|
TLG 2102 004 :: DIDYMUS CAECUS :: Commentarii in Job (12.1–16.8a) (partim in catenis) DIDYMUS CAECUS Scr. Eccl. Commentarii in Job (12.1–16.8a) (partim in catenis) Citation: Papyrus page or catena fragment — (line) | ||
| ὑπολαβὼν δὲ Ἰὼβ [λ]έγει· εἶτα ὑμε[ῖς] ἐστε ἄνθρωποι; ἢ μεθ’ ὑμῶν ⸏τελευτήσει σοφία; φησὶν ὅτι ‘ἄν(θρωπ)οι μέν ἐστε, μέγα δὲ | ||
| 20 | περὶ αὑτῶν οἰόμενοι καὶ ὡς μό‐ νους ἑαυτοὺς ἀν(θρώπ)ους λογιζόμε‐ νοι νομίζετε μέχρις ὑμῶν εἶ‐ ναι τὴν σοφίαν· [οἴ]εσθε δὲ δύνα‐ σθαι καὶ τὰ κρίμα[τ]α τοῦ θεοῦ κα‐ | |
|---|---|---|
| 25 | ταλαμβάνειν καὶ ἀποφαίνεσθαί τι περὶ αὐτῶν· καὶ τῷ ὄντι ὑπερ‐ βαίνει τὰ ἀνθρώπινα.‘ “τὰ κρίμα‐ τά σου” γάρ φησιν “ἄβυσσος πολλή.” ἀλλὰ καὶ Παῦλος “ἀνεξεραύνη‐ | |
| 30 | τα” αὐτὰ εἶναι γράφει. ἐμφαίνει δὲ διὰ τοῦ “μεθ’ ὑμῶν τελευτή‐ σει σοφία;” ὅτι ἡ τοῦ θ(εο)ῦ σοφία οὐκ ἄ‐ χρι τῶν ἀνθρωπίνων ἐστὶν πρα‐ | |
310 | γμάτων. οἶδε[ν κα]θὰ καὶ ὁ ἀπόστο‐ λος ὅτι “ἐκ [μέρους” κ]α̣ὶ τοῖς τελείοις ἐνταῦθ[α ἡ “γνῶσις”] “ἀραβῶνα πν(εύματο)ς” ἐχόντω[ν καὶ τού]τ̣ων· ὁ δὲ ἀραβῶ‐ | |
| 5 | νά τινο[ς ἔχων οὐ τὸ] ὅλον αὐτὸ ἔχει, ἀλλὰ “μέρ[ος” αὐτοῦ. τ]οῦ δὲ “τελείου ἐλ‐ θόντος” ἔχ[ει σὺν τῷ] ὅλῳ τὸ μέρος· ⸏τοῦτο γάρ ἐ[στιν ὁ ἀρ]αβών. ⸏κἀμοὶ μὲν [καρδία κα]θ’ ὑμᾶς ἐστιν. | |
| 10 | ⸤παραστῆ[σαι αὐτοῖς] βούλεται, ὅτι ἀναπλασ[μοὺς ἐν] τῇ διανοίᾳ ἑαυ‐ τῶν ἔχουσι[ν, φάσκ]ων· ‘“κἀμοὶ καρ‐ δία καθ’ ὑμ[ᾶς ἐστι]ν” καὶ οὐ συμφέ‐ ρομαι ὑμῖ[ν εἰς τὴ]ν αὐτὴν διά‐ | |
| 15 | νοιαν. ἢ μ[ὴ νο]μίζετε ὑπερ‐ βαλλόντω[ς] νοεῖν; κἀγὼ γὰρ συ‐ νίημι· λο[γι]κὸν γὰρ λογικοῦ οὐ διαφέρει. τ[ῇ] δὲ ἐπιβολῇ ἡ διαφο‐ ρὰ γίνεται.‘ περὶ φαύλων γοῦν λέ‐ | |
| 20 | γεται· “ἀκούσατέ μου οἱ ἀπολωλε‐ κότες τὴν καρδίαν.” οὐ γὰρ τὴν οὐ‐ σίαν, ἀλλὰ τὴν ἐνέργειαν αὐτῆς | |
| τὴν φαύλην ἀπώλειαν αὐτῆς ⸏λέγει.⸥ | 40 | |
| 25 | δίκαιος γὰρ καὶ ἄμεμπτος ἀνὴρ ἐγε‐ ⸏νήθη εἰς χλεύασμα. ⸤ὅταν τὰ ἐλάτ‐ τονα λέγῃ, ἑαυτῷ αὐτὰ προσάπτει· ἐλαττωτικὸς γὰρ ἑαυτοῦ διὰ ἀτυ‐ φίαν ὑπάρχει. ὅταν δὲ⸥ ἐπαίνου | |
| 30 | χρεία ᾖ, τῷ δικαίῳ καὶ τῶι ἔχον‐ τι τὴν ἀρετὴν αὐτὰ ἕπεσθαι λέγει,⸥ ὡς ὁ μακάριος Παῦλος “οἶδα ἄν(θρωπ)ον | |
311 | ἐν Χ(ριστ)ῷ” λέγων̣. [ὁ θ(εὸ)ς] γὰρ αὐτῷ ἐμαρτύ‐ ρησεν λέγω[ν· “οἴει δ]έ με ἄλλως σοι κεχρηματι[κέναι ἢ ἵ]να ἀναφα‐ νῇς δίκαιος;” [εἰ δὲ ὁ Ἰὼβ εἶ]πέν ποτε | |
| 5 | ἐκβιαζόμε[νος διὰ τὸ τ]οὺς φίλους ἐναντί[ον δοξά]σ̣αι· “οἶδα ὅτι δίκαιος ἀν[αφανοῦ]μαι”, χαρακτὴρ γινόμεν[ος τοῦτο ε]ἶ̣πεν ἐκ τῶ(ν) καθ’ ἑαυτὸ[ν ἀπαγγεί]λ̣ας τοὺς ἀρε‐ | |
| 10 | τῇ χρωμέ[νους καὶ] ἐργαζομένο[υς] λέγων· ‘οἶδ[α ὅτι εἰ χ]ρησαίμην τῇ ἀνδρείᾳ [ἕως] τ̣έ̣λους, “δίκαιος ἀναφανο[ῦ]μαι”.‘ οὐ γὰρ εἶπεν· ‘δί‐ καιός εἰμι‘, ἀ[λ]λ’ εἰς μέλλοντα χρό‐ | |
| 15 | νον ἀνέκλινεν τὴν προσδο‐ κίαν, τὸ ἴδιον τῶν ἀρετῶν ἀπαγ‐ ⸏γέλλων. εἰς χρόνον γὰρ τακτὸν ἡτοίμαστο πεσεῖν ὑπὸ ἄλλους οἴκους | |
| 20 | τε αὐτοῦ ἐκπορθεῖσθαι ὑπὸ ἀνό‐ ⸏μων. δηλοῖ ὅτι παρεδόθη τοῖς ἐξαιτησαμένοις πειράσαι αὐτόν. τινὲς καὶ ἐκ ταύτης τῆς λέξεως οὐ καλῶς αὐτῇ χρησάμε‐ | |
| 25 | νοι εἱμαρμένην ἐλογίσαντο εἶναι, τὸ “τακτὸν χρόνον” εἰς αὐ‐ τὴν ἀναφέροντες. ψεῦδος δὲ τοῦτο· οὐ γὰρ πᾶς χρόνος τεταγμέ‐ νος τὴν εἱμαρμένην σημαί‐ | |
| 30 | νει. ὃ παρίστησιν οὖν, τοῦτ’ ἔστι(ν), ὅτι εἰ καὶ εἰς χλεύασμα ἐγενήθη, | |
| ἀλλά γε οὐκ εἰς ἄπειρον τοῦτο | 42 | |
312 | ἐγίνετο, ἀλλὰ [και]ρῷ τοῦ θ(εο)ῦ συν‐ χωρήσαν[τος τοῦ]το γενέσθαι, κα‐ θὰ καὶ οἱ̣ ”[δοθέντ]ες εἰς χεῖρας τῶν θλ[ιβόντων]”. “χρόνον” δὲ “τα‐ | |
| 5 | κτὸν” εἶ̣[πεν, ὃν ἔστι]ν̣ τῇ ἀρετῇ τῇ τοιαύ[τῃ χρῆσθ]αι τὸν ἄν(θρωπ)ον, καθ’ ἣν κ[αὶ λέγεται] ἱκανὸς εἶναι πολεμεῖ[ν. “οἴκους”] δὲ λέγει “πορ‐ θουμέν[ους” τὰς ἀ]ρετάς· τούτο〈υσ〉 | |
| 10 | γὰρ σπουδ̣[άζουσι]ν̣ οἱ ἀντικεί‐ μενοι δ[ιὰ τῶν ἐ]πιπόνων σεῖ‐ σαι καὶ κλο̣[νῆσαι.] ὅτι δὲ οἶκοι ἀν‐ τὶ ἀρετῶν παρ[αλ]αμβάνονται, εἴρηται· “ἐπεὶ ἐφ[οβ]οῦντο αἱ μαῖαι | |
| 15 | τὸν θ(εό)ν, ἐποίησ[α]ν ἑαυταῖς οἰκί‐ ας.” ἆρά γε ἄοικοι ἦσαν πρὶν φοβη‐ θῶσι τὸν θ(εό)ν; ἀλλὰ δῆλον ὡς τὰς ἀρετάς, κατὰ τὸν ἀκούοντα τοὺς λόγους Ἰ(ησο)ῦ καὶ οἰκοδομοῦντα τὴ(ν) | |
| 20 | ἑαυτοῦ οἰκί[α]ν, ὅ ἐστιν τὸν βίον, οὐκ ἐπὶ πέτραν αἰσθητήν, ἀλλ’ ἐπὶ τὸν Χ(ριστὸ)ν τὸν εἰπόντα Πέτρῳ· “σὺ εἶ Πέτρος καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέ‐ τρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκ‐ | |
| 25 | κλησίαν”, τοῦ Πέτρου δηλονότι ἔ‐ χοντος οἰκίαν ἐν τῇ τοιαύτῃ πέ‐ τρᾳ. οἰκοδομεῖ δὲ ὁ σωτὴρ τὴν ἐκ‐ κλησίαν, αὐτὸς καὶ πέτρα καὶ οἰ‐ κοδόμος ὤν· συνεργεῖ γὰρ ὁ θ(εὸ)ς τῷ | |
| 30 | σπουδαίῳ. οὕτω καὶ ὁ ψαλμῳδός φησιν· “ἐν πέτρᾳ ὕψωσάς με.” οὐ μέ‐ γα δὲ δῶρον θ(εο)ῦ ἐν αἰσθητῇ πέτρᾳ | |
313 | ὑψωθῆναι, ἀ[λλὰ] δῆλον ὡς τῶι λό‐ γωι τῷ ἀσφαλ[εῖ, κ]αθὸ πάλιν ὁ ψαλμῳ‐ δός φησιν· “ἔστη[σ]ας ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου.” ση[μ]ειωτέ[ον] δὲ ὅτι δίκαι‐ | |
| 5 | ος ἢ ἀλλοτιν[.....]π[...] ἀλλ’ ἄνομοι. τὸ δὲ “ἐκπορθε[ῖσθαι” ἐμφ]αίνει τὸ ἀν‐ δρεῖον τοῦ δικ[αίου κ]αταμηχαν〈ηθέ〉(ν)‐ τος· εἴρηται κ̣[αὶ ἐν ψα]λμοῖς· “πλεο‐ νάκις ἐπολ[έμησά]ν με ἐκ νεό‐ | |
| 10 | τητός μου [καὶ γὰρ οὐ]κ ἠδυνήθη‐ σάν μοι”, ὡ[ς καὶ Παῦλ]ο̣ς· “τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπ[ὸ τῆς ἀγά]πης τοῦ θ(εο)ῦ;” καὶ τὰ ἑξῆς. [οἴκους] δὲ πληθυντι‐ κῶς δεῖ νο[εῖν] τὸ πλῆθος τῆς ἀρε‐ | 44 |
| 15 | τῆς· σωφρο[σύ]νη οἶκος, ἀνδρεία οἶκος, πραότ[η]ς καὶ ἄλλαι, καθὸ εἴρη‐ ται· “ὀχύρωμα ὁσίου φόβος κ(υρίο)υ·” οὕτω καὶ δικαιοσύνη. τούτων τῶν οἴ‐ κων εἰσὶν ἐναντίοι, οὓς κατασπᾷ | |
| 20 | κ(ύριο)ς· “οἴκους γὰρ ὑβριστῶν κα{σ}τασπᾷ κ(ύριο)ς· ἐστήριξεν δὲ ὅρ[ιον] χήρας.” τὰς | |
| 21 | γὰρ τῶν ὑπερηφάνων π[ο]λιτείας κατα‐ σπᾷ ὡ̣〈σ〉 εἴρηται· “Καφαρναούμ, ἢ ἕως οὐ(ρα)νοῦ ἀναβήσῃ, ἕως ᾅδου καταβιβασθή‐ | |
| 25 | σῃ.” 〈καὶ〉 “ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθή‐ σεται.” “στηρίζει δὲ χήρας τὸ ὅριον”, ὅ ἐστιν· τὸν οἶκον, τὸν βίον τῶν κατὰ θ(εὸ)ν χηρευόντων ἀπὸ κακῶν. δη‐ λοῖ καὶ τὸ “οἰκίαι παρανόμων ὀφει‐ | |
| 30 | λήσουσιν καθαρισμόν, οἰκίαι δὲ δικαίων δεκταὶ” τοὺς ἑκάστου βίους. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ μηθεὶς πεποιθέ‐ τω πονηρὸς ὢν ἀθῷος ἔσεσθαι. ὅσοι παροργίζουσι τὸν κ(ύριο)ν, οὐχὶ καὶ | |
| 35 | 〈ἔ〉τασις αὐτῶν ἔσται; ⸤διδάσκει ὅτι κἂν χλευάζῃ τις τὸ(ν) | |
314 | δίκαιον καὶ κα[τα]δυναστεύῃ, οὐκ ἔσται ἀθῷος, κἂν [ἐκ]νικήσῃ αὐτὸ(ν) τῷ δοκεῖν. πα[ρορ]γίζει γὰρ τὸν θ(εὸ)ν ὁ τοιο[ῦτο]ς. ἔστ[αι] γὰρ ἐξέτασις | |
| 5 | τῶν πρ[αττ]ομ[έν]ων, δι’ οὗ αἰνίτ‐ τεται κρίσ[ιν⸥, καθὰ] καὶ Παῦλός φη‐ σιν· “δεῖ γὰρ ἡ[μᾶς π]άντας παρα‐ στῆναι τ[ῷ βήματ]ι τοῦ Χ(ριστο)ῦ, ἵνα κομίσηται [ἕκαστος] πρὸς ἃ διὰ | |
| 10 | τοῦ σώμ[ατος ἔπρα]ξεν.” νοεῖ(ν) δὲ ὑποβά[λλει ὅτι ‘ε]ἰ καὶ οἱ ἐξαι‐ τησάμενο[ι πον]ηρεύονται εἰς ἐμὲ λαβόν[τες] ἐξουσίαν, οὐδ’ οὗτοι ἀθῷοί εἰσι[ν] ὄργανον καὶ | |
| 15 | “σκεύη ὀργῆς” γεγ̣[ε]νημένοι, κἂ(ν) ἐπὶ ἁμαρτάνον[τ]α τοῦτο ποιῶ‐ σιν.‘ χαίρουσιν γὰρ τῇ τοιαύτῃ ὑπηρεσίᾳ. πρός τινα γοῦν λέ‐ γεται· “ἐγὼ ἔδωκα αὐτοὺς εἰς τὰς | 46 |
| 20 | χεῖράς σου, σ[ὺ] δὲ οὐκ ἔδωκας αὐ‐ τοῖς ἔλεος” καὶ “ἐγὼ ὠργίσθην αὐ‐ τοῖς ὀλίγα, αὐτοὶ δὲ συνεπέθε(ν)‐ το εἰς κακά.” οὐ γὰρ ἵν[α] ἀνηλεῶς χρήσωνται παραδίδωσιν θ(εό)ς· | |
| 25 | αὐτοὶ δὲ σὺν πολλῇ προθυμίᾳ τοῦ‐ το ποιοῦντες ἀνηλεῶς ποιοῦ‐ σιν· καὶ Φαραὼ δὲ πρὸς τοὺς 〈υἱοὺσ〉 Ἰσ‐ δραὴλ τοιοῦτος. τοιοῦτον τὸ “γίγα(ν)‐ τες ἔρχονται πληρῶσαι τὸν θυ‐ | |
| 30 | μόν μου χαίροντες ἅμα καὶ ὑ‐ βρίζοντες.” χαίρουσιν γὰρ τοιού‐ τοις 〈οἷσ〉 ὑπηρετοῦσιν. | |
315 | ἀλλὰ ἐρώτη[σον] τετράποδα, ἐάν σοι εἴπωσιν, πε[τει]νὰ δὲ οὐρανοῦ, ἐάν σοι ἀπαγ[γ]είλ[ωσι]ν· ἐκδιήγη‐ σαι γῇ, ἐάν σ[οι] φρ[άσῃ,] καὶ ἐκδιηγή‐ | |
| 5 | ⸏σονταί σοι ο[ἱ ἰχ]θύ[ες τ]ῆς θαλάσσης. τὴν τῶν κρ[ιμάτων] βαθύτητα καὶ τὴν ἀξίαν [τοῦ ἀνθ]ρώπου ἐνταῦ‐ θα δηλῶσ[αι βούλε]ται λέγων, ὅτι ἀκατάλημ[πτά εἰ]σ̣ι̣ τὰ κρίματα | |
| 10 | ὧν “ἐκ μέ[ρους” ἄνθρ]ωπος ἐπιστή‐ μην δέχε[ται. οὐ π]άντως δὲ οὕ‐ τως ἐκλαβ[εῖν πρ]οσήκει, ὅτι ἐρω‐ τῆσαι δεῖ τ[ὰ τε]τράποδα ὡς παρ’ [αὐ]‐ τῶν ἐκδέ[χε]σθαι ἀπόκρισιν, ἀλλ[ὰ] | |
| 15 | ‘τὴν ἐν τοῖς [τε]τραπόδοις ἐραύν[η]‐ σον καὶ ἐν π[ε]τεινοῖς καὶ τῇ γῇ δη‐ μιουργίαν καὶ κρίματα καὶ σκό‐ πησον, εἰ δυνήσει καταλαβεῖν τοὺς βαθυτά[το]υς ἐν αὐτοῖς λόγους.‘ | |
| 20 | ταῦτα δέ φ̣[η]σ̣ιν ἐπιστῆσαι αὐτοῖς βουλόμεν[ος,] ὅτι ἡ τοῦ θ(εο)ῦ διοίκη‐ σις ἐναπ[οκρ]ύπτεται καὶ οὐ πρέ‐ πει αὐτο[ὺς ἐ]πιτρέχειν αὐτῇ ἀγνο‐ οῦντα〈σ〉, καθ̣[ὰ κα]τέτρεχον αὐτοῦ | |
| 25 | ὡς δι’ ἁμαρ[τί]ας πάσχοντος οὐκ εἰδότες τὸ κ[ρί]μα. καὶ γὰρ τῷ ὄν‐ τι ἐκ προχε[ίρ]ου ἡ τῶν ζῴων ὕ‐ παρξις οὐ [π]αραστήσει τὸ ε[ὔ]λο‐ γον· τὰ γοῦν [ἰ]οβόλα τοῖς πολλοῖς | 48 |
| 30 | δοκεῖ οὐκ ἔ[χ]ειν τῆς παραγωγῆς τὸ εὔλογον. [ἀ]λλ’ ὁ ἅγιός φησιν· “πά(ν)‐ τα εἰς χρείαν αὐτῶν ἔκτισται.” | |
316 | καὶ τὸ κεκρυμμέ[νον] δὲ αὐτῶν πα‐ ρίστησιν· “α.[.].τ̣[. τῶ]ν ἔργων αὐτοῦ ἐστιν ἐν ἀπ[οκρ]ύφ[οις.]” καὶ γὰρ ἐπὶ ἰατρικῆς [ἐστι τ]οῦτ[ο] θεωρῆσαι τοῦ | |
| 5 | μὲν ἰατρ[οῦ τέ]χ̣ν̣[ῃ κ]αὶ ἐπιστήμῃ προσάγον[τος τὰ ἰ]ατικά, τοῦ δὲ ἀ‐ νιάτρου δυ[σαρεστου]μένου πολ‐ λάκις τοῖς π[αρὰ τοῦ ἰ]ατροῦ ἐπιβαλ‐ ⸏λομένοις φ[αρμάκο]ις. | |
| 10 | τίς οὖν 〈οὐκ〉 ἔγν〈ω〉 [ἐν πᾶσι] τούτοις, ὅτι ⸏χεὶρ κ(υρίο)υ ἐποί[ησεν ταῦ]τα; τὸν καθ’ ἕκα[στον λόγον] τῶν γεγενη‐ μένων ἀποκ[εκρυ]μμένον εἰ‐ πών, δι’ οὗ ἐδίδα[ξεν] τοὺς φίλους | |
| 15 | ἐπιστῆσαι καὶ τῷ [κα]θ’ αὑτὸν ὡς κε‐ κρυμμένῳ καὶ μ[ὴ] προχείρως φάσκειν ἁμαρτίας χάριν τοῦτο γεγονέναι, ἕτερόν τι παιδεύει παριστῶν, ὅτι ὁ καθόλου λόγος | |
| 20 | φανερός ἐστιν, [κἂ]ν̣ ὁ ἕτερος κεκρυμ‐ μένος τυγχάνῃ, [λέ]γω δή, ὅτι “χεὶρ κ(υρίο)υ ταῦτα πεποίη[κεν,]” ἵνα ἔμφα‐ σιν παραστήσῃ τ[ῆς ἑτ]έρας αἰτίας, ὅτι εἰ καὶ οὐ διὰ ἁμ[αρτ]ίας, ἀλλ’ ὑπὸ | |
| 25 | χειρὸς κυρίου ταῦ[τα γ]ίνεται συν‐ χωροῦντος. καὶ γ[ὰρ] εἰ μὴ ἦν ὁ ἐξα̣ι̣‐ τησάμενος λαβ[ὼ]ν τὴν ἐπιτρο‐ πὴν πρὸς τοῦ θ(εο)ῦ, [οὐ]δὲν ἠδύνα‐ το. ἐλεγκτέον ἐ[κ τ]ούτων τοὺς τὸ | |
| 30 | αὐτόματον εἰσά[γο]ντας, ὅτι τάξει καὶ προνοίᾳ τὰ πάντ[α] διοικεῖται. ἡ γὰρ σύνπνοια τ[οῦ] παντὸς ἱκα‐ νὴ διδασκαλία τοῦ ἐφεστάναι | |
317 | ⸏τοῖς ὅλοις τ[ὴ]ν πρόνο[ια]ν τ[οῦ θ(εο)]ῦ̣. εἰ μὴ ἐν χειρὶ αὐτ[οῦ] ψυχ[ὴ] πά(ν)‐ των τῶν ζώντων [κ]αὶ π[νεῦ]μα ⸏παντὸς ἀνθρώπ[ο]υ; ⸤βεβ[αι]οῖ | 50 |
| 5 | τὰ τῆς πα[ι]δεύσε[ω]ς διδ[ά]σκω(ν) αὐτούς, ὅτι ὑπὸ τὴ[ν] χεῖρ[α] τοῦ θ(εο)ῦ πάντα ἐστιν [κ]αὶ ἡ ζωὴ τῶ(ν) ἀνθρώπων καὶ ὁ [θ]άνατ[ο]σ⸥ —τού‐ τῳ ὅμοιον τὸ ἐν τῷ εὐαγγελί‐ | |
| 10 | ῳ· “οὐχὶ δύο στρουθ[ί]α ἀ[σσα]ρίου πωλεῖται; καὶ οὐ[χ] ἓν [αὐτ]ῶν ἐμπεσεῖται εἰς [π]αγί[δα ἄν]ευ τοῦ π(ατ)ρ(ὸ)ς τοῦ ἐν τ[οῖ]ς ο[ὐ(ρα)νοῖ]σ”—οὐ‐ δὲν ἕτερον διὰ [τούτου] κατα‐ | |
| 15 | σκευάζων ἢ τὸ ἐ̣[πιστῆσ]α̣ι τὴ(ν) ἑαυτῶν διάνο[ι]αν ἐ[πὶ τ]ὰ τοῦ θ(εο)ῦ κρίματα καὶ [.]ι μὴ [εἰ]κ̣αίως λέγειν δι’ ἁμαρτίας α[ὐ]τὸν ⸏πεπονθέναι. | |
| 20 | νοῦς μὲν γὰρ ῥήματ[α δ]ιακρί‐ ⸏νει, λάρυξ δὲ σῖτα γε[ύ]εται. ἐπίστη[σ]ον, | |
| 21 | ε[ἰ ταῦ]τα ἀ‐ ποδίδοται π[ρ]ὸς ἐκ[εῖ]να· “ἀλλὰ ἐρώτησον τ[ε]τράπ[ο]δα, ἐάν σοι εἴπωσιν.” δῆλον [ἐκ] τῆς ἀ‐ | |
| 25 | κολουθίας, ὅτι οὐκ [ἀλ]όγων ἢ ἀψύχων ἐστὶν εἰδ[έ]ναι τὰ τῆς προνοία[ς] κρίμ[ατ]α, ἀλλὰ τοῦ νοῦ. καὶ π[α]ράδει[γμ]α λαμβά‐ νει, ὅτι καθάπερ ὁ [λ]άρυγξ κρι‐ | |
| 30 | τικός ἐστι τῶν σιτί[ω]ν, οὕτως ὁ νοῦς τῶν τε λεγο[μέ]νων καὶ τῶν ἐγκειμένων ἐ[ν] τῇ φύσει τοῦ παντός. ‘διακρίν[ε]τε τοίνυ(ν) | |
318 | [κ]αὶ ὑ[με]ῖσ‘, λέγοι ἂν πρὸς τοὺς φίλου[ς,] ‘ταῦτα κα[ὶ] εὑρήσετε τὸν τ[ρό]πον τῶ[ν] ἐμοὶ συμ‐ ⸏[β]εβηκ[ό]των.‘ | |
| 5 | ἐ[ν] πολ[λ]ῷ χρόνῳ σοφία, ἐν ⸏δὲ πολ[λ]ῷ βίῳ ἐπιστήμη. παιδε[υ]τικώτατα καὶ ταῦ‐ | |
| τά φησ[ι]ν· ἵνα γὰρ μὴ πρόχει‐ ρον [κ]α[ὶ ε]ὐχερῆ τὴν τῶν ὄ(ν)‐ | 52 | |
| 10 | τ[ων] γνῶσιν οἰηθῶσιν διὰ τ[ὸ ε]ἰρῆ[σ]θαι “νοῦς μὲν γὰρ ῥή‐ μ[ατα δια]κρίνει” καὶ λογίσων‐ τ[αι, ὅτι εὐ]χερὲς αὐτοῖς τοῦτο ἅτ[ε νοῦ]ν̣ ἔχουσιν, ἐνάγει αὐ‐ | |
| 15 | τ[οὺς] ε̣[ἰς ἐ]πιμέλειαν τῆς σο‐ φ[ίας] λέγων· “ἐν πολλῷ χρό‐ ν[ῳ] σοφία, ἐν δὲ πολλῷ βίῳ ἐπ[ισ]τήμ[η.]” ἐλεγκτέον ἐκ τού‐ του [το]ὺς μὴ βουλομένους πο‐ | |
| 20 | ν[εῖν,] ἀλλ’ [οἰ]ομένους αὐτοῖς ἀρκ[εῖ]ν τὴν ὅπως ποτὲ γιγνο‐ μέ[νη]ν ἐπ[ι]βολὴν ἐπιστή‐ μη[ς τι]νός. οὐ γὰρ ἅμα τῷ ἄρ‐ ξα[σθ]αί τινα ἡ γνῶσις τῶν | |
| 25 | τελ[εί]ων παραγίνεται. πρὸς δὲ τ[ούτ]ωι ἐλ[έ]γχονται καὶ οἱ φύσ[ει ν]ομί[ζ]οντες εἶναι τὰς μαθή[σ]εις· οὐδὲν γὰρ τῶν κα‐ τὰ φύ[σι]ν καὶ ἀναγκαίως τῇ οὐ‐ | |
| 30 | σίᾳ το[ῦ] ἀν(θρώπ)ου προσόντων χρό‐ νῳ κα[τ]ορθοῦται. οὐδεὶς γοῦν θ[ν]ητὸς ᾗ ζῷον χρόνῳ προστ[ί]θεται· τὸ δὲ σοφὸς εἶ‐ | |
319 | ναι χρόνῳ προσγίν[ε]ται· “ὅτε γὰρ ἤμην νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος, ἐφρόν[ο]υν ὡς νή‐ πιος, ἐλογιζόμην ὡς νήπι‐ | |
| 5 | ος· ὅτε γέγονα ἀνήρ, κατήρ‐ γηκα τὰ τοῦ νηπ[ίο]υ.” πρὸς ταῦ‐ τα ἀντιθήσει τι[ς] τὸ “οὐχ οἱ πο‐ λυχρόνιοί εἰσιν σοφοί, οὐδὲ οἱ γέροντες οἴδασιν κρίμα,” | |
| 10 | ἐναντίον τοῦ[τ]ο τῷ ὑπὸ τοῦ Ἰὼβ εἰρημέν〈ῳ〉 οἰόμενο{ι}ς. δυνατὸν δὲ ἀμφότερα ἀκο‐ λούθως εἰρημένα συνιδεῖ(ν)· ὁ μὲν γὰρ μακά[ρ]ιος Ἰ[ώβ] φη‐ | |
| 15 | σιν, ὅτι ὁ ἀρχόμ[ε]νος [σ]οφίας καὶ σπεύδων [α]ὐτὴν [ἀ]να‐ | |
| λαβεῖν οὐχ ὡς ἔτυχε[ν] αὐ‐ τήν, ἀλλ’ ἐν πολλῷ χρόνῳ ἀνα‐ λήμψεται. ἀλλὰ καὶ ὁ Ἐλιοὺς | 54 | |
| 20 | οὐκ ἀπιθάνως ἂν λέγοι· οὐ‐ δὲ γάρ, εἰ μὴ ἐπεθύμησέν τις σοφίας, τῇ δὲ ἡλικίᾳ προ‐ βέβηκεν, ἤδη σοφὸ[ς ἂ]ν εἴη· οὐ γὰρ ἐξ ἀνάγκης ὁ γέρων σο‐ | |
| 25 | φός. ἐπιστήσεις τῷ ὑπὸ τοῦ ὑμνῳδοῦ λεγομέν〈ῳ〉, εἰ συμ‐ βάλλεται τ[ῷ] ἐν πολλῷ χρό‐ νῳ τὴν σοφίαν ἀναλαμβά‐ νεσθαι ἐν τῷ λέγειν· “γνώρι‐ | |
| 30 | σόν μοι, κ(ύρι)ε, τὸ πέρα[ς] μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶ(ν) μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ, τί ὑστερῶ | |
320 | ἐγώ.” ἀναλημπτὴ γὰρ δείκνυ‐ ται καὶ [ο]ὐ φύσει ἡ ἀρετή, ἀλλὰ καὶ χρ[ό]νῳ κατορθουμένη ἐν τῷ “ἵνα γνῶ, τί ὑστερῶ ἐγώ”. | |
| 5 | τί δέ ἐστ[ι]ν σοφία, ἐν τοῖς ἑξῆς εἴρητα[ι] οὕτως· “ἰδοὺ ἡ θεοσέ‐ βειά ἐστιν σοφία, καὶ τὸ ἀπέ‐ χεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐ‐ πιστήμη.” καὶ πρῶτον δεῖ | |
| 10 | κατορθῶσαι τὴν ἀποχὴν τῶν κακῶν, ἵνα οὕτω ἡ θε‐ οσέβεια προσγένηται σοφί‐ α οὖσα. εἴ[ρ]ηται γάρ· “ἐπιθυμή‐ σα[ς σο]φί[α]ν διατήρησον ἐν‐ | |
| 15 | το[λὰ]ς κα[ὶ] κύριος χορηγήσει σοι [αὐ]τή[ν·]” ἡ γὰρ σοφία καθαρ‐ θε[ίσ]ης τῆς ψυχῆς προσγίνε‐ ται. παρ’ αὐτῷ σοφία καὶ δύ‐ ναμις, αὐτῷ βουλὴ καὶ σύνε‐ | |
| 20 | ⸏σις. εἰπὼν “ἐν πολλῷ χρόνῳ σοφία” πρὸς τὸ μὴ νομίσαι αὐ‐ τοὺς λέγειν αὐτὸν περὶ ἀν‐ θρωπίνης [σ]οφίας {λέγειν} μη‐ δὲ ζ[η]τεῖν [α]ὐτὴν ἐν τοῖς γε‐ | |
| 25 | νητοῖς διδάσκει, πῶς εὑρίσκε‐ | |
| ται, λέγων· “παρ’ αὐτῷ σοφία καὶ δύν[α]μις.” οὐ γὰρ ἔξωθεν αὐ‐ τοῦ ἐ[στι]ν̣, ἀλλ’ ἐν αὐτῷ ἐστιν ὁ‐ μοούσιος αὐτῷ τυγχάνουσα· | 56 | |
| 30 | πηγὴ γὰρ αὐτῆς ὑπάρχει, ἡ πηγὴ δὲ οὐκ ἄλλοθεν δέ‐ χεται. καὶ ἡ δύναμις δὲ πα‐ ρ’ αὐτῷ ἐστιν ὁ Χ(ριστό)ς· “Χ(ριστὸ)ς γὰρ θ(εο)ῦ δύ‐ | |
| 35 | ναμις καὶ 〈σοφία〉.” αὐτῶι δὲ | |
321 | καὶ βουλὴ καὶ 〈σύνεσισ〉 πρόσ‐ εστιν, ὥστε μὴ ἀνθρωπίναις ἐπιβολαῖς ταῦτα ζητεῖται, ἀλλὰ παρ’ αὐτοῦ. ταῦτα δὲ πάν‐ | |
| 5 | τα ὁ υ(ἱό)ς ἐστιν· τὸ γὰρ “ἡτοίμασε(ν) ⸏οὐρανοὺς ἐν φρονήσει” περὶ υ(ἱο)ῦ λέγεται. ἐὰν καταβάλῃ, τίς οἰκοδομή‐ σει; ἐὰν κλείσῃ κατὰ ἀν(θρώπ)ων, τίς ἀνοίξει; ἐὰν κωλύσῃ τὸ | |
| 10 | ὕδωρ, ξηρανεῖ τὴν γῆν· ἐὰν δὲ ἐπαφῇ, ἀπώλεσεν ⸏αὐτὴν καταστρέψας. ⸤τὸν περὶ προνοίας λόγον, ὡς καὶ πρότερον ἐλέχθη, ἠρέμα | |
| 15 | διδάσκει τοὺς [ἀ]ντι[λ]έγοντας αὐτῷ. εἰ γὰρ καὶ ἐτίθε[ν]το πρό‐ νοιαν, ἀλλά γε ἐναν[τι]ώμα‐ σιν περιέπιπτον. λέγει οὖν ὅτι “τῷ βουλήματι αὐτοῦ τίς | |
| 20 | ἀνθέστηκεν;” ἔστι γοῦν εὑρεῖ(ν) τὸν μὲν πενόμενον, τὸν δὲ ἐν περιστάσει, τὸν δὲ νό‐ σῳ πεπιεσμένον καὶ ὅλως ἐν διαφόροι[ς] συνπτώμασι(ν) | |
| 25 | ἄλλον καὶ ἄλλον κατειλημ‐ μένους καὶ μὴ σθένοντας ἀπώσασθαι τὸ κεκ[ρι]μένον. θ(εο)ῦ γὰρ βουλήσει συ[μ]βαίνου‐ σιν.⸥ οὐ μόνον πε[ρ]ὶ οἰκοδομῆς, | |
| 30 | ἀλλὰ καὶ τῶν προ[ε]ιρημένω(ν) οὐδείς ἐστιν, ὃς δυνήσεται | |
| εἰπεῖν κατὰ τὸν ἀπόστολο(ν)· “τί 〈με〉 ἐποίησας οὕτως;” ἀλλὰ καὶ οἱ χωρὶς βουλῆς θ(εο)ῦ τολμῶν‐ | 58 | |
322 | τές τι, ἐπεὶ οὐκ ἐπεκαλέσαν‐ το αὐτόν, 〈καταστρέφονται κατὰ τὸ “αὐτοὶ〉 οἰκο‐ | |
| 2 | δομήσουσι καὶ ἐ‐ γὼ καταστρέψω, λέγει κ(ύριο)ς.” καὶ περὶ τῶν κακὴν οἰκοδομὴ(ν) | |
| 5 | ἐχόντων λέγεται· “καθελεῖς αὐτοὺς καὶ οὐ μὴ οἰκοδομήσεις αὐτούς.” οὕτω καὶ ἐὰν ἐνκλεί‐ σῃ κατὰ ἀνθρώπων, οὐδεὶς ἀνοίξει· θ(εο)ῦ γὰρ μὴ εὐοδοῦν‐ | |
| 10 | τος ἐπὶ πρᾶξίν τινα, ἣν προ‐ ῄρηταί τις, δι’ οὓς οἶδεν λό‐ γους, τίς ἀνοῖξαι δύναται; συνέκλεισεν τῷ Φαραὼ καὶ τοῖς [Α]ἰγυπτίοις τὴν ἀποφυ‐ | |
| 15 | γὴν καὶ [ἀ]νοίγων οὐχ εὑρίσκε‐ το. κ[α]ὶ ὅλω[ς] πολλὰ τοιαῦτα εὑ‐ ρή[σ]εις. κλείει γὰρ πρὸς τὸ χρή‐ σιμον μὴ ἐῶν ἔχειν τῶν ἀνθρωπίνων ἀπόλαυσιν, | |
| 20 | ἀλλ’ 〈ἐν〉 ἐνδείᾳ εἶναι· πρὸς δὲ τί{να}; πρὸς τὸ{ν} σωτήριον εἶναι ἐπάγων τὰ [ἐ]πίπονα. κλείει δὲ καὶ ἄλλω[ς] κατὰ ἀν(θρώπ)ων, ὅτε οὐκ ἐᾷ εὐοδοῦσθαι αὐτοὺς ἐν | |
| 25 | κακοῖς καὶ τούτου δεόντως γινομ[έ]νου πρὸς θ(εο)ῦ, οὐ καθὼς Φαρισ[αῖ]οι ἐπο[ί]ουν· εἴρηται γὰρ πρ[ὸς] αὐτούς· “κλείετε τὴν βα‐ σιλείαν τῶν οὐ(ρα)νῶν, αὐτοὶ οὐκ | |
| 30 | εἰσέρχεσθε οὐδὲ τοὺς εἰσερχο‐ μένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.” κλείεται δ’ ἡ βασιλεία τῶν οὐ(ρα)νῶν, | |
323 | ὅταν οἱ δοκοῦντες εἶναι διδά‐ σκαλοι δι’ ὧν ἐνεργοῦσιν φαύ‐ λων μιμητὰς ἑαυτῶν ποι‐ ῶσίν τινας, ὡς μήτε αὐτ〈οὶ〉 | |
| 5 | μήτε οἱ μιμούμενοι αὐτοὺς εἰσιέναι εἰς τὴν βασιλείαν. | |
| ἐὰν οὖν τῷ ἑαυτῷ κλείσαντι καὶ θ(εὸ)ς κλείσῃ διὰ τὴν πολιτεί‐ αν αὐτοῦ, τίς τούτῳ ἀνοίξει; | 60 | |
| 10 | οὕτω καὶ τὸ ὕδωρ καὶ τὸ κατὰ αἰσθητὸν κωλύων κατὰ τὸ εἰ‐ ρημένον “μερὶς μία βραχή‐ σεται καὶ μερίς, ἐφ’ ἣν οὐ βρέ‐ ξω, ξηρανθήσ[ε]ται” [κ]ωλύω(ν) | |
| 15 | ξηραίνει τὴν [γ]ῆν· [κ]αὶ τού‐ του ἔχει〈σ〉 ἐν τα[ῖς] Βασιλείαις τὸ παράδειγμα· αὐτὸς [γ]άρ ἐστι(ν) “ὁ ἀνάγων νεφέλας ἐξ ἐσχά‐ του 〈τῆσ〉 γῆς, ἀστραπὰς εἰς ὑετὸ(ν) | |
| 20 | ποιῶν.” καὶ κ[α]τὰ τὴν ἑαυτοῦ ἐξουσίαν ἐπαφίεται τῇ γῇ καὶ εἰς ἀρδείαν καὶ εἰς φθο‐ ρὰν τῶν ἐν αὐτῇ, ὡς ἐν τῷ κατὰ Νῶε κατακλυσμῷ. ταῦ‐ | |
| 25 | τα δὲ εἰ μετὰ συνέσεως ἀνά‐ γοις, εὑρήσεις καὶ [τὸ] ἀπὸ τού‐ ⸏των ὄφελος. παρ’ αὐτῶι κράτος καὶ ἰσχύς, ⸏αὐτῷ ἐπιστήμη καὶ σύνεσις. | |
| 30 | ⸤τὸ εὔλογον τῆς ἀποδείξεως τοῦ ἕκαστα τῶν παρ’ αὐτοῦ τοῦ θ(εο)ῦ γιγνομένων μὴ ἂν | |
324 | ἄλλον δύνασθαι ποιεῖν ἢ αὐτὸ(ν) διὰ τούτων διδάσκει φάσκων· “παρ’ αὐτῷ κράτος καὶ ἰσχύς.”⸥ καὶ ἵνα μή τις ἀβέβαιος λογίσηται, | |
| 5 | ὅτι δυνάμει καὶ ἰσχύι μόν〈αισ〉 θ(εὸ)ς ποιεῖ, ἐπάγει· “αὐτῶι ἐπιστή‐ μη καὶ σύνεσις.” κἂν γὰρ δυσ‐ αρεστῇ τις τοῖς γιγνομένοις λέγων ὅτι ‘διὰ τί μὲν ἥδε ἡ | |
| 10 | χώρα ἡ εὔφορος καὶ πολύπλου‐ τος πάλιν ἄρδεται, ἡ δὲ δεο‐ μένη ἄβροχος διατελεῖ;‘, ἀκου‐ έτω τὸ “αὐτῷ ἐπιστήμη καὶ σύ‐ νεσις.” αὐτ[ὸ]ς γὰρ “σταθμῶι καὶ | |
| 15 | μέτρῳ πάντα {τα} διαταξά‐ | |
| μεν[ο]ς” ἑκά[σ]τῳ κατὰ τοὺς λόγους τῆς [π]ρονοίας ἑαυτοῦ ἐπιχο‐ ρηγεῖ ἃ βούλεται· οὐ γὰρ ὡς ἔ‐ τυχεν ἡ τῶ[ν] ὄντων παραγω‐ | 62 | |
| 20 | γὴ ἢ διοίκησις ἔχει τὴν σύ‐ στασιν, ἀλλὰ καὶ τὸ τῶν δημι‐ ουργημάτων διάφορον καὶ τὸ τῆς διοικήσεως συνέσει θείᾳ πέπηγέν τε καὶ ἕστηκε(ν). | |
| 25 | ἐπιστατέον ὅτι οὐχ ὡς συν‐ θέτο[υ ὄν]τος τοῦ θ(εο)ῦ “ἰσχὺς παρ’ αὐτῷ [κα]ὶ κράτος” καὶ “αὐτῷ ἐ‐ πιστή[μ]η καὶ σύνεσις” εἴρηται· πάντα [γ]ὰρ ταῦτα ὁ υ(ἱό)ς ἐστιν | |
| 30 | ⸏ἁπλοῦς καὶ ἀσύνθετος ὑπάρχω(ν). διάγων βουλευτὰς αἰχμαλώ‐ τους, κριτὰς δὲ γῆς ἐξέστη‐ ⸏σεν. ⸤καὶ ταῦτα τῆς προνοίας | |
325 | ἔργα· καὶ [γ]ὰρ τῷ θελήματι καὶ τῇ κρίσει καὶ βουλευταὶ αἰχμά‐ λωτοι διάγονται καὶ κριταὶ μεθίστανται.⸥ καὶ εἰ μὲν βου‐ | |
| 5 | λευτὰς λέγοι τοὺς ἐν πολιτεί‐ ᾳ μεγάλα φυσῶντας, ἔστιν καὶ τούτων πολλοὺς εὑρεῖν ἐν αἰχμαλωσίᾳ διαχθέντας· ὅ‐ περ δῆλον ἐκ τῆς τοῦ 〈Ἰσδραὴλ〉 αἰχμα‐ | |
| 10 | λωσία〈σ〉, περὶ οὗ θρῆνον ὁ Ἰε‐ ρημίας θρηνῶν 〈ἐπὶ〉 τὴν πόλι(ν) αὐτῶν ἔλεγεν· “πῶς ἐκάθισε(ν) μόνη ἡ πόλις ἡ πεπληθυμ‐ μένη λαῶν, ἐγενήθη | |
| 15 | ὡς χήρα πεπληθυμμένη ἐν ἔθνεσιν, ἄρχουσα ἐν χώ‐ ραις ἐγενήθη εἰς φόρον.” εἰ δὲ τοὺς συμβουλεύοντας ση‐ μαίνοι τὸ τῆς βουλῆς ὄνο‐ | |
| 20 | μα, καὶ οὕτως τοὺς ἐπὶ κακῷ τοῦτο ποιοῦντας αἰχμαλώ‐ τους διάγει θ(εό)ς· καὶ τούτου πα‐ ράδειγμα 〈Ἀχιτόφελ〉, οὗ{κ} ἡ βου‐ | |
| λὴ καὶ ἡ ζωὴ διεστράφη. καὶ | 64 | |
| 25 | γὰρ καὶ ἐκ τούτου κατανοῆ‐ σαί ἐστιν τὸ ἔργον τῆς προ‐ νοίας, ὅτι καὶ οἱ συ[ν]ετώτατοι τῶν συμβουλευόν[τ]ων καὶ σκοπῷ τοῦ συμβουλεύειν ἑ‐ | |
| 30 | πόμενοι ἀποτυγχάνου‐ σιν πρὸς τὰς ἐκβάσεις οὐχ ὡς κακῶς συμβουλεύσαντες, ἀλλ’ ὡς τῆς προνοίας ἑτέρως | |
326 | δοκιμαζούσης. οὕ[τ]ω καὶ κυ‐ βερνῆται πάντα τ̣ὰ παρ’ ἑαυτοῖς πεποιηκότες ἀποτυγχάνου‐ σιν· θ(εο)ῦ γάρ ἐστιν τὸ τέλος. τῆι ἑ‐ | |
| 5 | αυτοῦ δυνάμει καὶ τοὺς “κρι‐ τὰς ἐξέστησεν”. καὶ εἰ μὲν τὸ “ἐ‐ ξέστησεν” σημαίνει τὴν παρα‐ φροσύνην, καὶ τοῦτο γίγνε‐ ται τοῖς μὴ ὃν δεῖ τρόπον τῇ | |
| 10 | κρίσει τῶν πραγμάτων χρω‐ μένοις· ἐξιστᾷ δὲ θ(εὸ)ς τοὺς τοι‐ ούτους ἀποδεικνύων αὐτοὺς ἄφρονας. δυνατὸν δὲ καὶ τὴν μετάστασιν αὐτῶν σημαί‐ | |
| 15 | νειν τὸ “ἐξέστησεν”· αὐτοῦ γὰρ τοῦ θ(εο)ῦ λόγου προνοίαι καὶ ⸏οἱ κριταὶ μεθίστανται. καθιζάνων βασιλεῖς ἐπὶ θρό‐ ⸏νους. ὅμοιον τούτῳ τὸ “δι’ ἐ‐ | |
| 20 | μοῦ βασιλεῖς βασιλεύουσιν” καὶ τὸ “κ(ύριο)ς καθιστᾷ βασιλεῖς καὶ μεθιστᾷ”. πολλάκις τούτους καὶ κατ’ ὀργὴν δίδωσιν {και} κα‐ τὰ τὸ “ἔδωκα αὐτοῖς βασιλέα | |
| 25 | ἐν ὀργῇ μου”. ὅτι δὲ σαθρὰ τὰ χωρὶς [τ]ῆς τοῦ θ(εο)ῦ ἐπικρίσεως, αὐτὸς [κ]αταμεμφόμενός φησιν· “ἐβασίλευσαν καὶ οὐ δι’ ἐμοῦ, ἦρξαν καὶ οὐκ ἐγνώ‐ | |
| 30 | ρισάν μοι,” δι’ ὅπερ ἐν ὀργῆι οἱ τοιοῦτοι πάλιν ἀφίενται, | |
| τῆς συνχωρήσεως πάλιν τὴ(ν) | 66 | |
327 | ἐπιτροπὴν παρεχούσης ἄχρι καιροῦ. ὅτι δὲ ὁ θρόνος ἀντὶ βασιλείας πολλάκις παραλαμ‐ βάνεται, εἰ καὶ ἐσθότε ἀντὶ δι‐ | |
| 5 | δασκαλίας, δῆλον ὡς τὸ “καθι‐ εῖται κ(ύριο)ς βασιλεὺς εἰς τὸν αἰῶ‐ να”, καὶ πάλιν· “ὁ θρόνος σου, ὁ θ(εό)ς, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος”, καὶ ἔτι· “μετὰ γὰρ 〈δικαιοσύνησ〉 ἑ‐ | |
| 10 | τοιμάζεται θρόνος ἀρχῆς.” ἀλλὰ καὶ τοῖς μαθηταῖς εἴρη‐ ται· “καθήσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐ‐ πὶ δ〈ώ〉δ〈ε〉κα θρόνους κρίνο(ν)‐ τες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσ‐ | |
| 15 | δραήλ.” ὅταν δὲ λέγηται· “ἐπὶ τῆς καθέδρας Μωσέως ἐκά‐ θισαν οἱ γραμματεῖς,” ἡ καθέ‐ ⸏δρα αὕτη διδασκαλίας ἐστι(ν). καὶ περιέζωσεν ζώνῃ ὀσφύ‐ | |
| 20 | ⸏ας αὐτῶν. εἰ μὴ αὐτὸς ζώ‐ σῃ, οὐκ ἔχει ἰσχὺν ὁ ζωσθείς, ὥστε θεός ἐστιν ὁ καὶ ταῦτα τῇ ἑαυτοῦ προνοίᾳ διοικῶ(ν). καὶ τὸ τῆς ζώνης δὲ ἀρχὴν | |
| 25 | σημαίνει ὡς τὸ “καὶ ἄρχοντες ⸏δι’ ἐμοῦ κρατήσουσι γῆς.” ἐξαποστέλλων ἱερεῖς αἰχμα‐ ⸏λώτους. ⸤εἰ μὲν τοὺς οὐ‐ κ ὀρθῶς χρωμένους τῷ πρά‐ | |
| 30 | γματι λέγοι, δηλοῖ, ὅτι οὐ‐ δὲ ἐκείνων φείδεται καιροῦ καλοῦντος. εἰ δὲ τοὺς εἰς δέο(ν) | |
328 | χρωμένους σημα[ί]νει, καὶ τού‐ τους πολλάκις ὡς τοὺς περὶ Δα‐ νιὴλ καὶ Ἰησοῦν τὸν τοῦ Ἰω‐ σεδὲκ εἰς τὴν αἰχμαλωσί‐ | |
| 5 | αν ἐξαποστέλλει θ(εὸ)ς διὰ τὸ χρή‐ σιμον τοῦ ἄλλου πλήθους· ὅ‐ σον γὰρ ἐφ’ οἷς ἔπραττον οὗτοι, | |
| οὐκ ἦσαν ἄξιοι τοῦ αἰχμαλω‐ σίαν ὑποστῆναι.⸥ ἀμέλει γοῦ(ν) | 68 | |
| 10 | τὸ μέγεθος αὐτῶν σκόπει, ὅτι καὶ ἐν τῇ αἰχμαλωσίᾳ γεγε‐ νημένοι καὶ ἐν τῇ Βαβυλῶ‐ νι ἔμειναν ἀσάλευτοι. κἂν οὖν εἰς τὸν βίον τοῦτον ἐξαπο‐ | |
| 15 | στελλομένους τοὺς ἁγίους ὁ‐ ρῶμεν, λογιζώμεθα ὅτι οὐ δι‐ ὰ ἑαυτούς, ἀλλὰ τὸ τῶν ἄλλω(ν) ὄφελος τοῦθ’ ὑπέστησαν. τοῦ‐ το αὐτὸ ὁ ἀπόστολος αἰνιττό‐ | |
| 20 | μενος γράφει· “τοῦτο φρονεῖ‐ τε ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χ(ριστ)ῷ Ἰ(ησο)ῦ, ὃς ἐν μορφῇ θ(εο)ῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα θ(ε)ῷ, ἀλλ’ ἑαυτὸν ἐκένωσε(ν) | |
| 25 | ⸏μορφὴν δούλου λαβών.” ⸏δυνάστας δὲ γῆς κατέστρεψεν. αὐτοῦ γὰρ τοῦ θ(εο)ῦ κρίσει καὶ οὗτοι τὴν καταστροφὴν ὑπομένου‐ σιν καθὰ καὶ Φαραὼ καὶ Ναβου‐ | |
| 30 | χοδονοσόρ. καὶ τὸν ἀρχέκακο(ν) διάβολον ὁ θ(εὸ)ς κατέστρεψεν· εἴρηται γάρ· “ἀγγέλους δὲ τοὺς μὴ τηρήσαντας τὴν ἑαυτῶ(ν) ἀρχὴν ὑπὸ ζόφον τετήρηκε(ν).” | |
329 | ⸏διαλλάσσων χείλη πιστῶν. ἔνιοι δοκοῦσιν πιστοὺς λόγους ἔχειν κα[ὶ ἀ]νελέγκτους, καὶ το[ύ]‐ τους διαλλάττει θ(εό)ς. ἀμέλει γοῦ[ν] | |
| 5 | περὶ τοῦ Ἀχιτόφελ λέγεται τ[οῦ] συμβούλου τοῦ βασιλέως Ἰσδρ[α]‐ ήλ, ὃς πρότερον τοῦ Δα(υὶ)δ ἐτύγ‐ χανε σύμβουλος, ὕστερον δὲ τοῦ Ἀβεσαλώμ—ἐλέγετο γὰρ περὶ | |
| 10 | αὐτοῦ, ὅτι ἔμπροσθεν ἡ βουλὴ Ἀχιτόφελ ὡς βουλὴ θ(εο)ῦ· τοῦτο δὲ περὶ αὐτοῦ περιεφέρετο ὡς ἀ‐ διαπτώτου ἐν ταῖς συμβου‐ λαῖς—ἀμέλει γοῦν ὁ Δα(υί)δ, ᾧ “τὰ | |
| 15 | ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας” πεφανέρωτο, εὐχόμενος τῷ θ(ε)ῷ ἔλεγεν· “διασκέδασόν μοι τὴν βουλὴν τοῦ Ἀχιτόφελ,” ⸏ὃ καὶ γέγονεν. | 70 |
| 20 | ⸏σύνεσιν δὲ πρεσβυτέρων ἔγνω. καὶ τῶν πρεσβυτέρων τῶν ἐ‐ χόντων ἀντὶ πολιᾶς τὴν φρόνησιν καὶ τὸν βίον τὸν ἀ‐ κηλίδωτον ἀντὶ τοῦ γήρως | |
| 25 | τὴν σύνεσιν αὐτὸς ἔγνω· ἀ‐ ξία γὰρ ἦν τῆς γνώσεως αὐ‐ τοῦ. τοῦ δὲ “ἔγνω” συνετῶς ἀ‐ κούειν προσήκει· καὶ τοὺς ἀ‐ συνέτους γὰρ καὶ τὰς τούτω(ν) | |
| 30 | βουλὰς γιγνώσκει· ἀλλὰ δῆλο(ν), ὡς ἐκείνας γιγνώσκων—τὰς τῶν πρεσβυτέρων λέγω{ν} κα‐ τὰ τὸν Ἀβραάμ—καὶ ἀποδέχεται. | |
330 | ἐκχέων ἀτιμίας ἐπ’ [ἄ]ρχοντας, ⸏ταπεινοὺς δὲ ἰάσατο. αὐτοῦ γὰρ τοῦ “καθιστῶν[το]ς καὶ μεθιστῶ(ν)‐ τός” ἐστιν κατὰ μὲν τὸ καθιστᾶ(ν) [τιμὰς πα]ρ̣‐ | |
| 4 | έ[χειν, κατ]ὰ̣ δὲ [τὸ μεθιστ]ᾶν | |
| 5 | ἀτιμίαν καταχεῖν· τὸ δὲ ἐκχεῖ(ν) τὸ δαψιλῶς τοῦτο ποιεῖν ση‐ μαίνει· πολλάκις γὰρ τοῦτο παρετηρήσαμεν, ὡς ἐν τῷ “ἡ ἀγάπη τοῦ θ(εο)ῦ ἐκκέχυται ἐ(ν) | |
| 10 | ταῖς καρδίαις ἡμῶν,” ἀντὶ τοῦ ‘μεγάλως δέδοται‘ κατὰ τὸ εἰ‐ ρημένον· “μύρον ἐκκενωθὲ(ν) ὄνομά σου,” ὅπερ “ἐν πάσῃ τῇ γῇ θαυμαστὸν” γέγονεν κατὰ τὸ(ν) | |
| 15 | ψαλμῳδόν, πρὸ τούτου ἄχρι μόνης τῆς Ἰουδαίας τὴν εὐ‐ ωδίαν ἐκπέμπον, ὕστερον δὲ ἐπὶ πάντας φθάσαν ὡς λέγεσθαι· “ἐμεγάλυνας ἐπὶ πά(ν)‐ | |
| 20 | τας τὸ ὄνομα τὸ ἅγιόν σου.” ἀλλὰ καὶ τὸ “ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πν(εύματό)ς | |
| μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα” τῆς πλου‐ σίως διδομένης χάριτος πα‐ ραστατικὸν ὑπάρχει. λέγει οὖ(ν), | 72 | |
| 25 | ὅτι ὀργῆς ἐπιπεμπομένης κατ’ ἀξίαν ἐπ’ ἄρχοντας ἔκ‐ χυσις ἀτιμίας ἐπ’ αὐτοὺς ἔσται τῶν ταπεινῶν ἰωμένων παρὰ θ(εο)ῦ· αὐτὸς γὰρ ἐξ ἐντίμω(ν) | |
| 30 | ἀτίμους ποιεῖ, ἐκ πενήτων πλουσίους, ἐξ ἀσθενῶν δυνα‐ | |
331 | τοὺς κατὰ τὸ “ἐγείρων ἀπὸ γῆ[ς] πτωχὸν καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀν[ι]‐ στῶν πέν[η]τα.” ἐὰν δὲ ταπει[νοὺς] λάβῃς τοὺς κατὰ γνώμην κα[ὶ] | |
| 5 | προαίρεσιν, τούτους “εἰς ὕψ[ος] ποιῶν” ἰάσατο τὴν δοκοῦσαν συντριβὴν ἐκ τοῦ ἐξευτελίζε‐ σθαι καταστήσας κατὰ τὸ “ὁ κα‐ λῶν τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα.” οὕ‐ | |
| 10 | τω γοῦν λέγει· ”〈ταπεινώθητε οὖν〉 ὑπὸ τὴν χεῖρα τοῦ θ(εο)ῦ τὴν κραταιάν, ἵν’ ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ.” καὶ πάλιν· “κ(ύριο)ς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσε‐ ται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσιν χά‐ | |
| 15 | ριν.” τοὺς γὰρ τὴν τῆς ταπεινο‐ φροσύνης ἀρετὴν κατορθώ‐ σαντας εἰσάγει εἰς τὴν βασι‐ λείαν τῶν οὐ(ρα)νῶν· αὐτὸς γάρ ἐστιν, περὶ ο[ὗ] εἴρηται· “καὶ τοὺς | |
| 20 | ⸏ταπεινοὺς τῷ πν(εύματ)ι σώσει.” ἀνακαλύπτων βαθέα ἐκ σκό‐ ⸏τους. εἰπὼν τὰ περὶ τῆς δη‐ μιουργίας καὶ προνοίας διέ‐ ξεισιν καὶ τὰ περὶ προγνώσε‐ | |
| 25 | ως καὶ τοῦ ἀναποδράστου αὐτοῦ ὡς καὶ τὰ ἐν ἀποκρύφῳ πρατ[τ]όμενα ἐπισταμένου. τούτῳ ὅμοιον τὸ ὑπὸ Δα(υὶ)δ λεγόμενον· “κ(ύρι)ε, ἐδοκίμασάς με | |
| 30 | καὶ ἔγνως με, σὺ ἔγνως τὴν κα‐ | |
332 | θέδραν μου κα[ὶ] τὴν ἔγερσίν μου, | |
| σὺ συνῆκας πάντας τοὺς διαλογι‐ σμούς μου ἀπὸ [μα]κρόθεν·” οὐ γάρ, ὅτε λογίζομ[αι,] γινώσκεις | 74 | |
| 5 | τοὺς διαλογισμ[ο]ύς, ἀλλ’ ὥσπερ τῶν πραγμάτων προγνώ‐ στης ὑπάρχεις, οὕτω καὶ τῶν διαλογισμῶν. “ποῦ γὰρ πορευ‐ θῶ ἀπὸ τοῦ πν(εύματό)ς σου, ἢ ἀπὸ τοῦ | |
| 10 | προσώπου σου ποῦ φύγω; ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ εἶ ἐκεῖ· ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει· ἐὰν ἀναλάβω τὰς πτέρυγάς μου κατ’ ὀρθὸν | |
| 15 | καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ πέρα‐ τα τῆς θαλάσσης, καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὀδηγήσει καὶ καθέ‐ ξει με ἡ δεξιά σου.” ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ ταῦτα ἕτερόν τι λέγει | |
| 20 | ἐν τῷ “εἶπα· ἄρα σκότος κατα‐ πατήσει με,” ἀντὶ τοῦ ‘κρύψει με‘. ἀλλὰ καὶ τοῦτο πάλιν παιδεύ‐ ων, ὅτι οὐ δύναται κωλῦσαι τὴν γνῶσιν τοῦ θ(εο)ῦ, φησὶν ὅ‐ | |
| 25 | τι “τὸ σκότος οὐ σκοτισθήσε‐ ται ἀπὸ σοῦ καὶ νὺξ ὡς ἡμέ‐ ρα φωτισθήσεται.” ἀν(θρώπ)οις μὲν γὰρ ἡ νὺξ διαφορὰν ποιεῖ πρὸς ἡμέραν, σοὶ δέ, ὦ κ(ύρι)ε, καὶ ταῦ‐ | |
| 30 | τα πεφώτισται, ἀντὶ τοῦ ‘φα‐ νερὰ τυγχάνει‘· ὅπερ καὶ ὁ ἀ‐ πόστολος φανερο[ῖ] λέγων· | |
333 | “πάντα δὲ [γυμνὰ καὶ τετραχηλι]‐ σμένα τοῖς ὀφ[θαλμοῖς αὐτοῦ.”] καὶ ἐν τῷ Δαν[ιὴλ εἴρηται·] “γιγνώσκων πά[ντα τὰ ἐν τῷ] | |
| 5 | σκότει, καὶ τὸ φῶ[ς μετ’ αὐτοῦ ἐ]‐ στιν,” ὅ ἐστιν ὁ σ(ωτ)ὴ[ρ ἡμῶν, ὃς “φω]‐ τίζει πάντα ἄν[θρωπον”. φα]‐ νερὰ οὖν αὐτῷ [..... .....] καὶ τὰ ενκατα[..... .....] | |
| 10 | τὰς πρ[ά]ξεις τῶν [ἀ]ν[θρώπων] τὰς ἐν ἀποκρύφ[ῳ] κα[ὶ σκότ]ε̣[ι] | |
| γιγνομένας φ[α]νερὰ[ς π]οι‐ ῶν ὅτε δεῖ. δύν[α]ται δὲ καὶ τὰ ἀ〈σ〉αφῆ τῶν λόγ[ω]ν κατὰ τὸ “νο‐ | 76 | |
| 15 | ήσ〈ε〉ι τε παραβο[λὴ]ν καὶ σκο‐ τεινὸν λόγον” ἀπ[οκα]λύψαι διὰ φωτισμοῦ ἐν δι[αν]οίᾳ [γεν]ο‐ ⸏μένου. ἐξήγαγε〈ν〉 δὲ εἰς φ[ῶς] σκιὰν θανά‐ | |
| 20 | ⸏του. σκιὰν θανά[το]υ νῦν τὴ(ν) κακίαν λέγει τὴ[ν ἐ]πικεκρυμ‐ μένην καὶ ἐνερ[γου]μένην μετὰ δόλου πρός [τιν]ος ὡς αὐ‐ τὸν λέγεσθαι τὴν [σ]κιὰν τοῦ | |
| 25 | θανάτου· πολλάκι[ς γ]ὰρ τῷ τῶ(ν) ἕξεων ὀνόματι [οἱ ἐ]νεργοῦ(ν)‐ τες σημαίνονται, [ὡς] ὁ δίκαι‐ ος δικαιοσύνη καλ[εῖ]ται ἐν τῷ “ἵνα ἡμεῖς γε[νώ]μεθα | |
| 30 | δικαιοσύνη θ(εο)ῦ ἐν α[ὐ]τῷ”. καὶ τοὺς ἔχοντας δὲ ἀγά[π]ην ὁ ἀπό‐ στολος τῶι ὀνόματι τ[ῆ]ς ἀγάπης ἐδήλωσεν λέγων· “ἡ ἀγάπη | |
334 | [μακροθυμεῖ, οὐ] φυσιοῦται, οὐ [περπερεύετ]α̣ι, οὐ λογίζεται τὸ [κακόν, πάντ]α πιστεύει.” ταῦτα δὲ [οὐ περὶ τῆς ἕ]ξεως λέγει, ἀλλὰ πε‐ | |
| 5 | [ρὶ τοῦ ἔχοντ]ο̣ς τὴν ἀγάπην. [εἶτα δὲ πά]λιν ἐπιλέγει· “ἡ ἀγά‐ [πη οὐδέπο]τε πίπτει·” καὶ οὐ μέ‐ [γα ὅτι ἀρετὴ “ο]ὐ πίπτει”· οὐ πέφυκε(ν) [..... .., ἀλ]λὰ περὶ τοῦ [ἐ]ν ταύτῃ τε‐ | |
| 10 | [θεμελιωμέν]ου λέγει· [ἐ]ς ὅσον γάρ [τις ἔ]χ̣ε̣τ[αι] αὐτῆς, ἄπτωτός ἐ‐ σ[τιν.] ἐὰν [οὖ]ν λέγῃ “τὴν σκιὰν τ[οῦ θ]ανάτ[ο]υ εἰς φῶ[ς] ἄγειν”, οὐ τὴν κακί[α]ν, ἀλλὰ τὸν ἐνεργοῦν‐ | |
| 15 | τα αὐτὴν [λέ]γει κατὰ τὸ “ἦτε γάρ ποτε σκ[ότος,] νῦν δὲ φῶς ἐν κ(υρί)ῳ”. ὅτε γὰρ σ[κό]τος ἦσαν ἐν ἀγνοί‐ ᾳ [ὄ]ντες, [σκι]ὰ θανάτου ἐτύγχανο(ν). ὅτε δὲ μ[ε]ταγνόντας ἐφώτισε(ν), | |
| 20 | τότε ἀπ[ὸ τ]ῆς σκιᾶς τοῦ θανάτου αὐτοὺς ἐ[ξ]ήγαγεν, ἵνα λεχθῇ περὶ αὐ[τῶ]ν· “ἐν οἷς ἐστε ὡς φω‐ στῆρες [ἐν] κόσμῳ,” οἵτινες “ἀπο‐ θέμεν[οι] τὸ ψεῦδος”, ὅ ἐστιν ‘σκό‐ | 78 |
| 25 | τοσ‘, “ἀλ[ήθ]ειαν λαλοῦσιν”, ὅπερ ⸏ὑπάρχε[ι] φῶς. πλανῶ[ν] ἔθνη καὶ ἀπολλύων ⸏αὐτά. ἡ πλάνη ὁμώνυμός ἐ‐ στιν. λέ[γε]ται γὰρ καὶ ἡ ἀπάτη πλά‐ | |
| 30 | νη, λέ[γε]ται καὶ ἡ ἀνομία, κατὰ τὸ λεγ[ό]μενον· “καὶ ἐγένοντο πλα‐ νῆτα[ι] ἐν τοῖς ἔθνεσιν.” πλανᾷ δὲ θ(εὸ)ς [οὐ]κ ἀσυμφόρως τοῦτο ποι‐ ῶν, ἀλλ’ ἀπὸ τῆς κακίας ἀποσπῶν. | |
335 | εἰ δὲ καὶ τὸ “π̣[αραδοῦναι εἰς ἀδόκι]‐ μον νοῦν” π[λανᾶν λέγει, καὶ] τοῦτο οὐκ ἀσυμ[φόρως ποιεῖ, ὡς] ἔστιν ἀκοῦσαι λέ̣[γοντος τοῦ κ(υρίο)υ·] | |
| 5 | “ἰδοὺ ἐγὼ πλαν[ῶ αὐτήν”, ὅ ἐστι(ν)·] ἐπεὶ ἐπὶ τὰ κακ̣[ὰ τρέπεται,] τῆς σωτηρίας ἐπιμ[ελούμενος] αὐτῆς διαστρέφ[ει] α̣[ὐτήν, ἀντὶ τοῦ] τὴν εὐοδουμέ[νην ἐν κακοῖς] | |
| 10 | ψυχήν. διαστρέ[φε]ι̣ [δὲ πλάνην] χρησίμην αὐτ[ῇ] ἐν[τιθείς.] τῷ δ’ αὐτῷ τρόπῳ [κ]αὶ α̣[ὐτὸν] τὸν φαῦλον ἢ κολ[ά]σει ὑπ̣ο̣[βάλ]‐ λων ἢ διὰ ἐπισ[τρο]φ̣ῆς ἀπο̣[λλύ]‐ | |
| 15 | ων τὴν ἐπὶ κακ[ὰ αὐ]τοῦ ἕξ̣[ιν] ἀπολλύειν τοὺς φ[αύ]λους λ[έγε]‐ ται. ἑκατέρως ο[ὖ]ν ὁ θ(εὸ)ς ἀπ[όλ]‐ λυσιν τὰ ἔθνη ἢ τ̣[ι]μ̣ωρ[ούμε]‐ νος αὐτὰ ἢ ἀπολλύων 〈τὴν κακίαν αὐτῶν〉. οὕτω | |
| 20 | καὶ “ζητῆσαι καὶ σῶ[σ]αι τὸ ἀπ[ολω]‐ ⸏λὸς ἐλήλυθεν”. [κα]ταστρ[ων]‐ νύων ἔθνη καὶ κ[αθ]οδηγ[ῶν] ⸏αὐτά. τῶν τιθεμέ[ν]ων πρ[όν]ο̣ι̣‐ αν καὶ λεγόντων θ̣[εὸ]ν διοικεῖ(ν) | |
| 25 | τὰ ὅλα διαφορὰ φέ̣[ρε]ται· οἱ μὲ(ν) γὰρ λέγουσι τὸ καθόλου διοικεῖ(ν) | |
| θ(εό)ν, οὐ μὴν τ〈ὰ〉 κα[θ’] ἕκαστα· ἡ‐ μεῖς δὲ καὶ τοῦτο λ[έ]γομεν. χρῶνται δὲ καὶ παρ[α]δείγματι | 80 | |
| 30 | τοιούτῳ· ὁ ἀγορανόμος, φασίν, προνοεῖται τῆς πόλεως, τὰ ὤνια δαψιλῆ ποιεῖ, τὴν ἄλ‐ λην διοίκησιν οὐ μέντοι φερε | |
336 | [..... ..... ....] τῷ δήμῳ τῆς [πόλεως. ..... κα]ὶ̣ περὶ δημιουρ‐ [γοῦ φασιν ἐκ]εῖνοι, ὅτι τὰ γένη [τῶν ὄντων δ]ημιουργεῖ, οὐ μέντοι | |
| 5 | [τὰ καθ’ ἕκαστα.] ἡμεῖς δὲ καὶ τοῦ‐ [το λέγομεν] ἀκούοντες τοῦ “ὅ‐ [τι σὺ ἐπο]ίησάς με” καὶ “αἱ χεῖρές [σου ἔπλα]σάν με καὶ ἐποίησάν [με” καὶ “πρὸ τ]οῦ με πλάσαι σε ἐν | |
| 10 | [κοιλίᾳ ἐπίσ]ταμαί σ[ε”, ὃ] ἐκεῖνοι [φέρουσ]ι̣ν [ἐ]π̣ὶ τὸν τρ[ό]πον τῆς [πλάσε]ως̣, [ο]ὐ μὴν τ[ό]νδε ἢ τό(ν)‐ [δε σφ]αλλ[ό]μενοι. τὸ ‘καταστρω(ν)‐ [νύ]ειν‘ οὖ[ν] τοῦτο δηλοῖ· αὕτη | |
| 15 | [γὰ]ρ ἡ λέξι[ς κ]αὶ ἐπὶ τῶν ἐνγραφο‐ [μέ]νων [τῇ] πολιτείᾳ παραλαμ‐ [βά]νεται. [ὃ λ]έγει ἐστὶν ὅτι προνοί‐ [ᾳ θ(εο)]ῦ̣ εὖ καὶ τ[ετ]αγμένως ἅπαντα [...]εῖται [κ]αὶ ἐπὶ τῶν καθ’ ἕκα‐ | |
| 20 | [σ]τα τοῦτο ποιῶν· τοῦτο γὰρ δη‐ [λ]οῦται μ[ά]λιστα ἐκ τοῦ “καθοδη‐ [γ]ῶν αὐτά”. οὐ] μὴν δ[ὲ ἀ]λλ’ ἐγὼ πρὸς κ(ύριο)ν λαλή‐ σω,] ἐλέγ[ξ]ω δὲ ἐναντίον αὐτοῦ, | |
| 25 | ⸏ἐὰν βού[λη]ται. ⸤αἰτιασάμενος αὐ‐ τοὺς ὡς [σ]φαλλομένους φησὶ(ν) ὅτι “πρὸ[ς κ](ύριο)ν λαλήσω” τὸ εὐπαρη‐ σίαστον [ἑ]αυτοῦ δεικνύς. τὸ δὲ “ἐ‐ λέγχω ἐναντίον αὐτοῦ” ἀντὶ | |
| 30 | τοῦ ‘ἀπο[δε]ίκνυμι τὰ κατ’ ἐμαυτόν, εἰ καθ’ ὑπόθεσιν ἤθελεν· οἶδα γὰρ ὅτι αὐτὸς τὴν αἰτίαν τῆς κα‐ κώσεως ἐπίσταται‘. ὅμοιον τού‐ τῳ τὸ “ἄρτι γὰρ ἀν(θρώπ)ους πείθω 〈ἢ θεόν〉;” καὶ | |
| 35 | τὸ “ὁ δὲ ἀνακρίνων με κ(ύριό)ς ἐστιν”.⸥ | 82 |
337 | οὐ μικροῦ δ[ὲ ..... ..... .....] ἀλλὰ τελείου κ[αὶ ὡς ὁ θ(εὸ)ς ἐν ἀρχῇ] ἐμαρτύρησεν [“δικαίου καὶ ἀμέμ]‐ πτου” τὸ λέγειν [“πρὸς κ(ύριο)ν λαλήσω”] | |
| 5 | καὶ τὸ “ἐλέγξω δ[ὲ ἐναντίον αὐ]‐ τοῦ, ἐὰν βούλητ[αι”. χωρὶς γὰρ τῆς] αὐτοῦ βουλήσεως [ποιῆσαι τοιοῦτό] ⸏τι οὐ θεμιτόν. [ὑμεῖς δέ ἐστε ἰατροὶ] ⸏ἄδικοι καὶ ἰατ[αὶ κακῶν πάντες.] | |
| 10 | ⸤ἄδικο[ς] ἰατρός ἐ[στι κατὰ τὸ πρό]‐ χειρο[ν] ὁ ἄλλα β[οη]θή[ματα πα]‐ ρὰ τὰ σ[υ]μφέρον[τ]α π[ροσ]άγω[ν] τοῖς κάμνουσιν. [δι]ττῶ[ς] δὲ τ[οῦ]‐ το γίνεται, ἢ ἐξ [ἀ]πειρίας τοῦ ἰ‐ | |
| 15 | ατροῦ ἢ κακοη[θεί]ας. οὗτοι δ[ὲ] οἱ ἐλεγχόμενο[ι ἔλ]εγον ἐξ ἀμ[α]‐ θίας μᾶλλον ἢ [ἐκ] κακουρ[γ]ί[ας] τῷ Ἰὼβ ὅτι ‘δι’ ἁμ[α]ρτήμ[ατα] π[ά]‐ σχεισ‘, οἰόμενοι π[α]ρακλήσεως | |
| 20 | προσάγειν λόγους, ἄδικοι οὖν κατὰ τὸ ἀγνοεῖν [τ]ὴν αἰτίαν. τ[ὸ] δὲ “ἰαταὶ κακῶν π[ά]ντες” εἴη ἂ[ν] ⸏λέγων κατὰ τῶν οἰομένων μεγάλα περὶ | |
| 23a | ἑαυτῶν ὡς δυναμένων ἰάσασθαι τὰ | |
| 23b | περιστατικῶς ἑτέροις συμβαίνοντα.⸥ | |
| 24 | εἴη δὲ ὑμῖν κωφ[εῦ]σαι, καὶ ἀπο‐ | |
| 25 | ⸏βήσεται ὑμῖν εἰς [σο]φίαν. εὔχε‐ ται αὐτοὺς καιρῶ[ν] ἐπιστήμη[ν] ἔχειν ὅτε δεῖ λαλ[ο]ῦντας καὶ ὅτε δεῖ σιωπῶντα[ς,] ἐγνωκό‐ τας ὅτι σφάλλοντ[αι.] τοῦτο γὰρ | |
| 30 | αὐτοῖς σοφίας ἀρχὴ καὶ προοί‐ μιον γενήσεται. εἰ γὰρ μάθοι‐ εν, ὅτι ἔστι καὶ ἑτέρως θλίβεσθαι ὑπὲρ τοῦ ἀναφανῆναι τὴν ἐνοῦ‐ σαν ἀρετήν, σοφία αὐτοῖς ἔσται. | |
338 | [..... ..... .....]υ̣σ̣ιν φρονη [..... ..... ...]α̣ι̣ τὸ ἐπέχειν πε– [..... ..... ..]., καθὰ ἐν Παροι‐ [μίαις λέγεται·] “ἀνοήτῳ ἐπερω‐ | |
| 5 | [τήσαντι σοφ]ίαν σοφία λογισθή‐ [σεται.” ὅταν] γ̣άρ τις ἐπιγνῷ, ὅτι χρῄ‐ [ζει παιδευμ]ά̣των καὶ διδασκά‐ [λου τοῦ φω]τ̣ίζοντος, ἀποβήσε‐ [ται αὐτῷ εἰς σο]φίαν. ὥσπερ γὰρ | 84 |
| 10 | [ὁ λέγειν δυνά]μενος π[ε]ρὶ σοφίας [καὶ διδ]ά̣σκ̣[ει]ν σοφός [ἐ]στι καὶ δι[δάσ]καλ[ος,] οὕτως ἀπὸ μέρους σοφ[ό]ς ἐστ[ι]ν ὁ δυνάμενος ἐρω‐ τῆσαι ἃ δ[εῖ] ἐρωτῆσαι. “ἀνόη‐ | |
| 15 | τον” δ’ αὐ[τὸν] εἶπεν οὐχ ὡς πά(ν)‐ τῃ ἐστερ[ημ]ένον, ἀλλ’ ὡς ἔχο(ν)‐ τ[ά] τι ἐλλεῖπ[ο]ν. ὅμοιον τῷ “εἴη δ[ὲ] ὑμῖν [κ]ωφεῦσαι” τὸ “καιρὸς τοῦ σιγᾶν” 〈— — —〉 | |
| 20 | ⸏επι “καιρὸς” δὲ “τοῦ λαλεῖν”. ἀκούσατε [ἔ]λεγχον στόματός μου, κρίσιν δ[ὲ] χειλέων μου προσ‐ έχετε. ⸤στ[ό]μα καὶ χείλη ἀντὶ τοῦ λόγο[υ] φησίν. ἐλέγχει δὲ ὁ ἅγι‐ | |
| 25 | ος ὡς ἅγ[ιο]ς καὶ κρίνει ὡς πρέ‐ πει αὐτῷ· ἐπιστημονικῶς καὶ νομίμως χρῆται τῷ ἐλέγχῳ καὶ τῇ κρ[ί]σει· οὐ γὰρ ἄκαιρον ἔλεγ‐ χον ἔχε[ι] ὁ δίκαιος οὐδὲ ψευδῶς | |
| 30 | τοῦτο ποιεῖ, ἀλλὰ κεκριμένως. “στόμα γὰρ δικαίου μελετήσει σοφίαν καὶ ἡ γλῶσσα αὐτοῦ λα‐ λεῖ κρίσιν. ὁ νόμος τοῦ θ(εο)ῦ αὐτοῦ | |
339 | ἐν καρδίᾳ α[ὐτοῦ, καὶ οὐχ ὑποσ]‐ κελισθήσεται [τὰ διαβήματα αὐ]‐ τοῦ.”⸥ ὅτι γὰρ ὁ ν[όμος τοῦ θ(εο)ῦ ἐν τῇ] καρδίᾳ τοῦ δικ[αίου ἐστίν, σο]‐ | |
| 5 | φίαν μελετᾷ κα[ὶ τὰ διαβήματα] οὐχ ὑποσκελίζο[νται, ὅ ἐστιν ‘αἱ] πορευτικαὶ τῆ[ς] ψυ[χῆς δυνάμεισ‘.] τοιοῦτόν τι κα[ὶ σημαίνει τὸ] τῶν [Π]αροιμιῶ[ν λόγιον “λογι]‐ | |
| 10 | σμο[ὶ] δικαίων [κρ]ίμ[ατα”. τῶν δὲ] λογι[σ]μῶν το[ιο]ύτω[ν ὄ]ν[των] ἀκολουθεῖ καὶ τ[ὸ]ν λόγ[ο]ν εἶν[αι] | |
| τοιοῦτον· “ὁ γὰρ ἀ[γ]αθὸς ἄνθρω‐ πος ἐκ τοῦ ἀγαθ[οῦ] θησαυροῦ [τῆς] | 86 | |
| 15 | ⸏καρδίας προφ[έρε]ι τὸ ἀγαθό[ν.]” πότερον οὐκ ἔν[α]ντι κ(υρίο)υ λα[λεῖτε,] ἔναντι δὲ αὐτ[οῦ] φθέγγ[εσθ]ε ⸏δόλον, ἢ ὑποσ[τε]λεῖσθε; ἀπὸ τῆς συνειδήσεως αὐτῶν | |
| 20 | ⸤ἀπάρχεται τοῦ [ἐ]λέγχου διδά‐ σκων αὐτούς, ὅτ[ι] πᾶν ὃ προφ[έ]‐ ρουσιν ὁρῶντ[ος] τοῦ θ(εο)ῦ φθέγ‐ γονται· ἀλλὰ καὶ τ[ὸ]ν δόλον ὡ[ς] κατέναντι αὐτ[οῦ] προφερόμ[ε]‐ | |
| 25 | νον αὐτοῖς ἀπα[γ]γέλλει διορθ[ώ]‐ σεως ἕνεκεν, ἵνα παύσωντ[αι] τῆς τοιαύτης διαθέσεως ὡς ἔχοντες τὸν ἐφορῶντα κ(ύριο)[ν.] καὶ τῆς τόλμας οὖν αὐτοὺς ἀ‐ | |
| 30 | ποκωλύει,⸥ ὅτι καθάπερ ἄν(θρωπ)ον ὑπεστέλλοντο τὸν θ(εὸ)ν κρύπτ[ον]‐ τες τὸν δόλον καὶ ἐναντίον αὐτοῦ φθεγγόμενοι. δόλον δὲ | |
340 | [ca. 11]..ν̣με̣[.].νοι [ca. 10 χ]ρήσιμα τὰ ῥήμα‐ [τα πρὸς τοὺς ψ]ευδομένους καὶ [δόλῳ χρωμέ]ν̣ους, περὶ ὧν καὶ Δα(υὶ)δ | |
| 5 | [λέγει· “τῶν λα]λούντων εἰρήνη(ν) [μετὰ τῶν πλ]ησίον αὐτῶν, κακὰ [δὲ ἐν ταῖς] καρδίαις αὐτῶν.” ὑμεῖς δὲ αὐ]τ[οὶ] κριταὶ γένεσθε. καλόν γε, ἐὰν] ἐξιχνιάσῃ ὑμᾶς. | |
| 10 | [λέγοι ἄν τις] ὅτι ‘πῶ[ς] ο̣ἷς εἶπε(ν) [ἄρτι τὸ “ὑ]με[ῖς] δέ ἐστε [ἰ]ατροὶ ἄ‐ [δι]κοι” καὶ “π[ότε]ρον οὐκ ἀ[π]έναντι [κ](υρίο)υ λα[λ]εῖτε, ἔναντι ⟦α⟧ δὲ αὐτοῦ φθέγγεσθε δόλον;” λέγει νῦν· | |
| 15 | ”[ὑ]μεῖς δὲ α[ὐ]τοὶ κριταὶ γένεσθε”;‘ πρὸς ὃ λε̣[κτέ]ο̣ν, ὅτι ἕκαστος τῶ(ν) [ἁ]μαρταν[όν]των ἡδονῇ θελ‐ [γ]όμενος τὸν ἔφορον τοῦ θ(εο)ῦ ὀφθαλμὸν οὐχ ὑπείδεται. | |
| 20 | ἐπὰν δὲ δίκαιος καὶ σοφὸς | |
| ἀνὴρ ἢ καὶ ἄλλος οὐ τοιοῦτος προ〈κ〉αλῆται τὸ συνειδὸς τοῦ ἁ‐ μαρτάνο[ν]τος ἐνάγων αὐτὸ(ν) 〈εἰσ〉 τὸ διακεῖσθαι, ὅτι ὁρᾷ ἑκάστου | 88 | |
| 25 | τὰ ἐνθυμήματα ὁ θ(εό)ς, πλήττει αὐτὸν εἰς σ[υ]ναίσθησιν. τοῦτ’ οὖ(ν) αὐτὸ ποιε[ῖ] ὁ ἅγιος λέγων· “ὑμεῖς δὲ αὐτοὶ κ[ρ]ιταὶ γένεσθε. καλό(ν) γε, ἐὰν ἐξιχνιάσῃ ὑμᾶς.” οἱ γὰρ | |
| 30 | συνειδότ[ε]ς ἑαυτοῖς σφάλματος οὐδ’ ὑπὸ δικαίου ἀνδρὸς ἐραυ‐ νηθῆναι βούλονται, μή τί γε δὴ τοῦ θ(εο)ῦ· ἁγίων γὰρ τοιοῦτόν ἐστιν κατὰ τὸν Δα(υὶ)δ λεγόντω(ν)· | |
341 | “πύρ[ω]σον τ[οὺς νεφρούς μου καὶ] τὴν καρδίαν [μου.]” εἰ γὰρ τὰ πάντ[α ποιοῦντες προσ]‐ τεθήσ〈εσθε〉 α[ὐτῷ, οὐθὲν ἧσ]‐ | |
| 5 | σον ἐλέγχει ὑμ[ᾶς. ⸤‘κἂν τὰ πάν]‐ τα ποιήσαντε[ς ἃ δεῖ ποιῆσαι] προστεθῆτε αὐτῷ‘—[ἀντὶ τοῦ ‘οἰ]‐ κεῖοι αὐτοῦ κατασ[τῆτε‘—, ‘ὑπόκει]‐ σθε πάλιν ἐλ[έγχῳ δι’ ἀγνο]‐ | |
| 10 | ήματα.‘ τοῦτο [γοῦν ὁ μακάρι]‐ ος ἀπόστολος ἔ[λ]εγ[εν· ‘“οὐδὲν] ἐμα[υ]τῷ σύνοιδα, ἀλ[λ’] οὐκ [ἐν] τούτῳ δεδικαίωμαι.”⸥ ἐγχωρεῖ [με] γὰρ παριδεῖν τ[ι τ]ῶν ἀγνοη[μά]‐ | |
| 15 | των, καὶ οὐ δεδ[ι]καίωμαι δ[ι’ ἐ]‐ κεῖνο. ὅσον δὲ δ̣[οκ]ῶ μηδὲ[ν] ἐμαυτῷ συνειδ[έν]αι, δοκῶ [ἀν]‐ υπεύθυνος εἶναι. ο[ὐ]κ ἐμο̣[ῦ δὲ ἡ] κρίσις δείκνυσίν με δεδικα[ι]‐ | |
| 20 | ωμένον, ἀλλ’ ἡ τοῦ θ(εο)ῦ.‘ βεβαι[οῖ] τὸ τοιοῦτον καὶ ὁ μακάριος Δα(υὶ)[δ] λέγων· “παραπτώματα τίς συ[νή]‐ σει; ἐκ τῶν κρυφίων μου καθ[ά]‐ ρισόν με.” καὶ γὰρ τῷ ὄντι ἁμαρ‐ | |
| 25 | τήματα μὲν γιγνώσκει τις, π[α]‐ ραπτώματα δ[έ,] ἅπερ τρόπο[ν] τινὰ ἀκούσιά ἐστ[ι]ν, δυσκόλω[ς] συνίησίν τις. ‘καὶ ἐὰν οὖν,‘ φ[η]‐ | |
| σίν, ‘πάντα ποιήσητε πρὸς | 90 | |
| 30 | καθαρότητα, ἐκ τῶν ἀκουσ[ί]‐ ων ὡς θ(εο)ῦ κρίνοντος ἕξετε τὸν ἔλεγχον.‘ δι’ ὅπερ καὶ ὁ κ(ύριο)ς τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς ἔλεγεν· “ὅταν πάντα ποιήσητε, εἴπα‐ | |
| 35 | τε· δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὃ ὀφείλο‐ | |
342 | [μεν ποιῆσαι, πεποι]ήκαμ[ε]ν.” εἰ δὲ καὶ κρυφῇ π]ρόσωπα θαυμά‐ σετε, πότερ]ον οὐχὶ δεινὰ αὐ‐ τοῦ στροβήσ]ει ὑμᾶς, φόβος δὲ | |
| 5 | παρ’ αὐτοῦ ἐ]πιπεσεῖται ὑμῖν; ⸤[ὁ ἄριστος κριτ]ὴς πραγμάτων ἐστὶ(ν) [ἐξεταστής,] οὐκ εἰς πρόσωπα βλέ‐ [πει τῶν] κρ[ι]νομένων. ἐὰν γὰρ [ὦσιν οἱ κρινό]μενοι πλούσιοι | |
| 10 | [ἢ ἄρχοντες] ἢ ἄλλην ὑπερέχο(ν)‐ [τες ἀξίαν, οὐκ] εἰς [τ]ὸ πρόσωπον αὐτῶ(ν) [σ]κοπεῖ, ἀλλ’ εἰς τὰς πρά[ξ]εις, ἃς κρί‐ νει.⸥ τοῦτο καὶ ἐν τῇ ἐπιστολῆι τῇ καθολικῇ φέρεται· “θαυμάζο(ν)‐ | |
| 15 | [τ]ες πρόσω[π]α ὠφελείας χάριν”, δῆλον δ[ὲ ὅτ]ι οἱ δωροδόκ〈ο〉ι δι‐ καιοῦντε[ς] τὸν ἀσεβῆ ἕνεκεν δώρων καὶ τὸ δίκαιον τοῦ δι‐ καίου αἴροντες. θεὸς δὲ προσ‐ | |
| 20 | τάττων οὐχ οὕτω βούλεται, ἀλλὰ νομοθετεῖ· “κατὰ τὸν μέγαν καὶ τὸν μικρὸν κρινεῖς, οὐ λήμψει πρόσωπον”, τοῦ πλουσίου δη‐ λονότι, καὶ “πένητα οὐκ ἐλεή‐ | |
| 25 | σεις ἐν κρί[σ]ει.” καὶ ἑτέρωθι δὲ λέγεται· “δ[ι]καίως τὸ δίκαιον δι‐ ώξει.” ⸤οὔτε γὰρ πλουσίῳ προστί‐ [θ]εσθαι δεῖ οὔτε πένητος τὴ(ν) [ἔ]νδειαν [ἐ]λεοῦντα παρορᾶ(ν) | |
| 30 | τὸ δίκαιον.⸥ ἔργον δὲ ὀρθοῦ κρι‐ τοῦ τυγχάνει, καθάπερ καὶ τῇ πε‐ ρὶ τοῦ Δα(υὶ)δ ἱστορίᾳ παραδέδοται, ἵνα μετὰ τὰς κρίσεις καὶ ἐκβάσεις | |
343 | τῶν πραγμ[άτων, εἰ συμβαίη πέ]‐ νητα εἶναι ἢ τ[ὸν ἀγνοήσαντα τὸ] | |
| δίκαιον ἢ ἀδι[κ]ο[ῦντα, παρακα]‐ λεῖν τὸν πλούσιο[ν ὥστε φιλαν]‐ | 92 | |
| 5 | θρωπίαν εἰς αὐτ[ὸν ἐνδείξασθαι.] ἑτοιμότερος δὲ ἔ[σται πρὸς τοῦ]‐ το τὴν ὀρθότητα [τοῦ κριτοῦ ἀπο]‐ δεχόμενος. οὕτω γο[ῦν λέγεται] περὶ τοῦ Δα(υί)δ· “π̣[οιῶν κρίμα καὶ] | |
| 10 | δικα[ι]οσύνην”[..... ..... ....] φιλο̣[..] ὁ Ἰὼβ ὑπ[.]τ̣.[..... ....] “εἰ κα[ὶ] κρυφῇ πρ[ό]σωπ[α θαυμά]‐ ζετε·” πᾶς γὰρ δωροδόκος [οὐκ] ἐκ τοῦ φανεροῦ ἀποδέχε[ται] | |
| 15 | τὰ τῶν παρεχό[ν]των πρόσ[ω]‐ πα, ἀλλὰ κεκρυ[μμ]ένως, π[ολ]‐ λάκις καὶ σχημ[ατ]ιζ[ο]μέν[ως] κατ’ ἐκείνου, ω[.].ρο[.].[.]αδ.[ ] συνελθεῖν βούλεται. καὶ ἐπά‐ | |
| 20 | γει φόβον λέγων, ὅτι εἰ καὶ δό‐ λῳ τις τολμᾷ κρύπτειν τὸ τῆ[ς] προσωπολημψίας, ἀλλά γε ὁ θ(εὸ)ς ὀργιζόμενος διὰ τῆς ἐπι‐ φορᾶς τ〈ῆσ〉 κατὰ τῶν ἁμαρταν[όν]‐ | |
| 25 | των στροβώσει αὐτούς, ἀν[τὶ τοῦ] ‘πεῖραν αὐτοῖς παρέξει τ[οῦ θυ]‐ μοῦ‘. δῖναν δὲ λέγει τὴν μ[εθ’] ὁρμῆς τοῦ θυμοῦ ἐπιφορὰν ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν συστρεφο‐ | |
| 30 | μένων ὑδάτων κατὰ τοὺς εἰ‐ λίγγους, ἵν’ ᾖ ὃ λέγει συντόμως τοιοῦτον· ‘ἦ φέρετε αὐτοῦ κίνη‐ σιν, ἐὰν ἀγανακτήσῃ;‘ τούτῳ ὅ‐ | |
344 | [μοιον, ὃ ἐν Ζαχ]αρίᾳ φέρεται λε‐ [γόμενον πρὸ]ς̣ τοὺς ἁμαρτάνο(ν)‐ [τας· “πορεύσ]ε[τ]αι κύριος ἐν σάλῳ [ἀπειλῆς αὐ]τοῦ.” σάλον δὲ ἀπειλῆς | |
| 5 | [τὴν ὀργὴ]ν τὴν διὰ τὰ ἁμαρτή‐ [ματα αὐτ]ῶν σημαίνει, αὐτὸς γὰρ [..... . ἐσ]τίν. τὸ δὲ “πορεύσεται” [ἴσως ἂν] ὅμοιον εἴη τοῦ ἐν τῇ Γε‐ [νέσει λεγομ]ένου περὶ τοῦ Ἀδάμ, | |
| 10 | [ὅτι ἤκουσεν] τοῦ θ(εο)ῦ περιπατοῦ(ν)‐ [τος ἄρτι ἁμα]ρτάνων· δι’ αὐτοῦ | |
| [τούτου αἴ]σθ[η]σιν δέχετ[α]ι τῆς τοῦ [θ](εο)ῦ ἀναχωρήσεως δι[ὰ] τὸ{υ} μηδὲ(ν) [ἔ]χειν ἔτι ἐν ἑαυτῷ φωτεινόν. οἱ | 94 | |
| 15 | [γ]ὰρ μακρύ[ν]οντες ἑαυτοὺς ἀπὸ τοῦ θεοῦ [ἀκο]ύ̣ουσιν· “μακρὰν ἀπέ‐ χει ὁ κ(ύριο)ς ἀ[πὸ] ἀσεβῶν”, οὐ τόπῳ τού‐ [το]υ λ̣[εγο]μ[έ]νου, ἀλλὰ τῷ τὸν μὲν θ(εὸ)ν ἀγαθόν, τὸν δὲ φαῦλον ἀφε‐ | |
| 20 | στάναι τούτου. καὶ ταῦτα μὲν δι‐ ὰ τὸ “πορεύσεται ἐν σάλῳ”. ἐπανελ‐ θετέον ἐπὶ τὸ ἐξ ἀρχῆς, τοὺς “κρυ‐ φῇ πρόσωπα θαυμάζοντας”, οὓς καὶ στροβώσει, ὡς ἀποδέδοται, | |
| 25 | [ὁ] κατὰ δίνησιν θυμὸς τοῦ θ(εο)ῦ· ἐ‐ [〈π’ αὐτοὺς δὲ καὶ ἐπι〉πί]πτει φόβος παρὰ | |
| 26 | θ(εο)ῦ, καὶ τοῦ‐ [τ]ο ἐπ’ εὐεργεσίᾳ, ἵνα γνῶσιν, ὅ‐ [τ]ι ἀπειλὴ κατ’ αὐτῶν ὡς ἁμαρτα‐ νόντων ἐπάγεται. τούτου δὲ τοῦ | |
| 30 | φόβου, το[ῦ] κατὰ τὴν ἀπειλὴν λέγω, ἕτερός ἐστιν καθ’ ὃν εἴρηται· “φόβος κ(υρίο)υ πάντα{ς} ὑπερέβαλεν”, ὅστις καὶ κυρίως εὐλάβειά ἐστιν. οὐδὲν γὰρ ἕτερόν ἐστιν φόβος θ(εο)ῦ | |
345 | ἢ ἐπιτεταμένος σεβασμός, [δι’ οὗ ἀν]‐ υστέρητοι γίνοντα[ι] οἱ ἔχο[ντες] αὐτόν· “οὐκ ἔστιν γὰ[ρ] ὑστέ[ρημα] τοῖς φοβουμένοις α[ὐ]τ[όν.” ὁ δὲ πα]‐ | |
| 5 | θητικὸς φόβος τοῖς [ἁμαρτάνου]‐ σιν ἕπεται. ἕτερος [γὰρ τοῦ τοιού]‐ του κατὰ κόλασιν ἁ̣[μαρτωλοῖς ἐ]‐ πιπέμπεσθαι λέγ[εται. σκόπει δέ,] εἰ μηδὲν ἕτερο[ν σημαίνει] | |
| 10 | διὰ το[ῦ] ὀνόματ[ος τοῦ φόβου ἢ] τὴν τ[ῆ]ς ὀργῆς ἀ[π]οφ̣[υγήν. αὕτη] οὐ πά[θ]ος θ(εο)ῦ ἐστιν· εἴρητ[αι γάρ·] “ἐξαπ[έσ]τειλας τὴν ὀργή[ν”· πά]‐ θος οὐκ ἐξαποστ[έ]λλετα[ι.] | |
| 15 | ἀποβήσεται δὲ ὑ[μῖ]ν τὸ [γαυρία]‐ μα ἴσα σποδῷ. ⸤[τ]ὴν [μετὰ τὴν] ὀργὴν τῶν ἁμ[αρτανόντων] κατάστασιν ἐνφ[α]ίν[ει ὁ λόγος,] | |
| εὐτελιζομένων αὐτῶ[ν ἐν τῇ] | 96 | |
| 20 | φανερώσει τῇ διὰ τῆς ὀρ[γῆς γι]‐ νομένῃ καταπινούσης [τὸ] οἴ[η]‐ μα τῶν λαθραίως κρινόντ[ων.]⸥ ὅτι δὲ τὴν εὐτέλειαν ἡ σποδ[ὸς] δηλοῖ, ἔστιν ἐξ ἑνὸς τῶν δώδ[ε]‐ | |
| 25 | κα προφητῶν μαθεῖν λέγο[ν]‐ τος· “καὶ καταπατήσετε ἀνό[μους] καὶ ἔσονται ὡ〈σ〉 σποδὸς ὑπ[ὸ τοὺς] πόδας ὑμῶν.” ἡ γὰρ σποδὸ[ς καυ]‐ στόν τί ἐστιν ἀπολέσαν τὴν | |
| 30 | ἰδίαν δύναμιν. ἀμέλει γοῦν ἀπειλὴ ἐν τῷ Δευτερονο‐ μίῳ περὶ καύσεως φέρεται ὡ[ς] {διὰ τοῦ} τῶν καρπῶν ἐμποδι‐ ζομένων διὰ τὸ ἀπολωλεκέ‐ | |
| 35 | ναι τὴν γῆν τὴν ἑαυτῆς δύναμι(ν). | |
346 | [ἔστι] δὲ ἐπ’ ὠφελείᾳ τινὸς τὰ ἁμαρ‐ [τήμ]ατα τ[ε]φροῦσθαι· καθάπερ ἄ‐ [κανθ]αι κ[α]ὶ τρίβολοι καυθέντες [οὐκ ἐλαχίσ]την ἐπιφέρουσιν βλά‐ | |
| 5 | [βην, οὕτω] καὶ τὰ ἁμαρτήματα, εἰ [καίεται κα]τὰ τὸ εἰρημένον “καυ‐ [θήσεται] ὡς πῦρ ἡ ἀνομία καὶ ὡς [ἄγρωστις ξη]ρὰ βρωθήσεται ὑ‐ [πὸ πυρός”, οὐ]κ̣έτι τὴν ψυχὴν | |
| 10 | [λυμαίνε]τ̣[α]ι̣, ἀλλ’ εἰς μ[ε]τάνοια(ν) [ἐκκαλ]ε̣ῖ̣τ̣α̣ι̣ κατὰ τὸ ἐ[ν] εὐαγγε‐ [λίῳ εἰ]ρημένον· “εἰ ἐ[ν] Τύρῳ καὶ [Σιδῶ]νι ἐγενήθησαν αἱ δυνά‐ [μεις] αἱ γενόμεναι 〈ἐν ὑμῖν〉, πάλαι ἂν | |
| 15 | [ἐν σάκ]κῳ [κα]ὶ σποδῷ καθήμε‐ [νοι με]τε[νό]ησαν.” εἰ γάρ τις δέ‐ [χεται ἐ]ν [τ]ῇ διανοίᾳ τὸ σωτή‐ [ριον] π̣ῦ̣ρ, π̣ε̣ρὶ οὗ εἶπεν ὁ Σ(ωτ)ήρ· “πῦρ [ἦλθ]ον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ | |
| 20 | [τί θέ]λω, εἰ ἤδη ἀν〈ή〉φθη”, τὰς μὲν προτέρας ἁμαρτίας τεφροῖ· κα‐ θήμενος δέ, ἀντὶ τοῦ ‘ἀργήσας ἀπὸ τοῦ ἁμαρτάνειν‘, εἰς μετά‐ [ν]οιαν τρέπεται αὐστηρόν τινα | |
| 25 | [βίο]ν ἑλόμενος καὶ ἐπίπονον. | |
| [τὸ] δὲ σῶμα πήλινον. [ὁ] ἄνθρωπος σύνκειται ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος. καὶ ἔστιν ὅτε δου‐ λαγωγεῖται τὸ σῶμα ὑπὸ τῆς ψυχῆς | 98 | |
| 30 | καὶ τρόπον τινὰ οὐκέτι πήλι‐ νόν ἐστιν ἀγόμενον †ὑποκει‐ μένη μετὰ λογικὰ† ὑπηρετοῦν λοιπὸν ψυχῇ{ς} σὺν λόγῳ καὶ σὺ(ν) | |
347 | νῷ ἐ[ν]εργούσῃ. ὅτ̣[αν δὲ μηδὲν] φροντίσῃ τις τῆς σ̣[ωτηρίας αὐτοῦ] τῆς ψυχῆς πρὸς κ̣[ακίαν τραπεὶς] καὶ τ[ῇ] σαρκὶ λοι̣[πὸν δουλεύῃ ποιῶ(ν)] | |
| 5 | τοιαῦ[τ]α, ἃ οὐδὲν δια[φέρει ἀλό]‐ γου ζῴου, δείκνυσιν, [ὅτι αὐτοῦ τὸ] σῶμ[α] πήλινόν ἐσ[τιν ὡς οὐδὲν] βοηθ[ο]ύμενον ἀπ[ὸ τῶν ψυχι]‐ κῶν κ[ι]νημάτ[ων. ἑτερούσι]‐ | |
| 10 | ον γάρ [ἐ]στιν τὸ σῶ[μα παρὰ τὴν] ψυχή[ν,] ὡς αὐτὸς ὁ Σω[τὴρ ἐδί]‐ δαξε[ν] λέγων· “μὴ φοβ[εῖσθε ἀ]‐ πὸ τῶν ἀποκτεννόντ[ων τὸ] σῶμα, τὴν δὲ ψυ[χ]ὴν μ[ὴ δυνα]‐ | |
| 15 | μένων ἀποκτε[ῖν]αι.” ἐ[πεὶ τὸ σῶ]‐ μα ἀν(θρώπ)ο[υ] δύναν[ται] ἀπ[οκτεῖναι,] τὴν ψυχὴν δὲ οὔ̣, [σ]α̣[φὲς ὅτι οὐχ ἡ] αὐτὴ οὐσία ψυχῆς καὶ σ[ώματός] ἐστιν. ὅταν τοίνυν ἐμπ[οδισθῇ] | |
| 20 | ἡ ψυχὴ τῶν ἰδίων καὶ [οἰκείων] ὁρμῶν, τότε ὁ ἄν(θρωπ)ος ὡς π[ήλι]‐ νον σῶμα φαίνε[τα]ι, οὐ τ[ῆς ψυ]‐ χῆς εἰς σῶμα μεταβαλλο[ύσης,] ἀλλὰ τῷ τὰς πράξεις αὐτῆς [οὐ]‐ | |
| 25 | κέτι εἶναι οὐρανί[ο]υς, ἀλλ[ὰ σω]‐ ματικάς, καθὰ κα[ὶ “το]ὺς κατ[ὰ σάρ]‐ κα περιπατοῦντ[ας”] καὶ “κατ’ [ἄν(θρωπ)ον”] ἀν(θρώπ)ους καλεῖ ὁ Παῦλος τῷ ἀν[θρω]‐ πίνας ἔχειν καὶ μὴ θείας ἐν[ερ]‐ | |
| 30 | γείας {λέγων}. εἴρηται γοῦν π̣[αρὰ] τοῦ μακαρίου Παύλου πρὸς ὅ[λους] τοὺς τοῖς σωματικοῖς ἑαυτοὺς ἐπιδ[ε]‐ δωκότας καὶ διὰ τοῦτο ἀνθρωπ[ί]‐ | |
348 | [νους ὄν]τας· “ὅπου γὰρ [ἔ]ρις ἐν ὑ‐ | |
| [μῖν, οὐ σα]ρκικοί ἐστε καὶ κατὰ [ἄν(θρωπ)ον περιπ]ατεῖτε;” ὅτ[ε] δὲ “ἐπὶ [γῆς περι]πατοῦντες ἐ[ν] οὐρανῷ | 100 | |
| 5 | [τὸ πολίτ]ευμα ἔχουσι” κ[α]ὶ “φοροῦ‐ [σι τὴν εἰκό]να τοῦ ἐπο[υρ]ανίου”, [..... .]... οὐκ εἰσὶν πήλινον σῶμα.] κωφεύσ[α]τε, ἵνα λαλήσω καὶ ἀ]ναπαύσ[ω]μαι θυ‐ | |
| 10 | μοῦ. αὐ]τ̣ο̣[ὺ]ς̣ ἐ̣πιστ[ῆ]σαι τοῖς [παρ’ αὐ]τοῦ ἐπιφερομ[έ]νοις προ‐ [τρεπ]όμενος ταῦτά [φ]ησιν ἐπά‐ [γων] τὴν αἰτίαν ἐν τῷ λέγειν· [“καὶ ἀν]απα[ύ]σωμαι θυμοῦ” παι‐ | |
| 15 | [δεύω]ν ὅ̣τ̣[ι, ε]ἰ̣ διορθώ[σ]εως τύχοι‐ [εν ἐκ] το[ῦ συ]νκεχωρηκέναι [αὐτῷ λέγ]ε̣[ιν,] ἀναπαύσεται αὐ‐ [τοῦ τοῦ] θ̣υμ̣ο̣ῦ̣, ο̣ὗ εἶχεν δικαίως [κατὰ τ]ῆς [ἀ]ν̣ο̣[ί]ας αὐτῶν ὀργι‐ | |
| 20 | [ζόμ]ενος 〈οὐκ〉 ἐ̣μπαθῶς, ἀλλ’ ὡς ἂ(ν) [ἔκε]ιτο ὁ νόμος κατὰ τῶν ἁμαρ‐ [ταν]όντω[ν] ὀργίζεσθαι. σημαί‐ [ν]ει δὲ τ[ὸ τ]ῆς κωφώσεως ὄνο‐ [μ]α τὴν σ[ι]ωπὴν ὡς ἐν τῷ “ἐκω‐ | |
| 25 | [φώ]θην [κ]αὶ οὐκ ἤνοιξα τὸ στό‐ [μα] μου, ὅ[τι] σὺ εἶ ὁ ποιήσας με”. τὸ γὰρ [μ]ὴ λαλῆ[σ]αι κώφωσιν λέγει. καὶ [π]άλιν· “ἐν τῶι συστῆναι τὸν ἁμαρ‐ [τ]ωλὸν ἐναντίον μου ἐκωφώ‐ | |
| 30 | θην καὶ ἐταπεινώθην καὶ ἐσί‐ γησα{ν} ἐξ ἀγαθῶν.” ὅταν γὰρ ὁ ἁ‐ μαρτωλός, ὅστις ἐστὶν ὁ διάβολος, πείσας ψυχὴν ἁμαρτάνειν | |
349 | σ̣[τ]ῇ κατενώπιον α[ὐ]τῆς ὀνειδ[ί]‐ [ζ]ων αὐτῇ, “ἐχθρὸς [ὑ]πάρχων [κα]ὶ ἐκδικητής”, τ[ότε] αἰσχυνο‐ [μέ]νη σιωπᾷ κώ[φω]σιν ἀνα‐ | |
| 5 | [δε]χομένη. λέ[γει] οὖν ὅτι ‘ἐπ‐ [έχ]ετε τὴν πολ[υλο]γίαν‘, ἵν[α] [δι]ὰ τοῦ αὐτὸν [εἰπεῖ]ν παίδε[υ]‐ [σι]ς αὐτοῖς ἐνγέ[νητ]αι. ἀν]αλαβὼν τὰ[ς σάρκ]ας μου το[ῖ]ς | |
| 10 | ὀ]δοῦσιν. ⸤τρ[όπον τι]νὰ ὑπα‐ | |
| [ν]απαύει αὐτο[ύς. ἐπ]εὶ γὰρ αὐ‐ τὸς ᾐτιάσατο [αὐτοὺ]ς πρότε‐ ρον ὡς “παρακ[λήτορ]ας κακῶ[ν]” ὄντας—οὐ γὰρ π[αρ]εκ[ά]λουν ὡ[ς ἔ]‐ | 102 | |
| 15 | δει, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν λύπη[ν] ἤγειρον καὶ τὴ[ν] ὀδύνην τ[ο]ῦ δῆθεν παρακαλουμένου—, λ[έ]‐ γει ὅτι ‘“ἀναλαμβάνω τὰς σάρ‐ κας μου τοῖς ὀδοῦ[σι]ν”, οὐκέτι | |
| 20 | καθ’ ὑμῶν ὀργίζο[μα]ι, ἀλλὰ κατ’ ἐμαυτοῦ‘.⸥ ἐξομαλι[σθ]είη οὕτως τὸ τῶν σαρκῶν ὄνομα. πολλάκις γάρ, ὅτε τις ἀπαγγεῖ‐ λαι βούλεται ἑαυτῷ συντριβὴ(ν) | |
| 25 | γεγενημένην, τῶν σαρκῶν μνημονεύει καθὸ εἴρητα[ι·] “ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐπ’ ἐμὲ κακ[ο]ῦ(ν)‐ τας τοῦ φαγε[ῖ]ν τὰς [σά]ρκας [μ]ου,” ἀντὶ τοῦ ‘τοῦ κακῶσα[ί] με‘· οὐ | |
| 30 | γὰρ τὰς σάρκα[ς] αὐτοῦ τὰς ὑπὸ δέρμα ἦσαν φαγόν[τ]ες, ἀλλὰ θλίψαντες αὐτόν. ὅμοιον τ[ού]‐ τῳ καὶ τὸ “ἄρα ζῶντα[ς ἂ]ν κατέ‐ πιον ἡμᾶς” δηλοῦν τ[ὴ]ν σφ[ο]‐ | |
350 | δρὰν ἐπ[ίθ]εσιν τῶν βιαζομέ‐ νων. λέ[γοι] ἂν ὅτι ‘“ἐγὼ τὰς σ[άρ]‐ κας μου [τοῖ]ς ὀδοῦσιν ἀναλ[αμ]‐ βάνω.” ο[ὕτ]ω τρέφομαι τ[ὰς ὀ]‐ | |
| 5 | δύνας [μο]υ. καὶ ὥσπερ τ[ροφὴ] ἀναλαμ[βα]νομένη εἰς το[ὺς ὀ]‐ δόντα[ς λε]πτύνεται κα[ὶ τὸ] ἐπωφ[ελὲ]ς αὐτῆς δείκνυ[σιν,] οὕτω κ[αὶ τ]ὰς ὀδύνας μ[ου] | |
| 10 | τρεφό[μενο]ς καὶ τὰς ἐκ τού[των] κακώσ[εις ἕψ]ων αὔξησιν ὠ[φε]‐ λείας δέ[χομ]αι.‘ εἰ δὲ τὴν καρτ[ε]‐ ρίαν ἐ[μ]φ[αί]νει διὰ τοῦ λέγειν “ἀναλαβὼ[ν] τὰς σάρκας τοῖς ὀδοῦ‐ | |
| 15 | σιν”, ἀντὶ τ[ο]ῦ ‘τῆς κακώσεως οὐδὲν φρ[ον]τίσασ‘, συνεπίσκε‐ ψαι. ψυχὴν δέ μου θήσω ἐν χει[ρ]ί, ἐάν με χειρώσηται | |
| ⸏ὁ δυν[άσ]της, ἐπεὶ καὶ ἦρκται. ⸤συ(ν)‐ | 104 | |
| 20 | φώνω[ς] τῷ “ἀναλαβὼν τὰς σάρκα[ς] μου τοῖς ὀδοῦσιν” ἐκ‐ λημπτέον καὶ τὸ “ψυχὴν δέ μου θήσω ἐν χειρί”, ἵν’ ᾖ λέγω(ν) ὅτι ‘καὶ τῆς ψυχῆς τῆς ἐμαυτοῦ | |
| 25 | καταφρονῶ ὑπὲρ τοῦ τινα ὠφέλ[ει]αν ὑμᾶς ὠφελῆσαι ὑ‐ ποκείμενος τῷ χειρουμέν[ῳ] με κα[ὶ] ἤδη τ[ο]ύτου ὑπαρξαμ[έ]‐ ν〈ῳ〉‘ δηλῶν τὸν θ(εὸ)ν τὸν τῷ [ἐξ]‐ | |
| 30 | αιτή[σ]αντι [αὐ]τὸν συνκεχωρ[η]‐ κότα. ⸤‘[ἕ]τοιμος οὖν εἰμι θανάτ[ῳ] ἐκδο[θ]ῆναι.‘⸥ εἰ δὲ τὴν εἰς αὐτ[ὸν] μέλ[λο]υσαν μεταβολὴν ἔσεσθ[αι] | |
351 | τοῦτο λέγει, σκοπῆσαι ἄξιον [ἐ]ν‐ νοοῦντα, μὴ ἀντίκειται τ[ὸ] “ἐπεὶ [κ]αὶ ἦρκται”, δυν[άστ]ην καλῶν [τὸ]ν θ(εὸ)ν διὰ τὸ ῥ[ύεσ]θαι ἐκ τῶν κα‐ | |
| 5 | [τα]πονούντω[ν.] ἦ] μὴν λαλήσω [καὶ] ἐλέγξω ἐνα(ν)‐ τ]ίον αὐτοῦ, κ[αὶ τοῦτ]ό μοι ἀπο‐ β]ήσεται εἰς σωτ[ηρία]ν. ⸤δι’ ὅλω(ν) [σ]πουδὴ αὐτῷ ἐ[στιν] παιδεῦσαι | |
| 10 | τοὺς φίλους τὴ[ν αἰτί]αν τῶν ἐ‐ πιπόνων, ἵν[α κερδ]ήσῃ αὐτοὺς μὴ ἐναντία [δοξ]άζειν. σω‐ τηρίαν γὰρ ταύ[την] ἐλογίζε[τ]ο τὸ τούτους γνῶ[ν]αι [τ]ὸν καὶ [π]ε‐ | |
| 15 | ρὶ τούτου τῆς π[ρ]ον[οίας λόγο]ν, ὅντινα φανερῶσ[αι βουλόμ]ε‐ νος ἔλεγεν τὸ “καὶ ἐ[λέγξω”· πο]λ‐ λάκις γὰρ ὁ ἔλεγχος [τὴν] ἀπ[ό]‐ δειξιν σημαίνει,⸥ κ[αθὸ] καὶ Παῦ‐ | |
| 20 | λός φησιν· “τὰ πάν[τ]α ἐλεγχόμε‐ να ὑπὸ τοῦ φωτὸ[ς] φανεροῦ‐ ται,” καὶ πάλιν δὲ “πίστις ἐστὶν ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πρα‐ γμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομέ‐ | |
| 25 | νων”, ἀντὶ τοῦ ‘ἀπόδειξισ‘. οὐ γὰρ ἐναντίον αὐ[τ]οῦ δόλ[ο]ς εἰσελεύσεται. ⸤τὸ ἀψ[ε]υδὲς [α]ὐ‐ | |
| τοῦ παραστ[ῆ]σαι βο[υλόμενο]ς καὶ τὸ εὐλαβὲς λέγει [ὅ]τι ‘ἃ λ̣έ̣[γ]ω | 106 | |
| 30 | θ(εο)ῦ ὁρῶντος [φ]θέγγο[μ]αι. οὐ γὰρ οἷόν τε ἀπάτην τιν[ὰ] γενέσθαι θ(ε)ῷ, ὡς δόλον εἰσελθε[ῖ]ν ἐνώπι‐ ον αὐτοῦ.‘⸥ τοῦτο δὲ δι̣[τ]τ̣ῶς ἂν νο‐ | |
352 | [η]θείη τῇ τ[ο]ῦ ὁμοίου παραθέσει, ὅπερ οὕτως ἔχε[ι ε]ὐαγγελικὸν ὑπάρχ[ον·] ”[κ]αὶ τὸ φῶ[ς ἐ]ν τῇ σκοτίᾳ φαίν[ει] καὶ ἡ σκο[τία α]ὐτὸ οὐ κατέλα[βεν.]” | |
| 5 | ἢ̣ γὰρ συν[σκιά]ζον λύεται μ[ὴ ὑ]‐ [φ]ιστάμε[νον] τοῦ φωτὸς τῇ [πα]‐ [ρ]ουσίᾳ, ἢ̣ [ὅστις ἀ]πάτην προσά[γει] ἐπὶ τῷ [ἐγγὺς] τοῦ φωτὸς γενέ[σθαι] ἀποστρ[έφετ]α̣ι̣ λυομένης τῆ[ς] | |
| 10 | ἀπάτης̣, [κα]ὶ̣ ὅλως οὐ καταλ[αμ]‐ βάνει. π̣[ᾶσα γ]ὰρ τῶν ἀπατώ[ν]‐ των 〈καὶ〉 μηχ[ανω]μένων ἀνό[νη]‐ τος ἡ σπο[υδή·] οὐ γὰρ καταλή[μ]‐ ψονται τ[ῆς ἀ]ληθείας τὸ κάλλος. | |
| 15 | δ[όλος οὖ]ν ο[ὐκ] ἐγγίζει τῆι πηγῇ τ[ῆς ἀληθ]εία[ς] διὰ τὸ μὴ τολμᾶ(ν) τ[οὺς χρ]ω̣μ̣έ̣[ν]ους αὐτῷ αὐτῇ αὐ‐ τ[ὸν προ]σαγαγεῖν. καὶ ἄλλως δόλ[ος οὐ]κ ἔστιν ἐν θ(ε)ῷ· οὐ γὰρ | |
| 20 | πέ̣φ̣[υκε]ν̣ ἐν αὐτῶι γίνεσθαι. “πιστὸς γ[ὰρ] ὁ θεὸς καὶ οὐκ ἔστιν ἀδικία ἐ[ν] αὐτῷ.” καὶ πάλιν· “εἰ ἀρ‐ νησόμεθα, αὐτὸς πιστὸς μένει.” ἄτρεπτος γάρ ἐστιν καὶ ἀναλλοί‐ | |
| 25 | ωτος. ἀκούσατε, ἀκούσατε τὰ ῥήμα〈τά〉 μου· ἀναγγελῶ γὰρ ὑμῶν ἀκουόντων. ⸤ἐπαναδιπλα‐ [σι]άζει τ[ὸ] ῥῆμα, ἵνα βεβαίως αὐ‐ τ[ο]ὺς π[ρὸς] τὸ ἀκοῦσαι καλέσῃ. ⸤ἔν‐ | |
| 30 | [εστι γά]ρ [π]οτε π[λ]ηγείσης τῆς ἀ‐ κ[ο]ῆς τῇ φωνῇ διὰ τὸ μὴ προ[σ]‐ έχειν τὸν νο[ῦ]ν μὴ ἀκηκοέ‐ ναι. δι[ὰ] τοῦτο ὁ Σ(ωτ)ὴρ διεγεί‐ ρων τ[ο]ὺς ἀκούοντας εἰς τὸ γν[η]‐ | |
| 35 | σίως [ἀ]κούειν ἔλεγεν· “ὁ ἔχων ὦτα [ἀκ]ούειν ἀκουέτω.”⸥ καὶ πά‐ | |
353 | λιν πρὸς ἄλλους μ[ὴ] προσέχον‐ τας λέγει· “οὔ〈τ〉ε φω[ν]ὴν αὐτοῦ ἀ‐ κηκόατε οὔτε [εἶ]δος αὐτο[ῦ] [ἑ]ωράκατε,” καὶ [ἑρμ]ηνεύων | 108 |
| 5 | [π]ως ἐπάγει· “οὔ[τε τὸ]ν λόγον αὐ‐ [το]ῦ ἔχετε ἐν ὑμ[ῖν] μένοντα”, [ὅ]περ συνέβα[ινε]ν̣, εἰ γνησί[ω]ς ἤκουον. οὕτως [δὲ] καὶ ὁ μακά‐ ριος Ἰὼβ προ[ευτ]ρεπίσαι α[ὐ]τῶ(ν) | |
| 10 | τὴν ἀκοὴν βο[υλό]μενος ἔλε‐ γεν τὸ ‘“ἀκούσατ[ε”· οὕ]τω γὰρ ὑμῶ(ν) εὐτρεπισθέν[των] εὐδοκῶ λέ‐ γειν‘, σοφοὺς [ἀκροα]τὰς αὐτ[ο]ὺς γενέσθαι βου[λόμεν]ος· “οὖς γὰρ | |
| 15 | ἀκροατοῦ ἐπ[ιθ]υμία σοφο[ῦ.]” ἰδοὺ ἐγὼ ἐγγύ[ς] εἰμι τοῦ κρ[ί]μα‐ τός μου. ⸤δ[ιδ]ασκαλίας ἀ[ρ]χὴ(ν) αὐτοῖς καὶ νῦν καταβάλλε[τ]αι παιδεύουσαν, ὅτ[ι] οὐ δι’ ἁμ[αρ]‐ | |
| 20 | τίας, ἀλλὰ διὰ ἀγῶνα αὐτῷ πα‐ θεῖν κέκριται⸥ ο[ὕτ]ως ὡς καὶ τὸν καιρὸν εἰδ[έν]αι, καθ’ ὃν λήξει τὸ κρίμα.⸥ οἶ[δ]α ἐγώ, ὅτι δίκαιος ἀναφαν[ο]ῦμαι. τίς | |
| 25 | γάρ ἐστιν ὁ κριθησόμενός μοι, ⸏ὅτι νῦν κωφεύσω καὶ ἐκλείψω; ⸤οὐκ ἀλαζονείᾳ τοῦτό φησιν, ἀλ‐ [λ]ὰ πρὸς τὸ παιδε[ῦ]σαι αὐτοὺς [μ]ὴ ἑτέραν παρὰ [τ]ὴν ἀλ[η]θῆ | |
| 30 | [δ]ιάλημψ[ιν] ἔχει[ν] περὶ α[ὐ]τοῦ. [ἐ]σθότε γάρ τις περ[ὶ ἑ]αυτοῦ λέ‐ [γ]ει χρηστὰ μὴ πρ[οθ]έμενος τοῦτο ποι[εῖ]ν, ὅταν [ἄ]λλως ᾖ διαθέμενός τις π[ε]ρὶ αὐτόν. | |
| 35 | φέρε γὰρ εἴ τις ἐγκεχ[ει]ρισμένον | |
354 | τινὰ διακονίαν εἰς τοὺς δεομέ‐ νους ἀπ[ο]πληρῶσαι, εἰ διαβ[άλ]‐ λοι ὡς σφ[ε]τεριζόμενόν τ[ι,] οὐκ ἂν αἰ[τια]σα〈ί〉μεθα ἐν ἀπ[ολο]‐ | |
| 5 | γίας εἴδ[ει λ]έγοντα ὅτι ‘τ[ὰ ἡ]‐ μέτερα πάν[τα] παρέσχον δε[ομέ]‐ νοισ‘, πρό[τερ]ον τοῦτο μὴ ε[ἰ]‐ | |
| [ρ]ηκότα. οὕ[τως] οὐδὲν αἰτιατ[έ]‐ ον τὸν Ἰὼ[β ο]ὐ φιλαυτίας, ἀλ[λὰ] | 110 | |
| 10 | τῆς εἰρη[μέ]νης αἰτίας ἕν[ε]‐ κα ταῦτ[α λέγο]ντα καὶ μετ[ὰ] παρρη[σίας κ]αθαρᾶς λέγον[τα·] “τίς ἐστ[ιν ὁ κρι]θησόμενός μ[οι] ἵνα κωφ[ε]ύ[σ]ω”,⸥ ἀντὶ τοῦ ‘σιω[πή]‐ | |
| 15 | [σ]ω‘, “καὶ ἐκλεί[ψ]ω;”, ἀντὶ τοῦ ‘π[αύ]‐ [σο]μαι λέγω[ν‘.] δ[υ]εῖν δέ μοι χρήσει· τότε ἀ[πὸ] τοῦ προσ[ώ]που σου κρυβήσομα[ι·] τὴν χεῖ[ρ]α ἀπ’ ἐμοῦ ἀπέχου, | |
| 20 | ὁ δὲ φόβ[ος] σου μή με καταπλ[ησ]‐ ⸏σέτω. ⸤τὸ [ἀσα]φὲς τῶν προκει‐ μένων [ο]ὕτως ἂν ἐξομαλισθ[εί]‐ η λέγοντος αὐτοῦ ὅτι ‘εἰ ὡς ο[ἱ] φίλοι λέγουσιν οὕτω μοι χρή‐ | |
| 25 | σει ὡς φαῦλον δεικνύς, “ἀπὸ τ[ο]ῦ προ[σ]ώπου σου κρυβήσομ[αι”,] εἰ δὲ ὡς ἐγὼ λέγω, “τὴν χε[ῖρα] ἀπ’ ἐμο[ῦ ἀ]πέχου καὶ ὁ φόβ[ος] σ[ο]υ μή [μ]ε καταπλησσέτω”. ‘ [κρύ]‐ | |
| 30 | πτετα[ι δ’] ἀπὸ π[ρ]οσώπου το[ῦ θ(εο)ῦ] πᾶς ὁ ἁ[μ]αρτάνων ἀνάξι[α αὐ]‐ τοῦ ἐνε[ργ]ῶν, κα[θ]ὰ καὶ Ἀδὰμ ἐκρύπ[τε]το ἀπὸ προσώπου τοῦ θ[(εο)ῦ.]⸥ | |
355 | τούτῳ ἐναντίον ἐστὶν τὸ ὑπὸ θε‐ οῦ κατακρύπτε[σθ]αι κατὰ τὸ εἰρη‐ μένον· “κατακ[ρύ]ψεις αὐτοὺς ἐν ἀ‐ ποκρύφῳ τοῦ [προ]σώπου σου ἀπὸ | |
| 5 | ταραχῆς ἀν(θρώπ)[ων.”] σωτήρι[ο]ν καὶ τοῦτο σκεπά[ζον]τος τοῦ θ(εο)ῦ τὸν σπουδαῖον, [ἵν]α μὴ ταρ[α]χαῖς ἀνθρωπίν[αις] ἐκπέσῃ. ἀπόκρυ‐ φον δὲ τοῦ [προ]σώπου τοῦ θ(εο)ῦ | |
| 10 | εἴη ἂν τὰ μυ[στικ]ὰ θεωρήμα〈τα〉 ἀντιδιαστ[ελλό]μενον πρὸς τὸ φανερόν. [τὸ γὰ]ρ ἐξ ἔργων τῆς προνοίας κ[αὶ τ]ῶν δημιουρ‐ γημάτων θ(εὸ)ν ὁρᾶν οὐκ [ἔσ]τιν | |
| 15 | ἐν ἀποκρύφῳ, ἀλλ’ ἐν τῷ φανε‐ ρῷ. εἴρηται· “διότι τὸ γνωστὸν | |
| τοῦ θ(εο)ῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς· ὁ θ(εὸ)ς γὰρ αὐτοῖς ἐφανέρωσεν. τὰ γὰρ ἀόρατα α[ὐ]τοῦ ἀπὸ κτίσε‐ | 112 | |
| 20 | ως κόσμου τοῖς ποιήμασιν νοούμενα καθορᾶται.” τὸ κα‐ τακρύπτεσθαι οὖν, ὡς προ‐ είρηται, ὑπὸ θ(εο)ῦ 〈σωτήριον〉, τὸ δὲ κρύπτε‐ σθαι αὑτὸν κατὰ τὸν Ἀδὰμ ἀλυ‐ | |
| 25 | σιτελές, οὗ μὴ γινομένου διὰ τὸ μὴ ὑποκεῖσθαι ἁμαρτίᾳ φησίν· “τὴν χεῖρ[α] ἀπ’ ἐμοῦ ἀπέ‐ χου” καὶ τὰ ἑξῆς, ‘ἵ[ν’] οὗτοι παι‐ δευθῶσ[ιν,] ὅτι ο[ὐ] δι’ ἁμαρτίας | |
| 30 | τοῦτο πάσχω. ‘ οἱ γὰ[ρ] φίλοι οὐδὲ(ν) ἕτερον δ[ι]ενοοῦ[ν]το ἢ ὅτι δι’ ἁμαρτίας πάσχει. | |
356 | εἶτα καλέσε[ι]ς, ἐγὼ δέ σοι ὑπακού‐ σομαι· ἢ λ[α]λήσεις, ἐγὼ δέ σοι δώσω ἀντ[α]πόκρισιν. ⸤διὰ πλει‐ όνων ἑαυτ[οῦ] τὴν πρὸς θεὸ[ν] | |
| 5 | παρρησία[ν γ]νωρίζει, ἵν’ ἐν τ[ο]ύτῳ ἀνα[γά]γῃ αὐτοὺς εἰς τ[ὴν] ἀληθῆ τῶ[ν π]ερὶ αὐτὸν συμ‐ βαινόντω[ν γ]νῶσιν. καὶ γὰρ παραστατι[κό]ν ἐστιν τοῦτο | |
| 10 | τοῦ εἶναι α[ὐτὸ]ν δίκαιον.⸥ ἔχει[ς] δὲ τοῦτο κα[ὶ πε]ρὶ τοῦ ἱεροφάν‐ του Μωσέω[ς κα]ταξι〈ωθέ〉ντος λαλεῖν π[ρὸς α]ὐτὸν ἐν τῷ “Μω‐ υσῆς ἐλάλε̣[ι καὶ] ὁ θ(εὸ)ς ἀπ〈ε〉κρί‐ | |
| 15 | νετο αὐτῷ φωνῇ”. οὐ δεῖ δὲ τὴν ἀπόκρισι[ν] τὴν πρὸς θε‐ ο〈ῦ〉 γινομένην ψιλὴν φωνὴ[ν] οἴεσθαι, ἀλλ’ ἐνεργείας θείας, ἐξ ὧν εὐπαρησιάστως πρὸς | |
| 20 | θ(εὸ)ν λαλεῖ. πόσαι εἰσὶν αἱ ἁμαρτίαι μου καὶ ἀνομίαι μου; δίδαξόν με, τί‐ νες εἰσίν. ⸤πάλιν δι’ ἐκείνους τὰ τοιαῦτα λέγει, ἵν’ ἐκεῖνοι μά‐ | |
| 25 | θωσιν, ὅτι ὁ ἔχων ἁμαρτίας καὶ ἀνομίας οὐ λέληθεν θ(εό)ν. | |
| καὶ αὐτὸς δὲ εἰπὼν τὸ “οἶδα ὅτι δίκαιος ἀναφανοῦμαι” πρὸς τοὺς φίλο[υ]ς πρὸς θ(εὸ)ν εὐλαβ[ῶς] | 114 | |
| 30 | λέγει ὅτι ”[σύ] με δ[ί]δαξον, πόσα[ι] εἰσὶν αἱ [ἁμ]αρτία[ι] μου”.⸥ ὅμοι[ον] τούτῳ τ[ὸ “ο]ὐδὲν [ἐ]μαυτῷ σύ[ν]‐ οιδα, ἀλλ’ [ο]ὐκ ἐν τ[ο]ύτῳ δεδι[καί]‐ ωμαι, ὁ δὲ ἀνακρίνων με κ(ύριό)ς | |
| 35 | ἐστιν”. κα[λὸ]ν δὲ καὶ τὸ μανθάνει(ν) | |
357 | τὰ σφάλματα, ἵν[α] ἐκ τούτων ἐκτρε‐ πώμεθα. δ[ιὰ] τί ἀπ’ ἐμοῦ κρύ‐ πτῃ, ἥγησα[ι δ]έ με ὑπεναν‐ τίον σου; ⸤καὶ τ[οῦτ]ο πρὸς τὴν ἐκεί‐ | |
| 5 | νων διάλημ[ψι]ν· οὐ γὰρ ἐκρύπτε‐ το ἀπ’ αὐτο[ῦ θ(εὸ)ς] ἐνοικῶν ἐν αὐ‐ τῷ, ἀλλὰ διὰ τ[ὸ ἐ]κείνους τ[ο]ῦτο οἴ‐ εσθαι καὶ τα[ῦτα] εἴρηται. ‘τοῦτο γὰρ οὗτοι νο[μί]ζουσιν, ὅτι ὑπ‐ | |
| 10 | εναντίος μο[υ τ]υγχάνεις, νομί‐ ζοντές με δ[ι’ ἁ]μαρτίας πάσχει(ν).‘⸥ ἢ ὡς φύλλο[ν κ]ινούμενον ὑπὸ ἀνέμ[ου ε]ὐλαβηθήσει ἢ ὡς χόρτῳ [φερ]ομένῳ ὑπὸ | |
| 15 | ⸏πνεύματ[ος] ἀντίκεισαί μοι; τὸ ὅλον τῆ[ς] νοήσεως ο[ὕ]τως ἂν εἴη· ‘διὰ τ[ί] με ἀποκ[ρ]ύπτῃ ἡγούμενός με εἶναι ὑπ‐ εναντίον σου καὶ φύλλον ὑπ’ | |
| 20 | ἀνέμου κινούμενον καὶ χόρτον ὑπὸ πν(εύματο)ς φερόμενο(ν);‘ ἅπερ παραστατικὰ τυγχάνει εὐμεταβόλου τρόπου καὶ φαυλότητος κατὰ τὸ ὑπὸ τοῦ | |
| 25 | Σ(ωτ)ῆρ(ο)ς λεγόμενον περὶ Ἰωάν‐ νου· “τί ἐξήλθατε εἰς τὴν ἔρη‐ μον θεάσασθαι; κάλαμον ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενο(ν);”— ἀντὶ τοῦ ‘εὐκατα[φ]ρόνητόν | |
| 30 | τινα καὶ ὑπὸ το[ῦ τ]υχόντος μεταπίπ[τ]οντα‘. ταῦτα δέ, ὡς καὶ πρότερον εἴ[ρ]ηται, πρὸς τὴν τῶν φίλων διάλημψιν | |
| ὁ Ἰὼβ λέγει. | 116 | |
358 | ὅτι κατέγραψας κατ’ ἐμοῦ κακά, περιέθηκας δέ μοι νεότητος ἁ‐ μαρτίας. ⸤σα[φὲ]ς ὅτι πρὸς τὴν ἐ‐ κείνων ὑπ[όλ]ημψιν λέγει· “κα‐ | |
| 5 | κὰ” γὰρ νῦν [τὰς] κακώσεις φησ[ίν.] τοῦτο γὰρ ν[ομι]ζόντων τῶ[ν] φίλων, ὅτι δ[ι’ ἁ]μαρτίας πάσχ[ει,] αὐτὸς τῷ “κα[τέ]γραψας κατ’ ἐμο[ῦ] κακὰ” συνῆ[ψε]ν τὸ “περιέθηκα[ς] | |
| 10 | δέ μοι νεό[τη]τος ἁμαρτίας” σημαίνω[ν ὅ]τι ⸤‘ἐξ ὧν οἱ φίλοι μου κατατρέ[χο]ντές μου διάκειν‐ ταί με δι’ ἁμ[αρ]τίας πάσχειν, ἑπόμενον [ἔ]χουσι τὸ νομί‐ | |
| 15 | ζε[ι]ν, ὅτι αἱ τῆς νεότητος ἁ‐ μ[α]ρτίαι νῦν μοι περιετέθ[η]‐ σαν‘.⸥ ἔθου δέ μου τὸν πό‐ δα ἐν κωλύματι. ⸤οὐ κατὰ βού‐ λησιν τὴν ἑαυτοῦ ταῦτα λέ‐ | |
| 20 | γει, ἀλλὰ π[ρ]ὸς τὸν ὑποτιθέμε‐ νον, ὅτι πᾶς θλιβόμενος ἁμαρ‐ τὼν τοῦτο ὑφίσταται.⸥ ἐξομα‐ λιζόμενον δὲ οὕτως ἂν εἴ‐ η· ‘τὴν πορευτικήν μου δύ‐ | |
| 25 | ναμιν, καθ’ ἣν κατορθῶ, ἑτέ‐ ρως παρ’ ἐκείνων ὑπονοου‐ μένην ὡς ἁμαρτόντος μ[ου] καὶ διὰ τ[οῦ]το π[ε]ριστάσεσιν κοινων[ο]ῦντ[ο]ς ἐν κωλύμα‐ | |
| 30 | τι ἔθηκ[ας.]‘ τρόπ[ο]ν γάρ τινα [αὐ]‐ τὸς τοῦτ[ο ἐ]νήργ[η]σεν ἐκδοὺ[ς] αὐτὸν τ[ῷ] αἰτησαμένῳ, ἐξ οὗ συνέβη [ἐ]ν κωλύματι τεθεῖσθαι | |
359 | αὐτοῦ τὸν πόδα, π̣αρ’ αὐτοῖ̣ς ὡς εἴ‐ ρηται κωλυόμε̣[ν]ον ἐξ 〈ἁμαρτιῶν, μὴ βουλομέ‐ | |
| 2 | νων〉 αὐτῶν τὴν προκοπὴ[ν τ]οῦ δικαίου, ἥτις [ἐ]στιν πούς, ὀρθ[ῶς] ἐκλαμβάνειν. | |
| 5 | [ὅ]τι δὲ σύνηθ[ες] τ̣ῇ γραφῇ καὶ τὰ ἀπὸ γνώμη[ς συ]νιστάμενα τοῦ ἐνεργοῦντ[ος] ὡς παρὰ θ(εο)[ῦ] λέγει(ν) | |
| διὰ τὸ συνκεχ[ω]ρηκένα[ι], σαφὲς ἔσται σοι ἐκ το[ῦ “π]αρέδωκεν αὐ‐ | 118 | |
| 10 | τοὺς ὁ θ(εὸ)ς εἰς π[άθ]η ἀτιμίας” καὶ “εἰς ἀδόκιμο[ν] νοῦν” καὶ “ταῖς ἐ‐ πιθυμίαις τ[ῶν] καρδιῶν αὐτῶ(ν)”. εἰ δὲ καὶ διὰ τ̣[ὴ]ν ὁλοσώματον κάκωσιν μ[η]κέτι συνχωροῦ‐ | |
| 15 | σαν αὐτῷ αὐ[τ]ουργεῖν τὰ πρὸς τὰς χρείας ἢ τῶν δεομένω(ν) ἢ ἄλλων τινῶν—καθὰ καὶ εἴ‐ ρηκεν. “θύρα μου δὲ παντὶ ἐλ‐ θόντι ἠνέῳκτο”—〈τοῦτο ἔλεγεν〉, συνεπίσκε‐ | |
| 20 | ψαι, ὅπερ οὐκ ἠγνόει διὰ ἀ‐ γῶνα αὐτῷ γεγενῆσθαι. πολ‐ λὰ γὰρ διὰ τὸ συμφέρον τοιαῦ‐ τα θ(εὸ)ς ποιεῖ, ὡς ἐκ τῶν κατὰ τὸν 〈λαὸν〉 α̣ὐ̣το〈ῦ〉 ἔστιν μαθεῖν, ὃν διή‐ | |
| 25 | γαγεν ὁ θ(εὸ)ς διὰ τῆς ἐρήμου †εξον† διὰ τρ[ι]ῶν ἡμερῶν χρη‐ σίμως, ἵνα μὴ τ[α]χεῖαν οἰη‐ [θῶ]σιν τὴν εἰς Α[ἴ]γυπτον ὑ‐ πο[σ]τροφ[ή]ν. κατανόησον | |
| 30 | δέ, μήποτε καὶ τ[ὴ]ν πρὸς σῶ‐ μα [κ]οινωνίαν β̣[ά]ρος οὖσαν [κ]αὶ δι’ οἰκ[ο]νομίαν ἀπόρρη‐ τον γινομένην [τ]οῦτο λέγει | |
360 | ὡς τῆς ἄκρα[ς] καθαρότητος μὴ ἐπι‐ τελουμένης. τοῦτο δὲ πάλιν ἔκ τινος αἰτία[ς· {ο]ὐ γὰρ} ἡμᾶς, οὐ γὰρ τ[ὸν] θ(εὸ)ν αἰτιατέο[ν.] | |
| 5 | ἐφύλαξας δέ μ[ου] πάντα τὰ ἔργα. ⸤οἶδεν ὁ μακ[άρ]ιος τὸ ὑπὸ τοῦ [Δα(υὶ)δ] εἰρημένον [ἅγ]ιος ὤν, ὅτι ὁ θ(εὸ)[ς] οὐ παρατηρ[εῖτ]αι πάσας τὰς ἀν[ο]‐ μίας τῶν πτ[αιό]ντων, ἀλλὰ πα[ι]‐ | |
| 10 | δεύων ἐκε[ίνο]υς πάλιν, δι’ ἣν αἰτίαν πάσχ[ει]—ὅτι δι’ ἀγῶνα—, τ[ὸ] προκείμενο[ν ε]ἴρηκεν ὡς πά[ν]‐ τα αὐτοῦ τὰ ἔρ[γα] φυλάξαντος καὶ οὕτως ἐπα[γ]αγόντος αὐτῷ | |
| 15 | τὰ ἀνιαρά, ἵνα ἐκ τούτου ἐννοήσω‐ σιν, ὅτι τὸ μέγ[ε]θος τῶν τοσ[ού]‐ | |
| των ἐπαγωγῶν οὐ διὰ ἁμα[ρ]‐ τία[ς] ἐστίν, ἀλλ[ὰ] διὰ ἀγῶνα κ[αὶ] σκ[ο]πὸν ἀνδρείας.⸥ τὸ “ἐφύλαξ[ας]” | 120 | |
| 20 | ἐνταῦθα οὐκ [ἀ]ντὶ τοῦ ‘ἐτήρη‐ σασ‘, ἀλλὰ ‘παρετηρήσω‘. εἰ δὲ καὶ “νεότητος ἁμαρτίας” ἑαυτ[οῦ] λέγει καὶ τὸ “ἐφύλαξας δέ μο[υ] πάντα τὰ ἔργα” ἔμφασιν παρέ‐ | |
| 25 | χων ὡς ἁμαρτήσας, οὐ ξενι[στέ]‐ ον· καὶ γὰρ πάντες οἱ ἅγιοι κα[ὶ] μετριότητος ἕνεκεν καὶ εὐγν[ω]‐ μοσύνης προφέρονται το[ι]‐ αύτας φω[ν]άς, καθὰ οἱ ἐν τῇ [κα]‐ | |
| 30 | μίνῳ ἄνδρες καὶ ὁ μακάρ[ιος] Δα(υὶ)δ λέγων· “ἁμα[ρ]τίας ν[ε]ότη[τός] μου καὶ [τ]ὰς ἀγν[ο]ίας μ[ο]υ μ[ὴ] μνησθ[ῇ]ς.” εἰς δὲ ῥίζ[ας] τῶν π[ο]δῶν μου ἀ[φί]‐ | |
| 35 | κου. ⸤ἀντ[ὶ] τοῦ ‘ἠκρίβωσας πάντ[α] | |
361 | τὰ κατ’ ἐμὲ οὕτως ὡ[ς τ]ὰς ῥίζας, το[υ]τ‐ έστιν καὶ τὰς αἰτίας [κα]ὶ τὰς ἀρχὰς τῶν διαβάσεών μ[ου] τῶν πρακτι‐ [κ]ῶν, ἐπιτηρῆσα[ι ἵν]α μοι κόλασι(ν) | |
| 5 | ἐπαγάγῃσ‘. τοῦτο [δ]ὲ πάλιν κα‐ τὰ τὴν ἐκείνων [ὑπ]όλημψίν φ]ησιν.⸥ ὃ παλ[αιο]ῦται ἴσα ἀ[σ]κῷ ἢ ὥσπερ ἱμάτ[ιον] σητόβρω[τ]ο(ν). ‘ἐκείνων,‘ φησί[ν, ‘κ]ατὰ τούτους | |
| 10 | ἐμνήσθης τῶ[ν] φθασάντω(ν) ἁμαρτημάτω[ν, ἅ]περ πεπαλ〈αί〉‐ ωται ἴσα ἀσκῷ.‘ [ἀσ]κὸς δὲ παλαι‐ ωθεὶς ἀνενέ[ργ]ητός ἐστιν πρὸς τὴν χρεί[α]ν ἣν κατεσκεύ‐ | |
| 15 | [α]σται· οὐ γὰρ κα[τ]έχει τὰ ἐ〈μ〉βαλ‐ [λ]όμενα ὑγρά. ο[ὕ]τω δὲ καὶ τ[ὰ] τῆς νεότητος πεπαλαίωται ἁμαρ‐ [τ]ήματα καὶ ὡς ἱμάτιον σητό‐ [βρ]ωτον οὐκέτι παρέχον τὴν | |
| 20 | χρείαν. παλα[ιο]ῦται δὲ ἁμαρ‐ τήματα, ὅταν αὐτὰ διαδέξη‐ τ[α]ι ἀρετή· ᾗ ἐνεργούμενα γὰρ ἀεὶ νεάζει, κἂν πολυχρόνιος | |
| ὑπάρχῃ ὁ ἐνεργῶν αὐτά, νεώ‐ | 122 | |
| 25 | τε[ρ]ος καὶ αὐτὸς ἐκ τοῦ νεωτε‐ ροποιοῦ ἤθους καλούμενος. βροτὸς δὲ γεννητὸς γυναικὸς ὀλιγόβιος καὶ πλήρης ὀργῆς. [βού]λεται αὐτοῖς πα[ρα]στῆσαι τὴν | |
| 30 | [αἰ]τί[α]ν τῆς κακώσε[ω]ς ἑαυτοῦ [συ]ν[κ]ρινόν[τ]ων α[ὐτ]ῶν τὸν [ὄγ]κον τῆς [ἐ]παγω[γ]ῆς καὶ τὸν [ἀ]νθ[ρ]ώπινον βίον· [δ]ιεξελθὼ(ν) [γ]ὰρ ὅτι ‘“τὰς τ[ῆ]ς νεότ[η]τος ἁμαρ‐ | |
| 35 | τίας μοι περιέθηκ[α]ς” καὶ “ἐφύλα‐ | |
362 | ξάς μου π[ά]ντα τὰ ἔργα” οὕτως ὡς τοσαῦτά [μ]οι ἐπιπέμψαι‘, ἐπάγ[ει] ὡσανεὶ π[α]ραστατικὸν τοῦ μ[ὴ οὕ]‐ τως ἔχει[ν τ]ὸ πρᾶγμα τὸ “βρ[οτὸς] | |
| 5 | δὲ γεννη[τὸ]ς γυναικὸς ὀλιγ[ό]‐ βιος καὶ π[λ]ήρης ὀργῆς”. τῷ δ[ὲ ὀ]‐ λιγοβίῳ κ[αὶ π]λήρης ὀργῆς δ̣[ιὰ] τὸ μοχθη[ρὸν] τοῦ βίου οὐκ ἂν [ἐπή]‐ γαγε τοσαύ[τη]ν κόλασιν, εἰ μὴ [ἀ]‐ | |
| 10 | γῶνος χ[άρι]ν ἐτύγχανε. τὴν γὰρ ἀγαθότ[η]τα τοῦ θ(εο)ῦ εἰ συνέ‐ βαλλον κ[αὶ] τὸ τῶν ἀνθρώ[πων] ὀλιγόβιον, ο[ὐ]κ ἂν ἔτι ὡς δι’ ἁ[μαρ]‐ τίας ταῦτα [π]επονθότα ἐλο[γί]‐ | |
| 15 | ζοντο. ἐπ[ί]σκεψαι δέ, μήπ[ο]‐ τε καὶ τοιαύ[τ]ην ἔχει διάνο[ιαν·] ὁ μὴ γεγενημένος θ(εὸ)ς δι’ ἀ̣[ρε]‐ τήν, ἀλλ’ ἐν [τ]ῇ ἀν(θρώπ)ου κατα[σ]τά‐ σει μένων, οὗτος ἐν ὀργῇ ἐστ[ιν] | |
| 20 | καὶ ὀλιγόβιος τρόπον τιν[ὰ] “ἐν ταύτῃ τῇ ζωῇ μόνῃ ἠλπικώς”. ὁ δὲ πιστεύων εἰς τὸν Σ(ω)τ(ῆ)ρα ὥσ‐ τε ἐκ τούτου γενέσθαι θ(εὸ)ς ὀ̣[ρ]γῇ ἐκ τούτου 〈οὐχ〉 ὑπόκειται τῇ κατὰ | |
| 25 | κόλασιν, κἂν [θ]λίβηται, ὀργῆς καλουμένης τῆς θλίψεω[ς ἑ]‐ τέρως. [λ]έγοι οὖν ὅτι ‘εἰ κ[ἀγὼ κα]‐ τὰ ἄν(θρωπ)ο̣[ν] ἐπολ[ι]τευσάμην, [σκο]‐ πήσατε̣, [ἵ]ν’ ἐκ τούτου ἀποφ[αί]‐ | |
| 30 | νησθε, ὅτι ὀρ̣[γ]ῇ ὑπέπ̣ε[σον‘.] | |
| ἢ ὥσπερ [ἄ]νθος ἀ[ν]θῆσ[α]ν ἐ[ξέπε]‐ σεν, ἀπ[έ]δρα δὲ ὥσπερ σκι[ὰ] καὶ οὐ μὴ στῇ. ταῦτα συναπτέον | 124 | |
363 | τῷ πρὸ αὐτ〈ῶν〉. ὅτ[ι τῷ] παρερχομένῳ ἀν(θρώπ)ῳ ὡς ἄνθει [καὶ] σκιᾷ τοσαύτην ἐπήνεγκε κάκω̣[σιν,] οὐκ ἔστιν κατὰ τὸν παρόντα δ̣[ι’ ἁ]μαρτήματα. “ἐὰν | |
| 5 | γὰρ ἀνομίας π[αρα]τηρήσῃ, κ(ύρι)ε, κ(ύρι)ε, τίς ὑποστήσε[ται; ὅ]τι παρὰ σ[ο]ὶ ὁ ἱλα‐ σμός ἐστιν.” ὥσ[τε ἐ]ννοητέ[ο]ν τοῖς φίλοις ἦν, ὅτι [οὐ δι]ὰ σφάλματα, ἀλλ’ ὡς προείρητ[αι] διὰ τὸ προβλη[θ]ῆ‐ | |
| 10 | ναι αὐτὸν ἀν[δ]ρείας σκοπὸν ταῦ‐ τα αὐτῷ συν[έπ]εσεν. καὶ ταῦ[τ]α μὲν κατὰ πρ[ώ]την διάνοιαν. κατὰ δευτέρ[α]ν δὲ οὕτως ἂν λε‐ χθείη· ὡς ἄν[θο]ς ἐκπίπτει “ὁ κα‐ | |
| 15 | τὰ σάρκα περιπατῶν” καὶ ὡ[ς] σκιὰ παρακολου[θήμ]ατι ἐοικὼς καὶ οὐ‐ δ[ὲ]ν πράττων προηγούμενον. [ὅτι] δὲ ὡς ἀντ[ὶ] ἀνυποστάτου ἡ̣ [σ]κιὰ παραλ[α]μβάνεται, δηλοῖ | |
| 20 | τ[ὸ “α]ἱ ἡμέραι μου ὡσεὶ σκιὰ παρά‐ γ[ου]σιν”. οὐχὶ καὶ τούτου λόγο(ν) ἐπ[ο]ιήσω καὶ τοῦτον ἐποίη‐ σα[ς ε]ἰσελθεῖν ἐν κρίματι ἐνώ‐ π[ιό]ν σου; σύμφωνα τῇ προτέ‐ | |
| 25 | ρᾳ ἀποδόσει λέγοι τις ἂν εἶναι ταῦτα συνάπτων αὐτὰ οὕτως· ‘[εἰ] καὶ ὁ γεννητὸς [γ]υναικὸς [ὀλι]γ[ό]βιός ἐσ[τι]ν καὶ μόχθου πε‐ [π]λη[ρ]ωμένος οὕτως ὡς ἄνθει | |
| 30 | [π]επ[τ]ωκότ[ι ἐ]οικέναι καὶ σκι‐ [ᾷ τ]ῇ φευγού[σ]ῃ ταχέ[ω]ς, ἀλλὰ μὴ(ν) [κα]ὶ τούτου λ[ό]γον ἐπ[ο]ιήσω οὐχ ὑπεριδὼν [α]ὐτὸν ὥστ[ε] καὶ εἰς κρίμα | |
364 | ἐνώπιόν σο[υ αὐ]τὸν εἰσέρχεσθαι.‘ τού‐ του ἀποδεικτ[ικὸ]ν ἂν εἴη τὸ πρὸς θ(εο)ῦ λεγόμεν[ον· “λ]αός μου, τί ἐποί[η]‐ σά σοι;” καὶ πά[λιν] “ἰδού, κρίνομαι | |
| 5 | πρὸς σέ”. οὐκ [ἂν ο]ὖν ὁ τοιαύτην περὶ ἀν(θρώπ)ων [κη]δεμονίαν εἰσά‐ | |
| γων θ(εὸ)ς οὕτ[ως ἀ]τέγκτως καὶ ἀπ[α]‐ ρα[ι]τήτως [ἀπ]ῄτει δίκας τὸν ἄν(θρωπ)ον, ὡς οἱ φ[ίλο]ι αὐτὸν ὑπενό‐ | 126 | |
| 10 | [ο]υν τιννύν[αι.] ταῦτα δ’ ἐπάγε[ι] πρὸς παράσ[τα]σιν τοῦ μὴ ἑτ[έ]‐ ρως πάσχειν [ἢ] διὰ τὸ φανῆν[αι δί]‐ καιον κατὰ [τὸ] “οἴει δέ με ἄλλ[ως] σοι κεχρημα[τι]κέναι ἢ ἵνα ἀ‐ | |
| 15 | ναφανῇς δ[ίκ]αιος;” τίς γὰρ καθαρός [ἐ]στιν ἀπὸ ῥύπο[υ;] οὐδὲ εἷς, ἐὰ[ν] καὶ μία ἡμέρ[α] ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, [ἀριθμη]‐ τοὶ δὲ μῆνες αὐτοῦ πα[ρὰ σοί.] | |
| 20 | καὶ ταῦτα, ἵν[α] ἐννοήσω[σιν,] ὅτι οὐ δι’ ἁμαρ[τ]ίας πάσχ[ει, συν]‐ ῆψεν. εἰ γὰρ τοῦτο οὕτως [εἶχ]εν, οὐδεὶς ἂν ἔξω περιστ[άσε]ως ἦν, εἰ καὶ πρὸς βραχὺ ἐβ[ίω]σεν. | |
| 25 | ταῦτα δέ, ὅπως οἱ φίλοι π[α]ιδευ‐ θῶσιν τὴν αἰτίαν· ὡς γὰ[ρ] ἐν‐ στάσεως ἂν λ[ε]χθησομ[έ]νης πρὸς τὰ πρὸς [α]ὐτοῦ εἰρημέ[να] τοῦτο εἶ[π]εν λέγοντός [τινος] | |
| 30 | ἐνισταμένου [ὅ]τι ‘κἂν [γ]ὰρ ὀ[λι]‐ γόβιος ᾖ[ς] καὶ ὡς σκιὰ παρε[ρχό]‐ μενος [κ]αὶ ὡ[ς ἄν]θος ἐκπίπ[των,] ἀλλ’ οὐδὲν κωλ[ύ]ει δ[ι’ ἁ]μ[αρτί]‐ ας σε πά[σ]χειν‘. πρὸς ὃ εὐθυβ[ο]‐ | |
| 35 | λώτατ[α ε]ἶπεν· “τ[ί]ς γὰρ καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου; ἀλλ’ ο[ὐ]δε[ί]ς”, ὥστε ἔδ[ει] | |
365 | [πάν]τας, ὡς [ἤδ]η εἴρηται, πάσχει〈ν〉. ῥύπον δὲ κ[αὶ ἁμ]αρτίαν ἄλλος [τις] ἂν εἴπ[οι τ]αὐτὸ δηλοῦν, ἑτέρου ἐλάτ[τ]ω τὸν ῥύπον τῆς | |
| 5 | ἁμαρτίας λ[έγοντο]ς. ἔχεις περὶ [ῥύ]που καὶ ἁ[μ]αρτίας παρὰ τῷ [Ἠσα]ίᾳ οὕτ[ως·] “ἐκπλυνεῖ κ(ύριο)ς τὸ(ν) [ῥύ]πον τῶ[ν] υἱῶν καὶ τῶν θυ‐ [γατ]έρων Σε[ι]ὼν καὶ τὸ αἷμα | |
| 10 | [ἐκ]καθαριε[ῖ ἐ]κ μ[έ]σου αὐτῶν”, [το]ῦ μὲν αἵματος τὴν ἁμαρ‐ τίαν ἐντα[ῦ]θα δηλοῦντος, | |
| [τὸ] ἀκάθαρτ[ο]ν, τοῦ δὲ ῥύπου τὰ [ἀκ]ούσια, ἃ καθ’ αὑτὰ ὁ Σωτὴρ ἐ‐ | 128 | |
| 15 | [π]ιδημήσας ἐκάθηρεν. ὅτι δὲ τὸ αἷμα πολλάκις τὴν ἁμα[ρ]‐ τίαν δηλο[ῖ,] εἴρηται πρὸς τὸν ἀρχέκακον διάβολ[ο]ν· “ὃν τρό‐ πον ἱμάτιον ἐν αἵματι πε‐ | |
| 20 | φυρμένον οὐκ ἔσται καθαρόν, οὕτως οὐδὲ σὺ ἔσε[ι] καθαρός.” οὐ γὰρ αἵματι πεφυρμένος ἐτύγ‐ χανεν, ἀλλὰ δῆλον, ὡς τὴν “πρὸ[ς] θάνατον ἁμαρτίαν” δη‐ | |
| 25 | λοῖ αὐτῷ τὸ αἷμα. ὁ οὖν ἔχων σφάλμα δυνάμενον πλυθῆ‐ ναι ῥύπον ἔχει, ὁ δὲ ὡσανεὶ ἀμετανόητον ὡς ὁ “εἰς τὸ ἅγιον πν(εῦμ)α βλασφημήσας” καὶ τὰ ὅ‐ | |
| 30 | μοια οὐχ ὑπὸ ῥύπον ἐστίν, ἀλλ’ ἁμαρτίαν, καὶ ὁ ἐντολὰς πα‐ ραβαίνων μετὰ τοῦ εἰδέναι. τὸ δὲ “οὐδ’ εἰ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐ‐ | |
366 | τοῦ ἐπὶ τῆς γῆ[ς]” διττῶς [ἂ]ν ἐπι‐ χειρηθείη· ἔστ[ιν] ὁ νῦν ἂν γεν‐ νώμενος ὁ [κα]τὰ διαδοχὴν ἔχων τοῦ Ἀδ[ὰ]μ τὸ ἁμάρτημα, | |
| 5 | ἔστιν ὁ ἐναρ[χό]μενος λόγῳ κρίνειν τὰ πρ[άγ]ματα, ὅτε καὶ τὸν τοῦ ἀν(θρώπ)ου λ[ό]γον συμ[πλ]η̣ρο̣[ῖ.] οὐδ’ ὁ τοιοῦτο[ς] ἡμέραν κ[α]θα‐ ρεύσει ἀγνοία[ς] παρεπομ[έ]νης | |
| 10 | τῷ καὶ νῦν ἀ[ρ]ξαμένῳ δ[ι]ακρί‐ νειν τὸ φευκτὸν ἀπὸ τοῦ ἀ[γ]α‐ θοῦ, κἂν ἡμέραν, κἂ〈ν〉 ἀριθμη‐ τοὺς μῆνας βιώσῃ. ὁ μὲν οὖ(ν) φαῦλος “ἐκ βίβλου ἐξαλειφόμε‐ | |
| 15 | νος ζώντων” οὐκ ἔστιν ἐνα‐ ρίθμιος παρὰ [θ](ε)ῷ, ὁ δὲ σπουδαῖ‐ ος ἀριθμεῖται παρ’ αὐτῷ. ‘κἂν τοιοῦτον οὖν,‘ φησίν, ‘ὑποθῇ, οὐδὲ οὗτος ἀπήλλακται ῥύ‐ | |
| 20 | που.‘ τούτῳ ὅμοιον τὸ “οὐδὲν ἐμαυτῷ σύνοιδα, ἀλλ’ οὐκ ἐν | |
| τούτῳ δεδικαίωμαι” καὶ τὸ “ἀ‐ πὸ τῶν κρυφίων μου καθά‐ ρισόν με”. | 130 | |
| 25 | εἰς χρόνον γὰρ ἔθου καὶ οὐ μὴ ὑ‐ περβῇ. ⸤τὴν περὶ τὸν ἄν(θρωπ)ον πρόνοιαν ἐνταῦθα σαφηνί‐ ζει οὐχ ὡς εἰκαίως καὶ ὡς ἔτυ‐ χεν ἐν τῷ βίῳ παραμένοντος, | |
| 30 | ἀλλ’ ἐκ κρίσεως θ(εο)ῦ οὐχ ὑπερβαί‐ νοντος τὸν παρ’ αὐτοῦ τεταγμέ‐ νον χρόνον. ταῦτα δὲ οὐχ ὡς | |
367 | εἱμαρμέν[ης] κρατούσης λεκτέο(ν), ἀλλ’ ὡς τοῦ [θε]λήματος τοῦ θ(εο)ῦ “ὅροις καὶ μέ[τρ]οις ἕκαστα διατα‐ ξαμένου.”⸥ [ε]ἰ δὲ καὶ κατὰ ἀλλη‐ | |
| 5 | γορίαν λέγε̣[ι] τὸν ὑπὸ θ(εο)ῦ ἐνα‐ ρέτως χειραγωγούμενον μὴ ὑπερβαίνε[ι]ν τὰ καθήκοντα διὰ τὸ μεμετρημένην εἶναι τὴν ἀρετήν, [σ]υνεπίσκεψαι. | |
| 10 | ἀπόστα ἀπ’ αὐ[τ]οῦ, ἵνα ἡσυχάσῃ καὶ εὐδοκήσῃ τὸν βίον ὥσπε[ρ] ὁ μισθωτός. ἐπεὶ δι’ ἐπιπόνω(ν) πάρεστιν αὐτῷ θ(εό)ς, τὸ “ἀπόστα” 〈εἴ〉ρηκ〈ε〉ν ἀντὶ τοῦ ‘παῦσον τὴ(ν) | |
| 15 | ὀργήν‘. τὸ γὰρ ἐγγίζειν θεὸν διάφορον, [κ]αὶ τὸ κατὰ μετουσί‐ αν καὶ 〈τὸ κατ’ ὀργήν〉. τῶν γὰρ φίλων δι’ ἁμαρ‐ τίας πάσχειν αὐτὸν τιθεμέ‐ νων καὶ οὕτω γε σκληρῶς | |
| 20 | εἰπὼν τὰ φθάσαντα, ὅτι “ὀλιγό‐ βιός ἐστιν” ὁ ἄν(θρωπ)ος καὶ “ὡς ἄνθος ἐκπῖπτον” καὶ “ὡς σκιὰ” καὶ {ὡς} ὅτι “λόγον αὐτοῦ ποιεῖται θ(εό)ς”, παριστὰς αὐτοῖς, ὅτι οὐ δι’ ἁμαρ‐ | |
| 25 | τίας ἀνιᾶται, λέγει ὅτι “ἀπόστα ἀπ’ αὐτοῦ”. εἰ γὰρ τοσούτῳ πλή‐ θει κακώσεων αὐτὸν ἐπιβάλ‐ λει, οὐκ 〈ἔχ〉ει σχολὴν εἰς μετά‐ νοιαν ὁ ἄν(θρωπ)ος. παιδεύει οὖ(ν) | |
| 30 | αὐτούς, ὅτι οὐ συνετῶς τοῦτο ὑπολαμβάνουσιν, διὰ τοῦ “ἀ‐ | |
| πόστα ἀπ’ αὐτοῦ, ἵνα ἡσυχάσῃ”. οὐδὲ γὰρ δύναται μετὰ τοσούτω(ν) | 132 | |
368 | περιστάσεω〈ν〉 σχ[ο]λὴν ἄγειν οὐ‐ δὲ εὐδοκῆσαι [τὸ]ν βίον. 〈——〉 ἵν’ ὡς μισθὸν ἐργάτῃ [ἀ]ποδῷ. ἄλλως τε αἰνίττεται· [εἰ] δι’ ἁμαρτίας | |
| 5 | ἔπασχεν, ἀρκο[ύ]ντως εἶχον αἱ ἐπιτιμήσε[ις,] ἵν’ ἐκ τούτου ἡ‐ συχία γένητα[ι] καὶ ὡς μισθω‐ τὸς λοιπὸν ἐργ[ά]σηται. ταῦτα δὲ ὡς πρὸς αὐ[τ]οὺς πάλιν εἴρη‐ | |
| 10 | ται δήλου τυγχάνοντος, ὅτι ἀνο‐ χὴν δίδωσι θεὸς εἰς μετάνοι‐ αν, ὡς τὸν Παῦλον λέγειν· “ἢ τῆς ἀνοχῆς αὐτοῦ καὶ μακρο‐ θυμίας καταφρ[ο]νεῖς ἀγνοῶ(ν), | |
| 15 | ὅτι τὸ χρηστὸν τοῦ θ(εο)ῦ εἰς με‐ τάνοιάν σε ἄγε[ι;”] ὅτι δὲ τὸ ἡσυ‐ χάσαι ἀντὶ τοῦ παύσασθαι κα‐ κίας καὶ ἀρετὴν ἀναλαβεῖν λέ‐ γεται, δῆλον ἐκ τοῦ “ἥμαρτες, | |
| 20 | ἡσύχασον” καὶ ἐκ τοῦ “γῆ ἐφοβή‐ θη καὶ ἡσύχασεν ἐν τῷ ἀνα‐ στῆναι εἰς κρίσιν τὸν θεόν”. οἱ γὰρ ἄν(θρωπ)οι ἔννοιαν λαβόντες, ὅτι κριτής ἐστιν ὁ θ(εό)ς, ἡσύχασα(ν) | |
| 25 | ἀπὸ τοῦ ἁμαρτάνειν. ἔστιν γὰρ δένδρῳ ἐλπίς· ἐὰν γὰρ ἐκκοπῇ, ἔτι ἐπανθήσει καὶ ὁ ῥόδαμνος αὐτοῦ οὐ μὴ ἐκλί‐ πῃ. διὰ πολλῶν ἀποδείκνυ‐ | |
| 30 | σιν, ὅτι οὐ διὰ φαυλότητα ὑπέ‐ μεινεν τὰ ἀνιαρά, οὕτω σαφοῦς τοῦ λόγου γινομένου· καθ’ ὑπό‐ θεσιν γὰρ τοῦτο οὕτως ἐχέτω· ἀρ‐ κούντως αἱ κολάσεις γεγένην‐ | |
369 | ται ὡς καιρ[ὸν] ἔχειν τοῦ ἀποστῆ‐ ναι. οὐδὲ γ[ὰ]ρ ἀπέγνωσται τὰ τῆς μετανοίας οὐδὲ θ(εὸ)ς ὡς ἀμετα‐ βλήτου τῆς προαιρέσεως οὔσης | |
| 5 | ἀμέτρω[ς] κολάζει. ἔνκειται γὰρ ἡ ἐπιτηδειότης ἐν ταῖς | |
| ψυχαῖς, κἂν πολλὴ χύσις ἁμαρ‐ τημάτων γένηται· δύναται οὖν γενέσθαι μετάνοια. δέν‐ | 134 | |
| 10 | δρον δὲ τὸν ἄνθρωπον καλεῖ ὡς καὶ πολλαχοῦ τῶν γραφῶν, καθὸ εἴρηται· “ἤδη ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρω(ν) κεῖται· πᾶν δένδρον μὴ ποι‐ | |
| 15 | οῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτετα[ι] καὶ εἰς πῦρ βάλλεται.” καὶ πάλι[(ν)·] ”〈ἢ〉 ποιήσ〈α〉τε τὸ δένδρον καλὸ(ν) καὶ τοὺς καρποὺς αὐτοῦ καλούς, ἢ ποιήσ〈α〉τε τὸ δέ〈νδρον〉 σαπρὸν καὶ | |
| 20 | τοὺς καρποὺς αὐτοῦ σαπρούς.” τοῦτο δὲ ἅπαξ παραθέμενοι οὐκ ἀβασάνιστον αὐτὸ ἐάσομε(ν). οὐ γὰρ ὁ Σωτὴρ προστάττει σαπρόν τινι γενέσθαι δέν‐ | |
| 25 | δρον ἢ σαπρὸν καρπὸν ἐνεγ‐ κεῖν, ἀλλὰ τὴν ἑνὸς ἑκάστου ἕξιν φανερὰν διὰ τῶν ἐνερ‐ γειῶν εἶναι καὶ μὴ προκρίνει(ν) τούτου τὴν ὑπόκρισιν. ἔστιν | |
| 30 | δὲ καὶ ἑτέρως νοῆσαι τοῦτο· οἱ Ἰουδαῖοι ἔλεγον περὶ τοῦ Σ(ωτῆ)ρ(ο)ς· “ἐν Βεεζεβοὺλ τῷ ἄρχον‐ τι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια.” διόπερ αὐτὸς | |
| 35 | ὁ Σ(ωτ)ήρ φησιν αὐτοῖς· “ἢ ποιήσατε | |
370 | τὸ δένδρον καλ[ὸ]ν” καὶ τὰ ἑξῆς. εἰ γὰρ τὸ ἐκβάλλει[ν] δαίμονας ἀ‐ γαθόν, ἀγαθὸς ὁ τ[ο]ῦτο ἐνεργῶ(ν), εἰ δὲ φαῦλος ὁ ἐν[ε]ργῶν, φαῦλο(ν) | |
| 5 | καὶ τὸ γεγενημένον. ἐὰν γὰρ γηράσῃ ἐν γῇ ἡ ῥίζα αὐτοῦ, ἐν δὲ πέτρᾳ τελευτήσῃ τὸ στέ‐ λεχος αὐτοῦ, ἀπὸ ὀσμῆς ὕδα‐ τος ἀνθήσει, ποιήσει δὲ θερι‐ | |
| 10 | ⸏σμὸν ὥσπερ νεόφυτον. τοῦ δένδρου εἰς τὸν ἄνθρωπον με‐ τα〈φερ〉ομένου δῆλον ἔσται, ὅτι ἡ ψυχὴ ἀσθένειαν ὑπομέ‐ | |
| νει, ἥτις διὰ τοῦ “ἐὰν γηρά‐ | 136 | |
| 15 | σῃ ἐν γῇ ἡ ῥίζα αὐτοῦ” δηλοῦ‐ ται. ἔχει πάλιν προσδοκίαν μετανοίας, κἂν ἐν πέτρᾳ στέ‐ λεχος αὐτοῦ, δηλονότι τοῦ ἀν‐ θρώπου, 〈τελευτήσῃ〉. κἂν γὰρ | |
| 20 | 〈προσαράξῃ〉 τῇ ψυχῇ ἁμάρτη‐ μα ὥστε θάνατον αὐτῇ ποι‐ ῆσαι καὶ ἀπὸ τοῦ ὕψους τῆς ἀ‐ ρετῆς αὐτὴν κατασπάσαι, ὅ‐ περ τὸ στέλεχος δηλοῖ, ἀλλ’ οὐκ | |
| 25 | ἐκκόπτ〈ε〉ι τὴν εἰς ἀρετὴν ἐ‐ πιτηδειότητα, ὅπερ δηλῶ(ν) ὁ κύριος ἔλεγεν· “ἡ βασιλεία τοῦ θ(εο)ῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν,” σημαίνω(ν) τὴν ἐνκειμένην δύναμιν, | |
| 30 | ἥντινα καὶ τὸ παρὸν ἀνάγνω‐ σμα διδάσκει. “ἀπὸ ὀσμῆς ὕδα‐ τός” ἐστιν ‘ἀπὸ τοῦ λόγου τοῦ θεί‐ ου εὐωδοῦς ὄντοσ‘. “μύρον γὰρ | |
371 | ἐκκ[ε]νωθ[ὲν ὄ]νομά σου.” ἀναλαμ‐ βάν[ει] π[οτὸν κ]αὶ νεάσει διὰ με‐ τα[νοί]α̣ς̣, [ὥστε] καὶ θερισμὸν π̣[οι]ῆσαι [καθὰ το]ὺς ἐξ ἀρχῆς | |
| 5 | [τοῦ] λόγου [ἀδι]απτώτως ἀκούο(ν)‐ [τας ὥ]στ[ε εἰ]πεῖν περὶ αὐτῶ(ν)· [“ἐρχό]μεν[οι] δὲ ἥξουσιν ἐν ἀγαλ‐ [λιάσ]ει αἴ[ρον]τες τὰ δράγματα [α]ὐτῶν.” [δῆλ]ον δὲ καὶ ἐκ τοῦ | |
| 10 | θ̣[ερι]σμ[ὸν εἰ]π̣ε̣ῖ̣ν ποιεῖν τὸ δέ[ν]δρον, [ὅτι οὐ] περὶ τοῦ αἰσθη‐ το[ῦ] λέγε̣[ται·] οὐ γὰρ θερίζε‐ σθαι τὰ δ[έν]δρα εἴποι τις ἄν, ἀλ[λ]ὰ μᾶλ[λο]ν τρυγᾶσθαι, ὥσ‐ | |
| 15 | τε περὶ π̣[όν]ω̣ν ψυχῆς ἠμε‐ λ〈η〉μ〈έ〉ν[ης κ]αὶ ἐκ μετανοίας διὰ τὸν σω[τ]ήριον λόγον ἀνα‐ λαμπούση[ς] οἱ προτεθέντες εἴρηνται στίχοι. 〈——〉 λόγου ἐκείνου, | |
| 20 | ὃν ὁ κ(ύριο)ς ὕδωρ καλῶν ἔλεγεν· “ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴ(ν) | |
| αἰώνιον.” | 138 | |
| 25 | ἀνὴρ δὲ τελευτήσας ᾤχετο, πε‐ σὼν δὲ βροτὸς οὐκέτι ἐστίν. ἐπίστησον, μὴ ἄρα πρὸς τὸ “ἀ‐ πόστ〈α〉 ἀπ’ αὐτοῦ, ἵνα ἡ‐ συχάσῃ” καὶ τὰ εἰς αὐτ〈ὸ〉 εἰρημέ‐ | |
| 30 | να τοῦτο ἁρμόζει οὕτως· εἰ γὰρ δι’ ἁμαρτίας οἱ φίλοι ἔφα‐ σκον αὐτὸν ἀνιᾶσθαι, εἰκότως | |
372 | τὸ “ἀπόστα ἀπ’ [αὐτοῦ”] ἔλε[γεν] ἀ̣[ν]‐ τὶ τοῦ ‘ἔνδοσι[ν πον]η̣[ρῶν] χ̣ά̣‐ ρισαι, ἵν’ ἐκ το̣[ύτου γ]έν̣[ητα]ι̣ τὸ ἡσυχάσαι̣, [τουτέσ]τιν [τὸ ἐν γα]‐ | |
| 5 | λήνῃ ἐνάρε[τον γ]ε̣ν[έσθαι τὴ(ν)] ψυχήν‘. εἶτα ἑξ̣[ῆς] ὡ̣ς ἂ̣[ν εἰ ἀν]‐ τίθεσις ἠκολο̣[ύθ]ε̣ι ὅτ̣[ι ‘διὰ] τ̣[ί] μὴ πάλαι, ἀλλ[ὰ ν]ῦ̣ν μ[εταγι]‐ γνώσκεις πάλ̣[αι ἁ]μαρτ[ί]ᾳ̣ | |
| 10 | ἐνεχόμενο[ς;‘ ἐπ]ι̣φέρ̣[ει τ]ὸ̣ “ἔ‐ στιν γὰρ δέ[νδρῳ] ἐλπ[ὶς” κ]αὶ τὰ ἑξῆς, οἷς̣ ἑ̣π̣[όμε]νον [ἔ]θηκε(ν)· “ἀνὴρ δὲ τελε[υτή]σας ᾤχετο” καὶ τὸ μετ’ αὐτ[ὸ δ]η̣λῶν̣, [ὅτ]ι̣ ἕ̣ως | |
| 15 | ἐν τῷ βίῳ τού[τῳ δ]ι̣[αμέ]ν̣ε̣[ι,] κ̣[α]‐ τὰ τὸν ῥάδαμ[νο]ν κ̣[αὶ τὸ] δ̣[έ(ν)]‐ δρον ἔχει τὴν [π]ροσδο̣κ̣[ί]αν τῆς μετανο[ία]ς̣· ἐπὰν δ̣ὲ̣ τ̣ε̣‐ λευτήσῃ, ἀκο[ύε]ι· “νῦν μετα‐ | |
| 20 | νοεῖς, ὅτε οὐκ ἔστιν καιρὸς με‐ τανοίας,” ἵν’ 〈ᾖ〉 ὅμοιον τῷ “μὴ ἀνα‐ γάγῃς με ἐν ἡμίσει ἡμερῶ(ν) μου”. οὐ γὰρ κατὰ τοὺς “ἐν τῇ ζω‐ ῇ ταύτῃ ἠλπικότας μόνον” | |
| 25 | {καὶ} ἄχρι τῶν ἐνταῦθα οἴεται εἶναι τὴν διαμονὴν ὁ ἅγι‐ ος ἐν τοῖς ἑξῆς λέγων· “ὑπομε‐ νῶ, ἕως πάλιν γένωμαι.” χρόνῳ δὲ σπανίζεται θάλασ‐ | |
| 30 | σα, ποταμὸς δὲ ἐρημωθεὶς ἐξηράνθη. πρό〈σ〉σχες, εἰ καὶ ταῦ‐ τα τῇ φθασάσῃ διανοίᾳ ἁρμό‐ | |
373 | [ζει] τ̣ρόπ̣[ον] ἀ̣λέξοντα ἀναύ‐ | |
| [δως ε]ἰ̣π̣[όντ]ω̣ν· ‘ἕνεκα ἁμαρ‐ [τημ]άτω[ν τί]ν̣ων δίκας, τί δὴ [λέγ]ε̣ι̣ς ὅτ̣[ι “ἔστι]ν γὰρ δένδρῳ | 140 | |
| 5 | [ἐλπ]ίς”;‘ οὐ [γὰρ ο]ἴ̣ονται τὴν το‐ [σαύτ]η̣ν τ[ῆς κ]ακίας ἀναστῆ‐ [ναι] φορ[άν,] πρὸς ὃ δεῖξαι βου‐ λ[όμ]ενο[ς, ὅτι] καὶ οἱ ἐν πολλο[ῖς] κ̣[ακ]οῖς [ἐνεχό]μενοι δυνα‐ | |
| 10 | τ[οί εἰ]σιν [εἰς με]τάνοιαν ἐλθεῖ(ν), ἐπήγαγ[εν· “χρό]νῳ δὲ σπαν[ί]‐ ζε[τ]αι θά[λασσ]α.” ὁ γὰρ τρόπος κα̣[ὶ τ]ὸ ἦθ̣[ος τ]ὸ θαλάσσῃ καὶ τ[ῷ] ἀ̣‐ [στάτ]ῳ τ[οῦ κλ]ύδωνος ἐοικὸ[ς] | |
| 15 | [.....]τ̣[....]τ̣ε κατάστασιν [....]ι̣ου[...]νον λόγῳ, ὡσαύ‐ τω̣[ς] κ̣αὶ π[οτ]αμός, ὃς δηλοῖ [τὰ ῥε]υσ̣τὰ [το]ῦ βίου πράγματα, [ἐρη]μωθ[εὶ]ς̣ τοῦ ἐνεργοῦν‐ | |
| 20 | [τος ξ]ηρα[ί]νεται τοῦτο ποιοῦ(ν)‐ το[ς τ]οῦ διδασκαλικοῦ λόγου. ἄ[νθ]ρωπος δὲ κοιμηθεὶς ο[ὐ μ]ὴ ἀναστῇ, ἕως ἂν ὁ οὐ(ρα)νὸς οὐ [μ]ὴ συνραφῇ, καὶ οὐκ ἐξυ‐ | |
| 25 | πνισθήσονται ἐξ ὕπνου αὐ[τ]ῶν. εἰ γὰρ ὄφελον ἐν ᾅ‐ δῃ με ἐφύλαξας, ἔκρυψας δέ με, 〈ἕ〉ως ἂν παύσηταί σου ἡ ὀργὴ καὶ τάξῃ μοι χρόνον, ἐν ὧι | |
| 30 | ⸏μνείαν μου ποιήσῃ. ἔμφα‐ σίς ἐστιν δηλουμένη ἐκ τῶ(ν) προκειμένων τοῦ μεγέθους τῶν ἀνιαρῶν, ἐξ οὗ παρίστη‐ | |
374 | σιν τοῖς φίλοις ἐπ̣[ίν]ο̣ιαν [τῆς α]ἰ̣‐ τίας τῶν ἐπαγ[ομέ]ν[ων οἰο]‐ μένοις, ὅτι το̣[σαύτ]η ἐπ̣[ιτιμί]‐ α οὐκ ἐγίγνετ[ο μὴ ἁ]μαρτ̣[όντι.] | |
| 5 | δείκνυσιν δέ, [ὅτι ὑ]περβ[ολικῶς] ἠνιάθη, ἐκ το[ῦ αἱρ]ε̣τωτ̣[έραν] τὴν ἐν ᾅδῃ [διατ]ρ̣ιβὴ[ν καὶ φ]υ‐ λακήν, οὐ τὴν [κατὰ] κόλα[σιν, ἀ]λ̣λ’ [ ] ἐπὶ τῶν φυλ̣[.....].α.[....].αι | |
| 10 | κρυφθησόμ[ενον] ἐ̣ντα̣ῦ̣[θ]α̣, “ἕ‐ | |
| ως ἂν παρέ̣[λθῃ ἡ] ὀργή”, [ἐ]π̣αγ̣‐ γελλομένου̣ [θ(εο)ῦ μ]νη[μο]ν̣εύ‐ ειν αὐτοῦ, ἵν’ ᾖ̣ [σα]φ̣έσ[τερ]ο̣ν λέγων, ὅτι τὸ̣[ν τῆ]ς ἀν̣[αστάσ]ε̣‐ | 142 | |
| 15 | ως καιρὸν ἐν τ[ῷ ᾅδ]ῃ [μᾶλ]‐ λον ἐκδέξασθ[αι] .οιη̣[... αὐ]‐ τὸν ἢ τοσαύτας [ὑ]π̣ομ[εῖν]αι ἀλγηδόνας. κα̣[ὶ γ]ὰρ τῷ [ὄντ]ι̣ [ ] ἐν ᾅδῃ τυγχάνων καθ’ [ἕκα]‐ | |
| 20 | στα δίκαιος κατὰ τὸν π̣[ρὸ τῆς] ἐπιδημίας τοῦ Χ(ριστο)ῦ χρό[νο]ν βέλτιον διάγει ἅτε το[ῦ ἐ]π̣ι‐ κήρου καὶ νοσώδους ἀ[πη]λλα‐ γμένος σώματος μέλ[λω]ν | |
| 25 | αὐτὸ ἄφθαρτον ἀπολα[β]εῖν. μόνος γὰρ ὁ Σωτὴρ κα[τὰ] τὸν ἄνθρωπον οὐχ ὑπέκειτο τῶι ἐν ᾅδῃ εἶναι, εἰ καὶ ἐκεῖ γέγο‐ νε δι’ ἄλλους. εἴρηται γὰρ ἐκ | |
| 30 | προσώπου αὐτοῦ· “ἐγενήθην ὡς ἄνθρωπος ἀβοήθητος ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος.” καὶ γὰρ | |
375 | ⸤τοὺς μὲν ἁ[γί]ους φωταγωγοὶ ἀπ[ά]γου[σιν] ἄγγελοι, τοὺς δὲ φαύλους σ[κότ]ι̣οι.⸥ ὁ δὲ Σωτὴρ οὔ‐ τ̣[ι] ἀγγέλω[ν ἐδ]εήθη ἐλεύθε‐ | |
| 5 | ρος ὢν κα[ὶ δε]σπότης αὐτῶ(ν) καὶ παρ’ α[ὐτῶ]ν διακονούμε‐ νο[ς] καὶ χ[ειραγ]ωγούμενος. εἶπεν γο[ῦν· “ο]ὐδεὶς αἴρει τὴ(ν) ψυχήν [μου ἀπ’] ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγὼ | |
| 10 | τίθημι [αὐτὴν] ἀπ’ ἐμαυτοῦ.” ἀλλὰ καὶ ἐ[ν τῷ] Ἄσματι τῶν ᾀσμάτω[ν διὰ] συμβόλων τὸ(ν) θάνατο[ν σ]μύρναν καλῶν φησιν δει[κνὺ]ς ἑαυτοῦ τὸ ἐλεύ‐ | |
| 15 | θερον· “π[ορε]ύσομαι ἐμαυτῷ πρὸς τὸ [ὄρος] τῆς σμύρνης.” ἀλ‐ λὰ καὶ τὸ “τῶν ἐθνῶν οὐδείς ἐστιν ἀνὴ[ρ] μετ’ ἐμοῦ” δείκνυ‐ σιν αὐτοῦ [κ]αὶ κατὰ τὸν ἄνθρω‐ | |
| 20 | πον τὸ ἀπροσδεές. φέρεται | |
| ἀντὶ τούτου ἑτέρου ἑρμηνευ‐ τοῦ “ἐγὼ μόνος ἐξέπιον τὸ κεραμύλλιον”. ἀλλὰ καὶ Πέτρου λέγοντος· “ὑπὲρ σοῦ τὴν ψυχὴ(ν) | 144 | |
| 25 | θήσω” ἐπιτιμῶν εἶπεν· “ὑπὲρ ἐμοῦ τὴν ψυχὴν θήσεις; πρὶ(ν) ἀλέκτορα φωνῆσ〈αι〉 τρίς με ἀπαρνήσει.” ὅτι ἀπ’ ἀγγέλω(ν) φωταγωγοῦνται οἱ ἅγιοι | |
| 30 | καὶ πρὸς τῶν σκοτίων δαι‐ μόνων οἱ φαῦλοι, εἴρηται· “ἄ‐ φρων, ταύτῃ τῇ νυκτὶ ἀφαιροῦ‐ | |
376 | σιν τὴν ψυχήν σ[ου] ἀπὸ σοῦ,” δη‐ λονότι κολαστα[ί.] περὶ δὲ Λαζά‐ ρου εἴρηται· “ἐγ[ένε]το δὲ ἐ[ν] τῷ ἀποθανεῖν τὸ[ν πτ]ωχὸν [κ]αὶ | |
| 5 | ἀπ〈ε〉νεχθῆνα[ι ὑπ]ὸ τῶν ἀγγέ‐ λων εἰς κόλπο[ν Ἀ]βραάμ,” δῆλο[ν] ⸏δὲ ἀπὸ ἀγγέλω[ν ἀγ]αθῶν. [ἐ]ὰ[ν] γὰρ ἀποθάνῃ ἄ[νθ]ρωπος, ζήσε‐ ται συντελέσ[ας τὰ]ς ἡμέρας | |
| 10 | ⸏τοῦ βίου αὐτο[ῦ. ⸤οὐκ ἀ]πεικότως αἱρετωτέραν [τὴν] ἐντεῦθεν ἀπαλλαγὴν [τῆς ἐ]πωδύνου ζωῆς τίθεται⸥ [πεπ]εισμένος περὶ τῆς τῶν ν[εκ]ρῶν ἀνα‐ | |
| 15 | [σ]τάσεως καὶ [εἰδ]ώς, ὅτι κάλλι‐ όν ἐστιν τὸ “ἀνα[λῦσ]αι καὶ σὺν Χ(ριστ)ῷ εἶναι”, λέγων· ”[ἐὰ]ν γὰρ ἀπο‐ θάνῃ ἄνθρωπ[ος,] ζήσεται συ(ν)‐ τελέσας τὰς ἡμ[έ]ρας τοῦ βίου αὐ‐ | |
| 20 | τοῦ,” ἐξ οὗ παρί[σ]τ[α]ται καὶ δόγμα περὶ ἀναστάσεως καὶ κρίμα τῆς ἑκάστου ζωῆς ἐν τῷδε [τῷ] βίῳ οὐκ εἰκαίως καὶ ὡς ἔτυχε(ν) συμβαίνοντος τοῦ θανάτου.⸥ | |
| 25 | εἰ δὲ καὶ τὸ “συντελέσας τὰς ἡ‐ μέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ” δύνα‐ ται τὰς πρὸ τῆς ἀναστάσεως ἡμέρας δηλοῦν, μεθ’ ἃς ἡ αἰ‐ ώνιος ζωὴ διαδέξεται, συν‐ | |
| 30 | επίσκεψαι. ὑπομενῶ, ἕως ἂν πάλιν γένω‐ μαι. τῇ αὐτῇ ἀκολουθίᾳ τῶν λόγων καὶ τὰς τῶν προδιαλε‐ γομένων αὐτῷ{ν} δόξας ἀντι‐ | 146 |
377 | δ[ο]ξ̣ούν[των] τίθεται καὶ τὰς ἀ‐ ληθεῖς, ἵν[α] παραλλήλων αὐτ[ῶν] κ̣[ει]μένω̣[ν ὁρ]ῶμεν, ποῖαί εἰ[σι(ν)] [αἱ ἀ]ν̣ασκ[ευαζ]ό̣μεναι καὶ ποῖ[α]ι | |
| 5 | [αἱ κα]τασ̣[κευαζ]όμεναι. ὡς πρ[.] [....]. μὲ̣[ν γὰ]ρ̣ ἔλεγεν πρὸς τὴ(ν) δό[ξα]ν ἐ[κείν]ων τὴν ἐσφαλμέ‐ νην· “ἄν[θρω]πος δὲ κοιμηθ[ε]ὶς οὐ μὴ ἀ[ναστῇ”] καὶ “ἀνὴρ τελευ‐ | |
| 10 | τήσας ᾤ[χετο,] πεσὼν δὲ βροτὸς οὐκέτι ἐ[στιν.” οὐ] γὰρ οὕτως εἶχε(ν) ἡ τοῦ ἀν[θρώ]που φύσις ὡς ἐκεῖ‐ νοι ἐνόμ[ιζο]ν, 〈ὅτι〉 μέχρι τῆς παρού‐ σης ζωῆς̣ [ἔχ]ω̣ν τὴν ὑπόστα‐ | |
| 15 | σιν ἄνθ[ρω]πος ἀποβαλὼν ταύ‐ την τὴν [ζ]ωὴν οὐκέτι ἔστιν ὡσ‐ αύτως το[ῖς] ἀλόγοις ζῴοις. τῶ(ν) γὰρ ἀλόγω[ν] ζῴων αἱ ψυχαὶ συν‐ σπείρον[ται] τοῖς σώμασιν αὐ‐ | |
| 20 | τῶν, διὸ καὶ συνφθείρονται. ἐπειδὴ δὲ ἡ τοῦ ἀνθρώπου οὐ συνσπείρεται, οὐδὲ συνφθεί‐ ρεται· ἀθάνατος γάρ ἐστιν. καὶ ἐπεὶ οἱ φίλοι οὐ διέκειντο, ὡς | |
| 25 | ἔστι διὰ ἀγῶνα ἐπίπονα συν‐ βαίνειν καθὼς αὐτῷ τῷ μα‐ καρίῳ, λογιζόμενοι αὐτὸν δι‐ ὰ ἁμαρτίας πάσχειν, πρὸς τὴ(ν) ἐκείνων δόξαν ἐναντιούμε‐ | |
| 30 | νος λέγει τὸν λογισμὸν τοῦ φέ‐ ρειν τὰ ἐπίπονα εἶναι τὸ πάλι(ν) γενέσθαι. “ὑπομενῶ”, γάρ φησιν, “ἕως πάλιν γένωμαι”, σημαίνω(ν) | |
378 | τὴν ἀνάστασιν, ἣ̣[ν ο]ὐ̣ παρα̣δέ‐ χονται οἱ συνφ[θει]ρομένην λέγοντες εἶν̣[αι τὴ]ν ψυχ[ὴν] καί τινες τῶ[ν ..].ατ[....] | |
| 5 | τιθεμένων τ̣[....].ς̣.[....] φύσιν ἀπολο̣[...].σ̣α̣.[.....] δὲ τὸ “ὑπομεν[ῶ, ἕ]ως ἂ[ν] πάλι[(ν)] γένωμαι” το[ῦ “ἐὰν] γὰρ ἀποθά‐ νῃ ἄνθρωπ[ος, ζήσ]εται [σ]υντε‐ | 148 |
| 10 | λέσας τὰς ἡμ[έρας τ]οῦ βίου αὐτοῦ”. ταύτης τῆς [ὑ]π̣[ολή]μ̣ψεως ὑπάρ‐ χων καὶ ὁ μακ[άριος] Παῦλος ἔ‐ γραψεν· “εἰ ἐν τ[ῇ ζω]ῇ ταύτῃ ἠλ‐ πικότες ἐσμὲν [μό]νον, ἐλεει‐ | |
| 15 | νότεροι πάντ[ων] ἀνθρώπω(ν) ἐσμὲν” καὶ “εἰ κα[τὰ] ἄνθρωπο(ν) ἐθηριομάχησα [ἐ]ν Ἐφέσῳ, τί μοι τὸ ὄφελος, ε[ἰ ν]εκροὶ οὐκ ἐγεί‐ ρονται;” οὕτως ὡς πρὸς τὴν δό‐ | |
| 20 | ξαν τῶν φίλων μὴ τιθέντω(ν), ὅτι δι’ ἀρετὴν ἔστιν πάσχειν, τὸ “ἄνθρωπος δὲ κοιμηθεὶς οὐ μὴ ἀναστῇ” ἐλέγετο, τὸ δὲ “ὑπομενῶ, ἕως ἂν πάλιν γένω‐ | |
| 25 | μαι” ἐναντιουμένου τῇ γνώ‐ μῃ τῶν φασκόντων· “φάγω‐ μεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀ‐ ποθνῄσκομεν.” τὸ δὲ “ἕως πά‐ λιν γένωμαι” διεξοδευτέον | |
| 30 | οὕτως· γένεσίς τίς ἐστιν ἡ ἀνά‐ στασις. διὰ γὰρ τοῦτο “παλινγε‐ | |
379 | νεσία” πρὸ[ς τοῦ] Σ(ωτῆ)ρ(ο)ς εἴρηται. καὶ γὰρ ἡ μὲν [πρ]οτέρα γένεσις διά̣‐ φ̣[ορ]ο̣ν ἔχ̣[ουσα] τρόπον κατὰ με̣‐ τ̣[αβο]λ̣ὴν̣ [ὕλης] συνίστατο, ἢ τοῦ | |
| 5 | χ̣[οῦ ὡ]ς̣ ἐ̣[ν τῷ π]ρωτοπλάστῳ [ἢ τῆς πλευρᾶς] ὡς ἐν τ〈ῇ〉 Εὕᾳ ἢ̣ [τῶν] σ̣π̣[ερμ]ά̣των ὡς ἐν τοῖς [γεν]ν̣η̣[θεῖσι]ν ἢ ἀπὸ παρθέ‐ ν[ο]υ̣ χω̣ρ̣[ὶς σπέ]ρ̣ματος τρεψά‐ | |
| 10 | 〈σησ〉 τι αὐτ̣[ῆς εἰς] τὸν σωτήριον ν̣α̣όν, ο̣ὕ̣[τω γι]νομένης τῆς μεταβολ[ῆς. ο]ὕ̣τ̣ω καὶ τῆς ἀνα‐ στάσεω[ς καιρ]ὸ̣ς̣ ἢ εἰς χοῦν τοῦ σώματος [με]ταστάντος ἢ εἰς | |
| 15 | ἕτερόν τ̣[ι κ]α̣τὰ μεταβολὴν | |
| τούτων ἐ[γεί]ρει ἄφθαρτον τὸ ἀ‐ νιστάμεν[ο]ν σῶμα. γένεσις ἄρα τίς ἐστι[ν.] εἶτα καλέσεις, ἐγὼ 〈δέ〉 σοι ὑπακούσομαι. ⸤δεῖξαι | 150 | |
| 20 | βουλόμενος, ὅτι οὐ μόνον τὸ σῶμα ἀνίσταται, ἀλλὰ καὶ ἡ ψυχὴ τὰς ἐννοίας τὰς περὶ θ(εο)ῦ ἔχουσα, φησὶν τὸ “εἶτα καλέ‐ σεις, ἐγὼ δέ σοι ὑπακούσομαι”. | |
| 25 | τὸ γὰρ ὑπακοῦσαι θ(εο)ῦ καλοῦν‐ τος λογικῆς οὐσίας οἰκεῖον.⸥ τὰ δὲ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ ἀ‐ ποποιοῦ. ⸤διδάξας περὶ ἀνα‐ στάσεως τοῦ ὅλου ἀνθρώπου | |
| 30 | καὶ τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς παιδεύει τοὺς φίλους πρὸς τὸ μὴ νομίζειν εὐτελῆ αὐτὸν | |
380 | παρὰ θ(ε)ῷ κεκρίσ[θαι.]⸥ ἠρίθμησας δέ μου τὰ ἐπι[τηδ]εύματα καὶ οὐ μὴ παρέλ[θῃ σε οὐ]δὲ[ν τῶν] ⸏ἁμαρτιῶν μ[ου. ⸤ἀν]απ[όδρα]σ̣τ̣[ο(ν)] | |
| 5 | αὐτοῦ τὴν γ[νῶσιν] διδ[άσ]κω(ν) διὰ τούτων ἔ[τι καὶ τρόπον τι]‐ νὰ παιδεύε[ι τοὺς φίλους δι]‐ ακειμένου[ς, ὅτι δι’ ἁμαρτίας] πάσχει, πῶ[ς χρὴ] με̣τ̣α̣[νοε]ῖ̣(ν) | |
| 10 | καὶ μὴ ἀλαζο[νεύε]σ[θαι τ]ῇ̣ [ἐν]υ̣‐ παρχούσῃ κ[αθαρό]τ[η]τ̣ι̣, [με]‐ τριότητος ἕν̣[εκα] τ̣ῆ̣[ς ἑαυτοῦ] καὶ τοῦ ἐκείν[ους δι]ε̣[γ]ε̣[ίρειν] εἰς μετάνοι̣[αν τα]ῦ̣τ̣α̣ λ̣[έγων.]⸥ | |
| 15 | ἐπεσημήνω [δέ, εἴ τ]ι ἄκω̣ν̣ π̣[αρ]‐ έβην. ὡς πρὸ[ς αὐτ]οὺς̣ πά̣λιν 〈λέγει ταῦτα〉 διακειμένου[ς] ὡς ἁμαρτ̣ό(ν)‐ τα αὐτὸν ταῦτ[α] ὑφίστασθαι καὶ μετριότητ[ι] καὶ πρὸς παί‐ | |
| 20 | δευσιν αὐτῶν εἰς τὸ μιμήσα‐ σθαι αὐτὸν οὕτω καθαρὸν ὄν‐ τα καὶ μετανοίας προφέρον‐ τα ῥήματα. ἐσφράγισας δέ μου τὰς ἀνομίας ἐν βαλλαντίῳ. | |
| 25 | ⸤τουτέστιν· ‘ἐμπεριείληφας αὐτῶν | |
| καὶ τὴν ποι[ότη]τα καὶ τ[ὸ]ν ἀρι‐ θμόν‘.⸥ ὅμοια δὲ τῶν προλα‐ βόντων καὶ ταῦτα νοῆσαι δεῖ. καὶ πλὴν ὄρος πῖπτον πεσεῖται. | 152 | |
| 30 | πιστεύων τῷ πάντων αἰτίῳ, ὅτι κατορθώσει τὸν ἀγῶνα συ(ν)‐ τριβέντος τοῦ ἐξαιτησαμένου | |
381 | ὄρου[ς ἐ]νταῦθα καλο[υ]μένου, φη̣σ̣ὶ̣(ν̣) αὐ[τοῖς ὅ]τ̣ι ‘ἀσθενήσε[ι] οὕτως̣ ὡς ἐ̣κ̣‐ πί̣[πτ]ειν τῆς προσδοκίας, ἣν πρ̣ο̣[σ]‐ εδ[όκησε]ν, ἑλεῖν με [πειρ]ώμε[νοσ‘.] | |
| 5 | ν[.... γὰ]ρ καὶ παντ[...]αιτη̣[ ] ρ̣η̣[....].σιν, ὡς προείρ[η]ται, ἀλ[λ’] οἶ̣[δεν,] ὅ̣τι διαπεσεῖται τ[ο]ῦ ἀντ[ι]‐ κε̣[ιμέ]νου τὸ βούλευμα. κ̣α[ὶ πέ]τρα παλαιωθήσεται ἐκ τ̣[οῦ] | |
| 10 | τ̣[όπου] αὐτῆς. ⸤κἂν πέτρ[α] οἴηται ε[ἶναι ὁ] ἀντικείμενος, ἀλλὰ “πα‐ λ[αι]ωθήσεται”—ἀντὶ τοῦ ‘ἕωλος ὀ̣[φ]θ̣ή̣σεται‘—τῆς κατορθώσεως φ̣α̣ν̣[εί]σης. πέτρα δὲ εἴρηται | |
| 15 | δ̣[ιὰ] τὸ φαντασίαν [ἐξ]αποστ̣[έλ]‐ λ̣[ειν ὡ]ς ἀκαταμάχη̣τ̣[ο]ς καὶ δι‐ ὰ [τὸ σχ]ηματίζεσθαι [εἶ]ναι Χ[(ριστὸ)ς] [καὶ] μιμητὴς τῆς ἀληθο[ῦς] π[έτρ]ας,⸥ περὶ ἧς εἴρηται· “ἡ δὲ | |
| 20 | π[έτρ]α ἦν ὁ Χριστός.” τόπον δὲ ἐν[τα]ῦθα τὴν κατάστασιν 〈καλεῖ〉, κ̣α‐ θ̣’ ἣν̣ [ἑ]λεῖν βούλετα[ι] τὸν ἐνά‐ ρετ[ο]ν. ὅτι δὲ ὁ τόπο[ς] 〈λέγεται καὶ〉 ἀντὶ βα‐ θμοῦ, εἴρηται ἐν ταῖς Πράξεσι(ν)· | |
| 25 | “δέσποτα καρδιογνῶστα πάν‐ των, ἀνάδειξ[ο]ν ἕ̣[ν]α λαβεῖ(ν) τὸν [τ]όπον τῆς δια[κ]ονίας τ̣[α]ύ‐ τ[ης] ἀφ’ ἧς παρέβη Ἰ[ο]ύδας.” εἰ̣ δ[ὲ κ]αὶ μετὰ τ[ὸ ε]ἰπ̣ε[ῖ]ν ὅτ[ι] “ἐσ̣φ̣ρά‐ | |
| 30 | γισ[α]ς δέ μου τὰ[ς] ἀνομίας ἐν βαλλαντίῳ” κα[ὶ] ὡς περὶ ἁμαρ‐ τ[ωλ]οῦ ἑαυτοῦ [εἰ]ρηκ[έ]ναι τὰ π[ρο]εκτεθέντα ἐπήγαγεν τὸ “πλ[ὴ]ν ὄρος πῖπτον π[ε]σεῖται καὶ | |
| 35 | πέτρα παλαιωθήσεται ἐκ τοῦ | |
382 | τόπου αὐτῆς” δηλῶν ὅ[τι ‘κ]ἂν ὄρο[ς] διὰ ὑπερηφανίαν ἤγ̣[ου]ν̣ δι‐ ὰ σκλη[ρ]ότητα γένητα[ι, ἔστ]αι α[ὐ]‐ τοῦ [ἡ κατ]άγνωσισ‘, συν[επίσκ]εψ[αι.] | 154 |
| 5 | λίθου[ς] ἐλέαναν ὕδατ[α καὶ κ]ατ[έ]‐ κλυ[σ]εν ὕδατα ὕπτια [τοῦ χ]ώ̣μ[α]‐ τος τῆς γῆς· καὶ ὑπομ[ονὴ]ν̣ ἀ[ν]‐ θρώπου ἀπώλεσας; ⸤β[εβαι]οῖ διὰ τ[ο]ύτων τὰ προειρη[μέ]να | |
| 10 | δεικνύς, ὅτι μετάνοια [ἰσχύε]ι. δ[ι]‐ ὰ γὰρ τοῦ “λίθους ἐλέαν[αν ὕ]δα‐ τα” παρίστησιν, ὅτι ὁ μεταν[οία]ς ἀρχόμενος ἐπιμέν[ω]ν τ[ο]ύ‐ τῳ κ[α]τὰ τὸ ὕδωρ τὸ π[εριαιρο]ῦ̣[(ν)] | |
| 15 | τοῦ λ[ί]θου τὰ περιττὰ τ̣[ῆς ἁμαρτί]‐ ας ἑαυτὸν ἀπαλλάττ[ει ὡς μ]η‐ κέτι ἔχειν τὴν ἀπ’ αὐ[τῆς τρ]α‐ χύτητα καὶ καθάπερ ἐ[ν ὑπτί]‐ ῳ χωμάτων κειμέν[ων τὸν] | |
| 20 | κατακλυσμὸν τῆς ἁμ[αρτί]α̣[ς] ἐργάζεται.⸥ ‘εἰ δὲ ταῦτα [το]ῦτο[ν] ἔχει τὸν τρόπον, μὴ ἀ[πο]γίγν[ω]‐ σκε ὑπομονὴν ἀνθρ[ώ]πο[υ] μηδὲ λέγε, ὅτι αὕτη ἀπόλλυτ[αι] ὑ– | |
| 25 | ὦσας αὐτ[ὸ]ν καὶ εἰς τέλος ᾤχ̣ε̣το. μετάγ[ε]ι τὸν [λ]όγον ἐπὶ τ[ὸν] θ̣(εό)ν̣. μετὰ γὰρ τὸ εἰπεῖν, ὅτι με[τά]ν̣ο̣ι̣‐ α δυνατὴ καὶ ὡς οὐ δεῖ ἀπογ[ι]‐ γνώσκειν ὑπομονὴν [ἀνθρώ]‐ | |
| 30 | που, ἐπάγει τὸ “ὦσας αὐ[τὸ]ν̣ καὶ εἰς τέλος ὤιχετο” παιδ[ε]ύ̣ω̣(ν̣), ὅτι εἰ μὴ θ(εὸ)ς σ[ύ]νεργος ᾖ, μάτην | |
383 | τὰ τ[ῆς ὑ]πομονῆς. “ἐὰν γὰρ μὴ κ(ύριο)ς οἰκ[οδο]μήσῃ οἶκον, ε〈ἰ〉ς μάτην ἐκ[οπί]ασαν οἱ οἰκοδομοῦντες αὐ[τόν.”] ὠθεῖ δὲ θεὸς [οὐ] τὸ̣ν ἀνά‐ | |
| 5 | ξι[ον, ἀ]λ̣λὰ τὸν ὑπο[κ]ε̣ί̣μ̣ενον το[ιού]τ̣ῳ τρόπῳ λέγων· “ἀπο‐ χωρεῖτε ἀπ’ ἐμοῦ, ἐργάται ἀνο‐ | |
| μί̣[α]ς, οὐδέποτε ὑμᾶς ἔγνων.” ἐπ[έσ]τησας αὐτῷ τὸ πρόσωπον | 156 | |
| 10 | κ[αὶ] ἐξαπέστειλας. εἴρηται· “πρόσωπον κ(υρίο)υ ἐπὶ ποιοῦντας κα̣κά·” καὶ πάλιν οἱ ἅγιοι εὐχόμε‐ νοί φασιν· “ἐπίφανον τὸ πρό‐ σ[ωπό]ν σου καὶ σωθη[σ]όμεθα·” | |
| 15 | [κ]αὶ [ἐ]ν ἄλλοις· “ἐπιφάναι τὸ πρό‐ σω[πο]ν αὐτοῦ ἐπὶ σὲ καὶ δῴη σοι [εἰρ]ήνην.” ἐπὰν οὖν διὰ πολ‐ λὴ[ν] μακροθυμίαν θ(εο)ῦ ἀναι‐ [σ]θ[ητ]ῶν ὁ ἁμαρτάνων ἐμμέ‐ | |
| 20 | νῃ [τ]οῖς σφάλμασιν, μὴ οἰη‐ θῇ [εἶ]ναι θ(εό)ν, ἀλλὰ δόξῃ λαν‐ θάνειν, καὶ λέγῃ· “σκότος καλύ‐ πτει με πάντοθεν καὶ οἱ τοῖ‐ χοι, τίς με ὁρᾷ;”, ὁ θ(εὸ)ς λέγων· “θ(εὸ)ς ἐγ‐ | |
| 25 | γίζων εἰμὶ καὶ οὐ θ(εὸ)ς πόρρω‐ θε[ν.] μὴ κρυβήσεταί τις ἐν κρυ‐ φ[αίο]ι̣ς κἀ〈γ〉ὼ οὐκ ὄψομαι αὐτό(ν); οὐ[χ]ὶ τὸν οὐ(ρα)νὸν καὶ τὴν γῆν ἐ‐ γὼ πληρῶ; λέγει κ(ύριο)ς” ἐπιστήσας | |
| 30 | τ[ὸ] πρόσωπον αὐτοῦ τῷ ἁμαρ‐ τ[ά]νοντι ἐξαποστέλλει αὐτό(ν), ⸤ἀ[ν]τὶ τοῦ ‘ἀλλότριον ἑαυτοῦ αὐτὸν ἀποδείκνυσιν‘,⸥ κατὰ τὸ “ἀπώ‐ | |
384 | σεται αὐτοὺς ὁ θ(εό)ς, ὅτι οὐ[κ εἰ]σήκου‐ σαν αὐτοῦ, καὶ ἔσοντ[αι πλ]ανῆ‐ ται ἐν τ[ο]ῖς 〈ἔθνεσιν〉” κ[αὶ τ]ὸ̣ “ὡσ‐ εὶ τρ[αυ]ματίαι ἐρριμμέ[νοι] κ̣αθ[εύ]‐ | |
| 5 | δοντε[ς] ἐν τάφῳ, ὧν ο̣[ὐκ ἐ]μ̣ν̣[ή]‐ σθη[ς] ἔτι, καὶ αὐτοὶ ἐκ τῆ[ς χ]ειρ[ός] σου ἀπώσθησαν”. πολ[λ]ῶν δὲ γενομένων τῶν υ[ἱ]ῶν αὐτοῦ οὐκ οἶδεν, ἐάν τε ὀλ[ί]γοι | |
| 10 | ⸏γένωνται, οὐκ ἐπίστα〈τα〉ι. ἐπίστησον, μὴ τὸ ἀκατάλημ‐ πτον τῶν κριμάτων το[ῦ θ](εο)ῦ ταῦτα δηλοῖ. ἀλλ’ ἢ αἱ σάρκες αὐτοῦ ἤλγησαν, ἡ δὲ ψυχ[ὴ] αὐ‐ | |
| 15 | τοῦ ἐπένθησεν. παρίστησιν, ὅτι τῆς ὀργῆς κατὰ | |
| τοῦ ἁμαρτάνοντος χωρούσης κατὰ τοὺς ἀπορρήτους λόγους τῆς προνοίας ἀλγεῖ μὲν ὁ πε‐ | 158 | |
| 20 | ριπίπτων καὶ πενθεῖ, ἀγν[ο]‐ εῖ δὲ τοὺς λόγους τῆς παραδό[σ]ε‐ ως. ταῦτα δὲ παιδευτικὰ πρ[ὸ]ς τὸ μὴ λέγειν τοὺς φίλους ὡς εἰδότας, ὅτι δι’ ἁμαρτίας πάσχε[ι.] | |
| 25 | ἀλγεῖ μὲν οὖν καὶ ὀλοφύρετα[ι] ὁ μὴ ὑπομένων, ὅτε ἀνίαις περιπίπτει, ὁ δὲ ἀνδρεῖος, κἂν ἐπαίσθηται τῶν ἀνιαρῶν, ἀλ‐ λὰ φέρει γενναίως πρὸ[ς] τὸν | |
| 30 | σκοπὸν ἀπο[β]λέπων. [ἀ]λγεῖ μὲν γὰρ μόν[ο]ν ὁ πρὸς μ[ηδ]ὲ(ν) ἀφορῶν χρηστὸν ἢ ὠφ[έλ]ιμο(ν), ἐὰν θλίβηται. ὁ δὲ ἐνάρε[τ]ος ὡς στεφανίτης ἀθλητὴς οὐ‐ | |
385 | δὲν ἡγεῖται τὰ ἐπίπονα διὰ τὴ(ν) τοῦ [σ]τεφάνου προσδοκίαν. [ὑ]πολαβὼν δὲ Ἐλιφὰζ ὁ Θαιμανίτης λέγει· πότερον ὁ σ[οφ]ὸς ἀπόκρι‐ | |
| 5 | σιν [δ]ώσει συνέσεω[ς] πν(εύματο)ς; καὶ [οὗ]τος τῆς αὐτῆς ὑπάρχων διαλήμψεως καὶ οἰόμενος, ὅτι δι’ ἁμαρτίας πάσχει, ἄρχεται τῶν λόγων φάσκων, ὅτι σοφοῦ | |
| 10 | ἐστιν μετὰ συνέσεως ἀποκρί‐ νεσθαι, αἰνιττόμενος, ὅτι ὁ Ἰὼβ οὐ μετὰ συνέσεως ἀποκρίνε‐ ται. φορτικὸς οὖν καὶ οὗτος πλήτ‐ των τὸν ἅγιον ἐπὶ ἀσυνεσίᾳ. | |
| 15 | καὶ ἐνέπλησεν πόνον γαστρὸς ἐλέγχων ῥήμασιν, οἷς οὐ δεῖ, καὶ ἐν λόγοις, οἷς οὐδὲν ὄφελος. ὡς εἴρηται, πληκτικῶς ἄρχεται· φησὶν γάρ, ὅτι τῶν μὲν σοφῶ(ν) | |
| 20 | ἐστιν συνετῶς ἀποκρίνεσθαι, “ἐνέπλησεν δὲ πόνον γαστρὸς ἐλέγχων ῥήμασιν, οἷς οὐ δεῖ,” ⸤ἀντὶ τοῦ ‘ἐκ τῶν πόνων, ὧν ἐν καρδίᾳ ἔσχεν καὶ κατασχεῖ(ν) | |
| 25 | οὐ δεδύνηται, προφέρει ῥή‐ ματα, ἃ μὴ δεῖ, καὶ τοὺς λόγους, οἷς μηδὲν ὄφελος,‘ διαχλευάζω(ν) αὐτοῦ τοὺς λόγους ὡς ἀνηνύ‐ τους καὶ μάτην ἐκπεμφθέν‐ | 160 |
| 30 | τας.⸥ οὐ καὶ σὺ ἀπεποιήσω φό‐ βον; βεβαιοῦται τὰ προειρημέ‐ να· ἐλέγχει γὰρ αὐτὸν δῆθεν ὡς μὴ ἐσχηκότα φόβον, δῆλο(ν) δὲ ὅτι τὸν θ(εο)ῦ, ὑποβάλλων πάλι(ν) | |
386 | καὶ οὗτος, ὅτι διὰ τὸ μὴ ἐσχηκέ‐ ναι φόβον, ἀλλ’ ἐν ἁμαρτίαις γεγενῆσθαι ταῦτα πέπονθεν, καὶ ὅτ[ι μὴ] φόβον ἔχοντος τὸ το[ι]‐ | |
| 5 | ούτοις χρῆσθαι λόγοις. θρα[σ]εῖς γ̣ὰ̣[ρ] αὐτοὺς ἐνόμιζον ἀγν[ο]οῦν‐ τες αὐτοῦ τὴν ἀρετὴν οἰόμε‐ νοι, ὅτι ἀποποιησάμενος τὸν φόβον ταῦτα λέγει. | |
| 10 | συνετέλεσας δὲ ῥήματα τοιαῦ‐ τα ἔναντι κ(υρίο)υ; ⸤ἴσως διὰ τὸ εὐ‐ παρησίαστον αὐτοῦ τῶν λόγω(ν), οὓς προέφερεν ἀπὸ καθαροῦ τοῦ συνειδότος, ταῦτα λέγει, ἅπερ | |
| 15 | οὗτος νομίζει ὡς βλάσφημα,⸥ ψευδῆ ἀρχὴν ὑποτιθέμενος τὴν ὅτι δι’ ἁμαρτίας πάσχει. ἔνοχος εἶ ῥήμασιν στόματός σ[ο]υ. ⸤θρασέως αὐτῷ διαλέγεται ὡ[ς] | |
| 20 | πρὸς μὴ δίκαιον προφέρων τοὺς λόγους. οἴεται δὲ καὶ ἐκ τῶ(ν) αὐτοῦ λόγων ἐλέγχειν αὐτὸ(ν) φάσκων ὅτι ‘ἐκ τῶν σεαυτοῦ ἐ‐ λεγχθήσει λόγων‘.⸥ οὐδὲ διέ‐ | |
| 25 | κρινας ῥήματα δυναστῶν. συνεπίσκεψαι, μήποτε δυνάστας λέγει τοὺς ὑπερέχοντας συνέ‐ σει ἤτοι κατὰ τὸν αὐτοῦ καιρὸ(ν) ἢ κατὰ τὸν πρὸ αὐτοῦ, καθὰ λέγε‐ | |
| 30 | ται ἐν τοῖς ἔνπροσθεν· “ἐπερώ‐ τησον γὰρ γενεὰν πρώτην, ἐξ‐ ιχνίασον δὲ κατὰ γένος πατέ‐ | |
| ρων,” ἵν’ ᾖ ὃ λέγει τοιοῦτον· ‘οὐ διέ‐ | 162 | |
387 | κρινας τὰ τῶν σοφῶν ῥήματα ὥσ‐ τε δι’ αὐτῶν ῥυθμί[σ]αι σου τὰ ῥήμα‐ τα καὶ ὅλον τὸν βί[ον.‘] πολλάκις γὰρ εἴρηται, ὅτι ὡ[ς ἐξ] ἁμαρτιῶ(ν) | |
| 5 | π[άσ]χοντι ἐπιτι[μ]ῶσιν. ἐλέ[γξαι] σε τὸ σὸν στόμα καὶ μὴ ἐγώ, τὰ χείλη σου καταμαρτυρήσαισ‐ άν σου. ⸤ἀπὸ θρασύτητος καὶ ταῦ‐ τα προφέρονται· οὐ γὰρ εἶχεν | |
| 10 | αὐτὸν οὕτως ἐλέγξαι. πρὸς γὰρ τὴν ἐξ ἀρχῆς διάλημψιν καὶ ταῦτα προφέρεται.⸥ τί γάρ; μὴ πρῶτος ἀνθρώπων ἐ‐ γεννήθης, ἢ πρὸ θινῶν ἐπά‐ | |
| 15 | γης; ⸤παριστᾶν αὐτῷ βούλον‐ ται ὅτι ⸤‘οὐ διαφέρεις τῶν ἄλλω(ν) ἀνθρώπων οὐδ’ ἔξω τῆς φύσε‐ ως αὐτῶν ὑπάρχεις ὥστε πλέ‐ ον τι τῶν ἄλλων κατειληφέ‐ | |
| 20 | ναι‘, ἵν’ ἑαυτοὺς ὡς ἐφικνουμένους τῆς ἀκριβείας παραστήσωσιν,⸥ δι’ ἣν ἀλγεῖ 〈αἰτίαν. τούτῳ δὲ〉 προσχρήσονται οἱ συσπειρομένην εἰσάγοντες τὴν ψυχήν, ὧν εἰσιν Ἱερακαῗ‐ | |
| 25 | ται καὶ Στρατιῶται καὶ ὅμοιοι, λέγοντες ὅτι ‘εἰ μὴ πρὸ τῶν θινῶν‘—ἀντὶ τοῦ ‘πρὸ τῆς γῆσ‘· ἀπὸ μέρους γὰρ τὸ ὅλον ὠνό‐ μασεν—, ‘ἐπάγη μετὰ τὰς θῖνασ‘, | |
| 30 | ἐξ οὗ συνάγειν οἰήσονται τὴ(ν) ψυχὴν συνσπείρεσθαι τῷ σώ‐ ματι, ἑτέρου τούτους ἀνατρέπο(ν)‐ τος ἐκ τοῦ νοεῖν τὴν πῆξιν συ‐ στροφὴν εἶναι ὑγροῦ, ὅπερ οὐχ | |
388 | ἁρμόζει ψυχῇ, ἀλλὰ σώματι. ἢ σύνταγμα κ(υρίο)υ ἀκήκοας, ε[ἰ]ς δὲ σὲ ἀφίκετο [σ]οφία; ⸤προβαλλόμενος τὸ τῶν κ[ρι]μάτων ἀνεξεραύνη‐ | |
| 5 | τον ἐκ το[ύ]του οἴεται αὐτ[ὸν] πε‐ ριτρέπειν εἰς τὸ μὴ ο[ἴεσθ]αι, ὅ‐ τι δι’ ἕτερον ἢ δι’ ἁμαρτίας πά‐ | |
| σχει, τούτῳ αὐτὸς ἐνεχόμενος. οὐδὲ γὰρ αὐτὸς συνταγὴν κ(υρίο)υ ἦ(ν) | 164 | |
| 10 | ἀκηκοὼς ἢ ἀφικομένην εἶχεν πρὸς αὐτὸν τὴν σοφί‐ αν, ἵνα διάλημψιν ἔχῃ περὶ τοῦ ἁγίου ὡς δι’ ἁμαρτίας πά‐ σχοντος.⸥ | |
| 15 | τί γὰρ οἶδας, ὃ οὐκ οἴδαμεν, ἢ τί συνίεις σύ, ὃ οὐχὶ καὶ ἡμεῖς; ⸤κοι‐ νοποιεῖ αὐτὸν τοῖς πᾶσιν ἀν‐ θρώποις εἰκότως ἅτε ἀγνοῶ(ν) αὐτοῦ τὸ μέγεθος τῆς ἀρετῆς, | |
| 20 | ἐκ τούτου, ὡς προείρηται, ἀνα‐ τρέπων δῆθεν τὸ οἴεσθαι ἑαυ‐ τὸν δίκαιον·⸥ ὅπερ ἔδει καὶ αὐ‐ τὸν ἀγνοοῦντα μὴ προκατα‐ λαμβάνειν τὸ κρίμα καὶ πεπεῖ‐ | |
| 25 | σθαι, ὅτι ὡς ἁμαρτὼν ἀνιᾶται.⸥ καί γε πρεσβύτης καί γε παλαι‐ ὸς ἐν ἡμῖν, βαρύτερος τοῦ π(ατ)ρ(ό)ς ⸏σου ἡμέραις. ⸤‘εἰ καὶ πρεσβύτης,‘ φησίν, ‘ὑπάρχεις καὶ παλαιὸς | |
| 30 | ἐν ἡμῖν προγενέστερος τυγ‐ χάνων ὡς καὶ τοῦ πατρός σου βαρύτεροσ‘—ἀντὶ τοῦ ‘γηραλεώ‐ τεροσ‘—‘γεγονέναι, οὐ πλε̣ῖ̣[ό]ν̣ τι ἡμῶν ἐπίστασαι.‘ καὶ ταῦτ[α] | |
389 | δὲ ἀπὸ αὐθεντίας [ἀ]λαζονικῆς λέ̣γ̣ει.⸥ ἔχομεν τὸ ‘β[α]ρὺσ‘ ἀντὶ το[ῦ] ‘γέρων‘ κείμ[εν]ον ἐν ταῖς Βασιλικαῖς Ἱστορί[αι]ς· καὶ γὰρ πε‐ | |
| 5 | ρὶ [το]ῦ Ἠλὶ πεσόν[το]ς δεῖξαι θέ‐ λ[ων] ὁ λόγος, ὅτι γέρων ἦν, λέ‐ γει· “καὶ ὁ ἄνθρωπος βαρύς.” δη‐ λοῖ δὲ καὶ τὸ τίμιον καὶ πλῆ‐ θος, ὡς ἐὰν λέγῃ· “ἐξομολογή‐ | |
| 10 | σομαί σοι, κ(ύρι)ε, ἐν ἐκκλησίᾳ πολ‐ λῇ, ἐν λαῷ βαρεῖ αἰνέσω σε,” ἀντὶ τοῦ ‘ἐν τιμίῳ καὶ πολλῷ‘. ὀλίγα ὧν ἡμάρτηκας μεμα‐ ⸏στίγωσαι. ⸤τοῦτο λέγει ὅτι ‘ἥμαρ‐ | |
| 15 | τες καὶ διὰ τοῦτο μάστιγας ὑ‐ | |
| πομένεις. ἐπειδὴ δὲ τοῦτο ὑφιστάμενος προσάπτεις ἀδικίαν τῷ [θε]ῷ, βαρύτερον γέγονέ σοι τὸ ἁμάρτημα.‘⸥ | 166 | |
| 20 | καὶ ταῦτα δὲ λέγει οὐ συνε‐ τῶς· οὐ γὰρ ᾔδει τὸ κατ’ αὐτό(ν), ὥστε ψευδῶς ἔλεγεν.⸥ καὶ ποι‐ κίλον δέ ἐστιν τὸ ψεύδεσθαι. ἔστιν γὰρ ψεύσασθαι μὴ ψευ‐ | |
| 25 | δόμενον· πολλάκις γὰρ δια‐ κείμεθα περί τινος ὡς οὕτως ἔχοντος καὶ λέγομεν αὐτὸ διάθεσιν ἔχοντ〈ε〉ς ὡς περὶ ἀληθοῦς, καὶ τὸ μὲν ἀπαγγελ‐ | |
| 30 | λόμενον τῇ ἑαυτοῦ φύσει ψεῦδός ἐστιν, οὐκ ἀπὸ ψευ‐ δομένου δὲ λεγόμενον. ἔστι(ν) δὲ καὶ μηδ’ ὅλως τι ἐπιστάμε‐ νον προφέρειν λόγον ψευδῆ | |
390 | ἐξ ἀλαζο[ν]είας, ὅπερ τούτῳ συμ‐ βέβηκεν. [ε]ἰσὶν δὲ καὶ ἄλλ[ω]ς ψευ‐ δόμεν[οι,] ὡς ἐπιστήσας γνώ‐ σει. με[γ]άλως ὑπερβαλλόν‐ | |
| 5 | τως λελά[λ]ηκας. τί ἐτόλμ[ησ]ε(ν) ἡ καρδία σου ἢ τί ὑπή[νεγ]κα[ν] οἱ ὀφθαλμοί σου; ⸤καὶ ταῦτα διακείμενοι περὶ αὐτοῦ ὡς ἁ‐ μαρτόντος ἀκούοντές τε καὶ | |
| 10 | τῶν ἐκ παρρησίας λόγων αὐ‐ τοῦ προήνεγκαν. ἐπεὶ γὰρ ἐκ καθαρότητος προέφερεν λόγους ὁ μακάριος, τόλμαν ἡ‐ γοῦντο τοῦτο καὶ ὑπερβολὴ(ν) | |
| 15 | ἀλαζονείας [μ]αταίως καὶ ἀνοή‐ τως.⸥ ὅτι θυμὸν ἔρρηξας ἔνα(ν)‐ τι κ(υρίο)υ, ἐξήγα[γε]ς δὲ ἐκ στόμα‐ ⸏τος ῥήματα τοιαῦτα. ⸤θυμὸν ἡγοῦντο τὴν ἐκ καθαρότη‐ | |
| 20 | τος ὑπερβαλλούσης παρρησί‐ αν, ὅπερ αὐτοῖς συνέβαινεν ἐκ τῆς σαθρᾶς αὐτῶν ἀρχῆς ἧς αὐτοὶ ἑαυτοῖς ὑπέθεντο | |
| βλασφημίαν ἡγούμενοι τὴ(ν) | 168 | |
| 25 | εὔλογον καὶ ὡς προαποδέδο‐ ται τῶν λόγων αὐτοῦ ἐλευθε‐ ρίαν.⸥ τίς γὰρ ὢν βροτός, ὅτι ἔσται ἄμεμπτος ἢ ὡς ἐσόμενος δίκαιος γεννητὸς γυναικός; | |
| 30 | ⸤ἴδιον τῶν μὴ ἐχόντων ἀρε‐ τὴν τὸ δυσχερῆ λογίζεσθαι τὴν ταύτης ἀνάλημψιν καὶ δια‐ | |
391 | κεῖσθαι ὡς μηδεν[ὸ]ς αὐτὴν ἔχον‐ το[ς, κ]αθάπερ καὶ ὁ π[ρ]οκείμενος λέ[γ]ει σφαλλόμε[νο]ς διὰ τὴν τοῦ σώματος ὡς εἰκ[ὸς] ἀσθένειαν.⸥ | |
| 5 | ε[ἰ δ]ὲ κατὰ τὴν ψυ[χ]ὴν καὶ κατὰ τ̣[ὴν] διάνοιαν ἦν σκοπήσας, ἐθεώρει τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώ‐ που τὸ μέγεθος,⸥ ὅπερ εἰδὼς ὁ ὑμνῳδὸς ἀμφότερα διδάσκει | |
| 10 | λέγων· “τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι λογίζῃ αὐτόν; ἄνθρωπος μαται‐ ότητι ὡμοιώθη,” ὅπερ πρὸς τὴ(ν) ἀσθένειαν τοῦ σώματος εἴρη‐ κεν ὡς πρὸς τὰ [θ]εῖα συνκρίνων. | |
| 15 | παιδεύων δὲ τ[ὸ] μέγεθος λέγει πάλιν· “ἠλάττ[ω]σας αὐτὸν βρα‐ χύ τι παρ’ ἀγγ[έλ]ους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφά[ν]ωσας αὐτόν.” καὶ πάλιν ἕτερον λόγιον “μέ〈γ〉α ἄν(θρωπ)ος” | |
| 20 | φησὶν “καὶ τίμιον ἀνὴρ ἐλεή‐ μων”, ὅπερ οὐ κατὰ τὸ γεννᾶσθαι ἔ‐ χει, ἀλλὰ κατὰ τὸ οὐσίαν εἶναι ἐν τῷ συνθέτῳ δικαιοσύνης δεκτικήν. | |
| 25 | εἰ κατὰ ἁγίων οὐ πιστεύει. ὅμοι‐ ον τούτῳ {η} τὸ “εἰ κατὰ παίδων αὐτοῦ οὐ πιστεύει, κατὰ ἀγγέλω(ν) αὐτοῦ σκολιόν τι ἐπενόησεν”. ⸤ἁγίους οὖν ἐνταῦθα τοὺς ἀγγέ‐ | |
| 30 | λους λέγει παριστῶν ὅτι ⸤‘εἰ καὶ ἄγγελοι τρεπτοί εἰσιν, πῶς οἷόν τε ἄν(θρωπ)ον εἶναι ἄμεμπτον.‘⸥ ση‐ μειωτέον, ὅτι τὸ πιστεύειν πολ‐ | |
| λάκις τὸ βέβαιον δηλοῖ, καθὸ εἴ‐ | 170 | |
392 | ρηται· “πι[σ]ταὶ πᾶσαι αἱ ἐντολαὶ αὐτοῦ.” καὶ [ἑρ]μηνεύει τὸ π[ιστ]ὸν αὐτῶν λ[έγ]ων· “ἐστερ〈ε〉ωμέναι εἰς τὸν α[ἰ]ῶνα τοῦ αἰῶνος.” καὶ π[ά]‐ | |
| 5 | λιν· “πιστὸ[ς] ὁ λόγος καὶ πά[σ]ης [ἀ]‐ ποδοχῆς ἄξιος.” καὶ ἔτι· “ὁ [θεὸς πι]‐ στὸς καὶ οὐκ ἔστιν ἀδικία.” οὐδὲ γὰρ ὁ θ(εὸ)ς ἐκ τοῦ μετέχειν πίστεως πιστός, ἀλλ’ ἐκ τοῦ βεβαιότητα | |
| 10 | ἔχειν. οὐρανὸς δὲ οὐ καθαρὸς ἐ‐ ναντίον αὐτοῦ. ⸤ὡς οὐδὲ τὰ ἄστρα συνκρίσει θεοῦ φωτὸς ὄν‐ τος καὶ σκοτίαν οὐκ ἔχοντος οὐ‐ δεμίαν ⸤κα[ὶ] αὐτὸς ὁ οὐρανὸς ο[ὐ] | |
| 15 | καθαρός ἐστ[ι]ν, οὐ καθάπαξ, [ἀ]λλ’ ἐπίπροσθε[ν] θ(εο)ῦ.⸥ δυνατὸν δὲ οὐ‐ ρανὸν ἐντα[ῦ]θα λέγειν αὐτοὺς τούτους τοὺς ”[ἀπο]λιπόντας τὸ οὐ‐ ράνιον οἴκημα”, οὓς εἶπεν “παῖ‐ | |
| 20 | δας αὐτοῦ, καθ’ ὧν οὐ πιστεύει”. λέγει γοῦν ἐν τῷ Ἠσαίᾳ αὐτὸς ὁ θεὸς ἀπὸ ἰδίου προσώπου· “ἐμε‐ θύσθη ἡ μάχαιρά μου ἐν τῷ οὐρα‐ νῷ.” ἡ μάχαιρα δὲ κόλασιν σημαί‐ | |
| 25 | νει, καθὸ εἴρηται· “ἡ μάχαιρά μου φάγεται αἷμα τραυματιῶν κα[ὶ] μεθύσω τὰ βέλη μου ἀφ’ αἵματος.” ἐν τοῖς οὖν παραβεβηκόσιν ἀγγέ‐ λοις φησὶν μεθύσκεσθαι τὴν | |
| 30 | μάχαιραν οὐ(ρα)νοῖς καλουμένοις τὴν κόλασιν ἐπιφέρων. οὗτος οὖν ὁ οὐ(ρα)νὸς οὐ καθαρὸς ἐναντί‐ ον αὐτοῦ. ἔα δὲ ἐβδελυ〈γ〉μένος καὶ ἀκάθαρ‐ | |
393 | το[ς] ἀνὴρ πίνων [ἀδι]κίας ἴσα ποτῷ. ⸤[κἄν] τις οὐ(ρα)νὸς τυ[γχά]νων ἐκ πα‐ [ραβά]σεως γήϊνο[ς γ]ένηται, ὁμοι‐ [οῦται] ἀνδρὶ οὐκέ[τι] ἄγγελος εἶναι | |
| 5 | [ἀξιού]μενος διὰ [τὸ] ποτὸν ἡγεῖ‐ [σθαι τὴ]ν ἀδικίαν· ἀμέτρως γὰρ [ἐ]μφ[ο]ρεῖται τὴν ἀδικίαν ὁ ἄδικος. | |
| δεικτικὸν δὲ τοῦτο μὴ κατὰ φύ‐ σιν εἶναι τὸ κακόν· ἐπεισόδιον γάρ | 172 | |
| 10 | ἐστιν τὸ κακόν. φησὶν γοῦν, ὅτι ὁ [ο]ὐρανὸς οὐ καθαρὸς ὡς πρὸς τὸν θεόν. εἰ δὲ τ[ο]ῦτο, ὁ ἄνθρω‐ πος ἐν πίνουσ[ιν] ἀδικίαν ταχθεί‐ [η].⸥ ἀδικίαν ἐν[τα]ῦθα λέγει τὴ(ν) | |
| 15 | [γε]νικὴν κακ[ία]ν· ἔστιν γὰρ καὶ ἰδικὴ ἀδικία [ἡ] περὶ τὰ συναλ‐ λάγματα, ὥσ[περ] δικαιοσύνη ἡ 〈ἰ〉δικὴ καὶ ἡ [π]ᾶσα ἀρετὴ πολλά‐ κις καλεῖται. | |
| 20 | ἀναγγέλλω δέ σοι, 〈σὺ〉 δὲ ἄκουέ μου. ⸤δοκεῖ πως ἀλαζονικῶς ταῦτα τῷ Ἰὼβ λέγειν ἢ τάχα οὐ προθέ‐ σει ἀλαζονικῇ, ἀλλὰ τῷ νομίζει(ν) αὐτὸν ἐν ἁμαρτίᾳ εἶναι καὶ δι‐ | |
| 25 | ὰ τοῦτο δεῖσθαι τῆς πρὸς αὐτοῦ [π]αραινέσεως.⸥ ἃ δ]ὴ ἑώρακα ἀναγγέλλω σοι, ἃ σο]φοὶ ἐροῦσιν καὶ οὐκ ἔκρυψαν πα]τέρες αὐτῶν. | |
| 30 | [ὡς] ἐνδόξων δῆθεν προσώ‐ [π]ων χρῆσθαι βούλεται τῷ λό‐ [γ]ῳ, ἵν’ ἐκ τούτων πειστικῶς δο‐ [κοί]η λέγειν. φησὶν γάρ· ‘ἃ σοφοὶ [ἐρ]οῦσιν, οἳ παρὰ πατέρων ἀκη‐ | |
| 35 | [κό]ασιν οὐ κρυψάντων ἀπ’ αὐτῶ(ν) | |
394 | τὴν διδασ[καλ]ί̣αν.‘ δηλοῖ δὲ [δι]ὰ̣ [τού]‐ των ὡς ε[ὐ]διαθέτως εἰ̣[ς τὸν Ἰὼβ] αὐτὸν κι[νο]ύ̣μενον. ὅμο[ιον τού]‐ τῳ τὸ “ἐπερ[ώ]τ̣ησον γὰρ γε[νεὰν πρώ]‐ | |
| 5 | την, ἐξιχν[ία]σον δὲ κα[τὰ γένος] πατέρων.” αὐτοῖς μόνοι[ς] ἐδόθη ἡ γῆ [κ]α[ὶ οὐκ] ἐπῆλθεν [ἀ]λλογενὴς ἐπ’ αὐ[τούς.] ⸤ἔοικεν οὗτος, εἰ καὶ μὴ κατ’ ἐπ[ί]‐ | |
| 10 | γνωσιν θείαν, ἀλλὰ τῷ θαυμά‐ ζειν τοὺς συνέσει ὑπερβάλλον‐ τας, ὅμοιον λέγειν τῷ ῥητῷ τῷ φάσκοντι· “τοῦ πιστοῦ ὅλος ὁ κόσμος τ[ῶ]ν χρημάτων, τοῦ | |
| 15 | δὲ ἀπίστο[υ ο]ὐδὲ ὀβολός.” [κἂν] γὰρ πολυκ[τή]μων ὑπάρ[χῃ ὁ] ἄπιστος, οὐ δ[εσ]πότης αὐτῶ[ν, ἀλλὰ] δοῦλός ἐστ[ιν. τ]ῷ γὰρ μαμων[ᾷ] δουλεύει.⸥ ὁ δ[ὲ] δίκαιος ἀδούλ[ω]‐ | 174 |
| 20 | τον ἔχει τὸ φρονεῖν. διὸ “οὐδ[ὲ] 〈ἐπέρχεται〉 ἀλλογενὴς ἐπ’ αὐτούς”, ἀντὶ τ[οῦ] ‘οὐκ αἰχμαλωτεύονται οὔτε [ἀ]‐ πὸ ἀοράτου δυνάμεως οὔτ[ε] ἀπὸ ἀνθρώπου‘. “ἡ ἀγάπη γὰ[ρ] | |
| 25 | οὐδέποτε πίπτει”, ἀντὶ τοῦ [‘ὁ ἀ]‐ γαπῶν‘. κἂν γάρ ποτε ἐν αἰχ[μα]‐ λωσίᾳ κρατηθῇ ὁ δίκαιος, [ἀλλ’] ὡς προείρηται ἀδούλ[ωτός] ἐστιν τὸν λογισμόν. οἰκ̣[εῖον δὲ] | |
| 30 | τῶν ἀλλογενῶν καὶ ἀορ[άτων] καὶ ὁρατῶν τὸ ἐπέρχεσθ[αι.] πᾶς ὁ βίος ἀσεβοῦς ἐν φροντ[ίδι.] θέλει λέγειν, ὅτι ὁ δ[ί]καιος ἐ[ν πά]‐ σῃ ἐστὶν ἀναπαύσει, ὡς τὴν | |
395 | [γῆν] αὐτοῖς δίδ[οσθ]αι κ[αὶ] μὴ [ἐπέρχεσ]θ̣αι ἀλλ[ογε]νῆ ἐπ’ αὐτούς, [ὁ δὲ] ἀσεβὴς ἐν φ[ρο]ντίσιν ἐστίν. [καὶ ε]ἰ̣ μὴ κατὰ τ̣[ὰ] εἰρημένα | |
| 5 | [τοῦτο ἔ]λ̣εγεν, ε̣ἶ̣χ[ε] λόγον. ἐπειδὴ [δὲ εἶπε]ν̣, ὅτι ἁμ[αρ]τωλός ἐστιν, [π]α̣[ρ]αινίττεται [ὅ]τι ‘διὰ τοῦτο [ἐ]ν φροντίσιν ὑπάρχεις, ἐπεὶ [ο]ὐκ εἶ δίκαιος, ᾧ μετὰ τῶν ὁμοί‐ | |
| 10 | ω̣ν ἐδόθη ἡ γῆ καὶ οὐκ ἐπέρχε‐ [τ]αι ἀλλογενήσ‘. οὗτος μὲν οὖν ὅ‐ πως τοῦτο εἶπεν, δεδήλωται. [ὁ] δ̣ὲ̣ κύριος πα[ρα]γγέλλων τοῖς [ἑαυ]τ̣οῦ μαθη[ταῖ]ς φησιν· “μὴ με‐ | |
| 15 | [ριμ]ν[ή]σητε [π]ερὶ τῆς αὔριον.” [κ]αὶ παραγγε[λί]α ἔστιν, ἵνα “πᾶ‐ σαν μέριμν[αν] ἐπὶ κ(ύριο)ν ῥίψωμε(ν)”. ε̣ἰ δὲ καὶ τὰ χρ̣[ή]ματα λέγει τὸν [β]ίον, καὶ οὗτος “ἐν φροντίδι”. | |
| 20 | ἔτ]η δὲ ἀριθμητὰ δεδομένα δυ‐ ν]άστῃ. ὁ δὲ φόβος αὐτοῦ ἐν ὠ‐ 〈σὶν〉 αὐτοῦ. ⸤τοῦτο λέγει, ὅτι κἂν | |
| δυναστεύων τις καταθρασύνη‐ [ται,] ἴστω ὅτι ἀριθμητὰ ἔτη ἔχει. | 176 | |
| 25 | [οὐχ] ἡ δυναστεία πολυχρόνι‐ [ον] αὐτὸν ποιεῖ· ἐπιμετρεῖται γὰρ [τοῖς] ἀνθρώποις χρόνος παρὰ [τοῦ θ](εο)[ῦ] πρὸς τὸ αὐτοῦ κρίμα. κἂν ἀ‐ [λα]ζονεύηται οὖν ὁ δυνάστης, | |
| 30 | [ἀλ]λ’ ὁ βίος αὐτοῦ καὶ τὰ ἔτη αὐτοῦ [ὀλί]γα τυγχάνει⸥ καὶ ἐπίφοβα ἀεὶ [ἐν] τοῖς ὠσὶν τὸν φόβον ἔχον‐ [το]ς διὰ τὸ ἀβέβαιον τοῦ τρόπου.⸥ | |
396 | τ̣[ὸν δὲ] π[αθη]τικὸν ὁ τοι[οῦτος] [ἔ]χει φ̣[ό]βο[ν. ὅτ]αν γὰρ ἐ̣[ν] φ̣ρ̣[οντί]‐ σιν τοῦ βίο[υ ἐσ]τίν, εὐλαβεῖτ[αι καὶ τὸ(ν)] θάνατον. ὁ̣ [δὲ] σπουδαῖο[ς εἰδώς,] | |
| 5 | ὅτι κάλλιο[ν “ἀ]ναλῦσαι κ[αὶ σὺν] Χ(ριστ)ῷ εἶναι”, ε[ὔ]ελπίς ἐσ[τιν, τοῦ φαύ]‐ λου οὐχ οὕ[τ]ως ὄντο[ς, ἀ[λ[λὰ φο]‐ βουμένου· [ε]ἴρηται γάρ, [ὅ]τ̣ι “φ[εύ]‐ γει ἀσεβὴς οὐδενὸς διώκο[ντος”.] | |
| 10 | ὅταν δοκῇ ἤδη εἰρηνεύειν, [ἥ]‐ ξει αὐτοῦ ἡ καταστροφή. κἂ[ν] ἐν πολλῇ εὐθηνίᾳ τις ὑπάρχ[ῃ] ὡς ὁ λέγων ἐν τῷ εὐαγγελίῳ· “καθελῶ μο[υ] τ̣ὰς ἀποθή[κ]α[ς καὶ] | |
| 15 | μείζονας ο[ἰκο]δ[ο]μήσω [καὶ ἐρῶ] τῇ ψυχῇ· ψυ[χή,] ἔχεις ἀγα[θὰ πολ]‐ λά, φάγε, πίε, [εὐφ]ραίνου”, [ἀλλ’] ὁ κ(ύριο)ς αὐτῷ λέγε[ι· “ἄ]φρων, ταύτῃ [τῇ] νυκτὶ ἀπαιτ[οῦσ]ιν τὴν ψυχ[ήν] | |
| 20 | σου ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας, τ[ίνι] ἔσται;” ὅτε γὰρ ἔδοξ〈εν〉 εἰρηνε[ύε]ι[ν] ἐν τῷ πλούτῳ, ἦλθεν ἡ καταστρο‐ φὴ αὐτοῦ. ταῦτα μὲν οὖν ὁ θεῖ‐ ος ὑποβάλλει λόγος. ἔοικεν δέ, [ὅτι] | |
| 25 | οὗτος ἐκ παρακουσμάτων [τῶν] σοφῶν ταῦτα λέγει κατὰ τ̣[οῦτο] σφαλλόμενος, ὅτι περὶ τοῦ [Ἰὼβ] αὐτὰ ᾐνίττετο. μὴ πιστευέτω ἀποστρα[φῆναι] | |
| 30 | ἀπὸ σκότους. ὅμοιον τῷ ”[ὅταν] λέγωσιν· εἰρήνη καὶ ἀσφαλ[ία ἐ]‐ | |
| στίν” τὸ “ὅταν δοκῇ εἰρηνεύ̣[ειν,] ἥξει αὐτοῦ ἡ καταστροφή”. “τ[ότε,”] φησίν, “αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφί[σταται] | 178 | |
| 35 | ὄλεθρος ὥσπερ ἡ ὠδὶν τῇ ἐν [γαστρὶ] | |
397 | [ἐχούσῃ.” —— | |
cat 7 | Iob 15,22b—23a ἐντέταλται γὰρ ἤδη εἰς χεῖρας σιδήρου, κατατέτακται δὲ εἰς σῖτα γυψίν. ἀπεντεῦθεν γὰρ ὁ ἁμαρτάνων ἐθησαύρισεν ἑαυτῷ κόλασιν, ἅπερ διὰ τοῦ σιδήρου καὶ τῶν γυπῶν σημαίνεται. οὐ δεῖ δὲ ξενίζεσθαι, ὅτι οὗτος | |
| 5 | τοιαῦτα λέγει. ἤδη γὰρ εἴρηται, ὅτι ἴσως ἐκ παρακουσμάτων 〈τῶν〉 ἀρ‐ χαίων αὐτὰ προφέρει. | |
cat 8 | Iob15,23b οἶδεν δὲ ἐν ἑαυτῷ, ὅτι μένει εἰς πτῶμα. λέγει, ὅτι τὸ συνειδὸς τῶν ἁμαρτανόντων οἶδε τὴν τῶν ἐπιτηδευμάτων τῶν φαύλων προσδοκίαν, ὅτι αὕτη πτῶμα 〈ὑπάρχ〉ει. | |
cat 9 | Iob 15,23c ἡμέρα δὲ αὐτὸν σκοτεινὴ στροβήσει. ἀντὶ τοῦ ‘διαταράττεται ἐκ τῶν κολάσεων‘. ἔχεις ἐν Ἀμῶς περὶ 〈ταύ‐ τησ〉 τῆς ἡμέρας· “οὐαὶ οἱ ἐπιθυμοῦντες τὴν ἡμέραν κυρίου, καὶ ἵνα τί ὑμῖν αὕτη ἡ ἡμέρα κυρίου; καὶ αὕτη ἐστὶ σκότος καὶ οὐ φῶς” (Amos 5, | |
| 5 | 18—20) “καὶ γνόφος οὗ οὐκ ἔστι φέγγος” (cf. Iob 10,22a). | |
cat 10 | Iob 15,24a ἀνάγκη δὲ καὶ θλῖψις αὐτὸν καθέξει. φησὶν οὖν, ὅτι οἱ φαῦλοι τούτοις περιπεσοῦνται, διὰ πάντων κατασκευ‐ | |
| άζων, ὅτι δι’ ἁμαρτίας ταῦτα πάσχει. | 180 | |
cat 11 | Iob 15,24b ὥσπερ στρατηγὸς πρωτοστάτης πίπτων. εἰ καὶ μὴ ὁ Ἰώβ ἐστιν ὁ ταῦτα λέγων, ἀλλ’ εἶχέ τινα 〈τοῦ〉 διαβόλο〈υ〉 γνῶσιν, ἥντινα εἰκὸς ἐκ λόγων ἢ τοῦ Ἰὼβ ἢ ἄλλων παλαιῶν ἔσχεν. πρω‐ τοστάτην οὖν αὐτὸν στρατηγὸν διὰ τὸ ἀρχέκακον λέγει. φησὶν οὖν, ὅτι | |
| 5 | οὕτως αὐτὸν καθέξει, ἀνάγκη καὶ 〈θλῖψις λεγόμενος ἐν〉 τοῖς προειρη‐ μένοις, {ἔσται} ὡς ὁ πρωτοστάτης στρατηγός· οὕτως καὶ αὐτὸς πεσεῖται ἀρχέκακος ὤν. | |
401 | [Iob 15,26a ἔδραμεν δὲ ἐναντίον αὐτοῦ ὕβρει. — — —] | |
| 1 | .ς ἐμφαίνεται διὰ τοῦ μὴ κε‐ κρυμμένως αὐτὴν ἐνεργεῖ(ν), ἀλλ’ ἐναντίον κ(υρίο)υ. ὕβρις δὲ δύ‐ ναται εἶναι καὶ ἡ ἀλαζονεία | |
| 5 | καὶ πᾶσα ἀδικία· ὕβρεως γὰρ ἀξίους ποιεῖ τοὺς ἐνεχομέ‐ νους. ὁ ὑβρίζων τινὰ λόγους λέ[γει] κ̣αὶ τούτους φαύλους. οὐ π[άν]τ̣ως δὲ ποιεῖ αὐτὸν ὕβρε‐ | |
| 10 | ω[ς ἄξι]ον· ⸤οὔτε γὰρ ἔπαινος [ἀγαθὸ]ν ποιεῖ οὔτε ψόγος κακό(ν).⸥ [ἐν πάχ]ει νώτου ἀσπίδος αὐ‐ [τοῦ. ὅτι] θρασύτης ἐν τῷ κακῷ [ἐστιν,] δηλοῖ ἐν τούτῳ· ὡς γὰρ | |
| 15 | [ἀκατ]α̣μάχητος χρῆται τῇ [.....] ἀσπίδι χρησάμενος [τ]ῇ ταύτης παχύτητι κ[αὶ] τοῖς σαρκικοῖς ἐπιτηδεύμασιν. οὕτω καὶ οἱ ψευδοπροφῆται | |
| 20 | δορὰν προβάτου περιβεβλη‐ μένοι “ἔσωθεν” ἦσαν “λύκοι ἅρπαγες”. περὶ τοῦ διαβόλου λέ[γε]ται ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ βι‐ βλίῳ· “τίς ἀποκ〈α〉λ〈ύ〉ψει ἔνδυμα | |
| 25 | προσώπου αὐτοῦ, εἰς δὲ πτύ‐ ξιν θώρακος αὐτοῦ τίς ἂν εἰσέλ‐ θοι;” σπάνιος γὰρ ὁ ἀποκαλύπτω(ν) | |
| αὐτοῦ τὴν κακίαν. καὶ ὥσπερ ὁ ὑποκρινόμενος ἐν σκηνῇ | 182 | |
| 30 | ἄλλο ἔχων πρόσωπον [ἄ]λλοις ἑαυτὸν ἐμφανίζει, οὕτω καὶ ὁ διάβολος “μετασχηματι̣ζό‐ μενος εἰς ἄγγελον φωτὸς” ἀπα‐ τᾷ 〈καὶ〉 συναρπάζει, {και} οὐχ ὡς διά‐ | |
| 35 | βολος· εἰ γὰρ {αν} προφανῶς, ἔ‐ φευγον 〈ἂν〉 αὐτόν. οὕτω καὶ ἡ ἐν Πα‐ | |
402 | ροιμίαις προσωποποιουμέ‐ νη πόρνη χρηστοῖς λόγοις τὸν ἰὸν ὑποβάλλει. εἰσέλθοι δὲ εἰς οἴκους ἀοικήτους. | |
| 5 | ⸤ἔοικεν ταῦτα περὶ διαβόλου λέγεσθαι ἢ περὶ πάσης πονη‐ ρᾶς καὶ ἀντικειμένης δυνά‐ μεως καὶ ψυχῆς με[τεχο]ύσης τῆς αὐτῆς κακίας· τὰ γ[ὰρ τ]ῶν | |
| 10 | αὐτῶν δεκτικὰ ὁμο[ούσιά ἐ]στι(ν). καὶ ἐάν τι περὶ διαβόλ[ου λέγη]‐ ται ὡς πονηροῦ, ὡς [κακούρ]‐ γου, δυνατὸν ταύτη[ν τὴν κα]‐ κίαν καὶ περὶ ἄλλην [δύνα]μι(ν) | |
| 15 | πονηρὰν λεχθῆνα[ι. καθό]λου οὖ[ν] περὶ παντὸς κακοῦ φα[μ]ε(ν), ὅτ[ι εἰ]σέρχεται εἰς οἴκους ἀοική‐ τους· ἔνθα γὰρ οἴκησίς ἐστιν σπουδαία, οὐκ ἔχει χώραν ὁ | |
| 20 | κακός. καὶ ἔχομεν ἐξ εὐαγγε‐ λικοῦ παραστῆσαι τοῦ[το·] “ὅτα(ν) τὸ ἀκάθαρτον,” φησίν, ”[π]νεῦ‐ μα ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώ‐ που, διέρχεται δι’ ἀνύδρων | |
| 25 | τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσι(ν) καὶ οὐχ εὑρίσκει.” ἄνυδροι δὲ τόποι ἐν τούτοις αἱ ψυχαί εἰ‐ σιν αἱ ἐστερημέναι κακίας.⸥ π[ο]λλαχοῦ γὰρ ἡ ὑγρότης τῆς | |
| 30 | κακίας ὕδωρ λέγεται· “ἄρα δι‐ ῆλθεν ἡ ψυχὴ ἡμῶν τὸ ὕδωρ τὸ ἀνυπόστατον.” καὶ “βασιλεύς” ἐστιν ὁ διάβολος “πάντων τῶ(ν) | |
| ἐν τοῖς ὕδασιν,” οὐ τῶν αἰσθη‐ | 184 | |
| 35 | τῶν—ταῦτα γὰρ τοῦ θ(εο)ῦ εἰσι δημι‐ | |
403 | ουργήματα—, ἀλλὰ τῶν κακῶν καὶ ἁμαρτωλῶν τῶν ἐνεχομένων τῷ ὕδατι ἐκείνῳ, περὶ οὗ εἴρηται· “ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι | |
| 5 | τὴν ἀγάπην,” ἀντὶ τοῦ ‘κακία ἀγάπ[ην] οὐκ ἐμποδίζει‘. ὅταν οὖν τ[ὸ ἀκ]άθαρτον πν(εῦμ)α ἐκβλη‐ θὲν ἀ[πὸ τ]οῦ ἀνθρώπου ζητῇ ἄ[λλον οἶκο]ν̣ {ζητῇ} ποῦ φωλεύ‐ | |
| 10 | [ει, διέρχε]ται δι’ ἀνύδρων, ἀν‐ τ̣[ὶ τοῦ ‘οὐ κάθ]ηται ἐν ψυχῇ‘—εὑρίσκει [γὰρ αὐτὴν ἐ]στερημένην τῶν [φαύλων ὑ]γρῶν ὥστε παρρησι‐ [άζεσθαί τ]ινα ἐν τούτῳ καὶ λέ‐ | |
| 15 | [γειν· “ἡ ψυ]χή μου ὡς γῆ ἄνυδρος” ‐ [‘καὶ οὐχ εὑρ]ίσκει ἐκεῖ ἀνάπαυ‐ [σιν‘. ἀνάλο]γ̣όν τι ὁ ὑμνῳδός που [λέγει· “ἐκκ]λίνοντος ἀπ’ ἐμοῦ τ[οῦ πονη]ροῦ οὐκ ἐγίγν[ω]σκον.” 〈“οἶκοι” οὖν〉 | |
| 20 | “ἀο[ίκητοί”] εἰσιν {αἱ} ἐκεῖναι αἱ ψυχ[αί, ὧν κ]εχώρισται πᾶσα ἀρε‐ τή, [ἧς ἀπο]ύσης ὁ θ(εὸ)ς ἄπεστιν κα[ὶ ὁ τούτ]ου λόγος καὶ τὸ ἅγι‐ ον [π]ν(εῦμ)α· εἰς οὓς ὁ διάβολ[ο]ς, ἡ ἀν‐ | |
| 25 | τικειμένη δύναμις, εἴσ[ει]σιν. ἃ δὲ ἐκεῖνοι ἡτοίμασαν, [ἄ]λλοι ἀποίσονται. ⸤εἰπὼν περὶ ἀντικειμένων δυνάμεων ἑνικῶς διὰ τοῦ “εἰσέλθο[ι] δὲ εἰς | |
| 30 | οἴκους ἀο[ι]κήτους” ἐπάγει πλη‐ θυντικ[ῶς· “ἃ] δὲ ἐκεῖνοι ἡτοί‐ μασαν, [ἄλλο]ι ἀποίσονται.” ὅσα γὰρ παρ[ασκ]ευάζουσιν οἱ φαῦ‐ λοι εἰς κακίαν, ἄλλοι αὐτῶν ὄν‐ | |
| 35 | τες οἱ ἅγιοι λαμβάνουσιν ἀπο‐ σπῶντες αὐτοὺς ἀπὸ τῶν κα‐ τεχόντων διὰ τοῦ θείου κηρύ‐ γματος, ὅπερ οἱ μακάριοι ἀπόστολοι | |
404 | πεποιήκασι ἀποσταλέντες “μα[θ]η‐ τεῦσαι πάντα τὰ ἔθνη”.⸥ καὶ πρ[όσ]‐ | |
| σχες, ὅτι οὐκ εἶπ〈ε〉ν ‘ἃ ἐκεῖνοι ἔ[κ]‐ τισανʹ, ἀλλ’ “ἃ ἐκεῖνοι ἡτοίμασαν”, | 186 | |
| 5 | ἡτοίμασαν δὲ διὰ κακίας, δι’ ἡδο‐ νῶν, διὰ τῶν ἄλλω[ν] κ̣ακῶν. οὔτε μὴ πλουτισθῇ, οὔ[τε μὴ] μείνῃ αὐ‐ ⸏τοῦ τὰ ὑπάρχοντα. τ̣[ῶν σπ]ο̣υ̣δ̣ῇ ἑτοιμασθέντων ἐ̣[ξαιτουμ]έ‐ | |
| 10 | νων πῶς ἂν ἔτι π̣[λουτοί]η̣; πέ‐ νης γὰρ καὶ ϊροσγ̣[..... ....]ν̣ ἡτοιμασμένων .[..... ....] α τῆς αὐτοῦ ἀπάτ[ης ..... ..] ἀγαθοὺς διδασκαλ[..... ....] | |
| 15 | νων. τούτῳ ὅμοιο[ν τὸ “ἐφώνη]‐ σεν πέρδιξ, συνήγ[αγεν ἃ οὐκ ἔ]‐ τεκεν· ἐπ’ ἐσχάτου [αὐτοῦ ἐγ]‐ καταλείψουσιν αὐτ[όν, ἐπ’ ἐ]‐ σχά[το]υ αὐτοῦ ἔστα[ι ἄφρων.”] | |
| 20 | οὐ μὴ [β]άλῃ ἐπὶ γῆς̣ [σκιάν.] ⸤τὰ σώματα ποιητ[ικὰ τῶν] σκι‐ ῶν εἰ̣σιν καὶ ἀδύν[ατον σ]ώμα‐ τος μὴ ὄντος σκι[ὰν εἶναι.⸥] καὶ οὗτ[ο]ς οὖν ἐπεὶ τρόπον τ[ινὰ] ὑφε‐ | |
| 25 | στηκὼς οὐ μένει—οὐ λέγω, ὅτι ἡ οὐσία αὐτοῦ οὐ μένει, ἀλλ’ οὕ‐ τως ὡς ἠθέλησεν εἶναι οὐ μέ‐ νει—, διὸ οὐ βάλλει σκιάν· “οὔτε γὰρ ἦ(ν) | |
| 28 | 〈ἀπ’ ἀρχῆσ〉”, φη[σί]ν, ἡ κακία “οὔτε εἰς τὸν αἰῶ‐ | |
| 30 | να ἔσται.”⸥ οὐδὲ μὴ ἐκφύγῃ τὸ σκό‐ ⸏τος. ⸤καὶ εἰκότω[ς· ὁ γὰρ] τῶν ἄλλω(ν) παραίτιος εἰς κακίαν ἀ[ναπ]όδραστον ἔχει τὴν κόλασ[ιν.⸥] τὸν βλαστὸν αὐτοῦ μαράναι ἄνε‐ | |
| 35 | μος. ⸤εἰ καὶ ἔδοξε βλαστάνειν ἐν οἷς ἠπάτησεν καὶ ἐν οἷς ἐκ‐ πληροῖ αὐτοῦ τὴν κακίαν, ἀλλ’ ὁ βλαστὸς οὗτος ὑπὸ ἀνέμου μα‐ | |
405 | [ρ]αίνεται· οὐ γάρ ἐστιν ῥίζαν ἔχων. οὐ γὰρ οὐσιώδης ἡ κακία, ἀλλὰ ἔξωθε(ν) ἐπεισελθοῦσα, ἥτις προσβολῇ πει‐ ρασμοῦ, ὅστις ἄνεμος εἴρηται, ἐλέγ‐ | |
| 5 | χεται καὶ πίπτει καὶ μαραίνεται.⸥ ἐκπέσοι δὲ αὐτοῦ τὸ ἄνθος. ⸤τὸ ἄνθο[ς ἀρχ]ὴ καὶ προοίμιόν ἐστι(ν) καρποῦ, [καὶ] τοῦτο οὖν ἐκπίπτει. κ[ἂν γὰρ ἀλ]αζονεύηται ὁ μετέ‐ | 188 |
| 10 | χ[ων κακίας,] ἀλλὰ μικρὸν ὕστερο(ν) τ[απεινοῦτ]αι. τοῦτο δὲ πολλάκις [καὶ εὐεργε]τικόν ἐστιν, καθὰ καὶ [ὁ ἰατρὸς τὴ]ν ἐπιφυομένην λύ‐ [μην τῷ σ]ώματι πολλάκις διὰ | |
| 15 | [σιδήρου ἐκ]τέμνει καὶ οὐδὲ παύ‐ [εται προσ]άγων τὰ ἀνιαρά, ἕως [οὗ τὸν σκο]πόν, τὸ ὑγιεινόν, ἀπο‐ [πληρώσῃ.⸥] | |
cat 12 | μὴ ἀσφαλῆ, φησίν, τὰ καθ’ ἑαυτὸν νομιζέτω ὁ ἀσεβὴς πταίων εἰς θεόν. | |
| 18 | ]κενὰ γὰρ ἀποβήσε‐ ται αὐτῷ.] | |
| 20 | ⸤[ματαιότης γ]άρ ἐστιν αὐτοῦ πᾶσα πρᾶξις διὰ τὸ μηδὲν ὑφεστη‐ κὸς ἔχειν.⸥ ἡ τομὴ αὐτοῦ πρὸ ὥρα[ς] φθαρήσεται. ⸤διὰ τοῦτο τὸ ἄν[θος α]ὐ̣τ̣οῦ ἐκπίπτει καὶ ὁ βλα‐ | |
| 25 | στ[ὸς] αὐτοῦ μαραίνεται, ὅτι οὐ μένει καιρὸν τελείου καρποῦ.⸥ ὅ‐ μοιον τούτῳ τὸ “μὴ γίνου σκλη‐ ρός, ἵνα μὴ ἀποθάνῃς ἐν 〈οὐ〉 και‐ ρῷ σου.” τινὲς ἐκ τῶν τοιούτων | |
| 30 | λέξεων ταραττόμενοι εἱμαρ‐ μένην εἰσηγοῦνται καὶ λέγου‐ σιν ὅτι ‘ὑπὸ καιρόν ἐσμεν ἐν οἷς πράττο〈με〉ν‘. ⸤τὸ δὲ “πρὸ ὥρας” ἐνταῦθα ‘πρὸ τῆς τελεσφορή‐ | |
| 35 | σεωσ‘ λέγει, καθὸ λέγομεν ὥρα(ν) εἶναι τρυγητοῦ ἢ ἀμήτου. οὕ‐ τω γοῦν ὁ Ἰὼβ “ἐλήλυθεν 〈ἐν τάφῳ〉 ὡς σῖ‐ τος ὥριμος κατὰ καιρὸν συν‐ | |
| κομισθείς”. εὐεργεσία δὲ θ(εο)ῦ | 190 | |
406 | ἐστιν τῆς κακίας τὸν βλαστὸν πρ[ὸ] ὥρας φθαρῆναι.⸥ καὶ ὁ ῥόδαμνος αὐτοῦ οὐ πυκάσει· 〈τρυγηθείη δὲ ὥσπερ ὄμφαξ πρὸ | |
| 3 | ὥρας, ἐκπέσοι δὲ ὡς ἄνθος ἐλαίας.〉 οὐκ ἐπιτρέπ[ε]‐ ται εἰς τελείαν καρποφορίαν ἐλθ[εῖ](ν) | |
| 5 | τὸ ἄνθος αὐτοῦ. οὐδὲν δ’ ἧττον κα[ὶ] τοῦτο ὡς προείρητ[αι λ]υσιτελές ἐ‐ στιν καὶ χρήσιμον̣ [..]ε̣λετην κα‐ κίαν εἶναι τῶν ἐν̣[ερ]γ̣ο̣[ύ]ν̣τ̣ων. τὰ δὲ τῶν δικαίων [οὐχ οὕτ]ως· | |
| 10 | τὰ γὰρ κλήματα τῆ[ς ἀληθιν]ῆς ἀμπέλου μένον[τα ἐν τῇ συ]μ‐ φυίᾳ βλαστοῦσιν κα[ὶ καρποφο]‐ ροῦσιν. | |
| 15 | μαρτύριον γὰρ ἀσεβο[ῦς θάνατος.] ⸤τὰ φθάσαντα διελθ[ὼν τὸ πέρας] τοῦ ἀσεβοῦς θάνατ[ον ἀποφαίνε]‐ ται. ἡ γὰρ τῆς κακία[ς τελεσιουργί]‐ α θάνατον ἀπεργ[άζεται, οὐ τὸν] | |
| 20 | κοινόν, ἀλλὰ τὸν τ[ῆς κολάσεως.⸥] πῦρ δὲ καύσει οἴκους δωροδεκτῶ[(ν).] ⸤καὶ κατὰ τὸ πρόχειρον ὠφέλειαν ἔχει, ὅτι οἱ δωροδοκοῦντ[ε]ς πάν‐ τως ἐπὶ ἀδικήμασι κα[ὶ ἀσε]βήμα‐ | |
| 25 | σιν τοῦτο ὑπομένουσι[ν.⸥ εἴ]ρη‐ ται γάρ· “ὁ ἄρχων αἰτεῖ καὶ ὁ κριτὴς εἰρηνικοὺς λόγους ἐλάλησεν, καταθύμιον ψυχῆς αὐτοῦ ἐστι(ν).” πῶς δὲ καίεται τοῦ δωροδέ‐ | |
| 30 | κτου ὁ οἶκος, ἐπισ̣τῆσαι δεῖ. εἴρη‐ ται· “καὶ ἐξελοῦμαι τὰ ἀγαθὰ αὐ‐ τῶν ὡς σὴς ἐκτρώγων καὶ βαδί‐ ζων ἐπὶ κανόνος ἐν ἡμέρᾳ σ‐ κοπιᾶς.” ἐν γὰρ ἐξετάσει τῶν | |
| 35 | πραγμάτων ἔσται ἀπόδοσις κατὰ τὸ εἰρημένον· “ὑπάγετε εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον.” ἔστιν δὲ ὅ‐ τε καὶ ἐν τῷ βίῳ τούτῳ ἡ ἀνταπό‐ δοσις γενήσεται κατὰ τῶν δω‐ | |
407 | ροδεκτῶν. ἐπεὶ γὰρ “ἡ κρίσις τοῦ θ(εο)ῦ ἐστιν”, ὅσοι διαστρέφουσιν τὰ τοῦ θ(εο)ῦ κρίματα, οὗτοι ὑπὸ κόλασιν | |
| πίπτουσιν. | 192 | |
| 5 | ἐν γαστρὶ δὲ λήμψεται ὀδύνας. ⸤τοῦτο λέγει, ὅτι πατὴρ ἔσται κακῶ(ν) γεννημάτων⸥ αἴτιος γινόμε‐ νος κολάσεων. τὰς δ’ ἀμοιβὰς τὰ[ς θείας] οὐκ ἄνθρωπος γεν‐ | |
| 10 | ν[ᾷ, ἀλλ]ὰ θ(εὸ)ς χαρίζεται· “οὐ γὰρ ἄξι‐ α [τὰ παθ]ήματα τοῦ νῦν καιροῦ [πρὸς τὴ]ν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυ‐ [φθῆνα]ι εἰς ἡμᾶς.”⸥ καὶ οὐ τοῦτο [λέγομεν,] ὅτι τῶν ἀγαθῶν ὁ σπου‐ | |
| 15 | δ[αῖος οὐ]κ̣ ἔστιν αἴτιος, ἀλλ’ ὅτι αἱ χ̣[άριτες] τοῦ θ(εο)ῦ καὶ αἱ δωρεαὶ ἀν‐ υ̣π̣ε̣ρβ̣[λ]ήτῳ ὑπεροχῇ π[αρ’] αὐ‐ τοῦ παρέχονται· “πᾶσα γ̣[ὰρ] δό‐ σις ἀγα[θ]ὴ καὶ πᾶν δώρημα τέ‐ | |
| 20 | λειον ἄνωθέν ἐστιν καταβαῖ‐ νον παρὰ τοῦ πατρὸς τῶν φω‐ τῶν.” ὅτι δὲ τοῖς μὲν φαύλοις ἕ‐ πε[ται] τὰ τῆς κολάσεως τρόπο(ν) τιν[ὰ] αὑτ[ο]ῖς αὐτῶν αὐτὰ ἐπα‐ | |
| 25 | γό[ντ]ων, τοῖς δὲ σπουδαίοις θ(εὸ)ς [ὀρ]έγει τὰς χάριτας, εἴρηται· “τοὺ[ς] δοξάζοντάς με δοξάσω, οἱ̣ [δ]ὲ ἐμὲ ἐξουθενοῦντες ἀτι[μ]ασθήσονται.” ἡ γὰρ ἐξουθέ‐ | |
| 30 | νω[σ]ις τοῦ θ(εο)ῦ ἐπιφέρει αὐτοῖς τὴ[ν] ἀτιμίαν. τοῦτο καὶ ὁ Παῦ‐ λος [γρ]άφει· “τοῖς μὲν καθ’ ὑπο‐ μονὴν ἔργου ἀγαθοῦ δόξαν καὶ τιμὴν ζητοῦσιν ζωὴν | |
| 35 | αἰώνιον” δίδωσιν θ(εό)ς, “τοῖς δὲ ἐξ ἐριθ[εί]ας καὶ ἀπειθοῦσιν τῇ ἀλη‐ θείᾳ ὀργὴ καὶ θυμὸς” ἕπεται. ἀποβήσεται δὲ αὐτῷ κενά, ἡ δὲ κοιλία αὐτοῦ ὑποίσει δόλον. ⸤πᾶσα | |
408 | γὰρ αὐτοῦ πρᾶξις, ὡς προ‐ είρηται, ματαιότητος πεπλή‐ ρωται ἐν γαστρὶ λαμβάνοντ[ο]ς ὀδύνας. “συνέλαβεν γὰρ πόνον | |
| 5 | καὶ ἔτεκεν ἀδικίαν”, ⸤δηλονότι τῆς κοιλίας αὐτοῦ δόλον φερού‐ | |
| σης. δόλον δὲ ἐνταῦθα τὴν πᾶ‐ σαν κακίαν φησίν.⸥ ἔσ̣τ̣ι̣ν̣ μ̣ὲν οὖν καὶ εἶδος κακία[ς ὁ δόλος,] οὐ‐ | 194 | |
| 10 | δὲν δ’ ἧττον καὶ πᾶσ[α κακί]α̣ κα‐ λεῖται τῷ ὀνόματι κ̣[ατὰ τὸ ε]ἰ̣‐ ρημένον· “ὦ πλήρης [παντὸς] δόλου καὶ πάσης ῥαδ[ιουργίας”] καὶ “διὸ ἀποθέμενοι π[άντα δό]‐ | |
| 15 | λον καὶ ὑπόκρισιν”. κ[οιλίαν δ]ὲ δε̣ῖ̣ νοεῖν τὴν τὸ δ[..... .].ς ψ.[..].κα.. συνκατατ̣ί̣θ̣ε̣τ̣[αι] το[ῖς] κακοῖς ἢ τοῖς ἀγαθοῖς. ὑπολαβὼν δὲ Ἰὼβ λ[έ]γει· ἀκή‐ | |
| 20 | κοα τοιαῦτα πολλά· παρακλήτο‐ ρες κακῶν πάντες. δείκνυσι(ν) διὰ τούτων, ὡς συνὼν ἀνθρώ‐ ποις οἶδεν πολ[λὰ] ἀκο[ύσα]ς. καὶ ἐπεὶ 〈ἀ〉διαφόρως τοῖς ἐν π̣[ερι]σ̣τ̣ά‐ | |
| 25 | σεσιν οὖσιν προσάγουσ[ιν] τὰς παρακλήσεις μετὰ τοῦ [δι]ακεῖ‐ σθαι περὶ αὐτῶν ὡς φα[ύλ]ων, εἰκότως, καθὰ καὶ οἱ τρε[ῖς πε]ποι‐ ήκασιν φίλοι, ἐπήγαγεν [τὸ] “πα‐ | |
| 30 | ρακλήτορες κακῶν πά[ν]τες” σημαίνων ἤτοι ὅτι πά[ν]τες ἀγνοίᾳ τῶν συμβαινόντων ἑτέρως ἢ ὡς δεῖ φθέγ[γο]νται ἐγείροντες μᾶλλον ἢ συστέλ‐ | |
| 35 | λοντες τὰ ἀνιαρά, ἢ το[ὺ]ς τρεῖς “πάντας” εἶπεν· καὶ γὰρ ἀπὸ τού‐ του τοῦ ἀριθμοῦ τὸ πλῆθος. τί γάρ; μὴ τάξις ἐστὶν ῥήμασιν πνεύ‐ | |
409 | [ματος; — — — | |
cat 13 | Iob 16,6a ἐὰν γὰρ λαλήσω, οὐκ ἀλγήσω τὸ τραῦμα. θέλει τὴν διάθεσιν αὐτοῦ τὴν γνησίαν ἐπιδείξασθαι ὅτι ‘ἐμοὶ μέλει τῆς ὑμετέρας σωτηρίας, ὥστε εἰ καὶ ἀλγῶ, χρῶμαι τῇ παραινέσει‘. εἰ | |
| γὰρ καὶ ἄλλοι ἀλγοῦντες καὶ ἀνιώμενοι ἀρκοῦνται ταῖς καθ’ ἑαυτοὺς | 196 | |
| 5 | ἀνίαις, ἀλλὰ τούτῳ ἡ σωτηρία τῶν φίλων προκριτέα. | |
cat 14 | Iob 16,6b ἐὰν δὲ καὶ σιωπήσω, τί ἔλαττον τρωθήσομαι; ‘εἰ δὲ καὶ σιωπῇ‘, φησίν, ‘ἐνέγκαι τὰ ὀνείδη βουληθείην, οὐ μόνον φιλοσοφίας δόξαν οὐκ ἀποίσομαι, ἀλλὰ τοὐναντίον μειζόνως ὡς παράνο‐ μος κριθήσομαι τῆς σιωπῆς ἀπὸ τοῦ περὶ τὰ λεγόμενα συνειδότος γίνε‐ | |
| 5 | σθαι νομιζομένης.‘ | |
cat 15 | Iob 16,7 νῦν δὲ κατάκοπόν με πεποίηκεν, μωρόν, σεσηπότα κατ’ αὐτοὺς καὶ τοῦτο λέγει φάσκων ἐκ θεοῦ τοῦτο αὐτῷ συμβεβηκέναι· οὐχ οὕτως δὲ εἶχε τὸ πρᾶγμα. εἰ γὰρ καὶ ὁ θεὸς συνεχώρησεν, ἀλλά γε οὐ προηγουμένως τοῦτο πεποίηκεν, ἀλλ’ ἐξαιτησαμένου τοῦ ἀντικειμέ‐ | |
| 5 | νου. “μωρὸν” δὲ ἐνταῦθα τὸ ἀναίσθητον· συνῆψε γὰρ τούτῳ τὸ “σεση‐ πότα”. | |
cat 16 | Iob 16,8a καὶ ἐλάβετό μου, εἰς μαρτύριον ἐγενήθη τὸ “ἐπελάβετό μου” ἀντὶ τοῦ ‘καθήψατο‘. τοῦτο δὲ εἰς μαρτύριόν μοι ἐγενήθη. καὶ γὰρ τῷ ὄντι ἡ ἀνδρεία τοῦ μακαρίου Ἰὼβ πᾶσιν ἐξάκου‐ | |
| στος ἐξετέθη. | 198 | |