|
TLG 2102 002 :: DIDYMUS CAECUS :: Commentarii in Job (5.1–6.29) DIDYMUS CAECUS Scr. Eccl. Commentarii in Job (5.1–6.29) Citation: Codex page — (line) | ||
| >>“ἐπικάλεσαι δέ, εἴ [τί]ς σοι ὑπακούσε‐ | ||
| 20 | >>ται, ἢ εἴ τινα ἁ[γί]ων ἀγγέλων ὄ‐ >>ψῃ.” προτροπὴ[ν] ὡς ἔοικε προσ‐ άγει τῷ ἁγίῳ πρ[ὸ]ς μετάνοιαν ὁ‐ ρῶσαν, ἵν’ ἐκ το[ύ]του ἐπὶ παράκλη‐ σιν ἐλθὼν τύχῃ τοῦ ἐπικουροῦ(ν)‐ | |
|---|---|---|
| 25 | τος καὶ ἐπακούσαντος. παρίστησι(ν) >δὲ καὶ τό· “εἴ τινα ἁγίων ἀγγέλω(ν) >ὄφει” ἐπιστάμενον αὐτόν, ὅτι εἰ‐ σὶν οὐχ ἅγιοι ἄγ[γ]ελοι. εἰ γὰρ μὴ τοῦτο ἐγίγνωσκεν, περιττὴ ἡ | |
| 30 | προσθήκη· ὥσπερ διαστέλλων ἅγιον ἀπὸ μὴ τοιούτου τοῦτό φη‐ σιν. εἰσὶν δὲ οἱ λέγοντες, ὅτι ταῦ‐ τα εἰρωνευόμενος λέγει. τῆς ἀρχῆς | |
113 | πάλιν τῆ[ς ἐσφαλμένης ἔχεται λέγων, ὅτι [ 10—15 δι’ ἁ‐ μαρτίας [ 15—20 ἵνα γνω[ 15—20 | |
| 5 | >>“καὶ γὰρ ἄφρ[ονα ἀναιρεῖ ὀργή, >>πεπλαν[ημένον δὲ θανατοῖ >>ζῆλος.” πρ[ 15—20 σιν οὕτως [ 15—20 λεσαι. εἰ χ[ 15—20 | |
| 10 | σαι σοι ἀφρ[ 15—20 πεσοντ̣[ 15—20 καλεῖν τ̣[ 15—20 | |
| βοήθειαν [ 15—20 καὶ αυτη[ 15—20 | 14 | |
| 15 | ται ὅταν [ 15—20 τινες καὶ .[ 15—20 λου ἀντὶ τοῦ̣ κ̣[ 10—15 τοῦνται τοιαυτ[ 10—15 τῶν δυσαρεστού[ντων τῇ τοῦ θ(εο)ῦ προ‐ | |
| 20 | νοίᾳ· διὰ τί ἐγώ γε̣ [τοσούτοις ἀνι‐ αροῖς περ[ι]πίπτω [ 8—12 τε καὶ τὴ[ν τ]ιμὴ[ν 6—10 κα‐ >τὰ τὸ λεγό[με]νον· ”[μὴ παραζή‐ >λου ἐν πο[ν]ηρευομ[ένοις μη‐ | |
| 25 | >δὲ ζήλου [το]ὺς ποιο[ῦντας τὴν >ἀνομίαν.” [.]α̣ι ζῆλος [ 5—10 του ὅμοιος̣ αὐτοῦ ο̣.[ 5—10 δευτέραν δὲ ἀπόδ[οσιν 2—6 τα πρὸς τὴν πρώτη[ν 5—10 | |
| 30 | κἂν κατ’ εἰρωνείαν .[ 5—10 >τό· “ἐπικάλεσαι δέ, εἴ τί[ς σοι ὑπακού‐ >σεται”, δόξει οἰκείως εἰ̣[ρηκέ‐ ναι ὅτι οὐχ̣ ὑ̣πακου....[ 4—6 | |
114 | 15—20 ]λος ὡς εἴρη‐ >>ται. “ἐγὼ δὲ ἑώρακα ἄ]φρονας ῥί‐ >>ζαν βάλλοντας, ἀλλ’ εὐθέω]ς̣ ἐβρώθη αὐ‐ >>τῶν ἡ δίαιτα.” ] | |
| 5 | 14—18 ]νους ὑπὸ τῶ(ν) 14—18 ῥ]ίζας δυνα– 14—18 ]τ̣ο πολυσχι– | |
| 14—18 ] παντὶ ἀνε– 14—18 ] πολύρριζος ει | 16 | |
| 10 | 14—18 ]νέχειν καὶ 10—14 ἀνθρώ]πινα λέγει 12—16 συ]μβαῖνον εὐ‐ θέως γὰρ ἐβρώθη α]ὐτῶν ἡ δίαι‐ τα 12—16 ]. ἐπὶ τὸ πολύ | |
| 15 | 14—18 ].τα ὡς τὸν ὑ– 12—16 ].νε̣υ̣όμενον με– 12—16 ]ι̣ν καὶ τὸν πλού‐ σιον πολλάκις εἰς π]ενίαν μεταβάλλε‐ σθαι 8—12 ].τι δὲ περιόντος | |
| 20 | 8—10 ]αινει ἀλλὰ γοῦν του 6—8 κ]ατὰ ζ[ῆν] τοῦτο ἐλθό(ν)‐ 6—8 ].τα τ[ῆς] ἀλαζονείας 4—6 τοι]αύτην τ[ὸ θ]εῖον γράμ‐ μα γὰρ] τὴν νό[η]σιν παρίστησι(ν) | |
| 25 | ἐν ψαλμ]οῖς ἀπὸ ἁγ̣[ίο]υ λεγόμενο(ν)· >“εἶδον] ἀσεβῆ{ν} ὑπερυψού‐ >μενον] καὶ ἐπαιρόμενον ὡς >τὰς κέδρ]ους τοῦ Λι[β]άνου· καὶ παρῆλθο(ν) >καὶ ἰδοὺ] οὐκ ἦν, καὶ ἐζήτησα αὐ‐ | |
| 30 | >τὸν καὶ οὐ]χ εὑρέθη{ν} ὁ τόπος αὐτοῦ.” 5—8 ] γὰρ τὸ κακὸν οὐδ’ ὑφιστά‐ μενον ...]πειτ..μ̣αι̣ εἰ μὴ ἐν τῆι | |
115 | προαιρ[έσε]ι τοῦ ἐ[νερ]γ̣[οῦν]τ̣[ος. ἂν γοῦν [ἐκ]εῖνος π[ροαιρούμεν]ο̣ς παύσητ[αι, ο]ὐκέτι τὸ [κακὸν σύ]στα‐ | |
| σιν ἔχει .[.]δη δι[..... ..].ς̣ | 18 | |
| 5 | ἐστιν ἡ π[ρο]αιρετ[ικὴ αὐτοῦ] ὕπα̣ρ̣‐ >ξις. “σύντρ[ιψ]ο̣ν̣ τ̣[ὸν β]ρα‐ >χίονα τοῦ̣ [ἁ]μαρτω[λοῦ καὶ π]ο̣ν̣η̣‐ >ροῦ, ζητηθήσεται [ἡ ἁμ]α̣ρ̣τία >αὐτοῦ· καὶ οὐ μὴ εὑρ̣[εθῇ] δι̣’ αὑτή(ν).” | |
| 10 | διὰ γὰρ [τ]ὸ̣ ἀνυπ[όστατο]ς εἶναι οὐχ εὑρίσ[κ]εται· οὐ γὰ̣[ρ οὐσί]α̣ ἐ̣σ̣τ̣ὶ̣(ν̣) ἡ κακία, ἀλλ’ ἐν πρ[οαιρέσ]ε̣ι̣ γ̣ε̣γ̣ε̣ν̣‐ νημένη ἔχει τὸ ε[ἶναι. πά]λιν παυ‐ σαμένη[ς τ]ῆς πλάν̣[ης] κ̣α̣ὶ̣ ἡ̣ κ̣α̣‐ | |
| 15 | κία συναπέρχεται. ἀ̣[λλὰ γοῦ]ν̣ πε‐ ρὶ τῆς καθ[ό]λου κακίας [εἴρηται· >“καὶ ἐψεύσατο ἡ ἀδικ[ία ἑαυτήν.” ὥσπερ γὰ[ρ] λέγομε[ν πολλά]κις ψεύδεσθα[ι] πόρον̣ [τὴν γῆν τὸ]ν̣ | |
| 20 | οἰκεῖον καὶ [τ]ὸν ἀγαθ̣[όν, οὕτως κ]α̣ὶ̣ ἡ κακία ψ[ε]ύδεσθα[ι λέγεται αὑτὴν μηκέτι ἐξα[..... ... >γινομένης, ὅταν “ἀ[ποδρᾷ ...]. >πᾶσα ὀδύ[ν]η καὶ λύ[πη καὶ σ]τ̣ε̣‐ | |
| 25 | >ναγμός”. β[ι]βρώσκετ[αι δὲ ἡ δία]ι̣‐ τα τῆς κο[λ]άσεως ἐπ[ιτελουμ]έ̣‐ >>νης. “π[ό]ρρω γένοιν[το οἱ υἱοὶ] αὐ‐ >>τῶν ἀπὸ [σ]ωτηρίας. κολ[αβρισθ]εί̣‐ >>ησαν δὲ ἐπὶ θύραις ἡ̣[σσόνων | |
| 30 | >>καὶ οὐκ ἔσται ὁ ἐξαιρο[ύμενος.” ⸤παίδευσίν τινα ἐπεύχ[εται γενέσ]θαι̣ | |
116 | το[ῖς ἀλάζοσιν], ἵνα τ[ὰ ἡ]δέα καὶ τὰ ἀ(ν)‐ θ[ρώπινα ἀγ]αθὰ ἀπ[οστ]ῇ αὐτῶν, ἅ‐ π[ερ “σωτηρία]ν” ἐκάλ[εσ]εν· οὕτω γὰρ συμ[βήσεταί τι]ς αὐτ[οῖς] πόνος. λέγε[ι | 20 |
| 5 | δέ· “κ[ολαβρ]ισθείη[σα]ν”, εὐτελισθεί‐ η[σαν ὑπὸ ἐλ[αττό[ν]ων ταπεινού‐ με[νοι μηδ]ενὸς ὄ[ν]τος τοῦ βοη‐ θοῦν[τος. συ]μφέρει γὰρ τῶι ὑπερη‐ φάνω[ι ταπ]είνωσισ⸥, πρῶτον μέ(ν), | |
| 10 | ἵνα τ[οιούτ]ῳ ἀργία τ[ῆς] ἀμέτρου κακία[ς γέ]νηται, ἔπ[ει]τα, ὅπως καὶ ὡς̣ [.....]αι μεταπαιδευθῇ. τὸ δὲ κ[ολαβ]ρισθείη[σ]αν παρῆκτα[ι ἀπ[ὸ] τ̣[οῦ κό]λου, ὅ ἐστ[ι]ν̣ κολοβοῦ· λέ‐ | |
| 15 | γετ[αι γὰρ] κ̣όλοβρο[ν τ]ὸν μικρὸν ε]ἶ̣ν̣[αι χ]οῖρον. >>“ἃ [γὰρ ἐκεῖν]οι συνήγαγον, δίκαιοι ἔδοντ[αι.” οὗ̣[τος καίτοι] ἀνθρωπ[ί]νως αὐτὸ λέ‐ γω[ν εὖ παρ]έ̣χοι τὸ[ν] ἀπολογισμὸ(ν) | |
| 20 | φά[σκων, ὡ]ς ἅπερ [οἱ] ἀσεβεῖς συν‐ ά[γουσιν, ο]ἱ δίκαιο[ι φ]άγονται, εἰ μ[ὴ φαίνεταί] ποτέ τι σ[υ]μβαῖνον πα‐ ράδοξον· οὐ]δὲ γὰρ πάντως τοῦτο οὕτ[ως ἔχο]ν εὑρίσκε[τ]αι. ἐν δὲ ταῖς | |
| 25 | >θεί[αις Πα]ροιμίαις λ[έ]γεται· “θησαυ‐ >ρίζ[εται δι]καίοις πλ[ο]ῦτος ἀσεβῶ(ν)”, ὅπ[ερ πάλι]ν οὐκ ἀν[α]γκαίως ἐπὶ ἱ‐ στο[ρίας δ]εχόμεθα. ἐ[π]ειδὴ δὲ πα‐ | |
| ροι[μιω]δῶς εἴρητ[αι], ἀκολούθως | 22 | |
| 30 | λέγονται] πλουτοῦν Ἰ[ο]υδαῖοι νό‐ μον τε καὶ] προφήτας ἔχοντες, οἷς οὐκ ἐχρ]ήσα〈ν〉το δεόντως. οὗτος ὁ πλ̣ο̣[ῦτος] δ’ ἐπὶ τὰ ἔθνη μετέστη· | |
117 | >“ἀρθήσετ[α]ι” γὰρ ὁ ἀμπελὼν “καὶ δοθή‐ >σεται ἔθν[ει] ποιοῦντι τοὺς καρποὺς >>αὐτοῦ”. “αὐτοὶ δὲ ἐκ κακῶν οὐκ >>ἐξαίρετο[ι ἔ]σονται, ἐκ̣[σι]φ̣ω̣νισθ[εί‐ | |
| 5 | >>η αὐτῶν [ἡ] ἰσχύς.” ⸤λ[έ]γει, ὅτι οὐ μό‐ νον προ[σα]φαιρ[οῦν]τα[ι] τὸν πλοῦ‐ τον οἱ ἀσ[εβ]εῖς, ἀλλ[ὰ] ἐκ κακῶν οὐδέποτ[ε ἐ]ξαιρε[θεί]ησαν. τῶν δ’ αὐτῶν κα[ὶ] ἡ δύνα̣[μ]ις αὐτῶν | |
| 10 | παντ[ελῶς] κενωθ[εί]η, ἀπὸ με‐ ταφορ[ᾶς τῶ]ν σιφ[ωνι]ζ[ο]μένω(ν) πρὸς τὸ [μ]η̣δὲν [ἔτι] ὑ̣γρὸν ὑπο‐ λείπεσθα[ι⸥. τ]αῦτα μ[ὲ]ν ε̣ἰ̣ ἀρατικῶς λέγει, σ̣[υν]επίσκεψ[αι. ο]ἶδε 〈δέ〉, ὅτι | |
| 15 | συμβήσ[ετ]αι ταῦτ[α τ]οῖς φαύλοις οὐ πάντως· πολλ[οὶ γ]ὰρ ἐν εὐγη‐ ρίᾳ τέλος τοῦ ζῆν τούτο〈υ〉 ἐδέξ[αν‐ το. εἰ δὲ καὶ διάλημψιν ἔχων μέλλοντος αἰῶν[ος] καὶ κολάσε‐ | |
| 20 | ως ταῦτα λέγει, ἐ[πισκ]έψει καὶ τοῦτο. ἃ μέντοι ὁ ἅ[γιος] πε‐ ρὶ τῶν πλουτούν[τω]ν ἀδίκως τοιάδε παραινῶν τὸν π[ρο]σέχοντά [φη‐ | |
| >σιν· “μὴ φοβοῦ ὅτα[ν] πλο[υ]τ̣ή̣σ̣ῃ̣ | 24 | |
| 25 | >ἄν(θρωπ)ος, ὅτι οὐκ ἐν τῶι ἀποθνῄσκει(ν) >αὐτὸν λήμψεται τ[ὰ] πάντα >οὐδὲ συνκατα{λα}βή[σ]εται [α]ὐ̣τῷ >ἡ δόξα τοῦ πλούτο[υ α]ὐτοῦ.” δι’ ὅ‐ λου δὲ τοῦ λόγου ἑαυ[το]ῦ οὗτος | |
| 30 | κακὰ λέγει τὰ ἐπίπονα· πενίαν, >>νόσον, ἀδοξίαν, ἀτιμίαν. “οὐ >>γὰρ μὴ ἐξέλθῃ ἐκ τῆς γῆς κόπος, >>οὐδὲ ἐξ ὀρέων ἀναβλασ[τ]ήσει | |
118 | >>πόνος, ἀλλὰ ἄν(θρωπ)ος γ[εν]νᾶται πόν[ῳ, >>νεοσσοὶ δὲ γυπῶν [τ]ὰ ὑψηλὰ πέ‐ >>τ̣[ο]ν̣[τ]α̣ι.” τὰς [ἀ]ρὰς ἃς [ἐπ]ηράσατο κα‐ τὰ τῶ[ν] ἀσ[ε]βῶν ἢ [ἃς ε]ἶπεν αὐτοῖ[ς | |
| 5 | ἕπεσθαι δ[εῖ]ξαι β[ου]λόμενος, ὅτι εὐλόγ[ως] ἐπο[ιή]σατο, φησίν· ἀν(θρώπ)ων γά[ρ] ἐστιν τ[ὸ πε]ριπίπτει(ν) θλιβηρο[ῖς] καὶ οὐκ ἀψύχων. δύ‐ ναται δ[ὲ] καὶ ὡς π[αρα]κλητικὸς | |
| 10 | εἶνα[ι ὁ λόγ]ος, ὡς [καὶ ἔ]θος ἐστὶν λέγειν τ[οῖς] πολ[λοῖς ὅ]τι· οὐκ ἔξω τῆς ἀνθ[ρ]ωπίνη[ς π]έπονθας φύσεως· [κα]ὶ γὰρ ἐν [πό]νῳ τὸ ζῆ(ν) ἔχομεν. [κ]αὶ αὐτὸ δ[ὲ] τὸ γεννη‐ | |
| 15 | θῆναι ἡ[μᾶ]ς πόνωι καὶ κακοπα‐ θε]ίᾳ γίν[ε]ται, καὶ τῶν γεννών‐ των μυρ[ί]α ὅσα ὑφισταμένων καὶ τῶν [γεν]νωμένων ἐν μό‐ | |
| χθῳ δια[γόν]των. εἰ δὲ δύνασαι | 26 | |
| 20 | παρεμ[βάλ]λειν τὸν περὶ τοῦ ἀπὸ γέννης [τ]υφλοῦ λόγον τούτωι, σ[υ]νεπίσ[κ]εψαι. περὶ γὰρ ἐκείνου >“ἠρώτησ[α]ν τὸν Ἰ(ησοῦ)ν οἱ μαθηταὶ >αὐτοῦ· ο[ὗ]τ[ο]ς ἥμαρτεν ἢ οἱ γονεῖς | |
| 25 | >αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;”. >“νεοσσοὶ [δ]ὲ γυπῶν τὰ ὑψηλὰ >πέτοντ[α]ι” ὅμοιον τῷ λέγειν, ὅ‐ τι ἀψύχων οὐχ ἅπτεται κάκωσις. καὶ νεοττοὶ δὲ γυπῶν, φησίν, | |
| 30 | ἐν ὕψει πέτονται, ἀντὶ τοῦ· ἀτα‐ λαίπωροί εἰσιν—οὐ γὰρ ἐν κακίᾳ ζῶ‐ | |
119 | σιν—, ἵνα ὃ λέγει τοιοῦτον ᾖ· τὰ ἄψυ‐ χα καὶ τὰ ἄλογα—διὰ τῶν νεοσσῶν γὰρ τῶν [γ]υπῶν τὰ ἄλογα σημαί‐ νειν φαί[ν]εται—οὐ δέχετα[ι] πεῖ‐ | |
| 5 | ραν ἀνταποδόσεως, ἀνθρώπου διὰ τὰς ἁμαρτία[ς το]ιούτων πα‐ ραπολα[ύο]ντος, ὅ[π]ερ λέγει τῆι οἰ‐ κείᾳ ἀρχῇ ἑπόμεν[ο]ς. >>“οὐ μὴν δέ, [ἀ]λλ’ ἐγὼ δεηθήσομαι κυ‐ | |
| 10 | >>ρίου, κ[(ύριο)ν δὲ] τὸν πάν[τω]ν δεσπό‐ >>την ἐπ[ικαλ]έσωμ[αι].” ⸤αἰτιασάμε‐ νος το[ὺς ἄφ]ρον[ας κ]αὶ τὰ ἑξῆς εἰ‐ πὼν π[ερὶ α]ὐτῶν [ἐγ]ὼ δέ, φησί(ν), οὐ χαίρ[ομ]αι ὡς ἐκ[εῖ]νοι, ἀλλ’ ἅτε | |
| 15 | πρόνοι[α]ν ἐπιστ[άμ]ενος καὶ εἰ‐ | |
| δὼς δεσπότην [τῶ]ν πάντων τὸν θ(εὸ)ν ἐπικαλοῦμαι αὐτόν, π[ρέ‐ πειν το[ῦ]το ἡγούμενοσ⸥. κατανό‐ ησον δέ, εἰ μὴ δι[άλ]ημψιν ὡς | 28 | |
| 20 | περὶ δικαίου ἑαυ[τοῦ] ἐξαποστ[ε]ῖ‐ λαι βουλόμενο[ς ταῦ]τά φησιν. >>“τὸν ποιοῦντα μεγάλα καὶ ἀνεξι‐ >>χνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαί[σι]α, >>ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθ[μό]ς. τὸν δι‐ | |
| 25 | >>δόντα ὑετὸν ἐπὶ τὴν γῆν, ἀποστέλ‐ >>λοντα ὕδωρ ἐπὶ τὴν ὑπ’ οὐρανό(ν).” ⸤προνοητὴν ὁμολογ〈εῖ〉 τῶν ὅλω(ν) καὶ δημιουργὸν τὸ[ν] θεόν. οὐκ ἀ‐ πεικ〈ὸ〉ς δὲ αὐτὸν ταύτας ἔχειν τὰς | |
| 30 | διαλήμψεις, ἄνδρ[α] σοφὸν τὰ ἀν‐ θρώπινα. ἔχει δὲ καὶ περὶ ἀορά‐ των καὶ ὁρατῶν διάλημψιν, περὶ | |
120 | ἀνεξ〈ιχν〉ιάστων λέγων καὶ μεγάλων καὶ ἐνδόξων ὑετοῦ τε καὶ ὕδατος, ὅπερ ὕδωρ ε[ἰ] διαστέ[λ]λοι τοῦ ὑετοῦ, τὰ ἐκ π[η]γῶν καὶ χε[ι]μάρρων καὶ | |
| 5 | φλεβίων [εἴ]η̣ λέγων̣⸥. ἔχεις δὲ καὶ πολλαχοῦ τ[ῶν] γραφῶν ταύτας τὰς ἐννοί[ας] συνε[τώ]τατα, οὐχ ἥκιστα δὲ κ[αὶ] παρὰ Παύλῳ γράφο(ν)‐ >τι· “ἐν Χ(ριστ)ῷ ἔκτισται τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ | |
| 10 | >ἀόρατα [καὶ τὰ] ἐπίγεια κ[αὶ ἐ]πουράνι‐ >α.” δεῖ δὲ [καὶ] τοῦτο λ[ογίζ]εσθαι, ὅτι | |
| ἐκ τῶν τῷ [ἁγί]ῳ Ἰὼ[β συ]μβεβηκό‐ των ὡ[ς] ἄ[ν]θρωπ[ος εἰ]ς φόβον ἀ‐ χθεὶς θα[υμ]άζει τὰ [τῆς] προνοίας | 30 | |
| 15 | ἔργα. τὸ δ’ ”[οὐκ] ἔστιν ἀ[ρι]θμὸς” νο‐ εῖν δεῖ ὅτ[ι ἄν]θρωπο[ς]· θ(εὸ)ς γὰρ τὰ πά(ν)‐ τ[α] οἶδεν. καὶ οὐδὲν θαυμαστόν, >ὅ]που καὶ Σαλομών φησιν· “ὁ θ(εὸ)ς >δέδωκέν μοι τῶν ὄντων γνῶσι(ν) | |
| 20 | >ἀληθῆ ε[ἰδέ]ναι σύστασιν κόσμου >καὶ ἐνέργ[εια]ν στοιχείων, ἀρχὴ(ν) >καὶ τέλος καὶ μεσότητα χρόνου, >τροπῶν ἀλλαγὰς” καὶ τὰ ἑξῆς. οὐ‐ δὲ γὰρ τὰ [φύ]σει μὴ ἀριθμητὰ καὶ | |
| 25 | θ(ε)ῷ ἀναρ[ι]θμητά ἐστιν, περὶ οὗ λέ‐ >γεται· “ὁ ἀριθμῶν πλήθη ἄστρω(ν), >καί· “ὑμῶν δὲ αἱ τρίχες τῆς κεφα‐ >λῆς ἠρίθμηνται”, ἅπερ καὶ τοῖς ἀξίοις εἰδέναι πρὸς τὸ συμφέρο(ν) | |
| 30 | δίδοται, ὡς περὶ Σολομῶντος εἴρηται. >>“τὸν ποιοῦντα ταπεινοὺς εἰς ὕψος >>καὶ ἀπολωλότας ἐξεγείροντα.” | |
121 | ⸤μεταβαίνει καὶ ἐπὶ τὴν κατὰ ἀν‐ θρώπους πρόνοιαν καὶ τοῦτο διακείμενος περὶ τοῦ θ(εο)ῦ τῶν ὅ‐ λων, ὅτι αὐτὸς ἐξ ὕψους [τ]απεινοῖ | |
| 5 | ἐκ πενήτων πλ[ο]υσίους, ἐξ ὑπη‐ | |
| κόων ἄρχον[τας, ἐ]κ νοσούντων {ἄρχοντ[ας]} 〈ὑγιαίνοντασ⸥ ἀπεργαζόμενοσ〉 | 32 | |
| 7 | καὶ τὸ [ἔμ]παλιν. δῆλο(ν), ὅτι καὶ τῷ [ὄ]ντι τα[ῦτ]α κα̣ὶ̣ φαινό‐ μενα καὶ νοούμενα ὑπάρχει | |
| 10 | συμφ[έροντα], τούτῳ [τῷ] ὑπὸ ἁγί‐ >ου εἰρ[ημ]ένῳ· “κ[(ύριο)ς κ]α̣θιστᾷ βασι‐ >λεῖς κα̣[ὶ με]θιστᾷ”, [καὶ] τῷ· “δι’ ἐμοῦ >βασιλ[εῖς β]ασιλε[ύου]σιν”, καὶ τῷ· >“ὁ ἐγείρ[ω]ν ἀπὸ γῆ̣[ς] πτωχὸν καὶ | |
| 15 | >ἀπὸ κοπ[ρί]ας ἀνυ[ψ]ῶν πένητα.” τῆς ὑψώσεως δ[ὲ τ]ῆς ἐκ θ(εο)ῦ [π]ρο‐ οίμιον ἡ ἐξ ἡμῶ[ν] ταπειν[οφρ]ο‐ >σύνη· “ὁ” γὰρ “ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑ‐ >ψωθήσεται καὶ [ὁ ὑ]ψῶν ἑαυτὸ(ν) | |
| 20 | >ταπεινωθήσετ[αι.” κ]αὶ πάλιν· ”[ὁ] >θ(εὸ)ς ὑπερηφάνο[ις ἀ]ντιτάσσεται, >ταπεινοῖς δὲ δίδωσιν χάριν.” “ἀ‐ πολωλότας” δὲ “ἐξεγείρεσθ[αι]” λέ‐ γει τοὺς ἐν περ[ιστ]άσεσι κατα‐ | |
| 25 | στάντας καὶ μετα[β]ολῆς πειρα‐ θέντας παυούση[ς] μὲν τὰ θλι‐ βηρά, ἀντιδιδούσ[η]ς δὲ τὰ τῆς ἀναπαύσεως, ὅπερ καὶ τῷ μα‐ καρίῳ Ἰὼβ συμβέβηκεν ἑδραί‐ | |
| 30 | ῳ διαμείναντι ἐν τοῖς τῆς ψυ‐ χῆς ἐναρέτοις ἔργοις. εἰ δὲ τὸν ἀπολωλότα ἀντὶ τοῦ ἁμαρτή‐ | |
| σαντος λάβοις, καὶ τούτους ἐξεγείρει | 34 | |
122 | θ(εὸ)ς “μετανοίας τόπον” διὰ διδασκ[α‐ λίας παρέχων. ἀλλ’ ὁ Ἰὼβ ὁ μακάρι‐ ος οὐκ ἀπολώλει τοιαύτην ἀπώ‐ λειαν, ἵνα καὶ τοιαύτης ἐγέρσε‐ | |
| 5 | ως δεηθ[ῇ]. >>“διαλάσσον[τα] βουλὰς πανούργω(ν), >>καὶ οὐ μὴ [πο]ιήσουσ[ι]ν αἱ χεῖρες αὐ‐ >>τῶν ἀλη[θέ]ς.” ⸤διὰ πάντων περὶ θ(εο)ῦ κατὰ τ[ὸ]ν δυνατ[ὸ]ν ἑαυτῷ τρό‐ | |
| 10 | πον δ[ιέξ]ε̣ισιν ἐν[νοία]ις ἀνθρω‐ πίναις ο[ὐκ] ἀπιθαν[ῶ]ς ἐν πολ‐ λοῖς κινο[ύμ]ενος. δ[ιεξ]ελθὼν περὶ προ[νοί]ας θ(εο)ῦ [καὶ] ὅτι 〈δι’〉 αὐτοῦ ἀδοξί[αι κ]αὶ δόξα[ι συ]μβαίνου‐ | |
| 15 | σιν καὶ τ[α]πεινοῦταί τ[ις] οὐκ ἄνευ αὐτοῦ, μέτ[ει]σιν ἐπὶ τὸ δεῖξαι, ὅτι κἂ]ν μεγ[ά]λῃ ποικιλίᾳ συνέσεως ἄν(θρωπ)οι χρή[σ]ωνται, θ(εο)ῦ ἐστι τὸ τέλος παρασχ[εῖν]⸥. σημαίνει γοῦν αὐ‐ | |
| 20 | >τῷ τὸ “δια[λάσ]σοντα βουλὰς πα‐ >νούργων”, [ὅ]τι κἂν βουλεύσων‐ ται καὶ νομίσωσιν ἑαυτῶν ἄν(θρωπ)οι πανοῦργο[ν] ἀναντίρρητον καὶ βέ‐ βαιον, ἐξα[λ]άττει ταῦτα θ(εὸ)ς πρὸς | |
| 25 | τὸ συμφέ[ρ]ον ἑκάστῳ ποιῶν. ἦ πολλάκις [ἄ]ν(θρωπ)οι ἐλπίσαντες οὐκ ὀλίγα ἀπέ[τ]υχον καὶ μὴ προσδο‐ | |
| κηθέντα [ἔ]σχον θ(εο)ῦ διοικοῦντος, οὐκ ἀνθρωπίνως οἰκονομοῦ(ν)‐ | 36 | |
| 30 | τος. οὐδ’ αὖ τοιοῦτοι οὐδ’ ἐν ταῖς πράξεσιν ἑαυτῶν ἀληθές τι ἔχο〈υ‐ σιν〉, ὅσοι ἐφ’ ἑαυτοῖς βαλλόμενοι | |
123 | αὐτάρκεις πρὸς πάντα διὰ τῶν ἰ‐ δίων βουλῶν ἐτόπασαν εἶναι. δεῖ δὲ εἰδέναι, ὅτι ἐν τῆι θείᾳ γρα‐ φῇ οὐ μόνον ἐπὶ ψεκτοῦ ἀλλὰ καὶ | |
| 5 | ἐπαινετοῦ τὸ τῆ[ς] πανουργίας ὄνομα κεῖται. ὅ[ταν] γὰρ λέγηται >περὶ τῆ[ς] σοφίας· ”[ἵν]α δῷ ἀκάκοις >πανουργίαν”, δῆ[λ]ον, ὡς φρόνη‐ σιν λέγει καὶ πρ[ᾶ]γμα ἐπαίνου | |
| 10 | ἄξιον· [το]ιοῦτον γὰ̣ρ̣ ὑπὸ σοφίας >δίδοτ[αι. κ]αὶ πάλ[ιν]· “πανοῦργος >κακῶν [ἐ]περχομ[έ]νων ἀπεκρύ‐ >βη” δηλοῖ συνετ[ο]ῦ πρᾶξιν, ἥ‐ τις πρὸς [α]ὐτοῦ ἐπ[ι]τελεῖται με‐ | |
| 15 | τανοία[ς] τρόπῳ, [ὅ]ταν ἐπιφο‐ ρὰ κακῶν προ[σδό]κιμος ᾖ, ὅπερ οἱ Νινευῖτ[αι] ποιή[σαν‐ τες διέφυγον τὴ[ν] ἀπειλήν· κρύπτεται γὰρ [τὴν ὀ]ργὴν μετα‐ | |
| 20 | νοίᾳ ταύτην διαδιδ[ράσκ]ων. ὅτι καὶ ψεκτῶς ἡ πανου[ργία] κεῖται, δη‐ >λοῦται ἐν τῷ· “φοβοῦμαι, μή >πως ὡς ὁ ὄφις ἐξη[π]άτησε[ν] Εὕ‐ | |
| >αν ἐν τῇ πανουρ[γί]ᾳ αὐτοῦ, φθα‐ | 38 | |
| 25 | >ρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν.” “χεῖρας” δὲ τὰς πράξεις ἔχ[ο]μεν σημαι‐ νομένας ἐν τῇ [γρ]αφῇ, ὡς καὶ οὗτος φαίνεται ν[ε]νοηκώς. ὅ‐ >ταν γὰρ λέγῃ· “ἄκανθαι φύονται | |
| 30 | >ἐν χειρὶ τοῦ μεθύσου”, οὐ τὸ μέρος τοῦ σώματος ἐκλαμβάνομεν ὄν | |
124 | —οὐ γὰρ ἐπὶ τούτῳ ἄκανθαι φύονται—, ἀλλὰ τὰς π[ρ]άξεις, καθ’ ἃς ἁμαρτά‐ >νει. “οὐ ποιήσουσιν” οὖν “αἱ χεῖρες >αὐτῶν ἀληθές”, τοῦ θ(εο)ῦ μὴ ἐῶν‐ | |
| 5 | τος τὰς ἐκβ[ά]σεις τῶν βουλευμά‐ των αὐτῶ[ν π]ληροῦσθαι. >>“ὁ καταλαμ[βά]νων σ[ο]φοὺς ἐν τῆι >>φρονήσε[ι], βουλὴν δὲ πολυπλό‐ >>κων ἐξέσ[τη]σεν.” ἤτοι τῆι φρο‐ | |
| 10 | νήσει τῇ ἰδίᾳ τὰς τ[ῶ]ν σοφῶ(ν) μηχαν[άς] φησιν [αὐ]τὸν κατα‐ λαμβάνε[ι]ν ἢ τῇ τῶν ἀπ’ αὐ‐ τοῦ μετε[σ]χηκότων τῆς φρονή‐ σεως, ᾗ 〈Ἐ〉λ[ισ]αῖε τὴν [σ]οφιστείαν | |
| 15 | τοῦ Γιεζί, [ὃν] κατείληφεν μηχα‐ νώμεν[ον] λαθεῖν αὑτὸν λέγω[ν· >“οὐκ ἀπῆλ[θ]εν ὁ δοῦλός σου δε‐ >ξιὰν ἢ ἀ[ρισ]τεράν.” πρὸς ὃν κατα‐ λαβὼν α[ὐτο]ῦ τὸ κίνημα εἶπε(ν)· | |
| 20 | >“οὐχὶ ἡ κα[ρδία] μου μετὰ σοῦ ἦν;” vacat ἀλλὰ καὶ τὴ(ν) βουλὴν τῶν πλεκόντων πανουρ‐ γίας ἐξίστ[η]σιν ὡς τοῦ Ἀχιτοφέλ, εὐξαμέν[ου] τοῦ μακαρίου Δα(υὶ)δ | 40 |
| 25 | >καὶ λέγοντος· “διασκέδασόν μοι >τὴν βουλ[ὴ]ν 〈τοῦ〉 Ἀχιτοφέλ.” οὐ μὴ(ν) δέ, ἀλλὰ κ[αὶ] τὴν “τῶν παρανόμω(ν) πρεσβυτ[έ]ρων” καὶ τῆς Αἰγυπτί‐ ας ἐξέστη[σε] βουλὴν κατὰ σωφρο‐ | |
| 30 | σύνης βουλευσαμένων οὕτως, ὡς τὴν μὲν Σωσάνναν διὰ τὸ πο‐ >λύπλοκον αὐτῶν εἰπεῖν· “στενά | |
125 | >μοι πάντοθεν”, τὸ[ν] δὲ Ἰωσὴφ νε‐ ανικῷ καὶ φρονήμ[α]τι καὶ κινή‐ ματι διαδρᾶναι τὰς τῆς Αἰγυπτί‐ ας παρανόμου γυ[ν]αικὸς μηχα‐ | |
| 5 | >>νάς. “ἡμέρ[ας] συναντήσε‐ >>ται αὐτοῖς σκότο[ς, τὸ] δὲ μεσημβ‐ >>ρινὸν ψηλαφήσ[αισ]αν ἴσα νυκτί, >>ἀπόλοιντο δὲ ἐ[ν] πολέμῳ.” ⸤[λ]έγει, ὅτι ὅσοι ὑπὲρ τ[ὴ]ν ἑαυτ〈ῶ〉ν δύ‐ | |
| 10 | ναμιν [ἐ]πιχειρο[ῦσι]ν ὡς οἴεσθαι, ὅτι χωρὶ[ς] ἐπιπν[οί]ας θ(εο)ῦ τι κατα‐ λαμβάνουσιν, οὐδ[ὲ]ν εὑρίσκουσι(ν), σκότῳ συνεχόμενοι ἀσαφίας ψηλαφῶντες καθ[ά]περ ἐν νυκτὶ | |
| 15 | τὰ πράγματα, οὐδ[ὲ]ν ὅλως ἀκρι‐ | |
| βείας συνιδεῖν δ[υν]άμενοι⸥. ὥσ‐ περ γὰρ ὑπόχυμ[α ὀ]φθαλμοῖ[ς ἐ]πι‐ κείμενον κωλύει [τ]ὴν ὁρατικὴ(ν) δύναμιν, οὕτω [τοιοῦ]τον περὶ τὸ(ν) | 42 | |
| 20 | νοῦν πάθος π[οιεῖ κ]αὶ ἐν τοῖς φω‐ τεινοῖς καὶ φανε[ροῖς] ἀβλεπτεῖ(ν). ἐπιτεταμένως δὲ αὐτῶν ση‐ μαίνει τὴν ἄγν[ο]ιαν γίν[ε]σθαι τῷ καὶ ἐ〈ν μ〉εσημβ[ριν]ῷ καιρῷ ἀ‐ | |
| 25 | βλεπτεῖν. λέγοις δὲ [ἂ]ν καὶ αὐτὸ〈ν〉 τ〈ῷ〉 πεπιστευκότ〈ι〉 [μ]ὲν τῶι κη‐ ρύγματι τῷ εὐαγγε[λ]ικῷ, ἐν ἁμαρ‐ τίαις δὲ ἔτι ἐνκαλε[ῖν] δυναμέ‐ νῳ φωτὸς μεγάλ[ου] παρόντος | |
| 30 | μὴ ὁρᾶν· ᾗ μὲν γ[ὰ]ρ πιστεύει, φῶς αὐτῷ φαίνεται, ᾗ δὲ οὐ χρῆ‐ ται πρὸς τὸ δέον τῶι φωτί, τυφλώτ‐ τει. γέγονε δὲ ταῦτα συμβολικῶς | |
126 | τοῖς Αἰγυπ[τ]ίοις· τρεῖ〈σ〉 γὰρ ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας ὅλας ἐφεξῆς ἐ[ν σκότει διέτριψαν. καὶ ὅτι παρὰ τὴν αὑτῶν αἰτίαν τοῦτ’ ἔπασχ[ον, | |
| 5 | οὐ πᾶσιν ἁ̣[πλ]ῶς ἀφεγγὴς ἦν ἡ [ἡ‐ μέρα ἀλλ[ὰ] αὐτοῖς μόνοις, τῶν Ἰσδραηλ[ι]τῶν οὐδὲν τοιοῦ‐ το πασχό〈ν〉τω[ν]. ἀλλὰ καὶ οἱ κατὰ Σοδο‐ μὰ ἄνδρ[ες] ἀορασίᾳ πληγέντες | |
| 10 | αἰσθητῇ [συ]μβολι[κῶς] ἐδείκνυ(ν)‐ | |
| το τυφλώ[τ]τειν κα[τ]ὰ τὴν διάνοι‐ αν. καὶ οἱ̣ ἐν [τ]α〈ῖ〉ς Βασιλείαις δὲ ἀο‐ ρασίᾳ πλη[γ]έντες, ο[ἳ] καί vacat | 44 | |
| 13 | vacat | |
| 13 | vacat | |
| 13 | vacat ο]ὐ̣κ̣ ἀναγ[κα]στῶς δὲ ἐρεῖς καὶ τοὺς | |
| 15 | κατὰ τῆς [ἀλ]ηθείας γινομένους διὰ σοφισ[τικ]ῶν καὶ πιθανῶν λό‐ γων πε[ριπί]πτειν ἐν ἡμέραι σκότῳ κ[αὶ μ]〈ε〉σημβρίᾳ καθάπερ ἐν νυκτί, ἀλλ’ ἐπὰν ὁ συνιστάμε‐ | |
| 20 | νος τῇ ἀλ[η]θείᾳ ταῖς ἀποδείξεσι(ν) τὸ σαθρὸ[ν] αὐτῶν τῆς πιθανό‐ τητος ἐλέ[γ]χῃ, πρὸς ἃς μὴ δυνά‐ μενοι ἀντιστῆναι τυφλοῖς καὶ ἀνοήτο[ις] ἐοίκασιν. οἳ καὶ ἐν πο‐ | |
| 25 | λέμῳ τῷ [κ]ατὰ τὸν ἀγῶνα τὸν ὑπὲρ τῆ[ς] ἀληθείας ἀπόλλυν‐ ται. ὧν σύμβολα οἵ τε Αἰγύπτιοι ὑ‐ πὸ Φαραὼ στρατευόμενοι καὶ ἡτ‐ τηθέντες ὑπὸ τῶν Ἰσδραηλιτῶ(ν) θ(εο)ῦ | |
127 | βοηθείᾳ καὶ Γολιὰθ ὑπὸ τοῦ Δα(υὶ)δ καὶ πάντες, ὅσοι ὑπὸ τῶν θεραπευτῶ(ν) τοῦ θ(εο)ῦ καὶ κατὰ τὸ αἰσθητὸν ἡττήθη‐ σαν. οὗτοι γὰρ δεῖγμ[α ἐ]κφέρουσιν τοῦ | |
| 5 | μηδὲ τοὺ[ς] κατὰ δ[ιά]νοιαν πολεμί‐ ους τῶν σοφῶν δ[ύν]ασθαι πρὸς τὴ(ν) | |
| πρεσβευομένην [ὑ]π’ αὐτῶν ἀλή‐ θειαν. οὐ μὴν ἀλλ[ὰ κ]αὶ τὸ κατὰ Μω‐ σέα τούτου σαφέστα[τ]όν ἐστι δεῖγμα, | 46 | |
| 10 | ὅτε πρὸ[ς Ἀ]μαλῆκα [ἐ]πολέμει. ἡνί‐ κα γὰρ αἱ χεῖρες κα[θ]εῖντο, τροπὴ ἐγίγνετο νίκης γι[γ]νομένης ὅ‐ τε ἄνω πρὸς θ(εὸ)ν ἐκ[τ]εταμέναι ἐτύγχανον. ἐξ οὗ π[α]ρίσταται, ὡς | |
| 15 | ὁ τῷ ὑψηλῷ φρο[νή]ματι τῆς ἀ‐ ληθείας ἐπερειδ[όμ]ενος ἀήττη‐ τος ὢν καὶ “τὴν ψε[υδ]ώνυμον γνῶσιν” πατεῖ. ὁ δ[ὲ κ]άτω περὶ τὰ γήϊνα στρεφό[μεν]ος τυφλώτ‐ | |
| 20 | των καὶ ἀγνοία[ι σκο]τωθεὶς τὴ(ν) διάνοιαν ἧτταν [ὑ]πομένει χαλεπωτάτην. >>“ἀδύνατος δὲ ἐξέλθ[οι ἐ]κ χειρὸς δυ‐ >>νάστου.” ⸤εἴη μὲν ταῦτ[α] καὶ κα〈τὰ〉 τὸ σχῆ‐ | |
| 25 | μα τῆς λέξεωσ⸥ οὕτ[ω] δηλο〈ῦντα〉 ⸤εὐκτι‐ κά, ἵν’ ᾖ τὸ λεγόμενον· γένοιτο τοὺς ἀσθενεῖς τυχε[ῖ]ν βοηθείας, ὡς διαφυγεῖν τῶν δυνατῶν τὰς χεῖρασ⸥. δυνατὸν [κα]ὶ ὡς ἀπὸ διη‐ | |
| 30 | γ〈ή〉σεως αὐτὸ φέρεσθαι, ἵν’ ᾖ οὕτως· >“ὁ ποιῶν μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα, >ἔνδοξά τε καὶ {εν} ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστι(ν) | |
128 | >ἀριθμός, ὁ διδοὺς ὑετὸν ἐπὶ τὴν γῆ[ν, >ὁ ἀποστέλλ[ω]ν ὕδωρ ἐπὶ τὴν ὑπ’ | |
| >οὐρανόν, ὁ [τ]απεινοὺς ὑψῶν, ὁ ἀπ[ο‐ >λωλότας ἐξ[ε]γείρων”, ὡς εἴρηται, κα[ὶ | 48 | |
| 5 | τὰ ἑξῆς. πά[ν]τας οὗτος καὶ τοὺς ἀδυ‐ νάτους ἐκ [χε]ιρὸς δυνατῶν ῥύ‐ εται. ἔχομ[ε]ν τοῦτο ἐν ταῖς Βασιλεί‐ αις, ὁπην[ίκ]α γὰρ ὁ Σαοὺλ τὸν Δα(υὶ)δ ἐδίωκεν ο[ὕτ]ως, ὡς εἰς 〈σ〉πήλαιον | |
| 10 | αὐτὸν ὑπ[ο]κρύπτεσθαι, ἐν ᾧ καὶ ηὐλίσθη [ὁ Σα]ούλ. καὶ [τ]ί τὸ παράδο‐ ξον; περισ[τοι]χισθεὶς γὰρ ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν δ[υ]νάμει θείᾳ διεσώθη, ὡς καὶ τὸν [ἐ]χθρὸν ὑπὸ χεῖρα αὐ‐ | |
| 15 | τῷ δοθῆν[αι], εἰ καὶ ἀρετῇ ἀμνη‐ σ〈ι〉κακίας ὑ[πε]ρεῖδεν τὴν κατὰ τοῦ ἀντιπ[ά]λου σφαγήν, οὐ μό‐ νον μὴ κ[αθ]ελὼν ἀλλὰ καὶ παι‐ δεύων ἀ[πο]στῆναι τῆς μοχθη‐ | |
| 20 | >ρίας. ἀπο[τεμ]ὼν γὰρ αὐτοῦ “τὸ >πτερύγι[ον τ]ῆς διπλοΐδος” ἔδει‐ ξεν αὐτῷ, [ὅ]τι καὶ τὴν κεφαλὴν ἀποτεμ[εῖ]ν ἐδύνατο. ἀμφότε‐ ρα οὖν π[αι]δεύει, καὶ τὴν τοῦ θ(εο)ῦ | |
| 25 | περὶ τοὺ[ς] ἑαυτοῦ θεράποντας κηδεμονίαν καὶ τὴν ἑαυτοῦ ἀνεξικακίαν, ἐφ’ ἣν εἰς μίμη‐ σιν αὐτο[ῦ] προκαλεῖται τὸν ἐ‐ χθρὸν δ[ιδ]άσκων αὐτόν, ὅτι τοὺς | |
| 30 | ἀδυνάτ[ου]ς ὁ θ(εὸ)ς ἐξαιρεῖται ἀπὸ | |
| τῶν δυνατῶν καὶ ἐπιβούλω(ν). >>“εἴη δὲ ἀδυ[ν]άτῳ ἐλπίς, ἀδίκου δὲ >>στόμα ἐνφραχθείη.” ⸤καὶ πρὸς | 50 | |
129 | τὸ̣ν τῆς π̣ρ̣[ονο]ίας λ[όγον ἁ]ρμόζει ἡ] λέξι[ς. εἰ ἀδύνατός ἐστιν] λει‐ πόμεν[ος δυν]ά̣με[ως], μὴ ἀπο‐ δοκιμαζέτω ἑαυτόν, μὴ πᾶσαν | |
| 5 | π]ροσδοκίαν ἀποστ[ρε]φέσθω· κ̣α̣ὶ̣ τ̣[οῖς ἀδυνά]τοις [γὰρ ἐ]λπίς ἐστιν. ἐ[μφράσ]σετ[αι δὲ κ]αὶ τοῦ ἀ]δίκο[υ τὸ στόμα, ὅταν] ὑπ’ ἀλα[ζονείας ἐπιφυσόμενο]ς̣ κ̣α‐ | |
| 10 | τ̣ὰ̣ τῶν [ἀδικουμένων θεά]σ̣η̣‐ ται] αὐτ[οὺς διαφυγόντας τὴν] ἀπ’ αὐ‐ τοῦ βίαν [καὶ πρὸς τοῦτο ἐν]δό‐ ξους γεγ[ενημένουσ⸥ .....]τα μὲ(ν) οὖν ο[ 15 ].[.]ς̣ | |
| 15 | κοιναὶ [ 15 ] μεμ‐ πτὰς ἰδ[ 12 ἐ]κ τῶν ἁγίων [ 16 ]ι̣λ .]ισαπ[ 16 ] ὑ‐ πὸ φαι[ 16 ].ς | |
| 20 | .]υτ̣ου[ 16 ]ω(ν) ...]ν̣[ 16 ]νο(ν) 18 ]αχως θαρ– 20—24 ]υ 18 ]αντες | |
| 25 | 18 ]ἀλλὰ καὶ | |
| 18 τ]οὺς ἰδό(ν)– 15 ]ν δὲ καὶ 20 ] ἐ̣κλα– 18 ].[.]ν̣αι | 52 | |
| 30 | >10 “τὴν ἰσχὺ]ν τῶ(ν) >ἐ̣[θνῶν προνομεύσω καὶ τῇ] σ̣[οφ]ί̣‐ >[ᾳ τῆς συνέσεως ἀφελῶ ὅρια ἐθνῶ]ν̣, >τὴν οἰκουμένην ὅ[λην καταλ]ήμ‐ | |
130 | >ψομαι [τῇ] χειρὶ ὡς νοσσιὰν καὶ ὡ‐ >ς ᾠὰ κ[ατα]λελει[μ]μέ[ν]α ἀρῶ”, ἅπερ ὑπ’ ἀλ[αζο]νείας [π]ρ̣[ά]τ̣τ̣[ε]ται μονο(ν)‐ ουχὶ λέ[γ]ων· ἡ πᾶσα οἰκουμένη | |
| 5 | ὥσπ̣[ερ ...]μεα.[...].. λόγον [. ων[.....]εικ[..... .]μμεν̣.. πο[.....]..[..... ..]πω πτερ[ω‐ θεν[ 14 ἀλ]λ’ εὐχει̣‐ ρωτ[ 16 ]“διαφεύ‐ | |
| 10 | ξετ[αι” 15 ]ἀλλα ἀ̣‐ π[ 15 τὰ]ς ἐλπ[ί‐ δας [ 15 ] διαφυγεῖν κατ[ 15 ]του ἐχω[. π̣.[ 16 ] διὰ τὴν ἀ‐ | |
| 15 | κακία[ν 15 ] ἀσπίδων τ[ 18 ]λιου μη[. >κ̣[ 15 “δέδ]ωκεν [ἐ‐ >ξ[ουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπά]νω ὄφεω[ν >κ[αὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ] πᾶσαν τ[ὴν | |
| 20 | >δ[ύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.” κα]ὶ γ[ὰ]ρ ο[.. | |
| προ.[ 18—22 β[ 20—24 >τα αν[ 14 “καὶ τὴν >ἔκβα[σιν τοῦ δύνασθαι ὑπενεγ‐ | 54 | |
| 25 | >κεῖν” [ 20—22 ο..[ 20—24 μ.[ 20—24 χωρη[ 12—14 ]λω[ 3—5 >“μὴ δ[οξασθήσεται ἀξί]ν[η ἄν]ε̣[υ | |
| 30 | >τ[ο]ῦ κ[όπτον]τ[ος ἐν αὐτ]ῇ;” η̣[.]η ο.[. τ[..... ..] μὴ γὰρ σὺ εἶ ὁ κόπτων. προη‐ | |
131 | γουμέν̣[ω]ς ἀξίνῃ λόγ[ον ἐ]πέχεις. ὁ τῆς προ̣ν̣οίας λόγο[ς πα]ραδίδω‐ σιν, τίνα [...].ται .[...]ισιν. μὴ ἐπὶ σαυτῷ σ̣[.].εσο π[εποι]θώς· ἀξί‐ | |
| 5 | νη γὰρ ὑπά[ρχει]ς. ἐγώ [εἰμ]ι ὁ κόπτω(ν) >ἐν σοί. “μ[ὴ ὑ]ψ̣ωθήσε̣[ται] πρίω(ν) >ἄνευ το[ῦ ἕλκον]τος [αὐτόν];” παρε{μ}‐ λημφθ[ 15 π]ρίσῃς τὰ μηκ[ 15 ]ο̣ντα | |
| 10 | δένδρ[α 15 ]ν. ἐγὼ γάρ εἰμ[ι 15 ]σ̣εως ἕλκων κ[ 8 ἐν τῷ ψαλ]μῷ >οα λέγε[ι· “ὅτι ἐρρύσατο πτω]χὸ(ν) >ἐκ χειρ[ὸς δυνάστου καὶ πέν]ητα | |
| 15 | >ὧι οὐχ [ὑπῆρχεν βοηθός. φεί]σε[τ]αι >πτωχο[ῦ καὶ πένητος, ἐκ τ]όκου >καὶ ἐξ ἀδ[ικίας λυτρώσεται] τὰς | |
| >ψυχὰς α[ὐτῶν” 10 ]..ο εἰργάσα[το 10 ] σταυ‐ | 56 | |
| 20 | ρῷ τόκ[ 15 ]ι̣(ν) οτα[.]σιδ[ 15 ]η‐ σαμεν[ 14 ]. χαρι‐ σα[με]ν[ 14 “ἀδ]ύνατο(ν) ἐκ δυν[άστου χειρός” .....].. ἅ‐ | |
| 25 | π[α]ξ δὲ̣ [ 14 ]ες σκο‐ πης..[ 14 ]ουκου ρ̣ουσε̣.[..]μο̣[ 10 ἁ]μαρ‐ τ]άνοντες ἑαυ[ 12 τ]ῶ(ν) ἁμαρ[τ]ημάτων [ 14 | |
| 30 | ὅπερ διὰ τοῦ χρε.[..... ..]κ̣ους δ[η]λ̣οῦται, τοῦ β[..... ἐπου]ρά‐ νια, οὐ δ〈ὲ〉 φαινόμενα [..... ..] [.. λου ἐκ τοῦ καὶ κατὰ τ[..... ..... | |
132 | ὁρμᾶν. [ἐλ]πὶς δὲ ὑπάρχ[ο]υσα τοῖς ἀδυ‐ νατο[ῦσιν ἔ]λεγχός ἐστιν κατὰ τῶν Νοβα[τια]νῶν, ο̣ἳ μετάνοιαν ἐξαι‐ ροῦν[τε]ς̣ καὶ τὰς ἐλπίδας ἐκκό‐ | |
| 5 | πτου[σι]. οἳ ὤφειλον κἂν παρὰ τοῦ [Ἐλιφὰ]ζ παιδε[υθ]ῆναι φυσι‐ κο[..... .]εινομ[ένο]υ, ὅτι ἐλπί‐ δα [ 10 ].[.. σ]ωτηρίας καὶ με[ 12 ] γάρ τις ἑκου‐ | 58 |
| 10 | σι[ 12 α]ὐτῶν καὶ α[ 12 ἐ]στίν. “ἐμ‐ φ[ραχθείη δὲ τὸ στό]μα τοῦ ἀδί‐ κο[υ” 12 ]κουμενη(ν) ολ[ 12 ]ι̣ κόρης μὲ(ν) | |
| 15 | σ̣τ̣[ 14 ] ὑπερβαι‐ ν̣[ 14 ]ινα νεανί‐ ου δ̣[ὲ 10 ]ης ἐπιρρε‐ π[ 12 ]ύντος τοῦ το[ 8 “πᾶσα] ἀδικία ἐμ‐ | |
| 20 | φράξει τὸ στόμα αὐτῆ]ς”, ὅπερ ἀν‐ τ[ὶ τοῦ ἀδίκου εἴρηται]. πολλάκι〈σ〉 γὰρ [ 12 ]μ[.]υσιν οιπ[ 12 ].[...]. εἰ γο[ῦν Παῦλος γράφει π]ερὶ τῆς ἀ‐ | |
| 25 | γάπ[ης, τὰ ῥήματα οὐκ] αὐτῇ [ἀ]λλὰ τῷ [ἔχοντι αὐτὴν ἐφ]αρμόζει. >φη[σὶν γάρ· “ἡ ἀγ]άπ[η] οὐ 〈περπε〉ρεύ‐ >ε[ται, οὐ φυσιοῦ]ται” ου̣[.]ε̣πετ[.. >τ[..... καὶ ταῦ]τα δὲ περ̣[ὶ] τ̣[οῦ] ἔχο[ν‐ | |
| 30 | >τος [κυριολε]κτεῖται· “ἡ ἀγάπη οὐ‐ >δέ[ποτε πίπ]τει”. ἀρετὴ δ[ὲ οὐ] πί‐ π[τει, ἀλλ’ ὁ ἔ]χων αὐτήν. “ἐμφρα‐ | |
| χ[θείη” οὖν “τῇ] ἀδικίᾳ τὸ στόμα αὐτῆς” | 60 | |
133 | τουτέστιν ὁ ἄδικος, ὅς ἐστιν ὁ διάβο‐ λος μηκέτι ἔχων τι λέγειν, ὅπερ >καὶ ὁ Παῦλος γράφει λέγων· “ἵνα >καὶ ὁ ἐξ ἐναντίας ἐντρα[π]ῇ μη‐ | |
| 5 | >δὲν ἔχων περὶ ὑμῶν λέγειν”, ἀντὶ τοῦ· καθ’ ἡμῶν. >>“μακάριος ἄν(θρωπ)ος ὃν ἤλεγξε[ν ὁ] κύριος, >>νουθέτημα δὲ παντ[οκρά]τορος >>μὴ ἀπα[ναίνο]υ. αὐτ[ὸς γὰρ ἀλ]γεῖ(ν) | |
| 10 | >>ποιεῖ κα[ὶ πάλιν ἀποκαθίστ]ησι(ν), >>ἔπαισε[ν, καὶ αἱ χεῖρες αὐτοῦ] ἰά‐ >>σαντο.” [ 18 ].α̣‐ ται ἐχο̣[ 18 π]ρο‐ φήτου [ 18 ]εν | |
| 15 | ἐν τι[ 20—22 κηδομ[ε]νο̣[ 16 μων τ[οῦ]το δε̣[ 14 ]ι χαλεπωτατ[ 12 κατὰ ἀπόδο[σιν 7 ]ι̣ν | |
| 20 | >γίνεται. λέγ[εται γάρ· “καὶ] οὐκ >ἐπισκέψομα[ι ἐπὶ τὰς θυγ]ατέ‐ >ρας αὐτῶν, ὅτα[ν] πορνε[ύ]σω‐ >σιν ο[ὐ]δ’ ἐπὶ τὰς νύμφας αὐτῶ(ν) >ὅτ[αν μ]οιχεύσωσιν.” καὶ παρατη‐ | |
| 25 | ρο[ῦ, ὅτι ἐ]πὶ μὲν τῶν θυγ[ατέ]ρω(ν) τ[ὸ πορ]νεύειν εἴρητα[ι, ἐ]πὶ δὲ νυμφῶν τὸ μοιχεύ[ειν. ἀλ]λὰ | |
| καὶ τ[ὸ ἐν] Παροιμ[ί]α[ις λεγό]με‐ >νον· “ὃν ἀγαπᾷ [κ]ύ̣[ριος παιδε]ύ̣‐ | 62 | |
| 30 | >ει, μα[στι]γοῖ δὲ πάν[τα υἱὸν ὃ]ν >π[α]ραδέχεται” τὴν [αὐτὴ]ν ὑ‐ π[οβ]άλλει διάνοια[ν. καὶ εἷ]ς ἐ[κ τῶν ἁγίων προθυμ[ίαν εἰς τοῦ‐ το ἔχων παρρησιαζ[όμενος | |
134 | μετανοίας λόγους τῷ θ(ε)ῷ προσφέ‐ >ρων ἔλεγεν· “ἐγὼ εἰς μάστιγας >ἕτοιμος”· οἶδα γάρ, ὅτι συμφερό(ν)‐ τως παρὰ σοῦ γίνετα[ι], καθὰ καὶ | |
| 5 | ἰατρῷ συνετῷ λέγοι τις· ἐγὼ καὶ πρ[ὸ]ς τομὴν ἕτοιμός εἰμι θαρρῶ(ν) σου̣ [τῇ] ἀλήμπτῳ τέχνῃ. ἔτι οὖ(ν) τῆ[ς α]ὐτῆς ἀρχῆς ἐχόμενος τρό‐ π[ον τινὰ 10 ] Ἰὼβ παρα‐ | |
| 10 | κ[ 16 ] ὡς πρὸς ἀ‐ ν̣[ 15 ἔλ]εγχον κα‐ | |
| >λ[ 15 ]ο̣ εἶδος. “αὐ‐ >τ[ὸς γὰρ ἀλγεῖν ποιε]ῖ καὶ πάλι(ν) >ἀπ[οκαθίστησιν” ....]ς κα[ὶ] πε‐ | 64 | |
| 15 | ρ[ὶ 10 ]ω. [ἀ]λλα [.].α [ 10 ]ς̣ αὐθ̣[ε]ντικὰ κω‐ 12 τὸ]ν θ(εό)ν. αὐτὸς δὲ ἐκ >βο[ 8 ὁ] Μωσῆς φησιν· “ἐ‐ >γὼ [ἀποκτένν]ω καὶ ζῆν ποι‐ | |
| 20 | >ήσ[ω, πατάξ]ω κἀ[γ]ὼ ἰάσο‐ >μ[α]ι̣.” ο̣ὐδὲ [γὰ]ρ κατὰ [τοὺ]ς Μ[α]νι‐ χαίους ἄλλος μὲν [ἀλγεῖ]ν̣ π̣[ο]ιεῖ, ἄλλος δὲ ἰᾶται· εἷς γά[ρ ἐστι]ν ὁ ἰ‐ ώ[μ]ενος, ὃς καὶ τὴν [τῶν κ]ακω‐ | |
| 25 | τι[κῶ]ν ἐπαγωγὴν ἐ̣[πέτρ]εψε(ν) π[ρὸς τὸ]ν σκοπὸν π̣ρ̣[ονο]ίας ἄ‐ γω[ν τὰ] δαιμόνια [...]οι γὰρ [. π̣[..... ...] αὐτο̣ῦ̣ δ[υ]ναμ[. ν̣[..... ὑ]πάρχουσι[...] τ̣ὰ̣ τῆ[ς | |
| 30 | κα[κώσε]ως πρὸς ὑγ[εῖ]αν ἐπ[ά]γου‐ >>σι[.... “ἑ]ξάκις ἐξ ἀναγ[κῶ]ν >>σε [ἐξελεῖ]ται, ἐν δὲ τῷ ἑβδόμῳ >>οὐ μὴ ἅψ]ηταί σου κακόν.” ἐπι‐ | |
135 | στάνων τῷ εἰρημένῳ καὶ λο‐ γιζόμεν[ο]ς, ὡς ὁ Ἐλιφὰζ οὐκ ἔστι τῶ(ν) ἁγίων, ἀ[π]ορήσειεν ἄν τις, πῶς τοιοῦτο[ι λ]όγοι παρ’ αὐτοῦ [λέγ]ον‐ | |
| 5 | ται, οἳ καὶ πρὸς ἁγίων ῥηθεῖεν. λε‐ κτέον οὖν πρὸς τοῦτο, ὅτι οἱ κατὰ | |
| θ(εὸ)ν σοφο̣ὶ̣ καὶ πρὸ τοῦ νόμου καὶ τῆς ἐνγράφου διδασκαλίας πολ‐ λὰ ἀγρά[φ]ως μετὰ σοφία̣[ς ἔλ]εγο(ν), | 66 | |
| 10 | ἅπερ ὕσ[τε]ρόν [τις ἐγ]γρά[φως π]αρα‐ δέδωκ[ε]ν̣ θείᾳ γε̣ [χορ]ηγ[ίᾳ. εἰκ]ὸς οὖν, ὅτ[ι κα]ὶ οἱ [τοῦ Ἰ]ὼ̣β φ̣[ίλοι ἔ]χον‐ τες διηρ[θ]ρωμ[ένη]ν ἔ[νν]οιαν ἐμέμν[η]ντο τῶ[ν] ὑπὸ ἁ[γί]ων δια‐ | |
| 15 | τε]θ̣έν[τω]ν λ̣[όγω]ν̣. καὶ̣ [τοῦ]τό ἐ‐ στ[ι]ν τὸ [ἐν]άγο̣[ν αὐ]τ̣οὺς̣ [εἰς] τὸ συ‐ νετοὺς προφέρειν λό̣[γου]ς, εἰ καὶ ἔν τισιν διημάρ[τ]α̣ν̣ο̣ν̣. ὃ ⸤ὑπο‐ βάλλουσιν τοί[νυ]ν οἱ ἐκτεθέν‐ | |
| 20 | τες στίχοι, τοῦτ’ ἔσ[τ]ιν· ἐς ὅσον 〈τι〉ς ὑ‐ πὸ τὸν ἐν ἓξ ἡμέραις γεγενη‐ μένον ὑπάρχει κόσμον, τὰς 〈ἐν〉 [αὐ]τῷ ὑπομένει ἀν[ί]ας καὶ θλίψεις. κἂν γὰρ ἅγιος τις ὑπάρ‐ | |
| 25 | χῃ, ἔχει τὴν ἐκ τοῦ σώμα[τος τῆς χρείας ἀνάγκην, ἧς [ἀπ]αλ‐ λάττεται ὑπερβὰς τ[ὸν κόσ]μο(ν) καὶ ἐν 〈ἑ〉βδοματικῇ ἀναπ[αύσ]ει | |
| γεγενημένος. τοῦτο δη[λοῦτ]αι | 68 | |
| 30 | ἐκ τοῦ· “ἀπέδρα ὀδύνη κ[αὶ λύ]πη κα[ὶ] στεναγμός.” καὶ κατ[ὰ ταύτ]η(ν) γὰρ τὴν διάνοιαν ο[ὐκ ἀπεμ]φαί‐ | |
136 | νει ἐκλαβεῖν τὸ ῥητόν. οὐχ ἅπτε‐ ται γὰρ κάκωσις τοῦ [ὑ]περβάντος τὸν κόσμον, ἐπεὶ τοῦ καὶ ἀφιλάρ‐ γυρον ἔχοντος τρόπον καὶ ἀ‐ | |
| 5 | κτήμονος οὐχ ἅπτεται ζημί‐ α⸥, τοῦ ἅπτεται συνετῶς νοου‐ μένου ὡς καὶ πρότερον ἐπε‐ σ[η]μηνάμεθα πλείονα τῆς λ[έξε]ως σημαιν[ού]σης· ἐν μὲ(ν) | |
| 10 | >γὰρ τ]ῷ· “π[άντων] ἅψα[ι]” τὸν προσ‐ εγγισ]μὸ̣[ν κ]α̣ὶ αὐτὴ[ν] τὴν ἁφὴ(ν) >δ[ηλο]ῖ, ἐν [δὲ τ]ῶ̣ι· ”〈ὁ〉 ἁπ[τ]όμενος >ὑμῶν ὡ[ς] ὁ ἁπτόμενος τῆς >κό[ρ]ης τοῦ [ὀφ]θαλμ[οῦ α]ὐτο[ῦ]” τὴ(ν) | |
| 15 | κα[τ]ά τιν[ος ἐ]πιφ[ορὰ]ν κα[ὶ ὁ]ρ‐ μὴν δηλ[οῖ] καὶ ἐπι[β]ουλήν, κἂν μὴ δι’ αὑτοῦ αὐτὴν ὁ ἀδικῶν ἐνεργῇ. νοηθείη δὲ καὶ οὕτως· ὁ ἔτι ἐπιπρ[ο]κόπτων ὡς δι’ ἔρ‐ | |
| 20 | γων καὶ πράξεων ἐπὶ τὸ τέλος ἐπείγεσθαι, οὗτος ἂν ἐν ἓξ ἀνάγ‐ καις εἴη βιαστής τις γιν[ό]με‐ >νος· “βιασταὶ” γὰρ “ἁρπάζο[υσι] τὴ(ν) >βασιλείαν”. ἐπειδὰν δὲ τελειό‐ | |
| 25 | τ[ητ]ος ἐφίκηται, οὐκέτι τῆς δι‐ ὰ [πό]νου καὶ ἱδρῶτος το̣ῦ̣ ἐνδεί‐ ᾳ [προκο]πῆ〈σ〉 συνισταμένου δε‐ ή[σε]ται 〈βίασ〉 τῇ τελειότητι διαναγ̣[καζ‐ ό̣[με]νος. τοῦτο τοί〈νυν〉 συμ[β]ολικῶς | 70 |
| 30 | ἐ[ν τ]ῷ [π]ατριάρχῃ δείκν[υτ]αι Ἰ[ακὼ]β μὲν πρότερον καλ[ο]υμέ‐ ν[ῳ διὰ τὸ] “πτερνίζειν” τὰ πάθη, ὕστερον] δὲ Ἰσδραὴλ διὰ τὸ θε‐ | |
137 | ωρίᾳ σχολάζειν μετὰ τὴν πρὸς τὰ πάθη πάλην. τοῦτο γοῦν καὶ τοῖς μαθηταῖς ἑαυτοῦ Ἰ(ησοῦ)ς ἔλεγε(ν)· >“οὐκέτι ἐστὲ ἐκ τοῦ κόσμου τού‐ | |
| 5 | >του” ὑπε[ρ]πηδήσασιν {ε} αὐτόν. εἰ δέ τις ἐνσταίη ὡς μὴ ὑποβαλλο‐ μένης ἀνηγμένης θεωρίας πρὸς τοῦ εἰρημένου ὑπὸ τοῦ Ἐλιφάζ, δίκαιος ἂν εἴη τὴν δι‐ | 72 |
| 10 | άνοιαν ἀποδοῦναι καὶ [λέγ]ει(ν), εἰ ο〈ὕτ〉ω[ς μ]ήποτε νοῦν ἔ̣[χει]ν̣ οἴ‐ εται, ὅτ[ι ἕ]ως ἕκτης θλίψεως συ(ν)‐ χωρεῖ ἀν(θρώπ)ῳ θ(εὸ)ς θλίβεσθαι τὸ ἕ‐ βδομο[ν ο]ὐκέτι συνχωρῶν, | |
| 15 | πεῖρα[ν αὐ]τοῦ ἔχοντος ὡς πολλά‐ κις] ἄν(θρωπ)[οι] πολλοῖς̣ π̣ειρασμοῖς ε̣ἰ̣σ̣ενέπεσαν· οὐ γὰρ ἀπεικὸς τοῦτο. >>“ἐν λιμῷ ῥύσεταί σε ἐκ θανάτου, ἐν | |
| 20 | >>πολέμῳ δὲ ἐκ χειρὸς σιδήρου >>λύσει σε.” ⸤εἴποι μὲν ἄν τις, ὡς οὐδὲν ἀπεοικὸς τὸν νομίσαν‐ τα δι’ ἁμαρτίας τὸν πάσχοντα πάσχειν νομίσαι, 〈ὅτι〉 καὶ ὁ{τι} νου‐ | |
| 25 | θετούμενος ὑπὸ κ(υρίο)υ μετὰ τὴν νουθεσίαν εὐθὺς τοιούτων ἀ‐ ξιοῦται ὡς καὶ ὑπὸ 〈θ(εο)ῦ ἐν〉 λιμῷ ἐκ θανάτου ῥύεσθαι καὶ ἐν πολέ‐ μῳ ἐκ σιδήρου ὑπὸ θ(εο)ῦ λύεσθαι⸥, | |
| 30 | τούτου ἀναντιρρήτου μὴ ὑπάρ‐ χοντο[ς]· πολλοὶ γὰρ ἐπαπέθανο(ν) σπουδ[α]ῖοι ἐν λιμῷ καὶ οὐ πάν‐ | |
| τες οἱ ἐν πολέμῳ ἀπολλύμε‐ νοι φαῦλοι, τοῦ λόγου κατὰ ἀν[α‐ | 74 | |
138 | γωγὴν ἔχοντος τὸ ἀναντίρρητο(ν). >τὸ γὰρ λεγόμενον ἐν Ψαλμοῖς· “νε‐ >ώτερος ἐγενάμην· καὶ γὰρ ἐγή‐ >ρασα καὶ οὐκ εἶδον δί[κ]αιον ἐνκα‐ | |
| 5 | >ταλελειμμένον [ο]ὐδὲ τὸ σπέρ‐ >μα αὐτοῦ ζητοῦν ἄρτους. ὅ[λ]ην τὴν ἡ‐ >μέραν ἐλεᾷ καὶ δα[ν]ίζει” ἀλη‐ θὲς καὶ ἀναγκαῖον [κ]ατὰ διάνοι‐ αν λαμβανόμενο[ν]· οὐδὲ γὰρ | |
| 10 | δ[ί]καιος δέεται τῶ[ν] τρεφόντω(ν) ψυχὴν πλήρης ὑπ[ά]ρχων τοῦ “ζωοποιοῦντος πν(εύματο)[ς]”. ἀλλὰ καὶ τὸ σπέρμα αὐτοῦ τὸ κ[α]τὰ τὴν θεί‐ αν ἀπογέννησι[ν τ]ικτό[μ]ενο(ν) | |
| 15 | 〈οὐχ〉 ὑποκείσεται ταύτῃ [τ]ῇ ἐνδείαι τῶν τροφῶν· μιμητὴς γὰρ ὁ σπο[υ‐ δαῖος γινόμενος τοῦ Χ(ριστο)ῦ | |
| 17a | >κατὰ] τὸν Παῦλον λέγοντα· “μιμηταί μου γίνεσθε | |
| 17b | >καθὼς κἀγὼ Χ(ριστο)ῦ | |
| 17 | βρῶμα ἔχει τὸ τοῦ θ(εο)ῦ θέλημα ἐν ταῖς ἐν‐ τολαῖς καὶ δικαιώμασιν αὐτοῦ | |
| 20 | πορευόμενος. ὁ δ’ αὐτὸς ἐλεεῖ καὶ δανίζει οὐκ ἀπηγορευμέ‐ νον δάνιον—πῶς γὰρ οἷόν τε; τὸ γὰρ ἀργύριον αὐτοῦ οὐκ ἔδωκε(ν) | |
| ἐπὶ τόκῳ—, ἀλλὰ παίδευσιν θεί‐ | 76 | |
| 25 | αν καὶ διδασκαλίαν, ἐξ ἧς προ‐ κοπὴ καὶ κέρδος τοῖς ἀκούουσι(ν) γίνεται καὶ τῷ διδάσκοντι. το[ῖς γοῦν γνωρίμοις Ἰ(ησοῦ)ς σπεύδουσι >μὴ ἔχειν “χαλκὸν εἰς [τ]ὰς ζ[ώ]νας” | |
| 30 | μηδ’ ὅλως τι ἔχειν ὡ[ς] παρρησια‐ >ζομένους εἰπεῖν· “ἀργύριον καὶ | |
139 | >χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι”, φησί(ν)· >“τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανίσασθαι >μὴ ἀποστραφῇς”, δηλονότι ὡς προ‐ είρηται. ὁ φαῦλος οὖν δανιζό‐ | |
| 5 | μενος οὐκ ἀποτιννύει. πολλοὺς γὰρ λόγο[υς] εἰς παίδευσιν ἄγον‐ τας ἀκούων οὐδὲν εἰς ἔργον προ‐ >φέρει. ἀλ[λ]ὰ καὶ τό· “δανιεῖς ἔθνε‐ >σι πολλο[ῖς]”, λεγόμενον ἐν προ‐ | |
| 10 | >στάξει· “σ[ὺ] δὲ οὐ δανιῇ”, οὐκ ἔχο(ν) ἱστορία[ν]—πῶς γὰρ οἷόν τε ἦν διαβῆν[αι] ἔθνη πολέμια ἐπὶ τῷ τοκίζ[ει]ν; ἀλλὰ καὶ τῶν Ἰσδρα‐ ηλι]τῶν [δ]ανιζομένων εἴρη‐ | |
| 15 | >τ̣α〈ι〉· “τῷ ἀ[δε]λφῷ σου οὐκ ἐκτοκιεῖς”, >καί· ἐὰν ἐνεχυράσῃς, “πρὸ δυθμῶν >ἡλίου ἀποδώσεις αὐτό”, ὅπερ δείκνυσιν αὐτοὺς ἐν χρείᾳ ὄντας— ἔχει διάνοιαν, ὡς τὸν θεῖον | |
| 20 | ἔχοντα πλοῦτον παιδεύειν δεῖ | |
| πάντα τὸν προσιόντα αὐτὸν μὴ εἰς τὴν τοῦ χρῄζοντος ἐρχό‐ μενον κατάστασιν. ὅτι γὰρ ἐλί‐ μωξαν δίκαιοι καὶ ἐν πολέμωι | 78 | |
| 25 | πολλὰς ὑπέμειναν θλίψεις δῆλον τῷ ἀναγνόντι τὰς βασι‐ λικὰς ἱστορίας, τῶν μὲν υἱῶν τῶν προφητῶν λιμωττόντω(ν) καὶ Λαζά[ρ]ου, Δα(υὶ)δ δὲ ἐν πολλαῖς | |
| 30 | περιστάσεσι γενομένου, δηλο(ν)‐ ό]τι τροφὴν ψυχικὴν ἔχοντες >κατὰ τὸ εἰρημένον· “διάνοιξον το[ὺς | |
140 | >ὀφθαλμούς σου καὶ ἐμπλήσθητι ἄρ‐ >των”, καὶ ἐκτὸς πειρασμοῦ τοῦ κα‐ τὰ διάνοιαν εὑρισκόμενοι, οὐκ ἐ‐ ώμενοι θάνατον ψυχῆς ὑπομέ‐ | |
| 5 | νειν ἢ δεσμὰ ἁμαρτίας ἐκτὸς τῆς ἀπειλῆς γιγνόμεν[οι], καθ’ ἣν ἐπά‐ >γεται ”〈οὐ〉 λιμὸς ἄρ[το]υ 〈οὐδὲ δίψα〉 ὕδατος, >ἀλλὰ τοῦ ἀκοῦσαι λ[όγ]ον κ(υρίο)υ” πινό(ν)‐ των ἐκ τοῦ ὕδατος [οὗ] Ἰ(ησοῦ)ς παρέχει | |
| 10 | >τῶν δικαίων, ὃ καὶ ”[ἐ]ν αὐτοῖς γί‐ >νεται πηγὴ ὕδα[το]ς ἁλλομέ‐ >νου εἰς ζωὴν αἰώ[νι]ον”. >>“ἀπὸ μάστιγος γλώσσης σε κρύψει καὶ >>οὐ μὴ φοβηθῇς ἀπ[ὸ] κακῶν ἐρχο‐ | |
| 15 | >>μένων.” περὶ τοῦ [νου]θετ[ουμέ‐ νου ἀπὸ κ(υρίο)υ καὶ ὡ[σα]νεὶ μετ[ανο‐ | |
| ήσαντος ταῦτα πάλιν λέγει ἑ‐ πόμενος τῇ οἰκείᾳ ἀρχῇ οὐκ ὄν‐ τος οὐδὲ τούτου ἀναγκαίου οὗ | 80 | |
| 20 | λέγει. πολλοὶ γὰρ πολλάκις ἐλοι‐ δορήθησαν δίκαιοι, ὧν ἐστιν ὁ Ἰωσὴφ ὑπὸ τῆς Αἰγυπτίας ὁ σώ‐ φρων εἰς ἀκολασίαν καταμαρ‐ τυρούμενος καὶ Σωσαννά, ἥτις | |
| 25 | ὑπέμεινεν μάστιγας τὰς ἀπὸ “τῶν ἀνόμων πρεσβυτέρων” κα‐ κηγορίας. εἰ 〈γ〉οῦν τὸ μὴ διαβλη‐ θῆναι ἢ λοιδορηθῆναι οἴεται >τὸ “ἀπὸ μάστιγος γλώττης κρύπ[τε‐ | |
| 30 | >σθαι”, οὐκ ἀληθὴς ὁ λόγος οὕτως ἔχων ἀληθότητα, [ὅ]τι τὸν κα‐ τὰ θ(εὸ)ν ζῶντα οὐ δύναται ἑλεῖ(ν) κακηγορία ἢ λοιδορία μάστ[ι]ξ γλώττης ὀνομαζομένη, τῆς | |
141 | ἀρετῆς αὐ[τ]ὸν ἀπὸ τοῦ ἔνοχον τοῖς λεγομένοις ἀποδει{δη}χθῆναι καὶ κρυπ[το]ύσης. ὁ δ’ αὐτὸς οὗτος οὐδὲ κακ[ῶ]ν προσδοκίαν δεδίτ‐ | |
| 5 | τεται κατ[ὰ] τὸν μακάριον Παῦλο(ν) >λέγων· “τ[ίς] ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ >τῆς ἀγάπ[ης] τοῦ θ(εο)ῦ; θλῖψις ἢ στε‐ >νοχωρί[α ἢ] διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυ‐ >μνό〈τη〉ς ἢ μ[ά]χαιρα;” ὑπερ[ν]ι[κ]ᾷ γὰρ | |
| 10 | ταῦτα τῇ τῆς ἀρετῆς περιουσίᾳ. | |
| οὐδὲν δ’ [ἧ]ττον καὶ ἀπὸ σοφισμά‐ των τῆ[ς ἐπ]εψευσμένης σοφίας >ὁ τοιοῦτο[ς] κρυβήσεται, τ[οῦ] θ(εο)ῦ “τὴ(ν) >βουλὴν [τῶ]ν πολυπλόκ[ων] ἐξι‐ | 82 | |
| 15 | >στῶντ[ος]” ἀπὸ τῶν χρω[μ]ένω(ν) >αὐτῇ. τῷ [δ]έ· “καὶ οὐ φοβηθ[ήσ]ῃ ἀ‐ >πὸ κακῶν ἐρχομένων” ἴσον δυνατὸν τὸ προφητικὸ[ν ο]ὕτως >ἔχον· “ἡ θλῖψις ὑμῶν πό[ρ]ρωθε(ν) | |
| 20 | >ἥξει” καὶ ὅπερ οὕτω νοηθείη· τὸ ἀγαθὸν ἐξ ἡμῶν ἐστιν. εἴρη‐ >ται γάρ· “ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶ(ν) >ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν”. ἔχομεν γὰρ ἐπιτηδειότητα πρὸς ἀρετήν, | |
| 25 | ἥντινα “βασιλείαν” κέκληκε(ν). τὸ δ’ ἐπιζήμιον καὶ κακωτικὸ(ν) ἔξωθεν ἐπέρχεται καὶ τὸ τῆς ἁ‐ μαρτίας αἶσχος. ὁ γὰρ ἄν(θρωπ)ος “κατ’ εἰκόνα” θ(εο)ῦ γενόμενος ἔχει | |
| 30 | ἐν αὑτῷ τὰ σπέρματα τοῦ καλοῦ. παρατραπεὶς δὲ τῷ κακῶι περι‐ τυγχάνει οὐ λαβὼν ἀφορμὰς παρὰ θ(εο)ῦ [εἰ]ς τοῦτο. >>“ἀδίκων καὶ ἀνόμων κατα[γ]ελάσε[ι, | |
142 | >>ἀπὸ δὴ θηρίων ἀγρί[ω]ν οὐ μὴ φοβη‐ >>θῇς. θῆρες γὰρ ἄγρ[ιο]ι εἰρηνεύ‐ >>σουσίν σοι.” σαφές ἐσ[τι]ν, ὅτι περὶ τοῦ ἐκ τῆς νουθε{τη}[σί]ας γεγενη‐ | |
| 5 | μένου δικαίου τα[ῦ]τα λέγει, ἐκ τοῦ ἀδίκου καὶ ἀν[όμ]ων αὐτὸν καταγελᾶν, δηλ[ῶ]ν ὅτι· διαφυ‐ γὼν τὰς παρ’ αὐτ[ῶ]ν ἐπιβουλὰς διαχλευάσεις αὐ[το]ὺς πολλὰ κα‐ | 84 |
| 10 | τὰ σοῦ βεβουλ[ευ]μένους. τοῦτο δὲ πρὸς δι[καί]ου οὐκ ἂν γέ‐ ν[οι]το· οὐ γὰρ χλε[υασ]τικὸς ὁ σπου‐ δ[αῖ]ος, ἀλλὰ συμπ[α]θὴς λέγων >μ[ᾶ]λλον ὡς ὁ Π[αῦλος]· “λύ{μ}πη | |
| 15 | >μ[οί] ἐστιν μεγάλ[η κ]αὶ ἀδιάλειπτος >ὀδύνη τῆι καρδίᾳ μου”, ἃ περ〈ὶ〉 δι‐ κα[ίο]υς ἀμελεῖς ἔφασκεν. εἰ μὴ τὸ [α]ὐτὸ καταγελᾶν [ο]ὕτω τις ἐκ‐ λάβοι, ὅτι τοῦ πράγματος γέλω‐ | |
| 20 | τος ἀξίου τοὺς ματαίως ἐπιχειροῦ(ν)‐ τας ἀποδεικνύντος ὁ σπουδαῖ‐ ος καταγελᾶν λέγεται. >τὸ δ’ “ἀπὸ θηρίων ἀγρίων οὐ μὴ φο‐ >βηθῇς” καὶ τὸ ἑξῆς ἐντρεχῶς εἰ‐ | |
| 25 | ρημένον οὕτως ἂν ἐξ ὧν οἱ ἅ‐ γιοι ἐπειράθησαν πλείονος σαφηνείας τύχοι. ὧν ὅμοια ἴσω[ς καὶ αὐτὸς ἔμαθεν γεγενημέν[α. οἱ γὰρ τῷ Δανιὴλ ἐπιπεμφθέν‐ | |
| 30 | τες λέοντες οὐδὲν αὐτῷ φόβο(ν) παρέσχον πρὸς θ(εὸ)ν ἔχοντι τὰς ἐλπίδας. ἀλλὰ καὶ εἰρήνευον πρὸς | |
143 | αὐτὸν ὅλ[ως] αὐτὸν ἐν μηδε[νὶ] λυ‐ πήσαντ[ες]. ὧν ὅμοια ἀνα[λ]έ‐ ξει ὁ φιλό[κα]λος ἐκ τῶν γραφ[ῶ]ν, ὡς τὸν ἀ[πο]θανόντα προ[φ]ή‐ | 86 |
| 5 | την, ὃν ο[ὐ μό]νον 〈οὐ〉 κατέφαγ[εν ὁ λέων [ἀλλ]ὰ καὶ ἐφυλάττ[ετο] οὐ‐ δὲ τοῦ ὄν[ου] προσψαύων, [τὰ κ]α‐ τὰ τὸν Ἐλ[ισα]ῖον, ὃς καθάπ[ερ β]α‐ σιλεὺς τ[ὰ ἐν] τάξει θῆρα[ς κατ]ὰ | |
| 10 | τῶν ὑβριστῶν ἤγαγεν [αὐτ]ὸς οὐδὲν ὑ[π’ αὐ]τῶν βεβλαμ[μένο]ς. σοὶ δὲ εἰρ[ην]εύουσιν, φη[σίν, οἱ ὄντες το[ιοῦ]τοι κατὰ φύσι[ν. δυνα‐ τὸν δὲ κ[αὶ ἀ]νθρώπους [ἢ δαί‐ | |
| 15 | μονας ἀ[ντὶ] θηρῶν λα[βεῖν >κατὰ τὸ εἰ[ρη]μένον· “μὴ π[αραδῷς >θηρίοις ψ[υ]χὴν ἐξομολ[ογου‐ >μένην [σοι].” δῆλον γάρ, ὡ[ς περὶ ὁρατῶν [οὐ] τοῦτο λέγει, ἀ̣[λλὰ | |
| 20 | οἷόν τε [νο]εῖν ψυχῆς ἄγ̣[ρια >θηρία. ἀ[λλὰ] καὶ “ὁ διάβολο[ς ὡς λέ‐ >ων περ[ι]πατεῖ ζητῶν [τίνα >καταπί[ῃ”. κ]αὶ πάλιν· “τὰς μ[ύλας >τῶν λεόντων συνέθλα[σεν | |
| 25 | >κύριος.” ἀ[φ]’ ὧν θηρίων ὁ δ[ίκαι‐ | |
| ος ῥύετ[α]ι μηδὲν τῶν [βουλη‐ μάτων [α]ὐτῶν διαπραττ[όμε‐ νος. τὸ δὲ μέγεθος τῆς ἀ[νδρείας τῶν ἁγ[ί]ω̣ν τοῦτ’ ἔστιν, ὅ[τι χα‐ | 88 | |
| 30 | λε]πόν τι̣ [τὸ] χειροῦν ταῖς ἀδ[ικίαι]ς >πο]λεμ[οῦ]ντας. ὁ γὰρ σω(τὴ)ρ “δ[έδω‐ >κ]εν ἐξο[υσ]ίαν πατεῖν ἐπά[νω ὄφ]εω[ν | |
144 | >κ[αὶ] σκορπίων καὶ [ἐπὶ] πᾶσαν τὴ(ν) >δ[ύν]αμιν τοῦ ἐχθρ[οῦ.” ὅ]τι δὲ καὶ ὁ Ἐ‐ λ[ιφ]ὰζ οἶδεν ἀντι[κει]μένας ἐνερ‐ γ[εία]ς παρεθέμεθα [ἤδ]η̣ πρὸ τούτο̣υ̣, | |
| 5 | >ὅτε] ἔλεγεν· “ἢ εἴ τι[να] ἁγίων ἀγ‐ >>γ̣[έλ]ων ὄψῃ.” “εἶτ[α γνώ]σῃ ὅτι εἰ‐ >>ρην]εύσει σου ὁ οἶ[κος], ἡ δὲ δίαιτ̣α̣ >>τ[ῆς σ]κηνῆς σου ο̣[ὐ μὴ] ἁμάρτῃ̣. >>γνώ]σῃ δὲ ὅτι πο[λὺ τὸ] σπέρμα | |
| 10 | >>σου, τ]ὰ̣ δὲ τέκνα [σου ἔ]σται ὥσπερ >>τὸ] πανβότανο[ν το]ῦ ἀγροῦ.” οτο̣ ...]ν διηγημ[...]νενυπο̣ν ...].η τὴν ἀλή[θει]αν δι’ ἱστορί‐ ας τ]ρόπου ἀπα[γγελλ]όμενον | |
| 15 | ...]οῦμεν, εἰ τὰ [οἱο]ν̣εὶ ἱστορι‐ κῶς] ἀπαγγελλό[με]να δυνατά ἐστι]ν ὑπάρξαι ἡμ̣[ῖν] ἢ ἀσύμφο‐ ρα ἢ] συμφέροντα. κ[αὶ ν]ῦν οὖν ο̣[ἶ‐ κον] τοῦ Ἰὼβ μηκέ[τι ἔ]χοντος | |
| 20 | —αὐτὸ]ς γὰρ ἐν τοῖς ἑ[ξῆ]ς φησιν· “ἀ‐ πω]λόμην δὲ κα[ὶ ἔξ]οικος ἐ[γε‐ | |
| νόμ]ην”—φησὶν πρ[ὸς] αὐτὸν ἐ̣π̣[ὶ >κοπ]ρίας ἐρριμμέν[ον]· “εἶτα γ[νώ‐ >σῃ, ὅ]τι εἰρηνεύσει [σ]ου 〈ὁ〉 οἶκος.” πά‐ | 90 | |
| 25 | λιν γὰ]ρ τὰ περὶ αὐτὸν ἀφανισθέ(ν)‐ τα μ]όνης τῆς γυνα[ι]κὸς ὑπο‐ λειπ]ομένης τέκνα [τ]ε μὴ ἔχ[ον‐ τα α]ὐτὸν ἔτι ἐπιστά[μ]ενός φ[η‐ >σιν]· “γνώσῃ δὲ ὅτι π[ο]λὺ τὸ [σπέρ‐ | |
| 30 | >μα] σου, τὰ δὲ τέκν[α σο]υ ἔσ[ται >ὡς] τὸ πανβόταν[ον] τοῦ [ἀγροῦ.” οὐδ]ὲ γὰρ διέκειτο ὡ̣ς̣ τε[κνοποι‐ οῖ ὁ] οὕτω βεβλαμμ[έ]νος κ[αὶ ἀγέν‐ | |
145 | νητος· οὗτος γ̣[ὰρ τοὺς] ἰχῶρας καὶ σκώληκ[ας ᾐσθάνε]το. ποία〈ν〉 δὲ “δί‐ αιτα〈ν〉 σκηνῆ̣[ς” ἔλεγε]ν̣ μὴ διαμαρ‐ τεῖν τοῦ μ[ὴ ἔχον]τος ὅλως μη‐ | |
| 5 | δὲ σκηνὴ[ν ἀλλ’ ἀ]περριμ〈μ〉ένου; ὅθεν γε τῆ[ς ἱστορί]ας πάνυ γε βι‐ αζομένη̣[ς ἐπὶ τ]ῶν αἰσθητῶ(ν) ἀναχωρήσ[εων νοε]ρῶς μεθοδευ‐ τέον τὴν δ[ιάνοι]αν, μάλιστα | |
| 10 | ὅτι ἐν τοῖς π[ροτρέ]χ̣ουσιν ἐφά‐ σκομεν μὴ [ἀνη]κούστους εἶ‐ ναι αὐτοὺς κ[αὶ τ]ῆς κατὰ τρόπο(ν) διδασκαλίας· ο[ὐ γὰρ] φαῦλοι φαί‐ νονται· ὑπὲρ [ἀγνοία]ς γὰρ προσ‐ | |
| 15 | τάττεται Ἰὼβ [θ(ε)ῷ προσα]γα̣[γεῖν] θυ‐ σίαν ὑπὲρ αὐτ[ῶν 6—10 | |
| ἁμαρτήματα .[ 8—12 τε δὴ καὶ φίλοι τ̣[ 8—12 τηλικούτου ου[ 8—12 | 92 | |
| 20 | καὶ ἀρετῆς δια[ 8—12 ]υ τοῖς ἑπομένοι̣[ς 8—12 ]. γιγνώσκειν ὡ[ς ..... ... μί]α αἰτία τῶν ἐπα[γωγῶ]ν ὑπ[άρχ]ει ἐσφάλησαν. λ[έγεται] οὖν [ὅτι· | |
| 25 | τῶν “ἀγρίων θ[ηρίων]” ὡς ἀ[ποδέ‐ δοται “εἰρην[ευόντω]ν σ[οι]” κ̣α[ὶ ὁ “οἶκος” τῆς σῆς δια[νοίας “εἰ]ρη[νε]ύσ[ει” καὶ “ἡ δίαιτα τ[ῆς σκην]ῆς σου”, ὅ‐ περ ἐστὶν ἡ ἐν π[ροκο]πῇ σου | |
| 30 | βελτίωσις, “οὐ διαμα[ρτ]ήσεται”. πρὸς δὲ τούτο[ις] “γνώ[σ]ῃ”, ὅτι ἐν λογισμοῖς ἀγα[θ]όν σου̣ ”[σ]πέρμα” πληθύνει ἀποτελού[μ]ενον εἰς | |
146 | τέκνων γέν[εσιν κ]αὶ γινόμενον. ὡς “τὸ πανβ[ότανο]ν τοῦ ἀγροῦ” δι‐ ά τε τὸ ζώπ[υρον τ]ῆς ἀρετῆς καὶ ἐ‐ πὶ πλεῖστο[ν αὐ]ξ̣άνεσθαι. καὶ τῷ | |
| 5 | ὄ̣〈ν〉τι ἔχομ[εν ἐν] τοῖς θείοις γράμ‐ μασιν καὶ π[ρὸς] ἁγίων οἶκον λε‐ γόμενον τ[ὴν ἕ]ξιν, τὴν πολι‐ τείαν, τὴν [ἀρετ]ή̣ν, καθὰ περὶ τῶ(ν) μαιῶν τῶν [Ἑβρα]ίων ἀναγέγρα‐ | |
| 10 | >πται ὅτι· “ἐπ[εὶ ἐφο]βοῦντο αἱ μαῖαι >τὸν θεόν, ἐπ[οί]ησαν αὑταῖς οἰ‐ | |
| >κίας”, ὅπερ [δη]λοῖ τὴν ἐκ τοῦ φό‐ βου τοῦ θ(εο)[ῦ ἀρετὴ]ν παρ’ αὐτῶν κατα‐ σκε]υα[σμένην. οὐ]δὲ γὰρ ἄοικοι ἐτύγ‐ | 94 | |
| 15 | χανο]ν [πρὸ το]ύτου. καὶ τὸ ἐν Πα‐ >ροιμίαις λ]εγόμενον· “οἰκία〈ι〉 >τῶν παρανόμω]ν ὀφειλήσουσιν κα‐ >θαρισμόν, οἰκί]α〈ι〉 δὲ δικαίων δε‐ >κταί.” οὐ γὰρ π]ερὶ αἰσθητῶν, ἀλλὰ | |
| 20 | π[ερὶ τῶν ἐν διαν]οίᾳ ἕξεων ταῦτα εἴρηται, καθάρ]σεως δεομένω(ν) τ[ῶν] φα[ύλων], τῶν δὲ ἐναρέ‐ τ[ω]ν δεκ[τῶν τ]υγχανόντων, τοῦ] δεκ[τοῦ δη]λοῦντος οὐ τό τινι | |
| 25 | αἱρε]τόν, [ἀλλὰ τὸ] ἄξιον ἐπαίνου· τ[ὸ γ]ὰρ ἀ[γαθὸν αἱ]ρετόν ἐστιν κἂ(ν) μηδε[ὶς αὐτὸ αἱ]ρῆται, καὶ δεκτό(ν) | |
| ἐστιν [κἂ]ν μηδεὶς αὐτὸ δέχηται. >καὶ τὸ [π]ερὶ τοῦ “φοβουμένου” δὲ | 96 | |
| 30 | >“τὸν κ[ύ]ριον [κα]ὶ ἐν ταῖς ἐντολαῖς | |
147 | >αὐτοῦ σφόδρα θέλοντος” εἰρημένο(ν)· >“πλοῦτος καὶ δόξ[α] ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ” οὐ περὶ αἰσθητ[οῦ ο]ἴκου ἢ δόξης λέγε‐ ται· πολλῶν γὰ[ρ] θ(εὸ)ν φοβουμένω(ν) | |
| 5 | οὔτε δόξαν ἀν[θρ]ωπίνην οὔτε οἶ‐ κον πλούσιον [ἐχ]όντων ὡς Ἠλίας, >ὡς Ἐλισαῖος [καὶ οἱ] ὅμοιοι, τοῦ “πλου‐ >τοῦντος ἐν [ἔργοι]ς ἀγαθοῖς” καὶ “ἐν >παντὶ λόγῳ [καὶ] πάσῃ γνώσει”, ὡς | |
| 10 | Παῦλος γρά[φει], πλοῦτον καὶ δό‐ ξαν ἐν τῶι οἴ[κῳ τ]ῆς διανοίας ἔ‐ χοντος καὶ τῇ̣ [πο]λιτείᾳ διὰ πασῶ(ν) τῶν ἀρετῶν κ̣[εκο]σ̣μημένου. ἔτι δὲ καὶ τὸ εὐαγ[γέλι]ον σαφηνίζει | |
| 15 | >τὸν τοιοῦτον ο̣[ἶκο]ν· λέγει γάρ· “ὃς >ἂν ἀκούσῃ το[ὺς λό]γους μου καὶ >ποιήσῃ, ὅμοιό[ς ἐ]στιν ἀνδρὶ φρο‐ >νίμῳ, ὅστις ᾠ[κοδ]όμησεν τὴν >οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν πέτραν, | |
| 20 | >καὶ κατέβη ἡ βροχή, ἔπνευσαν >οἱ ἄνεμοι, ἦλθ[ο]ν οἱ ποταμοί, >καὶ οὐκ ἐσείσθη” ἡ̣ [οἰκί]α, ἥτις ἐστὶν ἡ τοῦ ἐναρέτου̣ [ἕξις] τοῦ το[ὺ]ς λό‐ γους τοῦ κ(υρίο)υ εἰς ἔ[ργα μ]εταβαλόν‐ | |
| 25 | τος, ὅστις ἀχείμ̣[αντος] διαμ[έ]νει | |
| μηδὲν ὑπὸ [τῶν] ἀ[ν]τικειμένω(ν) ἐνεργειῶν βλ[απ]τόμενος. ἐπὶ “τὴν πέτραν” γὰρ “τὸν Χ(ριστὸ)ν” τὴν ἑ‐ αυτοῦ ὁ τοιοῦτος ἕξιν [τ]ε καὶ προ‐ | 98 | |
| 30 | αίρεσιν ἐθεμελ[ίω]σεν. [τ]ῷ γὰρ ὁ‐ μολογήσαντι αὐτὸν εἴρηται ὑπ’ | |
148 | αὐτοῦ· “σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐ̣π̣ὶ̣ ταύτῃ τῆι πέτρᾳ οἰ[κο]δομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν”, [το]ῦ ἀκούοντος τῶν λό‐ γων ὡς ἔτυχ[εν] καὶ μὴ συνάπτον‐ | |
| 5 | τος πράξεις [τοῖς] λόγοις “ἀνδρὶ μω‐ ρῷ ὁμοιουμ[έ]νου, ὃς ᾠκοδόμη‐ σεν τὴν οἰκ[ίαν] αὐτοῦ ἐπὶ τὴν ἄμμον”, ὅ ἐ[στιν τ]ὴν ἕξιν ἐπὶ τὰ ῥευστὰ τ[οῦ βίου] πράγματα | |
| 10 | σπορὰς ἢ [....]μ̣ο..νωσιν οὐκ ἐπιδεχόμε[να]. διόπερ οὗτος ἀ‐ βέβαιος ὢν [ταχ]είαν ἔχει τὴν πτῶ‐ σιν ὀλίγου [σταλ]έντος πειρασμοῦ, ἤτοι διὰ π[αρ’ ἄλ]λου διδασκαλίας | |
| 15 | ἢ διὰ περ[ιστά]σεώς τινος ὑπὸ πνεύματ[ος π]ονηροῦ ἐπαγο‐ μένης. ὁ τ[ὸν ἐ]παινετὸν οἶκο(ν) στάσιν ἑδ[ραί]αν ἔχων καθὰ Μω‐ σῆς ἀκούσε[ται] πρὸς τοῦ θ(εο)ῦ. “σὺ δ’ | |
| 20 | αὐτοῦ στῆθι μετ’ ἐμοῦ.” καὶ περὶ αὐτοῦ ὁ σωτὴρ λέγει· “εἰσίν τινες τῶν ὧδε ἑστ[η]κότων, οἳ οὐ μὴ γεύ‐ | |
| σωνται θ[ανά]του.” τοιοῦτον οὖ(ν) καὶ ὁ Ἰὼβ [οἶκο]ν εἶχεν, ὃν “οἰκο‐ | 100 | |
| 25 | δομήσα[ς” βέβ]αι{αι}ον “ὁ φρόνιμος ἐπὶ τὴν [πέτρα]ν ἐθεμελίωσεν”. ὃν ἔχον[τες ἐπ’ ἴ]σης καὶ οἱ μα‐ θηταὶ τ[ο]ῦ [Χ(ριστο)ῦ ἀ]κίνητον εἶχον τὴν στ[άσ]ιν τηροῦντες τοὺς 〈σ〉ωτη‐ | |
| 30 | ριώδε[ις] λόγους. “εἰρηνεύει” δ’ “ὁ οἶ‐ κος” τῆ[ς] διανοίας ἀσυνχύτου καὶ ἀκ[α]μάν[το]υ μὲν οὔσης, τῆς | |
149 | ἀρετῆς τὴν εἰρήνην ἐργαζομέ‐ νης δ[ι]ὰ τὸ ἀντακολουθεῖν αὐτάς· ἀσύ[μφ]ωνον γ[ὰρ] οὐδὲν ἐν τῶι σπο[υδ]αίῳ. περ[ὶ τῶ]ν ἀρετῶν οἰκεί‐ | |
| 5 | >ως λ[εχ]θείη τὸ [π]αροιμιῶδες· “σο‐ >φαὶ γυναῖκες ᾠ[κ]οδόμησαν οἶ‐ >κον, ἡ δὲ ἄφ[ρω]ν κατέσκαψεν >ταῖς χερ[σὶν αὐτῆ]ς.” ἡ γὰρ κακία τα‐ χείαν τ[ῶν οἰκο]δομημάτων | |
| 10 | ἐργάζετ[αι δια]στροφήν. μία μὲν οὖν [ἀρετὴ] πρὸς οἰκο‐ δομὴν οἰ[κίας οὐ]κ ἔστιν αὐτάρ‐ κης. διὰ τοῦτ[ο πλ]ηθυντικῶς εἴ‐ ρηται· “γυνα[ῖκες] ᾠκοδόμησαν | |
| 15 | οἶκον.” μία δὲ [κακ]ία πρὸς διαστρο‐ φὴν ἱκανή. [εἴρη]ται γοῦν· ἐάν τις πάσας τὰς δ[ικ]αιοσύνας ποιή‐ σῃ, μίαν δὲ π[αρα]νομίαν ποι〈ή〉‐ | |
| σῃ, ἀθετοῦνται πᾶσαι αἱ δ[ι]και‐ | 102 | |
| 20 | οσύναι αὐτοῦ. οὐκέτι γὰρ ἵ[σ]ταν‐ ται οὐδὲ παραμένουσιν μιᾶς εἰσ‐ ελθούσης κακίας. τοῦ δ’ αὐτοῦ ἐνα‐ ρέτου τυγχάν[ει] “μηδὲ τὴν δίαι‐ ταν τῆς σκην[ῆς αὐ]τοῦ διαμαρ‐ | |
| 25 | τεῖν”. εὐκτέον [γὰρ π]ροκόπτοντι, ὅπερ διὰ τῆς σ[κην]ῆς δη[λ]οῦται, μὴ πταῖσαι μ[ηδὲ ἁμ]αρτεῖν· ἐν‐ δέχεται γὰρ ἕω[ς ἔτι] προκόπτει, τοῦ ἐν οἴκῳ διά[γον]το[ς] εἰρηνεύο(ν)‐ | |
| 30 | τος ἤδη διὰ τὴν τελε[ι]ότητα, ἐκ τοῦ προκόπτειν τοῦ [κ]αρπωσα‐ >μένου καὶ ψάλλοντ[ο]ς· “δι‐ >ελεύσομαι ἐν [τ]όπῳ σ[κ]ηνῆς θαυ‐ | |
150 | >μαστῆς ἕω[ς] τοῦ οἴκου τοῦ θ(εο)ῦ”, ἐν ᾧ ὁ φθάσας τῷ ε̣[ἰ]ς̣ τὴν ακ̣[.].ριαν τ[ῆ]ς ἀρετῆς [ἐλ]ηλυθέ[ναι] δυσκί‐ νητός ἐστι [κα]ὶ βεβαιό[τα]τος. τοῦ‐ | |
| 5 | >το δηλοῦτα[ι ἐ]κ τοῦ· “π[ᾶς ὁ] γεγεν‐ >νημένος [ἐ]κ τοῦ θ(εο)ῦ [ἁ]μαρτίαν >οὐ ποιεῖ.” κα[ὶ τὴν] αἰ[τί]αν ἀποδι‐ >δοὺς ἐπιφέ̣[ρει· “ὅτι σπ]έρμα αὐτοῦ >ἐν αὐτῷ μέ[νει”, λέγων τ]ὸ̣ ποιῆσαν | |
| 10 | αὐτόν. περ[ὶ γὰρ τοιο]ύτου καὶ ἐν εὐ‐ >αγγελίῳ εἴ[ρηται· “οὐ]δεὶς δύναται >ἁρπάσαι ἐκ [τῆς] χ[ε]ιρὸς τοῦ πατρός >μου.” καὶ οὐ τ[οῦτο] ἔ[φ]αμεν, ὡς ἀμετά‐ | |
| πτωτός ἐ[στιν ὁ] ἐνάρετος, ἀλλ’ ὅ‐ | 104 | |
| 15 | τι .[.] δυσμ[ετάπ]τωτός ἐστιν. πα‐ ρ’ ἑαυτὸν [δὲ ἔ]ξ̣ω γένοιτο τῆς χει‐ >ρὸς τοῦ θ(εο)ῦ μ̣[ε]τ̣απίπτων· “αὐτοὶ” >γάρ φησιν ”[ἐκ τ]ῆς χειρός σου ἀπώ‐ >σθ[η]σαν”, ἀνάξιοι δηλονότι γε‐ | |
| 20 | γενημένοι τοῦ φρουρεῖσθαι ὑπὸ τῆς θ(εο)ῦ χειρός, ὅπερ Ἰούδας πέ‐ πονθεν αὐτ[ὸ]ς ἐξελθὼν ἐκ τῆς σκεπα‐ ζούσης το[ῦ θ(εο)ῦ] χειρός. οὐ γὰρ εἴρη‐ >κε[ν]· οὐδε[ὶς ἐξελ]εύσεται, ἀλλ’· “οὐ‐ | |
| 25 | >δε[ὶ]ς δύν[αται] ἁρπάσαι ἐκ τῆς >χε[ι]ρὸς τ[οῦ πατρός] μου.” αὐτὸς δ’ ἀπω‐ θεῖται τ[οὺ]ς [ἑαυτ]οὺς ἀποσπάσα(ν)‐ >τας πρό[τ]ερο[ν. εἴρ]ηται γάρ· “ἀπώσε‐ >ται αὐτο[ὺ]ς ὁ θ(εό)ς, ὅτι οὐκ εἰσήκουσα(ν) | |
| 30 | >αὐτοῦ”, τ[ο]ῦ φυλαττομένου ὑπ’ αὐ‐ τοῦ γιγνώσκο[ν]τ〈ο〉ς, ὅτι “πολὺ τὸ σπέρ‐ | |
151 | μα” αὐτοῦ τυγχάνε̣ι̣. ἀγαθὴ γ[ὰ]ρ γῆ ἡ τοῦ [σ]πουδαίου διάνοια τὰς ἀ‐ πὸ τ[οῦ νυ]μφίου λ[όγο]υ σπορὰς οἰκείως καὶ [προ]θύμω[ς] δεχομένο[υ] ἢ αὐ‐ | |
| 5 | τὸς τ[οὺς] μαθητ[ευ]ομένους διὰ τοῦ δο[θ]έντος αὐτῷ λόγου κατα‐ | |
| σπειρῶν. λέγε[τ]αι δὲ πολλάκις καὶ τὸ σπ[έρμα τ]έκνον· “σπέρμα Ἀβραὰμ” [τέκνα αὐ]τ̣οῦ vacat | 106 | |
| 9 | vacat | |
| 10 | οὐ πάντ[ω]ς τοῦ [σ]πέρματος ἤδη καὶ τέκνου τυγ[χ]άνοντος. τῶν γοῦν Ἰουδαί[ων α]ὐχούντων σπέρ‐ μα Ἀβραὰμ ε[ἶναι] οὐκ εἰπὼν ὁ >σ(ωτ)ὴρ ὅτι· ψεύδε[σθε], ἐπήγαγεν· “εἰ | |
| 15 | >τέκνα τοῦ Ἀβ[ραά]μ ἐστε, τὰ ἔργα >τοῦ Ἀβραὰμ π[οιεῖ]τε· οὐ γὰρ πάν‐ >τες οἱ ἐξ Ἰσδρα[ὴλ] οὗτοι τοῦ Ἰσδρα‐ >ήλ. οὐδ’ ὅτι εἰσὶν σπέρμα το̣ῦ̣ Ἀβρα‐ >ὰμ πάντως τ[έ]κνα.” λέγε[ι ο]ὖν αὐ‐ | |
| 20 | τοῖς ὡς μὴ οὖσι[ν] Ἀβραὰμ τέκνοις· >“τὰς ἐπιθυμίας [τ]οῦ πατρὸς ὑμῶ(ν) >θέλετε ποιεῖν.” [ο]ἱ [δ]ὲ ποιοῦντες τὰς ἐπιθυμία[ς τοῦ] διαβό[λ]ου πα‐ τέρα αὐτὸν ἐπ[ιδεχ]όμενοι οὔκ | |
| 25 | εἰσιν Ἀβραὰ[μ τέκν]α. μακάριος γὰρ ὁ σπέρμ[α Ἀβρ]α̣ὰ̣μ τυγχάνω(ν) κατὰ τὸ τὰς ἀρ[ετὰς] τῆς θεοσεβείας ἔχειν καὶ τέκνον γ[ε]νόμενος διὰ τοῦ μορφοῦσθαι [κ]αὶ μὴ ἀμ‐ | |
| 30 | βλωθρίδιον γ[ε]νέσθ[αι] ἀλλ’ ἀπο‐ | |
152 | τίκτεσθαι. ἔστ[ι]ν δ’ ὅτε καὶ ἐκ παραλ‐ λήλου τὸ σπέρμα καὶ τ[ὸ] τέκνον λέγεται ὡς κ[αὶ] ἐν τῷ ν[ῦν] ἐκτεθέ(ν)‐ | |
| τι. τοῦ οὖν ἁγ[ίο]υ ἡ διά[νοι]α, ἣν ἀ‐ | 108 | |
| 5 | γρὸν δεῖ νο[εῖ]ν, ἀναβ[λασ]τάνει γεννήματα ἀναλο[γ]οῦντα “τῷ παμβοτάνῳ τοῦ ἀγροῦ” καὶ πλήθει ὑπε[ρβάλλον]τα καὶ ζω‐ τικῇ δυνάμ[ει, ἵν’ οὕ]τως “ὁμοιω‐ | |
| 10 | θῇ” κατὰ τὸ εὐ[αγ]γελ[ικ]ὸν οὗτος ὁ “ἄν(θρωπ)ος τῇ βασι[λεί]ᾳ τῶ[ν] οὐρανῶν” ἐν τῷ ἀγρῷ τῇ ἑαυτ[οῦ] καρδίᾳ σπεί‐ ρων, ἵνα καρποφορήσῃ “ἕκατον, ἑξήκοντ[α, τριά]κοντα” κα〈τ〉’ ἀρχὰς | |
| 15 | καὶ μέσα κ[αὶ τ]ελευταῖα, “σπείρω(ν) ἐν δάκρυσ[ι”, ἵ]να “ἐν ἀγαλλιάσει θερίσῃ” κα[ὶ “ἐκ]ζητῶν τὸν κ(ύριο)ν, ἵνα ἔλθῃ αὐτῷ [γεν]νήματα δικαιοσύ‐ >>νης”. “ἐλ[εύσ]ῃ δὲ ἐν τάφῳ ὥσ‐ | |
| 20 | >>περ σῖτος ὥρ[ι]μος κατὰ καιρὸν θε‐ >>ριζόμενος ἢ ὥσπε〈ρ〉 θημωνιὰ 〈ἅ〉‐ >>λωνος καθ’ ὥ[ρ]αν συνκομισθεῖ‐ >>σα.” οὐδὲν [ἔ]στιν τῶν ὄντων ὃ μὴ ἔχει οἰ[κ]εῖ[ον] τέλος, κἂν ἐπὶ τέ‐ | |
| 25 | χνης λάβη[τα]ι. ἡ φύσις καὶ ἡ τέ‐ χνη τέλ[ος ἔχε]ι καὶ σκοπόν· φύ‐ εται γὰρ ἄ[μπελ]ος διὰ τὴν ἀνθρώ‐ που ἀπόλ[α]υ[σιν ε]ὔλογον καὶ οἰκο‐ δομεῖτα[ι] τεχνίτης εἰς τὸ τελέσαι | |
| 30 | οἰκίαν σ[κ]οπὸν ἔχων πρὸς οἴκη‐ σιν. καὶ ἵνα μὴ πολὺς ὁ λόγος γέ‐ | |
| νηται, ἐδημιουργήθη ὁ ἄν(θρωπ)ος, ἵνα κατ’ ἀρετ[ὴ]ν ζῇ. τοῦτο αὐτὸ ὁ ὑ‐ | 110 | |
153 | >μνῳδὸς θεωρήσας ἔλεγεν· ”[γ]νώ‐ >ρισόν [μο]ι κ(ύρι)ε τὸ πέρας μου καὶ τὸ(ν) >ἀριθ[μὸ]ν τῶν ἡ[μ]ερῶν μου, τίς >ἐστ[ιν, ἵ]να γνῶ τ[ί] ὑστερῶ ἐγώ”, ἵν[α] λέ‐ | |
| 5 | γῃ τ[οιοῦ]τον ἠ[ρέ]μα ὅτι· διὰ τοῦτο γέγον[α, ἵ]να κατ’ ἀρετὴν ζῶ καὶ τῆς σοφίας [τ]ῆς σῆς [μ]ετέχων πάν‐ τα καὶ λέ[γω τε καὶ] πράττω κατ’ αὐ‐ τήν. ἐπει[δὴ δὲ ἐν] πολλῷ λιπόμε‐ | |
| 10 | νον ἐμ[α]υτ[ὸν ὁ]ρῶ, ὅπερ διὰ με‐ τριότητ[α] λέγε[ι], “τὸ πέρας μου γνώρισ[ό]ν μο̣ι̣”, [μ]έχρι πόσου χρό‐ νου ἐνταῦθα μένω, ἵνα σπουδά‐ σω ἐν αὐτ[ῷ τὰ ὑστ]ερήματά μου | |
| 15 | ἀναπληρώσ[ων. κ]ατὰ ταύτην τὴ(ν) διάνοιαν καὶ ἐ̣[ν τ]ῷ Ἐκκλησιαστῇ >εἴρηται· “μὴ γ[ίνο]υ σκληρός, ἵνα >μὴ ἀποθάνῃ[ς] ἐν οὐ καιρῷ >σου”, ὅπερ δηλ[οῖ ὅ]τι· ἐπεὶ διὰ τὸ καρ‐ | |
| 20 | ποφορεῖν ἀρετὴν γέγονας, μὴ μέλλε πρὸς αὐτήν, μήποτε ἀτε‐ λὴς ἀπέλθῃς. ὅπερ πάλιν εὐχόμε‐ >νος ὁ Δα(υί)δ φησιν· “μὴ ἀναγάγῃς >με ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου.” ἀλλὰ | |
| 25 | >καὶ ὁ Ἀβραὰμ [εἴρη]ται “πρεσβύτε‐ >ρος καὶ πλήρη[ς ἡμ]ερῶν”. καὶ ἐὰν | |
| ἁπλούστερον [τοῦτο] λάβωμεν, πολλοὶ τῶν [πο]λλ[ῶ]ν τῶν πρὸ αὐ‐ τοῦ καὶ πλείονα ἔτη ἔζησαν | 112 | |
| 30 | καὶ οὔτε πρεσβύτεροι ἤκουσαν οὔτε πλήρης ἡμερῶν. πλήρης δ’ ἡμερῶν ἐστιν ὁ τοὺς φωτισμοὺς “τοῦ ἡλίου τῆς δικαιοσ[ύ]νης” ἀνελλι‐ | |
154 | πῶς λαβών. καὶ πρε〈σ〉βύτερος οὗ‐ τός ἐστιν πρεσβείοις ἐ[κεί]νοις τε‐ τιμημένο[ς, π]ερὶ ὧν [λέ]γεται· >“γῆρας γὰρ τ[ί]μιον οὐ τ[ὸ πο]λυχρό‐ | |
| 5 | >νιον οὐδὲ ἀ[ρι]θμῷ ἐ[τῶν] μεμέ‐ >τρηται, πολιὰ δέ ἐστ[ιν] φρόνησις >ἀν(θρώπ)οις καὶ γῆ[ρ]ας βίος [ἀ]κηλίδωτος. ἐπεὶ τοίνυν ”[ὁ Ἀβραὰ]μ ἐπίστευ‐ σεν τῷ θ(ε)ῷ” ὡ[ς “τὴν π]ίστιν αὐ‐ | |
| 10 | τοῦ εἰς δικα[ιοσύ]νη[ν] λογισθῆ‐ ναι” καὶ “πλή[ρ]ης ἡ[μ]ερῶν” ἦν καὶ “πρεσβύτερος”, εἰκότως “τ{ρ}α‐ φεὶς ἐν γήρ[ει κ]αλῷ” ἐκοιμήθη. ὅτι δὲ πλή[ρη]ς ἡμερῶν οὕτω | |
| 15 | νοεῖται κα[ὶ ἐ]ξ ἑτέρων ἔστιν βε‐ >βαιωθ〈ῆ〉ναι· “τ[ίμ]α”, φησίν, “τὸν π(ατέ)ρα >σου καὶ τὴν [μη]τέρα σου, ἵνα εὖ >σοι γένητα[ι κα]ὶ ἔσῃ μακροχρό‐ >νιος ἐπὶ τῆς {εις} γῆς ἣν ὁ κ(ύριο)〈σ〉 δίδωσίν | |
| 20 | >σοι.” καὶ οὐκ ἔστιν τοῦτο ἀναντί‐ ρρητον· πολλοὶ γὰρ πολλὴν ἐνδει‐ | |
| ξάμενοι τιμὴν πρὸς γονέας ὠ‐ κύμοροι ἐτ[ελ]εύτησαν καὶ ἄλλοι ἀτιμάζον[τες] μητέρας καὶ πατέ‐ | 114 | |
| 25 | ρας πολυ[χρόνι]οι γεγένηνται· ἀλλὰ καὶ ἐν Ψ[αλ]μοῖς λέγεται πε‐ >ρὶ “τοῦ κατ[οι]κοῦντος ἐν βοηθείᾳ >ὑψίστου”· “μακρότητι ἡμερῶν ἐμ‐ >πλήσω αὐτὸν καὶ δείξω αὐτῷ τὸ | |
| 30 | >σωτήριόν μου”, ὅπερ δηλοῖ τελείωσι(ν)· οὐδὲ γὰρ τὴν ἐνταῦθα παραμονὴ(ν) | |
155 | >ἐπὶ πλεῖστον· “ἡρπάγη” γάρ φ[η]σιν, ”〈μ〉ὴ >κακία [ἀλ]λάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ”. ταῦ‐ τα δ[ὲ πά]ντα ἡμῖν εἴρηται θέλου‐ σιν [δεῖξ]αι, ὅτι ἐπ[ί] τινι τέλει γίνεται | |
| 5 | τὰ γ[ινόμ]ενα κα̣ὶ̣ παρὰ πολλῶν, πολλ̣[ῷ] δὲ πλέ[ο]ν ὑπὸ θ(εο)ῦ. καὶ ὁ Ἐ‐ λιφὰζ ο[ὖ]ν τοῦτο ἐπιστάμενος ἅτε ἐντ[ρεχὴς] καὶ συνετός φησι(ν) τὰ ἐ〈κ〉κ[είμενα τῇ] διανοίᾳ κινού‐ | |
| 10 | μενος [τοιαύτῃ], ὅτι πράως καὶ πρὸς ἐπ[ιστροφ]ὴν τὴν νουθεσί‐ αν δεξ[άμενο]ς τέλος ἀγαθὸν ἕ‐ ξει καὶ τ[ίμιον], ὅπερ δηλοῦται >αὐτῷ διὰ τ[ό· “ἐλεύσ]ῃ ἐν τάφῳ ὥσ‐ | |
| 15 | >περ σῖτος ὥρ[ιμο]ς κατὰ καιρὸν >θεριζόμενος.” χ̣[ωρ]εῖ δὲ αὐτῷ κατ’ ἀκολουθία[ν ὁ λ]όγος ἀπὸ τοῦ· >“μακάριος ἀν[ήρ], ὃν ἤλεγξεν | |
| >κ(ύριο)ς”, ὅτε καὶ πρ[ο]τρέπεται αὐτὸν | 116 | |
| 20 | μὴ “ἀναίνεσθαι παντοκράτο‐ ρος νουθέτημα”, ὡς αὐτοῦ καὶ “τύ‐ πτοντος καὶ ἰωμένου ἑξάκις τε ἀπὸ ἀναγκῶν ῥυομένου λιμοῦ καὶ πολέμου, ἀ̣[πὸ] μάστιγος γλώσ‐ | |
| 25 | σης καὶ σιδήρ[ου ἀ]ποκρύπτον‐ τος”, ἐξ οὗ συμβήσ[ε]ται τοῦτον, ᾧ ταῦτα γίν[ε]ται, μὴ φοβεῖσθαι κακῶν ἐπιφορὰν καὶ τὰ ἑξῆς. ἐ‐ φ’ οἷς ἅπασιν, φησίν, τέλος ἀγα‐ | |
| 30 | θὸν διαδέξεται καιρίως καὶ ὡ‐ ρίμως καθὰ σῖτος ἐν ἅλωνι συν‐ αγόμενος. μακάριον δέ ἐστιν σῖ‐ | |
156 | τον τοιοῦτον εἶναι, πε[ρὶ] οὗ ὁ σ(ωτ)ήρ >φησιν· “τὸ καλὸν σπέ[ρμ]α υἱοὶ τῆς >βασιλείας εἰ[σί]ν.” καὶ π[ερὶ τ]αὐτοῦ· >“ἐὰν μὴ ὁ κόκ[κ]ος τοῦ σ[ίτου] πεσὼ(ν) | |
| 5 | >εἰς τὴν γῆν ἀποθάν[ῃ, αὐ]τὸς μό‐ >νος μένει. ἐὰν δὲ ἀ[πο]θάνῃ, >πλείονα κα[ρ]πὸν [φέ]ρει.” καρπὸς δὲ τούτου το[ῦ κόκκου ο]ὐκ αἰσθητὰ γεννήματά [ἐστιν, ἀλλ’] ἄν(θρωπ)οι “υἱοὶ | |
| 10 | βασιλείας”. μ[έγα ἐστὶ] δὲ καὶ τὸ >μὴ ἀκοῦσαι· “ἐ[κτίλαι σ]ε καὶ μετ‐ >αναστεύσαι σε [ἀπὸ σκη]νώματος >καὶ τὸ ῥίζωμ[ά σου ἐκ] γῆς ζώντω(ν)”, ἀλλ’ οὕτω π[ληρω]θῆναι ἀρετῶ(ν) | |
| 15 | ὡς ὁ πληρού[μ]ενος σῖτος καὶ και‐ ρίως θεριζ[όμ]ενός τε καὶ συνα‐ γόμενος. κε[ῖται] δ’ ἐκ παραλλή‐ λου ὁ καιρὸς [καὶ] ἡ ὥρα ὡς ἐν τῶι· >“φυλάξετε τὸν νόμον τοῦτον | 118 |
| 20 | >κατὰ καιροὺς ὡρῶν ἀφ’ ἡμερῶ(ν) >εἰς ἡμέρας.” ἄμητος δ’ ἐστὶν πνευ‐ >ματικὸς ψυχῆ[ς] τελείωσις. “πορευ‐ >όμενοι” γὰρ “ἐπορεύοντο καὶ ἔκλαι‐ >ον αἴροντ[ες τὰ] σπέρματα αὐτῶ(ν)”, | |
| 25 | ὅπερ δηλο[ῖ τὴ]ν διὰ πόνων καὶ ἀσκήσεων αὐτῶν ἀρχὴν τῆς ἀ‐ >ρετῆς. “ἐρχ[ό]μενοι δὲ ἥξουσιν ἐν >ἀγαλλιάσει αἴροντες τὰ δράγματα >αὐτῶν”, ὅπερ σημαίνει ὡς προ‐ | |
| 30 | είρηται τὴν τελείωσιν. ⸤τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ “συνκομισθεῖσα”. ἐπ’ ἀσφα‐ λοῦς γὰρ λοιπόν ἐστιν τῷ ὄντι̣ ὁ τέ‐ | |
157 | λειος. [τοῦτο] καλῶς παρὰ τοῦ σ(ωτῆ)ρ(ο)ς | |
| 1 | μαν‐ >θάν[ομε]ν λέγοντος· “οὗ τὸ πτύο(ν) >ἐν [τῇ χει]ρὶ αὐτ[ο]ῦ καὶ διακ[α]θαρι‐ >εῖ τ[ὴν ἅλ]ωνα αὐτοῦ καὶ συνάξει | |
| 5 | >τὸν [σῖτον] εἰς ἀποθήκην, τὸ δὲ ἄ‐ >χυρον κ[α]τακαύσει πυρὶ ἀσβέστῳ.” δῆλον δ[έ, ὡς ο]ὐ περὶ αἰσθητῶν ταῦ‐ τα λέγετ[αι· “ἀσβέσ]τῳ” γὰρ “πυρὶ” ἄχυ‐ ρον ο[ὐ καίεται], ἀλλ’ οὐδὲ περὶ | |
| 10 | αἰσθητῆ[ς θημ]ωνιᾶς φαίνεται διαλαμ[βάνω]ν—οὐ γὰρ ἄν(θρωπ)ος θημω‐ νιά ἐστι[ν—ἀλλ]ὰ τὴν ὡς εἴπομεν τελείωσιν [καὶ πλήρ]ωσιν⸥. ἔχομε(ν) δὲ σοφῶς ἐν τ̣[ῷ ᾄ]σματι τῶν ᾀσμά‐ | 120 |
| 15 | των εἰρημέν[ον] περὶ τῆς νύμ‐ φης, ἥτις ἐστ[ὶν ἡ] ἐκκλησία ἢ ἡ >τελεία ψυχή· “ὁ [ὀμ]φαλός σου ὡς >κρατὴρ πεπλ[η]ρωμένος· κρᾶ‐ >μα κοιλίας σου ὡς θημωνιὰ ἅλω‐ | |
| 20 | >νός σου πεφραγμένη ἐν κρί‐ >νοις.” καὶ ὅτι ἡ ψυχὴ οὐκ ἔχει ταύ‐ την τὴν συνήθως λεγομένη(ν) κοιλίαν δῆλ[ο]ν, περὶ ἧς λέγεται· >“τὰ βρώματα τῇ [κο]ιλίᾳ καὶ ἡ κοι‐ | |
| 25 | >λία τοῖς βρώμ[ασιν]”, ἀλλὰ ἐκείνη〈ν〉 >περὶ ἧς γέγραπτα[ι]· “τὸν νόμον >σου ἐν μέσῳ τῆς κ[οι]λίας μου”, καί· >“ἀπὸ τοῦ φόβου σο[υ ἐ]ν γαστρὶ ἐλά‐ >βομεν καὶ ὠδινήσαμεν καὶ 〈τ〉ετό‐ | |
| 30 | >καμεν.” αὐτὴ δ’ αὕτη ἡ ψυχὴ καὶ “ὀμφαλὸν” ἔχει τὸ τ[ῆ]ς διανοίας μεσαίτατον, ὅπερ κέκραται | 122 |
158 | >κατὰ τὸν “ὑπὸ τῆς σοφί[ας κερ]ασθέν‐ >τα οἶνον” τὰ θε[ῖ]α νοή[ματα] καὶ ὑπερ‐ αναβεβηκότα. [κ]αὶ ἐπε̣[ὶ οὐχ οἷ]ά τε ἦν ταῦτα διανοηθῆ[ναι ἀ]ν(θρώπ)οις, | |
| 5 | ἀνθρωπίναις λέξε[σιν συνε]κερά‐ σθησαν, ἵν’ οὕτως ἐ[φί]κωνται τοῦ “κράματος” λαβέ[σθαι γυ]μ̣νῶν ἀκού‐ ειν τῶν τῆς [σοφίας μ]ὴ δυνάμε‐ | |
| νοι. δύναται δ[ὲ καὶ τὴ]ν̣ ἐ{α}νανθρώ‐ | 124 | |
| 10 | πησιν δηλοῦσ[θαι δι]ὰ τοῦ κρατῆ‐ ρος, ἀλλὰ καὶ τῇ τ[.....]ῃ λέγεσθαι ὅτι· παλαιὰν κα̣[ὶ καιν]ὴν γραφή(ν), ὅ ἐστιν κρατ[ήρ, ἔχ]εις ἐν τῷ μεσαι‐ τάτῳ τοῦ ἡγε[μο]νικοῦ σου. ἔχεις δὲ | |
| 15 | καὶ “κοιλίαν” [θ]ημωνιᾷ ἐοικυῖαν “πεφραγμένη[ν ἐ]ν κρίνοις”. ἐπεὶ γὰρ διὰ τοῦ χ[ρώ]ματος τοῦ κρίνου λευκότης μὲν [ἔ]ξωθεν, ἔσωθε(ν) δὲ νεκρῷ χρώματι ὅμοιον ἔχει, | |
| 20 | εἴη ἂν δηλοῦ[ν], ὅτι ἡ τελεία ψυχὴ λευκὴ κατὰ τὸν [λ]όγον γίνεται, πε‐ >ρὶ οὗ εἴρηται· “ἀ[δ]ελφιδός μου λευ‐ >κός”, ἐκ τῆς ἀ[πὸ] τῆς ἀσκήσεως νε‐ κρότητος [θαν]ατωμένη. | |
| 25 | >>“ἰδοὺ ταῦτα ο[ὕ]τως ἐξιχνιάσαμεν, >>ταῦτά ἐστ[ι]ν ἃ 〈ἀ〉κηκόαμεν. σὺ δὲ >>γνῶθι σε[α]υτῷ εἴ τι ἔπραξας.” βεβαι‐ οῦται τὸ προειρημένον, ὅτι συνε‐ τὸς ὢν καὶ ἐκ παλαιῶν ἴσως ἀκού‐ | |
| 30 | σας ἁγίω[ν], οἳ ἀγράφως θεῖα ἐπαί〈δ〉ευ‐ | |
| ον, ἐνή[γ]ετο εἰς τ〈ὸ〉 λέγειν τινὰ λό‐ | 126 | |
159 | γον ἔχο̣[ντ]α̣, ὧν καὶ παραπλή[σ]ια ἐ(ν) τοῖς θ[είοις γρ]άμμασιν εὑρίσκ[ο]ντες παρ[εθέμε]θα. δ[ι]ὰ γὰρ τοῦ “ἐ[ξι]χνι‐ άσαμ[εν” τὸ σ]υνετ[ὸν] ἑαυτοῦ ἐπιδεί‐ | |
| 5 | κνυτ[αι, διὰ] δὲ τοῦ “ἀκηκόαμ[ε]ν” τὴ(ν) παρ’ ἑτέρ[ω]ν παίδευσιν, εἰ μή τις λέγοι, ὅτι τ[ὴν] ἀκοὴν λέγει τὴν ὡσανεὶ ἐ̣[μπει]ρ̣ίαν καὶ γνῶσι(ν) τῶν πρα[γμάτω]ν. ἔτι δὲ τῇ αὐτῆι | |
| 10 | ἑπόμεν[ος ἀρχ]ῇ καὶ διακείμενος, ὅτι δι’ ἁμ[αρτίας] πέπονθεν, ἐπή‐ >γαγεν· “σὺ [δὲ γν]ῶθι σεαυτῷ εἴ τι ἔ‐ >πραξας”, ἵ[να ᾖ καὶ δ]ιὰ τούτου ἐμφαί‐ νων ὅτι· επ[...]ν ἃ εἶπον περὶ | |
| 15 | ἁμαρτανόντ[ων]· ἐ̣γὼ οὐ γὰρ ἡγοῦ‐ μαι δίκαιον τ[ιμ]ωρεῖσθαι. οὐκ οἶ‐ δα δὲ τὸ καθ’ ἕ[καστ]ον τῶν ἁμαρτη‐ μάτων. “σὺ δὲ [γν]ῶθι”, ὅ ἐστιν ὅτι· γνοὺς μετανόησον, [ὅ]περ πάλιν διακει‐ | |
| 20 | μένου ὡς πε[ρὶ] ἁμαρτόντος ἦν. μίαν γὰρ αἰτίαν τῶ[ν ἐ]παγωγῶν ᾤετο. >>“ὑπολαβὼν δὲ Ἰ[ὼ]β λέγει· εἰ γάρ τις >>ἱστῶν στήσαι μ[ο]υ τὴν ὀργήν, τὰς >>δὲ ὀδύνας μου [ἄραι] ἐν ζυγῷ ὁμο‐ | |
| 25 | >>θυμαδόν. καὶ δ[ὴ ἄ]μμου παραλίας >>βαρυτέρα ἔσται.” ὥσ[πε]ρ ἐκ τῶν ἄλ‐ λων πάντων οὕτ[ω κ]αὶ ἐκ τῶν προ‐ κειμένων τὸ μεγ[αλό]ψυχον τοῦ Ἰὼβ δείκνυται, γεν[ν]αίως καὶ πά‐ | 128 |
| 30 | νυ γε ἀνδρείως φέ[ρον]τος τὰς πε‐ ριστάσεις. πολλοὶ γάρ, [ὅτ]αν ἐν περι‐ στατικοῖς καὶ ἀνιαροῖς [γ]ένωνται, | |
160 | ὡς περιττοὺς ἡγοῦν[ται τοὺ]ς παρα‐ καλ[ο]ῦντας καὶ κατα[.....]α̣ν αἰτι‐ ῶν[τ]αι. οὗτος δ[ὲ] παρε[σκεύασ]ται καὶ πρὸ[ς] ἀπόκρισιν .υτ[.....]μ̣αυτω | |
| 5 | τῶ[ν] περιστάσεων .[....]ν̣. λέγοι ἂν οὖν τὰ προκεί[μ]ε[να] πρὸς >τὰ ὑπὸ τοῦ Ἐλιφὰζ εἰ[ρημέ]να· “νῦν δὲ >ἥκ[ει] ἐπὶ σὲ πόν[ος καὶ] ἥψατό σου, >σὺ δὲ ἐσπούδα[σας” πρὸς] ἀπόδειξιν | |
| 10 | ἅμα τοῦ μὴ ἔξω [τῶν ἁ]μαρτημά‐ των ταῦτα ὑφ[ίστασθα]ι̣ πρὸς τού‐ των καὶ μετριό[τητος], ὑποτιθεὶς ἑαυτὸν ἀμφ[ιβάλλει]ν καίτοι τοῦ συγγραφικοῦ [πνεύ]ματος μαρτυ‐ | |
| 15 | ροῦντος αὐτ[ῷ ὡ]ς “ἄμεμπτος” εἴη. λέγει οὖν ὅτ[ι· ⸤εἴ τις] καθάπερ ἐν ζυ‐ γῷ στῆσαι τὰ [ἡμ]έτερα θελήσοι πταίσματα κα[ὶ τ]ὴν ἐπαχθεῖσαν ὀργήν, βαρυτέ[ρ]αν αὐτὴν εὑρή‐ | |
| 20 | σει τῶν ἡμετ[έρ]ων πταισμάτω(ν). | |
| ᾔδει γὰρ ὁ ἅγιο[ς ὡς ο]ὐχ ἁμαρτιῶν ἕνεκεν ταῦτα [ὑ]φίστατο ἀλλ’ ἀγω‐ νίσματος, ὅπο[υ] γε ἐν τοῖς ἑξῆς ἔ‐ >φασκεν· “οἶδ[α ὅτι] δίκαιος ἀναφα‐ | 130 | |
| 25 | >νοῦμαι.” δ[ιόπερ] τοὺς φίλους 〈ἐ〉να‐ γαγεῖν εἰς [τὴν] τοιαύτην γνῶσι(ν) ἐσπούδ[αξε]ν⸥. εἰ δὲ καὶ τὸ “στῆσαι” τὴν παῦ[λα]ν σημαίνει, συνεπί‐ σκεψαι. ν[οη]θείη δὲ καὶ οὕτως· λέ‐ | |
| 30 | γεται ζυγ[ὸς] ἐπικείμενος τῷ αὐχέ‐ νι τῶν π[αθ]όντων ζῴων. εἴη ἂν οὖν λέγ[ω]ν· ⸤εἴ τις ἐθέλοι σὺν ἐμοὶ ἑλκύσαι τὸν τῶν παθημάτων ζυγό(ν), | |
161 | ὥστε κουφίσαι με 〈ἀ〉π’ αὐτῶν τῆι κοινω‐ νίᾳ. ἀλλ’ ὅρα, μὴ τοῦτο ἀνάξιον ὂν τοῦ ἁγίου⸥ ἐπὶ τὴν πρώτην ἀπόδο‐ σιν ἡμᾶς ἀνάγει{ν}. ⸤παράλιον δὲ | |
| 5 | ἄμμον π〈α〉ρείληφεν διὰ τὸ ὑγροτέ[ρ]α(ν) >>εἶναι⸥. “ἀλλ’ ὡς ἔοικεν τὰ ῥ[ή‐ >>ματά μού ἐστιν φαῦλα. βέλη γὰρ >>κυρίου ἐν τῶι σώματί μού ἐστ[ιν, >>ὧν ὁ θυμὸς αὐτῶν ἐκπίνει μ[ου | |
| 10 | >>τὸ αἷμα. ὅταν ἄρξωμαι λα[λεῖν, >>κεντοῦσί με.” ἐπεὶ ὁ Ἐλιφὰζ π̣ι̣σ‐ τοὺς λόγους τοὺς πρώτους, τοῦ Ἰὼβ δόξαντος αὐτῷ τῷ Ἐλιφὰζ [... ἐξ ἀποδυσπετήσεως εἰρῆσθαι [τὰ | |
| 15 | πάντα, εἶπεν πρὸς τὸν Ἰὼβ δ[ια‐ | |
| κείμενος, ὅτι ἁμαρτιῶν ἕνε[κεν πέπονθεν, φησίν· ὡς ἔοικεν, [τὰ ῥήματά μου εὐτελῆ ἐστιν οὐ[δὲν πι‐ στευόμενα. ἐπάγει δὲ ἀκολο[ύ‐ | 132 | |
| 20 | >θως, διὸ αὐτῷ ἀπιστεῖ, λέγων· “β[έλη >γὰρ κ(υρίο)υ ἐν τῶι σώματί μου ἐστι[ν”, ἵνα ᾖ ὃ δ[ηλοῖ] τοιοῦτον· διὰ τ[οῦτο τὰ ῥήματά μου φαῦλά ἐστιν, ὅ[τι βέλη κ(υρίο)υ ἐπὶ τῷ σώματί μου ὑ[πάρ‐ | |
| 25 | χει. εἰώθασιν γὰρ οἱ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ὑπερορᾶν τὰ π〈αρὰ〉 τῶν ἐν περιστάσεσιν καὶ πενίᾳ πιεσθέντων λεγόμενα ῥήμα‐ τα, κἂν συνετὰ ᾖ{ν}. τοῦτο αὐτὸ δη‐ | |
| 30 | λοῦται ἐν τῷ λογίῳ τῷ φάσκοντι· >“πτωχὸς ἐλάλησ〈ε〉ν καὶ εἶπ〈α〉ν· τίς >οὗτος;”. ὅτι δὲ βέλη τὰ περιστατικῶς ἐκ προνοίας πεμπόμενα λέγεται, | |
162 | ἔστιν ἐκ πλειόνων μαρτυρ〈εῖ〉σθαι· ἐν Δευτερονομίῳ Μωσῆς ἐν τῇ μεγάλῃ ᾠδῇ λέγει ἐκ προσώπου >τοῦ θ(εο)ῦ· “μεθύσω τὰ βέλη μου ἀφ’ | |
| 5 | >αἵματος καὶ ἡ μάχαιρά μου κατα‐ >φάγεται αἷμα τραυματιῶν”, βέλη | |
| κ]αὶ μάχαιρα τὰς κολάσεις λέγω(ν). κ]αὶ πάλιν ἐν αὐτῇ τῇ βίβλωι λέ‐ >γ]ει· “καὶ τὰ βέλη μου συντελέσει | 134 | |
| 10 | >αὐ]τούς”, τοῦ συντελέσει δηλοῦν‐ τος· πληρώσει τὰ τῆς κολάσεως. καὶ] τοῦτο δὲ ἐπὶ συμφέροντι γί]νεται. ⸤θυμὸν δὲ βελῶν ἐν‐ τ]αῦθα οὐ τῶν ἀψύχων, ἀλλὰ τὴ(ν) | |
| 15 | ἐ]πίπονον καὶ σφοδράν τε καὶ π]ικρὰν ἐπιφορὰν τῶν ἀνιαρῶ(ν) φ]ησιν, ἣν ἐκπίνειν τὸ αἷμα λέ‐ γ]ει δηλῶν, ὡς τὴν ζωτικὴν αὐτοῦ δύ‐ ν]αμιν προσαφαιρεῖται τὰ τῆς | |
| 20 | κο]λάσεωσ⸥. τὸ δ’· “ὅταν ἄρξωμαι λα]λεῖν, κεντοῦσί με” ὡς ἐν ἀπο– ..].ς εἴη ἂν ὑποβάλλον διάνοι‐ α]ν τοιαύτην· ὅτε ὁ νοῦς πρὸς τ〈ὸ〉(ν) τῶν ὅλων τέταται θ(εὸ)ν καὶ τὴν | |
| 25 | ἐκείνου θεωρίαν, τρόπον τινὰ λήθη τῶν ἀνθρωπίνων γίνε‐ ται. ἀπὸ τῆς τοιαύτης καταστάσε‐ ως καὶ ὁ μακάριος Δα(υὶ)δ ἔψαλλεν >ὅτι· “ἐπελαθόμην τοῦ φαγεῖν τὸ(ν) | |
| 30 | >ἄρτον μου”, καὶ Παῦλος “ἕως τρίτου >οὐρανοῦ” φησιν ”〈ἁρπαγῆναι〉 εἴτε ἐν σώματι >οὐκ οἶδα εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος | |
163 | >οὐκ οἶδα”. ἐπειδὰν δὲ ὡς ἄν(θρωπ)οι πε‐ ρὶ τὰ ἐπίπονα σχολὴν 〈οὐ〉 βραχείαν | |
| παρασχῶσιν, τότε δὴ αὐτῶν οὐ μετρίως καθάπτεται. τοῦτ’ οὖν αὐ‐ | 136 | |
| 5 | τὸς παραιτούμενος τρόπον τινὰ παιδεύει καὶ τοὺς φίλους ἄνω ἔ‐ χειν τὸ φρόνημα καὶ μικρὰ φρο(ν)‐ τίζειν τῶν ἐπιπόνων τῇ θ[εω‐ ρίᾳ σχολάζοντας. ἀκολούθω[ς δ]ὲ | |
| 10 | καὶ ἡ φρουροῦσα τοὺς ἁγίους [δύ]να‐ μις ὀλίγον ἐνδίδωσιν αὐτ[ο]ῖς αἴσθησιν γενέσθαι πόνων, [ἵνα οὕ‐ τως εὔλογος ἡ δόσις τοῦ στεφ[άνο]υ γένηται. | |
| 15 | >>“τί γάρ; μὴ διὰ κενῆς κεκράξετα[ι ὄνο]ς >>ἄγριος ἀλλ’ ἢ τὰ σῖτα ζητῶν; [εἰ δὲ καὶ >>ῥήξει φωνὴν βοῦς ἐπὶ πάτ[νη]ς >>ἔχων τὰ βρώματα; εἰ βρωθή[σ]ε‐ >>ται ἄρτος ἄνευ ἁλός; εἰ δὲ κα[ὶ] ἔ‐ | |
| 20 | >>στιν γεῦσις ἐν ῥήμασι κενο[ῖς; >>οὐ δύναται γὰρ παύσασθαί [μου >>ἡ ψυχή. βρόμον γὰρ ὁρῶ τὰ σ[ῖτά >>μου ὥσπερ ὀσμὴν λέοντος.” ⸤[πρὸς τὴν παρ’ ἐκείνου γεγενημένη[ν | |
| 25 | αὐτῷ οἷον ἐπίπληξιν ἐπὶ τῶ(ν) λόγων τῶν εἰρημένων ὑπὸ τοῦ Ἰὼβ αὐτὸς λέγει ὡς ἐρώτησι(ν) προσάγων⸥, ἵνα ἐξ ὧν ἀποκρίνε‐ ται μηκέτι μέμφηται τὸν διὰ | |
| 30 | τὰ ἐπίπονα βοῶντα καίτοι τοῦ | |
| Ἰὼβ οὐδὲν ἀποδυσπετήσεως | 138 | |
164 | >εἰπόντος. ἐρωτᾷ· “τί οὖν; μηδὲ διὰ κε‐ >νῆς κεκράξεται ὄνος ἄγριος ἀλλ’ ἢ >τὰ σῖτα ζητῶν;”, ὅ ἐστιν· ⸤μὴ ματαίως φωνὴν ἀφίησιν ἐνδεόμενος τρο‐ | |
| 5 | φῆς ὄνος ἄγριος; ἀλλ’ οὐδὲ ὁ βοῦς κρά‐ ζει ἐπὶ τῆς φάτνης τῶν βρωμάτω(ν) κειμένων. ὥστε μηδ’ ἐμὲ αἰτιῶ, εἰ] κράζω κατὰ τὴν σὴν ὑπόλημ‐ ψ[ι]ν διὰ τὰ ἀνιαρ〈ὰ〉 φύσεως ἀσθε‐ | |
| 10 | ν[ο]ῦς ὑπαρχούσης, ἵνα ᾖ ἄγων αὐ‐ τὸν εἰς συμπάθειαν πρὸς τὸ μὴ μέ]μφεσθαι τὸν ὀδυνώμενον εἰ κ]ράζει· οὐ γὰρ ἀναίσθητον εἶναι δε]ῖ τὸν ἅγιον, κἂν καρτερῶς φέ‐ | |
| 15 | ρῃ] τὰ θλίβοντα· αὕτη γὰρ ἀρετή ἐ‐ στι]ν, ὅταν αἴσθησιν τῶν ἐπιπό‐ ν]ων δεχόμενός τις ὑπερφρο‐ ν]ῇ τῶν ἀλγηδόνων διὰ θ(εό)ν⸥. >τὸ δ’ ἑξῆς· “εἰ βρωθήσεται ἄρτος ἄνευ | |
| 20 | >ἁ]λός” παρεμβεβλημένον ὑπὸ τοῦ] μακαρίου καὶ διὰ τοῦτο ἀσαφία(ν) ἐ]ργασάμενον εἴη ἂν κατ’ ἡμετέ‐ ρ]αν δύναμιν τοιοῦτο· ⸤οὐ δύνα‐ τ[α]ι ὠφελία ψυχῆς καὶ τροφὴ ταύ‐ | |
| 25 | της ὑπάρξαι μὴ πόνου καὶ θλίψε‐ ως γεγενημένου⸥. τούτῳ ὅμοιο(ν) >τό· “διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς | |
| >εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν >οὐ(ρα)νῶν”, ἵν’ ᾖ ὁ μὲν ἄρτος δηλῶ(ν) | 140 | |
| 30 | τὴν ὠφελίαν, τὸ δ’ ἅλας τὸν πόνο(ν), οὗ χωρὶς ἀρετὴν κατορθωθῆναι ἀδύνατον. ἀπὸ τῆς αὐτῆς διανοί‐ | |
165 | >ας καὶ τό· “εἰ δὲ καὶ ἔστιν γεῦσις ἐν ῥήμα‐ >σι κενοῖς;”. ⸤ἅπας λόγος πράξεως ἐσ[τ]ε‐ ρημένος 〈ἐ〉ναρέτου μάταιός ἐστι(ν) καὶ κενός. τούτου παραστατικόν ἐ‐ | |
| 5 | >στιν τό· “οὐ γὰρ ἐν λόγῳ ἡ βασιλεί‐ >α τοῦ θ(εο)ῦ, ἀλλ’ ἐν δυνάμει.” οὐκ ἐν διακένοις ὑποσχέσεσιν, ἀλλ’ ἐν λόγῳ ἐνεργεῖ τὰ τῆς σωτηρί[ας ὑπάρχει⸥. μὴ τοίνυν ἐμὲ νο[μί‐ | |
| 10 | ζετε διακένους προφέρειν [λό‐ γους μηδὲ ὑμεῖς, ὦ φίλοι, τοῦ̣τ̣ο ζηλοῦτε. διὰ γὰρ τοῦτο, ἐπεὶ ο[ὐ]δὲ(ν) κενὸν ἐμοὶ καὶ μάταιον π[έπρακ̣‐ >ται, “οὐ δύναταί μου παύσασθ[αι | |
| 15 | >ἡ ψυχὴ” τοῦ τόνου τοῦ πρὸς τὸν [ἀν‐ τίπαλον· σκοπὸς γάρ μοί ἐστι[ν οὐ κενός, ἀλλ’ ἐλπίδα σωτήριον [ἔχ]ω(ν). ε̣ἰ̣ γὰρ τὰ σῖτα τὰ ἡμέτερα καὶ δι[ὰ τ]ὸ δυσῶδες τοῦ τραύματος βρόμ[ο]υ | |
| 20 | λέοντος πεπλήρωται, οὐ παύ[σε‐ >ταί μου ἡ ψυχή. οὐδὲν γὰρ “ἡμ[ᾶς >χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ [Χ(ριστο)ῦ, >θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸ[ς | |
| >ἢ λιμὸς” καὶ τὰ ἑξῆς. πάντες [γὰρ ἅγι‐ | 142 | |
| 25 | οι ἐν Παύλῳ ἀναβοῶσιν. εἰ δὲ κ[αὶ τὴν τοῦ διαβόλου κατ’ αὐτοῦ ἔν‐ στασιν ἐμποδίζειν αὐτοῦ τὴν ἀ‐ ρετὴν βουλομένου σημαίνοι δ[ι‐ ὰ τὸν βρόμον εἰ〈ωθ〉ότα σῖτα αὐτοῦ ὑ‐ | |
| 30 | πάρχειν, συνεπίσκεψαι. >>“εἰ γὰρ δῴη καὶ ἔλθῃ μου ἡ αἴτησις καὶ >>τὴν ἐλπίδα μου δῴη ὁ κύ(ριο)ς, ἀρξάμε‐ >>νος ὁ κύριος τρωσάτω με, εἰς τέλος | |
166 | >>δὲ μή με ἀνελέτω.” ⸤ὁ τρῶσιν καθ’ ἑαυτοῦ αἰτούμενος οὐκ ἀποκάμνω(ν) τὴν αἴτησιν ἑαυτοῦ ἐλθεῖν εὔ‐ χεται, ἀλλὰ τὸ〈ν〉 ἴδιον ἀποπλη‐ | |
| 5 | ρωθῆναι σκοπόν. ἦν δὲ οὗτος τὸ πέρας τοῦ κατορθώματος ἀνύ‐ σαι ἢ καὶ φανῆναι τοῖς φίλοις δι‐ ὰ τὴν αὐτῶν ὠφελίαν τὴν αἰ‐ τ]ίαν τῶν πόνων, ὅτι ἀγωνίσμα‐ | |
| 10 | τος χάριν ἐπήχθησαν. οὕτω γὰρ ἂν οὐδὲ εἰς τὸν δίκαιον ἡμάρ‐ τ]ανον, ἀλλὰ καὶ ζῆλον θεῖον ἐδέ‐ χο]ντο μιμήσασθαι σπεύδοντες ὑ]πομονὴν καὶ ἀνδρείαν τῶι | |
| 15 | ἁ]γίωι κατορθουμένην⸥, δι’ ἣν καὶ >ἔλ]εγεν· “εἰ γὰρ δῴη”—ἀντὶ τοῦ· εἴ‐ >θ]ε γὰρ δῴη κ(ύριο)ς—“καὶ ἔλθῃ μου ἡ αἴτη‐ >σι]ς, καὶ τὴν ἐλπίδα μου δῴη ὁ | |
| κ(ύριο)ς”. δι’ ἀμφότερα γὰρ εὔχεται, ἵνα | 144 | |
| 20 | κ]αὶ αὐτὸς τὸν στέφανον τοῦ ἀ‐ γῶ]νος δέξηται κἀκεῖνοι μὴ ματαίαν τὴν ὑπομονὴν τῶν ἐπ]ιπόνων νομίσωσιν. ἰδεῖν δὲ αὐτοῦ ἔστιν καὶ θαυμάσαι τὸ | |
| 25 | καὶ ἐν τοῖς τηλικούτοις πόνοις ἀνδρεῖον, ὅτι πρῶτον μὲν οὐκ ἀ‐ πείρηκεν τὴν πρὸς τὸν φίλον ἀπόκρισιν ἔχων πρόφασιν τὴν περὶ τοὺς πόνους σχολήν, ἀλλὰ | |
| 30 | καὶ πάλιν καθάπερ γενναῖος ἀθλη‐ τὴς {φησιν} πολεμικῶς κατὰ τοῦ ἀν‐ | |
167 | τικειμένου ἱστάμενος καὶ εἰδώς, ὅτι οὐ χωρὶς τῆς ἐκ θ(εο)ῦ συνχωρήσε‐ ως γέγονεν ἡ κατ’ αὐτοῦ ἐπαγω‐ >γή, φησίν· “ἀρξάμενος ὁ κ(ύριο)ς τρωσά‐ | |
| 5 | >τω με, μόνον μὴ εἰς τέλος ἀνελέ‐ >τω με”, ⸤ἀντὶ τοῦ· τὴν ἔκβασιν τῶ(ν) θλίψεων ὑπενεγκεῖν χαρισάσθω. >τούτῳ ὅμοιόν ἐστιν τό· “καὶ μὴ εἰσ‐ >ενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν”⸥, ὅ‐ | |
| 10 | περ ἑρμηνεύεται πολλάκις [ἀ]ν‐ τὶ τοῦ· μὴ ὑποπεσεῖν τοῖς ἀπατῶ[σ]ιν ἐνγένηται. ὅρα δὲ καὶ τὴν [θ]ε[ί‐ αν πληροφορίαν. ὅτι ἔλθε[ι τὰ τῆς εὐχῆς ἐλπίζει, οὐ παντὸς [εἰ‐ | |
| 15 | δότος, εἰ συμφερόντως εὔχεται, | |
| ἢ μόνον τῶν ἁγίων. κατὰ τὸ βού‐ λημα τοῦ θ(εο)ῦ ζῶντες δέχονται καὶ “πληροφορίαν τῆς ἐλπίδος”. ὅτι δὲ οὐ περὶ τῆς ζωῆς τῆς ἐνταῦ‐ | 146 | |
| 20 | >θα φοβούμενος λέγει τό· “εἰς τέλος >δὲ μή με ἀνελέτω”, σαφὲς ἐκ το[ῦ >εἰρηκέναι αὐτόν· “θάνατος ἀν‐ >δρὶ ἀνάπαυσις.” αἰσθητικὸς ὢν οὖν ὁ ἅγιος τρῶσιν ὑπὸ θ(εο)ῦ ἐκδέχε‐ | |
| 25 | ται παιδευτὴν αὐτὸν ἄριστον ἐ‐ πιστάμενος οὐχ ὡς κολαστέ‐ ος, ἀλλ’ ὡς δοκίμιον ἐξαιτούμε‐ >νος, καθὸ ὁ ψαλμῳδός φησιν· “δ[ο‐ >κίμασόν με κ(ύρι)ε καὶ πείρασόν με”, | |
| 30 | καὶ τὸ παροιμιῶδες δὲ λόγιον· >“μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παρα‐ >δέχεται.” τοῦτο δὲ γίνεται, ἵνα μὴ | |
168 | κολαστέος γένηται οὐ συνεπαισθη‐ θεὶς τῇ παιδεύσει. οὐ γὰρ παραιτεῖ‐ ται ἔλεγχον ὁ ἅγιος ὅλον αὑτὸν τῷ θ(ε)ῷ ἐκδούς, “εἰδὼς ὅτι vacat | |
| 4a | 〈ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται,〉 | |
| 4b | 〈ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν,〉 | |
| 5 | vacat ἡ δοκιμὴ ἐλπί〈δ〉α· ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει”. >>“εἴη δέ μου πόλις >>τάφος, ἐφ’ ἧς ἐπὶ τει〈χ〉έων ἡλλόμη(ν) >>ἐπ’ αὐτῆς, οὐ μὴ φείσωμαι.” ὁ τῶν ἀνθρωπίνων ἁπάντων δοξῶ(ν) | |
| 10 | τ[ε] καὶ πολιτειῶν καὶ τῶν ὁμοίω(ν) κ[α]ταφρονήσας “σκύβαλα” τὰ πάν‐ τ[α] διὰ τὴ〈ν〉 σωτήριον ἐλπίδα “ἡγού‐ με]νος” τὰς πολιτικὰς δόξας “τά‐ φον” οἴεται ἀποθανὼν αὐταῖς | 148 |
| 15 | >ὡς Παῦλος ὁ λέγων· “ζῶ δὲ οὐκ‐ >έτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χ(ριστό)ς.” ἐπὶ γὰρ ταύτας τὰς ἀνθρωπίνας δόξας μεγάλα κομπάζοντες καθάπερ ἐπὶ τειχέων ἁλλόμενοι οἱ μο‐ | |
| 20 | χθηροὶ ἐπιπηδῶσιν, εἰ καὶ μὴ ὁ ἅγιος. δῆλον γάρ, ὅτι τῷ ἀνθρω‐ πίνῳ προσώπῳ ταῦτα προσά‐ πτων εἴρηκεν. μετριόφρων γὰρ ε]ἰ καί τις ἄλλος ὁ μακάριος, “ἄμεμ‐ | |
| 25 | πτος” μαρτυρηθεὶς εἶναι καὶ “δί‐ καιος”. εἴη δὲ καὶ ταῦτα λέγων ὅτι· εἰ καὶ καθάπερ εὖ τετειχισμένη πό‐ λις ἐτύγχαν〈ο〉ν πλούτῳ καὶ δόξῃ καμών, ἀλλά 〈γ〉ε ἐμοὶ ταῦτα τέθνη‐ | |
| 30 | κεν οὐ βαρείαν αὐτῶν τὴν στέρη‐ σιν λογιζομένῳ. διὸ καὶ οὐ φείδο‐ μαι τούτων. ὅλως αὐτῶν μηδέ‐ να πόθον ἔχω τεθνηκὼς αὐτοῖς, | |
169 | ἐξ οὗ ζῶ ζωὴν μακαρίαν. καλὸν γὰρ “ἀποθνῄσκειν τῇ ἁμαρτίᾳ”, ἵνα τῷ θ(ε)ῷ ζήσωμεν καὶ μὴ καθά‐ περ ἡ “σπαταλῶσα χήρα” ζῶντες | |
| 5 | θανάτῳ τῆς ἁμαρτίας παραδοθῶ‐ >>μεν. “οὐ γὰρ ἐψευσάμην ῥήμα‐ >>τα ἅγια θ(εο)ῦ μου.” ⸤διὰ τοῦτο πάντα τὰ ἀνθρώπινα τάφον ἡγοῦμαι τεθνηκὼς αὐτοῖς, ἐπεὶ οὐκ ἐψευ‐ | 150 |
| 10 | σάμην τὰ τοῦ θ(εο)ῦ ἅγια ῥήματα, ἤ‐ τοι διὰ τὸ 〈ἐν〉 μηδενὶ πταῖσαι ἀλλὰ “δί‐ καιος” εἶναι—τοῦτο λέγει κατ[ὰ] τ[ὸν >λέγοντα· “οὐδὲν ἐμαυτῷ σ[ύνοιδ]α”⸥— ἢ ὅτι τὰ εἰρημένα ἐν μαρτυρ[ία]ς | |
| 15 | μέρει πρὸς τοῦ θ(εο)ῦ οὐ ψευδῆ ἔδει‐ >ξεν καθὸ εἴρηται περὶ αὐτοῦ· “καὶ >οὐκ ἔδωκεν ἀφροσύνην θ(ε)ῷ.” τοῖς γὰρ λόγοις τοῦ θ(εο)ῦ τοῖς μαρτυροῦ‐ σιν αὐτῷ τὸ ἐν ἀρετῇ ὂν ὁ τρόπος | |
| 20 | αὐτοῦ σύμφωνος εὑρίσκετο. δι[ό‐ περ καὶ τὰς ἐναρέτους ἑαυτοῦ π[ρ]ά‐ ξεις τοῦ θ(εο)ῦ λέγει κατὰ τὸν λέγο[ν‐ >τα· “οὐκ ἐγὼ δέ, ἀλλὰ ἡ χάρις τοῦ θ(εο)ῦ >σὺν ἐμοί.” δεικτικὸν δὲ καὶ π[ρὸς | |
| 25 | τοῦ θεοῦ πεπαιδεῦσθαι αὐτὸν τὸ >λέγειν· “οὐ γὰρ ἐψευσάμην ῥήμ[α‐ >τα ἅγια θ(εο)ῦ μου.” οὐδὲν δ’ ἧττον κα[ὶ ἄτυφος φαίνεται ἐκ τοῦ θ(εο)ῦ ἐνε[ρ‐ >γῶς δεικνὺς τό· “ἐπὶ δὲ σῇ σοφίᾳ μ[ὴ | |
| 30 | >ἐπαίρου.” θ(εο)ῦ γὰρ τὰ πάντα ὁμολο‐ γεῖ. χρήσιμον γὰρ τὸ μὴ ἐφ’ ἑαυτῷ βάλλεσθαι, ὅπερ πάλι〈ν〉 παραινεῖ λό‐ | |
| >γος θεῖος· “μὴ καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν | 152 | |
170 | >τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ μηδὲ ὁ ἰσχυρὸς ἐν >τῇ ἰσχύι αὐτοῦ μηδὲ ὁ πλούσιος >ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ, ἀλλ’ ἢ ἐν τού‐ >τῳ καυχάσθω 〈ὁ〉 καυχώμενος τοῦ | |
| 5 | >συνίειν καὶ γιγνώσκειν τὸν κ(ύριο)ν.” ἔχομεν παραδείγματα ἐν ταῖς γραφαῖς τῶν ἀσυνέτως καυχωμέ‐ νων καὶ ἐφ’ ἑαυτοῖς πεποιθότω(ν) 〈Γ〉ολιὰδ καὶ Φαραώ, οἵτινε[ς ο]ὐχ ἅ‐ | |
| 10 | περ ἤλπισαν πεπό〈ν〉θασ[ι]ν ”〈σ〉βεσθεί‐ σης αὐτῶν τῆς ὑπερηφανίας”. “εἶ]ν̣α̣ι̣ φάσκοντες” δὲ “σοφοὶ μωραί‐ νο]νται” κατὰ τὸ λόγιον. ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πλούτῳ ἀλαζονευο‐ | |
| 15 | >μένων λέγεται· “μὴ φοβοῦ, ὅταν >πλουτήσῃ ἄν(θρωπ)ος καὶ ὅταν πλη‐ >θυνθῇ ἡ δόξα το〈ῦ〉 [ο]ἴκου αὐτοῦ, >ὅτι οὐκ ἐν τῷ ἀποθνῄσκειν αὐ‐ >τὸν λήμψεται τὰ πάντα.” ἢ γὰρ | |
| 20 | αὐτὸς αὐτὰ καταλείψει ἢ αὐτὰ αὐτὸν μεταβολῆς γεγενημέ‐ νης. ἀλλὰ ὁ ἅγιος οὐδὲν ἐφ’ ἑ‐ αυ]τῷ βαλλόμενος θ(ε)ῷ πάντα | |
| ἀνατίθησιν. | 154 | |
| 25 | >>”[τ]ίς γάρ μου ἡ ἰσχύς, ὅτι ὑπομένω; >>ἢ τίς μου ὁ χρόνος, ὅτι ἀνέχεταί >>μου ἡ ψυχή; μὴ ἰσχὺς λίθων ἡ ἰ‐ >>σχύς μου; ἢ αἱ σάρκες μού εἰσιν >>χάλκειαι; ἦ οὐκ ἐπ’ αὐτῷ ἐπεποίθει(ν); | |
| 30 | >>βοήθεια δὲ ἀπ’ ἐμοῦ ἄπεστιν. ἀπεί‐ >>πατό με ἔλεος, ἐπισκοπὴ δὲ κ(υρίο)υ 〈ὑ〉περεῖ‐ >>δέν με.” | |
171 | παιδεῦσαι τοὺς φίλους ἀγαπητικὸς ὢν βούλεται, ὡς οὐ διά τι ἀνθρώπι‐ νον τὴν τοσαύτην ἐπιφορὰν τῶ(ν) ἀνιαρῶν ὑπομένει, καὶ παραστῆ‐ | |
| 5 | σαι αὐτῷ ὅτι· εἰ μὴ λογισμῷ θείῳ, ὅσον ἧκεν εἰς ἀνθρωπίνην ἀσθέ‐ νειαν, οὐκ ἂν {οὐκ} ἀνήνεγκα ταῦ‐ τα—διὰ ποίαν γάρ, φησίν, ἰσχὺν ταῦτα ὑ‐ πο[μ]ένω λογίσασθε, ἢ διὰ ποῖον | |
| 10 | χρόνον βιῶσαι δυνήσομαι ταῦ‐ τα ὑφιστάμ〈ενοσ〉. ἡ ἰσχὺς δέ μ[ο]ι ἢ λί‐ θ[ο]υ ἐστὶν ἢ χαλκείας ἔχω τ[ὰς σάρκα]ς, ὥστε μὴ ἐπαισθάνεσθα[ι τὸν πό]νο(ν) αὐτοῖς; —ἵνα μὴ περὶ ἀν[αι]σθή[τ]ου | |
| 15 | διακείμενοι εὐτελίζωσι τὴν καρτερίαν. εἰσὶ γὰρ οἱ καὶ περὶ τῶ(ν) μαρτύ[ρ]ων διανοούμενοι, ὅτι τῶν ἀλγηδόνων οὐκ ἐπαισθά‐ νονται, ὅπερ παραιρεῖται αὐ[τῶ](ν) | |
| 20 | τὴν ἀρετήν. ἀλλὰ κἀκεῖνα [αὐ‐ τοῖς ἐνθεῖναι τῆι διανοίᾳ β[ού‐ λεται, ὅτι οὐ δι’ ἁμαρτίας πάσχ[ει, >λέγων· “ἦ οὐκ ἐπ’ αὐτῷ ἐπεπ[οίθει](ν);” πρὸς δὲ τούτοις ἠρέμα κα[ὶ τὴν | 156 |
| 25 | ἀπὸ θ(εο)ῦ συνχώρησιν αἰνιττ[όμε‐ >νος ἐπάγει· “βοήθεια δὲ ἄπεστ[ιν. >ἀπείπατό με ἔλεος, ἐπισκοπ[ὴ δὲ >κυρίου ὑπερεῖδέν με”, ἵν’ ἐκ τού[των κατανοήσωσιν, ὅτι καὶ ταῦτα συν‐ | |
| 30 | ειδὼς εἰς ἑαυτὸν γεγενημένα ὁ ἅγιος φέρει γενναίως ἱστάμενος πρὸς τὸν ἐξαιτησάμενον, πεπι‐ | |
172 | στευκώς, ὅτι εἰ καὶ ἔπαισεν αὐτὸν κ(ύριο)ς συνχωρήσας τῷ ἐξαιτήσαντι, ἀλλ’ ἐπαμύνει καρτερήσαντι. τοιοῦ‐. τον γὰρ καὶ ὁ μακάριος Δα(υὶ)δ ψάλ‐ | |
| 5 | >λει λέγων· “ὑπομένων ὑ〈πέ〉μεινα >τὸν κ(ύριο)ν, καὶ προσέσχεν μοι.” δυ‐ νατὸν δὲ καὶ τὴν αὐτῶν ἐλέγ‐ χοντα διάλημψιν ταῦτα λέγει(ν) ὅτι· ὑμεῖς οὕτω νομίζετε, ὅτι | |
| 10 | καὶ ἡ βοήθεια καὶ ἡ ἐπισκοπὴ κ(υρίο)υ ὑπερεῖδέν με. αὐτὸς οἶδεν, ὅτι το]ύ̣[τῳ] θ(εὸ)ς δοκιμασίας χάριν αὐτὸ(ν) >παρέ]δωκεν, ὡς “μακάριος ἀνὴρ >ὃ]ς ὑ[π]ομένει πειρασμόν, ὅτι δό‐ | |
| 15 | >κιμ[ος] γενάμενος λήμψεται τὸ(ν) | |
| >στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγ‐ >γείλατο τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν.” >>“οὐ προσεῖδόν με οἱ ἐγγύτατοί μου, >>ὥσπερ χειμάρρους ἐκλείπων ἢ ὥσ‐ | 158 | |
| 20 | >>περ κῦμα παρῆλθόν με.” ⸤καὶ τοῦ‐ τ]ο αὐτῷ πρὸς δοκιμασίαν συνέ‐ β]αινεν· οὐ γὰρ μικρὰ ἀνία ἐν τοῖς θ]λιβηροῖς ἀπουσία τῶν φίλων. ταύ]την ὑπομένων τὴν θλῖψι(ν) | |
| 25 | >κ]α[ὶ] Δα(υὶ)δ ὁ ἅγιος ἔψαλλεν· “κατεν‐ >ό]ουν εἰς τὰ δεξιὰ καὶ ἐπέβλεπο(ν), >κ]αὶ οὐκ ἦν ὁ ἐπιγιγνώσκων με⸥.” ε]ἰ̣ δὲ καὶ τὰς ἀοράτους δυνάμεις ἁ]γίας διὰ τὸ τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ με‐ | |
| 30 | γάλην φανῆναι ὀλίγον παρελ‐ θούσας αὐτὸν δηλοῖ, συνεπίσκε‐ ψαι· συντρέχει γὰρ αὕτη ἡ διάνοια >τῇ ἀποδοθείσῃ εἰς τό· “ἐπισκοπὴ | |
173 | >δὲ κυρίου ὑπερεῖδέν με.” ὡς γὰρ ὁ τῶν ὅλων κ(ύριο)ς οὐ μισῶν οὐκ ἐπε‐ σκέπτετο αὐτόν, ἀλλὰ πρὸς τὸ δεῖξαι τῶι ἀντικειμένῳ, ὅτι πρὸς | |
| 5 | ἀνθρώπου ἀρετὴν ἡ κακία αὐτοῦ οὐ δύναται, οὕτω μήποτε καὶ αἱ θεῖαι δυνάμεις, τὸ βούλημα τοῦ θ(εο)ῦ ἀξιωθεῖσαι εἰδέναι τὸ περὶ τὸν Ἰὼβ συνχωρῆσαι τὸν ἀγῶνα γε‐ | |
| 10 | νέσθαι, ἵνα λαμπρότερον τοῦ | |
| μακαρίου φανῇ τὸ κατόρθωμα. >>“οἵτινές με διευλαβοῦντ[ο, ν]ῦ̣[ν ἐπι‐ >>πεπτώκασίν μοι.” ⸤ἠρέ[μα μὲν ἴ‐ σως τούτους ἐλέγχει 〈ὅτι〉· ἀγ[νο]ο[ῦν‐ | 160 | |
| 15 | τες τὴν αἰτίαν τῶν ἐπ[αγ]ωγῶν ἐπιβαίνετέ μοι τολμῶντες τοι‐ αῦτα λέγειν, ἃ πρότερον οὐκ εἰ‐ ρ]ήκατ[ε]. εἰκὸς δ’, ὅτι καὶ πολλοὶ τῶ(ν) ἄλλων διὰ τὸ πάθος κατεφρό[ν]ου(ν) | |
| 20 | αὐτοῦ, καὶ τοῦτο τοῦ ἐξαιτησα[μέ‐ νου ὑποβάλλοντοσ⸥. ὅρα δέ, μ]ὴ ὥσπερ ἀποδεδώκαμεν τὰς θεί‐ ας δυνάμεις ὀλίγου αὐτὸν π[αρ‐ εληλυθέναι ἵνα γνωσθῇ [αὐτοῦ | |
| 25 | ἡ ἀρετή, οὕτω συνεχωρή[θησαν τῶν ἐναντίων δυνάμεω[ν καὶ ἄλλαι ἐπιπηδᾶν αὐτῷ καὶ π[ροσ‐ πολεμεῖν. >>“ὥσπερ χιὼν ἢ κρύσταλλος πεπη[γώς, | |
| 30 | >>καθὼς τακεῖσα θέρμης γενομέ‐ >>νης οὐκ ἐπεγνώσθη ὅπερ ἦν, >>οὕτω κἀγὼ κατελείφθην ὑπὸ πά(ν)‐ >>των. ἀπωλόμην δὲ καὶ ἔξοικος | |
174 | >>ἐγενόμην.” ὑπερβάτως εἴρηται τό· “ὥσπερ χιὼν ἢ κρύσταλλος πεπη‐ γώς, καθὼς τακεῖσα”, οὕτως ἀποδι‐ δόμενον· καθὼς τακεῖσα χιὼν ἢ | |
| 5 | κρύσταλλος. οἰκεῖον δὲ καὶ τὸ πα‐ ράδειγμα πρὸς τὴν ὑπερβολὴν τῆς μεταβολῆς αὐτοῦ ἄγνωστο(ν) αὐτὸν παντελῆ ποιούσης κατὰ τὴν χιόνα ἢ κρύσταλλ[ο]ν τὴν ἀ‐ | 162 |
| 10 | πὸ διακαύσεως διαλυομ[έ]νην καὶ οὕτως ἄγνωστον πο[ιο]ῦ̣σ̣αν τ]ὸ̣[ν τ]όπον ὅπου ἐτύγχαν̣ε̣ν̣. εὖ δὲ] καὶ τὸ τοιούτῳ χρήσασθ̣[αι π]α[ρα]δείγματι· ⸤καθὼς ἡ χιὼν | |
| 15 | καὶ [κ]ρύσταλλος ἀδιάκρ〈ιτ〉ον ποιοῦ‐ σι τὸν τόπον ὑπὸ θέρμης̣ δ̣ι̣α̣λυ‐ όμενα, οὕτω καὶ φίλος δοκῶν εἶναι πειρασμῶν ἐν[σ]τάντ[ω](ν) φανεροῦται, καὶ ὅπερ πρὸ τ〈ο〉ύτου | |
| 20 | ἔ]κρυπτεν, φανερὸν καθίστησι(ν). ἐνστάντος θλιβηροῦ καιροῦ ἀν‐ τικειμένω〈ν〉 δὲ τῶν σχηματι‐ ζ]ομένων φίλων εἶναι οἱ ἅγι‐ οι ἔ]χουσι | |
| 24a | 〈βεβαιότητα, πρὸς τοὺς ἀγαπωμένουσ〉 | |
| 24b | 〈ἔχοντες καὶ ἐν ἀνέσει καὶ ἐν〉 | |
| 24c | 〈περιστάσει τοῦτον τὸν ὅρον τῆσ〉 | |
| 24d | 〈φιλίας ἀδιάστροφον φυλάττοντες.〉 | |
| 24e | 〈καὶ οὐ θαῦμα, ὅπου γε καὶ πρὸσ〉 | |
| 24f | 〈τοὺς ἐχθροὺς τὴν ἀγάπην ἐκτείνουσι,〉 | |
| 24 | μετὰ τῶν μισούντων | |
| 25 | τὴ]ν εἰρήνην εἰρηνικοὶ ὄντεσ⸥ | |
| κα]τὰ τὸ ὑπὸ κ(υρίο)υ διὰ τοῦ προφήτου >λ]εγόμενον· “εἴπατε, ἀδελφοὶ ἡ‐ >μῶν, τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, ἵνα τὸ >ὄνομα κ(υρίο)υ δοξασθῇ, αὐτοὶ δὲ αἰ‐ | 164 | |
| 30 | >σχυνθήσονται.” ἅπαξ δὲ ἐπεὶ πε‐ ρὶ φιλίας ὁ λόγος τὴν ἀρχὴν ἐδέ‐ ξατο, ἀκόλουθον τὰς διαφορὰς διαγνῶναι τῆς φιλίας. ἡ μὲν οὖν | |
175 | τίς ἐστιν ἡ δι’ αὐτὸ τὸ καλόν, ἣν καὶ ἅγιοι κατορθοῦσιν, ἡ δέ τις διὰ τὸ χρή‐ σιμον, οἷον ὅταν τις φέρε ἰατροῦ φίλος ὑπάρχῃ δι’ αὐτὸ τοῦτο. αὕτη δ’ | |
| 5 | ἡ φιλία εἰ καὶ μὴ τελεία ἐστίν, ἀλλὰ γοῦν οὐκ ἔχει τὸ ψεκτὸν ἀνθρω‐ πίνη τις ὑπάρχουσα. ἑτέρα δὲ εἰ μὴ διὰ τὸ ἡδύ, οὗ μηκέτι ὑπάρχον‐ τος [μ]ηδ’ ὁ φίλος ἔστιν, καὶ διὰ φιλο‐ | |
| 10 | δ[οξία]ν, ἵνα δοκῶσι τοῖς πολλοῖς μ[ει]ζ̣ό̣νων εἶναι φίλοι αὐτοὶ οὐ‐ δὲν προ]σφέροντες εἰς φ[ιλ]οτ̣[ι]μί‐ | |
| αν ἐκεί]νων. εἰ δὲ καὶ ὁ διὰ [τὸ χρή]σι‐ μον αἱρο]ύμενος φίλον [ἀβεβα]ιό‐ | 166 | |
| 15 | τατος κα]τὰ τὸ μηκέτι ητ[..] ηδ[..]ς .... χ]ρείας ὑπαρχούσης ἀντιποι‐ εῖσθαι φ]ιλίας ἐξαλάττων κατὰ τοῦ‐ το], π̣ρ̣[οαι]ρεῖται τὰ χρήσιμα πρὸ τῶν ἡ]δέων, ἃ καὶ ὑπὸ μέμψιν ἐστίν. | |
| 20 | ε]ἰς τὴ[ν] ὄντως φιλίαν προτρ[έπ]ω(ν) >ὁ λόγος [φ]ησίν· “φίλον σὸν καὶ φί[λον >πατρ[ῷ]ον μὴ ἐνκαταλίπῃς.” “ὁ >γὰρ πρ[ό]σφατος οὐκ ἔστιν ὅμο[ιο]ς >αὐτῷ.” πρόσφατον λέγω τὸν ἀ[βέ‐ | |
| 25 | βαιον, “ἀρχαῖον” ἢ πατρῷον [τὸν ἔχοντα βεβαιότητα, ἄλλω[ς τε καὶ εἰ καὶ κατὰ χρόνον λαμβάνοις .[... τ.ς ὁ δ[ι]ὰ πείρας ἐλθὼν ἀμ[ελεῖ τοῦ προσφάτου· ὁ γὰρ τὰς καρδίας ὄν[τως | |
| 30 | ἐπιστάμενος ἐκ τῆς πείρας .. >ω̣ς ποιεῖται τὴν ἐπίκρισιν. ⸤τὸ δ’ “ἀ‐ >πωλόμην δὲ καὶ ἔξοικος ἐγενάμη(ν)” φησὶν πρὸς τὴν διάλημψιν τὴν | |
176 | τῶν πολλῶν ἀπώλειαν λογιζομέ‐ νων τὴν πάντων ἀφαίρεσιν κτημάτων χρημάτων καὶ ὅτι ἐ‐ πὶ κοπρίας ἐτύγχανεν. διὸ καὶ ἔξ‐ | |
| 5 | οικος ἐγεγόνει καὶ πά[ντ]ων αὐ‐ | |
| τὸν τῶν οἰκείων καταλελ[οι]πότω(ν)⸥. >>“ἴδετε ὁδοὺς Θαιμανῶν, ἀτραποὺς >>Ἀσεβῶν οἱ διορῶντες. καὶ αἰσχύ‐ >>νην ὀφειλήσουσιν ο[ἱ ἐ]π[ὶ] πόλε‐ | 168 | |
| 10 | >>σιν καὶ χρήμασι πεπο[ιθότες.” ⸤ἐγὼ μέν, φησίν, ταῦτα ὑπ[έστην με]τα‐ π[εσ]ὼν ἀπὸ πλούτου [καὶ πολυπαι‐ δίας κ]αὶ δόξης καὶ τῶν [ἄλλων ἀν‐ θρωπ]ί̣νων. καὶ ὅμως [οὐδὲν αὐ‐ | |
| 15 | τ]ῶ[ν τ]εθαυμακὼς οὐ ξ[ενίζομαι⸥. καὶ γὰρ οἱ ἅγιοι τῇ φύσει [τῶν ἀδια‐ φόρων ἐπιβάλλοντες [οὐ βαρείαν τὴν τούτων ἀφαίρεσι[ν λογίζον‐ ται καὶ τοὺς ἄλλους προτ[ρ]επ[όμε‐ | |
| 20 | νοι καθὰ καὶ Δα(υὶ)δ ὁ μακά̣[ρ]ι̣ος ψ[άλλ]ω̣(ν) >“πλοῦτος ἐὰν ῥέῃ μὴ π[ροσ]τίθε[σθ]ε >κ]αρδία〈ν〉.” καὶ πάλιν· “μὴ π[ε]πο[ίθα]τε >ἐπ’ ἄρχοντας καὶ ἐφ’ υἱοὺ[ς] ἀν[(θρώπ)ων, >οἷ]ς οὐκ ἔστιν σωτηρία.” δ[ι]ορθ[ούμ]ε‐ | |
| 25 | νο]ς οὖν αὐτοὺς ἠρέμα [ὁ] ἅγιο[ς οὕ‐ >τω] ποιεῖ τὸν λόγον λέγων· ⸤[“ἴδετε >ὁδο]ὺς Θαιμανῶν, ἀτραποὺς Σ[αβῶν οἱ >δ]ιορῶντες”, ὅ ἐστιν· μ[ε]τὰ δι[ανο]ί‐ ας ὁ]ρῶντες, ἵν’ ᾖ πᾶς αὐτοῦ ὁ ν[οῦς | |
| 30 | το]ιοῦτος· ἐγὼ δὲ ἔξοικο[ς] ἐγεν[όμ]η(ν) κ]αὶ πάντων ἀφῃρέθη[ν]. κατα[νοή‐ σατε τὰς ὁδοὺς τῶν Θαιμανῶν, τὰς ἀτραποὺς τῶ〈ν〉 Σαβῶν κατ[α‐ | |
| κρίνατε, κἂν εὐπαθῶσ[ι]ν, λογ[ι]ζ̣ό̣[μ]ε̣‐ | 170 | |
177 | νοι ὅτι πλούτῳ κα[ὶ δόξ]ῃ πε‐ ποιθότες οὐκ ὀρθὰς ὁδ[οὺς] ἢ ἀτρα‐ ποὺς ἔχουσιν. ταῦτα δὲ [ἔλε]γεν ὑπ‐ ηχῶν καὶ τοῖς φίλοις [οἰο]μένοις | |
| 5 | ὅτι ὁ περιπίπτων ἐν [περι]στάσε‐ σι[ν] ἐκ κακίας ταύταις [ἐνέ]χεται⸥ ὅτ[ι]· ὑμεῖς εἰ καὶ βασιλεῖς ἐ[στε κ]αὶ οὐ πε‐ ρι[επέσε]τε δυσπρ[αγίᾳ, ἀλ]λὰ κατα‐ ν[οήσατε] τὰς ὁδοὺ[ς τῶ]ν Θαιμα‐ | |
| 10 | ν[ῶν καὶ] Σαβῶν, ὁδ̣[οὺς α]ὐτῶν ρ̣[.....]σ̣ετε, ὅτι π[εποι]θότες ἐπ[ὶ τοῖς] ἀνθρωπίν[οις αἰ]σχύνη(ν) ὀφλ[ισκ]άνετε. εἰ δὲ κα[ὶ τ]ὰς ἑρμη‐ νείας [τῶ]ν ὀνομάτων [ἐκ]λαβεῖν | |
| 15 | θέλοις, γένοι〈το〉 ἂν νόησις {τ} αὕτη, ⸤Θαιμανῶν μὲν ἑρμηνευομέ‐ νων ἐκλιπόντων, Σαβῶν δὲ ἐ‐ πι〈σ〉τ[ρ]εφόντων⸥. προτρέπεται οὖν τοὺς ἐκλιπόντας ἀρετὴν | |
| 20 | καταθεάσασθαι, οἳ καὶ ἐν πλούτωι πεποίθασιν, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐπι〈σ〉τρέ‐ φοντας τὴν φύσιν τῶν πραγμά‐ των κατανοεῖν προτρεπόμενος, ὅτι οὐ πάντως 〈ἐ〉ν εὐετηρίᾳ ἀεὶ | |
| 25 | οὕτω διαμένει, ἀλλὰ καὶ ὑποστρέ‐ φει πολλάκις. διὸ αἰσχύνη ὑπάρ‐ χει τὸ πεποιθέναι ἐπὶ χρήμασιν | |
| ἢ πόλεσιν, πόλεις λέγων τὰς δό‐ ξας τὰς ἀνθρωπίνας καὶ τὸ ὡσανεὶ | 172 | |
| 30 | ἐν ἀσφαλεῖ εἶναι. εἰ δὲ ἐπαινετοὶ εἶεν οἱ ἐκλιπόντες, προτρέπεται ὅτι· κατανοήσατε, ὡς εἰσὶ καὶ ἄλλοι κακὰ ἀπολιπόντες καὶ οὐ πάντως τοῖς ἀνθρωπίνοις πλουτοῦντες. | |
178 | εἰ οὖ[ν ἐπι]στῆσαι θελή[σε]τε, ὅτι τὰ πράγ[μ]ατα πολλὴν δέχεται τὴ(ν) μετα[βο]λὴν ἀπολαμβανόντω(ν) πολλά̣[κις] πολλῶν ὧν ἐστερήθη‐ | |
| 5 | σαν, οὐ[κ] ἂν ὡς ἐπὶ μονίμοις ἐπε‐ >ποθε̣[ῖτ]ε̣ τεθηπότες αὐτ[ά. “ὁ”] γὰρ >“πεπο[ιθὼς] ἐπὶ πλούτωι οὗ[το]ς πε‐ >σεῖται, ὁ [δὲ ἀν]τιλαμβαν[όμεν]ος δι‐ >καίων [οὗ]τος ἀνατ[ελεῖ”, κα]θὰ | |
| 10 | ὁ μὲ[ν Λάζα]ρος εἰς κόλ[πον Ἀβ]ρα‐ ὰμ ἀ[νέτε]ιλεν, ὁ δὲ π[λούσιο]ς τῇ κολ̣[άσ]ει παραδέδο[ται π]εσὼν ἐπ’ αὐτ[ή]ν, ὃς διὰ ἀλαζ[ονεί]αν παρ‐ εώρα τ[ὸ]ν Λάζαρον. καὶ γὰρ ὁ λό‐ | |
| 15 | γος πα[ρ]ετηρήσατο, ὅτι “πρὸς τῷ πυ‐ λῶνι” α̣[ὐ]τοῦ “ἐβέβλητο” καὶ ὅτι σφό‐ δρα πλούσιος, ἵνα μὴ πρόφασι(ν) ἔχοι ὅτι· ἠγνόουν αὐτὸν ἢ [ο]ὐκ εἶ‐ χον τὰ αὐτάρκη. καλῶς δὲ καὶ τὸ | |
| 20 | “ἀνατέλλει”. ὡς γὰρ τὰ σπειρόμενα φθορὰν ὑ〈πο〉μένοντα ὕστερον ἐξ‐ | |
| ανθεῖ, οὕτως ὁ περιστάσεσ[ι] πιεσθεὶς καὶ ὑπομείνας ἕξει τῆς [κ]αρτε‐ >ρίας μισθὸν τὴν ἀνατολήν, “ἐκ‐ | 174 | |
| 25 | >λάμπων ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασι‐ >λείᾳ τοῦ π(ατ)ρ(ό)ς”. πεποιθὼς γὰρ ἦν ἐπὶ κ(ύριο)ν προτραπεὶς ἐκ τῶν εἰρη‐ >μένων· “εὐλογημένος ὁ ἄν(θρωπ)ος >ὃς πέποιθεν ἐπὶ τῷ κ(υρί)ῳ· οἱ πεποι‐ | |
| 30 | >θότες ἐπὶ κύριον ὡς ὄρος Σιών”, >καὶ λέγων· “ἐπὶ τῷ κ(υρί)ῳ πέποιθα”, οὐκ “ἐπὶ χρήμασιν ἢ πόλε[σι]ν” ἀν‐ θρωπίναις, ἀλλ’ ἐπὶ τῷ θείῳ πλού‐ | |
179 | >τῳ καὶ “τῇ πόλει τοῦ βασιλέως τοῦ με‐ >γάλου”, ἧς “οἱ θεμέλιοι ἐν τοῖς ὄρεσιν >τοῖς ἁγίοις”, χρήματα λογιζόμε‐ >νος τὰ λόγια κ(υρίο)υ “ἐπιθυμητὰ ὑπὲρ | |
| 5 | >χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολύ”. >>“ἄταρ δὴ καὶ ὑμεῖς ἐπέβητέ μοι ἀνε‐ >>λεημόνως.” ⸤καὶ τοὺς ἐπ’ αἰτίᾳ ψε‐ κτῇ περιπεσόντας σκυθρωποῖς νουθετῶν τις οὐκ ἐλέγχει κατὰ | |
| 10 | λόγον κινούμενος. οὐ τοῦτο γὰρ πρόκειται, ἀλλὰ μᾶλλον εἰς ἀν‐ δρεία[ν] προτρέπεσ[θ]αι καὶ γενναί‐ ως ἐ[νε]γκεῖν. τὸ γὰρ [λ]έγειν· ‘διὰ τί γὰρ ἡ[μ]άρτανες;‘ βαρῦναί ἐστιν μᾶλ‐ | |
| 15 | λον ἢ πόνων κουφίσαι. καὶ γὰρ τῷ ὄντι ἀνελεημόνως ἐπέστη‐ | |
| σαν αὐτῷ ἐκ τοῦ πεπλανῆσθαι περὶ τὴν αἰτίαν τῆς ἐπαγωγῆς καὶ ὅτι τὸν μὴ ὑποκείμενον ἐ‐ | 176 | |
| 20 | λέγχῳ ἐλέγχειν ἐπειρῶντο⸥. >>“ὥστε ἰδόντες τὸ ἐμὸν τραῦμα φο‐ >>βήθητε.” ⸤κηδεμονικώτατα ὁ ἅγιος καὶ πρὸς τοὺς μὴ ὀρθῶς δια‐ κειμένους πρὸς αὐτὸν προσφέ‐ | |
| 25 | ρεται ἀπὸ τῶν καθ’ ἑαυτὸν κἀκεί‐ νους διορθούμενος καὶ ἐκ τῆς αὐ‐ τῶν διαλήμψεως δεχόμενος τὴν ἀρχὴν τῆς παραινέσεως· εἰ γὰρ πᾶς ὁ ἁμαρτάνων σκυθρω‐ | |
| 30 | πο[ῖς] περιπίπτει καὶ ὁ περιπε‐ σὼν ἐξ ἁμαρτιῶν τοῦτ’ ἔπ〈αθ〉εν, καὶ ὑμεῖς φοβήθητε ἐκ τοῦ ἡμε‐ τέρου τραύματος τὸν φόβον δε‐ χόμενοι. καὶ γὰρ δῆλον αὐτοῖς ὑ‐ | |
180 | >πῆρχεν ὅτι “οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ ῥύ‐ >που τῶν ἀν(θρώπ)ων”⸥. καὶ ταῦτα μὲν ὁ μα‐ κάριος ὡς πρὸς τὴν ἐκείνων διά‐ λημψιν διορθωτικῶς λέγει, χρή‐ | |
| 5 | σιμα δὲ καὶ πρὸς συμπάθειαν καὶ πρὸς τὸ μὴ χαυνοῦσθαι τὰ ῥητά. >>“τί γάρ; μή τι ὑμᾶς ᾔτησα ἢ τῆς παρ’ >>ὑμῶν ἰσχύος ἐπιδέομαι, ὥστε >>με σῶσαι ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν ἢ ἐκ | |
| 10 | >>χειρὸς δυναστῶν ῥύσεσθαί με;” | |
| τὸ ἄλογον τῆς ἐπιπλήξεως τῆς κα‐ θ’ ἑαυτοῦ [ἐ]λέγχων φη[σὶν] ὅτι· εἰ μὲν ἐμο[ῦ] ἐξαιτουμέ[νου] παρ’ ὑ‐ μῶν τι οἷον εὐχὴν εἰς θ[εὸ]ν ἐφά‐ | 178 | |
| 15 | σκε{σ}τε μὴ δύνασθαι ἀν[ε]νεγκεῖ(ν) τὴν ὑπὲρ ἐμοῦ εὐχὴν διὰ τὸ ἐν ἁμαρτίᾳ εἶναι, λόγον τιν[ὰ] εἶχε(ν). ἐπεὶ δὲ τοῦτο οὐ γέγονεν, μάταιος ὁ κατ’ ἐμοῦ ἔλεγχος. καὶ τοῦτο αὐτὸ | |
| 20 | ἔχομεν ἐν τοῖς θείοις γράμμασι(ν). γίνεται γάρ ποτε εὐχὴ ἐπὶ τῶν ἐπιτηδείως ἐχόντων εἰς μετά‐ νοιαν, ὑπὲρ δὲ τῶν ἀντιτεινό(ν)‐ των οὐκ ἔχει λόγον τὸ γιν[ό]μενο(ν). | |
| 25 | αὐτίκα γοῦν καὶ τῷ προφήτηι φη‐ >σὶν ὁ θεός· “καὶ σὺ μὴ προσεύχου >περὶ τοῦ λαοῦ τούτου.” καὶ ἐφεξῆς τὸν λογισμόν φησιν τοῦ μὴ δεῖ(ν) ἀναφέρειν πρὸς αὐτὸν εὐχὴ〈ν〉 λέ‐ | |
| 30 | >γων· “οὐχ ὁρᾷς 〈τί〉 οὗτοι ποι[ο]ῦ̣σιν; >ο〈ἱ〉 υἱοὶ αὐτῶν συλλέγουσι ξ[ύ]λα καὶ >οἱ πατέρες καίουσιν πῦρ καὶ 〈αἱ〉 γυ‐ >ναῖκες ποιοῦσιν χαυῶνας τῇ >στρατιᾷ τοῦ οὐ(ρα)νοῦ”, κοινῷ ἁμαρτή‐ | |
| 35 | ματι κοινὴν σπουδὴν εἰσαγαγόν‐ | |
181 | τες· διόπερ μὴ προσεύχου περὶ αὐ‐ τῶν. δεῖ οὖν, εἴ ποτε πρεσβεία θεῷ ἀναπέμπεται ὑπὸ ἁγίου περί | |
| τινος, συντρέχειν κἀκεῖνον ὑπὲρ | 180 | |
| 5 | οὗ ἡ πρεσβεία γίνεται. ἐὰν γὰρ ἐναντίως τῷ πρεσβεύοντι ποι‐ ῇ, ὅμοιόν τι ποιεῖ περὶ ὧν λέ‐ >γεται· “εἷς οἰκοδομῶν καὶ εἷς κα‐ >θελών. τί ὠφέλησαν πλέον ἢ κό‐ | |
| 10 | >πους;” ἄλλως τε καὶ ὡσανεὶ καται‐ σχυνεῖται ὁ πρεσβεύων. τούτου μαρτ[υ]ρία τὰ κατὰ Μωσέα· ἀνελ‐ θόν[τι γ]ὰρ αὐτῷ πρὸς θ(εὸ)ν εἴρηται τοῦ λαοῦ κάτω παραβαίνοντος· | |
| 15 | >“σπεύσας κατάβηθι· ὁ λαός σου >ἥμ[α]ρτεν.” καὶ παρατήρησαι τὸ ε[ἰρη]μένον· ὅτε γὰρ ἐπέμπετο κ[αὶ ἄ]ρξαι αὐτῶν καὶ στρατηγῆ‐ σ[αι καὶ] νομοθετῆσαι, αὐτὸς ὁ θ(εὸ)ς | |
| 20 | >ἐκ προσώπου τοῦ ἰδίου λέγει· “πο‐ >ρεύου καὶ ἐξάγαγε τὸν λαόν μου.” ἄξ[ιος] γὰρ ἦν αὐτοῦ λαὸς εἶναι. ὅτ[ε ἀ]πέστη τῆς πρὸς αὐτὸν εἰλι‐ κρ[ιν]οῦς θεραπείας, οὐκέτι θ(εο)ῦ ἀλλ’ | |
| 25 | >ἀν[θρ]ώπου ἐστίν. φησὶν γάρ· “ὁ λα‐ >ός [σο]υ ἥμαρτεν”, καὶ {οὐ} τούτῳ φιλαν‐ θρ[ω]πευόμενος. ἑαυτοῦ γὰρ ἀνά‐ ξ[ιον] τ[ὸ]〈ν〉 λαὸν θεασάμενος οὐ π[αν]τελῶς ἀπέρριψεν, ἀλλὰ πά‐ | |
| 30 | λ[ιν αὐ]τὸν ὑπὸ Μωσέα ἀφίησι(ν), ἀ[νάγω]ν αὐτὸν εἰς τὴν περὶ αὐ‐ | |
| τ[οῦ κ]ηδεμονίαν διὰ τοῦ λέγειν· >“ὁ λ[α]ός σου”, ἵν’ οὕτω πρεσβεύσηται ὑπ[ὲ]ρ αὐτῶν καὶ πάλιν αὐτοὺς | 182 | |
| 35 | ἐπ[ισ]τρέψῃ 〈ἐκ〉 τῆς πλάνης, ὃ καὶ γέ‐ | |
182 | γονεν. εἶπεν γοῦν εὐχόμενος· >“εἰ μὲν ἀφεῖς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτί‐ >αν αὐτῶν, ἄφες. εἰ δὲ μή, ἐξαλεῖψο(ν) >κἀμὲ ἐκ τῆς βίβλου σου ἧς ἔγραψας.” | |
| 5 | >ὅμοιον τούτῳ Παῦλος λέγει· “ηὐ‐ >χόμην γὰρ ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι >ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν συγ‐ >γενῶν μου κατὰ σάρκα.” καὶ ὅτι προ‐ θέσει ἀγαθῇ οἱ ἅγιοι ὑπέρ τινω(ν) | |
| 10 | εὔχονται, κἂν φαῦλοι ὦσιν, μά‐ λιστα ὅταν ἐνοῦσαν ᾖ̣ α̣ὐτοῖς εἰς μετάνοιαν ἐπιτηδ[ειό]τητα θεάσασθαι, ταῦτα εἴρητα[ι]. ἐμ‐ >φαίνει δὲ 〈τό〉· “μή τι ὑμᾶς ᾔτησα;” καὶ | |
| 15 | τὸ ἀδυνάτους αὐτοὺς εἶ[ν]αι ἐπα‐ μῦναι· οἶδα γὰρ ὅτι θ(εο)ῦ μ[όνο]υ ἐστὶ(ν) τὸ σῶσαι τοῦ καὶ τὴν συ[γχώ]ρη‐ σιν δεδωκότος. ἐπιστη[μο]νι‐ κῶς γὰρ οἱ ἅγιοι καὶ τὰς αἰτήσεις | |
| 20 | ποιοῦνται. >>“διδάξετέ με, ἐγὼ δὲ κωφ[εύσω]. εἴ >>τι πεπλάνημαι, φράσε[τέ] μοι.” ⸤καὶ τοῦτο μετὰ πλείστης [ὅση]ς πρα‐ ότητος ὁ ἅγιος παιδεύε[ι αὐ]τούς, | |
| 25 | πῶς χρήσωνται λόγοις [πρ]ὸς τοὺς ἐν περιστάσει λέγων· δι[δάσκ]ει(ν) ὀφείλετε, οὐκ ἐλέγχει〈ν〉 ἀ[καίρω]ς, εἰ μὴ καὶ τοῦτο πρὸς πα[ίδευ]σι(ν) ποιεῖ κατὰ τὸ λεγόμεν[ον ὑπὸ] Παύ‐ | 184 |
| 30 | >λου· “ἔλεγξον, ἐπιτίμησο[ν, π]αρα‐ >κάλεσον”⸥. ἔτι δὲ καὶ μετ[ριότ]ητος χαρακτὴρ ὑπάρχων ἀπαι[τεῖ] καὶ παρὰ τοιούτων λόγον διδ[ασ]καλί‐ | |
183 | ας, μή που εὕρῃ τι χρήσιμον. εἰ δὲ οὕτω ποιεῖ ὁ ἅγιος, οὐ δεῖ τινα ὑ‐ περηφανεύεσθαι καὶ ὀκνεῖν πα‐ ρ’ ὁτουοῦν παιδεύεσθαι. | |
| 5 | >>“ἀλλ’ ὡς ἔοικεν, φαῦλα ἀληθινοῦ >>ῥήματα.” ἔλεγχός ἐστιν οὗτος κατὰ τῶν ὑπερορώντων τ〈ὰ〉ς τῶν δικαίων ἢ ἄλλως ὀρθῶν ἀ(ν)‐ θρώπων γνώμας, ὅπερ ὑπερή‐ | |
| 10 | φανοι ποιεῖν εἰώθασιν, οὐ γνώ‐ μῃ καὶ βίῳ προαιρέσει ὀρθῇ προσ‐ έχοντες, ἀλλὰ τοῖς ἔξωθεν κα‐ >τὰ τ[ὸ] εἰρημένον· “πλούσιος ἐλά‐ >λη[σ]εν καὶ πάντες ἐσίγησαν | |
| 15 | >καὶ ᾔνεσαν τὸν λόγον αὐτοῦ, >πτωχὸς ἐλάλησ〈ε〉ν καὶ εἶπαν· ‘τίς >ο[ὗτο]ς;‘.” καὶ δῆλα ταῦτα ἐκ τῆς ἐ‐ ν̣[αργ]είας. δῆλον δὲ ὅτι ἀληθινὸς ἦ[ν ὁ] μακάριος, 〈ὃ〉 καὶ θ(εὸ)ς μαρτυρεῖ. | |
| 20 | τὸ δὲ “φαῦλα” ἀντὶ τοῦ εὐτελῆ, λε‐ γο[μ]ένου ποτὲ τοῦ φαύλου ἀντὶ >>κ[ακο]ῦ. “οὐ γὰρ παρ’ ὑμῶν ἰ‐ >>σχ[ὺ]ν αἰτοῦμαι.” ⸤τοῦτο σύμφω‐ >ν[ον] τοῖς ἄνω, ἔνθα ἔλεγεν· “τί | 186 |
| 25 | >γά[ρ]; μή τι ὑμᾶς ᾔτησα;” διὰ μέ‐ >σου εἰρημένο〈υ〉 τοῦ· “διδάξετέ >με”⸥ ἕως τοῦ· “ἀλλ’ ὡς ἔοικεν”. καὶ α̣[ὐτο]ῖς οὖν ἐκείνην τὴν διάνοι‐ α[ν ἐφαρ]μοστέον. | |
| 30 | >>“οὐδ[ὲ ὁ ἔ]λεγχος ὑμῶν ῥήμασί με >>π[αύσ]ει.” ⸤λόγος γὰρ χωρὶς ἔργων π[ρο]φερόμενος ἀβέβαιός ἐστι(ν) κα[ὶ] ἄπιστος, ἄλλως 〈τ〉ε καὶ μὴ ἀ‐ λη[θ]ῶς προϊὼν ἔτι τὸ ἀσθενὲς ἔχει. | |
184 | φησὶν ὅτι· ὑμεῖς τοιούτωι ἐλέγχωι χρώμενοι οὐ παύετέ με οὔτε τοῦ τὰ ἀληθῆ προφέρειν οὔτε ἀπο‐ | |
| κάμνειν πρὸς ἀρετήν⸥. | 188 | |
| 5 | >>“οὐδὲ γὰρ ὑμῶν φθέγμα ῥήματος >>ἀνέξομαι.” ⸤καὶ τοῦτο ἀνδρείας· πολλοὶ γὰρ πολλάκις τῶν ἐν περι‐ στάσεσιν φορτικῶν ἀκούον‐ τες λόγων ἀποκάμνουσιν, ὥσ‐ | |
| 10 | τε καὶ δι’ αὐτοὺς ἐξασθενεῖν. ἀλλ’ ὁ ἅγιος οὔτε τὸν ἔλεγχον τὸν ἀ‐ πὸ τῶν φίλων οὔτε το[ὺς] λόγους πρὸς ὀλιγωρίαν ἐδέξα[το], ὅλως μηδὲ τὴν ἀρχὴν καταδεχόμε‐ | |
| 15 | νος αὐτὰ ὡς δυνάμενα αὐτὸν >>σεῖσαι⸥. “πλὴν ὅτι ἐπ’ ὀ[ρφα]νῷ >>ἐπιπίπτετε, ἐνάλλεσ[θε] δὲ ἐ‐ >>πὶ φίλῳ ὑμῶν.” διὰ τοῦ[το οὐ] δέ‐ χομαι ὡς ὀρθοὺς γινομέν[ου]ς τοὺς | |
| 20 | παρ’ ὑμῶν ἐλέγχους, ὅτι καθά‐ περ ὀρφανῷ καὶ ἀβοηθή[τῳ] ἐπι‐ πίπτετε μὴ ἐνορῶντ[ες] ἁπά(ν)‐ των βοηθῷ, ἀλλὰ καὶ ἐνά[λλ]εσθε | |
| ἐπὶ φίλῳ τὰ τῆς φιλίας κα[θ]ήκο(ν)‐ | 190 | |
| 25 | τα μὴ ἐπιγιγνώσκοντες. [ὠ]φέ‐ λιμον τὸ ῥητὸν πρὸς τὸ μὴ ἐπεμ‐ βαίνειν ταῖς ἑτέρων δ[υσπ]ρα‐ >>γίαις. “νυ〈ν〉ὶ δὲ εἰσβλέψας ε[ἰς π]ρό‐ >>σωπα ὑμῶν οὐ ψεύσομ[αι.” | |
| 30 | ⸤διδακτικὸν τὸ ῥητὸν πρὸ[ς τὸ μὴ περὶ] ἀ‐ πόντων προφέρειν λό[γους καταλαλιᾶς, ἀλλ’ εἰς πρόσω[π]ον >λέγειν ἃ δεῖ. εἴρηται γάρ· “μ[ὴ] κα‐ >ταλάλει μηδὲ ἡδέως ἄκ[ου]ε κα‐ | |
185 | >ταλαλοῦντος.” εὐπαρρησίαστο(ν) >δὲ καὶ τὸ λέγειν· “οὐ ψεύσομαι”, κα‐ θὰ καὶ Παῦλος· | |
| 3a | >“ὅτι οὐ ψεύδομαι”⸥. | |
| 3 | >>“καθίσατε δὴ καὶ >>μὴ εἴη ἄδικον. καὶ πάλιν τῷ | |
| 5 | >>δικαίῳ συνέρχεσθε.” ⸤ἐπιτρεπτι‐ κὰ ταῦτα καὶ ἀνεξίκακα παιδεύ‐ οντα σχολῇ καὶ προσοχῇ, ὃ δηλοῦ‐ | |
| ται διὰ τοῦ “καθίσατε”, 〈καὶ〉 ἐξετάσει φ〈θ〉έγ‐ γεσθαι. τοῦτο καὶ ἀλλαχόσε εἴρη‐ | 192 | |
| 10 | >ται· “πρὶν ἐξετάσῃς μὴ μέμψῃ.” >μέγα δὲ καὶ τὸ ἐπίταγμα τό· “μὴ >εἴη ἄδικον.” μέγα γὰρ τὸ μὴ ἐν λόγῳ ἀδικεῖν⸥ καθὸ εἴρηται· “εἴ >τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος δυ‐ | |
| 15 | >νατὸς χαλιναγωγῆσαι καὶ ὅλο(ν) >τ[ὸ] σ̣[ῶ]μα.” “πάλιν τῷ δικαίῳ συνέρ‐ >χ[εσ]θε.” τὸ πάλιν ὡς πρότερον α[ὐτ]ῶν ὅτε οὐκ ἦν ἐν περιστά‐ σει συνερχομένων παιδεύει, | |
| 20 | ὅτ̣ι 〈δεῖ〉 αὐτοὺς μὴ ἐκ τῆς τῶν θλι‐ β[ηρ]ῶν ποιεῖσθαι ἀνάγκης τ[ὴν] ἐπίκρισιν, ἀλλὰ πρὸς τὸ δί‐ κ[αι]ον ἀποβλέποντας. εὐλαβῶς δὲ καὶ τὴν ὑπόσχεσιν ἀποπλη‐ | |
| 25 | >ροῖ λέγων· “εἰσβλέψας εἰς πρόσω‐ >πα ὑμῶν οὐ ψεύσομαι”, παραινῶ(ν) αὐτ]οῖς σχολάσαι τῆι ζητήσει τοῦ | |
| δ̣[ικα]ίου. | 194 | |