαθοῦ καὶ κρείττονος αἴτιόν ἐστιν οἷς τὸ ἧσσον ἐλάσσονος. Ἐκ δὴ τούτων ἀνάγκη τά τε πολλὰ μετέχειν τοῦ ἑνός, καὶ τὸ ἓν ἄμικτον εἶναι πρὸς τὸ πλῆθος, καὶ μηδὲν εἶναι | |
| 10 | τοῦ ἑνὸς κρεῖττον, ἀλλὰ τοῦτο καὶ τοῦ εἶναι τοῖς πολλοῖς αἴτιον εἶναι. Πᾶν γὰρ δὴ τὸ τοῦ ἑνὸς στερόμενον εἰς τὸ μηδὲν εὐθὺς καὶ τὴν ἑαυτοῦ διαδιδράσκει φθοράν, τὸ δὲ μὴ πολλὰ ὂν οὐχ ἅμα πολλὰ οὐκ ἔστι καὶ οὐδέν ἐστι. Τῷ μὲν γὰρ ἓν τὸ οὐδὲν ἀντίκειται, τῷ δὲ αὖ πολλὰ τὸ | |
| 15 | οὐ πολλά· εἰ τοίνυν μὴ ταὐτὸν τό τε ἓν καὶ τὰ πολλά, οὐδ’ ἂν τὰ μὴ πολλὰ τῷ μηδὲν εἴη ταὐτόν. 〈βʹ〉 Ταύτῃ μὲν οὖν ἡμῖν σκοπουμένοις τὸ ἓν ἐπέκεινα τοῦ πλήθους ἐφάνη καὶ αἴτιον τοῦ εἶναι τοῖς πολλοῖς, δεῖ | |
| 20 | δὲ αὖ καθ’ ἕτερον τρόπον ἡμᾶς τὸν αὐτὸν λόγον μετελθόν‐ τας ἰδεῖν εἴ πῃ τοῖς εἰρημένοις συνεπόμεθα καὶ εἰς τὸ αὐτὸ | |
| τέλος ἀνήξομεν. | 14 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.15 | Ἀνάγκη τοίνυν ἢ μίαν εἶναι τὴν ἀρχὴν ἢ πολλάς· μᾶλλον γὰρ ἐντεῦθεν ἀρκτέον. Καὶ εἰ πολλάς, ἢ συμπαθεῖς ἀλλήλαις ἢ διεσπαρμένας ἀπ’ ἀλλήλων καὶ ἢ πεπερασ‐ μένας ἢ ἀπείρους. Εἰ δὲ μίαν, ἤτοι μὴ οὐσίαν ταύτην ἢ | |
| 5 | οὐσίαν· καὶ εἰ οὐσίαν, ἢ σωματικὴν ταύτην ἢ ἀσώματον, καὶ εἰ ἀσώματον, ἢ χωριστὴν τῶν σωμάτων ἢ ἀχώριστον, καὶ εἰ χωριστήν, ἢ κινουμένην ἢ ἀκίνητον· καὶ εἰ μὴ οὐσίαν, ἢ καταδεεστέραν πάσης οὐσίας ἢ μεθεκτὴν ὑπὸ οὐσίας ἢ ἀμέθεκτον. | |
| 10 | Εἰ μὲν τοίνυν αἱ ἀρχαὶ πολλαὶ καὶ μὴ συμπαθεῖς ἀλλήλαις, οὐδὲν ἐξ αὐτῶν ἔσται τῶν ὄντων οὐδὲ ἔσονται κοιναὶ πάντων, ἀλλ’ ἑκάστη ποιήσει καθ’ αὑτήν. Ποία γὰρ κοινωνία τῶν κατὰ φύσιν ἀλλοτρίων ἢ τίς συνεργία τῶν παντελῶς ἑτεροφύλων ἐστί; Καὶ δὴ καὶ πρὸς τούτοις | |
| 15 | ἔσται τὰ πολλὰ μὴ μετέχοντα τοῦ ἑνός· εἰ γάρ ἐστιν ἕν τι κοινὸν ἐν πάσαις, οὐκ ἂν εἶεν πάντῃ κεχωρισμέναι κατ’ οὐσίαν ἀπ’ ἀλλήλων. Εἰ οὖν ἕτεραι καὶ μηδὲν ταὐτὸν περὶ αὐτάς ἐστι, πολλαὶ μόνον εἰσὶ καὶ οὐδαμῶς ἕν. Εἰ δὲ πολλαὶ καὶ εἰ συμπαθεῖς, ἕξουσί τι κοινὸν ὃ καὶ | |
| 20 | πάσας ἄγει πρὸς τὸ συμπαθὲς καὶ ὁμοίας ἀποφαίνει πάσας. Ταῦτα γὰρ εἶναι συμπαθῆ λέγομεν οἷς ταὐτόν τι συμβαίνει πάσχειν· τὰ δὲ ὅμοια πάντως τοῦ ἑνὸς εἴδους μετέχοντα καὶ μιᾶς φύσεως ὅμοιά ἐστιν. Εἰ δὲ ταῦτα | |
| οὕτως ἔχοντά ἐστιν, ἀνάγκη [τὸ πᾶν] ἐκεῖνο τὸ πανταχοῦ | 15 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.16 | καὶ ἐν πάσαις ὂν ταῖς ἀρχαῖς κυριώτερον εἶναι τῶν πολλῶν· τοῦτο γοῦν αὐταῖς δίδωσι καὶ τὸ γεννᾶν, 〈τὸ〉 τὴν πρὸς ἄλληλα συμπάθειαν καὶ τὴν κατὰ φύσιν κοινω‐ νίαν παρασχόν. | |
| 5 | Καὶ αὖ εἰ μὲν ἄπειροι 〈αἱ〉 ἀρχαί, ἢ καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν ἄπειρα, καὶ ἔσται δὶς ἤδη τὸ ἄπειρον, ἢ πεπερασμένα, καὶ ἔσονται οὐ πᾶσαι ἀρχαί· τὰ γὰρ πεπερασμένα πάντως ἐκ πεπερασμένων ἐστί· μάτην οὖν ἄπειροι, πρὸς τῷ καὶ τὴν ἀπειρίαν αὐτάς τε ἀγνώστους ποιεῖν καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν· | |
| 10 | τῶν γὰρ ἀρχῶν ἀγνοουμένων, ἀνάγκη καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν ἀγνοεῖσθαι· τότε γὰρ οἰόμεθα γινώσκειν ἕκαστον ὅταν τὰ αἴτια γνωρίσωμεν καὶ τὰς ἀρχὰς τὰς πρώτας. Εἰ δὲ πεπερασμέναι, δῆλον ὡς ἔσται τις αὐτῶν ἀριθμός· | |
| 15 | τὸν γὰρ ἀριθμὸν πλῆθος ὡρισμένον φαμέν· εἰ δὲ ἀριθμός, ἀνάγκη καὶ τὸ τῶν ἀριθμῶν ἁπάντων αἴτιον εἶναι· πᾶς γὰρ ἀριθμὸς ἐξ ἑνὸς καὶ τοῦτο ἀρχὴ τῶν ἀριθμῶν, τὸ ἕν· ἔσται οὖν ἀρχῶν ἀρχὴ τοῦτο καὶ αἴτιον τοῦ πεπερασμένου πλήθους, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς 〈ὁ〉 ἀριθμὸς | |
| 20 | ἕν, καὶ τὸ πέρας ἕν ἐστιν ἐν πολλοῖς καὶ ὁρίζει τὰ πολλὰ τῷ ἕν. Μιᾶς δὲ τῆς ἀρχῆς οὔσης καὶ οὐσίας ταύτης, ἀναγκαῖον ἢ σωματικὴν ταύτην ἢ ἀσώματον τιθεμένους ἀρχὴν ταύτην τῶν ἄλλων ὁμολογεῖν. Οὐκοῦν εἰ σῶμα τὸ αἴτιον τῆς | |
| 25 | γενέσεως τῶν ὄντων, ἀνάγκη δήπου διαιρετὸν ὑπάρχειν αὐτὸ καὶ μέρη ἔχειν· πᾶν γὰρ σῶμα τῇ ἑαυτοῦ φύσει διαιρετόν· καὶ γὰρ ἅπαν μέγεθος ὅλον τί ἐστι· τὸ δὲ | |
| ὅλον ἐκ μερῶν. Ταῦτα τοίνυν τὰ μόρια, λέγω δὲ ἕκαστον | 16 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.17 | αὐτῶν, ἢ μεθέξει ταὐτοῦ τινοσοῦν ἕκαστον ἓν ἢ οὐ μεθέξει. Μὴ μετέχοντα μὲν οὖν, πολλὰ μόνον ἔσται καὶ οὐδαμῶς ἕν· οὐκοῦν οὐδὲ τὸ ἐξ αὐτῶν ὅλον ἂν εἴη· μηδενὸς γὰρ ὄντος ἑνός, οὐκ ἂν τὸ ἐκ πάντων γένοιτο ἕν. | |
| 5 | Εἰ δὲ μετέχει τινὸς τοιούτου καὶ ἔστι τὶ ταὐτὸν ἐν πᾶσιν, ἀνάγκη τὸ τοιοῦτον ἀσώματον εἶναι καὶ ἀμέριστον κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν. Εἰ γὰρ δὴ καὶ αὐτὸ σωματικόν, ἢ ὅλον ἐστὶν ἐν ἑκάστῳ τῶν μορίων ἢ οὐχ ὅλον. Εἰ μὲν δὴ ὅλον ἐν ἑκάστῳ, αὐτὸ ἑαυτοῦ κεχωρισμένον ἔσται· τὰ γὰρ | |
| 10 | μόρια χωρὶς ἀλλήλων ἐν οἷς ἐστιν. Εἰ δὲ οὐχ ὅλον, μεριστὸν ἄρα καὶ τοῦτο ἔσται καὶ ἕξει μέρη κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς εἰρημένοις μέρεσι. Καὶ ὁ αὐτὸς αὖθις περὶ τούτων λόγος· εἰ καὶ ἐν τούτοις ἐστί τι κοινὸν ἢ οὐδέν, καὶ τὰ πολλὰ χωρὶς ἑνὸς θήσομεν. Ἀλλὰ δὴ τὸ ὅλον σκεπτέον· | |
| 15 | πᾶν γὰρ σῶμα καὶ ὅλον ἐστὶ καὶ μέρη ἔχει. Τί τοίνυν αὐτοῦ, τῶν μερῶν δήπου, συνεκτικὸν ἂν εἴη, πλειόνων ὄντων; Ἀνάγκη γὰρ ἢ τὸ ὅλον τῶν μερῶν, ἢ τὰ μέρη τοῦ ὅλου παντὸς ἑνοποιὰ λέγειν, ἢ τρίτον τι πρὸ ἀμφοῖν, ὃ μήτε ὅλον μήτε μόριον μηδέν ἐστι, τό τε ὅλον τοῖς αὐτοῦ | |
| 20 | μέρεσι καὶ τὰ μέρη πρὸς τὸ ὅλον συνέχειν τε καὶ ἑνοῦν. Ἀλλ’ εἰ μὲν τὸ ὅλον τῶν μερῶν συνεκτικόν, ἀσώματον ἂν εἴη τὸ ὅλον καὶ ἀμερές· εἰ γὰρ σῶμα, καὶ τοῦτο μεριστὸν ἔσται καὶ δεήσεται φύσεως συνέχειν τὰ μέρη | |
| δυναμένης· καὶ τοῦτο εἰς ἄπειρον. Εἰ δὲ τὰ μέρη τοῦ | 17 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.18 | ὅλου, πῶς τὰ πολλὰ τοῦ ἑνὸς συνεκτικὰ καὶ τὰ διῃρημένα τοῦ ἐξ αὐτῶν ὄντος; Τοὐναντίον γὰρ ἀνάγκη τῶν πολλῶν 〈τὸ〉 ἓν ἀλλ’ οὐ τὰ πολλὰ [τῆς] τοῦ ἑνὸς τὴν τῆς ἑνώσεως δύναμιν ἔχειν. Εἰ δὲ τὸ 〈πρὸ〉 ἀμφοῖν ἐστιν, ὃ μήτε ὅλον | |
| 5 | ἐστὶ μήτε μόρια ἔχει, ἀμέριστον ἂν εἴη τοῦτο παντελῶς· ἀμέριστον δὲ ὄν, καὶ ἀδιάστατον ἀναγκαῖον εἶναι· τὸ γὰρ διαστατὸν πᾶν μέρη τε ἔχει καὶ διαιρετόν ἐστιν. Ἀδιάστατον δὲ ὄν, καὶ ἀσώματόν ἐστι· πᾶν γὰρ σῶμα διαστατόν. Ἔτι τοίνυν τὴν ἀρχὴν ἀίδιον ἀναγκαῖον | |
| 10 | εἶναι. Πᾶν γὰρ δὴ τὸ ὂν ἀίδιόν ἐστιν ἢ φθαρτόν· οὐκοῦν καὶ τὴν ἀρχὴν τῶν ὄντων ἀίδιον ἢ φθαρτὴν εἶναι δοτέον. Ἀλλ’ εἰ μὲν φθείρεσθαι καὶ ταύτην ἐπιτρέποιμεν, οὐδὲν ἔσται τῶν ὄντων ἄφθαρτον· ἀρχῆς γὰρ ἀπολλυ‐ μένης, οὔτε αὐτή ποτε ἔκ τινος οὔτε ἄλλο ἐξ | |
| 15 | ἐκείνης γενήσεται· οὔτε γὰρ ἑαυτὴν δυνήσεται γεννᾶν (οὐδὲ γὰρ ἔστιν εἴπερ μὴ ἀίδιος) οὔτε ἄλλο αὐτήν, εἴπερ ἀρχή ἐστι τῶν πάντων. Εἰ δὲ ἄφθαρτός ἐστι, δύναμιν ἕξει τοῦ μὴ φθείρεσθαι, καὶ ταύτην ἄπειρον ἵνα ἐπ’ ἄπειρον ᾖ τὸν ὅλον χρόνον· πᾶσα γὰρ πεπερασμένη τοῦ εἶναι | |
| 20 | δύναμις φθαρτοῦ κατὰ φύσιν ἐστίν, ἄπειρος δὲ τῶν ἀιδίων οἷς τὸ εἶναι ἐπ’ ἄπειρον. Οὐκοῦν τὸ ἄπειρον τοῦτο, λέγω δὴ τὸ κατὰ δύναμιν ἄπειρον, ἢ ἀμέριστόν ἐστιν ἢ μεριστόν. Ἀλλ’ εἰ μὲν μεριστόν, ἔσται ἐν πεπερασμένῳ | |
| 25 | σώματι τὸ ἄπειρον· ἡ γὰρ ἀρχὴ πεπερασμένον (εἰ γὰρ ἄπειρον, οὐδὲν ἄλλο ἔσται πλὴν αὐτῆς)· εἰ δὲ ἀμερές, | |
| ἀσώματος ἂν ἡ τῆς ἀπειρίας τοῦ εἶναι δύναμις εἴη, καὶ ἡ | 18 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.19 | ἀρχὴ τῶν ὄντων ἡ δύναμις αὐτή, δι’ ἣν καὶ τὸ ὑποκείμενον αὐτῇ ἀεὶ ἔστιν. Ὅτι μὲν οὖν σωματικὴν εἶναι τὴν ἀρχὴν τῶν ὄντων ἀδύνατον, φανερὸν ἐκ τούτων ἐστίν· εἰ δὲ ἀσώματος, ἢ | |
| 5 | χωριστὴν αὐτὴν ἢ ἀχώριστον εἶναι τῶν σωμάτων. Ἀλλ’ εἰ μὲν ἀχώριστος, πάσας ἕξει τὰς ἐνεργείας 〈ἐν〉 σώμασι καὶ περὶ σώματα οὔσας· τοῦτο γάρ ἐστιν ἀχώριστον σώματος ὃ μηδαμοῦ πέφυκεν ἢ ἐν σώμασι καὶ μετὰ σωμάτων ἐνεργεῖν. Εἰ δέ ἐστιν ἡ ἀρχὴ τοιαύτη, δῆλον ὡς | |
| 10 | ἀνάγκη μηδὲν τῶν μετ’ αὐτὴν κυριώτερον εἶναι τῆς τῶν ὄντων ἁπάντων ἀρχῆς. Εἰ δὲ μηδέν ἐστι κρεῖττον [ἐν τοῖς σώμασι] τῆς περὶ τὰ σώματα καὶ ἐν τοῖς σώμασι καὶ περὶ τὴν σωματικὴν οὐσίαν ὑφεστώσης τε καὶ ἐνεργούσης δυνάμεως, οὐδαμοῦ τῶν ὄντων ὁ νοῦς ἔσται καὶ ἡ κατὰ | |
| 15 | νοῦν ἐνεργοῦσα δύναμις· πᾶσα γὰρ ἡ τοιαύτη κίνησις ἀπὸ δυνάμεώς ἐστιν οὐδὲν εἰς σώματα ποιούσης· θέμις δὲ οὔτε ἦν οὔτ’ ἔστι τὰ γεννώμενα τὴν τῶν σφετέρων αἰτίων ὑπερβάλλειν δύναμιν· πάντα γὰρ τὰ ἐν αὐτοῖς ἐκ τῶν πρώτων ἐστὶ καὶ ἐκεῖνα κύρια τῆς οὐσίας τῆς | |
| 20 | αὐτῶν. Εἰ οὖν ἡ ἀρχὴ τῶν ὄντων δύναται νοῦν καὶ φρόνησιν γεννᾶν, πῶς οὐκ εἰς αὑτὴν καὶ ἐν αὑτῇ γεννᾷ; Δυοῖν γὰρ ἀνάγκη θάτερον, ἢ μηδαμοῦ τῶν ὄντων εἶναι τὸ νοεῖν ἢ καταδεέστερον εἶναι, καὶ εἰ ἔστι, τοῦ ποιεῖν εἰς σώματα μόνον. | |
| 25 | Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἀδύνατα λέγειν· εἰ δὲ χωριστὸν τὸ πρώτιστον τῶν ὄντων καὶ ὅ ἐστιν ἀρχὴ τῶν πάντων, ἢ | |
| κινούμενον ἢ ἀκίνητον αὐτὸ τίθεσθαι πάντως ἀναγκαῖον. | 19 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.20 | Ἀλλ’ εἰ μὲν κινούμενον, ἔσται τι πρὸ αὐτοῦ ἄλλο περὶ ὃ κινεῖται· πᾶν γὰρ δὴ τὸ κινούμενον, μένοντος ἄλλου, περὶ αὐτὸ κινεῖσθαι πέφυκε. Καὶ ἔτι πρὸς τούτῳ δι’ ἔφεσιν ἄλλου κινεῖται· δεῖ μὲν γὰρ αὐτὸ τινὸς ἐφιέμενον κινεῖσ‐ | |
| 5 | θαι, διότι καὶ ἡ κίνησις αὐτὴ μὲν καθ’ αὑτὴν ἀόριστος, τέλος δ’ ἐστὶν αὐτῆς οὗ ἕνεκά ἐστιν. Ἐφίοιτο δὲ ἂν ἢ ἄλλου ἢ ἑαυτοῦ. Ἀλλὰ πᾶν τὸ ἑαυτοῦ ἐφιέμενον ἀκίνητόν ἐστιν· ἑαυτῷ γὰρ συνὸν ἕκαστον, τί ἂν δέοιτο τοῦ ἐν ἑτέρῳ γίνεσθαι; Καὶ γὰρ τῶν κινουμένων, ᾧ μὲν ἔγγιον | |
| 10 | τὸ ἀγαθὸν ἐλάσσων ἡ κίνησις, ᾧ δὲ πορρώτερον μείζων· ὃ δὲ ἐν ἑαυτῷ τὸ ἀγαθὸν ἔχει καὶ οὗ ἕνεκά ἐστιν ἀκίνητον ἔσται τοῦτο καὶ ἑστώς. Ἐν αὑτῷ γὰρ ἀεὶ ὂν ἐν τῷ ἀγαθῷ ἐστι· τὸ δὲ ἐν αὑτῷ ὂν ἐν τῷ αὐτῷ ἐστιν (αὐτὸ γὰρ ἕκαστον ἑαυτῷ ταὐτόν)· τὸ δὲ ἐν 〈τῷ〉 αὐτῷ ὂν ἑστάναι δήπου φαμὲν | |
| 15 | καὶ ἀκίνητον ὑπάρχειν. Ὃ δὲ μή ἐστιν ἀκίνητον 〈οὔτε ἐν τῷ αὐτῷ〉 οὔτε ἐν αὑτῷ ἐστιν ἀλλ’ ἐν ἑτέρῳ, καὶ κινεῖται πρὸς ἕτερον, καὶ τοῦ ἀγαθοῦ πάντως ἐστὶν ἐνδεές. Εἰ οὖν ἡ ἀρχὴ τῶν ὄντων κινεῖται, πᾶν δὲ τὸ κινούμενον δι’ ἔνδειαν ἀγαθοῦ κινεῖται καὶ πρὸς ἕτερον ὅ ἐστιν | |
| 20 | ἐφετὸν αὐτῷ, εἴη ἄν τι τῇ ἀρχῇ τῶν ὄντων ἐφετὸν παρ’ αὐτὴν ἄλλο καὶ περὶ ὃ ὡσαύτως ἔχον κινεῖσθαι φατέον αὐτήν. Ἀλλ’ ἀδύνατον· ἡ γὰρ ἀρχὴ τὸ οὗ ἕνεκα καὶ οὗ πάντα ἐφίεται καὶ τὸ μηδενὸς ἐνδεές· εἰ γὰρ δέοιτό τινος, καταδεέστερον ἔσται πάντως οὗ δεῖται καὶ πρὸς ὃ | |
| 25 | τὴν ἐνέργειαν ὡς ἐφετὸν ἔχει. | 20 in vol. 2 |
Theol Plat.2.21 | Εἰ δὲ ἀκίνητος ἡ ἀρχή—τοῦτο γὰρ ὑπόλοιπον—μίαν οὐσίαν αὐτὴν ἀσώματον καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ἔχουσαν ἀναγ‐ καῖον εἶναι· πῶς ἔχουσαν τὸ ἓν καὶ πῶς μίαν οὐσίαν; Εἰ μὲν γὰρ ταὐτὸν οὐσία καὶ ἕν, τὴν ἀρχὴν οὐσίαν εἶναι | |
| 5 | δοτέον. Εἰ δὲ ἡ οὐσία τοῦ ἑνὸς ἄλλο καὶ οὐ ταὐτὸν τὸ ἑνὶ εἶναι καὶ τὸ οὐσίᾳ εἶναι, εἰ μὲν ἡ οὐσία κρείττων, κατὰ ταύτην τὸ ἀρχῇ εἶναι ῥηθήσεται· εἰ δέ γε τὸ ἓν κρεῖττον καὶ ἐπέκεινα οὐσίας, ἀρχὴ καὶ τῆς οὐσίας τὸ ἕν· εἰ δὲ σύστοιχα ἀλλήλοις, ἔσται τὰ πολλὰ πρὸ τοῦ | |
| 10 | ἑνός· τοῦτο δὲ ἀδύνατον, ὡς δέδεικται πρότερον. Ὅτι μὲν οὖν οὐ ταὐτὸν οὐσία καὶ ἕν, δῆλον· οὐ γὰρ ταὐτὸν ἕν τε [καὶ] ἓν εἰπεῖν καὶ τὴν οὐσίαν ἕν· ἀλλὰ τὸ μὲν οὔπω λόγος, τὸ δὲ ἤδη λόγος. Καὶ πρὸς τούτοις εἰ ταὐτὸν οὐσία καὶ ἕν, ἔσται καὶ τὸ πλῆθος τῷ μὴ εἶναι | |
| 15 | καὶ τῇ μὴ οὐσίᾳ ταὐτόν· ἀλλ’ ἀδύνατον· καὶ γὰρ ἐν οὐσίᾳ τὰ πολλὰ καὶ ἐν μὴ οὐσίᾳ τὸ ἕν. Εἰ δὲ μὴ ταὐτὸν οὐσία καὶ ἕν, σύστοιχα μὲν οὐκ ἔσται ταῦτα ἀλλήλοις· εἴη γὰρ ἂν ἄλλο πρὸ αὐτῶν, εἴπερ ἐκ μιᾶς ἀρχῆς δεῖ πάντα εἶναι· θατέρου δὲ ὄντος κρείττονος, ἢ τὸ ἓν πρὸ | |
| 20 | τῆς οὐσίας ἢ τὴν οὐσίαν δηλαδὴ πρὸ τοῦ ἑνὸς θετέον. Ἀλλ’ εἰ μὲν τὸ ἓν πρὸ τῆς οὐσίας, τοῦτο ἡ ἀρχὴ καὶ οὐ τὸ εἶναι τῶν πάντων· τῆς γὰρ ἀρχῆς οὐδὲν εἶναι κρεῖττόν ἐστιν ἀναγκαῖον. Εἰ δὲ ἡ οὐσία πρὸ τοῦ ἑνός, πεπονθὸς ἔσται τὴν οὐσίαν τὸ ἕν, ἀλλ’ οὐχ ἡ οὐσία τὸ ἕν· εἰ δὲ τὸ | |
| 25 | ἓν τὴν οὐσίαν πέπονθεν, ἀνάγκη τὸ ἓν καὶ οὐσίαν εἶναι | |
| πᾶν, καὶ ὅσα δὴ ἓν οὐσία πάντα, οὐχ ὅσα δὲ οὐσία ἕν· | 21 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.22 | ἔσται ἄρα τις οὐσία τοῦ ἑνὸς ἄμοιρος· ἀλλ’ εἰ τοῦτο, οὐδὲν ἂν εἴη· τὸ γὰρ τοῦ ἑνὸς ἐστερημένον οὐδέν. Πρὸ τῆς οὐσίας ἄρα τὸ ἕν. Εἰ δέ γε μὴ οὐσία τὸ πρῶτον, εἰ μὲν τοῦτο καταδεέστερον | |
| 5 | οὐσίας, ἄτοπον· ἡ γὰρ ἀρχὴ τὸ κυριώτατόν ἐστι καὶ τὸ αὐταρκέστατον ἀλλ’ οὐ τὸ ἀτιμότατον οὐδὲ τὸ τῶν πολλῶν ἐνδεές. Ὅλως τε οὐ δεῖ τῶν δευτέρων οὐδὲν κρεῖττον εἶναι τῆς ἀρχῆς· οὐ γὰρ δεῖ τὰ ὄντα πολι‐ τεύεσθαι κακῶς. Εἰ δὲ ἡ μὲν ἀρχὴ τὴν χείρονα τῶν | |
| 10 | ἀπ’ αὐτῆς ἔχοι τάξιν, τὰ δὲ ἀπ’ αὐτῆς κρείττονα αὐτῆς εἴη, πάντα συγχυθήσεται πλημμελῶς, καὶ οὔτε ἡ ἀρχὴ κατὰ φύσιν ὅτι μὴ τὸ ἄριστον οὔτε τὰ ἐκ τῆς ἀρχῆς ἐξ αὐτῆς ἔσται δύναμιν εἰς τὸ κρατεῖν ἔχοντα τῆς ἑαυτῶν ἀρχῆς. Ἔσται δὲ ἄρα κατὰ τύχην ἡ μὲν ἀρχὴ τῶν ὄντων | |
| 15 | τὰ δὲ ὄντα ἀπ’ αὐτῆς· ἀλλ’ ἀδύνατον· τὰ γὰρ κατὰ τύχην ὄντα, εἴπερ τοῦτό ἐστι τὸ κατὰ τύχην τὸ μὴ κατὰ νοῦν μηδὲ πρὸς τέλος ὡρισμένον, ἄτακτα καὶ ἀπέραντα καὶ ἀόριστά ἐστι, καὶ πάντα ὡς ἐπ’ ἔλαττον ὄντα· ἡ δὲ ἀρχὴ ἀεὶ ὡσαύτως ἀρχή, καὶ τὰ ἄλλα ἐξ αὐτῆς. | |
| 20 | Εἰ δὲ ὅ ἐστι μὴ οὐσία κρεῖττον ἁπάσης οὐσίας, ἢ μετέχοιτο ἂν ὑπ’ αὐτῆς ἢ παντελῶς ἀμέθεκτος εἴη. Ἀλλ’ εἰ μὲν μεθέξει ἡ οὐσία τῆς ἀρχῆς, τινὸς ἀρχὴ ἔσται καὶ 〈οὐ〉 τῶν ὄντων ἁπάντων ἀρχή. Τὴν γὰρ τῶν ὄντων ἀρχὴν οὐδενὸς εἶναι δεῖ τῶν ὄντων· ἑνὸς γὰρ οὖσαν, οὐ | |
| 25 | πάντων εἶναι ἀναγκαῖον· πᾶν δὲ μετεχόμενον ὑπ’ ἄλλου, | 22 in vol. 2 |
Theol Plat.2.23 | τούτου λέγεται εἶναι ὑφ’ οὗ μετέχεται καὶ ἐν ᾧ πρώτως ἐστίν· ἡ δὲ ἀρχὴ χωριστόν, καὶ ἑαυτῆς μᾶλλον ἢ τῶν ἄλλων ἐστίν. Ὅλως δὲ τὸ μετεχόμενον πᾶν ἐξ ἄλλης ἐστὶν αἰτίας κρείττονος, ἐπεὶ τὸ ἀμέθεκτον τοῦ μεθεκτοῦ | |
| 5 | κρεῖττον· τοῦ δὲ ἀρίστου καὶ ὃ λέγομεν ἀρχὴν οὐδενὶ οὐδὲ ἐννοεῖν τι κρεῖττον δυνατόν· οὐ γὰρ ἂν εἴη θεμιτὸν τὰ δεύτερα τῆς τε ἀρχῆς πέρι καὶ τῶν ἀπ’ αὐτῆς *** βέλτιον κρίνειν τῆς ἑαυτῶν ἀρχῆς. Ἔστιν ἄρα τὸ τῶν ὄντων ἁπάντων αἴτιον ὑπὲρ οὐσίαν | |
| 10 | πᾶσαν καὶ χωριστὸν ἁπάσης οὐσίας, καὶ οὔτε οὐσίαν οὔτε προσθήκην τὴν οὐσίαν ἔχον· ἡ γὰρ τοιαύτη πρόσ‐ θεσις ἐλάττωσίς ἐστι τῆς ἁπλότητος καὶ τοῦ ἕν. 〈γʹ〉 Ὅρα δὴ καὶ τὸν τρίτον ἐπὶ τούτοις λόγον εἰς ταὐτὸν | |
| 15 | τοῖς εἰρημένοις ἡμᾶς ἐπάγοντα. Ἀνάγκη γάρ που τοῦτο εἶναι τῶν ὄντων ἁπάντων αἴτιον οὗ πάντα μετέχει τὰ ὄντα, καὶ πρὸς ὃ τὴν ἑαυτῶν ὑπόστασιν ἀναφέρειν ἔχει, καὶ ὃ μηδενὸς ἀποστατεῖ τῶν ὁπωσοῦν ὑφεστάναι λεγομένων· τοῦτο γὰρ ἐφετὸν μόνον τοῖς οὖσι τὸ πρώτως | |
| 20 | εἴτε καὶ ἄλλως αἴτιον αὐτὸ ὂν αὐτῶν, καὶ πᾶν τὸ πρὸς ἐκεῖνο καὶ δι’ ἐκεῖνο γενόμενον ἔχειν τινὰ πρὸς ἐκεῖνο σχέσιν καὶ διὰ ταύτην δήπου καὶ ὁμοιότητα ἀναγκαῖον. Πᾶσα γὰρ σχέσις ἄλλου πρὸς ἄλλο λέγεται διχῶς· ἢ | |
| τῷ [τοῦ] ἑνὸς ἄμφω μετέχειν ὃ τὴν πρὸς ἄλληλα τοῖς | 23 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.24 | μεταλαβοῦσι παρέχεται κοινωνίαν, ἢ τῷ [τοῦ] θατέρου θάτερον, οὗ δὴ καὶ τὸ μὲν ὡς κρεῖττον δίδωσι τῷ ἑαυτοῦ χείρονι, τὸ δὲ ὡς ἔλαττον ὁμοιοῦται τῷ κρείττονι καθ’ ὅσον μετέχει τῆς ἐκείνου φύσεως. Ἀνάγκη τοίνυν, εἰ σχέσιν | |
| 5 | ἔχει τὰ τῇδε πρὸς τὸ πρῶτον, καὶ ἐφίεται ἐκείνου, καὶ περὶ ἐκεῖνο πάντα ἐστίν, ἢ τρίτον εἶναί τι τὸ τῆς σχέσεως αἴτιον, ἢ τὴν ἀρχὴν τοῖς μετ’ αὐτὴν παρασχέσθαι τὴν πρὸς αὑτὴν ἔφεσιν καὶ τὸν πόθον τοῦτον δι’ ὃν ἕκαστα σῴζεταί τε καὶ ἔστιν· ἀλλὰ μὴν οὐδέν ἐστιν ἄλλο τοῦ | |
| 10 | πρωτίστου κρεῖττον· ἐκεῖθεν ἄρα καὶ ἡ σχέσις τῶν ὄντων καὶ τὸ εἶναι καὶ ἡ ἔφεσις πρὸς τὸ πρῶτον, καὶ μετέχει πάντα τῆς ἑαυτῶν ἀρχῆς. Εἰ 〈δὲ〉 τοῦτο, δεῖ τὸ μετεχόμενον ἐκεῖθεν ἐν πᾶσιν ἀναφαίνεσθαι τοῖς οὖσιν, εἴπερ ἐστὶν ἐκεῖνο πάντων ἀρχὴ καὶ μηδενὸς ἀπολείπεται τῶν | |
| 15 | ὄντων. Τί οὖν δὴ τοῦτο ἂν εἴη τὸ πανταχοῦ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς οὖσιν ἐπόν; Ἆρα τὸ ζῆν τοῦτο καὶ κινεῖσθαι; Καὶ πῶς; Πολλὰ γάρ ἐστι δήπου καὶ ζωῆς ἐστερημένα καὶ κινήσεως. Ἀλλ’ ἆρα ἡ στάσις πανταχοῦ καὶ ἐν πᾶσιν; Ἀλλ’ οὐδὲ τοῦτο ἀληθές· αὐτὴ γὰρ ἡ κίνησις, ᾗ | |
| 20 | κίνησίς ἐστι, στάσεως οὐκ ἂν μετέχοι· τοῦ γὰρ ἐναντίου πάντῃ μεταλαμβάνειν ἀδύνατον. Ἀλλ’ ὁ νοῦς ὁ πολυτί‐ μητος αὐτὸς ὑπὸ πάντων μετέχεται τῶν ὄντων ᾗ νοῦς; Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἀδύνατον· πάντα γὰρ ἂν νοοίη τὰ ὄντα καὶ οὐδὲν ἂν εἴη τῶν ὄντων ἄνουν. Ἀλλ’ ἆρα τὸ | |
| 25 | ὂν αὐτὸ καὶ τὴν οὐσίαν φήσομεν ὑπὸ πάντων μετέχεσθαι | |
| τῶν ὁπωσοῦν ὑφεστηκότων; Καὶ πῶς; Τὸ γὰρ γινόμενον | 24 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.25 | λέγεταί τε καὶ ἔστιν οὐσίας ἄμοιρον. Καὶ μή τοι θαυμά‐ σωμεν εἰ καὶ αὐτὸ τῶν ὄντων ἐστίν. *** οὐσίας ἂν ἤδη μετέχοι· καθὸ γὰρ γίνεται, οὐκ ἔστι, τελευτᾷ δὲ ἄρα εἰς τὸ εἶναι καὶ τὴν οὐσίαν ὅταν ἤδη γεγονὸς ᾖ καὶ οὐκέτι | |
| 5 | γινόμενον. Οὐδ’ ἄρα τῆς οὐσίας πάντα μετέχει τὰ ὁπωσοῦν ὑφεστηκότα. Τί οὖν ἂν εἴη τὸ πανταχοῦ καὶ ὑπὸ πάντων μετεχόμενον; Σκεπτέον δὴ τῶν ὄντων ἕκαστον τί πέπονθεν ἅπαντα ταῦτα καὶ τί ποτέ ἐστιν ἐν ἅπασιν αὐτοῖς κοινόν· οἷον ἡ | |
| 10 | οὐσία τὸ ταὐτὸν τὸ θάτερον ἡ στάσις ἡ κίνησις, ἆρα τούτων ἕκαστον ἄλλο τί φαμεν ἢ ἓν εἶναι, καὶ οὐ χωρὶς μόνον ἀλλὰ καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν, καὶ ὅλως ἅπαντα μή πῃ δυνατὸν ἄλλως λέγειν ἢ ὡς ἓν πάντα καὶ ἕκαστον; Εἰ γάρ τι τοῦ ἑνὸς ἄμοιρον εἴη, κἂν τῶν μερῶν λέγῃς κἂν | |
| 15 | τῶν ὅλων, εὐθὺς τὸ γενόμενον ἄμοιρον τοῦ ἕν, οὐδὲν ἂν εἴη τὸ παράπαν. Ἢ τί βουλόμενοι λέγομεν τὸ τελέως οὐκ ὂν οὐδέν, εἰ μὴ τὸ ἓν ἔσχατον ἀπέλιπε τὰ ὄντα, καὶ τοῦτο ἦν ἄρα τὸ μηδαμῶς ὂν γενέσθαι, τὸ καὶ τοῦ ἑνὸς πάντῃ στερηθὲν γενέσθαι; Τὸ μὲν γὰρ μὴ κινούμενον | |
| 20 | εἶναι δυνατὸν καὶ τὸ μὴ ὂν ὕπαρξιν ἔχειν· τὸ δὲ μηδὲν καὶ αὐτοῦ τοῦ ἑνὸς ἀπολειπόμενον οὐδὲν ἂν εἴη τὸ παράπαν. Τὸ ἓν ἄρα πᾶσι παραγίνεται τοῖς οὖσι· κἂν αὐτὸ τὸ πλῆθος εἴπῃς, μετέχειν καὶ τοῦτο ἀναγκαῖον τοῦ ἕν, ἢ μὴ γενόμενον ἓν οὐδὲ ὑποστῆναι δυνήσεται· κἂν | |
| 25 | αὐτὸ διαιρῇς εἰς ἄπειρον, τὸ ὅλον οὐκ ἄλλο *** εὐθὺς | |
| ἕν· ἢ γὰρ οὐχ ὑποστήσεται τὸ διαιρεθὲν ἢ τὸ ἐπ’ ἄλλο | 25 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.26 | γενόμενον, ἢ ὑποστὰν εὐθὺς ἔσται ἕν. Πανταχοῦ δὴ τὸ ἓν καὶ ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι φαινόμενον καὶ οὐδενὸς ἀπο‐ στατοῦν τῶν ὄντων, ἢ ἐξ ἑνός ἐστι τοῦ ἁπλῶς ἑνός, ἢ ἐκ κρείττονος τοῦ ἕν· πεπονθὸς γὰρ εἶναι τὸ ἓν οὐκ ἄλλως | |
| 5 | δυνατὸν ἢ ἐκ τοῦ πρώτως ἑνός, καὶ ᾧ μὴ πρόσεστι τὸ ἕν, ἀλλ’ αὐτὸ τὸ ἕν ἐστιν ἢ οὐδὲν ἄλλο ἢ ἕν. Πάλιν τοίνυν ἐξ ἄλλης ἀρχῆς τὸ αὐτὸ κατίδωμεν οὑτωσὶ λέγοντες. Ἀνάγκη γὰρ ἢ καὶ τὰ αἴτια τῶν ὄντων ἐπ’ ἄπειρον χωρεῖν καὶ τὰ αἰτιατά, καὶ μηδὲν εἶναι | |
| 10 | πρῶτον μηδὲ ἔσχατον ἐν τοῖς οὖσιν· ἢ τὸ μὲν πρῶτον μὴ εἶναι τὸ δὲ ἔσχατον εἶναι, τῆς ἀπειρίας ἐπὶ θάτερον μόνον οὔσης· ἢ ἀνάπαλιν ἀπ’ ἀρχῆς ὡρισμένης ἐπ’ ἄπειρον τὰ ὄντα χωρεῖν· ἢ καὶ πρῶτον εἶναί τι καὶ ἔσχατον καὶ πέρας ἐφ’ ἑκάτερα τῶν ὄντων. Καὶ εἰ πέρατα τῶν ὄντων | |
| 15 | ἔστιν, ἢ ἐξ ἀλλήλων ταῦτα καὶ κύκλῳ τῶν ὄντων ἡ γένεσις, ἢ εἰ μὴ ἐξ ἀλλήλων ἀλλ’ ἐκ θατέρου θάτερον, ἤτοι τὸ μὲν πρῶτον ἓν τὸ δὲ ἔσχατον οὐχ ἕν, ἢ ἀνάπαλιν, ἢ ἄμφω ἕν, ἢ οὐχ ἓν ἑκάτερον. Εἰ μὲν τοίνυν ἄπειρα τὰ πρῶτα καὶ τὰ αἴτια τῶν ὄντων, | |
| 20 | ἕκαστον ἐξ ἀπείρων ἔσται. Τὸ μὲν γὰρ προϊὸν ἀπό τινος ἀρχῆς ἀνάγκη μετέχειν τῆς ἀρχῆς ἐκείνης ἀφ’ ἧς προελή‐ λυθε· τὸ δὲ ἐκ πλειόνων αἰτίων ὑφιστάμενον πολυειδὲς ἔσται κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν ἅτε πλειόνων μετέχον δυνάμεων· τὸ δὲ ἐξ ἀπείρων τῶν πρὸ αὑτοῦ παραγόμενον | |
| 25 | ἀπείρους ἕξει τὰς ἀπὸ τῶν ἀρχῶν εἰς αὐτὸ καθηκούσας ἰδιότητας. Ἕκαστον οὖν τῶν ὄντων ἄπειρον καὶ ἐξ ἀπείρων | |
| ὑφεστώς, ἀπειράκις ἄπειρα τὰ πάντα παρέξεται, καὶ οὔτε | 26 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.27 | γνῶσις ἔσται τῶν ὄντων οὐδενὸς οὔτε ἀνέλιξις τῶν δυνάμεων· τὸ γὰρ ἄπειρον ἄγνωστον τῇ ἑαυτοῦ δυνάμει παντελῶς καὶ ἀπερίληπτον οἷς ἐστιν ἄπειρον. Εἰ δὲ ἄπειρα πρὸς τὸ κάτω, πότερον καὶ ἕκαστον | |
| 5 | αὐτῶν ἄπειρον κατωτέρω χωροῦν ἀεί, καθάπερ καὶ τὰ πάντα φαμέν, ἢ πεπέρασται μὲν ἕκαστον ὅλον ἄπειρα δὲ τὰ ἐκ τούτων ἀεὶ γινόμενα τὰ ὄντα; Εἰ μὲν γὰρ καὶ τῶν ὄντων ἕκαστον κατὰ τὴν ἀρχὴν ὡρισμένον τὴν ἑαυτοῦ κατὰ τὴν τελευτὴν ἄπειρόν ἐστιν, οὔτε ἐν τοῖς | |
| 10 | μέρεσιν οὔτε ἐν ὅλοις τοῖς οὖσιν ἐπιστροφὴ τῶν ὄντων ἔσται πρὸς τὴν οἰκείαν ἀρχήν, οὐδὲ ὑποστήσεταί ποτε τὸ τῇ τάξει δεύτερον ὁμοιούμενον τῷ ἐσχάτῳ τοῦ προϋ‐ πάρχοντος, ὥσπερ δὴ πολλαχοῦ λέγομεν τὰς ἀκρότητας τῶν ὑφειμένων συνάπτειν τοῖς πέρασι τῶν ἀνωτέρω· | |
| 15 | οὐδενὸς γὰρ ὄντος ἐσχάτου, τίς μηχανὴ τὴν τοιαύτην ὁμοιότητα τῆς προόδου καὶ τὴν ἀλληλουχίαν τῶν ὄντων ὑπολείπεσθαι, καθ’ ἣν ἀεὶ τὰ δεύτερα συνῆπται τοῖς πρὸ αὐτῶν; Εἰ δὲ τὰ πάντα μόνον ἔχει τὴν τοιαύτην ἀπειρίαν, ἑκάστου πρὸς τὸ μετ’ αὐτὸ περαίνοντος, τὰ ὅλα τῶν | |
| 20 | μερῶν ἔσται καταδεέστερα καὶ τὰ μέρη τῶν ὅλων τελεώτερα κατὰ φύσιν. Τὰ μὲν γὰρ ἀνεπίστροφα πρὸς τὴν ἀρχὴν ἔσται τὴν πρὸ αὐτῶν, τὰ δὲ ἐπιστρέψει μετὰ τὴν πρόοδον· ὅσῳ δὴ προέχει τὸ συνάπτεσθαι πρὸς τὸ τελειότερον, τοσοῦτον, οἶμαι, καὶ τῶν ὄντων ἕκαστον παντὸς ὁμοῦ τοῦ | |
| 25 | ὄντος προέχειν ἀναγκαῖον, [καὶ] εἴπερ εἰς ἄπειρον | |
| χωροῦντος 〈τοῦ〉 ὅλου τοῦτο συνελίττεται πρὸς τὴν | 27 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.28 | ἀκρότητα τὴν ἑαυτοῦ καὶ κατὰ κύκλον ἐπιστρέφει καὶ τελειοῦται κατὰ τὴν τοιαύτην ἐπιστροφήν. Ἀλλὰ μὴν εἰ ἐφ’ ἑκάτερα τὴν ἀπειρίαν ὑποθησόμεθα, ταῦτά τε συμβαίνειν ἀνάγκη καὶ πρὸς τούτοις μηδὲν | |
| 5 | εἶναι κοινὸν ἐφετὸν τοῖς οὖσιν ἅπασι μηδὲ ἕνωσιν αὐτῶν μηδὲ συμπάθειαν. Τὰ γὰρ ἄπειρα πάντῃ τὸ πρῶτον ἐν αὑτοῖς οὐκ ἔχει· πρώτου δὲ οὐκ ὄντος, τί κοινὸν τέλος τῶν ὄντων καὶ διὰ τί τὰ μὲν κρείττω τὰ δὲ καταδεεστέραν ἔλαχε φύσιν, εἰπεῖν οὐχ ἕξομεν. Τὸ γὰρ κρεῖττον δήπου | |
| 10 | καὶ τὸ χεῖρον ἐκ τῆς πρὸς τὸ ἄριστον γειτνιάσεως λέγομεν, ὥσπερ καὶ θερμὸν μᾶλλον καὶ ἧττον ἐκ τῆς πρὸς τὸ πρῶτον θερμὸν κοινωνίας ἀφορίζομεν, καὶ ὅλως τὸ μᾶλλον αὐτὸ καὶ ἧττον ἐκ τῆς πρὸς τὸ μάλιστα κρίνομεν ἀναφορᾶς. Ἀνάγκη τοίνυν πέρας εἶναι τό τε πρώτιστον καὶ τὸ | |
| 15 | ἔσχατον ἐν τοῖς οὖσιν. Ἀλλ’ εἰ μὲν ἐξ ἀλλήλων ταῦτα, τὸ αὐτὸ πρεσβύτερον ἔσται καὶ νεώτερον, καὶ αἴτιον ὁμοῦ καὶ αἰτιατόν, καὶ πρῶτον ἑκάτερον καὶ ἔσχατον· διοίσει δὲ οὐδὲν οὔτε ταῦτα ἀλλήλων οὔτε τὰ μεταξὺ τούτων· τῶν γὰρ ἄκρων ἀδιαφόρων ὄντων, πῶς δυνατὸν ἐν μέσῳ | |
| 20 | τὴν κατ’ οὐσίαν ἐξαλλαγὴν παρεμπίπτειν; Εἰ δὲ θάτερον ἐκ θατέρου, πότερον ἐκ τοῦ ἐσχάτου τὸ πρῶτον, ὥσπερ τινὲς λέγουσιν ἐκ τῶν χειρόνων ἀπογεννῶντες τὰ κρείττονα καὶ τῶν ἀτελεστέρων τὰ τελειότερα; Καὶ πῶς τὸ τὴν δύναμιν τοῦ τέλειον γεννᾶν καὶ παράγειν λαχὸν οὐ | |
| 25 | πολλῷ πρότερον αὑτὸ τελειοῖ καὶ κοσμεῖ τῇ παρούσῃ δυνάμει; Πῶς δὲ ἑαυτὸ τῆς χείρονος μοίρας εἶναι κατα‐ λεῖπον ἄλλῳ τὴν κρείττονα τάξιν ἀφορίζει; Ἐφίεται | |
| μὲν γὰρ ἕκαστον τῆς οἰκείας τελειότητος καὶ τοῦ ἀγαθοῦ | 28 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.29 | ἁπλῶς, δύναται δὲ οὐχ ἕκαστον τοῦ τοιούτου μετέχειν· εἰ δὴ καὶ τὴν δύναμιν ἕξει τοῦ τὸ τελειότατον τοῦτο παράγειν, εἰς ἑαυτὸ πρὸ τῶν ἄλλων ἐνεργήσει τὸ ἔσχατον καὶ ἔσται πρώτιστον, ἐν ἑαυτῷ τὸ ὅλον ἀγαθὸν καὶ τὴν | |
| 5 | τελειότητα πᾶσαν ἱδρυσάμενον. Εἰ δὲ ἐκ τοῦ πρώτου τὸ ἔσχατον καὶ τοῦ τελειοτάτου τὸ ἀτελέστατον, πότερον ἓν ἑκάτερον ἢ τὸ μὲν ἓν τὸ δὲ οὐχ ἕν; Ἀλλ’ εἰ μὲν τὸ πρῶτον ἢ τὸ ἔσχατον οὐχ ἕν, οὐδέτερον αὐτῶν ἔσται πρῶτον οὐδὲ ἔσχατον· πλήθους γὰρ ὄντος ἐν ἑκατέρῳ, | |
| 10 | καὶ τὸ κρεῖττον δηλαδὴ καὶ τὸ χεῖρον ἑκάτερον ἕξει, καὶ οὔτε τὸ ἄριστον ἔσται πρὸς τὸ χεῖρον ἀμιγὲς οὔτε τὸ πάντων ἀμυδρότατον κατὰ τὸ εἶναι τὴν τοσαύτην ὕφεσιν ἕξει τοῦ τελειοτέρου παντελῶς ἀμοιροῦν· ἀλλ’ ἔσται τοῦ μὲν ἐσχάτου μᾶλλον ἔσχατον, τοῦ δὲ πρωτίστου | |
| 15 | μᾶλλον τέλειον· τὸ γὰρ ἄριστον πανταχοῦ, τοῦ μὴ μείναντος ἐν τῷ ἀρίστῳ προσθήκην ἄλλην εἰς τὸ χεῖρον λαβόντος, τελεώτερον. Εἰ δὴ ταῦτα ὀρθῶς λέγομεν, τό τε ἓν ἀρχὴ πάντων καὶ τὸ ἔσχατον τῶν ὄντων ἕν· ἀνάγκη γάρ, οἶμαι, τὸ τέλος τῆς προόδου τῶν ὄντων ὁμοιοῦσθαι | |
| 20 | πρὸς τὴν ἀρχήν, καὶ μέχρι τούτου τὴν τοῦ πρώτου δύναμιν ἥκειν. Συλλήβδην δὲ λέγωμεν ἐπανελθόντες ὡς ἀνάγκη τὴν ἀρχὴν τὴν πρώτην ἢ μίαν εἶναι, ἢ πολλὰς μόνον, ἢ μίαν ἐν ἑαυτῇ πλῆθος ἔχουσαν, ἢ πολλὰς ἑνὸς μετεχούσας. | |
| 25 | Ἀλλ’ εἰ μὲν πολλαὶ μόνον, ἓν ἐξ αὐτῶν οὐκ ἔσται. Τί γὰρ τὸ ποιοῦν ἓν καὶ ὅλον, εἴπερ αἱ ἀρχαὶ πολλαί, μηδενὸς ὄντος τοῦ ποιοῦντος ἕν; Δεῖ γὰρ δήπου ταῖς ἀρχαῖς ὁμοιοῦσθαι τὰ μετ’ αὐτάς· ἢ τοίνυν οὐκ ἔσται τὸ ἓν ἐν | |
| οὐδενὶ τῶν ὄντων, ἢ οὐκ ἐκ τούτων ἔσται τῶν ἀρχῶν, | 29 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.30 | ὥστε ἕκαστον τῶν ὁπωσοῦν ὑφισταμένων πλῆθος ἔσται μόνον διῃρημένον, καὶ τῶν μερῶν αὖ τοιοῦτον ἕκαστον, καὶ οὐδαμοῦ στησόμεθα τὴν οὐσίαν καὶ τὸ εἶναι κατα‐ κερματίζοντες· πάντα γὰρ ἔσται πολλά, καὶ τὸ ἓν οὐδαμοῦ | |
| 5 | τῶν πάντων οὔτε τῶν ὅλων φαινόμενον οὔτε τῶν μερῶν. Εἰ δὲ πολλὰς μὲν εἶναι τὰς ἀρχὰς ἀναγκαῖον, μετέχειν δὲ ἑνός, κατατεταγμένον ἔσται τὸ ἓν ἐν τοῖς πολλοῖς· δεῖ δὲ αὖ τὸ ἀκατάτακτον εἶναι πανταχοῦ τοῦ κατατεταγμένου πρεσβύτερον καὶ τοῦ μετεχομένου τὸ ἐξῃρημένον· πῶς | |
| 10 | γάρ ἐστιν ἐν ἑκάστῳ τῶν πολλῶν τὸ ἓν 〈εἰ〉 μὴ ἐκ μιᾶς ἀρχῆς, ἣ καὶ συντάττει τὸ πλῆθος καὶ ἐπιστρέφει πρὸς ἑαυτὴν κατὰ τὴν κοινωνίαν τοῦ ἑνός; Εἰ δὲ αὖ τὸ πρῶτον ἓν ἔσται πληθυόμενον, πεπονθὸς ἔσται τὸ ἕν· ἅμα γὰρ ἕν τε καὶ οὐχ ἓν ὑπάρξει καὶ οὐκ ἔσται ὅπερ ἕν· δεῖ δὲ ἐν | |
| 15 | ἑκάστῳ γένει τὸ ἀμιγὲς εἶναι πρὸς τὸ χεῖρον ἵν’ ᾖ καὶ τὸ μεμιγμένον, ὥσπερ δὴ καὶ περὶ τῶν εἰδῶν λέγομεν. Ἐκ γὰρ τοῦ αὐτοΐσου τὰ τῇδε ἴσα φαντάζεται μὲν ὡς ἴσα, τῆς ἐναντίας 〈δὲ〉 ἀναπέπλησται φύσεως, καὶ τοῦ πρώτως ὄντος τὸ τῷ μὴ ὄντι συγκεκραμένον καὶ οὕτως εἶναι | |
| 20 | φαινόμενον. Καὶ συνόλως πανταχοῦ τὸ ὅπερ ὂν ἕκαστον προηγεῖται τῶν δι’ ὕφεσιν ἀναμιγνυμένων ταῖς ἑαυτῶν στερήσεσιν. Ἔστιν ἄρα καὶ τὸ ἓν καθ’ αὑτὸ παντὸς πλήθους ἐξῃρημένον, καὶ τὸ ἓν ἅμα καὶ οὐχ ἓν οὐ πρῶτον ἀλλ’ ἐξήρτηται τοῦ πρώτως ἑνός, διὰ μὲν τὴν ἀρχὴν τοῦ | |
| 25 | ἑνὸς μετέχον, διὰ δὲ τὴν ἐλάττωσιν πλήθους ἤδη καὶ | |
| διακρίσεως αἰτίαν 〈ἐν〉 ἑαυτῷ προφαῖνον. | 30 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.31 | 〈δʹ〉 Ὅτι μὲν οὖν τὸ ἓν ἀρχὴ πάντων καὶ αἰτία πρώτη καὶ ὅτι πάντα τὰ ἄλλα τοῦ ἑνὸς δεύτερα, διὰ τούτων οἶμαι γεγονέναι καταφανές· θαυμάζω δὲ ἔγωγε τούς τε ἄλλους | |
| 5 | ἅπαντας τοῦ Πλάτωνος ἐξηγητάς, ὅσοι τὴν νοερὰν βασιλείαν ἐν τοῖς οὖσι προσήκαντο, τὴν δὲ τοῦ ἑνὸς ἄρρητον ὑπεροχὴν καὶ τῶν ὅλων ἐκβεβηκυῖαν ὕπαρξιν οὐκ ἐσέφθησαν, καὶ δὴ διαφερόντως Ὠριγένην τὸν τῷ Πλωτίνῳ τῆς αὐτῆς μετασχόντα παιδείας. Καὶ γὰρ αὖ καὶ | |
| 10 | αὐτὸς εἰς τὸν νοῦν τελευτᾷ καὶ τὸ πρώτιστον ὄν, τὸ δὲ ἓν τὸ παντὸς νοῦ καὶ παντὸς ἐπέκεινα τοῦ ὄντος ἀφίησι· καὶ εἰ μὲν ὡς κρεῖττον ἁπάσης γνώσεως καὶ παντὸς λόγου καὶ πάσης ἐπιβολῆς, οὔτ’ ἂν τῆς τοῦ Πλάτωνος συμφωνίας οὔτ’ ἂν τῆς τῶν πραγμάτων φύσεως αὐτὸν ἁμαρτάνειν | |
| 15 | ἐλέγομεν· εἰ δ’ ὅτι παντελῶς ἀνύπαρκτον τὸ ἓν καὶ ἀνυπόστατον καὶ ὅτι τὸ ἄριστον ὁ νοῦς καὶ ὡς ταὐτόν ἐστι τὸ πρώτως ὂν καὶ τὸ πρώτως ἕν, οὔτ’ ἂν ἡμεῖς αὐτῷ ταῦτα συνομολογήσαιμεν οὔτ’ ἂν ὁ Πλάτων ἀποδέξαιτο καὶ τοῖς ἑαυτοῦ γνωρίμοις συναριθμήσειε. Πόρρω γάρ, | |
| 20 | οἶμαι, τὸ τοιοῦτον δόγμα τῆς τοῦ Πλάτωνος φιλοσοφίας ἐστέρηται καὶ τῆς Περιπατητικῆς ἀναπέπλησται καινο‐ τομίας. Εἰ δὲ βούλει, καὶ πρὸς τοῦτον καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους ἅπαντας, ὅσοι τῆς αὐτῆς προέστησαν δόξης, μικρὰ διέλθωμεν ὑπὲρ τῆς Πλάτωνος γνώμης διαγωνι‐ | |
| 25 | ζόμενοι καὶ δεικνύντες ὅτι τὴν πρωτίστην αἰτίαν ἐπέκεινα τοῦ νοῦ καὶ τῶν ὄντων ἁπάντων ἐξῃρῆσθαί φησι, καθάπερ αὐτὸν Πλωτῖνός τε καὶ Πορφύριος καὶ πάντες οἱ τὴν | |
| τούτων παραδεξάμενοι φιλοσοφίαν οἴονται λέγειν. | 31 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.32 | Ἀρξώμεθα τοίνυν ἀπὸ τῆς Πολιτείας. Καὶ γὰρ ἐνταῦθα διαρρήδην ὁ Σωκράτης τὸ ἀγαθὸν ὑπεριδρῦσθαι τοῦ τε ὄντος καὶ τοῦ νοεροῦ διακόσμου παντὸς ἐπιδείκνυσι τῇ πρὸς τὸν ἥλιον ἀναλογίᾳ τῆς πρωτίστης ἀγαθότητος | |
| 5 | ἑπόμενος. Εἰ γὰρ ὡς ἔχει πρὸς τὴν γένεσιν καὶ πᾶν τὸ ὁρατὸν καὶ τὰ ὁρῶντα πάντα κατὰ τὴν γεννητικὴν τοῦ φωτὸς δύναμιν ὁ βασιλεὺς Ἥλιος, οὕτως ἀνάγκη καὶ τὸ ἀγαθὸν ἔχειν πρὸς τὸν νοῦν καὶ τὰ νοητὰ κατὰ τὴν τῆς ἀληθείας οἰστικὴν αἰτίαν, τῶν μὲν ὁρώντων ὁμοῦ καὶ | |
| 10 | τῶν ὁρωμένων κατὰ μίαν ὑπεροχὴν τὸν ἥλιον ἐξῃρῆσθαι φήσομεν, τῶν δὲ νοούντων ἀεὶ καὶ νοουμένων ἐκβεβηκέναι τὸ ἀγαθὸν συγχωρήσομεν. Οὐδὲν δὲ οἷον καὶ αὐτῶν ἀκοῦσαι τῶν Πλατωνικῶν ῥημάτων· Τὸν ἥλιον τοῖς ὁρωμένοις οὐ μόνον, οἶμαι, τὴν τοῦ ὁρᾶσθαι | |
| 15 | δύναμιν παρέχειν φήσεις ἀλλὰ καὶ τὴν γένεσιν καὶ αὔξην καὶ τροφήν, οὐ γένεσιν αὐτὸν ὄντα. Πῶς γάρ; Καὶ τοῖς γινωσκομένοις τοίνυν μὴ μόνον τὸ γινώσκεσθαι φάναι με ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ παρεῖναι ἀλλὰ καὶ τὸ εἶναί τε καὶ τὴν οὐσίαν | |
| 20 | ὑπ’ ἐκείνου αὐτοῖς προσεῖναι, οὐκ οὐσίας ὄντος τοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλ’ ἔτι ἐπέκεινα τῆς οὐσίας πρεσ‐ βείᾳ τε καὶ δυνάμει ὑπερέχοντος. Διὰ δὴ τούτων πάντων καταφανὲς ὅπως τὸ ἀγαθὸν καὶ τὴν πρωτίστην ἀρχὴν οὐ τοῦ νοεροῦ μόνον πλάτους ἀλλὰ | |
| 25 | καὶ τοῦ νοητοῦ καὶ τῆς οὐσίας ὑπερηπλῶσθαι καθ’ ἕνωσιν ἀφορίζεται, καθάπερ δὴ καὶ τὸν ἥλιον ἁπάντων τῶν | |
| ὁρατῶν ὑπερέχειν καὶ πάντα τελειοῦν τῷ φωτὶ καὶ γεννᾶν | 32 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.33 | συλλογίζεται. Πῶς οὖν ἔτι τὸν νοῦν τῷ Πλάτωνι συνεπό‐ μενοι τὸ ἄριστον εἶναι καὶ τὴν τῶν ὅλων αἰτίαν συγχωρή‐ σομεν; Πῶς δὲ αὐτὸ τὸ ὂν καὶ τὴν οὐσίαν εἰς ταὐτὸν ἄξομεν τῇ πασῶν ἐξηγουμένῃ τῶν θείων προόδων ἀρχῇ; | |
| 5 | Καὶ γὰρ ἡ οὐσία καὶ ὁ νοῦς ἀπὸ τοῦ ἀγαθοῦ πρώτως ὑφεστάναι λέγεται καὶ περὶ τὸ ἀγαθὸν τὴν ὕπαρξιν ἔχειν, καὶ πληροῦσθαι τοῦ τῆς ἀληθείας φωτὸς ἐκεῖθεν προϊόντος, καὶ τῆς ἐπιβαλλούσης αὐτοῖς μεθέξεως ἐκ τῆς ἑνώσεως τοῦ φωτὸς τούτου τυγχάνειν, ὃ δὴ καὶ αὐτοῦ | |
| 10 | τοῦ νοῦ καὶ τῆς οὐσίας ἐστὶ θειότερον, ὡς τοῦ ἀγαθοῦ πρώτως ἐξηρτημένον καὶ ἐν τοῖς οὖσι τῆς πρὸς τὸ πρῶτον ὁμοιότητος παρακτικόν. Καὶ γὰρ τὸ ὁρατὸν πᾶν ἡλιοειδὲς ἀποτελεῖ τὸ φῶς τὸ ἀφ’ ἡλίου προβαλλό‐ μενον, καὶ τὸ νοητὸν ἀγαθοειδὲς ἀπεργάζεται καὶ θεῖον | |
| 15 | ἡ τοῦ φωτὸς ἐκείνου μετουσία. Καὶ ὁ νοῦς ἄρα θεὸς διὰ τὸ φῶς τὸ νοερόν, καὶ τὸ νοητὸν τὸ καὶ αὐτοῦ τοῦ νοῦ πρεσβύτερον διὰ τὸ φῶς τὸ νοητόν, καὶ τὸ νοητὸν ὁμοῦ καὶ τὸ νοερὸν διὰ τὴν εἰς αὐτὸ καθήκουσαν τοῦ φωτὸς ἀποπλήρωσιν τῆς θείας ὑπάρξεως μετείληφε, καί, ἵνα | |
| 20 | συλλήβδην εἴπωμεν, ἕκαστον τῶν θείων διὰ τοῦτο καὶ ἔστιν ὃ λέγεται καὶ τῇ πάντων αἰτίᾳ τῶν ὄντων συνήνωται. Πολλοῦ ἄρα δεῖ τὸ πρώτιστον ἀγαθὸν εἰς ταὐτὸν ἥκειν τῷ νῷ καὶ τὸ νοητὸν ἁπάσης ὁμοῦ τῆς ὑπάρξεως τῶν ὅλων εἶναι πρεσβύτερον, ὃ καὶ τοῦ φωτός ἐστι δεύτερον | |
| 25 | τοῦ προϊόντος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ, καὶ τελειούμενον ἐκ τούτου συνάπτεται κατὰ τὴν αὑτοῦ τάξιν πρὸς αὐτὸ τὸ ἀγαθόν. Οὐ γὰρ τὸν αὐτὸν τρόπον τό τε νοητὸν τῷ πρώτῳ καὶ | |
| τὸ φῶς ἡνῶσθαι φήσομεν, ἀλλὰ τὸ μὲν διὰ τὴν πρὸς αὐτὸ | 33 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.34 | συνέχειαν ἀμέσως ἐνιδρῦσθαι τῷ ἀγαθῷ, τὸ δὲ διὰ τοῦτο τῆς πρὸς ἐκεῖνο γειτνιάσεως μεταλαγχάνειν· ἐπεὶ κἀν τοῖς αἰσθητοῖς τὸ μὲν ἡλιακὸν φῶς αὐτῇ τῇ τοῦ ἡλίου περιφορᾷ πρώτως συμφύεται, καὶ πρὸς τὸ κέντρον τῆς | |
| 5 | ὅλης σφαίρας ἀνῆκται καὶ περὶ αὐτὸ πανταχόθεν ὑφίστα‐ ται, τὰ δὲ πάντα ταῦτα διὰ τοῦτο τῆς πρὸς τὸν ἥλιον ὁμοιότητος τυγχάνει, κατὰ τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ἕκαστον τῆς ἡλιοειδοῦς πληρούμενον ἐλλάμψεως. Ἦν μὲν οὖν καὶ ταῦτα τοῖς τῆς ἀληθείας φιλο‐ | |
| 10 | θεάμοσιν ἱκανὰ τῆς τοῦ Πλάτωνος ἀναμνῆσαι διανοίας καὶ τὴν τοῦ νοῦ τάξιν δευτέραν ἀποφῆναι τῆς ἐξῃρημένης τοῦ ἑνὸς ὑπεροχῆς· εἰ δὲ δεῖ διὰ πλειόνων τὸ αὐτὸ καταδήσασθαι μαρτυριῶν, σκεψώμεθα τίνα περὶ τούτων ὁ Ἐλεάτης ξένος ἐν τῷ Σοφιστῇ διορίζεται. Λέγει δὴ οὖν | |
| 15 | ἐκεῖνος ὅτι τὸ μὲν πλῆθος τῶν ὄντων ἁπάντων, εἴτ’ οὖν ἐναντίων ὄντων εἴτε καὶ μή, τοῦ ἑνὸς ὄντος ἐξάπτειν ἀνάγκη, τὸ δὲ ἓν ὂν αὐτὸ τοῦ ἑνός. Καὶ γὰρ ὅταν τὸ θερμὸν ἢ τὸ ψυχρὸν ἢ τὴν στάσιν ἢ τὴν κίνησιν ὂν λέγωμεν, οὐχ ὡς αὐτὸ τούτων ἕκαστον ὂν προσαγορεύομεν· εἴτε | |
| 20 | γὰρ ἡ στάσις αὐτὸ ὄν, οὐκ ἂν ἦν ἡ κίνησις ὄν· εἴτε ἡ κίνησις ὂν τοιοῦτον, οὐκ ἂν μετειλήχειν ἡ στάσις τῆς τοῦ ὄντος ἐπωνυμίας. Ἀλλὰ δῆλον ὅτι τὸ εἶναι τοῦτο καὶ τῇ στάσει καὶ τῇ κινήσει καὶ παντὶ τῷ πλήθει τῶν ὄντων ἐξ ἑνὸς ἐφήκει τοῦ πρώτως ὄντος. Αὐτὸ δὲ ἄρα τοῦτο | |
| 25 | τὸ πᾶσι τῆς οὐσίας αἴτιον καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων μετεχόμενον τοῦδε τοῦ ἑνός ἐστι μετειληφός, καὶ διὰ | |
| τοῦτο οὐ μόνον ἐστὶν ὂν ἀλλὰ καὶ ἕν, καὶ οὐχ ὥσπερ | 34 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.35 | πρώτως ἐστὶν ὂν οὕτως ἐστὶ καὶ πρώτως ἕν, ἀλλὰ αὐτὸ μὲν ὂν καὶ οὐ κατὰ μετοχὴν τὸ εἶναι κεκληρωμένον, ἓν δὲ κατὰ μέθεξίν ἐστι· καὶ διὰ τοῦτο πέπονθε μὲν τὸ ἕν, ἔστι δὲ τὸ ὂν πρώτως. Εἰ τοίνυν 〈τὸ ἓν〉 ἔτι ἐπέκεινα τοῦ | |
| 5 | ὄντος ὁ Πλάτων ἀποδίδωσιν ὑπάρχον, καθάπερ δὴ καὶ τῶν ὄντων ἐκβεβηκὸς τὸ πρώτιστον *** ἐν τοῖς ὅλοις ὑποτίθεσθαι· νοῦς γὰρ ἡ πρωτίστη καὶ ὂν οὖσα φύσις· τὸ δὲ ὂν πῶς οὐ τοῦ ἑνὸς δεύτερον, μετέχον ἐκείνου καὶ διὰ τοῦτο προσαγορευόμενον ἕν; | |
| 10 | Καὶ μὴν καὶ ὁ ἐν τῷ Φιλήβῳ Σωκράτης τὸ αὐτὸ σαφῶς ἐπιδείκνυσι τοῖς ἐκ τῶν μερῶν τὰ ὅλα γινώσκειν δυνα‐ μένοις, ὡς ἄρα ὁ νοῦς τῷ πρωτίστῳ τὴν αὐτὴν οὐκ ἂν ἔχοι τάξιν. Τὸ γοῦν ἀγαθὸν ἐπιζητῶν τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καὶ τὸ τέλος οὗ μετασχοῦσα παντάπασιν ἱκανῶς ἂν ἔχοι, | |
| 15 | τὴν προσήκουσαν εὐδαιμονίαν καρπουμένη, τήν τε ἡδονὴν πρῶτον ἀποσκευάζεται τοῦ τοιούτου τέλους καὶ μετὰ ταύτην τὸν νοῦν, ὡς οὐδὲ τοῦτον ἅπασι τοῖς τοῦ ἀγαθοῦ στοιχείοις συμπεπληρωμένον. Εἰ τοίνυν καὶ ὁ ἐν ἡμῖν νοῦς εἰκὼν τοῦ πρώτου νοῦ, καὶ κατὰ τοῦτον μόνον | |
| 20 | τὸ ἀγαθὸν οὐκ ἔστιν ἀφορίσασθαι τῆς συμπάσης ἡμῶν ζωῆς, πῶς οὐκ ἀνάγκη καὶ ἐν ἐκείνοις τὴν τῶν ἀγαθῶν αἰτίαν ὑπεριδρῦσθαι τῆς νοερᾶς τελειότητος; Εἰ γὰρ ἦν τὸ πρώτως ἀγαθὸν κατὰ τὸν ὅλον νοῦν, καὶ ἡμῖν ἂν καὶ τοῖς ἄλλοις ἅπασι κατὰ τὴν τοῦ νοῦ μετουσίαν ἡ | |
| 25 | αὐτάρκεια καὶ τὸ οἰκεῖον ἀγαθὸν παρῆν. Ἀλλ’ ὁ μὲν | 35 in vol. 2 |
Theol Plat.2.36 | ἡμέτερος νοῦς τοῦ ἀγαθοῦ διέζευκται καὶ ἔστιν ἐνδεής, καὶ διὰ τοῦτο δήπου καὶ τῆς ἡδονῆς δεῖται πρὸς τὴν τελειότητα τὴν ἀνθρωπίνην· ὁ δέ γε θεῖος νοῦς ἀεὶ τοῦ ἀγαθοῦ μετέχει καὶ συνήνωται πρὸς αὐτὸ καὶ διὰ τοῦτο | |
| 5 | θεῖός ἐστι 〈καὶ ἀγαθοειδήσ〉, ἀγαθοειδὴς μὲν ὢν κατὰ τὴν τοῦ ἀγαθοῦ μετουσίαν, θεῖος δὲ ὡς τῆς πρώτης θεότητος ἐξηρτημένος. Ὁ αὐτὸς τοίνυν λόγος τό τε ἀγαθὸν ἐξῃρῆσθαι τοῦ πρωτίστου νοῦ καὶ τὴν εὐδαιμονίαν οὐ κατὰ τὴν νόησιν μόνον ἀλλὰ κατὰ τὴν παντελῆ τοῦ | |
| 10 | ἀγαθοῦ παρουσίαν ἀφορίζεται· τὸ γὰρ νοερὸν τῆς ἐνεργείας εἶδος αὐτὸ καθ’ αὑτὸ πρὸς τὸ μακάριον ἐλλιπές. Καὶ τί δεῖ πολλὰ λέγοντας διατρίβειν; Ὁ γάρ τοι Παρμενίδης ἡμᾶς ἀναδιδάσκει σαφέστατα τὴν τοῦ ἑνὸς πρὸς τὴν οὐσίαν καὶ τὸ εἶναι διαφορότητα, καὶ ὅτι τῶν | |
| 15 | τε ἄλλων ἁπάντων ἐξῄρηται τὸ ἓν καὶ τῆς οὐσίας· τοῦτο γὰρ ἐπὶ τέλει τῆς πρώτης ὑποθέσεως τοῦ ἑνὸς ἀπέφησε· τὸ δὲ τῆς οὐσίας αἴτιον καὶ κατ’ ἄκραν ὑπεροχὴν ἐξῃρη‐ μένον, πῶς οὐχὶ καὶ τῆς νοερᾶς ἔσται τάξεως ἐπέκεινα; Καὶ γὰρ ὁ νοῦς οὐσία. Εἰ δὲ ἐν τῷ νῷ καὶ στάσις ἐστὶ καὶ | |
| 20 | κίνησις, τὸ δὲ ἓν ἐκβεβηκέναι τούτων ἐπιδείκνυσιν ὁ Παρμενίδης, πῶς οὐκ αὐτόθεν ἡμᾶς ἐφίστησι τῇ πρὸ νοῦ παντὸς ἀρρήτῳ τῶν ὅλων αἰτίᾳ; Καὶ εἰ πᾶς νοῦς εἰς αὑτὸν ἔστραπται καὶ ἐν ἑαυτῷ ἐστι, τὸ δὲ ἓν οὔτε ἐν αὑτῷ δείκνυται ὂν οὔτε ἐν ἄλλῳ, πῶς ἔτι τὸν νοῦν εἰς | |
| 25 | ταὐτὸν ἄξομεν τῷ πρώτῳ; Τίνι δὲ αὖ καὶ διοίσει τοῦ ἑνὸς | |
| ὄντος, ὃ κατὰ τὴν δευτέραν ὑπόθεσιν ἐλαμβάνομεν, τὸ | 36 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.37 | πρὸ τοῦ ὄντος ἕν, εἰ ἄριστόν ἐστιν ὁ νοῦς καὶ [ἡ] πρωτίστη τῶν ὅλων ἀρχή; Τὸ γὰρ ἓν ὂν μετέχει τοῦ ἑνός· τὸ δὲ μετέχον τοῦ μετεχομένου δεύτερον. εʹ | |
| 5 | Ἀλλ’ ὅτι μὲν κατὰ Πλάτωνα τὸ ἓν τοῦ νοῦ καὶ τῆς οὐσίας πρεσβύτερον διὰ τούτων ὑπεμνήσθη· μετὰ δὲ ταῦτα θεωρητέον, εἰ οὔτε νοητόν ἐστιν οὔτε νοερὸν οὔθ’ ὅλως τῆς τοῦ ὄντος μετέχει δυνάμεως, τίνες ἂν εἶεν τρόποι τῆς πρὸς αὐτὸ ἀναγωγῆς καὶ διὰ ποίων ὁ Πλάτων | |
| 10 | ἐπιβολῶν τοῖς ἑαυτοῦ γνωρίμοις τὴν ἄρρητον τοῦ πρώτου καὶ ἄγνωστον ἐκφαίνει κατὰ δύναμιν ὑπεροχήν. Λέγω τοίνυν ὅτι ποτὲ μὲν δι’ ἀναλογίας αὐτὸ καὶ τῆς τῶν δευτέρων ὁμοιότητος ἐμφανίζει, ποτὲ δὲ διὰ τῶν ἀποφάσεων τὸ ἐξῃρημένον αὐτοῦ καὶ ἀφ’ ὅλων ὁμοῦ τῶν | |
| 15 | ὄντων ἐκβεβηκὸς ἐπιδείκνυσιν. Ἐν Πολιτείᾳ μὲν γὰρ διὰ τῆς πρὸς τὸν ἥλιον ἀναλογίας τὴν ἄφραστον ἰδιότητα καὶ ὕπαρξιν τοῦ ἀγαθοῦ μεμήνυκεν· ἐν δὲ αὖ τῷ Παρμενίδῃ διὰ τῶν ἀποφάσεων τὴν τοῦ ἑνὸς πρὸς πάντα τὰ μετ’ αὐτὸ διαφορὰν ἐνεδείξατο. Δοκεῖ δ’ ἔμοιγε κατὰ μὲν τὸν | |
| 20 | ἕτερον τῶν τρόπων τὴν πρόοδον ἐκφαίνειν τὴν ἀπ’ ἐκείνου τῶν τε ἄλλων ἁπάντων καὶ πρὸ τῶν ἄλλων τῶν θείων διακόσμων· διὰ γὰρ τοῦτο πάντων ἐξῄρηται τῶν ὑπ’ αὐτοῦ παραγομένων, ὅτι τὸ αἴτιον πανταχοῦ τῶν οἰκείων ἀπο‐ τελεσμάτων ὑπερίδρυται, καὶ διὰ τοῦτο οὐδέν ἐστι τῶν | |
| 25 | πάντων, ὅτι πάντα ἀπ’ αὐτοῦ προελήλυθεν· ἀρχὴ γάρ | 37 in vol. 2 |
Theol Plat.2.38 | ἐστι τῶν πάντων, καὶ τῶν ὄντων ὁμοῦ καὶ τῶν μὴ ὄντων. Κατὰ δὲ αὖ τὸν ἕτερον τὴν πρὸς αὐτὸ τῶν προελθόντων ἐπιστροφὴν ἀπεικονίζεται· διὰ γὰρ τὴν ὁμοιότητα τὴν πρὸς ἐκεῖνο καθ’ ἑκάστην τῶν ὄντων τάξιν ἀνάλογον | |
| 5 | ὑπέστη τῷ ἀγαθῷ μονάς, τοῦτο οὖσα πρὸς ὅλον τὸν σύζυγον αὑτῆς 〈ἀριθμὸν〉 ὃ πρὸς ἁπάσας ἐστὶ τὰς τῶν θεῶν διακοσμήσεις τἀγαθόν· τῆς δὲ ὁμοιότητος ταύτης ἡ πρὸς ἐκεῖνο τῶν ὅλων ἐπιστροφὴ πάντως αἰτία. Ταῦτ’ οὖν καὶ πρόεισιν ἐκεῖθεν καὶ ἐπέστραπται πρὸς | |
| 10 | ἐκεῖνο· καὶ ἡ μὲν πρόοδος τῶν πάντων τὴν διὰ τῶν ἀποφάσεων ἡμῖν ἐξέφηνεν ἐπὶ τὸ πρῶτον ἄνοδον, ἡ δὲ ἐπιστροφὴ τὴν διὰ τῶν ἀναλογιῶν. Καί μοι μηδεὶς μήτε τὰς ἀποφάσεις ταύτας οἷον στερήσεις εἶναι τιθέμενος ἀτιμαζέτω τὸν τοιοῦτον τῶν | |
| 15 | λόγων τρόπον, μήτε τὴν ἀναλογίαν ἐν λόγων ταὐτότητι τοὺς δὲ λόγους ἐν σχέσεσιν ἀφοριζόμενος διαβάλλειν ἐπιχειρείτω τὴν ἀναγωγὸν ταύτην πορείαν ἐπὶ τὴν πρω‐ τίστην ἀρχήν. Αἱ μὲν γὰρ ἀποφάσεις τριπλῆν, ὡς ἐμοὶ δοκοῦσιν, ἐν τοῖς πράγμασιν ἰδιότητα προτείνουσι· καὶ | |
| 20 | ποτὲ μὲν ἀρχοειδέστεραι τῶν καταφάσεων οὖσαι, γεννητι‐ καὶ καὶ τελειωτικαὶ τῆς ἀπογεννήσεως αὐτῶν ὑφεστήκασι· ποτὲ δὲ τὴν σύστοιχον ταῖς καταφάσεσιν ἐκληρώσαντο τάξιν καὶ οὐδὲν μᾶλλον ἡ κατάφασις τῆς ἀποφάσεως σεμνοτέρα· ποτὲ δὲ αὖ καταδεεστέραν ἔλαχον φύσιν τῶν | |
| 25 | καταφάσεων καὶ οὐδὲν ἀλλ’ ἢ στερήσεις εἰσὶν ἐκείνων. Καὶ γὰρ τὸ μὴ ὂν αὐτὸ παρ’ ᾧ καὶ ἡ ἀπόφασις τῶν ὄντων ἐστίν, ὁτὲ μὲν ἐπέκεινα τοῦ ὄντος τιθέμενοι λέγομεν ὡς αἴτιόν ἐστι καὶ ὡς παρακτικὸν τῶν ὄντων· ὁτὲ δὲ τῷ ὄντι | |
| σύζυγον ἀποφαινόμεθα καθάπερ, οἶμαι, καὶ ὁ Ἐλεάτης | 38 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.39 | ξένος οὐδὲν τὸ μὴ ὂν τοῦ ὄντος ἔλαττον, εἰ θέμις εἰπεῖν, ἐπιδείκνυσιν· ὁτὲ δὲ τοῦ ὄντος στέρησιν καὶ ἐνδεὲς τοῦ ὄντος ἀπολείπομεν αὐτό· κατὰ γὰρ τοῦτον δηλαδὴ τὸν τρόπον καὶ τὴν γένεσιν πᾶσαν καὶ τὴν ὕλην | |
| 5 | μὴ ὂν ἀποκαλοῦμεν. Αἱ δὲ ἀναλογίαι δι’ ἔνδειξιν μόνον τῆς πρὸς ἐκεῖνο τῶν δευτέρων ὁμοιώσεως παραλαμβάνονται, καὶ οὔτε λόγος οὐδεὶς οὔτε σχέσις οὔτε κοινωνία τῆς πρωτίστης ἀρχῆς πρὸς τὰ μετ’ αὐτὴν ἐκ τούτων ἀναφαίνεται. Καὶ | |
| 10 | γὰρ τὸ ἐξῃρημένον αὐτῆς οὐ τοιοῦτόν ἐστιν οἷον ἐπὶ τῶν δευτέρων καὶ τρίτων θεωρεῖται διακόσμων, ἀλλὰ πολλῷ μειζόνως τἀγαθὸν ὑπερέχει τῶν ὅλων ἢ ὁ νοῦς τῶν μετ’ αὐτόν, εἴτε ὁ δημιουργικὸς οὗτος εἴτε ὁ τοῦ παντὸς κόσμου νοῦς εἴτε ἄλλος τις εἴη τῶν θείων προσαγορευο‐ | |
| 15 | μένων· ἀλλὰ πᾶς ὁ νοῦς καὶ πᾶς θεὸς ὑφειμένην ἔλαχεν ὑπεροχὴν πρὸς τὰ καταδεέστερα καὶ ὧν ἐστιν αἴτιος ἢ τὸ πρῶτον πρὸς ἕκαστον τῶν ὄντων, ὃ πάντων ὁμοίως ἐκβέβηκε καὶ οὐ τῶν μὲν μᾶλλον τῶν δὲ ἧττον· οὕτω γὰρ ἂν αὐτῷ σχέσιν πρὸς τὰ δεύτερα μείζω καὶ ἐλάττω προσά‐ | |
| 20 | γοιμεν. Δεῖ δὲ ἐκεῖνο μὲν ἄσχετον πρὸς πάντα καὶ ἀφ’ ὅλων ὁμοίως ἐξῃρημένον φυλάττειν, τῶν δὲ ἄλλων τὰ μὲν ἐγγύτερον ἐκείνου τὰ δὲ πορρώτερον· καὶ γὰρ πρόεισιν ἕκαστον ἀπ’ ἐκείνου κατὰ μίαν αἰτίαν τὰ πάντα παράγοντος καὶ ἐπιστρέφεται πρὸς αὐτὸ τὰ μὲν ἄλλως | |
| 25 | τὰ δὲ ἄλλως, ἐκείνου πρὸς μηδὲν τῶν μετ’ αὐτὸ σχέσιν ἢ | |
| κοινωνίαν ἐπιδεχομένου. | 39 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.40 | 〈ϛʹ〉 Διττὸς οὖν, ὥσπερ εἴπομεν, ὁ τρόπος τῆς τοῦ ἑνὸς ἐνδείξεως· διττὰ γὰρ αὖ καὶ ὀνόματα παραδίδωσιν ἡμῖν ὁ Πλάτων τῆς ἀρρήτου ταύτης αἰτίας. Ἐν Πολιτείᾳ μὲν | |
| 5 | γὰρ τἀγαθὸν αὐτὴν ἀποκαλεῖ καὶ τῆς ἀληθείας τῆς ἑνιζούσης τόν τε νοῦν καὶ τὰ νοητὰ πηγὴν ἐπιδείκνυσιν· ἐν Παρμενίδῃ δὲ ἓν ἐπονομάζει τὴν τοιαύτην ἀρχὴν καὶ τῶν ἑνάδων ἀποφαίνει τῶν θείων ὑποστατικήν. Πάλιν δὴ οὖν τῶν ὀνομάτων τούτων, τὸ μὲν τῆς προόδου | |
| 10 | τῶν ὅλων, τὸ δὲ τῆς ἐπιστροφῆς ἐστιν εἰκών. Διότι μὲν γὰρ ὑφίσταται πάντα καὶ πρόεισιν ἀπὸ τοῦ πρώτου, τὸ ἓν ἐπ’ αὐτὸ φέροντες αἴτιον ἐκεῖνο παντὸς πλήθους καὶ προόδου πάσης ἀποφαινόμεθα· πόθεν γὰρ ἄλλοθεν τὸ πλῆθος ἢ ἐκ τοῦ ἑνὸς ἔχει τὴν ἔκφανσιν; Διότι δὲ | |
| 15 | αὖ τὰ προελθόντα πρὸς ἐκεῖνο κατὰ φύσιν ἐπέστραπται καὶ ποθεῖ τὴν ἄρρητον ἐκείνου καὶ ἄληπτον ὕπαρξιν, τἀγαθὸν αὐτὸ προσαγορεύομεν· τί γὰρ ἄλλο ἐστὶ τὸ πάντων ἐπιστρεπτικὸν καὶ ὃ πᾶσι προβέβληται τοῖς οὖσιν ὡς ἐφετόν, ἢ τἀγαθόν; Τὰ μὲν γὰρ ἄλλα πάντα διῃρημένως | |
| 20 | ἐστὶ τοῖς μὲν τῶν ὄντων τίμια, τοῖς δὲ οὔ, καὶ τῶν μὲν ὀρέγεται, τὰ δὲ ἐκκλίνει τῶν ὁπωσοῦν εἶναι λεγομένων ἕκαστον· τὸ δὲ ἀγαθὸν κοινῇ τῶν ὄντων ἐστὶν ἁπάντων ἐφετόν, καὶ πρὸς τοῦτο νεύει καὶ ἀνατείνεται πάντα κατὰ τὴν αὑτῶν φύσιν· ἡ δὲ ἔφεσις πανταχοῦ τῶν ἐφιεμένων | |
| 25 | ἐστὶ πρὸς τὸ οἰκεῖον ἐφετόν. Ἐπιστρεπτικὸν ἄρα τὸ ἀγαθόν ἐστι τῶν δευτέρων ἁπάντων, ὑποστατικὸν δὲ τὸ | |
| ἕν. | 40 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.41 | Καί μοι μήτε ὀνομαστὸν διὰ τοῦτο τὸ ἄρρητον ὑπολάβῃς μήτε διπλασιάζεσθαι τὸ πάσης ἑνώσεως αἴτιον. Τὰ μὲν γὰρ ὀνόματα κἀνταῦθα πρὸς τὸ μετ’ αὐτὸ βλέποντες καὶ τὰς ἀπ’ αὐτοῦ προόδους ἢ πρὸς αὐτὸ κατὰ κύκλον | |
| 5 | ἐπιστροφὰς ἐπ’ ἐκεῖνο μεταφέρομεν, διότι μὲν ἐξ αὐτοῦ τὸ πλῆθος ὑπέστη, τὴν τοῦ ἑνὸς αὐτῷ προσηγορίαν ἐπάγοντες, διότι δὲ πρὸς αὐτὸ πάντα καὶ μέχρι τῶν ἀμυδροτάτων ἐπιστρέφεται, τἀγαθὸν αὐτὸ προσονο‐ μάζοντες. Καὶ τὸ ἄγνωστον ἄρα τοῦ πρώτου διὰ τῶν | |
| 10 | προϊόντων ἀπ’ αὐτοῦ καὶ ἐπιστρεφομένων πρὸς αὐτὸ γινώσκειν ἐπιβαλλόμεθα, καὶ τὸ ἄρρητον διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάζειν ἐπιχειροῦμεν. Οὔτε δὲ γνωστὸν ἐκεῖνο τοῖς οὖσιν οὔτε ῥητὸν οὐδενὶ τῶν πάντων, ἀλλὰ πάσης γνώσεως ἐξῃρημένον καὶ παντὸς λόγου, καὶ ἄληπτον ὑπάρχον, | |
| 15 | ἁπάσας τε τὰς γνώσεις 〈καὶ〉 ἅπαντα τὰ γνωστὰ καὶ λόγους πάντας καὶ ὁπόσα λόγῳ περιληπτὰ κατὰ μίαν αἰτίαν ἀπ’ αὐτοῦ παρήγαγε. Τὸ δὲ ἑνιαῖον ἐκείνου καὶ τὸ πάσης διαιρέσεως ἐκβεβη‐ κὸς δυαδικῶς ἐν τοῖς μετ’ ἐκεῖνο προφαίνεται, μᾶλλον δὲ | |
| 20 | τριαδικῶς. Πάντα γὰρ καὶ μένει καὶ πρόεισιν καὶ ἐπιστρέ‐ φεται πρὸς τὸ ἕν· ὁμοῦ γὰρ καὶ ἥνωται πρὸς αὐτὸ καὶ ὑφεῖται τῆς ἐξῃρημένης αὐτοῦ τῶν ὅλων ἑνώσεως καὶ ἐφίεται τῆς ἐκείνου μεταλήψεως· καὶ ἡ μὲν ἕνωσις μόνιμον ἐνδίδωσι τοῖς δευτέροις ἅπασι καὶ ἀνεκφοίτητον τῆς ἑαυτῶν | |
| 25 | αἰτίας ὑπεροχήν, ἡ δὲ ὕφεσις τὴν πρόοδον τῶν ὄντων ἀφορίζει καὶ τὴν ἀπὸ τῆς ἀμεθέκτου καὶ πρωτίστης ἑνάδος διάκρισιν, ἡ δὲ ἔφεσις τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ὑπο‐ στάντων καὶ τὴν εἰς τὸ ἄρρητον ἀνακύκλησιν τελειοῖ. | |
| Πάντων δὲ ἄρα καὶ ἡνωμένων ἀεὶ τῷ πρώτῳ, τῶν μὲν | 41 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.42 | πορρώτερον τῶν δὲ ἐγγύτερον, καὶ διὰ τῆς ἑνώσεως ταύτης τήν τε ὕπαρξιν καὶ τὴν τοῦ ἀγαθοῦ μοῖραν ὑπο‐ δεχομένων, τὴν μὲν πρόοδον τῶν ὅλων καὶ τὴν ἐπιστροφὴν δι’ ὀνομάτων δηλοῦν ἐπικεχειρήκαμεν· τὴν δὲ μόνιμον | |
| 5 | αὐτῶν ἐν τῷ πρώτῳ περιοχήν, εἰ θέμις εἰπεῖν, καὶ τὴν ἕνωσιν τὴν πρὸς τὸ ἄρρητον, ἅτε δὴ καὶ αὐτὴν ἄληπτον ὑπάρχουσαν, οὔτε διὰ γνώσεως ἑλεῖν δυνατὸν οὔτε διὰ λόγου μηνύειν ἦν τοῖς περὶ τὰ θεῖα σοφοῖς· ἀλλ’ ὥσπερ αὐτὸ πρώτως ἐν ἀβάτοις ἀποκέκρυπται καὶ πάντων | |
| 10 | ἐξῄρηται τῶν ὄντων, οὕτω δὴ καὶ ἡ πρὸς αὐτὸ τῶν πάντων ἕνωσις κρύφιός ἐστι καὶ ἄφραστος καὶ ἄγνωστος τοῖς πᾶσιν· οὐ γὰρ κατ’ ἐπιβολὴν ἑνοῦται πρὸς αὐτὸ τῶν ὄντων ἕκαστον οὐδὲ κατὰ τὴν ἐνέργειαν τὴν τῆς οὐσίας, ἐπεὶ καὶ τὰ γνώσεως ἄμοιρα τῷ πρώτῳ συνήνωται καὶ τὰ | |
| 15 | πάσης ἐνεργείας ἐστερημένα μετέχει κατὰ τὴν αὑτῶν τάξιν τῆς πρὸς αὐτὸ συναφῆς. Τὸ τοίνυν ἄγνωστον τὸ ἐν τοῖς οὖσιν κατὰ τὴν πρὸς τὸ πρῶτον ἕνωσιν ὑπάρχον, οὔτε γινώσκειν οὔτε ὀνόματι δηλοῦν ἐπιχειροῦμεν· ἀλλ’ εἴς τε τὴν πρόοδον αὐτῶν καὶ τὴν ἐπιστροφὴν μᾶλλον ἀπο‐ | |
| 20 | βλέπειν δυνάμενοι, δύο μὲν ὀνόματα τῷ πρώτῳ καθάπερ ἀγάλματα λαβόντες ἀπὸ τῶν δευτέρων προσάγομεν, δύο δὲ τῆς ἀνόδου τρόπους ἀφορίζομεν, τῇ μὲν τἀγαθοῦ προσηγορίᾳ τὸν διὰ τῆς ἀναλογίας συνάπτοντες, τῇ δὲ τοῦ ἑνὸς τὸν διὰ τῶν ἀποφάσεων. Ὃ δὴ καὶ ὁ Πλάτων | |
| 25 | ἐνδεικνύμενος ἐν Πολιτείᾳ μὲν ὁμοῦ καὶ ἀγαθὸν ἀποκαλεῖ τὸ πρῶτον καὶ δι’ ἀναλογίας ἐπ’ αὐτὸ ποιεῖται τὴν ἀναγωγήν, ἐν Παρμενίδῃ δὲ αὐτοὲν ὑποτιθέμενος διὰ τῶν | |
| ἀποφατικῶν συμπερασμάτων ἐκφαίνει τὴν ἐξῃρημένην | 42 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.43 | αὐτοῦ τῶν ὄντων ὑπεροχήν. Κατ’ ἀμφότερα τοίνυν τὸ πρῶτον ἐκβέβηκε τῶν τε γνωστικῶν δυνάμεων καὶ τῶν τοῦ λόγου μορίων· τὰ δὲ ἄλλα πάντα καὶ τῆς γνώσεως ἡμῖν καὶ τῆς ἐπωνυμίας τὴν αἰτίαν παρέχεται. Καὶ τὸ | |
| 5 | μὲν τὰς ἑνώσεις ἁπάσας καὶ τὰς ὑπάρξεις τῶν δευτέρων ἑνιαίως ὑφίστησι, τὰ δὲ μετ’ αὐτὸ διῃρημένως μετέχει τῆς αἰτίας. Καὶ ταῦτα μέν, ὥσπερ εἴρηται, μένοντα καὶ προϊόντα καὶ ἐπιστρέφοντα πληθύεται· τὸ δὲ ἓν ἁπάντων ὁμοῦ τελέως ἐξῄρηται καὶ τῶν γονίμων προόδων καὶ τῶν | |
| 10 | ἐπιστρεπτικῶν δυνάμεων καὶ τῶν ἑνοειδῶν 〈ἐν〉 τοῖς οὖσιν ὑποστάσεων. 〈ζʹ〉 Τίνες μὲν οὖν οἱ τρόποι τῆς περὶ τοῦ πρώτου διδασ‐ καλίας, καὶ διὰ ποίων ὀνομάτων αὐτὸ μηνύειν ὁ Πλάτων | |
| 15 | ἐπιχειρεῖ, καὶ πόθεν *** τά τε ὀνόματα καὶ τοὺς τρόπους τούτους τῆς 〈τοῦ〉 ἀρρήτου καὶ ἀγνώστου τοῖς πᾶσι δείξεως, οἶμαι διὰ τούτων γεγονέναι καταφανές· εἰ δὲ δεῖ καὶ τῶν διεσπαρμένων περὶ αὐτοῦ δογμάτων ἐν τοῖς Πλατωνικοῖς λόγοις ἕκαστον θεωρῆσαι καὶ πρὸς τὴν | |
| 20 | μίαν ἀναγαγεῖν τῆς θεολογίας ἐπιστήμην, σκοπῶμεν, εἰ βούλει, πρὸ τῶν ἄλλων τὰ τοῦ Σωκράτους ὅσα ἐκεῖνος ἐν τῷ τῆς Πολιτείας ἕκτῳ κατὰ τὸν προειρημένον τρόπον ἐνδείκνυται, καὶ ὅπως διὰ τῆς ἀναλογίας τὴν θαυμαστὴν ὑπερβολὴν τοῦ ἀγαθοῦ πρὸς πάντα τὰ ὄντα καὶ τὰς | |
| 25 | ἀκρότητας τῶν ὅλων ἀναδιδάσκει. | 43 in vol. 2 |
Theol Plat.2.44 | Πρῶτον μὲν τοίνυν τὰ ὄντα διΐστησιν ἀπ’ ἀλλήλων, καὶ τὰ μὲν νοητὰ τὰ δὲ αἰσθητὰ θέμενος, ἐπιστήμην μὲν ἀφορίζει τῇ τῶν νοητῶν γνώσει, τὴν δὲ αἴσθησιν τοῖς αἰσθητοῖς συζεύγνυσι· καὶ διχῇ τὰ πάντα διελών, τῷ τε | |
| 5 | νοητῷ πλήθει μονάδα μίαν ἐξῃρημένην ἐφίστησι καὶ τῷ αἰσθητῷ δευτέραν μονάδα κατὰ τὴν πρὸς ἐκείνην ὁμοιό‐ τητα· καὶ τῶν μονάδων τούτων ἑκατέραν γεννητικὴν ἐπιδείκνυσι, τὴν μὲν νοητοῦ φωτὸς τὴν δὲ αἰσθητοῦ· καὶ τῷ μὲν νοητῷ φωτὶ θεοειδῆ πάντα νοητὰ καὶ ἀγαθοειδῆ | |
| 10 | κατὰ τὴν ἐκ τοῦ πρώτου θεοῦ μετουσίαν ἀποφαίνει, τῷ δὲ αἰσθητῷ κατὰ τὴν ἀφ’ ἡλίου τελείωσιν ἡλιοειδῆ πάντα αἰσθητὰ καὶ τῇ μιᾷ μονάδι παραπλήσια. Πρὸς δὲ αὖ τοῖς εἰρημένοις, τὴν μὲν δευτέραν μονάδα τῆς ἐν τῷ νοητῷ βασιλευούσης ἐξάπτει· πάντα δὲ οὕτως εἰς τὸ | |
| 15 | ἀγαθὸν ἀνατείνει τά τε πρῶτα καὶ τὰ ἔσχατα τῶν ὄντων, τά τε νοητὰ λέγω καὶ τὰ αἰσθητά. Καί μοι δοκεῖ τῆς ἐπὶ τὸ πρῶτον ἀναγωγῆς ὁ τοιοῦτος τρόπος ἄριστος εἶναι καὶ θεολογίᾳ μάλιστα προσήκειν· τοὺς μὲν ἐν τῷ κόσμῳ πάντας θεοὺς εἰς μίαν ἕνωσιν συνάγειν | |
| 20 | καὶ τῆς προσεχοῦς αὐτοῖς μονάδος ἐξάπτειν, τοὺς δὲ ὑπερκοσμίους εἰς τὴν νοερὰν ἐπανάγειν βασιλείαν, τοὺς δὲ νοεροὺς τῆς νοητῆς ἐξαρτᾶν ἑνώσεως, αὐτοὺς δὲ ἤδη τοὺς νοητοὺς καὶ τὰ ὄντα πάντα διὰ τούτων ἐπὶ τὸ πρῶτον ἀναφέρειν. Ὡς γὰρ τῶν ἐγκοσμίων ὑπερκόσμιος | |
| 25 | ἡ μονάς, ὡς τῶν ὑπερκοσμίων νοερὰ καὶ νοητὴ τῶν νοερῶν, οὕτως ἀνάγκη καὶ τὰ νοητὰ πρώτως τῆς ὑπὲρ τὰ νοητὰ | |
| μονάδος ἐξέχεσθαι καὶ τελειοῦσθαι παρ’ ἐκείνης, καὶ | 44 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.45 | θεότητος πληρούμενα τῷ νοητῷ φωτὶ τὰ δεύτερα κατα‐ λάμπειν· τὰ δὲ νοερὰ τοῦ μὲν εἶναι παρὰ τῶν νοητῶν τοῦ δὲ ἀγαθοῦ καὶ τῆς ἑνοειδοῦς ὑπάρξεως ἐκ τῆς πρώτης αἰτίας ἀπολαύοντα, τῷ νοερῷ φωτὶ τὰ ὑπερκόσμια | |
| 5 | συνέχειν· αὐτὰ δὲ τὰ πρὸ τοῦ κόσμου γένη τῶν θεῶν, νοῦν μὲν καθαρὸν ἐκ τῶν νοερῶν ὑποδεχόμενα νοητὸν δὲ φῶς ἀπὸ τῶν νοητῶν τὸ δὲ ἑνιαῖον ἀπὸ τοῦ τῶν ὅλων πατρός, ἐκπέμπειν εἰς τόνδε ἐμφανῆ τὸν κόσμον τοῦ παρ’ ἑαυτοῖς φωτὸς ἔλλαμψιν· καὶ διὰ τοῦτο τὸν ἥλιον, | |
| 10 | ἀκρότητα τῶν ἐγκοσμίων ὄντα καὶ ἀπὸ τῶν αἰθερίων προελθόντα βυθῶν, τελειότητος ὑπερφυοῦς μεταδιδόναι τοῖς ὁρατοῖς καὶ ποιεῖν καὶ ταῦτα κατὰ δύναμιν τοῖς ὑπερουρανίοις κόσμοις προσόμοια. Ταῦτα μὲν οὖν καὶ εἰς ὕστερον διὰ πλειόνων ἐξετάσομεν· | |
| 15 | πάντα δὲ αὖ τὸν εἰρημένον τρόπον τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τῆς πρωτίστης ἑνάδος ἐξῆψεν ὁ παρὼν λόγος. Εἰ γὰρ ὁ μὲν ἥλιος ἅπαν τὸ αἰσθητὸν συνέχει, τὸ δὲ ἀγαθὸν ἅπαν τὸ νοητὸν καὶ παράγει καὶ τελειοῖ, τούτων δὲ ἡ δευτέρα μονὰς ἔκγονος τοῦ ἀγαθοῦ προσείρηται, καὶ διὰ τοῦτο | |
| 20 | καὶ αὕτη τὸ αἰσθητὸν ἀπολαμπρύνει καὶ διακοσμεῖ καὶ πληροῖ τῶν ἀγαθῶν, ὅτι δὴ μιμεῖται τὴν ἑαυτῆς πρόγονον αἰτίαν, πάντα ἂν οὕτως μετέχοι τοῦ ἀγαθοῦ καὶ πρὸς μίαν ταύτην ἀρχὴν ἀνατείνοιτο, τὰ μὲν νοητὰ καὶ τὰ θειότατα τῶν ὄντων ἀμέσως τὰ δὲ αἰσθητὰ διὰ τῆς ἑαυτῶν μονάδος. | |
| 25 | Ἔτι τοίνυν καὶ καθ’ ἕτερον τρόπον τὴν ἐπὶ τὸ πρῶτον ἡμῖν ἀνάλυσιν ἐν τούτοις ὁ Πλάτων ὑφηγεῖται. Πάντα γὰρ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ πλήθη νοητῶν ἐξάπτει μονάδων, οἷον | |
| τὰ μὲν καλὰ πάντα τοῦ αὐτοκαλοῦ τὰ δὲ ἀγαθὰ πάντα | 45 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.46 | τοῦ αὐτοαγαθοῦ τὰ δὲ αὖ ἴσα τοῦ αὐτοΐσου· καὶ τὰ μὲν νοητὰ θέμενος τὰ δὲ αἰσθητά (αἱ δὲ ἀκρότητες αὐτῶν ἐν τοῖς νοητοῖς ἵδρυνται μονοειδῶς), πάλιν ἀπὸ τῶν νοητῶν τούτων εἰδῶν ἐπαναβαίνειν ἀξιοῖ, καὶ τὴν ἀγαθότητα | |
| 5 | τὴν ἐπέκεινα τῶν νοητῶν μειζόνως σεβομένους, δι’ ἐκείνην πάντα καὶ εἶναι καὶ τελειοῦσθαι τὰ νοητὰ καὶ τὰς ἐν αὐτοῖς μονάδας ὑπολαμβάνειν· ὥσπερ γὰρ τὸ αἰσθητὸν πλῆθος εἰς μονάδα τοῖς αἰσθητοῖς ἀσύντακτον ἀνάγομεν, καὶ διὰ ταύτην ἀξιοῦμεν καὶ τοῦτο τὴν ὑπόστασιν ἔχειν, | |
| 10 | οὕτως ἀνάγκη τὸ νοητὸν εἰς ἄλλην αἰτίαν ἀναφέρειν μὴ συναριθμουμένην τοῖς νοητοῖς, ἀφ’ ἧς καὶ ταῦτα τήν τε οὐσίαν ἔλαχε καὶ τὴν θείαν ὕπαρξιν. Μὴ δή τις οἰέσθω τὸν Πλάτωνα τὴν αὐτὴν ὑποτίθεσθαι τοῦ ἀγαθοῦ τάξιν ἔν τε τοῖς νοητοῖς εἴδεσι καὶ πρὸ τῶν | |
| 15 | νοητῶν. Ἀλλὰ τὸ μὲν ἀγαθὸν τὸ τῷ καλῷ συντεταγμένον ὄν, οὐσιῶδες καὶ τῶν εἰδῶν ἕν τι τῶν ἐν τοῖς νοητοῖς ὑπολαμβανέτω· τὸ δὲ ἀγαθὸν τὸ πρώτιστον, ὃ καὶ συνενίζοντες τοὔνομα τἀγαθὸν εἰώθαμεν ἀποκαλεῖν, ὑπε‐ ρούσιον τιθέσθω καὶ τῶν ὄντων ἁπάντων πρεσβείᾳ τε | |
| 20 | καὶ δυνάμει προέχον. Ἐπεὶ καὶ ὁ Σωκράτης περὶ μὲν τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ διοριζόμενος οὑτωσί πώς φησι· Καὶ αὐτὸ δὴ καλὸν καὶ αὐτοαγαθόν, καὶ οὕτως περὶ πάντων ἃ τότε καλῶς πολλὰ ἐτίθεμεν, πάλιν αὖ κατ’ ἰδέαν ἑκάστου ὡς μιᾶς οὔσης τιθέντες, | |
| 25 | ὃ ἔστιν ἕκαστον προσαγορεύομεν· καὶ διὰ τούτων ἡμᾶς ἀπὸ τῶν αἰσθητῶν καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν καὶ ὅλως | |
| τῶν μετεχομένων καὶ ἐν ἄλλοις ὄντων καὶ πεπληθυσμένων | 46 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.47 | ἐπ’ αὐτὰς τὰς νοητὰς ἑνάδας τῶν ὄντων καὶ τὰς πρωτίστας οὐσίας ἀναγαγών, ἀπὸ τούτων αὖθις μέτεισιν ἐπὶ τὴν ἐξῃρημένην τῶν καλῶν πάντων καὶ τῶν ἀγαθῶν αἰτίαν. Ἐν μὲν γὰρ τοῖς εἴδεσι τὸ αὐτοκαλὸν ἐξηγεῖται τῶν | |
| 5 | πολλῶν καλῶν καὶ τὸ αὐτοαγαθὸν τῶν πολλῶν ἀγαθῶν, καὶ τῶν ὁμοίων ἑκάτερον ὑποστατικόν ἐστι μόνον· τὸ δὲ πρώτιστον ἀγαθὸν οὐ τῶν ἀγαθῶν μόνον ἐστὶν αἴτιον, ἀλλὰ καὶ τῶν καλῶν ὁμοίως, ὥσπερ καὶ ἐν ἄλλοις ὁ Πλάτων ἔφη· Καὶ ἐκείνου ἕνεκα πάντα καὶ ἐκεῖνο | |
| 10 | αἴτιον πάντων καλῶν. Καὶ γὰρ αὖ πρὸς τοῖς εἰρημένοις, τὸ μὲν ἀγαθὸν τὸ ἐν τοῖς εἴδεσι νοητόν ἐστιν, ὡς αὐτὸς ὁ Σωκράτης ἀναδι‐ δάσκει, καὶ γνωστόν, τὸ δὲ πρὸ τῶν εἰδῶν ἐπέκεινα τῶν ὄντων καὶ γνώσεως ἁπάσης ὑπεριδρυμένον· καὶ τὸ μὲν | |
| 15 | οὐσιώδους ἐστὶ τελειότητος παρεκτικόν, τὸ δὲ αὐτοῖς τοῖς θεοῖς τὸ ἀγαθοῖς εἶναι, καθόσον εἰσὶ θεοί, χορηγεῖ, καὶ τῶν προουσίων ἐστὶν ἀγαθῶν γεννητικόν. Μὴ τοίνυν μηδέ, ὅταν τὸ ἀγαθὸν προσονομάζῃ τὸ πρῶτον ὁ Σωκράτης ἐκ τοῦ τῆς ἰδέας ὀνόματος, εὐθὺς τὴν νοητὴν ἀγαθότητα | |
| 20 | λέγειν αὐτὸν ὑπολάβωμεν· ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ λόγου παντὸς καὶ ὀνόματος κρεῖττον τὸ πάντων αἴτιον τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν, συγχωρῶμεν αὐτῷ διὰ τῶν προσεχῶς ἀπ’ αὐτοῦ πληρουμένων ἐπ’ ἐκεῖνο μεταφέρειν τὰς ἐπωνυμίας· τοῦτο γάρ, οἶμαι, καὶ αὐτὸς ἐνδεικνύμενος ἐφ’ ἅπασι | |
| 25 | τοῖς περὶ τοῦ ἀγαθοῦ λόγοις, ἐπέκεινα καὶ γνώσεως αὐτὸ καὶ τῶν γινωσκομένων καὶ οὐσίας καὶ τοῦ ὄντος εἶναι κατὰ | |
| τὴν πρὸς τὸν ἥλιον ἀναλογίαν ἀποδείκνυσιν. Καὶ τρόπον | 47 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.48 | δή τινα θαυμαστὸν τῶν ἐν τῷ Παρμενίδῃ περὶ τοῦ ἑνὸς ἀποφάσεων ἡμῖν συνῃρημένην πεποίηται περίληψιν· τὸ γὰρ μήτε ἀλήθειαν εἶναι τἀγαθὸν μήτε οὐσίαν μήτε νοῦν μήτε ἐπιστήμην, ὁμοῦ μὲν αὐτὸ τῶν ὑπερουσίων ἑνάδων | |
| 5 | ἐξαιρεῖ καὶ παντὸς τοῦ τῶν θεῶν γένους, ὁμοῦ δὲ τῶν νοερῶν καὶ νοητῶν διακόσμων, ὁμοῦ δὲ τῆς ψυχικῆς ἁπάσης ὑποστάσεως· ταῦτα δέ ἐστιν ἃ καὶ διὰ τῆς πρώτης ὑποθέσεως ἀφαιρεῖ τῆς τῶν ὅλων ἀρχῆς. Ἀλλὰ μὴν οὐδέ, ὅταν φανότατον τοῦ ὄντος ἀνυμνῇ | |
| 10 | τὸ τῶν θείων ἀγαθῶν ἡγεμονοῦν, ὡς μετέχον αὐτὸ φωτὸς φανότατον ἐπονομάζει (τὸ γὰρ πρώτιστον φῶς ἀπ’ αὐτοῦ πρόεισιν εἰς τὰ νοητὰ καὶ τὸν νοῦν), ἀλλ’ ὡς αἴτιον τοῦ πανταχοῦ φωτὸς καὶ ὡς πηγὴν ἁπάσης τῆς νοητῆς ἢ νοερᾶς ἢ περικοσμίου θεότητος. Οὐδὲν γὰρ ἄλλο ἐστὶ | |
| 15 | τὸ φῶς ἢ μετουσία τῆς θείας ὑπάρξεως· ὡς γὰρ ἀγαθοειδῆ πάντα γίνεται τἀγαθοῦ μεταλαμβάνοντα καὶ πληρούμενα τῆς ἐκεῖθεν προϊούσης ἐλλάμψεως, οὕτως ἄρα καὶ θεοειδῆ τὰ πρώτως ὄντα καί, ὥσπερ λέγεται, θεῖα τά τε νοητὰ καὶ τὰ νοερὰ διὰ τὴν τοῦ θεοῦ μετουσίαν ἀποτελεῖται. | |
| 20 | Πρὸς ἅπαντα δὴ τὰ εἰρημένα βλέποντες ἐξῃρημένην μὲν τὴν τἀγαθοῦ πρὸς τὰ ὄντα πάντα καὶ τοὺς θείους διακόσμους ὑπεροχὴν φυλάττομεν· ἐν ἑκάστῃ δὲ αὖ τάξει τῶν ὄντων τὴν ἀνάλογον ἐκείνῳ μονάδα συγχωρῶμεν ὑφεστάναι, μὴ μόνον ἐν τοῖς αἰσθητοῖς, ὥσπερ Πλάτων | |
| 25 | τὸν ἥλιόν φησιν, ἀλλὰ κἀν τοῖς ὑπερκοσμίοις κἀν τοῖς | |
| πρὸ τούτων ἐκ τἀγαθοῦ διατεταγμένοις γένεσιν τῶν θεῶν. | 48 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.49 | Δῆλον γὰρ ὅτι τὰ τῆς αἰτίας τῆς πρώτης ἐγγυτέρω καὶ μετέχοντα μᾶλλον ἐκείνης ὁμοιότερά πώς ἐστι πρὸς αὐτήν· καὶ ὥσπερ ἐκείνη πάντων ἐστὶν αἰτία τῶν ὄντων, οὕτω δὴ καὶ αὐτὰ τῶν μερικωτέρων διακόσμων | |
| 5 | μονάδας ἡγεμονικὰς προεστήσατο· καὶ τὰ μὲν πλήθη ταῖς μονάσιν ὑποτάττει, τὰς δὲ αὖ μονάδας ἁπάσας εἰς τὴν ἐξῃρημένην τῶν ὅλων ἀρχὴν ἀνατείνει καὶ περὶ ἐκείνην ὑφίστησι μονοειδῶς. Δεῖ τοίνυν καὶ τὴν θεολογικὴν ἐπιστήμην ταῖς θείαις τάξεσιν ἑπομένως ἀμιγεῖς καὶ | |
| 10 | ὑπερβαλλούσας καὶ πρὸς μηδὲν τῶν ἄλλων ἐπιπλεκο‐ μένας τὰς περὶ αὐτῆς ἐννοίας ἀνακαθαίρεσθαι, καὶ πάντα μὲν τὰ δεύτερα κατ’ ἐκείνην ὑφιστάμενα θεωρεῖν καὶ περὶ ἐκείνην τελειούμενα, αὐτὴν δὲ ὑπερέχουσαν πασῶν τῶν ἐν τοῖς οὖσι μονάδων κατὰ μίαν ἁπλότητος ὑπερβολὴν | |
| 15 | καὶ προτεταγμένην τῶν ὅλων διακόσμων ἑνιαίως ὑπο‐ τίθεσθαι· ὡς γὰρ αὐτοὶ οἱ θεοὶ τὴν ἐν αὐτοῖς τάξιν διεθεσμοθέτησαν, οὕτω δεῖ καὶ τὴν περὶ αὐτῶν ἀλήθειαν τά τε προηγούμενα τῶν ὄντων αἴτια καὶ τὰ ἀπὸ τούτων ἀπογεννώμενα δεύτερα καὶ τρίτα διορίζεσθαι. | |
| 20 | Μία τοίνυν ἀλήθεια περὶ τῆς πρώτης ἀρχῆς αὕτη καὶ ἕνα λόγον ἔχουσα ταῖς Πλατωνικαῖς ὑποθέσεσιν ἀρέσκοντα διαφερόντως, ὡς ἄρα προϋπάρχει τῶν ὅλων ἐν θεοῖς διακόσμων καὶ τὴν ἀγαθοειδῆ τῶν θεῶν οὐσίαν ὑφίστησι, καὶ ὡς ἔστι πηγὴ τῆς ἀγαθότητος τῆς ὑπερουσίου, καὶ | |
| 25 | ὅτι τὰ μετ’ αὐτὴν πάντα πρὸς αὐτὴν ἀνατεινόμενα τῶν ἀγαθῶν πληροῦται, καὶ τρόπον ἄρρητον ἑνοῦται πρὸς αὐτὴν καὶ ἑνοειδῶς περὶ αὐτὴν ὑφέστηκε. Τὸ γὰρ ἑνιαῖον αὐτῆς οὐκ ἔστιν ἄγονον, ἀλλὰ τοσούτῳ μᾶλλον τῶν ὅλων | |
| γεννητικὸν ὅσῳ τῶν ὑφισταμένων ἐξῃρημένην ἕνωσιν | 49 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.50 | προεστήσατο· οὐδὲ τὸ γόνιμον αὐτῆς εἰς πλῆθος καὶ διαίρεσιν ἀποφέρεται, μένει δὲ ἄχραντον ἐν ἀβάτοις ἀποκεκρυμμένον, ἐπεὶ κἀν τοῖς μετ’ αὐτὴν ὁρῶμεν πανταχῇ τὸ τέλειον γεννᾶν ἐφιέμενον καὶ τὸ πλῆρες μεταδιδόναι | |
| 5 | καὶ ἄλλοις σπεῦδον τῆς πληρώσεως. Πολλῷ δὴ οὖν μειζόνως τὸ πάσας τὰς τελειότητας ἐν ἑνὶ συνέχον καὶ ὃ μὴ τὶ ἀγαθόν ἐστιν ἀλλ’ αὐτοαγαθὸν καὶ τὸ ὑπερπλῆρες, εἰ οἷόν τε φάναι, γεννητικὸν τῶν ὅλων ἔσται καὶ ὑποστα‐ τικὸν αὐτῶν, τῷ τῶν πάντων ἐξῃρῆσθαι τὰ πάντα παράγον | |
| 10 | καὶ τῷ ἀμέθεκτον εἶναι πάντα ὁμοίως τά τε πρῶτα καὶ τὰ ἔσχατα τῶν ὄντων ἀπογεννῶν. Ἀλλὰ τὴν γένεσιν ταύτην καὶ τὴν πρόοδον μήτε κινουμένου τοῦ ἀγαθοῦ μήτε πληθυομένου μήτε δύναμιν ἔχοντος γεννητικὴν μήτε ἐνεργοῦντος ὑπολάβῃς προβάλ‐ | |
| 15 | λεσθαι· πάντα γὰρ ταῦτα δεύτερά ἐστι τῆς τοῦ πρώτου μονώσεως. Εἴτε γὰρ κινεῖται τὸ ἀγαθὸν, οὐκ ἀγαθὸν ἔσται· τὸ γὰρ αὐτοαγαθὸν καὶ ὃ μηδὲν ἄλλο ἐστίν, εἰ κινοῖτο, τῆς ἀγαθότητος ἐκστήσεται· πῶς οὖν τὸ δι’ ἀγα‐ θότητα τῶν ὄντων παρακτικόν, αὐτῷ τῷ παράγειν τὰ ὅλα | |
| 20 | τοῦ ἀγαθοῦ στερόμενον ἀναφανήσεται; Εἴτε πληθύεται, δι’ ἀσθένειαν 〈ἡ〉 πρόοδος ἔσται τῶν ὅλων 〈ἢ〉 δι’ ὕφεσιν ἀλλ’ οὐ περιουσίαν τῆς ἀγαθότητος· τὸ γὰρ ἐν τῷ γεννᾶν τῆς οἰκείας ὑπεροχῆς ἐξιστάμενον, οὐ διὰ τελειότητα γόνιμον ἀλλὰ δι’ ὕφεσιν τῆς ἑαυτοῦ δυνάμεως καὶ ἔνδειαν | |
| 25 | σπεύδει τὰ χείρονα κοσμεῖν. Εἴτε δυνάμει χρώμενον | |
| παράγει τὰ πάντα, τῆς ἀγαθότητος ἐλάττωσις ἔσται περὶ | 50 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.51 | αὐτό, δύο γὰρ ἂν εἴη καὶ οὐχ ἕν, ἀγαθὸν καὶ δύναμις· καὶ εἰ μὲν δεῖται τῆς δυνάμεως, ἐνδεὲς ἂν εἴη τὸ πρώτως ἀγαθόν, εἰ δὲ ἐξαρκεῖ πρὸς τὴν τελειότητα τῶν παρα‐ γομένων καὶ πρὸς τὴν πλήρωσιν τῶν πάντων αὐτὸ τὸ | |
| 5 | εἶναι τἀγαθόν, τί τὴν δύναμιν ἐν προσθήκης μοίρᾳ παρα‐ λαμβάνομεν; Αἱ γὰρ προσθέσεις ἐν τοῖς θεοῖς ἀφαιρέσεις εἰσὶ τῶν ὑπερεχουσῶν ἑνώσεων. Μόνον οὖν τἀγαθὸν ἔστω καὶ πρὸ δυνάμεως καὶ πρὸ ἐνεργείας· πᾶσα γὰρ ἐνέργεια δυνάμεώς ἐστιν ἔκγονος. Οὔτ’ οὖν ἐνεργοῦντος ἐκείνου | |
| 10 | πάντα κατ’ ἐνέργειαν ὑφέστηκεν, οὔτε δυνάμεως δεομένου πάντα πλήρη δυνάμεων, οὔτε πληθυομένου πάντα τοῦ ἀγαθοῦ μετείληφεν, οὔτε κινουμένου πάντα παρόντος ἀπολαύει τοῦ πρώτου. Πασῶν γὰρ δυνάμεων καὶ πασῶν ἐνεργειῶν καὶ παντὸς πλήθους καὶ κινήσεως προηγεῖται | |
| 15 | τἀγαθόν, ἐπεὶ καὶ τούτων ἕκαστον ὡς πρὸς τέλος τὸ ἀγαθὸν ἀναφέρεται. Τὸ δὴ τῶν τελείων ἁπάντων τελικώ‐ τατον καὶ τὸ τῶν ἐφετῶν ὅλων κέντρον πάντα μὲν τὰ ἐφετὰ τέλη χορηγοῦν τοῖς δευτέροις, αὐτὸ δὲ ἀπερίγραφον τοῖς πᾶσι προϋπάρχον τὸ πρῶτόν ἐστιν ἀγαθόν. | |
| 20 | 〈ηʹ〉 Ἀλλὰ δὴ μετὰ ταῦτα τῶν ἐν τῇ πρὸς Διονύσιον ἐπιστολῇ περὶ τῆς πρώτης ἀρχῆς ἐννοιῶν ἀντιλαβώμεθα καὶ θεωρή‐ σωμεν ὅπως ὑμνεῖ τὴν ἄρρητον αὐτῆς καὶ ἀμήχανον ὅσην ὑπερβολήν. | |
| 25 | Τάχα δ’ ἄν τις ἡμῖν δυσχεράνειεν ὡς προχείρως τὰ τοῦ | 51 in vol. 2 |
Theol Plat.2.52 | Πλάτωνος ἕλκουσιν ἐπὶ τὰς ἑαυτῶν ὑποθέσεις, καὶ τοὺς τρεῖς βασιλέας νοεροὺς εἶναι φήσει πάντας θεούς, τὸ δὲ ἀγαθὸν οὐδὲ συντάττειν οὐδὲ συναριθμεῖν ἀξιώσει τοῖς δευτέροις· οὐ γὰρ δὴ τῆς ἐξῃρημένης αὐτοῦ πρὸς τοὺς | |
| 5 | ἄλλους ὑπεροχῆς τὴν τοιαύτην ἐπαξίαν εἶναι συναρίθμησιν, οὐδὲ ὅλως πρῶτον εἶναι τἀγαθὸν ὡς πρὸς ἄλλο δεύτερον ἢ τρίτον αἴτιον εἰς τριάδος συμπλήρωσιν μετ’ ἄλλων συντελεῖν· ἀλλὰ πάσης τριάδος καὶ παντὸς ἀριθμοῦ μειζόνως ἐκεῖνο προέχειν ἢ τοὺς νοητοὺς θεοὺς τῶν | |
| 10 | νοερῶν. Πῶς οὖν τὸ πάντων ὁμοῦ τῶν θείων ἀριθμῶν ἐξῃρημένον συναριθμοῦμεν τοῖς ἄλλοις βασιλεῦσι καὶ τὸν μὲν πρῶτον τὸν δὲ δεύτερον τὸν δὲ τρίτον ἐπισυνάπτομεν; Πολλὰ δ’ ἂν ἔχοι καὶ ἄλλα λέγειν τὴν τῆς πρώτης ἀρχῆς πρὸς πᾶν τὸ θεῖον ὑπεροχὴν ἐνδεικνύμενος· καὶ δὴ καὶ | |
| 15 | ἡμῖν διαφερόντως ἔσται τῶν τοιούτων λόγων ἐξηγητής, οἳ τἀγαθὸν ἀμέθεκτον εἶναί φαμεν καὶ πάντων ἐκβεβηκέναι τῶν νοητῶν ἢ νοερῶν γενῶν καὶ πασῶν ὑπεριδρῦσθαι τῶν θείων μονάδων. Ἀλλ’ ὅτι μὲν ὁ Πλάτων πάντων βασιλέα τὸν πρῶτον | |
| 20 | ὑποτίθεται θεόν, καὶ τοῦτον εἶναί φησιν οὗ ἕνεκα πάντα καὶ ὡς αἴτιον πάντων καλῶν, οὐ πολλοῦ δεῖν οἶμαι λόγου τοῖς τὰς ῥήσεις καθ’ αὑτὰς ἐπισκοπουμένοις χωρὶς τῶν οἰκείων ἐπινοιῶν ἃς φέροντες εἰσβιάζονται καὶ τῷ Πλάτωνι προσαρμόττειν ἐπιχειροῦσι· ὅτι δὲ οὐ | |
| 25 | συναριθμοῦντες ταῦτά φαμεν, δηλοῖ καὶ αὐτὸς ὁ Πλάτων, οὔτε πρῶτον εἰπὼν βασιλέα τὸν πρῶτον ἀλλὰ πάντων | |
| βασιλέα μόνον, οὔτε 〈πρῶτα〉 τὰ περὶ αὐτὸν ὥσπερ | 52 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.53 | τὰ δεύτερα περὶ τὸ δεύτερον καὶ τὰ τρίτα περὶ τὸ τρίτον ἀλλὰ πάνθ’ ἁπλῶς τὰ ὄντα, καὶ τοῖς μὲν ἄλλοις ἀριθμὸν προσάγων καὶ διῃρημένην βασιλείαν, τῷ δὲ βασιλεῖ τῶν πάντων οὔτε ἀριθμοῦ μόριον οὔτε πρὸς | |
| 5 | τοὺς ἄλλους ἀντιδιαίρεσιν τῆς ἀρχῆς ἀποδιδούς. Ὁ δὴ τοιοῦτος τῶν λόγων τρόπος οὔτε συναριθμεῖ τοῖς ἄλλοις αὐτὸν οὔτε ὡς τριάδος ἡγούμενον συντάττει δευτέρᾳ καὶ τρίτῃ δυνάμει· τῆς γὰρ τριαδικῆς διαιρέσεως, ἡ μὲν πρώτη μονὰς τῶν πρώτων ἡγεῖται καὶ συστοίχων ἑαυτῇ | |
| 10 | διακόσμων, ἡ δὲ δευτέρα τῶν δευτέρων, ἡ δὲ τρίτη τῶν τρίτων. Εἰ δὲ καὶ πάντων ἡγεῖσθαι τὴν πρώτην ὑπολαμ‐ βάνοι τις ὡς καὶ τοὺς δευτέρους ὁμοῦ καὶ τοὺς τρίτους κλήρους περιλαμβάνουσαν, ἀλλ’ ἡ κατὰ περιοχὴν αἰτία τῆς ἐπὶ πάντα διηκούσης ὁμοίως ἐξήλλακται, καὶ τῷ μὲν | |
| 15 | πάντων βασιλεῖ τὰ πάντα καθ’ ἕνα λόγον καὶ μίαν τάξιν ὑποτέτακται, τῷ δὲ πρώτῳ τῆς τριάδος τὰ μὲν πρῶτα κατὰ τὴν αὐτοῦ τάξιν τὰ δὲ δευτέρα καὶ τρίτα κατὰ τὴν πρὸς τοὺς λοιποὺς βασιλέας κοινωνίαν δουλεύειν ἀνάγκη. Πῶς οὖν τὸ τῆς πρωτίστης αἰτίας ἐξῃρημένον καὶ ἀσύν‐ | |
| 20 | τακτον πρὸς τὰς ἄλλας τῶν θεῶν βασιλείας οὐχ οὗτος ὁ λόγος ἀνυμνεῖ διαφερόντως, ὅταν καὶ πάντων αὐτὴν βασιλεύειν ὁμοίως λέγῃ, καὶ πάντα περὶ αὐτὴν ὑφεστά‐ ναι, καὶ αὐτῆς ἕνεκα τοῖς πᾶσιν ὑπάρχειν τήν τε οὐσίαν καὶ τὸ ἐνεργεῖν; | |
| 25 | Εἰ δὲ καὶ ὁ ἐν τῇ Πολιτείᾳ Σωκράτης ἀνάλογον τἀγαθῷ τὸν ἥλιον 〈ἐν〉 τῷ κόσμῳ βασιλεύειν σαφῶς ἀναδιδάσκει, καὶ τὴν ἀναλογίαν ταύτην οὐδεὶς ἂν αἰτιᾶσθαι τολμήσειεν, | |
| ὡς τὸ ἀγαθὸν τῷ τῶν ἐγκοσμίων βασιλεῖ συναριθμοῦσαν· | 53 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.54 | ἀλλ’ εἰ τῇ τῶν δευτέρων αἰτιῶν πρὸς τὰς πρώτας ἀρχὰς ὁμοιότητι καὶ τὴν ἐξῃρημένην ἐκείνην ἡγεμονίαν 〈συν〉‐ διαφυλάττειν ἀξιοῦμεν, πῶς τοὺς ὑπερκοσμίους βασιλέας ἀνάλογον τῷ πρώτῳ τῶν οἰκείων κλήρων ἡγεῖσθαι, καθάπερ | |
| 5 | ἐκεῖνο τῶν ὅλων προτέτακται κατὰ μίαν ὑπεροχήν, ἀδύνα‐ τον φήσομεν; Καὶ τί δεῖ πολλὰ λέγειν; Ἀλλὰ βασιλέα μὲν ὁ Πλάτων τὸν θεὸν ἀποκαλεῖ, τοὺς δὲ ἄλλους οὐκέτι τῆς αὐτῆς ἐπωνυμίας ἀξιοῖ, οὐκ ἐν ἀρχῇ μόνον τῆς περὶ | |
| 10 | αὐτῶν ῥήσεως, ἀλλὰ καὶ μικρὸν προελθών· Τοῦ δὴ βασιλέως 〈πέρι〉, φησί, καὶ ὧν εἴπομεν, οὐδέν ἐστι τοιοῦτον. Οὐκοῦν βασιλεὺς μὲν ὁ πρῶτος λέγεται μόνος [ὁ] θεός· βασιλεὺς δὲ οὐ τῶν πρώτων μόνον, ὥσπερ δὴ τῶν δευτέρων ὁ δεύτερος καὶ τῶν τρίτων ὁ τρίτος, | |
| 15 | ἀλλὰ πάντων ὁμοῦ τῶν ὄντων, καὶ τῶν καλῶν πάν‐ των αἴτιος. Ἐξῃρημένως ἄρα καὶ ἑνοειδῶς καὶ κατὰ τὴν ὑπεροχὴν τῶν ὅλων προέχει τῶν ἄλλων αἰτίων, καὶ οὔτε συντεταγμένος αὐτοῖς οὔτε ὡς τριάδος ἡγούμενος ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἀνύμνηται. | |
| 20 | Καὶ μὴν καὶ ὅτι περὶ τοῦ πρώτου θεοῦ ταῦτα διατέτακται, μικρὸν ἐπανελθόντες τῶν περὶ αὐτοῦ λόγων μάθοιμεν ἄν· Φῂς γὰρ δὴ κατὰ τὸν ἐκείνου λόγον, οὐχ ἱκανῶς ἀποδεδεῖχθαί σοι περὶ τῆς τοῦ πρώτου φύσεως. Φράσω τοίνυν δι’ αἰνιγμῶν ἵνα ἄν τι ἡ δέλτος ἢ | |
| 25 | πόντου ἢ γῆς ἐν πτυχαῖς πάθῃ, ὁ ἀναγνοὺς μὴ | 54 in vol. 2 |
Theol Plat.2.55 | γνῷ. Ὧδε γὰρ ἔχει. Περὶ τὸν πάντων βασιλέα τὰ πάντα ἐστὶ καὶ ἐκείνου ἕνεκα πάντα, καὶ ἐκεῖνο αἴτιον πάντων τῶν καλῶν. Ἐν δὴ τούτοις τὰς περὶ τοῦ πρώτου δι’ αἰνιγμάτων ἐννοίας ἡμῶν ἀνακαθήρασθαι | |
| 5 | προθέμενος, τὸν πάντων ἐξυμνεῖ βασιλέα, καὶ τὴν αἰτίαν τῶν ὅλων ἐπ’ αὐτὸν ἀναφέρει καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν. Τίς οὖν ἐστι τῶν πάντων βασιλεὺς ἢ ὁ ἑνιαῖος θεός, ὁ τῶν πάντων ἐξῃρημένος καὶ τὰ πάντα παράγων ἀφ’ ἑαυτοῦ καὶ κατὰ μίαν αἰτίαν ἐξηγούμενος τῶν ὅλων | |
| 10 | διακόσμων; Τίς δὲ ὁ τὰ τέλη πάντα πρὸς ἑαυτὸν ἐπιστρέφων καὶ περὶ ἑαυτὸν ὑποστησάμενος; Οὗ γὰρ ἕνεκα τὰ πάντα, τοῦτον ἁπάντων τελῶν τέλος καὶ πρωτουργὸν αἰτίαν προσειπών, οὐκ ἂν ἁμάρτοις τῆς περὶ αὐτὸν ἀληθείας. Τίς δὲ ὁ τῶν καλῶν ἁπάντων | |
| 15 | αἴτιος, καὶ πάντα καταλάμπων τῷ θείῳ φωτί, καὶ τὸ αἰσχρὸν καὶ τὸ ἄμετρον εἰς τὸ ἔσχατον καὶ τὸ τῶν ὅλων ἀμυδρότατον κατακλείσας; Εἰ δὲ βούλει, καὶ ἐκ τῶν ἑξῆς τοῦ Πλάτωνος ῥημάτων, τίνι προσήκει φήσομεν τὸ μηδενὸς λόγου μηδὲ γνώσεως | |
| 20 | δεκτικόν. Τῷ πρώτῳ. Τὸ γὰρ ‘Ποῖόν τι μήν;‘ ἁπάν‐ των αἴτιόν ἐστι κακῶν εἰς τὴν πρωτίστην ἀρχὴν ἀνα‐ φερόμενον· οὔτε γὰρ νοῆσαι ταύτην ὡς ἄγνωστον οὔτε ἀφερμηνεῦσαι δυνατὸν ὡς ἀπερίγραφον, ἀλλ’ ὅπερ ἂν εἴπῃς, τὶ ἐρεῖς καὶ περὶ ἐκείνης μὲν ἐρεῖς, αὐτὴν δὲ οὐκ | |
| 25 | ἐρεῖς· ὧν γάρ ἐστιν αἰτία λέγοντες, ὅ τι ποτέ ἐστιν εἰπεῖν ἢ διὰ νοήσεως λαβεῖν ἀδυνατοῦμεν. Ἐνταῦθα | |
| τοίνυν ἡ προσθήκη τοῦ ποιοῦ καὶ ἡ πολυπραγμοσύνη | 55 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.56 | τῆς ψυχῆς ἀφίστησι μὲν αὐτὴν τῆς ἐξῃρημένης τῶν ὅλων ἀγαθότητος, πλεονάζουσαν ταῖς περὶ αὐτῆς ἐννοίαις, καθέλκει δὲ εἰς τὰ συγγενῆ καὶ σύμφυλα καὶ πολυειδῆ νοήματα, τὸ δὲ ἑνιαῖον ἀπολαμβάνει καὶ κρύφιον τῆς τοῦ | |
| 5 | ἀγαθοῦ μετουσίας. Καὶ οὐ τὴν ἀνθρωπίνην ψυχὴν μόνον καθαρεύειν προσήκει τῶν ἑαυτῆς συστοίχων ἐν τῇ πρὸς τὸ πρῶτον ἑνώσει καὶ κοινωνίᾳ πᾶν τὸ ἑαυτῆς πλῆθος ἔξω καταλείπουσαν, καὶ τὴν ὕπαρξιν τὴν ἑαυτῆς ἀνεγεί‐ ρουσαν μύσασαν, φησί, προσάγειν αὑτὴν τῷ πάντων | |
| 10 | βασιλεῖ καὶ μετέχειν τοῦ φωτός, ὡς αὐτῇ θεμιτόν· ἀλλὰ καὶ νοῦς πρὸ ἡμῶν καὶ πάντα τὰ θεῖα ταῖς ἀκροτά‐ ταις ἑνώσεσιν ἑαυτῶν καὶ τοῖς ὑπερουσίοις πυρσοῖς καὶ ταῖς ὑπάρξεσι ταῖς πρώταις ἥνωνται τῷ πρώτῳ καὶ μετέχουσιν ἀεὶ τῆς ἐκεῖθεν πληρώσεως· οὐχ ᾗπερ οὖν | |
| 15 | εἰσιν, ἀλλ’ ᾗ τῶν ἑαυτοῖς συγγενῶν ἐξῄρηνται, πρὸς τὴν μίαν ἀρχὴν συννεύουσι. Πᾶσι γὰρ ἐνέσπειρεν ὁ τῶν ὅλων αἴτιος τῆς ἑαυτοῦ παντελοῦς ὑπεροχῆς συνθή‐ ματα, καὶ διὰ τούτων περὶ ἑαυτὸν ἵδρυσε τὰ πάντα, καὶ πάρεστιν ἀρρήτως πᾶσιν ἀφ’ ὅλων ἐξῃρημένος. | |
| 20 | Ἕκαστον οὖν εἰς τὸ τῆς ἑαυτοῦ φύσεως ἄρρητον εἰσδυό‐ μενον εὑρίσκει τὸ σύμβολον τοῦ πάντων Πατρός· καὶ σέβεται πάντα κατὰ φύσιν ἐκεῖνον, καὶ διὰ τοῦ προσή‐ κοντος αὐτῷ μυστικοῦ συνθήματος ἑνίζεται τὴν οἰκείαν φύσιν ἀποδυόμενα, καὶ μόνον εἶναι τὸ ἐκείνου σύνθημα | |
| 25 | σπεύδοντα καὶ μόνου μετέχειν ἐκείνου, πόθῳ τῆς ἀγνώστου φύσεως καὶ τῆς τοῦ ἀγαθοῦ πηγῆς· καὶ μέχρι ταύτης | |
| ἀναδραμόντα τῆς αἰτίας ἐν γαλήνῃ γίνεται καὶ τῶν | 56 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.57 | ὠδίνων λήγει καὶ τοῦ ἔρωτος, ὃν ἔχει τὰ πάντα κατὰ φύσιν, τῆς ἀγνώστου καὶ ἀρρήτου καὶ ἀμεθέκτου καὶ ὑπερπλήρους ἀγαθότητος. 〈θʹ〉 | |
| 5 | Ἀλλ’ ὅτι μὲν περὶ τοῦ πρώτου θεοῦ τὸν παρόντα λόγον ὑποθετέον, καὶ ὡς ἀσύντακτον αὐτὸν καὶ τῶν λοιπῶν ἐξῃρημένον διαφερόντως ἐν τούτοις ὁ Πλάτων τοῖς νοήμασιν ἀφίησιν, οἶμαι διὰ τούτων ὑπομεμνῆσθαι μετρίως· σκεψώμεθα δὲ ἐφεξῆς καὶ τῶν δογμάτων ἕκαστον | |
| 10 | καὶ ταῖς περὶ τῆς αἰτίας ἐννοίαις ἐφαρμόσωμεν, ἵνα κἀκ τούτων τὸν τῆς ὅλης θεολογίας σκοπὸν τῷ λογισμῷ περιλάβωμεν. Μία μὲν οὖν ἀλήθεια περὶ τῆς πρώτης ἀρχῆς ἔστω διαφερόντως αὐτῆς ὑμνοῦσα τὸ ἄρρητον καὶ ἁπλοῦν καὶ | |
| 15 | τῶν πάντων ἐκβεβηκός, ἣ τὰ μὲν ἄλλα πάντα περὶ ἐκείνην ὑφίστησιν, αὐτὴν δὲ οὔτε γεννᾶν οὔτε παράγειν οὐδὲν οὔτε ὡς τέλος προϋπάρχειν τῶν μεθ’ ἑαυτὴν ὑποτίθεται. Τὸ γὰρ τοιοῦτον τῶν ὀνομάτων εἶδος οὔτε προστίθησιν οὐδὲν τῷ ἀγνώστῳ *** ἀπὸ τῶν ὅλων ἐξῃρημένον, οὔτε | |
| 20 | πληθύει 〈τὸ〉 πάσης ἑνώσεως ὑπεριδρυμένον, οὔτε σχέσιν ἀναφέρει καὶ κοινωνίαν τῶν δευτέρων ἐπὶ τὸ παντελῶς ἀμέθεκτον, οὐδὲ ὅλως περὶ ἐκείνου διδάσκειν ἐπαγγέλλεται καὶ τῆς ἐκείνου φύσεως, ἀλλὰ περὶ τῶν μετ’ ἐκεῖνο δευτέρων καὶ τρίτων ὑποστάσεων. | |
| 25 | Ταύτης δὲ οὔσης τοιαύτης καὶ οὕτως τὸ ἄρρητον | 57 in vol. 2 |
Theol Plat.2.58 | σεβούσης τοῦ πρώτου θεοῦ τῆς ἐνδείξεως, δευτέρα μετ’ αὐτήν ἐστιν ἡ πάσας τὰς ἐφέσεις τῶν πραγμάτων ἐπιστρέφουσα πρὸς αὐτό, κἀκεῖνο τῶν ὅλων ἐφετὸν καὶ κοινὸν τέλος ἀνευφημοῦσα κατὰ μίαν αἰτίαν πασῶν | |
| 5 | τῶν ἄλλων αἰτιῶν προηγουμένην. Τὸ μὲν γὰρ ἔσχατον τῶν πραγμάτων ἕνεκά του μόνον ἐστί, τὸ δὲ πρῶτον οὗ ἕνεκα μόνον· πάντα δὲ τὰ μεταξὺ μετέχει τῶν δύο τούτων ἰδιοτήτων· καὶ τῶν μὲν ὑπερεχόντων ὡς ἐφετῶν λιπαρῶς ἀντέχεται, τοῖς δὲ ὑποδεεστέροις ἐνδίδωσι τὴν τῶν ἐφέσεων | |
| 10 | τελειότητα. Τρίτη δὲ πρὸς ταύταις ἐστὶ πολλῷ λειπομένη τῶν προειρημένων θεωρία τῆς ἀρχῆς τῶν ὅλων, ἡ καὶ ὑποστα‐ τικὴν αὐτὴν τῶν καλῶν πάντων ὑποτιθεμένη. Τὸ μὲν γὰρ 〈τὸ〉 τοῦ ἀγαθοῦ χορηγὸν καὶ τὸ ὡς τέλος προέχον τῶν | |
| 15 | θείων διακόσμων ἐπ’ αὐτὴν ἀναπέμπειν οὐ πόρρω βάλλει τῆς πάντα τὰ αἴτια μετ’ αὐτὴν καὶ ἀπ’ αὐτῆς τὴν ὑπό‐ στασιν ἔχειν λεγούσης ὑφηγήσεως, τά τε πατρικὰ καὶ τοῦ ἀγαθοῦ πληρωτικὰ καὶ τὰ τῶν γονίμων δυνάμεων οἰστικά· τὸ δὲ καὶ ποιητικὴν αὐτῇ καὶ γεννητικὴν ἀπονέ‐ | |
| 20 | μειν αἰτίαν πορρώτερον φέρεται τῆς τοῦ πρώτου παντελοῦς ἑνώσεως· οὔτε γὰρ εἰ αἴτιον ἐκεῖνο τῶν ὄντων οὔτε εἰ γεννητικόν, ἢ γνῶναι τοῖς δευτέροις θεμιτὸν ἢ λόγῳ διελθεῖν, ἀλλὰ σιγῇ τὸ ἄρρητον αὐτοῦ καὶ πρὸ τῶν αἰτίων πάντων ἀναιτίως αἴτιον ἀνυμνεῖν. Εἰ δέ, ὥσπερ τὸ | |
| 25 | ἀγαθὸν καὶ τὸ ἕν, οὕτω καὶ τὸ αἴτιον, καὶ τελικὸν ἢ πατρικόν, ἀπὸ τῶν πρώτων αὐτοῦ μετεχόντων ἐπ’ αὐτὸ | |
| μεταφέρειν ἐπιχειροῦμεν, τῇ μὲν ὠδῖνι τῆς ψυχῆς τῇ περὶ | 58 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.59 | τὸν ἑνιαῖον θεὸν συγγνωστέον καὶ νοεῖν ἐκεῖνον καὶ περὶ αὐτοῦ λέγειν ὀρεγομένῃ, τὴν δὲ ἐξῃρημένην ὑπερβολὴν τοῦ ἑνὸς ἀμήχανον ὅσον τῆς τοιαύτης ἐνδείξεως ὑπερφέρειν θετέον. | |
| 5 | Ἐκ τούτων τοίνυν καὶ τὰ τοῦ Πλάτωνος ἱεροπρεπῆ νοήματα καὶ τὴν προσήκουσαν τοῖς πράγμασιν τάξιν ἀποδεξόμεθα. Καὶ τὸ μὲν πρῶτον τὴν ἁπλότητα τοῦ πάντων βασιλέως καὶ τὴν ὑπεροχὴν καὶ τὸ ἄσχετον καὶ τὸ πρὸς πάντα ἁπλῶς ἀσύντακτον ἱκανῶς ἐνδείκνυσθαι | |
| 10 | φήσομεν. Τὸ γὰρ πάντα περὶ αὐτὸν ὑφεστηκέναι, τῶν μὲν δευτέρων τὴν ὕπαρξιν ἐκφαίνει, τὸ δὲ ἐπέκεινα τῶν ὅλων ἀφίησιν οὐδεμίαν ἔχειν πρὸς τὰ μετ’ αὐτὸν συμπλο‐ κήν. Τὸ δὲ δεύτερον τὴν ἐν τέλους τάξει προτεταγμένην τῶν θεῶν πάντων αἰτίαν ἀνευφημεῖ. Τῷ γὰρ πρὸ αἰτίας | |
| 15 | συνεχές ἐστι τὸ τῶν ὅλων αἰτίων ἀκρότατον, τοιοῦτον δέ ἐστι τὸ τελικὸν αἴτιον καὶ τὸ οὗ ἕνεκα· τοῦτο τοίνυν μετ’ ἐκεῖνο καὶ τῇ τάξει τῶν πραγμάτων καὶ τῇ τῆς Πλατωνικῆς διδασκαλίας προόδῳ συναναφαίνεται. Τὸ δὲ αὖ τρίτον καὶ παρακτικὸν αὐτὸν τῶν καλῶν ὑποτίθεται, | |
| 20 | καὶ καταδεέστερον τοῦ τέλους αἰτίας εἶδος αὐτῷ προστί‐ θησιν (ὅθεν, οἶμαι, καὶ ὁ Πλωτῖνος πηγὴν τοῦ καλοῦ τὸν πρῶτον θεὸν προσειπεῖν οὐκ ὤκνησε)· δεῖ δὲ ἄρα τῷ πάντων ἀρίστῳ τὸ ἄριστον ἀπονέμειν, ἵνα καὶ πάντων αἴτιος ᾖ καὶ προαίτιος, ὡς ὁ ἀληθὴς λόγος· τοῦτο δέ | |
| 25 | ἐστι τὸ ἀγαθόν. | 59 in vol. 2 |
Theol Plat.2.60 | Ἐπεὶ καὶ τοῦτο θαυμαστὸν ἐν τοῖς τοῦ Πλάτωνος λόγοις συνορᾶν ἔξεστιν, ὡς τὸ μὲν πρώτιστον τῶν τριῶν τούτων ἐνθέων δογμάτων οὔτε περὶ τοῦ ἀγαθοῦ τι λέγειν τολμᾷ καὶ τῆς ἀπορρήτου ταύτης φύσεως, οὔτε αἰτίας | |
| 5 | εἶδος οὐδὲν ἐπ’ αὐτὸ διὰ τῶν λόγων ἀναφέρειν ἡμῖν συγχωρεῖ. Τὸ δὲ δεύτερον ἐκεῖνο μὲν ἀφίησιν ἄρρητον, ὡς θέμις, ἐκ δὲ τῆς τῶν μετ’ αὐτὸ σχέσεως τὸ τελικὸν αἴτιον συλλογίζεσθαι παρέχεται. Ἐκεῖνο μὲν γὰρ οὗ ἕνεκα προσειπεῖν οὐκ ἠξίωσε, πάντα δὲ ἐκείνου | |
| 10 | θέμενος ἕνεκα τῆς τοῦ ἐφετοῦ πρὸς τὰ ἐφιέμενα κοι‐ νωνίας καὶ συντάξεως ἐν ἡμῖν ἀνεγείρει τὴν ἔννοιαν. Τό γε μὴν τρίτον ἐκεῖνο τῶν καλῶν αἴτιον ἀποφαίνεται· τοῦτο δέ ἐστι καὶ λέγειν τι περὶ αὐτοῦ, καὶ προστιθέναι τῇ τῆς πρώτης αἰτίας ἁπλότητι, καὶ μὴ μένειν ἐπὶ τῆς τοῦ | |
| 15 | τέλους ἐννοίας, ἀλλὰ καὶ ποιητικὴν αὐτῇ προσάπτειν τῶν δευτέρων ἀρχήν, καί μοι δοκεῖ κἀνταῦθα τῶν προσεχῶς μετὰ τὸ πρῶτον ἐκφανέντων· οὐδὲ γὰρ ἀλλαχόθεν τι περὶ ἐκείνου λέγειν δυνατὸν ἢ ποτὲ μὲν ἐκ τῶν πάντων ποτὲ δὲ ἐκ τῶν ἀρίστων ὁρμωμένοις· καὶ γὰρ πᾶσι τοῖς | |
| 20 | οὖσιν αἴτιόν ἐστι τῆς ὑπάρξεως, καὶ πρώτως ὑπὸ τῶν ἀρίστων μετέχεται καὶ τῆς ἑαυτοῦ χωριστῆς ἑνώσεως ἐκφαίνει διὰ τούτων τὴν ἰδιότητα. Τὸ μὲν οὖν ἓν καὶ τὸ ἀγαθὸν ἐκ τῆς εἰς ἅπαντα τὰ ὄντα καθηκούσης ἀπ’ αὐτοῦ δόσεως ἐπ’ αὐτὸ μετήγομεν· ὧν γὰρ τὰ ὄντα πάντα | |
| 25 | μετείληφε, τούτων τὸ αἴτιον οὐδὲν ἄλλο φήσομεν ἢ τὸ πρὸ τούτων ἁπάντων ἱδρυμένον. Τὸ δὲ περὶ ὃ καὶ τὸ δι’ ὃ καὶ τὸ ἀφ’ οὗ διαφερόντως μέν ἐστιν ἐν τοῖς νοητοῖς θεοῖς, | |
| ἀπὸ δὲ τούτων εἰς τὸ πρῶτον ἀναπέμπεται· πόθεν γὰρ | 60 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.61 | ἄλλοθεν τοῖς ἑνιαίοις θεοῖς τὰς ἰδιότητας ἢ ἐκ τοῦ πρὸ αὐτῶν ἐφήκειν ὑποθησόμεθα; Προσήκει δὴ οὖν τῇ μὲν ἀκρότητι τῶν νοητῶν τὸ περὶ ὅ, διότι [δὴ οὖν] περὶ αὐτὴν πάντες οἱ θεῖοι διάκοσμοι προεληλύθασι κρυφίως | |
| 5 | αὐτῶν προτεταγμένην· τῇ δὲ μέσῃ τάξει τὸ δι’ ὅ, πάντα γὰρ τῆς ἀιδιότητος ἕνεκα καὶ τῆς ὁλοτελοῦς ὑπάρξεως ὑφέστηκε· τῇ δὲ ἀποπερατώσει τῶν νοητῶν τὸ ἀφ’ οὗ, πρώτη γὰρ αὕτη καὶ παράγει πάντα καὶ διακοσμεῖ μονοειδῶς. | |
| 10 | 〈ιʹ〉 Ταῦτα μὲν οὖν γνωριμώτερα ποιήσομεν ὅπως λέγεται μικρὸν ὕστερον ἐν τῇ περὶ τῶν νοητῶν θεῶν διδασκαλίᾳ· τὸ δὲ μετὰ ταῦτα φέρε τὴν περὶ τοῦ πρώτου θεοῦ πραγμα‐ τείαν ἐπαναπαύσωμεν τῇ τοῦ Παρμενίδου θεωρίᾳ, καὶ τῆς | |
| 15 | πρώτης ὑποθέσεως ἀναφήνωμεν τὰ μυστικὰ νοήματα, καθόσον τῇ παρούσῃ προθέσει διαφέρει· τὴν γὰρ τελεω‐ τάτην αὐτῶν ἐξήγησιν ἐν τοῖς εἰς τὸν διάλογον ἡμῖν γεγραμμένοις καταβεβλήμεθα. Πρῶτον μὲν οὖν ἐκεῖνο διορίσασθαι χρὴ περὶ τῆς πρώτης | |
| 20 | ὑποθέσεως, ὅτι τοσαῦτα συμπεράσματα περιείληφεν ἀποφατικῶς ὅσα καταφατικῶς ἡ μετ’ αὐτήν· ἐκείνη μὲν γὰρ τὰς ὅλας διακοσμήσεις ἀπὸ τοῦ ἑνὸς προϊούσας ἐπιδείκνυσιν, αὕτη δὲ τὸ ἓν ἐξῃρημένον ἁπάντων τῶν | |
| θείων γενῶν· ἐκ δὲ ἀμφοῖν παντὶ καταφανὲς ὅπως τὸ | 61 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.62 | αἴτιον τῶν ὅλων ὑπερέχειν ἀνάγκη τῶν ἀφ’ ἑαυτοῦ παρα‐ γομένων. Καὶ γὰρ διότι πάντων ἐστὶ τῶν θεῶν αἴτιον τὸ ἕν, ἐκβέβηκεν ἁπάντων· καὶ διότι καθ’ ὑπεροχὴν αὐτῶν ἐξῄρηται, [καὶ] διὰ τοῦτο πᾶσιν ἐνδίδωσι τὰς ὑποστάσεις. | |
| 5 | Αὐτῷ γὰρ τῷ πάντων ὑπερηπλῶσθαι, πάντας ὑφίστησιν, ἐπεὶ κἀν ταῖς δευτέραις ἢ τρίταις τάξεσι τῶν ὄντων, τῶν συντεταγμένων αἰτίων τὰ παντελῶς ἐξῃρημένα τῶν οἰκείων ἀποτελεσμάτων τελεώτερον ἀπογεννᾷ καὶ συνέχει τὰ ἑαυτῶν γεννήματα· καὶ αὐτῷ τῷ πάντας τοὺς θείους | |
| 10 | διακόσμους ἀρρήτως παράγειν, ἁπάντων ἑνιαίως ὑπεριδρυ‐ μένον ἀναφαίνεται, καὶ γὰρ ἐν τοῖς μετ’ αὐτὸ γεννωμένοις πανταχοῦ τῶν αἰτιατῶν ἐξήλλακται τὸ αἴτιον· καὶ διὰ τοῦτο ἡ μὲν φύσις ἀσώματος, αἰτία σωμάτων ὑπάρχουσα, ἡ δὲ ψυχὴ παντελῶς ἀίδιος, αἰτία δὲ τῶν γεννητῶν, ὁ δὲ | |
| 15 | νοῦς ἀκίνητος, αἴτιος γὰρ τῶν κινουμένων ἁπάντων. Εἰ τοίνυν καθ’ ἑκάστην τῶν ὄντων πρόοδον ἀποφάσκεται τῶν αἰτίων τὰ ἀπ’ αὐτῶν, ἀνάγκη δήπου τοῦ τῶν πάντων αἰτίου πάντα ὁμοίως ἀφαιρεῖν. Δεύτερον δὲ μετὰ τοῦτο τὴν τάξιν οἶμαι δεῖν τῶν | |
| 20 | ἀποφάσεων διωρίσθαι τοῖς τὴν θεολογίαν κατὰ τὴν τοῦ Παρμενίδου βούλησιν ὑποδεξαμένοις, καὶ ὅτι πρόεισι μὲν ἀπὸ τῶν πρώτως ἐν τοῖς θείοις γένεσι μονάδων καὶ πάντα τὰ δεύτερα καὶ τρίτα, κατὰ τὴν προσήκουσαν ἑκάστοις τάξιν, ἀφαιρεῖ τοῦ ἑνός (τὸ γὰρ τῶν ἀρχηγικωτέρων | |
| 25 | αἰτίων ἐκβεβηκὸς πολλῷ μειζόνως προϋφέστηκε τῶν καταδεεστέρων), οὐ μέντοι τὴν τῶν λόγων ἀρχὴν ἀπὸ τῶν ἡνωμένων τῷ πρώτῳ θεῶν καταβάλλεται· δυσδιάκριτον γὰρ τοῦτο τὸ γένος τοῦ ἑνός, διότι κατὰ φύσιν μετ’ αὐτὸ | |
| τεταγμένον ἑνικώτατόν ἐστι καὶ κρύφιον καὶ τῷ γεννήσαντι | 62 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.63 | διαφερόντως ὁμοιότατον. Ὅπου δὴ οὖν πρὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων διαίρεσις ἀνεφάνη καὶ πλῆθος, ἐκεῖθεν ὁρμηθεὶς ὁ Παρμενίδης, καὶ διὰ πάντων ἐν τάξει τῶν δευτέρων προελθὼν διακόσμων ἄχρι καὶ τῶν ἐσχάτων, ἀναστρέφει | |
| 5 | πάλιν ἐπ’ ἀρχήν, καὶ δείκνυσιν ὅπως καὶ τῶν ἑνοειδεστάτων θεῶν καὶ πρώτως αὐτοῦ μετεχόντων ἐξήλλακται τὸ ἓν κατὰ μίαν ἄρρητον αἰτίαν. Τρίτον δὲ αὖ πρὸς τοῖς εἰρημένοις περὶ τοῦ τρόπου διορίζομαι τῶν ἀποφάσεων, ὡς οὐκ εἰσὶ στερητικαὶ τῶν | |
| 10 | ὑποκειμένων ἀλλὰ γεννητικαὶ τῶν οἷον ἀντικειμένων· τῷ γὰρ οὐ πολλὰ τὸ πρῶτον ὑπάρχειν, ἀπ’ αὐτοῦ τὰ πολλὰ πρόεισιν, καὶ τῷ μὴ ὅλον, ἡ ὁλότης, καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁμοίως· καὶ ὡς μένειν ἐπὶ τῶν ἀποφάσεων προσήκει τῷ Πλάτωνι πειθομένους καὶ μηδὲν τῷ ἑνὶ προστιθέντας· ὅ | |
| 15 | τι γὰρ ἂν προσθῇς, ἐλαττοῖς τὸ ἕν, καὶ οὐχ ἓν αὐτὸ λοιπὸν ἀποφαίνεις, ἀλλὰ πεπονθὸς τὸ ἕν· τὸ γὰρ μὴ ἓν μόνον, ἀλλὰ πρὸς τούτῳ καὶ ἄλλο τι κατὰ μέθεξιν ἔχει τὸ ἕν. Ἔστι τοίνυν ὁ τρόπος οὗτος τῶν ἀποφάσεων ἐξῃρημένος ἑνιαῖος πρωτουργὸς ἐκβεβηκὼς τῶν ὅλων ἐν ἀγνώστῳ | |
| 20 | καὶ ἀρρήτῳ τῆς ἁπλότητος ὑπερβολῇ. Καὶ δεῖ τῷ πρώτῳ θεῷ τὸν τοιοῦτον ἀναθέντας πάλιν αὐτὸν καὶ τῶν ἀπο‐ φάσεων ἐξαιρεῖν· οὐδὲ γὰρ λόγος ἐκείνου γένοιτ’ ἂν οὐδὲ ὄνομα, φησὶν ὁ Παρμενίδης, οὐδέν· εἰ δὲ μηδείς ἐστιν ἐκείνου λόγος, δῆλον ὡς οὐδὲ ἀπόφασις (πάντα | |
| 25 | γὰρ τοῦ ἑνὸς δεύτερα, καὶ τὰ γνωστὰ καὶ αἱ γνώσεις καὶ τὰ τῶν γνώσεων ὄργανα), καὶ ἀδύνατόν πως ὑποφαίνεται | |
| τελευτώσης τῆς ὑποθέσεως· εἰ γὰρ μηδὲ εἷς ἐστι τοῦ ἑνὸς | 63 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.64 | λόγος, οὐδὲ αὐτὸς οὗτος ὁ ταῦτα διατεινόμενος λόγος τῷ ἑνὶ προσήκει. Καὶ θαυμαστὸν οὐδὲν τὸ ἄρρητον τῷ λόγῳ γνωρίζειν ἐθέλοντας εἰς τὸ ἀδύνατον περιάγειν τὸν λόγον, ἐπεὶ καὶ πᾶσα γνῶσις τῷ μηδὲν αὐτῇ διαφέροντι γνωστῷ | |
| 5 | συναπτομένη τὴν ἑαυτῆς ἀπόλλυσι δύναμιν· καὶ γὰρ τὴν αἴσθησιν εἰ τοῦ ἐπιστητοῦ λέγοιμεν, ἑαυτὴν ἀναιρήσει, καὶ τὴν ἐπιστήμην εἰ τοῦ νοητοῦ, καὶ ἑκάστην τῶν γνώσεων· ὥστε καὶ εἰ λόγος εἴη τοῦ ἀρρήτου, περὶ ἑαυτῷ καταβαλ‐ λόμενος οὐδὲν παύεται καὶ πρὸς ἑαυτὸν διαμάχεται. | |
| 10 | 〈ιαʹ〉 Ἄγε δὴ οὖν εἴπερ ποτὲ καὶ νῦν τὰς πολυειδεῖς ἀπο‐ σκευασώμεθα γνώσεις, καὶ πᾶν τὸ ποικίλον τῆς ζωῆς ἐξορίσωμεν ἀφ’ ἡμῶν, καὶ πάντων ἐν ἠρεμίᾳ γενόμενοι τῷ πάντων αἰτίῳ προσίωμεν ἐγγύς· ἔστω δὲ ἡμῖν μὴ μόνον | |
| 15 | δόξης μηδὲ φαντασίας ἠρεμία, μηδὲ ἡσυχία τῶν παθῶν ἡμῶν ἐμποδιζόντων τὴν πρὸς τὸ πρῶτον ἀναγωγὸν ὁρμήν, ἀλλὰ ἥσυχος μὲν ἀὴρ ἥσυχον δὲ τὸ πᾶν τοῦτο· πάντα δὲ ἀτρεμεῖ τῇ δυνάμει πρὸς τὴν τοῦ ἀρρήτου μετουσίαν ἡμᾶς ἀνατεινέτω. Καὶ στάντες ἐκεῖ, καὶ τὸ | |
| 20 | νοητόν, εἰ δή τι τοιοῦτόν ἐστιν ἐν ἡμῖν, ὑπερδραμόντες, καὶ οἷον ἥλιον ἀνίσχοντα προσκυνήσαντες μεμυκόσι τοῖς ὀφθαλμοῖς (οὐ γὰρ θέμις ἀντωπεῖν οὐδὲ ἄλλο τῶν | |
| ὄντων οὐδέν), τὸν τοίνυν τοῦ φωτὸς τῶν νοητῶν θεῶν | 64 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.65 | ἥλιον ἐξ ὠκεανοῦ, φασὶν οἱ ποιηταί, προφαινόμενον ἰδόντες, καὶ αὖθις ἐκ τῆς ἐνθέου ταύτης γαλήνης εἰς νοῦν καταβάντες καὶ ἀπὸ νοῦ τοῖς τῆς ψυχῆς χρώμενοι λογισμοῖς εἴπωμεν πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς ὧν ἐξῃρημένον ἐν | |
| 5 | τῇ πορείᾳ ταύτῃ τὸν πρῶτον θεὸν τεθείμεθα. Καὶ οἷον ὑμνήσωμεν αὐτόν, οὐχ ὅτι γῆν καὶ οὐρανὸν ὑπέστησε λέγοντες οὐδ’ αὖ ὅτι ψυχὰς καὶ ζῴων ἁπάντων γενέσεις· καὶ ταῦτα μὲν γὰρ ἀλλ’ ἐπ’ ἐσχάτοις· πρὸ δὲ τούτων ὡς πᾶν μὲν τὸ νοητὸν τῶν θεῶν γένος, πᾶν δὲ τὸ νοερὸν | |
| 10 | ἐξέφηνε, πάντας δὲ τοὺς ὑπὲρ τὸν κόσμον καὶ τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ θεοὺς ἅπαντας· καὶ ὡς θεός ἐστι θεῶν ἁπάντων, καὶ ὡς ἑνὰς ἑνάδων, καὶ ὡς τῶν ἀδύτων ἐπέκεινα τῶν πρώτων, καὶ ὡς πάσης σιγῆς ἀρρητότερον, καὶ ὡς πάσης ὑπάρξεως ἀγνωστότερον, ἅγιος ἐν ἁγίοις τοῖς νοητοῖς | |
| 15 | ἐναποκεκρυμμένος θεοῖς. Καὶ μετὰ ταῦτα πάλιν εἰς λογισμοὺς ἀπὸ τῆς νοερᾶς ὑμνῳδίας καταβάντες καὶ τὴν ἀνέλεγκτον προβαλόντες τῆς διαλεκτικῆς ἐπιστήμην, θεωρήσωμεν ἑπόμενοι τῇ θέᾳ τῶν πρώτων αἰτίων ὅπως ἐξῄρηται τῶν ὅλων ὁ πρώτι‐ | |
| 20 | στος θεός, καὶ μέχρι ταύτης ἡ κάθοδος ἔστω· καὶ γὰρ ἐντεῦθεν ἐπ’ ἐκεῖνα διαβάλλειν [μήποτε διαβαίνειν] καὶ αὖθις δυνατόν· δόξα δὲ αὖ καὶ φαντασία καὶ αἴσθησις ἐκλύουσι μὲν ἡμῶν τὴν τῶν θεῶν παρουσίαν, καθέλκουσι δὲ ἀπὸ τῶν Ὀλυμπίων ἀγαθῶν ἐπὶ τὰ γηγενῆ κινήματα, | |
| 25 | καὶ διαιροῦσι Τιτανικῶς τὸν ἐν ἡμῖν νοῦν, καὶ ἀπὸ τῆς | |
| ἐν τοῖς ὅλοις ἱδρύσεως ἐπὶ τὰ τῶν ὄντων εἴδωλα κατασπῶσι. | 65 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.66 | 〈ιβʹ〉 Τί οὖν ἂν εἴη πρώτιστον τῆς ἐπιστήμης νόημα τῆς προϊούσης ἀπὸ νοῦ καὶ ἑαυτὴν προφαινούσης; Τί δὲ ἄλλο φήσομεν ἢ τὸ ἁπλούστατον καὶ γνωριμώτατον τῶν | |
| 5 | ἐν αὐτῇ πάντων νοημάτων; Τοῦτο γάρ ἐστι καὶ τῇ τοῦ νοῦ θεωρίᾳ διαφερόντως ὁμοιότατον. Τί οὖν τοῦτό ἐστι; Τὸ ἕν, φησὶν ὁ Παρμενίδης, εἰ ἕν ἐστιν, οὐκ ἂν εἴη πολλά. Τὰ γὰρ πολλὰ μετέχειν ἀνάγκη τοῦ ἑνός· τὸ δὲ ἓν οὐ μετέχει τοῦ ἑνὸς ἀλλ’ ἔστιν αὐτοέν. Ἀλλ’ οὐδὲ | |
| 10 | μεθεκτόν ἐστι τὸ πρώτως ἕν· οὐ γὰρ ἂν εἴη τὸ καθαρῶς ἓν συμμιγνύμενον τοῖς πολλοῖς, οὐδὲ τὸ ὅπερ ἓν προσθήκην τοῦ χείρονος λαβόν. Ἐξῄρηται ἄρα τὸ ἕν. Ἀλλὰ μὴν τὰ πολλὰ πρώτως ἐν τῇ τῶν πρώτων νοερῶν θεῶν ἀκρότητι καὶ νοητῇ περιωπῇ, καθάπερ ἡμᾶς ἡ δευτέρα διδάξει | |
| 15 | τῶν ὑποθέσεων· πάντῃ ἄρα τὸ ἓν ἐκβέβηκε τῆς τοιαύτης τάξεως καὶ αἴτιόν ἐστιν αὐτῆς. Τὸ γὰρ οὐ πολλὰ στέρησις οὐκ ἔστιν, ὅπερ ἐλέγομεν, ἀλλὰ αἰτία τῶν πολλῶν. Τοῦτο μὲν οὖν οὐδὲ ἀποδείξεως ὁ Παρμενίδης ἠξίωσεν, ἀλλ’ ὡς παντὶ καταφανέστατον πρῶτον ἀπέφηνε διὰ τὴν | |
| 20 | τῶν πολλῶν πρὸς τὸ ἓν οἷον ἀντίθεσιν· τὸ δὲ ἐφεξῆς τούτῳ χρώμενος ἀφαιρεῖ καὶ τὸ μετ’ ἐκεῖνο τῷ πρὸ αὐτοῦ, καὶ τοῦτο ἀεὶ κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον, καὶ ποτὲ μὲν ἐκ τῶν προσεχῶν ποτὲ δὲ ἐκ τῶν ὑπερκειμένων καταλαμβάνει τὰ στοιχεῖα τῶν ἀποδείξεων. Μετὰ γὰρ δὴ ταύτην, ὥσπερ | |
| 25 | εἴπομεν, *** τῶν θεῶν τάξιν τὴν συνέχουσαν τὸ πλάτος | 66 in vol. 2 |
Theol Plat.2.67 | αὐτῶν καὶ ὁρίζουσαν ὑφίστησιν ἀπὸ τῆς ἐξῃρημένης αἰτίας· καλεῖται δὲ αὕτη παρ’ αὐτῷ μέρη καὶ ὅλον ἐν τῇ δευτέρᾳ. Ταῦτα τοίνυν ἀποφάσκει τοῦ ἑνός, τοῖς πολλοῖς εἰς διορισμὸν τῶν τε ὑφειμένων καὶ τοῦ ἑνὸς | |
| 5 | χρώμενος. Τὸ μὲν γὰρ ὅλον, ὥς φησι, καὶ τὸ μέρη ἔχον πολλά ἐστι, τὸ δὲ ἓν ἐπέκεινα τῶν πολλῶν. Εἰ τοίνυν τὸ μὲν ἓν τῆς νοητῆς ἁπλότητος ἐκβέβηκε, τὸ δὲ ὅλον καὶ τὸ μέρη ἔχον πρόεισιν ἀπ’ αὐτῆς εἰς τὸν σύνδεσμον τῆς ὅλης ταύτης διακοσμήσεως, πῶς οὐκ ἀνάγκη τὸ ἓν | |
| 10 | μήτε ὅλον εἶναι μήτε μερῶν προσδεῖσθαι, καὶ διὰ τὴν ὑπεροχήν, οἶμαι, ταύτην ὡς αἴτιον προεστάναι τῆς τάξεως ταύτης τῶν θεῶν, καὶ παράγειν μὲν αὐτὴν ἀλλ’ ἐξῃρημένως; Τρίτην δὲ ἐπὶ ταύταις τὴν τὸ πέρας τῶν νοερῶν ἅμα | |
| 15 | καὶ νοητῶν κληρωσαμένην ἀπὸ τοῦ ἑνὸς προϊοῦσαν θεασώμεθα καὶ τὸ ἓν αὐτῆς παντελῶς ὑπερηπλωμένον. Αὕτη μὲν γὰρ ἀπὸ τῶν δευτέρων ὑφίσταται γενῶν καὶ τῆς ὁλότητος † τῶν γενῶν † καὶ νοερᾶς· τὸ δὲ ἕν, ὥσπερ δέδεικται, καὶ ταύτης κατ’ αἰτίαν ἐξῄρηται. Οὔτε ἄρα | |
| 20 | ἀρχὴν ἢ μέσον ἢ τελευτὴν ἔχει τὸ ἕν, οὔτε ἔσχατα ἔχει, οὔτε σχήματος οὐδενὸς μετείληφε· διὰ γὰρ τούτων [τῶν θεῶν] ἡ προειρημένη τῶν θεῶν τάξις ἐκφαίνεται. Εἴτ’ οὖν ἀκρότης εἴη τελεσιουργὸς εἴτε μέσον ἐν αὐτοῖς κέντρον ὑμνούμενον εἴτε ἀποπεράτωσις ἐπιστρέφουσα τὸ | |
| 25 | πέρας τῶν θεῶν τούτων πρὸς τὴν ἀρχήν, ὁμοίως ἁπάσης τῆς τριπλῆς διακοσμήσεως ἐπέκεινα τὸ ἕν. Μέρη γὰρ 〈ἂν〉 ἔχοι τὸ ἓν καὶ πολλὰ ἂν εἴη τῶν τοιούτων μετέχον· | |
| δέδεικται δὲ καὶ τῶν πολλῶν καὶ τῆς ὁλότητος ὁμοῦ τοῖς | 67 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.68 | μέρεσιν ὡς αἴτιον ἑνιαίως προϋπάρχον. Καὶ ὁρᾷς ὅπως τῆς μὲν ἀκροτάτης τάξεως μίαν ἡμῖν ἀπόφασιν ὁ Παρμενίδης προηνέγκατο, τῆς δὲ μεσότητος δύο, τῆς δὲ ἐσχάτης τρεῖς· *** χωρὶς δὲ ὅτι μὴ ἔσχατα ἔχον, τὸ δὲ ἄπειρον τοιοῦ‐ | |
| 5 | τον· χωρὶς δὲ αὖ ὅτι σχημάτων ἁπάντων ἐστὶν ἄδεκτον. Πάλιν δὴ οὖν μετὰ τὰς τριττὰς ταύτας διακοσμήσεις τοὺς ἀπὸ τούτων ὑποστάντας νοεροὺς θεοὺς τριχῇ διῃρη‐ μένους νοήσωμεν καὶ τὸ ἓν αὐτῶν ὑπερέχον ἀποδείξωμεν. Τοιοῦτον γὰρ τὸ ἕν, οὔτε ἐν αὑτῷ ἐστιν οὔτε ἐν | |
| 10 | ἄλλῳ, φησὶν ὁ Παρμενίδης. Εἴτε γὰρ ἐν ἄλλῳ, περιέ‐ χοιτο ἂν ὑπ’ ἐκείνου πανταχόθεν ἐν ᾧ ἐστι καὶ ἅπτοιτο ἂν πανταχοῦ τοῦ περιέχοντος· τοιοῦτον δὲ ὂν καὶ σχῆμα ἕξει καὶ ἐκ μερῶν ἔσται, καὶ διὰ τοῦτο πολλὰ ἂν εἴη καὶ οὐχ ἕν· εἴτε ἐν ἑαυτῷ, περιέξει μὲν ἑαυτὸ πάντως δήπου, | |
| 15 | περιέχον δὲ ἅμα καὶ περιεχόμενον δύο ἔσται καὶ οὐκέτι τὸ πρώτως ἕν. Εἰς ταὐτὸν ἄρα πρόεισιν ὁ λόγος καὶ τὸ ἓν οὐχ ἓν ἀποφαίνει, τῇ ἀκρότητι τῶν νοερῶν εἴ τις αὐτὸ συμμιγνύειν ἐπιχειρήσειε. Πάντῃ ἄρα καὶ ταύτης κεχωρισ‐ μένον ὑφίστησιν αὐτήν, ὁμοῦ μὲν τῆς τρίτης 〈τριάδοσ〉 τῶν | |
| 20 | ὑπερκειμένων θεῶν μετέχουσαν, ὁμοῦ δὲ ἐκ τῆς δευτέρας παραγομένην, ὁμοῦ δὲ ἐκ τῆς πρωτίστης τελειουμένην καὶ ἐν αὐτῇ παντελῶς ἱδρυμένην. Καὶ μὴν καὶ τὴν δευτέραν νοερὰν τάξιν ἀπογεννᾷ τὸ ἕν, ἀμιγὲς πρὸς αὐτὴν ὑπάρχον· οὔτε γὰρ ἕστηκεν οὔτε | |
| 25 | κινεῖται· μηδετέρου οὖν μετέχον ἀλλ’ ὁμοίως ἀμφοῖν ἐξῃρημένον ὁμοῦ καὶ τῶν μέσων κόσμων τῆς νοερᾶς προόδου τῶν θεῶν ἐκβέβηκεν. Εἴτε γὰρ κινεῖται, διχῶς | |
| ἂν κινοῖτο, κατ’ ἀλλοίωσιν ἢ φοράν· ἀλλ’ οὔτε ἀλλοιοῦσθαι | 68 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.69 | τὸ ἓν δυνατόν· ἔσται γὰρ οὐχ ἓν ἀλλοιούμενον, καὶ τῆς ἑνιαίας ὑπάρξεως ἐκστήσεται· οὔτε φέρεσθαι· κύκλῳ μὲν γὰρ ἀδύνατον διότι μέρη ἂν ἔχοι, τά τε μέσα καὶ τὰ ἄκρα· χώραν δὲ ἄλλην ἀμεῖβον, μεριστὸν ἔσται· δέοι | |
| 5 | γὰρ ἂν αὐτὸ μήτε ἐν ἐκείνῳ ὅλον εἶναι πρὸς ὃ κινεῖται, μήτε ἐν τούτῳ ὅθεν ὥρμηται προφερόμενον· ἐν γὰρ τῷ ἑτέρῳ τεθέν, ἀκίνητον ἔσται, τῇ μὲν οὔπω κινούμενον τῇ δὲ ἤδη πεπαυμένον τῆς φορᾶς. Εἰ δὲ ἕστηκεν, ἐν τῷ αὐτῷ δήπου μένειν ἀνάγκη τὸ ἕν· ἀλλὰ δέδεικται μηδαμοῦ | |
| 10 | ὄν, μήτ’ οὖν ἐν αὑτῷ μήτ’ οὖν ἐν ἄλλῳ. Πάντῃ ἄρα τὸ ἓν οὔτε κινεῖσθαι οὔτε ἑστάναι οἷόν τε, ἃ τῇ μέσῃ τάξει διαφέρει τῶν νοερῶν, ὡς ἔσται δῆλον ἐκ τῆς δευτέρας ὑποθέσεως· παράγει γὰρ καὶ ταύτην ὁ πρῶτος θεὸς ἐξῃρημένος ἀπ’ αὐτῆς. | |
| 15 | Τὸ δὴ τρίτον τὴν ἐσχάτην τῶν νοερῶν καὶ προϊοῦσαν ἐκ τοῦ ἑνὸς καὶ ὑφειμένην αὐτοῦ διὰ τῶν ἐφεξῆς λόγων θεωρήσωμεν. Ταὐτότης μὲν γὰρ ἐν ταύτῃ καὶ ἑτερότης ἡνωμένως ὑφέστηκεν· ὁμοῦ δὲ ἀμφοτέρων τούτων προϋ‐ πάρχει τὸ ἕν. Τό τε γὰρ ἕτερον λέγεται καὶ ἑαυτοῦ καὶ | |
| 20 | τῶν ἄλλων ἕτερον, καὶ τὸ ταὐτὸν ὁμοίως καὶ ἑαυτῷ καὶ τοῖς ἄλλοις ταὐτόν· τὸ δὲ ἓν ἑαυτοῦ μὲν ἕτερον οὐκ ἔστιν, ὅτι τὸ τοῦ ἑνὸς ἕτερον οὐχ ἓν ἂν εἴη· ταὐτὸν δὲ τοῖς ἄλλοις οὐκ ἔστιν, ἵνα μὴ ταὐτὸν ἐκείνοις γενόμενον εἰς τὴν ἐκείνων φύσιν λάθῃ μεταστάν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ | |
| 25 | ἕτερον τῶν ἄλλων· ἔσται γὰρ ἅμα καὶ ἓν καὶ προσθήκην ἔχον τὴν τῆς ἑτερότητος δύναμιν· οὐ γὰρ καθὸ ἕτερον ἓν ἔσται, οὐ γὰρ ἕν ἐστιν ἡ ἑτερότης· ἓν οὖν καὶ ἕτερον | |
| ὑπάρχον καὶ πολλὰ ἂν εἴη καὶ οὐχ ἕν. Οὐδὲ δὴ ταὐτόν | 69 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.70 | ἐστιν ἑαυτῷ τὸ ἕν. Εἰ μὲν γὰρ τὸ ἓν καὶ τὸ ταὐτὸν ὀνόματι διαφέρει μόνον, οὐκ ἔσται τὰ πολλὰ μετέχοντα πρὸς ἄλληλα ταὐτότητος· ἓν γὰρ αὖ ποτε γενέσθαι τὰ πολλὰ τοῖς πολλοῖς ἀδύνατον· εἰ δὲ καὶ τῷ εἶναι τὸ ἓν [καὶ] | |
| 5 | τῆς ταὐτότητος ἐξήλλακται, τὸ πρώτως ἓν ὑπάρχον ἀμέτοχόν ἐστι ταὐτότητος, ἵνα μὴ πρὸς τῷ ἑνὶ τὴν ταὐ‐ τότητα προσλαβὸν πεπονθὸς γένηται τὸ ἓν ἀλλ’ οὐ πρώτως ἕν. Εἰ δὴ τὸ πέρας τῶν νοερῶν τῇ τετράδι ταύτῃ χαρακτηρίζεται, δῆλον ὡς τὸ ἓν ἐπέκεινα καὶ ταύτης | |
| 10 | ὑπάρχον, ἄνωθεν αὐτὴν ἐμφαίνει καὶ τοῖς ὅλοις ἐφίστησι, μονάδα τετραδικὴν τῶν δευτέρων ἁπάντων κοσμητικήν. Ἐντεῦθεν γὰρ τὰ ἄλλα πρώτως τὴν πρὸς τὸ ἓν παρε‐ δέξατο κοινωνίαν, ἃ δὴ καὶ παράγεται δήπου καὶ συνέχεται παρὰ τοῦ ἑνός. | |
| 15 | Μετὰ δὴ τοὺς νοεροὺς θεοὺς τὸ τῶν ὑπερκοσμίων πλάτος ἡ τοῦ ἑνὸς ἄρρητος ὑπεροχὴ διέταξεν αὐτὴ τῶν ἀπογεννωμένων κρυφίως ἐξῃρημένη, προσεχῶς μὲν ἀπὸ τῶν νοερῶν ὑφιστάμενον, ἑνοειδῶς δὲ ἀπὸ τοῦ πρώτου θεοῦ τὴν ὕπαρξιν παραδεχόμενον. Τοῦτο τοίνυν δι’ ὁμοιότητος | |
| 20 | μὲν ὁ Παρμενίδης καὶ ἀνομοιότητος ἀπὸ τῆς τὸ πέρας συγκλειούσης τῶν νοερῶν μονάδων θεότητος προάγει· τὸ γὰρ ὅμοιον πεπονθός ἐστι τὸ ταὐτὸν ὥσπερ δὴ τὸ ἀνόμοιον πεπονθὸς τὸ ἕτερον· δείκνυσι δὲ ὡς ἄρα τὸ ἓν ἐκβέβηκε κατὰ μίαν ἁπλότητα καὶ τῆς τοιαύτης τῶν θεῶν | |
| 25 | ἰδιότητος· τὸ γὰρ τῆς τοῦ ταὐτοῦ καὶ ἑτέρου δυνάμεως ὑπεριδρυμένον πολλῷ μειζόνως ὑπερέχει τῶν κατὰ ταῦτα τὴν ὑπόστασιν λαχόντων γενῶν. Τί οὖν μετὰ τοῦτο λοιπόν; Ἢ δῆλον ὅτι τὸ ἐγκόσμιον | |
| τῶν θεῶν πλῆθος· ἀλλὰ καὶ τοῦτο διττόν· τὸ μὲν οὐράνιον | 70 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.71 | τὸ δὲ ὑπὸ σελήνην. Τούτων δὴ οὖν τὸ μὲν κατ’ οὐρανὸν περιπολοῦν γένος τῷ τε ἴσῳ καὶ τῷ μείζονι καὶ τῷ ἐλάσσονι συμπροήκει· τὸ δὲ ὑπὸ σελήνην, τὸ μὲν ἴσον ἔλαχε πλήθει διαφέρον τῆς οὐρανίου ἰσότητος, τὸ δὲ ἄνισον τῇ τοῦ | |
| 5 | πλείονος αὖ καὶ ἐλάττονος δυνάμει τεμνόμενον. Καθ’ ἑκά‐ τερον ἄρα τῶν θείων γένος μονὰς ἂν εἴη καὶ δυάς, ἀλλ’ ἄνω μὲν τῷ ἑνὶ καὶ τῇ ταὐτότητι συγγενής, κάτω δὲ τῷ πλήθει καὶ τῇ νοερᾷ τῆς ἑτερότητος αἰτίᾳ. Πάντων δὲ ἄρα τούτων ὑπερέχει τὸ ἕν. Τὸ μὲν γὰρ ἴσον πανταχοῦ τῶν αὐτῶν | |
| 10 | ἐστι μερῶν, τὸ δὲ ἄνισον ἑτέρων· τὸ τοίνυν ὁμοῦ ταὐτό‐ τητος ἐξῃρημένον καὶ τῆς συζύγου πρὸς αὐτὴν ἑτερότητος, τίς μηχανή ποτε μετέχειν ἰσότητος αὖ καὶ ἀνισότητος; Πρὸς δὴ τούτοις ἅπασι τοῖς θείοις διακόσμοις καὶ τὰ τῶν ψυχῶν γένη τῶν ἐκθεουμένων καὶ περὶ τοὺς θεοὺς διαιρου‐ | |
| 15 | μένων νοήσωμεν. Ἐν ἐσχάταις γὰρ τῶν θείων προόδων καὶ τῶν ψυχῶν τὸ πρώτιστον γένος ἐκφαίνεται συμφυόμενον τοῖς θεοῖς, ἐπεὶ καὶ ἐν οὐρανῷ καὶ ὑπὸ σελήνην θεῖαι ψυχαὶ τὴν τῶν θεῶν εἰς τὸν κόσμον ὑπεδέξαντο διαίρεσιν, ὥς που καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος ἀποδείκνυσι. Τὸ μὲν οὖν ψυχικὸν | |
| 20 | πλάτος τῷ χρόνῳ καὶ τῇ κατὰ χρόνον ζωῇ χαρακτηρίζεται, ἡ δὲ τῶν θείων ψυχῶν ἰδιότης τὸ αὐτὸ νεώτερον ἅμα καὶ πρεσβύτερον ἑαυτοῦ τε καὶ τῶν ἄλλων ἐπιδείκνυσι· κατὰ γὰρ τὸν αὐτὸν ἀεὶ χρόνον περιπορευόμεναι καὶ τῷ τέλει συνάπτουσαι τὴν ἀρχήν, ὁμοῦ ὡς πρὸς τέλος τῆς ἁπάσης | |
| 25 | ἰοῦσαι περιόδου νεώτεραι, ὁμοῦ δὲ ὡς πρὸς ἀρχὴν ἀνακυκλούμεναι πρεσβύτεραι γινόμεναι διατελοῦσι· πᾶσαι δὲ αὐταῖς ἡλικίαι καὶ τὸ μέτρον τοῦ χρόνου ταὐτὸν ἀεὶ | |
| διατηροῦσι. Πάλιν 〈οὖν〉 ταὐτότης ἐστὶν ἐν αὐταῖς καὶ | 71 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.72 | ἑτερότης, ἡ μὲν τὴν ἰσότητα κατὰ χρόνον ἡ δὲ τὴν ἀνισό‐ τητα φυλάττουσα. Προϋφέστηκεν ἄρα καὶ τῶν θείων ψυχῶν τὸ ἓν καὶ συναπογεννᾷ καὶ ταῦτα τοῖς θεοῖς. Ἐπ’ αὐτὸ δὴ λοιπὸν ἥκομεν τὸ πέρας τῆς ὅλης τῶν | |
| 5 | κρειττόνων διακοσμήσεως· καὶ τὰ γένη τὰ συνεπόμενα τοῖς θεοῖς καὶ τριχῇ μεριζόμενα τοῖς τοῦ χρόνου τρισὶ μορίοις ἐκφαίνει μὲν ὁ πάντων ὁμοῦ τῶν νοητῶν αἴτιος, ἐξῃρημένος δὲ καὶ τούτων ἀποδείκνυται ταῖς τοῦ Παρμε‐ νίδου νοεραῖς ἐπιβολαῖς· τὸ γὰρ χρόνου παντὸς | |
| 10 | ἐπέκεινα καὶ τῆς κατὰ χρόνον ζωῆς οὐδεμία μηχανὴ ταῖς μερικωτέραις τοῦ χρόνου δουλεύειν περιόδοις. Κατὰ μίαν ἄρα καὶ ἄγνωστον αἰτίαν τὸ πρώτιστον τῶν ὅλων θεούς τε πάντας ἐξέφηνε καὶ θείας ψυχὰς καὶ τὰ κρείττονα γένη· καὶ οὔτε συμπλέκεται τοῖς ἑαυτοῦ | |
| 15 | γεννήμασιν οὔτε πληθύεται περὶ αὐτά, πάντῃ δὲ αὐτῶν ἐκβεβηκὸς ἐν ἁπλότητι θαυμαστῇ καὶ τῆς ἑνώσεως ὑπερ‐ βολῇ, πᾶσιν ἀδιακρίτως τήν τε πρόοδον ὁμοῦ καὶ τὴν ἐν τῇ προόδῳ τάξιν ἐνδίδωσι. Μέχρι μὲν οὖν τούτων ὁ Παρμενίδης ἄνωθεν ἀπὸ τῆς | |
| 20 | νοητῆς περιωπῆς τῶν πρώτων νοερῶν θεῶν ὡρμημένος προελήλυθεν, κατὰ τὰ μέτρα τῆς ἀπογεννήσεως τά τε τῶν θεῶν γένη καὶ τῶν θεοῖς ἡνωμένων τε καὶ συνεπομένων ὑφιστάς, καὶ πάντων ἀεὶ τὸ ἓν ἐξῃρημένον ἀρρήτως ἀποφαίνων· πάλιν δὲ ἐντεῦθεν ἐπ’ ἀρχὴν ἀναστρέφει, | |
| 25 | καὶ τὴν τῶν ὅλων ἐπιστροφὴν ἀπομιμούμενος τῶν ἀκρο‐ τάτων θεῶν, τῶν νοητῶν λέγω, χωρίζει τὸ ἕν. Οὕτω γὰρ ἂν αὐτοῦ μάλιστα τὴν ὑπεροχὴν θεασαίμεθα καὶ τὴν ἀμήχανον πρὸς τὰ ἄλλα πάντα τῆς ἑνώσεως ἐξαλλαγήν, | |
| εἰ μὴ μόνον αὐτὸ τῶν δευτέρων ἢ τρίτων ἐν τοῖς θείοις | 72 in vol. 2 | |
Theol Plat.2.73 | διακόσμοις ὑπεριδρυμένον ἀποδείξαιμεν ἀλλὰ καὶ αὐτῶν προτεταγμένον τῶν νοητῶν ἑνάδων, καὶ ταῦτα συστοίχως τῇ τῶν κρυφίων ἐκείνων ἁπλότητι καὶ οὐ διὰ τῶν ποικίλων λόγων ἀλλ’ αὐτῆς τῆς νοερᾶς μόνον ἐπιβολῆς· νῷ γὰρ τὰ | |
| 5 | νοητὰ γνωρίζεσθαι πέφυκε. Τοῦτο τοίνυν καὶ ὁ Παρμενίδης ἔργῳ δείκνυσιν, τὰς μὲν λογικὰς μεθόδους ἀπολιπὼν κατὰ δὲ νοῦν ἐνεργῶν καὶ τῆς οὐσίας τὸ ἓν ἐπέκεινα λέγων καὶ τοῦ ἑνὸς ὄντος· οὐ γὰρ ἐκ τῶν πρόσθεν συμπερασμάτων τοῦτο συλλελόγισται· ἦν γὰρ ἂν ὁ περὶ τῶν πρωτίστων | |
| 10 | αὐτῷ θεῶν λόγος ἀναπόδεικτος ἐκ τῶν χειρόνων τὴν πίστιν ἐφελκόμενος. Καὶ τὰς γνώσεις τοίνυν καὶ τὰ τῶν γνώσεων ὄργανα πάντα τῆς τοῦ ἑνὸς ὑπεροχῆς ἀπολεί‐ πεσθαι κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον διατείνεται, καὶ τελευτᾷ δὴ καλῶς εἰς τὸ ἄρρητον τοῦ πάντων ἐπέκεινα θεοῦ. Μετὰ | |
| 15 | γὰρ τὰς κατ’ ἐπιστήμην ἐνεργείας καὶ τὰς νοερὰς ἐπιβολὰς ἡ πρὸς τὸ ἄγνωστον ἕνωσίς ἐστιν, εἰς ἣν δὴ καὶ ὁ Παρμε‐ νίδης τὸν συμπάντα λόγον ἀνενεγκὼν συμπεραίνεται τὴν πρώτην ὑπόθεσιν, πάντα μὲν τὰ θεῖα γένη τοῦ ἑνὸς ἐξάψας, αὐτὸ δὲ ἑνιαίως τῶν πάντων ἐξῃρημένον ἀποφήνας, τῶν τε | |
| 20 | νοητῶν καὶ τῶν αἰσθητῶν, ἀμέθεκτον ὑπάρχον καὶ τῶν μετεχομένων μονάδων ἀρρήτως ὑποστατικόν· διὸ καὶ τοῦ ἑνὸς ἐπέκεινα τοῦ τῇ οὐσίᾳ συζυγοῦντος εἴρηται καὶ | |
| παντὸς ὁμοῦ τοῦ μετεχομένου τῶν ἑνάδων πλήθους. | 73 in vol. 2 | |
Theol Plat.3.1(1t) | ΠΡΟΚΛΟΥ | |
| 2t | ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ | |
| 3t | ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ | |
| 4t | ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ | |
| 5 | αʹ. Ὅτι μετὰ τὸν περὶ τῆς μιᾶς ἀρχῆς λόγον κοινῇ πραγματεύσασθαι χρὴ περὶ τῶν θείων τάξεων, ὅσαι τέ εἰσι καὶ πῶς διαιροῦνται ἀπ’ ἀλλήλων. βʹ. Ὅτι πλῆθος ἑνάδων μετὰ τὸ ἓν ὑπέστη, καθ’ ἃς οἱ θεοὶ τὴν ὑπόστασιν ἔχουσιν. | |
| 10 | γʹ. Πόσα δεῖ προαποδειχθῆναι τῆς εὑρέσεως τοῦ πλή‐ θους τῶν θείων τάξεων, καὶ τούτων συνεχὴς παράδοσις. δʹ. Ὅτι πᾶσαι αἱ ἑνάδες μεθεκταί, καὶ ὅτι ἓν μόνον τὸ ὡς ἀληθῶς ὑπερούσιον, τὰ δ’ ἄλλα πάντα μετέχεται ὑπὸ οὐσιῶν. | |
| 15 | εʹ. Ὅτι αἱ μεθέξεις τῶν μὲν ἐγγυτέρων τοῦ ἑνὸς ἑνάδων εἰς ἁπλουστέρας προῆλθον ὑποστάσεις, τῶν δὲ πορρωτέρων εἰς συνθετωτέρας. ϛʹ. Τίνα τὰ μετέχοντα τῶν θείων ἑνάδων καὶ τίς αὐτῶν ἡ | |
| πρὸς ἄλληλα τάξις· καὶ ὅτι τὸ μὲν ὂν πρεσβύτατον, | 1 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.2 | δευτέρα δὲ ἡ ζωή, τρίτος δὲ ὁ νοῦς, τετάρτη δὲ ἡ ψυχή, τὸ δὲ σῶμα ἔσχατον· καὶ ὅτι τοσαῦται καὶ τῶν θείων ἑνάδων εἰσὶν αἱ διακοσμήσεις. ζʹ. Ἐπανάληψις τῆς περὶ τοῦ ἑνὸς διδασκαλίας καὶ | |
| 5 | τῶν μετὰ τὸ ἓν δυοειδῶν ἀρχῶν παράδοσις. ηʹ. Τίνες εἰσὶν αἱ δύο μετὰ τὸ ἓν τῶν πάντων ἀρχαί, καὶ πῶς αὐτὰς ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης πέρας καὶ ἄπειρον ἐκάλεσε, καὶ τίνων αἰτίαι τοῖς οὖσιν. θʹ. Τί τὸ τρίτον ἐκ τῶν δύο παραγόμενον ἀρχῶν, καὶ | |
| 10 | διὰ τί μικτὸν αὐτὸ προσηγόρευσεν ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης· καὶ ὅτι οὐκ ἄλλο ἐστὶν ἢ τὸ πρώτως ὄν, καὶ πῶς τοῦτο προῆλθεν ἔκ τε τῶν δύο ἀρχῶν καὶ ἀπὸ τοῦ ἑνός. ιʹ. Πῶς καὶ ἀπὸ τῶν εἰκόνων κατασκευάσειεν ἄν τις | |
| 15 | ὅτι τὸ πρῶτον ὑποστὰν ἐκ πέρατος καὶ ἀπείρου τὸ ὄν ἐστιν· ἐν ᾧ καὶ [πῶς] τοῦτο δέδεικται, πῶς διττὸν πέρας καὶ ἄπειρον, τὰ μὲν ἐν τῷ ὄντι, τὰ δὲ πρὸ τοῦ ὄντος. ιαʹ. Τίς ἡ τριὰς ἥν φησιν ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης παντὶ μικτῷ ὑπάρχειν. | |
| 20 | ιβʹ. Κοινὸς λόγος περὶ τῆς πρώτης νοητῆς τριάδος, καὶ ὅπως ἀνάλογον ταύτῃ προῆλθεν ἡ δευτέρα. ιγʹ. Τίς ἡ δευτέρα νοητὴ τριάς, ἀπό τε τοῦ ἐπικρα‐ τοῦντος καὶ ἀπὸ τοῦ μετεχομένου καὶ ἀπὸ τοῦ χαρακτη‐ ρίζοντος τὸ μικτὸν ἀκριβεστέρα παράδοσις. | |
| 25 | ιδʹ. Τίς ἡ τρίτη νοητὴ τριάς, καὶ τί τὸ ἐπικρατοῦν ἐν ταύτῃ, τί τὸ μετεχόμενον· καὶ ἐπὶ τέλει κοινὸς λόγος περὶ τῆς τῶν τριῶν τριάδων [παρα]διακρίσεως. | |
| ιεʹ. Πῶς ἐν Τιμαίῳ παραδίδονται αἱ νοηταὶ τριάδες, | 2 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.3 | καὶ ὑπομνήσεις πλείους περὶ τοῦ τὸ αὐτοζῷον τρίτην ἔχειν τάξιν ἐν τοῖς νοητοῖς. ιϛʹ. Ὅτι ὁ αἰὼν κατὰ τὴν μέσην τάξιν τῶν νοητῶν ὑφέστηκεν ἀποδείξεις πλείους. | |
| 5 | ιζʹ. Ὅτι τὸ ἓν ἐν ᾧ μένει ὁ αἰὼν ἡ ἀκροτάτη τῶν νοητῶν ἐστι τάξις. ιηʹ. Κοινὸς λόγος περὶ πασῶν τῶν νοητῶν τάξεων κατὰ τὴν τοῦ Τιμαίου διδασκαλίαν καὶ ἀκριβεστέρα παράδοσις τῶν ἐν αὐταῖς ἰδιοτήτων. | |
| 10 | ιθʹ. Περὶ τῶν νοητῶν εἰδῶν, τήν τε ἰδιότητα αὐτῶν ἐκφαίνουσα διδασκαλία, καὶ πῶς τέτταρα, καὶ ἀπὸ ποίων αἰτίων ὑπέστησαν. κʹ. Ὅτι καὶ ἀπὸ τῶν ἐν Σοφιστῇ λόγων δυνατὸν ἀνευ‐ ρίσκειν τὰς τρεῖς νοητὰς τάξεις· ἐν οἷς λέγεται τί τὸ | |
| 15 | ἓν ὄν, τί τὸ ὅλον, τί τὸ πᾶν. καʹ. Συγκεφαλαίωσις τῶν εἰρημένων περὶ τῶν νοητῶν τριάδων, καὶ ὅτι δυνατὸν διαιρεῖν αὐτὰς εἰς πατέρα καὶ δύναμιν καὶ νοῦν ὑπομνήσεις ἐκ τῶν Πλάτωνος. κβʹ. Πῶς ἐν Φαίδρῳ λέγεται τὸ θεῖον πᾶν καλόν, | |
| 20 | σοφόν, ἀγαθόν, καὶ τίνα τριπλᾶ τούτων ἑκάστου στοιχεῖα παραδίδωσιν ὁ Πλάτων· καὶ ὅπως ἐκ τούτων ἐπιβάλλειν δυνατὸν τῇ τε ἑνώσει καὶ τῇ διακρίσει τῶν νοητῶν τριάδων. κγʹ. Πῶς τὸ πλῆθος τῶν θεῶν ὁ Παρμενίδης ἐν τῇ δευτέρᾳ παραδίδωσιν ὑποθέσει, καὶ ὅπως ποιησόμεθα | |
| 25 | τὸν περὶ ἑκάστης τάξεως λόγον, ἀποχρώμενοι τοῖς ἐκεῖ συμπεράσμασιν. κδʹ. Τίς ἡ πρώτη τριὰς κατὰ τὸν Παρμενίδην, καὶ πόθεν ἄρχεται καὶ μέχρι τίνος πρόεισι περὶ αὐτῆς ἀναδι‐ | |
| δάσκων. | 3 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.4 | κεʹ. Τίς ἡ δευτέρα τριὰς καὶ ὅπως τῇ πρὸ αὐτῆς συνεχὴς ὑπὸ τοῦ Παρμενίδου παραδίδοται, καὶ μέχρι τίνος προ‐ ήγαγε τὸν περὶ αὐτῆς λόγον. κϛʹ. Τίς ἡ τρίτη τριὰς καὶ ὅπως αὐτὴν ὁ Παρμενίδης | |
| 5 | διὰ τοῦ τρίτου συμπεράσματος ἐξέφηνεν. κζʹ. Κοινὸς λόγος περὶ τῶν τριῶν συμπερασμάτων δι’ ὧν αἱ τρεῖς τάξεις χαρακτηρίζονται τῶν νοητῶν, καὶ ὅπως διὰ τούτων λύειν δυνατὸν τὰ χαλεπώτατα τῶν θεολογικῶν ἀπόρων. | |
| 10 | κηʹ. Εὐφημία τῶν νοητῶν θεῶν, ὁμοῦ καὶ τὴν πρὸς τὸ ἀγαθὸν ἕνωσιν καὶ τὴν ἐξῃρημένην τῶν νοητῶν ὕπαρξιν | |
| αὐτῶν ἐκφαίνουσα. | 4 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.5(1t) | ΠΡΟΚΛΟΥ | |
| 2t | ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ | |
| 3t | ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ | |
| 4t | ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ | |
| 5 | 〈αʹ〉 Ἡ μὲν οὖν περὶ τοῦ πρώτου θεοῦ παρὰ τῷ Πλάτωνι θεολογία τοιάδε τίς ἐστιν, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται, καὶ τηλικαύτην ἔλαχε πρὸς ἅπαντας τοὺς ἄλλους περὶ τῶν θείων λόγους ὑπερβολήν, ὁμοῦ μὲν τὴν ἄρρητον ἕνωσιν | |
| 10 | αὐτοῦ σεμνῶς διαφυλάττουσα τῶν ὅλων ἐξῃρημένην καὶ ἀπερίγραφον πάσαις ταῖς γνωστικαῖς περιοχαῖς ἁπάντων τῶν ὄντων ἐκβεβηκυῖαν, ὁμοῦ δὲ τὰς ἀναγωγοὺς ἐπ’ αὐτὸν ὁδοὺς ἐκφαίνουσα καὶ τὴν ὠδῖνα τῶν ψυχῶν ἣν ἔχουσιν ἀεὶ τοῦ πάντων πατρὸς καὶ προπάτορος τελεωσαμένη καὶ | |
| 15 | τὸν ἐν αὐταῖς ἀνάψασα πυρσόν, ἀφ’ οὗ δὴ μάλιστα πρὸς τὴν ἄγνωστον συνάπτονται τοῦ ἑνὸς ὑπεροχήν. Μετὰ δὲ τὴν ἀμέθεκτον ταύτην καὶ ἄρρητον καὶ ὡς ἀληθῶς | |
| ὑπερούσιον αἰτίαν, ἀπὸ πάσης οὐσίας καὶ πάσης δυνά‐ | 5 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.6 | μεως καὶ πάσης ἐνεργείας κεχωρισμένην, συνεχής ἐστιν ὁ περὶ τῶν θεῶν λόγος. Τί γὰρ ἄλλο τῷ ἑνὶ συνάπτεσθαι πρὸ τῶν ἑνάδων θεμιτόν, ἢ τί τῷ ἑνιαίῳ θεῷ συνήνωται μᾶλλον τῶν πολλῶν θεῶν; Περὶ δὴ τούτων ἐφεξῆς τὴν | |
| 5 | τοῦ Πλάτωνος ἀμήχανον ὅσην θεωρίαν ἀναπλώσωμεν, αὐτοὺς τοὺς θεοὺς ἡμῖν ἀνάπτειν τὸ τῆς ἀληθείας φῶς παρακαλέσαντες. Βούλομαι δὲ πρὸ τῆς τῶν καθ’ ἕκαστα θεωρίας αὐτὸ τοῦτο καταδήσασθαι καὶ δι’ ἀποδείξεως ποιῆσαι τοῖς ἀκούουσι φανερόν, ὡς ἄρα | |
| 10 | τοσαύτας εἶναι τῶν θεῶν τὰς τάξεις ἀναγκαῖον ὁπόσας ἡμῖν ὁ τοῦ Πλάτωνος Παρμενίδης ἐκφαίνει κατὰ τὴν δευτέραν ὑπόθεσιν. 〈βʹ〉 Τοῦτο δὴ οὖν πρὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων καταφανὲς | |
| 15 | ἡγοῦμαι τοῖς ἀδιαστρόφοις ὑπάρχειν, τὸ τὰς δευτέρας τῶν προόδων πανταχοῦ μέν, μάλιστα δὲ ἐν τοῖς θείοις διακόσμοις, καθ’ ὁμοιότητα τῶν τοιούτων ἀποτελεῖσθαι πρὸς τὰς οἰκείας ἀρχάς. Καὶ γὰρ ἡ φύσις καὶ ὁ νοῦς καὶ τῶν γεννητικῶν αἰτίων ἕκαστον πρὸ τῶν ἀνομοίων τὰ | |
| 20 | ὅμοια πρὸς αὐτὸ καὶ παράγειν πέφυκε καὶ συνάπτειν ἑαυτοῖς. Εἰ γὰρ δεῖ συνεχῆ τὴν πρόοδον εἶναι τῶν ὄντων καὶ μηδὲν παρεμπίπτειν κενόν, μήτ’ οὖν ἐν τοῖς ἀσωμάτοις μήτ’ οὖν ἐν τοῖς σώμασιν, ἀνάγκη τὸ προϊὸν 〈ἐν〉 ἑκάστῃ φύσει δι’ ὁμοιότητος προϊέναι. Ταὐτὸν μὲν γὰρ εἶναι τῷ | |
| 25 | αἰτίῳ τὸ αἰτιατὸν οὐδαμῶς θέμις· ὕφεσις γὰρ καὶ ἔλλειψις | 6 in vol. 3 |
Theol Plat.3.7 | τῆς τοῦ παράγοντος ἑνώσεως ἀπογεννᾷ τὰ δεύτερα. Καὶ γὰρ αὖ καὶ εἰ τῷ πρώτῳ τὸ δεύτερον ἦν ταὐτόν, ὁμοίως ἂν ἑκάτερον ἦν ταὐτόν, οὐ τὸ μὲν αἴτιον, τὸ δὲ αἰτιατόν. Εἰ δὲ αὐτῷ τῷ εἶναι τὸ μὲν ἔχει τὴν τῆς παρακτικῆς | |
| 5 | δυνάμεως περιουσίαν, τὸ δὲ τὴν τῆς ὑφισταμένης ἔλλειψιν, διώρισται ταῦτα κατὰ φύσιν ἀπ’ ἀλλήλων καὶ προέχει τοῦ γεννωμένου τὸ γεννητικόν, καὶ ταὐτότης οὐκ ἔστι τῶν τοσούτῳ διαφερόντων πραγμάτων. Εἰ δὲ μή ἐστι ταὐτὸν τῷ πρώτῳ τὸ δεύτερον, εἰ μὲν ἕτερον εἴη μόνον, οὐδ’ ἂν | |
| 10 | συνάπτοιτο ἀλλήλοις οὐδ’ ἂν μετέχοι θατέρου θάτερον· ἡ γὰρ συναφὴ καὶ ἡ μέθεξις κοινωνία δήπου τῶν συναπ‐ τομένων ἐστὶ καὶ συμπάθεια τῶν μετεχόντων πρὸς τὰ μετεχόμενα. Εἰ δὲ ἅμα ταὐτὸν καὶ ἕτερον, εἰ μὲν ταὐτότητος ἐνδεὲς καὶ τῇ πρὸς ταύτην ἐναντίᾳ δυνάμει κρατούμενον, | |
| 15 | οὐκ ἂν ἔτι τὸ ἓν ἐξάρχοι τῆς προόδου τῶν ὄντων οὐδ’ ἂν ἕκαστον τῶν γεννητικῶν αἰτίων ἐν τἀγαθοῦ τάξει προϋ‐ πάρχοι τῶν δευτέρων. Τὸ γὰρ ἓν οὐ διαιρέσεως, ἀλλὰ φιλίας ἐστὶν αἴτιον καὶ τὸ ἀγαθὸν ἐπιστρέφει τὰ γεννώμενα πρὸς τὰς αἰτίας τὰς ἑαυτῶν· ἡ δὲ ἐπιστροφὴ καὶ ἡ φιλία | |
| 20 | τῶν δευτέρων πρὸς τὰ πρότερα δι’ ὁμοιότητός ἐστιν, ἀλλ’ οὐ τῆς ἀνομοίου φύσεως. Εἰ ἄρα τὸ ἓν αἴτιόν ἐστι τῶν ὅλων καὶ εἰ τὸ ἀγαθὸν ἐξῃρημένως ἐφετόν ἐστι τοῖς πᾶσι, δι’ ὁμοιότητος ὑφίστησι πανταχοῦ τὰ γεννήματα τῶν προηγουμένων αἰτίων, ἵνα καὶ πρόοδος ᾖ κατὰ τὸ ἓν | |
| 25 | καὶ ἐπιστροφὴ τῶν προϊόντων πρὸς τὸ ἀγαθόν· οὔτε γὰρ ἐπιστροφὴ χωρὶς ὁμοιότητος οὔτε γένεσις τῶν ἀποτε‐ λεσμάτων γένοιτο ἄν ποτε πρὸς τὰς οἰκείας ἀρχάς. Τοῦτο μὲν οὖν κείσθω διωμολογημένον ἐνταῦθα. Δεύτε‐ | |
| ρον δὲ ἔτι πρὸς τούτῳ καὶ διὰ τούτου δεικνύμενον, ὡς | 7 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.8 | ἀνάγκη πᾶσαν μονάδα παράγειν ἀριθμὸν αὑτῇ σύστοιχον, τὴν μὲν φύσιν φυσικόν, τὴν δὲ ψυχὴν ψυχικόν, τὸν δὲ νοῦν νοερόν. Εἰ γὰρ πᾶν τὸ γεννητικὸν πρὸ τῶν ἀνομοίων τὰ ὅμοια γεννᾷ, καθάπερ δέδεικται πρότερον, ἕκαστον | |
| 5 | δήπου τῶν αἰτίων τὴν ἑαυτοῦ μορφὴν καὶ ἰδιότητα τοῖς οἰκείοις παραδώσει γεννήμασι, καὶ πρὶν τῶν πόρρω προεληλυθότων καὶ τῆς ἑαυτοῦ φύσεως κεχωρισμένων ὑποστατικὸν γένηται, τὰ ἐγγὺς κατὰ τὸ εἶναι καὶ συνημ‐ μένα πρὸς αὑτὸ δι’ ὁμοιότητος ὑφίστησιν. Ἅπασα τοίνυν | |
| 10 | μονὰς ὑποστήσει πλῆθος [μὲν] ὡς ἑαυτῆς δεύτερον γεννῶσα καὶ μεριζόμενον τὰς ἐν αὐτῇ κρυφίως προϋπαρ‐ χούσας δυνάμεις. Ἃ γάρ ἐστιν ἑνοειδῶς ἐν τῇ μονάδι καὶ συνεπτυγμένως, ταῦτα διῃρημένως ἐν τοῖς ἐκγόνοις τῆς μονάδος ἀναφαίνεται. Καὶ τοῦτο δηλοῖ μέν που καὶ | |
| 15 | ἡ ὅλη φύσις ἡ πάντων ἐν ἑνὶ περιέχουσα τοὺς λόγους τῶν τε ἐν οὐρανῷ καὶ τῶν ὑπὸ σελήνην, κατανείμασα δὲ τὰς ἑαυτῆς δυνάμεις ταῖς ἀπ’ αὐτῆς περὶ τὰ σώματα μεριζο‐ μέναις φύσεσι· καὶ γὰρ ἡ γῆς καὶ ἡ πυρὸς καὶ ἡ σελήνης φύσις ἐκ τῆς ὅλης ἔχει τὴν ἑαυτῆς ἰδιότητα καὶ μορφήν, | |
| 20 | καὶ ἐνεργεῖ μετὰ τῆς ὅλης καὶ συνέχει τὸν ἑαυτῆς κλῆρον. Δηλοῖ δὲ αὖ καὶ ἡ τῶν μαθηματικῶν [καὶ] ἀριθμῶν μονάς· πάντα γὰρ οὖσα πρώτως αὐτὴ καὶ τὰ εἴδη τῶν ἀριθμῶν ἐν ἑαυτῇ σπερματικῶς ὑποστήσασα, διαιρεῖ τοῖς ἔξω προελθοῦσιν ἀριθμοῖς ἄλλας ἄλλοις δυνάμεις. Οὐ γὰρ | |
| 25 | ἦν δυνατὸν ὁμοῦ γεννώμενον ἀθρόαν τὴν τοῦ γεννῶντος | |
| περιουσίαν ἀναδέξασθαι· καὶ πάντων ἀνάγκη τῶν ἐν | 8 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.9 | αὐτῇ προϋπαρχόντων 〈κατ’〉 αἰτίαν τὴν γόνιμον ἐκφαί‐ νεσθαι δύναμιν. Πλῆθος οὖν ὑφίσταται περὶ αὐτὸ καὶ ἀριθμὸς διανεμόμενος τὰς ἐν αὐτῷ μενούσας ἀθρόως ἰδιότητας. Ἐπεὶ δέ, ὥσπερ εἴρηται πρότερον, τὸ ὅμοιον | |
| 5 | ἀεὶ τοῦ ἀνομοίου τῇ αἰτίᾳ συγγενέστερον, τὸ μὲν ἔσται τῶν ὁμοίων πρὸς τὴν μονάδα πλῆθος προϊὸν ἀπ’ αὐτῆς, τὸ δὲ τῶν ἀνομοίων. Τὸ δὲ αὖ ὅμοιον τῇ μονάδι πλῆθος τοῦτό ἐστι διῃρημένως ὅπερ ἡ μονὰς ἀδιαιρέτως· εἰ γὰρ δύναμιν ἔχει καὶ ὕπαρξιν ἰδίαν ἡ μονάς, ἔσται καὶ ἐν τῷ | |
| 10 | πλήθει τὸ αὐτὸ τῆς ὑπάρξεως εἶδος μετὰ τῆς ὑφέσεως τῆς πρὸς τὸ ὅλον. Τὸ τρίτον τοίνυν ἐπὶ τούτοις θεωρήσωμεν, τὸ τῶν προϊόντων τὰ μὲν ἐγγυτέρω τῆς αἰτίας πλειόνων εἶναι γεννητικὰ καὶ τρόπον τινὰ συνεξισοῦσθαι ταῖς ἑαυτῶν | |
| 15 | περιοχαῖς, τὰ δὲ πορρώτερον ἐλαττόνων καὶ κατὰ τὴν τῆς δυνάμεως ἐλάττωσιν συνεξαλλάττειν τὸ τῆς ποιήσεως ἐκτενές. Εἰ γὰρ τῶν προϊόντων τὸ πρῶτον ὑφιστάμενον ὁμοιότερόν ἐστι πρὸς τὴν ἀρχήν, τῇ δὲ πάντα γεννώσῃ τὸ πλείστων ὑποστατικὸν κατά τε τὴν οὐσίαν καὶ τὴν | |
| 20 | δύναμιν ὁμοιότερον, ἀνάγκη δήπου καὶ τῶν δευτέρων τὰ μᾶλλον προσεχῆ τῇ μονάδι καὶ μετ’ αὐτὴν παραδεξάμενα τὴν ἐπικράτειαν διατείνειν ἐπὶ πλεῖστον τὰς ἑαυτῶν ποιήσεις, τὰ δὲ διῃρημένα μᾶλλον ἀπὸ τῆς οἰκείας πρω‐ τουργοῦ μονάδος μήτ’ οὖν ἐπὶ πάντα διήκειν ὁμοίως | |
| 25 | μήτε ἐπὶ πλεῖστον ταῖς δραστηρίοις ἐνεργείαις· καὶ τὸ | |
| τῷδε παραπλήσιον, τὸ πλείστων ὑποστατικὸν ἐγγύτατα | 9 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.10 | τῆς ἀρχηγικῆς ἱδρῦσθαι μονάδος καὶ τὸ πλειόνων αὖ γεννητικὸν τοῦ τὴν τῶν ἐλασσόνων αἰτίαν λαχόντος ὁμοιότερον ὂν τῷ πάντων παρακτικῷ προσεχέστερον αὐτῷ κατὰ τὴν ὕπαρξιν τετάχθαι. Πορρώτερον γὰρ ὂν | |
| 5 | ἀνομοιότερον ἔσται πρὸς τὴν πρώτην ἀρχήν, ἀνομοιότερον δὲ ὑπάρχον οὔτ’ ἂν δύναμιν ἔχοι περιληπτικὴν τῆς τῶν ὁμοιοτέρων δυνάμεως οὔτ’ ἂν ἐνέργειαν πλειόνων οἰστικήν. Τῷ γὰρ πάντων αἰτίῳ τὸ πλείστων αἴτιον συγγενές, καὶ ἀεὶ τὸ τῶν πλειόνων γεννητικὸν τῇ ἀρχῇ συμφυέστερον | |
| 10 | ἢ τὸ τῶν ἐλαττόνων· δυνάμεως γὰρ ἔλλειψίς ἐστιν ἡ τῶν ἐλαττόνων ποίησις, οὐσίας δὲ ὕφεσις ἡ τῆς δυνάμεως ἔλλειψις, ἡ δὲ τῆς οὐσίας ὕφεσις πλεονάζει διὰ τὴν πρὸς τὸ αἴτιον ἀνομοιότητα καὶ τὴν ἀπόστασιν τῆς πρώτης ἀρχῆς. | |
| 15 | Πάλιν τοίνυν διοριζώμεθα πρὸς τοῖς εἰρημένοις καὶ τοῦτο, παντὸς μᾶλλον ἀληθὲς ὑπάρχον, ὡς ἄρα δεῖ πρὸ τῶν μετεχομένων αἰτίων πανταχοῦ τὰ ἀμέθεκτα προϋ‐ πάρχειν ἐν τοῖς ὅλοις. Εἰ γὰρ δεῖ τὴν αἰτίαν τοῦτο εἶναι πρὸς τὰ ἑαυτῆς γεννήματα ὅπερ ἐστὶ πρὸς ἅπασαν τὴν | |
| 20 | τῶν ὄντων φύσιν τὸ ἕν, καὶ ταύτην εἰληχέναι τὴν τάξιν πρὸς τὰ δεύτερα κατὰ φύσιν, τὸ δὲ ἓν ἀμέθεκτόν ἐστιν, ἀπὸ πάντων ὁμοίως ἐξῃρημένον τῶν ὄντων ὡς πάντων ἑνιαίως παρακτικόν, προσήκει δήπου καὶ τῶν ἄλλων αἰτίων ἕκαστον τὴν τοῦ ἑνὸς ὑπεροχὴν πρὸς πάντα ἀπει‐ | |
| 25 | κονιζόμενον ἐξῃρῆσθαι τῶν ἐν τοῖς δευτέροις ὄντων καὶ μετεχομένων ὑπ’ αὐτῶν· καὶ αὖ τὸ τῷδε ἀντίστροφον, | |
| πᾶν τὸ ἀμέθεκτον καὶ πρωτουργὸν αἴτιον, ὑφιστάνον | 10 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.11 | ἀφ’ ἑαυτοῦ τὰ μετεχόμενα, τοῖς ἀνομοίοις πρὸς αὐτὸ τῶν δευτέρων ἄνωθεν τὰς ὁμοίας προτάττειν μονάδας, λέγω δὲ οἷον τὴν μὲν ψυχὴν τὴν μίαν ταῖς φύσεσι τὰς πολλὰς ψυχάς, τὸν δὲ ἕνα νοῦν ταῖς πολλαῖς ψυχαῖς τοὺς μετεχο‐ | |
| 5 | μένους νόας. Οὕτω γὰρ ἂν τό τε πρώτιστον γένος ἐξῃρη‐ μένον πανταχοῦ τὴν ἀνάλογον ἔχοι τῷ ἑνὶ τάξιν καὶ τὰ δεύτερα μετέχοντα τῶν τῇ αἰτίᾳ συγγενῶν ἀναλογοῖ τε πρὸς αὐτὴν καὶ διὰ τῆς τούτων ὁμοιότητος συνάπτοιτο πρὸς τὴν ἀμέθεκτον ἀρχήν. Ἔστιν ἄρα πρὸ τῶν ἐν ἄλλοις | |
| 10 | ὄντων εἰδῶν τὰ ἐν αὑτοῖς ὄντα καὶ πρὸ τῶν συντεταγμένων αἰτίων τὰ ἐξῃρημένα καὶ πρὸ τῶν μετεχομένων αἱ ἀμέθεκτοι μονάδες· καὶ τὸ τούτῳ συναποδεδειγμένον, τά τε ἐξῃρη‐ μένα γεννητικὰ τῶν συντεταγμένων ἐστὶν καὶ τὰ ἀμέθεκτα τὰς μεθεκτὰς ἐφίστησι τοῖς ἑαυτῶν ἐκγόνοις μονάδας καὶ | |
| 15 | τὰ ἑαυτῶν ὄντα τὰς ἐν ἄλλοις παράγει δυνάμεις. 〈γʹ〉 Τούτων δὴ οὖν ἡμῖν διωρισμένων λάβωμεν ὅπως ἕκαστα τῶν θείων γενῶν ὑφέστηκε δι’ ἀναλύσεως, καὶ θεωρή‐ σωμεν αὐτῷ τῷ Πλάτωνι συνεπόμενοι τίνες εἰσὶν οἱ πρώτι‐ | |
| 20 | στοι καὶ ὁλικώτατοι διάκοσμοι τῶν θεῶν. Τοῦτο γὰρ εὑρόντες καὶ καταδησάμενοι τάχ’ ἂν καὶ περὶ τῶν καθ’ ἕκα‐ στα δυνηθείημεν τὴν ἀλήθειαν κατιδεῖν. Ἀνάγκη δὴ οὖν ἡμῖν ἐκ τῶν προειρημένων ἀξιωμάτων, μιᾶς οὔσης ἑνάδος τῆς τῶν ὅλων ἀρχῆς καὶ πάσης ὑπάρ‐ | |
| 25 | ξεως ἐκεῖθεν τὴν ὑπόστασιν ἐχούσης, παράγειν ἐξ αὐτῆς | 11 in vol. 3 |
Theol Plat.3.12 | πρὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων πλῆθος ἑνιαῖον καὶ ἀριθμὸν τῇ αἰτίᾳ συγγενέστατον. Εἰ γὰρ καὶ τῶν λοιπῶν αἰτιῶν ἑκάστη τὰ ὅμοια πρὸς ἑαυτὴν ὑφίστησι γεννήματα πρὸ τῶν ἀνομοίων, πολλῷ δήπου μειζόνως τὸ ἓν κατὰ τοῦτον | |
| 5 | τὸν τρόπον ἐκφαῖνον τὰ μεθ’ ἑαυτό, τὸ μᾶλλον ἐπέκεινα τῆς ὁμοιότητος ὂν καὶ αὐτοέν, καθ’ ἕνωσιν παράγει τὰ πρώτως ἀπ’ αὐτοῦ προϊόντα. Καὶ πῶς γὰρ ἄλλως τὸ ἓν ἢ ἑνιαίως ὑφιστάνειν ἀναγκαῖον; Καὶ γὰρ ἡ φύσις φυσικῶς καὶ ἡ ψυχὴ ψυχικῶς καὶ ὁ νοῦς νοερῶς ἀπογεννᾷ τὰ | |
| 10 | δεύτερα· καὶ τὸ ἓν ἄρα καθ’ ἕνωσιν αἴτιόν ἐστι τῶν ὅλων καὶ ἑνοειδὴς ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ἡ πρόοδός ἐστιν. Εἰ δὲ καὶ τὸ παράγον τὰ πάντα πρώτως τὸ ἓν καὶ ἡ πρόοδος ἑνιαία, δεῖ δήπου καὶ τὸ παραγόμενον ἐκεῖθεν πλῆθος ἑνάδας αὐτοτελεῖς ὑπάρχειν τῷ παράγοντι συγγενεστέρας. | |
| 15 | Ἔτι δέ, εἰ πᾶσα μονὰς ἀριθμὸν ὑφίστησι πρὸς ἑαυτὴν οἰκεῖον, ὡς δέδεικται πρότερον, πολλῷ δήπου πρότερον τὸ ἓν ἀπογεννᾷ τὸν τοιοῦτον ἀριθμόν. Ἐν μὲν γὰρ τῇ προόδῳ τῶν πραγμάτων διὰ τὴν τῆς ἑτερότητος ἐπικρά‐ τειαν ἀνομοιοῦται πολλάκις τῷ παράγοντι τὸ παραγό‐ | |
| 20 | μενον· τοιαῦτα γάρ ἐστι τὰ ἔσχατα τῶν ὄντων καὶ πολὺ διεστῶτα τῶν οἰκείων ἀρχῶν. Ὁ δὲ πρώτιστος ἀριθμὸς καὶ τῷ ἑνὶ συμφυόμενος ἑνοειδὴς καὶ ἄρρητος καὶ ὑπερού‐ σιος καὶ πάντῃ τῷ αἰτίῳ προσόμοιος. Οὔτε γὰρ ἑτερότης ἐν τοῖς πρωτίστοις αἰτίοις παρεμπίπτουσα διΐστησιν ἀπὸ | |
| 25 | τοῦ γεννῶντος τὰ γεννώμενα καὶ εἰς ἑτέραν μεθίστησι τάξιν οὔτε κίνησις τῆς αἰτίας ὕφεσιν ἀπεργαζομένη τῆς | |
| δυνάμεως εἰς ἀνομοιότητα καὶ ἀοριστίαν προάγει τὴν | 12 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.13 | τῶν ὅλων ἀπογέννησιν, ἀλλ’ ὑπερέχον ἑνιαίως ἀπὸ πάσης κινήσεως καὶ διαιρέσεως τὸ τῶν πάντων αἴτιον περὶ ἑαυτὸ τὸν θεῖον ἀριθμὸν ἱδρύσατο καὶ τῇ ἑαυτοῦ συνήνωσεν ἁπλότητι. Πρὸ τῶν ὄντων ἄρα τὰς ἑνάδας τῶν ὄντων | |
| 5 | ὑφίστησι τὸ ἕν. Καὶ γὰρ αὖ καὶ κατ’ ἄλλον τρόπον ἀνάγκη τὰ πρώτως ὄντα διὰ τῶν προσεχῶν αὐτῶν ἑνάδων μετέχειν τῆς πρω‐ τίστης αἰτίας. Ἕκαστα γὰρ τῶν δευτέρων διὰ τῶν ὁμοίων συνάπτεται τοῖς πρὸ αὐτῶν, τὰ μὲν σώματα διὰ τῶν | |
| 10 | καθ’ ἕκαστα ψυχῶν τῇ ὅλῃ, ψυχαὶ δὲ διὰ τῶν νοερῶν μονάδων τῷ παντὶ νῷ, τὰ δὲ ὄντα δήπου πρῶτα διὰ τῶν ἑνιαίων ὑπάρξεων τῷ ἑνί. Τὸ μὲν γὰρ ὂν κατὰ τὴν αὐτοῦ φύσιν ἀνόμοιόν ἐστι πρὸς τὸ ἕν· ἡ γὰρ οὐσία πρὸς τὸ ὑπερούσιον καὶ τὸ δεόμενον ἑνότητος ἀλλαχόθεν πρὸς | |
| 15 | τὴν πρωτίστην ἕνωσιν ἀσύναπτόν ἐστι καὶ πόρρω διέστηκεν ἀπ’ αὐτῆς· αἱ δὲ ἑνάδες τῶν ὄντων ἀπὸ τῆς ἀμεθέκτου καὶ τῶν ὅλων ἐξῃρημένης ἑνάδος ὑποστᾶσαι τά τε ὄντα συνάπτειν τῷ ἑνὶ καὶ πρὸς ἑαυτὰς ἐπιστρέφειν δύνανται. Ταῦτα δή μοι δοκεῖ καὶ ὁ Παρμενίδης ἐνδεικνύμενος διὰ | |
| 20 | τῆς δευτέρας ὑποθέσεως τὸ ἓν τῷ ὄντι συμπλέκειν καὶ περὶ τὸ ἓν τὰ πάντα θεωρεῖν καὶ τὸ προϊὸν τοῦτο καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων ἀποπερατούμενον τὸ ἓν ἀποφαίνειν. Πρὸ γὰρ τῶν ὄντως ὄντων ἀνάγκη τὰς ἑνάδας ὑφιστάνειν ἦν. Θέμις γὰρ οὐκ ἦν, φησὶν ὁ Τίμαιος, οὐδ’ ἔστι τῷ | |
| 25 | ἀρίστῳ δρᾶν ἄλλο τι πλὴν τὸ κάλλιστον, τοῦτο δέ ἐστι 〈τὸ〉 τῷ ἀρίστῳ διαφερόντως ὁμοιότατον· τῷ δὲ ἑνὶ τὸ ἑνιαῖον πλῆθος ὁμοιότατον. Ἐπεὶ καὶ ὁ δημιουργὸς | |
| τοῦ παντὸς ἀγαθὸς ὢν δι’ αὐτὴν τὴν ἀγαθότητα πάντα | 13 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.14 | παραπλήσια πρὸς ἑαυτὸν ὑφίστησι· πολλῷ ἄρα μειζό‐ νως ἡ πηγὴ τῶν ὅλων ἀγαθῶν τὰς ἑαυτῇ κατὰ φύσιν ἡνωμένας ἀγαθότητας παράγει καὶ τοῖς οὖσιν ἐφίστησιν. Θεὸς οὖν εἷς καὶ θεοὶ πολλοί· καὶ ἑνὰς μία καὶ πολλαὶ | |
| 5 | πρὸ τῶν ὄντων ἑνάδες· καὶ ἀγαθότης μία καὶ πολλαὶ μετὰ τὴν μίαν ἀγαθότητες, δι’ ἃς καὶ ὁ νοῦς ἀγαθὸς ὁ δημιουργικὸς καὶ πᾶς νοῦς θεῖός ἐστιν, εἴτ’ οὖν νοερὸς εἴτ’ οὖν νοητός· καὶ τὸ πρώτως ὑπερούσιον ἓν καὶ πολλὰ τὰ ὑπερούσια μετὰ τὸ ἕν. | |
| 10 | 〈δʹ〉 Πότερον οὖν τὸ πλῆθος τοῦτο τῶν ἑνάδων ἀμέθεκτόν ἐστιν, ὥσπερ αὐτὸ τὸ ἕν, ἢ μετεχόμενον ὑπὸ τῶν ὄντων, καὶ ἔστιν ἑνὰς ἑκάστη τῶν ὄντων τινός, οἷον ἄνθος τοῦ ὄντος καὶ ἀκρότης καὶ κέντρον περὶ ὃ τὸ ὂν ἕκαστον | |
| 15 | ὑφέστηκεν; Ἀλλ’ εἰ ἀμέθεκτοι καὶ αὗται, τί διοίσουσι τοῦ ἑνός; —ἑκάστη γὰρ αὐτῶν ἐστιν ἓν καὶ πρώτως ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὑφέστηκεν. Ἢ τίνι πλεονάζουσαι τῆς πρώτης αἰτίας ὑπ’ αὐτῆς ὑφεστήκασιν; —ἀνάγκη γὰρ αὖ πανταχοῦ τὸ | |
| 20 | δεύτερον ὑφειμένον τοῦ πρὸ αὐτοῦ τῆς τοῦ παράγοντος ἑνώσεως ἀπολείπεσθαι καὶ προσθέσει τινὸς ἐλαττοῦσθαι τῆς τοῦ πρώτου μοναδικῆς ἁπλότητος. Ποίαν οὖν ἕξομεν | |
| πρόσθεσιν λέγειν ἢ τίνα πλεονασμὸν παρὰ τὸ ἕν, εἰ καὶ | 14 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.15 | τούτων ἑκάστη καθ’ ἑαυτὴν ἑνάς ἐστιν; Εἰ μὲν γὰρ ἓν καὶ πολλὰ ἑκάστη, τὴν τοῦ ὄντος ἰδιότητα μεταφέρειν ἐπ’ αὐτὰς ἐοίκαμεν· εἰ δὲ ἓν μόνον, ὥσπερ τὸ αὐτοέν, διὰ τί τὸ μὲν ἔχει τὴν ἐξῃρημένην ἀπὸ πασῶν αἰτίαν, | |
| 5 | τούτων δὲ ἑκάστη δευτέραν ἔλαχεν ἀξίαν; Οὔτ’ οὖν τὸ πρῶτον ὑπερέχον τῶν μεθ’ ἑαυτὸ φυλάξομεν οὔτε τὰς ἀπ’ αὐτοῦ προελθούσας ἑνάδας ἀσυγχύτους ὑποθησόμεθα πρὸς ἑαυτὰς ἢ τὴν μίαν αὐτῶν ἀρχήν· ἀλλ’ οὔτε τῷ Παρμενίδῃ πεισόμεθα τὸ ἓν μετὰ τοῦ ὄντος | |
| 10 | παράγοντι καὶ τοσαύτας εἶναι μοίρας τοῦ ἑνὸς ὅσας καὶ τοῦ ὄντος ἀποδεικνύντι, καὶ τὸ μὲν ὂν ἕκαστον ἑνὸς μετέχειν, τὸ δὲ ἓν πανταχοῦ τῷ ὄντι συνυπάρχειν, καὶ ὅλως τὸ τῆς δευτέρας ὑποθέσεως ἓν μετέχειν τοῦ ὄντος καὶ μετέχεσθαι ὑπὸ τοῦ ὄντος λέγοντι, τῆς μεθέξεως οὐ | |
| 15 | τῆς αὐτῆς καθ’ ἑκάτερον οὔσης. Τὸ μὲν γὰρ ἓν μετέχει τοῦ ὄντος ὡς οὐκ ὂν πρώτως ἓν οὐδὲ ἐξῃρημένον τοῦ ὄντος ἀλλὰ καταλάμπον τὴν ὄντως οὖσαν οὐσίαν· τὸ δὲ ὂν μετέχει τοῦ ἑνὸς ὡς συνεχόμενον ὑπ’ αὐτοῦ καὶ πληρούμενον ἑνώσεως θείας καὶ πρὸς τὸ αὐτοὲν καὶ | |
| 20 | ἀμέθεκτον ἐπεστραμμένον. Αἱ γὰρ μετεχόμεναι μονάδες πρὸς τὸ τῶν ὅλων ἐξῃρημένον ἓν τὰ ὄντα συνάπτουσιν, ὥσπερ δὴ καὶ τὰς ψυχὰς οἱ μετεχόμενοι νόες πρὸς τὸν ὅλον νοῦν καὶ αἱ μετεχόμεναι ψυχαὶ τὰ σώματα πρὸς τὴν ὅλην ψυχήν. Οὐδὲ γὰρ τῷ ἐξῃρημένῳ τοῦ πλήθους αἰτίῳ | |
| 25 | δυνατὸν ἀμέσως ἑνοῦσθαι τὰ ἀνόμοια γένη τῶν δευτέρων, ἀλλὰ διὰ τῶν ὁμοίων ἀνάγκη γίνεσθαι τὴν συναφήν. Τὸ γὰρ ὅμοιον πλῆθος καθ’ ὃ μέν ἐστι πλῆθος κοινωνεῖ | |
| τῷ ἀνομοίῳ, καθ’ ὃ δὲ ὅμοιον τῇ πρὸ αὐτοῦ μονάδι συμ‐ | 15 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.16 | φύεται πρὸς αὐτήν. Ἐν μέσῳ τοίνυν ἀμφοτέρων ἱδρυμένον συνήνωται τῷ ὅλῳ καὶ τῷ ἑνὶ τῷ πρὸ τοῦ πλήθους, ἐν ἑαυτῷ δὲ συνέχει τὰ πόρρω προεληλυθότα καὶ ἀνόμοια πρὸς τὸ ἑαυτῶν ἕν, καὶ δι’ ἑαυτοῦ πρὸς ἐκεῖνο πάντα | |
| 5 | ἐπιστρέφει. Καὶ πάντα οὕτως εἰς τὸ πρώτιστον ἀνατείνεται τῶν ὅλων αἴτιον, τὰ μὲν ἀνόμοια διὰ τῶν ὁμοίων, τὰ δὲ ὅμοια δι’ ἑαυτῶν. Ἡ γὰρ ὁμοιότης αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν συναγωγός ἐστι τῶν πολλῶν εἰς ἓν καὶ συνδετικὴ καὶ ἐπιστρεπτικὴ τῶν δευτέρων εἰς τὰς πρὸ αὐτῶν μονάδας. | |
| 10 | Καὶ γὰρ αὐτὸ τὸ ὁμοίοις εἶναι τοῖς ὁμοίοις ἀφ’ ἑνός· πρὸς ἐκεῖνο δὴ οὖν καὶ συνάπτει τὸ πλῆθος ἀφ’ οὗ τὴν πρόοδον ἔλαχε. Καὶ διὰ τοῦτό ἐστιν ὅπερ ἐστίν, ὁμοιότης, ὁμόγνια τὰ πολλὰ ποιοῦσα καὶ συμπαθῆ πρὸς ἑαυτὰ καὶ φίλα πρός τε ἄλληλα καὶ πρὸς τὸ ἕν. | |
| 15 | Εἰ δὲ δεῖ μὴ μόνον ταῖς τοῦ Παρμενίδου νοεραῖς ἐπι‐ βολαῖς χρωμένους τὸ πλῆθος τῶν θεῶν μετεχόμενον ἀποφαίνειν ὑπὸ τῶν ὄντων, ἀλλὰ καὶ τῷ Σωκράτει σύμφω‐ νον ἐπιδεικνύναι τὴν περὶ τούτων θεωρίαν, ἀναμνησθῶμεν τῶν ἐν Πολιτείᾳ γεγραμμένων, ἐν οἷς τὸ ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ | |
| 20 | προϊὸν φῶς ἑνοποιὸν εἶναι τοῦ τε νοῦ καὶ τῶν ὄντων ἐκεῖνός φησι. Διὰ γὰρ τούτων τὸ μὲν ἀγαθὸν ἐξῃρημένον ἀποδέδεικται τοῦ τε ὄντος καὶ τῆς οὐσίας, ὥσπερ ὁ ἥλιος τῶν ὁρατῶν, τὸ δὲ φῶς ἐν αὐτοῖς ὂν τοῖς νοητοῖς καὶ καταλάμπον αὐτά, καθάπερ τὸ ἡλιοειδὲς ἐν τοῖς ὁρα‐ | |
| 25 | τοῖς. Οὐ γὰρ ἄλλως τὰ ὁρατὰ γίνεται φανὰ καὶ ταῖς ὁράσεσι γνωστὰ ἢ διὰ τοῦ φωτὸς ἐν αὐτοῖς ἐγγενομένου· καὶ τὰ νοητὰ τοίνυν ἀγαθοειδῆ πάντα γίνεται διὰ τὴν | |
| τοῦ φωτὸς μετουσίαν, καὶ διὰ τοῦτο τὸ φῶς ἕκαστον | 16 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.17 | τῶν ὄντων τῷ ἀγαθῷ ἐστιν ὁμοιότατον. Εἰ τοίνυν μηδὲν διαφέρει λέγειν τό τε φῶς τοῦτο καὶ τὸ ἕν (καὶ γὰρ τὸ φῶς συνδετικόν ἐστι καὶ ἑνοποιὸν τῶν νοητῶν ὡς ἐκ τοῦ ἑνὸς ὑφιστάμενον), μεθεκτὴ μέν ἐστιν ἡ ἀπὸ τοῦ πρώτου | |
| 5 | προϊοῦσα θεότης, μεθεκτὸν δὲ πᾶν τὸ τῶν ἑνάδων πλῆθος. Καὶ τὸ μὲν ὡς ὄντως ὑπερούσιον ἕν, ἕκαστος δὲ τῶν ἄλλων θεῶν κατὰ μὲν τὴν οἰκείαν ὕπαρξιν, ᾗ καὶ ἔστι θεός, ὑπερού‐ σιος τῷ πρώτῳ παραπλησίως, μετέχονται δὲ ὑπὸ οὐσίας καὶ τοῦ ὄντος. Ἑνάδες ἄρα ἡμῖν καὶ ἑνάδες μεθεκταὶ κατὰ | |
| 10 | τοῦτον τὸν λόγον οἱ θεοὶ πεφήνασιν, εἰς ἑαυτοὺς μὲν ἀναδησάμενοι τὰ ὄντα πάντα, δι’ ἑαυτῶν δὲ τῷ ἑνὶ τῷ πάντων ὁμοίως ἐκβεβηκότι τὰ μεθ’ ἑαυτοὺς συνάπτοντες. 〈εʹ〉 Ἐπειδὴ τοίνυν ἑνὰς μέν ἐστι τῶν θεῶν ἕκαστος, μετέχεται | |
| 15 | δὲ ὑπὸ τῶν ὄντων τινός, πότερον ἑκάστου τὸ αὐτὸ μετέχειν φήσομεν ἢ τῶν μὲν πλείω, τῶν δὲ ἐλάττω τὰ μετέχοντα; καὶ εἰ τοῦτο, τῶν μὲν ἀνωτέρω πλείω, τῶν δὲ ὑφειμένων ἐλάττω, ἢ ἀνάπαλιν; Τάξιν γὰρ ἀνάγκη τῶν ἑνάδων ὑπάρχειν, ὥσπερ δὴ καὶ τῶν ἀριθμῶν ὁρῶμεν τοὺς μὲν | |
| 20 | ἐγγυτέρω τῆς ἀρχῆς, τοὺς δὲ πορρώτερον, καὶ τοὺς μὲν ἁπλουστέρους, τοὺς δὲ συνθετωτέρους καὶ τῷ μὲν ποσῷ πλεονάζοντας, τῇ δυνάμει δὲ ἐλασσουμένους. Ἀλλ’ εὖγε ὅτι τῶν ἀριθμῶν ἐμνήσθημεν. Εἰ γὰρ δεῖ τὴν τῶν πρωτίστων μονάδων πρὸς ἀλλήλας τάξιν καὶ τὴν | |
| 25 | περὶ τὰ ὄντα πρόοδον ἐκ τούτων ὡς εἰκόνων θεωρῆσαι, | 17 in vol. 3 |
Theol Plat.3.18 | πάντως ἀνάγκη καὶ ἐν ἐκείναις τὰ μὲν ἐγγυτέρω τοῦ ἑνὸς ὑπὸ τῶν ἁπλουστέρων τῇ οὐσίᾳ μετέχεσθαι, τὰ δὲ πορρώ‐ τερον ὑπὸ τῶν συνθετωτέρων. Οὕτω γὰρ ἔσται κατὰ τὸ ἀνάλογον ἡ μέθεξις, τῶν μὲν πρώτων ὑπὸ τῶν πρώτων, τῶν | |
| 5 | δὲ δευτέρων ὑπὸ τῶν δευτέρων ἀεὶ μετεχομένων. Καὶ γὰρ αὖ καὶ εἰ τὸ πρῶτον ἐξῄρηται πάντων καὶ ἀμέθεκτόν ἐστιν, ὁμοιότερον δὲ τῷ ἀμεθέκτῳ τὸ τῷ ἁπλουστάτῳ καὶ ἑνὶ συμφυόμενον ἢ τὸ τῷ ποικιλωτέρῳ καὶ πολυειδεστέρῳ καὶ πλείους ἔχοντι τὰς τῶν συνηρτημένων δυνάμεις, παντὶ | |
| 10 | δήπου καταφανὲς ὅτι τὰς μὲν ἐγγυτέρω τοῦ ἑνὸς ἑνάδας ὑπὸ τῶν πρωτίστων μετέχεσθαι καὶ ἁπλουστάτων οὐσιῶν ἀνάγκη, τὰς δὲ πορρώτερον ὑπὸ τῶν συνθετωτέρων, δυνάμει 〈μὲν〉 ἐλασσουμένων, ἀριθμῷ δὲ καὶ πλήθει πολλαπλα‐ σιαζομένων. Ὅλως γὰρ αἱ προσθέσεις ἐν ἐκείνοις ἀφαι‐ | |
| 15 | ρέσεις εἰσὶ τῶν δυνάμεων· καὶ τὸ ἐγγύτερον τοῦ ἑνός, ἁπλότητι θαυμαστῇ τῶν ὅλων ὑπερέχοντος, ἑνοειδέστερόν ἐστι καὶ ὁλικωτέραις τοῦ ὄντος σύνεστιν αἰτίαις. Καὶ συμβαίνει κατὰ τὸν τῆς δυνάμεως λόγον καὶ τὴν τῆς ἁπλότητος εἶναι τῶν πρώτων ὑπερβολήν· τὰ μὲν γὰρ | |
| 20 | πλειόνων αἴτια καὶ τῷ πάντων αἰτίῳ κατὰ τὴν δύναμιν *** τῶν πρὸ αὐτῶν ποικιλώτερα κατὰ τὴν οὐσίαν ἐστίν. Αὕτη γὰρ ἡ ποικιλία τὴν ἑστῶσαν ἐν ἑνὶ δύναμιν κατα‐ κερματίζει καὶ ἐλασσοῖ. Καὶ μὴν καὶ ἐπὶ τῶν μετεχομένων ψυχῶν αἱ μὲν πρώτι‐ | |
| 25 | σται καὶ θειόταται σώμασιν ἁπλοῖς καὶ ἀιδίοις ἐφεστή‐ | 18 in vol. 3 |
Theol Plat.3.19 | κασιν, αἱ δὲ ἁπλοῖς μέν, ἀλλὰ μετὰ τούτων καὶ τοῖς ἐνύλοις ἐπιβεβήκασιν, αἱ δὲ ἁπλοῖς ἅμα καὶ ἐνύλοις καὶ συνθέτοις. Αἱ μὲν γὰρ οὐράνιαι ψυχαὶ σωμάτων ἄρχουσιν ἁπλῶν καὶ κατὰ τὴν ὑπόστασιν ἀύλων καὶ ἀμεταβόλων· | |
| 5 | αἱ δὲ τῶν ὅλων ἐπικρατοῦσαι στοιχείων ἅμα μὲν τοὺς αἰθερίους περιβέβληνται χιτῶνας, ἅμα δὲ διὰ τούτων καὶ τοῖς ὅλοις ἐπιβατεύουσι στοιχείοις, ὡς μὲν ὅλοις ἀιδίοις οὖσι καὶ ἁπλοῖς, ὡς δὲ ἐνύλοις φθορὰν καὶ γένεσιν καὶ τὴν ἐκ τῶν ἀνομοίων σύνθεσιν ἐπιδεχομένοις· τρίται δέ | |
| 10 | εἰσιν αἱ προσεχῶς μὲν ἐμπνέουσαι τὸ ζῆν τοῖς αὐγοειδέσιν ὀχήμασιν, ἐφελκόμεναι δὲ κἀκ τῶν ἁπλῶν στοιχείων χιτῶνας ἐνύλους καὶ δευτέραν εἰς τούτους ἀπορρέουσαι ζωήν, καὶ τοῖς συνθέτοις διὰ τούτων κοινωνοῦσαι καὶ πολυμόρφοις σώμασι καὶ τρίτην ἄλλην ὑπομένουσαι | |
| 15 | ταύτην μέθεξιν. Εἰ δὲ βούλει καὶ τὰς νοερὰς θεωρῆσαι διακοσμήσεις, αἱ μὲν καὶ τούτων εἰσὶν ἐπὶ ταῖς ὅλαις ψυχαῖς καὶ τοῖς θειοτάτοις τῶν ἐν τῷ κόσμῳ τεταγμέναι καὶ ταῦτα κατευ‐ θύνουσαι δεόντως· αἱ δὲ ἐπὶ ταῖς τῶν κρειττόνων γενῶν, | |
| 20 | προσεχῶς μὲν ὑπὸ τῶν ἀρχόντων ἐν αὐτοῖς μετεχόμεναι, δευτέρως δὲ ὑπὸ τῶν μερικωτέρων οὐσιῶν· τρίται δὲ αὖ ταῖς μερικαῖς ψυχαῖς ἐφεστήκασι, καὶ ὅσῳ τὴν δύναμιν ὑφειμένην ἔλαχον, τοσούτῳ καὶ ἡ μέθεξις αὐταῖς ὑπάρχει ποικιλωτέρα καὶ πολυσυνθετωτέρα τῶν πρὸ αὐτῶν. | |
| 25 | Εἰ τοίνυν ὁ τρόπος οὗτος τῆς μεθέξεώς ἐστιν ἐν ἅπασι τοῖς οὖσιν, ἀνάγκη δήπου καὶ τῶν θεῶν τοὺς μὲν τῷ ἑνὶ προσεχεστέρους ἁπλουστέραις ἐπιβατεύειν τοῦ ὄντος μοίραις, τοὺς δὲ πορρωτέρω προεληλυθότας συνθετω‐ τέραις. Κατὰ γὰρ τὴν πρὸς ἐκείνους ὁμοιότητα καὶ τῶν | |
| 30 | δευτέρων γενῶν αἱ μεθέξεις τοῦτον διαιροῦνται τὸν τρόπον. | 19 in vol. 3 |
Theol Plat.3.20 | 〈ϛʹ〉 Πάλιν δὴ οὖν συλλήβδην εἴπωμεν ὅτι μετὰ τὴν μίαν τῶν ὅλων ἀρχὴν μονάδες ἡμῖν αὐτοτελεῖς ἐφάνησαν οἱ θεοί, μετεχόμενοι μὲν ὑπὸ τῶν ὄντων, ἀλλ’ οἱ μὲν κατὰ τὴν | |
| 5 | ἁπλουστέραν τῶν ὄντων οὐσίαν, οἱ δὲ κατὰ τὴν συνθετω‐ τέραν τὴν εἰς αὐτὰ ποιησάμενοι πρόοδον. Πόσαι τοίνυν τῶν ὄντων αἱ τάξεις μετὰ ταῦτα διαιρετέον, καὶ τίνα μὲν ἁπλουστέραν, τίνα δὲ ποικιλωτέραν ἔλαχεν ὕπαρξιν. Τῶν τοίνυν ὄντων ἁπάντων ἔσχατόν ἐστι τὸ σωματικόν· | |
| 10 | καὶ γὰρ τὸ εἶναι τοῦτο καὶ τὴν τελειότητα πᾶσαν ἐξ ἄλλης αἰτίας ἔχει πρεσβυτέρας καὶ οὔτε τὸ ἁπλοῦν οὔτε τὸ σύνθετον οὔτε τὸ ἀίδιον οὔτε τὸ ἄφθαρτον ἀπὸ τῆς οἰκείας δυνάμεως ἔλαχεν. Οὐ γάρ ἐστιν αὐθυπόστατον οὐδὲ αὐτογενὲς τῶν σωμάτων οὐδέν, ἀλλὰ πᾶν τὸ τοιοῦ‐ | |
| 15 | τον, ἐν ἑνὶ τὴν αἰτίαν καὶ τὸ ἀπ’ αἰτίας συνῃρηκός, ἀσώ‐ ματόν ἐστι καὶ ἀμερές. Καὶ ὅλως τὸ μὲν ἑαυτῷ τῆς ὑπάρξεως αἴτιον ἑαυτῷ καὶ τὴν ἄπειρον τοῦ εἶναι παρέχεται δύναμιν· οὐδέποτε γὰρ ἀπολεῖπον ἑαυτὸ οὔποτε λήγει τοῦ εἶναι καὶ τῆς ὑποστάσεως ἐξίσταται τῆς οἰκείας. Καὶ | |
| 20 | γὰρ τῶν φθειρομένων ἕκαστον χωριζόμενον τῆς τὸ εἶναι χορηγούσης δυνάμεως φθείρεται, τὸ δὲ ἑαυτῷ τοῦ εἶναι παρεκτικόν, ἀχώριστον ὂν ἑαυτοῦ, δι’ ἑαυτοῦ τὴν ἀίδιον ἔλαχεν οὐσίαν· τῶν δὲ σωμάτων οὐδὲν αὑτῷ τῆς ἀιδιότητος αἴτιον, οὐδ’ ἂν ἀίδιον ᾖ. Τὸ γὰρ ἀίδιον πᾶν ἄπειρον | |
| 25 | ἔχει δύναμιν· σῶμα δὲ αὐτὸ πεπερασμένον ὑπάρχον | 20 in vol. 3 |
Theol Plat.3.21 | ἀπείρου δυνάμεως αἴτιον οὐκ ἔστιν. Ἡ γὰρ ἄπειρος δύναμις ἀσώματός ἐστιν, ἐπεὶ καὶ πᾶσα δύναμις· τοῦτο δὲ δῆλον, διότι † καὶ μείζους † δυνάμεις πανταχοῦ, σῶμα δὲ οὐδὲν ὅλον εἶναι πανταχοῦ δυνατόν. Εἰ τοίνυν τῶν μὲν | |
| 5 | σωμάτων οὐδὲν ἑαυτῷ τῆς δυνάμεως, εἴτε ἀπείρου ταύτης εἴτε πεπερασμένης οὔσης, παρεκτικόν, τὸ δὲ αὐθυπό‐ στατον αὑτῷ καὶ τὴν τοῦ εἶναι καὶ τὴν τοῦ ἀίδιον εἶναι παρέχεται δύναμιν, οὐδὲν ἂν τῶν σωμάτων αὐθυπόστατον εἴη. | |
| 10 | Πόθεν οὖν τὸ εἶναι τοῖς σώμασι καὶ τί προσεχῶς τὸ εἶναι χορηγεῖν πέφυκεν αὐτοῖς; Ἆρ’ οὖν οὐ τοῦτο φήσομεν αἴτιον εἶναι τῶν σωμάτων πρώτως, ὃ καὶ τῷ παρεῖναι τὴν 〈τοῦ〉 σώματος φύσιν τελειοτέραν ἀποφαίνει τῶν ὁμογενῶν; Ἢ τοῦτο παντὶ καταφανές· τοῦ γὰρ τὴν | |
| 15 | τελειότητα παρέχοντός ἐστι τὸ καὶ τὴν οὐσίαν συνέχειν τῶν δευτέρων, ἐπεὶ καὶ ἡ τελειότης αὐτὴ τῆς οὐσίας ἦν τελειότης. Τίνος οὖν τὰ σώματα τὰ μετασχόντα τῶν μὴ μετασχόντων κρείττω φαμέν; Ἢ δῆλον ὅτι ψυχῆς· τὰ γὰρ ἔμψυχα τῶν ἀψύχων τελειότερά φαμεν. Ψυχὴ | |
| 20 | τοίνυν ἐστὶ σωμάτων ἐπέκεινα πρώτως, καὶ τόν τε ὅλον οὐρανὸν καὶ πᾶν τὸ σωματοειδὲς ὄχημα ψυχῆς θετέον. Δύο μὲν οὖν αὗται τῶν ὄντων ἡμῖν ἀνεφάνησαν τάξεις, σωματικὴ μὲν ἄλλη, ψυχικὴ δὲ ὑπὲρ ταύτην ἄλλη· καὶ μετέχει τὰ σώματα ψυχῆς. Αὐτὴ δὲ ἡ ψυχὴ πότερον | |
| 25 | ταὐτόν ἐστι τῷ νῷ ἢ καὶ ἕτερον; Καὶ γὰρ ὥσπερ σῶμα τέλειον τὸ μετέχον ψυχῆς, οὕτω καὶ ψυχὴ τελεία νοῦ μετέχουσα. Καὶ ψυχῆς μὲν κατὰ λόγον ζῆν δυναμένης | |
| οὐ πάντα μετέχει, νοῦ δὲ καὶ νοερᾶς ἐλλάμψεως ταῦτά τε | 21 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.22 | καὶ ὅσα γνώσεως ἡστινοσοῦν μετείληχε. Καὶ ψυχὴ μὲν ταῦτα κατὰ χρόνον ἐνεργεῖ, νοῦς δὲ ἐν αἰῶνι καὶ τὴν οὐσίαν ὁμοῦ καὶ τὴν ἐνέργειαν ἑστῶσαν συνείληφε. Καὶ ψυχὴ μὲν οὐ πᾶσα τὴν ἑαυτῆς τελειότητα σῴζειν ἄτρεπτον | |
| 5 | καὶ ἀνελάττωτον πέφυκε, νοῦς δὲ πᾶς ἀεὶ τέλειος καὶ τῆς ἑαυτοῦ μακαριότητος ἀνέκλειπτον ἔχει τὴν δύναμιν. Τὸ ἄρα νοερὸν γένος ἐπέκεινα τοῦ ψυχικοῦ κατ’ οὐσίαν ἐστίν, εἴπερ τὸ μὲν οὔτε ἐν τοῖς ὅλοις οὔτε ἐν τοῖς μερικοῖς παρείσδυσιν ὑπομένει τῆς τοῦ κακοῦ φύσεως, τὸ δὲ ἐν | |
| 10 | τοῖς ὅλοις ἄχραντον ὂν ἐν τοῖς μέρεσι τῆς οἰκείας ἐξίσταται μακαριότητος. Τί οὖν; τὸ πρώτιστον τῶν ὄντων ὁ νοῦς; Ἢ καὶ πρὸ τούτου τὸ τῆς ζωῆς πλάτος. Καὶ ψυχὴ μὲν γὰρ αὐτόζως ἐστίν, ἑαυτῇ χορηγοῦσα τὸ ζῆν, καὶ ὁ νοῦς | |
| 15 | ἀρίστη ζωὴ καὶ τελεωτάτη καὶ ὥσπερ εἴπομεν αἰώνιος· ἀλλ’ ἡ μὲν τοῦ νοῦ ζωὴ νοερά πώς ἐστι καὶ σύμμικτος ἀπό τε τῆς νοερᾶς ἰδιότητος καὶ ζωτικῆς, δεῖ δὲ εἶναι καὶ τὴν αὐτοζωήν. Πότερον οὖν ζωὴ κρεῖττον ἢ νοῦς; Ἀλλ’ εἰ νοῦ μὲν τὰ γνωστικὰ μόνον μετέχει τῶν ὄντων, | |
| 20 | ζωῆς δὲ καὶ ὅσα γνώσεως ἄμοιρα (καὶ γὰρ τὰ φυτὰ λέγομεν ζῆν), ἀνάγκη δήπου τὴν ζωὴν ἐπέκεινα τοῦ νοῦ τετάχθαι, πλειόνων αἰτίαν οὖσαν καὶ πλείοσιν ἐλλάμ‐ πουσαν τὰς ἀφ’ ἑαυτῆς δόσεις τοῦ νοῦ. | |
| Τί οὖν; ἡ ζωὴ τὸ πρώτιστον τῶν ὄντων καὶ ταὐτὸν τῷ | 22 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.23 | εἶναι τὸ ζῆν; Ἀλλὰ τοῦτο ἀδύνατον· εἰ γὰρ ἡ ζωὴ τὸ πρώτως ὄν, καὶ ταὐτὸν τὸ ζωῇ εἶναι καὶ τὸ ὄντι εἶναι, καὶ εἷς ὁ λόγος ἀμφοῖν, ἅπαν ἂν τὸ ζωῆς μετέχον καὶ τοῦ ὄντος εἴη μετειληφός, καὶ πᾶν τὸ τοῦ εἶναι μεταλαβόν, | |
| 5 | καὶ τῆς ζωῆς. Εἰ γὰρ ταὐτὸν ἑκάτερον, πάντα ἂν ὁμοίως τοῦ τε εἶναι μετέχοι καὶ τοῦ ζῆν· ἀλλὰ τὰ μὲν ζῶντα πάντα καὶ οὐσίαν ἔχει καὶ τὸ ὄν, τὰ δὲ ὄντα πολλαχοῦ καὶ ζωῆς ἐστιν ἄμοιρα. Προϋφέστηκεν ἄρα τῆς πρω‐ τίστης ζωῆς τὸ ὄν· τὸ γὰρ ὁλικώτερον καὶ πλειόνων | |
| 10 | αἴτιον ἐγγυτέρω τοῦ ἑνός ἐστιν, ὡς δέδεικται πρότερον. Οὐκοῦν ψυχὴ μέν ἐστι τὸ πρώτως ὑπεριδρυμένον σωμά‐ των, νοῦς δὲ ἐπέκεινα ψυχῆς, ζωὴ δὲ νοῦ πρεσβυτέρα, τὸ δὲ ὂν ἐφ’ ἅπασιν ἵδρυται, τὸ πρώτως ὄν. Καὶ πᾶν τὸ ψυχῆς μετέχον πολλῷ πρότερόν ἐστι νοῦ μετειληφός, οὐ | |
| 15 | πᾶν δὲ τὸ τῆς νοερᾶς ποιήσεως ἀπολαῦον καὶ ψυχῆς μετέχειν πέφυκε. Ψυχῆς μὲν γὰρ τὰ λογικὰ μετέχει ζῷα μόνον, ἐπεὶ καὶ ψυχὴν τὴν λογικὴν ὄντως εἶναί φαμεν· ψυχῆς γὰρ ἔργον, φησὶν ἐν Πολιτείᾳ, τὸ λογίζεσθαι καὶ τὰ ὄντα σκοπεῖν· καὶ ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος, ὡς | |
| 20 | ἐν τῷ Φαίδρῳ γέγραπται, καὶ ταῦτα τῆς ἀλόγου ψυχῆς οὔσης θνητῆς κατὰ τὸν ἐν τῷ Τιμαίῳ δημιουργόν. Καὶ ὅλως πολλαχοῦ δῆλός ἐστι καὶ ὁ Πλάτων ψυχὴν τὴν λογικὴν εἶναι τιθέμενος, τὰς δὲ ἄλλας εἴδωλα ψυχῶν, καθ’ ὅσον εἰσὶ καὶ αὗται νοεραὶ καὶ ζωτικαί, μετὰ τῶν | |
| 25 | ὅλων παράγουσαι τὰς περὶ τὰ σώματα ζωάς. Νοῦ δὲ οὐ μόνον τὰ λογικὰ ζῷα μετέχειν συγχωρήσομεν, ἀλλὰ καὶ | |
| τῶν ἄλλων ὅσα γνωστικὴν ἔχει δύναμιν, φαντασίαν λέγω | 23 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.24 | καὶ μνήμην καὶ αἴσθησιν. Ἐπεὶ καὶ ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης ἐπὶ τὴν νοερὰν ἄγει τὰ τοιαῦτα πάντα σειράν· καὶ γὰρ τοῦ καθ’ ἡδονὴν βίου τὸν νοῦν ἀφαιρῶν οὐ τὴν λογικὴν μόνον ζωήν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀλόγου τὴν γνωστικὴν πᾶσαν | |
| 5 | ἀφεῖλεν· ἅπασα γὰρ γνῶσις ἔκγονός ἐστι τοῦ νοῦ, καθάπερ δὴ καὶ πᾶς λόγος ψυχῆς εἰκών. Καὶ μὴν καὶ πάντα μὲν τὰ νοῦ μετέχοντα πολλῷ πρότερον ζωῆς μετέχει, τὰ μὲν ἀμυδροτέρας, τὰ δὲ ἐναργεστέρας· τὰ δὲ αὖ ζῶντα πάντα τῆς νοερᾶς οὐκέτι μετέχει δυνάμεως, ἐπεὶ καὶ τὰ φυτὰ | |
| 10 | ζῷα μέν ἐστιν, ὥς φησιν ὁ Τίμαιος, αἰσθήσεως δὲ αὐτοῖς ἢ φαντασίας οὐ μέτεστι, πλὴν εἴ τις τὴν συναίσθησιν λέγει τῶν τε ἡδέων αὐτοῖς καὶ τῶν λυπηρῶν. Καὶ ὅλως αἱ ὀρεκτικαὶ πανταχοῦ δυνάμεις ζωαί τέ εἰσι καὶ τῆς ὅλης ζωῆς ἰνδάλματα καὶ ποιήσεις ἔσχαται, νοῦ δὲ [καὶ] | |
| 15 | ἄμοιροι καθ’ ἑαυτὰς καὶ τῆς γνωστικῆς ἀμέτοχοι δυνά‐ μεως· διὸ δὴ καὶ ἄμετροι καθ’ ἑαυτάς εἰσι καὶ ἀόριστοι, γνώσεως ἁπάσης παρῃρημέναι. Πάλιν τοίνυν τὰ μὲν ζῷα πάντα καὶ τοῦ ὄντος δέχεται μοῖραν, τὰ μὲν ἄλλην, τὰ δὲ ἄλλην, κατὰ τὴν αὐτῶν ἕκαστα φύσιν· τὰ δὲ ὄντα | |
| 20 | πάντα τῆς ζωῆς οὐκέτι μετέχειν ὁμοίως δυνατόν. Ἐπεὶ καὶ τὰς ποιότητας καὶ τὰ πάθη πάντα καὶ τῶν σωμάτων τὰ ἔσχατα τοῦ μὲν εἶναι καὶ αὐτὰ τὴν ἐσχάτην ποίησιν ὑποδέχεσθαί φαμεν, ζωῆς δὲ οὐκέτι καὶ τούτοις μετεῖναι λέγομεν. | |
| 25 | Πρεσβύτερον ἄρα τὸ μὲν εἶναι τοῦ ζῆν, τοῦτο δὲ τοῦ νοῦ, τῆς δὲ ψυχῆς ὁ νοῦς, εἴπερ ἀνάγκη τὰ πλειόνων αἴτια προγενέστερα καὶ κατὰ τὴν τάξιν ἀρχικώτερα | |
| προεστάναι τῶν τὰ ἐλάττω παράγειν τε καὶ κοσμεῖν | 24 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.25 | δυναμένων. Εἰκότως ἄρα καὶ ὁ Πλάτων ἐν Τιμαίῳ μὲν ἀπὸ νοῦ τὴν ψυχὴν ὑφίστησιν ὡς δευτέραν κατὰ τὴν ἑαυτῆς φύσιν· ἐν δὲ Νόμοις τὸν νοῦν κινεῖσθαί φησι ταῖς ἐντόρνοις σφαίραις παραπλησίως, τὸ γὰρ κινούμενον | |
| 5 | ζωῆς μετειληφὸς κινεῖται καὶ οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἡ ὄντως ζωὴ παρὰ τὴν κίνησιν· ἐν δὲ τῷ Σοφιστῇ τὸ ὂν ἐξαιρεῖ τῶν τε ὅλων ἁπάντων γενῶν καὶ τῆς κινήσεως. Κατὰ γὰρ τὴν ἑαυτοῦ φύσιν τὸ ὂν οὔτε ἕστηκε, φησίν, οὔτε κινεῖται· τὸ δὲ μήτε ἑστὼς μήτε κινούμενον ἐπέ‐ | |
| 10 | κεινα τῆς αἰωνίου ζωῆς ἐστι. Τεττάρων τοίνυν τούτων ὄντων πρὸ τῆς σωματικῆς ὑποστάσεως αἰτίων, οὐσίας, ζωῆς, νοῦ, ψυχῆς, ψυχὴ μὲν ἁπάντων μετέχει τῶν πρὸ αὐτῆς, τὸν μὲν λόγον κατὰ τὴν ἑαυτῆς ἰδιότητα λαχοῦσα, τὸν δὲ νοῦν καὶ τὴν ζωὴν καὶ | |
| 15 | τὸ ὂν ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων αἰτίων· διὸ δὴ καὶ τὰ μετ’ αὐτὴν ὑφίστησι τετραχῶς, κατὰ μὲν τὸ ὂν τὸ ἑαυτῆς τὰ πάντα καὶ μέχρι σωμάτων, κατὰ δὲ τὴν ζωὴν πάντα τὰ λεγόμενα ζῆν καὶ μέχρι τῶν φυτῶν, κατὰ δὲ τὸν νοῦν πάντα τὰ γνωστικὴν ἔχοντα δύναμιν καὶ μέχρι τῶν ἀλογω‐ | |
| 20 | τάτων, κατὰ δὲ τὸν λόγον τὰ πρώτιστα τῶν μετέχειν αὐτῆς δυναμένων. Νοῦς δὲ ἐπέκεινα ψυχῆς ἱδρυμένος καὶ πλήρωμα τῆς τε ζωῆς ὑπάρχων καὶ τοῦ ὄντος τριχῶς διακοσμεῖ τὰ πάντα, τῆς μὲν νοερᾶς ἰδιότητος ἅπασι τοῖς γνωστικοῖς ἐλλάμπων τὴν δύναμιν, ζωῆς δὲ μετουσίαν | |
| 25 | πλείοσι χορηγῶν, καὶ τοῦ ὄντος ἅπασιν οἷς καὶ τὸ πρώτως ὄν. Ζωὴ δὲ ὑπὲρ νοῦν τεταγμένη διχῶς τῶν αὐτῶν αἰτία προϋπάρχει, μετὰ μὲν τοῦ νοῦ ζωοποιοῦσα τὰ δεύτερα | |
| καὶ ὅσα πέφυκε ζῆν ἀφ’ ἑαυτῆς πληροῦσα τῶν τῆς ζωῆς | 25 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.26 | ὀχετῶν, μετὰ δὲ τοῦ ὄντος ἅπασι τὴν οὐσίαν ἄνωθεν παρέχουσα. Τὸ δὲ ὄν, αὐτὸ τὸ πρώτως ὂν καὶ ἐπέκεινα ζωῆς ἐκβεβηκός, αὐτῷ τῷ εἶναι τὰ πάντα γεννᾷ, καὶ τὰς ζωὰς ἁπάσας καὶ τοὺς νοῦς καὶ τὰς ψυχάς, καὶ πᾶσι | |
| 5 | πάρεστι μονοειδῶς καὶ ἀφ’ ὅλων ἐξῄρηται, κατὰ μίαν αἰτίαν τῶν ὅλων ὑποστατικὸν 〈ὄν〉. Διὸ δὴ καὶ τῷ ἑνὶ πάντων ἐστὶν ὁμοιότατον καὶ τὴν ἐν αὑτῷ τῶν ὄντων περιοχὴν συνήνωσε τῇ πρωτίστῃ τῶν ὅλων ἀρχῇ, δι’ ἣν καὶ τὰ ὄντα πάντα καὶ τὸ μὴ ὂν ὑπέστη τά τε ὅλα καὶ τὰ | |
| 10 | μέρη τά τε εἴδη καὶ αἱ τούτων στερήσεις, ἃ δὴ τοῦ μὲν ὄντος μετέχειν οὐκέτι, τοῦ δὲ ἑνὸς πάντως ἀναγκαῖον. Ταῦτα καὶ τὸν Ἐλεάτην ξένον ἐν Σοφιστῇ περὶ τοῦ παντελῶς ὄντος διαταττόμενον ἀνέπεισεν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, καὶ τὸ ὂν ἐκεῖ θέσθαι καὶ τὴν ζωὴν καὶ τὸν | |
| 15 | νοῦν καὶ τὴν ψυχήν. Εἰ γάρ ἐστι σεμνὸν καὶ τίμιον τὸ ὄντως ὄν, νοῦς ἐστιν ἐκεῖ πρώτιστος, φησίν· οὐ γὰρ θέμις αὐτὸ σεμνὸν καὶ ἅγιον ἑστάναι νοῦν οὐκ ἔχον. Εἰ δὲ νοῦς ἐστιν ἐν τῷ παντελῶς ὄντι, κινεῖ‐ ται πάντως ὁ νοῦς· οὔτε γὰρ ἄνευ κινήσεως οὔτε ἄνευ | |
| 20 | στάσεως ὑποστῆναί ποτε τὸν νοῦν δυνατόν. Εἰ δὲ ὁ νοῦς κινεῖται καὶ ἕστηκεν, ἔστιν ἐν τῷ ὄντι καὶ ζωὴ καὶ κίνησις. Τρία τοίνυν ἐκ τούτων ἀναπέφανται, τὸ ὄν, ἡ ζωή, ὁ νοῦς. Ἀλλὰ μὴν καὶ ἡ ψυχὴ μετὰ ταῦτα διὰ τούτων ἀνευρίσκεται. Δεῖ γὰρ δή, φησί, καὶ τὴν ζωὴν καὶ τὸν | |
| 25 | νοῦν, ἃ πρότερον ἦν καθ’ ἑαυτά, καὶ ἐν ψυχῇ γενέσθαι· πᾶσα γὰρ ψυχὴ καὶ ζωῆς ἐστι πλήρωμα καὶ νοῦ, μετέ‐ | |
| χουσα ἀμφοῖν. Ὃ καὶ ὁ Ἐλεάτης ξένος ἐνδεικνύμενος | 26 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.27 | προστίθησιν· Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἀμφότερα ἐνόντα αὐτῷ λέγομεν, οὐ μὴν ἐν ψυχῇ γε φήσομεν αὐτὰ ἔχειν αὐτό; Τὸ γὰρ ἔχειν, ὥς πού φησί τις, τοῦ εἶναι δεύτερον, καὶ ἡ ψυχὴ μετέχει μὲν ἑκατέρου κατὰ τὴν | |
| 5 | ἑαυτῆς ἰδιότητα, τὸ δὲ λογοειδὲς τῆς οἰκείας ὑπάρξεως συμμίγνυσι τῇ νοερᾷ 〈καὶ〉 ζωτικῇ δυνάμει· προϋφέστηκε δὲ καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς, ὁ μὲν ὡς κινούμενος ἅμα καὶ ὡς ἑστώς, ἡ δὲ ὡς κίνησις καὶ στάσις. Καὶ τέτταρες αὗται μονάδες οὐκ ἐνταῦθα μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν | |
| 10 | ἄλλοις πολλοῖς ὑμνημέναι τῷ Πλάτωνι, ψυχὴ καὶ νοῦς καὶ ζωὴ καὶ ὄν. Καὶ ὥσπερ ἐν ψυχῇ πάντα κατὰ μέθεξιν, οὕτω καὶ ἐν νῷ τὰ πρὸ αὐτοῦ καὶ ἐν ζωῇ τὸ πρὸ αὐτῆς· καὶ γὰρ τὴν ζωὴν εἶναί φαμεν (ἢ πῶς ἂν ἐν τῷ ὄντι λέγοιτο τετάχθαι, κατὰ ταὐτὸν μὴ μετέχουσα τοῦ ὄντος;) καὶ | |
| 15 | τὸν νοῦν εἶναί τε καὶ ζῆν, καὶ γὰρ κινεῖται καὶ μοῖρα τοῦ ὄντος ἐστί. Μετέχει τοίνυν τὰ δεύτερα τῶν περιληπτι‐ κωτέρων μονάδων. Ἀλλὰ τῶν μετεχομένων ὄντων παν‐ ταχοῦ δεῖ καὶ τὰ ἀμέθεκτα προϋπάρχειν αἴτια, καθάπερ δέδεικται πρότερον, κατὰ τὴν πρὸς τὸ ἓν τῶν ὄντων | |
| 20 | ὁμοιότητα. Τὸ μὲν ὂν ἄρα πρώτως ἀμέθεκτόν ἐστι· ζωὴ δὲ μετέχει μὲν πρώτη τοῦ ὄντος, ἀμέθεκτος δέ ἐστιν, ἐξῃρημένη τοῦ νοῦ· καὶ ὁ νοῦς πληροῦται μὲν ἔκ τε τοῦ ὄντος καὶ τῆς ζωῆς, ἀμέθεκτος δέ ἐστιν [ἐν] ψυχαῖς καὶ τοῖς μετ’ αὐτόν· καὶ ψυχῇ νοῦς ἐφέστηκε, ζωῆς καὶ | |
| 25 | ὄντος αὐτῇ μετουσίαν ἐπιλάμπων, ἀμέθεκτος δὲ προϋ‐ | |
| πάρχει τῶν σωμάτων· ἐσχάτη δὲ ἄρα τῶν ὄντων τάξις ᾗ | 27 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.28 | καὶ τὰ σώματα προσήρτηται, τὰ μὲν οὐράνια πρώτως, τὰ δὲ ὑπὸ σελήνην μετὰ τῆς τῶν ἐνύλων προσθήκης. Ἡ μὲν οὖν πρόοδος τῶν ὄντων αὕτη, διὰ ζωῆς καὶ νοῦ καὶ ψυχῆς εἰς τὴν σωματικὴν τελευτήσασα φύσιν. Εἰ | |
| 5 | δὲ ἀνάγκη τὰς ὑπερουσίους τῶν θεῶν ἑνάδας ἀπὸ τῆς ἀμεθέκτου τῶν πάντων αἰτίας ὑποστάσας μετέχεσθαι τὰς μὲν ὑπὸ τῶν πρώτων ἐν τοῖς οὖσι διακόσμων, τὰς δὲ ὑπὸ τῶν μέσων, τὰς δὲ ὑπὸ τῶν ἐσχάτων, ὡς δέδεικται πρό‐ τερον, δῆλον ὡς αἱ μὲν αὐτῶν τὴν ἀμέθεκτον τῶν ὄντων | |
| 10 | μοῖραν ἐκθεοῦσιν, αἱ δὲ τὴν ζωήν, αἱ δὲ τὸν νοῦν, αἱ δὲ τὴν ψυχήν, αἱ δὲ καὶ τὰ σώματα κατέλαμψαν. Καὶ τῶν μὲν ἐσχάτων οὐ τὰ σώματα μετέχει μόνον, ἀλλὰ καὶ ψυχὴ καὶ νοῦς καὶ ζωὴ καὶ οὐσία (νοῦς γὰρ ἐν ἑαυτῷ 〈ὢν〉 καὶ τῆς ζωῆς ἐστι καὶ τοῦ ὄντος πλή‐ | |
| 15 | ρωμα)· τῶν δὲ ὑπὲρ τὸν κόσμον τοῦτον νοῦς ἐξήρτηται καὶ ψυχικὴ δύναμις προϋπάρχουσα τῷ νῷ· τῶν δὲ ὑπὲρ ταύτην νοῦς ἀμέθεκτος καὶ νοερός· τῶν δὲ ἐπέκεινα ζωὴ πρωτίστη καὶ ἀμέθεκτος· τῶν δὲ ἀκροτάτων αὐτὸ τὸ πρώτιστον ὂν καὶ τὸ θειότατον τῶν ὄντων. Διὸ καὶ ὁ | |
| 20 | Παρμενίδης ἐντεῦθεν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὄντος ἀρχόμενος προάγει τὰς ὅλας διακοσμήσεις τῶν θεῶν. ζʹ Τούτων δὲ ἡμῖν προδιωρισμένων φέρε περὶ τῶν θείων | |
| διακόσμων ἀρξάμενοι λέγωμεν ἄνωθεν, ἀπὸ τοῦ ἑνὸς τὰς | 28 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.29 | ὅλας τῶν θεῶν τάξεις παράγοντες καὶ τῷ Πλάτωνι συνο‐ δεύοντες, πρῶτον μὲν ἐκ τῶν ἄλλων διαλόγων ἕκαστα καταδούμενοι τοῖς ἀνελέγκτοις λογισμοῖς, ἔπειθ’ οὕτως καὶ τὰ τοῦ Παρμενίδου συμπεράσματα συνάπτοντες ταῖς | |
| 5 | θείαις προόδοις καὶ ἀπεικάζοντες, καὶ τὰ μὲν πρῶτα ταῖς πρώταις, τὰ δὲ ἔσχατα ταῖς ἐσχάταις ἐφαρμόζοντες. Πάλιν δὴ οὖν ἡμῖν ἐπαναληπτέον τὴν περὶ τοῦ ἑνὸς μυσταγωγίαν, ἵνα καθ’ ὁδὸν ἰόντες ἀπὸ τῆς πρώτης ἀρχῆς τὰς δευτέρας καὶ τρίτας τῶν ὅλων ὑμνήσωμεν. | |
| 10 | Ἁπάντων δὴ τῶν ὄντων καὶ αὐτῶν τῶν τὰ ὄντα παρα‐ γόντων θεῶν μία καὶ ἐξῃρημένη καὶ ἀμέθεκτος αἰτία προϋφέστηκεν, ἄρρητος μὲν παντὶ λόγῳ καὶ ἄφραστος, ἄγνωστος δὲ πάσῃ γνώσει καὶ ἄληπτος, πάντα μὲν ἀφ’ ἑαυτῆς ἐκφαίνουσα, πάντων δὲ ἀρρήτως προϋπάρ‐ | |
| 15 | χουσα, καὶ πάντα μὲν πρὸς ἑαυτὴν ἐπιστρέφουσα, πάντων δὲ οὖσα τέλος τὸ ἄριστον. Ταύτην δὴ οὖν τὴν ὄντως ἐκβεβηκυῖαν χωριστῶς ἀπὸ πασῶν καὶ πάσας μὲν τὰς ἑνάδας τῶν θείων, πάντα δὲ τὰ γένη τῶν ὄντων καὶ τὰς προόδους ἑνιαίως ὑφιστάνουσαν ὁ μὲν ἐν Πολιτείᾳ | |
| 20 | Σωκράτης τἀγαθὸν ἀποκαλεῖ καὶ διὰ τῆς πρὸς τὸν ἥλιον ἀναλογίας τὴν θαυμαστὴν αὐτῆς πρὸς τὰ νοητὰ πάντα καὶ ἄγνωστον ὑπεροχὴν ἀποκαλύπτει· ὁ δὲ αὖ Παρμενίδης ἓν μὲν αὐτὴν ἐπονομάζει, διὰ δὲ τῶν ἀποφά‐ σεων τὴν ἐξῃρημένην τοῦ ἑνὸς τούτου καὶ ἄρρητον ὕπαρξιν | |
| 25 | αἰτίαν τῶν ὅλων οὖσαν ἐπιδείκνυσιν· ὁ δὲ ἐν τῇ πρὸς Διονύσιον ἐπιστολῇ δι’ αἰνιγμάτων προϊὼν [ὁ] λόγος περὶ ἣν τὰ πάντα καὶ ὡς αἰτίαν πάντων τῶν καλῶν | |
| ἀνυμνεῖ· ὁ δὲ ἐν τῷ Φιλήβῳ Σωκράτης οἷον τῶν ὅλων | 29 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.30 | ὑποστάτιν εὐφημεῖ, διότι πάσης ἐστὶ θεότητος αἰτία, τὸ γὰρ εἶναι θεοὶ πάντες οἱ θεοὶ διὰ τὸν πρῶτον ἔχουσι θεόν. Εἴτ’ οὖν πηγὴν θεότητος αὐτὴν ἐπονομάζειν ᾖ θέμις, εἴτε βασιλέα τῶν πάντων, εἴτε ἑνάδα πασῶν ἑνάδων, εἴτε | |
| 5 | τῆς ἀληθείας γεννητικὴν ἀγαθότητα, εἴτε ἁπάντων τούτων ἐξῃρημένην ὕπαρξιν καὶ πασῶν αἰτιῶν ἐπέκεινα τῶν τε πατρικῶν καὶ τῶν γεννητικῶν, αὕτη μὲν ἡμῖν σιγῇ καὶ τῇ πρὸ σιγῆς ἑνώσει τιμάσθω καὶ τοῦ μυστικοῦ τέλους τὴν προσήκουσαν ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς μοῖραν ἐπι‐ | |
| 10 | λάμψειε· τὰς δὲ ἀπ’ αὐτῆς καὶ μετ’ αὐτὴν προελθούσας δυοειδεῖς ἀρχὰς τῷ νῷ θεωρήσωμεν. Τί γὰρ ἄλλο μετὰ τὴν ἕνωσιν τῆς ὅλης θεότητος ἢ τὴν δυάδα τῶν ἀρχῶν ἀνάγκη τετάχθαι; 〈ηʹ〉 | |
| 15 | Τίνες οὖν αἱ δύο τῶν θείων διακόσμων ἀρχαὶ μετὰ τὸ πρῶτον, ἐφεξῆς τοῖς περὶ ἐκείνου λόγοις θεωρήσωμεν· κατὰ γὰρ τὴν πάτριον θεολογίαν καὶ ὁ Πλάτων τὰς δύο μετὰ τὸ ἓν ὑφίστησιν ἀρχάς. Λέγει τοίνυν ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης ὡς ἄρα θεὸς | |
| 20 | πέρατός ἐστι καὶ ἀπειρίας ὑποστάτης καὶ διὰ τούτων ἅπαντα τὰ ὄντα μιγνὺς παρήγαγε, κατὰ τὸν Φιλόλαον ἐκ περαινόντων καὶ ἀπείρων τῆς τῶν ὄντων φύσεως συμπεπλεγμένης. Εἰ τοίνυν ἐκ τούτων τὰ ὄντα, δῆλον ὅτι πρὸ τῶν ὄντων ὑφεστήκασι, καὶ εἰ μεμιγμένων αὐτῶν | |
| 25 | τὰ δεύτερα μετείληφεν, ἀμιγεῖς αὗται τῶν ὅλων προϋπάρ‐ χουσιν. Οὐ γὰρ ἐκ τῶν κατατεταγμένων καὶ ἐν ἄλλοις | |
| ὄντων, ἀλλ’ ἀπὸ τῶν ἐξῃρημένων καὶ ἐν ἑαυτοῖς ἱδρυμένων | 30 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.31 | ἄρχεται τῶν θείων ἡ πρόοδος. Ὥσπερ οὖν τὸ ἓν αὐτὸ πρὸ τῶν ἡνωμένων ἐστί, καὶ ὡς τὸ πεπονθὸς τὸ ἓν δευτέραν ἔχει τάξιν μετὰ τὴν ἀμέθεκτον ἕνωσιν, οὕτως ἄρα καὶ αἱ δύο τῶν ὄντων ἀρχαὶ πρὸ τῆς μεθέξεως καὶ | |
| 5 | τῆς εἰς τὰ ὄντα συμμίξεως αὐταὶ καθ’ ἑαυτὰς ὑπάρχουσιν αἰτίαι τῶν ὅλων. Δεῖ γὰρ εἶναι πρὸ τοῦ πεπερασμένου τὸ πέρας καὶ πρὸ τοῦ ἀπείρου τὴν ἀπειρίαν κατὰ τὴν πρὸς τὸ ἓν τῶν ἀπ’ αὐτοῦ προελθόντων ὁμοιότητα. Καὶ γὰρ αὖ καὶ εἰ τὰ ὄντα μετὰ τὸ ἓν ἀμέσως παράγοιμεν, | |
| 10 | οὐδαμοῦ τὴν τοῦ ἑνὸς ἰδιότητα καθαρῶς εὑρήσομεν. Οὔτε γὰρ τὸ ὂν τῷ ἑνὶ ταὐτόν, ἀλλὰ μετέχει τοῦ ἑνός· οὔτε τὸ πρῶτον ὡς ἀληθῶς ἐστιν ἕν, κρεῖττον γάρ ἐστιν, ὡς πολλάκις εἴρηται, καὶ τοῦ ἑνός· ποῦ τοίνυν τὸ κυριώ‐ τατα πάντως ἕν; Ἔστιν ἄρα τι πρὸ τοῦ ὄντος ἕν, ὃ καὶ | |
| 15 | ὑφίστησι τὸ ὂν καὶ αἴτιόν ἐστι τοῦ ὄντος πρώτως, ἐπειδὴ τὸ πρὸ αὐτοῦ καὶ τῆς ἑνώσεως ἐπέκεινα καὶ τῆς αἰτίας ἦν, ἄσχετον πρὸς πάντα καὶ ἀμέθεκτον ἀπὸ πάντων ἐξῃρη‐ μένον. Ἀλλ’ εἰ αἴτιόν ἐστι τοῦτο τὸ ἓν καὶ ὑποστατικὸν τοῦ ὄντος, δύναμις ἂν ἐν αὐτῷ γεννητικὴ τοῦ ὄντος | |
| 20 | ὑπάρχοι. Πᾶν γὰρ τὸ παράγον κατὰ τὴν ἑαυτοῦ παράγει δύναμιν, μέσην τοῦ παράγοντος καὶ τῶν παραγομένων ὑπόστασιν λαχοῦσαν καὶ τοῦ μὲν οὖσαν πρόοδον καὶ οἶον ἐκτένειαν, τοῦ δὲ αἰτίαν γεννητικὴν προτεταγμένην. Καὶ γὰρ δὴ τὸ ὄν, ἐκ τούτων παραγόμενον καὶ οὐκ ὂν αὐτοέν, | |
| 25 | ἀλλ’ ἑνοειδές, τὴν μὲν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς πρόοδον διὰ τὴν | |
| δύναμιν ἔχει, προάγουσαν αὐτὸ καὶ ἐκφαίνουσαν ἀπὸ τοῦ | 31 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.32 | ἑνός, αὐτὴν δὲ τὴν κρύφιον ἕνωσιν ἀπὸ τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἑνός. Τὸ μὲν τοίνυν ἓν τοῦτο τὸ προϋπάρχον τῆς δυνάμεως καὶ πρῶτον ἀπὸ τῆς ἀμεθέκτου καὶ ἀγνώστου τῶν ὅλων αἰτίας προϋποστάν, πέρας ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης | |
| 5 | ἀποκαλεῖ, τὴν δὲ γεννητικὴν τοῦ ὄντος δύναμιν ἀπειρίαν. Λέγει δὲ οὕτως ἐν ἐκείνοις· Τὸν θεὸν ἐλέγομέν που τὸ μὲν πέρας τῶν ὄντων δεῖξαι, τὸ δὲ ἄπειρον. Ὁ μὲν οὖν πρώτιστος καὶ ἑνιαῖος θεὸς ἄνευ προσθήκης ἄλλης θεὸς ὑπ’ αὐτοῦ προσείρηται, διότι δὴ τῶν μὲν | |
| 10 | δευτέρων ἕκαστος θεῶν ὑπὸ τοῦ ὄντος μετέχεται καὶ συνηρτημένον ἔχει τὸ ὄν, ὁ δὲ πρώτιστος μόνος ἀφ’ ὅλων τῶν ὄντων ἐξῃρημένος θεός ἐστι, κατ’ αὐτὸ τὸ ἄρρητον καὶ ἑνιαῖον μόνον καὶ ὑπερούσιον ἀφωρισμένος. Τὸ δὲ πέρας τῶν ὄντων καὶ τὸ ἄπειρον ἐκφαίνει τὴν ἄγνωστον | |
| 15 | ἐκείνην καὶ ἀμέθεκτον αἰτίαν, τὸ μὲν πέρας τῆς μονίμου καὶ ἑνοειδοῦς καὶ συνεκτικῆς θεότητος αἴτιον ὑπάρχον, τὸ δὲ ἄπειρον τῆς ἐπὶ πάντα προϊέναι καὶ πληθύεσθαι δυναμένης καὶ ὅλως τῆς γεννητικῆς προκατάρχον ἁπάσης διακοσμήσεως. Πᾶσα μὲν γὰρ ἕνωσις καὶ ὁλότης καὶ | |
| 20 | κοινωνία τῶν ὄντων καὶ πάντα τὰ θεῖα μέτρα τοῦ πρωτί‐ στου πέρατος ἐξήρτηται, πᾶσα δὲ διαίρεσις καὶ γόνιμος ποίησις καὶ ἡ εἰς πλῆθος πρόοδος ἀπὸ τῆς ἀρχηγικωτάτης ταύτης ἀπειρίας ὑφέστηκεν. Ὥστε καὶ ὅταν μένειν τῶν θείων ἕκαστον ἅμα καὶ προϊέναι λέγωμεν, μένειν μὲν αὐτὸ | |
| 25 | σταθερῶς κατὰ τὸ πέρας ὁμολογήσομεν, προϊέναι δὲ κατὰ τὴν ἀπειρίαν, καὶ ἅμα τό τε ἓν ἔχειν καὶ τὸ πλῆθος, τὸ μὲν τῆς τοῦ πέρατος ἀρχῆς, τὸ δὲ τῆς ἀπειρίας ἐξα‐ | |
| πτόμενον· καὶ ὡς συλλήβδην εἰπεῖν ἁπάσης τῆς ἐν τοῖς | 32 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.33 | θείοις γένεσιν ἀντιθέσεως τὸ μὲν κρεῖττον ἐπὶ τὸ πέρας, τὸ δὲ καταδεέστερον ἐπὶ τὴν ἀπειρίαν ἀνοίσομεν. Ἐκ γὰρ τούτων τῶν δύο ἀρχῶν ἅπαντα μέχρι καὶ τῶν ἐσχάτων τὴν εἰς τὸ εἶναι πρόοδον ἔσχε. Καὶ γὰρ ὁ αἰὼν | |
| 5 | αὐτὸς ἅμα καὶ πέρατος μετέχει καὶ ἀπειρίας, ὡς μὲν νοητὸν μέτρον ὑπάρχων, τοῦ πέρατος, ὡς δὲ τῆς ἀνεκλεί‐ πτου κατὰ τὸ εἶναι δυνάμεως αἴτιος, τῆς ἀπειρίας. Καὶ ὁ νοῦς καθ’ ὅσον μὲν ἑνοειδής ἐστι καὶ ὅλος καὶ καθ’ ὅσον τῶν παραδειγματικῶν μέτρων ἐστὶ συνεκτικός, τοῦ πέρατός | |
| 10 | ἐστιν ἔκγονος, καθ’ ὅσον δὲ αὖ διαιωνίως τὰ πάντα παράγει καὶ [ἔστι] κατὰ τὸν ὅλον αἰῶνα πᾶσιν ὁμοῦ τὸ εἶναι χορηγῶν ἀεὶ τὴν ἑαυτοῦ δύναμιν ἀνελάττωτον ἔχει, τῆς ἀπειρίας. Καὶ ἡ ψυχὴ τῷ μὲν ἀποκαταστάσεσι καὶ περιό‐ δοις μετρεῖν τὴν ἑαυτῆς ζωὴν καὶ ὅρον ἐπάγειν ταῖς | |
| 15 | ἑαυτῆς κινήσεσιν ὑπὸ τὴν τοῦ πέρατος αἰτίαν ἀνάγεται, τῷ δὲ παῦλαν τῶν κινήσεων οὐδεμίαν ἔχειν, ἀλλὰ τὸ τῆς περιόδου τέλος ἀρχὴν ποιεῖσθαι δευτέρας ὅλης περι‐ φορᾶς ζωτικῆς, ὑπὸ τὴν τῆς ἀπειρίας τάξιν τελεῖ. Καὶ ὁ σύμπας οὗτος οὐρανὸς κατὰ μὲν τὴν ὁλότητα τὴν ἑαυτοῦ | |
| 20 | καὶ τὴν συνοχὴν καὶ τὴν τάξιν τῶν περιόδων καὶ τὰ μέτρα τῶν ἀποκαταστάσεων πεπέρασται, κατὰ δὲ τὰς γονίμους δυνάμεις καὶ τὰς ποικίλας ἀνελίξεις καὶ τὰς τῶν κύκλων ἀνεκλείπτους ἐπανακυκλήσεις ἀπειρίας μετείληχε. Καὶ μὴν καὶ ἡ σύμπασα γένεσις διὰ μὲν τὰ εἴδη πάντα πεπε‐ | |
| 25 | ρασμένα καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ἑστῶτα καὶ διὰ τὸν ἕνα κύκλον τὸν τὴν οὐράνιον περιφορὰν ἀπεικαζόμενον περατοειδής ἐστι, διὰ δὲ αὖ τὴν τῶν καθ’ ἕκαστα συνισταμένων ποικι‐ λίαν καὶ τὴν ἐξαλλαγὴν τὴν ἄπαυστον καὶ διὰ τὴν τοῦ | |
| μᾶλλον καὶ ἧττον ἐν ταῖς μεθέξεσι τῶν εἰδῶν παρεμπλοκὴν | 33 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.34 | τῆς ἀπειρίας ἐστὶν εἰκών. Καὶ πρὸς τούτοις αὖ τῶν φύσει γινομένων ἕκαστον κατὰ μὲν τὸ εἶδος τῷ πέρατι προσ‐ έοικε, κατὰ δὲ τὴν ὕλην τῇ ἀπειρίᾳ. Ταῦτα γὰρ ἐσχάτως ἐξήρτηται τῶν δύο μετὰ τὸ ἓν ἀρχῶν, καὶ μέχρι τούτων ἡ | |
| 5 | πρόοδος τῆς ἐκείνων ποιήσεως. Καὶ ἔστιν ἑκάτερον μὲν καὶ τούτων ἕν, ἀλλὰ τὸ εἶδος μέτρον καὶ ὅρος τῆς ὕλης καὶ μᾶλλον ἕν· δυνάμει δὲ ἡ ὕλη τὰ πάντα, καθ’ ὅσον ἐκ τῆς πρώτης ὑπέστη δυνάμεως. Ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν γεννητικὴ τῶν πάντων ἡ δύναμις, ἡ δὲ τῆς ὕλης δύναμις | |
| 10 | ἀτελὴς καὶ τῆς τῶν πάντων κατ’ ἐνέργειαν ὑποστάσεως ἐνδεής. Εἰκότως ἄρα καὶ ὁ Σωκράτης ἔλεγεν ἐκ πέρατος εἶναι καὶ ἀπείρου τὰ ὄντα πάντα καὶ τὰς δύο ταύτας νοητὰς ἀρχὰς ἀπὸ τοῦ θεοῦ πρώτως ὑφεστάναι. Τὸ γὰρ καὶ | |
| 15 | συνάγον ἀμφοτέρας καὶ τελειοῦν καὶ διὰ πάντων ἐκφαῖνον τῶν ὄντων τὸ πρὸ τῆς δυάδος ἐστὶν ἕν· καὶ ἡ μὲν ἕνωσις τοῖς πᾶσιν ἐκ τοῦ πρώτου, ἡ δὲ διαίρεσις τῶν δύο στοιχείων ἐκ τῶν πρωτουργῶν τούτων αἰτίων ἀπογεννᾶται καὶ διὰ τούτων ἐπὶ τὴν ἄρρητον καὶ ἄγνωστον ἀρχὴν ἀνατείνεται. | |
| 20 | θʹ Τίνες μὲν οὖν εἰσιν αἱ δύο τῶν ὄντων ἀρχαὶ προσεχῶς ἐκ τοῦ ἑνὸς ἀναφανεῖσαι κατὰ τὴν τοῦ Πλάτωνος θεολο‐ γίαν, διὰ τούτων ἔστω καταφανές· τὸ δὲ ἐκ τούτων τρίτον ἀναφαινόμενον τί ποτέ ἐστι, μετὰ ταῦτα λέγωμεν. | |
| 25 | Καλεῖται μὲν οὖν πανταχοῦ μικτόν, ὡς ἐκ πέρατος | 34 in vol. 3 |
Theol Plat.3.35 | καὶ ἀπειρίας ὑποστάν. Εἰ δὲ τὸ πέρας τῶν ὄντων ἦν πέρας καὶ τὸ ἄπειρον τῶν ὄντων ἄπειρον καὶ ἔστι τὰ ἐξ ἀμφοῖν ἔχοντα τὴν σύστασιν τὰ ὄντα, καθάπερ αὐτὸς σαφῶς ὁ Σωκράτης ἀναδιδάσκει, δῆλον ὅτι τὸ πρώτιστον | |
| 5 | τῶν μικτῶν πρώτιστόν ἐστι τῶν ὄντων, τοῦτο δὲ οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ τὸ ἀκρότατον ἐν τοῖς οὖσι καὶ ὅ ἐστιν αὐτοὸν καὶ οὐδὲν ἄλλο ἢ ὄν. Λέγω δὲ οὕτως διὰ *** καὶ τὸ πρώτως ὂν πάντων εἶναι νοητῶς περιληπτικὸν ἀπεδείκνυμεν, καὶ τῆς ζωῆς καὶ | |
| 10 | τοῦ νοῦ· καὶ γὰρ τὴν ζωὴν τριαδικὴν εἶναι ζωτικῶς καὶ τὸν νοῦν νοερῶς· καὶ εἶναι πανταχοῦ μὲν τὰ τρία ταῦτα, τὸ ὄν, τὴν ζωήν, τὸν νοῦν, πρώτως δὲ καὶ οὐσιωδῶς ἐν τῷ ὄντι πάντα προϋπάρχειν. Ἐκεῖ γὰρ καὶ ἡ οὐσία καὶ ἡ ζωὴ καὶ ὁ νοῦς· καὶ ἡ *** ἀκρότης τῶν ὄντων, ἡ | |
| 15 | δὲ ζωὴ τὸ μέσον κέντρον τοῦ ὄντος, νοητὴ ζωὴ λεγομένη καὶ οὖσα, ὁ δὲ νοῦς τὸ πέρας τοῦ ὄντος καὶ [ὁ] νοητὸς νοῦς. Ἔστι γὰρ ἐν τῷ νοητῷ νοῦς καὶ ἐν τῷ νῷ νοητόν· ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν νοητῶς ὁ νοῦς, ἐν δὲ τῷ νῷ νοερῶς τὸ νοητόν. Καὶ ἡ μὲν οὐσία τὸ μόνιμον τοῦ ὄντος καὶ τὸ ταῖς πρωτί‐ | |
| 20 | σταις ἀρχαῖς συνυφαινόμενον καὶ ἀνεκφοίτητον τοῦ ἑνός· ἡ δὲ ζωὴ τὸ προϊὸν ἀπὸ τῶν ἀρχῶν καὶ τῇ ἀπείρῳ δυνάμει συμφυόμενον· ὁ δὲ νοῦς τὸ ἐπιστρέφον εἰς τὰς ἀρχὰς καὶ συνάπτον τῇ ἀρχῇ τὸ πέρας καὶ κύκλον ἕνα νοητὸν ἀπεργαζόμενον. | |
| 25 | Τριττοῦ τοίνυν ὄντος 〈τοῦ ὄντοσ〉, καὶ τοῦ μὲν οὐσιω‐ δοῦς [τοῦ] ἐν αὐτῷ, τοῦ δὲ ζωτικοῦ, τοῦ δὲ νοεροῦ, πάντων | |
| δὲ οὐσιωδῶς ἐν αὐτῷ προϋπαρχόντων, τὸ πρώτιστον τῶν | 35 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.36 | ὄντων ἐστὶ τὸ ἐκ τῶν πρωτίστων ἀρχῶν μιγνύμενον, λέγω δὴ τὴν οὐσίαν. Ἡ γὰρ αὐτοουσία πάντων ἐστὶ τῶν ὄντων ἀκρότης καὶ οἷον μονάς ἐστι τῶν ὅλων· καὶ ἐν ἅπασι τοίνυν τοῖς οὖσιν ἡ οὐσία τὸ πρώτιστον, καὶ ἐν ἑκάστῳ | |
| 5 | τὸ οὐσιῶδές ἐστι πρεσβύτατον ὡς ἀπὸ τῆς τῶν ὄντων ἑστίας ὑποστάν. Καὶ γὰρ τὸ νοητὸν μάλιστα τοῦτό ἐστιν, ἐπειδὴ νοῦς μέν ἐστι τὸ γνωστικόν, ἡ δὲ ζωὴ νόησις, νοητὸν δὲ τὸ ὄν. Εἰ δὴ μικτόν ἐστι πᾶν τὸ ὄν, τὸ δὲ αὐτοὸν ἡ οὐσία, πρὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων ἡ οὐσία τὸ μικτόν ἐστιν, ἐκ | |
| 10 | τρίτων ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὑφισταμένη. Διὸ δὴ καὶ ὁ Σωκράτης ἐνδεικνύμενος ὅπως ἐξήλλακται τῆς ἀπογεννήσεως ὁ τρόπος ἐπί τε τῶν δυεῖν ἀρχῶν καὶ τοῦ μικτοῦ, τὸ μὲν πέρας καὶ τὸ ἄπειρον δεῖξαί φησι τὸν θεόν (ἑνά‐ δες γάρ εἰσιν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὑποστᾶσαι καὶ οἷον ἐκφάνσεις | |
| 15 | ἀπὸ τῆς ἀμεθέκτου καὶ πρωτίστης ἑνώσεως), τὸ δὲ μικτὸν ποιεῖν καὶ συγκεραννύναι διὰ τῶν πρώτων ἀρχῶν. Ὅσῳ δὴ τὸ ποιεῖν τοῦ ἐκφαίνειν καταδεέστερον καὶ ἡ γέννησις τῆς ἐκφάνσεως, τοσούτῳ δήπου τὸ μικτὸν ὑφειμένην ἔλαχε τὴν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς πρόοδον τῶν δύο ἀρχῶν. | |
| 20 | Οὐσία τοίνυν ἐστὶ νοητὴ τὸ μικτόν· καὶ ὑφίσταται πρώτως μὲν ἀπὸ τοῦ θεοῦ, παρ’ οὗ καὶ τὸ ἄπειρον καὶ τὸ πέρας, δευτέρως δὲ ἀπὸ τῶν μετὰ τὸν ἑνιαῖον θεὸν ἀρχῶν, τοῦ ἀπείρου λέγω καὶ τοῦ πέρατος. Ἡ γὰρ τετάρτη αἰτία, ἡ τῆς μίξεως ποιητική, πάλιν αὐτός ἐστιν ὁ θεός. | |
| 25 | Ἐπεὶ καὶ εἴ τις ἄλλην ὑποθοῖτο παρ’ αὐτήν, οὐκέτι τέταρτον, ἀλλὰ πέμπτον ὑποθήσεται. Πρῶτος μὲν γὰρ ἦν ὁ θεὸς ὁ τὰς δύο ἐκφαίνων ἀρχάς, δύο δὲ μετὰ τοῦτον ἀρχαί, τὸ πέρας καὶ ἄπειρον, τέταρτον δὲ τὸ μικτόν. | |
| Εἰ τοίνυν τὸ τῆς μίξεως αἴτιον ἐξήλλακται τῆς θείας | 36 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.37 | αἰτίας τῆς πρωτίστης, πέμπτον ἂν εἴη τοῦτο, καὶ οὐ τέταρτον, ὥς φησιν ὁ Σωκράτης. Ἔτι δὲ πρὸς τούτοις, εἰ τὸν θεὸν ἑνώσεως μάλιστά φαμεν εἶναι χορηγὸν τοῖς οὖσι καὶ ἡ μίξις αὕτη τῶν ἀρχῶν ἕνωσίς ἐστιν εἰς τὴν | |
| 5 | τοῦ ὄντος ὑπόστασιν, δῆλον ὅτι καὶ ταύτης ὁ θεὸς αἴτιός ἐστι πρώτως. Καὶ μὴν καὶ ὁ ἐν Πολιτείᾳ Σωκράτης διαρ‐ ρήδην ἀποφαίνεται τἀγαθὸν αἴτιον εἶναι τοῦ τε ὄντος καὶ τῆς οὐσίας τοῖς νοητοῖς, ὥσπερ τὸν ἥλιον τοῖς ὁρα‐ τοῖς· πῶς οὖν οὐκ ἀνάγκη τὸ μικτόν, εἴπερ ἐστὶ τὸ πρώτως | |
| 10 | ὄν, εἰς τὸν πρῶτον ἀναφέρειν θεόν, καὶ λέγειν ἀπ’ ἐκείνου τὴν πρόοδον εἰληφέναι; Εἰ δὲ καὶ ὁ ἐν Τιμαίῳ δημιουργὸς τὴν οὐσίαν τῆς ψυχῆς αὐτὴν καθ’ αὑτὴν ὑφίστησιν ἐκ τῆς ἀμερίστου καὶ τῆς μεριστῆς, ὃ ταὐτὸν τῷ ἐκ πέρατος καὶ ἀπείρου—ἔοικε γὰρ τῇ μὲν ἀμερίστῳ κατὰ | |
| 15 | τὸ πέρας, τῇ δὲ μεριστῇ κατὰ τὸ ἄπειρον—εἰ τοίνυν ὁ δημιουργὸς ἐκ τούτων συγκεράννυσι τὴν οὐσίαν τῆς ψυχῆς, καὶ τὸ ταὐτὸν αὖ καὶ τὸ ἕτερον χωρίς, εἶτ’ ἐκ τούτων ἤδη προόντων τὴν ὅλην ὑφίστησι ψυχήν, πῶς οὐ πολλῷ μειζόνως τὸν πρῶτον θεὸν τῆς πρωτίστης οὐσίας | |
| 20 | αἴτιον φήσομεν; Πρόεισι μὲν 〈οὖν〉 ἐκ τοῦ πρώτου τὸ μικτόν, ὥσπερ εἴπομεν, καὶ οὐκ ἔστιν ἐκ τῶν μετὰ τὸ ἓν ἀρχῶν μόνον, πρόεισι δὲ καὶ ἐκ τούτων, καὶ ἔστι τριαδικόν, τὴν μὲν πρώτην ἐκ τοῦ θεοῦ μετέχον ἑνώσεως ἀρρήτου καὶ τῆς | |
| 25 | ὅλης ὑποστάσεως, ἐκ δὲ τοῦ πέρατος τὴν ὕπαρξιν καὶ τὸ μονοειδὲς καὶ τὴν μόνιμον ἰδιότητα λαμβάνον, ἐκ δὲ τῆς ἀπειρίας τὴν δύναμιν καὶ τὴν ἐν αὐτῷ κρύφιον τῶν | |
| πάντων ***. Ὅλως γάρ, ἐπεὶ καὶ ἕν ἐστι καὶ οὐχ ἕν, τὸ | 37 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.38 | μὲν ἓν αὐτῷ κατὰ τὸ πέρας ὑπάρχει, τὸ δὲ οὐχ ἓν κατὰ τὸ ἄπειρον, ἡ δὲ τούτων ἀμφοτέρων σύμμιξις καὶ ὁλότης ἐκ τοῦ πρώτου. Καὶ μονὰς οὖν ἐστι τὸ μικτόν, διότι μετέχει τοῦ ἑνός, καὶ δυοειδές ἐστι, καθ’ ὅσον ἐκ τῶν δύο προελή‐ | |
| 5 | λυθεν ἀρχῶν, καὶ τριάς, καθ’ ὅσον ἐν παντὶ μικτῷ τριῶν τούτων δεῖ κατὰ τὸν Σωκράτην, κάλλους, ἀληθείας, συμμετρίας. Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων εἰσαῦθις ἐροῦμεν· ὅπως δὲ τὸ πρώτως μικτὸν ἡ οὐσία, νῦν διαρθρώσωμεν. Τοῦτο γὰρ δὴ | |
| 10 | τῶν πάντων ἐστὶν εἰς εὕρεσιν χαλεπώτατον, τί τὸ πρώτως ὂν *** ὥς πού φησι καὶ ὁ Ἐλεάτης ξένος, οὐ παρ’ ἔλαττον τοῦ μὴ ὄντος εἶναι τὸ ὄν, ἀπορώτατον. Πῶς τοίνυν ἐκ πέρατος ἡ οὐσία καὶ ἀπείρου, λεκτέον. Εἰ γὰρ καὶ τὸ πέρας καὶ τὸ ἄπειρον ὑπερούσια, δόξειεν ἂν ἡ οὐσία τὴν | |
| 15 | ὑπόστασιν ἐκ μὴ οὐσιῶν ἔχειν. Πῶς οὖν αἱ μὴ οὐσίαι ποιοῦσι τὴν οὐσίαν; Ἢ τοῦτο κἀν τοῖς ἄλλοις ἅπασίν ἐστιν ὅσα κατὰ μίξιν ἀλλήλων ὑφέστηκεν· τὸ γὰρ ἐκ τῶν μεμιγμένων οὐκ ἔστι τοῖς ἀμίκτοις ταὐτόν. Οὔτε γὰρ ἡ ψυχὴ ταὐτόν ἐστι τοῖς γένεσιν ἐξ ὧν συγκεραννυμένων | |
| 20 | ἀπεγέννησεν αὐτὴν ὁ πατήρ, οὔτε ὁ εὐδαίμων βίος ὁ αὐτός ἐστι τῷ κατὰ νοῦν ἢ καθ’ ἡδονὴν βίῳ, οὔτε τὸ ἐν σώμασιν ἓν ταὐτὸν τοῖς ἑαυτοῦ στοιχείοις. Ὥστε καὶ τὸ πρώτως ὂν οὐ θαυμαστὸν εἰ μήτε πέρας ὂν μήτε ἄπειρον ἐξ ἀμφοῖν ὑπέστη, καὶ ἔστι μικτόν, οὐκ αὐτῶν τῶν ὑπερου‐ | |
| 25 | σίων αὐτοῦ εἰς τὴν μίξιν παρειλημμένων, ἀλλ’ ἐκείνων μὲν ἐξῃρημένων, δευτέρων δὲ ἀπ’ ἐκείνων προόδων συμ‐ | |
| φυομένων εἰς τὴν τῆς οὐσίας ὑπόστασιν. Οὕτως οὖν ἐκ | 38 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.39 | τούτων τὸ ὄν, ὡς μετέχον ἀμφοῖν καὶ τὸ μὲν μονοειδὲς ἀπὸ τοῦ πέρατος ἔχον, τὸ δὲ γεννητικὸν καὶ ὅλως τὸ κρύφιον πλῆθος ἀπὸ τῆς ἀπειρίας. Ἔστι γὰρ πάντα κρυφίως, καὶ διὰ τοῦτο πάντων αἴτιον τῶν ὄντων. Ὃ καὶ | |
| 5 | ὁ Ἐλεάτης ξένος ἡμῖν ἐνδεικνύμενος τὴν μὲν πρώτην δυνάμενον ἀποκαλεῖ τὸ ὄν, ὡς ἂν κατὰ μετουσίαν τῆς πρώτης δυνάμεως ὑποστὰν καὶ μετέχον τῆς τε ὑπάρξεως ἐκ τοῦ πέρατος καὶ τῆς δυνάμεως ἐκ τοῦ ἀπείρου· προελ‐ θὼν δὲ αὖ καὶ δύναμιν ἀφορίζεται τὸ ὄν, ὡς οἰστικὸν | |
| 10 | τῶν πάντων 〈καὶ〉 γεννητικὸν καὶ ὡς πάντα ὂν ἑνοειδῶς. Ἡ γὰρ δύναμις αἰτία πανταχοῦ τῶν γονίμων προόδων καὶ παντὸς πλήθους, ἡ μὲν κρυφία δύναμις τοῦ κρυφίου πλήθους, ἡ δὲ κατ’ ἐνέργειαν καὶ ἑαυτὴν ἐκφήνασα, τοῦ παντελοῦς. | |
| 15 | Διὰ δὴ ταύτην οἶμαι τὴν αἰτίαν καὶ πᾶν τὸ ὂν καὶ ἡ οὐσία πᾶσα δυνάμεις ἔχει συμφυεῖς, μετέχει γὰρ τῆς ἀπειρίας· καὶ τὴν μὲν ὕπαρξιν ἐκ τοῦ πέρατος κομίζεται, τὴν δὲ δύναμιν ἐκ τοῦ ἀπείρου. Καὶ οὐδὲν ἄλλο ἐστὶ τὸ ὂν ἢ μονὰς δυνάμεων πολλῶν καὶ ὕπαρξις πληθυνομένη, | |
| 20 | καὶ διὰ τοῦτο ἓν πολλὰ τὸ ὄν. Ἀλλὰ τὰ πολλὰ κρυ‐ φίως μέν ἐστι καὶ ἀδιακρίτως ἐν τοῖς πρώτοις, διῃρημένως δὲ ἐν τοῖς δευτέροις· ὅσῳ γάρ ἐστι τῷ ἑνὶ τὸ ὂν συγγενέ‐ στερον, τοσοῦτον μᾶλλον ἀποκρύπτει τὸ πλῆθος καὶ κατ’ αὐτὴν μόνον ἀφορίζεται τὴν ἕνωσιν. Ταῦτά μοι | |
| 25 | δοκοῦσι καὶ οἱ περὶ Πλωτῖνον πολλάκις ἐνδεικνύμενοι τὸ ὂν ἔκ τε εἴδους καὶ ὕλης νοητῆς ποιεῖν, τὸ 〈μὲν〉 εἶδος | |
| τῷ ἑνὶ καὶ τῇ ὑπάρξει, τὴν δὲ δύναμιν ἀνάλογον [ὑπο]‐ | 39 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.40 | τάττοντες τῇ ὕλῃ. Καὶ εἰ τοῦτο λέγοιεν, ὀρθῶς λέγουσιν· εἰ δὲ ἄμορφόν τινα καὶ ἀνείδεον φύσιν καὶ ἀόριστον ἐπὶ τὴν νοητὴν οὐσίαν ἀναπέμπουσι, τῆς Πλατωνικῆς ἁμαρ‐ τάνειν μοι δοκοῦσι διανοίας. Οὐ γάρ ἐστιν ὕλη τοῦ πέρατος | |
| 5 | τὸ ἄπειρον, ἀλλὰ δύναμις· οὐδὲ εἶδος τοῦ ἀπείρου τὸ πέρας, ἀλλὰ ὕπαρξις· ἐξ ἀμφοῖν δὲ τὸ ὄν, ὡς οὐ μόνον ἐν τῷ ἑνὶ στάν, ἀλλὰ πλῆθος ἑνάδων καὶ δυνάμεων εἰς μίαν οὐσίαν συγκεραννυμένων ὑποδεξάμενον. 〈ιʹ〉 | |
| 10 | Τὸ μὲν οὖν πρώτως ὂν διὰ ταῦτα μικτὸν ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος προσείρηται· κατ’ εἰκόνα δὲ αὐτοῦ καὶ ἡ γένεσις μικτὸν ἐκ πέρατος καὶ ἀπείρου. Καὶ τὸ μὲν ἄπειρον ἐν ταύτῃ δύναμις ἀτελής, τὸ δὲ πέρας εἶδος καὶ μορφὴ τῆς δυνάμεως ταύτης. Διὸ ταύτην μὲν τὴν δύναμιν ὕλην | |
| 15 | τιθέμεθα, τὸ κατ’ ἐνέργειαν οὐκ ἔχουσαν τοῦ εἶναι, καὶ τοῦ ὁρίζεσθαι δεομένην ἀλλαχόθεν· τὴν δὲ τοῦ ὄντος δύναμιν, γεννητικὴν τῶν ἐνεργειῶν οὖσαν καὶ πάντα τὰ ὄντα παράγουσαν ἀφ’ ἑαυτῆς καὶ τῶν τελείων δυνάμεων ἐν τοῖς οὖσιν ὁριστικὴν ὑπάρχουσαν, οὐκέτι φαμὲν ὕλην | |
| 20 | ἀποκαλεῖν θεμιτόν. Τὸ γὰρ ἐκείνης 〈τέλειον〉 ἀνομοίως ἡ τῆς ὕλης μεμίμηται δύναμις ἀτελὴς γενομένη, καὶ τὴν ἐν ἐκείνῃ τοῦ πλήθους ὠδῖνα δυνάμει γενομένη τὸ πλῆθος ἀπεικάσατο. Καὶ μὴν καὶ τὸ εἶδος τοῦτο μιμεῖται μὲν ἐσχάτως τὸ πέρας, ὁρίζον καὶ αὐτὸ τὴν ὕλην καὶ | |
| 25 | περατοῦν τὸ ἄπειρον αὐτῆς· πληθύεται δὲ καὶ μερίζεται | |
| περὶ αὐτὴν καὶ τῇ στερήσει συνανακέκραται τῆς ὕλης | 40 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.41 | καὶ τὴν ἄκραν ἕνωσιν τῆς τοῦ ὄντος ὑπάρξεως τῷ εἶναι γινόμενον ἀεὶ καὶ ἀπολλύμενον ἀπεικονίσατο. Τὰ γὰρ ἐν τοῖς πρώτοις ὄντα καθ’ ὑπεροχήν, ταῦτα ἐν τοῖς ἐσχάτοις ἐστὶ κατὰ ἔλλειψιν. Ἐπεὶ καὶ τὸ μὲν πρώτως | |
| 5 | ὂν μικτόν ἐστιν ἐκ πέρατος καὶ ἀπείρου, ζωῆς ἐξῃρημένον καὶ αἴτιον αὐτῆς ὑπάρχον· τὸ δὲ ἐκ τοῦ πρώτου τῶν εἰδῶν καὶ τῆς πρώτης ὕλης ὑφιστάμενον ἄζων μέν ἐστι κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν, δυνάμει γὰρ ἔχει τὴν ζωήν. Ἐκεῖ μὲν γὰρ τὰ γεννητικὰ προϋπάρχει τῶν ἀπογεννωμένων | |
| 10 | καὶ τὰ τέλεια πρὸ τῶν ἀτελῶν ὑφέστηκεν, ἐνταῦθα δὲ τὰ δυνάμει πρὸ τῶν κατ’ ἐνέργειαν καὶ τὰ συναίτια τοῖς ἐξ αὐτῶν ὑποβέβληται. Τοῦτο δὲ οἶμαι συμβαίνειν ἀνάγκη διότι τῶν πρώτων ἀρχῶν αἱ δόσεις καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων διήκουσι, καὶ οὐ μόνον τὰ τελειότερα γεννῶσιν ἀλλὰ | |
| 15 | καὶ τὰ ἀτελέστερα κατὰ τὴν ὑπόστασιν. Καὶ διὰ ταῦτα τὸ μὲν μικτὸν γενέσεως αἴτιον καὶ τῆς μεμιγμένης ἐνταῦθα φύσεως, τὸ δὲ πέρας καὶ τὸ ἄπειρον τὰ πρὸ τοῦ ὄντος οὐ ταύτης μόνον, ἀλλὰ καὶ τῶν ταύτης στοιχείων, ὧν τὸ μικτὸν οὐκ ἦν αἴτιον καθ’ ὅσον ἐστὶ | |
| 20 | μικτόν. Διττὸν γὰρ τὸ πέρας καὶ τὸ ἄπειρον, καὶ τὰ μὲν ἐξῄρηται τῶν μικτῶν, τὰ δὲ εἰς τὴν συμπλήρωσιν αὐτῶν παρείληπται. Δεῖ γὰρ οἶμαι πανταχοῦ πρὸ τῶν μεμιγ‐ μένων εἶναι τὰ ἄμικτα καὶ πρὸ τῶν ἀτελῶν τὰ τέλεια καὶ πρὸ τῶν μορίων τὰ ὅλα καὶ πρὸ τῶν ἐν ἄλλοις τὰ | |
| 25 | ἐπ’ αὐτῶν· καὶ τοῦτο οὐκ ἐπὶ ἑνὸς μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ | |
| τοῦ κάλλους καὶ ἐπὶ τῆς συμμετρίας καὶ ἐπὶ πάντων | 41 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.42 | τῶν εἰδῶν ὁ Σωκράτης ὑφηγεῖται ποιεῖν. Εἰ τοίνυν καὶ τὰ δεύτερα καὶ τὰ τρίτα τῶν γενῶν τοῦ ὄντος καὶ εἰδῶν πρὸ τῶν μετεχόντων ὑφέστηκε, πῶς τὸ διὰ πάντων τῶν ὄντων διῆκον πέρας καὶ ἄπειρον μεμιγμένα τὴν πρώτην ὑφεστάναι | |
| 5 | φήσομεν; Ἀμιγῆ τοίνυν αὐτὰ καὶ χωριστὰ τοῦ ὄντος ὑποθετέον, καὶ τὸ ὂν ἀπ’ αὐτῶν ἅμα καὶ ἐξ αὐτῶν· ἀπ’ αὐτῶν μὲν ὡς προϋπαρχόντων, ἐξ αὐτῶν δὲ ὡς κατὰ δευτέραν πρόοδον ἐν αὐτῷ γενομένων. Καὶ τὰ τοῦ ὄντος γένη διττά, τὰ μὲν δημιουργικὰ τῶν ὄντων, τὰ δὲ στοιχεῖα | |
| 10 | τῆς ἑκάστου φύσεως· τὰ μὲν γὰρ αὐτὰ καθ’ ἑαυτὰ προϋ‐ φέστηκεν ὡς ποιητικά, τὰ δὲ ἐκ τούτων ἀπογεννώμενα συνίστησιν ἕκαστον. Μηδεὶς οὖν ἔτι θαυμαζέτω πῶς ὁ μὲν Σωκράτης τὸ μικτὸν ἐν τῷ Φιλήβῳ τοῦ τε πέρατος καὶ τῆς ἀπειρίας προτίθησιν, | |
| 15 | ἡμεῖς δὲ ἔμπαλιν τοῦ μικτοῦ τὸ πέρας καὶ ἄπειρον ἐξῃρη‐ μένον ἀποφαίνομεν. Διττὸν γὰρ ἑκάτερον, καὶ τὸ μὲν πρὸ τοῦ ὄντος, τὸ δὲ ἐν τῷ ὄντι, καὶ τὸ μὲν γεννητικόν, τὸ δὲ στοιχεῖον τῶν μικτῶν. Τοιοῦτον δέ ἐστι καὶ τὸ πέρας τοῦ μικτοῦ βίου καὶ τὸ ἄπειρον, ὡς στοιχεῖον ἑκάτερον εἶναι | |
| 20 | τῆς ὅλης εὐδαιμονίας. Διὸ δὴ καὶ ἐνδεὲς ἑκάτερον ἑκα‐ τέρου, καὶ οὔτε νοῦς καθ’ ἑαυτὸν ἐφετὸς οὔτε ἡδονὴ τελεία, δεῖ δὲ τὸ ἀγαθὸν ἐκ πάντων εἶναι, τοῦ ἐφετοῦ, τοῦ ἱκανοῦ, τοῦ τελείου. Τὸ μὲν οὖν πέρας αὐτὸ καὶ τὸ ἄπειρον τὸ χωριστὸν τοῦ μικτοῦ προϋπάρχει κατ’ αἰτίαν, | |
| 25 | τὸ δὲ πέρας καὶ τὸ ἄπειρον τὸ μικτὸν ἀτελέστερον τοῦ | |
| μίγματός ἐστιν. | 42 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.43 | 〈ιαʹ〉 Ἐκ τίνων μὲν οὖν τὸ μικτόν, δῆλον ἀπὸ τούτων· περὶ δὲ τῆς τριάδος τῆς συνυπαρχούσης αὐτῷ λεκτέον μετὰ ταῦτα. Πᾶσα γὰρ μίξις, ἄνπερ ὀρθῶς ἀπεργάζηται, φησὶν | |
| 5 | ὁ Σωκράτης, τῶν τριῶν δεῖται τούτων, κάλλους, ἀλη‐ θείας, συμμετρίας. Οὔτε γὰρ αἰσχρὸν παρεμπῖπτόν τι τῆς μίξεως ὀρθότητα παρέχεται, πλημμελείας ὂν αἴτιον καὶ τῆς ἀτάκτου πλεονεξίας· οὔτε τὸ ἀληθές ποτε χωρι‐ ζόμενον ἐκ καθαρῶν καὶ τῷ ὄντι κρατουμένων ἀφίησι | |
| 10 | γενέσθαι τὴν σύμμιξιν, ἀλλ’ εἰδώλου καὶ τοῦ μὴ ὄντος ἀναπίμπλησι τὸ ὅλον· οὔτε συμμετρίας χωρὶς κοινωνία τῶν στοιχείων ἔσται καὶ εὐάρμοστος ὁμιλία. Δεῖ τοίνυν τῆς μὲν συμμετρίας πρὸς τὴν ἕνωσιν τῶν συμμιγνυμένων καὶ τὴν προσήκουσαν κοινωνίαν, τῆς δὲ ἀληθείας πρὸς | |
| 15 | τὴν καθαρότητα, τοῦ δὲ κάλλους πρὸς τὴν τάξιν· ὃ καὶ τὸ ὅλον ἐραστὸν ἀποτελεῖ. Τὸ γὰρ ἕκαστον τὴν ἑαυτῷ συναρμόττουσαν ἔχειν ἐν τῇ μίξει χώραν τά τε στοιχεῖα καὶ τὸ ἐξ αὐτῶν τεταγμένον ἀποφαίνει 〈καὶ〉 καλόν. Ἐνταῦθα τοίνυν ἐν τῷ πρώτῳ μικτῷ τὰ τρία ταῦτα | |
| 20 | πέφηνε, τὸ σύμμετρον, τὸ ἀληθές, τὸ καλόν. Καὶ τὸ μὲν σύμμετρον τοῦ ἓν εἶναι τὸ ὂν αἴτιον τῷ μικτῷ, τὸ δὲ ἀληθὲς τοῦ ὄντως εἶναι, τὸ δὲ καλὸν τοῦ νοητὸν εἶναι. Νοητὸν ἄρα καὶ ὄντως ὄν ἐστι καὶ ἑνοειδέστερον τὸ πρώτως ὄν· καὶ συνῆπται μὲν ὁ νοῦς πρὸς αὐτὸ κατὰ τὴν πρὸς τὸ καλὸν | |
| 25 | οἰκείωσιν, μετέχει δὲ ἕκαστα τοῦ εἶναι διότι τοῦ ὄντος | |
| ἐστὶν ὄν, ἀκρότατον δέ ἐστιν ἐν τοῖς οὖσιν ἐκεῖνο διότι | 43 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.44 | τῷ ἀγαθῷ συνήνωται. Ταῦτα δή μοι δοκεῖ τὰς τρεῖς τοῦ ὄντος αἰτίας καὶ ὁ θεῖος Ἰάμβλιχος κατιδὼν ἐν τρισὶ τούτοις, ἀφορίζειν τὸ νοητὸν συμμετρίᾳ καὶ ἀληθείᾳ καὶ κάλλει, καὶ διὰ τούτων τοὺς νοητοὺς θεοὺς ἐκφαίνειν ἐν | |
| 5 | τῇ πλατωνικῇ θεολογίᾳ. Καὶ ὅπως μὲν ἐκ τούτων τὸ νοητόν ἐστι πλάτος, ἔσται προϊοῦσιν ἐναργέστατον· νυνὶ δὲ ἐκεῖνο πάντως ἐκ τῶν εἰρημένων σαφές, διότι φησὶν ὁ Σωκράτης τὴν τριάδα ταύτην ἀνευρὼν ἐν προθύροις εἶναι τοῦ ἀγαθοῦ. Τὸ | |
| 10 | γὰρ πρώτως ὂν κατὰ τὴν πρὸς τὸ ἀγαθὸν ἕνωσιν τῆς τριάδος ταύτης μετέσχε, διότι μὲν ἐκεῖνο πάντων ἐστὶ τῶν ὄντων μέτρον, σύμμετρον καὶ αὐτὸ γενόμενον, διότι δὲ ἐκεῖνο πρὸ τοῦ ὄντος, ὡς ὄντως ὑποστάν, διότι δὲ ἀγαθὸν ἐκεῖνο καὶ ἐφετόν, αὐτοκαλὸν ἀναφανέν. Ἐνταῦθα | |
| 15 | τοίνυν καὶ τὸ πρῶτον κάλλος, καὶ διὰ τοῦτο τὸ ἓν οὐ μόνον τῶν ἀγαθῶν αἴτιον ἀλλὰ καὶ τῶν καλῶν, ὥς φησι Πλάτων ἐν Ἐπιστολαῖς. Ἀλλὰ κρυφίως ἐνταῦθα τὸ κάλλος, ἐπεὶ καὶ πάντα ἑνοειδῶς ὁ διάκοσμος οὗτος περιέχει, πρῶτος ἀπὸ τῶν ἀρχῶν ὑποστάς. Ποῦ δὲ ἐκφαί‐ | |
| 20 | νεται καὶ ὅπως, μικρὸν ὕστερον ἐξηγησόμεθα. 〈ιβʹ〉 Τοιαύτη μὲν οὖν κατὰ τὸν ἐν Φιλήβῳ Σωκράτην τῶν νοητῶν ἡ πρωτίστη τριάς, πέρας, ἄπειρον, 〈μικτόν〉. Ὧν | |
| τὸ μὲν πέρας ἐστὶ θεὸς ἐπ’ ἄκρῳ τῷ νοητῷ προελθὼν ἀπὸ | 44 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.45 | τοῦ ἀμεθέκτου καὶ πρωτίστου θεοῦ, πάντα μετρῶν καὶ ἀφορίζων καὶ πᾶν τὸ πατρικὸν καὶ συνεκτικὸν καὶ ἄχραντον τῶν θεῶν γένος ὑφιστάς· τὸ δὲ ἄπειρον δύναμις ἀνέκλειπ‐ τος τοῦ θεοῦ τούτου, πάσας τὰς γεννητικὰς διακοσμήσεις | |
| 5 | ἐκφαίνουσα καὶ πᾶσαν τὴν ἀπειρίαν, τήν τε προούσιον καὶ τὴν οὐσιώδη καὶ μέχρι τῆς ἐσχάτης ὕλης· τὸ δὲ μικτὸν ὁ πρώτιστος καὶ ὑψηλότατος διάκοσμος τῶν θεῶν καὶ κρυφίως τὰ πάντα συνειληφώς, κατὰ τριάδα μὲν νοητὴν συνεκτικὴν συμπληρούμενος, παντὸς δὲ τοῦ ὄντος | |
| 10 | τὴν αἰτίαν ἑνιαίως περιέχων καὶ ἐν τοῖς νοητοῖς τοῖς πρωτίστοις ἀκρότητα [καὶ] τῶν ὅλων ἐξῃρημένην ἱδρυ‐ σάμενος. Μετὰ δὲ τὴν τριάδα ταύτην πρώτην ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὑποστᾶσαν καὶ τῷ ἑνὶ συνηνωμένην, δευτέραν ὑμνήσωμεν | |
| 15 | ἀπὸ ταύτης προϊοῦσαν καὶ διὰ τῶν ἀναλόγων τῇ πρὸ αὐτῆς συμπληρουμένην. Ἀνάγκη μὲν γὰρ κἀν ταύτῃ μετέχον εἶναι τὸ ὂν καὶ μετεχόμενον τὸ ἕν, καὶ τοῦτο γεννητικὸν εἶναι τὸ δευτέρως ἓν τοῦ δευτέρως ὄντος, παν‐ ταχοῦ γὰρ ἡ μετεχομένη θεότης ὑφίστησι τὸ μετέχον | |
| 20 | περὶ ἑαυτήν· οὕτω καὶ αἱ ὅλαι ψυχαὶ τὰ σώματα συνυφι‐ στᾶσι τοῖς ἑαυτῶν αἰτίοις καὶ αἱ μερικαὶ τὰς ἀλόγους συναπογεννῶσι τοῖς θεοῖς· πολλῷ δὴ οὖν μειζόνως οἱ θεοὶ τῷ ἑνὶ τὰ πάντα συμπαράγουσιν. Ὥσπερ οὖν ἡ πρωτίστη τῶν ἑνάδων ἀπογεννᾷ τὴν ἀκρότητα τοῦ ὄντος, | |
| 25 | οὕτω δὴ καὶ ἡ μέση τὸ μέσον ὑφίστησι. Πᾶν δὲ τὸ γεννῶν καὶ πᾶν τὸ ποιοῦν ἢ παράγον δύναμιν ἔχει τῶν παραγο‐ μένων οἰστικήν, καθ’ ἣν καὶ προάγει καὶ δυναμοῖ καὶ | |
| συνέχει τὰ ἀπ’ αὐτῆς. Πάλιν ἄρα τριὰς ἔσται δευτέρα | 45 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.46 | τῇ πρώτῃ λαχοῦσα τὴν ἀνάλογον ἔκφανσιν· καὶ τὸ μέν ἐστιν αὐτῆς ἄκρον, ὃ δὴ καλοῦμεν ἓν καὶ θεότητα καὶ ὕπαρξιν, τὸ δὲ μέσον, 〈ὃ〉 προσαγορεύομεν δύναμιν, τὸ δὲ ἔσχατον, ὃ δή φαμεν εἶναι τὸ δευτέρως ὄν, τοῦτο | |
| 5 | δέ ἐστιν ἡ νοητὴ ζωή· πάντα γάρ ἐστιν ἐν τῷ νοητῷ, καθάπερ δέδεικται πρότερον, τὸ εἶναι, τὸ ζῆν, τὸ νοεῖν. Καὶ τὸ μὲν κατ’ αἰτίαν ἐστὶ πάντα καὶ ὡς πολλάκις εἴπομεν κρυφίως, τὸ δὲ προφαίνει τὸ πλῆθος καὶ πρόεισιν ἀπὸ τῆς ἑνώσεως τοῦ ὄντος εἰς ἔκφανσιν, τὸ δὲ ἤδη πᾶν | |
| 10 | ἐστι τὸ νοητὸν πλῆθος καὶ ὁ τῶν νοητῶν εἰδῶν διάκοσμος. Ἐπ’ ἐσχάτῳ γὰρ τῷ νοητῷ τὰ εἴδη τὴν ὑπόστασιν ἔχει· δεῖ γὰρ ἐν νῷ τὰ εἴδη καὶ εἶναι τὴν πρώτην καὶ φαίνεσθαι. Εἰ τοίνυν μένει τὸ ὂν ἐξῃρημένως ἐν τῇ πρώτῃ μίξει, πρόεισι δὲ ἤδη καὶ ἀπὸ τῆς μονάδος δυαδικῶς ἀπογεν‐ | |
| 15 | νᾶται, κίνησις ἂν εἴη περὶ αὐτό· κινήσεως δὲ οὔσης ἀνάγκη καὶ ζωὴν εἶναι νοητήν. Πανταχοῦ γὰρ ἡ κίνησις ζωή τίς ἐστιν, ὅπου γε καὶ αὐτῶν τῶν ἐνύλων σωμάτων ζωήν τις ἀπεκάλεσε τὴν κίνησιν. Τὸ μὲν οὖν πρῶτον τῆς δευτέρας ταύτης τριάδος καλείσθω πέρας, τὸ δὲ δεύ‐ | |
| 20 | τερον ἄπειρον, ζωὴ δὲ τὸ τρίτον. Θεὸς γάρ ἐστι καὶ ἡ δευτέρα τριάς, γόνιμον δύναμιν ἔχων καὶ τὸ δευτέρως | |
| ὂν ἀφ’ ἑαυτοῦ καὶ περὶ ἑαυτὸν ἐκφαίνων. | 46 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.47 | 〈ιγʹ〉 Ἀλλ’ ἔστι μὲν κἀνταῦθα τριὰς ἀνάλογος τῇ πρώτῃ, δεῖ δὲ αὖ καὶ τὴν ἰδιότητα αὐτῆς λογισμῷ συλλαβεῖν. Τῆς γὰρ πρώτης τριάδος πάντα μὲν οὔσης, ἀλλὰ νοητῶς | |
| 5 | καὶ ἑνιαίως καὶ (ὡς ἂν εἴποιμι πλατωνικῶς) περατοειδῶς, ἡ δευτέρα πάντα μέν ἐστιν, ἀλλὰ ζωτικῶς καὶ (ὡς ἂν εἴποιμι τῷ φιλοσόφῳ συνεπόμενος) ἀπειροειδῶς, ὥσπερ ἡ τρίτη κατὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ μικτοῦ προελήλυθεν. Ὡς γὰρ ἐν τῇ κατὰ πλάτος προόδῳ τρίτον ἀνεφάνη τὸ | |
| 10 | μικτόν, οὕτως κἀν τῇ κατὰ βάθος ὑφέσει τῶν νοητῶν ἡ τρίτη τὴν τοῦ μικτοῦ τάξιν ἔχει πρὸς τὰς ἀνωτέρω τριάδας. Ἡ δ’ οὖν μέση τριὰς πάντα μέν ἐστιν, ἀλλὰ χαρακτηρίζεται κατὰ τὴν νοητὴν ἀπειρίαν. Αἱ γὰρ τρεῖς μετὰ τὸ πρῶτον ἀρχαὶ σύμπαν ἡμῖν διεκόσμησαν τὸ νοητὸν τῶν θεῶν | |
| 15 | γένος, τὸ μὲν [γὰρ] πέρας τὴν πρώτην ἐκφῆναν τριάδα, τὸ δὲ ἄπειρον τὴν δευτέραν, τὸ δὲ μικτὸν τὴν τρίτην. Ἄπειρος οὖν δύναμίς ἐστι καθ’ ἣν ἡ δευτέρα χαρακ‐ τηρίζεται· μέση γὰρ οὖσα κατὰ τὸ μέσον τῆς πρώτης ὑφέστηκε. 〈Καὶ〉 πάντα μὲν ἐκ πάντων· ἐν ἑκάστῃ γάρ ἐστι | |
| 20 | πέρας, ἄπειρον, μικτόν· ἀλλ’ ἡ τῶν μονάδων ἰδιότης ἄλλη κατ’ ἄλλην προβεβλημένη τὸν νοητὸν ἐξελίττει διάκοσμον τῶν θεῶν. Ὑποστᾶσα δ’ οὖν οὕτως ἡ μέση τριάς | |
| —λέγω δὲ οὕτως, ὅτι ἐκ πάντων μὲν ὧν ἡ πρὸ αὐτῆς, | 47 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.48 | ἀλλὰ κατὰ τὴν ἄπειρον δύναμιν—συνέχει τὴν μεσότητα τῶν νοητῶν· καὶ πληροῦται μὲν ἀπὸ τῆς ὑψηλοτέρας ἑνώσεως, πληροῖ δὲ τὴν μετ’ αὐτὴν δυνάμεων νοητῶν· καὶ μετρεῖται μὲν ἐκεῖθεν μονοειδῶς, μετρεῖ δὲ τὴν τρίτην | |
| 5 | τῇ ἑαυτῆς δυνάμει· καὶ μένει μὲν ἐν τῇ πρώτῃ σταθερῶς, ἑδράζει δὲ ἐν ἑαυτῇ τὴν ἐφεξῆς. Καὶ ὡς συνελόντι φάναι τὸ νοητὸν κέντρον εἰς ἑαυτὴν ἀνεδήσατο καὶ μίαν νοητὴν ἱδρύσατο συνοχήν, τὸ μὲν κρύφιον τῆς πρώτης καὶ ἑνοειδὲς προφαίνουσα, τὸ δὲ πλῆθος τῆς τρίτης τὸ νοητὸν συνά‐ | |
| 10 | γουσα καὶ περιέχουσα πανταχόθεν. Ἀλλὰ μὴν τὸ ὂν τὸ τὴν τριάδα ταύτην συμπληροῦν μικτὸν μέν ἐστιν, ὥσπερ τὸ πρὸ αὐτοῦ, καὶ τὴν τῆς ζωῆς ἰδιότητα προσλαβόν (ἡ γὰρ ἀπειρία καὶ ἐν τούτῳ τὴν ζωὴν ἐγέννησε), καὶ μετέχειν ἀνάγκη καὶ τοῦτο τῶν τριῶν, | |
| 15 | συμμετρίας, ἀληθείας, κάλλους· ἀλλὰ τὸ μὲν πρώτως ὂν κατὰ τὴν συμμετρίαν διαφερόντως ὑφέστηκεν, ἑνίζουσαν αὐτὸ καὶ τῷ ἀγαθῷ συνάπτουσαν, ἡ δὲ δευτέρα κατὰ τὴν ἀλήθειαν (διότι γὰρ τοῦ πρώτως ὄντος μετέχει, καὶ ὄν ἐστι καὶ ὄντως ὄν), ἡ δὲ τρίτη κατὰ τὸ καλὸν, ἐκεῖ | |
| 20 | γὰρ τὸ νοητὸν πλῆθος καὶ ἡ τάξις καὶ ἡ καλλονὴ πρώτως ἐκφαίνεται, διὸ καὶ κάλλιστον ἐκεῖνο τὸ ὂν τῶν νοου‐ μένων ἁπάντων. Ἀλλὰ τοῦτο μὲν εἰς ὕστερον. Τριάδος δ’ οὖν οὔσης ἐν ἑκάστῳ μικτῷ τὸ μὲν πρῶτον συμμετρία μάλιστα συνέχει, τὸ δὲ δεύτερον ἀλήθεια, τὸ δὲ τρίτον | |
| 25 | κάλλος. Ὃ δὴ καὶ τὸν θεῖον Ἰάμβλιχον λέγειν ἀνέπεισεν | |
| ὡς ἄρα τὸ νοητὸν πᾶν ἐν τρισὶ τούτοις ὁ Πλάτων ἀφο‐ | 48 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.49 | ρίζει· καὶ γὰρ ἐν ἑκάστῳ πάντα καὶ ἄλλο ἐν ἄλλῳ διαφε‐ ρόντως ὑφέστηκε τῶν νοητῶν. 〈ιδʹ〉 Καὶ μὴν καὶ ἡ τρίτη μετὰ ταύτην ἐκφαίνεται. Δεῖ γὰρ | |
| 5 | καὶ τὸ ἔσχατον τοῦ ὄντος ἐκθεοῦσθαι καὶ μετασχεῖν ἑνάδος νοητῆς· οὔτε γὰρ τὰ ὄντα πλείω τῶν ἑνάδων, ὥς φησιν ὁ Παρμενίδης, οὔτε αἱ ἑνάδες τῶν ὄντων πλείους, ἀλλ’ ἑκάστη πρόοδος τοῦ ὄντος μετέχει τοῦ ἑνός. Ἐπεὶ καὶ τόδε τὸ πᾶν καθ’ ἑκάστην ἑαυτοῦ μοῖραν ὑπὸ ψυχῆς | |
| 10 | κυβερνᾶται καὶ νοῦ, πολλῷ ἄρα πρότερον τὸ νοητὸν ἐν ταῖς πρώταις αὑτοῦ καὶ μέσαις καὶ τελευταίαις ὑπο‐ στάσεσι μεθέξει τῶν νοητῶν θεῶν. Ὥσπερ οὖν τὸ ὂν τὸ νοητὸν ἡ πρωτίστη μετὰ τὴν ἐξῃρημένην αἰτίαν ἐξέφηνεν ἑνὰς καὶ ἡ δευτέρα τὴν νοητὴν ζωήν, οὕτως ἡ τρίτη τὸν | |
| 15 | νοητὸν νοῦν ὑφίστησι περὶ ἑαυτὴν καὶ πληροῖ θείας αὐτὸν ἑνώσεως, μέσην ὑποστησαμένη τὴν δύναμιν ἑαυτῆς τε καὶ τοῦ ὄντος, δι’ ἧς ἀποπληροῖ τὸ ὂν τοῦτο καὶ ἐπι‐ στρέφει πρὸς ἑαυτήν. Ἐν ταύτῃ τοίνυν καὶ πᾶν τὸ νοητὸν ἐκφαίνεται πλῆθος· | |
| 20 | καὶ γὰρ τὸ ὂν τοῦτο πάντ’ ἐστι νοητῶς, νοῦς καὶ ζωὴ καὶ οὐσία, καὶ οὔτε κατ’ αἰτίαν, ὥσπερ τὸ πρώτως ὄν, οὔτε προφαῖνον τὰ πάντα, καθάπερ τὸ δεύτερον, ἀλλ’ οἷον κατ’ ἐνέργειαν καὶ ἐκφανῶς τὰ πάντα. Διὸ δὴ καὶ τῶν | |
| νοητῶν ἐστιν ἁπάντων πέρας. Καθ’ ὁμοιότητα γὰρ ἀπὸ | 49 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.50 | τοῦ ἑνὸς τῆς προόδου τῶν ὄντων ἀποτελουμένης τὸ μὲν ἑνοειδέστατον ἦν, τὸ δὲ ὠδῖνον τὸ πλῆθος καὶ διακρίσεως ἀρχόμενον, τὸ δὲ ἤδη παντελὲς καὶ πλῆθος νοητὸν ἐν ἑαυτῷ καὶ εἶδος ἐκφαῖνον. Ἔτι τοίνυν τῆς μὲν πρώτης | |
| 5 | τριάδος κρυφίως ἐν τῷ πέρατι μενούσης καὶ πᾶν τὸ μόνιμον τῶν νοητῶν ἐν ἑαυτῇ πηξαμένης, τῆς δὲ δευτέρας μενούσης ἅμα καὶ προϊούσης, ἡ τρίτη μετὰ τὴν πρόοδον ἐπιστρέφει τὸ νοητὸν πέρας εἰς τὴν ἀρχὴν καὶ συνελίσσει τὸν διά‐ κοσμον πρὸς ἑαυτόν· νοῦ γὰρ πανταχοῦ τὸ ἐπιστρέφειν | |
| 10 | καὶ συννεύειν εἰς τὸ νοητόν. Καὶ ἔστιν ἑνοειδῆ πάντα ταῦτα καὶ νοητά, τὸ μένειν, τὸ προϊέναι, τὸ ἐπιστρέφειν· οὐ γὰρ ὡσαύτως [τὸ] ἐπὶ τῶν νοητῶν ἕκαστον τούτων λέγεται καὶ τῶν μετὰ τὸ 〈νοητόν. Τὸ γὰρ τῶν〉 νοητῶν θεῶν γένος ἑνιαῖόν ἐστι καὶ ἁπλοῦν καὶ κρύφιον, αὐτῷ | |
| 15 | τῷ ἑνὶ τῷ πρὸ τῶν ὄντων ἑαυτὸ συνενῶσαν καὶ οὐδὲν ἄλλο ἢ τὴν τοῦ ἑνὸς ὑπεροχὴν 〈ἐκφαῖνον〉. Καὶ γὰρ αἱ τρεῖς αὗται τριάδες μυστικῶς ἀπαγγέλλουσι τὴν τοῦ πρώτου θεοῦ καὶ ἀμεθέκτου παντελῶς ἄγνωστον αἰτίαν· ἡ μὲν τὴν ἄρρητον αὐτῆς ἕνωσιν, ἡ δὲ τὴν πασῶν δυνάμεων ὑπεροχήν, | |
| 20 | ἡ δὲ τὴν παντελῆ τῶν ὄντων ἀπογέννησιν. Ὡς γὰρ δεδύ‐ νηνται χωρῆσαι τὴν καὶ τῆς ἑνώσεως καὶ τῶν δυνάμεων καὶ πάντων ἐκβεβηκυῖαν τῶν ὄντων ἀρχήν, οὕτως ἐκφαί‐ νουσι τοῖς δευτέροις τὴν θαυμαστὴν ἐκείνης ὑπερβολήν, διῃρημένως μὲν τὸ ἑνιαῖον κράτος τοῦ πρώτου παραδε‐ | |
| 25 | ξάμεναι, νοητῶς δὲ τὴν πρὸ τῶν νοητῶν αἰτίαν ἐκφαίνουσαι. | |
| Καὶ γὰρ ἁπάντων ὁμοῦ τῶν θείων διακόσμων ἐξῃρημένην | 50 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.51 | ἁπλότητα λαχόντες οἱ 〈νοητοὶ〉 θεοὶ τῆς τοῦ πατρὸς ἑνώσεως ἀπολείπονται. Τῆς δ’ οὖν τριάδος ταύτης ἐπιστρεφούσης τὰ νοητὰ πάντα πρὸς τὴν πρώτην καὶ τὸ πλῆθος τὸ νοητόν, ἐκφανὲν | |
| 5 | ἐν αὐτῇ, συνελιττούσης εἰς τὴν μόνιμον τῶν ὅλων ἕνωσιν, τὸ μέν ἐστι πέρας καὶ ἑνὰς καὶ ὕπαρξις, τὸ δὲ ἀπειρία καὶ δύναμις, τὸ δὲ μικτὸν καὶ οὐσία καὶ ζωὴ καὶ νοῦς νοητός. Σύμπασα δὲ ἡ τριὰς κατὰ τὸ ὂν ὑφέστηκε καὶ ἔστι τῆς πρώτης νοῦς· ἐκείνη μὲν γάρ ἐστι θεὸς νοητὸς πρώτως, | |
| 10 | ἡ δὲ μετ’ αὐτὴν θεὸς νοητὸς καὶ νοερός, ἡ δὲ τρίτη θεὸς νοερός. Καὶ τρεῖς αὗται θεότητες καὶ μονάδες τριαδικαὶ [καὶ] τὰ νοητὰ συμπληροῦσι γένη. Μονάδες μὲν γάρ εἰσι κατὰ τὰς θεότητας τὰς ἑαυτῶν, ἐπεὶ τἆλλα πάντα τῶν θεῶν ἐξήρτηται, καὶ αἱ δυνάμεις καὶ τὰ ὄντα· τριάδες δὲ κατὰ | |
| 15 | τὴν διῃρημένην † διαίρεσιν †. Καὶ γὰρ τὸ πέρας τριχῶς καὶ ἡ ἀπειρία καὶ τὸ μικτόν· ἀλλ’ οὗ μὲν πάντα κατὰ τὸ πέρας, οὗ δὲ πάντα κατὰ τὸ ἄπειρον, οὗ δὲ πάντα κατὰ τὸ μικτόν· καὶ οὗ μὲν οὐσία τὸ μικτόν, οὗ δὲ ζωὴ νοητή, οὗ δὲ νοῦς νοητός. | |
| 20 | Ἐν τούτῳ τοίνυν καὶ τὰ εἴδη πρώτως. Ἡ γὰρ τῶν νοητῶν διάκρισις τὴν τῶν εἰδῶν ἐκφαίνει τάξιν, διότι τὸ εἶδος τὶ ὄν ἐστιν, ἀλλ’ οὐχ ἁπλῶς ὄν. Τὸ μὲν οὖν πρώτως ὂν αὐτοὸν καὶ ὅπερ ὄν, τὸ δὲ δεύτερον δύναμις προϊοῦσα μὲν ἀπὸ τοῦ πρώτως ὄντος καὶ οἷον δυὰς οὖσα γεννητικὴ | |
| 25 | τοῦ πλήθους τῶν ὄντων, οὔπω δὲ οὖσα τὸ πλῆθος, τὸ δὲ τρίτον αὐτὸ τὸ τῶν ὄντων πλῆθος, διακριθέντος ἐκεῖ τοῦ | |
| ὄντος. Ὧν γὰρ ὑποστατικὰ τὰ εἴδη μεμερισμένως, τούτων | 51 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.52 | ἐστὶν αἴτιον ἐξῃρημένον τὸ ὄν, καὶ ὧν ἀθρόως τὸ ὂν παρακτικόν, τούτων τὰ εἴδη διακεκριμένως ἐστὶν αἴτια, διότι τὰ μὲν εἴδη παραδείγματα καλεῖται τῶν ὄντων, τὸ δὲ ὂν αἴτιον τῶν μετ’ αὐτὸ πάντων, ἀλλ’ οὐ παρά‐ | |
| 5 | δειγμα· τῶν γὰρ διῃρημένων κατὰ τὸ εἶναι καὶ διαφόρους τῆς οὐσίας ἐχόντων τοὺς χαρακτῆρας αἴτια τὰ παρα‐ δείγματα. Μετὰ τὸ ἓν τοίνυν τὸ πρὸ τῶν ὄντων τὸ ἓν πολλὰ κρυφίως καὶ τὸ ἡνωμένον, καὶ μετὰ τοῦτο τὸ διακρινό‐ μενον καὶ προκύπτον ἀπὸ τοῦ ἑνοειδοῦς εἰς τὸ φανόν, | |
| 10 | ἔσχατον δὲ τῶν νοητῶν τὸ διακεκριμένον καὶ τοῦ νοητοῦ πλήθους περιληπτικόν. 〈ιεʹ〉 Ὁ μὲν οὖν ἐν τῷ Φιλήβῳ Σωκράτης τοιαύτας ἡμῖν ἀφορμὰς ἐνδίδωσι τῆς τῶν νοητῶν τριάδων θεωρίας· | |
| 15 | δεῖ δὲ οὐκ ἐπὶ τούτων στῆναι μόνον τῶν ἐννοιῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ἄλλων διαλόγων καταδήσασθαι τὴν περὶ αὐτῶν τοῦ Πλάτωνος θεολογίαν καὶ μίαν ἐξ αὐτῶν ἀλήθειαν ἐπιδεῖξαι τοῖς πράγμασι προσήκουσαν. Λαβώ‐ μεθα τοίνυν τῶν ἐν Τιμαίῳ γεγραμμένων καὶ τῷ καθηγε‐ | |
| 20 | μόνι συνακολουθήσωμεν ἐκφαίνοντι τὴν περὶ αὐτῶν ἡμῖν ἀπόρρητον μυσταγωγίαν, καὶ τῷ τέλει τῶν εἰρημένων τὴν ἀρχὴν συνάψωμεν τῶν ἑπομένων λόγων. Ἐν δὴ τῷ Τιμαίῳ τὸ παράδειγμα τοῦ κόσμου παν‐ τὸς ὁ Πλάτων ἐπιζητῶν ὅ τί ποτέ ἐστιν, εὗρεν ὅτι | |
| 25 | πάντων ἐστὶ τῶν νοητῶν ζῴων περιληπτικόν, καὶ ὅτι | |
| παντελές, καὶ ὅτι τῶν νοουμένων κάλλιστον, καὶ | 52 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.53 | ὅτι μονογενές, καὶ ὅτι τοῦ δημιουργοῦ νοητόν· καὶ δὴ καὶ αὐτοζῷον αὐτὸ προσηγόρευσεν ὡς τοῦ παντός, ζῴου καὶ αὐτοῦ τυγχάνοντος αἰσθητοῦ, παράδειγμα νοητόν. Τοῦτο τοίνυν τὸ αὐτοζῷον ἀνάγκη, διότι [ποτὲ] | |
| 5 | μέν ἐστι παντελὲς καὶ τῶν νοουμένων κάλλιστον, ἐν τοῖς νοητοῖς ἱδρῦσθαι διακόσμοις. Εἰ γὰρ δὴ καὶ ἔστιν ἐν τῷ δημιουργῷ ζῷον νοητόν, ἀλλὰ νοερόν ἐστι μᾶλλον ἢ νοητὸν καὶ οὐ πάντων κάλλιστον τῶν νοουμένων, ἀλλὰ καὶ κάλλει καὶ δυνάμει τῶν νοητῶν δεύτερον (τὸ γὰρ | |
| 10 | πρώτως κάλλος ἐν τοῖς νοητοῖς ἐστι θεοῖς) καὶ οὐ τέτταρα μόνον εἴδη περιέχον τῶν ἐν τῷ κόσμῳ πραγμάτων, ἀλλὰ πᾶν τὸ πλῆθος τῶν εἰδῶν (καὶ γὰρ τῶν ἀτόμων εἰδῶν ἐν ἐκείνῳ τὰ παραδείγματα προϋφέστηκε, τὸ δὲ αὐτοζῷον τῇ νοητῇ τετράδι πάντων ἐστὶ τῶν ζῴων ὁλικῶς ὑποστα‐ | |
| 15 | τικόν), καὶ οὐ μονογενὲς ὥσπερ τὸ αὐτοζῷον ἐν τοῖς οὖσι παρηγμένον, ἀλλὰ μετὰ τῆς ζωογονικῆς αἰτίας, μεθ’ ἧς καὶ ὑφίστησι τὰ δεύτερα, μιγνὺς ἐν τῷ κρατῆρι τὰ γένη τοῦ ὄντος εἰς τὴν τῶν ψυχῶν ἀπογέννησιν· ὧν γὰρ ἦν μονοειδῶς τὸ νοητὸν ζῷον ποιητικὸν ἅμα καὶ γεννητικόν, | |
| 20 | τούτων ὁ δημιουργὸς διῃρημένως μετὰ τοῦ κρατῆρος ἐκληρώσατο τὴν αἰτίαν. Διὰ ταῦτα μὲν οὖν, ὥσπερ ἔφην, ἐξῃρημένον ἐστὶ τοῦ δημιουργοῦ τὸ αὐτοζῷον καί, ὥσπερ ὁ Τίμαιος αὐτὸ πανταχοῦ προσείρηκε, νοητόν· διότι γε μὴν τὰ εἴδη | |
| 25 | πρῶτον ἐν αὐτῷ διακέκριται καὶ διότι παντελές ἐστιν, ἐν τῇ τρίτῃ τάξει τῶν νοητῶν ὑφέστηκεν. Οὔτε γὰρ τὸ | |
| πρώτως ὂν οὔτε τὸ δευτέρως παντελές· τὸ μὲν γὰρ ἐπέ‐ | 53 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.54 | κεινα πάσης διακρίσεως, τὸ δὲ γεννᾷ μὲν καὶ ὠδίνει τὰ νοητά, πλῆθος δὲ οὔπω τῶν ὄντων ἐστίν. Εἰ τοίνυν μηδέ‐ τερόν ἐστι πλῆθος, πῶς ἂν εἴη πλῆθος παντελές; Εἰ δὲ κατὰ τὴν τρίτην ἐξεφάνη τριάδα τῶν νοητῶν, ὡς μικρῷ | |
| 5 | πρότερον δέδεικται, τὸ δὲ αὐτοζῷον πρώτιστόν ἐστι παρά‐ δειγμα (πάντων γάρ ἐστι τῶν νοητῶν ζῴων περιληπτικὸν καὶ μονογενὲς παράδειγμα καὶ ἀσυνδύαστον πρὸς ἄλλην ἀρχήν), ἀνάγκη δήπου κατὰ ταύτην τὴν τάξιν ἱδρῦσθαι τὸ αὐτοζῷον. Ἢ γὰρ οὐκ ἔσται παράδειγμα νοητόν | |
| 10 | (καὶ πῶς τὰ αἰσθητὰ τῶν νοητῶν εἰκόνες ἢ πῶς τῶν ὅλων οἱ νοητοὶ θεοὶ πατέρες·) ἢ εἰ ἔστι, τρίτον ἐστὶν ἐν τοῖς νοητοῖς. Τὰ μὲν γὰρ πρὸ τῆς ἐν τοῖς νοητοῖς τριάδος οὐ παντελῆ (τῆς γὰρ εἰς πλῆθος διαιρέσεως ἐξῄρηται), τὰ δὲ μετ’ αὐτὴν οὔτε μονογενῆ (μετ’ ἄλλων γὰρ πρόεισιν, | |
| 15 | τὰ μὲν ἀρρενωπὰ μετὰ τῶν θήλεων, τὰ δὲ δημιουργικὰ μετὰ τῶν γεννητικῶν) οὔτε κάλλιστα τῶν νοουμέ‐ νων (ἐν γὰρ τῷ νοητῷ τὸ κάλλος), τὸ δὲ αὐτοζῷον παντελὲς ἅμα καὶ μονογενές ἐστιν. Ἐν τῇ τρίτῃ ἄρα τῶν νοητῶν τριάδι τέτακται τὸ πρώτιστον παράδειγμα τῶν | |
| 10 | ὄντων. 〈ιϛʹ〉 Ἀλλὰ μὴν τὸ αὐτοζῷον αἰώνιόν ἐστιν, ὡς αὐτός φησιν ὁ Τίμαιος· Ἡ μὲν ζῴου φύσις ἐτύγχανεν οὖσα αἰώνιος· καὶ πάλιν ἐν ἄλλοις, ὅτι τὸ παράδειγμα | |
| 25 | τὸν πάντα αἰῶνά ἐστιν ὄν. Εἰ τοίνυν αἰώνιόν ἐστι, | 54 in vol. 3 |
Theol Plat.3.55 | μετέχει τοῦ αἰῶνος· εἰ δὲ τὸ μετέχον πανταχοῦ τοῦ μετεχο‐ μένου δεύτερον, καὶ τὸ αὐτοζῷον τοῦ αἰῶνος δεύτερον. Καὶ εἰ τὸν πάντα αἰῶνά ἐστιν ὄν, ὅλης πεπλήρωται τῆς τοῦ αἰῶνος δυνάμεως· εἰ δὲ τοῦτο, προσεχῶς ἐστι μετὰ | |
| 5 | τὸν αἰῶνα· τὸ γὰρ ὅλων ἀπολαύειν τῶν αἰτίων τῶν προσε‐ χῶς ἐστι τεταγμένων μετὰ ταῦτα. Καὶ μὴν καὶ εἰ τοῦτον ἔχει τὸν λόγον ὁ αἰὼν πρὸς τὸ νοητὸν ζῷον ὅνπερ ὁ χρόνος πρὸς τὸ αἰσθητόν, τοῦ δὲ χρόνου προσεχῶς μετέχει τὸ πᾶν (ἅμα γὰρ οὐρανῷ | |
| 10 | γέγονεν), ἀνάγκη δήπου καὶ τοῦ αἰῶνος τὸ αὐτοζῷον πρώτως ἀπολαύειν. Ἐπέκεινα οὖν ἐστι τοῦ πρώτου παρα‐ δείγματος ὁ αἰών· καὶ γὰρ μετρεῖ μὲν ὁ αἰὼν τὸ εἶναι τοῦ αὐτοζῴου, μετρεῖται δὲ τοῦτο καὶ πληροῦται τῆς ἀιδιό‐ τητος ἀπ’ αὐτοῦ. | |
| 15 | Πρὸς δὴ τούτοις τὸν αἰῶνά φαμεν αἴτιον εἶναι τῆς ἀθανασίας τοῖς πᾶσι· τὸ ἄρα πρώτως ἀθάνατόν ἐστιν ὁ αἰών. Ὡς γὰρ τὸ τοῦ εἶναι πᾶσιν αἴτιον αὐτὸ πρώτως ὄν ἐστι, τὸ δὲ τῆς εἰδοποιίας αὐτὸ πρὸ τῶν ἄλλων εἶδός ἐστιν, οὕτω τὸ τῆς ἀιδιότητος καὶ ἀθανασίας αἴτιον αὐτὸ πρώτως | |
| 20 | ἐστὶν ἀθάνατον. Καὶ τοῦτο καὶ ὁ δαιμόνιος Ἀριστοτέλης *** ὀρθῶς ἀθάνατον καὶ θεῖον αἰῶνα καλῶν, ὅθεν ἐξήρτηται πᾶσι τὸ εἶναι καὶ τὸ ζῆν. Εἰ δ’ ἔστι τὸ πρώτως ἀθάνατον καὶ οὐ κατὰ μέθεξιν, ἀλλ’ αἴτιον ἀθανασίας καὶ ἀιδιότητος, εἴη ἂν ζωὴ παρ’ ἑαυτῆς ἔχουσα τὸ ἀεὶ | |
| 25 | καὶ ὑπερβλύζουσα τὴν τῆς ἀιδιότητος δύναμιν καὶ ἐπορέ‐ γουσα τοῖς ἄλλοις αὐτὴν καθ’ ὅσον ἕκαστον πέφυκε. Τὸ γὰρ ἀθάνατον ἐν ζωῇ καὶ μετὰ ζωῆς ὑφέστηκε· διὸ καὶ | |
| ὁ ἐν τῷ Φαίδωνι Σωκράτης πού φησι μετὰ τὰς καλὰς καὶ | 55 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.56 | πολλὰς τῆς ψυχικῆς ἀθανασίας ἀποδείξεις· Ὁ δὲ δὴ θεός, ὦ φίλε Κέβης, καὶ αὐτὸ τὸ τῆς ζωῆς εἶδος πολλῷ μᾶλλον ἀθάνατά ἐστιν. Ἡ τοίνυν ζωὴ ἡ νοητὴ καὶ ὁ θεὸς ὁ τῆς ζωῆς ταύτης συνεκτικὸς πρώτως ἕξει τὸ | |
| 5 | ἀθάνατον καὶ ἔστι πηγὴ τῆς ὅλης ἀιδιότητος· τοῦτο δέ ἐστιν ὁ αἰών. Ἐν ζωῇ ἄρα ὁ αἰὼν τὴν ὑπόστασιν ἕξει καὶ ἔσται κατὰ τὴν μεσότητα τὴν νοητὴν ἱδρυμένος. Ἔτι τοίνυν ἀνάγκη τὸν νοητὸν αἰῶνα τῶν τριῶν ἕν τι λέγειν, ἢ κατὰ τὸ ὂν ἢ τὴν ζωὴν ἢ τὸν νοῦν ὑφεστάναι τὸν | |
| 10 | νοητόν. Ἀλλὰ τὸ μὲν ὂν κατὰ τὴν ἑαυτοῦ φύσιν, ὥς φησιν ὁ Ἐλεάτης ξένος, οὔτε ἕστηκεν οὔτε κινεῖ‐ ται· καὶ [γὰρ] εἰ τὸ ἐν πᾶσιν ὂν καὶ ἡ οὐσία τοιοῦτον, πολλῷ μᾶλλον ἡ νοητὴ οὐσία τοιοῦτον καὶ τὸ πρώτως ὄν. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο ἐστὶν ἢ οὐσία μόνον· κίνησιν δὲ καὶ | |
| 15 | στάσιν ἐν ταῖς δευτέραις ἐκφαίνει καὶ τρίταις ἑαυτοῦ προόδοις καὶ τὰ λοιπὰ τῶν ὄντων γένη. Τὸ μὲν οὖν ὂν τὸ πρώτιστον, ὥσπερ εἴρηται, κινήσεως ὁμοῦ καὶ στάσεως ἐξῄρηται, ὁ δὲ αἰὼν μένει κατὰ τὸν Τίμαιον ἐν ἑνί, διὸ καὶ ὁ χρόνος, ἐν κινήσει μιμούμενος τὴν νοητὴν τοῦ | |
| 20 | αἰῶνος στάσιν. Οὐκ ἄρα κατὰ τὸ πρώτως ὂν ὁ αἰών. *** οὐδὲ γὰρ ἡ ψυχὴ χρόνος ἐστὶν ἡ κατὰ πάντα κινουμένη τὸν χρόνον. Καὶ ὅλως ἐν τοῖς οὖσι θείοις πανταχοῦ τὸ μετεχόμενον ὑπερίδρυται τοῦ μετέχοντος· τὸ δὲ αἰώνιον μετέχει τοῦ αἰῶνος, ὥσπερ τὸ ἔγχρονον τοῦ χρόνου. | |
| 25 | Πρὸ τοῦ νοῦ τοίνυν ὁ αἰὼν καὶ μετὰ τὸ ὄν, ὥστε κατὰ τὸ μέσον ἵδρυται τοῦ νοητοῦ πλάτους. Καὶ ὥσπερ τὸ αὐτο‐ | |
| ζῷον αἰώνιον, οὕτω καὶ ὁ αἰὼν τὸ ἀεὶ ὄν ἐστι· μετέχει | 56 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.57 | γὰρ ὡς τὸ ζῷον τοῦ αἰῶνος, οὕτως ὁ αἰὼν τοῦ ὄντος, καὶ ἔστιν αἴτιος τοῦ εἶναι καὶ τοῦ ζῆν ἀεὶ καὶ τοῦ νοεῖν, καὶ πάντων μετρεῖ τάς τε οὐσίας καὶ τὰς δυνάμεις καὶ τὰς ἐνεργείας. | |
| 5 | 〈ιζʹ〉 Ἐπειδὴ δὲ ὁ αἰὼν κατὰ τὸ μέσον ἐστὶ κέντρον τῶν νοητῶν καὶ τὸ αὐτοζῷον κατὰ τὸ ἔσχατον καὶ τοῦ νοητοῦ τὸ φανότατον, τί τὸ πρῶτόν ἐστι καὶ πῶς ὑπὸ τοῦ Τιμαίου προσονομάζεται; Λέγει τοίνυν περὶ τοῦ αἰῶνος ὅτι | |
| 10 | μένοντος ἐν ἑνὶ κατ’ ἀριθμὸν πρόεισιν ὁ χρόνος καὶ τῇ μὲν κινήσει τὴν ἐκείνου στάσιν, τῷ δὲ ἀριθμῷ τὴν μόνι‐ μον ἕνωσιν ἀπεικονίσατο. Τί οὖν δή ἐστιν ἐκεῖνο τὸ ἓν οὗ φησιν ὁ Τίμαιος τὸν αἰῶνα μένειν; Ἀνάγκη γὰρ ἢ τὸ αὐτοῦ λέγειν τοῦ αἰῶνος ἓν ἢ τὸ τῶν νοητῶν ἁπάντων | |
| 15 | ἐκβεβηκὸς ἢ τὸ τῆς πρώτης τριάδος ἕν. Ἀλλ’ εἰ μὲν τὸ ἀμέθεκτον ἓν λέγοιμεν εἶναι τοῦτο, πῶς ἐν ἐκείνῳ τι μένειν δυνατόν, τῷ πάντων ἐξῃρημένῳ καὶ μήτε σχέσιν ἐπιδεχομένῳ μήτε κοινωνίαν πρὸς ἑαυτὸ τῶν δευτέρων; Πᾶν γὰρ τὸ ἔν τινι μένον περιέχεταί πως | |
| 20 | ὑπ’ ἐκείνου πανταχόθεν ἐν ᾧ φαμεν αὐτὸ μένειν· τὸ δὲ πρώτιστον ἓν ἢ περιέχειν τι τῶν ὄντων ἢ συντάττεσθαι πρὸς αὐτὰ παντελῶς ἀδύνατον. Εἰ δὲ τὸ αὐτοῦ τοῦ αἰῶνος ἓν ὑποθοῖτό τις ἐν ᾧ τὸν αἰῶνα μένειν ὁ Τίμαιός φησιν, ἐν ἑαυτῷ ἔσται ὁ αἰών. Ἀλλὰ | |
| 25 | δεῖ ἐν ἑαυτῷ μένειν τῷ ἐν τῷ πρὸ αὐτοῦ [μένειν] τὴν | |
| ὑπόστασιν ἔχειν· κρεῖττον γὰρ τὸ ἐν τῷ πρὸ αὐτοῦ | 57 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.58 | μένειν τῆς ἐν ἑαυτοῖς τῶν πραγμάτων ἱδρύσεως, ὥσπερ καὶ τελειότερον τῆς ἐν τοῖς καταδεεστέροις ἕδρας τῶν βελτιόνων. Εἰ οὖν ὁ αἰὼν ἐν ἑαυτῷ, τίνι πρώτως ἀπο‐ δώσομεν τὴν ἐν τῷ πρὸ αὐτοῦ μονήν; Τοῦτο γὰρ ἀνάγκη | |
| 5 | θειότερον ὂν πρὸ τοῦ καταδεεστέρου τὴν γένεσιν ἔχειν. Εἰ τοίνυν ὁ αἰὼν μήτε ἐν ἑαυτῷ δύναται μένειν μήτε ἐν τῷ πρωτίστῳ ἑνί, δῆλον ὅτι κατὰ τὸν Τίμαιον ἐν ἑνὶ μένων ἐν τῷ τῆς πρώτης ἵδρυται τριάδος ἑνί, μᾶλλον δὲ ἐν τῇ πάσῃ τριάδι. Καὶ γάρ, ὥσπερ πρότερον ἐλέγομεν, | |
| 10 | ἡ τριὰς αὕτη τοῦ μονίμου πᾶσιν αἰτία τοῖς οὖσιν, ὥσπερ ἡ μέση τῆς προόδου καὶ ἡ τρίτη τῆς ἐπιστροφῆς. 〈ιηʹ〉 Τρεῖς οὖν ἡμῖν πάλιν πεφήνασι τῶν νοητῶν τάξεις κατὰ τὴν τοῦ Τιμαίου διδασκαλίαν, τὸ αὐτοζῷον, ὁ αἰών, τὸ | |
| 15 | ἕν. Καὶ διὰ μὲν τὸ ἓν τοῦτο καὶ τὴν ἐν αὐτῷ σταθερὰν ἵδρυσιν ὁ αἰὼν τὴν νοητὴν ἐπήξατο βασιλείαν· διὰ δὲ τὸν αἰῶνα τὸ αὐτοζῷον ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ ὡσαύτως ἀφο‐ ρίζει τὸ πέρας τῶν νοητῶν θεῶν. Καὶ τὸ μὲν αὐτοζῷον τετραδικῶς προεληλυθὸς τῆς ἐν τῷ αἰῶνι δυάδος ἐξήρτηται | |
| 20 | (τὸ γὰρ ἀεὶ μετὰ τοῦ ὄντος ὁ αἰών)· ἡ δὲ ἐν τῷ αἰῶνι δυὰς τῆς μονάδος μετέχει τῆς νοητῆς, ἣν καὶ διὰ τοῦτο προσηγόρευσεν ὁ Τίμαιος ἕν, ὡς παντὸς τοῦ νοητοῦ | |
| πλάτους μονάδα καὶ ἀρχήν. Ἐπεὶ καὶ ἄλλως τὴν μὲν | 58 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.59 | πρώτην τριάδα, κατὰ τὸ πέρας διαφερόντως χαρακτη‐ ριζομένην, εἰκότως προσείρηκεν ἕν, ἀπὸ τοῦ πέρατος αὐτὴν ἐπονομάζων· τὴν δὲ μέσην δυαδικῶς αἰῶνα, τὰ ὀνόματα συμπλέκων, διότι κατὰ τὴν δύναμιν ἡ τριὰς αὕτη | |
| 5 | τὴν νοητὴν ἀφώρισται· τὴν δὲ τρίτην αὐτοζῷον, ἀπὸ τοῦ τῆς τριάδος ἐσχάτου μεταφέρων ἐπὶ τὴν ὅλην τὴν προσηγορίαν. Ἡ μὲν οὖν πρώτη τριὰς ἕνωσίς ἐστι πάντων τῶν νοητῶν συντεταγμένη πως αὐτοῖς (ἄλλη γὰρ ἐξῃρημένη τῶν | |
| 10 | νοητῶν καὶ ἀμέθεκτος ἕνωσις) καὶ ἔστι μονίμου δυνάμεως χορηγός. Δι’ αὐτὴν γὰρ ἑδράζεται τὰ πάντα, τὸ δὲ πρώτως ὂν καὶ ἑδραζόμενον ὁ αἰών· ὥστε τῆς μονῆς τῶν ὅλων τὸ μὲν δι’ ὃ τὴν πρωτίστην τριάδα φήσομεν, τὸ δὲ ὑφ’ οὗ τὴν δευτέραν. Κατὰ ταύτην μὲν γάρ, ἀλλὰ δι’ ἐκείνην, ἡ | |
| 15 | σταθερὰ τῶν ὄντων ἵδρυσις. Ἡ δέ γε δευτέρα τριὰς μέτρον ἐστὶ τῶν ὄντων ἁπάντων προσεχὲς καὶ συντεταγμένον τοῖς μετρουμένοις. Καὶ ἔστιν ἅμα πέρας ἐν αὐτῇ καὶ ἄπειρον, ὡς μὲν μετρούσῃ τὰ νοητὰ τὸ πέρας, ὡς δὲ ἀιδιότητος καὶ τοῦ ἀεὶ αἰτίᾳ τὸ | |
| 20 | ἄπειρον. Τῆς γὰρ ἀνεκλείπτου ζωῆς καὶ τῆς ἀτρύτου δυνάμεως καὶ τῆς ἀόκνου κατὰ τὸ λόγιον ἐνεργείας ὁ αἰὼν 〈αἴτιοσ〉. Μᾶλλον μὴν κατὰ τὸ ἄπειρον ὁ αἰὼν χαρακτηρίζεται· καὶ γὰρ τὸν ἄπειρον χρόνον ἐν ἑαυτῷ περιέχει. Καὶ ὁ μὲν χρόνος διῃρημένως ἔχει τὸ πέρας καὶ | |
| 25 | τὸ ἄπειρον· κατὰ μὲν γὰρ τὴν συνέχειαν ἄπειρός ἐστι, κατὰ δὲ τὸ νῦν πεπέρασται, τὸ δὲ νῦν πέρας. Ὁ δὲ | |
| αἰὼν ἐν ταὐτῷ τὸ πέρας ἱδρύσατο καὶ τὴν ἀπειρίαν· | 59 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.60 | ἑνὰς γάρ ἐστι καὶ δύναμις, καὶ κατὰ μὲν τὸ ἓν πέρας, κατὰ δὲ τὴν δύναμιν ἄπειρος. Ὃ καὶ δείκνυσιν ὡς ἀπὸ τῶν εἰκόνων ὅτι καὶ ἡ μέση τριὰς πέρας ἔχει καὶ ἄπειρον καὶ μικτόν. Πόθεν γὰρ ἄλλοθεν τὸ πέρας τοῦ χρόνου ἢ | |
| 5 | ἐκ τοῦ αἰωνίου πέρατος; Ἐπεὶ καὶ τὸ χρονικὸν πέρας ἀμερές, ὡς τὸ τοῦ αἰῶνος πέρας ἑνάς· τοῦ γὰρ ἑνὸς εἰκὼν τὸ ἀμερές. Πόθεν δὲ τὸ ἄπειρον τῆς συνεχείας ἢ ἐκ τῆς ἀπείρου δυνάμεως; Ἡ μὲν γάρ ἐστιν ἑστῶσα ἀπειρία, ἡ δὲ κινουμένη· καὶ ὥσπερ ἐκείνη κατὰ τὸ ἓν ἕστηκεν, | |
| 10 | οὕτως αὕτη κινεῖται κατ’ ἀριθμόν. Ἐπεὶ πόθεν ἡ πρὸς τὰς ζωὰς τοῦ χρόνου συγγένεια ἢ ἐκ τῆς πρώτης ζωῆς; Ὁ δὲ χρόνος διὰ πάσης πρόεισι τῆς χρονικῆς ζωῆς. Πάλιν τοίνυν καὶ ἐκ τούτων δῆλον ὅτι κατὰ τὸ μέσον τῶν νοητῶν θεῶν ὁ αἰών· ἐνταῦθα γὰρ ἡ ἄπειρος ζωὴ καὶ ἡ | |
| 15 | πάσης αἰτία ζωῆς, τῆς τε νοερᾶς καὶ τῆς ψυχικῆς καὶ τῆς ἐν τοῖς σώμασι μεριστῶς ὑφισταμένης· τῆς δὲ ἀπεί‐ ρου ζωῆς ὁ αἰών ἐστι πατὴρ καὶ χορηγός, εἴπερ καὶ πάσης ἀθανασίας καὶ ἀιδιότητος αἴτιος ὁ αἰών. Καὶ ὅ γε Πλωτῖνος ἐνθεαστικώτατα τὴν 〈τοῦ〉 αἰῶνος ἰδιότητα κατὰ τὴν τοῦ | |
| 20 | Πλάτωνος θεολογίαν ἐμφανίζων ζωὴν ἄπειρον ἀφορί‐ ζεται τὸν αἰῶνα καὶ ὁμοῦ πᾶσαν προφαίνουσαν ἑαυτὴν καὶ ἐκφαίνουσαν καὶ τὸ ὂν τὸ ἑαυτῆς. Ἐν γὰρ τῷ νοητῷ κέντρῳ τὴν αὑτοῦ ζωὴν ἱδρυσάμενος καὶ διὰ μὲν τὸ ἓν μετρῶν αὑτὸν καὶ ἑδράζων ἐν τῷ πρὸ αὐτοῦ, | |
| 25 | διὰ δὲ τὴν δύναμιν ἄπειρον ποιῶν, ἐκφαίνει μὲν τὴν ἑνοειδῆ τῆς πρώτης τριάδος ὑπεροχήν, ὁρίζει δὲ τὴν τῶν 〈νοητῶν〉 ἀποπεράτωσιν, τείνει δὲ ἐκ τοῦ μέσου | |
| πανταχόσε καὶ ἐπὶ πᾶν τὸ νοητὸν πλάτος. | 60 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.61 | Ἀλλὰ μὴν καὶ ἡ τρίτη τριὰς πεπλήρωται μὲν ζωῆς νοητῆς καὶ διὰ τοῦτο ζῷόν ἐστι νοητὸν καὶ πρώτιστον ζῷον. Πρώτως γὰρ αὐτὸ μετέχει τῆς ὅλης φύσεως, ἐν ἑαυτῷ δὲ ἐκφαίνει τὰ πρώτιστα τῶν εἰδῶν, πρὸς ἃ καὶ ὁ | |
| 5 | δημιουργικὸς νοῦς ἀνατεινόμενος τὸν ὅλον ὑφίστησι κόσμον· καὶ ἔστιν αὐτὸ τὸ νοητὸν πᾶν, ὡς ὁ φαινόμενος κόσμος τὸ αἰσθητόν, διὸ καὶ ὁ Πλάτων παντελὲς ἐπο‐ νομάζει τὸ αὐτοζῷον. Μᾶλλον δὲ οὕτως, εἰ δοκεῖ, λέγωμεν· ἐν τῇ τρίτῃ ταύτῃ τριάδι καὶ πέρας ἐστὶ καὶ ἄπειρον καὶ | |
| 10 | μικτόν, ὃ δὴ νοῦν νοητὸν κεκλήκαμεν. Οὐκοῦν μονο‐ γενὴς μὲν ἡ σύμπασα τριὰς ἀπὸ τοῦ ἐν αὐτῇ προσα‐ γορεύεται πατρός· τὸ γὰρ ἀσύντακτον πρὸς τὰ ἄλλα καὶ τὴν ἐξῃρημένην ὑπεροχὴν ἡ τοῦ πέρατος αἰτία παρέχεται. Τὸ γὰρ περιέχον, φησὶν ὁ Τίμαιος, πάντα | |
| 15 | ὅσα νοητὰ ζῷα μεθ’ ἑτέρου δεύτερον οὐκ ἂν εἴη· πάλιν γὰρ ἂν ἕτερον εἶναι τὸ περὶ ἐκείνω δέοι ζῷον. Τὸ τοίνυν περιληπτικὸν ἐν ἑνὶ τῶν νοητῶν ἁπάντων τὸ ὅλον ἐστί· πανταχοῦ μέντοι τὸ ὅλον πρὸς τοῦ πέρατός ἐστι, τὰ δὲ μέρη πρὸς τῆς ἀπειρίας· ὥστ’ εἰ διὰ τοῦτο | |
| 20 | μονογενές ἐστι τὸ αὐτοζῷον, κατὰ τὸ πέρας ἂν ἔχοι τὴν ἰδιότητα ταύτην. Αἰώνιος δὲ αὖ προσαγορεύεται κατὰ τὴν δύναμιν τὴν αὑτῆς, κατὰ ταύτην 〈γὰρ〉 μάλιστα τῷ αἰωνίῳ προσήκει· καὶ γὰρ ὁ αἰὼν δύναμις ἦν ἄπειρος ἐν ἑνὶ μένουσα καὶ προϊοῦσα σταθερῶς. Παντελὴς δὲ κατὰ | |
| 25 | τὸν νοῦν· ὁ γὰρ πᾶσαν ἐν ἑαυτῷ τὴν νοητὴν ἐκφήνας | 61 in vol. 3 |
Theol Plat.3.62 | τοῦ ὄντος διάκρισιν ὁ νοῦς ἐστιν ὁ νοητός, καὶ οὗτος ἂν εἴη κατὰ τὴν τοῦ Πλάτωνος γνώμην νοῦς ὁ παντέλειος, ὁ πάντων νοητῶν περιληπτικὸς καὶ τὸ πέρας ἀφορίζων τῆς νοητῆς διακοσμήσεως. Τὸ μονογενὲς ἄρα καὶ τὸ | |
| 5 | αἰώνιον καὶ τὸ παντελὲς πέρας καὶ ἄπειρον καὶ [τὸ] μικτὸν ἀπέφηνε τὴν τοῦ νοητοῦ ζῴου φύσιν. Διὸ καὶ ὁ Τίμαιος ἐν τρισὶ τούτοις ἀπομνημονεύει συμπεράσμασι τοῦ παραδείγματος, ἐν τῷ μονογενὲς δεικνύντι τὸ πᾶν καὶ πάλιν τῇ γενέσει τοῦ χρόνου καὶ τῇ τῶν πάντων | |
| 10 | ζῴων παντελεῖ περιοχῇ. Εἰ δὲ αὖ τῶν νοουμένων ἁπάντων κάλλιστον ὁ Τίμαιος εἶναί φησι τὸ αὐτοζῷον, καὶ ταῦτα τὴν τρίτην ἐν τοῖς νοητοῖς τάξιν 〈λαχόν〉, οὐδὲν ἂν εἴη τοῦτο θαυμαστόν. Εἴρηται γὰρ πρότερον καὶ παρ’ ἡμῶν ὅτι | |
| 15 | πανταχοῦ μὲν ἡ τῆς ἀρίστης μίξεως αἰτία τριάς, τὸ σύμμετρον, τὸ ἀληθές, τὸ καλόν, διαφερόντως δὲ αὖ τὸ κάλλος ἐν τῇ τρίτῃ προόδῳ τοῦ ὄντος ἐκφαίνεται καὶ μετὰ τῶν νοητῶν εἰδῶν ἐκλάμπει τὴν ἑαυτοῦ φύσιν, ὥσπερ ἡ ἀλήθεια κατὰ τὴν δευτέραν καὶ τὸ σύμμετρον | |
| 20 | κατὰ τὴν πρώτην. Εἰ δὲ πρώτη μὲν ἡ ἀλήθεια, δεύτερον δὲ τὸ κάλλος, τρίτη δὲ ἡ συμμετρία, θαυμαστὸν οὐδὲν κατὰ μὲν τὴν τάξιν τὴν ἀλήθειαν καὶ τὸ κάλλος εἶναι πρὸ τῆς συμμετρίας, ταύτης δὲ καὶ ἐν τῇ πρώτῃ τριάδι μᾶλλον ἐκφαινομένης ἐκείνων ὡς τρίτης οὔσης, ἐκείνας ἐν ταῖς | |
| 25 | δευτέραις ἐκφαίνεσθαι κρυφίως 〈οὔσασ〉 ἐν τῇ πρώτῃ, | 62 in vol. 3 |
Theol Plat.3.63 | καὶ τὴν μὲν ἀλήθειαν, καθ’ ὅσον ἐστὶ νοητὴ γνῶσις, ἐν τῇ δευτέρᾳ, τὸ δὲ κάλλος, καθ’ ὅσον ἐστὶν εἶδος εἰδῶν, ἐν τῇ τρίτῃ. Ἐπεὶ ὅτι γε ἡ τριὰς ἐκεῖ πρῶτον, δῆλον ἐκ τοῦ τὴν μὲν ἀλήθειαν ἐν τῷ μάλιστα ὄντι πρώτως εἶναι | |
| 5 | πρὸ τῆς γνώσεως, τὸ δὲ κάλλος φοιτῶν καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων ὄντων εἶναι ἀναγκαῖον ἐν τῷ πρώτῳ ὄντι, παρ’ οὗ καὶ τὰ ἔσχατα τῶν ὄντων, τὴν δὲ πρώτην συμμετρίαν ἐν τῷ πρώτῳ εἶναι μικτῷ· πᾶσα γὰρ μίξις δεῖται συμμετρίας, ἵνα ἕν τι τὸ ἐξ αὐτῆς εἴη. Ἀλλ’ οὖν εἰ καὶ τὰ τρία προϋ‐ | |
| 10 | φέστηκεν ἐκεῖ, λαβόντες ἡμεῖς ὑπὸ πάντων ὁμολογούμενον, εἶναι μὲν ἐκεῖ τὴν συμμετρίαν, 〈εἶναι δὲ τὴν ἀλήθειαν〉, εἶναι δὲ κάλλιστον ζῴων τῶν νοουμένων τὸ αὐτο‐ ζῷον, ὡς ὁ Τίμαιός φησιν, ἐν τῷ παρόντι τὸν περὶ τούτων διεπερανάμεθα λόγον, ἀλλαχοῦ προηγουμένως περὶ αὐτῶν | |
| 15 | διαλεχθέντες καὶ ὅσα τῷ Πλάτωνι περὶ τῆς τάξεως αὐτῶν δοκεῖν ᾠόμεθα μάλιστα πιέσαντες. Εἴρηται γὰρ περὶ τούτων ἡμῖν ἐν ἑνὶ τῶν μονοβίβλων, ὅπου καὶ δεδείχαμεν τὴν μὲν ἀλήθειαν τῷ φιλοσόφῳ σύστοιχον, τὸ δὲ κάλ‐ λος καὶ τὴν συμμετρίαν τῷ ἐρωτικῷ καὶ μουσικῷ, καὶ | |
| 20 | ὡς ἔχουσιν οἱ βίοι τάξεως, οὕτως ἔχοντα καὶ ταῦτα πρὸς ἄλληλα. Κάλλιστον μὲν οὖν τὸ αὐτοζῷον δικαιότατα ἂν καλοῖτο, καθ’ ὅσον τῷ νοητῷ κάλλει διαφερόντως συνέ‐ χεται. Τὸ γὰρ κάλλος ἐποχεῖσθαι τοῖς εἴδεσι φιλεῖ καὶ | |
| 25 | ἔστιν οἷον εἶδος εἰδῶν, τοῦ ἀγαθοῦ τὸ κρύφιον ἐκφῆναν καὶ προλάμψαν τὸ ἐραστὸν αὐτοῦ καὶ τὸν κρυπτόμενον περὶ ἐκεῖνο πόθον ἑλκύσαν εἰς τὸ ἑαυτοῦ φανόν. Τοῦ | |
| μὲν 〈γὰρ〉 ἀγαθοῦ πάντα σιγωμένην ἔχει καὶ ἀπόρρητον | 63 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.64 | τὴν ἔφεσιν, πρὸς δὲ τὸ καλὸν μετ’ ἐκπλήξεως καὶ κινήσεως ἐγειρόμεθα. Τὸ γὰρ ἐκλάμπον αὐτοῦ καὶ δραστήριον ὀξέως διὰ πάσης χωρεῖ τῆς ψυχῆς καὶ πᾶσαν ἐπιστρέφει θεωμένην τὸ καλὸν ὡς τῷ ἀγαθῷ πάντων ὁμοιότατον· | |
| 5 | καὶ τὸ ἀπόρρητον οἷον ἐκφανὲν ἰδοῦσα χαίρει καὶ ἄγαται τὸ φανὲν καὶ ἐπτόηται περὶ αὐτό. Καὶ ὥσπερ ἐν ταῖς ἁγιωτάταις τελεταῖς πρὸ τῶν μυστικῶν θεαμάτων ἔκπληξις τῶν μυουμένων, οὕτω δὴ κἀν τοῖς νοητοῖς πρὸ τῆς τοῦ ἀγαθοῦ μετουσίας τὸ κάλλος προφαινόμενον ἐκπλήττει | |
| 10 | τοὺς ὁρῶντας καὶ ἐπιστρέφει τὴν ψυχὴν καὶ δείκνυσιν ἐν τοῖς προθύροις ἱδρυμένον οἷόν ἐστιν ἄρα τὸ ἐν τοῖς ἀδύτοις καὶ τὸ κρύφιον ἀγαθόν. 〈ιθʹ〉 Ἀλλ’ ὅθεν μὲν ἄρχεται τὸ κάλλος καὶ ὅπως πρώτως | |
| 15 | ἐκφαίνεται, διὰ τούτων ἔστω φανερόν, καὶ διότι κάλ‐ λιστον τῶν νοουμένων πάντων ἐστὶ τὸ αὐτοζῷον. Ἐπεὶ δὲ τὰ πρωτουργὰ καὶ νοητὰ παραδείγματά φησιν ὁ Τίμαιος ἐν τῷ νοητῷ ζῴῳ τὴν ὑπόστασιν ἔχειν καὶ εἶναι τέτταρα τὰ πάντα κατὰ τὴν παντελῆ τετράδα ποιησάμενα | |
| 20 | τὴν πρώτην ἔκφανσιν, πρῶτον μὲν ἐκεῖνο συνορᾶν ἄξιον, ὅτι τῶν εἰδῶν ἐν τῷ νοητῷ φανέντων πολλῷ πρότερον ἀνάγκη καὶ τὰ γένη τῶν ὄντων ἐν τοῖς νοητοῖς προϋ‐ πάρχειν. Οὐ γὰρ ἂν εἴη δυνατὸν τὰ μὲν εἴδη νοητὰ τίθεσθαι, τὰ δὲ γένη νοερὰ μόνον· ἀλλ’ ὥσπερ τὰ εἴδη νοητῶς μέν | |
| 25 | ἐστι κατὰ τὴν πρώτην ἑαυτῶν ὑπόστασιν, ἐν δὲ τοῖς | |
| νοεροῖς θεοῖς τὸ πλήρωμα τὸ ἐξ αὐτῶν ἐξέφηνε, καὶ τὸ | 64 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.65 | μὲν ὁλικὸν εἰς μερικωτέρας ὑποβάσεις διεῖλε, τὸ δὲ ἑνο‐ ειδὲς εἰς πλῆθος προήγαγε, τὸ δὲ ἐξῃρημένον εἰς τὰς συντεταγμένας αἰτίας ἀνήπλωσεν, οὕτω δὴ καὶ τὰ γένη τοῦ ὄντος κρυφίως μέν ἐστιν ἐν τοῖς νοητοῖς καὶ ἀδιαι‐ | |
| 5 | ρέτως, διακεκριμένως δὲ ἐν τοῖς νοεροῖς. Καὶ διὰ τοῦτο ἡ μὲν πρώτη τριὰς τὸ μικτὸν εἶχε τὴν οὐσίαν, ἡ δὲ δευτέρα τὴν ζωήν, ὅπου καὶ κίνησις ἦν καὶ στάσις, μενούσης τῆς ζωῆς καὶ προϊούσης, ἐν δὲ τῇ τρίτῃ ταὐ‐ τὸν καὶ θάτερον· τὸ μὲν γὰρ παντελὲς πλῆθος διὰ | |
| 10 | τὴν νοητὴν ἑτερότητα, τὸ δὲ ἡνωμένον καὶ τὸ κοινὸν περι‐ ληπτικὸν τῶν κατὰ γένη καὶ καθ’ ἓν μορίων διὰ τὸ ταὐτόν. Καὶ πάντα ταῦτα νοητῶς ἐστιν ἐν ταῖς τριάσι ταύταις καὶ οὐσιωδῶς καὶ μονοειδῶς. Πρῶτον μὲν οὖν τοῦτ’ αὐτὸ συλλογίζεσθαι τοὺς φιλο‐ | |
| 15 | θεάμονας τῆς τῶν πραγμάτων φύσεως ἄξιον καὶ τοῖς εἴδεσι τοῖς νοητοῖς ἀποδιδόναι τὰ σύστοιχα γένη. Θέμις γὰρ οὔτε ἦν οὔτε ἔσται τὰ γένη δεύτερα μετὰ τὴν τῶν εἰδῶν φύσιν ἐκφαίνεσθαι· τοῖς οὖν εἴδη νοητὰ τιθεμένοις πολλῷ μειζόνως ὑποθετέον ἐν τῷ νοητῷ | |
| 20 | τὰ γένη τὸν εἰρημένον τρόπον. Ἔπειτα πρὸς τούτοις καὶ τὴν τετράδα ταύτην τῶν εἰδῶν ὅπως ὑπέστη θεατέον καὶ πῶς ταῖς ἀρχαῖς ἀνάλογον ἐν τῷ νοητῷ νῷ προφαίνεται. Διαιρεῖται μὲν γὰρ εἰς μονάδα καὶ τριάδα· καθ’ ὅσον γὰρ ἡ τῶν οὐρανίων θεῶν ἰδέα προτέτακται τῶν ἄλλων, | |
| 25 | κατὰ τὴν θείαν αἰτίαν ἀφώρισται. Δοκεῖ δ’ ἔμοιγε κατὰ | |
| τὴν ἐπιστροφὴν τὴν ἑαυτοῦ πρὸς τὰς τῶν ὅλων ἀρχὰς ὁ | 65 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.66 | νοητὸς νοῦς ἐπιστρεφόμενος πλήρωμα γενέσθαι τῶν εἰδῶν καὶ πάντα νοερῶς ἅμα καὶ νοητῶς εἰς ἑαυτὸν χωρῆσαι τὰ τῶν ὄντων αἴτια· καὶ τῆς μὲν ἀρρήτου καὶ τῶν πάντων ἐξῃρημένης αἰτίας πληρωθεὶς ὑποστῆσαι τὴν μονάδα τῶν | |
| 5 | θεῶν (ὅθεν οἶμαι καὶ ὁ Πλάτων θεῶν αὐτὴν ἰδέαν ἀπο‐ καλεῖ), τῶν δὲ τριῶν μετὰ τὸ ἓν ἀρχῶν ὑποδεξάμενος τὰς νοερὰς αἰτίας τὰς τρεῖς ἀναφῆναι μετὰ ταύτην ἰδέας, τὴν μὲν ἀεροπόρων καὶ πτηνῶν αἰτίαν τῷ πέρατι προελθοῦσαν ἀνάλογον, διὸ καὶ θεοὺς ὑφίστησιν ἑνοειδεῖς, | |
| 10 | ἀναγωγούς, ἀχράντους, τοῖς οὐρανίοις θεοῖς ἡνωμένους καὶ δεύτερα μέτρα λαχόντας ἐκείνων καὶ τοῦτο ὄντας πρὸς τοὺς τὴν γένεσιν κυβερνῶντας συντεταγμένως ὅπερ ἐκεῖνοι πρὸς τούτους κατὰ τὴν ἐξῃρημένην ὑπεροχήν· τὴν δὲ ἐνύδρων θεῶν, τῇ γεννητικῇ δυνάμει καὶ τῷ ἀπείρῳ | |
| 15 | σύστοιχον καὶ παράγουσαν θεοὺς κινήσεως χορηγοὺς καὶ τῆς γονίμου περιουσίας καὶ ζωῆς ἐφόρους, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ φαινόμενον ὕδωρ χύσει καὶ ἀπείρῳ φορᾷ καὶ ἀοριστίᾳ κεκράτηται, διὸ καὶ ταῖς ζωογόνοις ἀνεῖται δυνάμεσι· τὴν δὲ χθονίων καὶ πεζῶν θεῶν προηγου‐ | |
| 20 | μένην τῇ τοῦ μικτοῦ φύσει προσήκουσαν καὶ θεοὺς ἀπο‐ γεννῶσαν τοὺς τὸ τέλος συνέχοντας τῶν ὅλων μονίμως καὶ κρατοῦντας τοῖς ἐσχάτοις εἴδεσι τὴν τῆς ὕλης ἀμορφίαν καὶ τὴν ἑστίαν τῶν ἐγκοσμίων εἰς ἓν τὸ τοῦ παντὸς κέντρον συνερείδοντας, ἀπὸ γὰρ τῆς πρωτίστης οἷον ἑστίας τῶν | |
| 25 | ὄντων ὑποστάντες καὶ τήνδε τὴν ἑστίαν αὐτοὶ μονίμως ἀφορίζουσιν. | |
| Οὕτω μὲν οὖν ἡ πρωτίστη τῶν εἰδῶν ἔκφανσις ἐν τῷ | 66 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.67 | νοητῷ νῷ κατὰ τὰς πρωτίστας ἀρχὰς δείκνυται τήν τε πρόοδον ἔχουσα καὶ τὴν τάξιν. Δεῖ δὲ αὖ πρὸς τούτοις καὶ τοῦτο ἐκ τρίτων ἑπομένους τῷ Τιμαίῳ συνάγειν, ὅτι κατὰ τὴν τριάδα ταύτην τὸ πλῆθος ἐξέλαμψε τῶν μερῶν | |
| 5 | τῶν νοητῶν καὶ τὸ ὅλον τὸ μεμερισμένον εἰς τὸν παντελῆ τῶν μορίων διάκοσμον. Οὗ γάρ φησίν ἐστι τὰ ἄλλα νοητὰ ζῷα καθ’ ἓν καὶ κατὰ γένη μόρια, τοῦτό ἐστι τὸ πρώτιστον καὶ κάλλιστον παράδειγμα τοῦ παντός. Εἰ δὲ τὰ ἄλλα μόρια τοῦδε, δῆλον ὡς αὐτὸ ὅλον ἐστὶ τὸ | |
| 10 | πλῆθος ἐν ἑαυτῷ τῶν νοητῶν μορίων συνειληφὸς καὶ πάντων τῶν νοητῶν μορίων συνεκτικόν. Ἔτι τοίνυν τὸ τὴν τριάδα ταύτην πρωτίστην εἶναι τῆς ποιήσεως καὶ τῆς δημιουργίας αἰτίαν. Εἰ γὰρ ἐν αὐτῇ τὰ πρωτουργὰ παρα‐ δείγματα, δῆλον ὡς ἀπ’ αὐτῆς ἡ τῶν δευτέρων ἄρχεται | |
| 15 | διακόσμησις· καὶ εἰ ζῷόν ἐστιν ἁπάντων ζῴων ὑποστα‐ τικόν, πᾶν μὲν τὸ ψυχικὸν πλάτος, πᾶν δὲ τὸ σωματικὸν ἐντεῦθεν ἔχει τὴν πρόοδον, καὶ περιέχει τῶν τε ζωογο‐ νικῶν πάντων διακόσμων καὶ τῶν δημιουργικῶν τὰς νοητὰς αἰτίας. | |
| 20 | 〈κʹ〉 Ἐκ μὲν οὖν τῶν ἐν Τιμαίῳ γεγραμμένων τοιαύτας ἐπιβολὰς ληπτέον περὶ τῶν τριῶν νοητῶν τριάδων, συμφώ‐ νως τοῖς ἐν Φιλήβῳ πέρας καὶ ἄπειρον ἐν ἑκάστῃ καὶ τὸ ἐξ ἀμφοῖν θεωροῦντας. Εἰ δὲ βούλει καὶ ἀπὸ τῶν ἐν Σοφιστῇ | |
| 25 | διῃρημένων ὁρμηθέντες ἐπιδείξωμεν τὸν Πλάτωνα τὴν αὐτὴν ἔχοντα περὶ τῶν πρωτίστων ἀρχῶν διανόησιν. | |
| Ὁ τοίνυν Ἐλεάτης ξένος ἐν ἐκείνοις πρὸς τὸν Παρμενίδου | 67 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.68 | λόγον ἀπορῶν τὸν ἓν λέγοντα τὸ πᾶν καὶ τὸ νοητὸν πλῆθος ἐκφαίνων καὶ δεικνὺς ὅπως ἐξήρτηται τοῦ ἑνός, τὸ μὲν πρῶτον ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὄντος ἐπιχειρεῖ, καὶ ὑπομνήσας ὅτι τοῦτο πεπονθός ἐστι τὸ ἓν καὶ μετέχει τοῦ ἑνός, | |
| 5 | ἀλλ’ οὐκ ἔστιν αὐτοὲν οὐδὲ τὸ πρώτως ἕν, μετὰ τοῦτο ἀπὸ τοῦ ὅλου ποιεῖται τὴν ἐπιβολὴν τῆς διακρίσεως τοῦ τε ἑνὸς τοῦ ἀμεθέκτου καὶ τοῦ ὄντος. Εἰ γὰρ καὶ ὅλον ἐστὶ τὸ ἓν ὄν, ὡς Παρμενίδης μαρτυρεῖ, τὸ δὲ ὅλον μέρη ἔχει, τὸ δὲ μέρη ἔχον οὐκ ἔστιν αὐτοέν, οὐκ ἂν εἴη τὸ ἓν | |
| 10 | ὂν τῷ ἑνὶ ταὐτόν. Τρίτον τοίνυν ἐκ τοῦ παντελοῦς ἐπι‐ χειρεῖ· τὸ γὰρ πάντῃ μεμερισμένον καὶ παμπόλλων μορίων συνεκτικὸν οὐκ ἄν ποτε σχοίη τὴν αὐτὴν ὑπό‐ στασιν τῷ παντελῶς ἑνί. Καὶ μέχρι τούτων προῆλθε δεικνὺς ὅτι τὸ ἀπλήθυντον τοῦ ἑνὸς ὄντος κατὰ τὴν ἑαυτοῦ | |
| 15 | φύσιν ἐξῄρηται, διὰ τριῶν ἐπιχειρήσεων ὁδεύσας, καὶ τοτὲ μὲν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὄντος ὁρμηθείς, τοτὲ δὲ ἀπὸ τοῦ ὅλου, ποτὲ δὲ ἀπὸ τοῦ παντός. Βέλτιον δὲ καὶ αὐτῶν ἐπακοῦσαι τῶν τοῦ Πλάτωνος ῥημάτων. Ὅτι μὲν οὖν τὸ ἓν οὐκ ἔστι τῷ ἑνὶ ὄντι ταὐτόν, | |
| 20 | διὰ τούτων κατασκευάζει τῶν λέξεων· Τί δέ; Παρὰ τῶν ἓν τὸ πᾶν λεγόντων ἆρ’ οὐ πευστέον εἰς δύναμιν τί ποτε λέγουσι τὸ ὄν; —Πῶς γὰρ οὔ; —Τόδε τοίνυν ἀποκρινέσθωσαν· Ἕν πού φατε μόνον εἶναι; Φαμὲν γάρ, φήσουσιν. Ἦ γάρ; — | |
| 25 | Ναί. —Τί δέ; Ὂν καλεῖταί τι; Ναί. Πότερον ὅπερ ἕν, ἐπὶ τὸ αὐτὸ προσχρώμενοι δυεῖν ὀνό‐ | |
| μασιν, ἢ πῶς; —Τίς οὖν αὐτοῖς ἡ μετὰ τοῦτο, | 68 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.69 | ὦ ξένε, ἀπόκρισις; Διὰ δὴ τούτων τὸ ἓν καὶ τὸ ὂν ἀπ’ ἀλλήλων ὁ Πλάτων διαιρούμενος καὶ δεικνὺς ὡς ἄλλη μὲν ἔννοια τοῦ ἑνός, ἄλλη δὲ τοῦ ὄντος, καὶ ὡς διαφέρει ταῦτα ἀλλήλων, ἀποφαίνει τὸ κυριώτατα καὶ πρώτως ἓν | |
| 5 | τοῦ ἑνὸς ὄντος ἐξῃρημένον. Τὸ μὲν γὰρ ἓν ὂν οὐ μένει καθαρῶς ἐπὶ τῆς ἀπληθύντου καὶ ἑνοειδοῦς ὑπάρξεως, τὸ δὲ ἓν πάσης προσθέσεως ἐκβέβηκεν· ὅ τι γὰρ ἂν αὐτῷ προσθῇς, ἐλαττοῖς τὴν ἄκραν αὐτοῦ καὶ ἄρρητον ἕνωσιν. Δεῖ τοίνυν τὸ μὲν ἓν προτάττειν τοῦ ἑνὸς ὄντος, | |
| 10 | τὸ δὲ ἓν ὂν ἐξάπτειν τοῦ μόνως ἑνός. Εἰ γὰρ εἴη ταὐτὸν τό τε ἓν καὶ τὸ ἓν ὂν καὶ μηδὲν διαφέροι λέγειν ἓν καὶ ὄν —εἰ γὰρ διοίσει, πάλιν ἐξήλλακται τοῦ ἑνὸς ὄντος τὸ ἕν—εἰ γοῦν μηδὲν διαφέρει τὸ ἓν τοῦ ἑνὸς ὄντος, ἓν ἔσται πάντα καὶ τὸ πλῆθος ἐν τοῖς οὖσιν οὐκ ἔσται, | |
| 15 | οὐδ’ ὀνομάζειν τὰ πράγματα δυνατόν, ἵνα μὴ δύο γένηται, τὸ πρᾶγμα καὶ τὸ ὄνομα. Παντὸς γὰρ πλήθους ἐξῃρημένου καὶ πάσης διαιρέσεως οὔτ’ ὄνομα ἔσται τινὸς οὔτε λόγος, ἀλλὰ τὸ ὄνομα τῷ πράγματι ταὐτὸν ἀναφανήσεται καὶ οὔτε τὸ ὄνομα πράγματος ὄνομα ἔσται *** ἀλλὰ τὸ | |
| 20 | ὄνομα ὀνόματος ὄνομα, εἴπερ τὸ πρᾶγμα τῷ ὀνόματι ταὐτὸν καὶ τὸ ὄνομα τῷ πράγματι, καὶ τὸ πρᾶγμα πράγμα‐ τος 〈πρᾶγμα〉. Πάντα γὰρ ὑπάρξει περὶ τὸ πρᾶγμα τὰ αὐτὰ ἅπερ περὶ τὸ ὄνομα διὰ τὴν ἕνωσιν τοῦ τε πράγματος καὶ τοῦ ὀνόματος. Εἰ οὖν ταῦτα ἄτοπα καὶ τὸ ἕν ἐστι καὶ | |
| 25 | τὸ ὂν καὶ μετέχει τὸ ὂν τοῦ ἑνός, οὐκ ἄρα ταὐτόν ἐστι τὸ ἓν καὶ τὸ ἓν ὄν. | |
| Ὅτι δὲ καὶ τὸ ὅλον, εἴπερ ἐστίν, οὐκ ἂν εἴη τῷ ἑνὶ | 69 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.70 | ταὐτόν, ἑξῆς ἀποδείκνυσιν, ἐντεῦθεν ἀρχόμενος. Τί δέ; Τὸ ὅλον ἕτερον τοῦ ἑνὸς ὄντος ἢ ταὐτὸν φήσουσι τούτῳ; —Πῶς γὰρ οὐ φήσουσί τε καὶ φασίν; —Εἰ τοίνυν ὅλον ἐστίν, ὥσπερ καὶ Παρμενίδης | |
| 5 | λέγει, Πάντοθεν εὐκύκλου σφαίρης ἐναλίγκιον ὄγκῳ, μεσσόθεν ἰσοπαλὲς πάντῃ (τὸ γὰρ οὔτε τι μεῖ‐ ζον οὔτε τι βαιότερον πελέναι χρεών ἐστι τῇ ἢ | |
| 10 | τῇ), τοιοῦτόν γε ὂν τὸ ὂν μέσον τε καὶ ἔσχατα ἔχει· ταῦτα δὲ ἔχον πᾶσα ἀνάγκη μέρη ἔχειν. Ἢ πῶς; —Οὕτως. —Ἀλλὰ μὴν τό γε μεμερισμένον πάθος μὲν τοῦ ἑνὸς ἔχειν ἐπὶ τοῖς μέρεσι πᾶσιν οὐδὲν | |
| 15 | ἀποκωλύει, καὶ ταύτῃ δεῖ πᾶν τε ὂν καὶ ὅλον ἓν εἶναι. —Τί δ’ οὔ; —Τὸ δὲ πεπονθὸς ταῦτα ἆρ’ οὐκ ἀδύνατον αὐτό γε τὸ ἓν αὐτὸ εἶναι; — Πῶς; —Ἀμερὲς δήπου δεῖ τό γε ἀληθῶς ἓν κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον εἰρῆσθαι; —Δεῖ γὰρ οὖν. | |
| 20 | —Τὸ δέ γε τοιοῦτον ἐκ πολλῶν μερῶν ὂν οὐ συμφωνήσει τῷ λόγῳ. —Μανθάνω. Διὰ δὴ τού‐ των ὁ Ἐλεάτης ξένος μετὰ τὸ ἓν ὂν ἀπὸ τῆς ὁλότητος ἐπιχειρῶν καὶ τοῦ μερισμοῦ τῶν μορίων τῆς ὁλότητος δείκνυσιν ὡς ἄρα οὐχ ἕν ἐστι τὸ πᾶν. Εἰ γάρ ἐστι τὸ ὅλον | |
| 25 | ἐν τοῖς οὖσιν, ὡς μαρτυρεῖ Παρμενίδης ἐν τοῖς ἔπεσιν, | 70 in vol. 3 |
Theol Plat.3.71 | οὐκ ἂν εἴη τὰ πάντα ἕν. Τὸ μὲν γὰρ 〈ἓν〉 ἀμερές, τὸ δὲ ὅλον μέρη ἔχει· τὸ ἄρα ὅλον οὐκ ἔστιν αὐτοέν. Ἐκεῖνο γὰρ μερῶν ἐκβέβηκε πάντων καὶ τῆς ὁλότητος· ἀλλὰ τὸ ὅλον πεπονθὸς μέν ἐστι τὸ ἕν, διὸ καὶ ὅλον προσο‐ | |
| 5 | νομάζεται, τὸ γὰρ ὅλον οὐκ αὐτοέν. Οὐκ ἄρα τὰ ὄντα πάντα ἕν ἐστιν ἀδιάκριτον καὶ ἀπλήθυντον. Καὶ μὴν καὶ τὸ πᾶν αὐτὸ πλειόνων ἐστὶ μερῶν περιλη‐ πτικόν. Τὸ μὲν γὰρ ὅλον τὴν πρώτην ἐκ δυεῖν ἐστι μερῶν, τὸ δὲ πᾶν πλῆθος ἔχει μερῶν, καὶ ὁλότητος μετέχον ἅμα | |
| 10 | καὶ πᾶν ἐστιν ὡς παντελῶς μεμερισμένον. Τοῦτο δὴ οὖν αὐτοὲν οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ πεπονθὸς τὸ ἕν· ἀμερὲς γὰρ τὸ αὐτοέν, οὕτω δὲ ἀμερὲς ὡς ἁπάντων τῶν μερῶν ἐξῃρημένον. Οὐκ ἄρα τὸ πᾶν τῷ ἑνὶ ταὐτόν. Ἡμεῖς μὲν οὖν διείλομεν, ὁ δὲ Πλάτων συνέπλεξε τό τε ὅλον καὶ τὸ πᾶν οὑτωσὶ | |
| 15 | λέγων· Ἀλλὰ μὴν τό γε μεμερισμένον πάθος μὲν τοῦ ἑνὸς ἔχειν ἐπὶ τοῖς μέρεσι πᾶσιν οὐδὲν ἀπο‐ κωλύει, καὶ ταύτῃ δεῖ πᾶν τε καὶ ὅλον ἓν εἶναι. Διῄρηται δὲ ὅμως ταῦτα τὸν εἰρημένον τρόπον. Οὐκοῦν ἐκ τριῶν τούτων ἐπιχειρήσεων ὁ Ἐλεάτης ξένος | |
| 20 | διέκρινε τὸ ἓν ἀπὸ τῶν μετεχόντων τοῦ ἑνὸς καὶ διηπόρησε πρὸς τοὺς ἓν τὰ πάντα λέγοντας, τὸ ἓν ὄν, τὸ ὅλον, τὸ πᾶν. Ὧν τὸ μὲν πᾶν μετέχει τοῦ ὅλου καὶ ἔστι πλῆθος ἐκ μερῶν πλειόνων ὁλομελές· τὸ δὲ ὅλον τοῦ ὄντος, ὂν γάρ ἐστι καὶ τὸ ὅλον, ὡς Παρμενίδης μαρτυρεῖ. Τούτων | |
| 25 | τοίνυν τοιαύτην τάξιν ἐχόντων πῶς οὐκ ἀνάγκη κατὰ | 71 in vol. 3 |
Theol Plat.3.72 | τὰς τρεῖς νοητὰς τριάδας γεγονέναι τῷ Πλάτωνι τὰς ἐφόδους; Καὶ γὰρ ἔδει, τοῦ Παρμενίδου τὸ ἓν ὂν τοῖς νοητοῖς ἀφορίζοντος, ἐκεῖθεν τὸν Πλάτωνα πεποιῆσθαι τὰς ἀποδείξεις τῆς διακρίσεως τοῦ πρὸ τῶν νοητῶν ἑνὸς | |
| 5 | καὶ τοῦ ἐν τοῖς νοητοῖς ἑνός. Αἱ γὰρ πρὸς τὸν Παρμενίδην ἀπορίαι τὸ μετεχόμενον ἓν εἰς τὴν ἀμέθεκτον ἕνωσιν ......................... δεικνύμεναι πολλαχοῦ. Οὐκ ἄρα ἐστὶν ἐν τούτοις ................... ἀλλὰ καὶ τὸ ἓν ὂν καὶ τὸ ὅλον ........................... Τὸ μὲν δὴ πᾶν δῆλον ὅτι τῷ πέρατι | |
| 10 | τῷ νοητῷ ................. (τὸ γὰρ κατὰ πάντα τέλειον καὶ τὸ σύμπαν νοητὸν πλῆθος ἐκεῖ τὴν ὑπόστασιν ἔσχε)· τὸ δὲ ὅλον τῷ μέσῳ κέντρῳ καὶ τῷ συνδέσμῳ τοῦ νοητοῦ πλάτους ἁρμόζει (τὸ γὰρ ὅλον πρὸ τοῦ παντός, εἴπερ τὸ μὲν πᾶν ὅλον ἐστί, τὸ δὲ ὅλον οὐκ ἤδη καὶ πᾶν ἐστι· | |
| 15 | τὸ γὰρ διῃρημένον πλῆθός ἐστι πᾶν, τὸ δὲ συνέχον ἐν ἑαυτῷ τὸ πλῆθος καὶ οὔπω διακεκριμένον ὅλον· καὶ τοῦτο τῷ αἰῶνι μάλιστα προσήκει, μέτρον γάρ ἐστιν ὁ αἰὼν παντὸς τοῦ νοητοῦ πλήθους, ὥσπερ τὸ ὅλον συνοχὴ καὶ ἕνωσις τοῦ παντός)· τὸ δὲ ἓν ὄν, τῇ πρώτῃ (καὶ γὰρ τὸ ἓν | |
| 20 | ἐκείνης ἐστι μάλιστα τῆς τριάδος ἴδιον, ὡς καὶ ὁ Τίμαιος ἐνεδείξατο, καὶ τὸ ὂν ἐκεῖ πρώτως ἐκφαίνεται, τὸ κρυφίως καὶ νοητῶς ὂν καὶ πᾶσι τοῖς ἄλλοις τῆς οὐσίας αἴτιον). Πάλιν οὖν ἡμῖν αἱ τρεῖς πεφήνασι τριάδες ἑπομένοις τῷ Ἐλεάτῃ ξένῳ, κατὰ μὲν τὸ ἓν ὂν ἡ πρώτη, κατὰ δὲ τὸ | |
| 25 | ὅλον ἡ δευτέρα, κατὰ δὲ τὸ πᾶν ἡ τρίτη. Πρὸς ἣν καὶ | 72 in vol. 3 |
Theol Plat.3.73 | ἀποβλέπων ὁ τοῦ παντὸς δημιουργὸς διακοσμεῖ τὸ αἰσθη‐ τὸν πᾶν, ἐν ἐκείνῳ τῷ νοητῷ παντὶ τὸ ὁρατὸν ἀφορίζων, πρὸς δὲ τὴν ὁλότητα τὴν νοητὴν τὸν χρόνον· διὸ καὶ ὁ χρόνος συνεχής, καὶ ὥσπερ ἐκεῖνο τὸ ὅλον δυεῖν ἐστι | |
| 5 | μερῶν περιεκτικόν, ἑνὶ δὲ πέρατι συνέχει τὰ μέρη, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ὁ χρόνος τῷ μὲν νῦν πεπέρασται, τοῖς δὲ μέρεσιν ἄπειρός ἐστι διττοῖς ὑπάρχουσι. 〈καʹ〉 Ταῦτα μὲν οὖν καὶ μικρὸν ὕστερον ἐπὶ πλέον διαρ‐ | |
| 10 | θρώσομεν, ὅταν περὶ τοῦ Παρμενίδου λέγωμεν· προτέλεια γάρ ἐστι τῶν Παρμενίδου μυστηρίων τὰ τοῦ Ἐλεάτου νοήματα. Πρὶν δὲ ἐπὶ τὸν Παρμενίδην τραπώμεθα, φέρε περὶ αὐτῶν εἰ δοκεῖ τῶν τριῶν τριάδων ἐξ ἀρχῆς διέλθωμεν, τὴν τοῦ Πλάτωνος διάνοιαν ἐκ τῶν πολλαχοῦ διεσπαρ‐ | |
| 15 | μένων ἀθροίζοντες. Τρεῖς μὲν οὖν εἰσιν, ὡς πολλάκις εἰρήκαμεν, καὶ τοῦτον διῄρηνται τὸν τρόπον, εἰς πέρας καὶ ἄπειρον καὶ μικτόν, ὥστε τριττὰ μὲν εἶναι τὰ νοητὰ πέρατα, τρισσὰς δὲ τὰς ἀπειρίας, τριττὰ δὲ τὰ μικτά. Πάσης δὲ αὖ νοητῆς τριάδος | |
| 20 | τὸ μὲν πέρας ἐν ἑκάστῃ πατὴρ ἐπονομάζεται, τὸ δὲ ἄπειρον δύναμις, τὸ δὲ μικτὸν νοῦς. Καί μοι μηδεὶς ὑπολάβῃ τὰ ὀνόματα τῆς Πλάτωνος εἶναι φιλοσοφίας ἀλλότρια· φανήσεται γὰρ παντὸς μᾶλλον καὶ αὐτὸς χρώμενος ταῖς ἐπωνυμίαις ταύταις κατὰ τῶν προειρη‐ | |
| 25 | μένων τριάδων. Τὸν μὲν γὰρ πρῶτον θεὸν πατέρα καὶ | 73 in vol. 3 |
Theol Plat.3.74 | κύριον αὐτὸς ἐν Ἐπιστολαῖς προσαγορεύει· δῆλον δὲ ὅτι τοῦ πρώτου καὶ τὴν πατρικὴν τάξιν ὑπεραίροντος τὸ πρώτως πατρικὸν ἐν τοῖς νοητοῖς ἐστι θεοῖς. Οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ τῷ ἑνὶ διαφερόντως συγγενέστατοι καὶ τὴν ἄρρητον | |
| 5 | αὐτοῦ καὶ ἄγνωστον ἕνωσιν νοητῶς ἐκφαίνοντες. Εἰ τοίνυν ἐκεῖνος καὶ ἓν καὶ πατὴρ ἀπὸ τῶν προσεχῶς ἀπ’ αὐτοῦ προελθόντων ἐπονομάζεται, καθάπερ ἑνάδες εἰσὶν οἱ νοητοὶ θεοὶ πρώτως, καὶ πατέρες εἰσὶ πρώτως· διχῶς γὰρ τῷ ἀρρήτῳ τὰ ὀνόματα τίθησιν ὁ Πλάτων, ἢ | |
| 10 | ἀπὸ τῶν ἀκροτήτων ἢ ἀπὸ πάντων τῶν ὄντων, διὰ γὰρ τούτων ἡ τοῦ ἑνὸς ὑπεροχὴ γνωρίζεται. Καὶ μὴν καὶ τὸ ὂν ὁ Ἐλεάτης ξένος δυνάμενον καὶ δύναμιν ἀπο‐ καλεῖ. Προϋπάρχει τοίνυν ἡ πρώτη δύναμις τοῦ ὄντος καὶ ἥνωται τῷ πατρί, διαφερόντως δὲ συμφέρεται τῷ ὄντι | |
| 15 | καὶ πληροῖ τὸ ὂν ἐξ αὐτῆς. Διὸ καὶ τὸ ὂν ὡς μὲν μετέχον τῆς δυνάμεως προσαγορεύεται δυνάμενον, ὡς δὲ συνη‐ νωμένον αὐτῇ καὶ κατ’ αὐτὴν τὰ ὄντα παράγον πάντα, δύναμις. Εἰ δὲ τὰ ὄντα πάντα νοῦν πολλάκις ἀποκα‐ λοῦσιν αὐτός τε ὁ Πλάτων καὶ οἱ γνησιώτατοι τοῦ Πλάτωνος | |
| 20 | ἑταῖροι (διὸ καὶ τρεῖς ποιοῦσι τὰς ἀρχὰς πολλαχοῦ, ἀγαθόν, νοῦν, ψυχήν, πᾶν τὸ ὂν νοῦν προσαγορεύοντες), ἔχοις ἂν καὶ τὸ τρίτον ἐν ἐκείνοις τὸν νοῦν. Δεῖ δὲ μὴ λανθάνειν τὴν διαφοράν, ὅτι νοῦς ὁ μέν ἐστιν ὡς πρὸς τὴν ὕπαρξιν νοῦς. Ὅταν γὰρ τὴν ἑνάδα τὴν | |
| 25 | ἐν ἑκάστῃ νοητὸν ἀποκαλῶμεν ὡς ἐφετὸν τῷ ὄντι καὶ ὡς πληροῦν τὸ ὄν, τότε 〈τὸ〉 τρίτον τῆς τριάδος νοῦν | |
| ἐπονομάζομεν· καὶ γὰρ νοητόν ἐστιν ὡς οὐσία, καὶ νοῦς, | 74 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.75 | ἀλλ’ οὐκ οὐσίας νοῦς, ἀλλὰ τοῦ πατρὸς καὶ τῆς θεότητος· πᾶσα γὰρ ἡ μετεχομένη θεότης νοητόν ἐστιν ὡς πλήρωμα τοῦ μετέχοντος. Ὁ δέ ἐστι νοῦς οὐσίας νοῦς, καθ’ ὃ δή φαμεν τὸ ὂν τὸ τῆς τρίτης τριάδος νοῦν εἶναι τοῦ πρώτως | |
| 5 | ὄντος. Νοῦς γάρ ἐστιν οὗτος οὐσιώδης, αὐτὸ τὸ ἐνεργεῖν οὐσίαν ἑαυτοῦ λαχών· πάντα γάρ ἐστιν οὐσιωδῶς ἐν αὐτῷ, καὶ τὰ ἁπλούστερα γένη καὶ τὰ πρωτουργὰ παραδείγματα, νοητὸς γάρ ἐστι νοῦς. Τρίτος δέ ἐστιν ὁ νοερὸς νοῦς, ὃς δὴ καὶ ἀνάλογον ὑφέστηκε τῷ νοητῷ καὶ συνῆπται πρὸς | |
| 10 | αὐτὸν καὶ πληροῦται παρ’ αὐτοῦ, νοερῶς ἔχων ἃ ἦν ἐν ἐκείνῳ νοητῶς. Καὶ ὅλως ἀνάγκη πανταχοῦ τὰ πρῶτα καθ’ ἑκάστην σειρὰν μορφὴν ἔχειν τῶν πρὸ αὐτῶν· διὸ καὶ πρῶτα λέγεται καὶ ἔχει τινὰ πρὸς τὰ σύστοιχα τῆς οὐσίας ὑπεροχήν. Ἐπεὶ οὖν τὸ πρὸ τῶν νοητῶν θεός, τὰ | |
| 15 | πρῶτα νοητὰ θεοὶ καὶ ἑνάδες· καὶ ἐπεὶ τὸ νοητὸν οὐσιῶδες, οἱ πρῶτοι νόες οὐσίαι· καὶ ἐπεὶ ὁ νοῦς νοερὸς πανταχοῦ κατὰ τὴν ἑαυτοῦ φύσιν, αἱ πρῶται ψυχαὶ νοεραί· καὶ διότι ζωῆς αἱ ψυχαὶ πληρώματα, τὰ πρῶτα τῶν σωμάτων ζωτικώτατα· καὶ ἐπεὶ τὰ ἀίδια τῶν σωμάτων κύκλῳ | |
| 20 | φέρεται, τὰ ἄκρα τῶν ἐνύλων σωμάτων συμφέρεται τοῖς ἀιδίοις. Τοῦτο μὲν οὖν αἴτιον εἰρήσθω τοῦ καὶ τὰς ἑνάδας πολλάκις νοητὰ καλεῖσθαι καὶ τὰ ὄντα νόας νοητούς. Ὅτι δὲ τὴν τριάδα ταύτην οἶδεν ὁ Πλάτων, πατέρα | |
| 25 | λέγω καὶ δύναμιν καὶ νοῦν, μάθοιμεν ἂν εἰς τὴν δημιουργικὴν τάξιν ἀποβλέποντες· ἐν ταύτῃ γὰρ διαφε‐ | |
| ρόντως ἡ τριὰς ἀναφαίνεται· διὸ κατὰ τὴν πρὸς τὸ | 75 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.76 | νοητὸν ἕνωσιν πεπλήρωται τῆς τριάδος ταύτης καὶ μᾶλλον ἔχει ταῦτα διῃρημένα ἤπερ τὸ αὐτοζῷον ἢ ὁ αἰὼν ὁ νοητός. Οὐκοῦν ἐν ἀρχῇ μὲν εὐθὺς τῆς δημηγορίας ἐν Τιμαίῳ πατέρα ἑαυτὸν ὁ δημιουργὸς ἀποκαλεῖ· Ὧν | |
| 5 | ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ τε ἔργων, Μικρὸν δὲ ὕστε‐ ρον τὴν δύναμιν ἐκφαίνει τὴν ἑαυτοῦ· Μιμούμενοι τὴν ἐμὴν δύναμιν περὶ τὴν ὑμετέραν γένεσιν. Ὃ δὴ καὶ θαυμαστόν, ὅτι τὴν θεολογικωτάτην ἡμῖν ἔννοιαν περὶ τῆς δυνάμεως ἀποδέδωκε, πρῶτον μὲν πατρὸς αὐτὴν | |
| 10 | ἀποκαλέσας δύναμιν (πατὴρ γὰρ αὐτός· ὧν ἐγὼ δημι‐ ουργὸς πατήρ τε ἔργων, φησίν· αὐτοῦ δὲ ἡ δύνα‐ μις· μιμούμενοι τὴν ἐμὴν δύναμιν· ὥστε κατὰ Πλάτωνα τοῦ πατρὸς ἡ δύναμις)· ἔπειτα τὴν γεννητικὴν αὐτῇ τῶν ὅλων ἰδιότητα προσάπτων, τοῦτο γὰρ τὸ | |
| 15 | περὶ τὴν ὑμετέραν γένεσιν· αἰτία δὴ οὖν γεννή‐ σεως ἡ δύναμις καὶ τῆς προόδου τῶν ὄντων. Ἐφ’ ἅπασι δὲ τὸ νοερὸν ἰδίωμα τοῦ δημιουργοῦ παραδίδωσι· Ταῦτα εἶπε, καὶ πάλιν ἐπὶ τὸν πρότερον κρατῆρα, ἐν ᾧ τὴν τοῦ παντὸς ψυχὴν ἐκεράννυ, τὰ τῶν πρόσθεν | |
| 20 | ὑπόλοιπα κατεχεῖτο μίσγων. Καὶ γὰρ τὸ εἰπεῖν νῷ προσήκει καὶ τὸ μιγνύναι καὶ ἡ μίξις καὶ τὸ τῆς ψυχῆς παρακτικόν. Καὶ τί δεῖ ταῦτα λέγειν; ἀλλὰ καὶ νοῦν αὐτὸν ἀποκαλεῖ πρὸ τούτων· Ἧιπερ οὖν νοῦς ἐνούσας | |
| ἰδέας ἐν τῷ ὅ ἐστι ζῷον ὅσαι τε ἔνεισι καὶ οἷαι | 76 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.77 | καθορᾷ, τοσαύτας καὶ τοιαύτας διενοήθη 〈δεῖν〉 καὶ τόδε τὸ πᾶν σχεῖν. Καὶ πατὴρ οὖν ἐστιν ὁ δημι‐ ουργὸς καὶ δύναμις καὶ νοῦς, καὶ ταῦτα κατὰ τὴν ἕνωσιν ἔχει τὴν πρὸς τὰ νοητά· καὶ γὰρ θεός ἐστι δι’ ἐκεῖνα | |
| 5 | καὶ γεννητὴς τῶν ὅλων καὶ γινώσκει τὰ ὄντα νοερῶς δι’ ἐκεῖνα, πρώτως γὰρ ἐν ἐκείνοις ἡ νοητὴ γνῶσις. Πολλῷ ἄρα μᾶλλον ἐν τοῖς νοητοῖς πατήρ ἐστι καὶ δύναμις καὶ νοῦς, ἀφ’ ὧν καὶ ὁ δημιουργὸς πληρούμενος τῆς τριάδος ταύτης μετείληχε. Καὶ γὰρ καὶ ἀνάλογον ἕκαστα παρεί‐ | |
| 10 | ληφεν ὁ Πλάτων· ὡς γὰρ ἡ πατρικὴ τριὰς ἐν τοῖς νοητοῖς ὑφίστησι τὸν αἰῶνα τὸν νοητὸν, οὕτως ὁ δημιουργὸς ὧν ἐστιν ἔργων πατήρ, ταῦτα ἄλυτα ποιεῖ. Καὶ ὡς ἐν ἐκείνοις ὁ αἰὼν κατὰ τὴν ὅλην δύναμιν προελθὼν τὸ αὐτοζῷον ἀπογεννᾷ τὸ νοητόν, οὕτως ἡ δημιουργικὴ | |
| 15 | δύναμις ὑπέστησε τὰ ἐγκόσμια ζῷα τὰ ἀίδια καὶ θεῖα καὶ τοῖς νέοις θεοῖς ἄλλην ἐνδίδωσι δύναμιν τῶν θνη‐ τῶν ζῴων γεννητικήν. Ἀλλ’ ὅτι μὲν καὶ ταῦτα τὰ ὀνόματα λάβοι τις ἂν παρὰ τοῦ Πλάτωνος, ὑπεμνήσθω διὰ τούτων. Τριχῶς δὲ τοῦ | |
| 20 | ὄντος ἐν τοῖς νοητοῖς τὴν ὑπόστασιν ἔχοντος, τὸ μέν ἐστι πρώτως ὂν καὶ προαιώνιον, τὸ δὲ δευτέρως ὂν καὶ αἰὼν ὁ πρώτιστος, τὸ δὲ ἐσχάτως ὂν καὶ νοῦς ὁ νοητὸς καὶ αἰώνιος. Καὶ οὗ μὲν τὸ ὄν, οὗ δὲ ὁ αἰών, οὗ δὲ ὁ νοῦς· καὶ περι‐ ληπτικώτερον νοῦ μὲν ὁ αἰών, τοῦ δὲ αἰῶνος τὸ ὄν. Πᾶς | |
| 25 | μὲν γὰρ νοῦς αἰώνιος, οὐ μέντοι καὶ πᾶν τὸ αἰώνιον νοῦς· | |
| καὶ γὰρ ἡ ψυχὴ κατὰ τὴν οὐσίαν τὴν ἑαυτῆς αἰώνιος. | 77 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.78 | Καὶ πᾶν μὲν τὸ αἰῶνος μετειληφὸς μετέχει πολλῷ πρό‐ τερον καὶ τοῦ ὄντος (ἐν γὰρ τῷ ἀιδίως εἶναι συνυπάρχει καὶ τὸ εἶναι πάντως), ἀλλὰ τὸ τοῦ εἶναι μετέχον οὐ πάντως καὶ αἰωνίως ὄν ἐστιν, ἐπεὶ καὶ τὰ σώματα μετέχει πως τῆς | |
| 5 | τοῦ εἶναι φύσεως, αἰώνια δὲ οὐκ ἔστι. Νοῦς μὲν οὖν τὴν νοερὰν μόνην οὐσίαν ὑφίστησιν ᾗ νοῦς (ἐπεὶ καθ’ ὅσον καὶ οὗτός ἐστι ζωὴ καὶ ὄν, τῶν πάντων ὑποστάτης)· αἰὼν δὲ καὶ τὴν νοερὰν καὶ τὴν ψυχικήν (ζωὴ γὰρ ἦν αὕτη νοητὴ τὸ μικτόν)· τὸ δὲ ὂν καὶ τὴν νοερὰν καὶ | |
| 10 | τὴν ψυχικὴν καὶ τὴν σωματικήν. Καὶ γὰρ ἡ ὕλη ἓν μέν ἐστιν, ἀνείδεον δὲ ὂν καὶ μὴ ὂν ἀποπέπτωκε τῆς τοῦ ὄντος μετουσίας. Εἰ δὲ δυνάμει λέγοι τις αὐτὴν εἶναι [τὸ] ὄν, καὶ τὴν δύναμιν ταύτην ἐκ τοῦ ὄντος ἔχει· καὶ γὰρ ἡ δύναμις πρόδρομός ἐστι τῆς ἐνεργείας μέθεξις. | |
| 15 | 〈κβʹ〉 Ταῦτα μὲν οὖν περὶ τούτων. Τί δὲ ἡμῖν ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης περὶ τῶν νοητῶν τούτων τριάδων ἱκανὸν παρέξεται τῆς διαιρέσεως τεκμήριον, καὶ πῶς ἂν ἐκ τῶν παρ’ αὐτῷ διατεταγμένων εἰς τὴν ἔννοιαν | |
| 20 | ἀναδράμοιμεν τῆς τῶν ἀρχηγικωτάτων θεῶν ὑποστάσεως; Πᾶν τοίνυν τὸ θεῖον καλὸν σοφὸν ἀγαθὸν ἀνυμνεῖ | |
| νυμφόληπτος ἐν ἐκείνοις ὁ Σωκράτης γενόμενος, καὶ | 78 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.79 | τούτοις τρέφεσθαί φησι τὴν ψυχήν. Εἰ δὴ πᾶν τὸ θεῖον τοιοῦτον, πολλῷ πρότερον τὸ νοητόν· καὶ πανταχοῦ μὲν ἦν πάντα, διαφερόντως δὲ ἐν μὲν τῇ πρώτῃ τριάδι τὸ ἀγαθόν, ἐν δὲ τῇ δευτέρᾳ τὸ σοφόν, ἐν δὲ τῇ τρίτῃ τὸ | |
| 5 | καλόν. Ἐν ταύτῃ μὲν γὰρ τὸ τῶν νοουμένων κάλ‐ λιστον, ἐν δὲ τῇ δευτέρᾳ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ πρωτίστη νόησις, ἐν δὲ τῇ πρώτῃ τὸ σύμμετρον, ὃ δὴ τῷ ἀγαθῷ ταὐτὸν ἐλέγομεν. Ἀλλὰ τοῦ ἀγαθοῦ στοιχεῖά φησιν ὁ ἐν τῷ Φιλήβῳ | |
| 10 | Σωκράτης τὸ ἐφετόν, τὸ ἱκανόν, τὸ τέλειον. Οὐκοῦν τὸ μὲν ἐφετὸν τῷ πέρατι προσήκει, πάσης γάρ ἐστι τῆς τριάδος ἕνωσις καὶ ἀγαθότης καὶ περὶ αὐτὸ συννένευκεν ἡ τριάς· τὸ δὲ ἱκανὸν τῇ ἀπειρίᾳ, δύναμις γὰρ ἡ ἱκα‐ νότης ἐπὶ πάντα διικνεῖσθαι δυναμένη καὶ παρεῖναι πᾶσιν | |
| 15 | ἀκωλύτως· τὸ δὲ τέλειον τῷ μικτῷ, τοῦτο γάρ ἐστι τὸ πρώτως τριαδικόν, ἐπειδὴ πᾶσα μίξις ἐκ τριάδος ἔχει τὴν συνέλευσιν. Τὰ μὲν οὖν στοιχεῖα τοῦ ἀγαθοῦ τὴν πρώτην ἡμῖν ἐκφαίνει τριάδα, τὰ δὲ στοιχεῖα τῆς νοητῆς σοφίας τὴν | |
| 20 | δευτέραν. Τὸ δὲ σοφὸν πᾶν πλῆρές ἐστι τοῦ ὄντος καὶ γεννητικὸν τῆς ἀληθείας καὶ ἐπιστρεπτικὸν τῶν ἀτελῶν εἰς τὴν ἑαυτοῦ τελειότητα. Τὸ μὲν οὖν πλῆρες τῷ πέρατι προσήκει τῷ δευτέρῳ· τοῦτο γὰρ τῶν πρὸ αὐτοῦ μετέχον ἑνοειδῶς πεπλήρωται τῆς μεθέξεως· καὶ γὰρ | |
| 25 | τὸ πλῆρες οἰκεῖον πανταχοῦ τῷ πέρατι, καθάπερ δὴ τῷ ἀπείρῳ τὸ ἀπλήρωτον. Τὸ δὲ γόνιμον τῇ δευτέρᾳ δυνάμει | |
| καὶ τῇ ἀπειρίᾳ· τὸ γὰρ μὴ μένον ἐπὶ τῆς ἑαυτοῦ πληρώ‐ | 79 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.80 | σεως, ἀλλὰ καὶ ἄλλων οἰστικὸν καὶ γεννητικὸν τῆς ἀπειρίας τῆς θείας μάλιστα γνώρισμα. Τὸ δὲ ἐπιστρεπ‐ τικὸν τῷ μικτῷ· τοῦτο γὰρ ὡς τὸ τέλος τῆς τριάδος κληρωσάμενον ἐπιστρέφει πᾶν τὸ ἀτελὲς εἰς τὸ πλῆρες, | |
| 5 | καὶ ἑαυτὸ πρὸ τῶν ἄλλων ἑνίζει τῷ πέρατι τῆς ὅλης τριάδος. Ἀλλὰ μὴν καὶ τὰ τοῦ κάλλους στοιχεῖα τῆς τρίτης ἐστὶν ἰδιώματα τῶν νοητῶν τριάδος· ταῦτα δέ ἐστιν, ὥσπερ καὶ πρότερον εἴπομεν, τὸ ἐραστόν, τὸ ἁβρόν, | |
| 10 | τὸ λαμπρόν. Τὸ μὲν οὖν ἐραστὸν τῷ ἐφετῷ τεταγμένον ἀνάλογον τῆς ἑνάδος ἐστὶ τοῦ πέρατος· τὸ δὲ ἁβρὸν τῷ ἱκανῷ σύστοιχον ὄν, τῆς δυνάμεως τῆς ἀπείρου τῆς ἐν τῷ καλῷ· τὸ δὲ λαμπρόν, τῆς νοερᾶς ἰδιότητος. Τοῦτο γάρ ἐστι τὸ φανὸν τοῦ κάλλους καὶ καταλάμπον πάντα | |
| 15 | καὶ ἐκπλῆττον τοὺς θεάσασθαι δυναμένους· καὶ ὥσπερ τὸ φαινόμενον κάλλος στίλβον ἐναργέστατα φαντά‐ ζεται διὰ τῆς ἐναργεστάτης τῶν αἰσθήσεων (πολ‐ λὰς γὰρ ἔχει διαφορὰς κατὰ Ἀριστοτέλην τὰ ταύτης αἰσθητά, καὶ αὕτη τῶν ἄλλων μᾶλλον ἐπὶ πλέον διήκει), | |
| 20 | οὕτω δὴ καὶ τὸ νοητὸν κάλλος ἐκφαίνεται τῷ νῷ τῆς ψυχῆς λάμπον νοητῶς. Εἶδος γάρ ἐστι νοητόν, καὶ διὰ τοῦτο τῷ νῷ καταφανὲς τὸ τοῦ κάλλους λαμπρόν. Ἐπ’ ἐσχάτῳ τοίνυν τῷ νοητῷ προφαίνεται τὸ κάλλος λάμ‐ πον, ὥς φησιν ὁ Σωκράτης· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ φανότατον | |
| 25 | τῶν νοητῶν, ὁ νοῦς ὁ νοητός, καὶ τὸ ἀποστίλβον τὸ φῶς τὸ νοητόν, ὃ καὶ τοὺς νοεροὺς θεοὺς ἐκπλήττει φανὲν καὶ | |
| ποιεῖ θαυμάζειν τὸν πατέρα, καθάπερ φησὶν Ὀρφεύς. | 80 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.81 | Ἐκ μὲν δὴ τούτων τοιαύτην ἄν τις λάβοι παρασκευὴν εἰς τὴν τῶν νοητῶν θεῶν ἐπιστήμην. Καὶ νῦν ἀναπέφηνεν ὅπως τὸ κάλλος κρυφίως μέν ἐστιν ἐν τῷ τέλει τῆς πρώτης νοητῆς τριάδος, ἐκφανῶς δὲ ἐν τῇ τρίτῃ προελθὸν ὑπέστη | |
| 5 | (μονοειδῶς μὲν γάρ ἐστιν ἐκεῖ, τριαδικῶς δὲ ἐν ταύτῃ), καὶ ὅπως ἑκάστη τῶν τριάδων μονάς ἐστιν ἅμα καὶ τριάς. Ἥ τε γὰρ πρώτη κατὰ τὸ ἀγαθὸν χαρακτηριζομένη συμπεπλήρωται τοῖς τρισὶ τοῦ ἀγαθοῦ στοιχείοις· καὶ ἡ δευτέρα κατὰ τὸ σοφὸν τῇ τριάδι τῆς σοφίας συνέχεται· | |
| 10 | καὶ ἡ τρίτη κατὰ τὸ καλὸν ὑποστᾶσα τῇ τριάδι τοῦ κάλ‐ λους ἐστὶ παντελής. Εἰ δὲ καὶ ἔστιν ἐν τῇ πρώτῃ τριάδι τὸ καλὸν κρυφίως καὶ ἐκφαίνεται τριαδικῶς ἐν τῇ τρίτῃ, δῆλον ὡς ὁ νοῦς ὁ νοητὸς καὶ ἐρᾷ τῆς πρώτης τριάδος καὶ ἔρωτα ἔχει τῷ ἑαυτοῦ κάλλει συνημμένον· καὶ οὗτός | |
| 15 | ἐστιν ὁ νοητὸς ἔρως ὁ τῆς πρωτίστης καλλονῆς. Ἐκ δὴ τούτου πρόεισιν ὁ νοερὸς μετὰ πίστεως καὶ ἀλη‐ θείας, ὡς καὶ πρότερον εἴπομεν· τὸ γὰρ ἀγαθὸν καὶ σοφὸν καὶ καλόν, αἱ νοηταὶ μονάδες, τρεῖς ὑπέστησαν ἀναγωγοὺς δυνάμεις τῶν τε ἄλλων ἁπάντων καὶ πρὸ τῶν | |
| 20 | ἄλλων τῶν νοερῶν θεῶν. 〈κγʹ〉 Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων ἐς ὕστερον· ἐπ’ αὐτὴν δὲ ἤδη τὴν τοῦ Παρμενίδου θεωρίαν τρεπόμενος βούλομαι πάλιν ὑπομνῆσαι τοὺς ἀκούοντας ὧν πρότερον ἐπεδείξαμεν. | |
| 25 | Δέδεικται τοίνυν ὅτι τὴν δευτέραν ὑπόθεσιν χρὴ διελεῖν | 81 in vol. 3 |
Theol Plat.3.82 | εἰς ὅλας τὰς τοῦ ἑνὸς ὄντος προόδους καὶ ὡς οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ γένεσις καὶ πρόοδος θεῶν ἡ ὑπόθεσις αὕτη μέχρι τῆς ἐκθεουμένης οὐσίας ἄνωθεν ἀπὸ τῆς ἄκρας ἑνώσεως προϊοῦσα τῶν νοητῶν. Οὐ γάρ, ὥσπερ λέγουσί τινες, ἐν | |
| 5 | τῇ πρώτῃ περὶ θεοῦ καὶ θεῶν ὁ λόγος· οὐδὲ γὰρ ἦν θέμις αὐτῷ συντάττειν τὸ πλῆθος τῷ ἑνὶ καὶ τὸν ἕνα τῷ πλήθει· πάντῃ γὰρ ἐξῄρηται τῶν ὅλων ὁ πρώτιστος θεός. Ἀλλὰ καὶ τὴν οὐσίαν ἐν τῇ πρώτῃ καὶ αὐτὸ τὸ ἓν ἀφαιρεῖται τοῦ πρώτου· ταῦτα δὲ ὅτι μὴ προσήκει τοῖς ἄλλοις | |
| 10 | θεοῖς, παντὶ καταφανές. Οὐ μὴν οὐδ’, ὡς αὐτοὶ λέγουσι, περὶ τῶν νοητῶν θεῶν ἐν τῇ πρώτῃ ποιεῖται τὸν λόγον ὁ Παρμενίδης, ἐκείνων τὰς ἀποφάσεις εἶναι λέγοντες διότι συνήνωνται τῷ ἑνὶ καὶ εἰσὶν ἁπλότητι καὶ ἑνώσει προέχοντες ἁπάντων τῶν θείων γενῶν. Πῶς γὰρ τὸ ὅμοιον | |
| 15 | καὶ τὸ ἀνόμοιον ἢ τὸ ἅπτεσθαι καὶ χωρὶς καὶ τὰ ἄλλα πάντα τὰ ἀποφασκόμενα τοῦ ἑνὸς ὑπάρξει τοῖς νοητοῖς θεοῖς; Ἀλλ’ ὅτι μὲν τὰ ἀφαιρούμενα θεῶν εἰσιν ἰδιότητες δοκοῦσί μοι λέγειν ὀρθῶς, ὅτι δὲ πάντα τῶν νοητῶν, οὐκ ὀρθῶς, πρὸς τῷ καὶ ἀναγκαῖον 〈εἶναι〉 κατὰ τὸν | |
| 20 | λόγον τοῦτον πάλιν ἐν τῇ δευτέρᾳ περὶ τῶν νοητῶν θεῶν εἶναι τὴν πραγματείαν· ἃ γὰρ ἀπέφησεν ἐν ἐκείνῃ, ταῦτα κατέφησεν ἐν ταύτῃ. Τοῦτό τε οὖν, ὥσπερ ἔφην, δέδεικται καὶ ὅτι τάξιν ἔχει τὰ συμπεράσματα πρὸς ἄλληλα τὴν τῶν προτέρων | |
| 25 | καὶ ὑστέρων καὶ αἰτίων καὶ αἰτιατῶν. Δεῖ τοίνυν ἡμᾶς ἐφαρμόζειν ἄνωθεν ἀρχομένους ταῖς μὲν πρώταις τάξεσι | |
| τὰ πρῶτα συμπεράσματα, ταῖς δὲ μέσαις τὰ μέσα, ταῖς | 82 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.83 | δὲ ἐσχάταις τὰ τελευταῖα, καὶ δεῖξαι τοσούτους ἠρωτη‐ μένους λόγους ὁπόσαι τῶν θείων διακόσμων αἱ πρόοδοι. Καὶ πρῶτον περὶ τῶν νοητῶν, ὑπὲρ ὧν καὶ προὐθέμεθα λέγειν, ἀποδῶμεν τὴν τοῦ Παρμενίδου διδασκαλίαν, | |
| 5 | ἐπειδὴ καὶ διείλεκται περὶ τούτων ὁ Πλάτων πολλαχοῦ, τὰ μὲν ἐνδεικνύμενος, τὰ δὲ καὶ διαρρήδην λέγων. Δεῖ δὲ ἡμᾶς τὴν πραγματειώδη καὶ συνοπτικὴν περὶ ἑκάστης τάξεως συνάγειν εἰς ἓν θεωρίαν, ἐπειδὴ καὶ τὴν τῶν λέξεων ἔφοδον ἐν τοῖς ὑπομνήμασι ποιησαμένους τὰ αὐτὰ καὶ | |
| 10 | νῦν ἀνακυκλεῖν οὐκ ἂν ἔχοι λόγον. Ἀλλ’ οὑτωσὶ ποιήσω· τῶν συμπερασμάτων ἕκαστον αὐτὸ καθ’ αὑτὸ παραλαβὼν εἰς τὸν οἰκεῖον αὐτῷ τῶν θεῶν διάκοσμον ἀναπέμπειν πειράσομαι, τοῖς τοῦ καθηγεμόνος ἡμῶν κἀνταῦθα παρα‐ κολουθῶν ἐνθεασμοῖς, ᾧ δὴ καὶ ἡμεῖς τῇ θείᾳ κεφαλῇ | |
| 15 | περὶ τὴν τοῦ Παρμενίδου θεωρίαν συνεβακχεύσαμεν, τὰς ἱερὰς ἀτραποὺς ταύτας καὶ πρὸς τὴν μυσταγωγίαν τὴν ἀπόρρητον ἀτεχνῶς καθεύδοντας ἡμᾶς ἀνεγει‐ ρούσας ἐκφαίνοντος. 〈κδʹ〉 | |
| 20 | Ταῦτα μὲν οὖν περὶ τοῦ τρόπου τῶν ὅλων συμπερασ‐ μάτων ἡμῖν προειρήσθω· τὸ δὲ ἐντεῦθεν ἐπ’ αὐτὴν μετα‐ βήσομαι τὴν τῶν προκειμένων ὑφήγησιν. Τὸ μὲν δὴ πρώτιστον καὶ ἀμέθεκτον ἕν, ἐπέκεινα τῶν ὅλων προϋπάρ‐ χον, οὐ τῶν μετεχόντων μόνων, ἀλλὰ καὶ τῶν μετεχομένων | |
| 25 | ἑνάδων, ὕμνηται διὰ τῆς πρώτης ὑποθέσεως, ἁπάντων | 83 in vol. 3 |
Theol Plat.3.84 | μὲν [οὖν] ἀρρήτως αἴτιον ἀποπεφασμένον, αὐτὸ δὲ ἐν οὐδενὶ δὴ τῶν πάντων ἀφοριζόμενον οὐδέ τινα δύναμιν ἔχον οὐδὲ ἰδιότητα συγγενῆ πρὸς τοὺς ἄλλους θεούς. Μετὰ δὲ τοῦτο τὸ μόνως ὑπερούσιον καὶ ὑπερὸν καὶ | |
| 5 | ἄμικτον πρὸς πάσας τὰς ὑπάρξεις, ἑνάς ἐστι μετεχομένη μὲν ὑπὸ τοῦ ὄντος καὶ περὶ ἑαυτὴν ὑποστήσασα τὴν πρώτην οὐσίαν καὶ πλεονάσασα τῇ προσθήκῃ τῆς μεθέ‐ ξεως ταύτης τοῦ πρώτως ἑνός, αὐτὴ δὲ ὑπερούσιος ὕπαρξις καὶ *** τῆς πρωτίστης νοητῆς τριάδος. Δύο δὴ τούτων | |
| 10 | ὄντων ἐν τῇ πρώτῃ τριάδι, τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ὄντος, καὶ τοῦ μὲν γεννῶντος, τοῦ δὲ γεννωμένου, καὶ τοῦ μὲν τελειοῦν‐ τος, τοῦ δὲ τελειουμένου, δεῖ δὴ καὶ τὴν μέσην ἀμφοῖν ὑπάρχειν δύναμιν, δι’ ἧς τε καὶ μεθ’ ἧς τὸ ἓν ὑποστατικόν ἐστι καὶ τελειωτικὸν τοῦ ὄντος. Ἥ τε γὰρ πρόοδος ἀπὸ | |
| 15 | τοῦ ἑνὸς καὶ ἡ πρὸς τὸ ἓν ἐπιστροφὴ τῷ ὄντι διὰ τῆς δυνάμεως. Τί γὰρ ἄλλο συνάπτει τῷ ἑνὶ τὸ ὂν ἢ μετεχό‐ μενον ποιεῖ τὸ ἓν ὑπὸ τοῦ ὄντος πλὴν τῆς δυνάμεως; Πρόοδος γάρ ἐστι τοῦ ἑνὸς καὶ ἔκτασις ἐπὶ τὸ ὄν· ὅθεν δὴ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς θείοις γένεσι προόδων καὶ γεννήσεων | |
| 20 | αἱ δυνάμεις προκατάρχουσιν. Τριὰς οὖν ἐστιν αὕτη τῶν νοητῶν ἀκρότης, τὸ ἕν, ἡ δύναμις, τὸ ὄν, τὸ μὲν παράγον, τὸ δὲ παραγόμενον, ἡ δὲ ἐξηρτημένη μὲν τοῦ ἑνός, συμφε‐ ρομένη δὲ τῷ ὄντι. Ταύτην τοίνυν τὴν τριάδα παραδίδωσιν ὁ Παρμενίδης | |
| 25 | εὐθὺς ἀρχόμενος τῆς δευτέρας ὑποθέσεως, ἁπλουστάτην τὴν μέθεξιν τῷ ἑνὶ προσάπτων τῆς οὐσίας. Καλεῖ δὲ | |
| αὐτὴν ἓν ὄν, καὶ τό τε ὂν μετέχει, φησί, τοῦ ἑνὸς καὶ | 84 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.85 | τὸ ἓν τοῦ ὄντος. Ἡ δὲ μέθεξις τούτου διάφορος· τὸ μὲν γὰρ ἓν [ὂν] οὕτω μετέχει τοῦ ὄντος ὡς καταλάμπον καὶ ἐκπληροῦν καὶ ἐκθεοῦν τὸ ὄν, τὸ δὲ ὂν οὕτω τοῦ ἑνὸς ὡς ἐξηρτημένον τοῦ ἑνὸς καὶ ἐκθεούμενον ὑπ’ αὐτοῦ. Μέση | |
| 5 | δὲ ἀμφοῖν ἡ σχέσις, οὐκ οὖσα παρ’ ἐκείνοις ἀνύπαρκτος· οὐδὲ γὰρ ἡ ἐνταῦθα [μὲν] σχέσις μηδαμῶς ὄν ἐστι, πολλῷ μᾶλλον ἡ ἐν ἐκείνοις. Ἡ δὲ σχέσις αὕτη δυοειδής ἐστι· καὶ γὰρ τοῦ ἑνός ἐστι καὶ τῷ ὄντι συμφύεται· κίνησις γάρ ἐστι τοῦ ἑνὸς καὶ πρόοδος εἰς τὸ ὄν. Ταύτην τὴν | |
| 10 | τριάδα παραδιδοὺς ὁ Παρμενίδης ἄρχεται μὲν ἐντεῦθεν τῶν περὶ αὐτῆς λόγων· Ὅρα δὴ ἐξ ἀρχῆς. Εἰ ἕν ἐστιν, ἆρ’ οἷόν τε αὐτὸ εἶναι μέν, οὐσίας δὲ μὴ μετέχειν; —Οὐχ οἷόν τε. Τελευτᾷ δὲ περὶ αὐτῆς διαλεγόμενος ὡδί· Ἆρ’ οὖν ἄλλο ἢ ὅτι οὐσίας | |
| 15 | μετέχει τὸ ἕν, τοῦτ’ ἂν εἴη τὸ λεγόμενον, ἐπει‐ δάν τις συλλήβδην εἴπῃ ὅτι ἕν ἐστι; —Πάνυ γε. Τριὰς οὖν αὕτη πρώτη νοητή, τὸ ἕν, τὸ ὄν, καὶ σχέσις ἀμφοῖν, δι’ ἣν καὶ τὸ ἓν τοῦ ὄντος ἐστὶ καὶ τὸ ὂν τοῦ ἑνός, πάνυ θαυμαστῶς καὶ διὰ τούτων ἐνδεικνυμένου τοῦ | |
| 20 | Πλάτωνος ὅτι καὶ ὁ πατὴρ τοῦ νοῦ πατήρ ἐστι καὶ ὁ νοῦς τοῦ πατρὸς καὶ ὡς ἡ δύναμις κέκρυπται μεταξὺ τῶν ἄκρων. Καὶ γὰρ ἡ θεότης πατήρ ἐστι τῆς τριάδος καὶ τὸ ὂν νοῦς τῆς θεότητος ταύτης, οὐχ οὕτως νοῦς ὢν ὡς εἰώθαμεν λέγειν τὸν τῆς οὐσίας νοῦν· ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος νοῦς | |
| 25 | καὶ ἕστηκε καὶ κινεῖται πᾶς, ὥς φησιν ὁ Ἐλεάτης ξένος, τὸ δὲ πρώτως ὂν οὔτε ἕστηκεν οὔτε κινεῖται, ὡς αὐτὸς διατάττεται. Καλεῖται δ’ οὖν ἡ πρώτη τριὰς ἓν ὄν, | |
| ἐπείπερ ἡ δύναμις ἐνταῦθα κρυφίως ἐστίν· οὐ γὰρ πρό‐ | 85 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.86 | εισιν ἡ τριὰς ἀφ’ ἑαυτῆς, ἀλλ’ ἀδιακρίτως καὶ ἑνοειδῶς ὑφέστηκε, πρώτως ἀφοριζομένη κατὰ τὴν ἕνωσιν τὴν θείαν. Πρώτη τοίνυν αὕτη μέθεξις, τῆς οὐσίας μετεχούσης τοῦ ἑνὸς διὰ μέσης τῆς δυνάμεως, ἣ καὶ συναγωγός ἐστιν | |
| 5 | ἀμφοῖν καὶ διακριτική, καὶ ὑπερούσιος μέν, συμφερομένη δὲ τῇ οὐσίᾳ. Μὴ τοίνυν ὑπολάβωμέν ποτε πᾶσαν δύναμιν οὐσίας ἔκγονον ὑπάρχειν· αἱ γὰρ τῶν θεῶν δυνάμεις ὑπερούσιοί εἰσιν αὐταῖς συνυπάρχουσαι ταῖς ἑνάσι τῶν θεῶν, καὶ διὰ ταύτας οἱ θεοὶ γεννητικοὶ τῶν ὄντων εἰσίν. | |
| 10 | Ὀρθῶς οὖν καὶ ἡ ποίησις πανταχοῦ τὰ πάντα δύνασθαί φησι τοὺς θεούς. Αἱ μὲν γὰρ οὐσιώδεις δυνάμεις οὐ τὰ πάντα δύνανται· τῶν γὰρ ὑπερουσίων οὐκ εἰσὶν ὑποστα‐ τικαί· αἱ δὲ ὑπερούσιοι καὶ τὰς οὐσίας ἀφ’ ἑαυτῶν παράγουσιν. | |
| 15 | 〈κεʹ〉 Ἡ μὲν οὖν πρώτη τριὰς διὰ τούτων ἡμῖν ὑπὸ τοῦ Παρμενίδου παραδέδοται. Μετὰ δὲ ταύτην ἐφεξῆς ἡ δευτέρα τὴν πρόοδον ἔλαχεν, ἣν κατὰ τὴν ὁλότητα τὴν νοητήν, ὥσπερ καὶ ἐν Σοφιστῇ διείλομεν, χαρακτηρίζει. | |
| 20 | Τῆς γὰρ πρώτης τριάδος ἑνοειδοῦς οὔσης καὶ πάντα νοητῶς καὶ κρυφίως ἐχούσης, τὴν ὕπαρξιν, τὴν δύναμιν, τὸ ὄν, οὕτως ὥστε καὶ μέσην οὖσαν τοῦ τε ἑνὸς καὶ τοῦ ὄντος τὴν τῆς διαιρέσεως αἰτίαν δύναμιν κεκρύφθαι καὶ διὰ τῆς πρὸς ἄλληλα κοινωνίας τῶν ἄκρων ἀναφαίνεσθαι, | |
| 25 | πρόεισιν ἡ δευτέρα τριὰς πρώτη δυνάμει τῇ νοητῇ χαρακ‐ | |
| τηριζομένη καὶ τὰς ἐν αὐτῇ μονάδας διακεκριμένας | 86 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.87 | ἔχουσα. Πάντων γὰρ ἡνωμένων ἐκεῖ καὶ ἀδιακρίτων ὄντων ἡ διάκρισις ἐν ταύτῃ προφαίνεται, καὶ τὸ ὂν καὶ ἡ δύναμις διῄρηται πλέον ἀπ’ ἀλλήλων, καὶ τὸ ἐκ τούτων οὐκέτι μόνον ἓν ὄν ἐστιν, ἀλλ’ ὅλον, ὡς μέρη τό τε ἓν καὶ τὸ | |
| 5 | ὂν ἔχον ἐν ἑαυτῷ. Ἄνω μὲν γὰρ πρὸ μερῶν πάντα καὶ ὁλότητος, ἐν ταύτῃ δὲ τὰ μέρη καὶ τὸ ὅλον, τῆς δυνάμεως ἑαυτὴν ἐκφαινούσης· διακρίσεως γὰρ οὔσης καὶ μέρη ἐστὶ καὶ τὸ ἐκ τούτων ὅλον. Καλεῖται τοίνυν ἡ δευτέρα τριὰς ὁλότης νοητή, μέρη δὲ αὐτῆς τὸ ἓν καὶ τὸ ὄν— | |
| 10 | ἄκρα λέγω—μέση δὲ ἡ δύναμις οὖσα κἀνταῦθα συνάπτει, καὶ οὐχ ἑνοῖ, καθάπερ ἐν τῇ πρὸ αὐτῆς, τὸ ἓν καὶ τὸ ὄν. Καὶ ἐπεὶ μέση ἐστὶν ἀμφοῖν, διὰ μὲν τὴν πρὸς τὸ ὂν κοι‐ νωνίαν ἓν ὂν ἀποφαίνει τὸ ἕν, διὰ δὲ τὴν πρὸς τὸ ἕν, ἓν ἀποτελεῖ τὸ ὄν. Καὶ οὕτως τὸ ἓν ὂν ἐκ μερῶν ἐστι δυοῖν, | |
| 15 | τοῦ τε ἑνὸς ὄντος καὶ τοῦ ὄντος ἑνός, ὥσπερ αὐτὸς ὁ Παρμενίδης φησίν. Ἄρχεται μὲν οὖν τῶν περὶ τῆς τριάδος ταύτης λόγων ἐνθένδε· Πάλιν δὴ λέγωμεν, ἓν εἰ ἔστι, τί συμ‐ βήσεται. Σκόπει οὖν εἰ οὐκ ἀνάγκη ταύτην τὴν | |
| 20 | ὑπόθεσιν τοιοῦτον τὸ ἓν σημαίνειν οἷον μέρη ἔχειν. Τελευτᾷ δὲ οὑτωσὶ λέγων· Καὶ ὅλον ἄρα ἐστὶν ὃ ἂν ἓν ᾖ καὶ μόριον ἔχει. Διὰ δὴ τούτων ὁ Παρμενίδης ὁλότητα τὴν δευτέραν ἀφορίζεται τάξιν τῶν νοητῶν. Ὡς γὰρ τὸ εἶναι πᾶσιν ἀπὸ τῆς πρώτης, οὕτως | |
| 25 | τὸ ὅλον ἀπὸ τῆς δευτέρας καὶ ἡ παντελὴς διαίρεσις ἀπὸ τῆς τρίτης. Ἀλλὰ τοῦτο μὲν εἰσαῦθις. Τριττῆς δὲ ἄρα τῆς ὁλότητος οὔσης, τῆς μὲν πρὸ τῶν μερῶν, τῆς δὲ ἐκ | |
| τῶν μερῶν, τῆς δὲ ἐν τῷ μέρει, κατὰ τὴν Πλάτωνος | 87 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.88 | ὑφήγησιν· —ἐν Πολιτικῷ μὲν γὰρ τὸ γένος ὅλον καλεῖ, τὸ δὲ εἶδος μέρος, οὐ συμπληρουμένου τοῦ γένους ἐκ τῶν εἰδῶν, ἀλλὰ προϋπάρχοντος αὐτῶν· ἐν Τιμαίῳ δὲ ὅλον ἐξ ὅλων εἶναί φησι τὸν κόσμον, καὶ ὁ μὲν σύμπας | |
| 5 | κόσμος ἐκ μερῶν συμπληροῦται τῶν ὅλων, τῶν δὲ μερῶν ἕκαστον τὸ ὅλον ἐστίν, οὐχ ὡς τὸ πᾶν, ἀλλὰ μερικῶς· — τριττῆς οὖν, ὅπερ ἐλέγομεν, κατὰ Πλάτωνα τῆς ὁλότητος οὔσης, ἡ ἑνὰς τούτων καὶ ἡ αἰτία ἡ νοητὴ καὶ ἡ κρύφιος παραδέδοται νῦν, ἑνιαίως περιέχουσα τὰς τρεῖς, καὶ | |
| 10 | ὑφιστᾶσα κατὰ μὲν τὴν ὕπαρξιν τὴν ἑαυτῆς τὴν πρὸ τῶν μερῶν ὁλότητα, κατὰ δὲ τὴν δύναμιν τὴν ἐκ τῶν μερῶν, κατὰ δὲ τὸ ὂν τὴν ἐν τῷ μέρει. Τὸ μὲν γὰρ ἓν πρὸ παντός ἐστι πλήθους, ἡ δὲ δύναμις ἐπικοινωνεῖ πως ἀμφοτέροις τοῖς ἄκροις καὶ τὰς ἰδιότητας αὐτῶν ἐν ἑαυτῇ συνείληφε, | |
| 15 | τὸ δὲ ὄν πῃ μετέχει τοῦ ἑνός. Διόπερ ἐκ μὲν τῆς ἑνιαίας ὑπάρξεως ἡ πρωτίστη τῶν ὁλοτήτων, ἡ πρὸ τῶν μερῶν (μονὰς γάρ ἐστι καὶ αὕτη τῶν μερῶν ὑποστατικὴ καὶ τοῦ ἐν αὐτοῖς πλήθους)· ἐκ δὲ τῆς δυνάμεως ἡ δευτέρα (συμπληροῦται γὰρ ἀπὸ τῶν μερῶν, ὡς ἐν τῇ συναγωγῷ | |
| 20 | δυνάμει τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ὄντος ἐκφαίνεταί πως τὰ ἄκρα)· ἐκ δὲ τοῦ ὄντος ἡ τρίτη (μέρος γάρ ἐστι τὸ ὂν καὶ γέννημα ἀμφοῖν, τῆς τε δυνάμεως καὶ τοῦ ἑνός, καὶ ἔχει μερικῶς ἑκάτερον). Μετὰ μὲν οὖν τὸ νοητὸν αἱ τρεῖς ὁλότητες διῄρηνται | |
| 25 | κατὰ τὰς διαφόρους τῶν ὄντων τάξεις· ἡ δὲ νοητὴ ὁλότης τὰς τρεῖς ἑνιαίως περιείληφε καὶ ἔστι μονὰς τῆς τριάδος | |
| ταύτης συνεκτικὴ νοητῶς, ἐκ μέσου τοῦ νοητοῦ καὶ | 88 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.89 | κρυφίου διακόσμου πάντῃ διατείνουσα τὰς ἑαυτῆς δυνάμεις. κϛʹ Μετὰ δὲ ταύτην τὴν τριάδα νοήσωμεν ἐφεξῆς ἄλλην | |
| 5 | προϊοῦσαν, ἐν ᾗ τὸ νοητὸν πλῆθος ἐκφαίνεται πᾶν· ἣν καὶ αὐτὴν ὁλότητα μέν, ἀλλ’ ἐκ μερῶν πολλῶν ὑφίστησιν ὁ Παρμενίδης. Μετὰ γὰρ τὴν κρύφιον ἕνωσιν τῆς πρώτης καὶ τὴν τῆς δευτέρας δυαδικὴν διάκρισιν ἡ τῆς τρίτης ἀπογεννᾶται πρόοδος, ἐκ μερῶν μὲν ἔχουσα τὴν ὑπό‐ | |
| 10 | στασιν, πλειόνων δὲ μερῶν, ὧν τὸ πλῆθος ὠδίνει ἡ πρὸ αὐτῆς. Ἑνὰς μὲν γάρ ἐστιν ἐν ταύτῃ καὶ δύναμις καὶ ὄν, ἀλλὰ καὶ τὸ ἓν πληθύεται καὶ τὸ ὂν καὶ ἡ δύναμις· καὶ οὕτως ἡ μὲν σύμπασα τριὰς ὁλότης ἐστίν, ἑκάτερον δὲ τῶν ἄκρων αὐτῆς, τὸ ἓν λέγω καὶ τὸ ὄν, πλῆθος ὂν διὰ τῆς | |
| 15 | συναγωγοῦ δυνάμεως συναπτόμενον, πάλιν διαιρεῖται καὶ πληθύεται. Τὸ γὰρ ἑνιαῖον πλῆθος συνάπτουσα τῷ πλήθει τῶν ὄντων, τῶν μὲν ἀποτελεῖ διὰ τὴν πρόοδον ἕκαστον ἓν ὄν, τῶν δὲ κατὰ τὴν μέθεξιν ὂν ἕν. Δύο μὲν 〈οὖν〉 ἐστι κἀνταῦθα τῆς ὁλότητος τὰ μέρη, τὸ ἓν καὶ τὸ | |
| 20 | ὄν, ἀλλὰ καὶ τὸ ἓν μετέχει τοῦ ὄντος (συνῆπται γὰρ αὐτῷ) καὶ τὸ ὂν τοῦ ἑνός. Τὸ μὲν τοίνυν ἓν τοῦ ὄντος 〈μετέχον〉 διαιρεῖται πάλιν, ὥστε τὸ ἓν καὶ τὸ ὂν ἀπο‐ γεννᾶν ἑνάδα δευτέραν, μοίρᾳ τοῦ ὄντος συνταττομένην. Τὸ δὲ ὂν τοῦ ἑνὸς μετέχον διακρίνεται πάλιν εἰς ὂν καὶ | |
| 25 | ἕν· ἀπογεννᾷ γὰρ ὂν μερικώτερον ἑνάδος μερικωτέρας | |
| ἐξηρτημένον, καὶ τὸ ἓν ἐκτεθεωμένων ἐστὶ τῶν μερικω‐ | 89 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.90 | τέρων ὄντων καὶ εἰδικωτέρων μονάς. Αἰτία δὲ τῆς προόδου ταύτης ἡ δύναμις· δυοποιὸς γὰρ ἡ δύναμις καὶ πλήθους ἐργάτις, τὸ μὲν [γὰρ] ἓν εἰς πλῆθος προκαλουμένη, τὸ δὲ ὂν εἰς τὴν μετουσίαν τῶν θείων ἑνάδων ἐπιστρέ‐ | |
| 5 | φουσα. Πόθεν οὖν ἄρχεται περὶ ταύτης ἡμᾶς τῆς τριάδος ἀναδιδάσκειν ὁ Παρμενίδης καὶ ποῦ τὸν περὶ αὐτῆς συμπεραίνεται λόγον; Ἀρχὴ μὲν οὖν αὐτῷ τῶν λόγων | |
| 10 | ἥδε· Τί οὖν; Τῶν μορίων ἑκάτερον τούτων, τοῦ [τε] ἑνὸς ὄντος, τό τε ἓν καὶ τὸ ὄν, ἆρ’ ἀπολεί‐ πεσθον ἢ τὸ ἓν τοῦ εἶναι μόριον ἢ τὸ ὂν τοῦ ἑνὸς μορίου; —Οὐκ ἂν εἴη. Τελευτὴ δὲ ἥδε· Οὐκοῦν ἄπειρον ἂν τὸ πλῆθος οὕτω τὸ ἓν ὂν εἴη; — | |
| 15 | Ἔοικέ γε. Πρῶτον μὲν οὖν τῆς προόδου τὸν τρόπον ἐννοεῖν προσήκει τῶν θείων γενῶν, καὶ ὅτι κατὰ τὴν μονάδα τὴν νοητήν, ἣν κατὰ τὸ ἓν ὂν τάττομεν, καὶ τὴν δυάδα τὴν μετ’ ἐκείνην, ἣν ὁλότητα μὲν ἐκαλοῦμεν, ἐκ δύο δὲ μερῶν | |
| 20 | διακεκριμένων ὑπὸ τῆς δυνάμεως λέγομεν ὑφεστάναι, τὸ νοητὸν ἐκφαίνεται πλῆθος ἀπὸ μονάδος καὶ δυάδος. Ὅταν μὲν γὰρ λέγηται τοῦ ἑνὸς ὄντος μόρια πάντα τὰ δεύτερα καὶ ὅσα διὰ τὴν τῆς δυνάμεως διακριτικὴν αἰτίαν ἀναφαίνεται, τὴν ἀπὸ τῆς μονάδος ἐφήκουσαν ἕνωσιν | |
| 25 | εἰς τὴν τρίτην τριάδα παραδίδωσιν ὁ λόγος· ὅταν δὲ ἡ | |
| δύναμις διακρίνουσα καὶ συνάπτουσα τὰς ἑνάδας καὶ | 90 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.91 | τὰ ὄντα τὸ πλῆθος ἀποτελῇ, τότε δὴ πάντως ἡ μετουσία τῆς δυάδος ἀναφαίνεται, καθάπερ οἶμαι καὶ ὁ Παρμενίδης ἐνδείκνυται λέγων Ὥστε ἀνάγκη δύο ἀεὶ γιγνό‐ μενον μηδέποτε ἓν εἶναι. Κατ’ ἀμφοτέρας ἄρα | |
| 5 | τὰς προϋπαρχούσας τριάδας αὕτη προελήλυθε, ῥέουσα κατὰ τὸ λόγιον καὶ ἐπὶ πᾶν προϊοῦσα τὸ νοητὸν πλῆθος. Τῆς γὰρ ῥοῆς ταύτης καὶ τοῦ ἀπεριλήπτου τῆς δυνάμεως τὸ ἄπειρον πλῆθος ἐνδεικτικόν. Πρῶτον μὲν τοίνυν, ὡς ἔφην, τὴν τῆς τριάδος ταύτης | |
| 10 | ὑπόστασιν τῶν πρὸ αὐτῆς ἠρτημένην διὰ τούτων ἀπο‐ δεικτέον. Ἔπειθ’ ὅτι καὶ πρωτογενὴς ἡ τριὰς αὕτη κατὰ τὸν Παρμενίδην· πρώτῃ γὰρ αὐτῇ τοῦ γίνεσθαι μεταδίδωσι καὶ τὸ πλῆθος τὸ ἐν αὐτῇ γιγνόμενον ἀπο‐ καλεῖ. Λέγει γὰρ οὖν οὕτως· Καὶ γίνεται τὸ ἐλά‐ | |
| 15 | χιστον ἐκ δυοῖν αὖ μορίοιν τὸ μόριον· καὶ πάλιν Ὅτιπερ ἂν γίνηται μόριον, τούτω τὼ μορίω ἀεὶ ἴσχει· καὶ ἐν τοῖς ἑξῆς· Ὥστε ἀνάγκη δύο ἀεὶ γιγνόμενον μηδέποτε ἓν εἶναι. Τὸ τοίνυν συχνῷ τῷ τῆς γενέσεως ὀνόματι χρῆσθαι περὶ τῆς προόδου τοῦ | |
| 20 | νοητοῦ πλήθους ἀναδιδάσκοντα, πῶς οὐ κηρύττοντός ἐστιν ὅτι τὰ μὲν πρὸ ταύτης τῆς τάξεως ἥνωται μᾶλλον ἀλλήλοις, αὕτη δὲ πρόεισιν ἐπὶ πλέον καὶ ἐκφαίνει τὸ κρύφιον τῶν πρὸ αὐτῆς, καὶ ἔστι πρωτογενής, ἐν ἑαυτῇ τὴν γόνιμον ἐκφαίνουσα δύναμιν; | |
| 25 | Πρὸς δὴ τούτοις τὴν ἀπειρίαν τοῦ πλήθους οὐχ ὡς | |
| ἀξιοῦσιν ἔνιοι σκοπεῖν, τῷ ποσῷ τὸ ἄπειρον λαμβά‐ | 91 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.92 | νοντες, οὕτω καὶ ἡμῖν ἀποδεκτέον· ἀλλ’ ἐπείπερ ἐν ταῖς τῶν ὅλων ἀρχαῖς τὸ πέρας ἦν καὶ τὸ ἄπειρον, τὸ μὲν τῆς ἑνώσεως αἴτιον, τὸ δὲ τῆς διακρίσεως τοῦ πλήθους, τὸ πρώτιστον καὶ νοητὸν πλῆθος ἄπειρον ὁ Παρμενίδης φησί, | |
| 5 | διότι πᾶν μὲν πλῆθος κατὰ τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ἄπειρόν ἐστιν ὡς τῆς πρωτίστης ἀπειρίας ἔκγονον, πᾶν δὲ τὸ νοητὸν πλῆθος τοιοῦτον. Πρῶτον γάρ ἐστι πλῆθος καὶ αὐτοπλῆθος, τὸ δὲ αὐτοπλῆθος πρῶτόν ἐστι τῆς νοητῆς ἀπειρίας ἔκγονον. Ἄπειρον οὖν διὰ τοῦτο πλῆθος τὸ | |
| 10 | νοητόν, ὡς ἐκφαῖνον τὴν ἀπειρίαν τὴν πρώτην, καὶ ταὐτὸν τὸ ἄπειρον τοῦτο τῷ παντελεῖ. Τὸ γὰρ ἐπὶ πᾶν προελη‐ λυθὸς καὶ ἐφ’ ὅσον ἔδει τὴν νοητὴν φύσιν διὰ τὴν γεννη‐ τικὴν τῶν ὅλων δύναμιν, ἄπειρόν ἐστιν. Ὑπ’ οὐδενὸς γὰρ ἄλλου περιληπτόν ἐστιν, ἀλλὰ παντὸς τοῦ νοεροῦ | |
| 15 | πλήθους περιληπτικόν ἐστι τὸ νοητὸν πλῆθος. Καὶ γὰρ εἰ μὲν ἦν τὸ πρώτως ἄπειρον κατὰ τὸ ποσὸν ἄπειρον, ἔδει καὶ τὸ ἄπειρον πλῆθος τοιοῦτον ὑποτίθεσθαι τὸ νοητόν· ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνο δύναμίς ἐστιν ἄπειρος, ἀνάγκη τοίνυν καὶ τὸ μετέχον τοῦ πρώτως ἀπείρου κατὰ τὴν | |
| 20 | περιληπτικὴν τῶν προτέρων πάντων δύναμιν προφαίνειν | |
| 20 | τὴν ἀπειρίαν. Καὶ εἴ με δεῖ φάναι τοὐμόν, ὥσπερ τὸ πρώτως ἓν πρώτως ἐστὶ πέρας, οὕτως τὸ πρώτως πλῆθος ἄπειρόν ἐστι πλῆθος. Ὅλην γὰρ ὑποδέχεται τὴν τῆς ἀπειρίας δύναμιν, καὶ πάσας τὰς ἑνάδας καὶ πάντα τὰ ὄντα παράγον, καὶ μέχρι τῶν ἀτομωτάτων οὐ λήγει τῆς | |
| 25 | δυνάμεως. Παντὸς οὖν πλήθους ὁλικώτερόν ἐστι καὶ ἀπερίληπτον ἄπειρον. Πᾶν δὲ οὖν πλῆθος ἐκφαῖνον ἀπείρῳ δυνάμει πάντα περατοῖ καὶ μετρεῖ καὶ πᾶσιν | |
| ἐπιφέρει διὰ τῆς ὁλότητος τὸ πέρας. | 92 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.93 | 〈κζʹ〉 Ταῦτα καὶ περὶ τῆς τρίτης νοητῆς τριάδος ἐκ τοῦ Παρμενίδου ληπτέον· κοινῇ δὲ περὶ πασῶν τῶν νοητῶν τριάδων λέγωμεν ἑξῆς. Τὴν μὲν τοίνυν πρώτην τριάδα, | |
| 5 | κρύφιον καὶ νοητὴν ἀκρότητα κληρωσαμένην ἐν τοῖς νοητοῖς, ποτὲ μὲν ὁ Πλάτων ἀπὸ τῆς ἑνώσεως ὁρμηθεὶς τῆς ἐν αὐτῇ καὶ τῆς ἐξῃρημένης πρὸς τὰς ἄλλας ὑπεροχῆς ἓν ἐπονομάζει, καθάπερ ἐν τῷ Τιμαίῳ· Μένει δέ φησιν ὁ αἰὼν ἐν ἑνί, τὸ δὲ ἓν τοῦτο τὴν πρώτην τριάδα τῶν | |
| 10 | νοητῶν ἀπέφηνεν ὁ λόγος· ποτὲ δὲ ἀπὸ τῶν ἄκρων τῶν ἐν αὐτῇ, τοῦ μετεχομένου καὶ μετέχοντος, ἓν ὂν αὐτὴν ἀποκαλεῖ, τὴν δύναμιν ὡς ἑνοειδῶς καὶ [ἀπο]κρυφίως ἐν τούτοις περιεχομένην ἄρρητον τιθείς· ποτὲ δὲ καὶ πᾶσαν αὐτὴν κατὰ τὰς ἐν αὐτῇ μονάδας ἐκφαίνει, πέρας, | |
| 15 | ἄπειρον καὶ μικτόν, τοῦ μὲν πέρατος τὴν ὕπαρξιν τὴν θείαν, τῆς δὲ ἀπειρίας τὴν γεννητικὴν δύναμιν, τοῦ δὲ μικτοῦ τὴν οὐσίαν τὴν ἀπ’ αὐτῶν προϊοῦσαν ἐνδει‐ κνυμένου. Τὴν μὲν οὖν πρώτην, ὅπερ ἔφην, διὰ τούτων ὁ Πλάτων | |
| 20 | ἡμᾶς ἀναδιδάσκει τῶν ὀνομάτων, τοτὲ μὲν δι’ ἑνὸς ὀνόμα‐ τος, τοτὲ δὲ αὖ διὰ δυεῖν, τοτὲ δὲ αὖ διὰ τριῶν αὐτὴν ἐμφανίζων, ἐπεὶ καὶ τριάς ἐστιν ἐν αὐτῇ, καθ’ ἣν ἡ πᾶσα χαρακτηρίζεται, καὶ δυάς, καθ’ ἣν τὰ ἄκρα κεκοι‐ νώνηκεν ἀλλήλοις, καὶ μονὰς ἡ τὸ ἄρρητον καὶ κρύφιον | |
| 25 | καὶ ἑνιαῖον τοῦ πρώτου προφήνασα διὰ τῶν ἑαυτῆς | |
| μονάδων. Τήν γε μὴν δευτέραν μετὰ ταύτην ἐν Τιμαίῳ | 93 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.94 | μὲν αἰῶνα προσείρηκεν, ἐν Παρμενίδῃ δὲ ὁλότητα τὴν πρωτίστην. Ὅπως δὲ ταῦτα τὴν αὐτὴν ἔλαχεν ἰδιότητα μάθοιμεν ἂν ἐκεῖνο συννοήσαντες, ὅτι πᾶν μὲν τὸ αἰώνιον ὅλον ἐστίν, εἰ μὲν παντελῶς αἰώνιον εἴη, καὶ τὴν οὐσίαν | |
| 5 | καὶ τὴν ἐνέργειαν ὅλην ἅμα παροῦσαν ἔχον (τοιοῦτος γὰρ πᾶς νοῦς, τό τε εἶναι καὶ τὸ νοεῖν ὅλον ὁμοῦ καὶ πᾶν ἐν ἑαυτῷ τελέως ἱδρυσάμενος, καὶ οὐ τὸ μὲν ἔχων τοῦ ὄντος, τῷ δὲ ἐλλείπων, οὐδὲ τῆς ἐνεργείας παρὰ μέρος μετέχων, ἀλλ’ ὅλον μὲν τὸ ὄν, ὅλην δὲ τὴν νόησιν ἀθρόως | |
| 10 | περιλαβών), εἰ δὲ ταῖς μὲν ἐνεργείαις εἴη κατὰ χρόνον προϊόν, τὴν δὲ οὐσίαν αἰώνιον ἔχοι, τὴν μὲν ὅλην ἀεὶ τὴν αὐτὴν ἑστῶσαν ἔλαχε, τὴν δὲ ποτὲ μὲν ἄλλην, ποτὲ δὲ ἄλλην γινομένην. Πανταχοῦ τοίνυν ὁ αἰὼν οἷς ἂν παρῇ πρώτως, ὁλότητος αἴτιός ἐστιν. Ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ | |
| 15 | ὅλον ἀιδιότητός ἐστι πανταχοῦ περιεκτικόν· οὐδὲν γὰρ τῶν ὅλων ἢ τὴν οὐσίαν ἢ τὴν τελειότητα τὴν οἰκείαν ἀφίησιν, ἀλλὰ καὶ τὸ φθειρόμενον πρώτως καὶ τὸ κακυ‐ νόμενον τὸ μερικόν ἐστι. Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ ὁ σύμπας κόσμος ἀίδιος, ὅτι ὅλος, καὶ τὰ ἐν οὐρανῷ πάντα καὶ | |
| 20 | τῶν στοιχείων ἕκαστα· συνεκτικὴ γὰρ ἡ ὁλότης παν‐ ταχοῦ τῶν ὑποκειμένων ἐστί. Συνυφέστηκεν οὖν ὁ αἰὼν τῇ ὁλότητι καὶ ταὐτόν ἐστιν ὁλότης καὶ αἰών, καὶ μέτρον ἑκάτερον, τὸ μὲν τῶν αἰωνίων καὶ τῶν ἀιδίων πάντων, τὸ δὲ τῶν μερῶν καὶ πλήθους παντός. Τριῶν δὲ τῶν ὁλοτήτων | |
| 25 | οὐσῶν, τῆς μὲν πρὸ τῶν μερῶν, τῆς δὲ ἐκ τῶν μερῶν, τῆς δὲ ἐν τῷ μέρει, διὰ μὲν τῆς πρὸ τῶν μερῶν ὁλότητος ὁ αἰὼν τὰς ἑνάδας μετρεῖ τῶν θείων τὰς ἐξῃρημένας τῶν | |
| ὄντων, διὰ δὲ τῆς ἐκ τῶν μερῶν τὰς ἑνάδας τὰς συντε‐ | 94 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.95 | ταγμένας τοῖς οὖσιν, διὰ δὲ τῆς ἐν τῷ μέρει τὰ ὄντα πάντα καὶ τὰς οὐσίας ὅλας· μέρη γὰρ αὗται τῶν θείων ἑνάδων μεριστῶς ἔχουσαι τὰ ἑνιαίως ἐν ἐκείναις προϋπάρ‐ χοντα. Καὶ μὴν καὶ ὁ αἰὼν οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ τὸ ἀεὶ | |
| 5 | 〈ὄν〉, ἐκ τῆς ἑνάδος τῷ ὄντι τῆς συνοχῆς ἐλλαμπομένης· τὸ δὲ ὅλον ἐκ δυοῖν μεροῖν, τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ὄντος, τῆς δυνάμεως συναγωγοῦ τῶν μερῶν ὑπαρχούσης. Κατ’ ἀμφο‐ τέρας ἄρα τὰς ἐπιβολὰς ἡ δυὰς προσήκουσα τῇ μέσῃ νοητῇ τριάδι, τὴν μονοειδῆ καὶ κρύφιον ἐκφαίνουσα τῆς | |
| 10 | πρώτης ὑπόστασιν. Ἀλλὰ μὴν καὶ τὴν τρίτην τριάδα τῶν νοητῶν ἐν Τιμαίῳ μὲν αὐτοζῷον καὶ νοητὸν καὶ παντέλειον ἐπονο‐ μάζει καὶ μονογενές, ἐν δὲ τῷ Παρμενίδῃ πλῆθος ἄπειρον καὶ ὁλότητα πολλῶν μορίων περιληπτικήν, ἐν | |
| 15 | δὲ τῷ Σοφιστῇ παντότητα νοητὴν μεμερισμένην εἰς τὰ ὄντα πολλά. Πάντα τοίνυν ταῦτα μιᾶς ἐστιν ἐπιστήμης ἔκγονα καὶ πρὸς μίαν ἀλήθειαν ἀνατείνεται τὴν νοητήν. Ὅ τε γὰρ Τίμαιος ζῷον νοητὸν ἀποκαλῶν τὴν τριάδα ταύτην καὶ παντέλειον αὐτὴν εἶναι τίθεται καὶ τῶν νοητῶν | |
| 20 | ζῴων καθ’ ἓν καὶ κατὰ γένη περιεκτικὴν ὡς μορίων· ὅλον ἄρα κατὰ τοῦτόν ἐστι τὸ αὐτοζῷον, τῶν νοητῶν ζῴων ὡς μορίων περιληπτικόν. Καὶ ὁ Παρμενίδης παν‐ τελὲς *** πλῆθος ἀποφαίνων τὸ ἓν ὂν τὸ τῇ τάξει ταύτῃ συνυφεστώς· τὸ γὰρ ἄπειρον πανδύναμον ἔσται καὶ | |
| 25 | παντελές, ὡς πρότερον εἴπομεν, νοητὸν ἐν αὑτῷ πλῆθος | 95 in vol. 3 |
Theol Plat.3.96 | περιέχον μορίων, ἃ καὶ ἀπογεννᾷ, τῶν μὲν ὁλικωτέρων, τῶν δὲ μερικωτέρων καί, ὡς ὁ Τίμαιός φησι, τῶν καθ’ ἓν καὶ κατὰ γένη μορίων. Ἔτι δέ, ὥσπερ ἐκεῖνος αἰώνιον ἀποκαλεῖ τὸ αὐτοζῷον καὶ μονογενές, οὕτως ὁ Παρμε‐ | |
| 5 | νίδης τὸ ἀεὶ καὶ γίγνεσθαι τῷ ἀπείρῳ πλήθει πρῶτον ἀπένειμεν, οὑτωσὶ λέγων· Καὶ κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον οὕτως ἀεί, ὅτιπερ ἂν μόριον γίγνηται, τούτω τὼ μορίω ἀεὶ ἴσχει· τό τε γὰρ ἓν τὸ ὂν ἀεὶ ἴσχει καὶ τὸ ὂν τὸ ἕν, ὥστε ἀνάγκη δύο ἀεὶ γιγνόμενον | |
| 10 | μηδέποτε ἓν εἶναι. Τίς ἂν οὖν ἡμᾶς ἐναργῶς οὕτως ὑπέμνησε περὶ τοῦ αἰωνίου ζῴου καὶ τῆς πρωτογενοῦς τριάδος ὡς ὁ Παρμενίδης, γένεσιν καὶ τὸ ἀεὶ πρῶτον ἐπὶ ταύτης τῆς τάξεως παραλαβὼν καὶ οὕτω συχνῶς χρησά‐ μενος ἑκατέρῳ; Τὸ αὐτὸ τοίνυν καὶ ζῷόν ἐστι παντελὲς | |
| 15 | καὶ πλῆθος νοητὸν πανδύναμον. Τῆς γὰρ πρώτης ἀπειρίας δυνάμεως οὔσης, τὸ πᾶν τὸ νοητὸν κατ’ αὐτὴν ὑφε‐ σταμένον καὶ τὴν εἰς τὰ μέρη διαίρεσιν ἀπ’ αὐτῆς ὑποδεξάμενον πανδύναμον ἀξιῶ προσονομάζειν, τῆς τοῦ ἀπείρου προσηγορίας ὡς πολλοὺς ταραττούσης | |
| 20 | ἀπαλλαγείς. Ἀλλ’ ὅπερ ἐστὶν ἐν τούτοις καὶ συννοῆσαι χαλεπὸν καὶ θαυμάσαι μάλιστα τοῦ Πλάτωνος προσῆκον μὴ παρῶμεν, ἀλλὰ τοῖς γνησίοις τῆς ἀληθείας ἐρασταῖς ἐπιδεί‐ ξωμεν. Τοῦ γὰρ νοητοῦ ζῴου τέσσαρας ἰδέας περιέχοντος | |
| 25 | νοητάς, καθ’ ἃς οὐ θεῶν γένη μόνον ὑφίστησιν, ἀλλὰ | |
| καὶ τῶν μετὰ θεοὺς κρειττόνων καὶ αὐτῶν ἤδη τῶν θνητῶν | 96 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.97 | ζῴων—ἡ γὰρ τῶν ἀεροπόρων ἰδέα καὶ ἡ τῶν ἐνύδρων καὶ ἡ τῶν χθονίων ἀπὸ θεῶν μέχρι καὶ τῶν θνητῶν ζῴων ἀπο‐ γεννῶσα διατείνει—τέτταρας γοῦν περιέχοντος ἰδέας καὶ διὰ τῶν αὐτῶν παραδειγμάτων ὁλικῶς τά τε θεῖα καὶ | |
| 5 | τὰ δαιμόνια καὶ τὰ θνητὰ παράγοντος, εἰκότως ἀπορίαν παρέσχεν ὁ λόγος τοῖς τῆς ἀληθείας φιλοθεάμοσι, πῶς τῶν αὐτῶν αἰτίων ὄντων καὶ τῶν αὐτῶν πρωτουργῶν παραδειγμάτων προϋπαρχόντων, τὰ μὲν τῶν ὑποστάντων θεοί, τὰ δὲ δαίμονες, τὰ δὲ ζῷα θνητά. Πρὸς γὰρ ἓν εἶδος | |
| 10 | πάντα γενόμενα πῶς οὐκ ἔχει μορφὴν τὴν αὐτὴν καὶ φύσιν, δέοντος τὴν μίαν ἰδέαν πανταχοῦ τῶν ὁμοειδῶν εἶναι γεννητικήν; Διὰ γὰρ τοῦτο τὴν τῶν ἰδεῶν ὑπόθεσιν συνεχωρήσαμεν, ἵνα πρὸ τοῦ πλήθους τὰς τῶν ὁμοίων παρακτικὰς μονάδας ἔχῃ τε καὶ περιέχῃ τὸ νοητὸν τῶν | |
| 15 | θεῶν γένος. Ταύτης οὖν οὕτως χαλεπῆς τῆς ἀπορίας οὔσης λογικῶς μὲν ἄν τις ἀντιλάβοιτο λέγων ὅτι μὴ συνώνυμα τὰ καθ’ ἓν εἶδος ὑποστάντα πάντα μηδὲ ὡσαύτως μετέχει τῆς κοινῆς αἰτίας, ἀλλὰ τὰ μὲν πρώτως, τὰ δὲ μέσως, τὰ δὲ ἐσχάτως. | |
| 20 | Ἕκαστον γὰρ εἶδος ἡγεῖται σειρᾶς τινος ἄνωθεν ἀρχό‐ μενον καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων ὑφιζάνον. Πάντα γὰρ ἄνωθεν ἄρχεται εἰς τὸ κάτω τείνειν ἀκτῖνας ἀγητὰς | |
| κατὰ τὸ λόγιον. Ὥστε οὐδὲν ἂν εἴη θαυμαστὸν τὴν αὐτὴν | 97 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.98 | ἰδέαν θεῶν καὶ δαιμόνων καὶ θνητῶν ζῴων αἰτίαν προϋ‐ πάρχειν, ὁλικῶς τὰ πάντα παράγουσαν καὶ τὴν μερικω‐ τέραν διάκρισιν τῇ δημιουργικῇ τάξει παραδοῦσαν, ὥσπερ αὕτη τὴν τῶν ἀτόμων ποίησιν εἰς τοὺς νέους | |
| 5 | παράγει θεούς. Τὰ μὲν γὰρ νοητὰ τῶν ὅλων ἐστὶν αἴτια σειρῶν, τὰ δὲ νοερὰ τῶν κατὰ γένη κοινὰ διαιρέσεων, τὰ δὲ ὑπερκόσμια τῶν κατ’ εἴδη διαφορῶν, τὰ δὲ ἐγκόσμια καὶ αὐτῶν ἤδη τῶν ἀτόμων· κινούμενα γάρ ἐστιν αἴτια καὶ μεταβολῆς ἐξάρχει τοῖς ἀφ’ ἑαυτῶν γινομένοις. | |
| 10 | Εἰ δὲ δεῖ καὶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα θεωρῆσαι καθ’ αὑτό, καὶ ὅπως τὸ ἓν νοητὸν εἶδός ἐστι θεῶν καὶ δαιμόνων καὶ θνητῶν, μόνος ἡμᾶς ὁ Παρμενίδης ἀναπλῆσαι δυνήσεται, τῶν ἐν τῷ νοητῷ πλήθει μερῶν τὰ μὲν κατὰ τὸ ὃν χαρακτη‐ ρίζων, τὰ δὲ κατὰ τὸ ἕν. Τὸ μὲν γὰρ ἓν ὂν τῷ ἑνὶ κατέχεται, | |
| 15 | τὸ δὲ ὂν ἓν [ἐν] τῷ ὄντι μᾶλλον, καὶ ἔχει τῶν νοητῶν ζῴων ἕκαστον ἐν ἑαυτῷ καὶ τὸ ἓν ὂν καὶ τὸ ὂν ἕν. Ὑφίστησιν οὖν κατὰ μὲν τὸ ἓν ὂν τὰ θεῖα γένη μετὰ τῆς οἰκείας ἰδιότητος, κατὰ δὲ τὸ ὂν ἓν τὰ μετὰ θεούς· καὶ τοῦ ὄντος ἑνὸς κατὰ μὲν τὸ ἓν ὂν τὰ τῶν δαιμόνων, κατὰ δὲ τὸ | |
| 20 | ὂν ἓν τὰ θνητά· καὶ αὖ τοῦ ἑνὸς ὄντος κατὰ μὲν τὸ ἓν ὂν τὰ πρώτιστα καὶ ὑψηλότατα γένη τῶν θεῶν, κατὰ δὲ τὸ ὂν ἓν τὰ δεύτερα καὶ ἀγγελικὴν ἔχοντα τάξιν. Καὶ οὕτω δὴ πάντα πλήρη θεῶν, ἀγγέλων, δαιμόνων, ζῴων θνητῶν. Καὶ ὁρᾷς ὅπως ἡ μεσότης σῴζεται τῶν κρειττόνων | |
| 25 | γενῶν. Τὸ γὰρ ὂν ἓν τὸ ἀγγελικὸν πέρας ἐστὶ τοῦ ἑνὸς | 98 in vol. 3 |
Theol Plat.3.99 | ὄντος τοῦ τοὺς θεοὺς παράγοντος, τὸ δὲ ἓν ὂν τὸ δαιμό‐ νιον ἀκρότης τοῦ ὄντος ἑνὸς τοῦ τὰ δεύτερα κοσμοῦντος· αἱ δὲ τῶν δευτέρων ἑνώσεις οὐκ ἄδηλον ὅτι συνεγγίζουσι τῷ πλήθει καὶ τῇ προόδῳ τῶν ὑπερκειμένων. Καὶ μὴ | |
| 5 | θαυμάσῃς εἰ τὸ μὲν ὂν ἓν ἀγγέλων αἴτιον, τὸ δὲ ἓν ὂν δαιμόνων. Οὗ μὲν γὰρ τὸ ὂν ἓν τοῦ ἑνὸς ὄντος ἐστὶ μέρος, οὗ δὲ τὸ ἓν ὂν τοῦ ὄντος ἑνός, καὶ οὗ μέν ἐστιν ἕνωσις οὐσιώδης, οὗ δὲ οὐσία ἑνοειδής· τοῦ γὰρ ὄντος ἑνὸς τὸ ἀκρότατον τοιοῦτον. | |
| 10 | Εἰκότως ἄρα πανδύναμόν ἐστι τὸ νοητὸν πλῆθος καὶ παντελὲς τὸ νοητὸν ζῷον ὡς ὁμοῦ πάντων αἴτιον καὶ μέχρι τῶν τελευταίων, μόνον οὐκ ἐκεῖνο τοῦ Πλάτωνος βοῶντος, τὸ Ἔνθεν συρόμενος πρηστὴρ ἀμυδροῖ πυρὸς ἄνθος | |
| 15 | κόσμων ἐνθρῴσκων κοιλώμασιν. Αἱ γὰρ ἑνάδες αἱ θεῖαι κατὰ βραχὺ προϊοῦσαι πάντων τῶν ἐγκοσμίων τὸ πλῆθος ἀπεγέννησαν. Ἔστιν οὖν ἡ τριὰς αὕτη πηγὴ καὶ αἰτία πάντων καὶ ἀπ’ αὐτῆς πᾶσα ζωὴ καὶ πᾶσα πρόοδος ὑπέστη, θεῶν τε καὶ τῶν κρειτ‐ | |
| 20 | τόνων ἡμῶν γενῶν καὶ τῶν θνητῶν ζῴων, ὁλικῶς τε καὶ μονοειδῶς πάντα παραγούσης καὶ τῶν μεριστῶν ὀχετῶν τῆς τε ζωογονίας καὶ τῆς εἰδοποιίας εἰς ἑαυτὴν τὰς ὅλας | |
| ἀρχὰς ἀναδησαμένης. | 99 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.100 | 〈κηʹ〉 Εἶεν δὴ οὖν πάλιν ἀπὸ τῆς διῃρημένης τῶν νοητῶν θεωρίας ἐπὶ τὴν παντελῆ καὶ μίαν αὐτῶν ἐπιστήμην ἀναδράμωμεν καὶ πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς εἴπωμεν ὅτι τὸ νοη‐ | |
| 5 | τὸν τοῦτο τῶν θεῶν γένος ἐξῄρηται πάντων ἑνιαίως τῶν ἄλλων θείων διακόσμων καὶ οὔτε ὡς τῷ μερικῷ νῷ γινωσκόμενον οὔτε ὡς νοήσει μετὰ λόγου περιληπ‐ τὸν καλεῖται νοητόν, ἀλλ’ οὐδὲ ὡς τῷ παντελεῖ νῷ προϋπάρχον. Ἐκβέβηκε γὰρ ἀπό τε τῶν ὅλων καὶ τῶν | |
| 10 | μερικῶν νοητῶν καὶ προϋπάρχει τῶν νοουμένων ἁπάντων, ἀμέθεκτον ὂν καὶ θεῖον νοητόν. Διὸ καὶ τοιαύτην ὑπεροχὴν ἔλαχε πρὸς τὰς νοητὰς ἁπάσας τάξεις οἶον τὸ ἓν πρὸς ἅπαν τὸ θεῶν γένος· ἀμέθεκτον γάρ ἐστι καὶ τὸ νοητὸν τοῦτο καὶ πληροῖ ἄνωθεν τοὺς θείους καὶ νοεροὺς | |
| 15 | διακόσμους. Εἰ γάρ ἐστι πᾶς νοῦς νοητὸς ἑαυτῷ, διὰ τοὺς νοητοὺς θεοὺς ἔχει τὴν ἰδιότητα ταύτην· ἐκεῖθεν γὰρ πᾶσι τὸ πλῆρες. Καὶ οὕτως ἅμα μὲν ἐξῄρηται τοῦ νοῦ τὸ νοητόν, αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ὑπάρχον, ἅμα δὲ οὐκ ἔξω τοῦ νοῦ τὸ νοητόν. Ἔστι γὰρ καὶ τῷ νῷ σύζυ‐ | |
| 20 | γον νοητόν, ἀπὸ τοῦ ἐξῃρημένου τὸ συντεταγμένον, ἀπὸ τοῦ ἀμεθέκτου τὸ μετεχόμενον, ἀπὸ τοῦ προϋπάρχοντος τὸ ἐνυπάρχον, ἀπὸ τοῦ μονοειδοῦς τὸ πληθυόμενον. Καὶ τὴν ἁπλότητα ἄρα τὴν νοητὴν οὐ τοιαύτην ἀφορι‐ στέον ὁποίαν περὶ τῶν νοερῶν λέγειν εἰώθαμεν. Ἐπὶ | |
| 25 | ταύτης μὲν γὰρ συνεξισοῦται τὸ ἓν τῷ πλήθει καὶ ἡ διά‐ | 100 in vol. 3 |
Theol Plat.3.101 | κρισις τῇ μονοειδεῖ τῆς οὐσίας ταὐτότητι· ἡ δὲ νοητὴ ἁπλότης ἑνοειδής ἐστι καὶ ἀδιάκριτος καὶ κρυφία, παντὸς τοῦ μεριστοῦ τῆς ζωῆς εἴδους καὶ τοῦ πλήθους τοῦ νοεροῦ προέχουσα. | |
| 5 | Καὶ τοίνυν τὴν ἀγαθότητα τὴν νοητὴν οὐκ ἐν ἰδέας ἔγωγε τίθεμαι τάξει (μερικὸν γὰρ τοῦτο τὸ εἶδος καὶ καταδεέστερον τῆς νοητῆς ἑνώσεως), ἀλλὰ θείαν ὕπαρξιν, γεννητικὴν τῶν ἀγαθῶν ὅλων τῶν ἐπὶ πάντα τὰ θεῖα διανεμομένων, ἐν οἷς ὑφεστήκασιν οἱ θεοί. Οὔτε γὰρ εἶδος | |
| 10 | οὔτε ἕξις ἐστὶν ἡ τῶν θεῶν ἀγαθότης, ἀλλὰ πλήρωμα τῆς θείας αὐταρκείας καὶ τῆς θείας δυνάμεως, καθ’ ἣν τὰ πάντα πεπληρώκασι τῶν ἀγαθῶν. Πολλῷ δὴ οὖν μειζόνως οἱ νοητοὶ θεοί, διότι καὶ συνήνωνται πρὸς τἀγαθόν, ὅλως εἰσὶν ἀνάμεστοι τῆς ἀγαθότητος τῆς ὑπερουσίου καὶ ἐν | |
| 15 | αὐτῇ τὴν ἄκραν ὕπαρξιν ἑαυτῶν ἱδρυσάμενοι συνέχουσιν. Εἰκότως ἄρα τοὺς νοητοὺς θεοὺς λέγομεν τὴν ἄρρητον ἐκφαίνειν τῶν πάντων ἀρχὴν καὶ τὴν θαυμαστὴν ἐκείνης ὑπεροχὴν καὶ τὴν ἕνωσιν, κρυφίως μὲν καὶ αὐτοὺς ὑπο‐ στάντας, μονοειδῶς δὲ τὰ πλήθη καὶ ἑνιαίως περιέχοντας, | |
| 20 | ἐξῃρημένως δὲ βασιλεύοντας τῶν ὅλων καὶ ἀσυντάκτους ὄντας πρὸς ἅπαντας τοὺς ἄλλους θεούς. Καὶ γὰρ ὥσπερ τὸ ἀγαθὸν τῷ ὑπερουσίῳ φωτὶ κατέλαμψε πάντα καὶ θεοὺς ἀνέφηνε πατέρας τῶν πάντων, οὕτω δὴ καὶ τὸ νοητὸν τῶν θεῶν γένος κατὰ τὴν πρὸς τἀγαθὸν ὁμοι‐ | |
| 25 | ότητα τῆς νοητῆς πληρώσεως πᾶσι μετέδωκε τοῖς δευτέ‐ ροις ἀφ’ ἑαυτοῦ θεοῖς. Ἔστι γοῦν καθ’ ἑκάστην διανομὴν | |
| θεῶν οἰκεῖον πλῆθος νοητόν, ὥσπερ καὶ τἀγαθῷ προϋ‐ | 101 in vol. 3 | |
Theol Plat.3.102 | πάρχει τῶν θείων τάξεων ἑκάστης ἀνάλογον μονάς. Καὶ αὕτη μὲν ἑνώσεως προκατάρχει τοῖς δευτέροις, τὸ δὲ νοητὸν πλῆθος κάλλους, αὐταρκείας, δυνάμεως, οὐσιῶν, ἁπάντων τῶν νοητῶν ἀγαθῶν. Πάντα γὰρ τὰ νοερὰ νοητῶς | |
| 5 | οἱ θεοὶ προειλήφασι καὶ καθ’ ἕνωσιν ἄκραν συνέχουσιν | |
| ἐν ἑαυτοῖς. | 102 in vol. 3 | |
Theol Plat.4.1(1t) | ΠΡΟΚΛΟΥ | |
| 2t | ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ | |
| 3t | ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ | |
| 4t | ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ | |
| 5 | αʹ. Τίς ἡ τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν ἰδιότης καὶ πῶς τὴν ἀμέθεκτον ζωὴν καταλάμπουσι καὶ τὴν συνέχειαν ἔχουσιν πρὸς τοὺς νοητοὺς θεούς. βʹ. Πῶς ἀπὸ τῶν νοητῶν θεῶν ὑπέστησαν οἱ νοητοὶ καὶ νοεροὶ θεοὶ καὶ πῶς κοινωνοῦσι τοῖς νοητοῖς θεοῖς. | |
| 10 | γʹ. Τίς ἡ τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν κατὰ τὰς τριάδας διαίρεσις καὶ τίς ἡ τῶν τριάδων τούτων ἐξαλλαγὴ πρὸς τὰς νοητὰς τριάδας. δʹ. Πῶς ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης ἐπὶ ταύτην ἡμᾶς ἀνάγει τὴν τάξιν τῶν θεῶν. | |
| 15 | εʹ. Ὅτι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν οὐρανίαν περι‐ φορὰν οὐκ ἐπὶ τῶν αἰσθητῶν ἀκούειν δεῖ, ἀλλ’ ἐπὶ τῆς πρωτίστης τοῦ Οὐρανοῦ τάξεως, ὑπομνήσεις πλείους ἀπ’ αὐτῶν τῶν Πλατωνικῶν ῥημάτων. ϛʹ. Ὅτι ὁ ὑπερουράνιος τόπος οὐχ ἁπλῶς ἐστι | |
| 20 | νοητός, ἀλλ’ ὡς ἐν νοεροῖς νοητὴν ἔλαχε τάξιν, ἀποδεί‐ | |
| ξεις ἐκ τῶν περὶ αὐτοῦ παραδεδομένων. | 1 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.2 | ζʹ. Ὅτι ἡ ὑπουράνιος ἁψὶς τὸ πέρας ἐστὶ τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν, ἐκ τῶν ἰδιωμάτων αὐτῆς ὑπομνή‐ σεις. ηʹ. Διὰ τί τὴν τάξιν ταύτην τῶν θεῶν ἀπὸ τῆς ἐν αὐτῇ | |
| 5 | μεσότητος χαρακτηρίζει, τῶν ἄκρων τὰ ὀνόματα κατὰ τὴν πρὸς ταύτην σχέσιν παραδιδούς. θʹ. Ὅτι τὸν τῆς ἀνόδου τρόπον τῆς ἐπὶ τὸ νοητὸν τὸν αὐτὸν ὁ Πλάτων παραδίδωσιν ὃν οἱ τελεσταὶ παραδε‐ δώκασιν. | |
| 10 | ιʹ. Τίς ὁ ὑπερουράνιος τόπος καὶ πῶς ἀπὸ τῶν πρώτων προῆλθε νοητῶν καὶ ὅπως ἀκρότατός ἐστιν ἐν τοῖς νοεροῖς καὶ ὅπως τὴν γόνιμον αὐτοῦ δύναμιν ὁ Πλάτων ἐνεδείξατο. ιαʹ. Πῶς τὴν ἄγνωστον ἰδιότητα τῆς ἀκρότητος τῶν | |
| 15 | νοητῶν καὶ νοερῶν ὁ Πλάτων ἐνεδείξατο καὶ διὰ τί κατα‐ φατικῶς τε αὐτὴν ἅμα καὶ ἀποφατικῶς ἀνύμνησε. ιβʹ. Τίνες εἰσὶν αἱ ἀποφάσεις ἐπὶ τοῦ ὑπερουρα‐ νίου τόπου, καὶ ὅτι ἀπὸ τάξεων γίνονται θείων· καὶ ποίας μὲν τὸ ἀχρώματον ἀπόφασις, ποίας δὲ τὸ | |
| 20 | ἀσχημάτιστον, ποίας δὲ τὸ ἀναφές. ιγʹ. Τίνα καταφάσκει τοῦ ὑπερουρανίου τόπου καὶ ἀπὸ ποίων ἰδιοτήτων νοητῶν εἰς αὐτὸν ἐφήκει τὰ καταφασκόμενα συνθήματα. ιδʹ. Τίνες αἱ ἐν τῷ ὑπερουρανίῳ τόπῳ τρεῖς θεό‐ | |
| 25 | τητες τῶν ἀρετῶν, ἐπιστήμη καὶ σωφροσύνη καὶ δικαιοσύνη καὶ τίνα πρὸς ἀλλήλας ἔχουσι τάξιν καὶ τίνα ἑκάστη τελειότητα τοῖς θεοῖς ἐνδίδωσι. ιεʹ. Τί τὸ τῆς ἀληθείας πεδίον, τίς ὁ λειμών, τί τὸ ἑνιαῖον τῆς νοητῆς τροφῆς εἶδος καὶ τίς ἡ ἀπὸ ταύτης | |
| 30 | διαιρουμένη διττὴ τροφὴ τῶν θεῶν. | 2 in vol. 4 |
Theol Plat.4.3 | ιϛʹ. Ὅτι τριαδικός ἐστιν ὁ ὑπερουράνιος τόπος, ὑπομνήσεις πλείους, καὶ τίνα 〈τὰ〉 συνθήματα τῶν ἐν αὐτῷ τριῶν ὑποστάσεων. ιζʹ. Τίς ἡ Ἀδράστεια καὶ τίς ὁ τῆς Ἀδραστείας | |
| 5 | θεσμός, καὶ ὅτι ἐν τῷ ὑπερουρανίῳ τέτακται τόπῳ καὶ διὰ ποίαν αἰτίαν. ιηʹ. Σύλληψις τῶν περὶ τοῦ ὑπερουρανίου τόπου ῥηθέντων, ἐν ἐλαχίστοις τὰς ἰδιότητας αὐτοῦ ἐκφαίνουσα. ιθʹ. Ἀποδείξεις τοῦ τὴν συνεκτικὴν τάξιν ἐν τοῖς | |
| 10 | νοητοῖς καὶ νοεροῖς εἶναι θεοῖς, καὶ ὅτι τρεῖς ἀνάγκη τὰς συνεκτικὰς εἶναι τῶν ὅλων αἰτίας. κʹ. Ὅτι τὴν οὐρανίαν περιφορὰν εἰς ταὐτὸν ἄγει τῇ συνεκτικῇ τάξει τῶν θεῶν ὁ Πλάτων. καʹ. Πῶς τῆς τριαδικῆς διαιρέσεως τῆς ἐν τῇ συνεκτικῇ | |
| 15 | θεότητι λάβοιμεν ἂν ἀφορμὰς ἐκ τῶν ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος εἰρημένων, καὶ διὰ τί μάλιστα τὴν ἕνωσιν ἐπὶ ταύτης πρεσβεύει τῆς τριάδος. κβʹ. Τίς ἡ ἐν Κρατύλῳ περὶ τοῦ Οὐρανοῦ θεολογία καὶ πῶς καὶ ἐξ ἐκείνης συλλογίζεσθαι τὴν μεσότητα | |
| 20 | δυνατὸν τῶν τε νοητῶν καὶ τῶν νοερῶν θεῶν. κγʹ. Ὅτι τὴν ὑπουρανίαν ἁψῖδα τῶν ἐξηγητῶν οἱ ἐνθεαστικώτατοι τάξιν τινὰ ἰδίαν ἀφωρίσαντο, καὶ ὅτι τελεώτατα αὐτὴν ἐξέφηνεν ὁ ἡμέτερος καθηγεμών. κδʹ. Ὅτι τελεσιουργός ἐστιν ἡ ἰδιότης τῆς ὑπου‐ | |
| 25 | ρανίας ἁψῖδος, ὑπομνήσεις πλείους ἀφ’ ὧν ὁ Πλάτων παραδέδωκεν περί τε αὐτῆς καὶ τῶν ἐπ’ αὐτὴν ἀναγο‐ μένων ψυχῶν. κεʹ. Τίς ἡ τριαδικὴ διαίρεσις τῆς τελεσιουργοῦ τάξεως, | |
| ἣν ἐν τῇ ὑπουρανίᾳ ἁψῖδι παραδέδωκεν ὁ Πλάτων. | 3 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.4 | κϛʹ. Τίς ἡ ἐπὶ τὰς νοητὰς καὶ νοερὰς τριάδας ἀναγωγὴ τῶν ἀπὸ σώματος χωριστῶν ψυχῶν, τίς ἡ μακαριω‐ τάτη τελετή, τίς ἡ μύησις, τίς ἡ ἐποπτεία, τίνα τὰ ὁλόκληρα καὶ ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆ φάσματα, τί τὸ | |
| 5 | τέλος ταύτης πάσης τῆς ἀναγωγῆς. κζʹ. Πῶς ἐν Παρμενίδῃ τὰς νοητὰς καὶ νοερὰς τάξεις ἀπὸ τῶν νοητῶν ἐκφαίνει, καὶ τί τὸ κοινὸν καὶ τί τὸ διαφέ‐ ρον τῆς περὶ τούτων θεολογίας. κηʹ. Πῶς ἀπὸ τῶν νοητῶν ὁ νοητὸς καὶ νοερὸς ἀριθμὸς | |
| 10 | προῆλθε, καὶ τίνι διαφέρει τοῦ νοητοῦ πλήθους. κθʹ. Πῶς κατεκόσμησεν τὰ ὄντα πάντα ὁ θεῖος ἀριθμός, καὶ τίνες αἱ ἐν αὐτῷ δυνάμεις συμβολικῶς ἐκ τῆς διαι‐ ρέσεως τοῦ ἀριθμοῦ παραδίδονται. λʹ. Πῶς τὴν ἰδιότητα τὴν θηλυπρεπῆ καὶ γεννητικὴν | |
| 15 | ἐν τοῖς περὶ τοῦ ἀριθμοῦ λόγοις ὁ Παρμενίδης παραδέ‐ δωκεν. λαʹ. Πῶς εὑρήσομεν τὴν τριαδικὴν διαίρεσιν τῆς ἀκρότητος τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν ἐν τοῖς περὶ τοῦ ἀριθμοῦ παραδεδομένοις. | |
| 20 | λβʹ. Ἐπίστασις εἰ χρὴ πρὸ τοῦ αὐτοζῴου τίθεσθαι τὸν ἀριθμὸν ἢ ἐν τῷ αὐτοζῴῳ ἢ μετὰ τὸ αὐτοζῷον. λγʹ. Πόθεν ὁ Παρμενίδης ἄρχεται τῶν περὶ τοῦ ἀριθμοῦ λόγων καὶ μέχρι ποῦ πρόεισιν, καὶ πῶς τὰς ἐν αὐτῷ διαφόρους ἐκφαίνει τάξεις. | |
| 25 | λδʹ. Τί τὸ ἄγνωστον ἐν τοῖς θείοις ἀριθμοῖς, τί τὸ | |
| 25 | ἀναγωγόν, τί τὸ γεννητικόν, καὶ ὑπομνήσεις τούτων ἐκ τῶν ἐν ἄλλοις τῷ Πλάτωνι περὶ τῶν ἀριθμῶν εἰρημένων. | |
| λεʹ. Πῶς τὴν μέσην τάξιν τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν ὁ | 4 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.5 | Παρμενίδης παραδίδωσιν διὰ τοῦ ἑνὸς καὶ ὅλου καὶ πεπερασμένου, καὶ τίνες αἱ τούτων ἰδιότητες. λϛʹ. Πόθεν ἄρχεται τῶν περὶ τῆς τάξεως ταύτης λόγων ὁ Παρμενίδης καὶ μέχρι τίνος πρόεισιν, καὶ πῶς ἐκφαίνει | |
| 5 | τὰς ἐν αὐτῇ τρεῖς μονάδας συμφώνως τοῖς ἐν Φαίδρῳ περὶ αὐτῶν εἰρημένοις. λζʹ. Πῶς τὴν τρίτην τάξιν τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν ὁ Παρμενίδης παραδίδωσι καὶ πῶς τήν τε ἰδιότητα αὐτῆς τὴν τελεσιουργὸν καὶ τὴν τριαδικὴν διαίρεσιν ἐκφαίνει. | |
| 10 | ληʹ. Τίς ἡ ἕνωσις τῶν τριῶν νοητῶν καὶ νοερῶν τριάδων, ἀπὸ τῶν τοῦ Παρμενίδου συμπερασμάτων ὑπόμνησις. λθʹ. Πόσα ἂν λάβοιμεν θεολογικὰ δόγματα διὰ τῆς παραδοθείσης τάξεως ὑπὸ τοῦ Παρμενίδου τῶν συμπερασ‐ | |
| μάτων ἐν τοῖς περὶ τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν λόγοις. | 5 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.6(1t) | ΠΡΟΚΛΟΥ | |
| 2t | ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ | |
| 3t | ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ | |
| 4t | ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ | |
| 5 | αʹ Ὁ μὲν δὴ περὶ τῶν νοητῶν λόγος ἡμῖν ἐνταῦθα περι‐ γεγράφθω, τὴν τοῦ Πλάτωνος περὶ αὐτῶν ἀναπλώσας μυσταγωγίαν· ἐχόμενον δέ ἐστι πάντως τὴν περὶ τῶν νοερῶν θεῶν ἀνασκέψασθαι κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον | |
| 10 | ὑφήγησιν. Ἀλλ’ ἐπειδὴ τῶν νοερῶν τὰ μέν ἐστι νοητὰ καὶ νοερά, ὅσα νοοῦντα νοεῖται κατὰ τὸ λόγιον, τὰ δὲ νοερὰ μόνον, ἀπὸ τῶν νοερῶν ἅμα καὶ νοητῶν ἀρξά‐ μενοι λέγωμεν, τὰ κοινὰ πρῶτον περὶ αὐτῶν διοριζόμενοι, ἀφ’ ὧν καὶ τὴν περὶ ἑκάστης τάξεως διδασκαλίαν σαφεστέ‐ | |
| 15 | ραν ποιησόμεθα. Πάλιν τοίνυν ἀναμνήσωμεν ἡμᾶς αὐτοὺς ὧν μικρῷ | |
| πρότερον ἀπεδείκνυμεν, ὡς ἄρα τρεῖς εἰσιν αὗται μονάδες | 6 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.7 | ὁλικαί, πάντως ἐπέκεινα τῶν κατὰ μέρη διῃρημένων θεῶν, οὐσία, ζωή, νοῦς, καὶ ταῦτα πρὸ τῶν μερικῶν μετέχει τῶν ὑπερουσίων ἑνάδων· ἐξῄρηται δὲ ἡ οὐσία τῶν λοιπῶν, μέσην δὲ ἔλαχεν ἡ ζωὴ τάξιν, τὸ δὲ πέρας τῆς τριάδος ταύ‐ | |
| 5 | της ἐπιστρέφει πρὸς τὴν ἀρχὴν ὁ νοῦς· καὶ πάντα ταῦτα νοητῶς μέν ἐστιν ἐν τῇ οὐσίᾳ, νοητῶς δὲ καὶ νοερῶς ἐν τῇ ζωῇ, νοερῶς δὲ ἐν τῷ νῷ· καὶ ὡς ἀεὶ μὲν τὰ δεύτερα μετέχει τῶν ὑπερκειμένων, ἐκεῖνα δὲ πρὸ τῆς μεθέξεως αὐτὰ καθ’ αὑτὰ προϋφέστηκεν· καὶ ὡς ἐν ἑκάστῃ τάξει | |
| 10 | τρία ταῦτά ἐστι, τὸ τῆς μονῆς αἴτιον, τὸ τῆς προόδου, τὸ τῆς ἐπιστροφῆς, εἰ καὶ ὁ νοῦς μὲν κατ’ ἐπιστροφὴν εἰδο‐ ποιεῖται μᾶλλον, ἡ δὲ ζωὴ κατὰ τὴν πρόοδον, ἡ δὲ οὐσία κατὰ τὴν μονήν. Τούτων τοίνυν ὑποκειμένων ἀνάγκη δήπου τοὺς πρώτους | |
| 15 | νοεροὺς θεούς, κατὰ τὴν ζωὴν οὐσιωμένους, συνάπτειν τὸν ἀμέθεκτον νοῦν πρὸς τὸ νοητὸν τῶν θεῶν γένος καὶ τὰς μὲν ποικίλας τῶν δευτέρων προόδους συνέχειν ἑνοει‐ δῶς, τὰς δὲ τῶν προηγουμένων αἰτίων μονίμους ὑπάρξεις ἐκφαίνειν καὶ ἀναπλοῦν. Τοιαύτη γάρ ἐστιν ἡ ἀμέθεκτος | |
| 20 | ζωή, διορίζουσα τό τε πρώτως ὂν καὶ τὸν νοῦν καὶ μετέ‐ χουσα μὲν αὐτὴ τοῦ ὄντος, μετεχομένη δὲ ὑπὸ τοῦ νοῦ· τοῦτο δὲ ταὐτὸν τῷ πληροῦσθαι μὲν ἐκ τοῦ νοητοῦ τὴν νόησιν, πληροῦν δὲ ἀφ’ ἑαυτῆς τὸν νοῦν, τὸ γὰρ ὂν τὸ νοητόν ἐστιν, ἡ δὲ ζωὴ νόησις. Καὶ τὸ μὲν ὂν χαρακτηρί‐ | |
| 25 | ζεται κατὰ τὴν ὕπαρξιν τὴν θείαν, ἡ δὲ ζωὴ κατὰ τὴν δύνα‐ μιν, ὁ δὲ νοῦς κατὰ τὸν νοητὸν νοῦν. Ἀνάλογον γάρ ἐστιν, ὡς τὸ ὂν πρὸς τὴν ὕπαρξιν, οὕτως ὁ νοῦς πρὸς τὸ ὄν, καὶ ὡς ἡ δύναμις ἡ νοητὴ πρὸς ἑκάτερον τῶν ἄκρων, | |
| οὕτως ἡ ζωὴ πρὸς τὸ νοητὸν καὶ τὸν νοῦν. Καὶ ὥσπερ ἡ | 7 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.8 | δύναμις ἀπεγεννᾶτο μὲν ἐκ τοῦ ἑνὸς καὶ τῆς ὑπάρξεως, συνυφίστη δὲ τῷ ἑνὶ τὴν τοῦ ὄντος φύσιν, οὕτω δὴ καὶ ἡ ζωὴ πρόεισιν μὲν ἐκ τοῦ ὄντος, ἄλλην ὑποστήσασα δύνα‐ μιν τῆς ἐν τῷ ὄντι· καθάπερ δὲ τὸ ἓν αὐτὸ προϋπάρχον | |
| 5 | τοῦ ὄντος ἑνάδα δευτέραν ἀφ’ ἑαυτοῦ τῷ ὄντι δίδωσιν, οὕτω δὴ καὶ ἡ ζωὴ πρὸ τοῦ νοῦ τὴν ὑπόστασιν λαχοῦσα ζωὴν νοερὰν ἀπογεννᾷ. Καὶ γὰρ τὸ ὄντως ὂν καὶ τὸ νοητὸν προηγούμενον τῶν λοιπῶν καὶ τῇ ζωῇ καὶ τῷ νῷ χορηγεῖ τὴν νοητὴν ἕνωσιν. | |
| 10 | Ἔστι τοίνυν ἡ ἀμέθεκτος ζωή, μετέχουσα δὲ τῶν νοητῶν μονάδων, δευτέρα μετὰ τὸ ὂν καὶ γεννητικὴ τοῦ ἀμεθέκτου νοῦ· καὶ ταύτην συμπληροῦσα τὴν μεσότητα καὶ τὸν σύνδεσμον κατέχουσα τῶν νοητῶν τε καὶ τῶν νοερῶν, ὑπὸ θεῶν καταλάμπεται δευτέραν μὲν ἕνωσιν λαχόντων τῆς | |
| 15 | κρυφίου τῶν νοητῶν ὑποστάσεως, προηγουμένων δὲ κατ’ αἰτίαν τῆς τῶν νοερῶν διακρίσεως. Τὸ γὰρ ἑνιαῖον καὶ τὸ ἀδιαίρετον τῶν νοητῶν καὶ τὸ ἁπλοῦν καὶ τὸ πρωτουργὸν διὰ τῆς τούτων μεσότητος εἰς πλῆθος καὶ διάκρισιν ὑφιζάνει καὶ τὴν ἀπεριήγητον τῶν θείων διακόσμων | |
| 20 | ἀνέλιξιν. Ὅθεν οἶμαι καὶ μέσοι τῶν τε νοητῶν ὄντες καὶ τῶν νοερῶν θεῶν οἱ τὴν ζωὴν συνέχοντες, ἄπειρον οὖσαν, καὶ ἐποχούμενοι ταῖς ἑαυτῶν διαιρέσεσιν, ἅμα νοητοὶ καλοῦνται καὶ νοεροί, πληρούμενοι μὲν ἀπὸ τῶν πρώτων νοητῶν, πληροῦντες δὲ τοὺς νοερούς. Καὶ γὰρ τοὺς | |
| 25 | νοητοὺς οὐχ ὡς τῷ νῷ συστοίχους νοητοὺς ἐλέγομεν, ἄλλο γὰρ τὸ ἐν τῷ νῷ νοητὸν καὶ ἄλλο τὸ παρακτικὸν τῶν νοερῶν θεῶν· καὶ τοὺς κατὰ τὴν ζωὴν θεοὺς οὐχ ὡς συμ‐ | |
| πληροῦντας τὸν νοῦν οὐδ’ ὡς κατὰ τὴν νοερὰν νόησιν ἱδρυ‐ | 8 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.9 | μένους καὶ παρέχοντας νῷ μὲν τὸ νοεῖν, νοητῷ δὲ τὸ νοεῖσθαι, νοητοὺς ὁμοῦ προσαγορεύομεν καὶ νοερούς, ἀλλ’ ὡς ὑποστάντας μὲν ἀπὸ τῶν νοητῶν μονάδων, πάσας δὲ τὰς νοερὰς ἑβδομάδας ἀπογεννῶντας, καὶ τῷ | |
| 5 | μὲν νοητῷ φωτὶ καταλαμπομένους, κατ’ αἰτίαν δὲ γεννη‐ τικὴν τῶν νοερῶν προϋπάρχοντας, ἀξιοῦμεν κοινῇ προσο‐ νομάζειν, ἀπὸ τῶν ἄκρων συνάπτοντες τὰ ὀνόματα, καθάπερ δὴ καὶ αὐτοὶ συναγωγὸν ἔλαχον τῶν ὅλων ἐν τοῖς θείοις διακόσμοις ἰδιότητα. | |
| 10 | Δῆλον δὴ οὖν ὅτι κατὰ τὴν μεσότητα ταύτην ὑποστάντες καὶ συνεχεῖς ὄντες τοῖς νοητοῖς θεοῖς, ἐκείνων μοναδικῶς ἅμα καὶ τριαδικῶς ὑφεστηκότων—αἱ γὰρ νοηταὶ τριάδες ὡς μὲν πρὸς τὴν ἀκροτάτην καὶ τῶν πάντων ἐξῃρημένην ἕνωσιν τριάδες εἰσίν, ὡς δὲ πρὸς τὴν διῃρημένην τῶν | |
| 15 | τριάδων οὐσίαν μονάδες ἂν εἶεν ἀφ’ ἑαυτῶν τὰς ὅλας τριάδας ἐκφαίνουσαι—τῶν γοῦν νοητῶν ἐν τῇ τριαδικῇ προόδῳ τῆς ἑνιαίας ὑπάρξεως οὐκ ἀποστάντων, οἱ νοητοὶ καὶ νοεροὶ θεοὶ τριαδικῶς ὑποστήσονται, τὴν τῶν μονάδων διάκρισιν ἐν ἑαυτοῖς ἐπιδεικνύμενοι καὶ διὰ τῆς ἑτερότητος | |
| 20 | τῆς θείας εἰς πλῆθος προϊόντες καὶ δυνάμεων καὶ οὐσιῶν ποικιλίαν. Τὰ γὰρ πορρώτερον ὑφιστάμενα τῆς μιᾶς ἀρχῆς πληθύεται τῶν πρὸ αὐτῶν μᾶλλον, καὶ ταῖς μὲν δυνάμεσιν ἐλαττοῦνται καὶ ταῖς τῶν δευτέρων περιοχαῖς, ἀριθμοῖς δὲ πλείοσι καὶ τῆς μονάδος πλέον ἀφεστηκόσι διαιροῦνται | |
| 25 | καὶ τὴν ἕνωσιν ἀφιᾶσι τὴν τῶν πρωτουργῶν αἰτίων, τὴν ποικιλίαν ἀντὶ τῆς ἐκείνων κρυφίας ὑπάρξεως ἀλλαττό‐ μενα. Κατὰ δὴ τοῦτον τὸν λόγον καὶ τῆς νοητῆς διακρίσεως | |
| πλείων ἡ νοητὴ καὶ νοερά, καὶ ταύτης ἡ νοερά, καὶ | 9 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.10 | τούτων πάλιν αἱ μερικαὶ διακοσμήσεις πολλῷ μείζονα τὴν διαίρεσιν ἔλαχον, ὥστε καὶ πλῆθος ἡμῖν ἐκφῆναι θεῶν ἀπερίληπτον τοῖς εἴσω δεκάδος ἀριθμοῖς καὶ τὰς ἰδιότητας αὐτῶν ἀνεξηγήτους εἶναι καὶ τῶν ἡμετέρων ἐπιβολῶν | |
| 5 | ἀπεριηγήτους καὶ μόνοις αὐτοῖς καταφανεῖς τοῖς θεοῖς καὶ τοῖς ἑαυτῶν αἰτίοις. Τοιοῦτοι μὲν οὖν εἰσιν οἱ νοητοὶ καὶ νοεροὶ θεοὶ καὶ τοιαύτην ἔλαχον ἰδιότητα, συνεκτικὴν τῶν ἄκρων, καὶ τῶν μὲν προηγουμένων ἐκφαντικήν, τῶν δὲ δευτέρων ἐπιστρε‐ | |
| 10 | πτικήν, νοοῦντες μὲν τοὺς πρὸ αὐτῶν, νοούμενοι δὲ ὑπὸ τῶν μετ’ αὐτοὺς θεῶν. Διὸ καὶ ὁ Τίμαιος τῶν τε νοου‐ μένων κάλλιστον ἐτίθετο πάντων ὑπάρχειν τὸ παν‐ τελὲς ζῷον, ὡς ἂν καὶ τῶν μετ’ ἐκεῖνο δηλαδὴ νοου‐ μένων ὄντων, ὧν ὑπερέχον ἐκεῖνο κάλλιστον ἦν, καὶ | |
| 15 | πέρας αὖ τῶν πρώτων νοητῶν, ὡς τῶν μετ’ αὐτὸ νοερῶς ὑφεστηκότων. Καὶ κατὰ τοῦτον ἄρα τὸν λόγον οἱ πρῶτοι νοεροὶ θεοὶ καὶ νοητοὶ τυγχάνουσιν ὄντες· καὶ οὐχ ἡμεῖς ταῦτα φέροντες ἀλλαχόθεν τῷ Πλάτωνι προσάγομεν, ἀλλὰ παρ’ αὐτοῦ τὰς ἀφορμὰς λαβόντες λέγομεν. | |
| 20 | 〈βʹ〉 Τοῦτο μὲν οὖν καὶ διὰ τῶν ἑπομένων ἔσται σαφέστερον· | |
| ὅπως δὲ αὖ προῆλθον ἀπὸ τῶν νοητῶν θεῶν οἱ τὸ τῆς | 10 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.11 | ζωῆς πλάτος τῆς ἀμεθέκτου καταλάμποντες, ἐφεξῆς τοῖς εἰρημένοις διέλθωμεν. Τῶν τοίνυν νοητῶν μονοειδῶς μὲν τὰ πεπληθυσμένα, κρυφίως δὲ τὰ διῃρημένα, τὰ δὲ ποικίλα γένη τῶν ὄντων κατά τινα θαυμαστὴν ἁπλότητος | |
| 5 | ὑπεροχὴν ἐν ἑαυτοῖς ἱδρυσαμένων, οἱ πρῶτοι τὴν ἕνωσιν αὐτῶν τὴν ἀδιάκριτον καὶ τὴν ἄγνωστον 〈ἁπλότητα〉 τῆς ἐν αὐτοῖς ὑποστάσεως ἐκφήναντες, τῇ δυνάμει τῇ νοητῇ καὶ τῇ ζωῇ τῇ οὐσιώδει τῆς γονίμου τῶν ὅλων περιουσίας πληρωθέντες, δευτέραν μετ’ ἐκείνους ἐκληρώσαντο βασι‐ | |
| 10 | λείαν, ἑαυτοὺς μὲν παράγοντες ἀεὶ καὶ τελειοῦντες καὶ συνέχοντες, δεχόμενοι δὲ καὶ τὴν ἀπ’ ἐκείνων κρυφίαν ἀπογέννησιν, καὶ παρὰ μὲν τῆς νοητῆς δυνάμεως γεννη‐ τικὴν τῶν πάντων ἰδιότητα λαβόντες, παρὰ δὲ τῆς ζωῆς τῆς νοητῆς, κατ’ αἰτίαν ἐν τῷ νοητῷ προϋπαρχούσης, | |
| 15 | τὴν ὑπεστρωμένην αὐτοῖς φύσιν παραδεξάμενοι. Καὶ γὰρ ἡ ζωὴ πρώτως μέν ἐστιν ἐν τοῖς νοητοῖς, δευτέρως δὲ ἐν τοῖς νοητοῖς καὶ νοεροῖς, κατὰ δὲ τρίτην ἀπόστασιν ἐν τοῖς νοεροῖς, κατ’ αἰτίαν μὲν ἐν τοῖς πρώτοις ὑπάρχουσα, κατ’ οὐσίαν δὲ ἐν τοῖς μέσοις, κατὰ μέθεξιν 〈δὲ〉 ἐν τοῖς | |
| 20 | ἐσχάτοις. Προέρχονται τοίνυν ἐκ τῶν νοητῶν οἱ πρῶτοι νοεροὶ θεοί, πληθύοντες μὲν τὴν ἕνωσιν αὐτῶν, ἐκφαίνοντες δὲ τὴν ἀπόκρυφον ὕπαρξιν, πολλαπλασιάζοντες δὲ τὰς ἑνιαίας δυνάμεις, γονίμοις δὲ καὶ συνεκτικαῖς καὶ τελε‐ | |
| 25 | σιουργοῖς αἰτίαις ἀφομοιοῦντες ἑαυτοὺς πρὸς τὰς οὐσιώ‐ δεις καὶ ὁλοτελεῖς καὶ παντελείους τῶν νοητῶν ὑπεροχάς. Τρεῖς γὰρ ἦσαν ἐν ἐκείνοις πρωτουργοὶ δυνάμεις, ἡ μὲν οὐσιοποιὸς τῶν ὅλων, ἡ δὲ μετρητικὴ τῶν πληθυομένων, | |
| ἡ δὲ εἰδοποιὸς τῶν ἀπογεννωμένων ἁπάντων, καὶ κατὰ | 11 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.12 | ταύτας αἱ νοηταὶ καὶ νοεραὶ δυνάμεις ὑφεστήκασιν· ἡ μὲν ζωοποιὸς τῶν δευτέρων αὐτῷ τῷ εἶναι κατά τινα νοητὴν περιοχήν, ἡ δὲ συνεκτικὴ παντὸς τοῦ διῃρημένου καὶ τὸ νοητὸν μέτρον ἐπιλάμπουσα τοῖς τῆς ἑνώσεως | |
| 5 | τῆς μιᾶς ἀπολειπομένοις, ἡ δὲ τό τε σχῆμα καὶ τὴν μορφὴν καὶ τὴν τελειότητα τοῖς πᾶσι χορηγοῦσα. Κατὰ πάσας ἄρα τὰς νοητὰς αἰτίας ἀπεγεννήθησαν αἱ νοηταὶ καὶ νοεραὶ διακοσμήσεις τῶν θεῶν, ἐκ μὲν τῆς δυνάμεως τὴν ἰδιότητα τῆς προόδου λαχοῦσαι, ἐκ δὲ τῆς ζωῆς | |
| 10 | τὴν ἐξηρτημένην αὐτῶν τοῦ ὄντος μοῖραν ὑποδεξάμεναι (σύζυγος γὰρ ἡ ζωὴ τῇ δυνάμει, καὶ γὰρ ἡ ζωὴ καθ’ αὑτὴν ἄπειρος, ἐπεὶ καὶ πᾶσα κίνησις συνυπάρχουσαν ἔχει τῇ ἑαυτῆς φύσει τὴν ἀπειρίαν, καὶ ἡ δύναμις ἀπειρία γεννη‐ τικὴ τῶν ὅλων), ἐκ δὲ τῆς τριαδικῆς τῶν νοητῶν ὑποστά‐ | |
| 15 | σεως τὴν εἰς πρῶτα καὶ μέσα καὶ τελευταῖα διανομὴν παρα‐ λαβοῦσαι. Πάντα γὰρ ἔδει τῇ τριαδικῇ κατέχεσθαι προόδῳ, καὶ πρὸ τῶν πάντων τὰ νοητὰ καὶ νοερὰ γένη τῶν θεῶν. Διότι γὰρ δὴ μέσα τῶν ὅλων ὑφέστηκεν καὶ συμπλη‐ ροῖ τὸν τῶν πρωτίστων διακόσμων σύνδεσμον, κατὰ μὲν | |
| 20 | τὴν ἀκρότητα τὴν ἑαυτῶν ὁμοιοῦται τοῖς νοητοῖς, κατὰ δὲ τὸ πέρας τοῖς νοεροῖς, καὶ τῇ μέν ἐστι νοητά, τῇ δὲ νοερά. Πανταχοῦ γὰρ αἱ πρόοδοι τῶν θείων γενῶν δι’ ὁμοιό‐ τητος ἀπογεννῶνται συνεχοῦς, καὶ τὰ πρῶτα τῶν κατα‐ δεεστέρων συνήνωται τοῖς τέλεσι τῶν προϋπαρχόντων | |
| 25 | αἰτίων. Νοητῶν δὲ ὄντων καὶ νοερῶν τῶν τε πρώτων ἐν τοῖς μέσοις καὶ τῶν ἐσχάτων, ἀνάγκη καὶ τὴν τούτων εἶναι συνεκτικὴν μεσότητα, καθ’ ἣν δὴ καὶ διαφερόντως ἡ | |
| τούτων ἰδιότης ἀναφαίνεται τῶν θεῶν. Τὸ γὰρ νοητὸν ἅμα | 12 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.13 | καὶ νοερὸν οὗ μὲν πλεονάζει κατὰ θάτερον, οὗ δὲ ἐξ ἴσου κεκοινώνηκεν ἀμφοῖν. Θαυμαστὴ δὴ οὖν ἡμῖν ἐκ τούτων ἡ συνέχεια πέφηνεν τῆς προόδου τῶν θείων διακόσμων. Τὸ μὲν γὰρ πέρας | |
| 5 | τῶν νοητῶν νοερὸν ἦν, ἀλλ’ ὡς ἐν νοητοῖς, ἡ δὲ ἀκρότης τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν νοητὴ μέν ἐστιν, ἀλλὰ τὴν ἰδιότητα ταύτην ἔχει ζωτικῶς· καὶ αὖ πάλιν τὸ μὲν τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν τέλος νοερόν, ἀλλὰ ζωτικῶς, ἡ δὲ ἀρχὴ τῶν νοερῶν νοητὴ προέστηκεν τῶν νοερῶν θεῶν, ἀλλὰ τὸ | |
| 10 | νοητὸν ἔχει νοερῶς. Καὶ οὕτω δὴ τὰ θεῖα γένη πάντα συμπλοκὴν ἀδιάλυτον ἔλαχε καὶ κοινωνίαν καὶ φιλίαν θαυμαστὴν καὶ ὕφεσιν εὔτακτον καὶ ὑπεροχὴν τὴν μὲν συντεταγμένην, τὴν δὲ ἐξῃρημένην. Καὶ ἀεὶ τὸ προϊὸν συνεχές ἐστι τῷ παράγοντι καὶ μετὰ τῆς σταθερᾶς ἐν τοῖς | |
| 15 | αἰτίοις ἱδρύσεως ποιεῖται τὰ δεύτερα τὴν ἀπ’ αὐτῶν πρόοδον, καὶ μία σειρὰ καὶ συγγένεια τῶν πάντων, ἀεὶ τῶν δευτέρων ἀπὸ τῶν πρὸ αὐτῶν δι’ ὁμοιότητος ὑφιστα‐ μένων. γʹ | |
| 20 | Τίνα μὲν οὖν τρόπον ἀπὸ τῶν νοητῶν θεῶν ἐκφαίνουσιν ἑαυτοὺς οἱ νοητοὶ καὶ νοεροὶ θεοί, διὰ τούτων ὑπεμνήσθω· πῶς δὲ αὖ προελθόντες διαιροῦνται καὶ τίνα διαφορὰν ἔλαχον αἱ τούτων τριάδες πρὸς τὰς νοητάς, μετὰ ταῦτα λέγωμεν. | |
| 25 | Μερίζονται μὲν δὴ καὶ οὗτοι τριχῇ κατὰ τὸν εἰρημένον | 13 in vol. 4 |
Theol Plat.4.14 | τρόπον, τῷ μὲν νοητῷ διὰ τῆς ἑαυτῶν ἀκρότητος συνάπ‐ τοντες, τῷ δὲ νοερῷ διὰ τῆς τελευτῆς, τῷ δὲ μέσῳ συν‐ δέσμῳ τῶν ἄκρων τὴν συναμφοτέραν ἐξ ἴσου λαχόντες ἰδιότητα καὶ διατείνοντες ἐπ’ ἄμφω, τά τε νοητὰ καὶ | |
| 5 | νοερὰ γένη τῶν θεῶν, ὡσπερεὶ κέντρου τῶν διττῶν τούτων διακόσμων συνέχοντος τὴν κοινωνίαν τῶν ὅλων ἑνοειδῶς. Καὶ διότι καὶ ἐν τούτοις ἐστὶ τὰ πάντα ζωτικῶς, ὥσπερ ἐν τοῖς πρὸ τούτων νοητῶς κἀν τοῖς ἀπὸ τούτων νοερῶς, ἡ οὐσία καὶ ἡ ζωὴ καὶ ὁ νοῦς, ἡ μὲν τὸ νοητὸν οὖσα τῆς | |
| 10 | ζωῆς, ἡ δὲ τὸ μέσον ἅμα καὶ ἡ τῆς τάξεως ταύτης ἰδιότης, ὁ δὲ νοῦς τὸ ἔσχατον καὶ τὸ τοῖς νοεροῖς προσεχῶς ἐποχούμενον—πάντων οὖν ὄντων κἀν τούτοις τοῖς θεοῖς, διαίρεσις ἔσται πρώτων τε καὶ μέσων καὶ τελευταίων γενῶν. Καὶ τρίτον ὅτι καὶ τὴν ζωὴν μένειν τε καὶ προϊέναι | |
| 15 | δεῖ καὶ πρὸς τὰς ἀρχὰς ἐπιστρέφειν· ἐπεὶ καὶ τῶν νοητῶν ἡ μὲν πρώτη τριὰς ἑδράζειν ἐλέγετο τὰ πάντα, καὶ πρὸ τῶν ἄλλων τὴν δευτέραν τριάδα (μένει γοῦν ὁ αἰὼν ἐν αὐτῇ σταθερῶς), ἡ δὲ μετὰ ταύτην προόδου καὶ κινήσεως καὶ τῆς κατ’ ἐνέργειαν ζωῆς τοῖς ὅλοις χορηγός, ἡ δὲ | |
| 20 | τρίτη τῆς ἐπὶ τὸ ἓν ἐπιστροφῆς καὶ τῆς τελειότητος, συνελισσούσης τὰ δεύτερα πάντα πρὸς τὰς ἑαυτῶν ἀρχάς. Ἀνάγκη τοίνυν τοὺς νοητοὺς καὶ νοεροὺς θεοὺς πρώτως μετέχειν τῶν τριττῶν τούτων δυνάμεων, καὶ μένειν μὲν εἰς τὴν ἀκρότητα τὴν ἑαυτῶν, προϊόντας δὲ ἐκεῖθεν καὶ | |
| 25 | διατείνοντας ἐπὶ πάντα πάλιν ἐπιστρέφειν εἰς τὴν νοητὴν | 14 in vol. 4 |
Theol Plat.4.15 | περιωπὴν καὶ συνάπτειν τῇ τῆς ἀπογεννήσεως αὐτῶν ἀρχῇ τὸ πέρας τῆς ὅλης προόδου. Μερίζονται μὲν οὖν, ὅπερ ἔφην, τριχῇ· καὶ ἔστι μὲν οὐσία αὐτῶν τὸ πρώτιστον, ζωὴ δὲ τὸ μέσον, νοῦς δὲ τὸ | |
| 5 | ἔσχατον. Ἐπειδὴ δὲ ἕκαστος τῶν τριῶν τούτων τέλειός ἐστι καὶ μετέχει τῶν νοητῶν μονάδων, τῆς οὐσίας λέγω τῆς ἐκεῖ, τῆς ζωῆς τῆς νοητῆς, τοῦ νοῦ τοῦ νοητοῦ, τριπλα‐ σιάζεται κατὰ τὴν μέθεξιν τῶν πρωτουργῶν αἰτίων· καὶ τὸ μὲν νοητὸν τῆς ζωῆς οὐσίαν ἴσχει καὶ νοῦν καὶ ζωὴν | |
| 10 | νοητῶς, τὸ δὲ νοητὸν καὶ νοερόν, οὐσίαν καὶ ζωὴν καὶ νοῦν ζωτικῶς, τὸ δὲ νοερόν, οὐσίαν καὶ ζωὴν καὶ νοῦν νοερῶς. Καὶ πανταχοῦ μὲν τριὰς ἐν ἑκάστῳ τῶν τμημάτων, ἀλλὰ μετὰ τῆς οἰκείας ἰδιότητος. Τρεῖς οὖν ἡμῖν πεφήνασι τριάδες νοηταὶ καὶ νοεραί, | |
| 15 | καταλαμπόμεναι μὲν ὑπὸ τῶν θείων ἑνάδων, περιέχουσαι δὲ πλῆθος ἑκάστη παντοδαπόν. Ὅπου γὰρ καὶ ἐν τοῖς νοητοῖς πανδύναμον ἦν τὸ πλῆθος καὶ παντέλειον, πῶς οὐχὶ πολλῷ μειζόνως ἐν τοῖς δευτέροις τῶν νοητῶν ἀνελίσσεται καὶ πολλαπλασιάζεται κατὰ τὴν γόνιμον | |
| 20 | τούτων αἰτίαν; Ἑκάστη τοίνυν τριὰς πλῆθος δυνάμεων καὶ ποικιλίαν εἰδῶν ἐν αὐτῇ περιέχει, προάγουσα τὸ νοητὸν πλῆθος εἰς ἐνέργειαν καὶ ἀπειρίαν τὴν γεννητικὴν ἐκφαίνουσα τῶν νοητῶν. Καὶ ἡμεῖς μὲν ἀπὸ τῶν μετεχόντων ὁρμώμενοι τὴν τῶν μετεχομένων ὑπερουσίων θεῶν ἀνευ‐ | |
| 25 | ρίσκομεν ἰδιότητα· κατὰ δὲ τὴν τῶν πραγμάτων τάξιν αἱ νοηταὶ καὶ νοεραὶ μονάδες περὶ ἑαυτὰς ἀπεγέννησαν τὰς οὐσίας καὶ τὰς ζωὰς πάσας καὶ τὰ νοερὰ γένη, καὶ διὰ τού‐ των ἐκφαίνονται, τὴν ἄγνωστον αὐτῶν ὑπεροχὴν καθ’ | |
| ἑαυτὴν φυλάττουσαι τῶν ὅλων αἰτίαν προϋπάρχουσαν. | 15 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.16 | Ἀλλὰ τρεῖς μέν, ὥσπερ εἴπομεν, αἱ νοηταὶ τριάδες, τρεῖς δὲ καὶ αἱ μετὰ ταύτας ὑποστᾶσαι καὶ ἀπ’ αὐτῶν τριπλασιασθεῖσαι κατὰ τὴν γόνιμον αὐτῶν τελειότητα πεφήνασιν. Δεῖ δὲ τὴν τῆς τριάδος ἰδιότητα καθ’ ἕτερον | |
| 5 | τρόπον ἀφορίζεσθαι τῆς τε νοητῆς καὶ τῆς νοητῆς ἅμα καὶ νοερᾶς. Ἐκεῖ μὲν γὰρ ἑκάστη τριὰς τὸ τρίτον μόνον εἶχε τῆς τοῦ ὄντος μοίρας· ἐκ γὰρ πέρατος ἦν καὶ ἀπείρου καὶ ἐξ ἀμφοῖν, τοῦτο δὲ ἦν οὐσία μὲν ἐπὶ τῆς πρώτης, ζωὴ δὲ ἐπὶ τῆς δευτέρας νοητή, νοῦς δὲ νοητὸς ἐπὶ τῆς | |
| 10 | τρίτης· τὰ δὲ πρὸ τούτων ἑνάδες καὶ δυνάμεις ὑπερούσιοι συμπληροῦσαι τὰς ὅλας τριάδας. Ἐν δὲ τοῖς νοητοῖς καὶ νοεροῖς ἑκάστη τριὰς οὐσίαν ἔχει καὶ ζωὴν καὶ νοῦν, ἡ μὲν νοητῶς ἅμα καὶ νοερῶς, ἀλλὰ μᾶλλον νοητῶς, καθ’ ὅσον ἐστὶ συνεχὴς τοῖς πρώτοις νοητοῖς, ἡ δὲ νοερῶς | |
| 15 | καὶ νοητῶς, ἀλλὰ μᾶλλον νοερῶς, διότι προσεχῶς ἐπιβέβη‐ κεν τοῖς νοεροῖς, ἡ δὲ κατ’ ἴσην μοῖραν ἀμφοτέρας ἐν ἑαυτῇ συλλαβοῦσα τὰς ἰδιότητας. Οὐκοῦν ἡ πρώτη τριάς, ἵνα καθ’ ἑκάστην εἴπωμεν, ἐκεῖ μὲν ἦν πέρας, ἄπειρον, οὐσία (τοῦτο γὰρ τὸ πρώτως μικτόν), ἐνταῦθα δὲ οὐσία, | |
| 20 | ζωή, νοῦς, μετὰ τῶν οἰκείων ἑνάδων· ἡ γὰρ οὐσία θεότητος ἐξήρτηται πρωτίστης, καὶ ἡ ζωὴ δευτέρας, καὶ ὁ νοῦς τρίτης, καὶ τρεῖς αὗται μονάδες ὑπερούσιοι τὰς τῆς πρώτης τριάδος ἐκφαίνουσι. Δευτέρα δὲ αὖ μετὰ ταύτην | |
| τριὰς ἐκεῖ μὲν ὑπερούσιος ἑνὰς καὶ δύναμις καὶ ζωὴ | 16 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.17 | νοητὴ καὶ κρύφιος, ἐνταῦθα δὲ οὐσία καὶ ζωὴ καὶ νοῦς, ζωτικὰ πάντα καὶ θεῶν ἐξηρτημένα τῶν συνεχόντων τὸν ἕνα σύνδεσμον τῆς ὅλης ταύτης διακοσμήσεως· ὡς γὰρ αἱ πρῶται τὴν ἑνοποιὸν τῶν μέσων γενῶν ἔλαχον δύναμιν, | |
| 5 | οὕτως αἱ δεύτεραι μετ’ ἐκείνας ἑνάδες τὴν συνεκτικὴν ἰδιότητα προβέβληνται τῶν πρωτουργῶν αἰτίων. Τρίτη τοίνυν ἐπὶ ταύταις τριὰς ἐκεῖ μὲν ἑνὰς καὶ δύναμις καὶ νοῦς νοητός, ἐνταῦθα δὲ ὑπερούσιοι θεοὶ τρεῖς, συγκλείοντες τὸ πέρας τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν καὶ περιβεβλημένοι | |
| 10 | πάντα νοερῶς, τὴν οὐσίαν λέγω, τὴν ζωήν, τὸν νοῦν, καὶ τελειότητος τῆς θείας χορηγοί, μιμούμενοι τὴν παντελῆ τριάδα τὴν νοητήν, ὥσπερ οἱ συνεκτικοὶ τὸ μέτρον τὸ νοητὸν καὶ οἱ πρὸ τούτων αὖ τὴν γεννητικὴν τῶν νοητῶν αἰτίαν. | |
| 15 | δʹ Αἱ μὲν οὖν τρεῖς νοηταὶ καὶ νοεραὶ τριάδες οὕτως ἀπεγεννήθησαν καὶ τοιαύτην ἔλαχον πρὸς τὰς νοητὰς δια‐ φοράν. Ἐπὶ δὲ τὸν Πλάτωνα πάλιν ἐπανελθόντες συνο‐ δεύσωμεν ἐκείνῳ καὶ τὴν περὶ ἑκάστης τῶν τριάδων | |
| 20 | τούτων ἐπιστήμην παρ’ αὐτῷ προϋπάρχουσαν ἐπιδείξω‐ μεν· καὶ πρῶτον λαβώμεθα τῶν ἐν Φαίδρῳ γεγραμμένων καὶ θεωρήσωμεν ἀπ’ αὐτῶν τῶν τοῦ Σωκράτους ῥημάτων ὅπως ἡμῖν τὴν διακόσμησιν πᾶσαν ἐκφαίνει καὶ τὰς ἐν | |
| αὐτῇ διαφοράς. | 17 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.18 | Λέγονται τοίνυν ἐν τῷ Φαίδρῳ δώδεκα τῶν ὅλων ἡγεμόνες προεστάναι, πάντας μὲν τοὺς ἐγκοσμίους θεούς, πάσας δὲ τὰς τῶν δαιμόνων ἀγέλας ποδηγετοῦντες καὶ ἐπὶ τὴν νοητὴν ἱέμενοι φύσιν. Τούτων δὲ τῶν δώδεκα θεῶν ἡγεῖσθαι | |
| 5 | πάντων τὸν Δία, πτηνὸν ἅρμα ἐλαύνοντα καὶ διακοσμοῦντα πάντα καὶ ἐπιμελούμενον, καὶ ἀνάγειν πᾶσαν τὴν ἑπομένην αὐτῷ στρατιάν, πρῶ‐ τον μὲν εἰς τὴν ἐντὸς οὐρανοῦ περιωπὴν καὶ τὰς μακαρίας τῶν ἐκεῖ νοουμένων θέας τε καὶ διεξό‐ | |
| 10 | δους· ἔπειτα εἰς τὴν ὑπουράνιον ἁψῖδα προσεχῶς ὑπεζωκυῖαν τὸν οὐρανὸν καὶ ἐν αὐτῷ περιεχομένην· καὶ μετὰ ταύτην εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανὸν καὶ τὸ τοῦ οὐρανοῦ νῶτον, οὗ δὴ καὶ ἵστασθαι τὰς θείας ψυχὰς καὶ συμπεριφερομένας τῷ οὐρανῷ θεωρεῖν τὴν | |
| 15 | ἐπέκεινα πᾶσαν οὐσίαν. Εἶναι δὲ πρὸ τοῦ οὐρανοῦ τὸν ὑπερουράνιον καλούμενον τόπον, ἐν ᾧ καὶ ἡ οὐσία ἡ ὄντως καὶ τὸ τῆς ἀληθείας πεδίον καὶ ὁ λειμὼν καὶ ἡ τῆς Ἀδραστείας βασιλεία καὶ ὁ θεῖος τῶν ἀρετῶν χορός· καὶ διὰ τῆς νοήσεως τῶν μονάδων τούτων | |
| 20 | τρεφομένας τὰς ψυχὰς εὐπαθεῖν, τῇ τοῦ οὐρανοῦ περιφορᾷ συνεπομένας. εʹ Λέγεται μὲν οὖν ταῦτα ἐν Φαίδρῳ τοῦ Σωκράτους σαφῶς ἐνθουσιάζοντος καὶ μυστικῶν ἁπτομένου πραγμά‐ | |
| 25 | των. Δεῖ δὲ πρὸ τῶν ἄλλων ἐπισκέψασθαι, τίς οὗτός ἐστιν | |
| ὁ οὐρανὸς περὶ οὗ ποιεῖται τὸν λόγον ὁ Σωκράτης, καὶ | 18 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.19 | ἐν ποίᾳ τάξει τῶν ὄντων ἵδρυται. Τοῦτον γὰρ εὑρόντες καὶ τὸν ὑπερουράνιον τόπον καὶ τὴν ὑπουρανίαν ἁψῖδα θεασόμεθα· κατὰ γὰρ τὴν πρὸς τὸν οὐρανὸν σχέσιν ἑκάτερον τούτων παρείληπται, τὸ μὲν πρώτως | |
| 5 | ὑπερκείμενον, τὸ δὲ πρώτως ὑπ’ αὐτὸν τεταγμένον. Τίς οὖν οὗτος ὁ οὐρανὸς ἐφ’ ὃν ἀνάγει τοὺς θεοὺς ὁ Ζεύς; Εἰ μὲν δὴ τὸν αἰσθητὸν λέγοιμεν, ὥσπερ ἕτεροί τινες, ἀνάγκη τὰ κρείττονα γένη πρὸς τὰ χείρονα κατὰ τὴν φύσιν ἐπιστρέφειν. Ὁ γὰρ Ζεύς, ὁ ἐν οὐρανῷ | |
| 10 | μέγας ἡγεμών, εἰ πρὸς τόνδε τὸν οὐρανὸν αὐτός τε φέρεται καὶ τοὺς ἑπομένους ἄγει σύμπαντας, ἐπὶ τὰ καταδεέστερα καὶ τὰ μεθ’ ἑαυτὸν ἕξει τὴν ἐπιστροφήν, καὶ μετὰ τοῦ Διὸς οἵ τε ἡγεμόνες πάντες καὶ οἱ τούτων ἐξηρτημένοι θεοὶ καὶ δαίμονες. Καίτοι καὶ τὴν μερικὴν | |
| 15 | ψυχὴν ὁ αὐτὸς ἐν τῷ Φαίδρῳ λέγει τελειωθεῖσαν μετεωροπολεῖν καὶ τὸν σύμπαντα κόσμον διοι‐ κεῖν. Πῶς οὖν οἱ τῶν ὅλων ψυχῶν ἡγεμόνες ἐπιστρέ‐ φουσιν εἰς τὸν αἰσθητὸν οὐρανὸν καὶ τῆς νοητῆς περιωπῆς ἀλλάττονται τὴν χείρονα μοῖραν, οἱ διὰ | |
| 20 | τοῦτο τῶν ὅλων προεστῶτες, ἵνα καὶ τοῖς ἐγκοσμίοις ἀπόλυτον καὶ ἀφέτην ἐπιλάμπωσι δύναμιν; Πρὸς δὴ τούτοις, τίνες αἱ μακάριαι τῶν θεῶν νοήσεις ἐντὸς τοῦ οὐρανοῦ τούτου καὶ τίνες αἱ διέξοδοι, πάσης τῆς τῶν αἰσθητῶν γνώσεως ὡς οὐδενὸς ἀξίας λόγου πρὸς | |
| 25 | τὴν τῶν νοητῶν θέαν ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος πολλαχοῦ | |
| κατεγνωσμένης; Ὅλως γὰρ οἱ θεοὶ τὰ τῇδε γιγνώσκουσιν, | 19 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.20 | οὐ διὰ τῆς πρὸς αὐτὰ στροφῆς, ἀλλὰ τῷ τὰς αἰτίας αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἔχειν. Ἑαυτοὺς οὖν νοοῦντες καὶ ταῦτα κατ’ αἰτίαν γιγνώσκουσιν, καὶ ποδηγετοῦσιν οὐ βλέποντες εἰς αὐτὰ καὶ δύνοντες κατὰ τῶν διοικουμένων, ἀλλ’ ἐπι‐ | |
| 5 | στρέφοντες δι’ ἔρωτος τὰ χείρονα πρὸς ἑαυτούς. Οὔτ’ οὖν θεμιτὸν τοῖς θεοῖς τοῖς τὸν ὅλον οὐρανὸν διακοσμοῦσι καὶ τῆς ἑαυτῶν προνοίας ἀξιοῦσιν ὑπὸ τὴν τούτου γίγνεσθαί ποτε περιφοράν, οὔτ’ ἔστιν τις μακαριότης ἐν τῇ θέᾳ τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τοῦτον πραγμάτων, οὔτε αἱ πρὸς | |
| 10 | ταύτην ἐπιστρεφόμεναι ψυχαὶ τῶν εὐδαιμόνων εἰσὶ καὶ θεοῖς ἑπομένων, ἀλλὰ τῶν τὴν δοξαστὴν τροφὴν ἀντὶ τῆς νοητῆς ἀλλαττομένων, οἵας δὴ τὰς χωλευούσας εἶναί φησιν ὁ Σωκράτης καὶ τὰ πτερὰ θραυούσας καὶ ὑποβρυχίους γιγνομένας. Ὅπου τοίνυν τὰ τοιαῦτα | |
| 15 | πάθη ψυχῶν ἐστι μερικῶν, καὶ τούτων οὐκ εὐδαιμόνων, πῶς ἡμεῖς ἐπὶ τοὺς ἡγεμονικοὺς θεοὺς ἀναφέρομεν τὴν πρὸς τὸν αἰσθητὸν οὐρανὸν ἐπιστροφήν; Ἔτι τοίνυν τὰς ψυχὰς ἐν τῷ νώτῳ τοῦ οὐρανοῦ στάσας περιάγεσθαί φησιν ὑπ’ αὐτῆς τῆς τοῦ | |
| 20 | οὐρανοῦ περιφορᾶς. Ὁ δὲ Τίμαιος καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος ἄγειν φησὶ τὰς ψυχὰς πάντα τὰ κατ’ οὐρα‐ νὸν ταῖς ἑαυτῶν κινήσεσιν, καὶ περικαλύπτειν ἔξωθεν τὰ σώματα ταῖς ἑαυτῶν δυνάμεσιν, καὶ ζώσας τὴν ἑαυτῶν ζωὴν πρὸς τὸν σύμπαντα χρόνον διδό‐ | |
| 25 | ναι καὶ τοῖς σώμασι δευτερουργοὺς κινήσεως δυνά‐ | |
| μεις. Πῶς οὖν ταῦτα συνᾴσεται τοῖς τὸν οὐρανὸν τοῦτον | 20 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.21 | ποιοῦσιν αἰσθητόν; Οὐ γὰρ διὰ τὴν τοῦ οὐρανοῦ περι‐ φορὰν αἱ ψυχαὶ θεῶνται τὰ νοητὰ καὶ περιχορεύουσιν, ἀλλὰ διὰ τὴν ἀφανῆ περιπόλησιν τῶν ψυχῶν καὶ τὰ σώματα κύκλῳ περιφέρεται καὶ περὶ ἐκείνας ποιεῖται | |
| 5 | τὰς ἀνακυκλήσεις. Εἰ μὲν οὖν τὸν αἰσθητόν τις οὐρανὸν λέγοι τάς τε ψυχὰς συμπεριάγειν καὶ διαιρεῖσθαι κατά τε τὸ νῶτον καὶ τὸ βάθος καὶ τὴν ὑπουρανίαν ἁψῖδα, πολλὰ καὶ ἄτοπα συγχωρεῖν ἀναγκαῖον. Εἰ δέ τις νοητὸν λέγοι τὸν | |
| 10 | οὐρανὸν ἐφ’ ὃν ἡγεῖται μὲν ὁ Ζεύς, ἕπονται δὲ πάντες οἱ θεοὶ καὶ μετὰ τούτων οἱ δαίμονες, τῇ τε φύσει τῶν πραγμά‐ των συμφώνους ἀποδώσει τὰς τοῦ Πλάτωνος ἐνθέους ὑφηγήσεις καὶ τοῖς κλεινοτάτοις τῶν ἐξηγητῶν κατακολου‐ θήσει. Καὶ γὰρ Πλωτῖνος καὶ Ἰάμβλιχος νοητόν τινα τὸν | |
| 15 | οὐρανὸν τοῦτον ἀξιοῦσιν εἶναι, καὶ πρὸ τούτων ὁ Πλάτων αὐτὸς ἐν τῷ Κρατύλῳ, ταῖς Ὀρφικαῖς θεογονίαις ἑπόμενος, τοῦ μὲν Διὸς πατέρα τὸν Κρόνον, τοῦ δὲ Κρόνου τὸν Οὐρανὸν ἀποκαλεῖ· καὶ τὸν μὲν δημιουργὸν τῶν ὅλων ἀποφαίνει, διὰ τῶν ὀνομάτων τὴν περὶ αὐτῶν ἀλήθειαν | |
| 20 | μεταδιώκων, τὸν δὲ τοῦ θείου νοῦ συνεκτικόν, τὸν δὲ νόησιν τῶν νοητῶν τῶν πρώτων. Ἡ γὰρ εἰς τὰ ἄνω, φησίν, ὁρῶσα ὄψις οὐρανός ἐστιν. Οὐκοῦν προϋ‐ πάρχει μὲν τοῦ θείου νοῦ παντός, οὗ διακορής ἐστιν ὁ μέγιστος Κρόνος, νοεῖ δὲ τὰ ἄνω καὶ ὅσα τῆς Οὐρα‐ | |
| 25 | νίας ἐστὶν ἐπέκεινα τάξεως. Μέσην ἄρα τῶν τε νοητῶν ἔλαχεν καὶ τῶν νοερῶν τὴν βασιλείαν ὁ μέγιστος Οὐρανός· | |
| ἐπεὶ καὶ ἡ ἐν Φαίδρῳ περιφορὰ νόησίς ἐστι, δι’ ἧς | 21 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.22 | καὶ οἱ θεοὶ πάντες καὶ αἱ ψυχαὶ τυγχάνουσι τῆς τῶν νοητῶν θέας· ἡ δὲ νόησις μεταξὺ νοῦ καὶ νοητοῦ. Κατὰ ταύτην ἄρα τὴν μεσότητα τὸν ὅλον Οὐρανὸν ἱδρῦσθαι λεκτέον καὶ τὸν ἕνα σύνδεσμον ἔχειν τῶν θείων διακόσμων, | |
| 5 | πατέρα μὲν ὄντα τοῦ νοεροῦ γένους, ἀπογεννώμενον δὲ ἐκ τῶν πρὸ αὐτοῦ βασιλέων, οὓς δὴ καὶ λέγεται ὁρᾶν· ἐφ’ ἑκάτερον δὲ τούτου τόν τε ὑπερουράνιον τετάχθαι τόπον καὶ τὴν ὑπουρανίαν ἁψῖδα. ϛʹ | |
| 10 | Πάλιν τοίνυν, εἰ μέν ἐστιν ὁ ὑπερουράνιος τόπος τὸ ἀμέθεκτον καὶ κρύφιον τῶν νοητῶν θεῶν γένος, πῶς τοσοῦτον ἐκεῖ πλῆθος ἱδρύσομεν θεῖον, καὶ τοῦτο διακε‐ κριμένον, τὴν ἀλήθειαν, τὴν ἐπιστήμην, τὴν δικαιοσύνην, τὴν σωφροσύνην, τὸν λειμῶνα, τὴν | |
| 15 | Ἀδράστειαν; Οὔτε γὰρ αἱ τῶν ἀρετῶν πηγαὶ τοῖς νοητοῖς προσήκουσι θεοῖς οὔτε ἡ διάκρισις καὶ ἡ ποικιλία τῶν εἰδῶν. Τὰ γὰρ πρώτιστα καὶ ἑνικώτατα τὸν δημιουργι‐ κὸν νοῦν τὸν ὅλον ἐπὶ τὸ νοητὸν ἀνατείνει παράδειγμα καὶ τὴν ἐκεῖ τῶν εἰδῶν περιοχήν, ὁ δὲ ἐν τῷ Φαίδρῳ | |
| 20 | Σωκράτης τὸν μερικὸν νοῦν θεᾶσθαί φησι τὸν ὑπε‐ ρουράνιον τόπον· ὁ γὰρ τῆς ψυχῆς κυβερνήτης οὗτός ἐστιν, ὡς καὶ τοῖς πρὸ ἡμῶν εἴρηται καλῶς. Εἰ τοίνυν δεῖ κἀκ τῆς ἀναλογίας ταύτης τὴν τῶν νοουμένων θηρᾶσαι διαφοράν, ὥσπερ ἀμέθεκτος μὲν ὁ δημιουργικός | |
| 25 | ἐστι νοῦς, μετεχόμενος δὲ ὁ μερικός, οὕτω καὶ τὸ νοητὸν | 22 in vol. 4 |
Theol Plat.4.23 | τὸ μὲν τοῦ δημιουργοῦ τὸ πρώτιστον παράδειγμα τῶν πρώ‐ των ἐστὶ νοητῶν, τὸ δὲ τοῦ μερικοῦ τῶν δευτέρων, ἃ δὴ νοητὰ μέν ἐστιν, ἀλλ’ ὡς ἐν νοεροῖς νοητὴν ἔλαχεν ὑπερο‐ χήν. | |
| 5 | Εἰ δὲ ἐπέκεινα μὲν τῆς οὐρανίας περιφορᾶς ὁ ὑπερουράνιος τόπος, καταδεέστερος δὲ τῶν νοητῶν ἐκείνων τριάδων, διότι καὶ ἀνήπλωται μᾶλλον (πεδίον γάρ ἐστιν ἀληθείας, ἀλλ’ οὐκ ἄδυτον) καὶ διῄρηται κατὰ τὸ πλῆθος τῶν εἰδῶν καὶ ποικιλίαν ἔχει δυνάμεων, | |
| 10 | καὶ ὁ λειμὼν ὁ ἐκεῖσε καὶ τρέφει τὰς ψυχὰς καὶ ὁρατός ἐστιν αὐταῖς, τῶν πρώτων νοητῶν ἕνωσιν ἄρρητον ἐπιλαμπόντων ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ’ οὐ διὰ νοήσεως αὐταῖς γιγνωσκομένων, ἀνάγκη δήπου μεταξὺ τῆς τε νοητῆς φύσεως καὶ τῆς οὐρανίας περιφορᾶς εἶναι τὸν ὑπε‐ | |
| 15 | ρουράνιον τόπον. Εἰ δὲ καὶ αὐτὸς ὁ Πλάτων οὐσίαν τὴν ὄντως οὖσαν ὑποτίθεται κατὰ τὸν τόπον τοῦτον, πῶς οὐ νοητὸν εἶναι βούλεται καὶ τῶν πρώτων νοητῶν μετέχειν; Διότι μὲν γὰρ οὐσία, νοητός ἐστι, διότι δὲ ὄντως οὖσα, | |
| 20 | μετέχει τοῦ ὄντος. Καὶ μὴν πλῆθος μὲν ἔχων ἐν ἑαυτῷ τῶν νοητῶν, οὐκ ἂν κατὰ τὴν πρώτην τάττοιτο τριάδα, τὸ γὰρ ἓν ὂν ἐκεῖ καὶ οὐ τὸ πλῆθος τῶν ὄντων· ζωὴν δὲ ποικίλην ἔχων, ἣν ὁ λειμὼν ἐνδείκνυται, τῆς δευτέρας ἐστὶ καταδεέστερος | |
| 25 | (ἡ γὰρ νοητὴ ζωὴ μία καὶ ἀδιάκριτός ἐστιν)· εἴδεσιν δὲ αὖ διῃρημένοις προλάμπων καὶ τάξεσι παντοίαις καὶ γονίμοις δυνάμεσι, τῆς παντελοῦς ἀπολείπεται τριάδος. | |
| Εἰ τοίνυν τούτων μέν ἐστι δεύτερος πρεσβείᾳ καὶ | 23 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.24 | δυνάμει, τῆς δὲ οὐρανίας τάξεως ὑπερίδρυται, νοητὸς μέν ἐστιν, ἀλλὰ τῶν νοερῶν θεῶν ἀκρότης. Καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἡ τροφὴ ταῖς ψυχαῖς ἐκεῖθεν. Τροφὴ γὰρ τὸ νοητόν, ἐπεὶ καὶ τὰ πρώτιστα νοητὰ τρέφειν | |
| 5 | λέγεται τὰς ψυχάς, τὸ καλόν, τὸ σοφόν, τὸ ἀγαθόν (τούτοις γάρ, φησί, τρέφεται τὸ ψυχῆς πτέρωμα, τοῖς δὲ ἐναντίοις φθίνει τε καὶ διόλλυται)· ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἐξῃρημένως καὶ δι’ ἑνώσεως καὶ σιγῆς, ὁ δὲ ὑπερουράνιος τόπος διὰ νοήσεως καὶ ἐνεργείας | |
| 10 | τρέφειν λέγεται καὶ πληροῦν τὸν εὐδαίμονα χορὸν τῶν ψυχῶν τοῦ νοητοῦ φωτὸς καὶ τῶν γονίμων ὀχετῶν τῆς ζωῆς. ζʹ Μετὰ δὲ τὸν ὑπερουράνιον τόπον καὶ αὐτὸν τὸν | |
| 15 | οὐρανὸν ἡ ὑπουράνιός ἐστιν ἁψίς. Ἣν ὅτι μὲν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν δεῖ τάττειν, ἀλλ’ οὐκ ἐν αὐτῷ τῷ οὐρανῷ, παντὶ καταφανές· οὐ γὰρ οὐράνιος ἁψίς, ἀλλ’ ὑπου‐ ράνιος παρὰ τοῦ Πλάτωνος προσείρηται· καὶ ὅτι προ‐ σεχῶς ἐστιν ὑπὸ τὴν οὐρανίαν περιφοράν, καὶ τοῦτο | |
| 20 | δῆλον ἐκ τῶν περὶ αὐτῆς γεγραμμένων. Εἰ δὲ δεῖ τοιαύτην οὖσαν τὴν ὑπουράνιον ἁψῖδα τῇ τῶν νοερῶν ἀκρό‐ τητι τὴν αὐτὴν ποιεῖν, ἀλλὰ μὴ τῷ πέρατι τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν, τὸ λοιπὸν ἤδη θεωρεῖν ἀναγκαῖον. Ἐκείνη μὲν γὰρ διέκρινεν αὑτὴν ἀπὸ τῆς Οὐρανοῦ | |
| 25 | βασιλείας, αὕτη δὲ συνήνωται καὶ ὑπ’ αὐτῆς περιέχεται | 24 in vol. 4 |
Theol Plat.4.25 | πανταχόθεν· καὶ ἐκείνη μὲν τὸν ὅλον ὑφίστησι νοῦν καὶ τὰ νοερὰ πλήθη καὶ τὰς μακαρίας, ὥς φησιν ὁ Σωκράτης, τῶν θεῶν διεξόδους, αὕτη δὲ περατοῖ μόνον τὴν οὐρανίαν σειρὰν καὶ τῆς ἐπὶ τὸν οὐρανόν ἐστιν | |
| 5 | ἀνόδου τοῖς θεοῖς χορηγός. Ὅταν γὰρ ἐπὶ δαῖτά τε καὶ θοίνην ἀνάγωνται καὶ τὴν τῶν νοητῶν ἀγαθῶν ἀποπλήρωσιν οἱ θεοί, τότε δὴ πορεύονται πρὸς τὸ ἄναντες ἐπὶ τὴν ὑπουράνιον ἁψῖδα καὶ δι’ ἐκείνης εἰς τὴν οὐρανίαν ἀνάγονται περιφοράν. Οὐκοῦν | |
| 10 | τελεωτικὴν τὴν ἁψῖδα τὴν ὑπουράνιον τῶν θεῶν καὶ ἐπιστρεπτικὴν πρός τε τὸν ὅλον οὐρανὸν καὶ τὸν ὑπερουράνιον τόπον προσειπὼν οὐκ ἂν ἁμάρτοις τῆς τοῦ Πλάτωνος διανοίας. Τρέφονται μὲν γὰρ οἱ θεοὶ τῷ νοητῷ καὶ τῷ λειμῶνι καὶ τοῖς εἴδεσι τοῖς | |
| 15 | θείοις, ὧν ἐστι περιληπτικὸς ὁ ὑπὲρ τὸν οὐρανὸν τόπος, τῆς δὲ τροφῆς ταύτης ἀποπληροῦνται διὰ τῆς ὑπου‐ ρανίας ἁψῖδος· ἀπὸ γὰρ ταύτης καὶ τῆς τοῦ οὐρανοῦ περιφορᾶς μεταλαγχάνουσιν. Ἐπιστρέφονται μὲν ἄρα διὰ τὴν ὑπουράνιον ἁψῖδα, νόησιν δὲ ἀκμαίαν ὑπο‐ | |
| 20 | δέχονται παρὰ τῆς οὐρανίας τάξεως, πληροῦνται δὲ τῶν νοητῶν ἀγαθῶν ἀπὸ τοῦ ὑπερουρανίου τόπου. Δῆλον δὴ οὖν ὅτι τὴν μὲν ἀκρότητα τὴν νοητὴν ὁ ὑπερουράνιος τόπος ἔλαχεν, τὸ δὲ μέσον πλάτος ἡ τοῦ οὐρανοῦ περιφορά, τὸ δὲ πέρας τὸ νοητὸν ἡ | |
| 25 | ἁψίς. Παντα〈χοῦ〉 γὰρ ἐπιστρεπτικὸν μὲν ὁ νοῦς, ἐφετὸν | |
| 25 | δὲ τὸ νοητόν, ἡ δὲ νόησις ἡ θεία συμπληροῖ τὸ μέσον, τελειοῦσα μὲν τὰς ἐπιστροφὰς τῶν θείων καὶ συνδέουσα τοῖς πρώτοις, ἐκφαίνουσα δὲ τὰς τῶν νοητῶν ἐφέσεις καὶ | |
| συμπληροῦσα τὰ δεύτερα τῶν προηγουμένων ἀγαθῶν. | 25 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.26 | ηʹ Ἀλλὰ περὶ μὲν τῆς τάξεως τῶν τριῶν τούτων οἶμαι διὰ τούτων ὑπεμνῆσθαι μετρίως. Ἴσως δ’ ἄν τις ἡμᾶς ἔροιτο, τί δήποτε κατὰ τὸ μέσον ἐνταῦθα τὴν σύμπασαν | |
| 5 | πρόοδον τῶν νοητῶν ἅμα καὶ νοερῶν θεῶν χαρακτηρίζομεν καὶ τῶν ἄκρων τὸ μὲν ὑπερουράνιον, τὸ δὲ ὑπου‐ ράνιον ἀποκαλοῦμεν, ἐκ τῆς πρὸς τὸ μέσον σχέσεως, τοῦ μὲν τὴν ἐξῃρημένην ὑπεροχήν, τοῦ δὲ τὴν προσεχῆ καὶ συνημμένην ὑπόβασιν ἐνδεικνύμενοι. Τάχ’ οὖν πρὸς μὲν | |
| 10 | τοῦτον ἀποκρινούμεθα συντόμως ὅτι τὸ γένος ὅλον τοῦτο τῶν θεῶν τῶν νοερῶν συνδετικόν ἐστι τῶν ἄκρων ἀμφοτέρων, τοῖς μὲν τῆς ἐπιστροφῆς αἴτιον ὑπάρχον, τοῖς δὲ τῆς ἐκφάνσεως καὶ τῆς εἰς τὰ δεύτερα παρουσίας. Ὥσπερ οὖν τοὺς νοητοὺς πατρικοὺς πάντας καὶ ἑνιαίους | |
| 15 | ἐκ τῆς ἀκρότητος χαρακτηρίζοντες ἐπονομάζομεν *** καὶ τὰ πέρατα τῶν ὅλων ἐκείνους εἶναι λέγομεν, τά τε οὐσιοποιὰ καὶ τὰ τῆς ἀιδιότητος αἴτια καὶ τὰ τῆς εἰδο‐ ποιΐας ὑποστατικά, τὸν αὐτὸν δήπου τρόπον καὶ τοὺς μέσους τούτους θεοὺς ἐκ τῆς ἐν αὐτοῖς μεσότητος ὡς τῶν | |
| 20 | ὅλων συνδέσμων ἡγεμόνας ἐκφαίνομεν. Πᾶσα γὰρ ἡ μέση διακόσμησις αὕτη ζωοποιός ἐστι καὶ συνεκτικὴ καὶ τελεσιουργός· ἀλλ’ ἡ μὲν ἀκρότης αὐτῆς ἐκφαίνει συνθήματα τῶν νοητῶν καὶ τὴν ἄρρητον αὐτῶν ἕνωσιν, ἡ δὲ ἀποπεράτωσις ἐπιστρέφει τοὺς νοεροὺς καὶ συνάπτει | |
| 25 | τοῖς νοητοῖς, ἡ δὲ μεσότης ὥσπερ εἰς κέντρον αὑτὴν | 26 in vol. 4 |
Theol Plat.4.27 | κοινὸν συνάγει καὶ συνερείδει τὰ ὅλα γένη τῶν θεῶν. Διὸ δὴ καὶ τὰ ἄκρα κατὰ τὴν πρὸς αὐτὴν ἀναφορὰν τήν τε τῆς ὑπεροχῆς καὶ τῆς ὑφέσεως ἀποδίδομεν, τὸ μὲν ὑπὲρ αὐτήν, τὸ δὲ ὑπ’ αὐτὴν καλοῦντες. | |
| 5 | θʹ Πρὸς μὲν οὖν τὸν ἀποροῦντα περὶ τῶν ὀνομάτων διὰ τούτων ἀποκρινούμεθα συντόμως, ὥσπερ ἔφην. Τοῦ 〈δὲ〉 Πλάτωνος κἀνταῦθα τὴν ἔνθεον ἐπιστήμην ἄξιον θαυμάζειν, ὅτι κατὰ τοὺς ἀκροτάτους τῶν τελεστῶν τὸν | |
| 10 | τῆς ἀνόδου τρόπον ὑφηγήσατο τῶν ὅλων ἐπὶ τὸ νοητόν. Πρῶτον μὲν γὰρ ἐπὶ τὰς πηγὰς διὰ τῶν ἀπολύτων ἡγεμόνων ἀνάγει τὰς ψυχὰς καὶ αὐτοὺς τοὺς θεούς (αἱ γὰρ μακάριαι καὶ [αἱ] παμπληθεῖς θέαι τε καὶ διέξοδοι διαφερόντως ἐν ταύταις εἰσίν, ἐν αἷς καὶ τοῖς | |
| 15 | θεουργοῖς ἡ σύμπασα τῆς σωτηρίας ἐλπίς· εἰσὶ τοίνυν μακάριαι μὲν διὰ τὰς ἀχράντους μονάδας, παμπλη‐ θεῖς δὲ διὰ τὴν τῆς θείας ἑτερότητος αἰτίαν, θέαι δὲ καὶ διέξοδοι διὰ τὰς νοερὰς καὶ πατρικὰς δυνάμεις)· δεύτερον δὲ ἀπὸ τῶν πηγῶν καὶ διὰ τῶν πηγῶν ἐπὶ τοὺς | |
| 20 | τῆς τελειότητος ἡγεμόνας (μετὰ γὰρ τὰς πολλὰς καὶ | |
| διῃρημένας νοήσεις ἐκφαίνεται τὸ τῶν τελεσιουργῶν | 27 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.28 | θεῶν ἀγαθόν, ἄνωθεν ἀπ’ αὐτῶν 〈τῶν νοητῶν καὶ〉 νοερῶν θεῶν ἀναπλούμενον καὶ φωτίζον ἡμᾶς, καὶ πρὸ τῶν ἡμετέ‐ ρων ψυχῶν τὰς ὅλας, καὶ πρὸ τούτων αὐτοὺς τοὺς θεούς)· ἀπὸ δὲ τῶν τελεσιουργῶν ἐπὶ τοὺς συνεκτικοὺς τῶν | |
| 5 | νοερῶν πάντων διακόσμων. Ἐκείνων γὰρ ἐξήρτηνται καὶ μετ’ ἐκείνων ὑφεστήκασιν καὶ περιέχονται ὑπ’ αὐτῶν· καὶ τοσαύτη τῶν θεῶν τούτων ἐστὶ κοινωνία καὶ ἕνωσις ὥστε καὶ τῶν κλεινοτάτων τινὰς ταὐτότητα παντελῆ καὶ ἀδιαίρετον αὐτῶν ὑποθέσθαι, τὴν ἐν αὐτοῖς διάκρισιν | |
| 10 | τῷ λογισμῷ περιλαβεῖν οὐ δυνηθέντας. Ἐπεὶ κἀνταῦθα δόξειεν ἄν τινι τῆς οὐρανίας περιφορᾶς τὸ πέρας τὴν ἁψῖδα λέγειν ὁ Πλάτων, ἀλλ’ οὐκ ἔστιν· οὐ γὰρ οὐρανίαν αὐτήν, ἀλλ’ ὑπουρανίαν προσείρηκεν αὐτός. Καθάπερ οὖν τὸ ὑπερουράνιον τοῦ οὐρανοῦ κατ’ οὐσίαν ἐξῄρη‐ | |
| 15 | ται, κατὰ τὰ αὐτὰ δὴ καὶ τὸ ὑπουράνιον τῆς Οὐρα‐ νοῦ βασιλείας ὑποβέβηκεν· τὸ μὲν γὰρ ὑπεροχῆς, τὸ δὲ ὑφέσεώς ἐστι προσεχῶς τεταγμένης ἀποδεικτικόν. Μετὰ δὲ τὴν συνεκτικὴν ταύτην τῶν ὅλων περιφορὰν ἐπὶ τὸν ὑπερουράνιον ἀνάγει τόπον καὶ τὴν νοητὴν | |
| 20 | ἕνωσιν τῶν νοερῶν· οὗ δὴ καὶ τρέφονται καὶ εὐπα‐ θοῦσιν οἱ θεοὶ μένοντες καὶ τῶν ἀρρήτων καὶ ἑνιαίων ἀγαθῶν πληροῦνται. Διὰ γὰρ τῶν συνεκτικῶν θεῶν καὶ παρὰ τοῖς θεουργοῖς ἡ ἄνοδος ἐπὶ τὰς ἀφράστους καὶ νοητὰς δυνάμεις, τὰς τῶν νοερῶν πάντων ἀκρότητας. Ὅπως δὲ | |
| 25 | ἐντεῦθεν ἤδη συνάπτονται τοῖς πρώτοις νοητοῖς, οὐκέτι διὰ λόγων ὁ Πλάτων ἐξέφηνεν· ἄρρητος γάρ ἐστι καὶ | |
| δι’ ἀρρήτων ἡ πρὸς ἐκεῖνα συναφή, καθάπερ δὴ καὶ [ἐν] | 28 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.29 | ἐκείνοις δοκεῖ, καὶ διὰ τῆς τάξεως ταύτης ἡ μυστικὴ πρὸς τὰς νοητὰς καὶ πρωτουργοὺς αἰτίας ἕνωσις. Ὁ αὐτὸς ἄρα τρόπος τῆς ἀναγωγῆς καὶ παρ’ ἡμῖν ἐστι, καὶ διὰ τοῦδε πιστότερος ὁ τῆς θεουργικῆς ἀνόδου | |
| 5 | τρόπος. Ὡς γὰρ τὰ ὅλα διὰ τῶν προσεχῶς ὑπερκειμένων ἐπὶ τὰς ἐξῃρημένας ἄνεισιν ἀρχάς, οὕτω καὶ τὰ μέρη μιμούμενα τὴν τῶν ὅλων ἀναγωγὴν συνάπτεται διὰ τῶν μέσων ἐπαναβασμῶν ταῖς ἁπλουστάταις καὶ ἀρρήτοις αἰτίαις. Καὶ γὰρ δὴ καὶ ὁ Πλάτων ἃ περὶ τῶν ὅλων ψυχῶν | |
| 10 | ἐν τούτοις παραδέδωκεν, μετὰ [δὲ] ταῦτα καὶ περὶ τῶν ἡμετέρων ἐπιτρέχων ἐξέφηνεν. Καὶ πρῶτον μὲν αὐτὰς συνάπτει τοῖς ἀπολύτοις, ἔπειτα διὰ τούτων εἰς τοὺς τελεσιουργοὺς ἀνάγει θεούς, εἶτα διὰ τούτων εἰς τοὺς συνεκτικούς, καὶ μέχρι τῶν νοητῶν ὡσαύτως. Λέγει | |
| 15 | γοῦν ὁ Σωκράτης ἀφηγούμενος τὸν τρόπον τῆς ἐπὶ τὸ νοη‐ τὸν κάλλος ἀνόδου, καὶ ὅπως ἑπόμενοι τοῖς θεοῖς πρὸ τῶν σωμάτων καὶ τῆς γενέσεως, τῆς μακαρίας ἐκείνης θέας ἐτυγχάνομεν· Κάλλος γὰρ τότε ἦν ἰδεῖν λαμπρόν, ὅτε σὺν εὐδαίμονι χορῷ μακαρίαν ὄψιν | |
| 20 | τε καὶ θέαν, ἑπόμενοι μετὰ μὲν Διὸς ἡμεῖς, ἄλλοι δὲ μετ’ ἄλλου θεῶν εἶδόν τε καὶ ἐτελοῦντο τελετῶν, ᾗ θέμις λέγειν, μακαριωτάτην. Πῶς συνήφθημέν ποτε τῷ νοητῷ κάλλει; Διὰ τῶν 〈τελετῶν〉· τελετῶν φησὶ τελούμενοι τὴν μακαριωτάτην. Τί | |
| 25 | οὖν τοῦτό ἐστιν; Ἢ τοῖς τελεσιουργοῖς ἡγεμόσιν συναφ‐ | |
| θέντες καὶ παρ’ ἐκείνων τελεωθέντες πρὸς τὴν τοῦ κάλλους | 29 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.30 | ἀποπλήρωσιν. Τίνων οὖν ἡ τελετὴ πρόξενός ἐστιν ἀγα‐ θῶν; Ὧν ὠργιάζομεν ὁλόκληροι μὲν καὶ ἀπαθεῖς ὄντες αὐτοί, ὁλόκληρα δὲ καὶ ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆ φάσματα μυούμενοι καὶ ἐποπτεύοντες. Οὐκοῦν τὸ | |
| 5 | μὲν ὁλόκληρον ταῖς ψυχαῖς ἀπὸ τῆς οὐρανίας περιφορᾶς (συνεκτικὴ γάρ ἐστι τῶν τε θείων πάντων γενῶν καὶ δὴ καὶ τῶν ἡμετέρων ψυχῶν· πᾶν δὲ τὸ συνέχον τῷ ὅλῳ τὰ μέρη περιέχει καὶ τὸ διῃρημένον καὶ τὸ ποι‐ κίλον εἰς ἕνωσιν καὶ ἁπλότητα συνάγει νοεράν)· τὰ δὲ | |
| 10 | ὁλόκληρα καὶ ἀτρεμῆ φάσματα καὶ ἁπλᾶ διὰ τῶν συνεκτικῶν θεῶν ἐκφαίνεται ταῖς ψυχαῖς ἄνωθεν ἀπὸ τοῦ ὑπερουρανίου τόπου. Τὰ γὰρ συνθήματα τὰ μυστικὰ τῶν νοητῶν ἐν ἐκείνῳ τῷ τόπῳ προφαίνεται καὶ τὰ ἄγνωστα καὶ ἄρρητα κάλλη τῶν χαρακτήρων. Καὶ | |
| 15 | γὰρ ἡ μύησις καὶ ἡ ἐποπτεία τῆς ἀρρήτου σιγῆς ἐστι σύμβολον καὶ τῆς πρὸς τὰ νοητὰ διὰ τῶν μυστικῶν φασμάτων ἑνώσεως. Καί, ὃ πάντων ἐστὶ θαυμαστότατον, ὅτι τῶν θεουργῶν θάπτειν τὸ σῶμα κελευόντων πλὴν τῆς κεφαλῆς ἐν τῇ μυστικωτάτῃ τῶν τελετῶν, ὁ Πλάτων καὶ | |
| 20 | τοῦτο προείληφεν ὑπ’ αὐτῶν κινούμενος τῶν θεῶν. Καθαροὶ γὰρ ὄντες, φησί, καὶ ἀσήμαντοι τούτου ὃ νῦν σῶμα περιφέροντες ὀνομάζομεν, τῆς μακαριωτάτης ταύτης μυήσεως καὶ ἐποπτείας ἐτυγχά‐ | |
| νομεν, πλήρεις ὄντες τοῦ νοητοῦ φωτός· ἡ γὰρ αὐγὴ ἡ | 30 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.31 | καθαρὰ συμβολικῶς ἡμῖν ἐκφαίνει τὸ νοητὸν φῶς. Τοῦ μὲν οὖν σώματος παντελῶς ἀφειμένην εἴχομεν τὴν ἐν τῷ νοητῷ ζωήν· τῇ δὲ τοῦ ἡνιόχου κεφαλῇ πρὸς τὸν ἔξω τόπον ὑπεραίροντες τῶν ἐκεῖ μυστηρίων καὶ τῆς | |
| 5 | νοητῆς ἐπληρούμεθα σιγῆς. Δοκεῖ δ’ ἔμοιγε καὶ τὰς τρεῖς αἰτίας τὰς ἀναγωγοὺς ἱκανῶς ὁ Πλάτων ἐκφαίνειν τοῖς μὴ παρέργως ἀκούουσι τῶν λεγομένων, ἔρωτα καὶ ἀλήθειαν καὶ πίστιν. Τί γάρ ἐστι τὸ συνάπτον πρὸς τὸ κάλλος ἢ ὁ ἔρως; | |
| 10 | Ποῦ δὲ τὸ τῆς ἀληθείας πεδίον ἢ ἐν τῷδε τῷ τόπῳ; Τί δὲ τὸ τῆς μυήσεως ταύτης αἴτιον τῆς ἀρρήτου πλὴν τῆς πίστεως; Οὐ γὰρ διὰ νοήσεως οὐδὲ διὰ κρίσεως ὅλως ἡ μύησις, ἀλλὰ διὰ τῆς ἑνιαίας καὶ πάσης γνωστικῆς ἐνεργείας κρείττονος σιγῆς, ἣν ἡ πίστις ἐνδίδωσιν, ἐν τῷ | |
| 15 | ἀρρήτῳ καὶ ἀγνώστῳ 〈γένει〉 τῶν θεῶν ἱδρύουσα τάς τε ὅλας ψυχὰς καὶ τὰς ἡμετέρας. ιʹ Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἐκ τῆς ἐμῆς περὶ τὰ τοιάδε συμπαθείας μεμήκυνται. Πάλιν δὲ ἐπὶ τὴν προκειμένην θεολογίαν | |
| 20 | ἀναδραμόντες ἐκφήνωμεν ὅσα περὶ ἑκάστης τάξεως τῶν νοητῶν ἅμα καὶ νοερῶν θεῶν ὁ Πλάτων ἡμῖν ἐνδείκνυται νοήματα. Νοητὸς μὲν οὖν ἐστιν ὁ ὑπερουράνιος τόπος, διὸ καὶ οὐσίαν τὴν ὄντως οὖσαν αὐτὸν καὶ τῷ νῷ τῆς | |
| 25 | ψυχῆς θεατὸν εἶναί φησιν ὁ Πλάτων· ἀλλὰ τῶν νοερῶν | |
| θεῶν μία περιοχὴ καὶ ἕνωσις. Οὐ γὰρ οὕτως νοητὸς ὡς τὸ | 31 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.32 | αὐτοζῷον οὐδ’ ὡς ὁ αἰὼν ὁ πρώτιστος οὐδὲ ὡς αὐτὸ τὸ πρώτως ἓν ὄν. Ταῦτα γὰρ νοητὰ πρώτως ὄντα πάντων ἐξῄρηται τῶν ἄλλων νοητῶν καὶ καθ’ ἑαυτὰ προϋφέστηκεν· ὁ δὲ ὑπερουράνιος τόπος προσεχῶς | |
| 5 | ὑπερίδρυται τῆς οὐρανίας περιφορᾶς καὶ ταύτης ἐστὶ νοητόν, ἀλλ’ οὐχ ἁπλῶς νοητόν. Καὶ ὅτι ταῦτα ὀρθῶς λέγομεν μαρτυρεῖ καὶ ὁ Σωκράτης, διὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ταῖς ψυχαῖς παρέχων τὴν τοῦ νοητοῦ τούτου νόησιν. Ἐν γὰρ τῇ περιόδῳ ταύτῃ | |
| 10 | καθ’ ἣν συμπεριάγονται τῇ τοῦ οὐρανοῦ περιφορᾷ καθορᾶν μὲν αὐτὴν δικαιοσύνην, καθορᾶν δὲ σωφροσύνην, καθορᾶν δὲ ἐπιστήμην, καθορᾶν δὲ ἕκαστα τῶν ὄντως ὄντων. Ὥστ’ εἰ καὶ νοητός ἐστιν ὁ ὑπερουράνιος τόπος καὶ τὸ ὄντως ὄν, ἀλλὰ νοητὸν | |
| 15 | ὡς ὑπὲρ τὸν οὐρανόν· τὰ δὲ πρώτιστα νοητὰ κατὰ τὴν ἑαυτῶν οὐσίαν ἐστὶ νοητὰ καὶ κατὰ τὴν ἐξῃρημένην τῶν νοερῶν πάντων καὶ πρωτουργὸν αἰτίαν. Ἐπεὶ καὶ ὁ μέγιστος Κρόνος, καίτοι νοερὸς ὢν θεὸς καὶ τοῦ νοῦ κόρος, νοητός ἐστιν ὡς πρὸς τὸν δημιουργόν· τῆς γὰρ | |
| 20 | νοερᾶς τριάδος ἐστὶν ἀκρότης. Οὕτως ἄρα καὶ ὁ ὑπὲρ τὸν οὐρανὸν τόπος νοητὴν ἔλαχεν ὑπεροχὴν πρὸς τὴν οὐρα‐ νίαν περιφοράν, καὶ ἔστιν ὡς ἐν τοῖς πρωτίστοις νοητοῖς νοερός. Διὸ δὴ καὶ ἀνάλογον ὑφέστηκεν τῇ πρωτίστῃ τριάδι | |
| 25 | τῶν νοητῶν· ἀλλ’ ἐκείνη μὲν καὶ ἁπλῶς ἦν νοητή (τὸ γὰρ ἐν τοῖς νοητοῖς νοητὸν ἁπάντων ὁμοῦ προϋπάρχει | |
| τῶν δευτέρων καὶ τρίτων νοητῶν)· αὕτη δὲ οὐχ ἁπλῶς | 32 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.33 | νοητή, τῶν γὰρ νοερῶν ἐστιν, ἀλλ’ οὐ τῶν νοητῶν ἀκρό‐ της. Καὶ διὰ ταῦτα ὁ Πλάτων ἐκείνην μὲν προσείρηκεν ἓν ὄν, ταύτην δὲ οὐσίαν τὴν ὄντως οὖσαν. Ἐκείνη μὲν γὰρ ἁπλότητι θαυμαστῇ καὶ κρυφίῳ τοῦ ὄντος ἑνότητι | |
| 5 | προέχει τῶν ὄντων ἁπάντων (αὐτὸ γάρ ἐστι νοητὸν τὸ ὂν ἐκεῖνο, καὶ οὐ πῇ μὲν νοητόν, πῇ δὲ νοερόν, οὐδὲ πεπονθὸς τὸ ὄν, ἀλλ’ ἑστία καὶ μονὰς ἡ πρεσβυτάτη τοῦ ὄντος)· αὕτη δὲ ἡ τάξις τῆς ἑνώσεως ἐκείνης ἀπολείπεται καὶ μετέχει τοῦ ὄντος, ἀλλ’ οὐ τὸ ἁπλῶς ἐστιν ὄν. Διὸ καὶ | |
| 10 | οὐσίαν αὐτὴν καλεῖ καὶ ὄντως οὖσαν ὡς τὸ νοητὸν τοῦτο καὶ οὐσιῶδες κατὰ τὴν τοῦ πρώτως ὄντος οὐσίαν ὑποδεξαμένην. Καὶ ἐκείνη μὲν ἦν πατρική (κατὰ γὰρ τὴν ἕνωσιν τὴν θείαν καὶ τὸ πέρας ὑφέστηκεν, καὶ ἔστι πέρας τῶν νοητῶν πάντων τὸ κρύφιον καὶ τὸ ἀκρότατον)· αὕτη | |
| 15 | δὲ μητρική, κατὰ τὴν ἀπειρίαν ὑποστᾶσα καὶ τὴν δύναμιν ἐκείνην. Θηλυπρεπὴς γάρ ἐστιν ἡ τάξις αὕτη καὶ γόνιμος καὶ δυνάμεσι νοηταῖς τὰ πάντα παράγουσα. Ὅθεν δὴ καὶ τόπον αὐτὴν ὁ Πλάτων ἐκάλεσεν ὡς ὑποδοχὴν τῶν | |
| 20 | πατρικῶν αἰτίων καὶ λοχεύουσαν καὶ προάγουσαν τὰς γεννητικὰς δυνάμεις τῶν θεῶν εἰς τὰς τῶν δευτέρων ὑποστάσεις· ἐπεὶ καὶ τὴν ὕλην τόπον εἰδῶν προσα‐ γορεύσας μητέρα καλεῖ καὶ τιθήνην 〈τῶν〉 εἰς αὐτὴν ἀπὸ τοῦ ὄντος καὶ τῆς πατρικῆς αἰτίας προϊόντων λόγων. | |
| 25 | Κατὰ δὴ τὴν τοιαύτην ἀναλογίαν καὶ τὸν ὑπερουρά‐ νιον τόπον ὡς θηλυπρεπῆ καὶ τούτων αἴτιον ὄντα | |
| μητρικῶς, ὧν πατρικῶς ὁ νοητὸς πατήρ, τῷ τοιῷδε προσεί‐ | 33 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.34 | ρηκεν ὀνόματι. Ἀλλ’ ἡ μὲν ὕλη δέχεται τὰ εἴδη μόνον, ἡ δὲ τῶν θεῶν μήτηρ καὶ τροφὸς οὐ δέχεται μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑφίστησι καὶ γεννᾷ τὰ δεύτερα μετὰ τοῦ πατρός. Καὶ οὐχ ὥσπερ τὰ ἐνταῦθα γεννῶντα ἔξω ἑαυτῶν ὑπεκτίθεται | |
| 5 | τὰ γεννώμενα, οὕτω δὴ καὶ ἡ γεννητικὴ θεότης ἀφ’ ἑαυτῆς εἰς τὸ ἐκτὸς προάγει τὰ ἑαυτῆς ἔκγονα καὶ διορίζει τῆς οἰκείας περιοχῆς, ἀλλ’ ἐν ἑαυτῇ πάντα γεννᾷ καὶ περι‐ λαμβάνει καὶ ἑδράζει. Διὸ καὶ τόπος ἐστὶν αὐτῶν ὡς αἰτία πανταχόθεν αὐτὰ περιέχουσα καὶ ὡς ταῖς γονίμοις ἑαυτῆς | |
| 10 | καὶ πρωτουργοῖς δυνάμεσιν τάς τε προόδους ἁπάσας τῶν δευτέρων καὶ τὰ πλήθη καὶ τὴν ποικιλίαν προκατειληφυῖα καὶ συνέχουσα ἐν ἑαυτῇ. Πάντα μὲν γὰρ τὰ ὄντα ἐν τοῖς θεοῖς ὑφέστηκεν καὶ ὑπὸ τῶν θεῶν περιείληπται καὶ σῴζεται ὑπ’ αὐτῶν (καὶ ποῦ γὰρ ἂν ἀπέστη τῶν θεῶν | |
| 15 | καὶ τῆς ἐν αὐτοῖς περιοχῆς, πῶς δ’ ἂν ἀποστάντα καὶ ἀκαρῆ διαμένειν ἠδύνατο;) διαφερόντως δὲ τὰ γεννητικὰ τῶν θείων περιέχειν λέγεται τὰ ἑαυτῶν γεννήματα, καθ’ ὅσον προσεχῶς αὐτῶν ἐστιν αἴτια καὶ μετὰ διαιρέσεως πλείονος καὶ προνοίας ἰδικωτέρας ὑφίστησιν αὐτῶν τὴν οὐσίαν. | |
| 20 | Τὰ γὰρ πατρικὰ μονοειδῶς καὶ ἐξῃρημένως καὶ ἀσυντάκ‐ τως παράγει τὰ δεύτερα, καὶ περιέχει μέν, ἀλλ’ ἑνιαίως, τὰ ἑαυτῶν ἔκγονα· καὶ τῇ μὲν ἁπλότητι τὸ ποικίλον αὐτῶν, τῇ δὲ ἑνώσει τὸ πλῆθος προείληφεν. Δῆλον τοίνυν ἐκ τῶν εἰρημένων ὅτι τε νοητός ἐστιν ὁ | |
| 25 | ὑπερουράνιος τόπος, καὶ ὅπως δὴ νοητός· καὶ πρὸς | |
| τούτοις, ὅπως θηλυπρεπής. Καὶ γὰρ ὁ τόπος τοῖς | 34 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.35 | γεννητικοῖς προσήκει θεοῖς διὰ τὰς εἰρημένας αἰτίας· καὶ ὁ λειμὼν πηγὴ τῆς ζωογόνου φύσεώς ἐστιν, ὡς μικρὸν ὕστερον δειχθήσεται· καὶ πάντα ὁ Σωκράτης τὰ ἐν αὐτῷ θεῖα τοιαῦτα παραλαμβάνει, τὴν ἐπιστήμην, τὴν | |
| 5 | δικαιοσύνην, τὴν σωφροσύνην, τὴν ἀλήθειαν αὐτήν, τὴν Ἀδράστειαν, ὃ δὴ καὶ μάλιστα τεκμήριον ἄν τις ποιήσαιτο τοῦ καὶ τὸν Πλάτωνα τὸ θῆλυ τῇ τάξει ταύτῃ διαφερόντως ἀπονέμειν, καὶ οὐ τοὺς ἄλλους μόνον θεολόγους. | |
| 10 | ιαʹ Τίς οὖν ἡ αἰτία δι’ ἣν τὴν θεότητα ταύτην ἀποφατικῶς ὁ Πλάτων τὴν πρώτην ἀνύμνησεν ἀνάλογον τῷ ἑνί; Καὶ τίνες αἱ ἀποφάσεις; Ἀχρώματον γὰρ αὐτὴν καὶ ἀσχη‐ μάτιστον καὶ ἀναφῆ προσείρηκε, καὶ τρεῖς ταύτας | |
| 15 | ὑπάρξεις ἀφεῖλεν ἀπ’ αὐτῆς, τὸ χρῶμα, τὸ σχῆμα, τὴν ἁφήν. Λέγω τοίνυν ὅτι καὶ ἡ τάξις αὕτη, τῶν νοερῶν οὖσα θεῶν ἀκρότης, ἄγνωστός ἐστι καὶ ἄφραστος κατὰ τὴν ἑαυτῆς ἰδιότητα καὶ διὰ συνθημάτων γιγνώσκεται | |
| 20 | νοητῶν. Ἀκρότης γὰρ ὑπάρχουσα τῶν νοερῶν συνή‐ νωσεν ἑαυτὴν τοῖς νοητοῖς· καὶ πῶς γὰρ ἂν τὰ νοερὰ συνήπτετο τοῖς νοητοῖς, εἰ μὴ νοητὴν ὑπεροχὴν ἑαυτῶν προϋπέστησεν; Τίς δ’ ἂν συνέχεια καὶ κοινωνία τῶν ὅλων ἐθεωρεῖτο διακόσμων, εἰ μὴ τὰ πέρατα τῶν πρώτων | |
| 25 | ὁμοιότητά τινα πρὸς τὰς ἀρχὰς εἶχε τῶν δευτέρων; Κατὰ | 35 in vol. 4 |
Theol Plat.4.36 | γὰρ τὴν ὁμοιότητα ταύτην συμφύεται ταῦτα ἀλλήλοις καὶ κατὰ μίαν ὑφίσταται πάντα σειράν. Ὥσπερ οὖν τῶν νοητῶν τὸ πέρας ἦν νοερόν, οὕτως ἡ τῶν νοερῶν ἀρχὴ νοητὴν ἔλαχεν ὕπαρξιν· καὶ νοητὸν μὲν ἑκάτερον τούτων, ἀλλ’ οὗ | |
| 5 | μὲν νοητὸν ἁπλῶς, οὗ δ’ 〈οὐκ〉 ἄνευ προσθήκης τοῦ νοεροῦ. Ταῦτα τοίνυν ἀλλήλοις συνυφέστηκεν, καὶ τὸ μὲν πατρικῶς αἴτιόν ἐστι τῶν ὅλων, καθ’ ὅσον ἐστὶ νοητόν, καὶ τὸ νοερὸν ἐν αὐτῷ νοητῶς προτείνεται· τὸ δὲ γεννητικῶς τῶν αὐτῶν ἐστιν ὑποστατικόν, διότι | |
| 10 | νοερόν ἐστι καὶ τὸ νοητὸν ἀγαθὸν ἐν τῷ νοερῷ γένει προεστήσατο. Πάντα οὖν ἐξ ἀμφοῖν, ἐξῃρημένως μὲν ἀπὸ τοῦ νοεροῦ τῶν νοητῶν, συντεταγμένως δὲ ἀπὸ τοῦ νοητοῦ τῶν νοερῶν. Καὶ ἀμφότερα μὲν ἀγνώστοις ὑπάρξεσιν ἀγάλλεται καὶ συνθήμασι μόνοις γνωρίζεται νοητοῖς | |
| 15 | μυστικῶς καὶ ἀρρήτως, ὥς φησιν ὁ Πλάτων (διὸ καὶ τόλμαν ἀποκαλεῖ τὴν περὶ αὐτῶν ἐκφαίνειν τὰ ἄρρητα καὶ λόγῳ τὴν ἄγνωστον ἕνωσιν ἀφερμηνεύειν ἐπιχειροῦσαν), ἀλλ’ ἐκ τοῦ νοητοῦ πέρατος καὶ ἡ τῶν νοερῶν ἀκρότης ἔχει τὴν ἄγνωστον ἰδιότητα. Καθ’ ὅσον γὰρ συνήνωσεν | |
| 20 | ἑαυτὴν τοῖς πρώτοις νοητοῖς καὶ πεπλήρωται τῆς ἑνιαίας αὐτῶν καὶ ἀρρήτου καὶ πατρικῆς ὑπάρξεως, κατὰ τοσοῦτον καὶ αὕτη προϋπάρχει τῶν νοερῶν ἀγνώστως. Διόπερ ἄληπτός ἐστι τοῖς μετ’ αὐτήν, γιγνώσκεται δὲ ὑπὸ τῶν πρὸ αὐτῆς, εἰς τὴν συνεχῆ πρὸς αὐτὰ ἕνωσιν ὑπεραπλω‐ | |
| 25 | θεῖσα, καὶ γιγνώσκει τὰ πρὸ αὐτῆς νοητῶς· τοῦτο δὲ | |
| οὐδὲν διαφέρει τῆς ἑνοειδοῦς καὶ ἀρρήτου γνώσεως. Ἡ | 36 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.37 | γὰρ νοητὴ γνῶσις πάσης ἐστὶ γνώσεως ἕνωσις καὶ αἰτία καὶ ἀκρότης καὶ ἄγνωστος καὶ κρύφιος ὕπαρξις. Ἐπειδὴ τοίνυν καὶ τῆς νοερᾶς ἁπάσης διακοσμήσεως ἡ μία καὶ ἡνωμένη τριὰς τῆς ἀγνώστου τῶν νοητῶν ἑνώσεως | |
| 5 | εἰκών ἐστιν, εἰ θέμις εἰπεῖν, νοερά, καὶ τὴν αὐτὴν προεστή‐ σατο τῇ ἑαυτῆς αἰτίᾳ δύναμιν ἑνοειδῆ καὶ ἄγνωστον ἐν τοῖς νοεροῖς, διὰ τῶν ἀποφάσεων αὐτὴν ὁ Πλάτων ἐκφαίνει μυστικῶς. Τὸ γὰρ ἀκρότατον πανταχοῦ καὶ τὸ ἄγνωστον ἀνάλογόν ἐστι τῷ ἑνιαίῳ θεῷ. Καθάπερ οὖν ἐκεῖνον διὰ τῶν | |
| 10 | ἀποφάσεων ὑμνεῖν ἐδιδάχθημεν, κατὰ τὰ αὐτὰ δὴ καὶ τὰς ἀκρότητας τῶν δευτέρων διακόσμων τὰς ἑνοειδεῖς καὶ ἀγνώστους ἀποφατικῶς ἐκφαίνειν σπουδάσομεν. Καὶ ὅλως, ἐπειδὴ μέχρι τοῦ ὑπερουρανίου τόπου ποιεῖται τὴν ἄνοδον ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης, ἀνάλογον αὐτὸν τῷ | |
| 15 | πρώτῳ τάττων ὡς ἐν τῇ διακοσμήσει ταύτῃ καὶ τῇ τῶν ψυχῶν ἀνόδῳ, ταῖς ἀποφάσεσιν ὑμνεῖ. Καὶ γὰρ τὴν δημιουρ‐ γίαν τὴν μίαν ἐν Τιμαίῳ, ὑφ’ ἧς πᾶν τὸ δημιουργικὸν γένος ὑφίσταται τῶν θεῶν, ἄρρητον εἶναι διατείνεται καὶ ἄγνωστον· καὶ πανταχοῦ τὸ ἀκρότατον ταύτην ἔχει | |
| 20 | πρὸς τὰ δεύτερα τὴν ὑπεροχήν, μιμεῖται γὰρ δὴ τὴν ἁπάντων ὁμοῦ τῶν ὄντων ἑνιαίως ἐξῃρημένην αἰτίαν. Ἀλλ’ ἐκείνην μὲν μόνον διὰ τῶν ἀποφάσεων ὡς πάντων προϋπάρχουσαν ὑμνοῦμεν· τὰς δὲ ἀνάλογον ἐκείνῃ προελθούσας ἀκρότητας ὁμοῦ καὶ καταφατικῶς καὶ | |
| 25 | ἀποφατικῶς ἐκφαίνομεν, ὡς μὲν ἐξῃρημένας ὑπεροχὰς τῶν δευτέρων, ἀποφατικῶς, ὡς δὲ μετεχούσας τῶν πρὸ αὐτῶν, καταφατικῶς. Καὶ γὰρ τὸν ὑπερουράνιον | |
| τόπον οὐσίαν ὄντως οὖσαν καὶ τῆς ἀληθείας | 37 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.38 | πεδίον καλεῖ καὶ λειμῶνα καὶ νοητὴν περιωπὴν τῶν θεῶν, καὶ οὐ μόνον ἀχρώματον καὶ ἀσχημάτιστον καὶ ἀναφῆ, μιγνὺς ταῖς ἀποφάσεσι τὰς καταφάσεις. Ἐπεὶ καὶ ἔστιν ἡ τάξις αὕτη μέση τῶν τε νοητῶν θεῶν καὶ | |
| 5 | τῶν πρώτων νοερῶν θείων διακόσμων, καὶ συνέχει τὸν σύνδεσμον ἀμφοτέρων· καὶ φρουρεῖ μὲν τὰ νοερὰ κατὰ τὴν ἑνοειδῆ καὶ ἄγνωστον ὑπεροχήν, διαπορθμεύει δὲ τὰς τῶν νοητῶν πληρώσεις καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων· καὶ ὁμοῦ κατὰ μίαν ἕνωσιν κοινὴν ἀνάγει τὰ πάντα μέχρι τοῦ | |
| 10 | νοητοῦ πατρός, καὶ γεννᾷ καὶ προάγει μέχρι τῆς ὕλης. Μέση τοίνυν ἱδρυμένη τῶν τε ἑνιαίων θεῶν καὶ τῶν πλη‐ θυομένων ἀποφατικῶς μὲν διὰ τὴν ὑπεροχὴν τῶν δευτέρων τὴν ἄγνωστον, καταφατικῶς δὲ διὰ τὴν μέθεξιν τῶν πρώτων ἐκφαίνεται. Καὶ γὰρ ὁ δημιουργὸς ὁ πρῶτος ἐν | |
| 15 | Τιμαίῳ, καθ’ ὅσον μὲν μετέχει τῶν προϋπαρχόντων αἰτίων, ποιητὴς ἀποκαλεῖται καὶ πατὴρ καὶ ἀγαθὸς καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα· καθ’ ὅσον δὲ ἁπάσης ἐστὶ τῆς δημιουρ‐ γίας μονάς, ἄγνωστον αὐτὸν καὶ ἄρρητον ἀφ’ ὅλων τῶν δημιουργῶν ἐξῃρημένον ἀφίησιν· καὶ γὰρ εὑρεῖν, | |
| 20 | φησίν, ἔργον αὐτόν, καὶ εὑρόντα λέγειν εἰς ἅπαν‐ τας ἀδύνατον. Οὕτω τοίνυν καὶ τὸν ὑπερουράνιον τόπον ὡς μὲν πληρούμενον ἐκ τῶν πρώτων αἰτίων κατα‐ φατικῶς ἀναφαίνει, ποτὲ μὲν οὐσίαν ὄντως οὖσαν, ποτὲ δὲ ἀληθείας πεδίον, ποτὲ δὲ ἄλλο τι τοιοῦτον | |
| 25 | καλῶν, ὡς δὲ ἐκβεβηκότα τῶν νοερῶν θεῶν καὶ ὡς ἀκρό‐ τατον καὶ ἑνιαῖον ἀποφατικῶς εὐφημεῖ, καθάπερ τὴν | |
| ἐξῃρημένην τῶν πάντων ἀρχήν. | 38 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.39 | ιβʹ Τίνες οὖν αἱ ἀποφάσεις καὶ ἀπὸ ποίων γίγνονται τάξεων; Τοῦτο γάρ ἐστιν ἐχόμενον διελθεῖν. Ἐν Παρμενίδῃ μὲν οὖν αἱ τοῦ ἑνὸς ἀποφάσεις ἀπὸ | |
| 5 | πασῶν ἐγίγνοντο τῶν θείων τάξεων, ἐπεὶ καὶ πασῶν αἴτιον τὸ ἕν, καὶ πᾶν τὸ θεῖον κατὰ τὴν ὕπαρξιν τὴν ἑαυτοῦ μετέχει τῆς πρωτίστης ἀρχῆς· καὶ τούτων ὑπερέ‐ χον τὸ ἓν πολλῷ μειζόνως καὶ τῶν μετ’ αὐτὰς ἐξῄρηται πραγμάτων· ἐκ γὰρ τούτων τὰ πάντα πρόεισιν, τὰς γὰρ | |
| 10 | τούτων ἰδιότητας ὑποδέχεται μεριστῶς. Δῆλον δὲ [ὅτι] ἐκ τῶν ἄλλων ὑποθέσεων, ἐν αἷς τὰ αὐτὰ πάλιν ἀνακυκλεῖται συμπεράσματα, τοτὲ μὲν ἀποφατικῶς, τοτὲ δὲ καταφα‐ τικῶς συμπλεκόμενα. Καὶ τί γὰρ ἂν ὑποστῆναι δύναιτο, μὴ προειλημμένον κατ’ αἰτίαν ἐν τοῖς ὅλοις; | |
| 15 | Ἐν δέ γε τῷ Φαίδρῳ τὰ ἀποφασκόμενα τῆς νοητῆς τῶν νοερῶν πάντων ἀκρότητός ἐστι τὰ προσεχῶς ἱδρυμένα μετ’ αὐτὴν νοερὰ γένη, τὸ συνεκτικόν, τὸ τελεσιουργόν, τὸ τῶν ἰδίως καλουμένων νοερῶν πατρικόν· τούτων γὰρ ἐξῃρημένη καὶ τῶν ἁπάντων ἐκβέβηκε νοερῶν θεῶν. Ὃ | |
| 20 | γὰρ ἦν πρὸς τὸ ἓν πᾶν τὸ θεῶν γένος, τοῦτο πρὸς ταύτην εἰσὶν αἱ τρεῖς μετ’ αὐτὴν διακοσμήσεις. Τὴν μὲν οὖν οὐρανίαν τάξιν συνέχουσαν τὰ ὅλα καὶ | |
| φωτίζουσαν τῷ νοητῷ φωτὶ χρῶμα προσονομάζει, διότι | 39 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.40 | καὶ τὸ ἐμφανὲς τοῦτο τοῦ οὐρανοῦ κάλλος χρώμασι παντοίοις καὶ φωτὶ διαλάμπει· κἀκεῖνον τοίνυν τὸν οὐρανὸν νοερὸν χρῶμα καὶ φῶς ἀποκαλεῖ. Τὸ γὰρ ἐκ τἀγαθοῦ προϊὸν φῶς ἄνω μέν ἐστιν ἄγνωστον καὶ κρύφιον, | |
| 5 | ἐν τοῖς ἀδύτοις μένον τῶν θεῶν, ἐκφαίνεται δὲ ἐν τῇ τάξει ταύτῃ καὶ ἐξ ἀφανοῦς γίγνεται φανερόν. Διὸ δὴ τῷ χρώματι προσείκασται τῷ τοῦ φωτὸς ἐκγόνῳ. Ἔτι δέ, εἰ οὐρανός ἐστιν ἡ ὁρῶσα ὄψις 〈εἰσ〉 τὰ ἄνω, εἰκότως τὸ νοητὸν αὐτῆς χρῶμα ἂν καλοῖτο τῇ ὄψει | |
| 10 | σύζυγον. Ἀχρώματον ἄρα τὸ αἴτιον μὲν τῶν ἐν τῷ οὐρανῷ νοητῶν, ἐξῃρημένον δὲ ἀπ’ αὐτῶν. Καὶ γὰρ τὸ αἰσθητὸν χρῶμα τοῦ ἡλιακοῦ φωτός ἐστιν ἔκγονον. Τὴν δὲ μετὰ τὸν οὐράνιον διάκοσμον προσεχῶς ὑφιστα‐ μένην, ἣν ὑπουράνιον ἁψῖδα προσείπομεν, σχῆμα προ‐ | |
| 15 | σαγορεύει. Καὶ γὰρ ἡ ἁψὶς αὐτὴ σχήματός ἐστιν ὄνομα· καὶ ὅλως ἐν ταύτῃ τῇ τάξει καὶ ὁ Παρμενίδης ἀποτίθεται τὸ νοερὸν σχῆμα. Τῇ δὲ ἀκρότητι τῶν νοερῶν τὴν ἁφὴν πρῶτον ἀποδί‐ δωσιν, ὡς ἐκ τῶν τοῦ Παρμενίδου συμπερασμάτων δῆλον. | |
| 20 | Ἐν γὰρ τῇ πρώτῃ ὑποθέσει τὸ ἐν ἑαυτῷ τοῦ ἑνὸς ἀφαιρῶν μέσῳ κέχρηται τῷ μὴ ἅπτεσθαι τὸ ἓν ἑαυτοῦ· 〈πᾶν μὲν γὰρ τὸ ἐν ἑαυτῷ ἅπτεται ἑαυτοῦ,〉 τὸ δὲ ἓν οὐχ ἅπτεται, φησίν, ἑαυτοῦ, καὶ τὸ συμπέρασμα δῆλον. Ἐνταῦθα τοίνυν ἡ ἁφὴ πρῶτον καὶ κατ’ αἰτίαν ὑφέστηκεν. | |
| 25 | Ὧν γάρ ἐστιν ὁ δημιουργὸς αἴτιον προσεχῶς, τούτων παραδειγματικῶς ὁ πρὸ αὐτοῦ πατήρ· ἐν τούτῳ δὴ οὖν ἡ | |
| ἁφή, τὸ παράδειγμα τῶν ἀπολύτων θεῶν. | 40 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.41 | Τρεῖς οὖν αὗται τάξεις εἰσὶν ἐφεξῆς, τὸ χρῶμα, τὸ σχῆμα, ἡ ἁφή, καὶ τούτων ἐξῄρηται κατ’ οὐσίαν ὁ ὑπερουράνιος τόπος· ἀχρώματος ἄρα καὶ ἀσχη‐ μάτιστός ἐστι καὶ ἀναφής. Καὶ οὐχὶ κατὰ στέρησιν | |
| 5 | τῶν τριῶν τούτων ἐκβέβηκεν, ἀλλὰ κατ’ αἰτίας ὑπεροχήν. Καὶ γὰρ τῷ χρώματι τὴν τοῦ φωτὸς μετουσίαν ἐκ τῶν νοητῶν ἐνδίδωσιν καὶ τῷ σχήματι τὸ πέρας ἐπιλάμπει τὸ νοερὸν καὶ τῇ ἁφῇ τὴν ἕνωσιν καὶ τὴν συνέχειαν ἐπιτίθησιν ἄνωθεν· καὶ τελειοῖ πάντα κατὰ τὴν ἑαυτοῦ δύναμιν, τὰ | |
| 10 | μὲν ἁπτόμενα διὰ τῆς ἑνώσεως, τὰ δὲ σχηματιζόμενα διὰ τῆς τοῦ πέρατος μεταδόσεως, τὰ δὲ χρωννύμενα διὰ τῆς τοῦ φωτὸς ἐλλάμψεως· πάντα δὲ ἀρρήτως καὶ τοῖς νοητοῖς συνθήμασιν ἀνασπᾷ καὶ ἀνέλκει πρὸς ἑαυτὸν καὶ πληροῖ τῶν ἑνιαίων ἀγαθῶν. | |
| 15 | Εἰ δὴ ταῦτα ὀρθῶς λέγομεν, οὐκ ἀποδεξόμεθα τοὺς τὰ αἰσθητὰ χρώματα καὶ ἁφὰς καὶ σχήματα πολυπραγμο‐ νοῦντας καὶ τούτων ἐκβεβηκότα τὸν ὑπερουράνιον τόπον ἀποφαίνοντας· μικρὰ γὰρ ταῦτα καὶ οὐδὲν ἐκείνῳ προσήκοντα. Καὶ γὰρ ἡ φύσις, οὐχ ἡ ὅλη μόνον, | |
| 20 | ἀλλὰ καὶ ἡ μεριστή, τῶν αἰσθητῶν χρωμάτων καὶ τῶν φαινομένων σχημάτων καὶ τῶν σωματικῶν ἁφῶν ἐξῄρηται. Τί οὖν τοῦτο σεμνόν, εἰ καὶ ταῖς φύσεσι πάρεστιν; Ἀλλὰ δεῖ τά τε χρώματα καὶ τὰ σχήματα καὶ τὰς ἁφὰς ἄνωθεν ἄχρι τῶν ἐσχάτων διατείνειν καὶ πάντων ὁμοίως ἐξῃρημένον | |
| 25 | ἀποφαίνειν τὸν ὑπερουράνιον τόπον. Ἐπεὶ καὶ ἡ ψυχὴ σχήματος μετέχει καὶ ὁ νοῦς· καὶ ἡ ἁφὴ πολλαχοῦ | |
| κἀν τοῖς ἀσωμάτοις ἐστὶ κατὰ τὴν τῶν πρώτων πρὸς τὰ | 41 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.42 | δεύτερα κοινωνίαν, καὶ τάς τε κοινωνίας ταύτας συναφὰς εἰώθασι καλεῖν καὶ τὰς τῶν νοήσεων θίξεις ἐπαφάς. Μὴ τοίνυν ἀπὸ τῶν πρώτων ἐπὶ τὰ ἔσχατα φερώμεθα μηδὲ τὴν ἀκροτάτην τάξιν τῶν νοερῶν τοῖς τελευταίοις τῶν | |
| 5 | ὄντων παραβάλλωμεν, ὧν καὶ ἡ ψυχὴ καὶ ἡ φύσις ὑπερίδρυ‐ ται. Καὶ γὰρ αὐτὸ τοῦτο πλημμελήσομεν καὶ τοῦ Πλάτωνος οὐκ ἀνεξόμεθα βοῶντος ὅτι· Τολμῶντες ταῦτα περὶ ἐκείνης λέγομεν. Ποία γὰρ τόλμα; Τίς δύναμις ἄγνωστος ὑπεραίρουσα τὰς ἡμετέρας ἐπιβολάς *** ἀλήθεια τῶν | |
| 10 | αἰσθητῶν χρωμάτων καὶ σχημάτων καὶ ἁφῶν σεμνοτέραν οὐσίαν θεωμένη; Καὶ γὰρ οἱ φυσικοὶ τοιαύτην ἔγνωσαν ὑπόστασιν, μὴ ὅτι γε θεολόγων παῖδες. ιγʹ Αἱ μὲν οὖν ἀποφάσεις δι’ ὧν τὸν ὑπερουράνιον | |
| 15 | ὕμνησεν τόπον τοιαύτην ἔχουσι δύναμιν. Πάλιν δὲ αὖ τὰς καταφάσεις ἐφεξῆς θεωρήσωμεν, ὅπως κατὰ μέθεξιν αὐτῶν τῶν πρώτων νοητῶν ὑπάρχουσιν. Οὐσία μὲν οὖν ὄντως οὖσα λέγεται, διότι τοῦ πρώτως ὄντος μετείληφεν. Πᾶσι γὰρ τὸ εἶναι καὶ τὸ ὄντως | |
| 20 | εἶναι τῆς νοητῆς οὐσίας πάρεστιν ἔκγονον. Ὡς γὰρ τὸ ἓν ἐκ τῆς πρωτίστης ἀρχῆς τῆς πρὸ τῶν νοητῶν, οὕτως ἡ τοῦ ὄντος φύσις ἀπὸ τῶν νοητῶν, ἐκεῖ γὰρ τὸ ἓν ὄν, ὡς | |
| καὶ ὁ Παρμενίδης μικρῷ πρότερον ἀνεδίδασκεν. Ψυχῆς | 42 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.43 | δὲ κυβερνήτῃ θεατή, διότι νοητὴν ἔλαχεν ὑπεροχὴν πρὸς τοὺς ἄλλους νοεροὺς θεούς. Τὸ τοίνυν νοητὸν αὐτῆς ἀγαθὸν ἀπὸ τοῦ νοῦ 〈τοῦ〉 γινώσκοντος αὐτὴν διασαφεῖ. Καὶ τοῦτο δὲ ἄρα τὸ νοητόν, ὥσπερ τὸ ὄντως ὄν, ἀπὸ τῶν | |
| 5 | ἑνιαίων εἰς αὐτὴν ἐφήκει θεῶν. Ἐκεῖνα γὰρ νοητὰ πρώτως καὶ ἀμεθέκτως καὶ πρωτουργὰ τῶν νοητῶν πάντων αἴτια· καὶ συντρέχει ταῦτα ἀλλήλοις, τό τε ὄντως ὂν καὶ τὸ νοητόν. Καὶ γὰρ πᾶν τὸ νοητὸν ὄντως ἐστὶν ὂν καὶ πᾶν τὸ ὄντως ὂν νοητὸν ὑπάρχει. Καὶ γὰρ ὁ νοῦς νοητός ἐστι | |
| 10 | κατὰ τὸ ὂν τὸ ἐν αὐτῷ, κατὰ δὲ τὸ γνωστικὸν νοῦς. Διὸ καὶ πᾶς μὲν νοῦς γνώσεώς ἐστι χορηγός, πᾶν δὲ τὸ νοητὸν οὐσίας· ὃ γάρ ἐστι πρώτως ἑκάτερον, τοῦτο καὶ τοῖς δευτέροις ἐπιλάμπει διακόσμοις. Τὸ τρίτον τοίνυν περὶ αὐτὴν λέγεται τὸ τῆς ἀλη‐ | |
| 15 | θοῦς ἐπιστήμης γένος ἱδρῦσθαι. Δύο γὰρ ταῦτα ἄνεισιν ἐπὶ τὴν ἐκείνης τῆς οὐσίας θεωρίαν, νοῦς ὁ κυβερνήτης τῆς ψυχῆς (ἔστι δὲ οὗτος ὁ μερικός, ὑπεριδρυμένος μὲν τῶν ψυχῶν, ἀνάγων δὲ αὐτὰς εἰς τὸν ὅρμον τὸν πατρικόν) καὶ ἡ ἀληθὴς ἐπιστήμη, ψυχῆς | |
| 20 | οὖσα τελειότης. Αὕτη μὲν οὖν περὶ ἐκείνην ἐνεργεῖ ὡς περιχορεύουσα τὸ ὂν μεταβατικῶς, νοῦς δὲ θεᾶται αὐτὴν ὡς ἁπλῇ νοήσει χρώμενος. ιδʹ Ἔστι δὲ ἄλλη μὲν ἡ ἐν ἡμῖν ἐπιστήμη, ἄλλη δὲ ἡ ἐν | |
| 25 | ἐκείνῳ τῷ τόπῳ· καὶ αὕτη μὲν ἀληθής, ἐκείνη δὲ αὐτοαλή‐ | 43 in vol. 4 |
Theol Plat.4.44 | θεια. Τίς οὖν οὖσα καὶ πόθεν ὑποστᾶσα; Θεότης μέν ἐστι πάσης τῆς νοερᾶς γνώσεως πηγὴ καὶ τῆς ἀχράντου καὶ σταθερᾶς νοήσεως αἰτία πρωτουργός, ἐκφαίνεται δὲ ἐν τῇ πρωτίστῃ τριάδι τῶν νοερῶν ὡς τελεσιουργῷ τῶν τε | |
| 5 | ἄλλων ἁπάντων καὶ δὴ καὶ τῶν θείων ψυχῶν· εἰς γὰρ ταύτην ἀνιοῦσαι 〈τὴν〉 τῶν γνώσεων πασῶν ἑνοειδῆ δύναμιν τὰς ἑαυτῶν τελειοῦσι γνώσεις. Καθορᾷ γάρ, φησίν, ἑκάστη τῶν ἀκηράτων ψυχῶν συμπεριαγομένη τῷ Διὶ καὶ τῷ οὐρανῷ δικαιοσύνην, | |
| 10 | σωφροσύνην, ἐπιστήμην. Ἐκεῖ τοίνυν αἱ τρεῖς αὗται πηγαί, θεότητες οὖσαι νοηταὶ καὶ πηγαὶ τῶν νοερῶν ἀρετῶν, ἀλλ’ οὐχ ὡς οἴονταί τινες εἴδη νοερά. Ταῦτα μὲν γὰρ τῷ αὐτὸ χαρακτηρίζειν εἴωθεν, αὐτοεπιστή‐ μην καὶ αὐτοδικαιοσύνην λέγων, καὶ τοῦτό πού φησι | |
| 15 | καὶ ὁ ἐν τῷ Φαίδωνι Σωκράτης, οἷς τὸ αὐτὸ ἐπισφρα‐ γίζοντες προσάγομεν, ὑπὲρ τῶν εἰδῶν λέγων· ἐν δὲ τούτοις αὐτὴν δικαιοσύνην καὶ αὐτὴν σωφροσύνην καὶ αὐτὴν ἐπιστήμην εἰπὼν θεότητάς τινας ἔοικεν αὐτοτελεῖς καὶ νοητὰς ἡμῖν ἐκφαίνειν τριαδικῶς ὑφεστώ‐ | |
| 20 | σας, ὧν μονὰς μέν ἐστιν ἐπιστήμη, δευτέραν δὲ ἔχει τάξιν ἡ σωφροσύνη, τρίτην δὲ ἡ δικαιοσύνη. Καὶ ἔστιν ἡ μὲν ἐπιστήμη νοήσεως ἀχράντου καὶ ἀκλινοῦς καὶ ἀτρέπτου χορηγός· ἡ δὲ σωφροσύνη τῆς εἰς ἑαυτοὺς ἐπιστροφῆς τοῖς θεοῖς πᾶσι τὴν αἰτίαν ἐνδίδωσιν· | |
| 25 | ἡ δὲ δικαιοσύνη τῆς κατ’ ἀξίαν τῶν ὅλων ἀγαθῶν διανο‐ μῆς. Καὶ διὰ μὲν τὴν ἐπιστήμην ἕκαστος τῶν θεῶν νοεῖ τὰ πρὸ ἑαυτοῦ καὶ πληροῦται νοητῆς ἑνώσεως, διὰ δὲ | |
| τὴν σωφροσύνην ἔστραπται πρὸς ἑαυτὸν καὶ δευτέραν | 44 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.45 | ἕνωσιν καρποῦται καὶ ἀγαθὸν τῇ πρὸς αὑτὸν ἐπιστροφῇ σύστοιχον, διὰ δὲ τὴν δικαιοσύνην ποδηγεῖ τὰ μετ’ αὐτὸν ἀψόφῳ κελεύθῳ, φασί, καὶ μετρεῖ τὴν ἀξίαν καὶ τὴν προσήκουσαν ἑκάστοις χορηγεῖ διανομήν. Πάσας δὴ | |
| 5 | οὖν τὰς ἐνεργείας τῶν θεῶν συνέχουσιν αἱ τρεῖς αὗται πηγαί. Καὶ ἡ μὲν ἐπιστήμη προῆλθεν ἀνάλογον τῇ πρωτίστῃ 〈τριάδι〉 τῶν νοητῶν, καὶ ὥσπερ 〈τὰσ〉 οὐσίας ἐκείνη πᾶσιν ἐνδίδωσιν, οὕτως αὕτη τὰς γνώσεις ἐπιλάμπει | |
| 10 | τοῖς θεοῖς· ἡ δὲ σωφροσύνη τῇ δευτέρᾳ, τὸ γὰρ ἐκείνης συνεκτικὸν καὶ τὸ μετρητικὸν ἡ σωφροσύνη μιμεῖται, μετροῦσα τὰς ἐνεργείας τῶν θεῶν καὶ ἐπιστρέφουσα πρὸς ἑαυτὸν ἕκαστον· ἡ δὲ δικαιοσύνη τῇ τρίτῃ, διακρίνει γὰρ καὶ αὕτη τὰ δεύτερα κατὰ τὴν προσήκουσαν *** | |
| 15 | ἐκείνη νοητῶς τοῖς πρωτίστοις παραδείγμασιν. ιεʹ Ἐπὶ δὴ τούτοις τριάδα θεωρήσωμεν ἄλλην ἐν τῷδε τῷ τόπῳ προϋπάρχουσαν, ἣν καὶ αὐτὴν ὁ Σωκράτης ἐξύμνη‐ σεν· τὸ τῆς ἀληθείας πεδίον, τὸν λειμῶνα, τὴν | |
| 20 | τροφὴν τῶν θεῶν. Τὸ μὲν οὖν τῆς ἀληθείας πεδίον νοερῶς ἀνήπλω‐ ται πρὸς τὸ νοητὸν φῶς καὶ καταλάμπεται ταῖς ἐκεῖθεν προϊούσαις ἐλλάμψεσιν. Ὡς γὰρ τὸ ἓν ἑνοποιὸν ἐπιλάμπει φῶς, οὕτως τὸ νοητὸν οὐσιοποιὸν ἐνδίδωσι τοῖς δευτέροις | |
| 25 | μέθεξιν. | 45 in vol. 4 |
Theol Plat.4.46 | Ὁ δὲ λειμὼν γόνιμός ἐστι δύναμις ζωῆς καὶ λόγων παντοίων καὶ περιοχὴ τῶν πρωτουργῶν τῆς ζωῆς αἰτίων καὶ τῆς ποικιλίας καὶ τῆς ἀπογεννήσεως τῶν εἰδῶν αἰτία. Καὶ γὰρ οἱ τῇδε λειμῶνες παντοδαπῶν εἰδῶν τε | |
| 5 | καὶ λόγων εἰσὶν οἰστικοί, καὶ τῆς ζωογονίας φέρουσι τὸ ὕδωρ σύμβολον. Ἡ δὲ τρόφιμος τῶν θεῶν αἰτία νοητή τίς ἐστιν ἕνωσις τὴν ὅλην συλλαβοῦσα τελειότητα τῶν θεῶν ἐν ἑαυτῇ καὶ πληροῦσα τοὺς θεοὺς ἀκμῆς καὶ δυνάμεως εἴς τε τὴν | |
| 10 | πρόνοιαν τῶν δευτέρων καὶ τὴν νόησιν τὴν ἄτρεπτον τῶν πρώτων. Ἀλλ’ ἄνω μὲν ἑνοειδῶς τούτων οἱ θεοὶ μετέ‐ χουσιν, ἐν δὲ ταῖς προόδοις ἑαυτῶν διῃρημένως, ὅπου δὴ καὶ τῆς τροφῆς ἡ μὲν ἀμβροσία καλεῖται παρὰ τοῦ Πλάτωνος, ἡ δὲ νέκταρ. Πρὸς δὲ τὴν φάτνην, φησί, | |
| 15 | τοὺς ἵππους στήσας παρέβαλεν ἀμβροσίαν καὶ ἐπ’ αὐτῇ νέκταρ ἐπότισεν. Οὐκοῦν ὁ μὲν ἡνίοχος τρεφόμενος τοῖς νοητοῖς ἑνιαίως μετέχει τῆς τελειότητος τῆς ἐκ τῶν θεῶν ἐλλαμπομένης, οἱ δὲ ἵπποι μεμερισμένως, πρότερον μὲν τῆς ἀμβροσίας, ἐπ’ αὐτῇ δὲ τοῦ νέκταρος. | |
| 20 | Δεῖ γὰρ αὐτοὺς ἐκ μὲν τῆς ἀμβροσίας μένειν ἐν τοῖς κρείτ‐ τοσι σταθερῶς καὶ ἀκλινῶς, διὰ δὲ τοῦ νέκταρος προνοεῖν τῶν δευτέρων ἀτρέπτως. Ἐπεὶ καὶ τὴν μὲν ἀμβροσίαν στερεὰν τροφὴν εἶναί φασιν, τὸ δὲ νέκταρ ὑγράν· ὃ καὶ ὁ Πλάτων ἐνδεικνύμενος τὴν μέν φησιν ὅτι παρέ‐ | |
| 25 | βαλεν, τὸ δὲ ὅτι μετὰ τὴν ἀμβροσίαν ἐπότισεν. Οὐκοῦν τὸ μὲν ἄφετον τῆς προνοίας καὶ τὸ εὔλυτον καὶ τὸ ἐπὶ πάντα προϊὸν ἀχράντως ἡ τοῦ νέκταρος δηλοῖ | |
| τροφή, τὸ δὲ μόνιμον καὶ τὸ στερεῶς ἱδρυμένον ἐν τοῖς | 46 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.47 | κρείττοσιν ἡ τῆς ἀμβροσίας· ἐξ ἀμφοῖν δὲ ὅτι καὶ μένουσιν οἱ θεοὶ καὶ προΐασιν ἐπὶ πάντα, καὶ οὔτε τὸ ἀκλινὲς αὐτῶν καὶ ἀνεπίστροφον ἄγονόν ἐστιν οὔτε ἡ γόνιμος δύναμις καὶ ἡ πρόοδος ἀνίδρυτος, ἀλλὰ μένοντες προΐασι | |
| 5 | καὶ ἐν τοῖς πρὸ αὐτῶν ἱδρυμένοι προνοοῦσι τῶν δευτέρων ἀχράντως. Νέκταρ οὖν καὶ ἀμβροσία θεῶν τελειότητες ᾗ θεοί· νοῦ δὲ 〈καὶ ψυχῆσ〉 καὶ φύσεως καὶ σωμάτων ἄλλα. Διὸ καὶ ὁ Πλάτων ἐν ταῖς ψυχαῖς ταῦτα παραλαβὼν θεοὺς ἀποκα‐ | |
| 10 | λεῖ τὰς ψυχάς. Καθ’ ὅσον γὰρ καὶ αὗται μετέχουσι τῶν θεῶν, κατὰ τοσοῦτον καὶ τοῦ νέκταρος πληροῦνται καὶ τῆς ἀμβροσίας. Ἀλλὰ προϊόντα μὲν ταῦτα διῄρηται δυαδικῶς, τὸ μὲν μονίμου καὶ σταθερᾶς τελειότητος τοῖς θεοῖς χορηγὸν | |
| 15 | ὑπάρχον, τὸ δὲ προνοίας ἀκλινοῦς καὶ ἀπολύτου διοική‐ σεως καὶ ἀφθόνου τῶν ἀγαθῶν μεταδόσεως, κατὰ τὰς δύο τῶν ὅλων ἀρχὰς προστησάμενα τὴν τοιαύτην διανομήν. Ἀνάλογον γὰρ τῷ μὲν πέρατι τὴν ἀμβροσίαν, τῇ δὲ ἀπειρίᾳ τὸ νέκταρ ὑποθετέον. Διὸ τὸ μέν ἐστιν οἷον | |
| 20 | ὑγρὸν καὶ ἀφ’ ἑαυτοῦ μὴ ὁριζόμενον, τὸ δὲ οἷον στερεὸν καὶ ἀφ’ ἑαυτοῦ τὸν ὅρον ἔχον. Γόνιμον οὖν τὸ νέκταρ καὶ τελεσιουργὸν τῆς δευτέρας τῶν θεῶν παρουσίας καὶ δυνάμεως αἴτιον καὶ ἀκμῆς προνοητικῆς τῶν ὅλων καὶ τῆς ἀπείρου καὶ ἀνεκλείπτου χορηγίας· μόνιμος δὲ τελειότης ἡ | |
| 25 | ἀμβροσία καὶ περατοειδὴς καὶ τῆς ἐν αὑτοῖς ἱδρύσεως αἰτία τοῖς θεοῖς καὶ τῆς στερεᾶς καὶ ἀκλινοῦς νοήσεως χορηγός. Πρὸ δὲ τούτων ἀμφοτέρων ἡ μία τῆς τελειότητος | |
| ἁπάσης πηγὴ καὶ ἑστία πᾶσι τοῖς θεοῖς, ἣν τροφὴν ὁ | 47 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.48 | Πλάτων ἀποκαλεῖ καὶ δαῖτα καὶ θοίνην ὡς ἑνιαίως μὲν τὸ μεριστὸν πλῆθος τῶν θεῶν τελειοῦσαν, ἐπιστρέφουσαν δὲ πάντα πρὸς ἑαυτὴν διὰ τῆς θείας νοήσεως. Ἡ μὲν γὰρ δαὶς τὴν διῃρημένην ἐπὶ πάντα διανομὴν δηλοῖ τῆς | |
| 5 | θείας τροφῆς· ἡ δὲ θοίνη τὴν ἡνωμένην ἐπιστροφὴν τῶν ὅλων πρὸς αὐτήν, θεῶν γὰρ νόησις ᾗ θεοί· τὴν δὲ συναμ‐ φοτέραν δύναμιν ἡ τροφὴ συνέχει, τὸ πλήρωμα τῶν νοητῶν ἀγαθῶν ὑπάρχουσα καὶ ἡ τῆς αὐταρκείας τῆς θείας ἑνοειδὴς τελειότης. | |
| 10 | ιϛʹ Περὶ μὲν οὖν τούτων ἐξαρκεῖ τοσαῦτα πρὸς τὴν παροῦ‐ σαν θεωρίαν. Ἑπόμενον δέ ἐστι περὶ τῆς εἰς τρία διαιρέ‐ σεως τοῦ τόπου τούτου διελθεῖν· τριὰς γάρ ἐστιν, ὡς καὶ πρότερον εἴπομεν, ἡ νοητὴ τῶν νοερῶν ἀκρότης. | |
| 15 | Εὐθὺς μὲν οὖν κατὰ τὴν πρώτην ἐπιβολὴν καὶ ὁ Πλάτων ἐμφαίνει τὸ τριαδικὸν αὐτῆς, τρία μὲν ἀποφατικὰ παραλα‐ βών, τὸ ἀχρώματον, τὸ ἀσχημάτιστον, τὸ ἀναφές, τρεῖς δὲ ἐν αὐτῇ θεότητας ἱδρύσας, τὴν ἐπιστήμην, τὴν σωφροσύνην, τὴν δικαιοσύνην. Καὶ ὅ γε ἡμέτε‐ | |
| 20 | ρος καθηγεμὼν διαιρεῖν ἀξιοῖ τὴν τριάδα ταύτην εἰς τὰς τρεῖς μονάδας καὶ δείκνυσι καὶ τοῦτο ταῖς Ὀρφικαῖς θεολογίαις ἑπομένως. Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὰς ἀφωρισμένας ἰδιότητας τῶν τριῶν θεαινῶν ἐκ τῶν κειμένων ἀνευρεῖν, ἐννοήσωμεν ὅτι καὶ τὸ τῆς ἀληθείας πεδίον ἐκεῖ | |
| 25 | τίθεται καὶ τὸν λειμῶνα καὶ τὴν τρόφιμον τῶν θεῶν | 48 in vol. 4 |
Theol Plat.4.49 | αἰτίαν. Οὐκοῦν τὸ μὲν τρέφειν νοητῆς ἐστι τελειότητος· διὸ καὶ τῷ πτερῷ τῆς ψυχῆς ἡ ἀναγωγὸς ὁρμὴ καὶ ἡ τελείωσις ἡ νοερὰ κατὰ τὴν ἐκεῖθεν εἰς αὐτὴν ἐπιρρέουσαν τροφήν. Τὸ δὲ τοῦ λειμῶνος ἰδίωμα γεννητικῆς ἐστι | |
| 5 | λόγων καὶ εἰδῶν δυνάμεως καὶ ζωοποιίας εἰκών· διὸ καὶ νέμονται αἱ ψυχαὶ περὶ τὸν λειμῶνα, καὶ ἡ νομὴ τροφὴ μέν ἐστιν, ἀλλὰ διῃρημένη. Τὸ δὲ τῆς ἀληθείας πεδίον ἡ τοῦ φωτός ἐστιν ἐξάπλωσις τοῦ νοητοῦ καὶ ἔκφανσις καὶ ἡ ἀνάπτυξις τῶν ἔνδον λόγων καὶ ἡ τελειότης | |
| 10 | ἡ πανταχοῦ προϊοῦσα. Τοῦτο τοίνυν τῆς τρίτης ἐστὶ μονάδος ἴδιον, τὸ δὲ γόνιμον τῆς δευτέρας, τὸ δὲ πλήρωμα τὸ νοητὸν τῆς πρώτης. Πᾶς μὲν γὰρ ὁ ὑπερουράνιος τόπος καταλάμπεται τῷ φωτὶ τῆς ἀληθείας, διὸ καὶ ἀληθῆ πάντα καλεῖται τὰ ἐν ἐκείνῳ περιεχόμενα καὶ ὁ | |
| 15 | Σωκράτης, Ἥτις ἂν ψυχή τι τῶν ἀληθῶν ἴδῃ· πάντα γάρ ἐστιν ὄντως ὄντα καὶ νοητὰ καὶ πλήρη τῆς ἑνώ‐ σεως τῆς θείας. Ἀλλ’ ἐν μὲν ταῖς πρώταις μονάσιν συνῃρημένως ἐστὶ τὸ νοητὸν τοῦτο φῶς καὶ οἷον ἐν ἀδύτοις κρυφίως ἱδρυμένον, ἐν δὲ τῇ τρίτῃ προφαίνεται | |
| 20 | καὶ συνα〈να〉πλοῦται καὶ συνδιίσταται τῷ πλήθει τῶν δυνά‐ μεων. Ἔχομεν οὖν τὰς διαφορὰς τῶν τριῶν μονάδων ἐκ τούτων θεωρεῖν ἑπόμενοι ταῖς Πλατωνικαῖς ὑποθέσεσιν. Εἰ δὲ καὶ ἐπιστήμη μὲν προσήκει τῇ πρώτῃ, σωφρο‐ | |
| 25 | σύνη δὲ τῇ δευτέρᾳ, δικαιοσύνη δὲ τῇ τρίτῃ, πάντως καὶ ἐκ τούτων ἡ τριὰς ἀναφαίνεται. Πῶς δὲ οὐχὶ προσήκει | |
| τῇ μὲν ἡνωμένῃ τῷ νοητῷ πατρὶ καὶ μὴ προελθούσῃ μηδὲ | 49 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.50 | διελούσῃ τὴν ἑαυτῆς ἕνωσιν ἀπὸ τῆς ἐκείνου θεότητος ἡ ἐπιστήμη, μόνιμος οὖσα καὶ ἑνοειδὴς νόησις τῶν ὅλων καὶ ὁμοῦ συνυπάρχουσα τοῖς νοητοῖς; Τῇ δὲ διῃρημένῃ δυνάμει καὶ τῇ διακρινούσῃ τὰ νοερὰ γένη καὶ εἰς τάξιν | |
| 5 | τὸ πλῆθος τὸ νοητὸν ἀγούσῃ καὶ τὴν κατ’ ἀξίαν διανομὴν ἐπιλαμπούσῃ τὸ τῆς δικαιοσύνης γένος; Τῇ δὲ μέσῃ τούτων ἀμφοτέρων πρὸς ἑαυτὴν ἐπεστραμμένῃ καὶ τὸν κοινὸν σύνδεσμον τῆς τριάδος ταύτης ἐχούσῃ τὸ τῆς σωφροσύνης; Τὸ γὰρ ἐναρμόνιον καὶ τὸ κατὰ λόγον | |
| 10 | ἐπικοινωνεῖν πρὸς τὰ ἄκρα ταύτης ἐστὶν ἐξαίρετον ἀγαθόν. Ἵν’ οὖν μὴ πολλὰ λέγωμεν, καὶ τῶν εἰρημένων ἀποχρών‐ των τῆς τοῦ Πλάτωνος ἡμᾶς ἀναμνῆσαι διανοίας, τρεῖς ἡμῖν αὗται θεότητες ὑμνείσθωσαν αἱ τὸν ὑπερουρά‐ νιον διελόμεναι τόπον, νοηταὶ μὲν ὡς ἐν νοεροῖς πᾶσαι | |
| 15 | καὶ ἄκραι καὶ συναγωγοὶ πάντων εἰς μίαν ἕνωσιν τὴν νοητήν, ἀλλ’ ἡ μὲν μονίμως, ἡ δὲ γεννητικῶς, ἡ δὲ ἐπι‐ στρεπτικῶς ἔχουσα τὸ πρωτουργὸν ἐν τοῖς νοεροῖς· ἡ μὲν γὰρ τὰς μονὰς τῶν θεῶν πάντων ἑνοῖ καὶ συνάγει περὶ τὸ νοητόν, ἡ δὲ τὰς προόδους, ἡ δὲ τὰς ἐπιστροφάς. | |
| 20 | Πᾶσαι δὲ ὁμοῦ τὴν ὅλην ὕπαρξιν τὴν μένουσαν ἀεὶ καὶ προϊοῦσαν καὶ ἐπιστρέφουσαν συνάγουσιν εἰς ἕν. Διὸ δὴ καὶ ὁ Πλάτων εἰς ἕνα τόπον τοῦτον ἀνήγαγεν τοὺς θεοὺς τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ διῃρημένους καὶ περὶ τοῦτον ὡς συνα‐ γωγὸν τῶν ὅλων διακόσμων ἐνεργοῦντας εἰς τὴν τῶν | |
| 25 | νοητῶν μετουσίαν ἐπέστρεψεν. Καὶ προάγουσιν οὖν αἱ μονάδες αὗται τὰ εἴδη τὰ νοητὰ καὶ πληροῦσι τῆς τοῦ ὅλου μεταδόσεως καὶ ἀνακαλοῦνται πάλιν τὰ προελθόντα | |
| καὶ συνάπτουσι τοῖς νοητοῖς. | 50 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.51 | ιζʹ Ἀλλὰ περὶ μὲν τῆς ὅλης τριάδος ταύτης ἀρκείτω τὰ εἰρημένα· περὶ δὲ τῆς Ἀδραστείας λείπεται διελθεῖν, ἣν καὶ αὐτὴν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ τόπῳ τῷδε τὴν βασιλείαν | |
| 5 | ἔχειν ἐνδείκνυται. Τὸ γὰρ τὰ μέτρα ταῖς ψυχαῖς ἀφορίζον τῆς ἀπήμονος ζωῆς ἐκ τῆς θέας τῶν νοητῶν τούτων ἀγαθῶν ἐκεῖ που δηλαδὴ τὴν πρώτην ἔκφανσιν ἔλαχεν. Τὸ μὲν γὰρ ἀναγωγὸν αἴτιον δύναιτο ἂν καὶ δεύτερον ὂν τῶν ἐφετῶν ἑαυτό τε καὶ τὰ ἄλλα πρὸς ἐκεῖνα δι’ ἐπιστροφῆς | |
| 10 | ἀνάγειν· τὸ δὲ τοὺς καρποὺς τῆς τοῦ νοητοῦ θέας ἀφορίζον καὶ μετροῦν ταῖς ψυχαῖς, ἐν τῷ νοητῷ τὴν ὕπαρξιν ἔχον ἐκεῖθεν ἐπιλάμπει τὸ μακάριον αὐταῖς. Ἵδρυται μὲν οὖν, ὥσπερ ἔφην, ἐν ἐκείνῳ τῷ τόπῳ, πάντων δὲ τῶν θείων νόμων ἐπικρατεῖ μονοειδῶς ἄνωθεν | |
| 15 | ἄχρι τῶν ἐσχάτων· καὶ τοὺς θεσμοὺς ὅλους τούς τε νοεροὺς καὶ τοὺς ὑπερκοσμίους καὶ τοὺς ἐγκοσμίους εἰς ἕνα τὸν ἑαυτῆς ἀνεδήσατο θεσμόν, εἴτ’ οὖν Κρόνιοί τινες εἶεν νόμοι (καθάπερ ὁ ἐν τῷ Γοργίᾳ Σωκράτης, Ἦν οὖν νόμος ὅδε ἐπὶ Κρόνου καὶ νῦν ἔτι ἐστὶν | |
| 20 | ἐν θεοῖς), εἴτε Δίιοι (καθάπερ φησὶν ὁ Ἀθηναῖος ξένος, Τῷ δὲ ἕπεται Δίκη τῶν ἀπολειπομένων τοῦ θείου νόμου τιμωρός), εἴτε εἱμαρμένοι (καθάπερ ὁ Τίμαιος ἀναδιδάσκει Νόμους τε τοὺς εἱμαρμένους εἰπεῖν αὐταῖς). Ἁπάντων δὴ τούτων κατὰ μίαν ἁπλό‐ | |
| 25 | τητα νοητὴν ὁ τῆς Ἀδραστείας θεσμός ἐστι συνεκ‐ | 51 in vol. 4 |
Theol Plat.4.52 | τικός, ὁμοῦ καὶ τὸ εἶναι πᾶσιν αὐτοῖς καὶ τὰ μέτρα τῆς δυνάμεως χορηγῶν. Καὶ εἴ με δεῖ τοὐμὸν εἰπεῖν, ἡ φρουρητικὴ τῆς τριάδος ταύτης δύναμις ἡ ἀναπόδραστος καὶ ἡ τῆς διηκούσης | |
| 5 | πανταχοῦ τάξεως ἄτρεπτος περίληψις ἐν τῇ θεῷ ταύτῃ προϋφέστηκεν. Οὐ γὰρ μόνον αἱ τρεῖς αὗται θεότητες ἐκφαίνουσι τὰ πάντα καὶ συνάγουσιν, ἀλλὰ καὶ φρουροὶ τῶν ἔργων εἰσὶν τοῦ πατρός, κατὰ τὸ λόγιον, καὶ τοῦ ἑνὸς τοῦ νοητοῦ. Τοῦτο τοίνυν τὸ φρουρη‐ | |
| 10 | τικὸν ὁ τῆς Ἀδραστείας ἐνδείκνυται θεσμός, ὃν οὐδὲν ἀποδρᾶναι δυνατόν. Τῶν μὲν γὰρ εἱμαρμένων νόμων οὐ μόνον θεοὶ κρείττους, ἀλλὰ καὶ ψυχαὶ μερικαὶ ζῶσαι κατὰ νοῦν καὶ τῷ τῆς προνοίας ἑαυτὰς ἐπιδοῦσαι φωτί· καὶ τῶν Διίων νόμων οἱ Κρόνιοι θεοὶ κατ’ οὐσίαν | |
| 15 | ἐξῄρηνται, καὶ τῶν Κρονίων οἱ συνεκτικοὶ καὶ τελεσιουργοί· τῷ δὲ τῆς Ἀδραστείας θεσμῷ πάντα ὑπήκοα, καὶ πᾶσαι διανομαὶ θεῶν καὶ μέτρα πάντα καὶ φρουραὶ διὰ τοῦτον ὑφεστήκασι. Παρ’ Ὀρφεῖ δὲ καὶ φρουρεῖν λέγε‐ ται τὸν ὅλον δημιουργόν, καὶ χάλκεα ῥόπτρα | |
| 20 | λαβοῦσα καὶ τύπανον † αἴγηκες † οὕτως ἠχεῖν ὥστε πάντας ἐπιστρέφειν εἰς αὑτὴν τοὺς θεούς. Ὃ καὶ Σωκράτης ἀπομιμούμενος, τὸν ἦχον λέγω τὸν μυθικὸν τὸν ἐπὶ πάντα διατείνοντα, κηρύγματι παραπλη‐ σίως τὸν θεσμὸν τῆς Ἀδραστείας ἐπὶ πάσας προά‐ | |
| 25 | γει τὰς ψυχάς· Θεσμὸς δὲ Ἀδραστείας ὅδε, ἥτις | |
| ἂν ψυχὴ κατίδῃ τι τῶν ἀληθῶν μέχρι τε τῆς | 52 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.53 | ἑτέρας περιόδου εἶναι ἀπήμονα, μόνον οὐχὶ τὸν Ὀρφικὸν ἦχον ἀποτυπωσάμενος διὰ τοῦδε τοῦ κηρύγματος καὶ οἷον ὕμνον τινὰ τοῦτον τῆς Ἀδραστείας ἀναφθεγξά‐ μενος. Πρῶτον μὲν γὰρ θεσμὸν αὐτόν, ἀλλ’ οὐ νόμον | |
| 5 | προσείρηκεν, ὥσπερ τὸν Κρόνιον καὶ τὸν Δίιον· ὁ γὰρ θεσμὸς συμπέπλεκται τῷ θεῷ καὶ προσήκει μᾶλλον τοῖς νοητοῖς, ὁ δὲ νόμος τὴν νοερὰν ἐμφαίνων διανομὴν οἰκεῖός ἐστι τοῖς νοεροῖς πατράσιν. Δεύτερον δὲ ἑνοειδῶς αὐτὸν προήνεγκεν εἰπὼν Θεσμός τε Ἀδραστείας | |
| 10 | ὅδε, καὶ οὐ πεπληθυσμένως, ὥσπερ ἐπὶ τῶν εἱμαρ‐ μένων νόμων ὁ Τίμαιος. Τὸ τρίτον τοίνυν διέτεινεν αὐτὸν ἐπὶ πάντα τὰ γένη τῶν ψυχῶν καὶ μέτρον κοινὸν ἀπέφηνεν τῆς εὐδαίμονος αὐτῶν καὶ μακαρίας ζωῆς καὶ φρουρὰν ἀληθινὴν τῶν ἄνω μένειν δυναμένων τῆς ὅλης | |
| 15 | ἀπαθείας· τοιοῦτον γάρ ἐστι τὸ Κἂν ἀεὶ τοῦτο δύνη‐ ται ποιεῖν, ἀεὶ ἀβλαβῆ εἶναι. Σύμπασαν ἄρα τήν τε τῶν θείων ψυχῶν ἄχραντον ζωὴν καὶ τὴν ἐν χρόνῳ μακαριότητα τῶν μερικῶν ὁ θεσμὸς οὗτος περιείληφεν, καὶ τὴν μὲν φρουρεῖ νοητῶς, τὴν δὲ | |
| 20 | καταμετρεῖ τῇ θέᾳ τῶν νοητῶν ἀγαθῶν. ιηʹ Ταῦτα καὶ περὶ τῆς Ἀδραστείας εἰρήσθω. Συνελόν‐ τες δὴ λοιπὸν εἴπωμεν ὡς ὁ ὑπερουράνιος τόπος ἡ πρώτη τριάς ἐστι τῶν νοητῶν ἅμα καὶ νοερῶν θεῶν, | |
| 25 | ἰδιότητας ἔχουσα τριττάς, τὴν ἐκφαντορικήν, τὴν συνα‐ | |
| γωγόν, τὴν φρουρητικήν, καὶ ταῦτα πάντα νοητῶς καὶ | 53 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.54 | ἀγνώστως περιέχουσα, καὶ συνάπτουσα μὲν τὰ νοερὰ τοῖς νοητοῖς, προκαλουμένη δὲ τὰς γονίμους δυνάμεις τῶν νοητῶν καὶ ἀπὸ τῶν νοητῶν παραδειγμάτων εἰς ἑαυτὴν καταδεχομένη τὸ πλήρωμα τῶν εἰδῶν· καὶ ἀπὸ μὲν τῆς | |
| 5 | ἐκεῖ πηγαίας ἀκρότητος τὸν λειμῶνα προβάλλουσα τὸν ἑαυτῆς, ἀπὸ δὲ τοῦ ἑνὸς νοῦ τὰς τρεῖς ἀρετὰς ὑποστήσασα, πᾶσαν δὲ ἑαυτὴν τοῖς νοητοῖς συνθήμασιν τελειώ‐ σασα καὶ τοῖς ἀφράστοις ἑαυτῆς κόλποις τὸ νοητὸν ὅλον φῶς ὑποδεξαμένη· καὶ ὁμοῦ μὲν ἐν τῷ κρυφίῳ | |
| 10 | μένουσα τῶν νοητῶν θεῶν, ὁμοῦ δὲ προϊοῦσα νοητῶς ἐκεῖθεν καὶ προφαινομένη τοῖς νοεροῖς καὶ πάντας ἐπιστρέ‐ φουσα καὶ ἀνέλκουσα ταῖς ἀρρήτοις δυνάμεσιν ἃς ἐνέσπειρεν ἑκάστοις τῆς οἰκείας ἑνότητος εἰκόνας. Ἧι καὶ ἡμᾶς προσιέναι δεῖ μυστικῶς, πᾶσαν μὲν τὴν | |
| 15 | γενεσιουργὸν ζωὴν καὶ τὴν σωματικὴν φύσιν, ἣν καὶ περιετειχισάμεθα δεῦρο ἐλθόντες, κατὰ γῆς ἀφέντας, αὐτὸ δὲ μόνον τὸ ἀκρότατον τῆς ψυχῆς ἀνεγείραντας εἰς τὴν μετουσίαν τῆς ὅλης ἀληθείας καὶ τὴν ἀποπλή‐ ρωσιν τῆς νοητῆς τροφῆς. | |
| 20 | ιθʹ Μετὰ δὲ ταύτην τὴν νοητὴν καὶ ἄγνωστον τριάδα, τῶν νοερῶν πάντων προϊσταμένην γενῶν, τὴν συνέχουσαν τὸν σύνδεσμον αὐτῶν νοητῶς ἅμα καὶ νοερῶς θεωρήσωμεν. | |
| Ἀνάγκη μὲν γὰρ πρὸ τοῦ νοῦ καὶ τῶν νοερῶν θεῶν τὴν | 54 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.55 | τῆς συνοχῆς αἰτίαν ἐν τούτοις εἶναι τοῖς θεοῖς, ταύτην δὲ κατὰ μέσον ἱδρυμένην τὸν νοητὸν καὶ νοερὸν διάκοσμον ἐπὶ πάντα διατείνειν τὰ πλήθη τὰ θεῖα καὶ πάντα τὰ γένη τῶν ὄντων καὶ πάσας τὰς τοῦ κόσμου διαιρέσεις. | |
| 5 | Τί γὰρ δὴ τὸ συνέχον ἔσται τὰ πράγματα πρώτως; Εἰ μέν, ὡς λέγουσίν τινες, ἡ τοῦ πνεύματος φύσις καὶ ἡ τονικὴ κίνησις, αὐτὸ τὸ σῶμα τὸ συνεκτικὸν τῶν ἄλλων συνοχῆς δεήσεται. Πᾶν γὰρ σῶμα κατὰ τὴν ἑαυτοῦ σύστασιν σκε‐ δαστόν ἐστι καὶ μεριστόν, ὃ καὶ ὁ Ἐλεάτης ξένος ἐνδει‐ | |
| 10 | κνύμενος, τοῖς τὰς ἀρχὰς σωματικὰς ποιοῦσιν καταθραύε‐ σθαί φησι καὶ διασκορπίζεσθαι τὴν ὑπ’ αὐτῶν θρυλουμένην οὐσίαν. Οὔκουν τὸ σῶμα συνεκτικὸν τῶν ἄλλων πέφυκεν, οὔτ’ εἰ καὶ σώμασιν ἦν ἡ τοιαύτη προσήκουσα δύναμις, τὸ πνεῦμα ταύτην τὴν φύσιν ἡμῖν παρέχεσθαι δυνατὸν ἦν, | |
| 15 | διαπῖπτον ἀεὶ καὶ διαπνεόμενον καὶ τοῦ ὁρίζοντος ἔξωθεν δεόμενον. Εἰ δὲ τὰς ἕξεις ὑποθησόμεθα καὶ τὰ εἴδη τὰ μεριζόμενα περὶ τοῖς σώμασιν συνεκτικά, τοῖς μὲν ὑποκειμένοις ἀπὸ τούτων τὴν συνοχὴν ἐλλάμπεσθαι τῷ παρεῖναι ταῦτα | |
| 20 | πάντως ἀναγκαῖον· αὐτὰ δὲ ἑαυτὰ πῶς συνέξει, καὶ πλάσαι χαλεπόν. Μεριζόμενα γὰρ περὶ τοὺς ἐνύλους ὄγκους καὶ συνδιαιρούμενα τοῖς ὑποκειμένοις ὅρου δεῖται καὶ συνοχῆς· ὁρίζεσθαι δὲ ἀφ’ ἑαυτῶν οὐ πέφυκεν οὐδὲ συνέχεσθαι, διότι μηδὲ τὴν οὐσίαν αὐτόγονον ἔχει καὶ | |
| 25 | αὐθυπόστατον, τὸ δὲ μὴ παράγον ἑαυτὸ μηδὲ τελειοῦν οὐδ’ ἂν συνέχειν ἑαυτὸ δύναιτο. Πᾶσά γε μὴν ἕξις καὶ | |
| πᾶν εἶδος ἔνυλον ἑτεροκίνητόν ἐστι καὶ ἀπ’ ἄλλης | 55 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.56 | αἰτίας ἤρτηται πρεσβυτέρας, καὶ διὰ τοῦτο τῶν ὑποκει‐ μένων ἐστὶν ἀχώριστον, εἰς ἑαυτὸ συννεύειν οὐ δυνά‐ μενον. Εἰ δὲ τούτων ἀποστάντες τὰς ψυχάς, καὶ ἀσωμάτους | |
| 5 | οὔσας καὶ αὐτογόνους, πρωτουργοὺς αἰτίας τῆς συνοχῆς προστησαίμεθα, τὸ μεριστὸν ἅμα καὶ ἀμέριστον τῶν ψυχῶν ποῦ θησόμεθα καὶ τὸ σύγκρατον ἐκ τούτων καὶ τὸ τῶν γενῶν τοῦ ὄντος μετέχον καὶ τὸ διῃρημένον εἰς τοὺς ἁρμονικοὺς λόγους; Σώματα μὲν γὰρ καὶ φύσεις συνέ‐ | |
| 10 | χουσιν αἱ ψυχαί, διότι μετέχουσι τῆς ἀμεροῦς ἰδιό‐ τητος· αὐταὶ δὲ ἄλλης δεήσονται συνοχῆς, ἣ καὶ μίξεως τοῖς γένεσιν καὶ συνοχῆς τοῖς διῃρημένοις λόγοις παρέξεται τὴν πρώτην ἀρχήν. Ἐπεὶ καὶ τὸ αὐτοκίνητον τῶν ψυχῶν μεταβατικὸν ὑπάρχον καὶ εἰς χρόνους ἐκτεινόμενον | |
| 15 | τοῦ συνέχοντος δεῖται τὴν μίαν ζωὴν καὶ ὅλην ἀποτε‐ λοῦντος καὶ ἀδιαίρετον. Τὸ γὰρ ὅλον τὸ τῶν μερῶν συνεκτικὸν τὸ προϋπάρχον τῶν μερῶν ἐστιν· ἐπεὶ τό γε ἐκ τῶν μερῶν συνεστηκὸς ἀλλαχόθεν καταδέχεται τὴν συνοχήν. | |
| 20 | Εἰ δὲ δὴ καὶ τῶν ψυχῶν ἐπέκεινα τῇ διανοίᾳ γενόμενοι θεωρήσαιμεν τὸν νοῦν, εἴτ’ οὖν τὸν μετεχόμενον, εἴτε αὐτὸν βούλει τὸν ἀμέθεκτον καὶ θεῖον, καὶ ὡς συνελόντι φάναι τὸ νοερὸν ὁμοῦ τῶν θεῶν γένος, εἰ τοῦτό γε πρώτως ἐστὶ τῶν ὄντων συνεκτικόν, εὑρήσομεν κἀν τούτῳ πλήθη | |
| 25 | παντοῖα καὶ γενῶν διαιρέσεις καί, ὥς φησιν ὁ Σωκράτης, πολλὰς καὶ μακαρίας θέας τε καὶ διεξόδους. Ἡ γὰρ διάκρισις τῶν θείων καὶ ἡ ποικιλία τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς | |
| νοεροῖς ἐκφαίνεται, καὶ αἱ μυθικαὶ τομαὶ καὶ αἱ γεννητικαὶ | 56 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.57 | δυνάμεις. Πῶς οὖν τὸ συνέχον ἐνταῦθα πρώτως, οὗ τὸ διαιρετικὸν ἐκλάμπει γένος; Πῶς δὲ τὸ πλῆθος τὸ νοερὸν οὐκ εἰς ἄλλην αἰτίαν ἀνοίσει πρεσβυτέραν τὴν τῆς συνοχῆς τῆς οἰκείας μέθεξιν; Καὶ γὰρ τὸ πρώτως ἐστὶ συνεχόμενον, | |
| 5 | ἐπεὶ καὶ τὸ πρώτως διαιρούμενον, τὸ δὲ τῆς συνοχῆς δεόμενον τὸ διαιρετόν ἐστιν (αὐτὸ δὲ τὸ ἀδιαίρετον ἐπέκεινα τῆς συνεκτικῆς ἐστιν ὑπάρξεως)· πρώτως δὲ συνέχον οὐκ ἔστι, πᾶν γὰρ τὸ συνεχόμενον ὑπ’ ἄλλου συνέχεται τοῦ πρώτως ἔχοντος τὴν τῆς συνοχῆς δύναμιν. | |
| 10 | Ἀνάγκη τοίνυν ἐκ τῶν εἰρημένων, πρὸ τῶν νοερῶν θεῶν τὴν συνεκτικὴν ἱδρῦσθαι τάξιν τῶν ὄντων. Ἀλλ’ ἡ μὲν νοητὴ καὶ κρύφιος ὕπαρξις τῆς ἑνώσεώς ἐστι χορηγὸς τοῖς πᾶσιν, ἅτε προσεχῶς ὑποστᾶσα μετὰ τὸ ἓν καὶ οὖσα ἀδιαίρετος καὶ ἑνοειδής· ἡ δὲ συνοχὴ τοῦ πλήθους ἐστὶ | |
| 15 | συναίρεσις εἰς ἀμέριστον κοινωνίαν· διὸ δὴ δευτέρα τῶν νοητῶν ὑφέστηκεν. Καὶ γὰρ ἡ ἐκεῖ μεσότης νοητῶς ἦν καὶ ἡνωμένως τῆς συνοχῆς αἰτία πρωτουργός· ἀλλὰ μιμεῖται τὸ συνεκτικὸν τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν τὴν ἑνο‐ ποιὸν τῶν νοητῶν δύναμιν. Ἐκεῖ γὰρ αἱ τρεῖς μονάδες | |
| 20 | αἱ τριαδικαὶ ἑνώσεις ἦσαν τῶν ὅλων, ἀλλ’ ἡ μὲν καθ’ ὑπε‐ ροχήν, ἡ δὲ κατὰ τὸ μέσον κέντρον, ἡ δὲ κατ’ ἐπιστροφήν· ἐν δὲ τοῖς νοητοῖς καὶ νοεροῖς δεύτεραι μετ’ ἐκείνας ἑνώσεις αἱ τρεῖς αὗται τριάδες καὶ τῷ πλήθει συμφυόμεναι. Διόπερ ἡ μέν ἐστι συναγωγὸς τριάς, ἡ δὲ συνεκτικὴ τοῦ | |
| 25 | πλήθους, ἡ δὲ τελεσιουργός. Καὶ γὰρ τὸ συναγόμενον | 57 in vol. 4 |
Theol Plat.4.58 | καὶ τὸ συνεχόμενον καὶ τὸ τελειούμενον τὸ πλῆθός ἐστιν. Εἴτ’ οὖν νοερόν ἐστι πλῆθος, εἴτε ὑπερκόσμιον, εἴτ’ ἐγκόσ‐ μιον, εἴθ’ ὁποῖον οὖν, διὰ τούτων τῶν τριῶν τριάδων καὶ συνάγεται καὶ συνέχεται καὶ τελειοῦται· καὶ συναγό‐ | |
| 5 | μενον μὲν εἰς τὴν ἕνωσιν ἀνάγεται τῶν νοητῶν καὶ ἱδρύεται σταθερῶς εἰς αὐτήν, συνεχόμενον δὲ ἀμέριστον μένει καὶ ἀσκέδαστον ἐν ταῖς ἀπογεννήσεσιν, τελειούμενον δὲ ἐκ πάντων συμπληροῦται τῶν οἰκείων μερῶν ἢ δυνάμεων. Ἐπεὶ δὲ δεῖ τὰ ὄντα καὶ μένοντα καὶ προϊόντα καὶ | |
| 10 | ἐπιστρέφοντα τῆς τριττῆς ταύτης ἀπολαύειν προνοίας, τρεῖς μὲν αἱ συναγωγοὶ μονάδες, τρεῖς δὲ αἱ συνεκτικαὶ προϋπάρχουσιν, τρεῖς δὲ αἱ τελεσιουργοί. Καὶ οὐ τοῦτό φαμεν, ὅτι διὰ τὸ τῶν δευτέρων ἀγαθὸν τὰ πρῶτα τοιῶσδε μεμέρισται καὶ τοσάσδε τάξεις προεστήσαντο καὶ δυνά‐ | |
| 15 | μεις· ἀλλ’ ἐκεῖνα μὲν προκατάρχει τοῖς ὑποδεεστέροις ἀεὶ τῶν ἀγαθῶν, ἡμεῖς δὲ ἐκ τῶν ὑφειμένων ἐπὶ τὰς αἰτίας τῶν ὅλων ἀνατρέχομεν. Αἱ μὲν οὖν νοηταὶ καὶ νοεραὶ τριάδες τριαδικῶς τελειοῦσι τὰ πράγματα καὶ συνέ‐ χουσιν ἀεὶ καὶ συνάγουσιν εἰς ἕνωσιν· αἱ δὲ νοηταὶ | |
| 20 | μονάδες ἀδιακρίτως καὶ ἑνιαίως τάς τε μονὰς αὐτῶν καὶ τὰς προόδους καὶ τὰς ἐπιστροφὰς ἀπογεννῶσιν. κʹ Ἀλλὰ περὶ μὲν τῶν ἄλλων τὰ μὲν εἴρηται, τὰ δὲ εἰς | |
| αὖθις ῥηθήσεται· περὶ δὲ τῆς συνεκτικῆς τριάδος ἐν τῷ | 58 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.59 | παρόντι λεκτέον. Ταύτην τοίνυν οὐρανίαν περιφορὰν ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης ἀποκαλεῖ, διότι μὲν τὸ μέσον κέντρον κατέχει τῆς ζωῆς τῆς ἀμεθέκτου καὶ ἔστι τὸ ζωτικώτατον αὐτὸ τῆς ζωῆς, περιφορὰν αὐτὴν ἀποκα‐ | |
| 5 | λῶν ὡς πάσας τὰς ἄλλας ζωὰς καὶ τὰς νοήσεις τὰς θείας κύκλῳ καὶ πανταχόθεν περιέχουσαν (διὰ γὰρ τοῦτο καὶ αἱ ψυχαὶ πρὸς αὐτὴν ἀναγόμεναι τελειοῦνται κατὰ τὴν νόησιν καὶ συνάπτονται τοῖς νοητοῖς θεάμασιν· ἀλλ’ ἡ μὲν τοῦ οὐρανοῦ περιφορὰ ἀεὶ ὡσαύτως ἕστηκεν, | |
| 10 | αἰώνιος γάρ ἐστι καὶ ὅλη καὶ μία καὶ ἡνωμένη νόησις· ἡ δὲ τῶν ψυχῶν διὰ χρόνου γίγνεται καὶ μερικώτερον ὑφίσταται καὶ οὐκ ἀθρόα τῶν νοητῶν ἐστι περίληψις, περιφέρονται οὖν κύκλῳ καὶ ἀποκαθίστανται, τῆς οὐρανίας περιφορᾶς ἀεὶ τῆς αὐτῆς μενούσης)· διότι δὲ αὖ | |
| 15 | συμπληροῖ τὸν σύνδεσμον τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν καὶ συνέχει πάντας τοὺς διακόσμους, μένοντας καὶ προϊόν‐ τας καὶ ἐπιστρεφομένους, οὐρανίαν αὐτὴν ἐπονομάζων. Ἐπεὶ καὶ τὸν οὐρανὸν τοῦτον ὁ Τίμαιος σφίγγειν φησὶ πανταχόθεν τὰ ὑπ’ αὐτὸν στοιχεῖα καὶ συνδεῖν καὶ | |
| 20 | διὰ ταῦτα ἄρα οὐδεμίαν χώραν κενὴν ἀπολιμπάνειν. Ὥσπερ οὖν ὁ φαινόμενος οὐρανὸς συνεκτικός ἐστι τῶν ὑπ’ αὐτῷ πάντων καὶ τῆς συνεχείας αἴτιος καὶ τῆς συμπα‐ θείας (ἡ γὰρ τοῦ κενοῦ παρέμπτωσις διείργει τὴν συνέχειαν καὶ ἡ ταύτης ἀναίρεσις τὴν συμπάθειαν διακόπτει τῶν | |
| 25 | σωμάτων), οὕτω δὴ καὶ ὁ νοερὸς ἐκεῖνος οὐρανὸς πάντα τὰ πλήθη τῶν ὄντων εἰς τὴν ἀμέριστον κοινωνίαν συνδεῖ | |
| τῆς συνοχῆς τὴν προσήκουσαν ἑκάστοις μοῖραν ἐπιλάμ‐ | 59 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.60 | πων. Ἄλλως γὰρ ὁ νοῦς μετέχει τῆς συνεκτικῆς αἰτίας, ἄλλως ἡ ψυχῆς φύσις, ἄλλως ἡ σωματικὴ σύστασις· διὰ γὰρ τὴν ἄκραν μετουσίαν τῆς συνοχῆς ἀμέριστος ὁ νοῦς, διὰ δὲ τὰ δεύτερα μέτρα τῆς μεθέξεως ἡ ψυχὴ μεριστὴ καὶ | |
| 5 | ἀμέριστός ἐστι κατὰ μίαν σύγκρασιν, διὰ δὲ τὴν ἐσχάτην ὕφεσιν καὶ τὰ σώματα μεριστὴν ἔχοντα τὴν ὑπόστασιν ὅμως διαμένει συνεχόμενα καὶ οὐ διόλλυται σκιδνάμενα καὶ τῆς ἑαυτῶν ἀπολαύει διαιρέσεως καὶ ἀσθενείας. καʹ | |
| 10 | Ἅπασα μὲν οὖν ἡ συνεκτικὴ τριὰς οὐρανὸς ἐπονο‐ μάζεται κατὰ τὰς ἑαυτῆς ὑπάρξεις, τὸ δὲ ὑπεστρωμένον αὐτῷ τῆς ζωῆς πλάτος περιφορά. Καὶ γὰρ ἐν τοῖς φαι‐ νομένοις ἡ τοῦ οὐρανοῦ περίοδος κίνησίς ἐστι καὶ οἷον ζωὴ τοῦ σώματος. | |
| 15 | Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὸ τριαδικὸν αὐτῆς ἐκ τῶν κειμένων ἀνευρεῖν, τῷ τῆς ἀναλογίας τρόπῳ χρηστέον. Ἐπεὶ οὖν αὐτὸς ὁ Πλάτων νῶτον τοῦ οὐρανοῦ καὶ βάθος ἄλλο καλεῖ, δῆλον ὅτι καὶ τὸ τρίτον ἐστὶν ἡ οὐράνιος ἁψίς. Τὴν μὲν γὰρ ὑπὸ ταύτην εὐθὺς ὑπουράνιον ἁψῖδα | |
| 20 | προσείρηκεν· ὥσπερ δὲ τοῦ νώτου τὸν ὑπερουρά‐ νιον τόπον ὑπεριδρῦσθαί φαμεν, οὕτω δὴ καὶ τῆς οὐρανίας ἁψῖδος τὴν ὑπουρανίαν ἐξηλλάχθαι συγχω‐ | |
| ρήσομεν. Περατοῦται γὰρ ὁ οὐρανὸς ἄνωθεν μὲν τῷ | 60 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.61 | νώτῳ, κάτωθεν δὲ τῇ ἁψῖδι· καὶ περιέχεται μὲν τῷ ὑπερουρανίῳ τόπῳ, περιέχει δὲ αὐτὸς τὴν ὑπουρά‐ νιον ἁψῖδα. Δῆλον δὴ οὖν ἐκ τούτων ὅτι τριαδικός τις ἡμῖν ἀναφαίνεται, κατὰ μὲν τὸ νῶτον πάντα μιᾷ συνέ‐ | |
| 5 | χων ἁπλότητι, κατὰ δὲ τὴν ἁψῖδα πᾶσαν τὴν τριάδα περατῶν, κατὰ δὲ τὸ βάθος αὐτὸς εἰς ἑαυτὸν προϊὼν καὶ τὸ μέσον πλάτος τῆς συνοχῆς ὑφιστάς. Τὸ μὲν δὴ νῶτον τῆς οὐρανίας τάξεως ὅλης θεότης ἐστὶ νοητή, τάχα καὶ τὴν ἐπωνυμίαν ἐντεῦθεν λαχοῦσα | |
| 10 | (νοητὴ δὲ ὡς ἐν τῇ συνεκτικῇ τριάδι), πᾶσαν μὲν ἔξωθεν σφίγγουσα καὶ συνέχουσα τὴν Οὐρανοῦ βασιλείαν, πᾶσι δὲ τοῖς θεοῖς τὴν ἑνοειδῆ καὶ ἁπλῆν τῶν δευτέρων περιοχὴν ἐπιλάμπουσα, καὶ πληρουμένη μὲν ἄνωθεν τῆς νοητῆς ἑνώσεως, ***. Διὸ δὴ αἱ θεῖαι ψυχαὶ διὰ παντὸς ἀναχθεῖσαι | |
| 15 | τοῦ οὐρανίου βάθους, ἵστανται μὲν ἐπὶ τοῦ νώτου, στάσας δὲ αὐτὰς περιάγει ἡ περιφορά, καὶ οὕτω δὴ θεῶνται τὸν ὑπερουράνιον καλούμενον τόπον. Ἡ μὲν δὴ στάσις ἵδρυσίς ἐστι τῶν ψυχῶν ἐν τῇ νοητῇ τοῦ οὐρανοῦ περιωπῇ, ταὐτότητα καὶ ἄχραντον δύναμιν | |
| 20 | καὶ ἀκλινῆ νόησιν χορηγοῦσα ταῖς ψυχαῖς· ἡ δὲ περια‐ γωγὴ ζωῆς ἀκμαίας ἐστὶ καὶ ἐνεργείας ὀξυτάτης μετά‐ ληψις· ἡ δὲ ἀμφοτέρων τούτων κοινὴ παρουσία τὴν μόνιμον ἐνέργειαν καὶ τὴν ἠρεμαίαν κίνησιν καὶ τὴν σταθερὰν νόησιν περιλαμβάνει τῶν νοητῶν. | |
| 25 | Τὸ δέ γε βάθος τὸ οὐράνιον ἡ μία συνέχεια τῆς ὅλης ἐστὶ τριάδος καὶ ἡ μέση θεότης ἡ συνάπτουσα τὴν οὐρα‐ | |
| νίαν [τῶν] ὅλην διακόσμησιν, προϊοῦσα μὲν ἀπὸ τῆς | 61 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.62 | νοητῆς περιοχῆς, καταλήγουσα δὲ εἰς τὴν ἁψῖδα τὴν οὐρανίαν τὴν τὸ πέρας ἀφορίζουσαν τοῦ παντὸς οὐρανοῦ. Μία τοίνυν ἕνωσις καὶ συνοχὴ τῆς συμπάσης ἐστὶ ταύτης τριάδος καὶ πρόοδος ἀδιάλυτος ἀπὸ τοῦ νώτου μέχρι | |
| 5 | τῆς ἁψῖδος διὰ τὴν μέσην ταύτην θεότητα τὴν συμφυο‐ μένην ἀμφοτέροις τοῖς ἄκροις, καὶ τὸ μὲν πλῆθος ἐκφαί‐ νουσαν τὸ συνεκτικόν, ἐφ’ ἑκάτερα δὲ ὑπὸ τῶν ἄκρων περατουμένην, τοῦ μὲν περιέχοντος ἄνωθεν, τοῦ δὲ ὁρίζοντος αὐτῆς κάτωθεν τὴν πρόοδον. | |
| 10 | Λοιπὸν οὖν ἡ ἁψὶς ἡ οὐρανία πέρας ἐστὶ τὸ κάτω τῆς τριάδος καὶ ὁ ἐν αὐτῇ νοῦς, πληρούμενος μὲν ὑπὸ τῆς ζωῆς, ἑνιζόμενος δὲ ὑπὸ τοῦ νοητοῦ, πᾶσαν δὲ τὴν τριάδα πρὸς τὴν ἀρχὴν ἐπιστρέφων, ἐπεὶ καὶ ἡ ἁψὶς ὁμοία τῷ νώτῳ τοῦ οὐρανοῦ τυγχάνει οὖσα, εἰ καὶ κατὰ τὴν διάστασίν | |
| 15 | ἐστιν ἐλάττων· διὰ μὲν οὖν τὴν ὕφεσιν ἠλάττωται, διὰ δὲ τὴν ὁμοιότητα πρὸς τὴν ἀκρότητα τὴν οὐρανίαν ἐπέστραπ‐ ται. Καὶ οὗτός ἐστιν ὁ οὐράνιος νοῦς ὁ προσεχῶς τῆς ὑπουρανίας ἁψῖδος συνοχεύς· διὸ καὶ ἑκάτερον ἁψὶς καλεῖται, *** τὸ νοερὸν πέρας τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν | |
| 20 | θεῶν. Ἡ μὲν οὖν ὅλη συνεκτικὴ τριὰς τοιαύτην ἔλαχε τὴν διαίρεσιν, τὸ νῶτον κατὰ τὸ νοητόν, τὸ βάθος κατὰ τὴν ζωήν, τὴν ἁψῖδα κατὰ τὸν νοῦν· μία δὲ πᾶσα καὶ συνεχής, ἐπειδὴ τὴν τὰ ἄλλα πάντα συνέχουσαν ἔδει | |
| 25 | πολλῷ μειζόνως ἑαυτῆς εἶναι συνεκτικήν. Ἑκάστη γὰρ τῶν θεῶν ἰδιότης ἀφ’ ἑαυτῆς ἄρχεται τῆς ἐνεργείας· ἡ μὲν συναγωγός, ἑαυτὴν συνερείδουσα πρὸς τὴν ἄκραν ἕνωσιν, ἡ δὲ ἐπιστρεπτικὴ τῶν ὅλων, ἑαυτὴν ἐπιστρέφουσα | |
| 30 | πρὸς τὴν ἀρχήν, ἡ 〈δ’〉 ἄχραντος, ἑαυτὴν καθαρὰν ἀπὸ | 62 in vol. 4 |
Theol Plat.4.63 | τῆς ὕλης διατηροῦσα πρὸ τῶν ἄλλων. Καὶ τοίνυν καὶ ἡ συνεκτικὴ πρὸ τῶν μετεχόντων ἑαυτὴν συνέχει νοητῶς καὶ νοερῶς καὶ διὰ τὴν συνοχὴν ταύτην μία καὶ συνεχὴς τοῦ οὐρανοῦ φύσις παραδίδοται. Πᾶσα γὰρ ἡ τριὰς εἰς | |
| 5 | ἑαυτὴν συννεύει καὶ τὴν ὁλότητα τὴν οἰκείαν ἡνωμένην διασῴζει καὶ ἑαυτῇ κατὰ φύσιν ὁμοιοτάτην. Καὶ προσεχῶς μὲν ἡ ἁψὶς τὰ νοερὰ πάντα συνέχει καὶ σφίγγει παν‐ ταχόθεν· πρὸ δὲ ταύτης αὐτὸ τὸ οὐράνιον βάθος (ὃ καὶ τὴν ἁψῖδα περιείληφεν) συνδεῖ τοὺς ὅλους διακόσμους· | |
| 10 | πρὸ δὲ τούτων τὸ οὐράνιον νῶτον κατὰ μίαν ἁπλότητος περιοχὴν αὐτήν τε τὴν Οὐρανίαν σύμπασαν βασιλείαν καὶ πάντα τὰ ὑπ’ αὐτὴν μονοειδῶς περιλαμβάνει καὶ τῇ συνεκτικῇ δυνάμει καὶ ὑπάρξει συνδεῖ πρὸς ἑαυτά. Καὶ γὰρ ἐν τοῖς φαινομένοις προσεχῶς μὲν ἡ κοίλη τοῦ | |
| 15 | οὐρανοῦ περιφέρεια τὰ στοιχεῖα σφίγγει καὶ διασκε‐ δάννυσθαι καὶ διαπνεῖσθαι πανταχόθεν φερόμενα ἀορίστως οὐκ ἀφίησιν· πρὸ δὲ ταύτης ὁ οὐράνιος ὄγκος πάντα συνε‐ ρείδει πρὸς τὸ μέσον καὶ συνωθεῖ καὶ κενὴν οὐδεμίαν ἀπολείπει χώραν· πάντων δέ ἐστι μία περιοχὴ τὸ | |
| 20 | τοῦ οὐρανοῦ νῶτον, ὃ καὶ τῷ οὐρανῷ τῆς ὁμοιότητος καὶ τοῖς στοιχείοις τῆς πρὸς τὸν οὐρανὸν συναφῆς ἐστιν αἴτιον. Ἡ γὰρ λεία καὶ ὁμαλὴς τοῦ νώτου φύσις, ὡς ὁ Τίμαιος λέγει, πάντα τὸν οὐρανὸν ὅμοιον ἑαυτῷ ποιεῖ καὶ ἀεὶ τὰ περιέχοντα τῶν περιεχομένων | |
| 25 | συνεκτικά. Δεῖ τοίνυν ἀπὸ τῶν φαινομένων τὴν ὁμοιότητα μεταγα‐ γεῖν ἐπὶ τὸν πατέρα τῶν νοερῶν θεῶν Οὐρανόν, καὶ θεωρεῖν | |
| ὅπως ἄρα καὶ ἐκεῖνος εἷς ἐστι καὶ τριπλοῦς, ἄνωθεν μὲν | 63 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.64 | καὶ κάτωθεν τὸ νοητὸν ἔχων καὶ τὸν νοῦν, κατὰ δὲ τὸ μέσον τὴν ζωήν, ἣν προόδων αἰτίαν οὖσαν καὶ διαστάσεων καὶ γεννητικῶν δυνάμεων εἰκότως κατὰ τὴν διάστασιν καὶ τὸ βάθος τὸ οὐράνιον ἐτάττομεν, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς ὁ Πλάτων | |
| 5 | ἀκρότητα τὸ νῶτον ἐκάλεσεν· Αἱ μὲν γὰρ ἀθάνατοι καλούμεναι, ἡνίκ’ ἂν πρὸς ἄκρῳ γένωνται, ἔξω πορευθεῖσαι ἔστησαν ἐπὶ τῷ τοῦ οὐρανοῦ νώτῳ. Καὶ ἀκρότητα οὖν τῆς οὐρανίας διακοσμήσεως καὶ τὸ ἔξω προσαγορεύει τὸ τοῦ οὐρανοῦ νῶτον, ἃ δὴ δια‐ | |
| 10 | φερόντως ἐστὶν ἐξαίρετα τοῦ πρώτου τῶν συνοχέων. Πάντας γὰρ συνέχων τῇ ἑαυτοῦ μιᾷ τῆς ὑπάρξεως ἀκρότητι, κατὰ τὸ λόγιον, αὐτὸς πᾶς ἔξω ὑπάρχει καὶ ἥνωται πρὸς τὸν ὑπερουράνιον τόπον καὶ τὴν ἄφραστον ἐκείνου δύναμιν, περιεχόμενος ὑπ’ αὐτοῦ | |
| 15 | πανταχόθεν καὶ κλείσας ἑαυτὸν ἐν τῇ μονοειδεῖ τῶν νοητῶν περιοχῇ. Τί γὰρ διαφέρει λέγειν τὸ κεκλεῖσθαι τὸν πρώτιστον τῶν συνοχέων ἐν τῇ νοητῇ περιωπῇ τοῦ προσεχῶς αὐτὸν τῷ ὑπερουρανίῳ τόπῳ περιεχόμενον ἀποφαίνειν, ὃς ἦν νοητὸς ἐν τοῖς νοεροῖς ἀνηπλωμένος; | |
| 20 | Εἰ δέ ἐστι τὸ πρῶτον τὸ ἔξω, καὶ τὸ ἄκρον δηλονότι καὶ συντέτακται τοῖς λοιποῖς καὶ ἐξῄρηται ἀπ’ αὐτῶν. Εἰ δὲ ὁ πρῶτος τοιοῦτος, κατὰ τὴν ἀκρότητα τὴν νοητὴν ἱδρυμένος καὶ τοῖς ἄλλοις θεοῖς τὴν πρὸς τὸ νοητὸν συναφὴν ἐπιλάμπων καὶ τὸν ὅρμον τὸν πατρικόν, | |
| 25 | δεῖ δήπου καὶ τὸν μέσον εἶναι καὶ τὸν ἔσχατον, τὸν μὲν | |
| κατὰ τὸ βάθος τὸ οὐράνιον, τὸν δὲ κατὰ τὴν ἀποπερά‐ | 64 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.65 | τωσιν τῆς συμπάσης περιφορᾶς. Εἰ δὲ μίαν καὶ συνεχῆ τῶν ὅλων περιφορὰν ὑπεστήσατο, τὴν τῆς τάξεως ἰδιό‐ τητα ταύτης αἰτιατέον· συνεκτικὴ γὰρ οὖσα τῶν ὅλων διακόσμων καὶ πρὸ τῶν ἄλλων ἑαυτῆς, καὶ οἷον κέντρον | |
| 5 | καὶ δεσμὸς τῶν θείων γενῶν, ἑαυτὴν πρῶτον συνδεῖ καὶ συνέχει καὶ εἰς μίαν ἀνατείνει ζωήν. Εἷς οὖν ἅμα καὶ τριπλοῦς ἐστιν ὁ Οὐρανός, καὶ αὐτὸς εἰς τὰς τρεῖς προέρ‐ χεται μονάδας, ἀφανὴς ὢν καὶ φανερὸς καὶ τὸ μεταξὺ τούτων, καὶ μιμούμενος τοὺς νοητοὺς θεούς, εἰς τριάδας | |
| 10 | ὑποβάντας νοητάς. κβʹ Εἰ δὲ βούλει καὶ ἀπὸ τῶν ἐν Κρατύλῳ γεγραμμένων τὴν ἰδιότητα τῆς τάξεως ταύτης ἰδεῖν, πρῶτον μὲν ἐκεῖνο τῆς ἐν μέσῳ καθιδρυμένης συνοχῆς ἔστω σοι τεκμήριον, τὸ | |
| 15 | διττὴν αὐτῆς παραδίδοσθαι τὴν σχέσιν, τὴν μὲν πρὸς τὰ νοητά, τὴν δὲ πρὸς τὰ νοερά· καὶ γὰρ ὁρᾶν τὰ ἄνω λέγεται καὶ τὸν καθαρὸν νοῦν ἀπογεννᾶν. Οὐκοῦν τῶν μὲν νοητῶν ἐστι νόησις, τῶν δὲ νοερῶν νοητόν (τὸ γὰρ αἴτιον τοῦ νοῦ προϋφέστηκεν τῆς νοερᾶς οὐσίας)· καὶ | |
| 20 | τὸ συναμφότερον τοῦτο μάλιστα τὴν μέσην διακόσμησιν τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν συμπληροῖ. Ἡ μὲν γὰρ συναγωγὸς ὁρῶσα τὰ νοητά, μᾶλλον δὲ ἡνωμένη τοῖς νοητοῖς, οὐ πρώτως ὑφίστησιν τὸν θεῖον νοῦν· ἡ δὲ τελεσιουργός, συμπαράγουσα τῇ μέσῃ τὰ νοερά, προσεχῶς τὴν οὐρανίαν | |
| 25 | τάξιν νοεῖ, καὶ οὐ τὰ πρὸ Οὐρανοῦ νοητά. Μόνη δὲ αὕτη | 65 in vol. 4 |
Theol Plat.4.66 | τὸ νοητὸν καὶ νοερὸν καταλαβοῦσα κέντρον, ἐξ ἴσου μὲν ἐπ’ ἄμφω διατείνει, νοοῦσα δὲ τὰ νοητὰ νοερῶς αἰτία τῶν νοερῶν ἐστι νοητῶς. Ἐπεὶ δὲ προηγεῖται τῆς γεννητικῆς ἐν αὐτῇ τῶν νοερῶν δυνάμεως ἡ πρὸς τὰ αἴτια σχέσις, | |
| 5 | ἀπ’ ἐκείνης ὁ Σωκράτης ἀρχόμενος καὶ τὴν δευτέραν ὡς ἐκείνης ἐξημμένην παραδίδωσιν· Ἡ δὲ αὖ εἰς τὰ ἄνω ὄψις καλῶς ἔχει τοῦτο τὸ ὄνομα καλεῖσθαι, οὐρανία, ὁρῶσα τὰ ἄνω. Τοῦτο μὲν οὖν τὴν πρεσ‐ βυτέραν τῆς συνοχικῆς διακοσμήσεως σχέσιν τελέως ἡμῖν | |
| 10 | ἀφωρίσατο, νοερὰν αὐτὴν ὡς πρὸς τὰ νοητὰ καὶ ὄψιν ὡς πρὸς ὁρώμενα συνάπτων· καίτοι καὶ ἑαυτὴν νοεῖ καὶ ἐν ἑαυτῇ νοητόν ἐστιν, ἀλλὰ καὶ τὸ νοητὸν αὐτῆς ὡς πρὸς τὸ πρώτως νοητὸν νοερὰν ἔλαχεν τάξιν. Τὸ δὲ ἑξῆς τὴν πρὸς τὰ νοερὰ σχέσιν ἐξηγεῖται τῆς αὐτῆς ταύτης μεσότητος· | |
| 15 | Ὅθεν δὴ καὶ φασίν, ὦ Ἑρμόγενες, τὸν καθαρὸν νοῦν παραγίγνεσθαι οἱ μετεωρολόγοι καὶ τούτῳ ὀρθῶς τὸ ὄνομα κεῖσθαι. Μέση τοίνυν ἐν μέσοις τοῖς νοεροῖς καὶ νοητοῖς θεοῖς ἡ τοῦ Οὐρανοῦ διακόσμησις ἀνήπλωται, τὸ νοητὸν ὁμοῦ καὶ νοερὸν εἰς μίαν συνοχὴν | |
| 20 | ἀμέριστον συλλαβοῦσα καὶ πρὸς ἑκάτερον ὁμοίως ἔχουσα καὶ τῶν τε πρώτων νοερῶν καὶ τῶν ἑνιαίων νοητῶν ἴσον ἀφεστῶσα· διὸ καὶ τὰ ἄνω λέγεται νοεῖν καὶ παράγειν οὕτως τὸν νοῦν. Τοῦτο δὴ οὖν πρῶτον ἐκ τῶν κειμένων λαβόντες μετὰ | |
| 25 | τοῦτο συννοήσωμεν ὅτι τριπλῆς οὔσης τῆς οὐρανίας τάξεως καὶ πάσης αὐτῆς καὶ νοούσης τὰ νοητὰ καὶ παρα‐ γούσης τὰ νοερά, διαφερόντως ἡ μὲν πρωτίστη μονὰς τὰ νοητὰ νοεῖ (συγκίρνησιν γὰρ ἑαυτὴν τοῖς νοητοῖς καὶ | |
| τὸν νοῦν οἶδε τὸν νοητὸν καὶ ἥνωται τοῖς πρὸ αὐτῆς καὶ | 66 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.67 | ἔστιν ὡς ἐν μεριστοῖς ἀμέριστος, εἰς τὴν ἁπλότητα τὴν νοητὴν ἑαυτὴν ὑπεραπλώσασα)· ἡ δὲ τρίτη μάλιστα γεννητικὴ τῶν νοερῶν ἐστιν, ἐπεὶ καὶ ὁ νοῦς ἐστι τῆς ὅλης συνεκτικῆς τριάδος, καὶ παρὰ τοῖς Ὀρφικοῖς | |
| 5 | τρίτος ἐστὶν Οὐρανός, ὁ τοῦ Κρόνου πατήρ· ἡ δὲ μέση συμπαράγει μὲν τῇ τρίτῃ τὸν νοερὸν διάκοσμον τῶν θεῶν, συνάπτεται δὲ μετὰ τῆς πρώτης τοῖς νοητοῖς, καὶ πλη‐ ροῦται μὲν νοητῆς ἑνώσεως ἀπὸ τῆς πρώτης, πληροῖ δὲ τὴν τρίτην γονίμων δυνάμεων. Ὁρᾷς οὖν ὅπως ὁ Πλάτων | |
| 10 | διὰ τῆς τῶν ἄκρων ἰδιότητος ὅλην ἡμῖν ἐξέφηνεν τὴν οὐρανίαν διακόσμησιν, τὴν μὲν νοητὴν αὐτῆς ὕπαρξιν συνάψας τοῖς νοητοῖς, τὴν δὲ νοερὰν τοῖς νοεροῖς, τὴν δὲ ἀμφοῖν μέσην κατὰ τὴν κοινὴν ἰδιότητα προελθοῦσαν ἡμῖν συλλογίζεσθαι παρέχων. Ἐπεὶ καὶ εἰ τοῦτο βούλει | |
| 15 | λαμβάνειν ἐκ τῶν εἰρημένων, τῷ φωτὶ τῶν νοητῶν συνῆπται τὸ οὐράνιον φῶς· ἡ γὰρ ὄψις οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ φῶς. Τῷ τοίνυν ἑαυτῆς φωτὶ καὶ τῇ ἀκρότητι τῇ θείᾳ συνῆπται τοῖς πρώτοις ἡ μέση διακόσμησις, τῇ δὲ νοερᾷ φύσει καὶ τῷ πέρατι τῆς ὅλης τριάδος ἀπογεννᾷ τὸν νοῦν καὶ πᾶσαν | |
| 20 | τὴν ἄχραντον θεότητα τῶν νοερῶν. Οὐ γὰρ καθ’ ἑαυτὸν παράγει τὸν νοῦν, ἀλλὰ μετὰ τῆς καθαρότητος, οὕτω γάρ που καὶ ὁ Σωκράτης φησίν· Ὅθεν δὴ καὶ φασίν, ὦ Ἑρμόγενες, τὸν καθαρὸν νοῦν παραγίγνεσθαι. Καὶ τῆς νοερᾶς τοίνυν ὑπάρξεως καὶ τῆς ἀχράντου | |
| 25 | δυνάμεώς ἐστιν ἡ οὐρανία τάξις αἰτία πρωτουργός. Εἰ δὲ δεῖ τὴν καθαρότητα μὴ κατὰ συμβεβηκὸς ὑπάρχειν τῷ νῷ, θεότης ἐστὶ τῶν ἐξῃρημένων ἀπὸ τῶν δευτέρων | |
| καὶ ἀτρέπτου δυνάμεως χορηγός, ἣν ὁ μέγιστος Οὐρανὸς | 67 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.68 | τῷ νῷ συμπαράγων ὁμοῦ καὶ τῶν ἀχράντων θεῶν καὶ τῶν νοερῶν πατέρων ἐστὶν ὑποστάτης. Ταύτας καὶ ἐκ τοῦ Κρατύλου τὰς ἐνδείξεις παραληπτέον τῆς περὶ τῶν συνεκτικῶν θεῶν ἀληθείας. | |
| 5 | κγʹ Λοιπὸν τοίνυν ἐστὶ τὴν ὑπουράνιον ἁψῖδα θεωρῆ‐ σαι τῷ Φαίδρῳ πειθομένους καὶ τὴν ἰδιότητα τῶν ἐνταῦθα θεῶν. Πρὶν δὲ τῆς περὶ αὐτῆς ἄρξωμαι διδασκαλίας, τοσοῦτον βούλομαι προειπεῖν, ὅτι δὴ καὶ τῶν πρὸ ἡμῶν | |
| 10 | οἱ κλεινότατοι τὴν ὑπουρανίαν ταύτην ἁψῖδα θείαν διακόσμησιν ὑπὸ τῷ οὐρανῷ τεταγμένην ὑπονοήσαντες, οἱ μὲν εὐθὺς μετὰ τὸ πρῶτον αὐτὴν τάττειν ἠξίωσαν, οὐρανὸν τὸ πρῶτον εἰπόντες, οἱ δὲ ἐν τῷ πλάτει τῶν νοητῶν ἑκάτερον τάττουσιν. | |
| 15 | Ὁ μὲν γὰρ ἐκ τῆς Ἀσίνης φιλόσοφος τῷ Πλωτίνῳ πειθόμενος τὸ προσεχῶς ἀπὸ τοῦ ἀρρήτου προελθὸν ὑπουράνιον ἁψῖδα προσείρηκεν, ὡς ἐν τῷ Περὶ ὀνο‐ μάτων φιλοσοφεῖ περὶ τούτων. Ὁ δὲ δὴ μέγας Ἰάμβλιχος νοητῶν τινα τάξιν θεῶν, ἔστι δὲ ὅπου τῷ δημιουργῷ τὴν | |
| 20 | αὐτήν, τὸν μέγαν Οὐρανὸν προστησάμενος, τὴν ὑπ’ αὐτῷ προσεχῶς ἱδρυμένην διακόσμησιν καὶ οἷον ὑπεζωκυῖαν τὸν οὐρανόν, ὑπουράνιον ἁψῖδα τίθεται· καὶ ταῦτα ἐν | |
| τοῖς τοῦ Φαίδρου γέγραφεν ὑπομνήμασιν. Μηδεὶς οὖν | 68 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.69 | οἰέσθω καινοτομεῖν ἡμᾶς περὶ τὴν τῆς τάξεως ταύτης θεολογίαν καὶ πρώτους ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ διαιρεῖν τὴν ὑπουράνιον ἁψῖδα, ἀλλὰ καὶ προηγουμένως μὲν τῷ Πλάτωνι πείθεσθαι διαστέλλοντι τοὺς τρεῖς τούτους | |
| 5 | διακόσμους, τὸν ὑπερουράνιον τόπον, τὴν οὐρανίαν περιφοράν, τὴν ὑπουράνιον ἁψῖδα· μετὰ δὲ Πλάτωνα καὶ τοῖς ἐνθεαστικῶς τὴν ἐκείνου θεωρίαν μετα‐ διώξασιν, Ἰαμβλίχῳ καὶ Θεοδώρῳ. Τί γὰρ δεῖ λέγειν τὸν ἡμέτερον καθηγεμόνα τὸν ὡς ἀληθῶς Βάκχον, ὃς περὶ | |
| 10 | τὸν Πλάτωνα διαφερόντως ἐνθεάζων καὶ μέχρις ἡμῶν τὸ θαῦμα καὶ τὴν ἔκπληξιν τῆς Πλατωνικῆς θεωρίας ἐξέλαμ‐ ψεν; Καὶ οὗτος τοίνυν ἐν τοῖς τῆς Συμφωνίας γράμμασιν καὶ μετὰ τούτου τὼ προειρημένω σοφὼ τὴν ὑπουρά‐ νιον ἁψῖδα διαστέλλουσι τῆς οὐρανίας διακοσμήσεως, | |
| 15 | διαφέρουσι δὲ ἀλλήλων πολλῷ δή τινι κατὰ τὴν θεωρίαν. Ὁ μὲν γὰρ Θεόδωρος τὸ πρῶτον οὐρανὸν εἰπών, οὔτε τὴν εἰς τὰ ἄνω ὁρῶσαν ὄψιν, ὡς ὁ ἐν Κρατύλῳ Σωκράτης, ἀφίησιν ἔτι ὑπάρχειν—οὐδὲ γὰρ ὁρᾷ τὸ πρῶτον οὔτε ὄψις ἐστὶν οὔτε κατωτέρω τινός ἐστιν— | |
| 20 | οὔτ’ οὖν τὴν τοῦ ὀνόματος ἀνάπλωσιν προσήσεται ταύτην οὔτε τὸν ὑπερουράνιον τόπον, ὡς ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης ἐνθουσιάζων ὕμνησεν· οὔτε γὰρ τόπος ἐστὶ τοῦ ἑνὸς οὔτε νοητὸν οὔτε πλῆθος εἰδῶν οὔτε ἄνεισιν ἐπέκεινα τοῦ πρώτου τὸ ψυχῶν γένος, οὐδὲ | |
| 25 | γάρ ἐστιν ἐπέκεινα οὐδέν. Ὁ δέ γε θεῖος Ἰάμβλιχος μετὰ τὸ πρῶτον ὑποθέμενος | |
| τὸν οὐρανὸν ἀορίστως καὶ τὴν ἰδιότητα τῆς ὑπάρξεως | 69 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.70 | οὐ παραδεδωκώς, καθαρεύει μὲν τῶν προειρημένων ἀπορημάτων, διδασκέτω δὲ ἡμᾶς τίς ἡ τάξις ἡ οὐρανία, καὶ πῶς ὑπέστη, καὶ ποῖον γένος αὐτὴν συμπληροῖ τῶν πρὸ τοῦ δημιουργοῦ θεῶν. | |
| 5 | Ὁ δὲ πάντα τελεωσάμενος καὶ τοῖς ἀνελέγκτοις καταδη‐ σάμενος λόγοις ὁ ἡμέτερος ἂν εἴη καθηγεμών, ὃς καὶ τὰς μεταξὺ πάσας διακοσμήσεις τοῦ τε πρώτου καὶ τῆς Οὐρανοῦ βασιλείας ἐπεσκέψατο 〈καὶ〉 τὴν ἰδιότητα τῆς τάξεως ταύτης νοερῶς ἐθεάσατο καὶ παραδέδωκεν ἡμῖν | |
| 10 | τοῖς ἑαυτοῦ μύσταις ἀπηκριβωμένην τὴν περὶ αὐτῆς ἀλήθειαν. Ταύτῃ μὲν οὖν διαφέρουσιν ἀλλήλων οἱ ἡμέτεροι πατέ‐ ρες ὄντως καὶ προπάτορες· κοινῇ δὲ ἅπαντες τὴν ὑπουρανίαν ἁψῖδα τῆς οὐρανίας περιφορᾶς διακρί‐ | |
| 15 | νουσιν. Τοῦτο τοίνυν καὶ ἡμῖν ὑποθετέον, καὶ πρὸς τούτῳ τὸ προσεχῶς ὑποτετάχθαι τῷ οὐρανῷ τὸν διάκοσμον τοῦ‐ τον τῶν θεῶν. κδʹ Ἐπειδὴ τοίνυν τὴν συνεκτικὴν τάξιν ὁ οὐρανὸς εἷς | |
| 20 | ὢν καὶ τριπλοῦς ἐκληρώσατο, τὴν δὲ ἀκρότητα τῶν νοητῶν ἅμα καὶ νοερῶν ὁ ὑπερουράνιος ἔλαχε τόπος, ἀνάγκη δήπου τὴν ὑπουράνιον ἁψῖδα τὸ τέλος συμπεραίνειν τῆς μέσης προόδου τῶν θεῶν καὶ συγκλείειν τὴν ὅλην ταύτην διακόσμησιν καὶ πρὸς τὴν ἀρχὴν ἐπιστρέ‐ | |
| 25 | φειν, καὶ δευτέραν μὲν τοῦ οὐρανοῦ παραδέχεσθαι | 70 in vol. 4 |
Theol Plat.4.71 | τάξιν, συνελίσσειν δὲ αὐτὴν ἐπὶ τὴν ἄκραν ἕνωσιν· καὶ ὁμοφυῶς μὲν τοῖς μέσοις συνεζεῦχθαι γένεσιν, προϋπάρ‐ χειν δὲ τῶν νοερῶν. Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ διέκριναν τὴν ἑαυτῶν βασιλείαν τῆς Οὐρανίας δυνάμεως, ἡ δὲ ὑπουράνιος | |
| 5 | ἁψὶς συνήνωται τῷ οὐρανῷ καὶ περιέχεται τῇ οὐρανίᾳ διακοσμήσει· ὅθεν δὴ καὶ ὑπουράνιος ἐπονομάζεται. Συνάψασα δὴ οὖν πρὸς τὴν οὐρανίαν περιφορὰν καὶ ὑποστᾶσα προσεχῶς ἀπ’ αὐτῆς, ἐπιστρέφει τὰ δεύτερα πάντα πρὸς τὰ νοητὰ καὶ τελειοῖ κατὰ τὴν νοερὰν περιω‐ | |
| 10 | πήν. Τῶν γὰρ νοερῶν θεῶν κατ’ ἐπιστροφὴν ἀπογεννηθέν‐ των καὶ κατὰ μίαν σφαιρικὴν ἕνωσιν εἰς ἑαυτοὺς συνελισ‐ σομένων, ἔδει προσεχῶς αὐτῶν ὑπεριδρῦσθαι τὴν τελεσιουρ‐ γὸν ἡγεμονίαν. Ὅθεν δὴ καὶ θαυμάζειν ἐπέρχεταί μοι τοὺς ἀγνοήσαντας | |
| 15 | τὴν θείαν ταύτην διακόσμησιν καὶ τὴν ὅλην οὐ προσποιη‐ σαμένους τῆς τελειότητος πηγήν, ἀλλὰ τοὺς μὲν εἰς τὰς ἐντελεχείας καταφερομένους (ὧν τοσοῦτον ἀποδέχομαι μόνον, ὅτι δὴ καὶ αὐτοὶ τὸ τέλειον τῷ τῆς συνοχῆς εἴδει συμπλέκουσιν· ἀγνοοῦσι δὲ ἄρα τὴν χωριστὴν τῶν ὑπο‐ | |
| 20 | κειμένων τελειότητα, καὶ τὰ εἴδωλα τῶν ὄντως τελείων φιλοφρονοῦνται καὶ περὶ ταῦτα διατρίβουσιν)· τοὺς δὲ τὴν ψυχὴν αἰτιωμένους (οἳ λανθάνουσιν ἑαυτοὺς τὴν ἐν αἰῶνι προϋπάρχουσαν τελειότητα μὴ προσποιούμενοι καὶ ἀπὸ τῆς κατὰ χρόνον ἐνεργούσης ζωῆς καὶ τὴν τελείωσιν ἐν | |
| 25 | περιόδοις ἐχούσης ἀρχόμενοι· δεῖ δὲ εἶναι τὴν ὁμοῦ πᾶσαν πρὸ τῆς διῃρημένης καὶ τὴν ἑστῶσαν πρὸ τῆς κινουμένης, αὕτη γὰρ ἡ κίνησις ἡ κατὰ χρόνον ἐνδεής | |
| ἐστι τοῦ τέλους καὶ τοῦ ἐφετοῦ καὶ περὶ ἐκεῖνο κατὰ | 71 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.72 | μέρος ἀνελίσσεται)· τρίτον δὲ ἐπὶ τούτοις, ἄλλους τοὺς ἐπὶ νοῦν ἀναδραμόντας καὶ τὴν πρωτίστην τελειότητα νοερὰν ὑποθεμένους (ἐνέργεια μὲν γὰρ ὁ νοῦς καὶ τελειότης νοερά, τῆς δὲ θείας τελειότητος ἐφίεται καὶ περὶ ἐκείνην | |
| 5 | ὑφέστηκεν καὶ δι’ ἐκείνην εἰς ἑαυτὸν ἐπιστρέφεται· δεῖ τοίνυν τὸ τῆς ἐπιστροφῆς αἴτιον προϋπάρχειν τῶν ἐπιστρεφομένων εἰς ἑαυτὰ νοερῶν γενῶν, καὶ τὸ τῆς μιᾶς τελειότητος ἡγεμονοῦν ὑπερηπλῶσθαι τῶν τελειουμένων)· εἰκότως ἄρα καὶ πρὸ τῶν νοερῶν πάντων τὴν ὑπου‐ | |
| 10 | ράνιον ἁψῖδα θεῶν προεστήσατο διακόσμησιν ἐπιστρε‐ πτικὴν τῶν δευτέρων ὅλων θείων γενῶν καὶ τελεσιουργόν. Καὶ διὰ τοῦτο τούς τε ἑπομένους τῷ Διὶ θεοὺς καὶ τοὺς δαίμονας ἐπὶ τὴν ἁψῖδα ταύτην ἀνάγει καὶ διὰ ταύτης ἐπί τε τὸν οὐρανὸν καὶ τὸν ὑπερουράνιον τόπον· | |
| 15 | Ὅταν δὲ δὴ πρὸς δαῖτά τε καὶ θοίνην ἴωσιν, ἄκραν ἐπὶ τὴν ὑπουρανίαν ἁψῖδα πορεύονται πρὸς ἄναντες. Διὰ ταύτης ἄρα τελειοῦνται καὶ τῆς τοῦ οὐρανοῦ μεταλαγχάνουσι περιφορᾶς καὶ ἐπὶ τὸ νοητὸν ἀνατείνονται· τὸ γὰρ τρέφον ἐστὶ καὶ πληροῦν πάντα τὸ | |
| 20 | νοητόν. Ὑπ’ αὐτὴν τοίνυν τὴν συνεκτικὴν τάξιν ἡ τελε‐ σιουργὸς ἱδρυθεῖσα τελεῖ μὲν τὰ ἀνιόντα πάντα πρὸς τὸ νοητόν, εὐρύνει δὲ τὰς ψυχὰς εἰς ὑποδοχὴν τῶν θείων ἀγαθῶν, ἐλλάμπει δὲ τὸ νοερὸν φῶς, τοῖς δὲ ἑαυτῆς κόλποις περιλαβοῦσα τὰ δεύτερα γένη τῶν θεῶν ἐντίθησι | |
| 25 | πάντα τῇ συνεκτικῇ τῶν ὅλων περιφορᾷ. | 72 in vol. 4 |
Theol Plat.4.73 | Διὰ ταῦτα δὴ οὖν καὶ ὁ Σωκράτης μικρὸν προελθὼν τὰς ἀναγομένας μετὰ τῶν δώδεκα θεῶν ψυχὰς ἐπὶ τὸ νοητὸν κάλλος τελεῖσθαί φησι τὴν τῶν τελετῶν μακα‐ ριωτάτην καὶ διὰ τῆς τελετῆς ταύτης μυεῖσθαι καὶ | |
| 5 | ἐποπτεύειν τὰ ἄρρητα. Ἐκεῖ τοίνυν ἡ τελετὴ τῶν θεῶν, ἐκεῖ τὰ πρώτιστα μυστήρια. Καὶ οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ καὶ τελετάρχας ὁ Πλάτων θεοὺς ἀνέξεται καλούντων ἡμῶν, ὅς γε καὶ τὰς ψυχὰς ἐκεῖ τελεῖσθαί φησι, θεῶν δηλαδὴ τελούντων· τοὺς δὲ αὖ προκατάρχ〈οντ〉ας | |
| 10 | τῆς τελετῆς πῶς ἄν τις ἄλλως ἢ τελετάρχας ἀπο‐ καλέσειεν; Ἐγὼ μὲν γὰρ οὐδὲ ὅπου τρέψω τὴν διάνοιαν ἔχω, τοσαύτην ἐνάργειαν καὶ μέχρι τῶν ὀνομάτων ὁρῶν. κεʹ Μιᾶς δὲ οὔσης τῆς τελετῆς καὶ τριπλῆς (συνδιῄρηνται | |
| 15 | γὰρ οἱ τελεσιουργοὶ θεοὶ τοῖς συνεκτικοῖς) τὴν μὲν μίαν ἕνωσιν αὐτῆς ὑπουράνιον ἁψῖδα προσείρηκεν, ὥσπερ οὐρανὸν τὴν συνεκτικήν· ἐνδείκνυται δὲ καὶ τὸ ἐν ταύτῃ βάθος καὶ τὴν ὕφεσιν, ἄκρον ἐν αὐτῇ τιθέμενος καὶ πορείαν ἀνάντη πρὸς τὴν τῆς ἁψῖδος ἀκρότητα. | |
| 20 | Καθάπερ οὖν ἐν τῇ πρὸ ταύτης διακοσμήσει τὸ μὲν νοητὸν κατὰ τὴν ἀκρότητα τάττειν ἠξιοῦμεν, τὸ δὲ ζωτικὸν κατὰ 〈τὸ〉 βάθος, τὸ δὲ νοερὸν κατὰ τὸ πέρας τὸ | |
| τὴν οὐρανίαν ὅλην ἀφορίζον περιφοράν, οὕτω κἀν | 73 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.74 | ταύτῃ τῇ τελεσιουργῷ τάξει τὸ μὲν νοητὸν τῆς ἁψῖδος ἄκρον θησόμεθα, τῷ νώτῳ τοῦ οὐρανοῦ τὸν αὐτὸν τρόπον ἐπονομαζόμενον, διότι δὴ καὶ σύστοιχα ταῦτα ἀλλήλοις ἐστί, τὸ δὲ βάθος τῇ ζωῇ, δι’ ἧς αἱ ψυχαὶ | |
| 5 | πορεύονται πρὸς τὴν ἀκρότητα, τὸ 〈δὲ〉 πέρας, ὃ δὴ συγκλείει τὴν ὅλην ἁψῖδα, τῷ νῷ. Σύμπασαν δὲ τὴν τάξιν ταύτην τῇ πρὸ αὐτῆς ἡνωμένῃ ἀνάλογον διαι‐ ρήσομεν, πρὸς ἅπασαν γὰρ τὴν συνεκτικὴν τριάδα ὁ τελεσιουργὸς θεὸς ὑπέστρωται· καὶ ὁ μὲν τῆς μονίμου | |
| 10 | χορηγός ἐστι τοῖς θεοῖς τελειότητος ἑδράζων ἐν ἑαυτοῖς πάντας καὶ πρὸς ἑαυτοὺς ἑνίζων, ὁ δὲ τῆς γεννητικῆς τῶν ὅλων προκατάρχει τελειώσεως εἰς τὴν τῶν δευτέρων προμήθειαν ἀνεγείρων τὰ κατ’ οὐσίαν προηγούμενα, ὁ δὲ τῆς εἰς τὰς αἰτίας ἐπιστροφῆς ἐστιν ἡγεμὼν συνελίσσων | |
| 15 | πᾶν τὸ προϊὸν εἰς τὴν οἰκείαν ἀρχήν. Διὰ γὰρ ταύτην τὴν τριάδα καὶ πᾶν τὸ τέλειον αὔταρκές ἐστι καὶ ἐν ἑαυτῷ ὑφέστηκεν, καὶ πᾶν τὸ γεννῶν τέλειόν ἐστι καὶ ἀκμάζον γεννᾷ, καὶ πᾶν τὸ ἐφιέμενον τῆς οἰκείας ἀρχῆς διὰ τῆς ἑαυτοῦ τελειότητος συνάπτεται πρὸς αὐτήν. | |
| 20 | Εἴτ’ οὖν τῆς φύσεως τὴν τελεσιουργὸν τῶν γιγνο‐ μένων δύναμιν λαμβάνοις, εἴτ’ οὖν τῆς ψυχῆς τὸν τέλειον ἀριθμὸν τῶν ἀποκαταστάσεων, εἴτε τοῦ νοῦ τὴν ἐν ἑνὶ κατ’ ἐνέργειαν ἑστῶσαν τελειότητα, μιᾶς τῆς τῶν θεῶν τελειότητος πάντα ταῦτα ἐξήρτηται καὶ πρὸς ἐκείνην | |
| 25 | ἀναφερόμενα τὰ μὲν μείζω, τὰ δὲ ἐλάττω τῆς τελείας ὑπάρξεως μοῖραν ἔλαχεν· καὶ πᾶσα τελειότης ἐντεῦθεν | |
| προέρχεται. Τριττὴ δέ ἐστι, τὸ ὅλον εἰπεῖν· ἡ μὲν πρὸ | 74 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.75 | τῶν μερῶν, οἵα δή ἐστιν ἡ τῶν θεῶν τελειότης (ἐν γὰρ τῷ ἑνὶ τὴν ὑπόστασιν ἔχει πρὸ τοῦ πλήθους παντὸς αὐτοτελῶς προϋπάρχοντι· τοιοῦτον γάρ που τὸ ἓν τὸ τῶν θεῶν, οὐχ οἷον τὸ ψυχῶν ἢ τῶν σωμάτων ἕν, ταῦτα | |
| 5 | μὲν γὰρ ὁμοφυῶς τῷ πλήθει συνέζευκται καὶ συναναμί‐ γνυται ταῖς οὐσίαις, αἱ δὲ τῶν θεῶν ἑνάδες αὐτοτελεῖς πρὸ τῶν οὐσιῶν ὑφεστήκασι, γεννῶσαι τὰ πλήθη καὶ οὐ συναπογεννώμεναι τοῖς πλήθεσιν)· ἡ δὲ ἐκ τῶν μερῶν ἐστι τελειότης, ἣ συνυπάρχει τοῖς μέρεσι καὶ συμπληροῦ‐ | |
| 10 | ται διὰ τῶν μερῶν, οἵα δή ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου τελειότης (ἐκ γὰρ τῶν αὐτῆς πληρωμάτων ἔχει τὸ παντελές)· τρίτη δέ ἐστιν ἄλλη τελειότης ἡ ἐν τοῖς μέρεσιν (οὕτω δὴ καὶ τοῦ κόσμου μόριον ἕκαστον τέλειόν ἐστιν· ὡς γὰρ ὅλον ἐξ ὅλων, οὕτω καὶ τέλειον ἐκ τελείων τῶν ἐν | |
| 15 | αὐτῷ τὸ πᾶν ὑφέστηκεν κατὰ τὸν Τίμαιον). Ὡς δὲ συνελόντι φάναι, καὶ ἡ τελειότης τὸν αὐτὸν τρόπον τῇ ὁλότητι διαιρεῖται· συνέζευκται γὰρ ἀλλήλοις, ὥς φησιν ὁ Τίμαιος, διότι δὴ καὶ τὸ τελεσιουργὸν γένος τῷ συνεκτικῷ συμφύεται καὶ πᾶσι τοῖς συνεκτικοῖς ὑποτέτακται τελεσιουργὸς | |
| 20 | μονάς. Τῆς οὖν συνοχικῆς τῶν μερῶν ὁλότητος τριττῆς ὑπαρ‐ χούσης καὶ ἡ τελειότης ἐστὶ τριπλῆ. Καὶ εἴ με δεῖ τοὐμὸν εἰπεῖν, πᾶσαι μὲν ἐκ πάντων εἰσὶ τῶν ἡγεμόνων αἱ τελειότη‐ τες· ἀλλ’ ἡ μὲν πρὸ τῶν μερῶν τῷ πρώτῳ προσήκει | |
| 25 | μᾶλλον, ἡ δὲ ἐκ τῶν μερῶν τῷ μέσῳ, ἡ δὲ ἐν τῷ μέρει τῷ τρίτῳ. Πρὸ δὲ τῆς τριάδος ταύτης ἡ μονοειδὴς τελειότης | |
| καὶ ἡ παντελὴς ὕπαρξίς ἐστιν ἡ νοητὴ τριάς, ἣν καὶ ὁ | 75 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.76 | Τίμαιος κατὰ πάντα τελείαν προσείρηκεν. Ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν ἡνωμένως αἱ τρεῖς προϋπῆρχον τελειότητες, μᾶλλον δὲ μία πηγὴ πάσης ἦν τελειότητος ἡ τριὰς ἐκείνη, *** τῆς νοητῆς συνοχῆς ἐστιν ἀνέλιξις καὶ ἡ συναγωγὸς τριὰς | |
| 5 | τῆς ἑνοποιοῦ καὶ πρωτίστης ἐν τοῖς νοητοῖς, οὕτω δὴ καὶ ἡ τελεσιουργὸς τῆς παντελοῦς ἐστι τριάδος εἰκών. Ἀνάλογον γὰρ ταῖς νοηταῖς τριάσιν αἱ νοηταὶ καὶ νοεραὶ προεληλύθασιν. Τριττὴ τοίνυν ἡ τελειότης, πρὸ τῶν μερῶν, ἐκ τῶν | |
| 10 | μερῶν, ἐν τῷ μέρει· καὶ καθ’ ἕτερον τρόπον, ἡ μόνιμος, ἡ γεννητική, ἡ ἐπιστρεπτική· καὶ κατ’ ἄλλην ἐπιβολήν, ἡ τῶν νοερῶν καὶ ἀμερίστων οὐσιῶν, ἡ τῶν ψυχικῶν, ἡ τῶν περὶ τὰ σώματα μεριστῶν. Εἰκότως ἄρα πρὸ τῶν νοερῶν θεῶν οἱ τρεῖς ἡγεμόνες τῆς τελειότητός εἰσιν, | |
| 15 | μίαν συστησάμενοι διακόσμησιν ὑπὸ τὴν οὐρανίαν περιφοράν, καὶ δι’ ἑαυτῶν ἀνάγοντες πάντα τὰ δεύτερα πρὸς τὸ νοητὸν καὶ τελοῦντες τῷ φωτὶ τῷ νοητῷ καὶ ἐπιστρέφοντες καὶ συνάπτοντες τῇ τοῦ Οὐρανοῦ βασιλείᾳ, καὶ τὸ ἄοκνον τοῖς τελουμένοις παρέχοντες καὶ φρου‐ | |
| 20 | ροῦντες αὐτῶν τὴν ἄχραντον τελειότητα. κϛʹ Τοιαῦτα καὶ περὶ τῆς τρίτης τριάδος τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν διακόσμων νοήματα παρὰ τοῦ Πλάτωνος ληπτέον· | |
| ἣν ποτὲ μὲν ὑπουρανίαν ἁψῖδα προσονομάζει, ἄκρον | 76 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.77 | καὶ μέσον καὶ ἔσχατον ἔχουσαν, ποτὲ δὲ τελετὴν μακαρίαν καὶ πασῶν τελετῶν πρεσβυτάτην, δι’ ἧς ἀνάγει τὰς ψυχὰς καὶ συνάπτει τῇ μυστικῇ πληρώσει τῶν νοητῶν. Αὕτη γὰρ ἀνοίγει τὰς οὐρανίας ὁδούς, ὑπ’ αὐτὴν | |
| 5 | ἱδρυμένη τὴν οὐρανίαν περιφοράν, καὶ δείκνυσιν αὐτοφανῆ τὰ τῶν θεῶν φάσματα καὶ ὁλόκληρα καὶ ἀτρεμῆ, καὶ πρὸς τὴν ἐποπτείαν ἀναπλοῖ τῶν νοητῶν θεαμάτων, ὥς φησιν ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης. Προηγεῖται γὰρ ἡ μὲν τελετὴ τῆς μυήσεως, αὕτη δὲ | |
| 10 | τῆς ἐποπτείας. Οὐκοῦν τελούμεθα μὲν ἀνιόντες ὑπὸ τοῖς τελεσιουργοῖς θεοῖς, μυούμεθα δὲ τὰ ὁλόκληρα καὶ ἀτρεμῆ φάσματα ὑπὸ τοῖς συνεκτικοῖς, παρ’ οἷς καὶ ἡ ὁλότης ἡ νοερὰ καὶ ἡ στάσις τῶν ψυχῶν, ἐποπ‐ τεύομεν δὲ παρὰ τοῖς συναγωγοῖς τῶν ὅλων εἰς τὴν | |
| 15 | νοητὴν περιωπήν. Καὶ πάντα μὲν ὡς πρὸς τὸ νοητὸν λέγομεν, τυγχάνομεν δὲ ἄλλου κατ’ ἄλλον διάκοσμον. Καὶ γὰρ τελοῦσιν ἡμᾶς οἱ τελεσιουργοὶ τῷ νοητῷ δι’ ἑαυτῶν, *** καὶ τῆς ἐποπτείας καθηγοῦνται τῶν νοητῶν αἱ συναγωγοὶ μονάδες δι’ ἑαυτῶν. | |
| 20 | Καὶ πολλοὶ μὲν οἱ βαθμοί, πάντες δὲ εἰς τὸν πατρικὸν ὅρμον ἀνατείνουσιν καὶ τὴν πατρικὴν τελετήν· εἰς ἣν δὴ καὶ ἡμᾶς οἱ τῶν ὅλων ἀγαθῶν ἡγεμόνες τελετάρχαι καταστήσειαν, οὐ λόγοις ἀλλ’ ἔργοις φωτίσαντες, καὶ ὑπὸ τῷ μεγάλῳ Διὶ τῆς τοῦ νοητοῦ κάλλους ἀπο‐ | |
| 25 | πληρώσεως ἀξιώσαντες ἀπαθεῖς τῶν περὶ τὴν γένεσιν | |
| κακῶν ὅσα δὴ νῦν ἡμᾶς περικέχυται τελέως ἀποφή‐ | 77 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.78 | νειαν, καὶ τοῦτον ἡμῖν καρπὸν κάλλιστον ἐπιλάμψειαν τῆς παρούσης θεωρίας, ἣν ἑπόμενοι τῷ θείῳ Πλάτωνι τοῖς φιλοθεάμοσι τῆς ἀληθείας *** ἀποστρόφους οὐδὲν ἱκανόν. | |
| 5 | κζʹ Φέρε δὴ οὖν αὖθις κατ’ ἄλλην ὁδὸν τῷ Παρμενίδῃ συνακολουθήσωμεν μετὰ τὰς νοητὰς τριάδας τὰς νοητὰς ἀπογεννῶντι καὶ νοερὰς ὁμοῦ διακοσμήσεις καὶ τὴν συνεχῆ τῶν θείων πρόοδον διὰ τῶν ἐφεξῆς συμπερασμάτων | |
| 10 | ἐκφαίνοντι. Μιμεῖται γὰρ ἡ τῶν λόγων ἀλληλουχία καὶ συνάρτησις τὴν τῶν πραγμάτων ἀδιάλυτον τάξιν τοῖς ἄκροις τὰ μέσα συνάπτουσαν ἀεὶ καὶ διὰ τῶν μέσων γενῶν ἐπὶ τὰς ἐσχάτας προόδους τῶν ὄντων πορευομένην. Τοῦτο δὴ οὖν πρὸ τῶν καθ’ ἕκαστα νοήσεων θεωρήσωμεν, | |
| 15 | ὅπως ἀνάλογον ταῖς νοηταῖς τριάσιν αἱ νοηταὶ καὶ νοεραὶ προεληλύθασιν, ἵνα καὶ τὴν εὔτακτον τῶν πραγμά‐ των τάξιν ἀπὸ τούτων τῷ λογισμῷ περιλάβωμεν. Τρεῖς τοίνυν ἦσαν αἱ νοηταὶ τριάδες αὗται· τὸ ἓν ὄν, τὸ ὅλον, τὸ ἄπειρον πλῆθος· τρεῖς δὲ ἡμῖν | |
| 20 | ἀνεφάνησαν αἱ νοηταὶ καὶ νοεραί, ὁ ἀριθμός, τὸ ὅλον, | |
| τὸ τέλειον. Οὐκοῦν ἀπὸ μὲν τοῦ ἑνὸς ὄντος ὁ | 78 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.79 | ἀριθμός, ἀπὸ δὲ τοῦ ὅλου τοῦ νοητοῦ τὸ ἐν τούτοις ὅλον, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀπείρου πλήθους τὸ τέλειον. Πανδύναμον γὰρ ἦν ἐκεῖ τὸ ἄπειρον καὶ παντελές, πάντα μὲν περιλαμβάνον, αὐτὸ δὲ ἀπερίληπτον ὑπάρχον. | |
| 5 | Τῷ τοίνυν πανδυνάμῳ καὶ παντελεῖ τὸ τέλειον ἀνάλογον, νοερὰν ἔχον τελειότητα καὶ δευτέραν τῆς πρωτουργοῦ καὶ νοητῆς τελειότητος. Καὶ μὴν καὶ τὸ ὅλον συγγενὲς μέν ἐστι τῷ νοητῷ τὸ νοητὸν καὶ νοερόν· διέστηκε δὲ ἐκείνου καθ’ ὅσον ἐκεῖνο | |
| 10 | μὲν τὴν ὁλότητα κατὰ μίαν ἕνωσιν εἶχεν τοῦ ἑνὸς ὄντος, τοῦτο δὲ τὸ ἓν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ τῶν μερῶν τῶν ἑνιαίων ὅλον ἀναφαίνεται καὶ τὸ ὂν τῶν πολλῶν ὄντων. Διῃρημέναι δὴ οὖν αἱ ὁλότητες αὗται τῆς καθ’ ἕνωσιν προηγουμένης καὶ νοητῆς διεστήκασιν. Αἱ γὰρ ὁλότητες αἱ τοῦδε τοῦ ὅλου | |
| 15 | τῆς νοητῆς εἰσιν ὁλότητος μέρη. Τὸ τρίτον τοίνυν ἐπανιόντες τὸν ἀριθμὸν ἀνάλογον τῷ ἑνὶ ὄντι θήσομεν. Τὸ γὰρ ἓν ὂν ἐκεῖ μέν ἐστι κρυφίως καὶ νοητῶς καὶ πατρικῶς, ἐνταῦθα δὲ μετὰ τῆς ἑτερότητος ἀπογεννᾷ τὸν ἀριθμόν, διάκρισιν εἰδῶν καὶ | |
| 20 | λόγων ὑποστησάμενον. Ἡ γὰρ ἑτερότης αὐτὴ πρῶτον ἐν τῇ τάξει ταύτῃ προφαίνεται, δύναμις μὲν οὖσα καὶ δυὰς ἐν τοῖς νοητοῖς, μητρικὴ δὲ καὶ γόνιμος ἐν τούτοις πηγή. Καὶ γὰρ ἦν ἐκεῖ μὲν ἡ δύναμις συναγωγὸς τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ [ἑνὸς] ὄντος, διὸ καὶ ἄρρητος ἦν ὡς τῷ ἑνὶ καὶ | |
| 25 | τῇ ὑπάρξει κρυφίως ὑπάρχουσα· ἐνταῦθα δὲ ἡ ἑτερότης | 79 in vol. 4 |
Theol Plat.4.80 | διακρίνει μὲν τὸ ὂν καὶ τὸ ἕν, πολλαπλασιάζει δὲ μετὰ τοῦτο τὸ ἓν γεννητικῶς προϊοῦσα καὶ τὸ ὂν εἰς δευτέρας καὶ τρίτας προκαλεῖται προόδους, θρύπτουσα μὲν τὸ ὂν εἰς ὄντα πολλά, κερματίζουσα δὲ τὸ ἓν εἰς τὰς μερικω‐ | |
| 5 | τέρας ἑνάδας, καθ’ ἑκάτερον δὲ τῶν ὅλων μενόντων τὰς ὑποβάσεις ἀποτελοῦσα. Εἰκότως ἄρα καὶ ὁ Πλάτων τῶν ἀποφάσεων τοῦ ἑνὸς ἀπὸ ταύτης ἐποιεῖτο τὴν ἀρχήν, ἐνταῦθα γὰρ τὰ πολλὰ διὰ τὴν ἑτερότητα τὴν διαστήσασαν τὸ ὂν καὶ τὸ ἕν. Ἐπεὶ | |
| 10 | καὶ τὸ ὅλον τὸ ἀποφασκόμενον τοῦ ἑνὸς τὸ νοερὸν ἀλλ’ οὐ τὸ νοητόν ἐστι. Λέγει γοῦν ἡ ἀπόφασις ὅτι τὸ ἓν οὐχ ὅλον, ὥστε ἡ κατάφασις, τὸ ἓν ὅλον· τοῦτο δὲ τὸ νοερόν ἐστιν ὅλον, τὸ γὰρ νοητὸν ὅλον τὸ ἓν ὄν ἐστι καὶ οὐ τὸ ἕν. Καὶ τὰ πολλὰ δὲ οὕτως ἀπέφησεν, τὸ ἓν οὐ πολλά· | |
| 15 | τούτῳ δὲ ἀντίκειται, τὸ ἓν πολλά. Τὸ δὲ πλῆθος τὸ νοητὸν οὐ τὸ ἓν πολλὰ ἐποίει, ἀλλὰ τὸ ἓν ὂν πολλά. Καὶ ὡς συνελόντι φάναι, πᾶν τὸ νοητὸν τῷ ἑνὶ ὄντι χαρακτηρίζεται· συνέπτυκται γὰρ ἐν ἐκείνῳ τὸ ὂν καὶ τὸ ἓν καὶ συμπέφυκεν ἀλλήλοις, καὶ τὸ ὂν ἑνικώτατόν ἐστιν. Ὅπου δὲ εἰς πλῆθος | |
| 20 | ἑκάτερον πρόεισιν, ἀπ’ ἀλλήλων διίσταται καὶ μείζω τὴν πρὸς ἄλληλα διαφορὰν ἀποφαίνει· μερίζεταί γε μὴν εἰς πλῆθος διὰ τὴν γόνιμον τῆς ἑτερότητος φύσιν. κηʹ Ὅτι μὲν οὖν αἱ νοηταὶ καὶ νοεραὶ διακοσμήσεις ἀνά‐ | |
| 25 | λογον οὖσαι ταῖς νοηταῖς μετὰ τῆς ὑφέσεως προεληλύ‐ | 80 in vol. 4 |
Theol Plat.4.81 | θασιν, ἐκ τούτων καταφανές· μετὰ δὲ τοῦτο περὶ ἑκάστης διέλθωμεν, ἀπὸ τῆς πρωτίστης ἀρχόμενοι κατὰ φύσιν. Πρῶτος δὴ οὖν ἡμῖν ὁ νοητὸς ἀριθμὸς ἐκφαίνεται, τῷ μὲν πλήθει συνεχὴς ὤν. Πᾶς γὰρ ἀριθμὸς πλῆθός ἐστιν· | |
| 5 | ἀλλὰ τὸ πλῆθος τὸ μὲν ἡνωμένως ὑφέστηκεν, τὸ δὲ διακε‐ κριμένως, ὁ δὲ ἀριθμὸς πλῆθός ἐστι διακεκριμένον. Ἐν αὐτῷ γὰρ ἡ ἑτερότης· ἐν γὰρ τῷ νοητῷ δύναμις ἦν, καὶ οὐχ ἑτερότης, ἡ καὶ ἀπογεννῶσα τὰ πλήθη καὶ συνάπτουσα πρὸς τὰς μονάδας. Συνεχὴς τοίνυν ὁ ἀριθμὸς τῷ πλήθει | |
| 10 | τῷ νοητῷ, καὶ τοῦτο ἀναγκαῖον. Καὶ γὰρ ἡ μονὰς ἦν ἐκεῖ καὶ ἡ δυάς, ἐπεὶ καὶ τὸ ὅλον καὶ ἀεὶ μοναδικὸν ἦν καὶ δύο γιγνόμενον οὐδὲν ἐπαύετο. Μονὰς οὖν ἐκεῖ καὶ δυὰς ἦν, αἱ πρώτισται τῶν ἀριθμῶν ἀρχαὶ καὶ ἐξῃρημέναι, καὶ ἐν ταύταις ἦν τὸ πλῆθος ἡνωμένως. Ἐπεὶ καὶ ἡ μονάς, | |
| 15 | ἡ πηγὴ τῶν ἀριθμῶν, καὶ ἡ δυὰς πᾶν ἔχει κατ’ αἰτίαν τὸ πλῆθος, ἡ μὲν πατρικῶς, ἡ δὲ μητρικῶς· καὶ διὰ τοῦτο οὔπω ἀριθμὸς τὸ νοητὸν πλῆθος, ἀλλὰ πλῆθος νοητόν, ἐν ταῖς μονοειδέσιν ἀρχαῖς νοητῶς ἱδρυμένον, ἐν μονάδι λέγω καὶ δυάδι, γεννητικῶς μὲν ἐν τῇ δυάδι, πατρικῶς | |
| 20 | δὲ ἐν τῇ μονάδι. Καὶ γὰρ πατὴρ ἦν καὶ μήτηρ ὁ τρίτος θεός· ἐπεὶ καὶ εἰ τὸ αὐτοζῷον ἐν ἐκείνῳ, δεῖ καὶ τὴν τοῦ ἄρρενος ἐκεῖ καὶ τὴν τοῦ θήλεος αἰτίαν πρώτως προϋ‐ πάρχειν, ταῦτα γὰρ ἐν ζῴοις. Ὥστε κατὰ τὸν Τίμαιον καὶ κατὰ τὸν Παρμενίδην ἐκεῖ τὸ μητρικὸν αἴτιον καὶ τὸ | |
| 25 | πατρικόν, καὶ ἐν τούτοις περιέχεται τὰ νοητὰ ζῷα καὶ τὰ | 81 in vol. 4 |
Theol Plat.4.82 | πλήθη τὰ νοητά· καὶ ἀπὸ τούτων πρώτων ὁ ἀριθμός, μετὰ τῆς ἑτερότητος τάς τε μονάδας καὶ τὰς δυάδας τὰς ἐν τῷ ἀριθμῷ καὶ τοὺς ἀριθμοὺς πάντας παραγόντων. Θηλυπρεπῶς γὰρ καὶ τὸ γεννητικὸν ἐν τούτοις ἐστὶ καὶ | |
| 5 | τὸ πατρικόν· καὶ εἰσὶν αἱ μονάδες τῆς τριάδος ταύτης πατρικαὶ πᾶσαι (διὸ καὶ πρὸ τῶν ἄλλων τῆς μοναδικῆς αἰτίας μετίσχουσιν), ἀλλὰ κατὰ τὴν τῆς ἑτερότητος δύναμιν. Ἐκεῖ μὲν γάρ (ἐν τῷ νοητῷ λέγω) καὶ τὸ μητρικὸν πατρικῶς ἦν, ἐνταῦθα δὲ καὶ τὸ πατρικὸν μητρικῶς· | |
| 10 | ὥσπερ ἐκεῖ μὲν καὶ τὸ νοερὸν νοητῶς, ἐνταῦθα δὲ καὶ τὸ νοητὸν νοερῶς. Προσεχῶς μὲν οὖν ἀπὸ ταύτης ὑφίσταται τῆς τάξεως ὁ πρώτιστος ἀριθμός, ἀνάλογον δὲ ἀπογεννώμενος τῇ πρώτῃ τριάδι τῶν νοητῶν δηλονότι καὶ ἐξ ἐκείνης πρόεισιν. | |
| 15 | Διὸ καὶ ὁ Παρμενίδης ἀρχόμενος τῶν περὶ τοῦ ἀριθμοῦ λόγων ἀναμιμνῄσκει τῆς πρώτης ἡμᾶς ὑποθέσεως, δι’ ἧς τὸ ἓν ὂν ἀπογεννᾷ, τὸ ἓν οὐσίας μετέχειν λέγων καὶ τὴν οὐσίαν τοῦ ἑνός, ὡς ἂν τῆς τριάδος ταύτης κατ’ ἐκείνην ὑποστάσης, καὶ τοῦτο εἰκότως. Νοητὴ γὰρ οὖσα καὶ | |
| 20 | νοερὰ πρόεισιν, ὡς μὲν νοητὴν ἐν τοῖς νοεροῖς λαχοῦσα τάξιν, ἀπὸ τῆς ἀκρότητος τῶν νοητῶν, ὡς δὲ 〈τῶν〉 νοερῶν προκατάρχουσα διακόσμων, ἀπὸ τῆς νοερᾶς τῶν νοη‐ τῶν ***. Ἀλλ’ ἐπὶ μὲν τῆς τριάδος ἐκείνης τῆς νοητῆς καὶ τὸ ἓν τοῦ ὄντος ἦν καὶ τὸ ὂν τοῦ ἑνός, διὰ τὴν ἄφραστον | |
| 25 | αὐτῶν καὶ κρύφιον ἕνωσιν καὶ τὴν ἐν ἀλλήλοις ὑπόστασιν· | |
| ἐπὶ δὲ τῆς νοητῆς καὶ νοερᾶς ἡ ἑτερότης ἐκφανεῖσα τῆς | 82 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.83 | κρυπτομένης ἐν ἐκείνῃ καὶ ἀρρήτου δυνάμεως εἰκών, καὶ ἐκλάμψασα τὴν ἑαυτῆς ἐνέργειαν, διακρίνει καὶ τὸ ἓν ἀπὸ τοῦ ὄντος καὶ τὸ ὂν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς καὶ ἑκάτερον εἰς πλῆθος προάγει διῃρημένον, καὶ οὕτω δὴ τὸν ὅλον | |
| 5 | ἀριθμὸν ἀπογεννᾷ. Ὁ γὰρ ἀριθμός, ὡς πολλάκις εἴπομεν, διῃρημένον ἐστὶ πλῆθος, ἀλλ’ οὐχ ἡνωμένον, καὶ ἀπὸ τῶν ἀρχῶν ὑποστὰν κατὰ δευτέραν πρόοδον, ἀλλ’ οὐκ ἐν ταῖς ἀρχαῖς κρυφίως ἱδρυμένον. Διὸ καὶ τοῦ πλήθους ἁπλῶς ἕτερος, καὶ ἐν μὲν τοῖς νοητοῖς τὸ πλῆθος, ἐν δὲ | |
| 10 | τοῖς νοεροῖς ὁ ἀριθμός· ἐκεῖ μὲν γὰρ κατ’ αἰτίαν ὁ ἀριθμός, ἐνταῦθα δὲ κατὰ μετουσίαν τὸ πλῆθος· κἀκεῖ μὲν νοητῶς ἡ διαίρεσις, ἐνταῦθα δὲ νοερῶς ἡ ἕνωσις. Εἰ τοίνυν ἀπὸ τούτων πρόεισιν ὁ ἀριθμὸς καὶ τοιαύτην ἔλαχε τάξιν, εἰκότως καὶ ὁ Παρμενίδης τούτων μάλιστα | |
| 15 | διαμνημονεύει τῶν τριάδων, οὐσίας λέγων μετέχειν τὸ ἓν καὶ διὰ ταῦτα πολλὰ πεφηνέναι. Τὸ μὲν γάρ ἐστι τῆς πρώτης, τὸ δὲ τῆς τρίτης ἐξαίρετον, οὗ μὲν τῆς ἑνώσεως τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ὄντος 〈προϋποστάσης (ἐκεῖ γὰρ〉 προϋπόστασις ἦν ἡ μέθεξις), οὗ δὲ τῶν νοητῶν | |
| 20 | πολλῶν ἀναφανέντων, μόνον οὐχὶ κηρύττοντος τοῦ Πλάτωνος ὅτι κατὰ τὸ πλῆθος τὸ νοητὸν τὸ φανότατόν ἐστι τῶν νοητῶν, καίτοι κρυφίου ὄντος τοῦ πλήθους καὶ μονοειδοῦς· καθ’ ἑκάστην γὰρ τῶν θείων διακόσμησιν | |
| οἰκείως ἀπογεννᾶται ἐν ἐσχάτοις τὸ πλῆθος. | 83 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.84 | κθʹ Προῆλθε μὲν οὖν ἀπὸ τούτων καὶ διὰ ταῦτα ὁ νοητὸς τῶν νοερῶν γενῶν ἀριθμός. Ἰδιότητας μὴν ἔχει καὶ ἀπερι‐ λήπτους ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς, διῃρημένας δὲ εἰς δύο | |
| 5 | τὰς πρωτουργοὺς δυνάμεις, τήν τε γεννητικὴν τῶν ὅλων καὶ τὴν συναγωγὸν τῶν προελθόντων πάντων εἰς ἕνωσιν. Κατὰ μὲν γὰρ τὴν μονάδα συνάγει τὸ νοερὸν πλῆθος καὶ συνάπτει τοῖς νοητοῖς, κατὰ δὲ τὴν δυάδα προάγει τὸ πλῆθος καὶ διακρίνει κατὰ τὴν ἑτερότητα· καὶ κατὰ μὲν | |
| 10 | τὸ περιττὸν συνάγει τοὺς πολλοὺς διακόσμους εἰς τὴν ἀδιαίρετον ἕνωσιν, κατὰ δὲ τὸ ἄρτιον γονίμως ἐκφαίνει πάντα τὰ γένη τῶν θεῶν. Μέσος γὰρ ἱδρυθεὶς τῶν τε νοητῶν θεῶν καὶ τῶν νοερῶν καὶ τὸν ἕνα σύνδεσμον αὐτῶν συμπλη‐ ρῶν, ἄκρως μὲν ἐποχούμενος τοῖς νοεροῖς, ἡνωμένος δὲ | |
| 15 | τοῖς νοητοῖς, ἀνελίσσει μὲν τὸ νοητὸν πλῆθος καὶ προκαλεῖ‐ ται τὸ κρύφιον αὐτοῦ καὶ ἑνιαῖον εἰς διάκρισιν καὶ γόνιμον ἀπογέννησιν, συνάγει δὲ τὸ νοερὸν εἰς ἕνωσιν καὶ τὴν ἀμέριστον κοινωνίαν. Καὶ οὐ τοῦτο μόνον, ἀλλὰ πάντα μέχρι τῶν ἐσχάτων ἀπογεννῶν κατὰ τὴν τῆς δυάδος καὶ | |
| 20 | τῆς τοῦ ἀρτίου φύσεως ἀπερίληπτον αἰτίαν τὰ προελθόντα πάλιν ἑνίζει καὶ συνελίσσει κατὰ τὴν μονάδα καὶ τὴν ταὐτότητα τὴν περιττήν. Διὰ μὲν ἑνάδος καὶ δυάδος νοητῶς καὶ κρυφίως καὶ ἀγνώστως πάντα καὶ συνάγει καὶ συνδεῖ πρὸς τὸ νοητόν, καὶ αὐτὴν τὴν ἐσχάτην ὕλην | |
| 25 | καὶ τὰ ἴχνη τὰ ἐν αὐτῇ τῶν εἰδῶν. Διὰ δὲ τοῦ ἀρτίου | |
| καὶ περιττοῦ τὰς δύο συστοιχίας ὑφίστησιν, τάς τε | 84 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.85 | ζωογονικὰς καὶ τὰς ἀτρέπτους, τὰς γονίμους καὶ τὰς ποιητικάς, καὶ τὰ ἀμέριστα πάντα τῶν δημιουργῶν ἢ ζωογόνων γένη καὶ τὰ μεριστῆς προϊστάμενα ζωῆς ἢ ποιήσεως, καὶ τῶν ἐγκοσμίων τά τε νοερώτερα καὶ ἑνικώ‐ | |
| 5 | τερα καὶ τῆς κρείττονος ὄντα συστοιχίας καὶ τὰ οἷον ἀλο‐ γώτερα καὶ πληθυόμενα καὶ τὴν καταδεεστέραν συμπλη‐ ροῦντα σειράν. Καὶ αὖ πάλιν διὰ τῆς διῃρημένης ἀπογεν‐ νήσεως ταύτης ἕκαστον ἴδωμεν τῶν προϊόντων ἑνιζόμενον ἅμα καὶ πληθυόμενον, ἀδιαίρετόν τε καὶ διαιρούμενον, | |
| 10 | 〈συνεχόμενον〉 ἐν ταῖς αἰτίαις καὶ δι’ ὑφέσεως αὐτῶν χωριζόμενον· καὶ τὰ μὲν κρείττονα καὶ ἁπλούστερα τῇ τοῦ περιττοῦ φύσει, τὰ δὲ καταδεέστερα καὶ ποικιλώτερα τῇ τοῦ ἀρτίου προσάγωμεν. Πανταχοῦ γὰρ τὸ μὲν περιττὸν τῶν ἀμερίστων καὶ ἁπλῶν καὶ ἑνιαίων ἀγαθῶν προηγεῖται, | |
| 15 | τὸ δὲ ἄρτιον τῶν διῃρημένων καὶ ποικίλων καὶ γεννητικῶν προόδων αἴτιόν ἐστι. Καὶ οὕτω δὴ πάντας ὀψόμεθα τοὺς τῶν ὄντων διακόσμους κατὰ τὸν θεῖον ἀριθμὸν ὑφαινομένους, πρεσβύτατον ὄντα καὶ νοερὸν καὶ πάντων ἐξῃρημένον τῶν διῃρημένων | |
| 20 | γενῶν. Ἔδει γὰρ πρὸ τῶν ἠριθμημένων εἶναι τὸν ἀριθμὸν καὶ πρὸ τῶν διακεκριμένων τὴν αἰτίαν τῆς ὅλης διακρί‐ σεως, καθ’ ἣν τὰ τῶν θεῶν γένη διῄρηται καὶ διακεκόσμηται τοῖς οἰκείοις ἀριθμοῖς. Εἰ τοίνυν ἐν τοῖς νοεροῖς εἰσιν αἱ διαιρέσεις καὶ αἱ συναφαὶ καὶ αἱ διακρίσεις τῶν | |
| 25 | προϊόντων καὶ αἱ κοινωνίαι τῶν συστοίχων, δεῖ πρὸ τῶν νοερῶν εἶναι τὸν ἀριθμόν, ὃς καὶ διαιρεῖ καὶ συνάγει πάντα ταῖς ἑαυτοῦ δυνάμεσιν νοητῶς. Καὶ εἰ πάντα κρυφίως ἐστὶ καὶ νοητῶς καὶ ἀγνώστως καὶ ἐξῃρημένως | |
| 〈ἐν τοῖς νοητοῖς, ἀν〉άριθμός ἐστιν αὐτῶν 〈ἡ〉 ἰδιότης | 85 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.86 | καὶ ἑνιαία καὶ ἀδιάκριτος. Κατὰ τὴν μέσην ἄρα τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν σύνδεσιν ὁ ἀριθμός, ὑπερηπλωμένος μὲν τῶν νοερῶν τοῖς νοητοῖς ἀγαθοῖς, ὑφειμένος δὲ τῶν νοητῶν ταῖς νοεραῖς διακρίσεσιν, καὶ τοῖς μὲν νοητοῖς | |
| 5 | κατὰ τὸ συναγωγὸν τῶν πολλῶν εἰς ἕνωσιν, τοῖς δὲ νοεροῖς κατὰ τὸ γεννητικὸν τῶν πολλῶν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὁμοιούμενος, ἀπὸ δὲ ταύτης τῆς ἄκρας τῶν νοερῶν θεῶν περιωπῆς ὑφιστὰς πρωτίστους μὲν τοὺς νοεροὺς αὐτοὺς ἀριθμούς, εἰδητικοὺς ὄντας καὶ καθολικοὺς καὶ τῆς | |
| 10 | ὅλης γεννήσεως καὶ ποιήσεως προϊσταμένους· δευτέρους δὲ τοὺς ὑπερκοσμίους, ζωογονικοὺς ὄντας καὶ ἡγεμονικοὺς καὶ μετρητικοὺς τῶν ἐν τῷ κόσμῳ θεῶν· τρίτους δὲ τούσδε τοὺς οὐρανίους τῶν ἀιδίων περιφορῶν ἐξάρχοντας καὶ συνελίσσοντας τοὺς κύκλους πάντας κατὰ τὰς νοερὰς | |
| 15 | αὐτῶν αἰτίας· ἐσχάτους δὲ τοὺς ὑπὸ σελήνην, τὸ ἄπειρον τῆς ὕλης καὶ ἄστατον ἀριθμοῖς καὶ εἴδεσι καὶ λόγοις συνέχοντας καὶ περατοῦντας, δι’ οὓς τὰ ὅλα καὶ τὰ μέρη τῶν θνητῶν πάντων ἀριθμοῖς ἰδίοις διαπεποίκιλ‐ ται· πανταχοῦ δὲ τὰ προηγούμενα καὶ τελειότερα τῷ | |
| 20 | περιττῷ, τὰ δὲ ὑφειμένα καὶ δευτερουργὰ γένη τῶν θεῶν τῷ ἀρτίῳ συνέχων, οἷον ἐν μὲν τοῖς νοεροῖς τὸ θῆλυ καὶ τὸ γόνιμον κατὰ τὸ ἄρτιον προάγων, τὸ δὲ ἄρρεν καὶ τὸ πατρικὸν κατὰ τὸ περιττόν, ἐν δὲ τοῖς ὑπερκοσμίοις τὴν μὲν ὁμοιότητα καὶ τὸ ἄτρεπτον κατὰ τὸ περιττὸν | |
| 25 | χαρακτηρίζων, τὴν δὲ ἀνομοιότητα καὶ τὴν εἰς τὰ δεύτερα | |
| πρόοδον κατὰ τὸ ἄρτιον, *** οὕτω γὰρ καὶ ὁ Ἀθηναῖος | 86 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.87 | ξένος τοῖς μὲν οὐρανίοις περιττά, τοῖς δὲ χθονίοις ἄρτια νέμειν ἐν τῇ ἱερᾷ θρησκείᾳ παρεκελεύσατο. Καὶ καθ’ ἑκά‐ τερον τῶν γενῶν τούτων τὸ μὲν ἡγεμονικώτερον ἐπὶ τὸ περιττὸν ἀνενεκτέον, τὸ δὲ ὑφειμένον ἐπὶ τὸ ἄρτιον. | |
| 5 | Ἄνωθεν τοίνυν ἄχρι τῶν ἐσχάτων ἡ τῶν ἀριθμῶν φύσις διήκει, πάντα διακοσμοῦσα καὶ συνέχουσα τοῖς οἰκείοις εἴδεσιν. Πῶς γὰρ ἢ τὴν περίοδον τοῦ κόσμου παντὸς ἀριθμὸς περιλαμβάνει τέλειος, ὡς αἱ παρὰ τῷ Πλάτωνι Μοῦσαι λέγουσιν, ἢ τὰς καθόδους τῶν ψυχῶν | |
| 10 | ἀριθμοὶ περιλαμβάνουσιν, οἱ μὲν εὐγονίας, οἱ δὲ ἀφορίας ποιητικοί, ἢ τὰς ἀνόδους ἀφορίζουσιν, οἱ μὲν ἐλαττόνων, οἱ δὲ μειζόνων ἀποκαταστατικοὶ περιόδων, ὡς ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ λέγει Σωκράτης, τρισχιλιέτεις καὶ μυριέτεις ἀποκαταστάσεις ἡμῖν παραδιδούς, πῶς δὲ | |
| 15 | αὐτὸς ὁ χρόνος ὁ τῶν ψυχικῶν μέτρων ἑνιαίως περιληπτι‐ κὸς κατ’ ἀριθμὸν πρόεισιν, ὥς φησιν ὁ Τίμαιος, εἰ μὴ προϋπάρχει τούτων ἁπάντων ὁ θεῖος ἀριθμὸς ὁ τοῖς πᾶσιν ἐνδιδοὺς τὴν τῆς κατ’ ἀριθμοὺς διακοσμήσεως ἀρχηγικὴν αἰτίαν; | |
| 20 | Πάντων οὖν ἀριθμοῖς καὶ εἴδεσιν ὑφισταμένων οἱ μὲν ἀριθμοὶ τὴν πρόοδον ἔλαχον ἀπὸ τῆς ἀκρότητος τῆς νοερᾶς, τὰ δὲ εἴδη τὴν ἀπογέννησιν ἐκ τῶν νοητῶν ἔσχον εἰδῶν. Ἐν μὲν γὰρ τῇ τρίτῃ τριάδι τῶν νοητῶν τὰ εἴδη πρώτως, ἐν δὲ τῇ πρωτίστῃ τῶν νοερῶν οἱ ἀριθμοὶ πρώτως· | |
| 25 | ἐπεὶ καὶ ἐν τοῖς ἀποτελέσμασιν αὐτῶν πᾶς μὲν ἀριθμὸς εἶδός ἐστιν, οὐ πᾶν δὲ εἶδος ἀριθμός. Εἰ δὲ δεῖ τἀληθῆ διαρρήδην ἀποφήνασθαι, καὶ πρὸ τῶν εἰδῶν οἱ ἀριθμοί· | |
| καὶ γὰρ ἀριθμοὶ μέν εἰσιν ὑπερούσιοι, εἴδη δὲ ὑπερούσια | 87 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.88 | οὐκ ἔστι. Καὶ κατὰ τοῦτον δὴ τὸν λόγον ἕκαστον τῶν εἰδῶν ἀριθμός ἐστιν, ὡς καὶ οἱ Πυθαγόρειοι ἔλεγον. Ἐπεὶ καὶ ὁ Τίμαιος Πυθαγόρειος ὢν οὐ μόνον εἴδη νοητὰ τίθεται, ἀλλὰ καὶ ἀριθμούς, εἰσὶν δὲ τέτταρες λέγων. | |
| 5 | Ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν ὁ ἀριθμὸς νοητῶς ἐστι καὶ κατ’ αἰτίαν μοναδικῶς (μονὰς γάρ ἐστι τὸ αὐτοζῷον νοητή, κρυφίως ἔχουσα τὸν ὅλον ἀριθμόν), ἐν δὲ τῇ ἀκρότητι τῶν νοερῶν διακεκριμένως ὁ ἀριθμός, ἀνελίττων τὸν ἐν τῇ μονάδι κατ’ αἰτίαν καὶ ἑνοειδῶς προϋπάρχοντα. Διαφέρει γάρ, | |
| 10 | οἶμαι, τὸ ἐν τῇ αἰτίᾳ λέγειν πλῆθος καὶ τὸ ἀπ’ αἰτίας, καὶ τὸ ἡνωμένον λέγειν ἢ διακεκριμένον· καὶ τὸ μέν ἐστι πρὸ ἀριθμοῦ, τὸ δὲ ἀριθμός. Ὥστε καὶ κατ’ αὐτόν εἰσιν [οἱ] ἀριθμοὶ νοητοὶ μετὰ τῶν εἰδῶν καὶ πρὸ τῶν εἰδῶν καὶ κατὰ τὸν Παρμενίδην μετὰ τὸ πλῆθος ὁ ἀριθμός. Τὸ γὰρ | |
| 15 | ἑνοειδὲς καὶ κρύφιον πλῆθος ὁ Τίμαιος ἀριθμὸν καλεῖ τῶν εἰδῶν· ἀλλ’ ἐπεὶ πρώτως ὁ ἀριθμὸς ἐν τοῖς θεοῖς, τὰ δὲ εἴδη τῶν ἑνάδων μετέχει τῶν θείων, τέτταρας τὰς ἰδέας τὰς πρώτας ἐπωνόμαζεν. Μονὰς γὰρ ἦν καὶ τριὰς πρώτως μὲν ἐν αὐτοῖς τοῖς θεοῖς, δευτέρως δὲ ἐν | |
| 20 | τοῖς νοεροῖς, καὶ ὑπερουσίως μὲν ἐν ἐκείνοις, εἰδητικῶς δὲ ἐν τούτοις. Ἐν μὲν οὖν τοῖς νοητοῖς ἑνιαίως ἦν τὸ πλῆθος, ἐν δὲ τοῖς νοεροῖς διακεκριμένως· ὅπου δὲ ἡ διάκρισις, ἐκεῖ καὶ ὁ ἀριθμός, ὡς εἴρηται πολλάκις. Διὸ καὶ τὰ γένη πάντα τῶν θεῶν ἐντεῦθεν ἀπογεννᾶται διαιρούμενα· τὰ | |
| 25 | μὲν πατρικὰ καὶ γεννητικὰ [καὶ] παρὰ τοῖς νοητοῖς καὶ | |
| νοεροῖς, τὰ δὲ δημιουργικὰ καὶ ζωογόνα παρὰ τοῖς νοεροῖς, | 88 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.89 | καὶ τὰ μὲν συνδετικὰ δι’ ὁμοιότητος *** παρὰ τοῖς ὑπερκοσμίοις, τὰ δὲ ἐξῃρημένα καὶ τὰ διῃρημένα παρὰ τοῖς ἀπολύτοις, τὰ δὲ ὑπουράνια καὶ τὰ ὑποσέληνα παρὰ τοῖς ἐγκοσμίοις. Ὡς δὲ συλλήβδην εἰπεῖν, αἱ συστοιχίαι | |
| 5 | πᾶσαι τῶν ὄντων ἀπὸ ταύτης διακρίνονται τῆς τάξεως. λʹ Τίνας μὲν οὖν ἰδιότητας ἔχει καὶ τίνων αἴτιός ἐστι τοῖς θεοῖς ὁ νοητὸς καὶ νοερὸς ἀριθμός, φανερὸν ἐκ τούτων· ὅτι δὲ καὶ θηλυπρεπής ἐστι πρῶτος, μετὰ ταῦτα λέγωμεν. | |
| 10 | Ἐν γὰρ τούτῳ πρῶτον ἡ ἑτερότης ἀνέλαμψεν, διακρίνουσα τὸ ἓν ἀπὸ τοῦ ὄντος καὶ τὸ ἓν εἰς πολλὰς ἑνάδας καὶ τὸ ὂν εἰς ὄντα πολλὰ κατακερματίζουσα. Τίς οὖν οὖσα τούτων ἐστὶν αἰτία τοῖς θεοῖς ἡ ἑτερότης; Εἰ μὲν δὴ γένος αὐτὴν τοῦ ὄντος καλοῖμεν, πρῶτον | |
| 15 | μὲν πῶς πρὸ τοῦ ὄντος ἐστί; Διακρίνουσα γὰρ τὸ ὂν καὶ τὸ ἓν μεταξὺ τέτακται ἀμφοῖν· μέση δὲ ὑπάρχουσα τὸ μὲν ἓν εἰς ἀπογεννήσεις προκαλεῖται, τὸ δὲ ὂν πληροῖ γεννητικῆς αἰτίας. Εἰ τοίνυν πρὸ τοῦ ὄντος ἐστί, πῶς ἂν εἴη τοῦ ὄντος ἕν τι γένος; Δεύτερον δὲ ἐπὶ τούτῳ τὸ μὲν | |
| 20 | ἕτερον, τὸ γένος τοῦ ὄντος, οὐσιῶδές ἐστι πανταχῇ καὶ τοῖς ὑπερουσίοις οὐδαμῶς ἐνυπάρχει· ἡ δὲ ἑτερότης αὕτη ταῖς ἑνάσιν αὐταῖς ὑπάρχει πρώτως, ὃ καὶ διακρίνει καὶ ἀπεργάζεται πολλὰς ἑνάδας ἀπὸ τῆς μιᾶς. Πῶς οὖν ἡ ὑπερούσιος ἑτερότης εἰς ταὐτὸν ἥξει ποτὲ τῇ τῶν οὐσιῶν | |
| 25 | συμπληρωτικῇ; Τὸ τρίτον τοίνυν ἐκεῖνο μὲν τὸ ἕτερον | 89 in vol. 4 |
Theol Plat.4.90 | ἐν τοῖς νοεροῖς ἀναφαίνεται κατὰ τὴν δημιουργικὴν τάξιν, αὕτη δὲ ἡ φύσις ἀκρότης ἐστὶ νοητὴ τῶν νοερῶν· καὶ ἐκείνη μὲν ὁμοῦ τῇ ταὐτότητι συνυφέστηκεν, αὕτη δὲ καθ’ ἑαυτὴν ἐν τοῖς νοητοῖς τῶν νοερῶν ἔχει τὴν ὑπόστα‐ | |
| 5 | σιν. Πρὸς τούτοις δὴ οὖν καὶ ἐν τοῖς ἑξῆς ὁ Πλάτων ἑτε‐ ρότητος μνησθήσεται προελθών, καὶ μετὰ τῆς ταὐτότητος αὐτὴν ἀπογεννήσει. Πῶς οὖν τὸ αὐτὸ συμπέρασμα δὶς ἀπεργάζεται, καίτοι μηδενὶ τῶν ἄλλων τὴν τοιαύτην παλιλλογίαν ἀποδιδούς; Οὐδὲ γὰρ τὸ ὅλον, ὃ δὴ δοκεῖ | |
| 10 | δὶς παραλαμβάνειν, ταὐτόν ἐστι τῷ νοητῷ τὸ νοερόν, ἀλλὰ διέστηκεν καὶ ταῦτα ἀπ’ ἀλλήλων, ὡς εἴρηται. Καὶ πῶς γὰρ ἂν τὰς διαφόρους τῶν θείων ἡμῖν ἐκφαίνοι προόδους, εἰ τὰ αὐτὰ συνάγει συμπεράσματα; Κατὰ δὴ ταύτας ἁπάσας τὰς ἐπιβολὰς τὴν ἑτερότητα | |
| 15 | τὴν τῶν ἀριθμῶν γεννητικὴν διαστέλλομεν τοῦ γένους τῶν ὄντων. Εἰ δὲ δὴ μή ἐστιν ἡ θατέρου φύσις ἡ ἑτερότης αὕτη, δύναμις δὲ γεννητικὴ τῶν ὄντων, συναγωγὸς ἔσται τοῦ τε ὄντος καὶ τοῦ ἑνός. Πανταχοῦ γὰρ ἡ δύναμις τοιαύτην ἔλαχεν ὕπαρξιν· διὰ γὰρ τὴν δύναμιν καὶ τὸ ἓν | |
| 20 | τοῦ ὄντος μετέχει καὶ τὸ ὂν τοῦ ἑνός. Οὐ διαιρέσεως οὖν, ἀλλὰ κοινωνίας καὶ ἀδιακρίτου συναφῆς ἡ δύναμις ἦν αἰτία καὶ σχέσις τοῦ τε ἑνὸς πρὸς 〈τὸ〉 ὂν καὶ τοῦ ὄντος πρὸς τὸ ἕν. Ἀνάγκη τοίνυν μήτε κατὰ τὴν δύναμιν αὐτὴν τετάχθαι τὴν νοητὴν μήτε κατὰ τὴν ἑτερότητα τῶν | |
| 25 | ὄντων τὴν νοεράν, μέσην δὲ οὖσαν ἀμφοῖν ἀνάλογον μὲν ὑφεστάναι τῇ νοητῇ δυνάμει, γεννᾶν δὲ ἐν ἐσχάτοις τῶν | |
| νοερῶν καὶ τὴν θατέρου μοῖραν—τίνα δὴ οὖσαν αὐτὴν | 90 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.91 | ἄλλην ἢ τὸ θῆλυ τὸ τῶν θεῶν; Διὸ καὶ μιμεῖται τὴν νοητὴν δύναμιν καὶ γόνιμός ἐστι τῶν πολλῶν ἑνάδων καὶ τῶν πολλῶν ὄντων. Καὶ πῶς γὰρ ἂν ἄλλως διέκρινε τὸν ἀριθμὸν ἀφ’ ἑαυτοῦ καὶ τὰ εἴδη τοῦ ἀριθμοῦ καὶ τὰς | |
| 5 | δυνάμεις, εἰ μὴ θηλυπρεπὴς ἦν αἰτία τῶν θείων προόδων; Πατρικῶς μὲν οὖν ἐστι τὸ πλῆθος ἐν τοῖς νοητοῖς, μητρικῶς δὲ ἐν τοῖς νοεροῖς, διόπερ ἐκεῖ μὲν μοναδικῶς, ἐνταῦθα δὲ κατ’ ἀριθμόν. Εἰκότως ἄρα κἀν τοῖς δευτέ‐ ροις γένεσι τῶν θεῶν ἡ μὲν ἕνωσις ἀπὸ τῶν ἀρρένων ἐφήκει | |
| 10 | θεῶν, ἡ δὲ διάκρισις ἀπὸ τῶν θήλεων, καὶ τὸ μὲν πέρας ἀπὸ τῶν ἀρρένων, ἡ δὲ ἀπειρία παρὰ τῶν θήλεων ἦλθεν. Ἀνάλογον γὰρ τῷ μὲν πέρατι τὸ ἄρρεν, τῷ δὲ ἀπείρῳ τὸ θῆλυ· διαφέρει δὲ τὸ θῆλυ τῆς ἀπείρου δυνάμεως καθ’ ὅσον ἡ μὲν δύναμις ἥνωται τῷ πατρὶ καὶ ἐν αὐτῷ ἐστι, τὸ δὲ | |
| 15 | θῆλυ διῄρηται τῆς πατρικῆς αἰτίας. Ἐπεὶ καὶ δυνάμεις οὐ μόνον ἐν τοῖς θήλεσίν εἰσιν, ἀλλὰ καὶ πρὸ αὐτῶν, ὥσπερ αἱ νοηταὶ δυνάμεις καὶ 〈ἐν〉 τοῖς ἄρρεσιν, ὥσπερ ὁ Τίμαιος λέγει τοῦ δημιουργοῦ τὴν δύναμιν αἰτίαν εἶναι τῆς τῶν ἀιδίων γενέσεως· Μιμούμενοι γὰρ ὑμεῖς | |
| 20 | τὴν ἐμὴν δύναμιν, ζῷα ἀπεργάζεσθε καὶ γεννᾶτε. Καὶ πρὸ τοῦ ἄρρενος οὖν καὶ τοῦ θήλεος ἡ δύναμις καὶ ἐν ἀμφοῖν καὶ μετ’ ἀμφότερα. Διὰ πάντων γὰρ διήκει τῶν ὄντων καὶ πᾶν τὸ ὂν δυνάμεως μετέχει, καθάπερ φησὶν ὁ Ἐλεάτης ξένος. Πανταχοῦ μὲν γὰρ ἡ δύναμις, | |
| 25 | ἀλλὰ μᾶλλον τὸ θῆλυ μετέχει τῆς κατ’ αὐτὴν ἰδιότητος | |
| καὶ τὸ ἄρρεν τῆς κατὰ τὸ πέρας ἑνώσεως. | 91 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.92 | λαʹ Ὅτι μὲν οὖν ὁ πρώτιστος ἀριθμός, ἀπὸ τῶν νοητῶν ἐκφανείς, θηλυπρεπής ἐστι, διὰ τούτων καταφανές. Λείπεται δὴ καὶ περὶ τῆς τριαδικῆς αὐτοῦ διαιρέσεως | |
| 5 | εἰπεῖν ἑπομένως τῷ Παρμενίδῃ. Τρία τοίνυν ἐξ ἀρχῆς ταῦτα πέφηνεν ἡμῖν κατὰ τὴν τοῦ ἑνὸς διάκρισιν ἀπὸ τοῦ ὄντος, τὸ ἕν, ἡ ἑτερότης, τὸ ὄν· καὶ τρεῖς αὗται μονάδες, τῆς ἑτερότητος οὔτε τῷ ἑνὶ τῆς αὐτῆς οὔσης οὔτε τῷ ὄντι. Ταῦτα μὲν γὰρ κἀν τοῖς | |
| 10 | νοητοῖς ἦν, ἡ δὲ ἑτερότης ἐνταῦθα πρῶτον. Ἀλλ’ ἐπειδήπερ ἄνω μὲν ἡ δύναμις συναγωγὸς ἦν, ἐνταῦθα δὲ διακριτικὴ τῶν ἄκρων, οὐ μόνον μονάδες εἰσὶ τρεῖς, ἀλλὰ καὶ δυάδες τρεῖς, τὸ ἓν μετὰ τῆς ἑτερότητος, καὶ ἡ ἑτερότης μετὰ τοῦ ὄντος, καὶ τὸ ἓν μετὰ τοῦ ὄντος· αἰτία γὰρ καὶ τῆς | |
| 15 | τοιαύτης διακρίσεως ἡ ἑτερότης, τὴν ἕνωσιν ἀκραιφνῆ τοῦ ἑνὸς ὄντος οὐ φυλάττουσα. Μονάδες οὖν τρεῖς καὶ δυά‐ δες τρεῖς, ἀλλὰ καὶ τριάδες τρεῖς αἱ αὐταὶ γένοιντο ἄν, ὁτὲ μὲν ἡμῶν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ἀρχομένων, ὁτὲ δὲ ἀπὸ τοῦ ὄντος, ὁτὲ δὲ ἀπὸ τῆς ἑτερότητος. Μοναδικῶς ἄρα | |
| 20 | καὶ δυαδικῶς καὶ τριαδικῶς ὑφέστηκεν ἡ τριὰς αὕτη· τοῦτο δὲ αὐτὸ τῷ τὴν ἑτερότητα καὶ τὸ πρώτιστον θῆλυ γεννῆσαι μονάδας ἐν αὑτῷ καὶ δυάδας καὶ τριάδας. Ἡ μὲν γὰρ διῃρημένη λῆψις διαφόρους ἡμῖν ἀπογεννᾷ μονάδας, ἡ δὲ συμπεπλεγμένη δυάδας καὶ τριάδας, τὰς | |
| 25 | μὲν τῷ ἑνί, τὰς δὲ τῇ ἑτερότητι, τὰς δὲ τῷ ὄντι κεκρατη‐ | |
| μένας. | 92 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.93 | Καὶ μέχρι τούτων ἡ πρωτίστη θεότης ἐκπέφανται, γόνιμος οὖσα τῶν πρωτίστων ἀριθμῶν, κατὰ μὲν τὸ ἓν τῶν ἑνιαίων, κατὰ δὲ τὴν ἑτερότητα τῶν γεννητικῶν, κατὰ δὲ τὸ ὂν τῶν οὐσιωδῶν. Ἐπειδὴ δὲ ἀπὸ ταύτης | |
| 5 | νοητῆς οὔσης ἡ μετ’ αὐτήν, ἀνάγκη δήπου καὶ τὴν μονάδα δύναμιν ἔχειν γόνιμον καὶ τὴν δυάδα καὶ τὴν τριάδα. Ταύτας μὲν οὖν τὰς δυνάμεις ὁ Παρμενίδης ἀποκαλεῖ τὸ ἅπαξ, τὸ δίς, τὸ τρίς. Ἕκαστον γὰρ τού‐ των δύναμίς ἐστι τῶν προειρημένων αἰτία, τῶν ὑφιστα‐ | |
| 10 | μένων ἢ διακεκριμένως ποιούντων ἢ κατὰ συμπλοκήν· ἐκεῖ γὰρ αὐτῶν αἱ μὲν ἴδιαι πάντως, αἱ δὲ κοιναὶ τῶν δευτέρων ἀπογεννήσεις. Τὰ δ’ οὖν ἐκ τούτων ἐστὶ προϊόντα τὸ περισσάκις περισσόν, τὸ ἀρτιάκις ἄρτιον, 〈τὸ ἀρτιο‐ πέρισσον.〉 Ὧν τὸ μὲν περισσάκις περισσόν, ὡς καὶ | |
| 15 | πρότερον ἐλέγομεν, συναγωγόν ἐστιν εἰς ἕνωσιν τῶν θείων προόδων, τὸ δὲ ἀρτιάκις ἄρτιον γεννητικὸν τῶν ὅλων, καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων προϊόν, τὸ δὲ ἀρτιοπέρισσον μικτόν, ἀπ’ ἀμφοῖν ἔχον τὴν ὑπόστασιν. Διὸ δὴ καὶ τὸ μὲν πέρατι, τὸ δὲ τῇ δυνάμει, τὸ δὲ τῷ ὄντι θήσομεν ἀνάλογον. | |
| 20 | Καὶ ὁρᾷς ὅπως ἐν μὲν τῇ πρώτῃ τάξει πάντα ἀρχικῶς ἦν, μονάς, δυάς, τριάς, ἐν δὲ ταύτῃ δευτέρως πάντα καὶ ὑφειμένως· καὶ ἄλλως μὲν ἐκεῖ τὸ μικτὸν ἡ τριάς, ἄλλως δὲ ἐνταῦθα τὸ ἀρτιοπέρισσον. Ἐκεῖ μὲν γὰρ τὰ ἄκρα περισσά, διότι νοητῶς ἦν, ἐνταῦθα δὲ πλέον τὸ | |
| 25 | ἄρτιον, καὶ ἡ νοητὴ μόνον ἀκρότης περισσή, τῇ γὰρ δυνά‐ μει τὸ μέσον τῆς τριάδος ἀνάλογον· καὶ ἐκεῖ μὲν ἡ μονὰς | |
| ἡ πάντα ἔχουσα τὰ εἴδη τῶν περισσῶν κατ’ αἰτίαν καὶ ἡ | 93 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.94 | δυὰς ἡ πάντα οὖσα τὰ εἴδη τῶν ἀρτίων κρυφίως καὶ ἡ τριὰς ἀριθμὸς οὖσα πρώτως, ἐνταῦθα δὲ καὶ τὸ περισσὸν σύνθετον ἤδη καὶ τὸ ἄρτιον διχῶς, οὗ μὲν ἀμίκτως, οὗ δὲ μεμιγμένως. Πάντ’ οὖν ἐνταῦθα γονίμως, ἐκεῖ δὲ πατρικῶς | |
| 5 | καὶ νοητῶς. Ἐκείνη δὲ ἡ μονὰς οὐδὲ πρόεισιν ἀπὸ τῶν νοητῶν, ἀλλ’ ἐν αὐτοῖς ἀνεκφοίτητός ἐστι. Μετὰ ταύτας τοίνυν καὶ ἀπὸ τούτων κατὰ τρίτην πρόοδον τὸν ὅλον θεωρήσωμεν ἀριθμὸν ὑφιστάμενον. Τούτων γάρ φησι προϋπαρχόντων οὐδεὶς ἂν ἀριθμὸς | |
| 10 | ἀπολείποιτο. Πᾶς οὖν ἀπογεννᾶται διὰ τούτων ἐν τῇ τρίτῃ μονάδι, καὶ τὸ ἓν πολλὰ καὶ τὸ ὂν γίγνεται, τῆς ἑτερότητος διακρινούσης ἑκάτερον. Καὶ πᾶν μὲν τοῦ ὄντος μόριον μετέχει τοῦ ἑνός, πᾶσα δὲ ἑνὰς ἐποχεῖται μοίρᾳ τινὶ τοῦ ὄντος· πληθύεται δὲ ἑκάτερον καὶ διακρί‐ | |
| 15 | νεται νοερῶς καὶ κατακερματίζεται καὶ ἐπ’ ἄπειρον πρόεισιν. Ὥσπερ 〈οὖν〉 ἐπὶ τῶν νοητῶν τῇ τρίτῃ τριάδι τὸ ἄπειρον πλῆθος ἀπεδίδομεν, οὕτω κἀπὶ ταύτης τῆς τριάδος τὸν ἄπειρον ἀριθμὸν τῷ τρίτῳ τῆς τριάδος ἀπονεμοῦμεν. Καὶ γὰρ ὅλως πανταχοῦ τὸ ἄπειρον ἔσχατόν | |
| 20 | ἐστιν ὡς παντελῶς προϊὸν καὶ πάντα μὲν τὰ δεύτερα περιλαμβάνον, αὐτὸ δὲ ὑπ’ οὐδενὸς μετεχόμενον. Ἦσαν μὲν οὖν καὶ ἐν τῇ πρώτῃ μονάδι δυνάμεις, ἀλλὰ νοητῶς, καὶ ἐν τῇ δευτέρᾳ πρόοδοι καὶ ἀπογεννήσεις, ἀλλὰ νοητῶς καὶ νοερῶς· ἐν δὲ τῇ τρίτῃ πανδύναμος ὁ ἀριθμός, | |
| 25 | ὅλον ἑαυτὸν ἐκφήνας, ὃ δὴ καὶ ὁ Παρμενίδης ἄπειρον | |
| προσείρηκεν. Καὶ μάλιστα δῆλον ὡς οὐ χρὴ τὴν ἀπειρίαν | 94 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.95 | ταύτην ἐπὶ τὸ ποσὸν μεταφέρειν· πῶς γὰρ ἄπειρος ἀριθμός, αὐτῆς τῆς ἀπειρίας πρὸς τὴν τοῦ ἀριθμοῦ φύσιν διαμαχο‐ μένης; Πῶς δὲ ἴσαι τοῖς τοῦ ὄντος κέρμασιν αἱ μοῖραι τοῦ ἑνός; Ἐν γὰρ τοῖς ἀπείροις τὸ ἴσον οὐκ ἔστιν. | |
| 5 | Ἀλλὰ τοῦτο μὲν καὶ τοῖς πρὸ ἡμῶν φροντίδος ἠξίωται. Δεδειγμένης δὲ ἡμῖν καὶ τῆς εἰς τρία διαιρέσεως, συνελόντες εἴπωμεν ὅτι τὸ ἓν πολλὰ κατὰ ταύτην ἀνεφάνη τὴν τάξιν, καὶ αὐτοῦ τοῦ ἑνὸς εἰς πλήθη προϊόντος ἑνάδων καὶ τοῦ ὄντος ὁμοίως τῷ ἑνὶ συναπογεννωμένου. Νοηταὶ γάρ εἰσι | |
| 10 | περιοχαὶ τῶν θείων διακόσμων πάντων αἱ τρεῖς αὗται μονάδες, καὶ πάσαις ταῖς ἀπὸ τῶν νοητῶν προόδοις ἐφεστήκασιν, ὁμοῦ καὶ παράγουσαι πάσας ἐξῃρημένως καὶ συνάγουσαι πρὸς τὰς νοητὰς αἰτίας. λβʹ | |
| 15 | Ἐπεὶ δὲ ὁ Πλωτῖνος τὸν ἀριθμὸν πρὸ τοῦ αὐτοζῴου τίθεται καὶ φησὶ τὸ ὂν τὸ πρώτιστον παράγειν ἀφ’ ἑαυτοῦ τὸν ἀριθμὸν καὶ μέσον τοῦτον ἱδρῦσθαι τοῦ τε ἑνὸς ὄντος ***, βάσιν δὲ ὄντα καὶ τόπον τῶν ὄντων, ἄξιον καὶ περὶ τούτου συντόμως εἰπεῖν. | |
| 20 | Εἰ μὲν γὰρ νοητὸν καὶ κρύφιον καὶ ὡς ἐν μονάδι περιεχό‐ μενον λέγοι τὸ αὐτοζῷον ἔχειν τὸν ἀριθμόν, ὀρθῶς ἂν λέγοι καὶ τῷ Πλάτωνι συμφώνως. Εἰ δὲ τὸν διακεκριμένον | |
| ἤδη πολυειδῶς καὶ τῆς ἑτερότητος ἔκγονον, οὐκ ἔστι | 95 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.96 | τοιοῦτον τὸ νοητὸν πλῆθος. Ἐκεῖ μὲν γὰρ τὸ ἓν καὶ ὄν ἐστι καὶ τὸ ὂν ἕν, διὸ κατὰ πάντα τέλειον ὑπάρχει τὸ αὐτοζῷον· ἐν δὲ τῷ ἀριθμῷ τὸ ἓν διακέκριται τοῦ ὄντος καὶ τὸ ὂν τοῦ ἑνός, καὶ οὐκέτι τῶν μερῶν ἕκαστον ὅλον | |
| 5 | ἐστὶ νοητόν, ὥσπερ ἐν τῷ αὐτοζῴῳ, ὅλον γὰρ ἦν ἐξ ὅλων ἐκεῖνο καὶ πανταχοῦ τὸ ἓν ἦν μετὰ τοῦ ὄντος ἐν τοῖς μέρεσιν. Καὶ τὸ μὲν αὐτοζῷον μονογενὲς ἦν, ὁ δὲ ἀριθμὸς προῆλθε κατὰ τὰς διττὰς συστοιχίας, μονάδα λέγω καὶ δυάδα, περιττὸν καὶ ἄρτιον. Πῶς οὖν ἐν τῷ | |
| 10 | αὐτοζῴῳ θησόμεθα τὸν πρῶτον ἀριθμόν; Ἀλλὰ καὶ εἴ τις ἐκεῖ τινά φησιν ἀριθμὸν ὑπάρχειν, κατ’ αἰτίαν ἐστὶ καὶ νοητῶς ὁ ἀριθμός, ὑπὸ δὲ τῆς ἑτερότητος διεκρίθη νοερῶς. Καὶ ἔτι πρὸς τούτοις, εἰ μὲν τὸ αὐτοζῷον ἐν τῇ δημιουργικῇ τάξει θεωροίη, 〈αὐτοζῷον〉 τὸ πλήρωμα | |
| 15 | τῶν εἰδῶν καὶ τὸ νοητὸν τοῦ δημιουργικοῦ νοῦ προσονο‐ μάζων, οὕτως ἂν ἔχοι ἀριθμὸν τοῦτο νοερόν, ἅτε δὴ πρὸς τῷ πέρατι τῷ νοερῷ τεταγμένον· εἰ δὲ τὸ νοητὸν ζῷον ἀριθμὸν λέγοι, διάκρισις ἐν τοῖς 〈νοητοῖσ〉 θεοῖς ἔσται καὶ ἑτερότης, οὓς δὴ κατ’ ἄκραν ἕνωσιν ἐλέγομεν | |
| 20 | τῶν ὅλων ὑπεριδρῦσθαι. Πᾶσα γὰρ τομὴ καὶ διαίρεσις ἀπὸ τῶν νοερῶν ἄρχεται θεῶν, ἐπεὶ καὶ ἡ ἑτερότης ἐνταῦθα προῆλθεν, συνδιακοσμοῦσα τῷ ἑνὶ καὶ τῷ ὄντι τὰ πράγματα. Ποῦ τοίνυν ὁ κατακερματισμὸς τῶν ἑνάδων ἢ τὸ πολυει‐ | |
| δὲς τῶν ὄντων προσήκει τοῖς νοητοῖς; Ποῦ δὲ τῷ αὐτοζῴῳ | 96 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.97 | τῷ πρωτίστῳ τὸ πᾶν τῶν εἰδῶν πλῆθος διαφέρει; Τετρὰς γὰρ ἦν ἐκεῖ μονάδι καὶ τριάδι διαιρουμένη, πρεπούσης τῇ τρίτῃ τάξει τῶν νοητῶν εἰδῶν τῆς τοιαύτης διαιρέσεως. Ὡς γὰρ τὸ ἓν ὂν μονάς, ὁ δὲ αἰὼν μονὰς καὶ δυάς (συμπλέ‐ | |
| 5 | κεται γὰρ τὸ ἀεὶ τῷ εἶναι), οὕτως τὸ αὐτοζῷον μονὰς καὶ τριάς· ἐπειδὴ δὲ τὴν αἰτίαν ἐν ἑαυτῷ περιέχει τοῦ σύμπαν‐ τος ἀριθμοῦ, τετράδα προσείρηκεν αὐτὸ τεττάρων τῶν πρωτουργῶν αἰτίων περιληπτικὴν ὁ Τίμαιος. Πάσης γὰρ εἰδοποιίας ἡ τετρὰς αὕτη πηγὴ προϋφέστηκεν. Ἀλλ’ ἐν | |
| 10 | τοῖς νοητοῖς ἑνιαίως καὶ ἡ μονὰς καὶ ἡ δυὰς καὶ ἡ τριάς, ἐν δὲ τοῖς νοεροῖς διῃρημένως. Ἡ γοῦν ἑτερότης ἡμῖν ἀπεγέννησεν πάντα ταῦτα διακεκριμένως, ἐπεὶ καὶ ἀνάγκη. Πανταχοῦ γὰρ τὰ πρώτιστα τῶν ὑφισταμένων *** τὴν ἰδίαν ἔχει μορφήν· οὐκοῦν τὰ πρώτιστα πλήθη πρόεισι | |
| 15 | μὲν ἐκ τοῦ ἑνός, ἑνιαῖα δέ ἐστι καὶ ἀδιάκριτα καὶ ἀνάριθμα, μιμούμενα τὴν μίαν τῶν ὅλων ἀρχήν. Εἰκότως ἄρα καὶ ὁ Παρμενίδης τὸ μὲν πλῆθος ἐν τοῖς νοητοῖς ὑπέστησεν κατὰ τὸ πέρας, τὸν δὲ ἀριθμὸν ἐν τοῖς νοεροῖς κατὰ τὴν ἀρχήν· καὶ συνήνωσεν ταῦτα ἀλλήλοις καὶ τὸ ἑνιαῖον | |
| 20 | πλῆθος καὶ νοητὸν ὡς αἴτιον τῶν νοερῶν ἀριθμῶν προεστή‐ σατο. Καὶ ὁ Τίμαιος τὸ αὐτοζῷον μονογενὲς ἀπέφη‐ νεν, ὅτι δὴ μοναδικῶς αἴτιον ἦν τῶν ὅλων, ἀλλ’ οὐ | |
| δυαδικῶς οὐδὲ κατὰ τὴν ἑτερότητα τὴν θείαν. | 97 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.98 | λγʹ Ἀλλ’ ὅτι μὲν ὁ ἀριθμὸς τὸ πρώτιστόν ἐστιν ἐν τοῖς νοεροῖς, ὑπέμνησται διὰ πλειόνων. Ἀρχόμενος δὲ ὁ Παρμενίδης τῶν περὶ αὐτοῦ λόγων ἐντεῦθεν, Ἴθι δὴ | |
| 5 | καὶ τῇδε ἔτι. —Πῇ; —Οὐσίας φαμὲν μετέχειν τὸ ἕν, διό ἐστιν ὄν; —Ναί. —Καὶ διὰ ταῦτα δὴ τὸ ἓν ὂν πολλὰ ἐφάνη, συμπληροῖ μὲν τὸν περὶ τῆς πρώτης μονάδος λόγον ὡδί, Τρία δὲ οὐ περιττὰ καὶ δύο ἄρτια; —Πῶς δ’ οὔ; τὸν 〈δὲ〉 περὶ τῆς | |
| 10 | δευτέρας, Ἄρτιά τε ἄρα ἀρτιάκις ἂν εἴη καὶ περιττὰ περιττάκις καὶ ἄρτια περιττάκις καὶ περιττὰ ἀρτιάκις, τὸν δὲ περὶ τῆς τρίτης καὶ τῆς συμπάσης ἐφεξῆς τριάδος ἐν τούτοις, Οὐ μόνον ἄρα τὸ ὂν ἓν πολλά ἐστιν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ ἓν ὑπὸ | |
| 15 | τοῦ ὄντος διανενεμημένον πολλὰ ἀνάγκη εἶναι. —Παντάπασι μὲν οὖν. Ἡ τοίνυν πρωτίστη τριὰς τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν διὰ τούτων ἡμῖν ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἐκπέφανται, κατὰ μὲν τὴν πρωτίστην μονάδα 〈τὰσ〉 πρώτας ἔχουσα τῶν | |
| 20 | ἀριθμῶν δυνάμεις, τὸ περιττὸν λέγω καὶ τὸ ἄρτιον, καὶ διὰ τούτων συμπληρουμένη τῶν ἀρχῶν, αἳ καὶ ἐν τοῖς νοητοῖς ἦσαν κρυφίως, μονάς, δυάς, τριάς, κατὰ δὲ τὴν δευτέραν τὰς δευτέρας ἀπὸ τούτων ὑφισταμένας (ἡ γὰρ τῶν εἰδῶν τοῦ ἀρτίου τομὴ δευτέραν ἔλαχε τάξιν καὶ | |
| 25 | τὸ περιττάκις περισσὸν ὑφειμένον ἐστὶ τῶν πρώτων | 98 in vol. 4 |
Theol Plat.4.99 | περισσῶν), κατὰ δὲ τὴν τρίτην τὰς μερικωτέρας αἰτίας τῶν θείων ἀριθμῶν, διὸ καὶ ὁ κατακερματισμὸς ἐνταῦθα καὶ ἡ ἀπειρία καὶ ἡ παντελὴς διαίρεσις καὶ ὁ ἑνιαῖος ἀριθμὸς καὶ 〈ὁ〉 οὐσιώδης, τὸ μὲν ἑνιαῖον καὶ οὐσιῶδες | |
| 5 | ἀπὸ τῆς ἑνάδος καὶ τοῦ ὄντος λαβόντες, τὴν δὲ τοῦ ἀριθμοῦ διάκρισιν ἀπὸ τῆς ἑτερότητος. Πανταχοῦ μὲν γὰρ ἡ ἑτερότης ἐν ταῖς τρισὶ μονάσιν, διαφερόντως δὲ αὖ κατὰ τὴν τρίτην ἐκφαίνει τὰ πλήθη τῶν ἀριθμῶν καὶ θεοὺς ἀπογεννᾷ μερικωτέρους καὶ τὸ ὂν συνδιαιρεῖ τοῖς θεοῖς. | |
| 10 | Οὔτε γὰρ θεός ἐστιν ἐν τούτοις ἀμέθεκτος, διότι οὐδὲ ἑνὰς τοῦ ὄντος χωρίς, οὔτε οὐσία θεότητος ἄμοιρος, διόπερ οὐδὲ τὸ ὄν ἐστιν ἑνὸς ἀπηρημωμένον. Ἐπειδὴ δὲ πάντα μέν ἐστιν ἐν ἑκάστῃ τῶν μονάδων, ἀλλὰ ἑνιαίως μὲν ἐν τῇ πρωτίστῃ καὶ νοητῶς, γεννητικῶς | |
| 15 | δὲ ἐν τῇ δευτέρᾳ καὶ κατὰ τὴν ἰδιότητα τῆς ἑτερότητος, νοερῶς δὲ ἐν τῇ τρίτῃ καὶ κατὰ τὸ ὄν, εἰκότως δήπου τὴν μὲν πρώτην ἡμῖν ἐκφαίνων ἀπὸ τῆς μονάδος ἤρχετο καὶ προῄει μέχρι τριάδος, τὴν δὲ δευτέραν ἀναδιδάσκων ἀπὸ τῶν ἀρτιάκις ἀρτίων ἤρχετο καὶ προῄει μέχρι τῶν | |
| 20 | ἀρτιοπερίσσων, ἃ ἦν ἀμφότερα τῆς τοῦ ἀρτίου φύσεως, τὴν δὲ τρίτην προστιθεὶς ἀπό τε τοῦ ὄντος ἤρχετο καὶ διὰ τῆς ἑτερότητος ἀνέτρεχεν ἐπὶ τὸ ἕν. Δείξας γὰρ ἀριθμοῦ μετέχον τὸ ὄν, ἐπὶ τὸν ἑνιαῖον ἐντεῦθεν ἡμᾶς περιήγαγεν ἀριθμόν, τῷ κατ’ ἐπιστροφὴν ἐπὶ τῆς μονάδος | |
| 25 | ταύτης τρόπῳ τῆς νοήσεως χρώμενος. | 99 in vol. 4 |
Theol Plat.4.100 | λδʹ Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὴν ἄγνωστον ἰδιότητα τῶν θείων ἀριθμῶν κατιδεῖν, καὶ ὅπως ἡ πρωτίστη τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν τάξις καὶ κατὰ ταύτην ἀριθμὸς ἂν εἴη πάντων ἀριθμῶν | |
| 5 | πρεσβύτατος, πρῶτον μὲν τὴν ἀπειρίαν τὴν ὑπὸ τοῦ Παρμενίδου λεγομένην ἐννοήσωμεν, μήποτε καὶ διὰ τοῦτο τὸν ἀριθμὸν καὶ τὸ νοητὸν πλῆθος ἄπειρά φησιν ὑπάρχειν, ὡς ἄγνωστα καὶ ἄληπτα ταῖς μερικαῖς ἐπιβολαῖς. Τὸ γὰρ παντελὲς καὶ τὸ πανδύναμον αὐτῶν ἐξῄρηται 〈τῆσ〉 τῶν | |
| 10 | μεριστῶν καταλήψεως· ἄγνωστα οὖν ἐστι, καὶ διὰ τοῦτο ἀνεξέλικτα καὶ ἀδιεξίτητα λέγεται. Ἐπεὶ κἀν τοῖς ἐσχάτοις ὁ ἀριθμὸς καὶ τὸ πλῆθος ἅμα τῷ γνωστῷ καὶ τὸ ἄγνωστον ἔχει, καὶ οὔτε παντὸς ἀριθμοῦ δυνάμεθα τὴν πρόοδον περιλαβεῖν *** νικώμενοι πρὸς τῆς ἀπειρίας. Ταύτης | |
| 15 | τοίνυν τῆς κατὰ διέξοδον ἀγνώστου δυνάμεως ἐν τοῖς νοητοῖς ἀριθμοῖς καὶ πλήθεσι κατ’ αἰτίαν ἡ ἀγνωσία προείληπται· καὶ γὰρ οὐδ’ ἂν ἐν τοῖς ἐσχάτοις ἦν τι τοιοῦτον, εἰ μὴ προῆν ἐν ἐκείνοις τὸ ἄγνωστον καὶ ταῦτα ἐσχάτως ὑπῆρχεν τῆς ἐξῃρημένης ἐκείνων ἀγνωσίας | |
| 20 | μιμήματα. Δεύτερον δὲ ἐπὶ τῷδε κἀκεῖνο προσθῶμεν, ὅτι καὶ οἱ ἑνιαῖοι τῶν ἀριθμῶν καθ’ ἑαυτούς εἰσιν ἄγνωστοι· καὶ γὰρ τῶν ὄντων εἰσὶ πρεσβύτεροι καὶ τῶν εἰδῶν ἑνικώτεροι καὶ | |
| γεννητικοὶ τῶν εἰδῶν προϋπάρχουσιν ἃ δὴ νοητὰ καλοῦ‐ | 100 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.101 | μεν. Δηλοῦσι δὲ καὶ τῶν θεουργιῶν αἱ σεπτόταται, τοῖς ἀριθμοῖς ὡς ἀρρήτως δρᾶν δυναμένοις χρώμεναι καὶ διὰ τούτων τὰ μέγιστα καὶ ἀπορρητότατα τῶν ἔργων ἀπεργα‐ ζόμεναι· καὶ πρὸ τούτων ἡ φύσις, διὰ τῶν ἀριθμῶν | |
| 5 | ἀρρήτως κατὰ συμπάθειαν ἄλλοις ἄλλας δυνάμεις χορηγοῦσα, τοῖς μὲν Ἡλιακάς, τοῖς δὲ Σεληνιακάς, καὶ τὰς τούτων ποιήσεις συμφώνως παρεχομένη τοῖς ἀριθμοῖς. Ἐπεὶ κἀν τοῖσδε τοῖς μοναδικοῖς ἀριθμοῖς ἄλλα μὲν τὰ εἴδη τῶν ἀριθμῶν, οἷον ἡ τριάς, ἡ πεντάς, ἡ ἑπτάς, ἄλλαι | |
| 10 | δὲ αἱ τῶν εἰδῶν ἑνώσεις· καὶ γὰρ τούτων ἕκαστον τῶν εἰδῶν ἕν ἐστι καὶ πλῆθος. Κατ’ αὐτὴν τοίνυν τὴν ἕνωσιν ἄκραν ἄγνωστόν ἐστι τὸ εἶδος. Εἰ τοίνυν καὶ οὗτος ὁ ἀριθμὸς μετέχει τινὸς ἀγνώστου δυνάμεως, πολλῷ δήπου μᾶλλον ὁ πρώτιστος ἀριθμὸς ἔχει τὴν ἰδιότητα ταύτην ἑνιαίως τῶν | |
| 15 | ὅλων ἐξῃρημένην. Καὶ μὴν καὶ τὸ ἀναγωγὸν τῶν ἀριθμῶν οὐ μόνον ὅτι τὰς περιόδους ἀφορίζουσι τῶν ψυχικῶν ἀποκαταστάσεων λάβοιμεν ἄν, περιγράφοντες τὴν ἀόριστον ἡμῶν φορὰν τοῖς οἰκείοις μέτροις καὶ τελειοῦντες κατὰ τὰ μέτρα ταῦτα | |
| 20 | καὶ συνάπτοντες ταῖς πρωτίσταις ἡμῶν αἰτίαις, ἀλλ’ ὅτι καὶ διαφερόντως ὁ ἀριθμὸς ἔχει τι πρὸς τὴν ἀλή‐ θειαν ὁλκόν, ὥς φησιν ὁ ἐν τῇ Πολιτείᾳ Σωκράτης, ἀπάγων ἡμᾶς ἀπὸ τῶν αἰσθητῶν ἐπὶ τὴν νοητὴν φύσιν. Ὅτε τοίνυν τὴν ἰδιότητα ταύτην καὶ ὁ ἔσχατος ἔλαχεν | |
| 25 | ἀριθμός, τί χρὴ περὶ τοῦ πρωτίστου λέγειν; Οὐχ ὅτι τὸ νοητὸν φῶς ἐκφαίνει καὶ πείθει μάλιστα τοῖς νοητοῖς ἐνιδρύεσθαι καὶ διὰ τῆς ἑαυτοῦ τάξεως τὴν ἑνοειδῆ τῶν | |
| ἀρχῶν ἡμῖν ἀπαγγέλλει δύναμιν; Εἰ δὴ ταῦτα ὀρθῶς | 101 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.102 | λέγομεν, θαυμασόμεθα μειζόνως καὶ τὸν Τίμαιον, ὃς τὸν χρόνον ἐπιστήσας ταῖς τῶν ψυχῶν τελειώσεσι καὶ τῷ κόσμῳ παντί, δι’ οὗ πρὸς τὸ αὐτοζῷον ὁμοιότερος ἔμελλεν ἔσεσθαι, κατ’ ἀριθμὸν αὐτὸν προϊέναι φησὶ καὶ τῷ | |
| 5 | ἀριθμῷ μετρεῖν τὸ εἶναι τῶν ὅλων ψυχῶν· καὶ ὥσπερ ἐν τοῖς νοεροῖς ὁ ἀριθμὸς ὑπερίδρυται τῆς οὐρανίας περι‐ φορᾶς συνάγων αὐτὴν καὶ ἑνοποιῶν, οὕτω δὴ κἀν τούτοις τὸν χρόνον ἀριθμὸν ὄντα μετρεῖν τὰς οὐρανίας περιόδους καὶ τῆς τελειότητος τῶν περιόδων ἐν ἑαυτῷ περιέχειν τὰς | |
| 10 | πρωτίστας αἰτίας. Εἰ δὲ καὶ ὁ ἐν τῇ Πολιτείᾳ Σωκράτης ἐν τῷ λόγῳ τῶν Μουσῶν περὶ τῆς τοῦ παντὸς μιᾶς καὶ ὁλοτελοῦς περιόδου διαλεγόμενος, Ἣν ἀριθμός, φησί, περιλαμβάνει τέλειος, πῶς οὐχὶ καὶ διὰ τούτων τελεσι‐ ουργὸς τῶν ὅλων ὁ θεῖος ἀριθμὸς καὶ ἀποκαταστατικὸς | |
| 15 | ἀναφαίνεται καὶ μετρητικὸς τῶν περιόδων πάντων, καὶ τὸ συναγωγὸν τῶν ἀτελῶν εἰς τὸ τέλειον ἐκ τοῦ ἀριθμοῦ τοῖς πᾶσι παραγίγνεται, τὰς μὲν ψυχὰς ἀνάγοντος ἀπὸ τῶν φαινομένων ἐπὶ τὰ ἀφανῆ, τῷ δὲ παντὶ κόσμῳ 〈τὴν〉 τελειότητα τῆς κινήσεως ἐπιλάμποντος, πᾶσι δὲ ὁμοῦ τὰ | |
| 20 | μέτρα καὶ τὴν τάξιν τῶν περιόδων ἀφορίζοντος; Εἰ δὲ μὴ μόνον ὁ τέλειος ἀριθμὸς τὴν τοῦ θείου γεννητοῦ περίοδον συνέχει, ἀλλὰ καὶ δεύτερος μετὰ τοῦ‐ τον ἄλλος κύριός ἐστιν ἀμεινόνων τε καὶ χειρόνων γενέσεων, ὥς φησιν ὁ αὐτὸς Σωκράτης, οὐκ ἀποκαταστα‐ | |
| 25 | τικὸς ἂν εἴη μόνον, ἀλλὰ καὶ γεννητικὸς ὁ ἀριθμός· καὶ δῆλον ὅτι διῃρημένως μέν ἐστι ταῦτα κατὰ τὰς δευτέρας καὶ | |
| τρίτας τῶν ἀριθμῶν προόδους, ὁμοῦ δὲ καὶ συνῃρημένως | 102 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.103 | ἐν τῷ πρωτίστῳ τῶν ἀριθμῶν. Ἐκεῖνος τοίνυν γεννητικός τε καὶ μετρητικός ἐστι τῶν γεννωμένων καὶ τελεωτικός. λεʹ Ἡ μὲν οὖν πρωτίστη τάξις τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν | |
| 5 | οὕτως ὑπὸ τοῦ Παρμενίδου τεθεώρηται· μετὰ δὲ ταύτην ἡ τὸν μέσον κατέχουσα τόπον τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν, ἣν μικρῷ πρότερον συνεκτικὴν ἀπεκαλοῦμεν, ἐκφαίνεται. Καλεῖται δὲ αὕτη τριχῶς, ἓν πολλά, ὅλον μέρη, πεπερασμένον ἄπειρον. Ἐπεὶ γὰρ ἡ τῶν ἑνάδων καὶ | |
| 10 | τῶν ὄντων ἀπὸ τοῦ ἀριθμοῦ διάκρισις εἰς αὐτὴν καθήκει, τὸ μὲν ἓν καὶ τὸ ὄν, ἃ δὴ διαιρεῖν ἐλέγομεν τὴν ἑτερότητα, ὅλα γίγνεται, τὰ δὲ ἐκ τούτων προϊόντα, τούτων μέρη· καὶ συνέχει μὲν ἡ ὁλότης τὰ μέρη, συνέχεται δὲ ταῦτα παρὰ τῆς ἑαυτῶν ὁλότητος. *** ἄλλως μὲν παρὰ τοῦ | |
| 15 | 〈λϛʹ〉 ἀκρότητι λέγω τῶν νοερῶν θεῶν, ἡ ἑνὰς αἰτία τοῦ πλήθους ἦν ἐξῃρημένη τοῦ πλήθους καὶ γεννητικὴ τῶν πολλῶν· ἐνταῦθα δὲ ἡ ἑνὰς συντέτακται τῷ πλήθει, διὸ καὶ ὅλον ἐστὶν ὡς πρὸς μέρη τὰς πολλὰς ἑνάδας. | |
| 20 | Τριττῆς δὲ οὔσης τῆς συνεκτικῆς τάξεως, καὶ τῆς μὲν νοητῆς, τῆς δὲ νοητῆς καὶ νοερᾶς, τῆς δὲ νοερᾶς, ἡ μὲν πρώτη μονὰς κατὰ τὸ ἓν ὑπέστη καὶ τὰ πολλά, ἡ δὲ δευτέρα κατὰ τὸ ὅλον καὶ τὰ μέρη, ἡ δὲ τρίτη κατὰ τὸ πεπερασμένον καὶ τὸ ἄπειρον. Ὅπου γὰρ ἐτελεύτησεν ἡ πρώτη τριάς, | |
| 25 | ἐκεῖθεν ἔχει τὴν ἀρχὴν ἡ δευτέρα. Διὸ καὶ ἐν τῇ πρὸ | 103 in vol. 4 |
Theol Plat.4.104 | ταύτης ὁ Παρμενίδης συνῆγεν ὅτι τὸ ἓν πολλά ἐστι καὶ ἐν ταύτῃ τὸ αὐτὸ συνάγει μετὰ τῶν λοιπῶν· ἀλλ’ ἐκεῖ τὸ ἓν ἀπείρων ἦν γεννητικόν, ἐνταῦθα δὲ τὸ ἓν πολλῶν καὶ τὸ ὅλον μερῶν καὶ τὸ πεπερασμένον ἀπείρων περιληπτικόν. | |
| 5 | Ὥστε ἐκεῖ μὲν ἐξῄρητο τῶν πολλῶν ἡ ἑνάς, ἐνταῦθα δὲ συντάττεται τῷ πλήθει. Διὸ καὶ ἡ πρώτη σύνταξις ἀπο‐ γεννᾷ τὸ ὅλον ὁμοῦ τοῖς μέρεσιν, ἡ δὲ τοῦ ὅλου καὶ τῶν μερῶν ὑπόστασις παράγει τὸ πεπερασμένον ἅμα καὶ ἄπειρον. Ἑξῆς γάρ ἐστιν ἀλλήλοις τὸ ἕν, τὸ ὅλον, τὸ | |
| 10 | πεπερασμένον, καὶ τὰ τούτοις οἷον ἀντίστοιχα, τὰ πολλά, τὰ μέρη, τὰ ἄπειρα. Καὶ ἔστι τὸ μὲν ἓν αὐτὸ ἡ ἀρχὴ τῶν λοιπῶν, τὸ δὲ ὅλον ἤδη σχέσιν ἔχει πρὸς τὰ μέρη καὶ δυάδος ἔμφασιν καὶ πρόεισιν εἰς τὴν πρὸς τὰ μέρη σύντα‐ ξιν, τὸ δὲ πεπερασμένον ἤδη πλῆθός ἐστι πέρατος καὶ ἑνὸς | |
| 15 | μετέχον, καὶ οἷον τριάς ἐστιν. Οὔτε γὰρ πέρας μόνον, ὡς ἡ μονάς, οὔτε ἄπειρον μόνον, ὡς ἡ δυάς, ἀλλὰ πέρατος μετέχον, ὃ πρώτως ἐστὶ τριάς. Πᾶν μὲν οὖν πεπερασμένον ὅλον ἐστίν, οὐ πᾶν δὲ ὅλον πεπέρασται· καὶ γὰρ τὸ ἄπειρον ὅλον, εἴτε πλῆθός ἐστιν, εἴτε μέγεθος. Καὶ πᾶν μὲν τὸ | |
| 20 | ὅλον ἕν ἐστιν, οὐ πᾶν δὲ ἓν ὅλον· τὸ γὰρ ἄσχετον πρὸς τὸ πλῆθος οὐχ ὅλον. Ἐπέκεινα ἄρα τὸ μὲν ἓν τοῦ ὅλου, τὸ δὲ ὅλον τοῦ πεπερασμένου. Τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ τὰ ἄπειρα μέρη τοῦ πεπερασμένου λέγεται (καθ’ ἑαυτὸ γὰρ οὐκ ἔστι τὸ ἄπειρον, ᾧ καὶ δῆλον ὡς οὐκ ἔστιν ἐν | |
| 25 | τῷ ποσῷ τὸ ἄπειρον, ἀλλ’ ἐν τῇ δυνάμει), οὐ πάντα δὲ τὰ μέρη ἄπειρα, καὶ γὰρ κατὰ τὸ πέρας ἔνια χαρακτη‐ | |
| ρίζεται τῶν μερῶν. Καὶ αὖ τὰ μὲν μέρη πολλά ἐστι, τὰ | 104 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.105 | δὲ πολλὰ οὐ πάντως μέρη. Τὰ τοίνυν πολλὰ πρὸ τῶν μερῶν, ταῦτα δὲ πρὸ τῶν ἀπείρων. Ἀνάλογον ἄρα τῷ μὲν ἑνὶ τὰ πολλά, τῷ δὲ ὅλῳ τὰ μέρη, τῷ δὲ πεπερασμένῳ τὰ ἄπειρα· καὶ τρεῖς αὗται | |
| 5 | συνοχικαὶ μονάδες τὴν μέσην συμπληροῦσι τάξιν τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν, ἡ μὲν ἑνὰς τῆς μονίμου συνοχῆς καὶ νοητῆς χορηγὸς 〈οὖσα〉 πᾶσι τοῖς δευτέροις διακόσμοις, ἡ δὲ ὁλότης τὰς προόδους συνέχουσα τῶν θείων καὶ μίαν σχέσιν ἀπεργαζομένη τῆς τῶν ὅλων διακοσμήσεως, ἡ δὲ | |
| 10 | πεπερασμένη μονὰς ταῖς ἐπιστροφαῖς τῶν δευτέρων εἰς τὰ πρὸ αὐτῶν ἐπιλάμπουσα τὴν συνοχήν. Καὶ ἡ μέν ἐστιν ἀνάλογον τῷ ἑνὶ ὄντι, διὸ καὶ νοητή ἐστιν *** ἡ δὲ τῇ τρίτῃ τάξει, παρ’ ᾗ καὶ τὸ ἓν ἦν καὶ ἡ δυὰς ἡ τὸ ἄπειρον γεννῶσα πλῆθος. | |
| 15 | 〈λϛʹ〉 Τοιαύτη τίς ἐστι καὶ ἡ συνεκτικὴ τριάς, ἣν ὁ Παρμενίδης ἡμῖν διὰ τούτων ἀνέφηνεν· Τὸ ἓν ἄρα ἕν τέ ἐστί που καὶ πολλά, καὶ ὅλον καὶ μόρια, καὶ πεπερασμέ‐ νον καὶ ἄπειρον πλήθει. Μηδεὶς δὲ ταραττέσθω τοῦ | |
| 20 | Πλάτωνος ἄπειρον πλήθει λέγοντος τὸ ἓν ἢ τὸ ὄν· τὸ γὰρ ἓν καὶ ὂν προϊὸν καὶ διῃρημένον ἄπειρον τῷ πλήθει καλεῖ. Καὶ πᾶν μὲν γὰρ τὸ πλῆθος εἰς τὴν ἀπει‐ ρίαν ἀνάγεται τὴν νοητήν, τὸ δὲ διῃρημένον πλῆθος καὶ πάντῃ προεληλυθὸς ἄπειρόν ἐστι διαφερόντως. | |
| 25 | Ἐπειδὴ τοίνυν ἐν τῇ τριάδι ταύτῃ πάντων εἰσὶν αἱ | |
| πρωτουργοὶ τῶν νοερῶν αἰτίαι καὶ πάντα ἐν τοῖς ταύ‐ | 105 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.106 | της ἔσπαρται κόλποις, ὁ μὲν πρώτιστος συνοχεὺς ὡς πλῆθος περιέχει τὰς αἰτίας ταύτας, ἑνὰς ὢν αὐτὸς νοητὴ καὶ οἷον ἄνθος τῆς τριάδος· ὁ δὲ δεύτερος περιέ‐ χει μὲν δευτέρως καὶ αὐτὸς τὰς αἰτίας, ἀλλὰ συντεταγμένος | |
| 5 | αὐταῖς καὶ συμπληθυόμενος· ὁ δὲ τρίτος μετὰ τῆς παντελοῦς διαιρέσεως συνέχει τὸ πλῆθος ἐν ἑαυτῷ περι‐ λαβών. Καὶ ἕκαστος μὲν συνεκτικός ἐστιν, ἀλλ’ ὁ μὲν ὡς περατῶν, ὁ δὲ ὡς ὅλον ἀποτελῶν, ὁ δὲ ὡς ἑνίζων. Ὁ μὲν οὖν Πλάτων ἐπὶ τοῦ ἑνὸς πεποίηται καὶ ποιήσεται | |
| 10 | προϊὼν τὰς ἀποδείξεις (περὶ τὸ ἓν γάρ ἐστιν ἡ σύμπασα θεωρία), δῆλον δὲ ὅτι καὶ τὸ ὂν συνδιῄρηται τῷ ἑνί. Καθόλου γὰρ προείρηται τὸ πᾶσαν τὴν θεότητα τὴν ἐντεῦθεν προϊοῦσαν εἶναι μεθεκτὴν καὶ πᾶσαν μοῖραν τοῦ ὄντος μετέχειν θεότητος· καὶ δεῖ μὴ μόνον ἐπὶ τοῦ ἑνὸς ἱστάνειν | |
| 15 | τοὺς λόγους, ἀλλὰ καὶ τῷ ὄντι δευτέρως μεταδιδόναι τῆς αὐτῆς ἰδιότητος (εἰ καὶ ὁ Πλάτων τὸ ἓν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ προάγει) κατὰ τὰς διαφορὰς τῶν θείων διακόσμων. Ὃ καὶ θαυμάζειν ἔπεισί μοι τῶν οἰηθέντων περὶ νοῦ τὴν δευτέραν ὑπόθεσιν πάντα συμπεραίνεσθαι, μὴ συνιδόν‐ | |
| 20 | των ὅτι καὶ τὸ ὂν ὁ Πλάτων ἀφεὶς αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ θεωρεῖ τὸ ἓν καὶ προποδίζον καὶ ἀπογεννώμενον καὶ διαφόρους ἰδιότητας ἀναδεχόμενον. Καίτοι πῶς ἂν περὶ νοῦ διαλεγό‐ μενος ἠφίει τὸ ὄν, καθ’ ὃ τὴν ὑπόστασιν ἔχει καὶ τὴν δύναμιν καὶ τὴν ἐνέργειαν ὁ νοῦς; Τὸ μὲν γὰρ ἓν ἐπέκεινα | |
| 25 | τῆς τοῦ νοῦ φύσεως, τὸ δὲ ὂν ὕπαρξιν τῷ νῷ δίδωσι καὶ | |
| οὐδὲν ἄλλο ἐστὶ νοῦς ἢ τὸ ὄν. | 106 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.107 | Ἀλλὰ τοῦτο μὲν καὶ δι’ ἄλλων πλειόνων ἐλέγχειν ἔξεστιν. Εἰ δέ εἰσιν οἱ τρεῖς συνεκτικοὶ θεοὶ τὸν εἰρημένον τρόπον διῃρημένοι, καὶ ὁ μὲν νοητός ἐστιν ἓν πολλά, ὁ δὲ νοητὸς καὶ νοερὸς ὅλον μέρη, ὁ δὲ νοερὸς | |
| 5 | πεπερασμένος ἄπειρος, εἰκότως δήπου καὶ εἷς ἕκα‐ στος αὐτῶν καλεῖται πολύς. Κατὰ γὰρ τὴν οἰκείαν ἰδιό‐ τητα πλῆθός ἐστι συνοχέων ἕκαστος· καὶ γὰρ ὁ πρῶτος κατὰ τὰ πολλὰ πολλοὺς περιλαμβάνει μερικωτέρους συνοχέας, καὶ ὁ δεύτερος κατὰ τὰ μέρη, καὶ ὁ τρίτος | |
| 10 | κατὰ τὰ ἄπειρα· καὶ εἴ τινες οὖν εἰσι θεοὶ μερικοὶ τὴν ἰδιότητα ταύτην λαχόντες, ἐν ταύτῃ περιέχονται τῇ πρωτίστῃ τριάδι. Καὶ μὴν καὶ τοῖς ἐν Φαίδρῳ γεγραμμένοις ὅπως ταῦτα σύμφωνα, παντὶ συνιδεῖν ῥᾴδιον. Τὸ μὲν γὰρ ἓν τὸ συνεκτι‐ | |
| 15 | κὸν τῷ νώτῳ τοῦ οὐρανοῦ τῷ πάντα περιέχοντι ταὐ‐ τόν (ἓν γάρ ἐστι καὶ τὸ νῶτον, κατὰ μίαν ἁπλότητα περιλαμβάνον τὴν σύμπασαν περιφοράν)· τὸ δὲ ὅλον τῷ βάθει τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῷ οἷον ὄγκῳ ταὐτόν (καὶ γὰρ τὸ οὐράνιον βάθος ὅλον ἐστίν, ἀπὸ τοῦ νώτου μέχρι | |
| 20 | τῆς ἁψῖδος ἐκτεινόμενον)· τὸ δὲ πέρας τῇ ἁψῖδι τοῦ οὐρανοῦ. Τοῦτο μὲν οὖν καὶ παντὸς μᾶλλον ἐμφανές· καὶ τῶν ἄλλων ἑκάτερον εἰς τὰς αὐτὰς ἐννοίας ἀναφέ‐ ρεται. Καὶ τοίνυν καὶ ὅτι τὰ τρία ταῦτα διαφερόντως προσήκει | |
| 25 | τοῖς συνοχεῦσιν, τὸ ἕν, τὸ ὅλον, τὸ πέρας, ἐκ τῶν προειρη‐ μένων συλλογιστέον. Τί γὰρ οὕτω συνέχειν δύναται τὸ πλῆ‐ θος ὡς τὸ ἓν τὸ συντεταγμένον; Τί δὲ οὕτω τῶν μερῶν | |
| ἐστι συνεκτικὸν ὡς τὸ ὅλον; Πῶς δὲ οὐχὶ καὶ τὸ πέρας | 107 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.108 | τῶν εἰς ἀπειρίαν ὑποφερομένων αἴτιόν ἐστι τῆς συνδέ‐ σεως; Ὁρίζει γοῦν αὐτῶν τὴν πρόοδον καὶ τὴν διαφο‐ ρουμένην τομὴν εἰς μίαν ἀναφέρει τῆς συνοχῆς αἰτίαν. λζʹ | |
| 5 | Ταῦτά μοι καὶ περὶ τῆς συνεκτικῆς εἰρήσθω τριάδος· τὸ δὲ τρίτον, φασί, τῷ σωτῆρι καὶ ἡμεῖς τὴν τελεσιουργὸν διακόσμησιν τῶν θεῶν ἀνυμνήσωμεν ἑπόμενοι τῷ Παρμενίδῃ κατὰ τὸ ἑξῆς. Οὐκοῦν διότι μὲν τέλος ἦν τῆς συνεκτικῆς τὸ πεπε‐ | |
| 10 | ρασμένον, ἡ τελεσιουργὸς ἔσχατα ἔχει· τὸ γὰρ πέρας ἔσχατον. Ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν πεπερασμένον ἐλέγετο τὸ ἕν, ἐνταῦθα δὲ ἔσχατα ἔχον, ὡς κατὰ μέθεξιν τὸ περατωτικὸν τῶν πολλῶν καταδεξάμενον· κἀκεῖ μὲν τὸ πέρας ἕν, ὃ δὴ καὶ συνεῖχεν τὸ ἄπειρον, ἐνταῦθα δὲ | |
| 15 | ἔσχατα ἔχον καὶ μέσον ἂν ἔχοι καὶ ἀρχήν, καὶ τέλειον ἂν εἴη· τὸ γὰρ ἐκ πάντων τούτων συμπληρού‐ μενον τέλειόν ἐστιν. Ἐνταῦθα τοίνυν καὶ ἡ ἐκ τῶν μερῶν ἀνεφάνη τελειότης· ἡ γὰρ συμπλήρωσις τῶν μορίων ἀπεργάζεται τὸ τέλειον. Καὶ μὴν καὶ διότι μέσον ἔχει καὶ | |
| 20 | ἄκρα τὸ τοιοῦτον ἕν, σχῆμα ἂν ἔχοι περιφερὲς ἢ μικτὸν ἢ εὐθύ· πάντα γὰρ ταῦτα μέσου δεῖται καὶ ἄκρων, τὰ μὲν μετὰ ἁπλότητος, τὸ δὲ μετὰ συμπλοκῆς. Τρεῖς οὖν ἡμῖν πάλιν πεφήνασιν ἰδιότητες, πρώτη μὲν | |
| ἣν ἐλέγομεν ἔσχατα ἔχειν, δευτέρα δὲ ἡ κατὰ τὸ | 108 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.109 | τέλειον, τρίτη δὲ ἡ κατὰ τὸ σχῆμα· τρεῖς δὲ καὶ οἱ τελεσιουργοὶ τῶν ὅλων ἡγεμόνες, ὁ μὲν νοητός, ὁ δὲ νοητὸς καὶ νοερός, ὁ δὲ τρίτος νοερός. Ὁ μὲν τοίνυν νοητὸς λέγεται τὰ ἔσχατα ἔχειν ὡς ὑπ’ αὐτὸ τεταγμέ‐ | |
| 5 | νος εὐθὺς τὸ τῶν συνεκτικῶν πέρας καὶ τοῖς ἑαυτοῦ πέρασιν νοητῶς περιέχων πάντας τοὺς νοεροὺς διακόσ‐ μους· ὁ δὲ νοητὸς καὶ νοερὸς κατὰ τὸ τέλειον ἀφώρισται, τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ μέσα καὶ τὰ τέλη τῶν ὄντων ἐν ἑαυτῷ περιέχων καὶ συμπληρῶν τὸν μέσον σύνδεσμον τῆς ὅλης | |
| 10 | τελεσιουργοῦ τριάδος· ὁ δέ γε νοερὸς κατὰ τὸ σχῆμα προῆλθε τὸ τριαδικόν, πέρατος καὶ τελειότητος θείας αἴτιος ὤν, καὶ τοῖς μὲν ἀορίστοις ὅρον, τοῖς δὲ ἀτελέσι τελείωσιν ἐνδιδοὺς νοεράν. Καὶ παράγεται μὲν ἡ τριὰς αὕτη κατὰ τὴν συνεκτικὴν τριάδα (τὸ γὰρ πέρας ἐκείνης | |
| 15 | αἴτιόν ἐστι τοῦ ἔσχατα ἔχειν), παράγεται δὲ καὶ ἐξ ἑαυτῆς· τὸ γὰρ ἔσχατα ἔχον ὅλον γενόμενον διὰ τοῦ πέρατος ὑφίστησι τὸ τέλειον, τοῦτο δὲ ἀρχὰς καὶ μέσα καὶ τέλη περιέχον ἀναφαίνει τὸ σχῆμα, καὶ οὕτω πρόεισιν ἡ τελεσιουργὸς τριάς, ἄνωθεν ἄχρι τῶν ἐσχάτων | |
| 20 | ἐπὶ πάντα διήκουσα καὶ τελειοῦσα τάς τε ὅλας αἰτίας καὶ τὰς μερικάς. ληʹ | |
| 25 | Καὶ ὁρᾷς ὅπως ἑκατέρα τῶν τριάδων τοῖς τέλεσι τῆς ὑπερκειμένης συνάπτει τὴν ἀκρότητα τὴν ἑαυτῆς. Τῆς μὲν γὰρ συναγωγοῦ τριάδος καὶ ἀγνώστου τὸ ἓν | |
| πολλὰ πέρας ἦν, τῆς δὲ συνεκτικῆς ἀρχὴ τὸ αὐτό ἐστι· | 109 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.110 | καὶ τῆς μὲν συνεκτικῆς τέλος ἦν τὸ πεπερασμένον, τοῦτο δὲ αὖ πάλιν ἄρχει τῆς τελεσιουργοῦ, τὸ γὰρ ἔσχατα ἔχειν τὴν ἐκ τῶν περάτων σύστασιν δηλοῖ. Καὶ οὕτω δὴ πᾶς ὁ μέσος οὗτος διάκοσμος συνεχής ἐστι πρὸς | |
| 5 | ἑαυτὸν καὶ ἡνωμένος καὶ ὄντως τῶν ὅλων διακόσμων σύνδεσμος, αὐτὸς μὲν πρὸς ἑαυτὸν κοινωνίαν θαυμαστὴν ἐνστησάμενος, συνάπτων δὲ τὰ νοερὰ τοῖς νοητοῖς καὶ συνελίσσων εἰς μίαν ἀμέριστον ἕνωσιν, ἄνω μὲν ἔχων τὴν νοητὴν τριάδα καὶ ἄγνωστον, ἐν δὲ μέσοις τὴν συνεκτι‐ | |
| 10 | κὴν τῶν προόδων, ἐπὶ δὲ τῷ τέλει τὴν ἐπιστρεπτικὴν ἡγεμονίαν παραγαγών, δι’ ἧς προσεχῶς τοὺς νοεροὺς θεοὺς ἐπιστρέφει πρὸς τοὺς νοητούς. Διὰ τί γὰρ ὁ νοῦς εἰς ἑαυτὸν βλέπει καὶ ἐν ἑαυτῷ ἐστιν ἢ ὅτι πεπέρασται πανταχόθεν καὶ συννεύει πρὸς ἑαυτὸν καὶ περὶ ἑαυτὸν | |
| 15 | συνελίσσει τὰς οἰκείας ἐνεργείας; Διὰ τί δὲ τέλειός ἐστι καὶ πλήρης τῶν νοερῶν ἀγαθῶν ἢ ὅτι μετέχει τῶν τῆς τελειότητος ἡγεμόνων πρῶτος καὶ κατ’ ἐκείνους ὑπέστη, τὴν οὐσίαν ἔχων αὐτοτελῆ καὶ τὴν νόησιν; Πῶς δὲ καὶ λέγεται σφαῖρα παρά τε τῷ Πλάτωνι καὶ παρ’ ἄλλοις | |
| 20 | θεολόγοις ἢ ὅτι πρώτιστος μετέχει τοῦ σχήματος καὶ κατ’ ἐκεῖνο σχηματίζεται νοερῶς; Πᾶσα τοίνυν ἐπιστροφὴ καὶ πᾶσα τελειότης καὶ πᾶν σχῆμα νοερὸν ἀπὸ τῆς τελεσιουργοῦ τριάδος ἐφήκει τοῖς νοεροῖς θεοῖς. Ὁ μὲν γὰρ νοητὸς τῆς τελειότητος ἡγεμὼν | |
| 25 | τά τε πέρατα καὶ τὰς ἀκρότητας καὶ τὰς ὑπάρξεις τελε‐ σιουργεῖ τῶν ὅλων, ὁ δὲ νοητὸς καὶ νοερὸς τὰς προόδους αὐτῶν ὁρίζει τὰς ἄνωθεν ἄχρι τῶν ἐσχάτων προερχο‐ | |
| μένας, ὁ δὲ αὖ νοερὸς τὰς ἐπιστροφὰς συνείληφεν τῶν | 110 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.111 | θεῶν πάντων ἐν τῇ ἑαυτοῦ τελειότητι καὶ διὰ τῶν σχημάτων τὴν ἐπ’ ἄπειρον πρόοδον αὐτῶν περαίνει καὶ τελειοῖ. λθʹ | |
| 5 | Πρὸς δὴ ταύτην ἀποβλέποντες τὴν διαίρεσιν καὶ τῶν παρὰ τοῖς ἄλλοις θεολόγοις πολλὰ δυνησόμεθα μετ’ αἰτίας θεωρεῖν. Διὰ τί τῆς ἀγνώστου τριάδος ἡ μὲν ἐπιβέβηκεν τοῦ πρώτου τῶν κόσμων, ἡ δὲ τοῦ μέσου πλάτους, ἡ δὲ τοῦ | |
| 10 | ἐσχάτου; Ὅτι ἡ μὲν ἑνοειδὴς ἦν, ἡ δὲ κατὰ τὴν ἑτερότητα προῆλθεν, ἡ δὲ κατὰ τὸν ἄπειρον τῶν ὄντων ἀριθμόν. Διὰ τί δὲ τῶν τριῶν συνεκτικῶν ὁ μέν ἐστιν ἐμπύριος, ὁ δὲ αἰθέριος, ὁ δὲ ὑλαῖος; Ὅτι ὁ μὲν κατὰ τὸ ἓν ὑπέστη καὶ τὸν ἕνα συνέχει κόσμον, ὁ δὲ κατὰ τὸ ὅλον καὶ διαιρεῖ | |
| 15 | τὸ αἰθέριον, ὁ δὲ κατὰ τὸ πεπερασμένον καὶ τῆς ἀπειρίας κρατεῖ τῆς ὑλικῆς. Διὰ τί δὲ αὖ καὶ οἱ τελετάρχαι συνδιῄρηνται τοῖς συνοχεῦσιν; Ὅτι ὁ μὲν πρῶτος, τὰ ἔσχατα ἔχων, ἡνιοχεῖ τὸν ταρσὸν τοῦ πυρός· ὁ δὲ μέσος, ἀρχὰς | |
| 20 | καὶ μέσα καὶ τέλη περιέχων, τελειοῖ τὸν αἰθέρα τριπλοῦν ὄντα καὶ αὐτόν· ὁ δὲ τρίτος, τὸ περιφερὲς καὶ μικτὸν καὶ εὐθὺ σχῆμα καθ’ ἕνωσιν μίαν περιλαβών, τὴν ἀσχημά‐ τιστον ὕλην τελειοῖ καὶ ἄμορφον, τῷ μὲν περιφερεῖ τὸ ἀπλανὲς καὶ τὴν πρώτην ὕλην μορφώσας, τῷ δὲ μικτῷ | |
| 25 | τὸ πλανώμενον καὶ τὴν δευτέραν ὕλην (ἐκεῖ γὰρ ἡ ἕλιξ), | 111 in vol. 4 |
Theol Plat.4.112 | τῷ δὲ εὐθεῖ τὸ ὑπὸ σελήνην καὶ τὴν ἐσχάτην ὕλην (ἐνταῦθα αἱ κατ’ εὐθεῖαν κινήσεις). Οὐκοῦν ἡ μὲν πρώτη τριὰς ἑνοειδῶς ἐστιν αἰτία τῆς τῶν κόσμων διαιρέσεως, ἡ δὲ δευτέρα πλείονα μὲν ἔμφασιν ἔχει τῆς τομῆς καὶ τῆς εἰς | |
| 5 | μέρη προόδου, τὸ δὲ πλῆθος ἡμῖν οὐκ ἐκφαίνει τῶν κόσμων, ἡ δὲ τρίτη καὶ τοὺς ἑπτὰ κόσμους ἀνέφηνεν καὶ τὴν μονάδα μετὰ τῶν δύο τριάδων. Τοσαύτη τοῦ Πλάτωνός ἐστιν ἡ ἔνθεος νόησις ὥστε καὶ τῶν ὕστερον φανθέντων τὰς αἰτίας ἐκ τούτων ἡμᾶς θεωρεῖν. | |
| 10 | Ἐπεὶ κἀκεῖνο θαυμάσιον οἷον ἐκ τῶν προειρημένων ἀναφαίνεται, τὸ καθ’ ἑκάστην τῶν τριάδων τὸ μέσον εἶναι τῆς ὅλης τριάδος χαρακτηριστικόν· οἷον ἐπὶ μὲν τῆς ἀγνώστου τὴν ἑτερότητα μέσην ἱδρυμένην τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ὄντος, ἐπὶ δὲ τῆς συνεκτικῆς τὸ ὅλον, ὃ μέσον | |
| 15 | ἐστὶ τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ πεπερασμένου, ἐπὶ δὲ τῆς τελεσιουρ‐ γοῦ τὸ τέλειον, ὃ δὴ καὶ αὐτὸ μέσον ἵδρυται τοῦ ἔσχατα ἔχοντος καὶ τοῦ σχήματος. Καὶ γὰρ ἡ ἑτε‐ ρότης αὐτὸ τὸ θῆλυ καὶ τὸ γόνιμόν ἐστι τῶν θεῶν· καὶ τὸ ὅλον αὐτὸ τὸ τῆς συνοχῆς ἐστιν εἶδος, τὰ πολλὰ | |
| 20 | μέρη συνδέον· καὶ τὸ τέλειον αὐτὸ τὸ τῆς τελειότητος ἀγαθόν, ἀρχὴν ἔχον καὶ μέσον καὶ τέλος καὶ συνάπτον τὸ τέλος τῇ ἀρχῇ κατὰ τὴν ἰδιότητα τῆς ἐπιστροφῆς καὶ οὐδὲν ἀλλ’ ἢ τελεταρχικὸν ἀποτελούμενον. Αἴτιόν ἐστι τῆς κατὰ τὰ μέσα κέντρα πανταχοῦ τῶν θεῶν τούτων | |
| 25 | ἰδιότητος τὸ καὶ πᾶσαν αὐτῶν τὴν διακόσμησιν ἐν μεσότητι θεωρεῖσθαι τὴν ὑπόστασιν λαχοῦσαν τῶν τε νοητῶν καὶ τῶν νοερῶν θεῶν. Οἱ μὲν γὰρ νοητοὶ θεοὶ κατὰ τὰς ὑπάρξεις | |
| ἀφορίζονται μάλιστα καὶ τὰς ἀκρότητας, διὸ δὴ πατέρες | 112 in vol. 4 | |
Theol Plat.4.113 | καλοῦνται καὶ ἑνιαῖοι θεοί (τὸ γὰρ ἓν καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐκείνοις ταὐτόν)· οἱ δὲ νοεροὶ κατὰ τὰ πέρατα, διὸ δὴ καὶ νόες ἐπονομάζονται πάντες καὶ νοεροί· μέσοι δὲ ὄντες οἱ νοητοὶ καὶ νοεροὶ κατὰ τὰς μεσότητας ἐκφαίνονται | |
| 5 | μάλιστα τὰς τῶν τριάδων. Ἔτι τοίνυν κἀκεῖνο περὶ πασῶν 〈τῶν〉 τριάδων τούτων κοινῇ τεθεωρήσθω, τὸ κατὰ τὸ πέρας ἑκάστην εἰς ἄπειρον χωρεῖν· καὶ γὰρ τῆς πρώτης τὸ πέρας ἀριθμός, καὶ τῆς δευτέρας τὸ ἄπειρον πλήθει, καὶ τῆς τρίτης τὸ εὐθύ, | |
| 10 | καὶ αὐτὸ τῆς τοῦ ἀπείρου φύσεως μετέχον. Καὶ τούτου μὴν αἴτιον τὸ τῶν τριάδων ἑκάστην κατὰ τὸ πέρας ἑαυτῆς τοῖς ἐνύλοις ἐπιβατεύειν κόσμοις καὶ τὴν ἀπειρίαν τῶν ἐν τούτοις γεννωμένων κατὰ μίαν αἰτίαν περιέχειν. Πρὸς δὲ αὖ τοῖς εἰρημένοις καὶ τὴν τάξιν τῶν τριάδων | |
| 15 | ἀπὸ τῶν ἐν αὐταῖς τελῶν θεωρήσωμεν. Τῆς μὲν γὰρ πρώτης τὸ πέρας ἀριθμός, τῆς δὲ δευτέρας πεπερασ‐ μένον καὶ ἄπειρον, τῆς δὲ τρίτης περιφερές, μικτόν, εὐθύ. Δῆλον οὖν ὅτι μοναδικὴ μὲν ἡ πρώτη, δυαδικὴ δὲ ἡ δευτέρα, τριαδικὴ δὲ ἡ τρίτη· καὶ ἀνάλογον ὑπέστησαν, | |
| 20 | ἡ μὲν πρὸς τὸ ἓν ὄν, ἡ δὲ πρὸς τὸ ὅλον τὸ νοητόν, ἡ δὲ πρὸς τὸ παντελὲς ὅλον. Ὅτι δὲ ἐκεῖνα ταύτην ἔχει πρὸς ἄλληλα τάξιν, εἴρηται πρότερον. Συνελόντες οὖν εἴπωμεν ὅτι πᾶσα νοητὴ καὶ νοερὰ τριὰς κατὰ μὲν τὴν ἀκρότητα τὴν ἑαυτῆς συνῆπται πρὸς | |
| 25 | τὸ νοητόν, κατὰ δὲ τὴν μεσότητα τὴν οἰκείαν ἐκφαίνει δύναμιν, κατὰ δὲ τὴν ἀποπεράτωσιν περιλαμβάνει τὴν ἀπειρίαν τῶν δευτέρων· καὶ τοῦτο τέλος ἐπιθῶμεν τῇ | |
| περὶ τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν διδασκαλίᾳ. | 113 in vol. 4 | |
Theol Plat.5.1(1t) | ΠΡΟΚΛΟΥ | |
| 2t | ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ | |
| 3t | ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ | |
| 4t | ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ | |
| 5 | αʹ. Πῶς προῆλθον αἱ νοεραὶ τάξεις ἀπὸ τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν θεῶν καὶ κατὰ τίνας ἰδιότητας ὑπέστησαν. βʹ. Τίς ἡ διαίρεσις τῶν νοερῶν θεῶν καὶ ἡ καθ’ ἑβδομά‐ δας πρόοδος τῇ τάξει ταύτῃ τῶν θεῶν. γʹ. Τίνες οἱ τρεῖς νοεροὶ πατέρες κατὰ Πλάτωνα, τίνες | |
| 10 | αἱ τρεῖς ἄχραντοι μονάδες, καὶ τίς ἡ ἑβδόμη θεότης ταῖς δύο τριάσι συντεταγμένη. δʹ. Πόθεν ἄν τις συλλογίσαιτο περὶ τῆς εἰς ἑπτὰ ἑβδο‐ μάδας προόδου τῶν νοερῶν θεῶν ἐκ τῶν Πλάτωνος. εʹ. Τίς ὁ μέγιστος Κρόνος κατὰ τὴν ἐν Κρατύλῳ θεολο‐ | |
| 15 | γίαν, καὶ πῶς νοητός ἐστι καὶ πῶς νοερός· ἐν ᾧ διήρθρωται τὰ περὶ τῆς τοῦ νοῦ πρὸς τὸ νοητὸν ἑνώσεως καὶ διακρί‐ σεως δόγματα. ϛʹ. Τίς ἡ τοῦ Κρόνου βασιλεία καὶ πῶς ὑπὸ τοῦ Πλάτω‐ νος ἐν Πολιτικῷ παραδέδοται, καὶ τίνων ἐστὶν αἰτία τῷ | |
| 20 | κόσμῳ καὶ τοῖς ἐγκοσμίοις θεοῖς καὶ ταῖς μερικαῖς ψυχαῖς. | 1 in vol. 5 |
Theol Plat.5.2 | ζʹ. Τίς ἡ Κρονία ζωὴ τῶν ψυχῶν, καὶ τίνα τὰ ἰδιώματα τὰ τῆς ἀνακυκλήσεως ταύτης παραδέδωκεν ὁ Ἐλεάτης ξένος. ηʹ. Πῶς αἱ ψυχαὶ λέγονται τρέφεσθαι τοῖς νοητοῖς καὶ τίς ἡ διαφορὰ τῆς ἐκ τῶν διαφόρων νοητῶν τροφῆς. | |
| 5 | θʹ. Τίνας τάξεις ἐφίστησι τοῖς ὅλοις ὁ μέγιστος Κρόνος· ἐν ᾧ καὶ τίς ὁ Κρόνιος νόμος ὁ ἐν Γοργίᾳ παραδοθεὶς διήρ‐ θρωται. ιʹ. Πῶς ὑπὸ τῶν θεολόγων ἀγήρως ὁ θεὸς οὗτος ἰδίως καλεῖται καὶ ὅπως ὁ Πλάτων ταύτην αὐτοῦ παραδέδωκε | |
| 10 | τὴν ἰδιότητα. ιαʹ. Τίς ἡ ζωογόνος θεός, καὶ πῶς συναγωγός ἐστι τῆς τε Κρονίου καὶ τῆς Διὸς βασιλείας καὶ τίνας ἔχει τάξεις συζύγους πρὸς ἀμφοτέρας. ιβʹ. Τίς ὁ τρίτος πατὴρ ἐν τοῖς νοεροῖς καὶ πῶς ἀπὸ | |
| 15 | τῶν πρὸ αὐτοῦ πρόεισιν αἰτίων, καὶ ὅτι δημιουργὸς οὗτός ἐστι τοῦ παντός. ιγʹ. Ἀποδείξεις τοῦ τὸν ὅλον δημιουργὸν τοῦ παντὸς τὸν τρίτον εἶναι πατέρα τῶν νοερῶν. ιδʹ. Ἀπάντησις πρὸς τοὺς λέγοντας τρεῖς εἶναι κατὰ | |
| 20 | Πλάτωνα δημιουργούς, διὰ πλειόνων ἐφόδων ἀποδεικνύ‐ ουσα τὴν μονάδα τὴν δημιουργικὴν πρὸ τῆς τριάδος ἐν τῇ τρίτῃ τάξει τετάχθαι τῶν νοερῶν. ιεʹ. Ὅτι τὴν ἰδιότητα τοῦ δημιουργοῦ μάλιστα παρα‐ δέδωκεν ὁ Τίμαιος νοῦν αὐτὸν καλέσας, καὶ ὅτι τοῦτο | |
| 25 | προσήκει τῷ τρίτῳ τῶν νοερῶν πατέρων. ιϛʹ. Πῶς κατ’ ἄλλην ἔφοδον ἀνευρίσκειν δεῖ τὴν ἰδιότητα τοῦ δημιουργοῦ, καὶ πῶς λέγεται ποιητὴς ἐν Τιμαίῳ καὶ πατὴρ ὁ αὐτός· ἐν ᾧ διήρθρωται ποῦ τὸ πατρικὸν κατὰ | |
| Πλάτωνα, ποῦ τὸ πατρικὸν ἅμα καὶ ποιητικόν, ποῦ τὸ | 2 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.3 | ποιητικὸν καὶ πατρικόν, ποῦ τὸ ποιητικὸν μόνον, καὶ ὅλως τίνι διαφέρει ποιητὴς καὶ πατήρ. ιζʹ. Πῶς ἄν τις κατὰ τρίτην ἔφοδον τὰς περὶ τῆς δημιουργικῆς μονάδος ἐννοίας ἀνακαθήραιτο τῷ Τιμαίῳ | |
| 5 | συνεπόμενος. ιηʹ. Περὶ τῆς ἐν Τιμαίῳ τοῦ δημιουργοῦ δημηγορίας ἐξήγησις θεολογική, διαρθροῦσα τὰς περὶ τῆς δημιουργι‐ κῆς ἐνεργείας ἡμῶν ἐννοίας. ιθʹ. Τίς ἡ δευτέρα τοῦ δημιουργοῦ δημηγορία πρὸς τὰς | |
| 10 | μεριστὰς ψυχὰς καὶ τίνι διαφέρει τῆς προτέρας, καὶ πῶς ἐν ταύτῃ τὰ μέτρα πάντα ἀφώρισται τῆς τῶν ψυχῶν ζωῆς. κʹ. Συγκεφαλαίωσις πάντων τῶν περὶ τοῦ δημιουργοῦ λόγων παρακολουθοῦσα τῇ τοῦ Τιμαίου διδασκαλίᾳ. καʹ. Ὅτι τῷ Διὶ τὴν δημιουργίαν ὁ Πλάτων ἀνατίθησιν, | |
| 15 | ἀπὸ τῶν ἐν τῷ Κριτίᾳ ῥηθέντων ὑπομνήσεις. κβʹ. Ἀπὸ τῶν ἐν τῷ Κρατύλῳ ῥηθέντων ὑπομνήσεις τῆς τοῦ Διὸς δημιουργίας· ἐν ᾧ καὶ ἡ συμφωνία δείκνυται τῆς ἀπὸ τῶν ὀνομάτων θεολογίας πρὸς τὴν ἐν Τιμαίῳ περὶ τοῦ δημιουργοῦ διάταξιν. | |
| 20 | κγʹ. Ἀπὸ τῶν ἐν Φιλήβῳ δεδειγμένων ὑπομνήσεις τῆς τοῦ Διὸς δημιουργίας· ἐν ᾧ καὶ τίς ἡ βασιλικὴ ψυχὴ καὶ τίς ὁ βασιλικὸς νοῦς παραδέδοται. κδʹ. Ἀπὸ τῶν ἐν Πρωταγόρᾳ περὶ τῆς πολιτικῆς ῥηθέν‐ των τοῦ αὐτοῦ ἀποδείξεις. | |
| 25 | κεʹ. Ἀπὸ τῶν ἐν τῷ Πολιτικῷ περὶ τῆς διττῆς ἀνακυ‐ κλήσεως λόγων ἔφοδος κατασκευάζουσα τὸν Δία δημιουρ‐ γὸν εἶναι καὶ πατέρα τοῦ παντὸς κατὰ Πλάτωνα. κϛʹ. Ἀπὸ τῶν ἐν Νόμοις ῥηθέντων περὶ τῆς ἀναλογίας | |
| ὡς Διὸς κρίσεως οὔσης τῶν αὐτῶν ὑπομνήσεις. | 3 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.4 | κζʹ. Πῶς καὶ ἐν τῷ αὐτοζῴῳ κατ’ αἰτίαν ἐστὶν ὁ Ζεὺς καὶ ἐν τῷ Διὶ τὸ αὐτοζῷον ***. κηʹ. Πῶς τὸ ἄγνωστον καὶ ἄρρητον ὁ Τίμαιος ἀποδέδωκε τῷ δημιουργῷ. | |
| 5 | κθʹ. Διὰ τί τὸ μὲν νοητὸν ζῷον καὶ ὀνομάζειν ἀξιοῖ καὶ γιγνώσκεσθαι, τὸν δὲ δημιουργὸν ἄγνωστον καὶ ἄρρητον ἀφίησιν. λʹ. Περὶ τοῦ ἐν Τιμαίῳ κρατῆρος θεολογία διδάσκουσα τίνα τὰ ἐν αὐτῷ κεραννύμενα γένη καὶ πῶς αἴτιός ἐστι τῆς | |
| 10 | τῶν ψυχῶν οὐσίας. λαʹ. Ὅτι πηγαῖός ἐστιν ὁ ἐν τῷ Τιμαίῳ κρατήρ, καὶ ὑπο‐ μνήσεις ἐκ τῶν τοῦ Πλάτωνος περὶ τῆς ἀρχῆς καὶ τῆς πηγῆς τῶν ψυχῶν. λβʹ. Ὅτι τὰς τρεῖς ζωογόνους πηγὰς τὰς τῷ δημιουργῷ | |
| 15 | συντεταγμένας λάβοι τις ἂν ἐκ τῶν ἐν Τιμαίῳ ῥηθέντων, τὴν τῶν ψυχῶν, τὴν τῶν ἀρετῶν, τὴν τῶν φύσεων. λγʹ. Περὶ τῶν ἀχράντων θεῶν ὑπομνήσεις, ὡς ἄρα εἰσὶν κατὰ Πλάτωνα καὶ τί τὸ ἴδιον αὐτῶν τῆς οὐσίας. λδʹ. Ἀποδείξεις ἐναργέστεραι τῆς τῶν ἀχράντων θεῶν | |
| 20 | ὑποστάσεως κατὰ Πλάτωνα. λεʹ. Πῶς ὀνομάζειν χρὴ τοὺς ἀχράντους θεοὺς κατὰ Πλάτωνα, διὰ πλειόνων ὑπομνήσεις· ἐν ᾧ καὶ τίς ἡ ἕνωσις αὐτῶν καὶ τίς ἡ διάκρισις καὶ τίς ἡ ἰδιότης παραδέδοται. λϛʹ. Πῶς ἄν τις ἀφορμὰς λάβοι καὶ περὶ τῆς ἑβδόμης | |
| 25 | μονάδος τῶν νοερῶν ἐκ τῶν παρὰ τῷ Πλάτωνι μυστικῶς ᾐνιγμένων. λζʹ. Πῶς τὴν ἀκρότητα τῶν νοερῶν θεῶν ἐν τῷ Παρμε‐ | |
| νίδῃ παραδέδωκεν. | 4 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.5 | ληʹ. Πῶς τὴν μέσην διακόσμησιν τοῦ νοεροῦ πλάτους καὶ διὰ ποίων συνθημάτων ὁ Παρμενίδης ἐξέφηνεν. λθʹ. Πῶς τὴν τρίτην τάξιν τῶν νοερῶν καὶ διὰ ποίων ἰδιοτήτων ὁ Παρμενίδης ἀφορίζει. | |
| 5 | μʹ. Κοινὴ θεωρία τῆς νοερᾶς ἑβδομάδος ἀπὸ τῶν Παρμε‐ | |
| νίδου συμπερασμάτων. | 5 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.6(1t) | 〈ΠΡΟΚΛΟΥ〉 | |
| 2t | 〈ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ〉 | |
| 3t | 〈ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ〉 | |
| 4t | 〈ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ〉 | |
| 5 | αʹ Τὸ δὴ μετὰ τοῦτο τρίτην ἄλλην διακόσμησιν θεῶν τὴν νοερὰν ἀποκαλουμένην θεωρήσωμεν, συνεχῆ μὲν ταῖς πρὸς αὐτῆς, συμπεραίνουσαν δὲ τὰς ὅλας προόδους τῶν θείων καὶ ἐπιστρέφουσαν εἰς τὴν ἀρχὴν καὶ κύκλον ἕνα τῶν πρω‐ | |
| 10 | τουργῶν καὶ παντελῶν διακόσμων ἀποτελοῦσαν· καὶ τὸν νοῦν τὸν ἐν ἡμῖν ἀνατείνωμεν εἰς τὸν ἀμέθεκτον καὶ θεῖον νοῦν καὶ τὰς ἐν αὐτῷ τάξεις καὶ ὑφέσεις τῆς οὐσίας διαστη‐ σώμεθα κατὰ τὴν τοῦ Πλάτωνος ὑφήγησιν. Αὕτη τοίνυν ἡ νοερὰ τῶν θεῶν ὑπόστασις ἤρτηται μὲν | |
| 15 | ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων αἰτίων καὶ πληροῦται παρ’ αὐτῶν τῆς ὅλης ἀγαθότητος καὶ αὐταρκείας, ἐξαίρετον δὲ μετ’ ἐκείνας τὴν ἡγεμονία προεστήσατο τῶν δευτέρων πάντων, εἰς αὑτὴν ἀναδησαμένη τὰς μερικὰς πάσας προόδους τῶν θεῶν. Καὶ νοερὰ μὲν ἐπονομάζεται διότι δὴ τὸν ἀμέριστον | |
| 20 | καὶ θεῖον ἀπεγέννησε νοῦν· πληροῦται δὲ ἐκ τῶν νοητῶν, | 6 in vol. 5 |
Theol Plat.5.7 | οὐχ ὡς τῷ νῷ συντεταγμένων οὐδ’ ὡς κατ’ ἐπίνοιαν μόνον αὐτοῦ διαιρουμένων, ἀλλ’ ὡς ἑνιαίως μὲν τὰ πλήθη πάντα καὶ κρυφίως τὰς ἐκφάνσεις τῶν θεῶν καὶ τὰς ὑπάρξεις τῶν νοητῶν ἐν αὑτοῖς ἱδρυσαμένων, τῶν δὲ νοερῶν τὸν | |
| 5 | ὅλον νοῦν καὶ τὴν ποικιλίαν τῶν ὄντων καὶ τὰς πολυειδεῖς τῶν θείων διακοσμήσεις κληρωσαμένων καὶ τὸ πέρας τῆς ὅλης προόδου συνελισσόντων εἰς μίαν ἀρχὴν τὴν νοητήν. Ἐπέστραπται γὰρ τὰ νοερὰ πρὸς τὰ νοητά, καὶ τὰ μὲν ἥνωται καὶ μονίμως πρὸ τῶν θεῶν τῶν διῃρημένων ἵδρυται, | |
| 10 | τὰ δὲ πληθύεται καὶ διὰ τῆς ἐπιστροφῆς συνάπτεται ταῖς πρωτουργοῖς αἰτίαις. Προέρχονται δὲ ἀπὸ πάντων τῶν πρὸ αὐτῶν οἱ νοεροὶ θεοί, τὰς μὲν ἑνώσεις ἀπὸ τοῦ ἑνὸς τοῦ πρὸ τῶν νοητῶν ὑποδεχόμενοι, τὰς δὲ οὐσίας ἀπὸ τῶν νοητῶν, τὰς δὲ | |
| 15 | ζωὰς τὰς παντελεῖς καὶ συνεκτικὰς καὶ γεννητικὰς τῶν θείων ἀπὸ τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν, τὴν δὲ νοερὰν ἰδιότητα παρ’ ἑαυτῶν λαχόντες· καὶ πρὸς ἑαυτοὺς μὲν ἐπιστρέ‐ φοντες τὰς διῃρημένας πάσας διακοσμήσεις, αὑτοὺς δὲ τοῖς νοητοῖς ἐνιδρύοντες· ὅλοι δὲ δι’ ὅλων γνώσεις ὑπάρ‐ | |
| 20 | χοντες καθαραὶ καὶ ἄγνωστοι καὶ ζωαὶ ζέουσαι καὶ πρὸς τούτοις οὐσίαι παντελεῖς αὐτῷ τῷ ἑαυτῶν εἶναι πάντα τὰ δεύτερα παράγουσαι καὶ μήτε ἐλαττούμεναι κατὰ τὴν ἐκείνων πρόοδον μήτε προσθήκην δεχόμεναι κατὰ τὴν ἐκείνων ἀπογέννησιν, ἀλλὰ ταῖς ἑαυτῶν ἀνεκλείπτοις καὶ | |
| 25 | ἀπείροις δυνάμεσι πάντων μὲν ὄντες πατέρες καὶ αἴτιοι καὶ ἡγεμόνες, οὔτε δὲ συνδιαιρούμενοι τοῖς ἀπογεννωμέ‐ νοις οὔτε ἑαυτῶν ἐξιστάμενοι κατὰ τὴν πρόοδον, ὁμοῦ δὲ | |
| καὶ καθ’ ἕνωσιν τὰ ὅλα πλήθη καὶ τοὺς διακόσμους πάντας | 7 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.8 | κυβερνῶντες καὶ συνελίσσοντες εἰς τὸ νοητὸν καὶ κρύφιον ἀγαθόν. Εἴτε οὖν ζωὴν λέγοιμι νοεράν, οὐ τοιαύτην ἡγεῖσθαι δεῖ τὴν ζωὴν οἵαν μικρῷ πρότερον ἐθεωροῦμεν (ἀμέθεκτος γὰρ | |
| 5 | ἦν ἐκείνη, μεθεκτὴ δὲ αὕτη, καὶ γεννητικὴ μὲν ἐκείνη, ζωογόνος δὲ αὕτη, ταῦτα δὲ ὅτι διέστηκεν ἀλλήλων, οὐκ ἄδηλον· τὸ μὲν 〈γὰρ〉 ζωογονικὸν αἴτιον δήπου καὶ γεννητικόν ἐστιν, τὸ δὲ γεννητικὸν οὐ πάντως ζωογονικόν ἐστι, καὶ γὰρ σχημάτων τοῖς ἀσχηματίστοις καὶ ὅρων τοῖς | |
| 10 | ἀορίστοις καὶ τελειότητος τοῖς ἀτελέσιν ἐστὶ παρεκτικόν)· εἴτε νοητὸν ἐν τοῖς νοεροῖς αἴτιον ἐπονομάζοιμι, τὸ νοητὸν οὐ τοιοῦτον ὑποληπτέον εὐθὺς ὁποῖον τὸ πρόσθεν ἐλέ‐ γομεν (ἐκεῖνο μὲν γὰρ ἀμέθεκτόν ἐστι καὶ πρὸ τῶν νοερῶν αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ προϋπάρχον καὶ τῶν ὅλων ἐξῃρημένον, | |
| 15 | καὶ οὐχ ὡς πλήρωμα τοῦ νοῦ προσαγορευόμενον νοητόν, ἀλλ’ ὡς προαίτιον αὐτοῦ καὶ ἐφετὸν αὐτῷ καὶ ἐραστόν, ἀσύντακτον πρὸς αὐτὸν μονοειδῶς ὑφεστηκός· τοῦτο δέ, ὃ νῦν προβαλλόμεθα νοητόν, μετεχόμενόν ἐστι καὶ τῷ νῷ συντεταγμένον καὶ πολυειδὲς καὶ τῶν ὄντων ἁπάντων ἐν | |
| 20 | ἑαυτῷ τὰς αἰτίας διελόμενον)· εἴτε πατέρας ἐνταῦθα καὶ δημιουργοὺς θεοὺς ἀποκαλοῖμεν, ἐξηλλαγμένον τὸ πατρι‐ κὸν τοῦτο καὶ δημιουργικὸν ὑποθησόμεθα τῆς τῶν νοητῶν πατέρων ὑπάρξεως· ἐκεῖνοι μὲν γὰρ γεννητικοὶ τῶν ὅλων ἦσαν οὐσιῶν, οὗτοι δὲ τῶν μεριστῶν ὀχετῶν καὶ τῆς | |
| 25 | εἰδοποιίας τῆς διωρισμένης αἴτιοι προϋπάρχουσι, κἀκεῖνοι | |
| μὲν τὰς δυνάμεις ἐν ἑαυτοῖς εἶχον τῶν θείων προόδων | 8 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.9 | οἰστικάς, οὗτοι δὲ τῶν γονίμων αἰτίων διέκριναν ἑαυτούς, καὶ οὐ καθ’ ἕνωσιν αὐτοῖς ἀλλὰ κατὰ τὴν δευτέραν συνάπ‐ τονται τῆς ἑνώσεως κοινωνίαν. Οἱ γὰρ ὑπὸ τῶν μύθων ὑμνούμενοι γάμοι καὶ ἡ τῶν θείων ὁμονοητικὴ σύζευξις ἐν | |
| 5 | τοῖς νοεροῖς ἐστι θεοῖς· μιγνυμένων δὲ τῶν δημιουρ‐ γικῶν ὀχετῶν τοῖς ζωογονικοῖς ἅπαν τὸ τῶν θεῶν γένος ἐκφαίνεται τῶν τε ὑπερκοσμίων καὶ τῶν τὸν κόσμον κληρωσαμένων. βʹ | |
| 10 | Ἀλλὰ τοῦτο μὲν εἰς αὖθις. Ἐπειδὴ δὲ τὴν ἰδιότητα τῶν νοερῶν θεῶν ὡς συλλήβδην εἰπεῖν τεθεάμεθα, λείπεται δὴ περὶ τῆς διαιρέσεως αὐτῶν τὴν προσήκουσαν ἀποδοῦναι θεωρίαν. Οὐ γὰρ εἷς ἐστι καὶ ἄτομος ὁ νοερὸς διάκοσμος, ἀλλὰ ποικιλωτέρας ἔλαχε προόδους τῶν ὑψηλοτέρων | |
| 15 | γενῶν. Τρεῖς μὲν οὖν ἔσονται κἀνταῦθα πατέρες οἱ τὴν ὅλην οὐσίαν τὴν νοερὰν διελόντες, ὁ μὲν κατὰ τὸ νοητόν, ὁ δὲ κατὰ τὴν ζωήν, ὁ δὲ κατὰ τὸν νοῦν τεταγμένος· καὶ τοὺς νοητοὺς μιμούμενοι πατέρας, οἳ τὸ νοητὸν πλάτος τριχῇ | |
| 20 | διεῖλον, [οἳ] τοιαύτην ἕξουσι τὴν πρὸς ἀλλήλους διαφο‐ ράν, ὁ μὲν ἀνάλογον προελθὼν τῷ πρώτῳ πατρὶ καὶ νοητὸς ὤν, ὁ δὲ τῷ δευτέρῳ καὶ τὴν νοερὰν ζωὴν πᾶσαν εἰς ἑαυτὸν ἀναδησάμενος, ὁ δὲ τῷ τρίτῳ καὶ τὸν ὅλον συγ‐ | |
| κλείων διάκοσμον τὸν νοερόν, ὥσπερ ἐκεῖνος τὸν νοητόν. | 9 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.10 | Τριῶν δὲ τούτων ὄντων καὶ τοῦ μὲν μένοντος ἐν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ προϊόντος καὶ τὰ πάντα ζωοποιοῦντος, τοῦ δὲ ταῖς ποιήσεσι ταῖς τῆς δημιουργίας ἀστράπτοντος, ἀνάγκη δήπου καὶ θεοὺς αὐτοῖς ἄλλους συνηνῶσθαι τριττούς, | |
| 5 | ὧν ὁ μὲν τῆς μονίμου καθαρότητος ἔσται τῷ πρώτῳ παραίτιος, ὁ δὲ τῆς ἀχράντου τῷ δευτέρῳ διὰ πάντων προόδου, ὁ δὲ τῆς ἐξῃρημένης τῷ τρίτῳ δημιουργίας. Ἐν μὲν γὰρ τοῖς πρὸ τούτων θεοῖς ἄχραντοι θεότητες κατ’ αἰτίαν ἧσαν διὰ τὴν ἕνωσιν τὴν ἀδιάκριτον καὶ τὴν ταὐτό‐ | |
| 10 | τητα τὴν συναγωγὸν τῶν δυνάμεων οὐ δεομένων τῆς τούτων κοινωνίας· ἐν δὲ τοῖς νοεροῖς, οὗ καὶ ἡ διάκρισις παντελὴς ὡς ἐν ὁλικοῖς διακόσμοις καὶ ἡ πρὸς τὰ δεύτερα σχέσις πλείων καὶ ἡ πρὸς 〈τὰ〉 μερικώτερα τῶν ὅλων κοινωνία, δεῖ δὴ καὶ τῆς ἀχράντου θεότητος ἢ δυνάμεως, | |
| 15 | ἣ ἕξει λόγον πρὸς τὴν πατρικὴν αἰτίαν ταὐτότητος καὶ ἀκλινοῦς ὑποστάσεως ἐξηγουμένη, συνδιελοῦσα τοῖς πατράσιν αὑτήν, ὥστε ἕκαστον τῶν ἀχράντων θεῶν ἰδίῳ συνεζεῦχθαι πατρί. Δύο μὲν οὖν αὗται τριάδες, ἡ μὲν τῶν νοερῶν πατέρων, | |
| 20 | ἡ δὲ τῶν ἀχράντων θεῶν, ἡμῖν πεφήνασι· τρίτη δὲ ἄλλη πρὸς ταῖς δύο ταύταις μονὰς τριαδικὴ τῆς διακρίσεως αὐτῶν αἰτία τοῖς νοεροῖς μετὰ τῶν εἰρημένων ὑποστήσεται τριάδων. Οὐσίας μὲν γὰρ ἁπάσης οἱ πατέρες χορηγοί, ταὐτότητος δὲ οἱ ἀμείλικτοι, τῆς δὲ διακρίσεως εἶναι | |
| 25 | δήπου καὶ αὐτῆς αἰτίαν προσήκει, καὶ ταύτην μίαν ἅμα | |
| καὶ τριπλῆν, διακρίνουσαν ἔκ τε τῶν ὑπερκειμένων τοὺς | 10 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.11 | νοεροὺς θεοὺς καὶ ἐξ ἑαυτῶν καὶ ἐκ τῶν καταδεεστέρων. Διὰ τί γὰρ ἄλλης ἡγοῦνται διακοσμήσεως, εἰ μὴ διῄρηνται τῶν πρώτων; Διὰ τί δὲ αὐτοὶ πληθύονται καὶ ἀπ’ ἀλλήλων διεστήκασι ταῖς βασιλείαις, εἰ μὴ διακέκρινται; Διὰ τί | |
| 5 | δὲ τῶν μερικῶν ὑπερανέχουσιν, εἰ μὴ καὶ τούτων χωρί‐ ζονται; Μία δὴ οὖν ἡμῖν ἔσται καὶ τριπλῆ μονὰς ἡ τῆς διακρί‐ σεως αἰτία, τριὰς δὲ μονοειδὴς ἥ τε πατρικὴ καὶ ἡ ἄχραν‐ τος· καὶ τὸ πάντων παραδοξότατον, τὸ μὲν διακριτικὸν | |
| 10 | αἴτιον μᾶλλόν ἐστι μοναδικόν, τὸ δὲ πατρικὸν καὶ τὸ ἄχραντον μᾶλλον τριαδικόν. Τὸ μὲν γὰρ παραίτιόν ἐστι τοῖς ἄλλοις τῆς διακρίσεως, τὰ δὲ τῆς κοινωνίας καὶ τῆς ἑνώσεως ἐκείνῳ· οὐκοῦν τριαδικὸν μὲν ἑκάτερον γίγνεται τούτων διακρινόμενον, μοναδικὸν δὲ ἐκεῖνο παρὰ τούτων | |
| 15 | ἑνιζόμενον. Πάντα γὰρ τὰ νοερὰ δι’ ἀλλήλων πεφοίτηκε καὶ ἐν ἀλλήλοις εἰσὶ κατὰ δή τινα κοινωνίαν θαυμαστήν, μιμούμενα τὴν τῶν νοητῶν ἕνωσιν διὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις παρουσίας καὶ συγκράσεως. Καὶ ὁ ἐκεῖ Σφαῖρός ἐστιν ὁ νοερὸς διάκοσμος, ἐν αὑτῷ καὶ περὶ ἑαυτὸν ἐνεργῶν καὶ | |
| 20 | προϊὼν εἰς αὑτὸν ἑβδομαδικῶς, μονὰς ὢν καὶ ἑβδομὰς παντελής, τῆς νοητῆς μονάδος εἰκών, εἰ θέμις εἰπεῖν, καὶ τὴν κρύφιον αὐτῆς ἕνωσιν διὰ τῆς προόδου καὶ διακρίσεως ἐκφαίνουσα. Πρωτίστη μὲν οὖν αὕτη πρόοδος τῶν νοερῶν θεῶν ἡμῖν | |
| 25 | εἰς ἑπτάδα διακριθεῖσα τελέως ἀνυμνήσθω· δεύτεραι δὲ ὑπὸ ταύτην ἄλλαι νοείσθωσαν ἑβδομάδες ἑπτά, τὰς τῆς | |
| ἑπτάδος ταύτης μονάδας προάγουσαι μέχρι τῶν ἐσχάτων. | 11 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.12 | Ἑκάστη γὰρ μονὰς ἑβδομάδος ἡγεῖται νοερᾶς ἑαυτῇ συζύγου καὶ διατείνει ταύτην ἄνωθεν ἀπὸ τῆς τοῦ Ὀλύμπου κορυφῆς μέχρι τῶν τελευταίων καὶ χθονίων διακόσμων. Λέγω δὲ οἷον ἡ μὲν πρώτη πατρικὴ μονὰς ἑπτὰ τοιαύτας | |
| 5 | ὑφίστησιν, ἡ δὲ δευτέρα πάλιν ἑπτὰ ζωοποιούς, καὶ ἡ τρίτη δημιουργικὰς ἑπτά, καὶ τῶν ἀχράντων ἑκάστη τὸν ἴσον τοῖς πατράσιν ἀριθμόν, καὶ ἡ τῆς διακρίσεως μονὰς ἑπτά. Καὶ γὰρ συμπρόεισιν πάντα ταῦτα τὰ αἴτια ἀλλή‐ λοις· καὶ ὥσπερ ἡ τριὰς ἡ πρώτη τῶν πατέρων σύνεστι τῇ | |
| 10 | ἀχράντῳ τριάδι καὶ τῇ διαιρετικῇ μονάδι, κατὰ τὰ αὐτὰ δὴ καὶ αἱ δεύτεραι τριάδες ἑπτὰ συστοίχους ἔλαχον τριάδας ἀχράντους καὶ μονάδας διακριτικάς. Πόθεν δὴ οὖν ἡμῖν ὁ τοσοῦτος ἀριθμὸς ἀνεφάνη τῶν νοερῶν θεῶν; Ἢ δῆλον ἐκ τῶν προειρημένων ὡς ἡ μὲν | |
| 15 | πρωτίστη καὶ τῶν δευτέρων ἑβδομάδων αἰτία καὶ μονάδος λόγον ἔχουσα πρὸς αὐτὰς ἑβδομάς, ἣν μικρῷ πρότερον σφαῖραν νοερὰν ἐπωνομάζομεν, κατὰ τὸ νοητὸν ὑπέστη πλάτος, μιμουμένη τὸ μὲν πατρικὸν ἐκείνου διὰ τῆς πατρι‐ κῆς τριάδος, τὸ δὲ τῆς δυνάμεως αἰώνιον διὰ τῆς ἀχράντου | |
| 20 | ταὐτότητος, τὸ δὲ ἐπ’ ἐσχάτων πλῆθος ἀναφανὲν διὰ τῆς τῶν ὅλων διαιρετικῆς μονάδος· αἱ δὲ ἀπὸ ταύτης προϊ‐ οῦσαι λοιπὸν ἑβδομάδες κατὰ τὰ νοητὰ καὶ νοερὰ γένη προεληλύθασιν· ἑκάστη γὰρ μονὰς κατὰ τὰς ἀκρότητας ἐκείνων ὑφίστησι μονάδα συντεταγμένην τῷ ἀφ’ ἑαυτῆς | |
| 25 | προϊόντι πλήθει (πᾶσα γὰρ ἀκρότης ἑνοειδής ἐστιν, ὡς | |
| πρότερον ἐδείκνυμεν), κατὰ δὲ τὰς μέσας καὶ τρίτας | 12 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.13 | προόδους δύο τριάδας ἀπογεννᾷ· καὶ γὰρ ἐκείνων ἡ διά‐ κρισις ἐν τοῖς μέσοις ἀνεφαίνετο καὶ τοῖς ἐσχάτοις, ὥσπερ καὶ τοῦτο διὰ τῶν ἔμπροσθεν ὑπέμνησται. Καθάπερ οὖν ἐκεῖναι τὸ νοητὸν πλάτος ἑνιαῖον ὑπάρχον εἰς τριαδικὸν | |
| 5 | πλῆθος προήγαγον, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ αἱ νοεραὶ μονάδες τὰς νοητὰς καὶ νοερὰς τριάδας εἰς ἑβδομάδας προκαλοῦνται νοεράς *** τὰς μὲν συντεταγμένας ταῖς ἑβδομάσι μονάδας ὑπέστησε κατὰ τὰς ἀκρότητας τῶν τριάδων, τὰς δὲ διττὰς τριάδας κατὰ τὰς δευτέρας ἐκείνων | |
| 10 | καὶ τρίτας ὑποβάσεις. Διὸ δὴ καὶ πᾶσα ἑβδομὰς νοητὴν μὲν ἔχει τὴν πρώτην μονάδα, νοητὴν δὲ καὶ νοερὰν τὴν δευτέραν μετὰ ταύτην τάξιν τριαδικὴν ὑπάρχουσαν, νοερὰν δὲ τὴν τρίτην ἐφεξῆς τριάδα, καὶ ταῦτα ὡς ἐν νοεροῖς πάντα· κατὰ γὰρ τὴν ἰδιότητα τῆς ὑποστησάσης αὐτὴν | |
| 15 | μονάδος χαρακτηρίζεται. Ὡς οὖν συνελόντι φάναι, προῆλθον μὲν αἱ νοεραὶ δυνά‐ μεις κατὰ τὰς νοητὰς τάξεις, ὑπέστησαν δὲ τὰς ἑπτὰ ταύτας ἑβδομάδας κατὰ τὰς πρώτας νοεράς. Δεῖ γὰρ δήπου τὰς μὲν ἐξῃρημένας αἰτίας ὁμοιοῦσθαι τοῖς νοητοῖς | |
| 20 | θεοῖς, τὰς δὲ συντεταγμένας καὶ προϊούσας πανταχῇ τοῖς νοητοῖς καὶ νοεροῖς, ἐπεὶ καὶ οὗτοι πρώτιστοι τοὺς κόσμους διεῖλον τριαδικῶς καὶ μέχρι τῶν τελευταίων διῆλθον τὰ πάντα συνέχοντες καὶ τελειοῦντες, οἱ δὲ νοητοὶ μονοειδῶς καὶ κρυφίως τὰς τῶν ὅλων αἰτίας περιέχουσι. Καὶ εἰ βούλει | |
| 25 | λέγειν, μονοειδῶς μὲν οἱ νοητοὶ τὰ πάντα παράγουσι (καὶ γὰρ οἱ ἀριθμοὶ μοναδικῶς ἐν αὐτοῖς εἰσι), τριαδικῶς δὲ οἱ νοητοὶ καὶ νοεροί (καὶ γὰρ αἱ μονάδες κατ’ ἀριθμὸν ἐν | |
| τούτοις διῄρηνται, καὶ ὃ ἦν μονὰς ἐν ἐκείνοις, τοῦτό ἐστιν | 13 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.14 | ἀριθμὸς ἐν τούτοις), ἑβδομαδικῶς δὲ οἱ νοεροί, τὰς γὰρ νοητὰς ἅμα καὶ νοερὰς τριάδας εἰς ἑβδομάδας νοερὰς ἀνε‐ λίσσουσι καὶ τὰς συνῃρημένας ἐκείνων δυνάμεις εἰς ποικι‐ λίαν ἐξαπλοῦσι νοεράν. Καὶ γὰρ τὸ πλῆθος αὐτῶν καὶ τὴν | |
| 5 | ποικιλίαν τοῖς ἐγγυτάτω τῆς μονάδος ἀριθμοῖς διώρισαν. Ἄλλοι γὰρ οἱ τῶν μερικῶν ἀριθμοὶ καὶ ἄλλοι τῶν ὁλικῶν ἐν τοῖς θεοῖς διακόσμων. Καὶ πᾶς ὁ νοερὸς οὗτος ἀριθμὸς ἀνή‐ πλωται μὲν τῶν πρὸ αὐτοῦ μᾶλλον καὶ διῄρηται ποικιλω‐ τέραις προόδοις, οὐκ ἀπολείπει δὲ τὴν πρὸς τὴν μονάδα | |
| 10 | συγγένειαν. Τὸ γὰρ ἑβδομαδικὸν πλῆθος πολλὴν ἔχει τὴν οἰκειότητα πρὸς τὴν τῆς μονάδος φύσιν, ἐπεὶ καὶ κατ’ αὐτὴν μετρεῖται καὶ ὑφίσταται πρώτως ὑπ’ αὐτῆς. Καὶ οἵ γε Πυθαγόρειοι τὸ κατὰ νόον φῶς τὴν ἑπτάδα προσαγο‐ ρεύοντες νοερὰν αὐτῆς δήπου τὴν ὕπαρξιν εἶναι συγχω‐ | |
| 15 | ροῦσι καὶ ταύτῃ τῆς μονάδος ἐξηρτημένην. Τὸ γὰρ ἑνιαῖον, οὗ τὸ φῶς δηλωτικόν, ἐκ ταύτης ἅπασιν ὑπάρχει τοῖς θείοις ἀριθμοῖς. γʹ Ταῦτα καὶ περὶ τῆς διαιρέσεως προειλήφθω τῶν νοερῶν | |
| 20 | τούτων θεῶν. Ἐχόμενον δέ ἐστι τὴν τοῦ Πλάτωνος θεωρίαν ἐφαρμόσαι τῇ τάξει ταύτῃ καὶ δεῖξαι μηδενὸς αὐτὴν ἀπο‐ λειπομένην τῶν θεολογικῶν περὶ τῆς νοερᾶς διακοσμήσεως ταύτης δογμάτων. Ἐπειδὴ τοίνυν τὴν μὲν οὐρανίαν τάξιν, ἣν ἐν Κρα‐ | |
| 25 | τύλῳ καὶ Φαίδρῳ τελέως ὑμνουμένην ἀνεύρομεν, τὸν μέσον σύνδεσμον κατέχειν τῶν νοερῶν ἅμα καὶ νοητῶν θεῶν | |
| ἀπεδείξαμεν, ὑπὸ δὲ ταύτην εὐθὺς διακόσμησιν ἄλλην θεῶν | 14 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.15 | τεταγμένην, ὡς ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης ἐνεδείκνυτο, τὴν ὑπουρανίαν ἁψῖδα καλουμένην, ἀδιαίρετον πρὸς τὸν οὐρανὸν ἐφυλάττομεν, τίς ἡ διελοῦσα αὑτὴν ἀπὸ τῆς Οὐρανοῦ βασιλείας, ἡγουμένη δὲ τῆς νοερᾶς τάξεως τῶν | |
| 5 | θεῶν καὶ τοῦ νοῦ πρώτως χορηγὸς κατ’ αὐτὴν τὴν τοῦ Πλάτωνος ὑφήγησιν; *** ὁ ἐν τῷ Κρατύλῳ Σωκράτης ἢ τὸν μέγιστον Κρόνον· τοῦτον γὰρ δὴ νοῦν τὸν πρώτιστον καὶ καθαρώτατον ἀποκαλεῖ. Τὸ τοίνυν ἀκρότατον τοῦ νοῦ τοῦ θείου καί, ὡς αὐτός φησι, τὸ | |
| 10 | καθαρώτατον, οὗτός ἐστιν ὁ θεός, διακρίνων μὲν ἑαυτὸν τοῦ οὐρανίου διακόσμου, πάντων δὲ τῶν νοερῶν θεῶν βασι‐ λεύων, διότι δὴ νοῦ μέν ἐστι διακορής, ἀλλὰ τοῦ καθαροῦ νοῦ καὶ τῆς εἰς ἄκρον ἀνατεινομένης νοερᾶς ὑποστάσεως [θεός]. | |
| 15 | Διὸ δὴ καὶ πατήρ ἐστι τοῦ μεγίστου Διός, καὶ ἁπλῶς πατήρ· ὁ γὰρ τοῦ πάντων πατρὸς πατὴρ πολλῷ δήπου μειζόνως ἔλαχε τὴν πατρικὴν ἀξίαν. Νοῦς μὲν οὖν οὗτος πρῶτος, νοῦς δὲ καὶ ὁ μέγιστος Ζεύς, βασιλικὴν μὲν ἔχων ψυχήν, βασιλικὸν δὲ νοῦν, ὡς ὁ ἐν τῷ Φιλήβῳ | |
| 20 | Σωκράτης· καὶ δύο νόες οὗτοι καὶ πατέρες νοεροί, ὁ μὲν νοερὸς ὢν ἐν τοῖς νοεροῖς, ὁ δὲ νοητός. Οἱ γὰρ Κρόνιοι δεσμοί, ὧν καὶ αὐτὸς ἐν Κρατύλῳ μέμνηται, ἑνοποιοὶ τῆς τοῦ Διός εἰσι νοήσεως περὶ τὸ νοητὸν τοῦ πατρὸς καὶ πληροῦσι τὸν Δίιον νοῦν τῆς τοῦ Κρονίου νοῦ παντε‐ | |
| 25 | λοῦς νοήσεως. Καὶ τοῦτο δῆλον οἶμαι καὶ ἐκ τῆς πρὸς τὸν Πλούτωνα τῶν ψυχῶν ἀναλογίας. Ὡς γὰρ ἐκεῖνος | |
| συνδεῖ περὶ ἑαυτὸν τὰς ψυχάς, σοφίας αὐτὰς καὶ νοήσεως | 15 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.16 | πληρῶν, οὕτω δὴ καὶ ὁ Κρόνος ἐφετὸς ὢν τῷ Διὶ καὶ ἐραστὸς συνέχει τοῖς ἀλύτοις δεσμοῖς αὐτὸν ἐν ἑαυτῷ. Καὶ ταῦτα ὁ Σωκράτης ἐν τῷ Κρατύλῳ παίζων ἅμα καὶ σπουδάζων ἐνδείκνυται. | |
| 5 | Τὸ τοίνυν ἐφετὸν τοῦ Διὸς καὶ τὸ νοητὸν ὁ Κρόνος ἐστίν, αὐτὸς δὲ ὁ μέγιστος Ζεὺς νοῦς θεῖος καὶ δημιουρ‐ γικός. Ἀνάγκη τοίνυν καὶ τρίτην ἄλλην αἰτίαν εἶναι νοεράν, τῆς ζωῆς γεννητικήν. Ἔστι μὲν γὰρ καὶ ὁ Ζεὺς αἴτιος τοῦ ζῆν, ὥς φησιν ὁ Σωκράτης, ἀλλὰ νοερῶς | |
| 10 | καὶ δευτέρως· πρὸ δὲ τοῦ νοῦ τὴν ζωὴν πανταχοῦ τετάχθαι λέγομεν. Δῆλον δὴ οὖν ὅτι τὴν βασιλίδα Ῥέαν, μητέρα μὲν οὖσαν τοῦ Διός, τοῦ δὲ Κρόνου πατρὸς ὄντος [τὴν] δευ‐ τέραν, τὴν μεσότητα ταύτην συμπληροῦν φήσομεν, κόσμον ζωογονικὸν ὑπάρχουσαν καὶ τὰς τῆς ὅλης ζωῆς αἰτίας | |
| 15 | ἐν ἑαυτῇ προστησαμένην. Τρεῖς οὖν αὗται πατρικαὶ τάξεις ἡμῖν πεφήνασιν ἐν τοῖς νοεροῖς, ὁ μὲν κατὰ τὸ νοητὸν τῶν νοερῶν, ἡ δὲ κατὰ τὴν ζωὴν τὴν θείαν καὶ νοεράν, ὁ δὲ κατὰ τὸν νοῦν τὸν νοερόν. Καὶ γὰρ τὴν μέσην θεὸν αὐτὴν καθ’ ἑαυτὴν μητέρα καὶ αὐτὴν τοῦ δημιουργοῦ καὶ | |
| 20 | τῶν ὅλων ἀνυμνοῦμεν· μετὰ δὲ τῶν ἄκρων θεωροῦντες πατρικὴν αἰτίαν ἐπονομάζομεν ὡς ἐν τοῖς πατράσιν περι‐ εχομένην καὶ τὰ μὲν τῷ Κρόνῳ, τὰ δὲ τῷ Διὶ συναπογεν‐ νῶσαν. Ἀλλὰ μὴν καὶ τριάδα τὴν ἀμείλικτον καὶ ἄχραντον | |
| 25 | τῶν νοερῶν θεῶν διαρρήδην ὁ Πλάτων ἑπόμενος Ὀρφεῖ Κουρητικὴν ἀποκαλεῖ, καθάπερ ἐν Νόμοις φησὶν ὁ Ἀθη‐ ναῖος ξένος, τὰ τῶν Κουρήτων ἐνόπλια παίγνια καὶ | |
| τὴν ἔνρυθμον χορείαν αὐτῶν ἀνυμνῶν. Καὶ γὰρ Ὀρφεὺς | 16 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.17 | τοὺς Κούρητας φύλακας τῷ Διὶ παρίστησι τρεῖς ὄντας καὶ οἱ θεσμοὶ τῶν Κρητῶν καὶ ἡ Ἑλληνικὴ πᾶσα θεολογία τὴν καθαρὰν καὶ ἄχραντον ζωὴν καὶ ἐνέργειαν εἰς τὴν τάξιν ταύτην ἀναπέμπουσιν. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο τι τὸ κορὸν | |
| 5 | ἢ τὸ καθαρὸν καὶ ἀκήρατον ἐνδείκνυται· διὸ καὶ τὸν μέγιστον Κρόνον ὡς κατ’ οὐσίαν ἡνωμένον τῇ τῆς ἀχράν‐ του καθαρότητος αἰτίᾳ νοῦν καθαρὸν ἐλέγομεν πρότερον. Τρεῖς οὖν οἱ πατρικοὶ θεοὶ καὶ τρεῖς οἱ ἄχραντοι· λεί‐ πεται οὖν καὶ τὴν ἑβδόμην μονάδα θεωρήσαντας εἰπεῖν. | |
| 10 | Εἰ τοίνυν τὰς μυθικὰς ἐννοήσαιμεν ἐκτομάς, τάς τε Κρονίας καὶ τὰς Οὐρανίας, ὧν καὶ ὁ Πλάτων που διαμνη‐ μονεύει σιγῇ τὰ τοιαῦτα κρύπτειν δοκιμάζων ἀεὶ καὶ τὴν ἀπόρρητον αὐτῶν ἀλήθειαν ὁρᾶν, καὶ ὅτι μυστικῶν ἐστι νοημάτων ἐνδεικτικά, διότι καὶ νέοις ἀνεπιτήδεια τοιαῦτα | |
| 15 | ἀκούειν, ἔχοιμεν ἂν ἐκ τούτων τίς ἐστιν ἡ διακριτικὴ θεότης ἡ καὶ τὰς διαιρέσεις ἀποτελοῦσα καὶ χωρίζουσα τὰ μὲν Κρόνια γένη τῶν Οὐρανίων, τὰ δὲ Δίια τῶν Κρονίων, ὅλον δὲ τὸν νοερὸν διάκοσμον τῶν τε πρὸ αὐτοῦ καὶ τῶν μετ’ αὐτὸν διακρίνουσα καὶ τὰς ἐν αὐτῷ διαφόρους αἰτίας | |
| 20 | ἀπ’ ἀλλήλων διιστᾶσα καὶ τοῖς δευτέροις ἀεὶ τὰ δεύτερα μέτρα τῆς βασιλείας παρεχομένη. Καί μοι μηδεὶς θορυβείσθω τούτων ἀκούσας τῶν λόγων μηδὲ ἐναντιούσθω· πῶς οὖν τὰς ἐκτομὰς καὶ τοὺς δεσμοὺς καὶ τὰς τραγικὰς τῶν μύθων διασκευὰς ὁ Πλάτων ἐκβάλ‐ | |
| 25 | λει; Πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα τοὺς μὲν πολλοὺς καὶ ἀνοήτους | |
| οἴεται δι’ ἄγνοιαν τῶν ἐν αὐτοῖς ἀπορρήτων διαβάλλεσθαι, | 17 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.18 | τοῖς δὲ σοφοῖς ἐνδείκνυσθαί τινας ὑπονοίας θαυμαστάς. Διόπερ αὐτὸς μὲν τὸν τοιοῦτον τρόπον τῶν πλασμάτων οὐ προσίεται, τοῖς δὲ παλαιοῖς θεῶν οὖσιν ἐκγόνοις οἴεται χρῆναι πείθεσθαι καὶ τὴν ἀπόρρητον αὐτῶν διάνοιαν | |
| 5 | θηρᾶν. Ὥσπερ οὖν τοὺς δεσμοὺς τοὺς Κρονίους, καὶ ταῦτα πρὸς Εὐθύφρονα καὶ τοὺς τῆς Πολιτείας ἀκροωμένους, ἀποδοκιμάζων, ὅμως ἐν Κρατύλῳ συγχωρεῖ καὶ περὶ αὐτὸν τὸν μέγιστον Κρόνον καὶ περὶ τὸν Πλούτωνα δευτέρους ἄλλους τιθέμενος, οὕτως οἶμαι καὶ τὰς ἐκτομὰς τοῖς μὲν | |
| 10 | τὸ φαινόμενον αὐτὸ καθ’ αὑτὸ γνωρίζουσιν ἀπαγορεύει μὴ προσίεσθαι μηδὲ συγχωρεῖν ὅτι καὶ ἐν θεοῖς εἰσιν αἱ παρά‐ νομοι καὶ ἄθεσμοι τῶν παίδων εἰς τοὺς πατέρας ἐπιχει‐ ρήσεις, ἀλλὰ διαμάχεσθαι καὶ κατὰ τὸ δυνατὸν διελέγχειν τὰ τοιαῦτα δοξάσματα. Τοῖς δὲ εἴσω παριέναι δυναμένοις | |
| 15 | τῆς μυστικῆς ἀληθείας καὶ μεταθέουσι τὴν ἀποκεκρυμμένην τῶν μύθων διάνοιαν συμφθέγγεται καὶ τὰς τῶν ὅλων δια‐ κρίσεις, εἴτ’ οὖν ἐκτομὰς αὐτὰς δι’ ἐπίκρυψιν εἴτ’ ἄλλως ὁπωσοῦν προσονομάζειν ἐθέλουσιν, ἐπιτρέπει. Καὶ γὰρ οἱ δεσμοὶ καὶ 〈αἱ〉 ἐκτομαὶ κοινωνίας εἰσὶ καὶ διακρίσεως | |
| 20 | σύμβολα καὶ τῆς αὐτῆς ἑκάτερόν ἐστι θεομυθίας ἔκγονον. Ὁ τοίνυν τοὺς δεσμοὺς ἐν τῷ Κρατύλῳ συγχωρῶν καὶ τὰς ἐκτομὰς δήπου τὰς τῶν νοερῶν διαιρετικὰς προσή‐ σεται. Καὶ οὐ χρὴ θαυμάζειν εἰ καὶ ἐκ τούτων τὴν τοῦ Πλάτωνος δόξαν ἡμεῖς κατασκευάζειν ἐπιχειροῦμεν, ἀλλ’ | |
| 25 | εἰδέναι πῶς μὲν τὰ τοιαῦτα πάντα καὶ ἡ Πλάτωνος φιλο‐ σοφία συγχωρεῖ, πῶς δὲ ἀποδοκιμάζει καὶ τοῖς ἀκούουσιν εἶναι τῶν μεγίστων κακῶν αἴτια καὶ τῆς ἀθέου ζωῆς ὑπο‐ | |
| λαμβάνει. | 18 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.19 | 〈δʹ〉 Οἱ μὲν οὖν ἑπτὰ νοεροὶ θεοὶ διὰ τούτων ἂν τῶν ἐπιβολῶν καὶ παρὰ τῷ Πλάτωνι φανεῖεν μνήμης ἠξιωμένοι. Τὴν δὲ καθ’ ἑβδομάδας πρόοδον αὐτῶν ἀπὸ τῶν εἰκόνων συλλογί‐ | |
| 5 | ζεσθαι δεῖν οἶμαι. Τὴν δὴ τοῦ παντὸς ψυχὴν τῶν θείων τάξεων πασῶν εἰκόνα δημιουργῶν, ὥσπερ οὖν καὶ τὸν αἰσθητὸν τοῦτον κόσμον τῶν νοητῶν, καὶ πρώτην μὲν τὴν ὅλην οὐσίαν αὐτῆς ὑποστήσας, ἔπειτα διελὼν εἰς ἀριθμοὺς καὶ ταῖς ἁρμονίαις συνδήσας καὶ τοῖς σχήμασι διακοσμή‐ | |
| 10 | σας, τῷ τε εὐθεῖ λέγω καὶ τῷ περιφερεῖ, μετὰ τοῦτο διεῖλεν αὐτὴν εἰς ἕνα κύκλον καὶ ἑπτά. Πόθεν οὖν ἡ μονὰς αὕτη καὶ ἡ ἑβδομὰς ἢ ἀπὸ τῶν νοερῶν θεῶν; Πρὸ αὐτῶν γὰρ τὸ σχῆμα καὶ ὁ ἀριθμὸς καὶ τὸ ὄντως ὄν· καὶ ὥσπερ ἐν τῇ δημιουργίᾳ τῆς ψυχῆς μετὰ τὴν τοῦ ψυχικοῦ σχήματος | |
| 15 | ὑπόστασιν ἡ κατὰ μονάδα τῶν κύκλων καὶ ἑβδομάδα διαί‐ ρεσις, οὕτω καὶ ἐν τοῖς θεοῖς μετὰ τὸ νοερὸν καὶ νοητὸν σχῆμα τὸ νοερόν ἐστι πλάτος καὶ ὁ Σφαῖρος οὗτος τῶν θεῶν. Ἀπὸ τῆς θείας ἄρα νοερᾶς ἑβδομάδος εἰς ἑαυτὴν εἰσι‐ | |
| 20 | ούσης ὑπέστη τὸ τῶν ἑβδομάδων τῶν ἑπτὰ πλῆθος· καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὁ δημιουργὸς οὕτω τοὺς ἐν τῇ ψυχῇ διαιρεῖ κύκλους, ὅτι καὶ αὐτὸς καὶ πᾶς ὁ νοερὸς διάκοσμος ἀπὸ μονάδος ἑκάστης ἑβδομάδα παρήγαγεν νοεράν. Καὶ οὐ τοῦτο λέγω καὶ διατείνομαι νῦν, ὅτι τοῖς ἑπτὰ θεοῖς τοῖς | |
| 25 | ἀπὸ τοῦ δημιουργοῦ προελθοῦσιν οἱ ἑπτὰ κύκλοι τὴν | |
| ὁμοίαν ἔλαχον ὕπαρξιν, ἀλλ’ ὅτι κατὰ κύκλους τὴν ψυχὴν | 19 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.20 | διαιρῶν ἄνωθεν ἀπὸ τῶν νοερῶν θεῶν τὸν ἀριθμὸν ἐπιφέρει ταῖς τομαῖς, μοναδικὸν λέγω καὶ ἑβδομαδικόν. Ἐπεὶ καὶ ἡ μὲν μονὰς κατὰ τὸν ταὐτοῦ κύκλον, ἡ δὲ διαίρεσις κατὰ τὸν θατέρου· φανήσεται δὲ μικρὸν ὕστερον τὸ ταὐτὸν | |
| 5 | καὶ θάτερον τῇ δημιουργικῇ τάξει προσήκοντα. Ἔτι δὲ καὶ μετὰ τὴν διαίρεσιν τῶν κύκλων τὰ μὲν τῶν ἀφο‐ μοιωματικῶν θεῶν, τὰ δὲ τῶν ἀπολύτων σύμβολα παρα‐ λαμβάνει, καὶ διὰ τούτων ἀνίησι τὴν ψυχὴν ταῖς τάξεσι τῶν θεῶν ταύταις. Εἰ τοίνυν τὸ μὲν σχῆμα πρὸ τῶν | |
| 10 | νοερῶν ἐστι θεῶν, τὸ δὲ ὅμοιον καὶ τὸ ἀνόμοιον μετ’ αὐτούς, ἀνάγκη δήπου τὸ μοναδικὸν ἅμα καὶ ἑβδομα‐ δικὸν εἰς ταύτην ἀναπέμπεσθαι τὴν διακόσμησιν καὶ τὴν ἀπὸ μονάδος εἰς ἑβδομάδα πρόοδον τῇ τάξει ταύτῃ προσή‐ κειν. | |
| 15 | Ἕκαστος οὖν τῶν ἑπτὰ νοερῶν θεῶν ἑβδομάδος ἡγεῖται νοερᾶς, ὡς ἐκ τῶν εἰκόνων μεμαθήκαμεν. Ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν ἡ ἑβδομὰς μία καὶ πρὸς ἑαυτὴν συγγενής, ἐν δὲ ταῖς ψυχαῖς οἱ κύκλοι διαφέρουσιν ἀλλήλων κατὰ τὰς ἰδιότητας τὰς θείας. Οὕτω γὰρ ἐδέξαντο τὸν ἀριθμόν, ὥστε καὶ τὴν οἰκείαν | |
| 20 | φύσιν διασῴζειν ἣν ἔλαχον τὰ ἐγκόσμια συνέχουσαι, καὶ τοὺς φαινομένους κύκλους συνελίσσειν τοῖς ἑαυτῶν. εʹ Ταῦτα μὲν οὖν ὑπεμνήσθω διὰ τούτων, οὐκ ἀμυδρὰ τεκμήρια φέροντα τῆς τοῦ Πλάτωνος περὶ τούτων διατά‐ | |
| 25 | ξεως. Πάλιν δὲ ἄνωθεν ἀρξάμενοι περὶ ἑκάστου λέγωμεν, | 20 in vol. 5 |
Theol Plat.5.21 | ὅσα πρὸς τὴν παροῦσαν ἐξαρκεῖ θεολογίαν. Πρώτιστος τοίνυν ἡμῖν ὁ βασιλεὺς τῶν νοερῶν θεῶν Κρόνος ἀνυμ‐ νείσθω, κατὰ τὸν ἐν τῷ Κρατύλῳ Σωκράτην τὸ καθαρὸν καὶ ἀκήρατον τοῦ νοῦ καταλάμπων καὶ ἐν αὐτῇ τῇ | |
| 5 | τῶν νοερῶν ἀκρότητι τὴν ἑαυτοῦ παντελῆ δύναμιν ἱδρυ‐ σάμενος, μένων μὲν ἅμα καὶ προϊὼν ἐκ τοῦ πατρός, καὶ διαιρῶν τὴν νοερὰν ἡγεμονίαν τῆς συνεκτικῆς, καὶ συνεχῆ πρὸς αὐτὴν τὴν τῶν ἄλλων νοερῶν θεῶν ὑπεροχὴν προ‐ στησάμενος, αὐτὸ δὲ τὸ νοητὸν τοῦ δημιουργικοῦ νοῦ καὶ | |
| 10 | τὸ πλήρωμα τῶν ὄντων ἐν ἑαυτῷ περιέχων. Διὸ δὴ καὶ οἱ Κρόνιοι δεσμοὶ μυστικῶς τὴν περίληψιν αἰνίσσονται τοῦ νοητοῦ τούτου καὶ τὴν ἕνωσιν τὴν πρὸς αὐτό. Τῷ γὰρ νῷ τὸ νοητὸν περιληπτόν· ὥσπερ οὖν ἐξῄ‐ ρηται μὲν τοῦ νοῦ τὸ νοητόν, λέγεται δὲ αὐτὸ περιλαμβά‐ | |
| 15 | νειν ὁ νοῦς, οὕτω δὴ καὶ ὁ Ζεὺς δεσμεῖν τὸν πατέρα λέγεται, καὶ ταῦτα περὶ ἐκεῖνον αὐτὸς συνδέων αὑτόν, καὶ γὰρ ὁ δεσμὸς περίληψίς ἐστι τῶν συνδεομένων. Τὸ δὲ ἀληθὲς ὧδε ἔχει. Νοῦς μέν ἐστιν ὁ Κρόνος παντελής, νοῦς δὲ καὶ ὁ μέγιστος Ζεύς· νοῦς ἑκάτερος ὤν, ἔστι δήπου καὶ νοητὸν | |
| 20 | αὐτός. Πᾶς γὰρ νοῦς εἰς αὑτὸν ἐπέστραπται, πρὸς δὲ αὑτὸν ἐπιστρέφων, πρὸς ἑαυτὸν ἐνεργεῖ, πρὸς ἑαυτὸν δὲ ἐνεργῶν καὶ οὐ πρὸς τὰ ἔξω, νοητόν ἐστιν ἅμα καὶ νοερόν· ᾗ μὲν νοεῖ, νοερόν, ᾗ δὲ νοεῖται, καὶ νοητόν. Ὥστε καὶ ὁ Δίιος νοῦς ἑαυτοῦ νοῦς ἐστι καὶ αὑτῷ νοητόν, ὡσαύτως δὲ καὶ | |
| 25 | ὁ Κρόνιος νοῦς ἑαυτῷ νοητόν ἐστι καὶ ἑαυτοῦ νοῦς· ἀλλ’ ὁ μὲν μᾶλλον νοῦς, ὁ δὲ μᾶλλον νοητόν. Ἵδρυται γὰρ ὁ | |
| μὲν κατὰ τὴν ἀκρότητα τὴν νοεράν, ὁ δὲ κατὰ τὸ πέρας· | 21 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.22 | καὶ ὁ μὲν ἐφετόν ἐστιν, ὁ δὲ ἐφιέμενον· καὶ ὁ μὲν πληροῦν, ὁ δὲ πληρούμενον. Νοῦ τοίνυν ὄντος τοῦ Κρόνου καὶ νοητοῦ, νοῦς καὶ ὁ Ζεὺς δεύτερον καὶ νοητόν· ἀλλὰ τὸ νοητὸν αὐτοῦ νοερόν | |
| 5 | ἐστι, τὸ δὲ ἐκείνου νοερόν, νοητόν. Ὁμοῦ δὴ οὖν νοερὸς ὢν ὁ Ζεὺς καὶ νοητός, ἑαυτὸν νοεῖ καὶ περιλαμβάνει καὶ συνδεῖ τὸ ἐν αὑτῷ νοητόν· τοῦτο δὲ ἐν αὑτῷ συνδέων, αὐτὸ τὸ πρὸ αὐτοῦ λέγεται νοητὸν συνδεῖν καὶ περιλαμ‐ βάνειν πανταχόθεν. Καὶ γὰρ εἰς ἑαυτὸν εἰσιὼν εἰς ἐκεῖνον | |
| 10 | χωρεῖ, καὶ τῷ ἐν αὑτῷ νοητῷ τὸ πρὸ αὐτοῦ νοεῖ, καὶ οὕτως οὐκ ἔξω τοῦ νοῦ τὸ νοητόν. Τὸ μὲν γὰρ ἐν αὑτῷ πᾶς νοῦς ἀδιάφορον ἔχει πρὸς ἑαυτόν, τὸ δὲ πρὸ αὐτοῦ πάλιν ἐν ἑαυτῷ νοεῖ. Πᾶν γὰρ τὸ ἔξω ὂν ἀλλότριόν ἐστι καὶ ἐπεισοδιῶδες καὶ τῆς φύσεως τῆς χείρονος, τὸ δὲ ἐν αἰτίας | |
| 15 | τάξει προϊστάμενον καὶ ὡς ἐφετὸν προϋπάρχον ἐν αὐτοῖς ἐστι τοῖς ἐφιεμένοις. Εἰς ἑαυτὰ γὰρ ἐπιστρεφόμενα καὶ πρὸς ἑαυτὰ συννεύοντα τὰς ἑαυτῶν αἰτίας ἀνευρίσκει καὶ πάντα τὰ πρεσβύτερα· καὶ ὅσῳ τελεωτέρα καὶ ἑνοειδε‐ στέρα τῶν ἐφιεμένων ἡ περὶ αὐτὰ στροφή, τοσούτῳ μᾶλλον | |
| 20 | τοῖς ἑαυτῶν σύνεισιν ἐφετοῖς. Αὐτῷ ἄρα τῷ νοεῖν ἑαυτὸν πᾶς νοῦς καὶ τὰ πρὸς αὐτοῦ πάντα νοεῖ, καὶ ὅσῳ μᾶλλον ἥνωται πρὸς ἑαυτόν, τοσούτῳ μειζόνως ἐνίδρυται τοῖς πρὸ ἑαυτοῦ νοητοῖς. Οὐ γάρ ἐστιν ἔξω τῶν ὄντων οὐδενὸς τὸ αἴτιον αὐτοῦ καὶ τὸ τῆς οὐσίας | |
| 25 | ἢ τῆς τελειότητος παρεκτικόν, ἀλλὰ τὸ χεῖρον ἑκάστου καὶ οὐ τὸ νοητόν. Διὸ δὴ καὶ τῶν θείων ἕκαστον πρὸς μὲν τὸ χεῖρον ἀνεπίστροφόν ἐστι, πρὸς δὲ αὑτὸ καὶ δι’ ἑαυτοῦ | |
| πρὸς τὸ κρεῖττον ἐπέστραπται. Καὶ νοῦ μὲν οὐδενὸς τὸ | 22 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.23 | νοητὸν χεῖρον, πᾶς δὲ 〈νοῦσ〉 πρὸς ἑαυτὸν ἐνεργῶν καὶ τὰ πρὸ αὐτοῦ νοητὰ περιλαβὼν νοεῖ. Καὶ τὰ μὲν ἔστιν, ὅσα συζυγεῖ πρὸς αὐτόν, τὰ δὲ ἔχει, τῶν προσεχῶς αὐτῷ μετεχομένων, τὰ δὲ ὁρᾷ, τῶν πορρώτερον καὶ μᾶλλον | |
| 5 | ἐξῃρημένων ἕκαστον. Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ ὁ δημιουργὸς νοῦς ἔστι μὲν ἅμα νοητὸν καὶ νοῦς, ἔχει δὲ τὸ τοῦ πατρὸς νοητὸν συνδήσας, ὡς ὁ μῦθός φησιν, ὁρᾷ δὲ τὸ αὐτο‐ ζῷον, τὸ τῶν νοουμένων ἁπάντων κάλλιστον, ὡς ὁ Τίμαιος λέγει. Καὶ εἰ ταῦτά γ’ ἐννοῶν ὁ γενναῖος Ἀμέλιος | |
| 10 | τριττὸν ἔλεγε τὸν νοῦν, τὸν ὄντα, τὸν ἔχοντα, τὸν ὁρῶντα, κατά γε τὴν ἐμὴν τῆς τοῦ Πλάτωνος διανοίας ὀρθῶς ἀντελάβετο. Δεῖ γὰρ δὴ καὶ τὸν δεύτερον μὴ μόνον ἔχειν τὸ νοητόν, ἀλλ’ εἶναι καὶ ἔχειν (εἶναι μὲν τὸ σύστοι‐ χον, ἔχειν δὲ τὸ πρὸ αὐτοῦ, καθ’ ὅσον αὐτοῦ μετείληφε)· | |
| 15 | καὶ τὸν τρίτον ὁρᾶν τὸ νοητόν, ἀλλὰ καὶ εἶναι καὶ ἔχειν· καὶ ὁρᾶν μὲν τὸ πρώτιστον, ἔχειν δὲ τὸ προσεχῶς ἐπέ‐ κεινα, τὸ δὲ ἐν αὐτῷ καὶ τὸ συζυγοῦν τῇ ἑαυτοῦ νοήσει, τοῦτο εἶναι καὶ πρὸς αὐτὸν ἀδιαίρετον ὑπάρχειν. Εἰ τοίνυν, ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἐλέγομεν, νοεῖ τὸν ἑαυτοῦ | |
| 20 | πατέρα Κρόνον ὁ Ζεύς, νοητὸν μέν ἐστιν ὁ Κρόνος, νοῦς δὲ ὁ Ζεύς, ἄλλο μὲν ὢν νοητόν, ἄλλου δὲ μετέχων. Διόπερ καὶ ὁ Πλάτων οὐχ ἁπλῶς ἐκάλει νοῦν τὸν Κρόνον, ἀλλὰ τὸν ἀκήρατον νοῦν, τὸ γὰρ ἐν τῷ νοερῷ νοητόν ἐστιν. Ἐπεὶ δὲ οὐ τὸ ἁπλῶς ἐστι νοητόν, ἀλλ’ ὡς ἐν τοῖς νοεροῖς, | |
| 25 | νοῦς ἐστι καὶ αὐτὸς πατρικός, πατὴρ ὢν ἅμα καὶ νοῦς | 23 in vol. 5 |
Theol Plat.5.24 | καὶ νοερῶς ἔχων τὸ πατρικόν. Ἐν μὲν οὖν τοῖς νοητοῖς καὶ ὁ νοῦς πατήρ ἐστιν, ἐν δὲ τοῖς νοεροῖς καὶ ὁ πατὴρ νοῦς. Καὶ ὁ Κρόνος δὴ οὖν νοῦς ἐστι καθαρὸς καὶ ἄυλος καὶ τέλειος, ἐν ἐφετοῦ τάξει τῆς δημιουργίας ὑπερ‐ | |
| 5 | ιδρυμένος. Τοιαύτην δὲ ἔχων ἰδιότητα πλήρης ἐστὶ τῶν νοητῶν πάντων νοερῶς καὶ οἷον ὑπερβλύζει ταῖς νοήσεσι καὶ ὑφίστησι διττὰ γένη θεῶν, τὰ μὲν ἐν ἑαυτῷ, τὰ δὲ μεθ’ ἑαυτόν· καὶ προάγει μὲν τὰς τοῦ πατρὸς Οὐρανοῦ γονίμους δυνάμεις ἄχρι τῶν ἐσχάτων, πληροῖ δὲ τὴν | |
| 10 | δημιουργικὴν τάξιν τῶν γεννητικῶν ἀγαθῶν. Μόνος δὲ αὐτὸς τῶν θεῶν μετά τινος ἀνάγκης καὶ οἷον βίας λαμβάνειν τε καὶ διδόναι λέγεται τὴν βασιλικὴν ἀξίαν, ἐκτέμνων τὸ τοῦ πατρὸς γόνιμον, ἐκτεμνόμενος δὲ παρὰ τοῦ μεγάλου Διός. Καὶ γὰρ ὁρίζει τὴν τοῦ πατρὸς βασιλείαν | |
| 15 | καὶ ὁρίζεται παρὰ τοῦ μετ’ αὐτόν· καὶ πληροῦται μὲν ἐκ τῶν ὑπερκειμένων, πληροῖ δὲ τὴν ὅλην δημιουργίαν τῆς γονίμου τελειότητος. Διακρίνων δὲ αὑτὸν τοῦ πατρὸς ἐξῄρηται τῶν ἀφ’ ἑαυτοῦ γεννωμένων. Εἷς δὲ νοῦς ὢν καὶ παντέλειος ἐν ἑαυτῷ συνέχει τὸ πλῆθος τῶν ὅλων | |
| 20 | νοητῶν, καὶ τὴν ἀκρότητα τὴν νοερὰν ἐκθεώσας πᾶσιν ἐπιλάμπει τὸ νοητὸν φῶς. ϛʹ Εἰκότως ἄρα καὶ τὸ πᾶν τοῦτο διττὰς ἔχει ζωὰς καὶ περιόδους καὶ συγκυκλήσεις, καὶ τὴν μὲν Κρονίαν, τὴν | |
| 25 | δὲ Διίαν, ὥς φησιν ὁ ἐν τῷ Πολιτικῷ μῦθος. Καὶ κατὰ | |
| μὲν τὴν ἑτέραν τῶν περιόδων αὐτόματα πάντα φύει | 24 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.25 | τὰ ἀγαθὰ καὶ ἀπήμονα ζωὴν ἔχει καὶ ἄτρυτον· κατὰ δὲ τὴν ἑτέραν μετέχει καὶ τῆς ὑλικῆς πλημμελείας καὶ τῆς πολυμεταβόλου φύσεως. Διττῆς γὰρ οὔσης ἐν τῷ κόσμῳ ζωῆς, τῆς μὲν ἀφανοῦς καὶ νοερωτέρας, τῆς δὲ φυσικω‐ | |
| 5 | τέρας καὶ ἐμφανοῦς, καὶ τῆς μὲν κατὰ τὴν πρόνοιαν ἀφοριζομένης, τῆς δὲ καθ’ εἱμαρμένην ἀτάκτως προϊούσης, ἡ μὲν δευτέρα καὶ πολυειδὴς καὶ διὰ τῆς φύσεως ἐπιτε‐ λουμένη τῆς Διίας ἐξήρτηται τάξεως, ἡ δὲ ἁπλουστέρα καὶ νοερὰ καὶ ἀφανὴς τῆς Κρονίας. Καὶ ταῦτα σαφῶς ὁ | |
| 10 | Ἐλεάτης ξένος ἀναδιδάσκει, τὴν μὲν ἑτέραν τῶν ἀνακυ‐ κλήσεων Δίιον ἀποκαλῶν, τὴν δὲ ἑτέραν Κρονίαν. Καίτοι καὶ ὁ Ζεὺς τῆς ἀφανοῦς αἴτιός ἐστι ζωῆς τοῦ παντὸς καὶ τοῦ νοῦ χορηγὸς καὶ τῆς νοερᾶς τελειότητος ἡγεμών, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν Κρόνου βασιλείαν ἀνάγει τὰ πάντα καὶ μετὰ | |
| 15 | τοῦ πατρὸς ὢν ἡγεμὼν ὑφίστησι τὸν ὅλον περικόσμιον νοῦν. Καὶ εἰ δεῖ τἀληθῆ διαρρήδην λέγειν, ἑκατέρα μὲν τῶν περιόδων, ἥ τε ἐμφανὴς λέγω καὶ ἡ ἀφανής, μετέχει τῶν θεῶν τούτων ἀμφοτέρων, ἀλλ’ ἡ μὲν Κρονία μᾶλλόν ἐστιν, ἡ δὲ ὑπὸ τὴν τοῦ Διὸς τελεῖ βασιλείαν. | |
| 20 | Ὅτι δ’ οὖν καὶ ὁ μέγιστος Κρόνος βασιλείαν ἑτέραν ἔλαχε τῶν πρὸ αὐτοῦ θεῶν σαφῶς δεδήλωκεν ὁ Ἐλεάτης ξένος ἐν τοῖς πρὸ τοῦ μύθου λόγοις εἰπών· Καὶ μὴν αὖ τήν γε βασιλείαν ἣν ἦρξε Κρόνος πολλῶν ἀκη‐ κόαμεν. Εἷς οὖν ἐστι καὶ κατὰ τοῦτον τὸν σοφὸν τῶν | |
| 25 | βασιλικῶν θεῶν· διὸ δὴ καὶ ἑτέραν ἀρχὴν προεστήσατο τοῦ πατρός, κἀκείνου τὰ μέσα κέντρα τῶν νοητῶν καὶ | |
| νοερῶν θεῶν συνέχοντος οὗτος ἐξηγεῖται τῶν νοερῶν δια‐ | 25 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.26 | κόσμων καὶ πᾶσι τὴν νοερὰν χορηγεῖ *** πρώτως μὲν θεοῖς, δευτέρως δὲ τοῖς κρείττοσιν, ἐσχάτως δὲ καὶ ταῖς μερικαῖς ψυχαῖς, ὅταν εἰς τὴν Κρονίαν δύνανται περιω‐ πὴν ἀνατείνεσθαι. | |
| 5 | Τὸ μὲν γὰρ πᾶν τοῦτο καὶ οἱ ἐγκόσμιοι θεοὶ πάντες ἀεὶ τὴν διττὴν ἔχουσι ζωήν· καὶ μιμοῦνται τὴν μὲν Κρονίαν νόησιν διὰ τῆς ἀφανοῦς καὶ νοερᾶς ἐνεργείας, τὸν δὲ δημιουργικὸν νοῦν τοῦ Διὸς διὰ τῆς εἰς τὰ δεύτερα προ‐ νοίας καὶ ὅλως τῆς ἐμφανοῦς δημιουργίας. Αἱ δὲ μερικαὶ | |
| 10 | ψυχαὶ ποτὲ μὲν νοερῶς ἐνεργοῦσι καὶ τῷ Κρόνῳ καθιεροῦ‐ σιν ἑαυτάς, ποτὲ δὲ Διίως καὶ τὴν τῶν δευτέρων ἄσχετον ποιοῦνται προμήθειαν. Ἐπειδὰν δὲ περιπολῶσιν ἀνάλογον ἐκείνοις, τά τε νοητὰ νοοῦσι καὶ τὰ αἰσθητὰ διακοσμοῦσι καὶ ζῶσιν ἀμφοτέρας τὰς ζωάς, ὥσπερ οἱ θεοὶ καὶ τὰ | |
| 15 | κρείττονα γένη. Διτταὶ γὰρ αὐτῶν αἱ περίοδοι, νοερὰ μὲν ἄλλη, προνοητικὴ δὲ ἄλλη· καὶ τὰ παραδείγματα διττά, τῆς μὲν ὁ Κρόνιος νοῦς, τῆς δὲ ὁ Δίιος· ἐπεὶ καὶ αὐτὸς ὁ μέγιστος Ζεὺς διττὴν ἔχει τὴν ἐνέργειαν, νῷ μὲν τὰ νοητὰ κατέχων, τῇ δὲ δημιουργικῇ ποιήσει τὰ | |
| 20 | αἰσθητὰ διακοσμῶν. ζʹ Διττῶν δὴ τῶν ἀνακυκλήσεων οὐσῶν, οὐ μόνον ἐν τοῖς ὅλοις, ἀλλὰ κἀν ταῖς μερικαῖς ψυχαῖς, ἐν μὲν τῇ Κρονίᾳ | |
| περιόδῳ τὴν γένεσιν οὐκ ἐξ ἀλλήλων εἶναί φησιν | 26 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.27 | αὐταῖς ὁ Ἐλεάτης ξένος, ὥσπερ τοῖς φαινομένοις ἀνθρώ‐ ποις, οὐδὲ καθὼς ὁ παρ’ ἡμῖν πρῶτος ἄνθρωπος μόνον γηγενής ἐστιν, οὕτως καὶ ἐπὶ τῶν μερικῶν ψυχῶν μίαν τὴν πρώτην, ἀλλ’ εἶναι πάσας γηγενεῖς· ἐκ γὰρ τῶν | |
| 5 | ἐσχάτων καὶ γηΐνων σωμάτων ἀνάγονται καὶ τῆς ἀφανοῦς ἀντιλαμβάνονται ζωῆς, ἀπολείπουσαι τὴν αἰσθητήν. Ἀλλ’ οὐδὲ εἰς γῆρας αὐτὰς ῥέπειν καὶ ἀπὸ νεωτέρων ἐπὶ τὸ πρεσβύτερον μεταβάλλειν, τοὐναντίον δὲ ἀκμαιοτέρας ἀπο‐ τελεῖσθαι καὶ νοεράς, τὴν ἐναντίαν τῇ γενέσει πορευομένας | |
| 10 | ὁδὸν καὶ οἷον ἀναλυούσας ἣν κατιοῦσαι συνέθεσαν ποικι‐ λίαν ζωῆς. Διὸ δὴ καὶ πάντα τὰ προσήκοντα τῇ νεότητι σύμβολα κἀκείναις ὑπάρχει ταῖς ψυχαῖς, τὸ ἄτριχον καὶ τὸ λεῖον, ἐκ πολιῶν καὶ γενειώντων τοιαύταις γενομέναις· πᾶν γὰρ τὸ προσφυόμενον αὐταῖς ἐκ τῆς γενέσεως ἀπο‐ | |
| 15 | σκευάζονται. Γενομέναις δὲ ἐκεῖ παρὰ τῷ Κρόνῳ καὶ τὸν ἐκεῖ διαζώσαις βίον καρποὶ μὲν ἄφθονοι, φησίν, ὑπάρχουσιν ἀπὸ δένδρων καὶ πολλῆς ἄλλης ὕλης αὐτομάτως ἀναδιδούσης τῆς γῆς, γυμνοὶ δὲ καὶ ἄστρωτοι θυραυλοῦντες τὰ πολλὰ νέμονται, τὴν | |
| 20 | γὰρ τῶν ὡρῶν κρᾶσιν ἄλυπον ἔχουσιν· μαλακαῖς δὲ εὐναῖς χρῶνται, φυομένης αὐτοῖς ἐκ γῆς πόας ἀφθόνου. Ταῦτα δὴ καὶ τὰ τοιαῦτα ἀγαθὰ καρποῦνται παρὰ τοῦ μεγίστου τούτου θεοῦ κατὰ τὴν Κρονίαν περίοδον αἱ ψυχαί. Πληροῦνται μὲν γὰρ τῶν ζωογονικῶν ἀγαθῶν | |
| 25 | ἐκεῖθεν καὶ τοὺς νοεροὺς δρέπονται καρπούς, ἀπὸ τῶν ὅλων, ἀλλ’ οὐκ ἐκ μερικῶν ἐνεργειῶν τὴν τελειότητα πορί‐ ζουσαι καὶ τὸ μακάριον ἑαυταῖς. Ἡ μὲν γὰρ δοξαστὴ | |
| τροφὴ μεριστὰς ἔχει καὶ ἐνύλους τὰς ἀντιλήψεις, ἡ δὲ | 27 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.28 | νοερὰ καθαρὰς καὶ ἀμερίστους καὶ αὐτοφυεῖς, ὃ δὴ καὶ τὸ αὐτόματον αἰνίσσεται καὶ ἡ ἐκ τῆς γῆς ἀνάδοσις, αὐτοῦ τοῦ γονίμου τῶν θεῶν τὴν τελειότητα καὶ τὴν αὐτάρκειαν ἐπιλάμποντος ταῖς ψυχαῖς. Διὰ γὰρ τὴν ἄφθονον περι‐ | |
| 5 | ουσίαν τῶν ἀγαθῶν καὶ τοῖς δευτέροις ἐπιρρεῖν δύνανται τὸ προσῆκον αὐτοῖς τῆς εὐδαιμονίας μέτρον. Οὔτ’ οὖν χιτῶνας περιβάλλονται, καθάπερ ὅταν εἰς γένεσιν χωρῶ‐ σιν, οὔτε προσθήκαις πλεονάζουσι τῆς ζωῆς, ἀλλ’ αὐταὶ καθ’ ἑαυτὰς καθαρεύουσαι πάσης συνθέσεως καὶ ποικιλίας | |
| 10 | καὶ τὸν ἑαυτῶν ἀνεγείρουσαι νοῦν, πρὸς τούτοις ἀνατεί‐ νονται ὑπὸ τοῦ νοεροῦ πατρὸς καὶ μετέχουσι τῶν ὅλων ἀγαθῶν, φρουρούμεναι ὑπὸ τῶν Ὡρῶν καὶ τὰ μέτρα τῆς εὐδαίμονος ζωῆς ὑπ’ αὐτῶν ὑποδεχόμεναι· πάντα δὲ τὸν βίον μετὰ ῥᾳστώνης διατελοῦσαι καὶ τὴν ἄϋπνον ζωὴν | |
| 15 | καὶ ἄχραντον ἐν ταῖς γεννητικαῖς δυνάμεσιν ἐνιδρύουσαι τῶν νοητῶν, πληρούμεναι δὲ τῶν νοερῶν καρπῶν καὶ τρε‐ φόμεναι τοῖς ἀύλοις καὶ θείοις εἴδεσι τὸν ἐπὶ Κρόνου βίον λέγονται ζῆν. ηʹ | |
| 20 | Ὅτι δὴ τῆς νοερᾶς ἁπάσης ζωῆς ὁ θεὸς οὗτός ἐστιν ἡγεμὼν καὶ πᾶς νοῦς ὅ τε ἀμέθεκτος καὶ ὁ μεθεκτὸς ἐκ τῆς τούτου πρόεισιν αἰτίας, καὶ τὸ νέμειν τοίνυν τὰς ψυχὰς καὶ τὸ τρέφειν προσήκει τῷ μεγίστῳ τούτῳ θεῷ. Διότι μὲν γὰρ νοητός ἐστιν ἐν τοῖς νοεροῖς, τρέφει μὲν αὐτὸς τὰς | |
| 25 | ψυχάς, τρόφιμοι δὲ αἱ ψυχαὶ καλοῦνται τοῦ Κρόνου· | 28 in vol. 5 |
Theol Plat.5.29 | διότι δὲ οὐ τῶν πρωτίστων αὐτὰς πληροῖ καὶ ἑνιαίων νοητῶν, ἀλλὰ τῶν ἑαυτοῦ τῇ τῆς διακρίσεως αἰτίᾳ πλη‐ θυομένων, νέμειν αὐτὰς καὶ οἷον διῃρημένως ἀποπλη‐ ροῦν λέγεται. Καὶ ὁρᾷς ὅπως διὰ τούτων ὁ θεὸς οὗτος | |
| 5 | ἀναφαίνεται τῇ πρωτίστῃ τριάδι τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν σύστοιχος ὤν. Ὡς γὰρ ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης τρέ‐ φεσθαι τὰς ψυχὰς ἐν τῷ ὑπερουρανίῳ τόπῳ καὶ τῷ λειμῶνι τῷ νοητῷ φησιν, οὕτω δὴ καὶ ὁ Ἐλεάτης ξένος ὑπὸ τῷ Κρόνῳ νεμομένας αὐτὰς πληροῦσθαι τῶν νοερῶν | |
| 10 | ἀγαθῶν. Καὶ οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ παρ’ ἀμφοῖν αἱ ψυχαὶ τελει‐ οῦνται, νοερῶς μὲν ὑπὸ τῇ βασιλείᾳ τοῦ Κρόνου, νοητῶς δὲ ὑπὸ τῇ νοητῇ τάξει τῶν πρώτων νοερῶν θεῶν. Καὶ γὰρ αὐτὸς ὁ θεὸς οὗτος ὑπ’ ἐκείνης τρέφεται τῆς τάξεως· καὶ | |
| 15 | διὰ τοῦτο τὴν ἡγεμονικὴν ἔλαχε καὶ πρωτουργὸν ἐν τοῖς νοεροῖς ὑπεροχήν, ὅτι δὴ παρ’ ἐκείνης αὐτῆς τῶν κρυφίων πληροῦται καὶ ἀφανῶν δυνάμεων καὶ τοῦτό ἐστιν ἐν τοῖς νοεροῖς πατράσιν ὅπερ ἐκείνη περὶ τοὺς νοητοὺς ὁμοῦ καὶ νοεροὺς διακόσμους. Πανταχοῦ δὴ οὖν ταῖς ψυχαῖς | |
| 20 | ἀναγομέναις τροφὴ μὲν γίγνεται τὸ νοητόν, ἡ δὲ πρὸς αὐτὸ συνοχὴ διὰ τῶν δευτέρων ὑπάρχει καὶ τρίτων θεῶν. Ὥσπερ οὖν ἡ δημιουργικὴ τάξις ἐπὶ τὴν Κρονίαν αὐτὰς ἀνάγει περιωπήν, οὕτω δὴ καὶ ἡ Κρονία τάξις ἐπὶ τὴν ὑπουρανίαν ἁψῖδα. Τὰς γὰρ πολλάς τε καὶ μακα‐ | |
| 25 | ρίας διεξόδους ἐν τῇ Κρόνου βασιλείᾳ ποιησάμεναι πάλιν ἐντεῦθεν ἐπὶ τὴν τελεσιουργὸν ἀνατείνονται τριάδα, κἀντεῦθεν ἐπὶ τὴν Οὐρανίαν, ἀφ’ ἧς τὸν ὑπερουράνιον | |
| θεώμεναι τόπον αὐτοῖς ἀρρήτως ἤδη συνάπτονται τοῖς | 29 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.30 | ἀκροτάτοις τῶν νοητῶν ἀγαθοῖς· καὶ τοῦτον δὴ τὸν τρόπον αἱ δεύτεραι διακοσμήσεις ἀεὶ συνάπτουσι τὰς ψυχὰς ταῖς πρὸ αὐτῶν. Ὃ δὴ καὶ ἡ θεουργία μιμουμένη τὰς ἀφανεῖς περιόδους τῶν ψυχῶν, τὰς πρὸς τοὺς δευτέρους θεοὺς | |
| 5 | τελετὰς προϋποτίθησι ταῖς ὑψηλοτέραις καὶ διὰ τούτων ἡμᾶς ἐπ’ αὐτὴν διαβαίνειν ποιεῖ τὴν νοητὴν περιωπήν. 〈θʹ〉 Ταῦτα μὲν οὖν περὶ τῆς Κρονίας ζωῆς καὶ τῆς ὑπὸ τῷ Κρόνῳ τῶν ψυχῶν πολιτείας ὁ Πλάτων οὐκ ἐν τούτοις | |
| 10 | μόνον, ἀλλὰ κἀν τοῖς τοῦ Ἀθηναίου ξένου λόγοις ἐνδεί‐ κνυται. Καὶ γὰρ ἐν τῷ τετάρτῳ τῶν Νόμων τὸν ἐπὶ τοῦ Κρόνου βίον ἀνυμνεῖ, τό τε ἄχραντον τῆς ἐνεργείας ἐκείνης καὶ τὸ ῥᾷστον καὶ τὸ πλῆρες καὶ τὸ αὔταρκες διὰ τῶν μυθικῶν πλασμάτων αἰνισσόμενος. Εἰ δὲ δεῖ καὶ ἐκ | |
| 15 | τούτων καὶ ἐκ πάσης αὐτοῦ τῆς περὶ τοῦ θεοῦ τούτου μυσταγωγίας καὶ τὰς τάξεις ἀναλογίσασθαι καὶ διελθεῖν ὅσας αὐτὸς ἐφίστησι τοῖς ὅλοις, πρῶτον μὲν τοὺς ἐν Γοργίᾳ τρεῖς βασιλέας ἐννοήσωμεν διανεμομένους αὐτοῦ τὴν βασιλείαν, οὓς ὁ Κρόνος παρήγαγεν ὡς τὴν ἑνοειδῆ καὶ | |
| 20 | ἀμέριστον ἀρχὴν διῃρημένως κληρωσομένους, καὶ τὸν νόμον αὐτοῖς τὸν θεῖον ἐπέστησε τῆς κατὰ νοῦν δια‐ νομῆς αἴτιον ὄντα καὶ αὐτοῖς τοῖς θεοῖς καὶ τοῖς μετὰ θεοὺς ἅπασιν. Δεύτερον δὲ οὓς ἐν τοῖς Νόμοις ἄρχοντας καὶ βασιλέας ἐφιστάνειν λέγεται ταῖς διαφόροις | |
| 25 | λήξεσι τῶν ψυχῶν, οὐκ ἀνθρώπους, ἀλλὰ γένους | |
| θειοτέρου καὶ ἀμείνονος δαίμονας, οἳ καὶ τὰ μέτρα | 30 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.31 | τῶν ἀγαθῶν διανέμουσι ταῖς ψυχαῖς καὶ τὰς γενεσιουργοὺς αὐτῶν ζωὰς ἀποκόπτουσι καὶ τὴν ἄτακτον φορὰν συστέλ‐ λουσι καὶ κατέχουσιν αὐτὰς ἐν τῷ νοητῷ καὶ τῇ βασιλείᾳ τοῦ Κρόνου περιλαβοῦσαι. Τὸ τρίτον τοίνυν οὓς ἐν τῷ | |
| 5 | Πολιτικῷ κατὰ μέρη τῷ τε κόσμῳ καὶ ταῖς ἀγέλαις ταῖς ἐν αὐτῷ θεοὺς δαίμονας ἐφίστησιν, ὡς ὁ Ἐλεάτης ξένος εἴρηκε, ποτὲ μὲν ἐφαπτομένους τῶν διοικουμένων καὶ νέμοντας αὐτοῖς τὰ νοερὰ καὶ ἀφανῆ πάντα ἀγαθά, ποτὲ δὲ ἀφισταμένους τῆς φυσικῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ | |
| 10 | εἰς τὴν ἑαυτῶν περιωπὴν ἀνατρέχοντας καὶ μιμου‐ μένους τὴν ἐξῃρημένην τοῦ δημιουργοῦ καὶ πατρὸς ὑπεροχήν. Ἐπὶ δὲ τούτοις αὐτῶν τῶν ἐγκοσμίων θεῶν τὰς διττὰς ἀνακυκλήσεις θεασώμεθα, τήν τε Κρονίαν καὶ τὴν Δίιον· ἔχουσι γὰρ ἑκατέραν ἀεί, καθάπερ αὐτὸς ὁ | |
| 15 | μῦθός φησιν ὁ ἐν τῷ Πολιτικῷ. Τὴν μὲν γὰρ τῶν ἄστρων τε καὶ ἡλίου μεταβολὴν δῆλον ὡς ἐν ἑκα‐ τέραις συμπίπτει ταῖς στροφαῖς γίγνεσθαι. Διττῆς οὖν οὔσης αὐτῆς τῆς περιόδου, παντὶ καταφανὲς ὅτι καὶ τῶν Κρονίων ἀγαθῶν εἰσι πλήρεις καὶ μετέχουσι τῆς Κρονίας | |
| 20 | σειρᾶς. Καὶ οὐχ οἱ ἐγκόσμιοι θεοὶ μόνον, ἀλλὰ καὶ τὰ κρείττονα γένη πάντα τὰ συνεπόμενα τοῖς θεοῖς ἀμφοτέ‐ ροις ἐνεργεῖ τὰς ἐνεργείας καὶ συμφέρεται τὰς διττὰς περιφοράς· δι’ ὧν καὶ ψυχαὶ ποτὲ μεταλαγχάνουσι τῆς νοερᾶς ζωῆς καὶ στέλλονται τὴν πορείαν ταύτην, ἀντὶ | |
| 25 | τῆς αἰσθήσεως ἀλλαξάμεναι νοῦν ἡγεμόνα τῆς ἑαυτῶν κινήσεως καὶ περιφορᾶς. Ἄνωθεν δὴ οὖν ἀπὸ τῶν πρωτίστων θεῶν μέχρι τῶν | |
| μερικῶν ψυχῶν διατείνει τὴν ἑαυτοῦ βασιλείαν ὁ Κρόνος | 31 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.32 | καὶ πάντα τελειοῖ καὶ πληροῖ τῶν νοερῶν ἀγαθῶν, [καὶ] ἄλλοις κατ’ ἄλλα μέτρα τῶν ἀγαθῶν τὰς διανομὰς ἀπερ‐ γαζόμενος. Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ ὁ νόμος αὐτῷ συνυφέστηκεν, ὥς φησιν ὁ ἐν τῷ Γοργίᾳ Σωκράτης· Ἦν οὖν νόμος | |
| 5 | ὅδε ἐπὶ Κρόνου, καὶ ἀεὶ καὶ νῦν ἔτι ἐστὶν ἐν θεοῖς. Νοῦ γάρ ἐστιν ὁ νόμος διανομή, νοῦς δὲ ὁ πρώτιστος καὶ καθαρώτατος καὶ ἀκήρατος οὗτός ἐστιν ὁ θεός. Εἰ δὲ καὶ διαιρέσεως οὗτος προηγεῖται πάσης καὶ διακρίσεως ἐξάρχει νοερᾶς, ἀνάγκη δήπου καὶ κατὰ | |
| 10 | τοῦτον τὸν λόγον εἶναι παρ’ αὐτῷ τὸν νόμον, τὸν δια‐ κρίνοντα μὲν τὰς τάξεις τῶν ὄντων καὶ τὰ νοερὰ γένη διιστάντα καὶ τὰ εἴδη πάντα χωρίζοντα κατὰ τὴν εὔτακτον πρόοδον, πᾶσι δὲ τὸ μέτρον τῆς ὑπάρξεως ἐπιλάμποντα καὶ συνέχοντα τὴν ἐν αὐτοῖς τάξιν καὶ τοὺς ὅρους τῆς | |
| 15 | θείας διανομῆς ἀκλινεῖς διαφυλάττοντα καὶ ταύτην ἔχοντα τὴν ἀξίαν ἐν τῇ Κρόνου βασιλείᾳ καὶ τοῖς νοεροῖς, ἣν ἐν τῷ ὑπερουρανίῳ τόπῳ καὶ τοῖς νοητοῖς ὁμοῦ καὶ νοεροῖς ἡ Ἀδράστεια. Ἀφ’ ἑκατέρου γὰρ αὐτῶν ἡ ἄτρεπτος φρουρὰ καὶ ἡ τῆς τάξεως ἐπὶ πάντα πρόοδος | |
| 20 | ἀπογεννᾶται, διαφέρουσι δὲ ἀλλήλων ὅτι διαιρεῖ μὲν ὁ νόμος τὸ ἓν εἰς πλῆθος καὶ διορίζει τὰ μέτρα τῆς νοερᾶς ὑποστάσεως καὶ διανέμει τὸ οἰκεῖον ἑκάστοις ἀγαθόν, ἀπὸ τοῦ ἑνὸς νοῦ προάγων τὰ διάφορα μέτρα τῶν ὄντων, ἡ δὲ Ἀδράστεια πάντα φρουρεῖ μονοειδῶς ἐν τῷ νοητῷ | |
| 25 | μένουσα καὶ τὴν ὅλην τάξιν ἀκλινῶς διατηρεῖ πάσης διαιρέσεως ἐξῃρημένη. Θεὸς οὖν τις ὁ νόμος διαιρετικὸς τῶν θείων εἰδῶν καὶ ἀφοριστικὸς τῶν ἑκάστοις προσηκόν‐ | |
| των, κατὰ τὴν ἀπὸ τῆς μιᾶς καὶ ἑνοειδοῦς αἰτίας ἀποπλή‐ | 32 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.33 | ρωσιν τῷ Κρονίῳ διακόσμῳ συνυπάρχων, ἐν ᾧ καὶ πρῶτον αἱ τῶν ὄντων διακρίσεις καὶ ἡ παντελὴς τῶν εἰδῶν πρόοδος. Διὸ δὴ καὶ ὁ δημιουργὸς πρὸς τοῦτον βλέπων κατὰ νόμον ἄγει τὰ πάντα, καὶ τῆς μὲν ἑνώσεως τῆς τοῦ πατρὸς | |
| 5 | εἰκόνα τὴν ἐγκόσμιον ὑφίστησι πρόνοιαν, τῆς δὲ κατὰ τὸν νόμον διαιρέσεως τὴν εἱμαρμένην καὶ τοὺς εἱμαρμέ‐ νους νόμους. Καὶ τοίνυν καὶ αἱ ψυχαὶ κατὰ νόμον ζῶσιν, ἐν μὲν τῇ Διίᾳ περιόδῳ κατὰ τοὺς εἱμαρμένους νόμους διοι‐ | |
| 10 | κούμεναι, ἐν δὲ τῇ Κρονίᾳ κατὰ τὸν θεῖον νόμον διεξαγό‐ μεναι, *** τῷ πλήθει δουλεύουσιν, ἐκεῖ δὲ εἰς μίαν αἰτίαν ἀνατείνονται· ἀνιοῦσαι δὲ εἰς τὴν νοητὴν περιωπὴν ὑπο‐ τάττονται τῷ Ἀδραστείας θεσμῷ· διατείνει γὰρ ἐκεῖνος ἄνωθεν μέχρι τῶν ἐσχάτων καὶ τὰ μέτρα ταῖς ψυχαῖς | |
| 15 | ἀφορίζει τῶν ὅλων περιόδων, ὥς φησιν ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης. ιʹ Τίς μὲν οὖν ὁ μέγιστος οὗτος θεός, καὶ ὅσων αἴτιος ἀγαθῶν ταῖς ψυχαῖς καὶ πρὸ τούτων τοῖς τῆς ψυχῆς | |
| 20 | ἡγεμόσι, θεοῖς τε καὶ δαίμοσιν, ἀπὸ τούτων ἔστω δῆλον. Τῶν δὲ θεολόγων τὸ ἀγήρων τῇ τάξει ταύτῃ προσήκειν λεγόντων, ὡς οἵ τε βάρβαροί φασι καὶ ὁ τῶν Ἑλλήνων θεολόγος Ὀρφεύς (καὶ γὰρ οὗτος ἀεὶ μελαίνας εἶναι τὰς τοῦ Κρονίου προσώπου τρίχας μυστικῶς λέγει καὶ μηδαμῇ | |
| 25 | γίγνεσθαι πολιάς), θαυμάζω τὸν τοῦ Πλάτωνος ἔνθεον | 33 in vol. 5 |
Theol Plat.5.34 | νοῦν τὰ αὐτὰ περὶ τοῦ θεοῦ τούτου τοῖς κατ’ ἴχνος αὐτοῦ πορευομένοις ἐκφαίνοντα. Ἐν γὰρ τῇ Κρονίᾳ περιόδῳ τὸ γῆρας ἀφιέναι φησὶ τὰς ψυχάς, ἐπὶ δὲ τὸ νέον ἀνα‐ κάμπτειν, καὶ τὸ μὲν πολιὸν ἀφαιρεῖν, τὰς δὲ τρίχας | |
| 5 | μελαίνας ἴσχειν. Τῶν γὰρ πρεσβυτέρων, φησίν, αἱ λευκαὶ τρίχες ἐμελαίνοντο, τῶν δὲ γενειώντων αἱ παρειαὶ λειαινόμεναι εἰς τὴν παρελθοῦσαν ὥραν καθίσταντο. Ταῦτα μὲν ὁ Ἐλεάτης ξένος, ὁ δέ γε Ὀρφεὺς τὰ τούτοις ὅμοια περὶ τοῦ θεοῦ διατάττεται· | |
| 10 | 〈......................................〉 ὑπὸ Ζηνὶ Κρονίωνι ἀθάνατον αἰῶνα λαχεῖν, καθαροῖο γενείου 〈οὐ〉 διερὰς χαίτας εὐώδεας οὐδὲ 〈κάρητος γήραος ἠ〉πεδανοῖο μιγήμεναι ἄνθεϊ λευκῷ, ἀλλὰ 〈..............................〉 ἐριθηλέα λάχνην. | |
| 15 | 〈................................................................ .....〉 τὴν πρὸς τὸν θεὸν ὁμοιότητα τῶν Κρονίων ψυχῶν παραδιδούς, τὸ μὲν γῆρας αὐτὰς ἀφανίζειν ὃ προσειλήφα‐ σιν ἐκ τῆς γενέσεως λέγει καὶ τὴν ἀσθένειαν ἀποσκευάζε‐ σθαι τὴν ὑλικήν, τὴν δὲ νεάζουσαν καὶ ἀκμαίαν τοῦ νοῦ | |
| 20 | προβάλλειν ζωήν. Οὐ γὰρ ἄλλως θεμιτὸν αὐτὰς ὁμοιοῦσθαι | 34 in vol. 5 |
Theol Plat.5.35 | πρὸς τὸν ἀγήρων θεὸν ἢ διὰ τῆς ἥβης τῆς νοερᾶς καὶ τῆς ἀχράντου δυνάμεως. Τούτου δὲ αἴτιον ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς Κρόνος ὑποστάτης ἐστὶ τῶν ἀκηλήτων θεῶν καὶ τῆς ἀμειλίκτου | |
| 5 | τριάδος (διὸ δὴ καὶ κορόνους ἐστίν, ὡς ὁ Σωκράτης φησί, νοῦς γάρ ἐστιν ὁμοῦ τῆς ἀχράντου τάξεως τὴν ἀκρότητα περὶ αὑτὸν ἔχων καὶ τοῖς τὰ ὅλα κυβερνῶσιν ἀκμαίοις θεοῖς ἐποχούμενος)· καὶ αἱ πρὸς αὐτὸν στελλόμεναι ψυχαὶ μετὰ τῆς νοερᾶς ἐνεργείας εἰς ἀκμὴν καὶ δύναμιν | |
| 10 | ἀκαμπῆ καὶ ἀρρεπῆ πρὸς τὴν ὕλην θαυμαστῶς ἐπιδι‐ δόασιν. Αἱ μὲν οὖν μερικαὶ ψυχαὶ μεταβάλλουσαι τὰς περιόδους ὁτὲ μὲν ἐπὶ τὸ νεώτερον, ὁτὲ δὲ ἐπὶ τὸ πρεσβύ‐ τερον ὁδεύουσιν· αἱ δὲ ὅλαι κατ’ ἀμφοτέρας ἀεὶ διαζῶσαι, καὶ τῷ μὲν Κρόνῳ κατὰ τὴν ἀφανῆ περίοδον συνοῦσαι, | |
| 15 | τῷ δὲ Διὶ κατὰ τὴν ἐμφανῆ πρόνοιαν συνδιακοσμοῦσαι τὸ πᾶν, ὁμοῦ κατ’ ἀμφότερα τὴν ἐπίδοσιν λαμβάνουσαι πρεσβύτεραι καὶ νεώτεραι γίγνονται. Καὶ τοῦτο ἦν ὃ καὶ ὁ Παρμενίδης ἐνεδείκνυτο λέγων ὅτι τὸ ἓν κατὰ χρόνον πορευόμενον ἅμα νεώτερον γίγνεται καὶ πρεσβύ‐ | |
| 20 | τερον. ιαʹ Ἀλλὰ ταῦτα μὲν καὶ εἰς αὖθις ἔσται φανερώτερα. Ταῖς δὲ αὖ περὶ τοῦ βασιλέως τῶν νοερῶν θεῶν ὑπομνήσεσι πέρας ἐπιθέντες ἐχομένως δήπου τὴν βασιλίδα Ῥέαν | |
| 25 | ὑμνήσομεν. Ταύτην γὰρ δὴ μητέρα τοῦ δημιουργοῦ τῶν ὅλων, δευτέραν δὲ τοῦ Κρόνου θεὸν Πλάτων τέ φησι | |
| καὶ Ὀρφεύς. Ὧδ’ οὖν περὶ αὐτῆς ἂν εἴη λεκτέον. | 35 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.36 | Τῆς τοίνυν μονίμου καὶ ἡνωμένης τῶν νοερῶν πάντων αἰτίας καὶ ἀρχηγικῆς μονάδος ἐν ἑαυτῇ μενούσης καὶ πᾶν τὸ νοερὸν πλῆθος προφαινούσης καὶ πάλιν εἰς ἑαυτὴν συνελισσούσης καὶ τὰ ἑαυτῆς γεννήματα καὶ τὰς προ‐ | |
| 5 | κυπτούσας τῶν ὅλων αἰτίας ἀφ’ ἑαυτῆς ἐγκολπιζομένης καὶ οἷον μετὰ τὴν διαίρεσιν ἀναλυούσης τὰ διαιρούμενα καὶ πατρικῶς ἐν τοῖς νοεροῖς τὴν ἀκροτάτην βασιλείαν κληρωσαμένης, ἡ ζωογόνος Ῥέα δευτέρα προῆλθεν ἀπὸ τῆς οἰκείας ἀρχῆς, μητρικὴν ἐν ὅλοις τοῖς πατρικοῖς δια‐ | |
| 10 | κόσμοις τάξιν λαχοῦσα καὶ παράγουσα τόν τε ὅλον δημιουργὸν πρὸ τῶν ἄλλων θεῶν καὶ τὴν ἄτρεπτον τῶν θεῶν φρουράν. Τὸ γὰρ μέσον κέντρον τῆς νοερᾶς τριάδος τῆς πατρικῆς καὶ ὁ ἐκδόχιος κόλπος τῆς ἐν τῷ Κρόνῳ γεννητικῆς δυνάμεως ἡ θεός ἐστιν αὕτη, προκαλουμένη | |
| 15 | μὲν τὰς ἐν ἐκείνῳ μενούσας αἰτίας εἰς ἀπογέννησιν τῶν ὅλων, ἐκφαίνουσα δὲ πάντα τὰ γένη τῶν θεῶν διωρισμέ‐ νως· καὶ πληρουμένη μὲν ἀπὸ τοῦ πρὸ αὐτῆς πατρὸς τῆς νοητῆς καὶ γονίμου δυνάμεως, πληροῦσα δὲ τὸν ἀπ’ αὐτῆς ὑποστάντα δημιουργὸν καὶ πατέρα τῆς ζωογο‐ | |
| 20 | νικῆς περιουσίας. Ὅθεν δὴ καὶ τοῦ ζῆν πᾶσιν αἴτιός ἐστιν ὡς τὸ πλήρωμα τῆς νοερᾶς ζωῆς εἰς ἑαυτὸν χωρήσας καὶ τὴν γόνιμον αἰτίαν τῆς μητρὸς εἰς ἅπαντα διατείνων. Ὡς γὰρ ἡ μέση θεὸς πολλαπλασιάζει τὰς ἑνοειδεῖς τοῦ Κρόνου δυνάμεις καὶ προάγει καὶ τοῖς δευ‐ | |
| 25 | τέροις ἐφίστησιν, οὕτως ὁ τρίτος πατὴρ ὁμοῦ καὶ τὴν τῆς μονάδος τῆς Κρονίας παντελῆ περιουσίαν καὶ τὴν δυαδικὴν τῆς μητρὸς ἀπογέννησιν ἐκφαίνει καὶ διαιρεῖ καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων προΐησιν, ὡς μηδὲ αὐτὸ τὸ τοῦ παντὸς ἐνυλότατον καὶ ἀτακτότατον ἄμοιρον ἀφεῖναι τῆς τοῦ | |
| 30 | Κρόνου δυνάμεως. | 36 in vol. 5 |
Theol Plat.5.37 | Μέση τοίνυν οὖσα τῶν δύο πατέρων ἡ θεὸς αὕτη, τοῦ μὲν τὸ νοερὸν πλῆθος συνάγοντος, τοῦ δὲ διαιροῦντος, καὶ τοῦ μὲν μένειν ἐν ἑαυτῷ καὶ ἱδρῦσθαι δι’ ὑπεροχὴν ἐφιεμένου, τοῦ δὲ πάντῃ προϊέναι καὶ γεννᾶν καὶ δημιουρ‐ | |
| 5 | γεῖν σπεύδοντος, ἄνωθεν μὲν εἰς ἑαυτὴν προάγει τὰς τῶν ὅλων δημιουργικὰς αἰτίας, μεταδίδωσι δὲ καὶ τοῖς δευ‐ τέροις ἀφθόνως τῆς οἰκείας δυνάμεως. Διὸ καὶ ὁ Πλάτων ῥεύμασιν ἀπεικάζει τὴν γόνιμον αὐτῆς περιουσίαν, ὥς φησιν ὁ ἐν τῷ Κρατύλῳ Σωκράτης, καὶ ῥοήν τινα τὴν | |
| 10 | θεὸν εἶναι ταύτην ἀποφαίνεται καὶ οὐδὲν ἀλλ’ ἢ τὸ πηγάζον αὐτῆς αἰνίσσεται καὶ τῶν μεριστῶν τῆς ζωῆς ὀχετῶν ἑνιαίως περιεκτικόν. Τὸ γὰρ πρωτουργὸν ῥεῦμα πηγαῖόν ἐστιν· ὃ δὴ καὶ αὐτὸς ἐπὶ τῆς θεοῦ ταύτης ἐνδειξάμενος, μικρὸν προελθὼν τὸ τῆς Τηθύος ὄνομα πηγῆς εἶναί | |
| 15 | φησι διαρρήδην. Τί οὖν ἔτι περὶ τούτων ἀμφισβητεῖν δεῖ καὶ λέγειν· Ποῦ δὲ τῶν πηγαίων θεῶν ὁ Πλάτων ἀπομνη‐ μονεύει; Τὰ γὰρ αἴτια τῆς πάντων τῶν θεῶν ὑποστάσεως ῥεύματα πηγαῖα καὶ αὐτὸς ἐπονομάζει. Καὶ πρὸς τούτοις, εἰ τὴν ἐγκόσμιον ψυχὴν πηγὴν καὶ ἀρχὴν ζωῆς εἶναι | |
| 20 | τίθεται, διότι δὴ πρόεισιν ἀπ’ ἀμφοτέρων, τῆς ἀμερίστου λέγω ζωογονίας καὶ τῆς μεριστῆς, τίς μηχανὴ τὴν τῆς πάσης ζωῆς περιληπτικὴν θεὸν μὴ οὐχὶ πολλῷ μειζόνως καὶ ἀληθέστερον πηγαίαν ἀποκαλεῖν; Ἀλλὰ περὶ μὲν τῶν ὀνομάτων οὐδὲν οἶμαι προσήκει | |
| 25 | διαγωνίζεσθαι, τὰς δὲ τάξεις αὐτὰς τῶν πρωτουργῶν θεῶν κατανοεῖν, ὡς ἑπόμενος τοῖς θεολόγοις ὁ Πλάτων ἡμῖν ἐπεκδιηγεῖται, μετὰ τὴν Κρονίαν μονάδα τὴν τῆς Ῥέας βασιλείαν ἀνυμνῶν καὶ τὸν ὅλον δημιουργὸν ἀπὸ τούτων | |
| ὑφιστὰς καὶ πᾶν τὸ συνυφαινόμενον αὐτῷ πλῆθος τῶν | 37 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.38 | θεῶν. Συνδήσασα γὰρ ἡ θεὸς αὐτὸ τὸ πλάτος τῶν νοερῶν καὶ τὴν ὅλην ζωὴν ἐγκολπισαμένη πάσας ἐν ἑαυτῇ τὰς νοερὰς δυνάμεις προὐβάλλετο τῶν τῆς ζωῆς διαφόρων ὀχετῶν, καὶ τῇ μὲν ἀκρότητι τῇ ἑαυτῆς συνήνωται τῷ | |
| 5 | πρώτῳ πατρὶ καὶ συναπογεννᾷ τὰ ὅλα καὶ ἐν αὐτῷ μείναντα γένη τῶν θεῶν, τῷ δὲ πέρατι πρὸς τὴν δημιουρ‐ γίαν συμφύεται καὶ κατὰ τὴν ὁμονοητικὴν σύζευξιν πρὸς αὐτὴν πάσας ὑφίστησι τάς τε πρὸ τοῦ κόσμου καὶ τὰς ἐν τῷ κόσμῳ τάξεις τῶν θεῶν. Ἐκεῖ τοίνυν καὶ τὰ τῶν ὅλων | |
| 10 | δημιουργῶν αἴτια πρώτως ὑφέστηκε καὶ τὰ μερικώτερά γε τῆς ζωῆς γένη, καὶ ἡ τούτων ἁπάντων ἕνωσις καὶ ἡ ὅλη θεὸς ὁμοῦ μὲν ἐξῄρηται τῶν ἑαυτῆς πληρωμάτων, ὁμοῦ δὲ συντέτακται αὐτοῖς, καὶ οὕτω δὴ μονοειδής τε καὶ πολυειδής ἐστι, καὶ μία καὶ ἁπλῆ καὶ αὐτοτελὴς ὑπάρ‐ | |
| 15 | χουσα κόσμος ἐστὶ ζωογονικός, ἄνωθεν ἄχρι τῶν ἐσχάτων προϊὼν καὶ μέχρι τῶν τελευταίων τὰς ζωογόνους δυνάμεις τοῦ τῆς ζωῆς πλάτους ὑφίστησι. Διὸ δὴ καὶ ὁ Πλάτων τὴν τῶν ὅλων ζωογονικὴν αἰτίαν ἐπὶ ταύτην ἀνάγει τὴν θεὸν καὶ ἀπὸ τῶν τελευταίων τῆς θεοῦ δώρων τὴν ὅλην αὐτῆς | |
| 20 | ἐνέργειαν ἐνδείκνυται, πρώτως μὲν τὸν ὅλον δημιουργὸν πληροῦσαν τῆς νοερᾶς καὶ γονίμου δυνάμεως, δευτέρως δὲ τὰ πάντα τῶν θεῶν γένη τελεσιουργοῦσαν τοῖς ἑαυτῆς νοεροῖς καρποῖς, κατὰ δὲ τρίτην τάξιν τὰς τῶν θεῶν ὀπα‐ δοὺς ψυχὰς τρέφουσαν τοῖς ὀχετοῖς τῆς θείας τελειότητος, | |
| 25 | ἐπ’ ἐσχάτοις δὲ καὶ τοῖς θνητοῖς ζῴοις τὴν τῆς φύσεως δωρουμένην χορηγίαν. Τοῦτο μὲν οὖν παντὸς οἶμαι γνωριμώτερόν ἐστι τοῖς | |
| τὰ θεῖα τῶν τῆς φύσεως ἔργων ἐπέκεινα τιθεμένοις· ὃ δὲ | 38 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.39 | μᾶλλον προσήκει τοὺς τῆς ἀληθείας φιλοθεάμονας ἐπισκοπεῖν, ἐκεῖνο ἔγωγε εἶναί φημι, τὸ καὶ τὸν Πλάτωνα τὴν Δήμητρα τῆς ὅλης ζωογόνου θεότητος διαιρεῖν καὶ συντάττειν αὐτὴν ποτὲ μὲν τῇ Κόρῃ, ποτὲ δὲ τῇ Ἥρᾳ, | |
| 5 | ποτὲ δὲ τοῖς Διὸς ἐκγόνοις, ὡς ἐν Κρατύλῳ μεμαθήκαμεν, ἐν οἷς τὴν μὲν Ῥέαν τῷ Κρόνῳ συντάττει, περὶ δὲ Δήμητρος καὶ Διὸς καὶ Ἥρας κοινήν τινα συμπλέκει ζήτησίν τε καὶ θεωρίαν. Καὶ δὴ καὶ ἐν Νόμοις τὰς θεσμοφόρους θεὰς ἀνυμνῶν εἰς τὴν ἕνωσιν τῆς τε Δήμητρος καὶ τῆς Κόρης | |
| 10 | ἀναπέμπει πᾶσαν τὴν ἔνθεσμον ζωήν. Ἐπεὶ καὶ κατ’ Ὀρφέα τῷ μὲν Κρόνῳ συνοῦσα κατὰ τὴν ἀκρότητα τὴν ἑαυτῆς ἡ μέση θεὸς Ῥέα καλεῖται, τὸν δὲ Δία παράγουσα καὶ μετὰ Διὸς ἐκφαίνουσα τούς τε ὅλους καὶ τοὺς μερικοὺς διακόσμους τῶν θεῶν, Δημήτηρ. Καὶ ἔστιν ὁ σύμπας τῆς | |
| 15 | μέσης ζωῆς διάκοσμος περιληπτικὸς τῶν τε ἄλλων Τιτα‐ νίδων καὶ δὴ καὶ τῆς Δήμητρος· ταύτην γὰρ προεστήσατο μονάδα συναγωγὸν μέσην τῶν ἐν αὐτῇ πασῶν τάξεων, τῶν τε κρυφίων καὶ τῶν μεριζομένων περὶ τὰς γεννητικὰς τῆς θεοῦ δυνάμεις. Τριτταὶ δέ εἰσιν ἑκάτεραι· καὶ τὴν μὲν | |
| 20 | ἄνω τριάδα συνάπτει τῷ Κρόνῳ, τὴν δὲ κάτω συνυφαίνει τῇ δημιουργικῇ τάξει, μέσην δὲ οὖσαν τὴν Δημητριακὴν μονάδα συντεταγμένην ἅμα καὶ ἐξῃρημένην ἀποφαίνει τοῦ δημιουργοῦ τῶν ὅλων· καὶ γὰρ ὑφίστησι Δία μετὰ | |
| τῆς ὅλης καὶ συναπογεννᾷ τὴν Κόρην μετὰ τοῦ Διός. | 39 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.40 | ιβʹ Ἡ μὲν οὖν μέση τῶν πατέρων ζωογόνος θεὸς διὰ τούτων ἀνυμνήσθω τῶν λόγων. Αὐτὸς δὲ ἤδη μετὰ ταύτην ὁ τῶν ὅλων δημιουργός, ἰδίως [αὐτοῦ] τὴν περὶ αὑτοῦ πᾶσαν | |
| 5 | ἀλήθειαν ἐκφαίνων, τρίτος εὐφημείσθω κατὰ τὴν τάξιν ἣν ἐν τοῖς νοεροῖς ἔλαχε θεοῖς. Καὶ πρῶτον, ὅτι δημιουργικὴν εἶναι δεῖ τὴν ἰδιότητα τοῦ τρίτου τούτου πατρός, ὑπομνη‐ σθῶμεν, ἔπειθ’ οὕτω καὶ περὶ τῶν ἄλλων τῷ Πλάτωνι συνεπόμενοι θεωρήσωμεν. | |
| 10 | Οὐκοῦν ὁ μὲν πρώτιστος τῶν νοερῶν θεῶν, ὃς ὤδινε τὸ πλῆθος καὶ τῆς διακρίσεως ἦν ἀρχηγὸς πάσης καὶ διῄρει τῶν ἑνοειδῶν αὑτὸν καὶ πρώτων θεῶν, γεννῶν δὲ τὰς διῃρημένας τῶν ὅλων ἀρχὰς πάλιν εἰς ἑαυτὸν ἐπέστρεφε τὰ γεννώμενα καὶ τῇ ἑαυτοῦ ταὐτότητι τὰ μέρη ταῦτα | |
| 15 | συνύφαινε καὶ εἷς ἀπεφαίνετο κόσμος νοητὸς ἐν τοῖς νοεροῖς, ἐν ἑαυτῷ τίκτων καὶ παρ’ ἑαυτῷ κατέχων τὰ γεννήματα. Δευτέρα δὲ ἦν ἡ ζωογόνος θεότης, συναπο‐ τίκτουσα μὲν καὶ τὸ κρύφιον πλῆθος τῷ πρώτῳ (συν‐ ήνωται γὰρ αὐτῷ κατ’ ἄκραν ὑπεροχήν)· μένειν δὲ ἐπὶ τῆς | |
| 20 | γεννήσεως ταύτης οὐκ ἀνεχομένη καὶ τὴν διάκρισιν τῶν ὅλων εἰς τὴν ἀδιάκριτον ἕνωσιν συνάγειν, διορίζει μὲν τὸν τρίτον νοῦν τοῦ πατρός, τὸ δὲ πλῆθος τῶν θεῶν καὶ τῶν νοερῶν λόγων προΐησι καὶ πληροῖ τῆς γεννητικῆς αὐτὸν | |
| δυνάμεως. | 40 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.41 | Εἰ τοίνυν ὤδινε μὲν ὁ πρῶτος τὴν τῶν ὅλων ἀπογέννη‐ σιν, προὔφαινε δὲ ἡ γόνιμος τῶν νοερῶν διακόσμων ζωογονία, κατὰ τὴν ἑαυτοῦ δηλαδὴ τάξιν ὁ νοῦς τῶν νοερῶν πατέρων καὶ παράγει τὰ πάντα καὶ διακοσμεῖ, | |
| 5 | καὶ τὸ μὲν κρύφιον τοῦ πατρὸς εἰς διάκρισιν καὶ πρόοδον προκαλεῖται, τὴν δὲ ὅλην ζωογονίαν καὶ μέχρι τῶν ἐσχά‐ των τοὺς ἑαυτῆς ὀχετοὺς ἐκπέμπειν παρασκευάζει. Νοῦ μὲν γὰρ ἴδιον πανταχοῦ τὸ διαιρεῖν καὶ ἐκφαίνειν τὰ πλήθη, τά τε τῆς ζωῆς πληρώματα καὶ τὰς τῶν νοητῶν | |
| 10 | ἑνώσεις· ἀλλ’ ὁ μὲν νοητὸς νοῦς ἑνοειδῶς εἶχε τὸ πλῆθος (καὶ γὰρ ἦν κατ’ αἰτίαν ἐν τῷ νοητῷ προϋπάρχων), ὁ δὲ νοητὸς καὶ νοερὸς δεύτερα μὲν εἶχε τῆς ἑνώσεως μέτρα, τῆς δὲ παντελοῦς διακρίσεως ἐξῄρητο, μένων ἐν ταῖς πρω‐ τίσταις τῶν ὅλων ἀρχαῖς, ὁ δὲ αὖ νοερὸς νοῦς ἁπάσης | |
| 15 | ἐξάρχει διαιρέσεως καὶ τῆς τῶν μερικῶν ὑποστάσεως· ἐπεὶ καὶ πᾶν τὸ πλῆθος τῶν εἰδῶν ἐν ἑαυτῷ προεστήσατο, καὶ οὐ τετραδικῶς μόνον, ὥσπερ ὁ νοητὸς νοῦς, ἀλλὰ μίαν παντελῆ τῶν εἰδῶν πάντων αἰτίαν ἔχει νοεράν. Ἀνάγκη τοίνυν εἰς τοῦτον ἀνήκειν τὰ ὅλας δημιουρ‐ | |
| 20 | γικὰς ἀρχὰς καὶ πάντας τοὺς δημιουργικοὺς θεοὺς ἀφ’ ἑνὸς τούτου προϊέναι τοῦ τρίτου πατρός, καὶ τοῦτον εἶναι τὸν τῶν ὅλων δημιουργόν. Ὡς γὰρ τὸ πρώτιστον τῶν παραδειγμάτων ἐν τῷ νῷ τῷ νοητῷ καὶ τῇ τρίτῃ τριάδι καὶ τῷ πρώτῳ πατρὶ συνυφέστηκεν, οὕτω δὴ καὶ τὴν | |
| 25 | ὅλην καὶ πρώτην δημιουργικὴν μονάδα κατὰ τὸν νοῦν θησόμεθα τὸν νοερὸν καὶ τὸν τρίτον πατέρα τῶν νοερῶν | |
| θεῶν. Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ συνῆπται τὸ δημιουργικὸν | 41 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.42 | αἴτιον τῷ παραδειγματικῷ κατὰ τὴν ἀναλογίαν ἣν ἔλαχεν ἐν τοῖς πατράσιν ἑκάτερον, τὸ μὲν τοῖς νοητοῖς, τὸ δὲ τοῖς νοεροῖς· πέρας γὰρ ἑκάτερον ἑκατέρων, δῆλον δὲ τοῦτο καὶ ἐκ τῶν πρότερον. | |
| 5 | ιγʹ Ἔτι τοίνυν τῆς δημιουργίας τετραπλῆς οὔσης, καὶ τῆς μὲν τὰ ὅλα διακοσμούσης ὁλικῶς, τῆς δὲ τὰ ὅλα μέν, ἀλλὰ μερικῶς, τῆς δὲ κατὰ μέρη μὲν διῃρημένης, ἀλλ’ ὁλικῶς, τῆς δὲ τὰ μέρη μερικῶς συνυφαινούσης τοῖς ὅλοις, | |
| 10 | δῆλον ὅτι πρεσβυτάτη μέν ἐστι πασῶν ἡ τῶν ὅλων αἰτία μονοειδῶς καὶ ἀδιαιρέτως· ταύτην δὲ ἀναγκαῖον ἢ πρὸ τῶν νοερῶν εἶναι θεῶν ἢ ἐν τοῖς νοεροῖς ἢ μετὰ τοὺς νοερούς. Ποῦ τοίνυν αὐτὴν θησόμεθα; Τὰ μὲν γὰρ ἀπὸ τῶν νοερῶν | |
| 15 | ὑφιστάμενα μέρη πάντα μερικώτερα τῆς μιᾶς ἐστι καὶ ὅλης δημιουργίας· ἡ γὰρ εἰς τρία τῶν ὅλων διαίρεσις καὶ οἱ τῆς μεριστῆς ἡγεμόνες ποιήσεως ἐν τούτοις ἐκφαί‐ νονται τοῖς διακόσμοις· τὰ δ’ αὖ πρὸ τῶν νοερῶν κατ’ ἄλλας ἰδιότητας ἀφώρισται θεῶν, ὡς δέδεικται πρότερον, | |
| 20 | καὶ ὅλως καθ’ ἕνωσιν ὑφέστηκε καὶ τῆς διακρίσεως ὑπερ‐ ήπλωται τῶν νοερῶν εἰδῶν. Λείπεται δὴ οὖν ἐν τοῖς νοεροῖς τετάχθαι τὸν ἕνα τῶν ὅλων δημιουργόν. Ἀλλ’ εἰ μὲν ὁ πρώτιστος εἴη πατήρ, νοητὸς ἔσται | |
| καὶ ἐν ἑαυτῷ πάντα κατέχων τὰ γεννήματα καὶ τῆς | 42 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.43 | διακρίσεως συναγωγός. Πῶς οὖν διαιρεῖ τοὺς κύκλους; Πῶς τὰ πλήθη τῶν ἐγκοσμίων ἀπογεννᾷ; Πῶς διαλέγεται πρὸς πάντας ὁμοῦ τοὺς νέους δημιουργούς; Ἀσύντακτος γὰρ ὁ πρῶτος πατὴρ πρὸς τὸν ὅλον ἀριθμὸν τῶν ἐγκο‐ | |
| 5 | σμίων, ὃς καὶ τὰς πρώτας ἑαυτοῦ γεννήσεις ἐπέστρεψεν εἰς ἑαυτόν, οἷον ἀναφεύγων ἀπὸ τοῦ πλήθους εἰς ἕνωσιν καὶ ἁρπάζων ἑαυτὸν ἀπὸ τῆς παντοίας διακρίσεως εἰς τὴν νοητὴν ὑπεροχήν. Εἰ δὲ ὁ ζωογονικὸς εἴη διάκοσμος, πάντα μὲν πλήρη | |
| 10 | ζωῆς ἔσται διὰ τὸν ὅλον δημιουργόν, καὶ ἡ τῶν ψυχῶν αἰτία κατὰ τὸν εἰκότα λόγον ἐνταῦθα προϋπάρχουσα τοῦ πλήθους ἀναφανήσεται. Πῶς δὲ ἐπιστρέφει τὰ πάντα πρὸς ἑαυτόν; Πῶς δημιουργὸς ἀποκαλεῖται καὶ πατήρ; Καὶ γὰρ ἡ ζωογόνος θεότης αὐτὴ καθ’ αὑτὴν μητρικὴν | |
| 15 | ἔχει πρὸς τοὺς θεοὺς ἀξίαν καὶ προόδου τοῖς πᾶσίν ἐστι χορηγός, νοῦ δὲ καὶ τὸ εἰδοποιεῖν καὶ τὸ ἐπιστρέφειν ἐξαίρετον ἀγαθόν. Οὔτ’ οὖν ἐν τοῖς ὑπερκοσμίοις ὁ τῶν ὅλων δημιουργός· μερικοὶ γάρ εἰσιν ἐκεῖ πάντες, ἢ τὰ ὅλα μεριστῶς ἐπι‐ | |
| 20 | τροπεύοντες ἢ τῶν μερῶν ὁλικῶς τὰς ποιήσεις περι‐ έχοντες. Οὔτε ἐν τοῖς νοητοῖς· πατέρες γὰρ ἐκεῖ πάντες, δημιουργὸς δὲ καὶ πατὴρ οὐδεὶς ἐξῄρηται· οἱ δὲ θεῖοι διάκοσμοι καὶ κρυφίως τὰ πάντα πάντῃ καὶ ἑνιαίως προειλήφασιν. Οὔτε ἐν τοῖς νοητοῖς καὶ νοεροῖς· τὸ γὰρ | |
| 25 | συνάγειν τὰ πλήθη καὶ συνέχειν καὶ τελειοῦν οὐκ ἦν δημιουργικῆς ἰδιότητος· ἡ μὲν γὰρ διακρίσεώς ἐστι καὶ | |
| εἰδοποιίας ἀρχηγός, νοεραῖς ἀστράπτουσα τομαῖς, | 43 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.44 | οἱ δὲ νοητοὶ καὶ νοεροὶ θεοὶ τὰ πλήθη τὰ νοερὰ πρὸς τὴν ἕνωσιν ἀνατείνουσι τῶν νοητῶν. Οὔτε αὖ τῶν νοερῶν ἐν τῇ πρώτῃ τάξει καὶ τῇ δευτέρᾳ δυνατόν ἐστι τὴν δημιουρ‐ γικὴν αἰτίαν ὑποτίθεσθαι· καὶ γὰρ ἡ ἀκρότης τῶν νοερῶν | |
| 5 | ἀμέθεκτός ἐστιν ὑπὸ τῶν ἐγκοσμίων καὶ ἐν ἐφετοῦ τάξει μᾶλλον αὐτοῖς προβέβληται, ποιητικὴ δὲ οὐκ ἔστιν αὐτῶν, διὸ πάντες μὲν οἱ ἐν τῷ κόσμῳ θεοὶ πρὸς τὴν Κρονίαν ἀνάγονται περιωπήν, προΐασι δὲ ἀπ’ ἄλλης ἀρχῆς δευτέρας καὶ δι’ ἐκείνης ἐπιστρέφονται καὶ συνάπτονται | |
| 10 | πρὸς τὴν ἐξῃρημένην βασιλείαν· καὶ τὸ μέσον κέντρον ζωογονικὸν ὑπάρχον οὐκ ἀφώρισται κατὰ τὴν πατρι‐ κὴν ***, τὸ γὰρ γεννητικὸν τοῦ πατρικοῦ καὶ τὸ ζωογόνον τοῦ δημιουργικοῦ γένους πάμπολυ διαφέρει, καθ’ ὅσον οἶμαι καὶ αἱ ἀρχαὶ τῶν ὅλων διακόσμων ἀλλήλων διακέ‐ | |
| 15 | κρινται, τὸ πέρας λέγω καὶ τὸ ἄπειρον. Ἀνάγεται γὰρ ἡ μὲν δημιουργικὴ καὶ πατρικὴ τάξις εἰς τὸ πέρας, ἡ δὲ ζωογόνος καὶ γεννητικὴ πᾶσα δύναμις εἰς τὸ ἄπειρον. ιδʹ Θαυμάζω τοίνυν τῶν Πλάτωνος ἐξηγητῶν ὅσοι τὴν | |
| 20 | δημιουργίαν οὐ μίαν ποιοῦσιν, ἀλλὰ πολλάς, καὶ τρεῖς δημιουργοὺς τῶν ὅλων ἀποφαίνουσι, καὶ μεθίστανται ποτὲ μὲν ἐπὶ τὸν δεύτερον, ποτὲ δὲ ἐπὶ τὸν τρίτον, καὶ διαιροῦσι τὰς ῥήσεις τὰς ἐν Τιμαίῳ καὶ τὰς μὲν ἐπ’ ἄλλο, τὰς δὲ | |
| ἐπ’ ἄλλο αἴτιον ἀναφέρειν ἀξιοῦσιν. Εἶναι μὲν γὰρ καὶ | 44 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.45 | τριάδα δημιουργικὴν καὶ πλῆθος ἄλλο θεῶν κατὰ τὴν ποιητικὴν αἰτίαν χαρακτηριζόμενον, καὶ αὐτὸς τίθεμαι καὶ τὸν Πλάτωνα συγχωρήσειν οἶμαι· δεῖ δὲ αὖ καὶ πρὸ τῆς τριάδος καὶ πρὸ παντὸς πλήθους ἐν ἑκάστῳ διακόσμῳ τὴν | |
| 5 | μονάδα προϋπάρχειν. Πᾶσαι γὰρ τάξεις θεῶν ἀπὸ μονάδος ἄρχονται, διότι δὴ καὶ τῶν ὅλων διακόσμων ἕκαστος πρὸς τὴν σύμπασαν ἀφομοιοῦται πρόοδον τῶν θεῶν. Ὥσπερ οὖν ἡ τῶν θεῶν ὑπόστασις ἀφ’ ἑνὸς ἀμεθέκτου τὴν αἰτίαν ἔχει τῆς ἀπογεννήσεως, οὕτω δὴ καὶ τοὺς τελείους δια‐ | |
| 10 | κόσμους ἐν αὑτοῖς ἀνάγκη μονάδα προϋπάρχουσαν ἔχειν καὶ πρωτουργὸν ἀρχήν. Κατὰ δὴ τοῦτον τὸν λόγον αἵ τε ζωογονικαὶ πᾶσαι πρόοδοι μιᾶς ἐξήρτηνται ζωογονίας καὶ αἱ δημιουργικαὶ διακοσμήσεις εἰς μίαν ἀνατείνονται δημιουργίαν. Καὶ οὐ δεῖ τὸ πλῆθος εἶναι μονάδος χωρίς· | |
| 15 | οὔτε γὰρ σύνταξις οὔτε διαίρεσις ἔσται τοῦ πλήθους κατὰ νοῦν, εἰ μὴ τὸ ἓν προϋπάρχοι καὶ ὅλον. Διὰ γὰρ τοῦτο πρὸ πασῶν τῶν θείων προόδων ἡ τῆς ὁλότητος ὑπέστη τάξις, ἵνα τὰ μέρη περιέχῃ καὶ ἐν ἑαυτῇ καὶ περὶ ἑαυτὴν ἀφορίζῃ. Πῶς οὖν ἐπὶ τῆς δημιουργίας τὸ ὅλον ἀφέντες τοὺς κατὰ | |
| 20 | μέρη διῃρημένους δημιουργοὺς ἐπισκοποῦμεν; Καίτοι καὶ αὐτὸς ὁ Πλάτων ἐπὶ τοῦ παραδείγματος ἀξιοῖ τῶν ἐν μέρους εἴδει πεφυκότων μηδενὶ τὸν κόσμον ἀφομοιοῦν, ἀλλὰ τῷ παντελεῖ ζῴῳ, καὶ διὰ τοῦτο μονογενῆ τὸν κόσμον ἀποδείκνυσιν, ὅτι τὸ παρά‐ | |
| 25 | δειγμα ἕν. Εἰ γὰρ μὴ ἕν, ἀλλὰ πλείω, πάλιν ἂν ἕτερον εἶναι τὸ περὶ ἐκείνω δέοι ζῷον, οὗ μέρος ἂν εἰήτην ἐκείνω, καὶ οὐκέτ’ ἂν ἐκείνοιν ἀλλὰ τῷ | |
| περιέχοντι τόδε ἂν ἀφωμοιωμένον ὀρθότερον εἴη. | 45 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.46 | Δεῖ γὰρ προηγεῖσθαι τὸ ἓν παράδειγμα τῶν πολλῶν, καθάπερ δὴ καὶ τὸ ἓν ἀγαθὸν τῶν μετεχομένων ἀγαθῶν προϋφέστηκε, καὶ τὸν ὅλον κόσμον τοῦ ἑνὸς παραδείγ‐ ματος εἰκόνα πρὸ τῶν πολλῶν. Εἴτε γὰρ τῶν πολλῶν | |
| 5 | μόνον εἰκὼν ὑπάρχοι, πόθεν εἷς ἔσται καὶ ὅλος; Πῶς δὲ οὐκ ἀτιμότερος ἔσται τῶν ἑαυτοῦ μερῶν ὁ κόσμος, 〈εἰ〉 ταῦτα μὲν ὡμοίωται τοῖς νοητοῖς, ὁ δὲ ὅλος οὐδενὶ τῶν ὄντων ὅμοιός ἐστιν; Εἴτε καὶ ὁ πᾶς κόσμος ἐκ παραδείγ‐ ματος εἴη νοητοῦ τινος, εἰ μὲν πολλὰ τοῦ ἑνὸς παρα‐ | |
| 10 | δείγματα, καὶ ταῦτα ὅμοια ἔσται ἀλλήλοις, εἴπερ τῆς αὐτῆς ἐστιν εἰκόνος αἴτια. Δεῖ δὴ οὖν καὶ τούτοις τὸ ταὐτὸν ἐφήκειν ἐξ ἑνὸς εἴδους, ἢ πάλιν ὁ κόσμος ἔσται τῶν ἑαυτοῦ παραδειγμάτων σεμνότερος κατὰ τὴν ἕνωσιν. Εἰ δὲ ἓν τὸ παράδειγμα, κατὰ τὸν αὐτὸν δήπου τρόπον καὶ | |
| 15 | τὸ δημιουργικὸν αἴτιον ἕν. Ὡς γὰρ ἡ μία εἰκὼν ἐξ ἑνὸς παραδείγματος, οὕτω τὸ ἔκγονον ἓν ὑπάρχον ἐξ ἑνὸς ὑπέστη δημιουργοῦ καὶ πατρός. Ἀνάγκη γὰρ ἢ ταὐτὸν εἶναι τῷ δημιουργῷ τὸ παρα‐ δειγματικὸν καὶ ἐν αὐτῷ, ἢ πρὸ τοῦ δημιουργοῦ ἱδρῦσθαι, | |
| 20 | καθάπερ ἡμεῖς φαμεν, ἢ μετὰ τὸν δημιουργόν, ὥς τινες εἵλοντο λέγειν. Ἀλλ’ εἰ μὲν ταὐτὸν τό τε παράδειγμα καὶ ὁ δημιουργός, εἷς ἔσται κατὰ τὸν Πλάτωνα· καὶ γὰρ τὸ παράδειγμα μονογενές, ὡς αὐτὸς ἀποδείκνυσιν. Εἰ δὲ ὁ δημιουργὸς προϋπάρχοι τοῦ παραδείγματος, ὃ μηδὲ θέμις | |
| 25 | εἰπεῖν, ἓν δὲ τὸ παράδειγμα, πολλῷ δήπου μειζόνως ὁ δημιουργὸς εἷς· τὰ γὰρ ὑψηλότερα τῶν αἰτίων ἑνοειδε‐ | |
| στέραν ἔλαχεν ὑπόστασιν, ἐπεὶ καὶ τῶν ὅλων τὸ πρώτιστον | 46 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.47 | αἴτιόν ἐστιν ἕν. Εἰ δὲ πρωτίστην μὲν ἔχοι τάξιν ἐν τοῖς οὖσι τὸ παραδειγματικὸν αἴτιον, δευτέραν δὲ τὸ δημιουρ‐ γικόν, ἐσχάτην δὲ τὸ πᾶν τοῦτο, τοῦ μὲν ὁμοίωμα, τοῦ δὲ ἔκγονον ὑπάρχον, τίς μηχανὴ τῶν ἄκρων μοναδικῶν | |
| 5 | ὑπαρχόντων τὸ μέσον πλῆθος εἶναι μονάδος χωρίς; Ἀνάγκη γάρ που τὸ παράδειγμα νοητὸν ὂν τοῦ δημιουρ‐ γικοῦ μειζόνως αἰτίου τὴν ἕνωσιν ἐπιλάμπειν τῷδε τῷ παντί, καὶ ὥσπερ ἐκεῖνο μονογενὲς ὂν ἐν ἑαυτῷ περιέχει τὰ πρῶτα παραδείγματα, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὴν δημιουρ‐ | |
| 10 | γικὴν μονάδα περιληπτικὴν ὑπάρχειν τῶν πολλῶν δημι‐ ουργῶν. Εἰ γὰρ καὶ τῷ κόσμῳ τὸ μονογενὲς ἀπὸ τοῦ παραδείγματος μέν, ἀλλὰ διὰ τοῦ δημιουργοῦ, πάντως δήπου καὶ ὁ δημιουργὸς εἷς. Ἔτι τοίνυν ἀξιῶ τοὺς ταύτης προϊσταμένους τῆς δόξης | |
| 15 | τὸ τοῦ Σωκράτους ἐννοεῖν, ὅτι πανταχοῦ τὰ πολλὰ τῷ ἑνὶ περιλαμβάνειν προσήκει. Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ τὴν τῶν εἰδῶν ὑπόθεσιν προσηκάμεθα καὶ πρὸ τῶν ἄλλων τὰς μονάδας προεστησάμεθα τὰς νοεράς. Πῶς οὖν τὰ μὲν εἴδη τὰ νοερὰ πρὸς μίαν ἀρχὴν ἀνατείνεται καὶ ἀπὸ μιᾶς | |
| 20 | ἕκαστα πρόεισιν αἰτίας δημιουργικῆς, αὐτὸ δὲ τὸ ὅλον εἶδος τὸ δημιουργικὸν πεπληθυσμένον ἐστὶ καὶ διῃρημένον πρὸ τῆς ἀδιαιρέτου μονάδος; Δεῖ γὰρ ὡς τὰ ἴσα πάντα τά τε νοερὰ καὶ τὰ ψυχικὰ καὶ τὰ αἰσθητὰ μιᾶς ἐξήρτηται τῆς πρώτης ἰσότητος, ὡς τὰ καλὰ πάντα τοῦ αὐτοκάλλους, | |
| 25 | ὡς τὰ πολλὰ πανταχοῦ τῶν πρώτως ὄντων, οὕτω καὶ τὸ πλῆθος τῶν δημιουργῶν ἐκ μιᾶς εἶναι δημιουργίας καὶ περὶ μίαν ὑφεστάναι δημιουργικὴν μονάδα. Πῶς γὰρ ἂν | |
| εἴη θεμιτὸν ἐν τοῖς εἴδεσι μᾶλλον ἀπολείπειν τὸ ἓν ἢ | 47 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.48 | 〈ἐν〉 τοῖς θεοῖς; Τὰ μὲν γὰρ τῷ πλήθει σύμμικτον ἔχει τὴν ὑπόστασιν, οἱ δὲ θεοὶ κατ’ αὐτὴν ἀφορίζονται τὴν ἕνωσιν. Εἰ ἄρα τῶν εἰδῶν τὰ πλήθη πάντα μονάδων ἐστὶν ἔκγονα, πολλῷ μᾶλλον αἱ τῶν θεῶν τάξεις τὰς ἰδιότητας | |
| 5 | ἀπὸ τῶν μονάδων ἔλαχον ἀρχομένας καὶ διὰ τῶν μονάδων τοῖς πλήθεσιν ἐνυπαρχούσας. Εἰ δὲ τοῦτο, δεῖ πρὸ τοῦ πλήθους τῶν δημιουργῶν ὑφεστάναι τὸν ὅλον δημιουργὸν καὶ τοὺς τρεῖς κατανέμεσθαι τὴν μίαν τῆς ἀπογεννήσεως τοῦ παντὸς αἰτίαν. | |
| 10 | Πάλιν οὖν ἐξ ἀρχῆς εἴπωμεν ὡς ἀνάγκη τὴν δημιουρ‐ γικὴν ἀρχὴν ἢ μίαν εἶναι ἢ πολλὰς ἢ μίαν καὶ πολλάς. Ἀλλ’ εἰ μὲν μία μόνον καὶ τὸ πλῆθος τὸ ἐν τῷ κόσμῳ καὶ ἡ διάφορος τάξις ἐκ τῆς μιᾶς ὑφέστηκεν ὁμοίως, πῶς τὰ θνητὰ καὶ ἀθάνατα τῆς αὐτῆς αἰτίας ἀμέσως ἔκγονα; | |
| 15 | Τὰ γὰρ ἐκ τῆς μιᾶς δημιουργίας πάντα ἀθάνατά ἐστιν. Εἰ δὲ πολλαὶ μόνον, πόθεν τῷ πλήθει τὸ κοινὸν τῆς ὑπάρξεως εἶδος, μὴ ἀφ’ ἑνὸς ἀρχόμενον; Ὡς γὰρ τὸ τελικὸν αἴτιον ἕν, τὸ ἀγαθόν, ὡς τὸ παραδειγματικὸν ἕν, τὸ αὐτοζῷον, ὡς τὸ γενόμενον ἕν, ὁ κόσμος οὗτος, κατὰ | |
| 20 | τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ δημιουργικὸν αἴτιον ἕν. Εἰ δὲ μία καὶ πολλαί, πότερον τῶν μερικῶν ἐστιν ἡ μία γενῶν ἢ τῶν ὁλικῶν; Ἀλλ’ εἰ μὲν τῶν μερικῶν, πῶς πρὸς τὸ πρώτιστον ἀνατείνεται παράδειγμα καὶ νοητόν; Τὰ γὰρ ὑπερκόσμια γένη περὶ τοὺς νοεροὺς ὑφίσταται θεοὺς καὶ | |
| 25 | κατὰ τὰ νοερὰ παραδείγματα· μερικὰ γὰρ ὄντα συστοί‐ χως ἑαυτοῖς πρὸς τὰ νοερὰ τὰ μεθ’ ἑαυτὰ πάντως ἀφο‐ | |
| μοιοῖ. Πῶς δὲ ἔτι φυλάξει τὴν τῆς ὅλης δημιουργίας | 48 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.49 | ἕνωσιν τὴν τὰ ὅλα παράγουσαν ὁλικῶς; Οὐδεὶ γὰρ τὸ τοιοῦτον προσήκει τῶν μερικῶν, ἀλλ’ ἢ τὰ μέρη ποιεῖν ἢ μερικῶς, ὡς εἴρηται πρότερον. Εἰ δὲ τῶν ὁλικῶν ἐστι διακόσμων, νοητὴν αὐτὴν ἢ νοερὰν ἢ νοητὴν εἶναι καὶ | |
| 5 | νοερὰν ἀναγκαῖον. Ἀλλ’ εἰ μὲν τῆς νοητῆς ἐστι φύσεως, πῶς διαιρετικὴ τῶν ὅλων ἐστί; Πῶς συντάττεται τοῖς ἐγκοσμίοις; Πῶς σχηματίζειν λέγεται τὸ πᾶν; Πῶς ἐκ τῶν γενῶν τοῦ ὄντος παράγειν τήν τε ψυχὴν καὶ τὰ μετ’ αὐτήν; Πάντα γὰρ ταῦτα θησόμεθα καὶ ἐν τοῖς νοητοῖς, | |
| 10 | τὸ σχῆμα, τὰ γένη τῶν ὄντων, καὶ ταῦτα διῃρημένα, τὸ ὅμοιον καὶ ἀνόμοιον, τὰ ἄλλα δι’ ὧν ὑφίστησι τὸν ὅλον κόσμον. Εἰ δὲ τῆς νοητῆς καὶ νοερᾶς, πῶς τὸν μετεχό‐ μενον παράγει νοῦν; Πῶς διακρίνει τὰς πολυειδεῖς τάξεις τῶν ψυχῶν; Πῶς διαιρεῖ τὰς ἐν αὐταῖς μοίρας ἢ τοὺς | |
| 15 | κύκλους; Καὶ γὰρ τὸ γεννητικὸν νοῦ τοῦ μετεχομένου ἀμέθεκτός ἐστι νοῦς, καὶ τὸ διαιρετικὸν τοῦ πλήθους τῶν συνεχόντων τὰ ὅλα γένη θεῶν οὐδὲν διαφέρει. Καὶ ὅλως ὑπὸ τοῦ Τιμαίου νοῦς μὲν ἀποκαλεῖται καὶ ὁρᾶν καὶ εὑρίσκειν καὶ λογίζεσθαι λέγεται πολλάκις ὁ τῶν | |
| 20 | ὅλων δημιουργός, νοητὸς δὲ καὶ νοερὸς οὐδαμοῦ προσεί‐ ρηται. Καὶ γὰρ αὖ οἱ μὲν νοητοὶ καὶ νοεροὶ θεοὶ τριαδικῶς τὰ πάντα διαιροῦσιν, ὁ δὲ δημιουργὸς ὁτὲ μὲν εἰς πέντε διαιρεῖ τὸν κόσμον, ὁτὲ δὲ εἰς ἑβδομάδας, τοὺς κύκλους τῆς ψυχῆς ἢ τοὺς οὐρανίους ἢ τὰς ἑπτὰ μοίρας ἀπογεννῶν. | |
| 25 | Πάντῃ ἄρα τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν αὐτὸν θεῶν δεύτερον εἶναι φήσομεν καὶ δευτέρων ἀγαθῶν αἴτιον τῷ κόσμῳ· τῶν δὲ ἡνωμένων εἰδῶν τε καὶ λόγων εἰς ἐκείνους τὴν αἰτίαν | |
| ἀνοίσομεν. | 49 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.50 | ιεʹ Ἀλλ’ ὅτι μὲν ὁ δημιουργικὸς νοῦς θεός ἐστι νοερός, οἶμαι διὰ τούτων πεφηνέναι πρός γε τὸ παρὸν ἱκανῶς. Δοκεῖ δέ μοι διαφερόντως αὐτοῦ τὴν ἰδιότητα ὁ Πλάτων | |
| 5 | ἐνδείκνυσθαι νοῦν αὐτὸν ἀποκαλῶν καὶ ὁρᾶν τὰ νοητὰ λέγων, ἐκεῖνα δὲ ὁρατὰ κατὰ φύσιν αὐτῷ τιθέμενος. Ὁ γὰρ ὡς ἀληθῶς νοῦς καὶ ὁ κατὰ ταύτην ἱδρύσας ἑαυτὸν τὴν ὕπαρξιν ὁ νοερός ἐστι νοῦς. Ἐπεὶ καὶ ὁ νοητὸς νοῦς ἁπλῶς μέν ἐστι νοητὸς καὶ τῆς μοίρας ἐκείνης, λέγεται | |
| 10 | δὲ νοῦς ὡς αἰτία τῆς νοερᾶς ἁπάσης φύσεως· καὶ ὁ τῶν νοητῶν ἅμα καὶ νοερῶν νοῦς οὐκ ἔχει πρὸς τὸ νοητὸν ἄμικτον τὴν ἑαυτοῦ φύσιν. Μόνος δὲ ὁ νοερὸς νοῦς ἰδίως ἐστὶ νοῦς, αὐτὸ τὸ νοερὸν ἐν τοῖς νοεροῖς κληρωσάμενος, ὥσπερ δὴ καὶ τῶν νοητῶν κυριώτατα καὶ πρώτως ἐστὶ | |
| 15 | νοητὸν καὶ πρώτιστον καὶ ἀκρότατον, ὃ δὴ καὶ ἓν ὂν καὶ κρυφίως ὂν ἐπονομάζομεν. Τοῦτο μὲν οὖν ἐστι τὸ ἁπλῶς νοητόν, ὁ δὲ ἁπλῶς νοῦς νοερὸς νοῦς. Ἔχει γὰρ τὸ μὲν νοητὸν τὴν ἀκρότητα τῶν ὅλων, ὁ δὲ νοῦς τὸ πέρας, τὰ δὲ ἐν μέσῳ τῇ μὲν τῷ νοητῷ προσήκει, τῇ δὲ τῷ νῷ καὶ τῇ | |
| 20 | νοερᾷ φύσει. Καὶ τὰ μὲν πρώτως νοητὰ κατ’ αἰτίαν ἔχει τὸν νοῦν, τὰ δὲ πρώτιστα τῶν νοερῶν κατὰ μέθεξιν ἔχει τὸ νοητόν, τὰ δὲ τούτων συναγωγὰ τὴν νοητὴν ὁμοῦ καὶ | |
| νοερὰν ἰδιότητα συνήνωσεν. | 50 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.51 | Ἐπειδὴ τοίνυν καὶ ὁ Τίμαιος νοῦν ἀδιορίστως προσ‐ αγορεύει τὸν δημιουργόν, καὶ οὔτε ζωὴν οὔτε νοητόν, ὡς τῆς ἰδιότητος αὐτῷ μόνης οὔσης νοερᾶς, ἀνάγκη δήπου κατὰ τὸ πέρας αὐτὸν ἱδρύσασθαι τῶν νοερῶν θεῶν. Ἐκεῖ | |
| 5 | γὰρ ὁ νοῦς ὁ αὐτονοῦς καὶ οὐ τοιοῦτος ὁποῖός ἐστιν ὁ Κρόνιος. Νοῦς μὲν γὰρ καὶ ἐκεῖνος, ἀλλ’ ὁ καθαρὸς καὶ ἀκήρατος νοῦς δηλοῖ τὴν ἐν τοῖς νοεροῖς ἄκραν ὑπερανέχουσαν τῶν ὅλων νοερῶν θεῶν ἡγεμονίαν· ὁ δὲ δημιουργὸς ἁπλῶς ἐστι νοῦς. Ὥσπερ οὖν τὸ ἁπλῶς | |
| 10 | νοητὸν τὸ πρώτιστόν ἐστι τῶν νοητῶν, οὕτως ὁ ἁπλῶς νοῦς τὸ ἔσχατόν ἐστι τῶν νοερῶν. Πάντα μὲν γὰρ ἐν ἑκάστοις ἐστὶ τῶν διακόσμων· καὶ γὰρ ἐν τοῖς νοητοῖς ζωὴ καὶ νοῦς προϋπάρχει, καὶ ἐν τῷ πλάτει τῆς ζωῆς ὁμοίως ἥ τε ζωὴ καὶ ὁ νοῦς, καὶ ἐν τοῖς νοεροῖς τῶν λοιπῶν | |
| 15 | ἑκάτερον· ἀλλ’ ἐν μὲν τοῖς νοητοῖς κατ’ οὐσίαν ἐστὶ τὸ ὄν, κατ’ αἰτίαν δὲ ἡ ζωὴ καὶ ὁ νοῦς, ἐν δὲ τοῖς νοεροῖς κατ’ οὐσίαν μὲν ὁ νοῦς, κατὰ μέθεξιν δὲ τὸ ὂν καὶ ἡ ζωή, ἐν δὲ τοῖς μέσοις ὁ μὲν νοῦς κατ’ αἰτίαν, τὸ δὲ ὂν κατὰ μέθεξιν, ἡ δὲ ζωὴ κατ’ οὐσίαν ὑφέστηκεν. Ὡς οὖν τὸ | |
| 20 | ζωτικώτατον ἐν τῇ ζωῇ τὸ μέσον, καὶ ὡς τὸ μάλιστα νοητὸν ἐν τῷ ὄντι τὸ ἀκρότατον, οὕτως αὖ ἐν τοῖς νοεροῖς τὸ ἔσχατόν ἐστι δήπου τὸ νοερώτατον. Εἴ τις οὖν ἐστιν ἁπλῶς νοῦς καὶ ὁρῶν νοῦς, οὗτός ἐστιν ὁ νοερός, ὃν δημιουργὸν ὁ Πλάτων ἀποκαλῶν | |
| 25 | ἐναργεστάτην ἡμῖν τὴν τάξιν ἣν ἔλαχεν ἐν τοῖς νοεροῖς ἀπέφηνε. Διὰ δὴ τοῦτο καὶ πρὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων ὑφίστησι τὸν μετεχόμενον νοῦν, ὥς φησιν ὁ Τίμαιος, Νοῦν γὰρ ἐν τῇ ψυχῇ, ψυχὴν δὲ ἐν σώματι θεὶς | |
| τὸ πᾶν συνετεκταίνετο. Κατὰ τὴν ἑαυτοῦ τοίνυν | 51 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.52 | οὐσίαν ἐνεργῶν καὶ αὐτῷ τῷ εἶναι παράγων τὸν τοῦ παντὸς ὑπέστησε νοῦν πρὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων. Ἐκ γὰρ τοῦ ἀμεθέκτου νοῦ πᾶς ὁ μετεχόμενος πρόεισιν. Ὥσπερ οὖν εἰ ἔλεγεν ὅτι τὸ μετεχόμενον ὑφίστησι νοητόν, τὸ | |
| 5 | πρώτως ἂν ἦν ὂν ἐκεῖνο τὸ γεννητικὸν αἴτιον, οὕτως ἐπεὶ νοῦν ἀφ’ ἑαυτοῦ παράγει πρώτως, νοῦς ἂν ἀμέθεκτος εἴη καὶ νοερός. 〈ιϛʹ〉 Τίς μὲν οὖν ἡ τοῦ δημιουργοῦ καὶ πατρὸς ὕπαρ‐ | |
| 10 | ξις καὶ τίνα τάξιν ἔλαχεν ἐν τοῖς νοεροῖς κατὰ τὸν Τίμαιον, ἀπὸ τούτων φανερόν. Συλλογισώμεθα δὲ καὶ κατ’ ἄλλον τρόπον τὴν ἰδιότητα αὐτοῦ, λαβόντες ἀπὸ τοῦ Τιμαίου τὰς τῶν λόγων ἀρχάς. Τοῦτο δὴ οὖν παντὶ γνώριμον, ὅτι ποιητὴν καὶ πατέρα καλεῖ τὸν ὅλον δημιουργὸν | |
| 15 | ὁ Τίμαιος τῶν περὶ αὐτοῦ λόγων ἀρχόμενος· Τὸν μὲν οὖν ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς εὑρεῖν τε ἔργον καὶ εὑρόντα εἰς ἅπαντας ἀδύνατον λέγειν. Οὔτ’ οὖν πατέρα μόνον οὔτε ποιητὴν μόνον αὐτὸν ἠξίωσεν εἰπεῖν οὔτε συμπλέκων αὖ πατέρα καὶ | |
| 20 | ποιητήν, ἀλλ’ ἔμπαλιν τὸ ποιητικὸν πρὸ τοῦ πατρικοῦ τιθέμενος. Λεκτέον νῦν, πρῶτον μὲν ᾗ διαφέρετον ἀλλήλων ποιητὴς καὶ πατήρ, ἔπειτα πρὸς τούτῳ τίς μὲν ὁ πατὴρ μόνον, τίς δὲ ὁ ποιητὴς μόνον, τίς δὲ ὁ πατὴρ καὶ ποιητής, καὶ ὅπως τῷ δημιουργῷ τὸ ποιητικὸν ἅμα καὶ πατρικὸν | |
| 25 | προσήκειν ἐνομίσθη παρὰ τοῦ Πλάτωνος. | 52 in vol. 5 |
Theol Plat.5.53 | Εἰ μὲν δὴ πάντα διαιροῖμεν εἰς θεοὺς καὶ τὰ τῶν θεῶν ἔκγονα (τοῦτο δὲ ταὐτὸν τῷ διαιρεῖν εἴς τε ὑπερουσίους μονάδας καὶ τὰς τῶν ὄντων προόδους), ὁ μὲν πατὴρ τῶν θεῶν ἔσται γεννητικὸς καὶ τῶν ὑπερουσίων ἑνάδων, ὁ δὲ | |
| 5 | ποιητὴς τῶν οὐσιῶν καὶ τῶν ὄντων ὑποστάτης. Κατὰ τοῦτον γὰρ αὖ τὸν λόγον ὁ Τίμαιος τὰ μὲν ὑπὸ τοῦ δημιουργοῦ γεννώμενα θεοῖς ἰσάζεσθαί φησιν, οὐ γὰρ μόνον ἐστὶ ποιητής, ἀλλὰ καὶ πατήρ· τὰ δὲ ὑπὸ τῶν νέων θεῶν παραγόμενα θνητὴν εἰληχέναι τὴν φύσιν, ποιηταὶ | |
| 10 | γάρ εἰσι μόνον καὶ δημιουργοὶ πραγμάτων, τοῦ εἶναι μόνον ἀλλ’ οὐχὶ τῆς ὑπερουσίου μετέχοντες ἰδιότητος. Ὧι τοίνυν ἐλασσοῦνται τῆς δημιουργικῆς μονάδος, τούτῳ τὴν γεννητικὴν οὐκ ἔλαχον δύναμιν τῶν θεοῖς ἰσαζομένων· καὶ ᾧ τῶν νέων θεῶν ὁ νοερὸς ὑπερήπλωται δημιουργός, | |
| 15 | τούτῳ τὰς θείας ἀπογεννήσεις τῶν ἐγκοσμίων ἁπάντων εἰς ἑαυτὸν ἀνεδήσατο. Εἰ δὲ αὖ τὰ ὄντα διαιροῖμεν εἰς τὰ ὅλα καὶ τὰ μερικά, πάλιν ἡμῖν ὁ μὲν πατὴρ τῶν ὅλων ὑποστάτης ἀναφανή‐ σεται, τῶν δὲ μερικῶν ὁ ποιητής. Ὁ μὲν γὰρ ἐξῃρημένως | |
| 20 | αἴτιός ἐστι τῶν ἀπογεννωμένων, ὁ δὲ προσεχῶς· καὶ ὁ μὲν αὐτῷ τῷ εἶναι παράγει, τῆς ἐνεργείας αὐτῷ τελούσης εἰς τὴν ὕπαρξιν, ὁ δὲ τῷ ἐνεργεῖν, τῆς ὑποστάσεως αὐτῷ κατ’ ἐνέργειαν ἱσταμένης. Εἰ δὲ αὖ τῶν ἀιδίων καὶ τῶν θνητῶν τὰς ἀπογεννήσεις | |
| 25 | χωρὶς διελοίμεθα, τὰς μὲν τῶν ἀιδίων ἐπὶ τὴν πατρικὴν αἰτίαν ἀνοίσομεν, τὰς δὲ τῶν θνητῶν ἐπὶ τὴν ποιητικήν. Ὁ μὲν γὰρ ποιητὴς ἀπὸ τοῦ μὴ ὄντος ἐπὶ τὸ ὂν προάγει τὸ γεννώμενον (ταύτην γὰρ εἶναι καὶ ὁ Ἐλεάτης ξένος τὴν | |
| ποιητικὴν ἀφωρίσατο τέχνην), ὁ δὲ πατὴρ ἑαυτῷ συν‐ | 53 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.54 | υφίστησι τὰ μεθ’ ἑαυτόν· αὐτῷ γὰρ τῷ εἶναι πατήρ ἐστι καὶ ἔχει τὴν τοῦ γεννᾶν δύναμιν ἑαυτῷ συνηνωμένην. Ἑκάτερον μὲν οὖν, τό τε πατρικὸν λέγω καὶ τὸ ποιητι‐ κόν, ὁμοιοῦται τῇ τοῦ πέρατος ἀρχῇ, καὶ ἔστι τὸ μὲν | |
| 5 | ἑνώσεως, τὸ δὲ εἰδοποιίας αἴτιον, καὶ τὸ μὲν τοῦ ὅλου, τὸ δὲ τῆς ἄχρι τῶν μερῶν ἐκτάσεως, καὶ τὸ μὲν ἁπλῶν, τὸ δὲ συνθέτων ἀρχηγόν. Ἀντίκειται δὲ αὖ τούτοις τὸ γεννη‐ τικὸν αἴτιον καὶ τὸ τῆς ζωῆς παρεκτικόν, ὅτι τὸ μὲν πατρικὸν ταῖς γεννητικαῖς συμφύεται δυνάμεσι, τὸ δὲ | |
| 10 | ποιητικὸν ταῖς ζωοποιοῖς· καὶ ὥσπερ δὴ τὸ πατρικὸν καὶ ποιητικὸν ὑπὸ τὴν τοῦ πέρατός ἐστι συστοιχίαν, οὕτως ἄρα καὶ τὸ γόνιμον πᾶν καὶ τὸ ζωοποιὸν ὑπὸ τὴν ζωο‐ ποιίαν καὶ ἀπειρίαν τελεῖ τὴν πρώτην. Τούτων δὲ ἡμῖν ταύτῃ διῃρημένων δῆλον ὡς τὸ μὲν | |
| 15 | πατρικὸν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ πρώτως ἐν τοῖς νοητοῖς ἐστι θεοῖς. Ἐκεῖνοι γάρ εἰσι τῶν ὅλων πατέρες, κατ’ αὐτὴν ἄκραν ἱστάμενοι τὴν ἕνωσιν τὴν νοητήν· καὶ διὰ τοῦτό που καὶ ὁ Πλάτων πατέρα καλεῖ τὸν πρῶτον θεόν, ἀπὸ τῶν προσεχῶς μετ’ αὐτὸν ἱδρυμένων ἐπ’ αὐτὸν τὴν τοῦ | |
| 20 | πατρὸς ἐπωνυμίαν μεταφέρων. Πανταχοῦ μὲν γὰρ τὰ ὀνόματα τῷ ἀρρήτῳ προσφέρειν εἴωθεν ἀπὸ τῶν δευτέρων καὶ μετ’ αὐτὸν αἰτίων· ἀλλ’ ὅπου μὲν ἀπὸ πάντων ἁπλῶς τῶν ὄντων, ὅπου δὲ ἀπὸ τῶν ἐν αὐτοῖς πρωτίστων. Θέμις γὰρ οὔτ’ ἦν οὔτε ἐστὶν ἀπὸ τῶν χειρόνων ἐν | |
| 25 | τοῖς οὖσι καὶ πόρρω τεταγμένων ἐπ’ ἐκεῖνον τὰ ὀνόματα τὸν πάντων ἐξῃρημένον τῶν ὄντων ἀναπέμπειν. Εἰ μὲν οὖν πάντα τὰ ὄντα τῆς πατρικῆς μετεῖχεν ἰδιότητος, ἀπὸ πάντων τῶν ὄντων ἐλέγομεν τὸ ὄνομα τοῦτο τῷ ἑνὶ τὸν | |
| Πλάτωνα τίθεσθαι· νῦν δέ, οὐ γάρ ἐστιν ἐν πᾶσι τοῖς | 54 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.55 | οὖσι τὸ τοιοῦτον αἴτιον, δῆλον ἄρα ὡς ἀπὸ τῶν πρωτί‐ στων αὐτῷ καὶ ἀκροτάτων ἐν τοῖς θεοῖς φέρει τὴν τοιαύτην προσηγορίαν. Ἀλλὰ μὴν πρεσβύτεροι τῶν θείων εἰσὶν ἁπάντων διακόσμων οἱ νοητοὶ θεοὶ καὶ μετὰ τὸ ἓν ἀμέσως | |
| 5 | ὑφεστηκότες. Ἐν τοῖς νοητοῖς ἄρα θεοῖς ἐστιν ἡ πατρικὴ τῶν ὄντων αἰτία καὶ οἱ νοητοὶ θεοὶ πατέρες εἰσὶ τῶν θείων ἁπάντων γενῶν, ἐπ’ ἄκροις ἱδρυμένοι τοῖς οὖσι καὶ κρυφίως τὰ ὅλα παράγοντες. Καὶ ὁ μὲν πρῶτος θεὸς καὶ τῆς τοῦ πατρὸς προσηγορίας, ὥσπερ καὶ τῶν ἄλλων ὀνο‐ | |
| 10 | μάτων, ἐπέκεινά ἐστι, καὶ οὔτε τἀγαθὸν οὔτε ἓν λέγεται κυρίως διὰ τὴν ἄρρητον ἑαυτοῦ καὶ ἄγνωστον ὑπεροχήν· οἱ δὲ νοητοὶ πρώτως καὶ ἑνάδες εἰσὶν ὑπερούσιοι καὶ ἀγαθότητες καὶ πατέρες τῶν ὄντων ἐξῃρημένοι. Τὸ μὲν οὖν πατρικὸν ἀπὸ τῆς πρώτης ἄνωθεν ἄρχεται | |
| 15 | τριάδος· τὸ δὲ ποιητικὸν ἐν τῇ τρίτῃ πρῶτον ἐκφαίνεται. Τὸ γὰρ τὰ εἴδη πάντα ἀπογεννῶν καὶ τοῖς εἴδεσι πάντα κοσμοῦν τὸ τρίτον ἐστὶ τῶν νοητῶν· ἐκεῖ γάρ, ὥσπερ ἐλέγομεν, τὸ παντελὲς ζῷον τὸ τῶν πρωτίστων καὶ νοητῶν παραδειγμάτων περιληπτικόν. Ἐνταῦθα τοίνυν καὶ | |
| 20 | τὸ ποιητικὸν ὁμοῦ συνυφέστηκε· τὸ γὰρ αὐτοζῷον καὶ θεοὺς ὑφίστησι καὶ τὰ εἴδη πάντα τῶν ὄντων παράγει. Κατὰ μὲν οὖν τὴν θείαν αἰτίαν πατρικὴν ἔλαχεν ἰδιότητα, κατὰ δὲ τὴν εἰδητικὴν τὴν ποιητικὴν προφαίνει τῶν ὅλων ἀρχήν. Ἀνάπαλιν δὲ αὖ τὸ ποιητικὸν ὁμοῦ καὶ | |
| 25 | πατρικὸν ἐν τῇ δημιουργικῇ μονάδι τὴν ὑπόστασιν ἔλαχε. Διὸ δὴ καὶ θεῶν ἐστιν ὑποστάτης ὁ τῶν ὅλων δημιουργός, διαφερόντως δὲ κόσμον ἀπεργάζεται καὶ τοῖς εἴδεσι καὶ | |
| τοῖς λόγοις τοῖς δημιουργικοῖς ἐνεργῶν· καὶ γὰρ νοῦν | 55 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.56 | ὑφίστησι καὶ ψυχὰς καὶ σώματα, τοῖς εἴδεσι πάντα δια‐ κοσμῶν, τὰ μὲν τοῖς πρώτοις, τὰ δὲ τοῖς μέσοις, τὰ δὲ τοῖς τελευταίοις. Ὁρᾷς οὖν ὅπως τὸ μὲν τῶν νοητῶν πέρας πατρικὸν ἦν | |
| 5 | ἅμα καὶ ποιητικόν, τὸ δὲ τῶν νοερῶν πέρας ποιητικὸν ἦν ὁμοῦ καὶ πατρικόν; Ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν ἡ πατρικὴ μᾶλλον ἰδιότης, ἐνταῦθα δὲ ἡ ποιητική· καὶ παρ’ ἀμφοτέροις μὲν ἄμφω τὰ αἴτια προϋπάρχει, μᾶλλον μὴν ἐν τῷ παραδείγ‐ ματι τὸ πατρικόν, ἐν δὲ τῷ δημιουργῷ τὸ ποιητικόν. Τὸ | |
| 10 | μὲν γὰρ αὐτῷ τῷ εἶναι ποιεῖ, τὸ δὲ τῷ ἐνεργεῖν· καὶ τῷ μὲν ἡ ποίησις οὐσιώδης, τῷ δὲ ἡ οὐσία ποιητική· καὶ τὰ εἴδη παρ’ ἀμφοῖν, ἀλλ’ οὗ μὲν νοητῶς, οὗ δὲ νοερῶς. Ἐκ δὴ τούτων φανερὸν ὅτι καὶ ἀνάλογον ὑπέστη τῷ παραδειγματικῷ τὸ δημιουργικὸν αἴτιον καὶ ταύτην ἔχει | |
| 15 | πρὸς τὰ νοερὰ τὴν τάξιν ἣν ἐκεῖνο πρὸς τὰ νοητά. Καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὁ Τίμαιος εἰς ἐκεῖνο τὸ παράδειγμα τὸν τῶν ὅλων ἀνατείνεσθαί φησι δημιουργόν· Ἧιπερ οὖν νοῦς ἐνούσας ἰδέας ἐν τῷ ὃ ἔστι ζῷον, ὅσαι τε ἔνεισι καὶ οἷαι καθορᾷ, τοσαύτας καὶ τοιαύτας | |
| 20 | διενοήθη δεῖν καὶ τόδε τὸ πᾶν σχεῖν. Καὶ μετὰ τῆς ἀναλογίας ταύτης ὕφεσίς ἐστι τοῦ νοεροῦ πρὸς τὸ νοητόν· τὸ μὲν γὰρ ἥνωται μᾶλλον, τὸ δὲ διακέκριται, καὶ τὸ μὲν ἐν ἐφετοῦ τάξει προέστηκε, τὸ δὲ περὶ αὐτὸ κινεῖται, καὶ τὸ μὲν πληροῖ τῆς πατρικῆς δυνάμεως, τὸ δὲ οἷον | |
| 25 | καταπίνει καὶ ἐγκολπίζεται τὴν ὅλην ἐκείνου γόνιμον | |
| περιουσίαν. Καὶ κατὰ τοῦτον δὴ τὸν τρόπον παντελής | 56 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.57 | ἐστιν ὁ τοῦ παντὸς δημιουργός, ἀπὸ τοῦ παντελοῦς ζῴου τῶν ὅλων νοητῶν δυνάμεων μεταλαβών. Τριχῶς γὰρ τὸ πᾶν, τὸ μὲν νοητῶς, τὸ δὲ νοερῶς, τὸ δὲ αἰσθητῶς. Καὶ γὰρ ὁ κόσμος τέλειός ἐστιν ἐκ τελείων, ὥς φησιν | |
| 5 | ὁ Τίμαιος, καὶ τὸ αὐτοζῷον κατὰ πάντα τέλειόν ἐστιν, ὡς ὁ αὐτός που διατάττεται, καὶ ὁ δημιουργὸς τῶν αἰτίων ἄριστος ὢν παντελής ἐστι. Πάλιν οὖν ἀναλαβόντες λέγωμεν ὡς ἄρα τὸ μὲν πατρικὸν αἴτιον ἀπὸ τῆς ἄκρας ἑνώσεως ἄρχεται τῶν νοητῶν, τὸ δὲ | |
| 10 | πατρικὸν ἅμα καὶ ποιητικὸν ἐν τῷ παραδείγματι τῷ νοητῷ συνυφέστηκε, τὸ δὲ αὖ ποιητικὸν ὁμοῦ τῷ πατρικῷ κατὰ τὸν ὅλον δημιουργὸν ἀφώρισται, τό γε μὴν ποιητικὸν μόνον καὶ δημιουργικὸν τοῖς νέοις προσήκει θεοῖς, οἳ καὶ μερικῶν εἰσι καὶ θνητῶν ὑποστάται πραγμάτων. | |
| 15 | Αὐτὴ τοίνυν ἡ τῆς δημιουργικῆς αἰτίας ἰδιότης ποιητικὴ καὶ πατρική· καὶ τοῦτο οὐ μόνον ἐν ἀρχῇ τῶν περὶ αὐτῆς λόγων ὁ Τίμαιος λέγει, Τὸν μὲν οὖν ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς εἰπών, ἀλλὰ κἀν τῇ πρὸς τοὺς νέους θεοὺς συνουσίᾳ τὸ αὐτὸ πεποίηται λέγων | |
| 20 | ὡσαύτως ὁ δημιουργὸς πρὸς αὐτούς, Θεοὶ θεῶν, ὧν ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ τε ἔργων ἄλυτα ἐμοῦ γε ἐθέλοντος. Οὐ γὰρ πατέρα καὶ δημιουργὸν ἑαυτόν, ἀλλὰ δημιουργὸν καὶ πατέρα προσείρηκεν, ὥσπερ ἐκεῖ ποιητὴν καὶ πατέρα. Καὶ οὐκ ἐν τῷ Τιμαίῳ | |
| 25 | μόνον ὁ τρόπος οὗτος ἀφώρισται τῆς τῶν ὀνομάτων συν‐ τάξεως, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ Πολιτικῷ φησιν ὁ Ἐλεάτης ξένος περὶ τοῦ κόσμου διαλεγόμενος, ὅτι τὴν τοῦ δημι‐ | |
| ουργοῦ καὶ πατρὸς ἀπομιμούμενος διδαχὴν κατ’ | 57 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.58 | ἀρχὰς μὲν ἀκριβέστερον ἀπετέλει, τελευτῶν δὲ ἀμβλύτερον. Πανταχοῦ τοίνυν ὁ Πλάτων τὴν τάξιν ταύτην τῶν ὀνο‐ μάτων ἀνεξάλλακτον διαφυλάττων δῆλός ἐστι τοῖς μὴ | |
| 5 | παντάπασιν ἀπείροις τῶν τοιούτων κατὰ ταύτην τὴν ἰδιότητα τὴν δημιουργικὴν ἀφοριζόμενος μονάδα καὶ ἅμα ποιητικὴν αὐτὴν καὶ πατρικὴν εἶναι τιθέμενος. Διότι μὲν γὰρ τὸ πέρας ἐστὶ τῆς νοερᾶς τριάδος, πατρικὴν ἔλαχεν ὑπεροχὴν πρὸς πάντα τὰ δεύτερα γένη τῶν θεῶν· διότι | |
| 10 | δὲ ἀφ’ ἑαυτῆς πάντα παράγει τὰ μερικὰ τῶν ὄντων γένη τε καὶ εἴδη, ποιητικὴν ἔχει τῶν ὑφισταμένων αἰτίαν. Καὶ διότι μὲν πατήρ ἐστιν, ὁμοῦ καὶ δύναμίς ἐστιν ἐν αὐτῷ καὶ νοῦς. Αὐτὸς γάρ πού φησιν ὁ δημιουργός, Μιμού‐ μενοι τὴν ἐμὴν δύναμιν περὶ τὴν ὑμετέραν γένε‐ | |
| 15 | σιν· καὶ πάλιν ὁ Τίμαιος περὶ αὐτοῦ λέγει τὸ Ἧιπερ οὖν 〈νοῦσ〉 ἐνούσας ἰδέας ἐν τῷ ὃ ἔστι ζῷον, ὅσαι τε ἔνεισι καὶ οἷαι καθορᾷ, τοσαύτας καὶ τοιαύτας διενοήθη δεῖν καὶ τόδε τὸ πᾶν σχεῖν. Καὶ πατὴρ οὖν ἐστι καὶ ἡ δύναμις ἡ τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ | |
| 20 | καὶ ὁ νοῦς, ἀλλὰ πάντα ταῦτα νοερῶς, οὐ νοητῶς. Διόπερ οἶμαι πατὴρ μὲν οὐχ ἁπλῶς εἴρηται, ἀλλὰ μετὰ τοῦ ποιητοῦ καὶ τοῦ δημιουργοῦ· καὶ δύναμις οὐ καθ’ ἑαυτήν, ἀλλὰ τοῦ δημιουργοῦ καὶ πατρός, ὁ γὰρ ἑαυτὸν δημι‐ ουργὸν καὶ πατέρα προσειπὼν ἑαυτοῦ τὴν δύναμιν | |
| 25 | εἶναί φησι· νοῦς δὲ αὐτόθεν λέγεται καὶ τῆς δυνάμεως χωρὶς καὶ τῶν λοιπῶν, Ἧιπερ οὖν νοῦς ἐνούσας ἰδέας. Πάντα γάρ ἐστιν ἐν αὐτῷ νοερῶς, καὶ ἡ δύναμις | |
| καὶ ὁ πατήρ, μιμουμένῳ καὶ ταύτῃ τὸ παράδειγμα τὸ | 58 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.59 | νοητόν. Καὶ γὰρ ἐν ἐκείνῳ πάντα ἦν νοητῶς, τὸ πέρας, τὸ ἄπειρον, τὸ μικτόν, ταῦτα δέ ἐστιν ὁ πατήρ, ἡ δύνα‐ μις, ὁ νοῦς· ἀλλὰ τὸ μὲν νοερὸν ἐκείνου νοητὸν ἦν ἐν τοῖς νοητοῖς θεοῖς νοερὰν αἰτίαν προστησάμενον, τὸ δὲ | |
| 5 | τοῦ δημιουργοῦ νοερὸν καθ’ αὑτὸ νοερόν ἐστιν, ἐν τοῖς νοεροῖς νοερὸν ὑπάρχον, ὥσπερ εἴρηται πρότερον. Διότι μὲν οὖν, ὡς ἐλέγομεν, πατήρ ἐστιν ἐν αὐτῷ καὶ ἡ δύναμις καὶ ὁ νοῦς, διότι δὲ ταῦτα κατὰ τὸ ποιητικὸν ἀφώρισται καὶ δημιουργικόν, τῇ ζωογόνῳ συντάττεται | |
| 10 | τάξει καὶ μετ’ ἐκείνης ὑφίστησι τὰ τῆς ζωῆς γένη καὶ τὸν ὅλον κόσμον ζωοποιεῖ. Τίς δέ ἐστιν αὕτη καὶ ὅπου τέτακται, μικρὸν ὕστερον θεωρήσομεν· τοσοῦτον δὲ ἐκ τῶν νῦν εἰρημένων δῆλον, ὅτι ᾗ δημιουργός ἐστι τῆς ζωογόνου δεῖται συναφῆς καὶ μετ’ ἐκείνης ἀπογεννᾷ τὰς | |
| 15 | ὅλας ζωάς. Καὶ ταύτην μὲν ἑαυτῷ συνήνωσε, πάντα δὲ τὰ μέτρα τῆς ζωῆς ἐν αὐτῇ σπείρας καὶ μετ’ αὐτῆς δια‐ κοσμήσας καὶ παραγαγὼν ἐπιστρέφει πάλιν εἰς ἑαυτόν. Προσήκει γὰρ αὐτῷ καὶ τὸ γεννᾶν πάντα καὶ τὸ ἀνακα‐ λεῖσθαι πάντα πρὸς ἑαυτὸν οὐχ ἧττον τοῦ γεννᾶν, διότι | |
| 20 | δὴ κατὰ τὸ πέρας ἵδρυται τῆς νοερᾶς τάξεως καὶ δημιουρ‐ γικός ἐστι νοῦς. Ὡς μὲν οὖν δημιουργικὸς ἁπάντων ἐστὶν ὑποστάτης, ὡς δὲ νοῦς συνελίσσει τὸ πλῆθος εἰς ἕνωσιν καὶ ἐπιστρέφει πρὸς αὑτόν. Καὶ ταῦτα ἀμφότερα τοῖς πρὸς τοὺς νέους θεοὺς λόγοις ἀποτελεῖ· καὶ γὰρ πληροῖ | |
| 25 | δημιουργικῆς αὐτοὺς καὶ γονίμου δυνάμεως καὶ πρὸς αὑτὸν συνάγει καὶ οἷον ἐφετὸν ἑαυτὸν καθίστησι τῷ πλήθει τῶν θεῶν καὶ περὶ ἑαυτὸν ἀνατείνει τοὺς ἐν τῷ | |
| κόσμῳ πάντας δημιουργούς. | 59 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.60 | ιζʹ Τὸ τρίτον τοίνυν κατ’ ἄλλας ἐπιβολὰς τὰς περὶ τῆς δημιουργικῆς αἰτίας ἐννοίας ἀνακαθηρώμεθα τῷ Τιμαίῳ συνοδεύοντες. Πρῶτον μὲν οὖν τὴν ἀγαθότητα αὐτοῦ καὶ | |
| 5 | τὴν ἄφθονον μετάδοσιν τῶν δημιουργικῶν λόγων ἱκανῶς ἐν ἀρχῇ τῆς περὶ αὐτοῦ θεωρίας ἐξέφηνεν, ἀφ’ ἑστίας ὁρμώμενος τῆς ἐνούσης ἀγαθότητος ἐν αὐτῷ καὶ τῆς ὑπερουσίου θεότητος. Οὐ γάρ ἐστιν ἡ ἀγαθότης αὕτη καὶ τὸ ἄφθονον οἷον ἕξις τις τοῦ ἀγαθοῦ καὶ δύναμις, ἢ | |
| 10 | εἶδος αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ τῶν πολλῶν ἀγαθῶν προϋπάρχον, ἀλλὰ μία καὶ ἄρρητος ἀπὸ τἀγαθοῦ μετάληψις καὶ τὸ τῆς δημιουργικῆς τάξεως ἕν, καθ’ ὃ δὴ καὶ θεός ἐστιν ὁ δημιουργὸς καὶ πάντα πληροῖ τῶν οἰκείων ἀγαθῶν. Διότι γάρ ἐστι θεότης ἐν αὐτῷ πάντα διακοσμεῖν ἐφιεμένη | |
| 15 | καὶ ὕπαρξις ἐκτενὴς εἰς τὴν τῶν ὅλων πρόνοιαν, διὰ δὴ τοῦτο καὶ τὴν τῆς δημιουργίας ἀρχὴν ἐνεστήσατο. Ἡ μὲν οὖν ἀγαθότης οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ δημιουργικὴ θεότης· ἡ δὲ βούλησις ἔκγονός ἐστιν ἐνέργεια τῆς ἀγαθότητος, ὁρί‐ ζουσα τὸ τῆς δυνάμεως τέλος. Ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῷ δημι‐ | |
| 20 | ουργῷ τῶν ὅλων καὶ ὁ πατήρ, ὥσπερ εἴρηται, καὶ ἡ δύναμις καὶ ὁ νοῦς, καὶ ταῦτα νοερῶς, καθ’ ἕκαστον τού‐ των πεπλήρωται τῆς τοῦ ἑνὸς μετουσίας. Καὶ διὰ μὲν τῆς ἀγαθότητος τὸ πατρικὸν τὸ ἐν αὐτῷ καταλάμπεται καὶ τὸ οἷον νοητὸν τοῦ νοῦ· διὰ δὲ τῆς βουλήσεως ἡ | |
| 25 | δύναμις κυβερνᾶται καὶ πρὸς ἓν τὸ νοητὸν ἀγαθὸν ἀνα‐ | 60 in vol. 5 |
Theol Plat.5.61 | τείνεται· διὰ δὲ τῆς προνοίας ὁ νοῦς τέλειός ἐστι καὶ τῶν πάντων ὑποστάτης. Καὶ πάντα ταῦτα τῆς μιᾶς ἐν τῷ δημιουργῷ θεότητός ἐστιν ἔκγονα. Πρῶτον μὲν οὖν, ὅπερ ἔφην, τὴν θείαν ἰδιότητα τοῦ | |
| 5 | δημιουργοῦ διὰ τούτων ἐξέφηνε· δεύτερον δὲ τὴν νοητὴν ἐν αὐτῷ καὶ ἡνωμένην τῶν ὅλων παραδειγματικὴν αἰτίαν. Τὸ γὰρ ἑαυτῷ παραπλήσια πάντα ποιεῖν παρά‐ δειγμα αὐτὸν ἀποφαίνει τῶν ἐν τῷ κόσμῳ καλῶν καὶ ἀγαθῶν νοητόν. Διότι γὰρ αὐτῷ τῷ εἶναι τὰ πάντα ὑφί‐ | |
| 10 | στησιν, εἰκών ἐστιν αὐτοῦ τὸ ὑφιστάμενον. Καὶ κατὰ τοῦτον δὴ τὸν λόγον οὐ μόνον θεός ἐστιν ὁ δημιουργός, ἀλλὰ καὶ τὸ νοητὸν ἔχει καὶ τὸ ὄντως ὂν ἐν αὑτῷ, καὶ προείληφεν οὐ τὴν τελικὴν μόνον τῶν ἐγκοσμίων αἰτίαν, ἀλλὰ καὶ τὴν παραδειγματικήν. | |
| 15 | Τὸ δὲ αὖ τρίτον τὴν δύναμιν ἐξυμνεῖ τὴν δημιουργικὴν τὴν πᾶν μὲν τὸ ἄτακτον καὶ τὸ ἀόριστον ἀρχὴν ἀφανί‐ ζουσαν, μόνον δὲ τὸ καλὸν καὶ τὸ ἀγαθὸν ἐπικρατεῖν ἐν τοῖς ὅλοις παρασκευάζουσαν. Τὸ γὰρ δὴ μηδὲν εἶναι φλαυρὸν κατὰ δύναμιν τὴν ἀνανταγώνιστον τοῦ | |
| 20 | δημιουργοῦ δύναμιν ἐνδείκνυται τὴν ἀχράντως μὲν τὰ ἔνυλα διακοσμοῦσαν, ὅρον δὲ τοῖς ἀορίστοις καὶ τάξιν τοῖς ἀτάκτοις ἐπιλάμπουσαν. Οὗ δὴ κἀκεῖνό σοι θαυμα‐ στὸν ἐκφαίνεται τῶν Πλάτωνος δογμάτων, τὸ τὴν ὕλην ἐκ τῶν ὑπερκειμένων τινὸς τοῦ δημιουργοῦ θεῶν ἀπογεν‐ | |
| 25 | νᾶσθαι. Παραλαβὼν γὰρ αὐτὴν ἴχνεσιν εἰδῶν κατεχο‐ μένην οὕτως αὐτὸς ἐπιτίθησι τὴν σύμπασαν τελειότητα τῆς διακοσμήσεως. Πρόεισιν οὖν καὶ ἡ ὕλη καὶ πᾶν τὸ ὑποκείμενον τῶν σωμάτων ἄνωθεν ἀπὸ τῶν πρωτίστων ἀρχῶν, αἳ δὴ διὰ περιουσίαν δυνάμεως ἀπογεννᾶν δύνανται | |
| 30 | καὶ τὰ ἔσχατα τῶν ὄντων· ὁ δὲ τοῦ παντὸς δημιουργὸς | 61 in vol. 5 |
Theol Plat.5.62 | τάξιν καὶ ὅρον καὶ διακόσμησιν ἐπιλάμπει καὶ τὸ ὅλον ἀπεργάζεται τῶν νοητῶν εἰκόνα διὰ τῆς τῶν εἰδῶν μετα‐ δόσεως. Τέταρτον τοίνυν τὸν νοῦν τὸν δημιουργικὸν ὅπως ἡμῖν | |
| 5 | ἐκφαίνει, θεασώμεθα. Λογισάμενος οὖν ηὕρισκεν ἐκ τῶν κατὰ φύσιν ὁρατῶν μηδὲν ἀνόητον τοῦ νοῦν ἔχοντος κάλλιον ἄν ποτε γενέσθαι ἔργον. Τίς οὖν ὁ λογισμὸς οὗτος καὶ τίς ἡ εὕρεσις καὶ πόθεν; Οὐκοῦν ὁ μὲν λογισμὸς νόησίς ἐστι διῃρημένη καὶ πρὸς ἑαυτὴν | |
| 10 | βλέπουσα καὶ ἐν ἑαυτῇ ζητοῦσα τὸ εὖ. Πᾶς γὰρ ὁ λογι‐ ζόμενος ἀπ’ ἄλλου πρὸς ἄλλο μεθίσταται καὶ εἰς αὑτὸν ἐπιστρεφόμενος ζητεῖ τὸ ἀγαθόν. Ταῦτ’ οὖν ἀνάλογον καὶ ὁ δημιουργὸς νοῦς ἐν τῇ διακοσμήσει τοῦ παντὸς ἔχει, διῃρημένας αἰτίας προβάλλων τῶν ἐγκοσμίων, ἡνωμένως | |
| 15 | ἐν τοῖς νοητοῖς προϋπαρχόντων. Ἃ γὰρ ὑφίστησιν ἑνο‐ ειδῶς καὶ ἐξῃρημένως ὁ νοητὸς νοῦς, ταῦτα ὁ νοερὸς διακρίνων καὶ μερίζων καὶ οἷον αὐτουργῶν ἀπογεννᾷ. Ὁ μὲν οὖν λογισμὸς πλήρωσις τοῦ νοητοῦ ἐστι καὶ ἕνωσις πρὸς αὐτὸ παντελής· ᾧ καὶ δῆλον ὅτι τὸν λογισμὸν οὐ | |
| 20 | ζήτησιν οὐδ’ ἀπορίαν οὐδὲ πλάνην τοῦ θείου νοῦ προσ‐ ήκει νομίζειν, ἀλλὰ νόησιν σταθερὰν τὰς πολυειδεῖς αἰτίας τῶν ὄντων νοοῦσαν. Ἥνωται γὰρ ἀεὶ πρὸς τὸ νοητὸν ὁ νοῦς καὶ πεπλήρωται τῶν ἑαυτοῦ νοητῶν, καὶ τὸν ἴσον τρόπον νοῦς τε κατ’ ἐνέργειάν ἐστι καὶ νοητόν. | |
| 25 | Ἅμα γὰρ νοεῖ καὶ νενόηκε, καὶ ἑαυτὸν εὑρίσκει πρὸς ἑαυτὸν εἰσιὼν καὶ ηὕρηκεν ὅ ἐστι. Καὶ ὁ λογισμὸς οὐ κατὰ | |
| μετάβασιν· ἡ γὰρ τῶν θεῶν νόησις αἰώνιος, καὶ ἡ εὕρεσις | 62 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.63 | οὐ τοῦ ἀπόντος· πάρεστι γὰρ ἀεὶ πάντα τῷ νῷ τῶν θεῶν καὶ οὐ διέστηκεν ἐκεῖ τοῦ νοῦ τὸ νοητόν. Ἡ μὲν οὖν στροφὴ τοῦ νοῦ πρὸς ἑαυτὸν καλείσθω λογισμός, ἡ δὲ ἀπὸ τῶν νοητῶν πλήρωσις εὕρεσις, αὐτὰ δὲ τὰ νοητὰ | |
| 5 | [καὶ] κατὰ φύσιν ὁρατὰ προσονομαζέσθω. Διότι γὰρ οἶμαι καὶ τὸ ἀκόσμητον τῶν σωμάτων ὑποκείμενον ἴχνεσιν εἰδῶν ἀμυδροῖς κρατούμενον ὁρατὸν προσείρηκε, τὰ νοητὰ κατὰ φύσιν ὁρατὰ προσαγορεύει· τῷ γὰρ νῷ πρὸς ταῦτα βλέπειν κατὰ φύσιν, ἀλλ’ οὐ πρὸς τὰ χεί‐ | |
| 10 | ρονα. Καθάπερ οὖν αὐτὸν τὸν νοῦν ὁρᾶν τὰ νοητά φησι, κατὰ τὰ αὐτὰ δὴ καὶ τὰ νοητὰ κατὰ φύσιν ὁρατὰ καλεῖ καὶ τὸν νοῦν ἐπιστρέφει πρὸς τὸ νοητὸν ὡς ὁρῶν πρὸς ὁρατόν. Εἰ δὴ τὸ αὐτοζῷον ὁρᾷ καὶ πρὸς ἐκεῖνο τὸν ὅλον ἀπεικάζει κόσμον, ὁρατὸν ἂν ἐκεῖνο τῷ | |
| 15 | δημιουργῷ λέγοιτο τοῦ παντός. Ἐκεῖ γὰρ τὸ φανότατον τῶν νοητῶν, καὶ τοῦτο ἦν ὃ καὶ πρότερον ἐνεδεικνύμεθα, λέγοντες ἐκεῖ τὴν τοῦ κάλλους ἐκλάμψαι πηγήν, ὃ δὴ λαμπρὸν καὶ στίλβον ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης προσ‐ ωνόμαζε. | |
| 20 | ιηʹ Τοιαύτας μὲν οὖν καὶ ἀπὸ τούτων ἐννοίας παραληπτέον ὑπὲρ τῆς δημιουργικῆς αἰτίας. Μία δ’ ἂν γένοιτο τελειότης ἀκροτάτη τῶν περὶ αὐτῆς δογμάτων, εἰ τοὺς λόγους οὓς εἰς ἅπαντας ἐκτείνει τοὺς νέους δημιουργοὺς θεωρῆσαι | |
| 25 | δυνηθείημεν καὶ τὴν ἀποκεκρυμμένην αὐτῶν ἐκφῆναι διά‐ | 63 in vol. 5 |
Theol Plat.5.64 | νοιαν. Τοῦτο τοίνυν καὶ ποιῶμεν, ἀρχὴν τοιαύτην ἐνστη‐ σάμενοι τῆς περὶ αὐτῶν ἐξηγήσεως. Διτταὶ τῶν θεῶν εἰσιν ἐνέργειαι καὶ δυνάμεις. Αἱ μὲν οὖν ἐν αὐτοῖς μένουσι καὶ περὶ αὐτοὺς ἐνεργοῦσι καὶ | |
| 5 | τέλος ἔχουσι τὴν μίαν καὶ ἡνωμένην πρὸς τὴν οὐσίαν ὑπόστασιν· αἱ δὲ ἀπ’ αὐτῶν προϊοῦσαι καὶ περὶ τὰ δεύτερα τὴν δραστήριον ἐπιδεικνύμεναι δύναμιν, αἳ καὶ τῷ πλήθει τῶν ὑποδεχομένων καὶ τῇ τῆς οὐσίας ἰδιότητι συνυπάρ‐ χουσι. Διττῶν δὲ οὐσῶν τούτων αἱ δεύτεραι τῶν πρὸ | |
| 10 | αὐτῶν ἐξήρτηνται καὶ περὶ αὐτὰς ἀφορίζονται καὶ τὴν οἰκείαν ὕπαρξιν κατ’ ἐκείνας παραδέχονται. Δεῖ γὰρ δὴ πανταχοῦ τὰς ἔξω προϊούσας ἐνεργείας εἰκόνας εἶναι τῶν ἔνδον, ἀνελιττούσας μὲν τὸ ἀθρόον τῆς ἐκείνων ἀμερείας, πληθυούσας δὲ τὸ ἡνωμένον, μεριζούσας δὲ τὸ ἀμέριστον. | |
| 15 | Κατὰ δὴ τοῦτον τὸν λόγον διττὴ μέν ἐστιν ἐνέργεια τῆς φύσεως, ἥ τε ἐν αὐτῇ μένουσα, καθ’ ἣν ἑαυτὴν συνέχει καὶ τοὺς ἐν αὐτῇ λόγους, καὶ ἡ ἀπ’ αὐτῆς, δι’ ἣν καὶ τὰ σώματα πεπλήρωται τῶν φυσικῶν τούτων δυνάμεων, αἳ κινούμεναι παρὰ τῆς φύσεως εἰς ἀλλήλας δρῶσι καὶ | |
| 20 | πάσχουσιν ὑπ’ ἀλλήλων φυσικῶς. Διττὴ δὲ αὖ καὶ τῆς ψυχῆς κίνησις, ἡ μὲν αὐτοκίνητος καὶ πρὸς ἑαυτὴν ἐπε‐ στραμμένη καὶ ἑαυτῆς οὖσα καὶ τῇ ζωῇ τῆς ψυχῆς σύν‐ δρομος καὶ ἀδιάφορος πρὸς αὐτήν, ἡ δὲ ἐναπερειδομένη τοῖς ἑτεροκινήτοις καὶ ταῦτα κινοῦσα καὶ περὶ ταῦτα τὴν | |
| 25 | ἑαυτῆς δύναμιν ἐκτείνουσα. Διττὴ δὲ ἄρα καὶ ἡ τοῦ νοῦ πέφυκεν ἐνέργεια, μία μὲν ἡ νοερὰ καὶ τοῖς ὄντως οὖσιν ἡνωμένη καὶ ἀμέριστος, αὐτῷ τῷ νοητῷ τοῦ νοῦ συν‐ | |
| υπάρχουσα, μᾶλλον δὲ αὐτὸ τὸ νοητὸν οὖσα καὶ ὁ νοῦς | 64 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.65 | (οὐ γὰρ δυνάμει καθ’ αὑτὸν ὁ νοῦς, εἶτα προσλαβὼν τὴν ἐνέργειαν νοεῖ τὸ νοητόν, ἀλλ’ ἐνέργεια μία καὶ ἁπλῆ· καὶ γὰρ τὸ πλῆθος αὐτῆς ἑνιαῖόν ἐστιν, ἡ δὲ ἐνέργεια πρὸς αὑτόν)· ἑτέρα δὲ ἡ πρὸς τὰ ἔξω καὶ τὰ νοῦ μετέχειν | |
| 5 | δυνάμενα· καὶ γὰρ ταῦτα νοερὰ ποιεῖ δι’ ἑαυτὸν ὁ νοῦς, οἷον φῶς τῆς ἐν αὐτῷ νοήσεως ἐκλάμπων καὶ τοῖς ἄλλοις διδούς. Ἀνάγκη τοίνυν καὶ αὐτὸν τὸν θεῖον καὶ δημιουργικὸν νοῦν ἡνῶσθαι μὲν πρὸς τὸ νοητὸν ἀεὶ καὶ τὸ πλῆρες ἔχειν | |
| 10 | καὶ τὸ αὔταρκες τῆς δημιουργικῆς νοήσεως διαιωνίως ἱδρυμένον κατὰ τὴν ἕνωσιν τὴν τῶν ὅλων ἐξῃρημένην (εἰς ἣν οἶμαι καὶ ὁ Τίμαιος ἀποβλέπων μένειν πού φησι τὸν πατέρα τοῦ παντὸς ἐν τῷ ἑαυτοῦ κατὰ τρόπον ἤθει καὶ εἰς τὴν ἑαυτοῦ περιωπὴν ἀνα‐ | |
| 15 | χωρεῖν παραδόντα τὴν τῶν θνητῶν δημιουργίαν τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ θεοῖς· καθ’ ὅσον γὰρ ἐξῄρηται τῶν μεθ’ ἑαυτὸν καὶ ἀσύντακτός ἐστι πρὸς τὰ μερικώτερα πλήθη τῶν θεῶν, κατὰ τοσοῦτον εἰς ἑαυτὸν ἐπέστραπται καὶ τὰ πρὸ αὐτοῦ κατὰ μίαν καὶ ἑνοειδῆ καθορᾷ καὶ κατανοεῖ ἕνωσιν), αὐτῷ | |
| 20 | δὲ τῷ πρὸς ἑαυτὸν καὶ τοὺς ἡγεμονικωτέρους θεοὺς ἀνα‐ τείνεσθαι δευτέρας ἀφ’ ἑαυτοῦ προβάλλειν ἐνεργείας εἰς ἅπαντας τοὺς μερικοὺς διακόσμους. Ταύτας δὴ οὖν τὰς ἀπὸ τῆς ὅλης καὶ μιᾶς δημιουργίας εἰς τὸ δημιουργικὸν πλῆθος τῶν θεῶν προερχομένας δυνά‐ | |
| 25 | μεις τε καὶ ἐνεργείας δραστηρίους διὰ τῶν λόγων ὁ Τίμαιος ἀποτυποῦται. Καὶ γὰρ οἱ λόγοι τῶν νοήσεών εἰσιν εἰκόνες, διότι τὸ μὲν συνεσπειραμένον τῶν νοητῶν | |
| ἀνελίττουσι, τὸ δὲ ἀμερὲς εἰς τὴν μεριστὴν προάγουσιν | 65 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.66 | ὑπόστασιν, τὸ δὲ ἐν αὑτῷ μένον εἰς τὴν πρὸς ἄλλο σχέσιν μεταβιβάζουσι. Καὶ δῆλον δὴ ὅτι καθάπερ οἱ μὲν ἀπὸ τῆς φύσεως ὡρμημένοι λόγοι φυσικοί τινές εἰσι καὶ τὸ δεχόμενον αὐτοὺς φυσικὸν ἀποτελοῦσιν, οἱ δὲ ἀπὸ τῆς | |
| 5 | ψυχῆς ἀπογεννώμενοι ζωοποιοὶ μὲν ὑπάρχουσι, τὸ δὲ μετέχον αὐτῶν ἔμψυχον ἀπεργάζονται καὶ παρ’ ἑαυτοῦ κινούμενον διὰ τὴν ἐκείνης δύναμιν, ὥς φησιν ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης, καὶ τοῦ τῆς αὐτοκινησίας ἰνδάλματος αὐτῷ μεταδιδόασιν, οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ νοῦ τοῖς δευτέροις | |
| 10 | μετ’ αὐτὸν ἐλλαμπόμενοι τὰ νοερὰ πάντα τοῖς δεχομένοις αὐτοὺς πρυτανεύουσιν ἀγαθά, γνώσεως ἀληθοῦς καὶ ἁπλου‐ στέρας ζωῆς καὶ καθαρότητος ὄντες παρεκτικοί, κατὰ τὰ αὐτὰ δὴ καὶ οἱ δημιουργικοὶ λόγοι προάγουσιν εἰς τοὺς νέους θεοὺς τὰ ὅλα καὶ ἀμέριστα καὶ ἡνωμένα μέτρα | |
| 15 | τῆς ἐξῃρημένης δημιουργίας καὶ πληροῦσιν αὐτῶν τὰς οὐσίας τῆς δημιουργικῆς προνοίας, καὶ δευτέρους αὐτοὺς ἀποφαίνουσι δημιουργοὺς καὶ ζηλωτὰς τοῦ σφετέρου πατρός. Ὁ μὲν γὰρ τῶν ὅλων ἐστὶ τοῦ κόσμου πληρωμάτων ὑποστάτης, οἱ δὲ ἐκεῖνον μιμούμενοι τὰ μερικὰ πάντα | |
| 20 | συνδημιουργοῦσι τοῖς ὅλοις· καὶ ὁ μὲν τῶν ἀιδίων τὴν οὐσίαν παρήγαγεν, οἱ δὲ τὰ θνητὰ πλάττοντες καθ’ ἕνα γενεσιουργὸν κύκλον καὶ ταῦτα μεταβάλλουσι· καὶ ὥσπερ ὁ εἷς δημιουργὸς κυβερνᾷ τὰς ὅλας τοῦ παντὸς περιόδους, οὕτω δὴ καὶ οἱ πολλοὶ τοὺς μερικοὺς κύκλους τῶν ἐν | |
| 25 | γενέσει φερομένων ἀνακυκλοῦσιν. Εἰ δὴ ταῦτα ὀρθῶς λέγομεν περὶ τῶν ἀπὸ τοῦ δημιουργοῦ προϊόντων λόγων εἰς τὸ πλῆθος τῶν ἐγκοσμίων θεῶν, καὶ εἰσὶ δραστήριοι καὶ δημιουργικοὶ καὶ ἐπιστρεπτικοὶ τῶν | |
| δεχομένων εἰς τὴν πρὸς αὐτὸν ἕνωσιν καὶ τελεσιουργοὶ | 66 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.67 | τῶν ἐν αὐτοῖς [λόγων] ἀγαθῶν, οὐκ ἂν ἔτι παραδοξολογεῖν δοκοῖμεν, εἰ πασῶν τῶν ἐν τῷ πατρὶ μονίμως ἱδρυμένων δυνάμεων καὶ τῶν πρὸ αὐτοῦ καὶ μετ’ αὐτὸν ὑποστάντων αἰτίων τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ θεοῖς προτείνειν τὴν μετουσίαν | |
| 5 | αὐτοὺς ἀπεφηνάμεθα, καὶ ὥσπερ ἐκεῖνος τὸ πέρας τῶν νοερῶν θεῶν συνελίσσων πλήρωμα τῶν πάντων ἐστίν, οὕτω δὴ καὶ τοὺς ἀπ’ αὐτοῦ δημιουργικοὺς λόγους ἁπάντων ὡς εἰπεῖν τῶν ὑπὲρ τὸν κόσμον θείων γενῶν τὰς ἰδιότητας εἰς αὐτοὺς προάγειν, δι’ ὧν εἰς ἁπάσας τὰς τάξεις τὰς | |
| 10 | πρὸ αὐτῶν ἀνηρτημένοι, καθάπερ οἶμαι καὶ ὁ σύμπας οὑτοσὶ κόσμος, δημιουργήσουσι τὰ θνητὰ πάντα καὶ μετα‐ δώσουσιν ἄλλης ἄλλοις δυνάμεως καὶ ἀπορροίας τῶν θείων δυνάμεων. Τίνα δὴ οὖν ἐστιν, ὡς συλλήβδην εἰπεῖν, ὅσα διὰ τούτων | |
| 15 | τῶν λόγων ὁ Πλάτων ἐφήκειν τοῖς νέοις θεοῖς ἀπὸ τοῦ πρώτου δημιουργοῦ ἐνδείκνυται καὶ τῆς παντελοῦς δημιουργίας; Πρῶτον μὲν δηλαδὴ τὸ θεοὺς αὐτοὺς εἶναι θεῶν· ἡ γὰρ ἀπὸ τοῦ πατρὸς εἰς αὐτοὺς προϊοῦσα κλῆσις δυνάμεώς ἐστι χορηγὸς θείας καὶ δραστήριον ἔλαχε | |
| 20 | τὴν εἰς τὰ μετέχοντα παρουσίαν, ὥσπερ εἴρηται πρότερον. Μετὰ δὲ τοῦτο τὴν ἄλυτον αὐτοῖς ἐνδίδωσι δύναμιν, τὴν δὲ τῆς λύσεως αἰτίαν αὐτὸς ἐν ἑαυτῷ περιέχει ὁ τῶν ὅλων δημιουργός, ἵνα κατ’ οὐσίαν μὲν ὦσιν ἄλυτοι, κατ’ αἰτίαν δὲ τὴν τῆς συνδέσεως οὐκ ἄλυτοι. Τὸ τρίτον τοίνυν | |
| 25 | τὴν ἐπισκευαστὴν ἀθανασίαν εἰς αὐτοὺς ἄνωθεν προ‐ | 67 in vol. 5 |
Theol Plat.5.68 | άγει· τὸ γὰρ μήτε ἀθανάτους εἶναι μήτε τεύξεσθαι θανάτου μοίρας εἰς τοῦτο καθίστησιν αὐτοὺς τῆς ἀθα‐ νασίας τὸ εἶδος ὃ καὶ ὁ ἐν τῷ Πολιτικῷ μῦθος προσείρηκεν ἐπισκευαστόν. Ἐπὶ δὴ τούτῳ τὴν τελεσιουργὸν αὐτοῖς | |
| 5 | τῶν ὅλων δύναμιν ἐφήκειν ἀπὸ τοῦ πατρὸς μαρτυρεῖ· εἰ γὰρ ἀτελὴς ὁ κόσμος τῆς τῶν θνητῶν ζῴων ὑποστά‐ σεως χωρίς, ἀνάγκη δήπου τελειότητος αἰτίους εἶναι τῷ παντὶ τοὺς τῆς γενέσεως αὐτῶν προϊσταμένους. Καὶ τέλος γεννητικὴν μὲν αὐτοῖς καὶ πατρικὴν ἀπὸ τῆς ἐξῃρημένης | |
| 10 | καὶ νοερᾶς αἰτίας τῶν ὅλων ἀποδίδωσιν ἡγεμονίαν, ἐντί‐ θησι δὲ αὐτοῖς καὶ τὰς προσεχεῖς τῆς παλιγγενεσίας δυνάμεις· ἐν αὐτοῖς γὰρ καὶ φθίνοντα πάλιν δέχε‐ σθαι καὶ ἐκ τῶν ὅλων τὰ μέρη δημιουργεῖν καὶ πάλιν εἰς τὰ ὅλα τὴν τῶν μερῶν ἀνάλυσιν ἀποτελεῖν· καὶ ὅλως | |
| 15 | τὸν ἀειγενῆ τῆς φύσεως δρόμον ὑποτάττει τῇ ποιήσει τῶν νέων θεῶν. Ὡς δ’ οὖν συνελόντι φάναι, πληροῖ μὲν αὐτοὺς τῆς θείας ἑνώσεως ὁ δημιουργός, πληροῖ δὲ τῆς μονίμου κατα‐ στάσεως, πληροῖ δὲ ἀιδιότητος τῆς αὐτοῖς προσηκούσης, | |
| 20 | τελεσιουργῶν δὲ δυνάμεων καὶ ζωογόνων ὀχετῶν καὶ δημιουργικῶν μέτρων ἐπιρρεῖ τὰς παντοδαπὰς αὐτοῖς αἰτίας. Διὸ δὴ καὶ οἱ πολλοὶ δημιουργοὶ τὴν τῶν καθ’ ἕκαστα δημιουργίαν εἰς τὴν μίαν καὶ ὅλην πρόνοιαν ἀναφέρουσι τοῦ πατρός, καὶ ταῖς ἀρχαῖς ἃς παρ’ ἐκείνου | |
| 25 | τῶν δημιουργικῶν ἔργων εἰλήχασι τὴν ἑαυτῶν *** δρα‐ | |
| στήριον ποίησιν. Καὶ πάντες μὲν πασῶν ἀποπληροῦνται τῶν | 68 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.69 | δυνάμεων, ὅτι δὴ καὶ πάντες τῶν ἀπὸ τοῦ πατρὸς μετέ‐ χουσιν εἰς ἑαυτοὺς προϊόντων λόγων δημιουργικῶν, ἄλλοι δὲ κατ’ ἄλλην μᾶλλον ἰδιότητα χαρακτηρίζονται· καὶ οἱ μὲν τῆς ἑνώσεώς εἰσι δοτῆρες τοῖς αὑτῶν γεννήμασιν, οἱ | |
| 5 | δὲ τῆς ἀλύτου διαμονῆς, οἱ δὲ τῆς τελειότητος, οἱ δὲ τῆς ζωῆς, οἱ δὲ τῆς παλιγγενεσίας προΐστανται· καὶ τὰς ἡνωμένας ἐν τῷ ἑνὶ δημιουργῷ δυνάμεις διῃρημένως ἐν τῷ παντὶ κληρωσάμενοι τῇ τοῦ πατρὸς ὑπουργοῦσι προ‐ νοίᾳ. Καὶ πάντα μὲν ὅσα παρὰ τῶν πολλῶν ἀπογεννᾶται | |
| 10 | δημιουργῶν, πολλῷ μειζόνως ἀπὸ τῆς μιᾶς ὑφίσταται δημιουργίας, τὰ μὲν θνητὰ διαιωνίως, τὰ δὲ κινούμενα ἀκινήτως, τὰ δὲ μεριστὰ κυβερνώσης ἀμερίστως. Οὐ μέντοι καὶ τὰ τοῦ ἑνὸς ἐκείνου δημιουργοῦ γεννήματα τῶν νέων ἀνάγκη θεῶν ἐξάπτειν τῆς κινήσεως· περιληπτικωτέρα γάρ | |
| 15 | ἐστιν ἡ μία δημιουργία τῆς πεπληθυσμένης πανταχοῦ, καὶ τὰ αἰτιώτερα τῶν θείων καὶ πρὸ τῶν οἰκείων ἐνεργεῖ γεννη‐ μάτων καὶ μετ’ αὐτῶν ὑφίστησι τὰ ἀπ’ αὐτῶν. Τὰ μὲν τοίνυν θεῖα γένη τοῦ παντὸς καὶ ἀφ’ ἑαυτοῦ παράγει καὶ δι’ αὑτοῦ κατὰ τὴν ἀγαθοειδῆ βούλησιν ὁ πρώτιστος θεός, | |
| 20 | τὰ δὲ θνητὰ διὰ τῶν νέων κυβερνᾷ θεῶν, ἀφ’ ἑαυτοῦ μὲν καὶ ταῦτα γεννῶν, ἀλλ’ οἷον αὐτουργούντων ἄλλων. Δι’ ἐμοῦ γὰρ γενόμενα, φησί, θεοῖς ἰσάζοιτο ἄν. Τὸ μὲν οὖν δι’ οὗ τοῖς νέοις θεοῖς ἀποδοτέον, τὸ δὲ ἀφ’ οὗ κἀν τῇ παρόδῳ τῶν θνητῶν εἰς τὸν ὅλον δημιουργὸν | |
| 25 | ἀνακτέον. Ἀεὶ γὰρ τὰ πρώτιστα τῶν ὑφισταμένων συν‐ απεργάζεται τῇ σφετέρᾳ μονάδι τὴν τῶν δευτέρων ἀπογέν‐ | |
| νησιν· καὶ πάντα μὲν ἀπ’ ἐκείνης, ἀλλὰ τὰ μὲν ἀμέσως | 69 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.70 | καὶ δι’ ἐκείνης, τὰ δὲ διὰ μέσων ἄλλων ἀποδέχεται τὴν ἀπ’ ἐκείνης πρόνοιαν. Καὶ γὰρ τὰ μέσα ταῦτα γένη τῶν αἰτίων ἀπὸ τῆς πρωτουργοῦ μονάδος λαγχάνει τὴν προ‐ νοητικὴν τῶν δευτέρων ἐπιστασίαν. | |
| 5 | 〈ιθʹ〉 Περὶ μὲν οὖν τῶν ἐν Τιμαίῳ λόγων οὓς ὁ δημιουργὸς ἐνδίδωσι τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ θεοῖς τοσαῦτα πρὸς τὸ παρὸν εἰρήσθω. Μετὰ δὲ τούτους θεωρῆσαι προσήκει τὰ δεύτερα μέτρα τῆς ὅλης δημιουργικῆς προνοίας, ἣν προτείνει ταῖς | |
| 10 | πολλαῖς καὶ μερισταῖς ἀφ’ ἑαυτοῦ ψυχαῖς. Καὶ γὰρ ταύτας ὑποστήσας καὶ διελὼν ἰσαρίθμους ταῖς θείαις ζωαῖς καὶ περὶ τὸν κόσμον διασπείρων ὅρους δημιουργικοὺς ἐντίθησιν αὐταῖς καὶ τὰς ὅλας αὐτῶν ἀφορίζει περιόδους καὶ τοὺς εἱμαρμένους νόμους εἰς αὐτὰς ἐγγράφει | |
| 15 | καὶ τὰ μέτρα τῆς γενεσιουργοῦ ζωῆς αὐτῶν προτίθησιν ἐμφανῆ καὶ τὰ τῆς ἀρετῆς ἆθλα καὶ τὰ τῆς κακίας ἔργα πάντα διαθεσμοθετεῖ καὶ κοσμεῖ δεόντως, καὶ τὸ τέλος τῆς πάσης περιόδου νοερῶς ἐν ἑνὶ περιλαμβάνει καὶ πρὸς τοῦτο τὴν ὅλην πολιτείαν συντάττει τῶν μερικῶν | |
| 20 | ψυχῶν. Πᾶσαι μὲν οὖν αἱ τῆς ἀθανάτου μοίρας ψυχαὶ τὴν πρόοδον ἀπὸ τοῦ δημιουργοῦ λαχοῦσαι πληροῦνται παρ’ αὐτοῦ τῆς ἡνωμένης καὶ νοερᾶς προνοίας, διότι δὴ παντα‐ χοῦ τὰ γεννήματα τῶν αἰτίων ἐξηρτημένα μετέχει τῆς ἀπ’ | |
| 25 | αὐτῶν τελεσιουργίας· ἀλλ’ αἱ μὲν θεῖαι ψυχαὶ πρώτως | 70 in vol. 5 |
Theol Plat.5.71 | ἐκεῖθεν ὑποστᾶσαι καὶ τῶν λόγων ἀμέσως κατήκοοι γίγ‐ νονται τοῦ πατρός· αἱ δὲ μερισταὶ δευτέρως καὶ μετὰ πλείονος μερισμοῦ τῆς ἑνοειδοῦς προνοίας τοῦ δημιουργοῦ μεταλαγχάνουσιν. Ὅθεν δὴ καὶ ταύταις μὲν ὡς νομοθέτης | |
| 5 | καὶ τὰ μέτρα πάντα τῆς ζωῆς αὐτῶν ἀφορίζων, οὕτως προτείνει τοὺς δημιουργικοὺς λόγους, τὸ μὲν διῃρημένον τῆς ὅλης αὐτῶν ζωῆς ἡνωμένως περιλαμβάνων, τὸ δὲ ἐν χρόνῳ μεταβάλλον ἀχρόνως ἐν ταὐτῷ συνελίσσων, τὸ δὲ πολυειδὲς καὶ ποικίλον τῆς περὶ αὐτὰς ἐνεργείας μονο‐ | |
| 10 | ειδῶς κατὰ μίαν ἁπλότητα συνάγων. Ταῖς δὲ θείαις ψυχαῖς αὐτόθεν τὴν ἑαυτοῦ πρόνοιαν ἐκφαίνει καὶ κοινωνεῖν αὐτῷ τῆς εἰς τὸν κόσμον ὅλον προμηθείας παρακελεύεται καὶ συνδημιουργεῖν τὰ θνητὰ καὶ συνδιακοσμεῖν καὶ τῶν γενητῶν ἄρχειν κατὰ τὰ μέτρα τῆς δίκης καὶ ποδηγεῖν | |
| 15 | πάντα καὶ συγκυκλεῖν ἑπομένως τῇ δημιουργικῇ προνοίᾳ. Πολλοῦ ἄρα δέουσιν ἐφάπτεσθαι τῆς δημιουργίας οἱ τοῦ Πλάτωνος ἐξηγηταὶ τὰς μερικὰς ψυχὰς εἰς ταὐτὸν ἄγοντες ταῖς ὅλαις καὶ πάσαις τὴν αὐτὴν οὐσίαν διδόντες, ἐπειδὴ πᾶσαι κατὰ τὸν ἕνα δημιουργὸν ἔλαχον τὴν ἀπογέννησιν. | |
| 20 | Πρῶτον μὲν γὰρ καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν πρόοδον τὰ τῶν πρόσθεν ἐπίλοιπα κατεχεῖτο καὶ δεύτερα καὶ τρίτα, φησὶν ὁ Τίμαιος, γένη προῆγε τὰς μερικὰς ψυχὰς διακοσμῶν ὁ πατήρ· ἐπὶ δὲ τῇ τοιαύτῃ προόδῳ καὶ τοὺς τῆς ἐπιστροφῆς λόγους ταῖς μὲν θείαις ψυχαῖς | |
| 25 | νοεροὺς προτείνει καὶ δημιουργικοὺς καὶ δυνάμεων γεννη‐ τικῶν καὶ τελεσιουργῶν ἀγαθῶν παρεκτικούς, ταῖς δὲ μερικαῖς γενέσεως καὶ εἱμαρμένων νόμων καὶ δίκης καὶ περιόδων παντοίων ἀφοριστικούς. Εἰ τοίνυν τὰ ἐκ τοῦ | |
| δημιουργοῦ πάντα κατ’ οὐσίαν ἐστὶ ταῖς ψυχαῖς, ἀνάγκη | 71 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.72 | δήπου τὰ διαφέροντα μέτρα τῶν λόγων διαφόρων εἶναι δυνάμεων αἴτια· καὶ ταῖς μὲν τῶν [μεριστῶν] ψυχῶν τὴν ἐξῃρημένην ἀπονέμει τῶν ἐν τῷ κόσμῳ πολιτείαν, ταῖς δὲ τὴν ὑποτεταγμένην ἐκείναις καὶ κυβερνωμένην ἄνωθεν ἀπ’ | |
| 5 | αὐτῶν. κʹ Ταῦτα μὲν οὖν ἐν ἄλλοις διὰ πλειόνων ἔξεστιν ἀπο‐ δεικνύναι. Μετὰ δὲ τοὺς δημιουργικοὺς λόγους πάλιν ἐπ’ αὐτὸν τὸν δημιουργικὸν νοῦν ἀναδραμόντες θεωρήσωμεν | |
| 10 | ἑπόμενοι τῷ Πλάτωνι τίς ποτε οὗτός ἐστιν ὁ δημιουργός, τὸ πέρας αὐτὸ τῆς νοερᾶς τριάδος συνελίσσων εἰς τὴν ἀρχήν, καὶ ὅπως αὐτὸν ἐπονομάζειν προσήκει κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν θεολογίαν. Μᾶλλον δὲ πρὸ τούτου συνελόντες εἴπωμεν ἐν κεφαλαίοις ἃ περὶ αὐτοῦ κατὰ τὴν ὑφήγησιν | |
| 15 | τοῦ Τιμαίου παρειλήφαμεν· καὶ γὰρ ἂν ἐκεῖνα ῥᾷον ἐκ τούτων διομολογηθέντων ἡμῖν καταμάθοιμεν. Ποιητὴς μὲν δὴ καὶ πατὴρ ἀνύμνηται τοῦ κόσμου παντὸς εὐθὺς ἐν ἀρχῇ τῆς περὶ αὐτοῦ θεολογίας, καὶ οὔτε ποιητὴς μόνον οὔτε πατὴρ καὶ ποιητής, ἀλλ’ ὁμοῦ | |
| 20 | μὲν ἀμφοτέρας ἔχων ἀναπέφανται τὰς ἰδιότητας, κατὰ δὲ τὴν ποιητικὴν μᾶλλον ἢ τὴν πατρικὴν αἰτίαν χαρακτηρι‐ ζόμενος· δημιουργὸς δὲ τῶν ὅλων κατὰ τὴν ἀγαθό‐ τητα τὴν ἑαυτοῦ καὶ τὴν ἄφθονον βούλησιν καὶ τὴν δύναμιν τὴν πάντα κατακοσμεῖν, καὶ τὰ ἄτακτα, δυναμένην· κάλ‐ | |
| 25 | λους δὲ καὶ συμμετρίας καὶ τάξεως χορηγὸς καὶ τῶν | |
| αἰτίων ἄριστος διαφερόντως ἡμῖν παραδέδοται, διότι | 72 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.73 | δὴ τῆς ὅλης δημιουργικῆς σειρᾶς τὴν μονοειδῆ καὶ πρω‐ τουργὸν ἐκληρώσατο δύναμιν· νοῦ δὲ καὶ ψυχῆς ὑπο‐ στάτης καὶ πάσης ὁμοῦ τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ζωῆς, ἐπειδὴ ζῷον ἔμψυχον ἔννουν αὐτὸς ἀπειργάσατο τὸν ὅλον | |
| 5 | οὐρανόν· πλήρης δὲ τοῦ νοητοῦ παντὸς 〈ὢν〉 καὶ πρὸς αὐτὸ τὸ νοητὸν ζῷον καὶ παντελὲς ἀνατείνων ἑαυτόν, καὶ τοῦτο δι’ ὁμοιότητος ἐκείνῳ συνάπτων καὶ μονογε‐ νὲς αὐτὸ δημιουργῶν, ὥσπερ τὸ παράδειγμα χωριστόν, ἀφ’ ὅλων ἐκβεβηκὸς τῶν νοητῶν, ἡνωμένως ὑφέστηκε· | |
| 10 | καὶ μὴν καὶ τῶν σωμάτων αὐτὸς δημιουργός, αὐτὸς τελε‐ σιουργός, αὐτὸς ταῖς ἀρίσταις ἀναλογίαις τὰ πάντα συνδέων καὶ τάς τε δυνάμεις αὐτῶν καὶ τοὺς ὄγκους καὶ τοὺς ἀριθμοὺς τοῖς καλλίστοις δεσμοῖς συναρ‐ μόζων· ἔτι δὲ ὅλον ἐξ ὅλων καὶ τέλειον ἐκ τελείων | |
| 15 | τὸ πᾶν ὑφιστάς, ἵν’ ἀγήρων καὶ ἄνοσον ᾖ καὶ πάντα ἔχον ἐν ἑαυτῷ τὰ τῶν στοιχείων γένη· καὶ δὴ καὶ σχήματι τῷ πρωτίστῳ καὶ ἁπλουστάτῳ καὶ περιληπτικωτάτῳ τῶν ὄντων ἁπάντων σχημάτων αὐτὸ διακοσμῶν· πρὸς δὲ τού‐ τοις αὐταρκείας αἴτιος καὶ τῆς εἰς αὑτὸ τοῦ παντὸς | |
| 20 | ἀνακυκλήσεως, ἵνα πάντα καὶ πάσχον ὑφ’ ἑαυτοῦ καὶ δρῶν ἐν αὑτῷ μηδενὸς τῶν ἔξω κειμένων προσδεὲς ᾖ· καὶ κινήσεως μὲν αὐτῷ νοερᾶς χορηγός, ζωῆς δὲ κατὰ χρόνον ἐξελιττομένης καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως καὶ περὶ τὰ αὐτὰ τὴν μεταβολὴν ποιουμένης· ἔτι τοίνυν | |
| 25 | ψυχῆς ἐστι πατὴρ καὶ τῶν ἐν ψυχῇ γενῶν καὶ τῆς ἐν αὐτῇ | |
| διαιρέσεως καὶ τῶν ἁρμονικῶν πάντων λόγων, οἷον λύραν | 73 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.74 | αὐτοκίνητον καὶ ἀθάνατον ὑποστησάμενος ταύτην ἐν τῷ κόσμῳ· καὶ τῶν ἐν αὐτῷ κύκλων διαιρέτης, τοῦ τε ἑνὸς καὶ τῶν ἑπτά, καὶ ὅλως σχήματος καὶ μορφῆς αὐτὸς ποιητὴς καὶ δημιουργός· ἐπὶ δὲ τούτοις τὸν ὅλον χρόνον | |
| 5 | αὐτὸς ἀφ’ ἑαυτοῦ γεννᾷ κατὰ τὴν τοῦ αἰῶνος μίμησιν καὶ τὰ τοῦ χρόνου μέτρα πάντα καὶ τοὺς ἐκφαίνοντας ταῦτα θεούς· καὶ διαφερόντως τὸν ὅλον ὑφίστησιν ἥλιον ἀπὸ τῆς ἑαυτοῦ νοερᾶς οὐσίας τὸ φῶς ἀνάπτων, ἵνα τῶν ἄλλων θεῶν ἐξῃρημένην ἔχων ὑπεροχὴν βασιλεὺς ᾖ τοῦ παντός· | |
| 10 | καὶ μὲν δὴ καὶ τὰ πλήθη σύμπαντα τῶν ἐγκοσμίων δημιουργεῖ θεῶν τε καὶ δαιμόνων καὶ τὰ οὐράνια καὶ τὰ ὑπὸ σελήνην, ἵνα τὸν μονογενῆ καὶ αὐτάρκη τοῦτον θεὸν ἄγαλμα τοῦ νοητοῦ καὶ παντελοὺς ἀποφήνῃ θεοῦ, τὴν μὲν γῆν οἷον ἑστίαν ἐν αὐτῷ πηξάμενος, τὰ δὲ ἄλλα | |
| 15 | στοιχεῖα ψυχαῖς θείαις καὶ δαίμοσι διακληρώσας· ἐφ’ ἅπασι δὲ τούτοις ἐπιστρέφει μὲν τὰ προελθόντα γένη τῶν θεῶν εἰς αὑτόν, πληροῖ δὲ πάντα γενέσεως ἀχράντου, ζωῆς ἀιδίου, τελειότητος δημιουργικῆς, γεννητικῆς περι‐ ουσίας· ὑφίστησι δὲ καὶ τὰς μεριστὰς ψυχὰς μετὰ τῶν | |
| 20 | ὀχημάτων καὶ διαιρεῖ περὶ τοὺς ἡγεμόνας θεοὺς καὶ ἄλλας ἄλλοις ὑποτάττει καὶ τοὺς εἱμαρμένους νόμους αὐταῖς ἐκφαίνει καὶ ταῖς εἰς γένεσιν καθόδοις μετρεῖ καὶ ταῖς περιόδοις αὐτῶν ἀθλοθετεῖ καὶ πᾶσαν ὡς εἰπεῖν αὐτῶν τὴν ἐν τῷ κόσμῳ πολιτείαν διαθεσμοθετεῖ. | |
| 25 | Μετὰ δὲ πάντα ταῦτα πέρας μὲν ἐπιτίθησι τῇ προνοίᾳ τῶν ὅλων, ἐπάνεισι δὲ εἰς τὴν ἑαυτοῦ περιωπήν, τοῖς νέοις θεοῖς παραδοὺς τὴν τῶν θνητῶν προμή‐ | |
| θειαν καὶ μένων ἐν τῷ αὑτοῦ κατὰ τρόπον ἤθει, | 74 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.75 | παράδειγμα τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ δημιουργοῖς τῆς εἰς τὰ δεύτερα προνοίας. Καὶ ὥσπερ ἐν τῇ δημιουργίᾳ τῶν ὅλων παράδειγμα τὸ νοητὸν ζῷον, οὕτω δὴ κἀν τῇ διακοσμήσει τῶν μερικῶν παράδειγμα τὸ νοερόν ἐστι ζῷον, ἐν ᾧ διῃρη‐ | |
| 5 | μένως τὰ εἴδη πάντα κατὰ τὴν ἑαυτῶν φύσιν προφαίνεται. Νοήσαντες γάρ φησιν οἱ παῖδες τὴν τοῦ πατρὸς τάξιν ἐπείθοντο αὐτῇ· καὶ μένοντος ἐκείνου καὶ πατρικῶς καὶ διαιωνίως τὰ πάντα παράγοντος, αὐτοὶ δημιουργικῶς καὶ κατὰ χρόνον τὰ θνητὰ γένη διεκόσμουν. | |
| 10 | Ἄνωθεν δὴ ἄχρι τῆς τούτων ποιήσεως ἡ τοῦ δημιουργοῦ πρόνοια καταφαίνεται, καὶ οἷον ὕμνος τις οὗτος ἀποδέδοται τῷ δημιουργῷ καὶ πατρὶ τοῦδε τοῦ παντὸς ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος τάς τε δυνάμεις αὐτοῦ καὶ τὰς ποιήσεις καὶ τὰς εἰς τὸν κόσμον εὐεργεσίας ἀνευφημῶν. Καὶ δεῖ τοῖς | |
| 15 | ἐνταῦθα σαφῶς ἀναγεγραμμένοις πειθομένους καὶ τἄλλα πάντα περὶ αὐτοῦ ζητούμενα θηρᾶν· λέγω δὲ οἷον , ὃ μικρῷ πρότερον εἴπομεν, τίς ποτε οὗτός ἐστιν ὁ δημιουργός, καὶ ὅπως αὐτὸν ὀνομάζειν 〈προσήκει〉 κατὰ τὴν παρ’ Ἕλλησι φήμην, καὶ διὰ ποίαν αἰτίαν οὔτε ὄνομα αὐτοῦ παρα‐ | |
| 20 | δίδωσιν ὁ Τίμαιος οὔτε ὅστις ἐστὶν ἐξέφηνεν, ἀλλὰ καὶ εὑρεῖν ἔργον αὐτὸν καὶ εὑρόντα φησὶν ἀδύ‐ νατον εἰς ἅπαντας λέγειν. Ἤδη μὲν οὖν κἀκ τῶν προειρημένων οἶμαι καταφανὲς γεγονέναι τοῖς καὶ μικρὰ συνεῖναι δυναμένοις ὅτι καὶ κατὰ τὴν Πλάτωνος ψῆφον | |
| 25 | ὁ μέγας ἐστὶ Ζεὺς ὁ νυνὶ παρ’ ἡμῶν ὑμνημένος δη‐ μιουργός. Εἰ γὰρ τῆς νοερᾶς ὅλης, ὥσπερ εἴρηται, τριάδος τὸ μὲν ἀκρότατόν ἐστιν ἡ τοῦ Κρόνου βασιλεία | |
| καὶ νοητὴ τῶν νοερῶν ὑπεροχή, τὸ δὲ μέσον κέντρον καὶ | 75 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.76 | ὁ ἐκδόχιος κόλπος τῆς ἐν τῷ Κρόνῳ γεννητικῆς δυνάμεως ἡ μητρικὴ τῆς Ῥέας καὶ ζωογόνος πηγή, παντὶ δήπου καταφανὲς ὅτι καὶ τὸ πέρας αὐτῆς ὁ μέγιστος ἐκληρώσατο Ζεύς. Ἀπὸ γὰρ τῶν προειρημένων αἰτιῶν, τῆς μὲν πατρικῆς, | |
| 5 | τῆς δὲ γεννητικῆς, οὗτός ἐστιν ὁ πατρικῶς ὑφιστάμενος θεός, ὃς δὴ καὶ βασιλεύειν λέγεται τὴν τοῦ πατρὸς διαδε‐ χόμενος νοερὰν ἀρχήν. Εἰ τοίνυν ἀνάγκη τὸν δημιουργὸν τὸ πέρας τῆς νοερᾶς τριάδος ταύτης συνελίσσειν, ὡς δέδεικται πρότερον, καὶ τοῦτο τῆς τοῦ Διὸς βασιλικῆς | |
| 10 | δυνάμεως ἴδιον, εἰς ταὐτὸν δήπου χωρεῖν ὁμολογήσομεν τῷ δημιουργῷ τὴν Δίιον ἀρχήν, καὶ τοῦτον εἶναι τὸν ὑμνημένον ἐν Τιμαίῳ δημιουργόν. καʹ Εἰ δὲ καὶ δεῖ πλείονος ἀξιῶσαι τοῦτο λόγου καὶ τοῖς | |
| 15 | ἀλλαχοῦ περὶ τοῦ θεοῦ τούτου παρὰ τοῦ Πλάτωνος ἀνα‐ γεγραμμένοις σύμφωνον ἀποδεῖξαι τὴν ἐν Τιμαίῳ περὶ τοῦ δημιουργοῦ θεολογίαν, φέρε τῶν ἐν Κριτίᾳ πρῶτον ἀνα‐ λαβώμεθα, διότι δὴ καὶ συνεχής ἐστι τῷ Τιμαίῳ καὶ κατὰ τὴν πρὸς αὐτὸν ἀναλογίαν σύγκειται, τὴν ἐν εἰκόσι τῶν | |
| 20 | αὐτῶν ὑπόστασιν παραδιδούς, ὧν τὰ πρωτουργὰ παρα‐ δείγματα διὰ τῆς τοῦ κόσμου δημιουργίας ὁ Τίμαιος ἐξύμνησεν. Ἐνταῦθα τοίνυν ὁ Πλάτων, ἵνα ἄνωθεν ἄρξωμαι, τήν τε τῶν Ἀθηναίων παρασκευὴν διὰ πλειόνων ἱστορήσας | |
| 25 | ἣν εἶχον ἐν τοῖς πρόσθεν χρόνοις καὶ τὴν τῶν Ἀτλαντίνων | 76 in vol. 5 |
Theol Plat.5.77 | ὕβριν καὶ πλεονεξίαν, τῶν Ποσειδῶνος μὲν ἀπογόνων, τὸ δὲ θεῖον σπέρμα διὰ τὴν τῶν ἀνθρωπίνων καὶ θνητῶν ἐπιτηδευμάτων σύμμιξιν ἀφανισάντων καὶ ἐπὶ πάντας ὕβρει πορευομένων, συνάγει μὲν τοὺς θεοὺς εἰς τὴν | |
| 5 | περὶ αὐτῶν βουλήν, ὥσπερ οἱ φοιβόληπτοι ποιηταί, καὶ κοινὸν συνέδριον καθίζει τῶν θεῶν, ἐξάρχει δὲ ὁ Ζεὺς τῆς ὅλης αὐτῶν πολιτείας καὶ πρὸς ἑαυτὸν ἐπιστρέφει τὸ πλῆθος. Καὶ ὥσπερ ὁ ἐν Τιμαίῳ δημιουργός, εἰς ἑαυτὸν συνελίσσων πάντας τοὺς ἐγκοσμίους θεούς, οὕτω δὴ καὶ | |
| 10 | ὁ ἐν τῷ Κριτίᾳ τῶν ὅλων προμηθούμενος Ζεὺς συνάγει τοὺς θεοὺς περὶ ἑαυτόν. Τίνα δὴ οὖν ὁ Πλάτων φησὶ περὶ τοῦ θεοῦ καὶ ὅπως σύμφωνα τοῖς ὑπὸ τοῦ Τιμαίου πρότερον εἰρημένοις, ἐφε‐ ξῆς κατανοήσωμεν. Θεὸς δὲ ὁ θεῶν Ζεὺς ἐν νόμοις | |
| 15 | βασιλεύων, ἅτε δυνάμενος καθορᾶν τὰ τοιαῦτα, ἐννοήσας γένος ἐπιεικὲς ἀθλίως διατιθέμενον καὶ δίκην αὐτοῖς ἐπιθεῖναι βουληθείς, ἵνα γένωνται ἐμμελέστεροι σωφρονισθέντες, συνή‐ γειρε θεοὺς πάντας εἰς τὴν τιμιωτάτην αὐτῶν | |
| 20 | οἴκησιν, ἣ δὴ κατὰ μέσον παντὸς τοῦ κόσμου βεβηκυῖα καθορᾷ πάνθ’ ὅσα γενέσεως μετείλη‐ φεν. Ἐν δὴ τούτοις εὐθὺς ἐν ἀρχῇ θεὸς θεῶν βασι‐ λεὺς ἀνυμνούμενος ὁ Ζεύς, πῶς οὐχὶ τοῖς ἐν Τιμαίῳ γεγραμμένοις ὁμολογεῖ τοῖς πάντων αὐτὸν τῶν ἐγκοσμίων | |
| 25 | θεῶν πατέρα καὶ αἴτιον ἀποφήνασι; Τίς γάρ ἐστιν ἄλλος | |
| ὁ πάντων θεῶν βασιλεύων θεὸς ἢ ὁ τῆς ὑποστάσεως | 77 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.78 | αὐτῶν καὶ τῆς οὐσίας αἴτιος; Τίς δὲ ὁ θεοὺς θεῶν τοὺς ἐγκοσμίους ἀποκαλῶν; Οὐχ ὁ τῆς δημιουργίας ἁπάσης εἰς ἑαυτὸν τὴν ἀρχὴν ἀναδησάμενος; Εἰ τοίνυν καὶ τοῖς ἀφ’ ἑαυτοῦ γεννωμένοις δίδωσι τὸ θεοῖς εἶναι | |
| 5 | θεῶν, πολλῷ δήπου μειζόνως αὐτῷ προσήκει τῶν θεῶν πάντων ἀνυμνεῖσθαι θεῷ· Καὶ τοίνυν καὶ τὸ δίκην ἐπιθεῖναι τοῖς πλημμελοῦσι τίνι διαφερόντως ἂν προσ‐ ήκοι τῶν πρὸ τοῦ κόσμου θεῶν ἢ τῷ τὰ μέτρα πάντα ταῖς ψυχαῖς ἀφορίσαντι καὶ τοὺς νόμους τοῦ παντὸς αὐταῖς | |
| 10 | ἐκφήναντι καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ ἀδικίας τὰ πρέποντα διαθεσμοθετήσαντι, ἵνα τῆς ἔπειτα εἴη κακίας ἀναίτιος ἑκάστων; Καὶ μὴν καὶ τὸ συναγείρειν πάντας τοὺς θεοὺς εἰς τὴν τιμιωτάτην αὐτῶν οἴκησιν, ἣ πᾶσαν τὴν γένεσιν καθορᾷ τὸ μέσον κατέ‐ | |
| 15 | χουσα τοῦ παντός, ἐξῃρημένην μὲν αὐτῷ τοῦ πλήθους πρόνοιαν ἀποδίδωσιν, ἐξ ἴσου δὲ ἐπὶ πάντα τὸν κόσμον διατείνουσαν, ἃ δὴ τῆς δημιουργικῆς ἐστι μονάδος ἐξαί‐ ρετα ἀγαθά. Τὸ γὰρ ἐπιστρέφειν πάντας εἰς ἑαυτὸν τοὺς θεοὺς καὶ καθορᾶν τὸν ὅλον οὐρανόν, ἐξῃρημένως τῷ | |
| 20 | δημιουργῷ προσήκει τοῦ παντός. Τίνος γὰρ ἂν ἄλλου προσεχῶς μετέχειν δυνατὸν τὸ πλῆθος ἢ τῆς ὑποστατικῆς αὐτοῦ μονάδος; Τίς δ’ ἂν ἐπιστρέφοι πρὸς ἑαυτὸν τοὺς πάντας ἐν τῷ κόσμῳ θεοὺς ἢ ὁ τῆς οὐσίας αὐτῶν δημιουρ‐ γὸς καὶ τῆς ἐν τῷ παντὶ διακληρώσεως; | |
| 25 | κβʹ Ἓν μὲν οὖν τοῦτο πρῶτον τεκμήριον τοῦ ζητουμένου τιθέμεθα· δεύτερον δὲ ἕτερον, εἰ βούλει, τὴν ἐν τῷ Κρατύλῳ | |
| τοῦ Σωκράτους ῥῆσιν, καθ’ ἣν περὶ τῶν ὀνομάτων ποιεῖται | 78 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.79 | τοὺς λόγους, ἐξ ὧν τὴν οὐσίαν ἡμῖν παρίστησι τοῦ Διός. Οὐ γὰρ ἐξ ἑνὸς ὀνόματος ἐπὶ τὴν φύσιν ἀνάγεται τοῦ θεοῦ τοῦδε, καθάπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων θεῶν, οἷον Κρόνου καὶ Ῥέας καὶ Ποσειδῶνος καὶ Πλούτωνος, ἀλλ’ ἐκ δυοῖν εἰς | |
| 5 | ἓν ἰόντων καὶ τὴν μίαν αὐτοῦ καὶ ἡνωμένην οὐσίαν μερι‐ στῶς ἐνδεικνυμένων ἐκφαίνει τὴν τοῦ θεοῦ τούτου δύναμιν καὶ τὴν τῆς ὑπάρξεως ἰδιότητα. Καὶ γὰρ ἡ κοινὴ περὶ αὐτοῦ φήμη διχῶς αὐτὸν ἐπονομάζει, καὶ τοτὲ μὲν Δία καλοῦντες αὐτὸν ἔν τε εὐχαῖς καὶ ὕμνοις θεραπεύομεν, | |
| 10 | τοτὲ δὲ ἀπὸ τῆς ζωῆς παρωνύμως Ζῆνα τὸν αὐτὸν ἀνευ‐ φημοῦμεν· καὶ Ζεὺς ἅμα καλούμενος καὶ τῇ τοῦ Διὸς προσηγορίᾳ χαίρων, ἀπ’ ἀμφοτέρων ὁμοίως τῶν ὀνομάτων *** παρ’ Ἕλλησίν ἐστι καὶ ἣν ἔλαχεν οὐσίαν καὶ τάξιν ἐν τοῖς θείοις δηλοῦται. Καὶ καθ’ αὑτὸ μὲν οὐδέτερον | |
| 15 | ἱκανῶς δύναται γνώριμον ποιῆσαι τὴν ἰδιότητα τοῦ θεοῦ, συνταχθέντα δὲ ἀλλήλοις καὶ λόγος γενόμενος τῆς περὶ αὐτοῦ ἀληθείας ἐστὶν ἐκφαντικά. Πῶς οὖν ἐξ ἀμφοῖν τῶν ὀνομάτων ἡ τοῦ βασιλέως τούτου σημαίνεται δύναμις καὶ ἡ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ | |
| 20 | προηγουμένη τάξις ἐν τοῖς θεοῖς, αὐτοῦ τοῦ Σωκράτους ἀκούσωμεν λέγοντος· Φαίνεται δὲ καὶ τῷ πατρὶ αὐτοῦ λεγομένῳ Διὶ παγκάλως τὸ ὄνομα κεῖ‐ σθαι, ἔστι δὲ οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἀτεχνῶς γάρ ἐστιν οἷον λόγος τὸ τοῦ Διὸς ὄνομα, διε‐ | |
| 25 | λόντες δὲ αὐτὸ διχῇ οἱ μὲν τῷ ἑτέρῳ μέρει, οἱ δὲ τῷ ἑτέρῳ χρώμεθα· οἱ μὲν γὰρ Ζῆνα, οἱ δὲ | |
| Δία καλοῦσι, συντιθέμενα δὲ εἰς ἓν δηλοῖ τὴν | 79 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.80 | φύσιν τοῦ θεοῦ, ὃ δὴ προσήκειν φαμὲν ὀνόματι οἵῳ τε εἶναι ἀπεργάζεσθαι. Οὐ γάρ ἐστιν ἡμῖν καὶ τοῖς ἄλλοις ἅπασιν ὅστις ἐστὶν αἴτιος μᾶλλον τοῦ ζῆν ἢ ὁ ἄρχων τε καὶ βασιλεὺς τῶν | |
| 5 | πάντων. Συμβαίνει οὖν ὀρθῶς ὀνομάζεσθαι οὗτος ὁ θεὸς εἶναι δι’ ὃν ζῆν πᾶσι τοῖς ζῶσιν ὑπάρχει· διείληπται δὲ δίχα, ὥσπερ λέγω, ἓν ὂν τὸ ὄνομα τῷ Διὶ καὶ τῷ Ζηνί. Ὁ μὲν οὖν τρόπος τῆς τῶν ὀνομάτων εἰς ἓν συναγωγῆς καὶ τῆς δι’ ἀμφοτέρων | |
| 10 | τοῦ θεοῦ τούτου προφαινομένης ὑπάρξεως παντὶ κατα‐ φανής. Εἰ δὲ δὴ τῆς ζωῆς ἐστι τοῖς πᾶσιν, ὥσπερ λέγεται, χορηγὸς καὶ ἄρχων καὶ βασιλεὺς τῶν πάντων ὅσα λέγεται ζῆν, τίνι προσήκειν τὴν ἰδιότητα ταύτην θησόμεθα τὸν δημιουργὸν ἀφέντες; Πῶς δὲ οὐκ ἀνάγκη τοῖς ἐν | |
| 15 | Τιμαίῳ λεγομένοις συμφωνοῦντας ἐπ’ αὐτὸν ἀναφέρειν τὴν τῆς ζωογονίας ἀρχήν; Καὶ γὰρ τὸν ὅλον κόσμον ἔμψυ‐ χον καὶ ἔννουν καὶ ζῷον ὁ δημιουργὸς ἀποτελεῖ καὶ τὴν τριπλῆν ἐν ἑαυτῷ ζωὴν ὑφίστησι, τὴν μὲν ἀμέριστον καὶ νοεράν, τὴν δὲ μεριστὴν καὶ σωματοειδῆ, τὴν δὲ μεταξὺ | |
| 20 | τούτων, ἀμέριστον ἅμα καὶ μεριστήν, καὶ τῶν οὐρανίων σφαιρῶν ἑκάστην αὐτός ἐστιν ὁ ταῖς τῆς ψυχῆς συνάπτων περιφοραῖς καὶ τῶν ἄστρων ἑκάστῳ ζωὴν ἐφιστὰς ψυχικὴν καὶ νοεράν, καὶ τοῖς ὑπὸ σελήνην στοιχείοις θεοὺς ἡγε‐ μόνας παραγαγὼν καὶ ψυχάς, καὶ πρὸς τούτοις ἅπασι | |
| 25 | καὶ τὰ μεριστὰ τῆς ζωῆς ὑποστήσας γένη καὶ τῶν θνητῶν ζῴων τὴν ἀρχὴν τοῖς νέοις θεοῖς ἐνδιδούς. Πάντα μὲν οὖν τὰ ἐν τῷ κόσμῳ ζωῆς ἐστι μεστὰ διὰ τὴν τοῦ δημιουργοῦ | |
| καὶ πατρὸς δύναμιν· καὶ ζῷον ἓν ὁ κόσμος οὗτος ἐκ | 80 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.81 | πάντων ζῴων συμπεπλήρωται διὰ τὴν ἀνέκλειπτον τοῦ γεννήσαντος αὐτὸν αἰτίαν. Καὶ οὐδεὶς ἄλλος ἐστὶν ὁ τοῦ ζῆν τοῖς πᾶσι χορηγὸς καὶ δι’ ὃν ζῇ τὰ πάντα, τὰ μὲν ἐναργέστερον, τὰ δὲ ἀμυδρότερον, ἢ ὁ τῶν ὅλων | |
| 5 | δημιουργός. Ζῷον γάρ ἐστι καὶ αὐτὸς νοερόν, ὥσπερ τὸ παντελὲς παράδειγμα νοητόν. Διὸ καὶ συνήνωται ταῦτα ἀλλήλοις, καὶ ἔστι τὸ μὲν πατρικῶς τῶν ὅλων αἴτιον, τὸ δὲ δημιουργικῶς. Καὶ ὥσπερ τὸ αὐτοζῷον ἅπαντα τὰ ζῷα τά τε νοητὰ καὶ τὰ αἰσθητὰ κατὰ μίαν αἰτίαν ὑφίστησι | |
| 10 | νοητῶς, οὕτω δὴ καὶ ὁ δημιουργὸς κατὰ δευτέραν τάξιν τὰ ἐν τῷ κόσμῳ ζῷα δημιουργεῖ νοερῶς· καὶ ὥσπερ ἐκεῖνο προσεχῶς ὑφέστηκεν ἐκ τῆς νοητῆς ζωῆς, οὕτως καὶ οὗτος ἐκ τῆς νοερᾶς ζωῆς ἀπογεννᾶται καὶ πληροῦται πρώτιστος τῶν τῆς ζωογονίας ὀχετῶν· διὸ καὶ πᾶσιν ἐπιλάμπει τὸ | |
| 15 | ζῆν, ἐκφαίνων τὰ βάθη τῆς ζωογόνου θεότητος καὶ τὴν γόνιμον τῶν νοερῶν θεῶν δύναμιν προκαλούμενος. Εἰ τοίνυν ζῇ μὲν τὰ πάντα κατὰ τὴν δημιουργικὴν αἰτίαν καὶ ψυχῆς μετέχει καὶ νοῦ καὶ πάσης ὡς εἰπεῖν ζωογονίας διὰ τὴν τοῦ θεοῦ τούτου πρόνοιαν, ὁ δὲ τὸ | |
| 20 | ζῆν προνάων τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ πᾶσιν ἀφ’ ἑαυτοῦ καὶ ἄρχων τῶν ὅλων καὶ βασιλεύς, ὁ μέγιστος Ζεύς, ὥς φησιν ὁ ἐν τῷ Κρατύλῳ Σωκράτης, ὁ αὐτὸς δήπου τῷ δημιουργῷ ἀναπέφηνεν ὑπάρχων· καὶ ἡ τοῦ Τιμαίου περὶ τὸν δημιουργὸν ἔνθεος νόησις τῇ τοῦ Σωκράτους περὶ τοῦ | |
| 25 | Διὸς θεολογίᾳ σύμφωνός ἐστιν. Εἰ δὲ καὶ ἑκάτερος αὐτῶν | |
| τὴν τοῦ θεοῦ τούτου γνῶσιν δύσληπτον ἐπονομάζει, καὶ | 81 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.82 | ὁ μὲν εὑρεῖν τε ἔργον καὶ εὑρόντα φησὶν αὐτὸν εἰς ἅπαντας ἀδύνατον λέγειν, ὁ δὲ οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι τὸ τοῦ Διὸς ὄνομα τίθεται, πῶς οὐ καὶ ταύτῃ συνᾴδουσιν ἀλλήλοις ἐν τοῖς περὶ τοῦ θεοῦ τούτου | |
| 5 | λόγοις; Καὶ μὴν καὶ ἡ τῶν ὀνομάτων σύνθεσις καὶ ἡ ἐκ δυοῖν εἰς μίαν ὕπαρξιν σύνοδος διαφερόντως προσήκουσα τῷ δημιουργῷ φαίνεται. Τὸ γὰρ δυοειδὲς αὐτῷ τῆς οὐσίας καὶ ἡ γεννητικὴ δύναμις καὶ κατὰ τοὺς ἄλλους θεολόγους | |
| 10 | ἀπονενέμηται. Παρ’ αὐτῷ γὰρ καὶ ἡ δυὰς ἵδρυται, καθ’ ἣν τὰ πάντα γεννᾷ (περὶ ἧς καὶ ὁ Τίμαιος λέγοντα πεποίηκε πρὸς τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ δημιουργούς· Μιμούμενοι τὴν ἐμὴν δύναμιν) καὶ παράγει καὶ ζωογονεῖ. Δεῖ δήπου καὶ διὰ τῶν ὀνομάτων αὐτῷ τὴν δυάδα κατὰ τὴν | |
| 15 | παλαιὰν φήμην ἀφιεροῦν. Νοεραῖς γὰρ ἀστράπτει τομαῖς καὶ διαιρεῖ τὰ ὅλα καὶ συνάγει καὶ μίαν τάξιν ἄλυτον ἐκ πολλῶν συνίστησιν, ὃ δὴ καὶ ἡ τῶν ὀνο‐ μάτων ἐνδείκνυται δύναμις, ἐκ τῆς διῃρημένης νοήσεως εἰς μίαν αὐτοτελῆ καὶ μονοειδῆ θεωρίαν ἡμᾶς ἀνατείνουσα. | |
| 20 | Πάντα δὴ οὖν ταῦτα σαφῶς ἡμῖν ἐπιδείκνυσιν ὅτι καὶ ὁ Πλάτων εἰς ταὐτὸν ἄγει τῷ Διὶ τὸν ὅλον δημιουργόν. Ὁ γὰρ μόνος αἴτιος τοῦ ζῆν τοῖς πᾶσι καὶ πάντων βασιλεὺς ὁ δημιουργός ἐστι τοῦ παντός· καὶ ὁ τῇ δυάδι τῶν ὀνομάτων διαφερόντως ἀγαλλόμενος ὁ δια‐ | |
| 25 | κοσμήσας ἐστὶ τὸν ὅλον οὐρανόν. Καί μοι δοκεῖ τῆς νοερᾶς, ὡς πολλάκις εἴπομεν, τριάδος [ὡς] τὸ πέρας | |
| λαχὼν καὶ τοῦτο πρὸς τὴν ἀρχὴν ἐπιστρέφων, καὶ πλήρης | 82 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.83 | μὲν ὑπάρχων τῶν μέσων τῆς ζωῆς πηγῶν, ἑνώσας δὲ αὑτὸν καὶ τῇ τοῦ πατρὸς περιωπῇ καὶ τὴν ἁπλότητα τῆς νοητῆς ὑποστάσεως εἰς ἑαυτὸν προαγαγών, κατὰ τὴν ἰδιότητα τῶν πρωτουργῶν αἰτίων καὶ τὴν τῶν ὀνομάτων | |
| 5 | εἰληχέναι δυάδα, καὶ ὥσπερ τὴν οὐσίαν ὑπεδέξατο παρ’ ἀμφοτέρων καὶ τὸ μὲν πέρας ἐκ τοῦ πατρὸς ἔχει, τὴν δὲ ἄπειρον δύναμιν ἐκ τῆς γεννητικῆς αὐτοῦ θεότητος, οὕτω δὴ καὶ τῶν ὀνομάτων τὸ μὲν ἐκ τοῦ πατρὸς καὶ τῆς ἑνοει‐ δοῦς ἐν ἐκείνῳ τελειότητος ἔχειν, τὸ δὲ ἐκ τῆς ὅλης | |
| 10 | ζωογονίας, καὶ δι’ ἀμφοῖν, ὥσπερ τὴν οὐσίαν, οὕτω καὶ τὴν ἐπωνυμίαν λαχεῖν. Τὸ μὲν γὰρ δι’ ὃ παντὶ καταφανὲς τῆς τελικῆς οὐσίας ὑπάρχον σύνθημα (Λέγωμεν δὴ δι’ ἥντινα αἰτίαν· ἀγαθὸς ἦν, φησὶν ὁ Τίμαιος), τὸ δὲ τῆς ζωῆς αὐτὸ καθ’ αὑτὸ τῇ μέσῃ τάξει προσήκει τῶν | |
| 15 | ὄντων. Οὐκοῦν τὸ μὲν ἐκ τῆς ἀκρότητος ἥκει τῆς νοερᾶς καὶ τῆς πατρικῆς ἑνώσεως τῷ δημιουργῷ, τὸ δι’ ὅ (κατὰ γὰρ τὴν ἐκείνου μέθεξιν ἔνεστι καὶ πέρας καὶ νοητόν), τὸ δὲ ἐκ τῆς μέσης τάξεως τῶν νοερῶν (ἐκεῖ γὰρ ἡ ζωὴ καὶ οἱ ζωογόνοι κόλποι τὴν ὑπόστασιν ἔλαχον), ἐξ ἀμφοῖν δὲ ὁ | |
| 20 | δημιουργικὸς νοῦς προφανεὶς μετέχει καὶ τῶν ὀνομάτων κατὰ σύνθεσιν. Δία γὰρ αὐτὸν καὶ Ζῆνα καλοῦμεν ὡς δι’ αὐτὸν εἰς ἅπαντα τῆς ζωῆς προϊούσης καὶ τοῦ ζῆν ἐν πᾶσι δι’ αὐτὸν ὑπάρχοντος. Καὶ οὕτω δὴ κατὰ τρόπον ἡ τῶν ὀνομάτων θέσις τὴν τοῦ δημιουργοῦ | |
| 25 | πρόοδον ἀπ’ ἀμφοτέρων τῶν προηγουμένων αἰτίων ἐνδεί‐ | |
| κνυται. | 83 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.84 | κγʹ Πάλιν τοίνυν τῶν ἐν Φιλήβῳ γεγραμμένων ἀντιλαβώμεθα καὶ θεωρήσωμεν ὅπως καὶ ἐν ἐκείνοις ὁ Σωκράτης ἐπὶ τὸν Δία τὴν δημιουργίαν ἀναφέρει τοῦ παντός. Νοῦν γὰρ | |
| 5 | τὰ πάντα διακοσμεῖν ὑποθέμενος, ὥσπερ οἱ πρὸς αὐτοῦ σοφοί, καὶ τόν τε ἥλιον καὶ τὴν σελήνην καὶ πᾶσαν τὴν περιφορὰν διακυβερνᾶν, καὶ τὸν ὅλον κόσμον ἐπιδείξας ψυχῆς μετέχοντα καὶ νοερᾶς ἐπιστασίας, καὶ ἡμῖν τὴν τούτων μέθεξιν ἀπὸ τῶν ὅλων ὑπάρχειν, | |
| 10 | ἀλλ’ οὐχ, ὥσπερ οἱ πολλοὶ τῶν φυσιολόγων, τὸ μὲν πᾶν ἀπὸ ταὐτομάτου καὶ εἶναι καὶ γεγονέναι, καὶ τὰ θειότερα τῶν φανερῶν οὕτως ἔχειν, τὰ δὲ ἐν τῷ παντὶ καὶ ψυχῆς μετέχειν καὶ νοῦ—ταῦτα δὴ οὖν καταδησάμενος, ὥσπερ εἴπομεν, καὶ τὰ ἐν τῷ παντὶ κόσμῳ μείζονα καὶ τελεώτερα | |
| 15 | τῶν ἐν ἡμῖν ἀποφήνας καὶ τὰ ὅλα κυριώτερα καὶ ἡγεμο‐ νικώτερα τῶν μερικῶν ἐπιδείξας καὶ νοῦν ἐπιστήσας τοῖς ὅλοις τὸν διακοσμοῦντα τὸ πᾶν καὶ ψυχὴν διὰ τὴν τοῦ νοῦ προμήθειαν (οὐ γὰρ ἄνευ ψυχῆς τῷ κόσμῳ πάρ‐ εστιν ὁ νοῦς), ἐπ’ αὐτὸν ἀνατρέχει λοιπὸν τὸν ἀμέθεκτον | |
| 20 | νοῦν καὶ τὸν ὑποστάτην τοῦ τε νοῦ τοῦ μετεχομένου καὶ τῆς ψυχῆς καὶ τὸν ὅλον κόσμον δημιουργήσαντα· καὶ τοῦτον οὐκ ἄλλον ἐπονομάζει καὶ ἀνυμνεῖ, τὰς αἰτίας περιέχοντα τῶν ἐν τῷ κόσμῳ πληρωμάτων, ἢ τὸν μέγαν | |
| βασιλέα καὶ ἄρχοντα τῶν ὅλων Δία, καθάπερ ἡ τῶν | 84 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.85 | Ἑλλήνων φήμη· καὶ περὶ τοῦτον τὴν σύμπασαν τοῦ κόσμου πρόνοιαν ἀνατείνει καὶ τὴν ὅλην αἰτίαν ἐν τούτῳ τίθεται τῆς τοῦ παντὸς διακοσμήσεως. Κάλλιον δὲ αὐτῶν ἐφεξῆς ἀκοῦσαι τῶν τοῦ Πλάτωνος | |
| 5 | ῥημάτων. Οὐκοῦν νοερᾶς μὲν ἐπιστασίας τῷ κόσμῳ μετα‐ δίδωσιν ἐπὶ ταῖς προειρημέναις ἀποδείξεσιν ἐπάγων ταυτί, ὡς ἔστιν, ἃ πολλάκις εἰρήκαμεν, ἄπειρόν τε ἐν τῷ παντὶ πολὺ καὶ πέρας ἱκανὸν καί τις ἐπ’ αὐτοῖς αἰτία οὐ φαύλη, κοσμοῦσά τε καὶ συν‐ | |
| 10 | τάττουσα ἐνιαυτούς τε καὶ ὥρας καὶ μῆνας, σοφία καὶ νοῦς λεγομένη δικαιότατ’ ἄν. Διότι δὲ αὖ τὸν μετεχόμενον νοῦν διὰ μέσης ψυχῆς ἀνάγκη τὸν κόσμον ποδηγετεῖν (νοῦν γὰρ ἄνευ ψυχῆς ἀδύνατον παραγενέσθαι τῷ, καθάπερ δὴ καὶ ὁ Τίμαιος ἀπο‐ | |
| 15 | φαίνεται), δεῖ δήπου καὶ ψυχὴν προεστάναι τοῦ παντός, ἣ προσεχῶς ἄρχουσα τῶν ἐν αὐτῷ κατὰ νοῦν αὐτὸ κυβερ‐ νήσει. Τοῦτο δὴ οὖν ἐφεξῆς ὁ Σωκράτης προστιθεὶς ἐπιφέρει ταῦτα· Σοφία μὴν καὶ νοῦς ἄνευ ψυχῆς οὐκ ἄν ποτε γενοίσθην. Ἡ γὰρ ἀμέριστος οὐσία | |
| 20 | τοῦ νοῦ καὶ διαιώνιος ἀμέσως συντάττεσθαι τῷ σωματοειδεῖ πῶς ἂν δύναιτο; Δεῖ τοίνυν νοῦν μὲν ἐπιστατεῖν τοῖς ὅλοις, ἵνα τάξις ἐν τῷ κόσμῳ καὶ τὸ εὖ [καὶ] πάντα συνέχῃ (καὶ γὰρ ἡ τάξις καὶ τὸ εὖ τῆς νοερᾶς ἐστιν οὐσίας ἔκγονα), ψυχὴν δὲ πρώτως τοῦ νοῦ μετέχουσαν ἐλλάμπειν | |
| 25 | ἐν τῷ σώματι τὸ ἐκεῖθεν φῶς καὶ πληροῦν πάντα τῆς νοερᾶς διακοσμήσεως· ἔμψυχον ἄρα καὶ ἔννουν εἶναι τὸν κόσμον ὑποθετέον. Ἀπὸ δὴ τούτων ἐπ’ αὐτὴν ἄνεισι | |
| τὴν τοῦ κόσμου παντὸς αἰτίαν, ἣν καὶ τὸν νοῦν παρήγαγε | 85 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.86 | καὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν ὅλην τάξιν ἀπεγέννησεν· Οὐκοῦν ἐν μὲν τῇ τοῦ Διὸς ἐρεῖς φύσει βασιλικὴν μὲν ψυχήν, βασιλικὸν δὲ νοῦν ἐγγίνεσθαι διὰ τὴν τῆς αἰτίας δύναμιν, ἐν δὲ ἄλλοις ἄλλα καλά, | |
| 5 | καθ’ ὅ τι φίλον ἑκάστοις λέγεται. Ταῦτα τοίνυν ἀνάγκη δυοῖν θάτερον, ἢ περὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου λέγειν ἢ περὶ τοῦ δημιουργοῦ τῶν ὅλων. Εἰ μὲν γὰρ ὁ κόσμος ἐστὶ Ζεύς, νοῦς ἐν τῷ κόσμῳ βασιλικός ἐστιν ὁ μετεχόμενος καὶ ψυχὴ βασιλικὴ τοῦ παντὸς ἡγεμονοῦσα καὶ κατὰ νοῦν | |
| 10 | αὐτὸ διακοσμοῦσα, καὶ ταῦτα τῷ κόσμῳ δήπου πάρεστι διὰ τὴν τῆς αἰτίας δύναμιν τῆς ὑφιστάσης αὐτὸν καὶ ἀπο‐ τελούσης ἔννουν καὶ ἔμψυχον· καὶ οὕτω τὸ κοσμού‐ μενον ἔσται καὶ δημιουργούμενον ὁ Ζεύς, ἀλλ’ οὐ τὸ κοσμοῦν πάντα καὶ δημιουργοῦν. Εἰ δὲ δεῖ τὴν τῆς αἰτίας | |
| 15 | δύναμιν εἶναι τὴν τοῦ βασιλικοῦ νοῦ καὶ τῆς βασιλικῆς ψυχῆς ἐξῃρημένως περιληπτικήν, ἐν τῇ δημιουργικῇ τάξει καὶ δυνάμει τὴν τοῦ Διὸς ἀποθησόμεθα φύσιν, καὶ ἔσται κατ’ αἰτίαν ἐν αὐτῷ ψυχὴ καὶ νοῦς, [καὶ] ἐπειδὴ καὶ νοῦν δίδωσι τοῖς ἑαυτοῦ γεννήμασι καὶ ψυχήν. | |
| 20 | Δύο δὲ τούτων ὄντων λόγων ἄλλος μὲν ἄλλως αἱρείσθω κατὰ τὴν αὑτοῦ δόξαν· ἐμοὶ δὲ ἐνταῦθα σκοποῦντι καὶ τὴν ἄλλην ἅπασαν τοῦ Πλάτωνος περὶ τοῦ θεοῦ τούτου πραγματείαν οὐδαμῇ καταφαίνεται δεῖν πρὸς τὸν ὅλον κόσμον τὴν τοῦ Διὸς φύσιν ἀναφέρειν. Οὔτε γὰρ τὸ | |
| 25 | μονογενὲς τοῦ κόσμου τῇ τοῦ Διὸς προσήκει βασιλείᾳ, | |
| καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν Πλάτωνα τῆς Κρονίας τριάδος περι‐ | 86 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.87 | φανῶς ὑμνουμένης καὶ τὴν τοῦ πατρὸς ἀρχὴν δια‐ νεμομένης, οὔτε τὸ πᾶσιν αἴτιον, ὡς ἐν Κρατύλῳ λέγεται, τῷ κόσμῳ διαφέρει· καὶ γὰρ ὁ κόσμος τῶν μετεχόντων ἐστὶν ἀπ’ ἄλλου τῆς ζωῆς. Τοῦτο μὲν οὖν, | |
| 5 | ὅπερ ἔφην, ὡς οὐδαμῇ τῷ Πλάτωνι προσῆκον ἀπολείψο‐ μεν, εἰ καί τινες αὐτὸ τῶν ἐξηγητῶν προσήκαντο· τὴν δὲ αἰτίαν εἰς ταὐτὸν ἄγοντες τῷ Διί, καὶ ψυχὴν ἐν ἐκείνῳ καὶ νοῦν ἱδρῦσθαι φήσομεν ἐξῃρημένως καὶ τούτων ἀμφο‐ τέρων τὸν Δία μετέχειν, νοῦ καὶ ψυχῆς, ἐκ τῶν πρὸ αὐτοῦ | |
| 10 | θεῶν, νοῦ μὲν ἀπὸ τοῦ πατρός, ψυχῆς δὲ ἀπὸ τῆς βασιλίδος τῆς ζωογόνου θεᾶς. Ἐκεῖ γὰρ ἡ πηγὴ τῆς ψυχῆς, ὥσπερ ἐν τῷ Κρόνῳ κατ’ οὐσίαν ὁ νοῦς· πανταχοῦ γὰρ τὸ νοητὸν ἑνιαίως περιέχει τὸν σύστοιχον νοῦν. κδʹ | |
| 15 | Ταῦτα μὲν οὖν διὰ τούτων ἡμῖν ἀναγεγράφθω τῶν λόγων. Ἐφεξῆς δὲ τούτῳ τῶν ἐν Πρωταγόρᾳ μυθικῶν νοημάτων προσαπτώμεθα καὶ τὸ αὐτὸ συλλογισώμεθα, κοινῇ μετὰ τοῦ Τιμαίου σκοποῦντες, εἴ πως ἐφαρμόττει τοῖς περὶ τοῦ δημιουργοῦ λόγοις τὰ διὰ τοῦ Πρωταγορείου | |
| 20 | μύθου περὶ τοῦ μεγάλου Διὸς ἡμῖν παραδεδομένα δοξά‐ σματα. Λέγει τοίνυν ἐκεῖνος ὁ μῦθος τὸν Προμηθέα κοσμοῦντα τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος καὶ προνοοῦντα τῆς λογικῆς ἡμῶν ζωῆς, ἵνα μὴ βαπτισθεῖσα χθονὸς οἴστροις καὶ | |
| 25 | ταῖς τῆς φύσεως ἀνάγκαις, ὥς φησί τις θεῶν, ἀπό‐ | 87 in vol. 5 |
Theol Plat.5.88 | ληται, τὴν φύσιν ἐνδῆσαι ταῖς τέχναις καὶ ταύτας οἷον παιζούσαις ταῖς ψυχαῖς τοῦ νοῦ μιμήματα προτεῖναι καὶ διὰ τούτων ἀνεγεῖραι τὸ γνωστικὸν ἡμῶν καὶ διανοητικὸν εἰς τὴν τῶν εἰδῶν θεωρίαν. Πᾶσα γὰρ τεχνικὴ ποίησις | |
| 5 | εἰδοποιός ἐστι καὶ κοσμητικὴ τῆς ὑποκειμένης ὕλης. Ἀλλὰ τὰς μὲν τέχνας αὐτὸν προμηθούμενον καὶ δοῦναι ταῖς ψυχαῖς καὶ λαβεῖν παρὰ Ἡφαίστου καὶ Ἀθηνᾶς (ἐν γὰρ τοῖς θεοῖς τούτοις πρώτως ἡ τῶν τεχνῶν περιέχεται πασῶν αἰτία, τοῦ μὲν τὸ δημιουργικὸν αὐτῶν πρώτως παρεχο‐ | |
| 10 | μένου, τῆς δὲ τὸ γνωστικὸν καὶ νοερὸν αὐταῖς ἐπιλαμπού‐ σης ἄνωθεν)· ἐπειδὴ δὲ οὐ μόνον ἔδει τῆς τῶν τεχνῶν εὑρέσεως ταῖς ἐν γενέσει ψυχαῖς, ἀλλὰ καὶ τούτων τελεω‐ τέρας ἄλλης τινὸς ἐπιστήμης, τῆς πολιτικῆς, ἣ τὰς τέχνας ταύτας συντάττειν δύναται καὶ κοσμεῖν καὶ πρὸς τὴν κατὰ | |
| 15 | νοῦν ζωὴν ἐπάγειν διὰ τῆς ἀρετῆς τὰς ψυχάς, ὁ δὲ Προμηθεὺς ταύτην πορίζειν ἡμῖν ἀδύνατος ἦν, διότι δὴ παρὰ τῷ μεγάλῳ Διὶ πρώτως ἐστὶν ἡ πολιτική, τῷ δὲ Προμηθεῖ λαθόντι φησὶν εἰς τὴν τοῦ Διὸς ἀκρό‐ πολιν παρελθεῖν οὐχ οἷόν τε εἶναι (εἰσὶ γὰρ | |
| 20 | τοῦ Διὸς φυλακαὶ φοβεραί, πάντων αὐτὸν τῶν μερι‐ κῶν αἰτίων ἐξῃρημένον φρουροῦσαι), πέμπει ἄγγελον Ἑρμῆν ὁ Ζεὺς εἰς ἀνθρώπους ἄγοντα φρόνησιν καὶ αἰδῶ καὶ ὅλως τὴν πολιτικὴν ἐπιστήμην, καὶ παρα‐ κελεύεται πᾶσιν ὁμοίως μεταδοῦναι τῆς ἀρετῆς ταύτης | |
| 25 | καὶ ἐπὶ πάντας νεῖμαι τὴν τῶν δικαίων καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν γνῶσιν, ἀλλὰ μὴ διῃρημένως, ὥσπερ τὰς τέχνας ἄλλας ἄλλοι κατενείμαντο καὶ οἱ μέν εἰσιν αὐτῶν ἐπιγνώμονες τῶν ἀνθρώπων, οἱ δὲ ἀμαθεῖς ἢ πασῶν ἢ | |
| τινῶν ὑπάρχουσι τεχνῶν. | 88 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.89 | Ἐν δὴ τούτοις ὁ Πλάτων τὸ μὲν παράδειγμα τῆς πολι‐ τικῆς ἐπιστήμης, ὡς ἔστι δῆλον ἐκ τῶν γεγραμμένων, ἐπὶ τὸν Δία πρώτως ἀναφέρει, τὴν δὲ πρόοδον αὐτῆς καὶ τὴν μέχρι τῶν ψυχῶν μετάδοσιν τῆς Ἑρμαϊκῆς σειρᾶς *** | |
| 5 | προάγει τὴν μέθεξιν καὶ τὴν εἰς ἡμᾶς παρουσίαν οὐσιώδη καὶ κοινὴν ἁπάσαις προτείνει ταῖς ψυχαῖς· τὸ γὰρ ἐπὶ πάντας νεῖμαι κατ’ οὐσίαν ἐστὶ ταῖς ψυχαῖς ἐντιθέναι τὴν τοιαύτην ἐπιστήμην. Τούτων δὴ οὖν ὑποκειμένων σκεψώμεθα τίνι μάλιστα | |
| 10 | προσήκειν τὴν πολιτικὴν φήσομεν καὶ τίς ἐστιν ὁ πρώτως τὴν ἐν τῷ παντὶ πολιτείαν καταστησάμενος καὶ τὰ μὲν θεῖα τῶν θνητῶν ἄρχειν, τὰ δὲ ὅλα τῶν μερῶν ἐπικρατεῖν διορίσας, τὰ δὲ αὐτοκίνητα καὶ νοερὰ τῶν ἀμοιρούντων τῆς τοῦ νοῦ παρουσίας πρεσβύτερα παραγαγών. Ἆρ’ οὖν | |
| 15 | οὐχ ὁ δημιουργός ἐστιν ὁ τούτων ἁπάντων ἡμῖν τῶν ἀγαθῶν αἴτιος καὶ τὸν ὅλον κόσμον κατευθύνων καὶ ταῖς ἀρίσταις αὐτὸν ἀναλογίαις συνδήσας καὶ πᾶσαν τὴν ἐν αὐτῷ πολιτείαν ἱδρύσας καὶ τοὺς τῆς εἱμαρμένης νόμους ἔχων τε καὶ περιέχων καὶ τοὺς τῆς Ἀδρα‐ | |
| 20 | στείας θεσμοὺς διατείνων καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων καὶ πάντα τῇ Δίκῃ, τά τε οὐράνια καὶ τὰ ὑπὸ σελήνην, διακοσμῶν; Ἐπεὶ καὶ ταῖς μερικαῖς ψυχαῖς, εἰσοικίζων ταύτας εἰς τὸ πᾶν καὶ τῆς ὅλης αὐταῖς πολιτείας μετα‐ διδούς, πασῶν πολιτειῶν ἀρίστης καὶ εὐνομωτάτης οὔσης, | |
| 25 | οὗτός ἐστιν ὁ καὶ τοὺς εἱμαρμένους νόμους προαγο‐ ρεύων καὶ τὰ μέτρα τῆς δίκης ἀφορίζων καὶ τὰ πάντα διαθεσμοθετῶν, ὥς φησιν ὁ Τίμαιος. Τοῦτο μὲν οὖν μὴ καὶ περίεργον ᾖ κατασκευάζειν, ὡς ὁ | |
| κατὰ Πλάτωνα δημιουργός ἐστιν ὁ τὸ πρώτιστον μὲν | 89 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.90 | παράδειγμα τῆς πολιτικῆς ἔχων· εἰ δέ ἐστι ταῦτα ἀληθῆ καί, ὡς ὁ τοῦ Πρωταγόρου μῦθος, ἐν τῷ Διὶ τὴν πολιτικὴν εἶναι πρῶτον ὑποθετέον, φανερὸν ἄρα ἐκ τούτων ὅτι καὶ δημιουργὸς τοῦ παντός ἐστιν ὁ Ζεύς. Καὶ τίνι γὰρ ἄλλῳ | |
| 5 | ἂν προσήκειν συνομολογήσαιμεν τὸ τῆς πολιτικῆς πρω‐ τουργὸν εἶδος ἢ τῷ διακοσμοῦντι τὸ πᾶν, εἴπερ ἐστὶ τῶν πολιτειῶν πασῶν πρωτίστη καὶ τελεωτάτη ἡ κατ’ οὐρανόν, ὥς φησιν ὁ ἐν τῇ Πολιτείᾳ Σωκράτης; Τίς δὲ καὶ ὁ παρά‐ γων πάντα καὶ παραχθέντα συντάττων ἀλλήλοις εἰς τὴν | |
| 10 | τοῦ παντὸς εὐθημοσύνην; Εἰ τοίνυν ὁ πολιτικὸς μέν ἐστιν ὁ πρώτιστος καὶ τελεώτατος τοῦ παντὸς δημιουργός, ἡ δὲ πολιτικὴ παρὰ τῷ Διὶ πρῶτον ἐν ἁγνῷ βάθρῳ βεβῶσα ὑπάρξει κἀκεῖθεν ἐπὶ πάντα τὰ δεύτερα πρόεισι καὶ τά τε ὅλα καὶ τὰ μέρη διακοσμήσει κατὰ νοῦν, ἀνάγκη | |
| 15 | δήπου καὶ τὸν ὅλον δημιουργὸν εἰς ταὐτὸν ἥκειν τῷ Διὶ καὶ μίαν ὕπαρξιν ἀμφοτέρων εἶναι, πάντα τὰ ἐν τῷ κόσμῳ κατευθύνουσαν καὶ πᾶν τὸ πλημμελὲς καὶ ἄτακτον εἰς τάξιν περιάγουσαν· θέμις γὰρ οὐκ ἦν, φησί, τῷ ἀρίστῳ δρᾶν ἄλλο τι πλὴν τὸ κάλλιστον. | |
| 20 | Ὁ τοίνυν τῇ Θέμιδι τὰ ὅλα διακοσμῶν καὶ μετ’ αὐτῆς τὰ πάντα παράγων πῶς οὐ κατ’ οὐσίαν ἔχει τὴν πολιτικὴν πᾶσαν ἐν ἑαυτῷ; Πῶς δὲ οὐκ αὐτός ἐστιν ὁ πρώτιστος Ζεύς, ὁ πᾶσι μὲν τὸ θεῖον ἀφορίζων καὶ μίαν ἐκ πάντων πολιτείαν συνυφαίνων, ἐξῃρημένος δὲ ἁπάντων τῶν μερι‐ | |
| 25 | στῶν αἰτίων καὶ τῶν Τιτανικῶν γενῶν καὶ ταῖς ἀχράντοις ἑαυτοῦ δυνάμεσιν ἐπέκεινα φρουρούμενος τοῦ κόσμου παντός; Αἱ γὰρ περὶ αὐτὸν φυλακαὶ τὴν ἄτρεπτον | |
| αὐτοῦ τάξιν καὶ τὴν ἄκλιτον τῆς δημιουργίας φρουρὰν | 90 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.91 | αἰνίσσονται, δι’ ἣν ἐν ἑαυτῷ μονίμως ἱδρυμένος διήκει διὰ πάντων ἀκωλύτως, καὶ πᾶσι παρὼν τοῖς ἑαυτοῦ γεννήμασι κατ’ ἄκραν ὑπεροχὴν τῶν ὅλων ὑπερήπλωται. Καὶ μὴν καὶ ἡ ἀκρόπολις ἡ τοῦ Διὸς κατὰ τὰς | |
| 5 | τῶν θεολόγων φήμας τῆς νοερᾶς ἐστι περιφορᾶς καὶ τῆς ἀκροτάτης κορυφῆς τοῦ Ὀλύμπου σύμβολον, ἣν καὶ πάντες οἱ σοφοὶ τῆς νοερᾶς ἐξάπτουσι τοῦ Διὸς περιωπῆς, εἰς ἣν καὶ πάντας ἀνατείνει τοὺς ἐγκοσμίους θεούς, νοερὰς αὐτοῖς δυνάμεις καὶ φῶς θεῖον καὶ ζωοποιοὺς | |
| 10 | ἐλλάμψεις ἐκεῖθεν ἐνδιδοὺς καὶ πάντα τὰ τῶν κόσμων βάθη τῇ μιᾷ καὶ ἁπλουστάτῃ σφίγγων περιφορᾷ, δι’ ἣν καὶ ἡ τῶν φαινομένων κόσμων ἀκρότης ταὐτοῦ περίοδος ἐπονομάζεται καὶ φρονιμωτάτη κύκλησις καὶ μονοειδής, ὥς φησιν ὁ Τίμαιος, καὶ ἑνιαῖον τὸ νοερὸν | |
| 15 | τῆς δημιουργικῆς ἐπιστροφῆς ἀποτυπουμένη καὶ ταύτην λαχοῦσα τὴν ὑπεροχὴν πρὸς ἅπαντα τὸν αἰσθητὸν κόσμον ἣν ἡ τοῦ Διὸς ἀκροτάτη κορυφὴ πρὸς ἅπασαν τὴν τῶν στερεωμάτων διακόσμησιν. κεʹ | |
| 20 | Ταῦτα καὶ ἀπὸ τῶν ἐν Πρωταγόρᾳ μυθικῶν πλασμάτων εἰς τὴν προκειμένην ἡμῖν ζήτησιν ληπτέον. Ἔτι δὲ ἐγγυ‐ τέρω προσιστώμεθα τῆς ἀληθείας καὶ τὸν ἐν τῷ Πολιτικῷ μῦθον παραλάβωμεν εἰς τὴν παροῦσαν ἐπίσκεψιν· φανή‐ σεται γὰρ ἐν τούτῳ διαφερόντως ὁ Πλάτων εἰς ταὐτὸν | |
| 25 | ἄγων τῷ Διὶ τὸν δημιουργὸν τοῦ παντὸς καὶ μέχρι τῶν | |
| ὀνομάτων τὰ αὐτὰ τῷ Τιμαίῳ διαταττόμενος. | 91 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.92 | Διττὰς τοίνυν ὁ Ἐλεάτης ξένος τῷ παντὶ τούτῳ κόσμῳ διδοὺς ἀνακυκλήσεις, ὡς καὶ πρότερον ἐλέγομεν, τὴν μὲν νοερὰν καὶ τῶν ψυχῶν ἀναγωγόν, τὴν δὲ εἰς φύσιν πορευ‐ ομένην καὶ τἀναντία τῇ πρόσθεν ἀποδιδοῦσαν, καὶ τὴν | |
| 5 | μὲν ἀφανῆ καὶ προνοίᾳ θείᾳ κυβερνωμένην, τὴν δὲ ἐμφανῆ καὶ κατὰ τὴν τῆς εἱμαρμένης τάξιν ἀνελισσομένην, διττὰς καὶ τὰς κινητικὰς αἰτίας ἐφίστησι ταῖς ἀνακυκλήσεσι ταύταις· πᾶσα γὰρ μεταβολὴ καὶ περίοδος δεῖταί τινος τῆς κινούσης αἰτίας. Καὶ πρὸ τῶν κινούντων αὐτὰς τὰ | |
| 10 | οἷον τέλη τῶν περιόδων εἶναι τίθεται διττὰ καὶ τὰ τῶν κινήσεων πρωτουργὰ αἴτια σύστοιχα τοῖς τε κινοῦσιν αἰτίοις καὶ αὐταῖς ταῖς ἀνακυκλήσεσιν ἐξηλλαγμέναις ἀλλήλων ἀποδίδωσι. Τὴν μὲν οὖν ἑτέραν τῶν περιόδων, εἴτε νοερὰν αὐτὴν | |
| 15 | ἐθέλοις ἐπονομάζειν εἴτε προνοητικὴν εἴτε ὁπωσοῦν ἄλλως, κινεῖ μὲν ὁ Ζεὺς καὶ περιάγει, τὸ ζῆν τῷ κόσμῳ χορηγῶν καὶ ἀθανασίαν αὐτῷ δωρούμενος ἐπισκευαστήν, ἐφε‐ τὸν δὲ καὶ τέλος προεστήσατο καὶ τῆς ὅλης ταύτης ἀνακυκλήσεως τὸν ἑαυτοῦ πατέρα τὸν Κρόνον. Ἀνάγει | |
| 20 | γὰρ τὰ ὅλα καὶ ἐπιστρέφει πρὸς ἐκεῖνον, καὶ δὴ καὶ τὰς ψυχὰς εἰς τὴν τοῦ πατρὸς ἀνατείνει περιωπὴν τὰς εὐδαίμονας, ὅσων ἀφανίζεται μὲν τὸ σωματοειδὲς καὶ εἰς τὸ ἀσώματον καὶ ἀμερὲς ἡ περιαγωγὴ γίγνεται, πάντα δὲ τὰ γενεσιουργὰ σύμβολα περικόπτεται καὶ πρὸς τὴν νοερὰν | |
| 25 | ἀκρότητα μεθίσταται τὸ τῆς ζωῆς εἶδος. Αὖται γὰρ δὴ καὶ τοῦ Κρόνου λέγονται τρόφιμοι τῷ Διὶ τὴν ἑαυτῶν | |
| ἐπιδοῦσαι κυβέρνησιν καὶ δι’ ἐκείνου πρὸς τὸ νοητὸν ἀνα‐ | 92 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.93 | τεινόμεναι καὶ τὴν Κρονίαν ἀρχήν· τροφὴ γὰρ τὸ νοητόν, ὡς εἴρηται παρ’ αὐτῶν τῶν θεῶν. Καὶ ὥσπερ ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης διὰ τῆς τοῦ οὐρανοῦ περιφορᾶς ἀνάγει τὰς ψυχὰς εἰς τὸν ὑπερουράνιον τόπον, οὗ | |
| 5 | δὴ καὶ τρέφονται αἱ ψυχαὶ καὶ θεῶνται τὰ ὄντως ὄντα καὶ τὴν ἄγνωστον τῶν θεῶν τάξιν ταῖς ἀκροτάταις ἑαυτῶν δυνάμεσι, καὶ ὥς φησιν ἐν ἐκείνοις ταῖς τῶν ἡνιόχων κεφαλαῖς, νοοῦσιν, οὕτω δὴ καὶ ὁ Ἐλεάτης ξένος ὑπὸ τῷ Διὶ τὰς ψυχὰς ἐπὶ τὴν Κρονίαν περιάγει | |
| 10 | περιωπὴν καὶ τρέφεσθαι παρὰ τῷ Κρόνῳ τίθεται τὰς ἀνελθούσας καὶ τροφίμους ἀποκαλεῖ τοῦ θεοῦ. Παντα‐ χοῦ μὲν γὰρ τὸ τελεσιουργόν ἐστι τῆς νοερᾶς ζωῆς καὶ πληρωτικὸν τὸ νοητόν, *** καὶ ἡ τῶν νοερῶν ἀκρότης ἐπορέγει τὸ τέλειον. Αἱ δὲ καὶ τῶν ἐπέκεινα μεταλαγχά‐ | |
| 15 | νουσι καὶ τοῖς ὑψηλοτέροις νοεροῖς ἐνιδρύουσιν ἑαυτὰς καὶ μέχρι τῆς ἀγνώστου τάξεως πόρρω τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τῆς μιᾶς ἀρχῆς τῶν πάντων ἀναβαίνουσιν. Αἱ δὲ καὶ πρὸς αὐτὸν τὸν πρώτιστον νοῦν καὶ ἀμέθεκτον καὶ αὐτο‐ νοητὸν ὑπάρχοντα ἀνατείνονται, κἀκεῖ γενόμεναι καὶ τὴν | |
| 20 | ἑαυτῶν ὁρμίσασαι ζωὴν ἐν τῷ κρυφίῳ διακόσμῳ μετέχουσιν ἀρρήτως τῆς ἐκ τἀγαθοῦ προϊούσης ἑνώσεως καὶ τοῦ τῆς ἀληθείας φωτός. Τὴν δὲ αὖ λοιπὴν τῶν διττῶν ὡς ἔφαμεν περιόδων κινεῖ μὲν αὐτὸς ἑαυτὸν ὁ κόσμος κατὰ τὴν ἑαυτοῦ φύσιν κινού‐ | |
| 25 | μενος καὶ τὴν εἱμαρμένην τάξιν ἀποπληρῶν· τὸ δὲ πρω‐ τουργὸν αἴτιον αὐτῷ τῆς κινήσεως ταύτης ἐστὶ καὶ τῆς ζωῆς ὁ τὴν δύναμιν αὐτῷ τοῦ κινεῖσθαι καὶ τοῦ ζῆν | |
| ἐπιλάμπων θεός, ὁ μέγιστος Ζεύς. Διὸ δὴ καὶ περίοδος | 93 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.94 | αὕτη Διὸς εἶναι λέγεται, καθ’ ὅσον ὁ Ζεὺς τῆς ἐμφανοῦς ἐστι ταύτης διακοσμήσεως αἴτιος, καθάπερ ὁ Κρόνος τῆς νοερᾶς καὶ ἀφανοῦς. Κάλλιον δὲ αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος ἀκούειν ταῦτα διατατ‐ | |
| 5 | τομένου. Ὅτι μὲν οὖν διτταὶ τοῦ παντός εἰσιν ἀνακυκλήσεις καὶ ὅτι τῆς μὲν ἡγεῖται θεὸς ὁ κινῶν, τῆς δὲ αὐτὸς ὁ κόσμος ἑαυτὸν περιάγων, ἐν τούτοις ἀναδιδάσκει· Ἀλλ’ ὅπερ ἄρτι τε ἐρρέθη καὶ μόνον λοιπόν, τοτὲ μὲν ὑπ’ ἄλλης συμποδηγεῖσθαι θείας αἰτίας, τὸ ζῆν | |
| 10 | πάλιν ἐπικτώμενον καὶ λαμβάνοντα ἀθανασίαν ἐπισκευαστὴν παρὰ τοῦ δημιουργοῦ, τοτὲ δέ, ὅταν ἀνεθῇ, δι’ ἑαυτὸν αὐτὸν ἰέναι κατὰ καιρὸν ἀφεθέντα τοιοῦτον ὥστε ἀνάπαλιν πορεύεσθαι πολλάς. Ὅτι δὲ αὖ καὶ τῶν περιόδων ἡ μέν ἐστι | |
| 15 | Δίιος, ἡ ἐμφανής, ἡ δὲ εἰς τὴν Κρόνου τελεῖ βασιλείαν, ἐν τοῖς ἐφεξῆς πάλιν αὐτὸς διορίζων ἐπιφέρει ταυτὶ μετὰ τὴν τῆς ζωῆς ἐκείνης ἐξύμνησιν καὶ τῆς πολιτείας τῆς ἐκεῖ τῶν ψυχῶν τῆς ἀχράντου καὶ ἀφειμένης ἀπὸ πάντων τῶν σωματικῶν πόνων καὶ τῆς περὶ τὴν ὕλην θητείας· | |
| 20 | Τὸν δὴ βίον, ὦ Σώκρατες, ἀκούεις τὸν τῶν ἐπὶ Κρόνου, τὸν δέ, ὡς ὁ λόγος, ἐπὶ Διὸς εἶναι τὸν νῦν παρὼν αὐτὸς ᾔσθησαι. Καὶ μὴν καὶ ὅτι τῶν δύο τούτων ἀνακυκλήσεων, εἴπερ ἡ ἐμφανής ἐστιν ἐπὶ Διός, αἴτιός ἐστιν αὐτῆς καὶ ποιητὴς | |
| 25 | ὁ Ζεύς, παντὶ καταφανές, καὶ ὡς τῆς ἀφανοῦς Κρονίας οὔσης τὸ κινητικόν ἐστι πάλιν ὁ Ζεύς, ἐκ τῶν γεγραμμένων ἄν τις ἀποδείξειεν. Ἀνάγκη γὰρ ἢ τοὺς δύο τούτους | |
| θεοὺς τῆς ἑτέρας ἄρχειν ἀνακυκλήσεως ἢ τὸν μὲν τῆς | 94 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.95 | ἑτέρας ἡγεῖσθαι, τὸν δὲ τῆς παρούσης. Ἀλλ’ εἰ μὲν ὁ Ζεὺς κινεῖ κατὰ τὴν περίοδον ταύτην τὸ πᾶν, οὐκέτ’ ἂν ὁ κόσμος ἑαυτὸν περιάγειν λέγοιτο καὶ τῶν ἐν αὑτῷ πάντων ἄρχειν, οὐδ’ ἂν ἀληθὲς εἴη τὸ μήτε ὅλον ὑπὸ θεοῦ | |
| 5 | στρέφεσθαι διττὰς καὶ ἐναντίας περιαγωγὰς μήτ’ αὖ τινε δύο θεὼ φρονοῦντε ἑαυτοῖς ἐναν‐ τία στρέφειν αὐτόν. Εἰ γὰρ κινεῖ μὲν ὁ Κρόνος αὐτὸν κατὰ τὴν ἑτέραν ἀνακύκλησιν, κινεῖ δὲ ὁ Ζεὺς κατὰ τὴν ἐναντίαν ἐκείνῃ περίοδον, δύο θεοὶ τὰς ἐναντίας αὐτὸν | |
| 10 | κινοῦσι στροφάς. Εἰ δὴ ταῦτα ἀδύνατον, παντί που δῆλον ὅτι κατὰ μὲν τὴν Κρονίαν περιφορὰν ἀμφότερα τὰ θεῖα αἴτια προΐσταται τῆς ἀνακυκλήσεως, ὁ μὲν Κρόνος ὡς τῆς νοερᾶς ζωῆς χορηγός, ὁ δὲ Ζεὺς ὡς ἀνάγων ἐπὶ τὴν Κρονίαν ἀρχὴν τὰ πάντα καὶ ἐνιδρύων τῷ ἑαυτοῦ νοητῷ· | |
| 15 | καὶ οὕτως ἡ περίοδος ἐκείνη Κρονία καλοῖτο ἄν, ὡς τοῦ Κρόνου τῆς ὅλης ζωῆς τὴν πρωτουργὸν αἰτίαν παρεχο‐ μένου. Κατὰ δὲ τὴν φυσικωτέραν ταύτην καὶ τοῖς πᾶσιν ἐγνωσμένην ἀνακύκλησιν κινεῖ μὲν εἱμαρμένη καὶ σύμφυτος ἐπιθυμία τὸ πᾶν, αἴτιος δὲ τῆς κινήσεως | |
| 20 | ταύτης ἐξῃρημένως ὁ Ζεύς, ὁ καὶ τὴν εἱμαρμένην τῷ κόσμῳ δοὺς καὶ τὴν ἐπίκτητον ζωήν. Τούτων δὴ οὖν ἡμῖν ἀποδεδειγμένων σκεψώμεθα τίνα περὶ τοῦ κινοῦντος θεοῦ τὸν κόσμον κατὰ τὴν ἑτέραν περίοδον ἀποφαίνεται· Τοτὲ μὲν ὑπ’ ἄλλης συμποδηγεῖ‐ | |
| 25 | σθαι θείας αἰτίας, τὸ ζῆν πάλιν ἐπικτώμενον καὶ λαμβάνοντα ἀθανασίαν ἐπισκευαστὴν παρὰ τοῦ δημιουργοῦ. Παντὶ δὴ οὖν καταφανὲς ὅτι τὸν κινοῦντα θεὸν κατὰ τὴν Κρονίαν περίοδον τὸ πᾶν καὶ | |
| τὸ ζῆν αὐτῷ χορηγεῖν καὶ ἀθανασίαν ἐπισκευα‐ | 95 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.96 | στὴν διδόναι φησὶ καὶ δημιουργὸν ἀποκαλεῖ διαρ‐ ρήδην. Εἰ τοίνυν ὁ Ζεύς ἐστιν ὁ τὴν περίοδον ἐκείνην συμποδηγῶν, ὥσπερ δέδεικται, καὶ δημιουργὸς ἂν ὁ αὐτὸς εἴη τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἀθανασίας χορηγός. Καὶ | |
| 5 | τί δεῖ πολλὰ λέγειν; Εἰ γὰρ ὁ αὐτὸς θεὸς τοῦ τε ζῆν αἴτιός ἐστι καὶ δημιουργὸς ἐπονομάζεται, πάλιν ἡμῖν ὁ Κρατύλος ἥκει καὶ ὁ Ζεὺς τῷ δημιουργῷ καὶ κατὰ τοῦτον τὸν λόγον εἰς ταὐτὸν ἔρχεται. Ἅπασι γὰρ τὸ ζῆν ἐκ τοῦ Διὸς ἐφήκει, καθάπερ ἐν ἐκείνοις εἴρηται. | |
| 10 | Καὶ μὴν καὶ διὰ τῶν ἐχομένων λόγων, ὥσπερ ὁ Τίμαιος, δημιουργὸν καὶ πατέρα [καλεῖ] τὸν τῆς εἱμαρμέ‐ νης ἀνακυκλήσεως αἴτιον καὶ ποιητὴν ἀποκαλεῖ· στρέ‐ φεται γὰρ ὁ κόσμος, φησί, τὴν τοῦ δημιουργοῦ καὶ πατρὸς ἀπομνημονεύων διδαχήν. Εἰκότως ἄρα | |
| 15 | καὶ τὴν ὅλην περίοδον ταύτην Δίιον ἐπονομάζομεν, ὡς [καὶ] κατὰ τὴν ἐκείνου διδαχὴν καὶ τὴν ἐνδιδομένην ἀπ’ ἐκείνου τάξιν τοῦ κόσμου κινοῦντος ἑαυτὸν καὶ ἀνακυ‐ κλοῦντος. Πάλιν οὖν δημιουργός ἐστι καὶ πατὴρ ὁ Ζεύς, κἀνταῦθα τοῦ Ἐλεάτου ξένου κατὰ τὰ αὐτὰ τῷ | |
| 20 | Τιμαίῳ τὴν τῶν θείων ὀνομάτων τάξιν φυλάττοντος. Οὐ γὰρ πατέρα καὶ δημιουργὸν αὐτὸν προσείρηκεν, ἀλλ’ ὥσπερ ἐκεῖνος ἔμπαλιν δημιουργὸν καὶ πατέρα, διότι δὴ τὸ δημιουργικὸν ἐν αὐτῷ τῆς πατρικῆς ἐστι θεότητος | |
| ἐναργέστερον· Ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ τε ἔργων. | 96 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.97 | κϛʹ Ταῦτα μὲν οὖν καὶ πρότερον διὰ πλειόνων ἐξήτασται, καὶ ὅπῃ τὸ δημιουργικὸν γένος ἕτερόν ἐστι τοῦ πατρικοῦ καὶ πῶς ἐν ἀλλήλοις συμπλέκεται, καὶ ὅπου μέν ἐστι τὸ | |
| 5 | πατρικὸν κατ’ οὐσίαν, τὸ δὲ δημιουργικὸν κατ’ αἰτίαν, ὅπου δὲ αὖ τὸ μὲν δημιουργικὸν κατ’ οὐσίαν, τὸ δὲ πατρι‐ κὸν κατὰ μέθεξιν. Ὑπόλοιπον δ’ ἂν εἴη καὶ τῶν ἐν τοῖς Νόμοις περὶ τοῦ Διὸς γεγραμμένων μνησθῆναι· τάχα γὰρ ἂν καὶ ἐν ἐκείνοις φανείη τῷ δημιουργῷ τὴν αὐτὴν καὶ | |
| 10 | τῷ Διὶ τάξιν ἀποδιδούς. Τῶν τοίνυν ἰσοτήτων καθ’ ἃς αἱ πολιτεῖαι κοσμοῦνται διττῶν οὐσῶν, καὶ τῆς μὲν τὸ κατ’ ἀριθμὸν ἴσον προτιθε‐ μένης καὶ τοῖς διαφέρουσιν ἀλλήλων κατ’ ἴσον νόμον προϊούσης, τῆς δὲ τὸ κατ’ ἀξίαν ἐν ἅπασιν ἀσπαζομένης | |
| 15 | καὶ κατὰ λόγον ἰσότητος οὔσης, ἔστι μέν που καὶ ἐν τῇ προνοίᾳ τοῦ κόσμου τῶν ἰσοτήτων ἑκατέρα (καὶ γὰρ ἡ τῆς ψυχῆς οὐσία πρώτως μὲν τῇ κατὰ λόγον ἰσότητι διῄρηται παρὰ τοῦ δημιουργήσαντος αὐτήν, συμπεπλή‐ ρωται δὲ καὶ ταῖς λοιπαῖς μεσότησι καὶ συνδέδεται κατὰ | |
| 20 | πᾶσαν ἑαυτήν, καὶ τῶν σωμάτων ἕκαστα μετέχει μέν τινος καὶ κοινῆς οὐσίας ἐν τῇ δημιουργίᾳ καὶ ταύτῃ τὴν κατ’ ἀριθμὸν ἔλαχεν ἰσότητα), διακεκόσμηται δὲ πάντα τῇ κρατίστῃ τῶν ἀναλογιῶν καὶ τὴν ἄλυτον ἐν τῷ παντὶ τάξιν καὶ τὴν πρὸς ἄλληλα ἁρμοστίαν κατὰ ταύτην ὁ | |
| 25 | δημιουργὸς τοῖς τε ὅλοις καὶ τοῖς μέρεσιν ἐνδίδωσι. | 97 in vol. 5 |
Theol Plat.5.98 | Ταύτην τοίνυν τὴν ἰσότητα καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος, ἅτε τῷ παντὶ προσεικάζων τὴν ἑαυτοῦ πόλιν, διαφερόντως τιμᾶν τοῖς ἑαυτοῦ πολίταις παρακελευόμενος τοιαῦτα ἄττα φησί· Τὴν δὲ ἀληθεστάτην καὶ ἀρίστην | |
| 5 | ἰσότητα οὐκέτι ῥᾴδιον παντὶ διιδεῖν· Διὸς γὰρ δὴ κρίσις ἐστί. Τί ποτε οὖν τὸ αἴτιόν ἐστι δι’ ὃ τὴν ἀναλογίαν ταύτην ὁ Ἀθηναῖος ξένος κρίσιν ἀπε‐ φήνατο τοῦ Διὸς εἶναι; Τί δὲ ἄλλο γε φήσομεν ἢ τὴν εἰς τὸν κόσμον αὐτῆς συντέλειαν καὶ τὴν ἐν τῇ | |
| 10 | δημιουργίᾳ τῶν ὅλων δυναστείαν; Ἡ γὰρ διορίσασα μὲν ἐν τάξει τὰ τῶν αἰτίων γένη, δεσμὸν δὲ αὐτῶν μηχα‐ νησαμένη κάλλιστον καὶ μίαν ἐξ ὅλων διακόσμησιν συνυφήνασα κατὰ τὸν Τίμαιον, ἡ τῆς ἀναλογίας ἐστὶ ταύτης δύναμις, νοῦ μὲν καὶ τῆς σωματικῆς φύσεως | |
| 15 | ἀνάλογον ἐν μέσῳ τὴν ψυχὴν ἐνιδρυσαμένη (καὶ γὰρ ἡ ψυχὴ μέση τῆς ἀμερίστου καὶ τῆς μεριστῆς ἐστιν οὐσίας, καὶ ὅσῳ τῆς μεριστῆς ὑπερέχει, τοσούτῳ τῆς ἀμεροῦς ἀπολείπεται τῶν ὄντων ὑποστάσεως)· αὐτὴν δὲ τὴν ψυχὴν ἐκ διπλασίων λόγων καὶ τριπλασίων | |
| 20 | συνδήσασα καὶ τὴν σύμπασαν ἅμα καὶ προϊοῦσαν καὶ ἐπιστρεφομένην τοῖς πρωτουργοῖς καὶ αὐτοκινήτοις ὅροις τῆς ἰσότητος συνέχουσα· καὶ δὴ καὶ τὴν σωματικὴν σύνταξιν ἐκ τεττάρων ὑποστήσασα τῶν πρώτων γενῶν, καὶ τὰ μὲν ἄκρα διὰ τῶν μέσων ἁρμόσασα, τὰ δὲ μέσα | |
| 25 | κατὰ τὴν τῶν ἄκρων ἰδιότητα συγκερασαμένη, πάντα δὲ εἰς ἕνα κόσμον ἀναγαγοῦσα καὶ μίαν τάξιν ἄλυτον ἐν τῷ | |
| παντὶ συνεχομένην. | 98 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.99 | Εἰ τοίνυν κατὰ πᾶσαν τὴν δημιουργίαν δυναστεύειν τὴν ἰσότητα ταύτην ὁμολογοῦμεν, τοῦ δημιουργοῦ κρίσις ἐστὶν ἡ τῶν ἀναλογιῶν ἀρίστη καὶ κατὰ τὴν τοῦ γεννήσαντος τὰ ὅλα ψῆφον τοσαύτην ἐν τῇ δημιουργίᾳ κεκλήρωται | |
| 5 | τὴν ἐπικράτειαν ἡλίκην ὁ πρόσθεν λόγος ἀπέφηνεν. Εἰ τοίνυν ἡ αὐτὴ καὶ τοῦ Διός ἐστι κρίσις, ὡς ὁ Ἀθη‐ ναῖος ξένος ἀποφαίνεται, παντὶ δὴ καταφανὲς ὅτι δημιουρ‐ γική τίς ἐστιν ἡ τοῦ Διὸς φύσις· οὐ γὰρ ἄλλο τι κρῖνόν ἐστι τὴν τῆς ἀναλογίας ταύτης ἀξίαν ἢ τὸ χρώμενον αὐτῇ | |
| 10 | πρὸς τὴν τῶν ὅλων διακόσμησιν. Ὧι καὶ ὁ νομοθέτης ἀνάλογον αὑτὸν ἱδρύσας τὴν τῷ παντὶ προσεικασθεῖσαν πόλιν τῇ ἀναλογίᾳ ταύτῃ συνέδησέ τε καὶ διαφερόντως ἐκόσμησε. κζʹ | |
| 15 | Θαρροῦντες δὴ οὖν καὶ ἐκ τούτων καὶ ἐκ τῶν προειρη‐ μένων ἁπάντων λέγωμεν, ἑπόμενοι τῷ Πλάτωνι καὶ ταῖς πατρίοις φήμαις, ὅτι δὴ Ζεύς ἐστιν ὁ τοῦ παντὸς δημιουρ‐ γός, καὶ συνάγωμεν εἰς ταὐτὸ τὰς διεσπαρμένας τῶν παλαιῶν ὑπονοίας. Ὧν αἱ μὲν εἰς τὴν αὐτὴν τάξιν ἀναφέ‐ | |
| 20 | ρουσι τό τε παράδειγμα τοῦ κόσμου καὶ τὴν δημιουργικὴν αἰτίαν, αἱ δὲ διαιροῦσι ταῦτα ἀπ’ ἀλλήλων, καὶ αἱ μὲν πρὸ τοῦ δημιουργοῦ τίθενται τὸ παντελὲς ζῷον, αἱ δὲ μετὰ τὸν δημιουργὸν αὐτῷ παρέχονται τὴν ὑπόστασιν. Εἰ γὰρ ὅ τε δημιουργός ἐστιν ὁ μέγας ὥσπερ εἴρηται | |
| 25 | Ζεύς, καὶ τὸ παράδειγμα τὸ τῷ δημιουργῷ προκείμενον | |
| εἰς τὴν τοῦ κόσμου γένεσιν τὸ παντελὲς ζῷον, ὁμοῦ | 99 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.100 | καὶ συνήνωται ταῦτα ἀλλήλοις καὶ τὴν κατ’ οὐσίαν ἔλαχε διάκρισιν· καὶ τὸ μὲν αὐτοζῷον νοητῶς περιείληφεν ἐν ἑαυτῷ τὴν Δίιον ἅπασαν σειράν, ὁ δὲ δημιουργὸς τοῦ παντὸς Ζεὺς νοερῶς τὴν τοῦ ζῴου φύσιν ἐν ἑαυτῷ προεστή‐ | |
| 5 | σατο. Καὶ γὰρ τὸ αὐτοζῷον τοῖς πᾶσίν ἐστι τῆς ζωῆς χορηγὸν καὶ ζῇ τὰ πάντα δι’ ἐκεῖνο πρώτως καὶ ὁ Ζεὺς τοῦ ζῆν αἴτιος ὑπάρχων ἔχει τὸ παράδειγμα καὶ τὴν γεννητικὴν ἀρχὴν τῆς τῶν ζῴων ἁπάντων οὐσίας. Εἰκότως δὴ οὖν καὶ ὁ παρὰ τῷ Πλάτωνι Τίμαιος τὸ νοητὸν παρά‐ | |
| 10 | δειγμα ζῷον ἀποκαλῶν συνάπτει τὸν δημιουργικὸν νοῦν τῷ πρώτῳ νοητῷ ζῴῳ καὶ διὰ τῆς πρὸς ἐκεῖνο παντελοῦς ἑνώσεως τοῦ δημιουργοῦ καὶ πατρὸς διακοσμεῖ καὶ τόδε τὸ πᾶν, ὅτι δὴ τὴν δημιουργίαν τοῦ παντὸς εἰς αὑτὸν ἀναδησάμενος ὁ Ζεὺς καὶ ζῷον ὑπάρχων νοερὸν ἥνωται | |
| 15 | πρὸς τὸ νοητὸν ζῷον καὶ τὴν ἀνάλογον ἐκείνῳ πρόοδον λαχὼν ὑφίστησι πάντα νοερῶς ὅσα νοητῶς 〈ἐν〉 ἐκείνῳ προελήλυθε. Τριττῶν γάρ, ὥσπερ εἴρηται, τῶν νοητῶν οὐσῶν ὑπο‐ στάσεων, καὶ τῆς μὲν κατὰ τὸ εἶναι καὶ τὸ ἓν ὂν τὴν | |
| 20 | ὕπαρξιν λαχούσης, τῆς δὲ κατὰ τὴν νοητὴν ζωὴν καὶ τὸ μέσον κέντρον τοῦ νοητοῦ πλάτους, οὗ δὴ καὶ ὁ αἰὼν καὶ πᾶσα ἡ ζωὴ καὶ ἡ νοητὴ ζωή, καθάπερ πού φησιν ὁ Πλωτῖνος, τῆς δὲ κατὰ τὸ νοητὸν πλῆθος, τὸ πρώτιστον πλήρωμα τῆς ζωῆς καὶ παντελὲς παράδειγμα τῶν ὅλων, | |
| 25 | αἱ τρεῖς τῶν νοερῶν θεῶν βασιλεῖαι ταῖς νοηταῖς τρισὶν ὑποστάσεσιν ἀνάλογον διῄρηνται, καὶ ὁ μὲν κατὰ τὴν ἀκρότητα τῶν νοερῶν τὴν ὕπαρξιν κληρωσάμενος, ὁ μέγι‐ | |
| στος Κρόνος, καὶ πατρικὴν ἔχων ὑπεροχήν, ἀνάλογον | 100 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.101 | προέστηκε τῇ τῶν νοητῶν θεῶν ἀκρότητι καὶ τῷ κρυφίῳ διακόσμῳ· καὶ ὥσπερ ἐν ἐκείνῳ πάντα μονοειδῶς ἐστι καὶ ἀφράστως ἥνωται καὶ ἀδιακρίτως, οὕτω δὴ καὶ ὁ θεὸς οὗτος καὶ τὰ προελθόντα πάλιν εἰς ἑαυτὸν ἐπιστρέφει | |
| 5 | καὶ ἐν ἑαυτῷ κρύπτει, τὸ κρύφιον μιμούμενος τῆς πρώτης ἀκρότητος. Ὁ δὲ αὖ τὰ μέσα γένη τῶν ὅλων περιέχων διάκοσμος καὶ πληρούμενος μὲν ἀπὸ τῆς τοῦ Κρόνου γεννητικῆς δυνάμεως, πληρῶν δὲ ἀφ’ ἑαυτοῦ τὴν ὅλην δημιουργίαν τῶν ζωογονικῶν ὀχετῶν, ταύτην ἐν τοῖς | |
| 10 | νοεροῖς ἔχει τάξιν ἣν ἐν τοῖς νοητοῖς ὁ αἰὼν καὶ ἡ τῆς ζωῆς ἐκείνης ἑνοειδὴς αἰτία· καὶ ὥσπερ ἐκείνη προσεχῶς ἀπογεννᾷ τὸ νοητὸν ζῷον, ὃ δὴ καὶ αἰώνιον ἐπονο‐ μάζεται διὰ τὴν ἐκείνης μέθεξιν, οὕτω δὴ καὶ ὁ μέσος κόλπος τῶν νοερῶν θεῶν ἐκφαίνει τὸν δημιουργὸν τοῦ | |
| 15 | παντὸς καὶ τὴν ζωοποιὸν τῶν ὅλων πηγήν. Ὁ δὲ δὴ τρίτος βασιλεύς, ὁ ποιητὴς ἅμα καὶ πατήρ, τῷ λοιπῷ δηλαδὴ τῶν νοητῶν, τῷ παντελεῖ ζῴῳ, σύστοι‐ χός ἐστι, καὶ ὥσπερ ἐκεῖνος ζῷόν ἐστιν, οὕτω δὴ καὶ αὐτὸς Ζεύς ἐστι· καὶ νοητῶς μὲν ὁ Ζεὺς ἐν τῷ παντελεῖ | |
| 20 | ζῴῳ, νοερῶς δὲ ἐν τῷ Διὶ τὸ παντελὲς ζῷον, καὶ ἥνωται μὲν ἀλλήλοις τὰ πέρατα τῶν τε νοητῶν καὶ 〈τῶν〉 νοερῶν θεῶν, καὶ μετὰ τῆς ἑνώσεως ἡ διάκρισις συνυπάρ‐ χει· καὶ τὸ μὲν ἐξῄρηται τῆς δημιουργίας, ὁ δὲ ἐπέστραπ‐ ται πρὸς τὸ νοητὸν καὶ πεπλήρωται τῶν ὅλων ἀγαθῶν | |
| 25 | ἐκεῖθεν καὶ πατρικὴν ἔλαχεν ὑπεροχὴν διὰ τὴν ἐκείνου μέθεξιν. Ὁ μὲν οὖν ποιητὴς καὶ πατὴρ τοῦ κόσμου καὶ πάσης τῆς δημιουργίας τὸ ἑνοειδὲς κράτος ἐν αὑτῷ πηξά‐ | |
| μενος καὶ τὴν πρωτουργὸν αἰτίαν τῆς τῶν ὅλων ἀπογεν‐ | 101 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.102 | νήσεως ἔχων τε καὶ περιέχων καὶ τὰ πάντα ἱδρύσας ἐν αὑτῷ μονίμως καὶ πάλιν ἀφ’ ἑαυτοῦ παράγων ἀχράντως, τοιαύτην ἐν τοῖς νοεροῖς πατράσι τάξιν κληρωσάμενος ὕμνηται μὲν διὰ παντὸς ὡς εἰπεῖν τοῦ Τιμαίου τὴν γόνιμον | |
| 5 | αὐτοῦ καὶ πατρικὴν ἐμφαίνοντος δύναμιν καὶ πρόνοιαν, ἄνωθεν ἄχρι τῶν ἐσχάτων τοῦ παντὸς διήκουσαν· ὕμνηται δὲ καὶ ἐν ἄλλοις πολλαχοῦ διαλόγοις ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος, καθ’ ὅσον [ἂν] ἦν δυνατὸν τὴν μονοειδῆ καὶ ἡνωμένην αὐτοῦ καὶ τῶν ὅλων ἐξῃρημένην ὑμνεῖσθαι διὰ τῶν λόγων | |
| 10 | ὑπεροχήν. κηʹ Εἰ δέ τις τῶν ἐν Τιμαίῳ ῥηθέντων ἐν ἀρχῇ περὶ αὐτοῦ μεμνημένος, καὶ ὡς εὑρεῖν τε ἔργον αὐτὸν καὶ εὑρόντα εἰς ἅπαντας ἀδύνατον λέγειν ἀκούων, | |
| 15 | ἐπιζητοίη πρῶτον μὲν διὰ τί τῆς Ἑλληνικῆς θεολογίας ὄνομα τῷ δημιουργῷ τοιοῦτον ἀνείσης οἷον ἔμπροσθεν εἴπομεν, ὁ Τίμαιος ἄρρητον αὐτὸν εἶναί φησι καὶ πάσης τῆς ἐν λόγοις φερομένης ἐνδείξεως ὑπεριδρυμένον, ἔπειθ’ ὅπως αὐτῷ τὸ μὲν νοητὸν ζῷον, ἐπέκεινα τοῦ δημιουργοῦ | |
| 20 | τεταγμένον, καὶ ὀνομάζεται καὶ πολλοῖς συνθήμασι γνω‐ ρίζεται, τὸν δὲ δημιουργὸν ἐν δευτέρᾳ τάξει τοῦ παντελοῦς ζῴου τὴν ἑαυτοῦ βασιλείαν ἱδρύσαντα καὶ νοερὸν ὄντα θεόν, ἐκείνου νοητὴν ὑπεροχὴν λαβόντος, ἄρρητον ὥσπερ εἴρηται καὶ ἄγνωστον ἀφίησι, τάχ’ ἂν καὶ ἡμεῖς ἑπομένως | |
| 25 | τῷ Πλάτωνι τὰς τοιαύτας ἁπάσας ἀπορίας διαλύειν ἔχοιμεν. | 102 in vol. 5 |
Theol Plat.5.103 | Πᾶσα γὰρ τάξις θεῶν ἀπὸ μονάδος ἄρχεται καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν πρωτουργὸν αἰτίαν τῆς οἰκείας προΐσταται σειρᾶς. Καὶ τὰ μὲν ἐγγυτέρω τῆς ἀρχῆς ταύτης ὁλικώτερα τῶν πορρωτέρω· προφαίνεται δὲ πλέον ἀποστάντα τῆς | |
| 5 | μονάδος *** τὰ ὁλικώτερα καὶ τὰ κατ’ οὐσίαν ὑφειμένα συνάπτει τοῖς πρὸ αὐτῶν. Καὶ ἔστιν ὅλη δι’ ὅλης ἑαυτῇ ἡνωμένη καὶ μίαν ἄλυτον ἀλληλουχίαν ἔν τε τοῖς ὅλοις καὶ τοῖς μέρεσιν ἔλαχε καὶ διὰ τὴν μονάδα τὴν συναγωγὸν τῆς διακοσμήσεως ἁπάσης εἰς ἓν καὶ περὶ ἑαυτὴν ἐπέ‐ | |
| 10 | στραπται καὶ εἰς ταύτην ἀνήρτηται καὶ συνελίσσεται πᾶσα κατ’ αὐτήν. Εἰ δὴ ταῦτα ἀληθῆ λέγομεν, καθ’ ἑκάστην τάξιν ἡ μονὰς τὴν ἀνάλογον ἐκληρώσατο τῷ ἀγαθῷ πρὸς τὸ πλῆθος ὑπεροχήν, καὶ ὥσπερ ἡ τῶν ἀγαθῶν ὅλων ἑνιαία καὶ τοῖς πᾶσιν ἄληπτος αἰτία πάντων ἐστὶν ἐξῃρη‐ | |
| 15 | μένη καὶ περὶ αὑτὴν ὑπεστήσατο πάντα καὶ ἀφ’ ἑαυτῆς ἐγεννήσατο καὶ τὰς ἑνώσεις τῶν πάντων εἰς τὴν ἄρρητον ἑαυτῆς ὑπερένωσιν ἀνήρπασεν, οὕτω δὴ καὶ πάσης δια‐ κοσμήσεως ἡ μονοειδὴς καὶ παντὸς γεννητικὴ τοῦ συστοί‐ χου πλήθους ἀρχὴ τὴν ὅλην ἑαυτῆς σειρὰν συνέχει καὶ | |
| 20 | φρουρεῖ καὶ τελειοῖ καὶ τὸ ἀγαθὸν αὐτῇ δίδωσιν ἀφ’ ἑαυτῆς καὶ τάξεως πληροῖ καὶ ἁρμονίας, καὶ τοῦτό ἐστι τοῖς ἑαυτῆς ἐκγόνοις ὃ τὸ ἀγαθὸν ἅπασι τοῖς οὖσι καὶ ἐφετόν ἐστι τοῖς ἀπ’ αὐτῆς ὡρμημένοις ἅπασιν. Οὕτω δὴ οὖν τῆς μὲν πατρικῆς ὅλης διακοσμήσεως ἡ | |
| 25 | τοῦ νοητοῦ πατρὸς ἕνωσις προϋφέστηκε, τῆς δὲ συνεκτικῆς ἡ μία τῶν συνοχέων ὁλότης, τῆς δὲ ζωογονικῆς ἡ πρω‐ τουργὸς αἰτία τῆς ζωῆς· καὶ τοίνυν καὶ τῆς δημιουργικῆς ἁπάσης σειρᾶς εἰς τριάδα τὴν τῶν Κρονίων παίδων ἀνηρτη‐ | |
| μένης προσεχῶς, ἡ μονὰς ἡ τὰ ὅλα δημιουργοῦσα καὶ | 103 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.104 | τῆς τριάδος ταύτης ὑπερίδρυται καὶ πάντας τοὺς δημιουρ‐ γικοὺς θεοὺς ἐν ἑαυτῇ περιέχει καὶ πρὸς ἑαυτὴν ἐπιστρέφει, καὶ ἔστιν ἀγαθοειδὴς καὶ μία τῶν ἀριθμῶν ἁπάντων τῶν δημιουργικῶν πηγὴ καὶ πρὸς πᾶσαν ὡς εἰπεῖν τὴν τάξιν | |
| 5 | ταύτην ἀνάλογον ὑφέστηκε τῷ ἑνὶ καὶ τῇ μιᾷ τῶν πάντων ἀρχῇ. Ταῦτα δὴ οὖν ὁ Τίμαιος ἡμῖν ἐνδεικνύμενος δύσγνωστον αὐτὴν καὶ ἀπεριήγητον εὐθὺς ἐν ἀρχῇ τῆς τοῦ κόσμου γενέσεως εἶναι τίθεται ὡς τῷ ἀρρήτῳ καὶ ἀγνώστῳ τῶν | |
| 10 | ὄντων ἁπάντων αἰτίῳ τὸν αὐτὸν ἔχουσαν λόγον. Ὅθεν οἶμαι καὶ τῶν αἰτίων ἄριστον ἀποκαλεῖ τὸν δημιουργὸν καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ παντός, ὡς ἐν τοῖς δημιουρ‐ γοῖς ἀκροτάτην τάξιν λαχόντα καὶ πάσας τὰς ποιητικὰς ἀρχὰς εἰς ἑαυτὸν συνελίσσοντα καὶ ἀφ’ ἑαυτοῦ προβαλλό‐ | |
| 15 | μενον. Ἀλλ’ ἐκεῖνο μὲν τὸ ἓν ὁ Παρμενίδης ἄγνωστον παντελῶς καὶ ἄρρητον ἀποδείκνυσι, τὸν δὲ ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦ κόσμου φησὶν ὁ Τίμαιος εὑρεῖν τε ἔργον καὶ εἰς ἅπαντας ἀδύνατον λέγειν, ἃ δὴ τῆς πᾶσαν γνῶσιν καὶ πάντα λόγον ἀποφυγούσης αἰτίας | |
| 20 | ὑφεῖται καὶ πρὸς τὴν τῶν γνωστῶν καὶ ῥητῶν φύσιν ἀπο‐ νεύειν δοκεῖ. Τὸ γὰρ εἰς ἅπαντας ἀδύνατον λέγειν οὐκ ἄρρητον αὐτὸν πάντῃ καὶ ἄφραστον ἀφίησι· καὶ τὸ εὑρεῖν τε ἔργον οὐ τῆς ἀγνώστου παντελῶς ἐστιν ἰδιότητος σύνθημα. Διότι γὰρ ἐν δευτέραις τοῦ ἀγαθοῦ | |
| 25 | τάξεσι καὶ πολλοσταῖς τὴν ἀνάλογον αὐτῷ προεστήσατο βασιλείαν, μετέχει μὲν τῶν ἐκείνου συνθημάτων, μετὰ δὲ τῆς οἰκείας ἰδιότητος καὶ τῆς προσηκούσης αὐτῷ πρὸς τὰ ὄντα κοινωνίας ἔλαχε τὴν μέθεξιν· καὶ ὥσπερ ἀγαθός | |
| ἐστιν, ἀλλ’ οὐκ αὐτὸ τὸ ἀγαθόν, οὕτω καὶ δύσγνωστός | 104 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.105 | ἐστι τοῖς μετ’ αὐτόν, ἀλλ’ οὐκ ἄγνωστος, καὶ μυστικοῖς λόγοις ἀνευφημούμενος, ἀλλ’ οὐ παντελῶς ἄρρητος. Ἀλλ’ ὁρᾷς αὐτὴν τῶν πραγμάτων τὴν τάξιν καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς ὕφεσιν εἰς τὸ κάτω προϊοῦσαν, ὡς τὸ μὲν ἀγαθὸν | |
| 5 | καὶ σιγῆς ἐστιν ἁπάσης καὶ λόγων ἁπάντων ἐξῃρημένον· τὸ δὲ τῶν νοητῶν θεῶν γένος σιωπῇ χαίρει καὶ τοῖς ἀρρή‐ τοις συμβόλοις ἀγάλλεται, διὸ καὶ ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης τελετῶν ἁγιωτάτην ἀποκαλεῖ τὴν τῶν νοητῶν μονάδων θέαν ὡς σιγωμένην καὶ ἀπορρήτως νοουμένην· τὸ δὲ τῶν | |
| 10 | νοερῶν ῥητὸν μέν ἐστιν, ἀλλ’ οὐκ εἰς ἅπαντας ῥητόν, καὶ γνωστόν, ἀλλὰ μετὰ χαλεπότητος γνωστόν, διὰ γὰρ τὴν πρὸς τὸ νοητὸν ὕφεσιν ἀπὸ τῆς σιγῆς καὶ τῇ νοήσει μόνῃ καταληπτῆς ὑπεροχῆς εἰς τὴν τῶν ῥητῶν ἤδη προελήλυθε διακόσμησιν. | |
| 15 | κθʹ Ἀλλ’ εἰ τοῦτο, πολλῷ δήπου μᾶλλόν ἐστι τὸ παντε‐ λὲς ζῷον ἄρρητον καὶ ἄγνωστον τῆς δημιουργικῆς μονάδος· καὶ γὰρ ἐκεῖνο πάσης ὁμοῦ τῆς παραδειγματικῆς τάξεώς ἐστι μονάς, καὶ νοητόν ἐστιν, ἀλλ’ οὐ νοερόν. Πῶς | |
| 20 | οὖν ἐκεῖνο μὲν καὶ ὀνομάζειν καὶ οἷόν ἐστιν ἐκφαίνειν ἐπιχειροῦμεν, τὴν δὲ δημιουργικὴν αἰτίαν οὕτως ἀποσεμ‐ νύνομεν καὶ τοῖς ἀρρήτοις εἰς ταὐτόν πως ἄγομεν; Μὴ γὰρ οὐκ ᾖ ταῦτα τοῦ Πλάτωνος ἐπέκεινα τὸ αὐτοζῷον τοῦ δημιουργοῦ προτάττοντος, ἀλλ’ ἐν δευτέρᾳ που τάξει | |
| 25 | θεῶν αὐτῷ τὴν ὑπόστασιν διδόντος, οὗ τεταγμένον καὶ | 105 in vol. 5 |
Theol Plat.5.106 | ῥητὸν ἔσται καὶ γνωστὸν μᾶλλον τῆς δημιουργικῆς μονά‐ δος. Ἐπεὶ καὶ τὸ κάλλιστον μὲν ἐπονομάζειν τὸ παντελὲς ἐκεῖνο ζῷον, ἄριστον δὲ τῶν αἰτίων τὸν δημιουργόν, τὴν αὐτὴν δήπου τοῖς αἰτίοις τούτοις πρὸς | |
| 5 | ἄλληλα δίδωσιν ἀναλογίαν ἣν τῷ ἀγαθῷ πρὸς τὸ κάλλος· καὶ ὥσπερ τὸ ἀγαθὸν πρὸ τοῦ κάλλους (ἐν γὰρ προ‐ θύροις ἐστὶ τοῦ ἀγαθοῦ τὸ πρώτιστον κάλλος, ὥς φησιν ὁ ἐν τῷ Φιλήβῳ Σωκράτης), οὕτω δὴ καὶ τὸ ἄριστον πρὸ τοῦ καλλίστου καὶ ὁ δημιουργὸς | |
| 10 | πρὸ τοῦ παντελοῦς ζῴου. Τοῦ μὲν γὰρ ἀγαθοῦ τὸ ἄριστον διαφερόντως μετέχει, τοῦ δὲ κάλλους τὸ κάλ‐ λιστον. Λεγέσθω τοίνυν καὶ πρὸς ταῦτα παρ’ ἡμῶν ὅτι τὸ κάλλιστον καὶ τὸ ἄριστον ἁπλῶς μὲν οὕτως ἔχει πρὸς | |
| 15 | ἄλληλα κατὰ τὴν τάξιν ὡς τὸ ἀγαθὸν πρὸς τὸ καλόν (ἡ γὰρ τῆς ἀγαθότητος ὅλης σειρὰ τῆς τοῦ καλοῦ προόδου πάσης καὶ διακοσμήσεως ὑπερήπλωται), 〈οὐ〉 πανταχοῦ δὲ ἄρα τὸ ἄριστον τοῦ καλλίστου πρότερόν ἐστι, καὶ τὸ μὲν πρὸς τὴν ὑφειμένην τάξιν ἄριστον 〈ἂν〉 εἴη, | |
| 20 | τὸ δὲ ὡς πρὸς τὴν κρείττονα κάλλιστον. Λέγω δὲ οἷον τὸ μὲν κάλλιστον ὡς ἐν νοητοῖς ἔχοι τὴν ἰδιότητα ταύτην, τὸ δὲ ἄριστον ὡς ἐν νοεροῖς, καὶ εἰ τὸ μὲν κάλλιστον ἐν τοῖς ὑπερκοσμίοις εἴη τοιοῦτον, τὸ δὲ ἄριστον ὡς πρὸς τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ λέγοιτο θεούς. | |
| 25 | Εἰ τοίνυν ὁ μὲν τῶν αἰτίων ἄριστος τῆς δημιουρ‐ γικῆς ἡγεῖται σειρᾶς καὶ κατ’ ἐκείνην ἔλαχε τὴν τοιαύτην ὑπεροχήν, τὸ δὲ τῶν νοητῶν ζῴων κάλλιστον ἐν ὑπερ‐ | |
| τέρᾳ τάξει τὴν τοῦ κάλλους ἐξαίρετον προεστήσατο | 106 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.107 | δύναμιν, τίς μηχανὴ διὰ ταῦτα τὸ νοητὸν καὶ παντελὲς ζῷον τῆς νοερᾶς αἰτίας καταδεέστερον ἀποφαίνειν καὶ τὸν δημιουργὸν εἰς τὰ μετ’ αὐτὸν ἐπιστρέφειν (ἢ πῶς ὁρατὸν αὐτῷ τὸ αὐτοζῷον εἶναί φησί τις;) καὶ τὸ | |
| 5 | παντελὲς ζῷον καὶ τῶν νοητῶν ἁπάντων περιληπτικὸν αὐτὸ περιεχόμενον ὑπ’ ἄλλου ποιεῖν; Ἔσται γὰρ οὕτως ὁ δημιουργὸς τοῦ αὐτοζῴου περιληπτικώτερος, εἴπερ ἐκεῖνος μὲν κατὰ τὸ ἄριστον χαρακτηριζόμενος ὑπερ‐ ήπλωται τοῦ παραδείγματος, τὸ δὲ ὡς κάλλιστον | |
| 10 | προσρηθὲν δεύτερόν ἐστι τῆς δημιουργικῆς αἰτίας. Ἀλλὰ μὴν κἀκεῖνο μὲν τὸ παντελὲς καὶ νοητὸν ζῷον κατὰ τὴν εἰδητικὴν φύσιν ὁ Τίμαιος διαφερόντως σκοπούμενος, ἀλλ’ οὐ κατὰ τὴν ἕνωσιν τὴν ἐν αὐτῷ καὶ τὴν ὑπὲρ τὰ εἴδη τοῦ παντὸς ὑπόστασιν, εἰκότως δήπου τὸ μὲν αὐτοζῷον καὶ | |
| 15 | γνῶναι δυνατὸν καὶ λόγῳ δηλωθῆναι συγχωρεῖ, τὸν δὲ δημιουργὸν ἄρρητόν πως καὶ γνώσεως κρείττονα προσο‐ νομάζει. Ἄμφω μὲν γάρ, καὶ ὁ δημιουργὸς λέγω καὶ τὸ αὐτοζῷον, μετέχει τῆς ἑνώσεως καὶ πρὸ τῆς εἰδικῆς οὐσίας τῷ ἑνὶ συνέχεται, καὶ εἰ τὰς ἑνάδας τὰς ἐν αὐτοῖς λαμβά‐ | |
| 20 | νοις, νοητὴν μὲν τὴν τοῦ παραδείγματος εἶναι θήσεις ἑνάδα, νοερὰν δὲ τὴν δημιουργικήν, καὶ τοῦ ἑνὸς τοῦ πρωτίστου καὶ ἀγνώστου καὶ ἀλήπτου τοῖς πᾶσιν ἐγγυτέρω τὴν νοητὴν ὕπαρξιν τῆς νοερᾶς. Εἰ δὲ τοῦ μὲν παραδείγμα‐ τος τὰ εἴδη καθ’ αὑτὰ θεωρεῖν ἐθέλοις, καθ’ ὃ καὶ παρά‐ | |
| 25 | δειγμα λέγεται τῶν ἐν τῷ κόσμῳ πάντων, τοῦ δὲ δημιουργοῦ τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν ἕνωσιν, γνωστὰ μὲν ἐκεῖνα καὶ ῥητά σοι φανεῖται, τὸ δὲ δημιουργικὸν αἴτιον μετέχον τῆς | |
| ἀγνώστου καὶ ἀρρήτου τῶν θεῶν ἰδιότητος. | 107 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.108 | Καὶ γὰρ αὖ καὶ ὁ Τίμαιος τοῦ μὲν δημιουργοῦ καὶ πατρὸς δεῖται διαφερόντως ὡς ὑποστάτου τῶν ὅλων καὶ γεννήτορος τοῦ κόσμου, τὸ δὲ γεννᾶν καὶ παράγειν καὶ τὸ προνοεῖν θεῶν ἐστιν ἴδιον, καθ’ ὅσον εἰσὶ θεοί, διὸ καὶ | |
| 5 | αὐτὸς τὴν ἰδιότητα τοῦ δημιουργοῦ, καθ’ ἣν καὶ θεός ἐστι, τῆς ἀπογεννήσεως αἰτίαν τοῦ παντὸς καὶ κυριωτάτην ἀρχὴν ἐπονομάζει τῆς τῶν ὅλων διακοσμήσεως· τοῦ δὲ παραδείγματος ὡς τὰ πρώτιστα περιέχοντος εἴδη, καθ’ ἃ καὶ ὁ κόσμος ἔμελλεν εἰδοποιεῖσθαι. Εἰκὼν γάρ ἐστι τοῦ | |
| 10 | παραδείγματος, ἀποτέλεσμα δὲ τοῦ δημιουργοῦ· παρα‐ δείγματι μὲν οὖν εἶναι προσήκει τῷ πρωτίστῳ τῶν εἰδῶν, δημιουργῷ δὲ τῷ ἀρίστῳ τῶν αἰτίων κατὰ τὴν ἀγα‐ θότητα τὴν ἑαυτοῦ καὶ τὴν τῆς οὐσίας ὕπαρξιν. Καθάπερ γὰρ εἴπομεν, τὸ γεννητικὸν καὶ ὑποστατικὸν ἄλλων καὶ | |
| 15 | προνοητικὸν αὐτοῖς διαφέρει τοῖς θεοῖς, ἀλλ’ οὐ τοῖς ἐξηρτημένοις αὐτῶν πρώτως· ἀλλὰ καὶ ταῦτα δι’ ἐκείνους ἔλαχε τὴν γόνιμον τῶν δευτέρων περιουσίαν. Ταῦτά μοι δοκεῖ καὶ ὁ ἐν τῇ Πολιτείᾳ Σωκράτης ἐνδεικνύμενος μὴ πρότερον τὸν ἥλιον γενέσεως αἴτιον | |
| 20 | εἰπεῖν πρὶν αὐτὸν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τῆς ὑπερουσίου τῶν ὅλων ἀρχῆς ἔκγονον ἀποφήνηται, καθάπερ δὴ καὶ ὁ Τίμαιος οὐ πρότερον ἄρχεται τῆς τοῦ παντὸς δημιουργίας πρὶν τὴν ἀγαθότητα τοῦ δημιουργοῦ τῶν ὅλων ἀνυμνήσῃ. Κατὰ γὰρ τὸ ἀγαθὸν ἑκάτερός ἐστιν ὑποστάτης, ὁ μὲν | |
| 25 | τοῦ παντός, ὁ δὲ τῆς γενητῆς φύσεως, ἀλλ’ οὐ κατὰ τὸν νοῦν τὸν ἐν αὐτοῖς ἢ τὴν ζωὴν ἢ ἄλλο τι τῆς οὐσίας εἶδος· καὶ γὰρ ταῦτα διὰ τὴν τοῦ ἀγαθοῦ μέθεξιν ὑφίστησι | |
| τὰ μετ’ αὐτά. | 108 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.109 | λʹ Πρὸς μὲν οὖν τὰς εἰρημένας ἀπορίας διὰ τούτων ἡμῖν ἀποκεκρίσθω. Ὑπόλοιπον δέ ἐστί μοι τῶν περὶ τῆς ὅλης δημιουργίας προβλημάτων εἰπεῖν περί τε τοῦ κρατῆρος | |
| 5 | ἣν ἔχομεν δόξαν καὶ περὶ τῶν κεραννυμένων ἐν αὐτῷ γενῶν· ταῦτα γὰρ δὴ καὶ ὁ Τίμαιος εἰς τὴν τῆς ψυχῆς γένεσιν τῇ δημιουργικῇ συντάττει μονάδι. Κεράννυσι μὲν οὖν ὁ δημιουργὸς τὰ στοιχεῖα τῆς τῶν ψυχῶν ὑποστάσεως, κεράννυται δὲ τὰ μέσα γένη τοῦ ὄντος, ὑποδέχεται δὲ τὴν | |
| 10 | κρᾶσιν ταύτην καὶ συναπογεννᾷ τῷ δημιουργῷ τὰς ψυχὰς ὁ πολυύμνητος κρατήρ. Τὰ μὲν τοίνυν τοῦ ὄντος γένη διττὰ τὴν πρώτην θετέον· καὶ τὰ μὲν τῶν ὁλικῶν ὑποστάσεων συμπληρωτικά, τὰ δὲ τῶν μερικῶν. Καὶ τῶν μὲν πρωτουργῶν καὶ ἡνωμένων αἰτίων | |
| 15 | τὰς ὑπάρξεις ἐν τοῖς νοητοῖς θεοῖς ἱδρῦσθαι συγχωρητέον. Ἐκεῖ γὰρ καὶ ἡ οὐσία πρώτως, ἐν τῇ τῶν νοητῶν ἀκρότητι, καὶ ἡ κίνησις καὶ ἡ στάσις ἐν τῷ μέσῳ κέντρῳ. Μένει γὰρ ὁ νοητὸς αἰὼν ἐν ἑνί, καὶ ὁμοῦ μένει καὶ τῆς ζωῆς ἁπάσης ἐστὶ κρύφιος αἰτία. Διὸ καὶ ὁ μὲν Πλωτῖνος | |
| 20 | ζωὴν ἀποκαλεῖ τὸν αἰῶνα τὴν μίαν καὶ ὅλην καὶ αὖ ἐν ἄλλοις νοητὴν ζωήν, ὁ δὲ τρίτος ἀπὸ τούτου Θεόδωρος στάσιν αὐτὸν ἐπονομάζει· καὶ ταῦτα ἀμφότερα τὰ δοξάσματα συνήρμοσται ἀλλήλοις, ὅτι δὴ καὶ στάσις ἐστὶν ἐν τῷ αἰῶνι (μένει γὰρ ἐν ἑνὶ κατὰ τὸν Τίμαιον) | |
| 25 | καὶ κίνησις (ζωὴ γάρ ἐστι νοητὴ καὶ τὸ μετέχον αὐτοῦ | 109 in vol. 5 |
Theol Plat.5.110 | νοητόν ἐστι ζῷον). Καὶ μὴν καὶ ἡ ταὐτότης καὶ ἡ ἑτερότης ἐν τῷ πέρατι τῶν νοητῶν. Πόθεν γὰρ τὸ πλῆθος ἢ ἐκ τῆς ἑτερότητος; Πόθεν δὲ ἡ τῶν μερῶν πρὸς τὰ ὅλα κοινωνία καὶ ἡ τῶν διαιρουμένων ἐν ἀλλήλοις ὕπαρξις ἢ ἐκ τῆς | |
| 5 | ταὐτότητος; Καὶ γὰρ τὸ ἓν ἐκεῖνο τοῦ ὄντος μετέχει καὶ τὸ ὂν τοῦ ἑνός, καὶ δι’ ἀλλήλων ἀσυγχύτως διήκει τὰ μόρια πάντα τοῦ ἑνὸς ὄντος. Ἅμα γὰρ καὶ τὸ ταὐτὸν ἀεὶ καὶ τὸ ἕτερόν ἐστι κρυφίως, καὶ πᾶν τὸ νοητὸν πλάτος κατὰ τὰ πρώτιστα καὶ ἑνοειδέστατα γένη τὴν ὑπόστασιν | |
| 10 | ἔλαχε. Καὶ ὥσπερ ἡ οὐσία κατὰ τὴν πρώτην ἐξεφάνη τριάδα μετὰ τοῦ ἑνός, οὕτω καὶ ἡ κίνησις ἐν τῇ δευτέρᾳ καὶ ἡ στάσις, καὶ ἡ ταὐτότης ἐν τῇ τρίτῃ καὶ ἡ ἑτερότης. Καὶ πάντα οὐσιωδῶς ἐν τῷ νοητῷ, καθάπερ δὴ καὶ ἡ ζωὴ καὶ ὁ νοῦς ἐκεῖ νοητῶς. Ἐπειδὴ γὰρ ἀπὸ τῶν νοητῶν | |
| 15 | πάντα πρόεισι τὰ ὄντα, κατ’ αἰτίαν ἐκεῖ πάντα προϋπάρ‐ χει, καὶ ἡ κίνησις ἐκεῖ καὶ ἡ στάσις οὐσιωδῶς, καὶ ἡ ταὐτότης καὶ ἡ ἑτερότης ἑνοειδῶς. Πάλιν ἐν τοῖς μέσοις γένεσι τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν ὑποστάσεων τὰ αὐτὰ δευτέρως ἐστὶ καὶ ζωτικῶς, ἐν μὲν | |
| 20 | τῇ ἀκρότητι τῆς οὐσίας οὔσης (περὶ γὰρ ταύτης τῆς τάξεως καὶ ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης διαλεγόμενος ἀπὸ τῆς οὐσίας τὴν ὅλην ἐχαρακτήρισεν· Ἡ γὰρ ἀχρώματος καὶ ἀσχημάτιστος καὶ ἀναφὴς οὐσία ὄντως οὖσα τοῦτον ἔχει τὸν τόπον)· ἐν δὲ τῷ μέσῳ κέντρῳ | |
| 25 | κινήσεως καὶ στάσεως (ἐκεῖ γὰρ ἡ τοῦ οὐρανοῦ περι‐ φορά, καθάπερ φησὶν ὁ αὐτός, ἐν ἑνὶ μὲν ἀκλινῶς ἑστῶσα νοήσεως εἴδει, κινουμένη δὲ ἐν ἑαυτῇ καὶ πρὸς | |
| ἑαυτήν, μᾶλλον δὲ κίνησις οὖσα καὶ ζωὴ διαιώνιος)· ἐν δὲ | 110 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.111 | τῷ λοιπῷ δηλαδὴ τὸ ταὐτὸν καὶ ἕτερον τῷ πέρατι τῆς τάξεως ταύτης ζωτικῶς ἵδρυται, διὸ καὶ ἐπιστρέφει πρὸς τὴν ἀρχὴν κατὰ τὴν τῆς ταὐτότητος φύσιν, καὶ διαιρεῖται μονοειδῶς καὶ πρόεισιν εἰς ἀριθμοὺς πλείονας καὶ μερι‐ | |
| 5 | κωτέρας ἀπογεννᾷ ἀφ’ ἑαυτοῦ μονάδας. Πάλιν ἐν τοῖς τρίτοις διακόσμοις ὁ μὲν τῶν νοερῶν θεῶν ἀκρότατος κατὰ τὴν οὐσίαν ἔχει τὰ πάντα καὶ ἔστιν αὐτὸ τὸ νοητὸν καὶ τὸ ὄντως ὂν ἐν τοῖς νοεροῖς, τὴν ἐν αὑτῷ διάκρισιν εἰς ἀδιάκριτον αὖθις ἐπανακαλούμενος | |
| 10 | ἕνωσιν· ἡ δὲ μέση τάξις κατὰ τὴν κίνησιν ὁμοῦ καὶ στάσιν (ζωογόνος γάρ ἐστι θεότης, μένουσα ἅμα καὶ προϊοῦσα καὶ ἀχράντως ἱδρυμένη καὶ τὰ πάντα γονίμοις δυνάμεσι ζωοποιοῦσα)· ἡ δὲ τρίτη πρόοδος κατὰ τὸ ταὐτὸν ἅμα καὶ ἕτερον, αὕτη γὰρ καὶ διακρίνει τῶν πατέρων ἑαυτὴν | |
| 15 | καὶ συνάπτεται αὐτοῖς διὰ τῆς νοερᾶς ἐπιστροφῆς, καὶ τὰ μετ’ αὐτὴν ἅμα μὲν συνδεῖ πρὸς ἄλληλα κατὰ τὰς κοινὰς τῶν εἰδῶν δυνάμεις, ἅμα δὲ διακρίνει ταῖς νοεραῖς τομαῖς. Ἐν δὴ ταύτῃ τῇ τάξει πρῶτον μὲν ἐκλάμπει τὰ γένη πάντα καὶ τὰ εἴδη, διότι κατὰ τὴν ἑτερότητα | |
| 20 | μάλιστα χαρακτηρίζεται, τῶν ὁλικῶν πασῶν ὑποστάσεων τὸ πέρας κληρωσαμένη, καὶ ἀπὸ ταύτης ἐπὶ πάντα πρόεισι, τόν τε μετεχόμενον νοῦν καὶ τὰς πολυειδεῖς τῶν ψυχῶν διακοσμήσεις καὶ τὴν σωματικὴν ἅπασαν φύσιν. Τριττὰ γὰρ ὑφίστησι γένη τῶν μετ’ αὐτήν, ὡς τὸ ὅλον | |
| 25 | εἰπεῖν, τὰ μὲν ἀμέριστα καὶ πρῶτα, τὰ δὲ μέσα τῶν ἀμερίστων καὶ μεριστῶν, τὰ δὲ μεριζόμενα περὶ τοῖς σώμασι· καὶ διὰ τούτων ἀπογεννᾷ πάντα τὰ μερικώ‐ | |
| τερα γένη τῶν ὄντων. | 111 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.112 | Ἵν’ οὖν ἐπὶ τὰ πρόσθεν εἰρημένα πάλιν ἐπανέλθωμεν, πανταχοῦ μὲν τὰ γένη θετέον, οὐ πανταχοῦ δὲ τὸν αὐτὸν τρόπον, ἀλλ’ ἐν μὲν τοῖς ὑψηλοτέροις τῶν θείων διακόσμοις ἑνοειδῶς καὶ ἀδιακρίτως καὶ ἡνωμένως· οὗ δὴ καὶ ἡ | |
| 5 | στάσις μετέχει κινήσεως καὶ ἡ κίνησις στάσεως καὶ ἀμφοῖν μία καὶ ἡνωμένη πρόοδός ἐστιν· ἐν δὲ τοῖς μερικωτέροις διῃρημένως αὐτὰ θετέον καὶ μετὰ τῆς προσηκούσης ὑφέ‐ σεως. Εἰ γάρ ἐστιν ἐν τῷ πέρατι τῶν νοητῶν τὰ πρώτιστα καὶ ὁλικώτατα τῶν εἰδῶν, ἀνάγκη δήπου καὶ τὰ γένη τὴν | |
| 10 | ἀρχὴν τῆς ὑποστάσεως ἐν τοῖς νοητοῖς ἔχειν· καὶ εἰ τὸ δημιουργικὸν αἴτιον ἁπάντων ἐστὶ γεννητικὸν τῶν μερικῶν διακόσμων, περιέχει τὰ πρώτιστα γένη τῆς ὑποστάσεως αὐτῶν· καὶ ὥσπερ ἡ πηγὴ τῶν εἰδῶν ἐν αὐτῷ πάντων, εἰ καὶ ἔστιν εἴδη νοητά, οὕτως τὰ γένη τοῦ ὄντος ἐν αὐτῷ | |
| 15 | προέστηκεν, εἰ καὶ ἔστιν ἄλλα τὰ γένη τὰ ὅλα πρὸ αὐτοῦ. Καὶ ὅ τε θεῖος Ἰάμβλιχος ὀρθῶς πού φησιν ἐν τῷ πέρατι τῶν νοητῶν θεῶν ἐκφαίνεσθαι τὰ γένη τοῦ ὄντος καὶ ἡ παροῦσα θεολογία τοῖς πράγμασιν ἑπομένως ἄνωθεν ἀπὸ τῶν νοητῶν θεῶν καὶ τούτοις τὴν πρόοδον δίδωσιν, ὥσπερ | |
| 20 | καὶ τοῖς εἴδεσιν. Ὅσα γάρ ἐστι κατ’ αἰτίαν ἐν τοῖς πρώτοις καὶ κρυφίως καὶ ἀδιαιρέτως, ταῦτα διῃρημένως ἐστὶν ἐν τοῖς νοεροῖς καὶ μεριστῶς καὶ κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν ἕκαστον. Ἐντεῦθεν γὰρ δὴ καὶ πάντες οἱ μεριστοὶ τῶν ὄντων διά‐ κοσμοι πληροῦνται καὶ τῶν γενῶν τούτων καὶ τῶν εἰδη‐ | |
| 25 | τικῶν ὑπάρξεων· καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὁ δημιουργὸς λέγεται τὰ γένη πάντα περιέχειν καὶ τὴν πηγὴν τῶν εἰδῶν ἔχειν, ὡς τοὺς μερικοὺς ἅπαντας ὀχετοὺς αὐτὸς ἀπογεννῶν καὶ ἐπιλάμπων αὐτοῖς ἀφ’ ἑαυτοῦ τὰ μέτρα πάντα τῆς | |
| ὑποστάσεως. | 112 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.113 | Τριττὰ δὴ οὖν ἁπάντων πρόεισι γένη τῶν ὄντων, τὰ μὲν ἀμέριστα, τὰ δὲ μεριστά, τὰ δὲ μεταξὺ τούτων, ἡνωμένα μὲν τῶν μεριστῶν μᾶλλον, διακεκριμένα δὲ πλέον τῶν ἀμερίστων γενῶν, ἀμφοῖν δὲ κατὰ μέσον ὑφεστηκότα καὶ | |
| 5 | τὸν ἕνα τῶν ὄντων συνέχοντα σύνδεσμον. Καὶ τὴν μὲν νοερὰν οὐσίαν παράγει διὰ τῶν πρώτων καὶ ἀμερίστων γενῶν, τὴν δὲ σωματικὴν διὰ τῶν τρίτων καὶ μεριστῶν, τὴν δὲ ψυχικὴν ἐν μέσῳ τούτων ὑπόστασιν διὰ τῶν μέσων ἐν τοῖς οὖσιν. Ἀλλὰ τὴν μὲν νοερὰν καὶ ἀμέριστον ἅπασαν | |
| 10 | φύσιν ἀφ’ ἑαυτοῦ γεννᾷ καὶ πληροῖ τῆς ὅλης γεννητικῆς δυνάμεως, τὴν δὲ ψυχικὴν μετὰ τοῦ κρατῆρος ὑφί‐ στησι, τὴν δὲ σωματικὴν μετὰ τῆς ὅλης φύσεως. λαʹ Καὶ ὅτι ταῦτα ἑπομένως τῷ Τιμαίῳ διαταττόμεθα, μάθοι | |
| 15 | τις ἂν ἐντεῦθεν. Τὸν μὲν νοῦν τοῦ παντὸς παράγων ὁ δημιουργὸς αὐτὸς ἀπὸ τῆς ἑαυτοῦ μόνης αὐτὸν οὐσίας παράγει, κατὰ μίαν ἕνωσιν ἀθρόως αὐτὸν ἐκφαίνων ἅτε διαιωνίως ὑφιστάς, καὶ οὐδαμοῦ τοῦ κρατῆρος ἐνταῦθα διαμνημονεύει· τὴν δὲ ψυχὴν πρὸ τοῦ σώματος διακο‐ | |
| 20 | σμῶν καὶ τὰ γένη κεράννυσι καὶ μετὰ τοῦ κρατῆρος ἐνεργεῖ· τὸ δὲ δὴ σῶμα πλάττων τοῦ παντὸς καὶ διαζωγραφῶν τὸν οὐρανόν, μετὰ τῆς ἀνάγκης αὐτὸ δημιουργεῖ (μεμιγμένη γὰρ ἡ τοῦ παντὸς φύσις ἐκ νοῦ καὶ ἀνάγκης ἐγενήθη, φησὶν ὁ Τίμαιος) καὶ | |
| 25 | οὐδὲ ἐνταῦθά που τὸν κρατῆρα συμπαραλαμβάνει πρὸς | 113 in vol. 5 |
Theol Plat.5.114 | τὴν τῶν σωμάτων διακόσμησιν. Δέδεικται δὲ ἡμῖν ἐν ἄλλοις διὰ πλειόνων ὅτι τὴν φυσικὴν ποίησιν δι’ ἀνάγκης ὁ Πλάτων ἀποκαλεῖ καὶ οὐχ ὥς τινες ὑπέλαβον εἰς ταὐτὸν ἄγει τὴν ἀνάγκην τῇ ὕλῃ. | |
| 5 | Δῆλον δὴ οὖν ὅτι τὴν μὲν τῶν σωμάτων γένεσιν ὁμοῦ τῇ ὅλῃ φύσει παράγει καὶ ἐν τῇ φύσει τῇ πρωτίστῃ τὰ γένη τὰ μεριστὰ μίγνυσι καὶ οὕτως ἐκ νοῦ καὶ ἀνάγκης τὰ σώματα, τὸ μὲν ἀγαθὸν καὶ τὴν ἕνωσιν ἀπὸ τοῦ νοῦ δεχόμενα, τὴν δὲ εἰς διάστασιν καὶ μερισμὸν ἀποτελευ‐ | |
| 10 | τῶσαν πρόοδον ἐκ τῆς ἀνάγκης· τὴν δὲ τῶν ψυχῶν αὐτοκίνητον οὐσίαν μετὰ τοῦ κρατῆρος μόνου διακοσμεῖ. Καὶ οὔτε ὁ νοῦς οὔτε τὰ σώματα δεῖται τῆς τοιαύτης αἰτίας· ἀλλ’ ἔστιν ὁ μὲν δημιουργὸς κοινὸς τῶν τριττῶν γενῶν ὑποστάτης, ὁ δὲ κρατὴρ ἰδία τῶν ψυχῶν αἰτία | |
| 15 | συντεταγμένη τῷ δημιουργῷ, καὶ πληρούμενος μὲν ἀπ’ αὐτοῦ, πληρῶν δὲ τὰς ψυχάς, καὶ τὰς μὲν δυνάμεις τῆς γονίμου περιουσίας ἐκεῖθεν ὑποδεχόμενος, ἐπιρρέων δὲ ταῖς ψυχαῖς αὐτὰς κατὰ τὰ μέτρα τῆς ἑκάστων οὐσίας, καὶ ταῖς μὲν τὰς ἀκρότητας τῶν γενῶν, ταῖς δὲ τὰς μέσας | |
| 20 | προόδους, ταῖς δὲ τὰς ἀποπερατώσεις αὐτῶν ἐν τάξει διανέμων. Οὐκοῦν ζωογόνος μέν ἐστι κατὰ τὴν οὐσίαν ὁ κρατήρ, εἴπερ καὶ αἱ ψυχαὶ ζωαί τινές εἰσι, ψυχῶν δὲ πρωτουργὸς αἰτία κατὰ τὴν ἰδιότητα τῆς ὑπάρξεως, καὶ οὐχ ἁπάσης | |
| 25 | ζωῆς, ἀλλὰ τῆς ψυχικῆς ἑνοειδὴς καὶ παντελὴς μονάς. Ἀπὸ γὰρ τοῦ κρατῆρος τούτου καὶ ἡ τοῦ παντὸς ὑπέστη ψυχὴ καὶ τὰ δεύτερα καὶ τρίτα τῶν μεριστῶν ψυχῶν | |
| γένη καὶ αἱ τούτων μεταξὺ λαχοῦσαι τὴν πρόοδον. Ὁ πᾶς | 114 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.115 | δὴ οὖν ἀριθμὸς τῆς ψυχικῆς διακοσμήσεως ἀπ’ αὐτοῦ προέρχεται καὶ κατὰ τὰς ἐν αὐτῷ γονίμους δυνάμεις μερί‐ ζεται. Λεγέσθω δὴ οὖν αἰτία ψυχῶν ὁ κρατὴρ καὶ τῆς δημιουρ‐ | |
| 5 | γίας τῶν ψυχῶν ὑποδοχὴ καὶ γεννητικὴ μονὰς αὐτῶν καὶ ὅσα τοιαῦτα· λέγοιτο γὰρ ἂν ὀρθῶς καὶ τῷ Πλάτωνι κατὰ νοῦν. Εἰ δὲ δὴ καὶ συντέτακται τῷ δημιουργῷ καὶ ἐξ ἴσου συνυφίστησιν αὐτῷ τὰ γένη τῶν ψυχῶν, ἀνάγκη δήπου πηγαῖον εἶναι καὶ τὸν κρατῆρα τοῦτον, ὥσπερ τὸν ὅλον | |
| 10 | δημιουργόν. Οὐκοῦν πηγὴ μέν ἐστι τῶν ψυχῶν ὁ κρατήρ, ἥνωται δὲ πρὸς τὴν δημιουργικὴν μονάδα, καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης ἐν τῷ Διὶ βασιλικὴν μὲν εἶναί φησι ψυχήν, βασιλικὸν δὲ νοῦν· ὃ γὰρ ἡμεῖς πηγαῖον ἐν τῷ παρόντι προσονομάζομεν, τοῦτο | |
| 15 | βασιλικὸν ἐκεῖνος προσείρηκε. Καίτοι καὶ τὸ τῆς πηγῆς ὄνομα τῷ Πλάτωνι γνώριμόν ἐστιν ἐπὶ τῶν ψυχῶν. Τὸ γὰρ αὐτοκίνητον, φησὶν ὁ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης, καὶ τοῖς ἄλλοις ὅσα κινεῖται πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεώς ἐστι. Καὶ ὁρᾷς ὅπως διττῆς | |
| 20 | πρὸ τῶν ψυχῶν μονάδος θείας ὑπὸ τῶν θεολόγων παρα‐ δεδομένης, τῆς μὲν πηγαίας, τῆς δὲ ἀρχικῆς, διττὰς καὶ τοῖς ἐκ τούτων τὰς ἐπωνυμίας ὁ Πλάτων ἀποδίδωσι, τὴν μὲν ἐκ τῆς ὁλικωτέρας, τὴν δὲ ἐκ τῆς μερικωτέρας παρα‐ λαβών; Ἔστι γὰρ πηγὴ μὲν τὸ αὐτοκίνητον ὡς | |
| 25 | ἔκγονον τῆς πηγαίας ψυχῆς, ἀρχὴ δὲ ὡς μετέχον καὶ τῆς ἀρχικῆς ψυχῆς. Εἰ τοίνυν καὶ ἐπὶ τῶν ψυχῶν αὐτὸ τὸ τῆς πηγῆς ὄνομα τέτακται παρὰ τῷ Πλάτωνι καὶ τὸ τῆς ἀρχῆς, τί χρὴ θαυμάζειν εἰ καὶ τὰς ἐξῃρημένας μονάδας αὐτῶν πηγὰς καὶ ἀρχὰς ἐπονομάζοιμεν; Μᾶλλον | |
| 30 | δὲ ἐκ τούτων κἀκεῖνο ἀποδείκνυται. Πόθεν γὰρ εἰς πάσας | 115 in vol. 5 |
Theol Plat.5.116 | ἥκει τὰς ψυχὰς ἡ ἀρχικὴ δύναμις ἢ ἀπὸ τῆς ἀρχικῆς μονάδος, πόθεν δὲ τὸ πηγαῖον ἰδίωμα ἢ ἀπὸ τῆς ψυχικῆς; Τὸ γὰρ ἐπὶ πάσας ὁμοίως διατεῖνον τὰς ψυχὰς ἀναγκαῖον ἀπὸ μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς ἥκειν ἐπ’ αὐτὰς αἰτίας. Εἰ μὲν | |
| 5 | τοίνυν ἀπὸ τοῦ δημιουργοῦ τις λέγοι, καθ’ ὅσον ἐστὶ δημιουργός, δεῖ καὶ τοῖς ἄλλοις ἅπασιν ὁμοίως ὑπάρχειν ὅσα προῆλθεν ἐκ τῆς δημιουργικῆς μονάδος· εἰ δὲ ἐκ τῆς αἰτίας τῆς διωρισμένης τῶν ψυχῶν, ἐκείνην καὶ πηγὴν πρωτίστην προσρητέον καὶ ἀρχήν. | |
| 10 | Καὶ μὴν καὶ ὅτι τῶν διττῶν τούτων ὀνομάτων συγγενέ‐ στερόν ἐστι τὸ ἀρχικὸν ταῖς ψυχαῖς ἢ τὸ πηγαῖον, ὡς ἐγγυτέρω κατὰ τὴν τάξιν αὐτῶν ὑπάρχον, δεδήλωκεν ἐν τῷ αὐτῷ διαλόγῳ. Πηγὴν γὰρ ἅμα καὶ ἀρχὴν τὸ αὐτοκίνητον προσειπὼν τῆς τῶν ὅλων κινήσεως, ὅμως ἐκ | |
| 15 | τῆς ἀρχῆς μόνης τὴν τῆς ἀγενησίας ἀπόδειξιν πεποίηται. Ἀρχὴ γάρ, φησίν, ἀγένητον, ἐξ ἀρχῆς γὰρ πᾶν τὸ γινόμενον ἀνάγκη γίνεσθαι. Εἰ τοίνυν αἱ ἀπο‐ δείξεις ἐκ τῶν προσεχῶν εἰσι τοῖς δεικνυμένοις, ἀνάγκη δήπου τὴν ἀρχὴν προσεχεστέραν εἶναι ταῖς ψυχαῖς τῆς | |
| 20 | πηγῆς. Ἔτι τοίνυν, εἰ πᾶν τὸ γινόμενον ἐξ ἀρχῆς γίνε‐ ται, καθάπερ φησὶν αὐτός, αἱ δὲ ψυχαὶ γενηταί πώς εἰσιν, ὡς ὁ Τίμαιος λέγει, καὶ τῶν ψυχῶν ἐστιν ἀρχὴ προηγουμένη· καὶ ὥσπερ αὗται τῶν κατὰ χρόνον εἰσὶ | |
| 25 | γιγνομένων ἀρχαί, οὕτω κατ’ ἄλλον τρόπον γενητῶν οὐσῶν προϋφέστηκεν ἡ ἀρχή· καὶ ὥσπερ αὗται τὴν τῶν σωμάτων γένεσιν ἀγένητοι, οὕτω καὶ ἡ ἀρχὴ τῶν ψυχῶν | |
| ἁπάσης γενέσεως ἐξῄρηται. | 116 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.117 | Δέδεικται ἄρα ἡμῖν διὰ τούτων καὶ ὅτι πηγὴ τῶν ψυχῶν ἐστιν ὁ κρατὴρ καὶ ὅτι μετὰ τὴν πηγὴν ἡ ἀρχικὴ μονάς ἐστι, καὶ ὡς αὕτη τῆς μὲν πηγῆς προσεχεστέρα ταῖς ψυχαῖς ἐστιν, ὑπερίδρυται δὲ τῶν ψυχῶν ὡς αἰτία γόνιμος | |
| 5 | αὐτῶν. Καὶ ταῦτα πάντα τοῖς τοῦ Πλάτωνος κατεδησά‐ μεθα λόγοις. λβʹ Πάλιν τοίνυν ἐπὶ τὰ προκείμενα τὸν λόγον ἀνάγωμεν καὶ μειζόνως περὶ τοῦ κρατῆρος τούτου τοὺς τῆς ἀληθείας | |
| 10 | φιλοθεάμονας ἀναδιδάξωμεν, ὅτι τῆς ὅλης ζωογόνου θεότητος τῶν νοερῶν βασιλέων ἐν μέσῳ τὴν γόνιμον τῶν θείων αἰτίαν ἱδρυσαμένης 〈καὶ〉 κατὰ μὲν τὰς ἀκροτάτας αὐτῆς καὶ νοερωτάτας δυνάμεις καὶ παντελεῖς τῷ πρώτῳ πατρὶ συνηνωμένης κρυφίως, κατὰ δὲ τὰς μερικωτέρας | |
| 15 | αἰτίας καὶ δευτέρας ἀπ’ ἐκείνων τῷ δημιουργῷ συναπτο‐ μένης καὶ μίαν σύμπνοιαν μετ’ αὐτοῦ τῆς τῶν μερικῶν διακόσμων ἀπογεννήσεως ἐνστησαμένης, τῶν μὲν πρεσβυ‐ τέρων ἐκείνων καὶ μενουσῶν ἐν τῷ πρώτῳ πατρὶ τῆς θεοῦ δυνάμεων ὁ Τίμαιος μυστικῶς ἐφάπτεται, τὰς δὲ τῷ | |
| 20 | δημιουργῷ συντεταγμένας καὶ μετ’ αὐτοῦ τὰ ἐν τῷ παντὶ διακοσμούσας, τὰς μὲν ἐναργέστερον, τὰς δὲ δι’ ἐνδείξεως ἁπάσας παραδίδωσιν. Εἰσὶ μὲν γὰρ αἱ δεύτεραι μονάδες αὗται τῆς θεοῦ τριπλαῖ, καθάπερ οἱ σοφοὶ λέγουσι, μία μὲν ἡ τῶν ψυχῶν πηγή, | |
| 25 | δευτέρα δὲ ἡ τῶν ἀρετῶν, τρίτη δὲ ὄπισθεν ἀπαιωρουμένη | 117 in vol. 5 |
Theol Plat.5.118 | τῆς θεοῦ 〈ἡ〉 τῆς φύσεως πηγή. Ταύτας δὲ ἄρα τὰς τρεῖς ὑποστάσεις καὶ ὁ δημιουργὸς παραλαμβάνει πρὸς τὴν ἑαυτοῦ γόνιμον ποίησιν. Καὶ ὁ μὲν κρατήρ, ὥσπερ εἴρη‐ ται, πηγὴ τῶν ψυχῶν ἐστιν, ἑνιαίως συνέχουσα τὸν ὅλον | |
| 5 | αὐτῶν καὶ τέλειον ἀριθμόν· καὶ ὥσπερ ὁ δημιουργὸς πατρικὴν ἔλαχεν αἰτίαν πρὸς τὴν ψυχικὴν ἀπογέννησιν, οὕτω δὴ καὶ ὁ κρατὴρ γόνιμός ἐστι καὶ μητρὸς λόγον καὶ τάξιν κεκλήρωται πρὸς τὰ ἀφ’ ἑαυτῆς. Ὅσα γὰρ ὁ Ζεὺς πατρικῶς, τοσαῦτα καὶ ἡ τῶν ψυχῶν πηγὴ μητρικῶς | |
| 10 | καὶ γεννητικῶς *** ποιοῦσιν αὐταῖς. Ἡ δὲ ἀρετὴ κατ’ αὐτὴν ἐνεργεῖ καὶ κοσμεῖ τὰ ὅλα καὶ τελειοῖ· καὶ διὰ τοῦτο ψυχῆς τὸ πᾶν μετασχὸν καὶ ἀρε‐ τῆς εὐθὺς μεταλαγχάνει. Ψυχὴν γὰρ αὐτοῦ, φησὶν ὁ Τίμαιος, ἐν μέσῳ θεὶς διὰ παντός τε ἔτεινε καὶ ἔτι | |
| 15 | ἔξωθεν τὸ σῶμα αὐτῇ περιεκάλυψε καὶ κύκλῳ κύκλον στρεφόμενον οὐρανὸν ἕνα μόνον ἔρημον κατέστησε, δι’ ἀρετὴν δὲ αὐτὸν αὑτῷ δυνάμε‐ νον συγγίγνεσθαι καὶ οὐδενὸς ἑτέρου προσδεό‐ μενον, γνώριμον δὲ καὶ φίλον ἱκανῶς αὐτὸν | |
| 20 | αὑτῷ. Ἅμα δὴ οὖν ἐψύχωται καὶ κατ’ ἀρετὴν ὁ κόσμος διαζῇ καὶ τέλος ἔχει τὸ ἀκρότατον ταῖς ἀρεταῖς, τὴν πρὸς αὑτὸν φιλίαν καὶ τὴν αὑτοῦ παντελῆ γνῶσιν. Γνώριμος γάρ ἐστι καὶ φίλος ἱκανὸς αὐτὸς ἑαυτῷ διὰ τὴν ἀρετήν. Καὶ μὴν καὶ ἡ φύσις συνυφίσταται τῇ γενέσει τοῦ | |
| 25 | σώματος. Δι’ ἀνάγκης γὰρ ὁ δημιουργὸς ἀπογεννᾷ τὸ | |
| σῶμα καὶ μετὰ τῆς οἰκείας αὐτῷ διαπλάττει ζωῆς· καὶ | 118 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.119 | διὰ ταῦτα μικρὸν ὕστερον τὰς μερικὰς ψυχὰς ὑποστήσας δείκνυσιν αὐταῖς καὶ τὴν τοῦ παντὸς φύσιν καὶ τοὺς εἱμαρμένους νόμους. Τῷ γὰρ τὴν αἰτίαν τῆς ὅλης φύσεως ἔχειν καὶ τῆς εἱμαρμένης, καὶ ταῖς ψυχαῖς | |
| 5 | ταῦτα ἐπιδείκνυσιν· οὐ γὰρ ἐπιστρέφεται πρὸς τὰ μεθ’ ἑαυτὸν ὁ δημιουργός, ἀλλ’ ἐν ἑαυτῷ τὰ δεικνύμενα πρώτως ἔχων, καὶ ταῖς ψυχαῖς αὐτῶν ἐκφαίνει τὰς δυνάμεις. Καὶ τῆς τοῦ παντὸς οὖν φύσεως τὸ παράδειγμα καὶ τῶν εἱμαρ‐ μένων νόμων αἰτία μία προϋφέστηκεν ἐν αὐτῷ. Ἡ γὰρ | |
| 10 | τῆς φύσεως πηγὴ καὶ εἱμαρμένη πρωτίστη παρ’ αὐτῶν ἀποκαλεῖται τῶν θεῶν· Μὴ φύσιν ἐμβλέψῃς, εἱμαρμένον οὔνομα τῆσδε. Διὸ καὶ ὁ Τίμαιος ἅμα καὶ τοὺς εἱμαρμένους νόμους καὶ τὴν τοῦ παντὸς φύσιν ὁρᾶν λέγει τὰς ψυχάς, | |
| 15 | οἷον τὴν ἐγκόσμιον εἱμαρμένην καὶ τὰς δυνάμεις αὐτῆς· καὶ ὁ Ἐλεάτης ξένος ἐν Πολιτικῷ τῆς φυσικωτέρας τοῦ παντὸς ἀνακυκλήσεως τὴν κινητικὴν αἰτίαν εἱμαρμένην ἐπονομάζει· Τὸν δὲ δὴ κόσμον ἀνέστρεφεν εἱμαρ‐ μένη καὶ σύμφυτος ἐπιθυμία. Καὶ ὅτι τὴν δύναμιν | |
| 20 | ταύτην ὁ κόσμος ἐκ τοῦ δημιουργοῦ καὶ πατρὸς ἔχει, σαφῶς ὁ αὐτὸς ὁμολογεῖ· Διὸς γὰρ εἶναι τὴν ἐμφανῆ πᾶσαν διακόσμησίν τε καὶ ἀνακύκλησιν λέγει. Δέδεικται δὲ ἄρα κατὰ τὰς τρεῖς ταύτας αἰτίας τῆς ζωογόνου θεᾶς τὰς τῷ δημιουργῷ συντεταγμένας ὁ κόσμος | |
| 25 | ὑπ’ αὐτοῦ τελειούμενος, τὸν πηγαῖον κρατῆρα, τὴν τῶν ἀρετῶν πηγήν, τὴν τῆς φύσεως πρωτουργὸν αἰτίαν. | |
| Καὶ ὅτι πάλιν τὸ ὄνομα τῆς πηγῆς καὶ ἐπὶ τούτων ὁ | 119 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.120 | Πλάτων οὐκ ἂν ὀκνήσειεν προενέγκασθαι, δηλοῖ πηγὴν μὲν τοῦ φρονεῖν ἐν Νόμοις τὴν ἐν ταῖς ψυχαῖς κατ’ οὐσίαν ἐνυπάρχουσαν τῆς φρονήσεως δύναμιν τὴν οἰστικὴν τῶν ἐν ἡμῖν ἀρετῶν ἀποκαλῶν, δύο δὲ πηγὰς ὑπὸ | |
| 5 | τῆς φύσεως ἄλλας μεθεῖσθαι λέγων, ἡδονὴν καὶ λύπην. Ὥσπερ οὖν ἔμπροσθεν τὰς ψυχὰς πηγὰς τῶν κινήσεων ἐδείκνυμεν, διὰ τὴν μίαν αὐτῶν πηγὴν ἦς μετέ‐ χουσιν ἐπονομαζομένας, οὕτω δὴ καὶ τὰ πρῶτα τῆς φύσεως ἔκγονα πηγὰς ἀποκαλῶν παντὶ δήπου καταφανής | |
| 10 | ἐστιν αὐτὴν τὴν αἰτίαν αὐτῶν τὴν ἐξῃρημένην πηγὴν προσονομάζειν συγχωρῶν. Κατὰ τὰ αὐτὰ δὲ καὶ τὴν τῆς ἀρετῆς οὐσιώδη δύναμιν ἐν ἡμῖν ὡς πηγὴν τοῦ φρο‐ νεῖν ἀποσεμνύνων οὐκ ἂν προσαναγκάζοιτο μηδὲν αὐτῷ προσῆκον τῶν ὀνομάτων ἀκούειν, εἰ τὴν πρωτίστην μονάδα | |
| 15 | τῶν ἀρετῶν πηγήν τις ἐθέλοι προσονομάζειν, ὅπου δὴ καὶ ἐπ’ αὐτῶν τῶν νοερῶν θεῶν ἔχομεν παρ’ αὐτῷ τὸ τῆς πηγῆς ὄνομα κείμενον. Ἐν γοῦν τῷ Κρατύλῳ τὴν Τηθὺν πηγῆς ὄνομά φησιν ὑπάρχειν ἐπικεκρυμμένον καὶ τὸν Κρόνον αὐτὸν καὶ τὴν βασιλίδα Ῥέαν ῥεύματα | |
| 20 | ἀποκαλεῖ· καὶ γὰρ οὗτοι οἱ θεοὶ ὀχετοὶ τῶν νοητῶν εἰσι πηγῶν καὶ προϊόντες ἐκ τῶν ὑπερκειμένων πληροῦσι τὰ μετ’ αὐτοὺς ἅπαντα τῶν γονίμων ὀχετῶν τῆς ζωῆς· καὶ αὐτὸς δὲ ὁ κρατὴρ πηγαῖός ἐστι· πηγαίους γοῦν κρατῆρας καὶ οἱ θεοὶ προσειρήκασι τὰς πρωτουργοὺς | |
| 25 | τῶν μερικῶν αἰτίας. | 120 in vol. 5 |
Theol Plat.5.121 | λγʹ Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἐπὶ πλέον ἐν ἄλλοις λόγοις ἐξετάσομεν, καὶ δὴ καὶ τὰ περὶ τῆς δημιουργικῆς μονάδος ἡμῖν ἐνταῦθα περιγεγράφθω κατὰ τὴν τοῦ Πλάτωνος ὑφήγησιν αὐτάρκως | |
| 5 | βεβασανισμένα. Μετὰ δὲ ταῦτα τοὺς τῆς ἀχράντου καθα‐ ρότητος αἰτίους ἡγεμόνας θεωρήσωμεν, εἴ που καὶ ταύτης ὁ Πλάτων τῆς τάξεως ἡμᾶς τῶν θεῶν ἀναμιμνῄσκων φαί‐ νεται καὶ τῆς ἐπὶ πάντα τὰ θεῖα γένη προϊούσης ἀπ’ αὐτῶν ἀκλίτου δυνάμεως. Τῇ γὰρ τῶν νοερῶν βασιλέων τριάδι | |
| 10 | συνήνωται τῆς ἀτρέπτου τάξεως ἡ πρωτουργὸς τριὰς καὶ συνδιῄρηνται ταῖς μονάσιν αὐτῶν αἱ τούτων πρόοδοι. Καὶ τῷ μὲν πρώτῳ συνήνωται τὸ ἀκρότατον τῆς τριάδος καὶ τὸ οἷον ἄνθος τῆς ἀκλινοῦς τῶν ὅλων φυλακῆς· τῷ δὲ δευτέρῳ τὸ μέσον κέντρον αὐτῆς ὁμοφυῶς συνέζευκται | |
| 15 | καὶ πρόεισιν ἅμα μετ’ αὐτοῦ καὶ περὶ αὐτὸν ὑφέστηκε· τῷ δὲ τρίτῳ 〈τὸ πέρασ〉 τῆς ὅλης τριάδος συμπλέκεται καὶ συνεπιστρέφεται πρὸς τὴν ἀρχὴν καὶ συνελίσσεται μετ’ αὐτοῦ πρὸς τὴν μίαν ἕνωσιν τοῦ πατρὸς πάντων τῶν νοερῶν θεῶν. | |
| 20 | Καὶ διῄρηνται μὲν οὑτωσὶ μοναδικῶς οἱ τρεῖς ἄχραντοι φύλακες τῶν νοερῶν πατέρων, μετὰ δὲ τῆς διαιρέσεως ταύτης ἔχουσι καὶ τὴν ἡνωμένην πρὸς ἀλλήλους ὑπό‐ στασιν, καὶ πάντες ἐν ἑκάστῳ πώς εἰσι πατρί, καὶ περὶ πάντας οἱ πάντες ἐνεργοῦσι. Καὶ τρόπον μέν τινα κατ’ | |
| 25 | ἰδίαν ὑπόστασιν ἀπὸ τῶν πατέρων ἐμερίσθησαν, τρόπον | |
| δὲ ἄλλον ἀμερίστως αὐτοῖς συνείληνται καὶ ὁμοῦ δὲ τήν | 121 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.122 | τε πρὸς τοὺς πατέρας ἔλαχον ἰσότιμον τάξιν καὶ ὡς ὑφειμένην αὐτῶν 〈τὴν〉 οὐσίαν ἔχοντες ἐξεφάνησαν. Τοι‐ οῦτοι δὲ ὑπάρχοντες φρουροῦσι μὲν αὐτῶν τὰς ὅλας προόδους ἀχράντους, χορηγοῦσι δὲ αὐτοῖς τὸ ἄκλιτον ἐν | |
| 5 | ταῖς δυνάμεσι καὶ τὸ ἄτρεπτον ἐν ταῖς ἐνεργείαις, ἐξήρτην‐ ται δὲ τῆς ὅλης καθαρότητος. Καὶ εἴ πού τινες ἡμῖν τῶν παλαιῶν τὸ ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχον ἐπὶ τοῦ νοῦ θεωροῦσι τῷ μηδὲν αὐτὸν ἀπὸ τῶν καταδεεστέ‐ ρων εἰς ἑαυτὸν χωρεῖν μηδὲ ἀναμίγνυσθαι τοῖς χείροσιν, | |
| 10 | ἀπὸ τῶν θεῶν τούτων τὰ τοιαῦτα πάντα ἀγαθὰ καὶ εἰς τὸν νοῦν καὶ εἰς τοὺς ἄλλους καθήκοντα ἀνυμνοῦσιν. Αὐτὸ γὰρ τὸ ἄμικτον τῆς θείας οὐσίας πρὸς τὰ δεύτερα, ὃ καὶ ὁ ἐν Συμποσίῳ λόγος εὐφημεῖ διαφερόντως, καὶ τὸ καθαρότητι καὶ ἀτρέπτῳ δυνάμει τῶν ὅλων ὑπερέχον, διὰ | |
| 15 | τὴν φρουρητικὴν ἥκει τοῖς θεοῖς αἰτίαν· καὶ ὥσπερ οἱ πατέρες τοῖς τε ἄλλοις ἅπασι καὶ τοῖς ἀκλίτοις θεοῖς τῆς γονίμου ποιήσεώς εἰσι χορηγοί, οὕτω δὴ καὶ οἱ ἄχραντοι θεοὶ καὶ τοῖς πατράσι καὶ τοῖς ἄλλοις θείοις διακόσμοις δωροῦνται τὴν τῆς καθαρότητος δύναμιν. | |
| 20 | Ἅμα δὴ οὖν τοῖς νοεροῖς τρισὶ βασιλεῦσι καὶ οἱ τρεῖς ἄχραντοι θεοὶ καὶ αὐτῶν τῶν πατέρων φύλακες ὑπέστησαν καὶ περὶ αὐτοὺς ἐστήσαντο τὴν ἄτρεπτον φρουρὰν καὶ ἐν αὐτοῖς μονίμως ἵδρυσαν ἑαυτούς. Διὸ καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος, ὥσπερ διὰ τῆς ἀρίστης ἀναλογίας διακοσμεῖ | |
| 25 | τὴν πολιτείαν, δι’ ἧς καὶ ὁ δημιουργὸς συνέδησε καὶ | |
| συνεστήσατο τὸν ὅλον οὐρανόν, οὕτω δὴ καὶ φρου‐ | 122 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.123 | ρὰν ὑφίστησι τοῖς ἐν τῇ χώρᾳ πᾶσιν, ἵνα μηδὲν ἀφρούρητον ᾖ κατὰ δύναμιν, μιμούμενος αὐτοὺς τοὺς νοεροὺς θεούς, οἳ τοῖς ἀχράντοις ἡγεμόσι τὰ πάντα φρουροῦσι. Καί μοι δοκεῖ καὶ αὐτοὺς τοὺς ἄρχοντας διὰ | |
| 5 | τοῦτο νομοφύλακας ἢ φύλακας προσαγορεύειν, διότι καὶ τοῖς τῶν κόσμων ὅλων νοεροῖς ἡγεμόσι συνυφεστήκα‐ σιν οἱ ἀκλινεῖς φύλακες. λδʹ Ἀλλὰ ταῦτα μὲν πορρώτερον ἂν εἴη τῆς θείας ἐκείνης | |
| 10 | τριάδος ἐπιχειρήματα καὶ ἀπὸ τῶν ἐσχάτων εἰκόνων ἐπ’ αὐτὴν ἀναγόμενα. Τάχα δ’ ἂν καὶ ταῦτα ἀφέντες μειζόνων εὐπορήσαιμεν ἐπιβολῶν εἰς τὴν τοῦ προκειμένου θήραν, καὶ μετὰ τοῦ Πλάτωνος τὰ θεῖα γένη σκοποῦντες εὕροιμεν ἂν ὅπως καὶ ἐκεῖνος τὴν τάξιν ταύτην ἀνυμνεῖ τῶν θεῶν | |
| 15 | καὶ μετὰ τῶν τριῶν βασιλέων αὐτὴν τῶν νῦν παραδεδο‐ μένων συνυφίστησιν, ὥσπερ δὴ καὶ παρὰ τοῖς ἄλλοις θεολόγοις ἡ περὶ αὐτῶν ἀλήθεια μυστικῶς ἡμᾶς ἀναδι‐ δάσκει. Ἐν μὲν τοίνυν τῷ Πρωταγόρου μύθῳ τὴν ἐξῃρημένην τοῦ | |
| 20 | Διὸς περιωπὴν ἡμῖν ἐνδεικνύμενος καὶ τὴν ἀμιγῆ πρὸς τὰ δεύτερα πάντα τῆς οὐσίας ὑπεροχήν, δι’ ἣν ἄβατός ἐστι καὶ ἀνέκφαντος τοῖς μεριστοῖς γένεσι τῶν θεῶν, ἐπὶ 〈τὴν〉 ἄτρεπτον αὐτοῦ φυλακὴν καὶ τὴν περὶ αὐτὸν φρουρητικὴν τάξιν ἀναφέρει τὴν αἰτίαν. Διὰ γὰρ ταύτην πᾶσαι μὲν αἱ | |
| 25 | δημιουργικαὶ δυνάμεις ἐν ἑαυταῖς ἵδρυνται μονίμως, πάντα | 123 in vol. 5 |
Theol Plat.5.124 | δὲ τὰ εἴδη κατ’ ἄκραν ὑπεροχὴν ἐξῄρηνται τῶν δευτέρων, ὅλος δὲ ὁ δημιουργικὸς νοῦς ἐν τῷ ἑαυτοῦ μένει κατὰ τρόπον ἤθει. Αἱ γὰρ τοῦ Διός, φησί, φυλα‐ καὶ φοβεραὶ τοῖς πᾶσιν ὑπάρχουσι, καὶ διὰ τοῦτο τὰ | |
| 5 | τηλικαῦτα γένη τῶν θεῶν, ὧν εἷς ἐστι καὶ ὁ Προμηθεύς, αὐτόθεν συνάπτεσθαι ταῖς ἀχράντοις καὶ Ὀλυμπίοις τοῦ δημιουργοῦ δυνάμεσιν οὐχ οἷά τέ ἐστιν. Εἰ τοίνυν σαφῶς αὐτὸς ὁ Σωκράτης ἐν μύθου σχήματι τὴν περὶ τὸν δημιουρ‐ γὸν ἡμῖν παραδίδωσι φυλακήν, πῶς οὐχὶ δηλοῖ διὰ τούτων | |
| 10 | ὅτι τὸ φρουρητικὸν γένος συνυφέστηκε τοῖς νοεροῖς θεοῖς; Ὡς γὰρ τὰ λόγια πρηστηρίδι φρουρᾷ περιέχεσθαί φησι τὴν δημιουργικὴν τάξιν, οὕτω δὴ καὶ ὁ Πλάτων φυλακὰς αὐτῇ περιεστάναι τὰς τὴν ἐξῃρημένην αὐτοῦ τῶν δευτέρων ἁπάντων ἀκρότητα φρουρούσας ἀκλίτως. | |
| 15 | Ἐν δὲ δὴ τῷ Κρατύλῳ τὸν Κρόνον ὁ Σωκράτης ὅστις ἐστὶ διὰ τῆς ἐν τοῖς ὀνόμασιν ἀποτυπουμένης ἀληθείας ἐκφαίνων, δείκνυσι μὲν αὐτοῦ καὶ τὴν ἰδίαν ὕπαρξιν, καθ’ ἣν ὑφέστηκε τῶν ὅλων νοερῶν διακόσμων ἐξηγούμενος, δείκνυσι δὲ καὶ τὴν συνηνωμένην αὐτῷ μονάδα τῆς ἀχράν‐ | |
| 20 | του διακοσμήσεως. Νοῦς γάρ ἐστιν, ὥς φησιν ἐν ἐκείνοις, καθαρός· τὸ γὰρ κόρον αὐτοῦ, φησίν, οὐ σημαίνει τὸν παῖδα, ἀλλὰ τὸ καθαρὸν καὶ ἀκήρατον τοῦ νοῦ. Θαυμαστὸν οὖν τρόπον ἅμα καὶ τὴν Κρονίαν ἰδιότητα καὶ τὴν πρωτίστην τῆς ἀχράντου τριάδος μονάδα συνήνωσεν | |
| 25 | ὁ τῶν θείων τούτων ὀνομάτων δημιουργός. Ἀνυ‐ | |
| πέρβλητος γάρ ἐστιν ἡ ἕνωσις τοῦ τε πρώτου πατρὸς | 124 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.125 | καὶ τοῦ πρώτου τῶν ἀχράντων θεῶν, καὶ διὰ τοῦτο σιγώ‐ μενος καλεῖται ὑπὸ τῶν θεῶν οὗτος ὁ ἄκλιτος θεὸς καὶ τῷ νῷ συνῳδεῖν λέγεται καὶ κατὰ νοῦν μόνον ὑπὸ τῶν ψυχῶν γνωρίζεσθαι, διότι δὴ κατὰ μίαν ἕνωσιν ἐν τῷ | |
| 5 | πρώτῳ νῷ συνυφέστηκεν. Ὁ τοίνυν Κρόνος ὡς μὲν νοῦς ὁ πρώτιστος ἀφώρισται κατὰ τὴν ἰδίαν τάξιν, ὡς δὲ καθαρὸς νοῦς καὶ ἀκήρατος ἔχει καὶ τὸ ἄχραντον ἐν ἑαυτῷ συνηνωμένον, καὶ διὰ τοῦτο πάντων ἐστὶ τῶν νοερῶν θεῶν βασιλεύς· καὶ γὰρ ὡς νοῦς πάντας ὑφίστησι | |
| 10 | καὶ ὡς καθαρὸς νοῦς φρουρεῖ τὰς ὅλας αὐτῶν διακοσμή‐ σεις. Οἱ μὲν τοίνυν δύο πατέρες ὑπὸ τῶν τοῦ Πλάτωνος λόγων ἐπιδείκνυνται τοῖς ἀτρέπτοις θεοῖς συνταττόμενοι, καθ’ ἕνωσιν μὲν ὁ πρῶτος, κατὰ διάκρισιν δὲ ὁ τρίτος. Εἰ | |
| 15 | δὲ βούλει καὶ τὴν μίαν αὐτῶν θεωρῆσαι πρὸς ἀλλήλους ἀκλινῆ φυλακήν, καθ’ ἣν ὁ τρίτος πατὴρ ἐν τῷ πρώτῳ μονίμως ἐστίν, ἅτε δὴ νοῦς ὢν ἐκείνου καὶ περὶ ἐκεῖνον ἐνεργῶν, τοὺς ἐν τῷ Κρατύλῳ πάλιν ἐννόει μοι δεσμούς, ὧν αἱ μὲν μερισταὶ ζωαὶ καὶ νοῦ στερηθεῖσαι καὶ περὶ τὴν | |
| 20 | ὕλην ἐπτοημέναι μετέχειν ἀδυνατοῦσιν, αὐτὸς δὲ ὁ θεῖος νοῦς καὶ αἱ πρὸς αὐτὸν συναφθεῖσαι ψυχαὶ κατὰ τὴν προσήκουσαν αὐταῖς τάξιν μεταλαγχάνουσιν. Οἱ γὰρ Κρόνιοι δεσμοὶ δοκοῦσι μὲν αὐτὸν καταδεῖν τὸν μέγιστον Κρόνον, τῷ δὲ ὄντι τὰ περιβάλλοντα αὐτῷ τοὺς δεσμοὺς | |
| 25 | περὶ αὐτὸν συνέχονται ἀχράντως. Τῆς γὰρ συνεκτικῆς τῶν νοερῶν θεῶν διακοσμήσεως σύμβολόν ἐστιν ὁ δεσμός, ἐπειδὴ πᾶν τὸ δεδεμένον ὑπὸ τοῦ δεσμοῦ συνέχεται. Πάλιν | |
| οὖν ἐκ τούτων καταφαίνεται τὸ μὲν ἀπὸ τῶν συνεκτικῶν | 125 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.126 | θεῶν εἰς τοὺς νοεροὺς ἐφῆκον βασιλέας τῆς φρουρᾶς ἀγαθὸν ἑνωτικὸν αὐτῶν καὶ συναγωγὸν εἰς ἕν (ὁ γὰρ δεσμὸς φρουρεῖ τὸ συνεχόμενον ὑφ’ ἑαυτοῦ), οἱ δὲ ἄτρεπτοι θεοὶ τὰς οἰκείας αὐτῶν τάξεις ἀκλινῶς διαφυλάττοντες. | |
| 5 | Διττὴ γὰρ ἡ φρουρὰ τῶν θεῶν τούτων, ἡ μὲν πρωτουργὸς καὶ ἑνοειδής, τῆς τῶν συνεκτικῶν θεῶν ἐξηρτημένη τριάδος, ἡ δὲ συνυπάρχουσα αὐτοῖς *** ἀπὸ τῆς πρὸς τὰ δεύτερα πάντα ῥοπῆς. Ἐποχοῦνται γὰρ οἱ νοεροὶ πατέρες τοῖς ἀχράντοις θεοῖς καὶ τῶν ὅλων ὑπερίδρυνται διὰ τὴν ἄκλι‐ | |
| 10 | τον ἐκείνων καὶ ἀκαμπῆ καὶ ἄτρεπτον δύναμιν. Εἰ δὲ δεῖ μὴ μόνον ἐν τούτοις τοὺς δύο τούτους πατέρας τῆς φρουρητικῆς ταύτης μετέχειν τάξεως, ἀλλὰ καὶ τὴν μέσην αὐτῶν θεόν, τὴν ζωογόνον, τὴν σύστοιχον αὐτῇ μονάδα τῶν ἀτρέπτων εἰληχέναι θεῶν, ἀνάγκη δήπου καὶ | |
| 15 | τὴν τῶν ἀχράντων ἡγεμόνων πρωτίστην τάξιν ἐν τοῖς νοεροῖς πατράσι τριαδικὴν εἶναι καὶ τοῖς τρισὶ νοεροῖς θεοῖς τὸν αὐτὸν ἔχειν τέλειον ἀριθμόν, καὶ τὸν μὲν πρῶτον τῷ πρώτῳ μονίμως ἡνῶσθαι, τὸν δὲ δεύτερον διακρίνεσθαί πως ἐκ τοῦ δευτέρου μετὰ τῆς πρὸς αὐτὸν ἑνώσεως, τὸν δὲ | |
| 20 | τρίτον ἤδη διακεκρίσθαι τοῦ τρίτου· καὶ οὕτω δὴ κατὰ τὴν τάξιν τὴν πατρικὴν καὶ τὴν ἄχραντον αὐτοῖς συμ‐ προϊέναι διακόσμησιν τριαδικῶς διῃρημένην, ὥσπερ ἐκεί‐ νην, καὶ τὸν μὲν πρῶτον τὴν κρύφιον τοῦ Κρόνου καὶ πρωτουργὸν μονάδα φρουρεῖν τῶν ὅλων ὑπερέχουσαν καὶ | |
| 25 | τὰς ἀπ’ αὐτοῦ προϊούσας αἰτίας καὶ εἰς αὐτὸν αὖθις ἐπιστρεφούσας ἐν αὐτῷ τελέως ἑδράζειν, τὸν δὲ δεύτερον τὴν γεννητικὴν τῆς βασιλίδος Ῥέας δύναμιν καθαρὰν ἀπὸ | |
| τῆς ὕλης καὶ ἄχραντον διασῴζειν καὶ τὴν ἐπὶ πάντα | 126 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.127 | πρόοδον αὐτῆς ἀνέχειν ἀπὸ τῶν δευτέρων, οἷς ἐπιρρεῖ τοὺς τῆς ζωῆς ὀχετούς, τὸν δὲ δὴ τρίτον τὴν ὅλην δημιουρ‐ γίαν ὑπεριδρυμένην τῶν δημιουργουμένων καὶ μονίμως ἑστῶσαν ἐν ἑαυτῇ φυλάττειν καὶ ἄκλιτον αὐτὴν πρὸς τὰ | |
| 5 | προνοούμενα φρουρεῖν καὶ μίαν καὶ παντελῆ τῆς μερικῆς ὑπερηπλωμένην ἁπάσης ποιήσεως. λεʹ Ἴθι δὴ οὖν ἀπὸ τῆς ἀορίστου ταύτης καὶ κοινῆς περὶ τῶν θεῶν τούτων διδασκαλίας καὶ τὴν Ἑλληνικὴν περὶ | |
| 10 | αὐτῶν φήμην ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἡμῖν παραδοθεῖσαν εἰς μέσον ἀγάγωμεν καὶ ἐπιδείξωμεν αὐτὸν καὶ μέχρι τῶν ὀνομάτων ἑπόμενον τοῖς παρ’ Ἕλλησι θεολόγοις, καθάπερ ἐν τῇ τῶν τριῶν βασιλέων μυστικῇ θεωρίᾳ, κἀν τῇ τῶν ἀχράντων θεῶν ἐξηγήσει τῆς ἐκείνων οὐκ ἀφιστάμενον | |
| 15 | ὑφηγήσεως. Τίς γὰρ οὐκ οἶδε τῶν καὶ σμικρὰ τῆς Ἑλληνικῆς θεοσο‐ φίας ἀκηκοότων ἔν τε ταῖς ἀρρήτοις αὐτῶν τελεταῖς καὶ ταῖς ἄλλαις περὶ τῶν θεῶν πραγματείαις τὴν τῶν Κουρήτων τάξιν παρ’ αὐτοῖς διαφερόντως ὑμνημένην ὡς τῆς ἀχράντου | |
| 20 | προεστῶσαν ἰδιότητος *** τῆς θεᾶς ἡγεμονοῦσαν καὶ τὴν φρουρὰν τῶν ὅλων εἰς ἑαυτὴν ἀναδησαμένην; Οὗτοι γοῦν οἱ θεοὶ καὶ τὴν βασιλίδα Ῥέαν λέγονται φρουρεῖν καὶ τὸν τῶν ὅλων δημιουργόν, καὶ μέχρι τῶν αἰτίων τῆς μερι‐ | |
| στῆς ζωογονίας τε καὶ δημιουργίας προϊόντες τήν τε | 127 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.128 | Κόρην ἐν ἐκείνοις καὶ τὸν Διόνυσον ἐξῃρημένους τῶν δευτέρων φυλάττειν, ὥσπερ ἐνταῦθα τὰς τῆς ὅλης ζωογο‐ νίας καὶ τῆς παντελοῦς δημιουργίας πρωτουργοὺς ἀνέ‐ χουσι μονάδας. | |
| 5 | Ταύτην δὴ οὖν τὴν Κουρητικὴν τάξιν οὐ μόνον Ὀρφεὺς καὶ οἱ πρὸ τοῦ Πλάτωνος ἔγνωσαν θεολόγοι καὶ γνόντες ἐθρήσκευσαν, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος ἐν Νόμοις ἀνύμνησεν· τὰ γὰρ ἐν Κρήτῃ τῶν Κουρήτων ἐνόπλια παίγνια πάσης τῆς εὐρύθμου κινήσεως εἶναί φησιν | |
| 10 | ἀρχηγικὰ παραδείγματα. Καὶ νῦν οὐδὲ τοῦτο ἀπέχρησεν αὐτῷ, τὸ τῆς Κουρητικῆς μνησθῆναι ταύτης τάξεως, ἀλλὰ καὶ προστίθησι καὶ τὴν μίαν αὐτῶν ἑνάδα, τὴν δέσποιναν ἡμῶν Ἀθηνᾶν, ἧς καὶ ἡ παρὰ τοῖς πρὸ αὐτοῦ θεολόγοις μυσταγωγία τὴν ὅλην ἐξάπτει τῶν Κουρήτων πρόοδον, | |
| 15 | ἄνω μὲν αὐτοὺς περιστέφουσα τοῖς Ἀθηναϊκοῖς συμβόλοις ὡς τῆς ἀειθαλοῦς ζωῆς καὶ τῆς ἀκμαίας νοήσεως προ‐ στάτας, κάτω δὲ περιφανῶς ὑποτάττουσα τῇ τῆς Ἀθηνᾶς προνοίᾳ. Οἱ μὲν γὰρ πρώτιστοι Κούρητες ἅτε τῆς νοητῆς ὄντες θεοῦ καὶ κρυφίας ὀπαδοὶ τοῖς ἐκεῖθεν προϊοῦσιν | |
| 20 | ἀρκοῦνται συνθήμασιν, οἱ δὲ ἐν ταῖς δευτέραις καὶ τρίταις τάξεσι τῆς νοερᾶς Ἀθηναϊκῆς ἐξήρτηνται μονάδος. Τί οὖν δή φησιν ὁ Ἀθηναῖος 〈ξένοσ〉 περὶ τῆς μονάδος ταύτης τῆς ἀχράντως εἰς ἑαυτὴν ἐπιστρεφούσης τὰς Κουρητικὰς προόδους; Ἡ δὲ αὖ που παρ’ ἡμῖν κόρη καὶ | |
| 25 | δέσποινα εὐφρανθεῖσα τῇ τῆς χορείας παιδείᾳ | |
| κεναῖς χερσὶν οὐκ ᾠήθη δεῖν ἀθύρειν, πανοπλίᾳ | 128 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.129 | δὲ παντελεῖ κοσμηθεῖσα οὕτω τὴν ὄρχησιν δια‐ περαίνει. Διὰ δὴ τούτων τὴν συγγένειαν τῆς Κουρη‐ τικῆς τριάδος πρὸς τὴν Ἀθηναϊκὴν μονάδα δείκνυσιν ἐναργῶς ὁ Ἀθηναῖος ξένος. Ὥσπερ γὰρ ἐκείνην ἐνόπλια | |
| 5 | παίζειν εἴρηκεν, οὕτω δὴ καὶ τὴν ἡγεμονοῦσαν αὐτῶν θεὸν πανοπλίᾳ παντελεῖ κεκοσμημένην τῆς ἐνρύθ‐ μου κινήσεως αὐτοῖς ἐξάρχειν φησί· καὶ ὥσπερ ἐκείνην ἀπὸ τῆς καθαρότητος Κουρητικὴν προσηγόρευσεν, οὕτω δὴ καὶ ταύτην ὡς αἰτίαν αὐτῶν τῆς ἀχράντου δυνάμεως | |
| 10 | κόρην ἀπεκάλεσε. Τὸ γὰρ κορόν, ὥς φησιν ὁ ἐν τῷ Κρατύλῳ Σωκράτης, σημαίνει τὸ καθαρὸν καὶ ἀκήρατον· ὅθεν δὴ καὶ οἱ Κούρητες τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαχον τῆς ἀχράντου προεστῶτες καθαρότητος τῶν θεῶν, καὶ ἡ μονὰς αὐτῶν δέσποινα καὶ κόρη διαφερόντως | |
| 15 | ἀνύμνηται, τῆς ἀκλίτου καὶ ἀκμαίας χορηγὸς οὖσα τοῖς θεοῖς ἡγεμονίας. Τὸ μὲν οὖν κορόν, ὥσπερ εἴπομεν, σύμβολόν ἐστι τῆς καθαρότητος, ἧς οἵδε οἱ θεοὶ προηγοῦνται καὶ καθ’ ἣν ὑπὸ τῶν ἄλλων μετέχονται. Τὸ δὲ ἐνόπλιον τῆς | |
| 20 | φρουρητικῆς ἐστι δυνάμεως σύνθημα, καθ’ ἣν τὰ ὅλα συνέχουσι καὶ φρουροῦσιν ἐξῃρημένα τῶν δευτέρων καὶ ἐν αὑτοῖς ἑστῶτα διαφυλάττουσι. Καὶ τί γὰρ ἂν ἄλλο καὶ παρ’ ἀνθρώποις γένοιτο τῶν ὅπλων ὄφελος πλὴν τῆς ἀπ’ αὐτῶν φρουρᾶς; Ταῦτα γάρ ἐστι τὰ τῶν πόλεων δια‐ | |
| 25 | φερόντως φυλακτήρια. Διὸ καὶ οἱ μῦθοι τοῖς ἀχράντοις θεοῖς τὴν ἀνανταγώνιστον *** ῥώμην, ἐνόπλιον αὐτοῖς ἀποδεδώκασι σκευήν· αὐτὴν δὲ ἄρα τὴν μίαν αὐτῶν ἑνάδα παντελεῖ πανοπλίᾳ κοσμήσαντες ὑπερίδρυσαν ἐκεί‐ | |
| νων. Προηγεῖται γὰρ τὸ παντελὲς τῶν κατὰ μέρη διῃρη‐ | 129 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.130 | μένων, καὶ ἡ πανοπλία τῆς μεριστῆς τῶν φρουρητικῶν δυνάμεων διανομῆς προϋφέστηκε. Καί μοι δοκεῖ διὰ τούτων πάλιν ὁ Πλάτων τὰ αὐτὰ λέγειν τοῖς ὑπὸ τῶν θεῶν ὕστερον πεφασμένοις, καὶ ἣν ἐκεῖνοι πάντευχον προσειρήκασι, | |
| 5 | ταύτην πανοπλίᾳ παντελεῖ κεκοσμημένην εὐφη‐ μεῖν· Καὶ γὰρ δὴ πάντευχος ἐνόπλιος †εἶκα θεή†. Τὸ γὰρ παντελὲς ἐν τῇ τῶν ὅπλων τῶν πυρριχίων ἕξει καὶ τὸ ἄχραντον ἐν τῇ δυνάμει τῇ μὲν Ἀθηναϊκῇ μονάδι κατὰ | |
| 10 | Πλάτωνα προσήκει, τῇ δὲ παντεύχῳ κατὰ τὴν τῶν λογίων ὑφήγησιν. Ἔτι τοίνυν ὁ ῥυθμὸς καὶ ἡ ὄρχησις σύνθημα τῆς θεότη‐ τός ἐστι ταύτης μυστικόν, διότι δὴ τῆς ζωῆς τῆς θείας τὴν ἄχραντον συνέχουσι δύναμιν καὶ διότι τὰς ὅλας αὐτῆς | |
| 15 | προόδους τεταγμένας ἀεὶ καθ’ ἕνα τὸν θεῖον ὅρον διαφυ‐ λάττουσι καὶ διότι τῆς ὕλης αὐτὰς ἐξῃρημένας ἀνέχουσι. Τὸ γὰρ ἀνείδεον καὶ τὸ ἀόριστον καὶ τὸ ἄρρυθμον τῆς ὕλης ἐστὶν ἰδίωμα· τὸ τοίνυν ἄυλον καὶ τὸ ὡρισμένον καὶ τὸ ἄχραντον ἔνρυθμόν ἐστι καὶ τεταγμένον καὶ νοερόν. | |
| 20 | Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ ὁ οὐρανὸς ἀιδίως χορεύειν λέγεται καὶ πάντες οἱ κατ’ οὐρανὸν κύκλοι τῆς ἐνρύθμου καὶ ἐναρμο‐ νίου μετέχουσι κινήσεως, ἄνωθεν ἀπὸ τῶν ἀχράντων θεῶν τῆς δυνάμεως ταύτης ἀποπληρούμενοι. Διότι μὲν γὰρ κύκλῳ κινοῦνται, τὸν νοῦν ἀποτυποῦνται καὶ τὴν | |
| 25 | νοερὰν περιφοράν· διότι δὲ ἐναρμονίως καὶ κατὰ τοὺς πρώτους καὶ ἀρίστους ῥυθμούς, τῆς τῶν φρουρητικῶν θεῶν | |
| μετέχουσιν ἰδιότητος. | 130 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.131 | Καὶ μὴν τῆς ἀκρότητος τῶν νοερῶν θεῶν ἡ τῶν ἀχράντων ἡγεμόνων τριὰς ἐξήρτηται· καὶ ὅτι πρόεισιν ἀπ’ ἐκείνης, αὐτὸς ὁ Πλάτων ἀναδιδάσκει τὴν πρωτίστην τῆς καθαρό‐ τητος αἰτίαν ἐν τῷ Κρόνῳ τιθέμενος, τῷ βασιλεῖ τῆς νοερᾶς | |
| 5 | ἁπάσης ἑβδομάδος. Ἐκεῖ γὰρ τὸ κορόν ἐστι πρώτως, ὡς αὐτὸς ἐν Κρατύλῳ παραδέδωκεν ἡμῖν, καὶ 〈ἡ〉 πρω‐ τουργὸς αἰτία τῆς καθαρότητος ἑνιαίως ἐν αὐτῷ προϋφέ‐ στηκε. Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ ἡ Ἀθηναϊκὴ μονὰς προσείρηται κόρη καὶ ἡ Κουρητικὴ τριὰς τὸν τρόπον τοῦτον ἀνύμνη‐ | |
| 10 | ται, τῆς ἐν τῷ νοερῷ πατρὶ καθαρότητος ἐξηρτημένη. λϛʹ Περὶ μὲν οὖν τῶν ἀχράντων ἡγεμόνων τοσαῦτα κατὰ τὴν τοῦ Πλάτωνος ὑφήγησιν εἴχομεν λέγειν. Λοιπὴ δέ ἐστιν ἡ τῆς νοερᾶς ἑβδομάδος ἁπάσης συγκλείουσα τὸν | |
| 15 | ἀριθμὸν καὶ τῆς ὅλης διαιρέσεως πρωτίστη καὶ ἑνοειδὴς αἰτία, περὶ ἧς κατὰ τὸ ἑξῆς ποιησόμεθα τοὺς λόγους. Αἱ μὲν οὖν παρὰ πᾶσιν τοῖς τὰ θεῖα σοφοῖς παρ’ Ἕλλησιν ὑμνημέναι τομαὶ τῶν νοερῶν θεῶν, τὰς ἐν αὐτοῖς αἰνισσόμεναι διακρίσεις, κατὰ τὴν ἑβδόμην αὐτοῖς | |
| 20 | ἀποτελοῦνται μονάδα, τὴν τῆς διαιρέσεως αἰτίαν, καθ’ ἣν τῶν τε ὑπερκειμένων ἑαυτοὺς διέστησαν θεῶν εἰς ἑτέραν τάξιν προελθόντες καὶ τῶν καταδεεστέρων ἐξῃρημένην ἔλαχον ἕνωσιν καὶ καθ’ ἑαυτοὺς τὴν διωρισμένην ἔχουσι τάξιν καὶ τὴν κατ’ ἀριθμὸν ἀφοριζομένην πρόοδον. Ὁ δέ | |
| 25 | γε Πλάτων συγχωρεῖ μὲν τοῖς φοιβολήπτοις ποιηταῖς | |
| μυστικῶς τὰ τοιαῦτα αἰνίσσεσθαι, τοὺς δὲ πολλοὺς ἐξείργει | 131 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.132 | τῆς τούτων ἀκροάσεως, τοῖς μυθικοῖς τῆς ἀληθείας παρα‐ πετάσμασιν ἀβασανίστως πειθομένους, ὃ δὴ καὶ τὸν Εὐθύφρονα παθόντα διήλεγξεν ὁ Σωκράτης ὡς τῶν θείων ἀνεπιστήμονα. Καὶ κατ’ αὐτὸν ἄρα τὸν τοῦ Πλάτωνος | |
| 5 | ἔνθεον νοῦν τὰ τοιαῦτα πάντα μεθαρμόζοντες εἰς τὴν περὶ τῶν ὅλων ἀλήθειαν καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς ἀποκρυπτομένην θεωρίαν ἀναπτύσσοντες τευξόμεθα τῆς περὶ τὸ θεῖον εἰλικρινοῦς θεραπείας. Ἐπεὶ καὶ τοὺς δεσμοὺς τοὺς Κρονίους ὁ ἐν τῷ Κρατύλῳ Σωκράτης ἐξέφηνε καὶ τὴν | |
| 10 | μυστικὴν αὐτῶν ἔννοιαν ἀνήπλωσε, καὶ ὡς οὐκ ἄρα ἦν τὰ τῶν παλαιῶν καὶ κλεινῶν ἐκείνων θεάματα τῆς ἀληθείας ἀποπεσόντα διαφερόντως ἐπέδειξε. Κατὰ τὰ αὐτὰ δὴ οὖν καὶ τὰς τομὰς τὰς νοερὰς καὶ τὴν τούτων οἰστικὴν δύναμιν κατὰ τὰς ἐνθέους ἐπιβολὰς συγχωρήσει παρα‐ | |
| 15 | λαμβάνειν τοῖς ἑαυτοῦ φίλοις καὶ μετὰ τῶν δεσμῶν ἐν ἐκείνοις θεωρεῖν. Ἔτι τοίνυν ὁ ἐν τῷ Γοργίᾳ μῦθος ἐναρ‐ γέστερον τὴν τοῦ Διὸς ἀρχὴν τῆς Κρονίας διίστησι βασιλείας καὶ δευτέραν ταύτην ἀπ’ ἐκείνης καὶ νεωτέραν ἀποκαλεῖ. | |
| 20 | Τίς οὖν αἰτία τὰς πατρικὰς ταύτας διέκρινε μονάδας; Τίς νοερὰ δύναμις τὴν νοερὰν ἀρχὴν ἀπὸ τῆς ἐξῃρημένης παρήγαγεν; Ἀνάγκη γὰρ εἶναι παρ’ αὐτοῖς τοῖς θεοῖς τὴν πρωτουργὸν τῆς διαιρέσεως πηγήν, δι’ ἣν καὶ ὁ Ζεὺς ἑαυτὸν ἐκ τῆς τοῦ πατρὸς διακρίνει μονάδος καὶ ὁ Κρόνος | |
| 25 | ἐκ τῆς Οὐρανοῦ βασιλείας καὶ τὰ δεύτερα τοῦ Διὸς εἰς ὑφειμένην τάξιν προελθόντα τῆς παντελοῦς αὐτοῦ διακέ‐ κριται προνοίας. Καὶ μὴν καὶ αὐτὸς ὁ δημιουργὸς ἐν | |
| τῇ ποιήσει τῶν μεθ’ ἑαυτὸν γενῶν ὁμοῦ μὲν τῆς ἑνώσεώς | 132 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.133 | ἐστιν αὐτοῖς αἴτιος, ὁμοῦ δὲ καὶ τῶν παντοίων ἐξάρχει διαιρέσεων. Ἐπεὶ καὶ τὴν ψυχὴν ἓν ὅλον ἀπεργασάμενος εἰς μοίρας διακρίνει καὶ δυνάμεις πολυειδεῖς· οὗ δὴ καὶ αὐτὸς ὁ Πλάτων τὰς διακρίσεις ταύτας καὶ κατ’ | |
| 5 | οὐσίαν διαιρέσεις τομὰς ἀποκαλεῖν οὐκ ἀπηξίωσε· Μοί‐ ρας ἔτι ἐκεῖθεν ἀποτέμνων καὶ τιθεὶς εἰς τὸ μεταξὺ τούτων. Καὶ πάλιν ἐν τοῖς ἐπιμεριζομένοις· Καὶ οὕτω δὴ τὸ μιχθέν, ἐξ οὗ ταῦτα κατέτεμνεν, ἤδη πᾶν κατηναλώκει. Τί οὖν ἔτι θαυμαστὸν εἰ καὶ | |
| 10 | οἱ μυθοπλάσται τὰς τῶν νοερῶν ἡγεμόνων διαιρέσεις τομὰς προσειρήκασιν, ὅπου καὶ ὁ Τίμαιος, οὐ μύθους πλάττων, ἀλλὰ τὴν κατ’ οὐσίαν εἰς πλῆθος πρόοδον τῶν ψυχῶν ἐνδεικνύμενος, τῷ τῆς τομῆς κέχρηται συνθήματι; Πῶς δὲ οὐχὶ καὶ τοῖς ἀκροτάτοις τῶν θεολόγων συμφωνότατος | |
| 15 | ὁ Πλάτων, τὸν δημιουργὸν καὶ αὐτὸς ταῖς νοεραῖς ἀστράπτοντα τομαῖς παραδιδούς; Ὥσπερ τοίνυν τὴν οὐσίαν παράγων τῶν ψυχῶν κατὰ τὸ ὄντως ὂν αὐτὴν ὑφίστησι, καὶ τὴν ζωὴν ἀπογεννῶν κατὰ τὴν ἐκεῖ ζωὴν αὐτὴν ἀπογεννᾷ, καὶ τὸν νοῦν τὸν ἐν αὐταῖς κατὰ τὸν | |
| 20 | ἐν ἑαυτῷ νοῦν, οὕτω δὴ καὶ τέμνων αὐτὴν ἀφ’ ἑαυτῆς καὶ διακρίνων κατὰ τὰς ἐκεῖ τομὰς καὶ διακρίσεις ἐνεργεῖ καὶ τὴν μίαν αὐτῶν καὶ νοερὰν αἰτίαν. Ἔστιν ἄρα καὶ κατὰ τὸν Πλάτωνα τῶν ὅλων διαιρέσεων ἐν τοῖς νοεροῖς ἡ πρωτίστη μονάς, καὶ μετὰ τῶν διττῶν | |
| 25 | τριάδων, τῆς τε πατρικῆς λέγω καὶ τῆς ἀχράντου, συμ‐ πληροῖ τὴν νοερὰν ὅλην ἑβδομάδα· καὶ ἡμεῖς ταὐτὰ τῷ τε Πλάτωνι καὶ τοῖς ἄλλοις θεολόγοις ἑπόμενοι συγκε‐ | |
| χωρήκαμεν. | 133 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.134 | λζʹ Ἴθι δὴ οὖν ἐπ’ ἀρχὴν ἀναδράμωμεν καὶ τὰ αὐτὰ τὸν Παρμενίδην ἐπιδείξωμεν περὶ τῆς νοερᾶς ἑβδομάδος ταύτης διαταττόμενον καὶ ταῖς τριπλαῖς διακοσμήσεσι τῶν νοητῶν | |
| 5 | ἅμα καὶ νοερῶν θεῶν συνεχῆ παράγοντα τὸν ἑβδομαδικὸν τοῦτον αἰῶνα καὶ τὴν νοερὰν μόνως τῶν θεῶν ἰδιότητα. Καὶ πρῶτον περὶ τοῦ πατρὸς τῶν νοερῶν καὶ αὖ τῆς συντεταγμένης αὐτῷ δυνάμεως τῆς ἀχράντου θεωρήσωμεν ὁποῖά φησι. Μετὰ γὰρ τὸ σχῆμα τὸ τριπλεκὲς καὶ | |
| 10 | τὴν πάντα τελεσιουργοῦσαν τῶν θεῶν τάξιν ἐμφαίνεται μὲν τὸ ἐν αὑτῷ καὶ ἐν ἄλλῳ, συνθήματα δὲ ταῦτα τῆς νοερᾶς ἀκρότητος ἐπιδείκνυται τῶν νοερῶν μονάδων. Ὁ γὰρ πρώτιστος τῶν ἐν τῷ διακόσμῳ τούτῳ πατὴρ ἅμα καὶ τὴν πατρικὴν ἔλαχε πρὸς τοὺς μεθ’ ἑαυτὸν ὑπεροχὴν | |
| 15 | καὶ νοῦς ἐστι τῶν πρώτων νοητῶν. Πᾶς γὰρ ἀμέθεκτος νοῦς τῶν πρὸ αὐτοῦ λέγεται νοῦς καὶ πρὸς ἐκείνους ἔχει τὴν νοερὰν ἐπιστροφὴν ἀφ’ ὧν παράγεται καὶ ἐν οἷς ὡς πρωτουργοῖς αἰτίοις ἵδρυσεν ἑαυτόν. Ὅθεν δὴ καὶ ὁ δημιουργικὸς νοῦς τῶν ὑπὲρ ἑαυτόν ἐστι νοῦς, καὶ προσ‐ | |
| 20 | εχῶς μὲν τοῦ σφετέρου πατρός, ἀφ’ οὗ καὶ πρόεισιν, ἐξῃρημένως δὲ καὶ τῶν ἐπέκεινα νοητῶν ἑνάδων. Ὁ τοίνυν πρώτιστος βασιλεὺς ἐν τοῖς νοεροῖς καὶ πατήρ ἐστι νοερὸς καὶ νοῦς πατρικός· ἀλλὰ πατὴρ μὲν νοερὸς τῶν ἀφ’ | |
| ἑαυτοῦ θεῶν, νοῦς δὲ πατρικὸς τῶν πρὸ αὐτοῦ νοητῶν. | 134 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.135 | Ἔστι μὲν γὰρ κατ’ οὐσίαν νοερός, ἔχει δὲ τὴν νοητὴν ἐν τοῖς νοεροῖς ὑπεροχήν, διότι δὴ καὶ ἀνάλογον ἵδρυται τῇ τε ἀγνώστῳ τάξει τῶν νοητῶν ἅμα καὶ νοερῶν θεῶν καὶ τῇ κρυφίῳ τῶν νοητῶν τριάδι· καὶ ὥσπερ ἐκεῖναι τῶν μεθ’ | |
| 5 | ἑαυτὰς ὑπερήπλωνται τριαδικῶν ὑποστάσεων, οὕτω δὴ καὶ ὁ τῶν νοερῶν πατὴρ ἁπάσης ἐστὶ τῆς νοερᾶς ἑβδομά‐ δος ὑπερηπλωμένος πατήρ, εἰ δὴ πατρικός ἐστι νοῦς καὶ ἀνάλογον ταῖς εἰρημέναις τάξεσι τῶν θεῶν ἐν ἐκείναις ἵδρυσεν ἑαυτὸν καὶ πληροῦται παρ’ ἐκείνων τῆς πατρικῆς | |
| 10 | καὶ νοητῆς ἑνώσεως καὶ διὰ τοῦτο καὶ κρύφιός ἐστι καὶ τὰς ἑαυτοῦ γονίμους δυνάμεις ἐν ἑαυτῷ κλείει καὶ τὰς ὅλας αἰτίας ἀφ’ ἑαυτοῦ παραγαγὼν ἐν ἑαυτῷ πάλιν ἑδράζει καὶ εἰς ἑαυτὸν ἐπιστρέφει. Ταῦτα τοίνυν καὶ ὁ Παρμενίδης ἐνδεικνύμενος τοῖς | |
| 15 | διττοῖς τούτοις συνθήμασιν τὴν τάξιν ταύτην ἀποσεμνύνει καὶ τὸν πρώτιστον βασιλέα καὶ πατέρα τῶν νοερῶν διὰ τούτων χαρακτηρίζει τῶν ἰδιοτήτων· καὶ γὰρ ἐν ἑαυτῷ ἐστι καὶ ἐν ἄλλῳ. Καθ’ ὅσον μὲν γάρ ἐστιν ὁ ὅλος νοῦς, πρὸς αὑτὸν ἐνεργεῖ, καθ’ ὅσον δὲ ἐν τοῖς πρὸ αὐτοῦ | |
| 20 | νοητοῖς ἐστιν, ἐν ἄλλῳ τὴν ἑαυτοῦ παντελῆ νόησιν ἵδρυσε. Τοῦτο γὰρ δὴ τὸ ἐν ἄλλῳ τοῦ ἐν αὑτῷ κρεῖττόν ἐστιν, εἴπερ, ὡς αὐτὸς ὁ Παρμενίδης διατάττεται, κατὰ μὲν τὸ ὅλον αὐτῷ τὸ ἐν ἄλλῳ προσήκει, κατὰ δὲ τὰ μέρη τὸ ἐν αὑτῷ. Ποῦ δὴ οὖν προϋπάρχει τὸ | |
| 25 | ἄλλο καὶ ποίᾳ τάξει προσήκει τῶν πρὸ αὐτοῦ θεῶν; Ἢ | |
| καὶ τοῦτο δαιμονίως τῷ ἡμετέρῳ καθηγεμόνι γέγραπται, | 135 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.136 | καὶ τὸ ἄλλο τοῦτο τῇ τάξει διαφέρειν ταύτῃ καθ’ ἣν ἡ τῆς ἑτερότητος δύναμις πρῶτον ἐξέλαμψεν, ἔκγονος οὖσα τῆς νοητῆς καὶ πατρικῆς δυνάμεως. Διὸ καὶ ἐν τῇ πρώτῃ τριάδι κρυφίως ἦν τὸ ἄλλο, καθ’ ὅσον καὶ ἡ δύναμις, καὶ | |
| 5 | διαφερόντως ἐκφαίνεται κατὰ τὴν πρωτίστην τάξιν τῶν νοητῶν ὁμοῦ καὶ νοερῶν· ἐκεῖ γὰρ ἡ πρώτη ἑτερότης καὶ τὸ θῆλυ τῶν θεῶν καὶ ἡ πατρικὴ δύναμις καὶ ἄφθεγκτος. Νοητὸς οὖν ὢν καθ’ ὅσον ἐστὶν ὅλον ὁ πρώτιστος τῶν νοερῶν πατέρων ἐν ταῖς νοηταῖς τριάσι τῶν πρὸ αὐτοῦ | |
| 10 | διακόσμων ἔστησεν ἑαυτόν, ὑφ’ ὧν δὴ καὶ πληροῦται τῶν ἡνωμένων καὶ κρυφίων ἀγαθῶν, καὶ διὰ τοῦτο ἐν ἄλλῳ λέγεταί τε εἶναι καὶ ἔστιν· 〈καὶ ἔστιν〉 ἐν ἐκείναις [μὲν] τὸ ἄλλο, κρυφίως μὲν καὶ κατ’ αἰτίαν ἐν τῇ νοητῇ τῶν νοητῶν, κατ’ οὐσίαν δὲ ἐν τῇ νοητῇ τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν. | |
| 15 | Ἥνωται δὴ οὖν τὰ νοητὰ πάντα, τὸ μὲν τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν τῷ τῶν πρώτων νοητῶν, τὸ δὲ τῶν νοερῶν ἀμφοῖν. Καὶ τὸ μὲν ἐν ἄλλῳ τῆς κατὰ τὸν ἑνιαῖον ἀριθμὸν ἑτερότητος ἀντέχεται, ὁ δὲ ἑνιαῖος ἀριθμὸς τῆς τοῦ ἑνὸς ὄντος ἐξήρτηται κρυφίας ἑνώσεως, διὸ καὶ ἑνιαῖός ἐστι. | |
| 20 | Ἔτι τοίνυν καὶ ὧδε λέγομεν, ὅτι τῆς ἐπιστροφῆς οὔσης ἐν ἐκείνοις διττῆς, καὶ τῆς μὲν οὔσης πρὸς ἑαυτά, τῆς δὲ πρὸς τὰς αἰτίας αὐτῶν (θέμις γὰρ οὔτ’ ἦν οὔτε ἔσται τοῖς θείοις ἐπιστρέφειν καὶ ὁπωσοῦν πρὸς τὰ μετ’ αὐτά), καὶ τῶν μὲν νοητῶν θεῶν μονίμως τὰ πάντα | |
| 25 | γεννώντων, τῶν δὲ νοητῶν καὶ νοερῶν, οἳ τὴν ἀμέθεκτον ζωὴν καταλάμπουσι, τὴν τῆς προόδου τοῖς πᾶσιν ἀρχηγὸν | |
| αἰτίαν παρεχομένων, τῶν δὲ νοερῶν κατ’ ἐπιστροφὴν τὰ | 136 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.137 | ὅλα διακοσμούντων, ἔδει δήπου τὴν ἀκρότητα τῶν νοερῶν τὸ ὅλον καὶ παντελὲς εἶδος τῆς ἐπιστροφῆς ἐξ ἑαυτῆς προφαίνουσαν ἀμφοτέροις χαρακτηρίζεσθαι τοῖς ἐπιστρε‐ πτικοῖς συμβόλοις καὶ πρὸς ἑαυτὴν ἅμα καὶ πρὸς τὰ πρὸ | |
| 5 | αὐτῆς ἐπιστρέφειν. Οὐκοῦν διότι μὲν εἰς ἑαυτὴν ἐπέστρα‐ πται, ἐν ἑαυτῇ ἐστι, διότι δὲ καὶ πρὸς τὰς ἐπέκεινα ἑαυτῆς νοητὰς τάξεις, ἐν ἄλλῳ ἐστί· τὸ γὰρ ἄλλο κρεῖττόν ἐστι τῆς νοερᾶς ἁπάσης διακοσμήσεως. Ὥσπερ τοίνυν ἡ τῶν νοητῶν ἀκρότης κατ’ αὐτὸ τὸ νοητὸν ἰδίωμα πρώτως | |
| 10 | ὑφέστηκε καὶ μονίμως ὑπερίδρυται τῶν ὅλων, καὶ ὥσπερ ἡ τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν τὴν τῆς τάξεως ταύτης ἰδιότητα πρώτως ἐξέφηνε κατὰ τὴν ἑτερότητα τὴν θείαν ὑποστᾶσα τὴν πᾶσιν αἰτίαν τῶν παντοίων προόδων, οὕτω δὴ καὶ ἡ τῶν νοερῶν νοητὴ θεότης τὰ τῆς ἐπιστροφῆς εἴδη διττὰ | |
| 15 | καθ’ ἕνωσιν ἀφ’ ἑαυτῆς δείκνυσιν, ἐν ἄλλῳ μὲν οὖσα κατὰ τὸ κρεῖττον τῆς ἐπιστροφῆς εἶδος, ἐν ἑαυτῇ δὲ κατὰ τὸ χεῖρον· τὸ γὰρ εἰς ἑαυτὴν ἐπιστρέφεσθαι καταδεέστε‐ ρον τῆς εἰς τὰ κρείττονα στροφῆς. Πάλιν τοίνυν τὸ μὲν ἐν ἄλλῳ τῆς νοερᾶς ἐστι καὶ | |
| 20 | πατρικῆς ἐξαίρετον ἰδιότητος (νοητὸν γάρ ἐστι τὸ ἄλλο, καὶ ἡ ἑτερότης ἡ προελθοῦσα δύναμις ἦν τῶν νοητῶν πατέρων ἀπὸ τῶν ἐν αὑτοῖς μονίμως ἱδρυμένων· τὸ τοίνυν ἐν ἐκείνῃ περιεχόμενον καὶ παρ’ ἐκείνης πληρούμενον πατρι‐ κόν ἐστι καὶ νοητόν)· τὸ δ’ αὖ ἐν αὑτῷ τῆς ἀχράντου | |
| 25 | μονάδος ἐστὶν οἰκεῖον σύνθημα. Συνήνωνται γάρ, ὡς καὶ πρόσθεν εἴπομεν, αἱ δύο τῶν νοερῶν τριάδων ἀκρότητες· καὶ ἡ τῆς φρουρητικῆς τριάδος μονὰς ἐν τῇ πατρικῇ διαιω‐ | |
| νίως ἵδρυσεν αὑτήν, καὶ τὰ προϊόντα ἀπ’ αὐτῆς ἑδράζει | 137 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.138 | πάλιν ἐν ἑαυτῇ καὶ ἐπιστρέφει πρὸς αὑτήν· καὶ ὁ νοερὸς πατὴρ ὁ πρώτιστος δι’ ἑαυτὸν μέν ἐστι πατήρ, διὰ δὲ τὴν ἄχραντον 〈αἰτίαν〉 ἐν ἑαυτῷ τὰ ἑαυτοῦ γένη περιέχει καὶ μονίμως εἰς ἑαυτὸν ἀνακαλεῖται καὶ τῇ ἑαυτοῦ παντότητι | |
| 5 | τὰ νοητὰ πλήθη συνέχει τῶν νοερῶν ἀνεκφοίτητα τῆς ἑαυτοῦ μονάδος. Ἅμα ἄρα τῷ πατρὶ καὶ ὁ πρώτιστος ὑφέστηκεν ἡγεμὼν τῆς φρουρητικῆς διακοσμήσεως. Καὶ περιέχει μὲν ὁ πατὴρ τὴν ἄχραντον αἰτίαν, περιέχεται δὲ ὑπὸ τῶν πρωτίστων νοητῶν· καὶ ὥσπερ αὐτὸς ἐν ἐκείνοις | |
| 10 | ἵδρυται νοητῶς, οὕτω δὴ καὶ τὴν μίαν ἀκρότητα τῶν ἀκλί‐ των θεῶν ἥδρασεν ἐν ἑαυτῷ καὶ περὶ ἑαυτὸν ὑπέστησε. Νοῦς ἄρα καθαρὸς ἡμῖν ὁ αὐτὸς καὶ ἐν τῷ Παρμενίδῃ θεὸς ἀναφαίνεται, διότι μέν ἐστι νοῦς, εἰς τὴν νοητὴν περιωπὴν ἀνατεινόμενος καὶ διὰ τοῦτο ἐν ἄλλῳ, καθ’ | |
| 15 | ὅσον ἐστὶν ὅλος, ἱδρυμένος· διότι δὲ αὖ καθαρὸς καὶ ἄυλος, εἰς ἑαυτὸν ἐπεστραμμένος καὶ ἐν ἑαυτῷ πάσας τὰς ἑαυτοῦ δυνάμεις κατακλείων. Τὰ γὰρ μέρη τῆς ὁλότητος ταύτης δυνάμεις εἰσὶ μερικώτεραι, σπεύδουσαι μὲν εἰς τὴν ἀπὸ τοῦ πατρὸς πρόοδον, ἑδραζόμεναι δὲ ἐν | |
| 20 | αὐτῇ καὶ περιεχόμεναι πανταχόθεν ἀπ’ αὐτῆς. Καὶ ἡ ὁλό‐ της αὕτη θεότης ἐστὶ συνεκτικὴ τῶν νοητῶν ἐν ἑαυτῇ μερῶν, ὠδίνουσα μὲν τὸ πλῆθος τὸ νοερὸν καὶ πάντα γεννῶσα μονίμως καὶ τὰ γεννηθέντα πάλιν ἐγκολπιζομένη καὶ συνάγουσα εἰς αὑτὴν καί, ὥς φασιν οἱ τραγικώτεροι | |
| 25 | τῶν μύθων, καταπίνουσα καὶ ἐν ἑαυτῇ κατατιθεμένη. Διττὰ γὰρ τὰ γεννήματα αὐτῆς, τὰ μὲν εἰς αὐτὴν οἷον | |
| ἀναλύοντα, τὰ δὲ ἀπ’ αὐτῆς διαιρούμενα, καὶ τὰ μὲν διὰ | 138 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.139 | τὴν ἄχραντον μονάδα τὴν πρώτην ἐν αὐτῇ μένοντα, τὰ δὲ κατὰ τὴν γόνιμον τῶν νοερῶν θεῶν αἰτίαν προϊόντα καὶ τῆς τοῦ πατρὸς ἑνώσεως ὑπερκύπτοντα καὶ τάξεως ἑτέρας προκατάρχοντα καὶ τῆς τῶν δευτέρων διακοσμήσεως. | |
| 5 | ληʹ Ἡ μὲν τοίνυν πρωτίστη τάξις τῶν νοερῶν θεῶν ἐν τούτοις ὑπὸ τοῦ Παρμενίδου παραδέδοται. Δευτέρα δὲ μετ’ αὐτὴν ἡ τὰ μέσα γένη περιέχουσα τῶν ὅλων καὶ τῆς προόδου τοῖς πᾶσιν αἰτία καὶ τῆς γονίμου δυνάμεως συνεχὴς οὖσα | |
| 10 | πρὸς ταύτην ἀναφαίνεται. Τί δὴ οὖν ἐστι τῷ νοητῷ παντα‐ χοῦ καὶ τῷ ὄντως ὄντι συνεχὲς ἄλλο πλὴν τῆς ζωῆς; Μέση γὰρ αὕτη τοῦ τε νοῦ καὶ τοῦ νοητοῦ, συνάπτουσα τῷ νοητῷ τὸν νοῦν καὶ τὴν νοητὴν ἀποτυπουμένη δύναμιν τὴν συναγωγὸν τοῦ τε ἑνὸς καὶ τοῦ ὄντος. Ἀνάλογον δὴ | |
| 15 | οὖν ἐστιν, ὡς τὸ νοητὸν πρὸς τὸ ἓν καὶ τὴν ὕπαρξιν, οὕτως ἥ τε ζωὴ πρὸς τὴν δύναμιν καὶ ὁ νοῦς πρὸς τὸ ὄν. Καὶ ὥσπερ ἐν ἐκείνοις ἐφετὸν μέν ἐστι τὸ ἕν, τὸ δὲ ὂν τῆς τοῦ ἑνὸς μετουσίας ἀντέχεται, συνάγει δὲ ἡ δύναμις τό τε ὂν εἰς τὴν τοῦ ἑνὸς μέθεξιν καὶ τὸ ἓν εἰς τὴν πρὸς τὸ | |
| 20 | ὂν κοινωνίαν (οὐ γὰρ ἦν τὸ ἀμέθεκτον ἕν, τὸ πάσης δυνά‐ μεως ἐξῃρημένον), οὕτω δὴ καὶ τὸ νοητὸν ὀρεκτόν ἐστι τοῦ νοῦ, πληροῦται δὲ ὁ νοῦς, ἡ δὲ ζωὴ συνδεῖ μὲν τῷ νοητῷ τὸν νοῦν, ἐκφαίνει δὲ τῷ νῷ τὸ νοητόν. Ὅθεν οἶμαι καὶ οἱ τὰ θεῖα πάντα σοφοὶ τὸ μὲν ἓν καὶ τὴν ὕπαρξιν | |
| 25 | νοητὸν ἐκάλουν, τὸ δὲ πρώτως ὂν νοῦν τὸν πρώτιστον, | 139 in vol. 5 |
Theol Plat.5.140 | κατὰ τὴν ἀναλογίαν ταύτην ἀποκαλοῦντες. Ἀλλ’ οὖν ἡ ζωὴ τοῦ τε ὄντος ἐστὶ μεταξὺ καὶ τοῦ νοῦ, καθάπερ ἡ δύναμις τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ὄντος· καὶ ταῦτα πάντα, τὸ νοητόν, ἡ ζωή, ὁ νοῦς, πρώτως μέν ἐστιν ἐν τοῖς νοητοῖς, | |
| 5 | 〈δευτέρως δὲ ἐν τοῖς νοητοῖσ〉 καὶ νοεροῖς, κατὰ δὲ τρίτην ὕφεσιν ἐν τοῖς νοεροῖς. Ἀλλ’ ἐν μὲν τοῖς νοητοῖς τὸ εἶναι κατ’ οὐσίαν, τὰ δὲ λοιπά, καὶ ἡ ζωὴ καὶ ὁ νοῦς, κατ’ αἰτίαν ὑπάρχει· ἐν δὲ τοῖς νοητοῖς καὶ νοεροῖς τὸ μὲν εἶναι κατὰ μέθεξιν, ἡ δὲ ζωὴ κατ’ οὐσίαν (ἐκεῖ γὰρ πρώτως | |
| 10 | ἐστί), νοῦς δὲ κατ’ αἰτίαν· ἐν δὲ τοῖς νοεροῖς κατ’ οὐσίαν μὲν ὁ νοῦς, τὰ δὲ πρὸ τούτου κατὰ μέθεξιν. Τριχῇ τοίνυν τῆς ζωῆς θεωρουμένης, ἐν μὲν τοῖς νοητοῖς κατ’ αἰτίαν, ἐν δὲ τοῖς νοητοῖς καὶ νοεροῖς κατ’ οὐσίαν, ἐν δὲ τοῖς νοεροῖς κατὰ μέθεξιν, ἀνάγκη δήπου τὴν ἐνταῦθα ζωὴν | |
| 15 | καὶ ζωὴν εἶναι καὶ μετέχειν τῶν πρὸ αὐτῆς γεννητικῶν τοῦ ζῆν αἰτίων. Ἔστιν ἄρα τὸ ἓν τὸ τῶν νοερῶν θεῶν ἐν μέσῳ τεταγμένον οὐ κίνησις, ἀλλὰ κινούμενον. Πάλαι μὲν γὰρ ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἅπασα ζωὴ κίνησις ὑπάρχουσα δέδεικται· καὶ | |
| 20 | γὰρ ἡ ψυχὴ αὐτοκίνητος, ὅτι αὐτόζως, καὶ ὁ νοῦς διὰ τοῦτο κινεῖται, διότι ζωὴν ἔχει τὴν ἀρίστην· καὶ τοίνυν καὶ ἡ πρώτη ζωογόνος αἰτία τῶν νοερῶν θεῶν πρώτως ἔλαχε τὴν κίνησιν. Ἀλλ’ εἰ μὲν ἡ πρωτουργὸς ἦν καὶ ἀκροτάτη ζωή, κίνησιν αὐτήν, ἀλλ’ οὐ κινούμενον ἔδει | |
| 25 | προσονομάζειν· ἐπειδὴ δὲ ζωὴ μέν ἐστιν ὡς ἐν νοεροῖς, πληροῦται δὲ ἀπὸ τῆς ἐξῃρημένης ζωῆς, ἅμα καὶ κίνησίς ἐστι καὶ κινούμενον. Εἰκότως ἄρα καὶ ὁ Παρμενίδης τὸ ἓν | |
| ἐν ταύτῃ τῇ τάξει κινούμενον ἀποφαίνει, διότι δὴ | 140 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.141 | προῆλθεν ἀπὸ τῶν ὑπερκειμένων αἰτίων τῆς συμπάσης ζωῆς καὶ ἔστιν ἀνάλογον τῷ μέσῳ κέντρῳ τῶν νοητῶν καὶ τῇ μέσῃ τριάδι τῶν νοητῶν καὶ νοερῶν. Διὸ καὶ ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης οὐρανὸν τὴν τριάδα ταύτην ἀπο‐ | |
| 5 | καλεῖ· ζωὴ γάρ ἐστιν ἡ ὅλη καὶ κίνησις. Τὸ δὲ κινούμενον ἐν τοῖς νοεροῖς ἐστι μέσον, ἅτε πληρούμενον ἀπ’ ἐκείνης. Ἐπεὶ καὶ ὁ αἰὼν κατὰ τὴν ὁλότητα τὴν νοητὴν τεταγμένος ζωὴ παντελής ἐστι καὶ ἡ πᾶσα ζωὴ κατὰ τὸν Πλωτῖνον. Ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν τὸ μέσον ἡ κατ’ αἰτίαν ζωή, ἐν δὲ τοῖς | |
| 10 | νοεροῖς ἡ κατὰ μέθεξιν, ἐν δὲ τοῖς μεταξὺ τούτων ἡ κατ’ οὐσίαν, προελθοῦσα μὲν ἀπὸ τῆς νοητῆς (ὡς δηλοῖ καὶ ὁ Παρμενίδης, κατὰ τὴν ὁλότητα χαρακτηρίζων ἀμφο‐ τέρας, εἰ καὶ ἡ ὁλότης ἄλλη μὲν ἐν τοῖς νοητοῖς, ἄλλη δὲ ἐν τοῖς νοητοῖς καὶ νοεροῖς, ὡς εἴρηται πρότερον), | |
| 15 | παράγουσα δὲ τὴν νοερὰν μετὰ ταύτην. Τὸ γὰρ κινού‐ μενον τῇ περιφορᾷ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῇ νοερᾷ καὶ νοητῇ ζωῇ πάντως δήπου συγγενὲς ὑπάρχει. Καὶ μὴν καὶ ἡ στάσις ἡ τῇ κινήσει ταύτῃ σύστοιχος οὐχ ἕν τι γένος ἐστὶ τοῦ ὄντος, ὥσπερ οὐδὲ ἡ κίνησις. | |
| 20 | Τῶν μὲν γὰρ τοῦ ὄντος γενῶν τὰ ὄντα μετέχειν πέφυκε, τὰ δὲ ὑπερούσια τῶν θεῶν ἀγαθὰ τῆς τῶν ὄντων ὑπερή‐ πλωται τάξεως. Εἰ τοίνυν ὁ Παρμενίδης ἐνταῦθα τὸ μὲν ὂν ἔθηκεν ὡς τοῦ ἑνὸς ὑπάρχον, τὸ δὲ ἓν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ παραλαβὼν ἐν τούτῳ καὶ τὴν κίνησιν θεωρεῖ καὶ τὴν | |
| 25 | στάσιν, οὐ τὰ 〈τοῦ〉 ὄντος δήπου στοιχεῖα τοῖς θεοῖς ἀνατίθησιν, ἀλλὰ τὰς προσηκούσας αὐτοῖς παντελεῖς καὶ | |
| ὑπερεχούσας τῶν ὄντων ἰδιότητας. | 141 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.142 | Καὶ οὕτω δὴ τὸ ἓν κινεῖσθαι καὶ ἑστάναι λέγων, κατὰ μὲν τὴν κίνησιν τὴν ζωογόνον ὕπαρξιν παραδίδωσι τῶν θεῶν καὶ τὴν γεννητικὴν τῶν ὅλων πηγὴν καὶ τὴν πάντων ἀρχηγὸν αἰτίαν, κατὰ δὲ τὴν στάσιν τὴν τῇ κινή‐ | |
| 5 | σει συντεταγμένην ἄχραντον μονάδα τὴν τὰ μέσα κέντρα συνέχουσαν τῆς φρουρητικῆς τριάδος. Ὡς γὰρ τῷ πρώτῳ πατρὶ συνήνωται κατὰ τὴν πρώτην ὑπόστασιν ἡ τῆς τριάδος τῆς φρουρητικῆς ἀκρότης, οὕτω δὴ καὶ τῇ γεννητικῇ τῶν θεῶν πάντων αἰτίᾳ τῇ κινούσῃ τὰ ὅλα καὶ ταύτῃ πρώτως | |
| 10 | ἀφ’ ἑαυτῆς κινουμένῃ συνυφέστηκεν ὁμοφυῶς ὁ τὸν μέσον σύνδεσμον συνέχων τῶν ἀχράντων ἡγεμόνων, δι’ ὃν ἐπὶ πάντα προϊὸν τὸ γόνιμον τῆς θεοῦ ταύτης ἵδρυται μονίμως ἐν ἑαυτῷ καὶ πάντα παράγον καὶ πολλαπλασιάζον ἐξῄ‐ ρηται τῶν ὅλων καὶ ἀκλινὲς ἀφ’ ἑαυτοῦ τῶν ἀπογεννω‐ | |
| 15 | μένων προϋπάρχει. Κίνησις οὖν ἐνταῦθα καὶ στάσις, ἡ μὲν πηγὴ τῆς ἐπὶ πάντα προερχομένης ζωῆς καὶ γεννητικὴ δύναμις, *** ἑδράζουσα μὲν τὴν ὅλην ζωογόνον πηγὴν ἐν ἑαυτῇ, πληρουμένη δὲ ἐκεῖθεν τῶν τῆς ζωῆς γονίμων ὀχετῶν. | |
| 20 | Ταῦτα ἄρα καὶ τὴν πρόοδον αὐτῶν ὁ Παρμενίδης ἡμῖν παραδιδούς, τὸ μὲν κινούμενον ἐκ τοῦ ἐν ἄλλῳ, τὸ δὲ ἑστὼς ἐκ τοῦ ἐν αὑτῷ δείκνυσιν ἀπογεννώμενον. Τῆς γὰρ πατρικῆς τριάδος ἡ πρώτη μονὰς ὑφίστησι τὰς μετ’ αὐτήν, καὶ τῆς ἀχράντου κατὰ τὰ αὐτὰ τὸ ἀκρότατον καὶ | |
| 25 | νοητὸν ὡς ἐν τῇ τριάδι ταύτῃ τὸ μέσον ὁμοῦ καὶ τὸ ἔσχατον ἐκδίδωσι. Καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἡ κίνησις ἐνταῦθα | |
| τῆς στάσεως κρεῖττον· ὡς γὰρ τὸ ἐν ἄλλῳ τοῦ ἐν | 142 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.143 | αὑτῷ κατ’ αἰτίαν ἐστὶ πρεσβύτερον, οὕτω δὴ καὶ τὸ κινούμενον τοῦ ἑστῶτος. Οἱ γὰρ ἄχραντοι θεοὶ δυνάμεις εἰσὶν ὑποπέζιοι τῶν πατέρων καὶ ἐν αὐτοῖς περιέχονται. λθʹ | |
| 5 | Τὸ τρίτον τοίνυν τῷ σωτῆρι, φασί, καὶ τὴν δημιουργικὴν μονάδα νοήσωμεν ἐκφαινομένην μετὰ τῶν ἐν αὐτῇ συστοί‐ χων θεῶν. Πρῶτον μὲν οὖν ἐνταῦθα καὶ ἡ πρὸς τὰ ἄλλα κοινωνία τοῦ ἑνὸς ἀναφαίνεται· καὶ οὐκέτι καθ’ αὑτὸ τὸ ἓν μόνον, | |
| 10 | ἀλλὰ κατὰ τὴν πρὸς τὰ ἄλλα σχέσιν ἐπισκοποῦμεν, διότι δὴ καὶ ἡ δημιουργικὴ τάξις τὰ ὅλα ἀφ’ ἑαυτῆς παράγει καὶ διακοσμεῖ τὴν σωματικὴν φύσιν καὶ τὰς δευτέρας ἁπάσας ἀπογεννᾷ τῶν θεῶν καὶ ὑπουργικὰς αἰτίας. Ὅτι γὰρ τὰ ἄλλα τῆς σωματικῆς ἐστι συστάσεως σύνθημα, | |
| 15 | τί ἂν λέγοιμι, πάλαι τῶν Πυθαγορείων τὴν μὲν ἀσώματον φύσιν τῷ ἑνὶ χαρακτηρίζειν ἀξιούντων, τὴν δὲ περὶ τὸ σῶμα μεριστὴν διὰ τῶν ἄλλων ἡμῖν ἐνδεικνυμένων; Δεύτερον δὲ ὁ τῶν συμπερασμάτων ἀριθμὸς διπλασιάζεται. Οὐ γὰρ ἔτι τὸ ἓν ἀποδείκνυται μόνον ταὐτὸν ἢ καὶ | |
| 20 | ἕτερον, ὥσπερ ἐν αὑτῷ καὶ ἐν ἄλλῳ, καὶ κινού‐ μενον δήπου καὶ ἑστώς, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἕτε‐ ρον καὶ τοῖς ἄλλοις ταὐτόν. Τὸ δὲ δὶς τοῦτο τῇ δημιουργικῇ μονάδι παντελῶς προσῆκον ἡμῖν ἀνεφάνη καὶ πρόσθεν, κατά τε τοὺς ἄλλους θεολόγους καὶ κατὰ τὸν | |
| 25 | ἐν τῷ Κρατύλῳ Σωκράτην, τὸ δημιουργικὸν ὄνομα σύνθε‐ | 143 in vol. 5 |
Theol Plat.5.144 | τον ἐκ δυοῖν εἶναι λέγοντα. Τὸ τρίτον τοίνυν τὸ πλῆθος τῶν αἰτίων ἐνταῦθα διακρίνεται καὶ πᾶσαι τῶν θεῶν αἱ μονάδες ἀναφαίνονται κατὰ τὴν δημιουργικὴν πρόοδον· καὶ γὰρ ἡ πατρικὴ τοῦ δημιουργοῦ τάξις καὶ ἡ γόνιμος | |
| 5 | δύναμις ἡ σύστοιχος αὐτῷ καὶ ἡ ἄχραντος μονὰς ἡ τῆς ἐξῃρημένης προνοίας αἰτία καὶ ἡ διαιρετικὴ τῶν ὅλων πηγὴ καὶ πᾶσαι μετὰ τούτων, ὡς εἰπεῖν, αἱ περὶ τὸν δημιουργὸν τάξεις, καθ’ ἃς καὶ παράγει τὰ πάντα καὶ σῴζει καὶ τῶν παραγομένων ἐξῃρημένος ἐν ἑαυτῷ μονίμως | |
| 10 | ἵδρυται καὶ διακρίνει τὴν ἑαυτοῦ βασιλείαν ἀπὸ τῆς τοῦ πατρὸς ἡνωμένης ἀρχῆς. Πῶς οὖν ταῦτα καὶ διὰ τίνων ἀναφαίνεται; Τὸ μὲν δὴ ταὐτὸν ἑαυτῷ (τοῦτο γὰρ ὁ Παρμενίδης πρώτιστον ἀποδείκνυσι) περὶ τὴν τοῦ ἑνὸς φύσιν τὴν μοναδικὴν καὶ | |
| 15 | πατρικὴν ἰδιότητα παρίστησι, καθ’ ἣν καὶ ἔστιν ὁ δημιουρ‐ γός· διὸ καὶ ταὐτὸν ἑαυτῷ λέγεται τὸ ἕν. Τὰ μὲν γὰρ ἄλλα κατὰ τὴν τῶν διαφόρων αἰτίων περιοχήν ἐστιν ἐν αὐτῷ, τὸ δὲ ταὐτὸν τῆς οἰκείας ὑπάρξεως αὐτοῦ, τῆς πατρικῆς λέγω, σύνθημα προφαίνεται. Εἷς γὰρ ὢν καὶ τῶν | |
| 20 | ὅλων ἐξῃρημένος πατὴρ καὶ δημιουργός, τὴν οἰκείαν ἕνω‐ σιν ἔστησεν ἐν ἑαυτῷ, καὶ τὸ μονοειδὲς καὶ τὸ τῷ πέρατι συγγενὲς ἐν τῷδε διαφερόντως δείκνυσι. Τὸ δὲ δὴ ταὐτὸν τοῖς ἄλλοις τῆς γονίμου δυνάμεώς ἐστιν ἐξαίρετον ἀγαθὸν καὶ τῆς ἐπὶ πάντα προϊούσης καὶ διὰ πάντων ἀκω‐ | |
| 25 | λύτως διηκούσης αἰτίας. Πάρεστι γὰρ πᾶσιν οἷς παράγει καὶ ἐν πᾶσίν ἐστιν ὁ αὐτὸς οἷς διακοσμεῖ, τὴν γεννητικὴν τῶν ὅλων αἰτίαν ἐν ἑαυτῷ προστησάμενος. Εἰ δὴ ταῦτα | |
| ὀρθῶς λέγομεν, καὶ τὸ πέρας ἐν αὐτῷ καὶ τὸ ἄπειρόν ἐστι | 144 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.145 | δημιουργικῶς· καὶ τὸ μὲν ἐν τῇ χωριστῇ τῶν ἄλλων ἐστὶ ταὐτότητι, τὸ δὲ ἐν τῇ δυνάμει τῇ γεννώσῃ τὰ ἄλλα. Πανταχοῦ γὰρ ἡ δύναμις γόνιμός ἐστι τῶν δευτέρων, ἡ δὲ κατὰ τὸ πέρας ἀρχὴ τῆς ἡνωμένης ὑπάρχει καὶ σταθερᾶς | |
| 5 | ὑποστάσεως χορηγός. Καὶ μὴν καὶ τὸ ἕτερον τῶν ἄλλων τὴν ἄχραντον αὐτοῦ καθαρότητα δηλοῖ καὶ τὴν ἐξῃρημένην τῶν δευτέρων ἁπάντων ὑπεροχήν. Καὶ γὰρ ὁ πρώτιστος νοῦς διὰ τοῦτο καθαρὸς καὶ ἀκήρατος ἦν, ὡς ὁ ἐν Κρατύλῳ Σωκρά‐ | |
| 10 | της ἔλεγε, διότι δὴ τῆς πρὸς τὰ αἰσθητὰ πάντα συντάξεως ἢ κοινωνίας ὑπερίδρυτο. Οὐ γὰρ εἰς ὕλην ἑὴν δύνα‐ μιν κατακλίνει, φησί τις θεῶν, ἀλλὰ πάσης ὁμοῦ τῆς δημιουργίας ἐξῃρημένως ἐπάρχει. Παραλαβὼν δὲ ὁ δημιουργικὸς νοῦς ἐκεῖθεν τὴν ὅλην δύναμιν καὶ τὴν βασι‐ | |
| 15 | λικὴν ἐπικράτειαν, κοσμεῖ μὲν τὰ αἰσθητὰ καὶ πᾶσαν ὑφίστησι τὴν σωματικὴν φύσιν, ὁμοῦ δὲ τῇ γονίμῳ περι‐ ουσίᾳ καὶ τῇ προνοίᾳ τῶν δευτέρων ὑπερέχει τῶν ἀπο‐ γεννωμένων καὶ ἐν τῷ ἑαυτοῦ μένει κατὰ τρόπον ἤθει, καθάπερ ὁ Τίμαιος λέγει, διὰ τὴν ἄκλιτον φρουρὰν | |
| 20 | τὴν συνοῦσαν αὐτῷ καὶ τὴν ἀπ’ αὐτῆς ἐνδιδομένην εἰς αὐτὸν ἄχραντον ἀπὸ τῶν ἄλλων τῶν μετεχόντων δύναμιν. Οὐκοῦν τῇ μὲν ἀνεκλείπτῳ χορηγίᾳ τῶν ἀγαθῶν καὶ τῇ προνοίᾳ καὶ ταῖς ἀπογεννήσεσι τῶν καταδεεστέρων ὁ αὐτός ἐστιν αὐτοῖς· μετέχεται γὰρ ὑπ’ αὐτῶν καὶ πληροῖ | |
| 25 | τὰ ἑαυτοῦ γεννήματα τῆς ἑαυτοῦ προμηθείας· τῇ δὲ | |
| καθαρότητι καὶ τῇ ἀχράντῳ δυνάμει καὶ ταῖς ἀκλίτοις | 145 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.146 | ἐνεργείαις χωριστός ἐστιν ἀφ’ ὅλων καὶ διέστηκεν ἀπ’ αὐτῶν καὶ ἀμέθεκτός ἐστι τοῖς ἄλλοις. Καὶ ὡς ὁ πρώ‐ τιστος τῶν νοερῶν βασιλεὺς αὐτὸ τὸ εἰς τὴν ὕλην ἀρρεπὲς διὰ τὴν συνηνωμένην αὐτῷ φρουρὰν ἔλαχε καὶ τὴν ἄχραν‐ | |
| 5 | τον μονάδα, καὶ ὥσπερ ἡ ζωογόνος θεὸς τὴν μόνιμον καὶ ἀκλινῆ δύναμιν ἀπὸ τῆς δευτέρας ἔχει τῶν φρουρητικῶν θεῶν αἰτίας, οὕτω δὴ καὶ ὁ δημιουργικὸς νοῦς τὴν χωριστὴν τῶν ἄλλων ὑπεροχὴν καὶ τὴν ἐκβεβηκυῖαν τοῦ πλήθους ἕνωσιν φρουρεῖ διὰ τὴν τρίτην μονάδα τῶν τῆς καθαρότητος | |
| 10 | ἡγεμόνων. Σύστοιχος γάρ ἐστι φυλακή, δημιουργῷ μὲν τὰ πάντα *** σπεύδοντι καὶ διὰ πάντων διήκειν ἡ τῆς χωριστῆς προνοίας αἰτία, ζωογόνῳ δὲ θεότητι κινουμένῃ πρὸς τὴν τῶν ὅλων ἀπογέννησιν ἡ τῆς μονίμου δυνάμεως χορηγός, νῷ δὲ πληθυομένῳ κατὰ τὰς νοήσεις ἡ τῆς | |
| 15 | ἐπιστροφῆς τῶν ἐνεργειῶν πασῶν εἰς αὐτὸν παρεχομένη τὴν ἄχραντον ἕνωσιν. Λοιπὸν τοίνυν ἐστὶν ἡ τῶν νοερῶν τούτων μονάδων ἑβδόμη τεταγμένη, συνοῦσα μὲν ἁπάσαις αὐταῖς καὶ μετὰ πασῶν ἐνεργοῦσα, διαφερόντως δὲ ἐν τῇ δημιουργικῇ τάξει | |
| 20 | προφαίνουσα ἑαυτήν. Ἣν δὴ καὶ ὁ Παρμενίδης ἡμῖν ὁμοῦ τῷ ὅλῳ δημιουργῷ παράγων ἐν ἑτερότητι μὲν ἀφορίζεται, καθάπερ δὴ καὶ τὴν ἄχραντον αἰτίαν τὴν ἐν τῷ δημιουργῷ· τὴν δὲ ἑτερότητα ταύτην αὐτὴν ἑαυτῆς διακρίνειν φησὶ τὴν δημιουργικὴν μονάδα. Καὶ γὰρ ἐν τοῖς πρόσθεν ἐλέ‐ | |
| 25 | γομεν ὅτι διακρίσεώς ἐστι χορηγὸς ἅπασι τοῖς νοεροῖς θεοῖς ἡ τάξις αὕτη. Καθάπερ οὖν ὁ αὐτός ἐστιν αὑτῷ διὰ | |
| τὴν πατρικὴν ἕνωσιν ὁ δημιουργός, κατὰ τὰ αὐτὰ δὴ | 146 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.147 | καὶ διακέκριται ἀφ’ ἑαυτοῦ καὶ τοῦ σφετέρου πατρὸς κατὰ τὴν ἑτερότητα ταύτην. Πόθεν οὖν αὐτῷ καθήκειν φησὶ τὴν δύναμιν ταύτην; Ἀπὸ τοῦ ἐν αὑτῷ, φησί, καὶ τοῦ ἐν ἄλλῳ. Ταῦτα γὰρ ἡνωμένως μὲν ἦν ἐν τῷ πρώτῳ | |
| 5 | πατρί, διακεκριμένως δὲ ἐν τῷ τρίτῳ· κατ’ αἰτίαν οὖν ἐκεῖ προϋπῆρχεν ἡ διάκρισις, ἐν δὲ τῷ δημιουργῷ προλάμπει καὶ τὴν ἑαυτῆς ἐκφαίνει δύναμιν. Ὅτι δὲ καὶ ἐκεῖ πως ἡ τῆς διαιρέσεώς ἐστιν αἰτία, δεδήλωκεν ὁ Παρμενίδης κατὰ τὴν πρώτην ὑπόθεσιν εἰπὼν ὅτι πᾶν τὸ ἐν αὑτῷ ὃν δυάς | |
| 10 | πώς ἐστι καὶ διακέκριται ἀφ’ ἑαυτοῦ. Ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν κρυ‐ φίως ἡ δυάς, ἐνταῦθα δὲ ἐναργέστερον ὑφέστηκεν, οὗ δὴ καὶ πᾶν ἐκφαίνεται τὸ νοερὸν πλῆθος. Ἡ γὰρ ἑτερότης ἔκγονός ἐστι τῆς ἐκεῖ μονίμως ἑστώσης δυάδος. Αὕτη τοίνυν καὶ τὸν δημιουργικὸν νοῦν διίστησι τῶν πρὸ αὐτοῦ θεῶν | |
| 15 | καὶ τὰς ἐν αὐτῷ μονάδας ἀπ’ ἀλλήλων διακρίνει. Εἰ γὰρ καθ’ ὅσον μέν ἐστιν ἐν ἄλλῳ, συνήνωται πρὸς τὸ ἑαυτοῦ νοητόν, καθ’ ὅσον δὲ ἐν αὑτῷ, διέστηκεν ἀπ’ ἐκείνου, διότι δὴ καὶ αὐτὸς καθ’ ἑκατέραν ἐκείνου τάξιν προελή‐ λυθεν, ἀνάγκη που τὴν ἑτερότητα ταύτην αἰτίαν εἶναι τῆς | |
| 20 | ἀπὸ τοῦ πατρὸς αὐτῷ διακρίσεως. 〈μʹ〉 Ἅπασαι δὴ οὖν αἱ μονάδες ἡμῖν πεφήνασιν αἱ νοεραὶ συστοίχως ἀλλήλαις ὑφιστάμεναι. Καὶ τὸ μὲν ἐν ἄλλῳ | |
| σύνθημα τοῦ πατρός ἐστι, τὸ δὲ ἐν αὑτῷ τῆς ἀχράντου | 147 in vol. 5 | |
Theol Plat.5.148 | πρωτίστης μονάδος· ἡ δὲ αὖ κίνησις τῆς ζωογόνου ἀγαθότητος, καὶ ἡ στάσις τῆς ταύτῃ συνεζευγμένης ἀκλίτου δυνάμεως· καὶ τὸ μὲν ταὐτόν, τό τε πρὸς αὑτὸ καὶ τὸ πρὸς ἄλλο, τῆς δημιουργικῆς ἰδιότητος, | |
| 5 | τὸ δὲ ἕτερον τῶν ἄλλων τῆς περὶ τὸν δημιουργὸν φρουρᾶς· ἐφ’ ἅπασι δὲ τὸ ἑαυτοῦ ἕτερον τῆς ἑβδόμης νοερᾶς μονάδος, ἣ κατ’ αἰτίαν μὲν ἐν τῷ πρώτῳ πατρὶ καὶ κρυφίως, ἐναργέστερον δὲ ἐν τῷ δημιουργῷ τὴν ὑπόστασιν ἔλαχε. | |
| 10 | Καί μοι δοκεῖ καὶ ὁ Παρμενίδης διὰ ταῦτα, τὰ τῆς δημιουργίας συνθήματα διελών, ἐν μέσοις αὐτοῖς ἐκφῆναι τὰς ἰδιότητας τῆς τε ἀχράντου μονάδος καὶ τῆς διαιρετι‐ κῆς, καθ’ ὅσον καὶ αὗται περιέχονταί πως ἐν τῇ μιᾷ δημιουργίᾳ. Πρώτιστον μὲν γὰρ ἀποδείκνυσι τῶν συμπερα‐ | |
| 15 | σμάτων, ὅτι τὸ ἓν ταὐτὸν ἑαυτῷ, δεύτερον δὲ ὅτι ἕτερον ἑαυτοῦ, καὶ τρίτον ὅτι τῶν ἄλλων ἕτερον, τέταρτον δὲ ὅτι ταὐτὸν τοῖς ἄλλοις, τῇ μὲν ἑνώσει τῇ πατρικῇ τὴν διαιρετικὴν δύναμιν συντάττων, τῇ δὲ χωριστῇ τῶν δευτέρων ὑπεροχῇ τὴν προνοητικὴν αὐτῶν | |
| 20 | αἰτίαν συμπλέκων. Δεῖ γὰρ ἐν τοῖς θεοῖς τῆς μὲν δια‐ κρίσεως προϋπάρχειν τὴν ἕνωσιν, τῆς δὲ τῶν δευτέρων προνοίας τὴν ἀμιγῆ πρὸς αὐτὰ καθαρότητα, δι’ ἣν καὶ πανταχοῦ ὄντες οὐδαμοῦ εἰσι καὶ πᾶσι παρόντες πάντων ἐξῄρηνται καὶ τὰ πάντα ὄντες οὐδέν εἰσι τῶν ἀπογεννω‐ | |
| 25 | μένων. | 148 in vol. 5 |