|
TLG 2102 001 :: DIDYMUS CAECUS :: Commentarii in Job (1–4) DIDYMUS CAECUS Scr. Eccl. Commentarii in Job (1–4) Citation: Codex page — (line) | ||
1 | ὅπερ ἁρμόζει παντὶ π[ρ]οτιθεμένῳ ἐξέτασιν ποιήσασθα̣[ι] λόγου τινὸς τὰ εἰς τὴν ὑπόθεσιν προδιαλαμ‐ βάνοντι τοῦ λόγου, [ἐν] τοῖς νῦν ποι‐ | |
| 5 | ητέον, καὶ μάλιστα ἐ̣π̣εὶ τὸ προκεί‐ μενον βιβλίον ὠφ[ελι]μώτατον ὑπάρχον οὐκ εὐκατ[α]φρόνητον ἔχει τὴν νόησιν. κινεῖται γὰρ ἐν αὐτῷ̣ [ὑπὸ τοῦ Ἰὼβ ὅλ]ο̣ς ὁ περὶ τῶν | |
|---|---|---|
| 10 | τοῦ θεοῦ κριμάτων [λό]γος, καὶ ὡς οὐδὲν τῶν συμβ[αι]νόντων ἐπι‐ πόνων ἀνθρώπ[οις] ἐκτὸς τῆς τοῦ θεοῦ συνχωρήσεω[ς γ]ίνεται, καὶ ἕτερα δογματικὰ θ[εω]ρήματα | |
| 14a | καὶ ἔτι ἐν τῷ προηγουμένῳ λόγῳ | |
| 14 | καρ‐ | |
| 15 | τερίας πέρι καὶ ὑπο[μ]ονῆς καὶ τῆς τῶν ἀδιαφόρων [κα]ταφρονήσε‐ ως—χρημάτων λ[έγω] καὶ κτημά‐ των καὶ πολυπα[ιδία]ς καὶ εὐπαιδί‐ ας—, πρὸς τούτοις κα[ὶ τοῦ] αὐτεξουσίου | |
| 20 | φανέρωσις καὶ [τῶν] ποικίλων δογμάτων διδ[ασκ]αλία, ὡς κα‐ θ’ ἕκαστον τῶν [λογ]ίων, εἰς ἃ ταῦ‐ τά ἐστιν, θ(εο)ῦ διδό[ντο]ς ὀψόμεθα. | |
| εἰ δεῖ τοίνυν τῆς [ὑποθ]έσεως, ἀρκτέο(ν). | 24 | |
| 25 | διάφορος ἡ τῆς τι̣[μῆς τ]ῶν οὐσιῶ(ν) φαίνεται μεταβ[ολή, τοῦ]το μὲν σω‐ μάτων φθειρομ[ένων κ]αὶ αὐξομέ‐ νων, τοῦτο δὲ καὶ [προαιρετ]ικῆς συμ‐ βαινούσης μεταβ[ολῆς. καὶ] ὅσαι | |
| 30 | μὲν κατὰ σῶμα γ[ίνονται], οὔτε μεμπτὸν ὑποκε[ίμενον ο]ὔτε ἐ‐ παινετὸν δεικνύο[υσ]ι[ν. οὐ]δεὶς γὰρ οὔτε ἐπὶ φθορᾷ σώ[μ]ατος οὔτε ἐ‐ πὶ αὐξήσει ἀποδε[κ]τός· ἔξω γὰρ ταῦ‐ | |
| 35 | τα τοῦ ἐφ’ ἡμῖν ἐστιν. ὅσα δὲ λογισμῷ προαιρετικῶς κινουμένου | |
2 | τοῦ ἐνεργοῦντος πράττεται, ταῦ‐ τα ἢ ψεκτ[ὸ]ν ἢ ἐπαινετὸν αὐτὸν δείκνυσιν. [τ]οῦτο δ’ ἀκολουθεῖ τοῖς ἐκ κακία[ς εἰς] ἀρετὴν ἢ ἐξ ἀρετῆς | |
| 5 | εἰς κακία[ν] μεταβάλλουσιν. γέ‐ γονεν τ[ο]ίνυν λογικὴ οὐσία >ἀποστάτ[ις θ]εοῦ, “ἐνώπιον κυρί‐ >ου παντ[οκρ]άτορος τραχηλιάσα‐ >σα”. {δ} αὕτη [δ’ ἐ]στὶν ὁ διάβολος οὐ δι‐ | 26 |
| 9 | άβολος γε‐ | |
| 10 | >γενημέ[ν]η—“ὁ θεὸς” γὰρ “θάνατο(ν) >οὐκ ἐποί[ησ]εν”—, ἀλλὰ τελεία καὶ >ἐνάρετο[ς—“π]άντα” γὰρ “ὁ θεὸς καλὰ >λίαν ἐπ[οίη]σεν”—, ἥτις ἐκπεσοῦ‐ σα τῆς ὀ[ρθῆ]ς καταστάσεως καὶ | |
| 15 | μακαριό[τ]η̣τος φθονεῖ τοῖς ἐπὶ >ταύτην [τρε]πομένοις· “φθόνῳ” >γὰρ “διαβ[όλο]υ θάνατος εἰσῆλ‐ >θεν εἰς τ[ὸν κό]σμον”. λογίζεται γὰρ ὡς ἔ[κβο]λ̣ος πρὸς ἑαυτὸν ὅ‐ | |
| 20 | τι· ἐμπ[οδισ]τέον τοῖς οὐράνιον ἔχουσιν [πο]λιτείαν, ὅπως μὴ ἐξ ὧν ἐγ[ὼ ἐ]κπέπτωκα, οὗτοι ἀ‐ νέλθωσ[ιν. ἰ]δίαν γὰρ κατηγορίαν | |
| οἴεται τ[ὴν τ]ῶν ἀνθρώπων | 28 | |
| 25 | >προκ̣[οπήν, δι]ότι αὐτὸς μὲν “ἑωσ‐ >φόρο[ς” οὐρα]νῶν καὶ “πρωῒ ἀνα‐ >τέλ[λων” ἀστή]ρ ἐστι καταυγάζων, διὰ [δὲ τὸ π]αρασκευάζειν τοὺς ὑπ[ὸ τοῦ “ἡλί]ου τῆς δικαιοσύνης” | |
| 30 | φω[τισθησ]ομένους ἐξέπεσεν τῶ[ν οὐρα]νίων χωρίων. οὗτοι δὲ ω̣[.]ι̣δ̣[.]α̣ τῆς ἐναρέτου πολι‐ τείας σπ[εύ]δουσιν, οἵτινες πλεί‐ ονα ῥοπὴν εἰς κακίαν ἔχουσιν. | |
| 35 | >“ἐπιμελῶς” γὰρ “ἡ διάνοια τῶν ἀν‐ >θρώπων ἔνκειται ἐπὶ τὰ πονηρά”, | |
3 | ὅπερ παραστῆσαι ὁ ἀ[π]όστολος βου‐ >λόμενός φησιν· “οὐκ ἀγγέλους >κρινοῦμεν;” δηλῶν ὡς ὅτι· ἡμεῖς οἱ τὸν οὐράνιον βίον ζῶντες ἐ‐ | |
| 5 | πὶ γῆς κατακρινοῦμ̣[ε]ν τοὺς τὴν ἰδίαν μὴ φυλάξα[ντ]ας τάξιν, καθὰ καὶ Νινευῖ[ται] τοὺς Ἰου‐ δαίους κατακρι[νοῦ]σι μὴ πεισθέ(ν)‐ τας τῷ σ(ωτῆ)ρι, αὐτοὶ π[επ]εισμένοι | |
| 10 | τῶι κηρύγματι Ἰω[νᾶ] περὶ μετα‐ νοίας καταγγείλα̣[ντο]ς̣. ἀλλὰ καὶ τὸ περὶ τῆς βασιλί[δος] Σαβὰ λεγό‐ | |
| μενον τῆς αὐτῆ[ς] διανοίας ἐ‐ στι παραστατικόν· [γ]υνὴ γὰρ καὶ | 30 | |
| 15 | βασιλὶς καὶ πόρρω [κ]αθεστῶσα καὶ διὰ ξένων τοπαρ[χι]ῶν διαβαί‐ νειν μέλλουσα π[άν]τα ταῦτα ὑ‐ περιδοῦσα τῆς τοῦ Σ[ο]λ〈ο〉μῶνος σοφίας ἔσπευσεν εἶναι κατήκοος, | |
| 20 | τῶν Ἰουδαίων ἐγγὺ̣[ς] ἐχόντων τὸν παιδευτὴν κα[ὶ μ]ηδὲν ἐ‐ θελόντων ἐξ αὐτ[οῦ] ὠφεληθῆ‐ ναι καίτοι πλεῖον [ἔ]χοντος Σο‐ λομῶνος. ἐκεῖνος [μ]ὲν γὰρ ἐ‐ | |
| 25 | ξ αὐτοῦ σοφισθεὶς ὠφ[έ]λει, ὁ δὲ σ(ωτ)ὴρ πρὸς τῇ ἀπὸ τῶν λ[όγω]ν ὠφε‐ λίᾳ καὶ σημείων κα[ὶ τερασ]τίων ἐπεδείκνυτο θαυμ[ατουργ]ί̣αν ἱ‐ κανὴν μεταπείθ̣[ειν το]ὺς σφό‐ | |
| 30 | δρα ἀπιστοτάτου[ς· νεκρῶ]ν γὰρ ἀναστάσεις, τυφλ[ῶν ἀναβ]λέψεις, λεπρῶν καθαρισμ[οὶ καὶ συ]νό‐ >λως “πάσης νόσου κ[αὶ] μ[αλ]ακίας” ἴ‐ ασις παρ’ αὐτοῦ ἐπετ[ε]λεῖτο. ὁ φθό‐ | |
| 35 | νος οὖν ὁ διαβολικὸ[ς] οὗτος ἦν, ὅτι ἄνθρωποι τούτων ἐπιλαβέσθαι | |
4 | ἔσπευδο[ν], ὧν αὐτὸς ἐξέπεσεν. διὸ καὶ οὐκ ἀμελεῖ τῆς κατὰ τοῦ γένους >ἐπηρείας· [ὁ] γὰρ “ἀντίδικος ἡμῶν δι‐ >άβολος ὡς λέων περιπατεῖ ζητῶν | |
| 5 | >τίνα καταπίῃ”. οὕτω καὶ τῷ Ἰούδᾳ λο‐ | |
| γισμὸν [φι]λαργυρίας ἐμβαλὼν προδότ[ην] αὐτὸν τοῦ σ(ωτῆ)ρ(ο)ς πεποί‐ ηκεν, κα[θά]περ εἰς οἰκεῖον φωλεὸ(ν) εἰς τὴν δ[ιά]νοιαν αὐτοῦ εἰσελθώ(ν). | 32 | |
| 10 | οὕτω καὶ [οἱ π]ερὶ Ὑμέναιον καὶ Ἀ‐ >λέξανδ[ρον] “περὶ τὴν πίστιν ἐναυ‐ >άγησαν” [δ]ιὰ τοῦτο παθόντες ὄργανόν [τ]ε διαβολικὸν διὰ τοῦ ἑκουσίου γ[εγ]ενημένοι, οὕστινας | |
| 15 | >καὶ “παρέδ[ω]κεν αὐτῶι τῷ σατανᾷ” >ὁ μακάρι[ος] Παῦλος, “ἵνα παιδευθῶ‐ >σιν μὴ β[λ]ασφημεῖν”. καὶ ὅλως ποικίλη ἡ τοῦ διαβόλου κατὰ τῶ(ν) >ἀνθρώπων ἔνεδρα γίνεται “ἐν | |
| 20 | >τοῖς υἱοῖ[ς] τῆς ἀπειθείας ἐνεργοῦ(ν)‐ >τος”, οὐκ [ἀπ]εχομένου δὲ καὶ τῶ(ν) ἐναρέτων, ἀλλὰ κἀκείνοις ἐπι‐ τρέχον[το]ς. τοῦτο γὰρ σημαίνει >τὸ λόγιον παραινοῦν· “ἐὰν πν(εῦμ)α | |
| 25 | >τοῦ ἐξου[σιά]ζοντος ἀναβῇ ἐπὶ σέ, >τόπο[ν σου] μὴ ἀφῇς.” ἐπιχειρεῖ μὲν [καὶ ἀ]νῆκεν εἰς αὐτὸν κα‐ ταβ[αίνων, ἀσ]φαλὴς δὲ ὁ ἐνάρε‐ τος [γεγενημ]ένος κωλύει τὴν ἐ‐ | |
| 30 | πι[βουλήν]. καὶ ὁ Ἰὼβ οὖν τέλει‐ ος ὑ[πάρχω]ν ἀνὴρ καὶ πάντῃ ἀ‐ πεχ[όμενο]ς κακίας καὶ ἀρετῆς μετέχω[ν] | |
| 33a | >“οὐ παρεῖχεν τόπον τῷ διαβόλῳ”· | |
| 33 | > [ε]ἴρηται γὰρ “δίκαιος, ἀ‐ >ληθινό[ς], ἄμεμπτος, θεοσεβής, | 34 |
| 35 | >ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονη‐ | |
5 | >ροῦ πράγματος”, ἅπερ τελειότατο(ν) αὐτὸν ἀποδείκνυσιν, οὐ μόνον κακίας ἀπεχόμενο[ν], ἀλλὰ καὶ εἰς ἄκρον ἀρετῆς φθάσαντα. τότε γὰρ | |
| 5 | κυρίως τις ἀρετὴν ἔ[χ]ῃ, ὅταν τῶ(ν) ἐναντίων διαθέσ[ε]ων προαι‐ ρέσει ἀπέχηται. τ[οῦτ]ο γὰρ ὁ μα‐ >κάριος Δα(υὶ)δ παιδ[εύει] λέγων· “ἔκ‐ >κλινον ἀπὸ κακ[οῦ κ]αὶ ποίησο(ν) | |
| 10 | >ἀγαθόν.” ἀλλὰ καὶ τ[ό]· “παύσασθε >ἀπὸ τῶν πονηρ[ιῶ]ν ὑμῶν, >μάθετε καλὸν π[οιεῖ]ν” τῆς αὐτῆς ἐστι διανοίας. ὁ Ἰ[ὼβ] οὖν ἀπε‐ χόμενος κακία[ς οὐ]χ οὕτως ἀ‐ | |
| 15 | πείχετο ὡς τὰ βρέφ[η, ἀ]λλ’ ὡς ἐνερ‐ | |
| γῶν τελείως τὴ[ν ἀ]ρετήν. ἀπὸ ἀνδρείας δὲ αὐτῶι [ὁ ἔ]παι‐ νος ἐγίνετο οὐχ ὡς τῶν ἄλ‐ λων ἀρετῶν ἀπολειπομένῳ | 36 | |
| 20 | —ἠκολούθουν γὰρ αὐ[τ]ῷ ἅπασαι ἀλλήλων ἠρτημέναι—, ἀλλ’ ἐξ ἐ‐ πικρατείας τῆς κα[τ]ὰ τὴν ἀνδρεί‐ αν, ὅπερ καὶ ἐπὶ τῶ[ν] μακαρισμῶ(ν) >ἔχει· ὁ γὰρ “πτωχὸς τῷ πν(εύματ)ι” ἔχει | |
| 25 | τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ καὶ τοῖς ἄλλοις κεκοσμημέν[ος] καὶ πρᾶ‐ ος καὶ δίκαιος ὤν. εἶχ[εν ο]ὖν καὶ τὰς ἄλλας ἀρετὰς ὁ Ἰ[ώβ, ὡς] ἐν τοῖς ἑξῆς δηλοῦται· [ὡς γὰρ πρὸ]ς φι‐ | |
| 30 | λοξενίαν ἦν ἕτ[οιμος, οὕτω]ς καὶ >πρὸς ἐλεημοσύν[ην, “πατὴ]ρ μὲ(ν) >ὀρφάνοις γιγνόμ[ενος, τοῖ]ς δὲ >ἀδυνάτοις βοηθός, [ὀφ]θ[αλ]μὸς >τυφλοῖς, ποὺς δὲ χωλῶν” εὑρισκό‐ | |
| 35 | μενος. τὸν οὕτως οὖν ἠσφαλισμέ‐ νον πάντοθεν π[ρ]ακτικῇ τε | 38 |
6 | καὶ διαν[ο]ητικῇ ἀρετῇ—διὰ γὰρ ταύτην ἀληθινὸς εἴρηται ὡς καὶ ἄμεμπτον εἶναι—ἐπειρᾶτο διάβολο[ς] τῆς τοσαύτης ἀρετῆς | |
| 5 | μεθιστᾶν, πολλάκις ὡς εἰκὸς ὑ‐ ποβάλλ[ω]ν λογισμούς, οὓς ὁ ἅγιος οὐκ ἐδέχ[ετ]ο κατὰ τὸν λέγοντα· >“ἐκκλίνο[ντο]ς ἀπ’ ἐμοῦ τοῦ πο‐ >νηροῦ ο[ὐκ ἐ]γίγνωσκον”, ὃ δηλοῖ | |
| 10 | ὅτι· πολλ[άκις] προσελθόντος τοῦ ἀντικειμ[έν]ου οὐκ ὤκλασα, ὥστε γνῶναι [μὲν] αὐτὸν παρόντα δι‐ ὰ τοῦ ἁμα[ρτά]νειν. οὐ γὰρ ἠγνόει παρόντα [ἐς ὅ]σον ἐπολέμει ὁ ἅ‐ | |
| 15 | γιος, ἀλλ’ ο[ὕτ]ως οὐκ ἐγίγνωσκεν, ὡς πεῖρα[ν] δέχεσθαι τῶν φαύ‐ λων αὐτ[οῦ] ἐνθυμήσεων. τελευ‐ ταίαν δ’ ἐπιβουλὴν τὴν τῆς ἐξαι‐ τήσεως καθῆκεν, οἰόμενος δι‐ | |
| 20 | ὰ ταύτη[ς αὐ]τὸν τῆς προσβολῆς τῆς ἀρετ[ῆ]ς μεθιστᾶν, ὅπερ καὶ ἐ‐ πὶ τοῦ πα[τ]ριάρχου Ἀβρὰμ πεποί‐ ηκεν, εἴ τῳ φίλον παραδέξα‐ σθαι τὴν β[ί]βλον τῆς διαθήκης. | |
| 25 | πολλὰ κ̣[αὶ] πολλάκις ἐπιχειρήσας κατὰ τ[οῦ ἁ]γίου καὶ πρὸς ἅπαντα ἡττ[ηθείς, ἐ]πεὶ ἅτε πρὸς ὀψίγο‐ νον [καὶ ἀγαπ]ητὸν διακείμενο(ν) τὸν [Ἀβραὰμ ἤλ]πιζεν διαστρέψει(ν), | 40 |
| 30 | πρ[οφέρει τ]ὴν ἐξαίτησιν τοῦ παι[δός, ἣν] ὁ θεὸς δι’ ἑαυτοῦ ποιεῖ‐ ται κα[τα]ι[σχ]ῦναι τὸν ἀντικείμε‐ >νον βουλό[μ]ενος λέγων· “λαβὲ >τὸν υἱόν σο[υ] τὸν ἀγαπητὸν ὃν ἠ‐ | |
| 35 | >γάπησας”, διὰ τῶν ποικίλων ῥημά‐ | |
7 | των διεγείρων τοῦ πατρὸς τὸ φι‐ λόστοργον, ἵνα τὸ ἀνδ[ρ]εῖον αὐτοῦ φανερὸν ποιήσῃ, ὅπερ διετή‐ ρησεν μήτε τῆι γυναικὶ ἀνενεγ‐ | |
| 5 | κὼν τὸ ἐσόμενον μήτε τοῖς παισίν, ἵνα μή τι ἐ[μ]πόδιον τῶι κατορθώματι γίνηται. ἀλ‐ λὰ καὶ πρὸς τοὺς λόγους τοῦ παι‐ >δὸς οὐκ ὤκλασεν εἰπόντος· “π(άτ)ερ, | |
| 10 | >ἰδοὺ τὸ πῦρ καὶ τὰ ξύλα· ποῦ τὸ >πρόβατον τὸ εἰς τὴν ὁλοκάρ‐ >πωσιν;” διόπερ π[ιστε]ύων, ὅτι κἂν νεκρὸς ὁ πα[ῖς γί]νηται δυ‐ νατὸς ὁ θεὸς αὐτὸν [ἀ]ναστῆσαι, | |
| 15 | οὐκ ἐνδέδωκεν πρ[ὸ]ς τὸ πρόσ‐ ταγμα, ἀλλὰ ἐσφ[αγί]ασεν ἂν τὸ(ν) μονογενῆ, εἰ μὴ θ[εὸ]ς τὴν προ‐ θυμίαν ἀποδεξά[μ]ενος πε‐ | |
| ριέσωσεν αὐτῷ τὸν υἱόν. ὅτι | 42 | |
| 20 | δὲ τοιαύτης ἐπιβουλευτικῆς προθέσεώς ἐστιν διάβολος καὶ ἐκ τοῦ εὐαγγελ[ί]ου παιδευ‐ όμεθα λέγοντος το[ῦ] σ(ωτῆ)ρ(ο)ς πρὸς >τοὺς ἰδίους μαθητάς· “ἰδοὺ | |
| 25 | >ἐξῃτήσατο ὑμᾶς ὁ σ[ατα]νᾶς τοῦ >σινιάσαι ὡς τὸν σῖτον.” [ὁμ]ώνυ‐ μον δὲ τῶι ἀνδρὶ [καὶ τὸ βιβ]λίο(ν) ἔχει τὴν ἐπιγρα[φὴν ἀκολο]ύ‐ θως, ἐπεὶ πᾶσα ἡ βί[βλος τὴν π]ε‐ | |
| 30 | ρὶ αὐτοῦ ἱστορίαν [περιέχει, ο]ὐ‐ δενὸς ἑτέρου π[αραβα]λλο‐ μένου. κἀκεῖνο [δ]ὲ ἀκόλουθο(ν) προσθεῖναι, ὡς ἐζή[τ]ηταί τισιν, τίνος ἂν εἴη τὸ βιβλί[ο]ν. καὶ οἱ μὲν | |
8 | τῷ ἁγίῳ Ἔσδρᾳ αὐτὸ προσνέμου‐ σιν, vacat οἱ δὲ καὶ ἐπε[ὶ] ἐν τῶι τέλει τοῦ βι‐ βλίου εἴ[ρ]ηται vacat | |
| 5 | vacat φασίν, ὡς ἐν τοῖς ἀρχείοις ἅτε βασιλε[ῖς ὄ]ντες οἱ φίλοι τοῦ Ἰὼβ ἀρεσθέντες τῶι κατορθώματι τὴ(ν) περὶ τούτου γραφὴν ἀπέθεντο. ζη‐ τείτω δὲ ὁ φιλόκαλος περὶ τούτου, | |
| 10 | εἰ μὴ τὰ εἰρημένα ἐνκρίνει. ἔστιν δὲ ὁ Ἰὼβ πέμπτος ἀ‐ πὸ Ἀβρα[άμ], ὡς καὶ αὐτὸ τοῦτο ἐ(ν) τῷ τέλε[ι το]ῦ βιβλίου εἴρηται. | 44 |
| 13 | vacat | |
| 13 | vacat | |
| 13 | vacat | |
| 13 | vacat >>ἄνθρωπός τις ἦν ἐν χώρᾳ τῇ Αὐ‐ | |
| 15 | >>σίτιδι, ᾧ ὄνομα Ἰώβ. καὶ ἦν ὁ ἄν‐ >>θρωπ[ο]ς ἐκεῖνος ἀληθινός, >>ἄμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, >>ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πο‐ >>νηροῦ πράγματος. ἐγένο(ν)‐ | |
| 20 | >>το δὲ αὐτῶι υἱοὶ ἑπτὰ καὶ θυγα‐ >>τέρες τρεῖς, καὶ ἦν τὰ κτήνη >>αὐτ[οῦ] πρόβατα ἑπτακισχίλια, >>κά[μηλ]οι τρισχίλιαι, ζεύγη βο‐ >>ῶ[ν πεντ]ακόσια, ὄνοι θήλει‐ | |
| 25 | >>α[ι νομά]δες πεντακόσιαι, καὶ >>ὑπηρεσί]α πολλὴ σφόδρα, καὶ >>ἔργα μεγά]λα ἦν αὐτῶι ἐπὶ τῆς >>γ[ῆς]. ἀκολ[ο]ύθ[ως] μέλλων ἀρετὴν ὑ‐ | |
| 30 | περβά[λ]λουσαν τοῦ μακαρίου Ἰὼβ ὁ λόγος διηγεῖσθαι καὶ χώρας | |
9 | μνημονεύει καὶ τρόπου ἀμέμ‐ πτου καὶ πολυπαιδίας καὶ εὐπαι‐ δίας καὶ πλούτου ἔν [τ]ε ἀγέλαις | |
| καὶ τοῖς ἄλλοις, ἵνα δ[ι]δάξῃ, ὡς οὐκ | 46 | |
| 5 | εὐτελῶν ὑπερεφρόνησεν | |
| 5a | —οὐδὲ γὰρ ἔχων αὐτὰ μέγα ἐφρό[νει]— | |
| 5 | πά(ν)‐ των τούτων ἀφαιρ[ε]θεὶς ἐν τῶι πειρασμῶι. ἀπαγγελὼν δὲ αὐτοῦ καὶ τὸ καθαρὸν τῆς ψυχῆς δείκνυ‐ σιν, ὡς οὐκ ἠμελημένον ἄν(θρωπ)ον | |
| 10 | διάβολος ἐξῃτ〈ή〉σατο. ἔδει γὰρ πρὸ τῆς πάλης τῆς πρ[ὸ]ς τὸν ἀντικεί‐ μενον τὸ μέγεθ[ος τ]οῦ ἀθλητοῦ διαγράψαι, ὡς πα[ντὸ]ς πράγμα‐ τος πονηροῦ ἀπεχόμενος οὐ‐ | |
| 15 | κ ἄχρι τούτου ἠρκέσθη, ἀλλὰ καὶ τελει‐ ότητος ἐπεμελεῖτ[ο, ὅ]περ ἀνα‐ τρεπτικόν ἐστιν τ[ῶ]ν λεγόν‐ των, ὡς καὶ τὰ παιδ[ί]α καὶ τὰ ἄ‐ λογα πονηροῦ πράγματος ἀ‐ | |
| 20 | πέχεται. οὗτος γὰρ καὶ δίκαιος καὶ ἄμεμπτος ὑπῆρχεν. τοῦτ’ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ πρώ[τ]ου ψαλμοῦ λέγοντες οἱ ἐνιστάμενοι ἐλέγ‐ >χονται. φασὶν γάρ, ὅτ[ι] “μακαρί‐ | 48 |
| 25 | >ζεσθαι ἐπὶ τῷ μὴ πε[πο]ρεῦσθαι >ἐν βουλῆι ἀσεβῶν κ[αὶ ἐπὶ] κα‐ >θέδραν λοιμῶν [μὴ κεκα]θι‐ >κέναι” ἁρμόσει κα[ὶ τοῖς ἀλόγ]οις καὶ βρέφεσιν. ἀλλ’ [ἐλέγχοντ]αι | |
| 30 | ἐκ τοῦ ἐπιφερομέ[νου· εἴρη]ται >γάρ· vacat “ἀλλ’ ἦν ἐν νό‐ >μῳ κυρίου τὸ θέλη[μ]α αὐτοῦ καὶ >ἐν τῶι νόμωι αὐτοῦ μελετήσει | |
10 | >ἡμέρας καὶ νυκτός”, ὅπερ ἐπὶ τῶν βρεφῶν [κ]αὶ ἀλόγων οὐχ ἁρμόζει. εὖ δὲ κα[ὶ] τὸ ἐν τῆι Αὐσίτιδι τοῦτο(ν) οἰκεῖν, ἥτις ⸤ἑρμηνεύεται βου‐ | |
| 5 | λή· οὐδὲν γὰρ ὁ δίκαιος ἀβούλως ποιεῖ⸥, [ἀλ]λ’ οἶκος αὐτῶι καὶ πόλις | |
| ἡ καθα[ρ]ὰ βουλή. >>“καὶ ἦν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος εὐ‐ >>γενὴς τῶν ἀφ’ ἡλίου ἀν〈α〉τολῶ(ν).” | 50 | |
| 10 | καὶ πρὸς τὸ αἰσθητὸν δυνατὸν τοῦτο. ε[ἰ] δὲ πρὸς ἀναγωγὴν νο‐ οῖτο, λεχ[θε]ίη ἄν, ὅτι ⸤ὁ δίκαιος εὐγένε[ια]ν κτᾶται, οὐκ ἀπ’ ἀνθρώ‐ πων, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ φωτὸς τοῦ “ἡ‐ | |
| 15 | λίου τῆς δικαι〈ο〉σύνης” καταλαμ‐ >>πομέν[ην]⸥. “συνπορευόμε‐ >>νοι δὲ [ο]ἱ υἱοὶ αὐτοῦ πρὸς ἀλλή‐ >>λους ἐπ[ο]ίουν πότον καθ’ ἑκά‐ >>στην ἡμέραν συνπαραλαμ‐ | |
| 20 | >>βάνοντες ἅμα καὶ τὰς τρεῖς >>ἀδελφὰς αὐτῶν ἐσθίειν καὶ πί‐ >>νειν μετ’ αὐτῶν.” εὖ ἀνα‐ τεθραμμένοι οἱ τοῦ Ἰὼβ υἱοὶ ⸤οὐ πρὸς ἄλλους ἐποιοῦντο | |
| 25 | τὰς ἐπ[ι]μειξίασ⸥ καὶ τὸν πότον ἢ π[ρὸς] ἑαυτοὺς κατὰ τὸ ἐν ψαλ‐ >μο[ῖς λεγό]μενον· “ἰδοὺ δή, τί κα‐ >λ[ὸν ἢ τί τ]ερπνὸν ἀλλ’ ἢ τὸ κα‐ >το[ικεῖν ἀδ]ελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό.” ⸤σύμ‐ | |
| 30 | φ[ωνον π]αρέχοντες τὴν ἀρε‐ τὴ[ν καὶ ἐ]ν τοῖς αἰσθητοῖς ἦσα(ν) ἀστασία[σ]τοι “πρὸς ἀλλήλους” πορευόμενοι καὶ οὐ πόρρω⸥· τὰς γὰρ συνη̣λύσεις “ἐν τῆι οἰκίᾳ τοῦ | |
11 | ἀδελφοῦ αὐτῶν τοῦ πρεσβυτέ‐ | |
| ρου” οὐ μόνον {ον} κατ[ὰ] χρόνον ἀλλ’ ἴσως καὶ κατὰ ἀρ[ε]τὴν ἐποι‐ οῦντο τὰ πρὸς ὠφελ[ία]ν παρ’ αὐ‐ | 52 | |
| 5 | τοῦ παιδευόμενο[ι. ε]ὖ δὲ καὶ τὸ συνπαραλαμβάνε[ιν] τὰς ἰδί‐ ας ἀδελφάς, ⸤ὅπερ ἐστ[ὶ]ν σημεῖ‐ ον ἐναργὲς σωφρο[σ]ύνης καὶ κοσμιότητο[σ]⸥. | |
| 10 | >>“καὶ ὡς ἂν συνετ[ελέ]σθησαν αἱ >>ἡμέραι τοῦ π[ό]το[υ], ἀπέστελλε(ν) >>Ἰὼβ καὶ ἐκαθ〈ά〉ριζε[ν α]ὐτοὺς ἀ‐ >>νιστάμενος τὸ πρω[ῒ] καὶ προσέ‐ >>φερεν περὶ αὐτῶν θ[υ]σίας κατὰ | |
| 15 | >>τὸν ἀριθμὸν αὐτ[ῶν] καὶ μόσχο(ν) >>ἕνα περὶ ἁμα[ρ]τίας περὶ τῶν >>ψυχῶν αὐτῶ[ν].” >⸤κατὰ τὸν λέγοντα· “ἐκ νυκτὸς ὀρ‐ >θρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, | |
| 20 | >ὁ θ(εό)ς”, καί· “ὁ θ(εό)〈σ〉 μου, πρὸ[ς] σὲ | |
| 20 | ὀρθρίζω”⸥, >καί· “τὸ πρωῒ παραστήσομαί >σοι καὶ ἐπόψομαι” ⸤οὐ πρὸς ἕτε‐ ρον ἔργον ὁ μ[α]κάριος Ἰὼβ τὸ πρωῒ ἀνίστατο ἀλλὰ πρὸς 〈τὸ〉 [θ(ε)ῷ] ὑπὲρ | |
| 25 | τῶν παιδίων θυσία[ν πρ]οσά‐ γειν “κατὰ τὸν ἀριθ[μὸν αὐτ]ῶ(ν)”, ὅ ἐστιν καθ’ ἕκαστ[ον καὶ εὐτ]ά‐ κτως· οὐδὲν γὰρ σ[υγκεχυμ]έ‐ νον ἐν σπουδαί[ῳ. ἀλλὰ κ]αὶ | |
| 30 | μετὰ τοῦτο ὑπὲρ α[ὐτῶν τὸ]ν μόσχον προσῆγε[ν] κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ [τ]ὴν τῶν παίδων ἀγωγὴν σ[υ]νεθίζων. | 54 |
12 | οὕτως οὖν ἐκαθ〈ά〉ριζεν αὐτοὺς μετὰ τ[ὸ] συντελεσθῆναι τὸν πότον, μετὰ τῆς αἰσθητῆς κα‐ θάρσε[ω]ς καὶ τὰ πρὸς διάνοια(ν) | |
| 5 | συντε[λ]οῦντα καθαρτήρια παρα[δεικ]νύς. εἰ δὲ τὸν {πρὸς} ὑπὲρ [ἁ]πάντων 〈προσαγό〉‐ μενον “μ[όσ]χον” τὸν ὑπὲρ τοῦ γένους τῶ[ν] ἀνθρώπων “σταυ‐ | |
| 10 | ρὸν ὑπο[μεί]ναντα” σ(ωτῆ)ρα δηλοῖ, συ(ν)‐ επίσκ[ε]ψαι⸥, ὅ[σ]τις καὶ “σιτευτὸς” ἐν τῇ [π]αραβολῇ τοῦ εὐαγγε‐ λίου ε[ἴ]ρ[η]ται διὰ τὸ θρεπτικὸς εἶναι [τ]ῆς θείας διδασκαλίας. μὴ | |
| 15 | θαύμ[α]ζε δέ, εἰ ἐπὶ τὸν σ(ωτῆ)ρα ὁ μόσχο[ς] αἰν[ίτ]τεται· καὶ γὰρ ⸤οὐ‐ κ ἀμύη[τ]ος ἦ[ν] ὁ Ἰὼβ τῆς ἐπιδη‐ μίας τ[ο]ῦ σ(ωτῆ)ρ(ο)ς· περὶ γὰρ αὐτοῦ >εἶπεν· “ὁ μ[έλ]λων τὸ μέγα κῆ‐ | |
| 20 | >τος χε[ι]ρώσασθαι”⸥. >>“ἔλεγεν γὰρ ὁ Ἰώβ· μήποτε ἐν >>τῆι διανοίᾳ αὐτῶν οἱ υἱοί μου >>κακὰ ἐνενόησαν πρὸς τὸν >>θεόν.” μεγάλ[η] καθαρότης ἐν | |
| 25 | το[ύτῳ] τῶν παιδίων δείκνυ‐ | |
| τ[αι· μ]ὴ γὰρ ὁρῶν αἰσθητό(ν) τ[ι ἁμάρτ]ημα αὐτῶν περὶ τῶ(ν) κατὰ δι]άνοιαν τὴν θυσίαν προσῆγε]ν λογιζόμενος, ὅτι | 56 | |
| 30 | ἡ ἀνθρ]ωπίνη ἀσθένεια καὶ μ[αλακί]α̣ ἐν νεότητι ὄλισθο(ν) ἔχει π[ο]λλάκι[ς]. διόπερ καὶ ὁ ἅγι‐ >ος Πα[ῦ]λος ἔλεγεν· “οὐδὲν ἐ‐ >μαυτῶι σύνοιδα, ἀλλ’ οὐκ ἐν τούτωι | |
13 | >δεδικαίωμαι”, καὶ ὁ ψ[α]λμῳδός· >“ἀπὸ τῶν κρυφίων μ[ου] καθάρι‐ >σόν με.” ὅθεν παρατη[ρη]τέον, οὐ‐ χ ὡς ἁμαρτημάτων ἕ[ν]εκεν τοι‐ | |
| 5 | ούτωι θανάτῳ ὑπεβ[λ]ήθησαν. >>“οὕτως οὖν ἐποίει Ἰὼβ [πά]σας τὰς >>ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐ[τ]οῦ.” ⸤τὸ ἀδι‐ άστατον τοῦ τό[ν]ου τ[οῦ] ἁγίου ἐν‐ ταῦθα δηλοῦτ[αι], ὡς οὐ ποτὲ μὲ(ν) | |
| 10 | ποτὲ δὲ οὒ τὴ[ν ἀρε]τὴν ἐνερ‐ γοῦντος.⸥ τοῦτο [κ]αὶ Δ[α](υὶ)δ περὶ ἑ‐ >αυτοῦ φησι ψάλλων· ”[ε]ὐλογή‐ >σω τὸν κύριον ἐν [πα]ντὶ και‐ >>ρῶι.” “καὶ ὡς ἐγένετο ἡ ἡμέρα | |
| 15 | >>αὕτη, καὶ ἰδοὺ ἦλθον οἱ ἄγγελοι >>παραστῆναι ἐν[ώπι]ον τοῦ κυ‐ >>ρίου, καὶ ὁ διάβ[ο]λος [ἦ]λθεν με‐ | |
| >>τ’ αὐτῶν.” τὸ μὲν σχῆμα τῆς λέ[ξ]εως ὁ λό‐ | 58 | |
| 20 | γος ἐμφαίνω[ν] διηγηματι‐ κώτερον τὰ περὶ τῆς 〈παρα〉στάσεως τῶν ἀγγέλων διηγε[ῖ]το ἐν τῷ· “καὶ 〈ὡσ〉 ἐγένετο {ὡς} ἡ ἡμέρα αὕτη”, ἡμῶν ἀκολούθως νοούντω(ν) | |
| 25 | καιρὸν καὶ κατ[ά]λληλο[ν] κατά‐ στασιν τῆς παραστάσ[εως] τῆς ἐνώπιον κυρίου τῶ[ν ἀγγ]έλω(ν) τὰς ἰδίας λειτο[υ]ργία[ς καὶ τὸν] ἴ̣διον πό‐ νον τὸν πρὸς θεὸν̣ [παρασχόντω]ν. | |
| 30 | αὐτῶν καθιστώντω[ν παρέστη δὴ καὶ ὁ διάβολος. ε[ἰ καὶ πολύ‐ πτυχός ἐστι καὶ πολ[ύτ]ρ̣οπ̣ος, οὐ λανθάνει θεόν. ε̣[ἴρ]ηται, ὡς | |
| καὶ αὐτὸς μετὰ τῶν ἀγγέλων | 60 | |
| 35 | ἐλήλυθεν οὐ “παραστῆναι ἐνώ‐ | |
14 | πιον” α[ὐ]τοῦ, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὑπὸ τοῦ πά[ν]τα ἐφορῶντος ὀφθαλ‐ μοῦ τ[οῦ] θεοῦ γιγνωσκόμενος. εἴη δὲ [κ]αὶ τὸ ὑποκριτικὸν τοῦ | |
| 5 | >διαβόλ[ου] δηλοῦν τὸ ῥητόν, “με‐ >τασχη[μ]ατιζομένου” μὲν “εἰς ἄγ‐ >γελον [φ]ωτὸς” καὶ ταῦτα λανθά‐ νοντ[ος] τοὺ[ς] γεννητούς, θεὸν δὲ μὴ δυν[αμ]ένου λαθεῖν τὸ(ν) | |
| 10 | πάντων [γεν]εσιάρχην καὶ τὸ(ν) >“δι’ οὗ τ[ὰ] πά[ντα]” καὶ τὸ ἅγιον πνεῦ‐ μα· τῆ[ς] γ[ὰ]ρ αὐτῆς οὐσίας ἡ τρι‐ άς. ὡς γ[ὰρ π]ερὶ τοῦ λόγου εἴρηται >ὡς ”[κ]ριτικός ἐστιν ἐνθυμή‐ | |
| 15 | >σεων [κ]αὶ ἐννοιῶν καρδίας >καὶ οὐκ [ἔστ]ιν κτίσις ἀφανὴς ἐ‐ >νώπι[ο]ν αὐτοῦ· πάντα δὲ γυ‐ >μνὰ κ[αὶ] τετ[ρ]αχηλισμένα τοῖς >ὀφθαλμοῖς [αὐ]τοῦ”, οὕτω καὶ πε‐ | |
| 20 | >ρὶ τοῦ πνεύματος· “τὸ γὰρ πνεῦ‐ >μα πά[ν]τα ἐρευνᾷ.” καὶ περὶ π(ατ)ρ(ὸ)ς πρὸς τ[ῶ]ν ἀποστόλων εἴρηται· >“σὺ κύρι[ε] καρδιογνῶστα πάντω(ν).” καὶ εἰκότως ⸤μ[ό]νης τῆς θεότη‐ | |
| 25 | τός ἐ[στι] τὸ τὰς [δι]ανοίας ὁρᾶν⸥. εἰ γὰ[ρ ἦν] καὶ τοῖς γεννητοῖς τοῦτο δῆ[λον] μὴ ἔχουσιν θεοῦ ἀγαθό‐ | |
| τ[ητα, ἠλ]λοτριοῦντο ἂν τῶν ἁμαρταν]όντων ὡς μὴ ἐπικου‐ | 62 | |
| 30 | ρεῖν αὐτο]ῖς ἀλλ’ ἀποστρέφε‐ σ[θαι διὰ] τὸ μέγεθος τῶν κακῶ(ν) εὐλαβ[ού]μεν[ο]ι, μὴ συνκινδυ‐ νεύσω[σ]ιν ὑπὲρ τοιούτων πρεσβεύοντες. εἰ δὲ καὶ ἔκ τινω(ν) | |
15 | τεκμηρίων κατελάμβ[α]νον τὴ(ν) τοῦ διαβόλου πρόθεσιν, [ἀ]λλὰ γοῦ(ν), ἐπεὶ καὶ αὐτοὶ “παρεστ[ήκ]ασ〈ι〉ν ἐνώπιον τοῦ κυρίου” ἐ[λθ]όντος | |
| 5 | καὶ τοῦ διαβόλου μετ’ [α]ὐτῶν μεθ’ ὑποκρίσεως, εἰκ[ότ]ως θ(ε)ῷ τὴν περὶ τῆς παρα[στάσε]ως αὐ‐ τοῦ κρίσιν συνε[νέβαλον], ὃ καὶ γέγονεν. αὐτὸς [γὰρ ὁ θ(εὸ)ς] πρὸς | |
| 10 | αὐτὸν τὰ ἑξῆς φ[ησιν]. >>“κ]αὶ εἶπεν ὁ κύρι[ος τῷ δι]αβόλωι· >>πόθεν παραγ[έγονας];” τοῦ〈το〉 εἶπεν [αὐτῷ, ὅ]πως ἀκού‐ οντες νοήσω[μεν τό· “π]όθεν πα‐ | |
| 15 | ραγέγονας;” ⸤οὗτ[οι οἱ ἄγγ]ελοι οἱ ἡμέτεροι ὑπ[ηρ]ε[σίας θ]είας πρὸς ἐμοῦ ποιεῖν π[ρ]οστα[τ]τόμενοι ταύτας ἐκτελοῦ[ν]τες παρεστήκα‐ σίν μοι αὐτὸ τοῦ[το] ἀντ[ὶ] παραστά‐ | |
| 20 | σεως ἐνεργοῦ[ν]τες—οὐ γὰρ τοπι‐ κὴ τούτων παρ[ά]στασ[ις]· σὺ δὲ πό‐ θεν; οὐ γὰρ ὑπάρχεις λ[ει]τουργὸς | |
| [ἐ]μόσ⸥. “πόθεν” οὖν “παρα[γ]έγονας”; ὅ]μοιον τούτῳ [ἐ]κλήμψῃ τὸ εἰ‐ | 64 | |
| 25 | ρ]ημένον πρ[ὸς] τὸν Ἀ[δ]ὰμ ὑπὸ >θ]εοῦ· ⸤“Ἀδάμ, ποῦ εἶ;” ἦ̣ν [ἐλ]εγκτι‐ κὸν τῆς ματαίας κιν[ήσεω]ς τοῦ διαβόλου τό· “πόθε[ν παραγ]έγο‐ νας;”⸥. >>“καὶ ἀποκ[ριθεὶς ὁ δι]ά‐ | |
| 30 | >>β]ολος τῶι κυρίῳ εἶπ[εν· περιε]λ‐ >>θ]ὼν τὴν γῆν καὶ ἐν[περιπατ]ή‐ >>σ]ας τὴν ὑπ’ οὐ[ρ]ανὸν [πάρει]μι.” εἰ] ἦν ἐνθύμη[σι]ς τοῦ [διαβ]όλου ἡ πρὸς τὴν ὑπ[ὸ θ](εο)ῦ ἐρώ[τησι]ν συστᾶ‐ | |
| 35 | σ̣α̣ ἐν αὐτῶι ἀπόκρισι[ς], αὐτοῦ ἂν εἴη | |
16 | πρὸς [τοῦ] θεοῦ ὁρωμένη. ὁ μὲν γὰρ θε[ὸς] βουλόμενος λαλῆσαι γεννη[τ]ῷ τὸ ἑαυτοῦ βούλημα τῇ ἐκείν[ο]υ ἐντίθησι διανοίᾳ. | |
| 5 | διάβο[λ]ος δὲ ἀποκρινόμενος τῶι κ[υρί]ωι οὐχ οὕτως ἀλλ’ ὡς προ‐ αιρεῖ[ται ἀπ]οκρίνεσθαι λέγεται. τίς δ[ὲ αὐτοῦ] ἡ̣ ἀπόκρισις, ἴδω‐ μεν. [“περιελ]θών”, φησίν, “τὴν | |
| 10 | γῆν κ[αὶ ἐνπ]εριπατήσας τὴν ὑπ’ οὐ[ρανὸν πάρειμι”. ⸤οὐ δεῖ ξε‐ νίζε[σθαι, εἰ λε]πτὸν ὑπάρχων πνεῦ[μα διέβ]η τοὺς προειρη‐ | |
| μένο[υς τόπου]ς. καὶ γὰρ οὐδ’ ὁ θε‐ | 66 | |
| 15 | ὸς ὡς [ψευδόμ]ενον αὐτὸν ἤλε[γ‐ ξεν⸥. ⸤ε[ὖ δὲ κ]α[ὶ τὸ] “περιελθών”· οὐ γὰρ π[ερι]έχων. περιέρχεται δὲ >ὡς “ἀν〈τί〉δ[ι]κος [ζ]ητῶν τίνα κατα‐ >πίῃ”, ὅπως τ[οὺς] μὲν ταῖς ὑποβ[ο‐ | |
| 20 | λαῖς αὐτοῦ τα[ῖς] πονηραῖς πει‐ θομένους ἑλκύσῃ, τοὺς δ’ ἀντ[ι‐ τείνοντας ἐξαιτήσηται, ὅπερ καὶ ἐπὶ [τ]οῦ Ἰὼβ γεγένηται. ὅθε[ν οὐ βιάζ[ε]ται οὐ〈δὲ〉 παρὰ δύναμιν | |
| 25 | ἡμῖν [ἐ]πέρχ[ε]ται. ὡς γὰρ δυν[α‐ μέν[οις] ἀντιστῆναι προστάτ‐ >τε[ται]· “ἀντιστῆτε στερεοὶ τῆι πί‐ >στ[ει”, καί· “ἐὰ]ν π[ν](εῦμ)α τοῦ ἐξουσιάζο[ν‐ >τ[ος ἀναβῇ] ἐπ[ὶ] σέ, τόπον σου μ[ὴ] | |
| 30 | >ἀ[φῇς.”⸥ ὅτι] δὲ κ[α]ὶ τὴν δύναμιν π[αρέχει ὁ] θ(εὸ)ς ε[ἴ]ρηται, ὃς δώσει >“κα[ὶ τὴν ἔ]κβασ[ι]ν τοῦ δύνασθα[ι >ὑπε[νεγκ]εῖν”. ⸤[σ]ημειωτέον, δ[έ, ὅτι δ[ιάφο]ροι τ[ό]ποι ἡ γῆ καὶ ἡ | |
| 35 | ὑπ’ οὐρανόν εἰσιν, τῆς μὲν γ[ῆς | |
17 | ὑπὸ τὸν οὐρανὸν οὔσης, τῶν δὲ ὑ‐ π’ οὐρανὸν τόπων οὐ πάντως γῆς | |
| ὑπαρχόντων⸥. ⸤κἀκείνους δὲ περιῄει τοὺς τόπους διάβολος ἐνευφραι‐ | 68 | |
| 5 | >νόμενος “τοῖς πνευματικοῖς τῆς >πονηρίας” δαίμοσιν⸥. τούτους οὖ(ν), φησίν, περιελθὼν πάρειμι, ὅπερ νοητέον οὕτως ὅτι· διὰ πάντων τούτων ἐλθὼν κα[ὶ] εὑρὼν τὸν μα‐ | |
| 10 | κάριον Ἰὼβ μὴ δ[υ]νάμενον δέ‐ ξασθαί τι τῶν ἡμ[ε]τέρων πάρει‐ μι, ὅ ἐστι· δείκνυμ[ι τ]ὸ̣ κρυπτόν μου τῶι ἀναποδρά[στωι] σου ὀφθαλμῶι βουλόμενο〈σ〉 αὐ[τὸ]ν ἐξαιτήσασθαι. | |
| 15 | >>“καὶ εἶπεν αὐτ[ῷ] ὁ [κύρι]ος· προσέσχες >>οὖν τῆι διαν[ο]ία[ι σου] κατὰ τοῦ παι‐ >>δός μου Ἰώβ, ὅ[τι ο]ὐκ ἔστιν κα‐ >>τ’ αὐτὸν τῶν ἐπ[ὶ] τῆ[ς γῆ]ς ἄνθρωπος >>ἄμεμπτο[ς, ἀλ]η̣[θι]νός, θεοσεβής, | |
| 20 | >>ἀπεχόμε[νο]ς̣ [ἀπὸ π]αντὸς πο‐ >>νηροῦ πράγματ̣[ος].” τό· εἶπεν ὁ κύριος τ[ῶι] διαβόλωι ὡσαύτως τοῖς φθά[σ]ασιν ἐκλημ‐ πτέον, οὐκ ἀπεμ[φ]αίνοντος, εἰ | |
| 25 | ὅπερ ὁ θεὸς βούλε[τα]ι νοῆσαι τὸ(ν) διάβολον, ἐνιῆτ̣α̣[ι π]ρὸς ἔλεγχο(ν) αὐτοῦ χαλεπώτα[το]ν, ὅτι οὐ πα‐ ρῆκεν ὁ θεὸς δια̣[νο]ούμενος. οὐ γὰρ ἀγνοητέον 〈μὴ〉 [εἰ]καίαν εἶναι | |
| 30 | τὴν τοῦ θεοῦ πρὸς τ[ὸ]ν διάβολο(ν) ὁμιλίαν· οὐδὲ〈ν〉 γὰρ παρὰ τῷ τὰ ὅλα | |
| συστησαμένωι ε[ἰ]καῖον, ἀλλὰ καὶ τοῦτο πρὸς τὸ [σ]υμφέρον, ὅ‐ πως καταισχύνηται τῆι τοῦ δι‐ | 70 | |
| 35 | καίου καὶ ἀμέμπτ[ο]υ ἀνδρὸς πα‐ | |
18 | ραθέσει. “παῖδα” τὸν Ἰὼβ ὁ κύριος κέ‐ κληκεν κατ’ ἀμφότερα τὰ σημαι‐ νόμενα· καὶ γὰρ θεράπων αὐτοῦ ὑπῆρχεν κατὰ τὸ εἰρημένον πρὸς | |
| 5 | >τοῦ ψαλμῳδοῦ· “ἐ[γ]ὼ δοῦλος σὸς >καὶ υἱὸς τῆς παιδίσκης σου”, καὶ υἱ‐ ὸς ἀπὸ τῆς θεραπείας καὶ γνησί‐ ας δουλείας τῆς τοῦ πν(εύματο)ς ἀξιωθεὶς χάριτος, κα[ὶ] λέγων καὶ αὐτὸς κα‐ | |
| 10 | >τὰ τὸν σοφ[ὸ]ν Παῦλον· “αὐτὸ τὸ πνεῦ‐ >μα συνμαρτ[υρ]εῖ τῶι πνεύματι >ἡμῶν, ὅτ[ι ἐσ]μὲν τέκνα θεοῦ.” “ὁ” >γὰρ “ποιῶν [τὴ]ν δικαιοσύνην ἐκ >τοῦ θεοῦ γεγ[έν]νηται”. ἐμφατικὸ(ν) | |
| 15 | δὲ καὶ τοῦ [λογι]κ[ὸ]ν εἶναι τὸν δι‐ >άβολον τὸ [ῥη]θ[ῆ]ναι· “προσέσχες >τῆι διανο[ίᾳ σο]υ”· λ[ο]γικοῦ γὰρ οἰκεῖ‐ ον τὸ δια[νοε]ῖσθ[αι. ο]ὐκ ἐνταῦθα δὲ μόνον [τοῦτο] π̣ε̣[ρὶ τ]οῦ διαβόλου | |
| 20 | >εἴρηται, ἀ[λλὰ] καὶ ἐν τῷ· “σὺ δὲ εἶπας >ἐν τῆι δ[ια]νοίαι σου· εἰς τὸν οὐρα‐ >νὸν ἀναβήσομαι”, ὅπερ ὡς εἴρη‐ ται παρασ[τ]ατικόν ἐστι τοῦ λογι‐ κὸν αὐτὸν [ε]ἶναι. {γίνεται δὲ} εἰ | |
| 25 | δὲ τὸ δια[ν]οεῖσθαι ἐπ’ αὐτοῦ 〈γίνεται〉, ζη‐ | |
| τητέον, μ[ὴ] ἄρα καὶ τὸ μετανοεῖ(ν). μετὰ γὰρ τ[ὸ] νοεῖν τὸ διανοεῖ‐ σθαι καὶ τ[ὸ] μετανοεῖν. καὶ ὡς ἐν τῇ βουλήσει αὐτοῦ κεῖται τὸ δια‐ | 72 | |
| 30 | νοεῖσθα[ι, μ]ήποτε καὶ τὸ μετα‐ νοεῖν. ὁ δὲ ταῦτα μὴ διδοὺς ὁρά‐ τω, μὴ τὸν θεὸν αἴτιον τῆς κακί‐ ας αὐτοῦ λ[ά]θῃ τιθέμενος—εἰ γὰρ | |
19 | οὐ κέκτηται λόγον καὶ νοῦν. εἰ δὲ καὶ ἐξήλλακται κατά τι, ἀλλὰ τῶι λο‐ γικὸς εἶναι κοινωνεῖ τοῖς ταύτης οὖσι φύσεως. εἰ γὰρ καὶ ἄνθρωποι | |
| 5 | θνητοί, ἀλλ’ οὐ κατὰ τὸ θνητὸν τὴ(ν) κοινωνίαν εἶναί φαμεν, ἀλλὰ κα‐ τὰ τὸ λογικόν, ὅπερ κοινὸν καὶ ἀθα‐ νάτοις καὶ θνητο[ῖς] ὑπάρχει. καὶ τὸ διανοεῖσθαι δὲ οὐ μόνοις σπου‐ | |
| 10 | δαίοις ἢ μόνοις φ[α]ύλοις πρόσε‐ στιν. ὡς γὰρ τὸ αἰσθ[ή]σει χρῆσθαι καὶ σπουδαίῳ κα[ὶ φα]ύλωι κοινόν, ὅπερ ὁ μὲν σπο[υδαῖ]ος καλῶς με‐ θοδεύων οὐ κέ[χρη]ται αὐτῶι κα‐ | |
| 15 | τὰ τὸν φαῦλον [ἀναβ]λέποντα εἰς τὸν οὐρανὸν [καὶ θεο]ποιοῦντα τ[ο]ῦ‐ τον, οὕτω κα[ὶ τὸ δια]νοεῖσθαι· ἐν σπουδαίωι κ[αὶ φαύλ]ωι εὑρισκόμε‐ νον κατὰ τ[ὴν] χ[ρῆσι]ν ἐξήλλακται. | 74 |
| 20 | >“προ[σ]έσχες [οὖ]ν”, φ[ησί, “τ]ῆι διανοίᾳ >σου κατὰ τοῦ παιδ[ός] μου Ἰώβ, ὅτι >οὐκ [ἔσ]τι κατ’ αὐτὸν [τῶ]ν ἐπὶ τῆς γῆς”. οὐ [μάτ]ην δὴ πρό[σκ]ειται· “τῶν ἐ‐ πὶ γ[ῆς].” εἰσὶν γὰρ κα[τ’ α]ὐτὸν καὶ ὑ‐ | |
| 25 | πὲρ αὐτὸν λογικ[ὰ ὑ]πὲρ γῆν τυγ‐ χάνοντα. οὐ γὰρ τα[ὐτ]ὸν τὸ εἰπεῖ(ν)· ‘οὐκ ἔστιν κατ’ αὐτ[όν]‘ τῶι εἰπεῖν· “οὐκ ἔστιν κατ’ αὐτὸ[ν] τῶν ἐπὶ τῆς γῆς”. ⸤πῶς γὰρ οὐχ ὑπερβάλλων ἅ‐ | |
| 30 | παντ[α]ς τοὺς ἐπὶ γῆ[ς] ἐτύγχανε τοῦ θ[ε]οῦ τῶν ὅλων [α]ὐτῷ μαρτυ‐ >ροῦντος ἐν τῷ· “ἄνθρωπος ἄμεμ‐ >πτος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπε‐ >χόμενος ἀπὸ παντ[ὸ]ς πονηροῦ | |
20 | >πράγματοσ”⸥. ⸤ἀπέχεται δὲ κυρίως κακίας ὁ πεφυκὼς αὐτὴν δέχεσθαι. τότε γὰρ καὶ ὁ ἔπαινος χώραν ἔχει, ὅτ〈ε〉 δυνάμενος εἶναι φαῦλος ἀ‐ | 76 |
| 5 | πέχεται κακίας μίσει τῶι πρὸς αὐ‐ τήν⸥. οὐ γὰρ πᾶς ὁ μὴ χρώμενος κα‐ κίᾳ ἀπέχε[σ]θαι ταύτης λέγεται· τὰ γὰρ βρέφ[η] ταύτῃ μὴ χρώμενα οὐκ ἂν εἴπ[οι] τις κυρίως ἀπέχεσθαι | |
| 10 | κακίας· ὁ γὰ[ρ] τοῦτο ἐνεργῶν κρίσει καὶ λόγῳ τ[οῦτ]ο ποιεῖ. τὰ δὲ κακίας καὶ ἀρετῆς [αἰτε]ῖ ἐπιτηδειότητα. καὶ οὐκ ἄν [τις ε]ἴποι τὸ βρέφος ἀκο‐ λασίας ἀπ[έχε]σθαι ἢ σωφρονεῖ(ν)· | |
| 15 | οὔπω γὰρ [εἰς τὴν] τούτων ἥκει δι‐ άκρισιν. δ[ιαλαβό]ντες δὲ περὶ τού‐ των ἐν το[ῖς φθάσ]ασιν, ὅτε καὶ τὰ ἀπὸ τοῦ π[ρώτου] ψαλμοῦ παρε‐ τιθέμεθα, εἶ[ναι κατ’] αὐτὸν θεοσε‐ | |
| 20 | βῆ ταῦτα [ἠλέ]γ[ξαμ]εν. ἐ[κ]εῖνος γὰρ τῶι ὄν[τι θ]εοσεβής ἐσ[τι]ν ὁ τὸ̣[ν σεβασμο[ῦ] βίον σέβων, [τ]ῶν τὰ μὴ σεπτὰ [σε]βομένων [ἀσεβῶν τυγχανόν[τ]ων. πρόσεσ[τι δὲ] τῶι | |
| 25 | μακαρίω[ι κα]ὶ̣ τὸ “ἀληθινὸν” κατά τε θεωρί[αν] τῆς ἀληθείας καὶ τὸ | |
| ἐν τοῖς ἠθ[ι]κοῖς ἀνυπόκριτον· οὐ γὰρ ὁ δι[ά τ]ι τὴν ἀρετὴν ἐπιτη‐ >>δεύων ἀ[λ]ηθινός ἐστιν. “ἀπε‐ | 78 | |
| 30 | >>κρίθη δὲ [ὁ] διάβολος καὶ [εἶ]πεν ἐ‐ >>ναντίον [τ]οῦ κυρίου.” δυνατὸν πιθανῶς [ε]ἰπεῖν εἰς τό· “ἐναντί‐ ον τοῦ κυρί[ο]υ”, ὅτι ἐναντίως τῆι μαρτυρία[ι] τοῦ θεοῦ εἶπεν φιλόκα‐ | |
21 | κος ὢν ἢ ὅτι θρασέως ἐνενό‐ ησεν· ἀναίσχυντον γὰρ ἡ κακί‐ α. οὕτω γοῦν καὶ ἃ ἐπιφέρει ἀπὸ φιλοκάκου γνώμης προφέρει | |
| 5 | τῆς τοῦ δικαίου ἐλαττωτικὰ ἀρε‐ τῆς. τί γάρ φησιν; >>“μὴ δωρεὰν σέβεται Ἰὼβ τὸν κ(ύριο)ν; >>οὐ σὺ περιέφραξας τὰ ἔξω αὐτοῦ >>καὶ τὰ ἔσω τῆς οἰκίας αὐτοῦ καὶ | |
| 10 | >>τὰ ἔξω πάντων τῶν ὄντων αὐ‐ >>τῷ κύκλῳ; τὰ ἔργ[α τ]ῶν χειρῶν αὐ‐ >>τοῦ εὐλόγησας [καὶ] τὰ κτήνη αὐ‐ >>τοῦ πολλὰ ἐποίησας ἐπὶ τῆς γῆς.” ⸤ἴδιον τῶν φιλ[οκ]άκων καὶ πρὸς | |
| 15 | ἀρετὴν ἀπ[εχθαν]ομένων τὸ μὴ λογίζε[σθαι γν]ήσια τὰ καλὰ τῶν πέλας, ἀ[λλὰ π]άντως λέγει(ν), ὡς ὅδε τις δ[ίκαιός ἐσ]τιν δι’ ἀδυ‐ | |
| ναμίαν [τοῦ] ἀ[δικεῖ]ν, ὅδε τις | 80 | |
| 20 | σώφρων 〈διὰ〉 τὴν κ[αλου]μένην ἠλι‐ θιότ[η]τα, ὅδε πρὸς χρήματα καὶ πορισ]μοὺς οὐκ ἔχει διὰ τὸ πρὸς ταῦτα ἀ]νεπιτήδειον⸥, | |
| 23a | ⸤ἐσθ]ότε καὶ τὸν πρᾶον ὑποκριτὴν λογιζομέ‐ | |
| 23a | νο〈υ〉σ⸥, | |
| 23 | ⸤καὶ ὅλως οὐδεὶς] φαῦλος ἀποδέχεταί τινος | |
| 25 | ἀρετὴ]ν ὡς γνησί〈α〉ν⸥. ⸤ταύτης ἀρ‐ χηγὸς ὢ]ν τῆς κακίας ὁ διάβολος τοιαῦτα] ἐννοῶν [π]ερὶ τοῦ Ἰὼβ ἐφανέρ]ου αὐτὰ τῷ τὸ κρυπτὸ(ν) ἐπιστα]μένωι λέγων, ὡς διὰ τὰ | |
| 30 | ἐκτὸς ἀ]γαθὰ δίκαιός ἐστιν ὁ Ἰώβ. τὸ δὲ “περιέφραξας” ἀντὶ ἀσφαλεί‐ ας αὐτῶι εἴρηται ἔμφασιν παρέ‐ χο]ντος, ὡς διὰ ταῦτα ἀκαθαίρετός ἐσ]τιν καὶ ἔφοδον οὐκ ἔχει, τὴν | |
22 | πληθὺν τῶν ἀδιαφόρων αἰτίαν αὐτῷ τῆς ἀρετῆς εἶναι λογιζόμενος, ὅπερ οὐ καλῶς λέγων ἠλέγχθη⸥. καὶ τούτων γὰρ ἀφαιρεθεὶς ἔμεινεν ὁμοίως ἀήτ‐ | |
| 5 | 〈τη〉τος. καὶ τῷ ὄντι πλούτου περιουσία πρὸς μὲν τὸν καλῶς αὐτῆι χρώμενον συντελεῖ τι πρὸς ἀρετήν, αὐτὴ δὲ κα‐ θ’ αὑτὴν οὐδὲν εἰς τοῦτο συμβάλλε‐ ται. καὶ ἔδειξεν ὁ μακάριος Ἰὼβ καὶ | |
| 10 | ἐν πενίᾳ καὶ ἐν πλούτωι τὴν ἀρετὴ(ν) | |
| >>ἀδιάστροφο̣[ν. “ἀ]λλὰ ἀπόστειλον τὴ(ν) >>χεῖρά σου καὶ [ἅψ]αι πάντων ὧν ἔχει· >>εἶ μὴν εἰς πρ[ό]σωπόν σε εὐλογήσει.” ⸤χεῖρα αὐτοῦ κα[λ]εῖν ἐκλημπτέον {α} δι‐ | 82 | |
| 15 | αφόρως ἢ τ[ὴν κολ]αστικὴν καὶ ε[ἰς τοῦτο ὑπη[ρετικὴν δ]ύναμιν, ἅπε[ρ “σκεύη ὀργ[ῆς” ἡ θεί]α γραφὴ ὀνομ[ά‐ ζειν εἴωθ[εν, ἢ τὴ]ν σκεπαστικὴ[ν καὶ φρου[ρητικ]ὴ̣[ν] δύναμιν⸥ κ[α‐ | |
| 20 | >θὸ εἴρητ[αι· “οὐ]δεὶς δύνα[τ]αι ἁρ[πά‐ >σαι ἐκ τῆ[ς χ]ειρὸς τοῦ πατ[ρό]ς μου.” δυνατὸν καὶ τὸν υἱὸν εἰ[ς χεῖρα πα‐ ραλαβεῖν σκέπουσαν κ̣[αὶ στη‐ ρίζουσαν τοὺς ὑπ’ αὐτὴ[ν ὄντας | |
| 25 | >καθὸ εἴρη[τ]αι· “δεξιὰ κυρί[ου ὕψωσέν με, >δεξιὰ κυρ[ί]ου ἐποίησε[ν δύναμιν.” ⸤τὸ δὲ “ἅψα[ι]” μήποτε ση[μαίνει ἐν‐ ταῦθα τὸ κάθαψαι ἀντ[ὶ τοῦ· ἐπάγα‐ γε θλιβηρά. ἔχομεν γὰ[ρ τοῦτο συ‐ | |
| 30 | νήθως ἐν τῆι γραφῇ φε[ρόμενον. >τὸ γάρ· “μὴ ἅψεσθε τῶν χρ[ι]σ̣τ̣[ῶν μου” οὐ τὴν ἁπλῆν ἁφὴν ἀπ[αγορεύ‐ ει, ἀλλὰ τὴν κατὰ τῶν ἁγίων [τόλ‐ >μαν ἐπ[ὶ κ]ακώσει⸥. καὶ τό· “ὁ ἁπτ[όμενος | |
23 | >ὑμῶν ὡς ὁ ἁπτόμενος τῆς κόρης >τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτοῦ” ὁμοίως τὸν ἐ‐ πὶ τοῦ κακοῦν ἁπτόμενον ση‐ | |
| μαίνει. εἰ δὲ καὶ ἀποστάτης ὁ διά‐ | 84 | |
| 5 | >βολος γέγονεν καὶ “ἐνώπιον κ(υρίο)υ >παντοκράτορος ἐτραχηλίασε(ν)”, ἀλλ’ οὖν ἔχει τι σέβας πρὸς τὸν δημιουργὸν τῶν ὅλων. φησὶν >γάρ· “εἶ μ〈ὴ〉ν εἰς πρόσωπόν σε εὐλο‐ | |
| 10 | >γήσει”, ⸤ἀντὶ τοῦ καταρ〈ά〉σ〈ε〉ται ἢ βλασφημήσει τα[ύ]τηι τῆι λέξει χρώμενος, ὅπω[ς] μὴ πρὸς θεὸν τὴν τραχυτέρα[ν] προσενέγκη‐ ται⸥, ὡς προείρητ[αι] προφέρ〈ω〉ν. | |
| 15 | >>“τότε εἶπεν ὁ [κ(ύριο)ς τ]ῷ διαβόλωι· >>ἰδοὺ 〈πάντα ὅσα ἔστιν αὐτῷ δίδωμι ἐν τῇ | |
| 16 | χειρί σου〉, >>ἀ]λλ’ αὐτοῦ μὴ ἅψ[ῃ].” ⸤τὰ ἐκκ[είμενα] παραστατι‐ κὰ τυγχάνε[ι τ]οῦ μ̣[ὴ ..]. χωρὶς θεί‐ | |
| 20 | ας συ[ν]χωρ[ήσε]ω[ς ὑπο]πίπτειν τιν[ὰ] πειρασμοῖς. φ[ησὶ]ν γὰρ ὁ θε‐ ός· ”[ἰδο]ὺ δέδωκα πάντα ἐν τῆι χ]ε̣[ιρί σ]ου.” ἵνα δὲ φανερὸν γένη‐ ται, ὅτι] μέτρωι καὶ τὴν συνχώρη‐ | |
| 25 | σιν π]οιεῖται, ἐπιφέρεται· “ἀλλ’ αὐ‐ τοῦ μὴ ἅ]ψῃ.” ὅθεν οὔτε εἱμαρμ〈έ〉‐ νῃ αἱ π]εριστάσεις σ[υ]μβαίνουσι(ν) οὔτε ἐκ τα]ὐτομάτου, ἀ[λ]λ’ ἐκ τῆς τοῦ θ(εο)ῦ συ]νχωρήσεωσ⸥ κατὰ μὲν τὰ | |
| 30 | ἤδη π]ροκείμενα ἐπὶ ἀποδείξει τῆς ἀ]ρετῆς τοῦ Ἰώβ, ἐ[σ]θότε καὶ καθ’ ἑ‐ | |
| τέ]ρας αἰτίας, περὶ ὧν ἐν τοῖς ἑπο‐ μ]ένοις εἰρηθήσεται. >>“κα]ὶ ἐξῆλθεν ὁ διάβο[λ]ος ἀπὸ τοῦ κ(υρίο)υ.” | 86 | |
24 | ⸤κυριολεκτεῖται μᾶλλον ἐπὶ τοῦ διαβό‐ λου, ὅτι ἔξω γίνεται τοῦ κ(υρίο)υ, ὑπὲρ τὸ(ν) Κάιν. καὶ γὰρ περὶ ἐκείνου εἴρηται· >“ἐξῆλθεν γὰρ Κάιν ἀπὸ προσώπου | |
| 5 | >κ(υρίο)υ τοῦ θ(εο)ῦ.” τὸ δὲ ἐξελθεῖν τὸ ἀφάν‐ ταστον θ(εο)ῦ εἶναι αὐτὸν σημαίνει. καὶ οὗτος οὖν ἔξεισιν ἀεὶ τῶν ἔ‐ ξω τυγχάνων, εἰ καὶ προσποιήτως ἦλθεν μετὰ τῶν παραστατῶν | |
| 10 | τοῦ θ(εο)ῦ⸥. >>“καὶ ἦν ὡς ἡ ἡ[μέ]ρα αὕτη, οἱ υἱοὶ Ἰὼβ >>καὶ αἱ θυγατ[έρε]ς αὐτοῦ ἔπινον οἶ‐ >>νον ἐν τῆι ο[ἰκ]ίᾳ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῶ[ν >>τοῦ πρεσβυτ[έρ]ου.” ⸤ἀκολούθως καὶ | |
| 15 | τῆς ἡμέρα[ς μνη]μονεύει καὶ τῆ[ς συνηλύσε[ως τῶν] τέκνων, ἵν’ ο[ὕ‐ τω καὶ τὸ το[ῦ θανά]του αὐτῶν γέ‐ νηται πι[στὸν ἀθρ]όως ὑφ’ ἕνα [και‐ ρὸν ὑπὸ τ[ὴν π]τ[ῶ]σιν τῆς οἰκία[ς | |
| 20 | ἀποθαν[όντω]ν⸥. κ̣[.]τ̣αχι̣[.]α[ ]τ̣ε ἐν̣ τῆι συνη[θεί]αι πολλάκις [. γ]ρ̣αφη̣, | |
| τῶν πολλῶν ὡς γὰρ [ἐ]π[ὶ τὸ] π̣[λεῖ‐ στον τοὺς συνερχομέν[ους εἰς τοι‐ αύτας συνόδους πίνειν [οἰομένων, | 88 | |
| 25 | οὐ μόνον πινόντων [δ’ αὐτῶν ἀλλὰ καὶ ἐσθιόντων κα[ὶ λεγόν‐ των ὡς ἐν [σ]υνελεύσει. [καὶ κατ’ ἀλληγορ[ία]ν τὰ προκ[είμενα >συνεπίσκεψαι, μήποτ[ε “οἶνον” | |
| 30 | >τὸν “εὐφραίνοντα καρδ[ίαν ἀν‐ >θρώπου” ἐποτίζοντο παρ[ὰ τοῦ πρε‐ σβυτέρου ἀδελφοῦ καταρχομ[ένου τῆς θείας παιδεύσεως. >>“καὶ ἰδοὺ ἄγγελος ἦλθεν πρὸς Ἰὼβ | |
25 | >>καὶ εἶπεν αὐτῶι· τὰ ζεύγη τῶν βο‐ >>ῶν ἠροτρία καὶ αἱ θήλειαι ὄνοι ἐ‐ >>βόσκοντο ἐχόμενα〈ι〉 αὐτῶν. καὶ ἐλ‐ >>θόντες οἱ αἰχμαλωτεύοντες ᾐχμα‐ | |
| 5 | >>λώ〈τευ〉σαν αὐτοὺς καὶ τοὺς παῖδας ἀ‐ >>πέκτειναν ἐν μαχαίραις. σωθεὶς >>δὲ ἐγὼ μόνος ἦλθον τοῦ ἀναγγεῖ‐ >>λαί σοι.” παρίσταται διὰ τούτων, ὡς τὰ τῆς ἐ‐ | |
| 10 | φόδου ἐν ἡμέραι συνέστη· “ἠροτρί‐ α” γὰρ “τὰ ζεύγη τῶν βοῶν καὶ αἱ ὄνοι ἐχόμενα〈ι〉 ἐβόσκοντο”. ἄγγελον δὲ | |
| τὸν ἀγγέλλοντα ἐκδε〈κ〉τέον καθὰ καὶ ἐν ταῖς Βασιλείαις ἀναγέγραπται. | 90 | |
| 15 | ⸤κατανοεῖν δ[ὲ] ἄ[ξι]ον, ὅπως τὰ τῆς ἀπαγγ〈ε〉λίας ἀθρ[όως] γεγενημέ‐ να καὶ ἐκ τῆς δ[ιηγήσ]εως ἔχει τὸ βαρὺ καὶ πρὸς λ[ύπη]ν ὑπερβάλ‐ λουσαν ἐπ[ι]ρ̣ρ[επέσ⸥· ἀ]ροτριῶντα | |
| 20 | γὰρ τὰ ζεύ[γ]η̣ τῶ[ν β]οῶν αἰχμα‐ λωτευθέντα διπλοῦν ἐργάζε‐ ται τ[ὸ] λυπηρόν, καὶ ἐκ τῆς τῶν ζῴ‐ ων ζημίας προσαφαιρεθεισῶν καὶ̣ τ̣ῶ̣ν νομάδων ὄνων, αἵτι‐ | |
| 25 | νες̣ [ο]ὐ βραχείαν πρόσοδον πα‐ ρεῖ̣χο̣ν, καὶ ἐκ τῆς τῶν προσδο‐ κ]ω[μ]έ̣νων ἐκ τῆς κατασπορᾶς πόρου τ]ε καὶ περ[ιουσ]ίας προσθή‐ κης. ἀ]νίας ὑπερβαλλούσης καὶ | |
| 30 | ἦν ἡ τ]ῶν παίδων ὑπὸ τῶν αἰ‐ χ[μ]α[λ]ωτιζόντων σφαγὴ μ[ε]τὰ τῶ]ν̣ ἄλλων ἀπαγγελθεῖσα. ⸤ἱκα‐ ν]ὰ μὲν οὖν, εἰ καὶ ψευδῶς ἀπηγ‐ γ]έλλετο, ἀθρόως ταράξαι. καὶ ὅμως | |
| 35 | χαλεπῶν τῶν συμβ[ά]ντων ὑπαρ‐ | |
26 | χόντων οὐδὲν ἐταράχθη ὁ ἅγιος. εἴ‐ ρηται ἐν ἑνὶ τῶν ψαλμῶν περὶ ἁγί‐ >ου· “ἀπὸ ἀκοῆς πονηρᾶς οὐ φοβηθή‐ >σεται⸥. ἑτοίμη ἡ καρδία αὐτοῦ ἐλπί‐ | |
| 5 | >ζει〈ν〉 ἐπὶ τὸν κύριον.” εἰ δὲ καὶ κατὰ τὸν μα‐ >κάριον Παῦλον 〈εἶπεν〉· “τίς χωρίσει | |
| >τὸν πιστὸν ἀπὸ τῆς ἀγάπη〈σ〉 θ(εο)ῦ; οὐ >θλῖψις ἢ στενοχωρία, οὐ διωγμός, >οὐ λιμὸς ἢ μάχαιρα”, ἀκολούθως | 92 | |
| 10 | ὁ ἀνδρειότατος Ἰὼβ ἀχώριστος τῆς τοῦ κ(υρίο)υ ἀγάπης διετέλεσεν, τῶν το‐ σούτων ἐπιπόνων ἐπιρρηξάν‐ των. καὶ γὰρ εἴποι τις ἄν, ὡς δυνα‐ τὸν ἦν τῶν ἀλόγων καταφρονῆ‐ | |
| 15 | σαι καὶ τῆς ἐξ αὐτῶν ἐργασίας. ⸤τὸ δὲ καὶ πε[ρὶ τ]ῆς [σ]φαγῆς τῶν παί‐ δων ἀκη[κοέναι] καὶ ἀνδρείως ἐνεγ‐ κεῖν τοῦτ[ο διαδε]ίκνυσιν τὴν ἀν‐ δρείαν το[ῦ ἁγί]ου καὶ καρτερίαν⸥. πα‐ | |
| 20 | ρατηρητέον δέ, μήποτε καὶ ὁ δι‐ ασωθεὶς μόνος, ἵνα ἀπα[γ]γείλῃ, πρὸς πλείονα πειρασμὸν ἐσώζε‐ το. εἰ γὰρ ἀνήκουστος ἦν διατελέ‐ σας τῶν συμβεβηκότων ὁ Ἰὼβ ἄχρι | |
| 25 | τῆς ἑλκώσεως τοῦ ἰδίου σώματος, τῶν μειζόνων ἀνιαρῶν παρ[ό]ν‐ των οὐχ οὕτως ἦσαν ἀη[δ]ῆ τ[ὰ ἐ‐ λάττονα. >>“ἔτι τούτου λαλοῦντος ἦλθ̣[εν ἕτερ]ος | |
| 30 | >>ἄγγελος καὶ εἶπεν πρὸς Ἰώβ· π[ῦ]ρ ἔ‐ >>πεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέ‐ >>καυσεν τὰ πρόβατα καὶ τοὺς πο[ι]μέ‐ >>νας κατέφαγεν ὁμοίως. καὶ σω[θεὶς >>ἐγὼ μόνο[ς] ἦλθον τοῦ ἀναγγεῖλα[ί σοι.” | |
27 | τὸ ἀλλεπάλληλον τῆς τῶν ἀνιαρῶν | |
| ἀπαγγελίας τὴν περιττὴν καὶ θαυ‐ μάσιον ἀνδρείαν τοῦ μακαρίου πα‐ ρίστησιν. ὅρα γὰρ τὴν παρατήρησι(ν), | 94 | |
| 5 | ὡς “ἔτι λαλοῦντος” τοῦ τὰ πρότερα ἀπαγγέλλοντος ὁ δεύτερος ἐπιστὰς οὐ πρὸς θεράπειαν αὐτῶν ἐπέστη, ἀλλὰ πρὸς ἐπίτασιν ἀπαγγέλλω(ν) χαλεπώτερα, εἰωθότος τοῦ τοι‐ | |
| 10 | ούτου τρόπου τῆς τῶν ἀνιαρῶ(ν) ἀπαγγελίας ἀντιπεριάγειν τὸ(ν) λογισμὸν καὶ θολοῦν οὕτω καὶ ἐκ‐ ταράττειν, ὡς ἔξω τῆς πρεπούσης καταστάσεως ποιεῖν πρὸς τὰ δι‐ | |
| 15 | άφορα τῶν λυπη[ρῶ]ν περιελκό‐ μενον. ἀλλ’ ὁ ἅ̣γ̣ι̣ο̣[ς οὐκ ἦ〈ν〉] τοιοῦτος. ἀλλ’ ὡς ἄρρηκτον [τεῖχος] πλείστων ὅσων ἐπιρραξ[άντω]ν τῶν ἑλεῖ(ν) αὐτὸ δυναμέν[ων] ἔμεινεν ὁ‐ | |
| 20 | μοίως ἀκλόνητον, οὕτως ὁ ἅγιος >Ἰὼβ “ἐπὶ τὴν” σωτήριον “πέτραν” >ἔχων “τὸν θεμέλιον” ἐπελθόν‐ των 〈τῶν〉 πειρασμῶν οὐκ ἐκλονήθη. ἄξιον δὲ θεάσασθαι καὶ τὰ τῆς ἀπαγ‐ | |
| 25 | γελίας τοῦ δευτέρου, πῶς εἰς ἐ‐ πίτασιν ἐγείρει τὴν ἀνίαν. >“πῦρ”, φησίν, “ἔπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ | |
| >καὶ κα[τ]έκαυσεν τὰ πρόβατα καὶ >τοὺς ποιμένας ἔφαγεν ὁμοίως.” | 96 | |
| 30 | ⸤εἰ γὰρ καὶ ὁ ἅγιος τὰ δόγματα τῆς ἀληθείας ἠκριβωκὼς ἐγίγνωσκε(ν), ὡς οὐκ ἄνευ θεοῦ ἡ τῶν πειρα‐ σμῶν ἐπιτροπὴ γέγονεν, ἀλλὰ | |
28 | μεγίστην αὐτῶι ἔφερεν τὸ γιγνόμε‐ νον λύπην διὰ τοὺς σκανδαλιζο‐ μένους ὡς καὶ θ(εο)ῦ κατ’ αὐτοῦ χωροῦ(ν)‐ τος. τὸ γὰρ τοὺς αἰχμαλωτίζοντας | |
| 5 | ἐπελθόντας ἀφαιρῆσαί τε τὰ κτήνη καὶ τοὺς παῖδας κατασφά‐ ξαι ἐδύν〈α〉ντο λογίζεσθαι οἱ ἁπλού‐ στεροι, ὡς νόμωι πολεμίων ἐπελ‐ θόντων τῶν αἰχμαλωτιζόντω(ν) | |
| 10 | ἀταξίᾳ καὶ πρὸς ἔχθραν τοῦτο ποι‐ ούντων οὐκ ἀπὸ θεοῦ τὸ γιγνόμε‐ νον ἦν. ὅτε 〈δὲ〉 πῦρ ἀπήγγελται ἀπ’ οὐ‐ ρανοῦ κατεληλυθός, δέος ἦν, μή τις λογίσηται τῶν ἀσθενῶν, ὡς | |
| 15 | οὐδὲν θαυ[μ]αστὸν ἡ ἀρετὴ καὶ παρὰ θ(εο)ῦ τ[ιμ]ωρουμένου τοῦ ταύ‐ την ἔχον[τος. ἀλ]λὰ καὶ τούτου συμ‐ βάντος ὁ [ἅγιος ο]ὐκ ὤκλασεν ὅλος τῆς τοῦ θεο[ῦ κ]ατανοήσεως γιγνό‐ | |
| 20 | μενος. οὐδὲ γὰρ ὁ διάβολος ἐξου‐ σίαν ἔχει πῦρ ἀπ’ οὐρανοῦ καταγα‐ γεῖν, ἀλλὰ θείᾳ κρίσει τοῦτο γεγέ‐ νηται, 〈ὅ〉πως παραστήσῃ τῶι διαβό‐ | |
| λῳ ὁ δεδωκὼς αὐτῶι τὴν ἐξουσία(ν) | 98 | |
| 25 | τῶν τοῦ Ἰὼβ θ(εό)ς, ὡς ὅτι οὐδενὸς μέ‐ λει τῶι μακαρίωι τῶν ἀνθρωπ[ί‐ νων, κἂν πολλὰς πλέκῃ μηχανάσ⸥. ἰδοὺ γὰρ καὶ τὸ παρ’ αὐτοῦ γενέσθαι μὴ δυνάμενον ὁ θεὸς πεποίηκε(ν), | |
| 30 | ἵνα τὸ μέγεθος τοῦ ἀθλητοῦ πα‐ ραστήσας ἐλέγξῃ τὸν ἀντικείμενο(ν), γενναίως φέροντος τοῦ Ἰὼβ οὐ μικρά(ν) τινα καὶ εὐτελῆ προσβολήν, ἀλλ’ ἑ‐ | |
29 | πτακισχιλίων προβάτων φθορὰ(ν) καὶ μετὰ τῶν ποιμένων οὐ〈κ〉 ὀλίγων δηλονότι τυγχανόντω(ν). ἐφυλάττετο δὲ πάλιν ὁ μηνύων | |
| 5 | δι’ ἣν προειρήκαμεν αἰτίαν. >>“ἔτι τούτου λαλ[ο]ῦντος ἦλθεν ἕτε‐ >>ρος ἄγγελος καὶ εἶπεν πρὸς Ἰώβ· οἱ >>ἱππεῖς ἐποίησαν ἡμῖν κεφαλὰς >>τρεῖς καὶ ἐκύκλωσαν τὰς καμήλους | |
| 10 | >>καὶ αἰχμαλώτισαν αὐτὰς καὶ τοὺς >>παῖδας ἀπέκτειναν ἐν μαχαίρᾳ. >>ἐσώθην δὲ ἐγὼ μόνος καὶ ἦλθο(ν) >>τοῦ ἀναγγεῖλαί σοι.” ἴσως στρατόπεδον ἦν ἐν τῆι χώ‐ | |
| 15 | ραι, ὅπερ ἐπῆλθεν εἰς τρεῖς ἀρχὰς διῃρημένον κατὰ τῶν καμήλω(ν). ὡς γὰρ εὔγνωστ[ό]ν φησιν· “οἱ ἱπ‐ πεῖς ἐποίησαν [ἡμῖν] κεφαλὰς τρεῖς.” ἐνδέχεται δὲ καὶ συνεχῆ | |
| 20 | καταδρομὴν ἱππέων πολεμί‐ ων γιγνομένην τότε καὶ ὑπὸ τῆς διαβολικῆς ὑποβολῆς κεκινῆ‐ σθαι καὶ οὕτως διὰ τὸ ἐξ ἔθους γίνε‐ σθαι εἰρηκέναι τὸν ἀγγέλλοντα· | 100 |
| 25 | >“οἱ ἱππεῖς ἐποίησαν ἡμῖν κεφαλὰς >τρεῖς.” οὐ μόνον τὰς καμήλους ἀ‐ φήρπασαν, ἀλλὰ καὶ τοὺς παῖδας ἀπέκτειναν. ἐπίστησον δέ, ὅπως ἐν τάξει τινὶ ἀ‐ | |
| 30 | νιαρωτέρα ἡ τῶν πειρασμῶν γί‐ νεται συνέχεια. πρῶτα μὲν γὰρ αἰχμαλωτίζεται τὰ ζεύγη τῶν βο‐ ῶν ὄντα πεντακόσια καὶ αἱ θήλει‐ αι ὄνοι νομάδες πεντακόσιαι, | |
30 | ἔπειτα πῦρ κατὰ τῶν προβάτων ἑ‐ πτακισχιλίων ὄντων ἀπ’ οὐρανοῦ κατενεχθὲν χαλεπώτερον ἐποί‐ ει τοῦ φθάσαντος τὸ πάθος. τρίτον | |
| 5 | οἱ κάμηλοι τρισχίλιοι ὄντες ἀφῃρέ‐ θησαν καὶ τῶν παίδων σφαγια‐ σθέντων ὡς καὶ ἐπὶ τῶν πρότερο(ν), πρᾶγμα πολυτελὲς καὶ περιουσί‐ ας οὐκ εὐκαταφρονήτου γνώρισμα. | |
| 10 | μετὰ ταῦτα τῶν τέκνων ἀθρόος θάνατος, ὡς ἐν τοῖς ἐκτεθησομέ‐ νοις ἔσται φανερόν. καὶ γὰρ εἰ πρό‐ τερον ὁ τῶν παίδων θάνατος ἠγ‐ γέλλετο, κοῦφα πάντα ἦν τὰ φθά‐ | |
| 15 | σαντα. ὅτε δὲ κατ’ ἐπίτασίν τινα λύ‐ πης συνέβαινεν, τὸ ἀλλεπάλληλο(ν) αὐτῶν δριμὺ καὶ ταράξαι διάνοι‐ αν ἱκανώτε[ρ]ον, ὅπερ καὶ ὁ διάβο‐ λος πονηρῶς πεποίηκεν ἐξαιτη‐ | 102 |
| 20 | σάμενος. καὶ κατ〈ῃ〉σχύνθη πρὸς μηδὲν τοῦ ἁγίου κ{ν}αμφθέντος τὸν λογισμόν. >>“ἔτι τούτου λαλοῦντος ἄλλος ἄγγελος >>ἔρχεται λέγων τῷ Ἰώβ· τῶν υἱῶν | |
| 25 | >>καὶ τῶν θυγατέρων σου ἐσθιόντω(ν) >>καὶ πινόντων παρὰ τῶι ἀδελφῷ >>αὐτῶν τῷ πρεσβυτέρῳ, ἐξαίφνης >>πνεῦμα μέγα ἐπῆλθεν ἐκ τῆς ἐρή‐ >>μου καὶ ἥψατο τῶν τεσσάρων γωνι‐ | |
| 30 | >>ῶν τῆς οἰκίας καὶ ἔπεσεν ἡ οἰκία ἐ‐ >>πὶ τὰ παιδία σου καὶ ἐτελεύτησαν. >>ἐσώθην δὲ ἐγὼ μόνος καὶ ἦλθον >>τοῦ ἀπαγγεῖλαί σοι.” | |
31 | ⸤οὐ μάτην πρόσκειται τό· “τῶν υἱῶ(ν) σου καὶ τῶν θυγατέρων σου ἐσθιόν‐ των καὶ πινό[ν]των”, ἀλλὰ πρὸς ἐπί‐ τασιν ἀνίας κα[ὶ] τοῦτο τοῦ ἀρχεκά‐ | |
| 5 | κου διαβόλου πραγματευομένου, ἵνα ἡ τῶν {η} γ[ε]γενημένων ἀπαγ‐ γελία βαρε〈ῖα〉 γ[ι]νομένη λύπη(ν) ὑπερβάλλουσαν τῶι ἁγίῳ ἐνποι‐ ῇ. κοιμωμένων γὰρ τῶν τέκνων | |
| 10 | εἰ συμβεβήκει [τ]ὰ τῆς πτώσεως, | |
| ἀνεπαίσθητον τὸ δεινὸν λογι‐ ζόμενος οὐχ οὕτως ἠνιᾶτο⸥. ὁπό‐ τε δὲ καὶ πρὸς θεραπείαν ἀναγ‐ καίαν τοῦ σώμα[το]ς ἀναστρεφο‐ | 104 | |
| 15 | μένων ἐπῆγε τ[ὸ]ν π[ε]ιρασμόν, τοῦτο ἔχει τὴν λ[ύ]πη[ν] χαλεπω‐ τέραν. καὶ γὰρ οὐ[κ] ἔστιν ἀμφίβο‐ λον, ὡς παρεστη[κό]τες πλεῖστοι ὡς ἐν τοιούτωι κα̣[ι]ρ̣ῶι ἐτύγχανο(ν), | |
| 20 | ὧν οὐκ ἐμνήσθη [ὁ] ἀπαγγέλ〈λ〉ων ἀρκούμενος τῶι ὑπερβάλλοντι τῶν τέκνων ἀηδ[εῖ ἔ]χ̣ο[ν]τι καὶ τὸ περὶ τῶν παρεστ[ώτω]ν ἑπόμενο(ν). καὶ γὰρ τὸ τοιοῦτο δ[ι’ ἔθο]υς ἐστὶ τῆι | |
| 25 | γραφῆι· τοῦ γὰρ σ(ωτῆ)ρ(ο)ς [τοὺς] πέντε ἄρ‐ τους κλάσαντος, ἐξ [ὧ]ν ἐκόρεσεν πεντακισχιλίους ἄνδρας, ὁ εὐαγ‐ γελιστὴς ἀπομνη[μον]εύει λέ‐ >γων· “χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίω(ν)”, | |
| 30 | τοὺς προηγουμένου[ς] μόνους ἀ‐ ριθμῶν. τί δὲ καὶ “τ[ὸ πν]εῦμά” ἐστι(ν) τὸ “ἐπελθὸν ἐκ τῆς ἐρή[μ]ου καὶ ἁ‐ ψάμενον τῶν τεσσάρων γωνιῶν | |
32 | τῆς οἰκίας” καὶ καταβεβληκὸς αὐτή(ν), συνεπίσκεψαι, πότερον λαῖλαψ με‐ θ’ ὑπερβολῆς κι[νη]θεῖσα καὶ οὕτως ἐπιρράξασα τῆ[ι ο]ἰκίαι καὶ κατενεγ‐ | |
| 5 | κοῦσα ταύτην ἢ πνεῦμα τῶι δια‐ βόλωι ὑπηρετ[ού]μενον ἢ αὐτὸς | |
| ὁ διάβολος. καὶ [γ]ὰρ οὗτος πνεῦμα μέγα, πονηρόν, ἁψάμενον τῶν τεσσάρων γωνιῶν τῆς οἰκίας καὶ | 106 | |
| 10 | κατενεγκὸν [αὐ]τήν. καὶ γὰρ ἀμφο‐ τέρως δυνατὸν ζητουμένου τού‐ του, εἰ 〈ὁ〉 ἀπαγγέλλων ἐδύνατο εἰ‐ δέναι, ὅτι πνεῦμα ὑπηρετούμε‐ νον τῶι δια[β]όλωι ἦν τὸ τοῦτο πε‐ | |
| 15 | ποιηκ[ὸ]ς ἢ α[ὐτ]ὸς ὁ διάβολος. εἰ δὲ λαῖλαψ [εἶ]να[ι] νοοῖτο τὸ πνεῦμα, οὕτως ἂ[ν τοῦτο] εἰρῆσθαι ἐκδεκτέ‐ ον ὡς [τ]ὴν κά[θ]οδον τοῦ πυρὸς ἀ‐ π’ οὐραν[ο]ῦ κατ[ὰ τ]ῶν προβάτων, καὶ | |
| 20 | τὰ εἰς α[ὐ]τὸ εἰρημένα καὶ τούτωι ἁρμόζ[ο]ντα. διάβολος γὰρ κινεῖ(ν) ἄνεμον οὐ δύναται. ⸤πρόσκειται δὲ καὶ ἐπ̣[ιτεθ]ὲν τὸ ἐξαίφνης ἐμ‐ φατικὸν τ[οῦ] μὴ δύνασθαί τινα δι‐ | |
| 25 | αδρᾶναι τ[ῆς π]τώσεως οὕτως συμ‐ βάντος τ[οῦ π]ράγματοσ⸥, ⸤ἔξωθεν ἴσως τοῦ [ἀγγέ]λλοντος εὑρεθέντοσ⸥. >>“οὕτως ἀνα[σ]τὰς Ἰὼβ διέρρηξεν τὰ ἱ‐ >>μάτια [αὐτοῦ] καὶ ἐκείρατο τὴν κόμη(ν) | |
| 30 | >>τῆς κε[φ]α[λ]ῆς αὐτοῦ, καὶ πεσὼν χα‐ >>μαὶ προσεκύνησεν καὶ εἶπεν· αὐ‐ >>τὸς γυμ[νὸς] ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας >>μητρό[ς μο]υ, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσο‐ >>μαι ἐκεῖ. [ὁ] κύριος ἔδωκεν, ὁ κ(ύριο)ς ἀφ‐ | |
| 34 | είλατο, | |
33 | >>ὡς τῷ κυρίῳ ἔδοξε[ν, οὕτ]ως [ἐ]γένε‐ >>το. εἴη τὸ ὄνομα κ(υρίο)υ [εὐλο]γημένο(ν).” προλαμβάνει τὰς κ[ακοη]θείας τῶ(ν) πονηρῶν ἀνθρώπ[ων τ]ὸ θεῖον πνεῦ‐ | 108 |
| 5 | μα καὶ αὐτοῦ τοῦ δια[βόλ]ου. ἴσως γάρ τις τῶν τοιούτ[ων ἔ]λεγεν, ὡς οὐ‐ κ ἦν φιλότεκνος ὁ [Ἰώβ], ἐ[π]εὶ μη‐ δὲν συμπαθείας ἄξ[ιον ἐπεπ]οιήκει. τὸ δὲ αἰσθητικὸν [αὐτοῦ καὶ] ἀνδρεῖ‐ | |
| 10 | ον ἅμα δείκνυται, ὅ[τι ἐφανέρ]ου μή‐ τε ἀνεπαισθήτως τ[ὸ δεινὸ]ν τοῦ ἀθρόου καὶ οἰκτροῦ θ[ανάτου] τῶν τέ‐ κνων δεδέχθαι μ[ήτε ἀ]γεννῶς· >διὰ μὲν γὰρ τοῦ “διαρ[ρῆξα]ι τὰ ἱμά‐ | |
| 15 | >τια καὶ κείρασθαι τὴ[ν κεφ]αλήν” —τούτου τοῖς παλαιοῖ[ς γὰρ] ἐπὶ τε‐ τελευτηκόσιν εἰω[θότο]ς—τὸ συμ‐ παθὲς δείκνυσιν κα[ὶ φι]λόστοργο(ν). τὰ δ’ ἑξῆς τῆς ἀνδρ[είας κ]αὶ ὑπερ‐ | |
| 20 | βαλλούσης φρονή[σεως] δεῖγμα ἐκ‐ φέρει προδηλότατ[ον, ε]ἰ γάρ φησι(ν)· “καὶ πεσὼν χαμαί”. ο[ὐκ ἀ]πεδυσπέ‐ τησεν, οὐκ ἀφῆκε φ[ωνὴ]ν ἀνδρὶ συνετῶι ἀνάρμοστ[ον, οὐ] προήγα‐ | |
| 25 | γε τὸ ῥῆμα ὀλιγωρί̣[ας, ἀλ]λὰ προσ‐ κυνεῖ τὸν πάντων [γε]νεσιάρχη(ν) πεπεισμένος, ὡς οὐ[κ ἔξ]ω τῆς θεί‐ ας κρίσεως ταῦτα συμ[βα]ίνει καὶ συμβαίνοντα ἀπ’ ἀ[ρχῆ]ς ἀκολού‐ | |
| 30 | θως καὶ κατὰ λόγον [τιν]ὰ̣ ὀρθὸν γί‐ νεται. ἐπιφέρει γὰ[ρ καὶ] μετὰ τὸ προσ‐ >κυνῆσαι· “γυμνὸς [ἐξῆ]λθον ἐκ >κοιλίας μητρός μ[ου, γ]υμνὸς καὶ ἀ‐ >πελεύσομαι ἐκεῖ. ὁ [κύριο]ς ἔδωκεν, | 110 |
| 35 | >ὁ κύριος ἀφείλατο. ὡ[ς τῶι] κυρίῳ ἔδο‐ >ξεν, οὕτως ἐγένετ[ο. εἴ]η τὸ ὄνομα >κ(υρίο)υ εὐλογημένον.” [κα]τανόησον | |
34 | γάρ, ὡ[ς] με[τὰ τ]ῆς ἀνδρείας καὶ φρόνη‐ σις ἐν τῷ [μ]ακαρίωι Ἰὼβ εὑρίσκεται, καθ’ ἣν δ[ιὰ τῶ]ν λόγων δόγματα εἰσάγει θ[εῖα κ]αὶ παντὶ τῶι γένει | |
| 5 | >τῶν ἀνθ[ρώ]πων συμφέροντα. “γυ‐ >μνός”, φη[σίν], “ἐξῆλθον ἐκ κοιλί‐ >ας μη[τρός, γ]υμνὸς καὶ ἀπε‐ >λεύσο[μαι ἐκεῖ]”. περὶ οὗ ἐρωτητέο(ν) τοὺς μ[ηδὲν θ]εῖον περὶ τῆς ἀθανα‐ | |
| 10 | σίας τῆ[ς ψυχῆς] διανοουμένους. ποῦ γ[ὰρ ὁ Ἰὼβ γ]υμνὸς ἀπελεύσεται; ἆρά γε [ἐν τῆ]ι κοιλίαι τῆς μητρός; ἐκεῖθ[εν γὰ]ρ γυμνὸς ἐξελήλυθεν κατὰ τ[ὸ λεγ]όμενον. ἀλλ’ ἄπαγε | |
| 15 | τῆς ψε[υδοῦς] ταύτης διανοίας. ἦ δῆ‐ λον, ὅτι [πρὸ]ς διδασκαλίαν τοῦ μὴ συσπε[ίρεσθ]αι τὴν ψυχήν, καθώς τισιν ἔ[δοξ]εν, τοῦτο εἴρηται. ὅμοι‐ ον γὰρ τ[ούτ]ωι καὶ ὁ μακάριος Παῦ‐ | |
| 20 | >λος γρά[φει λ]έγων· “οὐδὲν γὰρ εἰση‐ >νέγκα[μεν] εἰς τὸν κόσμον, ὅτι | |
| >οὐδὲ ἐ[ξεν]εγκεῖν τι δυνάμεθα.” ὡς γὰρ τ[ὸ ἐξ]ενεγκεῖν ἐμφαίνει τὸν ἀπο[θαν]όντα ὑφεστῶτα, οὕτω | 112 | |
| 25 | ὁ μὴ ε[ἰσε]νεγκὼν ὑφεστώς ἐστι καὶ ἔκ τι[νος] χώρου εἰσέρχεται μη‐ δὲν το[ιοῦτ]ον ἐπαγόμενος. κἀκεῖ‐ νο δὲ δ[όγμ]α πολλοῖς ἀγνοούμε‐ >νον εἰσ[άγει] λέγων· “ὁ κύριος ἔδωκε(ν), | |
| 30 | >ὁ κύριος [ἀφεί]λατο”, μετὰ τού〈του〉 παριστῶ(ν), ὡς οὐκ ἐ[τύγχ]ανεν αὐτοῦ ἡ κτῆσις ἄδικος [καὶ ἀπό] τινος μὴ προσηκού‐ σης ἐπι[κουρί]ας λαβοῦσα τὴν ἀρχήν. >“κ(ύριο)ς πτω[χίζ]ει καὶ πλουτίζει”, οὐκ ἀλό‐ | |
| 35 | γῳ τινι ῥ[οπ]ῇ, καθὰ οἱ τὴν εἱμαρμέ‐ | |
35 | νην εἰσάγοντες δ[ια]νοοῦνται, ἀλ‐ λ’ ἐπὶ τῶι γνωσθῆν[αι τὸ]ν ἐν τούτοις τεινόμενον, εἰ πρ[οσηκ]όντως αὐτὰ φέρει, μετὰ τοῦ κα[ὶ ἑτέ]ρας αἰτίας | |
| 5 | εἶναι, ἐνίας μὲν κ[αὶ ἀ]νθρώποις γνωρίμους, ἐνία[ς δὲ] ἀπορρήτους μόνωι θεῷ γιγνω[σκομέ]νας, ἅπερ >ἐπιστάμενος ὁ μ[ακάριός] φησιν· “ὁ >κύριος ἔδωκεν, [ὁ κύριος ἀφ]είλατο. ὡς | |
| 10 | >τῷ κ(υρί)ῳ ἔδοξεν, οὕ[τως καὶ ἐγέ]νετο.” τοῦ “ἔδοξεν” δ’ ἀκουστ[έον μὴ ἁπ]λῶς, ἀλ‐ λ’ ὡς τοῦ θεοῦ οὕτω βε[βαίω]ς κρίναν‐ τος. τούτωι ὅμοιον ἐ[ν ταῖ]ς Πράξε‐ σι τῶν ἀποστόλω[ν φέρ]εται, ὁπη‐ | |
| 15 | νίκα ἐπιστολὴν γ[ράφο]ντες πε‐ | |
| ρὶ τοῦ μὴ περιτέμν[ειν] τοὺς προσ‐ ερχομένους τῆι θεο[σεβε]ίᾳ ἔλεγον >οἱ ἀπόστολοι· “ἔδοξε[ν τῷ] ἁγίῳ [π]νεύ‐ >ματι καὶ ἡμῖν”, οὐχ ἁ[πλ]ῶς, ἀλλ[ὰ] κε‐ | 114 | |
| 20 | κριμένως. εἴη δ’ ἂν [καὶ] τὸν ἀ[ν]‐ τικείμενον τοῦτο τ[λητι]κὸν τὸ ῥῆμα δηλοῦν, ὡς [οὐχ ἕ]νεκα [τ]οῦ θυμηδίαν ἐνβ̣[αλεῖν τ]ῶι διαβό‐ λωι ἐξαιτήσαντ[ι] ὁ [Ἰὼβ ἐ]κδέδο‐ | |
| 25 | ται, ἀλλ’ ὅπως τὸ δόξ[αν τ]ῶι κυρίωι γένηται. ἦν δὲ τοῦ[το, ὅ]περ αὐτὸς >ὁ θεὸς πρὸς τὸν Ἰὼβ ἔ̣[φη· “ο]ἴει δέ με >ἄλλως σοι κεχρημα[τικ]έναι ἢ ἵ‐ >να ἀναφανῇς δ[ίκαιο]ς”, καὶ ὅτι οὔ‐ | |
| 30 | τε διὰ χρήματα οὔτ[ε διὰ] τέκνα τῆς ἀρετῆς ἀφίστα[ται. θ]αυμάσαι δὲ ἔστιν αὐτοῦ καὶ [τὸ εὐ]χαριστη‐ >τικὸν λέγοντος· “ε[ἴη τὸ ὄ]νομα κυρί‐ >ου εὐλογημένον”, [ὅπερ] ἔλεγχός | |
| 35 | ἐστιν κατὰ τῶν ἀπο[...]ύντων | |
36 | ἐπὶ τοῖς τ[οιού]τοις συμπτώμασιν καὶ τοια[ῦτα π]ροφερόντων, ἅπερ οὐ‐ δὲ λέγει[ν κα]λ̣όν. ἀλλ’ ὁ ἅγιος οὐ τοι‐ οῦτος ἀσύ[νετ]ος ἀκαμπὴς τὸν λογι‐ | |
| 5 | σμὸν ὅσω[ν κ]αὶ τοιούτων συμβάν‐ των κῆρ[υξ ἀ]ληθῶν δογμάτων >καὶ θε[ίων γί]γνεται. τό· “οὕτως δι‐ >έρρηξ[εν Ἰὼβ] τὰ ἱμάτια αὐτοῦ” ἀντιτ[ύπως] λημπτέον. πιθανὸν | |
| 10 | δ’ ἂν εἴη [εἰπεῖ]ν, ὅτι διὰ τοῦτο ἑαυ‐ τὸν ἐγ[ύμνωσ]εν, πρῶτον μὲν δει‐ κνὺς τ[ῶι π]ειράζοντι ὅτι· εἰ καὶ τῶ(ν) περιλ[ειπο]μένων ἐπιθυμεῖς, ἔχε καὶ ταῦ̣[τα, ἔ]πειτα συμβολικῶς δεικνύς, | 116 |
| 15 | ὅτι ὥσ[περ ἀ]γωνιστὴς πρὸς ἀντίπα‐ λον ἐπ[απο]δύεται. εἴη δὲ καὶ ἡ ἀ‐ φαίρεσ[ις τῶ]ν τριχῶν σύμβολον τοῦ λογίζε[σθαι] πάντα τὰ περιττὰ μη‐ δὲν μ[έγα], ἀλλ’ εὐκαταφρόνητα | |
| 20 | δικαίω[ι κα]ὶ συνετῶι, μήτε ἐν ταῖς “ἀνέσε[σιν]” χαυνουμένου μήτε ἐ(ν) ταῖς “θλ[ίψεσι]ν” δυσφοροῦντος, ὅπερ παρι[στῶν] καὶ ὁ μακάριος Δαυὶδ >ἔψαλλ[εν· “ε]ὐλογήσω τὸν κύριον ἐ(ν) | |
| 25 | >>παντ[ὶ καιρ]ῶι.” “ἐν τούτοις πᾶσι τοῖς >>συμβε[βηκ]όσιν αὐτῶι οὐδὲν ἥμαρ‐ >>τεν Ἰὼ[β ἐν]αντίον τοῦ κυρίου καὶ >>οὐκ ἔδω[κε]ν ἀφροσύνην τῶι θεῶι.” μεγάλη [μα]ρτυρία ὑπὸ τοῦ ἁγίου | |
| 30 | πνεύμ[ατος] δίδοται τῶι μακαρί‐ >ῳ Ἰὼβ [ἐν τῶ]ι εἰρῆσθαι· “ἐν τούτοις >πᾶσιν ο[ὐδὲ]ν ἥμαρτεν Ἰὼβ ἐνα(ν)‐ >τίον τοῦ [κ(υρίο)υ.” ἔσ]τιν γὰρ πολλάκις μὴ ἁ‐ μαρτάν[ειν μ]ὲν κατὰ πρόδηλον, | |
| 35 | γίνεσθα[ι δὲ ἐν] τῆι διανοίαι ταραχ[ὴν >καθὸ εἴρ[ητα]ι· “ἐταράχθην καὶ οὐκ ἐλ[ά‐ | |
37 | >λησα.” ἀλλὰ προσκεί[μεν]ον τὸ “ἐναν‐ τίον” δείκνυσιν, ὡς ο[ὐδὲ]ν πταῖσμα γέ‐ | |
| γονεν· ἦ γὰρ ἂν ὑπ[ὸ θεο]ῦ ἐθεωρεῖ‐ το. οὐ γὰρ ταὐτόν ἐ[στι τό· ‘ο]ὐδὲν ἥμαρ‐ | 118 | |
| 5 | >τεν ὅδε τισ‘ καὶ τό· “ο[ὐδὲ]ν ἥμαρτεν >ἐναντίον κυρίου”, [ὅπε]ρ ὑπερβάλλου‐ σαν ἐμφαίνει κα[θαρό]τ[η]τα ὡ[ς] μή‐ τε λόγωι μήτε π[ράξει] μ̣ήτε λογι‐ σμῶι ἢ διανοία[ι τοῦ ἁγίο]υ πταίσαν‐ | |
| 10 | τος. εἰς τοῦτο γοῦ[ν τοὺς μ]ετανοοῦ(ν)‐ >τας ὁ θεὸς καλῶν [ἔλεγεν]· “ἀφέλετε >τὰς πονηρίας ἀπ[ὸ τῶν] ψυχῶν >ὑμῶν ἀπέναντ[ι τῶν] ὀφθαλ‐ >μῶν μου”, ὃ δηλοῖ [ὅτι]· μὴ πράξει | |
| 15 | μόνῃ, ἀλλὰ καὶ δια[νοίαι] τῆς κακί‐ ας ἀπεχώμεθα ὡ[ς θεοῦ] ὁρῶντος. τοῦτο καὶ ὁ σ(ωτ)ὴρ ἐν τ[ῷ εὐ]αγγελίῳ >φησιν· “σὺ δὲ [ὅταν] ποιῇς ἐλε‐ >ημοσύνην, μὴ σ[αλπί]σῃς ὥσ‐ | |
| 20 | >περ οἱ ὑποκρίται π[οιο]ῦσιν. | |
| 20 | vacat >καί· “ὁ βλέπων ἐν τῷ [κρυ]πτῷ ἀπο‐ >δώσει σοι.” ὡς γὰρ ὁ οὕ[τω π]οιῶν ἐ‐ λεημοσύνην οὐ[κ ἀκο]ύει τὸν ἀπὸ τῶν πολλῶν [ἔπα]ινον, οὕ‐ | |
| 25 | τως ὁ μὴ ἀπέναντ[ι κ(υρίο)υ] ἁμαρτά‐ νων πάσης ἐκτό[ς ἐστι] κακίας. >εὖ δὲ καὶ τὸ εἰρῆσθα[ι· “κ]αὶ οὐκ ἔδω‐ >κεν ἀφροσύνην [τῶι θε]ῶι.” ὁ γὰρ πεπεισμένος, ὅτι [προ]νοίᾳ θεί‐ | |
| 30 | ᾳ οἰκονομεῖται τ[ὰ συμ]βαίνον‐ | |
| τα, οὐ δίδωσιν ἀφρ[οσύ]νην τῶι δι‐ οικοῦντι θ(ε)ῷ, τῶν [ἀπί]στων ἐν τούτοις πολλάκι[ς αἰτ]ιωμένων καὶ λεγόντων· ‘τό̣[δε οὐκ ἔ]δει γενέσθαι | 120 | |
38 | ἢ τόδε, οὐκ [ὤφ]ειλεν ὁ δεῖνα πένε‐ σθαι ἢ πλο[υτεῖ]ν ἢ νοσεῖν ἢ ὑγιαίνει(ν)‘, ἤ· ‘διὰ τί ὁ ν[έος] ἀπῆλθεν τοῦ βίου τῶ(ν) γερόντων [ἔτι] ἐν αὐτῷ ὄντων;‘. καὶ | |
| 5 | ὅλως οἱ το[ιαῦτ]α λέγοντες ἄφρονα ὑποτίθεν[ται] τὴν διοίκησιν. ἀλ‐ λ’ ὁ ἅγιος κα[ὶ ἐν] τοῖς περιστατικοῖς τοσούτ[οις ὢν κ(ύριο)ν] εὐλογεῖ δικαίαν εἶ‐ ναι τὴ[ν κρίσιν] τοῦ θ(εο)ῦ πεπεισμένος. | |
| 10 | >>“ἐγένετο [δὲ ὡς ἡ ἡ]μέρα αὕτη, καὶ ἦλ‐ >>θον οἱ ἄ[γγελοι] τοῦ κ(υρίο)υ παραστῆναι >>ἔναντ[ι κυρίου] καὶ ὁ διάβολος ἦλ‐ >>θεν ἐν [μέσῳ] αὐτῶν. καὶ εἶπεν ὁ >>κύριος [τῷ διαβ]όλωι· πόθεν σὺ ἔρχῃ; | |
| 15 | >>τότε εἶπ[εν ὁ] διάβολος ἐνώπιον >>τοῦ κ(υρίο)υ· δ[ιαπο]ρευθεὶς τὴν ὑπ’ οὐρα‐ >>νὸν κα[ὶ ἐν]περιπατήσας τὴν σύμ‐ >>πασαν π[άρε]ιμι.” κατὰ προτέραν πρόσοδ[ον ἐ]ξουσίαν ὁ διάβολος | |
| 20 | θεόθεν [λαβ]ὼν πάντων τῶν ὑ‐ παρχόν[τ]ων τοῦ Ἰὼβ καὶ τῶν τέ‐ κνων π[άν]τα τε ἀπολέσας ἀνα‐ τρέψα[ι τὴν] πρόθεσιν τὴν ἀν‐ δρείαν [τοῦ ἁ]γίου Ἰὼβ οὐ δεδύνηται. | |
| 25 | ἔμειν[εν γ]ὰρ διὰ μεγαλοψυχίαν | |
| ὁ αὐτός, [ὁ αὐ]τὸς δὲ κατὰ τὴν θεοσέ‐ βειαν. κ[αὶ εἰ]κότως· διέκειτο γάρ, ὅτι ὁ θ(εὸ)ς [πέμ]πει τὰ ἡδέα καὶ ἀφαι‐ ρεῖται. δ[ευ]τέραν ἐπιχειρεῖ ἐ‐ | 122 | |
| 30 | ξαίτησιν [κι]νήσασθαι κατὰ τοῦ σώ‐ ματος α[ὐτο]ῦ πόνοις ἀνηκέστοις ὑποβαλ[εῖν α]ὐτὸν σπουδάζων. τῶν αὐτῶ[ν σ]τίχων τοῖς φθάσασι τυγχαν[όντων, τὰ] εἰς ἐκείνους εἰρη‐ | |
| 35 | μένα κα[ὶ τού]τοις ἐφαρμοστέον, ἵνα μὴ τ[ὰ αὐ]τὰ πολλάκις λέγηται, | |
39 | τοσοῦτον μόνον [προ]σθέντας, ὅ‐ τι τὸ διαβολικὸν δ̣[...]ς ὑπερβαλ‐ λόντως δείκνυτα[ι. λεχ]θείη δὲ εἰς >τό· “πόθεν σὺ ἔρχῃ;”· [τὸ ἐλ]εγκτικώτα‐ | |
| 5 | τα ὑπὸ κ(υρίο)υ πρ[ὸς τὸ]ν διάβολον εἰρῆσθαι ὡς οὐκ [ἔχο]ντος εἰπεῖ(ν) τι ἑαυτοῦ μετὰ π[αρρησί]ας κατόρ‐ θωμα καὶ ἐντρεπ[τικό]ν, ὅτι νε‐ νικημένος ἦν, [ὅπερ] αὐτὸς ἀ‐ | |
| 10 | ναισχύντως ο[ὐχ ὡμολ]όγει. ση‐ μειωτέον, ὡς οὐχ [οὕ]τως νῦν ὁ διάβολος ἀποκ[ρίν]εται. τότε >μὲν γὰρ εἶπεν· “πε[ριε]λθὼν τὴν >γῆν καὶ ἐνπεριπ[ατή]σας τὴν ὑ‐ | |
| 15 | >π’ οὐρανὸν πάρειμ[ι”, νῦν] δέ· “διαπο‐ >ρευθεὶς τὴν ὑπ’ οὐ[ρανὸ]ν καὶ ἐν‐ >περιπατήσας τὴν [σύμ]πασαν”. καὶ συνεπίσκεψαι, μ[ήπο]τε ὡς ψευ‐ | |
| στὴς οὐκ ἠθέλησ[εν μ]νημονεῦ‐ | 124 | |
| 20 | σαι, ὅτι “περιῆλθεν [τὴν] γῆν”, ἵνα ὡς μηδὲ τὴν ἀρχὴν π[ροσβ]αλὼν τῷ Ἰὼβ νομισθῇ, τότ[ε δὲ ἀ]π’ ἀναισχυ(ν)‐ τίας. οἶδεν γάρ, ὅτι [οὐδὲν] λανθά‐ νει θεόν. οὐδὲ γὰρ [εἶπε]ν̣ ὅτι· ‘ὧν | |
| 25 | δέδωκάς μοι ἐξο[υσία]ν, πεποί‐ ηκα· ἀφῄρηκα τὰ [ὑπ]άρχοντα τοῦ Ἰὼβ καὶ τὰ τέκν[α ἀ]νεῖλον.‘ τοῦ‐ το γὰρ ἦν ἀκόλουθ[ον ε]ἰπεῖν, καί· ‘ὁ αὐτὸς ἔμεινεν.‘ [ἀλλ’] ἐπὶ δευτέ‐ | |
| 30 | ραν αἴτησιν χωρεῖ, [ἐ]ξ ἧς οἴεται ἀ‐ νατρέψαι τὴν πρό[θ]εσιν τοῦ ἁγίου. εἰ δὲ καὶ διάβολος [κρύ]πτει τὸ ἑαυ‐ τοῦ βούλημα ἐν τῷ [ἀ]ντὶ ‘τῆς γῆσ‘ “τὴν σύμπασαν” ε[ἰρη]κέναι, ἀλλ’ ἡ‐ | |
| 35 | μεῖς ἐκ τῶν γραφῶ[ν] παραστήσωμε(ν), | |
40 | ὡς 〈ἡ〉 γῆ πολ[λάκι]ς ἡ σύμπασα καλεῖται. >εἴρηται γ[άρ· “ἐν]επλήσθη ἡ σύμπασα >τοῦ γνῶν[αι τὸ]ν κύριον.” καὶ ὁ Ἰὼβ δὲ >ἐν τοῖς ἑ[ξῆς π]ερὶ θεοῦ φησιν· “ὁ ποι‐ | |
| 5 | >ῶν τὴν σ[ύμ]πασαν ἐν ὑψίστοις” δηλῶν, ὅ[τι θεὸ]ς ἀπὸ γῆς δι’ ἀρετὴν >>ἕλκει [εἰς οὐρα]νόν. “εἶπεν δὲ ὁ κ(ύριο)ς >>τῶι δια[βόλωι· π]ροσέσχες τῶι θερά‐ >>ποντ[ί μου Ἰώ]β, ὅτι οὐκ ἔστιν κατ’ αὐ‐ | |
| 10 | >>τὸ〈ν〉 τῶν [ἐπὶ τῆς γ]ῆς ἄνθρωπος δίκαι‐ >>ος, θεο[σεβής, ἄ]κακος, ἄμεμπτος, ἀ‐ >>πεχόμεν[ος] ἀπὸ παντὸς κακοῦ. ἔτι | |
| >>δὲ ἔχεται [ἀκ]ακίας.” καὶ νῦν τό· “προσ‐ έσχες τῇ{ς} [δι]ανοίᾳ σου” ὡς καὶ πρότε‐ | 126 | |
| 15 | ρον εἴρη[ται], ἐπίτασιν ἔχον, ὅτι μετὰ τ[ὴν πά]λην κατῃσχύνθη. ὁ μὲν γ[ὰρ δι]άβολος οἰόμενος, ὅτι ὡς ἐπὶ [ἀγαθ]οῖς χαίρει τοῖς ἔξωθε(ν) >ὁ [Ἰ]ώβ, ἔλ[εγε]ν· “οὐ σὺ περιέφραξας | |
| 20 | >τὰ ἔσω κ[αὶ τ]ὰ ἔξω τῆς οἰκίας αὐτοῦ;” ὅτε δὲ μ[α]ταία γέγονεν αὐτοῦ ἡ προσβ[ολή, τ]ὸ “προσέσχες” λέγεται ἀντὶ τ[οῦ· ‘ἔγν]ως τῆι πείραι‘ ἀνδρεί‐ >αν “θεο[σεβοῦς], ἀμέμπτου, ἀκάκου, | |
| 25 | >ἀπεχο[μέν]ου τε παντὸς κακοῦ”. καὶ πρὸ[ς τού]τοις ἐλέγχων ὁ κ(ύριο)ς ἐπά‐ >γει· “ἔτι δ[ὲ ἔχε]ται ἀκακίας.” προσέ‐ >σχες οὖν, [ὅτι] οὐκ “εἰς πρόσωπόν” >με “εὐλο[γή]σει”, ὡς ἐνόμιζες. ση‐ | |
| 30 | μειωτέ[ον], ὡς ἐν τοῖς φθάσασι(ν) >εἴρηται· “ἀ[π]εχόμενος ἀπὸ παντὸς >πονηρο[ῦ π]ράγματος”, νῦν δέ· “ἀ‐ >πὸ παντ[ὸς] κακοῦ”. ἐξ οὗ γιγνώσκε‐ ται, ὡς τὸ [κα]κὸν πονηρὸν εἴρηται. | |
| 35 | >ἀλλὰ καὶ τ[ὸ γε]γραμμένον· “οἱ ἀγαπῶ[ν‐ | |
41 | >τες τὸν κ(ύριο)ν μισεῖτ[ε πο]νηρόν”, ἀντὶ τοῦ· μισεῖτε τὴν κ[ακία]ν. νοεῖται | |
| δὲ ἡ 〈ἀ〉κακία διάφο[ρα σ]ημαίνει(ν)· δηλοῖ γὰρ καὶ τὴ[ν τῆς] κακίας στέ‐ | 128 | |
| 5 | ρησιν καὶ τὴν εὐ[ήθει]αν. ὅταν γὰρ >λέγῃ ὁ ἅγιος· “κρῖν[όν μ]ε ὁ θ(εό)ς, ὅτι ἐγὼ >ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπ[ορε]ύθ[η]ν”, ἀκακί‐ αν λέγει τὴν ἀρ[ετήν· ὁ] γὰρ ἀρε‐ τὴν ἔχων στερε[ῖται κακί]ας. καὶ ἐν | |
| 10 | >ἑτέροις· “ἄκακοι κ[αὶ εὐ]{η}θεῖς ἐκολ‐ >λῶντό μοι” τοὺς [ἐναρ]έ̣τους ἀκά‐ κους φησίν—εὐ{η}θε[ῖς] γὰρ οὗτοι—, τὸ δὲ εὐ{η}θὲς ἀρετῆς ἐ[στι] γνώρισμα. >ὅταν δὲ λέγῃ· “ἐξα[πα]τῶσι τὰς | |
| 15 | >καρδίας τῶν ἀκά[κων]”, καί· “ἄκα‐ >κος πιστεύει παντ[ὶ λόγω]ι”, καὶ πά‐ | |
| >λιν· “ἵνα δῷ ἀκάκ[οις πα]νουργ[ί]αν”, τὸ ἀκέραιον σημα[ίνει]. οἷς κα[ὶ] εὔ‐ χεται τὸ πανο[υργί]αν δοθῆ‐ | 130 | |
| 20 | ναι, οὐ τὴν ἰσοδυν[αμ]οῦσαν κα‐ >κίᾳ, ἀλλὰ φρονήσ[ει. ὁ Ἰ]ὼβ οὖ[ν] “ἔ‐ >τι εἶχεν ἀκακίαν” [παντὶ] λόγωι κα‐ >>τορθουμένην. “σὺ δ[ὲ εἶπ]ας τὰ ὑ‐ >>πάρχοντα αὐτοῦ δ[ιὰ κεν]ῆς ἀπο‐ | |
| 25 | >>λέσαι.” τὸ ματαιούρ[γημα τ]οῦ διαβό‐ λου κατὰ τῶν ἁγίω[ν ὁ] κ(ύριο)ς ἐλέγχει. ματαίως γὰρ πον[εῖ ὁ χ]ωρὶς αἰτί‐ ας ἐνεργῶν τι. εἰ οὖ[ν κ]αὶ ὁ διάβο‐ λος ἐλπίζων ἑλεῖν τὸν ἅγιον | |
| 30 | ἐπιχειρῶν τῆι φθο[ρ]ᾶι τῶν ὑπαρ‐ χόντων καὶ τέκνω[ν] ἀνήνυτο(ν) ἔγν〈ω〉 τὸ ἐπιχείρη[μα] τῇ τῆς ἀν‐ δρείας τοῦ ἁγίου περ[ιου]σίαι, ματαί‐ ως αὐτῶι ἐπολέμη[σε]ν· οὐδὲν γὰρ | |
| 35 | >>ὧν ἤλπιζεν ἀπέ[βη]. “ὑπολαβὼν | |
42 | >>δὲ ὁ διάβολος εἶ[πεν] τῷ κυρίῳ· δέρμα ὑπὲρ >>δέρματο[ς. ὅσα] ὑπάρχει ἀν(θρώπ)ῳ, ὑπὲρ >>τῆς ψυχῆ[ς αὐ]τοῦ ἐκτείσει. οὐ μὴν δέ, >>ἀλλὰ ἀπ[οστεῖ]λον τὴν χεῖρά σου καὶ | |
| 5 | >>ἅψαι τῶν [ὀστῶ]ν αὐτοῦ καὶ τῶν σαρ‐ >>κῶν αὐτο[ῦ· εἶ μ]ὴν εἰς πρόσωπόν | |
| >>σ[ε] εὐλο[γ]ή[σει].” τριῶν [ὄντων] τῶν καλουμένω(ν) ἀγαθῶ[ν, τῶν τ]ε ἐκτός, ἃ διαιρεῖται | 132 | |
| 10 | εἴς τε χρ[ήματ]α καὶ κτήματα καὶ ὑ‐ γίαν καὶ ἄ[λλα τ]ὰ περὶ σῶμα, καὶ ἑτέ‐ ρων τῶν [ἀρε]τῶν, μόνα τὰ ἀδιά‐ φορα ἀγαθ[ὰ] ἡγούμενος νομίζει καὶ τὸν Ἰὼ[β] ταύτης εἶναι τῆς δια‐ | |
| 15 | νοίας κα[ὶ ἀ]ναισχύντως λέγει πρὸς τὸν κύρ[ιον—τ]ὸ λέγειν κατὰ τὰ ἔμπρο‐ σθεν ε[ἰρη]μένα νοούντων ἡ‐ | |
| μῶν—, ὅ[τι πά]ντα ἂν ἐκτείσοι ὁ ἄνθρω‐ πος ὑπ[ὲρ τ]οῦ μὴ αὐτός τι παθεῖ(ν). | 134 | |
| 20 | ὅπερ πι[θα]νὸν μὲν καὶ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστ[ον, ο]ὐ μὴν ἐπὶ πάντων ἀ‐ ληθές· π[ολ]λοὶ γὰρ ὑπὲρ χρημάτω(ν) ἐκινδ[ύνευ]σαν. εὐτελίζων δὲ ὁ φιλόκ[ακος] διάβολος τὴν ἀνδρεία(ν) | |
| 25 | τοῦ μα[καρίου] καὶ βουλόμενος ἐπε‐ νεγκεῖ[ν αὐ]τῶι καὶ κατὰ τοῦ σώμα‐ τος ἅπε[ρ ἐπ]ήνεγκεν, εὐκαταφρό‐ νητον [εἶν]αί φησιν τὴν τῶν ἔξω‐ θεν κτ[ῆσι]ν κρύπτων κακοήθως, | |
| 30 | ὅτι ὑπὲρ τέκνων μύριοι ἀπολέ‐ σθαι ηὔξ[α]ντο· οὕτω γὰρ καὶ οἱ πόλε‐ μοι τὴν [σύ]στασιν ἔχουσιν ὑπὲρ τῶ(ν) τέκνων [γεν]όμενοι· ἕκαστος γὰρ προβόλι[ο]ν τῶν ἰδίων παιδίων | |
| 35 | ἱστάμεν[ος] ὑπερκινδυνεύει τού‐ των. ἀλλ’ [ὁ ἀ]ντικείμενος πόθῳ τοῦ | |
43 | κακῶσαι τὸν Ἰὼβ κ[αὶ π]ερὶ τῶν πρα‐ γμάτων ἀλλόκοτ[ον φ]θέγγεται. δι‐ >όπερ ὡς καὶ πρότε[ρόν φ]ησιν· “ἀλλὰ >ἀποστείλας τὴν χ[εῖρά σ]ου ἅψαι τῶ(ν) | |
| 5 | >ὀστέων αὐτοῦ καὶ [τῶν] σαρκῶν αὐ‐ >τοῦ· εἶ μὴν εἰς πρ[όσω]πόν σε εὐλο‐ >γήσει.” ⸤οἶδεν γὰρ [εἴπερ] κα[ὶ] ἐξέπε‐ σεν, ὅτι εἰ μὴ θ(εὸ)ς ἐ[πιτρ]έψῃ, οὐδὲν αὐτὸς κατά τινος [δύνατ]αι, τῆς [ἐ]πι‐ | |
| 10 | τροπῆς οὕτω νο[ουμέ]νης, ὅτι σο‐ | |
| φῶς γίγνεται ἅτε [παρ]ὰ θ(εο)ῦ γιγνομέ‐ >>νη⸥. “εἶπεν δὲ [ὁ κ]ύριος τῶι δι‐ >>αβόλωι· ἰδοὺ παραδ[ί]δωμί σοι αὐ‐ >>τόν, μόνον τὴν ψυ[χὴν] αὐτοῦ δι‐ | 136 | |
| 15 | >>αφύλαξον.” ⸤ἐπιτρ[έπει] καὶ τοῦ‐ το ὁ κύριος πρὸς ἡμ[ετέρ]αν ὠφε‐ λίαν, ἵνα χαρακτὴ[ρ καὶ] τύπο[ς] ἀν‐ δρείας καθάπερ ἐν [στηλ]ογραφ[ί]‐ αις ὁ Ἰὼβ τεθεὶς σκο[π]ὸς τῆς τοιαύ‐ | |
| 20 | της ἀρετῆς καὶ τοῖς τ[ό]τε καὶ το[ῖς μεταγενεστέροις ὑ[πάρξ]ῃ, ὃ κα[ὶ γέγονεν. αὐτοῦ γὰρ [ἔστιν] τοῦ ἀ‐ θλητοῦ καὶ ἀγωνισ[τοῦ ἀ]κοῦσα[ι >λέγοντος· “οἶδα, ὅτι δ[ίκαιο]ς ἀνα‐ | |
| 25 | >φανοῦμαι.” παραδ[ιδοὺς] δὲ ὁ κ(ύριό)ς >φησιν· “μόνον τὴν [ψυχ]ὴν αὐτοῦ >〈δια〉φύλαξον”, ὅπερ νοη[θεί]η οὕτως· παρακοπὰς πολλάκις [κ]α̣ὶ̣ τοῦ ἡγε‐ μονικοῦ διαστροφὰς ἔν τισιν | |
| 30 | ὁρῶμεν γιγνομέν[α]ς, δι’ οὓς πάλιν οἶδεν λόγους [ὁ] τὸ κρυπτὸ(ν) ἐπιστάμενος θ(εὸ)ς το[ύτ]ων οὕτω παραδοθέντων. ὅ φ[ησ]ιν οὖν ὁ] κ(ύριο)ς, τοῦτό ἐστιν· μὴ κάρ[ον] αὐτῷ καὶ | |
| 35 | διαστροφὴν τοῦ ἡγεμ[ο]νικοῦ ἐρ‐ | |
44 | γάσῃ, ἀλλ[ὰ σαρ]κῶν ἅπτου καὶ ὀστέω(ν) ὧν καὶ ἐξ[ῃτ]ήσω⸥. εἰ δὲ καὶ ἀντὶ τοῦ ‘μὴ ἀπο[κτεί]νῃς αὐτὸν‘ κεῖται τό· >“μόνον [τὴν ψ]υχὴν αὐτοῦ διαφύλα‐ | |
| 5 | >ξον”, συν[επίσ]κεψαι. >>“ἐξῆλθεν [δὲ ὁ] διάβολος ἀπὸ τοῦ κ(υρίο)υ καὶ >>ἔπαισ[ε]ν [τὸν Ἰ]ὼβ ἕλκει πονηρῶι >>ἀπὸ ποδ[ῶν μ]έχρι κεφαλῆς.” πᾶς ἁμ[αρτωλὸ]ς ἔξω θ(εο)ῦ ἐστιν, προη‐ | 138 |
| 10 | γ]ουμέν[ως δ]ὲ ὁ διάβολος ὡς ἀρχέ‐ κακος. [εἴρητ]αι δὲ περὶ τούτου καὶ πρότερο[ν. κ]αὶ ἐπεὶ ἐν τῶι διηγ〈ή〉μα‐ >τι εἴρητ[αι], ὡς “ἦλθεν ὁ διάβολος >μετὰ τῶ[ν] ἀγγέλων”, ἀκολούθως | |
| 15 | προσ[άγε]ται τὸ σχῆμα. τῆς ἱστο‐ >ρίας ἔ[χετ]αι τό· “ἐξῆλθεν ὁ διάβο‐ >λος ἀπ[ὸ τοῦ] κ(υρίο)υ.” ἐξελθὼν δὲ οὐκ ἀν[α‐ μένε[ι, ἀλλ’] εὐθὺς ἐνεργεῖ τὸ τῆς ἐ‐ ξαιτήσε[ως] ὁλοσωμάτωι τραύμα‐ | |
| 20 | τι περιβ[α]λὼν αὐτόν, προ[σ‐ βολῇ [βουλό]μενος τὸν τόνο(ν) τῆς ἀ[ρετῆ]ς αὐτοῦ διαλύσειν. τῶν δ’ ἄκρω[ν μν]ημονεύει δηλῶν, ὅτι | |
| καὶ τ[ῶν μ]έσων ἥψατο. | 140 | |
| 25 | >>“καὶ ἔλα[βεν ὄ]στρακον, ἵνα τὸν ἰχῶρα >>ξύῃ.” [τὴν] ἐρημίαν καὶ τὸ ἀβοήθητο(ν) αὐτοῦ σ[ημ]αίνει ὁ στίχος μηδενὸς παρόν[το]ς αὐτῷ τοῦ νοσηλεύον‐ τος, ἀλλὰ [κ]αὶ τῆς γυναικὸς ἀπούσης | |
| 30 | διὰ τὴν πρὸς τὸ ἔργον σπουδήν, ἐξ οὗ κα[ὶ α]ὐτὴ{ι} καὶ αὐτὸς ἴσως ἐτρέ‐ φετο· ἐν [γ]ὰρ τοῖς ἑξῆς ἡ γυνὴ λέ‐ >γουσα π[ρὸς] αὐτόν· “κἀγὼ πλανωμ[έ‐ >νη καὶ [λ]άτρις τόπον ἐκ τόπου κα[ὶ | |
| 35 | >οἰκίαν [ἐξ ο]ἰκίας προσδεχομένη >τὸν ἥλ[ιον] πότε δύσεται” τὸ εἰρημ[έ‐ | |
45 | νον παρίστησιν. εἰς [τοσοῦ]τον αὐτῷ τὸ σῶμα διελέλυτο, ὥ[στε] εἰς ἰχῶ‐ ρας ἀναλύεσθαι. δι̣[ὸ τῷ ὀσ]τράκωι ἔξυεν αὐτὸς τῆι ψ[υχῇ] ἄνοσος ὢ(ν) | |
| 5 | καὶ ἀκαμπής. >>“καὶ ἐκάθητο ἐπὶ τῆς [κοπ]ρίας ἔξω τῆς >>πόλεως.” εἰκὸς ὅτ[ι ἐ]ν ταῖς πόλε‐ σιν ἐκείναις οὐκ ἐπ[έτρε]πον τὸν ἔχοντα τοιοῦτ[ον σῶ]μα δι‐ | |
| 10 | άγειν. διόπερ ἔξω [τῆς π]όλεως ἐ‐ πὶ κοπρίας ἐκαθέζετο [κ]αὶ θεωρεῖ τὴν ἀθρόαν μεταβολήν, ἐξ οἵα[ς εὐ〈ε〉τηρίας καὶ διαγωγῆς εἰς ποί‐ αν μετέβαλεν ὑπὸ τ[ο]ῦ πειράζο(ν)‐ | |
| 15 | τος κακοπραγίαν, ὥ[στ]ε καὶ ἔξοι‐ κος εἶναι καὶ ἐπὶ κοπ[ρί]α[ς] καθέζε‐ | |
| σθαι, οὐ συνόντος οἰκε[ίου, ἀ]λλ’ οὐδ[ὲ φίλου οὐδ’ αὐτῆς τῆς γ[υναι]κός, ὡ[ς προείρηται· οὐδὲ γὰρ φαίνεται | 142 | |
| 20 | ἀδιαθέτως ἔχουσα π[ρ]ὸς αὐτόν, >>ὡς παρεθέμεθα. “χ[ρόνο]υ δὲ π[ο]λ‐ >>λοῦ προβεβηκότος εἶ[πεν α]ὐτῶ[ι >>ἡ γυνὴ αὐτοῦ· μέχρ[ι τίνος] καρ‐ >>τερήσεις λέγων· ἰδο[ὺ ἀνα]μένω | |
| 25 | >>χρόνον ἔτι μικρὸν π[ροσ]δεχόμε‐ >>νος τὴν ἐλπίδα τῆς [σωτ]ηρίας μου; >>ἰδοὺ γὰρ ἠφάνισταί σο[υ τὸ] μνημό‐ >>συνον ἀπὸ τῆς γῆς, υἱοὶ [κ]αὶ θυγατέ‐ >>ρες, ἐμῆς κο〈ι〉λίας ὠδῖναι καὶ πόνοι, | |
| 30 | >>οὓς εἰς τὸ κενὸν ἐκοπίασα μετὰ >>μόχθων. σὺ δὲ αὐτὸς ἐν σαπρίαι >>σκωλήκων κάθῃ δι[αν]υκτερεύω(ν) >>αἴθριος. κἀγὼ πλανῆ[τι]ς καὶ λάτρις >>τόπον ἐκ τόπου καὶ οἰ[κί]αν ἐξ οἰκί‐ | |
| 35 | >>ας προσδεχομένη τ[ὸ]ν ἥλιον >>πότε δύσεται, ἵνα ἀν[α]παύσωμαι | |
46 | >>τῶν μό[χθω]ν καὶ τῶν ὀδύνων >>αἵ με ν[ῦν σ]υνέχουσιν. ἀλλ’ εἶπόν >>τι ῥῆμ[α εἰς κ(ύριο)]ν καὶ τελεύτα.” ⸤ἀτονήσ[ας ἐκ] τῶν τοσούτων προσ‐ | |
| 5 | βολῶν [ὁ δι]άβολος καὶ μὴ δυνη‐ θεὶς α[ὐτὸ]ν καταβαλεῖν ἐκ τῆς ἀφαιρέ〈σε〉ω[ς τ]ῆς περιουσίας καὶ τῆς τῶν τ[έκνω]ν φθορᾶς, ἔτι τε μηδὲ ἐκ τῆ[ς ἀμέ]τρου κακώσεως τοῦ σώ‐ | |
| 10 | ματος, [τρί]τον αὐτῷ πλέκει πάλαι‐ σμα τὴν τῆς γυναικὸς ὁμιλία(ν)· ἴσως δι’ αὐτῆς τὸν Ἰὼβ ὡς καὶ διὰ τῆς Εὕας τὸν Ἀδὰμ ἀπατήσειεν. χρόνου γ[ὰ]ρ πολλοῦ προβεβηκότος | 144 |
| 15 | 〈ὡσ〉 οὐδὲ αὐτ[ὸ]ς δεδύνηται σεῖσαι τὸ(ν) ἀθλη[τ]ή[ν], τὰ τῆς ὀλιγωρίας προ‐ φέρε[ι ἡ γυ]νή⸥, ἴσως ἐνθυμουμέ‐ νη τοῦ π̣[α]θ̣ήματος αὐτὸν ἀπαλ‐ λάξαι, εἰ [ῥ]ῆμα πρὸς κ(ύριο)ν εἴποι ἀλο‐ | |
| 20 | γίστως. [καὶ] θέασαι καθ’ ἕκαστον ῥῆμ[α, πῶ]ς εἰς ὀλιγωρίαν ἐκκαλεῖ‐ >ται α̣[ὐτόν]· “μέχρι τίνος καρτερή‐ >σεις”· [εἰς π]ολὺν αὐτῶι χρόνον τῆς νόσο[υ πρό]θεσιν εἰς ὀλιγωρίαν ὑ‐ | |
| 25 | >ποβά[λλου]σα—εἶτα ἑξῆς· “λέγων· ἰ‐ >δοὺ ἀ[να]μένω χρόνον ἔτι μικρὸ[ν >προσ[δε]χόμενος τὴν ἐλπίδα τῆς >σωτηρίας μου”—τρόπον τινὰ εἰς ἀ‐ δύνατον αὐτοῦ περιάγει τὴν π[ροσ‐ | |
| 30 | δοκίαν. ἴσως γὰρ πολλάκις αὐτῆ[ς ἀποδυ[σ]πετούσης αὐτὸς τὰ τῆς ἀ‐ γαθῆς [ἐλ]πίδος προτιθεὶς ἔπαυ[σε τῆς ὀλι[γ]ωρίας, ἣν οὐχ ὁρῶσα ἅτ[ε ἀσθενῆ [λ]ογισμὸν ἔχουσα ὡς ψ[ευ‐ | |
| 35 | δῆ αὐτ[ὸ]ν ἐλπίζοντα εἰς ὀλιγω[ρίαν | |
47 | ἐξεκαλεῖτο· φιλεῖ γὰρ [ἄλο]γος ψυχὴ τὰς προσδοκίας ἀεὶ ἀβε[βαίο]υς λογίζε‐ σθαι. ἐπιτείνουσα δὲ [τὴν] παρ’ αὐτῆι | |
| νομιζομένην ἀπ[όδοσ]ιν τῆς παν‐ | 146 | |
| 5 | >τελοῦς ἀνελπιστίας [φη]σίν· “ἰδοὺ γ[ὰ]ρ >ἠφάνισταί σου τὸ μ[ν]ημόσυνον >ἀπὸ τῆς γῆς.” ⸤οὐχ υἱ[ὸς οὐ] θυγατὴρ πε‐ ριλείπεταί σοι τὴν μνήμην τῆς διαδοχῆς φυλάξ[οντες, μ]ονονου‐ | |
| 10 | χὶ λέγουσα ὅτι· εἰ κα[ὶ] ὑγ̣[ι]ᾶ̣ναι συμ[β]αί‐ η, ἀνόνητος ἡ τῆς ὑγίας ἀπόλαυ‐ σις παίδων οὐ〈κ〉 ὄντων⸥, ὑπαρχόν‐ των ἀπολομένων. [κ]αὶ ταῦτα μ[ὲ](ν) εἰ μόνον παρῆν, τάχ’ ἂν εἶχε λόγο(ν) | |
| 15 | ἡ μακροθυμία, φησίν, ἀλλὰ πρὸς >τούτοις καὶ σὺ {αυ} αὐτὸς “ἐ[ν] σαπρίαι [σκ]ω‐ >λήκων κάθῃ”, ἐγὼ δ[ὲ ἀ]πὸ πεν[ία]ς περίειμι “τόπον ἐκ τ[ό]που”. ⸤διὰ πάν‐ των τῶν ῥημάτων ἑα[υ]τῆς βέλος | |
| 20 | ὀλιγωρίας ἐξαποστε[ίλ]ασα⸥ ἐπά[γ]ει τῆς φαυλοτάτης ὁμιλ[ί]ας πέρας >λέγουσα· “εἶπόν τι ῥῆμ[α] εἰ[ς] κ(ύριο)ν καὶ >τελεύτα”. πρὸς ὃ εἴποι τι[ς] ἄν· πῶς ἡ γυνὴ τοῦτον ἔχουσα λογισμόν, | |
| 25 | ὅτι εἰ εἴποι ῥῆμα εἰς κ(ύριο)ν̣, τελευτή‐ σοι; πρὸς ὃ διαφόρως τις λέξει ἤτοι τοῦ ἀντικειμένου ὑποβαλόντος αὐτῇ τοῦτο, ἵνα τὸ σπουδαζόμενο(ν) >αὐτῶι πληρωθῇ τό· “εἶ μ[ὴ]ν εἰς πρό‐ | |
| 30 | >σ]ωπόν σε εὐλογήσει”, ἢ [τ]άχα ἐν ταῖς πόλεσιν ἐκείναις ὁ εἰ[ς κ](ύριο)ν βλασφη‐ | |
| μήσας ἀπέθνῃσκεν | 148 | |
| 32a | ὑπὸ ἄρχοντος ἢ τῶν πολιτῶν. ἴσως γὰρ οὐδένα | |
| 32a | ἔγνω καὶ | |
| 32b | β]λασφημήσαντα καὶ ζώσαντα. τάχα γὰρ τοῦτο | |
| 32b | συνέβαι‐ | |
| 32c | νεν τότε μήπω τῆς κακίας κεχυμέ[ν]ης. | |
| 32 | ἴσως ἐλο‐ γίσατο, ὅτι οὐδὲ θεὸς ἐ̣[ά]σει αὐτὸν ζ]ῆν προέμενον βλά[σφ]ημον λό‐ | |
| 35 | >γ]ον. ἐνφαίνει δὲ καὶ δ[ιὰ] τοῦ· “ἰδοὺ γὰρ | |
48 | >ἠφάνισ[ταί σ]ου τὸ μνημόσυνον ἀπὸ τῆς [γῆς]”, ὡς ὅτι· ⸤οὐδὲ ἐλπίδα ἕ‐ ξεις εἰς [τὴν] αὐτήν ποτε ἐλθεῖν ἀπόλαυ[σιν] τῶν ἀγαθῶν, ἃ μόνα | |
| 5 | ἀγαθὰ ε[ἶναι] ἐνόμιζεν τῶν κα‐ τ’ ἀλήθει[αν] ἀγαθῶν ἀλογοῦσα⸥. καὶ ἀγνοοῦ[σα δ]ὲ ἑτέρως ἀληθῆ εἴ‐ ρηκε λό[γο]ν· τὸ γὰρ μνημόσυνο(ν) τῶν ὑ[περφρ]ονησάντων τοῦ | |
| 10 | ἀνθρω[πί]ν[ο]υ ζῆν οὐράνιόν ἐστι(ν). ὅτι δὲ τοῦτο ἡ γραφὴ κυροῖ, ὁ ψαλ‐ >μῳδός φησιν· “πρόσωπον κ(υρίο)υ ἐπὶ >ποιοῦντας κακὰ τοῦ ἐξολεθρεῦ‐ >σαι ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶ[ν.” | |
| 15 | ὅταν γὰρ ἁμαρτανόντων τινῶ(ν) καὶ λεγό[ν]των “ἐν καρδίαι μὴ εἶ‐ ναι θεὸ[ν]” ἐπίπονα προσαγάγῃ θεός, ἐπ[ιφ]αίνεται, ἵν’ ὠφελη‐ θέντω[ν] αὐτῶν ἀναιρεθῇ ἐκ τῆ[ς | |
| 20 | γῆς τὸ [μν]ημόσυνον αὐτῶν καὶ “ἐν ο[ὐρ]ανῶι ἐνγράφωσιν” με‐ ταβαλόντες εἰς ἀρετήν. καὶ τὰ πε‐ ρὶ τῶν τέ[κ]νων δὲ ὡς γυνὴ εἶπε(ν) λογιζομένη τὴν ἐκείνων σω‐ | 150 |
| 25 | τηρίαν μ[ό]νην εἶναι ἐλπίδα, κενῶς [α]ὐτὰ τετοκέναι φάσκουσα. ἐπιφοιτάζουσα δὲ αὐτὸν καὶ τὰ τῆς ἑαυτῆς κακοπαθείας προφέ‐ >>ρει. “ὁ δὲ ἐμβλέψας εἶπεν αὐτῇ· ὥσπερ | |
| 30 | >>μία τῶν ἀφρόνων γυναικῶν ἐ‐ >>λάλησας. εἰ τὰ ἀγαθὰ ἐδεξάμεθ[α >>ἐκ χειρὸς κ(υρίο)υ, τὰ κακὰ οὐχ ὑποίσομ[εν];” τὸ καρτε[ρ]ὸν αὐτοῦ τῆς ψυχῆς κα[ὶ ἐν τούτ[ῳ] δείκνυται, ἐν τοσαύτα[ις | |
| 35 | ἀλγηδό[σι]ν μὴ ὑπομείναντος | |
49 | δὲ λόγον παρὰ τῆς γυναικὸς ἀναρ‐ μόστως̣ [π]ροενεχθέντα, ἀλλὰ καὶ >εἰπόντος· “ὥσπερ μία τῶν ἀφρό‐ >νων γυναικῶν ἐλάλησας.” ἀτε‐ | |
| 5 | νὲς δὲ ἐνβλέψας τοῦτο εἴρηκε(ν), ἐκ τῶν ἐγ[κλ]ημάτων αὐτῆς κατα‐ νοῶν [ὁ ἅ]γιος ὅτι διαβολικῇ ὑ‐ ποβολ[ῇ τα]ῦτα προήνεγκεν, καὶ ἅτε φ[ρόνιμο]ς ὢν ᾔδει τὴ[ν πρ]ώ̣‐ | |
| 10 | την π[αραβ]ᾶσαν ὑπὸ διαβόλ[ο]υ τρωθ[ε]ῖ[σα]ν αἰτίαν γεγεν[ῆσθ]αι τῆς τοῦ Ἀ[δ]ὰμ παραβάσεως. διὰ τοῦτο λέγ[ει]· “ὥσπερ μία τῶν ἀφρό‐ | |
| νων γυ[να]ικῶν ἐλάλησας.” εἶτα | 152 | |
| 15 | καὶ λο[γ]ι[σμ]ὸν αὐτῇ παραθεὶς τὸν πρέποντα ἐπάγει· “εἰ τὰ ἀγαθὰ ἐ‐ δεξάμεθα ἐκ χειρὸς κ(υρίο)υ, τὰ κακὰ οὐχ ὑποίσομεν;” ⸤τῆς γὰρ αὐτῆς συνέσεώς ἐστιν καὶ πρὸς τὰ ἡδέα | |
| 20 | τῶν ἀδιαφόρων μὴ καταφέρε‐ σθαι κ[αὶ] πρὸς τὰ ἐπίπονα μὴ κα‐ ταβάλ[λεσ]θαι⸥. οἶδεν γὰρ ὁ [περὶ τῶν πρ[αγ]μάτων ἐπιστά[μενος, ὅ‐ τι τὰ νο[μ]ιζόμενα ἀγαθὰ [οὐκ | |
| 25 | αὐτῶν φύσει εἰσὶ τοιαῦτα, ἀ[λλὰ τ]ῇ̣ τοῦ χρωμένου ἀκολουθοῦντα γνώμηι, ὡς αὖ καὶ τὰ κακά—τὰ κα‐ κωτικὰ λέγω—οὐ τῷ ὄντι κακὰ τ[υ]γ‐ χάνει, ἀλλὰ πρὸς τὸν ἐν αὐτοῖς | |
| 30 | γιγνόμενόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς ἡ | |
| χρῆσις. πολλοὶ γὰρ με〈τ〉ὰ πλούτου καὶ φαῦλοι καὶ σπουδαῖοι ὤφθη‐ σαν ὡς Ἀβραὰμ καὶ οἱ ὅμοιο[ι] α̣[ὐ]‐ τῷ κ[α]ὶ Φαραὼ καὶ οἱ παραπλ[ήσι]ο̣ι̣. | 154 | |
| 35 | πολλ̣ῶ̣ν̣ πάλιν κακώσεων ἐπελ‐ θουσῶν οἱ μὲν ἐνέδοσαν, οἱ δὲ ἀ‐ | |
50 | καμπεῖς διέμειναν τὸν λογισμό(ν), ὧν ἔστιν ὁ μακάριος Ἰὼβ καὶ Λάζα‐ ρος, ὡς παρὰ ἰατροῦ καὶ ταῦτα δε‐ χόμεν〈οι〉 τομαῖς καὶ καύσεσιν | |
| 5 | πρὸς σωτηρίαν κεχρημένου. >>“ἐν πᾶσι τούτοις 〈τοῖς συμβεβηκόσιν αὐτῷ〉 | |
| 6 | οὐδὲ[ν] ἥμαρτεν Ἰ‐ >>ὼβ τοῖς χείλεσιν ἐναντίον κ(υρίο)υ.” δ[εύτ]ε‐ | |
| 7 | ρον τοῦ‐ το εἴρηται, πρῶτο[ν μ]έν, ὅτε καὶ ἡ πρώτη προσβολ[ή, δεύ]τερον | |
| 10 | >δὲ νῦν. καὶ τότε μ[ὲν ε]ἴρηται· “ἐ(ν) >πᾶσι τούτοις τοῖς συμβεβηκόσιν >αὐτῶι οὐδὲν ἥμα[ρτ]εν Ἰὼβ ἐνα(ν)‐ >τίον τοῦ κ(υρίο)υ”, νῦν δέ· ”[ἐν] πᾶσι τούτοις >τοῖς συμβεβηκόσιν [αὐ]τῷ οὐδὲν | |
| 15 | >ἥμαρτεν Ἰὼβ τοῖς χε[ί]λεσιν ἐνα(ν)‐ >τίον τοῦ κ(υρίο)υ.” ἔνιοι μὲν οὖν οὐδὲ(ν) διαφέρειν ἡγοῦνται τὸ ‘τοῖς χείλεσι μηδὲν ἡμαρτηκέναι‘ εἰρῆσθαι καὶ ‘μηδὲν ἡμαρτη‐ | |
| 20 | κέναι ἐνώπιον κ(υρίο)υ‘, ἔνιοι δὲ οὕ‐ τως αὐτὰ ἐκλαμβάνο[υσ]ιν, ὡς ἐ‐ | |
| πὶ μὲν τῆς ἀφαιρέ[σεως] τῶν ὑ‐ παρχόντων καὶ τοῦ [θ]ανάτου τῶν τέκνων καθάπ[α]ξ εἴρηται | 156 | |
| 25 | “οὐδὲν ἥμαρτεν Ἰὼβ ἐναντίον τοῦ κ(υρίο)υ” οὔτε ἐν λόγωι οὔτε ἐν λογι‐ σμῶι, ἐνταῦθα δὲ μετὰ προσθή‐ κης κεῖται τὸ “τοῖς χείλεσιν”, λέγο(ν)‐ τες, ὡς τάχα τις καὶ κλόνος ἐγένε‐ | |
| 30 | το οὐκ ἴσος ἁμαρτήματι—τοῦτο γὰρ ἧττα—, ἀλλὰ τῆς ἀσθενείας τῆς ἀνθρωπίνης κίνημα, ἐκβι‐ αζομένης τῆς πολλῆς ὀδύνης τῆς περὶ ὅλον τὸ σῶμα. τὸ συγγρα‐ | |
| 35 | φ[ι]κὸν οὖν πν(εῦμ)ά φ〈η〉σιν ὅτι—ἵνα δεί‐ | |
51 | ξῃ τὴν ἐπίτασιν τοῦ πόνου καὶ τὴν ἀνδρείαν αὐτοῦ—ὅτι καίτοι τῆς ἀνδρεία[ς] ἐκβιαζομένης μέχρις ἀκου‐ σίου ἐνθυμήματος, τετάρακται | |
| 5 | οὐχ ὥστε πρᾶξαί τι ἀπὸ ὀλιγοψυχί‐ ας καὶ μικροπρεπείας ἢ λαλῆσαι. τοιοῦτ[ό] τι καὶ ὁ ὑμνῳδὸς λέγει· >“ἐταράχθην καὶ οὐκ ἐλάλησα”, δη‐ λῶν ὡς γεγένηται περὶ αὐτόν τι‐ | |
| 10 | να τὰ ἐγ[ε]ίροντα τάραχον, ὧν μέ‐ | |
| χρι διαν[οί]ας τὴν κίνησιν στήσας οὐκ ἐλάλησεν. συνῳδὰ ἃ Παῦλος >γράφει Κ[ο]ρινθίοις· “οὐ θέλω ὑμᾶς >ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περὶ τῆς θλί‐ | 158 | |
| 15 | >ψεως τῆς γεναμένης ἡμῖν ἐν >τῆι Ἀσίαι ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ὑπὲρ >δύναμ[ι]ν ἐβαρήθημεν, ὥστε ἐ‐ >ξαπορηθῆναι ἡμᾶς καὶ τοῦ ζῆν. >ἀλλ’ αὐτο[ὶ] ἐν ἑαυτοῖς τὸ ἀπόκριμα | |
| 20 | >τοῦ θανάτου ἐσχήκαμεν, ἵνα μὴ >πεποιθότες ὦμεν ἐφ’ ἑαυτοῖς, >ἀλλ’ ἐπὶ τῷ θ(ε)ῷ τῷ ἐγείραντι τοὺς >νεκρούς.” >>“ἀκούσαντες δὲ οἱ τρεῖς φίλοι αὐτοῦ τὰ | |
| 25 | >>κακὰ πάντα τὰ ἐπελθόντα αὐτῷ, >>παρεγένετο ἀπὸ τῆς ἰδίας χώ‐ >>ρας ἕκαστος πρὸς αὐτόν· Ἐλιφὰς >>ὁ Θαιμάνων βασιλεύς, Βαλδὰδ ὁ >>Σαυχαίων τύραννος, Σωφὰρ ὁ Μι‐ | |
| 30 | >>ναίων βασιλεύς.” τὰ ξενίζοντα ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐξ‐ | |
| άκουστα μάλιστα ἐὰν ταῦτα συμ‐ βαίνῃ περὶ πρόσωπα ἐπίδοξα. τῶν οὖν ἐνδοξ〈ο〉τάτων ὑπάρχον‐ | 160 | |
| 35 | τος τοῦ Ἰὼβ διά τε πλοῦτον καὶ ἀρε‐ τὴν εἰκότως οἱ φίλοι περὶ τῆς τῶν | |
52 | συμβεβηκότων χαλεπότητος ἀ‐ κηκοότες παρεγένοντο οὐκ ἐξ ἑ‐ νὸς τόπου, ἀλλὰ ἀπὸ τῆς ἰδίας χώ‐ ρας ἕκαστος, ἀπὸ συμπαθείας | |
| 5 | κινηθέντες, καὶ τα[ῦ]τα βασιλεῖς ὑπάρχοντες, καὶ διὰ τοῦτο μὴ ὑ‐ περιδόντες τὸν ἐν [το]σαύτηι γε‐ νόμενον μεταβολῇ. “τύραννον” δὲ λέγει ἢ ἐκ παραλλήλου τὸν βα‐ | |
| 10 | σιλέα—οὔπω τοῦ κα[ι]ρ[ο]ῦ ψεκτὸν εἰ‐ δότος τὸ ὄνομα—ἢ [δια]φορὰν ἀρ‐ χῆς παρὰ τὸν βασιλ[έ]α. τοῦτο καὶ ἐν >Παροιμίαις· “δι’ ἐμοῦ [βα]σιλεῖς βασι‐ >λεύουσιν καὶ τύραν[ν]οι δι’ ἐμοῦ | |
| 15 | >κρατοῦσι γῆς.” πρὸς αὐτὸν δὲ οὗτοι παρεγένοντο, οὐχ ἑτέρας αἰτίας ἀγαγούσης αὐτούς. χρή[σ]ιμον τὸ ῥη‐ τὸν πρὸς συμπάθειαν, ἵνα μὴ δι‐ ὰ τὰς μεταβολὰς τὰς [ἐ]νπιπτού‐ | |
| 20 | σας τὰ τῆς ἀγάπης καὶ φιλαλλη‐ λίας παρίδωμεν. >>“καὶ παρεγένοντο πρὸς αὐτὸν ὁμο‐ >>θυμαδὸν τοῦ παρακαλέσαι καὶ >>ἐπισκέψασθαι αὐτόν.” | |
| 25 | ἀμφότερα ποιῆσαι ἐληλύθασιν, ἐπεὶ καὶ ἀμφότερα πεπονθὼς ἐτύγχανεν· καὶ γὰρ οὐσίας καὶ παί‐ δων ἐστέρητο καὶ ὅλον τὸ σῶμα τῶι τραύματι συνείχετο. “ὁμοθυ‐ | 162 |
| 30 | μαδὸν” δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐ‐ τόν, ἢ μετὰ πολλῆς προθυμίας ἢ ὅτι διῃρημένας τὰς οἰκήσεις ἔ‐ χοντες συνθέμενοι συνεληλύ‐ θασιν, ἵν’ οὕτω πρὸς αὐτ[ὸ]ν παραγέ‐ | |
| 35 | νωνται ἐπὶ παρακλήσει· οὐδὲ γὰρ | |
53 | παυσάμενα συνῄσθοντο τὰ κακὰ ἀλλ’ ἤδ[η] ἐνεργοῦντα. >>“ἰδόντε[ς] δ[ὲ] αὐτὸν πόρρωθεν οὐκ ἐ‐ >>πέγνωσαν, καὶ βοήσαντες φωνῇ | |
| 5 | >>μεγάλῃ ἔκλαυσαν ῥήξαντες ἕκα‐ >>στος τὴν ἑαυτοῦ στολὴν καὶ κατα‐ >>πασάμενοι γῆν. παρεκάθισαν >>αὐτῷ ἑπτὰ [ἡμ]έρας καὶ ἑπτὰ νύκτας.” δύο ἐν τ[ούτ]ῳ παιδεύει τὰ ἐκτεθέ(ν)‐ | |
| 10 | τα, τήν [τ’ ἀ]νδρείαν τοῦ μακαρίου —ἄλλω[ν δυ]σφόρως ἐν〈ε〉γκόντω(ν) διὰ τὴν [ἀ]μετρίαν τῶν συμβε‐ βηκότω[ν]—καὶ τὴν τῶν φίλων συμπάθ[ει]αν, οἳ οὐ μόνον παρε‐ | |
| 15 | γένοντ[ο], ἀλλὰ καὶ θεασάμενοι οὐκ ἐπέ[γ]νωσαν διὰ τὴν νόσον αὐτόν, ταύτης καὶ τοὺς χαρακτῆρας αὐτοῦ τῆς μορφῆς ἀλλοιωσάσης, | |
| καὶ βοήσαντες μετὰ μεγάλης φω‐ | 164 | |
| 20 | νῆς ἔκ[λα]υσαν διαρρήξαντές τε καὶ τὴν [σ]τολὴν ἕκαστος καὶ κατε‐ πάσαν[τ]ο σποδόν, ἅπερ ἅπαντα, ὡς εἴρηται, καὶ τὴν ἀνδρείαν τοῦ ἁγίου δείκνυσιν καὶ τὸ τούτων συμ‐ | |
| 25 | παθές. ἀκαμπὴς γὰρ ἔμεινεν, ὃ καὶ θαυμάσειεν ἄν τις, καὶ διὰ τούτων ὁ Ἰὼβ μὴ ἐρεθιζόμενος εἰς ὀλιγωρίαν ἐκ τοῦ τὸ πάθος τοὺς ἄλλους καταπλήττεσθαι, ὅπερ εἴ‐ | |
| 30 | ωθεν ἀνθρώποις συμβαίνειν. συμπ[α]θὲς δὲ καὶ τὸ ἑπτὰ ἡμέ‐ ρας καὶ [ἑ]πτὰ νύκτας αὐτῶι προσ‐ μεῖνα[ι]. ὅθεν οὐκ ὀλιγωρητέον τῆ〈σ〉 πρὸ[ς] τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἀβοη‐ | |
| 35 | θήτου[ς] καρτερία〈σ〉 διὰ τούτων ἐπὶ | |
54 | συμπαθὲς ἀγομένους. >>“καὶ οὐθεὶς αὐτῶν ἐλάλησ[ε]ν. ἑώρων >>γὰρ τὴν πληγὴν δειν[ὴ]ν οὖσαν >>καὶ μεγάλην σφόδρ[α].” οἱ διὰ πα‐ | |
| 5 | ράκλησιν ἐλθόντε[ς] τ[ῷ] μεγέθει τῶν συμβεβηκότων ἀπεσιώπη‐ σαν. εἰκότως δὲ πρότερ[ο]ν ἐχρῶ(ν)‐ το τῆι συμπαθείᾳ· φ[ιλεῖ γ]ὰρ τοῦτο μάλιστα ἀνύειν ἐν [τοῖ]ς παρακα‐ | |
| 10 | λουμένοις. οὐδὲ γὰρ [οὐ]δὲ πρὸς θε‐ ραπείαν ἦν τι αὐτ[οῖς] πόριμον, καὶ τὴν κατὰ ἰατρεί[αν] ἐπικουρία(ν) | |
| ὑπερβαίνοντος το[ῦ π]άθους. εἰκὸς δὲ ὅτι ἅτε διάλημψ[ι]ν ἔχοντες | 166 | |
| 15 | περὶ αὐτοῦ ὡς σοφοῦ καὶ αἰδοῖ σι‐ ωπᾶν ᾑροῦντο, πρὸ αὐτοῦ μὴ τολ‐ μῶντες προενέγκασθαι λόγον. >>“μετὰ τοῦτο ἤνοιξεν Ἰὼβ τὸ στόμα >>αὐτοῦ καὶ κατηράσα[το] τὴν ἡμέ‐ | |
| 20 | >>ραν αὐτοῦ λέγων·” ὁ σοφὸς οὐκ ἔστιν ματ[α]ιολόγος οὐ‐ δὲ προφέρει διὰ γλώτ[τ]ης ἃ μὴ οἷ‐ ά τέ ἐστιν γενέσθαι. καταρᾶται δὲ οὐ τὴν ἡμέραν, ὅ ἐστι διάστημα | |
| 25 | χρονικόν, ἀλλὰ τὰ ἐν αὐτῆι συμ‐ βάντα. δι’ ἔθους γὰρ τῇ γραφῇ τὰ συμβαίνοντα ἡμέραν καλεῖ(ν). τοῦτο ὁ ψαλμῳδὸς παιδεύει λέγω(ν)· >“ἐν ἡμέραι πονηρᾶι ῥύσεται αὐτὸ(ν) | |
| 30 | >ὁ κ(ύριο)ς”, πονηρὰν ἡμέρα[ν] οὐ τὴν χρο‐ νικὴν διάστασιν λέγ[ω]ν, ἀλλὰ τὰ ἐν αὐταῖς πονηρὰ συ[μ]βάντα· καὶ >τὸ λεγόμενον δὲ πα[ρ]ὰ Παύλῳ· “ὅ‐ >τι αἱ ἡμέραι πονηραί [εἰ]σ̣ιν”, τῆς αὐ‐ | |
55 | τῆς διανοίας. οὕτω τις τοῖσδε μὲν ἀγαθὴν εἶναι λέγοι τὴν ἡμέρα(ν) διὰ τὰ σ[υ]μβαίνοντα, τοῖσδε δὲ κακή(ν). τοῖς γὰρ [λα]οῖς Ἰσδραὴλ ἀπροσδο‐ | |
| 5 | κήτως δ[ι]αβᾶσιν τὴν ἐρυθρὰν θάλαττ[α]ν καλὴ ἡμέρα εἴη, τοῖς >δὲ Αἰγυ[π]τίοις κακή· “ἔδυσαν” γὰρ | |
| >“ὡσεὶ μόλιβος ἐν ὕδατι σφοδρῶι”. >>“ἀπόλοιτο [ἡ] ἡμέρα ἐν ἧι ἐγεννή‐ | 168 | |
| 10 | >>θην κα[ὶ ἡ] νὺξ ἐν ᾗ εἶπαν· ἰδοὺ >>ἄρσεν. [ἡ ν]ὺξ ἐκείνη εἴη σκότος >>καὶ μὴ [ἀν]αζητήσαι αὐτὴν ὁ κύ‐ >>ριος ἄν[ωθ]εν μηδὲ ἔλθοι εἰς >>αὐτὴν φ[έ]γγος, ἐκλάβοι δὲ αὐτὴ(ν) | |
| 15 | >>σκότος κ[αὶ] σκιὰ θανάτου.” ἄξιον θεω[ρ]ῆσαι εἰ κατὰ τὸν σοφώτα‐ τον Ἰὼβ [κ]αὶ τὴν τούτου ἀνδρείαν ὑπάρχε[ι] καταρᾶσθαί τε τῇ ἡμέραι ἐν ᾗ ἐγεννήθη καὶ νυκτὶ | |
| 20 | ἐν ᾗ εἶπ[α]ν· ἰδοὺ ἄρσεν, ὅπως τε αὐτὴ σκότος [ᾖ] καίτο〈ι〉 πάσης νυκτὸς >οὕτως ο[ὔ]σης—“ἐκάλεσεν” γάρ φη‐ >σιν “τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος >ἐκάλεσεν νύκτα”—, τί τέ ἐστιν ὃ εὔ‐ | |
| 25 | χεται μὴ ἀναζητηθῆναι ἄνω‐ θεν τὴν ἡμέραν ὑπὸ κ(υρίο)υ μηδὲ ἐλθεῖν [εἰ]ς ταύτην φ{θ}έγγος, ἐκλα‐ βεῖν τε αὐτὴν σκότος καὶ σκιὰν θανάτου. τούτων ἔνια οὐδὲ πέ‐ | |
| 30 | φυκεν γίνεσθαι· περὶ γὰρ τῆς πα‐ ρελθού[ση]ς ἡμέρας καὶ μη〈κέ〉τι ὑπό‐ στασιν [ἐ]χούσης τοιαῦτα ἀρᾶσθαι εὐκτι[κ]ῶς οὐκ ἂν εἴη σοφοῦ. εἰ δὲ καὶ οἱ [φι]λίστορες ἐμμένοιεν τῇ | |
56 | τοῦ ῥητοῦ ἀποδόσει, ὑπεκλύουσι τὴν ἀνδρείαν τοῦ ἁγίο[υ], ἣν ὁ διάβο‐ | |
| λος ὑπεκλῦσαι οὐ δεδ[ύ]νηται, το‐ σαύτην αὐτὸν ἔχειν [ὀ]λιγωρίαν ὑ‐ | 170 | |
| 5 | ποτιθέμενοι, ἣν εἴπ[ε]ρ εἶχεν οὐ‐ δ’ ἂν οὐδ’ οὕτως κατ[α]ι[σ]χυνθεὶς ὁ διάβολος ἐπὶ τῆι ἀνδρείᾳ αὐτοῦ ἐ‐ τύγχανεν οὐδ’ ὁ κύ[ρι]ος ἔλεγεν >πρὸς αὐτόν· “οἴει δέ [με] ἄλλως σοι | |
| 10 | >κεχρηματικένα[ι ἢ ἵ]να ἀναφα‐ >νῇς δίκαιος;” οὐκοῦ[ν, ἐ]πειδὴ τὰ τοῦ ῥητοῦ χώραν ε[ὔλο]γον οὐκ ἔ‐ χει καὶ πρέπουσαν [τῶ]ι ἁγίωι, κατὰ νόμους ἀλληγορία[ς] | |
| 15 | θεωρητέον τὰ προ[κ]είμενα. πρὶν δὲ ταύτης ἄρξα[σ]θαι, ἀκόλου‐ θον προειπεῖν τινα συντελοῦντα πρὸς τ[ὸ] προκείμε‐ | |
| 20 | νον· ἡ τοῦ ἀνθρώπ[ου] ψυχὴ ἀθά‐ νατος ὑπάρχουσα κα[ὶ] οὐ μόνον ἑτέρας οὐσίας παρὰ τὸ [σ]ῶμα, ἀλλὰ καὶ θειοτέρας, τούτωι συνεπλάκη κα‐ τὰ διαφόρους λόγους, ἢ τῆς ἀξίας | |
| 25 | αὐτῆς τῆς κατὰ ῥοπὴν ἰδίαν καὶ πόθον πρὸς τὰ σώματα κοινω‐ νίαν πρὸς αὐτὰ ἐργασαμένης, ἢ διὰ τὸ χρήσιμον τῶν ὠφελίας | 172 |
| δεομένων τούτῳ συναφθείσης. | 174 | |
| 30 | οὐδὲ γὰρ συνεσπάρη τ[ῷ] σώματι κατὰ τοὺς ἀγνοοῦντ[ας] αὐτῆς τὸ μέγεθος τῷ μὴ οἷόν τ[ε ε]ἶναι ἐκ σω‐ ματικοῦ σπέρματος ἀσ[ώ]ματον οὐσίαν ὑποστῆναι· ο[ὐδ’] αὖ ὑστέ‐ | |
57 | ρα τοῦ σώματος πλάττεται προη‐ γουμέ[ν]η τυγχάνουσα· οὐδὲ γὰρ >μετὰ τ[ὸ “κ]αταπαῦσαι τὸν θεὸν ἀ‐ >πὸ πάν[τ]ων τῶν ἔργων αὐτοῦ” ἐκ | |
| 5 | τοῦ μὴ [ὄν]τ[ο]ς τινὰ ὑφίστησιν· >“τί” γάρ φησιν “τὸ γεγονός, αὐτὸ τὸ γε‐ >νησόμ[ενο]ν, καὶ τί τὸ πεποιημέ‐ >νον, αὐ[τὸ τ]ὸ ποιηθησόμενον, >καὶ οὐκ [ἔστι]ν πᾶν πρόσφατον | |
| 10 | >ὑπὸ τὸ[ν ἥ]λιον. ὃ〈σ〉 λαλήσει καὶ ἐρεῖ· >ἰδὲ τοῦ[το] καινόν ἐστιν, ἤδη γέ‐ >γονεν [ἐν] τοῖς αἰῶσιν τοῖς ἐπερ‐ | |
| >χομέν[οις] ἀπὸ ἔμπροσθεν ἡμῶ(ν)”. 〈μαρ〉τυρία δ[ὲ τ]οῦ τε δι’ ἰδίαν κακίαν | 176 | |
| 15 | καὶ διὰ τ[ὸ τ]ῶν ἄλλων χρήσιμο〈ν〉 εἰς τὸν β[ίο]ν εἰσάγεσθαί τε καὶ τοῖς σώμασ[ιν] συνπλέκεσθαι ὅ τε Ἰε‐ >ρεμία[ς ἀ]κούων· “πρὸ τοῦ με πλά‐ >σαι σε ἐν [κο]ιλίαι ἐπίσταμαί σε καὶ | |
| 20 | >πρὸ τοῦ [σ]ε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας >ἡγίακά σ[ε], προφήτην εἰς ἔθνη >τέθεικά σ[ε]”, Ἰακώβ τε καὶ Ἠσαύ, περὶ >ὧν ὁ [θ(εὸ)]ς λέγει· “τὸν Ἰακὼβ ἠγά‐ >πησα, τὸν δὲ Ἠσαὺ ἐμίσησα”, ἔτι | |
| 25 | ἐν γαστ[ρ]ὶ τυγχανόντων, καὶ Ἰ‐ ωάννης ἐν γαστρὶ τῆς μητρ〈ὸ〉ς “σκιρτῶν καὶ ἀγαλλιώμενος”. ταῦ‐ τα γὰρ οὐ συνχρόνους τοῖς σώμα‐ σιν ἀπ[ο]δείκνυσιν τὰς ψυχάς· ὁ γὰρ | |
| 30 | ἀγαλλι[α]ζόμενος ἐν κοιλίᾳ μη‐ τρὸς κ[αὶ] πν(εύματο)ς ἁγίου μετέχων ἐκ κοιλία[ς] μητρὸς αὐτοῦ καὶ μισού‐ μενο[ς] πρὶν γεννηθῇ καὶ ἄλλος ἀγαπ[ώ]μενος οὐκ ἀναιτίως ταῦ‐ | |
58 | τα ὑφίσταται. ἐπίπον[ο]ν δὲ οὐ μό‐ νον τὸ δι’ οἰκεῖα σφάλ[μ]ατα, ἀλλὰ καὶ δι’ ἑτέρων ὠφελ[ί]ας συνάπτε‐ σθαι σώματι καὶ μοχ[θ]ηρότατον· | |
| 5 | ὡς γὰρ οὐ διὰ τοὺς νικ[ῶ]ντας ἐν πολέμωι τὴν αἰτ[ίαν] τοῦ πολέ‐ μου ἐπαινεῖν πρ[οσ]ήκει πρόφα‐ | |
| σιν οὖσαν ἀηδῶν [π]ολλῶν, οὕ‐ τως οὐ διὰ τοὺς κατ[ορθο]ῦντας | 178 | |
| 10 | ἐπαινεῖν ἀκόλου[θον] τὴν εἰς τὸν βίον εἴσοδον, ἀλλὰ [πε]πεῖσθαι, ὅ‐ τι καὶ παρ’ ἑαυτοὺς [ἔνι]οι πειραθέ(ν)‐ τες εἰς ἔσχατον κα[κὸ]ν ἐληλύθα‐ σιν καὶ τοῖς διὰ τὴ[ν τ]ῶν 〈ἄλλων〉 ὠφελί‐ | |
| 15 | αν ἥκουσιν αἴτιοι [κα]τέστησαν πό[ν]ων. τὰ τοίνυν διὰ ταύτην [τ]ὴν αἰτίαν συμβαίνοντα κακ[ὰ ἡ]μέραν ὀ‐ δυνηρὰν καὶ ἀξία[ν κ]ατάρας ὁ Ἰ‐ | |
| 20 | >ὼβ ἡγούμενός φησ[ι]ν· “ἀπόλοι‐ >το ἡ ἡμέρα ἐν ἧι ἐγ[εν]νήθην.” τοῦτο δὲ ὑπὲρ παντὸς τοῦ γένους λέγει. ἐπεὶ γὰρ ᾔδει{ν̣} [ὁ] ἅγιος ὅτι πολλή τις ταραχὴ τοῖ[ς ὁ]ρῶσι τὰ | |
| 25 | κατ’ αὐτὸν συνέβαινεν ἐπισταμέ‐ νοις ὡς ἀναξίως πάσχει, ἀνάγει τὸν λόγον εἰς τὴν αἰτ[ί]αν πᾶσα(ν), μονονουχὶ λέγων· ‘ε[ἰ] μὴ διὰ τὴ(ν) τῶν πολλῶν πτῶσι[ν], χαρακτῆ‐ | |
| 30 | ρος ἀνδρείας οὐκ ἔδε[ι.‘ ὡ]ς γὰρ ἐξ ἀ‐ ταξίας πολλῶν κακώσ[ει] ὑποπε‐ σόντων ὁ φιλόστοργος [ἰ]ατρὸς εἰ‐ κότως καταράσεται τῆ[ι ἀτ]αξίαι, | |
59 | οὕτως ὁ μ[α]κάριος θεραπεύων, ὅτι οὐκ ἀ‐ κρίτως τ[αῦτ]α γίνεται, ἀλλ’ εἱρμοῦ τινος καὶ ἀκ[ολο]υθίας καλούσης ἵν’ ὠ‐ | |
| φεληθ[ῶσι]ν [ο]ἱ πεπτωκότες, κατα‐ | 180 | |
| 5 | ρᾶται τὴ[ν ἡ]μέραν τῆς πτώσεως τῶ(ν) ἀνθρώ[πων] κοινοποιῶν τὸν λό‐ γον. χρῆ[ται] δὲ ταῖς λέξεσιν διηγη‐ ματικ[ώτερο]ν, ὅπως τὸ σχῆμα τοῦ λόγου [δηλοῖ]το. ἀπόλοιτο οὖ[ν] φη‐ | |
| 10 | σιν αἰ[τία κ]αὶ μηκέτι ὑπάρξ[αι] ἡ̣ τὴ(ν) εἴσοδο[ν ἐργ]ασαμένη τοῦ β[ί]ου. εἶ‐ τ’, ἐπειδὴ [καὶ] ἐν νυκτὶ συμβαίνει τοκετὸ[ν γε]νέσθαι, παραλαμ̣βάνει >καὶ τὸ τ[ῆς ν]υκτὸς ὄνομα· “ἡ νὺξ | |
| 15 | >ἐκείνη [εἴ]η σκότος”, ἵν’ ᾖ τὸ λεγό‐ μενον· [μ]ηκέτι ὁδεύοντες, ἀλ‐ λ’ ὡς ἐν σ[κότ]ῳ μὴ εὕροιεν τὴν ὁ‐ δὸν τῆ[ς γε]νέσεως τῆς κακίας ἐμ‐ ποδιζό[με]νοι, ὡσεὶ καὶ περὶ κακουμέ‐ | |
| 20 | νων ἐπ’ [ἀ]ταξίας λέγοι τις· μηκέ‐ τι εὐοδ[ω]θείη τὰ τῶν ἀτακτού(ν)‐ >των. “κα[ὶ] μὴ ἀναζητήσαι αὐτὴ(ν) >ὁ κ(ύριο)ς ἄν[ωθ]εν.” ἔπρεπεν γὰρ τῶι ἁγίωι ε[ὔ]χεσθαι ἐπὶ τὴν ἀρετὴν | |
| 25 | ἐλαύνε[ιν] τὰ λογικὰ καὶ μηκέτι ὑ‐ ποστρο[φ]ὴν πάσχειν ἐπὶ χείρο‐ να κατ[ά]στασιν—οὐ γὰρ τὴν αὐτή(ν)— κατὰ τ[οὺ]ς μετενσωμάτωσιν >εἰσάγο[ντ]ας. “μηδὲ ἔλθοι εἰς αὐτὴ(ν) | |
| 30 | >φέγγο[ς.” κ]ωλυθείη ἡ ἐπὶ τὰ χεί‐ ρ]ω ὁρμ[ὴ] ἀφω{ν}τίστων τῶν ἐνερ‐ γούντ[ω]ν μενόντων, ὅπως >κατὰ τ[ὸ] εἰρημένον “φῶς ἀσεβῶ(ν) | 182 |
60 | >σβεσθήσεται”. “ἐκλάβοι δὲ αὐτὴν σκότος καὶ σκιὰ θανάτου”, ἵν[α τ]οῖς ῥέπουσι(ν) εἰς κακὰ σκοτώδη σφ[αλ]ῇ αὕτη ἡ ἔ(ν)‐ νοια, κωλύουσα τὴν [ἐπ]ὶ τὸ κακὸν | |
| 5 | αὐτῶν ὁρμὴν ο[ἰο]μ̣[έν]ων ὅτι θα‐ νατῶδες ἐστὶν τ[ὸ ἐπιχ]είρημα. ὅμοιον τούτωι ἐ[στὶν τ]ὸ λεγόμε‐ >νον ὑπὸ τοῦ πρ[οφή]του· “ἀνοι‐ >κ[ο]δομήσω τὰς ὁδοὺς [αὐτῆς] ἐν σκό‐ | |
| 10 | >λ[ο]ψιν καὶ τὴν τρίβ[ον αὐτ]ῆς οὐ μὴ >εὕρῃ.” μέγα γὰρ α[ὐτὴ]ν τὴν κα‐ κίαν ἐμποδίζεσ[θαι] καὶ φόβωι καὶ ἀγνοίαι. οὕτω [γὰρ] ἐπὶ τὸ μιση‐ τι[κ]ῶς πρὸς αὐτὴ[ν ἔχ]ειν τις ἥξει. | |
| 15 | >>“ἐπέλθοι ἐπ’ αὐτὴν γ[νό]φος, κατα‐ >>ραθείη ἡ ἡμέρα κ[αὶ] ἡ νὺξ ἐκεί‐ >>νη, ἀπενέγκοιτ[ο αὐ]τὴν σκό‐ >>τος.” ταύτας οὐκ ἀ[ρὰς] προσήκει λογίζεσθαι ἀλλ’ εὐχ[ὰς] πρὸς τὸ γε‐ | |
| 20 | νέσθαι τῶν κακῶν παῦλαν. κα‐ τὰ γὰρ τὰ προδιηγηθ[έν]τα εὐκτέ‐ ον τὴν αἰτίαν τῆς [πτ]ώσεως καὶ τὴν ὁδὸν ταύτης ἄγνωστον εἶναι, >“ὅπως μὴ γένηται εὐ[ο]δία{ν} ἐν κα‐ | |
| 25 | >κοῖς ἀνδρί”. ἀρετ[ῆ]ς γὰρ ἐπι‐ | |
| θυμία τὴν ἐπὶ τὴν [κα]κίαν ὁδὸ(ν) ἀγνωστοτέραν ἐργάζεται, αὐτὴ δὲ ἐπιτεινομένη κ[αὶ] παντελῆ λήθη〈ν〉 τῆς ἐνεργείας [αὐ]τῆς ἐνποι‐ | 184 | |
| 30 | >εῖ· τοῦτο γὰρ εἴη τὸ “ἀπ[ε]νέγκαι〈το〉 αὐ‐ >τὴν σκότος”. αὐτὴ δ’—αὐ[τ]ὴ ἡ κακία λέγω—καὶ κατάρας ἀξ[ία] ἐστίν, τὰ ἄξια κατάρας τοὺς ἐνε[ργ]οῦντας αὐ‐ | |
61 | >>τὴν ἔχε[ιν] παρασκευάζουσα. “μὴ εἴ‐ >>η εἰς ἡμ[έρ]ας ἐνιαυτοῦ μηδὲ ἀριθμη‐ >>θείη εἰς [ἡμ]έρας μηνῶν, ἀλλὰ ἡ >>νὺξ ἐκε[ίν]η ε[ἴ]η ὀδύνη.” ἐν ἀριθμῷ | |
| 5 | καὶ μνή[μῃ ὁ] ἅγιος οὐ βούλεται εἶ‐ ναι τὴ[ν ἡμέρ]αν τῆς ἐκπτώσεως ὀδυνη[ρᾶς γ]ινομένης {διὰ μετα‐ νοίας} | |
| 8a | δι’ ἐκείνην τὴν σκοτώδη αἰτίαν καὶ νύκτ〈α〉 | |
| 8a | διὰ τὸ ἐπίπονον | |
| 8b | καὶ ἀφεγγὲς καλου[μένη]ν, ἵν’ ἐκ τῆς μετανοίας | |
| 8 | γ[ένητ]αί τις διόρθωσ[ις] ἀφι‐ στῶσι σ̣[... ν]υκτὸς καὶ ἐνάρ[ιθ]μο(ν) | |
| 10 | τὸν ἐν [τῇ με]τανοίαι γεγεν[ημ]έ‐ νον ἀπ[οτελ]ῇ ὡς ἐνπεριέχ[εσθ]αι τῶι ἐνια[υτῶ]ι ἐκείνῳ περὶ οὗ [ὁ ψ]αλ‐ >μῳδός φ[ησι]ν· “εὐλογήσεις τ[ὸν σ]τέ‐ >φανον τ[οῦ ἐ]νιαυτοῦ τῆς χρ[ησ]τό‐ | |
| 15 | >τητός σου”, [κα]ὶ ψάλλειν προκ[όπ]το(ν)‐ >τα· “πολυω[ρή]σεις με ἐν βουλῇ σου >>ἐν δυνά[μ]ει σου.” “καὶ μὴ ἔλθοι ἐπ’ | |
| >>αὐτὴν εὐ[φρ]οσύνη μηδὲ χ[α]ρμο‐ >>νή.” φιλ[έτ]αιρος ὢν ὁ ἅγιο[ς] εὔχε‐ | 186 | |
| 20 | ται μηδ[έν]α πτώσει ἐνευφραί‐ νεσθαι ἢ ἥδεσθαι ἐν τούτωι. πολ‐ λάκις γὰρ [ὁρ]ῶντές τινα ἐπὶ κακὰς πράξεις [σ]πεύδοντα εὐχοίμεθα λέγοντ[ες]· ‘μὴ τύχοι τοῦ σπουδα‐ | |
| 25 | ζομένο[υ].‘ ταύτῃ τῇ γνώμῃ καὶ ὁ ἅγιος ἐπ[ε]υχόμενος ψάλλει, οὐ κατα‐ >ρώμενο[ς]· “ἄλαλα γενηθήτω τὰ χεί‐ >〈λ〉η τὰ δό[λι]α τὰ λαλοῦντα κατὰ >τοῦ δικ[αίο]υ ἀνομίαν ὑπερηφανί‐ | |
| 30 | >ᾳ καὶ ἐξ[ου]θενώσει.” τὸ δ’ ἄλαλα γενέσθ[αι] τὰ ἄδικα χείλη τί ἕτε‐ ρον εἴη [ἢ] παύσασθαι ἀδίκως λα‐ λοῦντα [ἐ]πιγνόντος τοῦ λαλοῦ(ν)‐ τος ὡς ἀπρεπὲς τὸ τοιοῦτον; καὶ οὗτος | |
62 | οὖν εὔχεται ὅπως μ[ηδ]εὶς οὕτως διαστραφθείη ὡς ν[ομί]σαι, ὅτι χαρ‐ τόν ἐστιν ἢ εὐφροσύ[νη]ν ἐμποι‐ οῦν τὸ ὑποπεσεῖν τῇ [κα]ταστάσει | |
| 5 | τῆι ἀγούσῃ εἰς ἀν[θρωπ]ίνην ἀσθέ‐ νειαν. τοῦτο αὐτ[ὸς ὁ σ]ωτήρ φη‐ >σιν· “καλὸν ἦν αὐτ[ῷ εἰ οὐ]κ ἐγεννή‐ >θη ὁ ἄνθρωπος ἐ[κεῖνο]ς”, καὶ ἐν τῷ >Ἐκ]κλησιαστῇ δεί[κνυται]· “ἀγαθὸς ὑ‐ | |
| 10 | >π]ὲρ τοὺς δύο τούτ[ους ὃς] οὔπω ἐγέ‐ >νε]το.” τῷ δὲ μήπω [γεγ]εννημένωι κα]τὰ τήνδε δηλ[ονό]τι τὴν γέν‐ | |
| ν]ησιν εἰ ἀγαθὸν σ[υμ]βαίνει, οὐκ ἀ‐ >>νυ]ποστάτως συμβ[αίν]ει. “ἀλλὰ κα‐ | 188 | |
| 15 | >>τ[αρ]άσεται αὐτὴν [ὁ κ]αταρώμε‐ >>νος τὴν ἡμέραν [ἐκ]είνην, ὁ μέλ‐ >>λων τὸ μέγα κῆτο[ς χε]ιρώσασθαι.” αὕτη ἡ εὐχὴ ὑπὲρ [λύσ]εως τῆς αἰτί‐ ας [τ]ῶν συμβάντω[ν, κ]ακῶν μὲν | |
| 20 | τοῖ[ς] παρ’ ἑαυτοὺ〈σ〉 εἰς τὴ[ν ὁ]δὸν ἐλθοῦ‐ σιν τῆς γενέσεως, π[ό]νων δὲ τοῖς δι’ ἑτέρους. εὔχεται ο[ὖν κ]ατάρᾳ ὑπο‐ π[ε]σεῖν τὴν τῶι ὄντ[ι ἀ]ξίαν κατά‐ ρας αἰτίαν τοῦ ἀνθρωπίνου συμ‐ | |
| 25 | πτώματος, ἵνα καὶ ο[ἱ ἐ]ν αὐτῇ γι‐ γνόμενοι ἐπιγνόντ[ε]ς ὅτι κατά‐ ρας ἐστὶ πλήρης φύγω[σι] ταύτην ὡς θεοῦ καταρωμένου. [εὖ] δὲ καὶ τὸ συνάψαι τῶι καταρω[μέ]νῳ θεῶι | |
| 30 | οὐχ ἑτέραν ἐνέργει[αν] αὐτοῦ ἀλλὰ τὴν κατὰ τὴν οἰκονομ[ί]αν. οὐκ εἶ‐ >πεν γάρ· “ἀλλὰ καταράσ[ε]ται αὐτὴν >ὁ καταρώμενος τὴν ἡμέραν ἐκεί‐ | |
63 | >νην” κα[ὶ ἐπήγ]αγεν ‘ὁ δημιουργόσ‘ ἢ ‘ὁ δι‐ >δάσκων‘—[οὐ κ]αὶ ταῦτα ἕπεται, ἀλλ’ “ὁ >μέλλω[ν τὸ] μέγα κῆτος χειρώσα‐ >σθαι”. ⸤ἐπ[εὶ γὰ]ρ [ὁ] διάβολος {ο} καὶ κῆ‐ | |
| 5 | τος εἴρη[ται αἴτ]ιος τῆς πτώσεω[ς τῶν ἀν[θρώπ]ων γεγονώς, ὑπὲ[ρ δὲ ταύ[της, ἵν]α λυθῇ, τὴν εὐ[χὴν ἀναφέ[ρει, ἀκ]ολούθως τῇ πρ[οφη‐ | |
| >τείᾳ χρ[ῆται, ὡ]ς “καταργηθήσε[ται | 190 | |
| 10 | >ὁ τὸ κρά[τος ἔχ]ων τοῦ θανάτου [δι‐ >άβολος,” κα[ὶ γὰρ] τοῦτον προεῖδ[εν τῆι καθα[ρότ]ητι τῆς ψυχῆς [ὑπὸ τοῦ ἁγίου [πν(εύματο)]ς 〈κινούμενοσ〉 ὡς καὶ | |
| 13 | τοῖς ἁγίο[ις >δοθῆνα[ι ἐξ]ουσίαν “πατεῖν [ἐπά‐ | |
| 15 | >νω ὄφεω[ν] καὶ σκορπίων κα[ὶ ἐ‐ >πὶ πᾶσαν [τὴ]ν δύναμιν τοῦ [ἐχθρο]ῦ”⸥, ἵνα καὶ ο[ἱ ἄλ]λοι ἐκ τούτων ἀν[α‐ νήψαν[τες] ἀπαλλαγῶσι τῆ[ς ἀν‐ τεχούση[ς ἁ]μαρτίας ὡς διὰ τ[ὸ πρ]ο‐ | |
| 20 | >κόψαι ἐν [ἀρε]τῇ ἀκοῦσαι· “ἐπ’ [ἀσπί‐ >δα καὶ βα[σιλίσ]κον ἐπιβήσῃ κ[αὶ κα‐ >ταπατή[σεις] λέοντα καὶ δράκ[οντ]α”, ὅς ἐστιν [ὁ δι]άβολος. εἴρηται γ[ὰρ π]ε‐ >ρὶ αὐτοῦ· “ὁ [ἀν]τίδικος ἡμῶν διάβ[ο‐ | |
| 25 | >λος ὥστε [λέω]ν περιπατεῖ ζητῶν τί‐ >να καταπ[ί]ῃ”, καὶ πάλιν· “συνέτρι‐ >ψας τὰς κ[ε]φαλὰς τοῦ δράκοντος.” ⸤καλῶς δ[ὲ τ]ὸ “ὁ μέλλων” εἴρηται, δηλοῦν [τὸ] κατὰ τὴν ἐνανθρώ‐ | |
| 30 | πησιν. ο[ὐ γ]ὰρ ἥρμοζε γυμνῇ θε‐ ότητι κα[τ]αργῆσαι τὸν διάβολον, ἀλλὰ διὰ [το]ύτου ναοῦ τοῦ λόγου γεγενημένου, ὃς ἐκ σπέρματος | |
64 | τοῦ ἀπα〈τη〉θέντος καὶ β[λαβ]έντος ὑ‐ πὸ διαβόλου γεγένη[ται]. καύχημα γὰρ αὐτῷ ἦν εἰ γ[υ]μ[νῇ] θεότητι | |
| χειρωσάμενος α[ὐ]τ[ὸν ὑ]πῆρχεν. | 192 | |
| 5 | τὰ] διάφορα δὲ ὀν[όματα] τοῦ διαβό‐ λ]ου ἐνεργείας α[ὐτοῦ δι]αφόρ〈ου〉ς, οὐ]κ οὐσίας δηλο[ῖ. διάβο]λος γὰρ κ]αὶ ἀντικείμε[νος καὶ] πονηρὸς κ]αὶ λέων καὶ δ[ράκων] καὶ ὄφι〈σ〉 | |
| 10 | κ]αὶ κῆτος διὰ τὸ[ν τρόπ]ον λέγε‐ τ]αι, διαφόρως α[ὐτοῦ] τὴν κακί‐ α]ν ἐνεργοῦντ[ος, ὅ]περ ἀνατρε‐ π]τικόν ἐστιν τ[οῦ Μ]ανιχαϊκοῦ δό]γματοσ⸥. | |
| 15 | >>”[σκο]τωθείη τὰ ἄστ[ρα τ]ῆς νυκτὸς ἐ‐ >>κ]είνης καὶ μὴ ὑ[πο]μείναι καὶ >>εἰς φωτισμὸν μ[ὴ ἔ]λθοι, καὶ μὴ >>ἴ]δοι ἑωσφόρ[ον ἀν]ατέλλοντα.” τ[ὰ] ἐν τῇ ἡμέρᾳ [τ]ετάρτῃ γε‐ | |
| 20 | γ]ενημένα ἄστ[ρα—τ]αὐτὰ ἄχρι τῆς συ]ντελείας—πάση[ς ἐσ]τὶν νυκτὸς κα]ὶ οὐ τῆσδε μὲ[ν τάδε], τῆσδε δὲ] τάδε, ὥστε τὸ ”[ἐκε]ίνης” προσ‐ κε]ίμενον τῆς ἱσ[το]ρίας ἡμᾶς | |
| 25 | ἀπάγει· οὐ γὰρ μία [ν]ὺξ ἰδικῶς ἕτερα ἄστρα ἔχει, ἵ[ν]α καὶ περὶ αὐτῶν λεχθῇ ὅπ[ω]ς σκοτωθῶ‐ σιν. ἄλλως δέ, πῶ[ς ο]ὐκ ἀπᾷδο(ν) ἀνδρὸς σοφοῦ τὸ ε[ὔχ]εσθαι σκο‐ | |
| 30 | τωθῆναι ἄστρα ἃ ὁ [θ(εὸ)ς] εἰς τὸ φαί‐ νειν ἐποίησεν τ[οῦ]τό τε εὔχε‐ σθαι διὰ τὰ περιστ[ατι]κὰ τὰ αὐτῶι συμβάντα, ὅπερ τ[ῆς] ἀνδρείας αὐτοῦ ἐστιν καθαιρ[ετ]ικόν. διό‐ | 194 |
| 35 | περ ἀνακτέον αὐ[τ]ὰ κατὰ τὰ προ‐ | |
65 | αποδοθέντα. εὔχεται οὖν ὁ ἅγι‐ ος μὴ α[ἱ]ρετὰ λογίζεσθαι τοὺς ἀνθ[ρώπ]ους τὰ μὴ ὄντα αἱρετά. ἐπ[ειδὴ] αἱ ψυχαὶ αἱ φιλαμαρτή‐ | |
| 5 | μο[νες] ἔχουσί τινα τὰ πρὸς κα‐ κία[ν χε]ιραγωγοῦντα, ἢ διδα‐ σκ[αλίαν] τῶν κακῶν ἢ λογισμοὺς ε[ἰς ταῦ]τα ἄγοντ〈α〉ς, ἅπερ φῶς ἀ[π’ αὐτοῦ] λέγεται διὰ τὸ τρόπον | |
| 10 | τ[ινὰ προ]κοπὴν εἰς κακίαν ἐ[νποιεῖσ]θαι, εὔχεται ταῦτα μὴ συνδρα]μεῖν μηδὲ ὑπόθε‐ σιν εἶναι] τοῖς ἐπὶ κακίαν χω‐ >ροῦσιν, λέ]γων· “σκοτωθείη τὰ | |
| 15 | >ἄστρα τῆ]ς νυκτὸς ἐκείνης”, νυκτὸς λ]έγων τῆς ὁδοῦ τῆς εἰς τὴν ἀ]νθρωπίνην κατά‐ στασιν]. μηδὲν φαινέσθω ταῖς ψυχα]ῖς λαμπρὸν μηδὲ χει‐ | |
| 20 | ραγω]γοῦν ἐπ’ αὐτήν, ἵνα πολ‐ λῶν δ]εσμὸς γένηται κακῶν ἐν] αὐτῇ. αὐτὴ μὴ ἔστω παρά‐ μο]νος ἀποστραφέντων αὐ‐ | |
| τὴ]ν λοιπὸν τῶν λογικῶν | 196 | |
| 25 | δι]ὰ τὸ ἀφώτιστον, ὅ ἐστιν διὰ τὸ μ]ὴ εὑρίσκειν ἢ ἐνγίνεσθαι τοι]αῦτα ὑπεκκαύματα τὰ ἄγο]ντα ἐπ’ αὐτήν. ⸤ἐν αὐτῆι δὲ τα]ύτῃ μηδὲ ἑωσφόρος γένοι‐ | |
| 30 | το] λόγος δοκῶν εἶναι φωτει‐ ν]ὸς διὰ πιθανότητα τοῦ δεῖν ἀ[ρ]έσκεσθαι τῇ ὁδῷ ταύτῃ. πολ‐ λ[ά]κις γὰρ ὁ φιλαμαρτήμων | |
66 | ἐμμένει τῶι σφάλμ[α]τι ἢ τὴν ἡδο‐ νὴν ἀποδεχόμεν[ος] ἢ λογισμοὺς πιθανοὺς ἀνακιν[ῶν, ἐ]ξ ὧν οἴ‐ εται μὴ σφάλλεσθαι⸥. | |
| 5 | >>“ὅτι οὐ συνέκλεισεν πύλ[ας γασ]τρὸς >>μητρός μου.” τὸ αἴτ[ιον τ]ῆς ἀρᾶς νῦν φαίνεται λέγων, [ὅπερ] ο̣ὐ̣κ̣ ἐπὶ τῆς αἰσθητῆς νυ[κτὸς ἁρ]μ̣ό̣‐ ζει, ἀλλὰ τῆς καταστ[άσεως] ὡς | |
| 10 | ἔφαμεν τῆς ἐπὶ τὸν [βίον ἀ]γού‐ σης. εἰ γὰρ μὴ ἦν αὐ[τὰς οἴξ]ασα, οὐδ’ ἂν ἠνοίγοντο π[ύλαι γασ]τ̣ρ̣[ὸς μητρός, ὅ ἐστιν οὐκ [ἂν ἦν ὁ ἐπώ‐ δυνος οὗτος βίος [οὐδὲ δι’ ἁμ‐ | |
| 15 | αρτίαν τοιαύτης .[... ἐγεγόν‐ ει τὸ τοῦ γένους ἁμ[άρτημα. τούτου δ’ ὑπάρχον[τος οὐκ ἂν οὐδ’ ὁ κατ’ οἰκονομίαν κ̣[..... . διάγων διὰ ταύτης [τ]ῆς [καταστά‐ | |
| 20 | σεως παρετείνετο, [ἅ]π[ερ εἰ‐ δὼς καὶ ὁ μακάριος Παῦλ[ος ἔφα‐ >σκεν· “κάλλιον ἀναλῦσαι κα[ὶ σὺν >Χ(ριστ)ῷ εἶναι. τὸ δὲ ἐπ[ι]μέν[ειν >τῇ σαρκὶ ἀναγκαιότερον [δι’ ὑ‐ | 198 |
| 25 | >μᾶς”, ὥστε τὸ μὲν διά τ[ι], τὸ δ[ὲ ἀπο‐ λύτως καλὸν ὑπάρχειν. μ[ακά‐ ριον γὰρ τὸ ἐκτὸς εἶναι τ[οῦ ζῆν τούτου. τοῖς γοῦν γνωρίμ[οις ὁ >Ἰ(ησοῦ)ς λέγει· “οὐκέτι ἐστὲ ἐκ τοῦ [κό‐ | |
| 30 | >σμου τούτου, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελε[ξά‐ >μην ὑμᾶς.” βέλτιον οὖν τὸ μ[ηδὲ τὴν ἀρχὴν πειραθῆναι τ[οι‐ αύτης ὁδοῦ, κἂν δι’ οἰκονομ[ί]αν | |
67 | συμβαί[ν]ῃ. καλὸν γάρ, εἰ μηδεὶς ἐδέετο [ἰ]ατροῦ ὑγιὴς ὤν. οὕτω γὰρ ἠκο[λ]ούθει τὸ μὴ εἶναι ἐν τῇ αὐτῆι καταστάσει, ᾗ ἀκολουθεῖ | |
| 5 | καὶ ἐπίπονα καὶ ἀηδῆ, ὡς καὶ ἐπιφέ[ρ]ει. >>“ἀπ[ήλ]λα[ξ]εν γὰρ ἂν πόνον ἀπὸ ὀ‐ >>φθαλμ]ῶν μου.” οὐ μόνον τὸ(ν) θλίβο]ντα καὶ περιέχοντα αὐ‐ | |
| 10 | τὸν πόν]ον δηλοῖ, ἀλλὰ καὶ ὅτι εἶδεν] πολλοὺς διαστρεφομέ‐ νους]· ὁ γὰρ τοῦ δικαίου ὀφθαλ‐ μὸς ἐκθ]έσμοις ἔργοις ἐνεργου‐ μένοι]ς ἀπὸ τῶν φαύλων βα‐ | |
| 15 | ρύνε]ται. καὶ αὐτὸ δὲ τὸ ἐπιχω‐ | |
| ρεῖν] τῶι βίῳ πόνος οὐ μικρός. ἐν ἀδ]ικίαι ταῦτα πάντα ἔχει .....]‵ρ̣ε′να, ἅπερ ἤργει κακίας μὴ γινο]μένης. ἀλλὰ καὶ ὁ Ἁμ‐ | 200 | |
| 20 | βακοὺ]μ τοιαύτην ἀφίησι φω‐ >νὴν λ]έγων· “ἱνατί μοι ἔδειξας >κόπου]ς καὶ πόνους, ἐπιβλέ‐ >πειν τ]αλαιπωρίαν καὶ ἀσέβει‐ >>αν;”] “διὰ τί γὰρ ἐν κοιλίαι οὐκ | |
| 25 | >>ἐτελεύ]τησα, ἐκ γαστρὸς δὲ ἐξ‐ >>ῆλθον] καὶ οὐκ εὐθὺς ἀπωλό‐ >>μην;] ἱνατί δὲ συνήντησάν >>μοι τ]ὰ γόνατα, ἱνατί δὲ μα‐ >>στοὺ]ς ἐθήλασα;” | |
| 30 | τὴ]ν οἰκονομίαν τὴν διὰ τοὺς ὠ]φελουμένους ὡς ἔοικεν π]αραιτεῖται κατὰ τὸν Ἰωνὰν π]ρὸς τῷ καὶ διδασκαλίαν ἀ‐ π]αιτεῖν τῶν τοῦ θ(εο)ῦ κριμάτω(ν), | |
68 | ὅπερ ἴδιόν ἐστιν τῶν [δι]καίων, οὐκ ἀγνοούντων παντε[λ]ῶς, ἀλλ’ ἵνα οἱ ἄλλοι μάθωσιν τὸ το[ι]ο̣ῦτο εἶδος τῶν λόγων προσωποποιουμέ‐ | |
| 5 | νων. ὁ Ἰερεμίας γοῦν προσάγει >πεῦσιν· “δίκαιος εἶ, κ(ύρι)ε, πλὴν κρίμα‐ >τα λαλήσω πρὸς σέ”, ὅπ[ε]ρ δει[κ]τικὸ[ν ὑπάρχει τοῦ εἰδέναι ἃ [τούτοις >γίνεται, περὶ ὧν ἐρωτ[ᾷ· “τί ὅτι | |
| 10 | >ὁδὸς ἀσεβῶν εὐοδοῦ[ται;” τὸ τοῦ θ(εο)ῦ | |
| κρίμα τῶι ὄντι πολλὴ[ν δέχεται ποικιλίαν ἀδίκων μ[ὲν εὐθη‐ νουμένων, δικαίω[ν δὲ στενο‐ χωρουμένων καὶ μυ[σαρῶν μετα‐ | 202 | |
| 15 | σχόντων, ὡς αὐτὸς ὁ Ἰ[ερεμίας ἅγιος ὢν ὡς καὶ ἐκ μή[τρας ἡγιά‐ σθαι, παθὼν δὲ τοσαῦτα ὡ[ς καὶ εἰς λάκκον βορβόρου ἐμβ[άλλεσθαι· ἀλλὰ καὶ Λάζαρος κ[αὶ ὁ πλού‐ | |
| 20 | σιος—〈ὁ〉 μὲν κακοπαθῶν, [ὁ δὲ ζῶν με‐ τὰ πλείστης εὐπαθείας—τὸ τῶν ἀπορρήτων θ(εο)ῦ κριμ[άτων ἀκρι‐ βὲς ἐκφέρουσιν. “εὐοδ[εῖσθαι” δὲ τοῦτο καλεῖ ὡς πρὸς τ[ὴν τῶν | |
| 25 | πολλῶν δόξαν. οὐκ [ματαιολο‐ γῶν οὖν ἀλλ’ ἐρωτῶν [διὰ τὸ τοὺς ἄλλους μαθεῖν τὰ τοια[ῦτα ἐπι‐ φέρει ὁ ἅγιος. τούτου το[ίνυν ὑπάρχει καὶ τὸ ἐν ἑνὶ τῶν ψα[λ‐ | |
| 30 | >μῶν λεγόμενον· “ὡς ἀγαθὸ[ς >τῷ Ἰσδραὴλ ὁ θ(εό)ς, τοῖς εὐθέσ[ι τῇ >καρδίᾳ. ἐμοῦ δὲ παρὰ μικρὸ[ν ἐ‐ >σαλεύθησαν οἱ πόδες, παρ’ ὀ[λί‐ >γον ἐξεχύθη τὰ διαβήματά [μου, | |
69 | >ὅτι ἐζήλωσα ἐπὶ τοῖς ἀνόμοις εἰ‐ >ρήνην ἁμαρτωλῶν θεωρῶν.” ὅτι δ’ οὐκ ἀμφιβάλλει δῆλον· φη‐ >σὶν γάρ· “ὡς ἀγαθὸ〈σ〉 τῷ Ἰσδραὴλ | |
| 5 | >ὁ θ(εό)ς.” τα[ῦ]τα ποιεῖ νοούμενα πα‐ | |
| ρὰ τῶν εὐθεῖαν ἐχόντων καρ‐ δίαν. [ἑ]αυτὸν δ’ ὑποτίθεται σα‐ λ[ευόμ]ενον καὶ βέβαιος ὤν, τῶ(ν) δ[ὲ δυσα]ρεστουμένων πρόσω‐ | 204 | |
| 10 | π[ον ἀν]αδεχόμενος, ἵνα λοι‐ π[ὸν μ]ετὰ τὰ ῥήματα τοῦ διστα‐ γ[μοῦ τ]ὰ ῥήματα τῆς διδασκα‐ λίας ἐ]πενέγκῃ. καὶ ὁ Ἰὼβ γοῦ(ν) θ(εο)ῦ πυνθ]ανόμενος μαθεῖν θέ‐ | |
| 15 | λει—το]ῦτο γὰρ εἰσάγει πρόσω‐ πον—τ]ῆς τοιαύτης διαγωγῆς αἰτία]ν. καὶ γὰρ πρὸς τὴν αἰτίαν τῆς ἐν] σώματι ὁδοῦ ὡσανεὶ ἀ‐ ναδε]χόμενός φησιν † ὅτι γὰρ | |
| 20 | .....]πεσόντες εἰς τοσαύτην .....]ν κακίαν ὡς δεηθῆναι πρὸς τὸ] σῶμα κοινωνίας καὶ βοηθο]ὺς τοὺς οἰκονομίας χά‐ ριν ἐλθ]όντας, ὥστε λέγειν τὰ ἐκ‐ | |
| 25 | >τεθέν]τα. “διὰ τί γὰρ ἐν κοιλίαι >οὐκ ἐτ]ελεύτησα;” εὐλαβείᾳ γὰρ οἱ ἅγι]οι παραιτοῦνται τὸ ἐγχει‐ ρίζεσ]θαι τὴν τῶν ἀσθενεστέ‐ ρω]ν ὠφελίαν. διὰ τοῦτο αὐτὸ | |
| 30 | >κα]ὶ τὰ ἑξῆς δέ φησιν· “ἐκ γαστρὸς >δὲ] ἐξῆλθον καὶ οὐκ εὐθὺς ἀπω‐ >λό]μην;” ὡσαύτως καὶ τό· “ἱνατί συ‐ >νή]ντησάν μοι τὰ γόνατα; ἱνα‐ >τί δ]ὲ μαστοὺς ἐθήλασα;” ἐβούλετο γὰρ | |
70 | ὁ ἅγιος μὴ συμβῆναι [ν]όσον τοῖς λογικοῖς, ἵνα μὴ ἀκολ[ο]υθία γένη‐ ται τοῖς καθαροῖς δι’ αὐτ[ο]ὺς ἐλθεῖν >ἰατρείας τρόπῳ. εὖ δὲ καὶ τό· “ἱνατί | 206 |
| 5 | >συνήντησάν μοι τὰ [γ]όνατα;”, ὅπερ δηλοῖ πορείαν. [τ]οῖς μὲν γὰρ ἄλλοις διὰ τὰ ἴδι[α πτ]αίσμα‐ τα ἐνταῦθα ἠκολούθ[ει ὁ βίο]ς, τοῖς δὲ ἁγίοις συνήντ[ησεν] οὐχ | |
| 10 | ὡς ὑπευθύνοις, ἀλλ’ [ὡς οἰκο]νο‐ μίαν ἐκτελοῦσιν. >>“νῦν ἂν κοιμηθεὶς ἡσύχα[σα, ὑπν]ώ‐ >>σας δὲ ἀνεπαυσάμην [μετὰ βα‐ >>σιλέων βουλευτῶν γῆ[ς.” | |
| 15 | εἰ γάρ, φησίν, μὴ τοιαύτη [ἀκολου‐ θία καὶ εἱρμὸς ἐγεγόνε[ι ὡς ὁδεῦ‐ σαί με ἄχρι ταύτης τῆ[ς καταστά‐ σεως διὰ τοὺς χρῄζον[τας θερα‐ πείας, ὅ ἐστιν εἰ ἐν κοι[λίᾳ ἐτύγ‐ | |
| 20 | χανον τελευτήσας ἐκ [γαστρὸς μὴ ἐξελθὼν καὶ εὐθὺς π[εριαιρούμε‐ νος 〈καὶ〉 μὴ συναντήσα[ντά μοι ὑπῆρξεν τὰ γόνατ[α μηδὲ μα‐ στοὺς ἐθήλασα, ὅ ἐστιν [εἰ μὴ διὰ | |
| 25 | τὴν ἡμῖν ἐγχειρισθε[ῖσαν ἐ‐ >πίπονον οἰκονομί[αν, “νῦν >ἂν κοιμηθεὶς ἡσύχασα”, [ὅ ἐστιν· παῦλαν ἐσχηκὼς ἐν αὐτ[ῇ τῇ βιοτῇ τῶν θείων καὶ οὐρ[ανί‐ | |
| 30 | ων λογικῶν διῆγον διατρ[ιβήν. οἱ βασιλεῖς καὶ βουλευταὶ τ[υραν‐ νοῦσι γῆς τῶν πραέων, π[ερὶ ὧν >εἴρηται· “μακάριοι οἱ πραεῖ[ς, ὅτι | 208 |
71 | >αὐτοὶ κλ[η]ρονομήσουσι τὴν γῆν”, ἐκλαμβανόντων ἡμῶν βα‐ σιλεῖς μὲν τοὺς ἐν ὑπεροχῇ, βου‐ λευτὰς τοὺς ὑποδεεστέρους, | |
| 5 | ὧν οἱ βασιλεῖς ἄρχουσιν. τοιαύ‐ την ἀναλογίαν περιέχει ἡ πα‐ ραβολὴ ἡ ἐν τοῖς εὐαγγελίοις· >“γίνου ἐ]πάνω δέκα πόλεων ἢ πέντε].” >>“οἳ ἠγαυριῶντο ἐ‐ | |
| 10 | >>πὶ ξίφ]εσιν.” οὐ φιλοπόλεμός τις ὢν ὁ ἅ]γιος μετὰ τοιούτων βα‐ σιλέω]ν κατὰ τὸ πρόχειρον δι‐ αγαγ]εῖν ἐβούλετο, οἵτινες ἕτοιμο]ι πρὸς τὸ πολεμεῖν ὄν‐ | |
| 15 | τ[ες τ]ὰς ἐν τοιούτοις διαγωγὰς καλὰς] νομίζουσιν, ἀλλ’ ἐπιστά‐ >μενο]ς “ὅτι ἡ πάλη τοῖς ἁγίοις >οὐ πρ]ὸς αἷμα καὶ σάρκα” κατὰ τὸ(ν) >ἀπόσ]τολόν ἐστιν, “ἀλλὰ πρὸς | |
| 20 | >ἀρχάς], πρὸς ἐξουσίας, ἀλλὰ πρὸς >τ[οὺς κ]οσμοκράτορας τοῦ σκότους >τ[ούτου], ἀλλὰ 〈πρὸσ〉 τὰ πνευματικὰ >τ[ῆς π]ονηρίας”, πρὸς οὓς οἱ κα‐ λ[ῶς] πολιτευόμεν〈οι〉 τὴν σωτή‐ | |
| 25 | ριον] “πανοπλίαν” ὡπλισμένοι | |
| προμ]άχονται, μετ’ ἐκείνω(ν) ἐβο]ύλετο ἔχειν τὴν διαγωγὴ(ν) μὴ] πειραθεὶς ἀνθρωπίνης γε]νέσεως. ἀλλ’ εἷς ἐκείνων εἰ‐ | 210 | |
| 30 | ρην]αίων ἐτύγχανεν καὶ ὁ ὑπὸ Ἰ(ησο)ῦ] τοῦ τοῦ Ναυὴ ὀφθεὶς ἀρχι‐ σ]τράτηγος τοῦ κ(υρίο)υ, ᾧ καὶ εἶπεν· “ἡμέτερος εἶ ἢ τῶν ὑπεναντίω(ν);”. | |
72 | διακριτικὸς ὢν ὁ ἅγιο[ς] καὶ οὐ πρό‐ χειρος γιγνώσκ〈ει〉, ὅτ[ι] καὶ ὁ ἀν‐ >τίδικος πολλάκις “μετασχηματί‐ >ζεται εἰς ἄγγελον φωτός”. οὗτοι | |
| 5 | δὲ καὶ γαῦροι τυγχάνουσιν οὐκ ἀλαζονεία〈ν〉 προτιμῶντες, ἀλλὰ τῇ νίκῃ τῇ κατὰ τῶν ἐν[α]ντίων χαί‐ >ροντες καὶ “ἀγαλλιώμ[ενοι ἐν >>θ(ε)ῷ”. “ἢ μετὰ ἀρχό[ντων, ὧν | |
| 10 | >>πολὺς ὁ χρυσός, οἳ ἔπλ[ησαν τοὺς >>οἴκους αὐτῶν ἀργυρίο[υ.” τῆς αὐτῆς ὄντα διανοίας καὶ τὰ ν[ῦν προ‐ εκτεθέντα οἰκείως τῶι [προσώπῳ τοῦ ἁγίου ἐκδεξώμεθ[α. οὐ γὰρ] φιλ‐ | |
| 15 | άργυρος ὢν ἢ κόλαξ μ[ετὰ πλο]υ‐ σίων διάγειν εὐκτέο[ν ἡγεῖ]τ̣ο̣, ὅ〈σ〉 γε τὴν πάντων τῶν κ̣[τημά‐ των καὶ χρημάτων ἀ[πώλεια]ν γενναίως ἤνεγκεν π[λοῦτό](ν) | |
| 20 | τε οὐκ ἐδέξατο τῶν φίλ[ων ἀκο‐ λάκευτος ὢν καὶ ἐλευθ[έραν ἔχ]ω(ν) | |
| πρόθεσιν καὶ λόγον ἀ[σάλευτ]ο(ν), ὡς μετὰ τοιούτων ἀρχ[όντω]ν ἐβούλετο αὐτῷ εἶναι τ[ὴν διατρι‐ | 212 | |
| 25 | βὴν καὶ βασιλέων, οἳ τῷ [πλού‐ τῳ κεκοσμη〈μέ〉νοι ἐτύγχα[νον. ἀγα‐ θὸν πλοῦτόν τισιν οἰομ[ένοις πεπλουτηκέναι γράφει [ὁ θαυ‐ >μάσιος Παῦλος· “ἤδη ἐπλου[τήσα‐ | |
| 30 | >τε· χωρὶς ἡμῶν 〈ἐ〉βασιλεύσατε· [καὶ >ὄφελόν γε ἐβασιλεύσατε, ἵνα [καὶ >ἡμεῖς ὑμῖν συνβασιλεύσωμ[εν.” πολὺν γὰρ χρυσόν, ὃς δηλοῖ [καθαρ‐ ὰν νόησιν, οὗτοι κέκτηντ[αι, | |
73 | καθαροὶ καθαρῶς τῶι φωτὶ τῆς γνώσεως προσπελάζοντες. οὗ‐ τοι δ’ αὐτοὶ καὶ τῷ ἀν〈α〉λόγῳ τῆς φύσεως, {οὐ} 〈τῷ〉 προφορικῶι 〈λόγῳ〉, τοὺς ἰδί‐ | |
| 5 | ους οἴ[κ]ους ἐνέπλησαν, τὸν ἑ‐ αυτῶν̣ νοῦν κοσμηθέντες τ[ῇ] μετουσίᾳ λόγου ἐκ τῆς ὑπερ‐ βαλο]ύ̣σης καθαρότητος, μη‐ δὲν τ]ῆς τοιαύτης ἔχοντες κα‐ | |
| 10 | ταστά]σεως, ἐν ᾗ γέγονεν ὁ Ἰὼβ οἰκον]ομίας χάριν, ἥτις διὰ τὴν] πρὸς ἀνθρώπους ὁμιλί‐ αν τε κ]αὶ διατριβὴν τὸ ὅμοιον τοῦ τοι]ούτου νοῦ ἀθόλωτον οὐκ | |
| 15 | ἔχει, ὅ]περ ἀποσμηχθείη δι‐ ὰ τὸ μ]ὴ εἶναι ἁμάρτημα, ἄλ‐ | |
| λο δέ] τι προσγεγονός, ὃ τῆς ἑ‐ τ[έρω]ν ὠφελίας χάριν συνβέ‐ >>βηκε]ν. “ἢ ὥσπερ ἔκτρωμα | 214 | |
| 20 | >>ἐκπο]ρευόμενον ἐκ μήτρας >>μητρ]ός, ἢ ὥσπερ νήπιοι, οἳ >>οὐκ εἶ]δον φῶς.” >τῷ· ”[ἱνατί] δὲ μαστοὺς ἐθήλασα” τοῦτο] προσαποδίδοται διὰ μέ‐ | |
| 25 | σου εἰρ]ημένων τῶν στίχων >ἀπὸ τ]οῦ· “νῦν ἂν κοιμηθεὶς ἡ‐ >σύ]χασα” ἕως τοῦ· “οἳ ἔπλησαν >τοὺ]ς οἴκους αὐτῶν ἀργυρίου.” εἴ]η̣ οὖν ἡ αὐτὴ διάνοια τοῖς | |
| 30 | πρ]ότερον εἰρημένοις· ὡς γὰρ ἀβ]ούλητον ἐτύγχανεν τὸ εἰς γέ]νεσιν ἐλθεῖν, οὕτω καὶ τὸ ἐν] ἐκτρώματι γενέσθαι χαρ‐ | |
| τὸν] αὐτῷ, ἵνα μὴ ἐπὶ πλεῖον | 216 | |
74 | τῆς κατὰ γένεσιν ταύτην μετα‐ σχῇ διαγωγῆς καὶ συντριβῆς ἢ εἰ κἂν νήπιος γέγονε〈ν〉, πάλιν ὑποστρέψας ᾖ{ν}, ὅπω[ς] μὴ ἐν ἕ‐ | |
| 5 | ξει ἡλικίας μετὰ τὴν νηπιώδη γένηται. καὶ γὰρ τῶι ὄντι οὐκ ἔ‐ ξω ἀπορίας καὶ ζητήσεως ε̣ἴ̣η ἂν τὸ τοιοῦτον, τῶν μὲν ο̣ὐ̣[κ εἰς τὸ ζῆν ἡκόντων, τῶν δὲ με[τὰ τὴν ἀ‐ | |
| 10 | πότεξιν εὐθὺς πάλι[ν ἀποθνῃ‐ σκόντων, ἅπερ ὁ φιλό[σοφος ἐ‐ ρευνῶν εἴσεται οὐ〈χ〉 ὡς α̣[ὐτὰ τυ‐ χικῶς γίνεται, δικαίο[υ καὶ ἀγα‐ θοῦ τοῦ θ(εο)ῦ τυγχάνοντ[ος καὶ | |
| 15 | λόγωι καὶ τάξει καὶ μέ[τρῳ στ]α‐ θμῷ τε τὰ πάντα τοῦ θ(εο)ῦ τῶν [ὅλων διοικοῦντος. οἶδεν [αὐτὸς κ]αὶ ὁ ἅγιος τὸ κρίμα καὶ οὐκ [ἀμερ]ι̣‐ μνῶν τοῦτό φησιν, ἀ[λλὰ τὴ]ν | |
| 20 | βελτίονα κατάστασιν [αἰνῶν κ]αὶ ταύτην προτιμητέα[ν εἶναι πειθόμενος. >>“ἐκεῖ ἀσεβεῖς ἐξέκαυσαν [θυμὸν >>ὀργῆς, ἐκεῖ ἀνεπαύ[σαντο κα‐ | |
| 25 | >>τάκοποι τῷ σώματι, ὁ[μοθυμαδὸν >>δὲ οἱ αἰώνιοι.” ὅλος ὁ εἱρμὸς τῶν ὑπὸ τοῦ Ἰὼ[β εἰρη‐ μένων διανοίας θείας π[ει‐ | |
| ρώμενος διδασκαλίαν [ἐπά‐ | 218 | |
| 30 | γει τῆς τῶν ἀνθρώπων δ[ια‐ φόρου γενέσεως. διαλαβὼ[ν γὰρ περὶ τοῦ εὐκτέον αὐτῷ ε[ἶναι μὴ πλησιάσαι τῆι ὁδῷ τῇ [ἀνθρω‐ πίνῃ μηδὲ γεννηθῆν[αι ἢ | |
75 | γεννηθέντα εὐθὺς τοῦ ζῆν τού‐ του ἀπαλλαγῆναι, ἐπάγει καὶ α[ἰ]τίαν τινὰ διδάσκων, ὡς ταῖς ἀντικ[ει]μέναις δυνάμεσιν χαρ‐ | |
| 5 | τ[ὸ]ν ὑπάρχον τοῦτο οὐ μικρῶς ἐ[σ]πουδάζετο. ἐπεὶ γὰρ ὁ λόγος ἔ[δ]ειξεν, ὡς διὰ σφάλματα γε‐ ν[έ]σεως διαφόρου{ς} ἔτυχον αἱ ψ[υχαί], φιλαμαρτήμονες δὲ | |
| 10 | δ[ιάβο]λος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ὡς κ[αὶ δ]ιεγείρειν εἰς κακίαν τοὺς δ[ιδο]μένους αὐτῇ, αὐτὸ τοῦτο >ἑρμ]ηνεύει λέγων· “ἐκεῖ ἀσεβεῖς >ἐξέκ]αυσαν θυμὸν ὀργῆς”, “ἐκεῖ” | |
| 15 | λέγω]ν τὸν ἕτερον παρὰ τοῦτο(ν) >κόσ]μον ὡς ἐν τῷ· “γυμνὸς ἐξ‐ >ῆλθ]ον ἐκ κοιλίας μητρός μου, >γυμ]νὸς καὶ ἀπελεύσομαι ἐκεῖ.” ὅμω]ς̣ δ’, εἰ καὶ χαρτὸν ταῖς πονη‐ | |
| 20 | ραῖς δ]υνάμεσιν τὸ τοιοῦτο(ν), προεῖδ]ε θεὸς οἰκονομῶν καὶ ἑκάσ]τῳ νόμους δέδωκεν κωλύο]ντας τὸ ἁμαρτάνειν, | |
| ὥστε] ἐν τούτωι διάγοντας | 220 | |
| 25 | τῷ σώ]ματι οὐράνια φρονεῖν καὶ] ποθεῖν τὴν ἐκεῖ ὡσαύτως δια]τριβήν, ἵνα κεκμηκὼς τῷ] σώματι καὶ κατάκοπός τις γ]εγενημένος τῷ παλαίειν | |
| 30 | πρ]ὸς τὴν κακίαν ἀνάπαυσι(ν) >ἔχ]ῃ. τοῦτο γὰρ σημαίνει τό· “ἐ‐ >κε]ῖ ἀνεπαύσαντο κατάκοποι | |
76 | >τῷ σώματι.” οἱ γὰρ ἅγιοι εὐαρ〈ε〉στήσα(ν)‐ τες διὰ πολλῶν ἐπὶ γῆς {διὰ πολ‐ λῶν} θλίψεων, ἐξ ὧν [κ]ατάκοποι τῶι σώματι καὶ οὐ τῶι φρον[ή]μα‐ | |
| 5 | τι γίγνονται, τὴν ἀνάπαυ[σι]ν μετ’ ἀγγέλων ὁμοθ[υ]μ〈αδ〉ὸν [ἔ]χου‐ σιν αἰωνίων τυγχανόν[τ]ω(ν). εἰ δὲ ἐκεῖνοι αἰώνιοι, ὁμο[θυ]μα‐ δὸν δὲ ἡ ἀνάπαυσι〈σ〉 α[ὐτῶν] ὑ‐ | |
| 10 | πάρχει, δῆλον ὡς καὶ α̣[ἱ ψυχ]αὶ αἰώνιοι· ἀθάνατοι γὰ[ρ καὶ τ]ῶ(ν) προσκαίρων καταφρ[ονή]σ̣α‐ σαι τὰ αἰώνια ἔχουσι. σ̣[ημει‐ ωτέον, ὅτι τὸ αἰώνιον [κατὰ | |
| 15 | πλείονας λέγεται τρό[πους· σημαίνει καὶ τὸ ἄναρχ[ον καὶ >ἀτελεύτητον ὡς ἐν τῷ· [“θ(εὸ)ς αἰ‐ >ώνιος.” λέγεται γὰρ αἰώ[νιος ὁ θ(εὸ)ς τῷ μήτε ἀρχὴν μή[τε τέλος | |
| 20 | ἔχειν ὑπάρξεως. καὶ ἄ̣[λλο τι τὸ | |
| >αἰώνιον, καθ’ ὃ εἴρητα[ι· “τὰ μὴ βλε‐ >πόμενα αἰώνια.” οὔτ[ε γὰρ ὡς θ(εὸ)ς ταῦτα αἰώνια, ἀλλ[ὰ διὰ τὸ μὴ διαπίπτειν μένον[τα ἀεὶ ἐν τῷ | 222 | |
| 25 | αὐτῷ. καὶ ἑτέρως τὸ αἰώ[νιον, ὅταν συνμετρῆται τῷ π[αρόν‐ >τι, καθ’ ὃ εἴρηται· “φρονιμώ[τεροί >εἰ〈σιν〉 οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τ[ούτου >ἐν τῇ ἑαυτῶν γενεᾷ.” λέγε[ται | |
| 30 | δὲ καὶ ὁ παρεκτείνων τῇ ζ[ωῇ τοῦ ἀνθρώπου χρόνος α[ἰών. περὶ γοῦν τοῦ Ἑβραίου τοῦ [μὴ βουληθέντος ἐλευθερωθ[ῆναι ἐν | |
77 | >τῷ [ἑ]βδόμῳ ἔτει κεῖται, ὅτι “ἔσται >σο[ι δ]οῦλος εἰς τὸν αἰῶνα”. οὐ γὰρ δ[ιόλ]ου ἀνθρώπου τις δοῦλος μέ‐ ν[ει κ]αὶ μετὰ τὸν θάνατον. κα‐ | |
| 5 | τ[ὰ το]ῦτο τὸ σημαινόμενον >κ[αὶ] Παῦλος γράφει· “εἰ κρέα σκαν‐ >δ[αλ]ίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ >μ[ὴ] φά[γ]ω κρέας εἰς τὸν αἰῶνα”, ἀ[ντὶ] τοῦ· διὰ βίου. | |
| 10 | >>“οὐ[κ ἤκουσ]αν φωνὴν φορολόγου.” ε̣[ἰσφορ]ᾶς γὰρ πεπλήρωται ο[ὗτος ὁ] αἰών, ἐν ᾧ διάγων οἰ‐ κ̣[ονομί]ας χάριν ἐνταῦθα ἧκε(ν). πολλοὶ] γὰρ εἰσίν, ὅσοι ὑπὸ τὸ | |
| 15 | ζυγὸν τῆ]ς ἁμαρτίας γεγενημέ‐ νοι φόρ]ους καὶ τέλη τῶι ἀν‐ | |
| τικει]μένῳ παρέχουσιν. τοιού‐ τοις φ]όροις ὑπόχρεων γεγενη‐ μένην τ]ὴν Ἱε(ρουσα)λ(ὴ)μ ὁ προφήτης Ἰ‐ | 224 | |
| 20 | ερημί]ας ἐθρήνει λέγων πε‐ >ρὶ αὐτ]ῆς· “ἄρχουσα ἐν χώραις >ἐγενή]θη εἰς φόρον.” ἥτις ἐστὶ(ν) πιστ]ῶ̣ν̣ ψυχῶν σύνοδος ἢ .....]....α τῆς οἰκείας ἐλευ‐ | |
| 25 | θερία]ς τῷ ὠμοτάτῳ τυράννῳ .....].ω ὑπέταξεν ἑαυτήν. .....] ἅ̣γ̣ι̣οι οὗτοι καὶ δεικνύ(ν)‐ τες ..] τὸ ἐν τῶι εὐαγγελίῳ ὁ‐ πηνί]κα vacat | |
78 | vacat | |
| 1 | vacat | |
| 1 | vacat | |
| 1 | βασιλέων δέ ἐστιν τὸ μὴ εἶ̣[ναι] ὑπο‐ τελεῖς. οὗτοι οὖν οἱ ἀπ[ο]λ[ελυμ]έ‐ νοι τῶν προσκαίρων [ἢ διὰ τ]ὸ μὴ πεπειρᾶσθαι αὐ[τῶν ἢ καὶ] με‐ | |
| 5 | τὰ πεῖραν ἀνωτέρω [αὐτῶν ὄ]ν‐ τες, ἑκατέρως δὲ ἀλλ̣[οτρίω]ν ἔξω φόρου εἰσὶν μὴ [τοῖς πειρα‐ σμὸν ἐνποιοῦσιν .[..... ... | |
| 8 | vacat >>“ὁ μικρὸς καὶ μέγας {ε} ἐκεῖ [ἐστιν, | |
| 10 | >>καὶ θεράπων δεδοικὼ[ς τὸν >>κ(ύριο)ν καὶ τετευχὼς σκιᾶς.” τὸ ἀπροσωπόλημπτον [τοῦ διοι‐ | |
| κοῦντος ἐν τοῖς προκ[ειμένοις δείκνυται. οὐδὲ γὰρ ἑτέ[ρως κ(ύριο)ς | 226 | |
| 15 | καὶ ἑτέρως δοῦλος ἢ π[ένης εἰς τὸν βίον εἰσέρχεται. οὐ [γὰρ ἐν τῷ· >“βασιλεύς τις ἢ τύρανν[ος” ἡ Σο‐ >φία διαγορεύει “ἑτέραν” [τινὰ >“γενέσεως ἀρχήν”· “μία” [γὰρ “πάν‐ | |
| 20 | >των εἴσοδος εἰς τὸν β[ίον ἔξο‐ >δός τε ἴση”, καὶ εἰ διάφ[ορος κα‐ τὰ τὴν κίνησιν ὑπῆ[ρξεν. οὗ‐ τοι οὐχ ἑτέρως ἐγεννήθ[ησαν. ἀλλὰ καὶ ὁ θεράπων ὁ τῷ [κ(υρί)ῳ ὑ‐ | |
| 25 | πηρετούμενος, εἰ καὶ μὴ [κ(ύριό)ς ἐ‐ στιν ἀλλὰ δοῦλος κ(υρίο)υ διὰ π[άσης | |
79 | τῆ[ς] ὁδοῦ, σκιᾶς τυγχάνει, ἵνα ἐκ τα[ύ]της τῆς σκιᾶς συμβόλου λόγο(ν) ἐχούσης ἀναχθῇ ἀπὸ τῶν νό‐ μων τῶν δοθέντων καὶ ἐνταῦ‐ | |
| 5 | θ[α] ἐπὶ τὴν οὐράνιον πολιτεί‐ αν]. ἐκδε〈κ〉τέον καὶ ἑτέρως· ἐν τῇ ζωῇ] ταύτῃ τῇ προσκαίρῳ μικροῦ καὶ] μεγάλου καὶ δούλου διαφο‐ ρὰ κα]θέστηκεν, τῆς πλεονεξί‐ | |
| 10 | ας α]ὐτὴν εἰσαγαγούσης τὴν ποικ]ιλίαν. ἐν δὲ τῷ μέλλοντι >αἰῶν]ι “οὐκ ἔνι ἄρσεν” φησὶν >ὁ Παῦ]λος “καὶ θῆλυ, οὐκ ἔνι δοῦ‐ >λος ο]ὐδὲ ἐλεύθερος”. ὁμοίως δ’ | |
| 15 | ἂν εἴ]ποι, ὡς οὐδὲ πλούσιος ἢ πέ‐ | |
| νης], ἀλλ’ ἡ τῶν ἔργων ἐπίδειξις, καθ’ ἣ]ν συμβήσεται τὸν ἐν τῶι ζῆν τ]ούτωι μικρὸν ἢ δοῦλον ἐκεῖ] μέγαν καὶ ἐλεύθερον νο‐ | 228 | |
| 20 | >μίζε]σθαι. “εἶδον” γάρ φησιν “δού‐ >λους ἐ]φ’ ἵππους καί” vacat πᾶν τὸ] ὑπολαμβανόμενον μέγα] ἐκεῖ ἐν κολάσει εὑρίσκε‐ ται]. τάχα δὲ καὶ οὕτω δυνατό(ν), | |
| 25 | ὅτι] ἀπεντεῦθεν ὁ μέγας παρ’ ἕ‐ κασ]τον ὢν μέγας κατὰ ἀρετὴν κἀ]κεῖ οὕτω εὑρεθήσεται καὶ ὁ μι]κρὸς ὡσαύτως. κατὰ ταύτη(ν) τὴ]ν διάνοιαν καὶ τὸ ἐν τῶι Ἐκ‐ | |
| 30 | κλη]σιαστῆι φερόμενον ἐξεί‐ >λη]μπται οὕτως ἔχον· “ὅπου ἐὰν | |
80 | >πέσῃ τὸ ξύλον, ἐκεῖ μενεῖ”, ξ[ύ]λο(ν) λέγων τὸν ἄνθρωπον, ὅστ[ι]ς εἰ ἔπεσεν ἐν κολάσει τουτέστ[ιν εἰ τέλος ἔσχεν τούτου τοῦ ζῆν ἐ(ν) | |
| 5 | >ἁμαρτίαις ὤν, οὕτως “ἔσται [ἐ]κεῖ”. >εἰ δὲ καὶ ἐν ἀρετῇ, ὁμοίω[ς· “π]ά(ν)‐ >τας” γὰρ “δεῖ παραστῆναι τ[ῷ βή‐ >ματι τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομ[ίσηται >ἕκαστος πρὸς ἃ διὰ τοῦ σώ[ματος | |
| 10 | >ἔπραξεν”. καὶ ὁ θεράπω[ν ὁ τῷ θεῷ δουλεύων νοη[μόνως ἐκεῖ ἐστιν σκιᾶς τυγχάν[ων καὶ ἀναπαύσεως, διαφυγὼ[ν τὸν | |
| >καύσωνα τοῦ βίου· “διεσ[ώθη | 230 | |
| 15 | >ἀπὸ καύματος υἱὸς νοή[μων”, οὐ καταφλεγεὶς ὑπὸ το[ῦ καύσω‐ νος κατὰ τοὺς ἐν τῆι πα[ραβολῇ μὴ εἰς βάθος τὸν σπόρο[ν ἀπ‐ οδεξαμένους καὶ ὑ[ποπεσόν‐ | |
| 20 | τας τῷ φλογμῷ τῆς ἁμ[αρτίας. αὕτη ἡ ἐπαγγελία τῷ Δ[αυὶδ >λέγεται ἐν Ψαλμοῖς· “ἡμ[έρας ὁ ἥ‐ >λιος οὐ συνκαύσει σε κα[ὶ ἡ σελή‐ >νη τὴν νύκτα”, ὅπερ κ[ατὰ τὸ | |
| 25 | ῥητὸν οὐκ εὑρίσκομε[ν]. α̣[ὐτὸς γὰρ δίκαιος ὢν κατεπον[εῖτο ὑπὸ καύσωνος τοῦ αἰσθη[τοῦ, ἀκαταπόνητος ὢν ὑπὸ κα[ύσω‐ νος ἁμαρτίας. κοινὸν γὰρ [τὸ | |
| 30 | τῶν ἔξωθεν προσπιπτό[ντων ἀντιλαμβάνεσθαι δικα[ίου καὶ ἀδίκου, ἴδιον δὲ τοῦ σπουδ[αίου τὸ διαφεύγειν τὸν ἀπὸ τῆς [κακίας | |
81 | >>καύσωνα. “ἱνατί γὰρ δέδοται [τ]οῖς >>ἐν πικρίᾳ φῶς, ζωὴ δὲ ταῖς ἐν ὀδύ‐ >>ναις ψυχαῖς; οἳ ὁμείρονται τ[ο]ῦ >>θανάτου καὶ οὐκ ἐπιτυγχά[ν]ου‐ | |
| 5 | >>σιν ἀνορύσσοντες ὥσπερ θ[η]σαυ‐ >>ρ]ούς, περιχαρεῖς δὲ ἐγένοντο ἐὰ(ν) >>κατατύχωσιν.” τὸ κεκρυμμέ‐ νον καὶ οὐ πᾶσι φανερὸν κρίμα τῆς προνοίας ἐξετάζει ὁ ἅγιος | |
| 10 | παιδεύσεως τῶν ἀκουόντων ἕνεκα, ἵνα πρῶτον μὲν μ[ὴ] δυσ‐ αρεστῶνται τοῖ[ς] συμβαίνουσι(ν), ἔπειτα καὶ γ[ιγνώσκ]οντες ὅτι παρὰ θ(εο)ῦ γίν[εται, μή]τε ταὐτόματο(ν) | 232 |
| 15 | μήτε εἱμα[ρ]μένην αἰτίαν τῶν γιγνομένων λογίζωνται. ποικίλων γὰρ ὄντων 〈τῶν〉 ἀκολου‐ θούντων ἀν(θρώπ)οις συμπτωμά‐ των ὡς τὸν μὲν πένεσθαι, τὸν δ’ | |
| 20 | ἐκ πλούτου εἰς π[ε]νίαν μεθί‐ στασθαι καὶ ταῦτ[α] διαφόρως, τὸν δὲ ἐν περιστά[σεσ]ι διαφόρ〈ο〉ις καὶ ἄλλον ἐν {κε} κακώσει, καὶ οὐ πάντως φαύλω[ν τ]οιούτων | |
| 25 | πεῖραν δεχομ[ένω]ν, ἀλλὰ καὶ σπουδαίων, ἐξ̣[ετάζων] τὸ κρίμα >ἐρωτᾷ λέγων· ”[ἱνατί γὰρ] δέδοται >τοῖς ἐν πικρίᾳ [φῶς;” εἰ] γὰρ καὶ οἶδεν, ἀλλὰ γο[ῦν ὑπομ]ενη[τι]κοὺς | |
| 30 | καὶ ἡμᾶς εἶναι β[ουλό]μενος παιδεύει, ὡς παρ[ὰ] θεοῦ τὴν τούτων ἀπεκδέχεσθαι διδα‐ σκαλίαν προσήκει. εἴη δὲ καὶ περὶ τῶν πικραινομένων | |
82 | διὰ τὰς τῶν ἀνθρώπων ἀδικί‐ >ας λέγων· “ἱνατί γὰρ δέδοται τοῖς >ἐν πικρίᾳ φῶς;” τοιοῦτόν τι καὶ ὁ Ἰε‐ >ρεμίας αἰνιττόμενος ἔφη· “κατὰ | |
| 5 | >μόνας ἐκαθήμην, ὅτι πικ[ρ]ίας >ἐνεπλήσθην.” πικρίας δὲ ἐνε‐ πίπλατο διὰ τὸ θεωρεῖν τὰς περὶ τοὺς ἀν(θρώπ)ους ἀνωμαλίας καὶ ἀδικίας. οἱ δ’ αὐτοὶ οὗτοι καὶ | 234 |
| 10 | ὀ]δυνῶνται. ἢ οὐκ ὀδύνην εἶχεν ὁ μακ[ά]ριος Παῦλος λέ‐ >γων· “λ[ύπη] μ̣[οί] ἐστιν μεγάλη >καὶ ἀδι[άλειπτο]ς ὀδύνη τῇ καρ‐ >δίᾳ μου. ε[ὐ]χ[ό]μην γὰρ ἐγὼ ἀ‐ | |
| 15 | >νάθεμα εἶν[α]ι ὑπὲρ τῶν ἀδελ‐ >φῶν μου τῶν συγγενῶν μου >κατὰ σάρκα”, οἵτινες διὰ τὸ “ἀπο‐ στρέφεσθαι τὴν ἀλήθειαν” ἐ‐ κτὸς αὐτ[ῆ]ς ἐτύγχανον; προσ‐ | |
| 20 | έτι δὲ κ[αὶ] τοῦ θανάτου ὁμεί‐ >ρονται [λέ]γοντες· “κάλλιον ἀ‐ >ναλῦσα[ι κ]αὶ σὺν Χ(ριστ)ῷ εἶναι”, κα‐ >θάπερ ”[θη]σαυρὸν ἀνορύσσο(ν)‐ >τες” τὸν [εἰς το]ῦτο πόθον, ὡς λέ‐ | |
| 25 | >γειν ἕ[να τῶ]ν ἁγίων· “οἴμμοι, >ὅτι ἡ [παροικί]α μου ἐμακρύν‐ >θη”, κ[αὶ Παῦλ]ον περὶ τῶν ὁμοί‐ >ων γρ[άφει]ν̣· “οὐ γὰρ ἔχουσιν ὧ‐ >δε μέν[ου]σαν πόλιν, ἀλλὰ τὴ(ν) | |
| 30 | >μέλλουσαν ἐπιζητοῦσιν.” διὸ οὐδὲ φιλόζωοι ὄντες ἕτοιμοι πρὸς τὸ ἀποθανεῖν εἰσιν, ὡς | |
83 | λέγειν Παῦλον τὸν μακάριον· | |
| >“καθ’ ἡμέραν ἀποθνῄσκω.” διὰ γὰρ τὴν ἑτοιμότητα τοῦτο [οὕ]τως ἔγραφεν. φιλόζωος δ’ οὐ[κ] ἂν | 236 | |
| 5 | εἴποι τοῦτο. ἐπίστανται γὰρ οἱ ἅγιοι, ὅτι ἂν ἐξέλθωσιν ἐκ τού‐ του τοῦ βίου, τὰς θείας ἀμοιβὰς ἀ‐ >πολήμψονται. “ὥσπερ” οὖν “θη‐ >σαυρὸν ἀνορύττοντες” οὕτως | |
| 10 | εἰσίν, εἰ γὰρ καὶ τὸ ἀνορύττειν μετὰ καμάτ[ο]υ γ[ί]νεται. ὥσπερ οὖν καὶ αὐτ[οὶ οἱ ἅγι]οι διὰ πολ‐ λῶν 〈πόνων〉 εἰς τὴ[ν βασ]ιλείαν προσ‐ δοκῶσιν ε[ἰσ]έρχεσθαι—ἀλλ’ ἡ | |
| 15 | ἐλπὶς κουφίζει τὸν πόνον—, οὕτω καὶ οἱ ἐν ἀγῶνι ἀθλοῦν‐ τες πολλὰ κάμνουσι πρὸς τὸ(ν) στέφανον ἀποβλέπο[ν]τε[ς]. τοῖς αὐτοῖς ἁγίοις [ἁρ]μόζει καὶ τὸ | |
| 20 | ἑξῆς ἡμιστίχιο[ν], εἰ γάρ φησι(ν)· >“περιχαρεῖς δὲ ἐγ[έ]νοντο, ἐὰν >κατατύχωσιν.” οὐδ[εὶς] τῶν φαύ‐ λων, εἰ καὶ ἐν π[ερισ]τάσει ἐστὶ(ν) καὶ διὰ ταύτην [ἐπιθυ]μεῖ τοῦ | |
| 25 | βίου ἐξελθεῖν, π[εριχαρ]ὴς ἀπελ‐ θὼν γίγνετα[ι. εἰ γὰρ κα]ὶ̣ τῶν ἐνταῦθα θλι[βηρῶν ἀ]πέστη, ἀλλά γε διαδέχ[ονται αἱ] διὰ τὰ βε‐ βιωμένα κολ[άσε]ις. ἔτι δὲ καὶ | |
| 30 | ἀναχωροῦντε[ς] συναπερχο‐ | |
| μένας ἔχουσιν καὶ τὰς τῆς ψυ‐ | 238 | |
84 | χῆς ὁρμὰς ἢ θυμοὺς ἢ ἀγριό‐ τητας ἢ ἕτερα πάθη, ἅπερ παρα‐ πεπήγασιν αὐτῇ ἐνταῦθα κρα‐ τυνθέντα. διὰ ἑπομένων κο‐ | |
| 5 | λάσεων οὔκ εἰσι περιχαρεῖς. ἀκόλουθον οὖν καὶ τοῦτο περὶ τῶν ἁγίων νοῆσαι· ἢ οὐ περι‐ χαρεῖς εἰσιν ὑπ’ ἀγγέλων πα‐ ραπεμπόμενοι καὶ εἰς κόλπους | |
| 10 | Ἀ[β]ραὰμ καὶ ἐν βασιλείᾳ καταν‐ τῶντες ἀντι[κ]αταλαττόμε‐ νοι ταύ[την τῶν] περιστάσεων ὧν ἔξω[θεν πε]πόνθασιν καὶ ὧν ὑπὲρ ἀρ[ε]τ[ῆς † ε]ἰσήνενκαν | |
| 15 | πόνων; καὶ {α} Δα(υὶ)δ ὁ μακάριος εἰς ἐκεῖνα βλέπων καίτοι βασιλεὺς ὢν τὸ ζῆν καθάπερ δεσμωτήριον εἶναι λογιζό‐ >μενος ἔψ[α]λλεν πρὸς θ(εό)ν· “ἐξά‐ | |
| 20 | >γαγε ἐκ φ[υ]λακῆς τὴν ψυχήν >μου.” οὐδ[ὲ γ]ὰρ αἰσθητῇ φυλακῇ ἐφυλάτ[τε]το. ἔστιν καὶ {η} ἀπὸ τοῦ ἐπιφ[ερ]ομένου λογίσασθαι, ὡς τὴν [ἐντεῦ]θεν ἀπαλλαγὴ(ν) | |
| 25 | >ἐπόθε[ι· λέγε]ι γάρ· “ἐμὲ ὑπομε‐ >νοῦσ[ιν δίκαιο]ι, ἕως οὗ ἀνταπο‐ >δῷς μ[οι.” καὶ γὰ]ρ ἰσοδυναμεῖ τῷ· >“ἵνα μ[ὴ χωρὶς] ἡμῶν τελειωθῶ‐ | |
| >σιν.” ὧν [ἀληθ]ιναὶ αἱ ἀνδραγα‐ | 240 | |
| 30 | θίαι, καὶ τὰ τ[ῶ]ν ἐπαγγελιῶν. εἰ δὲ τοῦτο, πῶς οὐ περιχαρεῖς οἱ ἅγιοι κατατ[υ]χόντες τοῦ τέλους | |
85 | τοῦ ζῆν τούτου, μεθ’ ὃ ἡ τῶν οὐ(ρα)νῶν βασιλεία διαδέξεται; >>“θάνατος ἀνδρὶ ἀνάπαυσις· συν‐ >>έκλεισεν γὰρ ὁ θ(εὸ)ς κατ’ αὐτοῦ.” εἰ κατὰ | |
| 5 | τὸ πρόχειρόν τις ἐκλαβεῖν ἐθέ‐ λοι τοῦτο, εἴη ἂν λέγων, ὅτι τοῖς ἐν περιστάσει καὶ πόνοις ἀνά‐ παυσίς ἐστιν ὁ θάνατος, ἐπεὶ “συ(ν)‐ έκλεισεν ὁ θ(εὸ)ς κατ’ αὐτοῦ”, ἀποφη‐ | |
| 10 | νάμενος τὰ περιστατικ[ά]. ὁ δὲ τῆι πρώτηι διανοίᾳ ἑπόμενος οὐδὲν ἕξε[ι ἐ]π[ικομ]π̣άζον φά‐ σκων, ὡς οὐ [πάντε]ς οἱ τελευ‐ τῶντες ἐν 〈ἀν〉[α]π[αύ]σει γίγνον‐ | |
| 15 | ται τῷ τοὺς φαύλους διαδέχε‐ σθαι κολάσεις. παρασημειώσαι‐ το δὲ καὶ τοῦτο, ὡς οὐκ εἶπεν· ‘θάνατος ἀν(θρώπ)ῳ‘, ἀλλ’ “ἀνδρί”· ὁ γὰρ ἀνδρείαν ἔχων καὶ ἐν τῆι ἀρε‐ | |
| 20 | τῆι ὢν ἀκατάπ[λ]ηκτός ἐστιν πρὸς τὸν θάνατ[ο]ν, ἑτοιμότα‐ τα ἔχων πρὸς αὐτὸν καὶ ψάλ‐ >λων· “ἑτοίμη ἡ κ[αρ]δία μου, ὁ θ(εό)ς, >ἑτοίμη ἡ καρδ[ία μο]υ.” οὗτος δ’ | |
| 25 | αὐτὸς καὶ ἀνά[παυσι]ν ἕξει δι‐ | |
| αδεχομένω[ν αὐτὸν ἐ]παγγε‐ λιῶν. ἔτι δὲ π[ονῶν ἀν]άπαυ‐ σιν ἕξει, ὅτι ὅπ[ερ “συν]έκλεισεν κατ’ αὐτοῦ” ὁ θ(εὸ)ς [διὰ τῆ]ς κοινῆς | 242 | |
| 30 | ἀποφάσεως τ[ῆς κ]ατὰ τοῦ Ἀδὰμ λέγων· “γῆ εἶ κα[ὶ] εἰς γῆν ἀπε‐ λεύσ〈ῃ〉”, λέλυτα[ι λο]ιπὸν “ἀπο‐ δράσης” αὐτῷ “ὀδύν〈η〉ς καὶ λύπης | |
86 | >καὶ στεναγμοῦ” διὰ τὸ ἀκοῦσαι· “εἴσ‐ >ελθε εἰς τὴν χαρὰν τ〈ο〉ῦ κ(υρίο)υ σου.” >>“πρὸ γὰρ τῶν σίτων μου στεναγμός >>μοι ἥκει, δακρύω δὲ ἐγὼ συνε‐ | |
| 5 | >>χόμενος φόβῳ. φόβος γὰρ ὃν ἐ‐ >>φρόντισα ἦλθέν μοι, καὶ ὃν ἐ‐ >>δεδοίκειν συνήντησέν μοι.” οὐκ ἀεὶ ὁ φόβος τὸν παθητικὸν σημαίνει οὐδὲ τὸν ἀστεῖον | |
| 10 | καὶ τέλειον, ἀλλὰ καὶ μέσον, περὶ ὃ{ν} οὔτ’ ὁ παθητικὸς οὔτ’ ὁ ἀστεῖος συ[μ]β[αί]νει, ἀλλ’ ὡς ἂν εἴποι τις ἐ‵γγ′[.....]τ̣ι τούτων διὰ τὴν ἑτέρ[ω]ν [ὠ]φελίαν γινό‐ | |
| 15 | μενος ἢ διὰ π[τ]ῶσιν. ἐὰν γὰρ >λέγῃ ὁ μακάριος Παῦλος· “φο‐ >βοῦμαι, μή πως ὡς ὁ ὄφις ἐξ‐ >ηπάτησεν Εὕαν”, οὐ παθη‐ τικῶς ἔχει τὸν φόβον οὐδ’ ὁ τέ‐ | 244 |
| 20 | λειος καὶ [κα]θαρὸς ἐν τούτωι σημαίνε[τ]αι, εἰ καὶ εἶχεν αὐ‐ τὸν ὁ σοφὸς Παῦλος, ἀλλ’ ἡ διὰ τὴν ἑτέ[ρω]ν σωτηρίαν φρον‐ >τίς. εἴρη[ται π]ερὶ τοῦ τελείου· “φό‐ | |
| 25 | >βος κ(υρίο)υ π[άντα] ὑπερέβαλεν”, περὶ [δὲ τοῦ πα]θητικοῦ, ἵνα μὴ ἐ[πιφέρητ]αι, φησὶν τὸ λό‐ >γιον· “τ[ὸν δὲ φό]βον αὐτῶν μὴ >φοβηθ[ῆτε”, κ]αὶ· “μὴ φοβεῖσθε | |
| 30 | >ἀπὸ τῶν ἀ[πο]κτεννό〈ν〉των τὸ >σῶμα”, καί· “ἐ[κ]εῖ ἐφοβήθησαν >φόβον, οὗ οὐκ ἦν φόβος.” καὶ ταῦ‐ | |
87 | >τα μὲν διὰ τὸ εἰρῆσθαι· “δακρύω >δὲ ἐγὼ συνεχόμενος φόβῳ.” ἴδωμεν δὲ ἐξ ἀρχῆς τὰ συνεκ‐ >τεθέντα· “πρὸ γὰρ τῶν σίτων | |
| 5 | >μου στεναγμός μοι ἥκει”, ὅπερ διδακτικόν ἐστιν, ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι ἄνθρωποι ἁβροδιαίτῳ βίῳ κεχρημένοι καὶ ὅλοι τρυ‐ φῆς καὶ ἡδονῆς τυγχάνον‐ | |
| 10 | τες 〈καὶ〉 οὐδενὸς ἑτέρου φροντίζο(ν)‐ >τες ἔργοις αὐτοῖς βοῶσιν· “φάγω‐ | |
| >μεν καὶ πί[ω]μ[εν]· αὔριον γὰρ ἀ‐ >ποθν〈ῄ〉σκ[ομεν”, ὁ] δὲ ἅγιος καὶ κατὰ τὸν μακά[ρι]ον Παῦλον φά‐ | 246 | |
| 15 | >σκων· “τίς ἀ[σθ]ενεῖ καὶ οὐκ ἀσθε‐ >νῶ, τίς 〈σ〉κανδαλίζεται καὶ οὐκ >ἐγὼ πυροῦμαι;”, τὴν τροφὴν τὴν αἰσθητὴν οὐ χωρ[ὶ]ς στενα‐ | |
| 18a | γμοῦ προσίεται τῆς ἀνθρω[πίνης] ἀσθενείας | |
| 18a | καὶ οὐχ ἡδονῆς | |
| 18b | ἕνεκεν, ἐννοῶν δὲ τὴν [κ]αθαρὰν καὶ ἄϋλον ζωὴν | |
| 18c | καὶ τὴν τράπεζαν ἐκείνην, ἣν ἐπηγγείλατο ὁ | |
| 18c | σω(τὴ)ρ τοῖς ἰδίοις | |
| 18d | >μαθηταῖς λέγων· ”〈ἵνα ἔσθητε καὶ πίνητε〉 ἐπὶ | |
| 18d | τῆς τραπέζης μου | |
| 18e | >ἐν τῇ βασιλείᾳ” | |
| 19 | τῶν οὐ(ρα)νῶν, στενάζει· ἔτι ταύ‐ | |
| 20 | την δεχόμεν[ο]ς ψάλλει τῆι >διανοίᾳ· “ἐπιπο[θ]εῖ καὶ ἐκλείπει >ἡ ψυχή μου εἰς τὰ[ς α]ὐλὰς τοῦ κ(υρίο)υ.” εἶτ’ ἐπεὶ ὁ ἅγιος κ[ἂ]ν τέλειος ὑ‐ πάρχῃ οἶδε[ν, ὅτι ἐ]νδέχεται | |
| 25 | τὸν ἄν(θρωπ)ον ἕω[ς ἐ]ν τῷ βίωι ἐστὶν περιπ[εσεῖν π]τώμα‐ >τι, ἐπάγει· “δακ[ρύω δὲ ἐ]γὼ περι‐ >εχόμενος φ[όβῳ].” διανοίας δὲ ἐρρωμέν[ης τ]ὸ δακρύειν | |
| 30 | >ἐν τοῖς πόνο[ις] κατὰ τὸ λεγόμενο(ν)· “λ[ο]ύσω | |
| 30 | καθ’ ἑκά‐ >στην νύκτα τὴν κλίνην μου, | |
| >ἐν δάκρυσίν μ[ου] τὴν στρωμνήν | 248 | |
88 | >μου βρέξω.” ταῦτ〈α〉 δὲ ποιοῦσιν οἱ ἅγιοι οὐ χαυνοῦντες ἑαυτούς, ἀλλὰ διεγειρόμενοι τῶι φρονή‐ ματι, ἵνα διὰ τούτων ἐκκαλέσω(ν)‐ | |
| 5 | ται τὸν θ(εὸ)ν εἰς ἐπικου〈ρ〉ίαν, κα‐ θάπερ καὶ ὁ μακάριος Δα(υὶ)δ τῶν ὁμοίων αὐτῷ σύλλογον συνκα‐ >λῶν φησιν· “δεῦτε, προσκυνή‐ >σωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐ‐ | |
| 10 | >τῷ καὶ κλαύσωμεν ἐνώπιον >κ(υρίο)υ τοῦ ποιήσαντος ἡμᾶς.” μέ‐ γα γὰρ ἀγαθὸν ἡ δ[ι]ὰ τὴν ἀπόπτω‐ σιν φροντίς, [ἥντι]να ἔχειν τοὺς μαθητὰ[ς ὁ κ(ύριο)ς βο]υλόμενός φη‐ | |
| 15 | >σιν· “γρηγορεῖτ[ε] ὅτι οὐκ οἴδατε ποίᾳ ὥρ[ᾳ >ὁ κλέπτης ἔρχεται.” οὐδὲν δ[ὲ ἧττον καὶ διὰ τοὺς ἐπαγομέ‐ νους πειρασμοὺς ἐμμελε[ῖς εἰσιν οἱ ἅγιοι, οὐκ ἀμελείᾳ ἑαυ‐ | |
| 20 | τοὺς ἐνδιδόντες, ἀλλὰ παρα‐ σκευάζον[τ]ες ἑαυτοὺς πρὸς τού‐ τους, φοβούμενοι, μή πως ἄλ‐ λοις κηρύξαντες αὐτοὶ ἀδόκι‐ μοι γένω[ν]ται. καὶ οὐ παραιτοῦν‐ | |
| 25 | ται δὲ τὰ [πτα]ίσματα. οὐκ ἀφρο(ν)‐ τίστως δὲ [λόγο]ν ἔχοντες ἕτοι‐ μοι πρ[ὸς παρασ]κευήν εἰσιν. δι‐ ὰ τοῦτο [καὶ αὐτὸ]ς ὁ μακάριος ἀεὶ | |
| διαμέ[νει καθε]λὼν τὰς ἀπὸ τοῦ | 250 | |
| 30 | διαβόλο[υ ἐπα]ναστάσεις. ἐβού‐ λετο μὲν μ̣[ὴ γ]ενέσθαι ἐν πε‐ ριστατικοῖς, ἐ[π]εὶ ἡ ἀνθρωπίνη ἀσθένεια, ὅ[σο]ν ἧκεν εἰς τὸ ἑαυ‐ | |
89 | τῆς μέτρον, οὐ φέρει τὰς τῶν πό‐ νων ἀμετρίας, εἰ μὴ λογισμὸς ἀνδρεῖος ὑπερβάλῃ τὴν ἀσθέ‐ νειαν. διὰ τοῦτο γὰρ ἐπιφέρει· | |
| 5 | >“φόβος γὰρ ὃν ἐφρόντισα ἦλθέ(ν) >μοι, καὶ ὃν ἐδεδοίκειν συνήν‐ >τησέν μοι.” ταῦτα δὲ οὐ καταπτή‐ ξας ἔλεγεν, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἀπο‐ δοθεῖσαν διάνοιαν. φόβον γὰρ | |
| 10 | εἶχε, μὴ ἐπιβραδύνας τῶι βίωι καὶ θλίψεών τε καὶ περιστά‐ σεων πειρ[α]θῇ, [ἐ]ξ ὧν ὀκλάσαι τοὺς πολλ[οὺς συμ]βαίνει. κἂν γὰρ ἀκαταμ[ά]χ̣[ητ]οι ὦσιν, οὐ βού‐ | |
| 15 | λονται ἐφ[έ]λκεσθαι τοὺς πει‐ ρασμούς, ἵνα μήτε ὁ ἀντικεί‐ μενος καὶ δι’ αὐτοὺς ἔχῃ περισ‐ σοτέραν κόλασιν καὶ μὴ τὰ τῆς ἀνθρωπίνης ὡς ἔφαμεν | |
| 20 | ἀσθενείας ὀκλάσαι ποιήσῃ, ἐ‐ πεὶ καὶ κυβερνή[τ]ης κατευθὺ ἄγων τὸ σκάφο[ς] οὐ βούλεται χειμῶνος πειρ[αθ]ῆναι, μή πως καὶ πταίσματ[ι π]εριπέσῃ. ὅτι | |
| 25 | δὲ οὐ δειλίᾳ τ[ὰς πε]ριστάσεις παραιτοῦντ[αι, ἔστι]ν ἑνὸς αὐ‐ τῶν ἀκοῦσα[ι περὶ τ]οῦ κοινοῦ >αὐτῶν λέγον[τος· “ὁ θ(εὸ)ς] ἡμῶν >καταφυγὴ καὶ [δύναμ]ις, βοηθὸς | 252 |
| 30 | >ἐν θλίψεσιν τ[αῖς] εὑρούσαις ἡ‐ >μᾶς σφόδρα. δ[ιὰ] τοῦτο οὐ φοβη‐ >θησόμεθα ἐν [τ]ῷ ταράσσ〈ε〉σθαι >τὴν γῆν καὶ με[τ]ατίθεσθαι ὄρη | |
90 | >ἐν καρδίαις θαλασσῶν.” οἷς συμ‐ φώνως καὶ ὁ ἀπό〈σ〉τολός φησιν· >“τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης >τῆς ἐν Χ(ριστ)ῷ Ἰ(ησο)ῦ; θλῖψις ἢ στενοχω‐ | |
| 5 | >ρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς” καὶ τὰ ἑξῆς. ὅτι δ’ οὐκ ἀνιδρωτὶ ταῦτα >ὑφίστανται, ἐπάγει· “ἀλλ’ ἐν τού‐ >τοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν δι‐ >ὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς”, ὅπερ | |
| 10 | ἐστὶ δεῖγμα {διὰ} τῆς ἐναγωνίου μάχης, μεθ’ ἣν ἡ νίκη συμβαί‐ νει. εὖ δὲ κ[α]ὶ τ[ὸ] “συν〈ήν〉τησέν μο[ι”· ὡς γὰρ ἀθλ[ητῇ σ]υνήντησεν τὰ παλαίσμ[α]τ[α. ο]ὐ γὰρ τοῖς τυχ[οῦ‐ | |
| 15 | σιν ὁ διάβολο[ς] μάχεται, ὡς κ[αὶ ὁ σωτὴρ δηλοῖ λέγων πρὸς το[ὺς >μαθητάς· “ἰδοὺ ἐξῃτήσατο ὑμ[ᾶς >ὁ σατανᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν >σῖτον.” συνήντησεν καὶ τούτῳ | |
| 20 | ἑτοιμότατα ἔχοντι πρὸς μάχη[ν | |
| ὡς καὶ τὸ π[ρ]ᾶγμα ἔδειξεν καὶ τὰ >>ἑξῆς δηλο[ῖ]. “οὔτε εἰρήνευσα οὔ‐ >>τε ἡσύχασ[α ο]ὔτε ἀνεπαυσάμην, >>ἦλθεν δ[έ μ]οι ὀργή.” τὸ ἐνπαρά‐ | 254 | |
| 25 | σκευον α[ὐτοῦ] πρὸς τὸ〈ν〉 ἀντικεί‐ μενον [ἐκ τούτ]ων δηλοῦται. ἐπάγρ[υπνος γ]ὰρ ὢν καὶ ἔχων τὴν ἐ[λπίδα καὶ] τὸ τοῦ πν(εύματο)ς χάρι‐ σμα ἵστ[ατο πρ]ὸς τὸν ἀντίπα‐ | |
| 30 | λον εἰδὼς [τοῦτο] καὶ Παῦλος ὡς >“οὐκ ἔστιν [τοῖς] ἁγίοις ἡ πάλη >πρὸς αἷμα [καὶ] σάρκα, ἀλλὰ πρὸς >ἀρχάς, πρὸς [ἐξ]ουσίας, πρὸς τοὺς | |
91 | >κοσμοκράτορας τοῦ σκότους, πρὸς >τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας”, καὶ πρὸς αὐτὸν τὸν ἀρχέκακον >διάβολον, ὅστις “ὡς λέων περιπα‐ | |
| 5 | >τεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ”. ὅμως καὶ οὕτως αὐτοῦ ἐγρηγορότος οὐκ ἠμέλησεν ὁ διάβολος, ὡς ἐξαι‐ τήσασθαι, ἵν’ ἐπαγάγῃ αὐτῷ ἃ ἐ‐ πήγαγεν, ἅπερ ὀργὴν διὰ τὰ ἐ‐ | |
| 10 | πίπονα καλεῖ, ἐπιστάμενος ὡς οὐ διὰ κακ[ί]αν ἐπήχθησαν. >φησὶν γάρ· “ο[ἶδ]α [ὅτ]ι δίκαιος ἀνα‐ >φανοῦμα[ι.” καὶ ἄλλ]ως δὲ οἶδεν τὰ ἐπίπον[α ὀ]ργὴν ὀνομάζει(ν). | |
| 15 | >“ἐξαπέστειλας” γάρ φησιν “τὴν >ὀργήν σου καὶ κατέφαγεν αὐ‐ | |
| >τοὺς ὡς καλάμην”. ὀργὴν δὲ ἂν ἀκούωμεν θεοῦ, μὴ πάθος αὐτοῦ εἶναι ταύτην κατὰ ἀν‐ | 256 | |
| 20 | θρώπινα λογιζ[ό]μεθα. τὸ γὰρ τοιοῦτο πάθος οὐ πέφυκεν ἐξ‐ αποστέλλεσθα[ι, ἐ]ν τῆι ψυχῇ φωλεῦον. ἡ δ[ὲ λεγ]ομένη θε‐ >οῦ ὀργὴ ἐξαπ[οστέλ]λεται· “ἐξα‐ | |
| 25 | >πέστειλας” γ[ὰρ “τὴν ὀρ]γήν σου”, ὅ ἐστιν τὰ ἐπ[ίπονα]. ταῦτα γὰρ καὶ ἐπιπέμπ[εται. κα]ὶ οὗτος οὖ(ν) ταῦτα ὀργὴ〈ν〉 ὀν[ομά]ζει, ἅπερ αὐ‐ τῷ συμβέβηκ[εν. ο]ὕτω δὲ ἀπο‐ | |
| 30 | τείνας ὁ ἅγιος ο[ὗτ]ο̣ς διήγησιν τοιαύτη〈ν〉, ἐν ᾗ τῶ[ν] κριμάτων τοῦ θ(εο)ῦ | |
92 | διδασκαλία τυγχάνει, καὶ μυ‐ στηρίων θείων, 〈ἃ〉 κατὰ τὸ δυνατὸ(ν) ἐξεθέμεθα, δῆλός ἐστιν οὐ περι‐ παθὴς γενόμενος διὰ τὰ συμ‐ | |
| 5 | βεβηκότα, ἀλλὰ καὶ ἐν αὐτοῖς τῆς θείας θεωρίας πόθον καὶ | |
| ἔρωτα {καὶ} οὐράνιον ἔχων. >>“ὑπολαβὼν δὲ Ἐλιφὰζ ὁ Θαιμανί‐ >>της λέγει· μὴ πολλάκις σοι λε‐ | 258 | |
| 10 | >>λάληται ἐν κόπῳ; ἰσχὺν δὲ ῥ[η‐ >>μάτων σου τίς ὑποίσει; εἰ γὰρ >>σὺ ἐνουθέτησ[α]ς πολλοὺς κα[ὶ >>χεῖρας ἀσθ[ενοῦ]ς παρεκάλεσ[ας >>ἀσθενοῦν[τάς τε] ἐξανέστησα[ς | |
| 15 | >>ῥήμασιν γόν[α]σίν τε ἀδυν[α‐ >>τοῦσιν θάρσος περιέθηκας, >>νῦν δὲ ἥκει ἐπὶ σὲ φόβος κα[ὶ >>ἥψατό σου, σὺ δὲ ἐσπούδασας.” πάσης διδασκαλίας καὶ διαλήμ‐ | |
| 20 | ψεως εἰσὶν ἀρχαί, ὧν εὖ ἐχου‐ σῶν πάντ[α] κατὰ λόγον χωρεῖ. ὅταν δὲ μ[ὴ] καλῶς ἔχωσιν αἱ ἀρ‐ χαί, πολλὰ [ἕ]πονται σφάλμα‐ τα. καὶ ἔστ[ω ἀ]φ’ αἱρέσεων τὸ πα‐ | |
| 25 | ράδειγμα· [εἰ γάρ] τις ἀσεβῶν θείη προϋπάρ[χοντα] τὸν π(ατέ)ρα τοῦ υ(ἱο)ῦ, ταύτῃ [τῇ ἀρχῇ σ]αθρᾷ οὔσῃ πολ‐ λὰ ἕπε[ται ψευδ]ῆ· κτίσμα γὰρ εὐ‐ θυντὸν [τὸν υ(ἱὸ)ν ὑ]πολήμψεται, οὐκ | |
| 30 | ἀΐδιον· οὐ [γὰρ ο]ἷόν τε ἀϊδίου προϋπάρχ[οντος]. εἰ δὲ προϋπάρ‐ χει κατὰ τὴ[ν σ]αθρὰν ὑπόθεσιν αὐτῶν ὁ π[(ατή)ρ], οὐκ ἂν εἴη ὁ υἱ(ὸ)ς | |
93 | ἀΐδιος. κτίσμα δὲ καὶ ποίημα αὐ‐ τὸν εἶναι ἕπεται, οἷς ἀκολουθεῖ τὸ | |
| τρεπτὸν εἶναι αὐτὸν καὶ ἀλλοιω‐ τόν. τούτου οὕτως ἔχοντος οὐκ ἔσται | 260 | |
| 5 | κατ’ οὐσίαν θ(εό)ς. διόπερ εἴ ποτε σα‐ θροῖς δόγμασιν περιτύχοις, τὴν ἀ]ρχὴν αὐτῶν ζήτει. ταύτ〈ησ〉 γὰρ ἀ]νατραπείσης συναπέρχεται ὅ]λα. ἐκκείσθω δὲ καὶ δεύτερον | |
| 10 | τ]οῦ αὐτοῦ παράδειγμα. εἰσίν τινες, οἳ] τὴν δόκη[σι]ν εἰσάγουσ[ι]ν, τῶι δοκεῖν πε[φ]άν[θ]αι τὸν σ(ωτῆ)ρα φρο‐ νοῦντες. ζ[ητητέ]ον, τίνος ἕνε‐ κα ἐπεδ〈ή〉μ[ησ]εν, καὶ δῆλον, ὡς | |
| 15 | τ]ῆς τῶν ἀν[θ]ρώπων σωτηρίας χάριν. εἰ δὲ δ[ο]κήσει ὤφθη καὶ εἰ διδασκαλία δοκήσει γέγονε, καὶ ὁ σταυρὸς κα[ὶ] ἡ ἀνάλημψις, οἷς ἕπεται δο[κ]ήσει καὶ τὴν σω‐ | |
| 20 | τηρίαν καὶ οὐ[κ] ἀ[λ]η{λ}θείᾳ γεγε‐ νῆσθαι. ὅπερ [κατὰ] τὴν ἄτοπον ἀρχὴν ἠκολο[ύθησ]εν. καὶ ἐπὶ τῶν ἐκτεθέντ[ων] τοίνυν ὑπὸ τοῦ Ἐλι‐ φὰζ λόγων το[ιοῦτό]ν τι ἔστιν. | |
| 25 | δύο εἰσὶν ἀρχα[ὶ ἀνα]ντίρρητοι τῶν ἐπιφερο[μένων] ἀνθρώ‐ ποις σκυθρω[πῶν], μία μὲν ἡ κατὰ διόρθ[ωσιν ἁ]μαρτημά‐ | |
| των, ἑτέρα δὲ [ἡ πρ]ὸς τὸ ἀνα‐ | 262 | |
| 30 | δειχθῆναι ἀν[δρεία]ν καὶ δοκι‐ μὴν τῶν θλι[βομ]ένων, ὅπερ σημαίνει τὸ [οὕτ]ως ἔχον λό‐ >γιον· “μακάριο[ς ἀ]νὴρ ὃς ὑπο‐ | |
94 | >μένει πειρασμόν, ὅτι δόκιμος γε‐ >νάμενος λήμψεται τὸν στέφα‐ >νον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο >τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν.” καὶ πάλι(ν)· | |
| 5 | >“πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελ‐ >φοί μου, ὅταν πειρασμοῖς π[ε]ρι‐ >πέσητε ποικίλοις, ὅτι τὸ δ[ο]κί‐ >μιον τῆς θλίψεως κατεργά[ζ]ε‐ >ται ὑπομονήν, ἡ δὲ {δ} ὑπο[μ]ο‐ | |
| 10 | >νὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμ[ὴ ἐλ‐ >πίδα.” ἔστιν δὲ καὶ τοῦ ἑτέ[ρου εἴδους ἐκ τῶν [ἁ]γίων γραφῶ[ν δέξασθα[ι μαρτ]ύρια. εἴρητ[αι >γάρ· “ὀργὴν κ[(υρίο)υ ὑπ]οίσω ὅτι ἥμ[αρ‐ | |
| 15 | >τον αὐτῷ.” τὴν [γ]ὰρ ἐπαγωγὴ[ν | |
| δι’ ἁμάρτημά φησιν γενέσ[θαι. κοινὰ τοίνυν τὰ ἐπίπονα κ[αὶ σπουδαίῳ καὶ φαύλῳ, ἀλλ’ ὁ τρ[ό‐ πος τῆς αἰτίας διάφορος. ἀμ[έλει | 264 | |
| 20 | γοῦν τὰ το[ῖ]ς ἁμαρτωλοῖς διὰ τ[ὰς γεγενημ[ένα]ς κακίας ἐπαγό‐ μενα “μάσ[τιγε]ς” λέγονται ἐν τῷ· >“πολλαὶ α[ἱ μάσ]τιγες τοῦ ἁμαρτω‐ >λοῦ, τὸν [δὲ ἐ]λπίζοντα ἐπὶ κ(ύριο)ν | |
| 25 | >ἔλεος κυ[κλώσ]ει.” καὶ πάλιν· “ἐὰν >ἐνκατ[αλίπωσι]ν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ τὸ(ν) >νόμον [μου κα]ὶ ἐν τοῖς κρίμασί(ν) >μου μὴ [πορευ]θῶσιν, καὶ τὰ δι‐ >καιώμα[τά μου] μὴ φυλάξωσιν, | |
| 30 | >καὶ τὰς ἐν[τολ]άς μου μὴ τηρή‐ >σωσιν, ἐπ[ισκέ]ψομαι ἐν ῥάβδωι >τὰς ἀνομ[ίας] αὐτῶν καὶ ἐν μά‐ >στιξιν τὰς ἁ[μ]αρτίας αὐτῶν.” τὰ αὐ‐ | |
95 | τὰ ταῦτα συμπτώματα καὶ τὰ αὐ‐ τὰ ἀνιαρὰ καὶ π〈ε〉ρ〈ι〉στατικὰ τοῖς δικαίοις ἐπαγόμενα οὐ λέγονται >“μάστιγες” ἀ[λ]λὰ “θλίψεις”· “πολλαὶ | |
| 5 | >αἱ θλίψεις τ[ῶ]ν δικαίων”, καί· “ἐν >θλίψει τοῦ [κ](υρίο)υ ἐμνήσθην.” ἀλλὰ καὶ περὶ τοῦ δικαίου τοῦ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον θλιβομένου κατὰ >τὸ εἰρημέν[ο]ν· “ἐν παντὶ θλιβό‐ | |
| 10 | >μεν]οι, ἀλλ’ ο[ὐ] στενοχωρούμενοι” >λέγ]εται· “καὶ [μ]άστιξ οὐκ ἐγγιεῖ τῷ | |
| >σκ]ηνώματ[ί σ]ου.” τὰ ἐπαγόμενά τιν]ι θλιβηρ[ά, ὡς π]ροείρηται, κα]τὰ δύο ἀ[ναντ]ιρρήτους ἀρχὰς | 266 | |
| 15 | συ]μβαίνει, [ἢ ἐπι]τιμίας ἕνεκα κ]αὶ διορθώσ[εως] ἢ ἵνα τις μεγα‐ λο]ψύχως ἐν[εγκ]ὼν αὐτὰ ἐπὶ κ]αρτερίᾳ κα[ὶ ἀν]δρείᾳ στεφάνω(ν) τύχῃ. τοῦτο ἀγ[νο]ήσαντες οἱ | |
| 20 | φίλοι τοῦ Ἰὼ[β κατ]ὰ τὸν ἕτερον τῶν δύο τού[των τ]ρόπον ᾠ〈ή〉θη‐ σαν ὡς πα[ρατρεπ]όμενος διὰ ἁμαρτήματ[α θλίβ]εται. οὐκ ἐ{ν}‐ τίθεσαν γοῦν [τὸν] ἕτερον τρό‐ | |
| 25 | πον, καίτοι μη[δὲν] συνειδότες τῷ Ἰὼβ ἁμάρ[τημα. π]ῶς γὰρ οἷ‐ όν τε ἦν, μ[αρτυρουμ]ένου αὐτοῦ, ὡς καθ’ [ἡμέραν τ]ῇ πρὸς θ(εὸ)ν παρεδρί[ᾳ καρτε]ρῶς προσ‐ | |
| 30 | εῖχεν ἀναφ[έρων] ὑπὲρ τῶν υἱ‐ >ῶν θυσίας “μή[〈ποτε κακὰ〉 ἐ]νενόησαν”. οὐδὲν γὰρ φαι[νόμ]ενον αὐτῶ(ν) ἐτύγχανεν [ἁμά]ρτημα. διὸ καὶ | |
96 | ὑπὲρ τῆς ἐννοίας αὐτῶν τὴν προσ‐ φορὰν ἐποίει. το[ῦ]το δὲ καὶ μεῖζο(ν), ὅτι καὶ ὑπ〈ὸ〉 θ(εο)ῦ ἐμαρτυρεῖτο λέ‐ >γοντος ὡς “ἀνὴ[ρ] δίκαιος ἦν, | |
| 5 | >ἄμεμπτος” καὶ τ[ὰ] ἑξῆς. ὅμως δὲ οἱ φίλοι κατ[ὰ] μόνον ὡς εἴ‐ ρηται τὸν ἕτε[ρ]ον τρόπον τὰς | |
| ἐπαγωγὰς ἐπι[π]έμπεσθαι νο‐ μίζοντες δικ[α]ίῳ προ[σθε]ῖν̣[αι | 268 | |
| 10 | ταύτας οὐκ ἐτό[λ]μων, δ[ηλοῦν τὴν πρόνοια[ν] θέλον[τες, ὅ‐ τι πρὸς τὰ π[ε]π[ρ]αγμένα [τὰς θλίψεις ἐπ[άγει. δ]ιὰ ταύτη[ν δὲ τὴν ἑαυτῶ[ν ὑ]πόλημψ[ιν ἀν‐ | |
| 15 | τίθετα πρὸ[ς τὸ]ν Ἰὼβ ἐλάλ[ησα(ν). διὸ καὶ ὁ θ(εὸ)ς σ[υγγν]ώμην αὐτ[οῖς ἀπένειμε[ν κ]αὶ ὑπὲρ ἀγν[οί‐ ας ἐποίησε[ν π]ροσαγαγεῖν [θυ‐ σίαν. ὅτι δ’ ο[ὐ κα]κῇ προθέσε[ι | |
| 20 | τοῦτο ἐπ[οίησ]αν ἀλλ’ ὡς δικα[ι‐ οῦντες τὴ[ν πρό]νοιαν, τοῦτ[ο ἔλεγον, εἰ [καὶ τὴ]ν ἀκρίβειαν ἠγνόησ[αν. ἀ]πὸ ταύτης γοῦν τῆς διαλ[ήμψ]εως καὶ τὰς λέξεις | |
| 25 | ἐπιφέρε[ι ὁ πρ]ῶτος ἀρξάμενος >φάσκω[ν· “μὴ π]ολλάκις σοι λελά‐ >ληται [ἐν κόπ]ῳ”, ⸤ὅπερ δηλοῖ ὅ‐ τι· καὶ [αὐτὸς σὺ π]ολλάκις ἐχρήσω λόγοις πρ[ός τι]νας 〈περι〉πεπτωκό‐ | |
| 30 | τας θλιβη[ροῖς], ἵνα τὸ λελάλη‐ ται ἐνεργ[ητι]κῶς ἀκούσωμε(ν) ὡς τὸ πέπ[ρακτ]αί σοι⸥. δύναται καὶ παθητ[ικῶ]ς εἰρῆσθαι, ἵν’ ᾖ | |
97 | τ]ὸ λεγόμενον· ἦ νῦν πρῶτο(ν) | |
| ἐν κόποις γεγενημένος ἔσχες τὸν λαλοῦντά σοι τὰ τῆς παρακλή‐ σεως; τοῦ μὴ ἀντὶ τοῦ οὐχὶ λαμβα‐ | 270 | |
| 5 | νομένου. οὐδὲ γὰρ τό〈τε〉 μόνον ἐν περιστάσει ἦν ὁ Ἰώβ. εἰκὸς γὰρ αὐ‐ τὸν ἐν πλείονι χρόνῳ ἐν τοῖς θλιβηροῖς εἶναι. εἶτα τῶν εἰ‐ ρημένων πρὸς τοῦ Ἰὼβ ἑτέ‐ | |
| 10 | ρως ἐξειληφὼς τὴν διάνοιαν καὶ ὡς παρὰ ὀλιγωροῦντος ἀκού‐ >σ]ας αὐτοῦ τὰ ῥήματα ἐπάγει· “ἰσχὺ(ν) >δὲ ῥημάτων τίς ὑποίσει;” ⸤αὐτὸς μὲν πολλοῖς παράκλησιν προσ‐ | |
| 15 | ήγαγες, τὰ δὲ σὰ ῥήματα ὀλιγωρί‐ ας πεπληρωμένα οὐδεὶς οἷός τέ ἐστι φέρειν. ταῦτα δὲ ἔλεγεν ἀγνοῶν τὸ μέγεθος τῶν παρ’ α[ὐ‐ τοῦ εἰρημένων⸥. καὶ δέχεται | |
| 20 | δῆθεν ἀπ’ αὐτοῦ τὴν σύνκρισι(ν) >λέγων· “εἰ γὰρ σὺ ἐνουθέτησας πολ‐ >λοὺς” καὶ τὰ ἑξῆς, ⸤δηλῶν ὅτι· ἃ σὺ τοῖς ἄλλοις εἰς παραμυθίαν παρ‐ ήγαγες διανιστῶν τρόπον τινὰ | |
| 25 | τοὺς παρεθέντας ὑπὸ λύπης οὐχ ὑπομιμνῃσκόμενος “ἐσπούδ[α‐ σασ”—ἀντὶ τοῦ τετάραξαι⸥—, καὶ πρὸς ἐπικουρίαν καὶ παράκλησιν πολ‐ λὰ ποιῶν τοῖς θλιβομένοις ὡς δε‐ | |
| 30 | ξιὰν ὀρέγειν αὐτοῖς κατὰ τὸ ἐν Ἠ‐ | |
| σαίᾳ λεγόμενον πρὸς τοὺς ἄρχο(ν)‐ >τας· “παρακαλεῖτε τῆι χειρί”, τὴν σύνπνοιαν καὶ συνπάθειαν δηλοῦ(ν)‐ | 272 | |
98 | >τος τοῦ λόγου. “γόνασιν δὲ ἀδυνατ[οῦ‐ >σιν θάρσος περιέθηκας”, ἀσθενεί[ᾳ πεπιασμένοις ἀνθρώποις ἰσχὺ[ν παρέχων διὰ τῆς εἰς αὐτοὺς σπ[ου‐ | |
| 5 | δῆς. κατὰ δὲ ἀναγωγὴν γόνατα παραλελυμένα ἔχει “ὁ τῇ Βάαλ αὐ[τὰ κάμπτων”, ὁ θ(εὸ)ν ἕτερον ἀναγορ[εύ‐ ων, ὁ δουλεύων ᾗ ποιεῖ ἁμαρτί[ᾳ. >“νῦν δὲ ἥκει ἐπὶ σὲ πόνος καὶ ἥ‐ | |
| 10 | >ψατό σου”, τοῦ ἥψατο δηλοῦντος σφοδρὰν ἐπίτασιν τῆς περιστά‐ σεως. πρὸς τοῖς εἰρημένοις ἐκεῖ ἐννοεῖν ἀκόλουθον ὡς χαλε‐ πωτέρα τῆς περιστάσεως θλῖψις | |
| 15 | ὑπῆρχεν ἡ παρὰ τῶν φίλων διὰ τῶν λόγων προσαγομένη καταδρομή. πρὸς γὰρ τῷ ἀπαρά‐ κλητον εἶναι τὸ δεινὸν ἔτι καὶ οἱ λόγοι φορτικοὶ ὄντες οὐ μικρὰ(ν) | |
| 20 | παρεῖχον ἀνίαν. >>“πότερον οὐ〈χ〉 ὁ φόβος σού ἐστιν ἐν ἀ‐ >>φροσύνῃ καὶ ἡ ἐλπίς σου καὶ ἡ κακί‐ >>α τῆς ὁδοῦ σου;” τοῦ συνγραφικοῦ πν(εύματο)ς μαρτυρήσαν‐ | |
| 25 | τος τῷ Ἰὼβ ὅτι οὐκ ἔδωκεν ἀφρο‐ σύνην τῷ θεῷ, οὗτος ἑτέραν διά‐ | |
| λημψιν ἔχων περὶ τῶν ἐπαχθέ(ν)‐ των αὐτῷ καὶ λογιζόμενος, ὅτι διὰ ἁμαρτήματα πάσχει, οἰόμενός | 274 | |
| 30 | τε αὐτὸν ἐξ ὀλιγωρίας εἰρηκέναι >ἃ ἐφθέγξατο, φησίν· “πότερον οὐ〈χ〉 ὁ >φόβος σού ἐστιν ἐν ἀφροσύνῃ”—οἰό‐ μενος γὰρ σαυτὸν δίκαιον— | |
99 | >“καὶ ἡ ἐλπίς σου κα[ὶ] ἡ κακία τῆς ὁδοῦ{ς} >σου”. ἀφροσύνη δέ, φησίν, καὶ τὸ ἐλπί‐ ζειν ὅτι δίκαιος ὀφθήσει. δικαίῳ{ς} γὰρ τοιαῦτα οὐκ ἐπάγεται. αὐτὴ δ’ αὕ‐ | |
| 5 | τη ἡ ὁδὸς ὁδὸς κακίας εἴρηται διὰ πάντων νομίζοντι τῷ Ἐλιφὰζ ὅτι δι’ ἁμαρτίας πάσχει ὁ μακάριος. οὕτως καὶ ἀφροσύνην αὐτῷ προσ‐ ῆπτεν. | |
| 10 | >>“μνήσθητι οὖν τίς καθαρὸς ὢν ἀπώλε‐ >>το ἢ πότε ἀληθινοὶ ὁλόρριζοι ἀπώ‐ >>λοντο. καθ’ ὃν τρόπον εἶδον τοὺς >>ἀροτριῶντας τὰ ἄτοπα, οἱ δὲ σπεί‐ >>ροντες αὐτὰ ὀδύνας θερίσουσι(ν) ἑαυτοῖς. | |
| 15 | >>ἀπὸ προστάγματος κυρίου ἀπολοῦ(ν)‐ >>ται, ἀπὸ δὲ πν(εύματο)ς ὀργῆς αὐτοῦ ἀ‐ >>φανισθήσονται.” ἔτι τῆς αὐτῆς ἐχόμενος διανοίας ὡς δι’ ἁμαρτίας ὁ Ἰὼβ τῶν περιστα‐ | |
| 20 | τικῶν εἰλήφει πεῖραν, ταῦτά φη‐ σιν πρὸς αὐτόν, οἰόμενος ὡς οὐ‐ δεὶς ἄνθρωπος καθαρὸς ὢν τῶι | |
| βίῳ θλιβηροῖς περιέπεσεν καὶ “ὁλό‐ ρριζος ἀπώλετο”, αἰνιττόμενος | 276 | |
| 25 | τὴν τέκνων καὶ χρημάτων καὶ κτημάτων ἀπώλειαν. τὸ γὰρ ἀπώ‐ λοντο τοῦτο αὐτῷ σημαίνει. πα‐ ραβάλλει δὲ τοὺς φαύλους, τούτους | |
100 | καὶ ὑποτιθέμενος ταῖς κακώσεσι(ν) ὑποπίπτειν—λέγων τι ἀληθὲς ὡς >“οἱ σπείροντες ἄδικα ὀδύνας θερί‐ >ζουσιν”—, τὴν ἀνταπόδοσιν ὑποβάλ‐ | |
| 5 | λων νοεῖν, ἥντινα ἐπιπέμπε‐ σθαι ἐκ θ(εο)ῦ φησ[ιν], καὶ περὶ τοῦτο ὀρθῶς >διακείμενος δ[ι]ὰ τοῦ λέγειν· “ἀπὸ >προστάγματος κ(υρίο)υ ἀπολοῦνται, ἀ‐ >πὸ δὲ πν(εύματο)〈σ〉 ὀργῆς αὐτοῦ ἀφανισθ[ή‐ | |
| 10 | >σονται.” ᾧ ὅμοιον παρὰ τῷ μακα‐ >ρίῳ Παύλῳ λέγεται· “ὃς ἀποδώσει >ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.” “σθένος >>λέοντος, φωνὴ δὲ λεαίνης, γαυ‐ >>ρίαμα δὲ δρακόντων ἐσβέσθη. μυρ‐ | |
| 15 | >>μηκολέων ὤλετο παρὰ τὸ μὴ ἔ‐ >>χειν βοράν, σκύμνοι δὲ λεόντων >>ἔλιπον ἀλλήλους. εἰ δέ τι ῥῆμα ἀ‐ >>ληθινὸν 〈ἐ〉γεγόνει ἐν λόγοις σου, οὐ‐ >>δὲν ἄν σοι τούτων κακὸν ὑπήντη‐ | |
| 20 | >>σεν.” εἰ καὶ διεσφάλησαν οἱ τοῦ Ἰ‐ ὼβ φίλοι, ὧν ἦν καὶ οὗτος, κατὰ τὸ δια‐ κεῖσθαι περὶ αὐτοῦ ὡς δι’ ἁμαρτή‐ ματα περιπεσόντος τοῖς θλιβηροῖς, | |
| ἀλλὰ γοῦν ἔχουσιν ἀνθρωπίνην | 278 | |
| 25 | σύνεσιν, ἥτις οὐκ ἔστιν ἀδιάπτω‐ τος. διόπερ ἐπιβάλλοντες αὐτοῖς τοῖς λόγοις τοῖς μὲν ἐκ συνέσεως λεγομέ‐ νοις οὐκ ἀπαρεσκόμεθα διακεί‐ μενοι, ὡς οὐκ ἐξίσχυσαν ἅπασαν | |
| 30 | τὴν περὶ τὰ φρονητέα ἀλήθεια(ν) καταλαβεῖν καὶ ἐκ τοῦ νῦν ἐκτεθέ(ν)‐ >τος ἐπὶ τέλει· “εἰ γάρ τι”, φησίν, “ῥῆμα >ἀληθινὸν ἐγεγόνει ἐν λόγοις σου, | |
101 | >οὐδὲν ἄν σοι τούτων κακὸν συνήν‐ >τησεν”, ὅπερ ὡς ἔφαμεν οὐκ οἰκεί‐ ως οὐδὲ συνετῶς παρ’ αὐτοῦ εἴρηται. ταύτην γὰρ μόνην αἰτίαν τῶν θλι‐ | |
| 5 | βηρῶν ᾤετο, τὴν δι’ ἁμαρτίας λέγω{(ν)}. διέξεισιν δὲ τὰ[ς] περὶ τοὺς ἀνθρώ‐ πους μεταβολ[ὰ]ς οὐκ ἀσυνετῶς λέ‐ >γων· “σθένος λέοντος, φωνὴ δὲ λε‐ >αίνης, γαυρίαμα δὲ δρακόντων | |
| 10 | >ἐσβέσθη.” τροπολογίας γὰρ εἴδει ταῦτά φησιν, πολλῶν ὑπερηφά‐ νων καὶ μέγα ἐπὶ τοῖς ἀνθρωπί‐ νοις φρονούντων μεταβολὴν πεπονθότων, οἷος ὁ Ναβουχοδοσὸρ | |
| 15 | ἐκ βασιλείας εἰς ἔσχατον ἰδιώτου ἐλθών. ἀλλὰ καὶ τὸ τῶι πλουσίωι >εἰρημένον εἰπόντι· “καθελῶ >μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας >οἰκοδομήσω. —ἄφρων, ταύτηι τῇ | |
| 20 | >νυκτὶ τὴν ψυχήν σου αἱροῦσιν >ἀπὸ σοῦ”, ταύτης τῆς διανοίας ἐστὶ παραστατικόν. “λέων” μὲν οὖ(ν) διὰ τὸ ὠμόθυμον αὐτῶι εἴλημ‐ πται καὶ γαῦρον ὡς “ἐφ’ ἑαυτῶι πε‐ | 280 |
| 25 | ποιθέναι”. ὅπερ νοῶν καὶ ὁ μα‐ κάριος Παῦλος περὶ Νέρωνος ἔ‐ >φη· “ἐν τῆι πρώτῃ μο〈υ〉 ἀπολογίᾳ >οὐδείς μοι παρεγένετο, ὁ δὲ κύρι‐ >ός μοι παρέστη καὶ ἐρύσατό με ἐκ | |
| 30 | >στόματος λέοντος.” ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰε‐ >ρεμίας λέγων· “πρόβατον πλα‐ >νώμενον Ἰσδραήλ, λέοντες ἐξῶ‐ >σαν αὐτόν” ἑξῆς ἑρμηνεύει, τίνες | |
102 | >οἱ λέοντες, λέγων· “ὁ πρῶτος κατ[έ‐ >φαγεν αὐτὸ〈ν〉 βασιλεὺς Ἀσσοὺρ” κα[ὶ >τὰ ἑξῆς. ἀλλὰ καὶ τό· “ὁ θ(εὸ)ς συνέτριψ[εν >τὰς μύλας τῶν λεόντων” τὴν κ[α‐ | |
| 5 | τὰ τῶν ὑπερηφάνων καὶ ὠμ〈ο〉θ[ύ‐ μων ἀνθρώ[π]ων ἧτταν σημ[αί‐ νει. τὴν δὲ “λέαιναν” ἀντὶ ἀπλ[ήσ‐ του τρόπου εἴη δεχόμενος, ἥτι[ς φύσιν ἔχει τοιαύτην. καὶ γὰρ ὅτ[ε | |
| 10 | τροφῆς δεῖται, οὐ βοᾷ, ἵνα μὴ τ[ῶν ὀφειλόντων τροφὴ〈ν〉 αὐτῆι γενέ‐ | |
| σθαι θηρίων φυγὴ γένηται. εἰ δὲ καὶ ὁ ἄρρην ταύτης ἐστὶ τῆς φύ‐ σεως, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ ἐπικρατεστέ‐ | 282 | |
| 15 | ρου καὶ πρὸς βασιλικόν τε καὶ ὑ‐ περήφανον αὐτοῦ ἐμνήσθη. καὶ τῶν “δρακόντων” δὲ μνήμη(ν) 〈π〉εποίηται, αἰνιττόμενος τοὺς ὀ‐ φιώδεις ἀνθρώπους, ὡς καὶ αὐ‐ | |
| 20 | τοὶ καταλύονται μεταβολῆς καὶ περὶ αὐτοὺς γιγνομένης. δολε‐ ροὶ δὲ οὗτοι καὶ ἀπάτην ἐργαζό‐ μενοι, κατ’ ἐκεῖνο περὶ οὗ εἴρηται· >“φοβοῦμαι δέ, μή πως ὡς ὁ ὄφις | |
| 25 | >ἐξηπάτησεν Εὕαν ἐν τῇ πανουρ‐ >γίᾳ αὐτοῦ φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶ(ν).” “μυρμηκολέων” δὲ ἔοικεν ἀνθρώ‐ πωι ἀλάζονι καὶ προπετεῖ, ὅστις διὰ τὸ ἀβέβαιον καὶ ἀστάθμητο(ν) | |
| 30 | θᾶττον ἀποπίπτει. λέγεται δὲ οὗτος τίκτεσθαι ἀπὸ λέοντος συν‐ ελθόντος μύρμηκι, οὐ τῷ ζῳϋφαρίῳ, | |
103 | ἀλλὰ ἄλλῳ, ὃ μέγεθος μὲν ἔχει ἄρκου, | |
| οὕτω δὲ καλεῖται. φασὶν δὲ οἱ ἱστοροῦ(ν)‐ τες, ὡς διὰ μὲν τὸν πατέρα σαρκο‐ φάγον ὄντα καὶ διὰ τὴν μητέρα | 284 | |
| 5 | ποηφάγον ἀπόλλ〈υ〉ται μὴ δυνά‐ μενος διὰ τὴ[ν] ἐξ ἀμφοτέρων γέ‐ νεσιν μιᾷ τρ[ο]φῇ χρῆσθαι. ὅπως δὲ ἔχει ταῦτα, κρινέτω ὁ ἐντυγχά‐ νων. εἰσὶν δὲ οἱ εἰς τὸν διάβολον | |
| 10 | τοῦτον δεχόμενοι πιθανῶς λέ‐ γοντες, ὅτι τοῖς μὲν ἁγίοις μύρμηξ ἐστὶν δι’ ἀσθένειαν, τοῖς δὲ ἁμαρ‐ τάνουσι λέων διὰ τὸ “τόπον δεδω‐ >κέναι αὐτῷ”. “σκυμνοὶ δὲ λεόντω(ν) | |
| 15 | >ἔλιπον ἀλλήλ[ο]υς”, ὅπερ ἔφη αἰνιτ‐ τόμενος τοὺς 〈ἀ〉διαθέτους καὶ ἀγρί‐ ους ἀνθρώπους. καὶ γὰρ οἱ σκυμνοὶ ἕως μὲν ὑπὸ τὴν μητέρα τυγχά‐ νουσιν, ἅμα εἰσίν, ἐπειδὰν δὲ ἀν‐ | |
| 20 | δρυνθῶσιν, διασχίζονται ἀλλή‐ λων. οὕτω καὶ πανοῦργος ἄνθρω‐ πος καὶ ἄγριος ἕως μέν τινα ἔχει ὠφελίαν—ἀνθρωπίνην λέγω— παρὰ τοῦ συνόντος, κρύπτει τὴ(ν) | |
| 25 | κακουργίαν, πληρωθεὶς δὲ τοῦ σπουδαζομένου μικρὰ φροντί‐ ζει τοῦ εὐεργέτου. “ἀληθινὸν” δὲ “ῥῆμα” νοεῖν δεῖ τὸ ἀπὸ διαθέσε‐ | |
| ως 〈π〉ροϊὸν ἀψευδοῦς· ἔστι γὰρ καὶ | 286 | |
| 30 | ἐν ψυχῇ λόγος. καὶ τοῦτο δὲ λεκτέ‐ ον, ὡς οὐ παντὸς προσώπου τοῦ ἐν τῇ γραφῇ κειμένου τοὺς λόγους | |
104 | σπουδαίους ἢ ἀξίους συνέσεως ἡγεῖσθαι προσήκει. ἐν γοῦν τοῖς εὐαγγελίοις τὰ μὲν τῶν Ἰουδαίων ἀσύνετα, ἀλλὰ καὶ Νικόδημος λ[ό‐ | |
| 5 | γοις ἐχρήσατο [ο]ὐ φρονίμως· τοῦ >γὰρ σ(ωτῆ)ρ(ο)ς λέγο[ν]τος· “δεῖ ὑμᾶς γεν‐ >νηθῆναι ἄνωθεν”, εἶπεν αὐτός· >“μὴ δύναταί τις γέρων ὢν γεν‐ >νηθῆναι ἢ δεύτερον εἰς τὴν | |
| 10 | >κοιλίαν τῆς μητρὸς εἰσελθεῖν.” οὕτως οὐκ ἀεὶ ἀπαιτεῖν δεῖ σύνεσι(ν) παρὰ παντὸς προσώπου ἐν τῆι γραφῇ κειμένου. >>“πότερον οὐ δέξεταί μου τὸ οὖς ἐξαίσι‐ | |
| 15 | >>α παρ’ αὐτοῦ, φόβῳ δὲ καὶ ἠχὼ νυ‐ >>κτερινή, ἐπι〈πί〉πτων φόβος ἐπ’ ἀ(νθρώπ)ους, >>φρίκη δέ μοι συνήντησεν καὶ >>τρόμος καὶ μεγάλως μου τὰ ὀστᾶ >>συνέσεισεν, καὶ πν(εῦμ)α ἐπὶ πρόσωπό(ν) | |
| 20 | >>μου ἐπῆλθεν, ἔφριξαν δέ μου >>τρίχες καὶ σάρκες. ἀνέστην καὶ >>οὐκ ἐπέγνων, εἶδον καὶ οὐκ ἦν >>μορφὴ πρὸ ὀφθαλμῶν μου, ἀλλ’ >>ἢ αὔραν καὶ φωνὴν ἤκουον.” | 288 |
| 25 | ἐπεὶ πλείοσιν ἐχρήσατο λόγοις, τὰ μὲ(ν) πρῶτα δόξασιν εἶναι παρακλη‐ τικοῖς, ἔπειτα καθαπτομένοις ὡς ἂν σπεύσαντος αὐτοῦ τοῦ Ἰὼβ διὰ τὰ συμβεβηκότα καὶ ὅτι | |
| 30 | δι’ ἁμαρτίας πέπονθεν—τοῦτο γὰρ ἐξ ἀρχῆς ἐνόμισεν ὁ Ἐλιφάζ, καὶ πρὸς τούτοις, ὅτι τὰ πράγματα τὰ ἀν‐ | |
105 | θρώπινα, κἂν ᾖ ἐπίδοξα, πολλὴν δέχεται τὴν μεταβολήν—, λογισά‐ μενος ὡς ἐνδέχεται τὸν ἀκού‐ ο]ντα μὴ προ[σέ]χειν τοῖς παρ’ αὐ‐ | |
| 5 | τοῦ εἰρημένο[ις] πιστοποιήσεως χάριν ἐπάγε[ι τ]ὰ ἐκτεθέντα λέγω(ν)· >“πότερον οὐ δέ[ξ]εταί μου τὸ οὖς >ἐξαίσια παρ’ αὐτοῦ”, μονονουχὶ φά‐ σκων· μηδεὶς τῶν ἀκουόντων | |
| 10 | ο]ἰέσθω ἀσύνετόν με τυγχάνει(ν). δέχεται γάρ μου τὸ οὖς τῆς δια‐ νοίας θαυμαστὰ παρ’ αὐτοῦ, αὐτοῦ λέγων τοῦ θ(εο)ῦ. αὐθεντίας γὰρ >τοῦτο σημαντικὸν ὡς ἐν τῷ· “αὐ‐ | |
| 15 | >τὸς ὁ λαλῶν π[άρ]ειμι”, καὶ ἐν τῶι· >“αὐτὸς σοφὸς ἦγεν ἐπ’ αὐτοὺς κακά, | |
| >καὶ ὁ νόμος αὐτοῦ οὐ μὴ ἀθετηθῇ”, δηλονότι τοῦ θ(εο)ῦ. καὶ γὰρ τῷ ὄντι ἐὰν ἀνθρωπ[ί]νη σύνεσις ἐπιβάλ‐ | 290 | |
| 20 | λῃ τοῖς παρὰ τοῦ θ(εο)ῦ, φόβου πιμ‐ >πλάνεται κατὰ τὸ λεγόμενον· “κα‐ >τενόησα τὰ ἔργα σου καὶ ἐξέστην.” τῷ δ’ αὐτῷ τούτῳ καὶ “ἦχος” ἕπεται “νυκτερινός”, ὅ ἐστιν ἀσαφία πολ‐ | |
| 25 | λή, ἐξ ἧς φρίττειν καὶ φοβεῖσθαι συμβαίνει τῶι ἀρξαμένῳ νο‐ εῖν τι τῶν θ(εο)ῦ κριμάτων. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ “τὰ ὀστᾶ” τοῦ τοιού〈του〉 ταράτ‐ τεται, ἅ ἐστιν δύναμις ψυχῆς. | |
| 30 | πᾶς γὰρ ἀνθρώπινος λογισμὸς ἐξασθενεῖ πρὸς τὴν τῶν θείω(ν) ἀκριβῆ κατανόησιν. τοῦτο αὐ‐ τὸ καὶ Ἀμβακοὺμ ἐπιστάμενός | |
106 | >φησιν· “ἀπὸ φωνῆς προσευχῆς με >εἰσῆλθεν τρόμος εἰς τὰ ὀστᾶ μ[ου.” τῷ οὖν ὡς προείρηται θείων ἔρ‐ γων φοβερῶ[ν] τυγχανόντων | |
| 5 | βουλομένῳ ἐπαΐειν κατὰ τὸ δ[ι‐ ανοητικὸν γ[ί]νεταί τις τύπος νοήσεως οὐκ [ἀ]κριβής, ὅστις δη‐ >λοῦται διὰ τοῦ· “καὶ πν(εῦμ)α ἐπὶ πρό‐ >σωπόν μου ἐπῆλθεν.” ἑξῆς κ[αὶ | |
| 10 | >ἔστιν τό· “ἔφριξαν δέ μου τρίχ[ες >καὶ σάρκες.” θόρυβον γὰρ ὑπομέ[ν]ει οὐ μικρὸν ἄνθ[ρ]ωπος, εἰ τολμή‐ | |
| σειεν ἐπιβαλεῖν τοῖς θ(εο)ῦ κρίμα‐ >σίν τε καὶ θα[υ]μασίοις. “ἀνέστην, | 292 | |
| 15 | >καὶ οὐκ ἦν μ[ο]ρφὴ πρὸ ὀφθαλ‐ >μῶν μου”, ἵν’ ᾖ τὸ λεγόμενον ὅτι· κἂν διεγεῖραι αὑτὸν θέλῃ ἄνθρωπος πρὸς κατανόησι(ν), διαφεύγει αὐτὸν ἡ ἀκρίβεια | |
| 20 | μορφὴ εἰρημένη. τούτῳ ὅμοι‐ >ον ἂν εἴη τό· “βαθὺ βάθος, τίς εὑρή‐ >σει αὐτήν.” “ἀλλ’ ἢ αὔραν καὶ φω‐ >νὴν ἤκουον.” θαυμαστὰ γάρ τι‐ να καὶ ἀπηχήματα τῆς διοική‐ | |
| 25 | σεως τῆς ἀπὸ θ(εο)ῦ δέχεται συνέ‐ σει τις χρώμενος. καὶ οὐ πάντηι σθένει γε καταλαβεῖν, καὶ μάλα εἰκότως· εἰ γὰρ Παῦλος ἐν Χ(ριστ)ῷ λα‐ >λῶν φησιν· “ὦ βάθος πλούτου καὶ | |
| 30 | >σοφίας καὶ γνώσεως θεοῦ. ὡς ἀνε‐ >ξεραύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ καὶ >ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ”, | |
107 | πόσῳ ὁ τοῖς ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς ἐπιβάλλων ἀτονήσει πρὸς τὴν >>κατάλημψιν; “τί γάρ; μὴ καθαρὸς >>ἔσται βροτὸς ἐ[να]ντίον κ(υρίο)υ ἢ ἀπὸ | |
| 5 | >>τῶν ἔργων αὐ[τ]οῦ ἄμεμπτος ἀνήρ;” σύνεσιν ἀνθ[ρω]πίνην ἔχειν ὑ‐ πεθέμεθα κα[ὶ] ἐν τοῖς προλαβοῦ‐ σιν τοὺς φίλους τοῦ Ἰώβ. καὶ γὰρ οὐ μικρὸν δεῖγμα συνέσεως τὸ βασι‐ | |
| 10 | λεῖς ὄντας καταλιπεῖν μὲν τὰς χώρας, παραγενέσθαι δὲ διὰ συ(ν)‐ πάθειαν τοῦ Ἰώβ, καίτοι διαλαμ‐ βάνοντες ὡς οὐκ ἀπήλλακται ἁ‐ μαρτημάτων. ὅμως δ’, εἰ καὶ ἀν‐ | 294 |
| 15 | θρωπίνοις χρ[ῶν]ται λογισμοῖς, ἀλλὰ γοῦν καὶ [δια]σφάλ〈λ〉ονται. ὡς γὰρ οὖν προείρηται, μίαν αἰτία(ν) τῶν ἐπαγωγῶν τιθέμεν〈οι〉 οἴον‐ ται καὶ τὸν Ἰὼ[β] δι’ ἁμαρτίας πεπο(ν)‐ | |
| 20 | θέναι, ἀπὸ π[ι]θανοῦ λόγου ἐπὶ τοῦτο ἀγόμενοι, τὸ ἀσθενὲς τῆς ἀνθρωπίνη[ς] ἐννοοῦντες φύσε‐ ως. διὸ καὶ ὁ Ἐλιφὰζ τὰ προκείμε‐ >νά φησιν· “τί γάρ; μὴ καθαρὸς ἔσται βρο‐ | |
| 25 | >τὸς ἐναντίον κ(υρίο)υ, ἢ ἀπὸ τῶν ἔργω(ν) >αὐτοῦ ἄμεμπτος ἀνήρ;” ⸤τοῦτο με‐ νοῦν πιθανὸν ὑπάρχον, εἰ κατὰ τὴν ἔννοιαν αὐτοῦ ἐξετάζοιτο, ἔχει τὸν ἔλεγχον. εἰ γὰρ δι’ ἁμαρ‐ | |
| 30 | τίας ὁ περιπίπτων ἀνιαροῖς θλί‐ βεται, οὐδεὶς δὲ καθαρός, οὐδεὶς ἐκτὸς ἀνιαρῶν ὑπῆρξεν ἄν⸥. ἀλλὰ ταῦτα μὲν οὗτος, ἡ δὲ θεία παίδευσις | |
108 | διδάσκει, ὡς καὶ πονηροὶ ἄνθρω‐ ποι καὶ τὰ πάντα ἐν ἁμαρτίαις [ὄν‐ τες ἀπερίστατο[ν] τὸν βίον ἑαυτῶν δ[ι‐ ήγαγον. ὧν ἐσ[τι]ν ὁ σὺν τῷ Λαζάρῳ | |
| 5 | πλούσιος καθ’ [ἡ]μέραν εὐφραινό‐ | |
| μενος λαμπ[ρῶ]ς βύσσον τε κα[ὶ πορφύραν ἐν[δ]ιδυσκόμενος μέ‐ χρις ὑστέρας ἀναπνοῆς διαμείνας ἐν ἡδίστῃ διαγωγῇ, τοῦ Λαζάρου | 296 | |
| 10 | δικαίου μαρτυρουμένου καὶ μὴ ἐσχηκότος ἐνταῦθα ἀνάπαυσι(ν). >ἀλλὰ καὶ 〈ὁ〉 ἀκού[σ]ας· “ἄφρων, ταύτηι τῇ >νυκτὶ αἱροῦσιν τὴν ψυχὴν ἀπὸ >σοῦ. ἃ δὲ ἡτοίμασας, τίνι ἔσται;” οὐ | |
| 15 | περιστάσει [κο]ινωνήσας ἀνα‐ γέγραπται. κ[αὶ τ]οῦτο δὲ παιδεύει ὁ θεῖος λόγος, εἰ κ[α]ὶ οὗτος αὐτὸ εἶπε(ν) ἀνθρωπίνως, ὅτι οὐχ ὁ καθαρὸς πάντως καὶ ἐναντίον κ(υρίο)υ τοι‐ | |
| 20 | οῦτός ἐστιν. τοῦτ[ο] δὲ δείκνυται ἐκ τοῦ· >“ἄστρα δὲ οὐ καθα[ρ]ὰ αὐτοῦ ἐνώπιο(ν)”, >καὶ τοῦ ἐν Ψαλμ[ο]ῖς· “οὐ δικαιωθή‐ >σεται ἐνώπιον σοῦ πᾶς ζῶν.” οὐ γὰρ εἶπεν· ‘οὐδεὶς δικαιοῦται‘, ἀλλ’· | |
| 25 | ‘ἐπίπροσθεν σοῦ‘. εὑρήσεις γοῦν ὡς πρὸς θ(εὸ)ν ἀπολειπομένους πάν‐ τας, καὶ οὐ καθ’ ὑπ[ε]ρβολὴν ἔχουσι(ν). >ὁ Μωσῆς μὲν γὰρ καίτοι “πεπαιδευ‐ >μένος πάσῃ σοφίαι Αἰγυπτίων” | |
| 30 | >φησίν· “οὔκ εἰμι ἱκανὸς λαλῆσαι >πρὸ τῆς χθὲς καὶ πρὸ τῆς τρίτης >καὶ ἀφ’ οὗ σὺ ἤρξω λαλεῖν τῶι θερά‐ >ποντί σου.” 〈παρ〉όντος γὰρ τοῦ ὑπερ‐ | |
109 | βάλλοντος δο[κεῖ] ἐλάττων εἶναι. | |
| >ἢ καὶ μεθ’ ἕτερα [λέγω]ν· “ἐγὼ δὲ ἄλο‐ >γ]ός εἰμι.” ἀλλὰ κ[αὶ Ἀ]βραὰμ ὁ “φίλος >θ](εο)ῦ” χρηματίσα[ς λέγ]ει· “ἐπειδὴ ἠρ‐ | 298 | |
| 5 | >ξ]άμην λαλεῖν [πρὸ]ς τὸν κύριόν >μο]υ, ἐγὼ δέ ε[ἰμι γῆ] καὶ σποδός.” οὐ κα]θάπαξ δ[ὲ ἀτι]μ̣ά̣ζει ἑαυτόν, ἀλ‐ λὰ] ἀφ’ οὗ ἤρ[ξατο] λαλεῖν πρὸς θ(εό)ν. “β]ροτὸς” δὲ καὶ “ἀ[ν]ὴρ” εἰ παρὰ τοῦ Ἐλι‐ | |
| 10 | φὰζ ἐκ παραλλ[ή]λου εἴρηται, ἀλλ’ ἡμεῖς ἀκριβέσ[τε]ρον ἐπιβαλόν‐ τες τῶι λόγωι φ[αμέ]ν, ὅτι τὸ μὲν βροτὸς οἷόν τέ ἐ[στ]ι ἐπὶ γυναικὸς τετάχθαι. τὸ γὰρ [ἀν]ὴρ οὐκ ἐπὶ παν‐ | |
| 15 | τὸς ἀνθρώπου [λέγετ]αι. >>“εἰ κατὰ παίδων [αὐ]τοῦ οὐ πιστεύει, >>κατὰ δὲ ἀγγέλω[ν] αὐτοῦ σκολιόν >>τι ἐπενόησε[ν, τ]οὺς δὲ κατοικοῦ(ν)‐ >>τας οἰκίας πηλ[ί]νας, ἐξ ὧν καὶ αὐ‐ | |
| 20 | >>τοὶ ἐκ τοῦ αὐτο[ῦ] πηλοῦ ἐσμεν, >>ἔπαισεν αὐτοὺ[ς] σητὸς τρόπον. καὶ >>ἀπὸ πρωΐθε[ν] μέχρις ἑσπέρας >>οὐκέτι εἰσίν.” ⸤ἀπὸ τοῦ μείζονος τὴν ἀπόδειξιν | |
| 25 | ἐπαγαγεῖν βούλεται καὶ πιστο‐ ποιῆσαι, ὅτι πᾶς ἄνθρωπος ὑ〈φ〉’ ἁμαρτίαν ἐστὶν⸥ ⸤λέγων, ὅτι καὶ οἱ παῖδες τοῦ [θ]εοῦ παρ’ αὐτῶι οὐ πιστεύονται, ὅ ἐστιν· οὐ〈χ〉 ὡς ἄτρε‐ | 300 |
| 30 | >πτοί εἰσιν. “κατὰ 〈δ〉ὲ ἀγγέλων ἑαυτοῦ >σκολιὸν ἐπενόησεν” ἁμαρτόν‐ των. εἰ δὲ τοῦτο, πολλῷ πλέον κατὰ τῶν οἰκούντων τὰς πηλίνας | |
110 | οἰκίας. καὶ α[ὐτῶ]ν ἐκ τοῦ αὐτοῦ π[η‐ λοῦ τυγχ[ανό]ντων ἁμαρταν[όν‐ των οὐ φ[είσεται], σητὸς τρόπον τὰς κολάσ[εις αὐ]τοῖς ἐπιπέμπ[ων, | |
| 5 | οἳ καὶ κρίμ[ατι αὐ]τοῦ ἀπὸ πρωΐ[θεν πολλάκις [ἕως ἑσπ]έρας οὐχ ὑ[πο‐ μενοῦσιν⸥. ἀ[λλὰ μ]ὲν οὖν αὕ[τη ἡ ὁλ〈ο〉σχερεσ[τάτη] νόησις τ[ῶν εἰρημένων, ⸤[ζη]τήσειεν δ’ ἄν [τις, πό‐ | |
| 10 | θεν οὗτος ἔ[χε]ι διάλημψιν πε‐ ρὶ τῶν πα[ραβε]βηκότων ἀγγέ‐ λων, καθ’ ὧ[ν σκ]ολιὸν ἐπινενοη‐ κέναι τὸν θ[εόν] φησιν. πρὸς ὃ λε‐ χθείη, ὅτι ἅ[τε] συνετὸς ὢν ἀνὴρ | |
| 15 | οἶδεν, ὡς ο[ὐ κα]τὰ φύσιν ἀγαθοὶ τυγχάνου[σιν, ἀ]λλὰ τρεπτοὶ οἱ ἄγ‐ γελοι⸥. οὐκ ἄτ[ο]πο〈ν〉 δὲ αὐτὸν καὶ ἐκ τῶν δαι[μο]νιζομένων ἀν‐ θρώπων τοῦτ[ο] ἐννοεῖν, περὶ | |
| 20 | ὧν ἡ θεία διδ[α]σκαλία φησίν· | |
| >“ἀγγέλους δὲ το[ὺ]ς μὴ τηρήσαν‐ >τας τὴν ἑαυτῶ[ν] τάξιν ὑπὸ ζό‐ >φον τετήρηκεν.” κατοικεῖν δὲ οἰ‐ κίας πηλίνας τοὺς ἀνθρώπους | 302 | |
| 25 | φησὶν ἀντὶ το[ῦ] ὑλικάς, ἁπλού‐ στερον καὶ τοὺς [ἀ]ν(θρώπ)ους ἐκ τοῦ αὐ‐ τοῦ πηλοῦ συνε[σ]τάναι λέγων. οὐ γὰρ καὶ ἡ ψυχὴ ἐκ πηλοῦ· τὸ γὰρ >σῶμα πήλινον εἴρηται. “ἔπαισε(ν) | |
| 30 | >αὐτοὺς σητὸς τρόπον.” τὴν κατ’ αὐτῶν ὡς εὐτελῶν ἐπιπεμπο‐ μένην κόλασιν δηλοῖ. τοῦτο ἐν | |
111 | τ]ῇ Σοφίαι δηλο[ῦται]. | |
| 1 | vacat | |
| 1 | vacat | |
| 1 | vacat | |
| 1 | vacat | |
| 1 | vacat >ἀλ]λὰ καὶ ὁ π[ροφ]ήτης φησίν· “ὁ ἄρχω(ν) >αἰτ]εῖ καὶ ὁ κ[ριτὴς] εἰρηνικοὺς λόγους >ἐ]λάλησεν· κατ[αθ]ύμιον ψυχῆς αὐ‐ | |
| 5 | >τοῦ ἐστιν. καὶ ἐ[ξελ]οῦμαι τὰ ἀγαθὰ αὐ‐ >τῶν ὡς σὴς ἐκτ[ρώγ]ων καὶ βαδίζω(ν) >ἐπὶ κάνονος ἐ[ν ἡ]μέρᾳ σκοπιᾶς”, ὅπερ δηλοῖ τὸ [ἀθρ]όον καὶ αἰφνί‐ | |
| διον τῶν κολ[άσε]ων καὶ τὸ κεκρι‐ | 304 | |
| 10 | μένον. τοῦτο γ̣[ὰρ] κανὼν δηλοῖ. >εἰ γὰρ μὴ “ὀργὴ[ν ἐ]πάγει καθ’ ἑκά‐ >στην ἡμέραν”, [ἀλ]λ’ “ἀποδίδωσ〈ιν〉 ἑκά‐ >στῳ κατὰ τὰ ἔρ[γ]α αὐτοῦ”, κανόνι τοῦ‐ το ποιεῖ μετὰ [τ]οῦ κεραννύ〈ν〉αι τὴ(ν) | |
| 15 | ἀγαθότητα. >>“παρὰ τὸ μὴ δύ[ν]ασθαι αὐτοὺς ἑαυ‐ >>τοῖς βοηθῆσαι ἀπώλοντο. ἐνε‐ >>φύσησεν γὰρ αὐτοῖς καὶ ἐξηράν‐ >>θησαν, ἀπώλοντο παρὰ τὸ μὴ | |
| 20 | >>ἔχειν αὐτοὺ[ς] σοφίαν.” ἔτι τῆς αὐ‐ τῆς ἀρχῆς ἐχ[ό]μενος, καθ’ ἣν οἴε‐ ται δι’ ἁμαρτ[ί]ας τὰ περιστατικὰ συμβαίνειν, [κ]αὶ ταῦτά φησιν. ἐ‐ πειδὴ γὰρ δι’ ἀρετῆς οὐκ ἐδυνή‐ | |
| 25 | θησαν μεταγνόντες τῶν κακῶ(ν) βοηθῆσαι ἑαυτοῖς, ἠκολούθησεν | |
| αὐτοῖς τὰ θλιβηρά. καὶ τοῦτο δὲ ὑπο‐ | 306 | |
112 | βάλλει νοεῖ̣[ν· δι’ ἀ]σθένειαν τὴν τ[ῶν ἐπελθόντω[ν] δεινό‐ τητα ἀπώ[σασθ]αι μὴ δυνηθέ(ν)‐ τες ἀπώλ〈λ〉υ[ντο], τὸ εὐτελὲς τῆς | |
| 5 | ἀνθρώπου [δυν]άμεως ἐπιδεικνύ[ντες. τοῦτο γοῦν [καὶ τὸ] ἐπιφερόμε[νον >φαίνεται ση[μαῖν]ον· “ἐνεφ[ύση‐ >σεν γὰρ αὐτο[ῖς καὶ ἐξ]ηράνθη[σαν.” δηλοῖ γάρ, ὅτ[ι οὐκ] ἐδέησεν ὑ[περ‐ | |
| 10 | βαλλούσης ἐ[πι]φορᾶς κατ’ αὐτῶ[ν, ἀλλ’ ἐμφυσή[σαν]τος μόνον, ὅπερ ἤρκεσεν ἐ[πὶ ἀν]αίρεσιν αὐτῶν, ἣ(ν) ἀπώλειαν εἶ[πε]ν. τῆς αὐτῆς δὲ τῆς φθασά[σης] διανοίας ὑπάρ‐ | |
| 15 | >χων ἐπάγε[ι τό· “ἀ]πώλοντο διὰ >τὸ μὴ ἔχειν [αὐ]τοὺς σοφίαν”, ἀγνο‐ ῶν, ὅτι πολλ[οὶ σ]οφοὶ ἀνιαροῖς ὑ‐ | |
| περβάλλου[σι] περιέπεσαν. | 308 | |