DIDYMUS CAECUS :: Commentarii in Psalmos 40–44.4

TLG 2102 020 :: DIDYMUS CAECUS :: Commentarii in Psalmos 40–44.4 DIDYMUS CAECUS Scr. Eccl. (Alexandrinus: A.D. 4) Commentarii in Psalmos 40–44.4 Source: Gronewald, M. (ed.), Didymos der Blinde. Psalmenkommentar, pt. 5 [Papyrologische Texte und Abhandlungen 12] Bonn: Habelt, 1970: 2–244. Citation: Codex page — (line)

	1—2 Εἰς τὸ τέλο[ς· ψαλμὸς τῷ] Δαυίδ. μακάριο[ς ὁ] συν‐
13	ίων ἐπὶ πτωχὸν καὶ πένητα. καὶ τοῦτον τὸν ψαλμὸν ἐκ προσώπου \| τοῦ σωτῆρος ἐκλα̣[μ‐
14	βάνουσι]ν πολλοὶ διὰ τ̣[ὸ] κ̣[εῖ]σθαι ὧδε ῥητὰ λημφθέντα ἐν
15	τῷ εὐαγγελίῳ ὡς ὑπὸ τοῦ σωτῆρος εἰ〈ρ〉η{μ}\|μένα καὶ περὶ
15	τ[οῦ σωτῆρο]ς πραχθέντα κ[αὶ θ]εωρηθέντα.
15	“μακάριος”, φησίν, “ὁ συνίων ἐπὶ πτωχὸν καὶ πένητα”. \| καὶ πρὸς τὸ ἦθος ἐξηγ̣[ήσα]ντο πολλοὶ τοιαῦτα ὅ[τι]· διάφο‐
16	ροί εἰσιν οἱ πενόμενοι καὶ οἱ πτωχοί· καὶ ὁ τούτοις κοινω‐ νῶν \| ὀφείλει κατὰ ἀναλογίαν τὴν κοινωνία̣[ν] π̣οιεῖν· τότε
17	γὰρ συνετῶς ποιεῖ. 〈οὐ〉 πάντα ἀποροῦντα τροφῆς δεῖ τρέφειν. {οὐκ} ἔ\|στιν δὲ ἀπορῶν τροφῆς διὰ τὸ ἀσώτω[ς πρό]τερον ἐ‐
18	ζηκέναι—μέθαις ἐσχόλασεν, πάντα ἃ εἶχεν ἀσέμνως καὶ \| φ[α]ύ̣λως κατεδαπάνησεν—, ἄλλος δὲ ἢ διὰ ν[όσον] μακρὰν ἢ
19	διὰ πολυπαιδίαν. δεῖ οὖν μετὰ συνέσεως παρέχειν ἑκάστῳ. \|
20	εἴ τις οὖν μὴ ἔχει πᾶσιν διδόναι, ἐκείνοις̣ [οἷς ὀ]φείλει
20	δοῦναι, μετὰ συνέσεως ὀφείλει τοῦτο ποιεῖν, εἰ δὲ δύναται, καὶ τοῖς ἄλλοις \| οἰκτίρμων γινόμενος κατὰ τὸν ἐν τ̣[οῖς ο]ὐ‐
21	ρανοῖς πατέρα, ἀνατέλλων οὐ μόνον ἐπὶ ἀγαθοὺς τὸν ἥλιον, ἀλ‐ λὰ καὶ ἐπὶ πο\|νηρούς {ἀνατέλλων οὐ μόνον ἐπὶ ἀγαθο[ὺς τ]ὸν
22	ἥλιον, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ πονηρούς}. ὅταν μέ〈ν〉τοι μὴ οἷός τε πᾶ‐ σιν ἐπαρκεῖν, \| μετὰ συνέσε[ω]ς̣ ποιείτω το̣[ῦτο].
23	δύναται καὶ π̣ε̣ρ̣ὶ τοῦ σωτῆρος τοῦτο ληφθῆναι· “δι’ ἡμᾶς” γὰρ “ἐπτώχευσεν”, καὶ οὐκ ἄλλου \| χάριν. “ἐπτώ̣[χευ]σεν δι’
24	ἡμᾶ̣[ς”, ἵ]ν̣α ἀπὸ πτ[ω]χείας ἡμᾶς ἐλευθερώσῃ, ἵνα ἀπὸ πενί‐	2
25	ας ἡμᾶς ἀποστήσῃ. “τὸν μὴ γνόν\|τα”, φησίν, “ἁμ[αρτία]ν̣ ὑ‐
25	πὲρ ἡμ[ῶν] ἁμαρτίαν ἐπ[οί]ησεν”—ἥδε ἡ πτωχεία αὐτοῦ—, “ἵν’ ἡμεῖς γενώμεθα δικαιοσύνη θεοῦ ἐν αὐτῷ”. \| ἐρύσθη
26	[..... ..... ..... . οὐ]κ̣ ἐκρατήθη. εἰ κ[αὶ] γέγονεν ἁμαρ‐
26	τία, ἀλλ’ οὐχ ἵνα μείνῃ ἁμαρτία, ἀλλ’ ἵν’ ἐλευθερώσῃ τοὺς \| [..... ..... ....]π[..... ...] “γιγνώσκετε τὴν χάριν τοῦ
27	κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι πλούσιος ὢν δι’ ἡμᾶς ἐπτώ‐ χευσεν”. \| [κα]ὶ τό γε παράδοξον· “πλούσι[ος ὢν”] π̣τωχός
28	ἐστιν, καὶ ἡ π〈τωχε〉ία αὕτη ἡμᾶς πλουσίους κατασκευάζει ἢ ποιητικὴ \| [π]λουσίων ἐστίν. οὐ καθάπαξ [ἐστ]ὶν π〈τωχ〉ός,
29	ἀλλ[ὰ π]ρὸς τὸν πλοῦτον αὐτοῦ.
29	2 ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ῥύσεται αὐτὸν κύριος. \|
30	ἐρύσατο τὸν Ἰησοῦν “ἐν ἡμέρᾳ πονη̣[ρ]ᾷ̣”, ὅτε περιστοι‐
30	χ̣[ίζον]τ̣ες αὐτὸν ἔλεγον· “σταύρου, σταύρου αὐτόν· οὐκ ἔχο‐ μεν βασιλέα εἰ μὴ \| Καίσαρα”.
31	ἐρύσθη δὲ καὶ ἀπὸ [τ]ῆ̣ς ἡ̣[μ]έρ̣ας τῆς πονη[ρᾶς, ὅ]τι γε‐
31	νόμενος ἁμαρτία δικαιοσύνης γέγονεν ποιητικός. \| τὸ τῆς συνέσεως ὄνομα ἐπ̣[ὶ τοῦ εὖ π]οιεῖν τοὺς [ἀδελ]‐
32	φοὺς δεομένους λαμβάνεται· καὶ γὰρ ὁ ἀπόστολος περὶ προς\|‐ φορᾶς λέγει· “νόει ἃ λέγω· δ[ώῃ γάρ σοι] ὁ θεὸς σύν[εσιν ἐ]ν
33	πᾶσιν”.
291	ἔστιν δὲ σύνεσις ἐπιστήμη{ς} συνβλητῶν \| καὶ μὴ συνβλητῶν.
1	συνβλητά εἰσιν τὰ ὁμοιούμενα, τὰ ἰσαζόμενα, ὅταν ἄλλο ἄλλῳ συναγάγωμεν καὶ εὑρίσκωμεν \| αὐτὸ ἢ καθ’ ὁμοιότητα ἢ κατ’ ἰ‐
2	σότητα τὴν ταὐτότητα ἔχειν. ὁ οὖν σύνεσιν ἔχων ἐπίσταται, ποῖα ποίοις συνάπτεται \| καὶ ποῖα ποίοις οὐχί.	4
3	3 κύριος διαφυλάξαι αὐτὸν καὶ ζήσαι αὐτὸν καὶ μακαρίσαι
3	αὐτὸν ἐν τῇ γῇ. περὶ ἀμφοτέρων δύναται λέ\|γεσθαι· κύριος φυλάξει τὸν πτω‐
4	χὸν καὶ πένητα. διὰ τοῦτο καὶ τὸν συνίοντα εἰς ταὐτὸν αὐτῷ
5	ἤγαγεν. πού ποτε ἐλέχθη ὅ[τ]ι̣· [ὅταν] ἴδῃς, \| φέρε, κάμνον‐
5	τα καὶ ἄφνω ἐληλυθότα διὰ ἄλλην πρόφασιν ἐκεῖ ἰατρόν, σκό‐ πει ὅτι ὁ θεῖος τῆς προνοίας λ̣[όγο]ς ἠγίο\|χεν τὸν ἰατρόν,
6	οἰκτίρμονα ἰατρόν, ἵνα συνπαθήσας τῷ κάμνοντι βοηθήσῃ αὐ‐
6	τῷ ἰατρικῶς. ἤ̣τ̣οι [δὲ τὸν] πτω\|χὸν καὶ πένητα μακαρίζει καὶ ζῆν αὐ‐
7	τὸν ποιεῖ ἐν τῇ γῇ ἢ τὸν συνιέντα καὶ σύνεσιν λαβόντα ἐπὶ π[τωχ]ὸν κ̣α̣ὶ̣ \| {καὶ} πένητα. περὶ τοῦ σωτῆρος ἐὰν λέγῃς,
8	διαφυλάττει αὐτὸν καὶ ζῆν αὐτῷ παρέχει· εἰ γὰρ καὶ “ἐσταυ‐ ρώθη ἐξ ἀσθε[νεία]ς, [ἀλλὰ] \| ζῇ ἐκ δυνάμεως θεοῦ”. κατὰ
9	κοινοῦ τὸ “ἐν τῇ γῇ” λάβε.
9	3 καὶ μὴ παραδῷ αὐτὸν εἰς χεῖρας ἐχθρῶν αὐτοῦ.
10	[οὐ παρ]α\|δίδωσιν τὸν τοιοῦτον “εἰς χεῖρας ἐχθρῶν αὐτοῦ”.
10	πολλοὺς ἔχει ὁ τοιοῦτος ἐχθ̣ρούς, πολλοὺς ἐφεδρεύοντας ἔχει· ἐπεὶ γὰρ μ̣α̣\|κάριος ἀνήρ ἐστιν καὶ σύνεσιν ἔχει ἐπὶ πτωχὸν
11	καὶ πένητα κατὰ πάσας τὰς ἀποδοθε[ίσ]ας σαφηνείας, [κα]ὶ \| πολλοὺς ἔχει τοὺς ἐφεδρεύοντας· ῥύσεται γὰρ αὐτὸν ὁ θεὸς
12	ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν. οὐ ῥύετα[ι δὲ ἐκ τῆς χ]ειρὸς τῶν διω‐
12	κ̣όν\|των ὁ ἐπιδιδόμενος αὐτοῖς.	6
13	4 κύριος βοηθήσει αὐτῷ ἐπὶ κλίνης ὀδύνης αὐτοῦ. ὧδ[ε περὶ τοῦ πτω]χοῦ λέγει· κἂν ἐ[π]ὶ \| κλίνης γένηται
14	νοσῶν καὶ ὀδυνηρὸν ᾖ{ν} αὐτῷ τὸ τοιοῦτον, βοηθεῖ αὐτῷ [ὁ]
15	θεός. ἔχε τὰ περὶ [τῶν παραλυ]τικῶν ἐν τοῖς εὐ\|αγγελίοις
15	εἰρημένα· ἐν κλίνῃ ὀδύνης ἔμεινεν ὁ τριάκοντα καὶ ὀκ[τὼ] ἐνιαυτοὺς βεβλη̣[μένος κ]λινήρης ὥστε μ[η]\|δὲ σαλευθῆναι
16	δύνασθαι μηδὲ διαναστῆναι. καὶ ἄλλοι δὲ τοιοῦτοι ἀνεγρ[άφ]θ̣η‐ σαν ἐν τοῖς εὐαγγελίο[ις π]α̣ραλυτικοί{ς}. οὐ πᾶς δ[ὲ] \| ὁ
17	ἐπὶ κλίνης ὀδύνην καὶ ἀρρωστίαν ἔχων ῥύεται. Ὀχοδίας οὖν
17	ἀπὸ τῆς [κοί]της ἔπεσεν ἐκ τοῦ ὑπερῴου καὶ ἀπέθανεν. \| εἰ δὲ πρὸς ἀναγωγήν, τὸ σῶμα πολλάκις κλίνη ὀνομάζεται τῆς [ψυχῆ]ς. καὶ πολλαί εἰσιν γραφαὶ συναγορεύουσαι \| τῇ
19	τοιαύτῃ θεωρίᾳ. ὅταν τις οὖν ἐν τῷ φθαρτῷ σώματι ᾖ{ν} κ[αὶ
20	τῷ] γ̣ηΐνῳ σκήνει ὃ “βρίθει νοῦν πολυφρόν\|τιδα, “ἐπὶ κλίνης
20	ὀδύνης” ἐστίν· ἀλλ’ ὅταν βοηθήσῃ αὐτῷ θεός, ποιεῖ̣ [αὐτὸν ὑ]π‐ ωπιάζειν τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγεῖν, καὶ οὐ\|κέτι ἐπὶ τοῦ σώμα‐
21	τος βέβληται, ἀλλ’ αὐτὸς λοιπὸν αἴρει τὸν κράβακτ[ο]ν̣ καὶ
21	περιπατεῖ. τὸ σῶμα οὖν κλίνη ἐστίν. ὁ φι\|λήδονος, ὁ φιλοπαθής, ὁ
22	τὰ τοῦ σώματος ἀποδεχόμενος καὶ πράτ[τ]ω̣ν ὀδυνᾶται ἐπὶ κλί‐ νης, ἀλλὰ βοηθεῖ αὐτῷ ὁ θεὸς \| καὶ ποιεῖ αὐτὸν ὑγιῆ{ν}, ἵν’
23	ὑγιὴς γενόμενος μηκέτι αὐτὸς ᾖ{ν} βεβλημ̣έ̣[νος] ἐ̣[πὶ τ]ῆ̣[ς] κ̣[λίν]η̣ς, ἀλλὰ αὐ[τὸ]ς αὐτὴν βαστάζῃ, \| καὶ ὡς λέγουσιν οὕ‐
24	τως, ὅτι ὅταν ἄρχῃ ἡ ψυχὴ τοῦ σώματος.
24	〈ἐπερ( )·〉 ποῖοί εἰ̣[σιν] ο̣ἱ̣ ἑ̣ξ̣[ήκοντα δυ]ν̣ατοί, οἵ ε[ἰ‐
25	σιν] ἐν εὐλογίᾳ \| παραλαμβανόμενοι, οἱ κύκλῳ τῆς στρωμνῆς; ‐	8
25	ἀπὸ τοῦ Ἀβραὰμ ἕως 〈 〉 ἐννεακαίδεκα καὶ ἀπ[ὸ] 〈 〉. οὗτοι [οὖν εἰσ]ιν οἱ ἑξήκοντα δυ\|νατοὶ οἱ περὶ τὸ σῶμα τοῦ
26	σωτῆρος διακονήσαντες αὐτοῦ τῇ γενέσει. λεκτέον δὲ̣ [καὶ ο]ὕ̣τως· ἐ̣[ν ἓξ ἡμέραις ὁ κόσμος] \| γέγο‐
27	νεν, καὶ τέλειος ἀριθμός ἐστιν, ὡς πολλάκις ἀποδέδοται· ἐν
27	δεκάσιν γὰρ ὁ ἑξήκον[τ]α̣ ἕξ ἐστιν. ὁ ὑπ̣[ε]ρ̣[βὰς οὖ]ν τὸν [κόσ]\|μον καὶ ἄνω γενόμενος δυνατός ἐστιν “δεδιδα[γ]μένος
28	πόλεμον ἀνὴρ” ὤν, ἔχων ῥ[ο]μ̣φαίαν “ἐπὶ μηρὸν αὐτοῦ”. περὶ τ[ὴν] \| κλίνην οὖν τοῦ Σολομῶντος οὗτοι οἱ ἑξήκοντα δυνατοί
29	εἰσιν, περὶ τ[ὸ σ]ῶ̣μα τὸ κυριακόν, [κυκ]λ̣οῦντες αὐτό, σκο‐
30	ποῦντες, διὰ \| ποίαν αἰτίαν ἐσωματώθη ὁ σωτήρ. “ἑξήκοντα”
30	οὖν “δυνατοὶ κ[ύκλῳ] αὐτῆς, πάντες [ῥο]μφαίαν κατέχοντες”. ξιφή\|ρεις εἰσίν. εἰσὶν δὲ ξίφη ἃ κατέχουσιν οἱ σοφο[ί]·
31	“καυχήσονται ὅ[σιο]ι ἐν δόξῃ καὶ ἀγ[αλλ]ιάσονται ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν”, \| “καὶ ῥομφαίαν δίστομον ἐν ταῖς χερσὶν αὐ‐
32	τῶν”. [ῥ]ομφαίας διστ[όμου]ς̣ ἔχουσιν ἐν τα̣[ῖς χερ]σίν. ἔχου‐ σιν δὲ καὶ “ἐπὶ μηρόν”. \| καὶ ἐπεὶ ἐπιθαλάμιόν ἐστιν τὸ δρᾶ‐
33	μα περὶ νύ̣μφης καὶ νυμ[φίου γάμ]ων τοὺς̣ [περὶ τὸν ν]υμφίον
292	σώφρονας ⟦λέγει ⟧ \| θέλει δεῖξαι καὶ λέγει, ὅτι ἐπὶ τὸν μη‐
1	ρὸν ἔχουσιν ῥομφαίαν περιτέμνοντες τὰς αἰσχρὰς ὀρέξεις. 4 ὅλην \| τὴν κοίτην αὐτοῦ ἔστρεψας ἐν τῇ ἀρρωστίᾳ αὐτοῦ.	10
2	τοῦτο λέγει· οὐ βραχεῖαν τῷ μεγάλα νοσήσαντι ἴασιν δέδω\|‐ κεν, ἀλλ’ “ὅλην τὴν κοίτην αὐτοῦ” ἔστρεψεν ἀπὸ τῆς ἀρρωστί‐ ας, ἵνα μηκέτι ἀρρωστῇ, ἀλλ’ ὑγιαίνῃ, ὡς εἶπον περὶ \| τοῦ
4	[παρ]αλυτικοῦ. ἐρεῖς δὲ καὶ περὶ τοῦ Λαζάρου τοῦ εἱλκωμένον
5	ἔχοντος σῶμα ὅτι, ὅτε μετηνέχθη ἐντεῦθεν ὑπὸ τῶν \| ἀγ[γέλ]ω̣ν,
5	[ὅλ]η ἡ κοίτη αὐτοῦ ἐστράφη, ὅλη ἡ ἀρρωστία αὐτοῦ. οὐκέτι ἀρ‐ ρώστως ἐβέβλητο. εἰς κόλπους \| γο[ῦν τοῦ] Ἀβραὰμ λοιπὸν δι‐
6	έτριβεν.
6	5 ἐγὼ εἶπα Κύριε, ἐλέησόν με. λοιπὸν λέγει ὅτι· συνήργησεν τὸ ἐφ’ ἡ\|[μῖν τ]ῷ ῥυσθῆναι
7	ἀπὸ τῆς κοίτης τῆ[ς] ἀ̣ρρωστίας καὶ βοηθηθῆναι ἀπὸ τῆς κλίνης τῆς ὀδύνης· ἐγὼ γὰρ τοῦτο \| [ἐποίη]σα, “ἐγὼ εἶπα Κύριε, ἐ‐
8	λέησόν με· ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν σοι”. ὁρᾷς ὅτι, ὅτε ἡμάρτησεν, τότε \| ἐ̣ν̣[ό]σ̣ει καὶ τότε ἐβέβλητο ἐπὶ κοίτης̣
9	καὶ κλίνης. ὅταν τις οὖν γνῷ τὸν δυνάμενον ῥυσθῆναι, τεύξε‐
10	ται \| τοῦ σπουδαζομένου, παραπλησίως τῷ· “θέλω, καθαρίσθητι”,
10	“ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβακτόν σου καὶ περιπάτει”. “ἐγὼ” \| οὖν τοῦτο “εἶπ[α Κ](ύρι)[ε, ἐλ]έ̣ησον”. διὰ τοῦ
11	εἰπεῖν· “κύριε, ἐλέησόν με”, ἔδειξα ὅτι ἐμαυτῷ οὐκ ἠδυνάμην
11	ἐλεηθῆναι. \| 5 ἴασαι τὴν ψ[υχήν μου, ὅτι ἥ]μαρτόν σοι.
12	σοὶ ἥμαρτον. οὕτω πλησίον σχεδὸν πάντες ἁμαρτάνομεν εἰς
12	〈θεὸν〉 \| πολλὰ ἀγνοο̣[ῦντες τῶν] περὶ αὐτοῦ, π[ολ]λὰ παρο‐	12
13	ρῶντες τῶν κατὰ τοὺς νόμους αὐτοῦ δεῖ ποιεῖν. “ἥμαρτον” \| οὖν “σοι”, ἀλλὰ ε̣[ἰπὼν “Κ(ύρι)ε], ἐλέησόν με”, ἔσ̣χ̣ο̣ν τὸ τῆς
14	αἰτήσεως. \|
15	6 οἱ ἐχθ[ροί μου] εἶπον κακά μοι [Π]ότε ἀποθανεῖται, καὶ
15	ἀπολεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ; ἔλεγον τὸν ψαλμὸν \| τοῦτον ἐκ προσώπου τοῦ σωτῆρος κα[τὰ
16	τὸ]ν ἄνθρωπον λέγεσθαι. καὶ ἐπεὶ ἐχθροὶ αὐτοῦ γεγόνασιν οἱ Ἰουδαῖοι οἷον \| προδόται τῆς ἀληθείας, οἱ μὴ νοήσαντε̣[ς τὸ]ν
17	ἐπιδημήσαντα, γέγονεν δὲ καὶ ὁ Ἰούδας εἷς τῶν μαθητῶν ὑπάρ‐ χων, \| περὶ τῶν ἐχθρῶν λέγει τῶν κατ’ αὐτ[οῦ ἐπ]εληλυθότων ὁτὲ μὲν ἑνικῶς εἰς τὸν Ἰούδα ἀνάγων τὸν λόγον \| τὸν ἔξαρ‐
19	χον τῆς προδοσίας, ὁτὲ δὲ π[ληθυ]ν̣τικῶς διὰ τοὺς ἀκολουθοῦν‐
19	τας αὐτῷ καὶ ἀναιρήσαντας τὸν Ἰησοῦν. \|
20	οὐκ ἐνταῦθα δὲ μόνον τοῦτο γίνεται, [ἀλλὰ] κ̣αὶ ἐν τῷ ἑκα‐
20	τοστῷ ὀγδόῳ ψαλμῷ λέγεται· “ἐλάλησαν κατ’ ἐμοῦ γλώσσῃ δολίᾳ \| καὶ λόγοις μίσους ἐκύκλωσάν με. [ἀντ]ὶ τοῦ ἀγαπᾶν με ἐνδι‐ έβαλλόν με, ἐγὼ δὲ προσηυχόμην· καὶ ἔθεντο \| κατ’ ἐμοῦ κα‐
22	κ[ὰ] ἀντὶ ἀγαθ[ῶν] καὶ μῖσος ἀν[τὶ] τῆς ἀγαπήσεώς μου. κατά‐ στησον ἐπ’ αὐτὸν ἁμαρτωλόν, καὶ διάβολος \| στήτω ἐκ [δ]ε[ξι]‐
23	ῶν αὐτοῦ”—[τοῦτο ἑνικῶς π]ερὶ Ἰούδα λέγει—· “ἐν τῷ κρί‐ νεσθαι αὐτὸν ἐξέλθοι καταδεδικασμένος, \| καὶ τὴν ἐ[πισκ]οπὴν
24	αὐτο[ῦ λαβέ]τω ἕτερος”. ὁτὲ 〈μὲν〉 οὖν περὶ τοῦ Ἰούδα, ὁτὲ
25	δὲ περὶ τῶν ὁμοφρονησάντων \| [αὐτῷ λ]έ̣[γει], κ̣αὶ διὰ το̣[ῦτο]
25	ἐν τοῖς αὐτοῖς στίχοις ὅπου μὲν ἑνικῶς, ὅπου δὲ πληθυντικῶς. καὶ ὧδε οὖν \| [λέγει· “οἱ ἐχθροί μ]ου εἶπον”. [τ]οῦτο εἴ‐
26	ρηκαν· τ̣ὰ κακά, ἃ νομίζουσιν κακά, κατ’ ἐμοῦ εἶπον· “πότε ἀ‐
26	ποθανεῖται, \| καὶ ἀπολεῖται τὸ ὄνομα [α]ὐτοῦ”; ἐνόμισαν γάρ,	14
27	ὅτι ἀποθανόντος τοῦ Ἰησοῦ σβέννυται αὐτοῦ ἡ διδασκαλία \| καὶ ἡ περὶ αὐτοῦ φήμη, κα̣[ὶ] ἔ̣λεγον· “πότε ἀπ[ο]θανεῖται”; τοὐναντίον δὲ ἀπέβη ᾧ ἐνόμισαν. οὐχ οὕτως τὸ \| ὄνομα αὐτοῦ
29	διέλαμψεν [ὅ]τε ἔζη καὶ ἐν βί[ῳ ἦν] ὡς ὅτε ἐσταυρώθη καὶ
29	ἀνελήμφθη.
30	πρὸς δὲ ἀναγωγὴν \| περὶ {ετερ} 〈τ〉ῶν ἑτεροδόξω[ν] τοῦ‐
30	το λημπτέ[ον]· ὅσοι γὰρ οὐκ [ὀ]ρθῶς φρονοῦσιν, ἀλλὰ ἀπατώ‐ μενα καὶ ἀ\|σεβῆ λέγουσιν περὶ τοῦ σω[τῆρ]ο̣ς, ἐκεῖνοι εἶπ[ον] κατ’ αὐτοῦ κακά. καὶ ἐπειδὴ ἔστιν τις ἔξαρχος τῶν αἱρέ\|σε‐
32	ων, ὁ ψευδο{σ}λόγος [ἢ καὶ] ὁ ὑποβολε̣[ὺς αὐτ]ο̣ῦ διάβολος,
32	δ[ι]ὰ τοῦτο καὶ ἑνικῶς λέγει περὶ τοῦ τοιούτου. ἐπερ( )· \| ἡ τοῦ σωτῆρος οὖν ψυχ[ὴ ἥμαρτ]ε̣ν̣; —ψυχ̣[ὴ αὐ‐
293	τοῦ] ἐστιν πᾶσ̣α̣ ἡ σπουδαία, οὐχ ὅταν ἁμαρτάνῃ. \| ὡς λέγομεν
1	θεοῦ ἄνθρωπον, οὕτω καὶ ψυχὴν Ἰησοῦ. ὁτὲ μὲν λέγομεν ψυχὴν Ἰησοῦ αὐτὴν ἣν ἀνείληφεν, ὁτὲ δὲ ψυχὴν Ἰησοῦ \| οὕτως τὴν
2	οἰκειωθεῖσαν αὐτῷ, καθ’ ὃ σημαινόμενον λέγεται· “αἱ ψυχαὶ πᾶσαι ἐμαί εἰσιν”. εἰ δὲ πᾶσαι τοῦ σωτῆρός \| εἰσιν, καὶ ἑ‐
3	κάστη.
3	ἐπερ( )· ἡ τῶν ἁγίων οὖν ψυχὴ ἁμαρτάνει; —ἡ τῶν ἁγίων {οὖν} ψυχὴ ἁμαρτά[νει]ν̣ λέγεται οὕτω, \| ὅταν γένηται ἐν προ‐
4	παθείᾳ. καὶ πολλάκις ἐκείνῳ τῷ παραδείγματι κεχρήμεθα ὅτι·
5	τὸ ῥυπωθὲν ἱμάτι̣[ον] ἐὰν λάβῃ \| τινὰ μολυσμὸν ἀπὸ θίξεως,
5	οὐδὲ φαίνεται ὅλως. ἐὰν δέ μοι λάβῃς ὁλοκάθαρον ἱμάτιον εὐ̣‐ θ̣έω[ς ἐκ γ]ναφείου \| ἐλθόν, κἂν ψαύσῃς αὐτοῦ, λέγεται με‐
6	μολύνθαι.
6	ἐπερ( )· τὸ σῶμα οὐ γίνεται ἐ[ν] ἁμαρτίᾳ; —ἡ ψυχή μου
6	γ̣ίνετ[αι ἐν] π̣ροπα̣θείᾳ· \| “ἤρξατο” γοῦν “θαμβεῖσθαι καὶ ἀ‐	16
7	δημονεῖν”. ἐντεῦθεν ἐλέγχονται οἱ [ὀρ]εκτικὴν δύναμιν τὴν λεγ̣[ομ]έ̣[νη]ν̣ \| ἄλογον προσάπτοντες τῷ Ἰησοῦ. τὸ ἄλογον
8	ζῷον δύναται μὲν ἄρξασθαι [τοῦ] θ̣αμβεῖσθαι, οὐ μὴν ἀδημο‐ νεῖν̣· [ξένον] \| γάρ ἐστιν ζῴου τὸ ἀδημονεῖν. ἀπὸ τοῦ ἀδη‐
9	μονεῖν καὶ τοῦ θαμβεῖσ[θαι] τὴν ἀρχὴν αὐτῷ προσῆψαν. οὔκ
10	ἐσ[τι]ν̣ \| δὲ ἀρχὴ ἡ μετὰ τὴν προπάθειαν· οἷον τὸ πάθος οὔκ
10	ἐστιν ἀρχή, ἀλλ’ [ἡ π]ρ̣οπάθεια αὐτή. καὶ ἐν [ἄλ]λῳ γοῦν ψαλ‐ μῷ \| λέγεται· “ἀντιλήμπτωρ μου· οὐ μὴ σαλευθῶ ἐπὶ πλεῖον”.
11	ἐπερ( )· τὸ [ἀδη]μονεῖν τί ἐστιν̣; —[λύπη ἐ]στὶν λογικοῦ μετὰ \| τοῦ ἀναπολεῖν τὰ αἴτια τῆς λύπης.
12	7 καὶ εἰσεπορεύετο [τοῦ ἰ]δεῖν, μάτη[ν ἐλάλει]. περὶ τοῦ Ἰούδα λ[οιπ]ὸ̣ν \| λέγει· εἴ ποτε “εἰσεπορεύετο
13	τοῦ ἰδεῖν, μάτην ἐλάλει”· ὡς ἔλεγον ἀ[ρτίω]ς, ὅτι ὁ ἔχω[ν τι πλέον] περὶ ἄλλους λόγ[ους] \| ἔχει τι πλέον τῶν ἄλλων
14	ἀνθρώπων, οὕτω καὶ ὁ Ἰούδας εἶχέ τι πλέον [τῶ]ν ἄλλων προ‐
15	[δοτῶν]· ὠφέλητο γὰρ πολ[λῷ] \| χρόνῳ καὶ εἶχεν ἐνκατάλειμμα
15	καὶ ζώπυρον τῆς παιδεύσε̣[ως]. εἰσήρχετο οὖν πολλάκις πρὸς τὸν Ἰησοῦν, \| ὡς καὶ ἐν τῷ
16	συνσιτίῳ εὑρεθῆναι τοῦ πάσχα, ἀλλὰ “μάτην ἐλ[άλει]” ὅτε ἔ‐ λεγ〈ε〉ν ὅτι· “ῥαββί”, καὶ ἐφίλησεν αὐτ̣[ό]ν̣. \| λέγει· “ὃ ποι‐
17	εῖς, ποίησον ἐν τάχει”. ῥήματα τιμῆς ἐνέφαινε[ν πρὸ]ς τὸν Ἰη‐ σοῦν. μάτην δὲ ἐλάλει αὐτά· ἵνα δείξῃ γὰρ αὐ\|τὸν τοῖς ἐληλυθόσιν
18	ἐπὶ συνλήμψει αὐτοῦ, εἴρηκεν αὐτ[ά, οὐχ] ἵνα τῷ ὄντι τὸ σέ‐ βας ἐνφανίσῃ τὸ̣ πρὸς τὸν \| διδάσκαλον ὡς πρότερον ἐποίει.
19	πάντα οὖν τὰ μὴ κατὰ λόγ[ον ἀλη]θ̣ῶς γινόμενα μάτην ἀπαγγέλ‐	18
19	λεται. \|
20	7 ἡ καρδία αὐτοῦ συνήγαγεν ἀνομίαν ἑαυτῷ.
20	εἰ καὶ συνή[γαγ]ε̣ν̣ ἀνομίαν ἡ καρδία αὐτοῦ, ἀλλ’ οὐκ ἄλ‐ λῳ 〈ἢ〉 ἑαυτῷ. \| “τί μοι θέλετε δοῦναι, κἀγὼ παραδίδωμι ὑ‐
21	μῖν αὐτόν”. συνήγαγε[ν ἀν]ομίαν ἡ κα[ρδία αὐτοῦ ποι]ε̣[ῖ]ν ὅτε ἔδωκεν \| τὴν καρδίαν τῷ διαβόλῳ· “καὶ εἰσῆλθεν μετὰ τὸ
22	ψωμίον ὁ δι[άβολ]ος εἰς αὐτό[ν”. ἀνομίαν οὖν π]εποίηκεν \| ὁ Ἰούδας. ἄνομον ἦν τὸ προδοῦναι τὸν Ἰησοῦν, τὸ ἐχθρὸν
23	τοῦ διδασκάλ[ου τοῦ] τοσαῦτα ὠφ̣[ελήσαντος αὐτὸν εὑρε]θῆναι. ταύτην \| οὖν τὴν ἀνομίαν, ἣν συνῆγεν νομίζων ὅτι περι‐
24	βαλεῖ θαν[άτ]ῳ τὸν διδά[σκαλον αὐτοῦ, ἑαυτῷ συνη]γ̣ίοχεν· \|
25	οὐχ ἥψατο γὰρ ἐκείνου. ἀνέστη οὖν ἐκ νεκρῶν, καὶ πάντα τὰ ἐκείνων σπ̣[ουδάσματα ..... ..... ..... ..] \| μεγαλειότης
26	ἀνεδείχθη.
26	7 ἐξεπορεύετο ἔξω καὶ ἐλάλει. τοῦτο ἐγίνετο [..... ..... ..... ..... ..... .] \| καὶ με‐
27	τά τινος τιμῆς προσήρχετο εἴτ’ “ἐξήρχετο ἔξω”—ἡ καρδία αὐ‐ τοῦ περὶ τ[..... ..... ..... ..... ..... .] \| ἐλθοῦσιν ἐπὶ
28	συνλήμψει τοῦ Ἰησοῦ ὅτι· “οὗτός ἐστιν, κρατήσατε αὐτ[ό]ν”. “ἐξεπορεύετο [..... ..... ..... ..... ..... .] \| καὶ ἐξε‐
29	πορεύετο. εἰώθασιν γοῦν τινες λέγειν ὅτι οὐδὲ ἔξω οὐδὲ̣ ἔ̣[σω]
29	ἐ̣στίν.	20
30	τέλος [..... ..... ..... ..... ..... .] \| ὅτι προδέδω‐
30	κεν τὸν Ἰησοῦν. “εἰδὼς” δέ, φησίν, “ὅτι κατεκρίθ̣[η, ἀ]π‐ ελθὼν ἀπήγ[ξατο”. ..... ..... ..... ..... ..]\|το· “εἰδὼς
31	ὅτι κατεκρίθη” Ἰησοῦς ὑπὸ τοῦ Πιλάτου, μετεμελήθη [πά]νυ, “καὶ ἀπελθ[ὼν ἀπήγξατο”. ..... ..... .... “ἑω]\|ρακὼς ὅτι κατ‐
32	εκρίθη” αὐτὸς προδοθέντος τοῦ τηλικούτο̣[υ διδασ]κάλο̣υ,
294	[..... ..... ..... ..... ..... .....] \| προδέδωκεν, καὶ
1	ἀπελ[θ]ὼν τὸ ζῆν ἀνχόνῃ προσαπέρηξεν.
1	8 κατ’ ἐμοῦ ἐψιθύριζον πάντες οἱ ἐχθροί μου. \| οὐδεὶς αὐτῶν μετὰ παρρησίας κατ’ ἐμοῦ ἐλά〈λ〉ει. καὶ τοὺς Ἰουδαίους οὖν εὑρίσκεις ζητοῦντας, πῶς λάθρα αὐτὸν \| λάβων‐
3	ται, καὶ ἐψιθύριζον πρὸς τὸν Ἰούδα, καὶ αὐτὸς πρὸς αὐτούς· μὴ γὰρ ἐν συναγωγῇ εἰσελθὼν ἀνεβόησεν \| [τοῦτ]ο̣· “τί μοι
4	θέλετε δοῦναι, κἀγὼ ὑμῖν αὐτὸν παραδώσω”. αὐτοὶ γοῦν ἐκεῖ‐
5	νοι οὐχ ἡμέρας ἦλθον συνλαβεῖν αὐτόν. \| [τοῦτο ο]ὖν αὐτὸς
5	λέγει ὁ Ἰησοῦς· “καθ’ ἡμέραν διδάσκω” ἐν τῇ συναγωγῇ, καὶ
5	νῦν “ὡς ἐπὶ λῃστὴν ἤλθατε”. 9 λόγον παρά\|[νομον] κατ[έ]θεντο κατ’ ἐμοῦ.
6	τὰς γραφὰς ἀνεγίγνωσκον “κατὰ πᾶν σάββατον”, ἵνα μάθω‐ σιν τὰ \| [τοῦ νό]μου. καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου δ[έο]ν̣ σ̣ὺν νόμῳ
6	αὐτοὺς ἀναγιγνώσκοντας γνῶναι, τίς ἐστιν ὁ προφη\|[τευό]με‐	22
8	νος καὶ ὁ μαρτυρούμενο̣ς̣ [ὑ]πὸ τῶν γραφῶν, “παράνομον λό‐ γον ἔθεντο κατ’ ἐμοῦ” λέγοντες \| [ὅτι· “ο]ὗτος οὐκ ἐκβάλλει
9	τὰ δαιμόν[ια] εἰ μὴ ἐν τῷ Βεεζεβούλ”. “εἰ ἦν οὗτος ὁ ἄνθρω‐
10	πος παρὰ θεοῦ, οὐκ ἔλυεν τὸ σάββατ[ο]ν̣”. \| ”[ο]ὐ καλῶς ἐ‐
10	λ̣έγομεν ἡμεῖς ὅτι Σαμ[αρίτ]ης εἶ σὺ καὶ δαιμόνιον ἔχεις”; οὗτός ἐστιν ὃν κατέθεντο κατ’ αὐτοῦ λό\|[γ]ον παράν[ομον].
11	δ̣[υ]νατὸν δέ, ἐπεὶ [καὶ] ἐ̣πὶ ὑπομνημάτων δικαστοῦ ‘κατ‐ έθετο‘ πολλάκις λαμβάνεται· φωνὰς \| κατέθεντ[ο ἐπὶ τοῦ Πιλ]ά̣‐
12	του κατ’ αὐτ[οῦ].
12	9 μὴ ὁ κοιμώμενος οὐχὶ προσθήσει τοῦ ἀναστῆναι; λοιπὸν \| αὐτὸς λέγει· [ἐπεὶ περιέβα]λ̣όν με θαν[άτῳ], ἐ‐
13	κοιμήθην· ἐν ταῖς γραφαῖς γὰρ τὸ ὄνομα τῆς κοιμήσεως σημαί‐ νει \| ποτὲ τὸν θάν[ατον. λέγ]εται καὶ ὁ ὕ̣[πνος] κοίμησις,
15	λέγεται καὶ ἡ σύνοδος ἀνδρὸς πρὸς γυναῖκα κοίμησις. \| λέγε‐
15	ται δὲ καὶ [ὁ θάνατο]ς κατὰ τὴν γ̣[ραφ]ὴ̣ν κοίμησις διὰ τὴν προσδοκίαν τῆς ἀναστάσεως· ὅνπερ γὰρ \| τρόπον ὁ κοιμώμενος,
16	εἰ μηδὲν̣ [παρ]ὰ̣ φύσιν πάθῃ, ἐγερθείη, οὕτως ὁ ἀποθνῄσκων ἀναστήσεται. οὕ\|τω γοῦν “πάντες κοιμηθησόμεθα” εἴρ[ηται], καί· “οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων”, του\|τ‐
18	έστιν περὶ θνητῶν. Ἕλληνες γοῦν [λέγου]σιν τοῦτο.
18	10 καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰρήνης μου, ἐφ’ ὃν ἤλπισα. \| [τὸ] ‘ἤλπισα‘ ὧδε τὸ ‘ἐθάρρησα‘ περὶ τοῦ [ἀν(θρώπ)ου]·
19	τοῦτο γὰρ καὶ τὸ εὐαγγέλιον ἐμνημόνευσεν, ὅτι οὗτος “ὁ ἄν‐	24
20	θρωπος \| τ̣ῆ̣ς εἰρήνης μου ᾖρεν πτερνισμ[όν”· ἔλ]εγον γὰρ
20	〈ὅτι〉 καὶ ἐν πεντηκοστῷ τετάρτῳ ψαλμῷ περὶ αὐτοῦ λέγει· “σὺ δέ, \| ἄνθρωπε ἰσόψυχέ μου”. “ε[ἰ ὁ] ἐχθρός μου [ὠνεί]‐
21	δισέν με, ὑπήνεγκα ἄν, καὶ εἰ ὁ μισῶν ἐπ’ ἐμὲ ἐμεγαλορημόνη\|‐ σεν, ἐκρ[ύβην ἂν ἀπ’ αὐτο]ῦ. σὺ δέ, ἄ[ν(θρωπ)ε] ἰσόψυχέ μου” —ἐπὶ τοῦ ὁμονοοῦντος λαμβάνομεν, καὶ πάλιν \| “ἡ γυνὴ̣ [ἡ
23	ἐν τῷ κόλπῳ σο]υ” ἰσόψυχ[ός σο]ύ ἐστιν—, “ἡγεμών μου καὶ σωτήρ μου”. ἡγεμόνα σε εἶχον, οὐκ ἄρχον\|τά μο̣[υ, ἀλλὰ ἡγε‐
24	μόνα μ]ο̣υ̣, προτρ[έχο]ντά μου.
24	καὶ ἐνταῦθα· “ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰρήνης μου, ἐφ’ ὃν ἤλπι‐
25	σα”. \| [θαυμαστὸν οὐδέν, εἰ ἐψιθυρ]ίσασθε κατ’ [ἐ]μοῦ καὶ λόγον παράνομον κατ’ ἐμοῦ ἔθεσθε, εἰ γὰρ “ὁ τῆς εἰ\|[ρήνης
26	μου ἄν(θρωπ)ος” ἔξαρχ]ος ὑμῶν τῆς κακίας ταύτης γέγονεν. “ἐπῇρεν” οὖν “τὴν πτέρναν”, οὐ τὴν \| [κεφαλὴν “ἐπ’ ἐμέ”.]
27	10 [ὁ ἐσθί]ων ἄρτους μ[ο]υ, ἐμεγάλυνεν ἐπ’ ἐμὲ πτερνισ‐
27	μόν. “ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰρήνης \| [μου, ἐφ’ ὃν ἤλπισα”, “ἐπῆρ]ε̣ν̣
28	ἐπ’ ἐμὲ τὴν [πτ]έρναν αὐτοῦ”, πτερνίσαι με ἠθέλησεν. πάλαισμα δέ ἐστιν \| [..... ..... ..... ....] καὶ ὁ Ἰακὼβ [πτερ]νιστὴς
30	λέγεται· ἐπτέρνισεν γὰρ τὸν Ἰσαῦ, ὅτε τὴν εὐλογίαν \| [.....
30	..... ... πρεσβύ]τερον. τὸ σὺν̣ [δό]λ̣ῳ ἐπιθέσθαι τινὶ πτερνισ‐
30	μὸς λέγεται. ἐστίν τις \| [..... ..... ..... ....]αγ̣εσιν, ἵνα	26
31	[λάβ]ῃ αὐτοῦ τὸ ἱμάτιον. ὁ δὲ ἐπὶ θάνατόν τινος δολιευόμε‐ νος \| [..... ..... ..... ..... .....]
32	11 [σὺ δέ, κ(ύρι)ε,] ἐλέησόν με καὶ ἀνάστησόν με, καὶ
32	ἀνταποδώσω αὐτοῖς. \|
295	ἔξω με ποίησον τῶν κακῶν καὶ τοῦ πτερνισμοῦ τοῦ φαύλου λόγου οὗ κατ’ ἐ̣μοῦ ἔθεντο. ταῦτα πάλιν ἀνθρω\|πικώτερον λέγε‐
2	ται περὶ τοῦ κατὰ τὸν ἄνθρωπον Ἰησοῦν.
2	“σὺ δέ, κύριε, ἐλέησον, καὶ ἀνταποδώσω αὐτοῖς”. κριτὴς αὐτῶ[ν ἔσ]ομαι. \| ὁ ἀναστὰς τοῦ ἀνταποδοῦναι καὶ κρῖναι,
3	ὡς εὑρίσκει τὰς διαθέσεις, ἀποδίδωσιν. πολλοὶ πεῖραν λ̣α̣β̣[όν‐ τες] κ̣α\|κώσεως ἢ θεωροῦντες ὅτι ὅν ποτε κατεδίκασαν, αὐτὸς
5	μέλλει αὐτοὺς κρίνειν, κατὰ τό· “ὄψ[ονται εἰς ὃ]ν \| ἐξεκέν‐
5	τησαν”, ἐν καταγνώσει γίνονται καὶ οἶδ〈α〉ν, πῶς ἐπ[ιμ]ένει
5	αὐτοὺς τὰ ἀντάξ[ι]α̣. 12 [ἐν τούτῳ] \| ἔγνων ὅτι τεθέληκάς με.
6	γνῶσίς ἐστιν καὶ ἀπόδειξις αὕτη τ[ὸ θ]ελητόν σοι εἶναι ἐμέ· ἐν τ[ούτῳ γάρ] \| με γνώσονται ἐκεῖνοι. τὸ “ἐν τούτῳ
7	ἔγνων” οὐ τῇ ἑαυτοῦ γνώσει τοσ[οῦτον] ἀναφέρει, μᾶλλον οἱ ἐμοῦ ἐν [τούτῳ γνώ]\|σονται.
8	ἐπερ( )· καταδικασθέντες αὐτὸν γνώσονται; —πάντες οἱ αἴσθησ[ιν λ]αβόντες τῆς μεγαλειότητος αὐ[τοῦ εἴτε] \| ἐχθροὶ
9	πρότερον ἦσαν ἢ γνώριμοι.
9	12 ὅτι οὐ μὴ ἐπιχαρῇ ὁ ἐχθ[ρός] μου ἐπ’ ἐμέ.	28
10	ὅταν θε̣λητός σοι ἀπ[οδει]χθῶ, \| ὅταν ἀναστῶ καὶ γνωσθῶ,
10	ὅτι κατὰ τὸ θέλημά σου.
10	δύναται [καὶ αὐ]τ̣ὸν τὸν Ἰούδ[α καὶ τὸ]ν ἐνεργήσ[αν]τ̣α \| αὐτὸν διάβολον. ἵνα χαρῶσιν, περιέβαλον αὐτὸν θανάτῳ· ἀν[α‐ στά]ν̣τος αὐτοῦ [οὐκ ἐπιχαίρο]υ̣σιν, ἀλλὰ μ̣[ᾶλλ]ο̣ν \| αἰσχύνην
12	ὀφλισκάνουσιν καὶ φόβον ὑφίστανται θεωρήσα[ντες ὃν] ἐξεκέν‐
12	[τησαν]. 13 [ἐ]μοῦ δὲ διὰ τὴν [ἀκα]\|κίαν ἀντελάβου.
13	οὐκ ἔγνων γὰρ ἁμαρτίαν, εἰ καὶ γέγονα ἁ[μαρτί]α̣· εἰ καὶ γέ[γονα κατάρ]α, οὐ διὰ προλαβ[οῦσαν] \| ἁμαρτίαν ἀπεδείχθην
14	κατάρα, ἀλλ’ ἵνα λύσω τὴν κατάραν κ[αὶ εὐλογ]ίαν παράσχω̣.
15	[καὶ] ὥσπερ γέγονεν ἁμαρ̣\|τία, ἵνα δικαιοσύνην θεοῦ ποιήσῃ
15	τοὺς ὑπὲρ ὧν ἁμαρτία γέγονεν, [οὕτω] κατάρα γέγονεν, οὐχ ἵνα κρατηθῇ ὑπὸ τῆ[ς] \| κατάρας. αὐτὸ 〈το〉ῦτο οὖν κατάρα ἐπὶ
16	εὐλογίᾳ γέγονεν, ἁμαρτία ἐ̣[πὶ δικαι]οσύνῃ, θάνατον ἀνεδέξα‐
16	το διὰ ζωήν. \| ἡ ἀκακία οὖν πολλάκις τὴν ἀφέλειαν σημαίνει, ἔστιν [δὲ ὅτ]ε̣ τὴν παντελῆ καθαρότητα ἀπὸ ἁμ[αρ]τ̣ίας. \| ὅταν δὲ λέγῃ· “ἄκακος πιστεύει παντὶ λόγῳ”, καὶ τό· “φθείρουσι[ν ἤθη] χρηστὰ
19	ὁμιλίαι κακαί”, τὰ ἐπιπόλ[αια χ]ρηστὰ \| ἤθη λέγει. λέγεται δὲ
19	καὶ ἀκακία ἡ παντελὴς ἀρετή, π[ερὶ ἧς λ]έγει· “ἄκακοι καὶ εὐ‐
19	θεῖς ἐκολλῶντό μοι”. \|
20	13 καὶ ἐβεβαίωσάς με ἐνώπιόν σου εἰς τὸν αἰῶνα.
20	ο̣[ὐ πρ]ὸς ὀλίγον [οὖν οὐ]κ̣ ἐ̣σ̣φ̣[άλ]ην, ἄκακος \| ἤμην, πρὸ	30
21	τοῦ περιπεσεῖν ἐχθροῖς, ἀλλ’ ἔμεινα ἄκακος· “ἐβε[βαίωσ]άς με” γὰ̣[ρ “εἰ]ς αἰῶνα”. [οὐ]χ̣ ἁπλῶς οὖν, \| ἀλλ’ “ἐνώπιόν σου”.
22	οὐ πᾶς δὲ ὁ βεβαιούμενος ἐπίπροσθεν [θ(εο)ῦ βεβαιοῦται, ἀλλ’ ὁ] τελείαν [βεβα]ί̣[ω]σιν ἔχων. \| “ὁ δὲ βεβαιῶν ὑμᾶς σὺν ἡμῖν
23	εἰς Χριστόν”. σοῦ οὖν μαρτυροῦντος τῇ ἀ̣[κ]ακίᾳ μου. 14 Εὐλογη[τὸς κ(ύριο)ς ὁ θ(εὸ)ς] Ἰσραὴλ \| ἀπὸ τοῦ αἰῶνος
24	καὶ εἰς τὸν αἰῶνα. γένοιτο γένοιτο.
24	ὁ τοῦ Ἰσραὴλ νοῦν ἔχο{υ}ν[τος ὁ]ρῶντα̣ [θ(εὸ)ν θ(εὸ)ς
25	εὐλογητός] \| ἐστιν. αὐτῷ τὴν χάριν καὶ τὴν νίκην ἐπιγράφω,
25	οὐχ ἡμετέρᾳ δυνάμει· [εἰ γ]ὰρ καὶ ἄκακός εἰμι, ἀλλ’ ο̣[ὐ τῇ] \| ἀκακίᾳ μου τὸ ὅλον δίδωμι, ἀλλὰ τῇ συνεργίᾳ τοῦ θεοῦ.
26	τὸ ‘γέ[νο]ιτο γένοιτο‘ [ὡς τ]ὸ ‘ἀμὴν‘ λέγουσιν οἱ ἄλλοι [ἑ]ρ̣μη̣\|νευταί. τὸ δὲ ‘ἀμὴν‘ ὁτὲ δὲ ἀντὶ ὅρκου λαμβάνεται·
27	ὅταν γὰ[ρ λέγ]ῃ· “ἀληθῶς λ[έγω] ὑμῖν”, τὴν αὐτὴν λέξιν \| γράφει Μαθθαῖος καὶ Λουκᾶς, καὶ ὁ μὲν Μαθθαῖος λέγει· “ἀμ[ὴν ἀ]μ̣ὴν λέγω ὑμ[ῖν]”, ὁ δὲ Λουκᾶς· “ἀληθῶς λέγω \| ὑμῖν”. ἀμέ‐
29	λει γοῦν καὶ ἐν ταῖς γραφαῖς λέγεται· “ἰδοὺ” γοῦν “ἡ δο[ύλη]
30	κυρίου· γέν[οιτό μο]ι κατὰ τὸ ῥῆμά σου”. λέγεται \| δὲ καὶ
30	παρὰ τῶν ἑρμηνευόντων τὰς Ἑβραϊκὰς φωνὰς ὅτ̣ι̣ [τὸ π]ε̣π̣ιστευ‐
30	μέν[ον σημαί]νει.	32
296	1 Εἰς τὸ τέλος· εἰς σύνεσιν τοῖς υἱοῖς Κόρε ψαλμός. υἱοὶ τοῦ Κόρε τρεῖς ἱεροψάλται ἐγένοντο. \| κ[αὶ τὰ ὀνό]‐
2	ματα αὐτῶν φέρεται ἐν τῇ Ἐξόδῳ καὶ ἐν ταῖς Παραλειπομέναις. οὗτοι, ὥσπερ τινὲς ἀπὸ πίστεως μίαν \| ψ[υχὴν κα]ὶ̣ μίαν καρδί‐
3	αν λαμβάνουσιν, οὕτω καὶ οὗτοι ἀπὸ τοῦ συνόντος πνεύματος τοῦ τὸ ψάλλειν χαριζομένου \| [λαβόντες ψυ]χὴ̣[ν μί]αν, διὰ τοῦ‐
4	το ἑνικῶς ἐκφέρουσιν τοὺς στίχους τοῦ ψαλμοῦ.
5	ἐστὶν δὲ ὁ ψαλμὸς οὗτος οὐχ ὁ τυχὼν \| [μυστηρίω]ν πεπλη‐
5	ρωμένος. διὰ τοῦτ[ο] “εἰς σύνεσιν” ἐπιγέγραπται. οὕτω γοῦν καὶ ἐν τῷ τριακοστῷ πρώτῳ ἐλέγομεν, ὅτι \| ἐ̣[στὶν τῆς] “σ̣υν‐
6	έσεως τῷ Δαυίδ”, ὅτι μυστ̣[ήρι]α περιεῖχεν καὶ αἰνίγματα. καὶ ὧδε οὖν πολλὰ αἰνίγματα κεῖται. \| [συνέσεω]ς̣ οὖν χρεία τῷ
7	ἐντυγχάνοντι [τοῖς τ]οιούτοις ψαλμοῖς τοῖς οὕτως ἐπιγεγραμ‐ μένοις. καὶ ὥσπερ “προς\|έ̣χ̣[ειν]” δ̣εῖ “τῇ ἀναγνώσει” “τῆς θεο‐
8	πνεύστ[ου γρ]αφῆς”, οὐ μόνης τῆς τῶν ☩γραφῶν☩, ἀλλὰ καὶ “πά‐ σης”, οὕτω καὶ οὗτοι \| μ[ετ]ὰ̣ συνέσεω[ς] καὶ λέγεσθαι ὀφεί‐
9	λ̣[ουσι]ν καὶ ἀκούεσθαι.
10	ἐπειδὴ δὲ τὸ τῆς συνέσεως ὄνομα πρὸς τῷ προ\|χ̣[εί]ρως
10	δηλου[μένῳ κ]αὶ ἄλλο δηλ[οῖ ἐν] τῷ· “σύνεσις δὲ ἀγαθὴ πᾶ‐ σιν τοῖς ποιοῦσιν αὐτήν”. ὧδε ἡ γινομένη \| [κα]ὶ πραττο‐
11	μέ̣[νη σύνεσις] ἡ̣ ἠθική ἐσ̣[τιν ἀ]ρ̣ετή· μάλιστα γὰρ αὕτη ῥυθμίζει τὸ ἦθος τῶν ἀνθρώπων. λέγει τοίνυν, ὅτι ὁ \| [ψ]αλ‐ μὸς οὗτος ο[ὐ φωνῇ μό]νῃ λέγε[σθαι ὀφ]είλει, ἀλλὰ καὶ νο‐
13	εῖσθαι καὶ πράττειν τὰ κατάλληλα αὐτῷ ἔργα κατὰ \| τὸ ἕτε‐	34
13	ρον τῆς συν[έσεως ση]μ̣αινόμεν[ον, π]ερὶ οὗ καὶ Παῦλος λέ‐ γει. περὶ τῆς διακονίας γράφων καὶ τῆς \| λειτουργίας τῆς
14	εἰς τ[οὺς ἁγίου]ς λέγει· “δῴ̣[η σοι ὁ] θεὸς σύνεσιν ἐν πᾶ‐
15	σιν”· μὴ γὰρ σύνεσιν λέγει τὴν ἐπιστήμην συν\|βλητῶν καὶ ἀ‐
15	συνβλήτων, ἀλλὰ τὴν π[ρακτι]κὴν ἀρετήν· τίς γὰρ οὕτω συνε‐ τός ἐστιν ἢ ὡς ὁ κατορθώσας ἑαυτοῦ \| τὸ ἦθος καὶ ῥυθμίσας;
16	ἐπερ( )· καὶ αὐτοῖ̣[ς τοῖς] λ̣έγουσιν καὶ τοῖς ἀκούουσιν; —ὁ σωφρόνως διδάσκων περὶ σωφρο\|σ[ύνη]ς καὶ αὐτὸς σωφροσύ‐
17	νης ἔχει τὴ[ν ἀρετ]ὴ̣ν ἣν καὶ οἱ παιδευόμενοι πρὸς αὐτοῦ· διὰ τοῦτο γὰρ παιδεύει ὁ ὀρ\|θὸ̣[ς ⟦λό]γοσ⟧ διδάσκαλος καὶ μά‐
18	λιστα ὁ τ[ῶν ἠθ]ικῶν, ἵνα τοιοῦτοι γένωνται οἱ ἀκούοντες οἷός ἐστιν ὁ λέ\|γων.
19	2 ὃν τρόπον ἐπιποθεῖ ἔλ[αφος] ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων,
19	οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρὸς σέ, ὁ θεός. \|
20	λέγεται τὸ [ζῷον] τ̣[οῦτο] ἡ̣ [ἔλα]φος ἀνα[ιρετικ]ὴ εἶναι
20	τῶν ὄφεων. καὶ ὅταν ἀνέλῃ τοὺς ὄφεις, ὑπὸ τοῦ ἰοῦ αὐτῶν \| ἔκδιψος γί[νετ]αι καὶ σπ̣[εύδει] εὑρεῖν πη[γὴ]ν̣ ὕδατος, ἵνα κ̣αὶ τὸ δίψος ἀκέσηται καὶ καθοπτρισθῇ· λέγεται \| γάρ, ὅτι
22	ο[ἱ ὄφεις σ]παραττόμ[ενοι ὑπὸ τοῦ ζῴο]υ τούτου κινούμενοι τὸ πρόσωπον τῆς ἐλάφου ὥσπερ αἱμάτων \| καὶ τῶν̣ [ἄλλων πλ]η‐
23	ροῦσιν, [κα]ὶ̣ [ἀ]πέ̣ρχε̣τ[αι ἐ]σοπτρίσασθαι, ἵνα ἀποπλύνηται τὴν προσγεναμένην ἀκα\|[θαρσίαν ἐκ τῆς] ἀναιρέ̣[σεω]ς τῶν ὄφ[ε]‐
24	ων.
24	λέγεται δὲ καὶ ἄλλο περὶ αὐτοῦ τοῦ ζῴου· ὅταν, φησίν,
25	παλαιω\|[θῇ] καὶ ἀπο̣βάλῃ τὰς τρί̣χ̣[ας], ἐσθίει ὄφιν καὶ ἀνα‐ νεοῦται. ἡ βρῶσι〈σ〉 τῶν ὄφεων νέαν αὐτὴν αὖθις \| [ποι]εῖ.	36
26	ἐπερ( )· τῶν τοιῶνδ̣[ε ὄ]φεων; —τῶν ἰοβόλων πάντων τοῦ
26	εἴδους ὅλου τῶν ὄφεων ἢ καὶ τοῦ γένους. \| καὶ τοῦτο δέ, ὅταν ἀπὸ γήρ̣[ω]ς ἀποβάλῃ τ[ὰ] κ̣έρατα, φω‐ λεύει που, ἕως ἀνατείλῃ κέρατα αὐτὴ καὶ ἰσχυρὰ γέ\|νηται·
28	εὐεπιβούλευτος [γάρ ἐσ]τ̣ιν κέρατα [οὐκ] ἔ̣[χο]υσα· ὅπλα γὰρ αὐτῆς ἐστιν καὶ ἀμυντήρια. ἐν τοῖς δρυμοῖς \| οὖν ὅταν δια‐
29	βαίνωσι[ν, ὑ]π̣ολαμβάνο̣[ντα]ι τὰ κέρατα αὐτῶν καὶ οὕτως ἀπο‐
30	σπῶνται· διὸ καὶ παροιμία \| τοιαύτη φαίνεται· “ο̣[ὐαὶ ἐλ]ά‐
30	φοις κέρα[τα ο]ὐκ ἐχούσαις”. ἡ παροιμία δὲ αὕτη αἰνίττεται ὅτι· οὐαὶ ἀνθρώπῳ τῷ \| ἀβοηθήτῳ τῷ μὴ ἔχ[οντι ἅλ]ι̣ς̣ δύν[α‐
31	μιν βοη]θεῖν ἑαυτῷ.
297	τὸ ἕτερον οὖν τῶν σημαινομένων ἐνταῦθα \| ⟦λέγεται ⟧
1	δείκνυται. διὰ τοῦ φάναι· “ὃν τρόπον ἐπιποθεῖ ἔλαφος [ἐ]‐ πὶ τ[ὰ]ς̣ [π]ηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως \| ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου
2	πρὸς σέ, ὁ θεός ⟦μου ⟧”, ὡμοίωσεν τὸν πρὸς θεὸν πόθον τῷ πόθῳ τῆς ἐλάφου τ〈ῷ〉 \| ἐπὶ τὰς πηγάς· πηγὴ γάρ ἐστιν καὶ
3	ὁ θεός, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ πηγή ἐστιν· “ἐνκατελείψατε τὴν πηγὴν τῆς σοφ[ία]ς”. \| “ὅτι παρὰ σοὶ πηγὴ ζωῆς”. καὶ πάλιν·
4	“ἐμὲ ἐνκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζῶντος”, ὁ θεὸς λέγει. καὶ
5	[τὸ] ἅγι[ον] \| πνεῦμα πηγή ἐστιν, εἴ γε τὰ χαρίσματα πάν‐
5	τα ἀπ’ αὐτοῦ ῥεῖ καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἔχει τὴν ἀρχήν. ὃν τρόπον ο̣[ὖν ἐπι]\|ποθεῖ ἡ αἰσθητὴ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πη‐
6	γὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἡ ἡ̣μετέρα ψυχὴ ἔλαφος γινο[μένη] \| καὶ ἀναιρετικὴ τῶν βλαπτόντων πρὸς σὲ ἐπιποθεῖ, ὦ θεέ. [οἱ] “ἑτοίμως ἔχοντες ἐκ[δικῆσαι πᾶσαν] \| παρακοήν”, οὗτοι	38
8	ἔλαφοί εἰσιν ἀναιροῦντες τοὺς ὄφεις τῆς [ἀδι]κ̣ίας. καὶ οἱ λαβόντες “ἐξουσία[ν πατεῖν] \| ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων”,
9	ἔλαφοί εἰσιν.
9	αὗται δὲ αἱ ἔλαφ[οι κ]α̣ὶ τὰ ὑψηλὰ μεταδιώκουσιν. [ὥσπερ] \|
10	καὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτω καὶ τὰ ὑψηλά· “ὄρη” γὰρ “τὰ ὑ[ψηλὰ] τ〈α〉ῖς ἐλάφοις”. καὶ πάλιν ὁ α̣[ὐτός· “ὁ] \| καταρτι‐
11	ζόμενο〈σ〉 τοὺς πόδας μου ὡς ἐλάφου”, ἵνα καταρτισθ[έντε]ς̣
11	[τὰ] νοητὰ μεταδι[ώ]κουσιν. κ[αὶ] \| ἐπειδὴ πολλάκις εἶπον, ὅτι τὰ νοητὰ κατὰ ἄλλην καὶ ἄλλην ἐπ̣ί[νοια]ν ἕτερα καὶ [ἕτερα] δ̣[ο]κ̣οῦσιν εἶν[αι
13	{ο]ὐ}\|τῇ ὑποστάσει ὄντα τὰ αὐτά, αἱ πηγαὶ τῶν ὑδάτων ἃς
13	ζητεῖ ἡ πν[ευματι]κὴ ἔλα[φος, καὶ ὑψηλ]ὰ ὄρη εἰσίν. [ᾗ] \| ἀναγομένως καὶ ὑψόθεν δέδονται, ὑψηλά εἰσιν, ᾗ δὲ ποτίζ[ου‐
15	σιν κ]αὶ ποταμ̣[οὺς γενν]ῶ̣σιν ἐν τοῖ[ς] \| πιοῦσιν, πηγαὶ λέ‐
15	γονται.
15	λοιπὸν ῥητέον καὶ ἠθικῶς [τοὺς ὄ]φ̣εις ἡδον[άς· ποικί]λ̣η γάρ ἐστιν ἡ ἡδ̣[ο]\|νή. “ἀγόμεναι” δὲ “ἡδοναῖς ποικίλαις καὶ
16	ἐπιθυμίαις”. περὶ τῶ[ν φαύ]λων λέγει γυν[α]ι̣[κῶν] ὧν αἰχ‐ μαλωτίζο̣[υ]\|σιν οἱ ἑτερόδοξοι.
17	αὗται οὖν αἱ ποικίλ〈α〉ι ἔλαφοι οὐκ ἐπιποθοῦ[σιν εὑρε]ῖν θεόν, οὐ μίαν ζητοῦσιν ἐπιθυμίαν. \| μία δὲ ἐπιθυμία ἐστὶν
18	αὐτὸς ὁ σωτὴρ καὶ κύριος ἡμῶν. ὡς δὲ [λέγεται] σοφία καὶ ἀλήθεια καὶ φῶς καὶ δικαιοσύνη, \| οὕτω καὶ ἐπιθυμία. αὐτί‐
19	κα γοῦν ἡ νύμφη ἐν τῷ ᾄσμα[τι τῶν] ᾀσμάτων πυθομένη περὶ
20	τοῦ νυμ̣[φ]ί̣ου, \| ποῦ εὑρεῖν αὐτὸν δύναται, οἱ δορυφόροι	40
20	ὧν ἐπυνθάνετο̣, [λέγουσ]ιν ὅτι· “τί ἀδελφιδὸς ὁ ἀδελφ[ιδός] σου, \| ἡ καλὴ ἐν γυναιξίν”; εἰπὲ τὸν σὸν τὸν ἄλλον παρὰ
21	τοὺς πολ̣[λοὺς] ἀδελφούς. καὶ λέγει· “ἀδελφιδοῦς μ[ου] λευ‐ κὸς \| καὶ 〈πυρρόσ〉”, οὐχ εἷς ἐστιν, ἄνθρωπος καὶ θεός ἐστιν.
22	εἶτα διεξερχομένη τ[ὰ ἐγ]κ̣[ώ]μια αὐτοῦ λέ̣[γει] ἐ̣π̣ὶ τέλει· “λάρ[υγξ] αὐτοῦ γλυκ[α]σμός, \| ὅλος ἐπιθυμία”. ὁ λόγος αὐ‐
23	τοῦ γλυκύς ἐστιν. οἶδας, ὅτι εἰσί[ν τιν]α̣ ἐπιθυμ̣[ητ]ὰ οὐχ ὅλ[α, ἀλλ’] ἔχουσιν ἀηδῆ \| τινα παραμεμιγμένα· οἷον τοῦ
24	γλυκέως οἴνου ἡ πό[σις ἔ]χει ἐπιθ̣[υμη]τόν τι. ὅ[ταν] δ̣ὲ
25	εἰς κόρον \| ληφθῇ, μέθην ἐργάζεται καὶ οὔκ ἐστιν ὅλον ἐπι‐ θυμ[ία]. π̣άλιν ὁ ἥ[λιος ὁ]ρώμεν[ος γ]λυκύς ἐστιν. \| ὅταν
26	δὲ καθάψηται αὐτοῦ ἡ φλόξ, ἀηδὲς ἔχει τι.
26	οὐδὲ̣ν [ο]ὖν περὶ τὸν [κατὰ] τὸν ν[υμφίον λόγ]ο̣ν ἀηδ[ὲς] \| ἔχει, ὅλος ἐπιθυμία ἐστίν, ὅλος ἔρως ἐστίν, κατὰ τὸν εἰ‐ πόντα· “ὁ ἐμ̣[ὸς ἔρως ἐσταύρωται”. ἄλλων δὲ] \| οἱ ἔρωτες
28	ἔχουσίν τι παραμεμιγμένον ἐπίπονον. ὥσπερ οὖν “ὅλος [ἐπιθυμία” ἐστίν, οὕτω καὶ ὅλος] \| ἔρως
29	ἐστίν, καὶ διὰ τοῦτο ἐπιποθεῖ ἡ ψ[υχ]ή μου ἡ κατὰ τ̣[ὴν ἔ]‐
30	λαφον ἀν[αιρετικὴ ὄφεων πρὸς θ(εό)ν. ὅταν] \| ἴδῃς οὖν ψυ‐
30	χὴν περιγινομένην ἡδονῶν ποικίλ[ων, πο]λλῶν λογισμ[ῶν ..... ..... ..... ..... .] \| ἀποξύεται τὸ γῆρας τῆς κακίας, τὸν
31	παλαιὸν ἄνθρωπον, [καὶ τὸ]ν νέον ἐνδι̣δ̣[ύσκεται ἀντ’ αὐτοῦ, κἂν παροι]\|μιωδῶς κἂν ἐπὶ ῥητοῦ αὐτὸ θέλῃς λαβεῖν.
32	“ἔλαφος θή[λεια] καὶ πῶλος σ[ῶν χαρίτων ὁμιλείτω σοι”.] \|
298	ἔστω περὶ γυναικὸς ὁ λόγο[ς. ἡ γυνὴ ἔλαφ]ος θήλει〈ά〉 ἐστιν
298	ὡς π̣ρ̣ὸς τὸν ἄνδρα, ἐὰν ἀναιρῇ τὰς ὑποβαλλο〈μέν〉ας \| [ἡ]δονὰς	42
2	ὑπὸ τῶν θηρευτῶν. [ἔτι] δ̣ὲ καὶ πῶλος χαρίτων ἐστίν· νέα γὰρ ὀφείλει εἶναι κατὰ τὸ σωφρονεῖν \| κ[αὶ χ]αρίτων, τῶν ἀρετῶν,
3	πῶλος εἶναι, ἵν’ ἐπιβαίνουσιν αὐτῷ αἱ χάριτες· καὶ γὰρ πολ‐ λάκις αὐταὶ αἱ \| [ἀρεταὶ] οὕτω καλοῦνται κατὰ τὸ γεγραμμέ‐
4	νον· “στεφάνῳ δὲ χαρίτων”, στεφάνῳ τῶν ἀρετῶν. κατὰ τὰς \|
5	[τῶν ἀγ]ώ̣ν[ω]ν αὐτοῦ ἐπινοίας [ὢν] φ[ῶ]ς καὶ ἀλήθεια
5	καὶ δικαιοσύνη, πλῆθος χαρίτων ἐστίν. οὐ τῇ ὑποστάσει ἔχει τὸ \| [πλῆθος, ἀλλ]ὰ ταῖς ἐνεργείαις καὶ ταῖ[ς ἐπι]θυμίαις.
6	3 ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν θεὸν τὸν ἰσχυρὸν καὶ ζῶν‐
6	τα. \| [τὸ δι]ψ̣ῆσαι πολλάκις τὸ ἔρωτα λ[αβεῖν ἐ]στιν. οὕτω γοῦν
7	καὶ ἐν ἄλλῳ ψαλμῷ λέγει· “ὁ θεὸς ὁ θεός μου, πρὸς σὲ ὀρθρί‐ ζω· \| [ἐδίψη]σέν σε ἡ ψυχή μου”· ὁ γὰρ πο[θῶν τι] καὶ αἰ‐
8	τούμενος ἵνα λάβῃ αὐτό, διψᾷ αὐτό. “πρὸς τὸν θεὸν” οὖν “τὸν ζῶντα”. \| [ὥσ]π̣ερ οἱ θεῖοι ἄν‐
9	δρες οἱ πάνυ γε [πεπνε]υ̣ματισμένοι καὶ πρὸς θεολογίαν ἀνηγμέ‐
10	νοι ἀεὶ λέγουσιν· “ζῇ κύριος”, \| [οὕτ]ως ἔλεγε[ν] ὁ Ἐλισαῖε·
10	“ζῇ κύριος καὶ ζ[ῇ ἡ ψ]υχή 〈σ〉ου”. οὕτως ζῇ ἡ ψυχή 〈σ〉ου καθὼς ζῇ ὁ οὗ μετέσχες· ἀλλὰ σὺ μὲν ὡς \| [μ]ετασχὼν α̣[ὐτοῦ
11	ζῇς ο]ὕτως.
11	εἴς τ[ι ῥητ]ό̣ν, ὃ κακῶς οἱ Ἀρειανοὶ ἑρμηνεύουσιν, καλὸν θεωρῆσαι· ”〈ὡ〉ς ἀπέ\|[στ]ειλέν με ὁ ζ[ῶν π(ατ)ὴρ κἀγὼ] ζῶ
12	διὰ τὸ[ν π(ατέ)ρα]”. καὶ ἔλαβον παράδειγμα ὅτι· ὡς εἴ τις λέ‐ γοι ὅτι· ‘ὡς ὁ λογικός μου πατὴρ \| [κ]ἀγὼ λογικός εἰ[μι, καὶ
13	ὡς ὁ] πατήρ μο[υ ζῷόν] ἐστιν κἀγὼ ζῷόν εἰμι‘. ἐπεὶ τοίνυν ζῶ〈ο〉ν ἐστιν ὁ πατήρ μου κἀγὼ ζῶ \| [δι’] αὐτὸν διὰ τὸ ζῶ[ν‐	44
14	τος εἶνα]ι υἱός. ὡς κ[αὶ ὁ ἄν](θρωπ)[ο]ς λέγεται ζῷον εἶναι
14	διὰ τὸν πατέρα, ἐπεὶ ζῴου υἱός ἐστιν. \|
15	3 πότε ἥξω καὶ ὀφθή[σο]μαι τῷ προσώπ[ῳ τοῦ θ](εο)[ῦ];
15	οἱ ἔτι ἐν βίῳ τυγχάνοντες ἄνθρωποι διψῶσιν πρὸς τὸν θε‐ ὸν ὡς ἡ \| ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων. [οὐ μ]έχρι τού‐ του δὲ ἵστασθαι λέγουσιν ἑαυτῶν τὸν πόθον· μακρὰν \| γὰρ ἔ‐
17	τ̣ι εἰσὶν τοῦ θεοῦ τρόπον τινὰ σχέσει καὶ δ[ιαθέσει], 〈οὐ〉
17	τόπῳ· οὐδὲν δὲ τοπικῶς μακράν ἐστιν τοῦ θεοῦ· “πληροῖ” γὰρ “τὸν \| ο[ὐρα]νὸν καὶ τὴν γῆν”. διὸ ὁ̣ προσχὼν αὐτ[ῷ λέγ]ει·
18	“ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ \| φ[ύγω]; ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ εἶ [ἐκεῖ·
19	ἐὰν] καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει”.
20	οἱ ἐν τῷ βίῳ οὖν τούτῳ θέαν λαβόντες \| τοῦ [μ]έλλοντος
20	αἰῶνος διψῶσιν γεν[ναίως] π̣ρὸς τὸν θεόν, ὥσπερ μακρὰν ἑαυ‐ τοὺς ὁρῶσιν ἅτε δὴ ἔτι ἐπη\|χθισμένο̣[ι τὴ]ν τοῦ κό[σμου]
21	κακίαν [καὶ τὸ] τοῦ κόσμου βάρος καὶ τὸ φθαρτόν. καὶ τοῦτο δέ, ἐπεὶ ἐν ταῖς \| ἑορταῖς τ[ῶν] Ἑβραίω[ν] ἔ̣‐
22	θ̣ος πᾶ̣[σιν ἦν] ὀφθῆναι τρεῖς καιροὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ· “τρεῖς” γὰρ “καιροὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ \| ὀφθήσεται [πᾶν] ἀρσενικ̣[όν σου]
23	ἐνώπ[ιόν] μ̣ου”. καί· “οὐκ ὀφθήσεται ἐνώπιόν 〈μου〉 κενός”. οὐδεὶς κενὸς \| ὀφθήσε̣[τα]ι̣ [αὐτῷ]. ἐ̣π̣εὶ τοίν[υν καὶ] ο̣ὗτος
24	πο[θε]ῖ ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, εὔχεται πληρωθῆναι, ἵνα \|
25	[ἥξῃ καὶ ὀφθήσεται] τῷ [προσ]ώπῳ τοῦ θεοῦ οὐκέτι κενὸς ὑπ‐	46
25	άρχων. ἐπερ(.)· ἐρωτᾷ οὖν; —ἐνίοτε οὐκ ἄλλου \| [..... .....
26	..... ..... ...] δ̣ιαλέγεται ὅτι· ‘πότε ἄρα τεύξομαι τοῦ τελείου ἀγαθοῦ, ἵν’ ὀφθεὶς τῷ προσώπῳ \| [..... ..... .....
27	..... .. τ]ῶν πρὸς αὐτοῦ διδομένων χαρίτων‘; 4 ἐγενήθη τὰ δάκρυά μου \| [ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτός].
28	τοῦτο λ[έγει]· ἐπεὶ ἔγνων ἐμαυτὸν ἔτι ἀπολειπόμενον τοῦ προσώπου τοῦ θεοῦ \| [..... ..... ..... ..... ...]σα κλαυθ‐
29	μὸν τ̣[ὸν συντ]ελοῦντα πρὸς ἀνάλημψιν ἀρετῆς, τὸν ἀπὸ πόνου
30	καὶ\|[..... ..... ..... ..... ...]α. κατὰ τοῦτο [γοῦν] τὸ σημαινόμενον λέγεται· “οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν \| [ἀ‐
31	γαλλιάσει θεριοῦσιν. πορευόμενοι] ἐπορεύοντ[ο] κ[αὶ 〈ἔκλαι〉]‐ ον αἴροντες τὰ σπέρματα αὐτῶν. ἐρχόμενοι ἥξουσιν ἐν ἀγαλ\|[λι‐
32	άσει αἴροντες τὰ δράγματα αὐτῶν”. σ]π̣ε̣ί̣ρ̣ο̣[υσιν ἐν] δάκρυσιν
299	σὺν ἱδρῶτι τὰ τῆς ἀρετῆς σπέρματα, τὰ τοῦ πνεύματος, \| κατα‐
1	βαλλόμενοι. ὅταν οὖν θερίσουσιν, οὐκέτ[ι] πονοῦσιν· τετυχή‐ κασι[ν γὰρ τοῦ] τέλους τοῦ σπουδαζο[μένου. ὅτε δ]ὲ̣ \| “πορευ‐
2	όμενοι ἐπορευόμεθα”, “ἐκλαίομεν αἴροντες τὰ 〈σπέρματα〉 α[ὐ‐ τῶ]ν”. ὅτε προεκόπτομεν [ἔτι, τὸν σ]π̣ό\|ρον καταβεβλημένοι
3	ἐξεδεχόμεθα τὴν τοῦ καρποῦ τελείωσιν. ὅτε δὲ̣ ἠ̣[ρχ]όμε̣θα ἐν ἀγαλλιάσει, τὰ δρ̣[άγματα ᾔρ]ο\|μεν, οὐκέτι τὰ σπέρματα.
4	ταῦτα οὖν τὰ δάκρυα τροφὴ γίνεται τοῦ ποθ[οῦ]ντος θ(εὸ)[ν]
5	ἰδεῖν καὶ ἐφορᾶ[σθαι ὑπ’ αὐτο]ῦ. \| διὸ λέγει· “τὰ δάκρυά
5	μου ἐγενήθη μοι ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτός”. [οὐκ] ἐ̣πιπολαίως κλαίω οὐδ’ ἐ[ν τοῖς ἡδέσι]ν̣ \| ὥστε ὁτὲ μὲν τρυφῇ σχολάζειν	48
6	ὁτὲ δὲ κλαυθμῷ μετανοίας, ἀλλὰ κ̣[αὶ ἐν το]ῖς σκυθρωποῖς· κ[αλ]εῖται [γὰρ τὰ σκυ]\|θρωπὰ νύξ. ἔχεις γοῦν καὶ ἐν ἄλλῳ
7	ψαλμῷ φωνὴν τοιαύτην λέγουσ̣[αν· “ψ]ωμιεῖς ἡμᾶς ἄρτον δακρ[ύ‐ ων καὶ] \| ποτιεῖς με ἐν δάκρυσιν ἐν μέτρῳ”. μεμετρημένως δεῖ καὶ [τὰ τῆς μ]ετανοίας προφέρειν δά[κρυα, ὅπω]ς̣ \| ἄρ‐
9	τος καὶ ποτὸν γένωνται. καὶ λοιπὸν ἄλλα τινὰ ὑπάρξει τὰ
10	δ̣[ιαδεχό]μενα τὸν πόνον, τὰ ἐκ τ[ῶν δακρύω]ν \| ἐπιγενόμενα
10	γενήματα.
10	4 ἐν τῷ λέγεσθαί μοι καθ’ ἑκάστην ἡ[μέραν] Ποῦ ἐστιν ὁ
10	θεός σου; διὰ τοῦτο κ[αὶ τὰ] \| τοσαῦτα προέφερον δάκρυα ὡς τροφήν
11	μοι γενέσθαι, ὅτι ἤκουσ̣[ά μοι αὐ]τ̣ῶν λεγόντων· “π[οῦ] ἐστιν ὁ θεός σ[ο]υ̣”; \| τοῦτο καὶ ὁ Σενναχερὶ καὶ ὁ Ῥαψάκης εἴρη‐
12	καν· ‘“ποῦ ὁ θεός” σου; καὶ σ̣[ὺ οὖν, Ἰσρ]αηλῖτα, “ποῦ̣ [ὁ
12	θ(εό)ς” σου, ἵνα ῥ]ύσηταί σε‘; τ[ρο]φ̣ή \| μοι οὖν ἐγένετο τὰ δάκρυα, ἀλλὰ “ἐν μέτρῳ”
13	καὶ ἔπινον αὐτὰ καὶ ἤ̣[σθιον]· ᾔδειν γάρ̣, [ὅτι διαδέχεταί] τι χαρᾶς π̣[οιητ]ι̣\|κὸν τὰ δάκρυα καὶ τὸν πόνον τούτων.
14	5 ταῦτα ἐμνήσθην [καὶ ἐξέχ]εον ἐπ’ [ἐμὲ τὴν ψυχή]ν μου.
15	ὅ[τε ἐν] \| ἀναπολήσει καὶ μνήμῃ ἐγενόμην τούτων τῶν λε‐
15	γό[ντων τοὺς] ὀνειδισμ̣[ούς, τούτων] τῶν ἐχθρῶν [μου], \| οὐκ ἔξω ἐχώρησα, οὐκ ἐξέχεα τὴν ψυχήν μου ἔξω, ἀλλ’ ἐπ’
16	ἐ̣[μὲ ἐξέχε]ον. ἐστὶν τ[οιοῦτο· “ἐ]ταράχθην καὶ οὐκ [ἐ]\|‐ λάλησα”, καὶ ὃ λέγει Παῦλος· “ἀλλ’ αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς τὸ ἀ‐ πόκριμ[α τοῦ θα]νάτου ἐσχήκαμεν, ἵνα μὴ πεποιθότες \| ὦμεν	50
18	ἐφ’ ἑαυτοῖς”. τοῦτό τοι καὶ περὶ τοῦ Ἰὼβ εἴρηται· πρότ[ε‐ ρον λέγ]ει ὅτι· “οὐδὲν ἥμαρτεν Ἰώβ”, δεύτερον δέ· \| “τοῖς
19	χείλεσιν”.
19	ὧδε τὴν ψυχὴν τὴν διάνοιαν λέγει. ὅταν [δὲ λέγῃ· “κο]‐
20	μιζόμενοι τὸ τέλος τοῖς πιστεύου[σι]ν \| σωτηρίαν ψυχῶν”,
20	αὐτὰς τὰς οὐσίας τὰς ψυχούσας τὰ σώμ[ατα οὕτ]ως ὠνόμασεν. ὅταν δὲ λέγῃ· “τὰς ψ[υχὰς] \| ἡμῶν ἡγ〈ν〉ικότες ἐν τῇ ὑπακοῇ
21	τῆς ἀληθείας”, τὰς διανοί̣[ας λέγ]ει. οὕτω γοῦν εἰώθασιν λέγειν καὶ κ̣[αλοψύ]\|χους ἀνθρώπους. καί· “σὺ δέ, ἄνθρωπε
22	ἰσόψυχέ μου”· τὴν ἴσην διάν̣[οιαν καὶ] διάθεσιν̣ [λ]έγει. \| 5 ὅτι διελεύσομαι ἐν τόπῳ σκηνῆς θαυ[μαστ]ῆς ἕως [τοῦ
23	οἴκου τοῦ θ(εο)ῦ]. εἴπο[μεν] \| πολλάκις, ὅτι ἡ τελείωσις τῶν ἀρετῶν οἶκος
25	θεοῦ ἐστιν, [σκ]η̣νὴ δὲ ἡ̣ [προκοπή· προκοπτόντων γὰρ] \| καὶ
25	μεταβαινόντων ἐκ τόπου εἰς τόπον οἰκία ἐστὶν ἡ σκ[η]νή. ὅτε γο̣[ῦν ..... ..... ..... ..... .] \| θεόν, ἐν σκηνῇ αὐ‐
26	τὸν ἐθεράπευον μαρτυρουμένῃ· “σκηνὴ” γὰρ “μαρτυρίου” [..... ..... ..... ..... ...] \| ἐπαινετόν ἐστιν. καὶ τοὺς λόγους
27	τοῦ θεοῦ γοῦν ‘μαρτύριον‘ πολλάκις λέγ[ομεν ..... ..... ..... ....] \| καὶ ἀποδεδειγμένα.
28	διοδεύοντες οὖν ἐν τῇ ἐρήμῳ το[.....] σκηνη μ[..... ..... ..... .... θερα]\|πεύωσιν θεὸν ἐκεῖ, τὰς εὐχὰς ἀναπέμπωσιν,	52
29	τὰς ἱερουργί[ας] ἐ̣κτελῶσιν [..... ..... ..... ..... ...] \|
30	ἐκεῖθεν ἔχωσιν ἐπινεύοντα θεόν. ὅτε δὲ ἔφθασαν [εἰς τὴ]ν̣ ἁγίαν γῆν [..... ..... ..... ..... ...] \| γενέσθαι καὶ
31	αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι οὐκέτι σκηνάς, ἀλλὰ ο[ἴκους] εἶχον τελει‐ ο[..... ..... ..... ..... ἡ θε]\|ραπεία τοῦ θεοῦ οὐκέτι ἐν
32	σκηνῇ, ἀλλ’ ἐν οἴκῳ ἐγένετ[ο. τέλος] τοῦ φθα[ρτοῦ σώματος λαβόντος οὐκέτι] \| χρεία σκηνωμάτων ἐστίν. ὅταν “ὁ θεὸς
33	πάν[τα ἐν πᾶ]σ̣[ιν” γένηται ..... ..... ..... ..... ..] \|
300	[..... . ἵ]ν̣α μὴ καὶ ἐν ἀλόγ[ο]ις [ἄ]λ[ογο]ν γένηται, οὔκ εἰσιν φθ̣αρτὰ σώματα, ἵνα μὴ ἐν φθαρτοῖς φθαρτὸς \| [γένηται],
2	ἀλλὰ γίνεται “πάντα ἐν [πᾶ]σιν”. γίνεται δὲ ἐν πᾶσιν οὐ τοπικῶς, ἀλλὰ μετεχόμενος, οὐδὲ σῶ\|[μα αὐτοῦ μ]ετέχει οὐ‐
3	δὲ ἄλογον ζῷο[ν οὐδ]ὲ ἄψυχον πολλῷ πλέον. εὖ δὲ καὶ τὸ ‘θαυμαστῆσ‘ εἰπεῖν· ἐπεὶ θεία ἐστὶν \| [{ἐ‐
4	πεὶ θεία ἐ]στὶ[ν]} α̣ὕτη ἡ σκηνή, θαύ[ματο]ς ἀξία ἐστίν. αἱ
5	προκοπαὶ αἱ τῶν μεγάλων τελῶν ἄλλαις προκοπαῖς \| [τέλη γι‐
5	νό]μεναι ὑπὲρ τέλη εἰσὶν̣ [καὶ θ]αυμαστόν τι ἔχουσιν, ὡς τὴν αὐτὴν καὶ σκηνὴν εἶναι καὶ οἶκον, \| [προκοπ]ὴν καὶ τέλος.
6	5 ἐν φων[ῇ ἀγαλ]λ[ι]άσεως καὶ ἐξομολογήσεως ἤχους ἑορ‐
6	ταζόντων. λοιπὸν λέγει· οὐχ ὡς [ἔτυχεν ο]ὐδὲ μετὰ τῆς τυχούσης
7	κα̣[ταστάσ]εως ἡ διάβασίς μοι γίνεται, ἀλλ’ “ἐν φωνῇ ἀγαλλι‐ άσεως καὶ ἐξο\|[μολο]γήσεως”. οὐκ ἔνι θρῆνος, ὅτε̣ [ἡ δι]ά̣‐
8	βασις καὶ σπουδὴ ἐπὶ τὸν οἶκον γίνεται τοῦ θεοῦ, ἀλλὰ ἀγαλ‐ λίασις. \| ὁ ”[Ἀ]βραὰμ” γοῦν̣ [οὕ]τ̣ω̣ς̣ “ἠγαλλιάσατο [ἵνα ἴ]‐	54
9	δῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ ἰδὼν ἐχάρη”. εἶδεν δὲ τὴν ἡ‐
10	μέραν \| τ̣[οῦ] κ̣(υρίο)υ εἰς τὸν [οἶκον αὐτοῦ] φ̣θ̣άσας, εἰ[ς
10	τὴν] π̣ίστιν τὴν τελείαν. τὸ τῆς ἐξομολογήσεως ὄνομα ἐν ταῖς \| [γρ]αφαῖς δύο̣ [ση‐
11	μαίνει, ἵν]α μὴ εἴ[πω καὶ τ]ρίτον σημαινόμενον. τὴν ἐξα‐ γόρευσιν τὴν ἐπὶ ἁμαρτίαις \| [κα]λεῖ ἐξομολό[γησιν, ὡς]
12	ἐ̣ὰν λέγῃ· ”[συναγα]γὼν ἐξομολόγησαι ἐπὶ ἁμαρτίαις σου”. τοῦτο οὖν ἐν τῷ Βαρναβᾷ \| [κε]ῖται, ἐν τῇ κατ’ αὐτ[ὸν ἐ‐
13	πιστ]ολῇ· “συν[αγαγὼν] ἐξομολόγησαι ἐπὶ ἁμαρτίαις σου”. καὶ πάλιν· “ἐξομολογεῖσθε ἀλλή\|λοις τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν”.
14	“τὴν ἁμ[αρτίαν] μου ἐγνώρισά σοι καὶ τὴν ἀνομίαν μου οὐκ
15	ἐκάλυψα· εἶπα \| Ἐξαγορεύσω κατ’ ἐμοῦ τὴν ἀνομίαν [μου τῷ] κυρίῳ”. ἐξομολογεῖται ἀποκλαιόμενος καὶ ἀποδυρόμενος \| [τὰ
16	πρ]ότερα ἑαυτοῦ ἁμαρτήματα.
16	δη[λοῖ δὲ] καὶ τὴν εὐχαριστίαν, ὡς ἐὰν λέγῃ ὁ σωτήρ· “ἐξομολογήσομαί σοι, \| [πάτερ], κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς
17	γῆς, ὅτ[ι ἔκρυψ]ας τὰ θεῖα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπε‐ κάλυψας αὐτὰ \| [νηπίο]ις”. οὐκ ἐπὶ τούτῳ εὐχαριστεῖ ἐ̣[πὶ
18	τῷ] κεκρύφθαι “τὰ θεῖα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν”, ἀλλὰ ἐπὶ τῷ \| [οἰηθ]έντ̣ων [ἰ]δ̣[εῖ]ν ἐκείν[ων] ἀποκε[καλύ]φθαι αὐτὰ τοῖς
20	νηπίοις. οὗτοι δέ εἰσιν οἱ ἀπὸ τῶν ἐθνῶν \| [πιστ]ε̣ύσαν[τε]ς,
20	οἱ δὲ̣ [σοφ]οὶ καὶ ο[ἱ συ]νετοί, ἀφ’ ὧν κέκρυπται τὰ θεῖα, οἱ ἐκ περιτομῆς εἰσιν \| [..... .]...[..... ..... ....] ἐ‐
21	φώ[νησεν] τ̣οῦτο· “πῶς ἐρεῖτε ὅτι Σοφοί ἐσμεν ἡμεῖς, καὶ νό‐ μος \| [κ(υρίο)υ ἐστὶν μεθ’ ἡμῶν; εἰς μάτην ἐγ]ενήθη πλο.[	56
22	....] καὶ ⟦π .[..]ε̣ν̣ων γραμματεύς⟦α ⟧. ᾐσχύνθησαν σοφοὶ καὶ ἐνεκάλεσαν, ἐπεὶ \| [τὸν λόγον κ(υρίο)υ ἀπεδοκίμ]ασαν”. ἐ‐
23	πεὶ αὐτοὶ ἀπεδοκίμασαν, ἡ γραφὴ αὐτοῖς ματαία γέγονεν. διὰ γὰρ τῆς \| [..... ..... ..... ..... ..]η γέγονεν. λέγεται δὲ
25	ὅτι, ὅτε τὰ γράμματα ἀρχὴν ἐλάμβανεν, ἐν σχοιναρί\|[οις .....
25	..... ..... . εὑρ]ί̣σκοντο, πάλιν̣ [αὐτ]ὸ μετὰ 〈γ〉ραφίδων ἐ‐ ποίουν. καὶ ἐπειδὴ τὰ ἐν δέλτοις γραφό\|[μενα ..... .....
26	..... ἐπε]ν̣όησαν, ὅ〈π〉ω[ς τὰ δι]άφορα ἐργαλεῖα ἔχωσιν κατα‐
26	γράφοντα ταῦτα. “ᾐσχύνθη\|[σαν” οὖν “σοφοὶ καὶ ἐπτοήθησα]ν, ὅτι τ〈ὸν〉 λό‐
27	γ[ον κ(υρίο)υ] ἀπεδοκίμασαν· σοφία τίς ἐστιν ἐν αὐτοῖς”; πῶς γὰρ \| [..... ..... ..... ..... . τ]οὺς ἀποδοκι[μάσα]ν‐
28	τας τὸν λόγον τοῦ κυρίου; ἡ εὐχαριστία οὖν δηλοῦται διὰ \| [ τῆς ἐξομολογήσεως. καί·
29	“ἐξο]μολογησ̣ώ̣[μ]εθά σοι, ὁ θεός, ἐξομολογησώμεθά σοι λαοὶ
30	πάντες. διηγή\|[σομαι πάντα τὰ θαυμάσιά σου, ὅταν λάβω και‐
301	ρό]ν”. ὁ ἐπὶ διηγήσει τῶν θαυμασίων ἐξομολογούμενος \| ἀνθ‐
1	ομολογεῖται οὐκ ἐπὶ ἁμαρτίαις ἑαυτοῦ. καὶ πάλιν· “ἐξομολο‐ γή[σομαί σοι, κ(ύρι)ε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου, διηγήσομαι] \| πάν‐
2	τα τὰ θαυμάσιά σου· εὐφρανθήσομαι καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐν σοί”.
2	καὶ [..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] \| καὶ τρίτον	58
3	τοῦτο λέγεται· πολλάκις ἡ συμφωνία καὶ ἡ ἡρμοσμένη [..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] \| “ἐξομολόγησιν καὶ
4	μεγαλοπρέπειαν ἐνεδύσω”. οὐδέν ἐστιν ἐν σο[ὶ ..... .....
5	..... ..... ..... ..... ...] \| τὸ τῆς ἀρετῆς τὸ φθάνον εἰς
5	τὴ[ν] μεγαλοπρέπειάν σου. καὶ π[άλιν ..... ..... ..... .... “ἐξομολόγησις] \| καὶ ὡραιότης ἐνώπιον αὐτοῦ”. πάλιν ὧδε τὴν συμφωνία̣[ν ..... ..... ..... ..... ..... .... ἐξομο]\|λογή‐
7	σεως οὐ λαμβάνεις ὧδε τὴν ἐξαγόρευσιν τῶν ἁμα̣ρ̣[τιῶν ..... ..... ..... ..... ..... ..... .]\|μένην συμφωνίᾳ.
8	ἡ φωνὴ τῶν ἑορταζόντων τοῦτό ἐστιν· τ̣[..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] \| γεγωνῷ τῇ φωνῇ, ἀλλ’ ἡ κραυγὴ
9	αὐτῶν αὕτη ἐστὶν τὸ ἐξομολ[ογεῖσθαι ..... ..... ... “φωνὴ
10	ἀγαλλιάσεως] \| καὶ ἐξομολογήσεως αἱ σκηναὶ δικαίων”· ἐν
10	τοῖς προκόπτουσι[ν “φωνὴ ἀγαλλιάσεως καὶ ἐξομολογήσεώς” ἐστιν]· \| ἀπηλλάγησαν γὰρ τῆς κακίας. δυνατὸν δὲ καὶ τὸ
11	“ἐν σκηναῖς δ[ικαίων” ..... ..... ..... ..... ..... .....] \| ὅταν ὑπωπιάσουσιν αὐτὰ καὶ δουλαγωγήσουσιν, ὅταν ναοὶ αὐτ[
12	..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] \| 6 ἵνα τί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καὶ ἵνα τί συνταράσ‐
13	σ[εις με·] [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] \| ἕως φθάσῃ τις	60
14	εἰς τὸν οἶκον τοῦ θεοῦ. σὺ δέ, ὦ ψυχή, μνησθεῖσα [..... .....
15	..... ..... ..... ..... ..... ...] \| καὶ λέγοντας· “ποῦ ἐστιν
15	ὁ θεός σου”; μὴ περίλυπος ἔσο, μὴ συντά[ρασσέ με ..... ..... ..... ..... ..... ..... .] \| γενοῦ.
16	δύνασαι καὶ ἀγγέλους λαβεῖν τοὺς ‘ἑορτάζοντασ‘ πα[..... ..... ..... ..... .. “ἀλλὰ προσεληλύθατε] \| Σιὼν ὄρ〈ει καὶ πόλει θε‐
17	οῦ ζῶντος, Ἰερουσαλὴμ〉 ἐπουρανί〈ῳ〉, καὶ μυριάσιν ἀγγέλων παν‐
17	ηγ[ύρει”.] [“ἵνα τί περίλυπος εἶ καὶ ἵνα τί συνταράσσεις με;”] \| ἔ‐
18	χεις ἕτοιμον τὸν βοηθοῦντα. ὡς εἰ καὶ κάμνοντι λέγῃς καὶ ν[ο‐ σοῦντι ..... ..... ..... ..... ..... .... ἵνα] \| τί ἀφήλπισας
19	τὴν ὑγείαν; ἰδοὺ πάρεστιν ὁ ἰατρόσ‘.
19	6 ἔλπισ[ον ἐπὶ τὸν θ(εό)ν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτή‐
20	ριον ] \| τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ θεός μου.
20	πάρεστιν ὁ θεός· προσδόκησ[ον παρ’ αὐτοῦ ἀπαλλαγῆναι τῆς λύπης καὶ τῆς ταρα]\|χῆς. τότε δὲ ἀπηλλάγη τούτων, ὅταν τὰ λυ‐
21	πηρὰ πέρας λάβῃ, ὅ[ταν ..... ..... ..... ..... ..... ..... ....]\|ωσιν· αἴρει γὰρ τὴν ταραχήν, αἴρει τὴν λύπην.
22	“σωτήριον τοῦ π[ροσώπου μου”. ..... ..... ..... ..... .. ἐλέγο]\|μεν εἰς τό· “τοῦ σοφοῦ οἱ ὀφθαλμοὶ ἐν κεφαλῇ αὐτοῦ”,
23	ὅτι ἐν τῷ [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] \|
23	καὶ οἱ φρόνιμοι καὶ οἱ μὴ φρόνιμοι τὰς ὄψεις ἔχουσιν.	62
24	“σωτήριο[ν ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
25	..] \| λέγεται ἐν τῇ γραφῇ περὶ προσώπου, ἃ πολλάκις εἴρη‐
25	ται, οὐ περ[ὶ ..... ..... ..... ..... ..... ..... “ἐπάραι κ(ύριο)ς] \| τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐπὶ σὲ καὶ δῴη σοι εἰρήνην”·
26	μὴ γὰρ προσωπ[..... ..... ..... ..... ..... .... “ἐπιφάναι κ(ύριο)ς] \| τὸ πρόσωπον αὐτοῦ καὶ εὐλογήσαι σε”. ὧδε τὸ
27	πρ[ό]σωπον τὸ ἐπιφ̣[..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... λέγε]\|ται δὲ καὶ “εἰκὼν τοῦ θεοῦ τοῦ ἀοράτου”, ὁ “χαρακτὴρ
28	τῆς ὑπο[στάσεως αὐτοῦ” ..... ..... ..... ..... ..... ..] \| σωτηρία καὶ εὐλογία ἕπεται, ἐὰν ἐπαρθῇ τοῦτο τὸ πρόσ[ωπον
30	..... ..... ..... ..... ..... ..... ... ἀσύγ]\|χυτος γίνε‐
30	ται.
30	ἐπερ( )· τὸ πρόσωπον; —ὃ ἀνέλαβεν ὁ ἄνθρωπο[ς ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] \| διάλημψις ὥσπερ π〈ρ〉όσ‐
31	ωπόν ἐστιν θεοῦ, εἰ[δ]οποιεῖται φ̣[..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] \| ἐξηγησάμην ποτὲ καὶ εἰς ἐκεῖνο κατὰ
32	δευτέρ̣αν ἀπόδ[οσιν ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
302	..] \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] τὸν υἱὸν λέ‐
1	γει τὸ εἶδος τοῦ πατρός, εἶδος ὡς χαρακτὴρ αὐτοῦ ἢ εἶδος τὴν περὶ \| [..... ..... ..... ..... ..... .... κατ]ασκευάζουσιν
2	τῇ ψυχ[ῇ] εἰδέα. τοῦ οὖν ἐμοῦ προσώπου σωτήριον εἶ. \| [..... ..... .....
3	..... ..... ..... ..]ν̣α γενάμενον οὐ τὸ τοῦ σώματός ἐστιν, ἀλλὰ περὶ οὗ λέγεται· “ἡμεῖς δὲ \| [..... ..... ..... .....	64
4	..... ..... ..] μὴ γὰρ τοῦτο λέγει, ὅτι ἄνευ καλύμματος τὸ
5	πρόσωπον τοῦ σώματος \| [..... ..... ..... ..... ..... .....
5	..].εται τοῦ ἔσω ἀνθρώπου τὸ πρόσωπον ἐξ ἀγνοίας καὶ ἁμαρτί‐ ας, φανεροῦται \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ...]
6	γάρ· “σοφία ἀνθρώπου φωτιεῖ πρόσωπ[ο]ν αὐτοῦ”. τὸ φωτεινὸν τοῦτο πρόσωπον \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... οὐκ]
7	ἔχει ἀγνοίας κάλυμμα, οὐκ ἔχει κακίας ἐπίβλημα, ἀλλὰ καθαρὸν \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] τοῦ προσώπου σω‐
8	τηρία εἶ, ὦ θεέ.
8	7 πρὸς ἐμαυτὸν ἡ ψυχή μου ἐταράχθη.\| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] τὸ εἶδος τῆς
9	ταραχῆς. ἐλέχθη δὲ καὶ τοῦτο, ὅτε “ἐξέχεα”, λέγει, “τὴν ψυ‐
10	χήν μου \| [ἐπ’ ἐμὲ” ..... ..... ..... ..... ..... . πρ]ὸς
10	τὰ ἔξω, οὐκ ἐφάνην αὐτοῖς τεταραγμένος. ὁ ταραττόμενος ἐν \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ...]τούτων ἱστῶν τὴν
11	ταραχήν, πρὸς ἑαυτὸν τετάρακται. 7 διὰ τοῦτο \| [μνησθήσομαί σου ἐκ γῆς Ἰορδάνου καὶ Ἑρ‐
12	μ]ωνιίμ.	66
12	ἐπεὶ ἡ ψυχή μου τετάρακται, εἰ καὶ πρὸς ἐμὲ αὐτὸν ἡ ταραχὴ \| [..... ..... ..... ..... ..... .. λουτρο]ῦ κα‐
13	θαρσίου δέομαι, βαπτίσματός μοι χρεία. “ἐμνήσθην σου” οὖν \| [“ἐκ γῆς Ἰορδάνου καὶ Ἑρμωνιίμ”.
14	τὸ Ἑρμωνιὶμ] ‘ὁδὸς λύχνου‘ ἑρμηνεύεται ἢ ‘ἀνάθημα‘. τοῦ‐
15	το λέγει ὅτι· τοῦτο τὸ ὄρος \| [..... ..... ..... ..... .....
15	..... ....]ε̣νος, πράττων μετεώρως, διῃρμένον ἔχων τὸ φρόνη‐ μα \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... .... φ]ωτιζομένη κατ’ εὐθὺ ποιεῖ χωρεῖν τὸν ὁδεύοντα, οὐ προσ\|[..... .....
17	..... ..... ..... ..... ... ἑρ]μηνεύεται δὲ Ἰορδάνης ‘κατά‐ βασις αὐτῶν‘. δύναται κατά\|[..... ..... ..... ..... .....
18	..... .....] κ̣ατέβη, ἀλλὰ αὐτῶν ἕνεκα κατέβη, ὥσπερ διδάσκαλος ἄριστος \| [..... ..... ..... ..... .]
19	7—8 [ἀπὸ ὄρους μικροῦ] ἄβυσσος πρὸς ἄβυσσον ἐπικαλεῖται
20	εἰς φωνὴν τῶν κατα\|[ρακτῶν σου].
20	[..... ..... ..... ..... .....]ρ ἐστιν, ἐνφανὲς δέ ἐστιν· “ἔσται” γὰρ “ἐνφανὲς τὸ ὄρος τοῦ κυρίου, καὶ \| [..... .....
21	..... ..... ..... ... ἀναβῶμ]εν εἰς τὸ ὄρος τοῦ κυρίου”. εἰ
21	καὶ πρὸς ἡμᾶς καὶ πρὸς τὴν κτίσιν η\|[..... ..... ..... .....	68
22	..... ..... ....] τι συνκρινόμενον πρὸς ἡμᾶς. καὶ λέγω· ὁ τοῦ θεοῦ λόγος, ὁ θεὸς λόγος \| [..... ..... ..... .....
23	..... ..... .. γίν]εται δὲ πρὸς ἕκαστον τῶν προφητῶν· “ἐ‐ κείνους” γὰρ “θεοὺς εἶπεν \| [πρὸς οὓς ὁ λόγος τοῦ θ(εο)ῦ ἐ‐
24	γένετο”. “ἐγένετο λόγο]ς̣ κυρίου πρός με λέγων”. εἰ τοίνυν
25	πρὸς τοὺς θεοποιουμένους \| [..... ..... ..... ..... .....
25	..... ..... ὅ]λην τὴν δύναμιν, ὅλην τὴν μετουσίαν οὐ δέχον‐ ται. πρὸς \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .]ν
26	θεόν· οὐ γέγονεν ὁ λόγος πρὸς τὸν θεόν· τὴν προηγουμένην \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] τὸν θεὸν ἦν
27	ὁ λόγος. οὐκ ἦν ἑτεροούσιος αὐτοῦ ὁ λόγος. τότε δὲ πρὸς \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ... φῶ]ς ἀΐδιον
28	ἐξ ἀϊδίου φωτός. ἀπὸ τούτου οὖν τοῦ “μικροῦ \| [ὄρους ἄβυσσος ἄβυσσον ἐ‐
29	πικαλεῖται εἰς φω]ν̣ὴν τῶν καταρακτῶν σου”. ἄκουε· ἐν τῷ
30	ὀγδόῳ καὶ δεκάτῳ ψαλμῷ \| [εἴρηται ὅτι· “ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐ‐
30	ρεύγεται ῥῆμα], κ̣[α]ὶ̣ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν”. ἐπὶ τῆς ἡμέρας τὸ \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
31	...]όμενο[ν]. τὸ ῥῆμα τοῦ θεοῦ ὅτε φωτεινόν ἐστιν καὶ \|
303	λάμπον καὶ ἀποδεδειγμένον, συμφωνίας τρόπῳ ἐρεύγ[εται ..... ..... ..... ..... ..... ..] \| καὶ φωτεινὰ ἀπὸ τῶν τοιούτων	70
2	νοοῦμεν, τὰ δὲ βαθέα κ̣[..... ..... ..... ..... ..... ..... ..]\|νει γὰρ τὸ βάθος τὸ σκότος καὶ τὴν νύκτα{ν}. “ἀνακα‐ λύπτω[ν βαθέα ἐκ σκότους”. ..... ..... ..... ἐσ]\|τιν τοῦτο
4	τὸ σκότος, ἀλλὰ ἀπ’ ἐκείνου οὗ “ἔθετο ἀποκρυφὴν αὐτ̣[οῦ”.
5	..... ..... ..... ..... ..... .. σα]\|φηνίσαι θέλοντες εὑ‐
5	ρίσκομεν ἄλλο ἀσαφές, μᾶλλον ευκ̣[..... ..... ..... ..... ..... ..... παι]\|δευομένῳ, καὶ ἀπ’ ἐκείνου τὴν̣ γνῶσιν, ἀ‐ πὸ νυκτὸς [..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] \| γοῦν
7	καὶ ὧδε, ἐπεὶ “τὰ κρίματα” τοῦ θεοῦ “ἄβυσσός” ἐστιν “πολλή” [..... ..... ..... ..... ..... ..... . ὀνό]\|ματι σημαίνεται·
8	εἴρηται γὰρ ὅτι· “ἄβυσσος ὡς ἱμάτιον τ[ὸ περιβόλαιον αὐτοῦ” ..... ..... ..... ..] \| τὰ βαθέα ἀπὸ βαθέων γνωρίζομεν. καὶ
10	ἐπεὶ μὴ πάντ[..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] \| βά‐
10	θος ἔχουσιν, ἀπὸ τῶν μὴ τόνῳ βαθέων τὰ πάνυ β[αθέα ..... ..... ..... ..... ..... ... φω]\|νὴ τῆς ἐπικλήσεως τῆς ἀβύσσου πρὸς
11	τὴν ἄβυσσον ἀπὸ τῶ[ν ..... ..... ..... ..... ..... ..... ...] \| τῶν ἄνωθεν ἀπ’ αὐτοῦ καταραττόντων.
11	δυνατὸν δὲ κ[..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] \|	72
13	δέ πώς εἰσιν οἱ προφῆται καὶ οἱ ἀπόστολοι ῥέοντες κα[..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] \| καὶ οἱ ἀπόστολοι. αὕ‐
14	τη 〈ἡ〉 “ἄβυσσος τὴν ἄβυσσον ἐπικαλεῖται”. μ[..... .....
15	..... ..... ..... ..... .....] \| κατιοῦσα καὶ ἀσαφῶς κειμένη
15	φθάνει μέχρι τῆς φω[νῆς ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..]\|ον ἑρμηνεύειν τὴν ἄβυσσον διδασκαλίας τρόπῳ καὶ τὰ β[..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] \| τότε δὲ ἡ “ἄβυσσος τὴν
17	ἄβυσσον ἐπικαλεῖται” συμφωνίας τ[ρόπῳ ..... ..... ..... ..... ..... ..... .] \| σαφηνίσουσιν αὐτὴν ἐν διδασκαλίας τρόπῳ.
18	ἄρτι ε̣[ἰσὶν “ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀν(θρώπ)ῳ λαλῆ‐ σαι”·] \| ὁ γὰρ ἁρπαγεὶς “εἰς τὸν παράδεισον” ἐρεῖ αὐτά. ῥή‐
19	ματα γοῦν εἰσιν [..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] \|
20	ὁμωνυμίᾳ δέ εἰσιν τὰ ‘ῥήματα‘. τότε μάλιστα ‘ῥήματα‘ λέγ[ον‐ ται ..... ..... ..... . “ἔστιν δὲ νόημα ἐν] \| τῇ ψυχῇ ὁτὲ
21	μὲν ἄνευ τοῦ ἀληθὲς ἢ ψεύδεσθαι ὁτὲ δὲ ἤδη τὸ ν[όημα ᾧ ἀνάγ‐
21	κη τούτων ὑπάρχειν θάτερον”.] 1 Τῷ Δαυὶδ ψαλμός. Κρῖνόν με, ὁ θεός, καὶ δίκασον τὴν	74
22	δ[ίκην μου ἐξ ἔθνους οὐχ ὁσίου.] [ἐκ προσώπου] \| τοῦ σωτῆρος δύναται οὗτος ὁ ψαλμὸς ἀπ‐
23	αγγέλλεσθαι. κεῖται [..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] \| ἀμφοτέρως τὸ ἱερὸν καὶ ἐνάρετον. ὁ ἓξ ἀριθμὸς ἐ‐
24	λέχθη, πῶς [τέλειός ἐστιν. ὁ ἑπτὰ δέ ἐστιν ἀδιάφθορος] \|
25	καὶ παρθένος ἀμήτορι καὶ ἀπάτορι ἐοικώς· οὐδὲ γὰρ γεν[νᾶν πέφυκεν ὁ ἑπτὰ οὐδὲ γεννᾶσθαι. παρθένοσ]\| ἐστὶν ἣ οὐ γεννᾷ,
26	παρθένος ἀδιάφθορος.
26	διὰ τοῦτο πολλάκ̣[ις ..... ..... ..... ..... ..... ..... ... .]\| ἡμῶν εἰς τὰς ἓξ μονάδας, ἀλλὰ εἰς τὴν φύσιν τοῦ ἀ[ριθμοῦ. ..... ..... ..... ..... ..... ..... ...] \| φαμὲν γεγονέναι
28	οὐ τοῦ θεοῦ χρῄζοντος χρόνου [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ....] \| ἔργον τὸν λόγον. ἅμα ἠθέλησεν καὶ ὑπέστη
29	ἐκεῖνα. αὐτὸ [..... ..... ..... ..... ..... “πάντα, ὅσα ἠ‐
30	θέ]\|λησας, ἐποίησας”. ἀρκεῖ τὸ θέλειν αὐτοῦ πρὸς ὕπαρξι[ν ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .] \| ἕνεκα καὶ ἀ‐
31	κολουθίας καὶ ἁρμονίας τ[..]ο ε[..].[..... ..... ..... .....
304	..... ..... ..... .....] \| [..... ..... ..... ..... .....	76
1	..... ..] ἐντὸς δεκάδος.
1	ὁ̣ τεσσεράκοντα δύο οὖν̣ κεῖται ἐνταῦθα. διὰ τοῦτο καὶ ἐν τῇ γενεαλογίᾳ \| [..... ..... ..... ..... ..... .....
2	..] ἦσαν αἱ διαδοχαί· ἔδει γὰρ τὸν ἐκ παρθένου γεννηθέντα καὶ τέλειον \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ἡδ]ονῆς.
3	πᾶσα δὲ σύνλημψις ἡδονῆς συνελθούσης γίνεται. ὡς ὁ ⟦Σαοὺλ ⟧ \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] ἀπὸ μὲν τοῦ “Ἀβρα‐
4	ὰμ ἕως τοῦ Δαυὶδ” τῷ ὄντι “γενεαὶ δεκατέσσαρές” εἰσιν, ἀπὸ \|
5	[δὲ τοῦ” Δα(υὶ)δ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυ]λ̣ῶ̣νος “δεκαεπτά εἰ‐
5	σιν διαδοχαί. καὶ ἐπεὶ ἔχρῃζεν τοῦ δεκατέσσαρες ἀριθμοῦ \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... . δι]ὰ τὸ μυστήριον, ἀφ‐ εῖλεν τὰς τρ[εῖ]ς γενεάς. καὶ πάλιν “ἀπὸ τῆς με\|[τοικεσίας
7	Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χ(ριστο)ῦ” οὐχ εὑρί]σκονται δεκατέσσαρες
7	γενεαί, ἀλλὰ {δεκατρεῖς} δώδεκα ὅλως. ἐὰν δὲ καὶ αὐτὸν τὸν Ἰησοῦν \| [ἀφέλῃς, τρεῖς γενεαὶ δέουσιν τοῦ ἀριθμ]ο̣ῦ τῶν
8	δύο ἑβδομάδων· ὅπου γὰρ ἀφεῖλεν ἐκ τοῦ πλήθους, ὅπου δὲ \| [προσέθηκεν πρὸς αὐτὸ ὀνόματα. διὰ δὲ τὴν] ὁμοιότητα ἑβδο‐
10	μάδων γέγονεν ἡ ἔνλειψις τῶν τριῶν ὀνο\|[μάτων, ..... .....
10	..... ..... ..... ...] δέ. λέγει δὲ ἐν τῇ διαδοχῇ τὸν {Ἰω‐ ρά} 〈Ὀζίαν〉. δοκεῖ δὲ ὁμοιότητα ἔχειν τὸ ὄ\|[νομα τοῦ Ὀζία
11	πρὸς τὸ τοῦ Ὀχοζία· εὐαγγε]λ̣ικὸν γὰρ ἁμάρτημά τινες αὐτὸ νομίζουσιν εἶναι, ἀλλὰ ἡ ἐπιφορὰ τοῦ\|[..... ..... .....	78
12	..... ..... ..... . ἁμ]άρτημα, ἀλλὰ τοῦ σοφοῦ ἐπιτήδευμα, ἵνα σώσῃ τὴν τῶν ἀριθμῶν \| [..... ..... ...]
13	[“κρῖνόν με, ὁ θ(εό)ς, καὶ δίκασον τ]ὴν δίκην μου ἐξ ἔθνους οὐχ ὁσίου”. ὅσιον ἔθνος λέγει τὸν \| [..... .....
14	..... ..... ..... .... “οὐαὶ ἔθ]νος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης
15	ἁμαρτιῶν”. ἐπεὶ τοίνυν ἐπέθετο αὐ\|[τῷ ..... ..... .....
15	..... ..... ..... ..] κ̣ριθῆναι βούλεται ἐκ τούτου· οὐκ ἔ‐ χουσιν γάρ, ὃ ἐνκαλέσωσιν αὐτῷ. \| [..... ..... ..... .....
16	..... ..... ... ἐν]κλήματα κατ’ αὐτῶν ἐστιν. λέγουσιν· “οὐκ ἔστιν οὗτος ὁ ἄνθρωπος \| [παρὰ θ(εο)ῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ
17	τηρεῖ”. τί δέ ἐστι]ν̣ τὸ τηρεῖν τὸ σάββατον; ἐν τῷ σαββάτῳ οὐ δεῖ νεκροὺς ἐγείρειν; \| [..... ..... ..... ..... .....
18	..... .....]ω̣ γίνεται τὸ “τυφλὸν ἀπὸ γενετῆς” ἀγαγεῖν εἰς ὄψιν; τίμιον \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... . σάβ]‐
19	βατον. πάλιν ὅταν λέγουσιν· “ἐν Βεεζεβοὺλ τῷ ἄρχοντι τῶν \|
20	[δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια”, τοῦτο λέγ]ο̣ντες ὁμολο‐
20	γοῦσιν ὅτι ὅλως ἐκβάλλει· οὐ γὰρ ἴσχυσαν εἰπεῖν, ὅτι ου\|– [..... ..... ..... ..... ..... ..... ...]ο̣νων καθαριζόμενοι ἐπιτιμίᾳ τῇ αὐτοῦ τῇ κατὰ τῶν δαιμο\|[νίων. “οὐ καλῶς ἐλέ‐
22	γομεν ἡμεῖς ὅτι Σαμαρίτης εἶ σ]ὺ καὶ δαιμόνιον ἔχεις”; Σα‐	80
22	μαρίτης φύλαξ ἦν. ὁ παρὰ θεῷ κρίσιν αἰτῶν \| [..... ..... ..... ..... .....
23	..... .... π]αρρησίαν. “καρδιογνώστην πάντων” καλεῖ κριτὴν καὶ αὐτὸν ευ\|[..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
24	..]ν̣ ἁμαρτίαν οὐδὲ ἐποίησεν αὐτὴν οὐδὲ ἔσχεν δόλον ἐν τῷ
25	στόματι \| [αὐτοῦ.]
25	[..... ..... ..... ..... ..... ..... .]μεν ὅτι πολλάκις, ὅταν πλῆθος αἰτιᾶται καὶ ἕνα, εὑρίσκεται \| [..... ..... .....
26	..... ..... ..... ..... .] αἰτιώμενος ὁτὲ δὲ τὸν Ἰούδα, ὅτε παρεθέμεθα ἀπὸ τοῦ ἑκατοστοῦ ὀγδόου \| [ψαλμοῦ. ἐστὶν τὸ “ὁ
27	θ(εό)ς, τὴν αἴνεσίν μου μὴ παρασιωπ]ήσῃς, ὅτι στόμα ἁμαρτω‐
27	λοῦ καὶ 〈στόμα δολίου ἐπ’ ἐμὲ ἠνοίχθη〉”, περὶ ἑνὸς λέγων. “ἐλάλησαν \| [κατ’ ἐμοῦ γλώσσῃ δολίᾳ”. “ὅτι εἰ ἐχθρὸς ὠνεί‐
28	δισέν με, ὑπήν]εγκα ἄν· σὺ δέ, ἄνθρωπε ἰσόψυχέ μου”. καὶ μεθ’ ὁλίγα· “ἐλθάτω \| [θάνατος ἐπ’ αὐτούς”. ..... .....
29	..... ..... ....]ν ἐπὶ τῷ προδοῦναι. οὗτος δὲ ὥσπερ ἔξαρχος
305	καὶ αἴτιος \| τῆς προδο[σ]ίας γέγονεν. καὶ διὰ τοῦτο ὁτὲ μὲν
1	αὐτὸν αἰτιᾶται ὁτὲ δὲ τοὺς ε[..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] \| καὶ δικασθῆναι ἐξ οὐχ ὁσίου ἔθνους. λέγει δ̣ὲ
2	αὐτὸν καὶ δόλιον, ὅ̣τ̣ι̣ [..... ..... ..... ..... ..... ...
2	προέ]\|δωκεν τὸν εὐεργέτην καὶ διδάσκαλον.	82
3	1 ἀπὸ ἀνθρώπου δολίου καὶ [ἀδίκου ῥῦσαί με.] [..... ..... ..... ..] \| μὴ προδοθῆναι καὶ ἀποθανεῖν·
4	πολλάκις γὰρ ἐν τοῖς ἔνπροσθεν ψαλμοῖ[ς ..... ..... .....
5	..... ..... ..... .] \| ἐστιν ταῖς ἐπιβουλαῖς τῶν ἐπιβουλευ‐
5	όντων. ἐλέγομεν γοῦν, ὅτι οἱ̣ [..... ..... ..... ..... ..... ..... ...] \| πυρὶ παραδοθέντες ἐρύσθησαν, ἐπεὶ οὐκ ἠρνήσαντο. ἄλλοι δὲ μηδ̣[..... ..... ..... ..... ..... ..... ...] \| οὕ‐
7	τως ἐξηγησάμεθα καὶ τὸ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ· “ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ
7	πονηροῦ”, κ̣[αί· “μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν”.] \| 2 ὅτι σὺ εἶ, ὁ θεός μου, κραταίωμά μου· ἵνα τί ἀπώσω με; σὺ κρατ̣[..... ..... ..... ..... ..... ..... ...] \| γοῦν
9	ἔχεις λεγόμενον· “ἀλλὰ ζῇ ἐκ δυνάμεως θεοῦ”. σὺ εἶ οὖν ὁ
10	θεὸς κ[..... ..... ..... ..... ..... ..... ...]\|το ταῦτα,
10	φανερόν. ἐκεῖνος δὲ τρεπτὸς ὢν ἔχρῃζε κραταιώματος [.....
10	..... ..... ..... ..... ....] [εἰ δὲ] \| καὶ περὶ τοῦ θεοῦ λόγου ἐρεῖ ταῦτα, οὕτως ἀπ‐
11	αγγέλλει· ἐπεὶ σὺ βασιλεὺς εἶ καὶ [..... ..... ..... .....
11	..... ..... ...]\| ἐξηγησάμεθα καὶ τό· “ζῶ διὰ τὸν πατέρα”·	84
12	ἐπεὶ ζῶν ἐστιν ὁ πατήρ μ[ου, ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] \| παράδειγμα· ‘διὰ τοῦτο λογικός εἰμι, ἐπεὶ ὁ πα‐
13	τήρ μου λογικός ἐστιν, [καὶ διὰ τοῦτο ζῷόν εἰμι, ἐπεὶ ὁ π(α‐ τ)ήρ μου ζῷόν] \| ἐστιν‘.
14	εἰ οὖν κραταίωμά μου εἶ, “διὰ τί ἀπώσω με”; εἰπὲ τὴν αἰ‐
15	τί̣[αν τῆς ἀπώσεως· οὐδὲ γάρ εἰμι τὸ οὐχ ὅσιον ἔ]\|θνος οὐδὲ ὁ
15	ἄδικος καὶ δολερὸς ἄνθρωπος. δήλωσον οὖν, “ἵνα τί [ἀπώσω με”; ..... ..... ..... ..... ..... ...] \| σκυλεύσω αὐτόν, ἵνα κατ‐
16	άρα γενόμενος εὐλογίαν παράσχω [..... ..... ..... ..... ..... ..... .....]\|θη, ὡς ἁμαρτωλὸς κατεδικάσθη.
17	2 καὶ ἵνα τί σκυθρωπάζ[ων πορεύομαι ἐν τῷ ἐκθλίβειν τὸν
17	ἐχθρόν μου;] \| οἱ πιστεύσαντες οὖν αὐτῷ Ἰουδαῖοι ἔγνωσαν τὴν αἰτίαν τοῦ πῶς [..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] \| ἀλλ’ ἵνα
19	φανερωθῇ τοῖς ἄλλοις τοῖς περιβαλοῦσιν αὐτὸν θλιβηρ[οῖς].
20	3 [ἐξαπόστειλον τὸ φῶς σου καὶ τὴν ἀλή]\|θειάν σου.
20	⟦“ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα”⟧ ὁ ἄνθρωπος Ἰησοῦς π[..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] \| αὐτῷ. φῶς δὲ
21	καὶ ἀλήθεια ὁ θεὸς λόγος ἐστίν· αὐτὸς γὰρ λέγει· “ἐγώ εἰ[μι
21	τὸ φῶς τοῦ κόσμου”, “ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα”·] \| καί·	86
22	“ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν”.
22	“ἐξαπόστειλον” οὖν “τὸ φῶς σου καὶ τὴν [ἀλήθειάν σου”. ..... ..... ..... ..... ....] \| καὶ φανερὰ ἡ ἀλήθειά σου
23	γένηται, τότε καὶ ἡ αἰτία γνωσθήσ[εται ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..]\|ομαι, καὶ ὅτι ἀδίκως πολεμεῖ με ὁ
24	ἄνθρωπος ὁ εὐεργετηθεὶς ὑπ’ ἐ[μοῦ ..... ..... ..... .....
25	..... ..... ...]\|ξάμην, κατ’ ἐμοῦ στρατεύεται.
25	οὐ δύο οὖν ἐστιν τὸ φῶς καὶ ἡ ἀλήθεια [..... ..... ..... ..... ..... ..... .....] \| φῶς ἐστιν, ὅταν καταλάμπων φω‐
26	τίζῃ τὴν ψυχὴν καὶ τ̣[..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .]\|την καὶ τὸ ψεῦδος ἢ ὅταν διαδέξηται τὴν σκιὰν τοῦ νόμου. [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .] \| εἶχε τὸ
28	φῶς καὶ τὴν ἀλήθειαν· ναὸς γὰρ ἦν αὐτοῦ—, ἀλλὰ α[..... ..... ..... ..... ..... ..... .. φανε]\|ρωθῇ διὰ τῶν σημεί‐
29	ων; —οὐκ αὐτῷ, ἐκείνοις ἤθελεν φ̣[..... ..... ..... .....
30	..... ..... ..... .....] \| καὶ ἀλήθεια, ἵνα πεφωτισμένως
30	θεωροῦσιν ι̣[..... ..... .....] 3 [αὐτά με ὡδήγησαν καὶ ἤγαγόν με εἰς ὄ]\|ρος τὸ ἅγιόν	88
31	σου.
31	τὸ φῶς σου καὶ ἡ ἀλήθειά σ[ου ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... κατὰ] \| ἄλλην πάλιν ἐπίνοιαν ὄρος ἅγιον λεγ[..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
306	..... .] \| [..... ..... ..... ..... ... “τίς ἀναβήσ]εται
1	εἰς τὸ ὄρος τοῦ κυρίου”; περὶ τούτου τοῦ ὄρους λέγεται. εἰ μὴ φῶς οὐκ ἄγει \| [..... ..... ..... ..... ..... .....
2	..]υ λάβῃ, εἰ μὴ φωτισθῇ ὑ̣π’ αὐτοῦ, οὐ δύναται αὐτοῦ ἔννοι‐ αν λαβεῖν, \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] τῆς
3	σκιᾶς, οὐ δύναται ἰέναι πρὸς ἅγιον ὄρος τοῦτο. ἅγιον δὲ λέ‐ γεται \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..] τοὺς πλησι‐
4	άζοντας.
5	εἰ δὲ περὶ τοῦ ἀνθρώπου λέγηται, καὶ αὐτὸ ἅγιον \| [.....
5	..... ..... ..... ..... ..... ..]ω̣ ὥσπερ ἐν ναῷ τὸν γενόμε‐ νον σοφίαν καὶ δικαιοσύνην καὶ \| [ἁγιασμόν.]
6	[..... ..... ..... ..... .....]ησαν ἐκ προσώπου αὐτοῦ λέγει; —εἶπον ὅτι, ἐὰν ἐκ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου \| [.....
7	..... ..... ..... ..... ..... ....] γὰρ ὑπὸ φωτὸς καὶ ἀλη‐
7	θείας ὁδηγεῖται. ἐὰν δὲ ἀνωτέρω λαμβά\|[..... ..... ..... .....	90
8	..... ..... ....]ν̣ τοῦτο λέγει. ἐπεὶ οἱ πιστεύοντες μέλη αὐτοῦ εἰσιν καὶ σῶμα αὐτοῦ, \| [..... ..... ..... .....
9	..... . τοῦ φωτὸς] καὶ τῆς ἀληθείας λάβωσιν θεοῦ, ὡδηγήθη‐
10	σαν, καὶ αὐτὸς λέγει \| [..... ..... ..... ..... ..... .....
10	.. ἐξ]απόστειλον οὖν, ἵνα φωτισθῶσιν οἱ ἄνθρωποι ἢ ἁπαξ‐ απλῶς αἱ λογικαὶ \| [οὐσίαι, τὸ φῶς σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου·
11	αὐτ]ά με γὰρ ὡδήγει, ἵνα εἴπωμεν ὅτι· σῶμά μού εἰσιν οὗτοι, ὅτε \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ....]ς.
12	3 καὶ εἰς τὰ σκηνώματά σου. ἐπεὶ εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν τις \| [..... ..... ..... .....
13	..... ..... ....]ι̣ προκοπαὶ διὰ τῶν σκηνωμάτων σημαίνονται. ἄγαγέ με \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ....]ς̣ δια‐
15	φόρους μονὰς τὰς παρὰ τῷ πατρὶ δηλοῖν τὰ πληθυντικῶς \| [.....
15	..... ..... ..... ..... ..... ....]ν οἱ ἑπόμενοί μοι φθάσου‐ σιν ἐκεῖ, οὐχ ἵνα ἐγὼ ἐκεῖ γένωμαι, ἀλλ’ ἵνα \| [..... .....
16	..... ..... ..... ..... ....]ν.
16	4 καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς τὸ θυσιαστήριον τοῦ θεοῦ πρὸς τὸν \| [θ(εὸ)ν τὸν εὐφραίνοντα τὴν νεότητά μου.]
17	τοῦτο δὲ τὸ θυσιαστήριον, πρὸς ὃ εἰσέρχεταί τις, ἰσωτερι‐
17	κόν \| [ἐστιν. ..... ..... ..... ..... .. θυσιαστ]ή̣ριον, ἀφ’ οὗ τὸ ἕτερον τῶν Σεραφὶν ἔλαβεν ἄνθρακα. καὶ \| [..... .....	92
19	..... ..... ..... ..... ....] ἐν τῷ οὐρανῷ θυσιαστήριον,
20	“καὶ αἱ ψυχαὶ τῶν πεπελε\|[κισμένων διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰ(η‐
20	σο)ῦ” παρ’ αὐτό εἰ]σ̣ι̣ν. δηλοῖ δὲ ὁ λόγος, ὅτι “οἱ πεπελεκισ‐ μένοι διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ” \| [..... ..... ..... .....
21	..... ..... ....]σαν· ὡς ἱερεῖα γὰρ παρὰ τὸ θυσιαστήριόν ἐστιν. οὐ πᾶς δύναται \| [..... ..... ..... ..... ... ἀλλ’
22	“ὁ πεπελ]ε̣κισμένος διὰ τὴν μαρτυρίαν”. ἰσωτερικὸν οὖν ἐστιν τοῦτο τὸ θυσιας\|[τήριον. .....
23	..... ..... ..... ..... ...]θεν κατὰ μίμημα ἄλλου θυσιαστη‐ ρίου· πάντα γὰρ τὰ κατὰ τὴν \| [..... ..... ..... .....
24	..... ..... ....]ησαι “κατὰ τὸν τύπον τὸν δειχθέντα” αὐ‐
25	τῷ “ἐν τῷ ὄρει” πεποίηκεν \| [..... ..... ..... ..... .....
25	..... ....] αἰν̣έσεως θυσία καὶ ἡ τῆς δικαιοσύνης προστάττε‐ ται· “θῦσον” γὰρ “τῷ \| [θ(ε)ῷ θυσίαν αἰνέσεως”, “θύσατε θυ‐
26	σίαν δικαιοσύ]νης”.
26	“εἰσελεύσομαι” οὖν “πρὸς τὸ θυσιαστήριον τοῦ θεοῦ”, εἶ‐ τα “πρὸς τὸν \| [θ(εὸ)ν τὸν εὐφραίνοντα τὴν νεότητά μου”· ὁ
27	γὰρ ἀπ]οστὰς ἀπὸ τῆς σκιᾶς τοῦ νόμου καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ θυ\|‐ [σιαστηρίου ..... ..... ..... ..... ........]γ̣ος· “τί μ[ο]ι
27	πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν; πλήρης εἰμί”, εἰσέρ\|[χεται .....	94
29	..... ..... ..... ..... ..... ..... .... “κα]τὰ τὴν τάξιν
30	Μελχισέδεχ ἱερεὺς” ἐρεῖ· “εἰσελεύσομαι \| [πρὸς τὸ θυσιαστή‐
30	ριον τοῦ θ(εο)ῦ, ..... ..... ..... ..... ...] κρείττονας τῶν φαινομένων. “εἰσελεύσομαι” οὖν \| [..... ..... ..... .....
31	..... ..... ..... ..... ..... τ]ῶν αἰσθητῶν, ἀπὸ τῶν κατὰ
307	τὸ γράμμα, \| “εἰς τὸ θυσιαστήριον τοῦ θεοῦ”. ὁ ὑπερβὰς τὴν
1	“παλαιότητα τοῦ γράμματος” [τ]ὴν διαδεξαμένην τὴν σκ̣[ιὰν τοῦ νόμου] \| καὶ παλαιὰν διαθήκην ἐγνωκὼς ταῦτα ἐρεῖ.
2	4 ἐξομολογήσ[ο]μαί σοι, ὁ θεός, ἐν κιθάρᾳ. ἐπεὶ ε[ἰσελεύσομαι] \| εἰς τὸ θυσιαστήριόν σου νεότητα
3	ἔχων ἐκ τῆς “καινότητος τοῦ πν(εύματο)[ς]” π̣ρ̣[ο]σ̣γενομένην, δι̣ὰ̣ τ̣οῦτ[ο ἐξομολο]\|γήσομαί σοι χαριστηρίως ἐν κιθάρᾳ. τὴν
4	δὲ κιθάρα〈ν〉 εἴρηκα πολλ[άκις ὅτι] τὴν πρακτικὴ̣ν̣ ἀ̣ρ̣ε̣[τὴν
5	ση]\|μαίνει ἢ τὸ σῶμα τὸ κρουόμενον ὑπὸ τῆς μεμουσωμένης
5	ψ̣[υχῆς]. ὧ̣δε ἡ ἐξομολόγησις εὐχ[αριστίαν] \| σημαίνει· τυχόντος
6	γάρ ἐστιν τῶν αἰτημάτων· ηὔξατο γνωσθ[ῆν]α̣[ι] α̣ἰ̣τ̣[ία]ν τοῦ ἀπῶσθαι αὐτὸν κα[ὶ τοῦ σκυ]\|θρωπάζοντα πορεύεσθαι, ηὔξατο
7	ἀποσταλῆναι αὐτῷ τὸ φῶς [καὶ τὴν ἀ]λήθειαν, ἐπεὶ αὐτὰ αὐ‐ τὸν ὡδ̣[ήγη]\|σαν, ηὔξατο εἰσελθεῖν εἰς τὸ θυσιαστήριον τοῦ
8	θεοῦ καὶ πεῖραν λαβ[εῖν τῶν] σκηνωμάτω[ν ⟦τοῦ] θεοῦ⟧ καὶ τοῦ ἁγίο̣[υ] \| ὄρους. ἐπεὶ τοίνυν τῶν ἀγαθῶν τούτων αἰτημά‐
10	των ἐν πεί[ρᾳ γέγον]εν θεοῦ αὐτῷ̣ [δεδωκότο]ς καὶ οὐχ \| ἑ‐
10	αυτῷ εὑρηκότος αὐτά, διὰ τοῦτο χαριστηρίως αὐτῷ ἐξομολο‐ γεῖ[ται κρ]ούων κ[αὶ τὰς αἰσθήσει]ς ⟦οὔσασ ⟧ \| νευρὰς οὔ‐	96
11	σας κιθάρας καὶ ποικίλα νοήματα ἢ τὰ μέλη· ὅ[ταν γὰρ ἕ]‐ καστο[ν τῶν μελῶ]ν̣ πρὸς ἀρετὴν̣ \| {τ}ᾖ{ν} ἡρμοσμένον, νευρά
12	ἐστιν τεταμένη, ἵν’ ἐνμούσως κ̣[ρουσθῇ] ὑ̣πὸ τοῦ π̣[λήκτρο]υ̣
12	τῆς ἀληθείας. \| 5 ἵνα τί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καὶ ἵνα τί συνταράσ‐
13	σεις με; [ἔλπισ]ον ἐπὶ θεόν, ὅτι ἐξο[μολο]γήσομαι αὐτῷ. \| ᾐτήσατό τινα αὐτῷ ὑπαρχθῆναι, καὶ ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος
15	ἐπέ[νευσεν], καὶ λοιπὸν καὶ πρὶν λάβῃ οὕ[τω] \| διετέθη πι‐
15	στῶς ὡς εἰληφώς. διεγείρει οὖν τὴν ψυχὴν ἑ̣[αυτοῦ καὶ λέ]γει· “ἵνα τί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου”; \| ἐπεὶ τοίνυν ἐξομολογή‐
16	σασθαι αὐτῷ προῄρημαι, ἔλπισον ἐπ’ αὐτ[όν, προσ]δόκησον τὰ τῆς εὐχαριστίας ὑπαρ\|χθήσεσθαί σοι. ἡ δὲ ἐξομολόγησις
17	ὧδε τὴν εὐχαριστίαν σημαίν[ει].
17	5 σωτήριον τοῦ προσώπου [μου ὁ θ(εό)ς μου]. \| τοῦ ἀληθῶς προσώπου μου σωτήριον εἶ. τὸ φῶς δέ ἐστ[ιν τὸ σ]ω̣τήριον τ̣[οῦ] ἔσω ἀνθρώπου, [περὶ οὗ λέγει]· \| “σοφία ἀν‐
19	θρώπ̣ου φωτιεῖ πρόσωπον αὐτοῦ”. καὶ πάλιν λέγει ὁ ἅγιος ”[πε‐
20	φ]ωτισμέ[νους]” ἔχειν ”[τοὺς ὀφθαλμοὺς] \| τῆς καρδίας” καὶ
20	“ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τὴν δόξ[αν κ(υρίο)]υ̣ καθοπτ[ρίζε]‐ σθαι”. ὅ[ταν καθοπτρισ]\|θῇ τὸ πρόσωπον ὑπὸ τῆς καταλλήλου
21	καὶ θείας δόξης καὶ φ[ωτι]σθῇ ὑπὸ τῆς [σο]φ̣ίας, ἐ[μοῦ σωτη‐
21	ρία ὁ θ(εό)ς] \| ἐστιν. ἄλλοι ῥυσθέντες ἐκ νόσου λεγέτωσαν·	98
22	‘σωτηρία μ[ού] ἐ̣στιν ὁ ἰατρόσ‘, [καὶ ἄλλος ἐκ τρικυμίας] \|	98
22	καὶ ζάλης ῥυσθεὶς λεγέτω· ‘σωτηρία μού ἐστιν ὁ κυβερν[ήτ]ησ‘. 1 Εἰς τὸ τέλος· τοῖς υἱοῖς Κόρε εἰς σύνεσ[ι]ν ψαλμός.	100
25	περὶ τοῦ τέλο[υς πολλάκις ἐλέχθη, ὅτι τὸ ἔσ]\|χατον ὀ‐
25	ρεκτόν ἐστιν, οὗ ἕνεκα τὰ ἄλλα πάντα [γ]ί̣[νεται, αὐτὸ δὲ οὐ]δενὸς ἕνεκα [..... ..... ..... .....] \| ἔχειν. ὁ εἰδὼς
26	τὸ τέλος οἶδεν καὶ τὰ ποιητικὰ τ[οῦ τέλους τὰ πρὸ το]ύ̣του. καὶ ἐς ὅσ̣[ον ..... ..... ..... ...] \| πάλιν μετάβασις διὰ
27	προκοπῶν ἀνύειν [..... ..... .....] οὐκ εν..ε̣[..... ..... ..... .....] \| τῷ ἤδη ὑπάρξαντι ὀρεκτῷ. συνετὸν οὖν δεῖ
28	εἶ̣[ναι ..... ..... ....]ε̣[..... ..... ..... ..... .....] \|
308	2 ὁ θεός, ἐν τοῖς ὠσὶν ἡμῶν ἠκούσαμεν, οἱ πατέρες ἡμῶν
1	ἀνήγγειλαν ἡμῖν. ἐν τοῖς ἑαυτῶν ὠσίν, \| [φασίν οἱ ἅ]γιοι, ἠκούσαμεν τῶν τοῦ
2	θεοῦ λόγων. πρὸς τῇ κοινῇ ἀκοῇ προσθήκη ὤτων γίνεται, ὅταν τις δύνηται \| [ἐπιστημο]ν̣ικῶν λόγων ἀκούειν. ὁ ἰατρὸς ἀκού‐ ων ἰατρικῶν λόγων ἔχει ὠτίον ἰατρικόν, ἄλλος δὲ οὔ. \| [ὁ
4	δυνάμ]εν̣[ος] εἰπεῖν· “ἡ παιδεία κυρίου διανοίγει μου τὰ ὦ‐
4	τα”, οὐ περὶ τῆς αἰσθητῆς ἀκοῆς λέγει, ἀλλὰ τῆς δυναμένης \|
5	[ἀκούειν] ἐ̣π̣ιστημονικῶν θεοῦ λόγων.
5	οὕ[τ]ως οὖν ἀκουστέον τὸ “ἐν τοῖς ὠσὶν ἡμ〈ῶ〉ν”, καὶ οὔκ
5	ἐστιν παρέλκον· \| [οὐ γὰρ τὸ ὑ]π[ά]ρχον σημαίνει, ἀλλὰ τὸ	102
6	προσ[γ]ενόμενον. καὶ θεώρει γε, πῶς λέγει ὁ ἅγιος· “ἡ παι‐ δεία κυρίου διανοίγει μου \| [τὰ ὦτ]α̣”. λέγει· “κύριος δίδω‐
7	σίν μοι γλῶσσαν [π]αιδείας τοῦ γνῶναι ἡνίκα δεῖ εἰπεῖν λό‐ γον, ἔθηκέν μοι πρωΐ, προς\|[έθη]κέν μοι ὠτί[ον] τοῦ ἀκού‐
8	ειν· καὶ ἡ π[αιδεί]α κυρίου διανοίγει μου τὰ ὦτα”. τὸ κατὰ προσθήκην διδόμενον \| [ὠτί]ον ἐπιστ[ημονικόν] ἐ̣στιν, θεοπρε‐
9	π̣[ῶ]ς̣ λόγων ἀκούει. καὶ ὅταν τοῦτο προστεθῇ, ἡ παιδεία αὐ‐
10	τοῦ λοιπὸν \| [τὰ] ὦτα διαν̣[οίγει, τοῦτο τὸ π]ροστεθέ[ν, τὸ
10	ἄλ]λο ὠτίον, τὸ ἐπιστημονικόν, τὸ θεοπρεπῶς ἀκοῦον, τὸ δυ‐ νάμενον \| [εἰ]π̣εῖν· “ἤκουσ̣[α ἄρρητα ῥήμ]ατα”· οὐ̣ π̣[αντὸ]ς
11	γὰρ ἔστιν τοῦτο εἰπεῖν, ἀλλὰ τοῦ προσθήκην ὠτὸς λαβόντος \| [θ]ε̣[ό]θεν. ταῦτα ἐ̣ν̣ [νῷ ὁ σω]τὴρ ἔχων̣ [ἔλεγεν]· “ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω”. οὐ πάντες δὲ εἶχον τὰ ἀκούοντα \| τῶν
13	Ἰησοῦ ἐπικε̣[καλυμμ]ένων λόγω̣[ν, τῶν] ἐν παραβολαῖς ἀπαγγελ‐ λομένων λόγων. ὅθεν ἐμάνη Πορφύριος \| καὶ ἐν τούτῳ.
14	“ὁ θεός, ἐν τοῖς ὠσὶν ἡμῶν [ἠκούσαμ]εν”.
14	τοῖς ἰδίοις ἡμῶν, οὐ τοῖς κοινοῖς πρὸς τὰ ἄλογα ζῷα, \|
15	[ἀλλὰ ἐ]ν ἡρμοσμένοις πρὸς τοὺς [τοῦ θ(εο)ῦ] ἐ̣π̣ιστημονι‐
15	κοὺς λόγους. καὶ ἐπὶ τῶν αἰσθητῶν δὲ διαλέκτων \| [τοῦ]το σημαίνει·
16	ὁ Αἰγύπτιος τῶν Αἰ[γυπτίω]ν̣ ἐν τοῖς ἰδίοις ὠσὶν ἀκούει, τῷ
16	ἰδίῳ ὠτὶ ἀκούει. ἐπερ( )· ἐνταῦθα \| [οὖ]ν̣ κατὰ τὸ ἐπιστημονικὸν λαμβάνο‐
17	μ[εν; —οἱ π]ερὶ διδασκαλίαν ὄντες προσωποποιοῦνται πάντας·
17	“λαὸς \| [πλήρης ἁμαρ]τ̣ιῶν”· μὴ γὰρ ἕκαστον [οἷόν τε τ]ῶν αὐ‐ τῶν ἁμαρτημάτων πλήρης εἶναι· εἰσὶν γὰρ καὶ ἐναντίαι \| [καὶ	104
19	ἀσυνύπαρκ]τοι. οὐ δύ[νατ]αι γοῦν ὁ αὐτ[ὸς ἄν](θρωπ)[ο]ς ἔ‐
19	χειν δειλίαν καὶ θρασύτητα, λαὸς δὲ ὅλος ἔχειν δύναται. καὶ \|
20	[πάλιν περὶ δυν]αμένων̣ συνυπάρξα[ι, κἂ]ν μὴ συνυπάρξωσιν διὰ τὸ πλῆθος, ἐὰν λέγω, ὅτι πᾶσα ἡ πόλις ἐπιστή\|[μας ἔχει, οὐ
21	πᾶ]ς̣ τὰς αὐτὰς [ἔχ]ε̣ι̣· ἀδύνατον [γάρ ἐ]στιν πάντας ἔχειν ὡς
21	δεῖ. δυνατὸν δὲ ἔχειν ὥσπερ παρακούσματα. \| [“οἱ πατέρες ἡμῶ]ν ἀνήγγ[ε]ι̣[λα]ν ἡμῖν”.
22	ο[ἱ πατ]έρες ἡμῶν κατὰ παίδευσιν. σοφοί εἰσιν οἱ λέγον‐ τες. ᾗ σοφοὶ \| [οὖν ἐξ αὐτῶν εἰσιν γ]ε̣ν̣νη[θ]έντες, οὐχ ᾗ [ἄν]‐
23	(θρωπ)ο̣ι· πολλοὶ γὰρ σοφοὶ ἐξ οὐ σοφῶν καὶ πολλοὶ μὴ σοφοὶ ἐκ σοφῶν \| [εἰσιν.]
24	2 [ἔργον, ὃ εἰργάσω] ἐν ταῖς ἡμέραις α[ὐτῶ]ν, ἐν ἡμέραις
24	ἀρχαίαις.
25	ἐν ταῖς αὐτῶν ἡμέραις, ἀρχαίαις οὔσαις, \| [..... .....
25	..... ..... .] ἡμῖν ἀπήγγ[ειλα]ν οἱ πατέρες ἡμῶν. καὶ ὅτι δεῖ τὸ ἀκοῦσαι ἐπιστημονικῶς \| [..... ..... ..... .....]ν̣
26	ἐκεῖνα τὰ γε[νό]μενα ἐν ταῖς ἀρχαίαις ἡμέραις, οἷον ἐν Ἐξ‐ όδῳ· ἐν Αἰγύπτῳ ἔξ\|[οδον γεγενῆσθαι ἀδύνατ]ον μαθεῖν [ἦν ἐ‐
27	κείνων] ο̣[ὐ]κ̣ ἀ̣π̣[αγ]γελλόντων, εἰ μὴ ἄρα τοὺς συνγραψαμένους \| [..... ..... ..... ἐκ παν]τὸς γὰρ τρόπο[υ δεῖ τὰ γεγενημέ]ν̣α πάντα λέγειν, ἵνα μὴ ἔλθῃ τις καὶ εἴπῃ \| [..... ..... .....
29	....]ς̣ ἁρπάσῃ.	106
29	“ἐν [ἡμέραις” οὖν “ἀρχ]αίαις”, ἐν πρώταις ἡμέραις. τί
30	δέ ἐστιν τοῦτο, α\|[..... ..... ..... ..... .... γ]έγονε[ν
30	..... ..... ....]ω̣ν καὶ χείρονος γῆς ἐπὶ τοὺς ἁγίους καὶ τὴν \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
309	γ]εγενημένον. οὐ πάντως δὲ αὐτὸ τοῦτο \| προηγουμένως σημαί‐
1	νεται, ἀλλὰ λέγεται, ἵνα διὰ τούτου ἐκεῖνο θεωρηθῇ. μετα‐ τίθεται ὁ θεὸς τοὺς̣ \| ἀνθρώπους ἀπὸ τοῦ περὶ γῆν τόπου εἰς
2	τοὺς ὑψηλοὺς οὐρανούς. ‘ἔργον‘ οὖν ἐὰν λέγῃ, οὐχ ἓν λέγει τῷ \| ἀριθμῷ, ἀλλὰ τῷ
3	εἴδει ἢ καὶ τῷ γένει. ἐν τῷ φωτισμῷ αὐτῶν—ἐπεὶ γὰρ ἐπι‐ στήμονας λαμβά[νο]\|μεν τοὺς πατέρας, λέγομεν ὅτι· “ἐν ταῖς
4	ἡμέραις”, αἷς ἔσχον καταυγαζόμενοι ὑπὸ τοῦ ἀληθινο̣ῦ̣ φ[ωτὸς] \|
5	τοῦ ἡλίου τῆς δικαιοσύνης—γέγονεν ἐν τῷ φωτισμῷ τοῦ βίου αὐτῶν ἔργον, ὃ οὐκ ἐφθόνο[υ]ν̣ [ἡμῖν] \| μεταδοῦναι. εἶπεν, τί,
6	καὶ μέμνηται· ἔθνη ἑπτὰ ὑπὸ τῆς ὕστε[ρ]ον κληθείσης ἁγίας γῆς κα[θεῖλεν. κα]\|τεφυτεύθησαν εἰσαχθέντες ὑπὸ θεοῦ εἰς ἐκείνην τὴν χώραν. ἀμέλει γοῦν Μωϋσῆς εὔχε[ται] \| ἐπιμίσγων πάλιν τὸ
8	μυστικόν· “εἰσαγαγὼν καταφύτευσο[ν αὐτοὺ]ς εἰς ὄρος κληρονο‐ μί[ας σου,] \| ἁγίασμα, κύριε, ὃ ἡτοίμασαν αἱ χεῖρές σου”. θε‐
10	ώρει ὅτι οὐδεὶς ἐξωτ̣[ερι]κ̣ῶς βιῶν καὶ ἀκούων [δύναται] \| εἰς
10	τὸ ὄρος τὸ ἅγιον εἰσελθεῖν. οἱ ἐν παραβολαῖς οὖν ὄχλοι ἀκού‐ [οντ]ες ἔξω ὄντες [οὐ]κ̣ [εἰσ]ῆ̣[λθον εἰς ὄρος] \| τὸ ἅγιον, ἔν‐
11	θα αἱ παραβολαὶ ἐσαφηνίζοντο. δεῖ οὖν εἰσαχθῆναι πρ̣[ῶτ]ον,
11	εἶτ’ οὕτ[ω καταφυτευθῆναι]. \|
11	3 ἡ χείρ σου ἔθνη ἐξωλέθρευσεν, καὶ κατεφύτευσας αὐτούς. [οὐ τ]οῦ θεοῦ ἐν τ̣[αῖς ἡμέραις ἀρχαίαις.] \| ἀρχαῖος ἡ‐	108
13	μερῶν ἦν, καὶ οὐ λέγομεν ὅτι ἐν ἡμέραις ἀρχαίαις ἦ̣[ν, ἀλλ]ὰ ἀρχαῖος [ἡμερῶν ἦν· ἦν γὰρ πρὸ] \| ἡμερῶν, πρὸ παντὸς χρόνου·
14	καὶ ἴσον ἐστὶν τῷ ἀρχαῖον ἡμερῶ[ν αὐ]τὸν εἶναι τ[ὸ ὑπάρχειν
15	πρὸ τῶν] \| αἰώνων, ὡς εἴρηται· “ὁ ὑπάρχων πρὸ τῶν αἰώνων”.
15	“ἡ χ[είρ σου” οὖ]ν “ἔθνη ἐξωλόθρευσε[ν”. ἡ κολαστική σου] \| δύναμις.
16	δύνανται καὶ οἱ ὑπηρετοῦντες ταῖς κολάσεσιν ἄγγε[λοι χεῖ‐ ρες τ]ο̣ῦ θεοῦ λέγεσθαι, ὡς λέγ[ομεν χεῖρα βασι]\|λέως, καὶ οὐ
17	δήπου τὸ μέλος τοῦ σώματος διὰ τούτων σημ[αίνομε]ν. καὶ ὁ Ἰὼβ δὲ περ[ὶ τῆς κολαστι]\|κῆς δυνάμεως—αὐτὸς δὲ {ἦν} ὁ
18	διάβολος ἦν—ἔλεγεν· “ἀπόστειλον [τὴν χεῖ]ρά σου”. τοῦτο οὖν λ[έγει· “ἡ χείρ σου” ἤτοι] \| ἡ κολαστικὴ δύναμις
19	ἤτοι ἡ δραστήριος τῶν ἐπιπόνων ἤ[τοι ἡ δ]ιακονοῦσα δύναμ̣[ίς
20	σου “ἐξωλό]\|θρευσεν ἔθνη”. τὸν δὲ ὄλεθρον τῶν ἐθνῶν κατὰ ἀναγωγὴ[ν λάβε θ]άνατον ἀ[ν](θρώπ)ων ᾗ [ποιῶν καὶ ἀπο]\|βο‐
21	λὴν τῆς ζωῆς, καθ’ ἣν ἔθνη ἦσαν ἀλλότρια τοῦ θεοῦ. “καὶ κατ‐ εφύτευ[σας” τ]οὺς πατέρας̣ ἡ̣μῶν. [τὰ δὲ ἔθνη ἐξο]\|λεθρεύον‐
22	ται ἀφ’ ἧς ἔχουσιν κακίας· χώρα γὰρ καὶ πόλις ἦν αὐτῶν ἡ
22	κ̣[ακί]α̣. καὶ κατ̣[α]φυτεύον̣[ται ἐκεῖνοι οὐχ] \| ὑπὸ ἄλλης ἢ τῆς
23	δεξιᾶς αὐτοῦ. οὐ ταὐτὸν δέ ἐστιν χεὶρ καὶ δεξιά· ἡ μὲν γ[ὰρ
23	δε]ξ̣[ι]ὰ πάντω[ς χείρ ἐ]στιν, [οὐ πᾶσα δὲ χεὶρ δεξιά·] \| ἔχομεν γὰρ τὰ ἐπαινετῶς γινόμενα διὰ δεξιᾶς ἐπιτελούμ[ε]ν̣α
25	εἰπεῖν. ο̣[ὕτ]ως ἐ̣[ν ψαλμοῖς λέγει·] \| “ἐκράτησας τῆς χειρὸς
25	τῆς δεξιᾶς μου”. ἡ πρακτικὴ δύν̣[αμι]ς τῶν καλῶ[ν ἐστιν ἡ δεξιά, ἡ ἀρισ]\|τερὰ δὲ ἡ ἀντικειμένη. καὶ ἐπεὶ τὰ πραττό‐	110
26	μενα ἀπὸ διαθέσεω[ς γί]νεται καὶ ἀπ[ὸ νοήσεως ‘καρδία‘ λε‐ γο]\|μένης, λέγεται δὲ ὁ σοφὸς καρδίαν ἔχειν εἰς δεξιάν, ὁ δὲ ἄφ[ρ]ων εἰς ἀριστερ[άν, ὧδε οὐ λαμβάνομεν] \| τόπους σω‐
28	μάτων. ὁ σοφὸς δὲ νοῦν ἔχει δεξιῶς̣ ν̣ο̣οῦ[ντα, σύν]εσιν ἔχει περ̣[ὶ τῶν νοητῶν. καρδία δὲ] \| ἄφρονος ἀριστερά ἐστιν, περὶ
29	τὰ ὑλικὰ στρ[έφεται μόνα. πολ]λάκις δὲ κεῖται [ἐν γραφαῖς
30	ἡ ἀριστερὰ] \| οὐκ ἐπὶ ψόγου, ἀλλ’ ἐπὶ ἐλαττώσεως, ὡς ἐν [τῷ ᾄσματι τῶν] ᾀσμάτων λέγ[ει ὅτι· “εὐώνυμος αὐτοῦ] \| ἐπὶ τὴν
31	κεφαλήν μου, καὶ δεξιὰ αὐτοῦ περι[λήμψεταί με”. καὶ] π̣ερ̣[ὶ
310	τ]ῆ̣[ς σοφίας εἴρηται· “μῆκος γὰρ] \| [β]ίου καὶ ἔτη ζωῆς ἐν
1	τῇ δεξιᾷ”—μῆκος δὲ τὰ ἀθάνατα, τὰ μὴ καταλυόμενα—, “ἐν δὲ τῇ ἀριστερᾷ αὐτῆς πλοῦτον \| κ̣[αὶ] δόξαν”. δίδωσιν δὲ πλοῦ‐
2	τον τὸν αἰσθητόν. ἀριστερᾶς δὲ τῆς σοφίας χειρὸς δόματα ταῦ‐
2	τα οὐ φαῦλ〈α〉. \| 3—4 ἐκάκωσας λαοὺς καὶ ἐξέβαλες αὐτούς· οὐ γὰρ ἐν τῇ ῥομ‐
3	φαίᾳ αὐτῶν ἐκληρονόμησαν γῆν, 〈καὶ ὁ βραχίων αὐτῶν οὐκ ἔσω‐
3	σεν αὐτούσ〉. ἐκείνους \| [οὓς ἐξ]έ̣[βαλ]ες, 〈κ〉α〈κ〉ώσας ἐξέβαλες. τὴν
4	κάκωσιν δὲ ἐπήγαγες αὐτοῖς, ἵνα παιδευθῶσιν. πολλάκις δὲ ἡ \|
5	[κάκω]σις παιδεύει· κάκωσιν γὰρ ἐνταῦθα οὐ τὴν ἐξ ἁμαρτίας λέγομεν, ἀλλὰ τὴν ἐξ ἐπιπόνου παι\|[δεύσεω]ς. ἐπεὶ οὖν οὐ
6	προσήκαντο ὡς δεῖ τὴν παίδευσιν τὴν ἐπίπονον, ἐξεβλήθησαν λοιπὸν \| [καὶ ἀπεδο]κιμάσθησαν.
7	“οὐ γὰρ ἐν τῇ ῥομ̣φαίᾳ αὐτῶν ἐκληρονόμησαν γῆν”. οἱ πατέρες ἡμῶν οἱ κοινοὶ \| [τῶν ἐκβλη]θέντων τὴν γῆν	112
8	ἐ̣π̣’ [ἱστορία]ς εἰληφότες οὐχ ἱδίῳ πολέμῳ, οὐχ ἱδίᾳ δυνάμει ἔσχον τὴν ἀπ’ ἐ\|[κείνων ἀφ]α̣ιρεθεῖσαν γῆν· “οὐ γὰρ [ἐν τ]ῇ
9	ῥομφαίᾳ αὐτῶν, οὐδὲ ὁ βραχίων αὐτῶν” κατίσχυσεν αὐτούς, \|
10	[“ἀλλ’ ἡ δεξιά σου καὶ ὁ βρα]χίων σου κ[αὶ ὁ] φωτισμὸς τοῦ προσώπου σου”. ἔνθα ὁ φωτισμός, καὶ ἡ σωτη\|[ρία. δι’ ἧς οὖν
11	γίνεται ἡ κ]άκωσις κ̣[αὶ ἡ] ἐκβολή, ἁπλῶς χείρ. οὕτω καὶ ἐν ἑνὶ τῶν ψαλμῶν περὶ Χριστοῦ \| [λέγεται τό· “καὶ θήσει ἐν θα]‐
12	λάσσῃ χ[εῖρα α]ὐτοῦ καὶ ἐν ποταμοῖς δεξιὰν αὐτοῦ”. ἔνθα ζάλη καὶ ἁλμυρίς \| [ἐστιν, ἡ χεὶρ ἁπλῶς τ]ίθεται κα[τὰ τῶ]ν πονη‐ ρῶν δυνάμεων· πονηραὶ γὰρ δυνάμεις εἰσὶν αἱ νῦν \| [διὰ τῆς
14	θαλάσσ]η̣ς δηλούμεναι.
14	“ἐ̣[ν” δ]ὲ̣ [“ποτ]αμοῖς τὴν δεξιάν”. ποταμοὶ δέ εἰσιν οἱ
15	προφῆται σχόντες ἀπὸ \| [τῆς πηγῆς τοῦ ὕ]δατος τοῦ “ἁλλομέ‐
15	ν[ου εἰς ζ]ωὴν αἰώνιον” ῥεύματα· “ὁ πιστεύων” γὰρ “εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν \| [ἡ γραφή, ποταμο]ὶ ἐκ τῆς κοιλίας [αὐτοῦ ῥεύ]‐
16	σ̣ουσιν ὕδατος ζῶντος. τοῦτο δὲ ἔλεγεν περὶ τοῦ πνεύματος οὗ \| [ἔμελλον λαμ]βάνειν οἱ πιστεύο[ντες]”. οὗτοι οὖν ποταμοὶ ὄν‐ τες “κροτήσουσιν χειρὶ ἐπὶ τὸ αὐτό”. συμ\|[φωνίας δέ ἐστι]ν
18	πρᾶξις. ἴδε οὖν, [ἡ χείρ], ἔνθα ἡ θάλασσα, ἡ ἁλμυρίς, ἡ ζάλη. 4 ἀλλ’ ἡ δεξιά σου καὶ ὁ \| [βραχίων σου] καὶ ὁ φωτισμὸς
19	το[ῦ προσ]ώπου σου.
20	ἔχει ἡ δεξιὰ καὶ βραχίονα κατάλληλον. οὐκ ἐν τῇ \| [ἑαυ‐
20	τῶν οὖν χε]ιρὶ ἢ τῷ ἑαυτῶν βρα̣[χίονι] ἐκληρονομήσατε γῆν,
20	ἀλλ’ ὁ θεοῦ βραχίων καὶ ἡ δεξιὰ καὶ ὁ φω\|[τισμὸς τοῦ προ]σώ‐	114
21	πο̣[υ αὐ]τοῦ τοῦ[το ὑ]μῖν παρέσχεν. ἑκατέρως αὐτὸ πρὸς τροπολογίαν, ὅτι οὐχ \| [ἱδίᾳ δυνά‐
22	μει οὐ]δ̣’ ἰδίᾳ̣ π̣ράξει ἐλευθε̣[ρώ]θητε καὶ γεγόνατε ἐν τῇ ἁ‐ γίᾳ γῇ. ἐὰν δὲ πρὸς ἀλληγορί\|[αν ὑψηλοτέραν λάβῃς], κ̣αὶ ὁ
23	βραχίων [αὐτοῦ] καὶ ἡ δεξιὰ καὶ ὁ φωτισμὸς τοῦ προσώπου αὐ‐ τοῦ ὁ σωτήρ ἐστιν. \| [οὐκ ἐν ἑαυτοῖς οὖν, ἀλλ’ ἐ]ν τούτῳ
24	ἐρύσθ̣[ητε], μετοικίσθητε ἐκ τῆς χείρονος χώρα〈σ〉 εἰς τὴν
25	καλήν. \| [..... ..... ..... . ἑτο]ιμάσας ἐνίκ̣η̣σεν, ἀλλὰ θεοῦ συμμαχήσαντος, ὡς τό· “οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ \| [τοῦ τρέχοντος,
26	ἀλλὰ τοῦ ἐλ]εῶντος θεοῦ”.
26	4—5 [ὅτι εὐ]δόκησας ἐν αὐτοῖς. σὺ εἶ αὐτὸς ὁ βασιλεύς μου
26	καὶ ὁ θεός μου. \| [οὐ γὰρ μόνον θ(εό)ς μου ε]ἶ δημιουργός [μου ὢν καὶ εἰς τ]ὸ εἶναί με ἀγαγών, ἀλλὰ καὶ βασιλεύς, ὅτι ὑ\|[πὸ ..... .....
28	..... .] προνοίας ἄρ̣[χομαι οὐκ ἐ]ν̣πλεκόμενος ἔτι “ταῖς τοῦ βίου πραγμα\|[τείαις”. καὶ θ(εὸ)ς μέν μου εἶ] ᾗ̣ κ̣τίσμα [θ](ε‐
29	ο)[ῦ εἰμι—καὶ πᾶν μ]ὲν κτίσμα θεὸν ἔχει τὸν θεόν—ᾗ δὲ
30	στρα\|[..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .] εἶ.
30	5 ὁ ἐντελλόμενος τὰς σωτηρίας Ἰακώβ. \|
311	τῷ Ἰακὼβ τῷ πτερνίζοντι τὴν κακίαν τὰς σωτηρίας ἐντέλ‐ λῃ βασιλεὺς καὶ θεὸς ὤν. σωτηρίας δ[ὲ] \| ἐντέλλεται τοῖς
2	πνεύμασιν τοῖς διακονοῦσιν τὰς σωτηρίας, περὶ ὧν ὁ ἀπόστολος·
2	“οὐχ[ὶ] \| πάντες εἰσὶν λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀ‐	116
3	ποστελλόμενα 〈διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν〉”; οὐχ ἵνα βεβαιώ̣[σωσιν] \| καὶ δῶσιν αὐτήν, ἀλλ’ ἵνα προανα‐
4	φωνήσωσιν αὐτὴν ἀκούσαντες· “εἴπατε τῇ θ[υ]γατ[ρὶ Σιὼν] \|
5	Ἰδοὺ σωτὴρ παραγίνεταί σοι”.
5	“σωτηρίαι” δὲ τοῦ “Ἰακὼβ” δύνανται εἶναι αἱ κατ’ εἶδος ἀρετ̣[αὶ] \| ἢ αἱ δύο ἀρεταί, ἡ πρακτικὴ καὶ διανοητική, ἡ θεωρία τῆς ἀληθείας καὶ ἡ ποιητικὴ τῶν ἔρ̣[γων] \| τῶν ἐπαι‐
7	νετῶν.
7	6 ἐν σοὶ τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν κερατιοῦμεν. θεωρεῖς, οὐχ ἱδίο̣[ις] \| κέρασιν χρώμενοι ἀνατρέπομεν τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶ[ν]. σὺ δὲ κέρας ἡμῶν [εἶ κ]αὶ ἀμυν\|τή‐
9	ριον. ἔχεις οὖν λεγόμενον ἐν ἑνὶ τῶν ψαλμῶν ὑπὸ [τῶ]ν ἁγί‐
10	ων π[άντων· “καὶ ἐν τ]ῇ εὐδοκί\|ᾳ σου ὑψωθήσεται τὸ κέρας
10	ἡμῶν”. οὐ τὸ αἰσθητόν· πάλ[ιν γ]ὰρ ἀμυντή̣[ριόν ἐστι]ν̣ τὸ κέρας \| τῶν ἐχόντων. δι’ αὐτοῦ ἀπαλεξήσουσιν τὰ ἐπερχόμεν[α
11	ἐπι]βλαβῆ. ο[ὐκ ἔχουσιν] ο̣ὖν, φησίν, \| οἱ ὑπὸ σὲ βασιλέα καὶ θεὸν
12	ὄντα ἕτερον κέρας ἢ σέ. αἰτιᾶται ο[ὖν τι]νας ὁ λόγο[ς ἐν ἑνὶ] τῶν Δώδεκα· \| “οἱ λέγοντες Οὐκ ἐν τῇ ἰσχύι ἡμῶν ἔσχο‐ μεν κέρατα”; κ̣έ̣[ρας ἔχο]ντες καὶ δύ̣ν̣[αμι]ν ἔχοντες \| κερα‐
14	τίζομεν τοὺς ἐχθρούς. διὰ τοῦτο καὶ συντρίβεται τούτω̣[ν τὰ]
15	κέρατα· “καὶ πάντα” γὰρ “τὰ \| κέρατα τοῦ ἁμαρτωλοῦ συνθλά‐
15	σω”.
15	δυνατὸν δὲ καὶ κέρας λ[αμβάνει]ν βασιλέα καὶ βασιλείαν, ὡς̣ \| ἐν τῷ Δανιὴλ φέρεται· “τὰ δέκα κέρατα, δέκα βασιλεῖαι”.
15	[διὰ τοῦ]το οὖν σὲ βασιλέα ἔχοντες σὲ κέρας \| ἔχομεν καὶ “ἐν	118
17	σοὶ τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν κερατιοῦμεν”.
17	“καὶ [ἐν τῷ ὀ]νόματί 〈σου〉”, ἐπεὶ τὴν σὴν προ̣σ̣η̣[γ]ορί‐ αν \| ἔχομεν ἐφ’ ἑαυτούς, “ἐξουδενοῦμεν” πάντας “τοὺς ἐπαν‐ ιστ[αμέ]νους ἡμῖν”, ἔχοντε[ς ὅπ]λ̣ον \| ἀκαταμάχητον τὴν σὴν
19	προσηγορίαν. ἔχειν δὲ προσηγορία̣[ν δε]ῖ οὐ ψιλῶ̣[ς. ο]ὐχ ὁ
20	λέγ[ων ἑαυτὸν] \| Χριστιανὸν πάντως ἔχει τὸ Χριστοῦ ὄνομα,
20	ἀλλὰ ὁ ὢν Χρισ̣[τια]νός. 6 καὶ ἐν τῷ [ὀνόματί σου] \| ἐξουδενώσαμεν τοὺς ἐπανιστα‐
21	μένους ἡμῖν.
21	καὶ ἐκ̣ [τούτο]υ πάλιν δ[είκν]υται, ὅτ[ι προαιρέσει] \| ἐπανιστάμενοί εἰσιν. οὐ κατὰ φύσιν εἰσὶν τοιοῦτοι, οὐδ[ὲ κα]τ̣ὰ φύσιν οἱ υ̣πετ̣ι̣[..... ..... ...]\|νις εἰσιν, ὡς οἱ τὰς
23	φύσεις εἰσηγούμενοι λέγουσιν. 7 [οὐ γ]ὰρ ἐπὶ τῷ τόξῳ [μου ἐλπιῶ, καὶ ἡ ῥομ]\|φαία μου
24	οὐ σώσει με.
24	ἔχω μὲν τόξον καὶ ῥομφαίαν, [ἐπεὶ] ἐνδεδυμέν[ος εἰμὶ
25	“τὴν πανοπλίαν] \| τοῦ θεοῦ”, ἀλλ’ οὐκ ἐν τούτοις ἐλπίζω·
25	οὐ τὸ ὅλον τῆς προσδοκ̣[ί]ας εἰς ταῦτα ανα[..... ..... ..... ...] \| χρώμενος αὐτοῖς θέλω θεὸν σύμμαχον καὶ πρόμαχό[ν μου γ]ε̣[ν]έσθαι, ἵν’ ἰσχὺν [..... ..... .... δυνη]\|θῶ βα̣λ̣εῖν
27	πρὸς οὓς πέμπω μου τὰ βέλη, καὶ ἵνα ἡ ῥ[ομφαί]α μου καιρί‐ ως [..... ..... ..... ...] \| ἀντιδίκους. ἀόρατοι δέ εἰσιν
28	οὗτοι.	120
28	πολλάκις ῥομφαία̣ [τῶ]ν ἐχόντων ὁ λ[όγος λέγεται· “οἵτι‐ νες] \| ἠκόνησαν ὡς ῥομφαίαν τὰς γλώσσας α[ὐ]τῶν”· καί· “υ̣[ἱ‐
30	οὶ ἀν](θρώπ)ων, οἱ ὀδ[όντες αὐτῶν ὅπλον καὶ βέλη,] \| καὶ ἡ
30	γλῶσσα αὐτῶν μάχαιρα ὀξεῖα”. καὶ ἄλλ[ο δ]έ̣· “ῥομφ[αία αὐτοῦ
312	ἐπὶ μηρὸν αὐτοῦ”. οὐ μόνον “ἐν ταῖς] \| χερσὶν” ἔχουσιν ῥομ‐
1	φαίας, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν μηρῶν. καὶ τάχα οἱ περὶ τῆς σωφρο‐ σύνης λόγοι οἱ νεκροῦντες \| ”[τ]ὰ μέλη τὰ ἐπὶ τῆς γῆς” ἐπὶ
2	μηρούς εἰσιν ῥομφαῖαι. πολλάκις καὶ τὰ τῆς γενέσεως διὰ τοῦ ὀνόματος \| [τοῦ]
3	μηροῦ σημαίνεται. ὅταν γοῦν λέγῃ ἐν τῷ Ἰεζεκιήλ· “καὶ πᾶς μηρὸς ὑγρανθήσεται ὑγρασίᾳ”, τοῦτο \| [λέγει· π]άντες ἀκό‐
4	λαστοί εἰσιν τὴν ὑγρότητα τῶν ἡδονῶν μεταδιώκοντες.
5	8 ἔσωσας γὰρ ἡμᾶς \| [ἐκ τῶν θλι]βόντων ἡμᾶς.
5	ἐπεὶ ἔσωσας καὶ ἡμᾶς ἐκ τῶν θλιβόντων, ἔγνωμεν ὅτι “ἐν σοὶ τοὺς ἐχθροὺς \| [ἡμ]ῶν κερατιοῦμεν”. διὰ τοῦτο τοίνυν,
6	ἐπεὶ τοῦτο ὑπῆρκται ἡμῖν ἐκ σοῦ, ἔγνωμεν ὅτι οὐκ ἐπὶ τῷ τόξῳ \| [ἐλπ]ίζειν δεῖ—χρᾶσθαι μὲν αὐτῷ, οὐχ ὡς ἀναντιρ‐
7	ρήτως δέ—κατατοξεύσαντες. 8 καὶ τοὺς μισοῦντας ἡμᾶς \| [κα]τῄσχυνας.
8	διαφορὰν πάλιν ἔχουσιν οἱ μισοῦντες πρὸς τοὺς θλίβοντας ὁτὲ μὲν τῇ ὑποστάσει ὁτὲ δὲ \| τ̣ῇ ἐπινο[ί]ᾳ̣. πολλάκις οἱ αὐ‐
9	τοὶ καὶ θλίβουσιν καὶ μισοῦσιν, καὶ οὗτοι κατ’ ὑποκείμενον
9	οἱ αὐτοί εἰσιν.
10	ἐνίοτε \| δὲ ὁ μισῶ[ν οὐχ οἷός τ]έ ἐστιν ἐχθρὸ̣[ς] ε[ἶ]‐	122
10	ναι, ὅταν ἀσθενὴς ᾖ{ν}· καὶ γὰρ ὁ ἀσθενὴς δύναται μισεῖν, \| ἐχθρεύει[ν δὲ ἐκ τοῦ π]ροφανοῦς̣ [οὐ] δύναται· βλάψει γὰρ αὐτόν. πλὴν κἂν οἱ αὐτοὶ ὦσιν κατ’ ὑποκείμενον \| τῇ ἐπι‐
12	νο[ίᾳ μόνον δια]φέροντ[ες, κἂ]ν ἕτεροι καὶ ἕτεροι ὦσιν, ὁ θεὸς ἐκ τούτων ῥύεται καὶ σῴζει καὶ \| καταισχύν[ει αὐ‐
13	τού]ς̣.
13	9 ἐν [τῷ θ](ε)ῷ̣ ἐπαινεσθησόμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν. τῶν ἐπαινουμένων \| οἱ μὲν διὰ̣ κ̣[ά]λ̣λος σώματος ἐ̣[παινοῦ]ν̣‐
14	ται, οἱ δὲ διὰ ἰσχύν. οἱ πύκται ἐν τῇ ἰσχύι ἐπαινοῦνται, ἄλ‐
15	λοι δὲ ἐν \| [ἄλ]λῃ τέχνῃ, καὶ ἄλλοι διὰ πλοῦτον, δι̣[ὰ εὐ‐
15	γένε]ιαν, ἀλλ’ ἐν σοὶ ἡμεῖς ἐπαινεσθησόμεθα. οὐκ ἔχομεν αἴ‐ τιον ἐπαί\|ν̣ου ἄλλον ἢ σέ· κἂν γὰρ ὑπάρξῃ ἡμῖ[ν ἐπίπο]να, ἐ‐
16	πεὶ διὰ σοῦ αὐτὰ εἰλήφαμεν καὶ “ἐν τῷ θεῷ ποιοῦμεν δύναμιν”, \| ἐν σοὶ ἔχομεν τὸν ἔπαινον.
17	πολ̣[λάκις] ἡ ἡμέρα τὸν χρόνον τῆς ζωῆς τῶν λεγόντων ση‐ μαίνει, ὡς τό· \| “ἕνεκ[α] σ̣ο̣ῦ θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡ[μέρα]〈ν〉”,
18	τουτέστιν διὰ βίου. 9 καὶ τῷ ὀνόματί σου ἐξομολογησόμεθα \| [εἰς τὸν αἰ]ῶνα.
19	ἡ̣ σὴ προσηγ[ορία π]ολλὴν ἡμῖν παρέχει δύναμιν. ἐν αὐτῇ
20	γοῦν “ἐξουθενοῦμεν” πάντας \| ”[τοὺς ἐπαν]ισταμένους ἡμῖν”.
20	δ[ιὰ τοῦ]τ̣ο “ἐν τῷ ὀνόματι τῷ σῷ ἐξομολογούμεθα εἰς τὸν
20	αἰῶνα”.
20	τὸ τῆς \| [ἐξομολογή]σεως ὧδε̣ [ὄ]νομα τὴν [εὐχ]αριστί‐ αν σημαίνει· “ἐξομολογήσομαί σοι, ὅτι ἔκρυψας ταῦτα \| [ἀ‐	124
22	πὸ σοφῶν] καὶ συν[ετ]ῶν καὶ ἀνε̣[κά]λυψας αὐτὰ νηπίοις”. ἵνα δοτικὴ ᾖ{ν}, δύναται οὕτω ὅτι· “τῷ ὀνό\|[ματί σου
23	ἐξομολογ]ούμεθα”, ὅτι αὐτὸ ἡ̣[μ]ῖν σωτηρίας γέγονεν αἴτι‐
23	ον. δυνατὸν δὲ καὶ τοῦτο· ἐν τῷ σῷ \| [ὀνόματι τῷ ἐπικληθ]έν‐
24	τι ἐφ’ ἡμᾶ[ς, ὡ]ς̣ ἐὰν λέγῃς· ἐν τῇ ἐπιστήμῃ ἢ ἐν τῇ ἀρετῇ
24	ἐξομολογήσομαι. \|
25	9—10 [διάψαλμα. νυν]ὶ δὲ ἀπώσω [καὶ κατ]ῄσχυνας ἡμᾶς
25	καὶ οὐκ ἐξελεύσῃ ἐν ταῖς δυνά[μ]ε[σ]ιν ἡμῶν. \| [“σὺ εἶ αὐτὸς ὁ βασιλεύς μου] καὶ ὁ θεός μου”. συν[..... .] τῷ θεῷ ἡ φωνή· τῶν γὰρ ἐγγιζόντων καὶ πλ[η]σιαζόν\|[των
27	..... ..... .....]ων θεὸς καὶ̣ [βασι]λεύς ἐστιν. “ὁ ἐντελλό‐ μενος τὰς σωτηρίας Ἰακώβ”. τοῖς ἐγγὺς \| [..... ..... .....
28	..... .] τὰς σωτη[ρίας] ἐντέλλεται καὶ ὅλα χρηστά. περὶ αὐ‐
313	τῶν λέγει· “ἐν σοὶ ἐπαινες\|θησόμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ἐν
1	τῷ ὀνόματί σου ἐξομολογησόμεθα εἰς τὸν αἰῶνα”, τουτέστιν εὐχ̣[αρισ]\|τήσομεν. καὶ λέγει· “νυνὶ δὲ ἀπώσω καὶ κατῄσχυνας
2	ἡμᾶς καὶ οὐκ ἐξελεύσῃ ἐν ταῖς δυνάμεσιν ἡμῶν”. ὅ[τε δὲ] \| ἐξήρχου ἐν ταῖς δυνάμεσιν ἡμῶν τῆς στρατιωτικῆς ☩αὐτοῦ☩ ἢ τῇ δυνάμει τῇ ἰσχύι ἡμῶν, ἠνύα[μεν ἀεὶ] \| πάντα. πᾶν δὲ
4	τοὐναντίον ἐνταῦθα ὑπάρχει ἡμῖν.
4	καὶ ἐπεὶ ἔλεγον, οὐ δεῖ τὰ προβ〈λημ〉ατικὰ εἰπεῖν̣ ῥη[τῶς
5	περὶ] \| αὐτῶν· ὁ Ἰσραὴλ ἁμαρτὼν μετῳκίσθη ἀπὸ τῆς Ἰερου‐ σαλὴμ εἰς Βαβυλῶνα αἰχμαλωσίας τ[ρόπῳ. καὶ] \| Δανιὴλ δὲ	126
6	καὶ οἱ τρεῖς ἐκεῖνοι καὶ Ἰησοῦς ὁ Ναυὴ καὶ Ἰεζεκιὴλ καὶ
6	οἱ ἄλλοι τῶν Δώδεκα Προφητῶν ἦσαν ἐκεῖ, [Ἅγγεος καὶ] \| Ζαχαρίας. οὗτοι οὐκ αἰχμαλωσίας τρόπῳ μετηνέχθησαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα, ἀλλ’ ἕνεκα τοῦ μ[ετόχους] \| εἶναι βοηθῶν καὶ ἰα‐
8	τρῶν τοὺς καταδικασθέντας ἐκεῖ. καταδικάζει τινὰ θεὸς μετὰ φειδώ, του[τέστιν] \| οὐκ ἐᾷ αὐτὸν ἀβοήθητον. καὶ ἀγγέλους
9	ἐκπέμπει καὶ ἄνδρας ἁγίους ποιεῖ ὑπο̣π̣ε̣σεῖ[ν] κ̣ακώσει [καὶ] \|
10	αἰχμαλωσίᾳ οὐ διὰ ἁμαρτήματα ἑαυτῶν, ἀλλὰ τῆς ἄλλων ἕν[ε]‐
10	κ̣α σωτηρίας. [ἐς τοὐναντίον] ο̣ὖ̣ν με̣[τα]\|βολὴν λέγουσιν γεναμένην ἀπὸ
11	τῶν καλῶν ἐπὶ τὰ φ[αῦλα], ἀ̣π̣ὸ τοῦ βοη[θεῖσθαι καὶ ἔχειν] αὐτὸν ἀ̣[ντι]\|λήμπτορα εἰς τὸ ἐνκαταλελεῖφθαι, ἀλλὰ τρόπον
12	τινὰ ἐνκατελε̣[ίφθησ]αν γενό[μενοι βοηθοὶ ἄλ]λων, [οὐχ] \| ἵνα ἀπόλωνται, ἀλλὰ ἵν’ ὠφελήσωσιν καὶ μὴ ἐπιτρέ[ψωσι]ν ἐπὶ πλ[έον τὰ ἁμαρτήμα]τα [τῶν] \| καταδικασθέντων γενέσθαι.
14	“ἀπώσω” οὖν “ἡμᾶς νῦν”. κ[αὶ τὸ “ἀπ]ώσω” δὲ οὐ πάνυ ψό‐
15	γον [φέρει]· “ἐ[ξῆλ]\|θεν Κάϊν ἀπὸ προσώπου κυρίου τοῦ θεοῦ”.
15	οὐκ ἀπώσατο αὐτὸ[ν ὁ θ(εό)ς, ἀλλ’] αὐτοκελεύστῳ προθυμίᾳ̣ [ἠσπάσατο τὸ] \| κακόν, ὥρμησεν ἐπὶ τὴν κακίαν. περὶ δὲ τοῦ
16	Ἀδὰμ οὐ πάν̣[υ ἀποπ]εσόντος εἴρηται ὅτι· “ἐξέ[βαλεν τὸν Ἀ‐ δὰμ]”\| ὁ θεὸς ἀντιποιούμενον δηλονότι τῶν ἔσω καὶ μὴ θέλον‐ τ[α ἐξελ]θεῖν. ἐκεῖνος δὲ τῆς Εὕας [τῆς γυναικὸς] \| ἕνεκα
18	ἐκβέβληται ἐκ τοῦ παραδείσου· καὶ γὰρ αὐτῆς ἕνεκα τ[ὸν κα‐ νό]να παρέβη· πυνθ[ανομένου γὰρ] \| τοῦ θεοῦ {λέγει}· “τίς
19	σοι ἀνήγγειλεν”; λέγει· “ἡ γυνή, ἣν ἔδωκας μετ’ ἐμ[οῦ”. ο]ὐκ
20	εἴρηκεν· “ἣν ἔδωκ[ας”, ἀλλὰ “μετ’ ἐμοῦ] \| αὐτὴν ἔδωκας”. καὶ	128
20	οὗτός ἐστιν ὁ σκοπός· κἀγὼ 〈 〉 ἔ̣δ̣[οξ]α δέ, ὅτι ἀπατηθεῖσα ὑ[πὸ τοῦ διαβόλου], \| ὡς αὐτὴ ὡμολόγησεν,
21	ἐκβάλλεται τοῦ παραδείσου, ἔδοξα τὸ αὐτὸ α̣[ὐτῇ] ποιεῖν, ἵ‐ να ἐκβληθῶ κἀ[γὼ τοῦ παραδείσου]· \| εἰ μὴ γὰρ συνεκβληθεὶς
22	ἦν ὁ Ἀδάμ, οὐκ εἰσήρχετο εἰς τὸν̣ [πα]ρ̣άδεισον ἡ γυνή. οὐ π̣ᾶς ἔ[λεγεν ὁ λαός· “ὁ θ(εό)ς, ἐν] \| τοῖς ὠσὶν ἡμῶν
23	ἠκο〈ύσα〉μεν, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀνήγγειλαν ἡμ[ῖν”. καὶ] μεθ’
23	ὁλίγα· “ἀλλ’ ἡ 〈δεξιά σου καὶ〉 ὁ βρ̣αχ̣[ίων σου ..... .. καὶ] \| ὁ φωτισμὸς τοῦ προσώπου σου”. οὐ πᾶς ὁ λαὸς τοῦτο ἔλ[εγε]ν̣.
25	ἐμνημονευσ̣[..... ..... ..... .....] \| τοῦ ἐν τῇ πρὸς Κοριν‐
25	θίους λεχθέντος το〈ῦ〉· “εὐχαριστῶ, [ὅτ]ι ἐν παντὶ ἐπλ[ουτίσθη‐ τε, ἐν παντὶ λόγῳ] \| καὶ πάσῃ γνώσει”. εἶτα πάλιν· “ἀκούεται
26	ἐν ὑμῖν πορνεία”. [οὐ π]ε̣ρὶ ἑνὸς οὖν ἦν τ̣[..... ..... ..... .....] \| ἐπὶ το[ῦ λα]οῦ τούτου οἱ μὲν ἰδίῳ τρόπῳ. οὗτοι οὖν
27	οὐκ̣ [ἐξεπέτα]σαν χεῖρας πρὸ̣[ς θ(εὸ)ν ἀλλότριον.] [“νυνὶ δὲ ἀ]\|πώσω καὶ κατῄσχυνας ἡμᾶς”.
28	οὐδεὶς ἁμαρτάνων ὑπὸ [θ(εο)ῦ κ]αταισχύνετ[αι, ἀλλ’ ὑφ’ ἑαυτοῦ. καταισχύνει] \| δὲ ὁ θεὸς τρόπον τινά, ὅτε τὸν μὴ
29	ἁμαρτωλὸ̣[ν] σὺν τοῖς ἁ̣μ̣[αρτωλοῖς ..... ..... ..... .....
314	....] \| καὶ ὁ καταισχυνμὸς ἐπωφελὴς καὶ δόξαν φέρων τῷ κατ‐ αισχυνομένῳ. οὐκ ἔχει “κρυπτὰ αἰσχύνης”, \| [ἅ]περ ἀπειπέσθαι
2	δεῖ κατὰ τὴν φιλοσοφίαν τοῦ λέγοντος ὅτι· “ἀπειπάμεθα τὰ κρυπτὰ τῆς αἰσχύνης, μὴ \| [περι]πατοῦντες ἐν πανουργίᾳ”. [ὁ
3	λέ]γ̣ων· “τοῖς ἀνόμοις ἄνομος γέγονα”, οὐ κατῃσχύνθη ὑφ’ ἑ‐ αυτοῦ, ἀλλὰ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ προτρεπόμενος \| [ἔπεισ]εν	130
4	αὐτό̣ν.
4	ἐπερ( )· ὁ λέγων ὅτι· “ἄνομος γέγονα”, οὐ καταισχύνεται; ‐
5	ὅσον ἧκεν εἰς ἀνθρωπίνην διάνοιαν, \| [ο]ὐ̣δεὶς ἤθελεν μιμή‐
5	σασθαι τοὺς κακούς.
5	“καὶ οὐκ ἐξελεύσῃ ἐν ταῖς δυνάμεσιν ἡμῶν”. πάλαι ἐξήρ\|[χ]ου ἐν ταῖς δυνάμεσιν ἡμῶν· προέτρεχες ἡ‐ μῶν εἰς τοὺς πολέμους, καὶ περιεγινόμεθα τῶν ἐπιτι\|[θ]εμέ‐
7	νων. τὸ δὲ μὴ ἐξελθεῖν ἐν ταῖς δυνάμεσιν τοῦτο λέγει· βοη‐ θῶν οὐ βοηθεῖς. βοηθεῖς ἡμῖν, \| ἵνα ἀθ̣λ̣[η]ταὶ ἀποδειχθῶμεν
8	δῆθεν ἐνκαταλειφθέντες καὶ ὠφελήσωμεν καὶ ἄλλους· οὐκ εἶ\|‐ πεν γ̣[ὰρ ὅτι·] “κ̣[ατ]έ̣[σ]τ̣ρεψας τὰς δυνά[μει]ς ἡμῶν”, ἀλλ’
9	“οὐκ ἐξελεύσῃ ἐν ταῖς δυνάμεσιν ἡμῶν”. \|
10	11 ἀπέ[στρεψας ἡμᾶ]ς εἰς τὰ ὀπίσω [πα]ρὰ τοὺς ἐχθροὺς
10	ἡμῶν. ὀπίσω αὐτῶν ἦσαν οἱ ἐχθροί. ἔπαι\|νο[ν δὲ λέγουσιν ἑαυτ]ῶν·
11	“ἐπὶ [τοῦ νώ]του μου” γὰρ “ἐτέκταινον οἱ ἁμαρτωλοί”. ἄλλῳ δὲ τρόπῳ \| λ[..... ..... ....] 〈 〉 [.... τ]ὰ̣ νῶτα διδόα‐ σιν οἱ πολέμιοι, οὐκ ἀσθενήσουσιν καὶ διώ\|κο[νται μόνο]ν̣
13	[ὑ]π̣ὸ τῶν με̣[λλόντ]ω̣ν αὐτῶν περιέσεσθαι. ὁ σωτὴρ οὖν πάν‐ τας ἐλαύνει τοὺς \| ἐχ̣[θροὺ]ς̣ καὶ τὰς χεῖρας ἔχει ἐπὶ [τοῦ
14	νώ]του αὐτῶν τύπτων αὐτούς, διώκων αὐτούς.
15	οὗτοι οὖν \| [λέγουσι]ν· “ἀπέστρεψας ἡμᾶς εἰ[ς τὰ ὀπ]ί‐ σω παρὰ τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν”, οὐ κυρίως λεχθησομένου \| [ἂν πε‐
16	ρὶ] τοῦ κατ’ αἵρεσιν ἀποστρ̣[εφο]μ̣ένου καὶ μιμουμένου τοὺς ἐχθρούς· “θεὸς ἀπέστρεψεν”. τὸ δὲ \| [διὰ θ](εο)ῦ̣ παραγι‐	132
17	νόμενον ἀγαθ̣[ὸν κα]ὶ̣ ἐπαινετόν ἐστιν. ἰδοὺ οἱ περὶ Δανιὴλ καὶ οἱ ἄλλοι ἅγιοι \| [οἱ γεγονότ]ες ἐν τῇ Βαβυλῶνι λεγέτ̣[ω‐
18	σα]ν· “ἀπέστρεψεν ἡμᾶς εἰς τὰ ὀπίσω παρὰ τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν”. \| 11 [καὶ οἱ] μισοῦντες ἡμᾶς διήρπ[αζο]ν ἑαυτοῖς.
20	οὐκ ἂν ἠδύναντο λαβεῖν ἡμᾶς ὑπὸ χεῖρα, εἰ μὴ \| [ἡμᾶς
20	διὰ τὸ] χ̣ρήσιμον ἀπέστρεψε̣[ν] παρ’ αὐτοῖς. ἐχθροί εἰσιν καὶ μισοῦντες· ἐχθρῶν γάρ ἐστιν τὸ μι\|[σεῖν. ἡμεῖς δ]ὲ οὐδὲ
21	ἐχθροὶ ἐκείνων οὐ[δὲ μ]ισοῦντές ἐσμεν. καὶ διὰ τοῦτο πόρ‐ ρω ἦμεν· διὰ τί γὰρ κρίμα \| [..... ...] δ̣έ̣σ̣ποτα, ἀπέστρε‐
22	ψας [ἡμ]ᾶ̣ς παρ’ ἐκείνους, πεποίηκας ἡμᾶς μετ’ ἐκείνων εἶναι, \| [οἳ καταδικασθ]έντες εἰσίν;
23	οἱ οὖν̣ [ἐν] μορφῇ θεοῦ πρότερον ὄντες μορφὴν δούλου λα‐ βόντες διὰ συν\|[πάθειαν, οἱ τοιοῦτ]ο̣ι οὖν λέγουσιν ὅ̣[τι·
25	ἐ]ληλύθαμεν εἰς τὸν περὶ γῆν τόπον οὐ δι’ ἑαυτούς, ἀλλὰ
25	ἄλλων \| [ἕνεκα οὐκ ἐξελθό]ν̣τος σου ἐν ταῖς [δ]υνάμεσιν ἡ‐ μῶν· πρότερον γὰρ ἐν ταῖς δυνάμεσιν \| [ἡμῶν ἐξήρχου τὴν ν]ί‐
26	κην ἡμῖν κ[ατὰ τ]ῶ̣[ν] ἐχθρῶν ὀρέγων καὶ φυλάττων ἡμᾶς ἐ[ν] τῇ \| [τῶν πατέρων ἡμῶν] χ̣ώρᾳ ᾗ κατέβ[ημεν]. ἐπεὶ οὖν οὐκ ἐξῆλθες ἐν ταῖς δυνάμεσιν ἡμῶ[ν], ἐστρά\|[φημεν εἰς τὰ ὀπί‐
28	σω] παρὰ τοὺς μισοῦ̣[ντας ἡ]μ̣ᾶς. διαρπασάντων ἡμᾶς ἐκείνων, οἷς ἔδωκεν—κακῇ δὲ προ\|[θέσει ..... ..... ..... .....
29	...]υ̣τ̣α̣ι̣. καὶ πολλὰ τοιαῦτα εὑρίσκεις ἐν τῇ γραφῇ· ἀπὸ φθό‐
30	νου \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ...] αὐτὸν ἐ[ν	134
315	πρᾶσις. οὐ ταύτῃ δὲ τῇ προθέσει ἐκεῖνοι ἀπέδοντο αὐτόν. πά‐ λιν ὁ Ἰούδας προδ̣[έδω]\|κεν τὸν σωτῆρα, καὶ γέγονεν χρήσι‐
2	μος ἡ προδοσία ἐπὶ τῷ ἀρθῆναι “τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου”. π[άλιν] \| οὐ ταύτῃ τῇ προθέσει ἐσταύρωσαν οἱ σταυρώσαντες.
3	“οἱ μισοῦντες ἡμᾶς διήρπαζον ἑαυτοῖς”, οὐ κατέκ̣[τειναν] \| ἡμᾶς. ἐὰν δὲ τοῦτο λέγεις, ὅτι τὰ ἡμέτερα ἐλάμβανον ἐπ’ ὠ‐
5	φελίᾳ τῇ ἑαυτῶν, καὶ εἰκότως τὰ τ̣[ῆς παρα]\|δόσεως καὶ τῆς
5	ἀποστροφῆς εἰς τὰ ὀπίσω καιρίως γέγονεν. ἐπιφέρουσιν οὖν· “ταῦτα πάντα ἐπῆλ[θεν] \| ἐφ’ ἡμᾶς, καὶ οὐκ ἐπελαθόμεθά σου”. \| 12 Ἔδωκας ἡμᾶς ὡς πρόβατα βρώσεως. πάλαι ἐκ τοῦ φανεροῦ ἐβο[ή]θεις [ὥστε] \| ἔπαινον ἡμῶν
8	ὅλην τὴν ἡμέραν σὲ εἶναι καὶ ἐν τῷ ὀνόματί σ[ου] ἐξομολο‐ γεῖσθαι εἰ[ς τὸν αἰῶνα. διὰ τί] \| δὲ νῦν εἰς αἰχμαλωσίαν
9	παρεδόθημεν οὐ κακίας ἡμετέρας ἢ̣ ἀ̣[σ]εβείας ἕνεκ[α ἰδίας
10	τοῦτο παθόντες;] \| ἔλεγον δὲ τοιούτους εἶναι τοὺς τὸν ψαλ‐
10	μὸν λέγοντας οἷ[οι ἦσαν Δ]ανιὴλ [..... ..... ..... ..... ...] \| ὁ τοῦ Ναυὴ καὶ Ἰεζεκιὴλ καὶ Ἅγγεος καὶ Ζαχαρίας καὶ οἱ τρεῖς κ̣[αὶ ἕτ]εροι πλείον[ες. οὗτοι οὐ διὰ κακί]\|αν ἰδίαν
12	ἐν τῇ Βαβυλῶνι γεγένηνται. ἐπὶ δὲ τῶν παραδιδ[ομένω]ν θλι‐ βηροῖς, κ[αὶ μάλιστα ἐκεί]\|νοις τοῖς θλιβηροῖς, ἔνθα καὶ
13	τὸ τῆς προαιρέσεως ἐπισφαλές̣ [ἐστιν] διὰ τὸ τοὺς οἷς παρε̣‐ [δόθησαν ἐπὶ] \| κακίᾳ χαίρειν, ἀπεστάλησαν ὥσπερ ἰατροὶ
15	μετὰ πολεμ[ίων, ἵν]α ἐπιμελῶνται αὐτ[ῶν, βοηθήμα]\|τα προσ‐
15	άγουσιν τὰ μὲν φυλάττοντα αὐτῶν τὴν ἤδη ἐνοῦ[σαν ὑγί]ειαν, τὰ δὲ λύοντ[α νόσον καὶ] \| φέροντα ὑγείαν. {οὐ γάρ, ὥς τινες
16	οἴονται, αἰτιώμε̣[νοι τ]ὴ̣ν ἡμέραν λέγουσιν.} [ἐπιφέρουσιν] \| οὖν πρὸς ἑτέροις εἰρημένοις καὶ τό· “ὡς πρόβατα βρ[ώσ]εως ἔδωκας ἡμᾶς”. αὐτ[οὶ εἰς βρῶσιν] \| αὐτῶν	136
18	παρεδόθημεν, λεόντων δίκην καὶ λύκων κατεσθίο[υσ]ι̣ν ἡμᾶς. ὅμως εἰ καὶ κ[ατεσθιόμεθα], \| οὐκ ἀφιστάμεθα τοῦ εἶναι πρό‐
19	βατα· “πρόβατον πλανώμ[ενο]ν ὁ Ἰσραήλ, λέοντες ἐ[ξῶσαν] \|
20	αὐτόν· ὁ πρῶτος κατέφαγεν αὐτὸν βασιλεὺς Ἀσσούρ”. κακό[της δέ] ἐστιν τὸν γενόμενόν [τι ἐπαινετόν], \| μὴ μεῖναι ὅπερ
21	ἔστιν, ἀλλ’ εἰς ἑτέραν ποιότητα ἀναλυθῆ[ναι. ὁ] ἐσθίων ἄρ‐ του [ἐὰν εἰς γαστέρα κατα]\|πέμψῃ αὐτόν, οὐ μένει ἄρτος. οἱ
22	δὲ καταποθέντες καὶ β̣[ρῶ]μ̣α ἐχθρῶν γεγε[νημένοι οὐκ ἀπέστη]\|‐ σαν τοῦ εἶναι πρόβατα.
23	λέγεται πολλάκις βρῶμα γίνεσθ[αι] ὁ̣ μαθητὴς τοῦ [διδασκά‐ λου, περὶ οὗ] \| καὶ λέγει· ”〈ἐμὸν βρῶμά ἐστιν〉, ἵνα τις ποι‐
24	ήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου”. ἡ [γυνὴ ἡ Σ]α̣μαρῖτις γοῦν μ[α‐
25	θητὴς ἦν, περὶ ἧς καὶ] \| εἶπεν· “ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν ἣν
25	ὑμεῖς οὐκ οἴδατε”. [..... ..... .] δ̣ὲ πάλιν̣ [..... ..... ..... .] \| ἄρτον εἶναι. ὁ δὲ ἄρτος τροφὴ γίνεται. τρόπον δέ τινα τ̣ρ̣[..... ..]ε̣[.]ι̣..[..... ..... ..... .]\| ἐὰν οὖν ὁ ἄνθρω‐
27	πος ὁ σῴζων τὸ κατ’ εἰκόν[α] καὶ τὸ κ[αθ’ ὁμοίωσιν θ(εο)ῦ διδάσκα‐ λος κατὰ Ἰ(ησοῦ)ν γενό]\|μενος ἄγριον ἄνθρωπον διὰ τοῦ παιδεῦ[σαι]
316	φάγῃ [..... ..... ..... ..... ..... ..... .] \| [....]ις ὑ‐
1	πὸ τοῦ διδασκάλου καὶ τροφὴ αὐτοῦ γεγενημένος οὐκ ἔσται λέ‐ ων. διὰ τοῦτο μακάριός ἐστιν καὶ μα\|[καρίζ]εται οὐχ ὅτι λέ‐
2	ων ἐστίν, ἀλλ’ ὅτι ἄνθρωπος γέγονεν. εἰ δέ ποτε ἄνθρωπος λο‐ γικὸς καὶ λογικῶς κινού\|[μενο]ς̣ ὑπὸ ὠμοθύμου τινὸς ἀγρίου
3	ἀνθρώπου ἢ πονηρᾶς δυνάμεως βρωθείη, γίνεται λέων καὶ τάλας
3	ἐς\|[τὶν ὁ το]ιοῦτος· “οὐαὶ” γὰρ “τῷ ἀνθρώπῳ ὃν φάγεται λέ‐	138
4	ων”. οὗτοι οὖν λέγουσιν· “ἔδωκας ἡμᾶς ὡς πρόβατα βρώσεως”. \|
5	[βρ]ω̣θέντες πρόβατα ἔμειναν.
5	12 καὶ ἐν τοῖς ἔθνεσιν διέσπειρας ἡμᾶς. κατὰ τὸ πρόχειρον \| [τῆς λ]έξεως φαίνονται τοῦτο λέγοντες ὅτι· ἐπεσπάρημεν τοῖς ἔθνεσιν, ἐσκεδάσθημεν πολλαχοῦ. \| [φαί‐
7	ν]ονται δὲ ἐν μόνῃ τῇ Βαβυλῶνι καὶ τῇ Ἀσσυρίᾳ τοῦτο παθόν‐
7	τες. ὃ λέγει οὖν, τοιοῦτόν ἐστιν· ⟦εὐαγ\|[γελικ]ῷ πρ̣ῶ̣τον χρηστέ‐
8	ον ῥητῷ⟧ ἡ σπορὰ τούτων τῶν σπερμάτων, οἷον σίτου κριθῆς, ἐὰν ἐπισπα\|[ρῶσιν τῇ γ]ῇ̣, [ταύτη]ν̣ δέχονται εἰς τὴν ἑαυτῶν
10	οὐσίαν διὰ τροπῆς καὶ μεταβολῆς· ἐκ τῆς γῆς \| [γὰρ μετέβα‐
10	λον γενόμ]ενοι πολλοὶ ἐ̣[ξ] ἑνὸς κόκκου, ἐκ τῆς γῆς μετέβα‐ λον εἰς τοὺς σίτους. ἀνιμᾶται \| [..... ..... ..... .]ν̣ τὴν
11	παρ[α]κειμένην γῆν καὶ εἰδοποιεῖ αὐτὴν καὶ μεταποιοῖ εἰς τὴν
11	ἑαυτῆς φύσιν. \| [σπέρματα δὲ λέγει] τοὺς ταῦτα λ[έγο]ντας ἁγίους ὅτι· “ἐν σοὶ ἐπαινεσθησόμεθα καὶ ἐν τῷ ὀνόματί σου \| [ἐξομολο‐
13	γησόμεθα] ε̣ἰς τὸν αἰῶνα”. [ἰδο]ὺ̣ οἱ λέγοντες· “ἐν σοὶ τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν κερατιοῦμεν” καὶ τὰ ἄλλα, \| [λεγέτωσαν]· “ἐπ‐
14	έσπειρας ἡμᾶς ἐ[ν τοῖ]ς ἔθνεσιν” σπερμάτων δίκην, ἵνα τὰ ἔθνη
15	τρόπον τινά, \| [ἐὰν ἐπὶ ξέν]ης ἐπισπαρῶμεν [αὐτοῖ]ς, μεταβάλω‐ μεν εἰς ἑαυτούς, καὶ εἷς ἡμῶν γένηται στάχυς πολλοὺς \| [φέρων
16	κόκ]κους, πολλὰς ψυχὰς [ὠφ]εληθείσας. καὶ διαφόρως λέγονται οἱ ὠφελούμενοι ὁτὲ μὲν \| [παῖδες
17	τῶν] ὠφελούντων, ὅτ[αν ἐκεῖ]νοι πατέρες ὀνομάζωνται, ποτὲ
17	δὲ πρόβατα, ὅταν ἐκεῖνοι \| [τὴν ποιμένο]ς ἔχωσιν κατάστασι[ν	140
18	καὶ δι]αγωγήν. οὗτοι οὖν ὡς σπέρματα κατεβλήθησαν, ἀνέλαβον εἰς \| [ἑαυ‐
19	τοὺς ἐκείνο]υς τοὺς ὠφελουμέ[νους] ἐκ τοῦ παρατεθεῖσθαι αὐ‐
20	τοῖς. παρατεθέντα τὰ σπέρματα \| [μετέβαλε]ν̣ τὴν γῆν. τὰ ἔθνη
20	οὖν γῆ [εἰσί]ν̣, σπέρματα δὲ τὰ καταβληθέντα ἐπ’ ὠφελίᾳ ἄλ‐
20	λων. κείσ〈θ〉ω δὲ \| [καὶ τοῦτο ἁ]π̣λουστέρως, ὅτι γεγόνα̣[σιν] οἱ Ἀσσύριοι ἐν Βαβυλῶνι, οὐ μὴν πολλὰ ἔθνη καὶ πάν\|[τα τὰ ἔθνη
22	εἰσίν.] κ̣[εί]σ〈θ〉ω δὲ καὶ πρὸς τὴ̣[ν ἱσ]τορίαν.
22	13 ἀπέδου τὸν λαόν σου ἄνευ τιμῆς. ἄνευ τιμῆς \| [..... ..... ... ἀπ]έδου· εἰς αἰχμα̣[λωσί]‐ αν γὰρ ἀχθέντες οὐ μετὰ τιμῆς ἐκεῖ ἤχθημεν, ἀλλὰ νόμῳ \| [αἰχμα‐
24	λωσίας ἀχθέ]ν̣τες· οὐδὲν γὰ̣ρ̣ [το]ύτου ἀτιμότερον. “ἄνευ τιμῆς”
25	οὖν “ἀπέδου τὸν λαόν σου”. \| [..... ..... .... λ]αὸν ἀπέδου
25	τοῖ̣[ς] κ̣ρ̣ατῆσαι ἐθέλουσιν. δυνατὸν δὲ καὶ λαὸν λέγειν ἐκεῖνον, ὑπὲρ \| [οὗ .....
26	..... ...]ν ἐν τοῖς ἀλλοτρ̣[ίοις. καὶ] ἐ̣πεὶ “τὸν λαόν σου ἄνευ τιμῆς”, τουτέστιν οὐ τιμὴν λα\|\|[βών, “ἀπέδου”, .....
27	.]ω̣ αὐτούς· ταῖς γ[ὰρ ἁμαρτί]αις ἑαυτῶν ἐπράθησαν. δύναται δὲ καὶ τὸ “ἄνευ τιμῆς” \| [..... ..... .....] κ̣αὶ
28	ευ̣κ̣ρ̣[..... ....]υ. διὰ τοῦτο ἡμεῖς ὑπεμείναμεν ταῦτα τὸ ἐν αἰχμαλωσίᾳ γενέσθαι \| [..... ..... ..... ..... ..... .....
29	..... .] διασπαρ[ῆ]〈ν〉αι ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ἵνα συναγάγῃς
30	τὸν \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .] ἑαυτόν.	142
317	ἁμαρτίᾳ πέπρακεν ἑαυτὸν καὶ χρεώστην πεποίηκεν. αὐτίκα γοῦν τὸ δι’ οὗ κατέχει ὁ ἐχθρὸς βα̣\|σιλεὺς τῶν ψυχῶν, λέγεται
2	χειρόγραφον. χειρόγραφον δέ ἐστιν, ὃ συνεστήσατό τις ταῖς ἑαυτοῦ χερσί[ν]. \| “ἦρεν” οὖν “αὐτὸ ἐκ τοῦ μέσου”, ἵνα μη‐
3	κέτι κρατῇ ἡμᾶς τῷ χειρογράφῳ, ᾧ ἡμεῖς συνεστησάμεθα κατα‐ [γρά]\|ψαντες ἑαυτοὺς αὐτῷ.
4	ἐπερ( )· καὶ ἑαυτοὺς συνκαταγράφονται; —ἤτοι ἡμᾶς ὄν‐
5	τας λαόν σου ἀπέδω ἄνευ [τ]ιμ[ῆς] \|—τότε ἐτιμήθημεν—τῷ
5	τῆς αἰχμαλωσίας τρόπῳ, ἢ περὶ τοῦ λαοῦ λέγουσιν, ὑπὲρ οὗ αὐτοὶ εἰς τὴν αἰχμαλωσ[ίαν] \| γέγοναν· “τὸν λαόν σου ἄνευ
6	τιμῆς ἀπέδου”. καὶ διὰ τοῦτο ταῦτα ὑπομένομεν, ἐπεὶ βοηθεί‐ ας αὐτῶν ἕνεκα 〈ἐποί〉\|ησας ἡμᾶς τὰ αὐτὰ αὐτοῖς ἀναντλῆσαι
7	ἀνιαρά.
7	13 καὶ οὐκ ἦν πλῆθος ἐν τοῖς ἀλλάγμασιν ἡμ[ῶν]. \| πολλάκις ὑπέρ τινων σῶστρα καὶ λύτρα ἀλλάγματα δίδοται. λέγει γοῦν· “ἅγιόν ἐστιν πᾶν [διανοῖγον] \| μήτραν ἀρσενι‐
9	κόν”. καὶ λέγει ὅτι, ἐὰν πρόβατον ᾖ{ν} τὸ πρωτότοκον ἢ βοῦς
10	ἢ αἴξ, τῶν ἀναφε[ρομένων ἐπὶ] \| τὸ θυσιαστήριον αὐτὰ ἱερουρ‐
10	γεῖν δεῖ. ἐὰν δὲ ὄνος ᾖ{ν} τὸ πρωτότοκον ἢ ἄλλο τι τῶν [..... ..... ....]\|ουσιν οἱ ἱερεῖς, μηδὲ προσάγεται τῷ θυ‐
11	σιαστηρίῳ· “ἀλλάξεις πρόβατον ἀν[τ’ α]ὐτοῦ”. διὰ π̣[ροβάτου ἀλλάττεται] \| ἡ ἀξία αὐτοῦ καὶ χωρεῖ εἰς τὸ ἱερόν.
12	λέγει οὖν ὅτι· ἐπεὶ πολλοί εἰσιν ο[..... .]ε̣[..]..[..... ..... .., “οὐκ ἦν] \| πλῆθος τοῖς ἀλλάγμασιν αὐτῶν”. οὐκ ἐν‐
13	ῆν τοσαῦτα ἀλλάγματα ὥστε α[..... ..... ..... ..... ..... ....] \| οὕτως ὅτι· ἐπεὶ θεός ἐστιν ὁ διδοὺς τὰ ἀλλάγματα	144
14	ὑπὲρ αὐτῶν, οὐκ [..... ..... ..... ..... ..... ἀλλατ]\|‐
15	τομένων τὰ ἀλλάγματα δίδοται. δι’ ὀλίγων δὲ ἱκανός ἐστιν .[..... ..... ..... ..... ..... ....] \| πολυάνθρωπα πλήθη
16	ἔθρεψεν.
16	καὶ ἵνα ἀπὸ τῆς ἱστορίας εἴπω [..... ..... ..... ..... ..... ... πο]\|λυάνθρωποι ἦσαν, καὶ εἰ ἦσαν εὑρεθέντες ἐκεῖ
17	δέκα δίκαιοι—ἕως γὰρ αὐτῶν κα[..... ..... ..... ..... ..... .. οὐκ] \| ὄντος πλήθους τῶν ἀλλαγμάτων ἠλλάττοντο.
18	οὐ λέξοι τις οὖν [..... ..... ..... ..... ..... .....] \| εἰς Βαβυλῶνα, ὀλίγοι δὲ τὸν ἀριθμὸν ὡς οἱ συναιχμαλωτισθέν‐
20	[τες ..... ..... ..... ..... ..... ..] \| ἑαυτῶν καὶ ὁ λαὸς
20	καὶ ἐκεῖνοι διὰ ἁμαρτίας, ἀλλ’ ὁ μὲν λαὸς διὰ τὰς ἰδ[ίας, οἱ δὲ διὰ τὰς ἄλλων. “καὶ οὐκ ἦν πλῆ]\|θος ἐν τοῖς ἀλλάγμα‐
21	σιν αὐτῶν”. ὀλίγοι δὲ αὐτάρκεις γέγοναν πρὸς σ̣[..... ..... ..... ..... ..... .....] \| ἐγένετο ἄν, εἰ ἦσαν ἐπιστρέψαν‐
22	τες καὶ γνόντες οἷ κακῶν ε[ἰσιν. “αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγά‐ λαι σφόδρα·] \| καταβὰς ὄψομαι 〈εἰ〉 κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν
23	τὴν ἐρχομέ[νην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ”.] \| ὅσον ἧκεν ἐπὶ τῇ βοῇ τῆς κακίας αὐτῶν καὶ τῇ ἐπιτάσει [.....
25	..... ..... ..... ..... ..... ...] \| εἰ δὲ μὴ εὕροιμι αὐτοὺς
25	τοιούτους, ἀλλὰ μετανοήσαντας ὡς τοὺ[ς Νινευίτας, γνώσομαι αὐτούς. ὅτι δὲ οἱ] \| ὑπὸ θεοῦ γιγνωσκόμενοι οὔκ εἰσιν φαῦ‐	146
26	λοι· “ἔγνω [κ(ύριο)ς τοὺς ὄντας αὐτοῦ”. “ἀλλὰ τότε μὲν οὐκ εἰδότες] \| θεὸν ἐδουλεύετε τοῖς φύσει μὴ οὖσιν θεοῖς· νῦν
27	δὲ γνό[ντες θ(εό)ν, μᾶλλον δὲ γνωσθέντες ὑπὸ θ(εο)ῦ”. ὅτε ἦσαν] \| γνόντες, μᾶλλον ἐγιγνώσκοντο ὑπὸ τοῦ εὐεργέτου.
28	14 [ἔθου ἡμᾶς ὄνειδος τοῖς γείτοσιν ἡμῶν.] \| πρὸς τὴν ἱστορίαν γείτονές εἰσιν οἱ ἀ〈σ〉τυγείτον̣[ε]ς,
30	οἱ πλη[σίον ..... ..... ..... ..... ..... ..... .] \| ἐπεὶ
30	οὖν εἰς αἰχμαλωσίαν ἀπήχθημεν, “ὄ[νε]ιδος ἡ[μᾶς ἔθου τοῖς
318	γείτοσιν ἡμῶν”. ..... ..... ....] \| ἡμῖν. αὐτοὶ μὲν οὐ πε‐
1	πόνθασιν οὐδὲ κεκράτηνται μετὰ τῶν ἀνελθόντων πολεμίων, ἀλ‐
1	λὰ ἡμεῖς. \| ὡς δὲ πρὸς διάνοιαν τοῦτο· ὡς ὁ σταυρὸς τοῦ σωτῆρος ὄ‐ νειδος γέγονεν σωτηρίας ἕνεκα—εἴρηται \| [γά]ρ̣· “τὸν ὀνει‐
3	δισμὸν τοῦ Χριστοῦ πλείονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν”—, οὕτω καὶ οὗτοι τρόπον \| [τιν]ὰ ὀνείδεσιν περι‐
4	πεπτώκασιν κρατηθέντες καὶ εἰς αἰχμα〈λ〉ωσίαν ἀχθέντες.
5	“ἀγγέλους”, \| [φη]σίν, “τοὺς μὴ τηρήσαντας τὴν ἑαυτῶν ἀρ‐ χήν, ἀλλὰ ἀπολιπόντας τὸ ἴδιον οἰκητήριον δεσμοῖς \| [ἀ]ϊ̣‐
6	δίοις” ὑπέβαλεν. οὔκ ἐστιν 〈ἐπαινετὸσ〉 ὀνειδισμὸς οὗτος τῶν ἀγγέλων, ὅτι τὸν οὐρανὸν οἰκεῖν λαχόντες \| κ̣[αὶ] δυ‐
7	νάμενοι παραστάται διαμεῖναι τοῦ θεοῦ ἀεὶ ὑμνοῦντες, γεγόνα‐ σιν ἐν κακίᾳ ὥστε ἐκπεσεῖν \| [τοῦ οὐρα]ν̣οῦ. οὗτος ὀνειδισμὸς
8	φαῦλός ἐστιν. ἰδοὺ γοῦν ὁ τοῦ Χριστοῦ οὐ μόνον ἐπαινετός,
8	ἀλλὰ καὶ θησαυ\|[ρῶν πλείων] ἐστίν. καὶ εἰ μὴ̣ ἦν διαφορὰ	148
9	τούτων, οὐκ ἂν ἔλεγεν ὁ παροιμιαστής· “μὴ κτήσῃ κακῶν \|
10	[ἀνδρῶν ὀνεί]δ̣[η”.] ὅ̣τε οὖν ο̣ἱ̣ ἀπόστολοι χαίρουσιν καὶ ἀ‐ γαλλιῶνται ὀνειδιζόμενοι ὑπὲρ Χριστοῦ \| [..... ..... ...]
11	τ̣ι ποιήσα[ν]τες, οὔκ εἰσιν ἀγαθοὶ οὗτοι οἱ ὀνειδισμοὶ τοι‐ ούτων. ὄνειδος αὐτὸς \| [γενόμενός τισιν] ἔθηκ̣εν̣ [τὸ] ὀνει‐ δίζεσθαι ἐπὶ τῷ ἐπὶ ψευδοκατηγορίαις, οὐκ ἐπ’ ἀληθῶς \| [ἐ‐
13	χούσαις ὀνειδίζεσθαι. οὕτ]ω γοῦν καὶ τό· “ἡμεῖς ἄτιμοι· δο‐ κῶ γάρ, ὁ θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους \| [ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς
14	ἐπιθαν]ατίους”. τοῦτό ἐστιν τὸ ὄνειδος αὐτοὺς τεθεῖσθαι. οὐκ
15	ἀληθὴς \| [ὀνειδισμός ἐστιν, οὐ κακῶν ἀνδρ]ῶν ἐστιν, ἀλλὰ ἀ‐
15	γαθῶν ἀνδρῶν. ἐπερ( )· πρὸς τὸ ῥητόν; —τοῦτο ὅτι \| [..... ..... .....
16	.... οὐ σπου]δ̣αῖα, οὐ θεοσεβῆ, καὶ οἱ ἐπελθόντες πολέμιοι ἡμῶν \| [..... ..... ..... ..... .....]υς δὲ οὐ μετήνεγκαν
17	ἀπὸ τῆς χώρας αὐτῶν. \| 14 [μυκτηρισμὸν καὶ κα]ταγέλωτα τοῖς κύκλῳ ἡμῶν. οἱ ἅγιοί εἰσιν οἱ λέγοντες \| [..... ..... ..... .....
19	... ἐλ]η̣λυθότες οὐχ ἑαυτῶν ἕνεκα, ἀλλὰ ἄλλων χάριν. καὶ
20	λέγουσιν \| [..... ..... ..... ..... .....]ν γενάμενοι κρα‐ τήσαντες ἡμᾶς καὶ ἑλκύσαντες εἰς τὴν γῆν \| [αὐτῶν κύκλῳ ἡ‐
21	μῶν ὄντες ὀνειδίζ]ουσιν ἡμᾶς καὶ χλευάζουσιν καὶ μυκτηρί‐ ζουσιν· ἀλλὰ ὁ ὀνειδις\|[μὸς καὶ ὁ μυκτηρισμὸς καὶ ὁ κατα‐
22	γέ]λ̣ως οὐχ ἡμῶν ἅπτεται, ἀλλ’ ἐκείνων. ὡς ἐὰν καταγελῶν τις \|
22	[..... ..... ..... ..... ..... ....]κεν, ἵνα ἀλλήλους ἐπι‐ πλεκόμενοι παῖδας ἔχωσιν, καὶ ε\|[..... ..... ..... .....	150
24	..... ....]χητα καὶ ἀπολαύῃ. τοὺς στερομένους οὖν τούτων
25	χλευ\|[..... ..... ..... ..... ..... .....] ἡ̣γοῦνται.
25	15 ἔθου ἡμᾶς εἰς παραβολὴν ἐν τοῖς ἔθνεσιν. \| [..... ..... ..... ..... ..... ..... ...]κρυμμένον λό‐ γῳ ὅμοιον ὁμοίῳ παραβάλληται. ὅμοιον \| [..... ..... .....
27	..... ..... ..... σα]φ̣ὲς γένηται, ἀπὸ τοῦ εὐαγγελίου ἴδω‐ μεν· παραβάλλει τὴν \| [βασιλείαν τῶν οὐρανῶν τῷ κόκκῳ τοῦ
319	σινά]πεως οὐ το[ῦ]το λέγων ὅτι· “ὁμοία ἐστὶν τῷ κόκκῳ \| τοῦ
1	σινάπεως” καὶ αὐτὴ κόκκος οὖσα· οὐκέτι γὰρ ὁμοιότης ἦν, ἀλ‐ λὰ ταὐτότης. ὑπερ[..... ..... ....] \| λέγει. ἔχει τοίνυν
2	ὁ κόκκος τοῦ σινάπεως τὸ τῶν σπερμάτων μικρομεγεθέστερο[ν ..... .... ...] \| δύναμιν δυναμένην μεταβαλεῖν καὶ τοιόν‐
3	δε γενέσθαι φυτόν. καὶ ἡ βασιλεία τοίνυν τῶν [οὐρανῶν δη‐ λοῦσα] \| τὴν διδασκαλίαν τῶν γραφῶν ὅσον ἐπὶ τῇ λέξει, τα‐
5	πεινή τίς ἐστιν καὶ μικρά. εἰ μ[..... ..... .....] \| αὐτὴν
5	διὰ σινάπεως, καὶ ὅτι μεῖζον φυτὸν γίνεται ὁ εὐαγγελικὸς λόγος τοῦ Ἑλληνικοῦ. [διὰ τοῦτο οὖν αὕτη ἡ] \| παραβολὴ
6	ἐλέχθη.
6	“εἰς παραβολὴν” οὖν “ἡμᾶς ἔθ{ν}ου ἐν τοῖς ἔθνεσιν”. ἐ‐ άν τινα τῶ[ν αἰχμαλωτισθέν]\|των παραβαλεῖν βούλωνται, ἡ‐
7	μῖν χρῶνται ὅτι· ‘ἰδοὺ οἵδε εὖ διαγαγόντες πρότερ[ον ..... ..... .....] \| ὁ̣ θεός, ὅτε ἡ δεξιὰ τοῦ θεοῦ καὶ ὁ φωτισμὸς	152
8	τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἐρύετο αὐτούς, μετέπ̣[εσον εἰς κακίστην δι]\|αγωγήν‘. ἐάν τινα οὖν θέλουσιν δεῖξαι μεταπεσόντα, ἡμᾶς
9	παραφέρο̣υσιν.
10	καὶ [“ἔθου ἡμᾶς εἰς παρα]\|βολὴν” οὐκ ἐν τοῖς 〈 〉,
10	οὐκ ἐν τῷ Ἰσραήλ, οὐκ ἐν πληθύι τῇ Ἑβραϊκῇ, ἀλ[λὰ] “ἐν τοῖς ἔθν[εσιν”. ἐκεῖνοι οἱ τῷ] \| ὄντι ἔθνη ὄντες οὐκ ἴσασιν δια‐
11	φορὰν ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ, ἀλλὰ πάντ̣[α τὰ] ἡδέα κ[αὶ πάντα τὰ προσ]\|ηνῆ ἀγαθὰ νομίζουσιν, τὰ δὲ ἐναντία τούτων κακά. δύναται δὲ καὶ τὸ ὄ̣[νομα τῆς παραβολῆς τοῦτο ὅτι·] \| ἔ‐
13	χει τινὰ ὑπεροχὴν τὸ τῶν ἁγίων τάγμα παρὰ τὰ ἄλλα τῶν ἀν‐ (θρώπ)ω[ν τάγματα. διὰ τοῦτο εἰς παραβολὴν] \| αὐτῶν γέγο‐
14	νεν. ἴδε· αἰχμαλωτίζονται πολλάκις ἄνθρωποι διαφ[όρως ὑπὸ
15	τῶν πολεμίων. ὁ μὲν ἀφαί]\|ρεσιν πάσχει ὧν κέκτηται, ὁ δὲ
15	ἔχει αὐτὰ παραμένοντα 〈 〉 [..... ..... ..... ..... ..... ..]\|ται ἐν τῷ χειμῶνι καὶ τῇ ζάλῃ τοῦ βίου τούτου,
16	ἔχουσιν τὰ ἑαυτῶν α̣[..... ..... ..... ..... ..... ..] \| φθαρτοῖς καταρρεῖ.
17	15 κίνησιν κεφαλῆς ἐν τοῖς λαοῖς. [..... ..... ..... ..... .... θεω]\|ροῦσιν ἐξ εὐπραγίας
18	εἰς κακοπραγίαν μεταβάλλοντα, κινεῖν [..... ..... ..... ..... ..... ..]\|τες ἢ λυπούμενοι δῆθεν. κίνησις δὲ ἐν τοῖς
19	λαοῖς γεγόναμεν κεφαλῆ[ς. ‘λαοὶ‘ δὲ δύνανται πάντες οἱ χυ]\|‐
20	δαιότεροι ἄνθρωποι λέγεσθαι οὐδὲν ἔχοντες ἀνηγμένον, οὐ σο‐ φοὶ ὄ[ντες. οὗτοι οὖν ἡμῶν ἕνεκα κίνησιν] \| κεφαλῆς ἔθεντο.	154
21	ἡμεῖς γοῦν γενόμενοι πρὸς τοὺς λαούς, τοὺς χ[υδαιοτέρους ἀν(θρώπ)ους, τὸν νοῦν αὐτῶν] \| ἐκινήσαμεν καὶ τὴν αὐτῶν
22	κεφαλήν. κινεῖται δὲ ὁ νοῦς, ὅταν [..... ..... ..... ..... ..... ...] \| ὅταν θεωρῇ τὰ ἐπιβάλλοντα αὐτῷ θεωρεῖσθαι. 16 ὅλην [τὴν ἡμέραν ἡ ἐντροπή μου κατεναν]\|τίον μού ἐστιν.
24	τὸ ‘ὅλην τὴν ἡμέραν‘ ‘διὰ βίου‘ λέγει. καλε̣[ῖται δὲ ἡ
25	ζωὴ τοῦ ἀν(θρώπ)ου ἡ ἀπὸ τῆς γενέ]\|σεως ἕως τοῦ θανάτου
25	ὁτὲ μὲν ἡμέρα μία, ὁτὲ δ[ὲ αἰών. οὕτω γοῦν εἴρηται τό· “οὐ μὴ φάγω κρέας] \| εἰς τὸν αἰῶνα”, καί· “ἔσται σοι δοῦλος 〈εἰς
26	τὸν αἰῶνα〉”. [ἐντροπὴν κατεναντίον μου εἶχον ὅλην τὴν] \| ἡμέραν ταύ‐
27	την ἣν ὑπέμεινα ἄλλων ἕνε[κα ..... ..... ..... ..... .....
27	..... ...] \|
320	16 [καὶ ἡ αἰσχύνη] τοῦ προσώπου μου ἐκάλυψέν με. τοῦ ἔσω ἀνθρώπου ἡ αἰσχύνη ἐκάλυψέν με. \| [οὐκ ἔφθει‐
2	ρεν γάρ] μ̣ου τὸ πρόσωπον, ἀλλ’ ἐκάλυψεν αὐτό. δυνατὸν δὲ τὸ ἓν κάλυμμα ἀποβαλόντα φέρειν \| [τὸ πρόσωπον αὐτο]ῦ̣
3	γ〈υμ〉νόν, πεφωτισμένον, οἷόν ἐστιν κατὰ φύσιν. καί, ἵν’ οὕτω φράσω, ἡ ἄγνοια ὅτε \| [τοῖς ἄλλοις ἀν(θρώπ)οις] ἐπι‐
4	γίνεται, φθείρει αὐτῶν τὸ πρόσωπον· ἄλλοι γὰρ ἐξ ἄλλων
5	γίνονται, ἐξ ἀνθρώπων ὄφεις \| [καὶ λύκοι καὶ ἀλώπε]κες.
5	ὁ δὲ ἅγιος κἂν μὴ τὸ αὐτο〈ῦ〉 φέρῃ πρόσωπον γυμνόν, κε‐
5	καλυμμένον αὐτὸ ἔχει. \| [καλύπτεται δὲ τῇ] περιθέσει τοῦ	156
6	σώματος, τῇ δοκούσῃ ἀγνοίᾳ γινομένῃ ἐκ τῆς ἐνσαρκώσεως. ὅταν \| [δὲ μεταβολὴ γένη]τ̣αι εἰς ποιότητα, οὐ λέγω ὅτι
7	ὁ ἀλώπηξ, οἷον Ἡρῴδης, κάλυμμα εἶχεν, ἀλλὰ φύσει ἡ ἕξις \| [αὐτοῦ καὶ διάθεσ]ι̣ς τοιαύτη ἦν. ὅταν δέ τις γένηται τοῖς ἀνοήτοις ἀνόητος, κεκαλυμμένον ἔχει τ̣[ὸ] \| [πρόσωπον αὐτοῦ
9	ἐπι]βαλὼν̣ ἐ̣π̣’ 〈αὐτῷ〉 ἀνοησίαν, ὅταν τοῖς ἀνόμοις ἄνομος
10	γένηται, κεκαλυμμένον ἔχει \| [τὸ πρόσωπον αὐτοῦ].
10	17 ἀπὸ φω[ν]ῆς ὀνειδίζοντος καὶ παραλαλοῦντος. τοῦτο λέγει ὅτι· οἱ ὀνειδίζοντές με \| [καὶ παραλαλοῦν‐
11	τέ]ς εἰσιν. ο[ἱ π]α̣ραλαλοῦντες δὲ παραπαίουσιν. τοῦτο οὖν λέγει ὅτι· οἱ ἀντικείμενοι ἡμῖν \| [..... ..... ..... .....
12	....]ω̣ς, ὡς πέφυκεν ἔχειν τὸ λογικόν, ἀλλὰ μᾶλλον παραπαί‐ ουσιν. παραλαλεῖν δὲ \| [..... ..... ..... .. τὸν π]ε̣[ρι]ττὰ
13	φθεγγόμενον.
13	17 ἀπὸ προσώπου ἐχθροῦ καὶ ἐκδιώκοντος. ὅτε \| [..... ..... ..... ..... ..... .]τ̣α πάντα ὑπέμει‐
15	να. φανέντος τοῦ ἐχθροῦ καὶ καταδιώκοντος συν\|[..... .....
15	..... ..... ... αἰσ]χύνης τοῦ προσώπου καλυφθῆναι. οὐκ ἀπὸ κακίας ἔχω ταῦτα, οὐκ \| [..... ..... ..... ..... .... εὐ]‐
16	θέως γοῦν ἐπήγαγεν· “ταῦτα πάντα ἐπῆλθεν ἐφ’ ἡμᾶς, καὶ οὐκ
16	ἐπελα\|[θόμεθά σου”. ..... ..... ..... ..]υ̣, μὴ ἐξερχομένου σου ἐν ταῖς δυνάμεσιν ἡμῶν ἦλθεν ἐφ’ ἡμᾶς τὸ \| [ἀποστραφῆναι	158
18	εἰς τὰ ὀπίσω παρὰ τοὺ]ς ἐχθροὺς ἡμῶν, ἦλθεν ἐφ’ ἡμᾶς τὸ ὄ‐ νειδος τεθεῖσθαι τοῖς γείτοσιν ⟦ἡμῶν ⟧ \| [ἡμῶν καὶ τοῖς κύκλῳ
19	ἡμῶν μυκτηρι]σμὸν καὶ τὸ ἐντροπὴν ἔχειν τοῦ προσώπου, τὸ αἰ‐
20	σχύνῃ καλυφθῆναι \| [τοῦ προσώπου. ..... ..... .....]ν̣ ὅτι
20	ἁγίων ἐστὶν ἡ φωνή. πολλοὶ πολλάκις καὶ ἐκ τῶν ἡδέων ἐπι‐ λαν\|[θάνονται τοῦ θ(εο)ῦ, οὐ μόνον ἐκ τῶν ἀηδῶ]ν̣. λέγει
21	γοῦν· “πρόσεχε σεαυτῷ μὴ φαγὼν καὶ ἐμπλησθεὶς καὶ οἰκίας \| [καλὰς οἰκοδομήσας ..... ..... ..]ν̣ος ἐπιλάθῃ κυρίου τοῦ θεοῦ σου”. ἐνίοτε γενόμενοι ἐν συμφοραῖς \| [..... .....
23	..... ..... ..... ....]αις, λέγονται ἐπιλανθάνεσθαι τοῦ θε‐
23	οῦ. \| 18 [ταῦτα πάντα ἦλθεν ἐφ’ ἡμᾶς, καὶ] οὐκ ἐπελαθόμεθά σου
24	καὶ οὐκ ἠδικήσαμεν ἐν διαθήκῃ σου. \|
25	[..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..]κως καὶ τοπικῶς αἰχμαλωτίσθη ὁ Ἰσραὴλ ἐκ τῆς Ἰουδαίας \| [.....
26	..... ..... ..... ..... ..... ..... ..]να καὶ φύσει τοπικὴ μετάθεσις γέγονεν· ἡγήσατο γὰρ \| [..... ..... ..... .....
27	..... ..... ..... ..]ενοντες οὐκ ἐφύλαξαν ἐκεῖ καὶ πρὸς τοὺς ἐκεῖ νόμους \| [..... ..... ..... ..... ..... .....
28	..... .....]ς διανοεῖσθαι βαβυλωνίζειν κατὰ τὴν ψυχήν. \|
321	ἐκώλυσεν πολλάκις ὁ θεὸς τὸ οὕτως αὐτοὺς διάγειν ἐπιμένον‐ τας. ἵνα πείρᾳ γνῶσιν κακὸν ὂν ὃ ἠγάπη\|σαν, μετοίκισεν αὐ‐
2	τοὺς εἰς τὴν Βαβυλῶνα. σὺν τούτοις ἐποίησεν τρόπον τινὰ αἰχμαλωτισθῆναι \| καὶ ἁγίους ὡς τὸν Ἰεζεκιήλ, Ζαχαρίαν,	160
3	Ἅγγεον, Δανιὴλ καὶ τοὺς ἐν τῇ καμίνῳ βληθέντας, ἵνα μη‐ δ[ὲ] \| ἐκεῖ ὄντες τέλεον ἦσαν ἐνκαταλελειμμένοι, ἵνα ἔχωσιν
4	ὡς ἐν πολέμῳ τυγχάν〈οντεσ〉.
5	ἔστι[ν καὶ] \| ἄνω Ἰερουσαλήμ. οἱ κατὰ τοὺς θείους νόμους
5	ζῶντες τοῦ θεοῦ οἰκοῦσιν αὐτήν. ἐὰν ἀποστάται τῶν θείω̣[ν] \| νόμων γένωνται, μετοικίζονται εἰς τὸν περὶ γῆν τόπον, καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ κατὰ ἀλληγορίαν αἰχμ̣[α]\|λωσία. συνεκπέμπονται
7	δὲ αὐτοῖς πάλιν ὧδε βοηθείας ἕνεκα· “ἐγένετο ἄνθρωπος, ἀπε‐ σταλ[μέ]\|νος παρὰ θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης. οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός”· \| μὴ γὰρ ἄλ‐
9	λου χάριν ἦλθεν ἢ μαρτυρῆσαι τῷ φωτί.
9	πάλιν ὁ Ἰηρεμίας ἀκούει· “πρὸ τοῦ με πλάσαι σε ἐν κοι‐
10	λίᾳ \| ἐπίσταμαί 〈σ〉ε καὶ πρὸ τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας ἡ‐ γίακά σε, πρ[ο]φήτην εἰς [ἔθνη τέθεικ]ά σε”. \| πρὶν ἐξελ‐
11	θεῖν ἐκ μήτρας ἡγιάσθη καὶ προφήτης εἰς ἔθ[ν]η̣ [τέθειτ]αι. πάλιν· ”[καθὼς ἐξ]ελέξατο ἡμᾶς \| ἐν αὐτ〈ῷ〉 πρὸ καταβολῆς
12	κόσμου”. καταβολὴν δὲ κόσ[μου τὴν γ]έ̣νεσιν αὐτο[ῦ λέγ]ει. [κ]αὶ ἐξελέγησαν \| πρὸ καταβολῆς κόσμου Παῦλος καὶ οἱ ἀνφ’ αὐτόν, καὶ ἡ̣ [ἐκλο]γὴ νῦν αὐτοῖς ἀπὸ τότε γέγονεν, \| ἵνα
14	συναποσταλῶσιν τοῖς κατεσχη〈μένοισ〉 καὶ δ[υνηθῶσι]ν̣ αὐτοῖς
14	βοηθεῖν.
15	ἐπερ( )· κατὰ τὴν \| πρόγνωσιν ἔλεγεν ὁ Παῦλος; —ἡ πρό‐ γνωσις θεωρητική ἐ[στιν τ]ῶν ἐσομένων. κατὰ γένος \| δὲ ἡ
16	πρόγνωσις καὶ γνῶσις ταὐτόν ἐστιν. [χρόν]ῳ διαφέρει. οἷον,
16	φέρε, προγιγνώ[σ]\|κω, ὅτι αὔριον βροντὴ ἔσται. ὅταν ἡ βρον‐	162
17	τὴ γένηται ἐνσ̣[τάση]ς τῆς ἡμέρας, γνῶσίς ἐ[στι]ν̣, οὐκ[έτι] \| πρόγνωσις. ἡ γνῶσις δὲ τῆς βροντῆς οὐ ποιεῖ τοιάνδε αὐ‐ [τὴν] εἶναι, ἀλλ’ οἵα ἐστίν, αὕ[τη γί]ν[ετα]ι̣ [ἡ] \| γνῶ‐
19	σις. τὸ γνωστὸν οὖν ποιεῖ τὴν γνῶσιν, ἣ οὐκ ἐξ ἡμ[ῶν] λαμ‐
19	βάνει τὸ γιγνώσκειν.
20	[χρῶμαι εἰκό]\|νος ἕνεκα τῷ τῆς προγνώσεως τρόπῳ· τὸ μὲν
20	παιδίο̣[ν γε]ν̣νᾶται, ἵνα ἐπαιτῇ, καὶ τ[ὸ ἄλλο, ἵνα ζῇ ἐν] \| οἴκῳ. ποῖον δίκαιον τῆς προγνώσεω[ς τόδ]ε̣, ἐ̣[ὰν λαμβάν]ωμεν κατὰ πρόγνωσ̣ιν ταῦτ[α γίνεσθαι;] \| ἡ πρόγνωσις καὶ δικαιοῖ
22	καὶ κατακρίνει. [προγνῶναι δὲ] καὶ γνῶναι ἔστιν καὶ κατα‐ κρῖναι καὶ δικαιῶ[σαι] \| ἐκ τῶν πραττομένων καὶ διανοουμέ‐
23	νω̣[ν. προεγνώσθη] Παῦλος ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ καὶ προδότης κ[αὶ] \| Χριστοῦ διώκτης καὶ ἀπόσ[τ]ολος. οὐκ ἀμφ[ότερα προεγιγν]ώ̣σκε‐
25	το; ἡ πρόγνωσις οὖν ἐποίησεν \| αὐτὸν καὶ τὰ δύο ἔχειν. πάλιν
25	οὐ γέγονεν [πρῶτον ἀπόστολο]ς καὶ ὕστερον π[ρο]δότης· οὐ προ‐ εγνώσθη \| τῷ θεῷ. ἡ πρόγνωσις τοῦ θεοῦ ἐποίησεν αὐτ̣[ὸν ὁτὲ
322	μὲν ἀπόσ]τολον ὁτὲ δὲ πρ[οδ]ότην. καὶ μὴν ζητεῖται· \| ἐκ τοῦ
1	ἐφ’ ἡμῖν ἐξελέξατο τοὺς ἀποστόλους; “οὐχὶ τοὺς δώδεκα ὑμᾶς ἐξελεξάμην”; καί· “οὓς προέγνω, καὶ \| προώρισεν συνμόρφους
2	τῆς εἰκόνος 〈τοῦ υἱοῦ〉 αὐτοῦ”. 〈οὐ〉 περὶ ὑπάρξεως λέγει, ἀλλὰ περὶ τοῦ συνμόρφους εἶναι. \| οὐ τὴν ὕπαρξιν ἡ πρόγνω‐
3	σις ἄγει. πεποίηκεν ὁ θεός, ποιήσας ἐπίσταται· μὴ γὰρ τὸ πρᾶγμα ποιεῖ γνῶσιν θεοῦ· \| [ἡ γν]ῶ[σ]ις γὰρ τοῦ θεοῦ ἀΐδι‐
4	ός ἐστιν. σχέσει λαμβάνεται πρὸς τὰ μέλλοντα καὶ λέγεται πρό‐
5	γνωσις· \| [λέ]γει γὰρ πάλιν ἡ Σωσάννα ἐκείνη· “ὁ εἰδὼς τὰ
5	πάντα πρὶν γενέσεως αὐτῶν”. οὐχ ἡ πρόγνωσις δὲ \| [πο]ιεῖ αὐ‐	164
6	τὰ τοιάδε ἢ τοιάδε, ἀλλ’ ἡ προαίρεσις, τὰ προαιρετικά. λέγω· προγιγνώσκω, ὅτι ὅσδε ἀρρενοτο\|[κ]ήσει καὶ υἱοὺς
7	ἕξει· οὔκ ἐστιν προαιρετικὸν τοῦτο. τὸ μέντοι φαῦλον ἢ σπου‐ δαῖον γενέσθαι ἢ ἄλλο τι \| ἐπιτήδευμα ἔχειν, προαιρετέα. οὐκ
8	ἐκ προγνώσεως γίνεται, ἐπεὶ προκατακρίνει θεὸς καὶ προδικαι‐ οῖ. \| εἰ δὲ προδικ[αιοῖ, τ]ῆ̣[ς ἀ]γ̣αθότητος αὐτοῦ ἦν τοῦτο
9	τὸ πάντας δικαιῶσαι.
10	πάλιν περὶ τοῦ Ἰσαῦ καὶ τοῦ Ἰακὼβ ὁ \| ἀπόστολ[ος οἷον
10	ἀπ]ο̣ρήσας λέγε[ι]· “τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; μὴ ἀδικία πα‐ ρὰ τῷ θεῷ; μὴ γένοιτο”. διὰ τοῦ \| ἀνῃρηκέ[ναι τὴν ἀδ]ικίαν
11	ἐβ[ίασ]ε̣[ν] ἡ̣μᾶς ζητεῖν, πῶς οὐκ ἔστιν ἀδικία παρὰ τῷ θεῷ. εἰ δὲ οὕτως, \| ὡς οἱ λέγον[τ]ες τ[ὴ]ν̣ πρόγνωσ[ιν, ἀδικία]ν
12	μᾶλλον παρ’ αὐτῷ εὑρίσκομεν. “τὸν Ἰακώβ”, φησίν, “ἠγάπησα καὶ \| τὸν Ἰσαῦ ἐμίσησα”. ἐπὶ πραττομένο[ις δὲ μ]ισεῖταί τις ἢ ἀγαπᾶται καὶ ἐπὶ φρονουμένοις. πῶς οὖν χώραν ἔχει \| ἡ πρό‐
14	γνωσις; ἀδικία παρὰ τῷ θεῷ [εὑρίσκ]εται; ἀλλὰ τοῦτο ἀναιρῶν
15	εἶπεν· “τί οὖν ἐροῦμεν; μὴ ἀδικία παρὰ τῷ \| θεῷ; μὴ γένοιτο”.
15	μὴ οὔσης ἀδικίας [ἄλλως ζ]η̣τείτω τὸ πρᾶγμα, πῶς γέγονεν. πολ‐ λάκις καὶ αὐτὰ εἰρήκαμεν \| [ὅ]τι· ἐὰν ὑπόλημψιν ὀρθὴν ἔχω‐
16	μεν̣ [περί] τινος, καταλλήλως αὐτῷ πάντα διανοούμεθα· ὡς ἔλε‐ γον \| [π]ερὶ τοῦ [βασι]λέως.
17	κατὰ πάντας [δὲ το]ὺς τρόπους τῆς αἰχμαλωσίας τοῦτο ἔλε‐ γον· ἐν ἀηδέσιν πολλοῖς \| [.]ε̣[.]ν̣α[.]ε̣ν̣η καὶ σοφοὶ ὄντες
18	ἐν ἀ̣[μ]φοτ〈έρ〉οις ἡδέσιν καὶ ἀηδέσιν, καὶ οὐκ ἐγίνετο αὐτῶν λήθη \| [θ(εο)ῦ ἐκ τούτο]υ̣, ἀλλ’ οὖν γε ἐλυποῦντο, ὅ[τι] ἔ̣[ν]‐
19	εισιν ἄνθρωποι τοιούτων δεόμενοι, οἷον περὶ τῶν αἰχμαλώτων, \|	166
20	[ὅτι δέονται] αἰχμαλωσίας. οὕτω γοῦν [ἀπο]δεδώκασίν τινες
20	τὸ ἐν ἑκατοστῷ ὀγδόῳ καὶ δεκάτῳ ψαλμῷ οὕτως ἔχον· “ἀθυμία κα\|[τέσχεν με ἀ]πὸ ἁμαρτωλῶν”. ἀθυμεῖ [ὅταν] ἴδῃ ἀνθρώπους λογικοὺς κατ’ εἰκόνα θεοῦ καὶ καθ’ ὁμοίωσιν \| [γ]ε̣γ̣ε̣[ν]η̣‐
22	μένους ἁμαρτάνοντας. καὶ ὡ̣[ς εἴ τις π(ατ)ήρ, ὅταν ἴ]δ̣ῃ̣ τὸν υἱὸν ἑαυτοῦ ἀπὸ πυρετοῦ καὶ παρα\|κοπῆς τύπτοντα αὐτόν, λυ‐
23	πεῖται, οὐχ ὅτ[ι τύπτει αὐτόν, ἀ]λλ’ ὅτι εἰς τοιαύτην ἐλή‐ λυθεν κατάστασιν, \| οὕτω καὶ οὗτοι γενναῖοι ὄντες καὶ εἰ‐
24	δ[ότες ὅτι “διὰ πο]λλῶν θλίψεων εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ \|
25	ἔστιν εἰσελθεῖν”, οὐ πάνυ τι ἐπὶ τοῖς θλ[ιβηροῖς κατα]δ̣ύον‐ ται. λέγουσιν γοῦν· “ἐν παντὶ θλιβόμεθα, \| ἀλλ’ οὐ στενοχω‐
26	ρούμε[θ]α”. τὸ δὲ μὴ στενοχω̣[ρεῖσθαί ἐστιν τὸ γ]ε̣νν〈αί〉ως
26	φέρειν τὰ θλιβηρά. “καὶ οὐκ ἠ\|δικήσαμεν ἐν διαθ[ή]κῃ σου”.
27	εἰς [αἰῶνα κατὰ τὸ βο]ύλημά σου τὰ προσταχθέντα διαμένει \|
323	καὶ κατὰ τὰ κρίματα τὰ σά, καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἠδικήσαμεν. ἐ‐ ὰν δέ τις λέγῃ ὅτι· ‘διὰ τί ὅσδε πολύπαις̣ \| ἐστὶν καὶ ὅσδε
2	ἄπαις καὶ ὅσδε πλουτεῖ καὶ ὅσδε πένεται‘; ἀδικεῖ εἰς τὴν δια‐ θήκην τοῦ θεοῦ. ὥσπ̣[ερ] \| ἐπὶ τῶν διαθηκῶν τούτων ὧν διατί‐
3	θενται ἄνθρωποι, ἐάν τις θέλῃ τινὶ τῶν ἐνγεγραμμένω[ν ἀντι]\|‐ λέγειν καὶ μάχεσθαι, ματαίως ἀδικεῖ τὴν διαθήκην. ἡ αὐτοῦ
5	ἀδικία δοκεῖ τῆς διαθήκης ἀδικία εἶνα[ι. ἐάν] \| τις τὴν θε‐
5	όπνευστον ἑτέρως μεταχειρίζηται, ὡς οἱ ἑτερόδοξοι, ἀδικοῦ‐ σιν εἰς τὸ εὐαγγέλιον, ε[ἰς τὴν] \| θείαν γραφήν.
6	19 καὶ οὐκ ἀπέστη εἰς τὰ ὀπίσω ἡ καρδία ἡμῶν. θεωρεῖς ὅτι ἐνμενόντ̣[ων] \| ἐστὶν τῇ κατ’ εὐθύτητα ἀκολου‐	168
7	θίᾳ. “οὐκ ἀπέστη εἰς τὰ ὀπίσω”, οὐκ ἄλλοι γεγόναμεν ἔχοντες τὴ[ν] \| καρδίαν ὀρθὴν καὶ εὐθεῖαν καὶ κατ’ εὐθὺ βλέπουσαν. συνβαίνει δὲ ἐφ’ ἡμῶν τῶν ἀνερματίστων \| καὶ ἀβεβαίων τοῦ‐
9	το· πολλοὶ εἰς θλῖψιν ἐληλυθότες ἀπέστρεψαν ἑαυτῶν τὴν ν[ό‐
10	ησιν ὥστ]ε γονγύζειν \| κατὰ τῆς προνοίας.
10	19 καὶ ἐξέκλινας τὰς τρίβους ἡμῶν ἀπὸ τῆς ὁδοῦ [σο]υ. τοῦτο [λέγει ὅτι· καλῶ]ς ἐτρέχαμεν \| τὴν ὁδόν σου πρὶν
11	εἰς ταύτην κατ〈ή〉λθομεν τὴν κατάστασιν καὶ δ[ιαγωγή]ν. “κέ‐ κλικ[ας] τὰς τρίβους \| ἡμῶν ἀπὸ τῆς ὁδοῦ σου”, ὅτι μετέστη‐
12	σας ἡμᾶς εἰς ἑτέ[ραν ζω]ὴν καὶ κατάλληλον τῇ ζωῇ ὁδόν. \| ὅμως εἰ καὶ “ἐξέκλινας τὰς ὁδοὺς ἡμῶν” παραδοὺς ἡμᾶς εἰς αἰχμ̣[αλωσία]ν, ἀλλ’ οὖν γε αἱ τρίβοι ἡμῶν οὐκ ἐξέκλι\|ναν
14	ἀπὸ τῆς ὁδοῦ σου.
14	20 ὅτι ἐταπείνωσας ἡμᾶς ἐν τόπῳ κ[ακώσ]εως.
15	κατ’ ἀμφοτέρας τὰς ἀπ[ο]\|δόσεις τοῦ μετοικισμοῦ ἀπὸ τῆς
15	Ἰερουσαλὴμ εἰς τὴν Βαβυλῶν[α λάβε] τὸν τῆς ταπεινώσεως τό‐ πον. κυρίω̣[ς] \| οὗτος ὁ τόπος ἐστὶν ὁ περὶ γῆν, ἔνθα ταπει‐
16	νοῦνται αἱ ψυχα[ὶ αἱ ἐπα]χ̣θιζόμεναι “τὸ σῶμα τῆς ταπεινώ‐ σε\|ως”.
17	δύναται δὲ καὶ ὁ θλιβηροῖς παραδοθεὶς φέρειν τὴν̣ [αἰσχύ]‐ ν̣ην καὶ κακώσεως τόπο[ν ὅ]τ̣ι τὴν \| Ἀσσυρίαν γῆν ἢ τὴν Βα‐
18	βυλωνίαν.	170
18	20 καὶ ἐπεκάλυψεν ἡμ[ᾶς] σκιὰ θανάτου. εἰ καὶ ἐπ[έκειτο ἐφ’] \| ἡμῖν ὁ τῆς κακώσεως θάνατος, ἀλλ’
19	οὐκ ἐξέτριψεν ἡμᾶς. ἐ̣π̣ε̣κάλυψεν ἡμᾶς ἡ σκιὰ αὐτοῦ. [οἷον ἔστω] \|
20	λίθος βαρὺς ἀπαιωρημένος ἐν ὕψει. ὑπὸ τοῦτόν τις γεγονέτ[ω, ο]ὐ μὴν πεπτωκέτω ἐπ’ αὐτόν. [καὶ ὁράτω] \| ἐνίοτε τὴν σκιὰν
21	τοῦ λίθου ἐπάνω ἑαυτοῦ. καὶ οὐ ποιεῖ ἡ σ̣κ̣[ι]ὰ̣ [τοῦ] λίθου ὅπερ ἂν πεποίηκεν ὁ λ[ίθος αὐτός.] \| ἀφ’ ἧς καὶ αὐτῆ〈σ〉
22	ῥύεται θεός. εἴρηται· “ἀνατολὴ ἐξ ὕψους ἐπέφανεν τοῖς ἐν σκό‐
22	τει καὶ σκιᾷ θανάτου”. \| 21 εἰ ἐπελαθόμεθα τοῦ ὀνόματος τοῦ θεοῦ ἡμ[ῶ]ν καὶ εἰ δι‐
23	επετάσαμεν χεῖρας ἡμῶν πρὸς θεὸν ἀλλότριον. \| λοιπὸν οὐκέτι πρὸς θεὸν ταῦτα λέγουσιν̣. τὰ πρ[ότερα πρὸ]ς
25	θεὸν αὐτ〈ὸν〉 εἶπεν· “ἐξέκλινας τὰς τρίβους ἡμῶν \| ἀπὸ τῆς
25	ὁδοῦ σου, ἐταπείνωσας ἡμᾶς ἐν τόπῳ κ[ακώσε]ως”. λοιπὸν πε‐ ρὶ θεοῦ λέγουσιν τοῖς ἄλλοις \| τοῖς ὑπολαμβάνουσιν ὅτι κατὰ
26	ἁμαρτίας καὶ ἀ̣ν̣[ομίας] γεγόνασιν ἐν τούτ̣[οι]ς, καὶ λέγου‐ σιν· “εἰ ἐπελα\|θόμεθα τοῦ ὀνόματος τοῦ θεοῦ ἡμῶν καὶ εἰ δι‐
324	επετάσαμ[εν] χεῖρας ἡμῶν πρ̣ὸς θεὸν ἀλλότριον”, \| τουτέστιν,
1	εἰ προσεκυνήσαμεν θεῷ ἀλλοτρίῳ. ἀλλοτρίους δὲ θεοὺς ἡγητέον πάντας τοὺς κατὰ τὴν \| [γρ]αφὴν ψευδωνύμους λεγομένους θε‐
2	ούς· εἴρηται γάρ· “πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια”. οὐ πρὸς \| [τὴν] ἑαυτῶν κοιλίαν, οὐ πρὸς τὸν μαμωνᾶ τὰς πράξεις ἡμῶν χεῖρας ἀλληγορικῶς καλουμέν〈α〉ς \| [δ]ιεπετάσαμεν. πρὸς
4	θεὸν ἀλλότριον καὶ τοῖς ἐχθροῖς τοῖς δοκοῦσιν κεκρατηκέναι.	172
5	22 οὐχὶ ὁ θεὸς \| [ἐκ]ζητήσει ταῦτα.
5	ἔλεγον ὅτι τέτριπται οὕτω ἀναγιγνώσκειν· “οὐχὶ ὁ θεὸς ἐκζητήσει ταῦτα”; καὶ ἔλεγον ὅτι ἐγὼ \| [οὕτ]ω ἀναγιγνώσκω·
6	“οὐχὶ ὁ θεὸς ἐκζητήσει ταῦτα”. τοῦτο λέγει· μὴ νομίζετε μι‐ κρὸν εἶναι τὸ ἐπιλαθέσθαι \| [τ]οῦ ὀνόματος τοῦ θεοῦ ἢ δια‐
7	πετάσαι τὰς χεῖρας πρὸς θεὸν ἀλλότριον. ἐκζητεῖ δὲ καὶ ταῦ‐
7	τα θεός. οἶδας δὲ ὅτι \| τινές, μάλιστα ἐν τοῖς διωγμοῖς, τοῦτο ἔ‐
8	λεγον, ὅτι δυνατόν ἐστιν ποιῆσαι μὴ τῇ καρδίᾳ πράττοντα. \| πολλοὶ γοῦν καὶ ἔθα̣[νο]ν λέγοντες τοῦτο, καὶ ἐσιώπησαν τὸ
10	ὄνομα τοῦ θεοῦ ὥσπερ ἐπιλαθόμενοι αὐτοῦ. οὐδὲ \| τοῦτο, φη‐
10	σίν, ου̣[...].αορα θεόν, καὶ ταῦτα ἐκζητεῖ.
10	ἐπερ( )· οὐκοῦν ἐκζητεῖ; —τὸ ἑξῆς ῥητὸν οὐκ ἐπιτρέπει ταύτην \| τὴν διάνοιαν.
11	22 [α]ὐτὸς γὰρ γιγ[ν]ώσκει τὰ κρύφια τῆς καρδίας. ὁ ἀγνοῶν τὰ κρύφια τῆς καρδίας \| ζητείτω π{ρ}ότερ[ο]ν̣
12	οὕτως ἐπο[ίησ]εν [ἢ] ἐκείνως. οἷον εἴ τις σοφιζόμενος λέγοι ὅτι· ‘οὐ διεπέτασα \| τὰς χεῖρας πρὸς θεὸν ἀλλότριον‘, λέ̣‐
13	[γ]ω̣ [ὅ]τ̣ι· ‘ἐγὼ ὁ ἀγνοῶν τὰ κρύφια τῆς καρδίας ἐξετάζω περὶ τούτων‘. \| ὁ δὲ θεὸς οὐκ ἐκζητεῖ· οἶδεν γὰρ αὐτ[ά].
14	κ̣[α]ὶ λέγει λοιπὸν ἃ ἐπίσταται κρύφια· “ὅτι ἕνεκα σοῦ
15	θανατούμεθα ὅλην \| τὴν ἡμέραν, ἐλογίσθημεν ὡς πρ[όβατ]α
15	σφαγῆς”.
15	23 ὅτι ἕνεκα σοῦ θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐλογίς\|‐ θημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς.	174
16	οἱ ἕνεκα θεοῦ πᾶσαν τὴν ἡμέραν θανατούμενοι καὶ εἰς πρό‐ βατα \| σφαγῆς λελογισμένοι μὴ ἀμφίβ̣ολον ἔχουσιν πότερον ἐπ‐ ελάθοντο τοῦ ὀνόματος τοῦ θεοῦ ἢ δι\|ε[π]έτα[σα]ν τὰς χεῖρας
18	πρὸς θεὸν ἀλλότριον̣. ὅ̣θεν οὐκ ἐκζητεῖ ταῦτα τῆς καρδίας οὔ‐
18	σης φανερᾶς. \| “ἐ̣[λογ]ί̣[σθη]μεν” οὖν “ὡς πρόβατα σφαγῆ[ς”. πᾶ]ς̣ ὁ βουλό‐
19	μενος σφάττει ἡμᾶς.
20	δυνατὸν δὲ καὶ τοῦτο· εἰ καὶ πολε\|[μοῦσιν] ἡμᾶς τινες, ἀλλ’
20	ἡμεῖς οὕτως ἑαυτοὺς ἡγούμεθα ὡς πρόβατα ἱερουργούμενα, ὡς θυ‐ όμε\|[να τῷ θ(ε)ῷ] εἰς “εὐάρεστον θυσίαν”. ἀμέλ̣ει γοῦν καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει Ἰωάννου “αἱ ψυχαὶ τῶν πεπελεκις\|[μένω]ν̣ διὰ
22	τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ” “ὑπὸ τὸ [θ]υσιαστήριον” τοῦ θεοῦ τὸ οὐ‐ ράνιον ἐφάνησαν χορεύουσαι, ὡς \| θύματα δηλονότι ἐκεῖ προσ‐
23	ελθοῦσαι.
23	24 ἐξεγέρθητι· ἵνα τί ὑπνοῖς, κύριε; ἀνάστηθι καὶ μὴ ἀπ‐ ώσῃ \| εἰς τέλος.
24	δοκεῖ ὑπνοῖν ὁ θεός, ὅταν μακροθυμῇ κα̣τ̣α̣π̣ονουμένων τῶν ἀν‐
25	δρῶν ἑαυτοῦ τῶν \| ἁγίων καὶ βρενθυομένων τῶν κατ’ [α]ὐτοῦ̣ γε‐ γενημένων. ἀμέλει γοῦν εὐχὴν ἀναπέμπουσιν λέ\|γοντες· “ἔπαρον
26	τὰς χεῖρας εἰς τὰς ὑ[π]ερη[φα]νίας αὐ̣τῶν εἰς τέλος”, καί· “ἡ ὑπερηφανία τῶν μισούν\|των σε διὰ παντὸ[ς] ἀναβ〈α〉ίη πρὸς [σ]έ”. δ[οκε]ῖ δὲ ὑπνοῖν ὁ θεός, ὅταν μακροθυμῇ, ὅταν παρορᾷ \| τοὺς
28	ἑαυτοῦ θλιβομένους.	176
28	“ἀνάστηθ[ι] καὶ μὴ ἀπώσῃ εἰς [τ]έλος”.
325	εἰ γὰρ καὶ γεγόναμεν ἐν τῇ αἰχμαλωσίᾳ \| καὶ θλιβόμεθα
1	ἐν τῷ τόπῳ τῆς κακώσεως, ἄνθρωποι ὄντες θνητοὶ καὶ τρεπτοὶ εὐλαβούμεθα μὴ τέ\|λεον ἀπωσθῶμεν.
2	ἀπώσθη ὁ Ἰσραὴλ ἐν τῇ Βαβυλῶνι, ὅτε τὸν Βὴλ προσεκύνουν καὶ τὴν εἰκόνα το̣[ῦ] \| Ναβουχοδονοσσὸρ καὶ τὰ ἄλλα πεποίη‐ κεν καὶ Βαβυλώνια, εἰς τέλος ἀπώσθη. οἱ δὲ ἀμφὶ τ̣ὸ̣[ν] \| Δα‐
4	νιὴλ εἰ καὶ ἀπώσθησαν τοπικῶς, {ταῦτα} οὐκ εἰς τέλος ἀπώσθη‐
5	σαν· ἔμειναν γὰρ ἐν τῇ αὐτῇ θεοσ̣[εβείᾳ]. \| δοκεῖ ἀπῶσθαι,
5	ἀλλ’ οὐκ εἰς τέλος ἀπώσθη φιμωθέντων τῶν λεόντων καὶ αὐτοῦ ἀβλαβοῦς ἀνα̣\|βάντος.
6	25—26 ἵνα τί τὸ πρόσωπόν σου ἀποστρέφεις, ἐπιλανθάνῃ τῆς πτωχείας ἡμῶν καὶ τῆς \| θλίψεως ἡμῶν; ὅτι ἐταπεινώθη εἰς χοῦν
7	ἡ ψυχὴ ἡμῶν. ταὐτόν ἐστιν τὸ ὑπνοῖν καὶ δοκεῖν \| τὸ πρόσωπον ἀποστρέ‐
8	φειν. ἐπιφάνη〈θ〉ι ἡμῖν ῥυόμενος καὶ σῴζων ἡμᾶς ἀπὸ τῆς κατ‐ εχούσης \| κακουργίας.
9	διὰ τί οὖν ἀποστρέφεις; ἐπιλανθάνῃ ἄρα τῆς πτωχείας κα[ὶ
10	τ]ῆ̣ς̣ θλίψεως ἡμῶν; \| διὰ σὲ θλιβόμεθα, διὰ σὲ πτωχοί ἐσμεν.
10	οὐκ ἐπιλανθάνῃ δὲ τούτων. ἐν οἷς̣ [νικᾷ δ]έ̣ τ̣ις, ἀναδέχεται \| κἂν σκυθρωπὰ ᾖ{ν}, κἂν ἀηδῆ. ἐλέχθη ὁ χοῦς ὅτι ἡ σω[μα]τικωτέρα̣ [οὐσ]ί̣α ἐστίν. \| “ἐ‐
12	ταπεινώθη” οὖν “ἡ ψυχὴ ἡμῶν” τῶν ταῦτα λεγόντων “εἰς [τὸ]ν
12	χ[οῦ]ν”. “τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσε\|ως” περικείμεθα, ἀλλ’ οὐκ	178
13	ἐταπεινώθημεν ὑπ’ αὐτοῦ. ὡς ἐάν τις, φέρε, πέδα〈σ〉 λάβῃ παρὰ τυράννου \| τινός, δοκεῖ τεταπεινῶσθαι, ἀλλ’ οὐκ ἐταπει‐
14	νώθη· ἔχει γὰρ τὸ αὐτὸ ἀ̣ν[ά]στημα, ἔχει τὸ αὐτὸ γαῦρος. διὰ
15	τοῦ\|το πτωχοί ἐσμεν καὶ θλιβόμεθα, ὅτι ἡ ψυχὴ ἡμῶν τὸ ἴδιον̣ ἀν̣άστημα τέως φανερὸν οὐκ ἔχει \| ταπεινωθεῖσα εἰς τὸν χοῦν
16	καὶ “ἡ γαστὴρ ἡμῶν τῇ γῇ ἐκολλήθη”. οὐ κατὰ ἀλήθειαν δὲ τοῦ‐ το περὶ αὐτῶν λέγου\|σιν, ἀλλὰ περὶ τῶν μελῶν ἑαυτῶν, περὶ τοῦ
17	λαοῦ ἑαυτῶν. διττῶς δὲ ἔστιν ταπεινωθῆναι τὴ[ν γα]στέρ̣α \| εἰς τὴν γῆν·
18	ὅταν τις τὰ ἐπίγεια φρονῇ καὶ τὰ κάτω ζητῇ, οὐ γ[ε]ννᾷ οὐ‐ ράνια γεννήμα[τα, ο]ὐ γ[εν]\|νᾷ λογισμοὺς θεοσεβεῖς, ἀλλὰ ἀν‐
19	θρώπινα πάντα· καὶ γίνεται μήτηρ ἡ ταῦτα λέγου[σα] ψυχή. \|
20	“ὅτι ἐκολλήθη εἰς γῆν ἡ γαστὴρ ἡμῶν”. κατὰ δὲ δεύτερον λό‐ γον ἡ τρεφομένη τῷ ἄρτῳ τ[ῷ οὐρα]\|νίῳ, ἡ λαμβάνουσα τὴν οὐ‐
21	ράνιον τροφὴν γαστὴρ τῷ οὐρανῷ ἐκολλήθη. ὅσοι δὲ τὰς σάρκας [το]ῦ̣ \| δράκοντος ἐσθίουσιν καὶ τὴν αὐτὴν φέρονται τῷ ὄφει τροφὴν γῆν οὖσαν, κολληθεῖσαν ἔχουσιν \| τὴν γαστέρα τῇ γῇ.
23	καὶ ὥσπερ ἐπὶ τῶν αἰσθητ̣ῶ̣ν λέγεται· “τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ, καὶ ἡ κοιλία τοῖς \| βρώμασιν· ὁ δὲ θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦ‐
24	τα καταργή[σε]ι̣”, [οὕτω καὶ ἡ] κ[οι]λία καὶ γαστὴρ τῆς ψυ‐
25	χῆς ὅταν μὴ \| οὐράνια τραφῇ, ὅταν μὴ συνλάβῃ ἀπ[ὸ τοῦ θεί‐ ου ἑαυτῆ]ς νυμφίου, τῇ γῇ κεκολλημένην \| ἔχει τὴν γαστέρα.
26	27 ἀνάστα, κύριε, βοήθ[ησον ἡμῖν καὶ λύτ]ρωσαι ἡμᾶς ἕνε‐
26	κεν τοῦ ὀνόματός σου. \|
326	βοηθείας δεόμεθα, μὴ τὰ θλιβηρὰ ἐπὶ πολὺ παραμένον〈τα〉 βλάψῃ ἡμῶν τὴν ψυχὴν τρεπτὴν οὖσαν. \| καὶ εἶτα, ἵνα μὴ	180
2	δόξωσιν ἰδίᾳ δικαιοσύνῃ πεποιθότες λέγειν, λέγει· “ἀνάστα, κύριε, βοήθησον ἡμῖν καὶ λύ\|[τ]ρωσαι ἡμᾶς ἕνεκεν τοῦ ὀνόμα‐
3	τός σου”. σοῦ χρηματίζομεν. διὰ τοῦτο ἐν τούτοις τοῖς ἀνια‐ ροῖς γεγόναμεν, \| [ὅ]τι σοῦ ἐσμεν, καὶ βοηθείας ἕνεκεν ἄλ‐
4	λων ἔπεμψας ἡμᾶς εἰς ταύτην τὴν κακοπραγίαν.	182
5	1 Εἰς τὸ τέλος, ὑπὲρ τῶν ἀλλοιωθησομένων· τοῖς υἱοῖς
5	Κόρε εἰς σύνεσιν· ᾠδὴ ὑπὲρ τοῦ ἀγαπητοῦ. \| ἡ ἀλλοίωσις κίνησις καὶ μεταβολή [τ]ί̣ς̣ ἐστιν κατὰ ποι‐ ότητα. οὐ πᾶσα κίνησις καὶ μεταβολὴ ἀλλοίωσίς \| ἐστιν. ἔστιν
7	γὰ[ρ] κατὰ γένεσιν μεταβληθῆναι. λέγω γοῦν τὸ ᾠ〈ὸ〉ν γίνεσθαι ὄρνεον καὶ τὸν κόκκον \| τοῦ σίτου στάχ̣[υν. α]ὕτη ἡ κίνησις
8	καὶ ἡ μεταβολὴ κατὰ γένεσίν ἐστιν. ἔστιν δὲ ἄλλη κατὰ φθορὰν \| γινομένη· ὅ̣[ταν] φθαρῇ τὸ τοῦ [ἀ]ν(θρώπ)ου σῶμα καὶ ἀναλυθῇ
10	εἰς ἰχῶρας καὶ σκώληκας καὶ τὰ \| παραπλήσ[ι]α, οὐ λέγεται
10	ἠλλο[ι]ῶ̣σθ[αι, ἀ]λλ’ ἐφθάρθαι. καὶ ἔστιν καὶ ἄλλη κίνησις καὶ μεταβολὴ κα\|τὰ αὔξησιν, ὅταν προσθήκη[ν] τοῦ προ[λ]α‐
11	βόντος ποσοῦ γίνηται· ὅταν γὰρ ἐξ ἐλάττονος εἰς μεῖζον μέ\|‐ γεθος ἐπειχθῶ, λέγ〈ομ〉αι ηὐξῆσθ[αι], με̣μειῶσθαι δὲ ὅταν συν‐
12	σταλῇ τὸ ποσὸν καὶ ἐλάττω γένηται. ἡ \| ἀλλοίωσις οὖν 〈κίνησίσ〉 ἐστιν κ̣ατὰ 〈ποιότητα〉, οἷον ἐκ νόσου εἰς ὑγίειαν καὶ ἐξ ὑγείας εἰς νόσ[ο]ν, \| ἐξ ἀγνοί‐
14	ας εἰς ἐπιστήμην καὶ ἔνπαλιν, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν.
15	“εἰς τὸ τέλος” οὖν, “ὑπὲρ τῶν ἀλλοιω\|θησο[μ]ένων”. τὰ
15	περὶ τέλους πολλάκις διεξεληλύθαμεν, ὅτι τὸ μετὰ πάντα ἐστίν, τὸ ἔσχατον \| ὀ[ρε]κ̣[τό]ν. ἐστὶν τοίνυν “εἰς τὸ τέλος, ὑπὲρ τῶν ἀλλοιωθησομένων”. ὅταν ἡ ἀλλοίωσις ἐπίτασιν \| τοσαύτ̣[η]ν
17	σχῇ ὥστε μηκέτι δυνατὸν εἶναι περαιτέρω αὐτὴν ἐπιταθῆναι, ἐν τῷ τέλει τῶν \| πραγμ̣[ά]τ̣ων, ὅτε “ὁ θεὸς πάντα ἐν πᾶσιν”
17	γίνεται, οὐκέτι οἷόν τε ἐπεκταθῆναι τὴν ποι\|ό[τητ]α̣.	184
19	πᾶσα ἐπιστήμη καὶ πᾶσα ἀρετὴ ποιότης ἐστίν. ἔστιν οὖν
20	ἄρξασθαι ἀρετῆς \| καὶ προκόπτειν ἐν ταύτῃ, καὶ ἀεὶ δυνατόν ἐστιν προσλαμβάνειν τῇ ἤδη ὑπαρξάσῃ. ὅταν δὲ \| τελείως τις
21	τὴν ἀρετὴν ἔχῃ ὡς μηδὲν ἐνλείπειν αὐτῷ, εἰς τὸ τέλος ἠλλοι‐ ώθη. ὁμοίως καὶ \| ἐπὶ ἐπιστήμης καὶ σοφίας τὸ αὐτὸ λέγ[ο]‐
22	μεν· ἔστ̣ι[ν τις] ε̣ἰ̣σ̣αγόμενος κατὰ σοφίαν καὶ ὑπόκειται ἐ‐ λέγχῳ \| ὡς ἁμαρτῆσαι δυνάμενος· “ἔλεγχε” γὰρ [“σοφόν, καὶ ἀγαπ]ήσει σε”. οὐδεὶς δὲ ἐλέγχεται μὴ ἔχων ἐφ’ οἷς \| ἐλεγχθή‐
24	σεται. οὗτος ὁ σοφὸς ὁ ὑποκείμ[ενος ἐλέγχῳ αὐ]τὸ νεοπαγὴς
25	καὶ ἄρτι εἰσαχθεὶ〈σ〉 ὢν δύνα\|ται προκόπτειν ἀεί. ὅταν δὲ
25	οὕτω δ[έξηται τὴν σοφία]ν̣ ὡς μηκέτι οἷόν τε εἶναι δέξασθαι \|
327	ἐπίτασιν αὐτῆς, οὗτος εἰς τὸ τέλος ἠλλοιώθη. καὶ ὧδε μὲν ἔτι “τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως” ἐπη\|χθισμένοι
2	κἂν πολλοὶ ἅγιοι ὦσιν, “ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ” λαμβάνου‐ σιν, οὐ τὸ πλή\|ρωμα αὐτοῦ, οὐχ ἕκαστος ἐκ τοῦ πληρώματος. ἀλλὰ “πάντες ἐκ τοῦ πληρώματος”. καὶ “ἀρραβ[ῶνα] \| πνεύμα‐
4	τος” ὧδε λαμβάνουσιν, οὐ τὸ πνεῦμα αὐτὸ ὅλον, ἵν’ οὕτω φρά‐
5	σω. ὅταν δὲ “τὸ ἐκ μέρους” κατα[ργη]\|θῇ καὶ τὸ τέλος λοιπὸν
5	παραγένηται καὶ “πρόσωπον πρὸς πρόσωπον” ὀφθῇ καὶ γέν[ων]\|‐ ται οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὸν θεὸν κατὰ τὸ εἰρημένον· “ὅταν φανε‐ ρωθῇ ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι [ὀψό]\|μεθα αὐτὸν καθώς ἐστιν”,
7	ὧδε τέλος τῶν ἀλλοιωθησομένων ἐστίν. εὖ δὲ καὶ τὸ φάναι “τῶν [ἀλλοι]\|ωθησομένων” καὶ μὴ “τῶν
8	ἀλλοιωθέντων”. οὐδεὶς δὲ ἐπ̣α̣ι̣νεῖται ἐπὶ ἐπιστήμῃ καὶ ἀρετῇ, ἐὰν \| ἐπιστήμων γενάμενος ᾖ{ν} ἢ ἐνάρετος, ἀλλ’ ὅταν ᾖ[{ν}
10	ἐπ]ιστήμων· τῶν γ̣ὰρ ἐνεργητικῶν \| ἐστιν ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἐπιστή‐
10	μη, ἐν τῷ ἐνεργεῖσθαι ἔχει τὸ εἶν[αι]. “εἰς τὸ τέλος” οὖν, [“ὑπ]ὲρ τῶν ἀλλοιωθη\|σομένων”. ταύ‐	186
11	την δὲ τὴν μακαρίαν καὶ θείαν καὶ ὑπ[ερ]φυ̣ῆ ἀλλοίωσι̣[ν ἔ‐ χο]μεν ἐκ τῆς τοῦ \| ὑψίστου δεξιᾶς· εἴρηται γὰρ περὶ αὐ‐
12	τῆς· “αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆ[ς δ]εξιᾶς τοῦ ὑψίστου”· ὥσπερ γὰρ “πλού\|σιος ὢν δι’ ἡμᾶς ἐπτώχευσεν, ἵνα τῇ αὐτοῦ πτω‐ χείᾳ π[λ]ούσιοι γενώμεθα”—καὶ ὅρα· “πλούσιος \| ὢν δι’ ἡ‐
14	μᾶς ἐπτώχευσεν”· καὶ γὰρ ἀλλοιωθ[εὶ]ς καὶ ἐπιδημ[ή]σας.
15	καὶ μένων χωρὶς τῆς ἐπιδημί\|ας ὁ αὐτός ἐστιν, ἀεὶ ἔχει τὸ
15	εἶναι πλούσιος. “δι’ ἡμᾶς” δὲ̣ ἐπ̣[τ]ώχευσεν”. ὅταν τοίνυν δι’ ἡμᾶς \| πτωχεύσας πλουσίους ἡμᾶς καταστήσῃ, ἀλλοιούμεθα κατὰ πλοῦτον καὶ εἰς τὸ τέλος ἐρχό\|μεθα, ἐὰν ὡς αὐτὸς γενώ‐
17	μεθα πλούσιοι, ὡς ἐνδέχεται, ὅ̣τ̣αν θεασώμεθα “τὴν δόξαν αὐ‐ τοῦ, \| δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος κ[αὶ]
18	ἀληθείας”. “ἐκ τοῦ πληρώματο[ς” ο]ὖν [λα]μ̣\|βάνουσιν οἱ ἅγιοι. οὐδεὶς
19	τὸ πλήρωμα δέχεται, οὐδὲ πάντες. οὕτω καὶ τό· “ἐκχεῶ ἀπὸ
20	τοῦ π[ν](εύματό)ς μ[ου]”. \| οὐκ εἶπεν· “τὸ πνεῦμά μου”· “ἀρ‐
20	ραβῶνα” γὰρ “πνεύματος” λαμβάνο̣υ̣σιν οἱ ἐνταῦθα πνευματ[ο]φ̣ό‐ ροι. \| καὶ ἐκχεῖται ὁ ἀρραβὼν ἀπὸ τοῦ πνεύματος. ὁ δὲ ἀρρα‐
21	βὼν ὅλου τινὸς μέρος ἐστίν. [“εἰς τὸ τ]έ̣[λο]ς̣” \| οὖν, “ὑπὲρ τῶν ἀλλοιωθησομένων”.
22	“αὕτη” οὖν “ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ ὑψίστου”. ἡ δεξιὰ το[ῦ ὑ]ψ̣ί̣ς̣\|του ἄτρεπτος καὶ ἀναλλοίωτός ἐστιν. ἀε[ὶ κ]ατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχει· οὐκ ἄλλως γὰρ αὐτὴν ἢ τὸν \| σωτῆ‐
24	ρα νοοῦμεν. πῶς οὖν ἀλλοιοῦται, ἴδω̣μ̣εν· συνκαταβαίνει παι‐
25	δεύουσα· καὶ τότε τῷ ὄντι \| ὠφελούμεθα, ἐὰν συνκαταβῇ. μεν[ού‐	188
25	ση]ς δὲ αὐτῆς ἐφ’ ἑαυτὴν ἡμεῖς οὐκ ὠφελούμεθα. λέγει \| οὖν τοῦτο· “μὴ εἰς τοὺς αἰῶνας ἀπώσ[ετ]αι κύρι‐
328	ος ἢ ἐπιλή[σ]εται τοῦ οἰκτιρῆσαι”; ἔτι· “ἢ ἀποκόψει \| τὸ
1	ἔλεος 〈αὐτ〉οῦ ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν ἢ συνέξει τοὺς οἰκτιρ‐ μοὺς αὐτοῦ”; λέγει· “καὶ εἶπα Νῦν \| ἠρξάμην”, ὅτε συνκατα‐
2	βαινούσ〈ησ〉 πεῖραν ἔλαβον τῆς δεξιᾶς. “νῦν ἠρξάμην”· ἐν ἀρ‐ χῇ \| [γ]έγονεν τοῦ γνῶναι τὴν ἀλήθειαν, ἐν ἀρχῇ τοῦ γνῶναι τὰ ἔργα τῆς προνοίας, τοὺς οἰκτιρ\|[μ]ο̣ὺς τοῦ θεοῦ τοὺς ποι‐
4	ητικοὺς ἀγαθοῦ.
4	“εἶπα” οὖν “Νῦν ἠρξάμην”. λέγει· “αὕτη ἡ ἀλλοίωσις”, \|
5	[ἣ]ν ὑπέμεινα ἐγώ, “τῆς δεξιᾶς τοῦ ὑψίστου” ἐστίν. αὕτη με ἠλλοίωσεν. οὐδεὶς ἠδύνατο τῶν \| [γ]ε̣νητῶν ἀλλοιῶσαί με οὕ‐
6	τως· πάντες γὰρ δέονται τοῦ εἰς προκοπὴν ἄγοντος, τοῦ τελει‐
6	οῦντος. \| δημωδέστερον δὲ καὶ κατὰ τοὺς εἰς μέσον λέγοντας ἐροῦμεν ὅτι ἡ ἀλλοίωσις τοῦ ὑψίστου \| αὕτη ἐστίν· εὐλογία
8	ὢν γέγονε κατάρα, ἵν’ ἀπολύσῃ κατάρα〈σ〉 καὶ εὐλογουμένους ἀποδείξῃ. \| δικαιοσύνη ὢ̣[ν] γέγονεν οὖν ἁμαρτία, ἁμαρτία δὲ
10	τοιαύτη δικαιοσύνης ποιητική. “ἐν αὐτῷ” δὲ \| γινόμεθα “δικ̣[αι‐
10	οσύν]η {ς ποιητική} 〈θεοῦ〉”. [ο]ὐκ ἁπλῶς οὖν δικαιοσύνη, ἀλ‐
10	λὰ θεοῦ. εἰρήκαμεν πολλάκις, \| ὅτι τὰ ὀνόμα[τ]α τῶν ἕξε̣[ω]ν ἔχου‐ σιν οἱ παρονομαζόμενοι, ὅταν τελειωθῶσιν κατ’ αὐτά. \| οὕτω
12	γοῦν καὶ τὸν ἐν ἀγάπῃ τελειωθέντα, ὡς ἐνδέχεται ἐν τῷ βίῳ, ἀγάπην ὀνομάζει Παῦλος· \| τὸ γάρ· “ἡ ἀγάπη οὐ φυσιοῦται,
13	[ο]ὐ̣κ ἀσχημονεῖ, οὐ περπερεύεται”, οὐ περὶ τῆς ἀγάπης τῆς ἀρετῆς λέγετ[α]ι, \| τῆς ἐντολῆς τῆς πασῶν μείζον〈οσ〉, [ἀ]λ‐	190
14	λὰ περὶ τοῦ ἔχοντος, περὶ τοῦ ποιοῦ.
15	γίνεται οὖν ὁ σωτὴρ \| πάντα ἡμῶν ἕνεκα. γίνεται σάρξ, “ἵν’ ἡμεῖς δικαιοσύνη θεοῦ γενώμεθα”· θεασάμενοι γὰρ \| “τὴν δόξαν
16	αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς”, οὐ μένομεν σάρκες, ἀλλὰ θεοὶ γι‐ νόμεθα κατ’ ἐκείνους \| [τοὺ]ς “π[ρὸ]ς οὓς ὁ λόγος τοῦ θεοῦ
17	ἐγένετο”.
17	“αὕτη” οὖν “ἡ ἀλλοίωσις” κατ’ ἀμφότερα, καὶ ἤτοι ἣν ἡ‐ μεῖς \| ἠ̣[λ]λ̣οι[ώ]θ̣ημεν ἢ ἣν αὐτὸς ἡμῶν ἕνεκα ὑπέστη, οὐ τρα‐ πείς, οὐκ ἀλλοιωθεὶς κατὰ τὴν θεότητα, \| ἀλλὰ κ[α]τ̣ὰ τὴν οἰ‐
19	κονομίαν, κα[τὰ τ]ὴν ἐνανθρώπησιν.
20	“εἰς τὸ τέλος” οὖν, “ὑπὲρ τῶν ἀλλοιωθη\|[σομ]έ̣[νων]”· οἱ
20	ἀλλοιωθησόμενοι οὗτοι οἱ ἔτι ἐν τῷ ἀλλοιοῦσθαι ὄντες φθάσου‐ σίν ποτε εἰς τὸ τέλος \| τῆ̣ς̣ ἀλλοιώσεως· οὐδὲ γὰρ ἄρχεταί τις, ἵνα μὴ τελειωθῇ, ἀλλ’ ἵνα μετὰ πολλὰς προκοπὰς εἰς \| αὐτὸ τὸ
22	πέρας τῆς ποιότητος ἐκείνης καθ’ ἣν ἀλλοιοῦται, φθάσῃ. τί δὲ τὸ τέλος ἢ τὸ θεοποιηθῆναι, \| ἵνα πάντα ᾖ;
23	τινὲς λαμβάνουσιν αὐτὸ περὶ τῆ̣ς̣ ἀναστάσεως τῆς ἐκ νεκρῶν λέγον\|τες τοὺς ἐγειρομέν̣ους ἀντὶ φθαρτοῦ σώματος ἄφθαρτον
25	ἔχοντας καὶ ἀντὶ ψυχικοῦ πνευ\|ματικὸν καὶ ἀν̣τ̣ὶ ἀσθενοῦς καὶ
25	ἀδ̣όξ[ο]υ ἰσχυρὸν καὶ ἔνδοξον. Παῦλος δὲ λέγων οὐκ εἶπεν· \| “πάντες δὲ ἀλλο[ι]ωθησόμεθα”, ἀλλὰ “ἀλλα̣γησόμεθα”, “κ̣[α]ὶ
329	οἱ νεκροὶ ἀναστήσονται ἄφθαρτοι”, \| ἐπεὶ κατ’ οὐσίαν τὸ σῶ‐
1	μα ἐγείρεται· οὐ γὰρ ἐκ σώματος ἀσώματον γίνεται, ἀλλ’ ἐκ τοιοῦδε σώμα\|τος τοιόνδε σῶμα κατὰ ποιότητα τὴν μεταβολὴν
1	ἔχον. ἐὰν οὕτω λάβωμεν κατὰ ποιότητα μόν[ο]ν, \| ἀλλοίωσίς	192
3	ἐστιν. ἐὰν δέ, ἐπεὶ μὴ ταὐτόν ἐστιν τὸ φθαρτὸν τῷ ἀφθάρτῳ, τὸ φθαρτὸν ἄφθαρτον \| γένηται, ἠλλάγη, ἠλλάγη κατὰ μεταβο‐
5	λήν. οὐ λέγω, ὅτι ἐκ σώματος ἀσώματον γέγονεν, \| ἀλλ’ ἐκ
5	φθαρτοῦ σώματος ἄφθαρτον σῶμα.
5	ἐπερ( )· μένει δὲ τὸ σῶμα; —μένει τὸ σῶμα, καὶ ὡ̣[ς ἡ] \| ἁμαρτωλὸς ψυχὴ ἐὰν γένηται δικαία, ἡ ψυχὴ μένει. κατὰ ἀλλοί‐ ωσιν δὲ ἡ μεταβολὴ γέγονε[ν]. \| ἐὰν οὖν κατὰ ἀλλοίωσιν ἀνά‐ στασις γένηται, ἡ σὰρξ πάλιν σάρξ ἐστιν, τὸ φ[θαρ]\|τὸν πά‐
8	λιν φθαρτόν ἐστιν· οὐ γὰρ ποιότητα λέγω τὸ φθαρτὸν ἢ τὴν σάρκα. κατὰ ἀλλαγὴν οὖν γίν̣ε̣τ̣[αι]. \| ἐάν, φέρε, ἐξ ὀστράκου
9	πεποιημένον σκεῦος ἢ διὰ ζωγραφίας ἢ ἄλλως πως ἀμείβωμεν \|
10	αὐτοῦ τὰς χροιάς, ἀλλοιοῦται τοῦτο· μένει γὰρ τὸ αὐτό. ἐὰν δὲ ποιήσαντες ἐκ πηλ[οῦ] σ̣κεῦος προσαγά\|γωμεν αὐτὸ τῷ πυρὶ
11	καὶ γένηται ὄστρακον, οὔκ ἐστιν ἀλλοίωσις αὕτ[η, ἀλ]λὰ ἀλλα‐ γή, οὐχ ὅτι \| ἐξεβλήθη ἔξω τὸ πήλινον καὶ εἰσήχθη τὸ ὄστρακον·
12	ὅτι ἐκεῖνο γέγον[εν ὀ]σ̣τράκινον. πάλιν \| [ἡ] ἄμμος καὶ τὸ νίτρον σκευασθέντα ὑπὸ τῶν ὑελε‐ ψῶν γίνεται 〈ὕελοσ〉 τὸ εἶδ[ο]ς, καὶ οὐ λέγω \| ὅτι ἠφανίσθη
14	ἡ ἄμμος ☩ὡς τὸ μηκέθ’ ἀπελθούσῃ☩ ἢ τὸ νίτρον, ἀλλὰ αὐτὰ ἐ‐
15	κεῖνα ὕελος \| γέγονεν. καὶ ὅτι ἀλλαγή ἐστιν, ἄκουε· τὸ νίτρον ὅτε νίτρον ἦν, ὑγρότητος παρεμπεσούσης \| ἐλύετο, ἡ δὲ ὕελος
16	ἡ ἐξ αὐτοῦ γεγενημένη οὐ λύεται. π[ά]λιν ἡ ἄμμος ὑγρότητος παρεμπε\|σούσης σπορὰς ἦν. ὅταν δὲ γένηται ὕελος, οὐκέτι σπο‐
17	ράς ἐστιν. ταύτην οὖν ἀλλαγὴν λέγω \| οὐκ 〈ἐξ〉 ὑποκειμένου εἰς ἄλλο
18	ὑποκείμενον, ἀλλὰ ε〈ἰσ〉 γενάμενο〈ν〉 ἐκ φθαρέντος γεγονέναι. φθείρεται \| τὸ νίτρον καὶ ἡ ἄμμος καὶ γίνεται ἡ ὕελος. ἡ	194
20	φθορὰ δὲ τούτων οὐκ εἰς τὸ μὴ ὂν αὐτ〈ὰ〉 κ̣[α]τα[στ]ρ̣έ\|φει.
20	καὶ τὸ τοῦ ὀστράκου, ὡς εἶπον, τὸ ἐκ πυρὸς ὄστρακον γεγε‐ νημένον οὐκ εἰς τὸ μὴ ὂ̣[ν] κα̣[τα]\|βάλλει τὸν πηλόν, καὶ γί‐
21	νεται τὸ ὄστρακον ἑτέρωθέν ποθεν. ὡσαύτως ἐξ ᾠοῦ γίνεται τ[ὸ ὄ]ρ̣νεον· \| μὴ γὰρ ἔξω βάλλεται τὸ ᾠόν, ἵνα εἰσαχθῇ τὸ ὄρνεον· αὐτὸ ἐκεῖνο εἰς τοῦτο μεταβάλλ[ει], οὐκέτι \| μέντοι
23	ἐστὶν ᾠόν· λοιπὸν γὰρ τοῦτο ἵπταται, αἴσθησιν ἔχει. τούτων
23	δὲ οὐδὲν ὑπέμειν̣[εν τὸ ᾠόν]. \| καὶ ὁ Παῦλος τῷ τῆς σπορᾶς ὀνόματι κέχρ̣η̣ται· “σπείρεται
25	ἐν φθορᾷ, σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ”. \| λέγω· τὸ σπέρμα τοῦ ζῴ‐
25	ου ὅτε σπέρμα ἐστίν, οὔκ ἐστιν̣ ζῷον. αὐτὸ δὲ μεταβάλλει εἰς τὸ ζῷον· \| οὐ γὰρ ἀφανισθέντος τοῦ σπέρματος ζῷ[ο]ν ἔξωθέν ποθεν ἐπιγίνεται, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ σπέρμα πρό\|τερον εἰς φύσιν
27	τραπέν, εἶτ’ ἐκ φύσεω[ς] εἰς ἔνβρυον, μετὰ τὸ̣ ἔνβρυον ζῷον γενόμενον ὑφίσταται \| τὴν ἀπότεξιν.
28	αὗται οὖν ἀλλαγαί εἰσιν, οὐκ̣ ἀλλοιώσεις· οὐδὲ γὰρ ποιό‐
330	τητος μόνης γίνεται μεταβολή. \| καὶ πολλά γε ἔστιν τοιαῦτα
1	{ἔστιν} εὑρεῖν. καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Παῦλος τοῖς σπέρμασιν χρησά‐ μενος· \| ὁ κόκκος τοῦ σίτου πρὸ σπορᾶς κόκκος ἐστίν. ὅταν δὲ σπαρεὶς γεωργίας τύχῃ, γίνεται στάχυς· \| ἀλλά, λέγουσιν ἄλ‐
3	λοι, ἀλλὰ πάλιν σῖτος. οὐκ οἶδαν δὲ ὅτι παράδειγμά ἐστιν τὸ λεχθέν. ἐλέχθη δὲ \| [π]ολλάκις ὅτι οὐκ ἐξομαλίζονται τὰ παρα‐
4	δείγματα, ἐπεὶ οὐκέτι παραδείγματά εἰσιν.
5	πάλιν μὴ ταὐ\|[τό]ν ἐστιν ἄρτι βρέφος καὶ παῖς. ὅμως τὸ
5	βρέφος εἰς τὸν παῖδα μεταβάλλει, καὶ οὐ λέγω ὅτι εἰς τὸ μὴ ὂν \| καταστρέψαντος τοῦ βρέφους εἰσῆλθέν ποθεν ὁ παῖς, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ βρέφος μετέβαλεν κατά τε \| αὔξησιν καὶ τὴν	196
7	ἄλλην ποιότητα, γέγονεν παῖς, {οὐ} μετηλικιώθη. καὶ κατὰ μὲν τὴν ἡλικίαν \| ἄλλο ἐστὶν βρέφος καὶ ἄλλο παῖς, κατὰ
8	δὲ τὸν μεθηλικιούμενον ἄνθρωπον οὐκ ἔνι διαφορά· εἷς γὰρ ὑπο\|κείμενος τῷ βρέφει ⟦ἐκείνῳ ⟧ καὶ τῇ ἡλικίᾳ ἐκείνῃ· ἀπ‐
10	ολωλός, πάλιν ἄνθρωπός ἐστιν τῷ παιδὶ ὑποκείμε\|νος. καὶ ἐ‐
10	ὰν [ἐ]κ τοῦ παιδὸς εἰς τὸν βούπαιδα μεταβάλῃ, πάλιν ἡ ἡλι‐ κία μετέβαλεν. ἐστὶν δὲ ποι\|ότης αὕτη, πο[ιότης] δ̣ὲ οὐσιώ‐
11	δης. καὶ πάλιν ἀεὶ μεθηλικιούμενον ἕως φθάσῃ εἰς τὸ γῆρας. \| ποιότητας οὖν κ̣[α]ὶ ἡλικία[ς] ἐξαλλάττει· εἶπον γὰρ τὰς ἡ‐ λικίας οὐσιώδεις εἶναι ποιότητας. ὁ αὐτ[ὸ]ς \| δὲ ἄνθρωπος
13	μένει.
13	κἂν μυρίαν οὖν μεταβολὴν δέξηται τὸ σῶμα ἐν τῇ ἀναστά‐ σει, σῶμά ἐστ[ι]ν̣, \| οὐ σῶμα μέντοι τόδε, οὐ τὸ πρὸ τῆς με‐
14	ταβολῆς. καὶ ὁ Παῦλος γοῦν ἠναγκάσθη ὡς ἄλλο καὶ ἄλλο εἰ‐
15	πεῖ[ν]. \| εἶπ〈ε〉ν δὲ ὅτι· “σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρε‐
15	ται σῶμα πνευματικόν”. λέγει· “οὐ πρῶτον τὸ πνευματικὸν ἀλ‐ λὰ [τὸ] \| ψυχικόν, ἔπειτα τὸ πνευματικόν”. ἔν[θ]α δὲ τὸ πρῶ‐ τον καὶ τὸ ἔπειτα, οὐ ταὐτότης σημαίνεται. ὅμως \| δὲ τὸ πρῶ‐
17	τον καὶ τὸ ἔπειτα οὐκ ἐπὶ ἐξαλλαγῆς οὐσιῶν λαμβάνομεν, ἀλλὰ ἐξαλλαγῆς τοῦ αὐτοῦ σώματος, \| ἐπ̣εὶ ἐκ̣ φθαρτοῦ ἄφθαρτον καὶ
18	ἐκ ψυχικοῦ πνευματικὸν γέγονεν. ἄλλο οὖν ἐστιν ἀλλαγὴ καὶ \| [ἄλ]λ[ο ἀλ]λοίωσις. ἡ μεταβο‐
19	λὴ τῆς ψυχῆ̣ς ποιεῖ τὴν ἀλλοίωσιν, τὴν ἐπαινουμένην λέγω ἢ
20	καὶ \| τ̣ὴν ψ̣ε̣γομένην· καὶ ἐπὶ τὸ χεῖρον γ[ὰ]ρ̣ ἔστιν ἀλλοιω‐ θῆναι, ὡς εἴρηται· “πῶς ἀ〈μαυρ〉ωθήσεται τὸ χρυ\|σίον, [π]ῶς	198
21	ἀλλοιωθήσεται τὸ ἀργύριον τὸ ἀγαθόν”; καὶ λέγει· “υἱοὶ Σι‐ ὼν οἱ τίμιοι ἐπηρμένοι χρυ\|[σίῳ] καὶ ἀργυρίῳ, πῶς ἐλογίσθη‐
22	σαν εἰς ἀ〈γγε〉ῖα ὀστράκινα ἔργα χειρῶν” ἑαυτῶν; ἄλλα π̣[ά]‐ λιν \| δ̣[εί]ξει ἀλληγορία· χρυσ〈ί〉ον γὰρ εἰς ὀστράκινα σκεύη μεταβεβληκέναι λέγεται οὐ κατ’ ἱστορίαν, \| ἀλλὰ κατὰ ἀναγω‐
24	γήν.
24	“εἰς τὸ τέλος” οὖν, “ὑπὲρ τῶν ἀ[λ]λοιωθησομένων· τοῖς
25	υἱοῖς Κόρε εἰς σύνεσιν”. \| καὶ ἐπεὶ αὐτὴ [ἡ] ἐπιγραφὴ καὶ
25	ὅλος ὁ ψαλμὸς μυστ[ή]ρια ἔχει ἐνκεκρυμμένα, διὰ τοῦτο συν‐ έσεως \| χρεία τῷ τὴν ᾠδὴν ταύτην προφέροντι· “εἰς σύνεσ[ι]ν”
26	[γά]ρ ἐστιν. καὶ ἔλεγον καὶ ἐπὶ τοῦ τριακοστοῦ πρώτου ψαλ‐ μοῦ, \| ἐπεὶ μετ’ αἰνιγμοῦ ἐλέχθη.
27	“ᾠδὴ” οὖν “ὑπὲρ τοῦ ἀγαπητοῦ”. ἡ ᾠδὴ ἡ ἐπινίκιος αὕτη
331	ὑπὲρ τοῦ ἀγαπητοῦ \| γέγονεν· αὐτὸς γὰρ καὶ τῆς ἀλλοιώσεως
1	αἴτιος γέγονεν· εἶπον γὰρ ὅτι “πλούσιος ὢν ἐπτώχευσεν”, \| ἵνα πλουσίους ἡμᾶς ἐργάσηται, οὐ κατὰ φαντασίαν πλουσίους, οὐκ αἰσθητῶς, ἀλλὰ ἔχοντας “πάντα λόγον \| καὶ πᾶσαν γνῶσιν”.
3	εἶπον ὅτι κατάρα γεγενημένος εὐλογίαν ἐβεβαίωσεν. ὁ ἀγαπητὸς οὖν αἴτιος \| γέγονεν τῆς βελτίστης ταύτης ἀλ‐
4	λοιώσεως. διὰ τοῦτο ἡ ᾠδὴ αὐτῷ ἀνατίθεται· ὥσπερ καὶ στρα‐
5	τ̣ηγῷ \| ἢ βασιλεῖ ἡ ἐπινίκιος ᾠδὴ ἀναπέμπεται καίτοι συνκα‐ μόντων καὶ ἄλλων, δορυφόρων, στρατι[ω]\|τῶν, ἀλλὰ τὸ κεφά‐
6	λαιον τῆς νίκης τῷ βασιλεῖ ἢ τῷ στρατηγῷ ἐπιγράφεται. ἐπερ( )· τὸ “ὑπὲρ τοῦ ἀγαπητοῦ”; — \| ἀντὶ τοῦ ‘περί‘·
7	μὴ γὰρ ἀεὶ τὸ ‘ὑπέρ τινοσ‘ λέγεται· “ἵνα ὁ ἐξ ἐναντίας ἐν‐
7	τραπῇ μηδὲν ἔχων λέγειν περὶ ἡμῶ[ν] \| φαῦλον”· μὴ γὰρ ὧδε	200
8	τὸ “περὶ ἡμῶν” ἀντὶ τοῦ ‘συναγορεύων ἡμῖν‘ λέγεται. \| 2 ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν.
10	τὸν ψαλμὸν τοῦτον λαμβάνουσίν \| τ̣ινες καὶ ἐκ προσώπου
10	τοῦ πατρὸς εἰρῆσθαι καὶ ἐκ προσώπου τοῦ τελείου ἀνδρός, τοῦ
10	σοφ[οῦ]. [ο]ἶδας δὲ ὅτι ἡ ἐρυ\|[γ]ὴ τῆς προκαταβληθείσης τροφῆς
11	τὴν εὐωδίαν προφέρει· οὐδὲν γὰρ ἕτερόν ἐστιν ἐ̣ρ̣[υγὴ ἢ] πρό‐ οδος \| [π]ν(εύματο)ς ἀπὸ στομάχου δηλοῦσα τὴν ποιότητα τῶν προκαταβεβλημ̣ένων. ἐάν τις γοῦν τραφῇ μῆλον, \| [τ]ὴν ἐρυγὴν
13	μήλου ποιότητα καὶ εὐωδίαν φέρουσαν ἔχει. ὅταν οὖν ἅγιος τραφῇ τὸν “ἄρτον τῆς ζω\|[ῆς]” καὶ τὰς Ἰησοῦ σάρκας οὔσας
14	βρῶσιν ἀληθινὴν καὶ τοὺς καρποὺς “τοῦ ξύλ[ου] τῆς ζωῆς” καὶ
15	πίῃ τὸν τρυ\|γώμενον ἀπὸ “τῆς ἀμπέλου τῆς ἀληθινῆς” οἶνον, ἐρυγὴν ἔχει κατάλληλον τοῖς προκαταβεβλημέ\|νοις βρώμασιν.
16	ὁ οὕτω τραφεὶς καὶ ἐρυγεὶς σημαίνεται· “ὁ ἀγα[θ]ὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ \| τῆς καρδίας προφέρει τὸ ἀγαθόν”. καὶ
17	ἐπεὶ περὶ νοητῶν ἐστιν, οὐκ ὤ̣κνησεν ἀντὶ στομάχου{ς} θησαυ\|‐ ρὸν εἰπεῖν τὴν καρδίαν.
18	ὁ οὖν τραφεὶς τὴν μακαρίαν τρο[φ]ὴν καὶ ἀπολαύσας τῶν σαρ‐ κῶ̣[ν] Ἰησοῦ \| καὶ τοῦ “ἄρτου τῆς ζωῆς”, τοῦ ἄρτου τοῦ οὐ‐
19	ρανίου, προφέρει λόγους καταλλήλους οἷς ἐτράφη καὶ ἐρε̣[ῖ·
20	“ἐξ]ηρ[εύ]\|ξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν”. τέως οὖν περὶ
20	τοῦ ἀνθρώπου λέγο̣μ̣εν. οἱ υἱοὶ Κόρε {του}τῷ 〈αὐ〉τῷ νο[ῒ] καὶ τ[ῷ] \| αὐτῷ πνεύματι τοὺς ὕμνους προφέροντες ἑνικῶς αὐτοὺς
20	προφέρουσιν. ὡς τό· “ὃν τρόπον ἐ̣[πι]ποθεῖ \| ἔλαφος ἐπὶ τὰς	202
22	πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου”, οὕτω καὶ ἐν‐ ταῦθα ὡς εἷς καὶ ἑ̣[νικῶς] \| λέγουσιν· “ἐξηρεύξατο ἡ καρδία
23	μου”. ἀναφέρεται δὲ αὕτη εἰς ἕκαστον τῶν σοφῶν· εἰ γὰρ ὁ σοφὸς \| ἃ ἔχει ἐν τῇ καρδίᾳ καὶ ἃ ἐτράφη, ταῦτα προφέρ[ει]
25	παιδεύων, ἐξηρεύξατο τὸν ἀγαθὸν λόγον. ἐξ οὗ πάλιν συν\|άγει
25	ὁ λόγος, ὅτι εἴ τις μὴ τραφεὶς θέλει προφέρειν λόγ[ον], οὔκ ἐ̣στιν ἐρυγὴ ἀγαθή. καὶ πάλιν ὁ χειρίστας τροφὰς \| τραφεὶς
26	μοχθηρὸν καὶ πονηρὸν ἔχει λόγον παιδεύσεω̣ς ⟦εἶτα λέγει ⟧
26	2 λέγω 〈ἐγὼ〉 τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ. εἰς το\|σοῦτόν εἰσιν πεπαρρησιασμέν{τ}α τὰ ἔργα μου καὶ
332	κατάγνωσιν μηδεμίαν φέροντά μου \| μηδὲ ἔνκλημα. λέγω αὐτῷ
1	τῷ βασιλεῖ, τῷ κριτῇ.
1	2 ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμμ〈ατ〉έως ὀξυγράφου. \| ὁ λόγος μου σημαινόμενος διὰ τῆς γλώττης. πολλαχοῦ εὑ‐ ρήσεις ἀντὶ τοῦ λόγου τὴν γλῶτταν. ὡς ἐὰν \| λέγῃ· “ἐξολεθρεύ‐
3	σει κύριος πά̣ντα τὰ χείλη τὰ δόλια καὶ γλῶσσαν μεγαλορήμο‐
3	να”, τὸν λόγον λέγει μεγαλορήμονα. \| 3 ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.
5	καὶ οἱ τῶν ἀνθρώπων υἱοί, τουτέστιν οἱ τοῦ κόσμου \| σο‐
5	φοὶ καὶ οἱ ὅπως ποτὲ̣ [ἐπα]γγελλόμενοι διδασκαλίαν, δοκοῦ‐ σιν κάλλος ἔχειν ἐν τοῖς λόγοις ἑαυτῶν. \| τοῦ δὲ̣ ἡμετέρου
6	λόγου τὸ κά̣[λλ]ο̣ς παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων ἐστίν, θεό‐ πεμπτόν ἐστιν, θεόδοτόν ἐστιν, \| ἀλη[θι]νὴ σοφία ἐστίν. ἔχ̣ει	204
7	τι οὖν πλεῖον παρὰ τοὺς τῶν ἀνθρώπων υἱοὺς τοὺς ἀπὸ καρδί‐ ας ἑαυτῶν \| φθεγγομένους τῆς σπουδῆ〈σ〉 κ̣α̣ὶ μαθήσεως ἑαυτῶν
8	λόγους συναγαγόντας καὶ μαθήματα. λοιπὸν ἄκουε· \| ἐκ προσώπου τοῦ πατρὸς λαμβά[ν]εται ὁ
9	ψαλμός. καὶ σχεδὸν πάντες οἱ εἰς τὸ κοινὸν λέγοντες οὕτω \|
10	λαμβάνουσιν. τὰ ὑπερφυῆ κ̣[αὶ] μεγάλ〈α〉 καὶ ὑπέρτερα τῶν νο‐ ημάτων μόλις διὰ πολλῶν παρα\|δειγμάτων φ[αν]εροῦται. θ̣[έ‐
11	λ]οντες οὖν πολλάκις εἰπεῖν ὅτι εἷς ἐστιν ὁ θεός, μυρία λέ‐ γομεν. \| λέγομεν [ὅ]τι ο[ὐδ]ὲν αὐτῷ συνδυ[άζει, ο]ὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ ὕλη καὶ εἶδος, μονάς ἐστιν, ἑνάς ἐστιν, κ[αὶ] \| μό‐
13	λις διὰ τοῦ πλήθους τῶν λέξεω[ν] φανεροῦμεν αὐτά. ὅταν δὲ θέλω περὶ οἴνου εἰπεῖν, ἀρκεῖ εἰπεῖν \| οἶνος·
14	εἰδόσιν γάρ, τί ἐστιν, λ̣έγετ̣α̣[ι]· καὶ μόνον τὴν ἔννοιαν διὰ
15	λέξεως σημαίνομεν. περὶ γῆς ταὐτ̣[όν]. \| οὐ πολλῶν ἡμῖν χρεία
15	λόγων.
15	ὅταν̣ δὲ λέγωμεν ὅτι ὁ θεὸς γῆ ἐστιν αὐτοῦ λέγοντος· “μὴ ἔρημος ἐγενόμην \| τῷ Ἰσραὴλ ἢ γῆ κεχερσωμένη”; μυρί[α ὅ]σα
16	λέγομεν ἵνα δηλώσωμεν, πῶς ὁ θεὸς λέγεται γῆ. πάλιν ἐὰν \| λέγωμεν αὐτὸν πηγήν, οὐχ ὁλίγα λέγομεν ὡς ὅταν περὶ αἰσθητῆς πηγῆς ἀπαγγέλλωμεν. περὶ δὲ θεοῦ \| [πο]λλ[ὰ] λέγομεν ὅτι·
18	ἐπεὶ τὰ προσόν̣[τα τ]ῷ θεῷ καὶ τὸ πλήρωμα τῶν ἀγαθῶν αὐτοῦ οὐκ ἔξωθέν ἐστιν \| [ἐ]π̣ιρ̣έ̣ον καὶ ἐπιχορηγούμενον, ἀλλὰ αὐτὸς
20	πλήρης τῶν ἀγαθῶν. τὸ πλήρωμα οὖν τῶν καλῶν, \| τὸ π[λ]ή̣ρωμα
20	τυγχάνων τῶν ἀρετῶ̣ν λέγεται πηγή. καὶ ἡ ἐκ πατρὸς τοίνυν τοῦ σωτῆρος γέννησις \| οὐ πρ[ό‐	206
21	χ]ειρος οὖσα οὐδὲ λημπτὴ τοῖς θέλουσιν, ἀλλ’ ἐκείνοις μό‐ νοις, οἷς ἀποκάλ[υ]ψις \| τ̣[οῦ π(ατ)]ρ̣[(ὸ)]ς̣ γέγονεν καὶ τοῦ
22	υἱοῦ—ὥσπερ γὰρ ὁ πατὴρ ἀποκαλύπτει τὸν υἱόν, καὶ ὁ υἱὸς τὸν πατέρα—, πολλῶν παρα\|δειγμάτων χ̣ρεία, ἵνα ἡ οἰκειότης
23	τοῦ υἱοῦ πρὸς τὸν πατέρα καὶ ἡ γέννησις φανερωθῇ. λέγει γοῦν αὐτὸν \| “ἀπαύγασμα φωτός”. τὸ ἀπαύγασμα [ο]ὐκ
25	ἔξωθεν τοῦ φωτός ἐστιν. ἐξ αὐτοῦ γεννᾶται. καὶ οὐ προϋ\|π‐
25	άρχει τὸ φῶς τοῦ ἀπαυγάσματος· ἅμα γὰρ φῶς καὶ ἀπαύ̣[γα]σμα. ἐὰν οὖν θέλωμεν δεῖξαι ὅτι ἀΐδιος \| γέννησίς ἐστιν τοῦ υἱοῦ,
26	ἀΐδιον ἐξ ἀϊδίου λέγομεν αὐτὸν ἀ̣π̣[αύ]γ̣α̣σμα φωτός. οἱ ἑτερόδοξοι δὲ οὐκ ἴσασιν, \| πῶς ἕκαστα τούτων λέ̣γ̣ε̣τ̣αι,
27	καὶ οὐχ ὡς ὑποδείγματα αὐτὰ λαμβάνουσιν καὶ λέγουσιν ὅτι·
333	‘τὸ φῶς \| οὐσία ἐστίν, τὸ ἀπαύγασμα ἐνέργειά ἐστιν. οὐκοῦν
1	ἐνέργεια οὐσίας ἐστὶν ὁ υἱὸς καὶ οὐκ οὐσία‘; οὐ νοοῦσιν \| δέ, διὰ τί τοῦτο ἐλέχθη· ἵνα μάθῃ ὅτι οὐ προϋπάρχει τοῦ υἱοῦ ὁ πατήρ· μὴ γὰρ αἰσθητὸν φῶς ἐστιν ὁ πατὴρ \| καὶ αἰσθητὸν
3	ἀπαύγασμά ἐστιν ὁ υἱός. ἐπὶ τῶν ἀνθρωπίνων διδασκαλία γέ‐ γονεν, ἵνα ἐξ ὧν ἴσμεν \| ἃ μὴ ἴσμεν μανθάνωμεν. οἴδαμεν δὲ
4	ὅτι οὐ προϋπάρχει τὸ φῶς τοῦ ἀπαυγάσματος.
5	πάλιν λέγετ[αι] \| ὁ πατὴρ πηγὴ σοφίας· “κατελείψατε” γὰρ “τὴν
5	πηγὴν τῆς σοφίας”. θέλει δεῖξαι ὅτι ὥσπερ οὐκ ἀλλότριόν \| ἐστιν τὸ ὕδωρ τῆς πηγῆς, οὕτως οὐδὲ ἡ σοφία τοῦ “μόνου σο‐ φοῦ”· “μόνον” γὰρ “σοφὸν” τὸν πατέρα λέγει, \| οὐκ ἄν τινα
7	τῶν γενητῶν εἰρηκὼς “μόνον σοφόν”· πολλοὶ γάρ εἰσιν οἱ παρ‐
7	ονομαζόμ̣[εν]οι \| ἀφ’ ἧς ἔχουσιν σοφίας. ο〈ὐ〉 παρονομαζόμε‐	208
8	νος δὲ ἀπὸ σοφίας ὁ πατὴρ λέγεται σοφός, ἐπεὶ οὐκ[έ]τ̣ι \| μόνος ἦν πολλῶν ὄντων τῶν μετεχόντων σοφίας καὶ ἀπ’ αὐτῆς
10	λεγομένων σοφῶν, \| ἀλλὰ “μόνος σοφὸς” λέγεται πηγάζων σοφί‐ αν, γεννῶν σοφία〈ν〉, ὡς μὴ διενεγκεῖν τὸν “μόνον \| σ[ο]φὸν”
11	καὶ σοφίαν εἰπεῖν καὶ τὴν σοφίαν “μόνον σοφόν”, ὡς εἶναι
11	σοφὸν ἐκ σοφοῦ. \| κ[α]ὶ̣ ἐνταῦθα οὖν πάλιν τὴν οἰκειότητα τὴν υἱοῦ πρὸς τὸν πατέρα καὶ τὴν ἀπ’ αὐτοῦ γονὴν ὁ λόγος βουλό\|μενος δεῖξαι
13	πηγὴν εἶναι σοφίας τὸν πατέρα καὶ πηγὴν ζωῆς 〈λέγει〉· λέγε‐ ται γὰρ καὶ πηγὴ ζωῆς· “ἐμὲ \| ἐνκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζῶν‐
14	τος”.
14	καὶ ἐνταῦθα τοίνυν πάλιν βουλόμενος δεῖξαι ὁ λόγος, \|
15	ὅτι ὁ σωτὴρ οὔκ ἐστιν ἄλλος τῆς τοῦ πατρὸς οὐσίας, λόγον ἀπὸ καρδίας αὐτὸν ἐρευχθέντα λέγει· “ἐξηρεύξατο” γὰρ \| “ἡ
16	καρδία μου λόγον ἀγαθόν”. καρδίαν δὲ ἔχει ὁ 〈θεὸσ〉 οὐκ ἄλλην ἑαυτοῦ· ἡ γὰρ καρδία τὸν νοῦν σημαί\|νει. αὐτὸς δὲ νοῦς ἐστιν.
17	καὶ ὥσπερ λέγεται ἔχειν ἀθανασίαν οὐχ ἑτέραν παρ’ αὐτὸν καὶ ἔχειν ζω\|ὴν ἐν ἑαυτῷ οὐκ ἄλλην οὖσαν αὐτοῦ, οὕτω καὶ καρδίαν ἔχει οὐχ ἑτέραν αὐτοῦ τυγχάνουσαν· νοῦς \| γάρ ἐστιν, νοῦ γέν‐
19	νημά ἐστιν ὁ υἱός. ὁ λόγος δὲ νοῦ γέννημά ἐστιν.
20	“ἐξηρεύξατο” οὖν “ἡ καρδία μου \| λόγον ἀγαθόν”. καὶ ἵνα
20	δείξῃ, ὅτι {οὐκ} ἡ καρδία ἡ γεννήσασα καὶ τὸ γέννημά ἐστιν ἀγαθόν, \| εἶπε τὸ γέννημα· ἀναμφίβολον γάρ ἐστιν τοῦ γεννή‐ ματος ἀγαθοῦ ὄντος μὴ καὶ τὸ γεννῆσα〈ν〉 ἀ\|γαθὸν εἶναι. τά‐
22	χα δὲ ἔνπαλιν οὐ σῴζεται. συμβαίνει γεννηθὲν ἐξ ἀγαθοῦ μὴ ἀγαθὸν εἶναι ὅτα[ν] \| τροπὴν ὑποστῇ. ἐπειδὴ δὲ ἄτρεπτός	210
23	ἐστιν ὁ λόγος καὶ 〈οὐχ〉 ὥσπερ τὰ ἄλλα τρεπτῶς ἔχει, οὕτω καὶ τὸ ἀγα\|θὸν ἐκ τῆς καρδίας τοῦ ἀγαθοῦ πατρὸς ἔσχεν τὴν
24	γέννησιν.
25	πάλιν ἐπεὶ παρὰ ἀνθρώποις γνήσια γεν\|νήματα τὰ ἐκ γαστρὸς
25	προφερόμενά ἐστιν, λ̣έγει πάλ[ι]ν· “ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐξε\|γέννησά σε”. γαστρὸς ἴδιόν ἐστιν τὸ γεννᾶν ὥσπερ καὶ χειρῶν τὸ ποιεῖν. ὅταν γοῦν \| θέλῃ γνήσιον ποιητὴν καὶ ἀλη‐
27	θῶς δημιουργὸν τῆς̣ κτίσεως τὸν θεὸν εἰσαγαγεῖν, χειρῶν \|
334	αὐτοῦ ἔργα λέγει τὴν κτίσιν· “ὄψομαι” γὰρ “τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν δακτύλων σου”. “ἔργα τῶ[ν] χειρῶν \| μού εἰσιν ο[ἱ]
2	οὐρανοί”. καὶ ἐπεὶ οἴονταί τινες, ὅτι τὸ γεννᾶν καὶ τὸ κτί‐ ζεσθαι ταὐτόν ἐστιν, ο̣[ὕτ]ω̣ς̣ μὲν \| εἰ εἶ̣χ̣εν, [ἠ]κολούθει ἂ̣ν
3	εἰπεῖν· “γεννήματα τῶν χειρῶν μού εἰσιν οἱ οὐρανοί”, ἢ εἰ‐ πε̣[ῖν· “ἐ]κ χειρὸς \| ἐξ[εγ]έννησά σε”. οὐχ [ὅτ]ι̣ ☩ουνα☩
4	〈 〉, ἀλλ’ ὅτι τ[ῷ] κα̣[τ’] ἐπίνοιαν διαφέρει ταῦτα.
5	ἡ οἰκειότης [μέ]ντοι ἡ \| ἐ[κ τ]οῦ π(ατ)[ρ(ὸ)ς] διὰ πάν‐
5	των τούτων δηλοῦται. ὡς ἔλεγον μικρῷ πρότερον, ὅτι ἐὰν λέγ[ῃ τις] ἓν μόνον \| αἰ[σθητῶς, δι’ ὀνόματος κ]υ̣ρίου ὠνόμασεν. ἐπὶ θεοῦ πάντα ταῦτα λέγω, ἵνα διὰ πάντων ἐκτὸς \| [αὐτὸν
7	ποιήσω τῶν δυνα]μ̣[έν]ων κατὰ ψευδοδοξίαν περὶ θεοῦ λεχθῆναι. καὶ ὧδε οὖν ἡ καρδία τοῦ \| [π(ατ)ρ(ὸ)ς γεννᾷ. καί—ἐ]π̣ὶ̣
8	τ̣ῶ̣ν̣ ἀ̣νθ̣ρ̣ωπίνων τέως λέ[γ]ω—ὁτὲ μὲν γεννητικοὶ γίνον[τ]αι νοημά\|των̣, [ὁ]τ̣ὲ̣ [δ]ὲ̣ ἔ̣ξωθεν [δ]ι̣ὰ̣ δ̣ι̣[δ]α̣σκαλίας λαμβάνου‐
10	σιν αὐτά. οὐ λέγονται οὖν πατέρες νοημά\|των ὧν ἄλλοθεν μ̣όνοι
10	κ̣ατ’ αὐτὰ πεποιωμένοι προφέρονται. ἀμέλει γοῦν τοὺς εὑρετὰς τῶν \| ἐπιστημῶν πατέρας τῶν ἐπιστημῶν λέγομεν, τοὺς δὲ παρ’ ἄλλων μαθόντας οὐ λέγομεν \| πατέ̣[ρας τῶ]ν ἐπι̣σ̣τ̣ημῶν. λέγουσιν	212
12	γοῦν, ὅτι νομοθεσίας πατὴρ γέγονεν πρῶτος Μωϋσῆς ὅτ[ι ο]ὐ \| πα[ρ’ ἄλλου το]ὺς νόμους ἔσχ[ε]ν̣, [ἀ]λ̣λ’ αὐτὸς ὑπὸ θεοῦ εἰς
13	το[ῦ]το ἤ̣χθη. “ἐξηρεύξατο” οὖν “ἡ καρδία μου λόγον [ἀγ]αθόν”. \| ὡς ἐκ̣
14	[γαστ]ρὸς γέννημα {καὶ}, οὕτω καὶ ὁ ἐν καρδίᾳ ἀγαθὸς λόγος.
15	καρδία δὲ ἐπὶ θεοῦ καὶ γαστὴρ \| οὐκ [ἄλλο κ]αὶ ἄλλο ἐστ[ίν].
15	“λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ”. γέγονεν ὧδε μεταβολὴ ἀθρό̣α \| τοῦ προσώπου. αὐτὸς ὁ γεν[νη‐
16	θε]ὶς ἀγαθὸς λόγος σύμφωνος ὢν τῷ πατρὶ λέγει· “λέγω τὰ ἔργα μου τῷ \| βασιλεῖ”· ὥσπερ γὰρ ἐὰν ἀκ[ούω]μεν ὅτι· “εἶπεν ὁ θε‐ ός Γενηθήτω”, καί· “αὐτὸς εἶπεν, καὶ ἐγενήθησαν, \| ἐνε[τ]είλα‐
18	το, καὶ ἐκτίσθησαν”, 〈οὐκ〉 ἀνθ[ρ]ω̣πίνως ἀκούομεν ταῦτα· οὐ γὰ̣[ρ] ἀ̣γ̣νοοῦντι τῷ υἱῷ τί δεῖ \| [γ]ενέ[σθ]αι καὶ πῶς δεῖ, ἐνετείλα‐
19	το καὶ εἶπεν, ἀλλ’ ἡμῶν ἕνεκα, ἵνα δειχθῇ ἡ̣ [συ]μφωνία τοῦ πα‐
20	τρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ, \| [ὅ]τι βου[λήμα]τι ἑνὶ γέγονεν τὰ πάντα καὶ προνοεῖται τὰ ὅλα· ἐπεί· “καὶ εἶπεν ὁ θεός Γενηθήτω”, \| νομί‐
21	ζεις, ὅτι προφορικῷ κέχρηται λόγῳ; ἐλέγομεν, ὅτι τὸ ἔργον φθά‐ νει τὸν λόγον, καὶ ὁ λόγος οὔκ ἐστιν \| πρότερον χρόνῳ τοῦ ἔρ‐
22	γου, ἀλλ’ ἐπινοίᾳ μόνῃ. εἰ οὖν ταῦτα οὕτως ἔχει, πῶς τὸ εἰπεῖν δ̣ε̣ῖ ἀκοῦ\|[σαι; οὐ]
23	κατὰ μεταβατικὴν φωνὴν ἀκούομεν̣, ἀπὸ στόματος μεταβαινούση̣ς εἰς ἀκοὴν \| τῆ〈σ〉 φωνῆ〈σ〉.
24	ἵνα τὸ σύνφωνον δειχθῇ, [τ]αῦτα λέγ̣εται καὶ π̣ερὶ τοῦ πνεύ‐
25	ματος, οὗ ὁ σωτὴρ ε̣ἶπεν· “οὐ δύναται \| ἀ̣φ’ ἑαυτο[ῦ λ]αλῆσαι”.	214
25	τὸ ‘οὐ δύναται‘ τοῦτο, [ὅτ]ι χ[ωρὶς αὐτ]οῦ καὶ τ[οῦ] πα‐ τρὸς οὐ φέρεται αὐτοῦ λόγος ἢ διδασκαλία. \| ἐπὶ τῶν ἄλλων
26	δὲ σημαίνει τ̣ῶ̣ν γενητῶν π̣ο̣λλά̣κ̣ι̣ς̣ ὅ̣τ̣ι̣ [χ]ω̣ρ̣ὶ̣ς̣ θεοῦ τ̣ι̣[ς φ]θέγ‐ γεται, ὅταν ἐσφαλ̣\|[μ]έ̣ν̣ω̣[ς το]ῦτο π̣ο̣ιῇ. τὸ δὲ ἅγιον πνεῦμα
27	οὐ πέφυκεν ἀπομερίζεσ̣θ̣α̣ι̣ τ̣ῆ[ς το]ῦ̣ πατρὸς [ἀ]π̣αγγελίας,
335	ἵν’ οὕτω \| φράσω, αὐτό{ς} ἐστιν ἡ ἀπαγγελία.
1	“λέγω” γοῦν “ἐγὼ [τ]ὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ”. ε̣ἶ̣τ̣α λέ[γει ὁ σ](ωτ)[ή]ρ· “ἡ γλῶ[σ]σ̣ά̣ μ[ου] κ[ά]λα\|μος γραμματέως ὀξυ‐
2	γράφου”. ἡ γλῶσσά μου γράφει ἐν ταῖς καρδίαις τῶ[ν] ἀνθρώ‐ πων [ἀπα]ρ̣[α]β[ά]το̣υ̣ς̣ νόμους· \| “διδοὺς” γὰρ “ν̣ό̣μ̣ο̣υ̣ς ἐπὶ τὴν
3	διάνοιαν αὐτῶν, καὶ ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῶν ἐ̣[πι]γρ[άψ]ω̣ αὐ‐ τούς”. καὶ \| ἐπὶ τὰς σαρ̣κ̣ί̣νας καρδίας καὶ μὴ λιθίνας ὁ θεὸς
4	[γ]ράφ[ει] διὰ τοῦ ζῶντ[ο]ς αὐτοῦ π[ν](εύματο)[ς.]
5	[καὶ ὅ]ρα, ὅτι δύναται \| ὁ κάλαμ[ος τ]οῦ ὀξυγράφου τὸ ἅ‐
5	γιον πνεῦμα εἶ[ν]αι. ὀξ̣έως γράφει [..]...[..... .]. δ̣ι̣ά̣νοιά̣ν εἰσι̣[ν· “ἅπ]αξ \| ἐλάλησεν [ὁ θ](εό)ς, δύο ταῦτα ἤκουσα”. καὶ
6	τῇ μὲν λέξει τῆς προκειμένης̣ .[..... ..].[..]ν .[.]υ̣δεα̣[....] \| ἐστιν. διχῶς δὲ εἶπον τό· “ἅπαξ ἐλάλησεν ὁ θεός, δύο ταῦτα ἤ‐ κουσα”. καὶ πρ[..... ..... ..... .....]την \| ὅτι· ἐὰν ἀ[π]ο‐
8	δεικνύηται περὶ περιτομῆς, δύο ἀκούει ὁ σοφός, καὶ π̣ε̣[ρὶ τῆς αἰσθητῆς τῆς κατὰ τὴν] \| ἐντολὴν καὶ περὶ τῆς πνευματικῆς.
9	{ἐὰν} ἅπαξ τοῦ θεοῦ λαλήσαντο̣[ς περὶ θυσίας, πάλιν δύο τα]ῦ‐
10	τα \| ἀκούομεν, καὶ τὴν κατὰ νόμον αἰσθητὴν {περιτομὴν} καὶ τὴν π[ν](εύματ)[ι ἀναφερο]μ̣ένην καλουμ[έ]ν̣ην \| “αἰνέσ〈εωσ〉
11	θυσίαν”. καὶ ἐφ’ ἑκάστης ἐντολῆς τὸ αὐτό· περὶ σαββάτου [ὅ]τ̣α̣ν̣
11	λέγῃ̣ [οὖ]ν̣, “δύ̣ο̣ τ̣αῦτα ἤκου̣[σε]ν”. \| ἔλ[εγ]ον δὲ ἄλλην διάνοιαν ὑψηλοτέραν καὶ δυσφώρατον	216
12	τοῖς πολλ[οῖ]ς̣ ὅ[τ]ι· [ὁ] θεὸς βουλόμενος ἐντείλασθαι \| τ̣ὰ̣ς̣ π̣ολλάς, οἷον τὴν δεκάλογον, οὐ κατὰ μ̣[ία]ν ἐντολὴν λέγει, ἀλλ[ὰ ..... ...]ε̣[.]...[..... ...] ἐ[λ]θὸν \| ἐ̣[ν
14	τ]ῇ̣ δ̣ι̣α̣ν̣οίᾳ τοῦ ἀκροατοῦ ὅλα ἠκούσθη.
14	“δύο ταῦτα ἤκουσα”, ἵνα [κ]α̣ὶ πλ̣[εί]ονα λάβῃς ἢ τ̣α̣[ῦτα.
15	ἔχει δ]ὲ̣ ο̣ὕ̣\|τω· [καὶ] σαφὲς μέν ἐστιν τοῖς πολλοῖς· ὅμως
15	ἴδωμεν· οὐ ταὐτόν ἐστι[ν ν]όη̣[μα κα]ὶ̣ λεκτόν. νόημ[ά ἐ]στιν \| τὸ ἐνέργημα τοῦ νοῦ, οὗπερ σύμβολόν ἐστιν ἡ φωνή. “τῶ[ν ἐν τῇ ψυχῇ π]αθημάτων̣ σ̣ύ̣[μβο]λά \| ἐστ[ι]ν τὰ ἐν τῇ φωνῇ”. λεκ‐
17	τὸν δέ ἐστιν ἐκεῖνο τὸ παρυφ[ιστ]ά[μενον] τ̣ῇ̣ φαντασίᾳ τ̣[οῦ] μέλ\|λο[ντ]ο̣ς εἰπεῖν· μὴ γ̣[ὰ]ρ τὸ νόημα ἄϋλον καὶ καθαρὸν ε̣[.].[..... .....]ε̣λ̣λει [τ]ι̣ π̣ερὶ αὐτ[οῦ. ο]ὐ \| συνδυάζει
19	τι αὐτῷ τῶν ἐκ προφορᾶς συνεζευγμένων ἵν̣[α] δ̣ηλωθῇ̣· ὅ̣θεν
20	καὶ λεκτὸν [ἔστιν]· \| παρυφίσταται δὲ τῇ φαντασίᾳ τοῦ νο‐
20	οῦντος· διὸ ἐνόησ̣α· [π]α̣ρ̣υφίσταται δέ μοι [φ]αντ[ασία], \| πῶ[ς] δεῖ αὐτὸ ἑρμηνεῦσαι.
21	αἱ παρυφιστάμεναι οὖν φαντ̣α[σίαι] ἀπὸ ἑνὸς νοήματος, ἀπ[ὸ τοῦ] \| λόγο̣υ̣ θεοῦ ὑφίστανται, καὶ διὰ τοῦτο “δύο ἤκουσα”. καὶ τὸ ν[όη]μα τ̣〈ὸ〉 δυνάμεν〈ο〉ν̣ εἰς ἄλλους ἑρ̣[μηνεῦ]\|σαι
23	τὸ νοηθὲν τῶν δυσχερῶν ἐστιν.
23	ὥσπερ [ο]ὖν ἅπαξ το[ῦ] θεοῦ λαλήσαντος δύ̣ο τις ἀκούει κ̣[ατὰ] \| τὰς δύο ἀποδοθείσας θεωρίας, οὕτω ἡ τ̣οῦ θεοῦ γ̣[ρα]‐
24	φ̣[ὴ νοεῖτ]α̣ι οὐ καθ’ ἓν̣ [νό]ημα ἢ ῥῆμ̣[α]. πνευμ̣[ατικῶς] \|
25	γρ[ά]φ̣ει ὁ κάλαμο[ς οὗ]τος. δ̣[ι]ὰ τοῦτ̣ο ὀξυγρά̣φ[ος ἐστίν.]
25	κ̣α̣ὶ̣ ἐ̣π̣ὶ̣ μ̣[ὲ]ν̣ τ̣[ῶν ὀ]ξυγράφων ἀν(θρώπ)ω[ν γίνε]\|[ταί τ]ις	218
26	διάστασις, ἵ̣ν̣[α συ]νάψῃ πρότ̣ε̣ρ̣[α καὶ δε]ύ̣τ̣ε̣ρ̣α̣. ὧδε δὲ οὐ‐ χί, ἀλλ’ ἡ ὀξύτης οὕτως ἐ[στὶν ὡς] \| [μ]ὴ εἶναι ἐν αὐτῇ
27	διάσ̣τ̣ασ̣ι̣ν.
27	[ἐπερ( )· τὴ]ν̣ ἀθρόαν μετα̣β̣ο̣λ̣ὴ̣ν̣ πῶ̣ς ἔλ̣[εγ]ε[ς]; —τ̣οῦ πα‐ τρὸς πρ[όσωπον] \| [ἦ]ν τὸ λέγον· “ἐξηρεύξατο ἡ καρδ[ία μου]
28	λ[ό]γον ἀγαθόν”. καὶ [οὐ]κ̣[έτ]ι̣ ὁ π̣(̣ατ)̣ή̣ρ̣ [ἐστι]ν̣ ὁ̣ λέγων·
336	[“λέγω ἐγὼ] \| τ̣ὰ̣ ἔ̣ρ̣γα μο̣υ τῷ βα̣[σιλεῖ]”, ἀ̣λλ’ ὁ̣ [υ](ἱό)ς·
1	[ο]ὐ γὰρ λαμβάνω̣ αὐτὸ̣ ὡς λέγουσιν οἱ Εὐνομίου· ‘αὐτὸς ὁ ἐξερευξάμε\|νος λόγον λέγει τῷ [βα]σιλεῖ, ᾧ̣ ἐκάθ̣ι̣σ̣ε̣ν, τὰ
2	ἔργ[α], τῷ γεννητῷ λόγῳ, ἵν’ εἰδῇ εἰπεῖν αὐτά, ἵνα γνῷ αὐ‐
2	τά‘. \| ἐ̣π̣ε̣ρ̣(̣ )̣· ἵ̣ν̣α̣ ποῖα ὦ̣σ̣ιν τὰ ἔργα; —ταῦτα ἃ δ[ι]ὰ τῆς ο̣ἰ‐ κονομίας κατώρθωσεν. ἓν τῶν ἔργων ἔστω \| [τὸ ἔχειν λό]γον
4	ὡ̣[ς κά]λαμον ὀξ[ὺ] γ̣ρ̣άφ[ο]ν̣[το]ς̣ καὶ ταχὺ γράφοντος.
5	δύναται καὶ κάλαμος \| [εἶναι] ὁ̣ δ̣ι̣α̣κ̣[ο]ν̣[ῶν ἄν(θρωπ)ος],
5	γραφεὺς [δὲ ὁ] χ̣ρ̣ησάμενος αὐτῷ θεὸς λόγος· δ̣ι̣ὰ̣ τ̣ούτου̣ γὰρ ἔγραψεν τῇ οἰκουμέ\|[νῃ .....]..[..... ..... ..]...υν λε..
6	[..... .]η ἓν συνπέρασμα ἤγαγον; —πεπ̣ληρωμένα εἰσὶν αὐτοῦ τὰ ἔργα \| [..... ..]..[..... ..... ...]τ̣αλ[..... ...]υτ[..] οὐ περιμένω ..... . ἄλλος αὐτῷ αὐτὰ εἴπῃ παρα\|[..... ....]
8	ο̣υ̣κ̣[..... ...].ι̣. νο̣[...]ε̣π̣ραξεν. διὰ τοῦτο ἔφυγεν τὸ θεοῦ πρόσωπον. ὅτε δὲ οὔπω γα\|[...]..... ...[..... ....]..ν ὅμι‐
9	λος ἦ̣ν̣ αὐτῷ ἀπήγ̣γ̣ελλε̣ν̣ αὐτῷ̣ [δι’] ὁμί̣λ̣ου, ὅτι οὐ μεταλαμβά\|‐
10	νει τοῦ ξύλου το̣υ̣[..... .]ο[.] φ̣υ̣λάττειν̣ β̣ο̣ύλε[τ]αι θεός, ὅ‐
10	τι ὥσπε̣ρ̣ [.....] “φ[υλά]ττειν καὶ ἐργάζεσθαι” τὸν \| [παρά]‐	220
11	δ̣[εισον] α̣ὐ̣τ̣ῷ [ἐ]ποι[ή]σα[το]. ὁμ[οίω]ς οὐκ ἀπομ̣ε̣[ρί]ζ̣ο̣μ̣εν̣ τὸ̣ [το]ῦ̣τ̣ο̣ λέ̣γ̣ο̣ν ἐκτὸς τοῦ λόγου, ὡς ἐὰν \| [..... ....].
12	[...]ο̣[..... ...]ς̣ δ̣[ι]α̣λέγομαι, ἀπαγγέ̣[λ]λ̣[ω], νοῶ, ο̣ὐ πάν‐ τα ἀπομερίζωμεν τῆ̣ς ψυχῆς \| [οὐδὲ πά]ν̣τα τ̣οῦ σώ̣μ̣α̣[το]ς̣, [ἀ]λ̣λ’
13	ὁ ἐξ ἀμφοτέρων συνκείμενος λέγει ὃ νοεῖ. ἡ ἐνέργεια δὲ αὕ‐ τη̣ ψυ̣χ̣ῆ̣ς̣, \| [λέγων ὁ σύν]θ̣ε̣τ̣[ό]ς̣ ἐ̣σ̣[τ]ι[ν. ἐὰν] δὲ λέγω ὅτι ὀξέως
15	βαδίζω ἢ θερμαίνομ̣[αι] ἢ ῥι̣γῶ, περὶ τ[οῦ] σώμ[ατος] ἑα̣υ̣\|[τοῦ
15	νῦ]ν̣ ὁ σ̣ύ̣ν̣[θ]ετ̣ός ἐσ̣τιν̣ [λέγων].
15	“ἡ γλῶσσά μου ὡς κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου. ὡραῖος κάλλει \| πα[ρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀν(θρώπ)ων”.]
16	ὁ̣ ε̣ὐ̣α̣γ̣γ̣ελικὸς λόγος παρὰ πάντας το̣ὺ̣ς̣ ἀ̣[νθ]ρωπίνους λό‐ γο〈υ〉ς ἐστίν. \| ε̣[....]α̣φ̣[..... .....].μ[..] τοῦ ἀνθρώπου
17	τοῦ προσλημφθέντος καὶ τοῦ προλαβόντος [λόγου] θ̣(εο)[ῦ] \| [....]τ̣.[...] λ̣ό̣γ̣ο̣ς ἀγαθὸς καὶ βασιλεύς ἐστιν.
18	3 ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσίν σου. ἑρμήνευται τοῦτο \| [ἐν τῷ] κατὰ Λουκᾶν εὐα[γγε]λ[ί]ῳ̣·
19	ὁπ̣ην[ί]κα γὰρ εἰσῆλθεν ε[ἰ]ς τὴν συναγωγὴν ἐν τῇ Καφαρνα\|‐
20	[ούμ], “κ̣α̣ὶ̣ ἐ̣π̣εδό̣θ̣η αὐτῷ τὸ βιβλίον τοῦ προφήτου Ἰσαίου”, ἵνα ἀναγνωσθῇ, εἶπεν· “καὶ πάντες ἐθαύ\|[μαζον] ἐπ̣[ὶ] τ̣ο̣[ῖς]
21	λό[γοις] τῆς χάρ[ιτο]ς τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ το̣ῦ στόμ[ατ]ο̣ς αὐτοῦ”. οὕτως ε̣[ἰσ]ὶ̣[ν] α̣ὐ̣τ̣οῦ \| [οἱ λόγοι] κ̣[εχα]ρ̣ιτωμέν̣ο̣ι
22	ὡς κρατεῖν τοὺς ἀκούοντας. [ἀ]κο̣[ύον]τ̣α̣[ς] δ̣ὲ̣ κατὰ νόησιν λέγει, οὐ τοὺς \| [..... .]. [...] κα[τὰ] τὴν ἀκοήν· [πάν]τ̣ε̣ς
23	γ[ὰ]ρ ἀ̣κούουσιν τ̣[οῦ] εὐαγγ̣ε̣λ̣ί̣[ου], καὶ “Ἕλληνες καὶ Ἰ̣ου‐
23	δ̣αῖ[ο]ι” \| [..... ...]..[...]ε̣[... ἀλ]λ’ οὔκ [εἰ]σ̣ι̣ν [τὴν]	222
25	χάρ̣ι̣ν τῶν λ̣ό̣γ̣[ων ..... ..... ..]ς δεῖ πον[.]υσα[...]\|[.....
25	.....]
25	ἐπ̣ε̣ρ( )· ἕτ̣ε̣ρ̣[ο]ν̣ πρόσωπ[όν] ἐ̣σ̣τ̣ι̣ν ὧδ̣ε̣; —“ἐξεχύθη ἡ χάρις
337	ἐν [χείλεσίν σου”] ἤτοι τὸ ἅγιον [πν(εῦμ)α] \| ἢ ὁ συνγραφεὺς
1	λέγει τοῦτο. ἐνίοτε δὲ καὶ ὁ πατὴρ μαρτ[υρ]ῶν λέγει· χείλη γὰρ πολλάκις εἰρήκαμεν \| σημαίνειν τὸν λόγον· “καὶ” γὰρ “ἄ‐
2	δικα χείλη μακρὰν ἄπωσαι ἀπ’ ἐμοῦ”. 3 διὰ τοῦτο εὐλόγησέν σε ὁ θεὸς ὁ θεός \| σου εἰς τὸν αἰ‐
3	ῶνα.
3	καὶ τοῦτο περὶ τοῦ ἀνθρώπου λέγεται· τὸ γὰρ μετ’ αἰτί‐ ας εὐλογηθῆναι οὐ τοῦ θεοῦ λόγου ἐστίν. \| αὐτός ἐστιν ἡ εὐ‐
4	λογία, ἡ πηγὴ τῆς εὐλογίας. αἰτία δὲ κεῖται ὧδε τὸ ‘διὰ τοῦ‐
5	το‘, ὥσπερ καὶ ἐν τῷ· “διὰ τοῦτο ἔχρισέν \| σε ὁ θεὸς ὁ θεός
5	σου”. τὸ ἐπ’ αἰτίᾳ δὲ κεχρῖσθαι δηλοῖ σπουδαῖον εἶναι τὸν κεχρισμένον· ποιήσας γὰρ δικαιοσύ\|νην καὶ ἀνομίαν μισήσας
6	τετύχηκεν τοῦ χρίσματος. διὰ τοῦτο εὐλόγηται εἰς τὸν αἰῶνα, ἐπεὶ ἔσχεν \| γλῶτταν
7	κάλαμον ὀξυγράφου, μᾶλλον γράφοντος. περὶ τοῦ ἀνθρώπου ταῦ‐ τα λέγει. καὶ ἐπειδὴ ἀδιάδοχον \| ἔχει τὴν ἱερωσύνην καὶ τὴν
8	διδασκαλίαν—κἂν γὰρ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρέλθῃ, μένουσιν αὐτοῦ \| οἱ λόγοι—, εἰς τὸν αἰῶνα εὐλογήθη. \|
10	4 περίζωσαι τὴν ῥομφαίαν σου ἐπὶ τὸν μηρόν σου, δυνατέ. πολλάκις ὁ μηρὸς ἐπὶ \| τῶν ἀνδρικῶν κινημάτων. 〈ἐ〉λέγομεν
10	γοῦν ὅτι τοὺς ἔχοντας ὑγρότητα ἀκολασίας διαβάλλων \| ὁ λό‐	224
12	γος ἐν τῷ Ἰεζεκιὴλ λέγει· “καὶ πᾶς μηρὸς ὑγρανθήσεται ὑ‐ γρασίᾳ”, ἀντὶ τοῦ· ἡ ὀσφῦς, τὰ γενέσεως \| πράγματα, μολύνε‐
13	ται ὑγρασίᾳ.
13	περὶ μέντοι τοῦ σπουδαίου οὐ ῥηθείη ταῦτα. ἔχεις γοῦν ἐν τῷ ᾄσματι τῶν \| ᾀσμάτων πρὸς τὴν νύμφην παρὰ τοῦ νυμφί‐
15	ου λεγόμενον· “ὅμοιοι ὁρμίσκῳ”—ἐπεὶ παντελῆ ἁγνεί\|ᾳ σαυ‐
15	τὴν ἀνέθηκας, ὦ ψυχὴ ἢ ἐκκλησία, ἣ οὐκ ἄλλῳ ἢ τῷ ἀληθινῷ νυμφίῳ, τῷ θεῷ λόγῳ, εὐτρέ\|πισας—“ῥυθμοὶ τῶν μηρῶν σου”.
16	ὁρμίσκῳ, περιτραχηλίῳ̣ κόσμῳ, ὡμ̣[οί]ωται. σημαίνει δὲ πολλάκις \| κόσμον περιτραχήλιον ἡ ὑποταγή.
17	σημαίνει κα̣ὶ ὅτι ὑποτέτακται ἡ ἐκκλησία. ὁ Παῦλος λέγει ὅ‐ τι· \| “αἱ γυναῖκες οὕτως ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν ὡς ἡ ἐκ‐
18	κ[λ]ησία τῷ Χριστῷ”. ὁ ῥυθμὸς οὖν τῶν μηρῶν \| σου τῶν ὡσανεὶ ἐπιθυμιῶν καὶ
20	ὀρεκτικῶν δυνάμεων ῥερυθμισμένοι εἰσὶν κατὰ τὸν \| ποικίλον
20	ὁρμίσκον.
20	καὶ τὸ μὲν κατὰ ἀναγωγὴν λημπτέον, τὸ δὲ καὶ κατὰ τὴν ἱστορίαν τὸ περὶ τῶν \| ἀκολάστων τό· “πᾶς μηρὸς ὑγρανθήσεται
21	ὑγρασίᾳ”. καὶ ὁ τῆς ψυχῆς μηρὸς καὶ ὁ τοῦ σώματος ὑπουργεῖ \| 〈τ〉ῇ ἀκολασίᾳ. διὰ τοῦτο ὁ Ἀβραὰμ ἐκπέμπων τὸν πρε̣[σ]βύτε‐ ρον τῆς οἰκίας ἑαυτοῦ, τὸν θεῖον καὶ σοφὸν \| ἐκεῖνον παῖδα
23	ἐπὶ μνηστείᾳ τῆς Ῥεβέκκας—πρὸς̣ [τὸ ῥ]η̣τὸν λέγω—ἐποίη‐ σεν αὐτὸν θεῖναι τὴν \| χεῖρα αὐτοῦ ὑπὸ τὸν μηρὸν τοῦ Ἀβρα‐
24	άμ, ἵν’ οὕτω[ς ἀμ]έμπτως καὶ ἁγνῶς ἀγάγῃ τὴν παρθένον· \|
25	ἐξωρκίσθη γὰρ ὑπὸ τὸν μηρὸν τὴν πρᾶξιν αὐτοῦ τεθ̣[εικ]ώ̣ς,
25	ὑπὸ τὴν ἀφροδίσιον, ἵν’ οὕτως εἴπω, ὁρ\|μήν· οὕτω γὰρ καὶ	226
26	ἀβλαβῆ τὴν παρθένον ἐκόμ̣[ισε]ν̣. ἐπεὶ τοίνυν διὰ γενέσεως ἀνθρωπίνης \| ὁ σωτὴρ ἀνεδέξατο
27	τὸν ναόν, λέγει πρὸς αὐτὸν [ὄντ]α δυνατόν—θεὸς γὰρ λόγος ἐστίν —· “περίζωσαι τὴν \| ῥομφαίαν σου ἐπὶ τὸν μηρόν σου,
28	δυνατέ”.
28	λέγομε[ν οὖ]ν· καὶ ὁ πιστὸς ἄνθρωπος, ὁ ἐνκρατής, ὁ θεοῦ
338	μιμητής, \| τὸν ἀρραγῆ τοῦ θεοῦ λόγον τὸν ἠκονημέν[ο]ν ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον ζώννυται \| περὶ τὸν μηρόν, ἵν’ ἐκ‐
2	τέμνῃ τὰς περιττὰς ἐπ[ι]θυμίας· 〈ὁ〉 γὰρ τίμιον μεταλαβὼν γά‐ μον μετέρ\|χεσθαι καὶ κοίτην ἀμίαντον φυλάττειν ἔχει τὸν τοῦ
3	θεοῦ λόγον ῥομφαίαν περιτέμνοντα. \| ἐὰν οὖν ‘δυνατὸν‘ ἐνταῦθα λέγῃ τὸν θεὸν λόγον ἢ τὴν ψυ‐
5	χὴν τὴν συνεζευγμένην αὐτῷ, μηρὸν \| λέγει τὴν ἐνανθρώπησιν,
5	τὴν ἐκ γυναικὸς γένεσιν. περίζωσαι οὖν ταύτην τὴν ῥομφαίαν με\|νούσης τῆς ὡραιότη‐
6	τός σου καὶ τοῦ κάλλους σου. κάλλος δὲ καὶ ὡραιότης ἡ ἀνα‐ μαρτησία ἐστίν, \| ὅταν περὶ τῆς ψυχῆς λέγηται· οὐκ ἔγνω γὰρ
7	ἁμαρτίαν. ἐὰν δὲ περὶ τοῦ θεοῦ λόγου, τοῦτο λέγει ὅτι· τὸ \| κάλλος
8	τοῦ θεοῦ καὶ ἡ ὡραιότης παραμένει σοι ἀνθρώπῳ γεναμένῳ· οὐ γὰρ μετέβαλες ἀπὸ τοῦ \| εἶναι λόγος καὶ θεοῦ λόγος.
9	καὶ πρὸς ἕκαστον δὲ λοιπὸν τῶν σωφρόνων λέγεται ὅτι· ἐ‐
10	πιθοῦ \| κάλλος καὶ ὡραιότητα ἐκ τῶν λοιπῶν ἀρετῶν, πρόσλαβε καὶ τὴν σωφροσύνην, τὸν λόγον \| τὸν τέμνοντα.
11	ἐπερ( )· ἵνα τὴν ῥομφαίαν ποίαν λάβωμεν; —τὸν λόγον
11	τὸν περὶ σωφροσύνης, \| τὸν λόγον τὸν καθόλου, τὸν ἐκτέμνοντα.	228
247	ἰδοὺ σοφὸς
1	ὑποκείμενος ἐλέγχοις. οὗτος προκόπτων καὶ ἀρχόμενός ἐστιν.
1	ὁ δὲ τέλειος ἀτάραχός ἐστιν· 〈οὐκ〉 ἐλέγχοις ὑπόκειται, οὐκ ἐκκλίνει ἐκ \| στόματος, τουτέστιν τοῦ λόγου, τοῦ θεοῦ.
2	“γνώριζε δικαίῳ, καὶ προσθήσει τοῦ δέχεσθαι”· καί· “δί‐ καιος αὐτοῦ κατήγορος ἐν πρωτολογίᾳ”. ὅλως \| ἔχει, ὃ κατη‐
3	γορήσει ἑαυτοῦ. ὁ δὲ ἀληθῶς τέλειος δίκαιος οὐχ ἁμαρτάνει·
3	“πᾶς” γὰρ “ὁ ποιῶν δικαιοσύνην ἐκ [τοῦ] θεοῦ γεγέννηται”, καὶ “πᾶς ὁ γεγεννη\|μένος ἐκ τοῦ θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ”. ὁ
4	μὴ ποιῶν ἁμαρτίαν τέλειος δίκαιός ἐστιν, περὶ ὧν καὶ ὁ σω‐
5	τὴρ ἐν εὐαγγελίῳ εἴρηκεν· “πολλοὶ \| προφῆται καὶ δίκαιοι
5	ἐπεθύμησαν ἰδεῖν ἃ βλέπετε καὶ οὐκ εἶδον”.
5	τ̣[ὸ] δ̣ὲ̣ βρῦξαι τοὺς ὀδόντας καταγνόντος ἐστὶν ἑαυτοῦ· παρατηρησάμενος \| γὰρ οὐχ εἷλεν αὐτόν, οὐκ ἔβαλεν, οὐκ ἔτρω‐
6	σεν, καὶ οὕτως ἐπὶ τῇ ἀποτυχίᾳ β̣ρ̣ύχει τοὺς ὀδόντας. μεταμέ‐ λειαν δὲ π̣[ολλά]κις ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων \| σημαίνει, ὡς
7	καὶ ἐν εὐαγγελίῳ περὶ τοῦ δεθέντος ποσὶν καὶ χερσὶν καὶ βλη‐
7	θέντος εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερ[ον “τὸ] ἡ̣τοιμασμένον τῷ δια‐ βόλῳ \| καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ”· “ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ
8	ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων”. τὸ δὲ ‘ἐκεῖ‘ πάλιν ὧδε τὴν κατάστα‐
8	σ[ιν τὴ]ν̣ τοιάνδε σημαίνει. 13 ὁ δὲ \| κύριος ἐνγελάσεται αὐτόν, ὅτι προβλέπει ὅτι
9	ἥξει ἡ ἡμέρα αὐτοῦ.	230
9	τὸν ἁμαρτωλὸν τὸν βρύξοντα τοὺς ὀδόντας κατὰ τοῦ δικαίου·
9	“προβλέπει” γὰρ “ὅτι ἥξει ἡ ἡμέρα αὐτοῦ”. προορῶν ὁ κύριος \|
10	ὅτι ἡ ἡμέρα αὐτοῦ ἐλεύσεται καθ’ ἣν καταδικασθήσεται, κατα‐
10	γελάσει τοῦ ἁμαρτωλοῦ. τὰ τοιαῦτα δὲ ῥήματα λεγόμενα ἐπὶ θεοῦ ἀνθρω\|ποπαθῶς μὴ
11	ἀκουέσθωσαν. θεοπρεπῶς δὲ τὸν νοῦν αὐτῶν ἐκλαμ[βά]νομεν· εἴ‐ ρηται γοῦν· “ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐγγελάσεται \| αὐτούς,
12	καὶ ὁ κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς”. οὐκ ἀνθρωπολογεῖται τοῦτο,
12	[οὐκ ἀ]νθρωποπαθῶς ἐπὶ θεοῦ ἐκλαμβάνομεν. καὶ πάλιν ἐν \| τῇ Ἐξόδῳ λέγει· “ὅσα ἐνπέπαιχα τοῖς Αἰ‐
13	γυπτίοις”. ὁ ἐνπαιγμὸς ὧδε π[άλι]ν τοιαύτην ἔχει διάνοιαν· οὐ λέοντας ἐπήγαγεν ἐπ’ αὐτούς, οὐ δράκον\|τας, οὐ τοὺς ἄλλους
14	μεγάλους θῆρας, ἀλλὰ σκνῖπα καὶ κυνόμυιαν [ἐπὶ] βατράχῳ καὶ
14	κάμπῃ.
15	ἐπερ( )· τὸ ‘κατεπόντισεν‘ τί; —ἀλλὰ ἐκεῖ οὐ λέ\|γει·
15	“ἐνπέπαιχα αὐτούς”.
15	14 ῥομφαίαν ἐσπάσαντο οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἐνέτειναν τόξον
15	αὐτῶν τοῦ καταβαλεῖν πτωχὸν καὶ πένητα. \| ἡτοίμασαν ῥομφαίαν, ἵνα πτωχὸν καὶ πένητα καταβάλωσιν.
16	ἀναστρέφεται καὶ εἰς τὴν αὐτῶν ἔρχεται καρδίαν, ὡς τὸ λεγό\|‐ μενον· “ὁ ὀρύσσων βόθρον τῷ πλησίον ἐνπεσεῖται εἰς αὐτόν”.
17	καὶ πάλιν· “καὶ ἡ θήρα, ἣ ἔκρυψαν, συνλαβέτω αὐτούς”. καὶ ἐν Ἐκκλησιαστῇ \| λέγει· “καθαιροῦντα φραγμόν, δήξεται ὄφις”.
18	τὸν ἄλλου φραγμὸν καθαιροῦντα ὄφις δήξεται, τὴν ἀσφάλειαν
18	ἄλλου καθαιροῦντ〈α〉. \| “ῥομφαί〈α〉ν ἐσπάσαντο”· ἀπὸ τῆς θήκης ἐσπάσαντο εἰς φα‐	232
19	νερὸν αὐτὴν [...]γαν.
20	δύναται ῥομφαία ὁ σὺν δόλῳ λόγος εἶναι· ἐκσπῶσιν \| γάρ,
20	ἵνα διὰ τούτο〈υ〉 πλήξωσιν. ἔχεις ἐν Παροιμίαις λεγόμενον·
20	“εἰσὶν [οἳ] λέγοντες τιτρώσκουσιν μαχαίρᾳ{ν}, γλῶσσαι δὲ σοφ[ῶν ἰ]ῶνται”. \| εἰσὶν οἳ ἐν τῷ λέγειν τιτρώσκουσιν μα‐
21	χαίρᾳ. δοτικῇ δὲ ἀναγνωστέον· εἰσὶν οἱ ἐν τῷ λέγειν τιτρώσκον‐ τες μ[αχαί]ρᾳ. \| οἱ φθείροντες ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαις κακαῖς, ἐν
22	τῷ λέγειν τιτρώσκουσιν μαχαίρᾳ. “καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν μάχαιρα ὀξεῖα”· ὁ λ̣[όγο]ς \| αὐτῶν οἷα μάχαιρα βλάπτει καὶ τιτρώσκει.
23	ἐν τῷ λέγειν οὖν εἰσίν τινες τιτρώσκοντες μαχαίρᾳ, αἱ δὲ τῶν σοφῶν γλῶσσαι, οἱ \| λόγοι τῶν σοφῶν, ἰῶνται. αἱ μάχαιραι
24	αὗται φαρμάκου εἰσίν, οὐ τιτρώσκουσιν, οὐ πλήττουσιν, ο̣ὐ̣
25	τ̣ρ̣αυματί〈ζ〉ουσιν, ἀλλ’ ἰῶνται τὰ γε\|νόμενα ὑπ’ ἄλλων λόγων
25	τραύματα.
25	τόξον ἐστὶν ἐντεινόμενον τὸ ἡγεμονικὸν τὸ οὕτως ἑτ[οι‐ μασμ]ένον ὥστε βέλη ἀπ’ αὐτοῦ ἀπολύ\|εσθαι. οὗτοι δὲ ἔστωσαν
26	πονηροὶ λογισμοί, λόγοι βλαπτικοί. “ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέ‐
26	τειναν τόξον, ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν”. \| 14 τοῦ σφάξαι τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ.
27	ὧδε ‘εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ‘ ἀκούομεν ὡς τὸν ἐλεγχόμενον {δί‐ καιον καὶ τὸν} σοφὸν καὶ τὸν δίκαιον \| τὸν ἑαυτοῦ κατηγοροῦν‐
28	τα.
28	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ κεῖται ἐκ προσώπου τοῦ κυρίου ὅτι· “πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν μαχαίρῃ ἀπολοῦνται”. \| καὶ οἴονται οἱ	234
29	πολλοί, ὅτι τοῦτο λέγει ὅτι πάντως ὁ σφάξας ἄνθρωπον σφαγή‐
29	σεται. οὐ φαίνεται δὲ τοῦτο ἀναντίρρητον· πολλοὶ φονεῖς \|
30	ἰδίῳ τέλει κέχρηνται· ἀλλὰ τοῦτο λέγει· πᾶς ὁ κατά τινος κό‐
30	λασιν ἐπιφέρων κολάσει ὑποπεσεῖται, πᾶς ὁ βλάψαι τινὰ βου‐ λόμενος \| μαχαίρᾳ, τῇ διανοίᾳ ἑαυτοῦ 〈τ〉ῇ ἠκονημένῃ ἢ γλώττῃ
31	καὶ λόγῳ, τοῖς αὐτοῖς ὑ̣π̣οπεσεῖται. ἐπερ( )· “τοῦ καταβαλεῖν πτωχὸν καὶ πένητα”; — \| οὐ δύ‐
32	νανται καταβαλεῖν πλούσιον, οὐ δύνανται καταβαλεῖν ἔχοντα
32	τὸν “ἐν [πάσῃ γν]ώσει καὶ παντὶ λόγῳ” πλοῦ〈τ〉ον, ἀλλὰ τὸν πτωχὸν \| καὶ πένητα, κἂν δοκῇ εὐθὴς εἶναι τῇ καρδίᾳ, ὡς προ‐
33	εῖπον, ὡς ὁ ἐλεγχόμ[ενος] σοφὸς καὶ ὁ κατηγορῶν ἑαυτοῦ δί‐ καιος· ἀλλ’ οὖν γε \| ἡ ῥομφαία κατὰ τῶν ἀκονησάντων αὐτῶν
34	στραφεῖσα πλήττει καὶ ἀναιρεῖ αὐτούς· ὡσαύτως καὶ τὸ τόξον
34	συντρίβεται.
35	⟦εὖ δὲ καὶ τὸ \| φάναι· “ἡ ῥομφαία αὐτῶν εἰσέλθοι εἰς τὴν
35	καρδίαν αὐτῶν”. αὕτη ἡ ῥομφαία ἡ̣ ἐπιβλαβής, ἡ πολεμίων, οὔκ
35	ἐστιν συνφυὴσ ⟧ ———————————————————————
35	(19 καὶ ἐν ἡμέραις λιμοῦ χορτασθήσονται.)
35	———————————————————————————————
35	———————————————————————————————
250	τῶν τρεφόντων τὴν ψυχήν, τῶν ποτιζόντων [... α]ὐτήν. ἐν αὐ‐
1	τῷ γοῦν τῷ προφήτῃ, ἔνθα γέγραπται· “ἐπάξω λιμὸν ἐπὶ τῆς \| γῆς, οὐ λιμὸν ἄρτου οὐδὲ δίψ[α]ν ὕδατος, ἀλλὰ λιμὸν τοῦ ἀ‐
2	[κοῦσαι λ]όγον κυρίου”, ἐπιφέρεται· “πολὺς ὁ πεπτωκὼς ἐν παν‐
2	τὶ τόπῳ, ἐπιρίψω \| σιωπήν”. τοῖς πεπτωκόσ[ιν ὁ λ]ιμός ἐστιν.	236
3	τούτοις δ[ὲ σιω]π̣ὴ τοῦ θείου λόγου ἐπάγεται. “ἐν ἡμέραις”
3	οὖν “λιμοῦ χορτασθήσονται”. \| 20 ὅτι οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπολοῦνται.
4	διττῶς πάλι[ν τ]ὴ̣ν̣ ἀ̣πώλειαν τῶν ἁμαρτωλῶν ἐκλαμβάνομεν·
5	ἤτοι ᾗ ἁμαρτωλοί \| εἰσιν, ἀπόλλυντα[ι 〈ἢ〉 π]εῖραν λαβόντες
5	τῶν ἐπιπόνω[ν. “οὐ] καταισχύνονται” οἱ δίκαιοι “ἐν καιρῷ πονηρῷ”, οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ κατ\|αισχύνονται. ὅτα[ν αἰσχυ]νθῶ‐
6	σιν γνόντες οἷ κακῶ̣ν̣ [εἰσι]ν, καὶ ἐρυθριῶσιν διὰ τὸ ἁμαρτά‐ νειν, ἐνίοτε καταφρονοῦσιν \| τῆς ἁμαρτίας καὶ ἔ̣[ξω αὐτῆ]ς
7	γίνονται καὶ οὕτως ἀπόλ[λυ]ν̣τ[αι] ὥ̣στε μηκέτι εἶναι ἁμαρτω‐
7	λοί. 20 οἱ δὲ ἐχθροὶ τοῦ κυρίου ἅμα τῷ \| δοξασθῆναι αὐτοὺς
8	[καὶ] ὑψωθῆναι ἐκλιπόντες ὡσεὶ καπνὸς ἐξέλιπον.
8	δύνανται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐχθροὶ εἶναι τοῦ κυρίου. δυνατὸν \| δὲ καὶ ἁμαρτωλοὺς εἰπεῖν τοὺς κατὰ τὰ ἠθικὰ ἁμαρτάνον[τ]ας,
9	τοὺς παραβάτας τῶν θείων ἐντολῶν, ἐχθροὺς δὲ τοῦ κυρίου τοὺς \|
10	τὰ ἀσεβῆ φρονοῦντας, τοὺς ἔξω τῆς θεοσεβείας, τοὺς ψευδοδο‐
10	ξο̣[ῦντα]ς̣.
10	οὗτοι οὖν οἱ τοῦ κυρίου ἐχθροὶ ἅμα τῷ δοξασθῆναι καὶ ὑψω‐ θῆ\|ναι εὐθέως κατὰ τὸν καπνὸν ἐξέλιπον. καὶ ὅρα γε, ἀ̣ε̣ὶ̣ τ̣οὺς ἁμαρτωλοὺς τῷ καπνῷ ὁμοιοῖ. καὶ ἐν ἄλλῳ γοῦν ψαλμῷ \| λέγεται·
12	“ὡς ἐκλείπει [καπ]νός, ἐκλιπέτωσαν· ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσ‐ ώπου πυρός, οὕτως \| ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου θε‐
13	οῦ”.	238
13	κατασ̣κ̣ευάζει ὁ λόγος, ὅτι οὐχ ἑτέρας εἰσὶν φύσεως οἱ ἁμαρτωλοί. ἐπακολούθη\|μά ἐστιν πυρὸς ὁ καπνός, καὶ μέλιτος
14	ὁ κηρός. προηγο̣[υ]μ̣ένως δὲ τὸ μέλι λαμβάνει γένεσιν. ἐπει‐
15	δὴ δὲ ἄλλως οὐ συνίσταται \| ἢ ἐν κηρῷ, κατὰ συμβεβηκὸς ὁ
15	κηρὸς συνίσταται. οὐ διὰ τὸν κηρὸν τὸ μέλι, ἀλλὰ διὰ τὸ μέ‐ λι ὁ κηρός, καὶ οὐ διὰ τὸν καπνὸν τὸ πῦρ, \| ἀλλὰ διὰ τὸ πῦρ
16	ὁ καπνός.
16	οἱ ἁμαρτωλοὶ οὖν κατὰ τὸν καπνὸν ἐκλείπουσιν παρακολού‐ θημα ὄντα· καὶ γὰρ αὐτὸ τὸ ἁμαρτάνειν καὶ \| τὸ ἐχθρεύειν
17	τῷ κυρίῳ παρακολούθημά ἐστιν. γέγονεν δὲ τὸ λογικὸν ζῷον,
17	ἵνα δεκτικὸν ᾖ{ν} ἀρετῆς. τὸ δὲ δεκτικόν τινος οὔκ ἐστιν \| κατ’ οὐσίαν τοιοῦτο. οὐ κατ’ οὐσίαν δὲ ἀγαθοί εἰσιν οἱ ἄν‐
18	θρωποι· διὰ τοῦτο γὰρ ἐκτίσθησαν, ἵνα γένωνται ἀγαθοὶ μετ‐ ουσίᾳ τοῦ \| ἀληθῶς ἀγαθοῦ. παρακολουθεῖ δὲ τῷ δεκτικῷ τῆς
19	ἀρετῆς τὸ δεκτικὸν τῆς κακίας. καὶ ὥσπερ ἀεὶ μετὰ τὰ καλὰ \|
20	[τὰ] κ̣ακά ἐστιν, μετὰ τὴν τέχνην ἡ κακοτεχνία, μετὰ τὴν ἀ‐
20	κοὴν ἡ παρακοή{ν}. παρακολούθημα οὖν ἐστιν ἡ ἁμαρτία τῆς \| [ἀρετ]ῆς· οὐκ
21	ἂν συνίστατο, εἰ μὴ δεκτικὸν ἦν ἀρετῆς τὸ ζῷον τὸ ἁμαρτά‐ νον. ὁμοίως καὶ ὁ κηρὸς παρακολούθημά ἐστιν. \| [τήκ]ε̣ται
22	γοῦν οὗτος καὶ 〈οὐκ〉 εἰς τὸ μὴ ὂν καταστρέφει, ἀλλ’ εἴς τι
22	κρεῖττον μεταβάλλει. καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ οὖν καπνὸς γίνονται \| δ̣ι’ αὐτὴν τὴν κα‐
23	κίαν· ἡ γὰρ κακία οὕτως ☩οὕτως 〈α〉νομι[α]☩ “ὥσπερ ὄμφαξ βλα‐ βερὸς ὀδοῦσιν καὶ καπνὸς ὄμμασιν, οὕτω παρα\|νομία τοῖς χρω‐
24	μένοις”. ὁρᾷς ὅτι ὄμμασιν καπνὸς ἡ παρανομία γίνεται τοῖς	240
24	χρωμένοις αὐτήν.
25	οὐ μεγάλης δὲ δεῖται βίας ὁ καπνὸς \| ἵνα ἀνατραπῇ· ταχέ‐
25	ως γὰρ ἀνατρέπεται. διὰ τοῦτο “ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώ‐ που πυρὸς” οἱ ἁμαρτωλοί εἰσιν, καὶ “ὡς ἐκλεί\|πει καπνός, ἐκ‐
26	λιπέτωσ[αν”. πα]ρ̣ακολούθημά ἐστιν, ὡς εἶπον, πυρὸς ὁ καπνός·
26	ἢ ὄντος γὰρ πυρὸς συνίσταται ἢ γενομένου. οἱ ἐχθροὶ οὖν \| τοῦ κυρίου κἂν βρενθύωνται [ἔκπαγ]λα, κἂν
27	ἐπαίρωνται ὡς ἱκανοί, ὡς ἐπίδοξοι, κατὰ τὸν καπνὸν σβέννυνται ἅμα τῷ ὑψωθῆναι \| αὐτούς. ἡμῶν ἐστιν τὸ ὁρᾶν τὴν ἔκλειψιν αὐ‐
28	τῶν, ἐπεὶ κἂν μένωσιν μέχρι τινὸς χρόνου δοξαζόμενοι καὶ ἐπ‐ αιρόμενοι \| μεγάλα φρονοῦντες, ἀλλὰ τῷ δυναμένῳ ὁρᾶν ἐφ’ ᾧ
29	μέγα φρονοῦσιν, εὐθέως ἐκλιπόντες εὑρίσκονται.
30	21 δανείζεται \| ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ οὐκ ἀποτείσει.
30	ἃ δίδωσιν θεὸς ἐπ’ ὠφελίᾳ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς ψυχῆς, οὐ κατὰ ὀφειλὴν λαμβά\|νουσιν οἱ δεχόμενοι· οὐδεὶς γὰρ κατὰ ὀφει‐
31	λὴν δέχεταί τι ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ χαριζόμενος δανείζει, προχρείαν δίδω\|σιν τὸ καλόν, ἵνα κατεργασάμενος ἀπ’ αὐτοῦ
32	κερδήσῃ καὶ δοῖ τόκους. λαμβάνω τὸν περὶ δικαιοσύνης λόγον. ἐὰν ἀποδιδοὺς \| καὶ
33	τοὺς τόκους παρέχω, τὰ ἔργα τῆς δικαιοσύνης̣ [τ]ῷ̣ θεῷ προσ‐ κομίζω. ἐὰν δὲ λαβὼν τὸν περὶ δικαιοσύνης λόγον μηδὲν \| κα‐
34	τὰ δικαιοσύνην ἐνεργήσω, δανεισάμενος [παρὰ θ(εο)]ῦ οὐκ ἀπο‐
34	δέδωκα· δίδωσιν γὰρ ὁ θεός, ἵν’ ἐνεργῶμεν, παρέχει θεός, ἵν’
35	εἰς \| πράξεις τοὺς λόγους μεταβάλλωμεν. δανείζει [δὲ] τὸ θεῖ‐
35	ον αὐτοῦ ἀργύριον, περὶ οὗ λέγεται· “ἀργύρ[ι]ον πεπυρωμένον
35	δοκίμιον τῇ γῇ”. \| ὁ δανειζόμενος οὖν ἀποδίδωσιν τόκους καὶ	242
36	αὐτὸ ὃ ἐδέξατο.	242
36	21 ὁ δὲ δίκαιος οἰκτίρει καὶ δίδωσιν.	244

291

292

293

294

295

296

297

298

299

300

301

302

303

304

305

306

307

308

309

310

311

312

313

314

315

316

317

318

319

320

321

322

323

324

325

326

327

328

329

330

331

332

333

334

335

336

337

338

247

250