|
TLG 2702 010 :: Michael PSELLUS :: Opuscula logica, physica, allegorica, alia Michael PSELLUS Polyhist., vel Constantinus Psellus
vel Constantius Psellus
vel Michael Psellus Minor Opuscula logica, physica, allegorica, alia Source: Duffy, J.M. (ed.), Michaelis Pselli philosophica minora. Leipzig: Teubner, 1992: 1–283.
Citation: Opusculum — (line) | ||
1(1t) | [De vita philosophica] | |
| 2 | Ἐρωτᾷς ποίαν αἱρεῖσθαι δεῖ τῶν ζωῶν τὸν φιλόσοφον, ἵν’ ἐκείνην ἔχων τῶν ἄλλων μὴ δέηται. φημὶ γοῦν σοι τὴν νοεράν, εἴ γε δύναιτο· ταύτης γὰρ ἡ ἀνθρωπίνη καὶ ἡ ζῳώδης ἐξήρτηται. ἕκαστος γὰρ ἡμῶν | |
|---|---|---|
| 5 | καὶ ζῷόν ἐστι καὶ ἄνθρωπος καὶ νοῦς, εἰπεῖν δὲ καὶ θεός· συγχρώ‐ μενοι μὲν γὰρ τῷ σώματι τὴν ζῳώδη ζῶμεν ζωήν· καθαιρόμενοι δὲ καὶ ἐκεῖθεν ἀποδιδράσκοντες τὴν ἀνθρώπω πρέπουσαν αἱρούμεθα βιο‐ τήν· εἶτα δὴ κατὰ νοῦν ἐνεργοῦντες νοεροὶ γινόμεθα καὶ τὴν πρώτην καὶ ἀνεπιδεᾶ τῶν ἄλλων κατάστασιν ἔχομεν. εἰ δὲ καὶ περαιτέρω βα‐ | |
| 10 | δίσαιμεν καὶ τὸ καταπέτασμα διάσχωμεν καὶ ἐνδότερον τῶν ἀδύτων γενοίμεθα, τὴν κεκρυμμένην ἐν θεῷ ζῶμεν ζωήν. | |
2(1t) | Τοῦ αὐτοῦ [de philosophia] | |
| 2 | Κἀν τούτῳ φιλοσοφία σεμνύνεται, διότι πλεῖστοι ταύτης κατωλιγώ‐ ρησαν· τὸ δ’ ἐπὶ τοὺς νόμους ἀθρόως φοιτᾶν τοῦτο αὐτὸ ἐκείνοις προσμαρτυρεῖ, ὅτι οὗτοι ἐκ τοῦ ῥᾴστου τοὺς πολλοὺς ὑποδέχονται. οὐ | |
| 5 | τοίνυν ἀτιμαστέον τὴν κρείττω παίδευσιν, ὅτι τῆς ἐλάττονος ὁ πολὺς ἐφίεται ὅμιλος, ἀλλὰ μᾶλλον περιεκτέον αὐτῆς τοῖς γε περιττοέροις τὸ φρόνημα, ὅτι μὴ τοῖς ἄλλοις ἐστιν ἐπίβατος. ἔγωγέ τοι τὰς μὲν ἄλ‐ λας τῶν λογικῶν τεχνῶν ἐκείνοις ἀπεικάζω τοῖς μέρεσιν, ἐφ’ ὅσων κολοιοὶ καὶ ψᾶρες καὶ τὰ χαμαιπετῆ τῶν ὀρνίθων ἵπταται, τοῖς δὲ | |
| 10 | φιλοσόφοις τὸ ἀγχοῦ τοῦ πυρός, ἐφ’ ὁ μόλις ἂν ὁ γενναιότατος ἀνα‐ βαίη τῶν ἀετῶν. Διαφέρουσι γέ τοι αἱ τέχνα βελτίοσί τε ὑποκειμένοις καὶ χείροσι τῷ τε δι’ ἀκριβείας ἰέναι καὶ τῷ παρὰ βραχὺ ταύτης τυγχάνειν, ὥσπερ ἀστρονόμοις καὶ γεωμέτραις. ἀστρονομία μὲν γὰρ τὸ κάλλιστον τῶν | |
| 15 | ὑποκειμένων σωμάτων κληρωσαμένη, τὸν οὐρανόν, τῆς καταλήψεως τὸ ἀκριβὲς οὐκ ἐκτήσατο· τὰ γοῦν πολλοστημόρια τῶν μερῶν ἀπέρριψαν ἐνιαχοῦ οἱ ἀστρονομήσαντες. γεωμετρία δὲ πᾶν μέγεθος προσηκαμένη οὐδὲ τὸ βραχύτατον παραιρεῖται τῆς ἀποδόσεως. ἔστι τις αὐταῖς καὶ περὶ τὰ τέλη διαφορὰ καὶ ἄλλη παρ’ ἄλλην καλλίονος τετύχηκε πέ‐ | 1 |
| 20 | ρατος. φιλοσοφία δὲ τοῖς ὅλοις ἁπάσας νενίκηκε, μᾶλλον δὲ τὰ πασῶν ἑαυτῇ ὑποθεῖσα ἀφῆκεν ἐκείνας κενοῖς σεμνύνεσθαι τοῖς ὀνόμασιν. ἔοικε γὰρ φιλοσοφία τὰ πάντα εἶναι καὶ διὰ πάντων ἰέναι ἐπὶ τῆς γῆς· καὶ γὰρ ἐρείδεται καὶ παχύνεται καὶ συνδιολισθαίνει τοῖς ὑγροῖς καὶ διαχεῖται τῷ ἀέρι καὶ τῷ πυρὶ ἐκθερμαίνεται συσφαιροῦταί τε καὶ | |
| 25 | συμπεριδινεῖται τῷ οὐρανῷ· θίγει δὲ οὐ τῶν ἐπιφανειῶν τούτων ὥσπερ ζωγράφημα, ἀλλὰ διὰ τοῦ βάθους τῶν σωμάτων ἥκει. καὶ ἐν πᾶσιν οὖσα ἐκτός ἐστι τοῦ παντός· σκοπεῖ τε τὸ ὑπὲρ τὸ πᾶν καὶ τὸν ἐφ‐ ιστάμενον τῷ κόσμῳ πολυπραγμονεῖ νοῦν. Πολλάκις γοῦν ἐγὼ τὸ κατ’ αὐτὴν πρᾶγμα ἰατρικῷ τινι λόγῳ ἀπεί‐ | |
| 30 | κασα. ἔστι γάρ τι παρὰ τοῖς Ἀσκληπιάδαις βιβλίον (‘χρεία μορίων‘ ἐπι‐ γέγραπται τῷ συντάγματι), ἐν ᾧ δὴ διαφερόντως συγγραφὴν φιλοτιμη‐ σάμενος ἀπὸ τῶν παρηρτημένων τοῦ σώματος μελῶν ἐπαρξάμενος καὶ τὴν ἑκάστου πλάσιν καὶ ἐνέργειαν ἐπιδειξάμενος εἰς αὐτὰς δήπου τὰς πρώτας ἀρχὰς τὸν πάντα λόγον συνεπεράνατο. ὅσοι γοῦν μετὰ ταῦτα | |
| 35 | κατὰ μέρος τὸ σύμπαν ἀποδιελόμενοι σῶμα, οἱ μὲν τὴν τῆς καρδίας φύσιν καὶ τὰς ἐνεργείας τῷ λόγῳ ὑπέγραψαν, οἱ δὲ τὰ τοῦ ἥπατος μέρη ἠκρίβωσαν, οἱ δὲ τὰ περὶ τὸν ἐγκέφαλον μέρη διήρθρωσαν, οὔ μοι δοκοῦσι ἀπεοικέναι τῶν ὅσοι γεωμετρίαν ἢ ἀστρονομίαν ἢ ἀριθ‐ μῶν ἀναλογίαν καὶ ἁρμονιῶν κράτος ἰδίᾳ καὶ κατὰ μέρος, καὶ ὡς ἔτυ‐ | |
| 40 | χεν ἕκαστος ἕξεως, ἐτεχνάσαντο· ἀλλ’ ὥσπερ κεφαλὴ καὶ θώραξ καρ‐ δία τε καὶ ἧπαρ μέρη τοῦ παντός εἰσι σώματος, οὕτω δὴ καί, εἴ τίς ἐστιν ἐν λόγοις ἐπιστήμη λογικοὺς προβεβλημένη λόγους καὶ τέχνη πραγμάτων πολιτικῶν, τομαί τινές εἰσι τῆς ὅλης συμπήξεως, ὧν δὴ συνεληλυθότων τὸ τῆς φιλοσοφίας γένος ἐπορισάμεθα. ἀλλ’ ἐπὶ μὲν | |
| 45 | τοῦ σώματος οὐκ ἄλλο τι παρὰ τὴν συνθήκην τὸ σύμπαν· ἕπεται γοῦν ἡ ὁλότης τοῖς μέρεσι. φιλοσοφία δὲ ταῖς ἁρμονικαῖς ἔοικε κράσεσιν· ὥσπερ γὰρ τὸ διὰ πασῶν μελῴδημα ἄλλο τι παρὰ τὴν ὑπάτην καὶ μέ‐ | |
| σην ἐστίν, οὕτω δὴ καὶ φιλοσοφία ἕτερον τῶν μερῶν ἀφ’ ὧν δὴ συν‐ ηρμοσμένον συνέστηκε. τοῦ τοίνυν παντὸς κατὰ τὴν πρώτην τομὴν ἐν | 2 | |
2(50) | σώματι ἑστηκότος καὶ ἀσωμάτῳ, ἑκατέρου τῶν τμημάτων πλείονος λαμβάνοντος μερισμοῦ—ἔστι γὰρ καὶ τοῦ ἀσωμάτου τὸ βάθος ἄπειρον καὶ ἄλλο μὲν τὸ ἐν νῷ, ἄλλο δὲ τὸ ἐν ψυχῇ—, αἱ μὲν ἄλλαι τῶν λεγομένων ἐπιστημῶν ταῦτα ἢ ἐκεῖνα κατεμερίσαντο τῶν διῃρημέ‐ νων, φιλοσοφία δὲ τῶν ὅλων ἐστὶ τὸ συναίρεμα. | |
| 55 | Ἀλλ’ ὥσπερ τῷ σώματι κρείττονά τε μέρη συμπέπλασται καὶ ἐλάττονα, καταλήγει τε τοῦτο μέχρις ὀνύχων καὶ τῶν ἀτιμοτέρων με‐ ρῶν ἐφειστήκει τε ἑκάστοις τὸ ζῆν, οὕτω καὶ τῇ φιλοσοφίᾳ αἱ μὲν ἀποδεικτικώτεραι τῶν ἐπιστημῶν καὶ ὅσαι περὶ τὸν νοῦν ἑλίττονται οἰ‐ κειοτέραν πρὸς ἐκείνην τάξιν εἰλήχασιν, αἱ δὲ εἰκοτολογούμεναι περὶ | |
| 60 | τὴν φύσιν ἐστράφησαν, αἱ δὲ τούτων καταδεέστεραι πολιτικὰς ὑποθέ‐ σεις ἑαυταῖς ὑποβεβληκυῖαι ἡ μὲν νομοθετική, ἡ δὲ δικαστική, ἡ δὲ ῥητορικὴ ὠνομάσθησαν. στρέφονται γοῦν αὗται περὶ γῆν καὶ τὰ ἔνυλα καὶ τὸν μερικὸν προΐστανται νοῦν· ὅπῃ δὲ καθόλου τοῖς πολλοῖς ὑποτίθενται, ἀκκίζονται καὶ ὑποκρίνονται, μᾶλλον δὲ ἐοίκασιν ὀρέγε‐ | |
| 65 | σθαι τοῦ βελτίονος, διαμαρτάνουσι δὲ τοῦ ἀληθοῦς, ἐπεί τοι καὶ ἀπο‐ δεικνύουσιν, ἀλλ’ οὐκ ἐξ ἀρχῶν οὐδὲ ἐκ πρώτων αἰτιῶν, οὐδ’ ἴσασιν ἃ βεβούληνται. ῥητορικὴ δὲ κάλλους μὲν οἶδεν ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ’ οὐχ ὅσον μορφάζει τὸν νοῦν, ἀλλὰ τὸ τὴν λέξιν κοσμοῦν καὶ συντιθέμενον τὰ τοῦ λόγου μόρια. τοσούτῳ καλλίων ἐστι τῆς νομοθετικῆς, ὅτι ἐκεί‐ | |
| 70 | νης ἀπειράκις ἀναλυομένης εἰς ἄπειρα αὕτη τὰ πολλὰ εἰς ἓν συμπε‐ ραίνουσα εἶδος καὶ ἀριθμὸν ταῖς δικογραφίαις ἐπέθηκεν. ἐν μέρει δὲ νικῶσα τοῖς πλείοσιν ἥττηται· ἡ μὲν γὰρ ἀτελής ἐστι καὶ ἀεὶ κρέμα‐ ται, ἡ δὲ ὁρίζεται καὶ συμπεραίνεται· καὶ ἡ μὲν γυμνασία τίς ἐστιν καὶ πλάσμα δικανικόν, ἡ δὲ ἀληθὴς καὶ τελείωσις· καὶ ἡ μὲν τέχνη | |
| 75 | τοῦ ἐπιχειρεῖν ἐφ’ ἑκάτερα ὕποπτός τε καὶ ἀληθεύουσα, ἡ δὲ ἀπλανής τε καὶ ἀπαρέγκλιτος. εἰ μή τις αὖθις ῥητορικὸς ἀνὴρ τὴν μὲν ῥητορι‐ κὴν τῷ οὐρανῷ ἀπεικάσειεν, ἐν τῷ ἀτελεῖ τῆς κινήσεως τὸ τέλειον ἔχοντι, νομοθετικήν τε καὶ δικαστικὴν ταῖς τῶν ὑπ’ ἐκεῖνον στοιχείων ὁλότησι· τούτων γὰρ τὰ μὲν ἐπὶ τὸ μέσον καταλήγει, τουτέστι τὴν | |
| 80 | γῆν, τὰ δὲ τὴν προσωρισμένην ἄνοδον ἵσταται. καὶ ῥητορικὴ μὲν αὐτονομοθεσία τίς ἐστι καὶ δικαστικῆς οὐ δεῖται χειρός, αἱ δὲ τῶν | |
| ἐκείνης δυνάμεων πεφύκασιν ἐνδεεῖς· αὕτη γὰρ αὐταῖς ἀποξέει, ὅσα ἐν προοιμίοις, ὅσα ἐν ἀγῶσιν, ἐν οἷς ἐπιλογίσασθαι καὶ ἀνακεφαλαιώ‐ σασθαι δεῖ καὶ ἐπανόδου ἀναμνῆσαι τὰ ἐντεθυμημένα. ἀλλ’ αὖθις ἡτ‐ | 3 | |
| 85 | τᾶται τούτων ἐκείνη· ἡ μὲν γὰρ μέχρι λόγων ἐστί καὶ τὸ λυσιτελὲς τοῖς πράγμασιν οὐ συνεισήνεγκε, τῶν δὲ ἡ μὲν τοὺς νόμους τιθεῖσα, ἡ δὲ τούτους κατὰ λόγον εὐθύνουσα, πλημμελοῦντα τὸν βίον ἐπαν‐ ορθοῦσα καὶ τὰ τῶν πολλῶν ἤθη ῥυθμίζουσα. μέρη δὲ τυγχάνοντα φιλοσοφίας τὰ ἀτιμότατα, ἐπεὶ μὴ ἐφικνεῖσθαι δύνανται τῆς θείας | |
| 90 | ἐκείνης δυνάμεως, καὶ ἀντιδιατίθενται πρὸς αὐτήν· ἡ μὲν γὰρ τὸν ἄν‐ θρωπον θεῷ προσαφομοιοῦν πραγματεύεται, αἱ δὲ τοῖς πράγμασιν ἐνασχολεῖσθαι καταναγκάζουσι, φύσει δὲ κάτω πῃ τυγχάνουσαι ἔτι καὶ τῶν ἐφεστηκότων διημαρτήκασιν· οὐδεὶς γὰρ αὐταῖς τῶν φιλοσοφη‐ σάντων ἐφιστάνειν ἠξίωσε. διὰ τοῦτο πολὺ περὶ ταύταις τὸ πλάνον καὶ | |
| 95 | ἄτεχνον· καὶ τὰ μὲν ὀνόματα περιττά, διεσπασμένος δὲ ὁ νοῦς καὶ τοῖς καθ’ ἕκαστα μεριζόμενος. Εἰ γοῦν τις τῶν εἰς ἕξιν ἐπιστήμης ἐληλυθότων τὰ συγκεχυμένα ταῦτ’ ἐς ταὐτὸ συνήνεγκεν χρώματα καὶ ἄλλο πρὸς ἄλλο συνήνωσέ τε καὶ συνεκέρασε καὶ τὴν μὲν χεῖρα δακτύλοις διέπλασεν ὑποχύμασί τε | |
2(100) | καὶ χιτῶσι τὸν ὀφθαλμὸν καὶ τἆλλα κατὰ λόγον συνήρμοσεν, τάχα ἂν κάλλιστον ζῷον ἐπὶ γῆς ἀπειργάσατο. νῦν δὲ ἔοικεν ὁ νόμος τὸν τοῦ μύθου Ὀσίριδα· διέσπασται γὰρ ὡς ἐκεῖνος, καὶ τὸ μὲν αὐτοῦ τῶν μελῶν ἡ γῆ, τὸ δὲ ἡ θάλασσα ἐκληρώσατο, ἕκαστος δὲ τὸ εὑρεθὲν περιέπει καὶ φροντὶς αὐτῷ παρ’ οὐδενὶ τῆς συμπήξεως. | |
3(1t) | Πρὸς τοὺς ἐρωτήσαντας πόσα γένη τῶν φιλοσοφουμένων λόγων | |
| 2 | Οὐ πόρρω τοῦ προτεθέντος σκοποῦ τὸ ἐρώτημα· ἐγώ τε γὰρ ἐμαυτὸν εἰς τὴν τῶν ψαλμῶν καθῆκα ἐξήγησιν ὑμεῖς τέ με τὰ γένη τῶν φιλοσοφουμένων λόγων προσφυῶς ἠρωτήκατε. ὥσπερ γὰρ ἑτέραν | |
| 5 | τραπομένους ὁδόν, τὴν ἐν τύποις φημὶ καὶ προρρήσεσι, καὶ ἣν οὔπω ἐγνώκαμεν, εἰκός ἐστιν ἀπορεῖν, τίς ἐστιν αὕτη καὶ τί παρὰ τὴν συν‐ ήθη καὶ λεωφόρον ἔχουσα. ὥσπερ γὰρ ὁ χαλδαΐσας τοῖς λόγοις ἐς τὴν Αἰγυπτίων σοφίαν ἐμβαλὼν καὶ ὁ αἰγυπτιάσας ἐς τὴν Ἑλλήνων μετα‐ θέμενος ἀπορήσαιεν ἂν εἰκότως, τί τὸ γένος τῶν λόγων ἐφ’ οὓς μετέ‐ | 4 |
| 10 | θεντο, οὕτω δὴ καὶ ὁ ἀπὸ τῶν ἐκβάσεων εἰς τὰς ἐμφάσεις ἀναδραμὼν ὥσπερ εἰς σκιὰν μεταπεσὼν ἀπὸ τοῦ φωτὸς ζητήσειεν ἄν, τίς ἡ τῶν τοιούτων λόγων οὐσία καὶ ποίων γενῶν ἤρτηται καὶ τί μὲν τὸ προσ‐ εχὲς αὐτῶν εἶδος, τί δὲ τὸ πόρρω, καὶ εἰ ἀπὸ τῶν ὑπερκειμένων γενῶν οὐσίωται ἢ τῶν μὲν ἔχεται, τῶν δὲ ἀπολείπεται, διὰ ταῦτα ἱστορικώ‐ | |
| 15 | τερον ἅμα καὶ φιλοσοφώτερον προῄρημαι περὶ τῶν φιλοσοφουμένων ἡμῖν λόγων διαλεχθῆναι τήμερον πρὸς ὑμᾶς. Ἰστέον οὖν ὅτι πέντε ταῦτα πρῶτα μαθήματα ἰσαρίθμοις κατεμερί‐ σθησαν ἔθνεσι· Χαλδαῖοι γὰρ καὶ Αἰγύπτιοι Ἕλληνές τε καὶ Ἰουδαῖοι καὶ τὸ ἡμέτερον γένος, οἷς ἰδιαζόντως ἡ χριστώνυμος κλῆσις ἐπιφημί‐ | |
| 20 | ζεται, τὰ πρῶτα τῶν λόγων γένη διεμερίσαντο. οὐ γὰρ ὥσπερ οἱ πολλοὶ τῶν διελόντων τὰ παρ’ ἑκάστοις δοξάσματα τὴν μίαν τῶν Ἑλ‐ λήνων δόξαν εἰς πολλὰ κατατέμωμαι, ἀλλ’ εἴτε Ἰταλική τίς ἐστι παρ’ αὐτοῖς σοφία ἧς ἤρξατο Πυθαγόρας, εἴτε Ἰωνικὴ εἴτε Πλατωνικὴ εἴτε τις ἑτέρα, ἢ ἀπὸ τοῦ εἴδους τῶν λόγων ὀνομαζομένη ὡς ἡ Κυνική, ἢ | |
| 25 | ἀπὸ τοῦ κατάρξαντος καὶ τοῦ τέλους ὡς ἡ Ἡδονική τε καὶ Ἐπικού‐ ρειος, ἢ ἀπὸ τῶν τόπων ἐφ’ οἷς τὰς διατριβὰς ἐπεποίηντο ὡς ἡ Λύ‐ κειος καὶ Στωικὴ καὶ Ἀκαδημαϊκή, ἢ εἴ τις ἀφ’ ἑτέρας αἰτίας τὴν προσωνυμίαν εἴληχεν ὡς ἡ Περιπαττικὴ καὶ Ἐφεκτικὴ ἥ τε Δογμα‐ τικὴ καὶ Ἐξεταστική, ἁπάσας τὰς τοιαύτας σοφίας εἰς ἓν ὄνομα συν‐ | |
| 30 | αθροίζων τῆς Ἑλληνικῆς κλήσεως ἐξαρτῶ. Ἓν μὲν οὖν εἶδος τῶν λόγων—ἢ εἰ βούλοιτό τις γένος καλεῖν—ἡ τῶν Ἑλληνικῶν λόγων παιδεία τε καὶ συνάσκησις, ἧς διαιρεθείσης δόξαις ἑτερογνώμοσι προστάται τῶν παρ’ ἑκάστοις δοξῶν ἄλλοι ἄλλως ἐπέστησαν, ὧν πάντων ἐπισημότερος Πυθαγόρας ἐγένετο, Θαλῇ μὲν | |
| 35 | συνακμάσας τῷ Μιλησίῳ, πολὺ δὲ τὴν ἐκείνου σοφίαν διενεγκών· οὗτος γὰρ πρῶτος τοῖς Ἕλλησι καὶ μουσικὴν εἰσηνέγκατο καὶ ἀ‐ θάνατον τὴν ψυχὴν ἐδογμάτισε καὶ τοῖς Αἰγυπτίοις ὡμιληκὼς μετ‐ ήνεγκέ τι τῆς παρ’ ἐκείνοις σπουδαζομένης σοφίας εἰς τὰ Ἑλλήνων ἔθη· καὶ διὰ τοῦτον πρῶτον Ἕλληνες αἰγυπτιάσαντες φαίνονται. οὗτος | |
| 40 | ὁ Πυθαγόρας οὐ πάντα ἀποδεικνύειν εἴωθε, τὰ πλείω δὲ ὥσπερ οἱ χρησμοὶ ἐκ τῶν στηθῶν ἀναπνεῖν, καὶ τῶν αἰτίων οἱ πλείους τῶν ἐκείνου λόγων ἐστέρηνται. Πλάτων δὲ τοὺς ἐκείνου λόγους δεξάμενος τὸ μὲν ἀξίωμα ἠγάσθη, τὸ δὲ θάρρος τῆς ἐπιστήμης ἐθαύμασε, τῶν δὲ δογμάτων ἔστιν ἃ παρεγράψατο· πάντα δὲ ἀποδείκνυσιν ὅσα κατὰ | 5 |
| 45 | τὸ δοκοῦν τοῖς Ἕλλησι διέξεισιν· ἐν οἷς δὲ τὰ Αἰγυπτίων φρονεῖ, ἵπποι αὐτόματοι πλάττονται καὶ ὀχήματα θεῶν εὐήνια πτερῶν τε βλά‐ στησις καὶ τούτων αὖθις ἀπορροή, Ἑστία τε μένουσα τῶν ἕνδεκα κι‐ νουμένων. Ἀριστοτέλης δέ, ὃν Στάγειρα πόλις ἤνεγκεν, οὐδ’ ὁπωστιοῦν τούτοις προσέσχε τὸν νοῦν, ἀλλ’ ἀνθρωπικώτερον τῶν λόγων ἁψάμενος | |
3(50) | σὺν ἀποδείξεσι πάντας ἐξήνεγκε. τί δ’ ἂν οὖν λέγοιμι περί τε τῶν πρὸ αὐτῶν ἢ μετ’ αὐτούς; οὗτοι γὰρ μόνοι τὴν Ἑλληνικὴν παιδείαν ἀρ‐ κοῦσι χαρακτηρίσαι. Ἀλλ’ Ἕλληνες μὲν διττὸν γένος τῶν ὄντων ὑποστησάμενοι, ὑπερφυές τε καὶ φυσικόν, τὴν μὲν περὶ τὸ πρῶτον στρεφομένην παιδείαν τελευ‐ | |
| 55 | ταίαν καὶ φυσικήν· τὰ δ’ ἐναντία μεσότητι καταδεῖν εἰωθότες, ἀεὶ τὴν μαθηματικὴν οὐσίαν μεταξὺ τούτων τιθέασι, σωμάτων μὲν ἁπτομένην, ἑστηκυῖαν δὲ κατὰ τὸ ἀσώματον, καὶ τῶν μὲν νοητῶν ὑστεροῦσαν, τῶν δὲ αἰσθητῶν ὑπερτεροῦσαν, μέσον τι οὖσαν τοῦ ταὐτοῦ καὶ θατέρου, καὶ τὰ ὄντα γένη καὶ τὰ γινόμενα συνειληφυῖαν ἑαυτῇ, οὐ πάντῃ πε‐ | |
| 60 | περασμένην, τὸ δὲ ἄπειρον περὶ τὸ πέρας ὁρίζουσαν, συνθετήν, ἀλλ’ ἀχρόνως καὶ ἀιδίως, κλίμακα τοῖς ἀπὸ τῆς φύσεως ἀνιοῦσιν ἐπὶ τὴν πρώτην φιλοσοφίαν· ‘ἀγεωμέτρητοσ‘ γάρ φησιν ὁ Πλάτων ‘μηδεὶς εἰσ‐ ίτω‘, διὰ τῆς μιᾶς ταύτης ἐπιστήμης τὴν πᾶσαν μαθηματικὴν οὐσίαν λόγῳ δηλώσας συλληπτικῷ. | |
| 65 | Ἕλληνες μὲν οὖν οὕτω τὴν οἰκείαν σοφίαν κατέτεμον, Χαλδαῖοι δὲ καὶ Αἰγύπτιοι ἑτέρως, περὶ ὧν αὐτίκα δηλώσω. ἀλλὰ πρῶτόν γε διαλύ‐ σομαι τούτοις τὴν ἀμφισβήτησιν· ἀμφότεροι γὰρ πρὸς ἀλλήλους περὶ τῶν ἀπὸ χρόνου πρεσβείων ἐρίζουσι. Χαλδαῖοι μὲν γὰρ ἄω που ἐς μυριάδας ἐτῶν τεσσαράκοντα τὴν ἑαυτῶν σοφίαν ὑπερεκτείνουσιν, Αἰ‐ | |
| 70 | γύπτιοι δὲ καὶ τοῦτον τὸν ἀριθμὸν μυθευόμενοι ὑπερπαίουσι, καὶ Χαλ‐ δαῖοι μὲν διδασκάλους ἑαυτοὺς τῶν Αἰγυπτίων εἰσάγουσιν, Αἰγύπτιοι δὲ ἐπ’ αὐτοῖς μαθητιᾶν τοὺς Χαλδαίους μεγαλαυχοῦσιν ἀκριβέστερόν | |
| τε εἰδέναι τὰς τῶν οὐρανίων κινήσεις ἤπερ ἐκεῖνοι. Ἐγὼ δὲ Χαιρήμονι τῷ σοφῷ ἐντυχών, ἀνδρὶ γενναίῳ καὶ ἐλλογίμῳ | 6 | |
| 75 | ἱστορίαν συναγαγεῖν, εὗρον προτερεύουσαν τὴν τῶν Χαλδαίων σοφίαν τῆς σπουδαζομένης παρ’ Αἰγυπτίοις, διδασκάλους δὲ οὐδένας τῶν ἄλ‐ λων, ἀλλ’ ἀμφοτέρους προστατῶν ἰδίων τετυχηκότας. καὶ ψεύδονται τοῦτο Χαλδαῖοι ἀπὸ αἰτίας τοιαύτης. ἐπέκλυσέ ποτε τοῖς Αἰγυπτίοις τὴν χώραν ὁ Νεῖλος καὶ τά τε ἄλλα τούτων διέφθειρε καὶ ὁπόσα τῶν | |
| 80 | ἀστρονομουμένων ἐς βιβλία συγγεγραφήκεσαν. εἶτα δεῆσαν αὐτοὺς γνῶναι ἐκλείψεις τε καὶ συνόδους, παρὰ Χαλδαίων τὰς ἀφορμὰς τού‐ των συνηρανίσαντο. πονηροὶ δὲ οὗτοι περὶ τὴν μετάδοσιν γεγονότες τούς τε χρόνους τοῖς λόγοις μετήλλαξαν καὶ τὰς κινήσεις τῶν τε πλα‐ νήτων καὶ ἀπλανῶν παρὰ τὴν φύσιν αὐτῶν ἐκδεδώκασιν. εἶτα πρὸς | |
| 85 | τὰς ὑποθέσεις ἐξαπορουμένους τοὺς Αἰγυπτίους ὁμιλητὰς ἑαυτοὺς ἐκεί‐ νων ἐγκαταστήσασθαι καὶ μετενεγκόντας ἐπὶ σφᾶς τὴν ἀληθινὴν γνῶ‐ σιν τῶν ὄντων ἐν ὀπταῖς πλίνθοις ταῦτα ἐγγράψασθαι, ἵνα μήτε πῦρ αὐτῶν ἅπτοιτο μήτε ὕδωρ ἐπικλύσαν λυμαίνοι. Οὕτω μὲν οὖν Αἰγύπτιοι ἀτυχήσαντες περὶ τὴν ἑαυτῶν σοφίαν παρὰ | |
| 90 | Χαλδαίων ἀπατηθέντες αὖθις τοῦ σκοποῦ τετυχήκασιν. ἦρξε δὲ τού‐ τοις τῆς σοφίας ὁ παλαίτατος Νίνος, μεθ’ ὃν τεσσαρεσκαιδέκατος Ὠά‐ νης γενόμενος ἐκ τῆς μεσημβρινῆς ζώνης ἀφίκετο, ἰχθύος ἠμφιεσμένος δοράν, ἀφ’ Ἑρμοῦ καὶ Ἀπόλλωνος ἑαυτὸν γενεαλογῶν. ὃς δὴ καὶ πρῶτον αὐτῶν βεβασίλευκεν, ἀπάτῃ περιελθὼν καὶ τὴν γενομένην ἐξ | |
| 95 | ἀνάγκης σεληνιακὴν ἐπισκότησιν ὡς ἐσομένην ἐπαπειλήσας, ἐπεὶ μηδὲ βασιλεύεσθαι θέλοιεν. ἀφ’ οὗ δὴ πολλοστὸς Πρωτεὺς ἦρξεν αὐτῶν· μεθ’ ὃν δὴ Ῥαψίνιτος, ὃν δὴ καὶ ζῶντα ἐς ᾅδην Αἰγυπτίων μῦθοι κατ‐ άγουσι καὶ αὖθις ἀνάγουσι, συγκυβεύσαντα τῇ Δήμητρι καὶ νικήσαντα καὶ λαβόντα παρ’ αὐτῆς χειρόμακτρον χρύσεον. | |
3(100) | Σοφία δὲ Αἰγυπτίων τὸ πάντα λέγειν συμβολικῶς τά τε τῶν θεῶν εἴδη ἐν κιβωτίοις ἀποκρύπτειν, τὴν Σφίγγα δὲ μόνην ἀπὸ τῶν τειχῶν ἀποκρεμαννύειν. περιττοὶ δὲ διαφερόντως τὴν σοφίαν Αἰγύπτιοι, ὡς καὶ ὁ λόγος φησίν. οὗτοι γὰρ πρῶτοι τὴν ψυχὴν ἀπαθανατίσαντες ἕλ‐ ξεσι καὶ πλάναις ἀμυθήτοις ἠνάγκασαν καὶ μέχρι πόας καὶ λίθου κατα‐ | |
| 105 | βιβάσαντες αὖθις εἰς τὴν οἰκείαν ζώνην ἀποκατέστησαν. μίαν δὲ τοῖς πᾶσιν ἀρχὴν ἐπιστήσαντες παίζουσιν ἐν τοῖς μετ’ ἐκείνην θεοῖς· Ἴακχος οὖν παρ’ αὐτοῖς καὶ Πρίαπος Σάραπίς τε καὶ Σειληνὸς καὶ Σατύρων γένος ἀλλόμορφον ἱεράκων τε μορφαὶ καὶ ἴβεων ἀναπληροῦ‐ σιν αὐτοῖς τὸν χορὸν τῶν θεῶν· καὶ ὁ Ἆπις αὐτοῖς μόσχος θεός, | 7 |
| 110 | ἐπειδὴ τἆλλα μέλας ὢν λευκὸν ἔχει τὸ μέτωπον. τὰς δὲ φύσεις οἶμαι τῶν γιγνομένων μὴ μάλα εἰδότες σκίλλαν τιμῶσι καὶ κρόμυα, ὅτι αὐτομάτως βλαστάνουσι, καὶ τὸν ἄγνον, ὅτι ὑποστρωννύμενος εἰς ἁγνείαν πιστεύεται, καὶ τὴν Ἡράκλειον λίθον, ὅτι ἐφέλκεται τὸ σιδή‐ ριον, τήν τε μυῖαν τόν τε κάνθαρον καὶ τὴν μηλολόνθην καὶ τἆλλα | |
| 115 | τῶν ζῴων ὅσα μὴ ἐκ διαδοχῆς ἔχει τὴν γένεσιν. μάλιστα δὲ θαυμά‐ ζουσι τὸν κηροδύτην καὶ τὴν ἔγχελυν καὶ τὸν γῦπα καὶ τὰ μετ‐ αμειβόμενα ἀφ’ ἑτέρου γένους εἰς ἕτερον. μετροῦσι δὲ τὰς οὐρανίους κινήσεις ὡς ἄριστα καὶ τὸν ἥλιον θεὸν ἥγηνται μέγιστον, ψυχάς τε πᾶσι τοῖς ἄστροις διδόασι. καὶ συμπάθειαν τοῖς οὖσιν εἰσάγουσιν ἄρ‐ | |
| 120 | ρητον· οἴον〈ταί〉 τε τὰ διῃρημένα, εἰ ἔλθοιεν ἐς ταὐτὸ πρὸς τόνδε ἢ τόνδε τὸν πλάνητα, συμπαθεῖν, οἷον Κρῆσσαν βοτάνην καὶ πτερὸν Αἰ‐ γύπτιον καὶ ὀστέον Ἰβηρικόν. χρησμοῖς τε προσανέχουσι καὶ τὸ Ἀμ‐ φιάρεω μαντεῖον μάλιστα ἡγοῦνται πιστότατον. τοιαύτη μὲν καὶ ἡ τῶν Αἰγυπτίων σοφία. | |
| 125 | Ἡ δέ γε τῶν Χαλδαίων, γένος οὗτοι εὐσεβεῖν ἀναπεπεισμένοι ἀλλόκοτον καὶ πολύθεον, ἀστρολογίαν δὲ κάλλιον ἁπάντων ἠκριβωκό‐ τες. ἔστι δέ τις καὶ θεολογία παρ’ αὐτοῖς ἐν ἀπορρήτοις συλλεγομένη, δι’ ἐπῶν μὲν ξυγκειμένη, ἄβατον δὲ τοῖς πολλοῖς νοῦν ἔχουσα. φασὶ δὲ καὶ κόσμους ἑπτά, ὧν τὸν ἔσχατον τὸν ὑλαῖον καὶ χθόνιον καὶ μι‐ | |
| 130 | σοφαῆ, πρῶτον δὲ τὸν πύριον καὶ ἀκρότατον. καὶ θεολογοῦσι δὲ πολλὰ μὲν καὶ ἄλλα ἄτοπα καὶ παράδοξα 〈***〉· ἀπὸ γὰρ ταύτης καὶ τὰς ἀρετὰς οὐσιοποιοῦσι καὶ κατάγουσι τὰς ψυχάς, μέσην τε τιθέασι πάντων τῶν θεῶν πληρουμένην μὲν τῶν πρώτων, πληροῦσαν δὲ τὰς δευτέρας. περὶ ἧς τί ἂν πολλὰ λέγοιμι; δέδοικα γάρ, μὴ μᾶλλον ἐντεῦ‐ | |
| 135 | θεν ὑμᾶς βλάψαιμι ἢ ὀνήσαιμι, ἐπεὶ ὁ περὶ ταύτης λόγος ἀπόρρητος. | |
| οὗτοι καὶ τὸ πρὸ τῶν πάντων ἓν δογματίζουσι καὶ τὴν ὕλην εἰσάγου‐ σιν ὡς κακίας ἐργάτιν. καὶ τὴν ἱερατικὴν τέχνην συνέστησαν καὶ ζῳο‐ θυσίαν εἰσηνέγκαντο καὶ καταχθονίους θεοὺς ἐσεβάσθησαν καὶ τοιῶσδε ἢ τοιῶσδε θύειν ἐθέσπισαν. κατάγουσί τε τοὺς παρ’ ἑαυτοῖς | 8 | |
| 140 | θεοὺς θελκτηρίοις ᾠδαῖς καὶ δεσμοῦσι καὶ λύουσιν, ὥσπερ τὸν Ἑπτά‐ κτιν ὁ Ἀπουλήιος ὅρκοις καταναγκάσας μὴ προσομιλῆσαι τῷ θεουργῷ· οὗτος δὲ ἦν Ἰουλιανὸς ὁ συστρατεύσας Μάρκῳ τῷ βασιλεῖ ἐπὶ Δάκας στρατεύοντι, ὃς δὴ ἕτερά τε πολλὰ τῷ βασιλεῖ συγκατώρθωσε καὶ τοὺς Δάκας τῶν Ῥωμαϊκῶν ὁρίων ἀπώσατο. πρόσωπον γὰρ ἀνθρώπου πλα‐ | |
| 145 | σάμενος ἐκ πηλοῦ ἔθηκε βλέπειν εἰς τοὺς βαρβάρους· οἱ δὲ ἐπειδὰν αὐτῷ πλησιάσαιεν, κεραυνοῖς ἀφορήτοις ἐκεῖθεν ἐκπεμπομένοις ἠλαύνοντο. Οὗτοι τὴν ψυχὴν ‘ἑπταπόρου σύρουσι κατὰ βαθμίδοσ‘ —τοῖς γὰρ ἐκείνων λογίοις χρήσομαι—, παραγγέλλουσί τε τοῖς ἀναγομένοις ‘μηδὲ | |
3(150) | τῷ τῆς γῆς κρημνῷ σκύβαλον καταλείπειν‘. μιγνύντες δὲ τὰ μεμερισ‐ μένα καὶ διαφόροις ὕλαις ἀνδρείκελα πλάττοντες ἀποτρόπαια νοση‐ μάτων ἐργάζονται. τὸν δὲ τρόπον οὐκ ἂν εἴποιμι ὑμῖν τῆς πλάσεως· οὐ γάρ με ἴσως μιμήσεσθε, ἀλλὰ μαθόντες χρήσεσθε τῇ τέχνῃ, κᾆτα ὑμῖν αὐτὸς τοῦ κακοῦ φανήσομαι αἴτιος. διὰ τοῦτο καὶ τὰ πλείω τῶν | |
| 155 | ἀπορρήτων τούτων παρῆκα, ἀρκεῖν καὶ ταῦτα ἡγούμενος. Ἡ δὲ τῶν Ἑβραίων σοφία μετὰ τούτους μὲν τὴν ἀρχὴν εἴληφε. Νίνου γὰρ καὶ τῶν κατ’ ἐκεῖνον Ἀβάβκος δεύτερος, Ὠγύγῳ συνακμά‐ σας, ὡς αἱ ἱστορίαι φασίν. ἕλκει δὲ τὸ γένος οὗτος ἀπὸ τοῦ Φάλυκος, ὃς δὴ μόνον ἀπεῖπε τοῖς τὸν πύργον οἰκοδομοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς Σεμα‐ | |
| 160 | ράμ· πόλις δὲ αὕτη Βαβυλωνίων· τὸ γὰρ ὄνομα δηλοῖ σύγχυσιν· ἐκεῖ γὰρ πρώτως ὁ τῶν γλωσσῶν γέγονε διαμερισμός. τὴν δὲ τοῦ πατρὸς Θάρρα ἀθετήσας ἀσέβειαν ἀπὸ τῶν ποιητῶν ἔγνωκε τὸν ποιήσαντα, καὶ δι’ ἐκεῖνον ἐξελέγη τὸ γένος καὶ σφραγῖδα τῆς ἐκλογῆς τὴν περιτομὴν εἰλήφασι. μεθ’ ὃν πολλοστὸς γενόμενος Μωυσῆς, ἐπειδὴ τὸν | |
| 165 | Ἰσραὴλ ἐξ Αἰγύπτου μετήνεγκεν, ἱκανῶς τῆς θολερᾶς ἐκείνων ἀναπε‐ | |
| πλησμένον πηγῆς, καθηγητὴς αὐτοῖς εὐσεβείας καὶ τῆς πρὸς θεὸν ἀναγωγῆς γίνεται. ἱερὰ γοῦν αὐτοῖς καὶ τεμένη δειμάμενος, ἐπειδὴ τὴν ἐν τριάδι θεολογίαν οὐχ οἷοί τε ἦσαν δέξασθαι, ταύτην μὲν ἐν συμ‐ βόλοις εἰσηγεῖτο, μίαν δὲ τοῖς πᾶσιν ἐφίστα ἀρχήν, ἀφ’ οὗ δὴ πάντα | 9 | |
| 170 | γεγενῆσθαι οὐρανόν τε παρῆχθαι καὶ γῆν καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων γε‐ νέσεως ἀρχηγὸν ἐκ γῆς πλασθῆναι τὸν Ἀδὰμ καὶ μιᾶς τῶν πλευρῶν αὐτοῦ ἀφαιρεθείσης ἐντεῦθεν δημιουργηθῆναι τὴν Εὔαν· ἀφ’ ὧν δὴ πολλοὺς μὲν γεννηθῆναι παῖδας ἄρρενάς τε καὶ θηλείας, ἐπισημοτέ‐ ρους δὲ τόν τε Κάιν καὶ τὸν Σήθ, τὸν μὲν εἰς κακίαν, τὸν δὲ εἰς ἀρε‐ | |
| 175 | τήν. καὶ τὸ μὲν ἀπὸ τοῦ Κάιν σπέρμα ἐς ἑβδόμην προχωρῆσαι γενεάν, τὸ δὲ ἀπὸ τοῦ Σὴθ ἐς αὐτὸ τὸ γένος διαρκέσαι τοῦ Ἰσραήλ—τό τοι γένος τῶν Ἑβραίων φημί—. τοῦτο διαφερόντως ἠγαπήθη τῷ θεῷ· ὠπτάνετο γοῦν τοῖς λογάσιν αὐτῶν, τοῖς μὲν ἐν αἰνίγμασι, τοῖς δὲ κατὰ πρόσωπον. πρὸς δὲ τὰ μείζω διὰ τῶν συμβολαίων δημαγωγού‐ | |
| 180 | μενον δυσανάγωγον ἦν καὶ τῶν πρὸς τὸ τέλος ὁδῶν ἀγνοοῦν τὸν σκοπόν, ἐφ’ ὃν φέρουσιν, ὡς τέλους εἴχετο. παιδείαν δὲ ἤσκει τὴν ἔν‐ θεον, ὅθεν τὰς ἀρχὰς ἀφῄρει τῶν λόγων. καὶ ἦν αὐτοῖς ἀντὶ συλλογισ‐ μῶν τὸ τοῦ δημαγωγοῦ δόγμα. ψυχῆς δ’ ἀθανασίαν οὐ πάνυ τι κατε‐ μάνθανον, ἀλλ’ ὥσπερ ἐτεκμαίροντο γῆν {δὲ} ἑτέραν, ἐφ’ ἣν | |
| 185 | μεταστήσεσθαι ἤλπιζον· ᾤοντο δὲ ταύτην τὴν ἐν Ἐδέμ, ἀφ’ ἧς καὶ τὸ γένος ἀποπεπτώκει. ἐφρόνει δὲ μέγα ἐπὶ τῇ περιτομῇ ἐπί τε ταῖς νου‐ μηνίαις αὐτῶν καὶ τοῖς τρυφεροῖς αὐτῶν σάββασιν, ὡς Ἱερεμίας φησίν. ἐκαθαίροντο δὲ ὁσημέραι σποδῷ δαμάλεως ῥαντιζόμενοι ἢ ὑσσώπῳ ῥυπτόμενοι. προσῆγον δὲ καὶ θυσίαν, οἶν καὶ αἶγα καὶ περιστερὰν | |
| 190 | κριόν τε καὶ χίμαρον, ἡ δὲ μὴ ἀρκοῦσα ψυχὴ 〈οἰφὶ〉 ἀλεύρου ἢ βρα‐ χὺν ἄσταχυν. ἑορτὴν δὲ ἐτέλουν τῷ θεῷ, ἣν δὴ καὶ ‘διαβατήριον‘ ἐπωνόμαζον, ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ πρώτου μηνὸς τοῦ Νισάν, ἐν ᾗ μόσχος καὶ εἰς βρῶσιν πνεματικὴν προὔκειτο, δευτέραν δὲ τὴν τῶν πρωτογεννημάτων καὶ τρίτην τὴν τῶν σκηνοπηγίων. ἦσαν | |
| 195 | δὲ καὶ ἕτεραι πανηγύρεις τρεῖς αὐτοῖς ἔν τε τῷ τετάρτῳ μηνὶ καὶ τῷ πέμπτῳ καὶ τῷ ἑβδόμῳ εἰς ἀνάμνησιν ὧν ποτε δεινῶν κατ’ αὐτοὺς πεπόνθασιν. ἀντὶ δὲ χρηστηρίων καὶ μαντείων προφητικαὶ τούτοις ἦσαν γλῶτται, καὶ τἆλλα μὲν ἐν ἀπορρήτοις προλέγουσαι, μάλιστα δὲ | |
| τὸ κατὰ Χριστὸν θεῖον μυστήριον. διαφερόντως δὲ τοῦτο σημαίνειν | 10 | |
3(200) | βούλεται ἡ Δαυίδου γλῶττα, ἣν δὴ αὐτὸς μάλιστα τῶν ἄλλων προῄρη‐ μαι ἐξηγήσασθαι. οὐ πολὺ δὲ μετὰ τοῦτον Ἡσαΐας τὴν προφητείαν ἐστίν, ὃν μεγαλοφωνότατον ὁ λόγος ἀνεῖπε. καὶ οἱ ἄλλοι δὲ πλαγίως καὶ αἰνιγματωδῶς, ἔστι δὲ οὗ καὶ κατ’ εὐθεῖαν τὰ τοῦ σωτῆρος προτε‐ θεσπίκασιν. | |
| 205 | Ἅλις οὖν καὶ τῶν παρ’ Ἑβραίοις δογμάτων, μεθ’ οὓς ὁ τοῦ πατρὸς λόγος γενόμενος νέος Ἀδὰμ καὶ Μωυσῆς ἄλλος ἡμῖν ἐχρημάτισε, θειο‐ τέρου γένους ἀρξάμενος καὶ μετενεγκὼν ἡμᾶς ὡς διὰ θαλάττης τοῦ ἁγίου βαπτίσματος ἐπὶ τὴν τῆς ἐπαγγελίας γῆν, ἥτις ἐστὶν ἡ ἐν οὐρα‐ νοῖς βασιλεία. | |
| 210 | Ἡμεῖς τοιγαροῦν τὴν τῶν Αἰγυπτίων πολυθεΐαν καὶ τὴν τῶν Χαλ‐ δαίων τερθρείαν πάντῃ διεπτύσαμέν τε καὶ ἠτιμάκαμεν. Ἑλλήνων δὲ οὐ πᾶσι τοῖς λόγοις διαβεβλήμεθα, ἀλλ’ ὅσα μὲν περὶ φύσεως εἰσεδε‐ ξάμεθα, τοῖς δὲ περὶ τῆς ὕλης ὡς ἀγεννήτου λόγοις ἀπείπαμεν, καὶ τὴν μὲν μοναρχίαν αὐτῶν ἠγαπήκαμεν, ὅτι δὲ μὴ ἐν τρισὶ προσώποις | |
| 215 | ταύτην ὁρίζονται, διὰ τοῦτο ἀποβεβλήκαμεν, καὶ τὸ περὶ ψυχῆς ὡς ἀθανάτου δόγμα στέργομεν ὡς τοῦ καθ’ ἡμᾶς λόγου μυστήριον, οὐ μὴν γεγενῆσθαι ταύτας καὶ πρὸ τῶν σωμάτων εἶναι αὐτὰς δογματίζο‐ μεν, χρησμοῖς δὲ καὶ μαντεύμασι καὶ ὅσα περὶ θεαγωγίας φασίν, ὡς ἀπειρημένοις τὸν νοῦν οὐ προσέχομεν. Ἑβραίων δὲ τὴν περιτομὴν καὶ | |
| 220 | τὰ σάββατα καὶ ὅσα ἐπὶ τῇ λυχνοκαΐᾳ ἀφανῶς πράττουσιν, οὐ πάνυ τιμῶμεν, πᾶσι δὲ τοῖς περὶ αὐτῶν εἰρημένοις ὁμολογοῦμεν καὶ τόν τε νόμον δεχόμεθα καὶ τὰς προφητικὰς βίβλους καὶ τὸν ἐν αὐταῖς προ‐ καταγγελλόμενον Ἰησοῦν προσκυνοῦμέν τε καὶ σεβόμεθα. ὃς δὴ καὶ τὴν ἡμετέραν φύσιν ὅλην ἀπὸ τῶν ἀχράντων τῆς θεομήτορος | |
| 225 | προσλαβόμενος αἱμάτων ἑαυτῷ ἥνωσε καὶ ἐθέωσε καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀνήγαγε καὶ τὸν πατέρα ἡμῖν κατηλλάξατο καὶ τὸν ἄλλον ἑαυτὸν πα‐ ράκλητον καταπέπομφε. καὶ ἵνα τὸ πᾶν ἐν βραχεῖ συγκεφαλαιώσωμαι, θεολογία καὶ οἰκονομία τὸ ἡμέτερον σέβας. ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν τριὰς καὶ ἑνὰς τὸ τιμώμενον, ἐνταῦθα δὲ ὑπόστασις μία, ὁ τῆς τριάδος εἷς, ὁ | |
| 230 | τοῦ πατρὸς λόγος, δύο δὲ φύσεις, μέρη μὲν τοῦ ἑνὸς Χριστοῦ καὶ συν‐ θέτου, ὅλαι δὲ καὶ τελειόταται. καὶ τὰ πλείω ὁ λόγος παρῆκεν, ἐπεὶ καὶ αὐτός, ὡς ὁρᾶτε, καὶ αὐτῆς σχεδὸν ἐστέρημαι τῆς φωνῆς καὶ ὑμῶν δὲ οἱ πλείους καὶ πρὸς τὸ νοεῖν καὶ πρὸς τὸ γράφειν ἀπεναρκή‐ | |
| σατε. | 11 | |
4(1t) | Περὶ διαλεκτικῆς, εὐδαιμονίας καὶ τοῦ καλοῦ | |
| 2 | Διαλεκτικὴ ἐπιστήμη ἐστίν, περὶ οὗ ἠρώτησας, ἡ λόγῳ περὶ ἑκάστου δυναμένη ἕξις εἰπεῖν τό τε ἕκαστον καὶ τί τῶν ἄλλων διαφέρει, καὶ τὰ ὄντα ὁπόσα καὶ τὰ μὴ ὄντα ὁποῖα, ὅσα τε χείρω τῶν ὄντων καὶ ὅσα | |
| 5 | καὶ κρείττω· οὐ γὰρ περιώρισται ὑποκειμένῳ ἑνί, ἀλλὰ πᾶσιν ἐπιβάλ‐ λει καὶ περὶ πάντων λέγειν ἐπιχειρεῖ. παύσασα δὲ τῆς περὶ τὸ αἰ‐ σθητὸν πλάνης τὴν πραγματευομένην περὶ τὴν ταύτης φύσιν ψυχὴν ἐνιδρύει τῷ νοητῷ, τῇ διαιρέσει τοῦ Πλάτωνος χρωμένη μὲν καὶ εἰς διάκρισιν τῶν εἰδῶν, χρωμένη δὲ καὶ ἐπὶ τὰ πρῶτα γένη, καὶ τὰ ἐκ | |
| 10 | τούτων νοερῶς πλέκουσα, ἕως ἂν διέλθῃ πᾶν τὸ νοητόν, καὶ ἀνάπαλιν ἀναλύουσα, εἰς ὃ ἂν ἐπ’ ἀρχὴν ἔλθῃ. τότε δὲ ἡσυχίαν ἄγουσα καὶ οὐ‐ δὲν πολυπραγμονοῦσα βλέπει τὴν λεγομένην λογικὴν πραγματείαν, κρίνουσα ταύτην ὥσπερ καὶ τὰ ἄλλα. τὰς δὲ ἀρχὰς τῇ ἐπιστήμῃ ταύτῃ νοῦς δίδωσιν, εἴ τις λαβεῖν δύναιτο ψυχή· ἔστι γὰρ αὕτη τὸ καθαρώ‐ | |
| 15 | τατον νοῦ καὶ φρονήσεως καὶ μέρος φιλοσοφίας τιμιώτατον· οὐ γὰρ δὴ οἰητέον ὄργανον εἶναι τοῦτο τοῦ φιλοσόφου· οὐ γὰρ ψιλὰ θεωρή‐ ματά ἐστι καὶ κανόνες, ἀλλὰ περὶ πράγματά ἐστι καὶ οἷον ὕλην ἔχει τὰ ὄντα. τὸ δὲ ψεῦδος καὶ τὸ σόφισμα κατὰ συμβεβηκὸς γινώσκει, κρίνουσα ὡς ἀλλότριον καὶ ψεῦδος τοῖς ἐν αὐτῇ ἀληθέσι. τὰ μὲν δὴ | |
| 20 | μαθήματα δοτέον τῷ φιλόσοφον ἔχοντι φύσιν, καθὰ καὶ Πλωτῖνός φησι, πρὸς συνεθισμὸν κατανοήσεως καὶ πίστεως ἀσωμάτου, μετὰ δὲ τὰ μαθήματα λόγους διαλεκτικῆς δοτέον καὶ ὅλως διαλεκτικὸν ποιη‐ τέον. Εὐδαιμονία δέ ἐστι—καὶ περὶ τούτου γὰρ ἐδεήθης μαθεῖν—ἀν‐ | |
| 25 | θρώπῳ προσήκουσα ἡ τελεία ζωὴ ἤτοι ἡ κατὰ νοῦν ἐνέργεια· αὐτάρ‐ κης γὰρ ὁ βίος εἰς εὐδαιμονίαν τῷ τοιαύτην ζωὴν ἔχοντι· οὐδὲν γάρ ἐστιν ἀγαθὸν ὃ μὴ ἔχει, ἀλλ’ ὃ ζητεῖ ὡς ἀναγκαῖον ζητεῖ, καὶ οὐχ ἑαυτῷ, ἀλλά τινι τῶν αὐτοῦ· σώματα γὰρ προσηρτημένα ζητεῖ. οὐδ’ ἐν | |
| τύχαις τοίνυν ἐναντίαις ἐλαττώσεται εἰς τὸ εὐδαιμονεῖν· ἀποθνῃ‐ | 12 | |
| 30 | σκόντων τε οἰκείων καὶ φίλων οἶδε τὸν θάνατον ὅ τι ἐστί. δεῖ δὲ μὴ συναριθμεῖν αὐτοῦ τῇ οὐσίᾳ τὴν τοῦ σώματος φύσιν· αἱ γὰρ αἱρέσεις καὶ αἱ φυγαὶ διὰ τοῦτο γίγνονται αὐτῷ. καὶ τοῦτο μὲν εἶπέ τις τῶν θύραθε φιλοσόφων, ἐμοὶ δὲ οὐ δοκεῖ καλῶς ἔχειν περὶ μέρος τὸ εὔ‐ δαιμον ζητεῖν, ἀλλὰ τοῖς μὲν κρείττοσιν ἁπλοῖς οὖσιν εὐδαίμων καὶ | |
| 35 | αὐτάρκης ἐστὶν ἡ διάθεσις, ἀνθρώποις δὲ προσθήκην τοῦ χείρονος λαβοῦσι περὶ ὅλον χρὴ τὸ εὔδαιμον ζητεῖν. εἰ γοῦν καὶ ἀλγεινὰ αὐτῷ προσπέσοι, ῥᾷον οἴσει διὰ τὴν τελείαν ζωήν· οὐ γὰρ τὸ εὐδαιμονεῖν ἐν τῷ μὴ ἀλγεῖν μηδὲ δυστυχεῖν, ἀλλ’ ἐν τῇ τοῦ ἀληθινοῦ ἀγαθοῦ κτή‐ σει· τοῦτο γὰρ χρὴ λαμβάνειν μόνον, ὃ ἔσχατόν τέ ἐστι καὶ τιμιώ‐ | |
| 40 | τατον καὶ ὃ ἡ ψυχὴ ζητεῖ ἐν αὐτῇ ἐγκολπίσασθαι, ποικίλου γὰρ ὄντος ἡμῖν τοῦ κράματος ἔστι τὰ μὲν χείρω, τὰ δὲ κρείττω, καὶ τῶν χειρό‐ νων τὸ χεῖρον καὶ τῶν κρειττόνων τὸ κρεῖττον, οἷον νοῦς κρείττων ὢν καὶ διανοίας καὶ δόξης, καὶ τὸ ὑπὲρ τούτων ἕν· μετέχομεν γὰρ καὶ τῆς τοῦ ἑνὸς φύσεως. ἡ κατὰ τὸ κρεῖττον οὖν ἡμῶν ζωὴ τὸ γέρας ἐστὶ | |
| 45 | τῆς εὐδαιμονίας καὶ τὸ κατ’ ἐκεῖνο ζῆν τὸ εὐδαιμονεῖν· αἱ γὰρ ἄλλαι ζωαὶ ἀναβαίνουσι μὲν ἡμῖν πρὸς τὸ τελεώτατον οἷον προσπεφυκότα μέρη εἰσίν, ἀναβεβηκόσι δὲ ὡς περιττὰ παρῃώρηνται. τισὶ μὲν οὖν ἤρεσε τῶν σοφῶν μὴ τῷ χρόνῳ λαμβάνειν ἐπίδοσιν τὸ εὐδαιμονεῖν, ὥστε μὴ μᾶλλον εὐδαιμονεῖν τινα εἰς ἀρετὴν ἐπιδιδόντα μείζονα· δεῖ | |
4(50) | γάρ, φησίν, ἑστὼς εἶναι τὸ εὔδαιμον. ἐμοὶ δὲ οὐχ οὕτως δοκεῖ, ἀλλ’ ἐπειδὴ θεῷ ἐξομοιούμεθα εὐδαιμονοῦντες καὶ περὶ τὴν γνῶσιν τῶν ὄντων πραγματευόμεθα καὶ αὐτοῦ τοῦ τῶν ὄντων κρείττονος, οὔτε δὲ ᾧ ἐξομοιούμεθα ληπτὸν καθάπαξ ἡμῖν οἷον διὰ θεωρίας, οὔτ’ ἀθρόον γνωστόν, ἀλλὰ συνάγει ἡμᾶς ἑαυτῷ ἄληπτόν τε καὶ ἄπειρον ὂν καὶ | |
| 55 | ταῖς ἀναβάσεσιν ἡμῶν ἀπειρούμενον, πῶς ἐνεστηκὸς ἂν εἴη τὸ εὐ‐ δαιμονεῖν ἡμῖν φωτὶ προσλαμβάνουσι φῶς, κατὰ τὸν ἡμεδαπὸν θεο‐ λόγον, μέχρι ἂν πρὸς τὴν πηγὴν ἔλθωμεν τῶν τῇδε ἀπαυγασμάτων, λυθέντων τῶν ἐσόπτρων τῇ ἀληθείᾳ; ἐγὼ δὲ φαίην ἂν ὡς οὐδὲ τότε παυσαίμεθα τοῦ φωτὶ προσλαμβάνειν φῶς φαεινότερον, ἀλλ’ ἔσοπτρα | |
| 60 | μὲν οὐκ ἔσται οὐδὲ αἰνίγματα ἡμῖν τὰ θεάματα, φανὰ δὲ φῶτα ἐστίλ‐ βηται καὶ ἀπλανῆ πάντα καὶ καθαρώτατα. ἐπὶ μὲν γὰρ τῶν ἀτελεστέ‐ ρων ζωῶν, κρειττόνων δὲ ὅμως, ἔσοπτρα μὲν τὰ προσλαμβάνοντα φῶτα, καθαρὰ δὲ καὶ οἷον εἰπεῖν ἀμφιφαῆ πρόσωπα τὰ ἑπόμενα ἐπὶ τὸ τῆς πρώτης εὐδαιμονίας καὶ τῆς ἑνοειδοῦς ἡμῶν καταστάσεως, | 13 |
| 65 | ὁμοία μὲν ἑαυτῇ ἡ κλῖμαξ καὶ διόλου στίλβουσα ἡ μαρμαρυγή, ἄνοδος δὲ κἀντεῦθεν οὐκ ἀπὸ πλανωμένων χαρακτήρων εἰς ἀπλανεῖς, ἀλλ’ ἐξ ἀπλανῶν τε καὶ φεραυγῶν εἰς ἀπλανεστέρους καὶ λαμπροτέρους. Τὰ δέ γε ἐν αἰσθήσει καλά—ἐζήτησας γὰρ καὶ περὶ τούτου ἐν τῷ γράμματι—εἴδωλά εἰσι καὶ σκιαὶ τοῦ ὄντος καλοῦ οἷον ἐκδραμόντα | |
| 70 | καὶ εἰς ὕλην ἐλθόντα, καὶ ἐκόσμησάν γε ταύτην φανέντα καὶ διεπτόη‐ σαν. τὰ δὲ προσωτέρω καλὰ οὐκέτι αἴσθησις ὁρᾶν εἴληχε, ψυχὴ δὲ ἄνευ ὀργάνων ἀθρεῖ, ἃ δεῖ ἀναβαίνοντας θεάσασθαι, καταλιπόντας τὴν αἴσθησιν κάτω περιμένειν, τούτοις γὰρ καὶ ψυχὴ καθαρθεῖσα εἶδός ἐστι καὶ λόγος καὶ πάντῃ ἀσώματος καὶ νοερὰ καὶ ὅλη τοῦ | |
| 75 | θείου· εἰ γὰρ καὶ ἡ ψυχὴ χρῆμά τι καλόν, ἀλλὰ πρὸς νοῦν ἀναχθεῖσα ἐπὶ τὸ μᾶλλόν ἐστι καλή. νοῦς γὰρ καὶ τὰ παρὰ νοῦ τὸ κάλλος αὐτῇ οἰκεῖον καὶ οὐκ ἀλλότριον, διὸ καὶ λέγεται ὀρθῶς τὸ ἀγαθὸν καὶ καλὸν τὴν ψυχὴν γίνεσθαι ὁμοιωθεῖσαν θεῷ, ὅτι ἐκεῖθεν τὸ καλόν· ψυχὴ γὰρ νῷ καλόν, τὰ δ’ ἄλλα παρὰ ψυχῆς μορφούσης καλά, τά τε | |
| 80 | ἐν ταῖς πράξεσι τά τε ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι. καὶ δὴ καὶ τὰ σώματα, ὅσα οὕτω λέγεται, ψυχὴ ἤδη ποιεῖ· ἅτε γὰρ θεῖον οὖσα καὶ οἷον μοῖρα τοῦ καλοῦ, ὧν ἂν ἐφάψηται καὶ κρατῇ, καλὰ ταῦτα, ὡς δυ‐ νατὸν αὐτοῖς μεταλαβεῖν, ποιεῖ. | |
5(1t) | Εἰς τὸν δρουγγάριον τῆς βίγλης κῦριν Κωνσταντῖνον τὸν Ξιφιλῖνον, | |
| 2t | ἀξιώσαντα αὐτὸν μεταβαλεῖν τὸ τοῦ Ἀριστοτέλους λογικὸν Ὄργανον | |
| 3t | ἀπὸ τοῦ ἀσαφοῦς ἐπὶ τὸ σαφές | |
| 4 | Δεύτερον τοῦτον ἆθλον ἐπιτάττεις βαρύτατον, φίλτατε πάντων ἐμοὶ | |
| 5 | καὶ σοφώτατε, τὴν τῶν Ἀριστοτελικῶν συγγραμμάτων ἐπὶ τὸ σαφέ‐ στερον μεταποίησιν, οὐκ οἶδ’ ὁπόθεν τῆς ἡμετέρας περὶ τὸ λέγειν δυ‐ νάμεως στοχασάμενος ἢ ἐξ οἵων πρώτων λογικῶν γεννημάτων οὐδὲ τὸ πρὸς τοσοῦτον τὸν τόκον ἀπογινώσκων ἡμᾶς, ὃν αὐτὸς μόνος Ἀρι‐ στοτέλης κυήσας ἂν καὶ ἀπέτεκεν. εἰ μὲν γὰρ ἐξ ὧν πολλάκις ὁμοῦ | 14 |
| 10 | συλλαμβάνομέν τε καὶ ἀποτίκτομεν τὰς γονὰς σχεδιάζοντες τὴν γεννη‐ τικὴν ἡμῶν ἐχαρακτήρισας δύναμιν, τῷ κώνωπι, φασίν, ἀπεικάζεις τὸν λέοντα, καὶ τάχα ἂν καὶ τὸν πίθηκον ἐλέφαντα γεννῆσαι καταναγκά‐ σειας. εἰ δ’ ἀπό τινος φυσιογνωμονικῆς ἐπιστήμης, ἀπὸ σωμάτων φε‐ ρούσης ἐπὶ ψυχάς, τὸν ἡμέτερον κατείληφας νοῦν οὕτω ποριμώτατον | |
| 15 | ἐπὶ τὴν λογικὴν γένναν καὶ εὔτονον, ὡς πρὸς μηδοτιοῦν ἀποστερεῖσθαι ὥστε ἀνεμιαῖον ἀποτεκεῖν, τοῦτο μὲν τῆς σῆς ἔστω ἀγχινοίας τε καὶ ὀξύτητος καὶ τοῦ λεπτοτάτου νοός, ᾧ μηδέν ἐστιν ἐμποδὼν σῶμα κεί‐ μενον πρὸ ψυχῆς, εἰ μή γε μᾶλλον καὶ ὁδηγὸν πρὸς τὰ ἐναντία τού‐ των καὶ ἄδυτα. ἡμεῖς δὲ ἐν μὲν σαπφείρῳ πολλάκις ἀνεστήσαμεν | |
| 20 | κολοσσὸν καὶ ἐν ὄνυχι πυραμίδα ἠγείραμεν, πρὸς ἐνίους τὴν τέχνην ἐπιδεικνύντες, οὔπω δὲ ἐν πανελλήνῳ θεάτρῳ τοιοῦτόν τι διωργανώσα‐ μεν, οὐδὲ ἐν ὕλῃ χωρούσῃ τῆς τέχνης τὸ μέγεθος, ὥστε καθαρώτατα φανῆναι καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ σχήματα, καὶ θεῖναι μὲν τὰ ἔργα πρὸς ἥλιον, μὴ πεσεῖν δὲ ἐκτὸς τὴν σκιάν, ἀλλ’ ἀπανασωθῆναι ταύτην τῷ | |
| 25 | ἐφεδράσματι. Οὐκ οἶσθα δὲ ὡς πολὺ χαλεπώτερον τοῦ τίκτοντος λόγον τὸ τὸν ἑτέρου τόκον ἀφ’ ἑτέρου εἰς ἕτερον ἀλλοιῶσαι εἶδος, ὥσπερ τοῦ κύ‐ κλον ποιοῦντος τὸ τὸν πεποιημένον τετραγωνίσαι, ὡς τὰς πλευρὰς ἰσά‐ ζειν τῇ περιμέτρῳ, καὶ τοῦ κύνα γλύψαντος λίθῳ τὸ εἰς Ἑρμῆν | |
| 30 | μεταβαλεῖν τὸ γεγλυμμένον κυνίδιον; εἰ οὖν τὰ τοῦ φιλοσόφου συγγράμματα καὶ κατὰ τὴν ἐξ οὐκ ὄντος γέννησιν ἀπαράμιλλα μετ‐ αμείψομεν, ποῦ τὴν μεταποίησιν θήσομεν ἢ ποίας τάξεως ἀξιώσομεν; | |
| πολὺ γὰρ ταύτην ἐκείνης ὁ λόγος ἐργωδεστέραν παρέστησεν. Ὁρᾷς εἰς οἵους ἄθλους ὁ Εὐρυσθεὺς σὺ τὸν πολλοστὸν Ἡρακλέα | 15 | |
| 35 | καταναγκάζεις ἐμέ, οὐχὶ τῆς Αὐγέου αὐλῆς τὴν κόπρον ἀποφορτίσα‐ σθαι, ἀλλὰ τὴν τοῦ τῆς φιλοσοφίας μύρου ἱερὰν ὀσμὴν εἰς ἑτέραν μετ‐ αλλάξαι ποιότητα, καὶ τὰ χρυσᾶ τῶν Ἑσπερίδων μῆλα, τὸν τῆς θυ‐ ραίας φιλοσοφίας καρπόν—εἰς τοῦτο γὰρ ἐμοὶ τείνει τὸ τῶν Ἑσπερίδων ὄνομα ὡς πρὸς τὴν ἡμετέραν τῶν λόγων ἀνατολήν—, εἰς | |
| 40 | ὕλην μεταμεῖψαι καλλίονα, καὶ ἀναστῆσαι τὴν Ἄλκηστιν, τὴν φιλό‐ σοφον ἔννοιαν τῇ τῆς ἀληθείας κεκαλυμμένην σκιᾷ; ἀλλὰ τίς ἀποκι‐ νήσει τὸν λίθον, εἰ μή τις θειοτέρας εἴη τυγχάνων φύσεως; τίς δὲ ἐμ‐ πνεύσει τοῖς ἀπεψυγμένοις ὀστέοις ψυχὴν ἢ τῷ ἀρτιθανεῖ τῆς Σαραφθίας υἱεῖ τὸ μετριώτατον; ἄλλος μὲν οὖν εἴη περὶ ταῦτα καὶ | |
| 45 | ὁρμητίας καὶ τολμηρός, ἐμοὶ δὲ ὁ ἐγκρυφίας ἄρτος ἀρκείτω καὶ τὸ παρ’ ἑτέρας τραφῆναι χειρός· τῶν δὲ θαυμάτων ἀγγέλῳ καὶ Ἠλίᾳ παραχωρῶ καὶ τῇ σῇ—ἀλλὰ μὴ βάλοι σε φθόνου βέλος—περὶ τὸ λέγειν δυνάμει καὶ φύσει. Οἷμαι δὲ καὶ τὸν Ἀλκμήνης υἱὸν τοιαῦτα πολλὰ λέγειν πρὸς τὸν Εὐ‐ | |
5(50) | ρυσθέα κελεύοντα, καὶ μάλιστα ὅτε κατὰ τῆς ὕδρας ἐπέμπετο· δεινὸν γὰρ ἦν καὶ δυσμεταχείριστον τὸ θηρίον τῷ τε κύκλῳ φῦναι τὰς κεφα‐ λὰς καὶ τῷ μὴ νεκροῦσθαι τὰς ἄλλας τῆς μιᾶς τεμνομένης, ἀλλὰ κἀ‐ κείνας ἐνεργεῖν καὶ τὴν τμηθεῖσαν αὖθις ἀναβλαστάνειν. ἀλλ’ ὅμως οὐκ ἔφυγε τὸν ἀγῶνα, ἀλλ’ ἐποίει κατὰ τὸ ἐπίταγμα. ἀλλὰ τῷ μὲν | |
| 55 | κυνὶ καὶ τῷ κάπρῳ μόνος προσέβαλεν, ἐπὶ δὲ τὴν ὕδραν τὸν Ἰόλεων παρεκάλεσε, καὶ τοῦ μὲν τέμνοντος, τοῦ δ’ ἐπικαίοντος τὸ θηρίον ἀν‐ ῄρηται. Ἐπεὶ οὖν καὶ Ἀριστοτέλης κατ’ οὐδὲν τῆς παλιμφυοῦς ὕδρας ἐλάτ‐ των ἐστίν, εἰ μὴ καὶ μείζων τὴν δύναμιν καὶ χείρων τὴν μεταχείρι‐ | |
| 60 | σιν—ἐκείνῃ μὲν γὰρ ἶσαι πᾶσαι αἱ κεφαλαί, τούτῳ δὲ καὶ πλείους αἱ δόξαι τοῦ αὐτοῦ πράγματος καὶ ἀνόμοιαι—, ἐπεὶ οὖν καὶ ἶσος καὶ κρείττων καὶ χείρων, τὸ μὲν τῷ πλήθει τῶν δοξῶν, τὸ δὲ τῇ δυνάμει, τὸ δὲ τῇ δοκούσῃ, ἔν τισι δὲ καὶ οὔσῃ διαφορότητι, καὶ οὐδὲν ἧττον | |
| ἀληθεύομεν περὶ τῶν αὐτοῦ ἐναντίως φθεγγόμενοι, δεῖ κἀμοὶ συνεργοῦ | 16 | |
| 65 | ἐπὶ τὸ ὑδραῖον τοῦτο κακόν· τῆς ῥεούσης γὰρ καὶ αὐτὸς φύσεως ‘τί μ’ ἀθανάτοισιν ἐίσκεισ‘; ὁ μὲν Ἡρακλῆς πρὸς τὸν Εὐρυσθέα οὐκ εἶχε καταφυγεῖν· οὔτε γὰρ ἐκεῖνος τοιοῦτος τὴν δύναμιν, οὔτε οὗτος μι‐ κρᾶς τῆς προσθήκης ἐδεῖτο, καὶ διὰ τοῦτο παρελαμβάνετο ὁ Ἰόλεως. ἐγὼ δὲ σοὶ τῷ ἐμῷ δυνάστῃ καὶ ἐπιτάττοντι πείθομαι καὶ μόνον ἀρ‐ | |
| 70 | κεῖν ἡγοῦμαι περὶ τὴν σύλληψιν· εἰ δ’ οὐ φιλοκίνδυνος, οὐδὲ αὐτὸς ἀναγκάσω ὥστε καὶ χεῖρας ἐπιβαλεῖν τῷ θηρίῳ. Οἶσθ’ οὖν ὃ ποιήσεις; ὅ φασι πολλάκις τὸν Δαίδαλον. ἐκεῖνος μὲν γάρ, ἐπειδὴ τὴν τέχνην εἰς ἄκρον ἠκρίβωσεν, ἀποτόμοις λίθοις οὐκ ἐπεχείρει, ἀλλ’ ἑτέροις τοῦτο παρεκελεύετο· ἐπὰν δὲ ἐκεῖνοι ἔκοψαν | |
| 75 | τὸν λίθον καὶ ἐσχημάτισαν, οὗτος παραλαμβάνων μετεχειρίζετο. ἐγὼ μὲν οὖν σοὶ ἀπὸ τοῦ ἀκροτόμου ὄρους ἀπορρήξας τὴν πέτραν λαξεύσω τε καὶ διατυπώσομαι, σὺ δὲ τοὐντεῦθεν παραλαμβάνων ὁ Δαίδαλος ἐπιτεχνῶ καὶ περίγλυφε· πάντως γὰρ οὐ χείρων εἶ τοῦ τῶν Ἑλλήνων θεοῦ· κἀκεῖνος γὰρ τὸν Διόνυσον ἀμβλωθρίδιον τῷ μηρῷ ἐρραψάμενος | |
| 80 | ἐμόρφωσε καὶ ὡραῖον ἀπέτεκεν. | |
6(1t) | Πρὸς τὸν λογοθέτην τοῦ δρόμου τὸν Ἀλωπὸν ἐρωτήσαντα· οἱ δύο Βα‐ | |
| 2t | σίλειοι ἢ οἱ δύο Γρηγόριοι ὁμώνυμοι ἢ συνώνυμοι; | |
| 3 | Τοῖς μὲν ἄλλοις, πάντων ἀνδρῶν ἐμοὶ λογιώτατε, περί τινος τῶν κατὰ φιλοσοφίαν διαπορουμένων πυνθανομένοις εὐθὺς τὰς ἀποκρίσεις | |
| 5 | ἀποδίδωμι, μηδὲν ἀναβαλλόμενος ἐς τὴν αὔριον· οἴομαι γὰρ τὰ πολλὰ τῶν αὐτοματιζομένων ἐμοὶ τὴν ἐκείνων ὑπερβάλλειν διάσκεψίν τε καὶ σύνεσιν. σοῦ δὲ καὶ περὶ τῶν ἁπλουστέρων διερωτῶντος ἐπέχω τὴν γλῶτταν καὶ οὐ ταχύς εἰμι πρὸς τὰς διαρθρώσεις τῶν ἐρωτήσεων. τοῦτο οὖν μοι πεποίηκε τὸ μὴ διελέσθαι σοι ἐρωτήσαντι εὐθὺς τὰ | |
| 10 | ὁμώνυμα. ἐπεὶ πῶς ἂν ἐμαυτοῦ ἐπελαθόμην, οὗ μηδὲ κατὰ βραχὺ ἀπολέλειμμαι; τοιοῦτον γάρ σε ὁρίζομαι καὶ τὴν ἐν ἀλλήλοις φιλίαν μὴ ἕνωσιν ἀμφοῖν πεποιηκέναι λογίζομαι, ἀλλὰ ταὐτότητα. Περὶ οὗ δὲ ἠρώτησας, μὴ οἴου φαῦλον εἶναι τὸ διαπόρημα, ἐπεὶ κἀμοὶ πολλάκις περὶ τούτου διαπορῆσαι συμβέβηκε καὶ πολλοὺς ἀνελι‐ | 17 |
| 15 | ξάμενος λογισμοὺς μόλις που τὸ σύμφωνον τῆς δοκούσης διαφωνίας κατέλαβον. τῶν γὰρ ὁμωνύμων πρὸς τὰ συνώνυμα κατὰ μὲν τὴν τοῦ ὀνόματος κοινωνίαν συνημμένων, κατὰ δὲ τὴν τῶν ὁρισμῶν διαφορὰν διερρηγμένων, οἱ πλείους τῶν παρ’ Ἕλλησι καὶ παρ’ ἡμῖν ἐπὶ λόγοις εὐδοκιμησάντων ἐναλλὰξ ἐχρήσαντο τοῖς ὀνόμασι· Πλάτων τε γὰρ τοὺς | |
| 20 | Σωκράτεις ὁμωνύμους ἐκάλεσε, καὶ τοὺς Γρηγορίους ὡσαύτως ὁ μέγας τὴν θεολογίαν Γρηγόριος. καὶ οὐδ’ ὡς καταχρώμενοι τῷ ὀνόματι ἅπαξ εἰπόντες ἐπὶ τὴν κυριολογίαν μετέθεσαν, ἀλλ’ ὥσπερ κανόνι τούτῳ τι‐ θέμενοι τὴν ἐπὶ τούτῳ συνωνυμίαν ἐς τὸ εἶδος τῆς ὁμωνυμίας μετήνεγ‐ καν. τοῦτον τὸν λόγον γενναίως μὲν οἱ πλείους τῶν φιλοσοφησάντων | |
| 25 | διηπορήκασι, ἀσθενέστερον δὲ ὡς διηπορήκασιν ἐπελύσαντο. ἐπεὶ δέ σοι τῶν πολλῶν λόγων οὐ δεῖ, ἀλλὰ τῆς ἀκριβοῦς περὶ αὐτῶν διαλή‐ ψεως, ἐρῶ σαφέστατά τε καὶ συντομώτατα, ὅπως ὁμωνύμους δεῖ κα‐ λεῖν μᾶλλον ἢ συνωνύμους τοὺς κοινοῦ μετεσχηκότας ὀνόματος. Ἔστω δέ σοι πρὸ τῆς τοῦ διαπορήματος ἐπιλύσεως ὁμολογήματα | |
| 30 | ταῦτα. ἕκαστον τῶν ὑπὸ τὸ εἶδος καὶ γένος τελούντων τριττοῦ τετύχη‐ κεν ὁρισμοῦ, τοῦ μὲν κατὰ τὴν τῆς οἰκείας φύσεως ὕπαρξίν τε καὶ ἰδιότητα, τῶν δὲ καθὸ τοῦ εἴδους καὶ τοῦ ἐπαναβεβηκότος γένους μετ‐ έσχηκε. δεύτερον τοῦτό σοι κείσθω λῆμμα, ὅτι μήτε τὰ γένη μήτε τὰ ἄτομα ὁρισμῷ ὑποβάλλεται, ἐκεῖνα μέν, ὅτι μὴ γένος ἔχουσιν ἑαυτῶν | |
| 35 | ὑψηλότερον, ταῦτα δέ, ὅτι μὴ διαφοραῖς διῄρηνται οὐσιώδεσι, τοῖς δὲ ὅροις τὸ εἶναι ἐκ γένους ἐστὶ καὶ διαφορῶν. λαβὲ πρὸς τούτοις καὶ ἑτέραν προσαγωγὴν λήμματος· τὰ ἄτομα ταῖς ἰδιότησι τῶν περὶ αὐτὰ συμβεβηκότων γνωρίζεται, ἀλλ’ οὐ τῷ ὁρισμῷ τοῦ εἴδους οὗ μετεσχή‐ κασιν. ἃ μὲν δεῖ προϋποθέσθαι τοῦ παντὸς λόγου, ταῦτά ἐστιν, ὅπως | |
| 40 | δὲ διὰ τούτων τὸ διαπόρημα αὔξεται, ὁ λόγος κατὰ τάξιν ἐρεῖ. Οἱ Σωκράτεις ἢ οἱ Γρηγόριοι Σωκράτεις τέ εἰσι καὶ Γρηγόριοι καὶ ἄνθρωποι καὶ ζῷα. κατὰ γοῦν τὸν ἀριθμὸν τῶν ὀνομάτων ἔχουσι καὶ τοὺς ὁρισμούς. τρία δὲ αὐτῶν τὰ ὀνόματα, τρεῖς ἄρα καὶ οἱ ὁρισμοί. | |
| καὶ κείσθω τῷ λόγῳ ὁ Σωκράτης τριχῶς ὁριζόμενος· Σωκράτης γάρ | 18 | |
| 45 | ἐστι καὶ ἄνθρωπος καὶ ζῷον. κατὰ μὲν τὸ Σωκράτους ὄνομα ὑπογρα‐ φήσεται Ἀθηναῖος, Σωφρονίσκου υἱός, προγάστωρ, ἐξόφθαλμος ἢ ὅ τι ἄλλο τύχῃ τῶν συμβεβηκότων αὐτῷ· ὡς δὲ ἄνθρωπος ζῷον ἐστὶ λογικόν, θνητὸν καὶ νοῦ δεκτικόν· ὡς δὲ ζῷον ἔμψυχος οὐσία αἴσθη‐ σιν ἔχουσα. ὁ τοίνυν ἕτερος Σωκράτης κατὰ μὲν τὸν τοῦ εἴδους λόγον | |
6(50) | καὶ τοῦ ζῴου συνώνυμος ἔσται αὐτῷ· μετέχει γὰρ τοῦ ὀνόματος καὶ λογικόν ἐστι ζῷον καὶ οὐσία αἰσθητική τε καὶ ἔμψυχος, κατὰ δὲ τὴν ὑπογραφὴν τοῦ ὀνόματος ὁμώνυμος πρὸς ἐκεῖνον φανήσεται, τοῦ μὲν αὐτοῦ ἐκείνῳ τυχὼν ὀνόματος—Σωκράτης γὰρ ἄμφω—, διαλλάττων δὲ πρὸς ἃ ἐκείνῳ συμβέβηκεν· ὁ μὲν γὰρ ἴσως τετανόθριξ, ὁ δὲ οὐλό‐ | |
| 55 | θριξ, καὶ ὁ μὲν τὴν ῥῖνα ἐπίγρυπος, ὁ δὲ κοίλην ταύτην προβεβλη‐ μένος, καὶ ὁ μὲν μέλας, ὁ δὲ λευκός. εἰ δὲ κἀν τούτοις κοινωνία τίς ἐστιν ἐν ἀμφοῖν, ἀλλ’ οὐκ ἐν ἅπασιν· ἀδύνατον γὰρ τοὺς αὐτοὺς καὶ ὁμοπατρίους εἶναι καὶ ὁμοφυεῖς καὶ ἰσήλικας, τὴν γνῶσιν ἴσους, ὁμοί‐ ους τὴν παίδευσιν, κατὰ μηδὲν διαφέροντας. ᾗ οὖν παραλλάσσουσι, | |
| 60 | διαπεφωνήκασιν, ᾗ δὲ διαφέρετον, τὴν ὁμωνυμίαν ἐκτήσαντο. Κατὰ τοῦτον τὸν λόγον καὶ τῷ μεγάλῳ Γρηγορίῳ ὁμώνυμος ὁ λοιπὸς Γρηγόριος πέφυκεν, εἴτε ὁ Νύσσης ἐστίν, ὥς τινες οἴονται, εἴθ’ ἕτερός τις ὕλη ταῖς συκοφαντίαις γενόμενος. οὗτοι γὰρ οἱ Γρηγόριοι τοῦ μὲν ὀνόματος τοῦ αὐτοῦ μετεσχήκασι, τῆς δὲ ἐπὶ τῷ ὀνόματι ὑπο‐ | |
| 65 | γραφῆς διαφόρως κεκοινωνήκασι. τὸν μὲ γὰρ θεολόγον ὑπογράφων ἐρεῖς, ὅτι Καππαδόκης, ὅτι Γρηγορίου καὶ Νόννης υἱός, ὅτι τὴν θεο‐ λογίαν πολύς, λευκὸς τὴν τρίχα, μέτριος τὴν ἡλικίαν, τὸ χρῶμα τοιόσδε, τὴν φύσιν ὀξὺς ἢ καθεστηκώς. ὁ δ’ ἄλλος οὐ πάντως πάντων αὐτῷ τούτῳ συγκεκοινώνηκεν, ἀλλὰ κατά τι παρήλλακται. ὁμώνυμοι | |
| 70 | μὲν οὖν εἰκότως εἰσί, Γρηγόριοι ἄμφω κατονομαζόμενοι, διαφόρου δὲ τῆς ἐπὶ τῷ ὀνόματι τυχόντες ὑπογραφῆς. Ἀλλ’ ἐρεῖς ὅτι ‘διὰ τί μὴ συνωνύμους, ἀλλ’ ὁμωνύμους τούτους φα‐ μέν, οἷον ἐπὶ τῶν Γρηγορίων, ὅτι Γρηγόριοι ἄμφω καὶ λογικὰ ζῷα καὶ δεκτικὰ ἐπιστήμης καὶ νοῦ; εἰ οὖν κοινὸν αὐτοῖς καὶ τὸ ὄνομα, κοινὸς | |
| 75 | δὲ καὶ ὁ ὁρισμός, πῶς οὐ συνώνυμοι μᾶλλον εἶεν, ἀλλὰ ὁμώνυμοι;‘ ὅτι τὸ εἶναι τοῖς αὐτοῖς ζῴοις λογικοῖς καὶ θνητοῖς οὐχ ὡς Γρηγορίοις οὖ‐ σίν ἐστιν, ἀλλ’ ὡς ἀνθρώποις, ὥσπερ καὶ τὸ εἶναι οὐσίαις ἐμψύχοις αἰ‐ | |
| σθητικαῖς οὐχ ὡς ἀνθρώποις οὖσιν, ἀλλ’ ὡς ζῴοις. ζητοῦμεν δὲ τοὺς τῶν ὑπάρξεων ὅρους, οὐ τῶν μετεχομένων εἰδῶν καὶ γενῶν. ὁ τοίνυν | 19 | |
| 80 | καθ’ ἕνα ἡμῶν, ᾗ μὲν ἀπὸ συνδρομῆς συμβεβηκότων συνέστηκε, τὴν ἰδίαν δεικνύει ὕπαρξίν τε καὶ ἰδιότητα, ᾗ δὲ ἄνθρωπος λέγεται, τῇ μετοχῇ τοῦ εἴδους προσαγορεύεται. ὁ γοῦν ὁριζόμενος τὸν Γρηγόριον ζῷον λογικὸν καὶ θνητὸν οὐχ ὡς Γρηγόριον ὁρίζεται, ἀλλ’ ὡς ἄν‐ θρωπον. ὡς μὲν γὰρ Γρηγόριος Καππαδόκης τυχόν ἐστι καὶ τῷ με‐ | |
| 85 | γάλῳ Βασιλείῳ συμφοιτητής, ζῷον δὲ λογικὸν λέγεται, ὅτι τοῦ ἀνθρω‐ πείου εἴδους μετέσχηκε. καὶ τοῦτο θαυμάζω τῶν φιλοσοφησάντων ἐγώ, ὅτι δέον τοὺς ἀνθρώπους ποτὲ καὶ συνωνύμους εἰπεῖν, ἐν οὐδενὶ τῶν λόγων αὐτῶν τὴν ὁμωνυμίαν εἰς τὴν συνωνυμίαν μετήλλαξαν, διότι οἱ ὅροι γνωριστικοὶ τῶν ὁριζομένων πεφύκασιν. | |
| 90 | Ἆρα γοῦν ὁ τὸν Γρηγόριον ὁριζόμενος ζῷον λογικὸν καὶ θνητὸν ἐγνώρισε τοῦτον τοῖς ἐρωτήσασιν, ὅστις ἐστίν; ὁ γὰρ ὅρος οὗτος ἀν‐ θρώπου φύσιν, ἀλλ’ οὐ Σωκράτους ὑπόστασιν ἢ Γρηγορίου δηλοῖ. ἐπεὶ οὖν πάντα τὰ ὄντα καὶ ὑπάρχει κατ’ ἰδίαν ὑπόστασιν καὶ μετέχει τινός, οἱ τὰς ὑπάρξεις τῶν ὄντων ὁριζόμενοι κατορθοῦσι μᾶλλον ἢ οἱ | |
| 95 | τὰς φύσεις ὧν μετεσχήκασιν. ὁ τοίνυν τοὺς Γρηγορίους καὶ τοὺς Σω‐ κράτεις ἀπὸ τῶν συμβεβηκότων αὐτοῖς ὁριζόμενος, ἐξ ὧν διηρίθμηνται καὶ συνεστήκασιν, μᾶλλον ἂν εὐδοκιμοίη ἢ ὁ τὸ εἶδος αὐτοῖς διεξ‐ οδεύων καὶ οὐ τὸν λόγον τοῦ ζητουμένου ἀποκρινόμενος, ἀλλὰ οὗ μετ‐ έσχηκε τὸ ζητούμενον. | |
6(100) | Εἰ δέ τινες τοὺς αὐτοὺς συνωνύμους ἐνιαχοῦ τῶν ἰδίων συγγραμμά‐ των εἰρήκασι, πόρρω τοῦ τῆς ἀληθείας μεγέθους ἀποπεπτώκασιν, ἐκεῖ φοβούμενοι φόβον, οὗ μὴ ἔστι φόβος, καὶ διὰ τὴν τῆς φύσεως τῶν ἀτόμων ἄγνοιαν ἐπὶ τὴν τοῦ εἴδους κοινωνίαν καταφυγόντες. οἱ τοι‐ οῦτοι φορτικῶς τῇ φιλοσοφίᾳ ὡμίλησαν, μᾶλλον δὲ τῆς τελεωτέρας μὴ | |
| 105 | ἐφαψάμενοι γνώσεως ἐπὶ τὰ κοινὰ ταῦτα καὶ συνήθη καὶ τοὺς πολλοὺς περισαίνοντα συνηλάθησαν. ἀλλ’ ὅ γε κατὰ φιλοσοφίαν διελό‐ μενος, τίς μὲν ἡ τῶν ὄντων ὕπαρξις, τίς δὲ ἡ τούτων αἰτία, τίνα δὲ οἷς αὐτὰ τῆς οἰκείας μεταδιδόασι φύσεως, οὐκ ἀπὸ τῶν αἰτίων τὰ ὄντα μόνον ὁρίσαιτο, ἀλλ’ ἀφ’ ὧν καὶ αὐτὰ συνεστήκασιν. οὕτω καὶ | |
| 110 | Ἀριστοτέλης ὁ φιλόσοφος τὴν ψυχὴν νῦν μὲν νοερὰν οὐσίαν ὁρίζεται, νῦν δὲ πρώτην ἐντελέχειαν, νῦν δὲ φύσιν τοιάνδε· ἀλλ’ ἡ μὲν φύσις ἀπὸ τῶν ὑστέρων, τὸ δὲ νοερὸν αὐτῇ ἀπὸ τῶν πρώτων γενῶν, ἡ δὲ ἐν‐ | |
| τελέχεια καθὸ ψυχὴ πέφυκε καὶ ὑπάρξεως ἔγνωσται ἰδιότητι. Σὺ μὲν ἴσως ἐρεῖς φιλοσόφως ἡμᾶς πρὸς τὸ ἐρώτημα ἀποκρίνασθαι, | 20 | |
| 115 | ἔστι δὲ ὁ λόγος πολλοστημόριον τοῦ ὀφείλοντος ῥηθῆναι τεμάχιον. περὶ γάρ τοι συνωνυμίας καὶ ὁμωνυμίας πολύστιχοι πραγματεῖαι τοῖς ἄγαν φιλοσοφήσασιν ὑπεμνηματίσθησαν. ἀλλ’ ἡμεῖς, ὅσον εἰκός, τὰ ἐκείνων ὑποτεμόμενοι σύντομόν σοι καὶ πληρεστάτην τοῦ ἀπορήματος ἐπίλυσιν διηρθρώσαμεν. ὁμώνυμα, συνώνυμα, παρώνυμα, πολυώνυμα | |
| 120 | καὶ ἑτερώνυμα. ταὐτότης ὀνόματος καὶ διαφορὰ πράγματος {ὁρισμός· ὁ γὰρ ὁρισμὸς τὸ πρᾶγμα σημαίνει} ποιεῖ τὰ ὁμώνυμα, οἷον Πέτρος καὶ Πέτρος τὸ μὲν ὄνομα ἔχουσι κοινόν, τὸν δὲ ὁρισμὸν ἄλλον, καθὸ ὁ μὲν υἱὸς Παύλου, γρυπός, φαλακρός, τοιόσδε ἢ τοιόσδε, ὁ δὲ υἱὸς Σωκράτους, σιμός, προγάστωρ, τοιόσδε ἢ τοιόσδε. ταὐτότης πράγματος | |
| 125 | καὶ διαφορὰ ὀνόματος ποιεῖ τὰ πολυώνυμα, οἷον ἄορ, ξίφος, σπάθη, φάσγανον, μάχαιρα· διαφόρων γὰρ ὄντων τῶν ὀνομάτων ἓν πρᾶγμα τὰ ὅλα σημαίνει, ἅτινα καὶ συνώνυμα παρὰ γραμματικοῖς καλοῦνται· συν‐ ώνυμον γὰρ λέγουσι τὸ ἐν διαφόροις ὀνόμασι τὸ αὐτὸ δηλοῦν, οἷον ἄορ, ξίφος καὶ τὰ λοιπά. πάλιν ταὐτότης ὀνόματος καὶ ταὐτότης πράγ‐ | |
| 130 | ματος ποιεῖ τὰ συνώνυμα, οἷον οὐσία ὅ τε ἄνθρωπος καὶ ὁ ἵππος· ἐν γὰρ τῷ κεκλῆσθαι καὶ τῷ εἶναι καὶ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν ἵππον οὐ‐ σίαν καὶ τὸν αὐτὸν ὅρον ἔχουσιν οἱ δύο τῆς οὐσίας· οὐσίας γὰρ ὅρος ‘πρᾶγμα αὐθύπαρκτον μὴ δεόμενον ἑτέρου πρὸς σύστασιν‘, ὅστις δὴ ὅρος καὶ ἐπὶ τῶν δύο λαμβάνεται. ἑτερότης δὲ ὀνόματος καὶ ἑτερότης | |
| 135 | πράγματος ποιεῖ τὰ ἑτερώνυμα, τὰ ἐναντία τοῖς συνωνύμοις, οἷον λίθος καὶ ἵππος. λεκτέον δὲ καὶ περὶ τῶν παρωνύμων. φησὶν ὁ μέγας διδάσκαλος Ἀριστοτέλης ὅτι τέσσαρα δεῖ συνδραμεῖν εἰς τὴν παράδο‐ σιν τῶν παρωνύμων, ταὐτότης ὀνόματος καὶ διαφορὰ ὀνόματος, ταὐτό‐ της πράγματος καὶ διαφορὰ πράγματος. ‘παρώνυμα δὲ λέγεται ὅσα | |
| 140 | ἀπό τινος διαφέρουσι τῇ πτώσει.‘ πτῶσιν δὲ εἴωθεν Ἀριστοτέλης κα‐ λεῖν τὴν τελευταίαν κατάληξιν τοῦ λόγου. ἀπὸ τῆς γραμματικῆς γραμ‐ ματικός. ἰδοὺ ἡ μὲν πρώτη καὶ δευτέρα καὶ τρίτη συλλαβὴ ταὐτότητα ἔχει ὀνόματος, ἡ δὲ τελευταία διαφοράν· ἡ μὲν γὰρ λήγει εἰς τὴν κη, ἡ δὲ εἰς τὴν κος. καὶ ἀνεφάνη ταὐτότης ὀνόματος καὶ διαφορὰ | |
| 145 | ὀνόματος ἀπὸ τοῦ γραμματικὴ καὶ γραμματικός, ταὐτότης δὲ πράγ‐ | |
| ματος καὶ διαφορὰ πράγματος, ἐπειδὴ ἡ μὲν γραμματικὴ ποιότης ἐστίν, ὁ δὲ γραμματικὸς οὐσία, καὶ ὅτι ἡ μὲν γραμματικὴ περιέχεται, ὁ δὲ γραμματικὸς περιέχει. συναναφαίνεται οὖν ταῖς δυσὶ ταύταις φω‐ ναῖς, τῇ γραμματικὸς καὶ τῇ γραμματική, τὰ τέσσαρα, ταὐτότης | 21 | |
6(150) | ὀνόματος καὶ διαφορὰ ὀνόματος, ταὐτότης πράγματος καὶ διαφορὰ πράγματος. | |
7(1t) | Εἰς τὸ ‘οὐσία πρᾶγμα αὐθύπαρκτον‘ | |
| 2 | ‘Οὐσία ἐστὶ πρᾶγμα αὐθύπαρκτον.‘ εἶτα δὴ ἀποροῦσιν οἵ γε σπου‐ δαιότεροι τῶν φιλοσόφων καὶ γενναιότατοι, πῶς δὴ αὐθύπαρκτος αὕτη, ᾗ γε τὸ εἶναι οὐ παρ’ ἑαυτῆς, ἀλλὰ παρὰ τοῦ συστησαμένου; | |
| 5 | αὐθύπαρκτον δὲ ἐκεῖνό φασιν εἶναι, ὃ παρ’ ἑαυτοῦ εἴληφε τὴν ὑπό‐ στασιν καὶ οὐ κρείττονος αἰτίας ἤρτηται, ὥστε, τῶν ἐν τοῖς οὖσιν ἄλ‐ λων πρὸς ἄλλα ἀνηρτημένων καὶ τῶν ὑποδεεστέρων παρὰ τῶν ὑπερτέ‐ ρων γενῶν ἐχόντων τὴν ὕπαρξιν, μόνος αὐθύπαρκτος, φασίν, ὁ θεός, ὡς μὴ προηγουμένην ἔχων αἰτίαν τῆς ἰδίας συστάσεως. διαιροῦσι δὲ | |
| 10 | καὶ τὴν οὐσίαν εἰς πρώτην καὶ δευτέραν, καὶ τὴν πρώτην εἰς ὕλην καὶ εἶδος. καὶ οὐδ’ οὕτως ἡμῖν φανεῖται τὸ αὐθύπαρκτον εὔλογον· τὰ μὲν γὰρ εἴδη ἐξῆπται τῶν γενῶν—ὥστε πῶς αὐθύπαρκτα τὰ παρ’ ἑτέρων γεννώμενα; —, τὰ δὲ γένη τῶν ἰδεῶν κατὰ τὸν Πλάτωνα. τὸ δ’ ἀπὸ τῆς ὕλης καὶ τοῦ εἴδους τὴν σύστασιν εἰληχὸς ἄτομον πῶς αὐθύπαρ‐ | |
| 15 | κτον; ᾧ γε δὴ μήτηρ ὕλη καὶ τιθηνός, ὅρος δὲ τὸ εἶδος, μεταβάλλον καὶ ἐν διηνεκεῖ ῥύσει τυγχάνον δεῖται ἀεὶ τῆς συνιστώσης αἰτίας καὶ τὸ ἀπορρέον ἀνυφαινούσης. μή τί γε οὖν τὸ εἶδος αὐθύπαρκτον, ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἔνυλον ὂν δεῖταί τινος ἕδρας εἰς ὕπαρξιν; καὶ οὐκ ἀγνοῶ ὡς | |
| τῶν φιλοσόφων ἔνιοι ἀπόλυτον τοῦτο τιθέασι· πλήν, ὅπως ἂν ἔχοι, | 22 | |
| 20 | νοῦν ἐκληρώσατο τὸν γεννήτορα· εἰδῶν γὰρ ὑποστάτης ὁ νοῦς. πῶς οὖν ἡ οὐσία πρᾶγμα αὐθύπαρκτον; πῶς δὲ ὁ πρώτως αὐτὴν ὁρισά‐ μενος, εἴτε Πλάτων εἴτ’ Ἀριστοτέλης εἴτε τις Ἀκαδημαϊκὸς ἢ Στωικὸς ἀνήρ, οὐκ εὐθὺς συνεῖδεν ὡς οὐδὲν τῶν ὄντων αὐτὸ ἑαυτῷ αἴτιον τῆς ὑπάρξεως γίνεται, ἀλλ’ εἰς ἑτέρας αἰτίας τὴν ἀναφορὰν ἔχει, αἳ δὴ | |
| 25 | ἄλλη ἐπ’ ἄλλῃ προκόπτουσαι εἰς τὸν θεὸν ἀποτελευτῶσι; πρῶτον γὰρ πάντων ὁ θεός, μεθ’ ὃν ἄλλα ἄλλοις εἰς αἰτιῶν λόγον ἀποκεκλήρωται. Ὁ μὲν οὖν ἀπορῶν περὶ τοῦ αὐθυπάρκτου τῆς οὐσίας ταῦτ’ ἴσως ἐρεῖ, καὶ τὰ πλείω παρῆκεν ὁ λόγος. πῶς δ’ ἂν ἡμεῖς πρὸς τοῦτο ἐν‐ σταίημεν καὶ κινδυνεύοντι τῷ ὅρῳ συμπαρασταίημεν; κινδυνεύει δὲ οὐ | |
| 30 | διὰ τὸν ὁρισάμενον—μάλα γὰρ καλῶς τοῦτον ὡρίσατο—, ἀλλ’ ὅτι τοῦ πατρὸς αὐτῷ τελευτήσαντος ὡς ὀρφανὸς οὗτος προπηλακίζεται, οἱ δ’ ἐπιτροπεύοντες, δέον αὐτῷ συμμαχεῖν καὶ συνηγορεῖν, οἱ δὲ καὶ διε‐ φθάρκασιν αὐτοῦ τὴν οὐσίαν, εἰς τὴν ἀνυπόστατον κενότητα τοῦτον καταποντώσαντες. τῷ μὲν οὖν Πρωταγορείῳ λόγῳ τῷ περὶ τοῦ μέτρου | |
| 35 | Θεαίτητος βεβοήθηκε πρὸς τὸν Σωκράτην νεανικῶς ἀντιστάς, τῷ δὲ Πλατωνικῷ τούτῳ εἴτ’ Ἀριστοτελικῷ αὐτοὶ τό γε εἰς δύναμιν ἧκον συν‐ εργοὶ φανησόμεθα, τοῦτο πρῶτον τοῖς μεμψαμένοις αἰτιασάμενοι, ὅτι πρὶν ἢ γνῶναι τοῦ αὐθυπάρκτου τὴν σημασίαν, ἔπειτα ἐπέβησαν τῷ ὀνόματι, καὶ ὅτι συμβαῖνον τοῦτ’ οὐχ εὑρήκασι τοῖς οἰκείοις ἀναπλασ‐ | |
| 40 | μοῖς, διέγραψαν ὡς μὴ στοιχῆσαν τῷ τῆς φιλοσοφίας κανόνι· αὐθ‐ ύπαρκτον γὰρ οὗτοι ᾠήθησαν εἶναι ὅ ποτε μὴ ὂν εἶτα γέγονεν ἐφ’ ἑαυτοῦ καὶ μὴ παρ’ αἰτίας παρήχθη κρείττονος. ἡμεῖς δὲ οὔ φαμεν εἶ‐ ναι ταύτην τὴν σημασίαν τοῦ ὀνόματος, ἀλλ’ ὃ παρὰ κρείττονος μὲν γένους τὴν ὑπόστασιν εἴληχεν, ἀμέσως δὲ τῆς πρώτης ἀπολαῦσαν αἰ‐ | |
| 45 | τίας ὅλην ἅπαξ τὴν ἐκεῖθεν ἐκλάμπουσαν δύναμιν ἐν ἑαυτῷ συνείλη‐ φεν, ὥστε αὐτὸ ἑαυτῷ πρὸς σύστασιν ἐξαρκεῖν. Καὶ ἵνα γε καθ’ ὁδὸν ἡμῖν ὁ λόγος προΐῃ, μᾶλλον δὲ ἵνα μὴ λόγος κενὸς τὸ εἰρημένον ᾖ, ἀλλὰ πράγματι καὶ ἀληθείᾳ δεικνύμενον, ἀρ‐ κτέον ἄνωθεν καὶ διαιρετέον μὲν τὴν φύσιν τῶν ὄντων, δεικτέον δὲ | |
7(50) | ὅπως αἱ κατὰ μικρὸν τῶν πρώτων ὑποβάσεις τὰς φύσεις τῶν γεγονό‐ των ἠλλοίωσαν. εἰ δέ τισι καὶ τῶν Ἑλληνικῶν ὀνομάτων καὶ τῶν παρὰ τοῖς φιλοσοφωτέροις δοξῶν ἐπὶ τοὺς ἡμετέρους λόγους συγκαταχρη‐ σόμεθα, κακίζειν οὐ χρή· οὐ γὰρ πᾶσα Ἑλληνὶς δόξα διαβέβληται πρὸς ἡμῶν, τινὲς δὲ καὶ συνεργοὶ τοῦ ἡμετέρου τυγχάνουσι δόγματος. | 23 |
| 55 | ὃ γοῦν ὁ λόγος προδιῳκήσατο, τοῦτο ἐντεῦθεν ἐρῶ. Θεὸν ἡμεῖς ἁπάντων φαμὲν δημιουργόν. τοῦτον οὖν Ἑλληνικοὶ λόγοι ἓν καὶ τἀγαθὸν ὀνομάζουσιν· ἓν μὲν ὅτι μόνον τῶν ὄντων ἀπόλυτον καὶ ἀσύμπλοκον, ἀγαθὸν δὲ ὅτι τοῦτο τελικώτατον αἴτιον· πάντα γὰρ τἀγαθοῦ δεῖται καὶ οὐδὲν τῆς ἀγαθότητος κρεῖττον εἰς ἡμᾶς ἥκει. | |
| 60 | οὗτος οὖν ὁ παρ’ ἡμῖν μὲν θεὸς ὀνομαζόμενος, παρὰ δὲ τοῖς Ἕλλησιν ἓν λεγόμενος, ἐπὶ τὴν δημιουργίαν τῶν ὄντων ἐλθών, οὐκ εὐθὺς τὰ πλήθη δεδημιούργηκεν οὐδὲ τὰ σώματα ὑπεστήσατο οὐδὲ τὰ ῥέοντα κατεσκεύασεν, ἀλλ’ ὅσα συγγενῆ πως τῇ ἑνοειδεῖ φύσει αὐτοῦ καθ‐ έστηκε. τὸ δὲ συγγενὲς θεῷ καί τινα πρὸς ἐκεῖνον ὁμοιότητα κεκτη‐ | |
| 65 | μένον τὸ ὄν. ὂν δέ φημι τὸ κυρίως, οὐ τὸ μεταβαλλόμενον καὶ ἐν ῥοῇ καὶ ἀπορροῇ τὴν ὕπαρξιν ἔχον, οὐδὲ τὸ διεστηκὸς καὶ τῇ τοῦ χρόνου τριμερείᾳ συμμεριζόμενον, ἀλλὰ τὸ μετέχον αἰῶνος καὶ κατὰ τὸ εἶναι ἀεὶ καὶ ὁμοῦ γνωριζόμενον καὶ διὰ ταῦτα αἰώνιον ὀνομαζόμενον· οὐ γὰρ δὴ αἰώνιον ὁ θεός, εἰ καὶ ἡ θεολόγος φωνὴ ἐπὶ τῆς ἐκείνου φύ‐ | |
| 70 | σεως κατεχρήσατο τῷ ὀνόματι, ἀλλὰ προαιώνιον, μεθ’ ὃν ὁ αἰών, εἶτα δὴ τὸ αἰώνιον· αἰώνιον γὰρ τὸ μετέχον αἰῶνός ἐστι, τὸ δὲ μετέχον τοῦ μετεχομένου καταδεέστερον. πῶς οὖν αἰώνιον ὁ θεός; οὐ γὰρ ὑπέρκει‐ ται αὐτοῦ ὁ αἰών. ἀλλ’ ἡμεῖς καταχρώμενοι λέγομεν τὰ κάλλιστα τῶν ὀνομάτων ἐκείνῳ ἀνατιθέντες, ὅς γε δὴ καὶ πολυώνυμός ἐστι δι’ ἡμᾶς | |
| 75 | καὶ διὰ τὴν οἰκείαν φύσιν ἀνώνυμος, καὶ τὸ θαυμαστόν, ὅπου γε καὶ αὐτὸς ἑαυτῷ τὰ χθαμαλώτατα τῶν ὀνομάτων προσμαρτυρεῖ, μετρῶν τοὺς λόγους πρὸς τὴν τῶν ἀκουόντων ἀσθένειαν· ‘ἐγὼ‘ γάρ ‘εἰμι‘ φησίν ‘ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶσ‘. καὶ τῷ Μωυσῇ δὲ ἐντελλόμενος τὴν τοῦ Ἰσραὴλ δημαγωγίαν ‘ἐρεῖσ‘, φησί, ‘ὅτι ἀπέσταλκέ με ὁ ὤν‘. ἀλλ’ ὢν ὁ θεός; | |
| 80 | ἄπαγε τοῦ λόγου· ὑπερβέβηκε γὰρ τοῦτο. ἐκεῖνος δὲ ἕν ἐστι μόνος, ἓν δὲ οὐχ ὡς ἄτομον οὐδὲ ὡς εἶδος ἢ γένος, ἀλλ’ ὡς πάντα ἓν καὶ πρὸ πάντων ἓν καί, ὥς πού τις ἔφησε τῶν φιλοσόφων τολμηρῶς ἴσως | |
| φθεγξάμενος, ‘αὐτός ἐστιν ἡ καταπιοῦσα τὰ πάντα ἁπλότησ‘. ἀφ’ οὗ δὴ πρόεισι πρώτως τὸ ὄν, ὃ δὴ ἀμέσως ἐντυγχάνον τῷ ἑνὶ ὂν μέν ἐστι | 24 | |
| 85 | κατὰ οὐσίαν, ἓν δὲ κατὰ μετοχήν. τοῦτο δὲ καὶ αὐθυπόστατόν ἐστιν, ὅτι μὴ δεῖται διηνεκῶς τῆς ὑφιστώσης αὐτὸ χειρός· ἐκορέσθη δὲ ἅπαξ τῆς ποιητικῆς αἰτίας καὶ ὅλης αὐτῆς καταπολαῦσαν ἀρκεῖ ἑαυτῷ πρὸς τὴν ὕπαρξιν. διὸ καὶ ἀκίνητόν ἐστιν, ὅτι πρώτως τοῦ ἀκινήτου μετ‐ έσχεν. | |
| 90 | Ὁ μὲν οὖν θεὸς ἤτοι τὸ ἓν οὐκ αὐθυπόστατον· οὐ γάρ φαμεν τὸν θεὸν ἀρκεῖν ἑαυτῷ πρὸς ὑπόστασιν· τὸ γὰρ ἀρκοῦν ἑαυτῷ αὔταρκες μόνον· τὸ δὲ αὔταρκες ἐλλεῖπον πρὸς τὴν μετάδοσιν· ὁ δὲ θεὸς οὐκ αὐτάρκης οὐδὲ πλήρης, ἀλλ’ ὑπερπλήρης, καὶ ἀπορρέουσιν ἐξ αὐτοῦ ὥσπερ ἀπὸ κρατῆρος πλησθέντος οἱ τῆς ἀγαθότητος ὀχετοί. οἷς οὖν | |
| 95 | ὑπερβαίνει τὸ αὔταρκες, ὑπερεκπίπτει καὶ τὸ αὐθύπαρκτον. ἓν οὖν πρῶτον, εἶτα ὄν, ὃ δὴ καὶ αὐθύπαρκτον ὁ λόγος ἐγνώρισε, μεθ’ ἃ τρίτον τὸ αὐτοκίνητον. ὅρα μοι δὲ τὴν ὑπόβασιν καὶ θαυμάσεις τοὺς λόγους τῶν γεγονότων· ὥσπερ γὰρ τὸ ὂν ὑποβεβηκὸς τὸ ἓν ἄλλο τι παρ’ ἐκεῖνο γέγονεν, οὕτω δὴ τὸ αὐτοκίνητον μετὰ τὸ ὂν γεγονὸς οὐκ‐ | |
7(100) | έτι μεμένηκεν ὥσπερ ἐκεῖνο ἀκίνητον, ἀλλ’ ὑπέμεινε κίνησιν, ἐπειδὴ ἐν ἑαυτῷ ὡσανεὶ τὴν πηγὴν τοῦ κινεῖσθαι εἴληχε, καὶ ἅπαξ κινηθὲν οὐ δεῖται ἐς ἀεὶ τοῦ κινοῦντος. διὰ ταῦτα αὐτοκίνητον τοῦτο λέγεται, οἷον τὸ ἐν ἑαυτῷ ἔχον τὴν ἀρχὴν τῆς ὑποστάσεως. ὁ δὲ Πλάτων ἑτέ‐ ρως ἐφερμηνεύει τὸ αὐτοκίνητον τῇ ψυχῇ· οὗτος γὰρ ὁ ἀνὴρ προσρή‐ | |
| 105 | ματά τινα ἐτίθει τοῖς ἀιδίοις, τὸ ὡσαύτως ἔχον καὶ τὸ αὐτὸ καὶ τὸ αὐτοόν· τὴν γὰρ ἰδέαν τοῦ καλοῦ καὶ τὴν ὑπὲρ ταύτην ἰδέαν τοῦ ἀγαθοῦ ὡσαύτως ἔχοντα ἐκάλει καὶ αὐτὰ καὶ αὐτοόντα, ὥσπερ Ἀρι‐ στοτέλης τὸ οὕτως ἔχον ὅπερ ὂν ὠνόμασεν. ἐπεὶ οὖν Πλάτων μέσην ἐτίθετο τὴν ψυχὴν τοῦ ταὐτοῦ καὶ θατέρου καὶ τῶν μὲν πρώτων εἰδῶν | |
| 110 | δευτέραν, τῶν δὲ μεριστῶν ὑπερκειμένην, αὐτοκίνητον ταύτην ὠνό‐ μασε· καθὸ μὲν γὰρ ὅλως κινεῖται, τοῖς μεριστοῖς ἀπείκασται, καθὸ δὲ οὐ πάντῃ μεμέρισται καὶ διέστηκε, τοῖς αὐτοοῦσιν ᾠκείωται. μετὰ δὲ τὴν ψυχὴν ὁ σύμπας κόσμος, ὃν οὐρανὸν Ἑλλήνων παῖδές φασιν. ὅρα δὲ κἀνταῦθά μοι τὴν ὑπόβασιν· οὗτος γὰρ καὶ μεριστὸς πάντῃ καὶ | |
| 115 | διάστατος καὶ κινητὸς μόνον, ἐπεὶ δὲ προσεχής ἐστι τῇ ψυχῇ, καὶ | |
| αὐτοκίνητος. Ταῦτα δὲ πάντα διηριθμησάμην ὁμοῦ μὲν ὑμᾶς εἰς πολυμάθειαν ἄγων, ὁμοῦ δὲ καὶ ταῖς Ἑλληνικαῖς δόξαις ποιούμενος ἐντριβεῖς. καὶ οἶδα ὡς ἐνίαις γε τούτων ἀντιπεσεῖται τὰ ἡμέτερα δόγματα. ἐγὼ γὰρ | 25 | |
| 120 | οὐχ ὥστε τούτων ἐκεῖνα ἀνταλλάξασθαι διεσπούδασα πρὸς ὑμᾶς— μαινοίμην γὰρ ἄν—, ἀλλ’ ἵνα τούτοις μὲν ἦτε προσκείμενοι, ἐκείνων δὲ μόνον τὴν εἴδησιν ἔχητε. εἰ δέ πῃ καὶ συνεργοῖεν ὑμῖν πρὸς τὸν ἀληθῆ λόγον διακινδυνεύοντα, καὶ χρήσασθε. ἀλλ’ ὁ μὲν περὶ τῆς ἀλη‐ θείας λόγος ἀναμεινάτω καὶ ὅπῃ οὗτος τῷ θύραθεν βεβοήθηται. ἀλλὰ | |
| 125 | μὴ ἐλαίῳ Ἑλληνικῷ λιπανθείημεν μηδ’ ὥσπερ ὁ Ἡρακλῆς σύμμαχον τὸν Ἰόλεων σχοίημεν ἐν οἷς ἐκεῖνος πρὸς τὸν καρκίνον διηγωνίζετο. Τῷ δὲ περὶ τοῦ αὐθυπάρκτου ἔτι προσδιατρίψωμεν· τῶν γὰρ φιλο‐ σόφων ἄλλων ἄλλως κατατεμόντων τὰ ὄντα, καὶ τῶν μὲν πέντε γένε‐ σιν ἀφορισάντων, τῶν δὲ ἐλάττοσι τούτων, τῶν δὲ τριπλασίοσιν, ὁ | |
| 130 | φιλόσοφος Ἀριστοτέλης τῷ Πυθαγορείῳ Ἀρχύτᾳ ἑπόμενος δέκα γένη τῶν ὄντων θεωρήσας ἐδίδαξεν, οὔτε ὡς ἀπὸ γένους εἰς εἴδη διελό‐ μενος—πῶς γὰρ ἂν εἶεν γενικώτατα, εἰ γένος ἔχοιεν ὑπερκείμενον; — οὔτε κατὰ ψιλὴν ἀπαρίθμησιν ἀπ’ ἀλλήλων ποιησάμενος, ἀλλὰ κατὰ στρατηγικὴν τέχνην διαλαβὼν ταῦτα καὶ καταστήσας. ἐκείνη γὰρ ἐν | |
| 135 | τοῖς πολέμοις ὃν μὲν σατράπην τίθεται, ὃν δὲ ἑκατοντάρχην ἢ δεκάρ‐ χην ἢ μοιρηγέτην ἢ ἰλάρχην, ἄλλον δὲ τοῦ ἱππικοῦ προηγούμενον καὶ ἕτερον δὲ τοῦ πεζοῦ προϊστάμενον· εἶτα τούτους τάξασα ὡς πρώτας ἀρχάς, ὑφ’ ἑκάστῃ τῶν ἀρχῶν πρώτας καὶ δευτέρας δυνάμεις τίθησι πελταστάς, αἰχμοφόρους, ξιφηφόρους, ἀσπιδηφόρους, καὶ καθ’ ἕκα‐ | |
| 140 | στον ὑποβαίνουσα εἰς αὐτὸν καταλήγει τὸν ὑδροφόρον ἢ ξυλοφόρον, οὓς δὴ νῦν τῇ Λατίνων γλώττῃ κούρσωρας ὀνομάζουσι. κατὰ γοῦν ταύτην τὴν τέχνην καὶ Ἀριστοτέλης τὰ μὲν δέκα γένη τῶν ὄντων ὡς ἀρχὰς δέκα διετυπώσατο· ὑφ’ ἕκαστον δὲ γένος γένη τινὰ καὶ εἴδη καὶ ἄτομα ὥσπερ τινὰς δυνάμεις ὑπέταξε. πλὴν ἐπὶ μὲν τῶν πολέμων | |
| 145 | αἱ πρῶται ἀρχαὶ οὐ λόγῳ μόνῳ, ἀλλὰ καὶ πράγματι ἀπ’ ἀλλήλων δι‐ ῄρηνται, καὶ ὁ μὲν στρατοπεδάρχης ταύτας ἔχων τὰς δυνάμεις τόνδε τὸν λόφον περιπολεῖ, ὁ δὲ στρατηλάτης ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ, εἰ τύχοι, κέ‐ ρους ἐφέστηκε, καὶ πρὸς τὸ πονοῦν μέρος ὁ στρατάρχης ἐπιδεδρά‐ μηκε, καὶ ἄλλος ἀλλαχόσε οἱ παραγίνεται ὡς ἡ χρεία καλεῖ. τὰ δὲ | 26 |
7(150) | δέκα γένη οὐχ οὕτως ἀπ’ ἀλλήλων διεστήκασιν, οὐδ’ ἐνταῦθα μὲν ἡ οὐσία ἐστὶ γυμνὴ ποσότητος καὶ ποιότητος καὶ τῶν ἄλλων γενῶν, ἐκεῖσε δὲ τὸ ποσὸν ἄτερ οὐσίας, κἀκεῖ τὸ ποιὸν καὶ τἆλλα καθ’ ἑαυτὸ ἕκαστον, ἀλλ’ ὁ μὲν λόγος κατ’ ἐπίνοιαν καθ’ ἑαυτὴν μὲν ὁρᾷ τὴν οὐ‐ σίαν, καθ’ ἑαυτὸ δὲ ὥσπερ τῶν ἄλλων ἕκαστον· οὐ μὴν οὕτως ἔχει ἐπὶ | |
| 155 | τοῦ πράγματος, ἀλλὰ τὰ ἐννέα γένη καθ’ ἑαυτὰ εἶναι μὴ δυνάμενα τῇ οὐσίᾳ ὑποβεβήκασι, μόνη δὲ αὕτη ἑτέρων οὐκ ἐπιδεῖται εἰς ὕπαρξιν. ἐπειδὴ γὰρ ἡ οὐσία ἀπὸ τοῦ ὀνόματος μετεσχημάτισται καὶ τὰ ἐν‐ ταῦθα ὄντα, ἅπερ οὐσίαν φαμέν, ἰνδάλματα τοῦ πρώτου ὄντος ἐστί, τὸ δὲ πρώτως ὂν αὐθυπόστατον ὁ λόγος ἐγνώρισε, διὰ τοῦτο καὶ τὰ πρὸς | |
| 160 | ἐκεῖνο ἀπεικασμένα αὐθυπόστατά εἰσι τρόπον τινά. ἀλλ’ ὅσα μὲν συν‐ εγγίζει αὐτῷ, οἷον νόες, ψυχαί, ἐκεῖνα δὴ καὶ εἰς τὸ παντελὲς ἑαυτοῖς ἐξαρκεῖ· ὅσα δὲ πλέον ἀφέστηκεν, ὥσπερ τὰ σώματα ταῦτα, ἔστ’ ἂν μένῃ, ἑαυτοῖς ἐξαρκοῦσι πρὸς ὕπαρξιν, ἐπεὶ δὲ πόρρω τυγχάνει τοῦ ὄντος, ἀμενηνά πώς εἰσι καὶ ταχὺ διαπίπτει καὶ ἀπόλλυται. εἰ μὲν οὖν | |
| 165 | τὸ αὐθυπόστατον ἐπὶ ταύτης λήψῃ τῆς σημασίας, ὥσπερ ἐγὼ ἐθεώ‐ ρησα, ἀνεπίληπτος ὁ ὅρος ἐστίν, εἰ δ’ ὥσπερ ἐπὶ τῆς παραγωγῆς καὶ τῆς ἀπογεννήσεως, πολὺ τούτῳ τὸ ἐπιλήψιμον· οὐδὲν γὰρ τῶν ὄντων 〈ἀν〉αίτιον, ἀλλ’ ἀτμοὶ μὲν ἀπὸ γῆς ὑγρανθείσης εἶτα θαλφθείσης ὑπὸ ἡλίου, νέφη δὲ ἐξ ἀτμῶν, ὑετοὶ δὲ ἀπὸ νεφῶν, καὶ τὸ εἶδος ἀπὸ τοῦ | |
| 170 | σπέρματος, τὸ δὲ σπέρμα ἀπὸ τοῦ γεννήσαντος, ὁ δὲ γεννήσας ἐκ τοῦ πατρός, καὶ οὕτως ἀφ’ ἑτέρου χωρῶν πρὸς ἕτερον οὐκ ἂν σταίης πρὶν ἂν εἰς τὴν προτέραν ἀρχὴν ἀναβῇς. οὐδὲν οὖν τῶν ὄντων αὐθυπό‐ στατον ὡς ἀφ’ ἑαυτοῦ τὴν γέννησιν ἔχον. αὐθυποστάτους δέ φαμεν τὰς οὐσίας οὐχ ὅτι μὴ παρ’ ἑτέρου παρήχθησαν, ἀλλ’ ὅτι ἀπὸ κρειττό‐ | |
| 175 | νων αἰτίων παραχθεῖσαι ἀρκοῦσιν ἑαυταῖς πρὸς τὴν ὕπαρξιν. ἐβουλό‐ μην καὶ τὸν λόγον τῆς προσθήκης εἰπεῖν· ‘πρᾶγμα‘ γάρ φησιν ‘αὐθύπ‐ | |
| αρκτον μὴ δεόμενον ἑτέρου πρὸς σύστασιν‘. δοκεῖ γὰρ ἐκ περιττοῦ τοῖς πολλοῖς προσκεῖσθαι ὡς ἀρκοῦντος τοῦ ‘αὐθυπάρκτου‘. ἐπεὶ δὲ πολὺ ἐντεῦθεν ὁρῶ τὸ ῥεῦμα τοῦ λόγου, ὑμῖν δὲ ἡ δύναμις πρὸς τὸ | 27 | |
| 180 | ἀντιβαίνειν ἀπώκνησε, μικρόν τι ἐπὶ τῆς ᾐόνος ἀναπαυσάμενοι, αὖθις ἐπαφήσομεν εἰς τὸ πέλαγος. | |
8(1t) | Περὶ φυσικῶν καὶ ἐπικτήτων ποιοτήτων καὶ περὶ ἕξεως καὶ διαθέσεως | |
| 2 | Τῶν ποιοτήτων, περὶ ὧν μαθεῖν ἀκριβέστερον ἐδεήθης, αἱ μέν εἰσι φυσικαί, αἱ δὲ ἐπίκτητοι, φυσικαὶ μὲν αἱ κατὰ φύσιν ἐγγενόμεναι καὶ ἀεὶ ἐνοῦσαι, ἐπίκτητοι δὲ αἱ ἔξωθεν ἀποτελούμεναι καὶ δυνάμεναι | |
| 5 | ἀποβάλλεσθαι. καὶ τούτων μὲν ἔστωσαν αἱ ἕξεις καὶ διαθέσεις τῷ πο‐ λυχρονιωτέρῳ καὶ ὀλιγοχρονιωτέρῳ καὶ δυσαποβλήτῳ καὶ εὐαποβλήτῳ διαφέρουσαι· τῶν δὲ φυσικῶν ποιοτήτων αἱ μὲν ἔστωσαν κατὰ τὸ δυ‐ νάμει, αἱ δὲ κατὰ τὸ ἐνεργείᾳ. αἱ μὲν κατὰ τὸ δυνάμει καθ’ ἃς ἐπιτή‐ δειοι πρός τι λεγόμεθα, τῶν δὲ κατ’ ἐνέργειαν τὸ μὲν διὰ βάθους, | |
| 10 | ὅπερ κατὰ τὰς παθητικὰς ποιότητας ὑπάρχει, τὸ δὲ ἐπιπολῆς ἔσται. παθητικὴ δὲ ποιότης διχῶς λέγεται, ἢ ἀπὸ τοῦ πάθος ἐμποιεῖν τοῖς αἰσθανομένοις ἢ ἀπὸ τοῦ αὐτὰς ἀπὸ πάθους ἐγγίνεσθαι, οἷον γλυ‐ κύτης καὶ θερμότης καὶ λευκότης καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ· ἀπὸ πάθους δέ φημι ἐγγίνεσθαι, καθὸ ‘αἰσχυνθείς τις ἐρυθρὸς ἐγένετο καὶ | |
| 15 | φοβηθεὶς ὠχρόσ‘. Τῶν δὲ ἕξεων καὶ διαθέσεων οὐχ ὡς δύο εἰδῶν ἀκούειν χρὴ διαφο‐ ραῖς εἰδοποιοῖς διωρισμένων, ἀλλ’ ὡς ὁ ἀρτίτοκος πρὸς τὸν ἀκμάζοντα διενήνοχεν. ὁ γὰρ λόγος εἷς ἐπ’ ἀμφοτέρων, ὅτι τὸ λευκὸν χρῶμά ἐστι διακριτικὸν ὄψεως, κἄν τε κατὰ ἕξιν ᾖ κἄν τε κατὰ διάθεσιν. ἀλλ’ | |
| 20 | οὐδὲ ἀριθμῷ διαφέρει ἀλλήλων, ὥσπερ Σωκράτης Πλάτωνος· οὐδὲ〈ν〉 γὰρ ἰδιάζον πλῆθος συνδραμὸν τὴν κατὰ ἀριθμὸν διάστασιν ἀπειργά‐ σατο· ἀλλὰ χρόνῳ διαφέρει καὶ τῷ μονιμωτέρῳ ἢ μή. καὶ ἕξεως μὲν | |
| παράδειγμα αἱ τέχναι καὶ ἐπιστῆμαι καὶ μᾶλλον αἱ ἀρεταί, διότι κατὰ πᾶσαν ἐνέργειαν ταύταις χρώμεθα. ‘τῶν δυσκινήτων‘ δέ φησιν ὁ Ἀρι‐ | 28 | |
| 25 | στοτέλης ‘τὴν ἐπιστήμην, ἐὰν καὶ μετρίως τις ἐπιστήμην λάβῃ‘, τοῦ ‘μετρίωσ‘ οὐ τὸ ἐπιπόλαιον δηλοῦντος, ἀλλ’ εἴη ἂν τὸ ‘μετρίωσ‘ ἶσον τῷ ‘μετρίαν οὖσαν ἐπιστήμην‘. διαθέσεως δὲ παράδειγμα τίθησιν ὁ φιλό‐ σοφος τὴν ἐπίκτητον θερμότητα, ὡσαύτως καὶ ψῦξιν. καὶ ἡ νόσος δὲ καὶ ἡ ὑγεία εὐκίνητα· ταχὺ γὰρ καὶ ταῦτα μεταβάλλει ἐπὶ τὸ ἐναν‐ | |
| 30 | τίον, εἰ μή τις διὰ χρόνου πλῆθος φυσιωθείη ἐν τούτοις, τῆς τε νόσου ἀνιάτου γενομένης καὶ τῆς ὑγείας δυσαποβλήτου. ὅλως δὲ αἱ μόνιμοι ποιότητες ἕξεις εἰσίν. Εἰπὼν δὲ ‘ἓν εἶδος ποιότητοσ‘ ὁ φιλόσοφος οὐχ ἓν ἐπήγαγεν, ἀλλὰ δύο, τήν τε ἕξιν καὶ τὴν διάθεσιν, ὅτι τὸ ἓν εἶδος τὴν διάθεσιν λαμβά‐ | |
| 35 | νει, ὑφ’ ὃ τάττει τὴν ἕξιν καὶ τὴν διάθεσιν τὴν ὁμώνυμον τῷ κοινῷ, ὥσπερ ὑπὸ τὴν κοινὴν δικαιοσύνην ἥ τε μερικωτέρα δικαιοσύνη τέτακ‐ ται καὶ ἡ ὁσιότης. Τινὲς δὲ τῶν ἐξηγητῶν οὕτω διωρίκασι τὰς φωνάς, ὡς τῶν ἐν τοῖς σώμασι τὰ μὲν εὐκίνητα πάθη εἶναι, τὰ δὲ δυσκίνητα παθητικὰς ποι‐ | |
| 40 | ότητας, τῶν δὲ ἐν τῇ ψυχῇ ἐπικτήτων ποιοτήτων τὰ μὲν εὐκίνητα διαθέσεις, ἕξεις δὲ εἶναι τὰ δυσκίνητα. μᾶλλον δὲ οὕτω χρὴ διορίζειν, ὅτι κινήσει καὶ ἀλλοιώσει καὶ ἐκστάσει τοῦ ὑποκειμένου τὸ πάθος χα‐ ρακτηρίζεται, καὶ ἡ παθητικὴ ποιότης παραπλησίως, ὅταν ἡ κίνησις ἡ παθητικὴ δυσαπάλλακτος ὑπάρχῃ· εἰ μέντοι ὅρῳ καὶ πέρατι τοῦ εἴ‐ | |
| 45 | δους ἤδη κατέχεται καὶ τῆς κατὰ κίνησιν ἀνωμαλίας καὶ ἑτεροιώσεως πάντῃ κεχώρισται, διάθεσίς ἐστιν. ὁδὸς μὲν γάρ ἐστιν ἐπὶ τὸν λόγον εἴ τις ἄλλη κίνησις καὶ ἡ παθητική· ἐπειδὰν δὲ ἔλθῃ εἰς τὸ εἶδος, ἵστα‐ ται καὶ παύεται πάσχον τε καὶ ἀλλοιούμενον. οὕτως οὖν ἡ αὐτὴ θερ‐ μότης, ὅταν μὲν ἐν τῷ ἀλλοιοῦσθαι μεταβάλῃ, φανεῖται πάθος ἢ | |
8(50) | παθητικὴ ποιότης· ὅταν δὲ στῇ κατὰ τὸ εἶδος τῆς θερμότητος καὶ ψύ‐ ξεως, ὁρίζεται ἐν τῷ τῆς διαθέσεως εἴδει. καὶ τῶν ἐν τῇ ψυχῇ φυ‐ σικῶν παθῶν τὰ μὲν πάθη, τὰ δὲ παθητικαὶ ποιότητες· καὶ οὐ δεῖ τῆς ψυχῆς ἐξοικίζειν ταύτας. ὥστε αἱ μὲν θερμάνσεις καὶ καταψύξεις, ὡς ἐν κινήσει φερόμεναι, πάθη καὶ παθητικαὶ ποιότητες, τὸ δὲ θερμὸν | |
| 55 | καὶ ψυχρὸν τὰ ἐπίκτητα ἕξεις καὶ διαθέσεις. ὁ δέ γε Πορφύριος τοῦ μὲν ἔχοντος σώματος τὴν θερμότητα καὶ ἐπάγοντος ἄλλῳ τὸ θερμαίνε‐ | |
| σθαι αὐτὸ δὴ τοῦτο, τὸ θερμόν, διάθεσιν ὀνομάζει, τοῦ δὲ θερμαινο‐ μένου ὡς μὴ δύνασθαι ἄλλο θερμᾶναι πάθος. ὥστε πάθους μέν ἐστιν ἐπίτασις ἡ διάθεσις, ἐπίτασις δὲ διαθέσεως ἡ ἕξις. | 29 | |
| 60 | Ἔστι δὲ ἡ μὲν γενικὴ διάθεσις, ἡ δὲ εἰδική, καὶ ἡ μὲν εὐκίνητος, ἡ κατὰ τὸ εἶδος θεωρουμένη, ἡ δὲ γενικὴ καὶ ταῖς δυσκινήτοις ὑπάρχει καὶ ταῖς εὐκινήτοις. δυσκίνητος δὲ ἀρετὴ λέγεται νῦν ἡ τελεία καὶ ἀπηρτισμένη τοῖς ὅλοις. καὶ τῆς θερμότητος διχῶς λεγομένης, τῆς μὲν συμφύτου, τῆς δὲ ἐπικτήτου, εὐκίνητον θερμότητα ὁ Ἀριστοτέλης τὴν | |
| 65 | ἐπίκτητον καλεῖ. ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῆς ψύξεως. οὔτε γὰρ τὴν τοῦ πυ‐ ρὸς θερμότητα οὔτε τὴν τῆς χιόνος ψυχρότητα ὑποληψόμεθα ἐνταῦθα, ἀλλὰ τὴν τοῦ ὕδατος ἢ ἄλλου σώματος μεταβολὴν εἰς ἀμφότερα ταῦτα. Ἡ τοίνυν ἕξις οὐκ ἄλλη τίς ἐστι τῆς διαθέσεως πλὴν τῷ προσ‐ | |
| 70 | ειληφέναι τὸ μόνιμον καὶ δυσκίνητον. ἡ δὲ φυσικὴ ἐπιτηδειότης διττή ἐστιν, ἡ μὲν ἁπλῆ, ἡ δὲ κατὰ προκοπήν τινα θεωρουμένη, ἣν ἐν τῷ λόγῳ ὁ Ἀριστοτέλης παρέλαβεν. εἰπὼν δὲ ὁ φιλόσοφος ἐν τῷ λόγῳ τῆς ποιότητος ‘ἢ ὁπωσοῦν ἄλλως ἀπ’ αὐτῶν‘, τοῦτό φησιν, ὅτι μὴ κεῖνται πάσαις ταῖς ποιότησιν ὀνόματα ὡς ἐπὶ τῶν φυσικῶν δυνάμεων, καὶ ἐπὶ | |
| 75 | τῆς συνηθείας μὴ ἐχούσης ἐν χρήσει τὸ ἕτερον, ὡς ἐπὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ ἐναρέτου. ἔστι δὲ ὅπου τῇ μὲν ἕξει κεῖται ὄνομα, ὡς τῇ ἀρετῇ, τῷ 〈δὲ〉 κατ’ αὐτὴν ποιῷ οὐκέτι. ἐπὶ ἐνίων δὲ καὶ παραλλάττουσιν αἱ τῶν ὀνομάτων σημασίαι· ὁ γὰρ δίκαιος κατὰ μὲν τὸ ὄνομα ἀπὸ τῆς δίκης παρωνόμασται, κατὰ δὲ τὰ πράγματα ἀπὸ τῆς δικαιοσύνης. | |
9(1t) | Περὶ τῶν πρός τι καὶ σχήματος καὶ χρώματος καὶ μορφῆς καὶ περὶ | |
| 2t | δυνάμεως καὶ ἀδυναμίας | |
| 3 | Τοῦ Πλάτωνος ὁρισαμένου τὰ πρός τι καὶ εἰρηκότος ὅτι ‘αὐτὰ ἅπερ | |
| ἐστὶν ἑτέρων εἶναι λέγεται‘, ἐρωτᾷς τίς ὁ ἀντεπενεχθεὶς περὶ τούτων | 30 | |
| 5 | ὅρος τοῦ Ἀριστοτέλους, ὅτι ‘ἐστὶ τὰ πρός τι οἷς τὸ εἶναι ταὐτόν ἐστι τῷ πρός τί πως ἔχειν‘, καὶ τίς ἡ διαφορὰ τοῖν δυοῖν τούτοιν ὅροιν, καὶ διὰ τί τοῦ πρώτου ὁρισμοῦ καλῶς ἔχοντος τὸν δεύτερον ὁ φιλόσοφος ἀντεπήνεγκε. Φημὶ γοῦν ὅτι πολὺ τὸ διάφορον τοῦ λέγεσθαι καὶ τοῦ εἶναι. ὁ μὲν | |
| 10 | οὖν Πλάτων ‘αὐτά‘ φησιν ‘ἅπερ ἐστὶν ἑτέρων εἶναι λέγεται‘, ὁ δὲ Ἀρι‐ στοτέλης ‘οἷς τὸ εἶναι‘ φησί ‘ταὐτόν ἐστι τῷ πρός τί πως ἔχειν‘, οὐκέτι τὸ λέγεσθαι πρὸς ἕτερον, ἀλλὰ τὸ εἶναι τοῖς πρός τι ἀποδιδούς. τὸ μὲν γὰρ λέγεσθαι τὴν οὐσίαν αὐτῶν οὐ δηλοῖ, τὸ δὲ εἶναι πρὸς ἕτερον αὐτὴν τὴν οὐσίαν παρίστησι· καὶ τὸ μὲν λέγεσθαι καὶ μέρεσί τισι τῶν | |
| 15 | οὐσιῶν συμβέβηκε, τὸ δὲ εἶναι τοῖς πρός τι μόνοις. διὸ ἡ κεφαλὴ λέ‐ γεται μέν τινος, ἐπεὶ δὲ οὐκ ἔστι τὸ εἶναι αὐτῆς ἐν σχέσει τοῦ πρὸς ὃ λέγεται, οὐκ ἂν εἴη τῶν πρός τι ἡ κεφαλή. εἰ γὰρ καὶ ἄλλων λέγεται, ἀλλὰ πρῶτόν ἐστι καθ’ ἑαυτήν· τὰ δὲ πρός τι οὐκ ὄντα τι ἄλλο καθ’ αὑτά, ἔπειτα πρός τι λέγεται, ἀλλ’ αὐτὸ τὸ εἶναι ἐν τούτῳ ἔχει, ἐν τῷ | |
| 20 | πρὸς ἕτερόν πως ἔχειν. ἡ δὲ κεφαλὴ ὡς μὲν οὐσία καθ’ αὑτὴν οὐκ ἔστι τῶν πρός τι, ὡς δὲ μέρος πρὸς ὅλον ἔχει τὸ εἶναι· τὸ γὰρ μέρος ὅλου μέρος καὶ τὸ ὅλον μερῶν ὅλον. ἡ μὲν γὰρ οὐσία ὡς καθ’ αὑτὸ οὖσα ἀποδέδοται, τὰ δὲ πρός τι κατὰ τὴν πρὸς ἕτερον ἀπόνευσιν τὸ εἶναι ἔχει. οὐδεμία ἄρα οὐσία τῶν πρός τι εἴη. ἀπορίαν οὖν εἶχε, πῶς | |
| 25 | τινες οὐσίαι δοκοῦσι τῶν πρός τι· ἡ γὰρ χεὶρ οὐσία οὖσα τινὸς λέγε‐ ται χείρ, καὶ ὁ ποὺς τινὸς πούς, τὰ δὲ τινὸς λεγόμενα τῶν πρός τι ἐδόκει. ἀνάγκη οὖν ἦν ἢ τὰ μέρη τῶν οὐσιῶν μὴ λέγειν οὐσίας, ὅπερ ἄτοπον, ἢ τὸν ἀποδεδομένον τῶν πρός τι λόγον ἐπανορθῶσαι τὸν ‘ὅσα ἑτέρων εἶναι λέγεται, ταῦτα‘ εἰπόντα ‘πρός τι‘. | |
| 30 | Αὐτὸς δὲ καθολικώτερον ποιῶν τὸν λόγον περὶ πάσης οὐσίας ζητεῖ εἰ ἔστι τῶν πρός τι, τῆς τε πρώτης καὶ τῆς δευτέρας καὶ τῶν ἐν ταύ‐ ταις μερῶν. καὶ τὴν μὲν πρώτην καὶ ἄτομον οὐσίαν καὶ τὰ ταύτης μέρη ἐναργῶς φησι μὴ λέγεσθαι τῶν πρός τι κατὰ τὸν ἀποδοθέντα ἤδη τῶν πρός τι ὁρισμόν. ‘ὁ γὰρ ἄτομόσ‘ φησιν ‘ἄνθρωπος, ἤτοι ὁ τὶς | |
| 35 | ἄνθρωπος, οὐ λέγεται τινός τις ἄνθρωπος.‘ τί ἔστι τὸ ‘οὐ λέγεται τινός τις ἄνθρωποσ‘; μᾶλλον γὰρ εἰ τῶν πρός τι ἦν ὁ τὶς ἄνθρωπος, οὕτως ἔμελλε λέγεσθαι ‘ὁ τὶς ἄνθρωπος τινός τις ἄνθρωποσ‘. ἀλλ’ ἦν ἀδολε‐ | |
| σχία ἐν τῇ περιόδῳ δὶς τοῦ ‘τὶσ‘ προκειμένου· τὸ γοῦν ‘οὐ λέγεται‘ ἀντὶ τοῦ μὴ προσηκόντως λέγεσθαι λέγεται. εἰ γοῦν ἦν τῶν πρός τι ἡ | 31 | |
| 40 | ἄτομος οὐσία, οὕτως ἂν ἀπεδόθη· ἐπεὶ δὲ οὐ χρὴ οὕτως ἀποδίδοσθαι διὰ τὴν παλιλλογίαν, οὐκ ἔστι τῶν πρός τι. τὰ γὰρ ἄτομα ταύτῃ δια‐ φέρει τῶν κοινῶν ἐν τῇ κατηγορίᾳ, καθ’ ὅσον προστίθεται αὐτοῖς τὸ τὶ, τὸ ἓν ἀριθμῷ. κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον οὐδὲ τὸ μέρος τῆς πρώτης οὐσίας λεχθείη τινός· οὕτως γὰρ κἀνταῦθα ὀφείλει εἰρῆσθαι ‘ἡ τὶς | |
| 45 | χεὶρ τινός τις χείρ‘, καὶ ἔστιν αὖθις παλιλλογία καὶ σολοικοφανὴς ἡ περίοδος. ἐπὶ δὲ τῶν δευτέρων οὐσιῶν, ἐπὶ μὲν τῶν ὅλων πάλιν δια‐ φαίνεται τὸ μὴ εἶναι πρός τι. ὁ γὰρ ἄνθρωπος οὐ λέγεται τινὸς ἄν‐ θρωπος· οὐσίαν γὰρ ἔχει καθ’ ἑαυτόν· ὣς δὲ καὶ ὁ βοῦς καὶ τὸ ξύλον. εἰ μέντοι τὸν ἀγρὸν οὐσίαν ὄντα τινὸς εἶναι φαμέν, οὐ καθὸ ἔστιν | |
9(50) | ἀποδίδομεν, ἀλλὰ καθὸ συμβέβηκεν αὐτῷ κτήματι εἶναι. ‘ἐπ’ ἐνίων δέ‘ φησι ‘τῶν δευτέρων οὐσιῶν‘, τουτέστιν ἐπὶ τῶν μερῶν, ‘ἔχει ἀμ‐ φισβήτησιν.‘ τὰ μὲν γὰρ ἄτομα μέρη ἀπέδειξε μὴ ὄντα πρός τι διὰ τὸ μὴ λέγεσθαι ‘τινός τις κεφαλή‘, ἐπὶ δὲ τῶν κοινῶν ἐνδέδωκεν, ὅτι ταῦτα διὰ τὸ ἕκαστον αὐτῶν ὅπερ ἐστὶν ἑτέρου λέγεσθαι—μέρη γὰρ | |
| 55 | ὄντα τῶν ὅλων ἐστί—δοκεῖ πρός τι εἶναι. οὐ γὰρ ἦν ἐπὶ τούτων εἰ‐ πεῖν, ὅπερ ἐπὶ τῶν ἀτόμων οὐσιῶν ἐκώλυεν εἶναι πρός τι ἐκείνας. διὰ ταῦτα τοιγαροῦν τὸν ὁρισμὸν διωρθώσατο, καὶ ἵνα μὴ εὑρεθῇ τις οὐ‐ σία τῶν πρός τι οὖσα ἕτερον ἀντεπήνεγκε. καὶ ἡ διαφορὰ ἐν τούτῳ ἐστί, καὶ καθ’ ὅσον ἐκεῖνος μὲν ἀπὸ τοῦ λέγεσθαι τὸ εἶναι ἐνεδείξατο, | |
| 60 | ὡς ἀπὸ ἐναργεστέρου, οὗτος δὲ ἀπὸ τοῦ εἶναι καὶ τὸ λέγεσθαι, ὡς ἀπὸ αἰτιωδεστέρου. Ἐπὶ δὲ τοῖς εἰρημένοις ὥσπερ πόρισμά τι ἀναφαινόμενον παρα‐ δίδωσιν ὁ φιλόσοφος, ὅτι ‘ἄν τις εἰδῇ τι τῶν πρός τι ὡρισμένως, κἀ‐ κεῖνο πρὸς ὃ λέγεται ὡρισμένως εἴσεται‘· εἰ γὰρ οἶδέ τις τὸ κάλλιον, | |
| 65 | καὶ ὅτου κάλλιόν ἐστιν οἶδε. τούτῳ δὲ ἑπόμενον δείκνυσι τὸ τὴν κε‐ φαλὴν καὶ τὴν χεῖρα μὴ εἶναι τῶν πρός τι. τοῦ γὰρ τὸ ἄλλο σῶμα ἐγ‐ κεκαλυμμένου γινώσκειν μὲν εἶναι καὶ τὴν κεφαλὴν καὶ τὴν χεῖρα, ὅτου δέ ἐστιν οὐκ ἔστιν εἰδέναι· καίτοιγε εἰ ἦν πρός τι, πάντως ἂν ἔγνωμεν. | |
| 70 | Ἠρώτησας δὲ καὶ τοῦτο ἐν τῷ γράμματι, τίς ἡ διαφορὰ μορφῆς καὶ σχήματος καὶ χρώματος. φημὶ γοῦν ὅτι ἡ μορφὴ περιεκτική ἐστι καὶ τοῦ σχήματος καὶ τοῦ χρώματος. εἰ γὰρ κατὰ τὴν ἀποτελεύτησιν καὶ τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ εἴδους θεωρεῖται, τὸ δὲ εἶδος πάντων ἦν περιεκτι‐ κὸν καθ’ ἕνα λόγον, καὶ τὸ πέρας ἂν αὐτοῦ τὰ πάντων πέρατα περι‐ | 32 |
| 75 | έχοι, καὶ συμπληροῦσθαι οὖν ὑπὸ τῶν ἄλλων λέγοιτο ἡ μορφή, οἷον κοινὴ σύλληψις οὖσα πάντων. σχήματος δὲ καὶ χρώματος αὕτη ἡ δια‐ φορά, ὅτι σχῆμα μὲν λέγεται ἡ τοιάδε διατύπωσις καὶ διάπλασις, χρῶμα δὲ ἡ ἁπλῶς ἐπικεχυμένη ποιότης τῷ σώματι. ἔνιοι δὲ τὸ μὲν σχῆμα ἐπὶ τῶν ἀψύχων τάττουσι, τὴν δὲ μορφὴν ἐπὶ τῶν ἐμψύχων, τὸ | |
| 80 | δὲ χρῶμα τὴν ἐξ ἐπιπολῆς φασιν ἐπιφάνειαν. Καὶ ἵνα σοι πάλιν ἐπιδρομάδην περὶ τῶν εἰδῶν εἴποιμι τῆς ποιότη‐ τος, ἡ μὲν ἕξις ἐστὶν ἐπίτασις διαθέσεως, λέγεται δὲ καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ φύσιν ἡμῖν προσόντων καὶ μὴ ἀπὸ διαθέσεως καὶ προκοπῆς ἐγγινο‐ μένων, ὡς ὄψεως καὶ τῶν λοιπῶν αἰσθήσεων. ἡ δὲ παθητικὴ ποιότης | |
| 85 | τοῦ πάθους ἐστὶν αὔξησις καὶ ἐπίτασις. δοκεῖ δὲ ὁ Ἀριστοτέλης τὴν μὲν ἕξιν καὶ τὴν διάθεσιν ἐπὶ τῶν ἀρετῶν ἐκλαμβάνειν καὶ μαθη‐ μάτων καὶ γνωστικῶν θεωρημάτων, τὸ δὲ πάθος καὶ τὴν παθητικὴν ποιότητα ἐπὶ ὀργῆς καὶ μίσους καὶ τῶν τοιούτων. θερμότητας δὲ καὶ ψυχρότητας νῦν μὲν ἐπὶ τῆς ἕξεως καὶ διαθέσεως τίθησι, νῦν δὲ ἐπὶ | |
| 90 | τῆς παθητικῆς ποιότητος· καὶ τοῦ πάθους καθὸ μὲν μεθεκτά, ἕξεις αὐτὰ προσηγόρευσε, καθὸ δὲ πάθος ἐμποιεῖ, παθητικὰς ποιότητας. καὶ δύναμις μέν ἐστιν ἡ ἐπιτηδειότης, ἀδυναμία δὲ ἡ ἀνεπιτηδει‐ ότης. | |
10(1t) | Περὶ τῆς μίξεως τῶν προτάσεων καὶ περὶ εὐπορίας προτάσεων σύντο‐ | |
| 2t | μος ἔφοδος | |
| 3 | Ἰδού σοι τὰς μίξεις τῶν προτάσεων ὡς ἐκέλευσας ἐν βραχεῖ κατὰ τὴν Ἀριστοτελικὴν διάταξιν ἀποδίδωμι ἄνευ αἰτίας καὶ παραδειγ‐ | |
| 5 | μάτων, ἵνα τὸ μέτρον τηρηθῇ τῆς ἐπιστολῆς. | |
| Ἐπὶ τῆς μίξεως οὖν τοῦ ἀναγκαίου καὶ τοῦ ὑπάρχοντος τῆς πρὸς τὸ μεῖζον ἄκρον ἀναγκαίας οὔσης προτάσεως ἀναγκαῖος γίνεται συλλογισ‐ μὸς ἐπὶ τοῦ πρώτου σχήματος. ἐπὶ δὲ τοῦ δευτέρου εἰ μὲν ἡ στερητικὴ ἀναγκαία, καὶ τὸ συμπέρασμα ἀναγκαῖον· εἰ δὲ ἡ κατηγο‐ | 33 | |
| 10 | ρική, οὐκ ἀναγκαῖον. ἐν δὲ τῷ τρίτῳ σχήματι καθόλου μὲν ὄντων τῶν ὅρων πρὸς τὸ μέσον καὶ κατηγορικῶν ἀμφοτέρων τῶν προτάσεων, ἐὰν ὁποτερονοῦν ᾖ ἀναγκαῖον, καὶ τὸ συμπέρασμα ἔσται ἀναγκαῖον· ἐὰν δὲ τὸ μὲν κατηγορικὸν ᾖ, τὸ δὲ στερητικόν, ὅταν μὲν τὸ στερητικὸν ἀναγκαῖον ᾖ, καὶ τὸ συμπέρασμα ἔσται ἀναγκαῖον· ὅταν δὲ τὸ κατ‐ | |
| 15 | ηγορικόν, οὐκ ἔσται ἀναγκαῖον. Ἐπὶ δὲ τῆς μίξεως τοῦ ὑπάρχοντος καὶ τοῦ ἐνδεχομένου κατὰ τὸ πρῶτον σχῆμα, ὅταν μὲν ἡ πρὸς τὸ μεῖζον ἄκρον ἐνδέχεσθαι σημαίνῃ, τέλειοί τε ἔσονται πάντες οἱ συλλογισμοὶ καὶ τοῦ ἐνδέχεσθαι, καθ’ ὃν ἐν ἑτέρᾳ σοι ἐπιστολῇ δηλώσομεν διορισμόν· ὅταν δὲ ἡ πρὸς τὸ ἔλατ‐ | |
| 20 | τον, ἀτελεῖς τε πάντες καὶ οἱ στερητικοὶ τῶν συλλογισμῶν, τοῦ μηδενὶ ἢ μὴ παντὶ ἐξ ἀνάγκης ὑπάρχειν ἐνδεχομένου· ὅταν δὲ ἡ μὲν ἐξ ἀνάγ‐ κης ὑπάρχειν ἢ μὴ ὑπάρχειν, ἡ δὲ ἐνδέχεσθαι σημαίνῃ τῶν προτά‐ σεων, κατηγορικῶν μὲν ὄντων τῶν ὅρων, τοῦ ἐνδέχεσθαι καὶ οὐ τοῦ ὑπάρχειν ἔσται, καὶ καθόλου καὶ μὴ καθόλου τιθεμένων. ἐὰν δὲ ᾖ τὸ | |
| 25 | μὲν καταφατικόν, τὸ δὲ στερητικόν, ὅταν μὲν ᾖ τὸ καταφατικὸν ἀναγ‐ καῖον, τοῦ ἐνδέχεσθαι καὶ οὐ τοῦ μὴ ὑπάρχειν· ὅταν δὲ ᾖ τὸ στερητι‐ κόν, καὶ τοῦ ἐνδέχεσθαι μὴ ὑπάρχειν καὶ τοῦ μὴ ὑπάρχειν, καὶ καθό‐ λου καὶ μὴ καθόλου τῶν ὅρων ὄντων. τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον ἕξει κἀπὶ τῶν ἐν μέρει συλλογισμῶν. ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ σχήματι, ὅταν μὲν ἐν‐ | |
| 30 | δέχεσθαι λαμβάνωνται ἀμφότεραι αἱ προτάσεις, οὐδεὶς ἔσται συλλογισ‐ μός· ὅταν δὲ ἡ μὲν ὑπάρχειν, ἡ δὲ ἐνδέχεσθαι σημαίνῃ, τῆς μὲν κατα‐ φατικῆς ὑπάρχειν σημαινούσης οὐδέποτε ἔσται, τῆς δὲ στερητικῆς καθόλου ἀεί. εἰ δὲ ἡ μὲν ὑπάρχειν, ἡ δὲ ἐνδέχεσθαι σημαίνει, τῆς μὲν κατηγορικῆς ὑπάρχειν τιθεμένης, τῆς δὲ στερητικῆς ἐνδέχεσθαι | |
| 35 | {σημαίνει, τῆς μὲν κατηγορικῆς ὑπάρχειν τιθεμένης, τῆς δὲ στερητικῆς ἐνδέχεσθαι}, οὐδέποτε ἔσται συλλογισμός· ὅταν δὲ ἡ μὲν καταφατικὴ ἐνδέχεσθαι, ἡ δὲ στερητικὴ ὑπάρχειν, ἔστιν συλλογισμὸς ἐνδεχόμενος. | |
| ἐὰν δὲ ἡ μὲν ἐξ ἀνάγκης, ἡ δὲ ἐνδέχεσθαι σημαίνῃ τῶν προτάσεων, τῆς μὲν στερητικῆς οὔσης ἔσται συλλογισμός, οὐ μόνον ὅτι ἐνδέχεται | 34 | |
| 40 | μὴ ὑπάρχειν, ἀλλὰ καὶ ὅτι [οὐχ ὑπάρχει, τῆς δὲ καταφατικῆς οὐκ ἔσται.] | |
11(1t) | Περὶ τοῦ δευτέρου βιβλίου τῶν Προτέρων ἀναλυτικῶν | |
| 2 | Ἠρώτησας τίς ἐστιν ὁ σκοπὸς τοῦ δευτέρου βιβλίου τῶν Προτέρων ἀναλυτικῶν. σκοπὸς οὖν ἐστιν αὐτῷ παραδοῦναι τὰς ἀρχὰς τῆς σοφι‐ στικῆς καὶ διαλεκτικῆς ἐν ἐπιτόμῳ καὶ δεῖξαι ὡς οἱ μὲν καθόλου πάν‐ | |
| 5 | τες τῶν συλλογισμῶν αἰεὶ πλείω συλλογίζονται, τῶν δ’ ἐν μέρει οἱ μὲν κατηγορικοὶ πλείω διὰ τὸ ἀντιστρέφειν εἴτε πρὸς ἄλλας εἴτε πρὸς ἑαυ‐ τάς, οἱ δ’ ἀποφατικοὶ τὸ συμπέρασμα μόνον· αἱ μὲν γὰρ ἄλλαι προτά‐ σεις ἀντιστρέφουσιν, ἡ δ’ ἐν μέρει στερητικὴ οὐκ ἀντιστρέφει. καὶ ἐξ ἀληθῶν μὲν οὐκ ἔστι ψεῦδος συλλογίσασθαι, ἐκ ψευδῶν δὲ ἔστιν ἀλη‐ | |
| 10 | θές· πλὴν οὐ διότι, ἀλλ’ ὅτι, τοῦ γὰρ διότι οὐκ ἔστιν ἐκ ψευδῶν συλ‐ λογισμός. συλλογισμὸς δὲ γίνεται ἐκ ψευδῶν ἀληθής, καὶ ἀμφοτέρων τῶν προτάσεων ψευδῶν οὐσῶν καὶ τῆς μιᾶς· ταύτης δὲ οὐχ ὁποτέρας ἔτυχεν. ἐὰν γὰρ ἡ ἑτέρα τεθῇ ψευδής, τῆς μὲν πρώτης ὅλης ψευδοῦς οὔσης οὐκ ἔστι τὸ συμπέρασμα ἀληθές· λέγω δὲ ὅλην ψευδῆ τὴν ἐν‐ | |
| 15 | αντίαν, ἐάν τε καταφατικὴ ᾖ ἐάν τε στερητική· τῆς δ’ ἑτέρας ἀληθοῦς οὐ γίνεται ἀληθὲς τὸ συμπέρασμα· μὴ ὅλης δὲ λαμβανομένης ψευδοῦς ἔσται. ἐπὶ δὲ τῶν ἐν μέρει συλλογισμῶν ἐνδέχεται καὶ τῆς πρώτης προτάσεως ὅλης οὔσης ψευδοῦς, τῆς δὲ ἑτέρας ἀληθοῦς, ἀληθὲς εἶναι τὸ συμπέρασμα, καὶ ἐπί τι ψευδοῦς οὔσης τῆς πρώτης, καὶ τῆς μὲν | |
| 20 | ἀληθοῦς τῆς δὲ ἐν μέρει ψευδοῦς, καὶ ἀμφοτέρων ψευδῶν. ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ σχήματι πάντως ἐγχωρεῖ δι’ ἀληθῶν συλλογίσασθαι κατὰ πάντα τρόπον. ἔσται δὲ καὶ ἐν τῷ ἐσχάτῳ σχήματι διὰ ψευδῶν ἀλη‐ | |
| θές, καὶ ἀμφοτέρων ψευδῶν ὅλων, καὶ ἐπί τι ἑκατέρας, καὶ τῆς μὲν ἑτέρας ἀληθοῦς ὅλης τῆς δὲ ἑτέρας ψευδοῦς, καὶ τῆς μὲν ἐπί τι ψευ‐ | 35 | |
| 25 | δοῦς τῆς δὲ ὅλης ἀληθοῦς, καὶ ἀνάπαλιν, καὶ ὁσαχῶς ἄλλως ἐγχωρεῖ μεταλαβεῖν τὰς προτάσεις, ὥσπερ καὶ ἐν τῷ δευτέρῳ σχήματι. Τὸ δὲ κύκλῳ καὶ ἐξ ἀλλήλων δείκνυσθαί ἐστι τὸ διὰ τοῦ συμπεράσ‐ ματος καὶ τοῦ ἀνάπαλιν τῇ κατηγορίᾳ τὴν ἑτέραν λαβόντα πρότασιν συμπεράνασθαι τὴν λοιπήν, ἣν ἐλάμβανεν ἐν θατέρῳ συλλογισμῷ. ἐπὶ | |
| 30 | δὲ τῶν ἐν μέρει συλλογισμῶν τὴν μὲν καθόλου πρότασιν οὐκ ἔστιν ἀποδεῖξαι διὰ τῶν ἑτέρων, τὴν δὲ κατὰ μέρος ἔστιν. ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ σχήματι τὸ μὲν καταφατικὸν οὐκ ἔστι δεῖξαι διὰ τούτου τοῦ τρόπου, τὸ δὲ στερητικὸν ἔστι. ἐπὶ δὲ τοῦ τρίτου σχήματος, ὅταν μὲν ἀμφό‐ τεραι αἱ προτάσεις καθόλου ληφθῶσιν, οὐκ ἐνδέχεται δεῖξαι δι’ | |
| 35 | ἀλλήλων· τὸ μὲν γὰρ καθόλου δείκνυται διὰ τῶν καθόλου, τὸ δ’ ἐν τούτῳ συμπέρασμα ἀεὶ κατὰ μέρος· ἐὰν δὲ ἡ μὲν καθόλου ἡ δὲ ἐν μέρει, ὅταν μὲν ἀμφότεραι κατηγορικαὶ ληφθῶσι καὶ τὸ καθόλου πρὸς τῷ ἐλάττονι γένηται ἄκρῳ, ἔσται, ὅταν δὲ πρὸς θατέρῳ, οὐκ ἔσται. Τὸ δὲ ἀντιστρέφειν ἐν τοῖς συλλογισμοῖς ἐστι τὸ μετατιθέντα τὸ | |
| 40 | συμπέρασμα ποιεῖν τὸν συλλογισμόν, ὅτι ἢ τὸ ἄκρον τῷ μέσῳ οὐκ ὑπάρχει ἢ τοῦτο τῶ τελευταίῳ. ἀνάγκη γὰρ τοῦ συμπεράσματος ἀντι‐ στραφέντος καὶ τῆς ἑτέρας μενούσης προτάσεως ἀναιρεῖσθαι τὴν λοιπήν. διαφέρει δὲ ἀντικειμένως ἢ ἐναντίως ἀντιστρέφειν τὸ συμπέ‐ ρασμα· οὐ γὰρ ὁ αὐτὸς γίνεται συλλογισμὸς ἑκατέρου ἀντιστραφέντος. | |
| 45 | ὅταν μὲν γὰρ ἀντικειμένως ἀντιστρέφηται τὸ συμπέρασμα, ἀναιροῦνται ἀμφότεραι αἱ προτάσεις· ὅταν δὲ ἐναντίως, οὐδετέρα. λέγω δὲ ἀντικεῖ‐ σθαι τὸ μὲν παντὶ τῷ οὐ παντὶ καὶ τὸ τινὶ τῷ οὐδενί, ἐναντίως δὲ τὸ παντὶ τῷ οὐδενὶ καὶ τὸ τινὶ τῷ οὐ τινὶ ὑπάρχειν. Ὁ δὲ τοῦ ἀδυνάτου συλλογισμὸς δείκνυται, ὅταν ἡ ἀντίφασις τεθῇ | |
11(50) | τοῦ συμπεράσματος καὶ προσληφθῇ ἄλλη πρότασις. διαφέρει δὲ τῆς ἀντιστροφῆς, ὅτι ἀντιστρέφεται μὲν γεγενημένος συλλογισμὸς καὶ | |
| εἰλημμένων ἀμφοῖν τῶν προτάσεων, ἀπάγεται δὲ εἰς ἀδύνατον οὐ προομολογηθέντος τοῦ ἀντικειμένου πρότερον, διὰ συλλογισμοῦ δηλον‐ ότι, ἀλλὰ φανεροῦ ὄντος ὅτι ἀληθές. πλὴν τὸ καθόλου κατηγορικὸν ἐν | 36 | |
| 55 | μὲν τῷ μέσῳ καὶ τῷ τρίτῳ δείκνυται, ἐν δὲ τῷ πρώτῳ οὐ δείκνυται. ἀντικείμεναι δέ εἰσι προτάσεις κατὰ μὲν τὴν λέξιν τέτταρες· τὸ πᾶς τῷ οὐδενὶ καὶ τὸ παντὶ τῷ οὐ παντὶ καὶ τὸ τινὶ τῷ οὐδενὶ καὶ τὸ τινὶ τῷ οὐ τινί· κατὰ δὲ ἀλήθειαν τρεῖς, τὸ γὰρ τινὶ τῷ οὐ τινὶ κατὰ λέξιν ἀντίκειται μόνον. ἐν μὲν οὖν τῷ πρώτῳ σχήματι οὐκ ἔστιν ἐξ | |
| 60 | ἀντικειμένων προτάσεων συλλογισμός· ἐν δὲ τῷ μέσῳ ἔσται καὶ ἐκ τῶν ἀντικειμένων καὶ ἐκ τῶν ἐναντίων· ἐν δὲ τῷ τρίτῳ καταφατικῶς μὲν οὐδέποτε ἔσται ἐξ ἀντικειμένων, ἀποφατικῶς δὲ ἔσται καὶ καθό‐ λου καὶ μὴ καθόλου τῶν ὅρων ὄντων. Τὸ δ’ ἐν ἀρχῇ αἰτεῖσθαι καὶ λαμβάνειν ἐστὶν ὡς ἐν γένει λαβεῖν ἐν | |
| 65 | τῷ μὴ ἀποδεικνύναι τὸ προκείμενον· τοῦτο δ’ ἐπισυμβαίνει πολλαχῶς. τὸ δὲ μὴ παρὰ τοῦτο συμβαίνειν τὸ ψεῦδος γίνεσθαι λέγομεν ὅταν ἀναιρεθέντος τούτου μηδὲν ἧττον περαίνηται ὁ συλλογισμός· ὅπερ οὐκ ἔστιν ἐν τοῖς δεικτικοῖς, ἀλλ’ ἐν τοῖς εἰς τὸ ἀδύνατον συλλογισμοῖς. πρὸς τὸ μὴ κατασυλλογίζεσθαι παρατηρητέον, ὅταν ἄνευ τῶν συμπε‐ | |
| 70 | ρασμάτων ἐρωτᾷ τὸν λόγον, ὅπως μὴ δοθῇ δὶς ταὐτὸν ἐν ταῖς προτά‐ σεσι. συμβαίνει δὲ καὶ κατὰ τὴν ὑπόληψιν γίνεσθαι τὴν ἀπάτην, οἷον εἰ ἐνδέχεται τὸ αὐτὸ πλείοσι πρώτως ὑπάρχειν, καὶ τὸ μὲν λεληθέναι τινὰ καὶ οἴεσθαι μηδενὶ ὑπάρχειν, τὸ δὲ εἰδέναι. Ἐπαγωγὴ δέ ἐστι τὸ διὰ τοῦ ἑτέρου θάτερον ἄκρον τῷ μέσῳ συλλο‐ | |
| 75 | γίσασθαι. παράδειγμα δέ ἐστιν, ὅταν τῷ μέσῳ τὸ ἄκρον ὑπάρχον δει‐ χθῇ διὰ τοῦ ὁμοίου τῷ τρίτῳ· δεῖ δὲ καὶ τὸ μέσον τῷ τρίτῳ καὶ τὸ πρῶτον τῷ ὁμοίῳ γνωρίμῳ εἶναι ὑπάρχειν. ἀπαγωγὴ δέ ἐστιν, ὅταν τῷ μέσῳ τὸ πρῶτον δῆλον ᾖ ὑπάρχον, τῷ δὲ ἐσχάτῳ τὸ μέσον ἄδηλον μέν, ὁμοίως δὲ πιστὸν ἢ μᾶλλον τοῦ συμπεράσματος. ἔντασις δέ ἐστι | |
| 80 | πρότασις προτάσει ἐναντία. εἰκὸς δὲ καὶ σημεῖον οὐ ταὐτόν ἐστιν, ἀλλὰ τὸ μὲν εἰκός ἐστι πρότασις ἔνδοξος, τὸ δὲ σημεῖον βούλεται | |
| εἶναι πρότασις ἀποδεικτικὴ ἢ ἀναγκαία ἢ ἔνδοξος. ἐνθύμημα δέ ἐστι συλλογισμὸς ἀτελὴς ἐξ εἰκότων ἢ σημείων. τὸ δὲ φυσιογνωμονεῖν δυ‐ νατόν ἐστιν, εἴ τις δίδωσιν ἅμα μεταβάλλειν τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴ | 37 | |
| 85 | ὅσα φυσικά ἐστι παθήματα. | |
12(1t) | Ἀφορμαὶ τῶν περὶ τὰ γένη ἐπιχειρημάτων | |
| 2 | Ἀξιολογώτατοι τῶν πρὸς τὸ γένος καὶ τὸ ἴδιον, περὶ ὧν πρῶτον ἐπι‐ σκεπτέον ἡμῖν, οὗτοι· εἰ μὴ ἐν τῇ αὐτῇ διαιρέσει τὸ γένος καὶ τὸ εἶ‐ δος τεθῇ, ἀλλὰ τὸ μὲν οὐσία, τὸ δὲ ποιόν, οἷον ἡ μὲν χιὼν καὶ ὁ κύ‐ | |
| 5 | κνος οὐσία, τὸ δὲ λευκὸν οὐκ οὐσία ἀλλὰ ποιόν, ὥστε οὐ γένος τὸ λευκὸν τῆς χιόνος οὐδὲ τοῦ κύκνου. εἰ δὲ μηδενὸς τῶν εἰδῶν ἐνδέχε‐ ται μετέχειν τὸ τεθὲν ἐν τῷ γένει—ἀδύνατον γὰρ τοῦ γένους μετ‐ έχειν μηδενὸς τῶν εἰδῶν μετέχον—, ἂν μή τι τῶν κατὰ τὴν πρώτην διαίρεσιν εἰδῶν ᾖ. σκοπεῖν δὲ καὶ εἴ τι ἄλλο γένος ἐστὶ τοῦ ἀποδοθέν‐ | |
| 10 | τος εἴδους, ὃ μήτε περιέχει τὸ ἀποδοθὲν γένος μήτε ὑπ’ ἐκεῖνό ἐστιν· οἷον εἴ τις τῆς δικαιοσύνης τὴν ἐπιστήμην θείη γένος· ἔστι γὰρ καὶ ἡ ἀρετὴ γένος, καὶ οὐδέτερον τῶν γενῶν τὸ λοιπὸν περιέχει, ὥστε οὐ κἂν εἴη ἡ ἐπιστήμη γένος τῆς δικαιοσύνης. πάλιν εἰ τὴν διαφορὰν ὡς γένος ἀποδέδωκεν· οἷον εἰ τὸ ἀθάνατον θεοῦ γένος· διαφορὰ γάρ ἐστι | |
| 15 | ζῴου τὸ ἀθάνατον. καὶ εἰ τὴν διαφορὰν ὡς εἶδος εἰς τὸ γένος ἔθηκεν, οἷον τὸ περιττὸν ὅπερ ἀριθμόν· διαφορὰ γὰρ ἀριθμοῦ τὸ περιττόν, οὐκ εἶδός ἐστι· πᾶν γὰρ τὸ μετέχον τοῦ γένους εἶδος ἢ ἄτομόν ἐστι. πάλιν εἰ τὸ γένος εἰς τὸ εἶδος ἔθηκεν ἢ τὴν διαφορὰν εἰς τὸ εἶδος. καὶ εἰ τὸ γένος ὡς διαφορὰν εἶπεν, οἷον τῆς κράσεως τὴν μίξιν. καὶ εἰ | |
| 20 | τὸ κατὰ μεταφορὰν λεγόμενον ὡς γένος ἀποδέδωκεν, οἷον τὴν σωφρο‐ σύνην συμφωνίαν. σκοπεῖν δὲ καὶ εἰ τὸ μὲν γένος ἐναντίον τινί, τὸ δὲ εἶδος μηδενί· εἰ γὰρ τὸ γένος ἐναντίον τινί, καὶ τὸ εἶδός ἐστι. πάλιν ἐπὶ τῶν πτώσεων καὶ τῶν συστοίχων, εἰ ὁμοίως ἀκολουθοῦσι καὶ ἀναι‐ | |
| ροῦντι καὶ κατασκευάζοντι· ἅμα γὰρ ἑνὶ καὶ πᾶσιν ὑπάρχει ἢ οὐχ | 38 | |
| 25 | ὑπάρχει· οἷον εἰ ἡ δικαιοσύνη ἐπιστήμη τις, καὶ τὸ δικαίως ἐπιστημόνως καὶ ὁ δίκαιος ἐπιστήμων· ἐὰν δὲ τούτων τι μὴ ᾖ, οὐδὲ τῶν λοιπῶν οὐδέν. ὡσαύτως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν γενέσεων καὶ φθορῶν· οἷον εἰ τὸ οἰκοδομεῖν ἐνεργεῖν, καὶ τὸ ᾠκοδομηκέναι ἐνηργηκέναι· καὶ εἰ τὸ μανθάνειν ἀναμιμνήσκεσθαι, καὶ τὸ μεμαθηκέναι ἀναμεμνῆσθαι· | |
| 30 | καὶ εἰ τὸ διαλύεσθαι φθείρεσθαι, καὶ τὸ διαλελύσθαι ἐφθάρθαι καὶ ἡ διάλυσις φθορά τις. καὶ ἐπὶ τῶν γεννητικῶν δὲ καὶ φθαρτικῶν ὡσαύτως, καὶ ἐπὶ τῶν δυνάμεων καὶ χρήσεων· εἰ γὰρ τὸ φθαρτικὸν διαλυτικόν, καὶ τὸ φθείρεσθαι διαλύεσθαι· καὶ εἰ τὸ γεννητικὸν ποιη‐ τικόν, καὶ τὸ γίνεσθαι ποιεῖσθαι καὶ ἡ γένεσις ποίησις. ὁρᾶν δὲ καὶ εἰ | |
| 35 | τοῦ ἀντικειμένου τὸ ἀντικείμενον γένος, οἷον εἰ τοῦ διπλασίου τὸ πολ‐ λαπλάσιον καὶ τοῦ ἡμίσεως τὸ πολλοστημόριον· δεῖ γὰρ τὸ ἀντικείμε‐ νον τοῦ ἀντικειμένου γένους εἶναι. εἰ οὖν τις θείη τὴν ἐπιστήμην ὅπερ αἴσθησιν, δεήσει καὶ τὸ ἐπιστητὸν ὅπερ αἰσθητὸν εἶναι· οὐκ ἔστι δέ, οὐ γὰρ πᾶν τὸ ἐπιστητὸν αἰσθητόν, καὶ γὰρ τῶν νοητῶν ἔνια | |
| 40 | ἐπιστητά· ὥστε οὐ γένος τὸ αἰσθητὸν τοῦ ἐπιστητοῦ· εἰ δὲ τοῦτο, οὐδὲ ἡ αἴσθησις τῆς ἐπιστήμης. πάλιν εἰ τὴν ἕξιν εἰς τὴν ἐνέργειαν ἔθηκεν ἢ τὴν ἐνέργειαν εἰς τὴν ἕξιν, οἷον τὴν αἴσθησιν κίνησιν διὰ σώματος· ἡ μὲν γὰρ αἴσθησις ἕξις, ἡ δὲ κίνησις ἐνέργεια. διαμαρτά‐ νουσι δὲ καὶ οἱ τὴν ἕξιν εἰς τὴν ἀκολουθοῦσαν δύναμιν τάττοντες, | |
| 45 | οἷον τὴν πραότητα ἐγκράτειαν ὀργῆς καὶ τὴν ἀνδρείαν καὶ τὴν δικαιο‐ σύνην φόβων καὶ κερδῶν ἐγκράτειαν. ἀνδρεῖος μὲν γὰρ καὶ πρᾶος ὁ ἀπαθὴς λέγεται, ἐγκρατὴς δὲ ὁ πάσχων καὶ μὴ ἀγόμενος. πάλιν εἰ κατά τι τὸ εἶδος τοῦ εἰρημένου γένους μετέχει· οὐ δοκεῖ γὰρ κατά τι μετέχεσθαι τὸ γένος, ἀλλὰ διόλου. οὐ γάρ ἐστιν ὁ ἄνθρωπος κατά τι | |
12(50) | ζῷον οὐδὲ ἡ γραμματικὴ κατά τι ἐπιστήμη. σκοπεῖν οὖν εἰ ἐπί τινων κατά τι μετέχεται τὸ γένος, οἷον εἰ τὸ ζῷον ὅπερ αἰσθητὸν ἢ ὁρατὸν εἴρηται· κατά τι γὰρ αἰσθητὸν ἢ ὁρατὸν τὸ ζῷον· κατὰ τὸ σῶμα γὰρ καὶ αἰσθητὸν καὶ ὁρατόν, κατὰ δὲ τὴν ψυχὴν οὔ, ὥστε οὐκ ἂν εἴη γένη τὸ ὁρατὸν καὶ τὸ αἰσθητὸν τοῦ ζῴου. λανθάνουσι δὲ ἐνίοτε καὶ | |
| 55 | τὸ ὅλον εἰς τὸ μέρος τιθέντες, οἷον τὸ ζῷον σῶμα ἔμψυχον· οὐδαμῶς δὲ τὸ μέρος τοῦ ὅλου κατηγορεῖται, ὥστ’ οὐκ ἂν εἴη τὸ σῶμα γένος τοῦ ζῴου, ἐπειδὴ μέρος ἐστίν. ἐνίοτε δὲ διαμαρτάνουσι καὶ τὸ πάθος | |
| εἰς γένος τὸ πεπονθὸς τιθέντες, οἷον ὅσοι τὴν ἀθανασίαν ζωὴν ἀίδιόν φασιν εἶναι· πάθος γὰρ τῆς ζωῆς ἢ σύμπτωμα ἡ ἀθανασία ἔοικεν | 39 | |
| 60 | εἶναι. ὅτι δὲ ἀληθὲς τὸ λεγόμενον, δῆλον ἂν γένοιτο, εἴ τις συγχωρήσειεν ἐκ θνητοῦ τινὰ ἀθάνατον γενέσθαι· οὐδεὶς γὰρ φήσει ἑτέραν αὐτὸν ζωὴν λαμβάνειν, ἀλλὰ σύμπτωμά τι ἢ πάθος αὐτῇ ταύτῃ παραγεγενῆσθαι· ὥστε οὐ γένος ἡ ζωὴ τῆς ἀθανασίας. πάλιν εἰ τὸ πάθος οὗ ἐστι πάθος ἐκείνου γένος φασὶν εἶναι, οἷον τὸ πνεῦμα ἀέρα | |
| 65 | κινούμενον· μᾶλλον γὰρ κίνησις ἀέρος τὸ πνεῦμα, ὁ γὰρ αὐτὸς ἀὴρ διαμένει, ὅταν τε κινῆται καὶ ὅταν μένῃ· ὥστε οὐκ ἔστιν ὅλος ἀὴρ τὸ πνεῦμα. πάλιν εἰ τὸ πᾶσιν ἀκολουθοῦν γένος ἢ διαφορὰν εἶπε· πλείω γὰρ τὰ πᾶσιν ἑπόμενα. οἷον τὸ ὂν καὶ τὸ ἓν τῶν πᾶσιν ἑπομένων ἐστίν. εἰ οὖν τὸ ὂν γένος ἀποδέδωκε, δηλονότι πάντων ἂν εἴη γένος, | |
| 70 | ἐπειδὴ κατηγορεῖται αὐτῶν· κατ’ οὐδενὸς γὰρ τὸ γένος ἀλλ’ ἢ κατὰ τῶν εἰδῶν κατηγορεῖται, ὥστε καὶ τὸ ἓν εἶδος ἂν εἴη τοῦ ὄντος. συμ‐ βαίνει οὖν κατὰ πάντων ὧν τὸ γένος κατηγορεῖται καὶ τὸ εἶδος κατη‐ γορεῖσθαι, ἐπειδὴ τὸ ὂν καὶ τὸ ἓν κατὰ πάντων ἁπλῶς κατηγορεῖται, δέον δὲ ἐπ’ ἔλαττον τὸ εἶδος κατηγορεῖσθαι. ἐπεὶ δὲ δοκεῖ τισι καὶ ἡ | |
| 75 | διαφορὰ ἐν τῷ τί ἐστι τῶν εἰδῶν κατηγορεῖσθαι, χωριστέον τὸ γένος ἀπὸ τῆς διαφορᾶς χρώμενον τοῖς εἰρημένοις στοιχείοις· πρῶτον μὲν ὅτι τὸ γένος ἐπὶ πλέον λέγεται τῆς διαφορᾶς· εἶθ’ ὅτι κατὰ τὴν τοῦ τί ἐστιν ἀπόδοσιν μᾶλλον ἁρμόττει τὸ γένος ἢ τὴν διαφορὰν εἰπεῖν, ὁ γὰρ ζῷον εἰπὼν τὸν ἄνθρωπον μᾶλλον δηλοῖ τί ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ἢ ὁ | |
| 80 | πεζόν· καὶ ὅτι ἡ μὲν διαφορὰ ποιότητα τοῦ γένους ἀεὶ σημαίνει, τὸ δὲ γένος τῆς διαφορᾶς οὔ· ὁ μὲν γὰρ εἰπὼν πεζὸν ποιόν τι ζῷον λέ‐ γει, ὁ δὲ ζῷον εἰπὼν ποιόν τι οὐ λέγει πεζόν. Ταῦτά σοι ἐκ πολλῶν ὀλίγα συνηριθμήμεθα ἐπιτετμημένως εἰς μέ‐ τρον ἐπιστολῆς, ἵν’ ἔχοις ἐντεῦθεν καὶ περὶ τῶν λοιπῶν ἐφοδεύειν καὶ | |
| 85 | εἰδέναι τίνα μὲν κυρίως γένη, τίνα δὲ δοκοῦντα μέν, οὐκ ὄντα δέ. | |
13(1t) | Περὶ ἐρωτήματος διαλεκτικοῦ καὶ περὶ διαλεκτικῆς | |
| 2 | Οὐχ ἁπλοῦν τι πρᾶγμα ἐρώτημα διαλεκτικόν. δεῖ γὰρ πρῶτον, φησὶν | |
| ὁ φιλόσοφος, ἐρωτᾶν μέλλοντα τὸν τόπον εὑρεῖν ὅθεν ἐπιχειρητέον, δεύτερον δὲ ἐρωτηματίσαι καὶ τάξα καθ’ ἕκαστα πρὸς ἑαυτόν, τὸ δὲ | 40 | |
| 5 | λοιπὸν καὶ τρίτον εἰπεῖν ἤδη ταῦτα πρὸς ἕτερον, διελόμενον τὰς προ‐ τάσεις ὅσαι ληπτέαι παρὰ τὰς ἀναγκαίας. ἀναγκαῖαι δὲ λέγονται δι’ ὧν ὁ συλλογισμὸς γίνεται· αἱ δὲ παρὰ ταύτας λαμβανόμεναι τέτταρές εἰσιν· ἢ γὰρ ἐπαγωγῆς χάριν τοῦ δοθῆναι τὸ καθόλου, ἢ εἰς ὄγκον τοῦ λόγου, ἢ πρὸς κρύψιν τοῦ συμπεράσματος, ἢ πρὸς τὸ σαφέστερον | |
| 10 | εἶναι τὸν λόγον. τὰς μὲν οὖν ἀναγκαίας, δι’ ὧν ὁ συλλογισμός, οὐκ εὐθὺς προτατέον, ἀλλ’ ἀποστατέον ὅτι ἀνωτάτω, οἷον μὴ τῶν ἐναντίων ἀξιοῦντα τὴν αὐτὴν ἐπιστήμην, ἂν τοῦτο βούληται λαβεῖν, ἀλλὰ τῶν ἀντικειμένων. τεθέντος γὰρ τούτου καὶ ὅτι τῶν ἐναντίων ἡ αὐτὴ συλ‐ λογιεῖται· ἐὰν δὲ μὴ τιθῇ, δι’ ἐπαγωγῆς ληπτέον τὰς ἀναγκαίας, προ‐ | |
| 15 | τείνοντα ἐπὶ τῶν κατὰ μέρος ἐναντίων· ἢ γὰρ διὰ συλλογισμοῦ ἢ δι’ ἐπαγωγῆς ταύτας ληπτέον· ὅσαι δὲ λίαν προφανεῖς εἰσι, καὶ αὐτὰς προτείνοντα· ἀδηλότερόν τε γὰρ ἀεὶ ἐν τῇ ἀποστάσει καὶ τῇ ἐπαγωγῇ τὸ συμβησόμενον. κρύπτοντα δὲ προσυλλογίζεσθαι· εἴη δ’ ἂν τοῦτο, εἴ τις μὴ μόνον τὰς ἀναγκαίας, ἀλλὰ καὶ τῶν πρὸς ταῦτα χρησίμων τινὰ | |
| 20 | συλλογίζοιτο. ἔτι τὰ συμπεράσματα μὴ λέγειν, ἀλλ’ ὕστερον ἀθρόα συλλογίζεσθαι. χρήσιμον δὲ καὶ τὸ μὴ συνεχῆ τὰ ἀξιώματα λαμβάνειν ἐξ ὧν οἱ συλλογισμοί, ἀλλ’ ἐναλλάξ. ἔτι τὸ προτείνειν οὐ δι’ αὐτὸ ἀλλ’ ἄλλου χάριν προτείνοντα. χρήσιμον δὲ καὶ τὸ ἐπιλέγειν ὅτι σύνηθες καὶ λεγόμενον τὸ τοιοῦτον καὶ τὸ μὴ σπουδάζειν, κἂν ὅλως χρήσιμον | |
| 25 | ᾖ· καὶ τὸ μηκύνειν καὶ παρεμβάλλειν τὰ μηθὲν χρήσιμα πρὸς τὸν λό‐ γον. χρηστέον δὲ ἐν τῷ διαλέγεσθαι τῷ μὲν συλλογισμῷ πρὸς τοὺς διαλεκτικοὺς μᾶλλον ἢ πρὸς τοὺς πολλούς, τῇ δὲ ἐπαγωγῇ ἐναντίον πρὸς τοὺς πολλούς. Ἐπεὶ δὲ ὅλως περὶ διαλεκτικοῦ ἐπεβαλόμην σοι λέγειν προβλήμα‐ | |
| 30 | τος, δεῖν ᾠήθην καὶ περὶ διαλεκτικῆς ὅλως διδάξαι σε. τὸ γοῦν ὄνομα τοῦτο οἱ μὲν ἀπὸ τῆς Στοᾶς ἐπιστήμην τοῦ ἀληθῶς λέγειν τίθενται καὶ φέρουσι τοὔνομα κατὰ τῆς τελεωτάτης φιλοσοφίας. καὶ Πλάτων δὲ τὴν διαιρετικὴν μέθοδον ἐξυμνῶν καὶ ταύτης θέμενος ἔργον εἶναι τὸ δύνασθαι τό τε ἓν πολλὰ ποιεῖν καὶ τὰ πολλὰ εἰς ἓν ἀνάγειν τὴν | |
| 35 | αὐτὴν ταύτην διαλεκτικὴν καλεῖ. ὁ δέ γε Ἀριστοτέλης τὸ μὲν ἐξ ἀλη‐ θῶν καὶ οἰκείων τῷ προκειμένῳ καὶ πρώτων καὶ γονιμωτέρων δεικνύ‐ ναι καὶ συνάγειν τὸ προκείμενον συλλογισμοῦ ἀποδεικτικοῦ τίθεται· τὸ δὲ δι’ ἐνδόξων συλλογίζεσθαι διαλεκτικόν, φησί, καὶ διαλεκτικὴν ἀκολούθως τὴν διὰ τῶν τοιούτων συλλογιστικήν· τὴν δὲ ἐκ φαινο‐ | 41 |
| 40 | μένων ἐνδόξων συλλογιζομένην σοφιστικήν. ἥγηται γὰρ ὁ φιλόσοφος τὸν συλλογισμὸν καθὸ συλλογισμός ἐστι μηδὲν ἄλλο ἄλλου διαφέρειν, εἶναι δὲ αὐτῶν τὴν διαφορὰν τὴν μὲν κατὰ τὰ εἴδη τῶν προτάσεων, τὴν δὲ κατὰ τοὺς τρόπους καὶ τὰ σχήματα, τὴν δὲ κατὰ τὴν ὕλην περὶ ἥν εἰσιν. ὧν ἡ μὲν πρώτη διαφορὰ ποιεῖ τῶν συλλογισμῶν τοὺς | |
| 45 | μὲν κατηγορικούς, τοὺς δὲ ὑποθετικούς, ἡ δὲ δευτέρα τοὺς μὲν τε‐ λείους, τοὺς δὲ ἀτελεῖς, ἡ δὲ τρίτη ἡ κατὰ τὴν ὕλην τοὺς μὲν ποιεῖ ἀποδεικτικούς, τοὺς δὲ διαλεκτικούς, τοὺς δὲ ἐριστικούς. οἱ γὰρ δὴ συλλογισμοὶ ὅ τε λέγων ‘πᾶς ἄνθρωπος γελαστικόν· οὐδὲν γελαστικὸν ἵπποσ‘ καὶ ὁ λέγων ‘πᾶς ἄνθρωπος γελαστικόν· οὐδεὶς ἵππος γελαστι‐ | |
13(50) | κόν‘ ἔτι τε ὁ λέγων ‘πᾶν γελαστικὸν ἄνθρωπος· οὐδὲν γελαστικὸν ἵπ‐ ποσ‘ τὴν αὐτὴν ὕλην ἔχοντες οὔκ εἰσιν ἀλλήλοις οἱ αὐτοὶ παρὰ τὴν διάφορον τῶν προτάσεων λῆψίν τε καὶ θέσιν. ἔστι γὰρ αὐτῶν ὁ μὲν ἐν τῷ πρώτῳ, ὁ δὲ ἐν τῷ δευτέρῳ, ὁ δὲ ἐν τῷ τρίτῳ σχήματι. Περὶ δὲ τῆς οὕτω διαλεκτικῆς λεγομένης Ἀριστοτέλης μὲν καὶ ἐν | |
| 55 | ἄλλοις βιβλίοις πεπραγμάτευται, μάλιστα δὲ ἐν τούτοις ἃ ἐπιγράφεται Τοπικὰ ἀπὸ τοῦ τόπους τινὰς ἐν αὐτοῖς παραδίδοσθαι, ἀφ’ ὧν ὁρμώμενοι δυνησόμεθα περὶ παντὸς 〈τοῦ〉 προτεθέντος δι’ ἐνδόξων συλλογίζεσθαι. οὐ γὰρ οἷόν τε περὶ παντὸς τοῦ προτεθέντος ἐξ ἀλη‐ θῶν συλλογίσασθαι. τὸ γὰρ ὅτι ἡ ἡδονὴ ἀγαθὸν τέλος δι’ ἀληθῶν μὲν | |
| 60 | οὐχ οἷόν τε δεῖξαι, ὅτι μηδὲ ἀληθὲς τὸ δεικνύμενον, δι’ ἐνδόξων μέν‐ τοι οἷόν τε. ὁ γὰρ τόπος ἀρχή τίς ἐστιν ἢ στοιχεῖον, ἀφ’ οὗ λαμβάνο‐ μεν τὰς περὶ ἕκαστον ἀρχὰς ἐπιστήσαντες τὴν διάνοιαν, τῇ περιγραφῇ μὲν ὡρισμένος, τοῖς δὲ καθ’ ἕκαστα ἀόριστος. Κοινὸν δὲ διαλεκτικῇ καὶ ῥητορικῇ τὸ μὴ περὶ ἕν τι γένος ἀφωρισ‐ | |
| 65 | μένον πραγματεύεσθαι, καὶ τὸ δι’ ἐνδόξων καὶ πιθανῶν καὶ μὴ δι’ οἰ‐ κείων ἀρχῶν τῷ προκειμένῳ, καὶ τὸ ὁμοίως περὶ τὰ ἀντικείμενα ἀλλή‐ λοις εἶναι· διαφέρουσι δὲ ἀλλήλων τῷ τὴν μὲν διαλεκτικὴν περὶ πᾶσαν | |
| ὕλην τῇ δυνάμει κεχρῆσθαι καὶ ἐν ἐρωτήσει ποιεῖσθαι τοὺς λόγους, τὴν δὲ ῥητορικὴν περὶ τὴν πολιτικὴν μᾶλλον καὶ διεξοδικῶς ὡς ἐπὶ τὸ | 42 | |
| 70 | πλεῖστον καὶ περὶ τῶν καθ’ ἕκαστα μᾶλλον λέγειν. Χρήσιμος δὲ ἡ διαλεκτικὴ πραγματεία πρὸς τρία ταῦτα· πρὸς γυμ‐ νασίαν, πρὸς τὰς ἐντεύξεις, πρὸς τὰς κατὰ φιλοσοφίαν ἐπιστήμας. Ἔστι δὲ ἀριθμῷ ἴσα καὶ τὰ αὐτὰ ἐξ ὧν τε οἱ λόγοι καὶ περὶ ὧν οἱ συλλογισμοί. γίνονται γὰρ οἱ λόγοι ἐκ τῶν προτάσεων· περὶ ὧν δὲ οἱ | |
| 75 | συλλογισμοὶ τὰ προβλήματά ἐστι. πᾶσα δὲ πρότασις καὶ πᾶν πρό‐ βλημα ἢ γένος ἢ ἴδιον ἢ συμβεβηκὸς δηλοῖ· καὶ γὰρ τὴν διαφορὰν ὡς οὖσαν γενικὴν ὁμοῦ τῷ γένει τακτέον. ἐπεὶ δὲ τοῦ ἰδίου τὸ μὲν τί ἦν εἶναι σημαίνει, τὸ δ’ οὐ σημαίνει, τὸ μὲν τί ἦν εἶναι σημαῖνον ὅρος, τὸ δὲ λοιπὸν προσαγορευέσθω ἴδιον. τὸ δὲ ταὐτόν, ὡς τύπῳ διαλαβεῖν, | |
| 80 | τριχῇ διαιρεῖται· ἢ γὰρ ἀριθμῷ ἢ εἴδει ἢ γένει τὸ ταὐτὸν εἰώθαμεν προσαγορεύειν. ὑπάρχουσι δ’ αἱ ῥηθεῖσαι τέτταρες διαφοραὶ περὶ τὰ δέκα γένη τῶν κατηγοριῶν. ἔστι δὲ πρότασις διαλεκτικὴ ἐρώτησις ἔν‐ δοξος ἢ πᾶσιν ἢ τοῖς πλείστοις ἢ τοῖς σοφοῖς, καὶ τούτοις ἢ πᾶσιν ἢ πλείστοις ἢ τοῖς μάλιστα γνωρίμοις, μὴ παράδοξος. | |
14(1t) | Σύντομος παράδοσις τῶν δεκατριῶν παραλογισμῶν | |
| 2 | Συστεῖλαί σοι εἰς μέτρον ἐπιστολῆς τοὺς σοφιστικοὺς ἐδεήθης ἐλέγ‐ χους· αὐτὸ γοῦν τοῦτο ποιεῖν ἐπιβέβλημαι. εἰσὶ δὲ τρόποι τοῦ ἐλέγχειν δύο· οἱ μὲν γάρ εἰσι παρὰ τὴν λέξιν, οἱ δ’ ἔξω τῆς λέξεως. | |
| 5 | Ἔστι δὲ τὰ παρὰ τὴν λέξιν ἐμποιοῦντα τὴν φαντασίαν ἓξ τὸν ἀριθ‐ μόν· ταῦτα δ’ ἔστιν· Ὁμωνυμία, οἷον ‘μανθάνουσιν οἱ ἐπιστάμενοι· τὰ γὰρ ἀποστοματιζό‐ μενα μανθάνουσιν οἱ γραμματικοί‘. τὸ γὰρ μανθάνειν ὁμώνυμον, τό τε ξυνιέναι χρώμενον τῇ ἐπιστήμῃ καὶ τὸ λαμβάνειν ἐπιστήμην. | |
| 10 | Ἀμφιβολία, οἷον ‘ὅ τις ὁρᾷ, τοῦτο πάντως ὁρᾷ· τὸν κίονα ὁ δεῖνα ὁρᾷ· ὁ κίων ἄρα ὁρᾷ‘. ἀμφιβάλλεται γὰρ ἐν τῷ ‘τοῦτο πάντως ὁρᾷ‘ πότερον αὐτὸς ὁρᾷ ὁ ὁρῶν ἢ τὸ ὁρώμενον. | |
| Σύνθεσις, οἷον ‘δυνατὸν τὸν καθήμενον βαδίζειν· ὁ δεῖνα κάθηται· βαδίζει ἄρα‘. ἐν ταύτῃ γὰρ ἔχει τὸν παραλογισμὸν ὁ ἔλεγχος ὡς δυνα‐ | 43 | |
| 15 | μένης τῆς ἐννοίας καὶ συνθέτως νοεῖσθαι. Διαίρεσις, οἷον ‘τὰ πέντε δύο καὶ τρία· τὰ δύο καὶ τρία εἰς ἀριθ‐ μοὺς διαιρεῖσθαι οὐ δύνανται· τὰ πέντε ἄρα εἰς ἀριθμοὺς διαιρεῖσθαι οὐ δύνανται‘. ψεῦδος τοῦτο· συνέβη δὲ τὸ ψεῦδος ἀπὸ τοῦ διαιρεῖσθαι τὰ πέντε ἐν τῇ πρώτῃ προτάσει εἰς δύο καὶ τρία καὶ ἰδίᾳ περὶ ἑκά‐ | |
| 20 | στου τὴν δευτέραν πρότασιν ἀποφαίνεσθαι. Προσῳδία, οἷον ‘κῆρ σημαίνει τὴν ψυχήν· Ἀγαμέμνονι δὲ τὸ πολε‐ μεῖν κὴρ εἴδετο εἶναι· Ἀγαμέμνονι ἄρα τὸ πολεμεῖν ψυχὴ εἴδετο εἶναι‘. Σχῆμα λέξεως, οἷον ‘τὸ μανθάνειν ἐνεργητικόν ἐστι· τὸ δὲ ἐνεργεῖν περὶ τὴν μάθησιν διδάσκειν ἐστί· τὸ μανθάνειν ἄρα διδάσκειν ἐστίν‘. | |
| 25 | Οἱ μὲν οὖν παρὰ τὴν λέξιν παραλογισμοὶ οὗτοι· τῶν δ’ ἔξω τῆς λέ‐ ξεως παραλογισμῶν εἴδη ἐστὶν ἑπτά. ἓν μὲν παρὰ τὸ συμβεβηκός· δεύ‐ τερον δὲ τὸ ἁπλῶς ἢ μὴ ἁπλῶς ἀλλὰ πῇ ἢ ποῦ ἢ ποτὲ ἢ πρός τι λέ‐ γεσθαι· τρίτον τὸ παρὰ τὴν 〈τοῦ〉 ἐλέγχου ἄγνοιαν· τέταρτον τὸ παρὰ τὸ ἑπόμενον· πέμπτον τὸ παρὰ τὸ ἐν ἀρχῇ λαμβάνειν· ἕκτον τὸ μὴ αἴ‐ | |
| 30 | τιον ὡς αἴτιον τιθέναι· ἕβδομον τὸ τὰ πλείω ἐρωτήματα ἓν ποιεῖν. Οἱ μὲν οὖν παρὰ τὸ συμβεβηκὸς παραλογισμοί εἰσιν, ὅταν ὁμοίως ὁτιοῦν ἀξιωθῇ τῷ πράγματι καὶ τῷ συμβεβηκότι ὑπάρχειν. ἐπεὶ γὰρ τῷ αὐτῷ πολλὰ συμβέβηκεν, οὐκ ἀνάγκη πᾶσι τοῖς κατηγορουμένοις καὶ καθ’ οὗ κατηγορεῖται ταῦτα πάντα ὑπάρχειν· πάντα γὰρ οὕτως | |
| 35 | ἔσται τὰ αὐτά· οἷόν φασιν οἱ σοφισταί ‘ὁ Σωκράτης ἕτερον Κορίσκου· ὁ Κόρισκος ἄνθρωπος· ὁ Σωκράτης ἄρα ἕτερον ἀνθρώπου‘, ὅπερ ἐστὶ ψεῦδος. λέγεται δὲ παρὰ τὸ συμβεβηκὸς διὰ τὸ συμβεβηκέναι οὗ ἔφησεν ἕτερον εἶναι τοῦτον εἶναι ἄνθρωπον. παρὰ τὸ συμβεβηκὸς δὲ κἀκεῖνα ὅσα μὴ οὐσιωδῶς κατηγορεῖται τοῦ ὑποκειμένου, οἷον τὸ γέ‐ | |
| 40 | νος, τὸ εἶδος, τὸ δισύλλαβον, τὸ τρισύλλαβον, τὸ οὐδέτερον. παρὰ τὸ συμβεβηκὸς δὲ λέγονται, διότι τοῦ ζῴου οὐ κατ’ οὐσίαν κατηγοροῦνται τὰ εἰρημένα, ἀλλὰ τὸ αἰσθητικὸν καὶ τὸ ἔμψυχον καὶ τὸ σῶμα. Οἱ δὲ παρὰ τὸ πῇ ἢ ἁπλῶς παραλογισμοί εἰσιν ἢ ὅταν τὰ πῇ, ὅ ἐστιν ἅμα, κατηγορούμενα ἁπλῶς, τουτέστιν ἰδίᾳ, κατηγορήσωμεν· | |
| 45 | οἷον ‘ὁ πατὴρ μείζων τοῦ υἱοῦ τῷ αἰτίῳ· τὸ αἴτιον φύσει· ὁ πατὴρ ἄρα μείζων τοῦ υἱοῦ φύσει‘. ἔψευσται, διότι τὸ αἴτιον συναπτῶς ὀφεί‐ λει τῷ φύσει λέγεσθαι, οἷον ‘ὁ πατὴρ μείζων τοῦ υἱοῦ τῷ τῇ φύσει αἰ‐ τίῳ‘, διαιρεθὲν δὲ τὸν παραλογισμὸν ἐποίησεν. ἢ ὅταν τὰ ἁπλῶς ἤγουν ἰδίᾳ κατηγορούμενα πῇ, ὅ ἐστιν ἅμα, κατηγορήσωμεν· οἷον ‘Σίμων | 44 |
14(50) | σκυτεὺς ἀγαθός· ὁ ἀγαθὸς σκυτεὺς ἀγαθῶν πεδίλων δημιουργός· ὁ Σίμων ἄρα ἀγαθῶν πεδίλων δημιουργόσ‘. ἔψευσται, ὅτι ὁ Σίμων σκυ‐ τεὺς μὲν τὴν τέχνην, ἀγαθὸς δὲ τοὺς τρόπους· καὶ κατηγορεῖται αὐτοῦ τὸ μὲν σκυτεὺς κατὰ τὴν τέχνην, τὸ δὲ ἀγαθὸς κατὰ τὸ εἶδος τῆς ζωῆς. τοιοῦτος γὰρ ἦν ὁ σκυτεὺς ἐκεῖνος ὁ τῷ Σωκράτει συγγεγονώς, | |
| 55 | τὴν μὲν σκυτικὴν οὐ πάνυ τι διακριβωσάμενος, τὴν δὲ ἕξιν τῆς ψυχῆς ἀγαθός. τὰ γοῦν ἁπλῶς κατηγορούμενα τοῦ σκυτέως ἅμα κατηγορη‐ θέντα τὴν ἀπάτην ἐποίει. οὔτε γὰρ πάντα τὰ ἅμα κατηγορούμενα καὶ ἰδίᾳ κατηγορεῖται οὔτε τὰ ἰδίᾳ καὶ ἅμα, ἀλλ’ ἐκεῖνα καὶ ἰδίᾳ καὶ ἅμα κατηγορεῖσθαι δύναται, ὅσα οὐσιωδῶς κατηγορεῖταί τινος· καὶ εἴ τις | |
| 60 | ἁπλῶς φήσει τὰς συμπλοκὰς γίνεσθαι, πολλὰ συμβαίνει λέγειν ἄτοπα. τῶν δὴ κατηγορουμένων καὶ ἐφ’ οἷς κατηγορεῖσθαι συμβαίνει, ὅσα μὲν λέγεται κατὰ συμβεβηκὸς ἢ κατὰ τοῦ αὐτοῦ ἢ θάτερον κατὰ θατέρου, ταῦτα οὐκ ἔστιν ἕν. ἀληθὲς δέ ἐστιν εἰπεῖν κατὰ τοῦ τινὸς ἤτοι ἅμα καὶ ἁπλῶς ἤτοι χωρίς, οἷον τὸν τινὰ ἄνθρωπον ἄνθρωπον ἢ τὸν τινὰ | |
| 65 | λευκὸν ἄνθρωπον λευκόν. οὐκ ἀεὶ δέ, ἀλλ’ ἐν ὅσαις κατηγορίαις μήτε ἐναντιότης ἔνεστι καὶ ἐὰν λόγοι ἀντὶ ὀνομάτων λέγωνται καὶ καθ’ ἑαυτὰ κατηγορῆται καὶ μὴ κατὰ συμβεβηκός, οἷον ὅταν ἐν τῷ προκει‐ μένῳ μὴ ἐνυπάρχῃ τι τῶν ἀντικειμένων, οἷον ἐν τῷ τεθνεῶτι· λέγεται γὰρ ἄνθρωπος καὶ οὐκ ἄνθρωπος· καὶ ὅταν μὴ τὸ μὲν τῶν λεγομένων | |
| 70 | ὁμοῦ καθ’ αὑτὸ λέγηται, ὡς ‘Ὅμηρος ποιητήσ‘, τὸ δὲ κατὰ συμ‐ βεβηκός, ἤγουν τὸ ‘ἔστι‘· καὶ ὅταν οἱ περὶ τὰ κατηγορούμενα λόγοι ἤγουν ὁρισμοί εἰσιν ἐναντίοι, οἷον ‘κίβδηλος χρυσός ἐστιν‘. ὥστε ἐν οἷς τῶν ἅμα λεγομένων τι τῶν τριῶν τούτων θεωρεῖται, χωρὶς αὐτὰ οὐ δύ‐ ναται λέγεσθαι· ἐν οἷς δὲ μὴ θεωρῆται, ἐπὶ τούτων τὸ τί καὶ ἁπλῶς | |
| 75 | ἀληθὲς ἔσται εἰπεῖν. Παρὰ δὲ τὸ ἑπόμενον παραλογισμὸς γίνεται, οἷον ‘ὁ δεῖνα νύκτωρ | |
| πλανᾶται· ὁ νύκτωρ πλανώμενος κλέπτης ἐστίν· ὁ δεῖνα ἄρα κλέπτης ἐστί‘. λέγεται δὲ τὸ τοιοῦτον παρὰ τὸ ἑπόμενον διὰ τὸ ἕπεσθαι τῷ κλέπτῃ τὸ πλανᾶσθαι νύκτωρ. | 45 | |
| 80 | Ὁ δὲ παρὰ τὸ ἐν ἀρχῇ λαμβάνειν παραλογισμός ἐστι τὸ δι’ ἑαυτοῦ δεικνύναι τὸ μὴ δι’ ἑαυτοῦ δῆλον καὶ πρότασιν ποιεῖσθαι τὸ πρό‐ βλημα· οἷον ‘ἡ ψυχὴ ἄφθαρτος· τὸ ἄφθαρτον ἀθάνατον· ἡ ψυχὴ ἄρα ἀθάνατοσ‘. οὐδὲν ἀποδέδεικται, ἀλλὰ τὸ ἐξ ἀρχῆς ᾔτηται· ταὐτὸν γὰρ τῷ ἀθανάτῳ τὸ ἄφθαρτον, καὶ πρότασις ἡ ὅτι ‘ἡ ψυχὴ ἄφθαρτοσ‘ ἡ | |
| 85 | αὐτὴ τῷ προβλήματι. Ἕτερος παραλογισμὸς παρὰ τὸ μὴ αἴτιον ὡς αἴτιον τιθέναι· γίνεται δὲ τοῦτο ἐν τοῖς δι’ ἀδυνάτου συλλογισμοῖς, ὅταν καὶ δίχα τῆς ὑποθέ‐ σεως οὐδὲν ἧττον περαίνηται τὸ ἀδύνατον, οἷον εἰ βουλόμενοι δεῖξαι δι’ ἀδυνάτου ὅτι τὸ λευκὸν οὐ παντὶ ζῴῳ, εἴπωμεν οὕτως· ‘εἰ γὰρ | |
| 90 | παντὶ ζῴῳ τὸ λευκόν, τὸ δὲ ζῷον παντὶ ἐμψύχῳ, τὸ δὲ ἔμψυχον παντὶ φυτῷ, τὸ ζῷον ἄρα παντὶ φυτῷ· ὅπερ ἄτοπον‘. ἀλλὰ τουτὶ τὸ ἄτοπον οὐ παρὰ τὴν ὑπόθεσιν συνέβη τὴν ὅτι ‘τὸ λευκὸν παντὶ ζῴῳ‘, ἀλλὰ παρ’ ἐκείνην τὴν λέγουσαν ὅτι ‘τὸ ζῷον παντὶ ἐμψύχῳ‘. Ἕτερος παραλογισμὸς παρὰ τὸ τὰ πλείω ἐρωτήματα ἓν ποιεῖν· ὁ | |
| 95 | γὰρ τοῦτο ποιῶν κατασοφίζεται οὕτως· ‘ὁ δεῖνα Σωκράτην καὶ Πλάτωνα τύπτει· ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Πλάτων ἄνθρωπός ἐστιν· ὁ δεῖνα ἄρα ἄνθρωπον ἀλλ’ οὐκ ἀνθρώπους τύπτει‘. ἔψευσται κατ’ ἀμφότερα, εἴτε τὸν καθ’ ἕκαστα καὶ ἕνα τῷ ἀριθμῷ νοήσομεν ἄνθρωπον, εἴτε τὸν καθόλου· δύο γὰρ σημαίνει τὸ ἄνθρωπος, τὸν ἕνα τῷ ἀριθμῷ ἄν‐ | |
14(100) | θρωπον καὶ τὸν ἐν εἴδει· ὧν ἐπ’ οὐδενὸς ἀληθὲς τὸ συμπέρασμα. λέγε‐ ται δὲ παρὰ τὸ τὰ πλείω ἐρωτήματα ἓν ποιεῖν, ὅτι ἕκαστον τῶν ὑπο‐ κειμένων ἰδίας ἐρωτήσεως δεῖται. Ἔστι παραλογισμὸς καὶ ὁ παρὰ τὴν τοῦ ἐλέγχου ἄγνοιαν· λέγεται δὲ οὕτως ὅτι ὁ εἰδὼς τί ποτέ ἐστιν ἔλεγχος οὐ περιπεσεῖται τῷ | |
| 105 | τοιούτῳ σοφίσματι. ἔλεγχος δέ ἐστιν ἀντίφασις τοῦ αὐτοῦ καὶ ἑνός, ἵνα μὴ περὶ ἄλλου καὶ ἄλλου πειρώμεθα, οἷον μὴ ὀνόματος μόνον ἀλλὰ καὶ πράγματος. οὐ γὰρ μόνον τὸ ὄνομα ἓν εἶναι χρή, ἀλλὰ καὶ τὸ σημαινόμενον πρᾶγμα ἕν. τοῦτο δὲ εἴρηκε διὰ τὰς ὁμωνύμους φωνάς. καὶ ὀνόματος, φησί, μὴ συνωνύμου, οἷον ‘ζῷον περιπατεῖ, ζῷον | |
| 110 | οὐ περιπατεῖ‘· ἐνδέχεται γὰρ τὶ μὲν ζῷον περιπατεῖν, τὶ δὲ μή. μὴ συναριθμουμένου δέ, φησί, τοῦ ἐν ἀρχῇ, τουτέστι μὴ λαμβανομένου | |
| τοῦ ζητήματος εἰς τὸν λόγον τῆς ἀποδείξεως, ὅπερ ἐστὶ τὸ ἐν ἀρχῇ αἰ‐ τεῖσθαι περὶ οὗ εἰρήκαμεν. καὶ κατὰ τὸ αὐτό, φησί, καὶ πρὸς τὸ αὐτὸ καὶ ὡσαύτως καὶ ἐν τῷ αὐτῷ χρόνῳ. πρὸς μὲν τὸ αὐτό, οἷον ὅτι τὰ | 46 | |
| 115 | δύο διπλάσια καὶ οὐ διπλάσια· πρὸς ἄλλο γὰρ καὶ ἄλλο τοῦτο εἶναι λέγεται. κατὰ δὲ τὸ αὐτό, ἵνα μὴ κατ’ ἄλλο 〈καὶ ἄλλο〉 μέρος λέγωμέν τι ὑπάρχειν. ὡσαύτως δέ, ἵνα μὴ τὸ μὲν δυνάμει, τὸ δὲ ἐνεργείᾳ λέγωμεν. καὶ ἐν τῷ αὐτῷ δὲ χρόνῳ· τὸ γὰρ κατ’ ἄλλον καὶ ἄλλον χρό‐ νον φαῦλόν τε καὶ οὐ φαῦλον λέγειν τὸν αὐτὸν οὐκ ἀδύνατον. | |
15(1t) | Τοῦ Ψελλοῦ περὶ προτάσεων ὀφειλουσῶν ἀλλήλαις συναληθεύειν | |
| 2 | Ἐπὶ τῶν προτάσεων τῶν ὀφειλουσῶν ἀλλήλαις συναληθεύειν δύο ταῦτά σε παραφυλάττειν χρή, τὴν αὐτήν τε ποσότητα καὶ τὸν αὐτὸν ὑποκείμενον, ἐναλλάττειν δὲ δύο, τόν τε κατηγορούμενον καὶ τὴν ποι‐ | |
| 5 | ότητα. λέγω δὴ τὸν αὐτὸν ὑποκείμενον, ἵνα, εἰ μὲν ἐν τῇ καταφάσει ὡρισμένος ὑπάρχει, ὡρισμένος τεθῇ καὶ ἐν τῇ ἀποφάσει, εἰ δὲ ἐκεῖσε ἀόριστος, καὶ ἐνταῦθα ἀόριστος. ὡσαύτως καὶ ὁ κατηγορούμενος, εἰ μὲν ἐν τῇ καταφάσει ἁπλοῦς, ἐν ταύτῃ ἐκ μεταθέσεως, εἰ δὲ ἐν ἐκείνῃ ἐκ μεταθέσεως, ἐν ταύτῃ ἁπλοῦς. καὶ παράδειγμα· ‘πᾶς ἄνθρωπος | |
| 10 | ζῷόν ἐστιν, οὐδεὶς ἄνθρωπος οὐ ζῷόν ἐστιν‘. ἐτηρήθη μὲν τὸ αὐτὸ πο‐ σὸν καὶ ὁ αὐτὸς ὑποκείμενος· ἀμφότεραι γὰρ αἱ προτάσεις καθόλου καὶ οἱ ὑποκείμενοι ὡρισμένοι· ἐνηλλάγη δὲ τό τε ποιὸν καὶ ὁ κατηγο‐ ρούμενος· ἐκεῖ μὲν γὰρ κατάφασις καὶ ὧδε ἀπόφασις, κἀκεῖ μὲν ἁπλοῦς ὁ κατηγορούμενος, ἐνταῦθα δὲ ἐκ μεταθέσεως. | |
16(1t) | Τοῦ αὐτοῦ ἕτεραι ἐπιλύσεις φυσικῶν ἀπορημάτων πρὸς τοὺς ἰδίους | |
| 2t | μαθητὰς καὶ ἑτέρους ἐπερωτῶντας | |
| 3t | αʹ. Πότε ψυχοῦνται τὰ ἔμβρυα | |
| 4 | Ἠρώτησας πότε ψυχοῦνται τὰ ἔμβρυα· ἀντερωτῶ δέ σε κἀγώ, πότε‐ | |
| 5 | ρον βούλει ἀποκριθῆναί σοι ὃ τῶν παρ’ ἡμῖν φιλοσοφησάντων ἐδόξα‐ σαν ἔνιοι ἢ ἅπερ ᾠήθησαν Ἕλληνες. κοινὸν μὲν οὖν δόγμα περὶ τοῦ ζητήματος τούτου ἀποστολικὸν ἢ ἄλλως πατρικὸν οὐκ ἔστιν ἐν τοῖς παρ’ ἡμῖν λόγοις· ἐθάρρησαν δέ τινες τῶν ἄγαν ἐν ἡμῖν μεταρσίων αὐ‐ τίκα ψυχοῦσθαι τὸ σπέρμα τῆς μήτρας ἐπιλαβόμενον, ὡς μηδέτερον | 47 |
| 10 | τῶν μερῶν τοῦ συνθέτου πρεσβεύειν θατέρου ἢ ὑστερεῖν. τῶν δέ γε παρ’ Ἕλλησι σοφῶν οἱ μὲν μορφωθέντα ψυχοῦσι τὰ ἔμβρυα, οἱ δὲ αὐ‐ τίκα μέλλοντα κινηθῆναι κατὰ γαστρός, οἱ δὲ τῆς μήτρας ἀποσπα‐ σθέντα καὶ διατυπωθέντα πρὸς ὄλισθον. οἱ δέ γε τελεώτεροι τούτων μετὰ τὸν τοκετὸν τὴν λογικὴν ψυχὴν μεταλαμβάνειν φασί, καὶ μετα‐ | |
| 15 | βάλλειν ἀθρόως ὥσπερ ὑπὸ φωτὸς θείου ἀναπτόμενα ἢ ζωπυρούμενα· ἔνδοθεν δὲ τῆς μήτρας ζῆν μέν, ἀλλὰ τὴν φυτικὴν ζωὴν καὶ παντάπα‐ σιν ἄλογον, ὥσπερ ἐκ ῥίζης τοῦ ὀμφαλοῦ κατερριζωμένα τῇ μήτρᾳ, τὴν τροφὴν χορηγούμενα, ζῷα δὲ μήτε εἶναι μήτε ὀνομάζεσθαι, ἀτελῆ ὄντα πρὸς μετουσίαν τῆς θειοτέρας ψυχῆς. οὐ γὰρ ἡ λογικὴ ψυχὴ | |
| 20 | ὥσπερ τι πτηνὸν εἰς τὸ τυχὸν ζωγρεῖον εἰσωθεῖται καὶ ἐνοικίζεται, ἀλλ’ εἰς τὸ ἐπιτηδείως ἔχον πρὸς τὴν ἐκείνης καταδοχὴν ἀπορρήτῳ συνόδῳ ἐμφύεται. πῶς ἂν καὶ ἐν ὑγρῷ χωρίῳ ζωογονηθείη ἂν ἐζωωμέ‐ νον ἔμβρυον, μεμυκὸς δὲ καὶ παντάπασι συγκεκλεισμένον τό τε στόμα καὶ τὰς ῥῖνας; πῶς ἂν καὶ εἰσπνεύσοιεν, εἴ τις καὶ εἴη ἐκεῖσε, ἀὴρ | |
| 25 | καθαρός; οὐ χρὴ δέ, φασίν, ἀπὸ τῶν κινήσεων αὐτοῦ τεκμαίρεσθαι τὰς ἐμψύχους ζωάς· οὐ γὰρ κατὰ φαντασίαν αὐτὸ ἢ ὁρμητικὴν ἔχει δύναμιν, ἀλλ’ ὥσπερ καὶ ἐντέρων ἕλικες πληρούμενοι κίνησιν ἔχουσι καὶ δένδρων φλοιοὶ κινοῦνται τῷ ῥήγνυσθαι καὶ αὐτὰ δὲ τὰ φυτὰ αὐ‐ ξάνεται καὶ περιστρέφεται ἢ συμπτύσσεται τοῖς φύλλοις καὶ αὖθις ἀν‐ | |
| 30 | απλοῦται, ὥσπερ ὁ λωτὸς κατὰ τὴν τοῦ φωστῆρος περιστροφήν· ἐπὰν δὲ ἔξω τῆς μήτρας γένηται τῆς ῥίζης ἀποσπασθέν, αὐτίκα τῆς λογικῆς μεταλαγχάνει ψυχῆς καὶ ζῷόν ἐστι καθαρόν. | |
| 33t | βʹ. Ποίᾳ αἰτίᾳ τῶν βρεφῶν τὰ μέν εἰσιν ἐλλιπῆ, τὰ δὲ ἄρτια | |
| 34 | Θαυμάζεις εὐλόγως περὶ τῶν ἔτι κυομένων βρεφῶν, τίνι ποτὲ λόγῳ | |
| 35 | τὰ μὲν αὐτῶν ἐλλιπῆ τὴν φύσιν τοῦ σώματος, τὰ δὲ σὺν περιττοτέ‐ ροις ἔξεισι μέλεσι, καὶ τὰ μὲν ἅμα τῇ συστάσει πεπήρωται, τὰ δὲ ἄρ‐ τιά εἰσι καὶ ἐν μορφῆς κάλλει διατετύπωται· καὶ ὅλως διαπορεῖς ἐπιζητῶν τὰς αἰτίας τῶν οὕτως ἢ ἐκείνως ἐχόντων νεογιλῶν. ἔξεστι μὲν οὖν τούτων καὶ γονέας αἰτιάσασθαι καλῶς ἢ κακῶς ἔχοντας καὶ | 48 |
| 40 | αὐτὴν δὴ τὴν νηδύν, τὸ φυσικὸν τῆς συμπήξεως ἡμῶν ἐργαστήριον, πλημμελῶς ἢ εἰλικρινῶς ἔχουσαν· οὐδὲν δὲ ἧττον εἰς λόγον αἰτίας θή‐ σομεν καὶ τὰς ἕξεις τῶν μιγνυμένων καὶ τοὺς καιροὺς τοῦ συνδυασ‐ μοῦ· καὶ ἡ τοῦ σπέρματος δὲ παντοδαπὴ κρᾶσις παντοδαπὰ ἡμῖν τὰ ἀποτελέσματα δίδωσιν. ἀλλ’ ὅ γε Ἑρμῆς, Ἄμμωνι τῷ σοφῷ περὶ τού‐ | |
| 45 | του ἐπιστέλλων, ἄλλ’ ἄττα αἰτιᾶται τῶν τοιούτων ἀποτελεσμάτων ἢ ταῦτα. φησὶ γὰρ ὡς, ἐπειδὴ τὸ κυόμενον οὐχ ὑπὸ τῆς μερικῆς μόνον ἀλλὰ καὶ τῆς ὁλικῆς διαπλάττεται φύσεως, καὶ τῆς τῶν πλανήτων δὲ δυνάμεως διαμερισμός τις ποικίλος εἰς αὐτὸ καταρρεῖ, ἐντεῦθεν τοι‐ όνδε ἢ τοιοῦτον πρὸς τὴν διαφορὰν τῶν αἰτιῶν γίνεται. εἰ δὲ ἀσαφὴς | |
16(50) | ὁ λόγος, ἔτι σοι τοῦτο σαφηνιστέον ἡμῖν. οἱ περιττοὶ τὴν σοφίαν Ἕλληνες, διαμερίζοντες τὴν φύσιν ἡμῶν, ὑπερκοσμίοις φύσεσι καὶ ἐγ‐ κοσμίοις σώμασί τε καὶ τάξεσιν, ἔτι δὲ καὶ τοῖς πλάνησι ταύτην δια‐ περατοῦσι· καὶ τοὺς μὲν ὀφθαλμοὺς ἡμῶν Ἡλίῳ καὶ Σελήνῃ ἀνατιθέα‐ σιν, Ἀφροδίτῃ δὲ τὴν ὄσφρησιν καὶ τὸν περικράνιον ὑμένα τῷ Κρόνῳ, | |
| 55 | ὣς δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις ἄλλο τι μέρος τοῦ σώματος· καὶ οὐ τοὺς πλανήτας μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺς δεκάρχους αὐτῶν καὶ τοὺς ἀπλανεῖς βάλλειν τινὰς ἀκτῖνας εἰς τὸ βρεφουργούμενον λέγουσιν. ἐπεὶ δὲ ποικί‐ λοι μὲν τὴν ἰδέαν οἱ δέκαρχοι, ποικίλα δὲ τῶν πλανήτων τὰ σχήματα, διάφοροί τε τούτων αἱ πρὸς τοὺς ἀπλανεῖς σχέσεις, ἡ βαλλομένη παρ’ | |
| 60 | ἑκάστου ἀκτὶς εἰς τὸ κυόμενον εἰ μὲν ἐξ ἀγαθοποιοῦ κατέλθῃ σχήμα‐ τος, ἀρτιώτατον τὸ μέρος τῷ βρέφει πεποίηκεν, οὗ κυριεύειν ὁ ἐπι‐ λάμπων ἔλαχεν, εἰ δ’ οὖν, κολοβόν. οἷον τοῦ καλουμένου Διὸς ἀστέρος τῆς κεφαλῆς τοῦ ζῴου ἐπάρχοντος ὅλων τῶν μηνίγγων καὶ τοῦ ἐγκε‐ φάλου, ᾗ ἐκεῖθεν εἰς τοῦτο τὸ μέρος ἀκτινοβολεῖ, εἰ μὲν ἐν καλῷ κει‐ | |
| 65 | μένου τοῦ ἀστέρος καὶ σχηματιζομένου πρὸς τὴν σελήνην τριγωνικῷ σχήματι εἰς τὸν ἐγκέφαλον βάλλει τοῦ πηγνυμένου, εὖ ἕξουσιν αἱ ἡγε‐ μονικαὶ δυνάμεις τῷ πλαττομένῳ ἐμβρύῳ· εἰ δὲ κακούμενος ὁ ἀστὴρ | |
| ἐπιβρίσει τῷ μέρει, τῶν ἐναντίων ἐστὶ ποιητής. κατὰ τοίνυν 〈τὸν〉 τοῦ Ἑρμοῦ λόγον καὶ τὰ μελαγχολικώτερα τῶν βρεφῶν καὶ τὰ εὐεκ‐ | 49 | |
| 70 | τικώτερα, ὅσα τε τοῖς ὀφθαλμοῖς διάστροφα καὶ ὅσα ὁρᾷ κατ’ εὐ‐ θεῖαν, καὶ ἡ πᾶσα τούτων ἐναντιότης πρὸς ἄλληλα ἀπὸ τῆς τῶν ἄστρων δυνάμεως γίνεται. Πλὴν καὶ τοῦτο ἴσθι, ὡς ὁ μὲν καθ’ ἡμᾶς λόγος οὐ πολυπραγμονεῖ τὰς τούτων αἰτίας, ἀλλὰ τὴν διοίκησιν πάντων θείοις ἀνατίθεται κρί‐ | |
| 75 | μασι· δεδοίκαμεν γὰρ τὴν παρεκτροπήν, καὶ διὰ ταύτην ἐπὶ τῶν οἰ‐ κείων ὅρων ἑστήκαμεν. ὁ δέ γε Ἕλλην οὐ διαφέρει, ζητῶν τὰς πρώτας ὑποθέσεις τῶν γινομένων, εἴ που μακρὰν τῆς ἀληθείας ἐλά‐ σειεν, ἀλλὰ ποικίλως τὰ ὄντα διερευνώμενος εἰς ἀτόπους πολλάκις ἐν‐ νοίας ἐκφέρεται. τίθεται δὲ κατ’ ἐξουσίαν καὶ δόξας ἀσυλλογίστους, | |
| 80 | ὑπερκόσμιον ψυχὴν καὶ ἐγκόσμιον, καὶ φύσιν καθολικήν τε καὶ με‐ ρικήν, ἵν’ εἴ τις αὐτὸν ἐλέγχει πλανώμενον, εὐθὺς ἔχει πρὸς ταῦτα καταφυγεῖν. ἡμεῖς δέ σοι τοὺς τούτων λόγους ἀνακαλύπτομεν, οὐχ ἵνα τούτοις θύῃς, ἀλλ’ ἵνα μόνον εἰδείης. | |
| 84t | γʹ. Ὅτι οὐδεμία διαφορὰ τοῖς τοῦ θήλεος καὶ τοῦ ἄρρενος γεννητικοῖς | |
| 85 | μορίοις ἐστί, καὶ ὅτι δι’ ἔλλειψιν θερμότητος τὸ θῆλυ ἐν τῇ μήτρᾳ | |
| 86t | γίνεται | |
| 87 | Μὴ θαυμάσῃς, εἴ σοι παράδοξον λόγον ἐρῶ περὶ παραδόξου πράγ‐ ματος, ἀλλ’ ἀτρέμας ἔχε πρὶν ὅλου ἀκούσῃς τοῦ λόγου. ἴσθι τοιγαρ‐ οῦν, ὡς τὰ γεννητικὰ τοῦ θήλεος μόρια καὶ τοῦ ἄρρενος οὐ διάφορά | |
| 90 | εἰσι πρὸς ἄλληλα, ἀλλὰ παρ’ ἑκατέρᾳ γενέσει τὰ αὐτά. τοσοῦτον δὲ διαλλάττει, ὅτι τὰ μὲν τοῦ ἄρρενος προὔκυψαν ἔξω ἀκμαζούσῃ θερ‐ μότητι, καὶ τό τε αἰδοῖον ἀπετάθη ἀμφιασάμενόν πως τὴν καλουμένην ποστὴν οἵ τε ὄρχεις ὑπὸ τῷ ὀσχέῳ ἐσπαργανώθησαν, τὰ δὲ τοῦ θή‐ λεος δι’ ἔλλειψιν τοῦ θερμοῦ ἀπρόιτα μεμενήκασι, μεταξὺ καρ‐ | |
| 95 | τερήσαντα τοῦ ἀπευθυσμ〈έν〉ου φημὶ καὶ τῆς κύστεως. ὃ γοῦν ἀρχόμε‐ νος εἴρηκα, μήτε θαυμάσῃς τὸ ἔργον τῆς φύσεως μήτε ὡς μυθώδη διαπαίξῃς τὸν λόγον· ἔστι γὰρ παντάπασιν ἀληθής. εἰ γὰρ παραθήσεις τῷ λόγῳ εἰς τὸ εἴσω τοῦ περιτοναίου τὰ τοῦ ἄρρενος μόρια, τὸ μὲν ὄσχεον εἰς τὴν τῆς μήτρας χώραν καὶ χρείαν διαπλασθήσεται, οἱ δέ γε | |
16(100) | ὄρχεις ἐξολισθήσουσιν ἔξωθεν καὶ παρ’ ἑκατέρῳ μέρει ταύτῃ τεθήσον‐ ται, τὸ δὲ πρὶν ἀρρενικὸν αἰδοῖον ἀρχὴ τῆς ὑστέρας γενήσεται καὶ εἰς | |
| τὸ αἰδοῖον τὸ τῆς ποστῆς δέρμα διασχισθήσεται. καὶ οὕτως αὖθις τὴν γυναικείαν ἐκτὸς ἑλκύσαντός σου κατασκευήν, ἡ μὲν μήτρα τῷ ἀντε‐ λιγμῷ ἔνδον συλλαβοῦσα τοὺς ὄρχεις εἰς ὀσχέου φύσιν ἔξω διαπλασθή‐ | 50 | |
| 105 | σεται, ὅ τε αὐχὴν τῆς ὑστέρας εἰς αἰδοῖον διαταθήσεται καὶ ἡ ποστὴ εἰς τὸ σχίσμα διαιρεθήσεται. τὸ γὰρ ἀρχέγονον τοῦ πλάσματος σπέρμα ἀρρενογόνον μόνον ἐστίν, ἀποτυγχάνει δὲ τοῦ σκοποῦ ἐνδείᾳ θερμότητος μεταβληθὲν εἰς θηλύτητα. τῷ δέ γε δημιουργῷ καὶ τὸ τῆς φύσεως ἐλάττωμα εἰς ὅλου γένους διάπλασιν ἤρκεσεν. ἡ γάρ τοι | |
| 110 | μήτρα, μία τις οὖσα τὴν πλάσιν, δυσὶ κόλποις διῄρηται, καὶ ὃς μὲν αὐτῶν θῆλυς, ὃς δὲ ἄρρην ἐστί τε καὶ ὀνομάζεται, οὗτος μὲν ἐπιδέξιος τὴν θέσιν τε καὶ τὴν φύσιν εἰς ἄρρενος πλάσιν, ἐκεῖνος δὲ πρὸς τοῦτο μὲν ἐπαρίστερος, εὔθετος δὲ πρὸς θηλυγονίαν. οὕτω δὴ καὶ τῶν ὄρ‐ χεων ἀρρενογόνος μὲν ὁ δεξιός, θηλυγόνος δὲ ὁ ἀριστερός. καὶ θερμὰ | |
| 115 | μὲν ἄμφω τὰ δεξιά, τὰ δέ γε ἀριστερὰ μετὰ τῆς ἐναντίας ποιότητος. καὶ τό γε θαυμασιώτατον, 〈ὃ〉 καὶ τὴν πίστιν τῷ πρώτῳ λόγῳ παρ‐ έχει, οὐκ ἂν γνοίης ἐξαμβλωθὲν ἔμβρυον πρὸ τῆς συμπάσης τῶν μελῶν τελειότητος, εἴτε θῆλυ κατὰ τὴν πλάσιν εἴτε ἄρρεν ἐστίν· ἐν γὰρ τῷ τέλει ἡ θερμότης ἐξασθενήσασα ἔνδον τε τὰ γεννητικὰ κατ‐ | |
| 120 | έσχε μόρια καὶ θῆλυ τὸ κυούμενον ἐπλαστούργησεν. ὁ μὲν γὰρ δεξιὸς τῆς μήτρας κόλπος ἄνωθεν ἀπὸ τῆς κοίλης φλεβὸς τὴν ἀρχὴν λαμβά‐ νει τοῦ σπέρματος, ὁ δέ γε ἀριστερὸς ἀπὸ τῶν νεφρῶν κατιοῦσαν τὴν γονὴν δέχεται. διὰ ταῦτα ἡ μὲν ἐκ τῆς κοίλης φλεβὸς καταρρέουσα φύσις ἀπέριττός ἐστι καὶ ζέουσα τῇ θερμότητι, ἡ δέ γε ἐκ τῶν | |
| 125 | νεφρῶν εἰς τὴν ἀριστερὰν μήτραν εἰσβάλλουσα ἧττον μὲν θερμή, μᾶλ‐ λον δὲ περιττή. τῶν δέ γε νεφρῶν κατὰ ἰσότητα ἡ διάστασις· ἀλλ’ ὁ μὲν δεξιὸς ὑψηλότερός τέ ἐστι καὶ πρώτως ἀπὸ τῆς κοίλης ἀρδεύεται, ὁ δέ γε ἀριστερὸς βραχύ τι χθαμαλώτερος· εἰς ἑκατέρους δὲ φλεβώδεις κοιλότητες εὐθυβόλως κατατείνονται, ἀφ’ ὧν τὸ ἐκ τῆς | |
| 130 | κοίλης διωθιζόμενον αἷμα εἰς τοὺς ὄρχεις τε κάτεισι κἀκεῖσε μεταβάλ‐ λον τὴν χροιὰν τῆς αἱματικῆς ποιότητος τὴν σπερματικὴν ἀνταλλάττει χροιὰν καὶ δύναμιν. | |
| 133t | δʹ. Περὶ τοῦ σπέρματος | |
| 134 | Ψευδὴς ὁ Κτησίου λόγος καὶ Ἡροδότου· ὁ μὲν γὰρ ὥσπερ μυθο‐ | |
| 135 | λογῶν πήγνυσθαί φησι τὸ τῶν ἐλεφάντων σπέρμα καὶ ἠλέκτρῳ παρό‐ μοιον γίνεσθαι· ὁ δὲ τοὺς Αἰθίοπας μέλαιναν ἀποφαίνεται ἀποσπερμα‐ τίζειν γονήν. ἔστι γὰρ ἡ οὐσία τοῦ σπέρματος, ὡς Ἀριστοτέλει δοκεῖ, οὔτε καθαρῶς ὑδατώδης οὔτε ἀκριβῶς αἱματώδης. εἰ γὰρ ὕδωρ ἦν, οὐκ ἂν ἐπήγνυτο θερμαινόμενον, τὸ δὲ παχὺ καὶ ἀφρῶδες ἔξεισιν· εἰ | 51 |
| 140 | δέ γε αἷμα καθαρὸν ἀπεκρίνατο, ἐχρῆν αὐτὸ ἔξω γεγονὸς καὶ καταψυ‐ χθὲν παγῆναι. οὔτε γὰρ τὸ ὕδωρ ὑπὸ τοῦ θερμοῦ πήγνυται, καὶ τὸ αἷμα δὲ ψυχούμενον παχύνεται· τὸ δὲ σπέρμα ἔσωθεν μὲν θερμαινόμε‐ νον παχύτερον ἔξεισιν, ἔξω δὲ γεγονὸς εἰς ὕδωρ λεπτὸν ἀναλύεται. ἔστιν οὖν εἰκάσαι ἐκ δυοῖν τοῦτο συνεστηκός, ὕδατός φημι καὶ πνεύ‐ | |
| 145 | ματος, ὁποῖόν ἐστι τὸ μεθ’ ὕδατος μιγνύμενον ἔλαιον, εἶτα δὴ ταρατ‐ τόμενον καὶ ἀφρῶδες γινόμενον· περίττωμά ἐστι τῆς δευτέρας πέψεως, φημὶ δὴ τοῦ αἵματος· ἐν δὲ τῷ συνδέσμῳ γινόμενον μεταμείβει τὴν τοῦ αἵματος χροιὰν εἰς τὸ λευκότερον. καὶ οὐκ ἔστι μὲν σύντηγμα τοῦ ὅλου σώματος· παρὰ φύσιν γὰρ τοῦτο, ἐκ δὲ τοῦ παρὰ φύσιν οὐκ ἂν | |
16(150) | ζῷον λογικώτερον γένηται. τῷ δέ γε πρὸς τὰ ἀφροδίσια οἴστρῳ κινού‐ μενον πολλαχῶς καὶ ἀνακοπτόμενον πνεύματός τε ἐμπιπλᾶται καὶ ἀφρωδέστερον γίνεται· αἱ δὲ πομφόλυγες τούτῳ οὐ σφόδρα ἐπαν‐ εστήκασι, κρατεῖ γὰρ τὸ παχὺ τοῦ πνεύματος. τὰς δέ γε θηλείας οὔ φησι σπερμαίνειν Ἀριστοτέλης, ἀλλά τινα λεπτὴν προϊέναι ὑγρότητα, | |
| 155 | ὕλην γιγνομένην τῷ τοῦ ἄρρενος σπέρματι· ἢ γὰρ ἄν, φησί, ζῷα δύο ἐγίγνετο ἢ ἓν σύνθετον ἐξ ἀμφοῖν. τοῖς δέ γε περὶ τὸν Ἱπποκράτην οὐκ ἀρέσκει ἡ δόξα αὕτη· ὁ γὰρ Γαληνὸς ἀφιέναι φησὶ σπέρμα καὶ τὰς θηλείας. | |
| 159t | εʹ. Διὰ τίνα αἰτίαν τοῖς ὀνειρώττουσιν ἡδύτεραι αἱ συνουσίαι φαίνονται | |
| 160 | Θαυμάζεις εἰκότως ὅτιπερ εἰς ἡδονῆς ὑπερβάλλει λόγον τοῖς ὀνειρώττουσι τὰ ἀφροδίσια ἢ τοῖς ἐγρηγορόσιν. ἐντεῦθεν γὰρ καὶ Ἀρι‐ στείδης ὁ ῥήτωρ ἐκείνοις μᾶλλον ἢ τούτοις τὰς ὕπαρ ἀπείκασε χάρι‐ τας. ὁ δὲ λόγος τοῦ ταῦτα οὕτως ἔχειν οὗτός ἐστι. διττή τίς ἐστιν ἐν ἡμῖν ἡ ζωή, ἡ μὲν ἀπόλυτος σώματος, ἡ δὲ συνεστηκυῖα τῷ σώματι, | |
| 165 | καὶ ἡ μὲν ἄλογος, ἡ δὲ λογική. ἐν μὲν οὖν ταῖς ἐγρηγόρσεσιν {μίξε‐ | |
| σιν} ἡ λογικὴ ζωὴ οὐ παντάπασιν ἀφίησι τῇ ἀλόγῳ τὴν ἡνίαν τῆς ἡδονῆς, ἀλλ’ ὥσπερ ὑφ’ ἡγεμόνι τῷ λόγῳ τὸ ἄλογον ταττόμενον τῆς ὀρέξεως οὐ παντελῶς ἀπαυθαδιάζεται πρὸς τὰς ἀφροδισίους ὁρμάς, ἀλλ’ ἠρέμα τῷ ἐκ τοῦ λόγου ἀνακρουόμενον χαλινῷ ἠκρωτηριασμένην | 52 | |
| 170 | ἔχει τὴν ἡδονὴν διὰ τῆς ἐναντίας ὀρέξεως. ἐν δέ γε τοῖς ὕπνοις τῆς λογικῆς ταύτης καὶ χωριστῆς σώματι ζωῆς καθ’ ἑαυτὴν ἐνεργούσης ὁ τῆς ἐπιθυμίας ἵππος τὸν ἐπιβάτην ὥσπερ ἀποβεβληκὼς λόγον καὶ πόρρω γενόμενος τοῦ δεδιέναι καὶ πεφρικέναι, ὅλος ἐστὶ τῆς φαντα‐ σιώδους ἐκείνης ὀρέξεως καὶ κινήσεως. ὅθεν ὁπόσοις οὕτω δι‐ | |
| 175 | ονειρώττουσιν ὁ λόγος ἀντεπανέστη, ἀθρόως καὶ ἐξάπινα ἡμιτελῆ τὰ τῆς ἡδονῆς γίνεται. ἔνθεν τοι τοῖς μὲν σωφρονικωτέροις πολλάκις σε‐ σινωμένα τὰ ἔκγονα καὶ ἀτελέστερα τήν τε σωματικὴν κρᾶσιν καὶ τὰς πρακτικὰς δυνάμεις γίνεται, ἔστι δὲ οἷς καὶ ἀφρονέστατα· τοῖς δὲ ἀσελγεστέροις ῥωμαλεώτερά τε καὶ θαρραλεώτερα καὶ τὴν πρακτικὴν | |
| 180 | σύνεσιν ἀκριβέστερα. οἱ μὲν γὰρ ἐν ταῖς συνουσίαις μετροῦντες τῷ λόγῳ τὴν ἡδονὴν καὶ μὴ ὅλῃ τῇ ἐπιθυμίᾳ πρὸς τὸ κάταντες ἐκφερόμε‐ νοι ὑφειμένην πως ἔχουσι τὴν τοῦ σπερμαίνειν δύναμιν, ὡς ἐντεῦθεν μὲν τὰ σώματα τῶν τικτομένων ἀσθενέστερα γίνεσθαι καὶ τούτοις αὖθις ἐπακολουθεῖν κατὰ τὸ ἀνάλογον καὶ τὴν τῆς ψυχῆς δύναμιν· οἱ | |
| 185 | δέ γε ἀκολαστότεροι ὅλῃ καθάπερ τῇ ῥώμῃ τὴν γυναικείαν σπείροντες αὔλακα ἁδρότερον καὶ τὸν καρπὸν καὶ γονιμώτερον ἐν ἐτῶν περιόδοις κομίζονται. | |
| 188t | ζʹ. Διὰ τίνα αἰτίαν τῶν γεννωμένων τινὰ τερατοειδῆ γίνονται | |
| 189 | Μὴ θαυμάσῃς εἰ τερατουργεῖν τι ἡ φύσις ἐν τοῖς ἐμβρύοις δύναται | |
| 190 | καὶ ζῴων ἑτεροφυῶν τούτοις συμπλάττει μόρια, οἷον κεφαλὰς ἱππείους ἢ πόδας βοείους, οἷς δὲ καὶ μυκτῆρα ἀπομηκύνει ἐλέφαντος. ἐπίστα‐ σαι γὰρ ὡς ἡ καθόλου φύσις, ἧς ἔκγονον τὸ βρεφουργὸν σπέρμα καθ‐ έστηκε, πάντα τὰ εἴδη ἀσυγχύτως ἐν ἑαυτῇ περιείληφεν· ἐκεῖθεν γὰρ καὶ γεννᾶται καὶ τοῖς ὑποκειμένοις καταλλήλως ἐντίθεται. ὅθεν καὶ | |
| 195 | τοῖς τῶν γενῶν σπέρμασιν ἔνεισι μὲν οἱ λόγοι πάντων τῶν εἰδῶν, ὅτι καὶ ἀπὸ τῆς παντοποιοῦ φύσεως ταῦτα τὴν ὑπόστασιν εἰλήχασιν· ἀλλά γε ἕκαστον ἑνὶ κρατηθῆναι εἴδει φιλεῖ, καὶ ὥσπερ τὸ μὲν ἀνθρώπειον τῷ τοῦ ἀνθρώπου, τὸ δὲ ἵππειον τῷ τοῦ ἵππου, καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ὡσαύτως. εἰ δὲ καὶ πάντα τῶν μερικῶν ἔνεισιν, ἀλλὰ τὰ μὲν ἄλλα μέ‐ | |
16(200) | μυκεν, ἐνεργεῖ δὲ μόνον ἐφ’ ἑκάστῳ τῶν ζῴων τὸ οἰκεῖον εἶδος. ἐπει‐ δὰν δὲ ἡ παντεχνὴς ὕλη ἐπιτηδεία πως εὑρεθείη ἐκφῦναί τι τῶν ἑτε‐ | |
| ροειδῶν εἰς τὴν ἀλλοτρίαν τούτοις ὑπόστασιν, τηνικαῦτα τὰ τέρατα γίνεται· καὶ οἵ τε μυθικοὶ κένταυροι καὶ οἱ λεγόμενοι μυρμηκολέοντες καὶ τὰ ὡς Ἀριστοτέλης φησὶν ἀνδρογενῆ βούπρωρα ἢ βουγενῆ ἀν‐ | 53 | |
| 205 | δρόπρωρα οἵ τε γαλεάγκωνες παρὰ τὴν φύσιν μὲν τὴν μερικήν, κατὰ δὲ τὴν καθόλου συνίστανται. Τοῖς δέ γε ἀστρονόμοις ἑτέρα τις αἰτία τῶν τεράτων δοξάζεται· τὸ γὰρ ἀεροσκοποῦν φασι ζῴδιον, εἰ τύχοι ἐφ’ ἑτέρῳ ἐπεκτεινόμενόν τε καὶ συμμιγνύμενον, τῆς διφυοῦς καθίσταται αἴτιον. πολλάκις δὲ καὶ ἡ | |
| 210 | τῆς μήτρας ἐπίπτυξις ἢ στενότης οὐχὶ διφυὲς μὲν τὸ ἔμβρυον, παρὰ δὲ τὴν συνήθη σχηματίζει πλάσιν· οἱ γοῦν ναννώδεις ἐντεῦθεν ἢ σκελε‐ φροί, οἵ τε πτερυγώδεις καὶ στενοθώρακες, οὓς δὴ καὶ θηριώδεις ὁ Ἱπποκράτους λόγος καλεῖ. | |
| 214t | ζʹ. Τίς ἡ αἰτία τοῦ τὸν ἀλεκτρυόνα ᾄδειν νυκτός | |
| 215 | Τοῦ τὸν ἀλεκτρυόνα ᾄδειν νυκτὸς οὐ πρὸ πολὺ τῆς τοῦ ἡλίου ἀνα‐ τολῆς φυσικάς τινες αἰτίας ἀπέδοσαν. ἔφασαν γὰρ ὅτι θερμότατον ὂν τὸ ζῷον καὶ λίχνον περὶ τὰς τῶν τροφῶν ὀρέξεις τῇ μὲν ἐμφύτῳ θερ‐ μότητι ταχύτερον πέττει τὴν διδομένην τροφήν, τῇ δὲ λιχνείᾳ τῆς φύ‐ σεως προσαναφωνεῖ τὴν περὶ ταύτης ὄρεξιν, ὡσανεὶ προσκαλούμενον | |
| 220 | τὸν σιτίσοντα καὶ πρὸς τὸ σιτηρέσιον τοῦτον ἐπεῖγον. ἐγὼ δὲ καὶ τοῦ‐ τον τὸν λόγον μὴ ἀπωθούμενος ἐρῶ ὑμῖν καὶ ἑτέραν αἰτίαν, ἀπορρητο‐ τέραν μὲν τοῖς πολλοῖς, ἴσως δὲ τῶν ἄλλων ἀληθεστέραν. Ὥσπερ ἥλιος καὶ σελήνη καὶ τὰ κατὰ τὸν οὐρανὸν ἄστρα εἰκόνες εἰσὶ τοῦ πρώτου κόσμου καὶ ἔχουσιν ἐκείνου συνθήματα κρύφια, οὕτω | |
| 225 | δὴ καὶ τὰ ἐν τῇ γῇ ἔμψυχα καὶ ἄψυχα σώματα ἀγάλματά εἰσι τῶν οὐρανίων φύσεων καὶ ἔχουσί τινας ἀπορροίας ἐκείνων καὶ ἀτρεκῆ μιμήματα, καὶ ἕκαστον τῶν ἐνταῦθα ὄντων καὶ γινομένων ἑκάστῳ τῶν φωστήρων μᾶλλον ἀνάκειται. ὥσπερ ὁ λωτὸς τὸ φυτὸν ἡλιακός ἐστι, ὅθεν ἀνατέλλοντι μὲν τῷ φωστῆρι ἐξαπλοῖ τὰ φύλλα, δύνοντι δὲ συ‐ | |
| 230 | στέλλει, καὶ ὁ σεληνίτης δὲ λίθος σελήνης ἔχει συνθήματα (τρέπεται γὰρ ὁ ἐγκείμενος αὐτῷ ὀφθαλμὸς ταῖς σεληνιακαῖς φαύσεσιν), οὕτω δὴ καὶ τῶν ζῴων, ἵνα μὴ τὰ πάντα λέγω, ὁ μὲν λέων ὑπὸ τὴν σειρὰν τῆς σελήνης ἐστίν, ὁ δέ γε ἀλεκτρυὼν ὑπὸ τὴν ἡλιακὴν τάξιν· αὐτίκα δὲ | |
| πρὸς ἀνατολὰς ἐπανιόντι τῷ ἰδίῳ ἀρχηγέτῃ ἀπορρήτως καὶ φυσικῶς | 54 | |
| 235 | ἐπιγάννυται, καὶ ὥσπερ ᾠδὴν αὐτῷ ποιούμενος ἀπολαμπρύνει τε τὴν φωνὴν καὶ μέγα βοᾷ. καὶ τό γε θαυμασιώτερον, δέδοικεν τοῦτον ὁ λέων ἰδών, ὅτι οὗτος μὲν τῆς σεληνιακῆς ἐστι τάξεως, ἐκεῖνος δὲ τῆς ἡλιακῆς, καὶ ὡς τοῦ ἐλάττονος φωστῆρος ζῷον τὸ τοῦ μείζονος πέ‐ φρικε. καὶ δαίμονες δὲ λεοντοπρόσωποι πολλάκις φανέντες, ἀλεκ‐ | |
| 240 | τρυόνα ἰδόντες ὑπέπτηξαν. εἰ μὲν οὖν ἀληθὴς ὁ λόγος, εἰδείη ἂν ἡ ἀπόρρητος γνῶσις· εἰ δὲ ψευδής, δεδόσθω ταῖς αὔραις. | |
| 242t | ηʹ. Διὰ τί τῶν ζῴων τὰ μὲν ἄπληστά εἰσι, τὰ δὲ πληροῦνται ταχέως | |
| 243t | καὶ τῆς ὀρέξεως ἵστανται | |
| 244 | Τοῦ τῶν ζῴων τὰ μὲν ἄπληστα εἶναι, τὰ δὲ ταχὺ πληροῦσθαι καὶ | |
| 245 | τῆς ὀρέξεως ἵστασθαι αἰτία ἥδε. τοῖς μὲν γὰρ εὐθὺ μετὰ τὴν γαστέρα πρὸς τὴν ἕδραν τὸ ἔντερον, τοῖς δὲ πλοκαί τινές εἰσι καὶ ἕλικες παρὰ τῆς φύσεως ἐγεγόνεισαν. ἐντεῦθεν τὰ μὲν πρότερα ταχέως τὴν τροφὴν ἀποκρίνει διὰ τὴν τοῦ αὐλῶνος εὐθύτητα, τὰ δέ γε λοιπὰ ἑλιττομένην ἐν τοῖς ἐντέροις ἴσχει καὶ διὰ ταῦτα βραδύνουσαν. ἀνθρώπῳ δὲ μάλι‐ | |
16(250) | στα ἡ τοιαύτη πλάσις ἐμπέφυκεν, ἵνα μὴ ἄμουσος αὐτῷ καὶ ἄρρυθμος ἡ δίαιτα ᾖ μηδὲ κατὰ τὴν εὐθυέντερον σελευκίδα ὁμοῦ τε δέχεται τὴν τροφὴν καὶ εὐθὺς ἀποκρίνει, ἀλλὰ περιελίττει ταύτην ἐν πολυπλόκοις τισὶ διεξόδοις. τὰ δέ γε ἔντερα τούτου, καὶ μάλιστα τὰ λεπτότατα καὶ ὅσα μετὰ τὴν νῆστιν, οὐκ εὐρύτατα ἐγεγόνει οὐδὲ οἷον ἠνεῳγμένα, | |
| 255 | ἀλλὰ μεμυκότα, ἵνα αἱ καθήκουσαι φλέβες ἐν τούτοις ἁρπάζωσί τι τῆς πεττομένης τροφῆς· ὅθεν, ὅσον τρόφιμον τὴν πρώτην διαφεύξεται ἕλικα, ἐν τῇ δευτέρᾳ τοῖς τῶν φλεβῶν ἁλίσκεται στόμασιν. ἡ γὰρ φύ‐ σις, ὁπόσα δεῖ αὐτὴν πέψαι, ἐν στενοῖς ἀποκλείει χωρίοις, ἵνα ἐν τού‐ τοις στενοχωρούμενα καὶ βραδύνοντα ἀκριβεστέραν τὴν κατεργασίαν | |
| 260 | δέξηται. οὕτω καὶ πρὸς τὸ ἧπαρ ἀνάγουσα τὸν πεπεμμένον χυμὸν ἐκ διαφόρων τινῶν πόρων εἰς μίαν κατέκλεισε πάροδον, κἀκεῖσε στενώσασά τε καὶ κατασχοῦσα τῷ ἥπατι προὔτρεψεν ὡσανεὶ ἀν‐ αλῶσαι πᾶν τὸ περιττὸν τῇ θερμότητι, τὸ δέ γε λεῖπον εἰς αἵματος μεταβαλεῖν γένεσιν. οὕτως οὐδὲν ἄλογον οὐδὲ ἀναίτιον, ἀλλὰ τὸ μὲν | |
| 265 | ἀφανὲς πάντων αἴτιον ὁ δημιουργικός ἐστι λόγος, ὧν δὲ καὶ ἡ φύσις ποιεῖ ἐνίοτε ἡμῖν τυγχάνει ληπτά. | |
| 267t | θʹ. Τίς ἡ αἰτία δι’ ἣν ὁ κύων τὸ οὐραῖον κινεῖ | |
| 268 | Οὐδέν ἐστι τῶν γιγνομένων ἀναίτιον, ὁποῖόν ποτε ᾖ. μὴ τοίνυν | |
| ἐρυθραίνου τὴν ὄψιν ὡς ἔγραψας, εἰ καὶ περὶ τῶν εὐτελεστέρων τὰς | 55 | |
| 270 | πεύσεις ποιεῖς. καὶ γὰρ καὶ τὸ τὸν κύνα τὸ οὐραῖον κινεῖν προστρέ‐ χοντα τοῖς συνήθεσι καὶ περιλιχμώμενον τούτους καὶ περισαίνοντα, καὶ τὸ τὰς ὄρνεις ὑγρὸν μὴ ἐκπέμπειν περίττωμα, καὶ τὸ τὰς ἡμιόνους μὴ τίκτειν, καὶ τὸ τοὺς λέοντας θυμουμένους τῇ οὐρᾷ τὰ πλευρὰ τύ‐ πτειν—ταῦτα γὰρ ἡμῖν προ[ετεί]νω—αἰτίας φυσικὰς ἔχει. αὐτίκα ἡ | |
| 275 | οὐρὰ τοῦ κυνὸς τῷ νωτιαίῳ μέρει συνῆπται τοῦ σώματος, ὃ καθάπερ ἐκ πηγῆς τοῦ ἐγκεφάλου τοῖς σπονδύλοις συγκαθηλούμενον ἄχρι τοῦ τελευταίου μέρους τοῦ †κοϊκοῦ† διατέταται σώματος· αἰσθητικώτατον δὲ τὸ μέρος καὶ ποταμὸς ἀληθῶς τῆς τοῦ ἐγκεφάλου πηγῆς. ὁ τοίνυν κύων, τῇ ἐγκαθιδρυμένῃ αἰσθήσει τῆς κεφαλῆς αἰσθανόμενος τοῦ συν‐ | |
| 280 | ήθους καὶ προσκνυζόμενος, διαδόσιμον ἔχει τὴν αἴσθησιν ἀπὸ τῶν μηνίγγων εἰς τὸ νωτιαῖον. ᾧ δὴ καὶ ἡ οὐρὰ συγκειμένη μεταλαμβάνει τῆς αἰσθητικῆς δυνάμεως καὶ τῷ πρώτῳ συγκινεῖται σώματι· ἅτε δὲ ἀπῃωρημένη καὶ μὴ ἔχουσα τὰ ἑκατέρωθεν ἀντερείδοντα ἐπίδηλον ποιεῖται τὴν κίνησιν. ἐκ τῆς αὐτῆς οὖν αἰτίας καὶ ὁ λέων συγκινῶν | |
| 285 | τὴν οὐρὰν μαστίζει ἑαυτὸν ἑκατέρωθεν· διαπριόμενος γὰρ τῷ θυμῷ, ὥσπερ οἱ θυμικοὶ τῶν ἀνθρώπων τὰς χεῖρας ἀλλήλαις παρακονῶσιν, οὕτως ἐκεῖνος οἷά τισιν ἐπαφαῖς ταῖς πληγαῖς τῆς οὐρᾶς πρὸς τὸ θυ‐ μικώτερον ἑαυτὸν ἐπεγείρει. αἱ δὲ ὄρνεις οὐκ ἀπορρέουσιν, ὅτι μὴ τὸ τοῦ περιττώματος ὄργανον ἔχουσιν· κύστην γὰρ αὐταῖς ἡ φύσις οὐκ | |
| 290 | ἔπλασεν. οὐ τίκτουσι δὲ αἱ ἡμίονοι, ὅτι ἐξ ἀλλοτρίων συνεστηκυῖαι γενῶν διεφθαρμένην τὴν πρὸς τὸ τίκτειν εἰλήχασι δύναμιν. | |
| 292t | ιʹ. Τίς ἡ αἰτία δι’ ἣν ἐπὶ τῶν στασίμων ὑδάτων κύκλους ποιοῦσι τὰ | |
| 293t | πίπτοντα σώματα μείζονας καὶ ἐλάττονας | |
| 294 | Ἀπορεῖς πῶς ἐπὶ τῶν στασίμων ὑδάτων πᾶν εἴ τι προσπέσοι σωμά‐ | |
| 295 | τιον κύκλους ποιεῖν εἴωθεν ἐλάττονας ἐπὶ μείζοσι, καὶ τὸ μὲν οἷον κέντρον ἐστίν, οἱ δὲ ἐπεισφρήσουσιν ἄλλος ἐπ’ ἄλλῳ, καὶ ὁ μὲν | |
| πρῶτος μείζων τῶν ἄλλων, ὁ δὲ τελευταῖος ἔλαττον [...] | 56 | |
17(1t) | Περὶ τῆς διαφορᾶς τῶν συνθέτων σωμάτων | |
| 2 | Πάντα τὰ ἐκ τῶν ἁπλῶν σύνθετα διαφέρει μὲν ἀλλήλων ποιητικαῖς τε καὶ παθητικαῖς ποιότησιν. ἔστι δὲ ταῦτά τε καὶ τοσαῦτα κατὰ συζυγίαν λεγόμενα πηκτὸν ἄπηκτον, τηκτὸν ἄτηκτον, μαλακτὸν | |
| 5 | ἀμάλακτον, τεγκτὸν ἄτεγκτον, καμπτὸν ἄκαμπτον, κατακτὸν ἀκάτα‐ κτον, θραυστὸν ἄθραυστον, θλαστὸν ἄθλαστον, πλαστὸν ἄπλαστον, πιεστὸν ἀπίεστον, ἑλκτὸν ἄνελκτον, ἐλατὸν ἀνέλατον, σχιστὸν ἄσχι‐ στον, τμητὸν ἄτμητον, πιλητὸν ἀπίλητον, καυστὸν ἄκαυστον, θυμιατὸν ἀθυμίατον, γλίσχρον ψαθυρόν. | |
| 10 | Ταῦτα δὲ πάντα εἴδη μέν εἰσι τῶν δυεῖν παθητικῶν ποιοτήτων, τοῦ ὑγροῦ λέγω καὶ τοῦ ξηροῦ, καὶ μέμικται ἐκ τούτων, μᾶλλον δὲ τοῦδε ἢ ἐκείνου μετέχει. τὰ μὲν οὖν ὑπὸ ξηροῦ θερμοῦ παγέντα ὑπὸ ὕδατος λύεται, ὅ ἐστιν ὑγρὸν ψυχρόν, τὰ δὲ ὑπὸ ψυχροῦ παγέντα ὑπὸ πυρὸς λύεται, ὅ ἐστι θερμόν. ὅσα μὲν οὖν ἐστιν ὕδατος, οὐ πήγνυται ὑπὸ | |
| 15 | πυρός· λύεται γὰρ ὑπὸ πυρός. ὅσα δὲ κοινὰ γῆς καὶ ὕδατος, καὶ ὑπὸ πυρὸς πήγνυται καὶ ὑπὸ ψυχροῦ, παχύνεται δὲ ὑπ’ ἀμφοῖν. ὅσα δὲ μα‐ λακά, ἀλλὰ μὴν ὑγρά, οὐ παχύνεται ἀλλὰ πήγνυται ἐξιόντος τοῦ ὑγροῦ, οἷον ὁ ὀπτώμενος κέραμος· ὅσα δὲ ὑγρὰ τῶν μικτῶν, καὶ πα‐ χύνεται, οἷον γάλα. τήκεται δὲ καὶ ὁ λίθος ὁ πυρίμαχος καὶ αἱ μύλαι | |
| 20 | ὥστε ῥεῖν. τήκεται καὶ ὁ πηλὸς καὶ ἡ γῆ. παχύνεται μὲν οὖν ὑπὸ πυρὸς μόνον ὅσα ὕδατος πλέον ἔχει ἢ γῆς, πήγνυται δὲ ὅσα γῆς. διὸ καὶ τὸ νίτρον καὶ οἱ ἅλες γῆς εἰσι μᾶλλον, καὶ λίθος καὶ κέραμος. ὅσα δὲ μικτὰ ὕδατος καὶ γῆς, κατὰ τὸ πλῆθος ἑκατέρου ἄξιον λέγε‐ σθαι· οἶνος γάρ τις καὶ πήγνυται καὶ ἕψεται, οἷον τὸ γλεῦκος. ὅσα | |
| 25 | μὲν οὖν μὴ παχύνεται ὑπὸ τοῦ ψυχροῦ, ἀλλὰ πήγνυται, ὕδατός ἐστι μᾶλλον, οἷον οἶνος καὶ οὖρον καὶ τὰ τοιαῦτα. ὅσα δὲ παχύνεται μὴ ἐξατμίζοντα ὑπὸ πυρός, τὰ μὲν γῆς, τὰ δὲ κοινὰ ὕδατος καὶ ἀέρος, μέλι μὲν γῆς, ἔλαιον δὲ ἀέρος. καὶ τὸ γάλα δὲ καὶ τὸ αἷμα ἀμφοῖν | |
| μὲν κοινὰ καὶ ὕδατος καὶ γῆς, μᾶλλον δὲ τὰ πολλὰ γῆς. καὶ τὰ μὲν | 57 | |
| 30 | λυτά ἐστιν, οἷον νίτρον, τὰ δὲ ἄλυτα, οἷον κέραμος, καὶ τὰ μὲν μαλα‐ κτά, οἷον κέρας, τὰ δὲ ἀμάλακτα, οἷον κέραμος καὶ λίθος. τὰ δὲ ξύλα γῆς ἐστι καὶ ἀέρος· διὸ καυστὰ καὶ οὐ τηκτὰ οὐδὲ μαλακτά. {διὸ καυστὰ καὶ νοητὰ οὐδὲ μαλακτά.} κέραμος δὲ γῆς μόνον. Ἐκ μὲν οὖν ὕδατος καὶ γῆς τὰ ὁμοιομερῆ συνίστανται σώματα καὶ | |
| 35 | αὐτὰ τὰ μεταλλευόμενα, οἷον χρυσὸς καὶ ἄργυρος καὶ ὅσα ἄλλα τοι‐ αῦτα, ἐξ αὐτῶν τε καὶ τῆς ἀναθυμιάσεως τῆς ἑκατέρου ἐναποκλειομέ‐ νης. ταῦτα δὲ διαφέρει ἀλλήλων τοῖς πρὸς τὰς αἰσθήσεις ἰδίοις. Ἄπηκτα δέ ἐστιν ὅσα μὴ ἔχει ὑγρότητα ὑδατώδη μηδ’ ὕδατός ἐστιν, ἀλλὰ πλέον θερμοῦ καὶ γῆς, οἷον τὸ μέλι. μαλακτὰ δέ ἐστι τῶν πε‐ | |
| 40 | πηγότων ὅσα μὴ ἐξ ὕδατος, οἷον κρύσταλλος, ἀλλ’ ὅσα γῆς μᾶλλον. ἔστι δὲ καὶ τῶν τηκτῶν καὶ τῶν ἀτήκτων τὰ μὲν τεγκτά, οἷον ἔριον καὶ γῆ, τὰ δὲ ἄτεγκτα, οἷον χαλκός. οὐδὲ δὲ ἄλλο τεγκτὸν οὐδὲν ὃ μὴ μαλακώτερον γίνεται βρεχόμενον. ἔστι δὲ τεγκτὰ μὲν ὅσα γῆς ὄντα ἔχει τοὺς πόρους μείζους, τηκτὰ δὲ ὕδατι ὅσα δι’ ὅλου. καὶ καμπτὰ | |
| 45 | μὲν καὶ εὐθυντά, οἷον κάλαμος καὶ λύγος, ἄκαμπτα δέ, οἷον κέραμος καὶ λίθος. κατακτὰ δὲ καὶ θραυστὰ ἅμα ἢ χωρίς, οἷον ξύλον κατακτὸν μέν, θραυστὸν δ’ οὔ, κέραμος δὲ καὶ θραυστὸν καὶ κατακτόν. ἔστι δὲ κάταξις μὲν ἡ εἰς τὰ μεγάλα μέρη διαίρεσις, θραῦσις δὲ ἡ εἰς τὰ τυχόντα. καὶ θλάσις ἐπιπέδου κατὰ μέρος εἰς βάθος μετάστασις. ἔστι | |
17(50) | δὲ τὰ θλαστὰ καὶ μαλακτά, οἷον κηρός, καὶ σκληρά, οἷον χαλκός. ἄθλαστα δὲ καὶ σκληρά, οἷον κέραμος. τῶν δὲ θλαστῶν ὅσα μὲν μένει θλασθέντα, ταῦτα τὰ πλαστά, τὰ δὲ ἢ μὴ εὔθλαστα, ὥσπερ λίθος ἢ ξύλον, ἢ εὔθλαστα μέν, μὴ μένει δὲ ἡ θλάσις, ὥσπερ ἐρίου ἢ σπόγγου, οὐ θλαστὰ ἀλλὰ πιεστά. πιέζεται δὲ ὅσα πόρους ἔχει κενοὺς | |
| 55 | συγγενοῦς σώματος. ἀπίεστα δὲ τὰ μὴ πεφυκότα συνιέναι, ὥσπερ σί‐ δηρος καὶ λίθος καὶ ὕδωρ καὶ πᾶν ὑγρόν. ἑλκτὰ δέ ἐστιν ὅσων δυ‐ νατὸν εἰς τὸ πλάγιον μεθίστασθαι τὸ ἐπίπεδον, οἷον ἡ θρίξ, ἱμάς. καὶ | |
| ἐλατὰ μέν, οἷον χαλκός, ἀνήλατα δέ, οἷον λίθος. καὶ σχιστὰ μέν, οἷον ξύλον, ἄσχιστα δέ, οἷον κέραμος. τμητὰ δέ, ὅσα μὴ θραύεται διαιρού‐ | 58 | |
| 60 | μενα, οἷον ξύλον. γλίσχρον δὲ ὅταν ἑλκτὸν ἢ ὑγρὸν ὂν μαλακὸν ᾖ, ὅσα δὲ μὴ τοιαῦτα ψαθυρά. καὶ πιλητὰ μέν, ὅσα τῶν πιεστῶν μόνιμον ἔχει τὴν πίεσιν, ἀπίλητα δὲ ὅσα ἀπίεστα. καὶ τὰ μὲν καυστά ἐστιν τὰ δὲ ἄκαυστα, οἷον ξύλον μὲν ἔριον καὶ ὀστοῦν καυστά, λίθος δὲ καὶ κρύσταλλος ἄκαυστα. ἔστι δὲ καυστὰ ὅσα ἔχει πόρους δεκτικοὺς | |
| 65 | πυρὸς καὶ ὑγρότητα ἐν τοῖς κατ’ εὐθυωρίαν πόροις ἀσθενεστέραν πυρός, ἄκαυστα δὲ ὅσα ἢ μὴ ἔχει ἢ ἰσχυροτέραν, οἷον κρύσταλλος καὶ τὰ σφόδρα χλωρά. θυμιατὰ δέ ἐστιν ὅσα ὑγρότητα ἔχει μέν, οὕτω δὲ ἔχει ὥστε μὴ ἐξατμίζειν. ἔστιν ἡ μὲν ξυλώδους σώματος θυμίασις κα‐ πνός, ἡ δὲ λιπαροῦ κνίσσα. ταῦτα δὲ ὑπ’ ἄλλης μὲν αἰτίας συνέστη‐ | |
| 70 | κεν, ὕλη τὸ ξηρὸν καὶ ὑγρόν, τὰ δὲ ποιοῦντα τὸ θερμὸν καὶ ψυχρόν. | |
18(1t) | Ἀριστοτέλους περὶ νεότητος, γήρως, ἀναπνοῆς, ζωῆς καὶ θανάτου | |
| 2 | Ἡ τῷ ὄντι ἀρχὴ τῶν ἄλλων μορίων τοῦτό ἐστιν ἡ καρδία· ἀρχὴ γὰρ ἡ καρδία, ὡς οὗτος πολλάκις εἶπε, καὶ κοιλιῶν καὶ φλεβῶν καὶ ἀρτηριῶν καὶ τοῦ αἵματος ἐξ οὗ πάντα ἄλλα τρέφεται. ἐν αὐτῇ γὰρ | |
| 5 | τὴν διάκρισιν καὶ τὴν τελείαν πέψιν τὸ αἷμα λαμβάνει. ἐπεὶ τῶν ἰδίων αἰσθητηρίων ἕν τι κοινόν ἐστιν αἰσθητήριον εἰς ὃ τὰς κατ’ ἐνέργειαν αἰσθήσεις ἀναγκαῖον ἀπαντᾶν, τοῦτο δ’ ἂν μέσον τοῦ πρόσθεν καλου‐ μένου καὶ ὄπισθεν—ἔμπροσθεν μὲν γὰρ λέγεται ἐφ’ ᾧ ἐστιν ἡμῖν ἡ αἴσθησις, ὄπισθεν δὲ τὸ ἀντικείμενον—, ἔτι δὲ διῃρημένου τοῦ σώ‐ | |
| 10 | ματος τῶν ζῴων τῶν πάντων τὸ ἄνω καὶ κάτω—πάντα γὰρ ἔχει τὸ ἄνω καὶ τὸ κάτω, ὥστε καὶ τὰ φυτά—, δῆλον ὅτι τὴν θρεπτικὴν ἂν ἔχοιεν ἀρχὴν ἐν μέσῳ τούτων· καθ’ ὃ μὲν γὰρ εἰσέρχεται μόριον ἡ τροφή, ἄνω καλοῦμεν, πρὸς αὐτὸ βλέποντες, ἀλλ’ οὐ πρὸς τὸ περιέχον | |
| ὅλον, κάτω δὲ καθ’ ὃ τὸ περίττωμα ἀφίησι τὸ πρῶτον. ἔχει δ’ ἐναν‐ | 59 | |
| 15 | τίον τοῖς φυτοῖς τοῦτο καὶ τοῖς ζῴοις· τῷ μὲν γὰρ ἀνθρώπῳ διὰ τὴν ὀρθότητα μάλιστα ὑπάρχει τοῦτο τῶν ζῴων, τὸ ἄνω μόριον πρὸς τὸ τοῦ παντὸς ἄνω, τοῖς δ’ ἄλλοις μεταξύ· τοῖς δὲ φυτοῖς ἀκινήτοις οὖσι καὶ λαμβάνουσιν ἐκ τῆς γῆς τὴν τροφὴν ἀναγκαῖον ἀεὶ κάτω τοῦτ’ ἔχειν τὸ μόριον. ἀνάλογον γάρ εἰσιν αἱ ῥίζαι τοῖς φυτοῖς καὶ τὸ κα‐ | |
| 20 | λούμενον στόμα τοῖς ζῴοις, δι’ οὗ τὴν τροφὴν τὰ μὲν ἐκ τῆς γῆς λαμ‐ βάνει, τὰ δὲ δι’ αὐτῶν. Τριῶν δὲ μερῶν ὄντων εἰς ἃ διαιρεῖται πάντα τὰ τέλεια τῶν ζῴων, ἑνὸς μὲν ᾗ δέχεται τὴν τροφήν, ἑνὸς δ’ ᾗ τὸ περίττωμα προΐεται, τρίτου δὲ τούτων τοῦ μέσου, τοῦτο ἐν μὲν τοῖς μεγίστοις τῶν ζῴων | |
| 25 | καλεῖται στῆθος, ἐν δὲ τοῖς ἄλλοις τὸ ἀνάλογον, διήρθρωται μᾶλλον ἑτέροις ἑτέρων. ὅσα δ’ αὐτῶν ἐστι πορευτικά, πρόσκειται καὶ μόρια πρὸς ταύτην τὴν ὑπηρεσίαν, οἷς τὸ πᾶν οἴσουσι κύτος, σκέλη τε καὶ πόδες καὶ τὰ τούτοις ἔχοντα τὴν αὐτὴν δύναμιν. ἀλλ’ ἥ γε τῆς θρεπτι‐ κῆς ἀρχὴ ψυχῆς ἐν τῷ μέσῳ τῶν τριῶν μορίων καὶ κατὰ τὴν αἴσθησιν | |
| 30 | οὖσα φαίνεται καὶ κατὰ τὸν λόγον· πολλὰ γὰρ ζῷα ἀφαιρουμένου ἑκατέρου τῶν μορίων, τῆς τε καλουμένης κεφαλῆς καὶ τοῦ δεκτικοῦ τῆς τροφῆς, ζῇ μεθ’ οὗπερ ἂν ᾖ τὸ μέσον. δῆλον δ’ ἐπὶ τῶν ἐντόμων οἷον σφηκῶν τε καὶ μελιττῶν τοῦτο συμβαῖνον, καὶ τῶν μὴ ἐντόμων δὲ πολλὰ διαιρούμενα δύναται ζῆν διὰ τὸ θρεπτικόν. | |
| 35 | Τῷ μὲν ὑποκειμένῳ τὸ αὐτὸ καὶ ἓν τῷ ἀριθμῷ ἀναγκαῖον εἶναι τὸ ἔχον τὴν ἀρχὴν μόριον τῆς τε αἰσθήσεως καὶ τῆς καθ’ ἣν ζῶμεν δυνά‐ μεως, ἤγουν τῆς τε θρεπτικῆς καὶ αὐξητικῆς, τῷ λόγῳ δὲ διάφορον· οὐ γὰρ καθ’ ὃ τρέφει καὶ αὔξει, κατὰ τοῦτο καὶ αἰσθάνεται ἤτοι κρί‐ νει τὰ αἰσθητά, ἀλλὰ καθ’ ὃ μὲν πέττει διὰ τοῦ ἐνόντος ἐν αὐτῇ ἐμ‐ | |
| 40 | φύτου θερμοῦ τὴν τροφὴν ἐξ ἧς τρέφονται καὶ αὔξονται τὰ ζῷα, κατὰ τοῦτο θρεπτικὴ λέγεται εἶναι, καθ’ ὃ δὲ ἀντιλαμβάνεται τὰ εἴδη τῶν αἰσθητῶν καὶ κρίνει αὐτὰ διὰ τὴν τῶν λόγων τῶν αἰσθητῶν δύναμιν ἣν κατὰ φύσιν ἔχει—ἔχει γὰρ ἡ ψυχὴ τοὺς λόγους τῶν αἰσθητῶν πάντων—, κατὰ τοῦτο αἰσθητικὴ ἀρχὴ καλεῖται, καθάπερ καὶ τὸ τρί‐ | |
| 45 | γωνον καὶ ὑπὸ τὸ ποιὸν ὡς σχῆμα ἀνάγεται καὶ τὸ μέγεθος, ἓν καὶ τὸ αὐτὸ ὂν τῷ ὑποκειμένῳ, ποιὸν μὲν καθὸ ἐσχημάτισται ἀμβλείᾳ ἢ | |
| ὀξείᾳ ἢ ὀρθῇ γωνίᾳ, μέγεθος δὲ καθὸ διάστασιν ἔχει. ταῦτα γὰρ τῷ λόγῳ διάφορα· λόγῳ γὰρ μεγέθει τὸ ποσὸν συνεχές, λόγῳ δὲ σχήματι τὸ ὑπό τινων ὅρων περιέχεσθαι, τρίγωνον δὲ τὸ σχῆμα ὑπὸ τριῶν εὐ‐ | 60 | |
18(50) | θειῶν περιεχόμενον. Ἀνάγκη τὴν θρεπτικὴν ψυχὴν ἐνεργείᾳ μὲν ἐν τοῖς ἔχουσιν εἶναι μίαν, δυνάμει δὲ πλείους, ὁμοίως δὲ καὶ τὴν αἰσθητικὴν ἀρχήν· φαίνονται γὰρ ἔχοντα αἴσθησιν τὰ διαιρούμενα αὐτῶν. ἀλλὰ πρὸς τὸ σῴζεσθαι τὴν φύσιν τὰ μὲν φυτὰ δύναται, ταῦτα δ’ οὐ δύναται διὰ τὸ | |
| 55 | μὴ ἔχειν ὄργανα πρὸς σωτηρίαν, ἐνδεᾶ τ’ εἶναι τὰ μὲν τοῦ ληψομένου τὰ δὲ τοῦ δεξομένου τὴν τροφήν, τὰ δ’ ἄλλων τε καὶ τούτων ἀμφοτέ‐ ρων. Ὅτι ἐν τῷ μέσῳ ἐστὶν ἥ τε θρεπτικὴ ψυχὴ καὶ τὸ ἔχον αὐτὴν μόριον, ὡσαύτως δὲ καὶ ἡ αἰσθητική. ἐπειδὴ τῶν ἐν τῷ ζῴῳ μορίων | |
| 60 | διαφόρων ὄντων διάφοροί εἰσιν αἱ ἐργασίαι, ἄλλη δὲ ἄλλης ἕνεκα, οἷον ἡ [τοῦ στόμα]τος διὰ τὴν τῆς γαστρός, ἡδὲ τῆς γαστρὸς διὰ τὴν τοῦ ἥπατος, ἡ δὲ τοῦ ἥπατος διὰ τὴν καρδίαν, ἡ δὲ καρδία τὸ [.........]τίθησι τῆς τροφῆς δι’ οὗ τὰ τῶν ἄλλων ἔργα προηγήσαντο. αὕτη ἂν εἴη ἡ τὸ τέλος ἐπιθεῖσα τῷ ἔρ[γῳ]. ἰσχυροτάτη ἄρα καὶ ἀκρι‐ | |
| 65 | βεστάτη ἡ ταύτης δύναμις. ἐν ταύτῃ οὖν δὴ καὶ τὸ κύριον τῆς θρεπτι‐ κῆς ψυχῆς· ἐν γὰρ τῷ τέλει καὶ [....] τὸ ἄριστον καὶ τὸ τοῖς ἄλλοις τὴν οἰκείαν παρέχον τελειότητα, ἀλλ’ οὐκ ἐν τοῖς ἀτελέσι καὶ τοῖς ἄλ‐ λων δεομένοις πρὸς τὴν τοῦ ἔργου τελειότητα, οὗ ἕνεκα ταῦτά εἰσιν. εἰ οὖν ἐν αὐτῷ τῷ μορίῳ ἡ τῆς θρεπτικῆς δυνάμεως ἀρχή, καὶ τὴν | |
| 70 | τῆς αἰσθητικῆς ἀνάγκη ἐν αὐτῇ εἶναι, διότι, εἰ ζῷον, ἐξ ἀνάγκης καὶ ζῇ, εἰ δὲ ζῇ, καὶ τρέφεται, ἀλλ’ οὐ τὸ ἀνάπαλιν. ἕνεκα οὖν τοῦ ζῴου τὸ ζῆν ἐστιν, ἀλλ’ οὐ τοῦ ζῆν τὸ ζῷον. οὗ δὲ τὸ οὗ ἕνεκα, ἐκεῖ καὶ τὸ ἕνεκά του· ὅπου γὰρ τέλος, ἐκεῖ καὶ †αὐλοί†. ταῦτά φησιν ὁ Ἀρι‐ στοτέλης· τὸ τῆς ἁφῆς καὶ τὸ τῆς γεύσεως αἰσθητήριον οὐ συντείνει | |
| 75 | ἤτοι οὐ διήκει διά τινος πόρου πρὸς τὸν ἄνω τόπον ἤτοι τὸν ἐγκέ‐ φαλον, τὰ δὲ λοιπὰ ἤτοι τὸ τῆς ὀσφρήσεως καὶ τὸ τῆς ἀκοῆς καὶ τὸ τῆς ὁράσεως καθήκοντας ἔχουσι πόρους πρὸς τὴν καρδίαν. καὶ τοῦτο δῆλον ἐκ τῶν ἀνατομῶν, ὡς ἐν ἄλλοις εἴρηκε. φησὶν οὖν ὅτι ἡ μὲν | |
| οὖν οὗ ἅπασαι τείνουσι ἀρχή, ἐκεῖνον εἶναι τόπον κοινὸν τῆς αἰσθή‐ | 61 | |
| 80 | σεως ἤτοι αὐτὴν τὴν ἀρχὴν τῆς κινήσεως, οὐχ ὅπου δέ τινες ἀπολεί‐ πουσιν· ἐν δὲ τῷ ἐγκεφάλῳ ὃν ἄνω τόπον ἐκάλεσεν ἀπολείπουσι τό τε τῆς ἁφῆς καὶ τὸ τῆς γεύσεως αἰσθητήριον, ἐν δὲ τῇ καρδίᾳ οὐδεμιᾶς αἰσθήσεως αἰσθητήριον ἀπολείπειν. διὰ 〈οὖν〉 τὸ πάσας εἰς αὐτὸ καθ‐ ήκειν ἢ ἀμέσως ἢ διὰ μέσων πόρων τινῶν εὔλογον τὴν καρδίαν ἀρχὴν | |
| 85 | τῶν αἰσθήσεων εἶναι. τῆς τε αἰσθητικῆς καὶ θρεπτικῆς ψυχῆς ἑκατέ‐ ρας ἀρχῆς οὔσης καὶ ἐν τῷ μέσῳ τῆς οὐσίας ἤτοι τῆς φύσεως οὐσῶν ἑκατέρων μάλιστα ἑκάτερον τῶν μορίων τὸ αὐτοῦ ἔργον ποιεῖ διὰ τὴν γειτνίασιν τῆς ἀρχῆς ἑκατέρας, τό τε γὰρ κατεργαστικὸν καὶ δεκτικὸν τῆς ἐσχάτης τροφῆς μόριον καὶ τὸ δι’ οὗ ἡ τροφὴ λαμβάνεται ἤτοι τὸ | |
| 90 | στόμα. ὡς ἓν γὰρ πέρας τοῦτο λαβεῖν χρή, ἕτερον δὲ τὴν γαστέρα, ὃ καὶ δεκτικὸν ἐκάλεσε, σὺν τούτῳ δὲ καὶ τὸ τυφλὸν ἔντερον, ὃ καὶ κατεργαστικὸν τῆς ἐσχάτης τροφῆς εἶπεν. ἐσχάτην δὲ τροφὴν τὸ πε‐ ρίττωμα τῆς πρώτης τροφῆς· οὐ γὰρ εὐθὺς ἅμα τῷ δέξασθαι τὰ ἔν‐ τερα τὸ περίττωμα πρὸς ἔκκρισιν ἐγείρεται τούτων, ἀλλὰ πρότερον κατ‐ | |
| 95 | εργάζεται καὶ πέττει καὶ αὐτὰ ἐφ’ ὅσον ἱκανόν ἐστι, τὸ δὲ λοιπὸν ἀποκρίνει. οὐχ ὡς μὴ κατεργαζομένης δὲ τὴν τροφὴν τῆς γαστρὸς εἶπε κατεργάζεσθαι ταύτην ὑπὸ τῆς κάτω κοιλίας, ὅπερ ἐστὶ τὸ τυ‐ φλὸν ἔντερον, ἀλλ’ ὡς λανθάνοντος τούτου τοῖς πολλοῖς εἴρηκεν. ὡς ἓν οὖν ληπτέον τὰ δύο ταῦτα, τήν τε γαστέρα καὶ τὴν κάτω κοιλίαν, ὡς | |
18(100) | ἄλλο δὲ παρὰ ταῦτα τὸ στόμα. μεταξὺ οὖν τούτων ἐστὶ τὸ μόριον ἐν ᾧ ἐστιν ἥ τε τῆς αἰσθήσεως ἀρχή, ἤγουν αὐτὴ 〈ἡ〉 ψυχὴ ἡ αἰσθη‐ τική, καὶ ἡ θρεπτική. διὰ τὴν γειτνίασιν οὖν τὴν πρὸς ἑκάτερα τὰ ἄκρα μᾶλλον δύναται ἑκάτερον τούτων τὸ οἰκεῖον ἔργον ποιεῖν, καὶ διὰ τοῦτο εἰκὸς ἄρα ἐστὶ τοῦτον τὸν τόπον κατέχειν ἀμφοτέρας τὰς | |
| 105 | ἀρχάς. Εἴπερ τὸ ζῷον ὥρισται τῷ τὴν αἰσθητικὴν ἔχειν ψυχήν, τοῖς μὲν ἐναίμοις ἀναγκαῖον ἐν τῇ καρδίᾳ ταύτην ἔχειν τὴν ἀρχήν, τοῖς δὲ ἀναίμοις ἐν τῷ ἀνάλογον μορίῳ. πάντα δὲ τὰ μόρια καὶ πᾶν τὸ σῶμα τῶν ζῴων ἔχει τινὰ θερμότητα φυσικήν· διὸ ζῶντα μὲν φαίνεται | |
| 110 | θερμά, τελευτῶντα δὲ καὶ στερισκόμενα τοῦ ζῆν τοὐναντίον. ἀναγ‐ | |
| καῖον δ’ εἶναι ταύτης τὴν ἀρχὴν τῆς θερμότητος ἐν τῇ καρδίᾳ τοῖς ἐναίμοις, τοῖς δ’ ἀναίμοις ἐν τῷ ἀνάλογον· ἐργάζεται γὰρ καὶ πέττει τῷ φυσικῷ θερμῷ πάντα τὴν τροφήν, μάλιστα δὲ τὸ κυριώτατον. διὸ τῶν μὲν ἄλλων μορίων ψυχομένων ὑπομένει τὸ ζῆν, τὸ δ’ ἐν ταύτῃ | 62 | |
| 115 | φθείρεται πάμπαν διὰ τὸ τὴν ἀρχὴν ἐντεῦθεν τῆς θερμότητος ἠρτῆ‐ σθαι πᾶσι, καὶ τῆς ψυχῆς ὥσπερ ἐμπεπυρευμένης ἐν τοῖς μορίοις τούτοις, τῶν μὲν ἀναίμων ἐν τῷ ἀνάλογον, ἐν δὲ τῇ καρδίᾳ τῶν ἐναί‐ μων. ἀνάγκη τοίνυν ἅμα τό τε ζῆν ὑπάρχειν καὶ τὴν τοῦ θερμοῦ τούτου σωτηρίαν, καὶ τὸν καλούμενον θάνατον καὶ τὴν τούτου | |
| 120 | φθοράν. Ἀλλὰ μὴν πυρός γε δύο ὁρῶμεν φθοράς, μάρανσίν τε καὶ σβέσιν. καλοῦμεν δὲ τὴν μὲν ὑφ’ αὑτοῦ μάρανσιν, τὴν δ’ ὑπὸ τῶν ἐναντίων σβέσιν, τὴν μὲν γῆρας, τὴν δὲ βίαιον. συμβαίνει δ’ ἀμφοτέρας διὰ ταὐτὸ γίγνεσθαι τὰς φθοράς· ὑπολειπούσης γὰρ τῆς τροφῆς, οὐ δυνα‐ | |
| 125 | μένου λαμβάνειν τοῦ θερμοῦ τὴν τροφήν, φθορὰ γίνεται τοῦ πυρός. τὸ μὲν γὰρ ἐναντίον παῦον τὴν πέψιν κωλύει τρέφεσθαι· ὁτὲ δὲ μαραίνε‐ σθαι συμβαίνει, πλείονος ἀθροιζομένου θερμοῦ διὰ τὸ μὴ ἀναπνεῖν μηδὲ καταψύχεσθαι· ταχὺ γὰρ καὶ οὕτω καταναλίσκει τὴν τροφὴν πολὺ συναθροιζόμενον τὸ θερμὸν καὶ φθάνει καταναλίσκον πρὶν ἐπι‐ | |
| 130 | στῆναι τὴν ἀναθυμίασιν. διόπερ οὐ μόνον μαραίνεται τὸ ἔλαττον παρὰ τὸ πλέον, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ καθ’ αὑτὴν ἡ τοῦ λύχνου φλὸξ ἐντιθεμένη ἐν πλείονι φλογὶ κατακαίεται, καθάπερ ὁτιοῦν ἄλλο τῶν καυστῶν. αἴτιον δ’ ὅτι τὴν μὲν οὖσαν ἐν τῇ φλογὶ τροφὴν φθάνει λαμβάνουσα ἡ μεί‐ ζων φλὸξ πρὶν ἐπελθεῖν ἑτέραν, τὸ δὲ πῦρ ἀεὶ διατελεῖ γινόμενον καὶ | |
| 135 | ῥέον ὥσπερ ποταμός, ἀλλὰ λανθάνει διὰ τὸ τάχος. δῆλον τοίνυν ὡς, εἴπερ δεῖ σῴζεσθαι τὸ θερμόν—τοῦτο δ’ ἀναγκαῖον, εἴπερ μέλλει ζῆν—, δεῖ γίγνεσθαί τινα τοῦ θερμοῦ τοῦ ἐν τῇ ἀρχῇ κατάψυξιν. πα‐ ράδειγμα δὲ τούτου λαβεῖν ἔστι τὸ συμβαῖνον ἐπὶ τῶν καταπνιγομένων ἀνθράκων· ἂν μὲν γὰρ ὦσι περιπεπωμασμένοι τῷ καλουμένῳ πνίγει | |
| 140 | συνεχῶς, ἀποσβέννυνται ταχέως· ἐὰν δὲ παράλληλά τις ποιῇ πυκνὰ τὴν ἀφαίρεσιν καὶ τὴν ἐπίθεσιν, μένουσι πεπυρωμένοι πολὺν χρόνον. ἡ δὲ κρύψις σῴζει τὸ πῦρ· οὔτε γὰρ ἀποπνεῖν κωλύεται διὰ μανότητα τῆς τέφρας, ἀντιφράττει τε τῷ πέριξ ἀέρι πρὸς τὸ μὴ σβεννύναι τῷ | |
| πλήθει τῆς ἐνυπαρχούσης αὐτῷ θερμότητος. | 63 | |
| 145 | Πνίγμα ἐκάλεσε τὴν δι’ ὀστράκου ἐπιπώμασιν τοῦ ἀγγείου τοῦ ἔχοντος τοὺς ἄνθρακας, κρύψιν δὲ τὴν διὰ τῆς τέφρας ἐπικάλυψιν. καί φησι ταύτην μὲν σῴζειν τὸ πῦρ διὰ τὴν μανότητα, ἀναπνεομένου τοῦ πολλοῦ θερμοῦ καὶ μὴ καταναλίσκοντος ταχὺ τὴν τροφὴν ἐξ ἧς προσεχῶς τὸ σύμμετρον τρέφεται πῦρ, τὴν δὲ διὰ τοῦ ὀστράκου ἐπι‐ | |
18(150) | κάλυψιν μὴ σῴζειν τὸ πῦρ διὰ τὸ πυκνὸν καὶ στεγανὸν τοῦ ὀστράκου, μὴ δυναμένου τοῦ πολλοῦ θερμοῦ διαπνέεσθαι, καὶ διὰ τοῦτο φθείρεσθαι τὸ πῦρ—ἣν φθορὰν μάρανσιν καλεῖ—, τῷ πλήθει τοῦ θερμοῦ ταχὺ τὴν τοιαύτην τροφὴν καταναλίσκοντος, μὴ δυναμένης ἑτέρας ἐπιχορηγηθῆναι τροφῆς· τὸ γὰρ πῦρ ἐν τῷ γίνεσθαι ἔχει τὸ εἶ‐ | |
| 155 | ναι. εἴη γὰρ καθάπερ ὕδωρ τηκομένης χιόνος ἄλλου καὶ ἄλλου γινο‐ μένου, καὶ ὥσπερ ἐν τούτῳ οὐκέτι ὕδωρ γίνεται τακείσης ὅλης τῆς χιόνος, οὔτε ἐκεῖ πῦρ δαπανηθέντος τοῦ ὑπεκκαύματος. ἀλλ’ ἐπὶ μὲν τοῦ ὕδατος καὶ τακείσης πάσης τῆς χιόνος μένει τὸ γεγονὸς ὕδωρ, ἐπὶ δὲ τοῦ πυρὸς φθαρέντος τοῦ ὑπεκκαύματος οὐκέτι σῴζεσθαι δύναται, | |
| 160 | ὡς ἐν τούτῳ τὸ ὅλον ἔχοντος, ἐν τῷ γίνεσθαι ἤτοι τρέφεσθαι. Ἐπειδὴ τὰ φυτὰ ὀλίγον ἔχει τὸ ἔμφυτον θερμὸν ὡς πρὸς μέγεθος ἢ τὰ ζῷα, ἱκανή ἐστιν ἡ ἀπὸ τῆς τροφῆς κατάψυξις μετὰ τῆς ἀπὸ τοῦ περιέχοντος ἐμψύχειν τὸ ἔμφυτον θερμόν· καὶ γὰρ ἡ τροφὴ πρὶν ἀπὸ τοῦ ἐμφύτου θερμοῦ κρατηθῆναι ψύχει εἰσελθοῦσα τὸ πρῶτον καὶ ἐπ’ | |
| 165 | αὐτῶν τῶν ζῴων, ὥστε διὰ τὴν ὀλιγότητα τοῦ ἐμφύτου θερμοῦ ἐπὶ τῶν φυτῶν ἱκανή ἐστιν ἡ ἀπὸ τῆς τροφῆς κατάψυξις βοηθεῖν τῷ θερμῷ πρὸς τὸ μὴ φθαρῆναι, κωλύει τὴν αὔξησιν τούτου. Ἐπεὶ πᾶν ζῷον ἔχει ψυχήν, οὐκ ἄνευ δὲ φυσικῆς θερμότητος, τοῖς φυτοῖς ἡ τροφὴ βοήθεια τοῦ θερμοῦ. τῶν δὲ ζῴων τῶν τε ἐνύδρων | |
| 170 | καὶ ἀερίων ἀὴρ καὶ ὕδωρ αἴτια τῆς καταψύξεως· ἡ τροφὴ γὰρ ποιεῖ κατάψυξιν, ἡ δὲ νηστεία θερμαίνει καὶ δίψαν ποιεῖ· ἀκίνητος γὰρ ὢν ὁ ἀὴρ θερμαίνεται, τῇ δὲ τροφῇ ψύχεται κινούμενος ἕως ἂν λάβῃ τὴν πέψιν. ἐὰν δὲ ἢ τὸ περιέχον γιγνομένων πάγων ἐξαυαίνηται ἢ τοῦ θέρους ἰσχυρὰ συμβαίνῃ καύματα καὶ μὴ δύνηται τὸ σπώμενον ἐκ τῆς | |
| 175 | γῆς ὑγρὸν καταψύχειν, φθείρεται μαραινόμενον τὸ θερμόν, καὶ λέγεται σφακελίζειν καὶ ἀστρόβλητα γίνεσθαι τὰ δένδρα περὶ τοὺς καιροὺς τούτους. διὸ καὶ γένη τινὰ λίθων ταῖς ῥίζαις ὑποβάλλουσι καὶ ὕδωρ ἐν ἀγγείοις, ὅπως αἱ ῥίζαι ψύχωνται τῶν φυτῶν. Ὅτι μὲν οὖν ὅσα πνεύμονα ἔχει τῶν ζῴων ἀναπνεῖ πάντα, φανερόν. | 64 |
| 180 | ἀλλὰ καὶ τούτων αὐτῶν ὅσα μὲν ἄναιμον ἔχει τὸν πνεύμονα καὶ σομφόν. ἧττον δέονται τῆς ἀναπνοῆς· διὸ πολὺν χρόνον δύνανται δια‐ μένειν παρὰ τὴν τοῦ σώματος ἰσχύν. τὸν δὲ πνεύμονα σομφὸν ἔχει πάντα τὰ ᾠοτοκοῦντα, οἷον τὸ τῶν βατράχων γένος. ἔτι δὲ αἱ μῦδες τε καὶ χελῶναι πολὺν χρόνον μένουσιν ἐν τοῖς ὑγροῖς· ὁ γὰρ πνεύμων | |
| 185 | ὀλίγην ἔχει θερμότητα· ὀλίγαιμον γὰρ ἔχει αὐτόν· ἐμφυσώμενος οὖν αὐτὸς τῇ κινήσει καταψύχει καὶ ποιεῖ διαμένειν πολὺν χρόνον. ἐὰν μέντοι βιάζηταί τις λίαν κατέχων πολὺν χρόνον, ἀποπνίγονται πάντα· οὐθὲν γὰρ τῶν τοιούτων δέχεται τὸ ὕδωρ ὥσπερ οἱ ἰχθύες. τὰ δ’ ἔναιμον ἔχοντα τὸν πνεύμονα μᾶλλον δεῖται τῆς ἀναπνοῆς διὰ τὸ | |
| 190 | πλῆθος τῆς θερμότητος· τῶν δ’ ἄλλων ὅσα μὴ ἔχῃ πνεύμονα οὐθὲν ἀναπνεῖ. Δημόκριτος δὲ ὁ Ἀβδηρίτης καί τινες ἄλλοι τῶν περὶ ἀναπνοῆς εἰ‐ ρηκότων οὐδὲν περὶ τῶν ἄλλων διωρίκασι ζῴων, ἐοίκασι μέντοι λέγειν ὡς πάντων ἀναπνεόντων. Ἀναξαγόρας δὲ καὶ Διογένης, πάντα φά‐ | |
| 195 | σκοντες ἀναπνεῖν, περὶ τῶν ἰχθύων καὶ τῶν ὀστρείων λέγουσι τίνα τρόπον ἀναπνέουσιν. ὅταν ἀφῶσι τὸ ὕδωρ οἱ ἰχθύες διὰ τῶν βραγχίων τὸ ὂν ἐν τῷ στόματι, γίνεται τότε τὸ στόμα κενὸν ὕδατος, ἀλλ’ οὐ κενὸν πάντῃ, τότε δὲ ἕλκει τὸν ἐν τῷ ὕδατι ἀέρα διὰ τοῦ στόματος, καὶ οὕτως γίνεσθαι τὴν ἀναπνοὴν αὐτοῖς φασιν. ὅταν δέξωνται τὸ | |
18(200) | ὕδωρ οἱ ἰχθύες ἢ κατὰ τὸ στόμα ἢ κατὰ τὰ βράγχια, τότε ἐκπνέουσιν, ὥστε συμβαίνει καθὸ μὲν δέχονται τὸ ὕδωρ ἀναπνεῖν, καθὸ δὲ ἐξ‐ άγουσι τὸν ἀέρα ἐκπνεῖν. συμβήσεται ἄρα κατὰ ταὐτὸν ἐκπνεῖν τε καὶ εἰσπνεῖν, ὅπερ ἀδύνατον. Ἔτι τὸ φάναι ἀέρα ἥκειν ἐκ τοῦ στόματος ἢ ἐκ τοῦ ὕδατος διὰ τοῦ | |
| 205 | στόματος ἀδύνατον· οὐ γὰρ ἔχι ἀρτηρίαν διὰ τὸ πνεύμονα μὴ ἔχειν, | |
| ἀλλ’ εὐθὺς ἡ κοιλία πρὸς τὸ στόμα ἐστίν, ὥστ’ ἀναγκαῖον τῇ κεφαλῇ ἕλκειν. τοῦτο δὲ κἂν τἆλλα ἐποίει ζῷα· νῦν δὲ οὐ ποιοῦσι. κἂν ἐκεῖνα δ’ ἔξω τοῦ ὑγροῦ ὄντα ἐπιδήλως ἂν αὐτὸ ἐποίει· φαίνεται δ’ οὐ ποι‐ οῦντ’ αὐτό. ἔτι πάντων τῶν ἀναπνεόντων καὶ ἑλκόντων τὸ πνεῦμα | 65 | |
| 210 | ὁρῶμεν γινομένην κίνησίν τινα τοῦ μορίου τοῦ {δ’} ἕλκοντος, ἐπὶ δὲ τῶν ἰχθύων οὐ συμβαῖνον· οὐθὲν γὰρ φαίνονται κινοῦντες τῶν περὶ τὴν κοιλίαν ἀλλ’ ἢ τὰ βράγχια μόνον, καὶ ἐν τῷ ὑγρῷ καὶ εἰς τὸ ξηρὸν ἐμπεσόντες, ὅταν ἀσπαρίζωσιν. ἔτι ὅταν ἀποθνήσκῃ πνιγόμενα ἐν τοῖς ὑγροῖς πάντα τὰ ἀναπνέοντα, γίνονται πομφόλυγες τοῦ πνεύ‐ | |
| 215 | ματος ἐξιόντος βιαίως, οἷον ἐάν τις βιάζηται χελώνας ἢ βατράχους ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων γενῶν· ἐπὶ δὲ τῶν ἰχθύων οὐ συμβαίνει πειρω‐ μένοις πάντα τρόπον, ὡς οὐκ ἐχόντων πνεῦμα θύραθεν οὐθέν. ὅν τε τρόπον λέγουσι γίνεσθαι τὴν ἀναπνοὴν αὐτοῖς, ἐνδέχεται καὶ τοῖς ἀν‐ θρώποις οὖσιν ἐν τῷ ὑγρῷ συμβαίνειν· εἰ γὰρ καὶ οἱ ἰχθύες ἕλκουσιν | |
| 220 | ἐκ τοῦ πέριξ ὕδατος τῷ στόματι, οὐκ ἂν ποιοῖμεν καὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ ἄλλα ζῷα, καὶ τὸν ἐκ τοῦ στόματος δ’ ἂν ἕλκοιεν ὁμοίως τοῖς ἰχ‐ θύσιν. ὥστ’ εἴπερ κἀκεῖνα ἦν δυνατά, καὶ ταῦτα ἦν· ἐπεὶ δὲ οὐκ ἔστι, δῆλον ὡς οὐδ’ ἐπ’ ἐκείνων ἐστί. πρὸς δὲ τούτοις διὰ τίνα αἰτίαν 〈***〉. | |
| 225 | 〈***〉 προτέρα ἡ ἐκπνοὴ τῆς εἰσπνοῆς· θερμανθέντος γὰρ τοῦ ἐντὸς καὶ δεηθέντος καταψύξεως εἰσῆλθε ψυχρὸς ἀήρ. ψεῦδος τὸ τροφὴν εἶ‐ ναι τοῦ ἐμφύτου θερμοῦ καὶ ἐντὸς ψυχρὸν ὄντα· τοῦτο γὰρ ἐπὶ τῶν ἄλλων τροφῶν οὐχ ὁρῶμεν γινόμενον· δι’ ἄλλου γάρ, ἤγουν τοῦ στόματος, εἴσεισιν ἡ τροφὴ καὶ δι’ ἄλλου ἔξεισιν. ἐπὶ δὲ τῆς εἰσπνοῆς | |
| 230 | τοῦτ’ οὐκ ἔστιν. τὸ ἐκπνεόμενον θερμόν, τὸ εἰσπνεόμενον ψυχρόν. Ἀναξαγόρας· τῶν βραγχίων ἀποβιαζομένων τῶν ἰχθύων τὸ ὕδωρ πνευ‐ ματοῦται καὶ οὕτως γίνεται ἡ ἀναπνοὴ διὰ τοῦ στόματος. καὶ μυκτή‐ ρων μὴ ὄντων ἡ στέρησις τῆς κατὰ τὴν ἀρτηρίαν ἀναπνοῆς ποιεῖ θά‐ νατον, οὐχ ἡ τῆς διὰ μυκτήρων. οἱ μυκτῆρες ὀσφρήσεως ἕνεκα, οὐκ | |
| 235 | ἀναπνοῆς. πάντα ὀσφραίνεται ἐκτὸς σκωλήκων, ὀστρέων καὶ τῶν λοι‐ πῶν. τοῖς ἐντόμοις †ἡ τομὴ† ὄσφρησις. ἔν τισι φλεψίν ἐστιν αἷμα, οὐ πλήρεις δ’ εἰσὶν αἵματος, ἔχουσι δὲ πόρους· διὸ τοῦ αἵματος κινου‐ μένου ἄνω καὶ κάτω, ἄνω γίνεται ἀναπνοή, κάτω ἐκπνοή. αἱμάτων πλήρεις ἄλοκες ἤγουν φλέβες. ἐν τῇ ἐκπνοῇ ἐκτείνεται τὸ αἷμα, ἐν τῇ | 66 |
| 240 | εἰσπνοῇ συστέλλεται. εἰ †ὡς μέγ( )† καὶ τὰ λοιπὰ ἔντομα ἀνέπνεον, ἐπνίγοντο ἂν ἐν τοῖς ὕδασι. τὰ μικρὰν ἔχοντα δύναμιν προσηνότερον ἀναπνεῖ. πόδας καὶ βράγχια ἔχει ὁ καλούμενος κορδύλος, ἅμα δὲ πόδας καὶ βράγχια οὐδὲν ἄλλο ὦπται ἔχον. τοῖς τετράποσι καὶ ἐναί‐ μοις ἐστὶν ἡ ἐπιγλωττὶς μόνοις. ὁ αὐλὸς γέγονε τοῖς ἰχθύσιν ὡς ἂν | |
| 245 | δεχομένοις τὸ ὕδωρ ἐξ ἀνάγκης διὰ τὸ ἐν τῷ ὑγρῷ ἔχειν τὸν βίον. ἐν ἅπασι τοῦτο δι’ αὐτοῦ, καὶ μὴ ἐμποδίζηται ὁ ἀὴρ ἐν τῇ εἰσόδῳ τῆς ἀναπνοῆς, οὐχ ἕνεκα καταψύξεως· ὀλιγόθερμα γάρ εἰσι. καρκίνοι καὶ κάραβοι διὰ τῶν ἐπιπτυγμάτων ἀφιᾶσι τὸ ὕδωρ, σηπίαι καὶ πολύποδες διὰ τοῦ κοίλου τῆς κεφαλῆς. τὰ φυτὰ ἐκ πλείονος 〈γῆσ〉 γέγονε, τὰ | |
18(250) | ἔνυδρα ἐξ ὕδατος, πτηνὰ ἐξ ἀέρος, πεζὰ ἐκ πυρός. Ἐμπεδοκλῆς τὰ ἔνυδρα πῦρ φησιν ἔχειν πολύ, ὅθεν καὶ ἐν ψυχρῷ φεύγει, οὐ καλῶς· τῶν γὰρ ἕξεων 〈τοῖσ〉 τὰς ὑπερβολὰς ἔχουσιν οἱ ἐναντίοι ἁρμόττουσιν τόποι καὶ ὧραι, ἡ δὲ φύσις ἐν τοῖς ἰδίοις σῴζεται τόποις. [....] ὕλη καὶ ἕξις καὶ διάθεσις. αἱ μὲν οὖν φύσεις ὕδατι ψυχραί, τῇ γῇ ξηραί, | |
| 255 | ἀέρι θερμαί· ἕξεις αἱ μὲν ὑπερβάλλουσαι θερμότητι ἐν ψυχρῷ, αἱ δὲ τῇ ψυχρότητι ἐν θερμῷ τιθέμεναι σῴζονται μᾶλλον. κοινὰς ὥρας καλεῖ Ἀριστοτέλης τὰς τέσσαρας διὰ τὸ ἐνδέχεσθαι ἰδιαζούσας καταστάσεις γίνεσθαι ἐναντίας τῆς καθόλου ὥρας, οἷον θερινὴν ἐν χειμῶνι καὶ ἀνάπαλιν. ὅσα ἐναιμότατον ἔχουσι τὸν πνεύμονα, ταχείας δέονται τῆς | |
| 260 | καταψύξεως. τὰ καρδίαν ἔχοντα, πνεύμονα δὲ μή, οἱ ἰχθύες, διὰ τὸ ἔνυδρα γοῦν εἶναι, τῷ ὕδατι ποιοῦνται τὴν κατάψυξιν. ᾗ νεύουσι τὰς κεφαλὰς τὰ ζῷα, ἐκεῖ τὸ ὀξὺ ἡ καρδία ἔχει, τοῖς ἰχθύσι πρὸς τὸ στόμα καὶ τοῖς πεζοῖς. θάνατος ὁ μὲν βίαιος ἔξωθεν, ὁ δὲ κατὰ φύσιν ἐν αὐτῷ. τῶν φυτῶν αὔανσις, τοῖς ζῴοις γῆρας. 〈***〉 ἔκλειψις τοῦ | 67 |
| 265 | θερμοῦ, τοῖς δὲ τελείοις ἐν ᾧ τῆς οὐσίας ἡ ἀρχή, ἐν ᾧ τό τε ἄνω καὶ κάτω συνάπτει, τοῖς φυτοῖς μέσον βλαστοῦ καὶ ῥίζης, τοῖς ἐναίμοις ἡ καρδία, τοῖς ἀναίμοις τὸ ἀνάλογον. τῶν ἐναίμων ὅσα μὴ σωματικῶς πολὺν χρόνον ζῶσιν ἐξῃρημένης τῆς καρδίας, οἷον αἱ χελῶναι. εἰ πάθος τι συμβαίνει τοῖς βραγχίοις ἢ τῷ πνεύματι, ἀπόλλυται τὸ ὑπο‐ | |
| 270 | κείμενον· καταμαραῖνον γὰρ τὸ πῦρ. Γένεσίς ἐστιν ἡ πρώτη μέθεξις ἐν τῷ θερμῷ τῆς θρεπτικῆς ζωῆς, ζωὴ ἡ μονὴ ταύτης. νεότης ἡ τοῦ πρώτου καταψυκτικοῦ μορίου αὔξη‐ σις, γῆρας ἡ τούτου φθίσις, ἀκμὴ τὸ τούτου μέσον. περιττωματικὴ κα‐ τάψυξις ἡ δι’ ἐπιρροὴν ὑγροῦ χυμοῦ, συντηκτικὴ ἡ κατὰ δυσκρασίαν. | |
| 275 | πήδησις τὸ κατὰ συστολὴν τοῦ θερμοῦ γινόμενον τῇ καρδίᾳ ἔξαλμα. ζέσις πνευματουμένου τοῦ ὑγροῦ ὑπὸ τοῦ θερμοῦ. ἐν τῇ καρδίᾳ ἡ τοῦ ἀεὶ προσιόντος ἐκ τοῦ ὑγροῦ διὰ τῆς θερμότητος ὄγκωσις ποιεῖ σφυγμόν. καὶ ἀναθυμίασις πλείων τοῖς νεωτέροις, ὅτι σφύζουσιν αἱ φλέβες πᾶσαι καὶ ἅμα. ἀναπήδησίς ἐστιν ἡ γινομένη ἄντωσις πρὸς τὴν | |
| 280 | τοῦ ψυχροῦ σύνωσιν, σφύξις ἡ τοῦ ὑγροῦ θερμαινομένου πνευμάτωσις. τοῖς ἔχουσι πνεύμονα τὸ ζῆν καὶ μὴ ζῆν ἐστιν ἐν τῷ ἀναπνεῖν. τῶν περὶ φύσεως πραγματευθέντων οἱ χαριέστατοι σχεδὸν τελευτῶσιν εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἰατρικῆς. οὐκ ἀφυῶς ἔχει ἡ καρδία καὶ ὁ πνεύμων πρὸς τὸ δέξασθαι σχῆμα, ὡς αἱ τῶν χαλκέων φῦσαι. ὁ ἀνάλογος ἀὴρ | |
| 285 | ζῳογονεῖ τὸ ζῷον, ὁ δὲ πλείων ἢ ἐλάττων πνίγει. | 68 |
19(1t) | Τοῦ Ψελλοῦ [de meteorologicis] | |
| 2 | Ὁ μέντοι περὶ τῆς ἴριδος λόγος, περὶ ἧς δὴ πρώτης τήμερον ἠρωτή‐ κατε, ἐς ἄλλην ἡμέραν ἀναβεβλήσθω· πολὺς γάρ ἐστι καὶ ποικίλος καὶ πλείστης δεόμενος ἐξετάσεως· τῶν γὰρ ἐν τοῖς μετεώροις λεγομένων | |
| 5 | τουτί μοι δοκεῖ τὸ θεώρημα μόνον βασάνου δεῖσθαι πολλῆς καὶ γραμ‐ μικῶν ἀποδείξεων. διὸ ἡ μὲν ἶρις μετὰ τῆς ἅλω εἰς ἕτερον τεταμιεύ‐ σθω καιρόν· περὶ δὲ τῶν ἄλλων ὧν προεβάλλετε φυσιολογητέον καὶ διερμηνευτέον εἰς δύναμιν. εἰσὶ δὲ ταῦτα· ποταπὸν τὸ τῆς ἀστραπῆς πῦρ καὶ ὁπόθεν ἅλλεται, καὶ εἰ πᾶν πῦρ ἐκ νεφῶν καταρρηγνύμενον | |
| 10 | καυστικόν, καὶ διὰ τί τὰ μὲν τῶν ἐκεῖθεν πυρσῶν ὁρᾷ πρὸς τὰ σώ‐ ματα, τὰ δὲ διὰ μέσων αὐτῶν χωροῦντα οὐκ ἐπιδείκνυνται τὴν ἐνέρ‐ γειαν, καὶ εἰ ὁ λεγόμενος παρ’ ἐνίων λόγος, ὡς ἄρα τὸ τῶν δρακόντων γένος τὸ τῆς ἀστραπῆς πεφόβηται πῦρ, ἀληθής, ἢ καὶ ἡ τοιαύτη φλὸξ τῷ δράκοντι ἀντιμάχεται καὶ προαιρετικαῖς ὥσπερ δυνάμεσιν ἀνυπο‐ | |
| 15 | στάτῳ φέρεται πρὸς ἐκεῖνον φορᾷ· τίνα τε τὰ θεώμενα ἐν ταῖς παρὰ τῶν ἀστραπῶν καύσεσιν, ἃ δή ποτε μὲν τόδε τὸ ζῷον, ποτὲ δὲ ἐκεῖνο μεμίμηνται· οἱ δὲ συριγμοὶ τίνες οἵ τε γρυλλισμοὶ καὶ οἱ ἀρασμοί, οἳ δὴ καὶ μάλιστα περὶ τοὺς πρηστῆρας τῶν κεραυνῶν ἐξακούονται· ἔπειτα καὶ περὶ ὑετοῦ διαληπτέον ἡμῖν, ὁπόθεν τε καὶ οὗτος ἐπὶ γῆν | |
| 20 | καταφέρεται καὶ ποίαν ὕλην ὑποβέβληται. | |
| Χρὴ οὖν ὑμᾶς περὶ πάντων τοῦτο εἰδέναι κοινῶς, ὡς συμπάσης τῆς γεώδους οὐσίας τὸ μέν τι ἀναμέμικται τῷ ὑγρῷ, τὸ δέ τι μένει καθ’ ἑαυτό, ἄμικτον πρὸς τὴν ἐναντίαν ποιότητα τηροῦν τὴν ξηρότητα· αὖ‐ θις δὲ τοῦ ὕδατος τὸ μέν τι τὴν γῆν ὑποδέδυκε καὶ ὑπὸ ταύτην ἢ | 69 | |
| 25 | ἐφησυχάζον πέφυκεν ἢ παφλάζει στενοχωρούμενον, τὸ δὲ ἐπὶ ταύτης ὀχεῖται ὥσπερ τὴν ταύτης σφαῖραν ἐπαναβεβηκός. τοιαύτης οὖν οὔσης τῆς τῶν δύο στοιχείων τούτων, ὕδατός φημι καὶ γῆς, διαιρέσεως, πρὸς ἀμφότερα ὁ ἥλιος δρᾷ· θερμαίνει γὰρ ἄμφω καὶ ἀραιοῖ τοὺς πόρους αὐτῶν καὶ εἰς ἀτμοὺς διαλύων τὸ νοτερὸν ταῖς ἐκεῖθεν ἀναθυμιάσεσι | |
| 30 | τὸν ἀέρα καταπυκνοῖ. Διττὴ γοῦν, ὡς ὁ λόγος ὑπέδειξεν, ἐκ τῶν περὶ γῆν χώρων ἀναθυ‐ μίασις εἰς οὐρανὸν ἕλκεται, ἡ μὲν ὑγρὰ καὶ ψυχρά, ἡ δὲ ξηρὰ καὶ ψυ‐ χρά. αὗται δὲ αἱ ἀναθυμιάσεις μέχρι μέν τινος συμπλέγδην πρὸς τὸ ἄναντες ἀναφέρονται· εἶτα τῆς μιᾶς περὶ μέσα που τοῦ ἀέρος ὑφιστα‐ | |
| 35 | μένης διὰ τὴν πρὸς τὸ κάτω ῥοπὴν τῆς ὑγρότητος, ἡ ἑτέρα κουφίζε‐ ται, ἐπιτόνιον ἔχουσα τῆς ἀναγωγῆς τὴν ξηρότητα. τῆς γοῦν κοινῆς ἐντεῦθεν μεριζομένης ἀναθυμιάσεως, ἄλλα μὲν τῶν φυσικῶς γινομένων παρὰ τῆς ὑγρᾶς καὶ ἀτμιδώδους ἀποτελεῖται, ἄλλα δὲ παρὰ τῆς ξηρᾶς καὶ καπνώδους, ὡς Ἀριστοτέλης φησί· πάχναι μὲν γὰρ καὶ ψεκάδες | |
| 40 | καὶ δρόσοι καὶ ὑετοὶ χιόνες τε καὶ χάλαζαι ἀπὸ τῆς ἀτμιδώδους ἐκ‐ φέρονται, δαλοὶ δὲ καὶ αἶγες καὶ κομῆται δοκίδες τε καὶ πωγωνίαι καὶ διᾴττοντες ὅ τε παντοῖος τῶν ἀστραπῶν ἐκπυρηνισμὸς ἀπὸ τῆς ὑπερτέρας ἐξάλλονται. Ἀρκτέον οὖν ἀπὸ τῆς πάχνης καὶ περὶ ταύτης πρῶτον φυσιολογη‐ | |
| 45 | τέον. αὕτη τοιγαροῦν ἐν ἀλεεινοῖς μὲν χωρίοις καὶ θέρους ἥκιστα γίνε‐ ται, ἐν δὲ καταψύχροις καὶ χειμῶνος οὐχ ἥκιστα. ἡ δὲ αἰτία αὕτη· ὁ ἥλιος, πρὸς βορρᾶν καὶ νότον τὴν οἰκείαν δύναμιν μερισάμενος, ἐν οἵῳ δὴ ἐμφιλοχωρεῖ κλίματι, ἐν ἐκείνῳ δυνατώτερος πέφυκεν. ὅθεν ἐν τῷ καθ’ ἡμᾶς μέρει γινόμενος βορειότερος καὶ τὸν ὑπὲρ κεφαλῆς ἡμῶν | |
19(50) | ἀνελίττων ἀέρα, θερμότερος ἐν τῇ τοιαύτῃ ὥρᾳ πρὸς ἡμᾶς ἵσταται. ὁπότε δὲ τὸ καθ’ ἡμᾶς κλίμα παγετοῖς καὶ ψύχει πιέζεται, ἡ δυτικὴ | |
| Αἰθιοπία καύσεσιν ἀφορήτοις ἐνίσχεται, θερμοτέραν ἐκεῖσε τοῦ ἡλίου τὴν ἀκτῖνα βάλλοντος. τότε γοῦν ἀσθενὴς ἐν τῷ καθ’ ἡμᾶς κλίματι ἡ τοῦ φωστῆρος ἀκτὶς πέφυκεν· οὔτε γὰρ τὴν ἐν τῷ βάθει ἕλκει νοτίδα, | 70 | |
| 55 | οὔτε μήν, εἴ τινα δὴ καὶ ἑλκύσειεν, ἀνάγει πρὸς οὐρανόν, ἀλλ’, ὥσπερ οἱ ἀσθενέστεροι τῶν ἀχθοφορούντων, ὁμοῦ τε τὸ βάρος τῆς ἀναθυμιά‐ σεως ἥρπασε καὶ αὖθις κατήνεγκε· τοῦτο δὲ ἡ πάχνη ἐστίν. μὴ γὰρ ἰσχύων ἐπὶ πολὺ τοῦ ἀέρος ταύτην ἀνενεγκεῖν, καὶ διὰ τὸ εὐθὺς τῇ τοῦ ἀέρος ψυχρότητι συμπαγῆναι καὶ βαρυνθῆναι, ἀφῆκεν εἰς γῆν. ἐξ | |
| 60 | οὗ καὶ τὴν ἐπωνυμίαν ἔχει· πάχνη γὰρ ἐπωνόμασται οἷον πεπηγμένη ἄχνη, τουτέστι λεπτομερὴς τοῦ ἀτμοῦ οὐσία ἀθρόον παγεῖσα. ἐπεὶ οὖν, ὡς ἔφθημεν ἀνωτέρω εἰπόντες, {ὅτι} ἐν ψυχροῖς τόποις καὶ χειμῶνος ἡ πάχνη γίνεται, διὰ ταῦτα δὴ τάχιον καταφέρεται, τῆς ἀναγωγοῦ τοῦ ἡλίου μὴ ἰσχυούσης τότε θερμότητος. | |
| 65 | Ἡ δὲ ψεκὰς τὸ ἐναντίον ἐν εὐδιεινοῖς τε χωρίοις καὶ θέρους γίνε‐ ται· τοῦ γὰρ ἡλίου τὴν πᾶσαν τῶν νεφῶν κατὰ τὸ θέρος ἀνιμῶντος ὑγρότητα καὶ οἷον τὴν τοῦ ἀέρος λιβάδα ἀποξηραίνοντος, ὀλίγον ἐστὶ τὸ καταλειπόμενον πρὸς γένεσιν ὑετοῦ· ὃ δὴ καὶ ψεκὰς ἰδίως ὠνόμα‐ σται, τῆς τῶν νεφῶν οὐσίας εἰς βραχὺ ἀποτελευτησάσης, εἶτα διασπα‐ | |
| 70 | σθείσης καὶ κατὰ μόρια διαιρεθείσης καὶ ἀμυδράν τινα τοῖς ὑπὸ σελή‐ νην ἀποθλιβούσης ὑγρότητα. Ἡ δὲ δρόσος ἐπὶ πλέον τῆς ψεκάδος ἐστί, καὶ διὰ τοῦτο μάλιστα μετοπώρου καὶ ἔαρος γίνεται. ἔστι δὲ αὕτη ὅταν κατὰ σταγόνας αἱ περὶ τὸν ἀέρα νεφέλαι τοῖς περὶ γῆν ἀποστάζωσιν. | |
| 75 | Ὑετὸς δέ ἐστιν ἡ ῥαγδαία τῶν οὐρανίων ὑδάτων καταφορά· ὃς δὴ χειμῶνος ἐπὶ μάλιστα ἔχει τὴν γένεσιν. τοῦ γὰρ ἡλίου τότε ἐς τὸν νότον ἀπελαθέντος, ψυχρὸς ὁ ὑπὲρ κεφαλῆς ἀὴρ τοῖς τὸν βορρᾶν οἰ‐ κοῦσιν ἡμῖν γίνεται· ἐντεῦθεν γοῦν τὰ νέφη συνιστάμενά τε καὶ συμ‐ πιλούμενα τὸν ὑετὸν ἀποτίκτουσιν. εἰ μὲν οὖν ἡ ἀναθυμίασις εἰς ὕδωρ | |
| 80 | μεταβληθῇ καὶ τὸ μεταβληθὲν εὐθέως ἀπαγὲς κατενεχθῇ, ὑετοῦ τοῦτο γένεσις πέφυκεν· εἰ δὲ μεταβληθῇ μέν, παγῇ δὲ μεταξὺ τοῦ ἀέρος καταφερόμενον, χάλαζα τοῦτό ἐστί τε καὶ ὀνομάζεται. εἰ δέ, πρὶν ἢ μεταβληθῇ εἰς ὕδωρ, ὁ ἀτμὸς ὑπομείνῃ τὴν πῆξιν, ἡ χιὼν ἀποτίκτεται. | |
| ἔστι γὰρ ἡ χιὼν ἀμετάβλητος ἀναθυμίασις παγεῖσα διὰ ψυχρότητα. | 71 | |
| 85 | Ἃ μὲν οὖν ἀπὸ τῆς ἀτμιδώδους ἀναθυμιάσεως ἀποτίκτεται, ταῦτά ἐστιν· ἀπὸ δὲ τῆς καπνώδους οὓς εἰρήκαμεν διᾴττοντας καὶ οἱ κομῆ‐ ται καὶ οἱ κατὰ τὰ διάφορα σχήματα τὰς ὀνομασίας λαμβάνοντες. Ἔστιν οὖν ὁ διᾴττων ὃ δὴ πολλάκις ἡμεῖς ὁρῶμεν αἰθριώδους οὔ‐ σης τῆς νυκτὸς ῥιπτούμενον ἐξ οὐρανοῦ πῦρ. ὃ δὴ καί τινες τῶν | |
| 90 | ἀγροικοτέρων ἄστρον οὐράνιον οἴονται, καί φασιν ὡς ἑκάστου τῶν ἄστρων κατ’ ἀριθμὸν τῶν γεννωμένων δημιουργηθέντος, ἀπορρεύσαντι συναπορρεῖ τοῦτο καὶ συναπολήγει· οἷον γάρ τινα θάνατον τοῦ ἀστέρος τὴν πτῶσιν ὁρίζονται. ἀλλὰ τοῦτον μὲν τὸν λόγον γελάσας οἶδα καὶ ὅτε πρῶτον ἤκουσα, καὶ μετὰ τῶν μύθων ἠρίθμησα. ἡ δὲ | |
| 95 | τοῦ διᾴττοντος γένεσις αὕτη· ὑπὸ τὴν ἀπλανῆ πᾶσαν καὶ τὴν τῶν ἀστέρων περιφορὰν τὸ τοῦ πυρὸς στοχιεῖόν ἐστιν, ὃ δὴ ἐκ τῆς ξηρᾶς ἀναθυμιάσεως, ὡς ἔφαμεν, ἔχει τὴν γένεσιν. τοῦτο δὲ οὐκ ἐνεργείᾳ πῦρ ἐστιν, ἀλλὰ καπνὸς μὲν κατὰ τὴν οὐσίαν, φλὸξ δὲ κατὰ τὴν δύνα‐ μιν, ὅθεν καὶ ὑπέκκαυμα τῷ Ἀριστοτέλει ὠνόμασται, τουτέστιν ὑφει‐ | |
19(100) | μένον πῦρ. ὁ γὰρ καπνὸς θερμὸς μέν ἐστιν, ὡς ἴσμεν, οὐ μέντοι πῦρ αὐτενέργητον, ἐξάπτεται δὲ κινηθείς. ἐπεὶ οὖν τοιαύτη ἡ τοῦ ὑπεκκαύ‐ ματος φύσις ἐστί, κινεῖται δὲ διὰ τὴν συμπεριφορὰν τοῦ παντός, κατ’ ἔνια τῶν μορίων, ἔνθα δὴ ἐπιτηδεία ὕλη ὑπόκειται, ἴσχει τὴν ἔξαψιν· ἀλλ’ ἡμέρας 〈μὲν〉 οὐ φαίνεται, τοῦ ἡλίου διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν τῶν | |
| 105 | ἀκτίνων μαρμαρυγὴν τὰ τοῦ ὑπεκκαύματος ἀμαυροῦντος πυρσά, νυ‐ κτὸς δὲ διάδηλος δείκνυται. ἐπειδὰν οὖν τι μέρος τοῦ ὑπεκκαύματος διὰ τὴν κίνησιν ἐξαφθῇ, τοῦτο δὴ τὸ ἐξημμένον εὐθὺς φέρεται· φερό‐ μενον δέ, εἰ μὲν μὴ ἐντύχῃ ἑτέραις οὐσίαις ἐπιτηδείαις εἰς ἔξαψιν, θᾶττον ἐναποσβέννυται, εἰ δὲ ἐντύχῃ, κατὰ μετάδοσιν ἀπ’ ἄλλης εἰς | |
| 110 | ἄλλην τῆς φλογὸς φερομένης, εἶτα κατὰ σχῆμα δόρατος ἀπομηκυνθεί‐ σης, ᾗ μὲν διαδόσιμον τὸ πῦρ γίνεται, ὥσπερ ἁλλόμενον, διᾴττων ὠνό‐ μασται· ᾗ δὲ κατ’ ἰθυτένειαν ἀπλατῆ φέρεται, δοκὶς κέκληται. οὔτε δὲ εὐθεῖά ἐστιν αὐτῷ ἡ φορὰ πρὸς τὸ κάταντες οὔτε μὴν ἀνωφερὴς κατὰ | |
| τὴν τοῦ πυρὸς φύσιν, πλαγία δὲ καὶ ὡς ἐπίπαν λοξή· πέφυκε γὰρ ἡ | 72 | |
| 115 | ῥοπὴ τοῦ πυρὸς ἀνωφερής. ὁ δὲ διᾴττων ἄνωθεν πρὸς τὸ κάταντες βιαζόμενος, καθὸ μὲν τυραννεῖται πρὸς τὴν παρὰ φύσιν κίνησιν, ἐπὶ τὸ κάτω χωρεῖ· καθὸ δὲ τῆς οἰκείας οὐκ ἐπιλέλησται φύσεως, τῆς ἄνω φορᾶς ἐφίεται· ταλαντευόμενος δὲ ἑκατέρωθεν καὶ παρὰ μέρος νικῶν καὶ νικώμενος πλάγιος φέρεται. | |
| 120 | Οὗτος οὖν ὁ διᾴττων καὶ δοκίας, ἂν εἰς παχὺ νέφος ἀποτελευτήσῃ κωλῦον αὐτοῦ τὴν πάροδον, ἐκεῖσε ἐνίσχεται· ὃ δὴ νέφος κατὰ πᾶν ἐξαπτόμενον αἴξ τε καὶ κομήτης λέγεται· ἀποσπινθηρίζων γὰρ κατὰ κύκλον δοκεῖ κόμην τινὰ ἔχειν καθειμένην καὶ οἷά τισι μαλλοῖς κατὰ τὰς αἶγας βρίθεσθαι. οὗτος δὲ ὁ κομήτης ἐνίοτε καὶ πολυήμερός ἐστιν, | |
| 125 | ἀρκούσης τῆς ὑποκειμένης αὐτῷ οὐσίας εἰς χρονίαν ἔξαψιν. δοκεῖ δὲ ἀστὴρ εἶναι κυρίως, ὅτε καὶ μάλιστα κατὰ κάθετον ἀληθῆ ὑπέλθῃ ἀστέρα, ὃς δή, ὅταν ὀφθῇ, σύμβολον τοῖς ἀστρολόγοις γίνεται ἐκπυρώ‐ σεως· ὅθεν ἀνομβρίας τε καταμαντεύονται καὶ πυρετοὺς προμηνύου‐ σιν. ὁ δὲ λόγος τούτου οὐκ ἀστρολογικός, ἀλλὰ φυσικός· οἱ γὰρ κομῆ‐ | |
| 130 | ται τότε κατὰ πλῆθος ὁρῶνται, ὅταν πολλὴ ᾖ ἡ καπνώδης ἀνα‐ θυμίασις, ἥτις ξηροτέρα τοῦ δέοντος οὖσα ἀντικειμένως ἔχει πρὸς τὴν ὑγράν· ἀπὸ γοῦν τοῦ ταύτην πληθύνειν ἐκείνην ὑστερεῖν ἀστρολογικῶς τερατεύονται. καὶ ταῦτα μὲν οὕτω κατὰ κεφαλαιώδεις ἐπιτομάς. Ὁ δὲ κεραυνὸς πῇ μὲν κατ’ ἐκπυρηνισμὸν γίνεται, πῇ δὲ κατὰ σύγ‐ | |
| 135 | κρουσιν τῶν νεφῶν. ἐκπυρηνίζεται δέ τι, ὅταν κατὰ συμπίεσιν ἀκοντί‐ ζηται, ὥσπερ ἡμεῖς τὰ τῶν ἐλαιῶν ὀστᾶ τοῖς δακτύλοις συμπιέζοντες ἢ ἄνω ἢ κάτω ἐξακοντίζομεν. ὁπόταν οὖν πυρώδης οὐσία ἐμπέσῃ τοῖς νέφεσιν, εἰ μὲν μὴ παχὺ ᾖ τὸ περιέχον, πρὸς τὸν οἰκεῖον χῶρον αὖθις ἀποκαθίσταται· εἰ δὲ ἡ τοῦ νέφους παχύτης ἄνωθεν καὶ μάλιστα πυ‐ | |
| 140 | κνωθεῖσα τὸ πυρῶδες τοῦτο σπέρμα κωλύσειεν ἀναφέρεσθαι, τοῦτο δὴ συμπιεζόμενον καὶ οἷον ὑπὸ τοῦ νέφους ὠθούμενον κάτω ῥιπτεῖται. Ὃ δή, εἰ μὲν μόνον ἐξενεχθῇ ἄτερ νεφώδους σώματος, ἀστραπὴ κέ‐ κληται· εἰ δὲ καὶ τὸ νέφος ἀμφιασάμενον καταρραγῇ, τυφὼν ἐπωνό‐ | |
| μασται, ἀπὸ τοῦ τύπτειν τὴν ἐπωνυμίαν λαβών· ὃ δὴ καὶ προσπῖπτον | 73 | |
| 145 | σώμασι καὶ πλήττει καὶ μελαίνει, πῇ δὲ καὶ διχοτομεῖ. εἰ δέ, πρὶν ἢ τοῦ νέφους ἐκραγῇ, κυκλούμενον ἐκπέσῃ καὶ ἑλιττόμενον, ἐκνεφίας λέ‐ γεται. οὗτος δὲ ὁ ἐκνεφίας καὶ μετὰ τὴν 〈ἀπὸ〉 τοῦ νέφους ἔκρηξιν κατὰ κύκλον καὶ περὶ τὴν γῆν εἰλεῖται καὶ πρὸς τὴν οἰκείαν αὖθις ἐπανακάμπτει ἀρχήν. ὅθεν καὶ λίθους ἐφέλκεται καὶ λέμβον ἀνασπᾷ | |
19(150) | καὶ χοῦν ἐπισύρεται, ἃ δὴ αὖθις ἐν ἄλλοις τόποις καταρρηγνύμενα ἔκ‐ πληξιν καὶ θαῦμα παρέχει τοῖς θεωμένοις· ὥσπερ δὴ καὶ ὁ ἐν Αἰγὸς ποταμοῖς καταρραγείς ποτε λίθος δεισιδαίμονας τοὺς ἐποίκους πε‐ ποίηκε. Τοιοῦτος μὲν ὁ κατ’ ἐκπυρηνισμὸν κεραυνός· ὁ δ’ ἕτερος ἀποτίκτε‐ | |
| 155 | ται τῶν νεφῶν πρὸς ἄλληλα συντριβομένων κἀντεῦθεν διαρρηγνυμέ‐ νων· ἡ μὲν γὰρ ῥῆξις τὸν κεραυνὸν ἀπεγέννησε, τοῦ νέφους βίᾳ δια‐ σπασθέντος, ὁ δὲ ὑετὸς ὥσπερ θυλάκου διαρραγέντος κατηνέχθη εὐθύς, ὁ δὲ τῆς ῥήξεως ἦχος τὴν βροντὴν ἀπετέλεσεν. ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν δεῖ πρῶτον ῥαγῆναι τὸ νέφος καὶ οὕτω φανῆναι τὴν ἀστραπήν, ἡμεῖς | |
| 160 | δὲ τοῦ πυρὸς ἀντιλαμβανόμεθα πρότερον. τούτου δ’ αἴτιον ἡ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ τῶν ὤτων διοργάνωσις· οἱ μὲν γὰρ ὀφθαλμοὶ οἷα δή τι‐ νες βολβοὶ ἔξω πεπήγασι καὶ τοῦ ὁρατοῦ θᾶττον ἀντιλαμβάνονται· τῷ δὲ ὠτὶ ὁ προβεβλημένος κοχλοειδὴς πόρος βραδέως εἰσάγει τὸν ψόφον. εἰ μὲν οὖν ἀπὸ ξηροτέρου τοῦ νέφους ὁ κεραυνὸς ἐκραγῇ, φοι‐ | |
| 165 | νικοῦς τε τὴν χροιάν ἐστι καὶ τὴν οὐσίαν φλογώδης· εἰ δὲ ἀφ’ ὑγροτέρου, λευκόν τε ἔχει τὸ χρῶμα καὶ καυσώδης ἥκιστα. Δαίμονες δὲ ἥκιστα ὑπὸ πυρὸς καίονται· οὐ γὰρ πειστέον ταῖς Χαλ‐ δαϊκαῖς ληρωδίαις, ὡς ἔστι τι δαιμόνων γένος τόν τε ἀδάμαντα λίθον φοβούμενον καὶ τὸ κουράλιον καὶ τὸ ἀνδροφόνον ξίφος καὶ τὸν κε‐ | |
| 170 | ραυνόν, ἃ δὴ καὶ οἱ ἀποτρεπόμενοι τὸ τοιοῦτον γένος Χαλδαῖοι μάν‐ τεις ἐν ταῖς ἀνιέροις αὐτῶν πράξεσι τοῖς βωμοῖς ἐπιφέρουσιν. εἰ γὰρ δὴ τὸ ξίφος οἱ δαίμονες πεφόβηνται καὶ τὸ πῦρ, ἐμπρησμοὺς καὶ τομὰς ὑποπτεύουσιν· εἰ δὲ ταῦτα, καὶ σώματα περιβέβληνται. ἀλλ’ οὐ‐ | |
| δεὶς οὐδὲ τῶν πάνυ ληρούντων σωματικὸν γένος δαιμόνων ὑπέστησεν, | 74 | |
| 175 | ἀλλ’ ὁ τερατολόγος Πρόκλος, τὰς Χαλδαϊκὰς ὑποτυπώσεις ἐπεξηγού‐ μενος, ἔφη τινὰς τῶν δαιμόνων καὶ κολακεύεσθαι· διὸ δὴ καὶ ὕμνους ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν συντέθεικε, καὶ παρεγγυᾶται τοῖς φαντασιουμένοις ταύτην ξιφηφόρον τε καλεῖν αὐτὴν καὶ σπειροδρακοντόζωνον καὶ λεοντοῦχον καὶ τρίμορφον· τούτοις γὰρ αὐτήν φησι τοῖς ὀνόμασιν ἕλ‐ | |
| 180 | κεσθαι καὶ οἷον ἐξαπατᾶσθαι καὶ γοητεύεσθαι. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν τῷ μύθῳ δοτέον καὶ τῇ σκηνῇ· περὶ δὲ τῶν δρακόντων οὐδέπω μὲν ἐς τὴν σήμερον ἐντετύχηκα συγγραφῇ φυ‐ σιολογούσῃ δι’ ὅ τι τὰς ἀστραπὰς οὗτοι πεφόβηνται· ὃ δ’ αὖ ἕτερος πρῶτος ἐφυσιολόγησε, τοῦτο καὶ αὐτὸς εἰς τὴν ἐμὴν ἀνοίσω φύσιν, | |
| 185 | κἀντεῦθεν ἴσως ἕτερος ἀκριβέστερον περὶ τούτου διερμηνεύσειεν. Ἐγὼ γοῦν φημι ὅτι τὸ τῶν δρακόντων γένος ξηρόν τε τὴν φύσιν ἐστὶ καὶ τὴν οὐσίαν διάπυρον· πῦρ γοῦν αὐτῶν καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ ἀνα‐ βλέπουσι, καὶ ὃν δὲ ἐξεμοῦσιν ἰόν, καπνώδης τέ ἐστι καὶ διαιρεῖ τὰ σώματα ψαύσας αὐτῶν. ὅθεν καὶ εὔπρηστός ἐστιν ὁ δράκων δι’ ἣν | |
| 190 | ἔχει ξηρότητα καὶ πρὸς κατάφλεξιν ἐπιτήδειος. πεφόβηται γοῦν διὰ ταῦτα τὸν κεραυνὸν καὶ ἁλλόμενος φέρεται διαέριος ἐπί τε στεγανοὺς τόπους καὶ καταγαίους καὶ μάλιστα περὶ λίμνας καὶ φρέατα, ἅτε δὲ ὤν, ὡς ἔφθην εἰπών, διὰ τὴν ξηρότητα εὔπρηστος καὶ ἀπὸ διαστή‐ ματος τῷ κεραυνίῳ πυρὶ καταφλέγεται. διὸ ἔνθα δὴ δράκων φανῇ συ‐ | |
| 195 | ρίττων καὶ διιών, ἐκεῖσε δὴ ἐναποσκήπτων ὁ κεραυνὸς τὰ παρακεί‐ μενα μέρη σίνεται. πολλάκις δὲ καὶ δράκοντος ἄτερ οἱ λεγόμενοι ἀρασμοὶ καὶ σισμοὶ καὶ γρυλλισμοὶ ἐξακούονται· τὸ γὰρ θεῖον τοῦτο πῦρ ἐπιπῖπτον τοῖς γεώδεσι σώμασιν, εἰ μὲν ἐφ’ ὑγρὰν ἐμπέσῃ οὐσίαν, | |
| σίζει ὥσπερ ἀποσβεννύμενον, εἰ δὲ ἐπὶ ξηράν, εἰ μὲν μανοτέραν, χοι‐ | 75 | |
19(200) | ρογρυλλίου ἦχον ἀποτελεῖ, χωροῦντος τοῦ πνεύματος διὰ βάθους καὶ τὸν τοιοῦτον ἦχον ἀποτελοῦντος· εἰ δὲ ἐπὶ ναστὴν καὶ στερράν, τὸν λεγόμενον ἀρασμὸν ἀποτελεῖ, ὃς δὴ πεποιωμένος ψόφος ἐστὶ καὶ τὴν ὀνομασίαν εἴληχεν ἀπὸ τῆς τῶν ὀδόντων συγκρούσεως· σκληροὶ γὰρ καὶ οὗτοι ὄντες πρὸς ἀλλήλους ἀντικτυποῦντες ἀράσσουσιν. | |
| 205 | Ὅσοι δέ φασι τῶν ἐντετυχηκότων ταῖς τοιαύταις καύσεσιν ὅτι χοῖρον τεθέανται γρυλλίζοντα ἢ μηκάζον αἰπόλιον ἢ βοῦν μυκώμενον ἢ ὅσα δὴ τερατολογοῦσιν, ἑαυτῶν τε καὶ τῶν ἀκροατῶν καταψεύδον‐ ται· οὐδὲν γὰρ τούτων τεθέανται, ὡς ὁ παρ’ Εὐριπίδῃ Ὀρέστης, ἀλλ’ ὁ φόβος αὐτοῖς τὰς τοιαύτας μορφώσεις εἰδωλοποίησεν. εἰ δ’ ἴσως καὶ | |
| 210 | βάσκανος δαίμων τὸ σῶμα τοῦ δράκοντος ἐνδυσάμενος εἰς ἐκεῖνα τῶν μερῶν ἄγει τὸν θῆρα ὑπὸ τοῦ πυρὸς διωκόμενον, οἷς δὴ ἐξ ἀρχῆς βα‐ σκαίνειν εἴωθεν, οὐδ’ οὗτος ὁ λόγος ἀπόβλητος· ἀρχαῖον γὰρ αὐτῷ ἐν‐ διαίτημα τὸ τοιοῦτον γένος καὶ διὰ τούτου πάλαι μὲν ἡμᾶς ἐξῶσε τοῦ παραδείσου, νῦν δὲ καὶ τῆς γῆς ἐπιβασκαίνων ἐξάγειν πειρᾶται. | |
| 215 | Ὑμεῖς μὲν οὖν δοκεῖτέ μοι οἴεσθαι, ὅτι πλέον τοῦ δέοντος τὸν λόγον ἐξέτεινα· ἐγὼ δὲ καὶ περὶ τοὺς ἄλλους λόγους τὸν Φωκίωνα με‐ μιμημένος, ὃς δὴ ἐκκόπτειν εἰώθει τὸν οἰκεῖον λόγον ἀεί, ἐνταῦθα καὶ μᾶλλον ἐμιμησάμην. τὰς γὰρ τῶν προτεθέντων θεωρίας ἀπείρους οὔ‐ σας ἐς τὸ βραχὺ συνήγαγον, οὐδὲν ἧττον ἢ Ἰσαῖος ὁ σοφιστὴς ὁ Ἀσ‐ | |
| 220 | σύριος, ὃς δή, ἐν περιόδοις ἀεὶ τὰς ἐννοίας ὑπολαμβάνων, ἐς ὀλίγας συλλαβὰς ταύτας συνέκλειεν. ἔστωσαν οὖν ὑμῖν τὰ ἐκδεδομένα οἷον ὑπομνηματισμοί τινες κεφαλαιωδῶς τὰ διὰ πολλῶν τοῖς φιλοσόφοις | |
| ῥηθέντα ὑποτιθέντες. | 76 | |
20(1t) | Τοῦ αὐτοῦ περὶ ὑετοῦ, χαλάζης, χιόνος, πάχνης καὶ δρόσου | |
| 2 | Εἶτα δὴ καὶ περὶ πολλῶν ἐρωτῶν, ὧν ἕκαστον μακρᾶς δεῖται τῆς διηγήσεως, βούλει βραχεῖαν λαβεῖν τῶν ἠρωτημένων ἀπόκρισιν, ἵν’ ὁμοῦ καὶ πολλὰ εἰδείης καὶ συμπεπερασμένα τῷ συνήθει μέτρῳ τοῦ | |
| 5 | γράμματος; πέντε γοῦν ὄντων περὶ ὧν ἠρωτήκεις, ὑετὸς μὲν καὶ χά‐ λαζα καὶ χιὼν ἐν τῷ ἀπογείῳ μέρει τοῦ κάτω ἀέρος γίνεται, πάχνη δὲ καὶ δρόσος ἐν τῷ περιγείῳ συνίσταται, καὶ τὰ μὲν πρῶτα ἐπέτειά ἐστιν, τὰ δὲ ὕστερα διὰ πάσης ἡμέρας γίνεται. ὑετοῦ μὲν γὰρ καὶ χιόνος καὶ χαλάζης θέρους ἡ ὕλη ἀθροίζεται, χειμῶνος δὲ τὸ εἶδος | |
| 10 | αὐτῶν ἐπιγίνεται· δρόσου δὲ καὶ πάχνης ἡμέρας ἡ ὕλη σωρεύεται, ἐπι‐ γίνεται δὲ τὸ εἶδος ἐν τῇ νυκτί. τούτων δὲ ποιητικὸν προσεχὲς ὁ ἥλιος αἴτιον, τῶν μὲν πρώτων τριῶν διὰ τὴν ἰδίαν κίνησιν, τῶν δὲ δευτέρων δυοῖν διὰ τὸ συμπεριφέρεσθαι τῷ παντί. καὶ αὖθις ὑλικὸν μὲν αὐτῶν αἴτιον ἡ ἀτμίς, ἡ δὲ ψῦξις ποιητικόν. ἡ δὲ γένεσις αὐτῶν αὕτη· τὸ | |
| 15 | περὶ τὴν γῆν ὕδωρ ταῖς ἡλιακαῖς ἀκτῖσι θερμαινόμενον ἱκανῶς ἐξατμί‐ ζεται καὶ ὑπέργειον γίνεται μετὰ καπνώδους ἀναθυμιάσεως. διττὸν γὰρ τὸ ἀναφερόμενον κάτωθεν, τὸ μὲν ἐξ ὑδάτων ἢ διύγρων χωρίων, τὸ δὲ ἀπὸ ξηρᾶς γῆς διακρινόμενον. καὶ τὸ μὲν ἀτμιδῶδες ὑγρὸν καὶ βαρύ, τὸ δὲ καπνῶδες κοῦφόν τε καὶ ξηρόν. καὶ μέχρι μέν τινος συμ‐ | |
| 20 | μέμικται ταῦτα κάτωθεν ἀνιόντα, εἶτα μέχρι πολλοῦ προϊόντα τὸ μὲν ἀτμιδῶδες ὑφίσταται, τὸ δὲ καπνῶδες πρὸς τὸ συγγενὲς ὑπέκκαυμα φέρεται. ἡ τοίνυν ἀτμὶς ἢ μετεωροτέρα γίνεται, ὑπὸ πλείονος ἀνα‐ φερομένη θερμότητος, ἢ μένει κάτω ποι τοῦ ἀέρος διὰ τὴν βραχύτητα τοῦ θερμοῦ. ἄνω μὲν οὖν γενομένη ἢ μεταβάλλεται καὶ ποιεῖ ὑετὸν | |
| 25 | καὶ ψεκάδα, ψεκάδα μὲν κατὰ μέρος, ἡνίκα ἐνεχθῇ, καὶ τῆς ἀλλοιώ‐ σεως γενομένης, ὑετὸν δὲ ἀθρόως τῆς ἀτμίδος εἰς ὕδωρ μεταβαλλού‐ σης, ἢ πήγνυται καὶ ποιεῖ χιόνα· εἰ δὲ μεταβαλοῦσα εὐθὺς παγῇ, ἀπο‐ τελεῖ χάλαζαν. ἡ δὲ ἐν τῷ περιγείῳ τοῦ ἀέρος ὑποστᾶσα ἀτμὶς ἢ ἀλ‐ λοιοῦται καὶ μεταβάλλεται καὶ γίνεται τὸ ἀνάλογον τῷ ὑετῷ, φημὶ δὲ | 77 |
| 30 | ἡ δρόσος, ἢ πήγνυται καὶ γίνεται ὁ παγετός, ὅστις ἀναλογεῖ τῇ χιόνι. τὸ δὲ ἀναλογοῦν τῇ χαλάζῃ οὐκέτι γίνεται ἐν τῷ περιγείῳ· οὐ γὰρ ἀλλοιουμένη πήγνυται διὰ τὸ μὴ εἶναι πολὺ τὸ ἐν τῷ μεταξὺ διά‐ στημα· ὁ γὰρ κρύσταλλος οὐκ ἐξ ἀτμίδος οὐδ’ ἐν ἀέρι, ἀλλ’ ἐξ ὕδατος ἐν γῇ πηγνυμένου γίνεται. ἔστι δὲ ἡ μὲν ἐξ ὕδατος ἀναθυμίασις ἀτμίς, | |
| 35 | ἡ δ’ ἐξ ἀέρος εἰς ὕδωρ νέφος· ἡ μὲν γὰρ ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἰς ἀέρα με‐ ταβολὴ διὰ μέσης ἀτμίδος γίνεται, ἡ δὲ ἀπὸ τοῦ ἀέρος εἰς ὕδωρ διὰ μέσου νέφους. ὃ δ’ ἂν εὑρεθῇ ἄγονον ἐν τῇ νεφέλῃ καὶ μὴ δυνάμενον εἰς ὕδωρ μεταβληθῆναι, τοῦτο πίπτει κάτω καὶ ποιεῖ τὴν ὁμίχλην· ὅθεν καὶ εὐδίας ἡ ὁμίχλη σημαντική· ἔστι γὰρ ἡ ὁμίχλη νεφέλη | |
| 40 | ἄγονος· ὡς μὲν γὰρ ξηροτέρα, οὐ μεταβάλλει εἰς ὕδωρ, ὡς δὲ ψυ‐ χροτέρα, κάτω πίπτει· τὸ γὰρ ψυχρὸν κατωφόρον ἀεί. Καὶ ἡ μὲν πάχνη πηγνυμένης τῆς ἀτμίδος γίνεται, ἡ δὲ δρόσος ἀλ‐ λοιουμένης· καὶ ἡ μὲν πάχνη ἐν τοῖς ψυχροτάτοις χωρίοις γίνεται καὶ χειμῶνος, ἡ δὲ δρόσος ἐν τοῖς εὐκράτοις καὶ ἐν ἔαρι καὶ φθινοπώρῳ. | |
| 45 | ὅθεν δῆλον ὡς ψυχροτέρα μὲν ἡ πάχνη τῆς δρόσου, ψυχροτέρα δὲ τοῦ ὑετοῦ ἡ χιών, ψυχροτέρα δὲ καὶ χιὼν χαλάζης, εἴ τις ἀκριβῶς βού‐ λοιτο κατανοεῖν. ἡ μὲν γὰρ χιὼν θερμοτέρου ὑποκειμένου πῆξίς ἐστι, φημὶ δὴ τῆς ἀτμίδος· ἡ δὲ χάλαζα ψυχροτέρου, λέγω δὴ τοῦ ὕδατος. ὥσπερ δὲ χιὼν χαλάζης ψυχροτέρα, οὕτως καὶ πάχνη κρυστάλλου· | |
20(50) | ἀλλὰ διὰ τὸ ἀντιβαίνειν χάλαζά τε δοκεῖ χιόνος εἶναι ψυχροτέρα καὶ κρύσταλλος πάχνης, καθάπερ καὶ ὁ πεπυρακτωμένος σίδηρος τῆς φλογὸς δοκεῖ εἶναι θερμότερος. Γίνεται δὲ δρόσος καὶ πάχνη αἰθρίας οὔσης καὶ νηνεμίας, ἐφημερι‐ νήν τε ἀμφότερα ἔχει τὴν γένεσιν. πλὴν ἡ μὲν δρόσος, ὥσπερ εἰρήκα‐ | |
| 55 | μεν, ἐν τοῖς ἀλεεινοτέροις μάλιστα γίνεται καὶ καιροῖς καὶ τόποις, ἡ δὲ πάχνη ἐν τοῖς ψυχροτέροις, καὶ ἡ μὲν δρόσος νοτίων πνευμάτων ἐπικρατούντων, ἡ δὲ πάχνη βορείων. ἡ δὲ χάλαζα λαβρότερον μᾶλλον φέρεται ἔαρος καὶ φθινοπώρου καὶ ὀπώρας ἤπερ χειμῶνος. ἐν δὲ ταῖς ἀλεεινοτέραις ὥραις καὶ χώραις ἡ χάλαζα γίνεται, ἐπειδὴ γίνεταί τις | 78 |
| 60 | ἀντιπερίστασις ἐν τῷ θέρει τοῦ ψυχροῦ· θερμότητος γὰρ τηνικαῦτα οὔσης πολλῆς ἀντιπεριίσταται τὸ ψυχρὸν ἐν τῷ βάθει καὶ ἀποκλειό‐ μενον πλουσιώτερον γίνεται. Εἰ δὲ ἀποροίη τις τί δήποτε μὴ γίνεται ἐν θέρει μᾶλλον χάλαζα ἤπερ ἐν φθινοπώρῳ, ἐπειδὴ καὶ πλείων τηνικαῦτα ἡ θερμασία, | |
| 65 | σύντομον αὐτῷ τὴν λύσιν ἐπάγομεν, ὅτι διὰ τὴν τῆς ὑλικῆς αἰτίας ἔν‐ δειαν, λέγω δὴ τῆς ὑγρότητος· βραχεῖα γὰρ τηνικαῦτά ἐστι. μᾶλλον δὲ φθινοπώρου ἢ ἔαρος ἡ χάλαζα γίνεται διὰ τὸ προθερμανθῆναι τὸν ἐν τῷ φθινοπώρῳ ἀέρα ὑπὸ τοῦ προηγησαμένου θέρους· τὰ γὰρ προθερ‐ μανθέντα ταχύτερον ψύχεται. εἰ δὲ ἀπορεῖς ὡς, εἰ διὰ τὴν ἔνδειαν τῆς | |
| 70 | ὑγρότητος ὑετὸς οὐ γίνεται θέρους, τί δήποτε ἐν Ἀραβίᾳ καὶ ἐν Αἰθιο‐ πίᾳ μάλιστα θέρους ὁ ὑετὸς κάτεισιν, ἀποκρινόμεθά σοι ὅτι καὶ ὁ τη‐ νικαῦτα γινόμενος ὑετὸς ἐν ταῖς εἰρημέναις χώραις ἐξ ὑγρότητος γίνε‐ ται, ἀλλ’ οὐκ ἐν ταύταις γινομένης, ἀλλ’ ἑτέρωθεν σωρευομένης. ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῷ θέρει πνέουσιν οἱ ἐτησίαι, βόρειοι ὄντες, ἐξωθοῦσιν ἐκεῖ τὰ | |
| 75 | νέφη· ταῦτα δὲ προσπταίοντα τοῖς Σεληναίοις ἐκεῖσε ὄρεσι καλουμέ‐ νοις, τῇ πιλήσει εἰς ὕδωρ μεταβάλλεται κἀντεῦθεν κατάγεται ὑετός. καὶ ἡ συναθροισθεῖσα δὲ ἐν τοῖς τοιούτοις ὄρεσι χιὼν ἀναλυομένη πλημμύραν ἐν τῷ θέρει ποιεῖ. καὶ αἱ τοῦ Νείλου δὲ ἀρχαὶ ἐν τῇ ἀντ‐ οικουμένῃ εἰσίν. ἐπειδὴ οὖν, ὅτε ἐκεῖ ἐστι χειμών, ἐν ἡμῖν θέρος | |
| 80 | ἐστίν, συμβαίνει πλεονεξίας ἐκεῖ ὑδάτων οὔσης καταρρεῖν ἐνταῦθα τὰ ὕδατα καὶ διὰ τοῦτο πλεονάζειν τὸν Νεῖλον. καὶ θερμότητος δὲ τοῦ θέρους οὔσης πλείονος, τὸ ψυχρὸν ἀντιπεριιστάμενον πυκνοῖ καὶ ὕδωρ | |
| γεννᾷ. | 79 | |
21(1t) | Περὶ ἀνέμων | |
| 2 | Ἠιτιάσω με ἐν τῷ γράμματι, ὅτι μὴ καὶ περὶ πνευμάτων ἐν τῇ προτέρᾳ σοι διελέχθην ἐπιστολῇ· ἐγὼ δὲ μᾶλλον ἀνταιτιῶμαί σε, ὅτι με κατεμέμψω ἀπερισκέπτως. οὐ γὰρ ἐκ τῆς αὐτῆς ὕλης ἐκεῖνά τε καὶ | |
| 5 | ἡ τῶν ἀνέμων φύσις ἐστίν, ἀλλὰ τὰ μὲν εἰρημένα ἐκ τῆς ἀτμιδώδους ἀναθυμιάσεως ἔχει τὴν γένεσιν, ἀπὸ δὲ τῆς καπνώδους οἱ ἄνεμοι· οὐ‐ δὲν γὰρ ἄλλο ἐστὶν ἄνεμος ἢ καπνώδης ἀναθυμίασις ἐν τῷ περιγείῳ κινουμένη τόπῳ· διότι καὶ λοξὴν τὴν κίνησιν ποιοῦνται οἱ ἄνεμοι. ἡ γὰρ καπνώδης ἀναθυμίασις πλησίον τοῦ ἀπογείου ἀέρος γενομένη καὶ | |
| 10 | κύκλῳ φερομένῳ προσπελάσασα σώματι τρέπεται καὶ πεπλάνηται καὶ εἰς τὰ πλάγια ποιεῖται τὴν κίνησιν. οὐ θαυμαστὸν δὲ εἰ ἐκ τῆς καπ‐ νώδους ὄντες ἀναθυμιάσεως οἱ ἄνεμοι, φημὶ δὴ τῆς θερμοτέρας ὥρας, ψῦχος ἡμῖν ἐμποιοῦσιν· ἐξωθοῦντες γὰρ τὸν προεκθερμανθέντα ἐξ ἡμῶν ἀέρα, ψυχρότερον ἀντεισφέρουσιν, ὥσπερ καὶ ἡ ῥιπὶς ποιεῖν εἴω‐ | |
| 15 | θεν. οὐκ ἐστι δὲ ὁ ἄνεμος ἀὴρ κατὰ τὸν Ἱπποκράτη κινούμενος. ἀλλ’ οὐδὲ εἷς 〈ὁ〉 ἄνεμος, διότι πᾶς ἐκ τῆς αὐτῆς ὕλης ἐστίν· εἰ γὰρ καὶ μία ἐστὶν ἡ τῶν ἀνέμων ὕλη, ἀλλὰ τὰ εἴδη διάφορα· εἴδη δὲ τῶν ἀνέ‐ μων οἱ διάφοροι τόποι ἐξ ὧν πνέουσι καὶ εἰς οὓς φέρονται. ἀλλ’ οὐδέ ἐστιν ἐνεργείᾳ ἡ ὕλη τῶν ἀνέμων συναθροιζομένη, ἀλλὰ γίνεται διηνε‐ | |
| 20 | κῶς τῆς ἀτμίδος μεταβαλλούσης. Τεσσάρων δὲ ὄντων ἀνέμων καθολικωτέρων—δώδεκα γὰρ τὸν ἀριθμὸν οἱ σύμπαντες, ὡς προϊόντες ἐροῦμεν—, τεσσάρων γοῦν ὄντων ἐκείνων οἱ μὲν δύο, ἀπηλιώτης φημὶ καὶ ζέφυρος, οὔκ εἰσι σφοδρότατοι, βορρᾶς δὲ καὶ νότος τυραννικώτατοι. αἴτιον δὲ ὅτι ἐν | |
| 25 | μὲν τῷ βορείῳ καὶ νοτίῳ πόλῳ οὐ παραγίνεται ὁ ἥλιος, ὅθεν οὐδὲ ἀναξηραίνεται ἡ ἐκεῖσε γινομένη ἀναθυμίασις, ἥτις ὕλη τῶν ἀνέμων | |
| ἐστίν. ἐν δὲ τοῖς ἀνατολικοῖς καὶ τοῖς δυτικοῖς χωρίοις εἰωθὼς ὁ ἥλιος παραγίνεσθαι οὐκ ἐᾷ ψῦξιν γενέσθαι πολλήν, καὶ διὰ ταῦτα οὐ πνέου‐ σιν ἐνταῦθα σφοδρότατοι ἄνεμοι. εὔτονοι δὲ οἱ νότιοι ἄνεμοι καὶ οἱ | 80 | |
| 30 | βόρειοι ὅτι τὸ πλέον τῆς ξηρᾶς γῆς ἐν τοῖς νοτίοις ἐστίν, ἐν δὲ τοῖς βορείοις ὀλίγη μέν ἐστιν ἡ γῆ, ἀλλ’ ἔνικμος. διὰ γοῦν τὴν ψῦξιν πλεί‐ ους οἱ ὄμβροι γίνονται καὶ διὰ τὸ ἔνικμον τῆς γῆς πολλὴ ἡ καπνώδης ἀναθυμίασις. εἰ δὲ λέγει ὁ Ἀριστοτέλης τὰ νότια μέρη ψυχρὰ εἶναι, φαμὲν ὅτι οὐ πρὸς ἡμᾶς ταῦτα λέγει ψυχρά, ἀλλ’ ὡς πρὸς τὸ πᾶν. | |
| 35 | Γίνονται δὲ οἱ ἐτήσιαι βόρειοι μετὰ ἡμέρας εἴκοσι τῆς θερινῆς τροπῆς· τηνικαῦτα γὰρ τῆς χιόνος λυομένης γίνονται αὖραι ψυχραὶ κατὰ τὸν βορρᾶν, αἵτινες ἐτήσιαι λέγονται. εἰσὶ δὲ καὶ νότιοι ἐτήσιαι ὡς ἀπὸ τοῦ πρὸς τὸ πᾶν νότου, ἴσως δὲ ἢ καὶ ἀπὸ τοῦ καθ’ ἡμᾶς· ἀλλ’ οἱ μὲν ἀπὸ τοῦ πρὸς τὸ πᾶν ἀνεπαίσθητοι ἡμῖν εἰσι διὰ τὸ πλεῖ‐ | |
| 40 | στον ἡμῶν ἀφίστασθαι, οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ καθ’ ἡμᾶς νότου μετὰ ἑβδομήκοντα ἡμέρας τῆς χειμερινῆς τροπῆς ἄρχονται πνεῖν. καὶ ἀρχό‐ μενος μὲν ὁ ἄνεμος πνεῖν ἀμυδρῶς πνεῖ, προκόπτων δὲ ὡς ἐπὶ ἄλλην γῆν φερόμενος γίνεται σφοδρότερος διὰ τὸ συγκαταμίγνυσθαι αὐτῷ ἄλλας ἀναθυμιάσεις. | |
| 45 | Δώδεκα δὲ τῶν ἀνέμων ὡς εἰρήκαμεν ὄντων—μᾶλλον δὲ ιαʹ τὸν ἀριθμὸν εὕρομεν—, δεῖ μέγιστον κύκλον νοῆσαι περὶ τὰ πέρατα τῆς γῆς ὄντα καὶ ἐμπεριέχοντα τὴν σύμπασαν, καὶ κεκλήσθω οὗτος ὁρί‐ ζων. εἶτα ἕτερος κύκλος κατὰ τὸ μέσον τούτου τεμνέτω καὶ ὀνομαζέ‐ σθω ἰσημερινός· ἄλλος δέ τις κύκλος μέγιστος ἐγκαρσίως τοὺς δύο | |
21(50) | τεμνέτω· τεμνέσθω δὲ καὶ αὐτὸς ὑπὸ τοῦ ὁρίζοντος καὶ καλείσθω με‐ σημβρινός. εἶθ’ ἑξῆς τοῦ ἰσημερινοῦ δύο παράλληλοι κύκλοι ἐπινοεί‐ σθωσαν κατ’ ἴσον ἀλλήλοις τοῦ μέσου καὶ μεγίστου ἀπέχοντες. καὶ τούτων οὕτω κατασκευασθέντων μεταξὺ τῶν παραλλήλων καὶ τοῦ | |
| ὁρίζοντος ἓξ χῶραι ἀπολαμβάνονται, τρεῖς μὲν ἐκ δεξιῶν τοῦ μέσου | 81 | |
| 55 | παραλλήλου, τρεῖς δὲ ἐξ ἀριστερῶν. καλοῦνται δὲ οἱ μὲν ἀκρόπολοι παράλληλοι, ὁ μὲν ἀρκτικός, ὁ δὲ ἀνταρκτικός, ὁ δὲ ἐφεξῆς τῷ ἀρ‐ κτικῷ θερινός, εἶτα ἰσημερινός. καὶ αἱ μὲν μεταξὺ δύο χῶραι τῶν πόλων ὀμφαλοὶ ὀνομαζέσθωσαν, ἐπειδὴ τμήματα μικρὰ κύκλου εἰσίν, αἱ δὲ μεταξὺ τῶν τροπικῶν καὶ τῶν πόλων τύμπανα διὰ τὸ ἐοικέναι | |
| 60 | κώνοις κολούροις. ἡ δὲ μεταξὺ τοῦ θερινοῦ τροπικοῦ καὶ τοῦ 〈χειμε‐ ρινοῦ〉 τροπικοῦ χώρα διακεκαυμένη κεκλήσθω. Δώδεκα οὖν ἀνέμων ὄντων ἀπὸ μὲν τοῦ δυτικοῦ ὁρίζοντος πνεῖ ὁ ζέφυρος, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀνατολικοῦ ὁ ἀπηλιώτης, καὶ ἀπὸ μὲν τοῦ ἀρ‐ κτικοῦ πόλου ὁ ἀπαρκτίας, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀνταρκτικοῦ ὁ νότος, καὶ ἀπὸ | |
| 65 | μὲν τῆς θερινῆς ἀνατολῆς ὁ καικίας, ἀπὸ δὲ τῆς χειμερινῆς δύσεως ὁ λίψ, εἶτα ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν ὁ εὖρος καὶ ὁ ἀργέστης, ὃν ὁ Πτολεμαῖος Ἰάπυγα προσαγορεύει. ὁ δὲ ἀπὸ τῆς μιᾶς τομῆς τοῦ ἀρ‐ κτικοῦ πόλου πνέων βορέας καλεῖται ἢ μέσης, ὅστις μεταξύ ἐστιν και‐ κίου καὶ ἀπαρκτίου. ὁ δὲ ἀπὸ τῆς ἑτέρας τομῆς ὁ θρασκίας ἐστὶ με‐ | |
| 70 | ταξὺ ὢν ἀπαρκτίου καὶ Ἰάπυγος. καὶ ἐν τῷ νοτίῳ δὲ πόλῳ ὡσαύτως ἀφ’ ἑκατέρων τομῶν, καὶ ὁ μὲν εὐρόνοτος ὀνομάζεται μεταξὺ ὢν εὔρου καὶ νότου, ὁ δὲ λιβόντος. βορέαι δὲ πλείους εἰσὶ τῶν νοτίων πνευμάτων διὰ τὸ εἶναι πολλὴν ὕλην ἀνέμων ἐν τῷ βορείῳ τόπῳ. εἰ δὲ καὶ πολλὰ τὰ ἐντεῦθεν πνεύματα, ἀλλ’ οὐκ εὔτονα διὰ τὸ ἀπὸ πολλῆς | |
| 75 | ὑγρότητος πνεῖν. τὰ δὲ νότια ὀλίγα μὲν διὰ τὴν ἔνδειαν τῆς ὕλης, εὔτονα δὲ διὰ τὴν τῆς γῆς ξηρότητα. ὁ δὲ νότος οὐκ ἀπὸ τοῦ ἀνταρ‐ | |
| κτικοῦ πόλου πνεῖ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ θερινοῦ τροπικοῦ. | 82 | |
22(1t) | Τοῦ αὐτοῦ περὶ βροντῆς, ἀστραπῆς, κεραυνοῦ, πρηστῆρος, ἐκνεφίου | |
| 2t | καὶ τυφῶνος | |
| 3 | Εἰκός τι ποιεῖς ἐπισυνάπτων ἡμῖν ἐν ταῖς ἐπερωτήσεσι νῦν ὁπόσα τῆς αὐτῆς ὕλης ἀπογεννᾶται. καὶ γὰρ καὶ ἡ βροντὴ καὶ ἡ ἀστραπὴ | |
| 5 | καὶ ὁ πρηστὴρ καὶ ὁ κεραυνὸς ὅ τε ἐκνεφίας καὶ ὁ τυφὼν ἐκ τῆς κα‐ πνώδους ἀναθυμιάσεως τίκτονται. καὶ οὐ μόνον ἐκ τῆς αὐτῆς ὕλης τὰ διηριθμημένα γίνεται, ἀλλὰ καὶ κατὰ ἐκπυρηνισμὸν φέρεται. αὐτὸ γὰρ τὸ πνεῦμα τὸ ἐκ τῶν νεφῶν ἐκκρινόμενον ἀμετάβλητον μὲν ὂν καὶ σποράδην διαχεόμενον 〈καὶ〉 λεπτομερέστερον ὂν βροντὰς ἀποτίκτει, | |
| 10 | ἐξαφθὲν δὲ τῇ λεπτύνσει καὶ ἐκπυρηνισθὲν ἀστραπάς. εἰ δὲ λεπτομε‐ ρὴς ἡ ἀναθυμίασις ᾖ καὶ ἐκπεπυρωμένη καὶ ταχέως διιοῦσα τὸ σῶμα διὰ λεπτομέρειαν, κεραυνὸς λέγεται ὀξύτατα διερχόμενος τὸ σῶμα καὶ μὴ καταφλέγων μηδὲ μελαίνων αὐτό. εἰ δὲ παχυτέραν ἔχει τὴν ὕλην τὸ ἐξαφθὲν πνεῦμα, ὡς μὴ διιέναι ταχέως, ἀλλ’ ἐμβραδύνειν καὶ με‐ | |
| 15 | λαίνειν τὸ σῶμα, συνεπισπᾶται δὲ μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ παχυμερεστέραν οὐσίαν ἐκ τοῦ νέφους καὶ ἐκπυροῖ καὶ ταύτην, πρηστὴρ καλεῖται· τοῦ δὲ πρηστῆρος καὶ προηγεῖται πνεῦμα καὶ σύνεστιν αὐτῷ καὶ ἐπ‐ ακολουθεῖ. εἰ δὲ ἰσχυρὸς ἄνεμος ἀποδιώξει τὰ νέφη, εἶτα ἐκείνου παυ‐ σαμένου ἄλλος ἰσχυρότερος ἀντεπαναστὰς ἀντωθήσει ταῦτα, ὡς παλίρ‐ | |
| 20 | ροιαν γίνεσθαι τῶν νεφῶν, ὁ ἐκνεφίας ἄνεμος γίνεται. εἰ δὲ παχεῖα οὖσα ἡ ἀτμὶς φέρεται κατευθὺ ἐπὶ τὸ κάταντες ἢ κατὰ γῆς ἢ κατὰ θαλάττης, εἶτα προσπταίουσά τινι ἀντιτύπῳ ἀναπάλλεται, ὡς εἰς τοὐ‐ πίσω ἀναστρέφειν, ἐπειδὴ δὲ κωλύεται τὸ ἀναπαλλόμενον αὐτῆς μέρος | |
| εἰς τοὐπίσω ἀναπάλλεσθαι ὑπὸ τοῦ ὄπισθεν ἐπακολουθοῦντος αὐτῆς | 83 | |
| 25 | μέρους, ἐπὶ τὰ πλάγια ἀνακλᾶται δηλονότι, κἀνταῦθα συναντήσασα ἑτέρῳ τινὶ πνεύματι ἢ σώματι ἀντιτύπῳ, κἀκεῖθεν αὖθις ἀναπάλλεται, καὶ οὕτως διὰ τῶν συχνῶν ἀποπάλσεων γίνεται ἕλιξ καὶ συστροφὴ τοῦ ἀνέμου, χωροῦσα ἐπὶ τὸ νέφος ἀπὸ τῆς γῆς καὶ μετεωρίζουσα τὸ προστυχόν. εἰ οὖν οὕτω ταῦτα γίνεται, τὸ πολλαχόθεν ἀποπαλλόμενον | |
| 30 | πνεῦμα καὶ ἀντωθούμενον ἀντίτυπον ὂν καὶ παχὺ τυφὼν ὀνομάζεται ἀπὸ τοῦ τύπτειν τὸ προστυχόν, ὁποῖός ἐστιν ὁ ἐν τοῖς ἐντέροις βορβορυγμός. διττὸν δὲ τρόπον ὁ τυφὼν γίνεται· ἢ γὰρ τὸν εἰρημένον τρόπον ἀπὸ τῆς γῆς ἔχων τὴν ἀρχήν, ἢ ἄνωθεν ἀπὸ τοῦ νέφους τῆς ἕλικος ἄρχεται· τοῦ γὰρ νέφους πεπυκνωμένου πάντοθεν ὑπάρχοντος | |
| 35 | καὶ τῆς ἔνδον ἐναπειλημμένης καπνώδους ἀναθυμιάσεως πολυπλα‐ σιαζομένης καὶ ἑλιττομένης πολυειδῶς, ἐξαίφνης ῥήγνυται τὸ νέφος διὰ τὴν βίαν τῆς ἔνδον ἑλιττομένης καπνώδους ἀναθυμιάσεως καὶ φυ‐ λάττει κἀν τῇ προόδῳ τὸ ἐκπυρηνισθὲν πνεῦμα τὸ σχῆμα τῆς ἕλικος. καὶ ὁ ἐκνεφίας δὲ οὐ τὸν εἰρημένον πρότερον τρόπον, ἀλλὰ καὶ τὸν | |
| 40 | ὅμοιον τῷ τυφῶνι τὴν γένεσιν ἔχει· καὶ κατὰ μὲν τὸ εἶδος οὐ διαλ‐ λάττουσιν ἐκνεφίας καὶ τυφών, παρὰ δὲ τὴν ἐπίτασιν καὶ τὴν ἄνεσιν διαφέρουσιν. ὁ γὰρ τυφὼν οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ ἐκνεφίας ἐπιτεταμένος. καὶ ὁ μὲν ἐκνεφίας οὐχ ὁρᾶται, ὁ δὲ τυφὼν ὁρᾶται διὰ τὸ παχυμερε‐ στέραν οὐσίαν συνεφέλκεσθαι ἐκ τοῦ νέφους ἐκκρινομένην τὴν κα‐ | |
| 45 | πνώδη ἀναθυμίασιν. καὶ τὸν μὲν ἐκνεφίαν παύει ὑετός· κατασβέννυσι γὰρ τὴν καπνώδη ἀναθυμίασιν ὁ ὑετὸς τὴν ποιητικὴν τοῦ ἐκνεφίου, ψυχρὸς ὑπάρχων· τὸν δὲ τυφῶνα οὐχ ἱκανός ἐστιν ὁ ὑετὸς παῦσαι, ἀλλὰ δεῖται ἄλλου τινὸς ψυχροτέρου, καὶ διὰ τοῦτο ὑπὸ τοῦ βορρᾶ κατασβέννυται. | |
22(50) | Ὁ δὲ βορρᾶς ἀεὶ ἀποσοβεῖ τὰ νέφη καὶ αἰθρίαν ποιεῖ, μάλιστα ὅταν μὴ ψυχρὸς πνεῖ· εἰ γὰρ εἴη ψυχρός, παχύνει τὴν ἀτμίδα πρὶν ἢ ἀπο‐ σοβῆσαι καὶ εἰς ὕδωρ μεταβάλλει. | |
| Εἰ δὲ πολλάκις ὁ φιλόσοφος Ἀριστοτέλης νῦν μὲν ψυχρόν, νῦν δὲ θερμὸν λέγει τὸν ζέφυρον, ῥητέον ὅτι ψυχρὸς μέν ἐστι κατ’ οὐσίαν, | 84 | |
| 55 | θερμὸς δὲ γίνεται ἐν ὥρᾳ θερμῇ. Πνέουσι δὲ οἱ ἐτησίαι μάλιστα θέρους διὰ τὸ ἀνιόντα τὸν ἥλιον ἐπὶ βορρᾶν λύειν τὴν χιόνα καὶ ὑγραίνειν τὴν γῆν καὶ τὴν τῶν ἀνέμων ὕλην ἀπογεννᾶν. οἱ μέντοι γε ἀπηλιῶται παύονται διὰ τὸ διαφορεῖσθαι τὴν ὕλην αὐτῶν διὰ τῆς θερμότητος. | |
| 60 | Δώδεκα δὲ τοὺς πάντας ἀνέμους ἀπαριθμησάμενος ὁ φιλόσοφος, συναιρεῖ τούτους εἰς τέσσαρας, εἰς ἀπηλιώτην, εἰς ζέφυρον, εἰς ἀπαρ‐ κτίαν καὶ εἰς νότον. εἶτα δὴ καὶ τούτους εἰς δύο συγκεφαλαιοῖ, εἰς βορρᾶν καὶ νότον, καὶ δίδωσι τῷ μὲν βορρᾷ τοὺς δυτικοὺς ἀνέμους καὶ ἀρκτικοὺς ὡς ψυχροὺς ψυχρῷ, τῷ δὲ νότῳ τοὺς ἀνατολικοὺς πάν‐ | |
| 65 | τας καὶ νοτίους ὡς θερμοὺς θερμῷ. θερμότερα γὰρ τὰ ἀνατολικὰ μέρη τῶν δυτικῶν· ἀνερχόμενος γὰρ ὁ ἥλιος καὶ πρὸς ταῖς ἀνατολαῖς τέως ὑπάρχων θερμαίνει μὲν τὰ ἀνατολικὰ μάλιστα, ἧττον δὲ τὰ δυτικά· μεσουρανήσας δὲ καὶ πρὸς δυσμὰς ἐρχόμενος ἄρχεται τὰ μὲν δυτικὰ μέρη μᾶλλον θερμαίνειν, ἧττον δὲ τὰ ἀνατολικά. ἀλλ’ ὅσον ἐπὶ τούτῳ | |
| 70 | φαίη τις ἂν ἀντανίσωσιν γίνεσθαι καὶ ὁμοίως εἶναι θερμὰ τὰ ἀνα‐ τολικὰ τοῖς δυτικοῖς. ἀλλὰ λέγομεν ὅτι μεσουρανήσαντος τοῦ ἡλίου καὶ ἐπὶ δυσμὰς κλίναντος μεμένηκεν ἔτι τὸ θερμὸν ἐν τοῖς ἀνατολι‐ κοῖς, ἐπειδὴ ὑπὲρ γῆν ἐστιν ὁ ἥλιος, ἐλθόντος δ’ εἰς τὰς δυσμὰς τοῦ ἡλίου καὶ δύναντος οὐκέτι ἐφυλάχθη ἐν τῇ δύσει ἡ θερμασία. | |
| 75 | Τῶν δ’ ἀνέμων οἱ μὲν ἐναντίοι ἀλλήλοις οὐ συμπνέουσιν, ὥσπερ βορρᾶς καὶ νότος καὶ οἱ λοιποὶ ἐναντίοι, οἱ δὲ μὴ κατὰ διάμετρον συμπνέουσι. καὶ ἐν μὲν ταῖς θερμοτέραις ὥραις, θέρει καὶ φθινοπώρῳ, οἱ ψυχροὶ ἄνεμοι πνέουσι, ζέφυρός φημι καὶ οἱ ἀπὸ τοῦ δυτικοῦ πάν‐ τες, ἐν δὲ ταῖς ψυχραῖς ὥραις χειμῶνος καὶ ἔαρος οἱ θερμοί, ἀπηλιώ‐ | |
| 80 | της καὶ οἱ ἄλλοι ἀνατολικοί. ἐκδαπανωμένης γὰρ τῆς ὕλης τοῦ ἀνέμου | |
| ἐν τοῖς ἀνατολικοῖς μέρεσιν ἐν θέρει ἀνατολικὸς ἄνεμος οὐ γίνεται, ἀλλὰ μὴν οὐδὲ ἐν χειμῶνι δυτικός· ἐπειδὴ γὰρ ψυχρά εἰσι τὰ δυτικὰ μέρη, χειμῶνος ἀφισταμένου τοῦ ἡλίου ψυχρότερα γίνονται, καὶ ἐκ τῆς πολλῆς ψύξεως κατασβέννυται ἡ καπνώδης ἀναθυμίασις καὶ δυτι‐ | 85 | |
| 85 | κὸς οὐ γίνεται ἄνεμος. παύει δὲ ὁ βορρᾶς τὸν νότον οὐχ ὡς ἰσχυρός, ἀλλ’ ὡς ὑγρότερος καὶ βαρύτερος. καικίας δὲ καὶ λὶψ κατὰ διάμετρον ὄντες ὑγροί εἰσιν ἄμφω. εὖρος δὲ καὶ ἀργέστης ξηροί, ὁ δὲ εὖρος προ‐ ϊὼν ὑγραίνεται. καὶ χιονώδεις μὲν βορρᾶς καὶ ἀπαρκτίας, χαλαζώδεις δὲ ἀπαρκτίας αὖθις καὶ θρασκίας, ἀστραπαῖοι δὲ βορέας καὶ ἀπαρκ‐ | |
| 90 | τίας καὶ θρασκίας, ἐπινέφελοι δὲ καικίας τε καὶ βορέας. | |
23(1t) | Περὶ ἅλω καὶ ἴριδος ῥάβδων τε καὶ παρηλίων | |
| 2 | Περὶ ἅλω καὶ ἴριδος ῥάβδων τε καὶ παρηλίων ταῦτα ἐπίστασο· ἡ ἅλως ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον κύκλος φαίνεται τέλειος ὑπάρχων περὶ τὸ λαμπρόν. ὅταν δ’ ἐλάττων κύκλου φαίνεται, ἀόριστον γίνεται τὸ μέ‐ | |
| 5 | γεθος τοῦ τμήματος· ποτὲ μὲν γὰρ ἡμικύκλιον φαίνεται, ποτὲ δὲ μεῖ‐ ζον ἡμικυκλίου, ποτὲ δ’ ἐλάχιστον. ἡ δ’ ἶρις οὐχ οὕτως· αὕτη γὰρ κύ‐ κλος μὲν τέλειος οὐδέποτε φαίνεται, ἀλλ’ ἀεὶ ἐλάττων κύκλου. αὐτὸ δὲ τὸ σχῆμα ἀεὶ ὡρισμένον ἐστὶ τῆς ἴριδος· ἢ γὰρ καθ’ ἡμικύκλιον φαί‐ νεται ἢ κατὰ ἐλάχιστον ἡμικυκλίου σχῆμα. ἀλλ’ ὅταν μὲν κατὰ ἡμικύ‐ | |
| 10 | κλιον φαίνεται, τηνικαῦτα ἐλάττονος κύκλου ἡμικύκλιον τὸ φαινόμενόν ἐστι σχῆμα τῆς ἴριδος· ὅταν δ’ ἔλαττον ἡμικυκλίου ᾖ τὸ σχῆμα τῆς ἴριδος, τηνικαῦτα μείζονος κύκλου τμῆμα φαίνεται τὸ φαινόμενον. καὶ ἡνίκα μὲν περὶ τὸν ὁρίζοντα ὄντος τοῦ ἡλίου γένηται ἡ ἶρις, τηνι‐ καῦτα τὸ ἡμικύκλιον 〈φαίνεται〉 σχῆμα τῆς ἴριδος· ὅταν δ’ ὑπὲρ τὸν | |
| 15 | ὁρίζοντα ὁ ἥλιος ἱκανόν τι διάστημα ᾖ, τότε ἐλάττων ἡμικυκλίου φαί‐ | |
| νεται ἡ ἶρις. καὶ ἡ μὲν ἅλως περὶ τὴν σελήνην ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον καὶ νύκτωρ γίνεται, σπανίως δ’ ἐν ἡμέρᾳ καὶ περὶ τὸν ἥλιον· ἡ δ’ ἶρις τὸ ἀνάπαλιν. καὶ ἡ μὲν ἅλως ἁπλῆ ἐστιν, ἡ δ’ ἶρις διπλῆ, καὶ ἡ μὲν ἅλως μονόχροος, ἡ δ’ ἶρις τρίχροος· ἡ μὲν γὰρ ἐντὸς ζώνη φαίνεται φοινι‐ | 86 | |
| 20 | κοῦν ἔχουσα τὸ χρῶμα, ἡ δὲ δευτέρα πράσινον, ἡ δὲ τρίτη ἁλουργόν, ὅπερ ἐπὶ τὸ μελάντερον ῥέπει καὶ πορφυρίζον, οἷόν ἐστι τὸ ἐν τῇ ἁλουργίδι χρῶμα· ἡ δ’ ἅλως λευκὸν μόνον ἔχει τὸ χρῶμα. καὶ ἡ μὲν 〈ἅλως ἐπὶ ὁμαλοῖς καὶ ὁμοιομερέσι γίνεται νέφεσι, ἡ δ’〉 ἶρις ἐπὶ ἀνω‐ μάλοις καὶ ἀνομοιομερέσι γίνεται νέφεσι· δεῖται γὰρ τῶν μὲν ἐπιπολαι‐ | |
| 25 | ότερον κειμένων νεφῶν, τῶν δὲ βαθύτερον, καὶ τῶν μὲν παχυτέρων, τῶν δὲ λεπτοτέρων πρὸς τὸ συστῆναι, ἡ δ’ ἅλως ὁμαλῶν καὶ ὁμοιο‐ μερῶν. καὶ ἡ μὲν ἶρις κατὰ διάμετρον συνίσταται τοῦ λαμπροῦ, ἡ δ’ ἅλως κατὰ κάθετον· ῥάβδοι δὲ καὶ παρήλιοι ἐκ πλαγίων μόνων γίνον‐ ται. καὶ ἶρις μὲν καὶ ἅλως νύκτωρ καὶ μεθ’ ἡμέραν γίνονται, παρήλιοι | |
| 30 | δὲ καὶ ῥάβδοι ἡμέρας μόνον καὶ περὶ τὸν ἥλιον καὶ περὶ τὸν ὁρίζοντα τὸν δυτικόν, ἔστι δ’ ὅτε καὶ ἐν τῷ μεσημβρινῷ ὥσπερ ἡ ἶρις. καὶ αἱ μὲν ῥάβδοι ἐπὶ ἀνωμάλων καὶ ἀνομοιομερῶν γίνονται νεφῶν ὥσπερ καὶ ἶρις, ὅθεν καὶ τρίχροος ἡ ῥάβδος, οἱ δὲ παρήλιοι ἐπὶ ὁμαλῶν καὶ ὁμοιομερῶν ὥσπερ ἡ ἅλως, ὅθεν καὶ μονόχροοί εἰσι. | |
| 35 | Φαίνεται δ’ ἡ ἅλως κρίκος καὶ οὐ τύμπανον συνεχές. πάντα δὲ τὰ σχήματα κατὰ ἔμφασιν γίνεται καὶ κατὰ ἀνάκλασιν· φερομένη γὰρ ἡ ὄψις ἐπὶ τὸ νέφος ἀνακλᾶται πρὸς τὴν σελήνην· διὰ γὰρ τὴν ἀσθέ‐ νειαν τῶν ἐπὶ τῶν πλαγίων πεμπομένων ἀκτίνων γίνεται ἡ ἀνάκλασις· συνεχῶς γὰρ ἐκπεμπομένων τῶν ἀκτίνων καὶ ἀνακλωμένων ἐπὶ τὴν | |
| 40 | σελήνην γίνεται ἡ ἅλως. ἐν τοῖς νέφεσιν οὖν ἡ ἅλως γίνεται καὶ κύ‐ κλος φαίνεται· τῆς γὰρ ὄψεως ἐκπεμπομένης ἐπὶ τὸ νέφος καὶ ἀνα‐ κλωμένης πρὸς τὴν σελήνην ἡ ἅλως γίνεται. κυκλικὸν δὲ τὸ σχῆμα φαίνεται, διότι ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ σημείου ἐπὶ τὸ αὐτὸ σημεῖον αἱ ἴσαι {κατα}κλασθήσονται ἐπὶ κύκλου γραμμαὶ ἀεί. | |
| 45 | Καὶ ἡ μὲν ἅλως ἀπὸ λευκοτέρου καὶ λεπτοτέρου γίνεται νέφους καὶ ἧττον ὑγροῦ, ἡ δ’ ἶρις ἀπὸ μελαντέρου καὶ παχυτέρου 〈καὶ〉 καθύ‐ γρου, καὶ διὰ τοῦτο ποικιλώτερον χρῶμα ἴσχει ἡ ἶρις, λευκὸν δ’ ἡ ἅλως. καὶ ἐπὶ μὲν τῆς ἅλω ἔλαττον ποιεῖ διάστημα ἡ ὄψις πρὸς τὴν σελήνην—κατὰ κάθετον γὰρ ἐκπέμπεται—καὶ οὐκ ἀτονεῖ, καὶ τού‐ | 87 |
23(50) | του χάριν λευκὸν ὁρᾷ τὸ χρῶμα τῆς ἅλω· ἐπὶ δὲ τῆς ἴριδος, ἐπειδὴ ἐπὶ πλέον ἐκτείνεται—ἀπὸ γὰρ ἡμῶν ἐπὶ τὸ νέφος καὶ ἀπὸ τοῦ νέ‐ φους ἐπὶ τὸν ἥλιον—, τούτου χάριν ἐξασθενοῦσα ἡ ὄψις ποικίλα χρώματα ὁρᾷ ἐπὶ τὸ μελάντερον ὁδεύοντα. καὶ ἐξασθενοῦσαι αἱ ὄψεις διὰ τὸ διάστημα καὶ διὰ τὸν πολὺν αὐχμώδη ἀέρα εἰς τὸ μελάντερον | |
| 55 | χρῶμα περαίνεται. παρεμφαίνεται δὲ τοῖς τρισὶ χρώμασι, τῷ φοινικῷ λέγω καὶ τῷ πρασίνῳ 〈καὶ〉 τῷ ἁλουργῷ, τὸ ξανθόν, ὅπερ οὐ γίνεται κατὰ ἀνάκλασιν, ἀλλὰ μᾶλλον κατὰ κρᾶσιν τοῦ φοινικοῦ καὶ τοῦ πρα‐ σίνου. Ἀρθέντος δὲ τοῦ ἡλίου ἀπὸ τοῦ ὁρίζοντος φαίνεται ἡ ἶρις ἐλάττων | |
| 60 | ἡμικυκλίου καὶ γίνεται τὸ κέντρον αὐτῆς ὑπὸ γῆν καὶ ὁ πόλος. καὶ ὅσῳ ἐξαίρεται ὁ ἥλιος, τοσούτῳ ἐλαχίστη φαίνεται ἡ ἶρις· καὶ ὅταν γένηται πρὸς τῷ μεσημβρινῷ, καταπίνεται. Καὶ αἱ μὲν ῥάβδοι ποικίλαι εἰσὶ τοῖς χρώμασι καὶ ἰθυτενεῖς, ὁ δὲ παρήλιος μονόχροος· λευκὸς γὰρ ὥσπερ ἡ ἅλως. γίνεται δὲ καὶ ταῦτα | |
| 65 | κατὰ ἀνάκλασιν. γίνονται δ’ αἱ ῥάβδοι οὐ προσπιπτούσης τῆς ὄψεως πρὸς τὸ νέφος κἀκεῖθεν ἀνακλωμένης πρὸς τὸν ἥλιον, ἀλλ’ ἀπὸ νέ‐ φους εἰς νέφος μετατιθεμένης κἀκεῖθεν ἀνακλωμένης πρὸς ἕτερον νέ‐ φος λευκόν. καὶ αἱ μὲν ῥάβδοι ἐπὶ ἀνωμάλων νεφῶν συνίστανται καὶ οὐ πυκνῶν· ὅπερ δῆλόν ἐστι τοῦ μὴ ἀνακλᾶσθαι πρὸς τὸν ἥλιον τὴν | |
| 70 | ὄψιν· προσπίπτουσα γὰρ ἡ ὄψις ἄλλῳ νέφει, ἂν οὕτω τύχῃ μέλανι, καὶ ἀνακλωμένη ἐπὶ τὸ λευκὸν νέφος ποιεῖ τὰς ῥάβδους. διὰ ταύτην δὲ τὴν ἀνωμαλίαν τῶν νεφῶν καὶ ποικίλλονται κατὰ τὴν χροιὰν αἱ ῥάβ‐ δοι. ἡ γὰρ ὄψις ἀνακλασθεῖσα πρὸς τὸ λευκόν, εἰ προσπέσῃ μέλανι, ποιεῖ τὸ φοινικοῦν χρῶμα, εἰ δὲ κατὰ ἅλω ἀπὸ λευκοῦ μὴ κρατοῦντος, | |
| 75 | τὸ ξανθόν, κρατουμένου δὲ τοῦ λευκοῦ ὑπὸ τοῦ μέλανος τὸ πράσινον, | |
| ἔτι δὲ μᾶλλον κρατουμένου τὸ ἁλουργόν. αἱ μὲν οὖν ῥάβδοι γίνονται ἀπὸ νέφους εἰς νέφος τῆς ἀντανακλάσεως γινομένης καὶ ἐν ἀνωμάλοις κατὰ τὸ χρῶμα, οἱ δὲ παρήλιοι τῆς ἀνακλάσεως γινομένης ἀπὸ νέφους πυκνοῦ καὶ στερεμνίου πρὸς τὸν ἥλιον. διὰ γὰρ τοῦτο καὶ λευκὸς φαί‐ | 88 | |
| 80 | νεται ὁ παρήλιος, ἐπειδὴ ἐπὶ πυκνοῦ ἡ ὄψι ῥᾳδίως μᾶλλον ἀνακλᾶται καὶ συντόμως, ἀπὸ δ’ ὁμαλοῦ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ χρῶμα διασῴζεται. ἐπεὶ οὖν ἀπὸ πυκνοῦ καὶ ὁμαλοῦ ἡ ἀνάκλασις γίνεται πρὸς τὸν ἥλιον, καὶ ὁ παρήλιος ἄρα ὁμόχρους τῷ ἡλίῳ φανήσεται, τουτέστιν λευκός. | |
24(1t) | Περὶ τῶν κατ’ οὐρανὸν φασμάτων καὶ περὶ κομητῶν καὶ γαλαξίου | |
| 2 | Ἀπεδεξάμην τὸ μεγαλοφυὲς 〈τοῦ〉 ἠρωτηκότος, εἰ καὶ πάθη τινὰ τῶν ἐν μετεώροις κοινά εἰσι τῆς διττῆς ἀναθυμιάσεως, τῆς τε ἀτ‐ μιδώδους καὶ τῆς καπνώδους. εἰσὶ γοῦν, φλόγες φημὶ καὶ δαλοὶ καὶ | |
| 5 | αἶγες καὶ διᾴττοντες καὶ ἕτερά τινα ἀπὸ τῶν σχημάτων τὰς τοιαύτας ὀνομασίας λαμβάνοντα. ἐκφλογούμενον γὰρ τὸ ὑπέκκαυμα ἢ κατὰ συν‐ έχειαν ἐκφλογοῦται ἢ διεσπαρμένως· καὶ εἰ κατὰ συνέχειαν ἐξαφθῇ καὶ κατὰ μῆκος μόνον, ἢ ἀποσπινθηρίζει καὶ γίνονται αἱ αἶγες διὰ τὸ ἐοικέναι τοὺς ἀποσπινθηρισμοὺς τοῖς ἐκκρεμέσι μαλλοῖς τῶν αἰγῶν, ἢ | |
| 10 | οὐκ ἀποσπινθηρίζει καὶ γίνονται οἱ δαλοί· εἰ δὲ διεσπαρμένη εἴη ἡ ἀναθυμίασις, γίνονται οἱ διᾴττοντες. γίνονται δὲ διᾴττοντες καὶ ὑπὸ ψύξεως· ὁ γὰρ ὑπέργειος ἀὴρ ψυχρὸς ὢν πυκνοῖ τὴν ἀτμίδα, καὶ ἐκ‐ πυρηνίζεται βίᾳ ἡ καπνώδης ἀναθυμίασις καὶ φέρεται ἀκοντιζομένη ἔξω καὶ ποιεῖ τὸν διᾴττοντα. φαίνεται δ’ ὁ διᾴττων ὀξύτερον κινεῖσθαι | |
| 15 | τῆς ἀπλανοῦς, ἐπειδὴ ὀλίγον ἡμῶν {οὐκ} ἀφέστηκε. κάτω δὲ ῥίπτεται ἡ ἀναθυμίασις, διότι ὥσπερ ἀκοντίζεται ἄνωθεν. ἀλλ’ ἐπεὶ φύσει ἄνω φέρεται τὸ θερμόν, εἰκότως λοξὴν ποιεῖται τὴν κίνησιν οἱονεὶ ἐκ τῶν ἐναντίων κινήσεων μεσότητος γενομένης. | |
| Φαίνονται δ’ αἱματώδη χρώματα ἐν τῷ οὐρανῷ, ὅταν μέλαν εἴη νέ‐ | 89 | |
| 20 | φος εἰς τὰ πλάγια τοῦ λαμπροῦ τυγχάνον ἢ κατὰ κάθετον. ἀλλ’ εἰ μὲν εἰς τὰ πλάγια εἴη, κατὰ ἀνάκλασιν γίνεται αὐτῶν ἡ φαντασιώδης ὅρασις· οὐ γὰρ κατὰ ἀλήθειαν κίρνανται· πόρρω γάρ εἰσι τὸ νέφος καὶ τὸ λαμπρόν. εἰ μέντοι κατὰ κάθετον εἴη τοῦ λαμπροῦ τὸ νέφος, τότε κατὰ διάκλασιν γίνεται αὐτῶν ἡ ὅρασις. βόθυνοι δὲ καὶ χάσματα | |
| 25 | φαίνονται, ἐπειδὰν τὸ μέλαν νέφος καὶ τὸ λαμπρὸν ἐν τῷ αὐτῷ ὦσιν ἐπιπέδῳ· τότε γὰρ ἐὰν τύχῃ πέριξ μὲν εἶναι τὸ λαμπρόν, ἐν δὲ τῷ μέσῳ τὸ μέλαν, ἐπειδὴ τὸ μὲν λαμπρὸν μᾶλλον κινεῖ τὴν ὄψιν, ἐπ’ ἔλαττον δὲ τὸ μέλαν, συμβαίνει βαθύτερον γίνεσθαι τὸ μέσον. ἀλλ’ εἰ μὲν ἐπ’ ὀλίγον φαίνεται, χάσμα καλεῖται, εἰ δ’ ἐπὶ πολύ, βόθυνος. | |
| 30 | Καὶ ὁ κομήτης δὲ διᾴττων πώς ἐστιν, ὥσπερ ὁ γαλαξίας οὐδὲν ἕτε‐ ρόν ἐστιν εἰ μὴ κομήτης κυκλικός. πλὴν ὁ κομήτης ἐν τῷ ὑπεκκαύ‐ ματι γίνεται καὶ συμπεριάγεται τῷ παντὶ καὶ ἔξαψίς ἐστιν, ὡς δηλοῖ τὸ πυρῶδες αὐτοῦ, οὔτε σφοδροτάτη οὔτε ἀμυδροτάτη. καὶ ἐκ τῆς γῆς ἐπιτηδεία λιγνὺς ἀνάγεται ὥστε γενέσθαι, ὡς δηλοῖ τὸ μὴ ἀεὶ αὐτὸν | |
| 35 | γίνεσθαι, ἀλλ’ ὅταν πλεονάσῃ ἡ καπνώδης ἀναθυμίασις. ἐὰν γὰρ ἐπι‐ τύχῃ καταντήσασα ἡ ἔξαψις εἰς παχυτέραν ὕλην, ἵσταται καὶ ποιεῖ τὸν κομήτην. καὶ γίνεται αὕτη πέρας μὲν τοῦ διᾴττοντος, ἀρχὴ δὲ τοῦ κομήτου καὶ ἢ κατὰ μῆκος μόνον ἐστὶν ἡ ἔξαψις καὶ γίνεται δοκίας καλούμενος, ἢ κατὰ μῆκος καὶ πλάτος καὶ γίνεται ὁ κυρίως κομήτης, | |
| 40 | ἢ καὶ ἐν βάθει ἔχει οἷον ἀποσπινθηρισμούς τινας καὶ καλεῖται πωγωνίας. εἰσὶ δὲ καὶ ἕτερα σχήματα κομητῶν διάφορα τὰ ἀποτελέσ‐ ματα προμηνύοντα. δοκεῖ δὲ πολλάκις ἄστρον εἶναι ὁ κομήτης καὶ πλανᾷ τοὺς πολλούς· ἡνίκα γὰρ κατὰ κάθετον τύχῃ ὁ κομήτης τινὸς ἄστρου ἢ ἀστέρος, ἡ ὄψις διὰ τοῦ λαμπροῦ τοῦ κομήτου διαδιδομένη | |
| 45 | ὡς ἐπὶ τὸν ἀστέρα λαμπρότερον ὄντα νομίζει κορυφὴν αὐτοῦ εἶναι τὸν ἥλιον. φησὶ δ’ ὁ φιλόσοφος· ὁ κομήτης ἐστὶν οἷον ἅλως καὶ ἶρις ἐν ὑπεκκαύματι· ἐκεῖνα γὰρ περὶ τὰ ὑγρὰ νέφη συνίσταται. καὶ αὖθις κομήτης ἐστὶν ἅλως καὶ ἶρις ἀληθής· ἐπὶ γὰρ ἴριδος καὶ ἅλω τὸ | |
| χρῶμα ἀπατηλόν. ὁπηνίκα δὲ γένηται κομήτης, ἄνεμοι κινοῦνται σφο‐ | 90 | |
24(50) | δρότατοι καὶ αὐχμὸς κατέχει τὸ πᾶν διὰ τὸ δηλοῦσθαι πολλὴν τὴν γέ‐ νεσιν τῆς καπνώδους ἀναθυμιάσεως. Ὁ δὲ γαλαξίας, ὅπερ ἐστὶν ὁ κομήτης περὶ ἕνα ἀστέρα καὶ ὅπερ ἐστὶν ἅλως περὶ σελήνην ἢ περὶ ἥλιον, τοῦτό ἐστιν ἐκεῖνος περὶ ὅλον κύκλον. οὐκ ἔστι δ’ ἐν αὐτῷ τῷ ζῳδιακῷ, ἀλλὰ πέριξ, ὡς ἐπιλαμβάνειν | |
| 55 | τῶν τροπικῶν· ὥσπερ γὰρ ὁ κομήτης οὐ γίνεται περὶ τὴν διακεκαυ‐ μένην ζώνην διὰ τὸ ἐκδαπανᾶσθαι τὴν ὕλην, οὕτως οὐδ’ ὁ γαλαξίας περὶ τὴν ὁδὸν τοῦ ἡλίου γίνεται· ἐκδαπανᾶται γὰρ κἀκεῖσε ἡ γεννῶσα αὐτὸν ὕλη. μέγιστος δ’ ἐστὶν ὁ γαλαξίας, ἐπειδὴ πάσῃ τῇ διαμέτρῳ τοῦ ζῳδιακοῦ ἐπεκτείνεται, συμβάλλει δ’ αὐτοῦ ὁ κύκλος κατά τε τὸν | |
| 60 | Τοξότην καὶ τοὺς Διδύμους, ἅπερ ἐκ διαμέτρου εἰσί. καὶ ἔστι κατὰ τὴν Ἀριστοτελικὴν δόξαν πάθος ἀστέρος, ὅπερ οὔτε μοι δοκεῖ ἀληθὲς εἶναι οὔτε πρὸ ἐμοῦ Ἀμμωνίῳ τῷ φιλοσόφῳ· εἰ γὰρ πάθος ἦν ὁ γαλα‐ ξίας, ἔδει αὐτὸν ἀλλοιοῦσθαι καὶ ἐν μὲν τῷ θέρει λαμπρότερον γίνε‐ σθαι, ἐν δὲ τῷ χειμῶνι ἀμαυροῦσθαι, καὶ ἔδει καθὰ συμβάλλει τῷ Το‐ | |
| 65 | ξότῃ καὶ τοῖς Διδύμοις ἐκεῖνα μηδ’ ὅλως φαίνεσθαι. νῦν δὲ τοὐναντίον ἐστίν. ὅλην δέ φησι τὴν καπνώδη ἀναθυμίασιν ὁ φιλόσοφος ἐκδαπανᾶ‐ σθαι περὶ τὸν γαλαξίαν. Ἐπεὶ δέ σοι πολλάκις περὶ ἀνακλάσεως καὶ διακλάσεως εἴρηκα, ῥητέον τίνι διαφέρει ἀνάκλασις διακλάσεως. ἐπὶ μὲν οὖν τῆς ἀνακλά‐ | |
| 70 | σεως ἐπὶ τὰ αὐτὰ τοῦ ἐνόπτρου καὶ τὸ ὁρῶν καὶ τὸ ὁρώμενον ὑπάρ‐ χει, ἐπὶ δὲ τῆς διακλάσεως μεταξὺ τοῦ ὁρῶντος καὶ τοῦ ὁρωμένου ἐστὶ τὸ κάτοπτρον, ὡς ἔχει ἐπὶ τῶν διὰ ὕδατος ὁρωμένων. καὶ τὰ μὲν κατὰ διάκλασιν ὁρώμενα πρὸς ὃ ἀφίστανται μείζονα φαίνονται, τὰ δὲ κατὰ ἀνάκλασιν ὁρώμενα πρὸς ὃ ἀφίστανται μείωσιν τοῦ μεγέθους | |
| 75 | ὑπομένουσιν. Οὔ φησι δ’ ὁ φιλόσοφος θερμὸν τὸν ἥλιον· οὐ γὰρ ἐρυθρὸς ἀλλὰ λευκός, φησί, φαίνεται, ἀλλὰ τὰς ἀκτῖνας αὐτοῦ φησιν ἀνακλωμένας φωτίζειν τὸν ἀέρα, καὶ οὗτος ζῳογονούμενος καὶ ὑπὲρ φύσιν κινούμε‐ | |
| νος ἀνακλᾶται καὶ πολυειδῶς κινούμενος θερμαίνεται. καὶ ἐν μὲν θέ‐ | 91 | |
| 80 | ρει πρὸς ὀρθὰς γωνίας ἀνακλώμεναι αἱ ἀκτῖνες ἐναπολαμβάνουσι τὸν ἀέρα καὶ ἐκθερμαίνουσιν, ἐν δὲ τῷ χειμῶνι διὰ τὸ λοξὰς γίνεσθαι τὰς ἀνακλάσεις χεῖται ὁ ἀήρ, καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἔστι πολλὴ θερμασία. | |
25(1t) | [De cometis] | |
| 2 | Τὸ τῶν κομητῶν σχῆμα εἰ μὲν οὖν ἀνθρωπόμορφόν ἐστι, πρόλεγε περὶ ἀνθρώπους εἶναι τὸ συμβησόμενον, εἰ δὲ θηριόμορφον, περὶ θηρία, εἰ δὲ δοκίδες, περὶ φυτὰ καὶ τοὺς ἐκ τῶν φυτῶν. τὸ δὲ χρόνον | |
| 5 | ὅσον ἔσται ἡ ἐνέργεια, ἐκ τοῦ χρόνου μαθήσῃ τοῦ ἐν ᾧ φαίνεται· ἐπ’ ὀλίγον γὰρ φανεὶς ἐπὶ βραχὺ ἔσται ἡ ἐνέργεια, ἐπὶ πολὺ δὲ ἐπὶ μήκι‐ στον καὶ τὸ ἀποτέλεσμα γενήσεται. | |
26(1t) | Περὶ σεισμῶν | |
| 2 | Σεισμὸς γίνεται τοῦ πυρὸς διεργαζομένου καὶ ξηραίνοντος τὴν ἐν βάθει γῆν, καὶ δῆλον· τὰ γὰρ πλησιάζοντα τοῖς ἀναφυσήμασι καὶ ταῖς τῶν θερμῶν ἀναβολαῖς ὑδάτων πυκνότερον σείεται, οἷα τὰ περὶ τὴν | |
| 5 | Φρυγίαν Λαοδίκειαν καὶ τὴν παρ’ αὐτὴν Ἱερὰν πόλιν καὶ τὴν καθ’ ἡμᾶς Φιλαδέλφειαν, καὶ καθόλου τὴν ἐπὶ τάδε Ἀσίαν, καὶ τὰ πλεῖστα δὲ τῆς πρὸς δύνοντος ἡλίου Εὐρώπης, Σικελίαν καὶ Ἰταλίαν λέγω. καὶ γὰρ ἡ τῶν σεισμῶν γένεσις πνεύματός ἐστι ξηροῦ διὰ σηράγγων φορά· τοῦ δὲ πλεονασμοῦ αἰτίαι, πρώτη μὲν ἡ τοῦ καταγείου πυρὸς ἔξαψις, | |
| 10 | δευτέρα ἡ τῆς θαλάσσης εἰς τοὺς σηραγγώδεις τόπους ἐπιδρομή. συν‐ εργεῖ δὲ καὶ πολυομβρία 〈χειμῶνος, καὶ θέρους ἀνομβρία〉· ἡ μὲν γὰρ πιλοῦσα τὴν γῆν καὶ εἰς τὸ βάθος ἀπωθουμένη τὸ πνεῦμα ἀρχὴν αὐτῷ θλίψεως παρασκευάζει, ἡ δὲ ἐπισπωμένη καὶ σύρουσα. τῶν δὲ σεισμῶν οἱ μέν εἰσιν ἐπικλινίαι, οἱ δὲ βράσται, ἐπικλινίαι μὲν οἱ κυ‐ | |
| 15 | ματηδὸν ἐπὶ τὰ πλάγια σείοντες, βράσται οἱ τινάσσοντες καὶ σείοντες ἄνω καὶ κάτω. εἰσὶ δὲ αὐτῶν οἱ μὲν ῥῆκται μόνον, οἱ δὲ σεῖσται, οἱ δὲ ἱζηματίαι, καὶ σεῖσται μὲν οἱ τρόμον τινὰ τῆς γῆς καὶ σύμπτωσιν τῶν δεδονημένων ἐργαζόμενοι, ἱζηματίαι οἱ τοῖς κοιλώμασι τὴν γῆν τὴν ὑπερκειμένην ἐγκαθίζοντες, ῥῆκται δὲ οἱ τὰς καταπόσεις καὶ τὰ | 92 |
| 20 | χάσματα διαπηδώσης τῆς γῆς ἀποσχίζοντες. ἐπὶ τῶν ῥηκτῶν δὲ οἱ μὲν πνεύματα ἀναβάλλουσιν, οἱ δὲ ὑγρὰ καὶ πηλόν, οἱ δὲ μυκήματα, 〈ἐνίοτε μὲν σὺν σεισμῷ,〉 ἐνίοτε δὲ καὶ ἄνευ τούτου· πιλούμενον γὰρ τὸ πνεῦμα καὶ μεταπῖπτον βρόμον τε καὶ ψόφον ποιεῖ ῥηγνυμένων τινῶν ὡς εἰκὸς ὑπὸ γῆν πετρῶν. | |
27(1t) | Περὶ βροντῶν | |
| 2 | Αἱ βρονταὶ γίνονται ἀπορρηγνυμένων τῶν νεφῶν καὶ ἐπικυλιομένων ἑαυτοῖς κινήσει σφοδρᾷ, τῇ τε προσαράξει ἐναπτομένων εἰς ἀστραπὰς καὶ ἤχους κάρτα βιαίους, ἀλλοιοῦσαι τὸν ἀνὰ μέσον τῆς ὑπηνέμου | |
| 5 | ζώνης καὶ τῆς γῆς ἀέρα. Χαλδαῖοι οἴονται δυνάμεων ἀερίων εἶναι φωνὰς μὲν τὰς βροντάς, δρόμους δὲ τὰς ἀστραπάς. τῷ δὲ Ἐπικούρῳ ἀπὸ ξηρᾶς ὀγκώσεως ἀναρπαζομένης ἐκ τῆς γῆς, εἶτα ἐγκλειομένης τοῖς νέφεσι, δίκην τῶν ἐν τοῖς σώμασιν ὄγκων διεξόδου 〈οὐ〉 τυ‐ χόντων στρόφους καὶ τροχώσεις ἐμποιεῖν τῷ κατ’ αὐτὸν λεγομένῳ | |
| 10 | κενῷ· οὐδὲ γὰρ δυνάμεων εἶναι πλήρη τὸν ἀνὰ μέσον οὐρανοῦ καὶ γῆς ἀέρα δίδωσι. καὶ ἀληθῆ ἀξιοῖ λέγειν τῷ μὴ καθ’ ἑτέραν ἢ κατὰ τὴν θερινὴν ὥραν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ὁρᾶν βροντὰς ἐπιρρηγνυμένας καὶ διαφερόντως ἐκδίδοσθαι ξηροτέρας, ἡνίκα βαθείας οὔσης τῆς ἐν τῷ μέσῳ χώρας ὄρεσιν ὑψηλοῖς ὁ τόπος ἐγκλείοιτο. καὶ ἅμα μὲν ἑκάτερα | |
| 15 | γίνεται, ἐπεὶ δὲ ὀξυτέρα τῆς ἀκοῆς ἡ ὄψις, θᾶττον ὁρᾶσθαι συμβαίνει τὴν ἀστραπήν. πᾶσαι δὲ βρονταί, καὶ τούτων αἱ ἔξωροι καὶ διηχέστα‐ | |
| ται μάλιστα, σημαίνουσί τι, καὶ διαφερόντως αἱ ἐκ τοῦ ἀριστεροῦ μέ‐ ρους τοῦ κόσμου· τοῦτο δ’ ἂν εἴη τὸ νότιον· αἱ γὰρ πρὸς νότον εἰσὶ θειότεραι. καὶ παρὰ τοῦ τῆς γενέσεως ἐπέκεινα ἐπιτροπεύεται, τοῦ | 93 | |
| 20 | Κρόνου λέγω, οἱονεὶ τοῦ ἀπορρήτου νοῦ, ὥσπερ τὸ βόρειον ὑπὸ τοῦ τῆς γενέσεως αἰτίου. ὅθεν καὶ πρὸς νότον τὰ ἱερὰ ἀπευθύνεσθαι τοῖς Ἑβγραίοις καὶ Αἰγυπτίοις δοκεῖ. | |
28(1t) | Περὶ κεραυνῶν | |
| 2 | Οἱ κεραυνοὶ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον οὔτε ἐν θέρει ἢ χειμῶνι συμβαί‐ νουσι γίνεσθαι, ἀλλ’ ἐν ἔαρι καὶ μετοπώρᾳ περὶ τὴν πλειάδος καὶ ἀρκτούρου ἐπιτολήν. ὅθεν οὐδὲ ὑπὸ τὴν Σκυθίαν γίνονται καὶ συνελὼν | |
| 5 | εἰπεῖν ὑπὸ τὸ ἀρκτῷον κέντρον ἢ ὑπὸ τὸ νότιον διὰ τὸ ψυχρὸν καὶ θερμὸν τοῦ κατ’ αὐτὸν χώρου κατάστημα. ἐπὶ δὲ τῆς Ἰταλίας ὡς μάλι‐ στα· εὔκρατος γὰρ παρὰ πᾶν χωρίον ὁ κατ’ ἐκείνους ἀήρ, ὅπου δίς τε τὰ θρέμματα τοῦ ἔτους ἀπογεννᾶν πέφυκε, τυρὸς δ’ οὐ λείπει. διάφο‐ ρος δὲ καὶ οὐ μονοειδὴς ἡ τῶν κεραυνῶν φύσις. τοὺς μὲν γὰρ ψολόεν‐ | |
| 10 | τας ἡ παλαιότης καλεῖ, τοὺς δὲ ἀργῆτας, σκηπτοὺς δὲ οὐ πάντας ἢ μόνους ἐκείνους ὅσοι εἰς γῆν καταπίπτουσιν· οὐ γὰρ πάντες τουτὶ πάσχουσιν. εἰσὶ δὲ οἳ καὶ ἀναστρέφουσι πρὸς τὰ νέφη ὅθεν ἐξε‐ θλίβησαν. καὶ οἱ μὲν διάπυροι πρηστῆρες, οἱ δὲ μὴ πυρώδεις τυφῶνες, οἱ δ’ ἔτι μᾶλλον ἀνειμένοι ἐκνεφίαι. αἰγίδες τε μὴν λέγονται οἱ ἐν συ‐ | |
| 15 | στροφῇ πυρὸς καταστρεφόμενοι. ταύτῃ τοι αἰγίδα Διὶ περιτίθησιν ὁ λόγος, οἱονεὶ τὸν ἀέρα. εἰσὶ δὲ καὶ ἕτερα σχήματα κεραυνῶν· ἑλικίας αὐτοὺς τὰ βιβλία καλεῖ, ὅτι ἑλικοειδεῖς ἀναφαίνονται ἐν τῷ καταφέρε‐ σθαι. οὐ πάντες δὲ τὰ αὐτὰ ἐργάζονται καταφερόμενοι· ὁ γὰρ λεγόμε‐ νος ἐν αὐτοῖς ἀργής, ὃν καὶ λαμπρὸν ἐξαιρέτως οἱ ἀρχαῖοι καλοῦσιν, | |
| 20 | πολλάκις ἐμπεσὼν ἐπὶ πίθον ἢ ἄγγος ἁπλῶς οἴνου ἢ ὕδατος, τὸ μὲν περιέχον ἀπήμαντον τὸ δὲ ἐμπεριεχόμενον ἄφαντον ἔδειξεν. οὐχ ἥκι‐ | |
| στα δὲ καὶ σκεύεσι χρυσίον ἢ ἀργύριον ἔχουσιν ἐμπεσὼν τῷ ἴσῳ τρόπῳ τὰ μὲν ἔνδον ἔτηξε, τὰ δὲ ἔξωθεν ἔσωσεν. καὶ τὸ δὴ πάντων θαυμασιώτατον καὶ ἐπὶ γυναικὸς ἐγκύμονος συμβῆναί φασιν· ἐμπεσὼν | 94 | |
| 25 | γὰρ αὐτῇ κεραυνὸς 〈ὁ〉 λεγόμενος ἀργὴς αὐτὴν μὲν οὐκ ἔβλαψεν, τὸ δ’ ἐν αὐτῇ διεφόρησεν οὕτως ἀνεπαισθήτως, ὡς μηδ’ αὐτὴν συνιδεῖν ὅτι γέγονε τὸ ἐν αὐτῇ. | |
29(1t) | Περὶ σεισμοῦ καὶ κινήσεως γῆς | |
| 2 | Τὸ μὲν ἡμέτερον δόγμα, λογιώτατε ἀδελφέ, περὶ σεισμοῦ καὶ κινήσεως γῆς ‘ὁ ἐπιβλέπων‘ ἐστὶν ‘ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέ‐ μειν‘, σὺ δὲ περιεργότερος ὢν τοῦ δέοντος ζητεῖς καὶ προσεχεστέρας | |
| 5 | αἰτίας καθ’ ἃς συμβαίνει κινεῖσθαι τὴν γῆν. ἔστι τοίνυν Ἀριστοτελικὸς λόγος ἐν τοῖς Μετεώροις αὐτῷ εἰρημένος, ὅτι πνεῦμά ἐστιν αὐτῇ τῆς κινήσεως αἴτιον, ὅταν τύχῃ ἡ ἀναφερομένη ἐκ ταύτης ἀναθυμίασις εἴσω ῥυεῖσα. διὸ γίνονται νηνεμίας οἱ πλεῖστοι καὶ μέγιστοι τῶν σεισμῶν. γίνονται δὲ καὶ πνεύματος ὄντος ἔνιοι διὰ τὸ διῃρῆσθαι τὴν | |
| 10 | αἰτίαν αὐτῶν· ἔνθεν τοι καὶ ἐλάττους οὗτοι τὸ μέγεθος. νυκτὸς δὲ οἱ πλείους καὶ μείζους γίνονται, οἱ δὲ τῆς ἡμέρας περὶ μεσημβρίαν· κατὰ τοῦτο γὰρ τὸ μέρος ὁ ἥλιος μάλιστα κρατεῖ καὶ κατακλείει τὴν ἀναθυ‐ μίασιν εἰς τὴν γῆν, τῶν δὲ νυκτῶν φερόμενος ὑπὸ γῆν ὁ ἥλιος αἰτιώ‐ τατός ἐστι διὰ τὴν ἀπουσίαν νηνεμίας. ὥστ’ ἔσω γίνεται πάλιν ἡ ῥύ‐ | |
| 15 | σις, ὥσπερ ἄμπωτις, εἰς τοὐναντίον τῆς ἔξω πλημμυρίδος, καὶ πρὸς ὄρθρον μάλιστα· τηνικαῦτα γὰρ τὰ πνεύματα πέφυκεν ἄρχεσθαι πνεῖν. Γίνονται δὲ οἱ τῶν σεισμῶν ἰσχυρότατοι ὅπου θάλαττα ῥοώδης ἢ χώρα σομφὴ καὶ ὕπαντρος, οἷον περὶ Ἑλλήσποντον καὶ Ἀχαΐαν καὶ Σι‐ κελίαν καὶ Εὔβοιαν· αἱ γὰρ χῶραι ὅσαι σομφοὺς ἔχουσι τοὺς κάτω | |
| 20 | τόπους πολὺ δεχόμεναι πνεῦμα σείονται μᾶλλον. Τῶν δὲ ὡρῶν ἔαρος μάλιστα καὶ μετοπώρου γίνονται· αἱ γὰρ ὧραι αὗται πνευματωδέσταται. τὸ δὲ θέρος καὶ ὁ χειμών, τὸ μὲν διὰ τὸν πάγον, τὸ δὲ διὰ τὴν ἀλέαν ποιεῖ τὴν ἀκινησίαν. καὶ ἐν τοῖς αὐχμοῖς πνευματώδης ὁ ἀήρ, ἐν δὲ ταῖς ὑπερομβρίαις πλείω ποιεῖ τὴν ἐντὸς | |
| 25 | ἀναθυμίασιν· ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν τρόμων καὶ σφυγμῶν αἴ‐ τιόν ἐστιν ἡ τοῦ πνεύματος ἐναπολαμβανομένη δύναμις, οὕτω καὶ ἐν τῇ γῇ τὸ πνεῦμα παραπλήσιον ποιεῖ. ὅθεν καὶ σεισμὸς ἐν τόποις γι‐ γνόμενος οὐ πρότερον ἔληξε πρὶν ἐκρήξας εἰς τὸν ὑπὲρ τῆς γῆς τόπον ὥσπερ ἐκνεφίας ἐξῆλθεν ὁ κινήσας ἄνεμος. | 95 |
| 30 | Καὶ τὸ πρὸ τῶν ὀρθρίων δὲ σεισμῶν ἐνίοτε ἰσχυρὸν κρύος καὶ ἡ νηνεμία σημεῖα τῆς εἰρημένης αἰτίας ἐστί· τὸν γὰρ ἥλιον ἀχλυώδη καὶ ἀμαυρὸν ἀναγκαῖον εἶναι ὑπονοστεῖν ἀρχομένου τοῦ πνεύματος εἰς τὴν γῆν τοῦ διαλύοντος τὸν ἀέρα καὶ διακρίνοντος. τὸ δ’ αὐτὸ αἴτιον καὶ τοῦ εἰωθότος ἐνίοτε γίνεσθαι σημείου πρὸ τῶν σεισμῶν· ἢ γὰρ μεθ’ | |
| 35 | ἡμέραν ἢ μικρὸν μετὰ δυσμὰς αἰθρίας οὔσης νεφέλιον λεπτὸν φαίνε‐ ται διατεῖνον καὶ μακρόν, οἷον γραμμῆς [μῆκος εὐ]θύτητι διηκριβωμέ‐ νον, τοῦ πνεύματος ἀπομαραινομένου διὰ τ[ὴν μετάστ]ασιν· τότε γὰρ νηνεμία γίνεται. Καὶ περὶ τὰς ἐκλείψεις δὲ ἐνίοτε τῆς σελήνης συμβαίνει γίνεσθαι | |
| 40 | σεισμόν, ὅταν ἤδη πλησίον ᾖ ἡ ἀντίφραξις ἀντιμεθισταμένου τοῦ πνεύματος εἰς τὴν γῆν, ὃ ποιεῖ τὸν σεισμὸν πρὸ τῶν ἐκλείψεων. Ποιεῖ δὲ καὶ τοὺς ψόφους τοὺς ὑπὸ τὴν γῆν γιγνομένους τὸ πνεῦμα καὶ τοὺς πρὸ τῶν σεισμῶν καὶ ἄνευ σεισμῶν· ὥσπερ γὰρ ῥαπιζόμενος ὁ ἀὴρ παντοδαποὺς ἀφίησι ψόφους, οὕτω καὶ τύπτων αὐτός. προέρχε‐ | |
| 45 | ται δὲ ὁ ψόφος τῆς κινήσεως διὰ τὸ λεπτομερέστερος εἶναι. ὅταν δὲ ἔλαττον ᾖ τὸ πνεῦμα ἢ ὥστε κινῆσαι τὴν γῆν διὰ λεπτότητα, διὰ μὲν τὸ ῥᾳδίως διηθεῖσθαι οὐ δύναται κινεῖν, διὰ δὲ τὸ προσπίπτειν πολ‐ λοῖς ὄγκοις καὶ κοίλοις καὶ παντοδαποῖς σχήμασι παντοδαπὴν ἀφίησι φωνήν. | |
29(50) | Ἤδη δὲ καὶ ὕδατα ἀνερράγη γινομένων σεισμῶν. Ἐν δὲ ταῖς νήσοις ταῖς ποντίαις ἥττους γίγνονται σεισμοὶ τῶν προσ‐ γείων· τὸ γὰρ πλῆθος τῆς θαλάττης καταψύχει τὰς ἀναθυμιάσεις καὶ κωλύει τῷ βάρει καὶ ἀποβιάζεται. Γίνεται δὲ ὀλιγάκις καὶ κατά τινας τόπους οἷον σφυγμὸς ἄνω κάτω‐ | |
| 55 | θεν. διὸ καὶ ἐλαττονάκις σείει τοῦτον τὸν τρόπον· οὐ γὰρ ῥᾴδιον οὕτω πολλὴν συνελθεῖν ἀρχήν· ἐπὶ μῆκος γὰρ πολλαπλασία τῆς ἀπὸ | |
| τοῦ βάθους ἡ διάκρισις. ὅπου δ’ ἂν γένηται τοιοῦτος σεισμός, ἐπιπο‐ λάζει πλῆθος λίθων, ὥσπερ τῶν ἐν τοῖς λίκνοις ἀναβραττομένων· τοῦ‐ τον γὰρ τὸν τρόπον γενομένου σεισμοῦ τά τε περὶ Σίπυλον ἀνετράπη | 96 | |
| 60 | καὶ τὸ Φλεγραῖον καλούμενον πεδίον καὶ τὰ περὶ τὴν Λιγυστικὴν χώραν. Αἴτια μὲν οὖν τῶν σεισμῶν κατὰ τὸν Ἀριστοτέλην ταῦτα. Ἀναξαγό‐ ρας δὲ τὸν αἰθέρα φησί, πεφυκότα φέρεσθαι ἄνω, ἐμπίπτοντα εἰς τὰ κάτω κοῖλα τῆς γῆς, ὡς οὔσης κατ’ αὐτὸν πλατείας καὶ διὰ τοῦτο | |
| 65 | ἐποχουμένης τῷ ἀέρι, κινεῖν αὐτήν. Δημόκριτος δέ φησι πλήρη τὴν γῆν ὕδατος οὖσαν καὶ πολὺ δεχομένην ἕτερον ὄμβριον ὕδωρ ὑπὸ τού‐ του κινεῖσθαι· πλείονός τε γὰρ γινομένου διὰ τὸ μὴ δύνασθαι δέχε‐ σθαι τὰς κοιλίας ἀποβιαζόμενον ποιεῖν τὸν σεισμόν. Ἀναξιμένης δέ φησι βρεχομένην τὴν γῆν καὶ ξηραινομένην ῥήγνυσθαι καὶ ὑπὸ τούτων | |
| 70 | τῶν ἀπορργηνυμένων κολωνῶν ἐμπιπτόντων σείεσθαι. Αἱ μὲν οὖν περὶ τὸν σεισμὸν παρὰ τοῖς σοφοῖς τῶν Ἑλλήνων δόξαι τοσαῦταί τε καὶ τοιαῦται. πόσῳ δὲ κρείττων ἡ ἡμετέρα καὶ ἀληθε‐ στέρα, ὅτι μὴ ὡς ἔτυχε πνεύματος ἢ ὕδατος κινουμένων τὰ τῆς κινήσεως γίνεται, ἀλλ’ ὁ ἐκ μὴ ὄντων τὴν σύμπασαν κτίσιν παραγαγὼν | |
| 75 | θεὸς καὶ ἐπὶ πᾶσι δημιουργήσας τὸν ἄνθρωπον καὶ κύριον τοῦ ὁρωμέ‐ νου καταστήσας συστήματος καὶ λόγῳ κοσμήσας καὶ τῇ πρὸς ἐκεῖνον εἰκόνι τιμήσας, ἐπειδὰν ἴδοι τοῦτον τῆς εὐθείας παρατρεπόμενον καὶ τῶν πατρικῶν συνθημάτων ἀμνημονήσαντα καὶ τῆς ἀθανάτου ζωῆς τὰς μυρίας κῆρας τῶν παθημάτων ἀνταλλαττόμενον, τοῦ μὲν | |
| 80 | λο[.....]του πλάσματος ἔτι φείδεται καὶ ἀναβάλλεται τὰς κατ’ αὐτοῦ τιμωρίας, ἐπισημαίνεται δὲ τὴν ὀργὴν νῦν μὲν ἐν ἀέρι, νῶν δὲ τοῖς περὶ τὸν ἥλιον καὶ σελήνην σημείοις, καὶ νῦν μὲν τὴν θάλατταν κάτω‐ θεν ἐκμοχλεύων ἐπὶ τὴν ξηρὰν γῆν τὴν ὑγρὰν ἐξελαύνει, νῦν δὲ αὐτὸ τὸ τῆς γῆς στοιχεῖον ἐφ’ οὗ βεβήκαμεν παντοδαπαῖς ταλαντεύει | |
| 85 | κινήσεσι, κατασείων τὸ βάθρον ἡμῖν καὶ ἀναρρηγνὺς τὸν θεμέλιον, ἵν’ αὐτοὶ ἐπὶ τῶν οἰκείων σταίημεν λογισμῶν καὶ ἀκίνητοι μένωμεν τῇ τῆς γῆς κινήσει σωφρονιζόμενοι. τὸ γοῦν ‘ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν‘ οὐ σωματικώτερον ἐγὼ δέχομαι, ἀλλ’ ἀκριβέ‐ στερόν τε καὶ ἀληθέστερον. ‘ἐπίβλεψιν‘ γὰρ ἐνταῦθα νοῶ οὐ τὴν δι’ | |
| 90 | ὀμμάτων ὅρασιν, ἀλλὰ τὴν περὶ ἡμᾶς ἐπισκοπὴν τοῦ θεοῦ· ὅταν γὰρ τοὺς τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ λόγους ἐμφανεῖς ἡμῖν ποιεῖν βουληθῇ καὶ τὴν οἰκείαν ἐνδείξασθαι δύναμιν, τότε σείει μὲν ὡς φύλλον τὴν γῆν, ἵν’ ἡμῖν στήσῃ τὴν ἕξιν φερομένην ἐπὶ τὰ χείρω, κινεῖ δὲ τὸν ἀέρα πνεύμασιν ἐξαισίοις καὶ τὴν θάλατταν κάτωθεν ἀναρρήγνυσι, παιδεύων | 97 |
| 95 | διὰ τῶν στοιχείων ἡμᾶς καὶ πατρικὴν τὴν σωτηρίαν πρυτανευόμενος. | |
30(1t) | Εἰς τὸν σεισμὸν τὸν γενόμενον τῇ εἰκοστῇ τρίτῃ τοῦ Σεπτεμβρίου | |
| 2t | μηνός, τοῦ Προδρόμου | |
| 3 | Ἡ μὲν τοῦ λόγου ὑπόθεσις, ὦ θεῖον καὶ θεῷ φίλον ἀκροατήριον, οὐ μᾶλλον ἐργώδης ἢ φρικώδης καὶ πάθους μεστὴ καὶ τήν τε ἡμετέραν | |
| 5 | γλῶσσαν καὶ τὰς ὑμετέρας ψυχὰς αὐτίκα συγχέουσα. τί γὰρ ἂν γέ‐ νοιτο ἀπειλῆς θεοῦ φρικωδέστερον, μᾶλλον δὲ τί ἂν εἴη τῆς ἐκεῖθεν τιμωρίας φοβερώτερον ἢ βαρύτερον; σέσεισται γὰρ οὕτως εἰπεῖν τὸ σύμπαν καὶ τὸ τοῦ παντὸς κεκίνηται στήριγμα καὶ ἡ ἀσφαλὴς ἕδρα τῆς ἡμετέρας φύσεως τῆς ἀντερειδούσης δεῖται χειρός τε καὶ βάσεως. | |
| 10 | οὕτως εἰς ἔσχατον κίνδυνον τὰ καθ’ ἡμᾶς περιέστηκε καὶ οὕτως ἐν ἀκμῇ τοῦ κακοῦ τυγχάνομεν ὄντες καὶ ἐν ὀξείᾳ ῥοπῇ τοῦ κινδύνου σαλεύομεν. Ἡ μὲν οὖν τοῦ λόγου ὑπόθεσις αὕτη· ἐγὼ δὲ οὐκ ἔχω ὅπως ἂν ἀσφαλῶς τῇ πρὸς ὑμᾶς ὁμιλίᾳ χρήσομαι. τί δὲ τῶν πάντων ἐρῶ εἰς | |
| 15 | παραίνεσιν καὶ παραμυθίαν ἀρκοῦν; κυμαινόμεθα γὰρ ἄμφω καὶ δεινὸς ἡμᾶς πανταχόθεν περιέστηκε κίνδυνος, ὥστε μὴ δύνασθαι καθ‐ εστῶσι τοῖς λογισμοῖς ἢ ἐμὲ τὸν λόγον διδόναι τῆς παραινέσεως ἢ ὁμαλῶς ὑμᾶς τοῦτον εἰσδέχεσθαι. παραμυθήσομαι δὲ πῶς, νῦν μᾶλλον ἀκμάζοντος τοῦ δεινοῦ καὶ ἄλλων ἐπ’ ἄλλοις ἐπεγειρομένων κυμάτων | |
| 20 | ὥσπερ ἐν ναυαγίῳ καὶ πνευμάτων ὁμοῦ καταιγίδος καὶ λαίλαπος τὴν κοσμικὴν τινασσόντων ὁλκάδα καὶ ἀναστρέψαι πειρωμένων τὴν πάν‐ δημον καὶ κοινοτάτην ἀσφάλειαν; ἀλλ’ εἰ καὶ χαλεπὰ ἄμφω καὶ ὁ λόγος ἠπόρηκεν, οὐκ ἀπαγορευτέον ἡμῖν παντάπασιν, ἀλλὰ τὴν δυνα‐ τὴν εἰσενεκτέον βοήθειαν, εἴ πως οἷοί τε γενοίμεθα τὰς ὑμετέρας στη‐ | |
| 25 | ρίξαι κλονουμένας ψυχάς. Ἵνα δὲ καθ’ ὁδὸν ὁ λόγος προέλθοι ἡμῖν καὶ τοῦτο πρῶτον δυνη‐ | |
| θείημεν τάξιν δοῦναι τοῖς ῥηθησομένοις, ἐξετάσωμεν, εἰ δοκεῖ, τί τὸ τῆς τοῦ παντὸς συγκινήσεως αἴτιον, τί τὸ κλονῆσαν τὴν γῆν καὶ δια‐ σεῖσαν τὴν θάλατταν καὶ τὴν τῶν κτισμάτων ἀσφάλειαν σφαλερωτάτην | 98 | |
| 30 | ἡμῖν ἐργασάμενον. πότερον ὁ διακοσμήσας τὰ σύμπαντα λόγος οὐκ ἐπ’ ἀσφαλοῦς βάσεως ἕκαστον τῶν κτισμάτων ἥδρασεν ἢ ἐκίνησεν, ἀλλὰ τὸν μὲν οὐρανὸν ὥσπερ ἀνέδραστον εἴασε φέρεσθαι, τὴν δὲ γῆν οὐκ ἀσφαλεστάτην καὶ μόνιμον ἐτεκτήνατο, καὶ τοὺς ἀστέρας οὕτως καὶ τὸν ἀέρα καὶ τὴν ὑγρὰν φύσιν καὶ ὅσα μέρη τοῦ παντός ἐστι κόσμου, | |
| 35 | ἢ τοῦτο μὲν οὐκ ἄν τις ἐνθυμηθείη ποτέ, οὐδ’ ἀλογίαν τοῦ πρώτου καταγνοίη λόγου, οὐδ’ εἰς τοσοῦτον ἐκπέσοι ἀσεβείας καὶ ἀθεότητος; ἀλλὰ μήποτε τεχνικὴ μὲν ἐξ ἀρχῆς καὶ εὐάρμοστος ἡ τοῦ παντὸς ἐγεγόνει φύσις, ὁ δέ γε χρόνος αὐτὴν μετατίθησι καὶ εἰς ἀταξίαν ἐκ τῆς τάξεως μεθιστᾷ; ἀλλὰ καὶ τοῦτο πῶς ἄν τις παραδέξαιτο τῇ | |
| 40 | ψυχῇ; ὅ τε γὰρ λόγος καὶ ἡ αἴσθησις πρὸς τὴν τοιαύτην ἀντιμαρτυ‐ ροῦσι δόξαν· δεῖ γὰρ ἡρμόσθαι τὴν τοῦ παντὸς φύσιν μέχρις ἂν βουλ[...] τῷ ἁρμόσαντι. ὁρῶμεν δὲ καὶ τὰ τοῦ κόσμου μέρη τὰ μὲν ἑστηκότα, τὰ δὲ κινούμενα κατὰ τὴν πρώτην δ[ιάταξιν· ὅ] τε γὰρ οὐ‐ ρανὸς τὴν περιοχὴν τῶν σωμάτων τετήρηκε καὶ φυλάττει τὸ σχῆμα | |
| 45 | τῆς φύσεως καὶ ὡσπερεὶ σπαρ[γανοῖ τὰ λοι]πὰ μέρη καὶ οὐκ ἐᾷ δια‐ λύεσθαι, ὅ τε ἀὴρ ἁπαλῇ τῇ φύσει εἰς τὸν ἅπαντα χρόνον ἐκκέχυται καὶ [ἀναπν]οῆς ἐστι χορηγὸς καὶ ζωῆς προσεχῶς αἴτιος, καὶ ἡ θά‐ λαττα δὲ τὴν οἰκείαν τάξιν τηρεῖ καὶ οὐκ ἐπικλύζει τὴν γῆν τοῖς ῥεύ‐ μασιν, ἀλλὰ τοῖς αἰγιαλοῖς περιγράφεται, καὶ τῇ τηλικαύτῃ τὸ μέγεθος | |
30(50) | τὸ βραχύτατον, ἡ ψάμμος, καθέστηκεν ὅριον· τοῖς τε ποταμοῖς ἀκώ‐ λυτος ἡ φορά, καὶ οἱ μὲν ‘ἐς τὴν θάλατταν‘ ἐμβάλλουσι, τὸ τῆς γρα‐ φῆς φάναι, ‘ἡ δὲ οὐκ ἔστιν ἐμπιπλαμένη‘· εἰ δὲ καὶ ἐμπίπλαται, ἀλλ’ οὐκ ἐπέξεισι τῇ γείτονι γῇ, ἀλλὰ πληροῦται μὲν ἄνωθεν καὶ μεγάλας ἀφορμὰς λαμβάνει τῆς ἐπικλύσεως, δέδοικε δὲ ὥσπερ οὓς εἴληφε | |
| 55 | νόμους παρὰ τοῦ κτίστου καὶ τὴν ἀναγκαιοτάτην δικαιοσύνην πληροῖ. ἀλλὰ καὶ τὸ κλονούμενον νῦν μέρος τῆς κτίσεως οὐδ’ αὐτὸ τῆς μέσης πρὸς τὸ πᾶν μεθίσταται θέσεως, οὐδὲ {νῦν μὲν οὐδὲ} τὴν ἄρκτον ἀπο‐ λιποῦσα πρὸς τὸ ἀνταρκτικὸν κλῖμα ἀποκεχώρηκεν, ὥσπερ ἐν ὕδατι καὶ ἀέρι σαλεύουσα καὶ τῇδε κἀκεῖσε μετακλινομένη καὶ μετατρέ‐ | |
| 60 | πουσα. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἴσως οὐκ ἄν τις οἰηθείη ὡς ἀτοπώτατα, τύχην δὲ ἀντὶ προνοίας ἐπιστήσει τοῖς κτίσμασι. καὶ πόθεν ἡ τάξις καὶ πόθεν ἡ προσήκουσα γένεσις, πόθεν ἡ ἀκολουθία τῆς φύσεως, τί δὲ τοῦ κοσμικοῦ τούτου συστήματος ἐννομώτατόν τε καὶ ἀσφαλέστατον; ἀλλὰ | 99 |
| 65 | ζητεῖν ἐοίκατε, πῶς καὶ προνοίας οὔσης καὶ λόγου δημιουργικοῦ τὰ πάντα παραγαγόντος καὶ κατευθύνοντος τὰ περὶ τὴν γένεσιν μέρη τῆς κτίσεως ἀτακτότερον φέρεται. καὶ τοῦτο μὲν ἀσυνήθεις ἀστέρες περὶ τὸν ὑπέργειον τόπον καινοτομοῦνται ἢ καινοτομεῖν τι δοκοῦσι τῶν καθεστώτων· νῦν δὲ τῶν κατ’ οὐρανὸν φασμάτων διαδρομαὶ διαταράτ‐ | |
| 70 | τουσι τὰς τῶν ὁρώντων ψυχάς. καὶ νῦν μὲν ἀὴρ πνεύμασι διακλονεῖται βιαίοις, καὶ αὖθις ἡ θάλαττα παρὰ φύσιν εἰς οὐρανὸν αἴρεται καὶ τὸ ἄπλετον τῆς γῆς διακυμαίνεται μέγεθος, καὶ παρὰ μέρος θάλαττα μὲν τῶν ὑδάτων ἐπιλειπόντων ἤπειρος γίνεται, μέρη δὲ τῆς γῆς ἀθρόον εἰς θαλάττης σχῆμα μεθίσταται, καὶ τὰ μὲν οὕτως εἰς ἄλληλα μεταβάλλει | |
| 75 | τε καὶ μεθίσταται, κίνδυνοι δὲ ἐντεῦθεν καὶ τοῖς θαλαττίοις καὶ τοῖς ἠπειρώταις ἐξαίσιοι περιγίνονται καὶ δεινὰ πάντα καὶ φρίκης μεστὰ καὶ ἄπορος ἡ καταφυγή, ὥσπερ νῦν ἡμῖν κεκινδύνευται. Πόθεν οὖν ταῦτα καὶ τίς ὁ λόγος τῆς τοιαύτης καινοτομίας; ἡμεῖς τούτων καθεστήκαμεν αἴτιοι, οὐχ ὡς κινοῦντες καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν | |
| 80 | θάλατταν, ἀλλ’ ὡς τὰς ἀφορμὰς διδόντες τῆς συγκινήσεως καὶ διὰ τῆς αὐτῶν παραλόγου μεταβολῆς καὶ κλονήσεως παιδευόμενοι. ἀλλ’ οὐδὲ ταῦτα παρ’ αὐτῶν ἔχει τὴν κίνησιν, ἀλλ’ ὁ συστήσας τὸ σύμπαν θεὸς εὐνομοῦσι μὲν ἡμῖν καὶ τοῖς ἐκείνου νόμοις χρωμένοις ἀμετάστατον τὴν τῶν μερῶν τάξιν τηρεῖ, παραβάταις δὲ γενομένοις τῶν θείων | |
| 85 | χρησμῶν ἐπισείει τὴν σύμπασαν, οὐχ ἵνα τὴν ἁρμονίαν τοῦ παντὸς διαλύσηται, ἀλλ’ ἵνα ἡμᾶς στηρίξῃ καὶ συναρμόσηται διὰ τῆς τῶν στοιχείων κινήσεως. οὐ γὰρ ζωῆς μόνον ἀφορμὰς τὰ μέρη τοῦ κόσμου ἡμῖν ἐτεκτήνατο, ἀλλὰ καὶ πρὸς σωτηρίαν παρασκευάς. καὶ ὥσπερ βιβλίον ὁ κόσμος ἐστὶν ἐξαγγελτικὸν τῆς τοῦ θεοῦ πρὸς ἡμᾶς διαθέ‐ | |
| 90 | σεως· βοᾷ γοῦν καὶ σιγῶν, καὶ νῦν μὲν αὐτὸν ἱλεούμενον, νῦν δὲ ὀργιζόμενον δείκνυσιν. οὐδὲ γὰρ ἀνέχεται ὥσπερ ἡ κτίσις ἡμῶν κακῶς τῷ λόγῳ κεχρημένων καὶ ἐκκειμένων τοῖς πάθεσιν, ἀλλὰ ταράττεται καὶ μεθίσταται, ὅπως ἂν ἡμεῖς γαλήνην ἐν ταῖς ψυχαῖς ἔχοιμεν καὶ | |
| ἀκύμαντοι ἀγοίμεθα πρὸς θεόν. | 100 | |
| 95 | Αἰσχρὸν οὖν ἡμῖν καὶ πάντῃ ἄτοπον, εἰ τὸ μὲν τῆς γῆς στοιχεῖον, μήτε λόγου μετειληφὸς μήτε νοῦν κτησάμενον ἄνωθεν, ὥσπερ θείας μετεσχηκὸς γνώσεως ἕστηκε μὲν τὸν ἅπαντα χρόνον ἑδραῖον, κινεῖται δ’ ἐφ’ ἡμῖν ἁμαρτάνουσιν, ἡμεῖς δὲ τοὐναντίον ἅπαν περιτρεπόμενοι μὲν διηνεκῶς τοῖς πάθεσι, βραχὺ δέ τι δοκοῦντες ἵστασθαι, ἐπειδὰν | |
30(100) | αὖθις συγκινηθῇ. μὴ τοίνυν ἐν ταῖς ἀθροωτέραις μόνον τῶν μερῶν τοῦ κόσμου μεταβολαῖς, μηδ’ ἐν τῷ κλονεῖσθαι τὴν γῆν τὴν ἑαυτῶν στάσιν καὶ τάξιν ἐπιδεικνύωμεν, μηδ’ ἐν οἷς μόνον τὰ φρικωδέστατα ἡμῖν ἐπαπειλεῖται θεὸς ὥσπερ ἀβούλητον καὶ ἐξ ἀνάγκης τὴν ἀρετὴν ἀσπα‐ ζώμεθα, ἀλλὰ τὸν ἅπαντα χρόνον ἀνθεκτέον αὐτῆς, καὶ μὴ διὰ τὴν | |
| 105 | ἀπειλὴν μόνον σωφρονιζοίμεθα, ἀλλ’ ὅπως ἂν μὴ τὰ τῆς ἀπειλῆς ἐπέλθοι βουλευώμεθά τε καὶ καταπράττωμεν. πόσῳ γὰρ κάλλιον μὴ ὀργὴν ἐφ’ ἡμᾶς βαλεῖν τὸν θεὸν ἢ τότε μόνον τῆς ἑαυτῶν ἀπροσεξίας αἰσθάνεσθαι, ὁπηνίκα τὰ τῆς ἀγανακτήσεως ἡμῖν ἐπιδείξηται. ἔχει γὰρ οὕτως τὸ καθ’ ἡμᾶς—ἵνα καὶ ἀναγκαίαν τὴν τῆς γῆς ὑμῖν ἐπιδείξω | |
| 110 | κίνησιν—· δεσμὸς οἷον τῆς τοῦ παντός ἐσμεν φύσεως· εἰ γὰρ καὶ ἐν ἀλλήλοις πάντα, ἀλλὰ κατὰ τοὺς ἑαυτῶν ὄγκους τὰ στοιχεῖα διῄρηται. καὶ περιθεῖ μὲν τὸ πῦρ ἄνωθεν τὴν κύκλῳ φορὰν ἀμέθεκτον ὡς εἰπεῖν τῶν ἄλλων μερῶν, ἁπλοῦς δὲ περιχεῖται καὶ ὁ ἀὴρ καὶ ἡ θάλαττα, οὕ‐ τως καὶ ἡ ξηρὰ οὐδέν ἐστι τῶν ἑτέρων· μόνος δὲ ἄνθρωπος ἐκ πάντων | |
| 115 | συμπέπηκται καὶ μέτεστιν αὐτῷ τῶν τεσσάρων κατὰ τὴν φύσιν τοῦ σώματος. καὶ ὅπερ ἐστὶ τοῖς στοιχείοις θεὸς συνάγων τὰ πάντα καὶ δι‐ αιρῶν καὶ ἕκαστα κατευθύνων πρὸς ἄλληλα, ὅπως ἂν ἁρμονία τοῖς μέ‐ ρεσιν εἴη καὶ σύμπνοια, τοῦτο δὴ ψυχὴ τῷ οἰκείῳ προσεχῶς πέφυκε σώματι. καὶ οὐ τὴν συνθήκην τούτου μόνον φυλάττει, ἀλλὰ καὶ ζωὴν | |
| 120 | ἐμπνεῖ καὶ εἰς αὐτὴν τῶν μερῶν καὶ τοῦ ὅλου πεποίηται τὴν ἀνα‐ φοράν. καὶ ἔστι κρείττων τῶν στοιχείων ὁ ἄνθρωπος, ἑκάστου μὲν ὅτι τὰ τέσσαρα οὗτος συνείληφε, συμπάντων δὲ ὅτι τὰ μὲν ἀπ’ ἀλλήλων διῄρηται, ὁ δὲ πάντα ἡρμόσατο ἐμμελῶς, μᾶλλον δὲ ἡρμοσμένα παρὰ θεοῦ καὶ τῆς φύσεως εἴληφεν. | |
| 125 | Εἰ μὲν οὖν τοῖς προσήκουσι λόγοις ὁ μικρὸς οὗτος κόσμος, τὸν ἄν‐ θρωπόν φημι, διεξάγεται, καὶ τὸ σύμπαν ἐστήρικται συνεχόμενον τῷ δεσμῷ· εἰ δὲ ὁ λόγος ἐλάττων ὀφθείη ἢ ὥστε προσηκόντως ἄρχειν, καὶ ἡ τοῦ σύμπαντος κόσμου ἁρμονία τρόπον τινὰ δοκεῖ διαλύεσθαι. οὐ γὰρ ἐπὶ τούτῳ τὴν κτίσιν πεποίηκεν ὁ θεός, ὅπως ἂν ἐν οὐρανῷ | |
| 130 | μὲν ἀσυνήθεις ἀστέρες καινοτομῶνται, ἐν ἀέρι δὲ παντοδαπὰ φάσματα γίνηται, καὶ ἡ θάλαττα δὲ εἰς οὐρανὸν τοῖς κύμασιν αἴρηται, ἡ δὲ γῆ ὥσπερ ναῦς μὴ ἐπ’ ἀγκύρων ὁρμῶσα σαλεύηται, ἀλλ’ ἵνα ἡ πρώτη τά‐ ξις φυλάττηται καὶ ἠρεμοίη τὸ πᾶν, καὶ εὐδρομοίη μὲν οὐρανός, ἀὴρ δὲ προσηνέστατα διαχέοιτο, ἥ τε θάλαττα ἐξυπτιάζοι λειοκυμονοῦσα | 101 |
| 135 | καὶ ἡμέροις ἐπιφρίττοι κύμασιν ὥσπερ ἀνθοῦν λήιον ὑπὸ λεπταῖς αὔ‐ ραις ἠρέμα ἐπικλινόμενον, ἥ τε γῆ ἑστήκοι παγία, τὴν μέσην τοῦ παντὸς εἰληφυῖα χώραν καὶ τάξιν. Ἀλλ’ οὐκ ἐῶμεν ἡμεῖς τὰ μέρη τοῦ κόσμου ἀλλήλοις εἶναι σύμφωνά τε καὶ σύμπνοα, ἀλλὰ διιστῶμεν καὶ διαιροῦμεν καὶ αὖθις κλονοῦμεν | |
| 140 | καὶ ταράττομεν. ἀτεχνῶς γοῦν ἔνια τούτων ἐπιθρηνοῦσιν ἡμῖν καὶ ἐπι‐ στενάζουσι καὶ οἷον ἐπιδακρύουσιν, ὁπόταν ἐπιλείβῃ μὲν ἀὴρ σταγόνας ἡμῖν αἵματος πλήρεις, ὑπηχῇ δὲ ἡ γῆ κάτωθεν καὶ ὥσπερ τι βύθιον ἀσθμαίνῃ πυρὶ σύμμικτον πνεῦμα ἀνάγουσα, ὁ δέ γε ἥλιος οὐδὲ φέρῃ τὰ πολλὰ τὴν φύσιν ἡμῶν αἰσχύνειν, ἀλλ’ ἀχλὺν εἰς ἑαυτὸν ἕλκῃ καὶ | |
| 145 | νέφει καλύπτηται, ὑποχωρῇ δὲ καὶ ἡ θάλαττα, τὰ μὲν πρὸς βορρᾶν ἀνατρέχουσα, τὰ δὲ ὑπὸ γῆν καταρρέουσα. δι’ ἡμᾶς γοῦν, ἀδελφοί, ὁ κλόνος τῆς γῆς· εἰ γὰρ πνεῦμα καὶ ἴσως τὸ συγκινοῦν, ἀλλὰ θεός ἐστιν ὁ τῷ πνεύματι ἐντελλόμενος κινῆσαι καὶ ταράξαι τὴν σύμπασαν γῆν. κἂν ὕδωρ ἄλλος τις φαίη τῶν φυσικῶν τῆς κινήσεως γίνεσθαι αἴ‐ | |
30(150) | τιον, μήτε ἀπιστήσωμεν τῷ λόγῳ μήτε πάνυ πιστεύσωμεν. ὅπως δ’ ἂν ἔχῃ, θεὸς ἀμφοῖν ἐπιτάττει δι’ ἡμᾶς αὐτοὺς ἡμῖν ἀπειλούμενος· ὥσπερ γὰρ καὶ ὑετίζων ἡμῖν νέφεσι πρὸς τὸν ὑετὸν κέχρηται καὶ τὰ πολλὰ οὕτως ἐργάζεται, ἄλλο τι ποιῶν ἵν’ ἕτερον δι’ αὐτοῦ ἐπαγάγοι, τάχα που καὶ τὴν γῆν κινῆσαι βουλόμενος, ὕδατι ταύτην διακυμαίνει ἢ | |
| 155 | πνεύματι. ἀλλ’ ὥσπερ τὸν Ἰωνᾶν ἐξ Ἰόππης ἀποδιδράσκοντα καὶ διὰ θαλάττης ποιούμενον τὴν φυγὴν καταποντίσαι βουλόμενος κύμασιν ἐξαισίοις τὴν θάλατταν διετίναξεν, ἵνα διὰ τοῦτο ὥσπερ τινὰ φόρτου ἀποβολὴν καὶ τοῦτον οἱ ἐν τῷ σκάφει ποιήσωνται, τάχα μὲν καὶ τῆς ἀπειθείας ἕνεκα καὶ τῆς τοῦ προφήτου—πῶς ἂν εἴποιμι; —εὐλα‐ | |
| 160 | βείας ἢ ἀθετήσεως τοῦ κηρύγματος, τὸ δέ γε ἀληθέστερον, ἵνα τὴν οἰ‐ κείαν ἀνάστασιν ἐν ἐκείνῳ διαχαράξῃ, οὕτω δὴ καὶ ἐφ’ ἡμᾶς φυγάδας γινομένους τῶν προσταγμάτων αὐτοῦ ἄνωθεν μὲν οἷα δὴ βέλεσι κατα‐ τοξεύει τοῖς κεραυνοῖς, κάτωθεν δὲ ἀνακυμαίνει τὴν θάλατταν ἢ δοκεῖ | |
| τὸ τῆς γῆς ἀπορριζοῦν μέγεθος, ἐκείνην μὲν ἀνέμοις, ταύτην δὲ | 102 | |
| 165 | πνεύμασιν ὑπογείοις διασπαράττων τε καὶ κινῶν. τοῖς μὲν γὰρ ἔξω τοῦ καθ’ ἡμᾶς λόγου ἡ φύσις ἀντὶ πάντων ἀρκεῖ πρός τε καινοτομίαν τῶν κτισμάτων καὶ πρὸς τὴν γένεσιν, καὶ τούτοις οὐ πᾶσιν, ἀλλὰ τοῖς ἀλο‐ γωτέροις καὶ πρὸς τὴν αἴσθησιν ῥέπουσιν, οἳ θεὸν μὴ ἐφιστάντες μήτε δημιουργὸν τοῦ παντὸς μήτε προνοητὴν καὶ ἔφορον ὧν πεποίηκε, | |
| 170 | τοῖς ποιήμασι τὴν ἐξουσίαν δεδώκασι τῆς γενέσεως καὶ αὐτὰ ὑφ’ ἑαυ‐ τῶν κατευθύνεσθαί τε καὶ κατευθύνειν ἀνοήτως παντάπασιν ἀπεφή‐ ναντο. ἡμῖν δέ, οἷς ἀρχὴ τοῦ παντὸς ἐφέστηκεν ὁ θεὸς καὶ πρὸς ὃν τὰ σύμπαντα ἀναφέρεται καὶ ἀφ’ οὗ οἱ λόγοι τῶν διοικήσεων τοῖς μέρε‐ σιν ἐντίθενται τοῦ παντός, οὐδὲν ἄτοπον συμβαίνει, εἴτε χωρὶς μέσων | |
| 175 | αἰτίων εἰς τὴν πρώτην ἀρχὴν ἀνάγομεν τὰς γενέσεις καὶ τὰ συμ‐ βαίνοντα, εἴτε διὰ μέσων τινῶν καὶ ταῦτα ἀποδεικνύοιμεν· οὐ γὰρ ἐπειδὴ τῶν προσεχῶν αἰτίων τοὺς λόγους διεξετάζομεν, τῆς ὑπερτέρας ἀρχῆς ἐπιλανθανόμεθα, οὐδ’ ὥσπερ τὸν μὲν θεὸν ἀφρόντιδα ποιοῦμεν καὶ πᾶσι τοῖς γενομένοις ἀσύντακτον, τοῖς δὲ προσεχεστέροις αἰτίοις | |
| 180 | τὴν πᾶσαν δύναμιν τῶν πραττομένων ἀνατιθέαμεν. ἀλλ’ ὥσπερ τἆλλα τε καὶ τὴν φύσιν ἀπὸ θεοῦ παράγομεν, οὕτω δὴ ἐκεῖνά τε καὶ ταύτην εἰς θεὸν ἀναφέρομεν. πεποίηται μὲν οὖν παρὰ τοῦ πρώτου λόγου ὁ οὐρανός, οὗτος δὲ οὕτω δόξαν τῷ πεποιηκότι συνέχει τὸ πᾶν. ἀλλ’ οὐκ ἐπειδὴ τὴν συνοχὴν οὗτος τοῖς στοιχείοις δίδωσι, διὰ τοῦτο ἡμῖν ἠθέ‐ | |
| 185 | τηται ὁ θεός, ἀλλὰ τὸ μὲν πάντων εἶναι ἐκεῖνον αἴτιον ὥσπερ ἀξίωμα ἡμῖν ὡμολόγηται, τὸ δὲ καὶ προσεχεῖς ἑτέρας αἰτίας διδόναι τοῖς πράγμασι καὶ ἀπὸ τῆς αἰσθήσεως ἡμῖν κατείληπται. καταφωτίζει γοῦν τὴν 〈γῆν〉 σύμπασαν ἀνατέλλων ὁ ἥλιος καὶ αὖθις νύκτα ἐπάγει δυό‐ μενος, καὶ κρύπτεται νέφους ὑποδραμόντος αὐτόν, καὶ δοκεῖ ἐκλείπειν | |
| 190 | τῆς σελήνης ἀντιφραττούσης τοῦτον ἡμῖν. οὕτω τοιγαροῦν λόγος ἐστὶ καὶ ἀτμῶν καὶ νεφῶν καὶ χαλάζης καὶ ὑετοῦ, οὕτω δὴ καὶ ὑποχωρού‐ σης θαλάττης καὶ αὖθις ἐπιρρεούσης καὶ γῆς κλονουμένης καὶ αὖθις καθισταμένης. Εἰ μὲν οὖν τὴν πρώτην ἀρχὴν βούλει τῶν γινομένων ἐπισκοπεῖν, | |
| 195 | ἀνάδραμε πρὸς θεόν· ἐκεῖνος γάρ ἐστιν ὁ τὴν ἡμέραν ποιῶν καὶ τὴν νύκτα, ἐκεῖνος ὁ νέφεσι καλύπτων τὴν γῆν καὶ διὰ τούτων σκιάζων τὸν ἥλιον, ἐκεῖνος ὁ τὴν σελήνην τῷ ἡλιακῷ ὑπάγων φωτὶ καὶ ταύτην αὐξάνων καὶ αὖθις ἀρτιγενῆ ἐργαζόμενος, ἐκεῖνος καὶ τὴν ὑγρὰν κυ‐ | |
| μαίνει καὶ διαταράττει τὴν γῆν, ἐκεῖνος ὁ πλάττων ἄνθρωπον καὶ ἀνα‐ | 103 | |
30(200) | διδοὺς στάχυν καὶ τἆλλα οὕτω ποιῶν. εἰ δὲ καὶ τὰς ἐγγυτέρας αἰτίας ἐθελήσεις ἀναζητεῖν, εὑρήσεις τροπῶν μὲν καὶ ἰσημερίας ἥλιον αἴτιον, ἀνατολῆς δὲ καὶ δύσεως οὐρανόν, καὶ ὑετῶν μὲν νέφη, νεφῶν δὲ ἀτμούς, κινήσεως δὲ γῆς ὑπόγεια πνεύματα. βούλονται μὲν γὰρ οἱ πολλοὶ αὐτὸν τὸν θεὸν ἀμέσως ἐφεστηκέναι τοῖς αἰσθητοῖς καὶ οἷον | |
| 205 | χερσὶ τὸ πᾶν διευθύνειν καὶ διοικεῖν. ἔστι δὲ πάντῃ ἀλογώτατον τοῦτο· ἔξω τε γὰρ τοῦ παντὸς ἡ θεία φύσις καὶ ἀπερίληπτος, καὶ ἡ ἀπὸ τοῦ νεύματος ψῆφος ἀρκεῖ τοῖς πᾶσιν εἰς γένεσιν καὶ διοίκησιν. ἐπιτάττει δὲ πρὸς τὴν τούτων παραγωγὴν καὶ ἐπιτροπὴν νῦν μὲν θεί‐ αις δυνάμεσι, νῦν δὲ στοιχείοις, νῦν δὲ σώμασι. καὶ ἡ φύσις πλάττει | |
| 210 | μὲν τὸ ζῷον, ἔχει δὲ τὴν κίνησιν ἄνωθεν, καὶ ἵνα τὴν ἐφεστῶσαν λέγω πληγήν, κινεῖ μὲν τὸ πνεῦμα τὴν γῆν, ἀλλὰ παρὰ θεοῦ τὸ τοῦ κινεῖν προσειληφὸς σύνθημα. Ἐπειδὰν τοίνυν ὁ λόγος τῆς αἰτίας τῶν πραττομένων ἐφίκοιτο, θαυ‐ μασιωτέραν μᾶλλον τὴν δύναμιν ἐπιδεικνύει τοῦ πλάσαντος. εἰ γὰρ καὶ | |
| 215 | ἀληθεύει ὁ τῶν φυσικῶν λόγος, ὅτι τὸ ἀναθυμιώμενον πνεῦμα τοὺς τῆς γῆς πόρους διιὸν ταύτην διασαλεύει, πῶς οὐκ ἂν ἐκπλαγείημεν καὶ τὴν ἄφατον τοῦ θεοῦ θαυμάσαιμεν δύναμιν; ἔπελθέ μοι γάρ, εἰ βούλει, τὸ πλάτος τῆς γῆς, τὸ ὕψος, τὸ βάθος, τὸ μῆκος, τὸ οἰκού‐ μενον, τὸ ἀοίκητον, τὰ παντοδαπὰ ταύτης μέρη, ὁπόσα μὲν εἰς ὀρῶν | |
| 220 | ἀνῆκται κορυφάς, ὁπόσα δὲ διέρρηκται εἰς κοιλότητας καὶ ὁπόσα ἐφ’ ὁμαλῆς ἐπιφανείας ἐξήπλωται. πῶς οὖν ἡ ἁπλὴ φύσις τοῦ πνεύματος πρὸς τηλικοῦτον ἄχθος ἐξήρκεσε; μὴ τοίνυν τῇ τούτου φύσει τὴν δύ‐ ναμιν ἀναθῇς τῆς κινήσεως, ἀλλὰ παρὰ σεαυτῷ λόγισαι, ὅτι τὸ μὲν ὄργανον ἦν μόνον τοῦ θείου βουλήματος, ὁ δὲ τῆς ἰσχύος λόγος παρὰ | |
| 225 | τοῦ προστάξαντος ἐνεπάγη τῷ πνεύματι. μὴ τοίνυν εἰς ὑλικωτάτας μόνας αἰτίας τὸν ἡμέτερον ἐπικλίνωμεν νοῦν, μηδὲ τὸ μὲν καθ’ ἡμᾶς ἡμέτερον ὑπεξέλωμεν, ἄλλο δέ τι τῆς κινήσεως αἰτιώμεθα. διὰ τί γάρ, τοῦ πνεύματος ἁπανταχόσε ἀεὶ φοιτῶντος τῆς γῆς καὶ διὰ μέσης αὐ‐ τῆς διιόντος, οὐ πάντοτε ὁ κλόνος αὐτῇ ἐπιγίνεται; ἢ δῆλον ὅτι τῆς | |
| 230 | τοῦ θεοῦ βουλήσεως ἡ τοῦ πνεύματος ἤρτηται δύναμις. βούλεται δὲ τὴν γῆν συγκινεῖν ὁ θεὸς οὐχ ἵνα μαστίζῃ τὴν ἄψυχον, οὐδ’ ἵνα τὴν ἀναίσθητον σωφρονίσῃ, ἀλλ’ ἵν’ ἢ τιμωρήσηται ἡμᾶς ἁμαρτάνοντας καὶ διὰ τῆς τοιαύτης πληγῆς σωφρονίσῃ ἢ ἐπαπειλήσας τὰ φρικωδέ‐ στατα καὶ τῷ φόβῳ συστείλῃ, ὥσπερ τὴν μὲν τάσιν τοῦ τόξου ἐπιδει‐ | |
| 235 | κνύς, τὸ δὲ βέλος μὴ ἀφιείς. Ἀλλὰ νῦν οὐχ οὕτω ταῦτα δοκεῖ, οὐδὲ μέχρις ἑτοιμασίας τοῦ τόξου τὰ καθ’ ἡμᾶς, οὐδὲ ἐστίλβωται ἡ ῥομφαία μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐπενήνε‐ κται καὶ βέλη δεινὰ καὶ ἀτεχνῶς ἰοῦ θανατηφόρου μεστὰ ἐπὶ τὰς καρ‐ δίας ἡμῶν ἐκτετόξευται καὶ κύκλῳ τὸ πῦρ καὶ πανταχόθεν τὰ βέλη | 104 |
| 240 | καί, τό γε χεῖρον, πυκνὰ καὶ ἐπάλληλα καὶ δεινὰ τὰ τῆς γῆς κύματα. οὔπω γὰρ τὸ πρώτως ἐγερθὲν πέπαυται καὶ δεύτερον ἄλλο δεινὸν ἐπε‐ γήγερται, καὶ οὐδέν τι μέρος τῆς γῆς ἀσφαλὲς εἶναι πεπίστευται, ἀλλὰ τὰ μὲν ὕπτια κάτωθεν ἀναβράσσεται καὶ ἀνέστηκεν εἰς ὀρθόν, ὅσα δὲ ἐν γηλόφοις τε καὶ ὄρεσιν, ἐκκορυφοῦται καὶ κατακρημνίζεται ἄνω‐ | |
| 245 | θεν. ἂν ἐπὶ τὰ ὕπαιθρα καταφύγοιμεν, αὐτὸ δὴ τὸ τῆς γῆς ἡμῖν δια‐ σχίζεται ἔδαφος· ἂν ἐπὶ τὰς τῶν ὀρῶν ἀναδράμοιμεν κορυφάς, συν‐ απολισθαίνομεν ταύταις ἐπὶ τὸ κάταντες· ἂν ὑπὸ στέγην γενοίμεθα, ἂν ἐπὶ θεμελίων σταίημεν, ἀμφοτέρωθεν διακυμαινόμεθα καὶ ἑκατέρωθεν συγχωννύμεθα. ἐπιλέλοιπε δὲ ἡμᾶς καὶ ἡ ἐσχάτη ἐπὶ τούτοις κατα‐ | |
30(250) | φυγὴ καὶ ἀσφάλεια καὶ μόνοις ἡμῖν ἡ τῶν θείων ναῶν φυλακὴ καὶ ἀσφάλεια διέφψευσται· οὗτοι γὰρ καὶ μᾶλλον τῶν ἄλλων τὴν θείαν ἡμῖν ὑφ’ ἑαυτῶν διαζωγραφοῦσιν ὀργήν. τί ποτ’ οὖν; λύσις ταῦτα τοῦ σύμπαντος ἢ παντάπασι τῆς θείας προνοίας ἀπεστερήμεθα; πολλοῦ γε καὶ δεῖ. μᾶλλον δὲ δεῖγμα τὸ γενόμενον, ἄνδρες, τῆς περὶ ἡμᾶς τοῦ | |
| 255 | λόγου κηδεμονίας· οὐ γὰρ ἵνα τὸ πᾶν ἀνέλῃ, τὸν κλόνον ποιεῖ, ἀλλ’ ἵνα τὰς ἡμετέρας στηρίξῃ ψυχάς, κατασείει τὴν γῆν, καὶ τὸ συνεχὲς τῆς κινήσεως τὸ ἐνδελεχὲς τῆς περὶ ἡμᾶς τοῦ θεοῦ προμηθείας ἐνδεί‐ κνυται. καὶ ἀναλογοῦσαν τοῖς ἁμαρτήμασιν ἐπάγει τὴν βάσανον, ἵν’ ὥσπερ διὰ φαρμάκου τινὸς δριμυτέρου διεκμοχλεύσῃ τὴν ἐνδομυχοῦ‐ | |
| 260 | σαν ἡμῖν πονηρίαν καὶ ἀποκαθάρῃ τὴν φύσιν καὶ ἐλευθέραν τῆς ἐν‐ οχλούσης ἐργάσηται ἕξεως. καὶ ἡ παιδεία δὲ κηδεμονίας μεστή· οὐ γὰρ ἐπαυξάνει τὰ δρώμενα, οὐδὲ βαρυτέραν ἐπάγει τὴν βάσανον, ἀλλ’ ὥσπερ ὁ θυμὸς αὐτῷ κατὰ βραχὺ λήγουσαν, ἀπὸ μείζονος μὲν κεκινη‐ μένος ἀρχῆς, κατὰ μικρὸν δὲ λήγων εἰς τὸ πραότερον. οὐ γὰρ οὕτως ἡ | |
| 265 | γῆ κατὰ πρώτην κυμαίνεται κίνησιν, ἀλλ’ οἷος ἐκεῖνος φιλάνθρωπος πλήξας ἅπαξ σφοδρῶς, τοῦ χρηστοτέρου ἤθους, εἰ χρὴ οὕτως εἰπεῖν, γέγονε καὶ κατ’ ὀλίγον ὑφίησι τῆς ὀργῆς, ἵν’ οὕτως εἰς ἀκριβῆ ἀκινη‐ σίαν ἡ τῆς ὀργῆς αὐτῷ κατασταίη ὁρμή τε καὶ κίνησις. εἰ γοῦν καὶ | |
| ἡμεῖς ἡμῶν ἑαυτῶν γενοίμεθα καὶ διασεισθέντες ἱκανῶς τὰς ψυχὰς ἐπὶ | 105 | |
| 270 | τῶν ἐμφύτων λογισμῶν σταίημεν, ἑαυτούς τε ἀκινήτους πρὸς τὸ κακὸν ἐργασόμεθα καὶ τὴν γῆν ὑφ’ ἑαυτῶν στήσαιμεν, ὥσπερ τοῦ δέοντος παρακινηθέντες, ταύτην κινήσαντες, οὕτως ὑφ’ ἑαυτῶν στάντες, ταύτην τῆς ἐφ’ ἡμῖν κινήσεως ἀπαλλάξαντες. | |
31(1t) | Τοῦ αὐτοῦ εἰς τὸ ἐν Νικομηδείᾳ Ἠχεῖον | |
| 2 | Θαυμάζουσιν οἱ πολλοὶ τὸ ἐν Νικομηδείᾳ Ἠχεῖον, ὃ δὴ καὶ Ἀκοὴν ὀνομάζουσιν. ἔστι δὲ οἴκημα στεγανὸν ὑπὸ χθαμαλὸν ὄροφον ἀποτε‐ τορνευμένον εἰς ἡμισφαίριον, τέσσαρσι τοίχοις ἐκ διαστήματος κου‐ | |
| 5 | φιζόμενον· οὗ δὲ διεστᾶσιν οἱ τοῖχοι, ἄφετόν ἐστι καὶ ἐλεύθερον. καὶ οἱ μὲν τερατοποιίαν τὴν ἀντήχησιν δοξάζουσι τῆς φωνῆς καὶ εἰς οὐδε‐ μίαν αἰτίαν ἀνάγουσιν· οἱ δὲ κρυφίους τινὰς ἀναπλάττουσι μηχανάς, σωλῆνάς τινας ἐντεθεῖσθαι τῷ βάθει τῶν τοίχων εἰκάζοντες, δι’ ὧν τὴν φωνὴν διηχεῖσθαι καὶ ἐξακούεσθαι, καὶ οὔ φασι δύνασθαί τινα ἄνευ | |
| 10 | ἐπινοίας τοιαύτης ἢ ἄλλως εἰκαζομένης οἶκον τοιοῦτον κατασκευάσαι ἠχήεντα. Ἐγὼ δὲ ἰδὼν ἅπαξ τὸ τοιοῦτον δωμάτιον οὔτε ἐθαύμασα οὔτε μετὰ τῶν ἀναιτίων ἠρίθμησα. οὔτε γὰρ τερατώδης ἐστὶν ἡ τῆς φωνῆς ἀντι‐ τυπία οὔτε ὑπογείους τινὰς ἢ πλαγίους ἔσχηκε μηχανάς. ἀλλ’ οὐδὲ ὁ | |
| 15 | πρώτως τὸ δωμάτιον κατεσκευασμένος πρὸς τὴν τοιαύτην θαυμα‐ τολογίαν ἀπέβλεψεν, οὐδὲ σκοπὸν θέμενος τὴν ἀντήχησιν πρὸς τοῦτο συνεπεράνατο τὰ λοιπά, ἀλλὰ μηδὲν ἐννοήσας τοῦ ἐσομένου εἰργάσατο μὲν ἐφ’ ὁτῳδήποτε, τὸ δ’ ἀπετελεύτησε μετὰ τῆς λοιπῆς χρείας καὶ εἰς τὸ νῦν θαυμαζόμενον. | |
| 20 | Αἰτιολογήσαιτο δ’ ἄν τις τὴν τοιαύτην ἠχὼ ἐντεῦθεν ἀρξάμενος. ὁ παρ’ ἡμῖν ἔναρθρος λόγος, ὃς δὴ καὶ ἐξ ἀκοῆς διὰ μαθήσεως παραγί‐ νεται, φυσικῷ διαρθροῦται πνεύματι· ὃ δὴ σωμάτιόν ἐστι λεπτότατον ἐκ τοῦ πνεύμονος διὰ τοῦ κατὰ τὴν τραχεῖαν ἀρτηρίαν αὐλῶνος, οἰ‐ | |
| κείως εἰπεῖν, διαυλωνιζόμενον. τοῦτο δὴ τὸ διηρθρωμένον πνευμάτιον | 106 | |
| 25 | δι’ ἀχανοῦς μὲν διιὸν ἀέρος χεῖταί τε καὶ ἐπὶ πολὺ προϊὸν διασκίδνα‐ ται καὶ εἰς τὸ μηδὲν διαλύεται· εἰ δ’ ἀντιτύποις ἐντύχῃ σώμασι, κλᾶ‐ ταί τε περὶ αὐτὰ καὶ οὐκ εὐθὺς ἀπόλλυσι τὴν ἠχήν. οὐ μὴν ἐπί γε πάσης ἀντιτυπίας σωμάτων ἀντανακλᾷ ἑαυτὴν ἡ φωνή, ἀλλὰ κἂν στε‐ γανὸν μὲν τυγχάνῃ ὂν τὸ δωμάτιον, ἐπῆρται δὲ εἰς ὕψος ἡ ὀροφή, ἢ | |
| 30 | μὴ συμμέτρως τὸ ὅλον διίσταται, ἀλλὰ τὸ μὲν συμπεπύκνωται, τὸ δὲ διέστηκε πλέον τοῦ δέοντος, ὑφ’ ὧν μὲν συμπιληθήσεται ἡ φωνὴ καὶ διαλυθήσεται ἀψοφητί, τοῖς δ’ ἄλλως ἔχουσι διαχεθήσεται καὶ ἀφανι‐ σθήσεται. εἰ δ’ οὕτω τὸ οἰκημάτιον κατεσκεύασται, ὥστε κοιλοτέραν μὲν εἶναι τὴν ὀροφήν, συμμετρίαν δὲ καὶ τὰ πέριξ λαβεῖν διαστήματα, | |
| 35 | εἶτά τις ἐφ’ ὁποτέρου δὴ μέρους φωνὴν ἠρέμα ἀφήσει, ὁ καταντικρὺ τούτου ἑστώς, τὴν ἀκοὴν ὑποθείς, ἀντανακλωμένης ταύτης ἀκούσεται. καὶ οἰήσεται μὲν ἐκ τοῦ βάθους τοῦ ἐφ’ ᾧ ἵσταται μέρους τὴν ἠχὼ προϊέναι, ἡ δὲ οὐκ ἐκεῖθεν ἐξάλλεται, ἀλλ’ ὑπὸ τοῦ φωνοῦντος ἀντ‐ αναπέμπεται. ὁ γὰρ ἐκτὸς ἀήρ, ὑγρὸς ὢν καὶ εὐτύπωτος, διαγράφεταί | |
| 40 | πως ὑπὸ τῆς ἐνάρθρου φωνῆς οἷον ἐνσημαινόμενος, καὶ τὴν διὰ τῶν ἄρθρων δεξάμενος μόρφωσιν κατὰ συνέχειαν τῇ τοῦ ἀκούοντος εἰσρέει ἀκοῇ. πόρος γάρ τις ἐκεῖθεν συντέτρηται πρὸς τὴν μήνιγγα, οὐ κατ’ εὐθεῖαν εἰσβάλλων πρὸς αὐτήν, ἀλλὰ φερόμενος σκολιώτερον, ἵνα μὴ τὸ τῆς ἠχοῦς πνεῦμα, ἐπεισπεσὸν ταύτῃ ἀθρόον, ῥῆξιν ἢ ἄλλο τι | |
| 45 | πάθος ἐργάσηται. Ἔνθεν τοι, ἵνα μετὰ τοῦ ἔργου καὶ πάρεργόν τι αἰτιολογησώμεθα, μετὰ τὴν ἀστραπὴν ἀκούομεν τῆς βροντῆς. καίτοι γε πρῶτόν ἐστι τὸ νέφος ῥηγνύμενον, εἶτα δὴ τὸ πῦρ ἐντεῦθεν ἐξάλλεται, ἀλλ’ ὁ μὲν ὀφθαλμὸς προπετὴς ὤν, ἀλλ’ οὐ κοῖλος, εὐθὺς εἶδε τὸ ὁρατόν, ἡ δέ γε | |
31(50) | ἀκοὴ ὕστερον τὸν ἦχον τῆς βροντῆς ὑπεδέξατο. οἱ γοῦν ἀθροώτερον τοὺς τῆς βροντῆς ἤχους ἐνηχηθέντες πάσχουσί τε τὴν μήνιγγα καὶ ἐμ‐ βρόντητοι ἐντεῦθεν κατονομάζονται. Ἀλλ’ ὅπερ αἰτιολογεῖν προεθέμεθα, ἐπὶ τοῦτο καὶ τὰ λοιπὰ συν‐ απτέον. λέγομεν δὲ ὥσπερ ἀξίωμα, ὅτι πᾶν ἀντιπῖπτον σωμάτιον πρὸς | |
| 55 | τὸ σχῆμα ἀντανακλᾶται τῆς πτώσεως· ἢ γὰρ κατ’ εὐθεῖαν, εἰ οὕτω δὴ | |
| ἀφεθείη, ὥσπερ ἐπὶ τῶν ὑμενίνων ἔχει σφαιρῶν· ἢ κατὰ τὸ πλάγιον, εἰ οὕτω δὴ αὖθις ἀπορριφείη. διὰ ταῦτα καὶ ἡ ἔναρθρος ἡμῶν φωνὴ σῶμα οὖσα μεμορφωμένον, οὗ δὴ πρῶτον ἐμπέσοι, εἰς τὸ καταντικρὺ τούτου ἀκούεται, καὶ τοῦ μὲν πρὸς ἀνατολὴν τὸ πρὸς δύσιν ἀντίρ‐ | 107 | |
| 60 | ροπον, τοῦ δὲ πρὸς νότον τὸ πρὸς βορρᾶν. οὕτω δὴ κἀπὶ τοῦ θαυ‐ μαζομένου τούτου ἔχει οἰκήματος· οὐ γὰρ οἱ πλησίον τοῖχοι ἀντικτυ‐ ποῦσιν ἀλλήλοις, ἀλλ’ οἱ ἐκ διαμέτρου διεστηκότες. καίτοι γε ἐχρῆν, εἰ μηχανή τις ἦν ἔνδοθεν αὐτῶν κρύφιος, μὴ τὰ καταντικρὺ τῶν διαστη‐ μάτων ἀντηχεῖν, ἀλλὰ τὰ ἀλλήλοις ἐγγίζοντα. νῦν δὲ ὁ μὲν πλησίον | |
| 65 | τοῦ φωνοῦντος ἑστὼς οὐκ αἰσθήσεται τῆς ἐνάρθρου ἠχοῦς, ὁ δὲ κατ’ ἐναντίον τρανότερον ταύτης ἀκούσεται. ἀκούσεται δὲ οὐκ ἀμφοτέραιν ταῖν ἀκοαῖν, ἀλλὰ θατέρᾳ τῇ προσκειμένῃ τῷ τοίχῳ, ὅτιπερ ἡ ἀνα‐ κλωμένη φωνὴ οὐ διὰ τῆς μετεώρου ἀκοῆς εἴσεισιν, ἀλλὰ διὰ τῆς ἐπι‐ τεθείσης τῷ τοίχῳ· δευτέρα γὰρ ἀντανάκλασις τῆς αὐτῆς φωνῆς γίνε‐ | |
| 70 | ται, πρώτη μὲν ὅθεν ὁ φωνῶν ἀφίησι τὴν φωνήν, δευτέρα δὲ οὗ προσπίπτουσα αὕτη καταντικρὺ πρὸς τὴν ἐπικειμένην εἰσρέει ἀκοήν. ἠχητικωτέρα δέ ἐστιν ἡ δευτέρα, διότι ἀπολαμπρύνεται ἡ φωνὴ τῷ μεταξὺ τῆς τε γλώττης καὶ τῆς ἀκοῆς εὐήχῳ τοῦ ἀέρος σώματι. καὶ διὰ ταῦτα ἀμυδρὰ μὲν ἡ γλῶττα, ἡ δὲ ἀκοὴ τρανεστέρα. συμβέβληται | |
| 75 | δὲ τῷ πράγματι καὶ ἡ ὀροφή, μὴ ἄγαν οὖσα μετέωρος, ἀλλ’ οἷον ἐπι‐ κειμένη καὶ μὴ διαλύουσα τὴν φωνήν. Ἀλλ’, εἴποι τις ἄν, δύναμις ταῦτα λόγου τὴν μὲν ἀκοὴν κατασεί‐ ουσα, ἔργῳ δὲ μὴ συμπείθουσα. ἀλλ’ ὥσπερ ἀπαιτοῦσιν ἡμᾶς ἐπὶ τῆς συγκινουμένης τῇ ὑπάτῃ χορδῆς δεῖξαι τοῦτο τῷ πράγματι, λύραν | |
| 80 | λαβόντας ἢ ψαλτήριον, οὕτω δὴ κἀνταῦθα τὴν μὲν φυσιολογίαν οὐκ ἀποδέχονται οἱ πολλοί, ἐπίδειξιν δὲ τοῦ λεγομένου τὴν διὰ τοῦ πράγ‐ ματος ζητοῦσι κατασκευήν. ἐγὼ δὲ τοσοῦτον ἂν εἴποιμι πρὸς αὐτούς, ὅτι οὐ πάντως, εἰ τῇ συνοικοδομίᾳ χρήσομαι, καὶ ἐπιτυχὴς τοῦ αἰτιο‐ λογουμένου γενήσομαι· ἀλλ’ ἔστι μὲν οὗ ἐπιτεύξομαι, ἔστι δ’ οὗ ἀπο‐ | |
| 85 | τεύξομαι. οὐ γὰρ παντὶ οἰκίσκῳ ἕπεται τὸ ἀντιτυπὲς τῆς φωνῆς, ἀλλὰ τῷ οὕτως συναρμοσθέντι, ὡς συμμετρίαν ἔχειν καὶ τοῖς οἰκοδομήμασι καὶ τοῖς διαστήμασιν. ὅτι μὲν γὰρ ἡ αἰτία ἐντεῦθεν τοῦ γινομένου πᾶς | |
| ἄν τις εἴποι φυσικῶν θεωρημάτων ἐπήβολος· τὸ δὲ ἐπιτυχεῖν ὧν ἄν τις αἰτιολογήσαιτο, τοῦτο οὐ τοῦ παντός ἐστιν οὐδὲ πάντοτε· ἀλλὰ | 108 | |
| 90 | δεῖται καὶ εὐκαιρίας θέσεως καὶ τέχνης ἀκριβούσης τὸ ἔργον καὶ ὕλης εὐεργεστέρας καὶ συμμετρίας ὕψους καὶ βάθους καὶ τῶν λοιπῶν δια‐ στημάτων, δι’ ὧν τὸ κρύφιον τῆς φύσεως ἐξευρίσκεται. ἐπεὶ καὶ Ἀρχι‐ μήδης ὁ Σικελὸς ᾔδει μὲν ὡς ἐξ ἐνόπτρων τινῶν κατασκευὴν τὴν προσήκουσαν δεξαμένων καὶ πρὸς ἡλιακὰς ἀντιτεθέντων ἀκτῖνας πῦρ | |
| 95 | ἐκ συμμέτρου διαστήματος ἐξαφθήσεται, καὶ πολλὰ τοιαῦτά γε κατε‐ σκεύακε δι’ ὧν τὰ τείχη τῆς πατρίδος διεφυλάξατο, τοῖς πολεμίοις πυρκαϊὰς ὅλας ἐκεῖθεν ἀνάψας, οὐκ ἐπὶ πάντων δὲ τῶν ὀργάνων τοῦ σκοποῦ ἐπετύγχανεν. ἐχρῆν γὰρ μήτ’ ἄγαν κοῖλον εἶναι τὸν ἐπιτεχνώ‐ μενον σίδηρον μήτ’ ἀσυμμέτρως κυρτοῦσθαι μήτε λείαν ἔχειν τὴν ἐπι‐ | |
31(100) | φάνειαν· τὸ δ’ οὕτως ἐνηρμόσθαι τὰ διαστήματα οὐ πάντοτε ἡ τέχνη ποιεῖ. οὐ μὴν τὸ περὶ τὴν τέχνην ἔλεγχος τῆς φύσεως γίνεται, ἀλλ’, εἴ που ἅπαξ ἐπιτυχὲς τὸ φυσικὸν γένοιτο, τοῦτο δὴ ἀντὶ τῶν ἀποτευ‐ κτουμένων ἀπόχρη. | |
32(1t) | Τοῦ αὐτοῦ περὶ παραδόξων ἀκουσμάτων | |
| 2 | Μηδὲ καινῶν ἀναγνωσμάτων εἴης ἀνήκοος. ἴσθι τοιγαροῦν ὡς ἡ Ἐπιμενίδειος ἄλιμος μίγμα ἐστὶν ἀσφοδέλου ξηροῦ καὶ μαλάχης ῥίζης καὶ σησάμης πεπλυμένης μήκωνός τε λευκοῦ σκίλλης τε ὠμῆς τῆς | |
| 5 | ξανθῆς, καὶ ὁ λαμβάνων τοῦτο ἄσιτος ἐφ’ ἡμέρας πολλὰς διημερεύ‐ σειεν ἀλυπότατος. τὸ νηπενθὲς συγκείμενόν ἐστιν ἐξ ἱππομανοῦς τοῦ φυτοῦ καὶ ἁλίμου Κρητικοῦ καὶ ὑοσκυάμου καὶ μανδραγόρου· τοῦτο | |
| δ’ εἴ τις ἐσθίει, ‘νηπενθὲσ‘ ἔχει ‘φάρμακον‘ καὶ ‘κακῶν ἐπίληθες ἁπάν‐ των‘. τὸ μνημονικὸν εὕρημά ἐστι Ζηναρίας τῆς Πυθαγορικῆς· συνιστᾷ | 109 | |
| 10 | δὲ τοῦτο βοτάνη λευκάνθεμος, πέπερι λευκόν, ἁλικάκαβον, μέλι, σμύρνα, κρόκος καὶ κύπερον, καὶ εἴ τις αὐτοῦ μεταλαμβάνοι, ἐπιλή‐ σμων ἂν εἴη τῶν πονηρῶν, μνήμων δὲ τῶν ἀγαθῶν. Σύλληψιν μὲν ἐργάζεται θεὸς καὶ φύσις, ὡς ἔγωγε πέπεισμαι, Ἀφρι‐ κανὸς δέ φησιν ὅτι καὶ τεχνική ἐστι γέννησις καὶ γεννηθήσεται τεχνι‐ | |
| 15 | κῶς, εἰ ὁ ἀνὴρ μέλλων εἰς συνουσίαν ἐλθεῖν ἐπιχρίσει τὸ μόριον αἵ‐ ματι λαγωοῦ ἢ χηνείῳ στέατι· ἀλλ’ ἐκείνως μὲν ἄρρεν, οὕτως δὲ θῆλυ. κατάγει δὲ ὁ ἀνὴρ οὗτος καὶ γάλα ἐκ τῶν μασθῶν τεχνικῇ μεθόδῳ καὶ σπαργῶντας μετὰ τὸν τοκετὸν σβεννύει κηρωτῇ κυπρίνῃ. ποιεῖ καὶ ἄτοκον γυναῖκα ἀτόκιον αὐτῇ περιάπτων· τοῦτο δέ ἐστι βατράχου ἐγ‐ | |
| 20 | κέφαλος ῥάκει περιειλημμένος λινῷ. καὶ ταῖς δυστοκούσαις Γαγάτην λίθον τῇ ἀριστερᾷ ἐγχειρίζων ὠκυτοκεῖν ταύτας ἐργάζεται. πεποίηται δὲ αὐτῷ καὶ συλληπτικὰ ἕτερα μίγματα καὶ τεχνάσματα καὶ παιδο‐ ποιητικὰ ἔμπλαστρα. ἔστι δὲ αὐτῷ ἴσχαιμόν τι ἐξ ἀκρεμόνων συκα‐ μίνου συντεθειμένον τῶν φωστήρων ὑπὸ γῆν ὄντων περίαπτον· διδοῖ | |
| 25 | δὲ αὐτῷ τὴν δύναμιν ἐπῳδῇ τινι ἀπορρήτῳ. βάπτει δὲ καὶ τρίχας λευ‐ κὰς ἐκ λιθαργύρου κεκομμένης. ποιεῖ δὲ καὶ φωνασκικὸν ἐξ ἴρεως καὶ τραγακάνθου. ἰοῖ δὲ τὸν χρυσὸν σιέλῳ λυττῶντος κυνός. ἀντιπαθές τε ποιεῖται θηρίων πληγαῖς τῇ διπροσώπῳ ἐμπλάστρῳ. καὶ σκορπιακά τινα ὀνομάζει παράδοξα. καί τινα ἔλεγχον ποιεῖται κλεπτῶν ἀφανῶν, | |
| 30 | γυρίνων βατράχων τὰς γλώσσας ἀποτέμνων καὶ ταριχεύων, εἶτα ἐπὶ τῆς χρείας ἀλφίτοις ἀναμιγνὺς καὶ τοῖς ἐν ὑπονοίᾳ τῆς ἀφαιρέσεως τοῦ ζητουμένου προδιδούς· καὶ ὁ ἀφελόμενος, φησί, τὸ φώριον ἐν ἐκ‐ στάσει ὥσπερ γενόμενος ἑαυτὸν ἀριδήλως δημοσιεύει· ὀνομάζει δὲ τὸ βρῶμα κλεπτέλεγχον. | |
| 35 | Καὶ περὶ γεωργίας δὲ ὁ ἀνὴρ οὗτος λέγει παράδοξα. συκάμινα γάρ, φησί, λευκὰ φέρει συκάμινος λεύκην δεξαμένη ἐγκεντρισθεῖσαν· τὰ αὐτὰ δὲ ἐνέγκοι καὶ λεύκη ἐν ᾗ ὀφθαλμισθείη συκάμινος. κατάγραπτα δὲ περσικὰ ἐρυθρότερα γίνεται, εἰ καταγράψαιτό τις τὸν ἐγκείμενον | |
| τῷ πυρῆνι καρπόν. καταπαύει δὲ καὶ λοιμὸν ἢ ὀπῷ βαλσάμου ἢ συν‐ | 110 | |
| 40 | εχεῖ δυσωδίᾳ τῇ βυρσοδεψικῇ τοῖς ἐναντίοις. σκευάζει δὲ καὶ οἶνον παντοδαπόν, τὸν μὲν ναρδοστάχυι, τὸν δὲ σχίνου ἄνθει καὶ ἄλλον ἑτέρῳ φαρμάκῳ. πλάττει δὲ καὶ ὑακινθίνους λίθους καὶ σμαραγδίνους καὶ σαρδώνυχας. θεραπεύει τε ἀσπίδων δήγματα καὶ ἀχλὺν ὀφθαλμῶν οὐ τοῖς ἐγνωσμένοις φαρμάκοις, ἀλλὰ περιάπτοις τισὶ καὶ ἐπᾴσμασιν. | |
| 45 | ἐκ δὲ ἀποπατήματος τῶν συνελθόντων βοῶν καὶ τοῦ οὔρου ἀποπατεῖν ἄνδρα ποιεῖ καὶ γυναῖκα οὐρεῖν, ὅτε βούλοιτο, καὶ γελᾶν πάμμεγα· εὐφορίαν τε τεχνικὴν ἢ μᾶλλον γοητικὴν χωρίοις ἐργάζεται καὶ τὴν ἐναντίαν ἀφορίαν ἐξ ἀντιπαθειῶν. ὁ δὲ ἀφροσέληνον συλλέγει ἐκ τῆς δρόσου τῶν φυτῶν καὶ τῶν σεληναίων αὐγῶν, ἀμεθύσους τε διατηρεῖ | |
32(50) | τοὺς ἐν οἴνῳ διανυκτερεύοντας. τερατεύεται δέ τινας ὠφελείας ἀπὸ χε‐ λώνης, ἀπὸ ἀρκτῴου αἰδοίου, ἐξ ἄλλων ζῴων τε καὶ θηρῶν. πεποίηται δὲ αὐτῷ καὶ ἰσχνοποιὸν φάρμακον ὑπερορίων σαρκῶν. ἀφανίζει δὲ τὰ ἐν τοῖς λαχάνοις ζῳύφια, καινούς τινας τρόπους ὑποτιθείς. λέγει δὲ καὶ περὶ τοῦ Γοργονείου· πόα δέ ἐστι τοῦτο ὑπόγειος τὰ πολλά· λέγει | |
| 55 | οὖν ὡς, εἴ τις κόρη πλησίον αὐτῆς ὡς Ἀφροδίτης νόμος συμπλακείη, ἄνεισιν ἐπὶ τὴν θέαν ἡ πόα καὶ τὸ γινόμενον περιέργως ὁρᾷ. ποιεῖται δὲ καὶ καλλιβλέφαρα φάρμακα καὶ ἐποπτικά. ῥᾷστον δὲ αὐτῷ καὶ τὴν πολλοῖς ἐγκυλισθεῖσαν ἀνδράσι γυναῖκα παρθένον αὖθις ἐργάσασθαι. κοιμίζει δὲ καὶ παράσιτον καί ἐστιν αὐτῷ τὸ γινόμενον εὐθυμίας | |
| 60 | πηγή. ἐπέχει δὲ καὶ ὀνείρωξιν καὶ ῥᾷστα τὰ δευτέρια κατάγει καὶ γλαυκὰ μελαίνει ὄμματα. ἔστι δὲ αὐτῷ καὶ κλεὶς βρεφῶν ὀλισθήμασι καί τι ἄλλο νυκτιφαές. ἔρωτας δὲ καὶ ἀνάπτει καὶ σβέννυσι, καὶ τρί‐ χας λευκὰς μελαίνει, λευκαίνει δὲ μελαίνας. καὶ ἄλλ’ ἄττα τοιαῦτα ὁ ἀνὴρ οὗτος ἐν τοῖς Κεστοῖς αὐτοῦ τερατολογεῖ καὶ διέξεισι. | |
| 65 | Παράδοξα δὲ ποιεῖν οἱ μὲν πολλοὶ βούλοιντ’ ἂν ἐκ μαγείας καὶ ἀπηγορευμένων τεχνῶν. σὺ δ’ ἄν, εἰ βούλοιο καὶ τὸ σέβας φυλάττοις, καὶ ταῦτ’ ἂν ποιοίης καὶ γελῴης ὡς ἥδιστα. λινόσπερμα οὖν μετὰ ἀρτοτύρου ἔν τινι θαλαττίῳ μέρει διασκεδάζων ἐν αὐτῷ τὰ παρανηχό‐ μενα συνάξεις ἰχθύδια. εἰ βούλει δὲ καὶ ἀλέκτορα νικῆσαι μαχόμενον, | |
| 70 | ἀδίαντον τρίψας τῷ συνήθει βρώματι παραμίγνυε. Αἰθίοπα δὲ ποιήσεις ἐν συμποσίῳ φανῆναι σηπίας τὸ μέλαν ἐγχέας τῷ ἐλλυχνίῳ. καὶ στρόβιλον εἰ ἀνοῖξαι βούλει χερσί, λιθάργυρον ὕδατι λειώσας κατάχριε. καὶ πεζῇ βαδίζων οὐ πονήσεις ἀρτεμισίαν ταῖς χερσὶ κατέχων μονόκλωνον. καὶ ᾠὸν ἐργάσαιο πορφυροῦν, εἰ ἐμβάλοις ἐν ἐλαίῳ | 111 |
| 75 | θερμῷ κύμινον καὶ ὄξος ἔχοντι. μόλιβδον δὲ καὶ κασσίτερον εὐχερῶς μαλάξεις τῇ χειρὶ εἰς οὖρα ἵππου ἐάσας βραχῆναι τὰς ὕλας. εἰ δὲ βού‐ λει γνῶναι τὴν κόρην εἰ παρθένος ἐστί, Γαγάτην λίθον κάτω θυμιῶν περισκέπασον, καὶ εἰ μὴ διὰ στόματος ὁ καπνὸς ἀναπτῇ, παρθενίας τοῦτο δοκιμασίαν ἀκριβῆ λάμβανε. ἀγρυπνῶν δὲ οὐ νυστάξεις νίτρου | |
| 80 | καὶ χαλκάνθης ὀσφραινόμενος. ὕδωρ δὲ εἰς οἶνον μεταβαλεῖς κικίδα λειώσας καὶ βαλὼν εἰς αὐτό. σίδηρον δὲ ῥήξεις, εἰ σανδαράχην καὶ θεῖον ὄξει καταμίξας ἐπιχρίσαις αὐτόν. γυναῖκα δὲ ἐνοπτριζομένην εἰ βούλει δεῖξαι ὀνόρυγχον, ὄνου δάκρυσι χρίε τὸ ἔσοπτρον. ᾠὸν δὲ διὰ βραχυτάτης διαβιβάσεις τρυμαλιᾶς ὄξει δριμεῖ καὶ στυπτηρίᾳ ἐμβρέ‐ | |
| 85 | χων ἐφ’ ὅλαις ἡμέραις τρισίν. ἄκμων δὲ χαλκέως λυθήσεται ῥᾷστα τραγείῳ χριόμενος αἵματι. καὶ ἀλέκτωρ οὐκ ἄν ποτε ἀνακοκκύσειεν ἐλαίῳ τοὺς μυκτῆρας χριόμενος. γράμματα δὲ εἰς ὕδωρ γράψειας, εἰ κικίδα λεπτὴν εἰς ὕδωρ διασκεδάσειας καὶ ψιμμύθιον ἅμα ἐλαίῳ προσμίξειας· ἐξυμενοῦται γὰρ ἐντεῦθεν ἡ τοῦ ὕδατος ἐπιφάνεια καὶ | |
| 90 | δέχεται χειρὸς γραφούσης ἐπιβολήν. Καὶ ταῦτα μὲν κομματικά τε καὶ ἄμουσα. ἀπὸ δὲ τῶν Τεύκρου τοῦ Βαβυλωνίου βιβλίων πολλά τις ἂν εὕροι θαυμασιώτατα, ἀπό τε τῶν ἐν οὐρανῷ ζῳδίων καὶ ἀπὸ τῶν παρανατελλόντων ἑκάστῳ τούτων καὶ ἀπὸ τῶν λεγομένων δεκανῶν παντοδαπὰς ἀφορμὰς ἐν διαφόροις πρά‐ | |
| 95 | ξεσι ποριζόμενος· εἰσὶ γὰρ ἐν ἑκάστῳ τῶν ζῳδίων τρεῖς κατειλεγμένοι δεκανοὶ ποικιλόμορφοι, ὁ μὲν κατέχων πέλεκυν, ὁ δ’ εἰς ἄλλο τι ἐσχη‐ ματισμένος εἴκασμα· ὧν εἰ τὰ εἴδη καὶ τὰ σχήματα δακτυλίων ἐγγρά‐ ψαις σφενδόναις, ἀποτρόπαιά σοι δεινῶν γενήσεται. ταῦτα μὲν οὖν ὁ | |
| Τεῦκρος καὶ οἱ κατ’ ἐκεῖνον περιττοὶ τὰ μετέωρα. | 112 | |
32(100) | Ἐγὼ δὲ οὐ περιεργασίας ἕνεκα, νὴ τὴν ἱεράν σου ψυχήν, ἀλλὰ φι‐ λομαθείας τὰ πλείω τῶν μαθημάτων συνελεξάμην· ἐγένετο γάρ μοι ἡ φύσις ἀκόρεστος πρὸς ὁτιοῦν σπούδασμα καὶ οὐδὲν ἄν με βουλοίμην διαλαθεῖν, ἀλλ’ ἀγαπῴην ἂν εἰ καὶ τὰ νέρθεν εἰδείην τῆς γῆς. καὶ οὐχ ὥσπερ οἱ πολλοὶ περὶ τοῦτο μὲν ἐσπούδακα, ἐκεῖνο δὲ ἀπωσάμην, | |
| 105 | ἀλλὰ καὶ τῶν φαύλων ἢ ἄλλως ἀποτροπαίων ἐπιγνῶναι τὰς μεθόδους ἐσπούδακα, ἵν’ ἔχω ἐντεῦθεν ἀντιλέγειν τοῖς χρωμένοις αὐτοῖς. | |
33(1t) | Περὶ ὠμοπλατοσκοπίας καὶ οἰωνοσκοπίας | |
| 2 | Ὁ Σωκράτης ἐκεῖνος ὁ Σωφρονίσκου τοῖς Πλατωνικοῖς ἐντυχὼν δια‐ λόγοις ‘οὗτός με‘ φησίν ‘ὁ νεανίασ‘ περὶ Πλάτωνος λέγων ‘ἄγει ἔνθα καὶ βούλεται‘. τοῦτο δὴ κἀγὼ περὶ σοῦ προσηκόντως ἐρῶ· ἄγεις με | |
| 5 | γὰρ ἔνθα βούλει ταῖς ἐρωτήσεσι, καὶ ὅταν ὑψοῦ ἀναγάγῃς, ἀθρόον καταβιβάζεις εἰς γῆν. τί γὰρ κοινὸν τοῖς φθάσασιν ἐρωτήμασι καὶ οἷς πυνθάνῃ τὰ νῦν; ἐρωτᾷς γὰρ τί ποτέ ἐστι τὸ τῆς ὠμοπλατοσκοπίας χρηστήριον καὶ τίνα τὴν δύναμιν ἔχει, ὣς δὲ καὶ φυσικὰ αἴτια καὶ ἀπόρρητα προλαβεῖν {σε} τῶν ἐσομένων ζητεῖς. τὸ μὲν οὖν δεύτερον | |
| 10 | παρεξετάσοι ἄν τις ταῖς ὑψηλοτέραις πεύσεσι, τὸ δὲ τῆς ὠμοπλατο‐ σκοπίας βάρβαρον μὲν καὶ ἀλλόκοτον, ἔχει δὲ ὅμως, ὡς τοῖς χρωμέ‐ νοις δοκεῖ, μελλόντων προαναφώνησιν. οἱ γὰρ ἐντεῦθεν χρηστηριάζον‐ τες πρόβατον ἢ ἄρνα τῆς ἀγέλης ἀπολεξάμενοι πρῶτον μὲν κατὰ νοῦν τιθέασιν ἢ καὶ τῇ γλώσσῃ προφέρουσι, περὶ οὗ ἂν μαθεῖν βούλοιντο· | |
| 15 | εἶτα καταθύσαντες τὸν ὠμοπλάτην τοῦ παντὸς ἀφαιροῦσι σώματος ὡς μαντεύματος ὄργανον, καὶ τοῦτον ἄνθραξι διοπτήσαντες καὶ ἀπο‐ γυμνώσαντες τῶν σαρκῶν ἐντεῦθεν τὰς σημειώσεις τῆς τῶν ἐρωτη‐ μάτων ἐκβάσεως ἔχουσιν. ἄλλα γὰρ ἐν ἄλλοις μέρεσι προμαντεύονται. ζωῆς μὲν γὰρ καὶ θανάτου κρίσιν ἐν τῇ ἐξοχῇ τῆς ῥάχεως ἔχουσι· καὶ | |
| 20 | εἰ μὲν αὕτη ἑκατέρωθέν ἐστι λευκὴ καὶ καθαρά, ζωῆς ἐντεῦθεν λαμ‐ βάνουσι σύμβολα, εἰ δὲ συγκεχυμένη, θανάτου τεκμήρια. ἐν δὲ τῷ μεταξὺ μέρει τοῦ ὠμοπλάτου τῶν περὶ τὸν ἀέρα παθῶν τὰς κρίσεις τίθενται. εἰ μὲν γὰρ οἱ μεταξὺ τοῦ ὠμοπλάτου δύο ὑμένες ἐξ ἀμφοτέρων μερῶν τῆς ῥάχεως λευκοὶ καὶ καθαροὶ φαίνοιντο, | 113 |
| 25 | εἰρηναίαν τῷ ἀέρι κατάστασιν προσημαίνουσιν· εἰ δὲ κατάστικτοι, τὰ ἐναντία προλέγουσιν. εἰ δὲ περὶ πολέμου τις ἐρωτῴη, εἰ μὲν ἐν τῷ δε‐ ξιῷ μέρει τοῦ ὠμοπλάτου ἐρυθρὸν φανείη νεφέλιον ἢ ἐν θατέρῳ μέρει γραμμὴ ἐπιμήκης καὶ μέλαινα, ἄνελε ὅτι μέγας ἔσοιτο πόλεμος· εἰ δὲ ἄμφω τὰ μέρη κατὰ φύσιν ἴδοις λευκά, εἰρήνην μέλλουσαν | |
| 30 | χρηστηρίαζε. καὶ καθάπαξ ἐν πάσαις ταῖς ἐρωτήσεσι καὶ ζητήσεσι τὰ μὲν ἐρυθρότερα καὶ μελάντερα καὶ συγκεχυμένα τῆς χείρονος συστοι‐ χίας εἰσί, τὰ δ’ ἐναντία τούτων τῆς κρείττονος. Ἄρχομαι δέ σοι καὶ τῶν ἀφ’ ἑτέρων περὶ τῶν ἐσομένων σημειώ‐ σεων, καὶ πρότερόν γε ἀπὸ τῆς τῶν κοράκων καὶ κορωνῶν διαιρέσεως, | |
| 35 | ὧν ἡ διαφορὰ ἐν τέτρασι τούτοις, ἐν πτήσει, φωνῇ, καθέδρᾳ καὶ ἐνερ‐ γείᾳ. ἀνισταμένοις γοῦν ἐκ κοίτης ἡμῖν ἢ κατακειμένοις ἂν κορώνη φθέγξηται δίς, ἔργων ἀγαθῶν καὶ ἡδέων δηλοῖ μετάληψιν· εἰ δὲ ἅπαξ ἢ τρὶς ἢ πεντάκις, τὰ ἐναντία σοι προσημαίνει· εἰ δὲ χρήσεται φωναῖς ἀναμὶξ ἀρτίαις καὶ περιτταῖς, ἀσπούδαστα καταγγέλλει πράγματα. καὶ | |
| 40 | ὅλως τὰς μὲν ἀρτίους φωνὰς τῶν κορωνῶν πρὸς καλοῦ τίθει, τὰς δὲ περιττὰς πρὸς κακοῦ. παρεξιοῦσι δὲ ἡμῖν τὴν αὔλειον κόραξ ὄπισθεν καὶ κορώνη ἔμπροσθεν βοήσαντες ἀθυμίαν τινὰ καὶ δυσχέρειαν ἐν πράγμασι προσημαίνουσι, περὶ δὲ τὰ λαιὰ κορώνη παραπταμένη καὶ ἐπικράξασα καὶ κόραξ ὁμοίως ἐκ θατέρου μέρους παραφθεγξάμενος | |
| 45 | θαρρεῖν σοι παρακελεύονται. εὐχομένοις δὲ κορώνη ὄπισθεν κράζουσα τυχεῖν τῆς εὐχῆς μαντεύεται, εὐώνυμος δὲ διελθοῦσα φόβον ἐμβάλλει καὶ ταραχὴν τῇ ψυχῇ. καὶ περὶ μὲν τῶν ἀπὸ κοράκων καὶ κορωνῶν σημειώσεων ἀρκεῖ σοι ταῦτα ἀντὶ πολλῶν. οὐ γὰρ τὰ κατὰ μέρος δια‐ σαφῆσαί σοι προειλόμεθα, ἀλλ’ οἷον ἀφορμὰς παρασχεῖν τῆς ἐντεῦθεν | |
33(50) | μαντείας. Ἀπολλώνιος δὲ ὁ Λακεδαιμόνιος ἐπὶ πάσης πράξεως πάντα τὰ τῶν πτηνῶν περιειργάσατο, προλαβὼν καὶ φωνὴν καὶ πνεῦμα καὶ | |
| ἀριθμὸν καὶ κλῆρον καὶ μέτρον καὶ μερισμὸν καὶ περίοδον τελείαν καὶ ἡμιτελῆ καὶ ἦχον τροχαλὸν μογερὸν εὔηχον δύσηχον δυσήκοον σύμ‐ φωνον ἀντίφωνον, ἐξ ὧν τὰ διάφορα τῶν ἀποτελεσμάτων εἴδη εὑρί‐ | 114 | |
| 55 | σκεται. μαντεύσεται δέ σοι τὸ μέλλον καὶ γλαὺξ καὶ δρυοκολάπτης καὶ βασιλίσκος καὶ ἐρωδιός. καὶ ταῦτα μὲν ἀπὸ τῶν πτηνῶν. Ἄνεμον δέ σοι σημαίνουσιν ἠχοῦντες ἐπὶ πλεῖστον αἰγιαλοὶ καὶ ἀθρόον ἀνοιδαίνουσα θάλασσα καὶ οἷον βομβοῦσαι αἱ κορυφαὶ τῶν ὀρῶν. νέφη δὲ ἐμφαινόμενα τῷ ἀέρι ὁποῖα πόκοι ἐρίων καὶ ἄνεμον καὶ | |
| 60 | ὑετὸν προμαντεύονται. καὶ περὶ τὰς μύξας δὲ τῶν λύχνων ἐὰν συν‐ αθροίζωνται μύκητες, χειμῶνα σημαίνουσιν. εἰ δὲ νεφέλη τις ἀερώδης περὶ τὰς ὑπωρείας γένηται, αἱ δὲ ἀκρώρειαι καθαραὶ μένωσι, σημεῖον τοῦτο εὐδίας ἐστίν. ὅταν δὲ κατὰ τὴν ἀγέλην σκιρτῶσιν οἱ μὲν ἄρνες τοῖς τέτταρσιν ἐναλλόμενοι ποσί, τὰ δὲ πρόβατα τοῖς δυσί, χειμῶνα | |
| 65 | σαφῶς προμηνύουσι. καὶ βόες δὲ ὅταν τὰς χηλὰς τῶν ἐμπροσθίων ποδῶν περιλιχμῶνται καὶ ἐπὶ τὰ δεξιὰ πλευρὰ κατακλίνωνται κοιμώμε‐ νοι καὶ ὅταν εἰς τὴν ἔπαυλιν ἐπανιόντες μυκῶνται ὑπὸ τὴν ἑσπέραν, χειμῶνα δηλοῦσι. καὶ λύκος δὲ ὠρυόμενος καὶ χοῖρος ἀπλήστως τῷ βορβόρῳ ἐγκαλινδούμενος καὶ αἶγες τὸν ἀπὸ τῆς πρίνου καρπὸν | |
| 70 | ἐσθίουσαι συντονώτερον καὶ μῦες μᾶλλον ἀλλήλοις ἐπισκιρτῶντες, ὣς δὲ καὶ κύνες, χειμῶνα προλέγουσι. σφῆκες δὲ μετοπώρου φαινόμενοι ὑγρὸν ἔσεσθαι τὸν ἀέρα μαντεύονται καὶ χῆνες δὲ μετὰ βοῆς ἐπὶ τὴν τροφὴν χωροῦσαι καὶ κολοιοὶ τῆς ὥρας ὀψὲ κεκραγότες καὶ εἰς χηρα‐ μοὺς καταδυόμενοι καὶ μέλιτται πλησίον τῶν μελιττείων ποιούμεναι | |
| 75 | τὴν νομήν, χειμῶνα αὐτίκα ἐσόμενον προμηνύουσι. καὶ ὁ τῆς πρίνου δὲ καρπὸς σύμμετρος ὢν χειμῶνα δηλοῖ, ὣς δὲ καὶ ὁ τῆς σχίνου. ἵνα δέ σοι μὴ πάντα ἀναίτια φθέγγωμαι, φυσικὴν αἰτίαν τῆς ἀπὸ τῶν δένδρων σημειώσεώς σοι χαρίζομαι. αὐχμηρά εἰσι τὰ τοιαῦτα φυτά, τὴν σχῖνον καὶ τὴν πρῖνόν φημι, καὶ τὴν κρᾶσιν ξηρά. ὅθεν οὐδὲ φέ‐ | |
| 80 | ρει πολὺν καρπόν, εἰ μὴ κατὰ βάθος ὑγρότητα δέξηται. ὅταν οὖν πλείονα καρπὸν τοῦ συνήθους ἀποβλαστήσῃ, οἱ περὶ τὰς φυσικὰ αἰ‐ | |
| τίας πραγματευόμενοι χειμῶνα ἐντεῦθεν καταμαντεύονται. | 115 | |
34(1t) | Περὶ λίθων δυνάμεων | |
| 2 | Αἰτιολογήσασθαι μέν σοι τὰς ἐν τοῖς λίθοις δυνάμεις οὐκ ἂν τολμήσαιμι, οὐδὲ μιμήσομαι κατὰ τοῦτο τὸ μέρος τῶν δογματικῶν τὴν προπέτειαν, δυνάμενος ἐφ’ ἑκάστου πολλὰ εὑρεσιλογεῖν. ἑκάστης δὲ | |
| 5 | τῶν διεγνωσμένων ἡμῖν λίθων καὶ ἃς μάλιστα ἀγαπῶμεν οἱ ἄνθρωποι τὰς ἐνούσας δυνάμεις ἀνακαλύψω σοι, ἵν’ ἐν καιροῖς αὐτοῖς χρῷο καί τινα ὠφέλειαν καρπίζοιο παρ’ αὐτῶν. καὶ ἵνα τὰς ἀγνώστους ἡμῖν λίθους ἐάσω, τὸν ὀνοκάρδιον καὶ τὴν ὁλκάδα καὶ τὸν σπογγίτην, τόν τε λειμωνιάτην καὶ τὸν λιγκούριον, τόν τε τριγλίτην καὶ τὸν τριόφθαλ‐ | |
| 10 | μον καὶ τὸν σακκούδιον καὶ συριγγίτην καὶ τὸν σχιστὸν καὶ ὅσοι τοιοῦτοι, ὧν τὰ ὀνόματα μόνον ἴσμεν, οὐ μέντοι γε καὶ αὐτοῖς ἐντυγ‐ χάνομεν, ἀπὸ τῶν γνωριμωτέρων ἡμῖν ἀπάρξομαι. Αὐτίκα ὁ ἀδάμας· χροιὰν δὲ οὗτος ἔχει ὑελίζουσαν καὶ στιλπνήν, κραταιός τέ ἐστι καὶ δύσθραυστος. ἡμιτριταίους πυρετοὺς σβέννυσιν | |
| 15 | ἐξαρτώμενος. Ὁ αἱματίτης· ὀνομάζεται δὲ οὕτως ὅτι βρεχόμενος ὕδατι αἱματώδη χροιὰν ἀφίησιν. ὀφθαλμίας ἰᾶται μεθ’ ὕδατος ἐγχριόμενος Ἡ ἀμέθυσος ὑακινθώδης μέν ἐστι τὴν χροιάν, ἰᾶται δὲ κεφαλαλ‐ γίας, καὶ τοὺς πίνοντας οἴνου φυλάττει νήφοντας, ὅθεν αὐτῷ καὶ τοὔ‐ | |
| 20 | νομα. Ὁ ἄνθραξ ἐν Ἰνδοῖς μὲν ἔχει τὴν γένεσιν· ἔστι δὲ ἄνθραξιν ἐμ‐ φερής. καὶ ὁ μέν τίς ἐστι θηλυφεγγής, ὁ δὲ βραχύ τι μελάντερος. φοι‐ νικίζει δὲ πρὸς ἥλιον καθορώμενος. εὑρίσκεται δὲ ἐν ὄρεσιν ἀντι‐ λάμπων ταῖς ἡλιακαῖς ἀκτῖσι. καὶ ποικιλλόμενον μὲν τοῦτον οἱ | |
| 25 | λιθογνώμονες ἴσασιν, οὐ μήν γε καὶ τὰς δυνάμεις αὐτοῦ μεμαθήκασιν, εἰ μὴ μόνον τὸν ἀνθρακίτην τὸν παρὰ Θεσπρωτοῖς γεννώμενον, ἔλατ‐ τον τὸ πυραυγὲς ἔχοντα, κεφαλαλγίας ἰᾶσθαί φασι παρὰ τῷ κάμνοντι θυμιώμενον. Ὁ ἀχάτης· ἔστι δὲ ποικίλος τὴν χροιὰν καὶ διηγλαϊσμένος· καὶ ὁ | 116 |
| 30 | μὲν πάρωχρος, ὁ δὲ φοινικόχρους ἢ σαρδοειδής. ὀφθαλμῶν ῥεύματα καὶ κεφαλαλγίας ἰᾶται, ἐπέχει δὲ καὶ ῥοῦν γυναικῶν καὶ τῷ ὑγρῷ ὕδρωπι ἀντίθετός ἐστι, καὶ τοσοῦτον αὐτῷ τὸ περιὸν τῆς ξηραντικῆς δυνάμεως, ὡς καὶ ὕδωρ ἀναπίνειν δύνασθαι καὶ κενὸν τὸ ἄγγος ποι‐ εῖν. | |
| 35 | Ὁ βήρυλλος· τρεῖς δὲ τούτου τοῦ λίθου μορφαί, καὶ ὁ μὲν αὐτῶν ἐλαιοβαφής ἐστι τὴν χροιάν, ὁ δὲ θαλάττῃ προσεοικώς, ὁ δὲ λαμπρὸς τὰς αὐγὰς καὶ ὁμοφυὴς καὶ λάμπων πόρρωθεν. οὗτος οὖν ὁ λίθος ἐν‐ τάσεις ἰᾶται καὶ σπασμοὺς καὶ ὀφθαλμῶν ὀδύνας καὶ ἴκτερον. Ὁ γαλακτίτης ἀπορρήτῳ βρύει γάλακτι· ἔνθεν γὰρ αὐτῷ καὶ τοὔ‐ | |
| 40 | νομα. κατασπᾷ δὲ γάλα ταῖς γυναιξί, λήθην δὲ ἐργάζεται τῶν κακῶν καὶ μνήμην τῶν καλῶν, ἀντίθετος δέ ἐστι καὶ θηρίων πληγαῖς περί‐ απτος γεγονώς. Τὸ ἤλεκτρον· ἔστι δὲ τὸ μὲν Ἰνδικόν, τὸ δὲ Λιβυστικόν. οἰκειοῦνται δὲ αὐτῷ καὶ Σκύθαι καὶ Αἰθίοπες· γίνεται δὲ παρὰ τὸν Ἠριδανὸν πο‐ | |
| 45 | ταμόν. ἔνιοι δὲ καὶ δάκρυον αὐτό φασι δένδρου τινός· κοῦφον γάρ ἐστι καὶ θυμιᾶται ὡς ὁ λιβανωτὸς ἢ ἡ μαστίχη. ἰᾶται δὲ δυσουρίαν περιαπτόμενος καὶ πυρετῶν ἀπαλλάττει καὶ στομάχου ῥεῦμα ἵστησι, καὶ ὀφθαλμοῖς δὲ ἐγχριόμενος ὀξυδορκίαν χαρίζεται. Ἡ ἴασπις φύσει κρυσταλλοειδής, ὀλίγον ἐπιτεινομένη τὴν χροιάν. | |
34(50) | καὶ ἀρίστη μὲν ἡ ὑποπορφύρουσα, δευτέρα δὲ ἡ φλεγματικωτέρα καὶ παράλευκος· ἔστι δέ τις καὶ ἀεροειδής. ἀναστέλλει δὲ ῥεύματα κε‐ φαλῆς καὶ τοὺς ἐφιάλτας ἀπωθεῖται καὶ λοιμικοῖς ἀντιτάττεται πάθεσι καὶ ἐπιληπτικοῖς. ἔστι δέ τις ἴασπις καὶ σμαραγδίζουσα· ἡ δὲ ἐμφερὴς χιόνι καὶ ἄλλη ἐμφερὴς ἀρνοῦ ἐγκεφάλῳ, ἧς οὔπω οὐδεὶς ἐγνώκει τὴν | |
| 55 | δύναμιν. Ὁ Ἰδαῖος δάκτυλος ἐν Ἴδῃ τῆς Κρήτης γίνεται· καὶ ἔστι τὸ σχῆμα δακτύλῳ ἀνδρὸς ἐμφερὴς τῷ ἀντίχειρι, τὴν χροιὰν σιδηρόχρους· οὗτος ὁ λίθος δικαιότατος πάντων τῶν λίθων ἐστί· τὰς μὲν γὰρ ἐκ τῶν δι‐ καίων μίξεων γινομένας σπορὰς τελειοῖ, φθείρει δὲ τὰς ἀθεμίτους καὶ | |
| 60 | παρανόμους. Ὁ κρύσταλλος ἔοικε μὲν ὕδατι καθαρῷ, ἐγκαεὶς δὲ ὑπὸ ἡλίου χροιὰν ἀμεθύσου μεταλαμβάνει, ἐπὶ δὲ τὸ βαθύτερον τραπεὶς ἰάσπιδι γίνεται ὅμοιος. οὗτος τρόμους ἀπερύκει καὶ ἐκλύσεις νεύρων ἀνατριβό‐ μενος. | 117 |
| 65 | Ὁ λυχνίτης· ἔστι δὲ ὁ μὲν ὀστρακώδης, ὁ δὲ πορφύρεται, ὁ δὲ διαυγάζει· ἰᾶται δὲ νυκτάλωπας ἀρτηθεὶς ἀπὸ τοῦ τραχήλου, ῥεύματά τε ἐπέχει ὀφθαλμῶν ἐν λινῷ ῥάκει περιτεθεὶς τῷ μετώπῳ. Ὁ μάγνης λίθος ἐστὶ μέλας καὶ βαρὺς καὶ ἀνώμαλος· καὶ ὁ μέν τις ἐπισπᾶται τὸν σίδηρον, ὁ δὲ ἀποπτύει· ἀναλυόμενος δὲ γάλακτι ὀξυ‐ | |
| 70 | δορκίαν ποιεῖ καὶ μελαγχολίαν ἰᾶται. Ὁ ὄνυξ εὐμεγέθης ἐστίν, ὥστε τοὺς Ἰνδοὺς καὶ πόδας κλίνης ἐν‐ τεῦθεν τορεύειν· διαρθεὶς δὲ πρὸς αὐγὴν παντοίαν ἀναφαίνει ἔνδον χροιάν, ἢ γὰρ ἀνθρακώδη ἢ μέλαιναν ἢ σαρκοειδῆ· ἀναλυθεὶς δὲ ἐπ‐ έχει φαντασίας νυκτερινάς, ὀδοῦσί τε ῥευματιζομένοις παρατριβόμενος | |
| 75 | ὠφελεῖ. Ὁ σάπφειρος ἵστησι ῥεύματα ὀφθαλμῶν μετώπῳ περιαφθείς. ἑλκώσεις ἰᾶται ποθεὶς μετὰ γάλακτος, ξηραντικός τέ ἐστι καὶ στυπτι‐ κὸς καὶ πυρετοῖς ὀξέσιν ἀντίθετος. Σαρδόνυξ· ἡ λίθος αὕτη μέσον ἔχει γραμμὴν λευκήν· ἔστι δὲ καὶ | |
| 80 | μονόχροος καὶ πολύχροος· καὶ ἡ μὲν μονόχροος ὀφθαλμῶν ἵστησι ῥεύ‐ ματα καὶ διεζωσμένη τοὺς τῶν ἐμβρύων ἐπέχει ὀλίσθους, ἡ δὲ ποικίλη ὠφελεῖ μελαγχολικοὺς ἐξαρτωμένη. Ὁ σεληνίτης· καλεῖται δὲ οὕτως ὅτι ὀφθαλμὸν οἷόν τινα ἔχων συν‐ αυξόμενον τοῦτον καὶ συμμειούμενον ταῖς τῆς σελήνης αὐξήσεσι καὶ | |
| 85 | μειώσεσι δείκνυται. Ἡ σμάραγδος πρασοειδής ἐστι καὶ ἠρέμα χρυσίζουσα καί τι καὶ τοῦ γλαυκοῦ παρεμφαίνουσα χρώματος. γεννᾷ δὲ ταύτην καὶ Αἰθιοπία καὶ Αἴγυπτος καὶ Περσὶς καί τινα ὄρη τῆς Ἀττικῆς. αὕτη καταπλαττομένη μεθ’ ὕδατος ἐλεφαντικοῖς βοηθεῖ, πινομένη δὲ μεθ’ ὕδατος αἵματος | |
| 90 | ἐπέχει ῥοάς. Ὑάκινθος· τοῦτον τίκτει μὲν ἡ Ἰνδῶν, ἔστι δὲ θαλαττόχροος· ἰᾶται | |
| δὲ πνευματώσεις καὶ ῥήγματα μελαγχολίαν τε παύει σὺν ὄξει ποθείς. Χρυσόλιθος ἀντίθετον χρῆμα πᾶσι πάθεσιν ὀφθαλμῶν. Χρυσήλεκτρος· οὗτος φορούμενος περὶ τράχηλον σβέννυσι πυρετούς. | 118 | |
| 95 | Χρυσόπρασος· οὗτος περὶ τοὺς καρποὺς φορούμενος παρέχει ὀξυ‐ δορκίαν, στομάχους τε ἰᾶται καρδιαλγοῦντας καὶ λύει ἐμπνευματώσεις. Χαλαζίας· λευκός ἐστιν οὗτος καὶ στερεὸς καὶ κρυστάλλῳ μικρῷ ἐοικώς. περιαρτώμενος δὲ ἰᾶται σκορπίων πληγάς. Τοπάζιον λίθος ἐστὶ διαφανής, ὑέλῳ παρεμφερής· φύεται δὲ εἰς τὸν | |
34(100) | Ἀραβικὸν λεγόμενον κόλπον ἔν τινι πελαγίᾳ νήσῳ. καὶ ἡμέρας μὲν οὐχ ὁρᾶται—κρύπτει γὰρ αὐτοῦ τὸ φέγγος ὁ ἥλιος—, νυκτὸς δὲ διαλάμ‐ πει πόρρωθεν. καὶ τραχὺς μὲν εὑρίσκεται καὶ ἀνώμαλος, τεχνικοῖς δὲ ὀργάνοις λεαίνεται. οὗτος μαινομένους ἀποκαθίστησι τριβεὶς καὶ πο‐ θείς. δρᾷ δὲ τὰ αὐτὰ καὶ περίαπτος. | |
| 105 | Τούτων δὴ τῶν παρὰ τοῖς λίθοις δυνάμεων αἰτίας πολλοὶ ἐθάρρησαν ἀποδοῦναι, τῶν μὲν ἀρχαιοτέρων σοφῶν Ἀναξαγόρας καὶ Ἐμπεδοκλῆς καὶ Δημόκριτος, τῶν δὲ οὐ πολὺ πρὸ ἡμῶν ὁ τῆς Ἀφροδισιάδος Ἀλέξ‐ ανδρος, ἄνθρωπος περὶ πάντων ἁπλῶς εἰπεῖν καὶ τῶν ἀπορρήτων τῆς φύσεως προχειρότατος. σοὶ δὲ ἀποχρῶσα ἔστω ἡ ἑκάστου τῶν λίθων | |
| 110 | δύναμις καὶ ἐνέργεια· τοὺς δὲ λόγους αὐτῶν καὶ τὰς αἰτίας παρὰ τοῖς ἄνω θησαυροῖς ἔασον. | |
35(1t) | Περὶ ἠλέκτρου· τοῦ Ψελλοῦ | |
| 2 | Περὶ τὰ Ἰνδικὰ μέρη ποταμὸς ῥεῖ ἔχων σταδίους δύο τὸ εὖρος· λέ‐ γεται δὲ Σπάβαρος, Ἑλληνιστὶ δὲ ‘πάντα φέρων ἀγαθὰ‘ λέγεται. οὗτος, φησί, λʹ ἡμέρας τοῦ ἐνιαυτοῦ ἤλεκτρον καταφέρει. λέγουσι δὲ ὅτι ὄρος | |
| 5 | ἐπίκειται τῷ ποταμῷ, ὅπερ ἔχει δένδρα μεγάλα, ἐξ ὧν σταλάζει δά‐ κρυα εἰς τὸν ποταμὸν καὶ καταπίπτοντα πήγνυται καὶ γίνεται ἤλεκ‐ | |
| τρος. ὄνομα δὲ τοῖς δένδρεσι ξητακόρα, Ἑλληνιστὶ δὲ ‘γλυκύ‘. φέρειν δὲ τὰ δένδρα φησὶ καὶ καρπὸν βοτρυώδη ὥσπερ ἡ ἄμπελος, εἶναι δὲ τὰς ῥῶγας ὥσπερ κάρυα Ποντικά. ἐν δὲ τῷ ὄρει ἄνθρωποι βιοτεύουσι | 119 | |
| 10 | κυνὸς κεφαλὰς ἔχοντες, τὰ δ’ ἄλλα πάντα ἀνθρώπου. καὶ ἐπιβοῶνται εἰς τοὺς ἄλλους Ἰνδοὺς καὶ συνίασι τὰ λεγόμενα, αὐτοὶ δὲ οὐ φθέγ‐ γονται, ἀλλὰ ὠρύονται ὥσπερ κύνες. ἐσθίουσι δὲ τούτων τῶν δένδρων τὸν καρπόν, καὶ τὰ ἄγρια θηρία θηρεύοντες τὰ κρέα αὐτῶν ὠμὰ ἐσθίουσιν. ἔχουσι δὲ καὶ πρόβατα πολλά, ὀδόντας δὲ μείζονας κυνός. | |
| 15 | στολὰς δὲ φοροῦσι δερματίνους καί εἰσι μέλανες. πίνουσι δὲ γάλα ἀπὸ τῶν προβάτων αὐτῶν. οὐρὰν δὲ ἔχουσιν ἅπαντες ὑπὸ τὸ ἰσχίον καὶ ἄν‐ δρες καὶ γυναῖκες ὥσπερ κυνός. | |
36(1t) | Τοῦ αὐτοῦ Ἑρμηνεία περὶ τῶν εἰκοσιτεσσάρων στοιχείων συγγραφεῖσα | |
| 2t | καὶ ἐκτεθεῖσα πρὸς τὸν βεστάρχην κῦριν Ἰωάννην τὸν λιβελλίσιον, ὃς | |
| 3t | καὶ τὴν περὶ τούτου ἐρώτησιν πρὸς αὐτὸν ἐποιήσατο | |
| 4 | Οὐ μετρίαν σοι χάριν ἀποτιννύς, φίλτατέ μοι πάντων ἀνδρῶν λιβελ‐ | |
| 5 | λίσιε, ὧν προὔλαβες ἡμῖν εὐνοῶν καὶ γνησίως διατιθέμενος, τὴν περὶ τῶν εἰκοσιτεσσάρων λεγομένων στοιχείων ἐπραγματευσάμην σοι δια‐ σάφησιν. καὶ οὐκ ἀγνοῶ ὡς ἅπαντες οἱ ἀντιδιδόντες τισὶν ὧν εὖ παρ’ ἐκείνων πεπόνθασιν ἐλαττοῦν τῷ λόγῳ σπεύδουσι τὴν ἀντίδοσιν, εἰ καὶ μὴ πρὸς τὰ προλαβόντα διὰ τὸ ὑπερέχον τοῦ λόγου ἀντισυγκρίνοιντο. | |
| 10 | ἀλλ’ ἐκεῖνοι μὲν σοφιζόμενοι τάχα καταχαρίζονται οἷς προσίασι καὶ ἀσύμφωνα φωνοῦσι τοῖς πράγμασι, σοφισταὶ τὸ ὅλον τυγχάνοντες καὶ τὴν γλῶτταν πρὸς πάντα λόγον πρόχειρον ἔχοντες. ἐγὼ δὲ φιλόσοφος ὢν οὐκ ἂν ἑκὼν εἶναι αἰσχύναιμι τὴν ἐπιστήμην ψευδόμενος, οὐδὲ τῷ δοκεῖν μετριάζειν ἁλώσομαι ψευδολογίας ἐγκλήματι. ὅθεν καὶ πάλιν | |
| 15 | τὸν αὐτὸν ἐρῶ λόγον, ὅτι σοι τῶν πρός με χαρίτων ἀπομνημονεύων γενναιοτέραν τὴν ἀμοιβὴν ἀποδίδωμι καινόν τινά σοι πόνον διαπραγ‐ ματευόμενος καὶ ᾧ μηδεὶς ἐπικεχείρηκεν ἕτερος· οὐδεὶς γὰρ οὐδὲ τῶν πάνυ φιλοσοφησάντων, ὅσα γε ἐμὲ εἰδέναι, εἰς τὴν περὶ τούτων καθ‐ ῆκεν ἑαυτὸν θήραν τῆς ἐγκεκρυμμένης ἀπορρήτων γνώσεως. ἀλλ’ | 120 |
| 20 | Ἀφρικανὸς μὲν ὁ τῶν ἐν τῇ φύσει δυνάμεων ἀρρήτων ἐξηγητὴς ἀδο‐ λεσχίαν τινὰ μαθηματικὴν περὶ τοῦ ἀριθμοῦ τούτων καὶ ταύτην βρα‐ χυτάτην καταβαλόμενος, τήν τε ἑξάδα καὶ τὴν τετράδα ἀποσεμνύνας καὶ πρὸς ἄλληλα ταῦτα πολυπλασιάσας μέγα τι ἐφευρηκέναι βρενθύε‐ ται καὶ τὴν τῶν πάντων διαφυγὸν εὕρεσιν καὶ κατάληψιν, εἶτα συνθεὶς | |
| 25 | ὅθεν ἕκαστον τούτων αὐτῶν τῶν στοιχείων συντέθειται, ὅτι εἰς τὴν πρώτην μυριάδα τὸ πᾶν ἐφεῦρε συμπεραινόμενον, ἑαυτὸν ἄγαταί τε καὶ τέθηπεν, ὥσπερ εἰ καὶ τῷ δακτύλῳ τὴν γῆν μετεκίνησεν, ἐπαγγελ‐ λόμενος δὲ καὶ τὸ ἐντεῦθεν μηνύσειν ἄρρητόν τε καὶ ἀκατονόμαστον, ἥρωα δὲ ἢ θεὸν τὸν μεμαθηκότα ποιῆσαι δυνάμενον, οὔτ’ αὐτὸς ὁ | |
| 30 | πρώτως ἐξευρὼν τοιοῦτος ἡμῖν ἀναπέφανται οὔθ’ ὅπερ ἐπηγγείλατο ἀπέδωκεν ἐν τοῖς ἐφεξῆς, ἀλλὰ μέχρι τοῦ κόμπου ἐπαύσατο προελθών, καταφυγὴν ἄρρητον τῶν ἀδήλων τὰς στήλας ἐφευρηκώς. Πρόκλος δὲ ὁ μέχρι καὶ τῶν ἀπορρήτων τῇ φύσει ἑαυτὸν καθιεὶς δυνάμεις μέν τινας ἀπὸ τούτων ἐν τοῖς περὶ μαγειῶν λόγοι ἀπηκριβώσατο, ἐν οἷς τὰ μὲν | |
| 35 | ἐλευθέρᾳ τῇ γλώττῃ ἀφίησι, τὰ δὲ πιέζει τοῖς πνεύμασι καὶ τοιαύτην τινὰ περὶ αὐτῶν τερατολογίαν διέξεισιν. ἐγὼ δὲ ἧττον τούτους ἐν τού‐ τοις ἀποδεξάμενος αὐτὸ δι’ ὅ τι ποτέ ἐστιν ἕκαστον τῶν στοιχείων καὶ ὅπως τοιαύτης τετύχηκε προφορᾶς ἐπειράθην καταλαβεῖν, οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ διότι τὸ μὲν πρῶτον, τὸ δὲ δεύτερον, τὸ δὲ καθεξῆς τέτακ‐ | |
| 40 | ται, ἐξηγητῇ τῇ φύσει χρησάμενος, οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ καὶ φιλοσόφοις λόγοις εἰς τὴν κατάληψιν τούτων ἀποχρησάμενος. εἰ δὲ μὴ διὰ παντὸς ἑκάστου τούτων ἡ τῆς ἐτυμολογίας χωρήσειεν εὕρεσις μηδὲ πάντα κατ’ ὄνομα ἀκριβώσαιμεν, ἀλλ’ ἔστιν ἃ καὶ ῥηματικῶς ἐπεξηγησόμεθα, ἐλλείποντά τε τῇ αὐτοτελείᾳ καὶ τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ ῥήματος, οὔτε | |
| 45 | καταμέμφεσθαι χρὴ οὔτε ἐς τὸ ἀκριβὲς περιεργάζεσθαι ἕκαστον. ἴσως | |
| μὲν γὰρ οἱ μεθ’ ἡμᾶς πρώτας εἰληφότες ἀφ’ ἡμῶν ἀφορμὰς καὶ τοῦτο προσβιάσονται τοῖς στοιχείοις καὶ συμπορίσονται, ἐμοὶ δὲ οὐκ ἐξέσται καταλαβεῖν τε πρώτως καὶ εἰς τὸ τέλειον ἀγαγεῖν, ὡς μὴ ἔχειν τινὰ προσθεῖναι. ἀγαπητὸν γὰρ ὅτι καὶ ποσῶς κατειλήφαμεν καὶ πρῶτοι | 121 | |
36(50) | ταύτην τὴν ὁδὸν ἐκαινοτομήσαμεν. τὸ μὲν οὖν προοίμιον τῆς πραγμα‐ τείας μέχρι τούτου. ἀρκτέον δὲ ἡμῖν ἐντεῦθεν τοῦ λόγου. Καὶ τὸ ἄλφα στοιχεῖον ὅ τι ποτέ ἐστι καὶ διὰ τί τῶν ἄλλων προτέ‐ τακται ἐπεξέλθωμεν. τέως δὲ πρὸ τῆς καθ’ ἕνα τούτων ἐξηγήσεως καὶ ἐτυμολογίας εἰδέναι χρεών, ὡς ἥ τε τῶν πάντων αἰτία καὶ ἡ ἐκεῖθεν | |
| 55 | τῶν καθ’ ἕκαστα πρόοδος καὶ ἡ τούτων πρὸς τὸ γεννῆσαν ἐπάνοδος, τό τε ποικίλον ταύτης καὶ νῦν μὲν τὸν κύκλον ἀπαρτίζον τῆς ἐπι‐ στροφῆς καὶ χωροῦν ὁμαλῶς, νῦν δὲ ἱστάμενον ἢ πλανώμενον καὶ αὖθις ἐπιστρέφον πρὸς ἑαυτὸ καὶ μετὰ ταῦτα ἀφ’ ἑτέρου πρὸς ἄλλο χωροῦν, ἥ τε πρὸς τὸ αἴτιον συναφὴ διὰ μυρίας τῆς ἐπανόδου καὶ | |
| 60 | διαφόρου, καὶ ἁπαξαπλῶς πᾶσα ἡ τῶν ὄντων πρόοδός τε καὶ τάξις ἐν μέτροις ὡρισμένοις τε καὶ καθήκουσιν, ἥ τε ὑπὲρ τὸ πᾶν φύσις ἡ ἐν τῷ μετέχεσθαι φυλάττουσα τὸ ἀμέθεκτον, ἐν τούτοις δὴ τοῖς στοι‐ χείοις συμβολικῶς καὶ ἀπορρήτως ἐγκέκρυπται. δεῖ γοῦν κατὰ τὴν τριαδικὴν ἐν ἡμῖν θεολογίαν τὰ τρία πρῶτα στοιχεῖα ἐφεξῆς κείμενα | |
| 65 | μὴ ἐγκαταμιγνύειν τοῖς ἄλλοις μηδὲ συναριθμεῖν, ὅτι τοιοῦτον καὶ τὸ πρῶτον αἴτιον, τριαδικῶς μὲν μεριζόμενον, ἀκοινώνητον δὲ πρὸς τὰ μετὰ ταῦτα διὰ τὴν τῆς φύσεως ἐξαίρετον ὑπεροχὴν καὶ ἀσύγκριτον. τὰ μὲν οὖν κοινὰ τῶν τριῶν ταῦτα. περὶ δὲ τοῦ πρώτου τοῦτο δεῖ προλαβεῖν, ὅτι ἓν τυγχάνον καὶ ἀπλήθυντον τὸ πάντων αἴτιον οὐ μό‐ | |
| 70 | νον αὐτὸ τοιοῦτόν ἐστιν, ἀλλὰ καὶ τἆλλα τοιαῦτα ποιεῖν βούλεται· οὐ‐ δὲν γάρ ἐστιν ὃ μὴ μετέχει τοῦ ἑνός, κἂν πλῆθος ἁπλῶς ἐστι κἂν ἥνωται. ἄλφα οὖν κέκληται συμβολικῶς ὅτι οἷον συναλείφει τὰ πάντα καὶ συνενοῖ καὶ συνάπτει τὰς ἑτερότητας εἰς ἑαυτοῦ μετοχήν· πολὺ γὰρ τὸ τῆς συναλοιφῆς καὶ παρὰ τοῖς γραμματικοῖς ὄνομα, ὁπότε δὴ | |
| 75 | συναφάς τινας καὶ οἷον συμπιλήσεις καὶ συνιζήσεις τῶν στοιχείων ποιῆσαι βούλοιντο. τοιοῦτον οὖν καὶ τὸ πρῶτον αἴτιον, πλὴν ὅτι οὐκ ἐκθλίβει τινὰ οὐδ’ ἀφαιρεῖται ἐν τῇ συναλοιφῇ, ἀλλὰ αὐτὰ ἅπερ εἰσὶ διαφυλάττον τῇ πρὸς ἑαυτὸ μετοχῇ τὸ ἑνιαῖον χαρίζεται. καὶ ὥσπερ ἡ ἐκεῖθεν πρόοδος πληθύος καὶ ἑτερότητός ἐστιν ἀπεργαστική, οὕτως ἡ | |
| 80 | πρὸς τοῦτο ἐπάνοδος συμφυΐας τε καὶ ἑνώσεως, μᾶλλον δὲ αὐτό ἐστι τὸ καὶ τοῦ συμφύεσθαι καὶ ἑνοῦσθαι πρωταίτιον. πολλὰ μὲν γὰρ τὰ μέσα δι’ ὧν τις καθ’ ἓν τούτων ἑνοῦται, ἀλλ’ ἀτελὴς ἡ ἐν ἑκάστῳ ἕνωσις, μέχρις ἂν εἰς τὴν πρώτην φθάσωμεν καὶ τελειοτάτην ἀρχήν, ἥτις καὶ πρῶτον ἄλφα τυγχάνει καὶ μέγιστον, συλλαβὸν ἐν ἑαυτῷ | 122 |
| 85 | πάντα ὅσα γεγέννηκεν ἔν τε τῇ τῆς φύσεως ἐξῃρημένῃ μονάδι τὰ πάντα μοναδικῶς καὶ ἀπληθύντως, οὐχ ὡς ἐκεῖνά ἐστιν, ἀλλ’ ὡς αὐτὸ πέφυκεν. ἀλλ’ ἐπεὶ καὶ ἄλλα τινὰ παρὰ τοῦτο μοναδικά, οὐ μέντοι γε αὐθυπόστατα οὐδὲ ἐφ’ ἑαυτῶν ἑδραζόμενα οὐδ’ αὐτὰ παράγοντα ἑαυτὰ ἀλλὰ πάντα τῆς πρώτης ἠρτημένα ἀρχῆς, διὰ τοῦτο τὸ πρῶτον | |
| 90 | ἄλφα ὁμοῦ καὶ βῆτα καθέστηκε. βέβηκε [...] μονίμως καὶ ἀραρότως ἐν τῇ ἑνιαίᾳ καὶ μονίμῳ ὑπεροχῇ τῆς οἰκείας φύσεως καὶ οὐκ ἀλλο‐ τρίας ἕδρας [....]ὲς πέφυκεν, ὥσπερ ἡ μὲν φυσικὴ τῆς ψυχῆς, ἡ δὲ ψυχικὴ τῆς νοερᾶς, ἡ δὲ νοερὰ τῆς ἑναδικῆς, [ἐ]κείνη δὲ τῆς πρώτης, ἥτις κατὰ τὸ ἄλφα καὶ τὸ βῆτα, εἰπεῖν δὲ καὶ τὸ γάμμα χαρακτηρίζε‐ | |
| 95 | ται. ταῦτα [μὲν] γὰρ ἐπεὶ παρ’ ἑτέρων ἀπεγεννήθη, πρὸς ἐκεῖνα καὶ ἐπιστρέψει· τοιαύτη γὰρ ἡ τῶν αἰτιατῶν φύσις. τὸ δὲ πρῶτον αἴτιον καὶ τὸ πρῶτον ὂν καὶ ὃ μηδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ τἀγαθὸν οὐ πρὸς ἄλλο τι ἀναφορὰν ἔσχηκεν, ὅτι μηδέ ἐστί τι τούτου πρεσβύτερον. ἄλφα γοῦν ἐστι καὶ βῆτα, ἐκεῖνο μὲν συναλεῖφον πάντα καὶ συνάγον εἰς ἑαυτό, | |
36(100) | τοῦτο δὲ βαῖνον ἐφ’ ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἐπιστρέφον πρὸς ἑτέραν ἀρχήν. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ γάμμα τυγχάνει γόνιμόν τε τυγχάνον καὶ πάντα αὐτῷ τῷ εἶναι ἀπογεννῶν· ἐκ μιᾶς γὰρ ἀρχῆς πάντα γεγέννηται, ὡς τὰ ἱερά φασι λόγια, καὶ οὐχ ἕτερον ἀφ’ ἑτέρου, ὡς τὰ Πορφυρίου καὶ Ἰαμβλί‐ χου ληροῦσι περὶ τῶν προόδων συντάγματα. ἀποπεμπέσθωσαν δὲ ἡμῖν | |
| 105 | καὶ αἱ τοῦ Πρόκλου τερατολογίαι περὶ τῶν ἀπογεννήσεων, καὶ μήτε τὸν πατρικὸν βυθὸν ἀποδεξώμεθα τὰς ἴυγγας ἀπογεννῶντα μήτε ταύ‐ τας ἀποτικτούσας τοὺς τελετάρχας μήτε ἐκείνους τοὺς συνοχεῖς. κρυπ‐ τέσθωσαν δὲ καὶ οἱ κοσμαγοὶ καὶ ἡ πολυμερὴς Ἑκάτη καὶ ὁ ἅπαξ καὶ δὶς ἐπέκεινα καὶ αἱ πολλαὶ τῶν ὄντων πηγαί. τί γὰρ δεῖ τὸ ἅπαξ παρὰ | |
| 110 | τῆς πρώτης γεννηθὲν τελειότητος ἀπογεννᾶσθαι αὖθις παρὰ τῶν ἐφεξῆς; οὐδὲν γοῦν ὅτι μὴ τὸ θεῖον πάντα παρήγαγε, καὶ τοῦτο γο‐ νιμώτατον τῶν ὄντων ἐστὶ καὶ γάμμα συμβολικῶς διὰ τῶν πρώτως φι‐ λοσοφησάντων προσηγόρευται, ὥσπερ γοῦν αἴτιον τοῦ γάμμα τὸ ἄλφα, ὅτι διὰ τοῦτο συνήλειφεν ἐκεῖνο τὰ πάντα διότι καὶ γεγέννηκε. μεσεμ‐ | 123 |
| 115 | βολεῖ δὲ τὸ βῆτα, ἵνα δὴ ἀντιδιαστέλληται εὐθὺς τὸ πρώτως συνάπτον πρὸς τὰ λοιπά, ὅτι μὴ πρὸς ἄλλο τι τοῦτο ὥσπερ ἐκεῖνα. ὅρα δὲ καὶ τοῦ ἄλφα ἐν συνθέσει τὰ ἑκατέρωθεν στοιχεῖα· ἄλφα γὰρ καὶ αὐτὰ ὅτι πάντοθεν ἶσον ἑαυτῷ καὶ ὅμοιον τὸ πρῶτον αἴτιον καὶ ἐν οὐδενὶ τὴν οἰκείαν φύσιν ἐκβέβηκεν, ἀλλὰ συναλειπτικώτατόν ἐστιν ἐν ἅπασι | |
| 120 | καὶ ὄντως ἄλφα ἐν τοῖς καθ’ ἕκαστα. ἀλλὰ μηδὲ τὰ ἐν μέσῳ στοιχεῖα παρέλθωμεν, τὸ λ καὶ τὸ φ φημί. ἴση τε γὰρ ἡ διάστασις τοῦ λ ἀπὸ τοῦ ἄλφα καὶ ἀπὸ τοῦ λ τοῦ φ· ἐν ἕνδεκα γὰρ μέτροις διέστηκεν ἀφ’ ἑκατέρων ἀμφότερα, ἃ δὴ πρώτη καὶ δευτέρα μονὰς πέφυκε· τῇ τάξει γὰρ ἡ δεκὰς τῆς ἑνάδος ἀφέστηκεν, ἐπεὶ καὶ αὐτὴ ἑνὰς τυγχάνει τε‐ | |
| 125 | λεία καὶ τῶν ὄντων πάντων δεχὰς καὶ οἷον συναγωγός, ἵνα μηδὲν τοῦ ἄλφα ἄμοιρον ᾖ, ἀλλὰ τὸ ὅλον συνάγον ὅλα καὶ συναλεῖφον. οὕτω γοῦν καὶ τοῦ βῆτα καὶ τοῦ γάμμα δύο τὰ μέσα τῶν ἄκρων, ἐκεῖ μὲν ἦτα καὶ ταῦ, ἐνταῦθα δὲ ἄλφα καὶ μ. εἰ δὲ δὶς ἐν τούτῳ τὸ αὐτὸ εἴληπται, συμβολικῶς καὶ τοῦτο παρείληπται, τὸ τοῦ γονίμου παρεμ‐ | |
| 130 | φαῖνον πολύτοκον καὶ τῷ ὄντι γεννητικώτατον. τὰ μὲν δὴ περὶ τῶν τριῶν στοιχείων διῃρημένως ὁμοῦ καὶ ἡνωμένως τῇ τριαδικῇ ἀνακεί‐ σθω ἀρχῇ, ἐκείνης τε ὄντα μηνύματα καὶ ἐν ἑαυτοῖς δευτέρως τὰς ἐκείνης πρώτω ἐμφαίνοντα ἰδιότητας. ἵνα γὰρ μὴ παντελῶς ἄγνωστον ᾖ τὸ πρῶτον ἀγαθόν τε καὶ αἴτιον, χαρακτῆράς τινας ἑαυτοῦ ἐν τοῖς | |
| 135 | μετὰ ταῦτα ἐντέθεικεν, ἵνα, ἐπεὶ μὴ δύναιτό τις ἀτενίσαι ταῖς ἐκείνου αὐγαῖς, ἐντρανίζῃ ταύταις ἐν ταῖς καθ’ ὕδατος, ὅ φασιν, ἀνακλάσεσι. Τὰ δὲ μετὰ ταῦτα ὥσπερ ἀπ’ ἄλλης τινὸς τοῦ δέλτα στοιχείου | |
| ἤρχθω ἀρχῆς, ὃ δὴ τέταρτόν τε ὁμοῦ λεγέσθω καὶ πρῶτον, τὸ μὲν ἀπὸ τοῦ ἄλφα μεταριθμούμενον, τὸ δὲ ὥσπερ ἀπ’ οἰκείας ἀρχῆς τῆς | 124 | |
| 140 | τῶν γεννητῶν προαριθμούμενον φύσεως. ὅσα μὲν γάρ τις ἐν τῷ ἄλφα θεωροίη ἡνωμένα, ταῦτ’ ἔχει ἐν ταῖς κατανοήσεσι διὰ τὴν ἀπ’ ἐκείνου συναλιφήν, ὅσα δέ τις μετὰ τὴν πρώτην τριαδικὴν ὁρᾷ ἕνωσιν, ὥσπερ ἐν τῷ δέλτα διῃρημένως ὁρᾷ· δέλτα γὰρ ἀπὸ τοῦ διῃρῆσθαι τὰ γεννητὰ καὶ τὸν καθορῶντα ταῦτα διελεῖν δύνασθαι σαφῶς πάνυ ὠνό‐ | |
| 145 | μασται. ἐν μὲν γὰρ τῷ πρώτῳ αἰτίῳ αἰσθητά τε ὁμοῦ πάντα καὶ νοητὰ ἀδιαιρέτως ὑφέστηκε καὶ οὐδεὶς ἄν τις διελεῖν ταῦτα δυνηθείη, τῆς ἑνιαίας καὶ πρώτης ἐκείνης φύσεως συναλειφούσης αὐτὰ καὶ διαι‐ ρέσεως μηδ’ ἡντιναοῦν διδούσης ὑπόνοιαν. μετ’ ἐκεῖνο δὲ διῃρημένα τὰ τῶν ὄντων ἑστᾶσι, τῶν οἰκείων ὅρων ἐντὸς ἑστηκότα· αἵ τε γὰρ | |
36(150) | διάφοροι ὑποστάσεις αἵ τε φύσεις καὶ αἱ τῶν φύσεων ἰδιότητες οἵ τε λόγοι τούτων καὶ αἱ τῶν καθ’ ἕκαστα μορφαὶ καὶ ποιότητες διῃρη‐ μένα πάντα καὶ μέχρι τοῦ λόγου τὴν ἕνωσιν ἔχοντα. εἰκότως οὖν μετὰ τὴν ἐν τριάδι νοητὴν κοινωνίαν τε καὶ συναλοιφὴν τὸ δέλτα ὑφέστηκεν, ἡ τῶν γεννηθέντων διαίρεσις, ἣν δὴ διεῖλεν ὅ τε γεννήσας | |
| 155 | νοῦς ἐν τῇ πρώτῃ παραγωγῇ καὶ ὁ θεωρήσας νοῦς φαεσφόροις χρησά‐ μενος ἐμβολαῖς, εἰ καὶ ὁ μὲν ἀκριβέστερον ὁ δὲ παχύτερον. μηδεὶς δὲ ἡμᾶς ὑπονοείτω εἰς τὴν Σαβελλίου δόξαν ἐμπίπτειν, ἥτις δὴ τὴν ἐν τῷ νῷ οἴεται νόησιν, ζῷον οὖσαν καθ’ ἑαυτὴν καὶ ὑπόστασιν, ἀπογεννᾶν ὅσα δὴ καὶ νενόηκεν· οὐ γὰρ οὕτως ἡμεῖς φαμεν τὸ δέλτα τῶν τριῶν | |
| 160 | ἐκφῦναι στοιχείων, ἀλλ’ ὅτι τὰ ἀρχικὰ τῆς οὐσίας αὐτῷ δὴ τῷ εἶναι παράγει πρῶτον μὲν τὰ ὁμοίως ὅλα καὶ συνηνωμένα, δεύτερον δὲ τὰ διῃρημένα καὶ πεπληθυσμένα καὶ πρὸς αὐτὸ διαμετρηθέντα τὸ ἕν. Τὸ δὲ πέμπτον στοιχεῖον τὸ ε ἁπλοῦν ὂν φωνῆεν καὶ καθαρὸν καὶ τὴν ἐκ τῆς γλώττης ἀσύμφωνον καὶ ἀσύνθετον ἔχον ἠχὼ ἐτυμολογίας | |
| 165 | οὐδεμιᾶς ἡμῖν ὑποβάλλει ὑπόνοιαν· τί γὰρ ἐν αὐτῷ συναλείψομεν ἢ διαστήσομεν, ὥσπερ δὴ ὁ ἐν τῷ Κρατύλῳ Σωκράτης ποιεῖ, ἵν’ ἐν‐ τεῦθεν τὴν ἐγκεκρυμμένην αὐτῷ δύναμιν εὕρωμεν; πότερον οὖν μιμητέον, ὅπερ ἐκεῖνος τῷ πυρὶ ἀποταξάμενος φαίνεται ὡς βαρβάρῳ | |
| καὶ ἀνετυμολογήτῳ, ἢ δεῖ τι προσφιλοπονῆσαι τῇ τε ἠχοῖ τούτου καὶ | 125 | |
| 170 | τῷ σχήματι; {πότερον οὖν} τοῦτο δὴ τὸ στοιχεῖον φαίνεται ψιλῷ τῷ πνεύματι ἐκφορούμενον καὶ ἐξ ἄκρας τῆς γλώττης ἀλλὰ μὴ κάτωθεν ἐκ τοῦ στήθους ἀναπεμπόμενον θαυμασμοῦ τι εἶναι σύμβολον καὶ ἐκπλήξεως· τὰ μὲν γὰρ οὕτως ἀπηχούμενα τῶν διφθόγγων πολὺν ἐπι‐ σύρεται τὸν ἀπὸ τοῦ πνεύματος ἦχον καὶ διὰ τοῦτο τοῖς θρήνοις | |
| 175 | ἐκεῖνα κατάλληλα, τὰ δὲ ψιλὰ ταυτὶ ψιλῷ καὶ τῷ πνεύματι ἐκφωνού‐ μενα ἐκπληττόμενόν τινα ἐφ’ ὁτῳοῦν ἐμφαίνουσι πράγματι. τούτοις γοῦν χρωμένη καὶ ἡ Εὐριπιδεία Ἀντιγόνη ἐν τῷ τῶν Φοινισσῶν εἰσ‐ ενήνεκται δράματι· ‘ἒ ἔ‘, γάρ φησι, ‘ὡς μέγας, ὡς φοβερόσ‘· ἐπειδὴ γάρ τινα ἐθεάσατο καὶ τῷ σώματι καὶ τῇ στρατιωτικῇ σκευῇ παρὰ | |
| 180 | τοὺς ἄλλους ἐξαίρετον, ταῖς τοῦ θαυμασμοῦ ταύταις ἐχρήσατο ἐκφωνήσεσιν. εἰκότως τοίνυν μετὰ τὸ δέλτα τὸ ε· ὁμοῦ γάρ τις ἔγνω τὴν τῶν ὄντων διαίρεσιν καὶ ἐθαύμασεν. ἕως μὲν γὰρ ἦν τῷ δημι‐ ουργῷ τὰ ὄντα μεμυκότα καὶ ἀνεκφοίτητα, οὐδένα εἶχε τὸν ἐκπληττό‐ μενον. ὁμοῦ δὲ τὴν διαίρεσιν ἔσχε καὶ τὸ θαυμάζεσθαι, ὅπως τὰ μὲν | |
| 185 | περιέχει τὰ δὲ περιέχεται, καὶ τὰ μὲν κινεῖται τὰ δὲ μένει πάντῃ ἀκίνητα, καὶ τὰ μὲν κυκλικὴν τὰ δὲ εὐθυπορικὴν ἔσχε πάντῃ τὴν κίνησιν, καὶ τὰ μὲν σχεδὸν ἐρρίζωται τῷ παντί, ἐκείνῳ δὴ συμπεριφε‐ ρόμενα, καθ’ ἑαυτὰ δὲ οὐδὲν ἢ βραχύ τι κινούμενα, τὰ δὲ καὶ τῇ ἀπλανεῖ συμπεριαγόμενα καὶ τὴν ἰδίαν λεληθότως ἀνελίττει κίνησιν. | |
| 190 | καὶ τί δεῖ τὰ καθ’ ἕκαστον λέγειν, ὅσα ἐν τῷ παντὶ διαιρεθέντα θαυ‐ μασμοῦ τοῖς ἀνθρώποις πέφυκεν αἴτια; ὣς δὲ καὶ τὸ τοῦ στοιχείου σχῆμα τὴν θαυμάζουσαν φύσιν ἀπεμιμήσατο· ὥσπερ γάρ τι πρόσωπον ἐπὶ θάτερα νένευκε καὶ ὑποχαῖνον μικρόν τι καὶ ἐκπληττόμενον τὴν οἷον γλῶτταν γραμμὴν ἐμφαίνει τῷ σχήματι. | |
| 195 | Μεθ’ ἃ δὴ τὸ ζῆτα κατὰ λόγον ἠρίθμηται. δεῖ γάρ τινα πρῶτον ἐκπλήττεσθαι, εἶτα ζητεῖν ὅπως τοῦτο ἢ ἐκεῖνο γεγένηται. ‘ἄρχονται | |
| γὰρ πάντες ζητεῖν‘, ὥσπερ Ἀριστοτέλης ἐν τῇ πρώτῃ φιλοσοφίᾳ, ‘ἀπὸ τοῦ θαυμάζειν ἢ τὰς τοῦ ἡλίου τροπὰς ἢ τὴν τοῦ διαμέτρου ἀσυμμε‐ τρίαν· θαυμαστὸν γὰρ εἶναι δοκεῖ πᾶσιν εἴ τι τῷ ἐλαχίστῳ μὴ μετρεῖ‐ | 126 | |
36(200) | ται.‘ καὶ Πλάτων δὲ ἐν τῷ Θεαιτήτῳ ἀρχὴν φιλοσοφίας τὸ θαυμάζειν αἰνίττεται· οὐ γὰρ ἄν τις ζητήσειεν ὃ μὴ τεθαύμακε. διὰ τοῦτο γὰρ κἀν τῷ θέρει πολλὴν ὁρῶντες καταφερομένην τὴν χάλαζαν, τὴν αἰτίαν τῆς γενέσεως ἐζητήσαμεν· θαυμαστὸν γὰρ ὅπως τὸ τῷ πλείονι ψύχει πηγνύμενον ἐν τῇ θερμοτέρᾳ ὥρᾳ συσφίγγεταί τε ὁμοῦ καὶ στρογγύλ‐ | |
| 205 | λεται. ἀλλὰ καὶ τὴν ἶριν Θαύμα〈ν〉τος ἔκγονον ποιητής τις ᾐνίξατο· θαυμάσαντες γὰρ τὸ ἀπηκριβωμένον τοῦ σχήματος καὶ τοῖς μαθηματι‐ κοῖς κύκλοις προσόμοιον τάς τε τῶν χρωμάτων διαφοράς, εἶτα ταῦτά τε εὑρηκότες ὅτι ἐμφαντικὰ καὶ οὐκ ἐνυπόστατα καὶ ὅτι ἄγγελος τὸ ἐμφαινόμενον τοῦ ὑετοῦ, ἶριν τὸ σχῆμα κεκλήκαμεν ἀπὸ τῆς ποιητικῆς | |
| 210 | Ἴριδος, ἣν δὴ θεῶν ἄγγελον ὁ μῦθος πεποίηκε. Τὸ δὲ ἦτα περιττότερόν μοι ἐκκεῖσθαι δοκεῖ, τοῦ ταῦ παρέργως τὰς ἑκατέρωθεν συλλαβὰς διασχίσαντος. ἡνία γάρ ἐστι τὸ ἀπέριττον, τὴν πρὸς τὰ θαυμαζόμενα ἐμφαῖνον κίνησιν τοῦ θαυμάζοντος. πρὸς ἐκεῖνα γὰρ εἴωθέ τις χωρεῖν, ὧν δὴ τὰς αἰτίας θαυμάζων μαθεῖν ἐπείγεται, | |
| 215 | ἐπεὶ καὶ Πλάτων τοῦ Αἰτναίου πυρὸς ἕνεκεν τρὶς τὴν ὀλοὴν ἀνε‐ μέτρησε Χάρυβδιν, καὶ Εὐριπίδης ὁ τραγῳδὸς πολλάκις ἐπὶ τὰς τοῦ Εὐ‐ ρίπου μεταβολὰς παρεγένετο, Δημόκριτός τε ὁ φιλόσοφος οὐκ ἐπαύ‐ σατο ἐπὶ τὸ τοῦ Σαράπιδος βαδίζων τέμενος, ἐν ᾧ δὴ μέσος αὐτὸς ὁ Σάραπις ἀπῃώρητο βαρύ τι σιδήρου χρῆμα, ἄχρις οὗ τοῦ λαξευθέντος | |
| 220 | λίθου εἰς ἱερὸν ἔγνω τὴν δύναμιν. ἀλλ’ αὕτη μὲν ἡ κίνησις σωματικῷ τυγχάνει μετρουμένη τῷ διαστήματι, ἡ δὲ δὴ τοῦ νοῦ ἀθρόα τε καὶ εὐεπίβολος, ἥτις εὐθὺς προσβάλλει τοῖς θαυμασίοις, κατανοοῦσα ταῦτα ταῖς ἀποδείξεσιν ἢ ταῖς ἀμέσοις κατανοήσεσιν, ὅθεν ἀγάλλεταί πως ἡ κατανοοῦσα ταῦτα ψυχή. | |
| 225 | Καὶ μετὰ τὸ ἦτα θῆτα τυγχάνει ἀπαρεμποδίστως πρὸς αὐτὰ θέουσα καὶ οἷον σφύζουσα ταῖς πρὸς ἐκεῖνα κινήσεσιν, ἢ οὕτως ἔχειν ὡς ἔγνω δραμοῦσα ἐλάττονα μὲν τοῦ ἡλίου τὴν γῆν, ὅτι κῶνος ἡ ταύτης σκιά, ὑποβᾶσαν δὲ τὴν σελήνην τὸν ἥλιον, ὅτι κατὰ κάθετον αὐτῷ γεγονυῖα τὴν δοκοῦσαν ἡμῖν ἔκλειψιν τῶν ἡλιακῶν αὐγῶν ἀπεργάζεται. ἐπειδὰν | 127 |
| 230 | ἕν τι τούτων γνοίη ἡ ψυχή, οἰστρεῖ καὶ μαίνεται καὶ ἀκάθεκτός πώς ἐστι ταῖς ὁρμαῖς, ὅθεν ὅλῳ ποδὶ πρὸς πάντα χωρεῖ ἀπαρεμποδίστοις θέουσα ταῖς κινήσεσι, καὶ ὁμολογοῦσα τούτοις οὐχ ὡς ἐφαίνοντο, ἀλλ’ ὡς ἀπεδείχθησαν· ἓν γάρ τι τῶν τοῦ ‘θέσθαι‘ σημαινομένων καὶ τὸ ὁμολογεῖν. | |
| 235 | Τὸ μὲν οὖν ἦτα κίνησίν τινα τῆς ψυχῆς ἐπὶ τῷ θαυμασμῷ δείκνυ‐ σιν, οὐ μέντοι γε ἀπαρέγκλιτον καὶ ἰθυτενῆ, τὸ δὲ ἰῶτα {ταύτην} ἀπό τε τοῦ κατὰ ῥῆμα ‘ἵημι‘ καὶ τῆς ἀκλάστου γραμμῆς ταύτην ἐνδείκνυσι· δεῖ γάρ τινα βαδίσαντα πρός τι ὧν πολλάκις τεθαύμακεν, εὑρόντα τε τὴν αἰτίαν τοῦ οὕτως ἢ ἐκείνως ἔχειν καὶ θέμενον ταῖς ἀποδείξεσιν | |
| 240 | ἀπαρεγκλίτως πρὸς ἐκεῖνο χωρεῖν. τοιαύτη γὰρ καὶ ἡ τοῦ ἰῶτα γραμμή· τῷ γὰρ ἦτα τὸ ἰῶτα παρωνυμοῦν μικρόν τι καὶ κοινωνοῦν κατὰ τὴν κίνησιν, κατὰ τὸν τῆς κινήσεως τρόπον τὴν διαφορὰν ἔχει, ὅτι τὸ μὲν ἔχει καὶ πλαγίαν τινὰ γραμμὴν ὑφ’ ἧς πλαγιάζομεν μὴ κι‐ νούμενοι κατ’ εὐθὺ πρὸς ὃ τεθαυμάκαμεν, ὅτι μὴ τεθεωρήκαμεν, τὸ | |
| 245 | δὲ μετὰ τὴν θεωρίαν ἐκτεταμένον ἰθυτενῶς οἷόν τις ἀτραπὸς ἀπλανὴς καὶ μονοειδὴς πρὸς τὸ θαυμαζόμενον μόνον ἄγει τὸν θαυμάζοντα νοῦν. τὰ μὲν οὖν ἄλλα, ὅσα μετὰ τὴν πρώτην οὐσίαν ἐστίν, οἷον μετ’ ἐκείνην ἐκείνης γνωρίσματα καὶ μηνύματα ὁ πολυπράγμων ἐκπληττό‐ μενος νοῦς, εἶτα τῷ λόγῳ πρὸς ταῦτα φερόμενος καὶ τιθέμενος οὕτως | |
36(250) | ἔχειν, ἰθυτενῆ μετὰ ταῦτα πρὸς ἐκεῖνα ἔχει τὴν κίνησιν, οἷόν τισιν ὁδηγοῖς ταῖς ἀποδείξεσι χρώμενος. πρὸς δὲ τὸ πρῶτον ὂν χωρῆσαι θελήσας καὶ μαθεῖν κἀκεῖνο ταῖς πολυπραγμοσύναις ἐπιχειρήσας, ὅ τι ποτέ ἐστι καὶ εἰ ἄπειρον ἢ πεπέρασται καὶ εἰ ἄναρχον ἢ ἦρκται καὶ εἰ κεκίνηται ἢ ἀκίνητον πέφυκε, τὰ μὲν πρῶτα δοκεῖ πως θιγγάνειν | |
| 255 | αὐτοῦ, οὐ τί ἐστιν ἀλλ’ ὅτι ἐστίν, ἀπὸ τῆς τῶν δημιουργημάτων κατα‐ | |
| νοῶν τάξεως· ἄλογον γάρ πως δοκεῖ καὶ πάντῃ ἀνόητον, τἆλλα μὲν ὅσα καὶ μετρίως ἥρμοσται νῷ ἐπιτρέπειν τῷ συμβιβάσαντι καὶ ἁρμό‐ σαντι, τὴν δὲ τοῦ παντὸς ἁρμονίαν καὶ συμφωνίαν καὶ τὴν κατὰ μου‐ σικοὺς λόγους τάξιν καὶ κίνησιν τύχῃ διδόναι καὶ τῷ αὐτομάτῳ καὶ | 128 | |
| 260 | εἰκῇ ὑπολαμβάνειν φέρεσθαι τὸ πάγκαλον τοῦτο καὶ παναρμόνιον δημιούργημα. Τέως μὲν οὖν ἁφάς τινας ἑαυτῷ πρὸς τὸ θεῖον ἐνδίδωσι καὶ οἷον δοκεῖ ἰθυτενῶς φέρεσθαι πρὸς αὐτό, ἐπειδὰν δὲ μὴ στῇ τοῦ πρώτου δραξάμενος ἀλλὰ περιεργαζόμενος ἄρξηται, πότερον ἐπέκεινα τῶν | |
| 265 | πάντων ἐστὶν ἡ μία τῶν πάντων ἀρχὴ λεγομένη ἤ τι τῶν πάντων οἷον κορυφὴ τῶν ἀπ’ αὐτῆς προϊόντων, καὶ πότερον τὰ πάντα σὺν αὐτῇ λέ‐ γοιτο ἂν ἢ μετ’ αὐτὴν καὶ ὑπ’ αὐτῆς, τὸ κάππα στοιχεῖον δηλοῖ, καμ‐ πτόμενός πως καὶ ἀναστρέφων ὁ νοῦς εἰς ἑαυτὸν καὶ μυρίας ὑποστρο‐ φὰς πάσχων καὶ ἴλιγγας. ὅτι εἰ ἀρχή, πῶς τῶν ἄλλων ἐξῄρηται; πρὸς | |
| 270 | γὰρ ἄλλο τι τὸ ὄνομα τοῦτο λέγεται. τῶν δ’ οὕτω λεγομένων οὐ τὸ μὲν πρεσβύτερον τὸ δὲ μεταγενέστερον, ὅθεν συντέτακται τὸ πρῶτον αἴτιον καὶ συνῆρκται ὧν ἀρχηγόν ἐστι. καὶ πῶς ἅμα τε συνῆρκται καὶ τὸ ἐξαίρετον κατ’ ἐκείνων εἴληφε; πῶς δέ, εἰ συνῆρκται ἐκείνῳ τὸ πᾶν, οὐχὶ καὶ συναΐδιον; ταῦτα γὰρ πάντα καμπαί τινές εἰσι τῆς | |
| 275 | ψυχῆς, νῦν μὲν προϊούσης, νῦν δὲ ὑποστρεφούσης καὶ ἀνελιττομένης εἰς ἑαυτήν, ὥσπερ οἱ θερμοὶ τῶν ὁδοιπόρων ποιοῦσι. κἀκεῖνοι μὲν γάρ, τὸ τῆς γῆς πέρας ἐπιθυμοῦντες ἰδεῖν, μέχρι πολλοῦ προΐασι τῷ καινῷ τῆς θήρας ἐπιρρωννύοντες αὑτούς, ἐπειδὰν δὲ πρὸς τῷ ἀοικήτῳ γένωνται, νῦν μὲν φάραγξι νῦν δὲ θηρίων ἀλλοκότων ἐντυγχάνοντες | |
| 280 | σώμασι, νῦν δὲ ἄλλο τι τῶν ἀήθων θεώμενοι καὶ καινῶν, ταῦτά τε δειλιάσαντες καὶ τὸ λεῖπον τῆς ὁδοῦ ἀπογνόντες ὡς ἄπειρον, ἀμβλύτε‐ ροί τε τὴν προθυμίαν ἐγένοντο καὶ τὸν ἔρωτα μαλακώτεροι καὶ ἀτονήσαντες ὑποστρέφουσιν. ἢν δέ τις καὶ τὸ στοιχεῖον αὐτὸ γεγραμ‐ μένον κατανοήσειε, τό τε τῆς πρεσβυτέρας χειρὸς καὶ τὸ τῆς νεωτέ‐ | |
| 285 | ρας, οὐκ ἄκομψόν τινα χαρακτῆρα τῆς τοιαύτης πολυπλανοῦς ἐφέσεως | |
| λήψεται· ἐν οὐδεμιᾷ γὰρ ἀνεπηρέαστος ἡ γραμμή, ἀλλ’ ἐπὶ μὲν τῆς πρώτης ἀπὸ τοῦ πέρατος ἐπικέκαμπται οὐχ ἅπαξ ἀλλὰ δίς, ἐπὶ δὲ τῆς δευτέρας μεσόθι διῄρηται· ἡ δὲ σχίζα τῶν διαιρεθέντων ἀπὸ τῆς αὐτῆς ἀρξαμένη ὁρμῆς ἐπὶ μεγίστην χωρεῖ τὴν ἀπόστασιν. ὥσπερ γὰρ | 129 | |
| 290 | ἐν ὀφθαλμῶν καὶ ὀφρύων καὶ ῥινὸς σχήματι χαρακτῆρές τινες ἐγ‐ κάθηνται τοῦ τῆς ψυχῆς ἰδιώματος— ‘ὀφθαλμοί‘ γάρ φησιν ὁ Πο‐ λέμων ‘ὑγροὶ λάμποντες ὡς λιβάδες ἤθη χρηστὰ ἐμφαίνουσιν‘—, οὕτω δὴ καὶ ἐπὶ τουτωνὶ τῶν γραμμάτων ἀπόρρητά τινα μηνύματα κέκρυ‐ πται τῶν τε καθ’ ἡμᾶς καὶ τῶν ὑπὲρ ἡμᾶς, ἃ δὴ ὁ μὲν ἀφιλόσοφος | |
| 295 | ὀφθαλμὸς ἁπλῆν τινα συνθήκην τῆς χειρὸς οἴεται, ᾧτινι δὲ ἡ ὄψις μετὰ νοερᾶς ἕξεως πρόεισι, τούτῳ ἀπὸ τῶν φανερῶν μεγεθῶν τε καὶ σχημάτων τὰ ἀφανῆ δῆλα καθέστηκε. καὶ ὥσπερ ἑνὸς ἀτόπου δοθέν‐ τος πολλὰ τὰ ἄτοπα ἕψεται, οὕτως ἑνὸς φιλοσόφως σημειωθέντος πολλὰ τὰ κάλλιστα ἐπακολουθήσει. | |
36(300) | Αὐτίκα πρὸς τὸ κάππα τὸ λάμβδα οἵαν ἔχει τὴν συναφήν· καμπτό‐ μενος γὰρ ὁ νοῦς τοῖς περὶ τὸ θεῖον ζητήμασι, καὶ νῦν μὲν προϊὼν νῦν δὲ ὑποστρέφων καὶ πολυκλινὴς γινόμενος, ταῖς ἐφ’ ἑκάτερα τῶν μερισθέντων ῥοπαῖς οὐ μέχρι παντὸς τὴν πλάνην ὑφίσταται, τοῦ θεοῦ τοῦτον οἰκτείραντος καὶ ἐπικουρῆσαι θελήσαντος. ὥσπερ οὖν ὁ τὸν | |
| 305 | ἀπολωλότα ἐν ἀμφιλαφεῖ καὶ συσκίῳ ὄρει διερευνώμενος οὐκ εὐθεῖαν πρόεισι, τῇδε κἀκεῖσε τοῖς δένδρεσι καμπτόμενος καὶ μεταφερόμενος καὶ πολλάκις ὑφαιρῶν ἀλλ’ οὐ προστιθείς, φωνήσαντος δὲ τοῦ ζητου‐ μένου χειραγωγεῖται πρὸς ἐκεῖνον διὰ τῆς ἐν τῷ φθέγματι ἠχοῦς, οὕτω δὴ καὶ ὁ τὸ θεῖον ὅ τί ποτέ ἐστι πολυπραγμονῶν ὥσπερ ἐν τῷ | |
| 310 | Μινωταύρου λαβυρίνθῳ προϊὼν ὑποστρέφει καὶ προστιθεὶς ἀφαιρεῖται, λαμβάνων δ’ ἐκεῖθεν θείαν αὐδὴν ὅτι ‘ἐγώ εἰμι ὁ ὢν‘ καὶ ‘ἐγὼ τὸ πρῶτον στοιχεῖον καὶ ἔσχατον‘, εἶτα καὶ ταῦτα προσυπισχνούμενος, ὅτι πρώτως ὂν αὐτὸ μὲν διὰ τὴν ὑπερούσιον ἕνωσιν ἄρρητόν ἐστι καὶ ἄγνωστον πᾶσι τοῖς δευτέροις, ἀπὸ δὲ τῶν μετεχόντων ληπτόν ἐστι | |
| 315 | καὶ γνωστόν, ἀφεὶς ἢ δι’ αἰτιωτέρων ἃ μή ἐστιν ἢ αὐτὸ δι’ ἑαυτοῦ κα‐ | |
| ταλαμβάνειν ἀπὸ τῶν δευτέρων τὴν θήραν ἴσχει, τῇ κτίσει χειραγωγῷ πρὸς ἐκεῖνο χρησάμενος. εἰ γὰρ καὶ ἄγνωστον ὅπερ ἐστὶ τὸ θεῖον, ἀλλ’ ὅπερ ἔχει γνωστὸν φανερόν ἐστιν ἐν ἡμῖν· τὰ γὰρ τέως αὐτοῦ ἄδηλα καὶ ἀόρατα, τἆλλά τε καὶ ἡ ἀίδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θεότης, καθ‐ | 130 | |
| 320 | ορᾶται νοούμενα τοῖς ποιήμασιν. ἐπὶ μὲν γὰρ τῶν λοιπῶν λογικῶν ἀπο‐ δείξεων ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων τῶν δευτέρων αἱ καταλήψεις, δηλοῖ δὲ καὶ τὰ γραμμικὰ θεωρήματα τὰ δεύτερα τῶν πρώτων ἐχόμενα. οὐκ ἂν γάρ τις εἰδείη, ὅτι παντὸς τριγώνου αἱ γωνίαι δυοῖν ὀρθαῖν ἶσαι, εἰ μή τινα ἔχει πρεσβύτερα ἀφ’ ὧν εἰς τοῦτο ἐλεύσεται, τήν τε ἐκτὸς γωνίαν | |
| 325 | καὶ τὴν ἐντὸς καὶ τὴν ἐφεστηκυῖαν γραμμὴν ἐφ’ ἑτέρᾳ γραμμῇ, οὐδ’ ἂν ἄλλως θεωρήσειεν, ὅτι ἡ σελήνη κατώτερον φαίνεται τοῦ ἡλίου καὶ διχότομος οὖσα ἔλαττον {τε} τεταρτημορίου ἀπέχει ἀπὸ τοῦ ἡλίου, εἰ μὴ τοῖς προειλημμένοις εἰς τὴν ἀπόδειξιν ἀποχρήσεται. ἐν δὲ ταῖς περὶ τὸ θεῖον ἀποδείξεσιν, ἐπεὶ μηδὲν ἐκείνου πρεσβύτερον ἔχομεν, ἀπὸ | |
| 330 | τῶν αἰτιατῶν τὸ πρῶτον συμπεραινόμεθα αἴτιον, ὥσπερ ἀπὸ τῶν φωτισμῶν τῆς σελήνης αὐτὸ δὴ τὸ τοῦ ἄστρου σχῆμα. οὕτω τις πρὸς τὸ θεῖον χωρεῖ θείαν ἐκεῖθεν λαμβάνων αὐδὴν καὶ ταύτῃ χειραγωγῷ πρὸς τὸ φωνῆσαν χρώμενος· τὸ γοῦν ἐντεῦθεν ἀφέμενος τῶν ζητήσεων καὶ οἷον μύσας ἕπεται τῷ καλέσαντι. | |
| 335 | Τοῦτό γέ μοι μηνύει τὸ μῦ, τὴν ἀπερίεργον τοῦ νοῦ μύσιν καὶ πρὸς τὸ θεῖον ἄμεσον κίνησιν. μύσας γοῦν πρὸς πᾶσαν περίεργον ζήτησιν καὶ ἀπόδοσιν, δι’ ἐκείνου πρὸς ἐκεῖνο χωρεῖ μὴ κάτω νεύων— ‘κρημνὸσ‘ γὰρ ‘κατὰ γῆς ὑπόκειται ἑπταπόρου σύρων κατὰ βαθμίδοσ‘, ὅ φασι τὰ τῶν Ἀσσυρίων λόγια—μηδὲ τῇδε ἢ τῇδε διαστρεφόμενος, | |
| 340 | ἀλλ’ ἀκλινεῖ νεύματι πρὸς ἐκεῖνο φερόμενος. τὸ γὰρ πάσης ἐπέκεινα γνώσεως, ὡς καὶ τῷ σοφῷ Πρόκλῳ δοκεῖ, ἀνεπινοήτως ἐστὶ συνάπτε‐ σθαι δι’ ἐντυχιῶν· ὡς γὰρ ἀνεπινόητός ἐστιν ὁ τρόπος τῶν θείων ἐνερ‐ γειῶν, οὕτω καὶ τῶν θείων ἐντυχιῶν. καὶ δεῖ μὴ πολυπραγμονεῖν ἐπὶ τούτων, ἕπεσθαι δὲ μόνον· θρασύνεται γὰρ τὸ δραστήριον ἐκ τῆς παρ‐ | |
| 345 | ακολουθήσεως. τὸ δὲ μύειν ἐπὶ τοσοῦτον ὥστε μὴ δοκεῖν ‘μικρῷ ἐνὶ σώματι ναίειν‘ κατὰ τὰ λόγια· ὁ γὰρ δοκῶν οἰκεῖν ἐν αὐτῷ ὑπ’ αὐτοῦ κατέχεται, τῆς τοιαύτης εὐθηνίας ἀναπιμπλάμενος. δεῖ οὖν ἀτεχνῶς μύειν, ᾧ δὴ τὸ νυστάζειν ἕπεται, καὶ πρὸς μὲν τὰς λογικὰς ταύτας μεθοδείας καὶ ἐντρεχείας μύοντι καὶ νυστάζοντι ἐοικέναι, πρὸς δὲ τὰς | 131 |
36(350) | θείας καὶ ἀπλανεῖς ἀποδείξεις καὶ λίαν ἐγρηγορέναι· οὐδεὶς γὰρ ἂν ἄλλως ἐν μετοχῇ τοῦ πρώτου φωτὸς γένοιτο, ἕως μύσας τὰ αἰσθητή‐ ρια καὶ οἷον ἀπονυστάξας πρὸς πᾶσαν ἀπόδοσιν οὕτω δὴ καθαρῷ τῷ νῷ ταῖς ἀρρήτοις αἴγλαις ἐνατενίσειεν· ‘ὁ γὰρ νοῦσ‘, ὡς καὶ τῷ σοφῷ Πορφυρίῳ δοκεῖ, ‘οὐκ ἐν σώματι, ἐν ἑαυτῷ δὲ κέκτηται τὸ ἐνεργεῖν τε | |
| 355 | καὶ τὸ εἶναι.‘ τοιοῦτον δὲ καὶ ὃ νοεῖ, μᾶλλον δὲ παρὰ πολὺ κάλλιον. ὅθεν καὶ ὅταν λάβῃς ἀένναον οὐσίαν ἐν ἑαυτῇ κατὰ δύναμιν ἄπειρον καὶ νοεῖν ἄρξῃ ὑπόστασιν ἀκάματον, ἄτρυτον, οὐδαμῇ μὲν ἐλλείπου‐ σαν, ὑπερζέουσαν δὲ τῇ ζωῇ τῇ ἀκραιφνεστάτῃ καὶ πλήρη ἀφ’ ἑαυτῆς, ταύτῃ μήτε τὸ ποῦ ἐπιβάλῃς μήτε τὸ πρός τι· ἐκείνην μὲν γὰρ ἴσως | |
| 360 | ἐντεῦθεν οὐδὲν ἠλάττωσας, ἑαυτὸν δὲ ἀπέστρεψας, κάλυμμα λαβὼν τὴν ὑποδραμοῦσαν τῆς ὑπονοίας φαντασίαν. Ἐπειδὰν οὖν καὶ μύσῃς καὶ ἀπονυστάξῃς πρὸς πᾶσαν λογικὴν μέθ‐ οδον, αὐτῷ δὲ χρήσῃ τῷ ὄντι πρὸς τὴν ἐκείνου γνῶσιν καὶ κατάληψιν σύμμετρον, τηνικαῦτα παραγενήσεταί σοι τὸ ξῖ, οἷον τὸ μετρίως τι ξέ‐ | |
| 365 | ειν τῆς ἐκεῖθεν οὐσίας ἢ φύσεως καὶ μερικάς τινας δυνάμεις καταλαμ‐ βάνειν καὶ τὸ ὅλον βραχείας τινὰς καταλήψεις ἐκεῖθεν ἀποξέειν καὶ ταύτας ἔχειν εἰς πληρεστάτην τοῦ ζητουμένου αὐτάρκειαν. οὐ γὰρ ἐπειδὴ προσήγγισας τὸ πᾶν ἤδη κατείληφας, ἀλλὰ τὸ μὲν ὅλον οὐδὲν ἔγνως· ἵνα δέ σοι μὴ τὸ ἄγνωστον ἀνεπινόητον δόξῃ καὶ ἀνεπιχεί‐ | |
| 370 | ρητον, ξύσματά σοί τινα τοῦ ἀπείρου μεγέθους δίδωσι· καὶ αὐτὸ γὰρ τὸ μαθεῖν ὅτι ἀκατάληπτον κατάληψίς τίς ἐστι. πρῶτον μὲν οὖν τοῦτο ἀπέξεσας, εἶτα καὶ τἆλλα, ὅτι ἐκθεοῖ τοὺς προσεγγίζοντας, ὅτι ἄπειρον ἔχει τὴν δύναμιν, ὅτι οὔτε τόπῳ περιγράφεται οὔτε νοήματι, ὅτι ἓν τῇ φύσει ἐστὶ καὶ τρία ταῖς ὑποστάσεσιν, ὅτι τὸ μὲν πατήρ τε καὶ | |
| 375 | προβολεύς, τῶν δὲ τὸ μὲν γέννημα, τὸ δὲ πρόβλημα, ὅτι σύνθρονα καὶ | |
| ὁμόδοξα. ταῦτα δή σοι ἐκεῖθεν ἔξεσται. ὃ δὲ τὴν φύσιν ἐστὶ καὶ οἵαν ἔχει τὴν τελειότητα καὶ πῶς ἥνωταί τε ἅμα καὶ διῄρηται, οὐδὲ ταῖς ἐγγιζούσαις δυνάμεσιν ἔγνωσται. Ἐντεῦθεν οὖν σοι καὶ ἡ τοῦ ο φύσις γνωρίζεται. καὶ τοῦτο γὰρ τὸ | 132 | |
| 380 | στοιχεῖον ἀσύνθετον μὲν ἔχει καὶ τὴν γραφὴν καὶ τὴν ἠχήν, περιδεδι‐ νημένον δέ πώς ἐστι καὶ εἰς ἑαυτὸ ἀποκαθιστάμενον καὶ νοῦ φύσιν παραδηλοῦν καὶ χαρακτῆρα τῆς ἀπλανοῦς φύσεως· περιφερὲς γὰρ καὶ στρογγύλον καὶ οἷόν τις κύκλος ἐστὶ μαθηματικός, κἄν τις ἐκφωνῆσαι τοῦτο θελήσῃ, στρογγυλίζεται ἐν ἑαυτῷ τὸ στόμα καὶ τὰ χείλη περι‐ | |
| 385 | στέλλεται τήν τε πληγὴν τὸ πνεῦμα παρὰ τὸ ἀκρόστομον ποιεῖται. τοι‐ οῦτος δὲ γίνεται ὁ προσεγγίσας νοῦς τῷ θεῷ καί, ὅτι ἀποξέσας τοῦ ἐκεῖθεν κάλλους καὶ τοῦ ἀπορρήτου μεγέθους αὐτὸς περὶ ἑαυτὸν στρέ‐ φεται, ἀκριβὴς γεγονὼς νοῦς καὶ οὐχ οἷος ὁ ἐν τῇ ψυχῇ ἐστιν. ἐντεῦ‐ θεν καὶ ἀεικίνητος γίνεται κατὰ τὴν ἐξωτάτην περιφοράν, σφίγγει τε | |
| 390 | καὶ συνέχει τὰ ψυχικὰ πάντα νοήματα καὶ τῇ ἀπαύστῳ κινήσει δια‐ κρίνει τε καὶ λεπτύνει καὶ ἑαυτῷ συμπεριάγει, νοερὰ κἀκεῖνα ποιῶν καὶ κινούμενα κυκλικῶς. Τῷ γοῦν τοιούτῳ ο τῷ περιηγμένῳ καὶ ἀποκαταστατικῷ καὶ στρεφομένῳ πρὸς ἑαυτὸ τὰ μετὰ ταῦτα τρία στοιχεῖα ὁμοῦ προστίθε‐ | |
| 395 | ται ἐφεξῆς, τὸ πῖ φημι, τὸ ῥῶ καὶ τὸ σίγμα· ταῦτα γὰρ σαφηνίζεται μὲν καὶ καθ’ ἕν, ὁμοῦ δὲ συνερμηνευόμενα μάλιστα δῆλα καθέστηκε. θείαν γάρ τινα συμπληροῖ ταῦτα φωνὴν ὥσπερ ἐξ οὐρανοῦ τῷ κυ‐ κλικῷ ἐπιφθεγγομένην νοῒ ‘πίε τοῦ ῥεύματος σιγῶν‘. ἐπεὶ γὰρ τὰ τοῦ σώματος ἔμυσας αἰσθητήρια καὶ παντάπασιν ἔξω τῶν ὑλικῶν γέγονας | |
36(400) | καὶ πρὸς πᾶσαν μὲν ζωὴν αἰσθητὴν ἀπενύσταξας, ἔνυξας δὲ αὑτὸν πρὸς τὴν νοερὰν καὶ τελεωτέραν κατάστασιν καὶ γέγονας οἷον ο, νοῦς ἀπηκριβωμένος, καὶ καθαρὸς καὶ εἰς ἑαυτὸν ἀνελιττόμενός τε καὶ ἀποκαθιστάμενος, καὶ τῆς μὲν τοῦ σώματος ἀπηλλάγης φύσεως, προσήγγισας δὲ ταῖς θείαις πηγαῖς, πίε τοῦ ἐντεῦθεν ῥείθρου σιγῶν. ἡ | |
| 405 | τοίνυν πόσις οὐκ αἰσθητήν τινα δηλοῖ ὁλκὴν διὰ τοῦ ἐν τῷ στόματι πνεύματος οὐδὲ κενώσεως ἀναπλήρωσιν οὐδὲ ξηρότητος ὕγρανσιν, ἐπεὶ | |
| μηδὲ τὸ ῥεῖθρον τοιοῦτον, οἷον ῥέον ὑδάτιον καὶ τῇδε ἢ ἐκεῖσε τοῖς ἀνέμοις φερόμενον, ἀλλὰ πηγή τις ἀύλων ἐμφάσεων, ἃς πίνει ψυχὴ δι‐ ψῶσα τοῦ τοιούτου νάματος, μᾶλλον δὲ ὧν ἐμφορεῖται νοῦς περιφερής | 133 | |
| 410 | τε καὶ τὴν κίνησιν τέλειος. πίνει δὲ οὐχ ὥστε διψῶν παύσασθαι, ἀλλ’ ὥστε κορεσθῆναι μηδέποτε. τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ θείου πηγή, ὑποκι‐ νοῦσα μᾶλλον τὴν ἔφεσιν καὶ πρὸς πλείονα δίψαν διερεθίζουσα· ὃ γὰρ ἂν ἀρύσῃς ἀπὸ τῶν ἄνω πηγῶν, οὔτε στήσει τὴν ἔφεσιν καὶ πλειόνων σοι ναμάτων γενήσεται χορηγόν. οὐχ ὁ βουλόμενος δὲ πίνειν τοῦ τοι‐ | |
| 415 | ούτου ῥεύματος δύναται, ἀλλ’ ἢ μόνον ὁ ἀκριβὴς νοῦς. ὅσοι δὲ καὶ πί‐ νειν οἴονται τοῖς ζητήμασι, λανθάνουσιν ἑαυτοὺς καὶ τὴν ἐνοῦσαν λι‐ βάδα ἀποξηραίνοντες· ἁλμυροῦ γὰρ σπῶντες τοῦ νάματος οὔτε τι ἥδονται καὶ αὐχμῶν ἑαυτοῖς καθεστᾶσιν αἴτιοι· ὅθεν καὶ θλίβονται περὶ τὴν δοκοῦσαν πηγὴν καὶ θορύβου παντὸς πληροῦσι καὶ ταραχῆς. | |
| 420 | τὸ δὲ αἴτιον ὅτι μὴ γεγόνασιν ο μηδ’ ἀπενύσταξαν πρὸς τὰς λογικὰ ἐντρεχείας μηδ’ ὥδευσαν τὰς συλλογιστικὰς μεθόδους, ἀλλὰ μετὰ τούτων τὴν ἀσυλλόγιστον φύσιν καταμαθεῖν ἔσπευσαν. ὅθεν πίνουσι μέν, ἀλλ’ οὐχ ὕδωρ διαφανές, ἰλυῶδες δὲ καὶ τελματιαῖον καὶ τὸ ὅλον βορβόρου πλῆρες. ὁ δ’ εἰς ἑαυτὸν συστραφεὶς νοῦς πίνει τοῦ ῥείθρου σιγῶν, οὐ‐ | |
| 425 | δὲν ἐξετάζων τῶν παραδεδομένων οὐδὲ ζητῶν ἀρχὴν τῆς ἀρχῆς οὐδὲ τὸν λόγον τῆς φύσεως ἢ τὴν φύσιν τοῦ λόγου οὐδὲ τὸν τρόπον τῆς θείας γεννήσεως ἢ τῆς τοῦ πνεύματος προβολῆς, ἀλλ’ ἀθορύβως καὶ ἀταράχως τῆς εἰρηναίας πίνων πηγῆς ἥδεται καὶ ἀγάλλεται καὶ μᾶλλον ἐνθουσιᾷ τῷ ἀνεξετάστῳ κινούμενος. σῶμα δὲ λόγου καὶ | |
| 430 | πάθος ἀκούων σταυρόν τε καὶ ἥλους καὶ τὸ ἐκ τῆς νυγείσης αἷμα πλευρᾶς καὶ πρὸς τούτων παρθένον τεκοῦσαν καὶ ἀμφότερα μείνασαν οὐ θορυβεῖται οὐδὲ ταράσσεται, ἀλλὰ σιγῶν ἀτρέμας ἵσταται καὶ ἐμ‐ φορεῖται τῶν ἐκεῖθεν πηγῶν. Ἔδει μὲν οὖν, φήσει τις, ἄχρι τοῦ σίγμα τῶν στοιχείων ἑστάναι τὸν | |
| 435 | ἀριθμόν· τὸ γὰρ πᾶν συμπεπλήρωται, ἡ θεολογικὴ ἀκρότης ἐν τρισὶ τοῖς προσώποις, ἡ τῶν ἐκεῖθεν παραχθέντων διαίρεσις, ἐπὶ ταύτῃ ἡ τοῦ νοήσαντος ἔκπληξις, ἡ ζήτησις, ἡ ἀπρόθυμος κίνησις, ἡ τοῦ ὀφθέντος ὁμολογία, ἡ ἰθυτενὴς πρὸς τοῦτο μετὰ ταῦτα ὁρμή, ἡ μετὰ τὰ αἰσθητὰ πρὸς τὰ θειότερα ἄνοδος, ὁ ὑποστρέφων δρόμος, ἡ ἐκεῖ‐ | |
| 440 | θεν αὐδή, ἡ τῶν αἰσθητηρίων ἀνενεργησία καὶ οἷον ἀπονύσταξίς τις | |
| καὶ νέκρωσις, ἡ ἐντεῦθεν μετρία τοῦ νοῦ πρὸς τὸ θεῖον ἐνέργεια καὶ ἡ ξέσει ἐοικυῖα κατάληψις, εἶτα ἡ τοῦ νοῦ τελείωσις καὶ ἀκριβὴς κί‐ νησις, μεθ’ ἃ ἡ πόσις, τὸ ῥεῖθρον, ἡ σιγή. Ἔδει οὖν τὸ πέρας τῆς καταλήψεως πέρας εἶναι τοῦ ἀριθμοῦ καὶ | 134 | |
| 445 | τοῖς γράμμασιν, ἀλλὰ πρὸς τὴν τοιαύτην δόξαν τὸ ταῦ ὑπαντᾷ, ὃ δὴ ἓν μὲν εἶναι δοκεῖ τῶν τοῦ λόγου μερῶν, δύο δέ πώς ἐστιν· ἐπειδὴ γάρ, φησι, τὴν ἀίδιον ὁ νοῦς προσείληφε κίνησιν καὶ πέπωκε τοῦ ῥεί‐ θρου σιγῶν, τί αὖ; ἆρα τὸ πᾶν κατείληφε καὶ πλέον οὐδέν ἐστιν οὗ πέπωκεν, ἀλλὰ τὸ ὅλον ῥεῖθρον τῆς θείας ἀιδιότητος ἐντὸς ἔσχηκε τοῦ | |
36(450) | οἷον στόματος; τὸ γὰρ ταῦ, εἴ τις ἐθέλει ἐρεῖν ἐντελῶς, ‘τί αὖ‘ ἐστιν ἀντὶ τοῦ ‘τί γοῦν; πέρας ἐστὶ καταλήψεως ἡ μετὰ σιγῆς πόσις τοῦ νοητοῦ ῥεύματος;‘ εὐθὺς γὰρ ὑπαινίττεται ὡς πλέον ἐστὶ τοῦ καταλη‐ φθέντος τὸ διαφυγόν. οὔτε γὰρ θάλαττάν τις ὅλην αἰσθητῶς πιεῖν δυ‐ νηθείη οὔτε νοῦς ὅλην τὴν θείαν ἐντὸς συλλάβοι πηγήν. διὰ τοῦτο τὸ | |
| 455 | ταῦ ὑπαντᾷ μονονουχὶ τοῦτο φθεγγόμενον πρὸς τὸν νοῦν, ὅτι ‘τὰς αἰ‐ σθήσεις ἀφεὶς καὶ τὰς βαρείας πέδας τοῦ σώματος ἐπτερώθης μὲν πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν ἐκείνου μιμησάμενος κίνησιν, μᾶλλον δὲ τὴν φύσιν κτησάμενος, προσεπέλασας ταῖς ἀνωτάτω πηγαῖς καὶ πέπωκας τοῦ ῥεύματος ὡς ἐνῆν, οὔπω δὲ τὸ πᾶν ἀπηρύσω, ἀλλ’ ἄπλετόν ἐστι | |
| 460 | πέλαγος τὸ καταλειφθέν, ὃ δὴ ἀμείωτόν ἐστιν ἐσαεί, πληροῦν μὲν τοὺς διψῶντας καὶ προσεγγίζοντας, ἐλαττούμενον δὲ μηδέποτε‘. Ταῦτά τε τὸ ταῦ ὥσπερ ὑποφωνεῖ πρὸς τὸν νοῦν καὶ τὸ ἀληθὲς ὑποδεικνύμενον παρεστὸς ὑποδείκνυσι τὸ υ οἷόν τι Ἀτλαντικὸν πέ‐ λαγος· κρατῆρι γὰρ τὸ υ ἔοικεν ὕδατος, μᾶλλον δὲ φιάλῃ χρυσῇ. ‘ἰδοὺ | |
| 465 | γοῦν‘ φησι πρὸς τὸν νοῦν ‘κρατὴρ ἕτερος μετὰ τὸ ρ κείμενος οὗ δὴ λίαν ἀφίστασο· τῷ μὲν γὰρ ρ πεπλησίακας ὥσπερ βραχεῖ τινι ἀμ‐ φορεῖ, τῷ δὲ υ οὔπω προσήγγισας.‘ ὁ δὴ Ὠκεανὸς θεῖός ἐστι τὴν ὅλην ἀπεικονίζων θείαν πηγήν. ἔχει δέ τινα καὶ ἡ τοῦ στοιχείου τούτου ἐκ‐ φώνησις καὶ δίψης καὶ πόσεως ἰδιότητα· τοιοῦτον γὰρ καὶ ὑπηχοῦσιν | |
| 470 | οἱ ἀπλήστως τοῦ πόματος ἐμφορούμενοι, ὁπότε καὶ μάλιστα ἥδοιντο. ἀνέῳκται δὲ τῷ σχήματι ἐσαεὶ πάντα τὸν διψῶντα νοῦν εἰς ἑαυτὸ προκαλούμενον, μᾶλλον δὲ τὸν ἐγγίσαι τούτῳ δυνάμενον. εἶτα ἵνα μή | |
| τις ἐντεῦθεν οἰηθῇ, ὡς τὸ πᾶν τοῦ κρατῆρος ἀρύσασθαί τις τοῖς χεί‐ λεσι δύναιτο καὶ μηδὲν ἐγκαταλιπεῖν, μᾶλλον δέ—ἵνα τελεώτερον | 135 | |
| 475 | περὶ τούτου νῦν διαλέξωμαι—ἐπειδὴ πολλοὶ οἴονται δεῖν πᾶσι τοῖς θείοις ἐπιπηδᾶν ὡς μηδὲν ἐᾶν ἀνεξέταστον· οὐ γὰρ ἀρκοῦσιν αὐτοῖς αἱ περὶ τῶν πρώτων καὶ δευτέρων φύσεων εὑρεσιλογίαι, ἅ τε περὶ νοῦ λέγουσι καὶ ὅσα περὶ ψυχῆς δογματίζουσιν, ἀλλ’ εἰ μὴ καὶ τοῦ ὄντος αὐτοῦ περιδράξοιντο καὶ θεοῦ φύσιν ἐπίσταιντο κίνησίν τε καὶ τὴν | |
| 480 | τῶν κατὰ μέρος οἰκονομίαν, ἀβίωτον ἑαυτοῖς τὸν βίον νομίζουσιν, οὐ καλῶς οἰόμενοι. τὸ μὲν γὰρ φιλοσοφεῖν ὡς ὁ θεὸς ἀμερίστως μὲν τὰ μεριστὰ γινώσκει, ἀχρόνως δὲ τὰ ἔγχρονα, ἀμεταβλήτως δὲ τὰ μετα‐ βλητά, καὶ ὅτι τὸ θεῖον ἁπλοῦν πρώτως ἐστὶ καὶ μάλιστα καὶ διὰ τοῦτο καὶ αὐταρκέστατον καὶ ὅτι ὑπὸ τῶν ἐγγυτέρω μετεχόμενον ἀμέ‐ | |
| 485 | σως μετέχεται, ἔχει τινὰ λόγον καὶ οὐ παντάπασιν ἄδηλος ἡ ἀπόδει‐ ξις, τὸ δ’ ὅτι ἔνθερμον πνεῦμα τὴν οὐσίαν ἐστὶν ἢ νοῦς τοιόσδε ἢ ἓν ἀκίνητον ἢ ἀριθμὸς τῶν ὄντων ἐξῃρημένος, οὔτ’ ἀπόδειξιν ἔχον ἐστὶν οὔτε τις πιστεύσειε, λέγουσιν, εἰ μὴ τῆς ῥινὸς ἕλκοιτο. Ἐπεὶ οὖν εἰς τὰ τοιαῦτα τοὺς πολλοὺς ἐφέλκεται τὸ φιλοπρᾶγμον, | |
| 490 | διὰ ταῦτα τῷ τῶν τοιούτων κρατῆρι, τῷ υ φημι, ἐγγειτόνων ἐστὶ τὸ φῖ, ἄχρι τοῦ φαινομένου φιλοσοφεῖν τὸν ἐξετάζοντα νουθετοῦν. τοῦτο γάρ μοι φαίνεται τὸ φῖ ὑπαινίττεσθαι, τὸ τὰ φαινόμενα μόνα τοῦ θείου πολυπραγμονεῖν καὶ ζητεῖν· φαινόμενα δέ φημι ἐνταῦθα οὐ τὰ οἷον ἰνδάλματα καὶ παρυφιστάμενα τοῖς σώμασιν, ὥσπερ αἱ σκιαί, | |
| 495 | ἀλλὰ τὰ προκείμενα καὶ δεικνύμενα. ἐπειδὴ γὰρ ὁ θεῖος βυθὸς ἐκ φαινομένων καὶ ἀφανῶν σύγκειται καὶ τὸ μὲν αὐτοῦ περιπλεῖσθαι δύ‐ ναται, τὸ δὲ πάντῃ ἄπλωτόν τε καὶ ἄπλετον πέφυκε, καὶ τὸ μὲν οἷον φαίνεται, τὸ δὲ ἀφανὲς πάντῃ καθέστηκεν, ἀρκεῖσθαι τοῖς φαινομένοις χρεών, μὴ μέντοι γε καὶ τοῖς ἀφανέσιν ἐπιχειρεῖν. τίνα οὖν τὰ τοῦ | |
36(500) | θείου φαινόμενα; ὅτι μέτρον ἐστὶ τῶν ὄντων, ὅτι ἑνιαῖον, ὅτι τὰ | |
| πλήθη πάντων τῶν ὄντων ἀφορίζει καὶ μετρεῖ, ὅτι περατοῦν οἷς ἂν παρῇ βούλεται καὶ περιάγειν εἰς ὅρον, ὅτι πάντα κρειττόνως ἢ κατὰ τὴν ἑαυτῶν τάξιν ἐπίσταται, ὅτι ἀφ’ ἧς ἂν ἄρξηται τάξεως ἐκφαίνειν ἑαυτὸν πρόεισι διὰ πάντων τῶν δευτέρων, ὅτι οὐδὲ αὐτὸς ὁ νοῦς ἐστι | 136 | |
| 505 | θεῖος εἰ μὴ μεθέξει τῆς θείας ἑνάδος, ὅτι κατὰ τὸ ὑπερπλῆρες ἑαυτοῦ μεταδίδωσι τοῖς μετεχομένοις, καὶ τἆλλα ὅσα δὴ μὴ παρεῖται τοῖς θεο‐ λόγοις καὶ μάλιστα Διονυσίῳ τῷ πάνυ ἀκριβέστερον περὶ τούτων φιλοσοφήσαντι. τὰ δὲ ἀφανῆ τίνα; ὁ τρόπος τῶν θείων οἰκονομιῶν καὶ πρὸ τούτων ἡ τοῦ θείου φύσις αὐτή, ἡ ἕνωσις, ἡ διαίρεσις, ἡ πρὸς τὸ | |
| 510 | πρῶτον αἴτιον ἀναγωγὴ τῶν ἀπ’ ἐκείνου, ἡ τοιάδε πρόοδος. ἐσθίοντα οὖν τὸν λόγον, τὸν θεῖον ἀμνόν, ἡ προβεβλημένη σὰρξ εὐωχείτω σε, μὴ μέντοι γε καὶ τῶν κεκρυμμένων ὀστῶν ἅψαιο, ἀλλ’ ἐσθίων ὅσα βρώσιμα τῇ βάσει τοῦ θυσιαστηρίου τὸ αἷμα ἐπίχεε, παραχωρῶν τῇ πίστει τῶν κεκρυμμένων. ταῦτά σοι τὸ φῖ σαφῶς ὑποφαίνει, τῶν | |
| 515 | φαινομένων ἅπτεσθαι συμβολικῶς νουθετοῦν. Τὸ δὲ χῖ καὶ μείζονα τὴν φιλοσοφίαν ὑποβάλλει τοῦ φῖ, ἐπεὶ γὰρ ὃ φαίνεται πολλάκις καὶ παραφαίνεται, ὥσπερ τὰ τῶν εἰκασμάτων εἰκάσ‐ ματα ἔφη τις σοφός, διὰ τοῦτο τὸ χῖ ὥσπερ ὑπερείδει τὸ φαινόμενον τοῦ φῖ· μὴ γάρ, ὃ σοί, φησί, δοκεῖ φαίνεσθαι, τοῦτο σπεῦδε λαβεῖν, | |
| 520 | ἵνα μὴ ὑπόκρισις εἴη τὸ φαινόμενον, ἵνα μὴ ὡς σκότει προσέλθῃς τῷ δοκοῦντι φωτὶ καὶ τὸ ἀρχέκακον σκότος ἄγγελον ὑπολήψῃ φωτός, ἀλλ’ ἐκεῖνο μόνον ἀρύσῃ καὶ καρδίᾳ καὶ χείλεσιν, ὅσον σοι χεῖται παρὰ θεοῦ. ἐπεὶ γὰρ ὁ τῆς σοφίας κρατὴρ ὑπερπλήρης ἐστί, τοῖς βλύζουσι νάμασι τοῖς χεομένοις ὑπόθες τὸ πρόσωπον, τὸ ἀπορρέον ὑπόδεξαι τῆς | |
| 525 | πηγῆς. οὐκ ἐνδεής ἐστιν ἡ φιάλη, ἵνα πίῃς ἐγκύψας, οὐδὲ πλήρης μόνον, ἵνα τοῖς ἐκείνης χείλεσι προσθήσῃς τὰ σά, ἀλλὰ καὶ ὑπερπλή‐ ρης· τὸ μὲν γὰρ ἐνδείας, τὸ δὲ αὐταρκείας, τὸ δὲ παντελοῦς ἀγαθό‐ τητος. διὰ τοῦτο μὴ λίαν πλησιάσειας τῷ κρατῆρι, μή που καὶ πυρὸς ἐν αὐτῷ περιτύχῃς ῥύαξιν, ἀλλὰ πόρρω στῆθι καὶ τοῦτο μετ’ εὐλα‐ | |
| 530 | βείας. οὐ γὰρ δέος μήποτε ἀπέλθῃς διψῶν· κορέσουσί σε οἱ ἐκεῖθεν | |
| μεριζόμενοι ποταμοί, οὐ τέσσαρες μόνον ὥσπερ οἱ ἀπὸ τῆς Ἐδὲμ ῥέοντες, ἀλλ’ ἀριθμὸν ὑπερβαίνοντες, ἐμπλήσουσί σε τοῦ ποτίμου νά‐ ματος, κἂν λίαν διψητικώτατος εἶ κἂν διὰ πολλῆς τῆς ὁδοῦ προσήγγι‐ σας τῇ πηγῇ, ἀποκαμὼν τοῖς ἱδρῶσι τῶν ἀρετῶν καὶ τῷ συντόνῳ | 137 | |
| 535 | λειποψυχήσας καὶ κατάξηρος ταῖς ἐργασίαις γενόμενος· οὐ γὰρ ἐκλεί‐ ψει σοι ὁ τοῦ ἐλαίου καμψάκης ὡς τῇ Σαραφθίᾳ ποτέ, μᾶλλον δὲ ἡ ἀένναος τῶν εὐσπλάγχνων ῥευμάτων πηγή. μὴ τοίνυν ἐπιπηδήσῃς τοῖς ἔνδον τοῦ κρατῆρος νάμασιν· οὔτε γὰρ δυνήσῃ πιεῖν καὶ τῆς αὐθα‐ δείας ἀποκείσεταί σοι κόλασις. τί οὖν; ἀνεξέταστά σοι ἔσονται τὰ χεό‐ | |
| 540 | μενα καὶ πᾶν ὃ δὴ χεῖταί σοι τοῦτο δὴ καὶ πρὸς πόσιν προκείσεται; ἀλλὰ δέδοικα μὴ οὐ πᾶν ᾖ τὸ χεόμενον διειδὲς ὕδωρ καὶ καθαρόν, δέδοικα δὲ μὴ καὶ ἁλμυρόν ἐστι καὶ θαλάττιον ἐν ᾧ ἡ καταποντί‐ ζουσα πέφυκε καταιγίς, φοβοῦμαι μὴ βαθὺ τυγχάνῃ καὶ ὕπουλον οὗ ῥυσθῆναι καὶ ὁ προφήτης αἰτεῖ. | |
| 545 | Διὰ τοῦτο τὸ ψῖ ἐπανορθοῦται τὸ χῖ ὡς ἐκεῖνο τὸ φῖ, μᾶλλον δέ σοι τὴν τῶν ναμάτων ὑποβάλλει ψηλάφησιν. ὅρα, γάρ φησι, μὴ ἀπατηθῇς μηδ’ ὡς γλυκεῖ προσέλθῃς τῷ ἁλμυρῷ μηδ’ ὡς ὕδατι τῇ ἀβύσσῳ. ἐκεῖ μὲν γὰρ πνεῦμα θεοῦ ἐπιφέρεται, ἐνταῦθα δὲ σκότος ἐπιχεῖται βαθύ‐ τερον τοῦ ψηλαφητοῦ. διὰ τοῦτο ψηλάφησον καὶ αὐτὸς περὶ τοῦ | |
36(550) | λόγου τῆς ἀληθείας. εἰσί σοι χεῖρες οὐ μαλακοῦ καὶ σκληροῦ διάκρι‐ σιν ἔχουσαι, ἀλλ’ ἀληθείας καὶ ψεύδους, ἐστί σοι δύναμις ἁπτικὴ τῆς ψυχῆς. δύνῃ διὰ ταύτης ἐφευρεῖν, τίς μὲν ἡ Μερρὰ καὶ ἄποτος τῷ ὄντι πηγή, τίς δὲ ὁ τὴν πόλιν εὐφραίνων τοῦ θεοῦ ποταμός, μᾶλλον δὲ τίνα τὰ τούτου ὁρμήματα. ὅρα γοῦν μὴ τῆς σκοτεινῆς ἀβύσσου ᾖ | |
| 555 | τὸ χεόμενον ἐν ᾗ ὁ δράκων ἐντέταλται κατοικεῖν, μή πού τις ἰὸς πίνοντί σοι συνολισθήσῃ τῷ στόματι καὶ καταδαπανήσῃ σου τὴν ψυ‐ χήν. εἰ γὰρ καὶ κεχείρωται τὸ μέγα κῆτος, ὃ δὴ τὰ ἁλμυρὰ τρέφει τῆς θαλάττης νάματα, καὶ τοῖς σταυρικοῖς ἥλοις δεδέσμευται, ἀλλ’ οὐ πάντῃ γε νενέκρωται, εἰς ἡμετέραν καὶ τοῦτο νουθεσίαν καὶ παίδευσιν | |
| 560 | τηρηθέν. δέος οὖν μὴ προσελθὼν τῇ θαλάττῃ περιτύχῃς τῷ κήτει καὶ προσαφήσῃς τῷ δίψει καὶ τὴν ψυχήν. ψηλάφα τοίνυν τὰ ὕδατα τά τε | |
| σταδαῖα καὶ τὰ κινούμενα ὅσα τε ἐν λίμναις καὶ ὅσα ἐν φρέασιν— οἶδα γὰρ καὶ φρέαρ διαφθορᾶς—καὶ ὅσα ἀπ’ οὐρανῶν ἔρχεται· οὐδὲ γὰρ ἅπαντα καὶ ταῦτα καθαρά, ἀλλ’ ἔστιν ἃ καὶ μετὰ πλείονος τοῦ | 138 | |
| 565 | ὑπεκκαύματος κάτεισιν, ἃ δὴ καὶ ῥαγδαῖά ἐστι καὶ βαρύτατα καὶ πλήρη τοῦ ἐκεῖθεν καπνοῦ. εἰ γοῦν οὕτω πίνεις, ἔσται σοι πάντως πηγὴ ἁλλομένη εἰς ζωὴν αἰώνιον. Τί δ’ ἄν τις εἴπῃ καὶ περὶ τοῦ τελευταίου στοιχείου, ὃ δὴ καὶ ω μέγα διαφερόντως ὠνόμασται, εἰ καί τινες τὴν προσθήκην τοῦ ποσοῦ | |
| 570 | ἀθετήσαντες ω μόνως κεκλήκασι, τὸ δὲ ἕτερον ο; τί οὖν ἐστι τοῦτο καὶ διὰ τί μέγα καὶ διὰ τί ἔσχατον; ἀλλὰ πρὶν εἰπεῖν καὶ περὶ τῆς οὐ‐ σίας τούτου καὶ φύσεως, ὥσπερ ἐν καταστάσει βραχύ τι περὶ τῶν προαγόντων διαληψώμεθα, ἵν’ ἐκεῖθεν καὶ τὸ συνεχὲς τῶν προλαβόν‐ των πρὸς τοῦτο εὑρήσομεν. ἐπεὶ γὰρ τὸ μὲν φῖ τὸ φαινόμενον ὑπεδεί‐ | |
| 575 | κνυε, τὸ δὲ χῖ τὸ χεόμενον καὶ οἷον ἀπορρέον τοῦ θείου κρατῆρος, τὸ δὲ ψῖ ψηλάφησιν ὑπετίθει τοῖς σπῶσι τοῦ νάματος ἤτοι διάκρισιν θολεροῦ καὶ καθαροῦ πόματος, ἵνα μή τις οἰηθῇ, ὡς ἕτερον οὐδέν ἐστι παρὰ τὸ φαινόμενον μὴ καὶ χεόμενον, ἀλλὰ πᾶν ὅσονπερ ἐν τῷ κρατῆρί ἐστιν ὑπερβλύζον κενοῦται, ὡς μηδὲ ὑποστάθμην τινὰ τῷ ἀγ‐ | |
| 580 | γείῳ ἐναπομεῖναι, ὁ τοῦ μεγάλου ω λόγος φωνεῖ τῷ σχήματι σιωπῶν ὡς ἄβυσσός ἐστι τὸ καταλειφθὲν συγκεκλεισμένη τε καὶ ἀπρόσιτος. τὰ μὲν γὰρ ἄλλα, ὅσα μεθεκτὰ τοῖς ἀξίοις εἰσί, μετρεῖται ταῖς δεχομέναις αὐτὰ φύσεσι καὶ καταλλήλως αὐταῖς ἐπιρρεῖ, τὸ δ’ ὅσον ἀπομένει τῷ πλήρει κρατῆρι οὔτε ψυχῇ ἐστι φορητὸν οὔτε νῷ χωρητόν. τοῦτο οὖν | |
| 585 | ἐστι τὸ μέγα ω, ὁ μέγιστος τῆς σοφίας κρατήρ, ἀφ’ οὗ τέως οὐδεὶς ἀπηρύσατο. πᾶσα οὖν κίνησις νοερὰ ἄχρι τοσούτου πρόεισιν, ἕως ἂν τῷ μεγάλῳ ω προσπελάσειεν. ἐκεῖ δὲ γενομένη τῆς ἐφέσεως ὁμοῦ καὶ κινήσεως ἵσταται, ἐπεὶ μηδὲ φυσική τίς ἐστι τῶν ὑπὲρ φύσιν ἐνέργεια. ἀλλ’ εἴ τι καὶ τοιοῦτον ἡμῖν ἐπιγενήσεται, ὕστερον εἰσόμεθα τοῦτο, | |
| 590 | ἀλλ’ οὐκ ἐνεργήσομεν. μέγα δὲ τοῦτο ω προωμολογημένως προσ‐ | |
| ηγόρευται ἢ ὅτι ἀντιδιέσταλται τῷ ο—νόες μὲν γὰρ ἀμφότερα, ἀλλ’ ἐκεῖνο μὲν μικρὸν καὶ μετέχον, τοῦτο δὲ μέγα καὶ μόνως ἀμέθεκτον— ἤ, ᾧ καὶ μᾶλλον προστίθεμαι, οὐ πρός τι συγκριτικῶς μέγα ὠνόμα‐ σται, ἐπεὶ μηδὲ σύγκρισιν ὑποφαίνει τὸ ὄνομα, ἀλλ’ ὅτι μέγα ἁπλῶς | 139 | |
| 595 | ἀσυγκρίτῳ τῶν ὄντων ἀξιώματι ὑπερκείμενον. τοῦτο γοῦν καὶ πέρας ἐστὶ πάσης φύσεως καὶ ὑπὲρ τοῦτο οὐδέν ἐστιν, ἀλλ’ ὥσπερ ἡ ἀπλα‐ νὴς τῶν σωμάτων ἁπάντων πέρας καθέστηκε καὶ ὅρος ἐστὶ τῶν τε πλανωμένων σφαιρῶν καὶ τῶν ἀπλανῶν. ἐκπέφευγε δὲ καὶ τὴν ἐν τόπῳ θέσιν τῷ μὴ πρός τινος περιέχεσθαι. οὕτω δὴ καὶ τὸ μέγα ω | |
36(600) | οἷόν τις μεγίστη περιοχὴ πάντων τῶν ὄντων ἐστίν, ὅσα τε αἰσθητὰ καὶ ὅσα δὴ νοερά. διὰ τοῦτο γὰρ καὶ δὶς ἐσφαίρωται, ὅτι καὶ τὴν ἀπλανῆ περιέχει. μέγα δὲ οὐχ ὅτι ἐμμέγεθες καὶ πολυμερές, εἰ καὶ τῷ ποσῷ προσκεχρήμεθα, ἀλλ’ ὅτι ὑπερμέγεθες καὶ πάντων περιληπτικὸν καὶ τῶν ὄντων οὐδέν. αἱ δὲ περιοχαὶ κατὰ μὲν τὴν πρεσβυτέραν χεῖρα τὴν | |
| 605 | ἁπλουστέραν τε καὶ λιτὴν ἠνεῳγμένως ἐκφέρονται οἷόν τινα δύο τοῦ βραχέος σημεῖα, κατὰ δὲ τὴν νεωτέραν πάντῃ ἐσφαίρωνται. τίνας οὖν πρὸς ἀμφοτέρας τὰς χεῖρας ἐννοίας ἁρμόσομεν; καὶ ὅτι τὸ πρώτως ἀγαθὸν κατ’ αὐτὸ τὸ ἀγαθὸν εἶναι δημιουργῆσαν τὸν ἄνθρωπον καὶ ὡς ἐνῆν τὸ οἰκεῖον ἀξίωμα ἐν τούτῳ ἀπεικονισάμενον μεθεκτὸν αὐτὸν | |
| 610 | πάντων τῶν ὄντων ὑπὲρ φύσιν ποιῆσαι ἐβούλετο. διὰ τοῦτο οἷον ἠνέῳ‐ κτο προσκαλούμενον πρὸς ἑαυτὸ τὸ πλάσμα πρὸς τὴν τῆς ὅλης τελειό‐ τητος μέθεξιν. ἐπεὶ δὲ ἀπατηθεὶς ἐκεῖνος τῆς νοερᾶς ζωῆς τὴν αἰσθη‐ τὴν ἀντηλλάξατο, ἐκλείσθησαν οἱ κρατῆρες τοῦ νάματος, καὶ διὰ τοῦτο ἐκ μέρους γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους καταλαμβάνομεν. ἡ γὰρ | |
| 615 | ὁλότης ἐγκέκρυπται τῷ μεγάλῳ ω, ἔσται δὲ ἡ γνῶσίς ποτε πρόσωπον πρὸς πρόσωπον ὡς ἐπηγγέλμεθα, τέως δὲ νῦν ἡ τελειότης ἐγκέκλει‐ σται ἐν τῷ στοιχείῳ τούτῳ τῆς γνώσεως. κἂν γάρ τις τὸν ἀέρα περά‐ σειε καὶ τὰς μετ’ αὐτὸν σφαίρας, κἂν ἐπὶ τοῦ νώτου τῆς ἔξω περι‐ φορᾶς στῇ, κἂν ὑπὲρ τοῦτον προβῇ, κἂν ὁποιδήποτε χωρήσειε, τὸ | |
| 620 | μέγα οὐ παρελεύσεται ω. ὃ δὴ καὶ τρίτον ὑπερβέβηκεν οὐρανὸν καὶ | |
| τὸν ἕβδομον καὶ ὅρος ἐστὶ πάντων ὁρισμῶν καὶ πέρας περάτων, ἐντὸς ἑαυτοῦ πάντα συγκλεῖον καὶ σπαργανοῦν καὶ μηδὲν ἔχον πρεσβύτερον ἢ ὑψηλότερον. Ἐπεὶ γοῦν ἀπόρρητά τε καὶ ἄρρητα τὰ ἐν τούτῳ περιεχόμενα, μηδ’ | 140 | |
| 625 | ἡμεῖς τὰ ἐν τοῖς βάθεσι κρυπτόμενα ἀνιχνεύσωμεν, ἀλλ’ ἄχρι τοῦ σχή‐ ματος στήτω χωρήσας ὁ λόγος ἡμῖν. καὶ ἐπειδὴ πρὸς τῷ πέρατι τῶν ὄντων γεγόναμεν, πέρατι δὴ καὶ ἡμεῖς τὸν λόγον περιλαβόντες ἐν‐ ταῦθα στήσωμεν τὴν ἐξέτασιν, τοσοῦτον δὴ ὑπειπόντες, ὅτι μὴ πρὸς τὴν φύσιν τῶν στοιχείων, ἀλλὰ πρὸς τὴν νῦν ἀκοὴν τὸν λόγον παρεμε‐ | |
| 630 | τρήσαμεν. εἰ δέ τι καὶ τῶν τελείων παρατεθείκαμεν, ἐν τύπῳ τοῦτο παρεχαράξαμεν καὶ εἰκάσματι καὶ διττὸν τοῦ λόγου τὸ σῶμα ἐπλάσα‐ μεν, καλὸν ὡς ἂν καὶ αὐτὸς φαίης καὶ κάλλιστον, τὸ μὲν οἷόν τισι χρώμασι τῇ τῆς ἑρμηνείας λειότητι περιανθίσαντες καὶ ταῖς λέξεσι, τὸ δὲ καὶ καταπυκνώσαντες τοῖς νοήμασιν, ἵν’ ὁ μὲν μετ’ αἰσθήσεως νοῦς | |
| 635 | τῷ φαινομένῳ τοῦ λειμῶνος ἀγάλληται, ὁ δ’ ἐπιστρέφων πρὸς ἑαυτὸν πρὸς τὸ κρυπτόμενον ἐμβαθύνων ὡραιότερον δρέποιτο τοῦ καρποῦ. ἔγωγε οὖν πολλάκις πολλοὺς μὲν καὶ ἄλλους λόγους ἐγεννησάμην, οὐ‐ δένα δὲ τόκον ὡς τοῦτον εἰσεποιησάμην, ὃν δὴ ἐν μιᾷ νυκτὶ καὶ ὠδί‐ νησα καὶ ἀπέτεκον. εἰ μὲν οὖν οὕτω φανείη καὶ σοί, βεβαιοῦται καὶ ἡ | |
| 640 | κρίσις ἡμῖν, εἰ δ’ οὖν, ἀλλ’ ἡμεῖς γε οὐ χείρους τῶν πιθήκων ἐσμὲν οὐδὲ οὕτω μισότεκνοι, ἀλλὰ τὸ οἰκεῖον γέννημα, ὅσον γε μᾶλλον μὴ στέργηται παρ’ ἄλλων, περιεξόμεθα. | |
37(1t) | [Fragmentum de materia] | |
| 2 | Ἡ ὕλη μήτηρ τῶν εἰδῶν καὶ τιθηνὸς λέγεται· καὶ γὰρ καὶ αἱ τῶν ζῴων μητέρες κατὰ τὸν λόγον τὸν τὸ ‘τί ἦν εἶναι‘ σημαίνοντα τοὺς λόγους ἅπαντας ἔχουσι τῆς γενέσεως διὰ τῶν παρὰ τῶν ἀρρένων | |
| 5 | καταβαλλομένων γονῶν ἐν τοῖς κατὰ τὰς μήτρας ὑγροῖς. | 141 |
38(1t) | Περὶ ὀνείρων | |
| 2 | Τὸ περὶ τῶν ἀληθινῶν ὀνείρων καὶ τῶν ψευδῶν ζήτημα ἐπεχείρησα μέν σοι καὶ πρότερον διαλύσασθαι, οὐ μὴν εἰς τέλος ἀφικόμην σοι τῆς ἀκριβοῦς διαλύσεως· ἀλλὰ νῦν σοι κεφαλαιωδῶς ὁπόσα τῷ τόπῳ δι‐ | |
| 5 | απορεῖται ἐξακριβώσομαι. Οὐχ ἡ αὐτή ἐστιν ἡ τῆς ψυχῆς ζωὴ καὶ ἡ τοῦ συνθέτου, ἀλλ’ ἡ μὲν οὐσιώδης τέ ἐστι καὶ καθ’ ἑαυτήν, ἡ δὲ ἔλλαμψις ἀπὸ ταύτης καὶ οἷον εἴδωλον ἀληθείας. καὶ ἡ ἀπόλυτος δὲ ψυχὴ τοῦ σώματος ἢ κατὰ τὴν οἰκείαν ἐνεργεῖ φύσιν ἢ τὰς ἑαυτῆς μοίρας τῷ νῷ συνάψασα | |
| 10 | ὥσπερ ὑπὸ κυβερνήτῃ ἐκείνῳ κατὰ τοῦ νοητοῦ πελάγους ἀφίησι ἢ καὶ τοῦτον ὑπεραναβᾶσα καὶ τῷ θεῷ προσχωρήσασα κρειττόνων καὶ ὑψηλοτέρων θεωριῶν καταπίμπλαται. ἐν τοίνυν τοῖς ὕπνοις εἰ μὲν ἡ θεία ψυχὴ ὥσπερ ὑπὸ σκότους τῶν σωματικῶν καλυπτομένη παθῶν ἀνεπαίσθητός ἐστι καὶ ἑαυτῆς καὶ τῆς νοερᾶς ἰδιότητος καὶ τῆς ὑπὲρ | |
| 15 | ταύτην θειότητος, ἀφάνταστος ὅλως τῆς ἀληθείας ἐστί, καὶ ἡ σωμα‐ τικὴ ζωή, εἴτε ἀπὸ τῶν μεθημερινῶν φροντίδων, εἴτε ἀπὸ τῶν ἀ‐ λογωτέρων ὀρέξεων, εἴτε ἀπὸ τῶν παντοίων περὶ τὴν ὕλην ταύτης κι‐ νήσεων, εἴτε ἀπὸ δαιμονίων φαντασμάτων ἢ καὶ ἐξ ἄλλων τοιούτων ἀφορμῶν, τὰ κατάλληλα τούτοις φαντάζεται. πολλάκις δὲ καὶ οἱ ἀπα‐ | |
| 20 | τηλοὶ δαίμονες προγνώσεσιν αὐτὴν μελλόντων πραγμάτων ἐξαπατῶν‐ τες, ὧν οὐδ’ αὐτοὶ τὴν κατάληψιν ἔχουσιν, ἀλλ’ ἢ μόνον εἰκαστὴν ὑπόνοιαν, σύμβολα ταύτῃ ψευδῆ τῶν γενησομένων δῆθεν ὑποδεικνύου‐ σιν. εἰ δὲ ἡ κρείττων ἐκείνη ψυχὴ ἄσχετος εἴη πρὸς τὰ χείρω, τριττὴν ἔχει τῶν ὄντων καὶ ἐσομένων τὴν ἀλήθειαν, ἐπεὶ καὶ εἰς τρεῖς τάξεις | |
| 25 | αὐτὴν διῃρήκαμεν· ἢ γὰρ ἑαυτῆς ἐστι μόνης ἢ συνῆπται τῷ νῷ ἢ καὶ ὑπὲρ τοῦτον γεγονυῖα θεῷ προσκεκόλληται. εἰ μὲν οὖν τὸ ἑαυτῆς ἐνερ‐ γεῖ, ἐπειδὴ τοὺς λόγους ἔχει τῶν γινομένων, ἀπολυθεῖσα ἐν τοῖς ὕπνοις τοῦ σώματος τὴν οἰκείαν ἀνελίττει ζωήν, καὶ τά τε ὄντα οἶδε τῆς γενέσεως μέρη τά τε ἐσόμενα· οὕτω τοιγαροῦν μεταβολάς γε | |
| 30 | πραγμάτων μαντεύεται καὶ καταστάσεις βίων καὶ βασιλέων διαδοχὰς ἢ ἀρχὰς καὶ ὅσα τοιαῦτα. εἰ δὲ συνοδεύοι τῷ νῷ καὶ ὑφ’ ἡγεμόνι ἐκείνῳ τάττεται, τὰ κρείττονα ἐν τοῖς ὕπνοις ὁρᾷ, διακόσμους ἀγγελικῶν τά‐ ξεων, φύσεις ἀκινήτους, νοερὰς καταστάσεις, θεοπρεπεῖς ἰδιότητας. εἰ δὲ θεῷ ἑνωθείη τὰς ἑαυτῆς πάσας δυνάμεις συμπτύξασα, τὰ κρείττονα | 142 |
| 35 | ἔτι μυεῖται καὶ ἀπορρητότερα, λόγους προνοίας, δικαιώματα καὶ κρί‐ σεις, ὑπερφυεῖς ἐλλάμψεις, καὶ ὅλως ἐπίπνους τῷ ὑπὲρ νοῦν κρείττονι καταστᾶσα πνεύματι τῶν ὑπερφυῶν ἔχει τὴν δήλωσιν. Σκεπτέον δέ σοι καὶ τοῦτο ἐν τοῖς ὀνείροις, εἰ ἐπακολουθεῖ τοῖς ὁρωμένοις ἡ ψυχή, εἰ οἶδεν ὅτι μεμύηται, εἰ δοκεῖ φῶς ὁρᾶν, εἰ οἴεται | |
| 40 | πνεῦμα αὐτὴν ἔξωθεν περιθεῖν ἀναφὲς καὶ ἀσώματον, εἰ ταῖς μακαρί‐ αις θέαις συναγάλλεται καὶ ἐπαίρεται. εἰ μὲν γὰρ οὕτως ἔχει, θεοπέμ‐ πτοις ὀνείροις ἐπιτρυφᾷ· εἰ δὲ βεβύθισται τὰς ἑαυτῆς ἀκτῖνας καὶ ἀγνοεῖ τὴν ἰδίαν ἐνέργειαν, πεπλάνηται περὶ τὰ ἐνύπνια. καὶ τοῦτο δὲ ἴδιον τῶν ἀληθεστέρων ὀνείρων· ὁμαλή πως αὐτῶν ἐστὶν ἡ συνέχεια | |
| 45 | καὶ ὁμόλογος τοῖς οἰκείοις μέρεσι· τὰ δέ γε ψευδῆ φαντάσματα πολὺν μεταξὺ τὸν ταραγμὸν καὶ τὴν ἀνομοιότητα κέκτηται. | |
39(1t) | [Quaestio de supplicio aeterno et creatione divina] | |
| 2 | Εἰ τὸ ἐν κολάσει διηνεκεῖ εἶναι τοῦ μηδόλως εἶναι πολλῷ χαλεπώ‐ τερον, πῶς ὁ θεὸς τοὺς ἐν ἁμαρτίαις, φασί, μέλλοντας τὸν βίον κατα‐ τρίβειν παρήγαγε, τὸ χεῖρον ἢ τὸ ἄμεινον προελόμενος; | |
| 5 | Ὁ τοὺς μέλλοντας ἁμαρτήσειν ἀξιῶν μὴ δεῖν προαγαγεῖν τὸν θεὸν ἢ οὐδόλως τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν νομοθετεῖ ἢ ἄτρεπτον αὐτὴν προαχθῆ‐ ναι καὶ ἀναλλοίωτον. τὸ δέ ἐστιν ἢ σύμπαν τὸ ἀνθρώπινον γένος τῆς δημιουργίας διατεμεῖν ἢ ἀπαιτεῖν θεοῦ φύσιν ἔχοντα τὸν ἄνθρωπον προελθεῖν· ὧν ἑκάτερον εἰς ὅσον ἀπονοίας καὶ δυσσεβοῦς ἥκει γνώ‐ | |
| 10 | μης, αὐτόθεν ἐστὶν ἰδεῖν τὴν στήλην ἱσταμένην ἀνεξάλειπτον. χωρὶς δὲ τῶν εἰρημένων ὁ λέγων, διότι ἔμελλόν τινες τῶν ἀνθρώπων εἰς ἁμαρ‐ τίας ἐξολισθαίνειν, διὰ τοῦτο ἔδει τούτους μηδὲ γενέσθαι, ὁ τοιοῦτος οὐδὲν ἕτερον λέγει ἢ ὅτι ἔδει τὴν ἁμαρτίαν καὶ μήπω γεγενημένην τῆς | |
| τοῦ θεοῦ δημιουργίας ἐπικρατεῖν. εἰ γὰρ ὅτι ἔμελλόν τινες ἁμαρτάνειν | 143 | |
| 15 | ἔδει τὴν ἐπ’ αὐτοὺς δημιουργίαν πεπαῦσθαι τοῦ θεοῦ, δῆλον ὅτι τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας ἂν εἴη ἢ τῆς ἐνεργείας τοῦ θεοῦ. οὐδὲ ταύτης δὲ τῆς ἀνοίας ἀπολύεται ὁ ψῆφον εἰσάγων, ὅτιπερ τοὺς μέλλοντας ἁμαρ‐ τάνειν ἐχρῆν μηδόλως παρὰ τοῦ δημιουργοῦ γενέσεως μετασχεῖν ἢ πρὸς αὐγὰς ἡλίου προαχθῆναι· ἔοικε γὰρ ὁ τοιοῦτος δυσχεραίνειν | |
| 20 | μὲν ἐάν τις ἁμαρτὼν δίκην δῷ, φιλονεικεῖν δὲ παρὰ τῶν μηδὲν μη‐ δέπω ἁμαρτησάντων τιμωρίαν λαβεῖν. τοῦτο γάρ ἐστι τὸ τοὺς μέλλον‐ τας ἁμαρτάνειν γενέσεως καὶ ὑπάρξεως ἀποστερεῖν καὶ τῆς δημιουρ‐ γίας ἐκκόπτειν τοῦ θεοῦ, ἀλλὰ γὰρ καὶ ἀπὸ τῆς θείας προγνώσεως, καταδικάζειν μὲν βούλεσθαι τοὺς ἁμαρτήσοντας, ἐν αὐταῖς δὲ ταῖς | |
| 25 | πράξεσι γεγενημένους ζητεῖν ἀφίεσθαι τῶν κολάσεων, ὅπερ οὔτε ἀν‐ θρώπινον οὔτε θεῖον ἐπίσταται δίκαιον. καὶ τὸ μὲν πρὸ τῶν ἁμαρτη‐ μάτων μηδένα δίκην ἀπαιτεῖν κοινή τε πᾶσιν ἀνθρώποις κρίσις καὶ θείοις νόμοις ἁρμόδιον· ἀπαιτεῖν δὲ μετὰ τὴν ἀνεπίστροφον ἁμαρτίαν τὴν δίκην τῆς θείας μισοπονηρίας καὶ δικαιοσύνης ἀπόδειξις. πῶς οὖν | |
| 30 | ἄν τις μελετήσας, ἃ μὲν πᾶσι δοκεῖ, τούτων τἀναντία φρονεῖν, ἃ δὲ μισοπόνηρον καὶ δίκαιον δείκνυσι τὸν θεόν, ταῦτα μὴ ἀνέχεσθαι τι‐ μᾶν, εἶτα οὗτος οὐχὶ τῆς ἐσχάτης καὶ παραπληξίας καὶ δυσσεβείας αὐτὸς ἑαυτὸν ἔνοχον ποιεῖ; | |
40(1t) | Περὶ Ἅιδου | |
| 2 | Τὸν Ἅιδην, περὶ οὗ ἠρώτησας, εἴ τίς ἐστιν ἑτέρα δόξα Ἑλληνικὴ περὶ αὐτοῦ ὧν φθάσας 〈ἤκουσασ〉, οὔτε κρείττονα φύσιν ὁ Πορφύριος οἴεται ἐν ταῖς περὶ τῶν νοητῶν ἀφορμαῖς οὔτε χῶρόν τινα ὑπόγειον, | |
| 5 | ἐν ᾧ ἐπιχωριάζειν οἴονται οἱ πολλοὶ τὰς ψυχάς, ἀλλ’ ἄτοπόν τινά φησι περὶ τούτου λόγον. τὸ γὰρ πνεῦμα, ὅπερ ἡ ψυχὴ ἐκ τῶν σφαιρῶν συν‐ ελέξατο καὶ χιτῶνα ἑαυτῇ ἐποιήσατο, ἵνα διὰ τούτου μέσον τῷ παχεῖ συμπλακῇ σώματι, ὅπερ δὴ καὶ εἰδώλου τύπον τῇ λογικῇ ὑποσῴζει ψυχῇ, τοῦτο ἐκεῖνος τὸν Ἅιδην τίθεται, ἀπὸ τοῦ ἀειδῆ καὶ σκοτεινὸν | |
| 10 | εἶναι τὴν φύσιν τοῦ πνεύματος τὸ ὄνομα θέμενος. ἐξελθούσῃ γὰρ | |
| αὐτῇ, φησι, τοῦ στερεοῦ σώματος τὸ πνεῦμα τοῦτο συνομαρτεῖ. ἐκ δὲ τῆς πρὸς τὸ σῶμα προσπαθείας τὸν λόγον ἔχουσα τὸν μερικὸν προ‐ βεβλημένον, καθὸ σχέσιν ἔσχε πρὸς τὸ τοιόνδε σῶμα, ἐναπομόργνυται τὸν τύπον τῆς φαντασίας εἰς τὸ πνεῦμα καὶ οὕτως ἐφέλκεται τὸ | 144 | |
| 15 | εἴδωλον. Ἐπεὶ δὲ διήκει τὸ βαρὺ πνεῦμα καὶ ἔνυγρον ἄχρι τῶν ὑπογείων τόπων, οὕτως καὶ αὐτὴ λέγεται χωρεῖν ὑπὸ γῆν, οὐχ ὅτι ἡ αὐτῆς οὐ‐ σία μεταβαίνει τόπους ἢ ἐν τόποις γίνεται, ἀλλ’ ὅτι τῶν πεφυκότων σωμάτων τόπους μεταμείβειν σχέσεις ἀναδέχεται. καὶ ὡς ἂν διατεθῇ, | |
| 20 | εὑρίσκει σώματα τόποις οἰκείοις διωρισμένα. διὸ καθαρώτερον μὲν διακειμένῃ σύμφυτον τὸ ἐγγὺς τοῦ ἀύλου σώματος, ὅπερ ἐστὶ τὸ αἰθέ‐ ριον, προελθούσῃ δὲ ἐκ λόγου εἰς φαντασίας προβολὴν σύμφυτον τὸ ἡλιοειδές, θηλυνθείσῃ δὲ καὶ παθαινομένῃ πάρεστι τὸ σεληνοειδές, πε‐ σούσῃ δὲ εἰς τὸ σῶμα, ὅταν κατὰ τὸ αὐτῆς ἄμορφον στῇ εἶδος, ἐξ | |
| 25 | ὑγρῶν ἀναθυμιάσεων συνεστηκός, ἄγνοια ἕπεται τοῦ ἐντὸς τελεία καὶ σκότωσις. Καὶ μὴν καὶ ἐν τῇ ἐξόδῳ ἔτι κατὰ τὴν δίυγρον ἀναθυμίασιν τὸ πνεῦμα ἔχουσα τεθολωμένον σκιὰν ἐφέλκεται καὶ βαρεῖται, χωρεῖν σπεύδοντος τοῦ τοιούτου πνεύματος εἰς μυχὸν γῆς φύσει. καὶ ὥσπερ | |
| 30 | τὸ γεῶδες ὄστρεον περικειμένῃ ἀνάγκη ἐπὶ γῆς ἐνίσχεσθαι, οὕτω καὶ ὑγρὸν πνεῦμα ἐφελκομένῃ εἴδωλον περικεῖσθαι ἀνάγκη. ὑγρὸν δὲ ἐφέλκεται τοῦτο, ὅταν συνεχῶς ὁμιλεῖν τῇ φύσει μελετήσῃ. ὅταν δὲ μελετήσῃ ἀφίστασθαι, αὐγὴ ξηρὰ γίνεται καὶ ἄσκιος καὶ ἀνέφελος, ‘αὐγὴ δὲ ξηρὰ ψυχὴ σοφωτάτη‘ καθ’ Ἡράκλειτον ὡς τοῦ σώματος ὃ | |
| 35 | ἐφέλκεται αὐγοειδοῦς ὄντος οὐ χαλεπῶς, ἀλλ’ ὅταν ᾖ σοφὴ ἡ διάθεσις, ὥσθ’ ἕπεται τῇ ἀμαθίᾳ νέφος καὶ σκιὰ καὶ εἴδωλον ἐκ τῆς προσπα‐ θείας. Ἐν Ἅιδου τοιγαροῦν λέγεται ἡ ψυχὴ εἶναι, ὅταν προεστήκοι εἰδώλου φύσιν μὲν ἔχοντος εἶναι ἐν τόπῳ, σκότιον δὲ τὴν ὑπόστασιν | |
| 40 | κεκτημένου. ταῦτα οὐκ ἐγώ φημι—μὴ γὰρ ἂν οὕτω μανείη—, ἀλλ’ ὁ τερατολόγος Πορφύριος, ὃς δὴ πρῶτος καὶ μάλιστα τὰς Ἑλληνικὰς | |
| δόξας οὐκ ἠκριβώσατο μόνον, ἀλλὰ καὶ ματαιότερον ἐξειργάσατο. | 145 | |
41(1t) | Περὶ αἰῶνος καὶ χρόνου | |
| 2 | Ὁ μὲν ἡμεδαπὸς θεολόγος Γρηγόριος τὸν αἰῶνα ὅ τί ποτέ ἐστιν ὁρι‐ ζόμενος, π[ρῶτον λέγειν] φαίνεται ὃ οὐκ ἔστιν, ἀναιρῶν τὸ ὑποπτευό‐ μενον, εἶτα τίθεται [ὅπερ ἐστίν. ‘αἰὼν‘] γάρ φησιν, ‘οὔτε χρόνος οὔτε | |
| 5 | χρόνου τι μέρος—οὐδὲ γὰρ μετρητόν—, ἀλλ’ ὅπερ ἡμῖν ὁ χρόνος ἡλίου φορᾷ μετρούμενος, τοῦτο τοῖς ἀιδίοις αἰών, τὸ συμπαρεκτεινόμε‐ νον τοῖς οὖσιν οἷόν τι χρονικὸν κίνημα καὶ διάστημα.‘ Οἱ δέ γε τῶν Ἑλλήνων σοφοὶ αἰῶνα οὐ τὸ ὑποκείμενόν φασι μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐξ αὐτοῦ τοῦ ὑποκειμένου οἷον ἐκλάμπον κατ’ αὐτὴν τὴν | |
| 10 | τοῦ ἤδη ὄντος ταυτότητα· ὃ γὰρ ἄν, φασι, μήτε ἦν μήτε ἔσται, ἀλλ’ ἔστι μόνον, ἑστὼς ἔχον τὸ εἶναι τῷ μὴ μεταβάλλειν εἰς τὸ μέλλον μηδ’ αὖ μεταβεβληκέναι, τοῦτό ἐστιν ὁ αἰών. ἡ τοίνυν περὶ τὸ ὂν ἐν τῷ εἶναι ζωὴ ὁμοῦ πᾶσα καὶ πλήρης καὶ ἀδιάστατος, τοῦτο ὃ δὴ ζητοῦ‐ μεν αἰών. οὐ τοίνυν αἰὼν ἡ νοητὴ οὐσία οὐδὲ ἡ στάσις ἡ ἐκεῖ· ὁ γὰρ | |
| 15 | αἰὼν οὐκ ἐν στάσει μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν ἑνὶ καὶ ἀδιάστατος καὶ μετέχει στάσεως, οὐκ αὐτὸς δὲ στάσις ἐστίν. οὐ τοίνυν ὁ ἕκαστον τούτων ἰδών, οἷον νοητὴν οὐσίαν, στάσιν, ἀιδιότητα, ταυτότητα, αἰῶνα εἶδεν, ἀλλ’ ὁ πάντα συναγαγών—καὶ τὸ μὲν οἷον ὑποκείμενον λέγει οὐσίαν, εἶτα κίνησιν τοῦτο καθ’ ὃ ζωὴν ὁρᾷ, εἶτα στάσιν τὸ πάντῃ ὡσαύτως | |
| 20 | καὶ ἀδιαστάτως—πάντα ἰδὼν οὗτος εἶδεν αἰῶνα ζωὴν μένουσαν ἐν τῷ αὐτῷ, ἀεὶ παρὸν τὸ πᾶν ἔχουσαν, ἀλλ’ οὐ νῦν μὲν τόδε, αὖθις δὲ ἕτερον, ἀλλ’ ἅμα πάντα, οἷον ἐν σημείῳ ὁμοῦ πάντων ὄντων καὶ οὔ‐ ποτε εἰς ῥεῦσιν προϊόντων. ἡ τοίνυν τοῦ ὄντος παντελὴς οὐσία καὶ ὅλη, τοῦτο ἂν εἴη αἰών· αἰὼν γὰρ ἀπὸ τοῦ ἀεὶ ὄντος ὠνόμασται. εἰ δὲ | |
| 25 | μὴ ἀφίσταιτό τις αὐτοῦ τῆς θέας, ἀλλὰ συνὼν εἴη τῆς φύσεως ἀγασ‐ θεὶς καὶ δυνατὸς τοῦτο πράττειν ἀτρύτῳ φύσει, δραμὼν καὶ αὐτὸς εἰς αἰῶνα ἔσται οὐκ ἀποκλίνων οὐδαμῇ, ἵν’ ᾖ ὅμοιος καὶ αἰώνιος τῷ ἐν | |
| αὐτῷ αἰῶνι τὸν αἰῶνα καὶ τὸ αἰώνιον θεώμενος. εἰ οὖν τὸ οὕτως ἔχον αἰώνιον, τὸ μὴ ἀποκλῖνον εἰς ἑτέραν φύσιν κατὰ μηδέν, ζωὴν ἔχον, ἣν | 146 | |
| 30 | ἔχει πᾶσαν ἤδη, εἴη ἂν ἀίδιον, ἀιδιότης δὲ ἡ τοιαύτη κατάστασις τοῦ ὑποκειμένου ἐξ αὐτοῦ οὖσα καὶ ἐν αὐτῷ, αἰὼν δὲ τὸ ὑποκείμενον μετὰ τῆς τοιαύτης καταστάσεως ἐμφαινομένης. ἡ δὲ τοῦ αἰῶνος φύσις παγ‐ κάλη καὶ ἀίδιος περὶ τὸ ἓν καὶ ἀπ’ ἐκείνου καὶ πρὸς ἐκεῖνο καὶ ζῶσα κατ’ ἐκεῖνο καὶ ἐν ἐκείνῳ. καὶ εἴρηται τοῦτο, οἶμαι, τῷ Πλάτωνι | |
| 35 | καλῶς καὶ βαθείᾳ τῇ γνώμῃ. οὐκ ἄρα διαστήσεις τὸν αἰῶνα οὐδὲ ἐξ‐ ελίξεις οὐδὲ παρατενεῖς· ὅταν γὰρ τὸ ἀεὶ [λ]έγωμεν περὶ τοῦ αἰῶνος, ἕνεκα τῆς σαφηνείας τὸν λόγον ποιούμεθα. ἐπεὶ τό γε ἀεὶ οὐ κυρίως κατὰ τοῦ αἰῶνος λέγοιτο, ἀλλὰ ληφθὲν εἰς δήλωσιν τοῦ ἀφθάρτου πλανᾷ τὴν ψυχὴν ὡς εἰς ἔκβασιν εἰρημένον τοῦ πλείονος. βέλτιον οὖν | |
| 40 | οὐκ ἀεὶ ὂν τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ μόνον ὂν λέγειν. πᾶν οὖν καὶ ὂν καὶ κατὰ πᾶν ἀνενδεὲς καὶ οὐ ταύτῃ μὲν πλῆρες, ἄλλῃ δ’ ἐλλεῖπον ἡ τοῦ αἰῶνος φύσις ἐστί. Τοιαύτην μὲν οὖν περὶ τοῦ αἰῶνος οἱ παρ’ Ἕλλησι φιλοσοφήσαντες ἔσχον διάνοιαν. τὸν δὲ χρόνον οὔτε τὴν σύμπασαν ἔφασαν κίνησιν | |
| 45 | οὔτε τὴν τοῦ παντὸς οὔτε τὸ κινούμενον· εἰ γὰρ μὴ κίνησις τῆς σφαί‐ ρας ὁ χρόνος, σχολῇ γε ἂν ἡ σφαῖρα αὐτή. λέγοις δ’ ἂν περὶ αὐτοῦ ὧδέ πως· ὡς πρότερον, πρὶν τὸ πρότερον δὴ τοῦτο γεννηθῆναι, ἐν τῷ ὄντι ἀνεπαύετο χρόνος· φύσεως δὲ πολυπράγμονος καὶ ἄρχειν αὐτῆς βουλομένης καὶ εἶναι αὐτῆς καὶ τὸ πλέον τοῦ παρόντος ζητεῖν ἑλο‐ | |
41(50) | μένης, ἐκινήθη μὲν καὶ αὐτή, ἐκινήθη δὲ καὶ αὐτός, καὶ εἰς τὸ ἔπειτα ἀεὶ καὶ τὸ ὕστερον κινούμενοι, μῆκός τι τῆς πορείας ποιησάμενοι, αἰῶνος εἰκόνα τὸν χρόνον εἰργασάμεθα. ψυχὴ γὰρ ἀθρόον μὲν τὸ ὂν ὁρῶσα ἐν αἰῶνί ἐστιν, ἐξελίττουσα δὲ τὴν τοῦ ὄντος φύσιν, ὥσπερ ἐξ ἡσύχου σπέρματος, ἐχρόνωσεν οἷον αὐτήν, ἀντὶ τοῦ αἰῶνος χρόνον | |
| 55 | ποιήσασα, καὶ κόσμον δημιουργήσασα αἰσθητὸν μιμήσει τοῦ νοητοῦ, κινούμενον κίνησιν οὐ τὴν ἐκεῖ, ὁμοίαν δὲ καὶ ἐθέλουσαν εἰκόνα ἐκείνης εἶναι, τὰς τοῦ χρόνου διεξόδους πάσας ἐν ἑαυτῇ περιέλαβεν· τὴν γὰρ ἐνέργειαν αὐτῆς παρεχομένη ἄλλην μετ’ ἄλλην, εἶθ’ ἑτέραν πάλιν ἐφεξῆς, ἐγέννα τε μετὰ τῆς ἐνεργείας τὸ ἐφεξῆς καὶ συμπροῄει | |
| 60 | μετὰ δια[νο]ίας ἑτέρας μετὰ τὴν πρώτην. διάστασις οὖν ζωῆς χρόνον εἶχε καὶ τὸ πρόσω ἀεὶ τῆς ζωῆς [χρόνον ἔχει ἀεὶ] καὶ ἡ παρελθοῦσα | |
| ζωὴ χρόνον ἔχει παρεληλυθότα. εἰ οὖν χρόνον τις λέγοι [ψυχῆς ἐν κινήσει μετ]αβατικῇ βίον ἐξ ἄλλου εἰς ἄλλον, δοκεῖ τι λέγειν· εἰ γὰρ αἰών ἐστι ζωὴ ἐν [στάσει καὶ τῷ αὐτῷ ὡσα]ύτως, εἰκόνα δὲ δεῖ τοῦ | 147 | |
| 65 | αἰῶνος τὸν χρόνον εἶναι, ἀντὶ μὲν κινήσεως νοερᾶς ψυχῆς τινος μέ‐ ρους κινήσεως μέτρον τὸν χρόνον οἰητέον, ἀντὶ δὲ ταυτότητος καὶ τοῦ ὡσαύτως καὶ μένοντος τὸ μὴ μένον ἐν ταὐτῷ, ἄλλο δὲ καὶ ἄλλο ἐνερ‐ γοῦν λογιστέον τὸν χρόνον, ἀντὶ δὲ ἀδιαστάτου καὶ ἑνὸς εἴδωλον τοῦτο τὸ ἐν συνεχείᾳ ἕν, ἀντὶ δὲ ἀπείρου καὶ ὅλου τὸ εἰς ἄπειρον | |
| 70 | πρὸς τὸ ἐφεξῆς ἀεί, ἀντὶ δὲ ἀθρόου τὸ κατὰ μέρος ἐσόμενον. δεῖ δὲ οὐκ ἔξωθεν τῆς ψυχῆς λαμβάνειν τὸν χρόνον, οὐδὲ τὸν αἰῶνα ἐκεῖ ἔξω τοῦ ὄντος, οὐδὲ παρακολούθημα οὐδ’ ὕστερον, ἀλλ’ ἐνορώμενον καὶ ἐνόντα καὶ συνόντα, ὥσπερ κἀκεῖ αἰών. Ἀρχὴ οὖν χρονικῆς κινήσεως ψυχὴ τοῦ ὄντος τῇ πολυπραγμοσύνῃ | |
| 75 | ἐκστᾶσα καὶ ἑαυτὴν πρῶτον ἰδοῦσα καὶ οἷον μετρήσασα καὶ χρόνον ἐξ ἑαυτῆς ἀπογεννήσασα. εἰ οὖν ὑποθοίμεθα μηκέτι ἐνεργοῦσαν, ἀλλὰ παυσαμένην ταύτην τὴν ἐνέργειαν καὶ τὴν ἐνεργοῦσαν ψυχὴν ἐπιστρα‐ φεῖσαν πρὸς τὸν αἰῶνα, πέπαυται πάντως [τὸ χρο]νικὸν μέτρον, ἀνα‐ λυθείσης τῆς κινηθείσης καὶ κινησάσης ψυχῆς εἰς τὸν τοῦ αἰῶνος | |
| 80 | βυθόν, οὐχ ὅτι με[ταπ]εσεῖν δεῖ ταύτην εἰς ἑτέραν φύσιν ἀντὶ τῆς ψυχῆς νοητήν, ἀλλ’ ὅτι τὸ ἁρμοσθὲν πρὸς ὃ ἥρμοσε, φημὶ [δὴ] τὸν νοῦν, τῇ κοινωνίᾳ τῆς νοερᾶς φύσεως αἰώνιον ἐγεγόνει. ὁ μὲν γὰρ αἰὼν οἷον πρωτότυπον μὴ παράδειγμα, τὸ δὲ αἰώνιον δεύτερον ἐκεῖνο καὶ ἐν μετοχῇ τούτου λεγόμενον, ὥσπερ τὸ προαιώνιον πρὸ τοῦ | |
| 85 | αἰῶνός ἐστιν ἑστηκός. Ταῦτά σοι ἐκ τῶν Πλωτινείων ἀδύτων ἠρανισάμην ἐς ὅσον οἷόν τε μετὰ τοῦ σαφοῦς ἐξαγγείλας. | |
42(1t) | Τοῦ αὐτοῦ ἀλληγορία τοῦ ‘οἱ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ καθήμενοι ἠγορόωντο‘ | |
| 2 | Τοῦτο μάλιστα ῥητορικὸν ἐγὼ καὶ τεχνικὸν τίθεμαι, τὸ τὰς ἀπόρους | |
| τῶν ὑποθέσεων εὐπορωτέρας εἰς λόγων ἀποτελεῖν γέννησιν· οὐ γὰρ θαυμάζομεν τὸν ἐκ πηγῆς δι’ ἀμάρας ὕδωρ ὀχετηγοῦντα, ἀλλὰ τὸν ἐξ | 148 | |
| 5 | ἀποτόμου πέτρας ἐκθλίψαντα νάματα. ἔστι δὲ καὶ ἄλλο εἶδος τεχνικοῦ λόγου, μεταβολῆς ἔχον ποιότητα, ὥσπερ εἴ τις ἁλμυρὰ ὕδατα ἐργά‐ σαιτο πότιμα. ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἐπὶ τῶν πραγμάτων ἐθαυματούργει Μωσῆς, ἡμῖν δὲ ὁ λόγος ἰσχύει πρὸς τὴν μετάστασιν, ὅσαπερ τὸ ξύλον ἐκεῖνο πρὸς τὴν μετάθεσιν. καὶ σοφὸς οὐχ ὁ τὰ θεῖα κατὰ τὴν αὐτῶν | |
| 10 | φύσιν ὑψ〈ηλ〉ολογούμενος, ἀλλ’ ὃς καὶ τὰ ἐναντίως ἔχοντα εἰς θειοτέ‐ ραν ἰδέαν μεταποιεῖ· οἶδα γὰρ ὡς οὐ τοσοῦτον τὰ Μυσῶν καὶ Φρυγῶν διέστηκεν, ὅσονπερ ὁ Ἑλληνικὸς καὶ ψευδὴς λόγος καὶ ὁ ἡμέτερός τε καὶ ἀληθής. εἰ δέ τις τὸ παρ’ ἐκείνοις ἁλμυρὸν καὶ πικρὸν εἰς τὴν τοῦ ἡμετέρου λόγου μετασκευάζει γλυκύτητα, οὗτος ἐμοὶ σοφὸς καὶ σοφῶν | |
| 15 | ὁ κάλλιστος. Ἵν’ οὖν καὶ τὴν περὶ τούτων ἔχητε τέχνην, βραχύν τινα μῦθον Ἑλληνικὸν καὶ πάντῃ τοῖς ἡμετέροις λόγοις ἀπᾴδοντα εἰς τὴν θειοτέ‐ ραν ἰδέαν μεταποιήσωμεν. ὁ δὲ τοῦ μύθου πατὴρ καὶ ὁ τῶν ἄλλων γεννήτωρ ποιητὴς Ὅμηρος. ἐκείνῳ γὰρ οὕτω δόξαν πεποίηνται οἱ θεοὶ | |
| 20 | παρακαθήμενοι τῷ Διὶ ἐν ἐδάφει χρυσῷ καὶ προσδιαλεγόμενοι τούτῳ καὶ οἷον συνευωχούμενοι καὶ τὰ μὲν πρὸς ἀλλήλους, τὰ δὲ πρὸς ἐκεῖ‐ νον φιλοφρονούμενοι καὶ αὖθις παρ’ ἐκείνῳ τὰς δεξιώσεις λαμβάνον‐ τες, καί τις παρ’ αὐτοῖς Ἥβη τὸ νέκταρ οἰνοχοοῦσα ἐπιδεξίως ἅμα καὶ ἀσφαλῶς, οἱ δὲ ὁμοῦ τε τοῦ ἀθανάτου πεπλήρωνται πόματος καὶ | |
| 25 | τὴν Τροίαν ὁρῶσι κακῶς ὑπὸ τῶν Ἀχαιῶν πάσχουσαν. Πρῶτον μὲν οὖν ὁ σύμπας λόγος ἐκτετραγῴδηται καὶ καταμεμύθευ‐ ται, ὅτι μὴ μεγαλοπρεπῶς μηδὲ ὑψηλῶς τῷ ποιητῇ ἡ τῶν θεῶν συνου‐ σία πεποίηται· θοίνη γὰρ τὸ πᾶν καὶ μέθη καὶ ἀκρασία. ἀλλ’ ὅ γε τεχνικὸς λόγος δύναιτ’ ἂν ὁπόσα καὶ βούλοιτο. διὰ ταῦτα οὐδ’ ἂν | |
| 30 | ἡμεῖς ἀπορήσαιμεν λόγων τὸ τῆς ποιήσεως μυθῶδες μετατιθέντων καὶ ἀλληγορούντων τὸ πεπλασμένον εἰς τὴν ἀλήθειαν. Αὐτίκα τὸ τοῦ Ζηνὸς ὄνομα εὐφυῶς τῷ ποιητῇ πέπλασται καὶ ἑτοίμως ἔχει πρὸς ἀλληγορίαν ἀφορμῶν· παρῆκται γὰρ ἀπὸ τῆς ζωῆς· ζωὴ δὲ καὶ ταμίας ζωῆς τίς ἂν εἴη ἄλλος ἢ ὁ ἐπὶ πᾶσι θεὸς ὁ ἐν τοῖς | |
| 35 | εὐαγγελίοις εἰρηκὼς ‘ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή‘; ὑπεροχικὴν μὲν οὗτος καὶ τὴν οὐσίαν καὶ τὴν ζωὴν εἴληχε, καὶ οὐδεὶς αὐτῷ πεπλησία‐ κεν ἢ πλησιάσει ποτέ. ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ δημιουργός ἐστι, παράγων κατὰ | |
| λόγους καὶ μέτρα προόδων, ὥσπερ αὐτὸς οἶδε, τὰ ποιήματα, διὰ ταῦτα οὐκ ἀποξενοῖ τῆς πρώτης αἰτίας, ἀλλὰ συμβιβάζει πρὸς ἑαυτὸν | 149 | |
| 40 | καὶ ἀνάγει καὶ κοινωνοὺς τῶν θαυμασίων [αὐτοῦ ποιεῖται. ἡ τ]οίνυν κοινωνία ὧν ἐκεῖνος ἔχει ὑπερφυῶν καλῶν καὶ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν κοινωνούντων [.............] αἰτίαν, οὐκ ἂν ἄλλο εἴη ἢ συνουσία καὶ συνδιάλεξις· φωνὴν μὲν γὰρ οὐ προΐεται [..............] κεχαρακτήρι‐ σται παρ’ αὐτοῖς λόγος· ψυχὴ γὰρ ταύτης ἐδέησεν, ἵν’ ἐκφήνειε τὰ | |
| 45 | βουλεύματα, ὁ δὲ παντέλειος νοῦς οὐ δεῖταί τινος πρὸς τὴν ἔκφρασιν ὧν ἔχει δυνάμεων. διὰ ταῦτα τῷ διαλεκτικῷ μὲν χαρακτῆρι οὐ κέχρηται, διαδόσιμον δὲ ἀρρήτως ποιεῖται τὴν δύναμιν. Ἀλλὰ τίνες οἱ τῷ ζωηρρύτῳ λόγῳ παρακαθήμενοί τε καὶ προσαν‐ έχοντες καὶ ἐκ τοῦ σύνεγγυς τοὺς διαλόγους ποιούμενοι; τίνες ἄλλοι ἢ | |
42(50) | οἱ πρώτως καὶ ἀμέσως τὴν τοῦ εἶναι πρόοδον εἰληχότες, εἴτε Χερουβὶμ βούλοιτό τις τούτους καλεῖν εἴτε δυνάμεις εἴτε τινὰς ἀρχάς τε καὶ ἐξουσίας εἴτε ‘λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν βασιλείαν‘, οἷς ὥσπερ δὴ τῶν ἄλλων αὐ‐ τοῦ θαυμασίων ὑπερφυῶς κοινωνεῖ, οὕτω δὴ καὶ τοῦ ὀνόματος; οὐ | |
| 55 | γὰρ βασκαίνει ὁ θεὸς τοῖς βουλομένοις τοῖς μεγαλείοις ἐκείνου χα‐ ρακτηρίζεσθαι· εἰ γὰρ ἀνθρώποις τοῦτο δίδωσι τοὔνομα, καὶ θεοὺς εἶναι βούλεται τοὺς ἐπικήρους καὶ ὠκυμόρους καὶ προσονειδίζει μὴ αἰ‐ σθανομένους τῆς δωρεᾶς, ἀλλ’ ἀποθνῄσκουσι δίκην ἀνθρώπων καὶ τῶν οὐρανίων ἁψίδων ἀπολισθαίνουσι, πῶς ἂν τούτου βασκήνειε ταῖς περὶ | |
| 60 | αὐτὸν φύσεσι; καὶ διὰ ταῦτα ἡ σεραφικὴ καὶ ἀρχαγγελικὴ καὶ ἀγγε‐ λικὴ σύμπασα φύσις, καὶ εἴ τις ἄλλη ὠνομασμένη ἢ ἀκατονόμαστός ἐστι τάξις, ἐν τῷ καλῷ ἑστηκυῖα, τῷ μεγάλῳ θεῷ παρακάθηται καὶ καινοπρεπῆ τινα πρὸς αὐτὸν τὴν ὁμιλίαν ποιεῖται, τὰ μὲν ἀναφέροντες τὴν διακονίαν ὧν διῳκήσαντο, τὰ δὲ παρ’ ἐκείνου προνοητικὴν λαμβά‐ | |
| 65 | νοντες δύναμιν. Ὁποῖον δὲ καὶ τὸ ὑποδεξάμενον τούτους χρυσοῦν ὡς ἀληθῶς δάπε‐ δον; τοῦτο δέ τις εἴτε βούλοιτο τὸν ἐξώτατον καλεῖν οὐρανὸν εἴτε πᾶ‐ σαν τὴν αἰθέριον οὐσίαν καὶ φύσιν εἴτε τὴν νοερὰν αὐτῶν περιοχὴν εἴτε τι ἄλλο τῶν μεγαλοπρεπῶν καὶ θείων, οὐ διαφέρομαι, ὅτι τὰ θεῖα | |
| 70 | ἀπέχει μὲν τῶν ἐνταῦθα καλῶν, εἰς δὲ νόησιν λαμβανόμενα ἐμφέρειάν τινα τῆς οἰκείας οὐσίας ἀπὸ τῶν παρ’ ἡμῖν θαυμαζομένων δίδωσι. διὰ | |
| ταῦτα χρυσῷ εἴκασται ἡ ἀνέχουσα τούτους δύναμις. Ἐπεὶ δὲ τὸ κάλλιστον τῶν ὄντων ἡ πρὸς θεὸν ὁμιλία ἐστὶ καὶ ἡ τοῦ νοῦ πρὸς ἐκεῖνον διάδοσις, ἧς αἱ θεῖαι φύσεις καθαρῶς ἀπολαύουσι, | 150 | |
| 75 | διὰ ταῦτα πανδαισίᾳ τῷ ποιητῇ ἡ ὁμιλία ἀπείκασται. εὐωχίας δέ, καὶ μάλιστ πανδήμου, γνωρίσματα ψυκτῆρες καὶ κρατῆρες καὶ φιάλαι καὶ πρόχοοι καὶ ὑδρορρόαι, κύλικές τε καὶ εἴ τι ἄλλο Θηρίκλειον ἔκπωμα καὶ ἡ ἑτέρα τῆς τοσαύτης κατασκευῆς ἰδέα. ἀλλ’ ὄντως τὴν ποικιλίαν τῆς θοίνης παρωσάμενος, ἐπειδὴ καὶ ἁπλοῦν καὶ θεῖον τὸ | |
| 80 | εὐωχούμενον, τὴν Ἥβην αὐτοῖς παραλαμβάνει κιρνῶσαν τὸ νέκταρ καὶ μεθύουσαν, ἵν’ οὕτως εἴπω, τοὺς δαιτυμόνας. Ἀλλὰ τίς ἡ Ἥβη; καί μοι μικρὸν ἀνάσχοισθε πόρρωθέν τι περὶ τούτων προδιοικουμένῳ. δύο τούτω παρὰ τῷ ἐπιστημονικῷ λόγῳ ἐστίν, οὐσία καὶ γένεσις· ἀλλ’ ἡ μὲν ἕστηκεν, ἡ δὲ πρόεισιν, οὐκ ἐπανακυ‐ | |
| 85 | κλοῦσα οὐδ’ ἐπανακάμπτουσα, ἀλλὰ κατ’ εὐθὺ ῥέουσα· διὰ ταῦτα ὠκύμορός τέ ἐστι καὶ ἐφ’ ἑαυτῇ περιγράφεται· τῆς δὲ ἡ οὐσία ἀθάνα‐ τος καὶ πλέον τούτου καὶ ἀμετάβλητος, οὐχ ἡβῶσα, οὐκ αὔξουσα, οὐκ ἀπορρέουσα, ἀλλ’ ἐφ’ ἑαυτῆς ἑστηκυῖα ἄτερ πάσης μεταβολῆς καὶ κινήσεως. ἐπεὶ οὖν τοῦτο προὐθέμεθα, τὴν προδιοίκησιν τῷ λόγῳ | |
| 90 | προσεφαρμόσωμεν· ἡ περὶ θεὸν ἀσώματος φύσις οὔτε διὰ γενέσεως εἰς τὸ εἶναι ἐλήλυθεν οὔτε γένεσιν ἔχει διοικοῦσαν, ἀλλ’ οὐσία τίς ἐστι καθαρὰ καὶ ἀμετάθετος. ἵν’ οὖν αὐτῷ τὸ ἀναυξές τε καὶ ἀγήρων, μᾶλ‐ λον δὲ τὸ ἀκμαῖον καὶ ἔντονον, ὁ λόγος προσμαρτυρήσῃ, τὴν Ἥβην εἰς τὴν οἰνοχοείαν παρέλαβεν. ἔστι δὲ αὕτη τῶν παρ’ ἡμῖν ἡλικιῶν ἡ | |
| 95 | χαριεστάτη καὶ ὄντως νεανικωτάτη καὶ εὔχαρις, οἵα δὴ κἀκείνη ἡ φύ‐ σις ἐστίν, ἡβῶσα ὡς ἀληθῶς τὸν αἰῶνα πάντα καὶ ἐμφορουμένη μὲν τοῦ νέκταρος, κόρον δὲ οὐδέποτε ἔχει· τὸ γὰρ προσειλημμένον ὁμοῦ τε τὴν προλαβοῦσαν δίψαν σβέννυσι καὶ ἑτέραν θερμοτέραν ἐνίησι. Καταλλήλως οὖν τῷ ποιητῇ ἡ Ἥβη τὸ νέκταρ οἰνοχοεῖ τοῖς θεοῖς· | |
42(100) | πῶς γὰρ ἂν τὴν τῶν παντελείων ἀγαθῶν ἐχώρησαν ἀποπλήρωσιν, εἰ μὴ ὡς ἀληθῶς ἥβασκον, εὐτονωτάτην τὴν δύναμιν πρὸς τὴν μέθεξιν ἔχοντες; τὸ γὰρ νέκταρ ἡ τῶν θειοτέρων ἐστὶ καὶ ὑπερφυῶν καὶ μεγα‐ λείων μετάληψις· νέκταρ ὡς ἀληθῶς ἡ τῶν τριῶν προσώπων ἕνωσις καὶ διάκρισις, ὁ τῆς προνοίας λόγος, ὁ τῆς κρίσεως, ὧν ἀεὶ κατα‐ | |
| 105 | τρυφῶσιν ὅσαι περὶ τὸ θεῖον φύσεις ἑστήκασι, μᾶλλον δὲ ὅσαι τῷ θείῳ προσκάθηνται, ἐπαναπαυόμεναι τοῖς ἐκεῖσε κλιντῆρσιν ἢ θρόνοις ἢ βασιλικοῖς σκίμποσιν. ἀλλὰ ‘δειδέχατ’ ἀλλήλουσ‘· τοιαύτη γὰρ ἡ τῶν | |
| θείων φιλοφροσύνη· οὐ γὰρ μόνον τὰ μείζονα τῶν θαυμασίων τοῖς ὑφειμένοις καταδιδόασιν, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὰ ἐλάττονα πρὸς ἐκεῖ‐ | 151 | |
| 110 | νον ἐπιστρεφόμενα [..........] τὴν ἐπιστροφὴν τίθενται. Καὶ τί καινόν, ὅπου γε καὶ ἡμεῖς ἀντιδιδόαμεν τῷ θεῷ ὧν πα[.........]νομέν τε καὶ ἔχομεν; τίνα ταῦτα; θυσίαν καθαράν, πνεῦμα κατανύξεως συντετριμ[μένον, ἐπι]θυμίαν κεκολασμένην, θυμὸν ἐγκε‐ χαλινωμένον τῷ λόγῳ, τὴν πρακτικὴν ἅπασαν συντονίαν καὶ κακοπά‐ | |
| 115 | θειαν. οὕτως ἐκεῖνοι ‘δείδεχατ’ ἀλλήλους Τρῴων πόλιν εἰσορόωντεσ‘. ἡμεῖς μὲν γὰρ οὐκ ἄν ποτε δυνηθείημεν ὁμοῦ τε προσανέχειν θεῷ καὶ τῶν τῇδε ἔχεσθαι· οὐ γάρ ἐσμεν ἀκριβὴς νοῦς, ἀλλ’ ὁ ἐν σώματι, διὰ ταῦτα καὶ μεμερίσμεθα· καὶ τοῖς μὲν ἄνω προσκείμενοι τῶν κάτω ἐπι‐ λελήσμεθα, τῶν δὲ καθ’ ἡμᾶς ἐχόμενοι τῶν ὑπὲρ ἡμᾶς ἀφεστήκαμεν. | |
| 120 | ἐκείνοις δὲ ἡ ἐφ’ ἑκάτερα ῥοπὴ ὁμοῦ πάρεστιν· οἰκονομεῖν μὲν γὰρ τὰ τῇδε λαχόντες παρὰ θεοῦ, ὁμοῦ τε τὰ τῇδε ἐπιτροπεύουσι καὶ τῶν θείων οὐ διακέκρινται. Φιλοσόφως τοιγαροῦν τῷ ποιητῇ τοῦτο νενόηται· ὅθεν εἰσάγει τοὺς εὐωχουμένους θεῷ, ὁμοῦ τε τοῦ νέκταρος ἀπολαύοντας καὶ τὴν Τροίαν | |
| 125 | προνοητικῶς περιέποντας· ἡ γὰρ πόλις αὕτη ἀντὶ τῆς ἐπὶ γῆς συμ‐ πάσης πολιτείας τῷ ποιητῇ εἴληπται· Τροία γὰρ ἀτεχνῶς ἡ κοσμικὴ αὕτη κατάστασις πέφυκε, τοῦ μὲν νοητοῦ κάλλους καταφρονήσασα, τὸ δ’ αἰσθητὸν καὶ περιλεσχήνευτον τῆς Ἑλένης ἁρπάσασα, ὅπερ ἐστὶ τὸ γοητεῦον καὶ ἐπιποίητον, εἶτα ὑπὲρ τούτου ἀραμένη πόλεμον, ἐφ’ ᾧ | |
| 130 | περιῃρέθη μὲν τὸ τεῖχος, καθῃρέθη δὲ τὸ ἀξίωμα, αἰχμάλωτός τε καὶ δορυάλωτος γέγονε, τοῦ Ἕκτορος προαναιρεθέντος αὐτῆς, ἤτοι τοῦ ἐχέτορος νοῦ, ᾧ δὴ συναπῆλθεν ἀπολλυμένῳ καὶ παντελῶς κατηδάφι‐ σται. εἷλε δὲ αὐτὴν οὐδὲν οὕτως ἄλλο ὡς ὁ δούρειος ἵππος, τὸ θυμι‐ κὸν καὶ χρεμετιστικὸν μέρος καὶ ὄντως ἄλογον, ὃν νυκτὸς εἰσάγουσιν | |
| 135 | οἱ καθήμενοι τῇ ἡμετέρᾳ πόλει καὶ πανευδαίμονι, ὁπότε τῇ τῶν παθῶν ἀχλύι συγκαλυπτόμεθα· τότε γὰρ οἱ πολέμιοι ἡμῖν δαίμονες ἐπιχειροῦσι ταῖς καθ’ ἡμῶν μηχαναῖς. Οὗτος ὁ μῦθος, αὕτη τοῦ ψεύδους πρὸς τὴν ἀλήθειαν μεταποίησις, ἣν ὑμεῖς πρὸς τὰς καθ’ ἕκαστον ἀλληγορίας προχειριζόμενοι, ῥᾷστον | |
| 140 | ἂν οὐ τῷ ποτίμῳ μόνον λόγῳ τοὺς ἁλμυροὺς ἀποκλύσαιτε, ἀλλὰ καὶ | |
| τοὺς ἁλμυροὺς ποτίμους ποιήσαιτε. | 152 | |
43(1t) | Τοῦ αὐτοῦ ἀλληγορία εἰς τὸν Τάνταλον | |
| 2 | Πάλιν ἡμᾶς ἐπὶ τὰς ποιητικὰς θύρας ἀνθέλκετε, ἀφ’ ὧν μόλις ἐπὶ τὴν φιλόσοφον αὔλειον ἀνειλκύσμεθα. ἐγὼ δὲ κἂν ἀπώκνησα πρὸς τὴν τοιαύτην παλινῳδίαν, εἰ μὴ τὸ προβεβλημένον παρ’ ὑμῶν κρείττονος | |
| 5 | ἐδεῖτο τῆς ἐπισκέψεως· ἐπὶ γυμνὸν μὲν γὰρ τὸν μῦθον οὐκ ἄν ποτε αὐτὸς ἀφίξομαι ἑκών. εἰ δέ τις αὐτῷ κρείττων τοῦ φαινομένου ὑπο‐ κάθηται ἔννοια, δεῆσάν ποτε κατιέναι ἀπὸ τοῦ τῆς φιλοσοφίας ὕψους, ἐφήσω τῇ γλώττῃ ὥσπερ ῥεύματι πρὸς τὸ κάταντες φερομένῳ. δεῖ γὰρ τὸν φιλόσοφον μὴ ἀεί ποτε ἀτρύτως ἔχειν πρὸς τὰς τῶν ὄντων ἐπ‐ | |
| 10 | οψίας, ἀλλὰ καὶ φιλόμυθον εἶναί ποτε καὶ σπουδάζειν περὶ τὰ παίγ‐ νια· παιδιὰ δὲ τῷ φιλοσόφῳ μῦθος καὶ λέξις ἐπιτερπὴς καὶ ἱστορία ἢ διαχέουσα τὴν ψυχὴν ἢ συστέλλουσα. Παίξωμεν οὖν καὶ ἡμεῖς, εἰ δοκεῖ, περὶ τὸν ἐκ Διὸς φύντα Τάνταλον καὶ θεασώμεθα τοῦτον τῷ λόγῳ, ὅπως ποτὲ τῷ ἀέρι τὸν πάντα χρόνον | |
| 15 | περιποτώμενος δειμαίνει μὲν τὸν ὑπερτέλλοντα πέτρον, ὅστις ἀδαμαν‐ τίνοις ὥσπερ καλωδίοις ἀπῃωρημένος καὶ μικρόν τι τῆς ἐκείνου ὑπερ‐ ανέχων κορυφῆς, φοβεῖ μὲν τῷ μέλλειν κατιέναι, οὐ κάτεισι δέ· ὁ δὲ τῷ φόβῳ κυμαίνεται καὶ ταύτην δίδωσι δίκην τῆς ἀκολάστου γλώττης καὶ ξύγκλυδος. | |
| 20 | Πρὶν ἢ δὲ τὰ περὶ τοῦ παιδὸς ἐξετάσαι, τὸν τούτου πατέρα κατα‐ νοήσωμεν, ὅστις ἐστὶν ὁ Ζεύς. ἐμοὶ δὲ τοῦτο δοκεῖ σπουδῆς ἄξιον, πῶς ἀμφίβολον αὐτῷ τὴν γονὴν ὁ τοῦ δράματος ὑποκριτὴς προσμαρ‐ τύρεται· ‘Διὸσ‘ γάρ φησι ‘πεφυκώς, ὡς λέγουσι, Τάνταλοσ‘. ἀλλ’ ἐπειδὴ | |
| πλάτος ὑπανοιγόμενον τῶν θεωρημάτων ὁρῶ, δοκεῖ μοι ὥσπερ τελετῇ | 153 | |
| 25 | τινι τῷ λόγῳ προσέρχεσθαι· αἱ γὰρ τελεταὶ σωματικὰ τούτων τὰ πα‐ ραπετάσματα, ἢν δὲ εἴσω τῶν ἀδύτων χωρήση τις, φῶς ἐκεῖ καθαρὸν καὶ ἀπογύμνωσις τῶν αἰσθητῶν. τὸν Δία τοίνυν οἱ Ἕλληνες ἄλλος ἄλ‐ λαις ἐννοίαις κατεμερίσαντο· οἱ μὲν γὰρ τὸν τοῦ παντὸς τοῦτον ὑπο‐ νοοῦσι δημιουργόν, ὃν δὴ διὰ τοῦτο καὶ Ζῆνα καὶ Δία προσηγορεύκα‐ | |
| 30 | σιν, ἐκεῖνο μὲν ὡς ζωῆς τοῖς οὖσι χορηγόν, τοῦτο δὲ ὡς αἰτίαν τινὰ διὰ πάντων τῶν ὄντων φοιτήσασαν, ὃν δὴ καὶ τρίτον ποιοῦσιν ἀπὸ τοῦ ἑνός. ἓν γάρ φασι τὸ ἐκ τῶν πάντων καὶ πρὸ τῶν πάντων, μεθ’ ὃ ἰδέας καὶ ἐφεξῆς τὸν δημιουργόν· τοῦτον γὰρ ἀμέσως προσάγουσι τοῖς ποιήμασιν. οἱ δέ τινες ταύτην μὲν τὴν αἰτίαν ἀπέγνωσαν, φαινομένῃ | |
| 35 | δέ τινι φύσει τὴν προσηγορίαν ταύτην ἐπιφημίζουσιν, ἥτις δὴ ὁ δεύτε‐ ρος πλάνης ἐστί, Ζεὺς τοῖς ἀστρολόγοις ὀνομαζόμενος, ὅτι τοῦ ὑπερ‐ κειμένου τοῦτον φθαρτικοῦ τυγχάνοντος ταῖς γενέσεσιν, οὗτος οἷς ἂν ἁλῷ σχηματιζόμενος ἢ ὑφαιρεῖταί τι τῶν κακιόνων ἢ προστίθησι τὰ καλλίονα. τοιαύτη μὲν καὶ ἡ δευτέρα δόξα περὶ τοῦ Διὸς τοῖς | |
| 40 | Ἕλλησιν. ἡ δὲ τρίτη ἱστορικωτέρα ἴσως καὶ ἀληθεστέρα· αὐτόν τε γὰρ καὶ τὸν τούτου πατέρα τὸν Κρόνον ὁμόθεν ἀπὸ Κρήτης γεννῶσι, καὶ τὸν μὲν οὐκ ἴσασιν ὅποι γῆς κατορώρυκται, τοῦ δὲ τὸν ἐπὶ τῷ τάφῳ δεικνύουσι κολωνόν. εἶτα τὴν θνητὴν φύσιν ὑπεραναβάντας ἀγ‐ χισπόρους ποιοῦσι τῆς οὐσίας τοῦ κρείττονος καὶ πρὸς τὸ τῆς θειότη‐ | |
| 45 | τος εἶδος μεταβιβάζουσι. τούτῳ δὴ τῷ λόγῳ καὶ Ἑρμῆς προστίθεται ὁ Τρισμέγιστος· τἆλλα γὰρ θεωρῶν τοὺς μύθους τοῦτον δὴ μόνον γυμ‐ νὸν ἐξεδέξατο καὶ πρὸς τὴν ἐκείνου μίμησιν τὸν ἑαυτοῦ παῖδα διερεθί‐ | |
| ζει τὸν Τάτ. Ἡμῖν οὖν, εἰ πρὸς τὴν ἱστορίαν τὸν μῦθον μεταχειριζοίμεθα, οὐδὲν | 154 | |
43(50) | μέγα ἔσται σωματικὰς γενέσεις τοῦ Ταντάλου συνειληχόσιν· ἀλλ’ οὐδ’ εἰ πρὸς τὰ ἄστρα τὸν λόγον ἀνατείνοιμεν, ἄξιόν τι τῆς φιλοσόφου σπουδάσομεν σκέψεως· τὰ γὰρ ἐκ τῶν μαθημάτων οὐχ ὑπάρξεις, ἀλλὰ σχήματα καὶ ποιότητες. λεγέσθω τοίνυν παρ’ ἡμῶν Ζεὺς ὁ χορηγὸς ζωῆς τοῖς ὅλοις θεός, Τάνταλος δὲ τὸ αἰθέριον πῦρ· τέταται γὰρ δι’ | |
| 55 | ὅλων τῶν σφαιρῶν καὶ φύσιν ἔχει ἄνω κάτωθεν ἅλλεσθαι. τοῦτο γοῦν τὸ αἰθέριον πῦρ, ὁ παρὰ τῷ τραγωδῷ Τάνταλος, τῷ ἀέρι πέφυκεν ἐποχού‐ μενον· τῷ γὰρ πέρατι τῆς τοῦ πυρὸς σφαίρας ἡ ἀρχὴ τῆς τοῦ ἀέρος προσῆπται· λεπτότερον δὲ τυγχάνον τοῦ ἀέρος τὸ πῦρ ὥσπερ ὀχήματί τινι τούτῳ ἐπελαφρίζεται. ὁ δὲ ὑπερτέλλων τὴν τούτου κορυφὴν πέ‐ | |
| 60 | τρος ὁ κατὰ Ἐμπεδοκλέα σφαῖρός ἐστιν, ὡς δ’ ἂν ἡμεῖς φαίημεν, ἡ ἀπλανὴς κυκλοφορία· ὁ μὲν γὰρ ἀὴρ τὸ πῦρ ὑποβέβηκε, τὴν ἀπλανῆ δὲ σφαῖραν τὸ πῦρ, ἥτις δὴ ὥσπερ τις χερμὰς ἐπιβεβάρηται καθάπερ τινὶ κορυφῇ τῇ πρώτῃ ἐπιφανείᾳ τοῦ πυρός. αὕτη δὲ ἡ ἀπλανὴς τῇ ἀπαύστῳ καὶ ταχείᾳ περιαγωγῇ τῆς κινήσεως δοκεῖ μὲν πιέζειν τὸ | |
| 65 | πῦρ, ἵνα μηδέν τι καινὸν ἐν τοῖς πολυκλονήτοις στοιχείοις γένηται· οὐ διαφθείρει δέ, ἀλλὰ τὸ μὲν ὥσπερ ὑποπέφρικε—δεδόσθω γὰρ τοῦτο τῇ τοῦ μύθου ἐξουσίᾳ—συναγόμενόν τε καὶ συνειλούμενον· ὁ δὲ πε‐ ριελισσόμενος κύκλος ἀφαιρεῖταί τι αὐτῷ ἀεὶ τοῦ δέους, τὸν ἅπαντα χρόνον ζωογονῶν, ἀλλ’ οὐ φθείρων. | |
| 70 | Τὸ δὲ ἀμφιβάλλειν τὸν ὑποκριτὴν περὶ τῆς τούτου γενέσεως ταύτην μοι ὑποβάλλει τὴν ἔννοιαν, ὅτι τετολμήκασί τινες τῶν Στωικῶν πυρώδη φύσιν τῷ τοῦ παντὸς προσάψαι δημιουργῷ, ἀλλ’ οὐχ ἥ γε Ἀκαδημία, οὔθ’ ἡ πρεσβυτέρα οὔθ’ ἡ νεωτέρα, τοῦτον τὸν λόγον ἐδέ‐ | |
| ξαντο· ἀσώματον δὲ τοῦτον ὡρίσαντο καὶ πρὸς μηδὲν τῶν στοιχείων | 155 | |
| 75 | ἐοικός τι ἔχοντα. διὰ τοῦτο ὁ ἐν τῇ σκηνῇ λόγος ἀμφιβάλλει περὶ τῆς τοῦ Ταντάλου γονῆς καὶ τὸ ἀπὸ τοῦ δημιουργοῦ τὸ πῦρ γεγενῆσθαι ταῖς δημώδεσι παραχωρεῖ ὑπολήψεσι· σπουδάζεται γὰρ φιλοσοφία κἀπὶ τοῖς δράμασι, καὶ διὰ τοῦτο, ὅπερ ἀπεμφαῖνον τοῦ μύθου πρὸς τὸν ἀληθῆ λόγον εὑρίσκει, τῷ τοῦ πλήθους συρφετῷ δίδωσιν. | |
| 80 | Ἀλλὰ πῶς ἄνθρωπος ὁ Τάνταλος ἦν; πῶς δὲ τῆς κάτω γενέσεως πε‐ φυκὼς ἀποτέλεσμα συνδιῃτᾶτο θεοῖς; πῶς δὲ καὶ συνδιαιτώμενος τού‐ τοις ἔκφορα τὰ ἐκείνων ἐποίει μυστήρια καὶ διὰ τοῦτο ᾐώρηται καὶ τὸν λίθον πεφόβηται; φημὶ τοίνυν ἐγὼ ὡς ἀρχὴ τοῖς ἐν γενέσει τὸ πῦρ· ἡμῖν τε γὰρ εἰς τὴν σωματικὴν οὐσίαν συντελεῖ καὶ μέρος γίνε‐ | |
| 85 | ται τῆς συνθέσεως τὸ κορυφαιότατον. ἀλλὰ καὶ πᾶν αἰσθητὸν φύσιν ἔχον ὁρᾶσθαι, κἂν μὴ ὁρῷτο ἐπιπροσθοῦντός τινος σώματος, αὐτὸ δὴ τὸ ὁρᾶσθαι τῆς πυρώδους οὐσίας μετείληφε. τὴν δὲ ἀπλανῆ παῖδες Ἑλλήνων πέμπτον ὑποτιθέμενοι σῶμα οὐδέν τι λυσιτελεῖν ἡμῖν εἰς τὴν γένεσιν οἴονται. διὰ τοῦτο λέγεται ὁ τοῦ Διὸς παῖς Τάνταλος, ὃν ἡμεῖς | |
| 90 | πῦρ ἐθεωρήσαμεν, ἄνθρωπος εἶναι καὶ τὴν γῆν λαχεῖν οἰκητήριον, ὅτι μεθ’ ἡμῶν τὸ πῦρ καὶ πρώτη τοῦτο τοῦ σώματος ἡμῶν σύστασις. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ θεοῖς ἔλαχεν Ἑλληνικοῖς συνοικεῖν· εἰ γὰρ θεοὶ τούτοις οἱ πλάνητες, τούτοις δὲ ἀγχωμάλως τὸ πῦρ παροικεῖ, ὁμοδίαιτον ἄρα τοῦτο τοῖς ἐκείνων θεοῖς. ἔκπυστα δὲ τὰ ἐκείνων πεποίηκεν, ὅτι φωτὶ | |
| 95 | πάντα καταλαμβάνεται, τὰ μὲν θεῖα τῷ θείῳ, τὰ σωματικὰ δὲ τῷ σωματικῷ. ἀκόλαστος δὲ τῷ πυρὶ ἡ γλῶττα, ὅτι τοῦτο μόνον τῶν στοι‐ χείων παφλάζει τῇ φύσει καὶ εἰς τὸ ἀεὶ συνηχεῖ· ἥ τε γὰρ γῆ στάσι‐ μος οὖσα καὶ ἀμετάθετος καὶ ἤχου ἐστέρηται· τό τε ὕδωρ, εἰ μή τι εἴη τὸ κινοῦν, ἠρεμεῖ ἐπικεχυμένον τῇ γῇ· ὅ τε ἀὴρ ‘ἀψόφῳ βαίνει | |
43(100) | κελεύθῳ‘ κατὰ τὴν ποίησιν· τὸ δὲ πῦρ ἀεὶ τῷ ἐγκειμένῳ εἰσαεὶ στε‐ | |
| νοχωρούμενον πνεύματι περισαλπίζει τὰ ὦτα οἷς ἂν προσεγγίσειε. Τοιαύτη μὲν ἡ κεκρυμμένη τοῦ μύθου διάνοια. ὑμῖν δὲ τὰ ἐνταῦθα εἰρημένα μὴ ἀμετακίνητα δόγματα ἔστωσαν· πρὸς γὰρ τὸ χρειῶδες τοῦ λόγου τὰς τῶν ὀνομάτων φύσεις ἐξειλήφαμεν, ἐπείπερ ἐφ’ ἑτέρω | 156 | |
| 105 | μύθῳ, ἐν ᾧ δὴ ὁ μὲν Κρόνος τὸν Δία γεννᾷ, οὗτος δὲ τὸν πατέρα δεσ‐ μεῖ, ἄλλως ἂν ἐκδεξαίμεθα ἐκεῖνον τὸν παῖδα τοῦ Κρόνου. χρόνον γὰρ τὸν Κρόνον ἐκεῖσε νομίσαντες δώσομεν αὐτῷ πάντα καταβροχθίζειν τὰ ἐκ τῆς ἐκείνου ὀσφύος γεννώμενα· τοιοῦτος γὰρ ὁ χρόνος δαπανητικὸς τῆς οὐσίας τῶν αἰσθητῶν· ἔμελλε δὲ καὶ αὐτὸς τῷ συνεχεῖ τῆς οἰκείας | |
| 110 | φύσεως ῥεύματι παραρρεῖν τε καὶ παραπόλλυσθαι· ἀλλ’ ἡ ἐκ διαδοχῆς τῶν ὄντων ζωή, ἥτις δὴ Ζεὺς ἐκείνῳ τῷ μύθῳ προσηγόρευται, τὴν τούτου ῥοὴν ἀνέχει καὶ οἷον δεσμεῖ, ὥστε μὴ παραπόλλυσθαι. ἐπεὶ δὲ καὶ ἡ τοῦ καθ’ ἕκαστον ζωὴ κινουμένη καὶ παραρρέουσα, διὰ τοῦτο καὶ Ῥέαν μητέρα τῷ Διὶ ὁ μῦθος ἐπέστησεν. ἔδοξε δὲ καὶ τοῦτον ὁ | |
| 115 | Κρόνος καταπιεῖν, οὐ καταπέπωκε δέ· τῷ μὲν γὰρ τὰς μερικὰς ζωὰς διαφθείρειν, διολλύων ἡμᾶς τοῖς πέρασι τοῦ εἱμαρμένου βίου, ὑφήρ‐ πασε τῷ λαιμῷ τὸν Δία· ἐφ’ ὅσον δὲ μὴ πᾶσαν τῶν ὄντων τὴν ζωὴν κατανάλωσεν, ἀλλὰ μένει συντηρουμένη ταῖς διαδοχαῖς, ἠλευθέρωται ὁ παῖς τοῦ παιδοκτόνου πατρός. | |
| 120 | Ἐπεὶ οὖν ὑμῖν τὴν ὁδὸν νῦν πρώτως τῶν Ἑλληνικῶν μύθων ἠνοίξα‐ μεν καὶ ὑφηγησάμεθα ὅπως δεῖ τούτους ἀλληγορεῖν, τῷ ἐνταῦθα κα‐ | |
| νόνι στοιχοῦντες καὶ ὑμεῖς τι τοῖς ἐπιλοίποις συνεισενέγκατε. | 157 | |
44(1t) | Τοῦ αὐτοῦ ἀλληγορία περὶ τῆς Σφιγγός | |
| 2 | Ἐπὶ τῶν λεγομένων τελετῶν τὰ μὲν ἄδυτα ἔνδον ἦν, ὡς δηλοῖ καὶ τοὔνομα, τὰ δὲ παραπετάσματα προεβέβληντο, ἀθέατα τὰ ἐν τοῖς ἀδύτοις φυλάττοντα. ἐν δὲ τοῖς Ἐλευσινίοις ἀνεῴγνυντό τε ταῦτα καὶ | |
| 5 | ἀπεγυμνοῦντο τὰ κεκρυμμένα. ἐγίγνετο δὲ τοῦτο ἐν περιόδῳ ἐτῶν, ἵνα μὴ τὰ ἀβέβηλα βεβήλοις πολλάκις ὀπτάνοιντο· ὑμεῖς δὲ καὶ τῆς ἡμέ‐ ρας πολλάκις τὸν ἱεροφάντην καταβιάζεσθε τὰ κελύφανα τοῦ μύθου περιρρηγνύειν, ἵνα τὸ ἀποκείμενον τῷ ἐλύτρῳ ἀπόρρητον ἐκεῖθεν ἀνα‐ λαβόντες καταβροχθίσησθε. ἐγὼ δὲ ἀπώκνησα ἂν τοῦτο ποιεῖν, εἰ μὴ | |
| 10 | αἱ μὲν ἀρχαῖαι κατήργηντο τελεταί, θεῖα δὲ ἐκρατύνθη δόγματα, ἀνα‐ πεταννύοντα μὲν τὰ παραπετάσματα, ἔνδον δὲ τοῦ ἀδύτου πολλάκις εἰσάγοντα τὸν τελούμενον. διὰ τοῦτο περιρρηγνύσθω μὲν τὸ τοῦ μύθου τῆς Σφιγγὸς ἔλυτρον, τὸ δὲ κεκρυμμένον ἀνακεκαλύφθω φιλοσοφίαν ἔχον ἀπόρρητον. | |
| 15 | Πλάττει δὲ ταύτην ὁ μῦθος κόρην εὐπρόσωπον οὐ μέχρι ποδῶν, ἀλλ’ ἕως ὀμφαλοῦ, τὸ δὲ μετὰ ταῦτα δασεῖα ἡ θρὶξ καὶ πόδες θηρὸς καὶ οὐρὰ μακρά, ἡ δὲ γλῶττα ἀττικίζουσά τε καὶ Πυθαγόρειος, αἰ‐ νιττομένη τὰ πράγματα· τῷ γὰρ ἀνθρώπῳ τὸν λόγον προσάπτουσα, ἑτέροις τοῦτον, ὡς ἴστε, ἡρμήνευε τοῖς ὀνόμασι. τοιοῦτον μὲν τὸ τοῦ | |
| 20 | μύθου τέρας, καὶ δεδόσθω τοῖς ποιηταῖς ἐπ’ ἐξουσίας πλάττειν ἃ βούλοιντο, ἀλλ’ ὁ φιλόσοφος νοῦς μὴ τῷ φαινομένῳ προσκείσθω, ἀλλὰ τῷ αἰνισσομένῳ διὰ τοῦ τέρατος. ὁ τοίνυν ἐμὸς λόγος περὶ τῆς Σφιγγὸς τοιοῦτος. Ἡ Σφὶγξ οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ ἄνθρωπος ἐξ ἀνομοίων συγκείμενος. | |
| 25 | πολυμερὲς γὰρ χρῆμα ἡ οὐσία ἡμῶν· τὰ μὲν γὰρ ταῖς λογικαῖς δυνά‐ μεσι συναπτόμεθα, τὰ δὲ τῆς ἀλόγου μετέχομεν φύσεως· τὸ μὲν γὰρ | |
| ἐν ἡμῖν ἓν καὶ ὁ μετ’ ἐκεῖνο νοῦς καὶ ἡ μετὰ τοῦτον διφυὴς διάνοια, ἥ τε ἀληθὴς δόξα τὸ τῆς διανοίας συμπέρασμα, λογικὰ πάντα καὶ θεῖα· ἡ δὲ φαντασία καὶ ἡ αἴσθησις καὶ ὅσα σώματος δεῖται πρὸς τὴν | 158 | |
| 30 | ὑπόστασιν, ἄλογα καὶ κτηνώδη καὶ πρὸς τὸ ἐκτὸς νενευκότα. ἔστι οὖν ταῦτα καὶ καθ’ ἑαυτὰ τῷ λόγῳ διαιρετά, ἀλλ’ ἡ τοῦ ἀνθρώπου πλάσις συγχεῖ πάντα καὶ τέως πέφυκεν ἀφανῆ. εἰ μὲν οὖν εὐθὺς τῷ φρονεῖν φιλόσοφόν τις σχοίη νοῦν καὶ γνοίη τί ὄντα νοῦς καὶ ψυχὴ ποῖ γέγονε, μισεῖ μὲν τὴν ὕλην, ἀποστρέφεται δὲ τὸ σῶμα, μύσας δὲ τὰς | |
| 35 | αἰσθήσεις καὶ πολλὰ χαίρειν εἰπὼν τῇ φαντασίᾳ, πρῶτον μὲν τὴν ψυ‐ χὴν ἐπὶ τῆς οἰκείας οὐσίας τηρεῖ, ἔπειτα δὲ ἔνδον χωρεῖ πρὸς τὸν νοῦν καὶ διὰ 〈τοῦ〉 νοῦ συγγίνεται τῷ θεῷ. εἰ δ’ ὡς ἔτυχε μείνῃ ἐπὶ τῆς γενέσεως καὶ χρῷτο μὲν ταῖς αἰσθήσεσι, φαντασιώδη δὲ κτήσαιτο τὴν ζωήν, πρὸς τὴν τῶν θηρίων φύσιν ταῖς προαιρέσεσιν ηὐτομόλησεν· | |
| 40 | ἔνθα δὴ γενόμενος τῶν μὲν κυρίως ὄντων οὐδὲν οἴεται εἶναι, ἐκεῖνα δὲ ὑφίστασθαι μόνα δοκεῖ ὧν ἂν ἀπρὶξ ταῖν χεροῖν λάβοιτο. ἐν τῷ τοι‐ ούτῳ γοῦν βίῳ καὶ κύνες ἐνεοὶ καὶ ἐκ δρυμοῦ σύες καὶ μονιοὶ ἄγριοι καὶ χρεμετίζοντες ἵπποι ἐπὶ τὴν γειτνιῶσαν παρὰ τὴς θείας γραφῆς κατονομαζόμεθα, ἐπὶ δὲ θατέρου βίου ἄγγελοι καὶ παῖδες θεοῦ, εἴπω | |
| 45 | δὲ καὶ θεοί. ἀλλ’ ἐπεὶ ἐς τοσοῦτον ἀφεστᾶσι τὰ ἀντικείμενα—μέγα γὰρ χάσμα ἐστήρικται μεταξὺ θεοῦ καὶ θηρός—, δεῖ καὶ μέσην ἀμφο‐ τέροις δοῦναι ζωήν, ἣν τὰ μὲν τῶν Χαλδαίων λόγια ἑτεροφαῆ φασι καὶ ἑτεροκνεφῆ κατὰ τὴν πρὸς θάτερον τῶν ἄκρων ἀπόκλισιν καὶ ἐγ‐ γύτητα, ἐγὼ δὲ ἁπλῶς οὕτως ἀνθρωπίνην κατονομάσαιμι. τριττὴν οὖν, | |
44(50) | ὡς ὁ λόγος ἡρμήνευσεν, ἐφωράσαμεν τὴν ζωήν, θηριώδη καὶ ἀνθρωπί‐ νην καὶ θεοειδῆ. ἀλλ’ ἐν μὲν τῇ θηριώδει σωματικὰ πάντα καὶ θεῖον οὐδέν, ἐν δὲ τῇ θείᾳ φιλόσοφος ἡ διεξαγωγὴ καὶ κατάργησις τῶν αἰ‐ σθήσεων, ἐν δὲ τῇ μέσῃ καὶ ἀνθρωπίνῃ σύμμιξις ἐξ ἀμφοῖν· ἐνταῦθα γὰρ οὔτε θηρίον ἐσμὲν οὔτε θεός, ἀλλ’ ἀμφότερα, καὶ οὐδὲ ἀμφότερα | |
| 55 | καθαρῶς. ἐν τίνι οὖν τῶν τριῶν ζωῶν εὑρηκέναι τὴν Σφίγγα οἰόμεθα; | |
| ἢ δῆλον ἐν τῇ μέσῃ καὶ ἀνθρωπίνῃ· οὔτε γὰρ ἄνθρωπος αὕτη τελέως, ὅτι θηρίον τὰ μετὰ τὴν ἰξύν, οὔτε θὴρ ἀκριβῶς, ὅτι τὰ πρὸ τοῦ ὀμφαλοῦ ἄνθρωπος. ἐβούλετο μὲν γὰρ πᾶσαν τὴν κάτω γένεσιν κατα‐ λιπεῖν καὶ διόλου παρθένος εἶναι καλή, ἀλλ’ ἡ φαντασιώδης ζωή, οἷον | 159 | |
| 60 | ἀφιπταμένην τοῦ σώματος κατασχοῦσα ταύτην, τὸ κάτω μέρος αὐτῆς ἀπεκτήνωσε. διὰ τοῦτο ὁμιλεῖ μὲν ἀνθρωπίνῃ φωνῇ, ἀσαφῆ δὲ φθέγ‐ γεται καὶ δυσνόητα, ὅτι μὴ διόλου σοφὴ ἵνα καὶ σαφής. ἐντεῦθεν γὰρ ἡ σοφία ἠτυμολόγηται, ὡς καὶ τῷ Ἀριστοτέλει ἐν ταῖς Θεολογίαις δοκεῖ· ᾗ μὲν γὰρ ἐκπέφευγε τὸ θὴρ εἶναι, ἔναρθρος αὐτῇ ἡ φωνή, ᾗ | |
| 65 | δὲ μὴ πρὸς τὴν θείαν τελέως ζωὴν μετεσκήνωσεν, ἀσαφῆ καὶ συγκε‐ χυμένα τὰ φθέγματα. Ἔχει γὰρ οὕτως, ἵνα τι παραδηλώσω τῶν ἀπορρήτων ὑμῖν· ὁ νοῦς πάντων ἔχει τὰ εἴδη τῶν ὄντων· εἰ δὲ καὶ τῶν γινομένων ἡ ψυχή, ὥς τις ἔφη, ἄλλος οὗτος λόγος καὶ δεόμενος ἐξηγήσεως· φαντασία δὲ | |
| 70 | πλάνον χρῆμα καὶ ἀνόητος καθ’ ἑαυτήν. κεχωρισμένων δὲ ἀπ’ ἀλλή‐ λων, νοῦ λέγω καὶ φαντασίας, ὡς ἐπὶ ἀγγέλου καὶ θηρός, ὁ μὲν ὁμοῦ πάντα γνοίη, ἄνωθεν δεχόμενος τὰς πηγάς, φαντασία δὲ οὐδὲν ἂν τῶν ὄντων λογίσαιτο. ἄμφω δὲ ἐπὶ τοῦ ἀνθρώπου μιγνύμενα καὶ θάτερον θατέρου ἀναπιπλάμενα, ὁ μὲν νοῦς φαντασιοῦται, ἡ δὲ φαντασία νε‐ | |
| 75 | νόωται. διὰ τοῦτο καὶ κατὰ νοῦν ἐνεργοῦντες οἱ ἄνθρωποι οὐκ ἀφάν‐ ταστον τὴν νόησιν ἔχομεν καὶ φαντασιούμενοι τῆς νοερᾶς ἐνεργείας οὐκ ἐστερήμεθα. ταῦτα δὲ γίνεται ὁπότε μάχη ἐν ἡμῖν εἴη σώματός τε καὶ πνεύματος, ἐπεὶ νικήσαντος μὲν τοῦ σώματος φανταστικοὶ πάντῃ γινόμεθα, ὑπερισχύσαντος δὲ τοῦ πνεύματος νοεροί· ἔστ’ ἂν δὲ παρὰ | |
| 80 | μέρος ἑκάτερον κρατῇ καὶ κρατῆται, σφίγγες ἐσμὲν ἀτεχνῶς. Ἔστι δὲ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ πράγματος δηλωτικόν· μελλούσης γάρ πως ἀποπτῆναι τοῦ σώματος τῆς ψυχῆς, τὸ μὲν ἄνω μέρος αὐτῆς ἐκ‐ πέφευγε, τὸ δὲ κάτω σφίγγεταί πως ὑπὸ τῆς φαντασίας καὶ ἐπέχεται | |
| πρὸς τὴν γένεσιν. διὰ τοῦτο ὃ μὲν ἀπέπτη εὐπρόσωπος παρθένος ἐγέ‐ | 160 | |
| 85 | νετο, οἷον ἀδιάφθορος νοῦς καὶ ἀκήρατος καὶ γυμνὸς τῆς ἔξω περι‐ βολῆς, ὃ δὲ κατεσχέθη θηρίον ἐστὶ τετριχωμένον τοὺς πόδας καὶ ἀκ‐ μάζον τοῖς ὄνυξιν, ὡς εἶναι τὸ ξύμπαν τῆς Σφιγγὸς ἢ φαντασία νοῦ μετέχουσα ἢ νοῦς ἐπισυρόμενός τι καὶ τῆς κάτω γενέσεως. ἀσαφὴς οὖν αὐτῇ καὶ ἡ φύσις καὶ ἡ φωνή. | |
| 90 | Διὰ ταῦτα καὶ τὸν ἄνθρωπον ὑπαινίττεται, δίπουν αὐτὸν τερα‐ τολογοῦσα καὶ τετράπουν καὶ τρίπουν. τοῦτο δὲ τοιοῦτόν ἐστιν· οἱ ἀριθμοὶ κατὰ τοὺς Πυθαγορείους τῶν πραγμάτων εἰσὶ δηλωτικοί· εἴδη γὰρ αὐτῶν εἰσιν οὗτοι, οὐχ, ὡς Ἀριστοτέλης οἴεται, ἀχώριστοι, ἀλλὰ χωριστοὶ καὶ καθ’ ἑαυτούς. δύναται οὖν αὐτοῖς ὁ τέσσαρα ἀριθμὸς ὡς | |
| 95 | μὲν τετράγωνος τὴν θείαν φύσιν, διότι προσέοικε τῇ μονάδι, ὡς δὲ ἄρτιος τὴν κάτω καὶ γεννητήν, ὅτι διαίρετός ἐστιν. ἀλλ’ ἐνταῦθα ὁ τέσσαρα τὴν χείρονα ἡμῖν φύσιν δηλούτω, τὴν σωματικήν φημι καὶ στοιχειώδη· ὁ δὲ τρία, ἐπεὶ μονάδι τοῦ τέσσαρα ἀπολείπεται, κρείττων ἐστὶν ἐκείνου καὶ τελεώτερος· ὁ δὲ δύο τὴν ἀμφίβολον δεικνύτω | |
44(100) | προαίρεσιν, πρὸς ἑκατέρους τοὺς βίους ῥέπουσάν τε καὶ μετακλινομέ‐ νην. γεννώμενος οὖν ὁ ἄνθρωπος πρῶτον μὲν τετραδικός ἐστι, σωμα‐ τικὸς τὸ ὅλον καὶ στοιχειώδης, μηδὲν μὲν ἐννοῶν νοερόν, πρὸς δὲ τὴν γῆν ἰλυσπώμενος· ἁπτόμενος δὲ τοῦ φρονεῖν δυαδικὸς γίνεται, ἐνταῦθα ἢ ἐνταῦθα μετακλινόμενος καὶ πρὸς ἑκάτερον τῶν βίων μετατιθέμενος, | |
| 105 | τοῦ χείρονός φημι καὶ τοῦ κρείττονος· γηράσκων δὲ καὶ πρὸς τὴν φρονοῦσαν ἡλικίαν προκόπτων τριαδικὸς εὑρίσκεται ἀπηκριβωμένος τῷ ὄντι καὶ τέλειος· ὑποβάλλεται γὰρ αὐτῷ ἔξωθεν οἷά τις βακτηρία ὁ ἀκήρατος νοῦς, ἐν ᾧ δὴ σκηριπτόμενος ἀνέχει τὴν κεφαλὴν καὶ συν‐ έχει τὴν οὐσίαν τῆς φύσεως. τοιοῦτός ἐστιν ὁ τετράπους καὶ δίπους | |
| 110 | καὶ τρίπους ἄνθρωπος. Εἰ μὲν οὖν καὶ ὁ μῦθος τοιοῦτον ἐβούλετο, ἀγνοῶ· εἰ δ’ ἐγὼ πε‐ | |
| ριττόν τι ἐνόησα, καὶ τοῦτο φιλόσοφόν τε καὶ Πυθαγόρειον. | 161 | |
45(1t) | Ἀλληγορία τοῦ παρ’ Ὁμήρῳ Ἰθακησίου ἄντρου | |
| 2 | Ἐζήτησας τίνα ποτὲ νοῦν τὸ ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ τῶν νυμφῶν ἄντρον αἰνίττεται, τούτοις τοῖς ἔπεσιν ἐκπεφωνημένον τῷ ποιητῇ· αὐτὰρ ἐπὶ κρατὸς λιμένος τανύφυλλος ἐλαίη, | |
| 5 | ἀγχόθι δ’ αὐτῆς ἄντρον ἐπήρατον ἠεροειδές, ἱρὸν νυμφάων αἳ νηιάδες καλέονται· ἐν τῷ κρατῆρές τε καὶ ἀμφιφορῆες ἔασι λάινοι· ἔνθα δ’ ἔπειτα τιθαιβώσσουσι μέλισσαι. ἐν δ’ ἱστοὶ λίθεοι περιμήκεες, ἔνθα τε νύμφαι | |
| 10 | φάρε’ ὑφαίνουσιν ἁλιπόρφυρα, θαῦμα ἰδέσθαι· ἐν δ’ ὕδατ’ ἀενάοντα. δύω δέ τέ 〈οἱ〉 θύραι εἰσίν, αἱ μὲν πρὸς βορέαο καταιβαταὶ ἀνθρώποισιν, αἱ δ’ αὖ πρὸς νότον εἰσὶ θεώτεραι· οὐδέ τι κείνῃ ἄνδρες 〈ἐσ〉έρχονται, ἀλλ’ ἀθανάτων ὁδός ἐστι. | |
| 15 | Τὰ μὲν περὶ τοῦ ἄντρου ἔπη τοῦ ποιητοῦ ταῦτα· κατὰ δὲ τὰς Ἑλ‐ ληνικὰς δόξας ἀφωσίωται τὸ προκείμενον ἄντρον ψυχαῖς ταῖς εἰς γένε‐ σιν κατιούσαις. αὗται γάρ εἰσιν αἱ ναΐδες νύμφαι· ταύταις γὰρ ἱερός ἐστιν ὁ κόσμος καὶ ἐπέραστος καὶ ἀεροειδής, καίπερ σκοτεινὸς ὢν φύ‐ σει καὶ ἀχλύος μεστός. σύμβολα δὲ ὑδριάδων νυμφῶν οἱ λίθινοι κρα‐ | |
| 20 | τῆρες καὶ οἱ ἀμφορεῖς, διότι ἐν ὀστοῖς καὶ περὶ ὀστᾶ ἡ σαρκοποιία. τὰ δὲ ἁλιπόρφυρα φάρη ἄντικρυς ἡ ἐξ αἱμάτων ἂν εἴη ἐξυφαινομένη σάρξ, καὶ χιτὼν τὸ σῶμα τῇ ψυχῇ ὃ ἠμφίεται, θαῦμα τῷ ὄντι ἰδέ‐ σθαι, εἴτε πρὸς τὴν σύστασιν ἀποβλέποις εἴτε πρὸς τὴν σύνδεσιν τῆς ψυχῆς τὴν πρὸς τοῦτο. | |
| 25 | Ἔστι δὲ τὰ μὲν βόρεια ψυχῶν εἰς γένεσιν κατιουσῶν· διὰ τοῦτο τοῦ ἄντρου αἱ πρὸς βορέαν πύλαι καταβαταὶ ἀνθρώποις· τὰ δὲ νότια οὐ | |
| θεῶν, ἀλλὰ τῶν εἰς θεοὺς ἀνιουσῶν. διὸ οὐδὲ εἴρηκεν ‘αἱ πρὸς νότον θεῶν‘, ἀλλὰ ‘θεώτεραι‘, ὅτι ἄμφω μὲν ψυχῶν πύλαι, ἀλλ’ αἱ μὲν εἰς ἀνθρώπους ἐρχομένων, αἱ δὲ εἰς θεοὺς ἀνιουσῶν. δύο γὰρ ἔθεντο πύ‐ | 162 | |
| 30 | λας οὐρανοῦ οἱ τῶν Ἑλλήνων θεολόγοι, καρκίνον καὶ αἰγόκερων, Πλά‐ των δὲ δύο στόμια ἔφη· τούτων δὲ καρκίνον μὲν εἶναι δι’ οὗ κατίασιν αἱ ψυχαί, αἰγόκερων δὲ δι’ οὗ ἀνίασιν. ἀλλὰ καρκίνος μὲν βόρειος καὶ καταβατικός, αἰγόκερως δὲ νότιος καὶ ἀναγωγός. οὔτε οὖν ἀνατολῇ καὶ δύσει τὰς θύρας ἀνατέθεικεν οὔτε ταῖς ἰσημερίαις, οἷον κριῷ καὶ | |
| 35 | ζυγῷ, ἀλλὰ νότῳ καὶ βορρᾷ. ψυχαῖς γὰρ γενέσεως καὶ ἀπογενέσεως οἰκεῖοι οἱ τόποι. ἀλλ’ ὁ μὲν βορρᾶς οἰκεῖος ταῖς εἰς γένεσιν ἰούσαις· διὸ καὶ τοὺς ἀποθνῄσκειν μέλλοντας ἡ βορέου πνοιὴ ζωγρεῖ ἐπιπνείουσα κακῶς κεκαφηότα θυμόν, ἡ δὲ τοῦ νότου διαλύει θερμοτέρα ὑπάρχουσα καὶ πρὸς τὸ θερμὸν τοῦ | |
| 40 | θείου ἀναπέμπουσα. βορειοτέρας δὲ οὔσης τῆς ἡμετέρας οἰκουμένης ἀνάγκη τὰς τῇδε κυομένας βορρᾷ ἀνέμῳ ὁμιλεῖν καὶ τὰς ἐντεῦθεν ἀπαλλαττομένας νότῳ. αὕτη δὲ καὶ ἡ αἰτία τοῦ τὸν μὲν βορρᾶν εὐθὺς ἀρχόμενον μέγαν εἶναι, τὸν δὲ νότον λήγοντα. ὁ μὲν γὰρ εὐθὺς ἐπίκει‐ ται τοῖς ὑπὸ τὴν ἄρκτον οἰκοῦσιν, ὁ δὲ μακρὰν ἀφέστηκε· χρονιωτέρα | |
| 45 | δὲ ἡ ἐκ τῶν ἄποθεν ἐπιρροή· καὶ ὅταν ἀθροισθῇ, τότε πληθύνει. καὶ ἡλίου δὲ πύλαι καρκίνος ἐστὶ καὶ αἰγόκερως· ἄχρι γὰρ τούτων ἀπὸ βορείου ἀνέμου εἰς τὰ νότια πρόεισι κατιὼν κἀκεῖθεν ἐπάνεισιν εἰς τὰ βόρεια. τὰ δὲ ζῴδια ταῦτα καὶ πέρατα τοῦ γαλαξίου εἰσίν, ἐπέχει δὲ καρκίνος μὲν τὰ βόρεια, αἰγόκερως δὲ τὰ νότια. ἔτι τὰ μὲν νότια μι‐ | |
45(50) | κροφυῆ ποιεῖ τὰ σώματα, ἐν δὲ τοῖς βορείοις εἰς μέγεθος ταῦτα τρέ‐ φεται. κατὰ ταῦτα τοίνυν τῷ μὲν θνητῷ καὶ γενέσει ὑποπτώτῳ φύλῳ τὰ βόρεια οἰκεῖα, τῷ δὲ θειοτέρῳ τὰ νότια, ὥσπερ θεοῖς μὲν τὰ ἀνα‐ τολικά, δαίμοσι δὲ τὰ δυτικά. Πεποίηνται δὲ τῷ ποιητῇ καὶ πίθοι δύο, καί φησι περὶ αὐτῶν· | |
| 55 | δώρων, οἷα δίδωσι, κακῶν, ἕτερος δὲ ἐάων, πίθου νενομισμένης καὶ παρὰ Πλάτωνι ἐν Γοργίᾳ τῆς ψυχῆς, καὶ τῆς | |
| μὲν οὔσης λογικῆς, τῆς δὲ ἀλόγου, πίθοι δὲ ὅτι χωρήματά εἰσιν αἱ ψυχαὶ διαφόρων ἐνεργειῶν τε καὶ ἕξεων. καὶ παρ’ Ἡσιόδῳ ὁ μέν τις νοεῖται πίθος δεδεμένος, ὁ δὲ ὃν λύει ἡ ἡδονὴ καὶ εἰς πάντα διασκε‐ | 163 | |
| 60 | δάννυσι μόνης ἐλπίδος μενούσης. ἐν τούτοις γὰρ ἡ φαύλη ψυχὴ σκι‐ δναμένη ταῖς ἀγαθαῖς ἐλπίσιν ἑαυτὴν βουκολεῖν εἴωθεν. Λείπεται δὲ παραστῆσαι καὶ τὸ τῆς πεφυτευμένης ἐλαίας σύμβολον ὅ τί ποτε μηνύει, οὐχ ἁπλῶς παραπεφυτευμένη, ἀλλ’ ἐπὶ κρατὸς λι‐ μένος· αὕτη γάρ ἐστιν ἡ συνέχουσα τοῦ ἄντρου τὸ αἴνιγμα. ἐπεὶ δὲ ὁ | |
| 65 | κόσμος οὐκ εἰκῇ οὐδὲ ὡς ἔτυχε γέγονεν, ἀλλ’ ἔστι φρονήσεως θεοῦ καὶ νοερᾶς φύσεως ἀποτέλεσμα, παραπεφύτευται τῇ εἰκόνι τοῦ κόσμου, τῷ ἄντρῳ φημί, σύμβολον φρονήσεως θεοῦ ἡ ἐλαία. Ἀθηνᾶς γὰρ τὸ φυτὸν κατὰ τὰς τῶν Ἑλλήνων δόξας· φρόνησις δὲ κατ’ ἐκεί‐ νους ἡ Ἀθηνᾶ. κρατογενοῦς δὲ οὔσης τῆς θεοῦ, ἐπὶ κρατὸς τοῦ λιμένος | |
| 70 | ὁ ποιητὴς αὐτὴν καθιέρωσε· χωριστὴ μὲν γάρ ἐστιν ἀπ’ αὐτοῦ, πλη‐ σίον δὲ κατὰ κεφαλῆς τοῦ σύμπαντος λιμένος ἵδρυται. ἀειθαλὴς δὲ οὖσα ἡ ἐλαία φέρει τι ἰδίωμα οἰκειότατον ταῖς ἐν τῷ κόσμῳ τροπαῖς τῶν ψυχῶν αἷς τὸ ἄντρον καθιέρωτο. θέρους μὲν γὰρ τὰ λευκὰ τῶν φύλλων ἀνανεύει, χειμῶνος δὲ μεταστρέφει τὰ λευκότερα. | |
| 75 | Τοιαύτη τῶν ἐπῶν ἡ ἀλληγορία. ὅτι γὰρ οὐ καθ’ ἱστορίαν παρειλη‐ φὼς Ὅμηρος μνήμην τῶν παραδοθέντων πεποίηται, δηλοῦσιν οἱ τὰς περιηγήσεις τῆς νήσου διαγράψαντες, οὐδενὸς τοιούτου κατὰ τὴν νῆ‐ σον ἄντρου μνησθέντες. ἀνθρώπων μὲν γὰρ καὶ κρειττόνων φύσεων πλήρης ὁ κόσμος, τὸ δὲ Ἰθακήσιον ἄντρον πόρρω καθέστηκε τοῦ πεί‐ | |
| 80 | θειν ἐν αὐτῷ κατάβασιν εἶναι τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀνάβασιν τῶν κρειττόνων. Ἐδυνάμην ἴσως πρὸς τὰς ἡμετέρας εἰλικρινεῖς θεωρίας τὰ λόγια μετ‐ ενεγκεῖν προσφυῶς· ἀλλ’ οὐκ ᾠήθην δεῖν τὰ ψευδῆ καὶ πεπλανημένα ἀληθείας λαβεῖν ἔμφασιν, ἀλλὰ ταῖς οἰκείαις ἀναγωγαῖς αἰσχύνεσθαι | |
| 85 | καὶ δημοσιεύεσθαι, αἷς ὁ ἐξηγητὴς αὐτῶν Πορφύριος καὶ λίαν σεμνύ‐ νεται. | |
46(1t) | Περὶ τῆς χρυσῆς ἁλύσεως τῆς παρ’ Ὁμήρῳ | |
| 2 | Ὁ μὲν Ὅμηρος ἴσως μέχρι τοῦ μυθικῶς εἰπεῖν τὰ περὶ τῆς χρυσῆς | |
| σειρᾶς προαγαγὼν ἀπηλλάγη, ὑμεῖς δέ μοι παρέχετε πράγματα τά τε ὕπερθεν οὐρανοῦ καὶ τὰ νέρθεν πολυπραγμονοῦντες τῆς γῆς. καὶ ὁ | 164 | |
| 5 | μέν τις ὑμῶν τὸ περὶ τὴν χρυσῆν ἅλυσιν, ἕτερος δὲ τὸ περὶ τὴν αἰώ‐ ραν, καὶ ἁπλῶς ἄλλος περὶ ἄλλο τι τοῦ μύθου, ἢ περὶ πάντα λιχνεύε‐ σθε σύμπαντες· ἐγὼ δὲ καὶ πρὸς μὲν τὸ χαλεπώτατον τῆς ἀναλογίας ὁρῶν ἀποδειλιῶ, οὐχ ἥκιστα δὲ ὅτι μὴ Ἑλληνικῶς τὰ Ἑλληνικὰ ἀλλ‐ ηγορέειν ἐμὲ βούλεσθε μόνον, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὰς ἡμετέρας δόξας με‐ | |
| 10 | ταβιβάζειν τὰ παρ’ ἐκείνοις ἀπόρρητα. ἀλλ’ εἰ δοκεῖ πρότερον οἰκείως αὐτοῖς ἑπόμενοι Ἑλληνιστὶ ῥαψῳδήσωμεν ἢ ἀλληγορήσωμεν, εἶτα καὶ τῷ ἡμετέρῳ ποτίμῳ νάματι τὸ ἁλμυρὸν αὐτοῖς ἀποκλύσωμεν. Φησὶν οὖν ὁ παρ’ ἐκείνοις Ζεὺς τῶν μετ’ αὐτὸν θεῶν ἀποπειρώ‐ μενος ὅτι ‘χρυσῆν ἐξ οὐρανοῦ σειρὴν καθείς, ἢν κοινῶς ἅψοισθε σύμ‐ | |
| 15 | παντες, ἐγὼ μὲν μεθ’ ὑμῶν ταύτην εὐπετῶς ἀνελκύσαιμι, ὑμῖν δὲ ἀνθ‐ έλκουσιν ἔσται οὐδ’ ὁτιοῦν· εἶτα δὴ ἀνελκύσας πάντας ὑμᾶς τοὺς θεούς, ὅσοι τε ἄρρενες καὶ ὅσαι θήλειαι, τὴν μὲν σειρὴν ὄρους ἀκρω‐ τηρίῳ τινὸς ᾧ ἂν ἐθέλοιμι ἀποδεσμήσαιμι, ὑμᾶς δὲ ἄνευ δεσμοῦ μετ‐ εωριῶ.‘ τοιοῦτον μὲν τὸ τοῦ Ζηνὸς τοῦτο γαυρίαμα, εἴτε τίς ἐστιν | |
| 20 | ὕπατος τῶν ἄλλων θεῶν εἴτε Κρόνου υἱός. Ἐγὼ δὲ πρὸς ταῦτα φήσαιμ’ ἂν ἐκεῖνο, ὡς ὁ ποιητὴς οὗτος ἱκανῶς τοῖς Ὀρφικοῖς ἀπορρήτοις προσομιλήσας οὐ γυμνὰ προφέρει τὰ πράγ‐ ματα, ὥσπερ ἐκείνου νόμος, ἀλλ’ ἐνειλήσας αὐτὰ τῷ ἐκ τοῦ μύθου κόπρῳ, ὥς τις ἄλλος τὸν Δία, προτίθεται τοῖς ἀκροαταῖς. ἀλλ’ ὑμεῖς | |
| 25 | μὲν οὕτως ἐχόντων οὐκ ἂν αὐτῶν γεύοισθε· ἢν δ’ ἀφέλωμαι τὴν πε‐ ριβολήν, ὥσπερ δέρας τοῦ τεθυμένου ἱερείου, τάχ’ ἂν ὑμῖν φανείη τὸ δεδομένον ἐδώδιμον. Ἔστιν οὖν οὗτος ὁ Ζεὺς οὔθ’ ὁ μετὰ τὸν Κρόνον πλάνης οὔτε ὁ ἐξ ἐκείνου φύς, ἀλλ’ ὁ παρ’ αὐτοῖς εἰσαγόμενος δημιουργὸς τῷ παντί, ὃν | |
| 30 | δὴ ὁ Κρόνος μὲν ἀπεγέννησεν, ἀρχηγικώτερος δὲ γεννήτωρ ὑπάρχει, τὸ ἕν. οἱ γὰρ θεολογικώτεροι τῶν Ἑλλήνων τὸ πρῶτον ἀγέννητον τῇ τῆς πληθύος ὑπεξαιρέσει ἓν ὀνομάζουσιν, ἀφ’ οὗ δὴ γεννῶσι τὸν νοῦν, ὅν, ἐπειδὴ ἀμέσως τοῦ ἑνὸς ἀπολαύει, Κρόνον κικλήσκουσιν, ἤγουν κεκορεσμένον νοῦν καὶ πληρέστατον· ἀφ’ οὗ τὸν δημιουργὸν ἀπογεν‐ | |
| 35 | νήσαντες πρὸς τὴν κοσμογένειαν εἰσάγουσι, διὸ Ζῆνα ὀνομάζουσι καὶ Δία, Δία μὲν ὡς αἴτιον τῆς τῶν ὅλων ὑπάρξεως καὶ ὅτι διὰ πάντων | |
| τῶν ὄντων φοιτᾷ, Ζῆνα δὲ ὅτι αὐτὸς τὰς διαφόρους κινήσεις καὶ τὰς ἐξαλλαγὰς τῶν ζωῶν τοῖς οὖσιν ἐνδίδωσι. μετὰ δὲ τοῦτον τὰς λοιπὰς θεογονίας παραδιδόασι, θεοὺς καὶ θεαίνας, ἀγγέλους καὶ ἀγγελίδας, | 165 | |
| 40 | δαίμονας καὶ δαιμονίδας, ἥρωάς τε καὶ ἡρωίνας. πολλὴ γὰρ ἡ τοιαύτη τῶν ὀνομάτων χρῆσις παρά τε τῷ Πλατωνικῷ Ἰαμβλίχῳ καὶ Πρόκλῳ τῷ διαδόχῳ τῶν ἐκείνου δογμάτων. ναὶ μὴν ἀλλὰ καὶ Πορφύριος πολλαχοῦ χρῆται ταῖς τοιαύταις προσηγορίαις, πρὸ δὲ πάντων οἱ ἐπὶ τοῦ Μάρκου Ἰουλιανοί· ὁ μὲν γάρ τις αὐτῶν πρεσβύτερος ἦν, ὁ δὲ | |
| 45 | νεώτερος. περὶ δὲ τοῦ νεωτέρου, ἵνα τι μικρὸν ἐκκόψω τὸν λόγον, καὶ τοιοῦτον ἐπιθρυλλεῖται φλυάρημα, ὡς ὁ πατήρ, ἐπεὶ γεννῆσαι τοῦτον ἔμελλεν, ἀρχαγγελικὴν ᾔτησε ψυχὴν τὸν συνοχέα τοῦ παντὸς πρὸς τὴν τούτου ὑπόστασιν, καὶ ὅτι γεννηθέντα τοῖς θεοῖς πᾶσι συνέστησε καὶ τῇ Πλάτωνος ψυχῇ Ἀπόλλωνι συνδιαγούσῃ καὶ τῷ Ἑρμῇ, καὶ ὅτι ταύ‐ | |
46(50) | την ἐποπτεύων ἔκ τινος τέχνης ἱερατικῆς ἐπυνθάνετο περὶ ὧν ἐβού‐ λετο. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ὁ ἐκείνων μῦθος. ὁ δέ γε δημιουργὸς οὗτος Ζεύς, πρώτας καὶ δευτέρας τάξεις παραστήσας θεῶν, οἷόν τινα σύμπνοιαν ὁμονοητικὴν χρυσῆν ταύτην σειρὴν ἐγκατέθετο· σύμβολον γὰρ ἡ σειρὴ | |
| 55 | τῆς δι’ ἀλλήλων συμπλοκῆς καὶ συνθέσεως. οὕτω τοιγαροῦν τὰ μὲν δεύτερα τῶν πρώτων, τὰ δὲ τρίτα τῶν δευτέρων, καὶ τὰ ἐφεξῆς τῶν προσεχῶν ἔχεται ξύμπαντα καὶ τῇ πρώτῃ ἀρχῇ ἐπεστήρικται, ἥτις ἐστὶν ὁ παρ’ Ἕλλησι Ζεύς. ἀλλ’ αἱ μὲν ἐξηρτημέναι φύσεις καὶ τῷ πρώτῳ συνδεδεμέναι θεῷ οὐκ ἂν ἐφ’ ἑαυτὰς τὸν Δία καταβιάσωνται, | |
| 60 | ἐκεῖνος δὲ ῥᾷστα ἂν πρὸς ἑαυτὸν ξύμπαντας ἀνασπάσειε· τὰ μὲν γὰρ χείρονα ἐπιστροφὴν ἔχει πρὸς τὰ κρείττονα, ἀλλ’ οὐ τὰ κρείττονα ἐπ‐ έστραπται πρὸς τὰ χείρονα, ἕως ἂν τὴν ἰδίαν τάξιν τηρῇ. οὕτω τοι‐ γαροῦν σῶμα μὲν πρὸς ψυχήν, ψυχὴ δὲ πρὸς νοῦν, νοῦς δὲ πρὸς θεὸν ἄνεισιν, ἀλλ’ οὐκ ἐκεῖνα ἐπέστραπται πρὸς τὰ ὑφ’ ἑαυτά. | |
| 65 | Βούλομαι δὲ ἐνταῦθα τοῦ λόγου γενόμενος καὶ δόγμα τι Πορφύ‐ ρειον μεταξυλογῆσαι, ἐπικρίσεως οὔπω τυχόν· φησὶ γὰρ ἐκεῖνος ἐν οἷς τὰς τῶν νοητῶν ἀφορμὰς ὑποτίθεται, ὅτι ‘τῶν γεννώντων τὰ μὲν οὐδ‐ όλως ἐπέστραπται πρὸς τὰ γεννήματα, τὰ δὲ καὶ πρὸς ἐκεῖνα ἐπι‐ στρέφει καὶ πρὸς ἑαυτά, τὰ δὲ πρὸς ἐκεῖνα ἐπιστρέφει, πρὸς ἑαυτὰ δὲ | |
| 70 | ἐπιστροφὴν οὐκ εὐτύχησε‘. τοῦτο ἐπιστασίας μὲν οὐδέ πω τετύχηκεν, ἐγὼ δὲ ὑμῖν ἐρῶ χαριούμενος, ὃ κατὰ τὸν τόπον νενόηκα. τρία γὰρ ταῦτα πρὸς τὰς ἐκείνου τρεῖς τάξεις συντίθημι, νοῦν καὶ ψυχὴν καὶ | |
| φύσιν. ὁ μὲν οὖν νοῦς γεννῶν τὴν ψυχὴν ἀνεπίστροφός ἐστι πρὸς αὐ‐ τήν· ἔννους γὰρ ἡ ψυχὴ γίνεται οὐχ ὅτε ὁ νοῦς στραφῇ πρὸς ψυχήν, | 166 | |
| 75 | ἀλλ’ ὅτε ἡ ψυχὴ στραφῇ πρὸς τὸν νοῦν. ἡ δὲ φύσις τῶν σωμάτων ἐπι‐ στρεφομένη καὶ διοικοῦσα ταῦτα οὐκ ἐπιστρέφει πρὸς ἑαυτήν, ἐπειδή ἐστιν οὐσία σώματος χωριστή, ἀλλὰ συναπολήγει τοῖς σώμασιν. ἡ δὲ ψυχή, ἕως μὲν ἂν ᾖ τὸ οἰκεῖον τηροῦσα ἀξίωμα, ἀνεπιστρόφως ἔχειν πέφυκε πρὸς τὰ σώματα, εἰ δὲ τῇ δεινότητι κατασχεθῇ τοῦ εἱρμοῦ, | |
| 80 | τότε καὶ τῶν σωμάτων ἐπιμελεῖται, ὡς εἶναι τὸν μὲν νοῦν ἑαυτοῦ μόνως, τὴν δὲ φύσιν ἄλλου ἀεί, τὴν δὲ ψυχὴν ἑαυτοῦ καὶ ἄλλου. Ὁ δὲ λόγος τοῦ οἰκείου ἐχέσθω σκοποῦ, ὅτι τὸ δύνασθαι μὲν ἕλκειν τὸν Δία σύμπαντας τοὺς θεούς, ἐκείνους δὲ μηδ’ ὁπωστιοῦν ἐκεῖνον, τοῦτο δηλοῖ, ὅτι τὰ μετὰ τὴν πρώτην ἀρχὴν ἔχεται ταύτης καὶ ἀνάγε‐ | |
| 85 | ται πρὸς αὐτήν, ἐκείνη δὲ πρὸς οὐδὲν τούτων ἐπέστραπται. ἀλλὰ πῶς ἀναγομένων τῶν ὑστέρων πρὸς τὰ πρῶτα ἡ μὲν σειρὴ περί τινα ἐξ‐ οχὴν ἀποδεθείη τοῦ οὐρανοῦ, οἱ δ’ ἀναχθέντες μετέωροι ἔσονται; διότι ἡ πρώτη τῶν ὄντων ἀρχή, εἰ καὶ σύνδεσμος τῶν ὅλων παρὰ τοῖς φιλο‐ σόφοις λέγεται καὶ οἷον ἀκρότης τῆς ὅλης συνθέσεως, οὐ θίγουσα τῶν | |
| 90 | δευτέρων ταῦτα ἐπικρατεῖ, ἀλλ’ ἀπόλυτος πάντων οὖσα καὶ ἄδετος· 〈τῷ〉 πρώτῳ τοίνυν τῶν μετ’ αὐτὸν θεῶν ἀποδεσμεῖ τὴν σειρήν, ὃν δὴ κατ’ ἐξοχὴν ἐκάλεσεν οὐρανόν. Οὕτω μὲν οὖν ἐγὼ τὸν μῦθον ἀλληγορῶ· ὁ δέ γε Πλάτων ἐν τῷ Θε‐ αιτήτῳ, ἀποδεικνὺς ὅτι ζωογόνος ἐστὶν ἡ κίνησις, καὶ οἷόν τινα | |
| 95 | κολοφῶνα, ὡς ἐκεῖνός φησι, τῆς ἀποδείξεως τὸν μῦθον ἐπάγων, τὴν χρυσῆν ταύτην σειρὴν ἀλληγορεῖ εἰς τὸν ἥλιον, καί φησιν· ‘ἕως μὲν ἂν ἡ περιφορὰ ᾖ, πάντα κατὰ τάξιν ἐστίν, εἰ δέ ποτε σταίη ὥσπερ σῶμα δεθέν, περιτραπήσεται ταῦτα καὶ γένοιτ’ ἂν τὸ λεγόμενον ἄνω καὶ κάτω πάντα.‘ | |
46(100) | Ὑμεῖς γοῦν, ἡ ἐμὴ πειθανάγκη, καίτοι βουλόμενόν με ἐνταῦθα στῆσαι τὸν λόγον, προσαπαιτεῖτε καὶ τὸ λειπόμενον, ἵνα καὶ πρὸς τὰς ἡμετέρας δόξας τὸν λόγον ἀλληγορήσαιμι. ἡμῶν οὖν εἷς ἐστι θεὸς ἡνωμένος καὶ διακεκριμένος, ἐκεῖνο μὲν τῷ αὐτῷ τῆς οὐσίας, τοῦτο δὲ τῷ τρισσῷ τῶν ὑποστάσεων, ὁ μόνος αἰώνιος καὶ οὗ μηδὲν ἐπαναβέβη‐ | |
| 105 | κεν ἕτερον. οὗτος τοιγαροῦν ὁ ἡμέτερος καὶ τῷ ὄντι θεός, τὸν νοητὸν ὑποστήσας διάκοσμον καὶ τὸν αἰσθητόν, διέκρινε μὲν τούτους ἀπ’ ἀλ‐ λήλων τῷ ἰδίῳ τῆς φύσεως, συνέδησε δ’ ἀλλήλοις, ἵνα καὶ ἄγγελοι | |
| παρὰ ἀνθρώποις φοιτῷεν καὶ ἄνθρωποι, εἴ γε βούλοιντο, ἄλλοι γί‐ γνοιντο ἄγγελοι, οὐ πρὸς τὴν ἐκείνων φύσιν μεταλλαττόμενοι, ἀλλὰ | 167 | |
| 110 | τοῦ μεγέθους αὐτῶν ἀξιούμενοι. τὴν γοῦν σύνδεσιν τούτων προσονομά‐ σαις σειρήν, ὅτι τρόπον τινὰ πρὸς ἀλλήλους διαπλεκόμεθα, χρυσῆν δέ, ὅτι λαμπρά τίς ἐστιν ἡ τοιαύτη διαπλοκὴ καὶ οὐδὲν ἐπικεκρυμμένον ἔχουσα, καὶ ὅτι τῇ μετοχῇ τῆς πρώτης καὶ χρυσοειδοῦς τάξεως χρυσοῖ καὶ αὐτοὶ καθέσταμεν· ἀρχὴ δὲ τῆς σειρῆς ἡ ὑπεράρχιος θεαρχία. τὸ | |
| 115 | δ’ ἀνέλκεσθαι μὲν ἡμᾶς παρ’ ἐκείνης, ἕλκειν δ’ ἐκείνην μὴ δύνασθαι, οὕτω νοήσεις, ὅτι μηδενὶ τῶν ὄντων χωρητός ἐστιν ὁ θεός, οὐδέ τις ἀνελκύσειεν, ὅσον ἐκεῖνος πέφυκεν· ὁ δὲ πρὸ πάσης κτίσεως τοὺς λόγους τῶν δημιουργημάτων ἔχων ἐν ἑαυτῷ, εὐπετῶς πάντας χωρήσει, ἢ ὅτι διὰ φιλανθρωπίαν ἐν μέσῳ τοῦ παντὸς στήσας ἑαυτόν, κατὰ | |
| 120 | Πλάτωνα, οἷόν τι παράδειγμα διὰ τῆς πρὸς ἐκεῖνον μιμήσεως ἡμᾶς πρὸς ἑαυτὸν ἕλκεται, ἀνελκύσας δὲ μετεωρίζει, τὴν σειρὰν ἀλλαχόθι καταδήσας, ὅτι μηδεμία γεννητὴ φύσις πλησιάζει θεῷ. ἀλλ’ ὁπόσον ἂν ἀπὸ τοῦ σώματος κουφισθείημεν, ἐν μέσῳ τῷ ἀέρι γινόμενοι κά‐ μνομεν. καὶ ἄγγελοι δὲ καὶ χερουβεὶμ πτερύσσονται μὲν ὅσον εἰκὸς | |
| 125 | πρὸς θεόν, ἐγγίζουσι δὲ οὐδ’ ὁπωστιοῦν· ἡ γὰρ ἄγουσα πρὸς ἐκεῖνον σειρὴ ἄλλοθί που κατακέκρυπται καὶ ἀμήχανός ἐστιν ὁ μέχρις ἐκείνου μετεωρισμός. Ὁρᾶτε ὅπῃ ὁ μῦθος ἡμῖν ἀπετελεύτησεν; ὑμεῖς μὲν οὖν ἐρεῖτε ὅτι Ὀρφικῶς, καὶ αὐτῷ τάχα δώσετε τὴν τῆς γονιμότητος δύναμιν, ἐγὼ δὲ | |
| 130 | τοῦτο ὑμῖν ἐρῶ, ὡς ὁποῖός ποτ’ ἂν ἦν, εἰ μὴ αὐτὸς ὁ περιρρήξας τὸ ἔλυτρον ἐγύμνωσα τὸ ἐδώδιμον, λιμώττοντες ἂν ἐντεῦθεν ἀπῄειτε. | |
47(1t) | Λόγος ἀλληγορῶν τὴν τοῦ Διὸς γένεσιν καὶ τὸν καταποθέντα λίθον τῷ | |
| 2t | Κρόνῳ, τὴν 〈τοῦ〉 Διὸς ἀνατροφὴν ὑπὸ τῶν Κουρήτων καὶ τὴν τοῦ | |
| 3t | Κρόνου ἀναίρεσιν | |
| 4 | Μῦθος ὡς ἀληθῶς ἅπας Ἑλληνικὸς μῦθος, καὶ ὥσπερ οὐκ ἂν ὑπο‐ | |
| 5 | σταῖέν ποτε ὅσα μήτε ὑφέστηκε μήτε ὑποστῆναι δεδύνηται, οὕτως οὐδ’ ἡ κενὴ τῶν Ἑλλήνων μυθολογία ἐν ὑποστήματι σταίη ποτὲ ἢ πῆξίν τινα ὁ διαλελυμένος αὐτῶν λήψεται λόγος. ἀλλ’ ἡμῖν γυμναστέον τὸν λόγον οὐκ ἐπὶ τοῖς ἰσχυροῖς μᾶλλον καὶ ὅσα βάσιμα ῥητορικῇ πομπείᾳ καὶ λόγοις φιλοσόφοις καθέστηκεν, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τοῖς ἀνυπάρ‐ | 168 |
| 10 | κτοις τὴν ἀπὸ τοῦ λόγου δοτέον ὑπόστασιν, ἵνα μὴ μόνον ἀπὸ τῶν ποτίμων ναμάτων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τῆς θύραθεν ἅλμης γλυκάζουσαν πόσιν παραδεχώμεθα. Πατροκτονεῖ τοιγαροῦν παρὰ τοῖς Ἕλλησιν ὁ μυθευόμενος παρ’ αὐτοῖς Ζεύς. ὁ γάρ τοι Κρόνος τῇ Ῥέᾳ ἐπιμιγείς, ἐπειδὴ ἔγκυον αὐτὴν | |
| 15 | ἡγήσατο εἶναι, ὑπερκείμενον θεὸν ἐρωτᾷ περὶ τοῦ τεχθησομένου παιδός. ὁ δὲ ἀνεῖλεν αὐτὸν ὑπ’ ἐκείνου ἀναιρεθήσεσθαι. ἐντεῦθεν ὁ Κρόνος ἐτήρει τὴν Ῥέαν οὖσαν ἐπίτοκον. ἡ δέ, ἐπεὶ μὴ λαθεῖν οἵα τε ἐγεγόνει, τὸ μὲν βρέφος ἀποτεχθὲν Κορύβασί τισι καὶ Κουρῆσιν ἐκδί‐ δωσιν, ἐπισαλπίζειν τῷ κλαυθμυρισμῷ τοῦ παιδὸς τούτους κελεύσασα, | |
| 20 | λίθον δὲ τοῖς σπαργάνοις ἑλίξασα ἐξαπατᾷ τὸν γαμέτην· ὁ γὰρ Κρόνος ἀντὶ τοῦ παιδὸς τὸν λίθον καταπεπωκὼς ἠγνόησεν. ὁ δὲ Ζεὺς εἰς ἀνδρὸς ἡλικίαν ἐληλυθὼς ἀναιρεῖ μὲν τὸν πατέρα, αὐτὸς δὲ τὴν ἐκείνου ἡγεμονίαν εἰς ἑαυτὸν ἀναρτᾷ. Ὁ μὲν μῦθος οὗτος. ὁ δὲ λόγος τὸ κρυπτόμενον ἴσως ἐν τῷ μύθῳ | |
| 25 | ἀνακαλυπτέτω μυστήριον, ἢ μᾶλλον αὐτὸς ἀναπλαττέτω ὑψηλοτέραν διάνοιαν τοῖς μυθικοῖς ὀνόμασι κατακολουθῶν. δύο μέτρα τῶν ὄντων καθέστηκεν, ὀνόματα τούτοις χρόνος τε καὶ αἰών. ἀλλ’ ὁ μὲν αἰών, ὁ τῶν κυρίως ὄντων πατήρ, ἐναγκαλίζεται τὰ οἰκεῖα γεννήματα καὶ οὐ‐ δὲν τούτων ἀπόλλυσιν, ἀλλὰ δεικνύει φερώνυμα, ἀθάνατα ὡς ἀληθῶς | |
| 30 | καὶ αἰώνια. ὁ δὲ χρόνος, ὃν βραχύ τι μεταποιήσαντες Κρόνον οἱ Ἕλ‐ ληνες ὠνομάκασιν, οὐχ οὕτω περὶ τὰ ἔκγονα διατίθεται, ἀλλ’ ἀπαναλί‐ σκει πάντα τῇ ἑαυτοῦ φύσει· ὅσα γὰρ ἀπὸ χρόνου τὴν σύστασιν ἔχει, ταῦτα τῇ περιοχῇ τούτου συγκαταλύεται. διὰ ταῦτα καὶ τῇ Ῥέᾳ τοῦτον μιγνύουσιν οἱ σοφοί, ἥτις ἡ ῥέουσα φύσις ἐστίν, ἐπεὶ καὶ συν‐ | |
| 35 | άμφω ταῦτα, χρόνος καὶ φύσις, καὶ ἄσχιστος ἀπ’ ἀλλήλων ἡ συζυγία. Ἀλλὰ τῶν μὲν ἄλλων ἁπάντων ὁ χρόνος κρατεῖ, μόνος δὲ ὁ Ζεὺς τοῦτον ἀποδιδράσκει, εἶτα καὶ ἀνδρυνθεὶς ἀναιρεῖ. ἔστι δὲ οὗτος ὁ θεῖος ἐν ἡμῖν καὶ ζωήρρυτος λόγος, ὃς πρῶτος μέν ἐστι καὶ χρόνου καὶ φύσεως, μετὰ δὲ χρόνον καὶ φύσιν ἀνεφάνη καὶ ἡμῖν· ἀναβλύζει | 169 |
| 40 | γὰρ ἀπὸ τῶν ψυχῶν, αἱ δὲ ψυχαὶ σὺν τοῖς σώμασι, τὰ δὲ σώματα σὺν χρόνῳ ἢ ὑπὸ χρόνον. οὐρανὸς μὲν γὰρ χρόνῳ συναπεγεννήθη καὶ φύ‐ σει, τὰ δὲ λοιπὰ τῶν σωμάτων μετὰ ταῦτα γεγόνασι. μόνος γοῦν ὁ λόγος τὴν χρονικὴν ἀποφυγγάνει τέλεον δύναμιν· καὶ τὰ μὲν ἄλλα τῷ χρόνῳ συμπαραρρέοντα θνῄσκει τε καὶ διόλλυται, μόνος δὲ ὁ λόγος | |
| 45 | ἀνθεῖ τε καὶ ἀνηβᾷ καὶ κραταιότερος γίνεται. ἐπεὶ δὲ σωματωθεῖσιν ἡμῖν παραγίνεται, μαιεύεται τοῦτον ἡ φύσις, ἔκδοτον ποιοῦσα δυνά‐ μεσί τισιν ὑψηλοτέραις καὶ κρείττοσιν, αἳ δὴ καὶ τὸ νηπιῶδες τούτου ἐπικαλύπτουσαι, ἐπειδὰν ἀνδρυνθέντα θεάσωνται, κατὰ τοῦ πατρὸς Κρόνου ὁπλίζουσιν· ἀσθενὴς γάρ ἐστιν ἡ καθ’ ἡμᾶς φύσις τὸν ἔμ‐ | |
47(50) | φυτον λόγον ἀπογεννηθέντα παρ’ αὐτῆς σπαργανοῦν καὶ μαιεύεσθαι. διὰ ταῦτα αἱ μετὰ θεὸν τεταγμέναι φύσεις, παραλαβοῦσαι τοῦτον ἀπὸ τῆς ἀτελεστέρας φύσεως, τιθηνοῦνται καὶ ἀνατρέφουσιν. Ὑποτίθησι δὲ τῷ Κρόνῳ ἡ Ῥέα εἴδωλον ἀντὶ τοῦ ἀληθοῦς Διός, ὅτι διττὸς ὁ λόγος, ὁ μὲν κυρίως καὶ ὢν καὶ καλούμενος, τὸν ἔμφυτόν | |
| 55 | φημι τὸν κάτωθεν ἀπὸ τῶν κοιλάδων τῆς ψυχῆς ἀναβλύζοντα, ὁ δὲ διὰ γλώττης ῥέων ἔξω καὶ προφερόμενος, ὃς δὴ καὶ εἴδωλόν ἐστι τοῦ κυρίως Διὸς καὶ οὐδ’ οὕτω μαλακός τε καὶ εὔεικτος, ὥστε ταῖς νοη‐ ταῖς σφραγίσιν ὑφίεσθαι, ἀλλὰ λιθώδης ὡσανεὶ καὶ ἀντίτυπος, οὗ δὴ καὶ μόνου ἀπογεύεσθαι ὁ χρόνος ἰσχύει. τοὺς μὲν γὰρ ἐν γράμμασι | |
| 60 | λόγους ὁ πάντα τὰ καλὰ μαραίνων χρόνος ἀπαναλίσκει, οἳ δὴ εἴδωλά εἰσι τοῦ ἐμφύτου λόγου, τοῦτον δὲ μόνον ἑλεῖν οὐ δεδύνηται, ἀλλὰ καὶ πυκνὰ πεφόβηται καὶ τὴν οἰκείαν ὑποπτεύει γονήν. ὁ δὲ ἡβήσας καὶ γεγονὼς ἑαυτοῦ γενναιότερος ἀναιρεῖ μὲν τὸν πατέρα, ὑπεράλλεται δὲ καὶ χρόνον καὶ φύσιν. νπιάζων μὲν γὰρ ὁ λόγος ὑπὸ σπαργάνοις ἐστὶ | |
| 65 | καί που καὶ κλαυθμυρίζει καὶ θηλῆς δέεται, εἰς δὲ ἥβην ἐληλυθὼς καὶ γνοὺς ὅθεν οὗ παραγέγονε, τὸν μὲν κάτω ῥέοντα μεθίησι ποταμόν, ἀναχεῖται δὲ πρὸς τὴν αἰωνίαν ζωήν. ἡ τοίνυν ἀνήβησις αὕτη χρόνου τῷ αἰνιγματιστῇ ἐνοήθη ἀναίρεσις· ἡ γάρ τοι ψυχή, αἰσθητῶν οὖσα καὶ νοητῶν σύνδεσμος καὶ ἑκατέρων ἐν μεσότητι ταχθεῖσα τῶν φύ‐ | 170 |
| 70 | σεων, ἀμφοτέραις παρὰ μέρος προσομιλεῖ, καὶ νῦν μὲν χρόνου ἀποτί‐ κτεται, νῦν δὲ ἀναιρεῖ τὸν γεννήσαντα. Ἀλλὰ νῦν μὲν ἀναιρούμενος ὁ Κρόνος οὔπω ἀνῄρηται· οἱ γὰρ ἀναιροῦντες αὐτὸν Ζῆνες οὔπω τοσοῦτον δεδύνηνται, ἀλλ’ οἱ μὲν ὑπερ‐ πεπηδήκασι τοῦτον, ὁ δὲ ἔτι τὸν μακρὸν ἑλίττει πόλον τοῖς πράγμα‐ | |
| 75 | σιν· ἀναιρήσει δὲ τοῦτον ἐς τὸ παντελὲς ὁ θεῖος καὶ πρῶτος λόγος, ὁπότε κατὰ τὴν ἀψευδῆ αὐτοῦ ἐπαγγελίαν μετακοσμήσειν βουληθείη τὸ σύμπαν καὶ ἀπὸ κινήσεως εἰς στάσιν μετατρέψειν τὴν οὐσίαν ἡμῶν· ὁ γάρ τοι χρόνος μέτρον κινήσεως, ἧς ἀναιρεθείσης μάταιον ὁ χρόνος παρακολούθημα· τηνικαῦτα γὰρ ἔσται ὁ θεὸς κατὰ τὸν ἀπό‐ | |
| 80 | στολον τὰ πάντα ἐν πᾶσιν, οὐρανός, ἥλιος, ἀέρος πνεῦσις, ἡ σύμπασα ζωὴ καὶ τροφή. Τοιαύτην ὁ μῦθος ὥσπερ ἀκρότομος πέτρα ἀνέδωκε τὴν πηγήν· μη‐ δὲν οὖν παραμείβωμεν ῥᾳδίως τῶν ἐν ταῖς ὁδοῖς τῶν δέλτων κειμένων, ἀλλὰ καὶ τὴν πέτραν ὀρύττωμεν καὶ τὴν θάμνον ἀνακαθαίρωμεν, μι‐ | |
| 85 | μούμενοι τοὺς ἐν μεσογείᾳ καθιδρυμένους, παρ’ οἷς ψαφαραί τινες πέ‐ τραι καὶ εὔθρυπτοι ὑποτύφουσιν ἅλας θαυμάσιον, ὃ δὴ βραχεῖα οἷον ἐφολκὶς κατακαλύπτει, καὶ ταύτην παραξύσαντες ἀροῦσι τὸ βάθος καὶ ἀνορύττουσι, κἀντεῦθεν οὐκ ἀνάλατα αὐτοῖς τὰ πέμματα γίνεται. ἀλλ’ ἐκεῖνοι μὲν Ἄμμωνι τοὺς ἅλας δὴ τούτους ἀνατιθέασιν, ἡμεῖς δὲ τὸ ἐκ | |
| 90 | τῆς πέτρας ἀναχωσθὲν θεῷ ἀναθήσομεν, παρ’ οὗ πᾶν δώρημα τέλειον | |
| καταβαίνειν εἰς ἡμᾶς εἴωθεν. | 171 | |
48(1t) | Τοῦ αὐτοῦ ἐξήγησις εἰς τὸ ‘λίγξε βιός, νευρὴ δὲ μεγάλ’ ἴαχεν‘ | |
| 2 | Ἔστι μὲν οὐδ’ ὅπερ εἰρήκειν εὐθὺς ἐρωτηθεὶς ὑφ’ ὑμῶν περὶ τοῦ Πανδαρικοῦ τόξου πόρρω τῆς ποιητικῆς ἀκριβείας καὶ τῆς τοῦ λόγου διασκευῆς, ἀλλ’ ἔστι νῦν ἀκριβοῦν τι καὶ καλοῦ κάλλιον. πρὸ δὲ τῆς | |
| 5 | τῶν καθ’ ἕκαστα ἐπιλύσεως, ὅπερ ἐπεπόνθειν ὕστερον τὰ ἔπη ἀναγι‐ νώσκων, ἐρῶ δὴ καὶ πρὸς φίλους ἄνδρας· τὸ γοῦν φαινόμενον καὶ κατὰ τὰς πρώτας ἐπιβολάς, τὸ μὴ ἐν τῷ τείνεσθαι τὸ τόξον λίγξαι μὲν τὸν βιόν, ἠχῆσαι δὲ τὴν νευρὰν μέγα, πηδῆσαι δὲ τὸ βέλος, ἀλλὰ μετὰ τὸ τετάσθαι τὸ κυκλοτερὲς τόξον καὶ τὴν νευρὰν καὶ τὸν βιὸν τὰς | |
| 10 | πεποιημένας ἐπιγενέσθαι φωνάς· κινουμένης γὰρ τῆς θαλάσσης καὶ ὁ φλοῖσβος καὶ ὁ ὀρυγμαδός, οὐ μὴν καὶ κινηθείσης ἤδη καὶ παυσαμέ‐ νης. ἀλλὰ τοὐναντίον Ὅμηρος ποιεῖ ἐν τοῖς ἔπεσιν· ἐπεὶ δὴ—γάρ φησι—κυκλοτερὲς μέγα τόξον ἔτεινε, λίγξε βιός, νευρὴ δὲ μεγάλ’ ἴαχεν, ἆλτο δ’ ὀιστὸς | |
| 15 | ὀξυβελής, καθ’ ὅμιλον ἐπιπτέσθαι μενεαίνων· οὐ γὰρ τεταμένου τοῦ τόξου ταῦτα ἐπιγίνεται τοῖς μέρεσι διὰ τοὺς τοξεύοντας, ἀλλὰ τεινομένου ἔτι καὶ τὴν τάσιν, ὡς ἂν εἴποι τις, πά‐ σχοντος. Ἀλλὰ τί βούλεσθε; πότερον τὸ ἐμὸν διαλύσω ἀπόρημα ἢ πρὸς τὸ | |
| 20 | ὑμέτερον ἀπαντήσω ἐρώτημα; τοῦτο γοῦν πρότερον ποιήσας, τοῖς ἐμοῖς ὕστερον ἀφοσιώσομαι ἀπορήμασι. βιὸς γοῦν καὶ νευρὰ κατὰ μὲν τὸν ἀριθμὸν ἕν, ὥσπερ μέροψ καὶ ἄνθρωπος καὶ βροτός, καὶ λώπιον καὶ ἱμάτιον, καὶ οἷα τὰ πολυώνυμα, τῷ μέντοι γε λόγῳ διάφορα, ὥσπερ κἀν τοῖς παραδείγμασιν· ἄλλο γὰρ τῷ λόγῳ τὸ ἄνθρωπος καὶ | |
| 25 | τὸ μέροψ καὶ τὸ βροτός, εἰ καὶ τὸ ὑποκείμενον ἕν. τὸ μὲν γὰρ διὰ τὸ ἀναθρεῖν ἃ ὄπωπε, τὸ δὲ διὰ τὸ μεμολῦσθαι τῇ ἐπιμιξίᾳ τοῦ σώματος, τὸ δὲ διὰ τὸ μεμερίσθαι τὴν φωνήν. οὐ γὰρ ἅμα πάντα τοῖς ὀνόμασιν, οὐδὲ τῷ ἑνὶ ξύμπαντα, ἀλλὰ καὶ τὰ στοιχεῖα καὶ αἱ συλλαβαὶ καὶ τὰ πρώτως ἐκφωνούμενα καὶ αἱ περίοδοι, ἕκαστόν τε πολλὰ καὶ ξύμ‐ | 172 |
| 30 | παντα πάμπολλα καὶ ἐφ’ ἑκάστῳ μυρία ἡ μερίς, ἀλλ’ οὐ ξύμπαντα τὸ αὐτό. οὕτω δὲ καὶ νευρὰ καὶ βιὸς τῷ μὲν ὑποκειμένῳ ταὐτόν, τῷ δὲ λόγῳ διαφόρω ἐστόν· τὸ μὲν γὰρ παρὰ τὸ βεβιάσθαι τῷ τοξεύοντι, τὸ δὲ παρὰ τὴν ὑποκειμένην οὐσίαν. ὅθεν, εἰ μὴ τοξεύοι τις, οὐ συνέσται τῇ νευρᾷ καὶ ὁ βιός· οὐ γὰρ βιάζεται τότε τὸ νεῦρον μὴ τεινομένου | |
| 35 | τοῦ τόξου. διὰ ταῦτα γοῦν φησιν Ὅμηρος ‘λίγξε βιός, νευρὴ δὲ μεγάλ’ ἴαχε‘. διὰ γοῦν τοὺς διαφόρους λόγους τοῦ ὑποκειμένου καὶ τὴν τῶν ὀνομάτων ἑτερότητα διάφορα καὶ τὰ πάθη τῶν ἀπηχήσεων καὶ οἱ λόγοι τῶν ἐκφωνήσεων· ἐκεῖ μὲν γὰρ ‘λίγξε‘, ἐνταῦθα δὲ ‘ἴαχε‘. καὶ ἄμφω μὲν ἐν τῷ τείνεσθαι, ἀλλὰ τὸ μὲν ὡς οὐσία, καὶ διὰ τοῦτο καὶ | |
| 40 | ἰαχὴ τὸ ποιῶδες ἐκφώνημα, τὸ δὲ ὡς πάθος, καὶ διὰ τοῦτο τὸ ‘λίγξε‘ συνῆπται. Ταῦτα οὖν ὑμῖν καὶ τὴν πρώτην ἡρμήνευται καὶ νῦν διηκρίβωται, δύναιτο δ’ ἄν τις καὶ ἐξ ἑτέρας ἐπιβολῆς ἑτέρως τὸν λόγον διασαφῆ‐ σαι. ὅτι μὲν οὖν σοφὸς ὁ ποιητὴς οὐ τὰ ἀνθρώπινα μόνον, ἀλλὰ καὶ | |
| 45 | τὰ θεῖα καὶ τὰ δαιμόνια, οὐκ ἄν τις ἀντερεῖ τινι, ὅσον μηδὲ κἀμοί· εἰ δ’ οὕτω τοῦτο ἔχοι τις ἂν εἰπεῖν ὑπὲρ τοῦ ποιητοῦ, τίς μὲν αὐτῷ ὁ Ἀπόλλων νενόηται καὶ τίνες αἱ ἐπιστῆμαι αἱ τούτῳ ἀπονεμηθεῖσαι, ὧν καλλίστη ἡ τοξική, ἵνα μὴ τὰς ἄλλας νῦν λέγω, τίς δὲ ὁ Ἀπόλλων καὶ πόθεν αὐτῷ τὸ ὄνομα, καὶ τί ποτε τῷ ποιητῇ τὸ τοξεύειν νενόηται; | |
48(50) | καὶ ἵνα μὴ περιεργότερος ὦ τοῦ δέοντος, περὶ τοῦ ὀνόματος μόνον καὶ τῆς τοξικῆς ἐπιστήμης ὑμῖν δίειμι. Ἔστιν οὖν ὁ Ἀπόλλων τῷ ποιητῇ ἢ θεός τις τῶν τῆς Ἑλληνικῆς συμμορίας ἢ ὁ φαινόμενος ἥλιος· εἴτε γὰρ οὗτος εἴτε ἐκεῖνος, Ἀπόλλω‐ | |
| νες ἄμφω, κατὰ στέρησιν τῶν πολλῶν, τῶν ἄλλων ὑπερκαθήμενοι καὶ | 173 | |
| 55 | τῷ ἑνὶ προσπελάζοντες καὶ τῆς ἑνώσεως ὄντες ἐπάρχοντες, ἀλλ’ οὐ τῆς διακρίσεως. τοῖν δέ γε ἡλίοιν ὁ μέν τίς ἐστιν ἡ φαινομένη σφαῖρα κατ’ οὐρανόν, ὁ δὲ ὁ νοητὸς καὶ κρύφιος καὶ ἐν ἰδέας λόγῳ τοῦ ὁρατοῦ προκαθήμενος. καὶ εἰ περιττός τινι ὁ λόγος δοκεῖ, τῆς ἀρχαιο‐ τέρας πυνθανέσθω φιλοσοφίας, ἀφ’ ἧς οὐ μονοειδῆ τὰ πολλὰ εὕρῃ, | |
| 60 | ἀλλὰ καὶ δεκαδικὰ καὶ τετραδικὰ καὶ τοὐλάχιστον δυοειδῆ, ὥσπερ δὴ καὶ ἄνθρωπος τὸ μῖγμα καὶ τὸ μετὰ τοῦ ὀχήματος καὶ τὸ κατὰ μόνους τοὺς λόγους καὶ τὴν κατὰ τὸ θεῖον ἐπιστροφήν. Ἀρκεῖ μὲν οὖν ταῦτα εἰς τὸ τοῦ Ἀπόλλωνος ὄνομα. τοξικοὶ δὲ ἄμφω καὶ διὰ τοῦτο Φοῖβοι διωνομασμένοι τῷ ποιητῇ. καὶ τοῖς μὲν ἄλλοις | |
| 65 | τοῖς ἐξηγησαμένοις τὸν Ὅμηρον τὸν καθαρὸν τοὔνομα δοκεῖ {τὸν} βίον ἢ τὸν παραδειγματικόν, ἀπὸ τοῦ φάος εἶναι τῷ βίῳ, ἤτοι παρά‐ δειγμα καθαρότητος, Πορφυρίῳ δὲ ἐν τοῖς εἰς τὸν Ὅμηρον ἐξηγητι‐ κοῖς Φοῖβός ἐστιν ὁ τοξότης, οἷον φαόβιός τις ὤν, ὅπερ ἐστὶ λαμ‐ πρότοξος. | |
| 70 | Τί οὖν μοι τὰ πολλὰ ταῦτα λέλεκται; οὐχ ἵνα δόξω σοφός—συν‐ είρω γάρ, νὴ τὴν ὑμετέραν ἀγάπην, καὶ κρύπτω τὰ πλείονα, καίτοι μοι ὀργώσης τῆς διανοίας ὑπὸ σώφρονι τῇ βακχείᾳ, ἵνα τι τῶν ἀπορ‐ ρητοτέρων ἐρῶ—, ἀλλ’ ὥστε ἐνδείξασθαι ὅτι ἢ τὸ ξύμπαν ἢ ἐκ μέ‐ ρους βιὸς τῷ Ὁμήρῳ τὸ τόξον ὠνόμασται καὶ νενόηται, ἢ τὸ ἐξ ἐλέ‐ | |
| 75 | φαντος ἢ τὸ ἀπὸ τοῦ κέρατος ἢ τὸ ἀπὸ ξυληφίου τινός. εἰ οὖν καὶ κατὰ τὸν σοφὸν Πορφύριον καὶ κατὰ τὴν ἐτυμολογίαν τοῦ ὀνόματος βιὸς τὸ τόξον καὶ νοεῖται καὶ ὀνομάζεται, καλῶς δὴ τῷ ποιητῇ εἴρηται τὸ ‘λίγξε βιός, νευρὴ δὲ μεγάλ’ ἴαχεν‘· ‘ἐπεὶ δὴ‘ γάρ φησι ‘κυκλοτερὲς μέγα τόξον ἔτεινε, λίγξε βιόσ‘· συνηκολούθησε γὰρ τῇ τάσει ἢ κάμψει | |
| 80 | τὸ ποιηθὲν ὄνομα τῷ σοφῷ. ὥστε πρότερον μὲν ἡμῖν ταὐτὸν ἔδοξε νευρὰ καὶ βιός, νῦν δὲ ἀδιάφορον τόξον τε καὶ βιός· ἔστι γὰρ ὁ βιὸς μέσον ἀμφοῖν, καὶ νῦν μὲν τῷ τόξῳ νενέμηται, νῦν δὲ τῇ νευρᾷ. διὰ | |
| τί; ὅτι αὐτὸ δὴ τοῦτο πάθος ἐστὶν ὁ βιός, ἢ τοῦ τόξου βιαζομένου ἐπὶ τὸ ἄναντες ἢ τῆς νευρᾶς κατὰ τὸ ἀντίθετον· ἀλλὰ τὸ μὲν ‘λίγξε‘ λε‐ | 174 | |
| 85 | πτός τις ἦχος καὶ ἀδρανής, ἡ δὲ ἰαχὴ βαρύς τε καὶ ἔντονος. καὶ εἰκό‐ τως τῷ μὲν ἐλέφαντι ἢ τῷ κέρατι ἢ τῷ ξύλῳ, ἅτε δὴ ξηροῖς οὖσι καὶ ἀνίκμοις ἐν τῇ τάσει, τὸ ‘λίγξε‘ πεποίηται, τῇ δὲ νευρᾷ ὡς ὑγροτέρᾳ καὶ ἠχεῖν μάλιστα δυναμένῃ ἡ ἰαχή. διὰ ταῦτα ‘λίγξε βιός, νευρὴ δὲ μεγάλ’ ἴαχεν‘. οὕτω γοῦν καὶ ταῖς γεράνοις κλαγγώδης ἐστὶν ἡ φωνὴ | |
| 90 | διὰ τὴν τῆς ἀρτηρίας ξηρότητα, ἐν δέ γε τοῖς κατάρροις βραγχώδης ἡμῖν διὰ τὴν καταρρεύσασαν ἐκ τῆς κεφαλῆς ἐν τῷ αὐλῶνι ὑγρότητα. τὸ μὲν οὖν τόξον οὐκ ἄν ποτε κληθείη νευρὰ οὔθ’ Ὁμήρῳ οὔθ’ ἑτέρῳ τινί, εἰ μὴ τετύφλωται, ἀλλ’ οὐδὲ ἡ νευρὰ τόξον—τὰ γὰρ μέρη διά‐ φορα—ὥσπερ οὐδὲ ὁ ποὺς κεφαλὴ οὔτε θάτερον θάτερον, ἀλλὰ | |
| 95 | παρὰ θάτερον ἕκαστον. τὰ δὲ πάθη ἔστιν ὅτε καὶ τῶν διαφόρων κατ‐ ηγορεῖται μερῶν, καὶ τὸ συγκείμενον ὀνομασθείη ἐξ ὧν σύγκειται καὶ τὰ εἰς συνθήκην κατὰ τοῦ συντεθειμένου λεχθείη. οὕτω γοῦν καὶ ὁ βιός, ἅτε πάθος ὢν καὶ νευρᾶς καὶ τόξου, νῦν μὲν ἐπ’ ἐκείνου τοῦ μέρους, νῦν δὲ ἐπὶ τούτου ὀνομάσοιτ’ ἂν ἀδεῶς. | |
48(100) | Καὶ ἔστιν ὁ λόγος διασκευή τις ῥητορικὴ ἀτεχνῶς· χρᾶται γοῦν τῷ μέρει τούτῳ τοῦ διηγήματος ἐπὶ πολλοῖς μὲν καὶ ἄλλοις, μάλιστα δὲ ἐπὶ τῆς ἱεροσκοπίας καὶ τοῦ τρόπου τῶν θυομένων, ὁπότε καὶ τὴν πτῶσιν τοῦ θύματος διακριβῶται καὶ τὴν τομήν, ὅπως μὲν οὖν τούτῳ εἰρύσθη ὁ τράχηλος καὶ ὅπως ἔσφακται καὶ ὅπως ἐκδέδαρται καὶ | |
| 105 | ὅπως τὴν ὁλομέλειαν τὸ θυόμενον ἀπολώλεκε, μελεϊστὶ τῷ τέμνοντι διατυθέν, οἷς καὶ ἡ μαντῳδὸς ἐπιθήκη ἀκόλουθος καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. καὶ τὰ ἐπὶ τῶν θεῶν δὲ οὕτω διερμηνεύει ὀχήματα, Ἥβη δ’ ἀμφ’ ὀχέεσφι—λέγων—θοῶς βάλε καμπύλα κύκλα, χάλκε’ ὀκτάκνημα, σιδηρέῳ ἄξονι ἀμφίς· | |
| 110 | τῶν ἤτοι χρυσέη ἴτυς ἄφθιτος, αὐτὰρ ὕπερθεν | |
| χάλκε’ ἐπίσωτρα προσαρηρότα, θαῦμα ἰδέσθαι· πλῆμναι δ’ ἀργύρου εἰσὶ περίδρομοι ἀμφοτέρωθεν—οὕτως ὀνομάζων τὰς χοινικίδας—· δίφρος δὲ χρυσέοισι καὶ ἀργυρέοισιν ἱμᾶσιν | 175 | |
| 115 | ἐντέταται· δοιαὶ δὲ περίδρομοι ἄντυγές εἰσι· τοῦ δ’ ἐξ ἀργύρεος ῥυμὸς πέλεν· αὐτὰρ ἐπ’ αὐτῷ δῆσε χρύσεον καλὸν ζυγόν, ἐν δὲ λέπαδνα κάλ’ ἔβαλε χρύσεια· ὑπὸ δὲ ζυγὸν ἤγαγεν Ἥρη ἵππους ὠκύποδας, μεμαυῖα ἔριδος καὶ ἀυτῆς. | |
| 120 | καὶ τῷ Ὀδυσσεῖ δὲ τὴν ναῦν ἁρμοζόμενος αὐτὰρ ὁ—φησί—τάμνετο δοῦρα, θοῶς δὲ ἠνύετο ἔργον· εἴκοσι δ’ ἔκβαλε πάντα, πελέκισεν δ’ ἄρα χαλκῷ· ξέσε δ’ ἐπισταμένως καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνε· τόφρα δ’ ἔνεικε τέρετρα Καλυψὼ δῖα θεάων· | |
| 125 | τέτρηνεν δ’ ἄρα πάντα καὶ ἥρμοσεν ἀλλήλοισι· γόμφοισιν δ’ ἄρα τήνδε καὶ ἁρμονίῃσιν ἔναρσε. καὶ ἵν’ ὑπερβῶ τινα τῶν ἐπῶν, ἰκρία δὲ—φησί—στήσας ἀραιῶν θαμέσι σταμίνεσι ποίει· αὐτὰρ μακρῇσιν ἐπηγκενίδεσι τελευτᾷ· | |
| 130 | ἐν δ’ ἱστὸν ποίει καὶ ἐπίκριον ἅρμενον αὐτῷ· ἐν δ’ ὑπέρας τε κάλους τε πόδας τ’ ἐνέδησεν ἐν αὐτοῖς, καὶ ὁπόσα ἄλλα τῷ ποιητῇ ἐν τῇ νεουργίᾳ λελεπτούργηται, ὥσπερ δὴ κἀν τῇ ἀσπιδοποιίᾳ. Τοῦτο δὴ αὐτῷ κἀν τῇ ἀφέσει τοῦ Πανδαρικοῦ βέλους, εἰ καὶ μὴ | |
| 135 | τοσοῦτον, ἀλλὰ γοῦν ἐκπεπόνηται. ὥσπερ γὰρ ὁ κόσμος τῷ Πλάτωνι ἀθρόον ὑπὸ θεοῦ κατεσκεύασται, εἶτ’ αὖθις κατὰ μέρη διατέτμηται, καὶ νῦν μὲν αὐτῷ ἡ ὕλη ἐκπέφανται, νῦν δὲ τὸ πλημμελὲς καὶ ἄ‐ τακτον, τὰ πρόδρομα τῶν ἰχνῶν εἴδη, νῦν δὲ τὸ ἐπὶ τοῖς εἴδεσιν εἶδος, οὕτω δὴ καὶ τῷ ποιητῇ ἀθρόον μὲν πάντα, ἡ κάμψις, ἡ τάσις, τὸ | 176 |
| 140 | ‘λίγξε‘, ἡ ἰαχή, ἡ τοῦ βέλους ἐκπήδησις· ἀλλ’ αὖθις ἀναλέλυται τὸ ὁμοῦ καὶ τὸ ἓν αὐτῷ τὸ ἐξ ἑνώσεως πολλὰ γίνεται καὶ μέμικται. Ἐνταῦθα τῷ Ὁμήρῳ καὶ τὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ τὰ τῆς τέχνης· δι‐ εσκεύασται γὰρ αὐτῷ ἡ διήγησις καλοῖς καὶ γλαφυροῖς ὀνόμασι καὶ διῄρηται φιλοσόφως ἡ ἕνωσις· καὶ ὥσπερ τὰ θεῖα οἶδεν ὀνόματα καὶ | |
| 145 | τὰ ἀνθρώπινα καὶ διαιρεῖ πολλαχοῦ τῶν ἐπῶν καὶ διερμηνεύει, τί μὲν τὸ δαιμόνιον ὄνομα, τί δὲ τὸ ἀνθρωπικόν, οὕτω δὴ καὶ τῆς ἀφώνου ὕλης ἐπίσταται τὴν ἠχώ, καὶ ὅπως μὲν φωνεῖ ἡ νευρά, ὅπως δὲ τὸ τόξον ἠχεῖ, ὅπως δὲ κυμαίνουσα θάλασσα καὶ πεύκη καὶ δρῦς, καὶ τίς θεᾶς φωνὴ λειριόεσσα, καθάπερ δὴ καὶ τἆλλα διαιρεῖν εἴωθε, τοὺς αἴ‐ | |
48(150) | θωνας καὶ ἐμπυριβήτας λέβητας, τοὺς ἀπύρους καὶ ἀνθεμόεντας, τοὺς χρηματιστὰς ἐμπόρους, τοὺς ἐπιβάτας, ὣς δὲ καὶ τοὺς ἐπηβόλους, νῦν μὲν τοὺς ἐπιτυχεῖς, νῦν δὲ τοὺς ξυνιέντας λέγων. καὶ ἵνα μὴ πάντα τὸν Ὅμηρον ἐπεισκυκλήσω τῷ λόγῳ, φιλοτιμότερον ἑρμηνεύων αὐτόν, καὶ τὸ μὲν ὑμέτερον ἐρώτημα οὕτω λέλυται, τὸ δὲ ἐμὸν διαπόρημα | |
| 155 | πῶς; πολλὰ τῶν πασχόντων οὐκ εὐθὺς τὸ τέλειον ἴσχει πάθος, ἀλλὰ μετὰ τὸ παυθῆναι τοῦ πάσχειν· οὕτω δὴ καὶ ἐπὶ τοῦ Πανδαρικοῦ τόξου μετὰ τὸ τετάσθαι καὶ ‘ὁ βιὸς λίγξε καὶ ἡ νευρὴ μεγάλ’ ἴαχε‘. καὶ οὐδὲν ὑμῖν πλέον ἐρῶ, ἵν’, εἰ μὲν γνοίητε, ἔχητε τὸ ζητούμενον, εἰ δ’ οὖν, παρ’ ἐμοῦ λήψοισθε. ἆρ’ οὖν οὐχὶ καὶ παρ’ ἐμοὶ τόξον ἐμπέπη‐ | |
| 160 | κται ἐν τοῖς στήθεσι καὶ βέλος ἐκεῖθεν ἅλλεται, καὶ οὐδ’ ἐπιλίγδην, ἀλλὰ κατὰ τῆς καρδίας τῶν ἐμῶν ἀκροατῶν καὶ ἀφίεται καὶ στηρίζε‐ | |
| ται, πλὴν ὅσον οὐχ αἱμάττον, ἀλλὰ καθηδῦνον; καὶ τὰ μὲν τῶν ἐμῶν βελῶν αὐτόθεν ἅλλεται κατ’ ἀρρήτους ἐπιβολάς, τὰ δὲ οἷον βεβίασται ταῖς προτάσεσι καὶ τοῖς συμπεράσμασι καὶ τὸ ὅλον εἰπεῖν ταῖς ἀποδεί‐ | 177 | |
| 165 | ξεσιν. Εἰ μὲν οὖν ἀρκεῖ ταῦτα, μὴ προβιβάσωμεν περαιτέρω τὸν λόγον, εἰ δ’ οὖν, ἐν ἑτέρᾳ ἐπιστολῇ προσθήσομεν πλείονα· εἰ δὲ τὰ πλείω τῷ γράμματι ᾔνικται, ἀλλ’ εἴη τις καὶ παρ’ ὑμῖν Θεμιστοκλῆς ἀναγινώ‐ σκων τῶν χρησμῶν τὴν διάνοιαν, εἰ δ’ οὖν, ἀφερμηνεύσει ταύτην ὁ | |
| 170 | Πύθιος. | |
49(1t) | Τοῦ Ψελλοῦ ἐπίλυσις εἰς τοὺς τῆς φιλοσοφίας τρόπους | |
| 2 | Οἱ φιλοσοφίας λόγων ἐρῶντες καὶ τῆς ἐκ τούτων ἡδονῆς ἄκρῳ δα‐ κτύλῳ γευσάμενοι, πάσῃ τῇ τοῦ βίου φροντίδι χαίρειν εἰπόντες, σώ‐ φρονί τινι μανίᾳ πρὸς τούτους ἐλαυνόμενοι φέρονται καὶ τῇ τῶν ὄντων | |
| 5 | ἐπιστήμῃ συντόνως ψυχαγωγοῦσιν αὐτῶν τὸν ἔρωτα· ἐπιστήμη δὲ τῶν ὄντων ἡ φιλοσοφία ἐστίν, ὡς σὺν θεῷ μαθησόμεθα. ἐπεὶ τοίνυν καὶ ἡμᾶς σοφὸς ἔρως καὶ πολλὴ προθυμία ἐπὶ τοῦτον διήλασε τὸν ἀναφαί‐ ρετον τῆς φιλοσοφίας ἀγῶνα θεῖον, μὴ τὸ παρὸν δυσχερὲς ἐπιλογιζό‐ μενοι, ἀλλὰ πρὸς τὸ πέρας τῆς θείας αὐτῆς ἀποβλέποντες ἐπαγγελίας | |
| 10 | πάντα μόχθον ἐλάττονα αὐτῆς ἡγησώμεθα. Δοκεῖ δέ μοι μικρὸν ἀναλαβέσθαι τὴν ἐγκύκλιον ἐξήγησιν Ἀριστοτε‐ λικοῖς πειθομένῳ θεσμοῖς· ὡς γὰρ ἐν ἑκάστῳ σχεδὸν πράγματι, οὕτω πρὸ πάσης διδασκαλίας καὶ τέχνης καὶ ἐπιστήμης τέτταρά τινα δεῖ ζη‐ τεῖν· εἰ ἔστι, τί ἐστιν, ὁποῖόν τί ἐστι, καὶ διὰ τί ἐστιν. | |
| 15 | Ἐπεὶ δὲ τέχνης καὶ ἐπιστήμης ἐμνημονεύσαμεν, μάθωμεν τί τὸ διάφορον αὐτῶν. καὶ δεῖ γινώσκειν ὅτι ἡ μὲν τέχνη περὶ τὰ ὑλικὰ καὶ φθειρόμενα καὶ μὴ ἀεὶ ὡσαύτως ἔχοντα καταγίνεται, ἡ δὲ ἐπιστήμη περὶ τὰ ἄυλα καὶ ἄψευστα καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ἔχοντα. καὶ τέχνη μέν ἐστιν ἡ γραμματική, ἡ ῥητορική, ἡ ἰατρικὴ καὶ αἱ τοιαῦται, ὡς περὶ | |
| 20 | τὰ γεώδη γινόμεναι καὶ πταιστά, ἐπιστήμη δὲ ἡ φιλοσοφία, καθὸ περὶ | |
| τῶν ὄντων καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ἐχόντων διαλαμβάνει. διαλαβόντες οὖν περὶ διαφορᾶς τέχνης καὶ ἐπιστήμης εἴπωμεν καὶ περὶ τῶν τεττάρων ζητουμένων κεφαλαίων. Ἰστέον ὅτι εἰκότως ταῦτα ζητοῦμεν· τῶν γὰρ πραγμάτων τὰ μέν | 178 | |
| 25 | ἐστιν ἀνύπαρκτα, ὡς τραγέλαφος, σκινδαψὸς καὶ τὰ λοιπὰ ὅσα ἡ ἡμε‐ τέρα διάνοια ἀναπλάττει, τὰ δὲ ὕπαρξιν ἔχει. καὶ τούτων αὖθις τῶν ὕπαρξιν ἐχόντων τὰ μὲν ἀμφιβαλλομένην ἔχει τὴν ὕπαρξιν, ὡς ἄν‐ αστρος σφαῖρα, ὡς ἀντίποδες—ταῦτα γὰρ ἀμφιβάλλονται εἴτε εἰσὶν εἴτε οὔ—, τὰ δὲ ὁμολογουμένην, ὥσπερ ἄνθρωπος ἢ βοῦς. καὶ ἐπὶ | |
| 30 | τῶν ὕπαρξιν μὲν ἐχόντων, ἀμφιβαλλομένην δέ, ζητοῦμεν τὸ εἰ ἔστιν— ἄτοπον γὰρ ὄντως καὶ ἀμαθὲς μήπω μαθόντας εἰ ὑπαρκτικὸν τόδε ἐστὶν ἐρευνᾶν περὶ αὐτοῦ τί ἂν εἴη—, ἐπὶ δὲ τῶν ὡμολογημένην ἐχόν‐ των τὴν ὕπαρξιν ζητοῦμεν τὸ τί ἐστι. τὸ δὲ τί ἐστιν ἢ δι’ ὀνόματος ἐκφέρεται ἢ δι’ ὁρισμοῦ· δι’ ὀνόματος μέν, ὅταν βλέποντές τι λέγωμεν | |
| 35 | τί ἐστι καὶ λέγωμεν ὅτι ἄνθρωπός ἐστιν, δι’ ὁρισμοῦ δέ, ὅταν λέγωμεν ζῷον λογικὸν θνητὸν νοῦ καὶ ἐπιστήμης δεκτικόν. ἐπεὶ δὲ τὰ πράγ‐ ματα οὐ μόνον κοινωνοῦσι κατὰ τὸ γένος, καθὸ ζῷα, ἀλλὰ καὶ δια‐ φέρουσι, καθὸ τὰ μὲν λογικά, τὰ δὲ ἄλογα, καὶ διὰ τοῦτο ζητοῦμεν ὁποῖόν τί ἐστιν, ἵνα γνῶμεν τὰς διαφοράς· καὶ γὰρ αἱ διαφοραὶ τῷ | |
| 40 | ὅρῳ συναναφέρονται. ἰστέον δὲ ὅτι ἡνίκα τὸ τί ἐστι δι’ ὀνόματος ἐκ‐ φέρεται, τότε δεῖ ζητεῖν ὁποῖόν τί ἐστιν, ἡνίκα δὲ δι’ ὅρου γίνεται, τότε οὐ δεῖ ζητεῖν τὸ ὁποῖόν τί ἐστιν, ἀλλὰ διὰ τί ἐστιν. ἐπεὶ δὲ πάντα πρός τι τέλος ὁρῶσι καὶ οὐδὲν μάτην οὔτε ὁ δημιουργὸς οὔτε ἡ φύσις οὔτε ἡ τέχνη ἐπενόησε, τούτου χάριν ζητοῦμεν διὰ τί ἐστιν· | |
| 45 | οἷον διὰ τί ἐστι κλίνη; διὰ τὴν τῶν ἀνθρώπων ἀνάπαυσιν. καὶ πάλιν διὰ τί ἄνθρωπος; διὰ τὸ κοσμεῖσθαι τόδε τὸ πᾶν· καὶ γὰρ τὸ πᾶν ἀτελὲς ἦν μήπω τοῦ ἀνθρωπείου γένους παραχθέντος. Ἐπεὶ δὲ ταῦτα οὕτως ἔχει, ἐστὶ δὲ φιλοσοφία ἡμῖν τὸ προκείμενον, ἥτις παρ’ ἡμῖν μὲν οὐκ ἀμφιβάλλεται, παρὰ δέ τισιν ἀνατρέπεται, ἤ‐ | |
49(50) | γουν τοῖς ἐφεκτικοῖς φιλοσόφοις, φέρε καὶ ἐπὶ ταύτης κατὰ ἀκολουθίαν τὸ εἰ ἔστι ζητήσωμεν. δείκνυμεν οὖν αὐτὴν οὖσαν τοῦτον τὸν τρόπον· εἰ ἔστι θεός, ἔστι καὶ πρόνοια· οὐ μόνον γὰρ ἔστι θεός, ἀλλὰ καὶ | |
| προνοεῖται. ἀλλὰ μὴν ἔστι θεός—μεμηνότων γάρ ἐστι τὸ λέγειν ὅτι οὐκ ἔστι θεός—, δηλονότι ἔστι καὶ πρόνοια. εἰ δὲ ἔστι πρόνοια, | 179 | |
| 55 | δηλονότι καὶ σοφία ἔστι δι’ ἧς προνοεῖται ὁ θεός· οὐ γὰρ ἀλόγως προνοεῖται οὐδ’ ἄνευ σοφίας. εἰ δ’ ἔστι σοφία, δηλονότι ἔστι καὶ ἔφε‐ σις αὐτῆς καὶ ἐπιθυμία· πᾶς γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ ἐφίεται, ὅθεν ἀγαθὸν λέγεται παρὰ τὸ ἄγαν θέειν ἡμᾶς ἐπ’ αὐτό. εἰ δὲ ἔστιν ἔφεσις καὶ ἐπι‐ θυμία αὐτῆς, δηλονότι φιλοσοφία ἔστιν· οὐδὲν γάρ ἐστιν ἕτερον φιλο‐ | |
| 60 | σοφία εἰ μὴ φιλία σοφίας, ὡς ὁ Πυθαγόρας ὡρίζετο. δέδεικται τοίνυν ὅτι ἔστι φιλοσοφία. Ἀλλ’ ἐπειδὴ τὸν ὁρισμὸν τῆς φιλοσοφίας γνῶναι οὐ δυνατὸν τοῦ ἁπλῶς ὁρισμοῦ ἀγνοουμένου, ὥσπερ οὐδὲ τὸ γράφειν καλῶς αὐτὸ τὸ γράφειν μὴ ἐπιστάμενον, τέσσαρα δεῖ ζητεῖν περὶ ὁρισμοῦ, πρῶτον μὲν | |
| 65 | τί ἐστιν ὁρισμός, δεύτερον δὲ πόθεν εἴρηται ὁρισμός, τρίτον τί διαφέ‐ ρει ὁρισμὸς ὅρου, τέταρτον πόθεν λαμβάνεται πᾶς ὁρισμός. Ὁρισμὸς τοίνυν ἐστὶ λόγος σύντομος δηλωτικὸς τῆς ἑκάστου φύ‐ σεως. καὶ ‘λόγοσ‘ μὲν εἴρηται διὰ τὸ ὄνομα, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ φύσιν δηλοῖ, τὸ δὲ ‘σύντομοσ‘ πρόκειται διὰ τὰ ἀποτάδην λεγόμενα ῥητορικὰ | |
| 70 | καὶ ἰατρικὰ προβλήματα, τὸ δὲ ‘τῆς ἑκάστου φύσεως δηλωτικὸσ‘ διὰ τὰς ὑπογραφάς· αἱ γὰρ ὑπογραφαὶ οὐ τὴν ἑκάστου φύσιν δηλοῦσιν, ἀλλὰ τὸ συμβαῖνον ἑκάστῳ, οἱ δὲ ὁρισμοὶ ἐκ τῶν κατ’ οὐσίαν λαμ‐ βάνονται· διὸ τὴν ἑκάστου φύσιν δηλοῦσι. Τὸ δὲ πόθεν εἴρηται ὁρισμὸς τοιοῦτόν ἐστιν· ὥσπερ ἐκ μεταφορᾶς | |
| 75 | τῶν ὁροθεσίων τῆς γῆς ἐπεδήλωσαν πρὸς δήλωσιν τῶν τόπων, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ οἱ ἐξηγηταὶ τὸν τῆς φύσεως ὁρισμὸν τοῦ δικαίου καὶ τῆς ἀντιστροφῆς στοχαζόμενοι οὔτε ἐλλείπειν οὔτε πλεονάζειν ἐθέλουσιν, ἀλλ’ ἀφορίζουσί τε τὸ ὑποκείμενον καὶ τὸ διακεκριμένον φυλάττουσιν. | |
| 80 | Διαφέρει δὲ ὁρισμὸς ὅρου ἔν τε τῷ καθολικῷ καὶ τῷ μερικῷ. ὁ μὲν ὁρισμὸς μερικώτερός ἐστιν, ὁ δὲ ὅρος καθολικώτερος. Λαμβάνεται τοίνυν πᾶς ὁρισμὸς ἢ ἐκ τοῦ ὑποκειμένου ἢ ἐκ τοῦ τέ‐ λους ἢ ἐκ τοῦ συναμφοτέρου· πᾶσα γὰρ τέχνη καὶ ἐπιστήμη ἔχει ὑπο‐ κείμενον, ἔχει καὶ τέλος, καὶ ὑποκείμενον μὲν περὶ ὃ καταγίνεται, | |
| 85 | τέλος δὲ ὃ ποιῆσαι προτίθεται. τῇ μὲν γὰρ ἰατρικῇ ὑπόκειται τὰ ἀν‐ θρώπινα σώματα, τέλος δ’ ἔχει τὴν ὑγείαν, τῇ δὲ ῥητορικῇ ὑπόκειται τὰ ἰδιωτικὰ καὶ πολιτικὰ προβλήματα, τέλος δὲ ταύτης τὸ πεῖσαι, τῇ δὲ γραμματικῇ ὑπόκεινται πᾶσαι αἱ Ἑλληνίδες φωναί, τέλος δὲ αὐτῆς τὸ μηδέποτε ἁμαρτάνειν περὶ αὐτάς. εἰ οὖν πᾶσα τέχνη καὶ ἐπιστήμη | 180 |
| 90 | καὶ ὑποκείμενον ἔχει καὶ τέλος, εἰκότως καὶ οἱ ὁρισμοὶ ἢ ἐξ ἑνὸς τῶν δύο ἢ ἐκ τοῦ συναμφοτέρου λαμβάνονται· ἐκ τοῦ ὑποκειμένου μέν, ὡς ὅταν εἴπω ‘ἰατρική ἐστι τέχνη περὶ τὰ ἀνθρώπινα σώματα καταγινο‐ μένη‘, ἐκ τοῦ τέλους δέ, ὡς ὅταν εἴπω ‘ἰατρική ἐστι τέχνη ὑγείας περι‐ ποιητική‘. | |
| 95 | Δείκνυται οὖν ὅτι οἱ ὁρισμοὶ ἐκ τριῶν συλλαμβάνονται, ἐκ τοῦ ὑπο‐ κειμένου, ἐκ τοῦ τέλους καὶ ἐκ τῶν συναμφοτέρων. φέρε οὖν μάθωμεν τί ὑπόκειται τῇ φιλοσοφίᾳ καὶ τί τὸ τέλος αὐτῆς καὶ πῶς ἐκ τούτων γνωρίζεται. δεῖ οὖν εἰδέναι ὅτι πάντα τὰ ὄντα ὑπόκειται τῇ φιλο‐ σοφίᾳ, διὸ καὶ γνῶσίς ἐστιν, ὡς μόνη πάντα γινώσκουσα· αἱ μὲν γὰρ | |
49(100) | ἄλλαι τέχναι καὶ ἐπιστῆμαι περὶ ἓν καταγινόμεναι ἓν μέν τι γινώ‐ σκουσι, πολλὰ δὲ ἀγνοοῦσι, καὶ μᾶλλον ἄγνοιαί εἰσιν παρὸ γνώσεις· ἡ δὲ φιλοσοφία μᾶλλον γνῶσίς ἐστιν ὡς πάντα τὰ ὄντα ἐπαγγελλομένη εἰδέναι. τέλος δὲ τῆς φιλοσοφίας τὸ διὰ τῆς γνώσεως τῶν ὄντων θεὸν ἐπὶ γῆς δεῖξαι τὸν ἄνθρωπον καὶ τοιοῦτον οἷον τὸν Λυκοῦργον ἡ Πυ‐ | |
| 105 | θία προσεῖπεν· ἤλυθες, ὦ Λυκόεργε, ἐμὸν ποτὶ πίονα νηόν, δίζων εἴ σε θεὸν μαντεύσομαι ἠὲ καὶ ἄνδρα. Ἐπεὶ οὖν ἔγνωμεν τί τὸ τέλος τῆς φιλοσοφίας καὶ τί τὸ ὑποκεί‐ μενον, φέρε εἴπωμεν καὶ πῶς ἐκ τούτων ὁρίζεται. δεῖ οὖν εἰδέναι ὅτι | |
| 110 | οἱ τῆς φιλοσοφίας ὅροι ἕξ εἰσι, δύο ἐκ τοῦ ὑποκειμένου καὶ δύο ἐκ τοῦ τέλους, εἷς ἐκ τῆς ὑπεροχῆς καὶ εἷς ἐκ τῆς ἐτυμολογίας. ἡ δὲ τά‐ ξις αὐτῶν ἐστιν αὕτη κατὰ σύνθεσιν· πρῶτος ὁ λέγων ‘φιλοσοφία ἐστὶ γνῶσις τῶν ὄντων ᾗ ὄντα ἐστίν‘, δεύτερος ὁ λέγων ‘γνῶσις θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων‘, τρίτος ὁ λέγων ‘μελέτη θανάτου‘, τέ‐ | |
| 115 | ταρτος ὁ λέγων ‘ὁμοίωσις θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ‘, πέμπτος ὁ | |
| ἐκ τῆς ὑπεροχῆς ὁ λέγων ‘τέχνη τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν‘, ἕκτος ὁ ἐκ τῆς ἐτυμολογίας ὁ λέγων ‘φιλία σοφίασ‘. αὕτη μέν ἐστιν ἡ τάξις τῶν ὁρισμῶν τῆς φιλοσοφίας. Εἴπωμεν δὲ καὶ τίνες ἐφεῦρον αὐτούς. ἰστέον δὲ ὅτι τὸν ἐκ τῆς | 181 | |
| 120 | ἐτυμολογίας τὸν ἕκτον καὶ τοὺς δύο τοὺς ἐκ τοῦ ὑποκειμένου ὁ Πυθ‐ αγόρας εἶπε, τοὺς δὲ δύο τοὺς ἐκ τοῦ τέλους ὁ Πλάτων, τὸν μὲν ἐν Θεαιτήτῳ τὸν λέγοντα ‘ὁμοίωσις θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ‘, τὸν δὲ ἐν Φαίδωνι τὸν λέγοντα ‘μελέτη θανάτου‘, τὸν δὲ ἐκ τῆς ὑπεροχῆς Ἀριστοτέλης. | |
| 125 | Ἐφ’ οἷς ἀποροῦσι διὰ τί τοσοῦτοί εἰσι τῆς φιλοσοφίας ὁρισμοὶ καὶ μήτε πλείους μήτε ἐλάττους. καὶ ἔστιν εἰπεῖν· εἰσί τινα ὑφεστηκότα μέν, μὴ ὀνομαζόμενα δέ, ὡς ἐπὶ τῶν ἐν τῷ βυθῷ ὄντων ἅτινα εἰσὶ μέν, οὐκ ὀνομαζόμενα δὲ διὰ τὸ μὴ γινώσκεσθαι παρ’ ἡμῶν. καὶ πά‐ λιν εἰσί τινα ὀνομαζόμενα μέν, μὴ ὑφεστηκότα δέ, ὡς ἐπὶ τοῦ ἱππο‐ | |
| 130 | κενταύρου· τοῦτο μὲν ὀνομάζεται, οὐχ ὑφέστηκε δέ. καὶ πάλιν εἰσί τινα ὀνομαζόμενα καὶ ὑφεστηκότα, ὡς ὁ ἄνθρωπος καὶ αἱ τέχναι. ἡ φιλοσοφία γοῦν καὶ ὀνομάζεται καὶ ὑφέστηκε καὶ ἐν πρώτοις ἔχει τὴν ὕπαρξιν· πασῶν γὰρ τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν ὑπερέχει καὶ μήτηρ ἐστὶ πασῶν. καὶ ἐπεὶ γὰρ ὀνομάζεται, ἔχει ἐκ τοῦ ὀνόματος τὸν ὅρον τὸν | |
| 135 | λέγοντα ‘φιλοσοφία ἐστὶ φιλία σοφίασ‘, ἐπεὶ δὲ καὶ ἐν πρώτοις ἔχει τὴν ὕπαρξιν, ἔχει καὶ ἐκ τῆς ὑπεροχῆς τὸν ὅρον τὸν λέγοντα ‘τέχνη τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν‘. ἐπεὶ δὲ ὑφέστηκεν, ἔχει καὶ ὑποκεί‐ μενον, ἔχει καὶ τέλος, καὶ ἑκάτερον τούτων διττόν· ἔχει γὰρ καὶ προσεχὲς ὑποκείμενον, ἔχει καὶ πόρρω ὑποκείμενον. ἀλλ’ ἵνα σαφὲς | |
| 140 | γένηται, γνωρίσεις ἐπὶ τῆς ναυπηγικῆς τὸ προσεχὲς ὑποκείμενον τὰ ἁπλῶς ξύλα, πόρρω δὲ ὑποκείμενον τὰ πρὸς τρόπιν ἢ πηδάλιον ἐπιτή‐ δεια, καὶ πάλιν προσεχὲς μὲν ἔχει τέλος τὸ ποιῆσαι ἁπλῶς ναῦν, πόρρω δὲ τὸ ποιῆσαι τοιάνδε ναῦν, ἢ δρόμονα ἢ λύχνον. οὕτως οὖν καὶ ἡ φιλοσοφία ἔχει καὶ ὑποκείμενον καὶ τέλος, καὶ ἑκάτερον τούτων | |
| 145 | διττόν, προσεχὲς καὶ πόρρω. προσεχὲς μὲν ὑποκείμενον ἔχει τὰ ἁπλῶς ὄντα, πόρρω δὲ ὑποκείμενον τὰ τοιῶσδε ὄντα, οἷον τὰ θεῖα καὶ ἀν‐ θρώπινα πράγματα. καὶ πάλιν προσεχὲς μὲν τέλος ἔχει τὸ μελετᾶν τὸν θάνατον, πόρρω δὲ τὸ διὰ τούτου ὁμοιοῦσθαι τῷ θεῷ κατὰ τὸ δυ‐ | |
| νατὸν ἀνθρώπῳ. | 182 | |
49(150) | Ἐπεὶ οὖν ταῦθ’ οὕτως ἔχει, φέρε καὶ τοὺς ὅρους αὐτοὺς σαφηνίσω‐ μεν κατὰ λέξιν. ἰστέον δὲ ὅτι ὁ μὲν πρῶτος ὅρος ἐστὶν ὁ ἐκ τοῦ καθ‐ όλου ὑποκειμένου λαμβανόμενος καὶ εἰς Πυθαγόραν ἀναγόμενος ὁ λέ‐ γων ὅτι φιλοσοφία ἐστὶ ‘γνῶσις τῶν ὄντων ᾗ ὄντα εἰσί‘. καὶ δεῖ γινώσκειν ὅτι ἀντὶ μὲν γένους εἴληπται τὸ ‘γνῶσισ‘. καὶ γὰρ ἡ γνῶσις | |
| 155 | κοινότερόν ἐστιν. ἔστι γὰρ γνῶσις καθολικὴ καὶ γνῶσις μερική, καὶ πάλιν γνῶσις μετ’ αἰτίας καὶ γνώσις ἄνευ αἰτίας, ὡς ἡ κατ’ ἐμπειρίαν γνῶσις. αἱ δὲ λοιπαὶ λέξεις ἀντὶ συστατικῶν διαφορῶν λαμβάνονται, διαχωρίζουσαι τὴν φιλοσοφίαν ἀπό τε τῶν τεχνῶν καὶ τῶν ἄλλων. καὶ γὰρ αἱ μὲν ἄλλαι τέχναι καὶ ἐπιστῆμαι οὐ πάντων τῶν ὄντων εἰσὶ | |
| 160 | γνώσεις, ἀλλὰ τινῶν ὄντων, οἷον ἡ ἀστρονομία περὶ μόνους τοὺς ἀστέ‐ ρας καταγίνεται, ἡ ἰατρικὴ περὶ μόνα τὰ ἀνθρώπινα σώματα καὶ ἡ τε‐ κτονικὴ περὶ μόνα τὰ ξύλα. ἡ φιλοσοφία δὲ περὶ πάντα καταγίνεται καὶ τῶν ὄντων πάντων γνῶσις. διὸ καὶ μετὰ τοῦ ἄρθρου εἶπε ‘γνῶσις τῶν ὄντων‘, ἵνα δηλώσῃ ὅτι πάντων τῶν ὄντων ἐστὶν ἡ φιλοσοφία γνῶ‐ | |
| 165 | σις καὶ οὐ τινῶν ὄντων. τὸ δὲ ‘ᾗ ὄντα‘ προσέθηκεν, ἵνα δηλώσῃ πῶς γινώσκει ἡ φιλοσοφία πάντα τὰ ὄντα, τουτέστιν οὐ γινώσκει αὐτὰ κατὰ τὸ ποσόν· οὐ γὰρ γινώσκει πόσοι ἄνθρωποί εἰσιν ἢ ἵπποι ἢ λέοντες, ἀλλὰ τὴν φύσιν αὐτῶν γινώσκει. τοῦτο οὖν βούλεται δηλοῦν τὸ ‘γνῶσις τῶν ὄντων ᾗ ὄντα εἰσίν‘, ἀντὶ τοῦ καθό εἰσι καὶ ὅπως | |
| 170 | ἔχουσι φύσεως. Ὁ δὲ δεύτερος ὅρος ἐστὶν ὁ ἐκ τοῦ μερικοῦ ὑποκειμένου λαμβανό‐ μενος καὶ εἰς Πυθαγόραν καὶ αὐτὸς ἀναφερόμενος ὁ λέγων ὅτι φιλο‐ σοφία ἐστὶ ‘γνῶσις θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων‘. καὶ ἡ μὲν γνῶσις κἀνταῦθα ἀντὶ γένους εἴληπται, αἱ δὲ λοιπαὶ λέξεις ἀντὶ συ‐ | |
| 175 | στατικῶν διαφορῶν· καὶ γὰρ ἡ φιλοσοφία περὶ τὰ θεῖά τε καὶ ἀνθρώ‐ πινα καταγίνεται πράγματα καὶ οὔτε τῶν θείων καταφρονεῖ διὰ τὸ περὶ τὰ ἀνθρώπινα καταγίνεσθαι οὔτε τῶν ἀνθρωπίνων ὀλιγωρεῖ διὰ τὸ περὶ τὰ θεῖα ἀσχολεῖσθαι, ἀλλὰ τῶν μὲν θείων ἐφίεται ὡς μαθη‐ τιῶσα, τὰ δὲ ἀνθρώπινα κοσμεῖ ἐπὶ τὸ τέλειον αὐτὰ ἀνάγουσα. ἑκά‐ | |
| 180 | τερος δὲ τῶν μνημονευθέντων ὅρων καὶ νικᾷ τὸν ἕτερον καὶ νικᾶται ὑπὸ τοῦ ἑτέρου. ὁ μὲν πρῶτος νικᾷ τὸν δεύτερον ἐν τῇ ἀκριβείᾳ· ἐδή‐ | |
| λωσε γὰρ πῶς γινώσκει τὰ ὄντα διὰ τῆς προσθήκης ‘ᾗ ὄντα εἰσίν‘. ὁ δὲ δεύτερος νικᾷ τὸν πρῶτον ἐν τῇ σαφηνείᾳ διὰ τοῦ εἰπεῖν ‘γνῶσις θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων‘. | 183 | |
| 185 | Τρίτος ὅρος ἐστὶν ὁ ἀπὸ τοῦ προσεχοῦς τέλους ὁ λέγων ‘φιλοσοφία ἐστὶ μελέτη θανάτου‘· οὕτω γὰρ ὁρίζεται αὐτὴν ὁ Πλάτων ἐν τῷ Φαί‐ δωνι, δι’ ὧν φησι ‘κινδυνεύουσιν ὅσοι ἄλλως ἁπτόμενοι φιλοσοφίας λε‐ ληθέναι σφᾶς τε αὐτοὺς καὶ τοὺς ἄλλους οὐδὲν ἕτερον μελετῶντας ἢ θνήσκειν καὶ τεθνάναι‘. θάνατον δὲ τὴν νέκρωσιν τῶν παθῶν ἐκλη‐ | |
| 190 | πτέον. ἀλλὰ ταῦτα μὲν οὕτως. Ἄνεισι δὲ ὁ Πλάτων ἐντεῦθεν καὶ ἐπὶ τὸ πόρρω τῆς φιλοσοφίας τέλος, καὶ οὐχ ἁπλῶς ἐπὶ πόρρω, ἀλλ’ ἐπὶ τὸ πορρώτερον καὶ οὗ ἐπ‐ έκεινα οὐκ ἔστιν ἀνελθεῖν· ὁρίζεται γὰρ τὴν φιλοσοφίαν ‘ὁμοίωσιν θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ‘. οὗ τί μακαριώτερον ἐν τῷ βίῳ τέλος | |
| 195 | πρέπον; ὅτι δὲ ὁ φιλόσοφος ὅμοιός ἐστι θεῷ, δῆλον ἐντεῦθεν· καὶ γὰρ τρισὶ τὸ θεῖον παρὰ τοῖς ποιηταῖς χαρακτηρίζεται, τῷ ἀγαθῷ, τῷ γνω‐ στικῷ καὶ τῷ δυνατῷ. οὕτω καὶ ὁ τέλειος φιλόσοφος τοῖς τρισὶ τούτοις χαρακτηρίζεται· τῷ μὲν ἀγαθῷ ὅτι, ὥσπερ τὸ θεῖον πάντων προνοεῖ‐ ται, οὕτω καὶ ὁ τέλειος φιλόσοφος τῶν ἀτελῶν ψυχῶν προνοεῖται, ἐπὶ | |
49(200) | τὸ τέλειον μετάγων αὐτὰς διὰ τῆς γνώσεως· τῷ δὲ γνωστικῷ ὅτι, ὥσπερ τὸ θεῖον πάντα γινώσκει, οὕτω καὶ ὁ τέλειος φιλόσοφος τὰς αἰ‐ τίας πάντων γινώσκειν ἐπαγγέλλεται· τῷ δὲ δυνατῷ ὅτι, ὥσπερ τὸ θεῖον ὅσα βούλεται δύναται, οὕτω καὶ ὁ τέλειος φιλόσοφος ὅσα βούλε‐ ται δύναται. ἐφ’ οἷς καὶ ὁ τέταρτος ὅρος ἕπεται. | |
| 205 | Μετὰ γοῦν τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Πυθαγόραν διχῶς ὁρισαμένους τὴν φιλοσοφίαν ἔρχεται ὁ Σταγειρίτης σοφὸς Ἀριστοτέλης καὶ ὁρίζεται αὐ‐ τήν, οὐ μικρόν τι φρονῶν, ἀλλὰ μέγα καὶ ἐπηρμένον φυσῶν, ὡς ἐκ τῆς ὑπεροχῆς αὐτὴν ὁρισάμενος, εἰπὼν ‘φιλοσοφία ἐστὶ τέχνη τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν‘. ὥσπερ γὰρ ἄρχοντα ἀρχόντων λέγοντες τὸν | |
| 210 | βασιλέα δηλοῦμεν, οὕτω καὶ ‘τέχνη τεχνῶν‘ λέγοντες τὴν φιλοσοφίαν νοοῦμεν. πασῶν γὰρ τῶν τεχνῶν ἡ φιλοσοφία τὰς αἰτίας δίδωσι, τὰς ἀρχὰς καθότι ἐπίσταται· ὥσπερ γὰρ ἡ γραμματικὴ οἶδε μὲν ὅτι τὸ η | |
| καὶ τὸ ω μέγα μακρά εἰσι, τὰς δὲ αἰτίας τούτων ἀγνοοῦσα τῇ μουσικῇ παραπέμπει· ἡ ἰατρικὴ οἶδεν ὅτι ἐκ τεσσάρων στοιχείων σύγκεινται τὰ | 184 | |
| 215 | ἀνθρώπινα σώματα, τὴν δὲ αἰτίαν τῷ φυσικῷ φιλοσόφῳ παραπέμπει, καὶ ἑξῆς αἱ ἄλλαι. ὥστε μόνη πασῶν ἡ φιλοσοφία ὑπέρκειται καὶ τὸν τῆς ὑπεροχῆς ὅρον ἐντεῦθεν εἰλήφει καλῶς. Οὗ δή πως ἱκανῶς τεθεωρουμένου ἀρχὴ καὶ πέρας ἡμῖν ὁ Πυθα‐ γόρας γινέσθω, ἀρχὴ μὲν ὅτι ὁ αὐτοῦ ὅρος ἐν τῇ ἀρχῇ προῆλθεν ὁ λέ‐ | |
| 220 | γων ‘γνῶσις θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων‘, πέρας δὲ διότι κἀνταῦθα πάλιν ὁ αὐτοῦ ὅρος ἐν τῷ πέρατι προῆλθεν ὁ λέγων ‘φιλο‐ σοφία ἐστὶ φιλία σοφίασ‘, ἐκ τῆς ἐτυμολογίας ληφθεὶς καὶ τελευταῖος ταχθείς. Ἰστέον οὖν ὅτι διὰ τοῦτό ἐστιν ἡ φιλοσοφία, διὰ τὸ κοσμεῖν τὰς | |
| 225 | τῶν ἀνθρώπων ψυχὰς καὶ τὰ σώματα καὶ διὰ τὸ ἐκ τοῦ ἀχλυώδους καὶ ὑλώδους τούτου βίου μεταφέρειν τὴν ψυχὴν ἐπὶ τὰ θεῖα καὶ ἄυλα. Δειχθέντων τοίνυν ἀρκούντως τῶν τεσσάρων διαιρετικῶν προβλημά‐ των, τοῦ εἰ ἔστι, φημι, τί ἐστιν, ὁποῖόν τί ἐστι καὶ διὰ τί ἐστιν—εἴ‐ ρηται δὲ καὶ περὶ τῶν ἓξ κεφαλαίων τοῦ λόγου—ἄξιον ζητῆσαι αὐτὰ | |
| 230 | καὶ ἐπὶ τοῦ παρόντος συγγράμματος. καὶ πρῶτον περὶ τοῦ σκοποῦ διαλάβωμεν. ἰστέον ὅτι ἐνταῦθα σκοπὸν ἔχει ὁ Πορφύριος περὶ τῶν πέντε φωνῶν διαλαβεῖν καὶ πᾶσαν φωνὴν ὑπὸ ταύτας ἀνάξαι τὰς πέντε. ὥσπερ γὰρ ἡ γραμματικὴ τέχνη ἐπενόησε τὰ ὀκτὼ μέρη τοῦ λόγου εἰς ἃ πᾶσα λέξις ἀνάγεται, καὶ ὥσπερ ἡ ῥητορικὴ τὰς δεκα‐ | |
| 235 | τρεῖς στάσεις ὑφ’ ἃς πᾶν πολιτικὸν ἀνάγεται ζήτημα, καὶ ὥσπερ ὁ Ἀριστοτέλης τὰς δέκα κατηγορίας ὑφ’ ἃς πάντα τὰ ὄντα ἀνάγεται, οὕτω καὶ πᾶσα φωνὴ ἐπὶ τὴν φιλοσοφίαν οὖσα ὑπὸ τὰς πέντε φωνὰς ταύτας ἀνάγεται· ἢ γὰρ γένος ἐστὶν ἢ εἶδος ἢ διαφορὰ ἢ ἴδιον ἢ συμ‐ βεβηκός. | |
| 240 | Ἰστέον δὲ ὅτι τὸ χρήσιμον τοῦ παρόντος συγγράμματος τριττόν ἐστιν· χρησιμεύει γὰρ εἰς τὰς δέκα κατηγορίας τοῦ Ἀριστοτέλους, ἐπειδὴ ἐν αὐταῖς περὶ τῶν γενικωτάτων γενῶν διδάσκοντος ἡμᾶς τοῦ Ἀριστοτέλους ὁ Πορφύριος δείκνυσιν ἡμῖν, τί μέν ἐστι γενικώτατον γένος, τί εἶδος, καὶ τὰ λοιπά. χρησιμεύει καὶ εἰς πᾶσαν τὴν φιλο‐ | |
| 245 | σοφίαν καὶ εἰς τὰς διαλεκτικὰς μεθόδους. εἰς πᾶσαν δὲ τὴν φιλο‐ | |
| σοφίαν εἰσὶν αἱ δέκα κατηγορίαι καὶ αἱ πέντε φωναί, ἃς ἡμεῖς σὺν θεῷ ὑποδείξομεν ἐν συνόψει, καὶ συντετμημένως τὸν λόγον ποιήσομεν, τὸ βαθὺ καὶ πολύλογον παρεάσαντες ἀνακουφίζοντές τε τῆς γνώσεως τὴν ἀσθένειαν. | 185 | |
50(1t) | Σύνοψις τῶν πέντε φωνῶν καὶ τῶν δέκα κατηγοριῶν τῆς φιλοσοφίας | |
| 2 | Οἱ παλαιοὶ ἰδόντες τὰ ἄτομα ὅτι εἰσὶν ἄπειρα καὶ τὸ πλῆθος, ὅμοια δέ, ἔταξαν καὶ ὠνόμασαν αὐτὰ ἓν εἶδος, ἤγουν τοὺς κατὰ μέρος ἀν‐ θρώπους ἅπαντας ἓν εἶδος ὠνόμασαν ἤτοι τὴν ἀνθρωπείαν φύσιν, κἂν | |
| 5 | πολλοί εἰσιν ἄνθρωποι οἱ κατὰ μέρος, οἷον ὁ Πέτρος, ὁ Παῦλος, ὁ Ἰωάννης καὶ οἱ λοιποί, ἀλλ’ ἕν εἰσιν εἶδος καὶ κοινῶς καλοῦνται πάν‐ τες ἄνθρωποι. τοῦτο οὖν καλεῖται εἶδος εἰδικώτατον, ὡσαύτως καὶ πάντες οἱ ἵπποι εἶδος καὶ τἆλλα πάντα ὡσαύτως. συναγαγόντες δὲ πάντα τὰ τοιαῦτα εἴδη, οἷον τὸν ἄνθρωπον, τὸν ἵππον, τὸν κύνα καὶ | |
| 10 | τὰ λοιπά, καὶ ἀναγαγόντες ὠνόμασαν αὐτὰ εἰς τὴν τοῦ ζῴου φωνήν, καὶ τὸ ζῷον ὠμόμασαν γένος. ἐπεὶ δὲ τῶν ζῴων αὐτῶν τὸ μέν ἐστι λογικόν, τὸ δὲ ἄλογον, τὰς τοιαύτας ἐναλλαγὰς ἐκάλεσαν διαφοράς. θεασάμενοι δὲ καὶ εἰς τὸ καθ’ ἓν ἕκαστον τῶν εἰδῶν ἴδιόν τι γεγενη‐ μένον, τοῦτο ἐκάλεσαν ἴδιον, οἷον τὸ γελᾶν ἐπ’ ἀνθρώπῳ μόνῳ ἐστίν. | |
| 15 | ὁρῶντες δὲ ὅτι καί τινα συμπίπτει ἐκ τῶν ἔξωθεν τοῖς ἀτόμοις, ἐκάλε‐ σαν ταῦτα συμβεβηκότα. εἰσὶν οὖν ἅμα πέντε ἅτινα καὶ φωναὶ ὀνομά‐ | |
| ζονται, γένος, εἶδος, διαφορά, ἴδιον καὶ συμβεβηκός. Ὅρος τούτων καὶ λύσις. ὅρος ἐστὶ λόγος σύντομος δηλωτικὸς τῆς ὑποκειμένης οὐσίας τοῦ πράγματος. | 186 | |
| 20 | Περὶ γένους. γένος ἐστὶ τὸ κατὰ πλειόνων καὶ διαφερόντων τῷ εἴδει ἐν τῷ τί ἐστι κατηγορούμενον, οἷον τὸ ζῷον γένος ἐστὶ καὶ τέμνεται εἰς δύο εἴδη, ἤγουν εἰς λογικὸν καὶ ἄλογον, καὶ πάλιν τὸ λογικὸν γέ‐ νος τέμνεται εἰς δύο εἴδη, ἤγουν εἰς θνητὸν καὶ ἀθάνατον. καὶ τὸ θνητὸν γένος ὅπερ ἐστὶν ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔχει τομὴν ἄλλου εἴδους καὶ | |
| 25 | καλεῖται εἶδος εἰδικώτατον. ἰστέον δὲ ὅτι τὰ μὲν ἐπάνω τῶν εἰδῶν λέ‐ γονται γένη, τὰ δὲ ὑποκάτω τῶν γενῶν λέγονται εἴδη. τὸ δὲ γένος τριχῶς λέγεται· ἀπὸ τοῦ τεκόντος, ὡς φέρε εἰπεῖν ἀπὸ τοῦ Ἰσραὴλ λέ‐ γονται Ἰσραηλῖται· δεύτερον ἀπὸ τῆς πατρίδος, ὥσπερ οἱ ἀπὸ Ἱερου‐ σαλὴμ λέγονται Ἱεροσολυμῖται· τρίτον ὅπερ τέμνεται εἰς εἴδη· περὶ | |
| 30 | τούτου δὲ παρὰ τοῖς φιλοσόφοις ὁ λόγος. Περὶ εἴδους. εἶδός ἐστι τὸ κατὰ πλειόνων καὶ διαφερόντων τῷ ἀριθμῷ ἐν τῷ τί ἐστι κατηγορούμενον, οἷον εἶδός ἐστιν ὁ ἄνθρωπος καὶ τέμνεται εἰς Πέτρον, Παῦλον, Ἰωάννην καὶ τοὺς λοιποὺς κατὰ μέ‐ ρος ἀνθρώπους, οἵτινες τῷ ἀριθμῷ διαφέρουσι. καλεῖται δὲ ὁ καθ’ | |
| 35 | ἕκαστα ἄνρωπος ἄτομον καὶ πρόσωπον καὶ ὑπόστασις, οἷον σὺ ὁ βα‐ σιλεὺς Ἰωάννης ἄτομον εἷς ἢ πρόσωπον ἢ ὑπόστασις, ὡσαύτως κἀγὼ κἀκεῖνος καὶ πάντες οἱ κατὰ μέρος ἄνθρωποι. τὸ δὲ εἶδος διχῶς λέγο‐ μεν, τὴν μορφὴν τοῦ καθ’ ἕκαστα ἀνθρώπου, ὥσπερ ὅταν εἴποι τις ‘πρῶτον εἶδος ἄξιον τυραννίδοσ‘, καὶ ὅπερ τέμνεται ἐκ τοῦ γένους, | |
| 40 | καθὼς εἴρηται. περὶ τούτου παρὰ τοῖς φιλοσόφοις ὁ λόγος. Περὶ διαφορᾶς. διαφορά ἐστι τὸ κατὰ πλειόνων καὶ διαφερόντων τῷ εἴδει ἐν τῷ ὁποῖόν τί ἐστι κατηγορούμενον, οἷον διαφέρει τὸ λογικὸν | |
| καὶ τὸ ἄλογον καθὸ τὸ μὲν λογικὸν ἔχει λόγον, τὸ δὲ ἄλογον οὐκ ἔχει. καὶ ἄλλως διαφέρομεν ἀλλήλων οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὰ χαρακτηρι‐ | 187 | |
| 45 | στικὰ ἰδιώματα, ὡς φέρε εἰπεῖν ‘ἡ βασιλεία σού ἐστι λευκός, φοινικο‐ πάρειος, εὐπώγων, εὐόφθαλμος, ἐγὼ δέ εἰμι ὠχρός, δασυπώγων, μι‐ κρόφθαλμοσ‘. καὶ λοιπὸν διαφέρομεν ἀλλήλων κατὰ τὰ χαρακτηριστικὰ ἰδιώματα τῶν προσώπων, καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ διαφορά. διαφέρομεν δὲ καὶ ἄλλως, ὅπερ κοινόν ἐστιν ἐμοί τε καὶ σοὶ καὶ παντὶ τῷ εἴδει. ἔστιν | |
50(50) | οὖν ἡ διαφορὰ τριττή, κοινῶς τε καὶ ἰδίως καὶ ἰδιαίτατα. κοινῶς μὲν οἷον ‘δύναμαι ἐγὼ καθῆσθαι καὶ σὺ ἵστασθαι καὶ αὖθις ἐγὼ ἵστασθαι καὶ σὺ καθῆσθαι‘. κοινὸν δὲ ἄρα καὶ ἐμοὶ καὶ σοὶ καὶ πᾶσιν ἀν‐ θρώποις τὸ καθῆσθαι, τὸ ἵστασθαι, τὸ γρηγορεῖν, καὶ ὅπερ ἐγὼ ποιῶ δύνασαι καὶ σὺ ποιεῖν καὶ ὅπερ σὺ ποιεῖς δύναμαι καὶ ἐγὼ ποιεῖν. ἡ | |
| 55 | δὲ ἰδίως διαφορὰ οὐκ ἔστιν ἐμοὶ καὶ σοὶ καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις, ἀλλ’ ‘ὅπερ ἔχω ἐγώ, σὺ οὐκ ἔχεισ‘. καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ ἰδίως διαφορά. ἡ δὲ ἰδιαίτατος διαφορὰ διαφέρει κατὰ τὰ εἴδη· ἄλλο γὰρ ἄνθρωπος καὶ ἄλλο ἵππος καὶ ἄλλο βοῦς. Περὶ ἰδίου. ἴδιον δέ ἐστιν ὃ οὐκ ἐπ’ ἄλλῳ τινί ἐστι τὸ τοιοῦτον, οἷον | |
| 60 | ἴδιον ἀνθρώπῳ τὸ γελᾶν, ἐπ’ ἄλλῳ δὲ ζῴῳ γελᾶν οὐχ εὑρήσεις· ἴδιον ἀνθρώπῳ τὸ πολιοῦσθαι, ἐπ’ ἄλλῳ δὲ ζῴῳ γηρῶντι οὐκ ἔστι τὸ πο‐ λιοῦσθαι· ἴδιον ἵππῳ τὸ χρεμετίζειν, ἐπ’ ἄλλῳ δὲ ζῴῳ οὐκ ἔστι τὸ χρεμετίζειν· ἴδιον ὄνῳ τὸ ὀγκᾶσθαι, καὶ ἁπλῶς ὅπερ οὐ παντὶ ἴδιόν ἐστιν. | |
| 65 | Περὶ συμβεβηκότος. συμβεβηκός ἐστιν ὃ γίνεται καὶ ἀπογίνεται χωρὶς τῆς τοῦ ὑποκειμένου φθορᾶς, οἷον ὑποκείμενόν ἐστι τοῦ ἀν‐ θρώπου τὸ σῶμα, συμβεβηκὸς δὲ ὁ πυρετός· γίνεται γὰρ καὶ πάλιν ἀπογίνεται καὶ τὸ σῶμα οὐ φθείρεται. καὶ πάλιν συμβεβηκός ἐστι πᾶν ὅπερ ἐν τῇ οὐσίᾳ θεωρεῖται καὶ μὴ καθ’ ἑαυτὸ ὑφιστάμενον, ἀλλ’ ἐν | |
| 70 | ἑτέρῳ ἔχον τὸ εἶναι, ὅ ἐστι τὸ χρῶμα ἐν τῷ σώματι καὶ ἡ φρόνησις ἐν τῇ ψυχῇ. τοίνυν ἐν τῇ τοῦ σώματος οὐσίᾳ θεωρεῖται τὸ χρῶμα καὶ ἐν τῇ τῆς ψυχῆς οὐσίᾳ ἡ φρόνησις, ἅτινά εἰσι συμβεβηκότα. καὶ ἐπὶ τοῖς λοιποῖς ὁμοίως οὕτως ἔχει. | 188 |
| 74t | Σύνοψις τῶν δέκα κατηγοριῶν | |
| 75 | Οἱ παλαιοὶ ἰδόντες τὰ ἐκ φύσεως πράγματα ὅτι τὰ μέν εἰσιν αὐθ‐ ύπαρκτα, τὰ δὲ ἐν ἑτέροις τὸ εἶναι ἔχοντα, ὠνόμασαν τὰ μὲν αὐθ‐ ύπαρκτα οὐσίας, τὰ δὲ ἐν ἑτέροις τὸ εἶναι ἔχοντα ποσόν, ποιόν, πρός τι, ποιεῖν, πάσχειν, ποῦ, πότε, κεῖσθαι, ἔχειν. ἰστέον δὲ ὅτι αὗται αἱ δέκα κατηγορίαι λέγονται καὶ γενικώτατα γένη, ὑφ’ ἃς ἀναφέρεται | |
| 80 | πᾶσα φωνὴ ἁπλῶς λεγομένη. Περὶ οὐσίας. οὐσία ἐστὶ πρᾶγμα αὐθύπαρκτον μὴ δεόμενον ἑτέρου πρὸς σύστασιν, οἷον λίθος. αὕτη γοῦν ἡ οὐσία τέμνεται εἰς σῶμα καὶ ἀσώματον, καθὼς ὁ ὅρος τῆς οὐσίας ὑποδεικνύει. Περὶ ποσοῦ. ποσόν ἐστι σωρεία μονάδων ἤγουν συνάφεια. διαιρεῖται | |
| 85 | δὲ τὸ ποσὸν εἰς τὸ συνεχὲς καὶ διωρισμένον ἤτοι κεχωρισμένον. συν‐ εχὲς δὲ λέγομεν τὸ μακρόν, τὸ κοντόν, τὸ πλατὺ καὶ τὰ τοιαῦτα, δι‐ ωρισμένον δὲ ἐπὶ ἀριθμοῦ, οἷον ἕν, δύο, τρία καὶ ἑξῆς. Περὶ ποιοῦ. ποιότης δὲ δύναμις ἀόρατος ἐν αἰσθήσει γνωριζομένη, ἕξις καὶ διάθεσις, σχῆμα καὶ μορφή, πάθος καὶ παθητικὴ ποιότης, δύ‐ | |
| 90 | ναμις καὶ ἀδυναμία. ποιότητες δὲ λέγονται ἡ θερμότης, ἡ ψυχρότης, ἡ ξηρότης, ἡ ὑγρότης, αἳ καὶ ἁπταί εἰσι· ποιότητές εἰσι καὶ τὰ χρώματα, ἡ λευκότης, ἡ μελανότης καὶ τὰ τοιαῦτα, αἵτινές εἰσιν ὁρα‐ ταί· ποιότητες λέγονται καὶ ἡ βαρύτης, ἡ κουφότης καὶ τὰ τοιαῦτα· ποιότητές εἰσι καὶ αἱ ἐπιστῆμαι καὶ τέχναι πᾶσαι, οἷον φιλοσοφία, ἰα‐ | |
| 95 | τρική, γραμματικὴ καὶ τὰ τοιαῦτα· ποιότητες δὲ λέγονται καὶ αἱ ἀρε‐ ταὶ καὶ αἱ κακίαι καὶ αἱ διαθέσεις πᾶσαι. Περὶ τῶν πρός τι. πρός τί εἰσιν ὅσα αὐτὰ ἅπερ ἐστὶν ἑτέρων εἶναι λέγεται ἢ ὁπωσοῦν ἄλλως πρὸς ἕτερον, οἷον ὁ πατὴρ πρὸς υἱὸν λέγε‐ | |
| ται πατὴρ καὶ ὁ υἱὸς πρὸς πατέρα λέγεται υἱός, καὶ ἀδελφὸς πρὸς | 189 | |
50(100) | ἀδελφὸν λέγεται ἀδελφός, καὶ διδάσκαλος πρὸς μαθητὴν λέγεται διδά‐ σκαλος καὶ μαθητὴς πρὸς διδάσκαλον λέγεται μαθητής, καὶ ὁ φίλος πρὸς φίλον λέγεται φίλος, καὶ μέγα πρὸς μικρὸν λέγεται μέγα, καὶ ἁπλῶς ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα πρός τι λέγονται. Περὶ τοῦ ποιεῖν. ποιεῖν ἐστι τὸ ἐργάζεσθαι καὶ ἐνεργεῖν, ὡς τὸ τρέ‐ | |
| 105 | χειν, καίειν, γράφειν. Περὶ τοῦ πάσχειν. πάσχειν ἐστὶ τὸ ὑφ’ ἑτέρου πανθάνειν, ὡς τὸ καίεσθαι, τέμνεσθαι, τύπτεσθαι. Περὶ τοῦ ποῦ. ποῦ λέγεται τόπος ἐν ᾧ κατοικεῖς, ὡς τὸ ἐν Δα‐ μασκῷ ἢ ἐν Κρήτῃ· τοῦτο γὰρ τόπου ἐστὶ δηλωτικόν. | |
| 110 | Περὶ τοῦ πότε. πότε ἐστὶ χρόνου σημαντικόν, οἷον πέρυσι, σήμερον, αὔριον· τοῦτο γὰρ χρόνου ἐστὶ δηλωτικόν. Περὶ τοῦ κεῖσθαι. κεῖσθαι δέ ἐστι τό πως εἶναι καὶ ποιοῦ σχήματος, οἷον τὸ καθῆσθαι, τὸ ἵστασθαι, τὸ ἀνακλίνεσθαι· οὐ δηλοῖ δὲ τὸ κεῖ‐ σθαι οὐδὲ τὸν κείμενον οὐδὲ τὸν τόπον, ἀλλ’ αὐτὴν τὴν διάθεσιν τοῦ | |
| 115 | κειμένου πρὸς τὸν τόπον. Περὶ τοῦ ἔχειν. ἔχειν ἐστὶ τὸ κεκτῆσθαί τι τῶν ὄντων, οἷον ἔχειν χρυσὸν ἢ ἐπιστήμην. δηλοῖ δὲ τὸ ἔχειν τὸ περιέχειν ἢ περιέχεσθαι. λέ‐ γεται δὲ πάλιν τὸ ἔχειν καὶ κατὰ πολλῶν ἑτέρων σημαινομένων ὁμωνύμως. λέγεται δὲ πάλιν τὸ ἔχειν κατὰ τρόπους ὀκτώ, ὡς τὸ ἔχειν | |
| 120 | ὁ κοιτὼν ὅπλα, ἔχειν ἐπιστήμην, ἔχειν τὸ ξύλον μέγεθος τρίπηχυ, ἔχειν χιτῶνα, ἔχειν δακτύλιον ἐν δακτύλῳ, ἔχειν τὸ κεράμιον ὕδωρ, ἔχειν κτῆμα, οἰκίαν, γυναῖκα· ταῦτα γὰρ πάντα εἰς διαθέσεις δύο λαμ‐ βάνονται ἢ εἰς τὸ περιέχειν αὐτὰ ἢ εἰς τὸ περιέχεσθαι ὑπ’ αὐτῶν. | |
51(1t) | Περὶ τῶν πέντε φωνῶν | |
| 2 | Μέλλοντες περὶ τῶν πέντε φωνῶν διεξελθεῖν πρῶτον εἴπωμεν διὰ τί | |
| πέντε φωνὰς ταύτας καὶ οὐ πλείους ἐκάλεσεν· ὅτι ἡ καθόλου σημαν‐ τικὴ καὶ ἔναρθρος φωνὴ ἢ οὐσιώδης ἐστὶν ἢ ἐπουσιώδης· καὶ εἰ μὲν | 190 | |
| 5 | οὐσιώδης, ἢ ἐν τῷ ὁποῖόν τί ἐστι κατηγορεῖται καὶ ποιεῖ τὴν διαφορὰν ἢ ἐν τῷ τί ἐστι· καὶ εἰ ἐν τῷ τί ἐστιν, ἢ κατὰ πλειόνων καὶ διαφε‐ ρόντων τῷ εἴδει καὶ ποιεῖ τὸ γένος, οἷον τὸ ζῷον, ἢ κατὰ πλειόνων καὶ διαφερόντων τῷ ἀριθμῷ καὶ ποιεῖ τὸ εἶδος, οἷον τὸν ἄνθρωπον· εἰ δὲ ἐπουσιώδης ἐστὶν ἡ φωνὴ ἤγουν ἐπὶ τῇ οὐσίᾳ θεωρουμένη, ἢ 〈ἐν〉 | |
| 10 | ἑνὶ εἴδει θεωρεῖται καὶ ποιεῖ τὸ ἴδιον, οἷον τὸ γελαστικόν, ἢ ἐν πολ‐ λοῖς καὶ ποιεῖ τὸ συμβεβηκός, οἷον τὸ λευκόν, τὸ μέλαν. Τὸ γένος λέγεται πολλαχῶς· τὸ ἀπό τε τῆς πατρίδος, τὸ ἀπὸ τοῦ τεκόντος, ὧν γε ἑκάτερον διχῶς, προσεχὲς καὶ πόρρω. καὶ προσεχὲς μὲν τὸ ἀπὸ τῆς πατρίδος Βυζάντιος· ἐν αὐτῇ γὰρ γεγέννηται· πόρρω | |
| 15 | δὲ Ἱεροσολυμίτης· ταύτῃ γὰρ ἀνατέθραπταί τε καὶ ηὔξηται. πάλιν δὲ ἀπὸ τοῦ τεκόντος προσεχὲς καὶ πόρρω· προσεχὲς μὲν ὁ πατήρ, πόρρω δὲ ὁ πάππος. τοῦτο δεύτερον σημαινόμενον τοῦ γένους, ὃ καὶ τριχῶς λέγεται· ἑνὸς πρὸς πολλούς, οἷον ὁ Ἰσραὴλ πρὸς τοὺς ἐξ αὐτοῦ Ἰσρα‐ ηλίτας· πολλῶν πρὸς ἕνα, ὡς Ἰσραηλῖται πρὸς τὸν Ἰσραήλ· πρὸς ἐκεῖ‐ | |
| 20 | νον γὰρ ὁρῶσιν ἀφ’ οὗ καὶ γεγέννηνται· πολλῶν πρὸς πολλούς, ὡς Ἰσ‐ ραηλῖται πρὸς ἀλλήλους. τρίτον δὲ ᾧ ὑποτάσσεται τὸ εἶδος περὶ οὗ τοῖς φιλοσόφοις ὁ λόγος, οἷον τὸ ζῷον· ὑπ’ αὐτὸ γάρ εἰσιν ὁ ἄν‐ θρωπος καὶ ὁ ἵππος καὶ τὰ λοιπά. γένος δέ ἐστι τὸ κατὰ πλειόνων καὶ διαφερόντων τῷ εἴδει ἐν τῷ τί ἐστι κατηγορούμενον, οἷον τὸ | |
| 25 | ζῷον· λέγεται γὰρ κατὰ πολλῶν, κατά τε ἀνθρώπου καὶ ἵππου καὶ βοὸς καὶ ὄρνιθος καὶ τῶν λοιπῶν. διαφέρει δὲ τῷ εἴδει· ἄλλο γὰρ εἶ‐ δος ἀνθρώπου καὶ ἄλλο βοός. γένος δὲ κέκληται ὡς τοῖς ὑφ’ ἑαυτὸ πᾶσι τὴν οἰκείαν κλῆσιν παρέχον καὶ ἀπ’ αὐτοῦ τὸν ὀνομασμὸν μετ‐ εχομένοις ἢ ὡς τὰ ὑφ’ αὑτὸ ἐντεῦθεν τὴν γένεσιν ἐσχηκότα καὶ τὴν | |
| 30 | ὕπαρξιν καὶ τὸν ὀνομασμὸν μετειληφότα· ὁ γὰρ ἄνθρωπος καὶ ὁ βοῦς καὶ ὁ ὄρνις ἀπὸ τοῦ τῆς ζωότητος ὀνόματος τὸ ζῷα κατωνομάσθαι κεκληρονομήκασι. προτέτακται δὲ τῶν λοιπῶν ὡς καθολικώτερον καὶ | |
| οὐσιῶδες, καθολικώτερον εἴδους καὶ διαφορᾶς, οὐσιῶδες ἰδίου καὶ συμβεβηκότος. οὐσιῶδες δὲ εἴρηται ὡς τῇ οὐσίᾳ συνόν τε καὶ ἀναφαι‐ | 191 | |
| 35 | νόμενον· ἄνευ γὰρ οὐσίας οὔτε ἴδιον οὔτε συμβεβηκὸς ὑφίσταται. Τὸ δὲ εἶδος λέγεται μὲν καὶ ἐπὶ τῆς ἑκάστου μορφῆς, καθὸ λέγομεν ὅτι ‘ἔχει εἶδος ἄξιον τυραννίδοσ‘. ἔχει δὲ καὶ ἐν ἑαυτῷ τρεῖς ὑπογρα‐ φάς. πρῶτον μὲν εἶδός ἐστι τὸ ταττόμενον ὑπὸ τὸ γένος, δεύτερον οὗ κατηγορεῖται τὸ γένος ἐν τῷ τί ἐστι, τρίτον τὸ κατὰ πλειόνων καὶ δια‐ | |
| 40 | φερόντων τῷ ἀριθμῷ, ἐν τῷ τί ἐστι καὶ αὐτὸ κατηγορούμενον. ἀλλ’ αἱ μὲν πρῶται δύο κατὰ τὴν σχέσιν μόνον διαφέρουσιν ὡς ἀνάβασις καὶ κατάβασις καὶ ἁρμόζουσιν ἐπὶ παντὸς εἴδους ὑπαλλήλου, ἡ δὲ τρίτη ἐπὶ μόνου τοῦ εἰδικωτάτου· λαμβάνει γὰρ τὴν κυριωτάτην τῶν κατ‐ ηγοριῶν, φημὶ δὴ τὴν οὐσίαν, ἣ γένος γενικώτατόν ἐστι διὰ τὸ μὴ | |
| 45 | πρὸ αὐτῆς ἕτερόν τι γένος εὑρίσκεσθαι, καὶ διαιρεῖ ταύτην εἰς σῶμα καὶ ἀσώματον, πάλιν τὸ σῶμα εἰς ἔμψυχον καὶ ἄψυχον, αὖθις δὲ τὸ ἔμψυχον εἰς ζῷον καὶ ζωόφυτον καὶ φυτόν, τὸ δὲ ζῷον εἰς λογικὸν καὶ ἄλογον· ὑπὸ δὲ τὸ λογικὸν ὁ ἄνθρωπος, ὃ δὴ καὶ εἰδικώτατον εἶ‐ δος ὠνόμασται διὰ τὸ μὴ εἴδη περιέχειν ὑφ’ ἑαυτό, ἀλλ’ ἄτομα οἷον | |
51(50) | Πέτρον, Παῦλον, Ἰωάννην· ὥσπερ γὰρ τὸ γένος τὸ μὴ ὂν εἶδος γένος γενικώτατον ὀνομάζεται διὰ τὸ μὴ ὑπεραναβεβηκὸς γένος κεκτῆσθαι, οὕτω δὴ καὶ τὸ εἰδικώτατον εἶδος διὰ τὸ μὴ ὑφ’ ἑαυτὸ εἴδη περιέχειν, ἀλλ’ ἄτομα, τούτῳ δὴ τῷ ὀνόματι ἐχρήσατο. ἔταξε δὲ τὸ εἶδος δεύτε‐ ρον, ὡς μνησθεὶς τούτου ἐν τῇ τοῦ γένους διδασκαλίᾳ· ὥσπερ γὰρ | |
| 55 | περὶ πατρὸς διαλέγοντες ἐξ ἀνάγκης καὶ υἱοῦ μνημονεύομεν—ἐκτὸς γὰρ πατρὸς υἱὸς οὐκ ἔστι καὶ χωρὶς υἱοῦ πατὴρ οὐκ εἰσακούεταί τις—, οὕτω δὴ καὶ ἐνταῦθα περὶ τοῦ εἴδους διαλαβόντες ἀδύνατον μὴ καὶ τοῦ γένους μνημονεῦσαι καὶ τὸ γένος ὑπεξιόντες μὴ καὶ τὸ εἶδος περιειληφέναι· ἄνευ γὰρ γένους εἴδη οὐ διαιροῦνται καὶ χωρὶς εἰδῶν | |
| 60 | γένος οὐχ ὑφίσταται. Τρία δὲ παραδίδωσι σημαινόμενα τῆς διαφορᾶς, κοινῶς, ἰδίως καὶ | |
| ἰδιαίτατα. κοινῶς μὲν οὖν διαφέρει ἕκαστον ἑκάστου, ὅταν κατὰ τὸ χωριστὸν συμβεβηκὸς τῇ ἑτερότητι ὁπωσοῦν διαλλάττῃ ἢ πρὸς αὐτὸ ἢ πρὸς ἄλλο. Σωκράτης μὲν γὰρ Πλάτωνος τῇ ἑτερότητι διενήνοχεν, | 192 | |
| 65 | ὅταν ὁ μὲν γράφῃ, ὁ δὲ ἀναγινώσκῃ, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἑαυτοῦ διαφέρει παιδός τε ὄντος καὶ ἀνδρωθέντος, καί ποτε μὲν καθεζομένου, ποτὲ δὲ ἀνισταμένου, καὶ ἄλλοτε μὲν καθεύδοντος, ἄλλοτε δὲ ἀφυπνώττοντος. ἰδίως δέ, ὅταν ἀχωρίστῳ συμβεβηκότι ἕκαστον διαλλάτῃ, οἷον γρυ‐ πότης, σιμότης καὶ οὐλὴ ἐκ τραύματος ἐνσκιρρωθεῖσα. ἰδιαίτατα δέ, | |
| 70 | ὅταν εἰδοποιῷ διαφορᾷ διενήνοχεν, ὡς τὸ λογικὸν τῷ ἀλόγῳ. τῶν οὖν διαφορῶν αἱ μὲν ἄλλο ποιοῦσαι οὐσιώδεις διαφοραὶ κέκληνται, αἱ δὲ ἄλλο ἐπουσιώδεις, ὡς αἱ τὸ χωριστὸν καὶ ἀχώριστον συμβεβηκὸς δια‐ πραττόμεναι. ὁρίζεται δὲ τὴν διαφορὰν εἴτουν ὑπογράφει οὕτως· ‘δια‐ φορά ἐστιν ᾗ περιττεύει τὸ εἶδος τοῦ γένουσ‘. τὸ γὰρ ζῷον ὁρίζοντες | |
| 75 | λέγομεν ‘οὐσία ἔμψυχος, αἰσθητική‘, ὅπερ ἐστὶ γένος. τὸ δὲ εἶδος ὅπερ ἐστὶν ὁ ἄνθρωπος οὕτως ὁρίζομεν· ‘ζῷον λογικόν, θνητόν, νοῦ καὶ ἐπιστήμης δεκτικόν‘, ἢ καὶ οὕτως· ‘οὐσία ἔμψυχος, αἰσθητική, λογική, θνητή‘. περιττεύει οὖν ὁ ἄνθρωπος τῷ λογικῷ καὶ τῷ θνητῷ. δευτέρα δὲ ὑπογραφὴ ταύτης ‘τὸ κατὰ πλειόνων καὶ διαφερόντων τῷ εἴδει ἐν | |
| 80 | τῷ ὁποῖόν τί ἐστι κατηγορούμενον‘. ἐρωτώμενοι γὰρ τί ἐστιν ἄνθρωπος λέγομεν ζῷον· ὁποῖόν τι ζῷον, λέγομεν ὅτι λογικόν. ἐπεισελθοῦσα γὰρ ἡ διαφορὰ ἐχώρισε τὸ εἶδος ἀπὸ τῶν ἀλόγων καὶ ὥσπερ τι εἰδοποίησε τὸ λεγόμενον καὶ διεχώρισεν ἀπὸ τῶν μὴ τοιούτων καθάπερ τὸ εἶδος ἀπὸ τῆς ὕλης· ἡ μὲν γὰρ ὕλη πᾶσιν ἡ αὐτὴ ὑπόκειται οἷον τοῦ ξύλου, | |
| 85 | ἐπεισιὸν δὲ τὸ εἶδος ἐγνωριμοποίησεν ἢ εἰς θῶκον ἢ εἰς σκάμνον ἢ εἰς τράπεζαν. τρίτη ὑπογραφὴ διαφορᾶς ἡ λέγουσα ‘διαφορά ἐστι τὸ χωρίζειν πεφυκὸς τὰ ὑπὸ τὸ αὐτὸ γένοσ‘. ἄνθρωπος γὰρ καὶ ἵππος ὑπὸ τὸ αὐτὸ γένος τυγχάνοντες διαφέρουσι κατὰ τὴν λογικότητα καὶ ἀλο‐ γίαν, ὥσπερ καὶ ὁ ἄγγελος καὶ ὁ ἄνθρωπος ὑπὸ τὸ αὐτὸ ζῷον τυγχά‐ | |
| 90 | νοντες διαφέρουσι κατὰ τὴν θνητότητα καὶ ἀθανασίαν. τετάρτη ὑπο‐ γραφὴ τῆς διαφορᾶς αὕτη· ‘διαφορά ἐστι καθ’ ἣν διαφέρουσι τὰ καθέκταστα‘· Σωκράτης, βοῦς καὶ ἡ μέλισσα διαφέρουσι κατά τε τὴν λογικότητα καὶ ἀλογίαν. καὶ τῆς μὲν διαφορᾶς ὑπογραφαὶ τοσαῦται. δεῖ δὲ εἰδέναι ὡς τὰ αὐτὰ δηλοῦσιν αἱ τῆς τρίτης καὶ τῆς τετάρτης | |
| 95 | διαφορᾶς ὑπογραφαί, διαλλάττουσι δὲ κατὰ τὴν τῶν λέξεων σημασίαν, ὡς ἐκείνη μὲν διαιρεῖ ταῖς εἰδοποιοῖς διαφοραῖς τὰ ὑπὸ τὸ αὐτὸ γένος, αὕτη δὲ διαφορὰν ἐμποιεῖ τοῖς καθέκαστα, ἅπερ μίαν διαφορὰν τῷ μεμυσταγωγημένῳ ἀνακαλύπτουσιν. Τὸ δὲ ἴδιον διαιρεῖται τετραχῶς. πρῶτον μὲν ὃ μόνῳ μέν, οὐ παντὶ | 193 |
51(100) | δὲ ὑπάρχει, ὥσπερ τὸ γεωμετρεῖν μόνῳ τῷ ἀνθρώπῳ πέφυκε. δεύτερον δὲ ὃ παντὶ μὲν ὑπάρχει, οὐ μόνῳ δέ, ὡς τὸ δίποδι· παντὶ γὰρ ἀν‐ θρώπῳ ὑπάρχει, οὐ μόνῳ δέ. τρίτον ὃ παντὶ μὲν καὶ μόνῳ, οὐκ ἀεὶ δέ, ὡς τῷ ἀνθρώπῳ τὸ πολιοῦσθαι. τέταρτον ὅπερ γίνεται τῶν τριῶν συνερχομένων, τὸ παντὶ καὶ μόνῳ καὶ ἀεί, ὡς τὸ γελαστικὸν τῷ ἀν‐ | |
| 105 | θρώπῳ. περὶ τούτου οὖν τοῦ τετάρτου τοῖς φιλοσόφοις ὁ λόγος, ὃ καὶ ὑπογράφοντες λέγουσιν· ‘ἴδιόν ἐστι τὸ παντὶ καὶ μόνῳ καὶ ἀεὶ ὑπάρ‐ χον‘, ὃ καὶ ἀντιστρέφει· εἴ τι μὲν γὰρ γελαστικόν, τοῦτο καὶ ἄν‐ θρωπος, καὶ εἴ τι ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ γελαστικὸν διὰ τὸ τὸ γελαστι‐ κὸν σύμφυτον τῷ ἀνθρώπῳ τυγχάνειν ὥσπερ καὶ τῷ ἵππῳ τὸ | |
| 110 | χρεμετιστικόν. Ὑπογράψας δὲ πρῶτον τὸ συμβεβηκὸς φήσας ὅτι ‘συμβεβηκός ἐστιν ὃ γίνεται καὶ ἀπογίνεται χωρὶς τῆς τοῦ ὑποκειμένου φθορᾶσ‘, ποιεῖ τὴν τούτου διαίρεσιν ἐπειπὼν ὅτι τὸ συμβεβηκὸς διαιρεῖται εἰς χωρι‐ στὸν καὶ ἀχώριστον, καὶ χωριστὸν μὲν τὸ καθέζεσθαι, τὸ ἵστασθαι, | |
| 115 | ἀχώριστον δὲ συμβεβηκὸς τὸ λευκὸν τοῦ κύκνου, τὸ μέλαν τοῦ κόρα‐ κος. μετὰ δὲ ταύτην τὴν διαίρεσιν ἄλλας δύο ὑπογραφὰς ἐπεισάγει, μίαν μὲν ὅτι ‘συμβεβηκός ἐστι τῷ αὐτῷ ὑπάρχειν ἢ μὴ ὑπάρχειν‘, οἷον ἐνδέχεται αὔριον βρέξαι καὶ μὴ βρέξαι, ἑτέραν δὲ ὅτι συμβεβηκός ἐστιν ὃ μήτε γένος μήτε εἶδος μήτε διαφορὰ μήτε ἴδιον, ἀεὶ δὲ ἐν | |
| 120 | ὑποκειμένῳ ἐστὶν ὑφιστάμενον. Ἐπειδὴ τῶν λεγομένων τὰ μὲν ὁμωνύμως κατηγοροῦνται, τὰ δὲ συ‐ νωνύμως, τὰ δὲ παρωνύμως, πρῶτον περὶ αὐτῶν διαλάβωμεν. Ὁμώνυμά ἐστιν ὧν ὄνομα μόνον κοινόν, ὁ δὲ κατὰ τοὔνομα λόγος τῆς οὐσίας ἕτερος, οἷον Λέων ὅ τε ἄνθρωπος καὶ τὸ ζῷον | 194 |
| 125 | κατὰ μὲν τὸ ὄνομα κοινωνεῖ ἀλλήλοις—Λέων γὰρ οὗτος καὶ τοῦτο καλεῖται—, κατὰ δὲ τὸν ὁρισμὸν διαφέρει· ὁ μὲν γὰρ ζῷον λογικόν, τὸ δὲ ἄλογον ζῷον. Ὁμώνυμα δὲ εἶπε καὶ οὐχ ἑνώνυμα διὰ τὸ αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ μὴ λέγεσθαι, ἀλλὰ πρὸς ἄλλο τι· οἷον ὁ κύων ὁ χερσαῖος οὐ πρὸς ἑαυτὸν μόνον ὁμώνυμος λέγεται, ἀλλὰ | |
| 130 | πρὸς τὸν ἀστρῶον· εἰ γὰρ καὶ ἓν ὄνομά ἐστιν, ἀλλὰ πολλὰ πράγματα δηλοῖ, ἤγουν τὸν ἀστρῶον, τὸν χερσαῖον καὶ τὸν θαλάττιον. Μόνην δὲ τὴν τοῦ ὀνόματος σημασίαν διείληφε καὶ οὐ τοῦ ῥήματος διὰ 〈τὸ〉 καὶ τὰ ὀνόματα ῥήματα λέγεσθαι καὶ κατὰ πάσης λέξεως φέρεσθαι καὶ καθὸ πᾶσα φωνὴ σημαντικὴ ὄνομα λέγεται. | |
| 135 | Εἴρηκε δὲ ‘μόνον‘ ὡς πρὸς τὸν ἀντιδιαστελλόμενον σύζυγον, φημὶ δὴ τὸν ὁρισμὸν καὶ μὴ τὸ μοναδικῶς νοούμενον. Τὸ ἐπίσης καὶ ἀδιαιρέτως μεριζόμενόν τε καὶ ἀκουόμενον ἔφησε καὶ οὐκ ἄλλο τι τῶν λοιπῶν σημαντικῶν. Ἤγουν τῆς ὑπάρξεως καὶ τῆς φύσεως τῆς τῶν συμβεβηκότων, καθὸ καὶ τὰ συμβε‐ | |
| 140 | βηκότα οὐσίαι λέγονται, ὡς ἐν αὐταῖς τὴν ὕπαρξιν ἔχοντα, καὶ μὴ τῆς κυρίως οὐσίας τῆς αὐτοϋποστάτου καὶ τοῖς συμβεβηκόσιν ἀντιδιαστελλομένης. πρὸ τῆς τῶν ὅλων ὑφηγήσεως πρῶτον περὶ τῶν ὁμωνύμων προεκ〈τι〉θέμεθα, ὅπως ταῦτα διαγνόντες καὶ ἀκριβῶς τῆς αὐτῶν εἰδήσεως γεγονότες μετὰ ταῦτα ἐπὶ τὰ ἐφεξῆς βαδιούμεθα· ‘τῶν γὰρ λεγομένων τὰ μὲν ὁμωνύμωσ‘. | |
| 145 | Συνώνυμα δέ ἐστιν ὧν τό τε ὄνομα κοινὸν καὶ ὁ κατὰ τοὔνομα λό‐ γος τῆς οὐσίας ὁ αὐτός, ὡς οἱ δύο Αἴαντες· καὶ κατὰ τὸ ὄνομα γὰρ κοινωνοῦσιν ἕκαστος Αἴας καλούμενος καὶ κατὰ τὸν ὁρισμὸν ‘ζῷον λο‐ γικόν, θνητόν, νοῦ καὶ ἐπιστήμης δεκτικόν‘, καὶ τὰ λοιπά. Παρώνυμα δὲ ὅσα ἀπό τινος διαφέροντα τῇ πτώσει τὴν κατὰ τὸ | |
51(150) | ὄνομα προσηγορίαν ἔχει, οἷον ἀπὸ τῆς γραμματικῆς ὁ γραμματικὸς | |
| καὶ ἀπὸ τῆς ἀνδρείας ὁ ἀνδρεῖος, ἃ καὶ κοινωνίαν ἔχει ὀνόματος καὶ διαφορὰν ὀνόματος, κοινωνίαν πράγματος καὶ διαφορὰν πράγματος. ἐν μὲν γὰρ τῷ εἰπεῖν ‘ὅσα ἀπό τινοσ‘ τὴν κατὰ τὸ πρᾶγμα κοινωνίαν καὶ ἑτερότητα ἐδήλωσεν· εἰ γὰρ ἀπό τινος, ἔχει τινὰ κοινωνίαν καθὸ ἐξ | 195 | |
| 155 | αὐτοῦ προήχθη. τῷ δὲ εἰπεῖν ‘διαφέροντα τῇ πτώσει‘ τὴν τοῦ ὀνόμα‐ τος διαφορὰν παρέστησε· πτῶσις γὰρ λέγεται τὸ πέρας τῆς τελευταίας συλλαβῆς. τῷ δὲ εἰπεῖν ‘τὴν κατὰ τοὔνομα προσηγορίαν‘ τὴν κοινωνίαν τοῦ ὀνόματος ἐνέφηνε. λέγεται δὲ παρώνυμον ὡς παρωνομασθὲν ἀπὸ τοῦ πρωτοτύπου· ἀπὸ τῆς γραμματικῆς γὰρ ὁ γραμματικὸς καὶ ἀπὸ | |
| 160 | τῆς δικαιοσύνης ὁ δίκαιος· ὅσον γὰρ παρωνόμασται, τοσοῦτον τοῦ πρωτοτύπου ὀνόματος ἐκπέπτωκε. Πολυώνυμα δὲ λέγονται ὅσα κατὰ μὲν τὸν ὁρισμὸν κοινωνοῦσι, κατὰ δὲ τὸ ὄνομα διαφέρουσιν, οἷον ἄορ, ξίφος, μάχαιρα, σπάθη· ταῦτα γὰρ πάντα ἀπὸ σιδήρου τὴν σύστασιν ἔχουσι καὶ ἕνα ὁρισμὸν | |
| 165 | δέχονται· ἀπὸ γὰρ τῆς αὐτῆς ὕλης εἰσί. διαφέρουσι δὲ κατὰ τὸ ὄνομα, ὅτι τὸ μὲν τόδε, τὸ δὲ τόδε κέκληται. Ἑτερώνυμα δὲ κατονομάζονται ὅσα κατὰ πάντα διενηνόχασιν, ἤγουν καὶ κατὰ τὸ ὄνομα καὶ τὸν ὁρισμόν, οἷον ἄνθρωπος, ἵππος. Τῶν λεγομένων τὰ μὲν κατὰ συμπλοκὴν λέγεται, οἷον ‘ἄνθρωπος | |
| 170 | τρέχει‘, ‘ἄνθρωπος περιπατεῖ‘, τὰ δὲ ἄνευ συμπλοκῆς, οἷον ‘ἄνθρωποσ‘, ‘βοῦσ‘, ‘τρέχει‘, ‘νικᾷ‘. τῶν δὲ κατὰ 〈μηδε〉μίαν συμπλοκὴν λεγομένων ἕκαστον ἢ οὐσίαν σημαίνει οἷον ‘ἄνθρωποσ‘· ἢ ποσὸν οἷον ‘μακρόσ‘, ‘βραχύσ‘· ἢ ποιὸν οἷον ‘λευκόσ‘, ‘μέλασ‘· ἢ πρός τι οἷον ‘πατήρ‘, ‘υἱόσ‘· ἢ ποῦ οἷον ‘ἐν τῷ ναῷ‘, ‘ἐν τῇ ἀγορᾷ‘· ἢ πότε οἷον ‘κατὰ τὸν πέρυσι | |
| 175 | καιρόν‘· ἢ κεῖσθαι οἷον ‘ἀνάκειται‘, ‘κάθηται‘, ‘ἵσταται‘· τὰ γὰρ μέρη τοῦ σώματος ἢ πάντα ὄρθιά ἐστι καὶ λέγεται ἑστάναι, ἢ πάντα ὕπτια καὶ λέγεται ἀνακεκλίσθαι, ἢ τὰ μὲν ὄρθια, τὰ δὲ ὕπτια καὶ λέγεται καθῆσθαι· ἢ ἔχειν οἷον ‘περιβέβληται δακτύλιον‘· ἢ ποιεῖν οἷον ‘τύπ‐ τειν‘· ἢ πάσχειν οἷον ‘τύπτεσθαι‘, ‘καίεσθαι‘. | |
| 180 | Τῶν ὄντων τὰ μὲν καθ’ ὑποκειμένου τινὸς λέγεται, ἐν ὑποκειμένῳ δὲ οὐκ ἔστιν οὐδενί, οἷον ὁ ἄνθρωπος· κατὰ μὲν τοῦ τινὸς καθυπό‐ | |
| κειται ἤγουν κατηγορεῖται, ἐν ὑποκειμένῳ δὲ οὐδενί ἐστιν, ὅπερ ἐν ὑποκειμένῳ ὡς συμβεβηκὸς διαλαμβάνει, καθὼς τοῖς ἔμπροσθεν ἐπιγνωσόμεθα. τὰ δὲ ἐν ὑποκειμένῳ μέν ἐστι, καθ’ ὑποκειμένου δὲ οὐ‐ | 196 | |
| 185 | δενὸς λέγεται, οἷον ἡ τὶς γραμματικὴ ἐν ὑποκειμένῳ μέν ἐστι, τῇ ψυχῇ δηλονότι, καὶ τουτὶ τὸ λευκὸν ἐν ὑποκειμένῳ ἐστὶ τῷ σώματι. τὰ δὲ καθ’ ὑποκειμένου τε λέγεται καὶ ἐν ὑποκειμένῳ ἐστίν, οἷον ἡ ἐπιστήμη ἐν ὑποκειμένῳ μὲν λέγεται τῇ ψυχῇ, καθ’ ὑποκειμένου δὲ λέγεται τῆς γραμματικῆς. τὰ δὲ οὔτε καθ’ ὑποκειμένου λέγεται οὔτε | |
| 190 | ἐν ὑποκειμένῳ ἐστίν, οἷον ὁ τὶς ἄνθρωπος· εἰ γάρ τις ἀμφισβητήσειεν ὅτι τῷ καθόλου ἀνθρώπῳ ὑπόκειται, πῶς Ἀριστοτέλης ἔφησεν ὅτι οὐκ ἔστιν ὁ τὶς ἄνθρωπος ἐν ὑποκειμένῳ, ἀκούσεται ὅτι τὸ ἐν ὑποκειμένῳ ὁ Ἀριστοτέλης συμβεβηκὸς ὁρίζεται, ὁ δὲ τὶς ἄνθρπος οὐχ ὡς συμ‐ βεβηκὸς ὑπόκειται τῷ καθόλου, ἤγουν πρὸς ὕπαρξιν τῷ καθόλου ὑπό‐ | |
| 195 | κειται ὡς τὸ σῶμα τῷ συμβεβηκότι, ἀλλ’ ὡς πρώτη οὐσία ὑπόκειται τῷ καθόλου πρὸς κατηγορίαν. ὅπως δὲ ὁρίζεται τὸ ἐν ὑποκειμένῳ συμβεβηκὸς πρόσεχε· εἶπεν ‘ὃ ἔν τινι‘, τὸ λευκὸν ἔν τινί ἐστι τῷ σώματι· εἴρηκε ‘μὴ ὡς μέρος ὄν‘, τὸ λευκὸν μέρος τοῦ σώματος οὐκ ἔστιν· ἔφησεν ‘ἀδύνατον χωρὶς εἶναι τοῦ ἐν ᾧ ἐστι‘, τὸ λευκὸν ἤτοι ἡ | |
51(200) | λευκότης ἀδύνατον χωρὶς σώματος ὑποστῆναι. τοῦτο δὲ εἴρηκε διαιρῶν ταῦτα ἀπὸ τῶν ἁπλῶν οὐσῶν φωνῶν, συμπλοκὰς δὲ κατὰ τὸ σημαινό‐ μενον δηλουσῶν, ὡς τὸ ‘πάσχω‘—δηλοῖ γὰρ καὶ τὸ πρόσωπον καὶ τὴν ἐνέργειαν—, καὶ ἀπὸ τῶν κατὰ μὲν τὴν φωνὴν συμπεπλεγμένων, κατὰ δὲ τὸ σημαινόμενον ὄντων ἁπλῶν, ὡς ἔχει ὁ τοῦ ἀνθρώπου ὁρισμός— | |
| 205 | ἕνα γὰρ δηλοῖ τὸν ἄνθρωπον—, καὶ ἀπὸ τῶν κατά τε τὴν φωνὴν καὶ τὸ σημαινόμενον συμπεπλεγμένων. τῶν οὖν κατ’ οὐδεμίαν συμπλοκὴν ἐκ τούτων λεγομένων ἕκαστον. ἁπλῶς δὲ τὰ ἄτομα καὶ δυσδιαίρετά τε καὶ δύστμητα καὶ τὸ πρῶτον εἶδος μὴ σῴζοντα ὡς τὸ εἰδικώτατον εἶ‐ δος τὸ μὴ εἰς εἴδη τεμνόμενον, εἴτε οὐσίαι εἰσὶν εἴτε συμβεβηκότα, | |
| 210 | κατ’ οὐδενὸς ὑποκειμένου λέγονται. Ὅταν ἕτερον καθ’ ἑτέρου κατηγορῆται ὡς καθ’ ὑποκειμένου, ἤγουν οὐσιωδῶς καὶ πραγματικῶς καὶ μὴ κατὰ τὸ συμβεβηκός, ὅσα κατὰ τοῦ κατηγορουμένου λέγεται, τοσαῦτα καὶ κατὰ τοῦ ὑποκειμένου ῥηθήσεται, οἷον ζῷον, ἄνθρωπος, τὶς ἄνθρωπος· τὸ γὰρ ζῷον λέγεται | |
| 215 | καὶ κατὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατὰ τοῦ τινὸς ἀνθρώπου. εἰ δέ τι κατὰ τοῦ κατηγορουμένου κατὰ συμβεβηκὸς κατηγορεῖται, οὐκέτι καὶ κατὰ τοῦ ὑποκειμένου λέγεται· οἷον τοῦ Ἰωάννου πραγματικῶς κατηγορεῖται καὶ ὡς καθ’ ὑποκειμένου ὁ ἄνθρωπος, τοῦ δὲ ἀνθρώπου οὐσιωδῶς μὲν τὸ ζῷον, κατὰ συμβεβηκὸς δὲ τὸ τρισύλλαβον· διὰ τοῦτο τὸ μὲν ζῷον | 197 |
| 220 | καὶ κατὰ τοῦ Ἰωάννου κατηγορηθήσεται, οὐκέτι δὲ τὸ τρισύλλαβον. ἵνα οὖν τὰ οὐσιωδῶς καὶ ὡς πραγμάτων κατηγορούμενα σημάνῃ, εἶπε τὸ ‘ὡς καθ’ ὑποκειμένου‘ ἀντὶ τοῦ ὡς πράγματος ὑφεστῶτος· τὸ γὰρ δισύλλαβον ἢ τρισύλλαβον οὐχ ὡς καθ’ ὑποκειμένου κατηγοροῦνται, ἀλλ’ ὡς φωνῶν καὶ ποσῶν συλλαβῶν. | |
| 225 | Τῶν ἑτερογενῶν καὶ μὴ ὑπ’ ἄλληλα τεταγμένων ἕτεραι τῷ εἴδει καὶ αἱ διαφοραί, οἷον ζῴου καὶ ἐπιστήμης. ἐπειδὴ γὰρ καὶ γένη εἰσὶ γε‐ νικώτατα καὶ ὑπ’ ἄλληλα, τῶν δὲ ὑπαλλήλων γενῶν σειρά τις ἐκδίδο‐ ται, δέον διακρῖναι τά τε πάντῃ ἑτερογενῆ καὶ τὰ ὑπάλληλα γένη, ὡς ἂν ἐφεύρωμεν καὶ τὰς τούτων διαφοράς· τῶν γὰρ ἑτερογενῶν καὶ μὴ | |
| 230 | ὑπ’ ἄλληλα τεταγμένων, οἷον ζῴου καὶ ἐπιστήμης, ἕτεραι καὶ αἱ δια‐ φοραί. καὶ τὰ ἕτερα δὲ γένη πολλαχῶς λέγεται· ἢ τὰ πάντῃ διεστηκότα ὡς οὐσία καὶ τὸ ποιόν, ἢ τὰ ἐκ τῆς αὐτῆς μὲν διαιρέσεως προελθόντα, ἀντιδιῃρημένα δὲ ὄντα ἀλλήλοις, ὡς ἡ οὐσία εἰς ἔμψυχον καὶ ἄψυχον—ἔχουσι γὰρ ταῦτα κοινὸν γένος τὴν οὐσίαν—, ἢ τὰ ὑπ’ | |
| 235 | ἄλληλα γένη ὡς τὸ ζῷον καὶ τὸ λογικόν. τῶν οὖν ἑτερογενῶν ἤγουν τῶν ὑπὸ διαφόρους κατηγορίας ἀναγομένων καὶ μὴ ὑπ’ ἄλληλα γενῶν ἕτεραι αἱ διαφοραὶ αἵ τε συστατικαὶ καὶ αἱ διαιρετικαί, ὡς ζῷον καὶ ἐπιστήμη· τὸ μὲν γὰρ ζῷον ὑπὸ τὴν οὐσίαν ἀνάγεται, ἡ δὲ ἐπιστήμη ὑπὸ τὴν ποιότητα. καὶ ζῴου μὲν συστατικαὶ διαφοραὶ τὸ ἔμψυχον καὶ | |
| 240 | αἰσθητικόν, διαιρετικαὶ δὲ τὸ λογικὸν καὶ ἄλογον, τὸ θνητὸν καὶ ἀθά‐ νατον. τῆς δὲ ἐπιστήμης συστατικαὶ μὲν διαφοραὶ τὸ ἄπταιστον τῶν λόγων καὶ βέβαιον, τὸ ἀεὶ καὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχειν τὰ τῇ ἐπιστήμῃ ὑποκείμενα πράγματα, διαιρετικαὶ δὲ τὸ θεωρητικὸν καὶ τὸ πρακτικόν. ἕτεραι οὖν αἱ διαφοραὶ ἀμφοτέρων αἵ τε συστατικαὶ καὶ αἱ | |
| 245 | διαιρετικαί. τῶν δὲ ὑπ’ ἄλληλα γενῶν ποτὲ μὲν αἱ αὐταὶ διαφοραί, αἵ τε συστατικαὶ καὶ διαιρετικαί, ποτὲ δὲ αἱ μὲν συστατικαὶ αἱ αὐταί, αἱ δὲ διαιρετικαὶ ἕτεραι, ὡς ἐπὶ τοῦ ἁπλῶς ζῴου καὶ τοῦ λογικοῦ ζῴου καὶ ἁπλῶς ζῴου καὶ ἀλλόγου ζῴου· τοῦ μὲν γὰρ ἁπλῶς ζῴου καὶ τοῦ λογικοῦ ζῴου αἱ αὐταί εἰσι συστατικαὶ διαφοραί· ἐφ’ ἑκατέρων γὰρ | |
51(250) | τῶν ζῴων οὐσία ἔμψυχος αἰσθητική. ὡσαύτως δὲ καὶ αἱ διαιρετικαὶ αἱ | |
| αὐταί εἰσι· τὸ γὰρ λογικὸν εἰσελθὸν διεχώρισε ἀπὸ τοῦ ἁπλῶς ζῴου, ὃ δὴ καὶ διῄρηται εἰς θνητὸν καὶ ἀθάνατον. ταῦτα δὲ παρ’ ἑαυτῷ καὶ τὸ ἁπλῶς ζῷον κέκτηται· ὥστε, ἅπερ εἰσὶ τοῦ ἁπλῶς ζῴου, εἰσὶ καὶ τοῦ λογικοῦ ζῴου. τοῦ δὲ ἁπλῶς ζῴου καὶ τοῦ ἀλόγου ζῴου αἱ μὲν | 198 | |
| 255 | συστατικαὶ πάντως αἱ αὐταί—τὸ γὰρ ‘οὐσία ἔμψυχος αἰσθητικὴ‘ ἐπ’ ἀμφοτέρων τῶν ζῴων ἐφαρμόζει—, αἱ δὲ διαιρετικαὶ οὐχ αἱ αὐταί· τοῦ μὲν γὰρ ἁπλῶς ζῴου εἰσὶ διαιρετικαὶ τὸ λογικὸν καὶ τὸ ἄλογον, τὸ θνητὸν καὶ τὸ ἀθάνατον, τοῦ δὲ ἀλόγου οὔκ εἰσι ταῦτα, ἀλλὰ τὸ πτηνόν, τὸ χερσαῖον, τὸ ἔνυδρον. ὥστε, ἅπερ παρ’ ἑαυτῷ ἔχει τὸ ἄλο‐ | |
| 260 | γον, καὶ τὸ ἁπλῶς ζῷον κέκτηται, οὐ μὴν δὲ ἅπερ παρ’ ἑαυτῷ ἔχει τὸ ἁπλῶς ζῷον, ἤδη καὶ τὸ ἄλογον κέκτηται, ὥσπερ ἐπὶ τοῦ ἁπλῶς ζῴου καὶ τοῦ λογικοῦ ζῴου· ὃ γὰρ τὸ ἁπλῶς ζῷον, καὶ τὸ λογικὸν ζῷον ἐκέκτητο. Ἐκ τούτων οὖν τῶν κατὰ μηδεμίαν συμπλοκὴν λεγομένων αὐτὸ | |
| 265 | καθ’ ἑαυτὸ οὔτ’ ἀληθεύει οὔτε ψεύδεται, τῇ δὲ πρὸς ἄλληλα τούτων συμπλοκῇ κατάφασις ἢ ἀπόφασις γίενται. | |
| 267t | [De decem praedicamentis] | |
| 268 | Ἀρχομένων δὲ ἡμῶν περὶ τῶν δέκα κατηγοριῶν διεξιέναι, δεῖ πρῶτον εἰπεῖν διὰ τί δέκα κατηγορίαι καὶ οὐ πλείους εἰσί, καὶ τηνι‐ | |
| 270 | καῦτα τῆς τούτων ὑφηγήσεώς τε καὶ σαφηνείας ἑξόμεθά τε καὶ λόγον ποιησόμεθα· ὅτι τὸ ὂν ἢ ἐν ὑποκειμένῳ ἐστὶν ἢ οὐκ ἐν ὑποκειμένῳ· καὶ εἰ μὲν μὴ ἐν ὑποκειμένῳ, ποιεῖ τὴν οὐσίαν, εἰ δὲ ἐν ὑποκειμένῳ, ἢ καθ’ αὑτὸ ἢ οὐ καθ’ αὑτό ἐστι. τὸ δὲ καθ’ αὑτὸ ἢ μεριστὸν καὶ ποιεῖ τὸ ποσόν, ἢ ἀμέριστον καὶ ποιεῖ τὸ ποιόν· εἰ δὲ οὐ καθ’ αὑτό, ἢ | |
| 275 | σχέσις ἐστὶ μόνον καὶ ποιεῖ τὰ πρός τι, ἢ κατὰ σχέσιν ἄλλων νοεῖται καὶ ποιεῖ τὰς λοιπὰς ἓξ κατηγορίας. ἐκ δὲ τῆς συμπλοκῆς τῆς οὐσίας καὶ τοῦ ποσοῦ ἀπογεννῶνται τὸ ποῦ καὶ τὸ ποτέ, ἐξ οὐσίας καὶ ποιοῦ τὸ ποιεῖν καὶ πάσχειν, ἐξ οὐσίας καὶ τῶν πρός τι τὸ ἔχειν καὶ τὸ κεῖ‐ σθαι. μιγνυμένη γὰρ αὕτη ἡ οὐσία τῷ ποσῷ ἢ ἐν τόπῳ ὁρᾶται καὶ | |
| 280 | τὴν ποῦ κατηγορίαν ποιεῖ, ἢ ἐν χρόνῳ καὶ τὴν ποτὲ ἀποτελεῖ· τῷ δὲ | |
| ποιῷ συντιθεμένη ἢ ἐνέργειαν ἔχει καὶ ποιεῖ τὸ ποιεῖν, ἢ πάθος καὶ τὸ πάσχειν ἐμφαίνει· συντρέχουσα δὲ τῷ πρός τι ἢ ἐν ἄλλῳ τίθεται καὶ τὸ κεῖσθαι παρίστησιν ἢ περιτίθεται ἕτερον καὶ τὸ ἔχειν λέγεται. Προτέτακται δὲ ἡ οὐσία τῶν λοιπῶν ὡς συμφερομένη ταῖς ἄλλαις | 199 | |
| 285 | κατηγορίαις καὶ ἐν τοῖς συμβεβηκόσι θεωρουμένη καὶ τῆς οἰκείας μεταδιδοῦσα ὀνομασίας, ὡς καὶ αὐτὰ οὐσίαι πάντως καλούμενα, ὡς ἐν τῇ οὐσίᾳ τὰ συμβεβηκότα ὑφιστάμενα—εἴ τι γὰρ συμβεβηκός, καὶ οὐσία πάντως ἔσται· οὐκ εἴ τι δὲ οὐσία, τοῦτο καὶ συβεβηκός—καὶ ὡς συναναιροῦσα καὶ μὴ συναναιρουμένη, ἥτις δὴ καὶ αὐθυπόστατος | |
| 290 | κέκληται, τὰ δὲ συμβεβηκότα ἑτεροϋπόστατα ὡς ἐν ταύτῃ τὴν ὑπόστα‐ σιν εἰληχότα καὶ διὰ τὸ ταύτην μίαν εἶναι, τὰ δὲ συμβεβηκότα πολλά, προηγεῖται δὲ τὸ ἓν τῶν πολλῶν· διὰ ταῦτα οὖν ἡ οὐσία τὴν πρώτην τάξιν ἀπείληφεν. ἑξαχῶς δὲ αὕτη λέγεται. οὐσία ἡ πᾶσαν μὲν ὕπαρξιν σημαίνουσα, ἥτις καὶ κατὰ τῶν συμβεβηκότων φέρεται, καθὸ καὶ | |
| 295 | ταῦτα οὐσίαι λέγονται ὡς ἐν ταύτῃ τὴν ὕπαρξιν κεκτημένα. οὐσία καὶ ἡ μὴ ἐν ὑποκειμένῳ φύσις ἡ τοῖς συμβεβηκόσιν ἀντιδιαστελλομένη, ἥτις δὴ ἢ ἁπλῆ ἐστιν ἢ σύνθετος· ἥτις ἁπλῆ ποτὲ μὲν κρείττων τῆς συνθέτου, ποτὲ δὲ χείρων, καὶ κρείττων μὲν τῆς συνθέτου θεός, ἄγ‐ γελος, νοῦς, ψυχή—ταῦτα γὰρ κρείττω τοῦ ἀνθρώπου—, χείρω δὲ | |
51(300) | τῆς συνθέτου ἡ πρώτη ὕλη καὶ τὸ ἔνυλον εἶδος, ἃ δὴ καὶ τὸ ἔλαττον τοῦ ἀνθρώπου ἀποφέρονται, ὡς δι’ αὐτὸν παραχθέντα ἢ γεγονότα· εἰ γὰρ ἕνεκά του, χείριστόν ἐστι· τιμιώτερον ἄρα οὗ ἕνεκά ἐστιν· οἷόν τί φημι· εἰ γὰρ ἕνεκα τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἱμάτιον, τιμιώτερον ἄρα ὁ ἄν‐ θρωπος τοῦ ἱματίου· εἰ δὲ καὶ τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἐλάχι‐ | |
| 305 | στόν ἐστι καὶ τοῦ ἀνθρώπου τὸ σάββατον. ἡ δὲ σύνθετός ἐστιν ἢ καθ’ αὑτὴν ὡς Σωκράτης, Πλάτων, ἢ σχετικὴ ὡς ὁ τὶς πρὸς τὸ πᾶς· θα‐ τέρου γὰρ μὴ ὄντος οὐδὲ θάτερον συνεξακούεται ὡς τῶν πρός τι ὄντα. ἔστι καὶ ἕκτη οὐσία ἡ περιεκτικὴ τῆς συνθέτου καὶ σχετικῆς, περὶ ἧς ἐνταῦθα διδάσκει ὁ Ἀριστοτέλης, φημὶ δὴ τοῦ τινὸς ἀνθρώπου. πρώ‐ | |
| 310 | την δὲ οὐσίαν λέγει τὸν τινὰ ἄνθρωπον, δευτέραν δὲ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸ ζῷον, διότι καὶ τὰ τῇ φύσει πρῶτα ἡμῖν εἰσιν ὕστερα, τὰ δὲ ταύτῃ ὕστερα ἡμῖν πρώτιστα· οἷον ἡ ὕλη καὶ τὸ εἶδος πρῶτον, εἶτα 〈τὰ〉 τέσσαρα στοιχεῖα, μεθ’ ἃ σπέρμα καὶ αἷμα, εἶτα καὶ ὕστερος ὁ ἄνθρωπος. τοῦτον οὖν θεωροῦντες καὶ ἀναλύοντες ἐξ ὧν συντέθηται, | |
| 315 | ἐπὶ τὰ πρῶτα ἀναγόμεθά τε καὶ προβιβαζόμεθα. ἀλλὰ καὶ τοῖς εἰσ‐ αγομένοις ἡμῖν πρῶτον ἡ μερικὴ οὐσία καθέστηκε γνώριμος καὶ οὕτως ἐντεῦθεν ἐπὶ τὰ καθόλου προβαίνομεν καὶ μανθάνομεν τὸν καθόλου ἄνθρωπον καὶ τὸ ζῷον. Πάντοθεν δὲ ἐξυμνεῖ τὴν οὐσίαν ἀπὸ τῶν φωνῶν, ἀπὸ τῶν νοημά‐ | 200 |
| 320 | των, ἀπὸ τῶν πραγμάτων. ἀπὸ μὲν τῶν φωνῶν διὰ τοῦ ‘κυριωτάτην‘ εἰπεῖν· ἔπαινος γὰρ τῆς φωνῆς ἡ κυριολεξία. ἀπὸ δὲ τῶν νοημάτων ἐξαίρει διὰ τοῦ ‘πρώτην‘ εἰπεῖν· πρῶτον γὰρ τὰς ἀτόμους οὐσίας νοοῦ‐ μεν καὶ ἀπ’ αὐτῶν ἐπὶ τὰ καθόλου ἀνερχόμεθα. ἀπὸ δὲ τῶν πραγ‐ μάτων ὡς ἀπὸ τοῦ ‘μάλιστα‘ φάναι· μάλιστα γάρ ἐστιν ἡ ἄτομος οὐσία, | |
| 325 | ἤγουν ὁ τὶς ἄνθρωπος, εἴ γε τὰ συμβεβηκότα διὰ αὐτήν ἐστιν· ἄνευ γὰρ ταύτης οὐκ ἔχουσι ποῦ καὶ ὑποστῆναι, ὥσπερ καὶ τὰ καθόλου κατὰ ταύτης κατηγοροῦνται· ἥτις δὴ τοῖς μὲν συμβεβηκόσι πρὸς ὕπαρξιν, τοῖς δὲ καθόλου πρὸς κατηγορίαν πάρεστι. ὁρίζεται δὲ ταύ‐ την οὐ διὰ τῆς καταφάσεως ὡς καὶ τὰ λοιπά, ἀλλὰ δι’ ἀποφάσεως· οἱ | |
| 330 | γὰρ δι’ ἀποφάσεως ὁρισμοὶ σεμνύνουσι τὸ ὑποκείμενον, ὡς καὶ τὸ θεῖον ὁρίσαι βουλόμενοι δι’ ἀποφάσεως τοῦτο δείκνυμεν, φάσκοντες ὅτι τὸ θεῖον οὔτε ἄγγελός ἐστιν οὔτε ψυχὴ οὔτε τὸ καὶ τό. εἰ καὶ δι’ ἀποφάσεως ταύτην ἐμφαίνει, ἀλλὰ τρόπον τινὰ διὰ καταφάσεως παρ‐ ίστησιν· οὐ γὰρ μόνον τί οὐκ ἔστι λέγει, ἀλλὰ καὶ τί ἐστι διασαφεῖ· | |
| 335 | πρὸς γὰρ ἀντιδιαστολὴν ἑτέρων αὕτη οὑτωσὶ λέγεται· εἰ γὰρ τὸ συμ‐ βεβηκὸς ἐν ὑποκειμένῳ, ἡ οὐσία οὐκ ἐν ὑποκειμένῳ, καὶ εἰ τὸ καθ‐ όλου καθ’ ὑποκειμένου, τὸ μερικὸν οὐ καθ’ ὑποκειμένου λέγεται. διὰ τοῦτο δὲ οὐ καθ’ ὑποκειμένου λέγεται, ἐπειδὴ τοῖς καθ’ ὑποκειμένου ὑπόκειται, ἤγουν τοῖς καθόλου, πρὸς κατηγορίαν, οὐδ’ ἐν ὑποκειμένῳ, | |
| 340 | ἐπεὶ τοῖς ἐν ὑποκειμένῳ, τουτέστι τοῖς συμβεβηκόσιν, ὑπόκειται πρὸς ὕπαρξιν, εἴ γε ταύτης μὲν τὰ συμβεβηκότα δέονται πρὸς σύστασιν, τὰ δὲ καθόλου πρὸς κατηγορίαν. Βουλόμενος δὲ τὸ ἴδιον τῆς οὐσίας παραστῆσαι πρῶτον τὰ ψευδῆς ἴδια ταύτης παράγει, ἵνα κεκαθαρμένως καὶ ἀπροσκόπως τὴν ἀλή‐ | |
| 345 | θειαν προσαγάγῃ καὶ ἵνα δείξῃ ὅτι δεῖ τὸ ἴδιον μόνῳ καὶ παντὶ εἶναι οὗ ἴδιόν ἐστι. διὸ καὶ τὰ κοινὰ τῆς οὐσίας ἐπειπὼν ὕστερον τὸ κυρίως ἴδιον μέλλει παραδοῦναι· χρὴ γὰρ τῷ ἰδίῳ δύο τινὰ παρέπεσθαι, τὸ μόνῳ ἐκείνῳ ὑπάρχειν καὶ παντὶ οὗ ἐστιν ἴδιον. καθ’ ἕκαστον οὖν | |
| ἴδιον δύο ζητεῖ, εἰ πάσῃ ὑπάρχει τῇ οὐσίᾳ ἢ οὔ, καὶ εἰ μόνῃ ἢ οὔ. εἰ | 201 | |
51(350) | μὲν οὖν εὕρῃ ὅτι πάσῃ οὐ μόνῃ δέ, κοινὸν αὐτὸ καλεῖ· εἰ δὲ μόνῃ μὲν οὐ πάσῃ δέ, ἴδιον. διὸ καί φησι ‘κοινὸν δὲ κατὰ πάσης οὐσίας τὸ μὴ ἐν ὑποκειμένῳ εἶναι‘. ὡς γὰρ ἄνωθεν φθάσαντες εἰρήκαμεν, τὸ ἐν ὑπο‐ κειμένῳ ὃ ἔν τινι μὴ ὡς μέρος ὂν ἀδύνατον χωρὶς εἶναι τοῦ ἐν ᾧ ἐστι· τὸ γὰρ λευκὸν ἔν τινί ἐστι καὶ οὐκ ἔστι μέρος καὶ οὐ δύναται χωρὶς | |
| 355 | ὑποκειμένου ὑφίστασθαι, ὅπερ προσὸν μὲν τῷ ὑποκειμένῳ τὴν ἑαυτοῦ ὕπαρξιν διέσωσεν, ἀπὸν δὲ ἀπώλεσέ τε καὶ διέφθειρε. ἡ δὲ οὐσία ἤ‐ γουν ὁ τὶς ἄνθρωπος μὴ ἐν ἑτέρῳ τὴν ὑπόστασιν ἔχουσα, ἀλλ’ ἐφ’ ἑυτῆς οὖσα καὶ μάλιστα τοῖς μὲν καθόλου πρὸς κατηγορίαν ὑποκει‐ μένη, τοῖς δὲ συμβεβηκόσι πρὸς ὕπαρξιν, ἀλώβητός ἐστι παντάπασι | |
| 360 | καὶ ἀπαθὴς διατετήρηται. οὐκ ἴδιον δὲ τῆς οὐσίας τοῦτο τὸ μὴ ἐν ὑποκειμένῳ, ἀλλὰ καὶ τῶν διαφορῶν· τὸ γὰρ λογικὸν οὐκ ἐν τῷ ἀν‐ θρώπῳ ἀναδείκνυται, ἀλλὰ κατ’ αὐτοῦ κατηγορεῖται· τὸ γὰρ ἐν ὑπο‐ κειμένῳ, ὃ συμβεβηκὸς πεφθάκαμεν εἰρηκέναι, οὔτε παρὸν οὔτε ἀπὸν σῴζει τὸ ὑποκείμενον, τὸ δὲ λογικὸν ἀφαιρεθὲν ἢ τὸ ἄλογον οὗ κατ‐ | |
| 365 | ηγορεῖται συνανεῖλε καὶ τὴν αὐτοῦ ὀνομασίαν· ἐν γὰρ τῷ σώματι τῷ ὑποκειμένῳ δηλαδὴ καὶ τὸ λευκὸν θεωρεῖται, ὅ ἐστι συμβεβηκός, καὶ ἀφαιρεθὲν μὲν τὸ λευκὸν ἀπήμαντον τὸ σῶμα διεφύλαξε, τὸ δὲ λογικὸν ἀφαιρεθὲν οὗ λέγεται καὶ τὸ εἶδος καθ’ οὗ κατηγορεῖται ἐλυ‐ μήνατο. διὰ τοῦτο καὶ αἱ διαφοραὶ τὸ οὐκ ἐν ὑποκειμένῳ κέκτηνται. | |
| 370 | τοῦτο δὲ τὸ ἴδιον ἀπορραπίζει ὡς πάσῃ οὐσίᾳ ὑπάρχον, οὐ μόνῃ δέ. Ἕτερον δὲ ἀντεισάγει, ἀλλ’ οὐδὲ τούτῳ συντίθεται ὡς μήτε μόνῃ μήτε πάσῃ τυγχάνον, τὸ ‘ὑπάρχει δὲ ταῖς οὐσίαις—φημὶ δὴ ταῖς δευ‐ τέραις—καὶ ταῖς διαφοραῖς τὸ πάντῃ συνωνύμως ἀπ’ αὐτῶν λέγε‐ σθαι‘· οὔτε γὰρ τῇ πρώτῃ οὐσίᾳ ὑπάρχει, ἤγουν τῷ τινὶ ἀνθρώπῳ, διὰ | |
| 375 | τὸ μὴ ἔχειν ταύτην κατά τινος κατηγορεῖσθαι, ἀλλὰ μᾶλλον ὑποκεῖ‐ σθαι τοῖς καθόλου πρὸς κατηγορίαν, οὔτε μόνῃ, ἐπειδὴ καὶ ταῖς δια‐ φοραῖς ὑπάρχει· τὰ γὰρ γένη τῶν εἰδῶν συνωνύμως κατηγοροῦνται· τὰ γὰρ συνωνύμως κατηγορούμενα καὶ τὸ ὄνομα καὶ τὸν ὁρισμὸν τοῦ κατηγορουμένου ἐπιδέχονται· οἷον ὁ Σωκράτης ὁ τὶς ἄνθρωπος λέγε‐ | |
| 380 | ται· καὶ ἄνθρωπος καὶ ζῷον 〈καὶ〉 οὐσία ἔμψυχος αἰσθητικὴ ὁ Σω‐ | |
| κράτης· ὡσαύτως καὶ ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸ ζῷον λεχθήσεται, ἀλλὰ καὶ λογικόν, ὅπερ ἐστὶ τῆς διαφορᾶς· τὸ γὰρ λογικὸν καὶ κατὰ τοῦ ἀν‐ θρώπου καὶ κατὰ τοῦ Σωκράτους εἰρήσεται, καὶ ὁρισμὸς τοῦ λογικοῦ ‘οὐσία ἔμψυχος αἰσθητική‘, ὥστε καὶ αἱ διαφοραὶ συνωνύμως κατ’ αὐ‐ | 202 | |
| 385 | τῶν κατηγοροῦνται. Λέγει δὲ καὶ ἕτερον ἴδιον τῆς οὐσίας τὸ ‘πᾶσα οὐσία δοκεῖ τόδε τι σημαίνειν‘. ἀλλ’ ἐπὶ μὲν τῆς πρώτης οὐσίας ἀληθὲς εἶναι δοκεῖ, ἐπὶ δὲ τῶν δευτέρων οὐδαμῶς· τὸ γὰρ τόδε τι τὸ μερικὸν δηλοῖ, ἤγουν τὸν τινὰ ἄνθρωπον· τῷ μὲν γὰρ ἑνιαίῳ τῆς προφορᾶς δοκεῖ ὅτι τόδε τι | |
| 390 | σημαίνει τὸ γένος καὶ τὸ εἶδος, ἤγουν τὸ ζῷον καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ’ οὖν οὐ τόδε τι, ἀλλὰ τοιόνδε· οὐδὲ γάρ ἐστιν ἓν τὸ ὑποκείμενον, ἵνα τι σημαίνῃ, ὥσπερ ὁ ‘τίσ‘, ἀλλὰ καθόλου καὶ συναγωγὴν τῶν κατὰ μέρος δηλοῖ· τὸ γὰρ ζῷον κατὰ πολλῶν λέγεται καὶ ὁ ἄνθρωπος κατὰ πλειόνων ἀτόμων κατηγορεῖται. ἀλλ’ οὐδὲ ποιόν τι σημαίνει ὥσπερ τὸ | |
| 395 | λευκόν· τὸ γὰρ λευκὸν οὐδὲν ἄλλο σημαίνει ἢ ποιόν, τὸ δὲ γένος καὶ τὸ εἶδος περὶ τὴν οὐσίαν τὸ ποιὸν ἀφορίζει· ποιὰν γάρ τινα οὐσίαν σημαίνει ἔχουσαν τὴν οὐσίαν αὐτὴν ποιότητα. ‘Ὑπάρχει δὲ ταῖς οὐσίαις καὶ τὸ μηδὲν ἐναντίον αὐταῖς εἶναι‘· τῷ γὰρ τινὶ ἀνθρώπῳ τί ἂν εἴη καὶ ἐναντίον, ἤγουν τῇ πρώτῃ οὐσίᾳ; οὐ‐ | |
51(400) | σία γὰρ οὐσίᾳ οὐ μάχεται· εἰ γὰρ καὶ πολλοὺς ἀνθρώπους κατ’ ἀλλή‐ λων φερομένους καὶ ἐναντιουμένους ὁρῶμεν, ἀλλ’ οὐ καθὸ οὐσίαι τὴν πρὸς ἀλλήλους διένεξιν πεποίηνται, ἀλλά τι συμβεβηκὸς τούτοις παρ‐ εμπεσὸν τὴν ἐναντίωσιν ἀπειργάσατο, ὥσπερ καὶ ὁ θυμὸς καὶ ὁ λόγος οὐσίαι, τὸ δὲ θυμοῦσθαι καὶ λογίζεσθαι ἐνέργειαι. αἱ μὲν γὰρ οὐσίαι | |
| 405 | καθ’ ἑαυτὰς οὐδ’ ὅλως τὸ ἐναντίον κέκτηνται, τὰ δὲ περὶ αὐτὰς ἐμπε‐ σόντα τὴν διάστασιν ἀπειργάσαντο, καθὰ δὴ καὶ τὸ ὕδωρ τῷ πυρὶ ἀν‐ τικείμενον καθορῶμεν, ἀλλ’ οὐ καθὸ οὐσίαι τὴν πρὸς ἄλληλα φθορὰν εἰσεδέξαντο, ἀλλ’ ᾗ πεποίωνται· αἱ γὰρ περὶ αὐτὰς προσοῦσαι ποιότη‐ τες τὴν μάχην προσήγαγον· τῇ γὰρ θερμῇ καὶ ξηρᾷ ποιότητι προσπε‐ | |
| 410 | σοῦσα ἡ ὑγρὰ καὶ ψυχρὰ τὴν ἑτέραν ποιότητα ὤλεσεν. οὐκ ἴδιον δὲ ταύτης τὸ μηδὲν εἶναι ἐναντίον, ἀλλ’ οὐδὲ τῷ διπήχει ἢ τριπήχει ἐστί τι ἐναντίον· τὰ γὰρ ἐναντία φθαρτικὴν πρὸς ἄλληλα τὴν δύναμιν ἐκληρώσατο καὶ τὸ ἕτερον ὑφ’ ἑτέρου ὄλλυταί τε καὶ διέφθαρται, | |
| ὥσπερ τὸ λευκὸν καὶ τὸ μέλαν, ἐνταῦθα δὲ αὔξησις τοῦ διπήχους τὸ | 203 | |
| 415 | τετράπηχυ. ἀλλ’ οὐδὲ τὸ πολὺ τῷ ὀλίγῳ ἐναντίον, διότι τὸ μέγα ἐκ πολλῶν μικρῶν καὶ τὸ πολὺ ἐκ πολλῶν ὀλίγων συνέστηκε. ‘Δοκεῖ δὲ ἡ οὐσία μὴ ἐπιδέχεσθαι τὸ μᾶλλον καὶ τὸ ἧττον‘· εἰ γὰρ ἐναντία ἑαυτῇ οὐκ ἐπεδέχετο, οὐδὲ τὸ μᾶλλον καὶ τὸ ἧττον· τὸ μὲν γὰρ μᾶλλον καὶ ἧττον ὁδὸς ἐπὶ τὰ ἐναντία, τὸ δ’ ἐναντίον τέλος, οἷον | |
| 420 | τῷ ἀνθρώπῳ οὐ λέγομεν ‘μᾶλλον οὗτος ἄνθρωπος καὶ ἧττον ἐκεῖνοσ‘. ἔνθεν οὐδ’ ἐναντιότητα ἐδέξατο· ὅπου γὰρ τὸ μᾶλλον καὶ τὸ ἧττον, ἐκεῖ καὶ τὸ ἐναντίον, καὶ ἔνθα τὸ ἐναντίον, ἐκεῖσε καὶ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον· ὅσα γὰρ πέφυκε μίγνυσθαι, ἐκεῖνα διὰ τοῦ μᾶλλον καὶ ἧττον προϊέμενα ἐπὶ τὸ ἐναντίον κεχωρήκασιν. οὐ γὰρ ἀθρόον ἡ φύσις μετα‐ | |
| 425 | πηδᾶν εἴωθεν ἐκ τούτου εἰς τόδε, ἀλλ’ ὁδῷ τινι καὶ τάξει κέχρηται· οὐδὲ γὰρ εὐθὺς τὸ λευκὸν πρὸς τὸ μέλαν ἐτράπη, ἀλλὰ κατὰ βραχὺ τὴν ἐκ τοῦ λευκοῦ πρὸς τὸ μέλαν μεταβολὴν δεξάμενον ἐκ τοῦ λευκοῦ μέλαν γεγένηται καὶ ἐναντίον ἐκείνου καθέστηκεν. ὁ δὲ ἄνθρωπος οὔτε πλέον τῆς ἀνθρωπότητος σφετερίσασθαι ἴσχυσεν οὔτε τι ἐξ αὐτῆς | |
| 430 | ἠδυνήθη ἀποβαλέσθαι. διὰ τοῦτο ἡ οὐσία οὔτ’ ἐναντιότητα οὔτε τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον εὐτόνησεν ἐπικτήσασθαι. ‘Μάλιστα δὲ ἴδιον τῆς οὐσίας τὸ ταὐτὸ καὶ ἓν ἀριθμῷ τῶν ἐναντίων εἶναι δεκτικόν.‘ τοῦτο δὲ τὸ ἴδιον ἐγκρίνει τῶν ἄλλων καὶ ὡς οἰκεῖον προσίεται καὶ ἀσπάζεται ὡς μόνῃ τῇ πρώτῃ οὐσίᾳ προσῆκον καὶ οὐ | |
| 435 | πάσῃ, ἤγουν ταῖς λοιπαῖς· οἷον Σωκράτης ποτὲ μὲν θερμαίνεται, ποτὲ δὲ ψύχεται, καὶ ἄλλοτε μὲν ἥδεται, ποτὲ δ’ αὖ θλίψεται. ἐπὶ δὲ τῶν ἄλλων οὐδεὶς ἂν τὸ τοιοῦτον θεάσηται, ὅσα μή εἰσιν οὐσία· οἷον τὸ χρῶμα ἓν καὶ τὸ αὐτὸ ὂν οὐ δύναται καὶ λευκὸν καὶ μέλαν γενέσθαι, οὐδ’ ἡ αὐτὴ πρᾶξις φαύλη καὶ σπουδαία ἀποδειχθῆναι διὰ τὸ μὴ οὐ‐ | |
| 440 | σίαι εἶναι, ἀλλὰ περὶ τὴν οὐσίαν θεωρεῖσθαι· ὁ δὲ Πέτρος εἷς καὶ ὁ αὐτὸς ὢν παρὰ μέρος τῶν ἐναντίων δεκτικός ἐστι. μόνῃ μὲν οὖν ἴδιον τῇ πρώτῃ οὐσίᾳ, ἤγουν τῷ τινὶ ἀνθρώπῳ, οὐ μέντοι γε καὶ ταῖς δευτέ‐ ραις, φημὶ δὴ τῷ ζῴῳ καὶ τῷ ἀνθρώπῳ, τῷ γένει καὶ τῷ εἴδει· οὔτε γὰρ τὸ γένος οὔτε τὸ εἶδος κυρίως ἓν καὶ ταὐτὸν τῷ ἀριθμῷ, ἀλλὰ | |
| 445 | περὶ τὰ ἄτομα τὸ ἓν θεωρεῖται. εἰ δὲ καὶ ἓν λέγεται, ἀλλ’ οὐχ ἓν κυ‐ | |
| ρίως ἐστὶν ἵνα δέξηται ἐναντιότητα, ἀλλ’ οὐδὲ σῶμα ἵνα ἐπιδέξηται τὴν θερμότητα. ὁμοίως οὐδὲ τὸ γένος· τὰ γὰρ γένη καὶ τὰ εἴδη ἐννοη‐ ματικὰ ὁ Ἀριστοτέλης ἐκάλεσεν. Ἓξ δέ τινων ὡς ἰδίων τῆς οὐσίας ἀποδεδομένων τὸ μὲν πρῶτον καὶ | 204 | |
51(450) | τὸ τέταρτον καὶ τὸ πέμπτον πάσῃ μὲν ὑπάρχει τῇ οὐσίᾳ, οὐ μέντοι γε μόνῃ, τὸ μέντοι γε δεύτερον, τὸ συνωνύμως λέγεσθαι, οὔτε μόνῃ οὔτε πάσῃ· οὔτε γὰρ τῇ πρώτῃ, ἐπειδὴ καὶ ταῖς διαφοραῖς· τὸ δὲ τρίτον, τὸ τόδε τι σημαίνειν, καὶ πρὸς τούτῳ τὸ ἕκτον μόνῃ εἰ καὶ μὴ πάσῃ. ἐναλλάξαντες οὖν τὸ εἰρημένον εἴπωμεν ὅτι 〈μάλιστα〉 ἴδιον τῆς οὐ‐ | |
| 455 | σίας δοκεῖ εἶναι τὸ τὰ ὑπ’ αὐτὴν ἄτομα παρὰ μέρος τῶν ἐναντίων εἶ‐ ναι δεκτικά· οὕτω γὰρ καὶ πάσης τῆς οὐσίας κατηγορηθήσεται τοῦτο τὸ ἴδιον καὶ οὐδεμιᾷ τῶν ἄλλων ἁρμόσει, φημὶ δὴ τοῖς τοῦ ποσοῦ ἀτόμοις ἢ τοῦ ποιοῦ. ‘παρὰ μέροσ‘ δὲ λέγει, ἐπεὶ οὐχ ἅμα λευκαίνεται ὁ Σωκράτης οὔδε ἅμα ὑγιαίνει καὶ νοσεῖ. ‘ἓν‘ δὲ ‘τῷ ἀριθμῷ‘ εἶπεν, | |
| 460 | ἵνα τὸ αὐτὸ φυλάττηται ὑποκείμενον, ‘ταὐτὸν‘ δέ, ἵνα μεταβάλλῃ καθ’ ὑπόστασιν· τὸ γὰρ χρῶμα ἀπὸ λευκοῦ μέλαν γίνεται μεταβάλλον καθ’ ὑπόστασιν—ἐν γὰρ τῷ λευκὸν εἶναι ἔχει τὴν οἰκείαν ὑπόστασιν—, ὁ δὲ Σωκράτης εἷς καὶ 〈ὁ〉 αὐτὸς μένων ποτὲ μὲν θερμός, ποτὲ δὲ ψυχρὸς γίνεται. ‘δεκτικὸν‘ δὲ ‘τῶν ἐναντίων‘ εἴρηκεν, ἵνα ἐνδείξηται | |
| 465 | τοῦ παρὰ μέρος δέχεσθαι τὰ ἐναντία τὴν δύναμιν· οὐ γὰρ εἶπε δέχε‐ σθαι τὰ ἐναντία—ἦν γὰρ ἂν ἐν τῷ αὐτῷ τὰ μαχόμενα—, ἀλλὰ ‘δεκ‐ τικὸν‘ εἶπεν, ἵνα τὴν δύναμιν ἐνδείξηται. Καὶ ταύτης μὲν τῆς οὐσίας τὸ ἴδιον ἐπειπὼν προστίθησιν ‘εἰ μή τις ἄρα τὸν λόγον καὶ τὴν δόξαν ἐνίσταιτο φάσκων τῶν ἐναντίων εἶναι δε‐ | |
| 470 | κτικά‘, ὃς καὶ προφανῶς τῇ ἀληθείᾳ ἔσται ἀντικείμενος· ὁ γὰρ λόγος ὁ λέγων ὅτι κάθηται ἢ ἵσταται καὶ ὁ δοκῶν εἶναι τοῦτον μὲν χρηστόν, ἐκεῖνον δὲ φαῦλον, οὐχὶ ταῦτα ποιοῦσιν ἐκεῖνα ἢ ψευδῆ ἢ ἀληθῆ, ἀλλὰ τῷ τὸ πρᾶγμα γίνεσθαι ἢ ἀληθῆ ἢ ψευδῆ τὸν λόγον δείκνυσιν· ὁ γὰρ λόγος ὁ προφορικὸς καὶ ὁ ἐνδιάθετος ποσόν ἐστιν, ἡ δὲ δόξα | |
| 475 | ποιόν· ἓν οὖν καὶ τὸ αὐτὸ μένοντα ἀληθείας ἢ ψεύδους παρὰ μέρος εἰσὶ δεκτικά. εἰ γὰρ τύχοι καθήμενος, ἀληθεύει, ἀναστάντος δὲ ψεύδε‐ ται. ἡ δὲ οὐσία αὐτὴ κινουμένη ἐκ θερμοῦ ψυχρὰ γίνεται, ὁ δὲ λόγος | |
| ἀκίνητος μένων τῷ τὸ πρᾶγμα κινηθῆναι ἀλήθειαν ἢ ψεῦδος ἐδέξατο· ἡ μὲν γὰρ οὐσία ἐν τῷ δέχεσθαι τὰ ἐναντία τὴν κατὰ ποιὸν κινεῖται | 205 | |
| 480 | κίνησιν, ὁ δὲ λόγος καὶ τὸ πρᾶγμα οὐδέτερον ὑφ’ ἑτέρου κινεῖται· οὔτε γὰρ ὁ λόγος αἴτιος τοῦ μεταβάλλειν τὸ πρᾶγμα καὶ εἰς τὸ ἐναν‐ τίον κινηθῆναι οὔτε τὸ πρᾶγμα κινηθὲν παρακεκίνηκέ τι τοῦ λόγου· ὁ αὐτὸς γὰρ ἔμεινε λόγος ἀκίνητος· οὐδὲ γὰρ πέπονθέ τι· τὰ γὰρ δεχό‐ μενα τὰ ἐναντία πάσχει—πάθος γὰρ ἡ εἰς τὰ ἐναντία μεταβολή—, | |
| 485 | τὰ δὲ πάσχοντα κινεῖται· τὸ πάθος γὰρ κίνησίς ἐστι. καὶ ὁ προφορι‐ κὸς δὲ λόγος οὐχ ὑπομένει, ἀλλ’ ἅμα τῷ ῥηθῆναι ἔφθαρται, δηλονότι οὐδὲ κινεῖται· τὸ γὰρ μὴ ὂν πῶς κινηθήσεται; εἰ δὲ μὴ κινεῖται, οὐδὲ πάσχει· εἰ μὴ πάσχει, οὐδὲ ἐναντίον ἐπιδέχεται. οὐκοῦν ἡ πρώτη οὐ‐ σία πάσχουσα τὴν κατὰ τὸ ποιὸν κίνησιν δεκτικὴ τῶν ἐναντίων γίνε‐ | |
| 490 | ται, ὁ δὲ λόγος καὶ ἡ δόξα μὴ κινούμενα οὐδὲ κατὰ τὴν ἑαυτῶν με‐ ταβολὴν τὰ ἐναντία ἐπιδέχονται, ἀλλὰ τῷ τὸ πρᾶγμα μεταβάλλεσθαι συμβέβηκεν ἐπ’ αὐτῷ ταῦτα ἢ ἀληθεύειν ἢ ψεύδεσθαι. Μάλιστα δὲ ἴδιον τοῦτο τῆς οὐσίας εἶπεν ὅτι καὶ τὸ τρίτον ἴδιον, τὸ πᾶσαν οὐσίαν τόδε τι σημαίνειν, δέχεσθαι φαίνεται, ἀλλὰ μᾶλλον τοῦ | |
| 495 | τρίτου τούτῳ τῷ ἕκτῳ συντίθεται, ὡς μᾶλλον ἴδιον τῆς οὐσίας καὶ ἀλη‐ θὲς ἐπὶ μόνης τῆς ἀτόμου οὐσίας· ἐκεῖνο μὲν γὰρ εἰ καὶ τῇ πρώτῃ οὐσίᾳ ἤγουν τῷ τινὶ ἀνθρώπῳ ἁρμόττει, ἀλλὰ κατὰ πάσης οὐσίας εἴ‐ ρηκεν αὐτό, τοῦτο δὲ ἐπὶ μόνης τῆς ἀτόμου οὐσίας τῆς ἓν καὶ τὸ ταὐτὸν τῷ ἀριθμῷ οὔσης. | |
51(500) | Μετὰ τὴν οὐσίαν ἔταξε τὸ ποσὸν διὰ τὸ ταύτην μόνην ὑποκεῖσθαι τοῖς ἄλλοις πρὸς κατηγορίαν καὶ ἀφ’ ἑαυτῆς τὸ εἶναι ἔχουσαν, τὰς δ’ ἄλλας μὴ ἄνευ ταύτης ὑφίστασθαι καὶ κατ’ ἄλλον δὲ τρόπον. ἔταξε δεύτερον τὸ ποσὸν ὅτι ἐν τῷ τῆς οὐσίας λόγῳ ἐμνήσθη αὐτοῦ, ἡνίκα ἔλεγεν ὅτι οὐκ ἴδιον τῆς οὐσίας τοῦτο, τὸ μηδὲν ἔχειν ἐναντίον, ἀλλὰ | |
| 505 | καὶ τοῦ ποσοῦ ἴδιον. καὶ ἐν τῇ φύσει δὲ τῶν πραγμάτων δευτέραν ἔχει τάξιν τὸ ποσόν· ἡ γὰρ πρώτη ὕλη ἀνείδεος οὖσα ὡς ἀσώματος καὶ ἀσχημάτιστος πρότερον ἐξογκωθεῖσα ποσοῦται καὶ γίνεται τριχῇ | |
| διαστατή, ὅ φησιν Ἀριστοτέλης δεύτερον ὑποκείμενον, εἶθ’ οὕτως δέχε‐ ται τὰς ποιότητας καὶ γίνεται σύνθετος καὶ ποιεῖ τὰ στοιχεῖα· τὸ γὰρ | 206 | |
| 510 | τριχῇ διαστατὸν δεξάμενον τὰς ποιότητας γίνεται στοιχεῖον. καὶ ἐντεῦ‐ θεν οὖν δίκαιόν ἐστι ταχθῆναι μετὰ τὴν οὐσίαν τὸ ποσόν, ὅτι ἐκείνη πάλαι διαιρουμένη εἰς πρῶτον καὶ δεύτερον διεκέκριτο, τὸ δὲ πρῶτον καὶ δεύτερον τοῦ ποσοῦ ἐστι. καὶ ὁ τοῦ σώματος δὲ ὁρισμὸς τῷ ἀριθμῷ προσκέχρηται, φημὶ δὴ τῷ τριχῇ διαστατῷ. τὸ μὲν οὖν σῶμά | |
| 515 | ἐστιν οὐσία, ὁδὲ ἀριθμὸς τοῦ ποσοῦ. ‘Τοῦ δὲ ποσοῦ τὸ μέν ἐστι διωρισμένον, τὸ δὲ συνεχέσ‘. καὶ συνεχὲς μέν ἐστιν οὗ τὰ μόρια ἡνωμένα καὶ συμπεφυκότα ἀλλήλοις εἰσὶ καὶ πρός τινα κοινὸν ὅρον συνάπτουσι, διωρισμένον δὲ τὸ μὴ οὕτως ἔχον, ἤγουν τὸ ἔχον τὰ μέρη αὐτοῦ διῃρημένα καὶ μὴ πρός τινα κοινὸν | |
| 520 | ὅρον συνάπτοντα· οἷον τὸ δίπηχυ ξύλον καὶ ἡνωμένα τὰ μέρη αὐτοῦ κέκτηται καὶ συνῃρημένα ἀλλήλοις καὶ πρός τινα κοινὸν ὅρον συν‐ άπτει, ἤγουν τὴν ἐπιφάνειαν, ὁ δὲ ἓξ ἀριθμὸς διωρισμένος ἐστὶ καὶ δι‐ ῃρημένα τὰ μέρη αὐτοῦ εἰσι καὶ οὐδὲ κοινὸν ὅρον κέκτηται τὸν συν‐ δέοντα καὶ συνάπτοντα τὰ μέρη αὐτοῦ ὥσπερ τινὰ ἀκρογωνιαῖον | |
| 525 | λίθον· λέγεις γάρ ‘τρία καὶ τρία ἕξ‘· καὶ εἰπὼν τὰ τρία μόνον σιωπᾷς, καὶ αὖθις ἐπιφέρεις ἕτερα τρία, ἅπερ διῃρημένα μέρη τοῦ ἕξ εἰσι. ‘Τὰ μὲν οὖν ἔκθεσιν ἔχοντα πρὸς ἄλληλα τῶν ἐν αὐτοῖς μορίων συν‐ έστηκεν.‘ ἔκθεσιν δὲ ἐκεῖνα ἔχειν λέγεται ἃ κεῖταί που καὶ δεικτικὰ καὶ συνεστηκότα ὅλα ἅμα τὰ μόρια ἔχει· οἷον ὁ λίθος κεῖται ἐν τοίχῳ | |
| 530 | καὶ δεικτικός ἐστιν—ὑποπίπτει γὰρ τῇ αἰσθήσει—, καὶ συνεστηκότα ὅλα αὐτοῦ τὰ μόρια καθέστηκεν, ἤγουν συνημμένα καὶ μὴ διῃρημένα. ταῦτα δὲ τὰ οὕτως ἔχοντά εἰσι σῶμα, ἐπιφάνεια, γραμμὴ καὶ ὁ τόπος· ταῦτα γὰρ καὶ κεῖταί που καὶ δεικτικά εἰσι καὶ συνεστηκότα ἔχουσι τὰ μόρια αὐτῶν. τὰ δὲ μὴ ἔκθεσιν ἔχοντα ἀριθμός εἰσι καὶ λόγος· λέ‐ | |
| 535 | γεις γὰρ πέντε καὶ πέντε καὶ ἀποτελεῖς τὸν δέκα· τῷ γὰρ διπλασια‐ σμῷ τῶν πέντε γίνεται ὁ δέκα, ὅς ἐστιν ἀριθμός. ὥστε οὔκ εἰσι τοῦ ἀριθμοῦ τὰ μέρη συνημμένα ἢ συνεστηκότα, ἀλλὰ διῃρημένα καὶ δια‐ | |
| κεκριμένα, εἰ φάσκεις πέντε καὶ μετ’ ὀλίγον πέντε. ὡσαύτως δὲ καὶ ὁ λόγος τῶν μὴ ἔκθεσιν ἐχόντων ἐστίν· ὁ γὰρ λόγος οὔτε τῇ αἰσθήσει | 207 | |
| 540 | ὑποπίπτει οὔτε τὰ μόρια αὐτοῦ συνεστηκότα εἰσίν, ἀλλὰ διῃρημένα· ἑκάστη γὰρ τῶν συλλαβῶν ἰδίαν περιγραφὴν κέκτηται καὶ ἡ ῥηθεῖσα οὐχ ὑπομένει τὴν ῥηθησομένην, ἀλλὰ πρὶν ἢ τὴν δευτέραν λεχθῆναι ἡ πρώτη ἔφθαρται καὶ ὄλλυται. διῄρηται δὲ τὸ ποσὸν εἰς δύο, εἰς συν‐ εχὲς καὶ διωρισμένον. καὶ συνεχὲς μέν ἐστι σῶμα, γραμμή, ἐπιφάνεια, | |
| 545 | τόπος καὶ χρόνος, ὧν καὶ τὰ μόρια πρός τινα κοινὸν ὅρον συνάπτουσι. τὸ γὰρ σημεῖον ῥυϊσκόμενον καὶ ἐκτεινόμενον ποιεῖ τὴν γραμμήν, ἧς καὶ κοινὸς ὅρος ἐστὶν ὁ συνδέων τὰ ταύτης μόρια, τὸ σημεῖον. ὃ δὴ σημεῖον δηλαδὴ δυνάμει καὶ οὐκ ἐνεργείᾳ δεῖ ἀνειληφέναι· ἐὰν γὰρ ἐνεργείᾳ τοῦτο προσλήψῃ, οὐκ ἔστι συνεχὴς ἡ γραμμή, ἀλλὰ διῃρη‐ | |
51(550) | μένη τεμνομένη εἰς πλεῖστα σημεῖα. ἡ δὲ γραμμὴ εἰς εὖρος τανυθεῖσα τὴν ἐπιφάνειαν ἐκτελεῖ ἧς κοινὸς ὅρος ἡ γραμμή. πάλιν ἡ ἐπιφάνεια εἰς βάθος προελθοῦσα ἀπεργάζεται σῶμα· σῶμα δέ ἐστι τὸ ἔχον τρεῖς διαστάσεις, μῆκος, πλάτος καὶ βάθος· οὗτινος σώματος καὶ κοινὸς ὅρος ἡ ἐπιφάνειά ἐστι. τοὺς δὲ ὅρους τῆς ἐπιφανείας καὶ τοῦ σώματος | |
| 555 | δυνάμει προσληπτέον, ἵνα μὴ ἐκ τῆς ἐνεργείας εἰς διῃρημένα τὰ συν‐ εχῆ προβήσονται, τεμνομένη ἡ μὲν ἐπιφάνεια εἰς πολλὰς γραμμάς, τὸ δ’ αὖ σῶμα εἰς πλείονας ἐπιφανείας, εἰς μῆκος, βάθος καὶ πλάτος. ἕκαστον δὲ τῶν εἰρημένων ὑπὸ τῶν ἰδίων διαστάσεων περατοῦται, ἡ μὲν γραμμὴ ὑπὸ μιᾶς διαστάσεως, ἡ δ’ ἐπιφάνεια ὑπὸ δύο, μήκους | |
| 560 | καὶ πλάτους, τὸ δὲ σῶμα ὑπὸ τριῶν, μήκους, βάθους καὶ πλάτους. καὶ πᾶν δὲ πέρας οὗτινός ἐστι πέρας λείπεται αὐτοῦ μιᾷ διαστάσει· τὸ γὰρ σῶμα τριχῇ διαστατὸν ὂν ὑπὸ τῆς ἐπιφανείας περιγραφήσεται τῆς δύο διαστάσεις ἐχούσης, αὕτη δὲ ὑπὸ τῆς μονοειδεστάτης γραμμῆς τῆς ἓν διάστασιν κεκτημένης, ἡ δὲ γραμμὴ ὑπὸ τοῦ σημείου οὗ μέρος οὐ‐ | |
| 565 | δέν. Διωρισμένον δὲ ποσόν ἐστιν ἀριθμὸς καὶ λόγος· καταμετρεῖται γὰρ καὶ ὁ λόγος βραχείᾳ καὶ μακρᾷ συλλαβῇ· πᾶν δὲ τὸ μετρούμενον ποσόν ἐστιν ὧν καὶ τὰ μόρια οὐ πρός τινα κοινὸν ὅρον συνάπτουσιν, ὡς πρὸ βραχέος εἰρήκαμεν· τὸν γὰρ δέκατον ἀριθμὸν εἰ διέλοιμεν εἰς | |
| 570 | δύο πεντάδας, ἑκάστην εὑρήσομεν ἰδίαν περιγραφὴν κεκτημένην καὶ | |
| μηδέ τινα μονάδα τὰ διῃρημένα μέρη συνάπτουσαν· οἷον ὁ πέντε καὶ πέντε ἀποτελοῦσι τὸν δέκα καὶ ἕκαστον ἰδίως λέγεταί τε καὶ περιγρά‐ φεται· ἢ ὁ ἑπτὰ διαιρούμενος εἰς τέσσαρα καὶ τρία οὐκ ἔστι τις ὅρος συνάγων τὰ ἑπτά, μὴ διῃρημένα ταῦτα λέγεται ὥσπερ καὶ ἐπὶ τοῦ | 208 | |
| 575 | συνεχοῦς. ὡσαύτως δὲ καὶ ὁ λόγος ἐν διαφόροις συλλαβαῖς ἐγχαράττε‐ ται καὶ ἑκάστη συλλαβὴ ἰδίαν περιγραφὴν κέκτηται καὶ ἢ βραχεῖα ἢ μακρά ἐστι καὶ οὐδείς ἐστιν ὅρος συνημμένως παρασκευάζων τοῦτον ἐκφράζεσθαι. ἀλλὰ καὶ διττός ἐστιν ὁ λόγος, ὁ μὲν προφορικός, ὁ δὲ ἐνδιάθετος, ἤγουν ὁ ἐν τῇ ψυχῇ θεωρούμενος. περὶ δὲ τοῦ προφορικοῦ | |
| 580 | ὁ λόγος τῷ Ἀριστοτέλει, περὶ δὲ τοῦ ἐνδιαθέτου οὐδεὶς σκοπὸς διὰ τὸ μηδὲ ποσὸν εἶναι τὸν τοιοῦτον, ἀλλ’ εἰ ἄρα ποιότητα ψυχῆς· διάθεσις γάρ τις ἢ ἕξις τὴν σύστασιν ἔχουσα. Δέον δὲ γινώσκειν ὅτι ὁ μὲν Ἀριστοτέλης ἐπὶ πάσης γραμμῆς τὸ ἐπίπεδον φάσκει· κυρίως γὰρ ἐπίπεδος γραμμὴ λέγεται ἡ κατὰ μῆκος | |
| 585 | καὶ πλάτος ἴση. οἱ μὲν γὰρ παλαιοὶ πᾶσαν ἁπλῶς ἐπιφάνειαν ἐπίπεδον καλοῦσιν—ἀδιάφορον γὰρ αὐτοῖς ἐπίπεδον ἢ ἐπιφάνειαν λέγειν—, οἱ δὲ νεώτεροι οὐ πᾶσαν ἐπιφάνειαν ἐπίπεδον καλοῦσιν, ἀλλὰ τὴν ἀποτε‐ ταμένην μόν〈ον〉, γένος λέγοντες τὴν ἐπιφάνειαν καὶ ταύτην διαιροῦν‐ τες εἴς τε τὴν ἐπίπεδον, κυλινδρικὴν καὶ σφαιρικὴν καὶ εἴ τις ἄλλη | |
| 590 | εἴη. ἐπεὶ οὖν ἀπεδείχθη τὸ σῶμα συνειλημμένα καὶ συνεχῆ ἔχειν τὰ μόρια αὐτοῦ καὶ πᾶν δὲ σῶμα ἐν τόπῳ περιέχεται, ὁ δὲ τόπος ὁ περιέχων τὸ σῶμα κοινὸν ὅρον τὴν ἐπιφάνειαν κέκτηται, αὕτη δὲ τὸ σῶμα ὡς καὶ τὸν τόπον περιγράφει, τούτου δὲ κοινὸς ὅρος ἡ ἐπιφά‐ νεια ἡ συνάγουσα καὶ συνδέουσα τὰ τούτου μόρια, τὸ δὲ σῶμα τόπῳ | |
| 595 | περιέχεται οὗ καὶ ὁ κοινὸς ὅρος ἐστὶν ἡ ἐπιφάνεια, συνεχὴς ἄρα ἔσται καὶ ὁ τόπος ὁ τὸν αὐτὸν ὅρον ἔχων τοῦ σώματος· οὐκοῦν τὰ τοῦ τόπου μόρια ἤγουν τὰ ἄνω, τὰ κάτω, τὰ δεξιά, τὰ ἀριστερά, ἅπερ κατέχει ἕκαστον μόριον τοῦ σώματος, τὸν αὐτὸν ὅρον κέκτηται ὅνπερ καὶ τὸ σῶμα, ὃς ἡ ἐπιφάνειά ἐστι· καὶ ὁ τόπος ἄρα συνεχὴς ἔσται τὸν | |
51(600) | αὐτὸν ὅρον ἔχων τοῦ σώματος ἤγουν τὴν ἐπιφάνειαν. Μέσον δὲ τὸν χρόνον ὁ Ἀριστοτέλης τέταχε καὶ ἐν μὲν τῇ προτέρᾳ διαιρέσει τοῖς συνεχέσι ποσοῖς συνηρίθμησεν, ἐνταῦθα δὲ τοῖς διωρισ‐ μένοις· ἐπεὶ γὰρ εἶδεν ὅτι 〈τῇ〉 τοῦ νῦν κλήσει καὶ τὰ ἕτερα μέρη τοῦ | |
| χρόνου συνάπτονται, ἤγουν ὁ παρεληλυθὼς καὶ ὁ μέλλων, καὶ ὥσπερ | 209 | |
| 605 | τις κοινὸς ὅρος ἑκατέροις τοῖς μέρεσι πέφυκε, τοῖς συνεχέσι συντέτα‐ χεν. αὖθις δὲ κατιδὼν ὅτι τὰ τοῦ χρόνου μέρη φθίνονταί τε καὶ παρ‐ οδεύονται καὶ τὸ ἐνεστὸς εἰς τὸν παρῳχημένον μετήμειπται, ὁ δέ γε μέλλων τῷ ἐνεστῶτι ἀποδέδεικται, καὶ πρὶν ἤ τις στάσις αὐτῷ προσγέ‐ νηται, παρῴχηκέ τε καὶ ἀπέπτη, καὶ τὸ μὲν τοῦ χρόνου παρῳχημένον | |
| 610 | ἐφεύρηται, τὸ δὲ ἐνεστὸς κατωνομάσθη, τὸ δὲ τῷ μέλλοντι ἀποκεκλή‐ ρωται, καὶ ἰδίαν κλῆσιν ἑκάτερον προσηρμόσατο, τοῖς συνεχέσι συντέ‐ ταχεν, ὅτι τὰ τοῦ χρόνου μέρη παροδεύει τε καὶ παρέρχεται καὶ εἰς τὸ μέλλον τὸν παρῳχημένον διατίθησι καὶ πρὶν ἢ τὸ ἐνεστὸς γνῶναι τὸ ἐπερχόμενον κατείληφε καὶ 〈εἰσ〉 τὸν παρῳχημένον ἀπέδρασε. καὶ | |
| 615 | τῇ τοῦ καιροῦ ῥοπῇ πολλὰς πραγμάτων μεταβολὰς ἐθεάσατο καὶ οὐ‐ δέν τι στάσιμον εἶναι τούτῳ κατεῖδε καὶ οὐδέν τι τῶν ἔκθεσιν ἐχόντων πρὸς ἄλληλα ἢ συνεστηκότα κεκτημένων τὰ μόρια †πεφύκασι† μετὰ τῶν διωρισμένων ἀφώρισεν· οὔτε γὰρ κεῖταί που καὶ δεικτικά ἐστιν οὔτε συνεστηκότα τὰ τοῦ χρόνου μόρια καθέστηκεν, ἀλλὰ διῃρημένα | |
| 620 | καὶ διεζευγμένα ὥσπερ τοῦ ἀριθμοῦ. καὶ ταῦτα μὲν ποσὰ λέγονται, τὰ δ’ ἄλλα κατὰ συμβεβηκός· εἰς ταῦτα γὰρ τὰ κυρίως ποσὰ ἐνατενίζον‐ τες ὥσπερ τινὶ παραδείγματι καὶ τὰ λοιπὰ ποσὰ κατὰ συμβεβηκὸς ὀνομάζομεν. τῷ γὰρ πολὺ λευκὸν ἢ ὀλίγον λέγεσθαι, τῷ τὴν ἐπιφά‐ νειαν ἢ πολλὴν ἢ ὀλίγην εἶναι τοῦτο λέγεται. καὶ ἐπὶ τῆς πράξεως δὲ | |
| 625 | ὁμοίως· τῷ γὰρ τοῖς δέκα χρόνοις γενέσθαι τινὰ πόλεμον ἢ ἐχθρῶν ἐπανάστασιν ἢ ἐθνῶν ἐπιδρομὴν τὸν χρόνον λέγομεν μακρὸν εἶναι, καὶ ἐξ αὐτοῦ καὶ τὴν πρᾶξιν κατὰ συμβεβηκὸς μακρὰν καὶ τὴν κίνησιν πολλὴν καθὸ τὸν χρόνον πολὺν εἶναι γινώσκομεν. χρόνος γάρ ἐστι μέ‐ τρον κινήσεως. γίνεται δὲ ἡ κίνησις καὶ ἐν μεγέθει, καὶ ὡς ἔχει τὸ μέ‐ | |
| 630 | γεθος, οὕτω καὶ 〈ἡ〉 κίνησις, καὶ ὡς ἡ κίνησις, καὶ ὁ χρόνος. ὡς ἂν οὖν ἔχῃ τὸ μέγεθος, οὕτω καὶ ἡ κίνησις καὶ ὁ χρόνος· εἰ μὲν συνεχές, συνεχῆ καὶ τὰ λοιπά, εἰ δὲ διωρισμένον, διωρισμένη καὶ ἡ κίνησις καὶ ὁ χρόνος. Βουλόμενος δὲ παραδοῦναι τοῦ ποσοῦ τὸ ἴδιον, τὰ μὴ ὄντα ἴδια | |
| 635 | πρῶτον ἐκτίθησιν, ἵνα μετὰ τὸ ταῦτα μὴ τῷ ποσῷ προσήκοντα ἀπο‐ δεῖξαι καθαρῶς τὸ τούτου προσαγάγῃ ἴδιον. φησὶν οὖν ἴδιον εἶναι | |
| δοκεῖν τοῦ ποσοῦ τὸ μηδὲν ἔχειν ἐναντίον, οἷον τῷ διπήχει ἢ τῷ τρι‐ πήχει οὐδέν ἐστιν ἐναντίον· ὅσα γὰρ ἀφωρισμένην ἔχουσι τὴν ποσότητα, οὐδὲν αὐτοῖς ἐστιν ἀντίξουν. εἰ δὲ καὶ περὶ τὴν γραμμὴν | 210 | |
| 640 | εὐθύτης καὶ καμπυλότης εὑρίσκεται καὶ περὶ τὸν ἀριθμὸν περιττὸς καὶ ἄρτιος, ἀλλ’ ἄλλο ἐστὶν αὐτὸ ἐκεῖνο ἐναντίον εἶναί τινι καὶ περὶ αὐτὸ εἶναι ἐναντίον. τὸ οὖν ποσὸν αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ οὐδενί ἐστιν ἐναν‐ τίον, οὐδὲ τῷ ἀορίστῳ ποσῷ ἐστί τι ἐναντίον, τῷ μικρῷ καὶ μεγάλῳ καὶ πολλῷ καὶ ὀλίγῳ. εἰ δέ τις τὸ μικρὸν φαίη τῷ μεγάλῳ ἐναντίον | |
| 645 | καὶ τὸ πολὺ τῷ ὀλίγῳ, ἀλλὰ τὸ ἐκ πολλῶν μικρῶν τὸ μέγα συνίστα‐ σθαι καὶ τὸ πολὺ ἐξ ὀλίγων συντίθεσθαι ἐξωθεῖ ταῦτα τῆς τῶν ἐναν‐ τίων φθορᾶς. ἀλλ’ οὐδὲ τὸ ἄρτιον τῷ περιττῷ ἐναντίον· τὰ γὰρ ἐναν‐ τία τὴν πρὸς ἄλληλα φθορὰν ἀπεργάζονται, οὐχὶ τῆς ἑκατέρας σύστασιν ἐκτελοῦσιν, δύο δὲ περιττοὶ ἀριθμοὶ ἕνα ἄρτιον τιθέασιν. | |
51(650) | οὐδὲ γὰρ τῷ συνεχεῖ οὔτε τῷ διωρισμένῳ ποσῷ ἐναντίον τί ἐστι, ἐπεὶ μηδὲ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον ἐπιδέχονται, ἅπερ δὴ πρὸς ἐναντιότητα τῷ χρωμένῳ ἀπάγουσιν· οὐδὲ τὸν τρίτον τοῦ δευτέρου μᾶλλόν φαμεν ἀριθμόν, οὐδὲ τὸ τρίγωνον τοῦ τριγώνου μᾶλλον καὶ ἧττον λέγομεν· μεῖζον δὲ καὶ ἧττον καλοῦμεν, μᾶλλον δὲ οὔ. ὥστε οὐ ποσὸν τὸ μέγα | |
| 655 | καὶ μικρόν· οὐκοῦν οὐδὲ ἐναντίον, ἀλλὰ μᾶλλον πρός τι. τὸ γὰρ μέγα πρὸς μικρὸν λέγεται μέγα καὶ πρὸς ἕτερον, οὐ πρὸς ἑαυτὸ συγκρινό‐ μενον· τῶν γὰρ πρός τι ἴδιον τὸ ἑνὸς τεθέντος ἕτερον συνεισάγεσθαι κἀκείνου ἀναιρεθέντος καὶ τὸ λοιπὸν συναναιρεῖσθαι. καὶ τὸ πολὺ γὰρ πρὸς ὀλίγον λέγεται πολύ· ἑκάτερον γὰρ πρὸς ἕτερον τὴν ἀναφορὰν | |
| 660 | κέκτηται. τὸ μέγα δὲ καὶ τὸ μικρὸν καὶ τὸ μακρὸν καὶ τὸ βραχὺ ἐπὶ συνεχῶν εἴωθε λέγεσθαι, τὸ πολὺ δὲ καὶ τὸ ὀλίγον ἐπὶ διωρισμένων. εἰ γὰρ καὶ μακρὸς λέγεται ὁ λόγος καίτοι ποσὸν ὢν διωρισμένον, ἀλλ’ ὡς συνεχὴς ὢν κατὰ τὸν σκοπὸν οὕτω κατονομάζεται. εἰ δὲ καὶ τὸ ὄρος τὸν Ὄλυμπον μέγα ὂν μικρόν τις φαίη, ἀλλὰ πρὸς τὴν γῆν παραβάλ‐ | |
| 665 | λων μικρὸν ἐρεῖ· καὶ τοὺς ἐν Ἀθήναις ὄντας πρὸς τοὺς ἐν θεάτρῳ συγκρίνων ὀλίγους ἐρεῖ ἄν τις, τὸν δὲ κύαμον μέγαν ὡς πρὸς κέγχρον ἀντι〈τι〉θέμενον· πρὸς γὰρ ἄλλο καὶ ἄλλο παραβαλλόμενον μέγα καὶ μικρὸν λέγεται. λοιπὸν οὐ ποσὰ ταῦτα ἀλλὰ τῶν πρός τι. τὰ γὰρ ἐναν‐ τία πρῶτόν εἰσι καθ’ ἑαυτὰ ἀπολελυμένην ἔχοντα τὴν ὑπόστασιν καὶ | |
| 670 | οὕτως τὸν πρὸς ἄλληλα πόλεμον δέχονται—οἷον τὸ λευκὸν 〈καὶ〉 τὸ μέλαν, καὶ ἐξὸν τὸ λευκὸν εἰπόντα μὴ παραλαβεῖν τὸ μέλαν—, τὰ δὲ πρός τι καὶ συντίκτεται καὶ συναπόλλυται καὶ οὐκ ἔχει φύσιν ἀφωρισ‐ μένην ἐν ἑαυτοῖς, ἀλλ’ ἐν ταῖς ἄλλαις κατηγορίαις ὑφίστανται· τὸ γὰρ πολὺ καὶ τὸ ὀλίγον πρός τι ἐν ποσῷ συνιστάμενα, τὸ λευκὸν καὶ γλυ‐ | 211 |
| 675 | κύτερον καὶ βαρύτερον πρός τι ἐν ποιῷ. ὅταν οὖν λέγωμεν πολὺ τὸ λευκόν, ἐπεὶ τοῦτο τῶν πρός τι ὂν περὶ τὸ ποσὸν καὶ οὐ τὸ ποιὸν καταγίνεται, οὐ κυρίως λέγομεν οὐδὲ καθ’ ἑαυτά, ἀλλὰ διὰ τὸ τὴν ἐπιφάνειαν πολλὴν εἶναι τοῦ ποσοῦ. εἰ δέ τις ἀντιπέσῃ φάσκων ὅτι τὸ παχὺ καὶ λεπτὸν καὶ πλατὺ καὶ στενὸν ἐναντία εἰσίν, ἅπερ τῷ ποσῷ | |
| 680 | θεωροῦνται, ἐνωτισθήσεται ὡς οὐ ποσὰ ταῦτα, ἀλλ’ ἐν τῷ ποσῷ τὸ εἶ‐ ναι κέκτηνται ὡς τὸ μέγα καὶ μικρόν. Ἐπεὶ οὖν ἐναντιότης οὐκ ἔστιν ἐν ποσῷ, οὐδὲ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον τοῦτο ἐπιδέξεται διὰ τὸ ἐκ τῆς τῶν ἐναντίων μίξεως τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον γίνεσθαι· ὅπου γὰρ ἐναντιότης, ἐκεῖ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον γνωρί‐ | |
| 685 | ζεται. οὐκ ἴδιον δὲ μόνον τούτῳ, ἀλλὰ καὶ τῇ οὐσίᾳ ὑπάρχει τὸ μὴ ἐπιδέχεσθαι ἐναντιότητα ἢ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον. ὡς οὖν καὶ τῇ οὐσίᾳ ὑπάρχον ἀποδεδοκίμασται. ‘Ἴδιον δὲ μόνον τοῦ ποσοῦ τὸ ἴσον καὶ ἄνισον‘, ἐπειδὴ καὶ μόνῳ καὶ παντὶ ποσῷ πρόσεστι· γραμμὴ γὰρ γραμμῇ ἴση καὶ ἄνισος καὶ | |
| 690 | τόπος τόπῳ καὶ ἐπιφάνεια ἐπιφανείᾳ καὶ σῶμα σώματι καὶ λόγος λόγῳ καὶ ἀριθμὸς ἀριθμῷ ἴσος καὶ ἄνισος. ἐὰν δὲ ἐπ’ ἄλλου τοῦτο εἴ‐ πῃς, οἷον ἐπὶ λευκοῦ, οὐ προσφυῶς ἐρεῖς, ἀλλ’ ὅμοιον καὶ ἀνόμοιον. εἰ δὲ καί ποτε ἐπὶ μέλανος ἴσον καὶ ἄνισον φήσεις, οὐ καθὸ ποιὸν τοῦτο ἐρεῖς, ἀλλὰ καθὸ ποσὸν εἴτουν σῶμα. | |
| 695 | Μετὰ τὸ ποσὸν ἔταξε τὰ πρός τι, ὅτι ἐν τῇ τούτου διδασκαλίᾳ τού‐ των ἐμνήσθη, ἔνθα ἔλεγε τὸ μέγα καὶ μικρὸν καὶ πολὺ καὶ ὀλίγον, ταῦτα δὲ τῶν πρός τί εἰσι πρὸς γὰρ τὸ μικρὸν τὸ μέγα λέγεται καὶ πρὸς τὸ πολὺ τὸ ὀλίγον γνωρίζεται. τὸ δὲ ποιὸν μετὰ τὰ πρός τι ἠρίθ‐ μησε, καίτοι τὸ ποιὸν καθ’ ἑαυτό ἐστι καὶ ἰδίαν ὑπόστασιν κέκτηται, | |
51(700) | τὰ δὲ πρός τι οὐκ ἐφ’ ἑαυτοῖς ἀλλ’ ἐν ταῖς κατηγορίαις τὸ εἶναι ἔχου‐ | |
| σι, προτιμότερα δὲ τὰ καθ’ ἑαυτὰ τῶν ἐν σχέσει. ἀλλ’ ὡς ἔναυλον τὴν διδασκαλίαν τῶν πρός τι ἔχοντες, ἵνα μὴ τοῦ ποιοῦ λόγον τιθέμενοι τούτων τέλεον ἀπομνημονεύσωμεν, διὰ τοῦτο τοῦ ποιοῦ τὰ πρός τι προκέκρικε. πεποίηκε δὲ τὴν ἐπιγραφὴν ‘περὶ τῶν πρός τι‘ καὶ οὐχὶ | 212 | |
| 705 | ἑνικῶς ταύτην προήγαγε διὰ τὸ τὰ πρός τι σχέσιν εἶναί τινα, ἡ δὲ σχέσις τοὐλάχιστον ἐν δύο πράγμασι θεωρεῖται· διὰ τοῦτο πληθυντι‐ κῶς ἐπέγραψε· τὸ γὰρ δεξιὸν ἀριστεροῦ ἐστι δεξιόν. ἀλλὰ δυνατὸν καὶ ἑνικῶς καὶ πληθυντικῶς ἐπιγράφειν· αὐτὰ μὲν γὰρ τὰ πράγματα περὶ τῶν πρός τι λέγεται, αὐτὴ δὲ ἡ κατηγορία ἑνικῶς, ὥσπερ καὶ ἐπὶ τοῦ | |
| 710 | ποσοῦ καὶ τῶν λοιπῶν ἐπιφέρομεν ἑνικῶς τὴν κατηγορίαν, δηλοῦντες διὰ τῆς ἐπιγραφῆς οὐχὶ αὐτὰ τὰ πράγματα τὰ ἐν αὐτοῖς ὄντα. Οὐκ εὐθὺς δὲ τὸν ὁρισμὸν τῶν πρός τι ἀποδίδωσιν, ἀλλὰ πρότερον ἐκτίθησι ὃν οἱ παλαιοὶ ἔθεντο, εἶτα δεικνὺς ὅτι πολλὰ ἄτοπα ἐντεῦθεν ἐπιφύονται, ὕστερον τὸν ἴδιον τῶν πρός τι ἀποδίδωσιν, ὥσπερ ἔθος | |
| 715 | αὐτῷ πέφυκεν. ἵνα δὲ μὴ δόξῃ τῶν παλαιῶν κατατρέχειν, τὸν αὐτῶν ἐκεῖνον ἐκτίθεται ὁρισμόν· ἐν ᾧ καὶ ἄτοπά τινα τούτῳ ἑπόμενα ἀπο‐ δεδειχώς, τὸν οἰκεῖον ἀνεπιφθόνως ἐπικρατύνει. Ἴσθι δὲ ὅτι τὰ πρός τι ποτὲ μὲν ἀπὸ εὐθείας ἄρχεται, ἀποδίδοται δὲ πρός τι τῶν πλαγίων. καί ποτε μὲν πρὸς ἣν ἀποδίδοται ἀντιστρέ‐ | |
| 720 | φει, οἷον ὁ πατὴρ υἱοῦ πατὴρ καὶ ὁ δεσπότης δούλου δεσπότης καὶ ὁ υἱὸς υἱὸς πατρὸς καὶ ὁ δοῦλος δεσπότου δοῦλος· ποτὲ δὲ οὔ, ἀποδιδό‐ μενα μὲν πρὸς γενικήν, ἀντιστρεφόμενα δὲ πρὸς δοτικήν, οἷον ἐπὶ τῆς αἰσθήσεως· ἡ γὰρ αἴσθησις αἰσθητοῦ αἴσθησις καὶ τὸ αἰσθητὸν αἰσθή‐ σει αἰσθητόν· ποτὲ δὲ πρὸς αἰτιατικὴν ἀποδίδοται, ἀντιστρέφεται δὲ | |
| 725 | πρὸς γενικήν· οἷον ὁ τύπτων τυπτόμενον τύπτει καὶ ὁ τυπτόμενος ὑπὸ τύπτοντος τύπτεται. ‘Πρός τι δὲ τὰ τοιαῦτα λέγονται, ὅσα αὐτὰ ἅπερ ἐστὶν ἑτέρου εἶναι λέγεται‘· οὐ γὰρ καθὸ φύσει ὑπάρχει, ἀλλὰ καθὸ πρὸς ἕτερον λέγε‐ ται· ὁ γὰρ πατὴρ καὶ ὁ δεσπότης καὶ ὁ διδάσκαλος οὐχὶ καθὸ ἄν‐ | |
| 730 | θρωποι, ἀλλὰ καθὸ πρὸς ἕτερον σχέσιν ἔχουσι πρός τι λέγονται· οἷον τὸ διπλάσιον τινὸς διπλάσιον καὶ τὰ τετραπλάσια τινὸς τετραπλάσια. | |
| ὡσαύτως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν ἡ ἕξις τινὸς ἕξις καὶ ἡ διάθεσις τινὸς διάθεσις καὶ ἡ ἐπιστήμη τινὸς ἐπιστήμη καὶ ἡ θέσις τινὸς θέσις, ἥτις περὶ γένος ἐστὶ τῆς ἀνακλίσεως, τῆς στάσεως καὶ τῆς καθέδρας καὶ | 213 | |
| 735 | ταῦτα ὄντα πρός τι· ἡ μὲν γὰρ στάσις καὶ ἀνάκλισις καὶ ἡ καθέδρα αὐτὴν τὴν σχέσιν δηλοῖ, καὶ ἐνέργειαι οὖσαι ὑπὸ τὰ πρός τι ἀνάγον‐ ται, τὸ δὲ ἵστασθαι καὶ τὸ ἀνακεκλίσθαι καὶ τὸ καθέζεσθαι οὐ σχετι‐ κῶς μόνον ἐννοεῖν δίδωσιν, ἀλλὰ μετὰ τῆς σχέσεως καὶ αὐτὴν τὴν οὐ‐ σίαν δηλοῖ, τήν τε ἀνακεκλιμένην καὶ τὴν ἐν ᾗ ἀνακέκλιται, καὶ ὑπὸ | |
| 740 | τὸ κεῖσθαι ἀνάγονται. Πρότερον δὲ τὰ δοκοῦντα ἴδια τῶν πρός τι τίθησι, καὶ ἀπελέγξας αὐτὰ μὴ ὀρθῶς ἐκληφθέντα ὕστερον τὸ κυρίως ἴδιον ἐκτίθησι καὶ ἀποδείκνυσι τοῦτο ὡς μόνον τοῖς πρός τι ὑπάρχον καὶ πᾶσι. πρῶτον δὲ ἴδιον τῶν πρός τι τὸ τὰ ἐναντία ἐπιδέχεσθαι· τῇ γὰρ ἀρετῇ ἐναντία | |
| 745 | ἡ κακία καὶ τῇ ἐπιστήμῃ 〈ἡ〉 ἄγνοια· ἡ γὰρ κακία κακοῦ κακία καὶ ἡ ἐπιστήμη ἐπιστητοῦ ἢ ἐπιστήμονος ἐπιστήμη. ἀλλ’ οὐ πᾶσι τοῖς πρός τι ὑπάρχει ἐναντία· τῶν γὰρ κατηγοριῶν ὅσαι μὲν οὐκ ἐπιδέχον‐ ται ἐναντιότητας, οὐδὲ τὰ ἐν αὐταῖς πρός τι ἐπιδέχονται· οἷον τῇ οὐ‐ σίᾳ καὶ τῷ ποσῷ οὐδέν ἐστιν ἐναντίον, οἷον τῷ ἀνθρώπῳ καὶ τῷ οὐκ | |
51(750) | ἀνθρώπῳ ἢ τῷ ἴσῳ καὶ τῷ ἀνίσῳ· ταῦτα γὰρ στερήσεις εἰσὶ τοῦ ὄντος, οὐκ ἐναντία. διὸ οὐδὲ τοῖς περὶ αὐτὰ πρός τι ἐναντιότης γνωρί‐ ζεται, οἷον τῷ διπλασίῳ ἢ τῷ τριπλασίῳ καὶ τῷ δεσπότῃ καὶ τῷ δούλῳ. ὅσα δὲ ἐναντιότητα ἐπιδέχονται καὶ τὰ περὶ αὐτὰ πρός τι προσλήψονται, οἷον τῇ ποιότητι, ἐπεὶ ἐναντιότητα ἐπιδέχεται καὶ τὰ | |
| 755 | περὶ αὐτὴν πρός τι ὑποδέξεται, {ὅμοιον γὰρ μᾶλλον καὶ ἧττον λέγεται καὶ} 〈οἷον〉 ἀρετῇ κακία ἐναντία καὶ σπουδαίῳ κακός. 〈***〉 οὐδὲ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον τὰ πρός τι ἐπιδέχονται· εἰ γὰρ οὐ‐ δέν ἐστιν ἐν τούτοις ἐναντίον, οὐδὲ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον ἀποίσεται, ἀλλ’ ὥς τι ὀθνεῖον ἀπώσεται, ὅπου γὰρ ἐναντίον, ἐκεῖ τὸ μᾶλλον καὶ | |
| 760 | τὸ ἧττον γνωρίζεται· ἔνθα δὲ τοῦτο ἀπῴκισται, καὶ αὐτὰ ἐκεῖθεν ἀπο‐ διδράσκουσι. τὸ γὰρ μᾶλλον καὶ ἧττον τῇ τῶν ἐναντίων μίξει γίνονται· τῷ γὰρ μετασχεῖν πλέον τῆς λευκότητος τοῦτο μᾶλλον ἐκείνου λευκὸν κατονομάζεται, ἀποβεβληκότος θατέρου τὴν λευκότητα καὶ πρὸς τὸ | |
| μελάντερον καθεστηκότος. | 214 | |
| 765 | Ἄπεισι τοίνυν καὶ πρὸς τὸ τοῦ πρός τι ἴδιον, τὸ πρὸς ἀντιστρέφοντα λέγεσθαι· ἡ γὰρ ‘ἀντὶ‘ ἐνταῦθα οὐ τὸ ἀντίπαλον, ἀλλὰ τὸ ἴσον παρί‐ στησιν, οἷον ὁ δεσπότης δούλου δεσπότης λέγεται καὶ τὸ διπλάσιον ἡμίσεος διπλάσιον καὶ τὸ μεῖζον ἐλάττονος μεῖζον· ὁ γὰρ δεσπότης οὐ μᾶλλον πρὸς δοῦλον λέγεται ἢ ὁ δοῦλος πρὸς τὸν δεσπότην καὶ οὐ | |
| 770 | μᾶλλον ὁ πατὴρ πρὸς τὸν υἱὸν ἢ ὁ υἱὸς πρὸς τὸν πατέρα. ἢ ὡς ἄν‐ θρωπος καὶ τὸ γελαστικόν· οὐ πλέον γὰρ τοῦτο ἐκείνου κατηγορεῖται, ἀλλ’ ἴσην τὴν κατηγορίαν ἐργάζεται, καὶ ἐπίσης τὴν ἀντιστροφὴν ἐκτε‐ λεῖ, οἷον δοῦλος δεσπότου δοῦλος καὶ ὁ δεσπότης δούλου δεσπότης καὶ τὰ λοιπὰ ὡσαύτως· οὐ γὰρ πλέον τοῦ ὑποκειμένου τὸ κατηγορού‐ | |
| 775 | μενον λέγεται, ἀλλ’ ἴση ἡ ἀντιστροφὴ γίνεται. ἐὰν δὲ ἄνισα εὑρεθῶσι τὰ κατηγορούμενα, οὐκ ἀντιστρέφει, ἀλλὰ δεῖ τῷ ἐλάσσονι τὸ πλέον ἕπεσθαι, οἷον τῷ ἀνθρώπῳ τὸ ζῷον, οὐχὶ τῷ ζῴῳ ὁ ἄνθρωπος. δεῖ οὖν τὰ κατηγορούμενα πρὸς ἀντιστρέφοντα λέγεσθαι καὶ ἐξισοῦν τὰ λεγό‐ μενα, αὐξόμενα μὲν τὰ ἐλάσσονα, μειούμενα δὲ τὰ μείζονα· οἷον ἐὰν | |
| 780 | τὸ πτερὸν πτερωτοῦ πτερὸν εἴπῃς, οἰκείως ἀποδώσει καὶ ἀντιστρέφει. ἐὰν δὲ ὄρνιθος πτερὸν φήσῃς, τοῦ εἰκότος ἐκπίπτῃ καὶ τοῦ δέοντος ἁμαρτάνεις καὶ οὐκ ἀντιστρέφει· οὐ γὰρ ἴση ἡ ἀντιστροφή, ἀλλ’ ἐπὶ πλέον τὸ πτερόν· πολλὰ γάρ εἰσι πτηνὰ ἃ οὔκ εἰσιν ὄρνιθες, ὡς τὰ δερμόπτερα καὶ κολεόπτερα εἴτουν αἱ νυκτερίδες καὶ οἱ κάνθαροι, | |
| 785 | μόνοι δὲ ὄρνιθες λέγονται τὰ σχιζόπτερα, τὰ δὲ λοιπὰ οὔ. εἰκὸς οὖν ἐξισῶσαι τὰ λεγόμενα καὶ αὐξῆσαι τὴν ὄρνιν καὶ ποιῆσαι πτερωτόν, καὶ οὕτως ἡ ἀντιστροφὴ σωθήσεται καὶ δεόντως ῥηθήσεται τὸ πτερὸν πτερωτοῦ πτερὸν καὶ τὸ πτερωτὸν πτερῷ πτερωτόν· οὐ γὰρ καθὸ ὄρνις τὸ πτερὸν λέγεται, ἀλλὰ καθὸ πτερωτόν. λέγει δὲ ὅτι ἐνιότε τῇ | |
| 790 | πτώσει διοίσει διὰ τὸ τὴν ἀπόδοσιν πρὸς γενικὴν ποιῆσαι, τὴν δὲ ἀν‐ τιστροφὴν πρὸς δοτικὴν ἀντιστρέψαι· οἷον ἡ ἐπιστήμη ἐπιστητοῦ ἐπι‐ στήμη καὶ τὸ ἐπιστητὸν ἐπιστήμῃ ἐπιστητόν. καὶ τὸ πηδάλιον δὲ ἐὰν ἀποδοθῇ πλοίου, οὐκ ἀντιστρέφει· ἐπὶ πλέον γὰρ τὸ πλοῖον τοῦ πηδα‐ λίου· πολλὰ γάρ εἰσι πλοῖα ἃ πηδάλια οὐκ ἔχει, ὡς τὰ ἀκάτια. δεῖ | |
| 795 | γοῦν τὸ μεῖζον ἤγουν τὸ πλοῖον ἐλαττῶσαι καὶ εἰπεῖν τὸ πηδάλιον πη‐ δαλιωτοῦ πηδάλιον. καὶ ἡ κεφαλὴ δὲ ἐὰν ἀποδοθῇ ζῴου, οὐκ ἀντι‐ στρέφει. ἡ μὲν κεφαλὴ ζῴου λέγεται κεφαλή, οὐκέτι δὲ τὸ ζῷον τῇ | |
| κεφαλῇ ζῷον· ἐπὶ πλέον γὰρ τὸ ζῷον· εἰσὶ γάρ τινα ζῷα ἅπερ κεφα‐ λὴν οὐκ ἔχουσιν, ὡς ὁ καρκῖνος, σκώληξ, γῆς ἔντερα. ἐὰν οὖν μειώσω‐ | 215 | |
51(800) | μεν τὸ μεῖζον καὶ ποιήσωμεν κεφαλωτόν, οἰκείως ἡ ἀντιστροφὴ λεχθή‐ σεται· ἡ γὰρ κεφαλὴ κεφαλωτοῦ κεφαλὴ καὶ τὸ κεφαλωτὸν κεφαλῇ κεφαλωτόν. οὑτωσὶ δέ τις τοιούτοις χρήσαιτο. εἰ οὖν μὴ ὀνόματά εἰσιν ἀπὸ τῶν πρώτων καὶ οἰκείως κατηγορουμένων τοῖς πρὸς ἃ ἀντιστρέ‐ φουσι, τιθείη τὰ ὀνόματα, ἤγουν, ἔνθα ὀνόματα μὴ κεῖνται, βούλεταί | |
| 805 | τις ἀπὸ τῶν κυρίως λεγομένων ἀρχόμενος ἀφ’ ἑαυτοῦ τιθέναι ὀνόματα καταλλήλως τῇ ἀντιστροφῇ προσαρμόττοντα καὶ ἰσάζοντα, ὥσπερ ἀπὸ τοῦ πτεροῦ πτερωτὸν καὶ ἀπὸ τοῦ πηδαλίου πηδαλιωτόν. οὐκοῦν πάντα τὰ πρός τι, ἐάνπερ οἰκείως ἀποδιδῶται καὶ μὴ πρὸς ὃ ἔτυχε, πρὸς ἀντιστρέφοντα λέγεται. εἰ δὲ πρὸς τὸ τυχόν, οὐκ ἀντιστρέφει. | |
| 810 | μᾶλλον δὲ οὐδὲ τὰ ὁμολογουμένως ὄντα καὶ ὀνομάτων αὐτοῖς προσόντων ἀντιστρέφει, ἐὰν μὴ κυρίως ἡ ἀπόδοσις γίνηται καὶ ἐξισά‐ ζουσα καὶ πρὸς ὃ λέγεται· οἷον ὁ δοῦλος ἐὰν μὴ δεσπότου ἀλλὰ ἀν‐ θρώπου ἀποδοθῇ, οὐ καλῶς ἡ ἀντιστροφὴ δείκνυται. ὁμοίως καὶ τὸ πτερὸν ἐὰν μὴ πτερωτοῦ φήσω ἀλλὰ ὄρνιθος, ἁμαρτίαν οὐ τὴν τυχοῦ‐ | |
| 815 | σαν ἐξείργασμαι διὰ τὸ τὸ πτερὸν κατὰ πολλῶν κατηγορεῖσθαι καὶ μὴ μόνον τῆς ὄρνιθος· εἰ γὰρ τὸ πτερὸν ὡς ὄρνιθος κατηγορήσομεν καὶ οὐχ ὡς πτερωτοῦ, συμβήσεται καὶ τὴν μυῖαν ὄρνιν ἀποκαλέσαι διὰ τὸ καὶ ταύτην πτερὰ περικεῖσθαι. δεῖ οὖν ἐξισάζειν τὴν κατηγορίαν, ἐπεὶ καὶ τὰ ἴδια ἀντιστρέφει πρὸς ἅ ἐστιν ἴδια διὰ τὸ ἐξισάζειν. | |
| 820 | Καὶ ἕτερον δὲ ἴδιον παραδίδωσι τῶν πρός τι, τὸ ἅμα τῇ φύσει εἶναι τὰ πρός τι· πατὴρ γὰρ καὶ υἱὸς ἅμα καὶ δοῦλος καὶ δεσπότης καὶ δι‐ δάσκαλος καὶ μαθητής· ἅμα γάρ, ὧν τοῦ ἑνὸς τεθέντος καὶ τὸ ἕτερον συνεισάγεσθαι καὶ αὖθις ἀναιρεθέντος συναναιρεῖσθαι. ἀλλ’ οὐκ ἐπὶ πάντων τῶν πρός τι τοῦτ’ ἐφεύρῃς, ἀλλ’ ἐπί τινων κατίδῃς μὴ ἅμα τῇ | |
| 825 | φύσει εἶναι, οἷον τὸ ἐπιστητὸν πρότερον δόξειεν ἂν εἶναι τῆς ἐπιστή‐ μης· τὸ μὲν γὰρ ἐπιστητὸν ἀναιρεθὲν ἀναιρεῖται καὶ ἡ ἐπιστήμη, ἐπι‐ στήμης δὲ ἀφανείᾳ παραδοθείσης οὐδὲν κωλύει τὸ ἐπιστητὸν εἶναι. φύσει δὲ πρῶτον τὸ συναναιροῦν καὶ μὴ συναναιρούμενον καὶ τὸ συν‐ εισφερόμενον καὶ μὴ συνεισφέρον δέ, ὡς ἐπὶ ζῴου καὶ ἀνθρώπου. εἰ | |
| 830 | οὖν φαμεν Θαλῆν τὸν Μιλήσιον πρότερον ἐπιστῆσαι καὶ ἐπιγνῶναι, ὅτι | |
| ἐκ τοῦ ἡλίου ἡ σελήνη τὸ φῶς δέχεται καὶ ὅτι μακρὰν ἐκείνου ἀφ‐ ισταμένη πλεῖον αὐτῆς τὸ φῶς καθορᾶται, πρὸς αὐτὸν δὲ ἐπανατρέ‐ χουσα καὶ τῇ πρὸς αὐτὸν συνόδῳ τὴν πορείαν ποιουμένη ἄρξηται μει‐ οῦσθαί τε καὶ τὸ φῶς ἀποβάλλεσθαι καὶ τῷ σκιάσματι τῆς γῆς | 216 | |
| 835 | παρεμπεσοῦσα, τοῦ ἡλίου κατὰ κάθετον αὐτῇ ὑπόντος ἐν τῷ ὑπὸ γῆν ἡμισφαιρίῳ, ἔκλειψιν παντελῆ τοῦ ταύτης φωτὸς γίγνεσθαι, τῶν ἡλια‐ κῶν ἀκτίνων ταύτῃ μὴ προσβαλουσῶν—τοῦτο δὲ τὸ πάθος ταύτῃ συμβέβηκεν ἐν μόνῃ πανσελήνῳ—, εἰ οὖν πρώην ὁ Θαλῆς ἐπέστησε τῇ σεληνιακῇ ἐκλείψει, δηλονότι πρότερον ἦν πρὸ αὐτοῦ τὸ ἐπιστητόν, | |
| 840 | ἤγουν ἡ σεληνιακὴ ἔκλειψις, καὶ ἡ ἐπιστήμη αὐτοῦ οὐκ ἦν. οὐκοῦν καὶ χρόνῳ καὶ φύσει τὸ ἐπιστητὸν τῆς ἐπιστήμης προϋπάρχει καὶ οὐχ ἅμα τοῖς πρός τί εἰσι. καὶ αἰσθητοῦ δὲ μὴ ὄντος οὐδὲ αἴσθησίς ἐστι· ταύτης δὲ μὴ ὑπούσης οὐδὲν κωλύει αἰσθητὸν εἶναι πῦρ, ἀέρα, ὕδωρ καὶ γῆν. | |
| 845 | Λέγει δὲ ὁ Ἀριστοτέλης ὅτι ‘ἐπ’ ὀλίγων ἢ ἐπ’ οὐδενὸς ἴδοι τις ἂν ἅμα τῷ ἐπιστητῷ τὴν ἐπιστήμην γινομένην‘. τοῦτο δὲ εἴρηκε διὰ τὰ ἀπό τινος τέχνης προαγόμενα· τὰ μὲν γὰρ φυσικὰ προϋπάρχει τῆς ἐπιστήμης, τὰ δὲ ἐκ τέχνης ἅμα τῇ αὐτῶν ἐπιστήμῃ τὸ εἶναι ἔχει· οἷον ἐπενόησέ τις καθ’ ἑαυτὸν ποιῆσαι θῶκον πρὸς λῆξιν τῶν κεκο‐ | |
51(850) | πιακότων· ἰδοὺ ἅμα τῷ ἐπιστητῷ, τῷ ξύλῳ φημί, καὶ ἡ ἐπιστήμη ἡ περὶ αὐτὸ ἐπίνοια. καὶ ἐπὶ τῶν ἀναπλασμάτων ὡσαύτως· τετύπωκέ τις ποιῆσαι πολύμορφον· ἰδοὺ ἅμα τῷ ἐπιστητῷ τῷ πολυμόρφῳ καὶ ἡ ἐπι‐ στήμη ἡ τούτου ἀνάπλασις πρὸς τὸν νοῦν καὶ ἀνάμαξις. ‘ἐπ’ οὐδενὸσ‘ δὲ εἶπεν ὁ σοφός, ὅτι καὶ ταῦτα τῇ ἀληθείᾳ ἦν μὲν ἐν τῇ φύσει, | |
| 855 | ὕστερον δὲ τὰς ἐπιστήμας ἐλάβομεν. οὐκοῦν ἐπὶ τῶν φυσικῶν προϋπ‐ άρχει τὸ ἐπιστητὸν τῆς ἐπιστήμης· αἱ μὲν γὰρ ἐπιστῆμαι ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ ζῴου συνίστανται, τὰ δὲ ἐπιστητὰ οὐδὲν ἧττον καὶ καθ’ ἑαυτά ἐστιν. ὥστε ἀναιρουμένου τοῦ ζῴου ἀνῄρηται καὶ ἐπιστήμη, τὰ δὲ ἐπι‐ στητὰ οὐδαμῶς. τοῦτο δὲ καὶ ἐπὶ τῆς αἰσθήσεως καὶ τοῦ αἰσθητοῦ | |
| 860 | ἴδοις ἂν γιγνόμενον, ὅτι πρότερον τὸ αἰσθητὸν τῆς αἰσθήσεως καὶ συν‐ αναιρεῖ τὸ αἰσθητὸν τὴν αἴσθησιν. ὄντος μὲν γὰρ αἰσθητοῦ καὶ ἡ περὶ αὐτὸ αἴσθησις ἐνεργήσειεν ἄν, μὴ ὄντος δὲ αἰσθητοῦ ἔν τινι τὸ ἐνεργὸν ἡ αἴσθησις ἀποφέρεται. τὰ μὲν γὰρ αἰσθητὰ καὶ καθ’ ἑαυτά | |
| εἰσιν εἴτουν τὰ περὶ ἡμᾶς ὄντα, αἱ δὲ αἰσθήσεις ἐν ζῴῳ εἰσί, τὸ δὲ | 217 | |
| 865 | ζῷον ἔμψυχον σῶμα, ἀνάγκη δὲ σώματος ἀναιρεθέντος μηδὲ ἔμψυχον εἶναι, ἐμψύχου δὲ μὴ ὄντος μηδὲ ζῷον, ζῴου δὲ ἀναιρεθέντος μηδὲ αἴ‐ σθησιν εἶναι· πᾶσα δὲ αἴσθησις ἐν σώματι ἔχει τὸ εἶναι· τὰ γὰρ ἀσώ‐ ματα ἐκπεφεύγασι τὴν αἴσθησιν μήτε αἰσθήσει ὑποπίπτοντα μήτε δε‐ κτὰ ὄντα αἰσθήσεως. ἡ δέ γε αἴσθησις ἀναιρεθεῖσα οὐκ ἀναιρήσει τὸ | |
| 870 | αἰσθητόν· οὐδὲ γὰρ ἀντιστρέφει. ἐπεὶ πᾶν μὲν ζῷον ἔμψυχον, πᾶν δὲ ἔμψυχον σῶμα, οὐ πᾶν δὲ σῶμα ἤδη καὶ ἔμψυχον ζῷον—ἐπὶ πλεῖον γὰρ τὸ σῶμα—, πᾶν δὲ σῶμα αἰσθητόν, ὥστε ζῴου ἀναιρεθέντος, περὶ ὃ ἡ αἴσθησις ἦν, οὐδαμῶς ἀπείργει τὰ [............] τὰ αἰσθητά, ὕδωρ, γῆν καὶ λοιπά. καὶ τί φημι τῆς αἰσθήσεως τὸ αἰσθητὸν προ‐ | |
| 875 | υπάρχειν, ὁπόταν τὸ αἰσθητικὸν [...]. | |
52(1t) | Διδασκαλία σύντομος καὶ σαφεστάτη περὶ τῶν δέκα κατηγοριῶν καὶ | |
| 2t | τῶν προτάσεων καὶ τῶν συλλογισμῶν, περὶ ὧν τις προδιδαχθεὶς εἰς | |
| 3t | πᾶσαν μὲν καὶ ἄλλην ἐπιστήμην καὶ τέχνην, ἐξαιρέτως δὲ εἰς τὴν | |
| 4t | ῥητορείαν εὐκόλως ἐμπορεύσεται· τοῦ ὑπερτίμου κυροῦ Μιχαὴλ τοῦ | |
| 5t | Ψελλοῦ | |
| 6 | Ἐπειδή τισιν, οὐκ οἶδ’ ὅθεν εἰπεῖν, τὴν τῆς διαλεκτικῆς ἐπιστήμης δραστήριον δύναμιν μηδόλως ἀπογευσαμένοις καὶ ὡς οὐκ ἄν ποτέ τις ἐπιστήμην ἢ τέχνην ἀκριβῶς χωρὶς τῆς τοιαύτης μεθόδου κατορθώ‐ σαιτο, εἴπερ ἐξεταστική τις οὖσα πρὸς τὰς ἁπασῶν τῶν μεθόδων ἀρ‐ | |
| 10 | χὰς ὁδὸν ἔχοι, ἔδοξεν ἐπὶ ῥητορείαν μᾶλλον ἑαυτοὺς παρορμᾶν ἢ ἐπὶ φιλοσοφικὴν παίδευσιν, τὸ δὲ τοιοῦτον δυσχέρειάν τινα πλείστην ὅσον τῷ διδασκομένῳ πέφυκεν ἐμποιεῖν ἤπερ εὐκολίαν, οὐχ ὅτι μόνον ἡ | |
| ῥητορικὴ ἀντίστροφος τῇ διαλεκτικῇ καθίσταται, ἀλλ’ ὅτι καὶ περὶ παντὸς προβλήματος πολιτικοῦ ὁ ῥήτωρ διαλέξεται. τὸ δὲ πολιτικὸν | 218 | |
| 15 | πρόβλημα πάντως ἐκ προσώπου καὶ πράγματος τὴν σύστασιν κέκτη‐ ται· τὸ οὖν πρόσωπον ὑποκειμένου τάξιν ἐπέχει, τὸ δὲ πρᾶγμα κατηγορουμένου, ἅπερ εἰσὶν ἴδια φιλοσοφικῆς διαγνώσεως, περὶ ὧν ἐν τῇ τοῦ Περὶ ἑρμηνείας διδασκαλίᾳ ὁ Ἀριστοτέλης διαρρήδην ἐκδιδά‐ σκει. ὡσαύτως δὲ καὶ αἱ προτάσεις, δι’ ὧν ὁ ῥήτωρ τὸ οἰκεῖον πρό‐ | |
| 20 | βλημα ἀποδείκνυσι, καὶ αὗται ἐξ ὑποκειμένου καὶ κατηγορουμένου δηλονότι τὴν σύστασιν ἐσχήκασιν. ἔτι γε μὴν δυσὶν ἀποδείξεσι χρῆται, δι’ ὧν ὡς ὀργάνῳ χρώμενος τὰ οἰκεῖα συμπερανεῖ· ταῦτα δ’ ἂν εἶεν ἐνθύμημα καὶ παράδειγμα. καὶ τὸ μὲν ἐνθύμημα πάντως ἐστὶ συλλο‐ γισμὸς ἀτελής· τοῦ γὰρ συλλογισμοῦ τὸ ἐλάχιστον ἐκ δύο προτάσεων | |
| 25 | συνισταμένου, οἷόν ἐστιν εἰπεῖν ‘ὁ ἄνθρωπος ζῷον, τὸ ζῷον οὐσία, ὁ ἄνθρωπος ἄρα οὐσία‘, τὸ ἐνθύμημα δι’ οὗ ὁ ῥήτωρ τὴν ἀπόδειξιν ποι‐ εῖται μιᾶς προτάσεως λεχθείσης καὶ τῆς ἄλλης ἀποσιωπηθείσης ἐπάγε‐ ται· διά τοι τοῦτο καὶ συλλογισμός ἐστιν ἀτελής, οἷόν ἐστιν ὧδε εἰπεῖν ‘ὁ δεῖνα καλλωπιστής, μοιχὸς ἄρα‘· λείπει γὰρ ἡ πρότασις ἡ ἄλλη τοῦ | |
| 30 | συλλογισμοῦ ἡ λέγουσα ‘πᾶς καλλωπιστὴς μοιχόσ‘. ὁμοίως δὲ καὶ τὸ παράδειγμα ἔοικέ πως ἐπαγωγῇ· τῆς γὰρ ἐπαγωγῆς ὡς καὶ ὁ συλλο‐ γισμὸς τῷ διαλεκτικῷ ὑποκειμένης καὶ ἀπὸ τῶν κθέκαστα ἐπὶ τὴν τοῦ καθόλου πράγματος ἔφοδον ποιούσης, οἷόν ἐστιν εἰπεῖν ‘ὁ Πέτρος ζῷον καὶ ὁ Παῦλος καὶ ὁ Θωμᾶς, οὐκοῦν καὶ πᾶς ἄνθρωπος ζῷον‘, τὸ | |
| 35 | παράδειγμα ἀπὸ τοῦ ἴσου τὸ ἴσον δείκνυσι, τουτέστιν ἀπὸ τοῦ μερικοῦ τὸ μερικόν, οἷόν ἐστιν ‘ὁ δεῖνα εἰ στρατηγήσει, τυραννήσειεν ἄν‘, ἐπειδὴ καὶ ὁ δεῖνα ὁμοιότροπος αὐτῷ ὢν στρατηγήσας ἐτυράννησεν. ἐπεὶ οὖν τὸν πάντῃ ἀμύητον διαλεκτικῆς ἤτοι φιλοσοφικῆς παιδεύσεως οὐκ ἐγχωρεῖ πρὸς ῥητορεῖαν εὐκόλως εἰσάγεσθαι, δεῖν ᾠήθην πρὸς | |
| 40 | τοὺς ἐν ῥητορείᾳ μᾶλλον τὴν ἔφεσιν ἔχοντάς τινα χρειώδη ἐκ τῆς φι‐ λοσοφικῆς παιδεύσεως ὑπειπεῖν, ὡς ἂν ταῦτα προδιδαχθέντες ῥᾷστα πρὸς ῥητορείαν οἱ βουλόμενοι ἐμπορεύσωνται. Ἄρξομαι δὲ ἐντεῦθεν· τῶν φωνῶν περὶ ἃς οἱ φιλόσοφοι καταγίνον‐ ται αἱ μὲν κατὰ συμπλοκὴν λέγονται, αἱ δὲ ἄνευ συμπλοκῆς. κατὰ | |
| 45 | συμπλοκὴν μὲν 〈οἷον〉 ‘ἄνθρωπος περιπατεῖ‘· συνεπλάκησαν γὰρ αἱ δύο φωναί, ἡ ‘ἄνθρωποσ‘ μετὰ τῆς ‘περιπατεῖ‘. ἄνευ δὲ συμπλοκῆς ‘ἄνθρωποσ‘, ‘βοῦσ‘ καὶ τὰ παραπλήσια. περὶ μὲν οὖν τῶν ἄνευ συμ‐ πλοκῆς λεγομένων ἤτοι ἁπλῶν φωνῶν τῶν σημαινουσῶν ἁπλᾶ πράγ‐ ματα διὰ μέσου ἁπλῶν νοημάτων ἡ διδασκαλία τῶν δέκα κατηγοριῶν | 219 |
52(50) | τῷ Ἀριστοτέλει ἐκδέδοται. αὗται δὲ πάλιν αἱ ἁπλαῖ φωναὶ διαφέρονται πρὸς ἀλλήλας γενικαῖς τισι διαφοραῖς· αἱ μὲν γὰρ αὐτῶν οὐσίαν σημαίνουσιν, οἷον ἡ ‘ἄνθρωποσ‘ φωνή, αἱ δὲ ποσόν, ὡς ἡ ‘δίπχυ‘, αἱ δὲ ποιόν, ὡς ἡ ‘λευκόν‘, αἱ δὲ πρός τι, ὡς ἡ ‘πατήρ‘, αἱ δὲ ποῦ, ὡς ‘ἐν Ἀθήναισ‘, αἱ δὲ ποτέ, ὡς ἡ ‘χθέσ‘, αἱ δὲ κεῖσθαι, ὡς ἡ ‘κάθηται‘, αἱ δὲ | |
| 55 | τὸ ἔχειν, ὡς τὸ ‘ὑποδεδέσθαι‘, αἱ δὲ τὸ ποιεῖν, ὡς τὸ ‘τύπτειν‘, αἱ δὲ τὸ πάσχειν, ὡς τὸ ‘τύπτεσθαι‘. ἕκαστον οὖν τῶν εἰρημένων τούτων ἁπλῶς λεγόμενον οὔτε ἀλήθειαν οὔτε ψεῦδος σημαίνει, συμπλεκόμενα δὲ μετ’ ἀλλήλων ἐξ ἀνάγκης ἢ ἀληθεύουσιν ἢ ψεύδονται, οἷον ‘τὶς ἄν‐ θρωπος περιπατεῖ‘· τὸ γὰρ ‘τὶς ἄνθρωπος περιπατεῖ‘ ἀνάγκη ἢ ἀληθὲς | |
| 60 | εἶναι ἢ ψευδές. περὶ ἧς συμπλοκῆς τῶν ἁπλῶν φωνῶν τῆς διαιρούσης τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος καὶ ποιούσης τὰς προτάσεις ἡ τοῦ Περὶ ἑρμηνείας διδασκαλία καταγίνεται. Πρὸς τούτοις δὲ τῶν ὄντων κατὰ τὴν πρὸς ἄλληλα σχέσιν τὰ μέν εἰ‐ σιν ὁμώνυμα, τὰ δὲ συνώνυμα, τὰ δὲ παρώνυμα, καὶ πάλιν πρὸς τού‐ | |
| 65 | τοις τὰ μὲν καλεῖται πολυώνυμα, τὰ δὲ ἑτερώνυμα. ὁμώνυμα μὲν οὖν ἐστιν ὅσα κατὰ μὲν τὸ ὄνομα κοινωνοῦσιν ἀλλήλοις, κατὰ δὲ τὸν τῆς οὐσίας λόγον, εἴτε ὁρισμὸν εἴποις εἴτε ὑπογραφήν, διαφέρουσιν, οἷον ‘ἄνθρωποσ‘ τὸ ζῷον καὶ ‘ἄνθρωποσ‘ τὸ ἐν τοίχῳ γεγραμμένον· ταῦτα γὰρ κατὰ μὲν τὸ ὄνομα μόνον τὸ ‘ἄνθρωποσ‘ κοινωνοῦσι, κατὰ δὲ τὸν | |
| 70 | λόγον τῆς οὐσίας διαφέρουσιν· ἄλλον γὰρ καὶ ἄλλον ὁρισμὸν ἑκάτερον ἐπιδέχεται· τὸ μὲν γὰρ αὐτῶν ζῷον λογικόν, θνητόν, νοῦ καὶ ἐπιστήμης δεκτικόν, τὸ δὲ δῆλον ὅτι οὔτε λογικὸν οὔτε ὅλως ζῷόν ἐστι. συνώνυμα δέ ἐστιν ὅσα σὺν τῷ κοινῷ ὀνόματι καὶ τὸν λόγον ἔχει τὸν αὐτὸν ἀλλήλοις, ὡς τὸ ‘ζῷον‘ καὶ ἐπὶ ἀνθρώπου καὶ ἐπὶ ἵππου· τὸ | |
| 75 | γὰρ ‘ζῷον‘ ὄνομα ἐφ’ ἑκατέρου κοινὸν ἔχει καὶ τὸν τῆς οὐσίας λόγον· ζῷον γάρ ἐστιν οὐσία ἔμψυχος αἰσθητική, ὃ καὶ ἀμφοτέροις τῷ ἀν‐ | |
| θρώπῳ τε καὶ τῷ ἵππῳ ἐπίσης ἁρμόζει. παρώνυμα δέ ἐστι τὰ κατά τι μέρος τοῦ ὀνόματος κοινωνοῦντα ἀλλήλοις, κατά τι δὲ διαφέροντα ἔν τε τῷ ὀνόματι καὶ τῷ πράγματι, ὡς ‘ἡ γραμματικὴ‘ καὶ ‘ὁ γραμματι‐ | 220 | |
| 80 | κόσ‘· διαφέρουσι μὲν γὰρ ἀλλήλων καὶ τῷ πράγματι ἤτοι τῇ οὐσίᾳ— ἡ μὲν γάρ ἐστι γνῶσις, ὁ δὲ ζῷον—, διαφέρουσι δὲ καὶ αὐτῷ τῷ ὀνό‐ ματι, κατὰ τὴν τελευταίαν συλλαβὴν τῆς λέξεως μικρὸν παραλλάσ‐ σοντα. πολυώμυμα δέ ἐστι τὰ κατὰ τὴν φωνὴν μὲν τοῦ ὀνόματος μό‐ νον διαφέροντα, τὸ αὐτὸ δὲ πρᾶγμα σημαίνοντα καὶ τὸν αὐτὸν λόγον | |
| 85 | τῆς οὐσίας ἐξ ἀνάγκης ἐπιδεχόμενα, οἷον ‘ἄνθρωποσ‘, ‘μέροψ‘, ‘βροτόσ‘· ταῦτα γὰρ τὰ ὀνόματα φωνῇ μόνον ἀλλήλων διαλλάσσουσι, πρᾶγμα δὲ τὸ αὐτὸ σημαίνουσι καὶ τὸν αὐτὸν λόγον τῆς οὐσίας διασῴζουσιν. ἑτερώμυμα δὲ λέγεται τὰ καὶ κατὰ τὸ ὄνομα καὶ κατὰ τὸν τῆς οὐσίας λόγον ἀλλήλων διαφέροντα, οἷον ‘ἄνθρωποσ‘ καὶ ‘λίθοσ‘· ταῦτα γὰρ | |
| 90 | οὔτε κατὰ τὴν φωνὴν τοῦ ὀνόματος ἐπικοινωνοῦσιν ἀλλήλοις οὔτε κατὰ τὸν τῆς οὐσίας λόγον· τὸ μὲν γάρ ἐστι ζῷον λογικόν, τὸ δὲ οὐ‐ σία ἄψυχος καὶ ἀναίσθητος. Ἐπεὶ δὲ τῶν τοιούτων ἁπλῶν φωνῶν ὡς εἴρηται αἱ μὲν οὐσίαν σημαίνουσιν, αἱ δὲ ποσόν, αἱ δὲ τὰς λοιπὰς κατηγορίας, χρεών ἐστι | |
| 95 | ποσῶς περὶ αὐτῶν πρὸς σαφήνειαν διαλαβεῖν. διὸ οὐσία μέν ἐστι πρᾶγμα αὐθύπαρκτον μὴ δεόμενον ἑτέρου πρὸς σύστασιν· αὕτη δὲ ἡ ἁπλῶς οὐσία ἤτοι ἡ καθόλου γένος ἐστὶ γενικώτατον καὶ ἔχει τρία εἴδη ὑποβεβηκότα εἰς ἃ καὶ διαιρεῖται, σῶμα, ἀσώματον καὶ μικτὸν ἐξ ἀμφοτέρων. ἔχει δὲ καὶ ἴδια ἕξ· πρῶτον μὲν τὸ μὴ εἶναι αὐτὴν ἐν | |
52(100) | ὑποκειμένῳ ὡς τὰ συμβεβηκότα, δεύτερον δὲ τὸ συνωνύμως κατηγο‐ ρεῖσθαι αὐτὴν τῶν μερικῶν οὐσιῶν, τρίτον τὸ τόδε τι σημαίνειν—τὸ γὰρ δεικνύειν διὰ τῆς χειρὸς ἢ ἄλλου τινὸς τοιούτου τῇ μερικῇ οὐσίᾳ δηλονότι ἁρμόττει—, τέταρτον τὸ μηδὲν αὐτῇ εἶναι ἐναντίον, πέμπτον τὸ μὴ ἔχειν αὐτὴ τὸ μᾶλλον καὶ τὸ ἧττον—οὐ γάρ ἐστιν ὁ | |
| 105 | Σωκράτης παρὰ τὸν Πλάτωνα μᾶλλον ἄνθρωπος—, ἕκτον τὸ ταὐτὸν καὶ ἓν ἀριθμῷ ὂν κατὰ τὴν ἑαυτῆς μεταβολὴν τῶν ἐναντίων εἶναι δε‐ κτικήν, ὃ καὶ κυρίως αὐτῆς ἐστιν ἴδιον· ἡ γὰρ οὐσία μόνη μένουσα ἀδιάφθορος μεταβάλλεται, οἷον ὁ ἄνθρωπος μηδέν τι τῆς ἀνθρωπότη‐ | |
| τος ἐναλλάσσων γίνεται ἐξ ἀδίκου δίκαιος καὶ ἐκ δικαίου ἄδικος, καὶ | 221 | |
| 110 | τὸ ὕδωρ θερμὸν καὶ πάλιν ψυχρόν. τῶν δὲ ἄλλων οὐδὲν ἀμετάβλητον μένον τῶν ἐναντίων ἐστὶ δεκτικόν. καὶ ταῦτα μὲν περὶ τῆς οὐσίας. | |
| 112t | Περὶ ποσοῦ | |
| 113 | Ποσόν ἐστι κατηγορία καθ’ ἣν ἕκαστον τῶν ὄντων πεπόσωται. εἴδη δὲ τούτου δύο, συνεχὲς καὶ διωρισμένον. καὶ συνεχὲς μέν ἐστι ποσὸν | |
| 115 | οὗ τὰ μόρια πρός τινα κοινὸν ὅρον συνάπτει, διωρισμένον δὲ οὗ τὰ μόρια πρὸς οὐδένα κοινὸν ὅρον συνάπτει. διαιρεῖται δὲ τὸ μὲν διωρισ‐ μένον εἰς ἀριθμὸν καὶ λόγον {ὧν τὰ μόρια πρὸς οὐδένα κοινὸν ὅρον συνάπτει}, τὸ δὲ συνεχὲς εἰς πέντε, εἰς γραμμήν, εἰς ἐπιφάνειαν, εἰς σῶμα μαθηματικόν, εἰς χρόνον καὶ εἰς τόπον. μαθηματικὸν δὲ σῶμά | |
| 120 | ἐστι τὸ ἔχον μῆκος καὶ πλάτος καὶ βάθος, μὴ μέντοι γε ἁφῇ καὶ θέᾳ ὑποπῖπτον, ἀλλὰ νῷ μόνῳ περιληπτόν· ἕκαστον γὰρ τούτων κοινὸν ὅρον ἔχει πρὸς ὃν τὰ μόρια αὐτοῦ συνάπτει· ἡ μὲν γὰρ γραμμὴ τὸ σημεῖον, ἡ δὲ ἐπιφάνεια τὴν γραμμήν, τὸ δὲ σῶμα τὴν ἐπιφάνειαν, ὁ δὲ χρόνος τὸ νῦν· τὸ γὰρ νῦν συνάπτει πρός τε τὸν παρεληλυθότα καὶ | |
| 125 | τὸν μέλλοντα· ὁ δὲ τόπος καὶ αὐτὸς συνεχὴς ὢν τὴν γραμμὴν ἔχει κοινὸν ὅρον· σχεδὸν γὰρ ταὐτόν ἐστιν ὅ τε τόπος καὶ ἡ ἐπιφάνεια. ἔχει δὲ ἴδια τὸ ποσὸν τέσσαρα, πρῶτον μὲν τὸ μετρεῖσθαι, δεύτερον τὸ μηδὲν ἔχειν ἐναντίον, τρίτον τὸ μὴ ἐπιδέχεσθαι τὸ μᾶλλον καὶ τὸ ἧττον—οὔτε γὰρ τὰ τρία τῶν πέντε μᾶλλον τρία λέγεται οὔτε ὁ χρό‐ | |
| 130 | νος τοῦ χρόνου μᾶλλον καὶ ἧττον—, τέταρτον τὸ ἴσον καὶ τὸ ἄνισον· τοῦτο δὲ τὸ ἴδιον παντὶ καὶ μόνῳ τῷ ποσῷ ἁρμόττει. καὶ περὶ μὲν τοῦ ποσοῦ τοσαῦτα εἰρήσθω. | |
| 133t | Περὶ ποιότητος | |
| 134 | Ποιότης ἐστὶ κατηγορία καθ’ ἣν ποιοί τινες εἶναι λέγονται. ἔχει δὲ | |
| 135 | εἴδη προφερόμενα τέσσαρα, πρῶτον μὲν ἕξιν καὶ διάθεσιν, δεύτερον δὲ δύναμιν καὶ ἀδυναμίαν, τρίτον παθητικὴν ποιότητα καὶ πάθος, τέ‐ ταρτον σχῆμα καὶ μορφήν. καὶ ἔστιν ἕξις μὲν ποιότης δυσαπόβλητος ἢ | |
| κακωτικὴ ἢ τελειωτικὴ τοῦ ἐν ᾧ ὑπάρχει, διάθεσις δέ ἐστι ποιότης εὐαπόβλητος, τουτέστιν εἰς καιρὸν γινομένη καὶ ἀπογινομένη, διαφέρει | 222 | |
| 140 | δὲ δηλονότι τῆς ἕξεως ὅτι ἡ μὲν ἕξις πολυχρονιωτέρα τέ ἐστι καὶ μο‐ νιμωτέρα· ἕξιν γὰρ ἔχειν λέγομεν τὸν κατέχοντα ἐν πλείονι χρόνῳ, ἤγουν τὸν δεξάμενον τὴν γραμματικήν, ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ δικαιοσύνης καὶ τῶν ἄλλων. διάθεσιν δὲ λέγομεν ἔχειν τὸν δεξάμενον μέν τι, ταχὺ δὲ τοῦτο ἀποβαλλόμενον, οἷον ὡς τὸν διὰ θυμὸν ἐρυθριάσαντα ἢ διὰ | |
| 145 | φόβον ὠχριάσαντα. δῆλον δὲ ὅτι ὁ ἔχων τὴν ἕξιν πρότερον τὴν διάθε‐ σιν ἔσχε. καὶ οὕτως μὲν περὶ τοῦ πρώτου εἴδους τῆς ποιότητος. δεύτε‐ ρον δὲ αὐτῆς εἶδος ἐλέχθη δύναμις καὶ ἀδυναμία. ταῦτα δὲ οὔκ εἰσι κατ’ ἐνέργειαν, ἀλλὰ κατ’ ἐπιτηδειότητα μόνον προάγονται. ἔστι μὲν οὖν δύναμις ἐπιτηδειότητος προκοπή, ἀδυναμία δὲ δυσκολία ἢ ἐκκοπὴ | |
52(150) | ἐπιτηδειότητος, οἷον τὸν εὐφυᾶ παῖδα δύναμιν ἔχειν φαμὲν τοῦ γενέ‐ σθαι γραμματικόν, τὸν δὲ ἀφυᾶ ἀδυναμίαν, τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων. καὶ ταῦτα μὲν περὶ δυνάμεως καὶ ἀδυναμίας. τρίτον δὲ εἶδος ποιότητος παθητικὴ ποιότης καὶ πάθος. καὶ παθητικὴ μὲν ποιότης ἐστὶν ἡ πάθει χρονίῳ τινὶ συνεζευγμένη, οἷον ὠχρότης ἢ νό‐ | |
| 155 | σος, πάθος δὲ ἡ εἰς τὴν παθητικὴν ποιότητα ὁδὸς ἡ ὀλιγοχρόνιος. τριχῶς δὲ λέγεται ἡ παθητικὴ ποιότης· ἢ γὰρ ἀπὸ πάθους ἐγένετο καὶ πάθος ἐμποιεῖ, ὡς ἡ περὶ τὸν ἄνθρωπον γενομένη παρὰ φύσιν τοῦ πυρετοῦ θερμασία· ἢ ἀπὸ πάθους μὲν οὐκ ἐγένετο, πάθος δὲ ἐμποιεῖ, ὡς ἡ τοῦ πυρὸς θερμότης· ἢ ἀπὸ πάθους μὲν ἐγένετο, πάθος δὲ οὐ | |
| 160 | ποιεῖ, ὡς αἱ περὶ ψυχὴν ὑφιστάμεναι ποιότητες, οἷον ἥ τε μανικὴ ἔκ‐ στασις καὶ ἡ ὀργή· αὗται γὰρ ἀπὸ πάθους μὲν ἐγένοντο, πάθος δὲ οὐ ποιοῦσιν εἰς τὸν ὁρῶντα ἢ ἁπτόμενον. διαφέρει δὲ ἡ παθητικὴ ποι‐ ότης τοῦ πάθους καθ’ ὃν τρόπον ἡ ἕξις τῆς διαθέσεως, κατὰ τὸ πο‐ λυχρονιώτερον δηλονότι καὶ μονιμώτερον. τέταρτον εἶδος τῆς ποιότη‐ | |
| 165 | τος σχῆμα καὶ ἡ περὶ ἕκαστον ὑπάρχουσα μορφή. διαφέρει δὲ ὅτι τὸ μὲν σχῆμα κυρίως ἐπὶ ἀψύχων, ἡ δὲ μορφὴ κυρίως ἐπὶ ἐμψύχων τάτ‐ τεται. αὗται μὲν οὖν εἰσι ποιότητες. τὰ δὲ ἀπὸ τούτων καλούμενα ποιὰ λέγεται, οὐ ποιότητες, ὥσπερ τὸ εὐθὺ ἀπὸ τῆς εὐθύτητος καὶ τὸ καμπύλον ἀπὸ τῆς καμπυλότητος λεγόμενα οὔκ εἰσι ποιότητες, ἀλλὰ | |
| 170 | μᾶλλον ποιά, τουτέστι πεποιωμένα· διὸ καὶ ὑπὸ τὸ κεῖσθαι ἀναχθή‐ σονται. κατηγορεῖται δὲ ἡ ποιότης τετραχῶς· 〈ἢ παρωνύμως ὡς ἀπὸ τῆς γραμματικῆς ὁ γραμματικόσ〉, ἢ ὁμωνύμως ὡς ἀπὸ τοῦ λευκοῦ χρώματος τὸ λευκὸν σῶμα, ἢ ἑτερωνύμως ὡς ἀπὸ τῆς ἀρετῆς ὁ σπου‐ | |
| δαῖος, ἢ ἀκατονομάστως ὡς ὁ δρομικὸς καὶ πυκτικός· οὐ γὰρ κεῖται | 223 | |
| 175 | ταῖς ποιότησιν ὀνόματα ἐξ ὧν οὕτως ἐποιώθησαν. ἔχει δὲ ἡ ποιότης ἴδια τρία· πρῶτον μὲν τὸ ἔχειν ἐναντίον· ἡ γὰρ δικαιοσύνη τῇ ἀδικίᾳ ἐστὶν ἐναντία· δεύτερον δὲ τὸ ἐπιδέχεσθαι τὸ μᾶλλον καὶ τὸ ἧττον· τοῦτο δὲ τὸ ἴδιον οὐ ταῖς ποιότησιν, ἀλλὰ τοῖς πεποιωμένοις ἐνυπάρ‐ χει· δικαιοσύνη μὲν γὰρ δικαιοσύνης οὐ λέγεται μᾶλλον καὶ ἧττον | |
| 180 | οὐδὲ γραμματικὴ γραμματικῆς, δίκαιος μέντοι δικαίου καὶ γραμματι‐ κὸς γραμματικοῦ μᾶλλον καὶ ἧττον λέγεται. τρίτον ἴδιον ποιότητος τὸ ὅμοιον καὶ ἀνόμοιον λέγεσθαι· τοῦτο δὲ κυρίως ἴδιον· κατ’ ἄλλο γάρ τι τῶν εἰρημένων οὐδὲν ὅμοιον ἢ ἀνόμοιον λέγεται ἀλλ’ ἢ κατὰ τὴν ποιότητα. καὶ ταῦτα μὲν καὶ περὶ τῆς ποιότητος. | |
| 185t | Περὶ τοῦ πρός τι | |
| 186 | Πρός τί ἐστι κατηγορία οἷς τὸ εἶναι ταὐτόν ἐστι τὸ πρός τί πως ἔχον, τουτέστιν ὧν ἡ ὕπαρξις ἐν τῇ πρὸς ἕτερον σχέσει ἐστίν, οἷον δι‐ πλάσιον καὶ τὸ ἥμισυ· τὸ γὰρ διπλάσιον ἐν τῇ πρὸς τὸ ἥμισυ σχέσει ἔχει τὸ εἶναι, ὁμοίως δὲ καὶ τὸ ἥμισυ ἐν τῇ πρὸς τὸ διπλάσιον σχέσει, | |
| 190 | ὡσαύτως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων. ὑποβέβηκε δὲ τοῖς πρός τι, ὧν τὸ μὲν κατὰ ταὐτότητα λέγεται ὡς φίλος φίλου φίλος, τὸ δὲ κατὰ ἀνισότητα ὡς τὸ μεῖζον ἐλάττονος μεῖζον, ἢ κατὰ ἰσότητα ὡς τὸ ἴσον ἴσῳ ἴσον, τὸ δὲ κατὰ γένεσιν ὡς πατὴρ υἱοῦ πατήρ, τὸ δὲ κατὰ μέθεξιν ὡς τὸ μετέχον μετεχομένου μετέχει, τὸ δὲ κατὰ ὕφεσιν ὡς δεσπότης δούλου | |
| 195 | δεσπότης, τὸ δὲ κατὰ πάθος ὡς ὁ τύπτων τυπτόμενον τύπτει, τὸ δὲ κατὰ κρίσιν ὡς ἡ ἐπιστήμη ἐπιστητοῦ ἐπιστήμη, τὸ δὲ κατὰ θέσιν ὡς τὸ δεξιὸν ἀριστεροῦ δεξιόν, τὸ δὲ κατὰ τὴν πρὸς τὸ γένος ἀναφορὰν ὡς ἡ γραμματικὴ καὶ ἡ μουσικὴ ἀνάγεται· καὶ γὰρ τούτων ἡ ἐπιστήμη γένος. δεῖ δὲ εἰδέναι ὅτι τῶν πρός τι τὰ μὲν κατὰ γενικὴν | |
52(200) | πτῶσιν προφέρεται, οἷον ὁ δεσπότης δούλου δεσπότης, τὰ δὲ κατὰ δο‐ τικήν, ὡς τὸ ἐπιστητὸν τῇ ἐπιστήμῃ ἐστὶν ἐπιστητόν, τὰ δὲ κατὰ αἰ‐ τιατικήν, ὡς ὁ τύπτων τυπτόμενον τύπτει. ἔχει δὲ τὰ πρός τι ἴδια τέσ‐ σαρα, ἓν μὲν τὸ ὑπάρχειν ἐν αὐτοῖς ἐναντιότητα—καὶ γὰρ τῇ | |
| ἐπιστήμῃ ἐστὶν ἐναντίον ἡ ἄγνοια—, δεύτερον δὲ τὸ ἐπιδέχεσθαι τὸ | 224 | |
| 205 | μᾶλλον καὶ τὸ ἧττον, τρίτον τὸ πρὸς ἀντιστρέφοντα λέγεσθαι, οἷον ὁ δοῦλος δεσπότου δοῦλος καὶ ἀντιστρέφει—καὶ ὁ δεσπότης γὰρ δού‐ λου δεσπότης—, τέταρτον τὸ ἅμα τῇ φύσει εἶναι· ἅμα γὰρ διπλάσιόν τέ ἐστι καὶ ἥμισυ, καὶ ἡμίσεος ὄντος αὐτίκα καὶ διπλάσιόν ἐστι. καὶ ἐπὶ πάντων τῶν πρός τι ὁμοίως ἔχει. καὶ περὶ μὲν τοῦ πρός τι ἀρκεί‐ | |
| 210 | σθω ταῦτα. | |
| 211t | Περὶ τοῦ ποιεῖν καὶ πάσχειν | |
| 212 | Διττόν ἐστι τὸ ποιεῖν, ἢ ἐν σώματι ὡς τὸ τέμνειν καὶ καίειν, ἢ ἐν ψυχῇ ὡς τὸ λυπεῖν καὶ χαροποιεῖν. ὁμοίως δὲ καὶ τὸ πάσχειν, τὸ μὲν ἐν ψυχῇ ὡς τὸ λυπεῖσθαι, τὸ δὲ ἐν σώματι ὡς τὸ τέμνεσθαι. ἔχει δὲ | |
| 215 | ἴδια δύο, ἓν μὲν τὸ ἐπιδέχεσθαι ἐναντιότητα—οὐχ ὅτι τὸ ποιεῖν τῷ πάσχειν ἐστὶν ἐναντίον, ἀλλ’ ὅτι τὸ ποιεῖν ἤγουν τὸ ψύχειν ἐναντίον ἐστὶ πάλιν τῷ ποιεῖν ἤγουν τῷ θερμαίνειν καὶ τὸ πάσχειν ὁμοίως ἤγουν τὸ ψύχεσθαι τῷ θερμαίνεσθαι ἐναντίον ἐστί—, δεύτερον τὸ ἐπιδέχεσθαι τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον· θερμαίνειν γὰρ μᾶλλον καὶ ἧττον | |
| 220 | λέγεται καὶ θερμαίνεσθαι μᾶλλον καὶ ἧττον λέγεται. | |
| 221t | Περὶ τοῦ ποῦ | |
| 222 | Τὸ ποῦ εἰς ἓξ διαιρεῖται, εἰς τὸ ἄνω καὶ κάτω, τὸ ἔμπροσθεν καὶ τὸ ὄπισθεν, τὸ δεξιὸν καὶ τὸ ἀριστερόν. | |
| 224t | Περὶ τοῦ ποτέ | |
| 225 | Τὸ ποτὲ εἰς τρία διαιρεῖται, εἰς ἐνεστῶτα ὡς τὸ σήμερον, εἰς παρ‐ εληλυθότα ὡς τὸ χθές, εἰς μέλλοντα ὡς τὸ αὔριον. | |
| 227t | Περὶ τοῦ κεῖσθαι | |
| 228 | Τοῦ κεῖσθαι εἴδη τρία, τὸ ἀνακεκλίσθαι, τὸ ἑστάναι, τὸ καθῆσθαι· εἰ μὲν γὰρ πάντα τὰ μόρια ὄρθια ἔχει, λέγεται ἑστάναι· εἰ δὲ τὰ μὲν | |
| 230 | ὄρθια τὰ δὲ οὔ, ποιεῖ τὸ καθῆσθαι· εἰ δὲ οὐδὲν ὄρθιον, ἀλλὰ ὅλα κε‐ | |
| κλιμένα, ἀνακεῖσθαι λέγεται. | 225 | |
| 232t | Περὶ τῶν ἀντικειμένων | |
| 233 | Τὰ ἀντικείμενα ἢ ἐν λόγοις εἰσίν, οἷον ‘Σωκράτης κάθηται‘, ‘οὐ κάθηται‘, καὶ ποιεῖ τὸ κατὰ ἀντίφασιν ἀντικεῖσθαι, ἢ ἐν πράγμασι καὶ | |
| 235 | ταῦτα ἢ ἐν σχέσει καὶ ὡς σωστικὰ ἀλλήλων ὄντα παραλαμβάνεται καὶ ποιεῖ τὸ κατὰ πρός τι ἀντικεῖσθαι, οἷον πατήρ, υἱὸς καὶ τὰ ὅμοια, ἢ φθαρτικὰ ἀλλήλων εἰσὶ καὶ εἰς ἄλληλα μεταβάλλουσιν, εἰ μὴ οἷς φύσει τὸ ἓν ὑπάρχει, καὶ ποιεῖ τὸ κατ’ ἐναντιότητα ἀντικείμενον, ὡς ἡ ὑγεία καὶ ἡ νόσος, ἢ τὸ μὲν μεταβάλλει ὡς ἡ ἕξις εἰς τὴν στέρησιν, τὸ δ’ οὐ | |
| 240 | μεταβάλλει ἤγουν ἡ στέρησις εἰς τὴν ἕξιν καὶ ποιεῖ τὸ κατὰ στέρησιν καὶ ἕξιν ἀντικεῖσθαι ὡς ἡ ὄψις καὶ ἡ τυφλότης· ἀπὸ μὲν γὰρ τῆς ὄψεως εἰς τὴν τυφλότητά ἐστι μεταβάλλεσθαι, ἀπὸ δὲ τῆς τυφλότητος εἰς τὴν ὄψιν κατὰ φύσιν οὐκ ἔστι μεταβολή. ταῦτα καὶ περὶ τῶν ἀντι‐ κειμένων. | |
| 245t | Τοῦ αὐτοῦ σύνοψις καὶ μετάφρασις σαφεστάτη τῆς διδασκαλίας τοῦ | |
| 246t | Περὶ ἑρμηνείας | |
| 247 | Ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ Περὶ ἑρμηνείας διαλαμβάνει περὶ προτάσεων· ἀλλ’ ἐπειδὴ πᾶσα πρότασις ἐξ ὀνόματός ἐστι καὶ ῥήματος ἤγουν ὑπο‐ κειμένου καὶ κατηγορουμένου, ῥητέον πρῶτον περὶ ὀνόματος καὶ | |
52(250) | ῥήματος, ἅπερ εἰσὶ μέρη τῶν προτάσεων, ἔπειτα περὶ ἀποφάσεως καὶ καταφάσεως καὶ ἀποφάνσεως καὶ λόγου. ἔτι πρὸ τούτων θεωρητέον πότερον φύσει ἐστὶν ὁ λόγος ἢ οὔ. λέγομεν ὅτι οὐκ ἔστι φύσει· τέσ‐ σαρα γάρ εἰσιν ἀλλήλοις παρακείμενα, φωναί, γράμματα, νοήματα καὶ πράγματα, καὶ τὰ μὲν νοήματα καὶ πράγματα φύσει εἰσίν, ἐπειδὴ | |
| 255 | παρὰ πᾶσι τὰ αὐτά εἰσι, τὰ δὲ δύο, ἤγουν τὰ ἐν τῇ φωνῇ καὶ τὰ γράμματα, οὐ παρὰ πᾶσι τὰ αὐτά, διὸ οὐδὲ φύσει, ἀλλὰ θέσει εἰσίν. εἰ δὲ τὰ ἐν τῇ φωνῇ οὐκ ἔστι φύσει, φανερὸν ὅτι καὶ ὁ λόγος ἐν τῇ φωνῇ ὢν οὐ φύσει, ἀλλὰ θέσει ἐστί. καὶ τὰ μὲν τῶν τεσσάρων τούτων | |
| ἐξαγγέλλουσι, τὰ δὲ ἐξαγγέλλονται, τὰ δὲ καὶ ἐξαγγέλλουσι καὶ ἐξαγ‐ | 226 | |
| 260 | γέλλονται· τὰ μὲν γὰρ πράγματα ἐξαγγέλλονται μόνως, τὰ δὲ γραφό‐ μενα ἐξαγγέλλουσι μόνως, τὰ δὲ νοήματα καὶ αἱ φωναὶ καὶ ἐξαγγέλ‐ λουσι καὶ ἐξαγγέλλονται. | |
| 263t | Περὶ ὀνόματος | |
| 264 | Λεκτέον οὖν περὶ ὀνόματος. τὸ ὄνομα παρὰ τῷ Ἀριστοτέλει πέντε | |
| 265 | σημαίνει· ἢ γὰρ πᾶσα λέξις παρ’ αὐτῷ καλεῖται ὄνομα ἢ ἡ εὐθεῖα ἢ αἱ πλάγιοι ἢ τὸ ἀόριστον ἢ πᾶν τὸ ὑποκειμένου τάξιν ἐπέχον, κἄν τε ὄνομα εἴη κυρίως κἄν τε ῥῆμα τῶν τῆς εὐθείας πτώσεως. ἡ δὲ ὑπο‐ γραφὴ αὐτοῦ τοιαύτη· ‘ὄνομά ἐστι φωνὴ σημαντικὴ κατὰ συνθήκην ἄνευ χρόνου, ἧς μηδὲν μέρος ἐστὶ σημαντικὸν κεχωρισμένον, ὡρισμέ‐ | |
| 270 | νον τι δηλοῦσα καὶ μετὰ τοῦ ἔστιν ἢ ἦν ἢ ἔσται, ἤγουν μετὰ τῶν τριῶν χρόνων, ἀληθεύουσα ἢ ψευδομένη.‘ τὸ μὲν οὖν ‘φωνὴ σημαν‐ τικὴ‘ παρείληπται ἀντὶ γένους· γένος γὰρ ἡ φωνὴ τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ ῥήματος καὶ τοῦ λόγου, τὰ δὲ ἄλλα παρείληπται ἀντὶ συστατικῶν διαφορῶν. | |
| 275t | Περὶ ῥήματος | |
| 276 | Τὸ ῥῆμα καὶ τοῦτο πενταχῶς λέγεται καθὰ καὶ τὸ ὄνομα· λέγεται ῥῆμα ὁμοίως πᾶσα λέξις· λέγεται ῥῆμα καὶ ὁ ἐνεστὼς χρόνος· λέγεται ῥῆμα καὶ τὰ πέριξ τοῦ ἐνεστῶτος, ὁ παρεληλυθὼς καὶ ὁ μέλλων· λέγε‐ ται ῥῆμα καὶ τὸ ἀόριστον ῥῆμα· λέγεται ῥῆμα καὶ ἁπλῶς πᾶν τὸ | |
| 280 | κατηγορουμένου τάξιν ἐπέχον. τὸ οὖν ῥῆμα, ὃ τὸν ἐνεστῶτα χρόνον σημαίνει, οὕτως ὑπογράφεται· ‘ῥῆμά ἐστι φωνὴ σημαντικὴ κατὰ συν‐ θήκην, προσσημαίνουσα χρόνον, ἧς μηδὲν μέρος ἐστὶ σημαντικὸν κεχωρισμένον, ὡρισμένον τι δηλοῦσα καὶ ἐκ τοῦ ἐνεστῶτος προφερο‐ μένη.‘ τὸ μὲν οὖν ‘φωνὴ‘ κἀνταῦθα ἀντὶ γένους παρείληπται, τὰ δὲ | |
| 285 | λοιπὰ ἀντὶ συστατικῶν διαφορῶν· οἷον ῥῆμα μὲν κυρίως τὸ ‘ὑγιαίνω‘ | |
| καὶ ‘ὑγιαίνει‘ καὶ ἁπλῶς πᾶν ὅπερ ἐστὶν ἐνεστῶτος χρόνου. πτώσεις δὲ χρόνου τὸ ‘ὑγίανε‘ καὶ ‘ὑγιανεῖ‘ καὶ τὰ ὅμοια. τὸ δὲ ‘οὐχ ὑγιαίνει‘ καὶ ‘οὐ κάμνει‘ ἀόριστον ῥῆμα καλεῖται, ἐπειδὴ δύναται καὶ ἐπὶ τοῦ μὴ ὄντος ἁρμόζειν καὶ ἐπὶ τοῦ ὄντος· καὶ γὰρ νοσοῦντος τοῦ Σωκράτους | 227 | |
| 290 | λέγομεν ὅτι ‘ὁ Σωκράτης οὐχ ὑγιαίνει‘. ἁρμόζει καὶ ἐπὶ τοῦ μὴ ὄντος· δυνάμεθα λέγειν ὅτι ‘ὁ τραγέλαφος οὐχ ὑγιαίνει‘. καὶ περὶ μὲν ὀνόμα‐ τος καὶ ῥήματος ἀρκείσθω τὰ νῦν. Δεῖ δὲ εἰδέναι ὅτι τὸ ὄνομα καὶ τὸ ῥῆμα αὐτὰ καθ’ αὑτά, κἄν τε ἁπλᾶ κἄν τε σύνθετα εἴη, οὔτε ἀλήθειαν οὔτε ψεῦδος σημαίνουσι, | |
| 295 | συμπλεκόμενα δὲ μετ’ ἀλλήλων ἀλήθειαν ἢ ψεῦδος σημαίνουσι. κεχωρισμένα δὲ ταῦτα λαμβανόμενα καλοῦνται ὅροι καὶ φάσεις καὶ ὀνόματα καὶ ῥήματα. συμπλεκόμενα δὲ ἀποτελοῦσι τὴν πρότασιν· πᾶσα γὰρ πρότασις ἐξ ὀνόματος καὶ ῥήματος σύγκειται. | |
| 299t | Περὶ λόγου τμῆμα πρῶτον | |
52(300) | ‘Λόγος ἐστὶ φωνὴ σημαντική, ἧς τῶν μερῶν 〈τι〉 σημαντικόν ἐστι 〈κεχωρισμένον〉 ὡς φάσις, ἀλλ’ οὐχ ὡς κατάφασις.‘ ἔχει δὲ ὁ λόγος εἴδη πέντε, εὐκτικόν, κλητικόν, ἐρωτηματικόν, προστακτικὸν καὶ ἀπο‐ φαντικόν. πέντε οὖν εἰδῶν τοῦ λόγου ὄντων ὁ ἀποφαντικός ἐστι χρήσι‐ μος τῇ φιλοσοφίᾳ, οἱ δ’ ἄλλοι ῥητορικῇ μᾶλλον καὶ ποιητικῇ ἁρμόζου‐ | |
| 305 | σιν. ἐκεῖνος δέ ἐστι λόγος ἀποφαντικός, ἐν ᾧ τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος ὑπάρχει. κέκληται δὲ ἀποφαντικὸς ὡς ἐκφαίνων καὶ ἀνακα‐ λύπτων τὰ ἐν τῇ ψυχῇ κεκρυμμένα νοήματα. ἔχει δὲ ὁ ἀποφαντικὸς λόγος εἴδη δύο, κατάφασιν καὶ ἀπόφασιν. καὶ κατάφασις μέν ἐστιν ἀπόφανσίς τινος κατά τινος, οἷον ‘ἄνθρωπος περιπατεῖ‘, ἀπόφασις δέ | |
| 310 | ἐστιν ἀπόφανσίς τινος ἀπό τινος, οἷον ‘ἄνθρωπος οὐ περιπατεῖ‘. ῥητέον δὲ καὶ τί ἐστιν ‘εἷς λόγοσ‘· ἢ ὁ ἓν πρᾶγμα δηλῶν κυρίως, ὡς ὁ λόγος ὁ λέγων ‘ὁ ἄνθρωπος ζῷόν ἐστιν‘ —ἓν γὰρ δηλοῖ οὗτος ὁ λό‐ γος—, ἢ ἓν δηλῶν διὰ τοῦ συνδέσμου, ὡς οἱ ὑποθετικοὶ συλλογισμοί, οἷον ὡς τὸ ‘ἡμέρα ἐστίν, ὅτι ὑπὲρ γῆν ἐστιν ὁ ἥλιοσ‘, ἢ οἱ κατηγορικοὶ | |
| 315 | συλλογισμοὶ οἳ διὰ μέσου ὅρου τὰ ἄκρα συνδέουσιν, οἷόν ἐστι 〈***〉. πολλοὶ δὲ λόγοι εἰσὶν οἵτινες ἐνεργείᾳ ἢ δυνάμει πολλὰ σημαίνουσιν, οἷον ‘ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ ἵππος τρέχει‘. ἰδοὺ πολλά εἰσι ταῦτα· οὐ γὰρ ἓν πρᾶγμα δηλοῦσιν, ἀλλὰ δύο, τὸν ἄνθρωπον τρέχειν καὶ τὸν ἵππον. δυνάμει δὲ πολλὰ σημαίνουσιν οἱ ἔχοντες τὸ κατηγορούμενον ἢ τὸ | 228 |
| 320 | ὑποκείμενον ἢ τὸ συναμφότερον ὁμώνυμον. ὥστε εἰ μέλλει τις ἕνα λό‐ γον εἰπεῖν, δεῖ σκοπεῖν αὐτόν, ἵνα μήτε τὸ κατηγορούμενον ὁμώνυμον παραλαμβάνηται μήτε τὸ ὑποκείμενον, οἷον τὸ ‘ἄνθρωπος ζῷόν ἐστιν‘· ἰδοὺ γὰρ τοῦτο εἷς λόγος ἐστὶ καὶ ἔστι κατάφασις, καὶ τὸ ‘ἄνθρωπος ζῷον οὔκ ἐστιν‘ εἷς λόγος ἐστὶ καὶ ἔστιν ἀπόφασις. καλεῖται δὲ ἡ | |
| 325 | μάχη τῶν δύο τούτων ἀντίφασις· ἀντίφασις γάρ ἐστι μάχη καταφά‐ σεως καὶ ἀποφάσεως, τῆς μὲν καταφάσεως καταφασκούσης τὸ αὐτὸ κατηγορούμενον κατὰ τοῦ αὐτοῦ ὑποκειμένου, τῆς δὲ ἀποφάσεως ἀπο‐ φασκούσης τὸ αὐτὸ κατηγορούμενον ἐκ τοῦ αὐτοῦ ὑποκειμένου. | |
| 329t | Τμῆμα δεύτερον | |
| 330 | Ἐπεὶ οὖν εἴρηται ὅτι ἀντίφασίς ἐστι μάχη καταφάσεως καὶ ἀποφά‐ σεως, ῥητέον καὶ τὰ εἴδη τῆς ἀντιφάσεως. ἔστιν οὖν εἴδη τῆς ἀντιφά‐ σεως τέσσαρα· καθ’ ἕκαστα οἷον ‘Σωκράτης ζῷόν ἐστι, Σωκράτης ζῷον οὔκ ἐστιν‘· ἀπροσδιόριστος οἷον ‘ἄνθρωπος ζῷόν ἐστιν, ἄνθρωπος ζῷον οὔκ ἐστι‘· προσδιωρισμένη ἡ μὲν ἔχουσα τὴν κατάφασιν μερικήν, | |
| 335 | οἷον ‘τὶς ἄνθρωπος ζῷόν ἐστιν, οὐδεὶς ἄνθρωπος ζῷόν ἐστιν‘, ἡ δὲ ἔχουσα τὴν κατάφασιν καθόλου, οἷον ‘πᾶς ἄνθρωπος ζῷόν ἐστιν, οὐ πᾶς ἄνθρωπος ζῷόν ἐστιν‘. ἐπειδὴ δὲ προσδιωρισμένων προτάσεων ἐμνήσθημεν, φανερὸν ὅτι τέσσαρες μόνοι εἰσὶ προσδιορισμοί, δύο κα‐ ταφατικοί, ὁ καθόλου προσδιορισμός, οἷον τὸ εἰπεῖν ‘πᾶσ‘, καὶ ὁ μερι‐ | |
| 340 | κός, οἷον τὸ ‘τίσ‘, καὶ δύο ἀποφατικοί, 〈ὁ〉 καθόλου, οἷον τὸ εἰπεῖν ‘οὐδείσ‘, καὶ ὁ μερικός, οἷον τὸ ‘οὐ πᾶσ‘. θεωρεῖται δὲ εἰς ἕκαστον τῶν τεσσάρων καὶ ποσότης καὶ ποιότης, καὶ ἡ μὲν ποσότης ἐστὶ τὸ καθό‐ λου ἢ τὸ μερικόν, ἡ δὲ ποιότης τὸ καταφατικὸν ἢ ἀποφατικόν. καὶ ἡ μὲν μάχη τῆς ‘πᾶσ‘ πρὸς τὴν ‘οὐδεὶσ‘ καλεῖται ἐναντία ἀντίθεσις, ἡ δὲ | |
| 345 | μάχη τοῦ ‘τὶσ‘ πρὸς τὸ ‘οὐδεὶσ‘ ἢ τοῦ ‘πᾶσ‘ πρὸς τὸ ‘οὐ πᾶσ‘ καλεῖται ἀντιφατικὴ ἀντίθεσις. ἡ δὲ ‘τὶσ‘ πρὸς τὴν ‘οὐ πᾶσ‘ συγκρινομένη καλεῖ‐ ται ὑπεναντία, ἡ δὲ ‘πᾶσ‘ πρὸς τὴν ‘τὶσ‘ καὶ ἡ ‘οὐδεὶσ‘ πρὸς τὴν ‘οὐ πᾶσ‘ καλεῖται ὑπάλληλος. τοσούτων οὖν συζυγιῶν ἐκ τῶν προσδιωρισ‐ μένων γινομένων τὰς μὲν ὑπαλλήλους καὶ ὑπεναντίας ὡς μὴ οὔσας | 229 |
52(350) | κριτήριον ἀληθείας καὶ ψεύδους παραλιμπάνομεν, καὶ ἔτι τὰς ἐναν‐ τίας, εἰ καί ποτε διαιροῦσι τὴν ἀλήθειαν καὶ τὸ ψεῦδος, ἐπεὶ πάλιν καὶ συμψεύδονται, ποτὲ ἄχρηστοί εἰσιν· καὶ γὰρ ἐπὶ ἀναγκαίας καὶ ἀδυνάτου ὕλης διαιροῦσι τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος, ἐπὶ δὲ τῆς ἐνδεχο‐ μένης συμψεύδονται· ψεύδεται γὰρ καὶ ἡ λέγουσα ‘πᾶς ἄνθρωπος δί‐ | |
| 355 | καιός ἐστι‘ καὶ ἡ ‘οὐδεὶς ἄνθρωπος δίκαιοσ‘. χρήσιμοι δὲ μόναι αἱ ἀν‐ τιφατικῶς λαμβανόμεναι· αὗται γὰρ καὶ ἐπὶ πάσης ὕλης καὶ ἐπὶ παντὸς χρόνου διαιροῦσι τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος. Εἴπωμεν δὲ καὶ περὶ ὕλης προτάσεων. ἐπὶ πάσης προτάσεως ἡ σχέ‐ σις ἡ ἐπινοουμένη ἀνεκφωνήτως τοῦ κατηγορουμένου πρὸς τὸ ὑποκεί‐ | |
| 360 | μενον ἢ ἀεὶ πρόσεστι καὶ καλεῖται ἀναγκαία ὕλη, οἷον ‘ἄνθρωπος ἀνα‐ πνεῖ‘, ἢ ἀεὶ οὔκ ἐστι καὶ καλεῖται ἀδύνατος ὕλη, οἷον ‘ἄνθρωπος ἵπταται‘, ἢ ποτέ, οἷον ‘ἄνθρωπος περιπατεῖ‘, καὶ καλεῖται ἐνδεχομένη ὕλη. Ἐπεὶ δὲ ἀντιφάσεις τέσσαρές εἰσι, ῥητέον καὶ περὶ ἀντιφάσεως. αἱ | |
| 365 | προσδιωρισμέναι ἀντιφάσεις κατὰ τὴν τριμέρειαν τῆς ὕλης καὶ κατὰ τὴν τριμέρειαν τοῦ χρόνου διαιροῦσι τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος καί εἰσι τῶν ἄλλων ἀντιφάσεων κυριώτεραι καὶ χρήσιμοι μᾶλλον. ἡ δὲ καθ’ ἕκαστα ἀντίφασις διαιρεῖ καὶ αὕτη τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος κατὰ τὴν τριμέρειαν τοῦ χρόνου καὶ κατὰ τὴν τριμέρειαν τῆς ὕλης, ἀλλ’ οὐχ | |
| 370 | ὁμοίως· καὶ γὰρ ἐπὶ μὲν ἐνεστῶτος καὶ παρεληλυθότος κατὰ τὴν τρι‐ μέρειαν τῆς ὕλης διαιρεῖται τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος, οὐ μέντοι γε καὶ ἐπὶ τοῦ μέλλοντος, ἀλλὰ κατὰ μὲν τὴν ἀναγκαίαν καὶ ἀδύνατον ὕλην διαιρεῖ ὁμοίως καὶ ὡρισμένως, κατὰ δὲ τὴν ἐνδεχομένην διαιρεῖ πάντως, ἀλλ’ ἀορίστως, οἷον ἡ λέγουσα αὔριον γενήσεσθαι ναυμαχίαν | |
| 375 | ἢ μὴ γενήσεσθαι· ἀληθεῦσαι μὲν γὰρ ἀνάγκη θάτερον μόριον τῆς | |
| ἀντιφάσεως, οὐ μὴν ὡρισμένως, ἀλλ’ οἷον ἂν τύχῃ. Ἡ δὲ ἀπροσδιόριστος ἀντίφασις κατὰ μὲν τὴν ἀναγκαίαν καὶ ἀδύ‐ νατον ὕλην ἐπὶ παντὸς χρόνου διαιρεῖ ἀλήθειαν καὶ ψεῦδος, κατὰ δὲ τὴν ἐνδεχομένην ἐπὶ παντὸς χρόνου δύναται συναληθεύειν. δεῖ δὲ εἰδέ‐ | 230 | |
| 380 | ναι ὅτι πᾶσα πρότασις ἐξ ὑποκειμένου καὶ κατηγορουμένου γενομένη ἢ ἐξ ὡρισμένου γίνεται ὀνόματος καὶ ῥήματος ἢ ἐξ ἀορίστου ὀνόματος καὶ ῥήματος ὡρισμένου. ἐπεὶ δὲ τὸ κατηγορούμενον ἔχει ἐν ταύταις ταῖς προτάσεσι τὸ κῦρος, καὶ εἰ μὲν ἀπροσδιόριστοί εἰσιν, τὸ ‘οὐ‘ ἀρνητικὸν μόριον ἐπὶ τῆς ἀποφάσεως εἰς τὸ κατηγορούμενον δέχονται, | |
| 385 | οἷον ‘Σωκράτης περιπατεῖ, Σωκράτης οὐ περιπατεῖ‘ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων. εἰ δὲ προσδιωρισμέναι εἰσίν, εἰς τὸν προσδιορισμόν, οἷον ‘πᾶς ἄνθρωπος περιπατεῖ, οὐ πᾶς ἄνθρωπος περιπατεῖ‘, ‘τὶς ἄνθρωπος περι‐ πατεῖ, οὐδεὶς ἄνθρωπος περιπατεῖ‘. καὶ ταῦτα μὲν περὶ τῶν ἐξ ὑποκει‐ μένου καὶ κατηγορουμένου προτάσεων εἰρήσθω. | |
| 390t | Τμῆμα τρίτον | |
| 391 | Ἰστέον ὅτι πολλὰ εἴδη προτάσεών εἰσιν· αἱ μὲν γάρ εἰσιν ἐξ ὑποκει‐ μένου καὶ κατηγορουμένου μόνον, οἷον τὸ εἰπεῖν ‘ἄνθρωπος περιπα‐ τεῖ‘, περὶ ὧν ἐν τῷ δευτέρῳ τμήματι διελάβομεν, αἱ δὲ ἐκ τρίτου τοῦ ‘ἔστι‘ προσκατηγορουμένου, περὶ ὧν μέλλομεν ἐν τῷ τρίτῳ τμήματι | |
| 395 | διδάσκειν, οἷόν ἐστι τὸ εἰπεῖν ‘ἄνθρωπος δίκαιός ἐστι‘, αἱ δὲ μετὰ τρό‐ που, περὶ ὧν ἐν τῷ τετάρτῳ τμήματι διαλεχθησόμεθα, οἷόν ἐστι τὸ ‘ἄνθρωπος ἐνδεχομένως περιπατεῖ‘, ‘ἄνθρωπος ἀναγκαίως ἀναπνεῖ‘ καὶ τὰ ὅμοια. ὅταν οὖν τὸ ‘ἔστι‘ τρίτον προσκατηγορηθῇ μετὰ τοῦ ὑποκει‐ μένου καὶ κατηγορουμένου λαμβανόμενον, δύο γίνονται ἀντιφάσεις, | |
52(400) | δηλονότι τοῦ ὀνόματος ἤγουν τοῦ ὑποκειμένου ὡρισμένου ὄντος μία μὲν ἡ λέγουσα ‘ἄνθρωπος δίκαιός ἐστι, ἄνθρωπος δίκαιος οὔκ ἐστιν‘, ἥτις καὶ ἁπλῆ λέγεται, ἑτέρα δὲ ἡ ἔχουσα τὸ κατηγορούμενον ἀόρι‐ στον, οἷον ἡ λέγουσα ‘ἄνθρωπος οὐ δίκαιός ἐστιν, ἄνθρωπος οὐ δί‐ καιος οὔκ ἐστιν‘, ἥτις καλεῖται ἐκ μεταθέσεως διὰ τὸ μεταπεσεῖν τὸ | |
| 405 | ‘οὐ‘ ἀρνητικὸν μόριον ἐκ τῆς ἁπλῆς ἀποφάσεως τῆς λεγούσης ὅτι ‘ἄν‐ θρωπος δίκαιος οὔκ ἐστιν‘ εἰς τὸ κατηγορούμενον, εἰς τὸ ‘δίκαιοσ‘, καὶ ποιῆσαι κατάφασιν ἑτέραν ἣ ἐκ μεταθέσεως καλεῖται. ἐὰν δὲ καὶ τὸ ὑποκείμενον ἀόριστον γίνηται, ὥσπερ καὶ τὸ κατηγορούμενον, εἰς τὰς ἐκ τρίτου προσκατηγορουμένου προτάσεις, γίνονται ἄλλαι δύο ἀντιφά‐ | 231 |
| 410 | σεις, ἁπλῆ ἀόριστος καὶ ἐκ μεταθέσεως ἀόριστος, οἷόν ἐστιν ‘οὐκ ἄν‐ θρωπος δίκαιός ἐστιν, οὐκ ἄνθρωπος δίκαιος οὔκ ἐστιν‘· αὕτη ἁπλῆ ἀντίφασις· ἄλλη δὲ ἐκ μεταθέσεως, οἷον ‘οὐκ ἄνθρωπος οὐ δίκαιός ἐστιν, οὐκ ἄνθρωπος οὐ δίκαιος οὔκ ἐστιν‘. ὥστε γίνονται πᾶσαι ἐπὶ τοῦ ἀπροσδιορίστου καθόλου τοῦ ἐκ τρίτου προσκατηγορουμένου ἀν‐ | |
| 415 | τιθέσεις ἀντιφατικαὶ τέσσαρες. ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ καθ’ ἕκαστα, οἷον ἐπὶ τοῦ Σωκράτους, ὡρισμένου λαμβανομένου τοῦ ὑποκειμένου καὶ κατηγορουμένου καὶ ἀορίστου τοῦ ὑποκειμένου ἢ τοῦ κατηγορου‐ μένου ἢ τοῦ συναμφοτέρου λαμβανομένου. καὶ ἐπὶ τῶν προσδιωρισ‐ μένων ὁμοίως, λέγω δὲ τὸ ‘πᾶς ἄνθρπος δίκαιός ἐστι‘ καὶ τὸ ‘τὶς ἄν‐ | |
| 420 | θρωπος δίκαιός ἐστι‘. διὸ καὶ ἡ ἀπόφασις γίνεται οὕτως. εἰ μέν ἐστιν ἀπροσδιόριστος, εἰς τὸ ‘ἔστι‘ τρίτον προσκατηγορούμενον δέχεται τὸ ἀρνητικὸν μόριον καὶ ποιεῖ τὴν ἀντίφασιν, οἷον ‘ἄνθρωπος δίκαιός ἐστιν‘, ἀπόφασις ‘ἄνθρωπος δίκαιος οὔκ ἐστιν‘. εἰ δὲ μετὰ προσδιορισ‐ μοῦ ἐστιν ἡ πρότασις, εἰς τὸν προσδιορισμὸν τίθεται τὸ ‘οὐ‘ ἀρνητικὸν | |
| 425 | καὶ ποειῖ τὴν ἀπόφασιν, οἷόν ἐστι ‘πᾶς ἄνθρωπος δίκαιοσ‘, ἀπόφασις τούτου τὸ ‘οὐ πᾶς ἄνθρωπος δίκαιός ἐστιν‘. ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων οὕτω τακτέον. διό ἐστι καὶ ἡ ἀκολούθησις ἡ ἐξ ἴσου τῶν ἐκ τρίτου προσκατηγορουμένου προτάσεων αὕτη· τὸ γὰρ ἀκο‐ λουθοῦν τινι ἢ ἐξ ἴσου ἀκολουθεῖ, οἷον τῷ ἀνθρώπῳ τὸ γελαστικόν, ἢ | |
| 430 | ἐπὶ πλέον, οἷον τῷ ἀνθρώπῳ τὸ ζῷον. τῶν τοίνυν ἐκ τρίτου προσκατ‐ ηγορουμένου προτάσεων ἡ ἐξ ἴσου ἀκολούθησις τοῦ εὑρίσκεσθαι ἡ μέθοδός ἐστιν αὕτη. ἐν τῇ προκειμένῃ προτάσει τέσσαρα θεωροῦνται, δηλονότι {εἰς τῶν} ἐκ τρίτου προσκατηγορουμένου προτάσεων, ὑποκεί‐ | |
| μενον, κατηγορούμενον, ποσότης καὶ ποιότης. δεῖ οὖν τὰ δύο φυλάτ‐ | 232 | |
| 435 | τειν ἀναλλοίωτα, τὸ ὑποκείμενον καὶ τὴν ποσότητα, τὰ δὲ δύο ἐναλ‐ λάττειν, τὴν ποιότητα καὶ τὸ κατηγορούμενον. καὶ οὕτως εὑρεθήσεται τῶν ἰσοδυναμουσῶν προτάσεων ἡ ἀκολούθησις, οἷόν ἐστι τὸ ‘πᾶς ἄν‐ θρωπος οὐ δίκαιός ἐστιν‘ ἰσοδυναμεῖ τῇ λεγούσῃ προτάσει ‘οὐδεὶς ἄν‐ θρωπος δίκαιός ἐστι‘, καὶ ἐπὶ πάντων τῶν ἰσοδυναμουσῶν προτάσεων | |
| 440 | κατὰ τὴν ἐξ ἴσου ἀκολούθησιν οὕτω θεωρητέον. Φανερὸν δὲ ὅτι καὶ μετατιθέμενα τὰ ὀνόματα καὶ τὰ ῥήματα ἐν ταῖς προτάσεσι κατὰ τὴν προφορὰν καὶ μόνον, μὴ μέντοι καὶ κατὰ τὴν ποιὰν σχέσιν τῆς κατηγορίας ταὐτὸν σημαίνουσιν, οἷον ‘ἔστι λευ‐ κὸς ἄνθρωπος, ἔστιν ἄνθρωπος λευκόσ‘. ὥσπερ δὲ ἐπὶ τῶν ἐξ ὑποκει‐ | |
| 445 | μένου καὶ κατηγορουμένου προτάσεων οὐ μία γίνεται πρότασις, ἐὰν μὴ ἓν καθ’ ἑνὸς κατηγορήσῃ τις, οὕτως καὶ ἐπὶ τῶν ἐκ τρίτου προσ‐ κατηγορουμένου, ἐὰν πολλὰ καθ’ ἑνὸς ἢ ἓν κατὰ πολλῶν κατηγορήσῃ, οὐ μία γίνεται πρότασις ἀλλὰ πολλαί. γίνεται δὲ καὶ ἐν ταύταις μία, ἐὰν ἓν κατὰ ἑνὸς κατηγορήσῃ, οἷον ‘ὁ ἄνθρωπος ζῷόν ἐστιν‘· ἓν γὰρ | |
52(450) | σημαίνει τὸ ‘ἄνθρωποσ‘ καὶ τὸ ‘ζῷον‘. ἔτι πρὸς τούτοις γνωστέον ὅτι τῶν χωρὶς κατηγορουμένων τὰ μὲν χωρὶς καὶ ἅμα δύνανται τοῦ ὑπο‐ κειμένου κατηγορεῖσθαι, τὰ δὲ χωρὶς μὲν δύνανται, ἅμα δὲ οὔ. καὶ τὰ μὲν χωρὶς καὶ ἅμα, ὡς ἐν παραδείγματι εἰπεῖν, ἐστὶ τάδε· ‘ὁ δεῖνα δί‐ πουσ‘, ‘ὁ δεῖνα ζῷον‘, δύναται καὶ ἅμα εἰπεῖν ἀληθεύων ‘ὁ δεῖνα ζῷον | |
| 455 | δίπουν ἐστίν‘. τὰ δὲ χωρὶς καὶ ἅμα μὴ δυνάμενα, οἷον ‘ἔστι τις σκυ‐ τεὺς ἀγαθὸς κατὰ τὸν βίον, κατὰ δὲ τὴν τέχνην ἀδόκιμοσ‘. δύναταί τις χωρὶς εἰπεῖν ‘ὁ δεῖνα ἀγαθός ἐστι‘, καὶ γάρ ἐστι κατὰ τὸν βίον, ‘ὁ δεῖνα σκυτεύς ἐστιν‘, ἔστι γὰρ ἁπλῶς σκυτεύς. ἅμα δὲ οὐ δύναται εἰ‐ πεῖν ὅτι ‘ὁ δεῖνα σκυτεὺς ἀγαθός ἐστι‘· ψεύδεται γάρ. ὡσαύτως πάλιν | |
| 460 | τῶν ἅμα κατηγορουμένων τὰ μὲν δύνανται καὶ χωρίς, τὰ δ’ οὔ, οἷον τὸν τεθνεῶτα δύνασαι εἰπεῖν ἅμα μὲν νεκρὸν ἄνθρωπον, κεχωρισμένως δὲ οὐχ οἷόν τε εἰπεῖν ἄνθρωπον αὐτόν, καὶ τὸν Ὅμηρον ὅτι ποιητής ἐστιν ἅμα ἀληθῶς κατηγορήσειέ τις, χωρὶς δὲ οὐ δύναται ὅτι ἐστὶν ὁ ποιητής, ψεῦδος γάρ. ἀλλ’ ὅσα μὲν οὐσιωδῶς τοῦ ὑποκειμένου κατηγο‐ | |
| 465 | ροῦνται, ταῦτα, ἐὰν τὸ καθολικώτερον ἐν τῇ κατηγορίᾳ προτάξῃς, δύ‐ νασαι καὶ χωρὶς καὶ ἅμα καὶ ἔμπαλιν καὶ ἅμα καὶ χωρίς. καὶ ταῦτα | |
| μὲν περὶ τοῦ τρίτου τμήματος. | 233 | |
| 468t | Τμῆμα τέταρτον | |
| 469 | Ἡ τοῦ τετάρτου τμήματος ὑφήγησις τῶν μετὰ τρόπου προτάσεων | |
| 470 | τὴν διδασκαλίαν περιέχει. ἔστι δὲ τρόπος φωνὴ σημαίνουσα πῶς ὑπάρ‐ χει τὸ κατηγορούμενον τῷ ὑποκειμένῳ· ὁ γὰρ προσδιορισμὸς οὐ δηλοῖ τὸ πῶς ὑπάρχει, ἀλλὰ ποσῶς ὑπάρχει. καθολικοὶ δὲ τρόποι εἰσὶ τέσσα‐ ρες, δυνατόν, ἀναγκαῖον, ἐνδεχόμενον, ἀδύνατον, ἄλλοι δὲ πλεῖστοι με‐ ρικοὶ εἰς τούτους ἀναγόμενοι. οἱ δὲ τρόποι, τοῦ δυνατοῦ φημι καὶ | |
| 475 | ἀναγκαίου καὶ τοῦ ἐνδεχομένου καὶ τοῦ ἀδυνάτου, συμπλεκόμενοι μετὰ προτάσεων τῶν ἐξ ὑποκειμένου καὶ κατηγορουμένου ποιοῦσι μετὰ τρόπου προτάσεις, οἷον ‘ἄνθρωπος ἐνδεχομένως περιπατεῖ‘, ‘ἄν‐ θρωπος ἀναγκαίως ἀναπνεῖ‘, ‘ἄνθρωπος ἀδυνάτως ἵπταται‘, ‘ἄνθρωπος δυνατῶς γράφει‘. καὶ ἐπὶ πάντων τῶν ἐξ ὑποκειμένου καὶ κατηγορου‐ | |
| 480 | μένου προτάσεων οἱ τέσσαρες τρόποι καὶ οἱ λοιποὶ συμπλεκόμενοι ποιοῦσι τὰς λοιπὰς μετὰ τρόπου προτάσεις ἁπλᾶς καὶ ἐκ μεταθέσεως, οἷον, ὡς ἐπὶ παραδείγματος σαφηνείας ἕνεκεν εἰπεῖν, ‘ἄνθρωπος ἐνδε‐ χομένως δίκαιός ἐστιν, ἄνθρωπος οὐκ ἐνδεχομένως δίκαιός ἐστι‘· καὶ καλεῖται αὕτη ἁπλῆ ἀντίφασις. καὶ πάλιν ‘ἄνθρωπος ἐνδεχομένως οὐ | |
| 485 | δίκαιός ἐστιν, ἄνθρωπος οὐκ ἐνδεχομένως οὐ δίκαιός ἐστι‘· καὶ καλεῖ‐ ται αὕτη ἐκ μεταθέσεως ἀντίφασις. καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν ὁμοίως ἐστὶν εὑρεῖν. διαφέρει δὲ ἡ ὕλη τοῦ τρόπου τῶν προτάσεων, ὅτι ἡ μὲν ὕλη ἐπινοεῖται, ὁ δὲ τρόπος ἐκφωνεῖται. καὶ ἐνδέχεται μίαν πρότασιν ὕλην μὲν ἔχειν ἐνδεχομένην, τρόπον δὲ ἄλλον, οἷόν ἐστιν ‘ἄνθρωπος ἀναγ‐ | |
| 490 | καίως περιπατεῖ‘· ἡ μὲν ὕλη ἐνδεχομένη τὸ περιπατεῖν, ὁ δὲ τρόπος οὐκ ἐνδεχόμενος, ἀλλ’ ἀναγκαῖος. ποιοῦσι δὲ καὶ αἱ μετὰ τρόπου προ‐ τάσεις τὰς οἰκείας ἀποφάσεις οὕτως· ὁ τρόπος ἔχει τὸ κῦρος καὶ τὸ ‘οὐ‘ ἀρνητικὸν μόριον πῖπτον εἰς τὸν τρόπον ποιεῖ τὰς ἀποφάσεις, οἷον ‘ἄνθρωπος ἐνδεχομένως περιπατεῖ‘, ἀπόφασις τούτου ‘ἄνθρωπος οὐκ | |
| 495 | ἐνδεχομένως περιπατεῖ‘· ‘ἄνθρωπος ἐνδεχομένως δίκαιός ἐστιν‘, ἀπόφα‐ σις τούτου ‘ἄνθρπος οὐκ ἐνδεχομένως δίκαιός ἐστιν‘ καὶ ἐπὶ τῶν | |
| λοιπῶν πάντων ὁμοίως. Ἡ δὲ ἀκολούθησις τῶν μετὰ τρόπου προτάσεων κατὰ τὴν ἐξ ἴσου ἢ καὶ ἐπὶ πλέον ἀκολούθησιν ἔχει ὧδε· κατὰ τὴν ἐσχάτην ἐπιδιόρθωσιν | 234 | |
52(500) | τῆς διαγραφῆς τοῦ Ἀριστοτέλους τῷ ἀναγκαῖον εἶναι τῇ ἁπλῇ καταφά‐ σει ἀκολουθεῖ τὸ οὐ δυνατὸν μὴ εἶναι καὶ οὐκ ἐνδεχόμενον μὴ εἶναι καὶ ἀδύνατον μὴ εἶναι· τῇ δὲ ἁπλῇ ἀποφάσει τοῦ ἀναγκαίου τῇ λε‐ γούσῃ οὐκ ἀναγκαῖον εἶναι ἀκολουθεῖ τὸ δυνατὸν μὴ εἶναι, ἐνδεχόμε‐ νον μὴ εἶναι, οὐκ ἀδύνατον μὴ εἶναι· τῷ δὲ ἀνάγκῃ μὴ εἶναι τῇ ἐκ | |
| 505 | μεταθέσεως καταφάσει ἀκολουθεῖ τὸ οὐ δυνατὸν εἶναι καὶ οὐκ ἐνδεχό‐ μενον εἶναι καὶ ἀδύνατον εἶναι· τῇ δὲ ἐκ μεταθέσεως ἀποφάσει τῇ λε‐ γούσῃ οὐκ ἀνάγκῃ μὴ εἶναι ἀκολουθεῖ τὸ δυνατὸν εἶναι, ἐνδεχόμενον εἶναι, οὐκ ἀδύνατον εἶναι. καὶ ταῦτα μὲν περὶ τῆς σαφηνείας τοῦ Περὶ ἑρμηνείας εἰρήσθω. | |
| 510t | [De tribus figuris] | |
| 511 | Κοινὰ τῶν τριῶν σχημάτων ταῦτα· τὸ μηδέποτε συλλογισμὸν μηδένα ἐκ δύο ἀποφατικῶν προτάσεων λαμβάνεσθαι καὶ τὸ μηδέποτε συλλογισμὸν ἐκ δύο μερικῶν προτάσεων συνίστασθαι καὶ τὸ ἐν παντὶ σχήματι πλείονας εἶναι τὰς ἀσυλλογίστους συζυγίας τῶν συλλογιστικῶν | |
| 515 | καὶ τὸ ἐν παντὶ συλλογισμῷ τῇ χείρονι τῶν προτάσεων ἕπεσθαι τὸ συμπέρασμα. καὶ γὰρ ἐὰν εὑρεθῇ συλλογισμὸς ἀπὸ καταφατικῆς προ‐ τάσεως συγκείμενος καὶ ἀποφατικῆς, ἀποφατικὸν συνάγεται συμπέ‐ ρασμα τὸ πρὸς ἀναλογίαν τῆς χείρονος τῶν προτάσεων, φημὶ δὴ τῆς ἀποφατικῆς· καὶ πάλιν ἐὰν εὑρεθῇ συλλογισμὸς ἀπὸ καθολικῆς προτά‐ | |
| 520 | σεως καὶ μερικῆς συντεθειμένος, μερικὸν καὶ τὸ συμπέρασμα γίνεται πρὸς ἀναλογίαν τῆς χείρονος τῶν προτάσεων, φημὶ δὴ τῆς μερικῆς. Ἴδια δὲ πάλιν ἑκάστου τῶν τριῶν σχημάτων ταῦτα· τοῦ μὲν πρώτου σχήματος τὸ ἔχειν τὴν μὲν μείζονα πρότασιν καθόλου εἴτε καταφα‐ | |
| τικὴν εἴτε ἀποφατικήν, τὴν δὲ ἐλάττονα πάντως καταφατικὴν εἴτε | 235 | |
| 525 | καθόλου εἴτε μερικήν. τοῦ δὲ δευτέρου σχήματος πάλιν ἴδιον τὸ ἔχειν τὴν μὲν μείζονα πρότασιν καθόλου, τὴν δὲ ἐλάττονα ἀνομοιοσχήμονα ταύτῃ, τουτέστιν εἰ μὲν τὴν μείζονα καταφατικήν, τὴν ἐλάττονα πάντως ἀποφατικήν, καὶ τὸ ἀνάπαλιν ἐὰν τὴν μείζονα ἀποφατικήν, τὴν ἐλάττονα πάντως καταφατικήν. τοῦ δὲ τρίτου σχήματος ἴδιον πά‐ | |
| 530 | λιν τὸ ἔχειν τὴν ἐλάττονα πρότασιν ἀεὶ καταφατικήν, τὴν δὲ μείζονα ὡς ἔτυχε. μείζων δὲ πρότασις ἤτοι ὅρος ἐστὶν ὁ ἐν τῷ συμπεράσματι κατηγορούμενος, ἐλάττων δὲ πρότασις ἤτοι ὅρος ἐστὶν ὁ ἐν τῷ συμπε‐ ράσματι ὑποκείμενος. ἰστέον δὲ ὅτι αἱ μὲν μείζονες προτάσεις τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου σχήματος ἀεὶ διὰ τοῦ ἐσχάτου σχήματος ἀναι‐ | |
| 535 | ροῦνται, αἱ δὲ ἐλάττονες αὐτῶν ἡ μὲν τοῦ πρώτου διὰ τοῦ δευτέρου ἀναιρεῖται, ἡ δὲ τοῦ δευτέρου διὰ τοῦ πρώτου. τοῦ δὲ τρίτου σχήμα‐ τος ἡ μὲν μείζων πρότασις ἀεὶ διὰ τοῦ πρώτου ἀναιρεῖται, ἡ δὲ ἐλάττων διὰ τοῦ δευτέρου. Πρῶτον παρατήρημα τῶν σχημάτων κοινόν, τὸ μὴ ἐπιδέχεσθαι δύο | |
| 540 | ἀποφατικὰς προτάσεις καὶ τὸ μὴ ἐπιδέχεσθαι δύο μερικὰς προτάσεις καὶ τὸ τὴν μίαν πρότασιν ἐξ ἀνάγκης ἔχειν καθόλου. Ἑκάστου δὲ πάλιν ἴδια παρατηρήματα ταῦτα· τοῦ μὲν πρώτου σχήματος τὸ τὴν μείζονα ἀεὶ ἔχειν καθόλου καὶ τὸ τὴν ἐλάττονα ἀεὶ καταφατικήν, τοῦ δὲ δευτέρου πάλιν τὸ ἐπιδέχεσθαι τὰς προτάσεις | |
| 545 | ἀνομοιοσχήμονας ἀλλήλαις καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἀποφαντικὸν ἀεὶ ἀποτε‐ λεῖν τὸ συμπέρασμα καὶ τὸ τὴν μείζονα πρότασιν καθόλου ἔχειν ἀεί, τοῦ δὲ τρίτου πάλιν τὸ ἀποτελεῖν ἀεὶ μερικὰ συμπεράσματα, κἂν ἀπὸ δύο καθόλου προτάσεων σύγκειται, καὶ τὸ ἐπιδέχεσθαί ποτε τὴν μεί‐ ζονα πρότασιν μερικήν. | |
52(550) | Προσδιορισμοὶ δέ εἰσι τέσσαρες, οἱ μὲν δύο καθόλου, ἤγουν ὁ ‘πᾶσ‘ καὶ ὁ ‘οὐδείσ‘, οἱ δὲ δύο μερικοί, ὁ ‘τὶσ‘ καὶ ὁ ‘οὐ πᾶσ‘. οὗτοι δὲ καὶ ἀντιστρέφουσι πρὸς ἀλλήλους οὕτως· ὁ μὲν ‘πᾶσ‘ ἀεὶ πρὸς τὸν ‘τὶσ‘, ὁ δὲ ‘οὐδεὶσ‘ πρὸς ἑαυτὸν ἤγουν τὸν ‘οὐδείσ‘, ὁ ‘τὶσ‘ πάλιν ὡσαύτως πρὸς ἑαυτὸν ἤγουν τὸν ‘τὶσ‘, ὁ δὲ ‘οὐ πᾶσ‘ καὶ πρὸς ἑαυτὸν ἀντιστρέφει καὶ | |
| 555 | πρὸς τὸν ‘οὐδεὶσ‘ καὶ πρὸς τὸν ‘τὶσ‘ κατὰ τὴν τῶν ὑλῶν δηλονότι δια‐ | |
| φοράν, πρὸς δὲ τὸν ‘πᾶσ‘ οὐδέποτε ἀντιστρέφει. | 236 | |
53(1t) | Ἔφοδος σύντομος καὶ σαφὴς τῆς εὑρέσεως τῶν συλλογισμῶν τῶν | |
| 2t | τριῶν σχημάτων τῆς λογικῆς πραγματείας τοῦ Ἀριστοτέλους γεγονυῖα | |
| 3t | παρὰ τοῦ ὑπάτου τῶν φιλοσόφων καὶ πατρικίου κυροῦ Μιχαὴλ τοῦ | |
| 4t | Ψελλοῦ, πῶς ὀφείλει εὑρίσκειν ὁ ζητῶν ἕκαστον αὐτῶν ὡς ἔχει τά‐ | |
| 5t | ξεως, ἤτοι ἐν πρώτῳ ἢ ἐν δευτέρῳ ἢ ἐν τρίτῳ σχήματι | |
| 6 | Ἰστέον οὖν ὅτι τὸ μὲν α ἐν ἑκάστῳ στιχιδίῳ ἀντὶ τοῦ ‘πᾶσ‘ προσδιο‐ ρισμοῦ λαμβάνεται, τὸ δὲ ε ἀντὶ τοῦ ‘οὐδείσ‘, τὸ δὲ ἰῶτα ἀντὶ τοῦ ‘τίσ‘, τὸ δὲ ο ἀντὶ τοῦ ‘οὐ πᾶσ‘· λαμβάνονται δὲ οἱ μὲν δύο προσδιορισμοὶ οἷοι εἰσὶν ἐπὶ τῶν προτάσεων, ὁ δὲ τρίτος ἐπὶ τοῦ συμπεράσματος: [Omitted graphic marker] | |
54(1t) | Τοῦ αὐτοῦ περὶ τῆς καταλλαγῆς Ἡφαίστου | |
| 2 | Ὁ Ἥφαιστος ὁ καταλλάσσων τῷ Διὶ τὴν Ἥραν τοιαύτην τινά, ὡς ἐν συντόμῳ εἰπεῖν, ὑποβάλλει ἔννοιαν. Ἥρα μὲν γὰρ ὁ ἀήρ, θερμὸς ὤν, φασί, καὶ ὑγρός, εἰ καὶ ἄλλως αὐτοῦ τὸ θερμὸν ἀντιλέγεται· αἰ‐ | |
| 5 | θὴρ δὲ ὁ Ζεύς, δραστικὸν τοῦτο στοιχεῖον ποιότητι συγκεκραμμένον τῇ τε ξηρᾷ καὶ θερμῇ. τὰ τοίνυν στοιχεῖα ταῦτα πῇ μὲν φιλίαν ἀλλή‐ | |
| λοις ἔχει, καθ’ ὃ ἄμφω θερμὰ εἶναι δοκεῖ, πῇ δὲ εἰς ἔχθραν διχάζον‐ ται κατὰ τὴν τοῦ ὑγροῦ καὶ ξηροῦ ποιότητά τε καὶ ἐναντιότητα. ὁ τοίνυν μῦθος ἑνώσας αὐτὰ κατά τινα εἰκασίαν φαντασιώδη γάμου καὶ | 237 | |
| 10 | τὸν μὲν ἀέρα ἐκθηλύνας τῷ ὀνόματι καὶ εἰς Ἥραν μεταθέμενος, τῷ δὲ Διὶ ὡς δραστηριωτέρῳ φυλάξας τὸ ἀνδρῶδες τοῦ ἄρρενος ὄνομα, ὅμως καὶ μετὰ τὴν φιλίωσιν καὶ γαμικὴν ταύτην συζυγίαν φυλάττει ἐν αὐτοῖς ἐκεῖνα τὰ πρὶν ἰδιώματα, οὐ μόνον τὴν ἐν τῇ θερμότητι εὔ‐ νοιαν καὶ οἷον συνάφειαν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔριν καὶ διάστασιν τὴν κατὰ | |
| 15 | τὸ ξηρὸν καὶ ὑγρόν· καὶ διὰ τοῦτο ποιεῖ μὲν αὐτοὺς ἔστιν ὅτε ἀνθ‐ ισταμένους ἐριστικῶς, αὖθις δὲ καταλλάσσεσθαι λέγει αὐτούς. Εἴ ποτε τοίνυν μεσίτην τινὰ τῇ αὐτῶν καταλλαγῇ θελήσει πλάσα‐ σθαι, ποιεῖ μὲν καὶ ἄλλα τινά, ὅσα δοκεῖ αὐτῷ, παράγει δέ που καὶ Ἥφαιστον αὐτοὺς καταλλάσσοντα, τουτέστιν ἁπλῶς τὴν θερμότητα· | |
| 20 | Ἥφαιστος γὰρ εἰς τὸ θερμὸν ἀλληγορικῶς ἐκλαμβάνεται, δαίων λε‐ γόμενος ἐπιστατῶν τῇ θερμῇ οὐσίᾳ. οὕτω τοίνυν κἀνταῦθα ἔριδος παρεισπεσούσης τῇ Ἥρᾳ καὶ τῷ Διί, αὐτὸς μέσος ἐλθὼν καταλλαγὴν πραγματεύεται. οὐ γὰρ θέλει ὁ μῦθος παντελῶς λέγειν ἀπίθανα, ὅπερ ἔπαθεν ἄν, ἐὰν ἕτερόν τινα παρεισήγαγε μεσιτεύοντα εἰς τοιαύτην | |
| 25 | ὁμόνοιαν. οὔτε γὰρ Ἀθηνᾶ οὔτε Ἄρης οὔτε Ἄρτεμις οὔτ’ ἄλλος τις τῶν τοιούτων κατὰ φυσικὴν ἔννοιαν λέγοιτ’ ἂν λύειν τὴν ἔριν τῇ Ἥρᾳ καὶ τῷ Διὶ καὶ ἐκ διαστάσεως ἄγειν εἰς ἕνωσιν οἰκειότερον ἤπερ ὁ Ἥφαι‐ στος· θερμὴ γάρ τις αὕτη φύσις. Ποσειδῶνα δὲ εἴ τις εἶπε τοῦτο ποι‐ εῖν, οὐδὲν τὸ παράπαν ἔλεγε· Ποσειδῶν μὲν γὰρ εἰς ὑγρότητα ἐκλαμ‐ | |
| 30 | βάνεται, ὑγρότης δὲ εἰρήνην καὶ σύμβασιν ἀέρι καὶ Διὶ οὐκ οἶδε ποιεῖν, ἀλλὰ μάλιστα μάχην, ὡς ἡ φύσις τοῦ πράγματος καθιστᾷ συγ‐ χέει γὰρ μᾶλλον τὸ περιέχον καὶ συγκροτεῖ τὴν ἔριν τῷ ἀέρι, τὴν τοῦ αἰθέρος ἀφανίζουσα ἱλαρότητα, καὶ ταῖς κάτωθεν ἀναθυμιάσεσιν ‘ἄχος οὐράνιον‘ κατὰ τὴν τραγῳδίαν γίνεται. Ἥφαιστος μέντοι, τουτέστι τὸ | |
| 35 | θερμόν, ἐὰν κατισχύσῃ, τόν τε ἀέρα γαληνιᾶν ποιεῖ καὶ νηνεμίαν αὐτῷ ἐμποιεῖ, ὡς καὶ τῷ αἰθέρι οὕτω σπένδεσθαι, καὶ εἰς εἰρηνικὰς ἄγει καταστάσεις τὸ πᾶν, ὁποία ἥ τε ἐαρινὴ καὶ ἡ μετ’ αὐτὴν καὶ εἴ τις ἄλλη παρεμπέσοι τῷ ἐνιαυτῷ. οὐκ ἔστι γὰρ τὴν Ἥραν ἀποθέσθαι τὸ σκυθρωπὸν οὐδὲ βοῶπιν φανῆναι καὶ λευκώλενον μὴ μεσολαβοῦντος | |
| 40 | Ἡφαίστου, τῆς ἁπλῶς δηλονότι θερμότητος. πιθανῶς ἄρα ὁ μῦθος τὸν | |
| Ἥφαιστον παράγει λύοντα τὴν ἔριν τῇ τε Ἥρᾳ καὶ τῷ Διί. Δεῖ δὲ εἰδέναι ὅτι οὐ πάντοτε ὁ Ἥφαιστος εἰς τὴν ἁπλῶς θερ‐ μότητα ἐκλαμβάνεται, ἀλλὰ τοῦτο μὲν σπανίως. διὸ καὶ οὐράνιος νοεῖ‐ ται καὶ Διός, ἤτοι αἰθέρος, υἱός, καὶ τοῖς θεοῖς ἄνω, ἤτοι τοῖς | 238 | |
| 45 | ἄστροις, οἷς ἡ φύσις διὰ τὸ φωσφόρον ἐκ πυρὸς εἶναι δοκεῖ, αὐτὸς οἴ‐ κους τεκτήνασθαι λέγεται. ὡς ἐπὶ πλεῖστον δὲ Ἥφαιστον ἡ ἀλληγορία τὸ πῦρ αὐτὸ νοεῖ, τουτέστι τὴν καυστικὴν θερμότητα, καὶ τοῦτο ἢ τὸ διακονικὸν καὶ περὶ γῆν ἢ τὸ ἐκ πάθους ἐν τοῖς μετεώροις γινόμενον, οἷον τὸ ἐν κεραυνοῖς καὶ ἀστραπαῖς καὶ τοῖς τοιούτοις, ἅπερ οὐχ | |
54(50) | ἁπλῶς θερμότης ἐστίν, ἀλλὰ καυστικὴ καὶ οἵα αἴθειν τὴν ἁφήν, ὡς ἡ ἐτυμολογία τοῦ Ἡφαίστου δηλοῖ. ὃς Ἥφαιστος καὶ χωλὸς λέγεται, οἷον σκάζων, ἐὰν μή τινα ὕλην τὴν ὑπανέχουσαν ἔχῃ, καὶ ἀμφοτέρους τοὺς πόδας γυὸς ἤγουν χωλός—τοῦτο γὰρ ὁ ἀμφιγυήεις δηλοῖ—· ἀμ‐ φοτέρωθεν γὰρ σκάζει μὴ ἔχων ὕλην τὴν ὑπερείδουσαν, οἷον κάτω μὲν | |
| 55 | ξύλα καὶ εἴ τι ἄλλο ἐξάπτεται γήινον, ἄνω δὲ τὴν ξηρὰν καὶ καπνώδη ἐκ γῆς ἀναθυμίασιν. Οὐ τοίνυν ὁ τοιοῦτος Ἥφαιστος, ἡ ὑπερβολὴ τῆς θερμότητος, ὁ καυστικός, ὁ φθαρτικὸς τοῦ παραπίπτοντος, μεσολαβεῖ τὰ εἰς φιλίαν τῇ Ἥρᾳ καὶ τῷ Διί, ἀλλ’ ἐκεῖνος ὁ εὔκρατος, ἡ ζωογόνος δηλαδὴ | |
| 60 | στοιχειακὴ θερμότης, ὁ τῷ Διὶ σύστοιχός τε καὶ φίλιος. ὁ γὰρ λοιπὸς οὐράνιος Ἥφαιστος, ὁ χωλός, ὁ φλογώδης, οὐ πάνυ φιλητὸς τῷ Διί. διὸ οὐδὲ πολυωρεῖ ἐν τοῖς ἄνω, ἀλλὰ κάτω ῥίπτεται ‘ἀπὸ βηλοῦ θε‐ σπεσίοιο‘, ὥς φησι μετ’ ὀλίγα ὁ ποιητής. οὐ γὰρ φίλος ἐκεῖνος τῷ Διί, ἀλλὰ μᾶλλον τῇ μητρὶ Ἥρᾳ. πάθος γὰρ Ἥρας ὁ τοιοῦτος Ἥφαιστος | |
| 65 | ἤτοι ἀέρος σύμπτωμα, ὅτε 〈μὴ〉 φιλίως ἔχει πρὸς τὸν αἰθέρα μηδὲ κατὰ φύσιν, ἀλλὰ ταῖς γῆθεν ἀναθυμιάσεσιν ὥσπερ φραγνυμένη πρὸς τὸν Δία ἐκπεπολέμωται. τότε γὰρ οἱ κεραυνοὶ καὶ οἱ σκηπτοὶ γίνονται καὶ εἴ τι ἄλλο τοιοῦτο τῷ αἰθέρι ἐπιπροσθοῦν. διὸ καλῶς ἂν καὶ μήτηρ τοῦ τοιούτου οὐρανίου Ἡφαίστου τοῦ, ὡς ἐρρέθη, χωλοῦ ἡ | |
| 70 | Ἥρα κατὰ μόνας λέγοιτο καὶ μόνη τεκεῖν αὐτόν, καθά τινες τῶν μυθογράφων φασίν, ὡς αὐτὴ αἰτία οὖσα τῆς τῶν τοιούτων ἐν μετεώρῳ παθῶν γενέσεως. ἀστεῖοι δ’ ὁμοίως καὶ οἱ μὴ τῆς Ἥρας μόνης υἱὸν αὐτὸν ποιοῦντες, ἀλλ’ ὁμοῦ Ἥρας καὶ Διός, πλὴν ἀπὸ κλεψιγαμίας, ὅτε ‘φίλους λήθοντε τοκῆασ‘ εἰς εὐνὴν ἐφοίτων· κλέπτουσι γὰρ τὰ | |
| 75 | τοιαῦτά πως πάθη τὸ γίνεσθαι καὶ οὐ παρρησιάζονται τὴν φυσικὴν | |
| ἀεὶ γένεσιν. Ἐπεὶ δὲ χωλὸς καὶ ὁ λοιπὸς τῆς ἀλληγορίας Ἥφαιστος, τὸ περὶ γῆν δηλονότι, ὡς ἐρρέθη, πῦρ, ἀστείως ἂν καὶ τούτου μήτηρ ἡ αὐτὴ ὁμοίως Ἥρα λέγοιτο. ἐξ ἀέρος γὰρ ἀληθῶς καὶ ὁ τοιοῦτος Ἥφαιστος, | 239 | |
| 80 | οὐ μόνον ὅτι ἡ φλὸξ ἀήρ ἐστιν ἐξαφθείς, ἀλλὰ καὶ ὅτι τὴν ἀρχὴν ἔοι‐ κεν εἰς τὴν γῆν ἄνωθέν ποθεν ἐλθεῖν, ἢ κεραυνοῦ ὡς εἰκὸς κατενεχ‐ θέντος καὶ ξύλῳ ἐνσκήψαντος καὶ οὕτως ἀρχήν τινα καὶ σπέρμα πυ‐ ρὸς ἐνδόντος ἀνθρώποις, ἢ καὶ διά τινος μηχανῆς πυρὸς ἐξ ἀέρος κατενεχθέντος, ὁποῖα καὶ τὰ διὰ λίθων, κρυστάλλων καὶ ὑέλων ἐξ‐ | |
| 85 | απτόμενα· καὶ τὰ πυρεῖα δὲ τῇ τοῦ μεταξὺ ἀέρος ἐκπυρώσει ἐκφαί‐ νουσι πῦρ καὶ ξύλον δὲ σιδήρῳ συχνὰ προστριβόμενον, ἢ καὶ ξύλον ξύλῳ ἐξεπύρωσε τὸ μεσολαβοῦν τοῦ ἀέρος καὶ πῦρ ἄφαντον ἔφηνε. Καὶ οὕτως Ἥρας υἱὸς ὁ χωλὸς Ἥφαιστος ὅ τε οὐράνιος ἄνω καὶ κάτω ὁ περὶ γῆν, εἰ δὲ βούλει, σὺν τῇ Ἥρᾳ καὶ Διὸς διὰ τὴν ἄνωθεν | |
| 90 | ἐκ μετεώρου κατένεξιν, ὡς εἶναι διὰ ταῦτα τὸν μὲν ὑπερβολικὸν Ἥφαιστον φίλον Ἥρᾳ μᾶλλον ἤπερ Διί, τὸν δὲ εὔκρατον τὸν στοι‐ χειακὸν Διὶ μᾶλλον ἤπερ τῇ Ἥρᾳ πεφιλιῶσθαι. ὅλως δέ, ἵνα τὰ μα‐ κρὰ τῆς ἀλληγορίας ἐπιτμηθῇ τῆς ἤδη διὰ πλειόνων ἐκτεθείσης, Ἥφαιστος μέν ἐστιν ἡ ἁπλῶς θερμότης ἢ ἡ καθ’ ὑπερβολὴν καὶ καυ‐ | |
| 95 | στική. τούτων δὲ ἡ μὲν ἁπλῶς θερμότης φιλίαν τε μεσιτεύει τῷ Διὶ καὶ τῇ Ἥρᾳ καὶ θεοῖς οἰνοχοεῖ καὶ τῶν ἄνω οὐκ ἀπολείπεται, ἡ δὲ καθ’ ὑπερβολὴν καὶ καυστική, ἀλλ’ αὕτη χωλή τέ ἐστιν ἀεί, ὡς προ‐ είρηται, καὶ ἄνωθεν κάτω ῥίπτεται· διὸ οὔτε μόνον οὐρανία ἐστὶν οὔτε μόνον χθονία, ἀλλὰ καὶ περὶ γῆν διὰ τὴν ἐξ ἀνθρώπων χρῆσιν αὐτῆς | |
54(100) | καὶ διὰ τὰς πολλαχοῦ ἀναδόσεις τῶν αὐτομάτων θερμοτήτων, καὶ οὐ‐ ρανία δὲ διὰ τὰς τῶν ἀστραπῶν γενέσεις καὶ τῶν κεραυνῶν καὶ τῶν τοιούτων μετεώρων παθῶν. ἔστι δ’ ὅτε ἡ αὐτὴ καὶ ἄμφω τὰ κατ’ αὐ‐ τόν, ἄνω μὲν γενομένη, κάτω δὲ ἐνεχθεῖσα, καὶ τῷ ἀξιολόγῳ τῆς ὕλης ἐξαρκέσασα καὶ ἕως γῆς. τὸ ἐκ ποδὸς δὲ ῥιφῆναι τὸν Ἥφαιστον ‘ἀπὸ | |
| 105 | βηλοῦ θεσπεσίοιο‘ ὑπὸ Διὸς οὐδὲν ἄλλο δηλοῖ, καθὰ καὶ προείρηται, ἢ ὅτι πολλάκις αἱ ἄνω ἐκπυρωθεῖσαι ἀναθυμιάσεις ἐν τοῖς μετεώροις κάτω ῥιπτοῦνται, ὥσπερ οἱ κεραυνοὶ καὶ εἴ τι ἄλλο τοιοῦτο, καὶ οὐκ ἔστιν ἐπὶ πολὺ παραμεῖναι τοῖς ἄνω τόποις τοιοῦτον Ἥφαιστον, ἀλλ’ ἢ | |
| ὅλως ἀφανιζόμενος λύεται καὶ σκεδάζεται ἢ κάτω βάλλεται. | 240 | |
55(1t) | Συλλογαὶ διάφοροι καὶ ἀναγκαῖαι | |
| 2 | Τῶν ἐν γάλακτι τρεφομένων ἀλεκτ〈ρ〉υόνων οἱ ὄρχεις εὐμεγέθεις καὶ εὔπεπτοι, ὅτι πλέον ἕλκουσιν ἐκ τοῦ γάλακτος τοῦ βρώματος διὰ τὴν ὁμοιότητα καὶ ὅτι τὸν θορὸν δαψιλέστερον ποιοῦσιν. ὁ θορὸς πα‐ | |
| 5 | χύτερος οὔρου, λεπτότερος αἵματος. ὅθεν ἕως ἡ φύσις δεῖται τροφῆς ὡς ἐπὶ τῶν παίδων, καὶ τὸν θορὸν ἀναλίσκει, ὅταν δὲ οὐ χρείαν ἔχῃ, περὶ τοὺς ὄρχεις συνάγει τῶν τε θηλειῶν καὶ τῶν ἀρρένων, κἀντεῦθεν ὄρχεις εὐρύνονται καὶ τρίχας φύουσι. πάλιν μετὰ τὴν σύλληψιν ἡ φύ‐ σις δεομένη αἵματος πρὸς γάλακτος γένεσιν διὰ τὸ βρέφος τὸν θορὸν | |
| 10 | ἀπὸ τῶν ὄρχεων λαμβάνουσα ἀναμίγνυσι τῷ αἵματι καὶ ποιεῖ γάλα. Τὸ μέλι οὐκ ἔστι δριμὺ ἀφ’ ἑαυτοῦ ἀλλ’ εὔκρατον, δριμύτερον δὲ ποιεῖ αὐτὸ ἡ γλῶσσα τῇ οἰκείᾳ θερμότητι. ἔστι μέλι τὸ λεγόμενον χαλβανόριον τῶν μελισσῶν βοσκομένων χαλβάνιον, ἕτερον Αἰγύπτιον, τὸ δὲ ἄριστον τὸ νησιωτικὸν καὶ τὸ Ὑμήττιον. | |
| 15 | Τὸ γάλα ψυχρὸν ὂν θερμαίνει, ὅτι αἷμά ἐστι λελυκωμένον ὑπ’ ἀδένων λευκῶν καὶ ἀναίμων καὶ ἧττον θερμὸν ὂν τοῖς μαστοῖς μετα‐ βαλλόμενον. οὐ δεῖ δὲ αὐτὸ πιτύᾳ πηγνύειν—κακοστόμαχον γάρ—, ἀλλὰ μᾶλλον ὀπῷ συκῆς ἢ ἐχίνῳ ὄρνιθος πλύνειν. Τὰ ἐν πνεύμονι ἕλκη ἀνίατα, ὅτι ὁ πνεύμων ἀεικίνητος—ἄλλοτε | |
| 20 | καὶ ὁ βὴξ σπαράσσει τὸ ἕλκος—ἢ ὅτι ὑγρὸς καὶ θερμός ἐστι καὶ εὔσηπτος. Οἱ φρενιτικοὶ μετὰ τὴν ἀπαλλαγὴν ἀσθενέστεροι, ὅτι ἀπαλλαγέντες τῆς ξηρᾶς δυσκρασίας τῆς κρατούσης τὸν ἐγκέφαλον καὶ ἀτονούσης τὰ νεῦρα αἰσθάνονται τοῦ κόπου, τῆς διακριτικῆς δυνάμεως | |
| 25 | καθαριευούσης, καὶ ὅτι ἐνυγρανθέντα τὰ νεῦρα ἀσθενῆ γίνεται. Οἱ πετραῖοι ἰχθύες εὔπεπτοι, ὅτι οὐχ ἡσυχάζουσιν, ἀλλ’ ἀεὶ κινοῦν‐ ται, τὸ δὲ κινούμενον λεπτότερον γίνεται καὶ εὐπεπτότερον ὡς αἱ πτέ‐ ρυγες. Τοὺς συνεχέσι πυρετοῖς κάμνοντας οὐ λούομεν ἐν ταῖς παρακιμαῖς, | |
| 30 | ὅτι οἱ παρὰ φύσιν χυμοὶ ἄπεπτοί εἰσιν ἀντεχόμενοι τῶν σωμάτων, οἱ κατὰ φύσιν λεπτοί. τὸ θερμὸν οὖν τοὺς λεπτοτέρους ἕλκει καὶ οὐ τοὺς | |
| παρὰ φύσιν. Τοῖς ἑκτικοῖς ὕδωρ δίδοται πρὸ τροφῆς, ὅπως τὰ στερεὰ μόρια ὑγρανθέντα ἐπιτήδεια γίνηται πρὸς δοχὴν τροφῆς, ἐπεὶ καὶ οἱ κονια‐ | 241 | |
| 35 | ταὶ πρότερον ῥαίνουσι τὸν τοῖχον ὕδατι, εἶτα χρίουσιν. Τὸ ἧπαρ αὔξεται τοῖς γλυκέσι διὰ τὴν ὁμοιότητα· θερμὰ γὰρ ἀμφό‐ τερα. ὁ σπλήν, ὡς ἕλκων τὸ τρυγῶδες τοῦ αἵματος, πλεῖον εὑρίσκων αὐξάνει. Οἱ τὸν κρόταφον πληγέντες ἀπόλλυνται, ὅτι ὁ μῦς οὗτος ἐκ τοῦ ἐγ‐ | |
| 40 | κεφάλου ἐκπέφυκε. συναπολαύων οὖν τῆς πληγῆς συστέλλεται σὺν αὐτῷ καὶ τὸ ψυχικὸν πνεῦμα καὶ οὕτως ἡ ψυχὴ ἀποροῦσα ἐπιτηδείου ὀργάνου ἀφίπταται. Οἱ ἐμβρόντητοι ἢ ἀπόλλυνται ἢ ἀνόητοι γίνονται, ὅτι ὁ ἄμετρος κτύπος εἰσιὼν πρὸς τὸν ἐγκέφαλον παχύνει καὶ συστέλλει τὸ ψυχικὸν | |
| 45 | πνεῦμα καὶ ἀνόμοιον τῇ ψυχῇ ποιεῖ πρὸς ἐνέργειαν. εἰ δ’ ἀμέτρως παχυνθείη, καὶ χωρισμόν. Τοῦ ᾠοῦ τὸ λεκιθῶδες εὔπεπτον ὡς θερμόν, τὸ δὲ λευκὸν 〈δύσπεπ‐ τον〉 ὡς ψυχρόν. ἰστέον ὡς τὸ ὀστρακῶδες τοῦ ᾠοῦ ἔοικε τῇ γῇ, τὸ πνεῦμα τῷ ἀέρι, τὸ ὑγρὸν τῷ ὕδατι, ἡ λέκιθος τῷ πυρί· ἔστι καὶ | |
55(50) | σφαιροειδὲς μετέχον καὶ δυνάμεως ζωτικῆς καὶ μιμεῖται τὸν κόσμον. Τῶν κωλικῶν ἡ κόπρος βολβιθώδης, ὅτι ἐκ φλέγματός ἐστι τὸ πάθος καὶ σηπόμενον πνεύματα τίκτει, ἃ τὴν κόπρον ὑπενδυόμενα ὡς τὴν τῶν βοῶν ποιεῖ. τῶν δὲ βοῶν τοιαύτη διὰ τὸ πολλῇ τροφῇ κεχρῆσθαι ἀχυρώδει πνευμάτων ποιητικῇ. | |
| 55 | Ἐπὶ τῶν τὴν μήνιγγα τοῦ ἐγκεφάλου τὴν παχεῖαν τετρωμένων ἐξίασι μύκτηες, ὅτι τοῦ ἐγκεφάλου ἀτμοὺς διαφοροῦντος διὰ τῶν ῥαφῶν, ἐπειδὴ διαίρεσις τῆς τομῆς γίνεται, ἐξίασιν οἱ ἀτμοὶ ἀθρόως καὶ ψυχρῷ τῷ ὀστέῳ ὁμιλοῦντες πήγνυνται καὶ ἐξαπλοῦνται ὡς μύκητες. οὕτω γὰρ καὶ καπνὸς ῥᾷον ἐξέρχεται διὰ τῆς θυρίδος ἢ διὰ | |
| 60 | τῶν ὀπῶν. Τὸ φλέγμα ὡς παχὺ κατωφερὲς ὂν πῶς ἀνέρχεται ἐπὶ κεφαλήν; οὐ καθ’ αὑτὸ ἀλλὰ κατὰ τὴν ἀποκριτικὴν δύναμιν, ἥτις διώκει αὐτὸ ἀπὸ μορίου εἰς μόριον. περι[.....] τοίνυν δύναται διωκόμενον· εἰς τὸ ἀσθε‐ νὲς φθάσαν μένει. | |
| 65 | Ἐν λοιμικῇ πολλοὶ ἀπόλλυνται καὶ κατὰ τὴν αὐτὴν ἡλικίαν, ὅτι ὅσοι ἐκληρώθησαν ὑπὸ τῆς ἀθρόας κινήσεως κατὰ τὴν αὐτὴν ἀπότεξιν | |
| ὀλιγοχρόνιοι, οὗτοι καὶ θᾶττον ἁλίσκονται ὑπὸ τοῦ λοιμοῦ κινούμενοι. Φασί τινες ἐπὶ τῶν κραιπαλῶν οἴνῳ διαλύεσθαι τὴν ἐξ αὐτοῦ εὐ‐ κρασίαν, ὅτι τὴν ἀπὸ τῆς τοῦ οἴνου θερμότητος ἔκλυσιν τῶν μορίων | 242 | |
| 70 | ἕτερος εἰσιὼν ἀποδιώκει καὶ ῥώννυσι καὶ ἀποκρούει τὰ συναχθέντα πνεύματα τὰ βαροῦντα τὴν κεφαλήν. ὀλίγος οἶνος πινόμενος ὑγείαν ποιεῖ, σύμμετρος εὐφρασίαν, ἄμετρος μέθην. Βάκχη ἕπεται τῷ Διο‐ νύσῳ διὰ τὴν τοῦ οἴνου χορείαν, Σάτυροι διὰ τὴν εὐκινησίαν, πάρδοι διὰ τὴν ποικίλην φαντασίαν τῶν οἰνωμένων. Βάκχη ἡ φονεύσασα τὴν | |
| 75 | Ἀγαύην μητέρα τοῦ Πενθέως, ὅτι πολλοὶ ὑπερμεθυσθέντες ἐτράπησαν εἰς φόνον. γυμνὸς ὁ Διόνυσος διὰ τὴν φανέρωσιν τοῦ τῶν πινόντων λο‐ γισμοῦ. ποθεῖ τὴν Ἀφροδίτην ὅτι οἱ οἰνωθέντες σφόδρα ἐρῶσι. φαλα‐ κρὸς ὅτι τὸν ἐγκέφαλον ἐρημοῖ καὶ μαραίνει, ὅθεν καὶ Μάρων καλεῖ‐ ται. ἔχει καὶ τὸν Πᾶνα ὅτι τὸ πᾶν τοῦ οἴνου τῇ δυνάμει ἢ διὰ τὴν | |
| 80 | διάφορον χροιὰν τοῦ οἴνου. ὑπὸ πυρὸς κεραυνωθεὶς πυρὶ βέβληται ὅτι πολλάκις οἶνος ἡλιαζόμενος τελειοῦται. δʹ γυναῖκας ἔχει ἀδελφὰς διὰ τὸ δʹ μεταβολὰς ἔχειν τὸν οἶνον. Πάν ἐστιν ὁ κόσμος, δύο κέρατα ἔχει ὅτι διπλοῦς ἡ φύσις, ἄρρην καὶ θήλεια, ὥσπερ καὶ ἥλιος καὶ σελήνη· ὁ μὲν γάρ ἐστι προετικὸς ἀντὶ σπέρματος τῶν οἰκείων φώτων, ἡ δὲ | |
| 85 | δεκτικὴ ὡς θῆλυ. τὸ ἄνω ἀνθρωποειδὴς ὅτι τοῦ παντὸς τὸ ἄνω τὰ λο‐ γικὰ περιέχει, τὸ κάτω προβατοειδὴς ὅτι τὰ κάτω ἄλογα. φιλεῖ τὴν Ἠχὼ διὰ τὴν ἐναρμόνιον κίνησιν τῆς οὐρανίας σφαίρας. τὸ αἷμα τε‐ τραμερὲς ὡς ὁ οἶνος· ἔχει γὰρ τὸ ὑδατῶδες τὸ ἑλκόμενον παρὰ τῶν νεφρῶν, τὸ ἀνάλογον τῷ ἄνθει ὅπερ ἕλκει ἡ χοληδόχος κύστις, τὸ | |
| 90 | παχὺ καὶ τρυγῶδες ὅπερ ὁ σπλὴν ἕλκει, τὸ οἰνῶδες καὶ καθαρὸν τοῦ αἵματος ὅπερ ὡς οἶνος ἀναδίδοται ὅλῳ τῷ σώματι. Βάλανος τρωθεῖσα οὐ κολλᾶται, ὅτι τὰ ἐκ σπέρματος παλιγγενεσίαν οὐχ ὑπομένει, ὡς νεῦρον, φλὲψ καὶ τὰ ὅμοια, τὰ δὲ ἐξ αἵματος ὑπο[μένει]· πανταχοῦ γὰρ τὸ αἷμα, οὐ μὴν καὶ τὸ σπέρμα. | |
| 95 | Τὰ γίγαρτα καὶ αἱ κεγχραμίδες ὠμὰ καταπινόμενα τὰ αὐτὰ ἐκκρίνε‐ ται, ἢ διὰ τὴν σμικρότητα καὶ ξηρότητα ἢ διότι σφαιροειδῆ· τὸ δὲ σχῆμα τοῦτο τελειότατον παρὰ τῷ θεῷ καὶ διὰ τοῦτο μόνιμον. Ἐπὶ τῆς ἐμφράξεως τῶν κυρτῶν τοῦ ἥπατος ἡ κατακλεὶς κατασπᾶ‐ ται, ὅτι ἡ τούτων στελεχιαία φλὲψ ἀνιοῦσα πρὸς τὴν κατάκλεισιν καὶ | |
55(100) | ἀπὸ ἐμφράξεως καὶ πληρώσεως εὐρυνομένη τὸ μῆκος μειοῖ καὶ σπᾷ | |
| ἐπὶ τὸ κάτω, ὥσπερ καὶ ἔντερον πληρωθὲν σαρκός. Ἡ μήτρα κοτυληδόνας ἔχει ἵνα συνέχῃ τὸ σπέρμα εὐόλισθον ὄν, καθὼς καὶ οἱ κονιῶντες κολάπτουσι τοὺς τοίχους, ἔπειτα χρίουσι. Τινὲς αἰδεσθέντες οὐρῆσαι ἰσχουρίασαν, ὅτι ὀγκωθεῖσα ἡ κύστις τὴν | 243 | |
| 105 | φυσικὴν ὑγρότητα εἰς ξηρότητα μετερρύθμισε, καθάπερ καὶ βύρσα ξηρανθεῖσα οὐκ ἐκτείνεται εἰ μὴ δι’ ὑδρελαίου. στραγγουρία ἢ μυὸς παραλύσει γίνεται τοῦ κλείοντος τὸν τράχηλον τῆς κύστεως ἢ λίθῳ περιπεσόντι. ἡ δυσουρία κοινόν ἐστιν ὄνομα ὡς δυσπεψία καὶ δυσηκοΐα. | |
| 110 | Οἱ τὴν κάτω κοιλίαν ῥευματιζόμενοι διψῶσιν, ὅτι τῶν ὑγρῶν κάτω φερομένων ἀναξηραίνεται τὰ πρὸς τῷ στομάχῳ καὶ γεννᾶται δίψα. Δακρύουσιν οἱ λυπούμενοι· πνεύματος γὰρ πάθος ἡ λύπη ἀνατρέχον ἐπὶ τὸν μήνιγγα καὶ ἐκθλῖβον τὸ παρακείμενον ὑγρόν. τοῦτο καὶ τοῖς χαίρουσιν. | |
| 115 | Οἱ σπάδωνες οὐ γενειῶσι τῇ στερήσει τοῦ θερμοῦ. Οἱ εὐνοῦχοι ὀξύφωνοι, ὅτι στενοὺς ἔχοντες τοὺς πόρους ἐκτέμνονται, οἱ δὲ εὐρυτέρους ἀποκόπτονται. Μετὰ τὴν τροφὴν ἐρευγόμεθα, ὅτι τῆς τροφῆς κάτω χωρούσης τὸ πνεῦμα ὡς λεπτὸν ἐπὶ τὰ ἄνω κουφίζεται. | |
| 120 | Οἱ θερμότεροι τῶν ἄλλων πλέον συν〈ουσ〉ιάζουσιν. Οἱ ἀπὸ φωτὸς εὐθὺς εἰς σκότος εἰσελθόντες οὐχ ὁρῶσι διὰ τὴν παχύτητα τοῦ σκότους. Γυναῖκες ὑστέρας παθοῦσαι παρακόπτουσιν, ὅτι νευρώδης ἡ οὐσία αὐτῆς καὶ ἀπὸ στομάχου καὶ μηνίγγων ἄρχεται. | |
| 125 | Ἔμμηνα ταῖς θηλείαις γίνεται, ὅτι ἀργαῖς οὔσαις τὸ περιττὸν τοῦ αἵματος ἐκκρίνεται κουφισμοῦ χάριν. Ἐπὶ τοῖς λοιμοῖς ὀφθαλμίαι γίνονται, ὅτι τροπῆς περὶ τὸ πνεῦμα γι‐ νομένης, οὗ πῆσις ὁ λοιμός, ἡ ὅρασις ταράττεται. Οἱ τρομικοὶ πίνοντες περιφέρονται, ὅτι ὁ οἶνος ταράσσει τὸ ἐν τοῖς | |
| 130 | νευρώδεσι πνεῦμα. Τὰ ἄλογα ἅμα τῷ τεχθῆναι περιπατοῦσιν, ὅτι ἶσον πανταχοῦ ἔχουσι τὸ θερμόν, οἱ δὲ ἄνθρωποι τῇ κεφαλῇ πλεῖον· ὅταν οὖν ὁμαλισθῇ, ἀνίστανται. Οἱ σπώμενοι πυρέξαντες ἰῶνται, ὅτι ὁ μὲν σπασμὸς ἐκ ψύξεως γίνε‐ | |
| 135 | ται τοῦ ἐν τοῖς νεύροις πνεύματος καὶ ὑπὸ θερμασίας λύεται. Οἱ μέλαιναν χολὴν ἐμέσαντες κινδυνώδεις, ὅτι μηκέτι τῆς χολώδους ὑποστάσεως οὔσης τὸ αἷμα ἀπὸ τοῦ ἥπατος ἕλκεται. Ἀπουρήσαντες ἀναπνέομεν, ὅτι πληρωθεῖσα ἡ κύστις τὸ ἀπηυθυσμέ‐ νον ἔντερον θλίβει· ἀνεθείσης οὖν αὐτῆς τὸ ἐπισχεθὲν πνεῦμα ὀλισθαί‐ | 244 |
| 140 | νει. Χασμησάμενοι ἢ οὐρήσαντες ὑποφρίττομεν, ὅτι τοῦ θερμοῦ πνεύμα‐ τος μέρος τι συνεκτρέχει. Ἐπὶ τῶν λευκῶν ἢ ἀλφῶν αἷμα οὐχ ὑπεκρέει κεντούμενον, ὅτι ἐκ τῆς ἐπιφανείας πόρρω τὸ θερμόν. | |
| 145 | Οἱ τεταρταῖοι χρονιώτεροι, ὅτι περὶ τὸ γεῶδες τοῦ σώματος τὸ σύγ‐ κριμα γίνεται, βαρὺ δὲ τὸ γεῶδες. Τῶν ἄρθρων τὰ ἕλκη οὐ κατουλοῦται, ὅτι τῶν ἄρθρων τὸ πέρας χόνδρος ἐστίν. Τὸ ὄμβριον ὕδωρ ἐλαφρὸν ὡς γυμναζόμενον ὑπὸ τοῦ πνεύματος καὶ | |
55(150) | λεπτυνόμενον ὑπὸ τοῦ ἀέρος. Τὸ ψυχρὸν πολέμιον ὀστέοις, ὀδοῦσι καὶ νεύροις ὡς γεωδεστέροις καὶ ψυχροτέροις. Ἡ χιὼν ψυχρὰ οὖσα καίει διὰ τὴν πυκνότητα τὴν πολλήν, αἱ δὲ ἀκρότητες ἰσότητες, θερμή τε καὶ ψυχρά. | |
| 155 | Οἱ φρενιτικοὶ σμικρόσφυκτοι, ὅτι ἀραιοῦται τούτοις τὸ ἐν τοῖς μήνιγξι πνεῦμα. μεγαλόσφυγμοι οἱ ληθαργικοί, ὅτι παχύνεται τούτοις τὸ πνεῦμα καὶ βαρύνεται. Τῷ χειμῶνι πειναλέοι γινόμεθα, ὅτι τὸ θερμὸν ἐντὸς κλειόμενον πέττει τὴν τροφήν. | |
| 160 | Τὸ μέλι τοῖς ἕλκεσι δριμύ, ὅτι ἐμπίπτει τούτοις ἡ λεπτότης αὐτὴ ἡ δριμεῖα, τῇ γεύσει γλυκύ, ὅτι ὑγρὰ οὖσα αὕτη τῆς ἐν τῷ μέλιτι λει‐ ότητος ἀντιλαμβάνεται. Τὰ νεῦρα νυσσόμενα φλεγμαίνει, κοπτόμενα δὲ οὔ, ὅτι τὸ πνεῦμα διὰ τῶν στενῶν πόρων τῇ νύξει πιλοῦται εἰς ἑαυτό, ἐπὶ δὲ τῆς τελείας | |
| 165 | διακοπῆς διαπνεῖ. Οἱ πρὸ τῆς σημασίας ἱδρῶτες χαλεποί, ὅτι οἱ μετὰ τῆς ἐπισημασίιας κατὰ ἄνεσιν, οἱ δὲ πρὸ τούτων κατὰ ἔκθλιψιν. Οἱ νήστεις δυσώδεις τὸ στόμα, ὅτι ἡ ἐν τῷ στόματι δριμύτης μὴ | |
| συγκιρναμένη νέᾳ τροφῇ ἀναθυμιᾷ. | 245 | |
| 170 | Ἐν ταῖς καρδίαις οὐ γίνεται πάθος, ὅτι διὰ τὴν κυριότητα φθάνει τοῦ πάθους τὸν κίνδυνον. Ἐν τοῖς αἰγιαλοῖς εὑρίσκεται ὕδωρ γλυκύ, ὅτι τὸ λεπτομερὲς τοῦ θαλαττίου ὕδατος διὰ τῆς γῆς παρεισδύνει· τὸ λεπτὸν δὲ γλυκὺ ὡς τὸ παχὺ ἁλμυρόν. | |
| 175 | Τὰ πυρίκαυστα δυσκατούλωτα, ὅτι πάντες ἀφανίζονται οἱ πόροι καὶ δυσέκλυτος ἡ ἀποκεκλεισμένη κατ’ αὐτὰ ὕλη. Οἱ πρεσβῦται φίλοινοι ὡς χρείαν ἔχοντες θερμοῦ. Τὰ δεξιὰ εὐσαρκότερα, ὅτι μᾶλλον κινουμένων αὐτῶν αἱ ὗλαι συν‐ επιδίδονται. | |
| 180 | Ἐπὶ τοῖς ἀριστεροῖς τὰ φορτία φέρομεν, ὅτι ἐν τοῖς ἀριστεροῖς πλείων ἡ ἐπιμονὴ τῆς ὕλης, ἐν δὲ τοῖς δεξιοῖς ὡς εὐκινητοτέροις ἐλάττων. Κοινὰ συμπτώματά εἰσιν ὅσα πάσαις συμβαίνει ταῖς ἡλικίαις ὡς ἴλιγγες, πταρμοί, λυγμοὶ καὶ τὰ λοιπά. | |
| 185 | Κάτω βλέποντες ἀφ’ ὑψηλοῦ 〈ἰ〉λιγγιῶμεν, ἄνω δ’ οὔ, ὅτι ὁ ἴλιγγος κινουμένου τοῦ ἄκρου τῆς ὄψεως γίνεται. ὅταν οὖν κάτω βλέπωμεν, ἐὰν ἀπὸ βραχέος, οὐκ ἰλιγγιῶμεν διὰ τὸ {ἡδραιῶσθαι} ἐπηρεῖσθαι τὴν ὄψιν· ἐὰν δὲ ὑψόθεν, πρὶν ἂν ἐπηρείσασθαι κινῆται, καὶ τὸ ἄκρον κι‐ νεῖται· ἄνω δὲ ποῦ †οἰσῶσα† φέρεται. | |
| 190 | Ὁ πταρμὸς νυκτὸς οὐ γίνεται, ὅτι ὑπὸ θερμοῦ γίνεταί τινος κινήσαντος τὸν τόπον ἀφ’ οὗ γίνεται· διὸ καὶ ἀνακύπτομεν πρὸς ἥλιον ὅταν βουλώμεθα πταρῆναι. Τρίψαντες τὸν ὀφθαλμὸν παυόμεθα τοῦ πταρμοῦ, ὅτι τὸ ἔλαττον θερμὸν τοῦ πταρμοῦ φθείρεται ὑπὸ τοῦ πλείονος τοῦ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ· | |
| 195 | τὸ αὐτὸ τοῦτο καὶ ῥῖνα. Οἱ εἰς ταὐτὸ βλέποντες ἰλιγγιῶσιν, ὅτι συνηθροισμένα εἰς ταὐτὸ τὰ βαρέα βαρύνεσθαι ποιεῖ τὸν ἴλιγγον. καὶ ἡ δί〈ν〉ησις δέ, ὅτι τὰ βαρέα καὶ τὰ κοῦφα διίστησι, τὰ μὲν εἰς τὸ μέσον, τὰ δὲ εἰς τὸ ἔσχατον. διὰ τοῦτο καὶ τὸ κύπτειν ἰλίγγους ποιεῖ. | |
55(200) | Διὰ ἔνδειαν ἰλιγγιῶσί τινες, ὅτι σύμπηξις γίνεται εἰς τὰ κενά· διὰ πλήρωσιν, διὰ τὴν ὑπερβολὴν τοῦ περιττώματος εἰς πλήρεις τόπους. | |
| Τὸ σκορδινᾶσθαι ἡδύ, ὅτι ἐξ ὕπνου πνεῦμα τῇ διατάσει καὶ τῇ κινήσει ὁμαλῶς διὰ τῶν ἄρθρων κινούμενον ἡδονὴν ποιεῖ. ὅτι δὲ πνεῦμα, δῆλον· χάσμην γὰρ ποειῖ. | 246 | |
| 205 | Ἐν χειμῶνι ἀναπνέομεν ἐλαττονάκις, ὅτι ἐν τῷ θέρει ὁ ἀὴρ διὰ τὴν ἀλέαν οὐχ ἱκανῶς καταψύχει καὶ πάλιν δεῖται τοῦ καταψύχοντος. ἐν δὲ τῷ χειμῶνι τοὐναντίον· ἡ γὰρ ὥρα συγκαταψύχει. Ἀνισταμένοις ἴλιγγος γίνεται μᾶλλον ἢ καθίζουσιν, ὅτι ἠρεμ[οῦσι] τὸ ὑγρὸν συνίσταται ἐν τῇ κεφαλῇ, κινουμένοις δὲ γίγνεται δῆλον καὶ | |
| 210 | ποιεῖ ἴλιγγον εἰς ἓν μόριον ἀποκλῖναν. Διὰ τί τῶν ἄλλων πνευμάτων, φύσης καὶ ἐρυγῆς 〈***〉, ἱερὸς ὁ πταρμός; ὅτι ἡ φῦσα τῆς κάτω κοιλίας, ἐρευγμὸς δὲ τῆς ἄνω, πταρ‐ μὸς δὲ τῆς κεφαλῆς, ἣ θειότατόν ἐστι· καθὸ καὶ τὸ πνεῦμα ὡς ἱερὸν προσκυνοῦσιν. ἢ ὅτι, ὅταν κρατήσῃ ἡ ἐν τῇ κεφαλῇ θερμότης τὴν | |
| 215 | ὑγρότητα, τότε τὸ πνεῦμα γίνεται πταρμός· διὸ καὶ τοὺς ἔξω θνῄσκον‐ τας κρίνουσι πταρμικῷ. ὡς ἂν οὖν μὴ τοῦτο πάθωσι, σώους εἶναι εὔ‐ χονται. Ὁ ἄνθρωπος μᾶλλον πτάρνυται, ὅτι τοὺς πόρους εὐρεῖς ἔχει δι’ ὧν τὸ πνεῦμα εἰσέρχεται· οἷς πληρουμένοις πνεύματος πτάρνυται. ὅτι δὲ | |
| 220 | εὐρεῖς, δῆλον· 〈ἥκιστα〉 ὀσφραντικὸν γὰρ τῶν ἄλλων ζῴων ὁ ἄν‐ θρωπος. Οἱ πρεσβῦται χαλεπῶς πτάρνυνται, ὅτι οἱ πόροι συμπεπτώκασι καθ’ οὓς τὸ πνεῦμα ἐκκρίνεται, ἢ τῷ ἀδυνατεῖν ἄνω βλέπειν ῥᾳδίως βίᾳ ἀφιᾶσι κάτω. | |
| 225 | Ἐν τῷ ἀποπνευματίζειν ἡ λὺγξ παύεται, ὅτι ἡ λὺγξ ὑπὸ καταψύ‐ ξεως· διὸ καὶ οἱ φοβούμενοι καὶ οἱ ῥιγοῦντες λύζουσι· κατεχόμενον δὲ τὸ πνεῦμα θερμαίνει τὸν ἐκτὸς τόπον. Αἱ ἐν τῷ πώγωνι τρίχες βραδύτερον πολλάκις φύουσαι θᾶττον φθεί‐ ρονται, ὅτι αἱ ἐν τῷ πώγωνι τρίχες πυρρότεραι τῶν τῆς κεφαλῆς καὶ | |
| 230 | εὐκόλως νεύουσι πρὸς λευκότητα ἢ αἱ μέλαιναι· ἢ ὅτι τὰ ἐκ τῆς κε‐ φαλῆς ῥεύματα εἰς τὸ στόμα πλέον φέρεται καὶ εἰς τὸν πώγωνα. διὸ καὶ ἀσθενεστέρα ἡ θρὶξ γίνεται καὶ δι’ αὐτὸ πολιοῦται. Ὕστερον πολιοῦται ὁ πώγων τῆς κεφαλῆς, ὅτι ἡ πολιὰ δι’ ἀσθέ‐ νειαν γίνεται ποτοῦ καὶ τροφῆς. ὁ τόπος οὖν οὗτος τοιοῦτος καὶ διὰ | |
| 235 | τοῦτο πλέον πολιοῦται. σημεῖον δὲ καὶ τὸ θῆλυ, ἐνταῦθα μόνον τρίχας | |
| μὴ ἔχον. Αἱ ἐν τῇ ἥβῃ τρίχες ἐν ὑγροτέρῳ τόπῳ οὖσαι ἧττον αὔξουσι τῶν τοῦ πώγωνος, πρότερον γιγνόμεναι, ὅτι ὁ τόπος τῆς ἥβης ἀραιότερος καὶ ὑγρότερος καὶ ἀεὶ ἔχων τροφὴν ἢ ὁ τοῦ πώγωνος· δῆλον δὲ ἐκ | 247 | |
| 240 | τοῦ ὄγκου τῶν αἰδοίων. Ἐν τοῖς ποδίοις ὄνυξι τὰ λευκὰ σημεῖα, ἃ καλοῦσί τινες ἐραστὰς ἢ ψεύδη, οὐκ ἐγγίνεται ὡς ἐπὶ τῶν χειρῶν, ἢ ὅτι βραδέως αὐξάνεται πρὶν κινηθῆναι καὶ αὐξηθῆναι. Τῶν γερόντων οἱ ὄνυχες σκληρότεροι, ὅτι καὶ πάντα τὰ γεώδη | |
| 245 | αὐτῶν σκληρότερα διὰ τὸ ἐξανηλῶσθαι τὸ ὑγρόν. αὐξάνεται δὲ θᾶτ‐ τον, ὅτι πολὺ ἔχει τὸ περίττωμα ἐξ οὗ τρέφονται τρίχες καὶ ὄνυχες. Οἱ τοῦ ἀνθρώπου ὄνυχες μαλακώτατοι, ὅτι καὶ τὸ δέρμα αὐτῶν τοιοῦτον, ἢ ὅτι τοῖς ἔχουσι σκληροὺς ὄνυχας οἱ τοιοῦτοι χρήσιμοι. Οἱ ἐκ γενετῆς τυφλοὶ οὐ φαλακροί, ὅτι μεθέστηκεν ἡ θερμότης | |
55(250) | πηρωθέντων τῶν ὀμμάτων εἰς τὸν πλησίον τόπον καὶ ὃς οὐ καταψύχε‐ ται, ἀλλ’ ἀεὶ ἔχει τροφήν· ἡ δὲ φαλακρότης ἐκ ψύξεως. ἢ διότι ὁ τό‐ πος ἔχει θερμότητα ἀναλίσκειν τὸ περίττωμα. Ὁ πώγων γίνεται πυρρὸς ἄνευ τῆς κεφαλῆς, οὐ μὴν δὲ τὸ ἀνάπ‐ λιν, ὅτι αἱ πυρραὶ δι’ ἀσθένειαν γίνονται· ὁ πώγων δὲ ἀσθενέστερος | |
| 255 | τῆς κεφαλῆς. εἰ οὖν ἐν τῷ στερεωτέρῳ γίνεται, ἀνάγκη καὶ ἐν τῷ ἀσθενεῖ, οὐ μὴν τὸ ἀνάπαλιν. Αἱ μακραὶ τρίχες ῥέουσιν, ὅτι μοχλὸς ἡ θρίξ, ὑπομόχλιον δὲ τὸ δέρμα, εὐκίνητα δὲ τὰ πλέον ἀπέχοντα τοῦ ὑπομοχλίου, ὡς δῆλον ἐν τοῖς Μηχανικοῖς. | |
| 260 | Αἱ βλεφαρίδες οὐ πολιοῦνται, ὅτι πίων ἡ ἐκεῖσε σὰρξ καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἐπὶ 〈πο〉λὺ αὔξεται ἡ θρὶξ οὔτε πολιοῦται· φθορᾷ γάρ τινι καὶ φαυλότητι τῆς τροφῆς πολιοῦσθαι συμβαίνει. Οἱ ἐπὶ τῶν χειρῶν ὄνυχες μᾶλλον αὔξουσιν ἢ τῶν ποδῶν, ὅτι ἡ αὔξησις ἐπὶ τὰ ἄνω χωρεῖ, ὡς αἱ τρίχες πώγωνος καὶ ἥβης· ἢ ὅτι ἐν | |
| 265 | ἀλέᾳ, ὡς χεῖρες, οἱ δὲ ἐν ψύξει. Αἱ τρίχες οὖλαι γίνονται, ὅτι δύο φορὰς φέρονται κρατουμένης τῆς ἔσωθεν φορᾶς τῇ ἐν τῷ περιέχοντι θερμότητι· διὸ καὶ οἱ Αἰθίοπες τοιοῦτοι. Ἐν τοῖς πυρικαύστοις οὐ φύεται θρίξ, ὅτι πυκνοῦνται οἱ πόροι σφό‐ | |
| 270 | δρα. Αἱ παχεῖαι τρίχες οὐ γίνονται μακραί, ὅτι ἡ εἰς αὔξησιν δύναμις ἀναλίσκεται εἰς τὸ πάχος, ἢ ὅτι ὡς παχεῖαι σκληραὶ καὶ διὰ τοῦτο δυσκίνητοι εἰς αὔξησιν. Πυκνότεραι αἱ παχεῖαι κατὰ φαντασίαν ἢ 〈διὰ〉 τὸ βραδέως εἰς | 248 |
| 275 | μῆκος αὔξεσθαι κατὰ πλείους τόπους ἡ τροφὴ ἀνατέλλει ἐπιβιαζομένη ἐντός, οὐ ταχὺ ὑπεξ[αγ]ούσης τῆς ἕξεως εἰς τὸ ἄνω. Ἐν τοῖς ὀστώδεσι παχύτεραι αἱ τρίχες, ὅτι καὶ παχὺ τὸ δέρμα. Αἱ πυρραὶ τρίχες μελάντεραι γίνονται, διότι πέττεται μᾶλλον ἐν ὀλίγῳ τὸ ὑγρὸν γινόμενον ὑπὸ τῆς ἐνούσης ἐν τῇ ἀρχῇ θερμότητος. ἐκ | |
| 280 | νοσούσης τροφῆς πυρρὰ θρίξ, ἐξ ὑγιοῦς μέλαινα. Οἱ Αἰθίοπες οὐλότριχες, ὅτι ξηραινομένη ἡ θρὶξ ὑπὸ τοῦ ἡλίου συγ‐ κάμπτεται. οἱ Σκύθαι δ’ οὐ τοιοῦτοι ὡς ἐν ψυχρῷ τόπῳ οἰκοῦντες, ὅτι τὸ ὑγρὸν τὸ ἐν ταῖς θριξὶν οὐκ ἐξατμίζει ὁ ἥλιος, καὶ διὰ τοῦτο εὐ‐ θεῖαι. | |
| 285 | Ὁ πταρμὸς λυγμὸν παύει, οὐ μὴν καὶ ἐρυγήν, ὅτι διάφοροι οἱ τού‐ των τόποι· ἡ γὰρ ἐρυγὴ κοιλίας, ὁ λυγμὸς πνεύμονος ἐξ ἀπεψίας πνεύματος καὶ ὑγροῦ· κοινωνοῦσι δὲ οἱ περὶ τὸν ἐκγέφαλον τόποι τῷ πνεύμονι. ἰστέον δὲ ὡς ὄξος παύει λυγμόν· ἐκθερμαίνων δὲ καὶ ἀνα‐ πνευστισμὸς τὸ πνεῦμα τὸ κατεχόμενον παύει καὶ αὐτός. | |
| 290 | Χασμησαμένου τινὸς ἀντιχασμῶνται διὰ τὴν μνήμην· ὅταν γὰρ μνησθῇ, κινεῖται τοῦτο τὸ μέρος. τοῖς οὖν ἀνθρώποις ὡς εὐαισθητο‐ τέροις εὐθὺς ἰδοῦσι συμβαίνει ἀναμιμνήσκεσθαι, τοῖς δὲ ὑποζυγίοις οὐκ αὔταρκες, ἀλλὰ προσδέονται καὶ ἑτέρας αἰσθήσεως. ὅθεν καὶ ὀσφραίνοντα τῶν οὐρησάντων οὐροῦσι καὶ αὐτὰ εἰς τὸν αὐτὸν τόπον. | |
| 295 | Τοῖς ἀσθενοῦσι καὶ γέρουσιν ὄνυχες καὶ τρίχες αὔξουσι, τὸ δὲ λοιπὸν σῶμα φθίνει, ὅτι ἐν τοῖς ὑγιέσιν ἡ τροφὴ εἰς σάρκας καὶ νεῦρα διαδίδοται τὰ δεόμενα στερεώσεως, ἐν δὲ τοῖς ἀσθενέσιν εἰς τὰ μὴ δεόμενα οἷον ὄνυχας, τρίχας. λέγουσι καὶ τοὺς Ἰλλυριοὺς ξυρᾶσθαι ἐν μάχαις, καὶ μετὰ θάνατον αὔξειν τρίχας, ὡς φθίνοντες τὰ σώματα εἰς | |
55(300) | ταῦτα τὴν τροφὴν δέδωκεν. Αἱ τῶν ποδῶν τρίχες μόλις πολιοῦνται, ὅτι τὸ θερμὸν ὑπονοστεῖ κατὰ τὸ γῆρας ἐν τοῖς τοιούτοις τόποις. δῆλον δὴ ὅτι τοῖς τῶν γερόν‐ των ποσὶν αἱμορροΐδες γίνονται. ὅταν δὲ καὶ ἐκ τῶν ποδῶν ἐξικμασθῇ | |
| ἡ τοιαύτη θερμότης, λευκαίνονται καὶ αἱ τούτων τρίχες. | 249 | |
| 305 | Τὰ ἔρια δι’ ἐλαίου λευκότερα γίνεται, αἱ δὲ τρίχες μελάντεραι, ὅτι ἐκεῖνα μὲν ὡς ῥυπαρὰ ξανθότερα, αἱ δὲ τρίχες ξηρότεραι οὖσαι λευ‐ καίνονται· τὸ οὖν ἔλαιον κωλύει. Τιλλόμεναι αἱ τρίχες τῶν προβάτων ἀναφύουσι μαλακώτεραι, τῶν δ’ ἀνθρώπων σκληρότεραι, ὅτι αἱ μὲν παχύνονται ὅσῳ ἂν μακρότεραι γί‐ | |
| 310 | νωνται· ἀποψύχει γὰρ δι’ ἀσθένειαν τοῦ θερμοῦ τοῦ ἐν αὐταῖς ἀὴρ ὁ κύκλῳ καὶ μᾶλλον ὅσον ἂν πορρωτέρω τοῦ θερμοῦ γίνηται. αὐξανόμε‐ ναι δὲ διὰ μὲν παχύτητα πλέον ἔχουσι τὸ θερμόν, διὰ τὸ ἀποξηραίνε‐ σθαι ῥέοντα. Τοὺς κροτάφους πολιοῦνται τάχιστα, φαλακροὶ δὲ ἥκιστα γίνονται, | |
| 315 | ὅτι ἡ πολιὰ γίνεται τῷ ποιάν τινα εἶναι τὴν τροφὴν τὴν εἰς τρίχας διδομένην, ἡ δὲ φαλακρότης τῷ ποσήν· ὅταν γὰρ ψυχθῇ ἡ τροφή, οὐκ αὔξεται, ὥσπερ τὰ δένδρα χειμῶνος φυλλορροεῖ, ψυχρᾶς γινομένης τῆς τροφῆς. καὶ ἡ πολιὰ δὲ ἐκ σαπρᾶς τροφῆς ἐστιν. οἱ δὲ κρόταφοι ἐπὶ φλεβῶν εἰσι πυκνῶν καὶ ἔχουσι θερμότητα. ὁ κωμῳδοποιός· ‘εὕρω τὸ | |
| 320 | γῆρας τὰς τρίχας βεβαμμένασ‘. Τῆς κεφαλῆς τὸ ἔμπροσθεν φαλακρόν, ὅτι τὰ ὄπισθεν ξηρότερα, τὸ δὲ ἔμπροσθεν πλῆρες περιττωμάτων διὰ τὸν ἐγκέφαλον. Αἱ τῆς κεφαλῆς τρίχες μᾶλλον τῶν ἄλλων αὔξονται διὰ τὴν γειτνία‐ σιν τῆς τροφῆς τῆς ἐκ τῆς κεφαλῆς. | |
| 325 | Ζῷα πέφυκε γίνεσθαι οὗ ἂν περίττωμα εἴη ὑγρότητος καὶ θερμό‐ τητος. ἐν γοῦν τῇ κεφαλῇ τοῦ νέου φθεῖρες ὡς θερμοτέρᾳ καὶ εὐρυ‐ πορωτέρᾳ, ὅθεν καὶ αἱ τρίχες παχύταται. Ἐκ τῶν ποτῶν καὶ τῶν ἐμέτων ἐν τοῖς ψύχεσι φθέγγονται βαρύ‐ τερον διὰ τὴν ἔκφριξιν τοῦ λάρυγγος ὑπὸ τοῦ φλέγματος· ἐπικατασπᾷ | |
| 330 | γὰρ ῥευμάτιον καὶ γίνεται βαρυτέρα ἡ φωνή. Ἐγγύθεν τῆς βαρυτέρας φωνῆς 〈μᾶλλον〉 ἀκούομεν ὡς πλείω ἀέρα κινούσης, πόρρωθεν δὲ ἧττον, ὅτι καὶ ἐλάττονα ἀέρα κινεῖ. Ἐν τῷ χειμῶνι ὀξύτερον φθέγγονται, ὅτι στενοῦται ἡ τραχεῖα ἀρτη‐ ρία καὶ συμπιλεῖται, ἐν τῷ θέρει βαρύτερον, ὅτι αἱ ἀλέαι διαλύουσι τὰ | |
| 335 | σώματα. Τὰ ἐννεάμηνα οὐ φθέγγεται ἀλλὰ τὰ δεκάμηνα, ὅτι ὀψιαίτατα τε‐ λειοῦται ἡ φωνὴ τοῖς ἀνθρώποις. καὶ διὰ τοῦτο τοῖς ἀτελέσιν οὐχ οἷον ὑπάρχει ὡς ἐπὶ τὸ πολύ. τὰ δὲ ἑπτάμηνα ἥττονα διὰ τὴν αὐτὴν αἰ‐ | |
| τίαν. | 250 | |
| 340 | Ὀψιαίτερον τελειοῦται ἡ τῶν ἀνθρώπων φωνὴ ἢ τῶν ἄλλων ζῴων, ὅτι πλείστας ἔχει διαφορὰς καὶ εἴδη καὶ διὰ τοῦτ’ ἀνάγκη ἐν πλείστῳ χρόνῳ διατελεῖσθαι. Ἐν τῇ αὐτῇ φωνῇ πάντες διαλέγονται, ὅτι ἀπὸ τῆς μιμήσεως τῶν ἀλλόγων αἱ φωναὶ εὑρέθησαν, οἷον τὰ παιδία βοῦν ἀπὸ τοῦ μυκᾶσθαι | |
| 345 | καὶ κύνα ἀπὸ τοῦ ὑλακτεῖν. Οἱ ἀγωνιῶντες βαρὺ φθέγγονται, ὅτι ἄνω φέρεται τούτοις τὸ θερμόν, ὡς καὶ τοῖς αἰσχυνομένοις, διὸ καὶ ἐξέρυθροι γίνονται. τοῖς δὲ φοβουμένοις καταψύχεται περὶ τὴν καρδίαν ὁρμῶντος τοῦ θερμοῦ. Ἡ φωνὴ ῥύσις τίς ἐστι καὶ φύσιν ἔχει ἄνω φέρεσθαι. πῶς οὖν εὐ‐ | |
55(350) | ήκοα μᾶλλον τὰ ἄνωθεν κάτω; ὅτι ἡ φωνὴ ἀήρ ἐστι μεθ’ ὑγροῦ καὶ βαρὺς ὢν φέρεται κάτω. ἡ φωνὴ ἀνωφερὴς οὖσα προσκόψασα τῷ ἐξ ἐναντίας ἀέρι βιάζεσθαι μὲν οὐ δύναται βαρύτερον ὄντα, ἀνακλασθεὶς δὲ ὁ κινηθεὶς ἀὴρ ἠνέχθη κάτω. τοιοῦτόν τι καὶ τὸ περὶ τὴν ἠχώ, ἥτις ἐστὶν ἀνάκλασις τῆς φωνῆς ἐπὶ τοὐναντίον. | |
| 355 | Οἱ μεθύοντες ἀπορρήγνυνται τὰς φωνάς, ὅτι πληρέστεροι ὄντες ἀπορρήγνυνται αὐτάς. Ἡ σῦριγξ καὶ ἡ ὀξεῖα φωνὴ ποιεῖ φαίνεσθαι ὥσπερ ἐρημίαν ὡς μα‐ κρὰν βαδίζουσαν καὶ οὐκ ἐπὶ πολὺ διαχεομένην. Τοῖς μακρότερον ἱσταμένοις ἡ φωνὴ ὀξυτέρα φαίνεται. πῶς; ἐπεὶ τὸ | |
| 360 | μακρότερον βραδύτερον κινεῖται, ἡ ὀξύτης οὔκ ἐστιν ἐν ταχείᾳ κινή‐ σει, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ ἐλάττονι ψόφῳ. τοῖς γοῦν μακρότερον ἱσταμένοις ἐλάττων ἡ φωνὴ ἀφικνεῖται διὰ τὴν ὀλιγότητα τοῦ ἀέρος. Ἠχὼ γίνεται πληγείσης τῆς φωνῆς πρός τι στερεὸν καὶ μὴ διαλυ‐ θείσης. | |
| 365 | Χειμῶνι αἱ φωναὶ βαρύτεραι, ὅτι ὁ ἀὴρ παχύτερος καὶ βραδυτέρα ἡ κίνησις καὶ ἡ φωνή· ἢ ὅτι διὰ τῶν στενῶν βραδύτερον χωρεῖ ὁ ἀήρ, συμφράττονται τὰ περὶ τὸν φάρυγγα τῷ ψύχει καὶ τῷ φλέγματι. Μεγαλόφωνοι οἱ θερμοί, ὅτι καὶ ἀέρα ἀνάγκῃ πολὺ ψυχρὸν ἔχου‐ σιν· ἡ γὰρ μεγάλη φωνὴ ἐν τῷ πάλιν ἀέρα κινεῖν. | |
| 370 | Ἀκούουσι μᾶλλον οἱ κατέχοντες τὸ πνεῦμα ἢ οἱ ἐκπνέοντες, ὅτι τὸ αἰσθητικὸν ἄνω φέρεται τῶν φλεβῶν ἀραιουμένων, καθευδόντων δὲ κάτω, διὸ καὶ μᾶλλον ἐκπνέουσιν, ὥστε κενοῦται τὰ ἄνω, ἀκούουσι δὲ τῷ κενῷ. ἢ ὅτι ἀτμὸς ψόφος· οὗτος οὖν ἐν τῷ πνεῖν γενόμενος κωλύει | |
| ἀκούειν. | 251 | |
| 375 | οἱ τοῦ γράσου ὄζοντες δυσωδέστεροί εἰσι μύρῳ ἀλειψάμενοι, ὅτι τοῦτο θερμαντικόν ἐστι καὶ ἱδρῶτας παρασκευάζει, οὗτοι δὲ ποιοῦσιν ἀποφοράν. Ἡ μασχάλη δυσωδίαν ἔχει διὰ τὴν σῆψιν τῆς ὑγρότητος καὶ τὸ ἀπνούστατον καὶ ἀγύμναστον. | |
| 380 | Τὰ δυσώδη ἧττον δοκεῖ τοῖς ἐδηδοκόσι διὰ τὸ συντετρῆσθαι τὴν ὄσφρησιν τῷ στόματι κατὰ τὸν οὐρανόν· πλήρης οὖν ἡ αἴσθησις γίνε‐ ται καὶ τῆς δυσωδίας οὐκέτι {δυσωδίας} ὁμοίως αἰσθάνεται· τὸ γὰρ πρῶτον αἰσθάνονται πάντες, ὅταν δὲ ἅψηται, οὐκέτι, ὥσπερ συμφύ‐ ουσα καὶ ἡ ἔξωθεν ὁμοία ἀφανίζεται ὑπὸ τῆς ἔσω. | |
| 385 | Ἧττον ὀσφραινόμεθα τῷ χειμῶνι, ὅτι τότε ὁ ἀὴρ ἀκινητότερος. Διὰ τί αἱ κύνες οὐκ ὀσφραίνονται τῶν ἰχνῶν τῶν τεθνεώτων; διὰ τὸ ἄλλην ὀσμὴν γίνεσθαι τούτοις καὶ χρῶμα καὶ χυμόν· ἢ ὅτι τῶν τε‐ θνηκότων πέπαυται ὀσμὴ ῥέουσα. Αἱ ὀδμαὶ ἐγγύθεν ἧττον εὐώδεις, ὅτι ἡ ὀδμὴ θερμότης ἐστί, τὸ | |
| 390 | θερμὸν κοῦφον καὶ πόρρω φερόμενον. ὅθεν καὶ τὰ ἄνθη συντριβόμενα καὶ θερμαινόμενα πλείονα ἀποφορὰν ἀφιᾶσιν. Τὰ ὄζοντα κινούμενα μᾶλλον ὄζει, ὅτι ἀναπίμπλησι τὸν ἀέρα καὶ ἀναφέρεται πρὸς τὴν αἴσθησιν. Ὁ ναυτιασμὸς πλήρωσις· τῶς γοῦν μετ’ αὐτὸν πεῖνα; ὅτι ὥσπερ ἐπὶ | |
| 395 | ἀφόδου κενοὶ γίνονται οἱ τόποι, πρὸ δὲ τοῦ ναυτιασμοῦ πλήρεις εἰσιν. Ἐν τοῖς πλοίοις ἡ ναυτία χολώδης, ἄλλοις δὲ φλεγματώδης, ὅτι ἐν τοῖς ἄλλοις ἔμπονος, ἐνταῦθα δὲ μετὰ φόβου, ὃς συγκινητικὸς τῶν συμφύτων, σύμφυτον δὲ ἡ χολή, τὸ δὲ πνεῦμα ἐπιπολάζον. Ὑπέρινοι γίνονται οἱ μάλα καθαρθέντες, ὅτι εὐροωτέρα ἐστὶν ἡ | |
55(400) | κάτω κάθαρσις καὶ κατὰ φύσιν, ἡ δ’ ἄνω παρὰ φύσιν, ὅτι καὶ τὰ πε‐ ριττώματα κάτω ῥέπουσιν. Οἱ μέλανες καὶ λεῖοι ἢ λευκοὶ καὶ δασεῖς [γίνονται ὑπ]έρινοι, ὅτι ὑγρότεροι οἱ λεῖοι τῶν δασέων, ὡς καὶ γυναῖκες, καὶ οἱ μέανες τῶν λευκῶν ψυχρότεροι. γίνονται οὖν ὑπέρινοι μὴ μόνον ἀφαιρουμένου | |
| 405 | τοῦ περιττώματος, ἀλλὰ συντηκομένου τοῦ σώματος. Μέλαιναν χολὴν καθαιρόμενοι καὶ φλέγμα πολὺ οὐ γίνονται ὑπέ‐ ρινοι, ὀλίγην δὲ ξανθήν, ὅτι ἡ μέλαινα καθαίρεται ῥᾳδίως, ἀλλ’ οὐχ ἡ | |
| τρυγώδης. τὸ δὲ φλέγμα περίττωμά ἐστιν ὃ οὐδεμίαν ἀφῄρηται ἰσχύν. ἡ δὲ ξανθὴ ἐκ συστήματος τῆς κακῶς ᾠκοδομημένης σαρκός, ὥστε | 252 | |
| 410 | οὐδὲν διαφέρει πολλὴν ἀφελεῖν χολὴν καὶ σάρκος καὶ αἷμα. Λυγμὸς συμβαίνει καὶ ὑπερκαθαιρομένης καὶ πληρουμένης, ὅτι ἡ ὑπερκάθαρσις ἀφελοῦσα τὸ ὑπέκκαυμα ψύχει, καὶ ἐὰν πλείων εἰσέλθῃ τροφή, μαραίνει τὴν οἱκείαν θερμότητα. ὁ δὲ λυγμός ἐστιν, ὄταν πνεῦμα ἐναπολαμβάνηται διὰ τὸ ψυχρὸν τὸ ὑγρὸν ἐν τῷ πνευματικῷ | |
| 415 | τόπῳ. Τὰ παιδία καὶ οἱ γέροντες ἐν ἐναντίαις τροφαῖς διάρροιαν πάσ‐ χουσι, τὰ παιδία ὅτι ὑγρὰ τὰ σώματα αὐτῶν καὶ πυκνὰ καὶ πε‐ ριττωματικά, οἱ δὲ ὅτι ψυχροί. Καὶ τὸ πολὺ ποτὸν καὶ ὀλίγον τὰς διαρροίας ἴσχει, τὸ μὲν διὰ τὸ | |
| 420 | καταξηραίνειν ἅτε μικρόν, τὸ δὲ διὰ τὸ πλῆθος εἰς τὴν οὐρήθραν χω‐ ροῦν συνεπισπᾶται καὶ τὸ ἐκ τῆς κοιλίας ὑγρόν· αἷμα γὰρ κατ’ ἄμφω οὐκ εἴωθεν ὁποχωρεῖν, ἀλλ’ ἐὰν ἡ κοιλία ὑποχωρῇ, ἡ οὐρήθρα ἀποξη‐ ραίνεται καὶ ἀνάπαλιν. Οἱ πίνοντες εὐτραφεῖς ὄντες ὑγρὰς τὰς κοιλίας ἔχουσιν ἢ σκληράς, | |
| 425 | διὸ διαρροίαις ἀποθνῄσκουσι μᾶλλον τῶν τεθραμμένων· ἔδει δ’ εὐτρό‐ φους ὄντας ἐκλαμβάνειν μᾶλλον τὸ τρόφιμον, τούτου δὲ γινομένου ξηραίνεσθαι τὰς κοιλίας αὐτῶν· ἢ ὅτι τὸ εὐτραφές ἐστιν οὐκ ἐν τῷ πολὺ λαμβάνειν, σκληρύνεται δὲ ἡ περίττωσις, ὅταν μόλις τὰ βρώσιμα καταβαίνωσιν εἰς τὴν κοιλίαν διὰ τὸ μὴ ταχὺ ἀπολαύειν τὸ σῶμα καὶ | |
| 430 | μὴ ἐκκρίνεσθαι τὸ χρήσιμον ἐξ αὐτῶν. Οἱ γλυκεῖς καὶ ἁλμυροὶ τῶν χυμῶν διαχωρητικώτεροι, ὅτι βαρεῖς καὶ κατωφερεῖς τῷ μὴ κρατεῖσθαι ὑπὸ τῆς ἐν ἡμῖν θερμότητος, ἢ ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι ἔξω τοῦ ἐλαίου εὐδιάφοροι καὶ εὔληπτοι· τοῦτο γὰρ διὰ κουφότητα ἄνω ἐπιπολάζει καὶ οὐ διαχωρητικόν ἐστιν. | |
| 435 | Ἅλμη καὶ ὀρὸς τὴν κοιλίαν λύουσιν, οὐ μὴν καὶ οἶνος πολύς, ὅτι τῶν μὲν ἡ ὑπόστασις εἰς κοιλίαν ἔρχεται· οὐ γὰρ εὔπεπτα ὡς ὁ οἶνος ὃς ταχὺ πεφθεὶς διουρεῖται. τοῦ οἴνου οὖν ἡ ὑπερβολία ταὐτὸν ποιεῖ εἰς τὴν κύστιν ὅπερ ἐκεῖνα εἰς τὴν κοιλίαν, ἀλλ’ οὐκ ἄγει ὑπόστασιν εἰς κύστιν· οὐ γὰρ ἔχει· τὰ δὲ μετὰ περιττωμάτων ἐξερχόμενα ἑπο‐ | |
| 440 | μένης καὶ τῆς παχείας ὑποστάσεως αὐτῆς ποιεῖ διάρροιαν. Ἐν τῇ κάτω καθάρσει ἢ ἐν τῇ ἄνω ὑπέρινοι γίνονται, ὅτι ἐν τῇ κάτω ἐξ ἅπαντος σώματος συρρεῖ τὰ ὑποστήματα, εἰς δὲ τὴν ἄνω ἀπὸ | |
| [τῶν] πλησίον χωρῶν καὶ τὸ ἐπιπολάζον τούτοις. Τοῖς ὑγιεινοῖς καὶ γέρουσιν αἱ κάτω καθάρσεις οὐ συμφέρουσιν, ὅτι | 253 | |
| 445 | ὑπέρινοι γίνονται, ὅτι τοῖς νοσεροῖς περίττωμά ἐστι τὰ ὑπιόντα, τοῖς δὲ ὑγιεινοῖς [αὐτῶν τῶν εὖ] ᾠκοδομημένων γίνεται ἡ ἀφαίρεσις. Τοῦ θέρους αἱ διάρροιαι ἢ παρὸ χειμῶνος τοῦ ὄντος ψυχροῦ, ὅτι πρὸς τὸ ἔξω ἐναντίως ἔχει τὸ ἐντός. ἐν γοῦν τῷ χειμῶνι θερμοτέρα οὖσα ἡ κοιλία πέττει ἱκανῶς, ἐν δὲ τῷ θέρει ψυχροτέρα οὖσα οὐ πέτ‐ | |
55(450) | τει, ἡ δὲ διάρροια ἀπεψία ἐστίν. Ἐν δὲ τῇ νυκτὶ ἀπ’ ἐλάττονος καθαίρει τὰ φάρμακα ἢ ἐν τῇ ἡμέρᾳ· ἡ γὰρ σκαμωνία καθαίρει ἀπὸ ὀγδοημορίου, ἐλατήριον δὲ ἀπὸ τεταρτημορίου, διὰ τρία ταῦτα, ὑγρότητα, θερμότητα καὶ πολὺν χρό‐ νον. ὅτι τε οἱ ὑγρότεροι μᾶλλον καθαίρονται· ὑγρὰ γὰρ ἡ κάθαρσις· | |
| 455 | τὸ γὰρ περίττωμα ἐν πλείονι χρόνῳ μᾶλλον καθαίρει. ἐν δὲ ταῖς νυξὶ πλεῖον, διότι πέττει ὁ ὕπνος, ὥστε θᾶττον καὶ μᾶλλον αἰσθάνεται τὸ σῶμα τοῦ φαρμάκου. Ἡ κάθαρσις φλέγμα καὶ χολὴν ἐκ τῶν φλεβῶν ἄγει εἰς τὴν κοιλίαν, αἷμα δ’ οὔ, ὅτι τὸ ἀλλότριον ἄγει ἤγουν τὸ περίττωμα, τὸ αἷμα δ’ οὔ, | |
| 460 | ὅτι παχύτερον, ὅταν ψυχθῇ καὶ παγῇ. Μετὰ τὰ γυμνάσια καὶ φάρμακα οὐ προσφέρομεν παραυτίκα τροφήν, ὅτι ἡ μεταβολὴ ἡ ἀθρόα ἀσύμφορον, ἤγουν μετὰ κένωσιν πλήρωσις. Τοῦ θέρους γίνεται μᾶλλον χολὴ τῶν περιττωμάτων ἐλαττόνων | |
| 465 | ὄντων, ὅτι τὸ θερμὸν σηπτικόν, ἡ δὲ χολὴ ἐκ σήψεως. Οἱ χυλοὶ διαφορητικώτεροι ἢ μετὰ τῶν φύλλων καὶ ῥιζῶν καὶ καρπῶν, ὅτι ἐξῆκται δι’ αὐτῶν τὸ θερμὸν εἰς τὸ ὑγρόν· διὸ οἱ μὲν ἰσ‐ χυροὶ καθαίρουσι τὰς κοιλίας, οἱ δ’ ἀσθενεῖς λύουσι, καὶ οἱ ὀποὶ τῶν φαρμάκων μᾶλλον καθαίρουσι τῶν ῥιζῶν καὶ καρπῶν. | |
| 470 | Ὁ λευκὸς καὶ μέλας ἑλλέβορος καθαίρει ἐναντίως, ὅτι θερμὰ τὰ καθαίροντα. βαρὺς οὖν καὶ πυκνὸς ὁ μέλας καὶ καθαίρει κάτω, ὁ δὲ λευκὸς τοὐναντίον καὶ καθαίρει ἄνω. Τῶν τετραπόδων οὐδὲν ἀπὸ ὑστέρας πνίγεται ζωοτοκοῦντα, ὅτι με‐ γάλων ὄντων τῶν ἄνω πρὸς τοῖς αἰδοίοις ἡ ὑστέρα ἐστὶ πᾶσι· διὰ δὲ | |
| 475 | τὸ πολὺ ἀπέχειν οὐκ ἀναβαίνουσιν ἄνω καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἀπολαμβά‐ νουσι πνεῦμα. | |
| Τὰ πιαινόμενα τῶν αἰρῶν ὠμῇ λύσει μᾶλλον πιαίνεται διὰ τὸ τὴν μίξιν ἔχειν τινὰ λόγον, ἢ διότι αἱ αἶραι βαρὺ ἔδεσμα καρωτικὸν καὶ ὑπνοποιόν, ὁ δὲ ὕπνος πιαίνει μάλιστα. | 254 | |
| 480 | Τῶν βοῶν ἡ κόπρος ἥκιστα δυσώδης ὡς μὴ χρονίζουσα τῇ κοιλίᾳ, ὅτι πέττει βοῦς μάλιστα ὡς μάλιστα μηρυκάζων ἢ ὅτι ἁπλῆ ἡ τροφή, ἄχυρα γάρ. Τὰ Λιβυκὰ θηρία θέρους οὐ πίνει, ὅτι οὐκ ἔχει ὕδωρ, τοῦ δὲ χειμῶνος ἔχει· ὃ οὖν εἴθισται καὶ ποιεῖ. | |
| 485 | Τὰ ἄγρια θηρία μονόχροα ὡς ἁπλοδίαιτα· αἱ γὰρ ταραχώδεις διαθέ‐ σεις χρωματίζουσι τὰ σώματα. Τοῖς τετράποσιν οἱ πυροὶ δυσδιαχωρητότεροι τῶν κριθῶν διὰ τοὺς ἐχίνους· ταχὺ γὰρ λεπτυνόμενον τὸ ἄχυρον αὐτῶν ἔχεται ἐν τοῖς ἐχί‐ νοις διὰ τὴν τραχύτητα αὐτῶν, τῶν δὲ κριθῶν ἅμα συμπέττεται διὰ τὸ | |
| 490 | χρονίζειν. Τὰ μονόνυχα γηράσκοντα αὔξει τοὺς ὀδόντας διὰ τὸ μὴ ἔχειν κέ‐ ρατα καὶ ὅτι ἡ χρῆσις ὀλίγη ὑφ’ ἧς τρέφονται καὶ παραλλάσσουσι τὰς σιαγόνας. Τὰ δὲ τοιαῦτα οὔτε δασυπώγωνα οὔτε δασυβλέφαρα, ὅτι ὑγρότης | |
| 495 | καταναλίσκεται τῇ χαίτῃ. Τὰ μονόνυχα οὐκ αὐξάνονται τὸ ἀπὸ τῆς ὁπλῆς ἄνωθεν, ἀλλὰ μένει ἕως τοῦ γόνατος τοῦ ὀπισθίου καὶ τοῦ ἐμπροσθίου σκέλους. οἱ δ’ ἄν‐ θρωποι τοὐναντίον ἐπὶ τὰ κάτω αὐξάνονται, ὅτι τοῖς μὲν δι’ ὀρθοῦ πο‐ ρευομένοις τὰ κάτω αὐξάνειν ἀνάγκη· τὰ δὲ τετράποδα τοὐναντίον | |
55(500) | ὄντα ἄνω αὐξάνεσθαι ἀνάγκη. Τὰ μονόνυχα τὸ ῥέον ὕδωρ πίνει ὡς τὸ γλυκὺ ἀγαπῶντα, τὰ δὲ δίχηλα, ὡς οἱ βόες, τὰ ὑφιστάμενα ὡς χαίροντα τοῖς ἁλμυροῖς. Ὕες πιαινόμενοι δυσριγότεροι, ὅτι καὶ οἱ ἄνθρωποι 〈***〉 πόρρω γι‐ νόμενοι τοῦ οἰκείου θερμοῦ, τὰ δὲ εὔψυκτα ταχὺ αἰσθάνονται τοῦ ψύ‐ | |
| 505 | χους. Ὃ χαλάζησις τοῖς χοίροις, τοῦτο ἴονθοι τοῖς ἀνθρώποις, τοῖς μὲν ἀνθρώποις διὰ τὴν λεπτότητα τοῦ αἵματος, τοῖς δὲ ὑσὶ διὰ τὴν εὐτρο‐ φίαν. χαλαζώδεις δέ εἰσι οἱ ὑγρόσαρκοι. χαλάζωσις δὲ οὔτε παιδίοις οὐδὲ γέρουσιν, ἀλλὰ νέοις· τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῖς χοίροις. | |
| 510 | Οἱ ὕες μᾶλλον ἀφρίζουσιν, ὅτι στενοί εἰσι τὸν βρόγχον—δῆλον ἐκ | |
| τῆς φωνῆς—καὶ πίονες, καὶ πυκνὸν οὖν τὸ πνεῦμα ὂν καὶ πολὺ δι’ ὀλίγου ἐρχόμενον ὡς ὑγρῷ σιάλῳ θερμαινόμενον διὰ τὸ στενόπορον ἀσθμαίνει. ἀφρὸς δέ ἐστι πνεύματος πυκνοῦ ἄνοδος ἐν ὑγρῷ, καὶ ἐν τοῖς ἐπιληπτικοῖς κατεχόμενον τὸ πνεῦμα ἐν τῷ πνεύμονι πνιγόμενον | 255 | |
| 515 | ἀνάγει βίᾳ τὸ ὑγρόν, ὅθεν τὸ πνεῦμα γίνεται πυκνόν, τὸ πάχος διὰ τὴν στενότητα ποιεῖ πνιγμόν, οὗτος ἀφρόν. Ἐάν τις προχέῃ ὄξος εἰς τὰ αἰδοῖα τῶν ὑηνῶν, λήγουσι μικρὸν τῆς κάπρης, ὅτι ὁ δάκνων πόνος ἐκκόπτει τὴν ἐπιθυμίαν ἢ τὴν θερ‐ μότητα· ψυχρὸν γὰρ ὂν τὸ ὄξος κόπτει καὶ σβέννυσι. | |
| 520 | Τὰ ἄλλα τετράποδα ἐκβάλλουσιν ὀδόντας καὶ ἄνθρωπος περὶ ἑπ‐ τάμηνον, ὗς δὲ οὔ, ὅτι πλατὺ ῥύγχος ἔχει καὶ ἰσχυρόν, τοὺς ἐμπρο‐ σθίους δὲ ὀδόντας οὐ πονεῖ, ὅτι τῷ ῥύγχει ἐργάζεται. Ἡ ὗς ὀχευθεῖσα ἀφρίζει, ὅτι στενὸν τὸν φάρυγγα καὶ τὰς σύριγγας ἔχει, διὸ καὶ ὥσπερ πνιγομένης αὐτῆς ἡ φωνή ἐστιν. ἐν γοῦν τῇ ὀχείᾳ | |
| 525 | διὰ στενῶν ἐπανίησι τῶν πόρων καὶ μεθ’ ὑγρότητος ἀφρὸς γίνεται. Αἱ ἄγριαι ὕες ἔλαττον τίκτουσι τῶν ἡμέρων, ἤγουν ἐκεῖναι μὲν ἑπτά, αἱ δὲ τρισκαίδεκα διὰ τὴν εὐπορίαν τῆς τροφῆς αἱ ἥμεροι καὶ τὴν ἀλέαν τῶν τόπων. Ἄρρενες ὕες ἄγριοι πολλοί, κάπροι δ’ ὀλίγοι, ὅτι κνησμὸς νέοις οὖ‐ | |
| 530 | σιν ἐμπίπτει εἰς τοὺς ὄρχεις διὰ μέγεθος· ξυόμενοι γοῦν πρὸς τὰ δέν‐ δρα ἐκφεύγουσι καὶ γίνονται οὓς καλοῦσι χλούνας. Αἱ ὕες πιαινόμεναι λειποτριχοῦσιν, ὅτι σαρκοῦνται καὶ πέττουσι πλέον καὶ ἔλαττον ἔχουσι περίττωμα κἀντεῦθεν λειποτριχοῦσιν. Οἱ ἄγριοι πάντως ὕες μέλανες ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον διὰ τὸ ἐν τοῖς | |
| 535 | ἕλεσιν εἶναι καὶ ὑπὸ τοῦ βορβόρου μελαίνεσθαι· ὅτι δὲ βάπτει ὁ βόρ‐ βορος, δῆλον· καὶ γὰρ καὶ βακτηρίαι λευκαὶ οὖσαι κατορυττόμεναι εἰς αὐτὸν μελαίνονται. Αἱ ὕες ἐὰν μὴ φθέγγωνται θηλαζόμεναι οὐ προΐενται γάλα, ὅτι ἀποβιάζονται τῷ πνεύματι πάντα καὶ φθέγγεται κατέχοντα τὸ πνεῦμα· | |
| 540 | τὸ δὲ τῆς ὑὸς γάλα οὐ ῥᾳδίως ἐκκρίνεται· ὀλίγον γὰρ ὂν εἰς πολλοὺς διέσπασται μαστούς, καὶ κατὰ τὴν ἔξοδον δεῖται βίας. Τῆς ὑὸς οἱ πρῶτοι μαστοὶ εὔκρατοι καὶ ὁ γεννηθεὶς εἰς τὸν πρῶτον ὁρμᾷ, ὅτι θερμότατος ὁ τόπος περὶ τὰ στήθη καὶ ἕλκεται πλείστην τροφὴν καὶ πλεῖον γεννᾷ γάλα, ἢ ὅτι οὗτος ὁ τόπος καθαρώτερον | |
| 545 | αἷμα ἔχει· ἐνταῦθα γὰρ αὐτοῦ ἡ ἀρχή, ὅθεν καὶ τὸ γάλα ἄριστον. Ἡ ὗς χαίρει τοῖς δυσώδεσι διὰ τὸ πλατύρυγχον καὶ οὐκ αἰσθητικὸν τῆς ὀσφρήσεως· τοῦτο δὲ πάσχουσι καὶ σκυτοδέψαι καὶ κοπρολόγοι. Αἱ θήλειαι τῶν ἀρρένων δειλότεροι ἐκτὸς ἄρκτου καὶ παρδάλεως. Χαλαζωθεῖσαι ὕες οὐ παχύνονται, ὅτι περίττωμα γίνεται αὐταῖς | 256 |
55(550) | πολύ· αἱ γὰρ χάλαζαι ἐκ περιττωμάτων, πιαίνεται δὲ τὸ ἀπολαῦον μᾶλλον τροφῆς. Αἱ ὕες ὕπτιαι φερόμεναι σιγῶσιν, ὅτι οὐκ ἰσχύουσιν οὕτω φερόμεναι φθέγγεσθαι μετ’ ἰσχύος· φύσει δέ τινες τούτων καὶ ἄφωνοι. Αἱ ὕες ἀφοδεύουσι πρότερον, εἶτα οὐροῦσιν, ὅτι πεπτικαὶ αἱ κοιλίαι | |
| 555 | αὐτῶν· τοῦτο καὶ ἐπὶ ἀνθρώπων. Αἱ ἄγριαι ὕες ἅπαξ τίκτουσιν, αἱ δὲ ἥμεραι δὶς διὰ τὴν καλὴν δίαι‐ ταν· διὰ τοῦτο πλεονάκις καὶ τὰ πρόβατα τίκτουσιν. Οἱ ἄτμητοι τῶν τομιῶν μείζους ἔχουσι τοὺς χαυλιόδοντας, ὅτι μετα‐ βάλλουσιν εἰς τὸ θῆλυ τὴν φύσιν οἱ τομίαι. | |
| 560 | Τοῖς ὑσὶν οἱ χαυλιόδοντες γίνονται μεγάλοι, ὅτι οὐ τριβόμενοι αὐξά‐ νονται ἢ ὅτι ὡς τοῖς ἄλλοις κέρας, ἑτέροις δ’ ὄνυχας, τούτοις ἡ φύσις ὀδόντας δέδωκε. σημεῖον δ’ ὅτι οἱ χαυλιόδοντες ἀντὶ κεράτων εἰσί· καὶ γὰρ οἱ τῶν ἐλεφάντων λεγόμενοι ὀδόντες οὔκ εἰσιν ὀδόντες, ἀλλὰ κέ‐ ρατα. | |
| 565 | Φρίττουσί ποτε ὕες ὅταν θηρῶνται, ὅτι τῶν ἀγωνιώντων τὸ σῶμα συστέλλεται βοηθεῖν αὗται. Τῶν προβάτων τὰ λεπτότερα λεπτοτριχώτερα, τῶν δὲ ὑῶν 〈αἱ〉 λεπτό‐ τεραι τοὐναντίον, ὅτι διὰ τὸ φύσει εἶναι παχὺ ἐμπίπλαται τοὺς πόρους δι’ ὧν ἐκπίπτουσιν αἱ τρίχες· τὰ δὲ πρόβατα διὰ 〈τὸ〉 πλείονα τροφὴν | |
| 570 | ἔχειν, ὅταν ᾖ παχέα, καὶ πλείονα τρίχα ἔχουσι καὶ παχυτέραν, ὅταν λεπτά, λεπτάς· ἡ γὰρ θρὶξ περίττωμά ἐστι. Τὸ μέλι τοῖς ἰκτεριῶσι πικρὸν διὰ τὴν πλεονάζουσαν αὐτοῖς χολὴν ἐν παντὶ τῷ σώματι καὶ ἐν τῇ γλώττῃ. τὸ οὖν μέλι ἐσθιόμενον τὸν ἡσυχάζοντα χυμὸν κινεῖ, οὗ ἡ γεῦσις ἀντιλαμβανομένη φαντασίαν | |
| 575 | ποιεῖ τοῦ νομίζεσθαι τὸ μέλι πικρόν. | |
| Ἐπὶ τῶν ὀργιζομένων πολλάκις οἱ ὀφθαλμοὶ πυρροὶ διὰ τὴν κίνησιν τοῦ αἵματος 〈τοῦ〉 λεπτομεροῦς καὶ θερμοῦ πνεύματος, ἃ ἀνώφορα γίνονται καὶ πυροῦσιν ὀφθαλμούς τε καὶ πρόσωπα. Τὸ ὕδωρ ἐπιρραινόμενον τοῖς ὄφεσιν ἐκδιώκει αὐτούς, ὅτι νευρώδεις | 257 | |
| 580 | εἰσὶ καὶ ψυχροὶ καὶ φεύγου[σι τὸ] πολὺ ψῦχος. ὅθεν κατὰ μὲν τὸν χει‐ μῶνα τὰ βάθη τῆς γῆς ζητοῦσιν ὡς θερμότερα, τῷ δὲ θέρει τοῦ τῆς γῆς βάθους ψυχροῦ γενομένου μετιέναι τοὺς θερμοὺς τόπους. Τὰ ᾠὰ ὀπτώμενα ῥήγνυνται διὰ τὴν ἄκραν ἔκκαυσιν, ἥτις ἐξατμίζει τὴν τοῦ ᾠοῦ ὑγρότητα σπεύδουσαν πρὸς διέξοδον κἀντεῦθεν τὸ ᾠὸν | |
| 585 | ῥηγνύουσαν, ἢ διὰ τὴν ὑπερόπτησιν, ὥσπερ δὴ συμβαίνει καὶ εἰς τοὺς ὑπεροπτωμένους κεράμους. τὰ ᾠὰ ἐκζεννύμενα οὐ ῥήγνυνται, διότι τὸ θερμὸν ὕδωρ κατ’ ὀλίγον διαφορεῖ τὰ ὑγρά. Ἐν τῇ συναφῇ τινες μύουσι τοὺς ὀφθαλμούς, ὅτι νικῶνται ὑπὸ τοῦ πάθους καὶ πλείονα ἀντίληψιν τούτου ἐργάζονται τῶν ὀφθαλμῶν μὴ | |
| 590 | μετεωριζομένων ἔξω. Ἔνια τῶν μονοειδῶν ἔχει τὰ ἐναντία, ὡς ὄξος θερμαίνει καὶ ψύχει καὶ ἡ μαστίχη ῥύπτει καὶ διαφορεῖ καὶ τονοῖ. τὰ ἄτομα τῆς μαστίχης κατὰ παράθεσιν καὶ οὐ κρᾶσιν, ὡς ψάμμος πολλὴ οὖσα τῷ ὕδατι οἷον ἓν γίνεται. οὐ ξένον οὖν, ἐὰν ἄλλοις καὶ ἄλλοις μέρεσι τὰ ἐναντία | |
| 595 | κρύπτεται καὶ οὐ κεραννύονται πρὸς ἑαυτάς, τῆς φύσεως ἐπὶ τούτων τῶν σωμάτων τοιοῦτον νόμον ὑποθεμένης. Ἰστέον ὡς ἡ φύσις προνοουμένη τοῦ σώματος εἴωθε προστρέχειν τοῖς ὀδυνωμένοις μορίοις, συνεργῷ χρωμένη τῷ αἵματι. ἐὰν γοῦν προσπαίσῃ ὁ δάκτυλος τοῦ ποδός, βουβὼν τούτῳ ἀνίσταται τῇ συν‐ | |
55(600) | δρομῇ τοῦ αἵματος. Τὰ ὄρνεα οὐκ οὐροῦσιν οὐδὲ νεφροὺς ἔχουσιν, ὅτι τὸ ὑγρὸν ἀναλί‐ σκουσι τῇ τε πτήσει καὶ τῇ τῶν πτερῶν ἐκφύσει· ἔκτοτε καὶ ἡ κόπρος σὺν ὑγρότητι ἐξέρχεται. Τὰ παιδία ἐν τῇ οὐρηδόχῳ κύστει τίκτει τοὺς λίθους ὡς μικροὺς | |
| 605 | ἔχοντα τοὺς νεφροὺς καὶ μὴ δυναμένους δέξασθαι τὸν γεώδη λιθο‐ ποιὸν χυμόν, ἐπὶ δὲ τῶν γερόντων ἀραιόποροι ὄντες οἱ νεφροὶ παρ‐ έχουσι χώραν καὶ τῷ οὔρῳ πρὸς ἔξοδον καὶ τῷ γεώδει χυμῷ πρὸς ὑφ‐ ίζησιν τῆς πήξεως τοῦ λίθου. Ὁ λίθος ἐν μὲν τοῖς παιδίοις γεννᾶται διὰ θερμότητα, ἐν δὲ τοῖς | |
| 610 | γέρουσι διὰ ψυχρότητα· τῇ ἄγαν ἐκκαύσει καιόμενος ὁ λίθος συν‐ τριβόμενος εἰς ψαμμία ἀποτελεῖται, ὡς ἐπὶ τῶν κεράμων ὧν τῇ ἐκκαύ‐ σει ἀπογεννᾶται ψαμμία. ἔστιν ὅτε ψυχροῦ πόσει ὁ λίθος εὐχερῶς ἐξουρεῖται τῶν νεφρῶν τονωθέντων τῇ ἄγαν ῥώσει. Τὰ ἐν νεφροῖς καὶ κύστει ἕλκη δυσίατα, διότι τὸ οὖρον δριμὺ ὂν | 258 |
| 615 | ἀναξαίνει τὴν ἀπὸ τῶν βοηθημάτων ἀπούλωσιν γινομένην. καὶ μᾶλλον τὰ ἐν κύστει ἀνίατα διὰ τὸ καὶ παραμένειν αὐτόθι τὸ οὖρον, ἐν δὲ τοῖς νεφροῖς διαβαίνειν. 〈***〉 πάντα τὰ ἐν γενέσει ποιοῦντα καὶ πάσχει 〈***〉. Εἰ πᾶν τὸ κινούμενον θερμότερον ἑαυτοῦ γίνεται, ὁ ἀὴρ τῷ θέρει | |
| 620 | κινούμενος διὰ ῥιπίδος πῶς ψύχεται; ὁ ἀὴρ τῷ θέρει θερμαίνων ἡμᾶς πλειόνως ἀντιθερμαίνεται, ὡς τὰ λινᾶ ἱμάτια καὶ λεπτὰ θερμαινόμενα ἀντιθερμαίνουσι. δῆλον τοίνυν ὡς ἐν τῇ ῥιπίσει μετακινούμενος ὁ ὑφ’ ἡμῶν θερμανθεὶς ἀὴρ ψυχρὸς φαίνεται. Τὰ γινόμενα ἐν τῇ κόρῃ τοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ ἀπουλούμενα ἕλκη | |
| 625 | λευκὰ φαίνονται, τὰ δὲ ἐκτὸς ἐν τῷ μέλανι οὐκέτι, ὅτι διὰ τῆς κόρης μόνης ἔξεισι τὸ ὀπτικὸν πνεῦμα διαυγέστατον ὂν καὶ φωτοειδές. ἐν οὖν τοῖς λευκώμασι τῆς οὐλῆς πυκνωσάσης τοὺς πόρους τοῦ κερα‐ τοειδοῦς χιτῶνος οὐκέτι τὸ ὀπτικὸν πνεῦμα διέξεισι καὶ λοιπὸν συν‐ αγόμενον τῷ πλήθει καὶ καταλάμπον τὴν οὐλὴν λευκὴν ἀποδείκνυσι. | |
| 630 | τῷ δὲ μὴ ἐξιέναι κατὰ τὴν πύκνωσιν τῆς ὄψεως τὸ πνεῦμα οὐδὲ ὁρῶσι. Τὰ ἄχυρα καὶ θερμὸν ὕδωρ φυλάττουσι καὶ χιόνα, διότι ἡ φύσις τῶν ἀχύρων ἄποιός ἐστι καὶ συμμεταβάλλεται οἷς ἂν ὁμιλήσῃ. θερμαν‐ θέντα τοίνυν ὑπὸ τοῦ θερμοῦ ἀντιθερμαίνουσιν αὐτὸ καὶ ψυγέντα ἀν‐ | |
| 635 | τιψύχουσιν, ὥσπερ καὶ ὁ κηρὸς καὶ τὸ ἔλαιον ἄποια τυγχάνοντα συμ‐ μεταβάλλεται τῇ ποιότητι τῶν σὺν αὐτοῖς μιγνυμένων. Ἐν χειμῶνι τοῦ ὑετοῦ παυσαμένου τὰ ἄστρα ἡμῖν φαιδρότερα φαί‐ νονται, ὅτι ὁ περιέχων ἡμᾶς ἀὴρ ἀπὸ τῆς κινήσεως λεπτυνόμενος καὶ σμηχόμενος καθαρωτέραν ἀντίληψιν τῶν ἀστρῴων σωμάτων ἡμῖν | |
| 640 | δίδωσιν, ὅτι καὶ ἐν διαυγέσιν ὕδασι φαιδρότερα ἡμῖν φαίνεται τὰ ὑπο‐ κείμενα σώματα ἢ ἐν παχέσιν. Ἐν τῷ οὐρεῖν φρίκη γίνεται πολλάκις, ὅτι χολὴ δριμεῖα συρρέουσα δάκνει τὴν οὐρηδόχον κύστιν καὶ πᾶν τὸ σῶμα διεγείρει πρὸς συμπά‐ θειαν τοῦ μορίου. τοῦτο δὲ πάσχουσι παῖδες ὡς διὰ τὴν ἀδηφαγίαν | |
| 645 | περιττωματικώτεροι. Διὰ τοῦτο ἐν νυκτὶ αἱ ὀδύναι σφοδρύνονται, ὅτι ἡ ψυχὴ πνοῇ καὶ λογισμῷ μόνῳ σχολάζει κατὰ τὴν νύκτα, ταῖς δ’ ἄλλαις ἀργεῖ. ὅθεν καὶ μὴ ἔχουσα ἔξωθέν τι μᾶλλον παρακινεῖται πρὸς τὰς τοῦ σώματος ὀδύνας. δῆλον δὲ τοῦτο ὅτι καὶ φίλων παραστάσει ᾗ ἀσχολεῖται ψυχὴ | 259 |
55(650) | ὀδύνη ἀναπαύεται, ὡσαύτως καὶ ἐπὶ διηγήσει καὶ ἄλλῃ ὁμιλίᾳ. ἰστέον ὡς ἡ φύσις τὰς ἐνεργείας αὐτῆς ἐλάττους ποιεῖ κατὰ τὴν ἡμέραν, ἤγουν πέψιν, ἐξαιμάτωσιν, θρέψιν, ὁμοίωσιν, ἡ δὲ ψυχὴ τὰς εʹ αἰσθή‐ σεις καὶ κινήσεις καὶ φαντασίαν καὶ λογισμὸν καὶ μνήμην μείζονας, ἐν δὲ τῇ νυκτὶ τοὐναντίον. | |
| 655 | Τὰ βρέφη πίπτοντα κατὰ γῆς οὐ κλᾶται διὰ τὸ εἴ[κ]ειν τῷ ἐδάφει τῆς γῆς, ἐπεὶ καὶ σπόγγος οὐ ῥήγνυται, ἀλλ’ ὄστρακον, καὶ κάλαμος ἀνέμου βίᾳ οὐ πίπτει, ἀλλὰ δρῦς. Τὰ βρέφη μέλους ἀκούοντα κλαυθμυρίζοντα ἡσυχάζει, εἶτα καὶ καθ‐ εύδει. συνουσίωται καὶ ἡ μουσικὴ ὡς καὶ πᾶσα τέχνη καὶ ἐπιστήμη τῇ | |
| 660 | ψυχῇ, ἐπειδὴ καὶ Πλάτων τὰς ἐπιστήμας ἀναμνήσεις εἶπε ψυχῆς. ἀκού‐ 〈σα〉σα τοίνυν ἡ ψυχὴ τοῦ μέλους, ἀμόλυντος οὖσα καὶ τὰς ἐπιστήμας εἰλικρινεῖς ἔχουσα, δέχεται τοῦτο, μολυνθεῖσα δὲ ἐν τῷ σώματι εἰς λή‐ θην τούτων ἔρχεται. Τὰ βρέφη περὶ τῶν τροφῶν κινούμενα ὑπνοῖ τῶν χυμῶν χεομένων | |
| 665 | ἐπὶ τὸν ἐγκέφαλον. τέλειοι τοῦτο οὐκ ἀνέχονται. Τινὲς τῶν μεθυόντων διπλᾶ βλέπουσιν· οἱ μύες 〈τῶν〉 ὀφθαλμῶν ὑπὸ τῆς πολλῆς ὑγρότητος πληρούμενοι καὶ χαλαροὶ γινόμενοι δια‐ στρέφουσι τοὺς ὀφθαλμούς, τὸν μὲν ἄνω, τὸν δὲ κάτω· καὶ οὕτως αἱ ἀκτῖνες αὐτῶν οὐ τῷ αὐτῷ τόπῳ βάλλουσι, ἀλλ’ ἐν διαφόροις σώμασι, | |
| 670 | διὸ καὶ διπλῆν ὄψιν ἀπεργάζεται. δῆλον δὲ τοῦτο καὶ ἐκ τῶν τῷ δα‐ κτύλῳ τὸν ἕτερον τῶν ὀφθαλμῶν θλιβόντων καὶ ὠθούντων ἐπὶ τὰ ἄνω καὶ διπλᾶ αὐτῶν ἀναγκαζόντων ὁρᾶν. Οἱ ἐκ φύσεως στραβοὶ οὐχ ὁρῶσι διττῶς, ὅτι οὐκ ἔχουσι παρα‐ τροπὴν ἄνω καὶ κάτω, ἀλλ’ ἢ δεξιὰ ἢ ἀριστερὰ καὶ ἐπ’ εὐθείᾳ θέσει, | |
| 675 | καὶ οὕτως αἱ δύο ἀκτῖνες εἰς μίαν σώματος ἀντίληψιν πίπτουσι. Τὰ ἡβάσκοντα παιδία τραγᾷ περὶ τεσσαρεσκαιδέκατον ἔτος—τρα‐ | |
| γᾶν δέ ἐστι τὸ τραχέως φωνεῖν ὡς οἱ τράγοι—, ὅτι ἐς τὴν τοιαύτην ἡλικίαν ἀθρόα γίνεται αὔξησις τῆς ἡλ〈ικ〉ίας τῶν ἀνθρώπων· γυναιξὶ μὲν μαστοὶ πρὸς ὑποδοχὴν γάλακτος, ἰσχία δι’ ὑποδοχὴν παιδός, τοῖς | 260 | |
| 680 | ἀνδράσιν στῆθος καὶ ὦμοι διὰ τὰ βάρη καὶ ἐντεῦθεν καὶ τραχείας ἀρ‐ τηρίας εὐρύτης, κἀκ ταύτης τὸ τραγᾶν. οἱ ῥευματισθέντες τὴν φωνὴν ἀνώμαλον ἔχουσι διὰ τὴν ῥεύσασαν ὑγρότητα τῷ λείῳ ὑμένι τῆς ἀρτη‐ ρίας καὶ πληρώσασαν αὐτόν. Τὸ ἔλαιον ἔμετον πινόμενον κινεῖ καὶ μᾶλλον τοῖς ξανθοχολικοῖς ὡς | |
| 685 | ἀνωφερὲς καὶ μετεωρίζον τὰς τροφὰς ἐπὶ τὸν στόμαχον· ὃς βαρυνό‐ μενος ἐπεγείρει τὴν ἀποκριτικὴν δύναμιν εἰς ἔμετον, μάλιστα δὲ τῇ ξανθῇ χολῇ ὡς λεπτομερεῖ καὶ ἐπὶ τὰ ἄνω νευούσῃ. Τὸ ἔλαιον οὐ μίγνυταί τισιν ὡς ἡνωμένον καὶ μὴ δυνάμενον τέμνε‐ σθαι εἰς ἄτομα, ὅθεν οὐδὲ χεομένου θᾶττον εἰσδῦναι τῇ γῇ. | |
| 690 | Τὸ ἔλαιον ἄποιον ὂν καὶ μάλα εὔκρατον ταχέως ψύχεται καὶ οὕτως ὡς καὶ ψύχεσθαι τῇ ἄκρᾳ ψύξει, τὸ ὕδωρ ὡς αὐτόθεν ψυχρόν, ὁ γάρος δὲ οὐχὶ ὡς λεπτομερὴς καὶ θερμὸς καὶ ὁ οἶνος, τὸ δὲ ὄξος ὡς λεπτομερέστερον οὐχ ὑπομένει ψῦξιν. Πῶς τὰ ἐναντία τὸ αὐτὸ δρῶσι; ψύχει γὰρ καὶ ψυχρότης καὶ | |
| 695 | θέρμη, ἀλλὰ κατὰ ἄλλο καὶ ἄλλο· τὸ γὰρ θερμὸν ὡς ἐπὶ τῶν λίθων κύστιδος τῷ δαπανᾶν {πᾶν} τὴν πολλὴν ὑγρότητα, 〈***〉 τῷ τῇ πυ‐ κνότητι πιλοῦν καὶ ἐκθλίβειν τὴν αὐχμώδη ὑγρότητα, ὡς σπόγγος θλιβόμενος τὸ ἐν τοῖς σπόγγοις ὕδωρ ἀποβάλλει. Διὰ τί πολλάκις ῥῖγος ἐπαύσατο κ〈τ〉ύπου γινομένου; διότι πολλάκις | |
55(700) | τῶν χυμῶν χρόνῳ πεφθέντων καὶ λεπτυνθέντων ἡ φυσικὴ θερμότης ἀθρόως διὰ τὸν κτύπον ἐς βάθος φεύγουσα τὸν νοσώδη χυμὸν ἀναλί‐ σκει· τοῦτο ποιεῖ καὶ θηριακὴ καὶ ἄλλα θερμὰ εὐκαίρως καὶ μετὰ πέ‐ ψιν διδόμενα. Τὰ ὑέλινα κάτοπτρα σφόδρα λάμπουσιν, ὅτι ἔνδοθεν αὐτὰ χρίουσι | |
| 705 | κασσιτέρῳ, ᾧ ὁ ὕελος πλέον διαυγάζεται· ὁ κασσίτερος γὰρ τὰς ἰδίας ἀκτῖνας διὰ τῶν πόρων τῆς ὑέλου παραπέμπουσα διπλασιάζει τὸ ἐπι‐ πολῆς. Ὁρῶμεν ἑαυτοὺς ἐν τοῖς κατόπτροις καὶ διαφανέσιν, ὅτι ἡ τῆς ὄψεως ποιότης ἀπιοῦσα πρὸς τὰ λαμπρὰ σώματα πάλιν 〈κατ’〉 ἀντ‐ | |
| 710 | ανάκλασιν ἔρχεται διὰ τῶν ἀκτίνων τῶν ὀφθαλμῶν πρὸς τὴν αὐτῆς θέαν· ὅτι δὲ ποιότη〈τε〉ς ἀπιᾶσι τοῦ προσώπου, δῆλον ἐκ τοῦ τοὺς παραμένοντας δένδρεσιν ὠχρὰν ὄψιν ἔχειν τῷ τὴν ὠχρὰν ὄψιν τῶν φύλλων ἀπ[ιέ]ναι πρὸς τὸ πρόσωπον· ὁμοίως καὶ 〈πρὸς〉 τὸ ῥέον ὕδωρ ἀπιοῦσα χλωρὸν αὐτὸ δείκνυσιν. | 261 |
| 715 | Ἠχὼ γίνεται κατὰ ἀντανάκλασιν τῆς πληγῆς· ἡ γὰρ φωνὴ πλήττει τὸν ἀέρα, ὁ ἀὴρ τὸν τόπον, καὶ κατὰ τὴν πληγὴν γίνεται καὶ ἡ ἠχώ, οὐκ ἐν διύγροις δὲ τόποις—οὗτοι ὑπείκουσι σχεδὸν καὶ ἐκδιδόασι πρὸς τὴν φωνήν—, ἀλλ’ ἐν ξηροῖς καὶ ὑπάντροις δυναμένοις ποιεῖν ἀντανάκλασιν. ὁ δὲ μῦθος ὁ περὶ Ἠχὼ οὕτω λύεται· Πάν τις σοφὸς | |
| 720 | ἐζήτει τὴν αἰτίαν τῆς ἠχοῦς, †ὀφείλει† τὴν εὕρεσιν μὴ εὑρίσκων ἐδυσ‐ χέραινεν, εὑρὼν ἐχάρη, ὡς καὶ Ἐνδυμίων φιλόσοφος ζητῶν τῆς σελή‐ νης τὴν κίνησιν ἡμέρας ἐκάθευδεν, νύκτας δ’ οὔ. ποιμὴν ἐμυθεύθη ὅτι τὰ ὑψηλότερα τῶν ὀρέων ἐζήτει, πηκτίδα ἐκράτει διὰ τὴν ἁρμονίαν, ὡς καὶ Προμηθεὺς ἐζήτει περὶ τοῦ ἀστρῴου ἀετοῦ· μὴ δυνάμενος εὑ‐ | |
| 725 | ρεῖν τοῦτο ἐδαπανᾶτο φροντίσι· φιλόσοφός τις ἔλυσε τὸ ζητούμενον καὶ Προμηθεῖ θεραπείαν δέδωκε. Διὰ τί τὸ ἱστάμενον ὕδωρ λίθου ῥιπτομένου κύκλους ποιεῖ; ὁ λίθος τῇ τάσει τῆς βολῆς ἀποδιώκει τὸ ὕδωρ πόρρωθεν διὰ τὸ ἰσοδύναμον εἶναι τὴν τάσιν 〈καὶ〉 γίνεται κύκλος. καταβαίνων δὲ ἄχρι τῆς γῆς καὶ | |
| 730 | διασπῶν τὰ σώματα τοῦ εἴδους πολλοὺς ἐργάζεται κύκλους· πρῶτον γὰρ τὸ ἐπιπολῆς κινεῖ, εἶτα τὸ βάθος. ὁ δὲ μεταγενέστερος κύκλος τοῦ πρὸ αὐτοῦ μιρότερος διὰ τὸ καὶ ὑπὸ τοῦ λίθου μὴ ὁμοίως διίστασθαι κατὰ τὴν πληγὴν τὸ ὕδωρ. Τὸν σπλῆνά τινές φασιν αἴτιον τοῦ γέλωτος καὶ διὰ τοῦτο ἐπὶ τῶν | |
| 735 | σκιρρουμένων σπληνῶν τοὺς πάσχοντας μὴ γελᾶν, ἀλλὰ μᾶλλον κατη‐ φεῖς εἶναι. κατὰ συμβεβηκὸς ὁ σπλὴν αἴτιον τοῦ γέλωτος· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἥπατος τὸν τρυγώδη καὶ μελαγχολικὸν χυμὸν ἐρρωμένως ἔχων κα‐ θαίρει καὶ διάχυσις ἐντεῦθεν γέλωτος γίνεται. εἰ δὲ νοσερῶς ἔχει τοῦτο, οὐ ποιεῖ, καὶ διὰ τοῦτο δοκεῖ εἶναι αἴτιον τοῦ πράγματος. | |
| 740 | Αἱ ἡμίονοι οὐ τίκτουσιν, ὅτι ἐκ διαφόρων συνεστήκασι ζῴων, τὰ δὲ ἐκ διαφόρων ἄλλο τι ποιεῖ, ὡς ἐπὶ λευκοῦ καὶ μέλανος τὸ φαιόν. ἡ γεννητικὴ τοίνυν κρᾶσις ἠφάνισται καὶ τῶν εἰδῶν ἡ ἐπιτηδειότης. | |
| Οἱ ἐκ γενετῆς κωφοὶ ἄλαλοι, ὅτι ἃ οὐκ ἤκουσαν οὐ δύνανται λαλεῖν ἤ, ὡς οἱ ἰατροὶ λέγουσιν, ὅτι μία συζυγία νεύρων ἐστὶ γλώττης καὶ | 262 | |
| 745 | ὤτων καὶ συμπάσχουσιν ἄμφω. οἱ μέντοι ἐκ πάθους κωφοὶ οὐκ ἄλαλοι, ὅτι τοπικὴ γίνεται τότε ἡ πῆσις. Νηστεύσαντες πολλοὶ μετὰ τροφὴν ῥιγοῦσιν, ὅτι τῇ βραδυτῆτι ἐκ‐ χολούμενοι δριμὺν γεννῶσι χυμόν· μετὰ τὴν τροφὴν οὖν τῶν μορίων τῆς χολῆς ἀποδιωκομένης εἰς τὸ δέρμα γίνεται τὸ ῥῖγος. | |
55(750) | Αἱ ὕες ἄνω βλέπουσαι βασταζόμεναι σιγῶσιν, ὅτι πρὸς τὴν γῆν μᾶλλον τῶν ἄλλων νεύουσι τῆς δυσωδίας ἀντεχόμενα· τῇ οὖν ἀθρόᾳ μεταβολῇ ξενιζόμενα τοῦ φωτὸς σιγῶσιν. Τέρπονται τῇ κόπ〈ρ〉ῳ κατὰ μὲν ἰατροὺς φυσικῶς ὡς μέγιστον ἧπαρ ἔχουσαι, κατὰ δὲ Ἀριστοτέλην ὡς παχύρρυγχοι καὶ δυσωδίας μὴ | |
| 755 | αἰσθανόμεναι. Διὰ τί τῶν ἑλκῶν ὑγιαζομένων κνησμοὶ γίνονται; ὅτι τῶν μορίων ὑγιασθέντων ἀποδιώκεται τὸ λείψανον τοῦ παρὰ φύσιν χυμοῦ τοῦ ποιήσαντος τὸ ἕλκος, ὃ καὶ εἰς τὸ δέρμα διαφορούμενον ποιεῖ τὸν κνησμόν. | |
| 760 | Αἱ μονοπάθειαι τῶν ὀφθαλμῶν χείρους γίνονται, ὅτι τὸ μεριζόμενον πάθος ἀσθενέστερον γίνεται, τὸ δὲ μονομερὲς ἰσχυρόν· ἢ ὅτι θάτερος κινούμενος παρακινεῖ καὶ τὸν ἕτερον καὶ ἐντεῦθεν ὁ πάσχων πλεῖον πάσχει, παντὸς δὲ πάσχοντος μέρους μέγα ἴαμα ἡ ἀκινησία. Ὁ ἄνθρωπος πλεῖον παρὰ τὰ ἄλλα ζῷα πτάρνυται, ὅτι πλείονι τοῦ | |
| 765 | κόρου κέχρηται καὶ τροφῇ καὶ πόσει, ὧν μὴ πεττομένων πολὺ συνάγε‐ ται πνεῦμα, ὃ καὶ ὡς λεπτομερὲς πρὸς τὸν ἐγκέφαλον ἀνιὸν ἀναγκάζει αὐτὸν πρὸς ἀπόκρισιν καὶ ποιεῖ τὸν πταρμόν. ψόφος δὲ γίνεται διὰ τὸ στενόπορον τῆς ῥινός, ὡς καὶ ἀποπάρδησις δι’ ἕδρας καὶ ἐρυγὴ διὰ στομάχου καὶ φωνὴ καὶ ἦχος. | |
| 770 | Αἱ τρίχες καὶ οἱ ὄνυχες τῶν τεθνηκότων οὐκ αὔξονται, ὥς τινες λέ‐ γουσιν, ἀλλὰ φαντασίαν ποιοῦσι τῆς περικαλυπτούσης αὐτοὺς σαρκὸς μαραινομένης. ἄλλοι λέγουσιν ὡς ἀληθῶς· περιττωματικοὶ γὰρ οἱ νε‐ κροὶ διὰ τὴν σῆψιν, καὶ ταῦτα δὲ ἐκ περιττώματος. Αἱ λεγόμεναι λεῦκαι γίνονται ἐν παισὶ μᾶλλον ὡς ἀδηφάγοις καὶ | |
| 775 | ἀργοτέροις ἢ ἐν τοῖς γέρουσιν, ἐν δὲ τοῖς τῶν ποδῶν ὄνυξιν, ὅτι πόδες τῷ περιπάτῳ διαφοροῦσι τὰ περιττώματα. Ἐν τοῖς ποσὶν αἱ τρίχες πολιοῦνται διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν, ἐν τῇ ἥβῃ | |
| βραδέως, ὅτι θερμοτέρα καὶ τῇ συνουσίᾳ διαφοροῦσα τὸ φλέγμα. Τοῖς ἀνθρώποις ἡ φωνὴ βραδέως τελειοῦται ἢ τοῖς ἀλόγοις ὡς ποι‐ | 263 | |
| 780 | κιλωτέρα καὶ τεχνικωτέρα καὶ διδαχῆς δεομένη. Τὰ πλεῖστα τῶν ζῴων τὰς οὐρὰς κινεῖ διὰ τοὺς συνήθεις ὡς ἔχοντα τὸν νωτιαῖον μυελὸν μέχρι αὐτῆς· τῆς οὖν ψυχῆς αἰσθανομένης τὸν συνήθη ὅσα καὶ χεῖρα κινεῖ τὴν οὐράν. λέων δὲ καὶ ταῦρος ἐν θυμῷ πλήττουσι δι’ αὐτῶν τὰς πλευράς, ὅτι θυμῷ κινουμένη ἡ ψυχὴ καὶ μὴ | |
| 785 | ἔχουσα δρᾶσαί τι πρὸς τὸν λυποῦντα ἑτέρῳ τρόπῳ σοφίζονται τὴν παραμυθίαν, ὡς καὶ ἄνθρωποι λυπούμενοι τρίβουσι τοὺς ὀδόντας. Αἱ κεκαυμέναι κριθαὶ ξηραὶ ἐπιπασσόμεναι τοῖς ἕλκεσι τῶν ἵππων οὐ λευκὰς τρίχας φύουσιν, ὅτι ῥυπτικῆς οὔσης φύσεως ἀποσμήχουσι τὸ φλεγματῶδες περίττωμα. | |
| 790 | Διὰ τί οὐ καὶ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων ὡς τῶν ἀλόγων αἱ οὐλαὶ τρίχας φύουσιν; ὅτι τὸ δέρμα τοῦ ἀνθρώπου πυκνότερον καὶ ἡ οὐλὴ γοῦν τοὺς πόρους ἀποτυφλώττει, τῶν δὲ ἀλόγων ἀραιοπορώτερον. Ἐπὶ τῶν ὑπὸ διψάδος δηχθέντων καὶ δίψει συνεχομένων ἡ θηριακὴ ξηρὰ καὶ θερμὴ οὖσα παύει αὐτό. λύσις· οὐ λόγῳ κράσεως, ἀλλ’ ἀντι‐ | |
| 795 | παθείᾳ καὶ φυσικῷ λόγῳ. ἡ ἀντίδοτος ἐκ πολλῶν σύγκειται βοτανῶν ἐχουσῶν τινα συμπάθειαν πρὸς ἕκαστον μέρος· οἷον τὸ δίκταμνον ῥών‐ νυσι καρδίαν, ἠπατόριον ἧπαρ, σκολοπένδριον σπλῆνα, τὸ πετροσέ‐ λινον στόμα τῆς κοιλίας, ἑλένιον νεφρούς, τὸ πήγανον τὸ κόλον, γεν‐ τιανὴ ἐγκέφαλον, σέσελι κύστιν. αἱ οὖν τῶν ἔχεων σάρκες ἀναμιγνύμε‐ | |
55(800) | ναι καὶ προσπάθειαν ἔχουσαι πρὸς ἕκαστον ἰοβόλον ἐν ἅπασι μορίοις κατακερματιζόμεναι τὸ φθορὰν ἀπειλοῦν πάθος οὐκ ἐῶσιν ἐνεργεῖν τὰ ἀντιμαχόμενα. Αἱ ἵπποι δυσουριῶσιν, ὅτι οἱ τὴν ξηρὰν ὑπόστασιν εὐχερῶς προϊέ‐ μενοι τὴν ὑγρὰν χαλεπῶς καὶ ἀνάπαλιν· ὁ δὲ κύων ἄμφω χαλεπῶς. | |
| 805 | Τὰς ἵππους ἐν τοῖς ἱπποφορβίοις ἀποκείρουσι πρὸς τὴν χαίτην, ἵνα ταπεινωθεῖσαι ὑπομείνωσι τὴν 〈ὀχείαν τῶν〉 ὄνων· κομῶσαι γὰρ οὐ θέλουσι· τότε δὲ ὡς ὅμοιαι οὐκ ἀτιμάζουσιν. {Ὅπερ ἡ ψυχὴ ἀφῆκε διὰ τὴν νόσον, τοῦτο πληροῖ ἡ καρδία.} Οἱ νεφριτικοὶ μεγάλην ἔχουσι τὴν ἀναπνοήν. ὅτι μὲν ψυχῆς ἐνέρ‐ | |
| 810 | γεια διὰ μέσων νεύρων καὶ μυῶν δῆλον· κινεῖται οὖν ὁ θώραξ διὰ τῶν προρρηθέντων. ἀραιὰ δὲ γίνεται ἡ πνοὴ βλαβείσης δυνάμεως ψυχικῆς, μεγάλη δὲ διὰ τῶν ῥιπισμῶν τῆς καρδίας· ἐξαναστᾶσα γὰρ ἡ ζωτικὴ δύναμις νύττει τὴν ψυχήν, ἀπειλοῦσαν αὐτῇ τὴν ἀπώλειαν. ὅπερ οὖν ἡ ψυχὴ ἀφῆκε διὰ τὴν νόσον, τοῦτο ἀναπληροῖ τῷ μεγέθει ἡ καρδία | 264 |
| 815 | διὰ τὴν ἰδίαν χρείαν. Οἱ περιπνευμονικοὶ κωματώδεις, ὅτι ὑγρότητα ἔχον τὸ μόριον δέχε‐ ται τῇ ἀεικινησίᾳ ἐπίκτητον θερμότητα· κἀντεῦθεν γεννῶνται ἀτμοὶ καὶ ἀνέρχονται εἰς τὸ κρανίον, πήγνυνται ὡς ἐπὶ λεβήτων σκεπομένων, ἀπολύουσι τὴν θερμότητα καὶ γίνονται ψυχροί, καὶ διπλασιασθὲν τὸ | |
| 820 | ψυχρὸν διὰ τὸ κρανίον ναρκοῖ τὸ ἡγεμονικὸν καὶ ποιεῖ πάθος. Οἱ ἀποτμηθέντες τὴν κιονίδα ἤγουν τὸν γαργαρεῶνα φθισικοί, ὅτι αὕτη ἐστὶν ὡς πῶμα τῷ ἀέρι, ἧς καὶ ἀποτμηθείσης εἰσενεχθεὶς ὁ ἀὴρ ἀμετάβλητος καὶ ὁμιλεῖ τῷ πνεύμονι καὶ ψύχει τὸ ἐν τοῖς ἀγγείοις αἷμα καὶ δυσκίνητον ποιεῖ· βιαζομένου δὲ πρὸς κίνησιν πάσχει τὰ ἀγ‐ | |
| 825 | γεῖα, καὶ ἔστι τὸ πάθος ἡ κιονίς· ὅταν φλεγμάνῃ ὡς ῥώξ, καλεῖται ἢ σταφυλὴ ἢ χοάνη ὥσπερ χωνεῖον. Τῶν περιπνευμονικῶν τὰ μῆλα ἐρυθρά, ὅτι τὸ αἷμα ὀπτώμενον 〈ἐν〉 τῷ πνεύμονι ἀτμὸν γεννᾷ· ἀεὶ γὰρ ὁμοιοῦται τῷ ποιοῦντι τὸ γι‐ γνόμενον· ὃς ἀναγόμενος εἰς τὰ μῆλα διὰ τὴν κουφότητα ἐκεῖ ἵσταται | |
| 830 | καὶ ὡς δι’ ὑέλου φαίνει τὸ ἄνθος. Πῶς τῷ χειμῶνι θερμοτέρων ἡμῶν ὄντων γεννᾶται φλέγμα; διὰ τὰς πολλὰς τροφὰς ἃς οὐ δύναται πέψαι ὁ στόμαχος, δι’ ἃς τοῦ ἐμφύτου θερμοῦ σβεσθέντος ψῦξις τὸ φλέγμα γεννᾷ, καὶ ἡμιτελὲς αἷμα ὤφθη τὸ φλέγμα. | |
| 835 | Ἐν Αἰγύπτῳ θερμοτάτῃ οὔσῃ ψυχρὸς οἶνος γίνεται, ὅτι ἀραιοῦται ἡ γῆ τῇ καύσει τοῦ ἡλίου καὶ ἐξέρχεται τὸ θερμὸν καὶ ἀπομένει ἡ φυ‐ σικὴ ψυχρότης. ἐν δὲ Σκυθίᾳ ψυχρᾷ οὔσῃ οἶνος θερμός, ὅτι οὐκ ἀραι‐ οῦται ἡ γῆ· διὰ τοῦτο καὶ ἀνδρειότεροι Σκύθαι Αἰγυπτίων. Ἐν τῷ θέρει ψυχρά, ἐν δὲ τῷ χειμῶνι θερμὰ τὰ λάχανα, ὅτι ἡ τοῦ | |
| 840 | ἡλίου φορὰ πολεύουσα τὸν κύκλον ἐναλλάττει τὰς θέσεις· ἐν γὰρ τῷ θέρει τὴν ἄνω ζώνην κατείληφεν, ὡς τὸ μῆκος δηλοῖ τῆς ἡμέρας· θάλπονται οὖν τὰ ὑπὲρ γῆν καὶ ψύχονται τὰ φυτά. ἐν δὲ τῷ χειμῶνι τὸ ὑπὸ τὸ ἡμισφαίριον ὁ ἥλιος διατρέχων, τῆς γῆς τὰ βάθη θάλπων, | |
| θερμότερα ποιεῖ τὰ φυτά. | 265 | |
| 845 | Διὰ τί ἐκ καύσου περιπνευμονίαι, οὐ μὴν καὶ ἀνάπαλιν; ὁ καῦσος ἐκ ξανθῆς χολῆς ἣ ἐξ ὅλων τῶν ἀγγείων φέρεται πρὸς 〈τὸ〉 κύτος τῆς γαστρὸς καὶ ἐπάγει τὸ σύμπτωμα. ἡ οὖν φύσις πειρᾶται ἐκμοχλεύειν τὸν χυμόν· ἂν γοῦν ἡ δύναμις ᾖ ἰσχυρὰ καὶ ὁ καιρὸς θερμός, δι’ ἱδρώ‐ των ἀπάγεται ἡ νοσοποιὸς αἰτία, ἂν δὲ τοὐναντίον, διὰ γαστρὸς κατ‐ | |
55(850) | άγεται. ὁ οὖν χυμὸς εἰς τὰ βρόγχια ἐνεχθεὶς τοῦ πνεύμονος καὶ πλη‐ ρώσας αὐτὸν γεννᾷ τὸ πάθος. ἐκ δὲ περιπνευμονίας καῦσος οὐκέτι· φθάνει γὰρ ἐκτεφρωθῆναι ὁ χυμὸς πρὶν γεννῆσαι τὴν διάθεσιν. Διὰ τί ἐπὶ τῇ ἀκμῇ τῶν πυρετῶν Ἱπποκράτης φεύγει τὴν τροφήν, οὐ μὴν καὶ ἐπὶ τῶν πλευ〈ρι〉τικῶν καὶ περιπνευμονικῶν; ὅτι ἐπὶ μὲν | |
| 855 | τῶν ἄλλων ἡ φύσις πέττει τοὺς χυμοὺς καὶ ἀπελαύνει τὰς αἰτίας δι’ οὔρων καὶ διαχωρημάτων, καὶ οὐ δεῖ παραλαμβάνειν τροφήν, ἵνα μὴ καταλείψῃ τὰς αἰτίας ἡ φύσις καὶ πρὸς ταύτην ἐνστῇ, ἐπὶ δὲ τῶν πλευριτικῶν ἡ φύσις πέττει μὲν τὸν χυμόν, ψυχὴ δὲ κενοῖ τὴν οὐσίαν προσχρωμένη μυσίν. εἰκότως οὖν δεῖ τρέφειν, ἵνα ῥώσαντες τοὺς μῦς | |
| 860 | ἐξαναστήσωμεν πρὸς ἄμυναν τοῦ λυποῦντος. Διὰ τί ὁ μὲν τριταῖος ἐκ θερμοῦ χυμοῦ γενόμενος καὶ κατελαύνου‐ σαν τὴν χολὴν ἔχων παρὰ μίαν κινεῖται, ὁ δὲ ἀμφημερινὸς ἔχων τὸ βαρὺ καὶ ψυχρὸν φλέγμα καθ’ ἡμέραν, ὁ δὲ τεταρταῖος διὰ δύο; ὅτι ὁ μὲν τεταρταῖος ὀλίγον ἔχων τὸν χυμὸν διαφορεῖται διὰ ἱδρώτων, καὶ | |
| 865 | τῇ κενώσει ἵσταται ὁ παροξυσμὸς μένων εἰς δευτέραν κίνησιν. ὁ ἀμφ‐ ημερινὸς πλουτῶν ὕλην παχεῖαν καὶ ὑγρὰν ἐπιτείνεται· ὁ σύνοχος ἐξ αἵματος ἔχων τὴν ὕλην ἀδιάλειπτος, ὁ ἀμφημερινὸς ὅσῳ ἐμειώθη κατὰ ποσότητα χυμοῦ ἐμφαίνει αἰσθητὸν διάλειμμα. ὁ τριταῖος χυμὸν θερμὸν ἔχων καὶ λεπτομερῆ ἐπλάτυνεν αὐτόν. γίνωσκε δὲ ὡς τὸ αἷμα | |
| 870 | τρέφον τὸ σῶμα πλουτεῖ τὸ ποσόν, εἶτα τὸ φλέγμα, ὃ καὶ ἐν λιμῷ τρέφει· μεμείωται ἡ ξανθὴ ὡς μὴ τρέφουσα· καὶ δριμεῖα ἐλάττων ἡ μέλαινα ὡς ἐχθρὰ τῆς φύσεως καὶ διαβρωτικὴ τῶν μορίων. εἰ μὲν οὖν εἷς τῶν ἄλλων χυμῶν αὐξηθῇ, κακοχυμία λέγεται τοῦτο, εἰ δὲ οἱ δʹ κατὰ ἀνάλογον τῆς οἰκείας ποσότητος, πληθώρα. | |
| 875 | Ἐπὶ τῆς παραλυθείσης γνάθου οὐ τῇ νοσούσῃ, ἀλλὰ τῇ ἑτέρᾳ προσφέρομεν τὸ βοήθημα, ὅτι δύο μυῶν ὑπαρχόντων ἀντι〈τε〉ταγμέ‐ νων ἀλλήλοις, καθ’ ἑκάστην γνάθον ποιουμένων τὴν κίνησιν, ἐὰν | |
| συμβῇ θάτερον παραλυθῆναι, ὁ ἕτερος ἔχει τὴν οἰκείαν κίνησιν ἰσχυ‐ ρὰν καὶ ἕλκει πρὸς ἑαυτὸν τὸν ἀσθενῆ. ῥωννύομεν οὖν διὰ ταῦτα τὸν | 266 | |
| 880 | ὑγιαίνοντα, ἵνα δι’ αὐτοῦ τὸν νοσοῦντα θεραπεύσωμεν. Οἱ ἀδένες σώματά εἰσι σμικρά, σφαιροειδῆ, χαῦνα, μεταξὺ τῶν με‐ γάλων φλεβῶν καὶ ἀρτηριῶν δίκην σφηνίσκων, ἵνα μὴ ὁμιλίᾳ σήπων‐ ται τὰ ἀγγεῖα ὑγρὰ ὄντα τῇ περιουσίᾳ τοῦ αἵματος. οὗτοι φλεγμαίνον‐ τες βουβῶνας ποιοῦσιν, ἰσχυρούμενοι δὲ χοιράδας. | |
| 885 | Οἱ φαλακροὶ τὸ βρέγμα ψιλοί, τοὺς κροτάφους δασεῖς, ὅτι τὰ μετέ‐ ωρα ἐκτὸς ὄντα ὑγρότητος οὐ τριχοῦνται, τὰ δὲ κάτω δεχόμενα τὴν ἐκ τῶν ἄνω τροφὴν φύουσι τρίχας, ὡς τὰ ὑψηλότερα καὶ πετρώδη τῶν χωρίων οὐ καρπογονεῖ, τὰ δὲ χθαμαλὰ καὶ νοτιώδη. Ἐκ δʹ στοιχείων γεννηθέντες πῶς τρία ἔχομεν, ὑγρά, στερεά, πνεύ‐ | |
| 890 | ματα; ὅτι τοῦ πυρὸς ἡ οὐσία ὡς λεπτ〈ομ〉ερὴς εἰς ἀέρα περιίσταται. Διὰ τί ἐν ταῖς ὀδύναις τῶν ἀποστημάτων προηγεῖται ῥῖγος, εἶτα πυ‐ ρετός; ὅτι ἡ φύσις ἀνιωμένη καὶ ἀηδιζομένη ὑποδύνει τῷ βάθει, ψύχε‐ ται ἡ ἐπιφάνεια, πήγνυσι τὰ ἀγγεῖα τοῦ αἵματος· χρονίσαντος δὲ τοῦ πάθους οἷον καταγινώσκει τούτου ἡ φύσις καὶ χέει τὸ αἷμα, πληροῖ | |
| 895 | τὰ ἀγγεῖα καὶ πυρετὸν γεννᾷ. διὰ γοῦν τὴν τοῦ αἵματος στάσιν ἐπεγεί‐ ρεται ἡ ἀποκριτικὴ δύναμις καὶ ποιεῖ τὸ ῥῖγος, ἡ δὲ σῆψις τὸν πυ‐ ρετόν. Τινὲς τῶν ὀπωρῶν ἔχουσι τὸ ἀρχεῖον ἔνδον, τινὲς τοὐναντίον, ὅτι ἡ φύσις διὰ τὴν τοῦ γένους διαδοχὴν κατέκρυψε τὰ πρὸς τὴν χρείαν | |
55(900) | ἔνδον, ἐπὶ δὲ τῶν μοσχευμάτων καὶ φυτῶν οὐ κατέκρυψεν ὡς ἀχρεῖα. Οἱ τὰ βόεια πέττοντες ἰχθῦς πετραίους οὐ πέττουσι διὰ τὴν ἄμετρον θερμότητα τῆς γαστρός· ὡς γὰρ εἰς σίδηρον μὲν χρώμεθα πυρὶ ἐκ στερεᾶς ὕλης, εἰς χρυσὸν δ’ ἢ ἄργυρον ἀχύρῳ, οὕτω καὶ ἐνταῦθα σί‐ δηρος τὰ βόεια κρέα, χρυσὸς οἱ πετραῖοι ἰχθύες. ἐὰν οὖν εὑρεθῇ γα‐ | |
| 905 | στὴρ θερμή, ὑπεροπτώμενος ὁ ἰχθὺς κνισσοῦται καὶ ἀφανίζεται καὶ ἀπεψίαν μιμεῖται. Ἐπὶ τῶν φθισικῶν γρυποῦνται οἱ ὄνυχες, ὅτι τὰ στερεὰ δυσπαθῆ ὄντα ἐκκλίνουσι τὸ πάθος καὶ φαντάζουσι τῷ σχήματι διὰ τὴν τῶν σαρκῶν σύντηξιν. τὸ δὲ ἕλκος γίνεται διὰ τὸ ἀεικίνητον τοῦ πνεύμονος | |
| 910 | καὶ τῆς καρδίας καὶ διὰ τὸν βῆχα ἀνακαθαιρόμενον τῷ πτύῳ. Τῶν πυρετῶν μειουμένων αὔξουσι τρίχες καὶ ὄνυχες, ἐν δὲ ταῖς ἀνα‐ λήψεσιν ἀπορρέουσιν αἱ τρίχες, αὔξει δὲ τὸ σῶμα. ἡ θρὶξ ἐκ περιττω‐ | |
| μάτων· καιομένων οὖν τῶν χυμῶν γεννῶνται τὰ περιττώματα· ἐπὶ δὲ τῶν ἀναλήψεων ἐκτεφρωθέντων τῶν χυμῶν ἵσταται καὶ οὐ τρέφεται. | 267 | |
| 915 | τὸ δὲ σῶμα ἐκ τῆς κενώσεως ἅπαν τὸ γεννώμενον εἰς αὐτὸ ἐφέλκεται διὰ τὴν τοῦ φθάσαντος δαπάνην. Ἡ λευκὴ ὑπόστασις τῶν οὔρων ἀγαθὴ διὰ τὴν τῶν στερεῶν καὶ ἀρ‐ χῶν ὁμοιότητα· δηλοῖ γὰρ φιλίαν τῆς δυνάμεως καὶ τὸ γνώρισμα φέ‐ ρει τῷ χρώματι. ἐν γὰρ τοῖς στερεοῖς ὡς ἑδραίοις ἡ φύσις θέλει | |
| 920 | μᾶλλον οἰκεῖν ἤγουν νεύροις, ὀστοῖς, φλεψίν, ἀρτηρίαις. λευκὴ τὴν χροίαν καὶ δι’ ἄλλο, ὅτι κατὰ βραχὺ ἡ δύναμις ἀσθενοῦσα πέττει τὸν χυμὸν ἐξ ἀρχῆς ὀλίγον κινούμενον σὺν τοῖς οὔροις καὶ διὰ κουφότητα ἀνωφερὲς ποιεῖ τὸ ἐναιώρημα τὸ ἐπιπολάζον τῷ ποτηρίῳ τῶν οὔρων. πλέον δὲ πέττουσα πλέον κινεῖ καὶ ποιεῖ τὸ νεφέλιον κατὰ μέσον ἱστά‐ | |
| 925 | μενον· ὅσον γὰρ πλέον, τοσοῦτον βαρύτερον. ὅταν δὲ τελείως ἐκρῇ τὸ οὖρον βαρὺ γινόμενον, ἱζάνει περὶ τὸν πυθμένα καὶ ποιεῖ τὴν λεγομέ‐ νην ὑπόστασιν ἐν τελείᾳ ὑγείᾳ. λευκὸν οὖν τὸ οὖρον διὰ τὴν ὁμοιό‐ τητα τῶν μορίων, πλεῖον διὰ τὴν τοῦ πεφθέντος χυμοῦ ὁμοτιμίαν. τὸ ὁμαλὸν τῆς ὑποστάσεως δηλοῖ δυνάμεως τελείαν ἐνέργειαν. ἀναλογεῖ | |
| 930 | δὲ τὸ ἐν φλεγμοναῖς πύον τῇ ὑποστάσει. καὶ τὸ μὲν πύον δυσῶδες ὡς μὴ διαπνεόμενον, ἀλλὰ ἐκτὸς ὂν περὶ τὸ δέρμα, ἡ δὲ ὑπόστασις τὰ ἐναντία ἔχουσα οὔκ ἐστι δυσώδης. Ἀπὸ χολῆς γίνεται πυρετός, ὅταν κινηθεῖσα ἐπὶ τὸ δριμύτερον τραπῇ καὶ σαπῇ· λύεται δὲ διὰ χολῆς, ὅταν ὁρμαίνῃ τὸ ζῷον πρὸς | |
| 935 | ἄμυναν τοῦ λυποῦντος καὶ διαφορούμενος ὁ χυμὸς λύεται. Τῶν λυπουμένων κοῖλοι ὀφθαλμοί, ὅτι συνιζάνει ἡ ψυχὴ ἔνδον, ἀτονοῦται τὸ σῶμα. ἐπὶ δὲ τῶν ὀργιζομένων τοὐναντίον· ὅπου γὰρ νεῦμα, ἐκεῖ ὀργάνων καὶ χυμῶν ῥοπή. Τὰ ὀστέα ὡς στερεώτερα ἄγνυται διὰ τὴ ἀντιτυπίαν, ἡ δὲ σὰρξ οὒ | |
| 940 | διὰ τὸ εὔεικτον. Οἱ εὐνοῦχοι μακροὶ καὶ βλαισοί, ὅτι ὑγρότητα ἔχοντες πλουτοῦσι πρὸς σῶμα. διὰ δὲ τὴν ἀσθένειαν γίνεται διάστροφα τὰ μόρια, ὡς ἐπὶ τῶν οἰκιῶν τῶν μὴ ἐχουσῶν ἀνάλογα θέμεθλα. Τὰ ἄκρα ῥιγοῦμεν ὡς λεπτά, νευρώδη καὶ ὀλίγαιμα καὶ ψυχρά. | |
| 945 | Ἐν φόβῳ ὀρθαὶ ἵστανται αἱ τρίχες, ὅτι ἡ ψῦξις πύκνωσιν ποιεῖ τῶν πόρων· ἡ θρὶξ οὖν περισφιγγομένη ὀρθοῦται. Οἱ πυρέττοντες διψῶσι μᾶλλον, οὐ πεινῶσι δέ, οἱ δὲ ἀναλαμβάνον‐ | |
| τες τοὐναντίον, ὅτι ἡ δίψα δι’ ὑπερβολὴν θερμότητος καὶ ξηρότητος ἐκ τοῦ πυρετοῦ γινομένης, οὐ πεινῶσι δὲ διὰ τὴν πολλὴν ὑγρότητα | 268 | |
55(950) | τῶν ἐν τῷ στομάχῳ χυμῶν κακῶν· οἱ ἀναλαμβάνοντες πεινῶσι διὰ τὴν πολλὴν κένωσιν τῶν ὑγρῶν, οὐ διψῶσι διὰ τὸ κατεψῦχθαι τὸ σῶμα τῇ ἀπουσίᾳ τοῦ πυρετοῦ. Οἱ φθεῖρες τῶν νεκρῶν φεύγουσι τῇ λείψει τοῦ αἵματος, ὅθεν αὐ‐ τοῖς τροφὴ καὶ θάλψις, καὶ ζητοῦσιν ἀλλαχοῦ ἐπελθεῖν. | |
| 955 | Τὰ σφαζόμενα λακτίζει συνεχῶς διὰ τὴν ἀπὸ τῆς πληγῆς ὀδύνην ἢ διὰ τὸ σπᾶσθαι. Ἐπί τινων ζῴων αἱ κέρκοι πλέον κινοῦνται μετὰ ἀποκοπήν, ὅτι στενότεροι οὖσαι πλέον φυλάττουσι τὴν φυσικὴν θερμότητα, ἥτις κινή‐ σεώς ἐστιν αἰτία. | |
| 960 | Σημεῖον τῶν καθαρθέντων ἀκριβῶς εἰ μετροῦσι τὰς δοκούς, ὅτι τὸ ὀπτικὸν πνεῦμα καὶ τὸ φρονοῦν σῶον ἔχουσι καὶ καθαρὸν καὶ ἀτά‐ ραχον μὴ ὄντος γνόφου χυμώδους. Οἱ ἐμπυικοὶ πολλάκις καὶ φθισικοὶ φθειριῶσιν, ὅτι τὸ πύον φθείρει τὰ ὑγρὰ καὶ σήπει. ζωοποιούμενα δὲ ἐκ τῆς φυσικῆς θερμότητος τί‐ | |
| 965 | κτει φθεῖρας, ὡς ἐν κόπρῳ σκώληκες, ἐν τοῖς ἐ〈ν〉τέροις ἕλμινθες. Ἀλγοῦμεν ἐν τοῖς ὄρχεσι πολλά, ὅτι πλείονα αἴσθησιν ἔχουσιν, ἐπειδὴ καὶ πλείονα ἡδονήν. ἔνθα γὰρ τὸ ἕν, τὸ ἕτρεον, καὶ ὅπου ταῦτα, καὶ ὀδύνη σφοδρά. τὰ δὲ συμπάσχοντα συμπάσχει τριχῶς· καὶ διὰ συγγένειαν ὡς ἐγκέφαλος καὶ στόμα κοιλίας τῇ κοινωνίᾳ τῶν πλεί‐ | |
| 970 | στων νεύρων, ἢ διὰ γειτνίασιν ὡς καρδία στομάχῳ, ὅταν δριμέων χυ‐ μῶν δακνομένων μεταλαμβάνει καρδιώττουσα πρὸς ἄμυναν τοῦ λυ‐ ποῦντος, ἢ δι’ ἀσθένειαν καὶ κατὰ πάροδον ὡς ἐπὶ προσπταίσματι δακτύλου ποδὸς βουβών· προστ〈ρ〉εχούσης γὰρ τῆς φύσεως μετὰ τοῦ αἵματος πληροῦνται οἱ ἀδένες τοῦ βουβῶνος. καὶ ἡ τοῦ βίου συμπά‐ | |
| 975 | θεια τριττή· ἐπὶ νεκρῷ συγγενεῖς καὶ γείτονες συναλγοῦσιν ἢ κατὰ πάροδον ἀκούοντες ἢ ἐρωτῶντες τὸ πάθος λόγῳ ἀσθενείας ψυχικῆς. Ἐπὶ ὀφθαλμίᾳ ξύρησις ὠφέλιμος, ὅτι διαπνεομένη ἡ κεφαλὴ δια‐ φορεῖ τὰ περιττώματα. Αἰφνιδίως ἐκ τοῦ φωτὸς εἰς σκότος καὶ ἀνάπαλιν οὐ βλέπομεν κα‐ | |
| 980 | θαρῶς, ὅτι ἡ ἀθρόα μεταβολὴ ξενίζειν ἡμᾶς ποιεῖ ἢ ὅτι τὸ σκότος παχὺ καὶ ψυχρὸν ὂν πυκνοῖ τὸ ὀπτικὸν πνεῦμα, τὸ δὲ φῶς λαμπρὸν | |
| ὂν καὶ λευκὸν διαφορεῖ αὐτό· τοῦτο δὲ γίνεται διὰ τὸ αἰφνίδιον. Ἐπὶ τῶν ἀλόγων οἱ πυρετοὶ καὶ τὰ κρυπτὰ πάθη δυσιατότερα καὶ κινδυνώδη, ὅτι τὴν φύσιν ἔχουσι βεβαπτισμένην τῷ βάθει τοῦ σώ‐ | 269 | |
| 985 | ματος καὶ μὴ περιελκομένην ὑπὸ τῆς λογιστικῆς ψυχῆς ἐπὶ τὰ ἐκτὸς ὡς ἐπὶ ἀνθρώπων. ἡ οὖν αἴσθησις ἀντιλαμβανομένη πολλῆς ὀδύνης καὶ τὴν φύσιν καταβαπτίζει καὶ τὰς δυνάμεις· ἢ ὅτι δυσπαθέστατα ὄντα τοῖς μεγάλοις ἀπόλλυνται. Ἐν ὑετῷ πομφόλυγες σφοδρὸν ὑετὸν δηλοῦσιν, ὅτι τὴν φῦσαν πολὺ | |
| 990 | ὕδωρ καὶ πολὺ πνεῦμα ποιεῖ, κυρτοῦντος τοῦ πνεύματος τὸ ὕδωρ ὡς ἐπὶ τῆς ὑάλου καὶ λοιπῶν. σφαιρικὴ ἡ φῦσα ὅτι οἷον τὸ ὅλον τοῦ ὕδατος καὶ τὸ μέρος, ὕδωρ δὲ καὶ ἐπὶ φυτὸν βαλλόμενον σφαιρικόν. Οὐκ ἀλγοῦμεν τὴν κεφαλὴν διαιρούμενοι ὡς κατὰ τἆλλα, ὅτι σάρκα οὐκ ἔχει πολλὴν μυώδη. | |
| 995 | Οἱ ἐκ τῶν νόσων λυθέντες πῶς μᾶλλον ἐκ τῶν ποδῶν λεπίδας ἀπο‐ βάλλουσιν ἢ τῶν χειρῶν; ὅτι ἡ ὕλη κατωφερὴς καὶ ὅτι οἱ πόδες ψυ‐ χρότεροι καὶ περιττωματικώτεροι. Διαδίδωσιν ὀφθαλμίαν, ὅτι ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ ἀκτῖνες μετὰ πνεύ‐ ματος ἐξιοῦσαι νοσώδεις μεταδιδόασι τῷ εὐπαθεῖ τοῦ πάθους. ἡ φθί‐ | |
55(1000) | σις ἀναπέμπουσα ἀέρα σεσηπότα μεταδίδωσι τῷ ὑγιαίνοντι πνεύμονι. ἡ ψώρα εὐχερὴς οὖσα καὶ γλίσχρον ἔχουσα τὸ ἀπορρέον μεταδίδωσιν. ὕδρωπες καὶ ἀποπληξία 〈οὐ〉 μεταδιδόασιν ὡς μὴ ἀναπέμποντα ἀπόρ‐ ροιαν. τὸ μὴ μεταδιδόναι, εἰ μὲν ἐξ ἐπιπολῆς, διὰ γλισχρότητα, παχύ‐ τητα, ξηρότητα, ὡς λεύκη καὶ λέπρα, εἰ δὲ κατὰ βάθος, μὴ ἀπορ‐ | |
| 1005 | ρέοντά τινα λοιμικὴν καὶ σηπτικὴν ἀπόρροιαν, 〈ὡσ〉 οἱ πυρετοί. Τινὲς ἐν τοῖς πυρετοῖς σπλῆνας αὔξονται ἢ διὰ τὸ πίνειν πολὺ ὕδωρ ἢ ὅτι ἀραιόπορος ὢν ὁ σπλὴν δέχεται χεομένας τὰς ὕλας. Οἱ γέροντες καὶ παῖδες λιθιῶσι μᾶλλον τῶν νέων διὰ τὰ περιττώ‐ ματα· ἐκείνων μὲν ἐκ ψυχρότητος, τῶν δὲ παίδων ἐξ ἀδηφαγίας. | |
| 1010 | Γαργαλισμὸς καὶ κνησμὸς πελμάτων ὑπνοποιεῖ, ὅτι διὰ τῶν νεύρων μετρία κίνησις ἀνιοῦσα τῷ ἐγκεφάλῳ ἥδει τὴν ψυχὴν καὶ εἰς ἠρεμίαν ἕλκει καὶ ὕπνον, ἢ ὅτι περιττωματικῶν ὄντων τῶν πελμάτων ἡ μετρία κίνησις διαφορεῖ τὰ περιττὰ καὶ ἀνάγει πρὸς ἐγκέφαλον καὶ πληροῖ αὐτὸν καὶ ἐντεῦθεν ὕπνος. | |
| 1015 | Αἱ σεληνιακαὶ ἐκλείψεις πλείονες τῶν ἡλιακῶν, ὅτι ἡ σελήνη πίπτει καὶ εἰς τοὺς ὅρους τῶν ἐκλειπτικῶν συνδέσμων καὶ εἰς τὸν κῶνον τῆς | |
| γῆς τὸν ἐκ σκιᾶς γινόμενον διὰ τὴν ὀξύρροπον κίνησιν αὐτῆς, ὁ δὲ ἥλιος μόνον ἐν τοῖς ἐκλειπτικοῖς σκιάζεται. ἐλάττων δὲ τυγχάνουσα τῷ μεγέθει τὸν δίσκον πάντα κρύπτειν οὐ σθένει. κινοῦσι δὲ τότε χαλκὸν | 270 | |
| 1020 | καὶ σίδηρον πάντες ἄνθρωποι ἀπελαύνοντες τοὺς δαίμονας, ὅτι οὐκ ἐπιπέμπουσι τότε οἱ φωστῆρες ἀπορροίας ἀγαθὰς κωλυτικὰς τῶν δαιμόνων. Τὰ ἑπταμηνιαῖα βρέφη ζῶσι, τὰ δ’ ὀκταμηνιαῖα οὔ, ὅτι ὁ ἑπτὰ τέ‐ λειος καὶ τὰ ἐκ τούτου τέλεια, ὁ δ’ ὀκτὼ ἀτελὴς καὶ τὰ ἐκ τούτου | |
| 1025 | ἀτελῆ καὶ ἑτερόμορφα καὶ οὐ παραμόνιμα. ἑπταμηνιαῖα γεννῶνται διὰ τὴν ἐξ αἵματος χρηστοῦ δύναμιν τῆς μήτρας, εἰ δὲ τοὐναντίον, δεκα‐ μηνιαῖα. τέλειος ὁ ἑπτὰ ὅτι ὁ περίγειος κόσμος ἓξ ἄστροις διοικεῖται. ἑπταμηνιαῖα τὰ βρέφη ὀδοντοφυεῖ, ἑπταετῆ ἀποβάλλει, δὶς ἑπτὰ ἡβά‐ σκει, τρὶς ἑπτὰ ἀνδρειοῦται· ὁ ἑπτὰ κρίσιμος, τούτῳ ἡ σελήνη σχημα‐ | |
| 1030 | τίζεται, ἑβδομάσι μὴν διατυποῦται, ἑπτὰ τὰ φωνήεντα. ὁ δέκα τέλειος ὁ συμπεριλαμβάνων τὰ ἐν γενέσει καὶ φθορᾷ καὶ πάντα ἀριθμὸν εἰς ἑαυτὸν συνάγων· ἐφ’ ᾧ καὶ οἱ παλαιοὶ τὰς δεξιὰς παρεῖχον, τὸ τέλειον τοῦ ἀριθμοῦ προβαλλόμενοι. Ἐπὶ τῶν ἠχούντων ὤτων τὸν δάκτυλον ἐμβάλλομεν, ὅτι κινουμένου | |
| 1035 | τοῦ ἀκουστικοῦ πόρου διαφορεῖται τὸ πνεῦμα. Αἱ θήλειαι βραδέως λιθιῶσι διὰ τὸ εὐρύπορον τοῦ τραχήλου τῆς κύ‐ στεως. Τὰ ἄγρια φυτὰ εὔκομα καὶ ἰσχυρὰ ὡς ἐκ τῆς φυσικῆς δυνάμεως τε‐ λεσιουργούμενα καὶ οὐκ ἀπὸ τέχνης καὶ ὑδάτων ὑγρότητος ἃ θηλύ‐ | |
| 1040 | νουσι, οἷον τὸ δένδρον· ἢ ὅτι τῶν μὲν μήτηρ ἐστί, τῶν δὲ μητρυιά. Οἱ μύες εὑρέθησαν παρὰ τῆς φύσεως εἰς σύνδεσμον τῶν ἄρθρων· ὅθεν ἔνθα μόριον ἰσχυρόν, ἐκεῖ σφαιροειδὴς ὁ μῦς, ἔνθα δ’ οὔ, ὑμενο‐ ειδής τις. αἱ ἐγκάρσιαι τομαὶ τῶν μυῶν δυσίατοι, ὅτι πολλαὶ ἶνες τέ‐ μνονται νευρώδεις· ἡ γὰρ φύσις τὸ νεῦρον διαξάνασα εἰς πολλὰς ἶνας | |
| 1045 | παρενύφανεν καὶ τὴν σάρκα ἔθετο, ὥσπερ κρόκην στήμονι, καὶ πεποί‐ ηκε τὸν μῦν ἐοικότα τῷ ζῴῳ. Βασκαίνονται οἱ παῖδες μᾶλλον ὡς εὐπαθέστεροι. γίνεται βασκανία, ὅτι ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ φθονοῦντος ἐξέρχεται ἰώδης τις ἀκτὶς καὶ εἰσέρχεται εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ φθονουμένου καὶ τρέπει τοὺς χυ‐ | |
55(1050) | μοὺς εἰς δυσκρασίαν καὶ τοὺς χυμοὺς εἰς σῆψιν. διὰ τοῦτο καί τινες εὐλαβοῦνται βλέπειν νεκρούς, ὅτι ἀντιλαμβάνεται ἡ ὅρασις μολυσμοῦ | |
| τῶν νεκριμαίων τινός. Ἐπὶ τῶν σφόδρα βηχόντων ἢ ἐμούντων οἷον ἀστέρες πρὸ ὀφθαλμῶν φαίνονται, ὅτι ἡ σύντονος θλῖψις τοῦ θώρακος ἀνωθεῖται τὰ ὑγρὰ σὺν | 271 | |
| 1055 | τοῖς πνεύμασιν ἐπὶ τὰ ἄνω πρὸς τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἐπιθολοῖ τὸ πνεῦμα τὸ ὀπτικόν. εἰ μὲν οὖν ὁ ἀτμὸς ἐπιμήκης, μακρὰ ὁρῶσιν, εἰ λεκιθώδης, χρυσίζοντα, εἰ καπνώδης, ἀπὸ φλέγματος λευκά, καὶ καθ‐ όλου πρὸς τὸ σχῆμα καὶ τὴν χρόαν τὰ φαινόμενα. ἐπὶ φρενιτικῶν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἐγκεφάλου ἐπὶ τὸ ὀπτικὸν οἱ ἀτμοὶ παρέρχονται. καὶ οἱ | |
| 1060 | ὑποχύσει πειραζόμενοι τὰ αὐτὰ ὁρῶσιν. Οἱ ὑδροποτοῦντες ὀξυωπέστεροι, ὅτι ὁ οἶνος πνεύματα ἐγείρει θολοῦντα τὸ ὀπτικόν. Οἱ γλαυκόφθαλμοι ἐν ταῖς ὀφθαλμίαις ὀδυνῶνται πλέον καὶ οὔτε στύψιν φέρουσιν, ὅτι τὸ κρυσταλλοειδὲς καὶ τὰ ὑγρὰ τῶν ὀφθαλμῶν | |
| 1065 | ἔχουσι προπετέστερα ἐπὶ τὰ ἔξω, καὶ διὰ τὴν εὐπάθειαν αἰσθητικώ‐ τερον. οἱ μελανόφθαλμοι τὸ ἐναντίον καὶ ἧττον εὐαίσθητοι. Ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον οἱ ἁπλῶς ἐμοῦντες φλέγμα κενοῦσιν, οἱ δ’ ἐπὶ πλέον χολήν, εἶτα δ’ αἷμα. τὸ φλέγμα παχὺ ὂν καὶ ὀλίγῳ ἐρεθισμῷ κι‐ νεῖται· εἰ δὲ καὶ χολὴ ἐπιπολάζει, ταχύτερον κινεῖται τοῦ φλέγματος. | |
| 1070 | ἡ φύσις προειδυῖα ὡς ἐκ κακοχυμίας ἐδεῖτο καθάρσεως τὸ σῶμα, τὰς φλέβας ἀπετελεύτησεν εἰς τὸ κύτος τῆς κοιλίας καὶ ἐπὶ μήτρας καὶ ἐπὶ ῥινὸς καὶ ἕδρας. ταῦτα οὖν ἐν τοῖς ὀξέσι πυρετοῖς ἀπὸ τῆς ἐκκρι‐ τικῆς δυνάμεως ἀνοίγεται, ἐν δὲ τοῖς καθαρτηρίοις βίᾳ εὐρύνεται, τὸ αἷμα ὕστερον χέεται ὡς οἰκείως τῇ φύσει κατεχόμενον. | |
| 1075 | Τὰ βάρη εὐφορώτερον τοῖς ἀριστεροῖς ἀσθενέσιν οὖσι φέρονται, ὅτι τὰ δεξιὰ ὀχυρώτερα καὶ τὸ βάρος ἐπικουφίζει συμπάσχοντα. Πῶς τῷ σίφωνι ἕλξιν οἴνου καὶ ἑτέρου εἴδους ποιοῦμεν; οὐχ ἡ ἕλξις τῶν χειλέων ἐπισπᾶται τὸ ὑγρόν, ἀλλ’ ἡ βία τοῦ κενοῦ· πᾶν γὰρ πλῆ‐ ρες ὡς ἀληθές ἐστι. διὰ τοῦ σίφωνος οὖν τὸν ἀέρα τὸν λεπτὸν ἀνάγο‐ | |
| 1080 | μεν καὶ τῇ ἀπειλῇ τοῦ κενοῦ συνανέλκεται καὶ τὸ ὕδωρ τῷ ἀέρι. καὶ ἡ σικύα διὰ τοῦτον ἕλκει τὸν τρόπον. ἕλκεταί τι καὶ ὑπὸ θερμότητος ὡς κακίας κατάχρησις, καὶ ὑπὸ ἰσχυροῦ τὸ ἀσθενές, καὶ ἰδιότητι ὡς ὑπὸ μάγνητος σίδηρος, καὶ τὸ αἷμα ὑπὸ τῶν μορίων. Αἱ φυσικαὶ δυνάμεις, ἤγουν ἑλκτικὴ καὶ αἱ λοιπαί, σύμφυτοι οὖσαι | |
| 1085 | πρὸς αὐτὸ τὸ ζῆν τὸ ἀναγκαῖον ἔχουσιν, αἱ ψυχικαὶ ἐπίρρυτοι, ἤγουν | |
| κινητικαὶ καὶ θρεπτικαί, τὸ χρήσιμον. δʹ εἰσὶν αἱ φυσικαὶ δυνάμεις. πρώτη ἡ ἑλκτική, ἀναγκαία οὖσα διὰ τὴν πρώτην λῆψιν τῆς τροφῆς. ἐπεὶ δὲ ἔμελλε γίνεσθαι ἀλλοίωσις, πᾶσα δὲ δρᾶσις πρὸς τὸ δρώμενον χωρίον γίνεται, ἐφευρέθη ἡ καθεκτικὴ ἡ χρονίζουσα τὴν τροφήν. ἔχει | 272 | |
| 1090 | οὖν γʹ. ἐπεὶ δὲ τὸ μὲν χρηστὸν ἀπὸ τῆς ἀλλοιώσεως διαδίδοται, τὸ δὲ περιττὸν ἀπομένει, ἵνα μὴ πληροῖ τὰ ἀγγεῖα, ἐκκρίνεται καὶ ἐντεῦθέν εἰσι δʹ, αἳ ἔν τισι μὲν μρίοις ἐπίσης εἰσίν, ἔν τισι δ’ ἔχουσι τὸ πλεῖον δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ· ἐν κοιλίᾳ καὶ ἥπατι ἀλλοιωτική, ἐν σπ〈λ〉ηνί, στομάχῳ, χοληδόχῳ κύστει καὶ νεφροῖς ἑλκτική, ἐν ἐντέροις καὶ οὐ‐ | |
| 1095 | ρηδόχῳ κύστει ἀποκριτική, ἐν μήτρᾳ ἡ καθεκτική· ὡς ἐν κυνὶ ἡ ὀσφρητικὴ μᾶλλον, ἐν ἀετῷ ὀπτική, ἐν τῷ πρωτογεύστῃ Ἰνδικῷ ζῴῳ γευστική, ἐν ὄφεσι καί τισιν ὀρνέοις ἁπτική, ἐν χησὶν ἀκουστική. Εʹ αἰσθήσεις, ὅτι κατὰ τὸν ἀριθμὸν τῶν αἰσθητῶν καὶ τὰ αἰσθητή‐ ρια. ἡ ἁφὴ δοκιμάζει τραχέα, λεῖα, σκληρά, μαλακά, ἅπερ εἰσὶν ἐν | |
55(1100) | τοῖς στερεοῖς, γεῦσις γλυκύ, πικρόν, ἁλμυρόν, ἅπερ ἐν ὑγροῖς, ὄσφρη‐ σις δυσώδη, εὐώδη, ἅπερ ἐν ἀτμοῖς, ἡ ἀκοὴ ψόφων καὶ ἤχων γνω‐ στική, ἃ περὶ πληγὴν ἀέρος, ἡ ὄψις περὶ τὰ πνεύματα, ἃ ἐν τῷ λε‐ πτοτάτῳ καὶ αἰθεροειδεῖ πνεύματι. τὸ γὰρ στερεὸν χεόμενον ὑγρὸν γίνεται καὶ τοῦτο ἀτμός, ὁ δ’ ἀήρ, ὁ δὲ αἰθὴρ καὶ πνεῦμα λεπτὸν καὶ | |
| 1105 | ὥσπερ σειρὰ ἀπὸ γῆς εἰς οὐρανὸν φθάνει. Ἐπὶ τῇ τοῦ ὀστέου φθορᾷ ἡ ἐπικειμένη σὰρξ πλαδαρὰ καὶ βρυώδης εὑρίσκεται. ἡ φθορὰ γίνεται κατὰ δυσκρασίαν τοῦ μορίου, ἡ δυσκρα‐ σία φθείρει τὴν ἀλλοιωτικὴν δύναμιν καὶ τὸ αἷμα κατὰ φύσιν οὐ με‐ ταβάλλεται, ὥστε γνησίαν καὶ ῥοδίζουσαν γεννῆσαι σάρκα. | |
| 1110 | Τὸ ὄξος τῇ μήτρᾳ πολέμιον, ὅτι αἰσθητική ἐστι λίαν διὰ τὴν ἄμε‐ τρον ἡδονήν. γέγονε δὲ καὶ ἄγαν νευρώδης διὰ τὸ ἐκτείνεσθαι ἀμέ‐ τρως ἐν τῇ κυοφορίᾳ, ὡς καὶ ὁ θώραξ ὑμενώδης καὶ μυώδης. φασί τι‐ νες περί τινος ἰατρίνης ὡς διὰ μισθὸν πλείονα ἐτίθει τῇ μήτρᾳ ὄξος, εἶτα τὴν ὀδύνην θεραπεύουσα ἐζήτει πλείονα μισθόν, καὶ φωραθεῖσα | |
| 1115 | ἐκολάσθη. ἐν ταῖς ὑστερικαῖς πνιξὶ τὰ εὐώδη προσφέρουσι τῇ μήτρᾳ, τὰ δὲ δυσώδη τῇ ῥινί, ὅτι τὰ εὐώδη λεπτομερῆ καὶ θερμὰ ὄντα τέμνει τὸ γλίσχρον τοῦ χυμοῦ τοῦ νοσοποιοῦ, τὰ δὲ δυσώδη ὡς παχυμερῆ ἐμ‐ φράττει τοὺς πόρους. ἐν τοῖς ἐπιληπτικοῖς κατάπτωσιν ποιεῖ τὰ δυσ‐ ώδη ὡς πτερά, κέρας, λίθος γαγάτης, Θρᾳκίας ὕδατι ἁπτόμενος | |
| 1120 | ἐλαίῳ σβεννύμενος· ὁ γὰρ διὰ τῶν ῥινῶν ἀναφερόμενος παχὺς | |
| [ἀτμὸς] παχύνει τὸ πνεῦμα τὸ ψυχικὸν καὶ ἀνεπιτήδειον ποιεῖ τῇ ψυχῇ πρὸς ἐνέργειαν· μὴ ὀχούμενον οὖν ὑπὸ τῆς ψυχῆς [τὸ σῶ]μα πί‐ πτει. Τὰ ἐναντία τὸ αὐτὸ ποιεῖ πάθος, ὡς θερμότης καὶ ψυχρότης ῥῖγος, | 273 | |
| 1125 | κατ’ ἄλλην καὶ ἄλλην αἰτίαν· γίνεται γὰρ ἀπὸ ξανθῆς χολῆς ῥῖγος δρι‐ μείας οὔσης τῷ δακνόμενα τὰ μόρια ἐπεγείρεσθαι πρὸς ἀπόκρισιν. καὶ τούτου συνεχῶς γινομένου καὶ τῆς μὲν κεντούσης, τῶν δὲ μορίων ἐγειρομένων γίνεται τὸ ῥῖγος. γίνεται δὲ καὶ ἀπὸ ψύξεως, τῇ ἀμέτρῳ μεταβολῇ ξενιζομένης τῆς φύσεως τῶν μορίων καὶ πάλιν συνεχῶς ἐπ‐ | |
| 1130 | ανισταμένων πρὸς ἀπόκρισιν· τὸ γὰρ σύμμετρον φίλον τῇ φύσει, τὸ δὲ ἄμετρον ἀλλότριον. γίνεται δὲ πρῶτον περίψυξις ἐξ ἧς φρίκη καὶ μετὰ ταῦτα ῥῖγος. Ἄρτον καὶ οἶνον ἐν πυρετῷ διδόντες πῶς οὐκ ἀνάπτομεν αὐτόν; ὅτι βραχὺν διδόαμεν, ὃς καὶ τῇ θέρμᾳ εὐκόλως ἀναδίδοται καὶ τρέφει τὰ | |
| 1135 | μόρια καὶ διεγείρει πρὸς πέψιν τοῦ νοσοποιοῦ χυμοῦ. ἰστέον δὲ ὡς ταῦτα τὰ δύο πρὸς θρέψιν καὶ ῥῶσιν ἰσοδύναμά εἰσι. καὶ Ὅμηρος· ‘σίτου καὶ οἴνοιο· τὸ γὰρ μένος ἐστὶ καὶ ἀλκή‘. προτάττεται ὁ σῖτος ὡς μόνος καὶ δι’ ἑαυτοῦ τρέφων. ταῦτα καὶ ὀσφραινόμενα δύνανται ῥων‐ νύειν, ὁμοίως καὶ τὸ μῆλον τῇ ὀσφρήσει ῥώννυσιν, ἐσθιόμενον δὲ ὡς | |
| 1140 | ἄρτος καὶ οὐ διὰ ποιότητα. ὄξος ἀνακτᾶται λειποθυμίαν τῷ τέμνειν τὸν ἐν τῷ στομάχῳ χυμόν. καὶ ἕλικες ἀμπέλων καὶ ῥόδα καὶ τὰ ὅμοια ἐπὶ τῶν πυρετῶν δύνανται καὶ ἐμψύχειν καὶ τονοῦν. Τὸ ἔλαιον οὐδενὶ τῶν ὑγρῶν μίγνυται διὰ τὸ παχυμερὲς καὶ γλί‐ σχρον καὶ ἄτμητον καὶ τὸ μὴ διδόναι χώραν ἑτέρῳ ὑγρῷ καταβληθῆ‐ | |
| 1145 | ναι εἰς αὐτό. τὰ ὁμιλοῦντα ἑαυτοῖς ὁμιλεῖ κατὰ κρᾶσιν ὡς τὰ στοιχεῖα, κατὰ παράθεσιν ὡς ὑδρέλαιον, κατὰ μῖξιν 〈ὡσ〉 αἱ κριθαὶ πυροῖς, κατὰ κόλλησιν ὡς λίθος λίθῳ, κατὰ πρόσφυσιν ὡς αἷμα σαρκὶ ἢ μυελῷ, κατὰ γόμφωσιν ὡς τὰ ξύλα διὰ τῶν γόμφων, κατὰ ἀντοχὴν καὶ περιπλοκὴν ὡς κρίκη, κατ’ ἐπιτηδειότητα ὡς ψυχὴ σώματι διὰ μέ‐ | |
55(1150) | σου τινός, ὅπερ ἀμφοτέρων ἀναδεχόμενον τὴν φύσιν μίγνυσι τὸ σῶμα καὶ τὸ ἀσώματον, τὸ θεῖον καὶ τὸ γήινον. ἐν γὰρ τῷ ἥπατι τοῦ αἵ‐ ματος πεττομένου ὑπὸ τῆς συμμέτρου θερμότητος καὶ ὑγρότητος γεν‐ νᾶται πνεῦμα· τοῦτο διὰ τῆς κοίλης φλεβὸς μετὰ τοῦ αἵματος ἀνιὸν πρὸς καρδίαν καὶ λεπτυνόμενον γίνεται ἀεροειδές· καὶ πάλιν ἀν‐ | |
| 1155 | πεμπόμενον διὰ τῶν καρωτίδων ἀρτηριῶν πρὸς τὴν βάσιν τοῦ ἐγκε‐ φάλου κἀκ τῆς τούτου ψυχρότητος τὴν ἄμετρον ζέσιν ἀποβαλὸν γίνε‐ ται αἰθεροειδές, ὅπερ ὄργανόν ἐστι ψυχῆς πρὸς ἐνέργειαν, ὥσπερ ἄγριος ἵππος ὑπὸ χαλινῶν σωφρονιζόμενος, οὕτω καὶ τοῦτο χαλιναγωγούμενον ὑπό τινος ἀρρήτου φυσικῆς δυνάμεως· ἔτι γε μὴν | 274 |
| 1160 | καὶ διὰ τῆς ἀναπνοῆς ὁ εἰσιὼν ἀὴρ ἐν τῇ καρδίᾳ λεπτυνόμενος καὶ ἀνιὼν διὰ τῶν ἀρτηριῶν πρὸς ἐγκέφαλον καὶ αὐτὸ τροφὴ καθίσταται τοῦ αἰθεροειδοῦς καὶ ψυχικοῦ πνεύματος· ὅπερ εἰ μὲν σῶμα τυγχάνει, προσῳκείωται τῷ σώματι, εἰ δὲ λεπτότατον καὶ καθαρώτατον καὶ δι‐ αυγέστατον, φιλιοῦται ψυχῇ λογικῇ, σῶμα ἀσώματόν πως ὑπάρχον, | |
| 1165 | καὶ δεσμὸς ἔμμεσος τυγχάνει τῶν ἄκρων ἐναντίαν οὐσίαν ἐχόντων· τοῦτο τὸ πνεῦμα καλῶς μὲν εὐσταθοῦν δίδωσι ψυχῇ πάντα κατὰ λόγον ἐνεργεῖν, ἀμέτρως δὲ ψυχόμενον καὶ πιλούμενον καὶ παχυνό‐ μενον καὶ ἀνεπιτήδειον γιγνόμενον πρὸς σύντονον ἐνέργειαν ψυχῆς ποιεῖ τὰς πράξεις ἀργοτέρας καὶ νωθροτέρας· ἀμετρότατα δὲ ψυγὲν | |
| 1170 | καὶ παχυνθὲν καὶ σῶμα γενόμενον παρασκευάζει ταύτην ἀφίστασθαι διὰ τὸ ἀνεπιτήδειον τῆς οὐσίας, ὡς ἐπὶ ληθάργου καὶ κάρου καὶ πόσεως ψυχρῶν δηλητηρίων· πάλιν δὲ θερμανθὲν ἀμέτρως καὶ πλέον τοῦ δέοντος κινούμενον παρασκευάζει ψυχὴν ἀμετρότερον ἐνεργεῖν κατὰ τὰς ἐκστάσεις τῆς ψυχῆς ἐν ταῖς φρενίτισιν· ἔτι δὲ πλέον τοῦτο | |
| 1175 | παθὸν καὶ ἐκδαπανηθὲν ποιήσει πάλιν ψυχὴν ἀφίστασθαι τῷ μὴ εὐ‐ πορεῖν τοῦ δεσμοῦντος ἀμφότερα. θεώρει δέ μοι καὶ ἕτερον ἔργον θεοῦ· ἐπειδὴ γὰρ ταύτην ἔμελλεν ἀπὸ σώματος οὐρανίου καὶ θείου κατακλείειν σώματι γηίνῳ, σοφίζεται τὴν κάθοδον σχήματι, κατα‐ σκευῇ, χρώματι. αὐτὴν μὲν γὰρ τὴν κεφαλὴν σφαιροειδῆ διετύπωσε | |
| 1180 | καθάπερ μικρὸν οὐρανόν, τὸν δὲ ἐγκέφαλον λαμπρὸν καὶ ἀπέριττον ἔταξε δεδωκὼς αὐτῷ πόρους ζʹ τῶν κινουμένων ἀστέρων τὸν ἀριθμὸν διατυπώσας, ὑπερέχειν δὲ τοῦ παντὸς σώματος· καὶ γὰρ ὁ οὐρανὸς ὑπερέχει πάντας τῶν ἐν γενέσει καὶ φθορᾷ. Τῶν ζῴων ὅσα ὀλιγοχρόνια πολυτόκα, ὅσα δὲ πολυχρόνια | |
| 1185 | ὀλιγοτόκα, ὡς ἐλέφας, ὄφις, τὰ δὲ μέσα μέσα. ὁ πυρὸς πολύσπορος ὡς ὀλιγοχρόνιος, τὰ δὲ φυτὰ ἀνάπαλιν. Εὔτακτος ἡ κίνησις τῶν παροξυσμῶν, ὅτι τόσον σήπει ἡ φύσις τοῦ νοσοποιοῦ χυμοῦ ὅσον δύναται καὶ πέψαι. ὁριζομένου οὖν τοῦ πεττο‐ μένου ἐξ ἀνάγκης καὶ ἡ δύναμις καὶ ὁ χρόνος, ἀπὸ τοῦ αἵματος ἀτμὸς | |
| 1190 | γεννᾶται ὑγρὸς καὶ θερμός, ὡς ἐν τῷ πόματι τοῦ λέβητος θερμὸν | |
| ὕδωρ ἔχοντος· ὃς πηγνύμενος αἷμα γίνεται ὡς ἀπὸ τοῦ ὕδατος νέφος καὶ πάλιν ὕδωρ. ἀπὸ τῆς χολῆς λιγνὺς θερμὴ καὶ ξηρά, ὡς ἐπὶ λύχνων καιομένων, ἀπὸ τῆς μελαίνης αἰθάλη, ὡς ἐπὶ ξύλων, ἀπὸ φλέγματος καπνός, ὡς ἐπὶ ξύλων χλωρῶν. | 275 | |
| 1195 | Τὸ μέλι παλαιούμενον καὶ ὑπερεψόμενον πικροῦται διὰ τὴν ἀπο‐ βολὴν τοῦ ὑγροῦ, οἱονεὶ τοῦ ἄνθους ἀπολλυμένου καὶ τῆς τρυγὸς ἀπο‐ μενούσης, ὡς ἐπὶ οἴνων ἡ γλ〈υκ〉ύτης ἐκ θερμότητος πλείονος καὶ ξηρότητος, ἡ ἁλμυρότης ἐκ ξηρότητος πλείονος καὶ ψυχρότητος, ἡ ὀξύτης ἐκ ψυχρότητος πλείονος καὶ ὑγρότητος, ἡ αὐστηρότης ἐξ ἐπιτε‐ | |
55(1200) | ταμένης πλείονος ξηρότητος καὶ ψυχρότητος, ἡ πικρότης ἐκ ξηρότητος πλείονος καὶ θερμότητος, τὸ λιπῶδες ἐξ ὑγρότητος πλείονος καὶ βρα‐ χείας θερμότητος. Οἱ μεθύοντες πάντα στρεφόμενα ὁρῶσιν, ὅτι πολλῆς ἀναθυμιάσεως τικτομένης καὶ μὴ δυναμένης ἐξελθεῖν διὰ τῆς κόρης τῶν ὀμμάτων | |
| 1205 | πληροῦται καὶ περιδινεῖται ὁ ἐγκέφαλος. ὅθεν καὶ ἰλιγγιῶσι κατὰ με‐ ταφορὰν τῶν ὑδάτων. τὸ σκότωμα δὲ γίνεται ἀπὸ χυμῶν πολλῶν γεν‐ νώντων ἀτμοὺς καὶ πληρούντων τὸν ἐγκέφαλον. Εἰ τὰ νεῦρα παρ’ ἐγκεφάλου καὶ τοῦ νωτιαίου μυελοῦ πέμπονται, πῶς διάφορον ἔχει ἐνέργειαν; διὰ τὴν τοιάνδε κατασκευήν· τὸ γὰρ | |
| 1210 | ὀπτικὸν τέτρηται νεῦρον, τὸ ἀκουστικὸν ἐξήπλωται, τὸ τοῦ στόματος τῆς κοιλίας περιειλεῖται, τὸ δὲ τῆς κοιλίας σφαιροῦται. τὸ αὐτὸ δὲ καὶ ἐπὶ κιθάρας, ἥτις τῷ διαφόρῳ τῶν νευρῶν ποιεῖ τόνον. Αἱ κυοφοροῦσαι περὶ δεύτερον καὶ τρίτον κιττῶσιν, ὅτι ἡ φύσις διὰ τὴν τοῦ ἐμβρύου διάπλασιν συνάγει τὸ καταμήνιον ἐν τῇ μήτρᾳ. τοῦτο | |
| 1215 | δ’ ἂν εὑρεθῇ κακόχυμον, πληροῖ τὸ στόμα τῆς γαστρός, κινούμενον δὲ ἐπεγείρει ὀρέξεις ἀλλοκότων τροφῶν, εἰ μὲν εἴη μελαγχολικός, ἀσβόλης καὶ ὀστράκων, εἰ φλέγμα, ὀξωδῶν, εἰ λεκιθώδης, κνισσωδῶν, εἰ μῖξις, ποικίλη ἡ ὄρεξις. μετὰ δὲ τρίμηνον παύεται τὸ τὸ πλασθὲν ἀναλίσκειν τὸ πλεονάζον τοῦ σώματος καὶ μηκέτι ἀναπέμπεσθαι πρὸς | |
| 1220 | τὸν στόμαχον. τοῦτο πάσχουσι καὶ βουλιμιοῦντες καὶ κολικευόμενοι διὰ τὸ πληροῦσθαι τὸ στόμα τῆς γαστρὸς χυμῶν, οὓς τὸ καθαρτήριον ὠφελεῖ. ‘κιττῶ‘ λέγεται ἀπὸ τῆς κίττης τοῦ ζῴου ἀεὶ βώλους ἐσθιού‐ σης ἢ ἀπὸ τοῦ ποικίλου τῆς θέας καὶ τοῦ ποικίλου τῶν ὀρέξεων. Διὰ τί τὸ φθινόπωρον ἀνώμαλον ἔχει θάλπος καὶ κρύος; ὅτι φύσιν | |
| 1225 | ἔχει ἄρρητον μοχθηράν, ἢ ὅτι ὁ ἥλιος τὴν ζώνην κινούμενος ταύτην τοῦ ζῳδιακοῦ τὴν γῆν οὕτω τρέπει, ἢ διὰ τοὺς διαφόρως πνέοντας | |
| ἀνέμους, ἢ ὅτι ἡ γῆ ὑπεκκαεῖσα ἀπὸ τοῦ θέρους εἰς ψυχρότητα μετέ‐ βαλε καὶ τοιαύτην αὖραν ἀναπέμπει· ἄλλοι κἂν καὶ ψευδῶς ὅτι μέσον ἐστὶ θέρους καὶ χειμῶνος. τὸ ἀπὸ τῆς ἕω μέχρι καὶ τοῦ γεύματος | 276 | |
| 1230 | ἔοικε τῷ ἔαρι, ἡ μεσημβρία τῷ θέρει, τὸ μέχρι ἑσπέρας φθινοπώρῳ, ἡ νὺξ χειμῶνι. Ὁ κόπος ξηραίνει καὶ πῶς ποιεῖ ὕπνον, εἴ γε ἡ ξηρότης αἰτία ἀγρυ‐ πνίας; οὐ κυρίως ὁ κόπος ὕπνον ποιεῖ, ἀλλὰ διὰ τῆς ψυχρότητος· ὁ γὰρ κόπος ξηρότητα ποιεῖ· ἡ δὲ τῆς ὑγρότητος ἀπώλεια καθαιρεῖ τὴν | |
| 1235 | θερμότητα· αὕτη δὲ αὔξει τὴν ψυχρότητα· ἡ οὖν φύσις ἀναπαύεται πρὸς τὸ πάλιν συνάξαι ὑγρότητα. Βάρος τι πῶς καθ’ αὑτὸ μὲν βυθίζεται, ὑπὸ δὲ σανίσι βασταζόμενον οὔ; ὅτι ὁ ἀὴρ διεισδύνων εἰς τοὺς πόρους τῶν σανίδων ἐπινήχεσθαι ποιεῖ τὰ βάρη. ὁ δὲ κίων καὶ ὁ σίδηρος πυκνότερα ὄντα καὶ μὴ δεχό‐ | |
| 1240 | μενα πνεῦμα οὐ νήχεται. οὕτω καὶ οἱ ἐν θαλάσσῃ βυθιζόμενοι μεθ’ ἡμέρας, ἅτε τῇ σήψει τοῦ σώματος πνεύματος γεννηθέντος τοῖς βρογχίοις καὶ τῷ πνεύμονι κοῦφον γίνεται καὶ ἐπινήχεται. ὅθεν καὶ πειράτης τις κτείνων ἄνδρας ἀνελάμβανε τὸν πνεύμονα. καὶ τὰ ἀπαθῆ τῶν ᾠῶν εἰς ὕδωρ βυθίζεται, τὰ δὲ ἐμπνευματωθέντα τῇ ἐξυδαρώσει | |
| 1245 | τοῦ ὑγροῦ ἐπινήχεται. Ὕες καὶ κύνες τυπτόμενοι τῶν βοῶν μᾶλλον βοῶσιν, ὅτι καὶ πλεῖον λυποῦντα καὶ θυμοῦντα· δηλοῖ δὲ ἥ τε τῶν ἀγρίων ὁρμὴ καὶ ἡ τῶν κυνῶν ὑλάκτισις. Οἱ μὲν πλεῖστοι τῶν παλαιοτέρων ἰατρῶν σποράδην ἐξεῦρόν τινα | |
55(1250) | τῆς ἰατρικῆς ἐκ κληδόνων ἢ τριόδων συνάγοντες καὶ ἀπὸ τύχης ἢ μαντείας ἢ κλήσεως δαιμόνων ἢ ἄλλων τινῶν τρόπων, Ἱπποκράτης δὲ ὁ τῶν Ἀσκληπιαδῶν ἡγεμὼν ταύτην, ὡς ἂν εἴποι τις, πλαζομένην καὶ συνάξας καὶ τελείως ὑφάνας πλήρη καὶ ἀρτίαν εἰργάσατο κεφαλὴν ἐπιθείς. καὶ οὐκ ἄν τις ἁμάρτοι λέγων ὡς ὁ προνοητικὸς θεὸς ἐλεήσας | |
| 1255 | τὸ ἀνθρώπινον γένος ἀλλεπαλλήλοις νόσοις ἀπολλύμενον αὐτὴν τὴν φύσιν σαρκώσας Ἱπποκράτην κατήγαγεν πρὸς ἀρτίαν ταύτης παράδο‐ | |
| σιν. ἴσως γὰρ καὶ τοῦτο αἰνίττεται κατὰ τὸ προοίμιον τῶν Ἀφορισμῶν λέγων ὡς ‘ἐπειδὴ κατὰ τὴν πεῖραν ἰατρικὴ σχεδὸν ἀκατάληπτός ἐστιν—οὔτε γὰρ ὅτε βουλόμεθα τοῖς πάθεσι τῶν ἀνθρώπων ἐντυγχά‐ | 277 | |
| 1260 | νουσιν οἱ ἰατροί· τύχῃ γὰρ καὶ τῷ σπανίῳ τῆς γενέσεως δουλεύει ταῦτα—, ἔτι μὴν καὶ ἐπικίνδυνος τῷ ἐν σώματι, ῥευστῷ μὲν διὰ τὴν ὕλην καὶ ἀβεβαίῳ, κεκτημένῳ δὲ καὶ θείαν δύναμιν ψυχικήν, γυμνάζε‐ σθαι τὴν ἰατρικὴν τέχνην καὶ οὐκ ἀψύχῳ καὶ ἀτίμῳ καθάπερ τὰς ἄλ‐ λας τέχνας· πρὸς δὲ τούτοις καὶ τὰ πάθη ὑπὸ πολλῶν αἰτίων γεννᾶ‐ | |
| 1265 | σθαί τε καὶ αὐξάνεσθαι καὶ διὰ τοῦτο δυσχεραίνειν τὴν πεῖραν ἐν τῷ διακρίνειν τὸ ποιητικὸν αἴτιον· φέρε τῷ λόγῳ ψιλῷ χωρὶς ὑποκειμένης ὕλης ἀσωμάτως πᾶσαν περιλαβὼν ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ διδάξω καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἐπιστημονικὸν λόγον ποιήσω καὶ τὰς αἰτίας πάσας ὑποθή‐ σομαι σὺν ταῖς διαγνώσεσι πρὸς τὸ σὲ λοιπὸν τῇ πείρᾳ γυμνάζειν τὸν | |
| 1270 | λόγον, [τότε δ’] ἄν σοι κατὰ τύχην περιπέσῃ τι πάθος, ἐφαρμόζων τὸν λόγον καὶ γυμνάζων καὶ ἀληθῆ τοῦτον εὑρίσκων.‘ τὸ δὲ μέγιστον τοῦ ἀνδρὸς ὅτι οἱ παρ’ αὐτοῦ λεγόμενοι Ἀφορισμοὶ [οὐχ] ἁρμόζουσι μόνῃ ἰατρικῇ ἀλλὰ καὶ κοινῶς παντὶ τῷ βίῳ· νόμοι γάρ εἰσι καθολικοὶ θε‐ σπίζοντες καὶ κανονίζοντες τὰ γινόμενα. ὅταν λέγῃ ‘ἐν τοῖσι γυμνα‐ | |
| 1275 | στικοῖσιν ἐπ’ ἄκρον εὐεξίαι σφαλεραί‘ καὶ ‘πᾶν τὸ πολὺ τῇ φύσει πολέμιον‘ καὶ ‘ὕπνος ἀγρυπνίη μᾶλλον γιγνόμενα τοῦ μετρίου κακόν‘, καθολικὸν δίδωσιν ἡμῖν κανόνα καὶ νόμον ἐπὶ παντὸς πράγματος, ὡς πᾶν μέτρον ἄριστον, καὶ πάλιν ‘τὰ μὴ καθαρὰ σώματα ὅσα ἂν θρέψῃς μᾶλλον βλάψῃσ‘, ὃ δύναται καὶ περὶ ψυχὴν μεταφέρεσθαι· οὕτω γὰρ ὁ | |
| 1280 | θεῖος Πλάτων ἔφη· ‘τὰς μὴ καθαρὰς ψυχὰς ὅσῳ ἂν παιδεύσῃς μᾶλλον βλάψῃσ‘· τῆς γὰρ ἀσωμάτου ψυχῆς ἀσώματος τροφὴ παίδευσις. καὶ ἐπὶ ἄλλων δὲ ἀφορισμῶν τὸ εἰρημένον κρίνων εὑρήσεις. ἔχουσι δὲ καὶ τὸ διωρισμένον καὶ τὸ συνεχές, ὃ καὶ αὐτὸ τελείας ἀρετῆς ἐστι σύμ‐ βολον· ὡς γὰρ ἐπὶ τῶν γραμμικῶν καὶ ἐπ’ αὐτῶν, εἰ οὕτως ἔτυχεν, ὁ | |
| 1285 | πέμπτος τὸν τέταρτον σαφηνίζει καὶ ὁ τέταρτος τὸν τρίτον καὶ ὁ τρίτος τὸν δεύτερον καὶ ὁ ἐφεξῆς ὡσαύτως, καὶ προβαίνων σαφῶς τοῦτο ποιεῖται τὴν τάξιν φυλάττων τοῦ λόγου καὶ τὸ ἀκόλουθον τῆς | |
| αἰτίας ἐπὶ ἡλικιῶν ἢ ὡρῶν καὶ παθῶν καὶ τῶν παραπλησίων. Οἱ ἵπποι ὅταν ἐκφεύγωσιν οὐ κινοῦσι τὰς οὐράς, ἀλλ’ ὅταν γυμνά‐ | 278 | |
| 1290 | ζωνται, ὅτι ἡ κίνησις τῆς οὐρᾶς διὰ πόνον ἢ διὰ κακίαν τῆς ψυχῆς. συμβαίνει δὲ τοῦτο τοῖς μαλακοῖς· οἱ γὰρ εὐγενεῖς εὐκινήτους καὶ ὀρθὰς ἔχουσιν αὐτάς. Διὰ τί οἱ μακρὰν ἔχοντες τὴν οὐρὰν ἀσθενῆ καὶ μὴ δασεῖαν κακοὶ τὰς ψυχὰς ὡς ἐπὶ τὸ πολύ; ὅτι σημαντικὸν ἡ οὐρὰ ἀρετῆς καὶ κακίας, | |
| 1295 | ὀρθὴ οὖσα ἢ ἀνέσιμος ἢ κινουμένη ἢ ἑστῶσα· τῶν θαρρούντων γὰρ ὀρθή, τῶν φοβουμένων καὶ ἀπεστραμμένων ὑπειλημμένη. αἴτιον δὲ ὅτι συνέχειά τις ἀπὸ τῶν κυρίων τόπων τοῦ ζῆν, ἐν οἷς ὁ θυμός, εἰς ταύ‐ την συνάπτει. Ἡ ἵππος ὀλιγοχρόνιος οὖσα πλείω χρόνον φέρει ἐν γαστρί, ὅτι πολὺ | |
55(1300) | λείπεται τῶν μακροβίων καὶ ὅτι ἀτονώτατον· μονοτόκον γάρ. Τῶν ἵππων οἱ ἄρρενες μᾶλλον χρεμετίζουσι, τῶν δὲ προβάτων καὶ αἰγῶν τὰ θήλεα μᾶλλον βληχᾶται, ὅτι τῶν φωνῶν αἱ μὲν θυμικαί, αἱ δὲ ἄθυμοι· τὰς μὲν οὖν θυμικὰς οἱ ἄρρενες ἀφιᾶσι, τὰς δ’ ἀθυμοτέρας τὰ θήλεα. ὁ οὖν χρεμετισμὸς θυμοῦ, ἡ δὲ βλήχησις ἀσθενείας. | |
| 1305 | Τῶν ἵππων ἐὰν μίαν ἢ δύο σπάσῃ τρίχας, πονοῦσιν, ὅτι οὐκ ἀκο‐ λουθεῖ τῇ ἀντισπάσει τὸ δέρμα. ἐὰν δὲ ἀθρόας ἑλκύσῃ τις, οὐ γίνεται σπασμός· τὸ γὰρ δέρμα συνακολουθεῖ. Αἱ ἵπποι ὅταν σκυζῶσιν ἐκτομάζουσαι πρὸς ἄρκτον καὶ πρὸς μεσημ‐ βρίαν θέουσιν, ὅτι δέονται καταψύξεως· ἐκ θερμότητος γὰρ τὸ πάθος, | |
| 1310 | βορρᾶς δὲ καὶ νότος ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πνέουσιν. Αἱ ἵπποι ἐὰν ὀχευθεῖσαι βρεχθῶσιν ἀνοχεύονται, ὅτι ψύχονται τὰ σώματα καὶ κωλύονται συλλαμβάνειν τὸ σπέρμα. διὰ τοῦτο καὶ πάλιν δεῖται ὀχείας. Τοῖς ἵπποις ἐκ τῶν οὐλῶν φύονται τρίχες, τοῖς δ’ ἀνθρώποις οὔ, | |
| 1315 | τοῖς μὲν διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς τριχός, τοῖς δ’ ἵπποις οὐ κεώλυκεν ἀλλ’ ἔφθειρε· διὸ καὶ λευκαὶ φύονται τούτοις· διὰ τὸ δέρμα ἀσθενέ‐ στερον γεγονέναι καὶ ἡ λευκὴ θρὶξ ἀσθενεστέρα. Οἱ ὄνοι δύσριγοι καὶ ψυχροὶ καὶ διὰ τοῦτο οὐ γίνονται ἐν τῇ Σκυ‐ θίᾳ. | |
| 1320 | Τῶν ἵππων οἱ ὀρθὰ τὰ σκέλη ἔχοντες καὶ ἐπισκύνιον μέγα λίαν | |
| χωλοὶ γίνονται ταχέως, εἰ δὲ μέσον, ἀσφαλέστατοι· ἢ ὅτι μικρὸς μὲν ὢν οὐ παρέχει ἔνδοσιν, ἀλλ’ οἷον πληγὴ γίνεται. ὅταν δὲ σύμμετροι, ἐνδίδωσι καὶ γίνεται βάσις, οὐ πληγή. ἐὰν δ’ αὖ μείζω τοῦ καιροῦ, καταρρήγνυται πλείονος τοῦ βάρους ἐμπίπτοντος διὰ τὴν ἔνδοσιν. διὸ | 279 | |
| 1325 | καὶ αἱ χελῶναι ἀνόμοιοι· τῶν μὲν γὰρ μικρὸν ἐχόντων παραπίμπλαν‐ ται τὰ σκέλη καὶ ἀνοιδεῖ, τῶν δὲ μέγα καταρρήγνυται καὶ ἀφελκοῦται ὁ τόπος. Ἵππος ἐὰν ἐμέσῃ, θνῄσκει, ὅτι παρὰ φύσιν· ἢ οὐ τούτου αἴτιον, ἀλλὰ σημεῖον ἑτέρου μείζονος, ὅτι ἐν τοῖς εἰλεοῖς ἂν ἐμῶσι κόπρον. | |
| 1330 | Ἐὰν διαρροίᾳ πέσωσι, θνῄσκουσιν, ὅτι μανὴ καὶ πυκνὴ ἡ σὰρξ αὐ‐ τῶν· σημεῖον δὲ τὸ εὐίδρωτα καὶ εὐκίνητα εἶναι. Οἱ γηραίτεροι τὸ κάτω χεῖλος προτείνουσι, ὅτι ἀνίεται αὐτῶν ἡ φύ‐ σις, τὸ δὲ κάτω χεῖλος μεῖζον καὶ σαρκωδέστερον καὶ ἧττον πρὸς τῷ ὀστῷ. | |
| 1335 | Θᾶττον οὐροῦσιν ἐν τοῖς μαλακοῖς χωρίοις ἢ τοῖς στερεοῖς, ὅτι ῥαίνονται ἧττον· φεύγει δὲ τοῦτο σφόδρα. καὶ ὅταν ὑποστρωννύωνται ἐπὶ τῷ καθεύδειν οὐροῦσιν· ἡ ἄνεσις δὲ τοῦ σώματος αἰτία ἐστί. τὸ δὲ στερεὸν ἀντίτυπον ὂν συντονίαν τινά. ἡ διαγωγὴ τῶν σκελῶν καὶ ἡ πρόσνευσις τῆς ὀσφύος εἰς τὴν πρόθεσιν. | |
| 1340 | Ἵπποι καὶ ὄρνεις ἥκιστα δύνανται πεινᾶν, ὅτι ἔχουσι θηρίδια ἐν τῇ ἄνω κοιλίᾳ παραπλήσια πρὸς τοὺς ἕλμινθας, ἃ ἐξαναλίσκει τὴν τροφήν. Αἱ ἵπποι ῥᾷον φέρουσιν ἐν τῇ κυήσει ἡμιόνων καθάπερ καὶ αἱ γυ‐ ναῖκες τὰ ἄρρενα τῶν θηλείων· ἰσχυρότερα γὰρ ὄντα μᾶλλον ἐξαναλί‐ | |
| 1345 | σκει τὰ περιττώματα. Ἐκτιτρώσκει ῥᾳδίως ἵππος, ὅτι σφοδρότατον καὶ συντονώτατον. Οἱ ποικίλοι ἵπποι ὡς ἐπίπαν ἀγεννεῖς, τῶν δὲ φαλίων καί τινες γεν‐ ναῖοι, καίτοι ἡ φαλιότης ποικιλότης, ὅτι ἐπ’ ἔλαττον ἡ ἐξαλλαγὴ τοῦ φαλίου· ἡ ποικιλία δὲ διὰ τὸ ἀνώμαλον ἀγεννεῖς ποιεῖ. | |
55(1350) | Οἱ πῶλοι κατακλίνονται μᾶλλον τῶν γηραιοτέρων, ὅτι τοῖς μὲν πολὺ τὸ βάρος, τοῖς δὲ ὀλίγον· τὰ μὲν γὰρ κῶλα οὐκ ἐπαυξάνεται τοῖς ἵπ‐ ποις, τὸ δὲ σῶμα. Τοῖς ἵπποις τὸ περίττωμα ἐν γυμνασίᾳ δυσωδέστερον, ὅτι 〈***〉 καὶ τοῖς καθαιρομένοις κάτω ὑπὸ φαρμάκων, ἢ ὅτι τότε ἧττον πέττουσι, | |
| 1355 | τὰ δὲ ἄπεπτα δυσωδέστερα. Ἵππος καὶ ὄνος οὐρεῖ μετὰ τὴν ὀχείαν, ὅτι πονοῦσι διὰ τὸ μέγεθος, βοῦς δὲ διὰ τὴν συντονίαν. Ἵππος καὶ ὄνος ἐξουρεῖ τὸ σπέρμα, βοῦς δὲ οὔ, ὅτι τοῖς μὲν πόρρω ἐξακοντίζεται τὸ σπέρμα διὰ τὴν συντονίαν, τοῖς δὲ ἐγγύς. | 280 |
| 1360 | Ἐπὶ τὰ τῶν ἵππων ἕλκη κριθὰς κεκαυμένας ἐπιπάττοντες οὐ λευκαὶ φαίνονται αἱ οὐλαί, ἀλλ’ ὁμοῖαι τῷ λοιπῷ δέρματι, ὅτι τὸ τῆς κριθῆς κατάκαυμα ξηρὸν ὂν ἀναλαμβάνει τὴν ὑγρότητα καὶ ἐξομοιοῖ τὸ δέρμα τῷ ἄλλῳ. Οἱ ἵπποι κατὰ τὴν ἕδραν ποταμοῖς ἀποπνίγονται, ὅτι εὐρὺ τὸ ἔν‐ | |
| 1365 | τερον ἔχουσιν, ἐπεὶ καὶ εὐμαρῶς ἀφοδεύουσιν. Τὰς ἵππους καὶ τὰς ὄνους, ὅταν ὀχευθῶσι, μετὰ τὴν ὀχείαν διώκου‐ σιν, ὅτι οὐροῦσι καὶ συνεξουροῦσι τὴν γονήν. Τὰ στρογγύλα ἕλκη δυσαχθέστερα τῶν ἄλλων, ὅτι τὰ κυκλικὰ σχή‐ ματα κἂν καὶ μικρὰ τῇ περιοχῇ μείζονα τῷ ἐμβαδῷ. Ἡρόφιλος λέγει | |
| 1370 | ὅτι ἐν πᾶσι τῷ μέσῳ πλεῖον κίνησις, ὡς ἐν ποταμῷ καὶ πυρί· ἐπεὶ οὖν τὰ στρογγύλα ἕλκη συνῆκται εἰς τὸ μέσον κατὰ πᾶν μέρος, σφοδροτέρα γίνεται ἡ κίνησις. ἢ ὅτι ἐν τοῖς ἄλλοις σχήμασι τῶν ἑλ‐ κῶν συμβαίνει ἡ ἐπούλωσις θᾶττον διὰ τὸ τὰ ὑγιῆ σώματα συμβαίνειν εἶναι πλησίον, ἐπὶ δὲ τῶν στρογγύλων ἐπίσης ἀφέστηκε τῶν ἑλκῶν. | |
| 1375 | Τὰ ἄκρα τοῦ σώματος ἐπιτήδεια πρὸς σῆψιν ὡς ἐμπερίψυκτα, καὶ πλέον τὰ κοῖλα διὰ τὸ πλεονάζειν τῆς σηψοποιοῦ ὑγρότητος. Μετὰ ὑγείαν ἑλκῶν καὶ φλεγμονῶν κνησμοὶ γίνονται, ὅτι ἐπικρα‐ τοῦντος τοῦ οἰκείου ἀπελαύνεται ἐκ βάθους τὸ ἀλλότριον. Οἱ ὑδρωπικοὶ διψῶσιν ὡς ζητοῦντες τοῦ παρὰ φύσιν ὑγροῦ τὸ κατὰ | |
| 1380 | φύσιν, ἢ ὅτι οὐκ εἰς τοὺς δεομένους πόρους τὸ κατὰ φύσιν ὑγρὸν με‐ ρίζεται, ἀλλ’ ἔξω διωθεῖται. διψῶσιν οὖν ὡς μὴ πίνοντες. Εἰ διψῶντες παραβάλοιμεν εἰς τὸ λοετρόν, τὸ σῶμα οἱονεὶ ἐπισπᾶ‐ ται διὰ τῶν τῆς ἐπιφανείας πόρων τὸ ὑγρὸν καὶ γίνεται ἄδιψον, ἐπὶ δὲ τῶν μὴ διψώντων διψητικόν, ὅτι τὸ μὴ προκείμενον ὑγρὸν ἐν τῷ | |
| 1385 | σώματι προΐεται διὰ τῶν ἱδρώτων. | |
| Ἧπαρ ἢ σπλῆνα ἢ πνεύμονα πασχόντων ἐπὶ τῶν πεπονθότων ῥᾴων ἡ κατάκλισις, ἐπὶ δὲ τῶν 〈μὴ〉 πεπονθότων δύσκολος, ὅτι ἐκκρεμα‐ σμός τις γίνεται τῶν πασχόντων μορίων. Ἐν τοῖς παροξυσμοῖς τὰ ἄκρα περιψύχεται, ὅτι ὅπου ἡ ἀρχὴ τῆς κι‐ | 281 | |
| 1390 | νήσεως, ἐκεῖ καὶ ἡ ὕλη· ἡ δὲ ἀρχὴ ἐν τῷ βάθει, ἐν τούτῳ καὶ ἡ ὕλη· καὶ διὰ τοῦτο τὰ ἄκρα ψυχρά. Ἡ δίψα κατὰ ξηρότητα γίνεται, ἥτις πύκνωσιν ποιεῖ. διψῶντες οὖν εἰ προσενέγκοιμεν ὕδωρ ψυχρόν, ἡδόμεθα, καίτοι τῆς πυκνότητος ἐπι‐ τεινομένης τῷ ψυχρῷ. καὶ ὥσπερ τὸν ὕπνον οὐ λέγομεν χαλαστικὸν ἐν | |
| 1395 | τοῖς σώμασιν, οὕτως οὐδὲ τὸ ὕδωρ, ἐπειδὴ ἡδονῆς παρεκτικόν ἐστιν. ἡ διὰ τοῦ σκάφους αἰώρα διαφορητικὴ τῶν παχυμερῶν σωμάτων, τοῦ δὲ αἰσθητικοῦ πνεύματος πυκνωτικὴ καὶ διὰ τοῦτο ὕπνου ποιητική. Ἐπὶ τὴν μήνιγγα εἰ γένηται ἕλκος, θανάσιμον διὰ τὸ τὴν συλλεχθεῖ‐ σαν ἐκ τῆς ἑλκώσεως ὕλην ἐπὶ τὰ κύρια μέρη τοῦ ἐγκεφάλου θλῖψιν | |
55(1400) | ἀπεργάζεσθαι καὶ σπασμόν, μὴ δυνηθεισῶν τῶν ὑλῶν διαπνεῦσαι. Ἰστέον ὅτι κυριώτατα τὰ περὶ τὸ βρέγμα μέρη ὄντα λεπτὴν ἔχει τὴν ὑποκειμένην μήνιγγα καὶ διὰ τοῦτο ἐπικίνδυνον. πρὸς δὲ τὴν συνούλω‐ σιν ἐλθόντα εὐιατότερα, ὅτι σφοδροτέρα γίνεται ἡ συνέργεια τῶν κυ‐ ριωτέρων μερῶν. τὰ περὶ τὸ ἰνίον ἀκινδυνωδέστερα διὰ τὸ τὴν μή‐ | |
| 1405 | νιγγα αὐτῶν σαρκώδη εἶναι, δυσιατότερα διὰ τὸ μὴ ἔχειν συνέργειαν πολλήν. Ἐφ’ ὧν τοιαῦτα τραύματα περὶ τὴν κεφαλήν ἐστιν, εἰ αὐτομάτως λυθείη ἡ κοιλία, θάνατος, εἰ δ’ οὖν, σωτηρίαν ὑποφαίνει· ὅτι, εἰ ἡ γα‐ στὴρ λυθῇ ἐκ τῆς κεφαλῆς τὴν ὑπόστασιν ἔχουσα, κίνδυνον ἀπειλεῖ, εἰ | |
| 1410 | δὲ τῷ λόγῳ τῆς διαίτης ἐξυγρανθεῖσα τὴν λεπτοποιηθεῖσαν ὕλην ἐπὶ τὰ κάτω μέρη δίδωσι, τὴν κεφαλὴν ἀνενόχλητον ποιεῖ. Ἡ ἐκ τῆς ἀνθρακιᾶς θέρμη κεφαλαργική {δέ}, ὅτι πολλή ἐστι καὶ πυκνωτική, ἡ δ’ ἐκ τῶν ξύλων ἔχει καὶ ἰκμάδα καὶ δῆλον ἐκ τοῦ κα‐ πνοῦ. δεῖ δὲ τοὺς ἄνθρακας σβεννύειν οἴνῳ ὀλίγῳ, ἵνα μὴ παρακολου‐ | |
| 1415 | θήσῃ ἐξ αὐτῶν βλάβη. Τοῖς θαλαττουργοῖς ἐπιπολάζει τὰ πτερύγια, ὅτι ἐκ τῶν θαλαττίων ἀτμῶν δριμυτέρων ὄντων ἀναβιβρωσκόμενα τύλωσιν μετὰ φλεγμονῆς ἀναδέχεται. δύο δὲ εἴδη τούτων, τὰ μὲν προσηρτημένα, τὰ δὲ συμφυῆ. Ὁ πυρετὸς πολλάκις λύει τὴν ὀφθαλμίαν, πολλάκις ἀπεργάζεται, ὅτι | |
| 1420 | ὁ πυρετὸς λόγῳ τινὶ μετασυγκρίσεως· καὶ εἰ μὲν ᾖ μέτριος, ὠφελεῖ, εἰ δὲ σφοδρός, βλάπτει. καὶ ὅτε ξηραντικός ἐστιν, ὠφελεῖ, ὅταν δὲ ἐναποσκηπτικός, ὡς ἀνάπαλιν. Ἐν τῷ θέρει μᾶλλον αἱ ὀφθαλμίαι ἐκ τοῦ ξηροῦ καὶ θερμοῦ ὄντος. τοῦτο δὲ ἀπὸ ῥεύματος, ὅτι τὸ φαιδρὸν πολὺ ὂν βλάπτει τὰς ὄψεις· τὸ | 282 |
| 1425 | γὰρ ὑπὲρ τὸ δέον λευκὸν συγχυτικόν. ἐν γοῦν τῷ θέρει αἴτιον τῆς ὀφθαλμίας τὸ φαιδρὸν τοῦ ἡλίου. Ὁμοιότης ἐστὶν ὀφθαλμῶν καὶ ὤτων· πῶς γοῦν συμπάσχοντος ὀφθαλμοῦ συμπάσχει καὶ ὁ ἕτερος, οὐ μὴν καὶ ἐπὶ τῶν ὤτων; ὅτι ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν πολλὴ ἐγγύτης καὶ ὅτι τὰ ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν συγκινη‐ | |
| 1430 | τικὰ ἔνδοθεν, τὰ δὲ τῶν ἀκοῶν ἔξωθεν. Τινὲς ὀφθαλμιάσαντες ὀξύτερον ὁρῶσιν, ὅτι καθαίρονται τῇ ἀποδα‐ | |
| κρύσει ὡς ἀπό τινων διακρουστικῶν κολλυρίων. | 283 | |