|
TLG 2035 013 :: ATHANASIUS :: Epistula ad Amun ATHANASIUS Theol. Epistula ad Amun Citation: Page — (line) | ||
63(1t) | ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ | |
| 2t | ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ | |
|---|---|---|
| 3t | ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ | |
| 4t | ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΜΜΟΥΝ ΜΟΝΑΖΟΝΤΑ | |
| 9t | Α | |
| 10t | Περὶ γονορρυοῦς. | |
| 11 | Πάντα μὲν καλὰ καὶ καθαρὰ τὰ τοῦ θεοῦ ποιήματα· οὐδὲν γὰρ ἄχρηστον ἢ ἀκάθαρτον ὁ τοῦ θεοῦ πεποίηκε λόγος· ‘Χριστοῦ γὰρ εὐωδία ἐσμὲν | |
| 15 | ἐν τοῖς σῳζομένοισ‘ κατὰ τὸν ἀπό‐ στολον. Ἐπειδὴ δὲ ποικίλα καὶ πολύτροπα τὰ τοῦ διαβόλου βέλη, καὶ τοὺς ἀκεραιοτέρους τῇ γνώμῃ παρασκευάζει ταράττεσθαι, κωλύει | |
| 20 | τε τῆς συνήθους γυμνασίας τοὺς ἀδελφούς, ὑποσπείρων αὐτοῖς λογι‐ | |
| σμοὺς ἀκαθαρσίας καὶ μολυσμοῦ, φέ‐ | 63 | |
64 | ρε διὰ βραχέων καὶ τὴν τοῦ πονηροῦ πλάνην ἀπελάσωμεν τῇ τοῦ σωτῆ‐ ρος ἡμῶν χάριτι, καὶ τὴν τῶν ἁπλου‐ στέρων γνώμην στηρίξωμεν. | |
| 5 | ‘Πάντα μὲν γὰρ καθαρὰ τοῖς κα‐ θαροῖς, τῶν δὲ ἀκαθάρτων καὶ ἡ συ‐ νείδησις καὶ τὰ πάντα μεμόλυνται‘. Ἄγαμαι δὲ τοῦ διαβόλου τὸ σόφισμα, ὅτι περ φθορὰ καὶ λύμη ὑπάρχων, | |
| 10 | λογισμοὺς ὑποβάλλει τῷ δοκεῖν μὲν καθαρότητος, ἔστι δὲ τὸ γινόμενον ἔνεδρα μᾶλλον ἢ δοκιμασία· ἵνα γὰρ, ὡς προεῖπον, ἀπασχολήσῃ τοὺς ἀ‐ σκητὰς τῆς ἐθίμου καὶ σωτηριώδους | |
| 15 | μελέτης καὶ δόξῃ κρατεῖν κατὰ τοῦ‐ το, τοιαῦτά τινα κινεῖ βομβύκια, ἅτινα φέρει μὲν οὐδὲν τῷ βίῳ χρή‐ σιμον, κενὰς δὲ ζητήσεις καὶ φλυα‐ ρίας, ἃς δεῖ παραιτεῖσθαι. Τί γάρ, | |
| 20 | εἰπέ μοι ὦ ἀγαπητὲ καὶ εὐλαβέστα‐ τε, ἔχει ἁμάρτημα ἢ ἀκάθαρτον φυ‐ σική τις ἔκκρισις; Ὡς εἴ τις ἐθέλοι ποιῆσαι ἔγκλημα καὶ τὰς διὰ ῥινῶν ἐκπεμπομένας μύξας καὶ τὰ διὰ | |
| 25 | στόματος πτύσματα· ἔτι δὲ καὶ τού‐ των ἔχομεν λέγειν πλείονα, τὰς διὰ γαστέρων ἐκκρίσεις, ἅπερ τῷ ζῴῳ | |
| πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα καθέστηκε. | 64 | |
65 | Ἔτι τε ‘εἰ τῶν τοῦ θεοῦ χειρῶν ἔργον εἶναι πιστεύομεν τὸν ἄνθρω‐ πον‘, κατὰ τὰς θείας γραφάς, πῶς ἠδύνατο ἐκ καθαρᾶς δυνάμεως ἔργον | |
| 5 | τι γενέσθαι μεμολυσμένον; Καὶ εἰ ‘γένος τοῦ θεοῦ ὑπάρχομεν‘, κατὰ τὰς θείας τῶν ἀποστόλων Πράξεις, οὐδὲν ἔχομεν ἐν ἑαυτοῖς ἀκάθαρτον· τότε γὰρ μόνον μεμολύσμεθα, ὅτε | |
| 10 | τὴν δυσωδεστάτην ἁμαρτίαν ἐργα‐ ζόμεθα· ὅτε δὲ φυσική τις ἀβουλήτως ἔκκρισις γίνεται, τότε τῇ τῆς φύσεως ἀνάγκῃ μετὰ τῶν ἄλλων, ὡς προεί‐ πομεν, καὶ τοῦτο ὑπομένομεν. | |
| 15 | Ἀλλ’ ἐπειδή περ οἱ θέλοντες μόνον ἀντιλέγειν τοῖς ὀρθῶς λεγομένοις, μᾶλλον δὲ παρὰ θεοῦ πεποιημένοις, παραφέρουσι καὶ ῥητὸν εὐαγγελικόν, ὡς ὅτι ‘οὐ τὰ εἰσερχόμενα κοινοῖ | |
| 20 | τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ ἐξερχόμενα‘, ἀναγκαίως καὶ ταύτην αὐτῶν τὴν ἀλογίαν, οὐ γὰρ ἂν εἴποιμεν ζήτησιν, ἐλέγξωμεν. Πρῶτον μὲν γὰρ τὰς | |
| γραφὰς κατὰ τὰς ἰδίας ἀμαθίας, | 65 | |
66 | ἀστήρικτοι ὄντες, βιάζονται· ἔχει δὲ τὸ θεῖον οὕτω λόγιον· τινῶν γὰρ πάλιν τούτοις ὁμοίως ἐνδοιαστῶς ἐχόντων περὶ βρωμάτων, αὐτὸς λύων | |
| 5 | αὐτῶν τὴν ἄγνοιαν, ἤγουν τὴν ἀπά‐ την δημοσιεύων, φησὶ ‘μὴ τὰ εἰ‐ σερχόμενα κοινοῦν τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ ἐξερχόμενα‘· εἶτα ἐπάγει καὶ πόθεν ἐξερχόμενα, ‘τὰ ἀπὸ | |
| 10 | καρδίασ‘· ἐκεῖ γὰρ εἶναι τοὺς πο‐ νηροὺς θησαυροὺς τῶν βεβήλων λο‐ γισμῶν καὶ τῶν ἄλλων ἁμαρτημά‐ των γινώσκει. Συντομώτερον δὲ ὁ ἀπόστολος, αὐτὸ δεδιδαγμένος, φησί· | |
| 15 | ‘Βρῶμα ἡμᾶς οὐ παραστήσει τῷ θεῷ‘· φαίη δ’ ἄν τις καὶ νῦν εὐλό‐ γως, φυσική τις ἔκκρισις ἡμᾶς οὐ παραστήσει πρὸς τιμωρίαν. Τάχα δὲ καὶ παῖδες ἰατρῶν, ἵνα | |
| 20 | κἂν ἐκ τῶν ἔξωθεν δυσωπηθῶσιν, ὑπὲρ τούτου ἀπολογήσονται, ὅτι τῷ ζῴῳ δέδονταί τινες ἀναγκαῖαι διέ‐ ξοδοι κατὰ τῶν ἐν ἡμῖν ἑκάστῳ | |
| μελῶν τρεφομένων τὸ περιττὸν ἀ‐ | 66 | |
67 | ποπέμπειν· οἷον, κεφαλῆς περιττώ‐ ματα, τρίχες, καὶ τὰ ἀπὸ κεφαλῆς ὑδατώδη πεμπόμενα καὶ γαστρὸς διαχωρήματα, καὶ τοίνυν τῶν σπερ‐ | |
| 5 | ματικῶν πόρων ἐκεῖνο περίττω‐ μα. Ποία τοίνυν ἐστί, πρὸς θεοῦ, ὦ πρεσβύτα θεοφιλέστατε, ἁμαρτία, αὐτοῦ τοῦ πλάσαντος τὸ ζῷον δεσπό‐ του θελήσαντος καὶ ποιήσαντος ταῦ‐ | |
| 10 | τα τὰ μέλη τοιαύτας ἔχειν διεξό‐ δους; Ἐπειδὴ δὲ δεῖ προλαμβάνειν τὰ τῶν πονηρῶν ἐναντιώματα, εἴποιεν γὰρ ἄν· οὐκοῦν οὐκ ἔστιν ἁμαρτία οὐδὲ | |
| 15 | ἡ ἀληθὴς χρῆσις, εἰ τὰ ὄργανα παρὰ τοῦ δημιουργοῦ διαπέπλασται· πρὸς τοῦτο ἐρωτηματικῶς αὐτοὺς παύ‐ σωμεν, φάσκοντες· Ποίαν λέγεις χρῆσιν; τὴν ἔννομον, ἣν καὶ ὁ θεὸς | |
| 20 | ἐπέτρεψε, ‘αὐξάνεσθε, λέγων, καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν‘· ἣν καὶ ὁ ἀπόστολος ἀπεδέξατο, εἰ‐ πών· ‘Τίμιος ὁ γάμος καὶ ἡ κοίτη | |
| ἀμαίαντοσ‘, ἢ τὴν δημώδη μέν, | 67 | |
68 | λαθραίως δὲ καὶ μοιχικῶς ἐπιτελου‐ μένην; Ἐπεὶ καὶ τῶν ἄλλων τῶν ἐν τῷ βίῳ γινομένων εὑρήσομεν τὰς διαφορὰς κατά τι γινομένας· οἷον, | |
| 5 | φονεύειν οὐκ ἔξεστιν, ἀλλ’ ἐν πολέ‐ μοις ἀναιρεῖν τοὺς ἀντιπάλους καὶ ἔννομον καὶ ἐπαίνου ἄξιον· οὕτω γοῦν καὶ τιμῶν μεγάλων οἱ κατὰ πόλεμον ἀριστεύσαντες ἀξιοῦνται, | |
| 10 | καὶ στῆλαι τούτων ἐγείρονται κη‐ ρύττουσαι τὰ κατορθώματα· ὥστε τὸ αὐτὸ κατά τι μὲν καὶ κατὰ καιρὸν οὐκ ἔξεστι, κατά τι δὲ καὶ εὐκαίρως ἀφίεται καὶ συγκεχώρηται. Ὁ αὐτὸς | |
| 15 | οὖν λόγος καὶ περὶ τῆς μίξεως. ‘Μακάριος ὃς ἐν νεότητι ζυγὸν ἔχων ἐλεύθερον τῇ φύσει πρὸς παι‐ δοποιίαν κέχρηται‘· εἰ δὲ πρὸς ἀ‐ σέλγειαν, ‘πόρνους καὶ μοιχοὺσ‘ | |
| 20 | ἡ παρὰ τῷ ἀποστόλῳ γραφεῖσα τι‐ μωρία ἐκδέξεται. Δύο γὰρ οὐσῶν ὁδῶν ἐν τῷ βίῳ περὶ τούτων, μιᾶς | |
| μὲν μετριωτέρας καὶ βιωτικῆς, τοῦ | 68 | |
69 | γάμου λέγω, τῆς δὲ ἑτέρας, ἀγγε‐ λικῆς καὶ ἀνυπερβλήτου, τῆς παρ‐ θενίας, εἰ μέν τις τὴν κοσμικήν, τουτέστι τὸν γάμον, ἕλοιτο, μέμψιν | |
| 5 | μὲν οὐκ ἔχει, τοσαῦτα δὲ χαρίσματα οὐ λήψεται· λήψεται γάρ, ἐπεί περ φέρει καὶ αὐτὸς ‘καρπὸν τὸν τριά‐ κοντα‘· εἰ δὲ τὴν ἁγνήν τις καὶ ὑπερκόσμιον ἀσπάσοιτο, εἰ καὶ τρα‐ | |
| 10 | χεῖα παρὰ τὴν πρώτην καὶ δυσκα‐ τόρθωτος ἡ ὁδός, ὅμως ἔχει χαρί‐ σματα θαυμασιώτερα, τὸν γὰρ τέ‐ λειον καρπόν, τὴν ἑκατοντάδα, ἐ‐ βλάστησεν. Ὥστε τὰ ἀκάθαρτα αὐ‐ | |
| 15 | τῶν καὶ πονηρὰ ζητήματα, λύσεις ἰδίας ἔσχε καὶ παρὰ τῶν θείων γρα‐ φῶν πάλαι προλυθείσας. Ὑποστήριζε τοίνυν, ὦ πάτερ, τὰς ὑπὸ σαυτὸν ἀγέλας, ἐκ τῶν ἀπο‐ | |
| 20 | στολικῶν παρακαλῶν, ἐκ τῶν εὐαγ‐ γελικῶν ψυχαγωγῶν, ἐκ τῶν ψαλ‐ μῶν συμβουλεύων· ‘Ζῆσόν με, λέ‐ γων, κατὰ τὸ λόγιόν σου‘, λόγιον δὲ αὐτοῦ τὸ ἐκ καθαρᾶς καρδίας | |
| 25 | λατρεύειν αὐτῷ· τοῦτο γὰρ εἰδὼς ὁ | 69 |
70 | αὐτὸς προφήτης, ὥσπερ ἑαυτὸν με‐ ταφράζων, λέγει· ‘Καρδίαν καθα‐ ρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ θεόσ‘, ἵνα μὴ ῥυπώδεις λογισμοί με ταράξωσι· | |
| 5 | πάλιν Δαυίδ· ‘Καὶ πνεύματι ἡγε‐ μονικῷ στήριξόν με‘, ἵνα κἄν ποτε λογισμοί με θορυβήσωσιν, ἰσχυρά τις παρὰ σοῦ δύναμις στηρίξῃ με, ὥσπερ κρηπὶς τυγχάνουσα. Αὐτὸς | |
| 10 | τοίνυν ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα συμ‐ βουλεύων, λέγε πρὸς τοὺς βράδιον τῇ ἀληθείᾳ πειθομένους· ‘Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου‘· καὶ θαρ‐ ρῶν κυρίῳ ὅτι πείσεις ἀποσχέσθαι | |
| 15 | τῆς τοιαύτης κακίας, ψάλλε· ‘Καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι‘. Γένοιτο δὲ τοὺς μὲν κακοήθως ζη‐ τοῦντας παύσασθαι τῆς τοιαύτης μα‐ ταιοπονίας, τοὺς δὲ δι’ εὐήθειαν | |
| 20 | ἐνδοιαστῶς ἔχοντας, ‘ἡγεμονικῷ πνεύματι‘ κρατυνθῆναι. Ὅσοι δὲ βεβαίως τὴν ἀλήθειαν ἐπίστασθε, ἀρραγῆ ταύτην κατέχετε καὶ ἀσά‐ | |
| λευτον, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ κυρίῳ | 70 | |
| 25 | ἡμῶν, μεθ’ οὗ τῷ πατρὶ δόξα καὶ κράτος σὺν ἁγίῳ πνεύματι εἰς τοὺς | |
| αἰῶνας. Ἀμήν. | 71 | |