PHRYNICHUS :: Eclogae (familia q)

TLG 1608 003 :: PHRYNICHUS :: Eclogae (familia q) PHRYNICHUS Attic. (Arabius: A.D. 2) Eclogae (familia q) Source: Fischer, E. (ed.), Die Ekloge des Phrynichos [Sammlung griechischer und lateinischer Grammatiker 1] Berlin: De Gruyter, 1974: 109–124. Citation: Lexical entry — (line)

T	Ἐκ τῶν τοῦ Φρυνίχου
1	Ἑκοντὴν οὐ χρὴ λέγειν, ἀλλ’ ἐθελοντήν.
2	Ὄπισθεν, οὐχὶ ὄπιθεν.
4	Οὐχ ὑπόδειγμα, ἀλλὰ παράδειγμα.
5	Ὠνάμην, ὤνασο, ὤνατο εὕρηται, ὠνήμην δέ, ὤνησο, ὤνητο κάλ‐ λιον.
6	Μέχρι καὶ ἄχρι δίχα τοῦ ς κάλλιον.
8	Ἐμπτύει μου μηδαμῶς, ἀλλὰ καταπτύει μου.
10	Εὐχαριστεῖν οὐχ Ἑλληνικόν, τὸ δὲ χάριν εἰδέναι.
11	Ἄρτι ἥξω οὐκ εἴποις ἐπὶ μέλλοντος, ἀλλ’ ἐπὶ ἐνεστῶτος καὶ παρῳ‐
11	χημένου, ἄρτι ἥκω καὶ ἄρτι ἀφικόμην.	109
12	Τέμαχος κρέως ἢ ἄρτου ἢ πλακοῦντος οὐκ εἴποις, ἀλλὰ τομός· τὸ γὰρ τέμαχος μόνον ἐπὶ ἰχθύος.
13	Ἄμυναν οὐκ εἴποις, ἀλλὰ διὰ ῥήματος, ἀμύνομαι, ἀμύνασθαι, ἀμυ‐ νοῦμαι.
16	Διωρία οὐκ εἴποις, ἀντ’ αὐτοῦ δὲ προθεσμία ἐρεῖς.
18	Ἀνεῖναι ἐλαίῳ ἢ ὄξει ἢ ἄλλῳ τῳ λέγουσιν ἰατροὶ ἀμαθῶς· δεῖ γὰρ διεῖναι λέγειν.
19	Περιέσσευσεν ἄχρηστον, ἐπερίσσευσε δὲ χρήσιμον.
20	Οὐ σπῖλος εἴποις, ἀλλὰ κηλίς.
21	Ἀνειλεῖν βιβλίον δι’ ἑνὸς λ κάκιστον, ἀλλὰ διὰ τῶν δύο ἀνειλλεῖν.
22	Οὐκ εἴποις πιοῦμαι διὰ τοῦ υ, πίομαι δὲ καὶ πιόμενος ἄνευ τοῦ υ. Δίων δὲ διὰ τοῦ υ λέγων ἁμαρτάνει.
23	Ἤλειπται, κατώρυκται οὐ χρὴ λέγειν, ἀλλ’ Ἀττικῶς ἀλήλιπται καὶ κατορώρυκται.
24	Ἀπελεύσομαι οὐκ εἴποις, ἀλλ’ ἄπειμι, καὶ τοῖς ὁμοειδέσιν ὁμοίως.
25	Ὤμοκε ἄηθες· χρὴ γὰρ ὀμώμοκε λέγειν.
26	Ἀλκαϊκὸν ᾆσμα οὐκ εἴποις, ἀλλ’ Ἀλκαιϊκὸν καὶ τροχαιϊκόν.
27	Νηρὸν ὕδωρ οὐκ εἴποις, ἀλλὰ πρόσφατον, ἀκραιφνές.
28	Ποῖ ἄπει διὰ τοῦ ι εἴποις· ποῦ δὲ ἄπει διὰ τοῦ υ οὐκ εἴποις· ποῦ δὲ διατρίβεις εἴποις.
29	Ἔκτοτε οὐκ εἴποις, ἀλλ’ ἐξ ἐκείνου.
30	Πηνίκα μὴ εἴπῃς ἀντὶ τοῦ πότε· ἔστι γὰρ ὥρας δηλωτικόν· οἷον εἴ τις εἴποι „πηνίκα ἀποδημήσεισ“, ἐὰν εἴπῃς „μετὰ δύο ἢ τρεῖς ἡμέ‐ ρασ“, οὐκ ὀρθῶς ἐρεῖς· ἐὰν δὲ εἴπῃς „ἕωθεν“ ἢ „περὶ μεσημβρίαν“, ὀρθῶς ἐρεῖς.
31	Ὀρθρινὸς οὔ, ἀλλ’ ὄρθριος.
32	Μεσονύκτιον ποιητικόν, οὐ πολιτικόν.
34	Ἡ πηλὸς Συρακούσιοι λέγοντες ἁμαρτάνουσιν.
35	Ὀψινὸς ὁμοίως τῷ ὀρθρινός· σὺ δὲ ὄψιος ὡς ὄρθιος λέγε.
36	Ποταπὸς διὰ τοῦ τ οὐκ εἴποις, ἀδόκιμον γάρ· διὰ δὲ τοῦ δ λέγων ἐπὶ γένους θήσεις. „ποδαπός ἐστιν;“ „Θηβαῖος ἢ Ἀθηναῖοσ“, ἔστι γὰρ οἷον „ἐκ τίνος δαπέδου;“. εἰ ποταπὸς δέ ἐστιν, εἴποις· „ποτα‐ πὸς τὸν τρόπον Φρύνιχος;“, „ἐπιεικήσ“. χρὴ οὖν οὕτως ἐρωτᾶν·
5	„ποῖός σοί τις δοκεῖ εἶναι;“.
37	Φανὸς ἐπὶ λαμπάδος, ἀλλὰ μὴ ἐπὶ κερατίνου λέγε· τοῦτο δὲ λυχνοῦ‐
37	χον.	110
38	Ἐν χρῷ κουρίας φαθί, καὶ μὴ ψιλόκουρος.
39	Πεινῆν, διψῆν λέγε, ἀλλὰ μὴ διὰ τοῦ α.
40	Ἡ χάραξ ἐρεῖς τὸ τῆς ἀμπέλου στήριγμα, οὐ κατὰ τὸ ἀρρενικόν.
41	Σκίμπους λέγε, ἀλλὰ μὴ κράββατον.
42	Ἐρεύγεσθαι ὁ ποιητής· „ὁ δ’ ἐρεύγετο οἰνοβαρείων“, ἀλλ’ ὁ πολι‐ τικὸς ἐρυγγάνειν λεγέτω.
43	Ὁ φάρυγξ ἀρρενικῶς Ἐπίχαρμος λέγει, Ἀττικοὶ δὲ ἡ φάρυγξ.
44	Αὐθαδίζεσθαι λέγε, ἀλλὰ μὴ ἀναιδεύεσθαι.
47	Βεβίασται ἡ κόρη λέγε, ἀλλ’ οὐ διέφθαρται.
48	Ἡ ὕσπληγξ λέγε, ἀλλ’ οὐχ ὁ ὕσπληγξ.
49	Ἰλὺς οἴνου οὐκ ὀρθόν, ἀλλὰ ποταμοῦ· οἴνου δὲ τρὺξ ἢ ὑπόστασις.
50	Κόριον ἢ κορίδιον ἢ κορίσκη λεγέσθω, τὸ δὲ κοράσιον μηδαμῶς.
51	Ἡ ῥὰξ ἐρεῖς, ὁ δὲ ῥὼξ παράλογον.
54	Κακοδαιμονεῖν οἱ νόθως ἀττικίζοντες, οἱ δὲ Ἀθηναῖοι διὰ τοῦ α, κακοδαιμονᾶν. καὶ θαυμάσαι ἄν τις, πῶς εὐδαιμονεῖν μὲν λέγουσιν, οὐκέτι δὲ κακοδαιμονεῖν.
55	Κόρημα χρὴ λέγειν, οὐχὶ σάρον, καὶ κορεῖν καὶ παρακορεῖν, ἀλλὰ μὴ σαροῦν.
56	Ἀφῆλιξ λέγοντες ἁμαρτάνουσιν οἱ ῥητορικοί· τοὐναντίον γὰρ ἢ δεῖ χρῶνται· τὸν μὲν γὰρ πρεσβύτερον ῥητέον ἀφήλικα, οἱ δ’ ἐπὶ τοῦ μηδέπω τῆς ἐννόμου ἡλικίας χρῶνται.
58	Προκόπτειν λέγουσιν, τὸ δὲ ὄνομα προκοπὴ οὐκ ἔστι παρ’ αὐτοῖς.
59	Βιβλιαγράφος λέγεται, ἀλλ’ οὐ βιβλιογράφος.
62	Ὀσμὴ γράφεται διὰ τοῦ ς, τὸ δὲ διὰ τοῦ δ, ὀδμή, Ἰώνων.
63	Βελόνη καὶ βελονοπώλης ἀρχαῖα, ἡ δὲ ῥαφὶς τί ἐστιν οὐκ οἶδα.
64	Ἀκέστης λέγουσιν οἱ παλαιοί, οὐκ ἠπήτης. Ἠπήσασθαι ἔστι μὲν ἅπαξ παρ’ Ἀριστοφάνει ἐν Δαιταλεῦσιν· „καὶ κόσκινον ἠπήσα‐ σθαι“, σὺ δὲ λέγε ἀκέσασθαι τὸ ἱμάτιον· παίζων γὰρ τὰς Ἡσιόδου ὑποθήκας Ἀριστοφάνης εἶπε τοῦτο.
65	Ἀγαθὸς μᾶλλον λέγεται καὶ ἀγαθὸς μάλιστα, ἀλλὰ μὴ ἀγαθώτα‐ τος καὶ ἀγαθώτερος.
66	Ἀρχῆθεν οἱ ποιηταὶ λέγουσιν, τῶν δὲ καταλογάδην δοκίμων οὐδείς, ἀλλ’ ἐξ ἀρχῆς.
67	Γαστρίζειν ἐπὶ τοῦ τὴν γαστέρα ἐμπίπλασθαι Ἀθηναῖοί φασιν, οὐκ ἐπὶ τοῦ τὴν γαστέρα τύπτειν· ἴσως δὲ καὶ τοῦτ’ ἂν σημαίνοι.
68	Γαργαλίζειν λέγε διὰ τοῦ ρ, ἀλλὰ μὴ διὰ τοῦ γ γαγγαλίζειν.
52	Τάχιον οἱ Ἕλληνες οὐ λέγουσιν, θᾶττον δέ.	111
71	Βράδιον μὲν ὁ Ἡσίοδος γράφει, „βράδιον δὲ Πανέλλησι φαείνει“, Θουκυδίδης δὲ καὶ Πλάτων βραδύτερον.
72	Γρυλλίζειν διπλοῦν ἔχει τὸ ἁμάρτημα, ὅτι τε διὰ τῶν δύο λλ ἐκφέρε‐ ται, καὶ ὅτι ἐπὶ τῶν φορτικῶς καὶ ἀσχημόνως ὀρχουμένων οἱ νῦν τιθέασιν. σὺ οὖν διὰ τοῦ ἑνὸς λ, καὶ ἐπὶ τῆς τῶν συῶν φωνῆς.
73	Γογγύλη οἱ μὲν παλαιοὶ ἐπὶ τοῦ στρογγύλου τιθέασιν, οἱ δὲ νῦν ἐπὶ τοῦ λαχάνου· ὅπερ γογγυλίς, οὐ γογγύλη λέγεται.
74	Πάντοτε μὴ λέγε, ἀλλ’ ἑκάστοτε καὶ διαπαντός.
75	Γενέσια· οὐκ ὀρθῶς τίθεται ἐπὶ τῆς γενεθλίου ἡμέρας· γενέσια γὰρ Ἀθήνησιν ἑορτή. λέγειν οὖν δεῖ γενέθλια καὶ γενεθλίους ἡμέρας.
76	Ἀργὴ ἡμέρα καὶ ἀργὴ γυνὴ μὴ λέγε, ἀλλ’ ἀργός.
78	Ἀποκριθῆναι· διττὸν ἔχει τὸ ἁμάρτημα· ἔδει γὰρ ἀποκρίνασθαι λέγειν, καὶ εἰδέναι ὅτι τὸ διαχωρισθῆναι σημαίνει, ὡσπεροῦν καὶ τὸ ἐναντίον αὐτοῦ, τὸ συγκριθῆναι, τὸ εἰς ἓν καὶ ταὐτὸν ἐλθεῖν. εἰδὼς οὖν τοῦτο ἐπὶ μὲν τοῦ ἀποδοῦναι τὴν ἐρώτησιν ἀποκρίνασθαι λέγε,
5	ἐπὶ δὲ τοῦ διαχωρισθῆναι τὸ ἀποκριθῆναι.
82	Ἀσβόλη μὴ λέγε, ἀλλὰ ἄσβολος.
84	Θερμότης λέγε, ἀλλὰ μὴ θερμασία.
81	Ὅρμενα αἱ τῶν λαχάνων ἄνθαι, καὶ ἐξορμενίζειν τὸ ἐκβλαστάνειν καὶ ἐξανθεῖν. λέγε οὖν ὅρμενα καὶ μὴ ἀσπαράγους.
85	Αἴθαλος ἀρσενικῶς, ἀλλὰ μὴ αἰθάλη.
87	Κολυμβάδες ἐλαῖαι μὴ λέγε, ἀλλὰ ἁλμάδες ἐλᾶαι χωρὶς τοῦ ι.
88	Ἐγρήγορα χρὴ καὶ ἐγρήγορεν, ἀλλ’ οὐχὶ γρηγόρει καὶ γρηγορῶ.
89	Αὐθέντης μηδέποτε χρήσῃ ἐπὶ τοῦ δεσπότου ὡς οἱ περὶ τὰ δικαστή‐ ρια ῥήτορες, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ αὐτόχειρος φονέως.
90	Ἀγήοχεν ἀδόκιμον, εἰ καὶ Λυσίας τούτῳ χρῆται· ἀλλὰ Δημοσθένει πείθου, ἤχασι ἀλλ’ οὐκ ἀγηόχασι λέγοντι.
92	Καλλιγραφεῖν μὴ λέγε, ἀλλ’ εἰς κάλλος γράφειν.
93	Ἀκμὴν ἀντὶ τοῦ ἔτι· Ξενοφῶντα μέν φασιν ἅπαξ αὐτῷ κεχρῆσθαι, σὺ δὲ φυλαττόμενος ἔτι λέγε.
95	Ἀπόπαλαι καὶ ἔκπαλαι μὴ λέγε, ἀλλ’ ἐκ παλαιοῦ.
96	Ἀνατέλλειν ἐρεῖς ἐπὶ ἡλίου, ἐπιτέλλειν δὲ ἐπὶ ἄστρων, οὐκ ἐπὶ σελή‐ νης.
97	Εὐκαιρεῖν οὐ λεκτέον, ἀλλ’ εὖ σχολῆς ἔχειν.
98	Ἐξεπιπολῆς τινες, οἱ δ’ ἀρχαῖοι ἐπιπολῆς κάλλιον.
99	Ἔνδον εἰσέρχομαι βάρβαρον· ἔνδον γάρ εἰμι καὶ ἔνδον ἐστὶ δόκιμον. δεῖ οὖν εἴσω παρέρχομαι λέγειν. Ἔσω διατρίβω οὐκ ἐρεῖς, ἀλλ’
99	ἔνδον διατρίβω.	112
100	Κληρονομεῖν τόνδε· οὐχ οὕτως ἡ ἀρχαία χρῆσις, ἀλλὰ κληρονομῶ τοῦδε.
101	Θρίδακα Ἡρόδοτος ἰάζων εἶπεν, σὺ δὲ ὡς Ἀττικὸς θριδακίνην ἐρεῖς.
102	Ἐπίκλιντρον ῥητέον, οὐκ ἀνάκλιντρον.
103	Ἐπίδοξον τὸ προσδοκώμενον ἐρεῖς, οὐχ ὡς οἱ ἀμαθεῖς τὸν ἐπίσημον.
104	Μάμμην τὴν πατρὸς ἢ μητρὸς μητέρα οὐ λέγουσιν οἱ ἀρχαῖοι, ἀλλὰ τήθην, μάμμην δὲ καὶ μαμμίον τὴν μητέρα. ἀμαθὲς οὖν τὸ τὴν μάμ‐ μην ἐπὶ τῆς τήθης λέγειν.
105	Ἔσχατον χρὴ λέγειν, οὐκ ἐσχατώτατον.
106	Ἀμεινότερον, κρεισσότερον, καλλιώτερον οὐκ ἐρεῖς, εἰ καὶ ποιηταὶ λέγουσιν· συγκριτικοῦ γὰρ συγκριτικὸν οὐκ ἔστιν. λέγειν οὖν ἄμεινον χρὴ καὶ κρεῖσσον καὶ κάλλιον.
107	Μονόφθαλμον οὐκ ἐρεῖς, ἀλλ’ ἑτερόφθαλμον, εἰ καὶ Κρατῖνος μο‐ νόφθαλμον λέγει τὸν Κύκλωπα.
108	Ἐωνησάμην· ἔνθα ἂν μὴ δυνηθῇς τὸ ἐπριάμην καὶ ὅσα ἀπ’ αὐτοῦ γίνεται θεῖναι, ἐκεῖ τὰ ἀπὸ τοῦ ἐώνημαι τάττε· ἔνθα δὲ δύνῃ, τὰ ἀπὸ τοῦ ἐώνημαι, οἷον· „ἐώνημαι οἰκίαν“· ἐνταῦθα ἐγχωρεῖ τὸ ἐπριάμην, δεῖ οὖν τοῦτο λέγειν, „ἐπριάμην οἰκίαν“. πάλιν „ἔτυχον
5	ἐωνημένος οἰκίαν ἢ ἀγρόν“· ἐνταῦθα οὐκ ἐγχωρεῖ τὸ ἀπὸ τοῦ πρίασθαι, καὶ μένει τὸ ἐωνημένος δόκιμον. οὕτως οὖν κἀπὶ τοῦ ἐωνησάμην· παρὸν γὰρ ἐπριάμην εἰπεῖν, μὴ εἴπῃς ἐωνησάμην.
110	Εὕρασθαι οὐκ ἐρεῖς, ἀλλ’ εὑρέσθαι παροξυτόνως διὰ τοῦ ε.
111	Ῥάφανον ἐπὶ τῆς ῥαφανίδος μὴ θῇς· σημαίνει γὰρ τὴν κράμβην.
112	Εὔνως ἔχει μὴ λέγε, ἀλλ’ εὐνοϊκῶς.
113	Εὐθύ· πολλοὶ ἀντὶ τοῦ εὐθύς, διαφέρει δέ· τὸ μὲν γὰρ τόπου ἐστίν, εὐθὺ Ἀθηνῶν, τὸ δὲ χρόνου καὶ γράφεται σὺν τῷ ς.
117	Νεομηνία μὴ λέγε, τοῦτο γὰρ Ἰώνων, ἀλλὰ νουμηνία.
118	Ἦς ἐν ἀγορᾷ σόλοικον, λέγε οὖν ἦσθα. ὀρθότερον δὲ χρῷτο ἂν ὁ λέγων „ἐὰν ᾖς ἐν ἀγορᾷ“.
119	Ἀκηκόεσαν, ἐγεγράφεσαν, ἐπεποιήκεσαν, ἐνενοήκεσαν ἐρεῖς χωρὶς τοῦ ι.
120	Ὁ ῥύπος ἐρεῖς καὶ μὴ τὸ ῥύπος.
121	Ἀλεῖν ἐρεῖς, οὐκ ἀλήθειν· καὶ ἤλει, οὐκ ἤληθεν· ἀλοῦσα, οὐχὶ δὲ
121	ἀλήθουσα.	113
122	Μέθυσος ἀνὴρ οὐκ ἐρεῖς, ἀλλὰ μεθυστικός. μέθυσον δὲ γυναῖκα καὶ μεθύσην λέγε.
123	Ἤμην· εἰ καὶ εὑρίσκεται παρὰ τοῖς ἀρχαίοις, φυλάττου· ἀντ’ αὐ‐ τοῦ δὲ τὸ ἦν ἐγὼ λέγε.
124	Ὤιδηκεν, ᾠκοδόμηκεν ἄριστα ἐρεῖς, ἀλλ’ οὐχὶ οἴδηκεν, οἰκοδόμηκεν διὰ τῆς ο καὶ ι διφθόγγου.
125	Ἀνίστατο λέγε, μὴ ἠνίστατο.
126	Βρῶμος· πάνυ ἐζήτηται, εἰ χρὴ λέγειν ἐπὶ τῆς δυσωδίας· ἄχαριν οὖν ὀσμὴν λέγε ὥσπερ οἱ κωμῳδοποιοί.
127	Ἡρακλέα, Περικλέα, Θεμιστοκλέα ἐπεκτείνων τὴν τελευταίαν συλ‐ λαβὴν λέγε, ἀλλὰ μὴ Ἡρακλῆν, Περικλῆν, Θεμιστοκλῆν.
128	Ἀνέῳγεν ἡ θύρα σολοικισμός· χρὴ γὰρ ἀνέῳκται λέγειν.
129	Οἱ ἥρως οὐ λέγουσι δισυλλάβως, ἀλλὰ τρισυλλάβως οἱ ἥρωες. ἐπὶ δὲ τῆς αἰτιατικῆς δισυλλάβως τοὺς ἥρως. ἅπαξ βιασθεὶς Ἀριστο‐ φάνης ὑπὸ τοῦ μέτρου οἱ ἥρως εἶπεν, τῷ δὲ βεβιασμένῳ οὐ χρηστέον.
131	Διεφθορὸς αἷμα σόλοικον· ἀλλὰ σὺ διεφθαρμένον λέγε.
134	Ἐλλύχνιον· καὶ τοῦτο τῶν εἰσκωμασάντων Ἀθήνησι· σὺ δ’ οὖν θρυαλλίδα λέγε.
135	Θυμέλην· τοῦτο οἱ ἀρχαῖοι ἀντὶ τοῦ θυσίαν ἐτίθουν, οἱ δὲ νῦν ἐπὶ τοῦ τόπου ἐν θεάτρῳ, ἐφ’ ᾧ αὐληταὶ καὶ κιθαρῳδοὶ καὶ ἄλλοι τινὲς ἀγωνίζονται. σὺ μέντοι, ἔνθα τραγῳδοὶ καὶ κωμῳδοὶ ἀγωνίζονται, λογεῖον ἐρεῖς, ἔνθα δὲ οἱ αὐληταὶ καὶ οἱ χοροί, ὀρχήστραν, ἀλλὰ μὴ
5	θυμέλην.
136	Θυείαν, μὴ ἴγδην λέγε.
140	Αἱ νῆες ἐρεῖς, ἀλλ’ οὐχ αἱ ναῦς· σόλοικον γάρ. τὰς νῆας οὐκ ἐρεῖς, ἀλλὰ τὰς ναῦς.
143	Κλαδᾶν ἀμπέλους, ἀλλὰ μὴ κλαδεύειν φαθί.
144	Πολίτης λέγε, ἀλλὰ μὴ συμπολίτης.
145	Τύλην, εἰ καὶ εὕροις που, σὺ κνέφαιον λέγε.
146	Τὸ ῥάπισμα ἀδόκιμον· σὺ δὲ τὸ γνάθον πλατείᾳ πλῆξαι χειρὶ ἐπὶ
146	κόρρης πατάξαι λέγε ὡς Ἀθηναῖοι.	114
147	Παροψὶς τὸ ὄψον, οὐχὶ τὸ ἀγγεῖον ὥς τινες· ἀλλὰ τὸ ἀγγεῖον τρυβλίον ἢ ἠλεκάριον καλεῖται.
148	Τοῦ κροῦσαι τὴν θύραν ἄμεινον τὸ κόπτειν τὴν θύραν.
150	Κρίβανος ἐρεῖς, οὐχὶ κλίβανος διὰ τοῦ λ, διὰ τὸ τὴν πρώτην τῶν ἀνθρώπων τροφὴν δοκεῖν κριθὰς εἶναι.
151	Κυνίδιον λέγε, ἀλλὰ μὴ κυνάριον, κἂν Θεόπομπος ὁ κωμῳδὸς ἅπαξ τούτῳ χρῆται.
152	Ἐδεδίεσαν λέγει Λολλιανός· σὺ δὲ χωρὶς τοῦ ε λέγε ἐδέδισαν.
153	Οὐθεὶς ἀδόκιμον, οὐδεὶς δὲ κάλλιον.
155	Λάγνης διὰ τοῦ η, ἀλλὰ μὴ λάγνος.
156	Λαγὼς Ἀττικόν, τὸ δὲ λαγὸς Ἰώνων· λαγωὸς οὐκ ἔστιν.
157	Λίβανον φαθὶ τὸ δένδρον, τὸ δὲ θυμιώμενον λιβανωτόν.
158	Τὴν λιμὸν Δωρικόν· τὸν δὲ λιμὸν σὺ λέγε.
159	Ἐλουόμην καὶ ὅσα ἀπ’ αὐτοῦ ἀδόκιμα· οἱ γὰρ Ἀττικοὶ χωρὶς τοῦ ο λέγουσιν ἐλούμην, ἐλοῦτο, λοῦμαι, λοῦσαι, λοῦσθαι, ἐλούμεθα, λοῦν‐ ται.
160	Δυσωπεῖσθαι· Πλουτάρχῳ μέν ἐστι περὶ δυσωπίας βιβλίον, ὅπερ οἴεται δηλοῦν τὸ ἐντρέπεσθαι καὶ μὴ ἀντέχειν δι’ αἰδῶ· ἀλλὰ ση‐ μαίνει παρὰ τοῖς ἀρχαίοις τὴν ὑφόρασιν καὶ τὸ ὑποπτεύειν.
161	Ἐπεξελευσόμενος ὁ Φαβωρῖνός φησιν, σὺ δὲ ἐπεξιὼν καὶ ἐπέξειμι.
162	Σαλπικτὴς τὸ δόκιμον, οὐ σαλπιστής· ὡσαύτως καὶ σαλπίξαι διὰ τοῦ ξ, ἀλλ’ οὐ διὰ τοῦ ς.
163	Ἀφιερῶσαι Φαβωρῖνος, σὺ δὲ καθιερῶσαι.
164	Κολλάβους τοὺς ἐν τῇ λύρᾳ· σὺ δὲ κόλλοπας ἐρεῖς, οὕτω γὰρ Ἀθηναῖοι.
165	Νίμμα ὁ πολὺς λέγει, σὺ δὲ ἀπόνιπτρον ἐρεῖς.
166	Νὴ τὼ θεώ· ὅρκος γυναικεῖος· οὐ μὴν ἀνὴρ ὀμεῖται τοῦτον, εἰ μὴ γυναικίζοιτο.
167	Μεσοδάκτυλα μηδαμῶς εἴποις, ἀλλὰ τὰ μέσα τῶν δακτύλων.
168	Λάσταυρος· οἱ μὲν νῦν ἐπὶ τοῦ ἀξίου σταυροῦ, οἱ δὲ παλαιοὶ ἐπὶ τοῦ καταπύγωνος.
169	Μάλη οὐκ ἐρεῖς, ὑπὸ μάλης μέντοι.
170	Μεγιστᾶνες ἀδόκιμον· σὺ δὲ μέγα δυναμένους λέγε.
172	Ἐξιδιάζονται Φαβωρῖνος· σὺ δὲ ἰδιοῦσθαι λέγε.
173	Μύκας μὴ λέγε, ἀλλὰ μύκητας.	115
174	Αὐτότροφος οὐκ ἐρεῖς, ἀλλ’ οἰκόσιτος· μὴ οἰκογενῆ δέ, ἀλλ’ οἰκότρι‐ βα. ἴσως δὲ καὶ τὸ οἰκογενὴς οὐκ ἀδόκιμον.
176	Ὀπωροπώλης οἱ ἀγοραῖοι, ὀπωρώνης οἱ Ἀθηναῖοι καὶ Δημο‐ σθένης.
177	Νεοττοὶ καὶ νεόττιον λέγε, ἀλλὰ μὴ νοσσὸν καὶ νοσσίον· νοσσάκιον ἐκβλητέον τελέως.
178	Χρύσεα, χάλκεα, κυάνεα Ἰακά· χρυσᾶ δὲ καὶ ἀργυρᾶ Ἀττικά. Χρυσοῦς λέγε, ἀλλὰ μὴ χρύσεος· Ἰακὸν γάρ.
179	Ἐκτρῶσαι καὶ ἔκτρωμα ἀδόκιμον· σὺ δὲ ἐξαμβλῶσαι καὶ ἄμβλωμα καὶ ἀμβλίσκει.
180	Δυσὶ μὴ λέγε, ἀλλὰ δυοῖν.
182	Ὤτοις μὴ λέγε, ἀλλ’ ὠσίν.
183	Μείραξ καὶ μείρακες ἐπὶ γυναικῶν, μειράκιον δὲ καὶ μειρακίσκος ἐπὶ ἀνδρῶν.
185	Σταθερὸς ἐπὶ ἀνθρώπου οὐδαμῶς λέγεται, ἀλλ’ ἐμβριθής.
186	Τὸ ἀναπεσεῖν βέλτιον ἐπὶ τοῦ ἀδημονῆσαι καὶ ἀθυμῆσαι ἢ ἐπὶ τοῦ ἀνακλιθῆναι.
187	Ἀνάκειται ἐπὶ ἀναθήματος καὶ ἀνδριάντος ἐρεῖς.
188	Ἀντιβάλλειν ἀντὶ τοῦ ἀνταναγνῶναι οἱ νῦν λέγουσιν, οἱ δὲ πα‐ λαιοὶ ἀντὶ τοῦ ἀντιτιθέναι.
189	Σκορπίζεται Ἰώνων, σκεδάννυται Ἀττικῶν.
192	Ῥέει, πλέει, ζέει Ἰακά· ῥεῖ δὲ καὶ ζεῖ καὶ πλεῖ Ἀττικά.
193	Ἀρτοκόπος ἀδόκιμον, ἀρτοπόπος δὲ ἢ ἀρτοποιὸς ἐρεῖς.
195	Ἐξυπνισθῆναι οὐκ ἐρεῖς, ἀλλ’ ἀφυπνισθῆναι.
196	Βαλανοκλέπτης μὴ εἴποις, ἀλλὰ βαλανειοκλέπτης.
197	Βασίλισσα· οὐδεὶς τῶν ἀρχαίων εἶπεν, ἀλλὰ βασιλὶς ἢ βασίλεια.
198	Συγχαίνομαι· τῷ ὄντι ναυτίας ἄξιον τοὔνομα· σὺ δὲ βδελύττομαι ἐρεῖς.
200	Ἀλεκτορίς· εὑρίσκεται καὶ ἐν τραγῳδίᾳ καὶ ἐν κωμῳδίᾳ· λέγε δὲ ἀλεκτρυὼν καὶ ἐπὶ θήλεος καὶ ἐπὶ ἄρρενος, ὡς οἱ παλαιοί.
201	Γλωσσίδας αὐλῶν ἢ ὑποδημάτων μὴ λέγε, ἀλλὰ γλώττας αὐλῶν καὶ ὑποδημάτων.
203	Διώρυχος, διώρυχι, διώρυχα μετὰ τοῦ χ λέγε καὶ μὴ μετὰ τοῦ γ.
204	Δίκρανον· τοῦτο οἱ ἀρχαῖοι δίκρουν καλοῦσιν.	116
205	Διόσκοροι λέγε χωρὶς τοῦ υ.
206	Ἔφησθα λέγε, εἰ καὶ ἔφης εὑρίσκεταί που.
210	Παιδίσκη· οἱ μὲν παλαιοὶ ἐπὶ τῆς νεάνιδος, οἷς ἀκολουθητέον, οἱ δὲ νῦν ἐπὶ τῆς θεραπαίνης.
211	Παῖξαι· Δωριεῖς διὰ τοῦ ξ, οἱ δὲ Ἀττικοὶ διὰ τοῦ ς παῖσαί τε καὶ παίσατε καὶ συμπαίστης.
212	Παλαιστρικός· Ἄλεξίν φασιν εἰρηκέναι, σὺ δὲ λέγε παλαιστικόν.
214	Ἐπῳδὴν λέγε, ἀλλὰ μὴ ἐπαοιδήν.
216	Προάλως Φαβωρῖνος ἀμαθῶς· σὺ δὲ ἀντ’ αὐτοῦ προπετῶς.
217	Πήχεως καὶ πήχεων Ἀττικῶς, ἀλλὰ μὴ πήχων καὶ πηχός.
219	Ἔκθεμα βάρβαρον· σὺ δὲ λέγε πρόγραμμα.
221	Ὕπαιθρον μὴ λέγε, ἀλλ’ ὑπαίθριον τετρασυλλάβως.
222	Κοιτὼν καὶ προκοιτὼν ἀδόκιμα· χρὴ οὖν προδωμάτιον λέγειν ὡς Ἀττικόν.
223	Ῥοΐδιόν τινες ἀμαθῶς διῃρημένως λέγουσιν· ἡμεῖς δὲ ῥοίδιον.
224	Σμῆγμα καὶ σμῆξαι ἀνάττικα, Ἀττικὸν δὲ σμῆμα καὶ σμῆσαι, τὸ μὲν χωρὶς τοῦ γ, τὸ δὲ διὰ τοῦ ς.
225	Σάκκος· Δωριεῖς διὰ τοῦ διπλοῦ κκ, οἱ δὲ Ἀθηναῖοι δι’ ἑνός.
227	Ἐπαρίστερον οὐ χρὴ λέγειν, ἀλλὰ σκαιόν.
229	Στύππινον, ἀλλ’ οὐ στυπέϊνον διαλελυμένως καὶ τετρασυλλάβως ἐρεῖς.
230	Ἀντίρρησιν μὴ λέγε, ἀντιλογίαν δέ.
232	Εὐαγγελίζομαι αἰτιατικῇ συντάττουσιν, οἱ πλείους δὲ δοτικῇ. γρά‐ φεται δὲ καὶ εὐαγγελῶ, οὗ τὸ δεύτερον εὐαγγελεῖς.
233	Ἐκαθέσθη, καθεσθείς, καθεσθήσομαι καὶ ὅσα ἀπὸ τούτων ἔκφυλα· λέγομεν οὖν καθέζομαι, καθεδοῦμαι, καθεδεῖται, καθεδοῦνται, καθε‐ δούμενος.
234	Υἱέα μηδαμῶς εἴποις, ἀλλ’ υἱόν.
235	Ἄνωθέν σοι φίλος εἰμί, ἀλλ’ οὐκ ἀνέκαθεν ἐρεῖς· τὸ γὰρ ἀνέκαθεν ἐπὶ τόπου λαμβάνουσιν Ἀθηναῖοι, „ἀνέκαθεν κατέπεσεν“. εἰ δ’ ὑφ’ Ἡροδότου φήσει τις καὶ ἐπὶ χρόνου λαμβάνεσθαι, ἀληθῆ μὲν φήσει, οὐ μὴν τὸ ὑφ’ Ἡροδότου ἅπαξ εἰρῆσθαι τὸ δόκιμον τῆς χρήσεως
5	αὐτῷ παρέχεται.
238	Βάκηλος· ἁμαρτάνουσιν οἱ τάττοντες αὐτὸ κατὰ τοῦ βλακός· ση‐
238	μαίνει γὰρ ὁ βάκηλος τὸν ἀποτετμημένον τὰ αἰδοῖα, ὃν Βιθυνοί τε καὶ Ἀσιανοὶ Γάλλον καλοῦσιν. λέγε οὖν βλὰξ καὶ βλάκιον ὡς οἱ ἀρχαῖοι.	117
239	Τὸ ἑκὼν εἶναι οἱ παλαιοὶ ἐπὶ ἀπαγορεύσεως τιθέασιν, οἷον „ἑκὼν εἶναι μὴ ποιήσῃσ“ ἢ „ποιήσω“, καὶ „ἑκόντες ὄντες μὴ ποιήσητε“ ἢ „ποιήσωμεν“. ὅσοι δ’ ἐπὶ καταφάσεως τιθέασιν, οἷον „ἑκὼν εἶναι ἐποίησα“, ἁμαρτάνουσιν.
240	Ὄρθρον καὶ ὀρθρεύεσθαι οἱ παλαιοὶ τὸν πρὸ ἡλίου καιρόν, ἐν ᾧ λύχνῳ τις χρῆται· οἱ δὲ νῦν τὸ λυκαυγές, ὃ καὶ ἕω φασίν.
241	Μάγειρος δόκιμον, μαγειρεῖον δὲ οὐκέτι, ἀλλ’ ὀπτανίον διὰ τοῦ ι.
242	Τυγχάνω· καὶ τούτῳ προσεκτέον· „φίλος μοι τυγχάνεις ὤν“, „ἐχθρός μοι τυγχάνεις ὤν“· χωρὶς δὲ τοῦ ὤν ἀδόκιμον πάνυ.
243	Οὐ χρὴ λέγειν συγκρίνειν τόνδε τῷδε, ἀλλὰ παραβάλλειν καὶ ἀντεξετάζειν.
244	Κατ’ ἐκεῖνο τοῦ καιροῦ. Θουκυδίδης ἐν τῇ ηʹ εἴρηκε μετὰ τοῦ ἄρθρου, ἀλλ’ οὐ χωρὶς ἄρθρου. οὕτως οὖν καὶ αὐτὸς ἐρεῖς.
246	Εὐστάθεια καὶ εὐσταθὴς ἀδόκιμα, σὺ δὲ ἐμβρίθεια λέγε καὶ ἐμβριθής.
249	Γεννήματα ἐπὶ καρπῶν τινες ἀδοκίμως τιθέασιν· σὺ δὲ καρποὺς ξηροὺς καὶ ὑγροὺς λέγε.
250	Ἵνα ἄξωσιν μὴ εἴποις, ἀλλ’ ἵνα ἀγάγωσιν.
252	Σίνηπι οὐ λεκτέον, ἀλλὰ νάπυ.
253	Ὀνυχίζειν καὶ ἐξονυχίζειν ταὐτόν, τίθεται δὲ ἐπὶ τοῦ ἀκριβολογεῖσθαι· τὸ δὲ ἀπονυχίζειν τὸ τὰς ὑπεραυξήσεις τῶν ὀνύχων ἀφαιρεῖν.
254	Ὁ νῶτος ἀδόκιμον ἀρρενικῶς, οὐδετέρως δὲ τὸ νῶτον καὶ τὰ νῶτα.
255	Βρέχει ἐπὶ τοῦ ὕει τινὲς τιθέασιν ἐν κωμῳδίᾳ, ἔστι δὲ ἀδόκιμον.
257 + 258	Ἐξέτρωσεν ἡ γυνὴ μὴ λέγε, ἀλλὰ ἐξήμβλωσεν· ὡσαύτως ἄμβλωμα καὶ ἀμβλωθρίδιον, ἀλλὰ μὴ ἔκτρωμα.
259	Ἐπίδεσμος ἀρσενικῶς μὴ λέγε, ἀλλὰ κατάδεσμος, καὶ ἐπίδεσμον οὐδετέρως καὶ ἐπίδεσμα ὡς οἱ ἀρχαῖοι.
260	Τὸ σκάτος ἐπ’ εὐθείας ταττόμενον ἀμαθές· γενικῆς γάρ ἐστι πτώσεως, οὗ ἡ εὐθεῖα τὸ σκώρ, τοῦ σκατός.
261	Φλοῦς· καὶ τοῦτο ἡμάρτηται· οἱ γὰρ Ἀθηναῖοι φλέως φασίν, καὶ τὰ ἀπὸ τούτου πλεκόμενα φλέϊνα.
262	Πεποίθησις οὐκ εἴρηται, ἀλλ’ ἤτοι πιστεύειν ἢ πεποιθέναι.
263	Παλαιστὴ τὸ μέτρον λέγεται θηλυκῶς καὶ ἄνευ τοῦ ι· ἀμαθὲς δὲ τὸ
263	λέγειν παλαιστής· παλαιστής γὰρ ὁ ἀθλητής.	118
264	Ἔγγιον ἐπὶ τοῦ ἐγγυτέρου μὴ λέγε, ἀλλ’ ἐγγύτερον. Ἔγγειον δὲ ἐπὶ τοῦ ἐν τῇ γῇ ἄριστον· καὶ Δημοσθένης „ἔγγειον τόκου“ φησίν.
265	Ξύστραν μὴ λέγε, ἀλλὰ στλεγγίδα.
266	Μαμμόθρεπτον μὴ λέγε, τηθελλαδοῦν δέ.
269	Ὑλιστὴρ ἀδόκιμον, σὺ δὲ τρύγοιπον λέγε.
268	Ψύα καὶ ψόα οἱ ἁπλῶς ἁμαρτάνοντες, οἱ δὲ διπλῶς ψοιά· σὺ δὲ νεφρὸν λέγε.
270	Πάπυρον οὐκ ἐρεῖς, ἀλλὰ βίβλον· Αἰγύπτιον γὰρ τὸ πάπυρος.
272	Νίτρον Αἰολικόν, οἱ δὲ Ἀθηναῖοι λίτρον.
273	Ἐξάδελφος οὐ ῥητέον, ἀνεψιὸς δέ.
275	Πανδοχεῖον οὐκ ἐρεῖς, ἀλλὰ διὰ τοῦ κ, πανδοκεῖον καὶ πανδοκεύτρια καὶ πανδοκεύς.
276	Τὴν φθεῖρα λέγουσί τινες καὶ τὴν κόριν· σὺ δ’ ἀρσενικῶς ἀμφότερα.
277	Μοχλόν διὰ τοῦ χ, ἀλλὰ μὴ διὰ τοῦ κ.
278	Κατὰ κοιλίας ποιεῖν οἱ γυμναστικοὶ λέγουσιν, οὐκ οἶδ’ ὅθεν λαβόν‐ τες· οἱ γὰρ παλαιοὶ τὴν γαστέρα ὑπάγειν λέγουσιν.
282	Οἱ χόλικες μὴ λέγε, ἀλλ’ αἱ χόλικες θηλυκῶς.
284	Ἐκτενῶς μὴ λέγε, ἀλλὰ δαψιλῶς.
285	Πρώτως Ἀριστοτέλης λέγει καὶ Χρύσιππος, ἔστι δὲ διεφθαρμένον· οὐδὲ γὰρ δευτέρως ἢ τρίτως φαμέν, διὰ τοῦτο οὐδὲ πρώτως, ἀλλὰ πρῶτον.
287	Ἀπαράβατον μὴ λέγε, ἀπαραίτητον δέ.
289	Ἀγωγὸν οἱ παλαιοὶ ἐπὶ τοῦ ἡγουμένου ὁδόν τινα, οἱ δὲ νῦν ἐπὶ τῶν ὀχετῶν.
291	Καρῆναι καὶ ἐκάρη ἐπὶ ἀνθρώπων, κείρασθαι δὲ ἐπὶ προβάτων.
300	Φάγομαι βάρβαρον, τὸ δὲ Ἀττικὸν ἔδομαι.
305	Τεθεληκέναι Ἀλεξανδρεωτικόν, τὸ δὲ Ἀττικὸν ἠθεληκέναι.
308	Οὐκ ἐπίτοκος, ἀλλ’ ἐπίτεξ γυνή.
310	Ἐνδυμενία βάρβαρον· σκεύη δὲ τὰ κατὰ τὴν οἰκίαν λεκτέον καὶ ἔπιπλα.
312	Οὐχ ἡμίκακον, ἀλλ’ ἡμιμόχθηρον φαθί.
313	Ἔμελλον ποιῆσαι, ἔμελλον γράψαι· ἁμάρτημα τῶν ἐσχάτων· τε‐
313	τήρηται γὰρ ἢ τῷ ἐνεστῶτι ἢ τῷ μέλλοντι συνταττόμενον, οἷον „ἔμελλον ποιεῖν“ ἢ „ποιήσειν“. τὰ δὲ συντελικὰ οὐδένα τρόπον ἁρμόσει τῷ μέλλοντι.	119
314	Κραυγασμὸς ἀδόκιμον, κεκραγμὸς δὲ δόκιμον.
315	Κορυδαλὸν Εὔβουλος, σὺ δὲ κορυδὸν γράφε.
316	Καμμύειν Ἄλεξις, σὺ δὲ καταμύειν γράφε.
317	Καρατομεῖν ἐρεῖς, ἀλλ’ οὐ κεφαλοτομεῖν.
318	Λάκαιναν γυναῖκα ἐρεῖς, χώραν δὲ Λάκαιναν οὐδαμῶς, ὡς Εὐριπίδης παραλόγως φησὶν „τὴν ὡς Λάκαινα τῶν Φρυγῶν μείων πόλισ“.
320	Μιαρία ἀδόκιμον, τὸ δὲ μιαρὸς ἀρχαῖον.
321	Γαμοίη, οὐ γαμῴη, ὡς νοοίη· τὰ γὰρ τῆς πρώτης συζυγίας καὶ τῆς τρίτης τῶν περισπωμένων ῥημάτων εὐκτικὰ διὰ τῆς οι διφθόγ‐ γου λέγεται· τὰ δὲ τῆς δευτέρας διὰ τοῦ ω, οἷον νικῴη, γελῴη.
323	Ἐντέχνως ἀμαθῶς τινες, σὺ δὲ τεχνικῶς φαθί.
324	Διδῴη καὶ διδῴης· τοῦτο εὐκτικὸν οὐδεὶς τῶν Ἀττικῶν εἶπε διὰ τοῦ ω, ἀλλὰ διὰ τῆς οι διφθόγγου. τεκμηριοῖ δὲ Ὅμηρος· ἐὰν μὲν ὑπο‐ τακτικῶς χρῆται, διὰ τοῦ ω· „εἰ δέ κεν αὐτὸς δῴη κῦδος ἀρέσθαι“, ἔστι γὰρ ‚ἐὰν δέ σοι δῷ ὁ Ζεύσ‛· εἰ δὲ εὐκτικῶς, οὕτως· „σοὶ δὲ
5	θεοὶ τόσα δοῖεν ὅσα φρεσὶ σῇσι μενοινᾷσ“. Ἀλέξανδρος δὲ ὁ σο‐ φιστὴς διδῴη καὶ δῴη γράφει ἐπὶ εὐκτικοῦ.
325	Ἔδομαι καὶ κατέδομαι τὸ Ἀττικόν, ἀλλ’ οὐ βρώσομαι.
329	Αὐθέκαστος ἄριστον ὄνομα· αὐθεκαστότης κίβδηλον.
334	Βόλβιτον ὀλίγοι τινές, οἱ δὲ πλεῖστοι βόλιτον ἄνευ τοῦ δευτέρου β.
335	Γογγυσμὸς καὶ γογγύζειν Ἰακά, πλὴν δόκιμα· ὁ δὲ Ἀττικὸς τονθρυσμὸν καὶ τονθρύζω, ἢ σὺν τῷ ο τονθορυσμὸς καὶ τονθορύζω.
336	Δύνῃ ὑποτακτικῶς, „ἐὰν δύνωμαι, ἐὰν δύνῃ“, ὀρθῶς λέγεται· ὁριστικῶς δὲ οὐχ ὑγιῶς, οἷον „δύνῃ τοῦτο πρᾶξαι“. χρὴ γὰρ λέγειν δύνασαι.
337	„Ὥρκωσε καὶ ὁρκωτὸς δ’ ἐγώ“· οὕτω Κρατῖνος ἄριστά φησιν· χρὴ γὰρ διὰ τοῦ ω λέγειν μᾶλλον ἢ διὰ τοῦ ι.
339	Ἐνιαυσιαῖον μὴ λέγε, ἀλλ’ ἐνιαύσιον, ὡς Διονύσιον, ἀλλ’ οὐ Διο‐ νυσιαῖον.
340	Ἐδέετο, ἐπλέετο Ἰακά· ἐδεῖτο δὲ καὶ ἐπλεῖτο ἐρεῖς.
342	Ἐνεχυριμαῖον οὐκ ἐρεῖς ὡς Ἱπποκλείδης, ἀλλ’ ἐνέχυρα.	120
343	Ἐκλείψας οὐ δόκιμον, ἀλλ’ ἐκλιπών.
344	Χρηστὸς τὰ ἤθη φυλάττου, ἀλλὰ χρηστὸς τὸ ἦθος ἑνικῶς.
345	Θυρεὸν οὐκ ἐρεῖς, ἀλλ’ ἀσπίδα.
348	Οὐχ οἷον καὶ μὴ οἷον κίβδηλον, οἷον „οὐχ οἷον ὀργίζομαι“. οὐ δή‐ που τοίνυν ἐρεῖς καὶ μὴ δήπου.
349	Οἰκίας δεσπότης ἐρεῖς, οὐχ ὡς Ἄλεξις οἰκοδεσπότης.
350	Ὁνδηποτοῦν μὴ λέγε, ἀλλ’ ὁντινοῦν.
352	Πτῶμα ἐπὶ νεκροῦ τιθέασιν οἱ νῦν, οἱ δ’ ἀρχαῖοι οὐχ οὕτως, ἀλλὰ πτώματα νεκρῶν ἢ οἴκων.
353	Περίστασις· ἀντὶ τοῦ συμφορὰ χρῶνται οἱ Στωϊκοὶ φιλόσοφοι, οἱ δὲ ἀρχαῖοι περίστασίν φασι τὴν διά τινα τάραχον παρουσίαν πλή‐ θους, ὥς φησι Τηλεκλείδης· „τίς ἥδε κραυγὴ καὶ δόμων περίστα‐ σις;“
355	Σαπράν· κακῶς ἐπὶ τοῦ αἰσχράν, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ παλαιοῦ καὶ σεση‐ πότος.
358	Στρηνιᾶν οὐκ ἐρεῖς ὡς οἱ κωμῳδοὶ ποιηταί, ἀλλὰ τρυφᾶν.
359	Σύαγρον οὐ ῥητέον, ἀλλὰ σῦν ἄγριον.
360	Συγγνωμονῆσαι ἀδόκιμον, τὸ δὲ συγγνῶναι κάλλιστον.
361	Σιτομετρεῖσθαι μὴ λέγε, ἀλλὰ διαλύων σῖτον μετρεῖσθαι.
362	Στηθύνιον ὀρνιθίου λέγουσιν, σὺ δὲ στηθίδιον, εἰ ὑποκοριστικῶς βούλει λέγειν, εἰ δ’ οὖν, στῆθος.
365	Φρονιμεύεσθαι μὴ λέγε, φρονεῖν δὲ τὰ ὄντα.
366	Χήμη· οὐκ οἶδ’ ὅθεν εἰς τὴν τῶν Ἑλλήνων εἰσήχθη διάλεκτον· ἐρεῖς οὖν κογχύλην.
368	Χρησιμεῦσαι μὴ λέγε, ἀλλὰ χρήσιμον γενέσθαι.
369	Ἐσχάτως ἔχει· ἐπὶ τοῦ μοχθηρῶς οἱ σύρφακες, οἱ δὲ παλαιοὶ ἀντὶ τοῦ ἄκρως τιθέασιν· „ἐσχάτως πονηρός, ἐσχάτως φιλόσοφοσ“.
370	Χρεολυτῆσαι τῶν ἀγαθῶν, τῶν δ’ Ἀττικῶν τὸ τὰ χρέα διαλύσα‐ σθαι.
371	Χρέως· Ἀττικῶς μέγα τὸ ως, κἂν Ἀριστοφάνης ἐν Νεφέλαις παίζων
371	μιαρὸν ἔγραψε· „αὐτὰρ τί χρέος ἔβα με μετὰ τὸν Πασίαν;“	121
373	Τίνι διαφέρει μὴ λέγε, ἀλλὰ τί διαφέρει, καθὰ καὶ Δημοσθένης „τί δοῦλον ἢ ἐλεύθερον εἶναι διαφέρει;“
374	Τέτευχε τιμῆς ἀδόκιμον, τὸ δὲ τετύχηκε δόκιμον.
375	Στρόβιλον οἱ μὲν παλαιοὶ τὸ ἐδώδιμόν φασι καὶ αὐτὸ τὸ δένδρον· οἱ δὲ ἀρχαῖοι τὴν βίαιον τοῦ ἀνέμου εἵλησιν στρόβιλόν φασιν, καὶ στροβιλῆσαι τὸ συστρέψαι. οὕτως οὖν καὶ σὺ λέγε, τὸ δὲ ἐδώδιμον πιτύων καρπόν, καὶ τὸ δένδρον πίτυν, ἢ κόκκωνα, ὡς Σόλων ἐν
5	τοῖς αὐτοῦ ποιήμασιν· „κόκκωνας δὲ ἄλλος, ἕτερος δὲ σήσαμα“.
376	Συγκαταβαίνειν εἰς τὰς σκέψεις οὐκ ἐρεῖς, ἀλλὰ συγκαθιέναι, καὶ συγκαθῆκεν εἰς τὸ παίζειν.
377	Σκνιφὸς ἐπὶ τοῦ γλίσχρου καὶ μικροπρεποῦς περὶ τὰ ἀναλώματα· οἱ δ’ ἀρχαῖοι σκνιπὸς λέγουσιν ἀπὸ τοῦ θηριδίου τοῦ ἐν τοῖς ξύλοις καταβραχὺ κατεσθίοντος.
378	Στάμνιά τινες ἐπὶ τῶν ἀμίδων τάττουσιν, οἱ δ’ ἀρχαῖοι ἐπὶ τῶν οἰνηρῶν ἀγγείων.
379	Σχολαστὰς οὐκ ἐρεῖς, ἀλλὰ συμφοιτητάς.
383	Ῥύμην οὐ τὸν στενωπὸν ἀμαθῶς κατὰ Μακεδόνας, ἀλλὰ τὴν ὁρμὴν ἐρεῖς Ἀττικῶς.
384	Δρωπακίζειν ἀδόκιμον, ἀρχαῖον δὲ τὸ παρατίλλεσθαι ἢ πιττοῦσθαι.
385	Στέμφυλα οἱ πολλοὶ τὰ τῶν βοτρύων ἐκπιέσματα, οἱ δ’ Ἀττικοὶ στέμφυλα ἐλαῶν.
386	Πενταετηρικὸς ἀγὼν καὶ πενταετηρὶς μὴ λέγε, ἀλλ’ ἀφαιρέσει τοῦ α λέγε.
388	Ἕξπηχυ καὶ ἑξέτης· οὕτω γὰρ καὶ οἱ ἰατροὶ λέγουσιν, ἕξπλεθρον καὶ 〈οὐχ〉 ἑξάπλεθρον.
389	Περιεσπάσθη τινὲς ἐπὶ τοῦ ἐν ἀσχολίᾳ γενομένου φασὶν ἀμαθῶς, δέον ἄσχολος ἦν λέγειν· τὸ γὰρ περιεσπᾶσθαι ἐπὶ τοῦ παραιρεῖν καὶ παραιρεῖσθαι λέγουσιν οἱ ἀρχαῖοι.
390	Πορνοκόπος ὁ Μένανδρός φησιν, οἱ δ’ ἀρχαῖοι πορνότριψ, ὃ καὶ δόκιμον.
391	Λήθαργος· καὶ τοῦτο Μένανδρος, οἱ δ’ Ἀττικοὶ ἐπιλήσμων.
395	Οἰκοδομὴ οὐ λέγεται, ἀλλ’ οἰκοδόμημα.	122
396	Οὐ χρὴ κατ’ ὄναρ λέγειν, ὥσπερ οὐδὲ καθ’ ὕπαρ, ἀλλ’ ἤτοι ὄναρ ἰδὼν ἢ ἐξ ὀνείρου ὄψεως· οὕτως καὶ ὕπαρ.
397	Μετριάζειν οἱ ἀρχαῖοι ἐπὶ τοῦ τὰ συμβαίνοντα γενναίως φέρειν, Μέ‐ νανδρος δὲ ἐπὶ τοῦ ἀσθενεῖν παρὰ τὴν τῶν δοκίμων χρῆσιν.
398	Λιθίδιον λέγε, μὴ λιθάριον.
399	Καθὼς οὐ δόκιμον, κἂν γραμματικός τις Ἀρεθούσιος ἔφασκε χρῆσθαι αὐτῷ Φύλαρχον· ὃς οὐδὲ Θουκυδίδου λέγοντος ἤκουσε „καθὸ δεῖ εἰς Σικελίαν πλεῖν“, ἀλλ’ οὐ καθώς.
400	Κάκκαβον μὴ λέγε, ἀλλὰ κακκάβην διὰ τοῦ η, ὡς Ἀριστοφάνης ἐν Δαιδάλῳ.
401	Κυνηγέτης οἱ Ἀττικοί, ἀλλ’ οὐ κυναγός· τραγικὸν γὰρ τοῦτο.
403	Γελάσιμον· Στράττιν μὲν τὸν κωμῳδοποιόν φασιν εἰρηκέναι, ἡμεῖς δέ γε λοιπόν φαμεν, οὐ τοῖς ἅπαξ ῥηθεῖσι προσέχοντες, ἀλλὰ τοῖς πολλάκις κεκριμένοις.
404	Ἐλλύχνιον Ἡρόδοτος λέγει, Ἀττικοὶ δὲ θρυαλλίδα.
405	Κολόκυνθα μὴ λέγε, ἀλλὰ κολοκύντη διὰ τοῦ τ ὡς οἱ Ἀθηναῖοι.
406	Καταφερής τινες λέγουσιν ἐπὶ τῶν πρὸς ἀφροδίσια ἀκολάστων· ὅθεν οὖν φασιν, οὐκ οἶδα.
408	Κολλυβιστὴς ἐπὶ τοῦ ἀργυραμοιβοῦ φησιν ὁ Μένανδρος ἀδοκίμως· ὁ μὲν γὰρ κόλλυβος δόκιμον, ὁ δὲ κολλυβιστὴς παρασεσημασμένον.
409	Τὰ ἴδια πράττω καὶ τὰ ἴδια πρᾶττε μὴ λέγε, ἀλλὰ τὰ ἐμαυτοῦ πράτ‐ τω καὶ τὰ σαυτοῦ πρᾶττε, ἢ τὰ ἴδια ἐμαυτοῦ πράττω καὶ τὰ ἴδια σαυτοῦ πράττεις.
410	Ἀκρατεύεσθαι μηδαμῶς εἴποις, ἀλλ’ οὐκ ἐγκρατεύεσθαι.
411	Αἰχμαλωτισθῆναι ἀδόκιμον, αἰχμάλωτον δὲ γενέσθαι δόκιμον.
418	Ἀντικρύ· τοῦτο τοπικὸν καὶ ἐπιεικῶς ποιητικὸν ἄνευ τοῦ ς, ὅθεν οἱ ἐπὶ τοῦ ἄντικρυς τιθέντες ἁμαρτάνουσιν. εἰ δὲ μετὰ προθέσεως τε‐ θείη καταντικρύ, δόκιμον ἔσται.
419	Ἀνυπόδητος ἐρεῖς, ἀλλ’ οὐκ ἀνυπόδετος διὰ τοῦ ε· ὑποδήσασθαι γάρ φαμεν, ἀλλ’ οὐχ ὑποδέσασθαι.
420	Εὕρημα χρὴ λέγειν, ἀλλὰ μὴ εὕρεμα.	123
422	Ἀπηρτισμένον, ἀπήρτικα καὶ τὰ ἀπὸ τούτων ἅπαντα σόλοικα·	123
422	ἀποτετέλεσται δὲ χρὴ λέγειν καὶ ἀποτετελεσμένον.	124

T

1

2

4

5

6

8

10

11

12

13

16

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

47

48

49

50

51

54

55

56

58

59

62

63

64

65

66

67

68

52

71

72

73

74

75

76

78

82

84

81

85

87

88

89

90

92

93

95

96

97

98

99

100

101