|
TLG 2102 048 :: DIDYMUS CAECUS :: Commentarii in Ecclesiasten (9.8–10.20) DIDYMUS CAECUS Scr. Eccl. Commentarii in Ecclesiasten (9.8–10.20) Citation: Codex page — (line) | ||
273lem | [καὶ ἔλαιον ἐπὶ κεφαλήν σου μὴ ὑστερη‐ σάτω.] | |
| 2 | . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . | |
|---|---|---|
273 | οὐ τοῦτο λέγει, ὅτι τὸ τετρυ̣γημ̣έ̣ν̣ον ἢ γεγεωργημένον ὑπ̣[ὸ ἁμαρ]τ̣ω̣λ̣ῶν ἔ̣λ[αιον μὴ] | ψαυσάτω μου, ἀλλὰ τ̣ὸ̣ .... τ̣ο̣ῖς ἁμαρτωλ̣ο̣ῖ̣[ς] ἔλαιον ..[...]..μ̣η̣..... ...[...] | ὁ | |
| 3 | ὑμνῳδός̣· “ἡτοίμασ[ας ἐ]νώπιόν μου [τ]ρ[άπε]ζαν ἐξ ἐναν‐ [τίας τῶν θλιβόντων με,] | ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφα‐ | |
| 4 | λήν μ[ου”·] τοῦτο τὸ ἔλαιον προ[..... ....] π̣όν[ου καὶ] | | |
| 5 | ν̣όσου [..... ..... ...]ο̣τ̣ε̣ρ̣ι̣· χρῖσμα γὰρ ὂν ποιεῖ Χ(ρι‐ στὸ)ν τὸν χ̣ρ̣[ισθέντα ..... .....] | [.]ε̣ν· ἐχ̣[ρί]σθη γὰρ | |
| 6 | οὐχ ἵνα κτήσηταί τι, ἀλλ’ ἵνα εὐλογήσῃ τὰ χρίσ̣[ματα ..... ..... .] | ἅπερ Ἰ(ησοῦ)ς ἀνεδέξατο̣ ἀνθρώπινα, ἵνα κοσμήσῃ ταῦτα καὶ .[..... ..... .....] | τοῦτο πεποίηκε̣ν̣. | |
| 8 | κ̣[ατέβη] κ̣αὶ “ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ” ν̣.[..... ..... ... ..] | [...]... τὸ δ̣ί̣αρ̣μα̣ τοὺς μέλλοντας εἰς αὐτὸ κατιέ‐ | |
| 10 | ναι κ̣[α]ὶ̣ [..... ..... ..... ..] | [..]..[..... ....] | |
| 10 | ἵνα ὠφελήσῃ τὸ πρᾶγμα καὶ ἵνα ...[..... ..... ..... ...] | [ὅ]τ̣ι ‘διὰ τοῦτο ο̣[ὐ]κ̣ ἐ̣π̣ι̣σ̣τ̣εύσαμεν οὐδὲ ἠκο‐ λουθήκ〈α〉μεν .[..... ..... ..... ...] | [πα]ρ̣άνομος ὤν, | |
| 12 | π̣ε̣ρ̣ί̣τομος ὤν, ἐν ἀκροβυστίᾳ ὤν‘. [“ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ] | ἐμίσησας ἀ[νομί]αν· | |
| 13 | διὰ τοῦτο ἔχρισέν σε ὁ θ(εὸ)ς ὁ θ(εό)ς [σου ἔλαιον ἀ‐ γαλλιάσεως παρὰ] | [τ]οὺς μετό[χους σου”.] ὁρᾷς, ὅτι | 2 |
| 15 | καὶ οἱ μέτοχοι ἐχρίσθη[σαν ..... ..... .....] | [παρ’] | |
| 15 | α̣ὐ̣τούς [..... ..... ..... ...]τ̣ο̣ς̣ δ̣ι̣[...].., ἀλλ’ εκ[ ..... ..... ..... .....] | “μ̣έ̣τ̣[ο]χοι” γοῦν “Χ(ριστο)ῦ” λέ‐ | |
| 16 | γονται, οὐκ αὐτὸς ...[..... ...] κ̣[αὶ ὁ Ἰωά]ννη̣[ς π]ε̣‐ ρὶ τούτου [τοῦ] | μυστικοῦ χρίσματος ἐν τῇ κατ’ αὐτὸν ἐπιστολῇ λέγει· “καὶ καθὼ[ς τὸ] αὐτοῦ χρῖσμα | διδάσκει | |
| 18 | ἡμᾶς περὶ πάντων, ἀληθές ἐστιν καὶ οὐκ ἔστιν ψεῦδος”. τ̣οῦτο οὖν τὸ | “ἔλαιον μὴ ὑστερησάτω” ποτὲ “τῆς κε‐ | |
| 20 | φαλῆς μου”. καὶ ὥσπερ ἀδιαλείπτως προσεύ|χεται ὁ συν‐ | |
| 20 | εχῶς ἐ̣ντεύξεσιν ταῖς πρὸς θ(εὸ)ν ἐνμένων̣—καὶ ὅρα τὸ λεγόμενον παρὰ | τῷ ἀποστόλῳ· “πάντοτε χαίρετε, ἀδια‐ λείπτως προσεύχεσθε ἐν παντὶ εὐχαριστοῦν|τες”. οὐ δί‐ | |
| 22 | δοται ὅλως καιρὸς ἁμαρτίας· εἰ γὰρ πάντοτε χαίρει, κἂν θλίβη̣ται, χ̣[αίρ]ει καὶ λέγει· | “ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ’ | |
| 23 | οὐ στενοχωρούμενοι”, καὶ ἔτι· “πᾶσαν χαρ[ὰν ἡγήσασθε,] | ἀδελφοί, ὅταν πειρ[α]σμοῖς περιπέσητε ποικίλοις· τὸ δό‐ | |
| 25 | κιμο[ν τῆς πίστεως] ὑμῶν | κατεργάζεται ὑπομονήν, 〈ἡ δὲ | |
| 25 | ὑπομονὴ〉 ἔργον τέλειον”· καὶ εὐθέως ἐπιφέρε[ι]· “μ[ακά‐ ριο]ς ἀνήρ, ὃς | ὑπομένει π[ειρα]σμόν, ὅτι δόκιμος γε‐ | 4 |
274 | νάμενος λήμψ[εται τὸν στέ]φανον τῆς | ζωῆς”. | |
| 1 | “πάντοτε” οὖν “χαίρετε”. καὶ ὅτι οὐ τῆς καινῆς δια‐ θήκης μόνον τὸ μάθημα | τ̣οῦτο εκ..... ..ο̣ λέγει ὁ φά‐ σκων ὑμνῳδός· “εὐλογήσω τὸν κ(ύριο)ν ἐν | [π]αντὶ και‐ | |
| 3 | ρῷ”. ο̣ὐ̣χ ὅτι καιρὸς ἡδέων ἐστίν, εὐλογῶ αὐ̣τόν, ἀλλὰ κἂν ἐπίπονα | [κ]αὶ ἀηδῆ ὑπά̣[ρξῃ], πάλιν εὐλογῶ εὐχα‐ | |
| 5 | ριστῶν εἰδώς, ὅτι ὑπὲρ σωτηρίας ἐμῆς | [τοῦτ]ο γίνεται. | |
| 5 | καὶ ἰδὲ ζωὴν μετὰ γυναικός, ἧς ἠγάπη‐ | |
| 5 | σας. ὡς πρὸς τὸ ῥητόν· ὅλως | [....]...[.....] π̣ρὸ τῆς | |
| 6 | ἐπιδημίας τοῦ σω(τῆ)ρ(ο)ς γάμος. ὥσπερ δὲ οὐκ ἐκωλύ‐ ετο | [.....]ο̣.[. οὐ]δ̣’ ο̣ὕ̣τ̣ως ἐπετρέπετο ὡς οἱ ἄλλοι ἄν(θρωπ)οι συνοικεῖν γαμετῇ, ἀλλὰ | [.....]ε̣ν̣[..] καὶ | |
| 8 | ἐπιστημόνως. καὶ τοῖς τελείοις εἴρητο μετὰ τὴν ἐπιδη‐ μίαν | [τοῦ σ]ω̣(τῆ)ρ̣(ο)[ς ὅτι]· “ὁ καιρὸς συνεσταλμέ‐ | |
| 10 | νος· λοιπὸν ἵνα καὶ οἱ ἔχοντες γυναῖκας | [ὡς μὴ ἔχον‐ | |
| 10 | τ]ε[ς ὦ]σιν”. πολλάκις ἡμῖν ἀποδέδεικται τοῦτο, ὅτι εἴ ποτε ἦν κ[αιρὸς] | [..... ..... ....]οτι οὐκ ἐπιμέλε‐ | |
| ται παιδοποιήσεως ἡ γυνή, ἀπείχετ[ο ὁ] | [ἅγιος αὐ‐ | 6 | |
| 12 | τῆς]· ὅ̣π̣ως μὴ δοκοίη 〈μὴ〉 παιδοποιίας ἕνεκα +του+ συντυχεῖν, ἀλλὰ ἐπὶ θήραν̣ | [ἡδονῆς .... ἐ]ν ἐκεί‐ | |
| 13 | νοις μάλιστα τοῖς καιροῖς, ἐν οἷς ἠδύνατο σύνλημμα̣ | [εἶναι, συνεγ]έ̣ν̣ο̣ν̣το ταῖς γαμεταῖς. οὗτος δὲ ὁ γάμος | |
| 15 | οὐκ ἐλαττοῦται παρθε|[νίας· ὁ μὲν γὰρ] ἄγαμος οὐκ ἔχει ὑπόμνησιν ἐνοχλ̣οῦσαν· οὗτος δὲ ἐπ’ ἐξουσίας̣ | [..... | |
| 16 | ..... .... σ]υ̣νοῦσαν καὶ εἰς τοῦτο παραλημφ̣θ̣εῖσαν, ὅ‐ ταν ἀπέχητ̣α̣[ι] | αὐ[τῆ]ς ....[.]..... .ν..... ..... | |
| 17 | ..... ..... .ον ἔχει. τοῦτό π̣ο̣τ̣ε̣ καὶ | π[ρὸς] τοὺς Μανιχαίους εἶπον | |
| 18 | 〈 〉, ὅτι· ‘σκόπησον, οἷον μέγεθός ἐστιν | τα[ύ]της τῆς σωφροσύνης· μὴ γὰρ κολάσει ὑποβάλλεται, | |
| 20 | ἐὰν συνέλθῃ τῇ γυναικὶ ἑαυτοῦ | ἐν [κα]λῷ καιρῷ· μὴ | |
| 20 | γὰρ ψόγον αὐτῷ φέρει, μὴ γὰρ παρανομία αὐτῷ λογίζεται. ἐπειδὴ δὲ | αὐ[τ]ὸ̣ς ὑπερανέβη τὸν νόμον τοῦτον καὶ ἄλ‐ λῳ νόμῳ ἑαυτὸν ἐκδέδωκεν ἀγγελικῷ, | δι[ὰ τ]οῦτο ἀπέ‐ | |
| 22 | χεται τούτου ὡς ἀνοικείου πράγματοσ‘. σοφιστικῶς οὖν ἠρώτησέν με | [.....]ν̣. π̣ρότασιν· | |
| 23 | ἔλεγέν μοι· ‘τί τὸ βούλημα τοῦ Ἰ(ησο)ῦ‘; ἤθελεν δέ, ἵνα εἴπω οἷον ‘τὸ ἀγαμεῖν‘, | [αὐτ]ὸ̣ς̣ δ̣ὲ τ̣οὺς πατέρας | |
| 24 | προαγάγῃ τοὺς παλαιούς. λέγει· ‘τί τὸ βούλημα τοῦ Ἰ(η‐ | |
| 25 | σο)ῦ‘; λέγω· ‘ποιεῖν | [τὰ ἔργα τ]ο̣ῦ̣ Ἀ̣βραὰμ καὶ πι‐ | 8 |
| 25 | στεύειν εἰς Μωσέα‘. λέλυται αὐτοῦ εὐθέως τὸ σόφισμα. | [..... ...]....η̣γ̣ίοχεν τὸν λόγον καὶ λέγει μοι ὅτι· ‘τὸν πύκτην τῷ τραγῳδῷ | [ἔμιξασ‘. λέγω] αὐτῷ· ‘οὐδὲ | |
275 | ἔμιξα τὸν πύκτην τῷ τραγῳδῷ οὐδὲ τὸν τραγῳδὸν | τῷ πύ‐ | |
| 1 | κτῃ, ἀλλὰ τὸν τραγῳδὸν τῷ τραγ[ῳ]δῷ συνέζευξ̣α καὶ τὸν πύκτη[ν τῷ] | πύκτῃ· ἀθλοθέτης γὰρ σπεύδω εἶναι ἄ̣ψ̣ε̣υ̣‐ | |
| 2 | στοσ‘. καὶ ὡς π[ρ]ὸς τὸ ῥητὸν οὖν “συν[ευ]|φραίνεται γυναι‐ | |
| 3 | κ[ί]” τις “τῇ ἐκ νεότητ[ος]” αὐτοῦ, ἐὰν οὕτω[ς αὐτῇ] π̣ρο̣[σ]έρ̣χε̣τ̣[αι ὡς] | βούλεται νόμος, ὥστε “τίμιον γά‐ | |
| 4 | μον” [ἔχ]ειν “καὶ κοίτην [ἀ]μ[ί]αντον”. | |
| 5 | δ[ηλοῖ] | καὶ μονογαμίαν ἡ λέξις· οὐδὲ γὰρ ὁ [π]ολ‐ λὰς ἔχων “ἐκ νεότητος” [ἔχει αὐτάς], | ἀλλὰ μόνην τὴν | |
| 6 | πρώτην. | |
| 6 | “μετὰ γυν[αι]κός, ἧς ἠγάπησας”. [..... ..... .. ἡ ἰ]|‐ δία καὶ ἡ μόνη καὶ πρώτως συναπ[το]μένη ‘ἀγάπησ‘ ἐστὶν [‘γυνή‘· κἂν .....]| τι ἕτερόν τι ἀποκρούσηται τὴν ἀγά[π]η̣ν, ἀλλὰ κατὰ φ̣ύσ[ιν ..... .....] | αὐτὸς | |
| 9 | ὁ λόγος οὖν συνᾴδει τῇ τοιαύτῃ 〈λέξει〉· “θρήνησον πρ[ό]ς | |
| 10 | μ[ε ὑπὲρ νύμφην] | περιεζωσμένην σάκκον ἐπὶ τὸν ἄνδρα αὐτῆς τὸν [παρθενικόν”. ἐστὶν] | τὰ ἐκ ταλαιπωρίας καὶ | |
| κακίας τῶν ἀν(θρώπ)ων συμβαίνοντα θ̣ρ[ήνων ἄξια.] | συμ‐ | 10 | |
| 12 | βαίνει δὲ διά τι τὸν πρῶτον μισ̣ῆ̣σαι, εἰ μὴ οὕτως α.[ ..... ..... ...] | τὸν δὲ δεύτερον δι’ ἄλλο τι, οὐ διὰ | |
| 13 | τὴν συνβ̣[ί]ωσιν. καὶ ἐν τα̣ῖ̣[ς Παροιμίαις] | δέ—καὶ τοῦτο τοῦ αὐ‐ | |
| 14 | τοῦ σοφοῦ ἐστιν—εἴρητ[αι τ]ο[ι]οῦτο· “συνευφραίνου | |
| 15 | [μετὰ γυναικὸς τῆς] | ἐκ νεότητός σου, ἔλαφος φιλίας | |
| 15 | καὶ πῶλος 〈σῶν χαρίτων ὁμιλείτω σοι, ἡ δὲ ἰδία ἡγεί‐ σθω σου〉 | καὶ συν[έσ]τω σοι ἐν παντὶ κ[αι]ρῷ· [ἐν γὰρ τῇ ταύτης φι]|λίᾳ συνπεριφερόμενος πολλοστὸς ἔσῃ. | |
| 17 | 〈μὴ πολὺς ἴσθι πρὸς ἀλλοτρίαν γυναῖκα〉”. ἐὰν ἐπὶ [ῥη‐ τοῦ] λάβωμεν αὐτ[ό], ο̣ὐ | φαίνεται οὕτως ἔχον· μᾶλλον γὰρ ἐκ πλειόνων γυν[αι]κῶν πολλοσ[τ]ός | τις ἔσται ἢ | |
| 19 | ἐκ μιᾶς. συμβαίνει τὴν μίαν ἢ ὀλιγοτόκ[ον] εἶναι ἢ στεῖ‐ | |
| 20 | ραν. ἀμέ|λει γοῦν καὶ ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῶν γραφῶν πολλοὶ φαίνον[ται τ]οῦ Σολομῶν[ο]ς υἱοὶ | καὶ ἄλλ〈ων ὧν〉 πλεί‐ | |
| 21 | ονας γυναῖκας εἶπον. λέγει οὖν, ὅτι σ[ο]φίας μνημ[ο]νεύ|σας καὶ εἰπὼν “ἐ‐ | |
| 22 | μῇ σοφίᾳ πρόσ[ε]χε” περὶ γυναικὸς εὐθ̣έ̣ω̣ς παρα̣γγε̣λε̣ῖ. “συν|ευφραίνου” οὖν “μετὰ γυναικὸς τῆ[ς] ἐκ νεότητός σου”. καὶ θ̣έ̣λω κ[..... εἰ]|πεῖν τὸ “ἐκ νεότητος”, οὐ | |
| 24 | καινοτέ[ρ]ως, λέγω τὸ μὴ κείμενον ἐ̣ν̣ γ̣ρ̣α̣φ̣[ῇ] τ̣[ινι], | | |
| 25 | τὸ μὴ πολλοῖς θηρώμενον. “ἐκ νεότητος γυνή” ἐστιν ἡ | |
| ἀληθῶ̣ς̣ .[.].[.]..., | ἡ ἀληθινὴ ἠθικὴ ἀρετή· πάντως [γ]ὰρ συνεφύη αὕτη τῇ ψαλμ̣[ῳ]δ̣ί̣[ᾳ ....]... | διδασκα‐ λίαι καὶ ἐπίπλαστοι ἀρεταὶ καὶ μετ’ ἐκείνας εἰσὶν | 12 | |
276 | κ̣[....].... | [...]..... ..ι νομιζ..... ..σ̣π̣ε̣[..] | |
| 1 | ..... .ο̣ν̣ λέγων· ἐὰ̣ν̣ ᾖ{ν} ὁ υ(ἱὸ)ς θέσει υ(ἱό)ς, | [ὡς ο]ἴοντ̣[αι] ο̣ἱ [Ἀ]ρείου καὶ Ε̣ὐ̣νομίου, [ἀδύ]ν̣α̣‐ τ̣όν ἐσ̣τ̣ιν μὴ εἶναι ἄλλον πρὸ αὐτοῦ. | [...]..... . | |
| 3 | ἔννοια[ν τοῦ] θέσθαι [τέκνα] οἱ ἄν(θρωπ)οι, εἰ μὴ ᾔδεσαν κατὰ φύσιν τινά | [....]μη.[..... ..... ..] | |
| 4 | ...ανο.[....]ο̣ντο εἰς ἔννοιαν τοὺς εἰσποιητοὺς υἱούς | | |
| 5 | [....]αι κ.[..... ..].. λαβεῖν τὴν νόησιν ταύτην· σκό‐ πει· ἐνίοτε οὐ θέλουσιν | [..... ..... .....]ους νομί‐ ζεσθαι, ἀλλὰ κατὰ ἀλήθειαν, εἰδότες ὅτι προηγού|[με‐ | |
| 7 | νός ἐστιν ὁ κατὰ ἀ]λήθειαν υἱός. οὐδ’ ἂν ἐληλύθεσαν οἱ ἄν(θρωπ)οι εἰς τὸ θεοποιῆσαι | [..... ....., εἰ | |
| 8 | μὴ ᾔ]δεσαν ἀληθῶς εἶναι θ(εό)ν. καὶ ἐπὶ πάντων τοῦτο εὑρήσεις· | [..... ..... . συντρ]αφεῖσα τῇ ἀν(θρώπ)ου | |
| 10 | ὑπάρξει φιλοσοφία· τὸ γὰρ “ἐκ μεγέθους | [κτισμάτων | |
| 10 | ἀναλόγ]ως τὸν γενεσιουργὸν αὐτὸν θεωρεῖσθαι” αὐτοδί‐ δακτον | [..... ..... ..... .]ιστάμενον. καὶ ἡ ἀρετὴ | |
| πάλιν· ὁ προσποιούμενος | [..... ..... ..... .]ι τοῦ‐ | 14 | |
| 12 | το, ὅτι ἀληθῶς σώφρων ἔστιν. “ἐκ νεότητος” οὖν “γυνὴ̣” | [..... ..... ..... .] | |
| 13 | ἡ κατὰ τὴν κοινὴν ἔννοιαν, ἡ κατὰ τὴν θεόπεμπτον | [..... ..... ..... .] ὁ ταύτῃ “συνπεριφερόμενος πολ‐ | |
| 15 | λοστός” ἐστιν· πολλὰ δὲ | [τέκνα τίκτει αὐτῷ] καὶ θεω‐ | |
| 15 | ρητικὰ καὶ λογικά. δεῖ δὲ καὶ “πρὸς ἀλλοτρίαν” ὀλί‐ γως | [ἰέναι, τουτέστιν] πρὸς τὴν ἔξωθεν σοφίαν, πρὸς τὸ εἰδέναι ὅτι ἱκανόν | ..[.....]..[..... .] ἔχει τὸ | |
| 17 | εἶναι, τὰ δὲ καθ’ ἑαυτά. καὶ ἵνα ἀπὸ τῶν παχυτέρων | ἄ̣ρ̣[ξ]ω̣μαι̣ δ̣[.]ε̣[....].[..]..... .ν[..]ιν καὶ γνῶσιν στοιχει[..... ...]|β.[..]· οὕτω γὰρ καὶ τοῖ[ς θ]είοις | |
| 19 | ἐντεύξεται. | |
| 20 | καὶ κατὰ τοῦτο ὁ Φίλων ἐξέλαβεν | τὴ[ν] ..αν προτί‐ | |
| 20 | κτει[ν] τῆς ἀρετῆς τῆς τελείας· εἰ μὴ γάρ τις τέκῃ ἐκ τούτων | τῶ[ν μ]ικρῶν, οὐ δ[ύ]ν[ατ]αι π(ατ)ὴρ τῶν ἔρ‐ γων τῶν ἀμιάντων καὶ τῶν θεω|ρημάτων τῆς σοφίας γενέ‐ | |
| 22 | σθαι. τὸ δὲ αὐτὸ τοῦτο ὁ ἀπόστολος ‘γράμμα‘ καὶ ‘πν(εῦ‐ μ)α‘ | λέγ[ει· κ]αὶ ἀδύνατόν ἐστιν τὰ τῆς ἀναγωγῆς νο‐ ῆσαι μὴ ἀκριβώσαντα τὰ τῆς | ἱσ̣τ̣[ορία]ς. | |
| 24 | καὶ πρὸς ῥητὸν δὲ ἔχει καὶ τὸ τῶν Παροιμιῶν, εἰ καὶ | |
| 25 | παροιμιῶδές ἐστιν. | [τοῦτο] ο̣ὖ̣ν λέγει ὅ̣τ̣ι· οὕτως ἔστω | 16 |
| 25 | σου ἡ γυνὴ ὡς “ἔλαφος φιλία〈σ〉”. ἀναιρετικὸν δὲ τὸ | ζ̣[ῷον ...]ν.....ντων ἑρπετῶν. τοῦτο λέγει· ἡ φιλία ἡ πρὸς τὴν γυναῖκα | πᾶσ̣[αν ἡδο]ν̣ὴ̣ν̣ θηριώδη καὶ ἰώδη{ν} ἀναιρείτω, καὶ “πῶλος τῶν σῶν | χαρ[ίτων” ἔ]σ̣τω, μὴ | |
| 28 | δεδαμασμένη ὑπ’ ἄλλου. | | |
277 | πάσας τὰς ἡμέρας ζωῆς ματαιότητός | |
| 1 | σου τὰς δοθείσας σοι ὑπὸ τὸν ἥλιον, πάσας τὰ[ς ἡμέ]|ρας ματαιότητός σου. | |
| 2 | ἐλέχθη ὅτι ἔσ̣[τ]ιν τις “γ̣υ̣ν̣ὴ̣ ἐ̣κ̣ νεότητος” [στ]ερ‐ γομέ̣[νη καὶ] | ἀγαπωμένη ἡ κα[τ]ὰ φύσιν σοφί̣α̣ ..[..] τίκτει φρ̣[όνησ]ι̣ν̣ ὁ σοφός· “ἡ σοφ[ία” γὰρ] | “τίκτει | |
| 4 | ἀνδρὶ φρόνησιν”. καὶ περὶ αὐτῆς λέγει ὅτι· “ἐραστὴς | |
| 5 | ἐγενόμην τοῦ [κάλλους] | αὐτῆς” καὶ “ἤγαγον αὐτὴν πρὸς | |
| 5 | συμβίωσιν” ἐμαυτῷ. αὕτη ..[..]....νετ̣η [..... ...] | καὶ ἡ ἀγαπωμένη γυνή, ἡ ἀξία τοῦ ἀγαπᾶσθαι. “ἐδόθησάν σοι̣ ὑ̣π̣ὸ τὸν ἥλιον [πᾶσαι αἱ] | ἡμέραι”· | |
| 7 | πάντως γὰρ πέρας ἔχει καὶ ἀριθμὸν ὁ χρόνος τῶν ἡμε‐ ρῶν· [λέγει] | καὶ ὁ ὑμνῳδός που· “γνώρισόν μοι, κ(ύ‐ ρι)ε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀρ[ιθμὸν τῶν ἡ]|μερῶν μου, | |
| 9 | τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ, τί ὑστερῶ ἐγώ”. ταύτας [...]..[..... | 18 |
| 10 | ..... ἡ]|μέρας, ἃς βούλεταί σε ὁ θ(εὸ)ς ὑπὸ τὸ ζῆν εἶναι καὶ τὸν ἥλιον ε.[...]ουμ[..... ...]|ματα τῷ | |
| 11 | θεῷ μου τὰ ποιήματα ὡς ἀποδοχῆς ἄξια εἶναι. ἐὰν ο̣ὖ̣[ν περὶ τῆς] | ἀνηγμένης γυναικὸς καὶ τῶν καταλλήλων ἔρ‐ γω[ν] λ̣έγηται, [ἐκ μέρους] | γιγνώσκειν καὶ προφητεύ‐ ειν ἔστιν ὑπὸ τὸν ἥλιον. ἡμέρ.....[..... ...] | σεμνῶς | |
| 15 | καὶ σπουδαίως ἄγειν [..... ..... ..... ...]|μενον τέ‐ | |
| 15 | λος ἔλθῃ, ἵνα ὡς ἐνδέχεται ὧδε γιγνώσκ〈ω〉μεν .ω̣ς̣.θ. [..... ..... ..]|νωμεν. | |
| 16 | “πάσας τὰς ἡμέρας ματαιότητός σου”. αἱ τῆς ζ̣ω̣ῆ̣[ς] ἡ̣[μέραι αἱ δοθεῖ]|[σαι ὑπὸ] τὸν ἥλιον “ματαιότητός” εἰσ̣ι̣ν̣ [..... ..... ..... ..... ..... .. ζωὴ]| πρὸς | |
| 18 | {τ}ἣν ἔχομεν νῦν, ἀγαθὴ καὶ φωτεινὴ ἔχ[ε]ι̣ ..[.]α̣, ἀλλ’ οὐχ οὕτω̣[ς ..... .. μέ]|νουσιν· διαδεχθήσονται γὰρ ὑπὸ | |
| 20 | μειζόνων ἡδονῶν, ὑφ’ ὧν αὐτὸς ὁ [θ(εὸ)ς λέγει·] | “μα‐ | |
| 20 | κρότητι ἡμερῶν ἐνπλήσω αὐτόν”, καί· “ὁ τιμήσας”, φησίν, “τὸν π(ατέ)ρα [καὶ τὴν] | μητέρα αὐτοῦ ἔσται πολυχρό‐ | |
| 21 | νιος καὶ μακροήμερος”. οὐ φαίνεται δὲ ἡ ἱστορί[α οὕ‐ τως] | ἔχουσα. ἔτι δὲ μᾶλλον Μωϋσῆς ἔδειξεν, τίς ἐστιν ἡ “μακρότης τῶν ἡμερῶ[ν τῆς] | ζωῆς”· “αὕτη | 20 |
| 23 | δὲ ἡ ζωή σου καὶ αὕτη ἡ μακρότης τῶν ἡμερῶν σου ἀγα‐ πᾶν [κ(ύριο)ν τὸν] | θ(εό)ν σου ἐξ ὅλης ψυχῆς σου καὶ | |
| 24 | ἐξ ὅλης καρδίας σου”. ἡ ἀγάπη ἡ [ἐκ καρδίας καὶ] | | |
| 25 | ψυχῆς γινομένη καὶ συντόνως ἐπιμελουμένη φω[τι]σ̣μὸν ..[..... ..] | παρέχει· ἀεὶ ἐν ἡμέραις ἐστίν. καὶ ἐ‐ πεὶ ἐκ νοημάτων ε̣ἰ̣ς̣ νο̣[ήματα μείζο]|να μεταβαίνει, οὐ | |
| 27 | μία ἡμέρα ἐστίν. μετὰ πάσας μέντοι [ταύτας ἡμέρας] | | |
278 | [τὰς] κατὰ προκοπὰς λέγει ‘μία ἡμέ̣ρ̣α‘, ἧς ἔρωτα λα‐ βὼν ὁ Ἀβραὰμ ἐχάρη θεασά|[με]νος αὐτὴν νῷ, ὡς ἐνε‐ | |
| 2 | δέχετο· καί· “αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ κ(ύριο)ς”. μία λοιπὸν | [ἀντὶ] πολλῶν. | [ὅτι αὐτὸ] μερὶς ἐν τῇ ζωῇ σου καὶ | |
| 4 | ἐν τῷ μόχθῳ σου, ᾧ σὺ μοχθεῖς ὑπὸ | |
| 5 | τὸν ἥλιον. πάν|[τα], ὅσα ἂν εὕρῃ ἡ χείρ | |
| 5 | σου τοῦ ποιῆσαι, ὡς ἡ δύναμις σπούδα‐ | |
| 5 | σον. τοῦτο | [λέ]γ̣ε̣ι̣· ἡ̣ κο̣ι̣νὴ̣ ζωὴ μερίς 〈σ〉ού ἐστιν. | |
| 6 | ἐὰν δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ ῥητοῦ, τοῦτο λέγει· “μερίς | [σου] τ̣ο̣ῦ̣τ̣ό̣ ἐστιν τὸ φέρειν τὰς τῆς “ματαιότητος ἡ‐ μέρας” ὡς δεῖ καὶ ἐπαινετῶς | [..... ...].ο̣δέδοται | 22 |
| 8 | καὶ ὧδε, οὐχ ἵνα ἁμαρτήσῃς, ἀλλ’ ὡς ἐνδέχεται, ἵνα κα|[..... ...].... | |
| 9 | “ἐν τῷ μόχθῳ” οὖν, “ᾧ σὺ μοχθεῖς ὑπὸ τὸν ἥλιον”. | |
| 10 | “μοχθεῖς ὑπὸ τὸν | [ἥλιον” ὑπὲρ ...]η̣τ̣ω̣[ν], οὐχ ἵνα εἰς μέθας αὐτὰ ἔχῃς ἢ εἰς κενοδοξίαν ἢ εἰς τὸ | [..... | |
| 11 | ..].α̣ν̣[..] εἶν[αι]· “ψυχή, ἔχεις ἀγαθὰ εἰς ἔτη πολλά· φάγε καὶ πίε”. μὴ οὕτως | [..... ..]..[.] ἡ̣δ̣ο̣ν̣[ὴν] δεῖ. δέδοται γὰρ ταῦτα τοῖς | [“ὑπὸ τὸν ἥλιο]ν μοχθοῦσιν”, ἵνα φάγωσιν καὶ ἐνδύσ〈ω〉νται, οὐχ ἵνα με|[..... ...].θ̣. | |
| 14 | ἀποθῶνται καραδοκοῦντες καιρόν, ἐν ᾧ δύνανται ἴσως | | |
| 15 | [..... ..] | |
| 15 | [“πά]ντα” οὖν, “ὅσα ἐὰν εὕρῃ ἡ χείρ σου, ὡς ἡ δύ‐ ναμίς σου ποίησον”. ἡ πρᾶ|[ξίς σου ἐχέτω ὡς] ἡ δύναμις. | |
| 16 | “ὡς ἡ δύναμίς σου” ἔχει, “ποίησον”. κατ’ ἀναλογίαν | [..... .....]..... . ἡ̣μῖν συνσταθείσης τὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου δ̣υ̣ν̣α̣|[.....].κ...... ....ν τὰ λογικὰ ἑαυτοῦ | |
| ἀ̣ργ̣ύ̣ρ̣ι̣[α] ο̣ὐ̣κ ἐκτ̣ί̣ν̣[ει] τὴν δύναμιν· ... | [...] ἔχων | 24 | |
| 19 | καὶ ἐκβιαζ[ό]μενος ἑαυτὸν πέρα τοῦ δέοντος οὐ πόθῳ, | |
| 20 | ἀλλὰ φιλονικίᾳ | [ἢ ἄλ]λ̣ῳ̣ τινὶ ἐκβιαζόμενος ἑαυτὸν ἁμαρτάνει· οὐ δύναται γὰρ ὑπερισχύσας ποιῆσαι | [ὡς | |
| 21 | ὁ ἐκ] πέντε πέντε ποιήσας· οὐκ ἔχει δὲ τοσαύτην δύνα‐ | |
| 21 | μιν. ῥητέον οὖν καὶ ἐκκλη|[σιασ]τικώτερον· ὁ τὸν γάμον | |
| 22 | τίμιον μετερχόμενος κατὰ τὴν δύναμιν τοῦ τελείου | [σοφ]οῦ ἔ̣χ̣ων αὐτὸν καὶ ἐνκρατεύεσθαι προῃρημένος κα‐ τὰ τὴν ἐνδιδομέ|[νην ὑπ]ὸ̣ τῆς ἐνκρατείας δύναμιν ἐν‐ | |
| 25 | εργείτω καὶ κατὰ τὴν παρθενίαν. καὶ | [ὡσαύτως] ἔ̣[χει] | |
| 25 | ἐπὶ τῶν ἄλλων προκοπῶν τῶν ἀρετῶν· ὁ εἰσαγόμενος ὡς | [εἰσαγόμ]ε̣νος, ὁ̣ τ̣ο̣ι̣άνδε προκοπὴν ἔχων ὡς τοιάνδε ἔ‐ χων, ὁ τὴν τελειότητα | [λαβὼν ὡς τ]ελειότη̣τ̣α̣ λ̣αβών. κατὰ δύναμιν οὖν ποιεῖν δεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενὴς | [..... | |
| 28 | ..... ..].. ἐλαττοῖ τὴν ἐνοῦσαν τῆς προαιρέσεως δύνα‐ | |
279 | μιν καὶ προθυμίαν | μηδὲ ὑπερτείνου εἰς ἃ μὴ δύνῃ. ὅτι οὐκ ἔστιν ποίημα καὶ λογισμὸς | |
| 2 | καὶ γνῶσις καὶ σοφία ἐν ᾅδῃ, ὅπου σὺ | |
| 2 | πορεύῃ [ἐκεῖ]. | καὶ ἐν τῷ ψαλμῷ γοῦν κεῖται τὸ τοιοῦτο· “ἐν δὲ τῷ | |
| ᾅδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι”; [καὶ] | πάλιν ἀναιρεῖ ταῦ‐ | 26 | |
| 4 | τα πάντα τὰ ἀναγκαίως τεθειμένα ἀπὸ τοῦ ᾅδου· φ̣α̣ί̣[νε‐ | |
| 5 | ται] | δὲ ὁ Ἀβραὰμ ἔχων ἐν τῷ ᾅδῃ καὶ λογισμὸν καὶ σοφίαν καὶ γνῶ̣σ̣ι̣ν̣ [καὶ ἐξο]|μολογούμενος τῷ θ(ε)ῷ. ὁ | |
| 6 | ποτὲ καὶ ἄλλους εἰς τοῦτο προ̣τ̣ρ̣επόμενο̣ς̣ τ̣ί̣ λ̣έ̣[γει], | ἴδωμεν· “οὐκ ἔστιν”, φησίν, “ἐν τῷ θανάτῳ ὁ μνημονεύ‐ ων σου· ἐ̣ν̣ δ̣ὲ̣ [τῷ ᾅδῃ] | τίς ἐξομολογήσεταί σοι”; ἐὰν | |
| 8 | ἐπὶ ῥητοῦ ληφθῇ τοῦτο, ψεῦδός ἐστιν· [οἱ ἅγιοι γὰρ] | ὅποι ποτ’ ἂν ὦσιν, θ(εο)ῦ μνημονεύουσιν. περὶ ἄλλου | |
| 10 | ἄρα θ̣α̣[νάτου λέγει τοῦ] | ἑπομένου τῇ ἁμαρτίᾳ, περὶ | |
| 10 | οὗ εἴρηται· “ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσ[α, αὕτη ἀποθανεῖται”.] | καὶ πάλιν· “ἡ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατ[ο]ν”. ὁ [ἐν τούτῳ τῷ θανά]|τῳ τυγχάνων οὐ μνημονεύει θ(εο)ῦ. “ἀποστραφήτωσαν [οἱ ἁμαρτωλοὶ] | εἰς τὸν ᾅδην, πάντα | |
| 13 | τὰ ἔθνη τὰ ἐπιλανθανόμενα τ[οῦ θ(εο)ῦ”. ..... ....] | “οὐκ ἔστιν ὁ μνημονεύων” οὐδὲ ὁ ἐξομολογούμενος .[... | |
| 15 | ..... .....] | καὶ “ἐν θανάτῳ μνημονεύοντες” οἱ ἅγιοι καὶ “ἐν τῷ ᾅ̣δ̣[ῃ ἐξομολογούμενοι”], | ὡς τὰ περὶ τοῦ Ἀ‐ | |
| 16 | βραὰμ ἐδήλωσεν. καὶ εἰ ὄντως ἐν τοῖς κόλποις [τοῦ Ἀ‐ βραὰμ ἀνα]|παύονται ο̣ἱ̣ ἅγιοι, ἐξομολογούμενοι ἐκεῖ ἀ‐ [να]π̣αύο[νται] κ̣[αὶ γνῶσιν ἔχον]|τες κα̣ὶ σ̣ο̣φί̣αν καὶ λο‐ | |
| 18 | γισμόν. | |
| λοιπὸν [οὖ]ν̣ ὥ̣σ̣[περ ὁ αἰσθητὸς θάνα]|τος, ὃν πάν‐ | 28 | |
| 19 | τες ἴσμεν, οὗτος ὁ θάνατος, παράβ̣[ασίς ἐστιν εἰς τὸν | |
| 20 | ᾅδην] | χωρίον τι, ἔνθα συνρέουσιν αἱ ἀπαλλαττόμενα[ι τῆς σαρκὸς ψυχαί—κατὰ δὲ τὰ] | ἔργα ἃ ἔχουσιν καὶ τὴν | |
| 21 | διάθεσιν ἐκεῖ γίνονται κ[αὶ εἰς τὸ ἀνώτερον καὶ κατώ]|‐ τερον· τὸ γὰρ βαροῦν σῶμα ψυχὴν ἀπηχθισμένα[ι εἰς δια‐ φόρους τόπους χω]|ροῦσιν—λέγω τοίνυν, ὅτι ὥσπερ τὸν αἰσθητὸν θάνατο[ν διαδέξεται ὁ ᾅδης] | χωρίον ὂν ψυ‐ | |
| 24 | χῶν γεγυμνασμένων σαρκῶν, οὕτω [..... ..... ..... .]| | |
| 25 | νον θάνατον κατάστασίς τις διαδέξεται ᾅδης καλου[μένη. καὶ ὥσπερ οἷόν τ’] | ἐστιν “ἐπὶ γῆς περιπατοῦντα ἐν οὐ‐ ρανοῖς ἔχειν τὸ πολί[τευμα” ..... .....]|κως ἐν τῷ οὐ‐ | |
| 27 | ρανῷ ἔχει ἐκεῖ πολίτευμα “τὰ ἄνω φρον[ῶν” καὶ “κατὰ σκο‐ πὸν] | ἀεὶ μεταδιώκων τοῖς ἔνπροσθεν ἐπεκτείνεσθαι”, | |
280 | ο[ὕτως ἐν τῷ ᾅδῃ ἐσ]|[τὶν ὁ] νεκρωθεὶς κατὰ τὴν ψυχήν· δι’ αὐτὸ τὸ ἁμαρτάνειν ἐν καταστάσει ἐστὶν ᾅδῃ | [κα‐ | |
| 2 | λου]μ̣ένῳ. καὶ οὔκ ἐστίν γε ὁ ᾅδης οὗτος τόπος ἀλλὰ κα‐ τάστασις. δυνατὸν δέ | [τινα] μεταβαλόντα καὶ μετανο‐ | |
| 3 | ήσαντα μεταστῆναι ἀπὸ τοῦ ᾅδου καὶ τοῦ θανάτου. | | |
| [ἐν τούτῳ] ο̣ὖ̣ν̣ τῷ ᾅδῃ τῷ ὡσανεὶ καταστάσει νεκρῶν | 30 | |
| 5 | ἐοικότι “οὐκ ἔστιν λογισμός”. | [οὐ τοῦτο] λ̣έ̣γ̣ω, ὅτι | |
| 5 | οὐ λογίζονται· καὶ γὰρ ὁ πλούσιος ὁ μετὰ Λαζάρου ὀνο‐ μαζόμενος | [λογιζό]μ̣εν̣ο̣ς ἔλεγεν, ἃ εἴρηκεν. οὐ λογι‐ σάμενος ὅτι χρῄζει καταψυχάδος τινὸς | [διὰ τὴν ἀλγη‐ | |
| 7 | δό]να τῇ γλώττῃ αὐτοῦ, παρεκάλει περὶ ταῦτα; οὐ λογι‐ ζόμενος ὅτι ἔχει πέντε | [ἀδελφοὺς] ἐ̣ν̣ τῷ βίῳ τὰ αὐτὰ | |
| 8 | αὐτῷ πράττοντας; καὶ λογιζόμενος οὐκ εἶπεν· “Λάζαρον | [πέμψον εἰς αὐτού]ς̣”; ἀ̣[λλ’ ὁ] ἀ̣ληθῶς λογισμὸς οὐκ | |
| 10 | ἔστιν ἐκεῖ. ὥσπερ τὸν λόγον τὸν | [ψευδῆ οὐ λέγομ]εν ἐτεὸν λόγον, οὕτω καὶ τὸν μάταια λογιζόμενον λέγομεν | | |
| 11 | [..... .....]ο̣σ̣ε̣..[. τὸ]ν ἀληθῶς λογισμόν. οἶδα δέ, ὅτι παρετηρησάμην εἰς τό· | [“πᾶς ὁ αἰτῶν | |
| 12 | λα]μβάνει”· ὁ ἐκεῖνα αἰτῶν, ἃ καὶ αὐτῷ συμφέρει καὶ τῷ αἰτουμέ|[νῳ ..... .. θ(ε)]ῷ̣ πρέπει παρασχεῖν. ὁ ὄντως οὖν λογισμὸς οὐκ ἔστιν ἐν τῷ ᾅδῃ, | [τὸ | |
| 14 | λογίζεσθ]αι περὶ τῶν πραγμάτων ὡς δεῖ οὐχ ὑπάρχει ἐν | |
| 15 | τῇ καταστάσει | [τῷ καλουμέν]ῳ̣ ᾅ̣δῃ̣, ὃ ἔστιν ἁμαρτωλός, ἀσεβὴς οὐκ ἔχει τὸν προσήκοντα λογις|[μόν. ..... ...] | |
| 16 | ε̣ι̣[.].ν ὅτι ἐνταῦθά τις “περιπατῶν”, δι’ ἣν ἔχει πολι‐ τείαν, “ἐν οὐρα|[νοῖς” ..... ..... ..... .].[..]α̣[...] δ̣[ι’ αὐτὸ τὸ] ἁμαρτάνειν καὶ ἀσεβεῖν νεκρός | [ἐστιν | 32 |
| 18 | κατάστασιν ἔχων] ὡσανεὶ ᾅδην ὄντα. ἐν τούτῳ οὐκ ἔστιν ἔ̣χειν .[.]ι̣[...] | [..... ..... ..... ..... πο]νηρὸν ἔ‐ | |
| 20 | χειν λογισμόν, φιλήδονον. ταῦτα δὲ οὔκ εἰσιν | [..... | |
| 20 | ..... ..... .....] καὶ ὁ σ(ωτ)ὴρ μετὰ προσθήκης εἶπεν, ὅτι ἔσωθεν “ἐκ τῆς καρ|[δίας ἐξέρχονται διαλ]ογισμοὶ πονηροί”, οὐκ ἐξερχόμενοι ἐκ τῆς καρδίας οἱ μὴ | [πονη‐ | |
| 22 | ροί· οἱ γὰρ ἀγαθο]ὶ λογισμοὶ ἀεὶ ἐν αὐτῇ μένουσιν· “λογ〈ισμ〉οὶ” γὰρ “δικαίων κρίματα”. | [οἱ τῶν δικαίων | |
| 23 | λο]γισμοὶ κεκριμένοι καὶ ἐξητασμένοι εἰσὶν καὶ κεκα|‐ [νονισμένοι. οὐδὲ]ν οὖν ἔξωθεν οὗτοι ἔχουσιν ἐπίβλη‐ | |
| 25 | τον. τοιοῦτος οὖν λογις|[μὸς οὐκ ἔστιν ἐν τ]ῇ καταστά‐ | |
| 25 | σει τῷ καλουμένῳ ᾅδῃ. “ὅτι οὐκ ἔστιν ποίημα καὶ | [λογισμὸς καὶ γνῶσι]ς”. | |
| 26 | ποίημα κατάλληλον τῷ λογισμῷ οὐκ ἔστιν ἐν τῷ ᾅδῃ· μὴ | [γὰρ καθάπαξ οὐκ ἔσ]τιν ποίημα, ἀλλὰ τοῦτο τὸ ἀληθῶς | |
281 | ποίημα. οὐκ εἶπεν, ὅτι οὐκ ἔστιν | ἐκεῖ φαῦλος λογισμός, | |
| 1 | ἀλλὰ λογισμὸς ὁ σπουδαῖος. οὕτω καὶ τὸ ποίημα [τὸ κα‐ λῶς] | πραττόμενον, τὸ σὺν ἀληθείᾳ ἐπιτελούμενον οὐκ | |
| 2 | ἔστιν ἐκεῖ. | |
| δύο οὐ̣σ̣ῶν̣ [.....]|τιων ἔστιν ποτὲ τὴν προτέραν βιά‐ σασθαι καὶ τρόπον τινὰ ἀνάγκην ἐπι̣[θεῖναι]. | καὶ λέ‐ | 34 | |
| 4 | γω παράδειγμα καθ’ ἡμᾶς τοὺς θέλοντας φρονίμως παρα‐ | |
| 5 | τεθ̣ε̣ῖ̣σ̣θαι τὴν̣ [γραφὴν] | καὶ “προσέχειν τῇ ἀναγνώσει” | |
| 5 | αὐτῆς. οὐδέν ἐστιν ὑπὸ ἁγίου πν(εύματο)ς [..... ..... ..], | ὃ οὐκ ἔχει ἀναγωγήν· εἰ γὰρ πν(εύματο)ς ἁγίου μαθήματά ἐστιν ταῦτα, πνευμα[τικῶς γνῶ]|ναι δεῖ. | |
| 7 | καὶ ὥσπερ οὐκ ἄν τις περὶ τελείου γεωμέτρου ε̣[ἴ]‐ π̣οι, ὅτι [..... ..... ..] | αὐτῷ γέγονεν περὶ τὸ κα‐ | |
| 8 | ταγράψαι τοιῶσδε, μὴ μὴν ..[...]ο̣ιαν[..... .. οὕτως] | οὐδὲ περὶ τοῦ ἁγίου πν(εύματο)ς. | |
| 9 | ἐνίοτε γοῦν τινα διὰ τὴν ἀσά[φε]ι̣α̣ν̣ [..... ..... | |
| 10 | .....] | εἰς τὴν προηγουμένην θεωρίαν οὐχ οὕτως ἀ‐ σαφῆ οὖσαν [..... ..... .....] | τῆς προηγουμένης | |
| 11 | θεωρίας ἀσάφειαν ἐχούσης οὐ διὰ τ̣ὴ̣ν̣ [..... ..... ., ἀλλὰ] | παρὰ τὸ ἡμᾶς ἀποδεῖν τοῦ μεγέθους αὐτῆς, βι‐ αζόμεθα α̣ὐ̣τ̣ή̣[ν ..... ..... .....] | μὴ ἀναγωγὴν ἀνα‐ | |
| 13 | γωγὴν ποιῆσαι, ἀλλὰ εὐπρόσδεκτο[ν ..... ..... .....] | παραδεχομένῳ. ἐνίοτε δὲ τοῦ λεγομένου μόνην ἱστορ̣[ίαν | |
| 15 | ..... ..... ...] | πάντως περὶ τῆς γραφῆς λέγω· ἐάν τις ἀνάγειν αὐτὸ θέλ̣ῃ [..... ..... .. συν]|ᾴδοντα λέ‐ | 36 |
| 16 | γει τῇ ἱστορίᾳ. Πορφύριος γοῦν θέλων ε....[..... ..... .....]|τοις | |
| 17 | ἀναπλάττοντες ἀναγωγὰς καὶ ἀλλ[η]γ̣[ορίας ..... ..... ..... ... ἔν]|θα ὁ Ἀχιλλεὺς καὶ Ἕκτωρ μνημονεύεται, | |
| 18 | ἠλληγόρησεν φήσας πρὸς τὸν Χ(ριστὸ)ν καὶ τὸν διάβο‐ λον· | καὶ ἃ ἐλέγομεν ἡμεῖς περὶ τοῦ διαβόλου, αὐτὸς | |
| 19 | περὶ τοῦ Ἕκτορος, καὶ ἃ περὶ τοῦ Χ(ριστο)ῦ, αὐτὸς | |
| 20 | περὶ Ἀχιλ|λέως· καὶ συνεχρᾶτο ταῖς τοιαύταις λέξε‐ | |
| 20 | σιν ὅτι· ‘πρὸ τῆς ἐπι[κρ]ατήσεως τοῦ Ἀχιλλέως ἐβρεν|‐ θύετο κατὰ πάντων ὁ Ἕκτωρ καὶ πάντων δυνατώτερος ἐ‐ νομίζετο. ὑπὲρ τοῦ διαβαλεῖν δὲ | τοῦτο ἐποίει‘. ὧδε | |
| 22 | οὖν τὰ τῆς ἀναγωγῆς πέπαυται. πολλάκις δὲ καὶ ἡμεῖς βιαζόμεθα | τὰ τῆς ἱστορίας, | |
| 23 | οὐχ ἵνα ἱστορίαν δείξωμεν, ἀλλ’ ἵνα εἰ̣ς̣ ἔννοιαν ἀγά‐ γωμεν | τὸν ἀκούοντα, οἷον· “ἄκανθαι φύονται ἐν χει‐ | |
| 24 | ρὶ τοῦ μεθύσου”. | |
| 25 | ἐπέστρεψα καὶ εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, | |
| 25 | ὅτι οὐ τοῖς κούφοις ὁ δρ[όμος] καὶ οὐ [τοῖς δυνατοῖς] | ὁ πόλεμος καί | |
| 26 | γε οὐ τοῖς σοφοῖς ὁ ἄρτος. | 38 |
282 | οἱ προνοιαν..... ..[..... .....]|[τὰ ἀν]θ̣ρώπινα οὐδὲν τῶν | |
| 1 | κατορθουμένων ἀν(θρώπ)οις τῇ αὐτῶν σπουδῇ μόνῃ ἐπι|‐ [γράφ]ο̣υσιν. “ἐὰν μὴ κ(ύριο)ς οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦν|[τες αὐτόν]· καὶ ἐὰν | |
| 3 | μὴ κ(ύριο)ς φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυ‐ λάττων”· μὴ γὰρ | [τοῦτο λ]έγει, ὅτι μηδεὶς οἰκοδο‐ | |
| 4 | μείτω μηδὲ φρουρείτω τὴν πόλιν, ἀλλὰ τοῦτο σκοπεί‐ | |
| 5 | τω, | [ὅτι, ἐὰν μὴ ὁ κ(ύριο)ς] ἐπιθῇ τέλος τοῖς σπου‐ δαζομένοις, ἀτελῆ καὶ αὐτὰ καὶ οἱ σπου|[δάζοντε]ς̣ α̣ὐ̣‐ | |
| 6 | τ̣ὰ φαίνονται. ἡμῶν ἐστιν προκατάρξασθαι, θ(εο)ῦ τέλος ἐπιθεῖναι. | [ἡμεῖς κα]τ̣α̣ρ̣[χό]μεθα τοῦ οἰκοδομεῖν, θ(εὸ)ς συνεργεῖ καὶ ἐπιφέρει πέρας τῷ οἰκοδομή|[μα‐ | |
| 8 | τι· ἡμεῖς προεθ]έμεθα τὴν πόλιν φρουρεῖν ἑαυτῶν καὶ εἰς αὐτὸ ἀγρυπνοῦντές | [ἐσμεν, θ(εὸ)ς δὲ αὐτὴν] ἀπόρ‐ | |
| 10 | θ̣η̣τον καὶ ἀκαταμάχητον πρὸς τῶν ἐπερχομένων δια|[φυ‐ | |
| 10 | λάττει. τοῦτο] καὶ ἐν Παροιμίαις λέγεται· “πάσῃ φυλα‐ κῇ τήρει σὴν καρδίαν”. | [..... ..... .. “πά]σῃ φυλα‐ | |
| 11 | κῇ” φρουρεῖς σου τὴν καρδίαν, λέγε τῷ θ(ε)ῷ· “σύ, κ(ύ‐ ρι)ε, φυλάξεις | [ἡμᾶς καὶ διατ]η̣ρήσεις ἡμᾶς”. τοῦτό τοι καὶ ὁ Παῦλος τὸ νόημα βεβαιοῖ λέγων· | [“οὐ τοῦ | |
| 13 | θέλοντος ο]ὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεῶντος θ(ε‐ | |
| ο)ῦ”. οὐκ ἀπαγορεύει{ν} τὸ | [τρέχειν ἐπ’ αὐτὰ] καὶ | 40 | |
| 14 | θέλειν {ἐπ’} αὐτά, ἀλλὰ τὸ νομίζειν ὅτι τῇ αὐτοῦ σπου‐ | |
| 15 | δῇ τέλος | [λήμψεται τὰ σπου]δαζόμενα. πολλοὶ γοῦν οὕ‐ τω προτιθέμενοι καὶ αὐτοὶ καὶ τὰ | [σπουδαζόμενα] ἀ̣τ̣[ε‐ | |
| 16 | λ]ῆ ἐφωράθησαν. καὶ ὧδε οὖν “εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον” ματαιό|τητα. | |
| 17 | π̣ο̣λλοί εἰσιν ὀξεῖς περ[ὶ] τὸν δρόμον—‘δρόμον‘ δὲ λέ‐ γει τὴν ἐνέργει[αν] τ̣ὴν | περὶ τὰ πρακτέα—καὶ ο[ὐ] πάντως ἀνύουσιν· ἐὰν γὰρ μὴ θ(εὸ)ν συνλήμπτορα | παρα‐ | |
| 19 | λάβωσιν, οὐκ ἰσχύουσιν, οὐ φθάνουσιν ἐπὶ τὸ τέλος τοῦ | |
| 20 | δρόμου, περὶ οὗ ὁ | ἱερὸς ἀπόστολος λέγει· “τὸν δρόμον τετέλεκα”. καὶ ὅτι συνλήμπτορος θ(εο)ῦ χρεία | καὶ τῷ | |
| 21 | τρέχοντι, ἐν ριηʹ ψαλμῷ λέγεται· “ὁδὸν ἐντολῶν σου ἔ‐ δραμον, ὅταν ἐπλάτυ|νας τὴν καρδίαν μου”, τουτέστιν εὖρος καὶ πλάτος δέδωκας. ἐπεὶ οὖν σὲ εἶχον | ἡγούμε‐ | |
| 23 | ν[ο]ν̣, ὑπογραμμὸν σὲ εἶχον, σοὶ ἐπακολουθῶν καὶ τὰ ἴχνη σου πατῶν | ἃ κατέλ̣[ι]πες, ἤνυον τὸν δρόμον. | |
| 24 | ἐπερ( )· ἵνα “τοῖς κούφοις” τί λαμβάν〈ω〉μεν; | |
| 25 | λαμβάνεις | αὐ̣τ̣.. τὴν νόησιν σαφῶς ἀπὸ τῶν αἰσθη‐ τῶν· εἰσίν τινες κούφως τρέ|χοντες δ̣ρ̣ο̣μικοὶ ὄντες, καὶ οὐ πάντως διωκόμενοι διὰ τοῦτο οὐ καταλαμ|[βάνονται], | |
| 27 | καὶ βραδεῖς πολλάκις οὐ καταλαμβάνονται ἐνίοτε ὀλίσθου | | |
283 | γενομένου τῷ διώκοντι. θ(εο)ῦ οὖν ἐστιν τελέσαι τὸν δρόμον, “οὐ τοῖς κο[ύφοις]”. | καὶ λέγει τοῦτο· ἐπεὶ | |
| 2 | πάντες οἱ̣ τοιοῦτοι̣ δ̣έονται σπουδῇ τῇ ἑαυτῶν ἀνύειν κ[αὶ κατορ]|θοῖν, καὶ ἀφαιρεῖται αὐτὸ ἐ̣κ̣ε̣ῖ̣ν̣ο̣ τῶν ἐχόντων, ἵνα καθαιρήσῃ τὸ φ̣[ρόνημα] | ἐκεῖνο. | 42 |
| 4 | καὶ οὐ τοῖς δυνατοῖς ὁ πόλεμος. | |
| 5 | οὐ πάντως οἱ δυνατοὶ ἀνύο̣[υσιν τὸν] | πόλεμον. ὁ | |
| 5 | Γολιὰδ δυνατὸς ἦν καὶ οὐκ αἰσίως αὐτῷ τὰ τοῦ πολέμου ἀ̣[ποβέβη]|κεν, ἀλλ’ οὕτως ἐσφάγη ὡς ἄνοπλος, ὡς ἀστρα‐ τήγητο̣ς̣ καὶ ἀπει[ροπόλε]|μος. τῷ Δα(υὶ)δ δὲ τὰ τοῦ πο‐ | |
| 7 | λέμου ἠνύ〈σ〉θ〈η〉, καί τοι δυνάμε̣σ̣[ι]ν οὐκ ἐπεί̣θε̣[το πολ‐ λαῖς]· | “ἐν ὀνόματι” γὰρ “κ(υρίο)υ” περιγέγονεν τοῦ τηλικούτου γίγαντος. ἐκεῖνος̣ ἐ̣φ̣’ [ἑαυτῷ μέγα] | βαλό‐ | |
| 9 | μενος οὐκ ἐκ τῆς δυνάμεως ἤνυσεν τὸν πόλεμον [..].. | |
| 9 | [..... ...] | |
| 10 | [καί γε] | οὐ τοῖς σοφοῖς ὁ ἄρτος. | |
| 10 | καὶ ἐπὶ ῥητοῦ λοιπὸν λάβε τοῦτ[ο] ο[..... ..... .....] | σοφοὶ εἶναι πρὸς τὸ σπεῖραι καὶ πορίσαι καὶ θερίσαι, καὶ ο̣[ὐ πάντως ἀνύεται] | αὐτοῖς τὸ πρᾶγμα | |
| 12 | θ(εο)ῦ μὴ βουλομένου. πολλῷ δὲ πλέον ἀνύεται [..... | |
| 12 | ...] [ἐὰν δὲ πε]|ρὶ τῶν πνευματικῶν ληφθῇ ταῦτα, οὐδεὶς δύναται ἐφ̣’ ἑα[υτῷ βαλλόμενος] | τυχεῖν δωρεῶν πν(εύ‐ | |
| 14 | ματο)ς, κἂν δοκῇ 〈σο〉φὸς εἶναι. “κατ’ ἀναλογί̣[αν τῆς | |
| 15 | πίστεως” δί]|δοται. οὐκ αὐτοῦ δέ ἐστιν τοῦ ἔχοντος | |
| πίστιν εἰδέναι τὴν “ἀν[αλογίαν τῆς πίστεως”]· | οὔκ ἐστιν | 44 | |
| 16 | γὰρ μικρ̣ὸ̣ν πρᾶγμα ἀναλογίαν ἰδεῖν. κατ’ ἀνα[γωγὴν δὲ λέγομεν,] | ὅτι ε̣ἰ̣ καὶ ἄρτος | |
| 17 | ἐστὶν ...[..].....[..]..... ..[ . ..... ..... ..... ..... ἀ]|ληθείας ἄρτος. ὁ ἐφ’ ἑαυτοῦ̣ [β]αλλόμενος καὶ νομίζων, ὅτι φρόνιμός ἐστιν καὶ | σοφός, οὐ πάντως τεύ‐ | |
| 19 | ξετ̣αι τοῦ ἄρτου τούτου, εἰ μὴ θ(εὸ)ς δῷ. αὐτοῦ ἐστιν | |
| 20 | ποθῆσαι καὶ | ἔρωτα λαβεῖν τῆς “μὴ ἀπολλυμένης βρώσεως μενούσης εἰς ζωὴν αἰώνιον”, | οὐ μέντοι τὸ ὅλον ἑαυτῷ | |
| 21 | ὀ̣φείλει δοῦναι. | |
| 21 | ἐπερ( )· “σοφοὺς” ὧδε ποίους λαμβάνομεν; | κατὰ πλείονας τρόπους δυνάμεθα αὐτὸ λαβεῖν· ἐὰν μὴ ἦσαν ψεγόμενα τὰ | πρόσωπα, σοφοὺς λέγε̣ι̣. ἐὰν δὲ ψέ‐ γωνται, οἰομένους εἶναι σοφούς, καὶ | κατὰ δεύτερον | |
| 24 | λόγον τοὺς ἐντρέχειαν ἔχοντας κ̣αὶ μέγα ἐπὶ τ̣ῇ̣ ἑ̣[α]υ̣‐ | |
| 25 | τῶν | ἐντρεχείᾳ διδόντας. καί γε οὐ τοῖς συνετοῖς ὁ πλοῦτος καί | |
| 26 | γε οὐ τοῖς γιγνώσκουσιν χάρις, ὅτι και‐ ρὸς | καὶ ἀπάντημα συναντήσεται τοῖς πᾶ‐ | |
| 27 | σιν αὐτοῖς. οὐκ οἳ συνέ̣[σει] ο̣ὖ̣ν̣ ...|βάλλονται καὶ ὁδο̣〈ι〉πόρια | |
284 | τιμῆς ἐπινοοῦσιν, οὗ̣τ̣ο̣[ι πάντως π]λουτοῦσιν. | [κἂ]ν̣ | |
| 1 | δὲ πολλὰ σπουδάζῃ, οὐδὲν δὲ δύνηται θ(εο)ῦ μὴ συν‐ εργοῦντος, αὐτὸ τοῦτο | [τὸ δ]ι̣δόναι ἑαυτῷ χραίνει | 46 |
| 2 | τὴν σπουδὴν τὴν ἀληθῶς ὀφείλουσαν γενέσθαι. | [καί γ]ε οὐ τοῖς γιγνώσκουσιν χάρις. οὐχ ὁ γνῶσιν ἔχων καὶ χάριν ἔχει. γνῶσιν | [ἐνταῦ]‐ | |
| 4 | θα ο[ὐ] τὴν διὰ τοῦ πν(εύματο)ς κατὰ τὸ πν(εῦμ)α διδο‐ | |
| 5 | μένην, ἀλλὰ ἣν νομίζουσιν | [ἔχειν οἱ] ἄν(θρωπ)οι. ὁ | |
| 5 | πλοῦτος οὖν ὁ “ἐν παντὶ λόγῳ καὶ πάσῃ γνώσει”, ὁ ἐξ ἔργων | [.....]... κ[τώ]μ̣ενος, εἰ μὴ θ(εὸ)ς δῷ, οὐ συν‐ ίσταται. ἐάν τις οὖν νομί|[ζῃ, ὅτι σ]υ̣νέσει τῇ ἑ[α]υτοῦ | |
| 7 | κατορθοῖ, καὶ ὀλιγωρήσῃ τοῦ εὔχεσθαι καὶ θ(εὸ)ν ἔχειν | [ἑαυτῷ συν]λήμπτορα, ἀτελῆ τὰ σπουδάσματα αὐτοῦ εὑ‐ | |
| 8 | ρίσκεται. ὅτι καιρὸς | [καὶ ἀπάντημα] συναντή‐ | |
| 9 | σεται τοῖς πᾶσιν αὐτοῖς. | |
| 10 | λοιπὸν ὧδε καθόλου αὐτὸ | [τοῦτο λέγει· εἰσ]ὶν κοῦ‐ φοι τῷ δρόμῳ καὶ ἄλλοι βραδεῖς, καὶ συναντᾷ ἓν | [συν‐ | |
| 11 | άντημα τ]ούτοις τοῖς τάγμασιν. ἐνίοτε κατορθοῦσιν τὰ δύο, ἐνίοτε | [οὐδέτερον, κα]ὶ̣ γέγονεν συνάντημα ἓν αὐτοῖς. ἔδει οὖν σκοπῆσαι, ὅτι | [τὰ συναντήμ]ατα ταῦ‐ τα τὰ κατὰ διοίκησιν τοῦ κρείττονος ἐπαγόμενα ἐκ τῆς | | |
| 14 | [..... ..... ..]ως ἀνύεται καὶ μὴ δοῦναι τῇ ὀξύτητι | |
| 14 | τοῦ δρόμου. | |
| 15 | ὁμοί|[ως δὲ καὶ ἐπὶ τῶ]ν ἄλλων· πολλοὶ νομίζουσιν, ὅτι αὐτάρκεις εἰσὶν πρὸς τὸ | [..... .].[.....].[.... εἰ]δ̣έ̣ν̣α̣ι̣ μ̣ό̣ν̣ο̣ν̣, ἄλλ[οι] δ̣ὲ̣ τ̣ὸν νοητόν, ἄ̣λλοι̣ δ̣ὲ̣ | ἀν‐ | 48 |
| 17 | δρειότερον ἔχουσιν πόθον, καὶ τοῖς μὲν δίδ〈ω〉σ̣[ι]ν, τοῖς δὲ οὔ. μόνου θ(εο)ῦ ἐστιν | τοῦ “τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως” σκοποῦντος δοῦναι κατάλληλα τῇ ἀνα|λο‐ | |
| 19 | γίᾳ τὰ ἐπιμεριζόμενα καὶ ἐπιμετρούμενα. | |
| 20 | αὐτίκα γοῦν γέγοναν | Ἰουδαϊκαὶ πόλεις ἡ Χοραζὶν | |
| 20 | καὶ ἡ Βησσαϊδά, καὶ Ἑλληνικαὶ ἡ Τύρος καὶ ἡ Σιδών. | ἀμφοτέραις δὲ ἔδει τελεσθῆναι τὰς τεραστίους δυνά‐ μεις Ἰ(ησο)ῦ, εἰ οὕτως | ἁπλῶς ἐλέγομεν. καὶ ὅμως τοῖς μὴ μετανοοῦσιν παρέσχεν αὐτὰς ταύτας | ἐκβιαζο‐ | |
| 23 | μένας εἰς μετάνοιαν, τοῖς δὲ μέλλουσιν μετανοεῖν οὐ δέδωκεν | αὐτάς. [..... .]α̣ι̣[.]η̣ ἡμῶν σπουδή, τὰ τέ‐ | |
| 25 | λη ἐστίν. ἔμελλον μετανοεῖν Τύριοι | καὶ Σι[δ]ώ̣[νιοι, | |
| 25 | εἰ] π̣αρ’ αὐτοῖς ἐγεγόνει τὰ σημεῖα τὰ μεγάλα, ἀλλ’ οὐκ ἐνέμενον | ἐ̣ν̣ τ̣ῇ̣ μ̣[εταν]ο̣ί̣ᾳ. | |
| 26 | ε[ἴ]ρηκε γοῦν καὶ ἐν ἄλλῳ ὁ Πέτρος ἐν τῇ κατ’ αὐ‐ | |
285 | τὸν ἐπιστολῇ· | “κρεῖσσον γὰρ ἦν αὐτοῖς μὴ ἐπεγνωκ[έ‐ | |
| 1 | ναι τὴν ὁδὸν τῆς δικαιοσύνης ἢ ἐπιγνοῦσιν ἀνακάμ]|‐ ψαι εἰς τὰ ὀπίσω ἀπὸ τῆς παραδοθείσης αὐτοῖς ἁγίας ἐντολῆς. συμβέβηκεν α[ὐτοῖς τὸ τῆς ἀλη]|θοῦς παροιμί‐ | |
| 3 | ας· ‘κύων ἐπιστρέψας ἐπὶ τὸ ἴδιον ἐξέραμα‘, καί· ‘ὗς λουσα|μένη εἰς κύλισμα βορβόρου‘”. θεωρεῖς, ὅτι ἡ | 50 |
| 5 | μετάνοια οὐ πρὸς καλο̣ῦ̣ αὐτοῖ̣ς̣ [..... ..] | εἰ ἐβι‐ | |
| 5 | άζετο εἰς μετάνοιαν τὰς τεραστίους δυνάμεις [..... ..... ..... ... με]|τενόησαν, καὶ ἐλέγετο αὐτοῖς· ‘διὰ τί οὐ μετενόησαν‘; αἰτιω̣[..... ..] | ‘διὰ τοῦτο οὐ μετενοήσα‐ | |
| 7 | μεν, ὅτι οὐ πεποίηκεν παρ’ ἡμῖν τὰ ἐκκ̣α̣[λοῦντα εἰς] | μετάνοιαν‘. | |
| 8 | καὶ ἐπειδὴ ἀΐδιά ἐστιν τῶν ψυχῶν [..... ..... .....] | καὶ αἱ προαιρετικαὶ ὁρμαί, πολλάκις ποιεῖ τισιν .[..] | |
| 10 | ...[..... ..... .. καὶ] | πρὸς καλοῦ αὐτοῖς γίνεται· ἀπὸ ἄλλων κωλύονται, ἵνα μὴ̣ .[..]....[..... ..] | καὶ | |
| 11 | πρὸς ἀγαθοῦ αὐτοῖς γίνεται τὸ μὴ μετανοῆσαι· καὶ ε..[.. ..... ..... ...] | πιστεύουσιν, καὶ πρὸς καλοῦ αὐτοῖς | |
| 12 | γίνεται τοῦτο. θεωρεῖς ἄρα̣, τί εἶπεν· “κ̣[ρεῖσσον γὰρ] | ἦν αὐτοῖς μὴ ἐπιγνῶναι”· μὴ γὰρ εἶπεν, ὅτι καθάπαξ κα‐ λὸν ἦ̣ν̣ τοῦτο, ἀλ[λὰ δύο] | κακῶν ὄντων “κρεῖττον ἦν τὸ | |
| 15 | μὴ ἐπεγνωκέναι ἢ ἐπιγνόντα ὑπο̣[στρέ]|ψαι” εἰς ἃ κατα‐ | |
| 15 | λέλοιπεν. | |
| 15 | ἐπερ( )· τὸ οὖν “καιρὸς καὶ ἀπάντημα”; δηλο[ῖ] τὸν χρόνον̣ [ὁ] | κα̣ι̣ρ̣ό̣ς, κ[α]θ̣’ ὃν τ̣[ὸ] | |
| 16 | ἀπάντημα [γ]έ[γ]ο̣νεν̣. ο̣ὔ̣κ̣ ἐ̣σ̣τ̣ι̣ν̣ δ̣.....[..... ..... ... ἐν] | χρόνῳ ἀπαντῶν. ὅτι καί γε οὐκ ἔγνω ὁ ἄν(θρωπ)ο[ς] | 52 |
| 18 | τὸν καιρὸν αὐτοῦ· ὡς [οἱ ἰχθύες οἱ θηρευόμενοι] | ἐν ἀμφιβλήστρῳ κακῷ. | |
| 20 | οὕτω λαμβ[αν—..... ..... .....]|νης νοσων· ἀν[ία‐ τρος] οὐ δύναται γνῶναι και̣ρ̣[ὸν ..... ..... ...] | τρο‐ | |
| 21 | φῆς καιρὸν [ἀναλή]μψεως. μόνος ὁ ἰατρὸς τα.[..... ..... .....] | ὑποπίπτῃ αὐτῷ διὰ [ση]μ̣ειώσεως τὰ προσπίπτοντα. τ.[..... ..... .....] | αἱ νόσοι τῆς ψυχῆς, α[ἳ ἀό]ρ̣α‐ τοί εἰσιν ἐν ἀοράτῳ κείμενα[ι, ἃς οἶδεν “ὁ καρδιο]|γνώ‐ | |
| 24 | στης”. ἰατρὸς [οὖν] δύναται φανερῶσαι τὸν καιρὸ[ν τοῦ‐ | |
| 25 | τον. ἀνίατρος] | δὲ εὑρεῖν αὐτὸν οὐ δύ̣ν̣α̣ται. τοῦ καιροῦ οὖν μὴ γιγνωσκομ[ένου οὐδὲ ἡ ἴασις] | ὅτε γίνεται, γνω‐ | |
| 26 | ρίζ̣ε̣ται. | |
| 26 | ὅτι καί γε οὐκ ἔγνω ὁ ἄν(θρωπ)ος [τὸν | |
| 26 | καιρὸν αὐτοῦ.] | φάναι “τὸν καιρ̣ὸν α̣[ὐ]τοῦ”. τοῦτον λέγει τὸν κατὰ | |
286 | τὸ πῶς̣ [..... ..... ...] | [χρ]ονικὸν καιρὸν πολλοὶ δύνανται εἰδέναι, οἷον ὅτι ἡ μεσημβρινὴ | [ὥρ]α καιρὸς | |
| 2 | ἀρίστου ἐστὶν τοῖς ὑγιαίνουσιν, πάντες ἴσασιν. τὸν μέν‐ | |
| τοι | [ὑπ]ὸ ἰατρῶν καταλαμβανόμενον καιρὸν οὐ πᾶς οἶ‐ δεν, ἀλλὰ μόνος ὁ ἰα|[τρός]. καὶ ἐπεὶ τῆς ψυχῆς δὲ | 54 | |
| 5 | μόνος ἰατρός ἐστιν, πρὸς ὃν λέγεται· “ἐλέησόν | [με], | |
| 5 | κ(ύρι)ε, ἐλέησόν με· ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρ‐ τόν σοι”, μόνος ἐκεῖνος | [οἶδ]ε̣[ν τ]ὸ̣ν̣ καιρόν, ἄν‐ | |
| 6 | (θρωπ)ος οὐκ οἶδεν τὸν καιρὸν ἑαυτοῦ. ἰδοὺ γοῦν οἱ Τύριοι με|[τανο]ο̣ῦ̣ντες, {επ} εἰ ἐγεγόνεσαν παρ’ αὐ‐ τοῖς αἱ τεράστιοι δυνάμεις, οὐκ ᾔ|[δεσαν τὸν] και‐ | |
| 8 | ρὸν αὐτῶν. | |
| 8 | ὡς οἱ ἰχθύες οἱ θηρευόμενοι ἐν ἀμφι‐ | |
| 8 | βλήστρῳ κακῷ. | [οἱ ἰχθύες ο]ὐκ ἴσασιν τὸν καιρόν, πότε ἀγρεύον‐ | |
| 10 | ται ὑπὸ δικτύου καὶ ἀμφι|[βλήστρου. ἀ]π̣ρ̣οοράτως γοῦν ἔχοντες πολλάκις συνλαμβάνονται. καὶ τὰ | [..... ....]ευ‐ | |
| 11 | ετ[.]. πολλάκις ἀπροοράτως ἔχοντα· εἰ μὴ πολλάκις ἁλόν‐ τα | [ἀποφύγωσι]ν, οὐ δύνανται μάλα μόλις τηρεῖν ἑαυ‐ τὰ πρὸς ὀλίγον τὰ ἄλογα ζῷα. | [καλῶς λέγεται ὑπὸ] ἀν‐ δρῶν λογικῶν—εἰ ἀληθές ἐστιν δέ, οὐκ οἶδα, ὅμως | [δὲ | |
| 14 | καλῶ]ς̣ λέγ̣ετ̣α̣ι· ἐὰν σκάρος, φησίν, ἀνγισ〈τρ〉ευθεὶς φύ‐ | |
| 15 | γῃ, ἀδύνατόν ἐστιν ἔτι | [ἐν τῇ ἡμέρᾳ] ἐκείνῃ ἐν τῷ τό‐ | |
| 15 | πῳ ἐκείνῳ εὑρεθῆναι ὁμογενῆ{ν} αὐτῷ ἰχθύν. ὡς λέγειν | [.]η[.]......ς̣ ἰ̣δί̣ῳ̣ τινὶ σημείῳ σημαίνουσιν τοῖ[ς] ἀ̣π̣‐ | |
| 16 | οῦσιν. ὅμως, εἰ καὶ μὴ | [..... ..... ..... ..]..... τοί‐ νυν ἐστὶ̣[ν ἀμφίβ]ληστρον κακόν, καὶ | [..... ..... | 56 |
| 18 | .....]..[.].... ἀμέλει γοῦν ἀμφ[ίβληστρ]ο̣ν ὁ Πέτρος καὶ οἱ | [μαθηταὶ ἔχουσιν]. τὰ δίκτυα δὲ τούτων οὔκ | |
| 20 | [εἰσιν] κακά· αὐτὸς γὰρ ὁ Ἰ(ησοῦ)ς | [τοὺς ἀγρευο‐ | |
| 20 | μέν]ο̣υ̣ς̣ καὶ τὰ ἀμφίβληστρα τ̣[αῦτα ἔδειξ]εν· “δεῦτε” γὰρ “ὀπίσω μου, | [καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁ]λεεῖς ἀν(θρώ‐ | |
| 21 | π)ων”. οἱ ἰχθύες οὗτ[οι οὖν ὑ]πὸ τῆς σαγήνης, ἧς | [..... ..... ...]ν, τῆς θαλάσσης ἕλκονται, κα[ὶ οὐ π]ρὸς κακοῦ αὐτοῖς γίνε|[ται ..... ....] γ̣ὰρ βάλλο̣ν‐ | |
| 23 | ται. | |
| 23 | ἐπερ( )· ἔχει ἀναγω[γήν]; ταύτην ἐχέτω τὴν | [ἀναγωγήν· εἰ]σ̣ὶ̣ν̣ ἀγρ̣ευόμενοι | |
| 25 | ὑπὸ καλῶν .[.....]. δικτύων, ὧν Ἰ(ησοῦ)ς δέ|[δωκεν | |
| 25 | μαθη]τ̣αῖς, καὶ ὑπὸ τῆς σαγήνης τῆς βλη̣[θεί]σης διδα‐ χῆς—ἡ δὲ βασι|[λεία ἐστίν—ἐν] τ̣ῇ θαλάσσῃ· οὐδὲ γὰρ ἡ βασιλεία τῶν [οὐρα]νῶν λεγομένη | [σαγήνη διὰ | |
| 27 | τ]ο̣ὺ̣ς̣ ἰχθύας τούτους τοὺς αἰσθητοὺς β̣[άλλε]τ̣αι εἰς | |
287 | τὴν θάλασσαν | οὐδὲ αἱ παγίδες αἱ σκευαζόμεναι ὄρνεα | |
| αἰσθητὰ κα[θαρπ]άζουσιν, ἀλλὰ κ[ακῶς ἐπτε]|ρωμένας ψυ‐ | 58 | |
| 2 | χάς. καὶ τὸ παροιμιωδῶς λεγόμενο[ν δέ· “ο]ὐ γὰρ ἀδίκως ἐκτ[είνεται] | δίκτυα πτερωτοῖς”, οὐ περὶ τῶν αἰσθη‐ | |
| 3 | τῶν λέγει. καὶ ὡς ὄρνεα τὰ θηρευόμενα ἐν παγίδι, | |
| 4 | ὡς αὐτὰ παγιδε[ύονται] οἱ υἱοὶ τοῦ ἀν‐ | |
| 5 | (θρώπ)ου [εἰς καιρὸν] | πονηρόν, ὅταν | |
| 5 | ἐπιπέσῃ ἐπ’ αὐτοὺς ἄφνω. καί γε τοῦτ[ο | |
| 5 | εἶδο]ν σοφίαν ὑπὸ τ[ὸν ἥλιον]. | ὡς ταῦτα, λέγει, ἀπροο[ρ]άτως ἔχοντα παγιδεύεται κ[αὶ θ]η̣ρ̣εύεται τὰ μὲν [εἰς τὸ ἀμ]|φίβληστρον, τὰ δὲ | |
| 7 | ὑπὸ παγίδων, οὕτω καὶ οἱ ἄν(θρωπ)[οι παγι]δεύο〈νται〉 ε̣[ἰς καιροὺς] | πονηροὺς οὐ δυνάμενοι διαδρᾶναι αὐτούς, οὐ δ[υνάμενοι] διαφ[υγεῖν αὐτούς. τὸ δὲ ‘οὐ] | δυνάμε‐ | |
| 9 | νοι‘ πῶς λέγω; οὐκ ἀναίρεσιν τοῦ αὐτεξο[υσίου .....] | |
| 10 | α[..... ..... .....] | τοιοῦτό τι, ὅτι πολλὰ κατὰ ἄ‐ γνοιαν συμβαίνει ἡμ[ῖν ..... ..... ..... ..... ...]|ναι | |
| 11 | ἐκεῖνα μενούσης τῆς ἀγνοίας. εἰ μὴ ἀναιρε[θῇ ..... ..... ..... ..... ...] | διαφυγεῖν. καὶ̣ χρῶνται παρα‐ | |
| 12 | δείγμασιν τοιούτοι[ς ..... ..... ..... ..... ...] | | |
| ὅταν μεθυσθῶσιν οἴνῳ· καὶ ἀδύνατόν ἐστιν μ[..... ..... ..... ..... ... με]|θύουσιν· ἐὰν μέ〈ν〉τοι διαφύγωσιν | 60 | |
| 15 | τὴν μέθην καὶ [..... ..... ..... ..... δύναν]|ται λοι‐ | |
| 15 | πὸν πράττειν ἐκεῖνα, ἃ πράττ〈ου〉σιν οἱ νή̣[φοντες ..... ..... ..... ..] | ..... .[..... ..]. σ̣α̣π̣ρ̣ά εἰσιν, σαπρῷ ἀμφιβλ[ήστρῳ ..... ..... ..... .....] | τὰ πετεινὰ ταῦ‐ τα λίχν[α εἰσὶν] καὶ τὰ κάτω̣ [ζητοῦσιν, θηρεύονται ὑπὸ | |
| 18 | τῶν κατ]|εσκευασμένων παγ[ίδων]. ἐὰν οὖ̣ν̣ ἐξ.[..].[..... ..... ..... ..... .....]|ναι καὶ ..ε...[..... .. τῆ]ς̣ | |
| 20 | σωτηρίας καὶ .[..... ..... ..... ..... ...] | εἰς τὰ | |
| 20 | μὴ θελητά. | |
| 20 | [ὅταν ἐπι]πέσῃ ἐπ’ αὐτοὺς ἄφν[ω. καί γε τοῦτο εἶδον σοφίαν] | ὑπὸ τὸν ἥλι‐ | |
| 21 | ον. | |
| 21 | [“ὅταν ἐπιπ]έσῃ ἐπ’ αὐτοὺς ἄφνω” .[..... ..... ... οὐ δύνανται] | ἐκδῦναι αὐτά. τὸ ‘ἄφν[ω‘ οὕ]τ̣ως ἄκουε· δύ‐ ναται [..... ..... ..... ..... ...] | σημαίνεσθαι, δύ‐ | |
| 23 | ν[α]τ̣αι [δὲ κα]ὶ̣ οὕτω, ὡς τὸ ἐν τ.[..... ..... ..... ..... ...] | δόξειεν ἂν ἐξαίφ[ν]η̣[ς ὧδε σημ]αίνεσθαι. | |
| 25 | τὸ ἐξαίφν[ης ..... ..... ..... ..... .] | ἀνεξετάστως | |
| 25 | με.[.....].αις καὶ πολλα̣ῖ̣ς [..... ..... ..... ..... .....] | τοῖς πράγμασιν [..... ...]εινοις· ἂ̣ν γὰ̣ρ ἄφν̣ω [..... ..... ..... ..... ...] | ἢ τί ἀπαντᾷ περα̣[..... | |
| 27 | .]. βούλ̣εται. | 62 |
288(3) | χάρακας μεγάλους· | [κ]αὶ εὕρῃ ἐν αὐ‐ | |
| 3 | τῇ ἄνδρα πένητα σοφόν. “μεγάλη ἐστὶν πρός με”, τουτέστιν | [ο]ὔκ ἐστίν | |
| 4 | μοι τ̣ε̣[λείω]ς γιγνωσκομένη ἡ πλοκὴ τῶν κριμάτων τῆς | |
| 5 | προ|[ν]ο̣ίας, ἃ̣ τ̣ὸ̣ μέγεθ[ος] αὐτῆς ἐγείρουσιν, καὶ οὕ‐ τω οὐ δύν[α]μαι αὐτὴν θεωρῆσαι. | [το]ῦ̣το γοῦν̣ [καὶ | |
| 6 | ἐν] τῇ παναρέτῳ Σοφίᾳ ὁ σοφὸς εἴ[ρ]ηκεν οὗτος· “ὡς με‐ γάλαι | [αἱ κρίσ]εις καὶ δυ[σδι]ήγητ〈ο〉ι· διὰ τοῦτο ἀπαίδευτοι ψυχαὶ ἐπλανήθησαν”. ὁ μὴ τὸ | [μέγεθος] τ̣οῦ | |
| 8 | θείο[υ] ἐπιστάμενος διὰ τοῦτο ἐπιστήμω[ν] 〈 〉 “εἶδον”, λέγει οὖν, | [“μικρὰν πόλι]ν, καὶ βασιλεὺς | |
| 10 | ἐπελθὼν ἐπ’ αὐτὴν μέ[γας]” οὐ δεδύνηται αὐτὴν | [ἑλεῖν | |
| 10 | καίτοι χαρ]ακίσας αὐτήν, περιβαλὼν αὐτήν, “κ̣α̣ὶ̣ [π]έ̣[ν]ης σοφὸς” ἔσωσεν | [τὴν πόλιν. σοφία π]οία δὲ τῆς πόλεως ἔδειξεν ἀσθενῆ [ἐλθόν]τ̣α βασιλέα τὸν | [μέγαν, σοφία | |
| 12 | ποία] δὲ καὶ εἷλεν αὐτόν; τοῦτο οὖν ἐστ̣[ιν], ὃ̣ λ̣έ̣γει, ὅτι οἱ ἄν(θρωπ)οι | [..... .....]..α τὰ πρόσωπα σκο‐ ποῦντες θαυμάζουσιν [ἢ] ἀ̣π̣οδοκιμάζουσιν. | [κἂν οὖν μέγα] | |
| 14 | οὗτος ἐποίησεν, ἀλλὰ πένης ἐστίν, μικρός [ἐστι]ν, καὶ ἐξ‐ | |
| 15 | ουθενεῖται | [..... ..... ....] δ̣ὲ̣ [ο]ὐ̣ μέγα πεποίηκεν καὶ ἄλλος [.....] ἐπὶ μεγέθει ον[?]|[..... ..... ..... | |
| 16 | ..... ..].. θ̣α̣υ̣μαζ[..... .....]ν̣[..]ο̣υ μεγ̣[..... ...] | [..... ..... ..... .....]η̣ν[.].νη[..... .].ν καὶ τετει‐ χ̣ωμεν[..]|[..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....]εν γὰρ τισω̣[.]ι οὐχ ὁ σοφός | [..... ..... ..... | |
| 19 | ..... ..... ..... ..... .....].... τὸ πλῆθος τῶν | | |
| 20 | [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....].. [.]..... .το ἦλθεν ἐπ̣’ | [..... ..... ..... ..... .. ..... ..... ...]. ν[..... ὡ]ς̣ δ̣[ὲ π]ρὸς τὰς ἀνω|[..... | 64 |
| 22 | ..... ..... ..... ..... ..... .....]τ̣ε̣ς̣ .[..... ..] δὲ πάντες | [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] κατὰ πάντων | [..... ..... ..... ..... | |
| 24 | ..... ..... ..... ..... .....]μοι ἐπέρχεται [..] | | |
| 25 | [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....].αι τὰς εὑ̣ρ̣ι̣σ̣κ̣[ο]|[μ..... ..... ..... ..... | |
| 26 | ..... ..... “οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νο]ή[μ]ατα ἀγνο̣ο̣ῦ̣μεν”. | | |
| 26 | Ende der 18. Lage | |
| 26 | Es fehlt der obere Teil von p. 289 (Beginn der 19.Lage) | |
289(1*) | [..... ..... ..... ..... ..... .. .]..[. .] | |
| 2* | [].ι ως.[ ] | |
| 3* | []μιαν[] | |
| 4* | []αλειν[ ] | |
| 5* | []βασιλ[ ] | |
| 6* | []αλληλ[ ] | |
| 7* | []ν εστ̣[ ] | |
| 8* | []ερις γ̣[ ] | |
| 9* | [..... .]ι ἐξουδενωμένος ἐστὶν οὗτος. | | |
| 10* | [καὶ διασώσει α]ὐτὸς τὴν πόλιν ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ· καὶ ὁ ἄν(θρωπ)ος οὐκ | |
| 11* | ἐμνήσθη σὺν τοῦ ἀ[νδρὸς] | [τοῦ πέ‐ | 66 |
| 11* | ν]ητος ἐκείνου. καὶ εἶπα ἐγώ Ἀγαθὴ σοφία ὑπὲρ δύναμιν. | |
| 12* | [σοφία] | [ἥτις δι]ασώσασα τὴν πόλιν ἦν, ἡ εὐ〈α〉γγελικὴ παίδευσίς ἐστιν. | |
| 13* | καὶ ὁ ἄν(θρωπ)ο[ς οὐκ] | [ἐμνήσ]θη. “ὁ ἄν(θρωπ)ος”, τὸ γένος τῶν ἀν(θρώπ)ων, “οὐκ ἐ‐ | |
| 13* | μνήσθη ἐκείνου τοῦ ἀν[δρός”.] | | |
| 14* | [καὶ εἶπ]α ἐγώ Ἀγαθὴ σοφία ὑπὲρ δύναμιν. | |
| 15* | ‘ἐγὼ‘ τοῦτο εἶπον. καὶ πρὸς τὸ ῥη[τὸν ..]|[.....] πτωχεία ἀν(θρώπ)ου καὶ πένητος καὶ ὀλίγους ἔχοντος | |
| 16* | συμμάχους ἴσ̣χυσεν [....]|[... πό]λιν καὶ ἀνατρέψαι τὸν τηλικοῦτον τύραννον. εἶδον ἐγὼ το[..... ..... .] | | |
| 17* | [.....] π̣ρ̣ο̣ν̣ο̣ί̣ας. | |
| 18* | [καὶ σοφία τοῦ πένη]τος ἐξουδενωμένη, καὶ λόγοι αὐτοῦ οὔκ εἰσιν ἀκουόμεν[οι. | |
| 19* | λόγοι] | [σοφῶν ἐν ἀνα]παύσει ἀκούονται ὑπὲρ κραυγὴν τῶν ἐξουσιαζόντ[ων ἐν] | | |
| 20* | [ἀφροσύναις]. | |
| 20* | ὁ Γολιὰδ εἶχεν παντευχίαν μεγάλην, σοφίαν δ[ὲ οὐκ | |
| 21* | εἶχεν.] | [ὁ δὲ “ἔχων ἐλπί]δα εἰς τὸν θ(εό)ν”, ὁ Δα(υί)δ, | 68 |
| 21* | κα[θ]εῖλεν αὐτὸν καὶ ἐξουδενωσα[..... ..] | | |
| 21* | Es fehlt der obere Teil von p.290 | |
290(1*) | [..... ..... ..... ..... ..... ]λόγον το[..... ..... ..... ..... ..... ...] | |
| 2* | []ἀναπ[αυ] | |
| 3* | []σ̣τον κ[] | |
| 4* | [ἀνθρ]ωπινο[] | |
| 5* | []ω λεγ[] | |
| 6* | [ τῆ]ς̣ ἀληθ̣[είας ] | |
| 7* | []εγωσιν[] | |
| 8* | [..... ..... .....].[..].[..].. [π]ο̣ιοῦσι[ν ..... .....].[..... .......... “πᾶσ”]| | |
| 9* | [οὖ]ν̣ ὁ Ἰ(ησο)ῦ “τοὺς λόγους ἀκούων καὶ μὴ ποιῶν” παραβάλλεται “ἀνδρὶ μω[ρῷ”. ] | |
| 10* | [ἀγαθὴ σο]φία ὑπὲρ σκεύη πολέμου, καὶ ἁμαρτάνων εἷς ἀπολέσει ἀγ[αθωσύνην] | | |
| 11* | [πολ]λήν. μυῖαι θανατοῦσαι σαπριοῦσιν σκεύασιν ἐλαίου ἡ[δ]ύσματ[ος.] | | |
| 12* | [το]ῦτο λέγει, ὅτι “ἡ σοφία ὑπὲρ τὰ σκεύη τοῦ πο‐ | |
| 13* | λέμου” ἐστίν. στρατηγ[ικὴ σο]|[φία] πολλάκις πολλὴν | |
| 14* | 〈δύναμιν〉 κατέλυσεν ἀντιπάλων ἀριστεύσα̣[σα ...] | [...] πολλὰ “σκεύη πολέμου” ἠλόγησεν νίκης. | 70 |
| 15* | “εἷς”, φησίν, “ἁμαρτά[νων ἀ]|[γα]θωσύνην πολλὴν ἀπόλλυσιν”, οὐ τὴν πάντων, οὐ τὴν ἄλλων, ἀλ[λὰ τὴν] | | |
| 16* | [ἑαυτοῦ]· ἕ̣κ̣[ασ]τος γὰρ τῶν βοηθουμένων ἔχει “ἀγαθω‐ | |
| 17* | σύνην πολλήν”. ἐ[ὰν δὲ ἀπο]|[λέσῃ μίαν, ἀ]πόλλυσιν ὅλην, ὡς εἶπε[ν] ἐν τῷ Ἰεζεκιήλ, ὅτι πάσας τ̣[ις τὰς | |
| 18* | δι]|[καιοσύν]ας ἔχων ἐὰν μίαν αὐτῶν παραβῇ, τὰς πάσας | |
| 19* | ἀπόλ[λ]υσιν. [..... .] |[..... ..] ὑπόδειγμα· ἔστω τις | |
| 20* | κυβερνήτης πηδαλιωχῶν [..... ..... ..] | [κατορθ]ώσας· ἐνίοτε ὀλίγον ἀμελήσας ἀπόλλυσιν τὴν ναῦν [..... ..... | |
| 21* | ..] | [..... .. γ]ε̣νομένην φήμην ἀπόλλ[υ]σιν. μυῖαι θανατοῦ[σαι σαπριοῦσιν] | [σκεύασιν ἐλαίου ἡδύσματος.] | |
| 22* | Es fehlt der obere Teil von p.291 | |
291(1*) | [..... .....].[..... ..... .... ..... .....]..... .....] | |
| 2* | [..]. μετέχεις, ἔχουσιν, “σαπριοῦσιν” αὐτό † σαφῆ λαμ‐ | |
| 3* | πρυνοῦσιν̣ † [.].[..... ....] | θανατοῦνταί τινες. θανατοῦσιν δὲ αἱ μυῖαι αὗται, ᾗπερ ζωοποιοῦσιν. | |
| 4* | ἔχεις | γοῦν μυῖαν θεοποιουμένην, περὶ ἧς εἶπεν ὁ Ἠ‐ | |
| 5* | λίας· “παρὰ τὸ μὴ εἶναι θ(εὸ)ν ἐν Ἰσρ(αὴ)λ | πλὴν πο‐ | 72 |
| 5* | ρεύῃ ζητῆσαι μυῖαν θ(εὸ)ν Ἀρκαρώ”. καὶ θαυμάζω, εἰ | |
| 6* | εἰσὶν θεοποιοῦν|τες μυῖαν· ἀλλὰ τὸ εὐτελὲς τοῦ ἐκεί‐ | |
| 7* | νων σκευάσματος καὶ θηρεύματος διὰ τού|του ὠνόμασεν, | |
| 7* | εἰ μὴ ἄρα, ὥσπερ τὰ ἄλλα ζῷα σέβουσίν τινες, οὕτως | |
| 7* | καὶ ἐκείνην | ******************* | |
| 7* | Der Rest von p. 291 (mit Raum für ca.7 Zeilen) ist un‐ | |
| 7* | beschrieben ebenso wie die ganze p.292. p.293 beginnt | |
| 7* | mit Lemma 10,2b. Die ungenaue Zitierweise zeigt, dass | |
| 7* | es nicht Hauptlemma ist. Auf dem freien Raum sollte | |
| 7* | nachgetragen werden evtl. der Rest des Kommentars zu | |
| 7* | 10, 1a und Lemma 10, 1b—2ab mit der Hauptmasse des Kom‐ | |
| 7* | mentars: | |
| 7+ | τίμιον ὀλίγον σοφίας ὑπὲρ δόξαν ἀφρο‐ | |
| 8* | σύνης μεγάλης. καρδία σοφοῦ εἰς δεξι‐ | |
| 8* | ὸν αὐτοῦ, καὶ καρδία ἄφρονος εἰς ἀρι‐ | |
| 8* | στερὸν αὐτοῦ. | |
293 | καρδία δὲ ἄφρονος εἰς ἀριστεράν. | |
| 1 | ἐξ ἀμελείας, ἐκ τοῦ ἄφρων εἶναι· ἐξ ἀμελείας ἄ‐ φρων | ἐστίν· τούτο̣[υ αὐτ]ῷ ἐξ ἀμελείας ὑπάρξαντ〈οσ〉 | |
| 2 | ὑπάρχει καὶ τὸ ἄλλο τὸ ἀριστε[ρ]ὰν ἔχειν προαίρεσιν. | [κα]ί γε ἐν ὁδῷ ὅτ[αν] ἄφρων πορεύη‐ | |
| 3 | ται, καρδία αὐτοῦ ὑστερήσει. μετὰ [πολ]λῆς πάνυ | [ἀ]κριβείας καὶ [θ]έσεως ἐλέ‐ | |
| 4 | χθη τὸ ῥῆμα τοῦτο. ἀρτίως ἔλ[εγ]εν ὁ λόγος, ὅτι οὐ[δὲ | |
| 5 | ὁ] σοφὸς ἐκ | κ̣ατασκευῆς οὐδὲ ὁ ἄφρων ἐστὶν τοιοῦτος. καὶ θέλει δεῖξαι, ὅτι οὐκ ἀπαρακολου|[θ]ήτως ὁ ἄφρων | 74 |
| 6 | πράττει τὰ τῆς ἀφροσύνης· “ὑστερεῖ” γὰρ “ἡ καρδία αὐ‐ τοῦ”, οὐ τολμᾷ ἐπ’ εὐ|θ̣εί[α]ς βαδίσ[αι]. ὁ δὲ σοφὸς | |
| 7 | τοῦτο οὐ ποιε[ῖ· ο]ὐκ ἔχει ὑστεροῦσαν τῶν πραγμάτων | [τῶν ν]οημά[τω]ν τὴν ἐπιβολὴν αὐτοῦ, [ἀλ]λ’, εἰ ἔστιν εἰπεῖν, προτρέχει αὐτῶν. ἡ τοῦ ἄ|φρ̣[ο]νος ο[ὖν] κα〈ρ‐ | |
| 9 | δ〉ία ὑστερίζει, οὐκ ἀπ̣ολελυμένῃ ὁρμῇ τρέχει ὁ κατὰ ἀ‐ | |
| 10 | φρο|[σ]ύ̣νην τειν[όμ]ενος. | |
| 10 | καὶ ἐπειδὴ πολλάκις καὶ ἄλλοθεν ἐλάβομεν τὰς τῶν καλῶν | ἐννοίας, ἐλ[έγ]αμεν περὶ τοῦ μὴ εὐθ{ο}ὺς νο‐ οῦντος ὃ ἀκούει, ὅτι ταράττεται. ὁ στή[σα]ς | [τ]ὴν | |
| 12 | διάνοιαν̣ ἑαυτοῦ εἰς τὸ ἀπαγγελλόμενον ἠρεμεῖ. τὸ δὲ ἠρεμεῖν τὸ στῆναί ἐστι[ν] | ἐπὶ τοῦ πρά[γ]μ̣ατος. ὁ | |
| 13 | δὲ ταρατ̣[τ]όμενος ὑστεροῦσαν ἔχει ἀεὶ τὴν νόησιν. δυνατὸν | [δ]ὲ καὶ τοῦτο ε̣[ἰπ]εῖν· ἐπεὶ ἡ προθυμία | |
| 14 | τοῦ σοφοῦ, ε〈ἰ〉 δίδοται παρὰ θ(εο)ῦ αὐτῷ ἀγαθά—δίδω|‐ | |
| 15 | σιν δὲ “ἀγαθ[ὰ] το[ῖ]ς αἰτοῦσιν αὐτόν”—, ἐπόθησεν τὰ ἀγαθά, ᾔτησεν αὐτά—ἄνευ γὰρ ἔρωτος | οὐκ ἂν ᾔτησεν | |
| 16 | ἃ ἐδόθη αὐτῷ—, οὐχ “ὑστερεῖ ἡ̣ καρδία αὐτοῦ”, συντρέχ̣ει τοῖς δοθε[ῖ]σι[ν]. | ἀμέλει γοῦν προσθήκης ἀεὶ γινομέ‐ νης πρ̣οθυμίας καὶ τῆς σοφ[ίας προσθήκη γί[|νεται· εἰ | |
| 18 | γὰρ ὁ “ἐπιθυμῶν σοφίαν διατηρεῖ ἐντολάς”, οὐκ ἔστιν | |
| δ̣[ὲ σοφία ἄνευ τοῦ] | διατηρεῖν τὰς ἐντολάς, ὅτε ἐπι‐ | 76 | |
| 20 | τείνει τὴν διατήρησιν τῶν ἐν[τολῶν, τότε προσ]|λαμ‐ | |
| 20 | βάνει σοφίαν, καὶ οὐχ “ὑστερεῖ αὐτοῦ ἡ 〈καρδ〉ία.” | καὶ ἃ λογιεῖται, πάντα ἀφροσύνη ἐστίν. | |
| 21 | ἐὰν πν(εῦμ)α τοῦ ἐξουσιάζοντος ἀ[ναβῇ ἐπὶ σέ,] | τόπον σου μὴ ἀφῇς. | |
| 22 | πάντα ἀλό[γ]ως, ο̣[ὐχ] ὡς δεῖ, λογίζεται. δι̣[ὰ τοῦ‐ το οὖν] | σὺν ἀφροσύνῃ λογίζεται. ἔδ[ει] δὲ σ̣[ὺν φ]ρο‐ νήσει λογίζεσθαι [καὶ ἔχειν τοὺς] | λογισμοὺς ἐκείνους, | |
| 24 | περὶ ὧν λέγεται· “λογ[ισμ]οὶ δικαίων κρίματα”. | |
| 25 | ἐὰ[ν πν(εῦμ)α τοῦ ἐξου]|σιάζοντος ἀνα‐ | |
| 25 | βῇ ἐπὶ σέ. | |
| 25 | οὐ καθάπ̣[αξ] ἐξο[υ]σιάζει ὁ ἐχθρὸς τῶν ἀν(θρώπ)[ων· δηλοῦνται] | δὲ νῦν καὶ αὐτὸς ὁ διάβολος καὶ αἱ ἄλλαι δυνάμεις αἱ πονηρα[ὶ αἱ εἰς κακίαν] | ἀλείφουσαι. οὗ‐ | |
| 27 | τος οὖν οὐ βιάζεται. ὅσον μὲν ἧκεν εἰς τὴν αὐτοῦ πρ[ο‐ αίρεσιν, οὐ] | βίαν ἐπιβάλλειν βούλεται, ὅσον δ̣ὲ εἰς | |
294 | τὸ ἀδούλωτον εἶναι τὸν̣ [“ἐξουσιάζοντα”], | εἰ μὴ ἡμεῖς | |
| 1 | αὐτὸν καταδουλωσόμεθα, οὐ δυνάμεθα ἀντιστῆναι αὐτῷ. “ἐὰν” οὖ[ν] | “πν(εῦμ)α τοῦ ἐξουσιάζοντος ἀναβῇ ἐπὶ | |
| 2 | σέ”—ἐὰν καὶ δόξῃ ἐξουσιάζειν σου, σ[οῦ σ]εαυτὸν ὑπο‐ βα|λόντος· ὡ̣ς γὰρ “βασιλεύει ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θνητῷ σώματι” τοῦ̣ [θ]έλοντος ὑπο|κεῖσθαι ”[ταῖ]ς ἐπιθυμίαις | 78 |
| 4 | αὐτ〈οῦ〉”, καὶ βασ[ιλ]εύεται, εἴ τις ἄρχεται ὑπὸ τοῦ̣ | |
| 5 | μαμωνᾶ̣ | αὐτὸς ῥ〈ί〉ψας εἰς πόθον ἀργυρίων τὴν διάνοι‐ αν ἑαυτοῦ, οὕτως ἐξουσιάζει τοῦ [?] | ἑαυτὸν ὑποτάξαν‐ | |
| 6 | τος οἷα δοῦλον—ἐὰν οὖν τούτου τοῦ ἐξουσιάσαντός σου, τοῦ “ἐνεργο[ῦν]|τος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείασ”—διὰ το[ῦ]το δὲ ἐξουσιάζει, ὅτι ἀπειθ[εία]ς ἠθέλησ̣α̣ν̣ | εἶναι | |
| 8 | υἱοί—, “τόπον σου μὴ ἀφῇς”. | |
| 8 | καὶ π[ρ]οτέρα μὲν αὐτοῦ ἄνοδος γ[ίν]εται ἡ κ[ατὰ τὴν] | λεγομένην προπάθειαν. μὴ δῷς τόπο̣ν, ὥστε παρα‐ | |
| 10 | μεῖναι κα̣[ὶ γ]ενέσθαι π̣[άθος]· | ἐὰν δὲ καὶ πάθος γέ‐ | |
| 10 | νηται, ἔτι μᾶλλον ἀνθίστα καὶ μὴ δῷς τόπ[ον], ἵνα δι‐ άθεσ̣[ις] | φαύλη γένηται, καὶ ἐπὶ τέλει λοιπὸν μηδὲ τὴν πρᾶξιν ἐάσῃς. τ̣[ο]ῦτο οὖν ὁ Παῦ̣|λος λέγει λαβὼν | |
| 12 | ἀπὸ τῶν ψαλμῶν ῥητόν· “ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετ[ε]· | ἃ λέγετε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἐπὶ ταῖς κοίται[ς] ὑ‐ μῶν καταν[ύ]γητε”. καὶ λ[έγει]· | “ὁ ἥλι[ο]ς μὴ ἐπιδυέτω | |
| 14 | ἐπὶ παροργισμῷ ὑμῶν, μηδὲ δίδοτε τό[πο]ν τῷ διαβόλ[ῳ]”. | | |
| 15 | αὐτίκα γοῦν καὶ περὶ τοῦ Ἰούδα τοιαῦτα εἴρηται· πρότερον ἔβ[αλ]εν “εἰς τὴν | καρδίαν” αὐτοῦ “ἵνα παρα‐ | |
| 16 | δῷ” τὸν κ(ύριο)ν, εἶτα λέγει· “μετὰ τὸ ψωμίον εἰσῆ[λ]θεν | [εἰς ἐκεῖνον ὁ σ]ατανᾶς”, οὐ πρότερον εἰσελθών, ἀλλὰ βαλὼν ἐν τῇ καρδίᾳ | [..... ... προ]π̣αθείας· διαμέ‐ νουσαν εὑρὼν τὴν προπάθειαν ὥστε μηκέτι | [προπάθει‐ | 80 |
| 19 | αν] εἶναι, ἀλλὰ καὶ διάθεσιν χειρίστην, χώραν ἔλαβεν, | |
| 20 | τόπον | [τοῦ ἐλθεῖν] ε̣[ἰ]ς ἐκεῖνον. | |
| 20 | “ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε”. οὐ πρόσταξις δέ ἐστιν ἡ | [λέξις αὕτη], ἀλλ’ ἡ λεγομένη κατὰ τοὺς [γ]ραμμα‐ τικοὺς ὁριστικὴ θέσις τοῦ ῥή|[ματος, καθ’ ἣν] λέγομεν· | |
| 22 | ‘γράφομεν, [γρ]άφετε, γράφουσιν‘. | |
| 22 | ἐπερ( )· τὸ “ἀναβῇ” οὖν; τὸ πο|[νηρὸν πν(εῦμ)α οὐ] κάτω ἐστὶν ἀεί· [ἐπι]‐ β̣ουλεύει δὲ οὐ τῷ κάτω μεθ’ ἑαυτοῦ, οὐ τῷ εἰς|[ελευ‐ | |
| 24 | σομένῳ] “ε[ἰ]ς τὰ κατώτατα τῆς γῆ[ς]”, ἀλλὰ τῷ σπεύδοντι | |
| 25 | ἄνω εἶναι. τῷ δὲ ἄνω | [ὄντι οὐδὲ πρ]ό̣σταξις γίνεται. | |
| 25 | ἐὰν ο̣ὖν ἐκεῖνος τολμᾷ ὡς ἀπὸ ἰδίου φωλεοῦ ὄφις | [ἀναβῆναι], “μὴ δῷς αὐτῷ τόπον”. ὁμοίως καὶ ἐπὶ τοῦ θυμικοῦ· ἐὰν ἀναβῇ | [ἐπὶ τὸ θυμικ]ὸν θρασύτης, ἐὰν | |
295 | τὸ ἀμύνασθαι ἐχθρόν, “μὴ ἀφῇς τόπον” τῇ ὀργῇ, | [“παῦ‐ | |
| 1 | σαι ἀπὸ ὀργ]ῆς καὶ ἐνκατάλειψον αὐτήν”· “ὀργὴ γὰρ ἀν‐ δρὸς δικαιοσύνην θ(εο)ῦ | [οὐκ ἐργάζετα]ι”, τοῦ τελεί‐ | |
| 2 | ου. καὶ ἡ τοῦ ἄφρονος διαβέβληται· “καὶ γὰρ ἄφ[ρο]να | |
| ἀναιρεῖ | [ὀργή”. καὶ ὁ ἐν]τρεχὴς δέ, ὁ νομίζων φρ[ό]‐ νιμος εἶναι ἀπὸ ὀργῆς πολλ[άκι]ς ἀπόλλυται|[..... . | 82 | |
| 4 | “ὀργ]ὴ” δὲ “ἀπόλλυσιν καὶ φρονίμους” ὡς προαπολλυμέ‐ | |
| 5 | νων δηλονότι ὑπ’ αὐ|[τῆς τῶν ἀφρό]νων. [ὅτι ἴαμα καταπα]ύσει ἁμαρτίας μεγάλας. | |
| 6 | ἔ[σ]τιν πονηρία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλι‐ ον, | [ὡς ἀκούσιον, ὃ ἐ]ξῆλθεν ἀπὸ προ‐ | |
| 7e | σώπου τ[ο]ῦ ἐξουσιάζοντος· ἐδόθη ὁ ἄ‐ | |
| 8 | φρων ἐν ὕψεσιν | [μεγάλοις]. | |
| 8 | ἐὰν ἰάσῃς αὐτὸ παραμ[εῖ]ναι, τὸ πν(εῦμ)α τοῦ ἐξουσι‐ άζοντος οὐχ ἵσταται | [ἐπὶ τῷ ἄρξασθ]α̣ι μόνον, τουτ‐ | |
| 9 | έστιν ἐπὶ τῇ προπαθείᾳ ἢ τῷ πάθει, ἀλλὰ καὶ “μεγάλας | | |
| 10 | [ἁμαρτίας κα]ταπαύει”, ἀποτίθεται ἐκεῖ, καταλύει—τὸ γὰρ ‘καταπαύσει‘ τοῦτο τὸ τέλος | [σημαίνει τῆς ἁ]μαρ‐ | |
| 11 | τίας—καὶ τὰς ἀνόδους καταστρέφει. ἔβαλεν “εἰς τὴν καρδίαν” | [Ἰούδα ὁ σατανᾶ]ς παραδοῦναι τὸν διδάσκα‐ λον· “πν(εῦμ)α τοῦ ἐξουσιάζοντος ἀνέβη” | [ἐπ’ αὐτόν. | |
| 13 | οἷόν] τε ἦν μὴ δοῦναι αὐτῷ τόπον, ἀλλ’ οὐκ ἐφύλαξεν τοῦτο. εἰσελ[θ]ὼν λοιπὸν | [“κατέπαυσεν ἁ]μαρτίας | |
| 14 | μεγάλας”, πρακτικάς. | |
| 15 | τὸ ‘ἰᾶσαι‘ ὧδε τὸ ‘ἐᾶσαι‘ λέγε̣ι. οἷον ἡ | ἀκολασ̣ία | |
| 15 | μέγα καὶ πολὺ ἁμάρτημά ἐστιν· “ἀνέβη” ἐπὶ τὴ[ν] καρ‐ δίαν τῶν κατὰ Σω|σάννης μανέντων πρεσβυτέρων “πν(εῦ‐ μ)α τοῦ ἐξουσιάζοντος”. ἔδωκαν [αὐτῷ] | τόπον· “μεγά‐ | 84 |
| 17 | λας ἁμαρτίας κατέπαυσεν” εἰσελθὼν εἰς ἐκείνους· εἰ γὰρ καὶ μὴ πέ̣|πρακται ἡ μοιχεία, οὐ διὰ τὴν ἐκείνων ἀσφά‐ λειαν, ἀλλὰ παρὰ τὴν ἐνστᾶσαν | μέχρι θανάτου. ὅμως | |
| 19 | κατεπάη ἐν ἐκείνοις τὸ μέγα ἁμάρτημα. | |
| 20 | εἰ μὴ ἄρα | βιάση〈ταί〉 τις τὴν λέξιν ἀμφίβολον οὖ‐ σαν· ἐὰν μὴ δῷς τόπον, θεραπεύεις καὶ [ἰᾷ] | μεγάλα | |
| 21 | ἁμαρτήματα 〈διὰ〉 τοῦ προλαβεῖν τὴν θερ[α]πείαν αὐτῶν. ἐπερ( )· τ[ὸ γ]ὰ̣ρ μὴ̣ [δοῦναι] | τόπον ἴαμά ἐστιν; | |
| 22 | ναί, κατὰ τὴν δευτέραν ἀπόδοσιν. ἔστιν [πο]νηρ[ία, ἣν] | εἶδον ὑπὸ τὸν | |
| 23e | ἥλιον, ὡς ἀκούσιον, ὃ ἐξῆλθεν ἀπὸ | |
| 23e | [π]ροσώπου τοῦ ἐξουσιάζον[το]ς. 〈ἐδό‐ | |
| 23 | θη ὁ ἄφρων ἐν ὕφεσιν μεγάλοισ〉. [“ἣν εἶδον”], | φησίν, “πονηρίαν ὑπὸ τὸν ἥλιον” | |
| 24 | οὕτω συνστᾶσαν, “ἀκούσιον, ἐξῆλθεν ἀπὸ πρ[οσώπου] | | |
| 25 | τοῦ ἐξουσιάζοντος”, τοῦ διαβόλου. ἐξῆλθεν πολλάκις τι ἀπ’ αὐτοῦ, καὶ ἀ[φρόνως] | ἐδεξάμεθα, ἰδού, ὡς ὁ Ἰού‐ δας· 〈περὶ〉 χρημάτων ἐπινοήσ[αντα καλὸν] | εἶναι τὸ | |
| 27 | ποθὲν συναγαγεῖν χρήματα κ̣α̣ὶ τοῦτο ἄφρονα ὄντα τὸ [τοι‐ | |
| οῦτο προση]|κάμενον “ἐν ὕφη” ἁμαρτημάτων μεγάλων “δέ‐ | 86 | |
296 | δωκεν”. ἴσον ἐστ̣[ὶν ..... τῷ] | “ὅτι ἴαμα καταπαύσει | |
| 1 | ἁμαρτίας μεγάλας” τὸ “δοῦναι τὸν ἄφρον[α ἐν ὕψη μεγά‐ λα”], | οὐκ ἐν τῷ [ἀ]ληθῶς ὕψει. {τ} ἃ κατὰ ἀλαζονείαν δοκοῦντα ὑψηλὰ καὶ | [μεγάλα εἶναι] | ποθοῦ[μ]εν, ἁμαρ‐ | |
| 3 | τήσας ἔσχεν· τοῦ[τ]ο̣ νομίζει εὐτυχηκέναι, ὅτι α.[... τῶν προτε]|θειμένων οὐκ ἠλόγησεν, ἀλλὰ ἐπέτυχεν. | |
| 4 | ἐπερ( )· πῶς οὖν “ἀκούσιο[ν”; | |
| 5 | πολλάκις] | ἐλέχθη, καὶ νῦν δὲ εἴρηται, ὅτι οὐ ταὐ‐ τόν ἐστιν τὸ αἱρεῖσθαι καὶ τὸ α̣[ἱρετόν, ὥσπερ] | τὸ | |
| 6 | φιλητὸν καὶ ἄξιον τοῦ φιλεῖσθαι. καθόλου δέ τινες εἰ‐ ρ[ήκασιν μόνην] | τὴν ἀρετὴν ἑκούσιον εἶναι, οὐδὲν δὲ τῶν κακῶν ἑκουσίω̣[ς πράττεσθαι]. | “ἐάν”, φησίν, “περι‐ | |
| 8 | έλῃς τῆς ἀρετῆς τὸ ἑκούσιον, οὐκέτι ἔστιν ἀρε[τή”. δεῖ τοίνυν, ] | ὥσπερ τὸ αἱρετόν, οὕτω καὶ τὸ ἑκουσιάζειν | |
| 10 | τὸ {ν} πλησιάζον αὐτῷ λ̣[ηφθῆναι ἐπὶ] | τοῦ ἔχειν προ‐ | |
| 10 | αίρεσιν ἐπακολουθοῦσαν αὐτῷ. τὰ δὲ ἁμαρτήμ[ατα λέγονται] | ἀκούσι[α] εἶναι οὐχ ὅτι οὐ προαιρέσει αὐτὰ ἐνεργοῦμεν, ἀλλ’ ὅτι [οὐκ ἄξιά εἰσιν] | τοῦ θέ[λ]ειν αὐτά. | |
| 12 | καὶ λέγουσιν οὕτως, ὅτι τῶν ἁμαρτημάτω[ν τὰ ἀκούσια οὐκ] | ἔχει τὴ[ν] α̣ἰ̣τίαν, οἷον εἴ τις μεθυσθεὶς ἐποίη‐ σεν, ἃ οὐκ ἂν ἐποίησ[εν νήφων, ὅτι] | οὐχ ἑκ[ὼ]ν̣ αὐτὰ | |
| 14 | ποιεῖ ἀλλὰ κρατηθεὶς καὶ δουλεύων μέθῃ· τῆ[ς δὲ διανοί‐ | |
| 15 | ας] | οὐ δουλωθείσης ὑπὸ μέ[θ]ης ἔστιν τις ἐπινοῶν τὸν νόμον. [πᾶς οὖν ἁμαρ]|[τ]ά̣ν̣ω̣ν̣ ἀ̣κουσίως ἁμαρτάνει· ἐδού‐ λωσεν γὰρ ἑαυτὸν τῇ ἀγνοίᾳ καὶ “σάρ|κινος” γενόμενος | 88 |
| 17 | “πέπραται ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν”. ὁ δὲ πεπραμένος ὑπό τινα| οὐχ ἑκουσίως ποιεῖ, ἀλλὰ ὃ πρ[ο]στάττεται ὑπὸ τοῦ δεσπό‐ | |
| 18 | του. λέγουσιν οὖν, | ὅτι π̣[ᾶν] ἁμάρτημα ἀκούσιόν ἐστ̣ιν | |
| 20 | ἑτέρῳ τρόπῳ ὂν ἑκούσιον τῷ προαιρετι|κῶς ἐνεργεῖσθαι. ἐτόλμησα νῦν συνθέτῳ ὀνόματι αὐτὸ καλέσαι· ὅσον ἧ|κ̣ε̣ν̣ | |
| 21 | ε̣ἰ̣[ς τ]ὴν φύσιν ἑαυτοῦ, ἀκ[ο]ύσι[ό]ν ἐστιν, ὅσον δὲ εἰς τὸ προαιρέσει τινὰ αὐτὸ | [πρᾶξ]α̣[ι, δύνατ]αι ἑ‐ | |
| 22 | κούσιον εἶναι. [ἀ]μέλει γοῦν ἀκούσια λέγει ὁ νόμος τὰ ἀγνοήματα. | [..... .... δ]ὲ ὑπηχεῖ αὐτά, καὶ οὐ[χ ἑ]‐ | |
| 23 | κο[υ]σία ἡ διάνοια αἱρεῖται |+ ἀπασχολεῖν |+ . ὁ Παῦλος| [..... . ἕ]π̣εται ταύτῃ τῇ δόξῃ, μ̣ᾶλλον δὲ προηγεῖται | |
| 25 | αὐτοῦ ἡ γνώμη· “μὴ νικῶ | [ὑπὸ τοῦ] κακοῦ”. θεωρεῖς, | |
| 25 | ὅτι ὁ τ[ὸ] κακὸν ποιῶν νικηθεὶς ποιεῖ· οὐδὲν δὲ ἡττη|‐ [μένον ἑκου]σίως ποιεῖ τὰ τῆς ἥττας. “νίκα” δὲ “ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν”. ὅρα τὸ ἑκού|[σιον το]ῦ̣ ἀγαθοῦ, τὸ αὐ‐ τόνομον τῆς προαιρέσεως τῆς μεταδιωκούσης αὐτό. | [..... | |
| 28 | .]ε̣[...].[..... .] ἀ̣κούσιόν ἐ[σ]τιν κατὰ τοῦτον τὸν λό‐ | |
297 | γον τῷ μὴ ἄξιον | [εἶναι τοῦ ἑκου]σιάζεσθαι καὶ αἱρετὸν | |
| 1 | εἶναι. | |
| “ἀπὸ τοῦ προσώπου” οὖν “τοῦ ἐξουσιάζον|[τος” ... | 90 | |
| 2 | ᾧ τόπο]ν οὐ δεῖ διδόναι, “ἐξῆλθεν ἀκούσιον”, καὶ “ὁ ἄφρων” ὁ λα̣[β]ὼν καὶ μὴ | [..... .... ὅ]τι οὔκ | |
| 3 | ἐστιν ἑκούσιον, δεῖ αὐτὸ ἀποστραφῆναι, “εἰς [ὕφ]η μεγά‐ λα | [ἐδόθη”. δυνα]τὸν δὲ καὶ τὸ μὲν πρότερον̣ ὑπὸ τῶν | |
| 5 | πρακτικῶν ἁμαρτημά|[των ληφθῆν]α̣ι, τὸ δὲ δεύτερον περὶ τῶν γνωστικῶν. ὁ “τῇ ψευδωνύμῳ γνώσει” | [ἐπαρθεὶς δέ‐ | |
| 6 | δο]τ̣αι τοῖς ὕψεσιν αὐτῆς. “ἐν ὕψεσιν μεγάλοις δέδο‐ ται”, οὐκ ἐπαινε|[τ.... .....]. οὐδὲ γὰρ πᾶν ὕψος ἐπ‐ α[ι]νετόν ἐστιν· “ὑμεῖς” γάρ, φησίν, “ἐστὲ | [οἱ δικαι‐ | |
| 8 | οῦντες] ἑαυτοὺς ἔνπροσθεν τῶν ἀν(θρώπ)ων, ὁ δὲ θ(εὸ)ς γι‐ γνώσκει τὰς καρδίας ὑμῶν· | [ὅτι τὸ ἐν ἀν](θρώπ)[οι]ς | |
| 9 | ὑψηλὸν βδέλυγμα παρὰ θ(ε)ῷ” ἐστιν. τὸ “ἐν ἀν(θρώπ)οις” | |
| 10 | ὧδε καὶ “ἄφροσιν | [ἀν(θρώπ)οις” δύναται] λαβεῖν, οὐ τὸ | |
| 10 | ζῷον αὐτὸ τὸ θνητὸν λογικόν. [καὶ πλούσιοι ἐν τα]πεινῷ καθήσονται. λοιπὸν συνπλέκει τὰ συμβαίνον̣[τά] | [τισιν παραδό‐ | |
| 12 | ξ]ως· οὐ πάντως ὁ πλ〈ο〉ύσιος ἀεὶ ἐν τῷ πλούτῳ μένει· πολλοῖς μεταπίπτει | [ὁ πλοῦτος ...]. πολλοὶ ἐκ πενή‐ των εἰς πλοῦτον ἀνήχθησαν μέγα〈ν〉. καὶ οὐ μόνον | [λέ‐ | |
| 14 | γω κατὰ τὸ ῥ]ητόν, ἀλλὰ καὶ κατὰ τρόπους γίνεται τοῦ‐ | |
| 15 | το· ἐν ψαλμοῖς “πλούσι|[οι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν”. ..... .....].[.]. πτωχεύσαντες καὶ διὰ τοῦτο | [..... | 92 |
| 16 | ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] μετὰ | |
| 16 | τὸν νόμο[ν] | ******************** | |
| 16 | Es fehlt der untere Teil von p. 297 | |
298 | “ἀνθρώπους] | καὶ κτήνη σώσεις, κ(ύρι)ε”· καὶ ἀν(θρώ‐ | |
| 1 | π)ους καὶ ἀγγέλους. ἐπεὶ περὶ τῶν̣ [Ἰουδαίων ‘πλοῦτον‘] | ἐκδε[χό]μεθα | |
| 2 | τὸν νόμον, ‘πλούσιοί‘ εἰσιν λαβόντες τὸν νό[μον καὶ τοὺς προφή]|τας, “π̣[ᾶ]σαν” τὴν πρὸ τῆς ἐπιδημίας τοῦ σ(ωτῆ)ρ(ο)ς “θεόπνευστον [γραφήν” ..... ...] † η‐ | |
| 4 | κεσθαι ἐν ταύτῃ † θεῖον ὕψ̣ος τὸ πνευματικὸν αὐτῆ[ς | |
| 5 | ..... ..... ...] | αὐτοὶ δὲ τῷ γράμματι ἐπιμένοντες “ἐν ταπεινῷ” ἐκάθισ̣[αν ..... ..... οὐ] | ζητήσαντες | |
| 6 | τὸ ὕψος τῶν πρὸς διάνοιαν. ἔδει δὲ τοῦτο ποι[ῆσαι αὐ‐ τούς, ὅπερ] | ὑπῆρκται τοῖς ἀπὸ τῶν ἐθνῶν πιστεύσασιν τῷ εὐαγγελ[ίῳ, οἳ ἐν ὕψει κάθην]|ται· ἐν τῷ πν(εύμα‐ | |
| 8 | τ)ι γὰρ καὶ τῷ θείῳ νῷ τῷ κατὰ τὸ πν(εῦμ)α τὸ “ἐρευ‐ ν[ῶν καὶ τὰ βάθη τοῦ] | θ(εο)ῦ” οὗτοι κάθηνται καὶ | |
| 9 | ἱδρύθησαν. | |
| 10 | τοιοῦτόν ἐστιν καὶ τὸ ὑπ[ὸ Ἅννας λεγόμενον] | τῆς | 94 |
| 10 | μητρὸς τοῦ Σαμουήλ· “στεῖρα ἔτεκεν ἑπτά, ἡ πολλὴ ἐν τ[έκνοις ἠσθένη]|σεν. τόξον δυνατῶν 〈ἠ〉σθένησεν, ἀσθε‐ νοῦντες περιεζώσαν[το δύναμιν”· ὃ γὰρ] | εἶχον̣ τ̣[ό]ξ̣ο̣ν | |
| 12 | οἱ ἐκ περιτομῆς πρότερον, ὅταν καὶ ἀφ’ οὗ αὐτ[ῶν γέγο‐ νεν τὰ σωτή]|ρια ν̣ο̣[ή]ματα καὶ παιδεύματα ἀσθενοῦντα, τοῦτο παρὰ τὴν̣ [..... . ἠσθένησεν], | καὶ οἱ ἀσθενεῖς, | |
| 14 | οἱ ἀπὸ τῶν ἐθ̣[νῶν], “δ̣[ύναμιν] π̣ερ̣ι̣εζ̣ώσαντ[ο” ..... ... | |
| 15 | .....] | ἐ̣κ̣ [....].[ | |
| 15 | Es fehlt der untere Teil von p.298, der letzten Seite | |
| 15 | von Lage 19, die ausnahmsweise nur 10 Seiten enthält. | |
299 | “ἐν ὕφεσιν μ̣[εγάλοις” ἡμῶν πα̣[ προκατα.[ γραμμα̣[ | |
| 5 | εἶδον δούλ[ους ἐφ’ ἵππους καὶ ἄρχοντας | |
| 5 | πορευομένους ὡς δούλους ἐπὶ τῆς γῆς. ὁ ὀ]|‐ ρύσσω[ν βόθρον ἐν αὐτῷ ἐμπεσεῖται, καὶ | |
| 6 | καθαιροῦντα φραγμόν, δήξεται αὐτὸν ὄφις.]| τὸ ἀσ̣τ̣[ ὁ σοφὸ[ς καὶ κ̣[ | |
| 10 | προνο[ τω μο̣[ γοῦν [ | |
| ο τη̣[ καὶ̣ [ | 96 | |
| 15 | ἐξεσ̣[ φε̣[ ...[.....].[..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] ..... [..... ...] | καὶ ἄλλο̣[ι] μήτε προσδοκηθέντες μήτε νομισθέντες [μ]η‐ δὲ ἔχοντες τὰ ἔξω συ̣[ν]|παρόντ[α ἐ]βασίλευσαν. καὶ ἐν | |
| 20 | ταῖς Παροιμίαις οὗτ[ο]ς ὁ σοφὸς ἐκ προσώ|που τῆς Σ[ο]‐ | |
| 20 | φίας ἢ περὶ αὐτῆς λέγει· “ἐγὼ {τ} ἡ {ν} σοφία κατεσ[κ]ή‐ νωσα βουλὴν καὶ | γνῶσι[ν] καὶ ἔννοιαν”, “δι’ ἐμοῦ βα‐ σιλεῖς βασιλεύσουσι[ν], καὶ οἱ δυνάσται γρά|φουσιν δ[ι]‐ | |
| 22 | καιοσύνην, δι’ ἐμοῦ μεγιστᾶνες μεγαλύνοντ[αι], καὶ τύ‐ ραννοι κρατοῦσιν | γῆς”. καὶ [ὅ]ρα, ὅτι καὶ ταῦτα ἐξ‐ | |
| 23 | ήρ[τη]ται τῆς βουλήσεως τῆ[ς π]ρονοίας. τὸ οὖν ῥητ[ὸν] | φανερόν. | |
| 24 | οἱ ἀπὸ τῶν ἐθνῶν πιστεύσαντες τῷ ε[ὐαγ]γελίῳ δοῦλοι | |
| 25 | ἡδ̣[ο]ν̣[ῆς], | “δοῦλ[ο]ι τῆς ἁμαρτίας”, δοῦλοι διαβό{υ}‐ | |
| 25 | λου, θα[ν]άτου καὶ ἔφ[ιπ]π̣οι γεγένηνται. λ̣[έγον]|‐ ται̣ [ἐπο]χεῖσθαι λοιπὸν λόγοις θείοις οἷα ἵπποις· [ὁ] νοῦς ὀχεῖται τ[ούτοις] | ὡς ἱππ[ε]ὺ̣ς καὶ ἱππάζεται σω‐ | |
| 27 | τηριωδῶς. | |
| 27 | “εἶδον” οὖν [οὕ]ς̣ ποτε “δούλους [.....]| | |
300 | [π]ε̣[ρ]ὶ ὧν εἴρηται []ν̣η οὐ περὶ [] καὶ τὸ γραμ– []ν̣ω̣ν οἱ | |
| 5 | []χάνοντες [λ]ογικῶν | |
| []τας []α̣ι̣. ἐὰν δὲ []ν καὶ | 98 | |
| 10 | [].ιν [κ]ατὰ τοὺς []..μουν []αν []α̣ξος | |
| 15 | [Φίλων ἐν] τῷ Μωσέως Βίῳ .[.].τ̣[.....].[..... ..... .....].[..... “ἐὰν οἱ] φιλό|σοφοι βασιλεῖς ἦσαν καὶ οἱ βασιλεῖς φιλόσοφοι”. “βασίλειον” γ̣[ο]ῦ̣[ν “ἱε]ρ̣[ά]τευμα” | ὑπερ‐ | |
| 18 | έχοντες ἦσαν τῶν ἐθνῶν· καὶ οὕτως εἶχον τὸ βασιλεύε̣[ιν] ὡς καὶ ὁ | Ἀβραάμ, πρὸς ὃν εἴρηται· “βασιλεὺς παρὰ | |
| 19 | θ(εο)ῦ σὺ εἶ ἐν ἡμῖν”. | |
| 20 | ἐπ[ερ( )·] ἐπειδὴ κατὰ τὸ | γράμμα ἔζων; | |
| 20 | οὐ κατὰ τὸ γράμμα ἔζων, εἰ μὴ ὅτε ἐξέπεσαν το[ῦ] ὕψους τῶν | γραφῶν. ἐπεὶ πῶς κατὰ τὸ γράμμα ἔζη τοῦ νόμου Ἰηρεμίας αἰ[τι]ώμενος | τοὺς ἔχοντας τὴν περι‐ | |
| 22 | τομὴν τοῦ γράμμα[το]ς λέγων· “περιτμήθη[τ]ε τῷ θ(ε)ῷ”, | “ἀπερίτμητοι 〈καρδίασ〉” [ἐ]στέ. | |
| 23 | ὁ ὀρύσσων βόθρον ἐν αὐτῷ ἐμπεσεῖται. ἐν πολλαῖς | γραφαῖς τοῦτο δηλ̣[οῦ]ται, ὅτι δι’ ὧν | |
| 25 | τις ἁμαρτάνει, διὰ τούτων βλάπτεται, καὶ | [α]ὐτὸ τὸ | |
| 25 | ἁμάρτημα καὶ ἡ κακία κόλασις γίνεται τῷ ἁλισκομένῳ. | | |
301 | καὶ ὥσπε[ρ ὁ] χρώμενος δηλητηρίῳ τινὶ ἐν τροφῇ οὐκ ἄλ‐ λ[ο]ν βλάπτει ἢ ἑαυτὸν | καὶ ὁ π[ί]νων εἰς μέθην οἶνον | |
| οὐχ ἕτερον σκοτίζει ἢ τὴ[ν ἑαυτ]οῦ διάνοιαν, | οὕτω[ς | 100 | |
| 3 | ὁ ἁ]μαρτάνων κόλασιν ἑαυτῷ ἐπιφέρει. εἴρηται γοῦ̣[ν ἐν Π]αροιμ[ίαι]ς ὑπ’ αὐ|τοῦ τούτου τοῦ ἀνδρός· “ἁμαρ‐ | |
| 4 | τάν[ο]ντας καταδιώξεται κα[κά”. | |
| 5 | ἐπ]ερ( )· ὡς κ[ατ]ὰ̣ διά|νοια[ν] οὐ πάνυ τι ἔχει; | |
| 5 | ὀρύσσει β[όθρ]ον ὁ “εἰς τὴν κάθισι[ν βαθ]ύνων”, ὅ[περ] ἀπη|γορ[εύ]ετο, 〈ὁ〉 “εἰσερχόμενος εἰς τὰ κ[α]‐ τώτατα τῆς γῆς”· ἐκεῖν[ος δὲ] εἰς ὃν ὤρυξεν | βόθ[ρο]ν, | |
| 7 | ἐνπίπτει· καὶ δι’ ὧν ἠθέλησεν ἄλ[λῳ] ἐπιβουλεῦσα[ι σφα]λ̣ερῶς, εἰς αὐτὰ | ἐν[έπ]εσεν. καὶ πολλὰ τοιαῦτα | |
| 8 | φέρεται· “ὤρυξ[α]ν πρὸ προσώ[που μο]υ βόθρο[ν κ]αὶ | ἐν[έπε]σαν εἰς αὐτόν”· κ[αὶ αὐ]τὸς ὁ σ(ωτ)ὴρ εἶπεν· | |
| 10 | “τυφλὸς τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότε|[ροι εἰς] βόθρον | |
| 10 | πεσοῦντ[αι]”. οὐ πάντως τὸν αἰσθητὸν τοῦτον λέγει. καὶ καθαι[ρ]οῦν|[τα φρα]γμόν, δήξεται | |
| 11 | [α]ὐτὸν ὄφις. ὁ φραγμὸς ἀσφάλειά τίς ἐστιν ἤτοι πόλιν φυ|[λάσσ]ου‐ | |
| 12 | σα ἢ ἀγρὸν ἢ ἀμπελῶνα. ὁ καθαιρῶν οὖν τὸν φραγμὸν ἑαυ‐ τὸν βλ[άπτε]ι̣· | [ἀφρ]ούρητον δὲ αὐτ[ο]ῦ μένει τὸ χωρίον καὶ τὸ γένημα, καὶ δάκνεται ὑπὸ ὄφεως | [τῆ]ς̣ ἁμαρτίας | |
| 15 | ἢ τοῦ ἐνεργοῦντος τὴν ἁμαρτίαν, περὶ οὗ | [εἴρ]ηται τῷ | 102 |
| 15 | ἀποστόλῳ· “φοβοῦμαι μή πως, ὡς ὁ ὄφις ἐξηπ[άτη]σεν Εὔαν ἐν τῇ πα|[νου]ργίᾳ αὐτοῦ, φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν”. καθεῖ‐ λεν τὸν φραγμὸν τῆς γυ|ναικὸ̣[ς] καὶ ε̣ὐ̣[θ]έ̣ω̣ς̣ ἔ̣δα̣κεν αὐ‐ | |
| 17 | τὴν̣ [ὁ ὄ]φ̣ι̣ς̣. τ̣ὸ̣ν̣ τ̣ο̣ύ̣τ̣ου δ̣ὲ̣ φρα̣γ̣μ̣[ὸν] κ̣[α]θ̣[εῖ]λ̣ε̣ν, | ἢ αὐτὸς τ[ὸ]ν ἑαυτοῦ καθεῖλεν καὶ ἐδήχθη ὑπὸ τοῦ ὄφεως | |
| 18 | τῆς ἁμαρτίας, ἐπλή[γη]. | δύνατ[αι δ]ὲ καὶ οὕτως· ἐπεὶ φραγμός ἐστιν φ〈ρ〉ου‐ | |
| 20 | ρῶν τὴν ψυχὴν ἡ τῶν ἐντολῶν | δόσις, [ὁ] καθαιρῶν τὸν | |
| 20 | φραγμὸν τοῦτον διὰ τοῦ καταπατεῖν τὰς ἐντολὰς καὶ τὸ | μηδὲ[ν] αὐτὰς λογίζεσθαι δάκνεται ὑπὸ τοῦ ὄφεως [ο]ὐκ ἂν δηχθεὶς † περὶ ἑαυτὸν | ω καθ[εῖλ]ε̣[ν] τὸν φραγμόν † ἐξαίρων λίθο〈υ〉ς διαπονηθή[σ]ε[τ]αι | |
| 23 | ἐν αὐτοῖς· σχίζων ξύλα κινδυνεύσει ἐν αὐτοῖς, | ἐὰν ἐκπέσῃ τὸ σιδήριον, καὶ | |
| 24 | αὐτὸς πρόσωπον ἐτάραξεν. | |
| 25 | ἐάν τις τὴν οἰκ[ο]|δομήν, ἣν ἔσχεν ἐκ θ(εο)ῦ ἐκ τῆς τηρήσεω[ς] τῶν ἐντολῶν καὶ δογμάτων τῆς εὐσεβεί|ας, ἐὰν | |
| 26 | ἐξαίρῃ, λύει τὸ οἰκοδόμημα καὶ ἐξ αὐτῶν παραπονεῖται, | |
| ἐξ αὐτῶν | κινδυνεύει, ἐξ αὐ[τ]ῶν ἄξιος τοῦ λιθοβοληθῆ‐ | 104 | |
| 27 | ναι γίνεται. | |
302 | ἐπερ( )· ἵνα ‘λίθουσ‘ τ[ί] | λάβωμεν; | |
| 1 | ἐὰν μὲν ὁ πρακτικὸς βίος ᾖ ὁ τοῖχος καὶ τὸ οἰκοδό‐ μημα, αἱ πρακτικαὶ | ἐντολαὶ καὶ ἀ[ρετ]αὶ οἱ ‘λίθοι‘ | |
| 2 | εἰσίν. ἐὰν δὲ ἡ θεωρία τῆς ἀληθείας ᾖ{ν} τὸ οἰκοδόμη‐ μα, | οἷ[ον] “ναὸς” ᾖ{ν} “ἅγιο]ς̣”, τὰ κατὰ μέρος δόγμα‐ τα καὶ τὰ θεωρήματα τῆς εὐσεβείας | τάχ̣[α] εἰσὶν οἱ̣ [‘λί‐ | |
| 4 | θοι‘]. | |
| 4 | ἔλεγον πολλάκις, ὅτι αἱ ὁμωνυμίαι διαστέλλονται ἐκ | |
| 5 | τῶν | συ̣[νπ]λεκομέ̣[νων] αὐτοῖς. ὁ ἀπόστολος γράφων Κο‐ ρινθίοις λέγει· “θεμέλιον | ἄλλον οὐδεὶς δ[ύνα]ται θεῖ‐ | |
| 6 | ναι παρὰ τὸν κ[είμ]ενον Ἰ(ησοῦ)ν Χ(ριστό)ν”. λέγομεν, | ὅτι ἕκαστο[ς “ἐπ]οικοδομεῖ” εἰς τοῦτον “ξύλ[α], χόρτον, καλάμην, χρυσό[ν], ἄργυ|ρον, λίθους τι[μίου]ς”. οὐκ | |
| 8 | αἰσθ[ητ]ὰ τὰ ἐποικοδομούμενα, ἀλλὰ λέγομ[ε]ν, ὅτι | “ξ[ύλα], χόρτον, κ[α]λ[άμη]ν ἐποικο[δο]μεῖ” ὁ καυστὰ | |
| 10 | ἔχων νοήματα καὶ ἔ̣[ργ]α̣ καὶ | λόγους χορτώδη, [ἀ]χυρώ‐ | |
| 10 | δη. καὶ ἄλλοι “χρυσίον, ἀργύ[ριον], λίθ[ο]ι τίμιοι” ἐπ‐ οικ[οδο]μοῦν|ται “ἐπὶ τὸν θεμέλιον Χ(ριστό)ν”. καὶ δύνα‐ | |
| ται χρυσὸς̣ [ε]ἶναι ὁ νοῦς καὶ ἀργύ[ριο]ν | ὁ [λό]γος | 106 | |
| 12 | καὶ ἔργα σπουδαῖα οἱ λίθοι οἱ τίμιοι. “ἐν αὐτοῖς” οὖν “κινδυνεύει”, οἷ[ς “ἐξ]αίρει” | τις. | |
| 13 | οἶδας ὅτι παρεφύη δόγματα ἀσεβῆ τὰ Ἀρειανῶν καὶ Μανι‐ χαίων, τὰ Ε̣[ὐν]ομίου, | καὶ πολλοὶ τὰ ῥητὰ ἀπὸ τοῦ | |
| 14 | εἱρ{γ}μοῦ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς γραφῆς ἐξαίρουσιν καὶ | | |
| 15 | εἰς ἄλλα μεταφέ̣ρ̣[ουσ]ιν νοήματα ἀσεβῆ· καὶ “ἐν αὐτοῖς” τούτοις τοῖς ῥητοῖς, ο[ἷ]ς “ἐξῆ|ραν, κινδυνεύουσιν”. | |
| 16 | σχίζων ξύλα κινδυνεύσει ἐν αὐτοῖς, | |
| 16 | ἐὰν πέσῃ τὸ σιδήριον. | [π]άλιν οὕτω δεῖ λα̣β̣ε̣ῖ̣ν̣· ε̣[ἰσὶν] ξ[ύλα τ]ινὰ ἐπαι‐ νούμενα· λέγει γοῦν περὶ τῶν φαύλων | [ξ]ύλων· “ἐκ‐ | |
| 18 | κόψατε τὰ ξύλα αὐτῆς, ἐκχεῶ ἐπὶ Ἰερουσαλὴμ δ[ύ]ναμι[ν”· μ]ὴ̣ γ̣[ὰ]ρ̣ | [ξ]ύλων ἐκκοπτομένων αἰσθητῶν δύναμις ὑπὸ | |
| 20 | θ(εο)ῦ χορηγεῖται [ἐπὶ] Ἰερουσαλήμ· | τὰ ξύλα τὰ ἄκαρ‐ | |
| 20 | πα, τὸν δρυμὸν αὐτῆς. καὶ γὰρ ἐν ἄλλοις πάλιν τοιαῦτα λέγετ[αι]· “φωνὴ | κ(υρίο)υ καταρτιζομένη ἐλ[ά]φους, καὶ ἀποκαλύψει δρυμούς”. τότε δὲ οἱ δρ[υ]μοὶ ἀπο|καλύπτον‐ | |
| 22 | ται, ὅταν ἐκκοπῇ τὰ ξύλα. τότε γυμνοῦται τὸ ἔδαφος, ἔν‐ θα ἦσαν τὰ | ἄκαρπα ξύλα. | |
| 23 | εἰσὶν οὖν καὶ ἐπαινετὰ ξύλα λεγό[μ]ενα διὰ τοῦ ὑμνῳ‐ δοῦ οὕτως· | “τότε”, φησίν, “ἀγαλλιάσονται πάντα τὰ ξύ‐ | |
| 25 | λα τοῦ δρ[υ]μοῦ πρὸ προσώπου κ(υρίο)υ, ὅτι | ἔρχεται”. | 108 |
| 25 | καὶ πάλιν λέγεται ἐν ἄλλο[ι]ς· “ἀντὶ τῆς στοιβῆς ἀνα‐ βήσεται κυπάρις|σοσ”—ἰδοὺ ἐπαινετὸν ξύλον—, “ἀντὶ κονύ〈ζ〉ης ἀναβήσεται μυρσ〈ί〉νη”. ὁ σχίζων οὖν | ταῦτα | |
| 27 | ἀποσπῶν τῆς ἰδίας αὐτὰ ἁρμονίας—ἐκπίπτει τὸ σιδήριον | |
303 | καὶ βλάπτει αὐτόν. | ‘σιδήριον‘ δὲ λέγει τὸν ἀποσχίζον‐ τα τὰ τῆς ἀληθείας σύμφ[ω]να λόγῳ σοφιστι|κῷ καὶ ἐρι‐ | |
| 2 | στικῷ. | |
| 2 | δυνατὸν δὲ καὶ ἐπὶ ψεκτῶν αὐτὰ λαβ[εῖν], ὅτι σχίζων τις | τὰ ξύλα τὰ ψεκτά, ἐξ ὧν οὐκ ἔδει σκεῦος ποιῆσαι οὐδὲ χρήσιμ[ά τ]ι̣να, αὐτ[ὰ] κατα|σκευάσει ὀλέθρια σκεύη. | |
| 4 | ἐξ αὐτοῦ [τ]οῦ λόγου τοῦ σχίζοντος [σοφ]ιστικ[ῶ]ς κιν‐ | |
| 5 | δυ|νεύσει· ἐκπίπτει γὰρ ἀπὸ τῆς οἰκ̣[εί]α̣ς ἁρμονίας τοῦ ἀληθι[νοῦ λ]όγου οὐδέποτε |ἔξω γινομένου τῆς ἀκολουθεί‐ | |
| 6 | [ας] τ̣ῆς ἀληθοῦς. ἐπερ( )· τὸ “ἐὰν [ἐκ]πέσῃ τὸ σιδήριον” ὁ σο|φιστικὸς | |
| 7 | λόγος; | |
| 7 | εἶπον τοῦτο, ὅτι ἀμφότερ̣[α τ]ὰ ξύλα τά τε [ἐπα]ι‐ νούμενα καὶ | ψεγόμενα σχίζει. οὐκ ἐκπίπτει δὲ τὸ σι‐ [δή]ριον, ὅταν̣ [τε]χνικῶς̣ καί, ἵν’ | οὕτω φράσω, τεκτο‐ | |
| 9 | ν[ικ]ῶς σχίζων αὐτὰ κατασκευ[ά]ζ̣[ῃ σ]κεύη “ξύλινα”· καὶ | | |
| 10 | αὐτὰ ἐν τῇ “μεγάλῃ οἰκίᾳ” [ἐστ]ίν. τότε δὲ ἐκπίπτει, ὅ‐ ταν τὰ μὴ ὀφείλοντα διαιρε|θῆναι καὶ σχίσιν λαβεῖν εἰς | 110 |
| 11 | τοῦτο ἄγῃ σοφώτερον. | |
| 11 | 〈ἐπερ( )·〉 μὴ οὖν “αὐτὸς πρόσωπον ἐτάραξεν”; | “αὐτὸς” ὁ αἴτιος τοῦ τοιαῦτα γενέσθαι “ταράττει τὸ πρόσωπον”· οὐδὲ γὰρ συντυχικ[ῶ]ς | γίνεται τὸ ἐνπεσεῖν | |
| 13 | εἰς βόθρον, {εἰς} ὃν ὤρυξέν τις· οὐ συντυχικῶς γίνεται, ἀλλὰ | κρίσει θ(εο)ῦ, κρίματι θείῳ. ὁ διαπονούμενος | |
| 15 | ὑφ’ ὧν ἐξαίρ[ει λί]θων κρίσει θ(εο)ῦ | διαπονεῖται ὑπ’ | |
| 15 | αὐτῶν. τὸ ‘αὐτὸσ‘ οὖν αὐθεντικῶς κεῖται· πολλαχοῦ γὰρ τῶν θείων | παιδευμάτων οὐ λεχθέντος ὀνόματος κεῖται τὸ ‘αὐτόσ‘. ἐν ψα[λ]μοῖς γοῦν λέγει· “αὐτὸς | κ(ύριο)ς | |
| 17 | εἰς κρίσιν ἥξει”, καί· “αὐτὸς ὁ λαλῶν πάρειμι”· κ̣α̣ὶ̣ [πάλ]ι̣[ν]· “ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχ[ο]ντ[ες] | ὑμῶν”, καὶ | |
| 18 | μεθ’ ἕτερα· “αὐτὸς κ(ύριο)ς ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης”. δύναται δὲ καὶ το[ῦτο]· | καίτοι ἐτάραξεν τὸν νοῦν | |
| 19 | αὐτῶν, ἐπιβάλλουσιν τούτοις, ὅτι καλῶς ἐπιβάλλεται | | |
| 20 | “μεταξὺ τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμέ‐ νων”· οἱ λογισμοὶ αὐτοὶ | ταράσσουσιν τὸν νοῦν. καὶ | |
| 21 | οἱ μὲν αὐτοῦ τοῦ θ(εο)ῦ ταράξ〈α〉ντος [α]ὐτοὺς ὑποβα‐ | |
| λόντ〈οσ〉 τὰ μαχό|μενα, οἷς μέλλουσιν φρονεῖν καὶ ἐν‐ | 112 | |
| 22 | εργεῖν αὐτοί, ἐνήργησαν. 〈 〉 ὁ αἴτιος τῆς κακίας | ὁ ὑποβαλὼν ἐκείνοις κα[θ]αιρῆσαι φραγμόν, ὀρύξαι βόθρον καὶ τὰ ἄλλα πο[ι]ῆ|σαι ἐτάραξεν αὐτῶν | |
| 24 | τὸ πρόσωπον, τὸν νοῦν αὐτῶν· τοῦ γὰρ ἔσω ἀν(θρώπ)ου | |
| 25 | τὸ | πεφωτισμένον πρόσωπον ὁ νοῦ[ς] ἐστιν. καὶ δύναμις δυναμώσει, καὶ περισσεία | |
| 26 | τοῦ ἀνδρείου σοφία. ἐὰν δάκῃ ὁ ὄφις ἐν [ο]ὐ | ψιθυρισμῷ, καὶ ο[ὐ]κ ἔστιν | |
| 27 | περισσεία τῷ ἐπᾴδοντι. | |
304 | ἡ δύναμις τῶν | πραγμάτων δυναμοῖ αὐτά. ἐὰν μετὰ δυνάμεως αὐτὰ ἧς δεῖ, προσέλθωμεν, δυνα〈μ〉ού|μεθα καὶ | |
| 2 | ἡμεῖς [κ]αὶ οὐδὲ βόθρον ὀρύττομεν οὐδὲ σχίζομεν ξύλα τοιαῦτα, ἃ οὐ δεῖ | σχίσα[ι], οὐδὲ ἐ[ξαίρο]μεν λίθους, | |
| 3 | ἀλλὰ μένομεν ἐν τῇ δυνάμει τῇ ἐξ ἀρχῆς. καὶ πε|ρισσεία τ[οῦ ἀ]νδρείου [σοφ]ία. | |
| 4 | τοῦ ἀνδρείου, φησίν, ἡ περισσεία οὐ θρασύτης, οὐ | |
| 5 | μωρία | ἐστίν, ἀλλὰ σοφ[ία· ὁ] γὰρ ἀνδρεῖος ὅταν μὴ σ[ο]φίαν ἔχῃ, οὐκ ἀνδρεῖός ἐστιν ὅλως, | ἀλλὰ θρασύς. | |
| 6 | ἀν[δρεῖός] ἐστιν ἐκεῖνος ὁ ἐπιστή[μ]ην ἔχων πόνων καὶ εἰδὼς | ποίοις δεῖ ὑποστ[ῆναι] καὶ ποίοις ο[ὔ]. κἂν | |
| θάνατος οὖν ἐπηρτημένος ᾖ, ὑπὲρ | ἀγ[α]θ̣[οῦ τ]ινος | 114 | |
| 8 | ἀν[αδέ]χ̣εται προθύμως. οὐ θέλει μέντοι ἐπὶ ἀδοξίᾳ ἀν‐ δρίζεσθαι, ἐπὶ ἀκολασίᾳ· ο[ὗτος] δὲ θρασύς ἐ[στ]ι̣ν. | |
| 10 | καὶ ὡς ὑποδεί[γ]ματος χάρ[ι]ν προκειμένου | ἐνίοτε καὶ | |
| 10 | ἄρχοντ[α] ἐλέγξαι ἐπὶ διορθώσει τῆς πόλ[εω]ς ἢ πραγμά‐ των ἄλλων | ἀνδρείου ἐστὶν τὸ μὴ κολακεῦσαι, τὸ μέντοι | |
| 11 | ὑβρίσα̣ι ἁπλῶς θρασέως ἐστίν. | ”[ἐ]ὰν” οὖν “δάκῃ ὁ [ὄ]φις ἐν οὐ ψιθυρισμῷ”. ἀρχαῖά ποτε ἀντίγραφα εἴδομεν | ἔχοντα “ἐν οὖς”, ἀντὶ τοῦ | |
| 13 | “ἐν ὠτίῳ”. καὶ τοῦτο οὕτως ἀποδεδώκασιν αὐτὸ οἱ ποτὲ | ἄν(θρωπ)οι φιλοσοφώ[τ]ε[ροι] ὄντες τῶν νῦν, ὅτι, ἐὰν | |
| 15 | ἀπατηλὸς λόγος 〈φ〉ράττῃ τὴν ἀκοὴν | καὶ κρατήσῃ αὐτῆς, | |
| 15 | πᾶς ὁ ἐπᾴδων τὰ πρὸς ἀρετὴν καὶ μετάνοιαν περιττῶς | τοῦτο ποιεῖ· προελήμφθη γ[ὰ]ρ̣ ἐκείνου καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ ἀκοή. δέον οὖν πρῶτον | θεραπεῦσαι τὸν ν[οῦ]ν̣ καὶ | |
| 17 | τ̣ὸ̣ ο̣ὖ̣ς̣ κα̣ὶ̣ ο̣[ὕ]τ̣ω̣ς ἐπᾴδειν· τότε γὰρ μόλις δύναται πεισθῆναι | [τ]ῷ λέγοντι, καὶ οὐ γίνεται αὐτοῦ ὁ λό‐ | |
| 18 | γος περιττός, τουτέστιν μάταιος. δυνατὸν δὲ | καὶ οὕτως ἐκλαβεῖν ὡς πρὸς τὴν κειμέ‐ | |
| 20 | νην ὧδε λέξιν· ὁ ὄφις τότε ἰσχύει, ὅταν | κεκρυμμέ‐ | |
| 20 | νως τὸν ἰὸν προβάλλῃ καὶ ἐκεῖνος ὁ ἀπατώμενος ἔχῃ ἔν‐ νοιάν | τινα ὑπολειπομένην, ὡς καλὸν αὐτὸ προσήκατο | |
| οὐκ ὂν καλόν. καὶ δύναται | ὁ ἐπᾴδων διδάσκαλος μὴ | 116 | |
| 22 | περιττῶς τοῦτο ποιεῖν, ἀλλὰ 〈ἠ〉νυ〈σ〉μένως· παραδείκνυ|‐ σιν γὰρ αὐτῷ τὸ σφάλμα, τὸν δόλον τοῦ ἀπατήσα[ν]τος. “περισσεία ἐστὶν τῷ ἐ|πᾴδοντι”, ἐὰν μὴ πείθηται [α]ὐ‐ | |
| 24 | τῷ ὁ ἀκροατής, περιττῶς τοῦτο ποιεῖ· ὧδε γὰρ τὸ περις|‐ | |
| 25 | σεία οὐ τὸ πολὺ σημαίνει, ἀλλὰ τὸ μάταιον καὶ ἀχρείως γινόμενον. ἐὰν δὲ φα|νερῶς δάκῃ ὁ ὄφις, οὐκ ἐν 〈οὐ〉 ψιθυρι‐ | |
305 | σμῷ, ἐπεὶ προφανές ἐστιν τὸ κακόν, | δύναται ὁ ἐπᾴδων | |
| 1 | ὠφελῆσαι τὸν πληγέντα, καὶ οὐ γίνεται περισσεία αὐτῷ, | |
| 1 | οὐ ματαίως ἐπᾴδει. | λόγοι στόματος σοφοῦ χάρις, καὶ χεί‐ | |
| 2 | λη ἄφρονος καταποντιο[ῦσι]ν αὐτόν. ἀρχὴ λόγων | στόματος αὐτοῦ ἀφροσύνη, | |
| 3 | καὶ ἐσχάτη αὐτοῦ περιφέρεια πον[ηρ]ά· καὶ ὁ ἄφρων | πληθύνει λόγους. | |
| 4 | οἱ λόγοι τοῦ στόματος τοῦ σοφοῦ χάρις εἰσίν· [κε]‐ | |
| 5 | χαριτωμένως | γὰρ φθέγγεται. χάριν δὲ ἔχ〈ου〉σιν οἱ λό‐ γοι, ὅταν ἀνύωσίν [τι. εἴ] τις ἠθικ[οὺ]ς προφέ|ρεται | |
| 6 | λόγους καὶ τὴν ἠθικὴν ἐνποιεῖ ἀρετὴν τοῖς ἀκροα[ταῖ]ς, μετὰ χαρᾶς εἶπε | τοὺς λόγους· ὅτε δογματικοὺς κατ[α]‐ | |
| 7 | νύει, χά[ρι]ν ἔσχεν θεο.[...] συνεργοῦσαν. Παῦλος | γοῦν γράφει λέγων· “ὁ λόγος ὑμῶν” ἔστω “πάντοτε ἅλ[ατι] ἠρτυμένος”, τουτές|τιν “ἐν χάριτι”. | 118 |
| 9 | ὅτε ἐν χάριτι ἔχῃ τὸν λ[όγο]ν τις, ἀνύει [τι τῷ] μαν‐ | |
| 10 | θάν[ο]ντι. | δεῖ δὲ καὶ ἅλατι αὐτὸν [ἠρ]τῦσθαι, ἐστυμμέ‐ νον. τοὺς ἰχῶ[ρ]ας οὐκ ἐπιτρέπων | συνστῆναι τοῦ |+ ἀ‐ | |
| 11 | μαθοῦς, [ἀ]λλὰ ἀναιρεθέντας καὶ συνσφίνγοντας αὐτὴν |+ τὰς | τηκεδόνας συνστρέφει. διὰ τοῦτό τοι καὶ Ἰ(ησοῦ)ς ἔλεγεν τοῖς μαθηταῖς· “ὑμεῖς ἐστε | τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἀρτυθήσεται”; | ὑμεῖς οἱ | |
| 15 | πρακτικὸν καὶ θεωρητικὸν βίον | ἔχοντες καὶ αὐτὸ τοῦ‐ | |
| 15 | το μιμηταί μου τυγχάνοντες “ἅ[λας ἐσ]τὲ τῆς γῆς”, τουτ‐ ές|τιν τῶν ἀν(θρώπ)ων. ἐὰν δὲ ὀφείλων ἅλ〈α〉ς εἶναι μω‐ ρανθῇ αὐτὸς ἀποβάλλων τὴν | ἁλὸς ἀρετήν, “ἐν τίνι ἀρτυ‐ | |
| 17 | θήσεται”; ἰδοὺ το[ῦτό] ἐστι[ν τὸ μ]ὴ ἐπιδεχόμενον ὠ|‐ φέλειαν. τοιοῦτος γέγονεν Ἰούδας· εἷς γὰρ ἦν τῶν ἀκη‐ κοότων· “ὑμεῖς ἐστε | τὸ ἅλας τῆς γῆς”. ἐπεὶ οὖν ἐξέπε‐ | |
| 19 | σεν τῆς ἁλὸς ἀρετῆς, “ἐμωράνθη” καὶ ἀπώλετο. | | |
| 20 | δεῖ οὖν τοὺς ἅλας το{υ}σούτους εἶναι καὶ τοσαύτην | |
| δύναμ[ι]ν ἔχειν, ὅσαπέρ εἰσιν | τὰ κρεᾴδια. ἐὰν γοῦν | 120 | |
| 21 | ὀλίγοι ἦσαν οἱ ἅλες, πολλοὶ δὲ οἱ τῆς παραρτύσεως χρῄ|‐ ζοντες, ἐνίοτε ἀτονοῦσιν πρὸς τὸ πλῆθος οἱ ἅλες. διὰ τοῦτο ἐν Σοδόμοις εἰ ἦ|σαν εὑρεθέντες νʹ ἢ κἂν ιʹ, ἔμε‐ νεν ἀβλαβὲς τὸ ἔθνος ἐκεῖνο καὶ τὸ ἄθροισμα. | ἐπειδὴ | |
| 24 | οὐκ εὑρέθησαν αὐτάρκεις ἅλες, δ[ι]ὰ τοῦτο “ἐμωράνθησαν” | |
| 24 | καὶ ἐβλάβησαν. | | |
| 25 | ὁ λόγος οὖν ὁ στυπτικός, ὁ ἁλίζων τ[ο]ὺς ἀκροατάς, ἐν “ἅλατι ἠρτυμένος” ἐστίν | |+ διὰ τοῦτο διὰ σπουδῆς |+ | |
| 26 | καὶ ἐν τῷ Λευιτικῷ γοῦν νόμῳ τῷ{ν} περὶ θυσιῶν λέγε‐ | |
306 | ται· | “οὐ μὴ διαλείψει ἅλα〈σ〉 ἀπὸ τῶν θυσιῶν ὑμῶν”. δεῖ ἠρτυμένον εἶναι καὶ τὸν | ἱερουργοῦντα κ[αὶ] αὐτὸ | |
| 2 | τὸ προσαγόμενον. | |
| 2 | καὶ χείλη ἄφρονος καταποντιοῦσιν αὐ‐ | |
| 2 | τόν. | πολλα[χ]οῦ ὁ κα[ταπ]ο̣ντισμὸς κόλασιν σημαίνει. ἐν τῷ εὐαγγελίῳ εἴρηται· “ὃς ἐὰν | σκαν[δ]αλίσῃ ἕν[α τῶ]ν | |
| 4 | μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ, | | |
| 5 | εἰ μύλος ὀνικὸ[ς κρ]εμασθείη περὶ τὸν τράχηλον καὶ κα‐ ταποντισθείη ἐν τῷ | πελάγει τῆς θαλάσ[ση]ς” ἢ ἵνα | |
| “σκανδαλίσῃ ἕνα [τῶ]ν μικρῶν τούτων”. μὴ γὰρ πάν|τως | 122 | |
| 7 | ὁ βλάπτων [νη]πίους καὶ ν[εοπ]αγεῖς μύλον ὄνου 〈 〉 καὶ καταποντίζεται· ἀλλὰ τοῦτο | λέ[γ]ει, ὅτι κατα[πο]ν‐ | |
| 8 | τίζεται τῇ κ̣[ολ]άσει ἄχθος ἔχων μέγα τὸ κατασῦρον αὐτὸν | εἰς τὸ βάθος. πάλιν· “ὅταν φθάσῃ ἀσεβὴς εἰς βάθ[ο]ς κα‐ | |
| 10 | κῶν, καταφρονεῖ”. | ὁ καταφρονῶν κατεποντίσθη. λέγεται γοῦν περὶ τοῦ Δωήλ· “ἠγάπησεν | τὰ ῥήματα καταποντισμοῦ, γλῶσσαν δολίαν”. καὶ ἐν ψαλμῷ δὲ λέγεται | πάλιν ἄλλῳ· | |
| 12 | “καταπόντισον, κ(ύρι)ε, καὶ καταδίελε τὰς γλώσσας αὐ‐ τῶν”· | ἐπεὶ γὰρ ὁμονόησ[αν] ἐπὶ τὸ κακὸν καὶ συμφωνί‐ αν 〈ἠ〉σπάσαντο, κατα|πόντισον αὐτού[ς], κολάσει αὐτοὺς | |
| 15 | παράδος, ἵνα διαιρεθῇ αὐτῶν ὁ λόγος, | ἵνα ἀσύμφωνος | |
| 15 | κα[ὶ] ἄστατος ὀφθῇ. “ἀρχὴ” οὖν “λόγ〈ων〉 στόματος αὐτοῦ ἀφροσύνη”· | [τ]οῦ | |
| 16 | ἄφρονος τοῦ κ[ατα]ποντιζομένου διὰ τῶν ἰδίων χειλέων. τὴν ἀρχὴν | τῶν λόγων ἀφροσύνην ἔχει. καὶ ὅρα γε, ὅτι τὰ χείλη τὰ καταποντίζον|τα τ〈ὸ〉ν ἄφρο〈να〉 [διὰ] τὴν | |
| 18 | ἀφροσύνην λόγους εἶπεν. καὶ ἐσχάτη αὐτοῦ περιφέ|ρεια πονηρά. | |
| 19 | τοιοῦτόν ἐστιν τὸ ἐν Παροιμίαις λεγόμενον· “ὁ προ‐ | |
| 20 | πετὴς | χείλεσιν πτοήσει ἑαυτόν”. ὡς “ὁ ὀρύσσων βόθρον εἰς αὐτὸν ἐνπίπτει” καὶ ὁ | ἄλλα ποιῶν καθ’ ἑ[αυτ]οῦ | |
| αὐτὰ φέρει, οὕτως ὁ ἐν τοῖς ἑαυτοῦ χείλ〈ε〉σιν προ|πε‐ | 124 | |
| 22 | τευόμενος οὐκ ἄλ[λο]ν ἢ ἑαυτὸν πτοεῖ. πολλοὶ γοῦν ἀπὸ προπετείας κατη|γοροῦσιν, ἃ οὐ δύναντα[ι ἀ]ποδεῖξαι, καὶ ἑαυτοὺς ταράττουσιν. ἡ “ἐσχ〈ά〉τη” οὖν | τῶν λόγων | |
| 24 | τοῦ ἄφρ[ον]ος “περιφέρειά” ἐστιν, οὐδὲν βέβαιον ἔχει. | | |
307 | καὶ ὁ ἄφρων πληθύνει λόγους. | |
| 1 | διὰ τοῦτο γὰρ καὶ τοῖς χείλεσιν [ἑ]αυτοῦ καταπον‐ τίζεται. | τὸ “πληθύνειν” δὲ “λόγους” οὐκ ἐν ποσῷ ἐ‐ πῶν λαμβάνεται, [ἀ]λλ’ ἐν τῷ μάταια καὶ | περιττὰ λέ‐ | |
| 3 | γειν. ὁ ἀπόστολος γοῦν ἐπὶ ὅλα τρία νυχθ[ήμ]ερα ἔμει‐ νεν “διαλε|γόμενος ἐν τῇ σχολῇ” καὶ οὐκ “ἐπ̣λήθυνεν λό‐ | |
| 5 | γους”· πε[ρὶ γ]ὰρ τῶν αὐτῶν, ἃ | ἔδει λέγειν, ἑκάστοτε | |
| 5 | ἔλεγεν. καὶ πάλιν· “παρέτεινεν τὸ[ν] λόγον ἕως μεσα|‐ νυκτίου” καὶ οὐ πολλὰ ἔπη ἔ[λ]εγεν. οὐκ ἔγνω ὁ ἄν(θρωπ)ος, τί τὸ γενόμενον | |
| 7 | καὶ τί τ[ὸ γ]ενησόμεν[ον], ὅτι ὀπίσω αὐτοῦ, | τίς ἀπαγγελεῖ αὐτῷ; μόχθος | |
| 8 | τῶν ἀφρόνω[ν] κακώσει αὐ[τό]ν, ὃς | |
| οὐκ ἔγνω τοῦ πο|ρευθῆναι εἰς πόλιν. | 126 | |
| 9 | ὁ ἄν(θρωπ)ος, φησίν, [ὁ] φιλός, ὁ φ[ρον]ήματος | |
| 10 | ἐκτός, ὁ | σοφίαν μὴ ἔχων, ὁ μὴ θεολημπτούμενος, οὐκ οἶδ[ε]ν τὸ ἐσόμενον ἢ τὸ ἤ|δη γενόμενον· ὡς ἄν(θρωπ)ος γὰρ αἰσθήσει χρᾶται. ἡ αἴσθη〈σ〉ις δὲ τῶν παρόντων | ἀν‐ | |
| 12 | τίλημψιν ἔχει· ἐνίοτε τῶν παυσαμένων αἴσθησ̣ί̣ν τις μὴ ἔχων μνή|μην ἔχειν δύναται· πολλάκις δὲ καὶ αὐτὴν τὴν μνήμην συναποβάλλει τῇ | αἰσθήσει. τῶν ἐσομένων πάλιν | |
| 15 | οὔκ ἐστιν αἴσθη[σις ἀλ]λ’ ἢ ἄρα πρόγνωσίς | τις. | |
| 15 | “ὅτι ὀπίσω” οὖν “αὐτοῦ, τίς ἀπαγγελεῖ αὐτῷ”; τὸ “ὀπίσω”, τὸ μ[ετ’ α]ὐτόν, “τίς ἀπαγγελεῖ | αὐτῷ”; | |
| 16 | δύναται καὶ οὕτω ληφθῆναι· ἀπαγγελεῖ τι[ς] αὐτῷ. οὐ ζητεῖται δὲ οὗτος | {τ}ὁ{ν} ἀπαγγέλλ〈ω〉ν{τα}· ὁ γὰρ ἀληθῶς σοφὸς καὶ ὁ θεολημ[π]το[ύ]μ̣ε̣ν̣ο̣ς ἀπαγγεῖλαι | δύ‐ | |
| 18 | ναται. οὐ προσέχει δὲ τούτῳ οὐδὲ προσέρχεται αὐτ[ῷ]. δύναται δὲ καὶ τὸ σπά|νιον σημαίνειν, ὅτι δύναται | |
| 20 | εὑρεθῆναι ὁ οἷός τε [ἀπ]αγγεῖλαι· ἐνίοτε 〈δὲ〉 καὶ | τὸ | |
| 20 | ἀδύνατον· “τίς” ἀντὶ τοῦ ‘οὐδείσ‘· καὶ τοῦτο γὰρ τὸ ση‐ μ[αι]νόμενον φέρεται συν|εχῶς ἐν τῇ γραφῇ· “τίς ἐνκαλέ‐ | |
| 21 | σει κατὰ ἐκλεκτῶν θ(εο)ῦ”; μόχθος τῶν ἀφρόνων κα|κώσει αὐτόν. | |
| 22 | ὁ πόνος τοῦ ἄφρονος, περὶ ὃν μοχθεῖ, κα[κοῖ α]ὐτόν· οὐ γὰρ πονεῖ ὑπὲρ κτή|σεως θ(εο)ῦ σοφίας ἢ ἀρετῆς [θ]εί‐ | 128 |
| 23 | ας, ἀλλὰ περὶ τὰ μάτα[ια] μοχθεῖ, περὶ ἃ καὶ τοὺς λό|‐ γους πληθύνει περιττῶς αὐτοὺς ἀπαγγέλλων καὶ οὐ τεχν[ι‐ | |
| 24 | κ]ῶς, οὐκ ἐπιστημονικῶς. | | |
| 25 | ἐπερ( )· “μόχθος τῶν ἀφρόνων κακώσει αὐτόν”; τὸν [ἄ]φρονα ὁ τῶν ἀφρόνων | μόχθος· οὐδὲ γὰρ αὐτὸς | |
| 26 | μόνος ἄφρων ἐστίν. | |
| 26 | ὃς οὐκ [ἔγν]ω τοῦ πορευθῆναι εἰς πό‐ | |
| 26 | λιν. | | |
308 | ἐκεῖνος “ἔγνω πορευθῆναι εἰς πόλιν” ὁ τὴν πολιτι‐ κὴν ἀναδεχόμενος βιότητα. | οὐ τόπον νῦν λέ[γ]ει τὴν πόλιν, ἀλλὰ τὸ κατὰ νόμους διοικούμενον πρᾶγμα. | “οὐκ | |
| 3 | ἔγνω” οὖν ὁ ἄφρων “πορευθῆναι εἰς πόλιν”. ὁ δὲ δυνάμενος εἰπεῖν· | “ἐπὶ γῆς περιπατ[οῦν]τες ἐν οὐρανοῖς ἔχομεν | |
| 5 | τὸ πολίτευμα”, οὗτος “ἔγνω | πορευθῆναι εἰς [πό]λιν”, | |
| 5 | εἰς ἣν ἀληθῶς πολιτεύεται. καὶ πάλιν· “καθάπερ ἠκούσα|‐ μεν, οὕτως καὶ ἐ[λά]βομεν ἐν πόλει κ(υρίο)υ τῶ[ν] δυνά‐ | |
| 6 | μεων, ἐν πόλει τοῦ θ(εο)ῦ ἡμῶν”. | οὐαί σοι, πόλις, ἧς ὁ βα[σιλ]εύς σου | |
| 7 | νεώ[τερ]ος 〈καὶ οἱ ἄρχοντές σου ἐν πρω‐ | |
| 7 | ίᾳ ἐσθίουσιν〉. μακαρία σύ, γῆ, ἧς ὁ βα‐ σιλεύς σου υ(ἱὸ)ς ἐλευ|θέρων. | 130 |
| 8 | καὶ πρ[ὸ]ς ῥητὸν συμφέρει πρεσβύτας εἶναι ἄρχοντας· τούτους γὰρ | καὶ ἀξιοῦσιν φρο[ν]ίμους εἶναι. ἔνιοι δὲ | |
| 10 | ἀλλοκότως ποιοῦσιν τὰς συνκρίσεις· | γέροντα οὖν, οὐ | |
| 10 | τὸν ὑπέργηρον ἄξιον ἀξιώμα〈τοσ〉 τίθενται εἶναι. οὐ συμ‐ φέρει οὖν ποτε | νεώτερον ἄρχοντα ἔχειν. λοιπὸν ἐὰν καὶ τῷ ἤθει νέος ᾖ{ν} καὶ νεαρός, τότε | τέλεον βλάβη γίνε‐ | |
| 12 | ται. λοιπὸν τὰ παραδόξως γινόμενα σκόπει· ὁ Δανιὴλ | κο‐ | |
| 13 | μιδῇ νήπι[ος ὢν] τὴν προφήτου ἀρχὴν ἀπηνέγκατο καὶ με‐ μαρτύρηται | ὡς σοφός· λέγεται γ[οῦν] τῷ ἐπὶ σοφίᾳ μέγα | |
| 15 | φρονοῦντι· “μὴ σὺ σοφώτερος εἶ τοῦ | Δανιήλ”; καὶ οἵως | |
| 15 | [δ]ὲ [ν]έ[ος] ὢν ἐβασίλευσεν καὶ ὁ Σολομών. ἔχομεν δὲ ἱστορι|κῶς τοῦτο, ὅτι ὁ Ῥοβ[οὰ]ν υἱὸς τοῦ Σολομῶνος νέος ὢν ἐβασίλευσεν καὶ ἐχρή|σατο συμβούλοις τοῖς γέ‐ | |
| 17 | ρ[ου]σιν τοῖς πρεσβυτέροις, καὶ συνεβούλευσαν ἄριστα. καὶ | ἀπήρεσεν αὐτῷ ἡ ἐκείνων γνώμη, καὶ τὰ σύν‐ τροφα αὐτοῦ παιδάρια καλέσας | παρ’ αὐτῶν γνώμην ἔλα‐ | |
| 19 | βεν· καὶ τραγῳδία ὅλη ἡ βασιλεία καὶ αὐτὸς γεγένηται. | | |
| 20 | καὶ πρὸς τὸ ῥητὸν οὖν καὶ τὴν διάνοιαν αἱρετώτερόν | |
| ἐστιν τοὺς πρεσβύτας ἄρχειν | ἢ τοὺς νέους. | 132 | |
| 21 | καὶ ὅρα· οὐχ ἁπλῶς ἔψεξεν τὴν πόλ[ι]ν τὴν νεώτερον ἄρχοντα | ἔχουσαν, ἀλλὰ καὶ ἐκάλεσεν αὐτὴν καὶ λέγει τὴν αἰτίαν· οἱ ἄρχοντες | οἱ ὑπὸ τὸν τοιοῦτον βασιλέα τὸν νεώτερον “πρωίας ἐσθίουσιν”, παντοφάγοι | εἰσὶν | |
| 24 | λέγοντες· “φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκο‐ | |
| 24 | μεν”. | | |
| 25 | διαβέβληται δὲ καὶ ὡς πρὸς τὸ ῥητόν, εἰ κεν〈ῶ〉ς | |
309 | περι[σ]πούδαστον | ἐνόμιζον τὸ πρωίας ἐσθίειν ἢ πίνειν οἶνον. ἐταλάνιζεν οὖν ὁ προφήτης | ἢ ὁ θ(εὸ)ς δι’ αὐ‐ | |
| 2 | τοῦ· “οὐαὶ οἱ ἐγειρόμενοι πρωὶ καὶ τὸ σίκερα διώκο[ν‐ τ]ες”. ἡ σπουδὴ οὖν | αὐτῶν πᾶσα ἐξ ἕω μέχρις ἑσπέρας | |
| 3 | τὸ μεθύειν ἐστίν. | καὶ ὅτι καὶ τὸ τῆς ἱστορίας τότε ἀπῇδεν, ὁπηνίκα | |
| 5 | τοῦ πν(εύματο)ς [ἐ]πελθόντος {καὶ} | ἐπὶ τοὺς Χ(ριστο)ῦ | |
| 5 | δούλους καὶ προφη[τ]ευόντων πάντων † ο.[. ἀ]γνοοῦμεν † | τὴν θείαν δωρεὰν ἔλεγον· “γλεύκους μεμεστωμ[έν]οι εἰ‐ | |
| σίν”, καὶ ὁ Πέ|τρος λέγει· “οὐχ ὡς ὑπολαμβάνετε οὕτως [μ]εθύουσιν· οὔ[π]ω γὰρ τρίτη ὥρα | ἐστὶν τῆς ἡμέρας”. | 134 | |
| 8 | τί δὲ σπουδαῖον οἱ ἅγι[ο]ι ἐκ πρωί[ας] ἔχουσιν προ‐ ηγου|μένως; “ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πν(εῦμ)ά μου πρὸς | |
| 10 | σέ, ὁ θ(εό)ς”· καί· “ὁ θ(εό)ς, ὁ θ(εό)ς μου, πρὸς | σὲ | |
| 10 | ὀρθρίζω”· καὶ ἔτι· “τὸ πρωὶ παραστήσομαί σοι καὶ ἐφό‐ ψομαι”. ἰδοὺ ἡ | σπουδὴ τῶν ἁγίων. | |
| 11 | ταλανίζεται οὖν ἡ π[ό]λις ἡ βασιλέα νέον ἔχουσα· | πῶς γὰρ καὶ ἄρξαι δύνανται οἱ μεθυσκόμενοι ἀρχῇ τῆς | |
| 12 | ἡμέρας; καὶ “μα|καρία σύ, γῆ, ἧς ὁ βασιλεύς σου υ(ἱὸ)ς ἐ‐ λευθέρων”. οὐ δεῖ δ[εδου]λωμένον εἶναι | τὸν ἄρχοντα· | |
| 14 | καὶ ὥσπερ ὁ ἀπόστολος γράφ[ει, ὅ]τι “δικαίῳ [νό]μος | |
| 15 | οὐ κεῖται”· | οὐ γὰρ ὑπὸ νόμον ἐστὶν ὁ δίκαιος, ἄνευ τοῦ νό[μο]υ̣ ἐ̣[στὶν ὁ δίκα]ι̣ος, ἵν’ οὕτως εἴπω, | νό‐ | |
| 16 | μος ἄλλων ἐστίν, νομοθέτη[ς] ἐστίν, τινὸς .[.].[.]. [...].[..].[.]φ[.].ει εἶναι, | οὐ χρημάτων, οὐ φιλίας, οὐχ ἱδιότητος, ὡς εἰρήκαμεν αὐτὸν δίκαιον | ἔνψυχον. | |
| 18 | καὶ ὅρα γε· ἐπὶ τοῦ ψεκτοῦ βασιλέως, νεωτέρου ὄν‐ τος, ‘πόλεωσ‘ | ἐμνημόνευσεν, ἐπὶ δὲ τοῦ ἐλευθέρως | |
| 20 | ἄρχοντος ‘γῆσ‘. οὐ μόνης δὲ πό|λεως ἄρχει, ἀλλὰ καὶ | |
| 20 | πάσης τῆς ὑποτεταγμένης γῆς τῇ πόλει. λοιπὸν | κατὰ ἀναγωγὴν λαμβά[ν]εις τὴν τοιάνδε πο‐ | |
| λιτείαν ‘πόλιν‘ ἢ ἐπαινετ[ὴν] | ἢ ψεκτὴν εἶναι. ἡ κα‐ | 136 | |
| 22 | τὰ ἀρετὴν καὶ νόμους πολιτεία μακάριός ἐστιν, ἡ κατὰ | κακίαν πολιτεία αὐτὸ τοῦτο ἄνομός ἐστιν πόλις, ἀπρο‐ | |
| 23 | στάτητος. | καὶ οἱ ἄρχοντές σου πρὸς καιρὸν φάγον‐ | |
| 24 | ται 〈ἐν δυνάμει〉 καὶ οὐκ αἰσχυνθήσον‐ | |
| 25 | [ται]· | ἐν ὀκνηρίαις ταπεινωθήσεται | |
| 25 | ἡ δόκωσις, καὶ ἐν ἀργίᾳ χειρῶν σ[τάξει | |
| 25 | ἡ οἰκία]. | | |
310 | “οἱ ἄρχοντες” τούτ[ο]υ τοῦ βασιλέως “πρὸς καιρὸν ἐσθίουσιν ἐν δυνάμει” αὐτοῦ. 〈οὐ〉 κατα|δουλοῦνται τ[ρο]‐ | |
| 2 | φῇ οὐδὲ διηνεκῶς ταύτῃ χρῶνται, ἀλλὰ “πρὸς καιρὸν” αὐ‐ τῇ | χρῶνται, ὡς [εἰ ἔ]λεγες ἐπὶ τοῦ ῥητοῦ, ὅτι τῷ με‐ σημβρινῷ καιρῷ τρέφονται | καὶ τῷ ἑσπεριν[ῷ], οὐ τῷ | |
| 4 | πρωϊνῷ. | |
| 5 | ἡ δύναμις οὖν τῆς τροφῆς τὸ ἕνεκεν τοῦ | κορεσθῆναι | |
| 5 | π[αρ]αλημφθῆναί ἐστιν, ο[ὐ π]ρὸς ἀδηφαγίαν. ἐκεῖνοι οὖν, περὶ | ὧν ὁ ἀπόστολος [γρά]φει· “ὧν ὁ θ(εὸ)ς ἡ | |
| 6 | κοιλία”, κ[α]ί· “οἱ γὰρ τοιοῦτοι τῷ κ(υρί)ῳ Ἰ(ησο)ῦ οὐ δουλεύ|ουσιν, ἀλλὰ τῇ [ἑαυ]τῶν κοιλίᾳ”, [ο]ὐκ ἐν | |
| 7 | καιρῷ ἐσθίουσιν. “οὐκ αἰσχύνονται” | οἱ οὕτως ἐσθ[ίον]τες. οἱ δὲ | |
| π[ρω]ίας ἐσθίοντες καὶ πρὸς τὸ ῥητὸν αἰσχύνην | ὀφλι‐ | 138 | |
| 9 | σκάνουσ[ιν]. | |
| 9 | δυνατὸν δὲ καὶ πρὸς ἀναγω[γ]ὴν δημωδεστέραν· οἱ | | |
| 10 | περὶ τὸ γράμμα τοῦ νόμου ὄντες καὶ τὴν σκιὰν νεώτερ[ο]ί εἰσιν. οἱ οὕτως ἄρχοντες | ὥστε ἀεὶ ζητεῖν περιτέμνεσθαι καὶ τὰ ἄλλα τοῦ νόμου καθάρσια αἰσθητὰ ποιεῖν, | οὔκ εἰ‐ | |
| 12 | σιν πρεσβῦται, οὐκ ἔχουσιν τὸ πρεσβυτικὸν βούλημα τοῦ νόμου, | τὸ πνευματικόν, ἀλλ’ ἐκεῖνο τὸ τεθειμένον πρὸς νόησιν τοῦ πνευματικοῦ. | οὗτοι οἱ ἀρχόμ̣[ενο]ι ὑπὸ τοῦ | |
| 15 | νεωτέρου γράμματος τὸ πρωϊνὸν ἐσθίουσιν, | πρὸ τῆς ἐπι‐ | |
| 15 | δ[η]μίας μόνης ἔφαγον. ὁ δὲ νεώτερ〈οσ〉 {υ(ἱὸ)ς} βασι‐ λεύς {ὁ π(ατ)ὴρ} | ἐστιν ὁ μὴ ποιῶ̣[ν τὰ ὄ]ργια καὶ τὸ βούλημα τοῦ πνευματικοῦ νόμου· ὁ δὲ πνευ|ματικ[ὸς] ε̣[.] | |
| 17 | ε.[..].[.]...[...].[.] “κ̣[αὶ] οἱ ἄρχοντες ἐσθίουσιν πρὸς καιρὸν ἐν | δυνά‐ | |
| 18 | μει”· τὰ γὰρ τῆς σαρκὸς ἀσθενῆ ἐστιν· “τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου, ἐν ᾧ | ἠσθένει διὰ τῆς σαρκός”, κατὰ σάρκα | |
| 20 | λαμβανόμενός ἐστιν. ἰσχυροὶ δὲ οἱ ἄρχον|τες τοῦ ἐλευθέ‐ | |
| 20 | ρων υ(ἱο)ῦ βασιλέως. ἡ πρᾶξις αὐτῶν καὶ ἡ τροφὴ ἀκατ‐ αίσχυντός | ἐστιν. | |
| 21 | “ἐν ἀργίᾳ” οὖν “χειρῶν στάζει οἶκος”. μετέβη εἰς ἕτερόν τι ποίημα | εἰς σπουδὴν διεγεῖρον· ὁ ὀκνῶν ἐπι‐ | |
| μέλεσθαι τῆς στέγης ἑαυτοῦ στάζουσαν | ἔχει τὴν οἰκί‐ | 140 | |
| 23 | αν. | |
| 23 | ἔχεις δὲ πρὸς ἀναγωγὴν ἐκ τοῦ εὐαγγελίου· ὁ τοὺς Ἰ(ησο)ῦ “λόγους | ἀκούων καὶ ποιῶν αὐτοὺς οἰκίαν οἰ‐ | |
| 25 | κοδομεῖ ἐπὶ τὴν πέτραν”. αὕτη ἡ ἄ|βλητος καὶ ἀκατάστρο‐ φος οἰκ[ία] ἠσφαλισμένας ἔχει καὶ τὰς δοκί|δας καὶ τὴν | |
| 26 | ἐπικειμένην στέγην· οὐ γίνεται οὖν ὑετός. | |
311 | εἴρηται δὲ ἐν | Παροιμίαις ὑπ’ αὐτοῦ τούτου τοῦ | |
| 1 | σοφοῦ· “σταγόνες ἐκβάλλουσιν ἄν(θρωπ)ον ἐκ τοῦ ἰδίου οἴκου | ἐν ἡμέ[ρ]ᾳ χειμερινῇ”· μὴ γὰρ περὶ τούτου τοῦ ῥητοῦ λέγει—φαν[ερ]ὸν γάρ, ὅτι αὐτὴ ἡ χρεία | ποιεῖ | |
| 3 | [ἀ]σφαλίζεσθαι τὴν οἰκίαν—, ἀλλὰ τοῦτο λέγει· “ὁ οἰ‐ κοδομῶν τὴν ἑαυτοῦ οἰκίαν ἐπὶ τὴν | πέτραν” καὶ ὡς δί‐ | |
| 4 | καιος τὴν πολιτείαν ἑαυτοῦ ἐγείρων ὡς οἰκία[ν]· ε[ἴ]ρη‐ | |
| 5 | ται γὰρ πάλιν ἐν | αὐταῖς ταῖς Παροιμίαις· “οἰκίαι πα‐ | |
| 5 | ρανόμων ὀφειλήσουσιν καθαρι[σμό]ν, οἰκίαι δὲ δικαίων | δεκταί”. αἱ δεκταὶ αὗται πάντο[θ]έν εἰσιν ἠσφαλισμέ‐ ναι κ[αὶ ἔ]χουσιν τὰ δόγματα τῆς | εὐσεβ[εία]ς οἷα δο‐ | |
| 7 | κοὺς ἠσφαλισμένας· καὶ ἐπίκειται τούτο[ις ἡ] ἐνάρετος πολιτεία· | ἐὰν γὰρ μὴ ἡ πίστις ὀρθὴ ᾖ, οὐδὲν ποιεῖ τὸ πολ[ιτ]εύσασθαι δῆθ[εν] καλῶς· ἀδύνατον δὲ | ἀνε[πι]‐ | |
| 9 | λήμπτως πολιτεύσασθαι. | |
| 10 | ἔχομεν ο[ὖ]ν ἐν τῷ ᾄσμ[α]τι τῶν ᾀσμάτων | ὑπ[ὸ τῆ]ς | 142 |
| 10 | νύμφης λεγόμενον καὶ τοῦ νυμφίου· “δοκοὶ οἴκ[ω]ν ἡμῶν κέδροι, πα|θνώματα ἡμῶν κυπάρισσοι”. ὅλον δὲ τὸ βιβλί‐ ον πνευμα[τι]κόν ἐστιν. λέγει οὖν, ὅτι | ἐμοῦ καὶ σοῦ | |
| 12 | 〈ο〉ἱ 〈οἶ〉κοι κέδρους ἔχουσιν τὰς δοκούς, ἰσχυρὰ[ς] καὶ ἀσήπτους. τοιαῦτα | οὖν περὶ τοῦ ξύλου λέγουσιν, οὐχ | |
| 13 | ὅτι οὐ σήπεται, ἀλλ’ ὅτι δύσσηπτόν ἐστιν. τὰ δόγματα | ..[.]. ‘οἴκουσ‘ δὲ λέγει τὰ ἀθροίσματα τῶν πιστῶν, τὰς | |
| 15 | ὡσ[αν]ε[ὶ] κατὰ τόπον παροικίας | τῶν ἐκκλησιῶν. καὶ | |
| 15 | ἐπίκειται ταύταις ταῖς δοκοῖς π[αθν]ώματα. 〈αἱ〉 δοκώσεις | οὖν τῶν οἴκων τούτων οὐκ ἐταπεινώ‐ | |
| 16 | θησαν· οὐδὲ γὰρ ἤρ[γη]σεν ὁ οἰκοδομῶν. πολ|λὰ τοιαῦτα ἐν τῇ γραφῇ φέρεται, ἃ ἐπὶ ῥητο[ῦ, οὐ]δ’ εἰ [ἔχει] π̣ι̣θανότητος, ἔστιν λαβεῖν. | ὁ ἀπό‐ | |
| 18 | στολος λέγων, ὅτι “δεῖ ἡμᾶς προσέχειν τοῖς λαληθεῖ‐ σιν”—λέγει τ̣ὰ̣ λελαλημένα | ὑπὸ τῶν προφητῶν καὶ | |
| 19 | “ἐπ’ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν ἐν υ(ἱ)ῷ” τοῦ π(ατ)ρ(ὸ)ς καὶ | |
| 20 | “δι’ ἀγγέλων”—, | λέγει· “διὰ τοῦτο δεῖ ἡμᾶς προσέχειν | |
| 20 | τοῖς λαληθεῖσιν, μήποτε παραρυῶμεν”· ἐὰν γὰρ μὴ προς|‐ έχωμεν, παραρ〈έ〉ουσιν, ἔξω γίνονται τῆς μνήμης καὶ ὡς | |
| 21 | ῥεῦμα καταφέρονται. καὶ | πάλιν ἐν τῷ ριηʹ ψαλμῷ κεῖται κατά τινα γρα‐ φήν· “ἔσταξεν ἡ ψυχή μου ἀπὸ ἀκηδ[ίας]”. | οὐκ ἂν δὲ | 144 |
| 23 | ἔσταξεν, εἰ μὴ ἦν “ἡ δόκωσις ταπεινωθεῖσα καὶ ἐν ἀρ‐ γίᾳ χειρῶν” τοῦ [οἰ]κ[ο]|δομήσαντος ἠργήκει τὸ ὀφεῖ‐ | |
| 24 | λον ἔργον ἐπιτεθῆναι ταῖς δοκίσιν. | | |
| 25 | εἰς γέλωτα ποιοῦσιν ἄρτον, καὶ οἶνος | |
| 25 | εὐφραίνει ζῶντας, καὶ τοῦ ἀργυρίου ταπεινώ|σει ἐπακούσεται τὰ πάντα. | |
312 | ἐὰν περὶ τῶν ἀρχόντων λέγηται τῶν πρωὶ | ἐσθιόντων, | |
| 1 | κα[τα]γέλαστον ἄρτον ποιοῦσιν, ἵνα ὁ ἄρτος ἡ τροφὴ ᾖ{ν}· ἔχομεν γὰρ | καὶ ἐν Ἐξόδῳ περὶ Μωυσέως εἰρημένον, ὅτι “μʹ ἡμέρας καὶ μʹ νύκτας ἄρτον [οὐ]κ ἔφαγεν | καὶ ὕδωρ | |
| 3 | οὐκ ἔπ[ιεν]”· μὴ γὰρ τὸν ἐκ σίτου ἢ κριθῆς λέγει ἄρτον, ἐπεὶ οὐ μέγα ἦν ταῦτα | μὴ ἐσθίοντα ἄλλο τ̣[ι] φαγεῖν | |
| 5 | ὄσπριον ἢ ἀκρόδρυον, ἀλλὰ τὴν ξηρὰν τροφὴν πᾶσαν | διὰ | |
| 5 | τοῦ ἄρτου ὠνόμ[α]σεν, τὴν δὲ ὑγρὰν διὰ το[ῦ] ὕδατος. τοιοῦτόν τι καὶ ἐν | {αρ} Ἰσ〈α〉ίᾳ ἐν ἀπειλῇ [λέγ]εται | |
| 6 | ὅτι· “ἀφαιρήσω ἀπὸ Ἰερουσαλὴμ ἰσχὺν ἄρτου κα[ὶ ἰσ]χὺν ὕδα|τος”· πάλιν “ἰσχὺν [τρο]φῆς 〈ξηρᾶσ〉” καὶ “ἰσχ[ὺ]ν | 146 |
| 7 | τροφῆς ὑγρᾶς”. δυνατὸν δὲ κατὰ φιλοτιμίαν | “ἰσχὺν ὕδατος” οὕτω | |
| 8 | [λαβ]εῖν· εἶχεν [π]αρ’ αὐτοῖς τὸ ὕδωρ τι〈νὰ〉 ἰσχὺν ὡς ἐλέγχειν τὴν | μεμοιχευμένην κ̣[α]ὶ̣ ὑπονενοημένην μεμοι‐ | |
| 10 | χεῦσθαι. ἀφῃρέθη δὲ α̣[ὕτη] τοῦ | ὕδατος ἡ ἰσχύς· οὐκ[έ]‐ | |
| 10 | τι γὰρ ἐλέγχει. ἐὰν οὖν τοὺς “πρὸς καιρὸν ἐσθίοντας ἐν δυ|νάμει” οἶ‐ | |
| 11 | νον ἐπα[ιν]ετὸν τὸν “εὐφραίνοντα καρδίαν ἀν(θρώπ)ου” λέ‐ γει, ὃν “ἐκέρασεν” | ἡ Σοφία “εἰς τὸν ἑαυτῆς κρατῆρα”, τὸν τρυγώμενον ἀπὸ “τῆς ἀμπέλου τῆς ἀληθινῆς”, | καὶ | |
| 13 | ὧδε ὁ γέλω[ς] ο̣ὐ̣ διάχυσις ψεκτὴ λαμβάνεται, ἀλλὰ χαρὰ σπουδαία· κατὰ | τοῦτο τὸ σημαινόμ[ενο]ν γὰρ καὶ ὁ Ἰ‐ | |
| 14 | σαὰχ κέκληται ‘γέλωσ‘ 〈καὶ〉 “χαρὰ {καὶ} ἀνεκλάλητος”. | | |
| 15 | καὶ πάλιν· “στόμα δὲ [ἀ]ληθινῶν ἐνπλήσει γέλωτος”. “οἶνος” οὖν “εὐφραίνει ζῶν|τας”. ἐὰν κατὰ τὸ π̣ρ̣[ῶ]‐ | |
| 16 | τ̣ον, τὸ ψεκτόν, τοῦτο λέγει· τοὺς “ζῶντας” τῇ σαρκί, ἐὰν κα|τὰ τὸ ἐπαι[ν]ε[τόν], τοὺς “ζῶντας”, ὡς ἔζων οἱ [ἀ]μφὶ τὸν Ἀβραάμ· “ὁ θ(εὸ)ς” γάρ, φησίν, “οὐ|κ ἔστιν | |
| 18 | νεκρῶν ἀλλὰ ζώντων”, καὶ ὁ Παῦλος λέγει· “ἔπειτα ὑμεῖς | |
| οἱ ζῶντες”. | | 148 | |
| 19 | καὶ τοῦ ἀργυρίου ταπεινώσει ἐπακού‐ | |
| 19 | σεται τὰ πάντα. | |
| 20 | ὡς πρὸς τὸ ῥητὸν τοῦτο λέγομεν· ὁ καταλύων | τὸ ἀρ‐ | |
| 20 | γύριον τοῦτο καὶ θεοποιῶν αὐτὸ καὶ θησαυροφυλακῶν αὐτὸ οὐδὲν ἔχει | ὑπήκοον τῶν χρησίμων τοῦ βίου· καὶ τροφὴν παραπέμπεται πολλάκις καὶ | ἐσθῆτα ὁ φιλάργυρος. ἐὰν δὲ μὴ περὶ αὐτοῦ μέγα φρονῇ “ἀφιλάργυρον τρόπον” | [ἔ‐ | |
| 23 | χω]ν̣ γνούς, ὅτι διὰ τοῦτο εἰς μέσον ἦλθεν ὁ ἄργυρος διὰ τὰς δόσεις καὶ τὰς λήμψεις | τ̣[ὰ]ς̣ χρειώδεις, πάν‐ | |
| 24 | τα ἔχει ὑπακούοντα. | |
| 25 | δυνατὸν δὲ πρὸς ἀναγωγήν· ὁ λόγος | σημαίνεται διὰ | |
| 25 | τοῦ ἀργυρίου, ὡς πολλάκις ἡμῖν ἀπ[ο]δέδεικται· “ἄργυ‐ ρος” γὰρ | “πεπυρωμένος γλῶσσα δικαίου”, καί· “τὰ λό‐ | |
313 | για κ(υρίο)υ λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον | δοκί‐ | |
| 1 | μιον τῇ γῇ”. | |
| 1 | ἐὰν μένῃ οὗτος ὁ ἄργυρος, τουτέστιν ὁ θεῖος λ[όγο]ς, ἐν τῷ ὕψει τῷ ἰδίῳ, | οὐχ ὑπ[α]κ[ο]ύει αὐτῷ τὰ πάντα. μόνοι οἱ μεγάλοι ὑπακούου[σι]ν οἱ δυνάμενοι αὐτὸν | νο‐ | |
| 3 | ῆσαι. ἐὰν δὲ ὁ ἐξηγούμενος καὶ διακονῶν συνκαταβ[αί]νων ταπεινοῖ αὐτὸν | ἁρμοζόμενος πρὸς τὰς ἕξεις τῶν ἀκου‐ | |
| 5 | όντων, ὑπηκόους ἔχ[ει π]άντας τοὺς ἀκροω|μένους, τουτ‐ | |
| 5 | έστιν καταπειθεῖς γιν[ο]μένους. ἐὰν οὖν μὴ ταπ[ειν]ω‐ | |
| θῇ καὶ συναρμος|θῇ νη[πίοι]ς, οὐκ ὠφελοῦνται οἱ ἀκού‐ | 150 | |
| 6 | οντες. μένον δὲ [ἐν ὕ]ψει τὸ γάλα τοῦτο εὐ|φ[ρ]αίν[ει] οὐ | |
| 7 | τρέφον νηπίους, ἀλλὰ τρυφηλοὺς ἀν(θρώπ)ους τ[οὺς] δυ‐ ναμένους ἀκού|ε̣[ιν]· “κ[α]τατρύφησον τοῦ κ(υρίο)υ”. | |
| 8 | πολλάκις δὲ τὸ γάλ[α] καὶ ἀντὶ τρ[υφ]ῆς λαμβάνεται· οὕ‐ τω | π[ολλάκις ἡ] γῆ λέγεται “ῥεῖν γ[ά]λα καὶ μέλι”. | |
| 10 | καί γ[ε] ἐ[ν συν]ειδήσει σου βασι‐ | |
| 10 | [λ]έα μὴ καταράσῃ, καὶ ἐν ταμείο[ις] κ[οι]τώνων σου μὴ κατα|ρ[άσ]ῃ π[λού]‐ | |
| 11 | σιον, ὅτι πετεινὸν τοῦ οὐρανοῦ ἀποί‐ | |
| 11 | σει τὴν φωνή[ν σ]ου, καὶ ὁ ἔχων πτέ|‐ ρ[υγ]ας ἀπαγγελεῖ λόγον σου. ἀποτρέπει καθόλου το[ῦ κακ]ηγορεῖν τινας· | ο̣[ὐ]δὲν | |
| 13 | δὲ ἕτερόν ἐστιν κατάρα ἢ εὐχὴ κακῶν. εὐθέως [γοῦν] λέ‐ γουσιν πολλάκις | τ[οιαῦτ]α, ὡς καὶ οἱ ποιηταί· ‘ὤλετο | |
| 14 | Τρω[ΐ]α‘. | |
| 15 | ἀποτρέπει οὖν κ[ακη]γορίας ὁ λόγος· μη|δ[ὲ] καταλα‐ | |
| 15 | λεῖν, λέγει, θέλε, μὴ 〈ὅτι〉 καταλαλεῖς [τινος], ἐπεὶ ἴδε [τὸ] μέγεθος τῆς κακίας | τ[αύ]της {ὁ λέγων ὅτι | |
| 16 | ὁ καταλαλῶν}· “μὴ ἀγά[πα”, φησίν], “κ[ατα]λαλεῖν, ἵνα | |
| μὴ ἐξαρ|θ[ῇ]ς”. [το]ῦτο οὖν λέγει· μηδὲ ἐν τῷ λογισμῷ σου, [μ]ηδὲ “ἐ[ν] τῇ [συν]ειδήσει καταράσῃ | β̣α̣σ̣ι̣λ̣[έα”. | 152 | |
| 18 | εἰ] δὲ ἄλλον οὐ δεῖ, πολλῷ πλέ̣ο̣ν̣ βασιλέα. ‘βασ[ιλ]..‘ [..... .....].[....]... | αὐτόν [..... ..... .....] | |
| 20 | ἀληθινόν, τὸν ἀληθῶς βασι[λ]ε.[.].[..... ..... κα]|τα‐ | |
| 20 | ράσ[ῃ ..... ..... περὶ] αὐτοῦ μαρτυρηθῆναι καὶ ἀ̣σ̣ε̣‐ β̣η̣[.....].[..... ..... ..] | κτίσμ̣[α..... ..... ..]ἀλλοιωτόν, καταρᾶται αὐτὸν ..[...].[..... ..... ..]|κεν[..... ..... | |
| 22 | .....]ηγιοχέναι, ἀλλὰ ἀπὸ ἰδίου πρ[ο]σ̣ώ̣π̣ο̣[υ ..... ..... ...] | θαν.[..... ..... .....] καταρᾶται αὐτόν· καὶ ο̣.[.] ἁπλῶ[.].[..... ..... ..] | ἔν τιν[ι ..... ..... | |
| 24 | ....]ς̣ καταρᾶται ἐν τῇ συνειδή̣σ̣ε̣ι̣ .[.]..[..... ..... | |
| 25 | ...] | οἱ ἀσε[βεῖς ..... ..... .. σ]υνστῆσαι θέλοντες ἑαυτῶ[ν] τὴν [..... .αὐτὸν ἐν τῇ] | συνει|δήσει κατα‐ | |
| 26 | ρῶνται.] κατειλήφαμεν ἡμεῖς Ἀρ[εια]ν̣οὺς [..... ..... .....] | καὶ π̣[..... ..... .....] εἰπεῖν τρεπτὸν τὸν | |
314 | υ(ἱό)ν· ο̣[ὗτοι] οὖν [..... ..... .....] | ὅτι ἃ μὴ φρο‐ | |
| 1 | νοῦσι[ν], λέγουσιν διὰ πρόλημμα δόξης. ἐπερ( )· ὡς πρὸς ἐκκλησίαν κοι|νῶς ἔδει εἰπεῖν; | |
| 2 | τ̣[ὰ] ἐπαινετῶς ἐπιχειρούμενα ἀπὸ τῶν ἐλαττό[ν]ων γίνεται, | τὰ δὲ {μεγάλα} ἀπὸ το[ῦ] μείζονος. | |
| 3 | καὶ ἔχω ἀπὸ τῆς γραφῆς δεῖξαι τοὺς τόπους τοὺς ὄν|‐ τας ἀναντιρρήτο[υ]ς· “τίς”, φησίν, “ἐξ ὑμῶν, ὃν αἰτήσῃ | |
| 5 | ὁ υ(ἱὸ)ς αὐτοῦ ἄρτον, μὴ λίθον ἐπιδώ|σει αὐτῷ; ἢ ἰχθὺν | 154 |
| 5 | [αἰτή]σῃ, μὴ ὄφιν ἐπιδώσει [αὐτ]ῷ”; καὶ ἐπιφέρει· “εἰ οὖν ὑμεῖς πονη|ροὶ ὑπάρχοντες [οἴ]δατε ἀγαθὰ δόματα δι‐ δ[όν]αι τοῖς τέκνοις ὑμῶ[ν], πόσῳ μᾶλλον | ὁ π(ατ)ὴρ ὁ | |
| 7 | οὐράνι[ο]ς δώσει ἀγαθ[ὰ] τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν”. ἴδε, ἀπὸ τοῦ ἐλ̣[άττο]νος τὴν | κατασκευὴν πε̣[ποί]η‐ | |
| 8 | ται· καὶ ἀ[π]ὸ τοῦ ἐναντίου ἐνίοτε κατασκευάζει· λέγει ὅτι ὑπέ|θετό “τινα κριτὴ[ν] μηδὲ τὸν 〈θεὸν〉 φοβούμενον | |
| 10 | μηδὲ ἄν(θρωπ)[ο]ν ἐντρεπόμ[ενο]ν”, | χήραν ἐντυγχά[νου]‐ | |
| 10 | σαν αὐτῷ καὶ καταφρονουμένην ὑπ’ αὐτοῦ διὰ τὴν [πενί]αν· | εἶτα ἐπὶ πολὺ π̣[οιο]ύσης ταύτης τοῦτο ἐν ἑαυτῷ γέγονεν ὅτι· “ἐκδικ[ή]σω αὐτὴν | ἀπὸ τοῦ ἀντιδ[ίκου αὐ]τῆς, ὅπως μὴ ἔρχηται εἰς τὸ παντελὲς 〈καὶ〉 ἐπωπιάζῃ με”. | λέγει | |
| 13 | λοιπόν· ”[ἀκούσα]τε τί ὁ κριτὴς τῆ[ς] ἀδικίας λέγει”· οὐ πολλῷ πλέ[ο]ν ὁ π(ατ)ὴρ | εἰσακούσεται τ[ῶν] τέκνων | |
| 15 | αὐτοῦ “τῶν βοώντων πρὸς αὐτὸν ἡμ[έ]ρας καὶ | νυκτὸς” | |
| 15 | ἢ ὁ “τῆ[ς ἀ]δικίας κριτής”; οὐκ ἐκ τοῦ δικαίου ὑφηγού‐ μενος οὐδὲ εὐλόγου, | ὑπὲρ το[ῦ μ]ὴ δι.[...] ἀ̣εὶ ὑφί‐ στ[ασ]θαι τὴν ὀχλοῦσαν ἐπένευσεν τῷ δικαίῳ | [..... | 156 |
| 17 | ..]..ν ὑμ.[..... .]ω̣ν[?]ι̣ κἂν μὴ παρ’ αὐτὰ λαμβάνητ̣[ε] τ̣ὰ τῆς | [προσευχῆ]ς, ἐνμέν[ετε π]ρ̣[ο]σευχόμενοι κα. [..... ..... .....]ήσατε | [..... .]η ὑμ[.]ν ο..[..]η | |
| 20 | ἀδικία εἰς τὴν α[..... ..... .....]στήσατε | [..... | |
| 20 | ..]μων[..... .]νην ἐκ τοῦ ἐναντί[ου ..... ..... μεί]‐ ζονος | [..... ..] κατασκε[υάζετ]αι. | |
| 21e | ἐν συνειδήσει σ[ου βασιλέα μὴ καταράσ]ῃ. | |
| 22 | γνω|[..... ..]ν̣ δυ̣ν̣[..].[. ἐὰν ο]ὖ̣ν ὁ πλούσιος ἐκ [παραλλήλου βασιλεὺς] ᾖ, καὶ ἡ | [συνείδησι]ς̣ κ[α]ὶ τὸ | |
| 23 | τα̣[μεῖον] τοῦ κοιτῶνος ταὐ[τόν ἐστιν ..... . ὧ]δε ἐὰν | [βασιλέα λά]β̣ῃς τὸν [σωτῆρ]α̣, τὸν αὐτὸν καὶ πλούσ[ιον | |
| 25 | λέγει· “γιγνώσκετε γ]ὰρ τὴν χάριν | [τοῦ κ(υρίο)υ καὶ] | |
| 25 | σ(ωτῆ)ρ(ο)ς ἡμ[ῶν Ἰ(ησο)ῦ Χ(ριστο)ῦ], ὅτι πλούσιος | |
315 | ὢν δι’ ἡμ[ᾶς ἐπτώχευσεν”. .....] “πλούσιος ὢν” | [ἡ‐ | |
| 1 | μ]ῶν ἕνεκα “ἐπτώχευσεν, ἵνα” πλουσί[ου]ς̣ κατασκευ̣[ά‐ σ]ῃ. ὁ δὲ πτωχείαν ἀνα|[δ]εχόμενος πλουτίζου̣[σα]ν οὔκ | |
| 2 | ἐστιν πτω[χός]. [ἐ]ὰ̣ν οὖ[ν ἐκ] π̣α̣ρα̣λλή̣λο̣υ̣ ὁ̣ σ(ωτ)ὴρ ᾖ{ν} | ὁ βασι‐ | |
| 3 | λεύς, ὃν οὐ δεῖ κατ[αρ]ᾶσθαι οὐδὲ ἐν [συνε]ι̣δήσ̣[ει καὶ ὁ] π̣λούσιος οὐδὲ ἐν τα|μεί〈ο〉ις, ἡ συνείδησις καὶ ὁ | 158 |
| 4 | κοιτὼν τῆς καρ[δ]ί̣ας ταὐτόν ἐστι[ν]. | |
| 5 | ἐὰν δὲ μείζονά | τινα καὶ ὑπερέχοντα σημαίνῃ ὁ ‘βα‐ σιλεύσ‘, ἐλάττ̣[ον]α̣ δὲ τὸν̣ ‘πλούσ̣ι̣[ον‘] κ.[...].|τον | |
| 6 | α.[...]ν̣..τα, ἡ [συ]νείδησις μείζω ἐστὶ[ν τοῦ] κ̣ο̣ι̣τ̣ῶνος̣ [τ]ῆ̣ς κα̣ρ̣δ̣[ίας. τρό]|πον δ[έ] τ̣ινὰ̣ [ἡ] καρδ[ία] λ̣ο̣γι‐ | |
| 7 | σμός ἐστιν ἀ[ν]θ̣ρ̣[ώπι]ν̣ος, ἡ δὲ [συν]ε̣[ί]δησις ὁ [συν]‐ ε̣|ζευγμένος ἄγγελος τῇ ψυχῇ ὑπὸ τοῦ θ(εο)ῦ· “συν[μαρτυ‐ ρ]ούσης τῆς συνειδήσεως {ἐν πν(εύματ)ι}”. | εἰ δὲ συν‐ | |
| 9 | [μ]αρτυρεῖ τοῖς λ[ο]γισμοῖς, ἑτέρα ἐσ̣τ̣[ίν]. | |
| 9 | [ὅτι] πετεινὸν τοῦ οὐ[ρ]ανοῦ ἀποίσει | |
| 9 | τὴν [φ]ωνήν. | | |
| 10 | λοιπὸν φόβον μίξ̣[α]ς τῷ π〈αιδ〉εύματι λέγε[ι· ὁ ἐν τῇ σ]υνειδήσει καταρώμενος τὸν | βασιλέ[α] καὶ ἐν τοῖς | |
| 11 | ταμείοις τοῦ κοιτῶ[νο]ς̣ [λ]ανθάνων βασ̣ι̣λ̣έα ἄν(θρωπ)ος [ἴσθ]ι̣, “ὅ̣τι | πε[τ]εινὸν τοῦ οὐρανοῦ ἀπ[ο]φέρει τὴν | |
| 12 | φ̣[ωνήν σο]υ”, ἤτοι αὐτὴν ἡ σ[υ]νείδησις ἢ ὁ ἄγγ[ελος ὁ] | ἐφεδρεύων ἑκά[σ]τ̣ῃ̣ ψυχ̣ῇ̣ κατη[γορῶν αὐτῆς]... μέμνημα̣ι̣ ε̣ἰ̣π̣ὼν τοῦτο· | ”[μ]ὴ [νο]μίσητε, ὅτι ἐγὼ κατηγορῶ ὑμῶν | |
| 15 | [π]ρ[ὸς] τὸν π(ατέ)ρα· ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν | Μωϋσῆς, | 160 |
| 15 | εἰς ὃν ὑμεῖς ἠλπίκατε”. οὐ προθέσει τοῦ κατηγορεῖν Μωϋσῆς κατηγόρει ἐκείνων, | ἀλλὰ ἀπολογούμενος ὅτι· | |
| 16 | ‘οὐδὲν παρῆκα, ὧν ἤκουσα, εἰπεῖν αὐτοῖσ‘. “τὸ πν(εῦμ)α”| οὖν “τὸ μαρτυρ〈οῦ〉ν” τῷ ἀν(θρώπ)ῳ | |
| 17 | ὁ ἄγγελος ὁ συνὼν αὐτῷ ἐστιν ἢ ἡ μετουσία τοῦ ἁγίου πν(εύματο)ς. | ἀπολογούμενον οὖν ἐκεῖνο τὸ πετεινὸν | |
| 18 | ὅτι· ‘πάντα, ἃ προσετάγην ποιεῖν, ἐποίησα περὶ τὴν | ψυχήν‘, κατηγορεῖ αὐτῆς, ἀποφέρει τὴν 〈φων〉ὴν τῆς ψυ‐ | |
| 19 | χῆς πρὸς τὸν κριτήν. | |
| 20 | ἤτοι ἐκ | παραλλήλου τὸ “πετεινὸν τοῦ οὐρανοῦ” “ἔχοντα τὰς πτέρυγας” εἶπεν ἢ ὑπεραναβεβηκό|τα ἄγγε‐ | |
| 21 | λον· καὶ οὗτος οὖν τοὺς “λόγους σου ἀπαγγέλλει”. δύναται δὲ καὶ τὸ αὐτὸ κατὰ διαφό|ρους ἐπινοίας | |
| 22 | καὶ “φωνὴν” ἀποφέρειν καὶ “λόγους”. ὅταν οἱ ἁμαρτά‐ νοντες μικρὰ | ἁμαρτάνωσιν, “φωνή” ἐστιν ἡ “ἀποφερο‐ μένη”, ὅταν μὴ ἐκ βάθους κακηγορῶσιν· | ὅταν δὲ καὶ | |
| 24 | τὸν θ(εὸ)ν αὐτὸν καὶ τὰ τοῦ θ(εο)ῦ, χρεία ἐστὶν με‐ | |
| 25 | γάλου πετεινοῦ “πτέρυγας ἔχοντος” | ἀποφέρειν οὐκέτι | |
| 25 | τὴν “φωνήν”, ἀλλὰ τοὺς “λόγους”. ἐπερ( )· περιττῶς ἐπήγαγεν “τὸ τὰς πτέρυ|γας ἔ‐ | 162 |
| 26 | χον”; | |
| 26 | θεώρει, ὅτι καὶ ἀρρενικῶς καὶ μειζόνως αὐτὸ ὠνό‐ μασεν “ὁ τὰς πτέρυγας ἔχων”· | μὴ γὰρ εἶπεν “τὸ τὰς | |
| 27 | πτέρυγας ἔχον”. | 164 |