|
TLG 2074 038 :: APOLLINARIS :: Fragmenta in Joannem (in catenis) APOLLINARIS Theol., vel Apollinarius Fragmenta in Joannem (in catenis) Citation: Fragment — (line) | ||
1(l) | Jo 1, 1 | |
| 1 | Ὥστε μὴ ἐκ τῆς ἀνθρωπίνης—ἄνευ τινὸς προσθήκης καὶ ὁρισμοῦ. | |
|---|---|---|
2(l) | Jo 1, 14 | |
| 1 | Οὐ γὰρ δὴ μεταβολὴν τοῦ λόγου τολμήσει τις εἰς σάρκα γεγενημένην ἀκοῦσαι, τὸ δὲ σκηνῶσαι αὐτὸν ἐν ἡμῖν τὸ μετὰ ἀνθρώπων ἐστὶ κατοικῆσαι. | |
3(l) | Jo 1, 15 | |
| 1 | Γεγονέναι δ’ ἄν τις νοήσειε καὶ τὸ ὑπάρξαι, καθ’ ὃ καὶ ἡ τοῦ προφήτου λέξις εἶχε τὸ «ἔμπροσθέν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος θεός». διὸ καὶ κάλλιστα ἐπήγαγεν εὐθύς, ὅτι πρῶτός μου ἦν, τῷ γέγονε τὸ ἦν ἐπισυνάψας ὡς ἂν μὴ νομισθείη καὶ ἐπ’ αὐτοῦ παραπλησίως εἰρῆσθαι τὸ γέγονεν, ὥσπερ ἐπὶ | |
| 5 | τῶν γενητῶν ἅπερ οὐκ ἦν πρὸ τοῦ γεγονέναι. ὁ δὲ ἦν, φησίν, πρῶτός μου ἀεὶ δηλονότι τὸ εἶναι ἔχων κατὰ τὴν θεότητα οὔποτε ἀρχόμενον ὥσπερ οὐδὲ | |
| λῆγον. | 3 | |
4 col1(l) | Jo 1, 19—21 | |
| 1 | Προείρηκεν ὁ εὐαγ‐ γελιστὴς τὴν Ἰωάννου μαρτυρίαν ἀναμεμιγμέ‐ νην τῇ παρ’ ἑαυτοῦ, ἐξη‐ | |
| 5 | γητικῶς δὲ νῦν ἤδη δι‐ έξεισιν αὐτὴν ἐφ’ ἑαυτῆς ὥσπερ ἐπαναλαμβάνων ἐν τῷ λέγειν καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία | |
| 10 | Ἰωάννου, ἣν ἄρτι ἔλε‐ γεν μαρτυρεῖν αὐτὸν περὶ αὐτοῦ καὶ κεκραγέναι ἄνωθεν ἐρχόμενον, ὅπως ἐλήλυθεν εἰς τὸ μαρτυ‐ | |
| 15 | ρεῖν ὁ πρόδρομος τῷ κυρίῳ. Ἰουδαῖοι, φη‐ σίν, ἀπέστειλαν ἐκ τῶν δοκιμωτάτων παρ’ ἑαυ‐ τοῖς ἐπιλεξάμενοι τοὺς | |
| 20 | ἐρωτήσοντας αὐτὸν ὅστις εἴη δηλονότι τὴν ἐκ πα‐ τέρων ἔχοντες προσδο‐ κίαν τοῦ ἐρχομένου σω‐ τῆρος. | |
| 69 | ἡμάρτανον | |
| 70 | δὲ διαιροῦντες ἀπὸ Χριστοῦ τὸν προφήτην. ὁ δὲ βαπτιστὴς καλῶς ἀπεκρίνατο μὴ εἶναι ὁ προφήτης ταὐτὸ λέ‐ | |
| 75 | γων, ὃ καὶ πρῶτον ἀπε‐ κρίνατο φάσκων οὐκ εἰ‐ μὶ ὁ Χριστός, εἰ καὶ σαφῶς οὐκ ἐδίδασκεν αὐτούς, ὅτι ταὐτὸ εἴη | |
| 80 | ὁ Χριστὸς καὶ ὁ προ‐ φήτης. | |
4 col2(17) | Ἀπέστειλαν, φη‐ σίν, οἱ Ἰουδαῖοι ἐκ τῶν δοκιμωτάτων παρ’ | |
| 20 | αὐτοῖς ἐπιλεξάμενοι τοὺς ἐρωτήσοντας αὐτὸν ὅστις εἴη δηλονότι τὴν ἐκ πα‐ τέρων ἔχοντες προσδο‐ κίαν τοῦ ἐρχομένου σω‐ | |
| 25 | τῆρος καὶ τῇ τοιαύτῃ προσδοκίᾳ πρὸς ὑπόνοιαν αὖθις ἀνακινούμενοι, ὁ‐ πότε τι ξένον καὶ παρά‐ δοξον ἴδοιεν, μήποτε ἄρα | |
| 30 | τοῦτο εἴη τὸ ἐλπιζόμενον. ξένος δὴ ὁ τοῦ Ἰωάν‐ νου βίος ὢν καὶ ἅγιος εἰς ἐπίστασιν καὶ ζήτησιν | |
| ἤγαγεν αὐτούς, τίς ποτε | 4 | |
| 35 | ἄρα οὗτος εἴη καὶ μήποτε ὁ προσδοκώμενος. ὁ δέ, φησίν, ὡμο‐ λόγησεν εὐθὺς καὶ οὐκ ἀπέκρυψε τὸ ἀληθές, ὅτι | |
| 40 | οὐκ εἰμὶ ὁ Χριστός. οἱ δὲ δεύτερον ἠρώτων, εἰ Ἠλίας τυγχάνοι· καὶ γὰρ δὴ Μαλαχίας | |
| 45 | ἐλεύσεσθαι Ἠλίαν προ‐ είρηκεν. | |
| 54 | ὁ δὲ Ἰωάννης | |
| 55 | εἶπεν οὔ· καὶ γὰρ οὐκ ἦν Ἠλίας κατὰ τὴν ἰδίαν φύσιν, εἰ καὶ τοῦ πνεύματος ἐκοινώ‐ νει. | |
| 60 | τελευταίαν | |
| 62 | ἐρώτησιν αὐτῶν προτείνουσιν· ὁ προφή‐ της εἶ σύ. | |
| 71 | ὁ βαπτιστὴς οὖν ἀπεκρίνατο μὴ εἶναι ὁ προφήτης ταὐτὸ λέ‐ γων, ὃ καὶ πρῶτον ἀπε‐ | |
| 75 | κρίνατο φάσκων οὐκ εἰμὶ ὁ Χριστός, εἰ καὶ σαφῶς οὐκ ἐδίδασκεν αὐτούς, ὅτι ταὐτό ἐστιν ὁ Χριστὸς καὶ προ‐ | |
| 80 | φήτης. | |
4 col3(17) | Ἀπέστειλαν, φη‐ σίν, οἱ Ἰουδαῖοι ἐκ τῶν δοκιμωτάτων παρ’ | |
| 20 | αὐτοῖς ἐπιλεξάμενοι τοὺς ἐρωτήσοντας αὐτὸν ὅστις εἴη δηλονότι τὴν ἐκ πα‐ τέρων ἔχοντες προσδο‐ κίαν τοῦ ἐρχομένου σω‐ | |
| 25 | τῆρος καὶ τῇ τοιαύτῃ προσδοκίᾳ πρὸς ὑπόνοιαν αὖθις ἀνακινούμενοι, ὁ‐ πότε τι ξένον καὶ παρά‐ δοξον ἴδοιεν, μήποτε ἄρα | |
| 30 | τοῦτο εἴη τὸ ἐλπιζόμε‐ νον. ξένος δὴ ὁ τοῦ Ἰωάννου βίος ὢν καὶ ἅγιος εἰς ἐπίστασιν καὶ ζήτησιν ἤγαγεν αὐτούς, | |
| 35 | τίς ποτε ἄρα οὗτος εἴη καὶ μήποτε ὁ προσδοκώ‐ μενος. ὁ δέ, φησίν, ὡμο‐ λόγησεν εὐθὺς καὶ οὐκ | |
| 40 | ἀπέκρυψε τὸ ἀληθές, ὅτι μὴ εἴη ὁ Χριστός. οἱ δὲ δεύτερον ἠρώτων, εἰ Ἠλίας ὢν τυγχάνοι· καὶ γὰρ δὴ καὶ αὐτὸς ἥξειν | |
| 45 | προείρητο διὰ Μαλαχίου τοῦ προφήτου σαφῶς λέ‐ γοντος· «ἰδοὺ ἀποστέλλω ὑμῖν Ἠλίαν τὸν Θεσβί‐ την». καὶ μέχρι μὲν τού‐ | |
4 col3(50) | του ταῖς ὑπονοίαις οὐκ ἐσφάλλοντο προσδοκῶν‐ τες Ἠλίαν τε καὶ Χρι‐ στόν. ὡς δὲ ἀπέφησεν Ἰωάννης μηδὲ Ἠλίας | |
| 55 | εἶναι—καὶ γὰρ οὐκ ἦν Ἠλίας κατὰ τὴν ἰδίαν φύσιν, εἰ καὶ τοῦ πνεύ‐ ματος ἐκοινώνει καὶ διὰ τοῦτο Ἠλίας ἐκλήθη | |
| 60 | πρὸς τοῦ κυρίου—τελευ‐ ταίαν ἐσφαλμένην αὐτῷ προτείνουσιν ἐρώτησιν αὖθις τοῦτον ἐρωτῶντες, ὅπερ καὶ πρῶτον ἠρώ‐ | |
| 65 | των εἰ ὁ προφήτης ἐστίν, ἕτερόν τι παρὰ τὸν προφήτην οἰόμενοι τὸν Χριστόν. ἐκεῖνοι μὲν οὖν ἡμάρτανον διαιροῦντες | |
| 70 | ἀπὸ Χριστοῦ τὸν προφή‐ την. ὁ δὲ βαπτιστὴς κα‐ λῶς ἀπεκρίνατο μὴ εἶναι ὁ προφήτης ταὐτὸ λέ‐ γων, ὃ καὶ πρῶτον ἀπε‐ | 5 |
| 75 | κρίνατο φάσκων οὐκ εἰ‐ μὶ ὁ Χριστός, εἰ καὶ σαφῶς οὐκ ἐδίδασκεν αὐ‐ τούς, ὅτι ταὐτό ἐστιν ὁ Χριστὸς καὶ ὁ προφή‐ | |
| 80 | της. | |
5(l) | Jo 1, 25—27 | |
| 1 | Κωλυτικῶς λέγουσι τῷ Ἰωάννῃ τὸ τί οὖν βαπτίζεις, εἰ μὴ τάδε τυγχάνεις οὐκ εἰδότες, ὅτι οὐδὲ ὁ Χριστὸς αὐτὸς ὢν ὁ προφήτης ἐβάπτιζεν, ἀλλ’ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. Ἠλίας τε ἐπὶ τοῦ Ἀχαὰβ οὐδὲ τὰ τοῦ θυσιαστηρίου ξύλα δεόμενα λουτροῦ ἐβάπτισεν, τοῖς δὲ ἱερεῦσιν τοῦτο ποιεῖν προσέταξεν. | |
| 5 | πρὸς μὲν οὖν τὸ τί οὖν βαπτίζεις παρίστησιν ὁ Ἰωάννης τὸ ἴδιον βάπτισμα σωματικόν, πρὸς δὲ τὸ εἰ σὺ οὐκ εἶ ὁ Χριστὸς δοξολογίαν τῆς προηγουμένης οὐσίας Χριστοῦ λέγων, ὅτι ἀόρατός ἐστι τῇ θεότητι παρὼν παντὶ τῷ κόσμῳ. ἐλέγχει τε αὐτῶν τὴν εὐτελῆ περὶ Χριστοῦ ὑπόληψιν καὶ ἑνοῖ τὸν «ἐν ἀρχῇ» λόγον τῇ ἐνανθρωπήσει αὐτοῦ συνάπτων τὸ ὃν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε τῷ ὀπίσω | |
| 10 | μου ἐρχόμενος, τήν τε ὑπεροχὴν Χριστοῦ πρὸς ἑαυτὸν δηλοῖ διὰ τοῦ οὐκ εἰμὶ ἄξιος, μέσος δ’ ἂν εἴη τοῦ παντὸς κόσμου, οὗ διήκει κατὰ τὰς λογικὰς φύσεις, ἢ ἡμῶν, ὧν ἐν μέσῳ τὸ ἡγεμονικόν, ἔνθα καὶ ὁ ἐν ἑκάστῳ λόγος. εἰ δὲ τὸ μέσος ὑμῶν ἕστηκεν οὐκ αἰσθητόν, οὐδὲ τὸ ὀπίσω μου ἐρχόμενος. εἰπὼν δὲ τὰ περὶ τῆς οὐσίας τοῦ λόγου συνάπτει καὶ τὰ τῆς ἐπιδημίας ὀπίσω | |
| 15 | αὐτοῦ ἐρχόμενον αὐτὸν εἰπών. | |
6(l) | Jo 2, 4 | |
| 1 | Οὐκ ὀξέως ὁ κύριος εἰς τὴν ἐν φανερῷ τῶν σημείων κατεργασίαν χωρεῖ, | |
| ἐπεὶ μηδὲ εἰς ἐμφανὲς ἤδη κηρύττειν μηδὲ εἰς τὸ κοινὸν ἤδη διδασκάλου τάξιν ἀνείληφεν· προσιόντας γὰρ ὡς διδασκάλῳ καὶ μεταδιώκοντας ὡς σωτῆρα τυγχάνειν τῶν ἰάσεων ἐχρῆν, ὅτι καὶ πρέπει τὸν δεόμενον ἐπὶ τὸ πληρωτικὸν | 6 | |
| 5 | τῆς ἐνδείας χωρεῖν. λέγει τοίνυν μὴ παρεῖναι τὴν ὥραν αὐτοῦ τὴν εἰς τὰ σημεῖα τὴν κατὰ λόγον δηλαδὴ καὶ κατὰ τὸ πρέπον. | |
7(l) | Jo 2, 4—5 | |
| 1 | Οἶδεν ἡ μήτηρ πειθήνιον ὡς υἱὸν αὐτῇ γινόμενον τὸν κύριον. καὶ δὴ καὶ ἡ ἀπόκρισις τοῦτο ἐπεδείξατο τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι· ὡς γὰρ δυσωπεῖν δυνάμενος τοῦτο ἀπεκρίνατο, οἷον ἦν τὸ τοῦ θεοῦ πρὸς Μωυσέα· «ἔασόν με» ὡς δυνάμενον δηλαδὴ δυσωπῆσαι καὶ πεῖσαι. εἰδυῖα δὴ καὶ πιστικῶς πρὸς | |
| 5 | αὐτὴν διακείμενον καὶ ἐκ τῆς ἀποκρίσεως ὁρῶσα πρὸς τὴν ἀξίωσιν ἐγγὺς ἐπι‐ νεύοντα τοῖς διακόνοις ἐπιτάττει ποιεῖν ὃ κελεύει. | |
8(l) | Jo 2, 13—16 | |
| 1 | Κατ’ ἀλληγορίαν τοὺς δι’ αἰσχροκέρδειαν ἐληλυθότας ἐπὶ τὸ τοκίζειν τὰ τοῦ θεοῦ λόγου ὄντα ἀργύριον, ἔτι μὴν καὶ πωλοῦντας τὰ τοῦ πνεύματος χαρίσματα περιστερὰς ὠνομασμένα διὰ τὸ οἰκειότητα ἔχειν πρὸς τὸ καταβὰν ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐπὶ τοῦ σωτῆρος ἅγιον πνεῦμα ἐκβάλλει τῆς τοῦ θεοῦ | |
| 5 | ἐκκλησίας. εὖ δὲ καὶ τὸ εἰπεῖν ἐκ σχοινίων ὑπὸ τοῦ Ἰησοῦ τὸ φραγέλλιον γεγονέναι, ᾧ πάντας ἐδίωξεν· ἐπειδὴ γὰρ δι’ ὧν πλέκει τις τὸ σχοινίον, ἐν τῷ ἁμαρτάνειν κολάζεται. εἰκότως τοῦτο γέγραπται· σχοινία γὰρ τὰ ἁμαρτή‐ | |
| ματα λέγεται. | 7 | |
9(l) | Jo 3, 5 | |
| 1 | Ἀναβιβάζει πρὸς τὴν ἀληθινὴν αὐτὸν ἔννοιαν ὁ κύριος τῇ χάριτι τὴν ἀναγέννησιν ἀνατιθείς, ἥτις ἐπιτελεῖται δι’ ὑπουργίας μὲν ὕδατος τὸ σῶμα καθαίροντος ἀπὸ τῶν ἀνθρωπίνων καὶ τῶν ἐκ κακίας ῥύπων, δι’ ἐνεργείας δὲ πνεύματος τὴν ψυχὴν ἁγιάζοντος καὶ πληροῦντος θεότητι, οὗ δὴ κατοικήσαντος | |
| 5 | νῦν ἐν ἡμῖν ὥσπερ ἀρραβῶνός τινος καὶ ἀπαρχῆς, ἡ τελείως ἥξει βασιλεία τοῦ | |
| θεοῦ πλήρωσις οὖσα θεότητος ἐν ἡμῖν. | 8 | |
13(l) | Jo 3, 19 | |
| 1 | Τὸ φῶς ἀφ’ ἑαυτοῦ ἦλθεν μηδενὸς πονήσαντος εἰς τὸ εὑρεῖν αὐτό. | |
14(l) | Jo 3, 19 | |
| 1 | Ἀναπολόγητοί εἰσιν οἱ ἀγαπήσαντες τὸ σκότος ὑπὲρ τὸ φῶς· οὐ γὰρ δι’ ἄγνοιαν οὐ πιστεύουσι τῷ Χριστῷ, ἀλλὰ διὰ τὸ θέλειν φαῦλα πράσσειν, ἅπερ ἡ Χριστοῦ διδασκαλία οὐ παραδέχεται. ὅταν οὖν ἀκούσωμεν, ὅτι «οὐκ ἠδύναντο πιστεύειν», μὴ φύσεως ἐννοήσωμεν δύναμιν ἢ ἄλλου τινὸς ἐπικράτειαν, | |
| 5 | ἀλλὰ τὸν αὐτοδέσποτον λογισμὸν τὸν καταδουλώσαντα ἑαυτὸν τοῖς πάθεσι τοῖς ἀσέμνοις καὶ μὴ θέλοντα τῆς κακίστης ἀποστῆναι συνηθείας· οὗτοι γὰρ ἐπι‐ γινώσκουσι μὲν τὸ φῶς, οὐκ ἔρχονται δὲ πρὸς αὐτό, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ ἡ ὑπό‐ κρισις αὐτῶν τῶν λεγόντων εἰδέναι θεόν, ἔργοις δὲ αὐτὸν ἀρνουμένων. | |
15(l) | Jo 3, 32—33 | |
| 1 | Ἐπεὶ οὖν τὰ ἐκείνου φθέγγεται ὅ τε πιστεύων, ὅ τε ἀπιστῶν, ἐκείνῳ καὶ | |
| πιστεύει καὶ ἀπιστεῖ. τὸ δὲ ἐσφράγισεν ἀντὶ τοῦ ἔδειξεν. | 9 | |
17(l) | Jo 4, 13—16 | |
| 1 | Τοῦτο, φησίν, τὸ αἰσθητὸν ὕδωρ πρὸς ὀλίγον ἰάσεται τὴν δίψαν, τὸ δὲ ἀόρατον, καθάπερ ἀπαλλάττει τοῦ διψᾶν, οὐκέτι ζωῆς ἐνδεεῖς καταλιμπάνει τοὺς ἀνθρώπους· πηγάζει γὰρ αὐτοῖς ἀφθαρσίαν. τοῦτο δέ, ὅτι πνεῦμα ἅγιον δωρεὰν ἐπαγγέλλεται διὰ τῶν ἑξῆς δῆλόν ἐστιν. ἔχει τοίνυν τὸ λεγόμενον ὕδατος πνευ‐ | |
| 5 | ματικοῦ πρὸς ὕδωρ σωματικὸν ἀντεξέτασιν, ἀλλὰ καὶ τῆς τοῦ πνεύματος δωρεᾶς πρὸς τὴν τοῦ νόμου διδασκαλίαν· ὁ μὲν γὰρ ἦν διὰ γραμμάτων μαθή‐ σεως, ὧν ἀεὶ διὰ τὴν λήθην ὁ ἄνθρωπος δεῖται, πνεῦμα δὲ σοφίας, ἣ παρα‐ γένοιτο διηνεκῶς, τὴν χορηγίαν ἐπιδίδωσιν· τούτων ἀκούσασα ἡ Σαμαρεῖτις ἔμεινεν ἐπὶ τῆς σωματικῆς ἐννοίας καὶ τὰ μικρὰ μεγάλα περινοοῦσα τῶν | |
| 10 | μεγάλων ἀνεπαίσθητος ἔμεινεν. ἀλλ’ ὁ κύριος ἄχρι μὲν τούτων πρὸς τὴν γυναῖκα προοιμιάσατο, ἐπαγαγέσθαι δὲ τὸ τῶν Σαμαρειτῶν ἔθνος βουλόμενος ἐπισυν‐ άπτει τῷ πρὸς ἐκείνην λόγῳ τὴν τοῦ ἀνδρὸς κλῆσιν. ἐν ᾧ δείκνυται πρὸς ἐπίγνωσιν λόγου καλλίων ἀνδρὸς φύσις καὶ ἐπιτηδειοτέρα που τῆς γυναικὸς οὐκ ἐφικομένης τῶν πνευματικῶν τοῦ κυρίου διδασκαλιῶν. | |
18(l) | Jo 4,33 | |
| 1 | Δηλοῦσιν, ὅτι τὰς διακονίας τῶν προσφερόντων ἐδέχετο, καίτοι δυνατὸς ὢν τρέφειν καὶ μὴ τρέφεσθαι· εὐεργεσία γὰρ μεγίστη τὸ τρέφειν Χριστόν, ἧς οὐκ ἐφθόνει τοῖς βουλομένοις. διὸ καὶ τοῖς μαθηταῖς τὸ ἴσον ἔταξεν. | |
19(l) | Jo 5,5 | |
| 1 | Τὸ τριακοστὸν καὶ ὄγδοον ἔτος τοῦ κειμένου παραλύτου σημαίνει κολά‐ σεως χρόνον ἤδη συμπληρούμενον, ὅτι καὶ τεσσαράκοντα ἔτεσιν ὁ λαὸς ἐπὶ τῆς | |
| ἐρήμου δίκας ἐξέτισε καὶ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἐπέσχεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ πληγαῖς δὲ ὁ νόμος τεσσαράκοντα τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐκόλαζεν. ὁ τοίνυν κύριος | 10 | |
| 5 | ὑποτεμνόμενος τὸ πλῆρες τῆς κολάσεως ἔτει τριακοστοογδόῳ θεραπεύει τὸν ἄρρωστον, ὥσπερ καὶ τὰς νομικὰς κολάσεις ὑπετέμνετο διὰ τῆς χάριτος ἐγγὺς τοῦ κοσμικοῦ χρόνου πεπληρωμένου. | |
22(l) | Jo 5,44 | |
| 1 | Εἶτα ἐπειδή φησιν ὑμεῖς τὴν παρ’ ἀλλήλων δόξαν ζητεῖτε καὶ τὴν παρὰ θεοῦ οὐ ζητεῖτε, οὐ δύνασθε ἐλθεῖν πρός με. τοῦτο δέ φησιν ἐλέγχων τῶν διανοιῶν τὰ κεκρυμμένα καὶ τῆς ἀπιστίας τὴν αἰτίαν λέγων· ἄρχοντες μὲν γὰρ τὴν ἀπὸ λαῶν εὐδοκίμησιν μεταδιώκοντες, λαοὶ δὲ τὴν παρὰ τοῖς ἄρχουσι | |
| 5 | τιμὴν ἀγαπῶντες ἀφίστασθε τῆς πίστεως τῆς εἰς ἐμέ, οἱ μέν, ἵνα μὴ τὴν δόξαν | |
| ἐλαττωθεῖεν τὴν ἐν ὑμῖν, ὑμεῖς δέ, ἵνα μὴ τὴν παρ’ ἐκείνοις τιμὴν ἀποβάλητε. | 11 | |
23 | Jo 6,1 ἅμα δὲ καὶ ἐπὶ πλείονας ἄγειν τὴν εὐεργεσίαν βουλόμενος οὐκ ἐπὶ μιᾶς χώρας ἑδραῖος ἔμενεν. | |
24(l) | Jo 6,10—11 | |
| 1 | Τοῖς μαθηταῖς τὸ γεγενημένον σημεῖον οὐκ ἐπήγγελται λόγῳ, τῷ ἔργῳ δὲ ἐπιδείκνυσιν· τοῦτο γὰρ ἦν τῇ οἰκονομίᾳ πρέπον, οὐχ ὥσπερ τότε πρὸς τὸν Μωυσέα ἐλέγετο «μὴ χεὶρ τοῦ κυρίου οὐκ ἐξαρκέσει; ἤδη ὄψει εἰ ἐπικαταλήμψε‐ ταί σε ὁ λόγος μου», ἀλλ’ ἐνταῦθα πρᾴως πως καὶ ἡσυχίως ἀναπεσεῖν μόνον | |
| 5 | τοὺς ἀνθρώπους κελεύει καὶ λαβὼν τοὺς ἄρτους καὶ τοὺς ἰχθύας εὐχα‐ ριστεῖ ὡς ἐπὶ τροφαῖς ὑποκειμέναις καὶ ὡς ταύταις θρέψων ταύταις ἐπιδιδούς, ἐν τούτῳ δὲ τὰς οὐκ οὔσας ἐξεργαζόμενος. | |
25(l) | Jo 6,27 | |
| 1 | Μεθίστησι μὴ περὶ τὴν φθειρομένην ἐπτοῆσθαι τροφήν, ἀλλὰ τὴν εἰς αἰῶνα μένουσαν, ἥτις τρέφει ψυχήν. αὕτη δὲ ἦν ἡ πίστις ἡ ζωοποιὸς καθ’ ἣν ἐξομοιοῦται πρὸς τὴν σάρκα τοῦ κυρίου τὴν ὑπὸ τοῦ πατρὸς ἐσφραγισμένην τῇ θείᾳ δυνάμει. | |
26(l) | Jo 6,29 | |
| 1 | Θεοῦ μὲν ἔργον ἐνταῦθα λέγεται τὸ ἀνῆκον εἰς θεόν. τοῦτο δὲ εἶναί | |
| φησιν ὁ κύριος τὴν πίστιν τὴν εἰς αὐτόν, ἔργον τὴν πίστιν ἀποφαίνων ἱερώτερόν τε καὶ τέλειον. διὸ καὶ ἄνευ τῶν ἀνθρωπίνων ἔργων εἰκότως δικαιοῖ τε καὶ ἁγιάζει ἅτε τὴν καλλίστην ἐνέργειαν ἔχον τῆς ψυχῆς, οὐκ ἀργίαν τινὰ καὶ | 12 | |
| 5 | ἀπραξίαν. | |
28(l) | Jo 6,54 | |
| 1 | Οὐκ ἔστιν ἀπολαῦσαι τοῦ λόγου τοῦ θεοῦ πρὸς αἰώνιον ζωήν, εἰ μὴ διὰ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ· ἄχρι γὰρ οὐκ ἀνεμίγνυτο σαρκί, κατείχετο πᾶσα σὰρξ ὑπὸ θανάτου. νῦν δὲ ζωοποιὸς δέδοται σὰρξ τρέφουσα πᾶν τὸ ὁμογενὲς εἰς ζωὴν διὰ τῆς ἀνακραθείσης αὐτῇ δυνάμεως καὶ ταῖς μετεχούσαις σαρξὶν ἀνακιρνα‐ | |
| 5 | μένης καθ’ ὁμοίωσιν. | |
29(l) | Jo 6,55 | |
| 1 | Ἀληθής ἐστιν βρῶσις ἡ μὴ τῆς προσκαίρου καὶ ἀπολλυμένης ζωῆς ἐπίκουρος, ἀλλὰ τῆς αἰωνίου παρασκευαστική. αὕτη καὶ πόσις ἀληθινὴ ὡς ἂν μὴ πρὸς ὀλίγον ἐπαρκοῦσα τῷ δίψει, ἀλλ’ εἰς ἀεὶ παρεχομένη τὸν ἐμφορη‐ θέντα αὐτῆς καὶ ἀνεπιδεῆ καθιστῶσα καθάπερ καὶ πρὸς τὴν Σαμαρεῖτιν ὁ | |
| 5 | κύριος ἔλεγεν. | 13 |
32(l) | Jo 7, 6—8 | |
| 1 | Ὁ μακαρίζων τοὺς πενθοῦντας ἐπὶ τοῦ παρόντος αἰῶνος ἀκόλουθα καὶ νυνὶ φθέγγεται, κοινόν τι καὶ εἰς ἅπαντας διαβαῖνον τοὺς ἁγίους ἐφ’ ἑαυτοῦ λέγων, τὸ μὴ εἶναι καιρὸν ἑορτῆς ἡμῖν ἐν μέσῳ τῶν παρουσῶν θλίψεων, ἐν ὅσῳ κακία καταστρατεύεται καὶ ἀλήθεια παρὰ τοῖς πλείοσιν ἀθετεῖται καὶ θέλημα θεοῦ | |
| 5 | κατὰ γῆν οὐ κρατεῖ. διὰ δὲ ταῦτα μὴ εἶναι τὸν ἑαυτοῦ καιρὸν ὁ κύριος ἔλεγεν· οὐδὲ γὰρ οἷόν τε ἦν συνεορτάζειν πονηροῖς τὸν ἀγαθὸν οὐδὲ μισοῦσι τὸν μισού‐ | |
| μενον. | 14 | |
33(l) | Jo 7, 8 | |
| 1 | Ὑμεῖς, φησίν, ἀνάβητε συνεορτάσαντες οἱ μηδὲ μισούμενοι μηδὲ φθο‐ νούμενοι παρ’ αὐτῶν. ἐγὼ δὲ οὐκ ἀναβήσομαι· ἕτερος γὰρ ὁ τῆς ἐμῆς ἑορτῆς καιρός, ὅτε δηλαδὴ κρατήσει τὸ ἀγαθὸν καταποθέντος τοῦ χείρονος καὶ τὸ πονηρὸν οὐδαμοῦ φανεῖται. | |
34(l) | Jo 7, 21 | |
| 1 | Ἐπὶ τοὺς πέντε ἄρτους ἀναφέρει ὅ φησιν ἢ ἐπὶ τὸ χωρὶς τοῦ πεπλευκέναι πέραν γεγονέναι. | |
35(l) | Jo 7, 22—23 | |
| 1 | Βουλόμενος εἰσαγαγεῖν τὴν ἐν σαββάτῳ γινομένην περιτομὴν ἀρχὴν οὖσαν τῆς ἐλευθερίας τῆς ἀπὸ τοῦ σαββάτου ἀκριβείας καὶ τὸν περὶ τῆς περι‐ τομῆς ποιεῖται λόγον. ὡς μηδὲ ταύτῃ βεβηλοῦσθαι τοὺς ἀνθρώπους 〈δεικνύῃ〉 φησὶν δὴ μάλιστα μὲν οὐδ’ ἐκ τοῦ Μωυσέως εἶναι τὸ τῆς περιτομῆς ἔθος, | |
| 5 | ἀλλ’ ἄνωθεν καὶ ἐκ τῶν πατέρων, ἐπειδήπερ ἐξ Ἀβραὰμ ἄρχεται. τοῦτο δὲ λέγων ἐπὶ τὰ πρεσβύτερα τοῦ Μωυσέως αὐτοὺς ἀναπέμπει, ἐν οἷς οὔπω νόμος αὐτὸ τοῦτο, ὃ μάλιστα θαυμάζουσιν ὡς ἴδιον, τὴν κατὰ νόμον πολιτείαν, ἐπιδεικνύων τῆς παλαιοτέρας ὂν καὶ οὔπω νομικῆς. ἀεὶ δὲ ἔνθα τὰ μείζονα τοῦ νόμου παρεισάγει, πρὸς τὸ πρεσβύτερον καὶ ἀρχαῖον ἀναπέμπει, ἐπεὶ μήτε τῷ | |
| 10 | Ἐνὼχ μήτε ἐν τῷ Νῶε. διὸ οὐδὲ εἶπεν ἐκ τοῦ Ἀβραάμ, ἀλλ’ ἐκ τῶν πατέρων τὴν περιτομήν, ἵν’ ἐπὶ πάντων τὸ πρᾶγμα θεωρήσας μὴ πάντως ἀναγκαίαν αὐτοῦ νομίσῃς τὴν ἐπιτήδευσιν, ὅτι μηδὲ ἦν ἐπὶ πάντων. ἐλθὼν δὲ ἐπὶ Μωυσέα τῇ περιτομῇ χρησάμενον ἐν σαββάτῳ τὴν σαββατικὴν ἀργείαν ἀπέφηνεν ὑπ’ | |
| αὐτοῦ λελυμένην τοῦ Μωυσέως ἕνεκεν τῆς θειοτέρας ἐργασίας. εἰ δὲ ἕνεκεν, | 15 | |
| 15 | φησίν, τῆς περιτομῆς ὡς θείου ἔργου τὸ σάββατον οὐ διατελοῦσιν, ἀργὸν ἄγεται, ἀλλ’ ἔστιν ὅτε καὶ ἐνεργόν, πῶς τὸ πολὺ μεῖζον τῆς περιτομῆς τὴν ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἴασιν αἰτιᾶσθε ὡς οὐκ ὀφείλουσαν ἐν ἀργείας καιρῷ πράττεσθαι; | |
36(l) | Jo 7, 28 | |
| 1 | Εἰσάγει τὰς περὶ ἑαυτοῦ δύο δόξας ὁ κύριος, καὶ γινώσκεσθαι μὲν αὐτοῖς ὁπόθεν ἐστὶν, διότι μήτηρ αὐτοῦ ἡ Μαρία, ἔχειν δὲ ἅμα καὶ τὸ ἄγνωστον, ὅτι ἐστί τε καὶ ἐλήλυθεν ἐκ θεοῦ. διὸ μὴ αὐθάδη τινὰ καὶ αὐτοχειροτόνητον εἶναι διδάσκαλον ἑαυτόν, ἀλλὰ θεοῦ τοῦ πατρὸς ἀπεσταλκότος ἥκειν ἐπὶ τὴν διδασκα‐ | |
| 5 | λίαν, τὸν δὲ ἀποστείλαντα αὐτὸν ἐκείνοις μὲν οὐ γινώσκεσθαι, ὅτι θεοῦ γνώ‐ σεως ἀληθινῆς ἀπεῖχον ὡς πορρωτάτω ὅσον καὶ τῇ γνώμῃ καὶ ταῖς πράξεσιν ἀφεστήκασιν αὐτοῦ. εἰκότως δὲ ἑαυτὸν γινώσκειν τὸν πατέρα, ὅτι καί ἐστι παρ’ αὐτοῦ· γνωστότατον γὰρ τὸ οἰκειότατον. | |
37(l) | Jo 7,39—44 | |
| 1 | Ὡς τῆς σαρκὸς κοινωνίαν πρὸς ἡμᾶς ἀναδεξάμενος τοῦ πνεύματος ἔμελλεν παρέξειν οὐ πρότερον ἀνθρώποις ἁγιασμὸν τὸν ὄντως δεδομένον πρὶν σαρκωθῆναι τὸν λόγον καὶ τὴν ἀνθρωπίνην ὁδὸν πᾶσαν τοῦ βίου διαδραμεῖν καὶ τὴν ἡμετέραν ἀδοξίαν εἰς δόξαν τὴν θείαν μεταγαγεῖν· ἐνταῦθα γὰρ δεκτικὴν | |
| 5 | ἤδη τὴν ἀνθρωπότητα θεὸς ἐν Χριστῷ ποιησάμενος ὡς ἰδίοις καὶ προσειλημ‐ μένοις πνεῦμα χαρίζεται καὶ πάρεστι δὴ τὸ πνεῦμα. καὶ ἔστιν ἐν ἡμῖν ἐξ ἐκείνου· ὅτι γὰρ τὸν ἁγιασμὸν τὸν ἐν πνεύματι πνεῦμα ἡ γραφὴ καλεῖ, δηλοῦται ἐν Πράξεσι ἔνθα Παύλου πυθομένου· «εἰ πνεῦμα ἅγιον ἐλάβετε πιστεύσαντες» ἔλεγον οἱ ἐρωτηθέντες, ὅτι «οὐδ’ εἰ πνεῦμα ἅγιον ἔστιν ἠκούσαμεν», τοῦτο | |
| 10 | λέγοντες, ὅτι, εἰ δέδοται πνεύματος ἁγιασμὸς ἀνθρώποις, 〈οὐκ〉 ἀκηκόασιν, ἐπεὶ ὅτι γέ ἐστι πνεῦμα θεοῦ, πάλιν ἐπεβεβόητο παρὰ ταῖς θείαις γραφαῖς. | |
| μὴ θαυμάζωμεν οὖν, εἰ καὶ πάλαι τοῦ πνεύματος ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς προ‐ φήταις ἴδιον τῆς ἀναστάσεως τοῦ κυρίου τὸ δῶρον εἶναι λέγεται· ἕτερον γὰρ πνεύματος ἐνέργεια προφητικὴ καὶ ἕτερον ἁγιασμὸς καὶ ἀνακαίνωσις υἱοὺς | 16 | |
| 15 | θεοῦ τοὺς γυναικῶν γεννητοὺς ἀποφαίνουσα. καὶ τῷ μὲν υἱοθετοῦντι ἁγιασμῷ πολλάκις ἕπεται καὶ προφητεία, ὁπότε αὐτῆς δέοι, τῇ προφητείᾳ δὲ ἀναγέννησις οὐ συνῆν, ὅτι οὐδέπω ἦν πνεῦμα ἅγιον. οὐκ ἐπὶ τὴν ὑπόστασιν ἀναφέρει, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν ἐνέργειαν· οὐδέπω γὰρ ἐνήργει ἐν τοῖς μαθηταῖς, ἐπείπερ οὐκ ἂν περὶ τῆς ὑποστάσεως τοῦ πνεύματος εἶπεν, ὅτι οὔπω ἦν, (ἀλλὰ δηλονότι | |
| 20 | ἦν), περὶ 〈δὲ〉 τῆς χάριτος τῆς ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους μελλούσης ἔρχεσθαι καὶ δι’ ἐκείνων ἐπὶ τοὺς λοιπούς. ἐκεῖνο γὰρ οὔπω ἦν, ἐπείπερ ἐν τοῖς δεχομένοις καὶ τὸ χάρισμα λαμβάνει καὶ τὴν μείωσιν δέχεται πολλάκις διὰ τὴν τῶν λαμβανόντων αὐτοκακίαν. ἀλλὰ Φαρισαῖοι πάλιν τὴν περὶ αὐτῶν γνώμην τοῦ πλήθους ἀφέντες ἐβουλεύθησαν μὲν αὐτὸν συλλαβέσθαι διὰ τῶν ὑπηρετῶν. | |
| 25 | ἥψατο δὲ οὐδεὶς πάντων ὑπὸ τῆς θείας κωλυομένων χάριτος. | |
38(l) | Jo 7,50 | |
| 1 | Εἷς ὢν καὶ αὐτὸς τῶν πεπιστευκότων καὶ σὺν τοῖς ἐπαράτοις ταγεὶς ἀνθυβρίζει αὐτοὺς ἠρέμα ἐπαράτους δεικνὺς ὡς καταψηφισαμένους τῶν πιστευ‐ σάντων πρὸ τοῦ γνῶναι, εἰ ἀλόγως ἐπίστευσαν. | |
39(l) | Jo 8,19 | |
| 1 | Ἐπειδὴ ἠρώτων ὡς περὶ ἀνθρώπου τόπῳ περιεχομένου· ποῦ ἐστιν ὁ πατήρ σου, θαυμασίως εἴρηκεν τὸ μὴ εἰδέναι αὐτοὺς τὸν πατέρα τοῦτο | |
| πάσχοντας διὰ τὸ καὶ τὸν υἱὸν μηδὲν ἕτερον ἢ σάρκα νομίζειν τὴν ἐν τόπῳ θεωρουμένην. εἰ δ’ ἐπίστασθε, φησίν, ὅτι καὶ ὁ υἱὸς εἰ καὶ σάρκα πεφόρηκεν, | 17 | |
| 5 | οὐδὲν ἧττόν ἐστιν ὑπὲρ σάρκα, ἐπεγινώσκετε ἂν καὶ τὸν πατέρα μηδεμίᾳ τοπικῇ περιοχῇ κατεχόμενον, ἀλλὰ πάντα ἐν ἑαυτῷ φέροντα. | |
40(l) | Jo 8,20 | |
| 1 | Θαυμάζων ὁ εὐαγγελιστὴς φαίνεται ἐπὶ τοιαύτῃ παρρησίᾳ λόγων καὶ ἐλέγχοις τοιούτοις, μηδένα δὲ δύνασθαι κατασχεῖν τὸν κύριον, καίτοι γε μεμη‐ νότων ἐπὶ τούτῳ καὶ παρεσκευασμένων ἁπάντων. ἀλλ’ ὅμως ἐν μέσοις αὐτοῖς ἐν τῷ ἱερῷ πρὸς τῷ γαζοφυλακίῳ διδάσκων ἔλεγεν, ἐπαρρησιάζετο, | |
| 5 | θεότητος παρεῖχε τεκμήρια, τὴν ἐκείνων ἄγνοιαν ἤλεγχε ἐπὶ τούτοις καὶ οὐδεὶς ὁ προσαψάμενος. | |
41(l) | Jo 8,21 | |
| 1 | Τοῖς οὐδὲν ἀπολαύσασι τῆς παρουσίας αὐτοῦ τὸν ἀνιαρὸν ὄλεθρον ἀπειλεῖ καὶ μάλα εἰκότως· οἱ γὰρ ἐκ τοῦ ἰατροῦ παρόντος μόνην ἴασιν μὴ δεξάμενοι τοῖς πάθεσιν ἐναποθνῄσκουσιν. | |
42(l) | Jo 8,22—23 | |
| 1 | Καίτοι εἰ ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν κατὰ τὴν δυσσεβῆ αὐτῶν ὑπόνοιαν, ἐδύναντο ὁτεδήποτε καὶ αὐτοὶ θνητοὶ ὄντες ἀπελθεῖν πρὸς αὐτόν· μία γὰρ | |
| πάντων ἔξοδος, κἂν ὁ τρόπος διάφορος εἶναι δοκῇ καὶ ἓν τὸ ὑποδεχόμενον πάντας χωρίον πρὸ τῆς ἀναστάσεως τοῦ κυρίου, κἂν μετὰ ταῦτα τὸ τάγμα | 18 | |
| 5 | τῶν ἁγίων εἰς παράδεισον μετατεθῇ. τί οὖν ὁ κύριος; παρὰ πόδας δείκνυσι καὶ τὴν αἰτίαν φήσας ἀναιρῶν αὐτῶν τὴν ὑποψίαν· ὑμεῖς ἐκ τοῦ κόσμου ἐστέ. | |
43(l) | Jo 8,22—23 | |
| 1 | Τοιαύτην πως ἔχει δύναμιν ὁ λόγος, ὅτι πρὸς τὰ ἑαυτοῦ καὶ τὰ οὐράνια μεταστήσεται· διόπερ τοῦτο οὐδὲ θάνατός ἐστιν ὡς πρὸς ἀλήθειαν καθάπερ ἂν ἐπ’ ἀνθρώπου τοῦ ἐκ γῆς ὄντος καὶ κατὰ τὴν ἐκ τοῦ σώματος μετάστασιν ὑπὸ γῆν ἑλκομένου. | |
44(l) | Jo 8,26 | |
| 1 | Ἱκανά, φησίν, ἔστιν, ἃ καὶ ὁ θεὸς διὰ προφητῶν εἴρηκεν ἐλέγχων τὸ σκληροκάρδιον ὑμῶν καὶ δυσπειθές. κἀγὼ δὲ ὅσα λέγω περὶ ὑμῶν, οὐχ ἑτέ‐ ρωθεν, ἀλλ’ ἢ παρὰ πατρὸς λέγω. ἀκούειν δὲ εἶπεν ἀνθρωπινώτερον, σαφέστερον τοῖς ἀκούουσι διαλεγόμενος. | |
45(l) | Jo 8,27 | |
| 1 | Εἰ γὰρ συνίεσαν, ὅτι περὶ θεοῦ ἔλεγεν ὁ κύριος, οὐκ ἂν ἠρώτων «ποῦ ἐστιν ὁ πατήρ σου». διόπερ καὶ δεόντως εἴρηκε πρὸς αὐτοὺς τὸ οὐκ «οἴδατε τὸν πατέρα μου». | |
46(l) | Jo 8,38 | |
| 1 | Ἑωρακέναι καὶ παρὰ τῷ πατρὶ λέγων οὐκ ὀφθαλμῶν τινα ὅρασιν ἐδή‐ | |
| λωσεν, ἀλλὰ γνῶσιν φυσικήν, ἐπεὶ καὶ ἐκείνους φάσκων ἑωρακέναι παρὰ τῷ πατρὶ αὐτῶν οὐκ ὄψει δήπουθεν ἑωρακέναι λέγει, ἀλλὰ τῇ ἐνοικούσῃ πονηρίᾳ ταῖς τοῦ πονηροῦ βουλαῖς οἰκείους καθίστασθαι. | 19 | |
47(l) | Jo 8,51—53 | |
| 1 | Προειρηκώς, ὅτι «ὁ ὢν ἐκ τοῦ θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ θεοῦ ἀκούει» νῦν φησι δεικνὺς ἑαυτὸν κατὰ φύσιν ὄντα θεόν· οὗτος δὲ τηρεῖ τὴν θείαν ἐντολήν, ὁ κατὰ μηδένα τρόπον ἁμαρτάνων καὶ παραβαίνων τὰς θείας πράξεις· οὗτος καὶ ἀκούει τῶν θείων λόγων. θάνατον δέ φησιν ἐνταῦθα οὐ τὸν σαρκικόν, ὃν | |
| 5 | ὑπομένουσι πάντες, ἀλλὰ θάνατον ὀνομάζει τὸν μέλλοντα, τὸ δι’ αἰῶνος κο‐ λάζεσθαι, ὅστις ἐστὶν ἡ γέεννα καὶ «ὁ σκώληξ»· καὶ γὰρ καὶ ζωή ἐστιν ἀκατά‐ παυστος ἀπόλαυσις εἰς τὸν αἰῶνα· αἰῶνα γάρ φησι τὸν μέλλοντα. εἶτα εἰπὲ οὖν ἡμῖν, φασίν, μείζων εἶ αὐτὸς Ἀβραὰμ καὶ τῶν προφητῶν ὁ μείζους ἐκείνων ἑτέρους ποιεῖν ὑπισχνούμενος; τίνα σεαυτὸν ποιεῖς ὁ καὶ τῆς παρὰ | |
| 10 | τοῦ θεοῦ φιλοτιμίας τὰ ἀμείνω δώσειν ἐπαγγελλόμενος; | |
48(l) | Jo 8,56 | |
| 1 | Ζητητέον τίνα λέγει ἡμέραν· ἐπεὶ φῶς ἀληθινὸν καὶ «δικαιοσύνης ἥλιός» ἐστιν ὁ σωτήρ, ἡμέραν κατασκευάζει, ἐὰν ἀνατείλῃ δι’ ἀρετῆς καὶ θείας γνώσεως. ἐπεὶ τοίνυν καὶ τῷ Ἀβραὰμ ὤφθη καταυγάσας αὐτὸν πίστει εἰς δικαιοσύνην λελογισμένῃ, μετὰ χαρᾶς ἠγαλλιάσατο ἰδὼν τὴν νοητὴν τοῦ | |
| 5 | κυρίου ἡμέραν. ἐντεῦθεν οἱ δύο θεοὺς λέγοντες τὸν κοσμοποιὸν καὶ τὸν πατέρα Χριστοῦ ἐλέγχονται ἀσεβῶς φρονοῦντες· εἰ γὰρ ὁ Ἀβραάμ, ὅν φασιν ἑτέρου θεοῦ εἶναι, τὸν σωτῆρα εἶδεν καὶ δι’ αὐτοῦ τὸν πατέρα, ὁ ὀφθεὶς αὐτῷ θεὸς | |
| ὁ κοσμοποιός ἐστιν, ὁ αὐτὸς τῷ πατρὶ Χριστοῦ. | 20 | |
49(l) | Jo 9,2—3 | |
| 1 | Ἦν τις ἐν τοῖς πάλαι λόγος ἐξ ἁμαρτίας εἶναι τὰ κακὰ διὰ τὸ πεπεῖσθαι περὶ θεοῦ ὡς οὐδενός ἐστιν αἴτιος κακοῦ, τὸ δὲ ἐπὶ γυμνασίᾳ πάσχειν καὶ πρὸς αἴσθησιν τῆς τοῦ θεοῦ δυνάμεως ἐνεργούσης ὕστερον τοῦτο οὐ πάνυ πως ἐγι‐ νώσκετο διὰ τὸ μᾶλλον ἀνταποδόσεις εἶναι ἀγαθὰς τοῖς δικαίοις τότε παρὰ | |
| 5 | θεοῦ καὶ μὴ ὥσπερ νῦν παρατείνειν μακροτέρους τοὺς ἀγῶνας διὰ τὴν προκει‐ μένην εἰς αἰῶνα ζωήν. ἐπεὶ δὲ ἐκ γενετῆς ὁ τυφλός, ζητεῖν παρίσταται τοῖς μαθηταῖς· 〈καὶ〉 ὡς ἀδύνατον ὂν τὸ αὐτὸν ἁμαρτεῖν πρὶν γεννηθῆναι πα‐ ρατιθέασι τὸ τῶν γονέων. καὶ γὰρ ᾔδεισαν ἐπὶ λύπῃ γονέων παθήματα περὶ τοὺς παῖδας εἶναι. ὁ δὲ κύριος οὐχ ἕνεκά τινος ἁμαρτίας τὴν τυφλότητα γενέσθαι | |
| 10 | φησίν, ἀλλ’ ἕνεκα δόξης θεοῦ μελλούσης ὑπὲρ τοῦ γνωσθῆναι θεοῦ δύναμιν διὰ τῆς παραδόξως γενομένης ἀναβλέψεως. | |
50(l) | Jo 9,7 | |
| 1 | Ἡ τοῦ Σιλωὰμ εἰς τὸ ἔργον συμπαράληψις ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλ‐ μένος καθὰ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς οὐ μάτην ἐπεσημαίνετο, δηλοῖ τὴν τῆς δημι‐ ουργοῦ δυνάμεως ἀποστολὴν εἰς τὴν τοῦ ἰδίου δημιουργήματος ἀνανέωσιν ἀπο‐ καθαρτικὴν μὲν τῶν ἁμαρτιῶν γινομένην, οὗ σύμβολον τὸ ὕδωρ ἦν τὸ τῆς | |
| 5 | κολυμβήθρας, διὰ δὲ τῆς τῶν ἁμαρτιῶν ἀποκαθάρσεως ὑγείαν ἐπανάγουσαν καὶ εἰς ἀρτιότητα τὴν νενοσηκυῖαν καὶ πεπηρωμένην φύσιν. | |
51(l) | Jo 9,10—17 | |
| 1 | Οὐχ ὡς μαθεῖν τι δεόμενοι παρὰ τοῦ τυφλοῦ τὴν ἐρώτησιν οὗτοι προσά‐ γουσιν, ἀλλ’ ὥσπερ ἐκδυσωποῦντες αὐτὸν δυσφημότερόν τι κατὰ τοῦ κυρίου φθέγξασθαι διὰ τὴν δοκοῦσαν περὶ τὸ σάββατον ὀλιγωρίαν· ᾤοντο γὰρ ὑπὸ πολλῶν ὄντων αὐτῶν ἑλκυσθήσεσθαι τὸν ἕνα καὶ ταῦτα πένητα καὶ εὐτελῆ καὶ | |
| 5 | προσαίτην, μέγα δὲ ἡγοῦντο τὸν εὐεργετηθέντα παῦσαι τῆς εἰς αὐτὸν εὐφημίας ὡς ἐκ τούτου καὶ κατακρύψαι δύνασθαι τὸ πραχθὲν μὴ μαρτυρούμενον ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ ἰαθέντος. ἀλλ’ οὐκ εἶξεν, ἅτε πείρᾳ τὸν κύριον ἐγνωκώς, ἀλλ’ ὅσον ἐδύνατο καταλαβεῖν εὐφήμως λέγει περὶ αὐτοῦ προφήτην εἶναι φάσκων καὶ τοῦτο εἰκότως, ἐπείπερ οὐκ ἰδίᾳ δυνάμει πεποιηκότα αὐτὸν ἠπίστατο τῆς θεότητος τὴν | 21 |
| 10 | ἐξουσίαν ἀγνοῶν. | |
53(l) | Jo 9,16 | |
| 1 | Τοσοῦτον ἰσχύει δόγμα προκατεσχηκὸς καὶ ἡ πρός τι διάθεσις εἰς τὸ παρελέσθαι τὴν ὀρθὴν ἐπὶ τοῖς πράγμασιν δίκην καὶ σκοτῶσαι τὸν λογισμόν. καὶ ὅτι μὲν ἐν σαββάτῳ τὸν τυφλὸν βλέπειν ἐποίησεν, οὐ λογίζονται, ὅτι δὲ «πηλὸν ἐποίησεν», κρίνουσιν, ἐξεπίτηδες τοῦ κυρίου κατὰ ταύτην τὴν ἡμέραν | |
| 5 | ἐργαζομένου τὰ ἑαυτοῦ ἔργα πολλάκις, ἵνα τῆς «ὑπὸ τὰ στοιχεῖα» δουλείας, ὡς ὁ ἀπόστολός φησιν, ἐλευθερώσῃ τοὺς ἀνθρώπους ἀνέτους ποιήσας ἀπὸ τῆς σαββατικῆς δουλείας εἰς τὴν θεοῦ δουλείαν· τὸ γὰρ θεοῦ ἔργα κατὰ τὴν σαββα‐ τικὴν ἀργίαν ἐργάζεσθαι θεῷ δουλεύειν ἦν ἀντὶ σαββάτου. | |
54(l) | Jo 9,18—19 | |
| 1 | Οὐχ εὑρόντες ἣν ἐβούλοντο ἄρνησιν παρὰ τοῦ τεθεραπευμένου παρὰ τῶν | |
| γονέων ταύτην ζητοῦσιν, ἐλπίζουσί τε αὐτοὺς θορυβηθέντας συνεργοὺς ἔσεσθαι αὐτοῖς ἀρνησαμένους, ὅτι ὁ γεγεννημένος τυφλὸς οὗτός ἐστιν ὁ νυνὶ βλέπων. φησὶ δὲ αὐτοὺς ὁ εὐαγγελιστὴς μηδὲ πιστεύειν· οὐ γὰρ εἰσοικίζεται πίστις εἰς | 22 | |
| 5 | ἐριστικὴν ψυχὴν καὶ εἰς θεοῦ δύναμιν παραταττομένην, ὥστε οὐκ ἀναίτιοι τῆς ἀπιστίας, ἀλλὰ καὶ σφόδρα ὑπαίτιοι σκληρότητα κατασκευάσαντες ἐν ἑαυτοῖς, δι’ ἣν οὐχ ὑπεδέχοντο τὸ τῆς πίστεως ἀγαθόν. θορυβοῦσι δὲ τοὺς γονεῖς ἐγκαλοῦντες, ὅτι τυφλὸν λέγοιεν γεγεννῆσθαι τὸν υἱὸν ἑαυτῶν· πῶς γάρ, φασίν, βλέπειν υἱόν. | |
55(l) | Jo 9,28—31 | |
| 1 | Ἐξ ὑπεροψίας τοῦτο ὑμεῖς φατε. ὃ λέγουσιν, τοιοῦτόν ἐστιν. οἴδαμεν, ὅτι ὁ θεὸς διὰ Μωυσέως ἐνομοθέτησεν, τοῦτον δὲ οὐκ ἴσμεν 〈εἰ μὴ〉 ὡς παραλύοντα τὸν νόμον· ἐν γὰρ σαββάτῳ τυφλὸν ἐθεράπευσεν· τούτῳ γὰρ τῷ σκοπῷ λέγουσι μὴ εἰδέναι αὐτόν. τὸ δὲ σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου ὡς ἐξευτελί‐ | |
| 5 | ζοντες αὐτὸν εἰρήκασιν ἐκείνου, τὸ δὲ μὴ εἰδέναι λέγουσιν ὡς ἔχοντες περὶ τῆς κατὰ σάρκα αὐτοῦ γεννήσεως ὑποψίαν μηδὲν περὶ τῆς ἀρρήτου αὐτοῦ γεννήσεως δυνάμενοι ἐννοῆσαι. τί οὖν πρὸς τοῦτο ὁ τεθεραπευμένος; ἐκ τῶν αὐτῶν λόγων δράττεται αὐτοὺς καὶ ἑαυτοῖς περιπίπτειν ποιεῖ. τοῦτο, φησίν, τὸ θαυμαστόν, ὅτι οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστίν, ὑπερβαῖνον τὴν ἀνθρωπίνην | |
| 10 | κατάληψιν. εἶτα ἐπειδὴ αὐτὸς 〈οὐκ〉 ἄνωθεν εἴρηκεν, ἀλλ’ εἰδώς, ὅτι οὐχ ἁμαρτωλός ἐστιν, φησὶ γάρ, ὅτι οἴδαμεν, ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ θεὸς οὐκ ἀκούει. | |
56(l) | Jo 10, 1—6 | |
| 1 | Θαυμασίῳ προκαλύμματι τῇ παραβολῇ σκέπει τὰ δηλούμενα πρὸς τοὺς οὐκ ἀξίους ἐπιγινώσκειν τοῖς ἀξίοις καταλιπὼν τὴν ἐπίγνωσιν. δύναμις δὲ τῆς παραβολῆς δηλῶσαι τὴν ἐπ’ ἀγαθῷ γινομένην ἀναχώρησιν ἀπὸ τῆς νομικῆς καὶ Ἰουδαϊκῆς ἀγωγῆς ἐπὶ τὴν ἐν πίστει καὶ παρὰ Χριστῷ τελείωσιν· πρόβατα | |
| 5 | γὰρ τὰ καλῶς ὑπὸ τοῦ ποιμένος ἐξαγόμενα καὶ τὴν φωνὴν γνωρίζοντα αὐτοῦ καὶ ἀκολουθοῦντα καθηγουμένῳ οἱ ἐκ τοῦ Ἰσραήλ εἰσιν ἄνθρωποι οἱ τὸν ἐναπομένοντα τοῖς σωματικοῖς ἐπιτηδεύμασι λαὸν ἀφιέντες καὶ τῷ κυρίῳ συνα‐ κολουθήσαντες ἐξιόντι τοῦ κόσμου, οἱ συνιέντες, ὅτι θεῖα ὄντως τὰ τοῦ Χριστοῦ | |
| καὶ ἀπὸ μικρῶν ἐπὶ τὰ μείζω προάγει οὐκ ἐξ ἀγαθῶν εἰς κακά, ὅπερ οὐ ποι‐ | 23 | |
| 10 | μένος, ἀλλὰ κλέπτου καὶ λῃστοῦ, τοῦτ’ ἔστι πονηροῦ διδασκάλου καὶ πρὸς ἀνομίαν ἀπὸ νόμου μετατιθέντος, ᾧ μὴ συνακολουθεῖν τὰ πρόβατα λέγων διδάσκει μὴ ἕπεσθαι τοῖς παρανόμοις διδασκάλοις τοὺς ὑπηκόους θεοῦ τε καὶ νόμου. λέγων καὶ κατ’ ὄνομα φωνεῖ τὰ ἴδια πρόβατα ὁ ποιμὴν ἐκλογὴν δηλοῖ τὴν τῶν ἐπιτηδείων κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν προφήταις· «ὑμεῖς δὲ συναγάγετε | |
| 15 | υἱοὺς Ἰσραὴλ κατὰ ἕνα καὶ ἕνα»· «οὐ γὰρ πάντων ἡ πίστις» οὐδὲ πάντες δύναν‐ ται, ἐπειδὴ μηδὲ βούλονται τῶν συνήθων ἀποπηδῆσαι μελετημάτων καὶ τῆς κοσμικῆς ἐλευθερωθῆναι προσπαθείας καὶ ἐπὶ τὴν θείαν μὲν ἄσκησιν ζῆν καὶ ὑπερκόσμιον, πρὸς ἣν καὶ ὁ κύριος τοὺς ἑαυτοῦ καθοδηγεῖ μαθητὰς ἔμπροσθεν αὐτῶν πορευόμενος. καιρὸς δὲ ὁ τῆς τοιαύτης παραβολῆς ἀναγ‐ | |
| 20 | καιότατος ὁ παρὼν διδασκούσης περὶ τῶν ἐξιόντων ἀπὸ συναγωγῆς Ἰουδαίων, ὅτι δὴ τὸν «ἐκ γενετῆς τυφλὸν» ἀναβλέψαντα διὰ τὴν περὶ Χριστοῦ μαρτυρίαν ἐξέωσαν ἐκεῖνοι. τῷ δὲ ἦν οὐχ οὕτω κακόν, ἀλλὰ μέγιστον ἀγαθόν. διότι οὐ συνῆκαν αὐτοῦ τὴν φωνὴν τὴν τῆς ἀναβλέψεως αἰτίαν. ὁ δὲ ἀνοίγων τῷ ποιμένι θυρωρὸς καὶ τὴν εἴσοδον ἀνοίγων εὐπρεπῆ ὁ τοῦ Ἰσραὴλ ἐπιστάτης | |
| 25 | ἐστὶν ἄγγελος ὁ τὴν τοῦ βασιλέως παρουσίαν ἀσμένως δεχόμενος καὶ τῇ μείζονι παραδιδοὺς ἐπιστασίᾳ τοὺς οἰκονομηθέντας ὑφ’ ἑαυτοῦ κατὰ τὸ μέτρον τῆς οἰκετικῆς ἐπιτροπῆς· «ὑπ’ οἰκονόμους» γάρ, φησίν, ἦμεν καὶ «ἐπιτρόπους». | |
57(l) | Jo 10,6 | |
| 1 | Παροιμίαν δὲ δηλονότι νῦν τὴν παραβολὴν ἐκάλεσεν. | |
58(l) | Jo 10,8—10 | |
| 1 | Εἰσῆλθεν ὁ κύριος διὰ νόμου πληρώσεως αὐτὸς ὢν τρόπον τινὰ καὶ ὁ νόμος· ἐν γὰρ τῷ ζῶντι καὶ ἀληθινῷ λόγῳ καὶ ὁ νομικὸς περιέχεται. ἐξήγαγε δὲ ἐπὶ νομῇ καὶ τροφῇ ζωοποιῷ τοὺς ἀκολουθήσαντας, ὅτι τῇ δυνάμει τοῦ πνεύματος αὐτοὺς τρέφει τοῦ ζωοποιοῦ οὐκέτι δεομένους νομικῶν παραγγελ‐ | |
| 5 | μάτων, ἀλλὰ τοῖς κατὰ λόγον δόγμασιν ἀγομένους· «τὸν νόμον» γάρ, φησίν, «τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασιν καταργήσας»· καὶ νόμος μὲν ἐδόθη μὴ δυνάμενος | |
| ζωοποιεῖν, ζωὴν δὲ ὁ Χριστοῦ δίδωσι λόγος ἐπὶ τὰ αἰώνια 〈ἀπὸ〉 τῶν προσ‐ καίρων καλῶν καὶ οὐ ζωὴν μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐν ζωῇ βασιλείαν ἐπιχωρηγῶν, ὅπερ ἐστὶ τὸ περισσόν. τίνες οὖν ἂν εἶεν οἱ κλέπται καὶ λῃσταὶ οἱ πρὸ | 24 | |
| 10 | τοῦ κυρίου παραγενόμενοι καὶ οὐκ ἀκουσθέντες ὑπὸ τῶν προβάτων; τίνες δὲ ἄλλοι ἢ οἱ νόμον διδάξαντες ἀπέστησαν διὰ τῆς ἐπὶ τὸν ἐθνικὸν βίον μετα‐ θέσεως, οἱ πρὸς ἀλλοτρίωσιν ἐνάγοντες θεοῦ καὶ τὸν διὰ τῆς ἀλλοτριώσεως ὄλεθρον ἐπιφέροντες. ἀναγκαιότατα τοίνυν ὁ κύριος διαφορὰν ἐπιδείκνυσι πρὸς ἑαυτὸν τῶν ἀπὸ τοῦ νόμου μετατιθέντων, ὅπερ φυλάσσων καὶ ὁ ἀπόστολος | |
| 15 | ἐπισημαίνεται λέγων· «ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον ἵνα θεῷ ζήσω», τοῦτ’ ἔστιν οὐ δι’ ἀνομίας ἐχωρίσθη νόμος, ἵνα εἰς θάνατον κατενεχθῶ, ἀλλὰ διὰ τῆς ὄντως νομίμου καὶ θείας πολιτείας, ἣ πρὸς τὴν αἰώνιον ἄγει ζωήν· ἐπειδὴ γὰρ ψευδεῖς καὶ οὐκ ἀγαθοὶ ποιμένες ἐφεστήκασιν οἱ μισθοῦ τῆς ἐφη‐ μερίας ἡδονῆς ποιμένες, οἷς οὐκ ἔμελεν τῶν προβάτων, ἀλλὰ τὴν ἰδίαν ἐθήρευον | |
| 20 | ἡδονὴν ἐπὶ ταύτην φεύγοντες ἐπιόντος τοῦ λύκου τοῖς προβάτοις, τοῦτ’ ἔστι τοῦ ὀλέθρου τοῦ τῇ κακίᾳ συνακολουθοῦντος, ὁ κύριος, ἵνα μὴ πρὸ τῆς ἁμαρτίας ἀπολλυώμεθα, τὴν τοιαύτην ἐπιστασίαν ἀναδεξάμενος καὶ ἀπέθανεν τῇ ἁμαρτίᾳ δι’ ἡμᾶς. ἐκεῖνοι δὲ ἔκδοτα τῇ ἁμαρτίᾳ τὰ πρόβατα παρέντες ἔβοσκον «ἑαυτοὺς» ὡς Ἰεζεκιήλ φησιν καὶ «οὐ τὰ πρόβατα». διὸ καὶ ἔλεγεν ὁ θεός· «ἐγὼ ποιμανῶ | |
| 25 | τὰ πρόβατα» καὶ πεπλήρωκε τοῦτο διὰ τοῦ κυρίου ποιμαίνοντος. | |
60(l) | Jo 10,14—15 | |
| 1 | Εἰπὼν ὅτι καὶ τὰ πρόβατα αὐτὸν ἐπιγινώσκει καὶ τούτῳ τὴν ὁμοίωσιν ἀποδέδωκε τοσαύτην εἶναι λέγων τοῖς προβάτοις τὴν πρὸς αὐτὸν γνῶσιν οἵαν αὐτῷ τὴν πρὸς τὸν πατέρα. αὕτη δέ ἐστιν ἐν μὲν τοῖς ἀνθρώποις ἡ κατ’ ἀρετὴν ἐπίγνωσις τοῦ κυρίου, ἐν τῷ κυρίῳ δὲ ἡ κατὰ φύσιν γνῶσις τοῦ πατρός· μιμεῖται | |
| 5 | γὰρ τὸ φύσει ἀγαθὸν ἡ κατ’ ἀρετὴν ὁμοιότης. γινώσκων δὲ τὰ ἴδια καὶ κήδεσθαί | |
| φησιν αὐτῶν τῷ καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὲρ ἐκείνων θεῖναι. | 25 | |
61(l) | Jo 10, 28—33 | |
| 1 | Θάνατος ἥρπαζεν τοὺς ἔτι κατὰ νόμον ἀγομένους οὐκ ἔχοντας ἐν τῷ νόμῳ τὴν τελείωσιν οὐδὲ δυναμένους ἐν τῇ οἰκίᾳ μένειν εἰς τὸν αἰῶνα ὡς δούλους, καθάπερ εἴρηται, καὶ μήπω τετυχηκότας υἱοθεσίας. οὐκέτι δὲ θάνατος ἁρπάζει τοὺς ἐν Χριστῷ ἠλευθερωμένους· χάρις γὰρ ἤδη τοὺς τοιούτους ἀεὶ παρὰ θεῷ | |
| 5 | φυλάσσει καὶ θεοῦ δύναμις ἐκ θανάτου ῥύεται. οὕτω δὲ ἡμᾶς καὶ ὁ κύριος κτᾶται οὐχ ὡς ἐκτὸς τῆς δημιουργικῆς αὐτοῦ δυνάμεως ὄντας, ἐπειδὴ καὶ «ἦλθεν εἰς τὰ ἴδια» καὶ φυσικῶς ἴδια πάντα αὐτοῦ, ἀλλ’ ὡς ἐκτὸς τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ πεπτωκότας διὰ τὴν ἁμαρτίαν, οἰκειουμένους δὲ αὐτῷ διὰ τὴν παρου‐ σίαν· καὶ βασιλείαν γὰρ κατὰ σάρκα κτησάμενος τὴν ἐπὶ τοῖς ἐκπεσοῦσιν αὐτὸς | |
| 10 | καὶ οὐχ ἕτερός ἐστιν ὁ ἐξ ἀρχῆς καὶ φύσει βασιλεύς, δι’ οὗ βασιλεύει πατήρ. διὰ τοῦτό φησι τὰ διδόμενα αὐτῷ καὶ βασιλευόμενα ὑπ’ αὐτοῦ βασιλεύεσθαι ὑπὸ τοῦ πατρός. ἐβάστασαν οὖν λίθους οἱ Ἰουδαῖοι, ἵνα λιθάσωσιν αὐτὸν τιμωρίαν ἐπάγοντες τῷ καὶ ἐξ ἀρχῆς ταύτην ὁρίσαντι κατὰ τῶν ἀσεβούν‐ των καὶ μόνῳ ταύτης ἐξελέσθαι διὰ φιλανθρωπίας δυναμένῳ τοὺς τὴν χάριν | |
| 15 | αὐτοῦ τὴν νῦν ὑποτρέχοντας. ἐπὶ τούτοις ἀτάραχος ὁ κύριος ἅτε δὴ ἔχων αὐτὸς ἐξουσίαν τοῦ παθεῖν οὐκ ἄλλως δυνάμενος, εἰ μὴ αὐτὸς βούλοιτο. καὶ πυνθάνεται διὰ ποῖον ἔργον ὧν ἔδειξεν αὐτοῖς ἐκ τοῦ πατρὸς λιθάζουσιν αὐτόν. καλὰ δὲ αὐτά φησι δεικνύς, ὅτι τὰ παρ’ αὐτοῦ τεράστια διὰ τὸ καλὸν ἅπαντα γίνεται καὶ οὐδὲν ἕνεκεν θαύματος μόνου· οὐ γὰρ ἐκπλήξων, ἀλλ’ εὐεργετήσων παρῆν. | |
| 20 | ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι διὰ τῆς σοφῆς ἐρωτήσεως ὀρθῶς ὁμο‐ λογοῦντες· οὐ γὰρ ἔσχον εἰπεῖν, ὅτι οὐχ ἑωράκασιν ἔργα καλά, ἀλλὰ τὴν τῶν λόγων συκοφαντοῦσιν ἀλήθειαν, οἷς πιστεύειν μᾶλλον ἐχρῆν διὰ τὴν τῶν καλῶν ἔργων ἐπίδειξιν. | |
62(l) | Jo 10, 39 | |
| 1 | Ἵνα μὴ ἐκφανῆ σφόδρα τὴν θεότητα καταστήσῃ συνὼν ἐπὶ πλέον τοῖς κατέχειν ἐπειγομένοις καὶ μὴ κατεχόμενος καὶ τῆς ἀνθρωπίνης τάξεως παραχα‐ | |
| ράξῃ τὸν ῥυθμόν. | 26 | |
64(l) | Jo 11, 7—11 | |
| 1 | Οὐκ εὐθέως ἐμφανίζει, ὅτι ἐπὶ τοῦτο ἔρχεται· ἀκόμπαστα γὰρ παρ’ αὐτῷ πάντα καὶ πόρρω παντὸς ὄγκου πρὸς ἀλήθειαν, οὐ πρὸς δόξαν ἐπιτελούμενα. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὐχὶ δώδεκα ὧραί εἰσιν τῆς ἡμέρας; διδάσκει δὲ ὁ κύριος, ὅτι πρὸ τοῦ καιροῦ τοῦ πάθους οὐκ ἂν ὑπὸ Ἰουδαίων τι πάθῃ. διδάσκει | |
| 5 | δὲ διὰ παραβολῆς ἡμέραν μὲν καιρὸν ὀνομάζων τὸν πρὸ τοῦ πάθους, τὸν δὲ τοῦ πάθους νύκτα φησίν, ὅτι ἄνθρωπος μὲν ἐν ἡμέρᾳ βαδίζων οὐ προσκόπτει μέχριπερ ἂν αἱ δώδεκα τῆς ἡμέρας ὥραι πληρωθῆναι. εἰ δὲ ἐν νυκτὶ βαδίζοι, προσκόπτει. αἴτιον δὲ τοῦ ἐν ἡμέρᾳ μὴ προσπταίειν τοῦτο τὸ φῶς εἶναί φησιν, τοῦ δὲ ἐν νυκτὶ προσπταίειν τὴν τοῦ φωτὸς ἀπουσίαν. ἐκ τούτων | |
| 10 | δηλῶν, ὅτι κατὰ τὴν ἄνωθεν βουλήν ἐστιν τὸ μὴ παθεῖν ἢ παθεῖν αὐτόν, κατὰ τὴν τοῦ φωτὸς παρουσίαν ἢ ἀπουσίαν τὸ βλέπειν ἢ μὴ βλέπειν τοὺς ἀνθρώπους γίνεται, ὥστε μέχριπερ ἂν ἡ θεία καὶ οὐράνιος βουλὴ κωλύῃ τὸ πάθος, ἀδύνατον αὐτὸ γενέσθαι· ἐπειδὰν δὲ εἴκῃ καὶ παραχωρῇ, τότε συμβή‐ σεται. τὸ μὲν οὖν μὴ φοβεῖσθαι τὰς ἐξ Ἰουδαίων ἐπιβουλὰς διὰ τῶν τοιούτων | |
| 15 | αὐτοὺς διδάσκει, ὥσπερ εἴ τις ἔλεγεν· μὴ φοβεῖσθε τὰ ἐν γῇ κείμενα προσ‐ κόμματα φωτὸς ἐξ οὐρανοῦ οὐ λάμποντος μηδὲ ἐξ ἀνθρώπων τι προσδοκᾶτε πείσεσθαι τῆς θείας βουλῆς οὐκ ἐπιτρεπούσης. ἵνα δὲ μὴ θαυμάζοιεν, ὡς ἄρτι μὲν ἀνεχώρησεν, πάλιν δὲ ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς ἐπείγεται τόπους, ἀναγκαίως αὐτοῖς | |
| τὴν κατὰ τὸν Λάζαρον ὑπόθεσιν ἐξηγεῖται. | 27 | |
67(l) | Jo 11, 20 | |
| 1 | Ἐκαθέζετο ἐν τῷ οἴκῳ Μαρία, δηλονότι οὐκ ἐγνωκυῖα· δραστήριος γὰρ ἡ Μάρθα καὶ περὶ τῆς τραπέζης ὀξυκίνητος, σοφὴ δὲ ἡ Μαρία καὶ περὶ | |
| τὴν πίστιν βεβαιοτέρα. | 28 | |
69(l) | Jo 11, 21 | |
| 1 | Ὅτι γὰρ οὐκ ἂν ἀπέθανεν ὁ ἀδελφὸς αὐτῆς παρόντος τοῦ κυρίου, λέγει πιστῶς ἀπὸ τῆς πείρας· καὶ τό γε μὴ παντελῶς ἀπελπίσαι τὴν ἀνάστασιν τοῦ κειμένου τετάρτην ἤδη τότε οὖσαν ἡμέραν πίστεως καὶ τοῦτο ἐχόμενον. οὐκ ὀχυρῶς δὲ τὸ τοιοῦτο πιστευούσῃ μικρὸν ὕστερον φαίνεται· ἔτι γὰρ ὡς | |
| 5 | ἀνθρώπῳ θαυμαστῷ τινι καὶ δι’ ἀρετὴν πολλὰ δυναμένῳ διελέγετο, τὴν δὲ τελείαν περὶ αὐτοῦ γνῶσιν ὡς θεοῦ λόγου οὔπω ἦν μαθοῦσα, ἀλλ’ ἠγνόει τέως. | |
71(l) | Jo 11, 33 | |
| 1 | Τοῦτ’ ἔστιν ἐν πνεύματι καὶ ὑπὸ πνεύματος κινούμενος χρησίμως ἐτά‐ ραξεν ἑαυτόν, ὡσεί τις γενναῖος ἀριστεὺς τοὺς πολεμίους ἰδὼν ἑαυτὸν παρώ‐ | |
| ξυνε κατὰ τῶν ἀντιπάλων. | 29 | |
73(l) | Jo 11, 35 | |
| 1 | Οὐκ ἀπαναίνεται τὴν πρὸς ἀνθρώπους ὁμοίωσιν οὐδὲ ἐνδείκνυται πανταχοῦ τὸ ὑπὲρ ἄνθρωπον, συμπάθειαν δὲ τὴν πρὸς τοὺς πενθοῦντας φιλανθρωποτάτην ἐπεδείξατο τῷ δακρύῳ. τοῦτο τοῦ κυρίου τὸ δάκρυον ζωῆς ἀνθρώποις ὑπό‐ θεσις. οὗτος ὁ τοῦ σωτῆρος ἔλεος ἐξανίστησι τοὺς κειμένους. διὰ τοῦτο εἰς | |
| 5 | σῶμα κατῆλθεν ὁ λόγος, ἵν’ ἀνθρώπους ἐπιδακρύσῃ κειμένους καὶ τὴν ἀσώ‐ ματον θεότητα πρὸς ζωοποίησιν ἀνθρώπων ἐπαναγάγηται. «ἔχομεν γὰρ ἀρ‐ χιερέα δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν». | |
74(l) | Jo 11, 41—42 | |
| 1 | Τὸ μὲν ἱερατικὸν τοῦ κυρίου καὶ προσευχὰς ὑπὲρ ἀνθρώπων προσφέρει, ἡ δὲ υἱοῦ πρὸς πατέρα συνάφεια συμφωνίαν ἔχει πρὸς τὰς βουλήσεις αὐτοῦ τὰς ὑπὲρ ἀνθρώπων καὶ οὕτω θεοῦ πρὸς ἀνθρώπους εὐμένεια πέφηνεν μεταξὺ γενομένης τῆς τοῦ Χριστοῦ συμπαθείας πρὸς τοὺς ὁμογενεῖς ἀνθρώπους. τὴν | |
| 5 | συνδρομὴν τοῦ πατρῴου βουλήματος πρὸς τὸ ἴδιον τὴν ἐπὶ ζωῇ Λαζάρου γεγενημένην ἐπακοὴν πατρὸς λέγει καὶ εὐχαριστεῖ περὶ ταύτης. καὶ τοσαύτην ἐπιδείκνυσι τὴν ὀξύτητα τῆς τοῦ πατρὸς συγκαταθέσεως πρὸς τὴν αἴτησιν αὐτοῦ, ὥστε καὶ πρὶν αἰτῆσαι καὶ φθέγξασθαι τὸ ῥῆμα τῆς δεήσεώς μου, ἤκουσάς μου, φησίν, καὶ οὐχ ὡς θαυμαστόν τι τοῦτο καὶ παράδοξον τὸ | |
| 10 | ἀκούειν υἱοῦ πατέρα οὐδ’ ὡς ἐγχωροῦν καὶ ἑτέρως γενέσθαι· ᾔδειν γάρ, φησίν, ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις· οὐδὲν γὰρ τὸ μεταξὺ διεῖργον οὐδὲ διώ‐ ρισται τὰ βουλήματα, ἀλλ’ ὅπερ ἐστὶν υἱοῦ θέλημα, τοῦτο ἐκ πατρὸς ὥρμηται καὶ ἡ πατρὸς ἄρρητος βούλησίς ἐστι μετὰ τοῦ υἱοῦ. διὰ τί δέ φησιν τὴν εὐχα‐ ριστίαν πεποίημαι, ἣν εἰκὸς ἦν ποιεῖσθαι τὸν ἐκ παραδόξου καὶ κατ’ ἀγαθότητα | |
| 15 | μᾶλλον εὐεργετούμενον; | 30 |
75(l) | Jo 11, 43—44 | |
| 1 | Τὸ δὲ καὶ ὀνομαστὶ κληθῆναι τὸν κείμενον φιλίας ἦν σύμβολον· τὸν μὲν γὰρ νεανίαν, ὃν ἤγειρεν, νεανίσκον ἐκάλει λέγων· «νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρ‐ θητι» καὶ τὴν κόρην ὡσαύτως «ταλιθὰ κούμ», τὸν δὲ φίλον καὶ συνήθη φιλι‐ κώτερον ἐκ τοῦ ὀνόματος προσκαλεῖ, ἵνα σημεῖον ᾖ τῆς τῶν φίλων ἀναστάσεως | |
| 5 | καλουμένων ὑπὸ τοῦ κυρίου, οὓς ὁ ἀπόστολός φησιν ἐν κυρίῳ νεκρούς, οὓς καταβαίνων εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ προσκαλέσεται. σύμφωνον δὲ τὸ δεῦρο ἔξω πρὸς τὸ εἰρημένον ὑπ’ αὐτοῦ, ὅτι «ἐκπορεύσονται οἱ νεκροὶ τῆς φωνῆς» ἀκού‐ σαντες «τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ». καὶ αὕτη δὲ ἡ ἀπὸ τοῦ μνημείου ἔξοδος φρικω‐ δεστέρα τυγχάνει τοῦ κατὰ τὴν ἀνάστασιν θαύματος. ἀναντιρρήτως καὶ αὐτοῖς | |
| 10 | ἀγνώμοσιν τὴν τοῦ εὐεργέτου παρέστησεν ἐξουσίαν· οὐ γὰρ ποσὶ βαδίζων ἐξῆλθεν· ἀφῄρηται γὰρ τῆς κινήσεως τὴν ἐξουσίαν ὡς μηδεμίαν δύνασθαι ἐπιδείξασθαι ὑποψίαν τῶν ἀγνωμόνων ἀνατρέποντα σοφίσματα. διά τοι τοῦτο καὶ αὐτοῖς ἐπιτρέπει λῦσαι τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, ὅπως ταῖς ἰδίαις χερσὶ τὰ δεσμὰ περιελόντες καὶ τῆς κηδείας αὐτὸν ἐλευθερώσαντες | |
| 15 | μάρτυρες τοῦ γεγονότος πρὸς τοὺς ἀπόντας καταστῶσιν. διὰ τί δὲ εὔχεται, μᾶλλον δὲ εὐχῆς σχῆμα ἀναλαμβάνει; ἵνα μὴ ἀντίθεον αὐτὸν εἶναι νομίσωμεν. τὸ δὲ λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε ὑπάγειν, ἵνα μὴ ἐπαγόμενος δόξῃ κομπάζειν. | |
76(l) | Jo 11, 51 | |
| 1 | Οὐχ ὡς κατὰ πνεῦμα προφητείας ὑπὸ τοῦ Καιάφα ἐρρήθη· οὐ γὰρ τὸ πνεῦμα τὸ προφητικὸν ἐπιβουλὴν συνέστησε κατὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ κατά τινα συντυχίαν τῷ ἀληθεῖ καὶ τῷ γενησομένῳ πράγματι σύνδρομον συνεχωρήθη αὐτῷ τῆς τοιαύτης ἐπινοίας ἐπιψαῦσαι, καθ’ ὅτι ἦν ἀρχιερεύς, ἵνα προΐδῃ | |
| 5 | διὰ τοῦ στόματος αὐτοῦ τὸ κεκρυμμένον τοῖς ἀνθρώποις ἕως τότε καὶ ἀγνο‐ | |
| ούμενον. | 31 | |
77(l) | Jo 12, 3 | |
| 1 | Ἐκκλησίας τύπον ἡ Μαρία ἐπιτελεῖ, ἐκκλησίας τῆς ἐξ ἐθνῶν ἐλευθερω‐ θείσης ἀπὸ δαιμόνων ὡς ἀπὸ ταύτης «ἑπτὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει», προσφερούσης εὐωδίαν τὴν πίστιν τῷ τοῦ Χριστοῦ θανάτῳ καὶ ἀναμασσομένης παρὰ Χριστοῦ δύναμιν εἰς τὴν ἑαυτῆς κεφαλὴν διὰ τῆς περὶ αὐτὸν σπουδῆς τε καὶ ἀγάπης | |
| 5 | θεραπευτικῆς, πληρούσης τε τὸν κόσμον ἅπαντα τῆς εὐωδίας, ὡς καὶ Παῦλός φησιν· «Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν τῷ θεῷ.» | |
78(l) | Jo 12, 4—6 | |
| 1 | Τὸν οἶκτον τῶν πενήτων πρόσχημα τῆς ἑαυτοῦ πλεονεξίας ποιούμενος οὐδὲ ὡς πιστότερος τῶν ἄλλων τὴν διακονίαν ταύτην ἀνεδέδεκτο, ἀλλ’ ὡς ἐλάττων· τὸ γὰρ περὶ χρημάτων διακονικὸν ἔλαττον τῆς ἐν λόγῳ διακονίας ὡς καὶ οἱ δώδεκα ἐν ταῖς πράξεσι τῶν ἀποστόλων ἐδήλωσαν. | |
79(l) | Jo 12, 13—15 | |
| 1 | Φοίνιξιν αὐτοῦ τὴν εἴσοδον δορυφοροῦντες καὶ βασιλέα τοῦ Ἰσραὴλ ἐρχόμενον εὐφημοῦντες, τοῦτ’ ἔστι Χριστὸν τὸν ἐπηγγελμένον μετὰ προφανε‐ στάτης τιμῆς εἰς τὴν πόλιν εἰσήγαγον. ὁ δὲ καὶ τοσαύτης αὐτῷ παρὰ τοῦ δήμου γενομένης τιμῆς εἰς τὸ μετριώτατον σχηματίζεται πληρῶν ἅμα καὶ τὸ | |
| 5 | σύμβολον τὸ κατὰ τὴν προφητείαν προδεδηλωμένον. αὐτόθεν δὲ ἔχει τὸ μέτριον καὶ εὐτελὲς ἡ 〈ἐπὶ〉 τοῦ ὀναρίου καθέδρα, κεκρυμμένον δὲ ἐν αὐτῷ τὸ σύμβολον | |
| τοῦ μήπω καθαροῦ τότε λαοῦ τοῦ μέλλοντος προσδέξασθαι τὴν ἐπίβασιν τοῦ κυρίου. ὄνος δὲ οὐ καθαρὸς κατὰ τὸν νόμον. ἐβόα δὲ ὁ προφήτης Ζαχαρίας τῇ μὲν Σιὼν εὐαγγελιζόμενος τὸν βασιλέα πάντων ἀπαλλάττοντα φόβων καὶ | 32 | |
| 10 | λυτρούμενον αὐτὴν ἐξ ἐχθρῶν δυναστῶν, τῷ δὲ συμβόλῳ δεικνὺς τῶν ἐθνῶν ἡγούμενον καὶ νέῳ λαῷ χρησόμενον, ὅτι καὶ πῶλος ἦν, ἐφ’ οὗ καθεζόμενος εἴσεισιν. | |
80(l) | Jo 12, 17—19 | |
| 1 | Ἀναγκαίως ἄρα καὶ τῇ τάξει τελευταῖον τὸ κατὰ τὸν Λάζαρον ὁ κύριος ἐθαυματούργησεν, ἵνα ἐπὶ προσφάτῳ τούτῳ γεγονότι τιμηθείη μὲν ἐπιφανέ‐ στερον ὑπὸ τοῦ πλήθους, τῆς δὲ τιμῆς ἕνεκεν ὑπεραλγήσαντες οἱ Φαρισαῖοι βουλεύσαιντο κατ’ αὐτοῦ καὶ οὕτως ἐπιτελεσθείη τὸ πάθος, ὅπερ καὶ γίνεται. | |
81(l) | Jo 12, 19 | |
| 1 | Ὁρῶσιν, ὅτι μάτην ἀντιλέγουσι πρὸς τὴν πίστιν τὴν εἰς Χριστόν, μάτην ἀφορίζουσι τοὺς πιστεύοντας, μάτην ἀποτρέπουσι τοὺς λοιπούς, τὰ μὲν δια‐ λεγόμενοι, τὰ δὲ καὶ ἀπειλοῦντες. πάντα οὖν ἀνωφελῆ φασιν εἶναι, εἰ μὴ πρὸς ἀναίρεσιν αὐτοῦ τράποιντο. | |
82(l) | Jo 12, 25—26 | |
| 1 | Ἄνωθεν μὲν καταγομένην ἐκ πατρὸς ἐπιδείκνυσι τὴν τιμὴν ὡς πρὸς τὸ ἀνθρώπινον τὸ ἑαυτοῦ τὸ κάτω καὶ ἐναργῶς φαινόμενον καὶ καθηγούμενον ἀνθρώποις ἐπὶ ζωὴν αἰώνιον καὶ ἀθάνατον, οὐ μὴν ἑτέρως παριστὰς ἡμῖν ἐρχομένην τὴν δωρεὰν τῆς ζωῆς ἢ δι’ αὐτοῦ καθ’ ὅσον οὐράνιός ἐστι δύναμις, | |
| 5 | ἐπεὶ καὶ προεῖπεν αὐτὸς τὴν αἰώνιον ζωὴν δώσειν τοῖς ἀκολουθοῦσι προ‐ | |
| βάτοις, ὅπερ ἥρμοσεν αὐτῷ λέγειν καθὸ πηγάζει τὴν ζωήν. | 33 | |
83(l) | Jo 12,27—28 | |
| 1 | Ἐνταῦθα πολὺ τὸ ἀνθρώπινον δείκνυται καὶ τὴν φύσιν μὴ βουλομένην ἀποθανεῖν δεικνύς, ὅτι οὐκ ἔξω τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν ἦν. ἵνα γὰρ μὴ εἴπωσί τινες, ὅτι εὐκόλως παρῄνει θανάτου καταφρονεῖν αὐτὸς ἔξω κινδύνων ὢν δείκνυ‐ σιν, ὅτι καὶ αὐτὸς ἀγωνιῶν ταῦτα ἔλεγεν οἰκονομικῶς ὡς ἄνθρωπος ταραχθεὶς | |
| 5 | καὶ ζητῶν ἀπαλλαγῆναι, εἰ μὴ ἦν χρήσιμον. ὃ οὖν λέγει, τοιοῦτόν ἐστιν. κἂν ταράττωμαι νῦν δεδιὼς τὸν θάνατον, οὐ λέγω ὥστε φυγεῖν αὐτόν· δεῖ γὰρ φέρειν τὸ ἐπιόν· οὐ γὰρ λέγω ἀπάλλαξόν με ἐκ τῆς ὥρας ταύτης, ἀλλὰ δόξασόν σου τὸ ὄνομα, τοῦτ’ ἔστιν ἄγε νῦν ἐπὶ τὸν σταυρόν. ταῦτα δέ φησιν εἰς ἀνδρείας ὑπογραμμὸν παρεισάγων ἡμᾶς. | |
84(l) | Jo 12,28—30 | |
| 1 | Διάλεξις μὲν ἐν φωνῇ πατρὸς πρὸς υἱὸν οὐκ ἔστιν, ὅτι καὶ φωνῆς ἐπέκεινα τὸ θεῖον, εἰς δὲ ἀνθρώπων ἀκοὰς ἦχος ἐξ οὐρανοῦ πέμπεται ἐκ προσώπου τοῦ πατρικοῦ πρὸς τὸν υἱόν, ἵνα οἱ ἀκούσαντες μειζόνως ἐνθυμηθῶσιν Χριστὸν καὶ τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον αὐτοῦ θεότητα γνωρίσωσιν. οὔτε δὲ πατρὶ προσγίνεται | |
| 5 | δόξα ὡσαύτως ἀεὶ ἔχοντι, πλὴν ὅσον εἰς τὴν τῶν ἀνθρώπων ἐπίγνωσιν ἐκλάμπει καὶ γνωρίζεται, οὔτε τὸν υἱὸν ἐξ ἀδοξίας δοξάζεσθαι λογιστέον, πλὴν ὅσον ἐν ὀφθαλμοῖς ἀνθρώπων κατὰ τὴν σάρκα ὁ πρότερον ἀφανὴς ἐπιφανὴς καθίσταται. οὐκ ἔλαβε δὲ τὰς τῶν παρόντων ἀκοὰς ἡ φωνή, ἀλλὰ τὸ ὅπως γέγονεν ἕτερος δοξάζει· δόγμα γὰρ ἦν παρ’ αὐτοῖς ἐκ πατέρων τὸ μὴ φέρεσθαι φωνὰς ἀκουστὰς | |
| 10 | ἐκ θεοῦ στόματος, ἐπεὶ καὶ Μωυσῆς καὶ οἱ λοιποὶ πάντες, ὅσοι περὶ θεοῦ λόγων εἰρήκασιν ἀκουσθέντων, ἀνθρώποις ἐσημειώσαντο καὶ τὸν τῆς ὁμιλίας τρόπον ἀγγέλου εἶναι εἰπόντες· εἰ δὴ καὶ ἡμεῖς ἄγγελον θήσομεν εἶναι τὸν ἐξενεγκόντα τὴν φωνήν, ἔχει καλῶς πρὸς τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον ἄνωθεν ἀκουσθῆναι δι’ ἀγγέλου τὴν πατρῴαν φωνήν. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· | |
| 15 | οὐ δι’ ἐμὲ γέγονεν ἡ φωνὴ αὕτη· καὶ γὰρ οὐδὲν ἐδεῖτο ὁ εἰδὼς τὸν πατέρα καὶ τὰ τοῦ πατρός. οὐ τοίνυν ἐᾷ τι μικρὸν περὶ αὐτοῦ νομίζειν οὐδὲ οἷον ἐπὶ προφητῶν πρὸς τὸ γνῶναι τίς εἴη παρὰ θεῷ. ὅρα δὲ μὴ ταὐτόν ἐστι τὸ δόξασόν | |
| σου τὸ ὄνομα ὡς ἀναφερόμενον ἐπὶ τὸν σωτῆρα ὄντα ὡς λόγον θεοῦ. οὕτω καὶ ὄνομα τοῦ πατρός, ἀλλ’ ὄνομα οὐ τὸ ἐκ συλλαβῶν οὐδὲ σημαινόμενον ἐν | 34 | |
| 20 | φωναῖς, ἀλλὰ τὸ τὴν ἰδιότητα ἐμφαῖνον τοῦ πατρός. κατὰ τοῦτο ἔστι νοῆσαι ὄνομα θεοῦ καὶ τὸ τῷ ψαλμωδῷ εἰρημένον· «διηγήσομαι τὸ ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου»· ἐπεὶ πῶς ἐστιν ἄλλως διήγησις ὀνόματι [νοῆσαι] τοῦ θεοῦ; | |
85(l) | Jo 12,34 | |
| 1 | Ἄγνοιαν δὲ αὐτῶν ἐλέγχουσι τὴν περὶ τοὺς προφήτας καὶ τὴν οὐκ ἀκριβῆ γνῶσιν τῶν γεγραμμένων ἐπιδεικνύουσιν· τὸ μὲν γὰρ εἰς αἰῶνα μένειν τὸν Χριστὸν ἀπὸ τῶν τοιούτων εἰλήφασιν φωνῶν, τὸ δὲ τοῦ θανάτου μυστήριον μεταξὺ γινόμενον καὶ τὴν πρὸς ὀλίγον διάλυσιν τῆς ψυχῆς ἀπὸ τοῦ σώματος | |
| 5 | οὐ συνίεσαν οὐδὲ ἐξηκρίβουν. | |
86(l) | Jo 12, 36 | |
| 1 | Οὐκ ἐν μέσοις ἀναστρεφόμενος οὐδὲ μεταξὺ διαλεγόμενος κατασχεθῆναι βούλεται, ἀλλ’ ὑποχωρῶν καὶ συσκιάζων ἑαυτόν· ἐν τούτῳ γὰρ ἤλεγχε μὲν τοῦ προδότου τὴν πονηρίαν ἐπὶ μισθώσει διδασκάλου μισθοφοροῦντος, ἐφύλαττε δὲ αὐτοῦ τὸ πρᾷον καὶ παντελῶς ἀφεστηκὸς θρασύτητος, ἄχρι τοσούτου παριὼν | |
| 5 | εἰς μέσον ἄχρι τοῦ διαμαρτυρῆσαι τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ ὀργῆς τόλμημα κατὰ τοῦ σωτῆρος ἔργον αὐτῶν ἔδει γενέσθαι, ἀλλὰ κακίας βούλευμα· ἔλαττον γὰρ εἰς κατάκρισιν ἅπαν τὸ ἐξ ὀργῆς τολμώμενον, ἄκρον δὲ ἐν κακίᾳ τὸ μετὰ βουλῆς πονηρεύεσθαι. | |
87(l) | Jo 12,40 | |
| 1 | Πώρωσιν δὲ καρδίας καὶ σκληρισμὸν ἐπαγόμενον ὑπὸ θεοῦ μὴ τῆς ἁγίας δυνάμεως ἐνέργημα εἶναι νομίσωμεν, ἀλλὰ συγχώρησιν μὲν τῆς θείας κρίσεως, | |
| ἐνέργημα δὲ τῆς πονηρᾶς καὶ ἀντικειμένης δυνάμεως. | 35 | |
89(l) | Jo 12,44—45 | |
| 1 | Δηλονότι πρὸ τῆς ἀρτίως δεδηλωμένης ἀναχωρήσεως ταῦτα εἴρηται τῷ κυρίῳ καὶ μετὰ τούτους τοὺς λόγους ἀνακεχώρηκε οὓς ἐπαναλαμβάνων ὁ Ἰωάννης προϊστορεῖ τεθεωρηκότως τε τῶν πιστευόντων καὶ φυλαττομένων ὁμολογεῖν τὰς καρδίας. δεινὴν ἁμαρτίαν ἐξήλεγχε τὴν τῆς ὁμολογίας παρά‐ | |
| 5 | στασιν· θεοῦ γὰρ ἔφησε πίστιν ἀθετεῖν τοὺς τοῦτο ποιοῦντας· οὐ γὰρ εἰς ἕτερόν τινα πιστεύειν ἢ εἰς θεὸν τὸν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότα, διότι, φησίν, πατὴρ ἐν υἱῷ θεωρεῖται. οὐ τοίνυν ὡς ὑπηρέτην δεξάμενός τις ἐδέξατο τὸν ἀποστείλαντα, οὕτως ἔλεγεν τὸν εἰς αὐτὸν πιστεύοντα πιστεύειν εἰς τὸν θεόν· οὐκέτι γὰρ ἂν ἀκολούθως εἶχεν τὸ ὁ θεωρῶν ἐμὲ θεωρεῖ τὸν πέμψαντά με· ἡ μὲν γὰρ | |
| 10 | πρὸς τὸν ὑπηρετοῦντα πίστις παρωθουμένη τὸν ὑπηρέτην πρὸς τὸν ἀποστεί‐ λαντα θεωρεῖ, ὁ δὲ ἐν θεωρίᾳ υἱοῦ πατέρα θεωρῶν οὐχ ὑπερβαίνων Ἰησοῦν ἐπὶ πατέρα τρέπεται, ἀλλ’ ἐν υἱῷ μένων καὶ ἱστάμενος τὸν πατέρα λαμβάνει. ὥστε τὸ ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ πιστεύει εἰς ἐμὲ μέχρι τῆς σαρκὸς καὶ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου τὴν δήλωσιν ἔχει. ἀφ’ οὗ δὴ προάγων καὶ ἀναβιβά‐ | |
| 15 | ζων τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων ὁ θεωρῶν ἐμέ, φησίν, θεωρεῖ τὸν πέμ‐ ψαντά με, τοῦτ’ ἔστιν ὁ δυνάμενος ἐπιγνῶναι τίς ὁ διὰ τῆς σαρκὸς ἐπιδημῶν καὶ τῆς νοητῆς καὶ καλλίονος ἐπιλαμβανόμενος θεωρίας, οὗτος εὑρίσκει μὲν ἀληθῶς ἐμέ, εὑρίσκει δὲ ἐν τῇ πρὸς ἐμὲ πίστει τὴν εἰς τὸν πατέρα. ὅμοιον οὖν, ὡσεὶ ἔλεγεν, οὐκ εἰς ἄνθρωπον ψιλὸν πιστεύει ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ἀλλ’ εἰς | |
| 20 | θεοῦ δύναμιν, ἐν ᾗ πατὴρ γινώσκεται καὶ πιστεύεται. | |
90(l) | Jo 12,50 | |
| 1 | Αὐτοῦ τὰ ῥήματα καὶ μετ’ ἐξουσίας λαλούμενα, ὅτι καὶ δημιουργὸς καὶ | |
| τοῖς δημιουργήμασι τοῖς αὐτοῦ νομοθέτης, καθὸ λόγος ἐστὶν ὁ τοῦ θεοῦ, «δι’» οὗ «τὰ πάντα ἐγένετο», ὃς «εἰς τὰ ἴδια» ἥκει καὶ διαλέγεται μετ’ ἐξουσίας, οὐχ ὡς ἄν τις διάκονος τῶν παρὰ θεοῦ δεδομένων λόγων· οὐδενὶ γὰρ τῶν | 36 | |
| 5 | τοιούτων ἁρμόσειε τὸ «ἐγὼ λέγω ὑμῖν» καὶ τὸ ἐν παραθέσει τῇ πρὸς τοὺς θεοῦ νόμους· παρατιθεὶς γὰρ πρὸς τὸ εἰρημένον ἐκ θείου προσώπου τὸ «οὐ φονεύσεις» καὶ τὸ «οὐ μοιχεύσεις» ἐπιφέρει καθ’ ἕκαστον τὸ «ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν»· οὐδὲ ἀλλοτρία τοῦ σωτῆρος ἡ νομοθεσία οὐδὲ ἐξ ἀποκαλύψεως λαλεῖ οὐδὲ προστεταγμένα διαλέγεται, ἐὰν κατὰ θεότητα νοῶμεν τὴν ἰδίαν αὐτοῦ καὶ | |
| 10 | τὴν προαιώνιον ὕπαρξιν. | |
91(l) | Jo 13,1 | |
| 1 | Πρώτη δὲ καὶ πρόχειρος ὠφέλεια ταπεινοφροσύνης ὑπερβαλλούσης παρά‐ δειγμα καὶ τῆς μεγίστης ἀγάπης. μετάβασιν δέ φησι τὴν ἐξ ἀνθρωπίνης εὐτε‐ λείας ἐπὶ τὴν ὑπερουράνιον δόξαν. | |
92(l) | Jo 13,6—11 | |
| 1 | Ἡ τῶν ποδῶν νίψις ἐνταῦθα αἰνίττεται τὸ βαθύτερον τοῦ πράγματος, ὅπερ ἔοικεν εἶναι παρασκευὴ τῶν ἀποστολικῶν ποδῶν εἰς τὸ τῆς ἀποστολῆς ἔργον· κεκαθαρμένους γὰρ αὐτοὺς τοῖς ποσὶν ἀποστέλλει διὰ τῆς παρ’ ἑαυτοῦ διδομένης καθαρότητος, ἵνα δὴ καὶ διαδραμεῖν δυνηθῶσι τὸν κόσμον ἐπαγγέλ‐ | |
| 5 | λοντες τὰ τῆς σωτηρίας εὐαγγέλια κατὰ τὸ λεγόμενον «ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες | |
| τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην». καθαροὺς οὖν ὄντας αὐτοὺς τὸ σῶμα λοιπὸν δεῖσθαι τῆς τῶν ποδῶν καθάρσεως ἔφη, τοῦτ’ ἔστιν, ἵνα μὴ μόνον εἶεν καθαροὶ καθ’ ἑαυτούς, ἀλλὰ καὶ περὶ τὸν δρόμον εἶεν καθαροὶ διακομίζοντες πᾶσιν ἀνθρώποις τὴν καθαρότητα. εἶναι δὲ αὐτοὺς οὐ πάντας καθαροὺς διὰ τὸν | 37 | |
| 10 | δωδέκατον ἐν αὐτοῖς τὸν ἐν αὐτῷ ἅπασαν ἀκαθαρσίαν ἔχοντα. | |
93(l) | Jo 13, 14—16 | |
| 1 | Οὐδεὶς οὐδεμιᾶς φύσεως δοῦλος ἐν ἀνθρώποις οὐδὲ φυσικῶς ἔχων τις τὸ ἀποστέλλειν ἢ τὸ ἀποστέλλεσθαι, ἀλλὰ θεὸς καὶ μόνος φύσει δεσπότης ὡς ποιημάτων ἑαυτοῦ ὑπὲρ τὴν δουλικὴν ὢν φύσιν, αὐτὸς καὶ μόνος ἀποστολεὺς φύσεως ὑπὲρ τὸ ἀποστέλλεσθαι ὢν αὐτός. ἐνταῦθα δὴ καὶ ἀδύνατον φαίνεσθαι | |
| 5 | τοὺς δούλους ὑπερβῆναι τὸν κύριον καὶ τοὺς ἀποστόλους τὸν ἀποστολέα· τὸ γὰρ φύσει μεῖζον οὐχ ὑπερβαίνεται. | |
94(l) | Jo 13, 21 | |
| 1 | Ἐν τούτοις καὶ τὸ γνωστικὸν καὶ τὸ ἀνεξίκακον ὁ κύριος ἐπέδειξεν θεῖον ὂν ἑκάτερον παρ’ αὐτοῦ, τὸ μὲν γνωστικὸν ἐν τῷ τὸν προδότην ἑωρακέναι καὶ τῷ λόγῳ χωρίζειν αὐτὸν ἀπὸ τῶν σῳζομένων, ἐπειδὴ τῷ ἔργῳ χωρίζειν οὐκ ἐβουλήθη ἄχρι τοῦ καὶ νίψαι τοὺς πόδας ὥσπερ τῶν ἄλλων. θεοῦ δὲ τὸ τὰς | |
| 5 | καρδίας ἐξετάζειν καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν ἐσόμενα προορᾶν. θεῖον δὲ τὸ τῆς ἀνεξι‐ κακίας ἐνέφηνεν οὐχ ὅπως ἀτιμάζων τὸν ἐπιβουλεύοντα, ἀλλὰ καὶ τιμῶν ἐξ ἴσου τοῖς ἄλλοις χρώμενός τε τῇ ἐκείνου κακίᾳ πρὸς τὸ κοινωφελές· θεὸς γὰρ καὶ τὰς παρ’ ἑαυτοῦ δωρεὰς παρέχει πονηροῖς τε καὶ ἀγαθοῖς ὡς καὶ αὐτὸς ὁ κύριος εἴρηκεν· ἀνατέλλων «τὸν ἥλιον ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ» βρέχων | |
| 10 | «ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» καὶ τῇ κακίᾳ τῶν πονηρῶν εἴς τι χρήσιμον συγχωρῶν | |
| πράττει, ἃ βούλεται, ὀλέθρου μὲν τοῖς κακοῖς ἀποκειμένου, τῷ δὲ λόγῳ τῆς προνοίας οὐδαμῶς ἐμποδίζειν δυναμένων, ἀλλὰ καὶ πρὸς ὑπουργίαν μᾶλλον συντελούντων, ὥσπερ οἱ τῷ Ἰωσὴφ ἐπιβουλεύοντες, ἵνα τι παραπλήσιον τῷ προκειμένῳ λάβωμεν, διὰ τῆς ἐπιβουλῆς εἰς τὴν δόξαν τῷ Ἰωσὴφ συνῄραντο | 38 | |
| 15 | καὶ τὴν δι’ ἐκείνου σωτηρίαν ἐν λιμῷ πολλοῖς ἀποκειμένην. | |
96(l) | Jo 13, 24 | |
| 1 | Γίνεται καὶ ἐπὶ τοῦ κυρίου μέγιστα τῶν ἐν ἀνθρώποις κακῶν, ἵνα καὶ τέλος λάβῃ καὶ μηκέτι πέρα προελθεῖν δυνηθείη· ἡττᾶται γὰρ κακία κατὰ τοῦ Χριστοῦ παραταξαμένη, ἡττηθεῖσα δὲ ἐπὶ τοῦ δεσπότου τὴν κατὰ τῶν δούλων νίκην ἀπόλλυσιν. | |
97(l) | Jo 13, 25—26 | |
| 1 | Ἀναπεσὼν ἐπὶ τὸ στῆθος τοῦ Ἰησοῦ ὥστε μὴ εἰς ἐξάκουστον βοῆσαι τῶν λοιπῶν ἐπύθετο καὶ ὅπερ αὐτὸς οὐκ ἔσπευδεν ἐρωτᾶν μακρο‐ θυμότερον ἴσως διακείμενος. διὸ καὶ μᾶλλον ἠγαπᾶτο· τὸ γὰρ ἡσυχέστερον καὶ μακροθυμότερον καὶ παρὰ θεῷ τιμιώτερον. χαρίζεται τοίνυν ὁ Ἰησοῦς τῷ | |
| 5 | ἠγαπημένῳ τὴν τῶν μυστηρίων ἀνακοίνωσιν· φίλου γὰρ καὶ αὐτὸ εἶναί φησι τὸ γινώσκειν καὶ ἅπερ ἐστὶ παρ’ αὐτῷ κεκρυμμένα ἐκδηλῶν. λόγῳ οὖν ἀπο‐ κρίνεται καὶ ἔργῳ δείκνυσι τὸν μηνυόμενον. καὶ τοῦτο οὐ μάτην· ἐμφανεστέρα γὰρ ἡ δι’ ἔργου κίνησις καὶ μᾶλλον δυναμένη μνημονεύεσθαι. μνημονευθῆναι δὲ ἐβούλετο, διότι προειρήκει τὸν προδιδόντα, ὡς ἂν μηδεὶς ἀγνοοῦντα αὐτὸν | 39 |
| 10 | ἐπιβεβουλεῦσθαι νομίζοι. καὶ τὸ σημεῖον τὸ εἰς τὴν μήνυσιν θαυμαστόν· διὰ γὰρ ταύτης τῆς ἀγνώμονος συνεστιάσεως αὐτὸν καταμηνύει τὸ ψωμίον ἐπι‐ διδοὺς αὐτῷ καὶ τούτῳ δείξας αὐτὸν προδότην ἐσόμενον, ὅνπερ ἐτίμα ὡς φίλον. οὐκέτι οὖν οὐδὲ αὐτοῦ κρατεῖν ὁ προδότης δύναται, ἀλλ’ ἀφ’ οὗπερ αὐτὸν ὁ κύριος ἐνέδειξεν, ὁ διάβολος ἐπικρατεῖ τῶν ἐκείνου λογισμῶν καὶ ἄγει πρὸς τὸ | |
| 15 | κακὸν ἔκδοτον ἔχων αὐτὸν διὰ τὴν πονηρίαν καὶ τὴν εἰς τοῦτο κατάκρισιν. οὗπερ ἄξιον ἑαυτὸν ἀποδέδειχεν. ἐπειδὴ ὃ κρύπτειν ἐδόκει, τῇ δόξῃ τοῦ ψωμίου ἐξη‐ λέγχθη· μὴ φέρων τὸν ἔλεγχον θᾶττον ἐπιθεῖναι πέρας ἔσπευσεν. τοῦτο ἐκά‐ λεσεν ὁ εὐαγγελιστὴς εἴσοδον τοῦ σατανᾶ τὴν κύρωσιν τῶν καταθυμίων τῷ διαβόλῳ λογισμῶν. | |
98(l) | Jo 13, 34—35 | |
| 2 | ἐντεῦθεν οἶμαι καὶ ὁ ἀπόστολος μεμαθηκὼς τὴν τῆς ἀγάπης δύναμιν «πλήρωμα» αὐτὴν «νόμου» ὀνομάζει· δῆλον γὰρ ὡς ὁ καὶ αὐτῆς τῆς ψυχῆς τοῖς φίλοις παραχωρῶν ἁπάντων γε τῶν ἄλλων ἡδέως ἐκστήσεται καὶ πολὺ | |
| 5 | μᾶλλον συγχωρήσει· τούτου δὲ ἐπιτελουμένου κακίας πρόφασις οὐδεμία οὐδὲ χρεία τῶν κατὰ μέρος παραγγελμάτων πάντων ἐν τούτῳ συντόμως περιει‐ | |
| λημμένων. | 40 | |
99(l) | Jo 13, 36 | |
| 1 | Πρὸς πάντας αὐτοὺς προειρήκει τὸ μὴ δύνασθαι ἀπελθεῖν ἔνθα ἐστὶν αὐτὸς οὐ μόνον διὰ τὸ τῷ σώματι μὴ δύνασθαι βαδίζειν εἰς οὐρανόν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ μὴ τετελειωκέναι «τὸν δρόμον» τῆς ἀποστολῆς, ὅπερ αὐτοὺς ἀξίους ἐποίει τῆς ἀκολουθήσεως τοῦ κυρίου. ἀκολουθῆσαι δὲ τῷ κυρίῳ τὰς ψυχὰς εἰς οὐρανὸν | |
| 5 | ὑποφαίνει τὸ λόγιον καὶ μηκέτι κάτω μηδὲ ὑπὸ γῆς κατόχους γινομένας. | |
100(l) | Jo 14, 5—6 | |
| 1 | Ἀλήθειαν μὲν ἑαυτὸν λέγει 〈διὰ〉 τὸ τέλειον καὶ ἀκριβὲς τῆς ἀρετῆς, ζωὴν δὲ 〈διὰ〉 τὸ διαρκὲς καὶ αἰώνιον τῆς ὑπάρξεως, τοῦς δὲ ἐν ἀρετῇ βεβιω‐ κότας καὶ ζωῆς αἰωνίου τυγχάνοντας τούτους δηλοῖ πορευομένους πρὸς θεὸν καὶ ταύτην εἶναι τὴν ὁδόν. ἑαυτὸν δὲ ἅμα καὶ πορευόμενον εἴρηκεν καὶ ὁδὸν | |
| 5 | ὄντα, πορευόμενον μὲν κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς πολιτείαν, ἐν ᾗ πᾶσαν ἐπλήρωσεν ἀρετὴν καὶ τὴν ζωὴν ἐπήγαγεν ὡσπερεὶ στέφανον τῇ πολιτείᾳ, ὁδὸν δὲ ὄντα καθότι αὐτὸς ἡ ζῶσα ἀρετὴ καὶ ἡ αἰώνιος ζωὴ ὥστε οὐ κατὰ τὴν ἀσώματον θεότητα πορεία τις αὐτοῦ καὶ πρᾶξίς ἐστι πρὸς τὸν πατέρα συνάπτουσα, ἀλλὰ φύσις αὕτη καὶ οὐσία. προσείληφεν δὲ διὰ σαρκώσεως καὶ τὰς ἐπὶ γῆς | |
| 10 | ἐνεργείας τε καὶ πράξεις ἀγαθάς, δι’ ὧν πᾶσιν ἐπὶ θεὸν καθηγεῖται καὶ πρὸς τὴν ἰδίαν θεότητα. | |
101(l) | Jo 14, 12 | |
| 1 | Ἄρτι μὲν τὴν φυσικὴν ἑνότητα ἑαυτοῦ πρὸς τὸν πατέρα διεξῄει, ἐπιφέρει δὲ ἐφεξῆς καὶ τὴν κατὰ χάριν ἑαυτοῦ πρὸς τοὺς ἀποστόλους ἕνωσιν· τοῦτο γὰρ ὁμοίωμα ἐκείνου καὶ μίμησις τοῦ κατὰ φύσιν τὸ κατὰ χάριν· καὶ γὰρ διὰ πίστεως τοῦτο γίνεται, ἐκεῖνο δὲ οὐχὶ διὰ πίστεως, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν φυσικήν· | |
| 5 | οὐ γὰρ πίστει τῇ εἰς πατέρα τὰ θαυμάσια Χριστὸς ἐργάζεται, πίστει δὲ τῇ εἰς υἱὸν ἐπιτελοῦσιν οἱ ἀπόστολοι τὰ υἱοῦ καὶ ἔστιν οὐκ ἴδια μὲν τῶν ἀποστόλων | |
| τὰ ἔργα, ἴδια δὲ τοῦ κυρίου καὶ τὰ διὰ τούτων πραττόμενα. διὸ καὶ σέβας μὲν υἱῷ προσάγεται, σέβας δὲ οὐδαμόθεν ἀποστόλοις ὀφείλεται, οὐδὲ ἂν μείζονα τοῦ κυρίου ποιήσωσιν. | 41 | |
102(l) | Jo 14, 13 | |
| 1 | Ποιεῖ Χριστὸς ὅσα αἰτοῦσιν ἀπόστολοι· εἴρηκε γάρ, ὅτι ποιήσω ὃ ἐὰν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου. ἴδιον δὲ αὐτοῦ τὸ ἔργον ἐνδείκνυται. ἐν τούτῳ δοξάζεσθαί φησιν ἐν ἑαυτῷ τὸν πατέρα αὐτοῦ μὲν ἐργαζομένου, τοῦ δὲ πατρὸς διὰ τῆς τοῦ υἱοῦ ἐνεργείας ἐκφαινομένου· οὐ γάρ ἐστιν ἑτέρα πρὸς | |
| 5 | πατέρα πρόσοδος ἢ δι’ υἱοῦ οὔτε πάλαι οὔτε νῦν οὔτε αὖθις, ἀλλ’ οἰκειότερον ἡ διὰ υἱοῦ πρόσοδος, ἔσχηκε δὲ νῦν, ὅτι πλησιέστερον ἡμῖν κατέστη σαρκωθείς. | |
103(l) | Jo 14, 15—16 | |
| 1 | Τὰ μὲν ὀφείλεται τῷ κυρίῳ παρ’ ἡμῶν, περὶ ὧν καὶ παραγγέλλει, τὰ δὲ αὐτὸς ἡμῖν παρέχει, περὶ ὧν ἐπαγγέλλεται· ἡμέτερον γὰρ ἡ τήρησις τῶν ἐντο‐ λῶν καὶ τοῦτο τῆς πρὸς τὸν κύριον ἀγάπης ἀπόδειξις· παρ’ αὐτοῦ δὲ ἡμῖν ἡ τῆς θείας φύσεως κοινωνία χορηγεῖται ἐπιτηδείοις εἰς τὴν κοινωνίαν γινομένοις | |
| 5 | διὰ τῆς ὑπακοῆς· αἰτεῖν δὲ λέγει τὸν πατέρα κατὰ τὴν ἀδελφικὴν πρεσβείαν ὑπὲρ ἡμῶν· αὐτὸς γάρ ἐστιν ὁ διδοὺς κατὰ τὴν δεσποτικὴν ἐξουσίαν καὶ κατὰ τὴν ἐνέργειαν ἁπάντων τῶν πατρικῶν βουλημάτων. | |
104(l) | Jo 14, 16—17 | |
| 1 | Πνεῦμα μὲν οὖν τῆς ἀληθείας τὸ ἀσώματον καὶ ἐξ ἀσωμάτου πεμπό‐ | |
| μενον. διὸ καὶ τὸν πατέρα εἴρηκεν ἀποστέλλειν αὐτὸ τὴν ἐξ ἀσωμάτου πα‐ ρουσίαν δηλῶν, ἐπειδὴ αὐτὸς ἐν σώματι θεωρεῖται. ἀόρατος δὲ ἀσωμάτου παρουσία. διὸ καὶ τοῖς τὰ ὁρατὰ μόνα νομίζουσιν εἶναι τούτοις ἄληπτος ἡ | 42 | |
| 5 | παρουσία αὐτοῦ· καὶ γὰρ καὶ ἀνεπαίσθητος καὶ διὰ τοῦτο ἄγνωστος· ὃ γὰρ μὴ θεωροῦσι ὀφθαλμοῖς, τοῦτο οὐδὲ γινώσκουσιν οὐδὲ εἶναι νομίζουσιν, αἰσθά‐ νονται δὲ αὐτοῦ παρόντος οἱ μετέχειν δυνάμενοι. οὗτοι τὴν κρείσσονα αἰσθή‐ σεως οὐσίαν ἐκ τῆς μετουσίας ἐπιγινώσκουσιν ἐξ ἑτέρων ἑαυτοὺς καταλαμβά‐ νοντες, ἐπειδὰν τοῦ πνεύματος πληρωθῶσι καὶ δι’ ἧς μετίσχουσι θείας κατα‐ | |
| 10 | στάσεως τὴν αἰτίαν αὐτῆς δύναμιν θείαν ἤ τινα τέχνην ἐπιγινώσκωσιν ὥσπερ ὁ σοφίαν ἤ τινα τέχνην ἔχων ἐν ἑαυτῷ συνίησιν ὃ ἔχει κἂν τοῖς πλησίον ἀγνοῆται. | |
106(l) | Jo 14, 27 | |
| 1 | Πολεμουμένοις ἐπέστη Χριστός, εἰρήνην εἰργάσατο καθελὼν τὴν τῶν πολεμούντων ἰσχύν· οὐ γὰρ ἔτι δύναμις ταῖς ἀντικειμέναις δυνάμεσι κατὰ τῶν οἰκείων Χριστῷ· ἐξεληλύθασι γὰρ ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας ἐπιγνόντες τὸν λυτρωτήν. ἀκίνητος οὖν αὐτοῖς ἡ εἰρήνη, διότι ψυχῆς ἐστιν εἰρήνη πρὸς ἐλευθερίαν ἀχθείσης | |
| 5 | καὶ τὸν φόβον ἀποθεμένης καὶ τὴν ταραχὴν ἐκδύσης. ἐπειδὴ οὖν βέβαια καὶ | |
| ἀναφαίρετα τὰ τῆς ψυχῆς ἀγαθά, βέβαιος ἡ τῆς ψυχῆς εἰρήνη. | 43 | |
109(l) | Jo 14, 30—31 | |
| 1 | Ἐντολὴν δὲ πάλιν αὐτῷ δεδόσθαι λέγων καθ’ ὁμοιότητα ἡμῖν δοκεῖ [τὸ] λέγειν οἷον ἀνθρωπίνῳ τρόπῳ νοῆσαι θεόν, ἀλλ’ οὐδὲ υἱὸν ἀκούοντα· μείζονα γὰρ φωνῆς τὰ θεϊκὰ καὶ φυσικῷ τρόπῳ νοεῖται ταῦτα κατὰ τὸ οἰκεῖον θεῷ, τῆς οἱονεὶ βουλῆς τοῦ πατρὸς ἐντολῆς λεγομένης, ᾗ σύμφωνος ὢν καὶ σύνδρομος | |
| 5 | ὁ υἱὸς ἐπιτελεῖ τὴν οἰκονομίαν· κάλλιστον γὰρ καὶ τὸ ποιῶ, ἵνα ἴδωμεν, ὅτι καὶ τὸ πάθος ἐνεργείας ἦν αὐτοῦ δι’ ἧς καθαιρεῖ μᾶλλον τοὺς ἐπιτιθεμένους, ἐπεὶ καὶ θριαμβευόμενος ἐθριάμβευσεν καὶ σταυρούμενος ἐσταύρου καὶ εἰς αἰσχύνην ἐπῆγεν τοὺς τοῦτο ἐργαζομένους. ὥστε διὰ τὴν ἀγάπην, φησίν, τὴν εἰς τὸν πατέρα ὑπομένω τὸν θάνατον. | |
110(l) | Jo 14, 30—31 | |
| 1 | Ἰσχύει ὁ τῆς πονηρίας ἄρχων διὰ τῆς ἐν ἀνθρώπῳ πονηρίας ὡς ἴδιον λαμβάνων τὸν ὑπὸ τῇ πονηρίᾳ εὑρισκόμενον. ἐπ’ ἐμὲ τοίνυν οὐχ οὕτως ἥξει, φησίν, ὡς ἐπί τινα ἀνθρώπων τῶν ὑφ’ ἁμαρτίαν κειμένων, ἀλλ’ ὡς ἑκουσίως ἐμαυτὸν παραδιδόντα καὶ δεικνύντα τῷ κόσμῳ τὴν ἀγάπην, ἣν ἔχω πρὸς τὸν πατέρα, | |
| 5 | ὅτι βουλομένου πατρὸς σῴζεσθαι κόσμον ἐργάζομαι τοῦτο. | 44 |
111(l) | Jo 14, 31 | |
| 1 | Δοκεῖ μὲν ἀναχώρησις εἶναι τὸ πρᾶγμα, ἔκδοσις δέ ἐστιν ἑκούσιος, ὅτι τοιοῦτον μεταδιώκει τόπον, ἐν ᾧ γνωσθήσεται ὑπὸ τοῦ προδότου καὶ προδο‐ θήσεται. | |
112(l) | Jo 15, 6 | |
| 1 | Ὅστις οὖν ἑαυτὸν χωρίζει τοῦ κυρίου πρὸς σαρκικὰ πράγματα, ἀπηλλοτρί‐ ωσεν ἑαυτὸν τῆς ἀμπέλου καὶ ξηρὸς καθίσταται τὴν ζωοποιὸν μηκέτι δεχόμενος ἰκμάδα. ὁ δὲ τοιοῦτος εἰς τὴν αἰώνιον φυλαχθήσεται κρίσιν ὥσπερ εἰς τὸ πῦρ τὰ ξηρὰ κλήματα. | |
113(l) | Jo 15, 7 | |
| 1 | Μένοντες ἐν ἐμοί, φησίν, οὐ μόνον τὰ τῆς ἀρετῆς ἕξετε καρποφορούμενα ἐξ ὑμῶν αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ τὰ μείζονα τῆς ἀρετῆς, λέγω δὴ τὰς παρὰ θεοῦ δυνάμεις, ἃς δι’ αἰτήσεως λήψεσθε· τὸ γὰρ ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται ὑμῖν τὴν τῶν παραδόξων ὑπερβάλλει δύναμιν. | |
114(l) | Jo 15, 9—10 | |
| 1 | Ὥσπερ ἐγώ, φησίν, προσήκων τῷ πατρὶ κατὰ τὴν θεότητα ἠγάπημαι ἐξ αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἀνθρώπων ἀναστάς, οὕτω καὶ ὑμεῖς ἐμοὶ προσήκοντες κατὰ σάρκα ἠγάπησθε ὑπ’ ἐμοῦ. τὴν οὖν ἀγάπην, ἧς ἐτύχετε, φυλάξατε. φυλάξατε δὲ αὐτήν, εἰ τὰ προστεταγμένα ὑπ’ ἐμοῦ τηρήσετε σῴζοντες καὶ ἐν τούτῳ τὴν | |
| 5 | μίμησιν καὶ τὴν ὁμοίωσιν τὴν πρὸς ἐμέ· ἐγώ τε γὰρ σύμφωνα τῷ πατρὶ διανο‐ ούμενος καὶ πράττων ἀκριβῆ τὴν ἀγάπην τὴν πρὸς τὸν πατέρα διεφύλαξα. ὑμεῖς δὲ ὡσαύτως τὰ παρ’ ἐμοῦ προστάγματα ἔργῳ πληροῦντες ἐπιδείξετε τὴν πρὸς τὸν δεσπότην ἀγάπην· οὐδὲ γὰρ τὴν ἀγάπην ὁμοίως ὑμεῖς τε πρὸς τὸν κύριον καὶ ὁ κύριος πρὸς τὸν πατέρα δείκνυσιν, οὐδὲ τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν | 45 |
| 10 | ἐξ ἴσου δοῦλοί τε πρὸς δεσπότην καὶ υἱὸς πρὸς πατέρα ἀποδίδωσι· τῷ μὲν γὰρ κυρίῳ κατὰ φύσιν ἦν ἅπαντα πληροῦν τὰ ἀρέσκοντα πατρὶ καὶ πόνος οὐδεὶς οὐδὲ ἐπιμέλεια οὐδὲ ἄσκησις περὶ τοῦτο, ἡμῖν δὲ διὰ πόνου τὸ κατόρθωμα. καὶ ὁ μὲν οὐκ ἐλπίδι μισθοῦ τὰ πατρὸς τηρεῖ βουλήματα, ἡμεῖς δὲ ἐπὶ μισθῷ τὸν πόνον ὑπομένομεν καὶ τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν ἐξασκοῦμεν. ἕτερος ἄρα | |
| 15 | τρόπος τῆς ἀγάπης τοῦ κυρίου πρὸς τὸν πατέρα, ἕτερος δὲ ἡμῖν πρὸς αὐτόν. | |
115(l) | Jo 15, 15 | |
| 1 | Οὐ τοιαύτην ἀκοὴν δήπουθεν λέγει, οἵαν τὴν τῶν ἀνθρώπων, ὥσπερ οὐδὲ ἀγάπην τοιαύτην οὐδὲ ἐντολῶν τήρησιν ὁμοίαν· οὐ γὰρ ῥῆμα εἰς ἀκοὴν ὠτίων φερόμενον ἐκ πατρὸς ἐνήνεκται μηνύον τὰ πατρὸς βουλήματα, ἀλλὰ τὴν πρό‐ γνωσιν εἴρηκεν ἀκοὴν οὐ προσγινομένην αὐτῷ κατά τινα καιρόν, ἀλλὰ συνοῦσαν | |
| 5 | ἀεί· οὐ γὰρ ἐξ ἀγνοίας εἰς γνῶσιν ἡ σοφία πρόεισιν οὐδὲ ἕτερόν τι παρὰ τὴν σοφίαν ἡ γνῶσίς ἐστιν, ἵνα ὑποδέξηται αὐτὴν ὡς οὐκ αὐτὸ γινώσκουσαν, ἀλλὰ χρὴ διὰ τῶν συνήθων καὶ τῶν ἀνθρωπίνων ῥημάτων σφραγιζομένην ἡμῖν τὴν θείαν ὑπεροχὴν οἰκείως θεῷ νοεῖν καὶ μὴ κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην ταπεινότητα, ἐπεὶ καὶ πᾶς ὁ περὶ θεοῦ λόγος τοιοῦτος ἐσχημάτισται σχήματος ἀνθρωπίνου | |
| 10 | καὶ τῶν παθημάτων ὀνόμασι τῶν ἡμετέρων τὸν ἀσώματον καὶ ἀσχημάτιστον καὶ ἀπαθῆ θεὸν ἑρμηνεύων. | |
116(l) | Jo 15, 16 | |
| 1 | Παρ’ αὐτοῦ δέδοται τοῖς ἀνθρώποις ἡ πρὸς αὐτὸν οἰκείωσις καὶ οὐχ ὑπὸ ἀνθρώπων κατείληπται τὸ ἀγαθόν, ὅπερ καὶ ὁ ἀπόστολος διδάσκων λέγει· «διώκω | |
| δὲ εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ’ ᾧ καὶ κατελήμφθην ὑπὸ Χριστοῦ»· οὐ γὰρ ἀρέσαντες ἐξελέχθημεν, ἀλλ’ ἵνα ἀρέσωμεν. διὸ καί, φησίν, ἐκλεξάμενος αὐτοὺς ἐπὶ καρπο‐ | 46 | |
| 5 | φορίαν τέθεικεν, ἵνα, εἰ καὶ μὴ διὰ τὰ πρότερα τίμιοι θεῷ καθεστήκαμεν, ἀλλὰ διὰ τὰ τελευταῖα γενώμεθα. τίς δὲ ὁ τῶν ἀποστόλων καρπὸς ἄφθαρτος οὗτος καὶ εἰς αἰῶνα μένων; ἡ ἐκκλησία. οὐκ ἔστι δὲ ἀκουσθῆναι ὑπὸ θεοῦ τὸν μὴ ἀκούοντα θεὸν οὐδὲ εὐλογίας τυχεῖν τὸν μὴ φέροντα δῶρον, ὥστε εἰ τὰς ἐντολὰς ἀκούσαιτε, φησίν, καὶ καρπὸν προσενέγκαιτε, καὶ τῶν αἰτήσεων τεύ‐ | |
| 10 | ξεσθε. αἰτήσεις δὲ ὑμῖν δεδεγμέναι εἰσὶ παρὰ θεῷ αἱ διὰ τοῦ ἐμοῦ ὀνόματος ἀναφερόμεναι· ἐν ἐμοῖ γὰρ ὑμῶν ἡ προσαγωγὴ διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐμοῦ καὶ ἡ παρρησία. | |
117(l) | Jo 15, 17 | |
| 1 | Ὡς μελλόντων μισεῖσθαι παρὰ πάντων παραγγέλλει αὐτοῖς ἀγαπᾶν ἀλλή‐ λους. | |
118(l) | Jo 16, 8 | |
| 1 | Ἐλέγξει τὸν κόσμον ὡς ὑπὸ ἁμαρτίαν κατακεκριμμένους διὰ τὴν ἀπιστίαν· ἡ γὰρ πίστις ἁμαρτίαν λέλυκεν, ἀπιστίαν δὲ δέδεκε καὶ φαινόμενον ἐν τοῖς πιστεύουσι τὸ πνεῦμα κατάκρισις ἦν τῶν ἀπιστούντων· ἐστερημένοι γὰρ τῆς δωρεᾶς ἐξηλέγχοντο τῆς παρούσης τοῖς πεπιστευκόσι καὶ τοῦτο ἐδείκνυεν | |
| 5 | αὐτοὺς ἐναγῆ σκεύη καὶ ἀνεπιτήδεια τῷ πνεύματι. | |
119(l) | Jo 16, 8—11 | 47 |
| 4 | ἢ καὶ τὴν ἐν τοῖς πιστεύουσιν δικαιοσύνην ἐδείκνυ καὶ ταύτην οὐχ ἑτέρου | |
| 5 | τινὸς ἕνεκεν, πλὴν τῆς ἀνόδου τοῦ Χριστοῦ· τοῦτο γὰρ τοὺς ἀνθρώπους ἐδι‐ καίωσεν τὸ σάρκα ἐξ ἡμῶν καὶ εἶδος ἀνθρώπινον ἐπιβῆναι θρόνου οὐρανίου καὶ καθεσθῆναι παρὰ τῷ πατρί. τοῦτο δὲ αὐτὸ καὶ τοῦ κόσμου τὴν κατάκρισιν εἶχεν, ὁπότε κρατηθεὶς ἄνθρωπος ὑπ’ αὐτοῦ καὶ ὑπὸ τοὺς πόδας τοὺς ἐκείνου περιπεπτωκὼς ὑπὲρ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ πεπατήκει. ὥστε εἰκότως εἴρηκεν τὴν | |
| 10 | τοῦ πνεύματος εἰς ἡμᾶς παρουσίαν τριῶν τούτων ἔχειν ἀπόδειξιν, ἁμαρτίας κόσμου καὶ δικαιοσύνης πίστεως καὶ κατακρίσεως διαβόλου. | |
120(l) | Jo 16, 14 | |
| 1 | Εἰς ἐμὴν ἔσται δόξαν ἡ τοῦ πνεύματος ἐνέργεια καὶ διδασκαλία, ὅτι καὶ παρ’ ἐμοῦ τὸ πνεῦμα ὁρμᾶται. τὸ δὲ παρ’ ἐμοῦ λέγων δῆλον καὶ τὸ παρὰ τοῦ πατρός· ἐμὰ γάρ ἐστι τὰ πατρῷα. τὸ οὖν ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήμψεται κατὰ τὸν αὐτὸν αὖθις ἀκούει τρόπον, οὐχ ὡς γνώσεώς τινος ἐπιγινομένης τῷ πνεύματι | |
| 5 | καὶ ταύτης ἐν χρόνῳ τῷ παρόντι· δεινὸν γὰρ ἂν εἴη καὶ μέχρις ὑπονοίας, εἴ γε τότε πνεῦμα προσλαμβάνει τὴν μάθησιν ἡνίκα εἰς ἀνθρώπους μέλλει κομίζειν. δεινὸν δὲ καὶ εἰ διδασκόμενον αὐτὸ ὅλως τις θήσεται· οὐκέτι γὰρ ἐνοικοῦν ἀνθρώποις καὶ πᾶσαν εἰς αὐτοὺς σοφίαν εἰσάγον πιστευθήσεται, εἴπερ οὐ φυ‐ σική τίς ἐστι σοφία, ἀλλὰ καὶ αὐτῷ χρεία διδάσκεσθαι. ὥστε ἀντὶ τοῦ λέγειν | |
| 10 | ὅλον παρ’ ἑαυτοῦ τὸ πνεῦμα ὁρμᾶσθαι, εἴρηκε τὸ ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήμψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν· μικρότεραι γὰρ αἱ φωναὶ πρὸς τὸ γνωριμώτερον ἀνθρώ‐ ποις, μείζων δὲ ἡ τοῦ πνεύματος δόξα πρὸς τὸ οἰκειότερον τῇ θεότητι. λέγεται δὲ καὶ ἀκούειν θεὸς ἀνθρώπου ῥήματα καὶ δῆλον ὡς οὐκ ἐν καιρῷ τι προσγίνεται πρὸς γνῶσιν θεοῦ, ἀλλὰ καὶ πρὸ τῶν ἡμετέρων ῥημάτων οἶδε τὰς ἡμετέρας | |
| 15 | εὐχὰς καὶ τὸ ὅλον κατὰ διάνοιαν ἐξ ἀρχῆς ἀπὸ τῆς δημιουργίας ἐδημιούργησεν, ἐπιστάμενος καὶ τὰ μεταμέλοντα τῶν ἑαυτοῦ δημιουργημάτων κινήματα, | |
| ἀλλ’ ὅμως ἐλέγετο τὸ «εἰσάκουσον κύριε» καὶ τὸ «εἰσήκουσε κύριος»· καίτοι κατὰ τὸ πρέπον θεῷ μηδὲν τῶν τοιούτων 〈δεῖ〉 ἐκδέχεσθαι χρονικῶς μηδὲ ὡς μεταβολήν τινα περὶ θεὸν γινομένην ἐκ τῶν ἀνθρωπίνων εὐχῶν, μηδὲ γνῶσις | 48 | |
| 20 | τῶν λεγομένων ἔπεισι θεῷ, ἀλλ’ ἀνθρωπίνως μέν, ὡς ἔφην, οἱ λόγοι, θείως δὲ παρὰ τοῖς εὐσεβοῦσι νοοῦνται καὶ οὐ ῥανθήσεται τὸ ἀναλλοίωτον καὶ ἄτρεπτον τῆς τοῦ θεοῦ δόξης ἐν ταῖς ὑμετέραις ὑπονοίαις διὰ τὸ ἀκούειν αὐτὸν ἀνθρώπων λαλούντων. οὕτω τοίνυν οὐδὲ ἐπὶ τοῦ πνεύματος τὸ ἀκούειν καὶ τὸ λαμβάνειν προσθήκην τινὰ δέξεται γνώσεως οὐδὲ μεταβολῆς ἐπὶ τὴν ἀναλλοίωτον τοῦ | |
| 25 | πνεύματος οὐσίαν. | |
121(l) | Jo 16, 17—20 | |
| 1 | Τὴν εἰς οὐρανοὺς ἀνάληψιν αἰνιττόμενος τοῖς λοιποῖς, τοῖς δὲ οὔπω δῆλον τὸ λεγόμενον, ὀκνοῦσι δὲ ἐρωτᾶν. ὅθεν σκοποῦσιν αὐτοὶ καθ’ ἑαυτοὺς καὶ δια‐ λαλοῦσιν ἡσυχῇ. ἦν δὲ οὐκ ἀνάγκη πυνθάνεσθαι λόγῳ τοῦ καὶ πρὸ ἐρωτήσεως ἐπισταμένου τὴν ἐν καρδίᾳ ζήτησιν αὐτῶν (ἀκούει δὲ Χριστὸς τῶν ἐν καρδίᾳ | |
| 5 | νοημάτων πρὸ τῶν ἐν χείλεσιν ῥημάτων) καὶ ὡς ἐρωτήσασιν αὐτοῖς καὶ προτεί‐ νασιν τὴν ζήτησιν ἀποκρίνεται ἐνδεικνύμενος αὐτοῖς καὶ διὰ τούτου τὴν θεό‐ τητα πρὸς βεβαιότητα τῆς πίστεως· ζητεῖτε γάρ, φησίν, περὶ τοῦ λόγου τοῦ μετὰ βραχὺ μὲν δηλοῦντος τὴν ἐμὴν ἀναχώρησιν, μετὰ βραχὺ δὲ πάλιν τὴν ἐπάνοδον ἔσεσθαι. ἔσται τοῦτο οὕτως. εἴρηται καὶ διὰ λύπης ἀνάγκη τὴν χαρὰν | |
| 10 | ὑμῖν ἐπιφανῆναι καὶ χαρήσεται μὲν ἡ ἀδικία πρὸς ὀλίγον ὡς δὴ κεκρατηκυῖα, ἐπεὶ δ’ ἂν ἐγὼ τὸ πάθος ὑπέλθω· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε ὡς οὐκέτι τὸν σωτῆρα ἔχοντες. μεταβολὴ δὲ ἐπακολουθήσει ταχεῖα τῷ πράγματι καὶ ὑμεῖς ἐκ τῆς τοῦ θανάτου λύπης τὴν τῆς ἀναστάσεως χαρὰν κομιεῖσθε. | |
122(l) | Jo 16, 20—22 | |
| 1 | Λυπηρὸν μὲν τοῖς μαθηταῖς ἡ μέλλουσα ἀναχώρησις αὐτοῦ, τερπνὸν δὲ | |
| ἡ ἀνάστασις· ἑκατέρα δὲ ἐν βραχεῖ καιρῷ γίνεται. ὅμοιόν τι ταῖς τῶν γυναικῶν ὠδῖσι τὸ πρᾶγμα φανήσεται· ὡς γὰρ ὠδίνει μὲν γυνὴ πρὸ τοῦ τοκετοῦ, ἀπὸ δὲ τῶν ὠδίνων ὁ τοκετὸς καὶ τὸ ἐπίπονον εἰς τέρψιν καταλήγει καὶ ἡ τέρψις | 49 | |
| 5 | ἀναιρεῖ τῆς λύπης τὴν μνήμην, οὕτως ἀποβήσεται ὑμῖν ἐπὶ τοῦ καινοῦ καὶ θαυμασίου τούτου τοκετοῦ· νῦν γὰρ ὡς ἀληθῶς ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον γεννᾶται ἐκ παραδόξων ὠδίνων καὶ λύπην μὲν ὑμῖν αἱ περὶ τὸ πάθος ὠδῖνες προσοίσουσιν, χαρὰν δὲ ἡ μετὰ τὸ πάθος ἀνάστασις, χαρὰν οὐδαμῶς ἔτι μετα‐ βαλλομένην οὐδὲ ἀφαιρετὴν ὑπὸ ἀνθρώπου ἤ τινος ἄλλου, ὅτε διὰ τῆς ἀναστά‐ | |
| 10 | σεως τοῦ νέου ἀνθρώπου νέοι καταστάντες εἰς τὴν πρὸς θεὸν ἥξετε παρρησίαν· χαρήσεσθε γάρ, ὅταν ἴδητε ξένον τῷ κόσμῳ παιδίον ἀποτεχθέν, ἄφθαρτόν τε καὶ ἀνώλεθρον, ἑαυτὸν δὲ δηλονότι φησίν. | |
123(l) | Jo 16,25 | |
| 1 | Παραβολικοὶ καὶ δι’ ὁμοιώσεων οἱ περὶ θεοῦ λόγοι, ἐν οἷς παραβάλλεται θεὸς ἀνθρώπῳ λαλοῦντι καὶ υἱὸς ἀκούοντι καὶ πνεῦμα ὡσαύτως ὡς ἀκοῦον καὶ λόγους λαμβάνον. ἀφομοιοῦνται πατὴρ καὶ υἱὸς ὡς ἐρχόμενοι πρὸς ἀνθρώ‐ πους καὶ κατοικοῦντες ἐν ἀνθρώποις· λαλιὰ γὰρ καὶ ἀκοὴ καὶ πορεία καὶ | |
| 5 | κατοίκησις καὶ ὅσα τοιαῦτα σωματικῶς ἔχει τὰς ὁμοιότητας. οὐχ οἷόν τε δὲ ἀνθρώπους ἑτέρως ἀκούειν ἢ οὕτως. ἔσται δέ φησι καιρός, ὅτε μὴ διὰ τῶν ὁρατῶν ὁμοιώσεων, ἀλλὰ διὰ τῆς ἀοράτου δόξης θεοῦ ἀκούσεσθε καὶ γνώσεσθε, ὅτε δηλαδὴ τελειωθέντες ἐν πνεύματι πρὸς θεοῦ γνῶσιν οἰκείως διατεθήσεσθε, καὶ τότε θεία τις ἡ τοῦ κυρίου πρὸς ὑμᾶς ὁμιλία γενήσεται σαφὴς καὶ οὐ δι’ ἐπι‐ | |
| 10 | καλύμματος ποιουμένη τὴν περὶ πατρὸς διδασκαλίαν. | |
124(l) | Jo 16,32 | |
| 1 | Ἀλλὰ καὶ τὸ νῦν ἀξιόπιστον, φησίν, αὐτίκα σαλευθήσεται καὶ οἱ λέγοντες πιστεύειν φεύξεσθε μικρὸν ὕστερον κινηθείσης ὑμῶν ὑπὸ τοῦ φόβου τῆς πίστεως. καὶ τοῦτο, φησίν, οὐκ ἐμοὶ χαλεπόν, ἀλλ’ ὑμῖν· ὑμεῖς γὰρ τοῦ διδασκάλου μονωθήσεσθε καὶ τὸν σωτῆρα ἀπολείψετε, ἐγὼ δὲ τοῦ πατρὸς οὐ μονωθήσομαι· | |
| 5 | οὐδὲν γὰρ τὸ μεταξὺ διαχωρίζον ἐμὲ καὶ τὸν πατέρα. | 50 |
125(l) | Jo 16,33 | |
| 1 | Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον. μέλλων ἀπιέναι, φησίν, ἀναγκαίως διὰ τῶν νῦν εἰρημένων καθίστημι τὰς ψυχὰς ὑμῶν εἰς τὸ μὴ ταράσσεσθαι, ἀλλὰ τῇ πίστει πρὸς τὰς περιστάσεις ἀντέχειν· πολλὰ μὲν γὰρ παρ’ ἀνθρώποις τὰ θλίβοντα, μεγάλη δὲ παρὰ τοῦ | |
| 5 | νενικηκότος τὰς θλίψεις ἡ τοῦ θαρσεῖν ἐπικουρία· οὐ γὰρ ἐκ τῆς ὑμετέρας ἀνδρείας τὸ θαρσεῖν ἔσται βεβαίως ποτέ, ὅτι μηδὲν ἐν ἀνθρώπῳ στερρὸν καὶ ἄτρεπτον ἀγαθόν, ἀλλ’ ἐκ τῆς ἐμῆς ἀηττήτου δυνάμεως ἀσφαλὲς τὸ θάρσος τοῖς ἐμοῖς μετόχοις ὑπάρξει. | |
126(l) | Jo 17,9—13 | |
| 1 | Διὰ τί φησιν ἐρωτῶ περὶ αὐτῶν καὶ τίς ἡ ἐρώτησις; ἤδη, φησίν, τῆς πνευματικῆς ἐπιστασίας δέονται τῆς ἀοράτως ἐν ψυχαῖς ἐνεργούσης, ὅτι μηκέτι κατὰ σῶμα πορεύομαι αὐτοῖς μηδὲ διαλέξομαι· καταλείψω γὰρ ἤδη τὸν κόσμον εἰς οὐρανοὺς μεταβαίνων. ἐπίστησον δὲ αὐτοῖς τὴν ἀόρατον ἐπιστασίαν δια‐ | |
| 5 | φυλάττων αὐτοὺς υἱοὺς ὥσπερ γεγόνασιν λαβόντες παρ’ ἐμοῦ τὸ ὄνομα τῆς υἱότητος. ἐμοῦ μὲν δὴ παρόντος ἐξήρκει τὸ ἐμὲ ὁρᾶν καὶ ἐμοῦ ἀκούειν καὶ τοῦτο ἦν αὐτοῖς ἱκανὸν εἰς τὸ φυλάττεσθαι. ἐφυλάχθησαν γοῦν καὶ οὐδεὶς τῆς ἐν ἐμοὶ σωτηρίας ἐκπέπτωκεν, εἰ μὴ μόνος ὁ πρὸς τὴν ἀπώλειαν ἑαυτὸν ἐκδε‐ δωκώς, καθ’ οὗ καὶ τὸ πνεῦμα τὸ προφητικὸν πεπλήρωται τὸ ἐξολεθρευθῆναι | |
| 10 | «ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον» αὐτοῦ. νῦν δὲ ἐπανιὼν ἤδη πρὸς σὲ τὴν σὴν αὐτοῖς ἀόρατον ἐπιστασίαν αἰτῶ. | |
127(l) | Jo 17,10 | |
| 1 | Τοῦτ’ ἔστι ὅσα κτῶμαι δι’ ἁγιασμοῦ καὶ οἷς ἀποδίδωμι τὴν ἐν θείᾳ μορφῇ | |
| τελείωσιν μεταδιδοὺς τοῦ ἐμοῦ πνεύματος. προστίθησι δὲ ὅτι καὶ τὰ σὰ ἐμά. ταῦτα δὲ ἂν εἴη τὰ οὐράνια, ἃ μὴ προσλαμβάνει νῦν ἁγιασμόν, ἀλλ’ ἐξ ἀρχῆς ἐν ἁγιασμῷ βέβηκεν· οὐδὲ γὰρ ἐκείνοις ἑτέρως ὁ ἁγιασμὸς ἢ διὰ τοῦ υἱοῦ | 51 | |
| 5 | θεϊκῶς μέντοι καὶ σαρκικῶς ἔτι πάντα ἁγιάσαντος. δοξάζεται οὖν οὐ μόνον ἐν τοῖς νῦν κτηθεῖσιν ὑπὸ τὴν βασιλείαν αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς ἐξ ἀρχῆς ἐπὶ τῆς βασιλείας διαμείνασιν· τοῦτο γὰρ τὸ «γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς». τοιοῦτον καὶ τὸ ὑπὸ τῶν ἀγγέλων λεγόμενον· «δόξα ἐν ὑψίστοις θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίας». διὰ τοῦτο ἧκεν | |
| 10 | ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ διὰ σώματος, ἵνα τὴν ἐν οὐρανῷ δόξαν καὶ ἐπὶ γῆς ἐκτείνῃ καὶ δοξάζηται μὴ μόνον ἐν τοῖς κατ’ οὐρανὸν ἁγίοις, ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς κατὰ γῆν ἁγιαζομένοις. | |
128(l) | Jo 17,16 | |
| 1 | Σαφῶς ἐν τούτῳ διαιρεῖ τὸ κατὰ φύσιν καὶ τὸ καθ’ ὁμοίωσιν· ἑαυτόν τε γάρ φησιν ἐκ τοῦ κόσμου μὴ εἶναι καὶ τοὺς μαθητὰς ὁμοίως μὴ εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου. δῆλον δέ, ὅτι Χριστὸς μὲν κατ’ ἀλήθειαν οὐκ ἦν ἀπὸ κόσμου ἅτε δὴ καταβεβηκὼς ἐξ οὐρανοῦ, οἱ δὲ ἀπόστολοι κατὰ τὴν ὁμοίωσιν τὴν | |
| 5 | Χριστοῦ μεταβεβήκασιν ἀπὸ τοῦ κόσμου. φησὶ δὲ αὐτοὺς ξένους γεγενημένους ἀνθρώποις διὰ τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον ἀρετήν, μεμισῆσθαι δὲ εἰκότως ὑπὸ τῶν ἐναντία φρονούντων. ἔχουσι μὲν οὖν ἤδη παρ’ ἐμοῦ διὰ τῆς πρὸς ἐμὲ οἰκειότητος τὴν ἀλλοτρίωσιν τὴν πρὸς κόσμον καὶ οὐκέτι προσδέονται. προσδέονται δὲ τῆς ἐν τῷ ἀγαθῷ τούτῳ βεβαιώσεως ὡς μὴ βλαβῆναι διὰ τῆς τοῦ διαβόλου πονη‐ | |
| 10 | ρίας καὶ τῆς θείας ταύτης οἰκειώσεως ἀπαλλοτριωθῆναι πάλιν. | |
129(l) | Jo 17,17—19 | |
| 1 | Ἔστω δὴ ἐν αὐτοῖς ἀληθὲς τὸ ἀγαθὸν καὶ ὁ ἁγιασμὸς ἀληθινός, μὴ «ἐναρξάμενοι πνεύματι, σαρκὶ» ἐπιτελεσθῶσί ποτε μηδὲ ζήσωσι κατὰ σαρκικὴν | |
| ἀλογιστίαν, ἀλλὰ κατ’ ἀρετὴν τούτου λόγου, ἐν ᾧ πάλιν ἀληθὴς ἀρετή. | 52 | |
130(l) | Jo 17,18 | |
| 1 | Πολὺ ἐνταῦθα τὸ ἀνισότιμον· ἀποστέλλει μὲν γάρ, φησίν, τοὺς μαθητὰς οὕτω ὡς παρὰ πατρὸς αὐτὸς ἀποστέλλεται. οὐδεμία δὲ ἰσοτιμία τῆς ἐξ οὐρανοῦ παρουσίας εἰς γῆν καὶ τῆς ἐν τῇ γῇ γενομένης ἀποστολῆς τῶν μαθητῶν· οὐδὲ γὰρ ὡς φύσει διδάσκαλοι πέμπονται καθάπερ ὁ κύριός ἐστιν, ἀλλὰ προσλα‐ | |
| 5 | βόντες τὴν διδακτικὴν δύναμιν καὶ σοφίαν καὶ οὕτω διὰ τῆς μιμήσεως τὸ ἀγαθὸν εἰς τὸν κόσμον χωρεῖ καὶ τὸ ἀποσταλὲν ἐξ οὐρανοῦ παρὰ πατρὸς διὰ τῶν ἀποστελλομένων ὑπ’ αὐτοῦ μαθητῶν ἐπὶ πάντας διαβαίνει. | |
132(l) | Jo 18,1—4 | |
| 1 | Προσεκτέον τὸν Ἰωάννην παριόντα τὴν ἱστορίαν τὴν περὶ τῆς ἀδημονίας καὶ λύπης τοῦ κυρίου, ἣν οὐ παραλελοίπασιν οἱ ἄλλοι. ἀλλ’, ὅπερ ἔφην, ἐπὶ τὴν τῆς θεότητος δήλωσιν μᾶλλον ἡ τούτου ῥέπει γραφὴ ἅτε τῆς ἀνθρωπότητος ἱκανῶς προεγνωσμένης, λέγει δὲ τὰ μὲν ἀνθρώπινα μᾶλλον ἐξ ἐπιδρομῆς, | |
| 5 | σαφέστερον δὲ τὰ τῆς θεότητος τεκμήρια τῆς ἀνοίας 〈ἕνεκα〉. | 53 |
133(l) | Jo 18, 10—11 | |
| 1 | Δοκεῖ καὶ συγχώρησις εἶναι τοῦ κυρίου πρὸς τὸ χρήσασθαι αὐτοὺς τότε μαχαίρᾳ· τοῦτο γὰρ ὁ Λουκᾶς ἱστόρησεν ὡς δηλώσαντος μὲν τοῦ σωτῆρος τὸν ἐπιόντα πόλεμον ἐν τῷ λέγειν, ὅτι «πωλησάτω τις τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγορα‐ σάτω μάχαιραν», εἰπόντων δὲ τῶν μαθητῶν, ὅτι «ἰδοὺ μάχαιραι ὧδε δύο» πρὸς | |
| 5 | τοῦτο ἀποκριναμένου, ὅτι «ἱκανόν ἐστιν». ἦν δὲ τοῦτο οὐ μάτην δήπουθεν ὑπὸ τοῦ κυρίου συγχωρούμενον τοῦ κελεύσαντος μὴ ἀνθίστασθαι «τῷ πονηρῷ», ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ αὐτοῦ δὴ τοῦ εἰρημένου, ἵν’ ἔργῳ δείξῃ ὅπερ λόγῳ προεδίδαξε καὶ χρωμένους αὐτοὺς τῇ δικαίᾳ μαχαίρᾳ πρὸς τὸ ἀμύνασθαι στήσῃ τε καὶ κωλύσῃ, ὥστε μηκέτι ταύτῃ προσχρήσασθαι ὡς καὶ αὐτὸς ὁ ταῦτα εἰπὼν | |
| 10 | ἱστόρηκε μετὰ ταῦτα εἰρηκέναι τὸν κύριον· «ἐᾶτε ἕως τούτου.» τοῦτο δὲ τὸ «ἕως» ὅρον ἔχει καὶ κώλυσιν τῆς κατὰ νόμον ἐφειμένης μαχαίρας. καὶ προστέ‐ θεικέ γε τῇ ἱστορίᾳ ὁ Λουκᾶς, ὅτι «καὶ ἁψάμενος τοῦ ὠτίου ἰάσατο αὐτόν», ὅπερ ἐμφανέστατον ἦν ἔργον εἰς τὸ μὴ βλάπτειν ἀνθρώπων μηδένα. οὐκ ἀπο‐ γνωστέον δὲ ἐπὶ τῶν τοιούτων καὶ μυστικὸν εἶναι. | |
134 col1(l) | Jo 18, 10—11 | |
| 1 | Τὸ ἀποκόπτεσθαι δούλου ἀρχι‐ ερέως ὠτάριον τὸ δεξιὸν σκέψαιτο ἄν τις ὡς τῆς ἐπιβληθείσης αὐτοῖς ἀνηκουστίας σημεῖον εἶναι καὶ τοῦ μὴ | |
| 5 | ἐξεῖναι αὐτοῖς ἀκούειν οὖς. «πώρωσις» γὰρ «τῷ Ἰσραὴλ γέγονε» «καὶ ἀκού‐ οντες οὐκ ἀκούουσι» διὰ τὴν κατὰ τοῦ σωτῆρος ἀσέβειαν ἣ τῶν ἀρχιερέων | |
| μάλιστα γέγονεν. διὸ καὶ περὶ οἰκέτην | 54 | |
134 col 1(10) | ἀρχιερέως ἦν τὸ σύμβολον τῆς τοῦ ὠτὸς ἀφαιρέσεως. δεῖ δὲ καὶ τοῦτο προσθεῖναι διὰ τὴν ἱστορίαν τὴν τοῦ Λουκᾶ καὶ τῷ περὶ τῆς ἀποκαταστά‐ σεως τοῦ ὠτίου φαίην ἂν δηλοῦσθαι | |
| 15 | τὴν εἰς ὕστερον ἀποκατάστασιν τῆς συνέσεως τῆς νῦν ἀφῃρημένης τοῦ Ἰσραήλ, ὅτε συνήσουσιν, ὃν ἠγνόησαν καὶ ἀκούσονται τυχόντες τοῦ κηρύσ‐ σοντος Ἠλίου· ἀποκατασταθήσεται | |
| 20 | γὰρ καρδία πατέρων πρὸς υἱοὺς κατὰ τὸν Μαλαχιήλ. καὶ συναφθήσονται ἡμῖν τοῖς δευτέροις ἐκεῖνοι πρότεροι κατὰ τὸν χρόνον ὄντες καὶ πατέρες ἀριθμηθήσονται μετὰ υἱῶν. | |
134 col2 | Σύμβολον δὲ ἄρα ἦν τὸ ἀποκόπ‐ τεσθαι δούλου ἀρχιερέως ὠτάριον δεξιὸν τὸ τῆς ἐπιβληθείσης αὐτοῖς ἀνηκουστίας σκότος σημειοῦν· καὶ | |
| 5 | τῷ περὶ τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ ὠτίου φαίην ἂν δηλοῦσθαι τὴν εἰς ὕστερον ἀποκατάστασιν τῆς νῦν ἀφῃ‐ ρημένης συνέσεως τοῦ Ἰσραήλ, ὅτε συνήσουσιν, ὃν ἠγνόησαν καὶ ἀκού‐ | |
134 col 2(10) | σονται τυχόντες τοῦ κηρύσσοντος Ἠλίου· ἀποκαταστήσεται γὰρ τότε πατέρων καρδία πρὸς υἱοὺς κατὰ τὸν Μιχαίαν. | |
135(l) | Jo 18, 28 | |
| 1 | Σαφῶς παρὰ τοῖς ἄλλοις εὐαγγελισταῖς δεδηλωμένην τὴν τοῦ πάθους ἡμέραν ἔοικε σαφῶς ὁ Ἰωάννης ἀποδεῖξαι βούλεσθαι· πρὸ γὰρ «τῆς ἑορτῆς τοῦ πάσχα» τὸ δεῖπνον εἶναι τὸ πρὸ τῆς παραδόσεως ἱστόρηκεν, ἀφ’ οὗ καὶ ἀναστὰς παρεδόθη, καὶ μήπω τὸ πάσχα βεβρῶσθαι, ἡνίκα αὐτὸς ἔπασχεν, ὥστε | |
| 5 | συνενεχθῆναι τὸν καιρὸν τῆς τοῦ προβάτου σφαγῆς καὶ τοῦ θανάτου Χριστοῦ. ἑσπερινὸς μὲν γὰρ ὁ καιρός, ἐν ᾧ «τὸ πνεῦμα παρέδωκεν» ὁ ἀληθινὸς ἀμνὸς ὥρᾳ τῆς ἡμέρας ἐνάτῃ, ἑσπερινὴ δὲ καὶ ἡ τοῦ προβάτου σφαγὴ κατὰ τὸν νόμον, ὥστε καθ’ ἣν ἡμέραν τε καὶ ὥραν προετυποῦτο τὸ πρᾶγμα κατ’ αὐτὴν ἐπι‐ τελεῖσθαι. καὶ οὐκ ἐδυνήθησαν ἀποφυγεῖν οἱ Ἰουδαῖοι μὴ οὐχὶ κατὰ τὴν ἑορτὴν | |
| 10 | ἐπιτελέσαι τὸ πρᾶγμα, καίτοιγε φυλαττόμενοι καὶ λέγοντες· «μὴ ἐν τῇ ἑορτῇ, | |
| ἵνα μὴ θόρυβος γένηται» ἐν τῷ λαῷ. ἔστιν οὖν ὑπολαβεῖν καὶ περὶ τῶν ἄλλων εὐαγγελιστῶν, ὅτι πρώτην τῶν ἀζύμων τὴν πρὸ τῶν ἀζύμων καλοῦσιν, τοῦτ’ ἔστιν τὴν τρισκαιδεκάτην καὶ ὅτι προητοιμάσθη μὲν κατ’ αὐτοὺς ἐν ταύτῃ τὸ πάσχα ὑπὸ τῶν μαθητῶν, τὸ δὲ δεῖπνον οὐκ ἦν ἡ τοῦ πάσχα βρῶσις· οὕτω | 55 | |
| 15 | γὰρ εἰς ταὐτὰ συνδραμοῦνται τῷ Ἰωάννῃ, συνδραμεῖται δὲ μάλιστα καὶ ἡ τοῦ Ματθαίου φωνή, ἣν ἀπεμνημόνευσεν εἰπόντος τοῦ κυρίου· «οἴδατε ὅτι μετὰ δύο ἡμέρας τὸ πάσχα γίνεται, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς τὸ σταυρωθῆναι» ὡς κατὰ ταύτην τὴν ἡμέραν καὶ τοῦ πάσχα τυθησομένου καὶ αὐτοῦ σταυρωθησομένου. | |
136(l) | Jo 18, 37 | |
| 1 | Ἀλήθειαν λέγει τὸ ἑαυτὸν ἀποδεῖξαι τοῖς ἀνθρώποις καὶ διὰ τῆς αὐτοῦ γνώσεως τὴν σωτηρίαν αὐτοῖς χαρίσασθαι, ἀλλὰ τέως πρὸς τὸ κατεπεῖγον ἵστανται. | |
138(l) | Jo 19,11 | |
| 1 | Τὴν ἁμαρτίαν μείζονα τοῦ παραδόντος διὰ τοῦτο εἶναί φησιν, ὅτι κατὰ | |
| τὸν προφήτην «οὓς σὺ ἐπάταξας, αὐτοὶ κατεδίωξαν» καὶ ὡς ἀλλαχοῦ περὶ τοῦ προδότου προείρηται «ἀνθ’ ὧν οὐκ ἐμνήσθη ποιῆσαι ἔλεος καὶ κατεδίωξεν ἄν‐ θρωπον πένητα καὶ πτωχὸν καὶ κατανενυγμένον τῇ καρδίᾳ τοῦ θανατῶσαι»· | 56 | |
| 5 | τὸ γὰρ ἐν καιρῷ πόνου καὶ θλίψεως ἐπιτίθεσθαι τῷ μηδὲν ἀδικοῦντι δεινὸν παρὰ τῷ δικαίῳ καὶ ἀγαθῷ· ᾧ γὰρ συμπάσχειν ἐχρῆν, τούτῳ προστιθεὶς ἀλγη‐ δόνας ἀνθίσταται τῷ θεῷ. | |
139(l) | Jo 19, 16 | |
| 1 | Οἱ μὲν ἄγουσιν ὡς νενικηκότες, ὁ δὲ κύριος ἀγόμενος νικᾷ φέρων ἐπὶ τοῦ ὤμου τὴν ἀρχὴν ἢ παιδείαν ἢ ὡς ἂν ἑρμηνεύοιτο ἡ τοῦ Ἠσαΐου προφητεία λέγοντος «οὗ ἡ ἀρχὴ ἐγενήθη ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ». παιδείαν μὲν, ὅτι τὴν ὑπὲρ ἡμῶν ἐβάστασε παιδείαν κατὰ τό· «παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ’ αὐτόν», | |
| 5 | ἀρχὴν δέ, ὅτι βασιλεύει τῶν ὑπὸ θάνατον αἰχμαλώτων καὶ ὑφ’ ἁμαρτίαν τὴν διὰ ξύλου τὸν ἐπὶ ξύλου θάνατον ἀντ’ αὐτῶν ὑφιστάμενος. | |
140(l) | Jo 19, 16 | |
| 1 | Ταύτην τὴν συγχώρησιν λέγει μὲν ἄνωθεν δόξαν· λέγει δὲ ὡς ἄνθρωπος, | |
| καθ’ ὃ γὰρ λόγος τοῦ θεοῦ καὶ θεὸς ἦν ὁ διδοὺς καὶ συγχωρῶν. | 57 | |
142(l) | Jo 19, 23 | |
| 1 | Πολλοὶ οἱ τοῖς στρατιώταις ἔτι καὶ νῦν τὰ ἴσα τολμῶντες, οἱ τὴν Χριστοῦ διασπαράττοντες ἐκκλησίαν καὶ κέρδος ἴδιον ἕκαστος, ὅπερ ἂν λάβοι, ποιούμενος. τοῦτο δὲ ἦν τῶν δυσσεβῶν ἔργον αἱρέσεων. ὁ δὲ ἀντίχριστος πᾶσαν αὐτὴν ὥσπερ τὸν χιτῶνα βουλήσεται παρασπάσασθαι· ὅτι γὰρ λαὸς ἀπεικάζεται περι‐ | |
| 5 | βλήματι θεοῦ, δῆλον πεποίηκεν ἐν οἷς πρὸς Ἰερεμίαν εἶπεν, «ὅτι καθάπερ κολλᾶται τὸ περίζωμα εἰς τὴν ὀσφὺν τοῦ ἀνθρώπου, οὕτως ἐκόλλησα τὸν οἶκον Ἰσραὴλ καὶ πάντα οἶκον Ἰούδα»· ἀλλὰ γὰρ τὸ ἀληθὲς περίζωμα Χριστοῦ μένει καὶ οὔτε σπαράσσεται οὔτε ἀπαλλοτριοῦται. | |
143(l) | Jo 19, 30 | |
| 1 | Ὁ πᾶσαν ἀνεξικακίαν ὑπὲρ ἡμῶν πληρωθῆναι καταδεξάμενος καὶ πιὼν ὄξος λέγει τετέλεσται, ὅπερ ἦν ἐπιδεικνύντος τὴν πρόθεσιν τῆς ἐπιδημίας καὶ τὸν σκοπὸν ἁπάντων τῶν ἐν αὐτῇ πεπραγμένων· τελειώσεως γὰρ ἕνεκα ταῦτα πάντα, οὐ μόνον τῆς τῶν προφητικῶν λόγων φημὶ τελειώσεως, ἀλλὰ καὶ | |
| 5 | πάσης μὲν τῆς ἐν ἀνθρώποις ἀρετῆς προειργασμένης ἀτελοῦς μενούσης ἄνευ Χριστοῦ, πάσης δὲ τῆς ὑπὸ θεοῦ περὶ ἀνθρώπους γενομένης προνοίας ἐν τῇ | |
| παρὰ Χριστοῦ σωτηρίᾳ τὸ τέλεον ἀπολαβούσης. | 58 | |
145(l) | Jo 19, 30 | |
| 1 | Ὡς δὲ ἐξέπνευσεν, «ἐσχίσθη τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ». | |
146(l) | Jo 19, 33—34 | |
| 1 | Ἐπεὶ οὐκ ἐχρῆν ἁρμονίαν ὀστέων διαιρεθῆναι, οὐ γίνεται τοῦτο. πλευρὰν δὲ ἔδει τρωθῆναι καὶ τοῦτο συγχωρεῖται ποιῆσαι τοῖς στρατιώταις· πλευρὰν γὰρ ἀντὶ 〈ἑτέρασ〉 πλευρᾶς ὁ κύριος παρέσχετο. πλευρὰ δὲ ἡ γυνὴ καὶ τὸ ἐξ ἐκείνης κακὸν τῷ κυρίῳ πάθει λύεται· προῆλθε γὰρ ἀπὸ μὲν ἐκείνης τῆς πλευ‐ | |
| 5 | ρᾶς ὀλέθριος τῷ ἀνθρώπῳ συμβουλή. ἀπὸ δὲ τῆς ἁγίας πλευρᾶς ὕδωρ προχεῖ‐ ται καὶ αἷμα, δι’ οὗ καθαίρεται κόσμος ὡς τὰς ἁμαρτίας ἀπολουόμενος συνελ‐ θόντων εἰς αὐτὸν τῶν κατὰ νόμον διῃρημένων· ἦσαν μὲν γὰρ αἵματος ῥαντισμοὶ πρὸς κάθαρσιν καὶ δι’ ὕδατος βαπτίσματα πρὸς ἁγνισμόν. ἐπειδὴ πάντα ἦν εἰς Χριστὸν προμελετώμενα 〈τὰ〉 κατ’ αὐτόν, ἀμφότερα παρέσχε τὸ τοῦ κυρίου | |
| 10 | σῶμα τῷ κόσμῳ, αἷμά τε ἱερὸν καὶ ὕδωρ ἅγιον καὶ νεκρὸν ἤδη ὑπάρχον κατὰ τὸν ἀνθρώπινον τρόπον· μεγάλην γὰρ ἔχει ζωῆς ἐν ἑαυτῷ δύναμιν. | |
147(l) | Jo 19, 36 | |
| 1 | Οὐ συντρίβεται τὰ ὀστέα τοῦ προβάτου, δεικνύντος τοῦ τύπου μὴ καθῆκον | |
| τῆς δυνάμεως τοῦ σώματος τὸ πάθος· σώματος γὰρ δύναμις τὰ ὀστέα ἡμῶν παρὰ τὸν ᾅδην ὑπ’ ἀνθρώπων ἐλέγετο. τὸ δὲ οὐ κατὰ τὰ αὐτὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ἀποθνῄσκειν ἔδειξε τὴν παραλλαγὴν ἐν τούτῳ, ἐν τῷ 〈μὴ〉 σκορπισθῆναι τὴν | 59 | |
| 5 | τῶν ὀστέων ἁρμονίαν αὐτοῦ. | |
148(l) | Jo 20, 1—18 | |
| 1 | Τῆς μετὰ τὸ σάββατον ἑσπέρας ἐπιστάσης ὁ κύριος ἀνέστη τὴν προειρη‐ μένην ὑπ’ αὐτοῦ τριήμερον ὑποτέμνων τῷ ληγούσης μὲν τῆς πρώτης ἡμέρας πεπονθέναι, εὐθὺς δὲ ἀρχομένης τῆς τρίτης ἀνίστασθαι. τὰς δὲ τρεῖς ἡμέρας ἔοικεν ἀντὶ παντὸς ὑπομένειν τοῦ χρόνου τοῦ τότε παρελθόντος καὶ τοῦ μέλλοντος | |
| 5 | ἀντὶ πάντων τῶν ὅτε δὴ τελευτώντων παραδοὺς ἑαυτὸν τῷ θανάτῳ. φθάναι οὖν τοὺς ἀφικνουμένους ἐπὶ τὸ μνημεῖον ἀναστὰς καὶ οὐδεὶς ἐπέστη γινομένῃ τῇ ἀναστάσει· μυστήριον γὰρ ἦν, εἰ δή τι καὶ ἄλλο τῶν ὑπὸ θεοῦ διοικουμένων, ἅπερ οὐκ ἐμφανῆ τοῖς ἀνθρώποις οὐδὲ ἐν ὀφθαλμοῖς δὴ κεῖται. πρώτη δὲ ἐφίσταται τῷ τάφῳ γυνὴ καὶ τέως μὲν ἀναγγέλλει τοῖς μαθηταῖς τὸ μὴ εἶναι | |
| 10 | τὸν κύριον ἐν τῷ μνημείῳ οὐχ ὑπονοοῦσα τὴν ἀνάστασιν, ἀλλ’ οἰομένη μετενη‐ νέχθαι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἐναντίων ἐκ τοῦ μνήματος καὶ οἷον ἐπὶ ζήτησιν αὐτοὺς παρακαλοῦσα. μετὰ ταῦτα δὲ καὶ ἰδοῦσα τὸν κύριον ἀπαγγέλλει τὸ μακάριον θέαμα τοῖς μαθηταῖς· διὰ γυναικὸς γὰρ ἔδει τὸ ἀγαθὸν γνωσθῆναί τε καὶ ἀγγελθῆναι, ὥστε τὴν κακῶς γενομένην διὰ γυναικὸς γνῶσιν λυθῆναι διὰ τῆς | |
| 15 | ἀγαθῆς γνώσεως, ἣν ἐκόμισεν ἡ γυνή. | 60 |
150(l) | Jo 20, 14 | |
| 1 | Μὴ ἐνεγκοῦσα τῶν ἀγγέλων τὴν λαμπρότητα, ἀλλὰ ξενισθεῖσα ἐπὶ τῇ θέᾳ ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω καὶ θεωρεῖ τὸν Ἰησοῦν ἑστῶτα τοῦτο αὐτοῦ ἐνεργήσαντος τὸ θεωρηθῆναι αὐτὸν ὑπ’ αὐτῆς. | |
151(l) | Jo 20, 17 | |
| 1 | Ὁ σωτὴρ ἐπιδεῖξαι μὲν τὴν ἀνάστασιν καὶ πεῖσαι βούλεται, πλησιάζειν δὲ τοῖς οὔπω πρὸς ἀνάστασιν ἥκουσιν ὁμοίως ὥσπερ ἐπλησίαζεν πρὸ ἀναστάσεως οὐχ ἁρμόζον ἐπίσταται, εἰ μὴ κἀκείνους εἰς τὴν αὐτὴν ἀγάγοι ζωήν, ἵν’ οἰκείως ἔχοντες πρὸς αὐτὸν καὶ οἰκείως προσίοιεν. δεῖ δέ, φησίν, ἀναβαίνειν πρὸς τὸν | |
| 5 | πατέρα, μετὰ δὲ ταῦτα τὴν δευτέραν ἐπιφάνειαν ποιησάμενον ἀποδέξασθαι τοὺς γνωρίμους φίλους, καινοὺς ἤδη τῷ καιρῷ προσιόντας ἀνθρώπους. μὴ οὖν, φησίν, ἅπτου μου νῦν ἤδη· ἕτερον γάρ ἐστι πρὸ τούτου μέγα καὶ σωτήριον ἔργον ὑπὲρ ὑμῶν ὑπολειπόμενον, ὃ δεῖ με πληρῶσαι, τὸ πρὸς τὸν πατέρα ἀνελθεῖν, ὃς δὴ καὶ ὑμέτερος ἔσται πατὴρ δι’ ἐμὲ καὶ μάλιστα, ὅταν ἀναβῶ | |
| 10 | τὴν ἐξ ὑμῶν ἀνάγων ἀπαρχήν. τοῦτο δὴ καὶ ἀπελθοῦσα τοῖς ἀδελφοῖς εὐηγγέ‐ λισεν. | |
152(l) | Jo 20, 19 | |
| 1 | Τῶν θυρῶν κεκλεισμένων εἴσω πέφηνε ἐν τῇ τῆς θεότητος ἐξουσίᾳ τὴν ὑπέρβασιν ποιησάμενος καὶ διδοὺς ἀρχὴν αὐτοῖς τοῦ μὴ κατὰ σάρκα μηδὲ κατὰ τὸν ἀνθρώπινον ἔτι τρόπον, ἀλλ’ ὑπὲρ τὴν τῆς σαρκὸς φύσιν νοεῖν τὴν τοῦ Χριστοῦ δύναμίν τε καὶ ἐξουσίαν. καὶ ὅτι θειότερον αὐτοῖς φανῆναι βεβού‐ | |
| 5 | ληται, δῆλον ἀπὸ τοῦ καὶ παραχρῆμα ἀποστῆναι τὰ πρὸς πίστιν τῆς ἀναστά‐ σεως αὐτοῖς ἐπιδείξαντα μόνον καὶ τὴν θείαν τοῦ πνεύματος χαρισάμενον δω‐ ρεάν. οὐ γὰρ ἦν ταῦτα κατὰ τὸν συνόντα τε αὐτοῖς καὶ συνεστιώμενον καὶ συναναπαυόμενον καὶ συμβαδίζοντα, ἀλλ’ ἤδη τῆς ἀνθρωπίνης διαίτης ἀνώτερος | |
| χωρεῖν ἄρχεται ὁμοίως. | 61 | |
153(l) | Jo 20, 22 | |
| 1 | Ἐμφύσησιν ὁρῶμεν καὶ ἐν τῇ πρώτῃ τοῦ ἀνθρώπου ψυχώσει τῇ σὺν ἁγιασμῷ γενομένῃ· ὅτι γὰρ οὐ ψυχῆς ἦν ἡ ἀποστολὴ μόνης, εἰ καὶ πνεῦμα ζωῆς εἴρηται τὸ ἐμφυσηθέν, δῆλον ἐκ τῆς προφητείας τῆς ὑπὸ τοῦ ἐμφυση‐ θέντος προφητευομένης εὐθύς· ἄνευ γὰρ θείου πνεύματος οὐκ ἔστι προφητείαν | |
| 5 | γενέσθαι ὡς ὁ Παῦλος μαρτυρεῖ. ὁ τοίνυν ἀπ’ ἀρχῆς ἐμφυσήσας μετὰ τῆς ψυχῆς πνεῦμα τὸ ἅγιον αὐτὸς ἀπέδωκεν αὐτὸ τῇ ψυχῇ χωρισθὲν καὶ ἀποστὰν δι’ ἁμαρτίαν ἀνθρώπου. | |
154(l) | Jo 20, 28—31 | |
| 1 | Οὐ μόνον δὲ τῆς ἀναστάσεως ἕνεκα τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τῆς θείας ἐπὶ πάντα παρουσίας τοῦ πνεύματος κύριόν τε καὶ θεὸν ἑαυτοῦ ἀνεῖπεν τὸν Χριστόν, ὁποῖον καὶ τοῦ Ναθαναήλ, ὃς τὸ παραπλήσιον αἰσθόμενος περὶ τῆς τοῦ Ἰησοῦ θεότητος υἱὸν τὸν αὐτὸν «τοῦ θεοῦ» ἀνεῖπεν καὶ βασιλέα «τοῦ | |
| 5 | Ἰσραὴλ» ἔφασκεν. πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ. πολλὰ μὲν οὖν παραλελειμμένα 〈ὑπὸ〉 Ἰωάννου γέγραπται πρὸς τῶν λοιπῶν εὐαγγελιστῶν, πολλὰ δὲ κἀκείνοις λέ‐ λειπται· οὐ γὰρ ἑνὸς βιβλίου πάντα περιλαβεῖν τὰ πρὸς τοῦ σωτῆρος πεποιημένα. διδάσκει δὲ ἡμᾶς καὶ ὁ Ἰωάννης, δι’ ἣν αἰτίαν γραφῆς ἠξίωσεν τὰ τῆς Χριστοῦ | |
| 10 | παρουσίας ἀπομνημονεύματα, ὅτι πρὸς ὠφέλειαν μεγίστην τῶν ἀκουόντων· οὔτε γὰρ πρὸς ἔκπληξιν τῶν θαυμάτων οὔτε πρὸς τέρψιν τῆς διηγήσεως, ἀλλὰ ἵνα πιστεύωμεν τῇ δυνάμει διὰ τῶν ἔργων αὐτοῦ καὶ πιστεύοντες τὴν μόνην ἀλη‐ θινὴν ὠφέλειαν κομιζώμεθα τὴν εἰς ζωὴν αἰώνιον. | |
155(l) | Jo 21, 15—17 | |
| 1 | Τοῦτο γὰρ αὐτὸ καὶ πρὸ τῆς ἀρνήσεως προειρήκει δηλῶν μέν, ὅτι δια‐ | |
| βόλου πειραθήσεται μεθιστάντος αὐτὸν τῆς εἰς Χριστὸν ὁμολογίας, βοηθείᾳ δὲ τῇ παρ’ αὐτοῦ μένει ἐπὶ τῆς πίστεως. καὶ δεῖ τὸν ταύτης ἐπικουρίας τυχόντα τὴν ὁμοίαν περὶ τοὺς ἀδελφοὺς φειδὼ καὶ κηδεμονίαν ἐνδείκνυσθαι. «Σίμων» | 62 | |
| 5 | γάρ, φησίν, «Σίμων, ἰδοὺ ὁ σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν σῖτον. ἐγὼ δὲ ἐδεήθην περὶ σοῦ, ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου. καὶ σύ ποτε ἐπιστρέψας στήρισον τοὺς ἀδελφούς σου». ἐπαναλαμβάνει δὴ τοὺς λόγους ἐκεί‐ νους ὁ κύριος καί φησιν, ὅτι, εἰ φιλεῖς τὸν διδάσκαλον καὶ σωτῆρα τὸν ἄχρι σε καὶ νῦν ἐν ἀγάπῃ τηρήσαντα, μίμησαι τὴν ἐμὴν πρός σε κηδεμονίαν ἐπιστη‐ | |
| 10 | ρίζων τοὺς ἀδελφοὺς καὶ νέμων ὡσπερεὶ ποιμὴν ποίμνια, ἴδια λέγων τὰ πρό‐ βατα καὶ εἰ διὰ τοῦ Πέτρου ἐποιμαίνετο, ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς ποιμὴν καὶ διδάσκαλος. προσέθηκεν δὲ τρίτην περὶ τῶν αὐτῶν ἐρώτησιν ἅμα μὲν ἀείμνηστον αὐτῷ ποιῶν τὸ παράγγελμα; ἅμα δὲ καὶ τῆς τρίτης γενομένης ἀρνήσεως ἀναμιμνῄσκων καὶ τὴν τριπλῆν ὁμολογίαν τῆς ἀγάπης ἀντὶ τῆς τρι‐ | |
| 15 | πλῆς ἀρνήσεως ἀντεισάγων καὶ τὴν προθυμίαν τῆς ὑπηρεσίας ἀπαιτῶν, ἵν’ ἐν ἔργοις ὁμολογήσειε Χριστόν, ὃν λόγοις ἠρνήσατο σωτηρίας ἀπ’ ἀνθρώπων ἐπι‐ μελούμενος. | |
156(l) | Jo 21, 18—19 | |
| 1 | Τὴν ἔτι μείζω τῆς ἀγάπης ἀπόδειξιν τὴν διὰ τοῦ μαρτυρίου φησὶν αὐτὸν ποιήσεσθαι καὶ παρασκευάζει πρὸς τοῦτο ἔχειν ἑτοίμως, ἵνα ἀντὶ δέους θάρσος ἀντεισαγαγὼν καὶ τὴν μέχρι θανάτου μαρτυρίαν περὶ τοῦ κυρίου τὴν πρότερον διὰ θανάτου φόβον ἄρνησιν γενομένην ἀπαλείψειεν. ζώννυσθαι δὲ τὸ δεσμεῖσθαί | |
| 5 | φησιν. ἡ δὲ ἀκολούθησις μάλιστα μὲν διὰ τοῦ σταυροῦ ἔσται, ὅτι ταὐτὸν τῷ σωτῆρι πάσχει 〈καὶ〉 μετανίσταται αὐτῷ καὶ τὴν μετάστασιν ἐλευθέραν ἔχει ἀπὸ τῶν ἐν ἅδου δεσμωτηρίων διὰ τὸ πρὸς τὸν Χριστὸν ἀνάγεσθαι τὴν ψυχήν. διὸ καὶ τὸ «κρεῖσσον τὸ ἀναλῦσαι», φησὶν ὁ Παῦλος, ἕνεκα τοῦ «σὺν Χριστῷ εἶναι». | |
157(l) | Jo 21, 23 | |
| 1 | Ἦν ἄρα ὁ τοῦ κυρίου λόγος περὶ τῶν ἐν τέλει μὴ ἀποθανουμένων. καὶ | |
| τοῦτο ἐδήλου λέγων· «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται, καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμέ, οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα». διὰ δὴ τοῦτο οὐκ ἀνέλπιστον ἐποιοῦντο βιώσεσθαι ἄνθρωπον καὶ μὴ ἀποθανεῖσθαι. τὸ δὲ ἦν | 63 | |
| 5 | ἀποκείμενον τοῖς καταλειπομένοις ἕως Χριστοῦ παρουσίας, τοῖς ἐν ἐσχάτῃ γενεᾷ γενησομένοις, ὥσπερ ὁ Παῦλος ἐξεδίδαξεν. καὶ ἐπισημαίνεται ὁ Ἰωάννης, ὅτι οὐκ εἶχεν ἐπαγγελίαν αὐτὸς τοῦ μὴ ἀποθανεῖσθαι, ἀλλ’ ἐξ ἀγνοίας ὑπέλαβον | |
| τοῦτο τοῦ λόγου παρακούσαντες οἱ ἀδελφοί. | 64 | |