|
TLG 2679 010 :: TESTAMENTUM SALOMONIS :: Narratio de propheta et sapientissimo rege Salomone (cod. Monasterii sancti Saba 290) TESTAMENTUM SALOMONIS Hagiogr. Narratio de propheta et sapientissimo rege Salomone (cod. Monasterii sancti Saba 290) Source: McCown, C.C. (ed.), The testament of Solomon. Leipzig: Hinrichs, 1922: 102–120. Citation: Page — (line) | ||
102(1t) | ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΚΑΙ | |
| 2t | ΣΟΦΩΤΑΤΟΥ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ | |
|---|---|---|
| 3 | I. Διήγησις περὶ τοῦ σοφωτάτου βασιλέως Σολομῶντος πολὺ ὠφέλιμος, ὁποῦ ἦτον υἱὸς τοῦ προφήτου Δαυεὶδ τοῦ βασιλέως. | |
| 5 | καὶ ἀκούσατε πῶς τὸν ἐγέννησεν τὸν Σολομῶν〈τα〉 ἀπὸ τοῦ Οὐρία τὴν γυναῖκα τὴν ὁποῖαν τὴν εἶδεν ὁ προφήτης Δαυείδ. 2. ἀγναντεύοντες εἶδεν αὐτὴν ἀπὸ τὰ παραθύρια τοῦ παλατίου του καὶ τὴν ἠγάπησεν καὶ ἔστειλεν καὶ τὴν ἐπῆρεν καὶ ἔπεσεν μετ’ αὐτῆς. καὶ ἐγγαστρώθη καὶ ἐγέννησεν αὐτὸν τὸν σοφώτα‐ | |
| 10 | τον Σολομῶν〈τα〉. 3. καὶ ὄχι μόνον πῶς ἔκαμεν τὴν μοιχεῖαν ἀλλὰ καὶ τὸν ταλαίπορον τὸν ἄνδρα τῆς ἔστειλεν καὶ τὸν ἐφό‐ νευσεν. 4. Καὶ ἰδὼν ὁ μεγαλοδύναμος θεὸς τὸ κακὸν ὁποῦ ἐποίησεν ὁ Δαυεὶδ καὶ θέλοντας νὰ τὸν γυρίσῃ εἰς ἐπιστρόφην καὶ εἰς με‐ | |
| 15 | τάνοιαν ἵνα μὴν κολασθῇ αἰωνίως, ἔστειλεν τὸν ἀρχάγγελον αὐ‐ τοῦ Μιχαὴλ βαστῶντας εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ ἕνα μαχαίρι δίστο‐ μον. 5. καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν προφήτην Νάθαν καὶ εἶπεν αὐτόν· «ὕπαγε ἔλεγχον τὸν προφήτην Δαυεὶδ τὸν βασιλέαν εἰς * τὴν μεγάλην ἁμαρτίαν ὁποῦ ἔκαμεν. καὶ ἐσὺ μὴν φοβᾶσαι τίποτες | |
| 20 | ὅτι ἐγὼ θέλω στέκεσθαι εἰς τοὺς νόμους ὀπίσω μὲ τοῦτο τὸ δίστομον σπαθὶ τὸ ξεγυμνωμένον. καὶ ἐσὺ Νάθαν θέλεις με βλέπειν καὶ ὁ Δαυεὶδ δὲν θέλει με βλέπειν οὐδὲ ποσῶς. 6. Καὶ οὕτως ἐγερθεὶς ὁ Νάθαν κατὰ τὸν λόγον τοῦ ἀρχ‐ αγγέλου καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν προφήτην Δαυεὶδ καὶ ἔλεγξεν αὐτὸν | |
| 25 | καί του ἔλεγεν παραβολικῶς· «βασιλέα καὶ προφήτη Δαυείδ, ἄν‐ θρωπος εἶχεν ἐννενήκοντα ἐννέα προβατίνες. καὶ εἶχεν καὶ ἕνα | |
| δοῦλον, καὶ ὁ δοῦλός του ἐκεῖνος εἶχεν μόνον μίαν προβατίναν. | 102 | |
103 | καὶ ἐζήλευσέν του καί του τὴν ἐπῆρεν καὶ εἰς τὸ τέλος ἔστειλεν καὶ τὸν ἐφόνευσεν καὶ ἐπῆρεν καὶ τὴν προβατίναν του. καὶ ὡς δικαιοκρίτης ὁποῦ εἶσαι, ἀποφάσισον τί μέλλει γενέσθαι ὁ ἄν‐ θρωπος ἐκεῖνος;» 7. Καὶ ἀπεκρίθη ὁ προφήτης Δαυεὶδ καὶ εἶπεν | |
| 5 | ὅτι· «ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ σκάψουν ἕνα λάκκον καὶ τὸν ἐβάλουν μέσα ἕως τὴν μέσην καὶ νὰ τὸν ἐχώσουν μὲ τὸ χῶμα καὶ οὕτως νὰ τὸν λιθοβολήσουν». 8. καὶ λέγει ὁ προφήτης Νάθαν· «ὦ βασιλεῦ, ἐσὺ εἶσαι ἐκεῖνος ὁποῦ ἔκαμες τὸν φόνον καὶ τὴν μοιχείαν». 9. καὶ τότες ὁ Δαυεὶδ ὡσὰν ἄκουσεν, ἔτζι | |
| 10 | ἔμεινεν ὡσὰν νεκρὸς καὶ ἄλλαξεν ἡ ὄψις τοῦ προσώπου του. καὶ ἐγνώρισεν τὴν ἁμαρτίαν του ὁποῦ ἔκαμεν τὸ πῶς ἦτον με‐ γάλη. ὅμως * δὲν ὑπερηφανεύθηκεν ὡς βασιλέας ὁποῦ ἦτον ἵνα ὀργισθῇ κατὰ τοῦ προφήτου Νάθαν ὁποῦ τὸν ἔλεγξεν μεγάλως, ἀμμὴ παρευθὺς ἐσηκώθη ἀπὸ τὸν θρόνον του καὶ ἐπροσεκύνησεν | |
| 15 | τὸν προφήτην Νάθαν μετὰ δακρύων καὶ ἀναστεναγμῶν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ εἶπεν· «ἀληθῶς ἐγὼ εἶμαι ὁποῦ ἥμαρτον ἐνώ‐ πιον τοῦ θεοῦ καὶ ἀνθρώπων». 10. καὶ εὐθὺς ἔβγαλεν τὰ βα‐ σιλικὰ φορέματα ὁποῦ ἐβάσταζεν καὶ ἔβαλεν σάκκον τρίχινον καὶ εἰσέβη εἰς ἕνα λάκκον καὶ ἔλεγεν καὶ ἐθρήνει ὡς καθὼς ἔκαμεν | |
| 20 | τὴν ἀπόφασιν μὲ τὴν κρίσιν του καὶ ἐκεῖ ἥρμοσεν τὸ ψαλτήριον αὐτὸ ὁποῦ διαβάζομεν ἡμεῖς τὴν σήμερον ἡμέραν. καὶ μετ’ ἐκεί‐ νην τὴν μετάνοιαν ἐσυνχώρεσέν τον ὁ θεὸς καὶ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἅγιος καὶ προφήτης καὶ βασιλέας. II. Τὸ λοιπὸν ἂς ἔλθωμεν καὶ εἰς τὸν υἱόν του τὸν βασιλέαν | |
| 25 | Σολομῶντα ὁποῦ ἦτον μέγας καὶ σοφὸς καὶ ἦτον υἱὸς τοῦ προ‐ φήτου Δαυεὶδ καὶ ἐπαρέλαβεν τὸν θρόνον τοῦ πατρός του καὶ ἡ σοφία του ὑπὲρ πάσαν τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου. καὶ ἐζήτησεν σοφίαν ἀπὸ τὸν θεὸν καὶ οὐχὶ πλοῦτον καὶ δόξαν καὶ τιμήν. ὅμως ὁ θεὸς ἔδωσέν του ὅλα τὰ καλά, τὴν σοφίαν, τὸν πλοῦτον | |
| 30 | καὶ τὴν δόξαν καὶ τὴν τιμήν. 2. καὶ ὅμως θαρρόντας εἰς τὴν σοφίαν τὴν πολλὴν ὁποῦ του ἔδωσεν ὁ θεὸς ἐβουλήθη νὰ κτίσῃ | |
| ἐκεῖνον τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ ὁποῦ ἠθέλησεν νὰ τὸν ἀρχίσῃ ὁ πα‐ | 103 | |
104 | τέρας του ὁ Δαυείδ. καὶ ὁ Σολομῶν ἐβουλήθη νὰ τὸν ἀνακτίσῃ ἀπὸ θεμελίων ἐκλεκτὸν καὶ περίφημον ἵνα μὴ εὑρίσκεται κάτωθεν τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὴν γὴν ἀπάνω ὡσὰν ἐκεῖνον τὸν ναόν. 3. ὅμως ἐσύναξεν τὴν κατασκευὴν ἅπασαν. λοιπὸν ἐσύναξεν τεχνίτας καὶ | |
| 5 | μαϊστόρους ἐπιτηδείους τὸν ἀριθμὸν χιλιάδες τέσσαρις δίχως τῶν ἐργατῶν. καὶ ἄρχισαν νὰ κτίζουν τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ εἰς ὄνομα τῆς ἁγίας Σιών. 3. Λοιπὸν ὁ βασιλεὺς Σολομῶν εἶχεν ἕνα παιδίον πολλὰ ὡραιότατον καὶ ποθεινότατον ἀπὸ ὅλα τὰ παιδία τοῦ παλατίου | |
| 10 | του καὶ ἦτον σῶφρον καὶ γνωστικὸν καὶ ἐπιτήδειον εἰς πᾶσα τέχνην, καὶ ἐχαίρετον ὁ βασιλεὺς βλέποντάς το καὶ τὸ ἔκαμεν ἐπίτροπον καὶ ἐπιτηρητὴν εἰς πᾶσαν του θέλησιν καὶ ἀγάπα το ὁ βασιλεὺς καὶ εἶχεν το ὡσὰν ἴδιον υἱόν. λοιπὸν τὸ ἔβαλεν ὁ βασιλεὺς τὸ παιδίον ἐκεῖνο ἀπάνω εἰς τοὺς μαϊστόρους ὁποῦ | |
| 15 | ἐδούλευαν τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ ἐπίτροπον καὶ ἐπιτηρητὴν καὶ ἑρμήνευεν τοὺς μαϊστόρους ὁποῦ ἐδούλευαν τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ. καὶ ἔβλεπαν ὅλοι τὸ παιδίον καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς καὶ ἐθαύμαζαν εἰς τὴν γνώσιν ὁποῦ εἶχεν. 4. ὅμως βλέποντας ὁ διάβολος ὁ ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας δὲν ἠμπόριεν ὁ μιαρὸς νὰ βλέπῃ τὸ ἔργον | |
| 20 | ὁποῦ ἐκαταπιάστηκεν ὁ βασιλεὺς Σολομῶν ὁποῦ οἰκοδόμα τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ καὶ ἤθελεν νὰ κάμῃ καὶ τὸν βασιλέαν νὰ λυπηθῇ διὰ νὰ ἀμελήσῃ τὸ ἔργον τοῦ θεοῦ ἐκεῖνο διὰ νὰ μὴν φτειαστῇ τελείαν. 5. Ἀλλὰ θέλετε τὸ * ἀκούσῃ παρέμπροσθεν τί ἔπαθεν ὁ | |
| 25 | μιαρὸς καὶ ἐγελάσθη καὶ ἐπιάσθη καὶ αἰσχύνθη. λοιπὸν εἰς ἐκεῖνες τὲς ἡμέρες ἄρχισεν ἐκεῖνο τὸ ὡραιότατον παιδίον καὶ ἔχανεν τὴν ὄψιν του καὶ τὸν νοῦν του καὶ ἔγινεν ὡσὰν ἐξεστη‐ κόν. λοιπὸν ἤρχετον ἀοράτως ἀπὸ τὸν ἀέρα ἕνα πονηρὸν πνεῦμα καὶ ἀκάθαρτον δαιμόνιον καὶ ἐπείραζε τὸ παιδίον ὅποτε ἤθελεν | |
| 30 | νὰ κοιμηθῇ εἰς τὴν κλίνην του καὶ τοῦ ἔδειχνεν ὁ μιαρὸς δαί‐ μων λογιῶν φαντασίες. 6. καὶ βλέποντας ὁ βασιλεὺς τὸ παιδίον ἐκεῖνο ἐθαύμαζεν καὶ ἐλυπᾶτον πολὺ καὶ ἔδιδέν του ὁ βασιλεὺς | |
| διπλὸν τὸ φαγητὸν καὶ τὰ φορέματά του παρὰ τῶν ἄλλων παι‐ | 104 | |
105 | δίων ὁποῦ εἶχεν εἰς τὸ παλάτιόν του ὅπως νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν προτέραν του κατάστασιν καὶ εἰς τὴν τάξιν ὁποῦ εἶχεν, ἀλλὰ ἡ ὄψις τοῦ προσώπου του δὲν ἄλλαξεν ἀλλὰ μᾶλλον εἰς τὸ χει‐ ρότερον. | |
| 5 | 6. Καὶ μίαν τῶν ἡμερῶν ἐρώτησεν ὁ βασιλεὺς τὸ παιδίον καὶ ἔλεγεν του· «εἰπέ μου, τέκνον μου, διὰ τί εἶσαι κίτρινος καὶ σκυθρωπὸς εἰς τὴν ὄψιν καὶ ὁ νοῦς σου δὲν εἶναι μετὰ σοῦ μό‐ νον εἶσαι παρηλλαγμένος». 7. καὶ τὸ παιδίον δὲν ἤθελεν νὰ εἰπῇ τοῦ βασιλέως τί ἐπάθενε. καὶ βλέποντας τοῦτο ὁ βασιλεὺς πῶς | |
| 10 | δὲν τοῦ ἀπηλογᾶτον ἐθαύμαζε καὶ ἐλυπᾶτον πολὺ τὸ τί νὰ κάμῃ καὶ ἄρχισεν ὁ βασιλεὺς μετὰ ὀργῆς καὶ θυμοῦ καὶ ἔλεγεν πρὸς τὸ παιδίον «νὰ μοῦ εἰπῇς τὴν ἀλήθειαν ἀπὸ τί ἐκαταστάθεις ἔτζι εἰς τέτοιαν * θεωρίαν καὶ πῶς ἐβγῆκες ἔξαφνα ἀπὸ τὸν νοῦν σου, ἀμμὴ νὰ ἠξεύρῃς ὅτι πολλὰ βάσανα μέλλεις νὰ πάθῃς καὶ | |
| 15 | νὰ χάσῃς καὶ τὴν ζωήν σου. 8. ταῦτα ὡς ἤκουσεν τὸ παιδὶ ἐκεῖνο ἔλεγεν πρὸς τὸν βασιλέαν μετὰ δακρύων καὶ φόβου καὶ τρόμου· «αὐθέντη μου πολυχρονημένε, ἐμένα ὅλα τὰ καλά μου τὰ ἔχει ἡ βασιλεία σου δομένα καὶ τίποτες δέν μου λείπει. ἀπὸ τὰ καλὰ ὅλα αὐτὰ δὲν εὐφραίνεται ἡ καρδία μου, ἀλλὰ ἄκουσόν | |
| 20 | μου, αὐθέντη, νὰ σοῦ διηγηθῶ τί παθαίνω. ἐκεῖ ὁποῦ κοιμοῦμαι εἰς τὴν κλίνην μου ἔρχεται ἕνας ἄνθρωπος μαῦρος κατὰ πολλὰ ὡσὰν Ἀράπης καὶ μὲ πλακώνει εἰς τὴν καρδίαν καὶ πιάνει τὴν ἄκρην τοῦ δακτύλου μου τοῦ μικροῦ καὶ βυζάνει καὶ πίνει τὸ αἵμα μου καὶ πάλιν μοῦ φαίνεται τὴν ἡμέραν καὶ ἔρχεται ὡς | |
| 25 | ἄγγελος καὶ μοῦ λέγει ὅτι νὰ μὴν τὸ εἰπῶ τῆς βασιλείας σου αὐτὰ ὁποῦ παθαίνω καὶ ἐκεῖνος θέλει με ἐγλυτώσει ἀπὸ τὸν μαῦρον καὶ μοῦ εἶπεν ὅτι ἂν σοῦ τὸ εἰπῶ γλυτωμὸν δὲν ἔχω». 9. Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ἐθαύμασεν καὶ εὐχαρίστησεν κύριον τὸν θεὸν καὶ ἐνόησεν ὁ βασιλεὺς ὅτι ἐκεῖνος ὁμοῦ ἐπείρα‐ | |
| 30 | ζεν τὸ παιδίον μὲ τοιαύτες φαντασίες εἶναι πνεῦμα πονηρὸν καὶ ἀκάθαρτον δαιμόνιον. καὶ παρευθὺς ἔκαμεν ὁ βασιλεὺς δέησιν πρὸς τὸν θεὸν μετὰ δακρύων καὶ μετὰ συντετριμμένης καρδίας | |
| ἡμέραν καὶ νύκταν διὰ νὰ τοῦ ἀποκαλύψῃ ὁ θεὸς μὲ τί μόδον | 105 | |
106 | νὰ καταραθῇ τὸ δαιμόνιον ἐκεῖνο ὁποῦ ἐπείρ*αξε τὸ παιδίον. 10. καὶ ἰδὼν ὁ θεὸς τὰ δάκρυα καὶ τοὺς κόπους του εἰσή‐ κουσεν ὁ θεὸς τῆς δεήσεως Σολομῶν〈τοσ〉 καὶ παρευθὺς ἔστειλεν τὸν ἀρχάγγελον αὐτοῦ Μιχαὴλ μὲ μίαν βοῦλλαν ἤγουν | |
| 5 | σφραγῖδα καὶ τὴν ἔδωκεν τοῦ βασιλέως καὶ τοῦ εἶπεν ὅτι ἐκεῖ‐ νος ὁ Ἀράπης ἦτον πονηρὸν δαιμόνιον καὶ ἔρχεται ἀοράτως καὶ πειράζει τὸ παιδίον καὶ ὁ βασιλεὺς νὰ τὴν δώσῃ τοῦ παιδίου καὶ «ὅταν ὑπάγῃ πάλιν τὸ δαιμόνιον εἰς τὴν κλίνην νὰ τὸν πειράζῃ, νὰ τὸν κρούσῃ εἰς τὸ στῆθος μὲ τὴν σφραγῖδα τοῦ | |
| 10 | θεοῦ καὶ νὰ τὸν δέσῃ καὶ νὰ τὸν φέρῃ ἔμπροσθέν σου καὶ ἐσὺ Σολομῶν ἐξέταξον αὐτὸν ἵνα σου δείξῃ ὅλες του τὲς ἐπιβουλὲς καὶ ἐσὺ μετ’ αὐτῆς τῆς σφραγῖδος θέλεις πατάξῃ πάντα διάβολον καὶ τὴν δύναμίν του καὶ νὰ τοὺς συνάξῃ ὅλους τοῦ ἀέρος καὶ τῆς γῆς καὶ τῆς θαλάσσης καὶ τῶν καταχθονίων καὶ νὰ οἰκοδομήσῃς | |
| 15 | τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ μετ’ αὐτῶν τῶν πονηρῶν δαιμόνων καὶ νὰ εἶνε ἐργάτες εἰς τοὺς τεχνίτας». 11. καὶ ἐπῆρεν ὁ βασιλεὺς τὴν σφραγῖδα ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελον Μιχαὴλ καὶ εὐχαρίστησεν τὸν θεὸν καὶ ἀπ’ ἐκείνης τῆς σφραγῖδος ἐφτείασεν ὁ Σολομῶν ἕνα δακτυ‐ λίδιον παρόμοιον ἀπὸ λίθου τιμῆς πολλῆς. καὶ ἔκραξεν τὸ παι‐ | |
| 20 | δίον καὶ ἔδωκεν τοῦ τὴν βοῦλλαν τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ εἶπεν ὡς καθὼς τοῦ ἐπαρήγγειλεν ὁ ἄγγελος. 12. Ἑσπέρας δὲ γενομένης ἔπεσεν τὸ παιδίον νὰ κοιμηθῇ εἰς τὴν κλίνην του· καὶ ἰδοῦ ἔφθασεν καὶ ὁ διάβολος κατὰ τὴν συν‐ ήθειαν ὁποῦ εἶχεν διὰ νὰ περικυκλώσῃ τὸ παιδίον. καὶ εἶχεν | |
| 25 | * τὴν ἔννοιαν κατὰ τὴν παραγγελίαν ὁποῦ τοῦ εἶπεν ὁ αὐθέντης του ὁ Σολομῶν καὶ ἐβούλλωσεν τὸν διάβολο〈ν〉 ἐπὶ τὸ στῆθος μὲ τὴν βοῦλλαν τοῦ θεοῦ. 13. ὁ δὲ σατανᾶς ἐβόησε φωνῇ με‐ γάλῃ καὶ εἶπεν· «οὐαί μοι τῷ ἀθλίῳ, πῶς ἐκαταδουλώθην καὶ ἔγινα ὑπόδουλος ὑπὸ τοῦ Σολομῶντος». καὶ παρευθὺς ἐσηκώθη | |
| 30 | τὸ παιδίον ἀπὸ τὴν κλίνην του καὶ ἔδεσεν τὸν διάβολον καὶ τὸν ὑπῆγεν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως. III. Καὶ ὡς τὸν εἶδεν ὁ Σολομῶν ἐθαύμασεν καὶ εὐχαρίστησεν | |
| Κύριον τὸν θεόν, καὶ εἶπεν ὁ Σολομῶν πρὸς τὸ διάβολον· «εἰπέ | 106 | |
107 | μοι, πνεῦμα πονηρὸν καὶ ἀκάθαρτον, τί σοῦ ἐστιν ὄνομα καὶ τί〈σ〉 σου ἡ ἐργασία πρὶν μή σε τιμωρήσω εἰς τὸν τόπον τῆς γεέννης;» 2. καὶ ὁ δαίμων εἶπεν· «τὸ ὄνομά μου καλοῦμαι Ὀρ‐ νίας καὶ εἶμαι ὑπὸ ἀέρος τελώνιον καὶ ἡ ἐργασία μου εἶναι αὕτη· | |
| 5 | σκανδαλίζω τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰς καρδίας των καὶ ἁμαρτά‐ νουν καὶ λησμονοῦν τὸν ἐπουράνιον θεόν. καὶ πότε ὡσὰν γυ‐ ναῖκα ἐμόρφη φαντάζομαι εἰς τὸν ὕπνον τους καὶ ἁμαρτάνουν καὶ πότε ὡσὰν σκύλος γίνομαι καὶ πότε ὡσὰν γάϊδαρος καὶ πότε ὡσὰν ἀετὸς μετὰ πτέρα γίνομαι, καὶ πότε ὡσὰν λεοντάριν μὲ | |
| 10 | ἄλλους δαίμονας γινόμεσθεν, καὶ πότε ἄλλων λογιῶν φαντασίες φανταζόμεσθεν εἰς τοὺς ἀνθρώπους. καὶ ὅποτε ἰδοῦμεν τὸν ἀρχάγγελον Μιχαὴλ καὶ τὸν Γαβριὴλ μᾶς ἐπιτιμοῦν μὲ τὴν δύ‐ ναμιν τοῦ θεοῦ, καταργιζόμεσθεν». 3. καὶ ταῦτα ἀκούσας ὁ βα‐ σιλεὺς Σολομῶν ἐδόξασε τὸν θεὸν καὶ * ἐπικαλέσθηκεν τοὺς | |
| 15 | ἀρχαγγέλους τὸν Μιχαὴλ καὶ τὸν Γαβριήλ. καὶ εὐθὺς ἐφάνηκαν οἱ ἀρχάγγελοι ἀπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ ἁλυσιδέσαντες τὸν Ὀρνίαν τὸν σατανᾶν μὲ τὸ τάγμα του ὅλον ὅρισάν τους οἱ ἀρχάγγελοι ὅτι νὰ ὑπάγουν ἀπὸ ἄκρον τῆς γῆς ἕως ἄκρον καὶ ἀπὸ θαλάσ‐ σης νὰ κουβαλήσουν μάρμαρα βαρύτατα. καὶ πάλιν ὡσὰν ἦλθαν | |
| 20 | οἱ δαίμονες ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὑπηρεσίαν τοὺς ἔβαλεν πάλιν ὁ βα‐ σιλεὺς καὶ ἔκοπταν μάρμαρα καὶ σίδερον διὰ τὴν οἰκοδομὴν τοῦ ναοῦ τοῦ θεοῦ. IV. Καὶ πάλιν ὁ βασιλεὺς ἔκραξεν ἐκεῖνο τὸ ἐκλεκτὸν παι‐ δίον καὶ εἶπεν του· «ἔπαρε, τέκνον, τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ καὶ | |
| 25 | τὸν Ὀρνίαν τὸν σατανᾶν καὶ ὑπάγετε κατὰ τοὺς ἐρήμους τόπους καὶ ὅπου ἂν εὕρετε δαίμονας μὲ τὸ τάγμα του νὰ τοὺς βουλλώ‐ σετε ὅλους καὶ νὰ τοὺς φέρετε ἐδῶ εἰς ἡμᾶς». 2. καὶ ἐπῆρεν τὸ παιδίον τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ καὶ τὸν Ὀρνίαν τὸν Σατανᾶν καὶ ὑπῆγεν κατὰ τοὺς ἐρήμους τόπους καὶ ἐκεῖ ηὗραν τὸν ἄρ‐ | |
| 30 | χοντα τῶν δαιμόνων τὸν Βεελζεβοὺλ καὶ λέγει ὁ Ὀρνίας ὁ σα‐ τανᾶς πρὸς τὸν Βεελζεβοὺλ τὸν ἄρχοντα τῶν δαιμόνων καὶ τοῦ λέγει· «καλεῖ σε ὁ βασιλεὺς Σολομῶν μὲ τὸν ὁρισμὸν τοῦ θεοῦ τοῦ σαβαώθ». 3. καὶ λέγει ὁ Βεελζεβούλ· «καὶ ποῖος εἶναι αὐτὸς | |
| ὁ Σολομῶν ὁποῦ λέγεις;» καὶ τὸ παιδίον παρευθὺς ἔριξεν τὴν | 107 | |
108 | σφραγῖδα καὶ ἐκόλλησεν εἰς τὸν Βεελζεβούλ, καὶ εὐθὺς ἐσηκώθη μετὰ βίας μὲ ἕξι χιλιάδες δαιμόνια καὶ ἐπῆγαν ἔμπροσθεν τοὺ βασιλέως * Σολομῶν〈τοσ〉 καὶ τὸν ἐπροσκύνησαν ὅλοι οἱ δαίμονες καὶ ὁ βασιλεὺς εὐχαρίστησεν τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς | |
| 5 | ὁποῦ τὸν ἠξίωσεν τοιαύτης χάριτος καὶ τιμῆς καὶ τὸν ἐπροσκυ‐ νούσαν οἱ δαίμονες. 4. καὶ ἐπαράστησεν ὁ βασιλεὺς Σολομῶν τὸν Βεελζεβοὺλ τὸν σατανᾶν μὲ τὸ τάγμα του ὅλον σιδεροδε‐ μένους καὶ βουλλωμένους ὅλους μὲ τοῦ θεοῦ τὸ ὄνομα. εἶτα λέγει πρὸς τὸν Βεελζεβοὺλ τὸν πρῶτον διάβολον· «τί σού ἐστι | |
| 10 | τὸ ὄνομα καὶ ἡ ἐργασία σου ἡ μιαρὰ ὁποῦ πράττεις;» 5. καὶ ὁ δαίμων εἶπεν· «ἐγὼ εἶμαι ὁποῦ ὀνομάζομαι Βεελζεβοὺλ καὶ εἶμαι ἄρχων ἕξι χιλιάδων δαιμόνων καὶ λέγομαι γαστὴρ θηλυμανίας, καὶ ἐγὼ ἤμουν ὁ πρῶτος ἄγγελος τοῦ οὐρανοῦ ὁ λεγόμενος Βεελ‐ ζεβούλ. καὶ ἦτον μετ’ ἐμοῦ καὶ ἄλλος πρῶτος σατανᾶς ὁ λεγό‐ | |
| 15 | μενος Ἑωσφόρος, πλὴν ἐπετίμησέν τον ὁ θεὸς καὶ ἐκατακλείσθη ἐν ταρτάρῳ δεσμῷ. 6. καὶ ἐγὼ εἶμαι ὁποῦ κάμνω τοὺς δαίμονας καὶ εἶνε εἰς τὴν ἐξουσίαν μου. ἐγὼ εἶμαι ὁ ἄρχων τοῦ ἀέρος εἰς τὰ πονηρὰ καὶ ἀκάθαρτα πνεύματα. καὶ μετασχηματίζουνται καὶ γίνουνται ὡς ἄνθρωποι καὶ φαίνουνται εἰς ὄνειρα καὶ εἰς φαν‐ | |
| 20 | τασίες κακὲς καὶ ἁμαρτάνουν. καὶ μικρὰ παιδία πνίγω σιμὰ εἰς τὲς μάνες των κοντά. 7. καὶ ὅποιος ἄνθρωπος κἂν ἄνδρας κἂν γυναῖκα καὶ εἶναι ἀπὸ ἐνεργείας ἐδικῆς μας καὶ νὰ καπνισθῇ μὲ χολὴν ὀψαρίου γλιανοῦ ὁποῦ εἶναι εἰς τὰ γλυκὰ τὰ νερὰ καὶ νὰ λέγῃ ἔτζι· ‹πρόφθασον Ῥαφαὴλ ὁ παρες*τηκὼς ἐνώπιον τοῦ θεοῦ›, | |
| 25 | εὐθὺς ἀναιροῦμαι ἀπὸ ἐκεῖ. 8. ἐγὼ εἶμαι ὁποῦ ἀναγκάζω τοὺς βασιλεῖς καὶ πολεμοῦν ἕνας μὲ τὸν ἄλλον καὶ κάμνουν αἰχμαλω‐ σίες πολλὲς κἄν τε εἰς θάλασσαν κἄν τε εἰς ξηρὰν γῆν. καὶ ποτὲ καλὸν τοῦ ἀνθρώπου δὲν θέλω». 9. Καὶ ὁ βασιλεὺς Σολομῶν εἶπεν πρὸς αὐτούς· «ὑπὸ τίνος | |
| 30 | ἀγγέλου καταργεῖται ἡ δύναμίς σας»; καὶ εἶπεν ὁ Βεελζεβούλ· «ἀπὸ τοῦ παντοκράτορος θεοῦ κυρίου σαβαὼθ καταργεῖται ἡ δύναμίς μας καὶ ἀπὸ τοῦ ἀρχαγγέλου Ῥαφαήλ». καὶ οἱ δαίμονες | |
| ἔτρεμαν μήπως καὶ ὁ βασιλεὺς τοὺς ἐπιτιμήσῃ καὶ τοὺς ὀργισθῇ | 108 | |
109 | μὲ τοῦ θεοῦ τὸ ὄνομα. 10. εἶτα τοὺς ὅρισεν ὁ βασιλεὺς νὰ πριο‐ νίζουν μάρμαρα καὶ λίθους ὅλοι οἱ δαίμονες σιδεροδεμένοι. καὶ ὁ καθεὶς δαίμων ἐτάχθη νὰ δουλεύῃ εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ ὁποῦ ἔκτιζεν ὁ Σολομῶν. 11. καὶ ἐκεῖ ὅπου ἐργάζουνταν οἱ δαίμονες | |
| 5 | πρᾶγμα ἦτον ἀνεκδιήγητον καὶ εἰς θαῦμα πολὺ τότες. ποῖος νὰ ἔβλεπεν καὶ νὰ μὴν ἐθαύμαζεν τοὺς ἀνθρώπους τοὺς τεχνίτας μὲ τόσον πλῆθος δαιμόνων νὰ ἐργάζουνται εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ εἰρηνεμένα μετὰ πάσης ἐπιμελείας καὶ σπουδῆς. καὶ οὐδ’ ὅλως ἐτολμοῦσαν οἱ δαίμονες νὰ πειράξουν ἵνα ἀδικήσουν κανέ‐ | |
| 10 | ναν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. 12. καὶ τόσον τοὺς εἶχεν ὁ Σολομῶν ὅλους τοὺς δαίμονας βουλλωμένους μὲ τὴν σφραγῖδα ἐκείνην ὁποῦ τοῦ ἔστειλεν ὁ θεὸς μὲ τὸν ἀρχάγγελον αὐτοῦ Μιχαὴλ καὶ τόσον τοὺς ἐκατάστησεν ὅλους ὅτι ὡσὰν σκλάβους. ἔτζι ἔκοπταν μάρ‐ μαρα * καὶ λίθους καὶ ἀσβέστην, καὶ τὸ νερὸν τὸ ἐκουβαλοῦσαν | |
| 15 | μὲ κάδους βαρυτάτους. ὅλοι των ἁλυσιδεμένοι ἐδούλευαν τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ. V. Λοιπὸν ἐκεῖ εἰς τὸ κτίσιμον ὁποῦ ἔκτιζαν οἱ μαϊστόροι καὶ οἱ δαίμονες ἐργάζουνταν, ἕνας ἀπὸ τοὺς μαϊστόρους ἦλθεν εἰς φιλονεικίαν μὲ τὸν υἱὸν αὐτοῦ. ὁ δὲ πατέρας τοῦ παιδίου | |
| 20 | ἐπῆγεν εἰς τὸν βασιλέαν μετὰ πολλῶν δακρύων καὶ ἐγκάλεσεν τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸ πῶς τὸν ἀτίμησεν καὶ τὸν ὕβρισεν καὶ ἔλεγεν πρὸς τὸν Σολομῶν〈τα〉· «βασιλεῦ πολυχρονημένε, θανάτωσαι τὸν υἱόν μου ὅτι ἐμένα τὸν πατέρα του μὲ ἀσχήμισεν καὶ μὲ ὕβρισεν καὶ μὲ ἀτίμησεν. καὶ ἐὰν δὲν τὸν θανατώσῃς ἐγὼ πλέον | |
| 25 | δὲν βάνω τὸ χέριν μου νὰ δουλεύσω εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ». Καὶ ἰδοὺ μετὰ ὥραν ἱκανὴν ἐπῆγεν ὁ υἱὸς τοῦ μαΐστορος εἰς τὸν βασιλέαν Σολομῶν〈τα〉 καὶ ἐγκάλειε τὸν πατέρα του. 2. καὶ δια‐ λογιζόμενος ὁ βασιλεὺς καὶ ἀπορῶντας τί ἀπόκρισιν νὰ δώσῃ καὶ τοὺς δύο νὰ τοὺς εἰρηνεύσῃ ἐστράφη εἰς τὸν ναὸν καὶ ἔβλε‐ | |
| 30 | πεν καὶ εἶδεν τὸν Ὀρνίαν τὸν διάβολον καὶ δὲν ἐργάζατον νὰ δουλεύῃ ὡσὰν καὶ τοὺς ἄλλους δαίμονας, μόνον ἔστεκεν καὶ ἐγέ‐ | |
| λαν. καὶ λέγει ὁ βασιλεὺς πρὸς τοὺς δύο τὸν πατέρα καὶ τὸν | 109 | |
110 | υἱὸν ὁποῦ ἐκρένουνταν· «ἀναχωρήσατε ὀλίγον ἀπ’ ἐμοῦ». καὶ οὕτως ἀνεχώρησαν καὶ οἱ δύο καὶ τότες ὁ βασιλεὺς ἔστειλεν ἐκεῖνο τὸ ἐκλεκτὸν παιδίον νὰ φέρῃ τὸν Ὀρνίαν τὸν σατανᾶν * μὲ τοὺς ἄλλους δαίμονας καὶ νὰ τοὺς φέρῃ ἔμπροσθέν του. καὶ | |
| 5 | ἐπῆγεν τὸ παιδίον καὶ τοὺς ἤφ〈ερ〉εν. 3. καὶ λέγει ὁ Σολομῶν πρὸς τὸν Ὀρνίαν· «ὦ πνεῦμα ἀκάθαρτον δαιμόνιον, διὰ τί γελᾷς τὴν βασιλείαν μου καὶ τὴν κρίσιν μου καὶ τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ ὁποῦ οἰκοδομῶ»; 4. καὶ ὁ Ὀρνίας ὁ διάβολος ἔλεγεν πρὸς τὸν βασιλέαν· «οὐχί, δέσποτα βασιλεῦ, σοφώτατε καὶ δικαιότατε, οὔτε | |
| 10 | τὴν κρίσιν σου ἐγέλασα ποτέ μου, οὔτε τὴν βασιλείαν σου, οὔτε τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ ὁποῦ οἰκοδομᾷς, ἀλλὰ αὐτουνοὺς τοὺς δύο ἀθλίους ὁποῦ ἦλθαν καὶ κρίνουνται εἰς τὴν βασιλείαν σου αὐτὸν τὸν γέροντα μὲ τὸν υἱόν του ὁποῦ μαλώνουν καὶ φιλονεικοῦν καὶ ὑβρίζουνται. ἀκόμη νὰ μὴν περάσουν τρεῖς ἡμέρες καὶ αὐ‐ | |
| 15 | τουνοῦ τοῦ γέροντος ὁ υἱὸς μέλλει νὰ ἀποθάνῃ». 5. ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς παρὰ τοῦ Ὀρνίου τοῦ εἶπεν· «σύρε ἐργάζου εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ μετὰ σπουδῆς καὶ εἰρήνης». καὶ ἀπῆλθεν ὁ Ὀρνίας καὶ ἐργάζετον μετὰ φόβου καὶ τρόμου εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ. καὶ πάλιν ὁ βασιλεὺς ἐκάλεσεν τοὺς δύο κρινομένους | |
| 20 | τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ὁποῦ ἐφιλονεικοῦσαν καὶ ἐμάλωναν καὶ τοὺς ἔδωσεν διορίαν νὰ ἀναμείνουν ἡμέρας πέντε καὶ οὕτως νὰ κάμῃ τὴν κρίσιν τους. καὶ τοῦτο τὸ ἔκαμεν ὁ Σολομῶν διὰ τὸν λόγον ὁποῦ τοῦ εἶπεν ὁ Ὀρνίας ὅτι νὰ μὴν περάσουν τρεῖς ἡμέ‐ ρες καὶ νὰ ἀποθάνῃ ὁ υἱὸς τοῦ γέροντος. | |
| 25 | 6. Καὶ ὡσὰν ἐπέρασαν αἱ πέντε ἡμέρες ἦλθεν ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου ἐκείνου εἰς τὸν Σολομῶν〈τα〉 καὶ μετὰ δακρύων καὶ ὀδ*υρόμενος ἔλεγεν· «βασιλεῦ πολυχρονημένε, ἀπόθανεν ὁ υἱός μου καὶ πλέον δὲν θέλω ἰδεῖν αὐτόν». λέγει του ὁ βασιλεύς· «καὶ πότε ἀπόθανεν ὁ υἱός σου, γέροντά μου»; λέγει του ὁ μαΐστορας· | |
| 30 | «ἀφότης ἐδικαστήκαμεν καὶ ἐμαλώσαμεν δὲν ἐπέρασαν τρεῖς ἡμέ‐ ρες καὶ ἀπόθανεν». λέγει τοῦ ὁ βασιλεύς· «ἄπελθε, γέροντά μου, εἰς τὸν καλὸν καὶ δόξαζε τὸν θεόν, καὶ ὁ κύριος νὰ σοῦ δώσῃ | |
| ὑπομονὴν εἰς τὴν θλίψιν τῆς καρδίας σου». καὶ ταῦτα παρη‐ | 110 | |
111 | γορήσας τὸν γέροντα ἐκεῖνον, ἀπῆλθεν. 7. καὶ πάλιν ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς τὸ παιδίον νὰ φέρῃ τὸν Ὀρνίαν τὸν δαίμονα. καὶ εὐθὺς τὸν ἤφερεν καὶ τὸν ἐπαράστησεν ἔμπροσθέν του. εἶτα λέγει ὁ Σολομῶν πρὸς ἐκεῖνον· «εἰπέ μοι, πνεῦμα πονηρὸν καὶ ἀκάθαρ‐ | |
| 5 | τον, πόθεν ἐγνωρίζεις τὸν θάνατον τοῦ ἀνθρώπου;» 8. καὶ ὁ διάβολος εἶπεν μετὰ φόβου καὶ τρόμου· «καὶ ἡμεῖς, δέσποτα βα‐ σιλεῦ, ἤμεσθεν πρῶτα ἄγγελοι καὶ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειάν μας ὀργίστηκέν μας ὁ θεὸς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ τὸν πρῶτον μας τὸν Ἑωσφόρον τὸν σατανᾶν καὶ ἐκεῖ ἔπεσεν κάτω εἰς τὴν ἄβυσσον. | |
| 10 | καὶ ὅταν ἐφώ〈νη〉σεν ὁ ἀρχάγγελος Μιχαὴλ καὶ εἶπεν το· «στῶ‐ μεν καλῶς», καὶ καθὼς ὁ θεὸς ὅρισεν ἔτζι ἐσταθήκαμεν, καὶ ἡμεῖς ἤμεσθεν ἐναέρια τελώνια τῶν ψυχῶν, καὶ ἀπὸ φῶς θεοῦ ὁποῦ ἤμεσθεν καὶ ἄγγελοι ἐγίνημεν σκότος καὶ μαυρισμένοι ὡς καθὼς μᾶς ἐβλέπεις καὶ θεωρεῖς. 9. καὶ ἡμεῖς ἀνερχόμεθα εἰς τὸ κά‐ | |
| 15 | τωθεν μέρος τοῦ οὐρανοῦ ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν τὸν θεὸν τὸ ἡμερόνυκτον, καὶ ἡμεῖς πετῶντας ἀκούομεν τῶν ἀγγέλων * τὲς ὁμιλίες καὶ τὰ γράμματα τοῦ καθενὸς ἀνθρώπου, καὶ μανθά‐ νομεν τὸν θάνατον τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ σαράντα ἡμέρες καὶ πρω‐ τύτερα, καὶ διὰ τοῦτο πάσχομεν καὶ ἡμεῖς νὰ τὸν κολάσωμεν | |
| 20 | καὶ νὰ πέσῃ εἰς κακὲς καὶ ἄτυχες πράξες ἕως ὁποῦ νὰ ἔλθῃ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου εἰς ζημίαν θανάτου καὶ νὰ κολασθῇ νὰ τὸν κερδέσωμεν. 10. καὶ πετώμενοι τὸ κάτωθεν μέρος τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς φύλλα ἀπὸ δένδρου ὁποῦ πέφτουν ὑπὸ ἀνέμου μεγάλου εἰς τὴν γῆν, οὕτῳ καὶ ἡμεῖς πέφτομεν ὑπὸ θεοῦ ῥοπῆς | |
| 25 | καὶ δὲν δυνάμεσθεν διὰ νὰ σταθοῦμεν. καὶ βλέποντάς μας οἱ ἄνθρωποι νομίζουν ὅτι εἶναι ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ χυνόμενοι καὶ μᾶς δοξάζουν οἱ ἄνθρωποι καὶ λέγουν ὅτι αἰχμάλοτος ἐλευθε‐ ρώθη, καὶ ὁ θεὸς νὰ τὸν γλυτώσῃ». 11. ὁ βασιλεὺς Σολομῶν ἔλεγεν πρὸς τὸν Ὀρνίαν· «αἱ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ ἀστέρες χύνουνται | |
| 30 | ποτὲ κάτω;» καὶ ὁ δαίμων ἔλεγεν· «οὐχί, δέσποτα, αἱ γὰρ ἀστέρες ἀνατέλουν καὶ βασιλεύουν καὶ περιπατοῦν μαζὶ μὲ τὸν οὐρανὸν καὶ εἶνε ἀσάλευτοι καὶ στερομένοι ὡσὰν τὸν ἥλιον καὶ τὴν σε‐ | |
| λήνην ἕως τὸν μέλλοντα αἰῶνα». | 111 | |
112 | 12. Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς Σολομῶν εὐχαρίστησεν τὸν θεὸν καὶ πάλιν ὅρισεν τὸν Ὀρνίαν νὰ δουλεύῃ εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ μὲ τοὺς ἄλλους δαίμονας. VI. Καὶ πάντες οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ ἡ σοφὴ Σιβύλλα | |
| 5 | ἦλθαν καὶ αὐτὴ μετ’ αὐτοὺς νὰ ἰδοῦν τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ καὶ ἐπήγασι καὶ κανίσκια μεγάλα τοῦ * βασιλέως Σολομῶν〈τοσ〉. καὶ ἤφεραν οἰκοδομὴν διὰ τὸν ναὸν τὴν ἁγίαν Σιών, καὶ πολυτελῆ καὶ ἀξιόλογον ὕλην καὶ σκεύη πολλὰ καὶ πολύτιμα καὶ τὰ ἀφιέρωσαν εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ. | |
| 10 | VII. Καὶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἀσσυρίων τῆς Ἀραβίας ἔστειλεν ἐπιστολὴν εἰς τὸν βασιλέαν Σολομῶν〈τα〉 καὶ ἔγραφεν οὕτως· «εἰς τὸν βασιλέαν τὸν Σολομῶν〈τα〉 τὸν σοφώτατον καὶ τιμιώ‐ τατον παρὰ ὅλους τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς χαίροις ἐν κυρίῳ τῷ θεῷ, ὑγίαινε κατὰ βασιλείαν Σόλυμα τῆς Ἰουδαίας καὶ Παλαι‐ | |
| 15 | στίνης. νὰ τὸ ἐγνωρίζῃς καλὰ ἡ βασιλεία σου κατὰ Σόλυμα ὅτι ἐδῶ εἰς τὸν ἐδικόν μου τόπον καὶ τὴν χώραν κατοικεῖ ἕνα δαι‐ μόνιον πονηρὸν καὶ δυνατὸν καὶ εἰς καθὲ τρεῖς ἡμέρας σηκώνει ἄνεμον δυνατὸν καὶ ῥίπτουνται σπίτια καὶ δένδρα καὶ βουνὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ῥίχνει εἰς τὸ πῦρ καὶ εἰς τὸ νερὸν τοὺς | |
| 20 | ἐγκρεμνίζει. καὶ ἤκουσα ὅτι μὲ τῆς σφραγῖδος ὁποῦ σου ἔστειλεν ὁ θεὸς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ μὲ τὸν ἀρχάγγελόν του καὶ ἐπάταξες πᾶσαν τὴν δύναμιν τῶν δαιμόνων. καὶ σὲ παρακαλῶ πολλὰ στεῖλε καὶ εἰς ἐμᾶς καὶ πέμψον νὰ τὸ ἐξολοθρεύσῃς τὸ πνεῦμα τὸ πονηρόν. καὶ ἐὰν τὸ κάμεις αὐτὸ ἡ βασιλεία σου, νὰ σοῦ | |
| 25 | στείλω ἔξοδον εἰς τὴν οἰκοδομὴν τοῦ ναοῦ τοῦ θεοῦ τάλαντα τριάντα χρυσίου καὶ ἀργυρίου· τὸ ἕνα τάλαντον κάμνει ἑκατὸν πενήντα λίτρες». 2. Λαβὼν δὲ τὴν ἐπιστολὴν ὁ βασιλεὺς καὶ ἀναγνοὺς αὐτὴν εἶπεν τοῦ παιδίου νὰ πάρῃ * τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ καὶ νὰ | |
| 30 | παγαίνῃ εἰς τὸν βασιλέαν τῆς Ἀραβίας τὸ γληγορότερον, καὶ ἔδωκέν του καὶ γραφὴν ὁποῦ τὸν ἐχαρέτα, καὶ εἶπεν τοῦ παιδίου ὅτι νὰ πάρῃ μαζί του καὶ ἕνα δερμάτι καινούριον καὶ ἕνα γορ‐ | |
| γοκάμηλον, καὶ ἔστειλεν τὸ παιδίον ὁ βασιλεὺς Σολομῶν μὲ | 112 | |
113 | συνοδίαν ἀνθρώπων πολλῶν. καὶ ἐπαρήγγειλέν του· «κύτταξε, τέκνον μου, νὰ εὕρῃς τὸν τόπον ὁποῦ κατοικεῖ ὁ δαίμων καὶ ἰδὲς τὴν ὥραν καὶ τὴν ἡμέραν ὁποῦ μέλλει διὰ νὰ πνεύσῃ τὸν ἄνεμον. καὶ οὕτως ἔχε ἐσὺ τὸ δερμάτιον ἀνοικτὸν πρὸς τὴν | |
| 5 | πέτραν τῆς φωλεᾶς ὁποῦ κατοικεῖ ὁ δαίμων καὶ ὅταν ἰδῇς τὸν ἀσκὸν καὶ φουσκώσῃ ἄνεμον, ἐσὺ νὰ εἶσαι ἕτοιμος, ὀγλήγορα νὰ δέσῃς τὸ στόμα του τοῦ ἀσκοῦ καὶ νὰ τὸ βουλλώσῃς μὲ τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ καλούτσικα καὶ οὕτως βάλε τὸν ἀσκὸν ὁποῦ ἔχει τὸν δαίμονα ἀπάνω εἰς τὸν γοργοκάμηλον καὶ νὰ τὸν φέρῃς | |
| 10 | ἐδῶ εἰς ἡμᾶς». 3. Καὶ ἀπῆλθεν τὸ παιδίον εἰς τὸν βασιλέαν τῆς Ἀραβίας καὶ ἔκαμεν ὡς καθὼς τοῦ ἐπαρήγγειλεν ὁ Σολομῶν. καὶ ἔτζι ἤφερεν τὸ παιδίον βουλλωμένον τὸν ἀσκὸν εἰς τὸν βασιλέαν. καὶ εἰς τὴν στράταν ὁποῦ ἤρχετον τὸ παιδίον μετὰ τοῦ δαίμονος | |
| 15 | ἔλεγεν ὁ δαίμων· «δέομαι, ὦ παιδίον, μήν με ὑπάγῃς εἰς τὸν βα‐ σιλέαν καὶ ἐγὼ νὰ σοῦ δείξω ποῦ εἶναι ὁ πράσινος ὁ λίθος καὶ τὸ χρυσίον τὸ τιμημένον καὶ κεκρυμμένον». καὶ τὸ παιδίον ἔλε‐ γεν πρὸς τὸν δαίμονα· «εἰς τὸν βασιλέαν τὸν Σολομῶν〈τα〉 καὶ εἴ τι ὁρίσῃ ἐκεῖνος, ἂς ποιήσῃ». 4. καὶ ὡς * ἦλθαν ἔμπροσθεν | |
| 20 | εἰς τὸν βασιλέαν εὐθὺς ἔπεσεν ὁ ἀσκὸς κάτω ἀπὸ τὸ καμήλιον καὶ ἐκυλίετον ἄνω καὶ κάτω. καὶ πάντες ὅσοι ἦσαν ἐκεῖ ἐθαύ‐ μασαν. καὶ ἔλυσεν τὸ παιδίον τὸν ἀσκὸν καὶ εὐθὺς ἐβγῆκεν ὁ δαίμων ἔξω. 5. καὶ ἐβούλλωσεν αὐτὸν ὁ βασιλεὺς ἐπὶ τὸ στῆθος καὶ τὸν τράχηλον καὶ ἔδεσεν αὐτὸν καὶ ἔλεγεν ὁ βασιλεύς· «πῶς | |
| 25 | ὀνομάζεσαι;» καὶ ὁ δαίμων εἶπεν· «Ἐφίππας τὸ ὄνομά μου κα‐ λοῦμαι». 6. λέγει ὁ βασιλεύς· «τί εἶναι ἡ ἐργασία σου ἡ μιαρά;» καὶ ὁ δαίμων εἶπεν· «ἡ ἐργασία μου εἶναι εἰς μύρια κακὰ ποιή‐ ματα. καὶ παρακαλῶ σε, ὦ βασιλεῦ, νὰ μήν με ἐπιτιμήσῃς μὲ τοῦ θεοῦ τὸ ὄνομα, καὶ ἐγὼ νὰ σοῦ φέρω τὸν λίθον τὸν ἀκρο‐ | |
| 30 | γωνιαῖον ὁποῦ φέγγει εἰς τὸ βάθος τῆς θαλάσσης ὑπὲρ τὸν ἥλιον τὸν ὁποῖον ἀπεδοκίμασαν οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ δαίμονες καὶ ἐγὼ νὰ σοῦ τὸν στήσω αὐτὸν εἰς τὴν πρώτην κεφαλαίαν τοῦ | |
| ναοῦ». | 113 | |
114 | 7. Καὶ εὐθὺς ὅρισεν ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνον τὸν Ἐφίππαν τὸν δαίμονα μὲ ἄλλους ἑτέρους δαίμονας. καὶ ὑπῆγεν καὶ ἤφεραν τὸν λίθον ἐκεῖνον τὸν ἀκρογωνιαῖον καὶ ἔστησάν τον εἰς τὴν μέσην τοῦ ναοῦ, καὶ οἱ πάντες ὅσοι ἦσαν ἐκεῖ ἐθαύμασαν ἰδόντες τὸ | |
| 5 | παράδοξον θαῦμα. 8. ἀλλὰ ἀφότης ἐκατέβη ὁ κύριος ἡμῶν Ἰη‐ σοῦς Χριστὸς ὁ υἱὸς καὶ λόγος τοῦ θεοῦ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν τὸ φῶς τῆς οἰκουμένης, ὁ ἥλιος ὁ ἀνέσπερος, ἐκεῖνος ὁ λίθος ἐσκοτίσθη ὁποῦ ἦτον ὑπὸ τοῦ βασιλέως Σολομῶν〈τοσ〉. καὶ ἀφ*ότης ἔκτισεν ἐκεῖνον τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ, ἤγουν τὴν ἁγίαν Σιών, | |
| 10 | ἕως ὁποῦ ἐγεννήθη ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἐπέρασαν χρόνοι ψκζ, ἤγουν ἑπτακόσιοι εἴκοσι ἑπτά. ἀλλὰ ἂς ἐλθοῦμεν πάλιν ὅθεν ἀφήσαμεν τὸν λόγον μας. VIII. Καὶ πάλιν εἶπεν ὁ βασιλεὺς τὸν Ἐφίππαν τὸν δαίμονα· «ὦ Ἐφίππα, ἠξεύρης καὶ ἕτερον δαιμόνιον ὡσὰν καὶ τοῦ λόγου | |
| 15 | σου»; καὶ ὁ δαίμων εἶπεν· «ἠξεύρω, ὦ δέσποτα, καὶ ἕτερον δαι‐ μόνιον ἐν τῇ Ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ καὶ καθοῦνται καὶ φυλάγουν τὸν στύλον τὸν πορφυρόν». 2. καὶ ὡσὰν ἤκουσεν ἔτζι ὁ βασιλεὺς εἶπεν τοῦ παιδίου· «τέκνον μου, ἔπαρε τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ καὶ τὸν Ἐφίππαν τὸν δαίμονα καὶ νὰ ὑπᾶτε εἰς τὴν Ἐρυθρὰν | |
| 20 | θάλασσαν, καὶ ὅσους δαίμονας καὶ ἂν εὕρῃς ἐκεῖ ὁποῦ φυλάγουν τὸν στύλον τὸν πορφυρόν, σφράγισε τοὺς ὅλους ἀπάνω εἰς τὸ στῆθος καὶ ἂς πάρουν ἐκεῖνον τὸν κίονα τὸν πορφυρὸν ἀπάνω τους καὶ ἂς τὸν φέρουν ἐδῶ εἰς ἐμᾶς». 3. καὶ οὕτως ὑπῆγεν ἐκεῖνο τὸ παιδίον μὲ τὸν Ἐφίππαν εἰς τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν | |
| 25 | ναὶ ἐπλήρωσεν τοῦ βασιλέως τὸ θέλημα, καὶ ἐκεῖνο τὸ παιδίον ἐσφράγισεν ὅλους τοὺς δαίμονας μὲ τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ καὶ εἶπεν τους· «ἐπάρετε τὸν κίονα αὐτὸν καὶ ἐλᾶτε νὰ ὑπᾶμεν εἰς τὸν βασιλέαν τὸν Σολομῶν〈τα〉». καὶ εὐθὺς οἱ δαίμονες ἐκεῖνοι ἐπῆραν τὸν κίονα τὸν πορφυρὸν ἀπάνω τους καὶ τὸν ἐβαστοῦσαν | |
| 30 | καὶ φέρνοντάς τον ἀπάνω εἰς τὸν ἀέρα. 4. καὶ ὁ βασιλεὺς ἰδὼν τοὺς δαίμονας τὸ πῶς φέρνουν ἐκεῖνον τὸν κίονα * ἐθαύμασεν καὶ ὅσοι ἦσαν ἐκεῖ ἔφριξαν ἰδόντες τὸ παράδοξαν τοῦ θαύματος. | |
| εἶτα ὅρισεν ὁ βασιλεὺς ἐκείνους τοὺς δαίμονας νὰ βαστοῦν ἐκεῖνον | 114 | |
115 | τὸν κίονα ἀπάνω τους εἰς τὸν ἀέρα καὶ νὰ μὴν τὸν ἐρίξουν ποτὲ κάτω ἕως τὸν μέλλοντα αἰῶνα. IX. Καὶ πάλιν ὅρισεν ὁ βασιλεὺς Σολομῶν, καὶ ἤφεραν τὸν Ὀρνίαν τὸν διάβολον ὁποῦ τὸν ἐπίασεν ἀπὸ τὴν ἀρχὴν ὁποῦ | |
| 5 | ἐδούλευεν καὶ ἐπαρέστησαν αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως· καὶ λέγει τοῦ Ὀρνία· «εἶναι καὶ ἄλλα δαιμόνια καὶ πνεύματα πονηρὰ ὡσὰν καὶ αὐτά;» καὶ εἶπεν ὁ Ὀρνίας· «εἶνε, δέσποτα βασιλεῦ, πλὴν εἶναι ἕνα δαιμόνιον καὶ ἔχει δύναμιν περισσήν». 2. καὶ ὁ βασιλεὺς εἶπεν· «καὶ ποῦ εἶναι αὐτὸ ὁποῦ κατοικεῖ;» καὶ ὁ Ὀρ‐ | |
| 10 | νίας εἶπεν· «εἶναι εἰς τοὺς τάφους τῶν ἀποθαμμένων καὶ εἰς τό‐ πους κρημνώδεις ἡ κατοικία, καὶ ἀφανίζει πολλοὺς τῶν ἀνθρώ‐ πων, καὶ ὀνομάζεται Σαμαήλ, καὶ εἶναι καὶ αὐτὸς ἄρχων εἰς ἕνα τάγμα τῶν δαιμόνων· καὶ δὲν εἶναι κανεὶς νὰ τοῦ ἀντισταθῇ ὅτε διασείει τὴν γῆν». 3. καὶ ὁ βασιλεὺς λέγει πρὸ〈σ〉 τὸν Ὀρνίαν· | |
| 15 | «δέν σε μέλει ἐσένα, πνεῦμα πονηρόν, διὰ τὴν δύναμιν ἐκείνου, μόνον σῦρε μὲ τὸ παιδίον καὶ μὲ τοῦ θεοῦ τὴν πρόσταξιν ὅπου καὶ ἂν εἶναι νὰ τὸν εὑρῆτε νὰ τὸν φέρετε ἐδῶ εἰς ἐμᾶς». 4. εἶτα ἔκραξεν ὁ βασιλεὺς τὸ εὔμορφον παιδίον καὶ λέγει αὐτό· «ἔπαρε, τέκνον μου, τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ καὶ τὸν Ὀρνίαν καὶ σῦρτε | |
| 20 | νὰ εὑρῆτε τὸν σατανᾶν τὸν Σαμαὴλ * καὶ νὰ τὸν βουλλώσῃς καὶ νὰ τὸν δέσῃς καὶ νὰ τὸν φέρετε ἐδῶ». 5. λαβών τε τὸ παιδίον τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ καὶ τὸν Ὀρνίαν καὶ ὑπῆγαν καὶ ηὗραν τὸν Σαμαὴλ τὸν δαίμονα μὲ τὸ τάγμα του. εἶτα εἶπεν τὸ παι‐ δίον· «ἐν ὀνόματι κυρίου τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου νὰ σταθῆτε, ὅλα | |
| 25 | τὰ πονηρὰ καὶ ἀκάθαρ〈τα〉 πνεύματα, ⸢καὶ νὰ μὴν συσταθῆτε, ὅλα τὰ πονηρὰ καὶ ἀκάθαρτα πνεύματα,⸣ καὶ νὰ μὴν συστῆτε ἀπὸ τὸν τόπον σας», καὶ πλέον δὲν ἐσπάραξαν ἀπὸ τὸν τόπον τους. καὶ ὑπῆγεν τὸ παιδίον μὲ τὴν βοῦλλαν τοῦ θεοῦ καὶ τοὺς ἐβούλ‐ λωσεν ὅλους καὶ ἔδεσέν τους καὶ τοὺς ὑπῆγεν εἰς τὸν βασιλέαν. | |
| 30 | 6. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐκάθετον ἐπὶ θρόνου ὑψιλοῦ καὶ ἐνδυμένος μὲ βασιληκὸν στέμμα, καὶ εἶχεν εἰς τὸ χέριν του σκῆπτρον καὶ βίτζαν καὶ ἐβίγλιζαν εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ τὸ πῶς ἐδούλευαν | |
| οἱ μαΐστοροι καὶ οἱ δαίμονες ἐδούλευαν ὡσὰν ἐργάται καὶ ἐπριό‐ | 115 | |
116 | νιζαν λίθους καὶ μάρμαρα. καὶ ἀπαντείχενεν ὁ βασιλεὺς τὸ παι‐ δίον νὰ φέρῃ καὶ τοὺς δαίμονας. 7. καὶ ἰδοὺ μετὰ ὥραν ἱκανὴν ἔφθασεν καὶ τὸ παιδίον σύρνοντας καὶ τοὺς δαίμονας, καὶ τοὺς ἤφερεν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως. καὶ ὁ βασιλεὺς ἰδὼν τοὺς δαί‐ | |
| 5 | μονας ἐθαύμασεν καὶ εὐχαρί〈στη〉σεν τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ὁποῦ τὸν ἠξίωσεν τοιαύτης χάριτος καὶ ἐκατίσχυνεν ὅλους τοὺς δαίμονας. καὶ ἦτον τὰ δαιμόνια ἐκεῖνα τὰ πρόσωπά τους μαῦρα. καὶ ἐρώτησεν τὸν * πρῶτον τους καὶ εἶπεν· «εἰπέ μοι, πνεῦμα πονηρὸν καὶ μιαρόν, τί τὸ σὸν ὄνομα καὶ τί εἶναι ἡ μιαρά | |
| 10 | σου ἐργασία;» 8. καὶ ὁ δαίμων εἶπεν· «τὸ ὄνομά μου λέγεται Χάθρου Σαμαήλ. ἥ τε ἐργασία μου εἶναι αὕτη· καθεζόμεσθεν εἰς τόπους τῶν διαβατῶν καὶ 〈ἐ〉γκρεμνίζομεν αὐτοὺς καὶ τοὺς πνίγομεν, καὶ ἔμπροσθεν εἰς τὰ κουφάρια τῶν ἀποθαμμένων καὶ εἰς τὰ μνήματα τῶν ἀποθαμμένων σεβαίνομεν καὶ σχηματιζό‐ | |
| 15 | μεσθεν εἰς ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου τὴν μορφήν· καὶ κατατρόγομεν τὰς σάρκας τῶν ἀνθρώπων· ἕως ὁποῦ καὶ ἔρχωνται εἰς θάνατον. καὶ πάλιν ἐρχόμεσθεν ἐν τῷ ἀέρι καὶ κάμνομεν τοὺς ἀνθρώπους καὶ σεληνιάζουνται καὶ κατατρόγουν τὰς σάρκα〈σ〉 των, καὶ ἀφρί‐ ζουν καὶ τρίζουν τοὺς ὀδόντας τους. καὶ ἄλλους πάλιν πνίγομεν | |
| 20 | εἰς γωνίες καὶ εἰς 〈τὲσ〉 φάραγγες καὶ εἰς τοὺς ἐγκρεμνοὺς τοὺς ἐγκρεμνίζομεν καὶ θανατώνουνται αἰφνίδιον θάνατον καὶ κολά‐ ζομεν αὐτοὺς καὶ τοὺς κερδαίνομεν». 9. καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν δαίμονα· «ἀμμὴ δὲν φοβᾶσαι τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς; ἀμμὴ ὑπὸ τίνος ἀγγέλου καταργεῖται ἡ δύναμίς σας;» | |
| 25 | καὶ εἶπον οἱ δαίμονες· «ὅποτε μέλλει νὰ ἔλθῃ ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ υἱὸς καὶ λόγος τοῦ θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ θέλει κάμνειν ἕνα στοιχεῖον εἰς ὅσους ἀνθρώπους θέλουν τὸν πιστεύσῃ εἰς ἐκεῖνον τὸν βασιλέα〈ν〉 καὶ θέλουν ποιῇ οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνο τὸ στοιχεῖον εἰς * τὸ μέτωπον καὶ εἰς τὸ στῆθος μὲ τὴν δεξιάν τους τὴν | |
| 30 | χείρα». τουτέστιν ἐπροέλεγεν ψξ χρόνους προτύτερα ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ, τουτέστιν τὸν τίμιον σταυρόν. καὶ ἔλεγον οἱ δαίμονες· «τότε ἐμεῖς, δέσποτα, καταργεῖται ἡ δύναμίς μας, καὶ ἀναχωρί‐ | |
| ζομεν γοργὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον». | 116 | |
117 | 10. Καὶ ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς εὐχαρίστησεν τὸν κυρίον. εἶτα ἐπετίμησεν τὸν Σαμαὴλ καὶ τὸ τάγμα του ὅλον ὑπὸ κυρίου τοῦ θεοῦ καὶ ἐκατηργήθηκαν. καὶ ἐκατασιδέρωσεν τὸν Σαμαὴλ τὸν δαίμονα ἐπὶ τὸν τράχηλον καὶ ἐπριόνιζεν λίθους καὶ μάρ‐ | |
| 5 | μαρα καὶ ἐκουβαλοῦσαν καὶ ἀσβέστην εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ. X. Καὶ εὐφημίσθη ὁ βασιλεὺς Σολομῶν καὶ πάντες οἱ βασι‐ λεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ μεγιστάνοι ὅλοι τους τὸν ἐπροσκυ‐ νοῦσαν ὡς βασιλέαν καὶ τιμημένον ἀπὸ ὅλους τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ τὸν εἶχαν εἰς μεγάλην φήμην εἰς ὅλον τὸν κόσμον καὶ | |
| 10 | ἐθαύμαζαν ὅλοι τους καὶ εὐχαριστοῦσαν καὶ ἐδόξαζαν τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ὁποῦ τὸν ἔδωσεν τοιαύτην ἐξουσίαν καὶ ὅρισεν ὅλους τοὺς δαίμονας τῆς γῆς καὶ τοῦ ἀέρος καὶ τῆς θα‐ λάσσης καὶ τῶν καταχθονίων. 2. καὶ μετὰ τὴν συμπλήρωσιν τοῦ ναοῦ τοῦ θεοῦ ἐμάζωξεν ὁ βασιλεὺς Σολομῶν ὅλα τὰ δαιμόνια | |
| 15 | καὶ ἀκάθαρτα πνεύματα καὶ ἐπαράστησεν ἔμπροσθέν του ἀμέτρη‐ τον πλῆθος δαιμόνων καὶ ὅρισεν νὰ ἔλθουν ἄνθρωποι τεχνίτες καὶ καλοὶ ὁποῦ ἐδούλευαν τὰ * χαλκώματα καὶ ὅρισεν ὁ βασιλεὺς νὰ φτειάσουν ἀγγεῖα χαλκωματένια. καὶ τότες ἐπίασεν καὶ τὰ ἔκαμεν παρόμοια ὡσὰν πιθάρια κάδους τρανοὺς καὶ μὲ τοῦ θεοῦ | |
| 20 | τὸ ὄνομα ὅρισεν ὁ βασιλεὺς ὅλους τοὺς δαίμονας καὶ ἐσέβησαν μέσα εἰς ἐκεῖνα τὰ ἀγγεῖα τὰ χαλκωματένια. καὶ τότες ἐπίασεν ὁ βασιλεὺς ἀτός του καὶ τοὺς ἐσφάλισεν καὶ ἐβούλλωσεν τὰ ἀγ‐ γεῖα μὲ τὴν βοῦλλαν τοῦ θεοῦ. καὶ ἤταν αἱ βοῦλλες ἀργυρὲς καὶ ἤταν οἱ δαίμονες μέσα. καὶ πλέον δὲν ἐτολμοῦσαν διὰ νὰ ἔβ‐ | |
| 25 | γουν ἔξω. 3. Καὶ ἐχαίρετον ὁ βασιλεὺς Σολομῶν εἰς τὴν πλήρωσιν τῆς οἰκοδομῆς τῆς ἁγίας Σιών, καὶ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐρητόρευσε τὸ ᾆσμα τῶν ᾀσμάτων. καὶ ἐκατοίκησεν ἡ χάρις τοῦ ἁγίου πνεύ‐ ματος εἰς τὸν ναὸν ἐκεῖνον τὸν ἱερόν. καὶ ἦτον τὸ μῆκος του | |
| 30 | πῆχες οβ καὶ τὸ πλάτος κδ, καὶ ὁ πῆχυς ἐκεῖνος θέλουν νὰ εἰ‐ ποῦν το πῶς ἦτον δέκα ἑπτὰ ποδάρια. καὶ ἀπὸ τοῦ γύρου τοῦ ναοῦ ἔκαμεν πολλὰ κελλιὰ διὰ νὰ κατοικοῦν οἱ ἱερεῖς καὶ διὰ νὰ | |
| βάνουν καὶ τὰ ἱερὰ σκεύη ὁποῦ τὰ εἶχαν οἱ προπάτορες ἀρχιερεῖς | 117 | |
118 | ὁποῦ ἐλειτουργοῦσαν ἐκεῖ εἰς τὰ ἁγία τῶν ἁγίων. 4. καὶ ἐκεῖ εἰς τὸ βῆμα τοῦ ναοῦ ἤταν ἡ πλάκες ὁποῦ εἶχαν τὸν θεόγραφον νόμον ὁποῦ ἔδωκεν ὁ θεὸς τοῦ προφήτου Μωυσέως. ἦτον ἡ στάμνος ὁποῦ εἶχεν τὸ μάννα μέσα. ἦτον καὶ ἡ κιβοτός, ἦτον | |
| 5 | καὶ ἡ ῥάβδος τοῦ Ἀαρών, τὸ χρυσοῦν * θυμιατήριον, ἡ λυχνία, ἡ ἁγία τράπεζος, καὶ ἄλλα πολλὰ ἦσαν ἀφιερωμένα τῷ θεῷ τῷ ὑψίστῳ. καὶ ἐκεῖ εἰς τὸ ἅγιον βῆμα δὲν ἐσέβαινεν κανεὶς μόνον ὁ ἀρχιερεὺς καὶ ἐκεῖνος μίαν φορὰν τὸν χρόνον μὲ τοὺς ἱερεῖς του ὡς καθὼς τὸ εἶχαν συνήθειαν. 5. τὸν καιρὸν ἐκεῖνον καὶ | |
| 10 | ἦτον ὁ ναὸς ἐκεῖνος ὑψηλὸς ἕως ρκδ πῆχες καὶ τὸν ἐσκέπασεν ὁ βασιλεὺς τὸν ναὸν ἀπὸ πάνω ὅλον μὲ χρυσάφι καθαρὸν καὶ ἁγνὸν μάλαγμα. καὶ ἦτον κτισμένος μὲ δέκα λογιῶν μάρμαρα πελεκητά. καὶ ἔφεγγεν ὁ ναὸς ἐκεῖνος ὡσὰν τὸν οὐρανὸν ὡς καθὼς φαίνεται εἰς τὴν ἐξαστερίαν μὲ τὸν ἥλιον καὶ μὲ τὴν | |
| 15 | σελήνην. 6. Καὶ ὁ Σολομῶν ὡσὰν ἐτελείωσεν τὸν ναὸν ἐκεῖνον τὴν ὀνομαζομένην ἁγίαν Σιὼν ἐστάθη καὶ ἔκαμεν προσευχὴν εἰς τὸν θεὸν μὲ ὕμνους καὶ δοξολογίας καὶ νηστεύων καὶ ἀγρυπνιζόμενος καὶ παρακαλῶν διὰ τὰ ἁγιάσῃ τὸν ναὸν ὁποῦ ἔκτισεν. καὶ ἤκου‐ | |
| 20 | σεν ὁ θεὸς τὴν δέησιν τοῦ Σολομῶν〈τοσ〉 καὶ ἐφάνη ὁ θεὸς καὶ εἶπεν του ὅτι· «ἤκουσα τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς σου καὶ ἡγίασα τὸν ναὸν ἐτοῦτον καὶ ὑπάρχοντα χερουβὶμ καὶ τὰ σεραφὶμ καὶ τὰ ἑξαπτέρυγα καὶ οἱ θρόνοι καὶ αἱ κυριότητες ὄπισθεν τοῦ θυ‐ σιαστηρίου τοῦ ναοῦ ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν». τό τε κάλλος τοῦ | |
| 25 | ναοῦ ἐκείνου οὔτε ἔγινεν εἰς τὴν γῆν οὔτε θέλει γένῃ εἰς τὸν αἰῶνα. XI. Καὶ ἐπέρασαν ἀπὸ τὸν καιρὸν τοῦ Σολομῶν〈τοσ〉 τοῦ * υἱοῦ Δαυεὶδ ἕως τοῦ Σεδεκίου τοῦ βασιλέως τῆς Ἱερουσαλὴμ χρό‐ νοι 425. καὶ εἰς ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἦτον καὶ ὁ προφήτης Ἰερε‐ | |
| 30 | μίας ἱερεὺς τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου μὲ τὸν Βαροὺχ καὶ τὸν Ἀβι‐ μέλεχ, καὶ ἦσαν εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ ἐκεῖνον ὁποῦ ἔκαμεν ὁ βασιλεὺς Σολομῶν καὶ ἔκαμναν προσευχὲς καὶ δεήσεις πρὸς τὸν | |
| θεὸν καὶ ὑμνοῦσαν καὶ ἐδοξολογοῦσαν τὸν θεὸν νύκταν καὶ ἡμέ‐ | 118 | |
119 | ραν. 2. ὅμως βλέποντας ὁ θεὸς τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ τὴν σκλη‐ ροκαρδίαν τοῦ Σεδεκίου τοῦ βασιλέως εἶπεν τὸν Ἰερεμίαν τὸν προφήτην ὅτι νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν ναὸν καὶ πάρῃ τὰ ἅγια σκεύη τοῦ ναοῦ καὶ νὰ παραδώσῃ τὴν γῆν. καὶ τότες ὁ προφήτης | |
| 5 | Ἰερεμίας ἐπῆγεν εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ καὶ ἐπῆρεν τὰ ἅγια σκεύη τῆς ἁγίας Σιὼν καὶ ἐπαρέδωκεν αὐτὰ τὴν γῆν καθὼς τὸν ἐπαρ‐ ήγγειλεν ὁ θεὸς καὶ ἐπῆρεν καὶ τὰ κλειδία ἀπὸ τὸ ἅγιον θυσια‐ στήριον τοῦ ναοῦ καὶ τὰ ἔριψεν κάτω εἰς τὴν γῆν ἔμπροσθεν τοῦ ἡλίου καὶ εἶπεν ὁ προφήτης· «ἔπαρε αὐτὰ καὶ φύλαξέ τα ἕως | |
| 10 | ὁποῦ νὰ ἐξετάσῃ κύριος ὁ θεὸς δι’ αὐτά, ὅτι ἡμεῖς δὲν εὑρεθή‐ καμεν ἄξιοι διὰ νὰ τὰ φυλάξωμεν». 3. Καὶ τότες ἦλθεν καὶ ὁ βασιλεὺς ὁ Ναβουχοδονόσωρ ἀπὸ τὴν Βαβυλῶνα καὶ ἐπαρέλαβε τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐκούρσευσεν αὐτὴν καὶ τότες ἐκάει τὸ σκέπασμα τοῦ ναοῦ ὁποῦ ἔκτισεν ὁ | |
| 15 | βασιλεὺς Σολομῶν ὁποῦ τὸν εἶχεν σκεπασμένον τὸν ναὸν ὅλον μὲ ἁγνὸν μάλαμα, καὶ καίοντας ἔτρεχεν * τὸ μάλαμα ὡσὰν ποτάμι μεγάλον. καὶ τὸν Σεδεκίαν τὸν βασιλέαν τῆς Ἱερουσαλὴμ ἔκοψεν τὴν γυναῖκα του καὶ τὰ παιδία του ἔμπροσθεν εἰς τ’ ἀμμάτιά του καὶ αὐτὸν τὸν ἐτύφλωσεν καὶ τὸν ἐπῆρεν αἰχμάλωτον μὲ | |
| 20 | τὸν λαὸν ὅλον τῆς Ἱερουσαλὴμ εἰς τὴν Βαβυλῶνα. 4. οἱ δὲ Χαλ‐ δαῖοι ὁποῦ ἐκούρσευσαν τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ κουρσεύοντας ηὕραν ἐκεῖνα τὰ ἀγγεῖα τὰ χαλκωματένια ὁποῦ εἶχεν ὁ βασιλεὺς Σολο‐ μῶν τοὺς δαίμονας σφαλισμένους καὶ βουλλωμένους μὲ τὴν σφρα‐ γῖδα ὁποῦ τοῦ ἔστειλεν ὁ θεὸς ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς μετὰ τοῦ ἀρχ‐ | |
| 25 | αγγέλου Μιχαήλ. καὶ βλέποντας οἱ Χαλδαῖοι τὲς βοῦλλες τὲς χρυσὲς καὶ τὰ ἀγγεῖα ἐκεῖνα τὰ χαλκωματένια ὁποῦ ἦτον εἰς τὴν γῆν χωσμένα, καὶ ἐφαίνουνταν ὡσὰν πηγάδια βουλλωμένα ἐθάρ‐ ρεψαν οἱ Χαλδαῖοι ὅτι εἶναι θησαυρὸς κεκρυμμένος 〈καὶ〉 ἐπῆγαν καὶ ἐξεβούλλωσαν ἀπὸ ἐκεῖνα τὲς βοῦλλες τὲς χρυσὲς καὶ τὲς | |
| 30 | ἐξεβούλλωσαν καὶ ἔφυγον οἱ δαίμονες ἀπὸ ἐκεῖ πάλιν καὶ ἐπῆγαν πάλιν εἰς τὲς πρῶτες ὀργισμένες κατοικίες καὶ πάλιν πειράζουν τοὺς ἀνθρώπους. XII. Λοιπὸν αὐτὰ τὰ κατορθώματα ὁποῦ ἔκαμεν ὁ βασιλεὺς | |
| Σολομῶν δὲν ἦτον ἀπὸ ἐδικήν του δύναμιν οὐδὲ ἀπὸ τὴν σοφίαν | 119 | |
120 | του τὴν πολλὴν ἀλλὰ ἡ δύναμις ἦτον τοῦ μεγάλου θεοῦ τοῦ ὑψίστου τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ θεοῦ ὁποῦ ἔμελλεν ἀπὸ τοῦ Σολομῶντος τοῦ βασιλέως τὴν φυλὴν νὰ σαρκω*θῇ καὶ ἕως τὸν καιρὸν ὁποῦ ἦλθεν καὶ ἐσαρκώθη ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς | |
| 5 | χρόνοι 726. καὶ ἔκαμεν εἰς τὴν γῆν σωματικῶς χρόνους λγ, καὶ ἐσταυρώθη καὶ ἐτάφη καὶ ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν. καὶ ἡμᾶς ἐχάρισεν ζωὴν τὴν αἰώνιον καὶ μὲ τὴν ἐνέργειαν τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ ἐκατίσχυνεν τὸν μέγαν διάβολον τὸν ἐχθρὸν τῆς ψυχῆς μας. 2. λοιπὸν καὶ ἐκείνη ἡ σφραγῖδα εἶχεν τὸν τύ‐ | |
| 10 | πον τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ καὶ ἐπάταξεν ὅλους τοὺς δαίμονας καὶ ὄχι μόνον τοὺς ἔδεσεν ἀλλὰ καὶ ἐπάταξέν τους καὶ τὸ ἐν ὑστέροις πάλιν ὡσὰν ἐτελείωσεν τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ πάλιν τοὺς ἐσφάλισεν καὶ τοὺς ἐφυλάκωσεν ὅλους εἰς ἐκεῖνα τ〈α〉 ἀγ‐ γεῖα τὰ χαλκοματένια. 3. λοιπὸν εἰς ἐτοῦτον τὸν καιρὸν ὅσοι | |
| 15 | πιστεύουν τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν δι’ ἡμᾶς σταυ‐ ροθέντα καταδεξάμενον μὲ καλὴν πίστιν καὶ μὲ καλὰ ἔργα μὲ τὸ σημεῖον τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ τοὺς δένει καὶ τοὺς καταργεῖ διότι μεγάλη ἁλυσίδα εἶναι ὁ τίμιος καὶ ζωοποιὸς σταυ‐ ρὸς ὁποῦ μᾶς ἀφῆκεν νὰ κάμνομεν νὰ τὸν ὑμνοῦμεν καὶ νὰ τὸ | |
| 20 | δοξάζομεν διὰ νὰ μᾶς γλυτώνῃ ἀπὸ ἐχθροὺς ψυχικοὺς καὶ σω‐ ματικοὺς καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐν Χριστῷ τῷ θεῷ, ᾧ ἡ δόξα καὶ κράτος τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος νῦν καὶ ἀεὶ | |
| καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ἀμήν. | 120 | |