PAUSANIAS :: Ἀττικῶν ὀνομάτων συναγωγή

TLG 1569 001 :: PAUSANIAS :: Ἀττικῶν ὀνομάτων συναγωγή PAUSANIAS Attic. (A.D. 2) Ἀττικῶν ὀνομάτων συναγωγή Source: Erbse, H. (ed.), Untersuchungen zu den attizistischen Lexika [Abhandlungen der deutschen Akademie der Wissenschaften zu Berlin, Philosoph.–hist. Kl.] Berlin: Akademie–Verlag, 1950: 152–221. Citation: Alphabetic letter — entry — (line)

T 1	Παυσανίου Ἀττικῶν ὀνομάτων συναγωγή.
alpha 1*	ἀβάκιον· ἐφ’ οὗ ἐκύβευον καὶ ἐφ’ οὗ τοὺς λογισμοὺς ἐποιοῦντο.
alpha 2	ἄβρα· ἡ σύντροφος καὶ παρὰ χεῖρα θεράπαινα.
alpha 3	Ἄβυδος· ἐπὶ συκοφάντου τάττεται ἡ λέξις διὰ τὸ δοκεῖν συκοφάντας εἶναι τοὺς Ἀβυδηνούς· καὶ Ἀβυδοκόμαι οἱ ἐπὶ τῷ συκοφαντεῖν κομῶντες. τίθεται δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ εἰκαίου καὶ μηδενὸς ἀξίου. κωμῳδοῦνται δὲ 〈οἱ〉 Ἀβυδηνοὶ καὶ εἰς ἀκολασίαν, καὶ [ἡ] παροιμία· ‘μὴ εἰκῆ τὴν Ἄβυδον‘, ᾗ ἐχρῶντο ἐπὶ τῶν εἰκαίων καὶ οὐδαμινῶν.
alpha 4	ἀβυρτάκη· ὑπότριμμα βαρβαρικὸν ἐκ δριμέων σκευαζόμενον, ἐκ καρδάμων καὶ σκορόδων καὶ σινάπεως καὶ σταφίδων, ᾧ πρὸς κοιλιολυσίαν ἐχρῶντο.
alpha 5	ἀγαθοὶ δ’ ἀριδάκρυες ἄνδρες· ἐπὶ τῶν σφόδρα πρὸς ἔλεον ῥεπόντων.
alpha 6	ἀγαθὸν δαίμονα· ὃν μετὰ τὴν ἄρσιν τῶν τραπεζῶν ἔπινον.
alpha 7	ἄγαλμα Ἑκάτης· τὴν κύνα οὕτως εἴρηκεν Ἀριστοφάνης (II 1195 M. =fr. 594 K.)· ‘καὶ κύων ἀκράχολος, Ἑκάτης ἄγαλμα φωσφόρου, γενήσομαι‘. διὰ τὸ ἐκφέρεσθαι τῇ Ἑκάτῃ κύνας ἢ ὅτι καὶ αὐτὴν κυνοκέφαλον πλάττουσιν. καὶ Καλλίμαχος οὖν
5	ἐν Ὑπομνήμασι τὴν Ἄρτεμιν ἐπιξενωθῆναί φησιν (fr. 461 Pf.) Ἐφέσῳ υἱῷ Καΰστρου, ἐκβαλλο‐ μένην δὲ ὑπὸ τὴς γυναικὸς τὸ μὲν πρῶτον μεταβαλεῖν αὐτὴν εἰς κύνα, εἶτ’ αὖθις ἐλεήσασαν ἀποκαταστῆσαι εἰς ἄνθρωπον, καὶ αὐτὴν μὲν αἰσχυνθεῖσαν ἐπὶ τῷ συμβεβηκότι ἀπάγξασθαι, τὴν δὲ θεὸν περιθεῖσαν αὐτῇ τὸν οἰκεῖον κόσμον Ἑκάτην ὀνομάσαι.
alpha 8	Ἀγαμεμνόνεια φρέατα· ἱστοροῦσι τὸν Ἀγαμέμνονα περὶ 〈τὴν〉 Ἀττικὴν (cf. Clidem. FHG. I 361, fr. 9) καὶ περὶ τὴν Αὐλίδα καὶ πολλαχοῦ τῆς Ἑλλάδος φρέατα ὀρύξαι.
alpha 9	ἄγανον· τὸ κατεαγός. ἡ πρώτη ὀξεῖα, καὶ τοῦτο τραγικώτερον τὸ ὄνομα (cf. Soph. fr. 231 P.).
alpha 10*	ἄγγαρος· ὁ νωθρός· λέγεται δὲ παρὰ τοῖς βαρβάροις καὶ ὁ δημόσιος γραμματο‐
alpha 10*	φόρος, ὅθεν ἀγγαρεύεσθαι· τὸ εἰς δημοσίαν χρείαν ὑπηρετεῖν.	152
alpha 11	ἄγειν· μεγαλύνειν. Ὅμηρος (ε 311)· ‘καί μευ κλέος ἦγον Ἀχαιοί‘. Ὑπερείδης δὲ (fr. 220) ἀντὶ τοῦ ἔχειν. καὶ ἄγειν ἀντὶ τοῦ ὑποκρίνεσθαι καὶ ἄγειν ἀντὶ τοῦ τιμᾶν καὶ ἄγειν ἀντὶ τοῦ πίνειν, ὅπερ καὶ ἐπάγειν ἔλεγον οἱ Ἀττικοί. Δημοσθένης δὲ τὸ ἄγειν ἐν τῷ Κατὰ Τιμο‐ κράτους τὸ τίμημα λέγει ἢ τὴν ποσότητα τῆς ὁλκῆς, φάσκων (XXIV 129) ‘καὶ τὸν ἀκινάκην τὸν
5	Μαρδονίου, ὃς ἦγε τριακοσίους δαρεικούσ‘, 〈καὶ〉 Κατὰ Δημάδου (fr. 2 Saup.)· ‘ἦγεν δὲ πέντε μνᾶσ‘.
alpha 12	ἀγελαῖος· ἀντὶ τοῦ εὐτελής. τὸ μὲν ὄνομα ἴσως ἀπὸ τῶν ζῴων τῶν συναγελαζο‐ μένων, ἐφ’ οὗ σημαινομένου καὶ Πλάτων κέχρηται ἐν τῷ Πολιτικῷ (266a). μετῆκται δὲ ἐπὶ τοὺς ἀδοξοτέρους ἀνθρώπους. οὕτως Ἰσοκράτης ἐν τῷ Παναθηναϊκῷ (§ 18). καὶ 〈Πλάτων Μενελάω (II 642 M. = fr. 76 K.)〉 ἀγελαῖον ἄρτον τὸν χυδαῖον, καὶ Εὔπολις (II 570 M. = fr. 374 K.)
5	ἀγελαίας ἰσχάδας τὰς εἰκαίας καὶ ** λίθους δὲ ἀγελαίους τοὺς εἰκαίους καὶ ἀκαταξέστους.
alpha 13	ἀγκαλιδαγωγοί· οἱ ἀγκαλίδας ἄγοντες ἐν πλοίοις ἢ ἐπὶ θρεμμάτων, 〈τὸ ῥῆμα ἀγκαλιδαγωγεῖν〉. ἀγκαλιδοφόροι δὲ οἱ αὐτοὶ φέροντες ἢ οἱ παῖδες οἱ ἀκολοθοῦντες τοῖς ἀγκαλιδαγω‐ γοῖς ὄνοις, 〈τὸ ῥῆμα ἀγκαλιδοφορεῖν〉. λέγονται δὲ οἱ πιπράσκοντες τὰς ἀγκαλίδας ἀγκαλιδοπῶλαι. εἰσὶ δὲ ἀγκαλίδες αἱ τῶν φρυγάνων δέσμαι, οἷον ὃ ἔστιν ἀγκαλίσασθαι.
alpha 14	ἀγκύλη· ἀκόντιον καὶ τοῦ ἀγκῶνος ἡ καμπὴ καὶ ἡ δεξιὰ χείρ, ὅθεν καὶ τὰ δόρατα ἀγκυλητά τε καὶ μεσάγκυλα ἐκάλουν. λέγεται καὶ εἶδος ποτηρίου, ᾧ ἐχρῶντο πρὸς τὴν τῶν κοττάβων παιδιάν, [ἀλλὰ καὶ] ἡ πρὸς κότταβον ἐπιτηδεία κύλιξ διὰ τὸ ἀπαγκυλοῦν τὴν δεξιὰν χεῖρα ἐν τῇ προέσει. ἦν γὰρ τοῖς παλαιοῖς πεφροντισμένον, καλῶς καὶ εὐσχημόνως κότταβον προΐεσθαι. ὠνο‐
5	μάσθη οὖν ἀπὸ τοῦ τῆς χειρὸς σχηματισμοῦ, ὃν ποιούμενοι προθύμως ἐρρίπτουν εἰς τὸ κοττάβιον. ἔστι δὲ καὶ εἶδός τι ἅμματος, ὡς Ἄλεξις Ἀχαΐδι (III 398 M. = fr. 31 K.)· ‘〈τὴν〉 ἀγκύλην τῆς ἐμβάδος οὐ καλῶς ἔσφιγξας 〈αὖ〉 λυθεῖσαν‘. ἐχρήσαντο καὶ ἄλλοι τῇ λέξει.
alpha 15	ἀγκυλισταί· οἱ ἀκοντισταί.
alpha 16*	ἀγκυλομῆται· σκολιόβουλοι.
alpha 17*	ἀγκύλον· ἐπικαμπές, στρεβλόν, σκολιόν, ἐπικεκλασμένον.
alpha 18*	ἀγναπτότατος αὖος βάτος· ἐπὶ τοῦ σκληροῦ καὶ αὐθάδους τὸν τρόπον.
alpha 19	ἀγορὰ Κερκώπων· Ἀθήνησι πλησίον τῆς Ἡλιαίας, ἐν ᾗ μάλιστα τὰ κλοπι‐ μαῖα πιπράσκονται καὶ ὠνοῦνται. τοιούτους γὰρ καὶ τοὺς Κέρκωπας παρειλήφαμεν, κλέπτας καὶ πανούργους.
alpha 20	Ἄγραι καὶ Ἄγρα· χωρίον ἔξω τῆς πόλεως πρὸς τῷ Ἰλι[σ]σῷ, οὗ τὰ μικρὰ τῆς Δήμητρος ἄγεται μυστήρια, ἃ λέγεται τὰ ἐν Ἄγρας, ὡς ἐν Ἀσκληπιοῦ. Φερεκράτης Γραυσίν
alpha 20	(II 267 M. = fr. 36 K.)· ‘εὐθὺς γὰρ ὡς ἐβαδίζομεν ἐν Ἄγρας ...‘	153
5	καὶ Ἀρτέμιδος τῆς Ἀγραίας αὐτόθι τὸ ἱερόν. Πλάτων Φαίδρῳ (229 c)· ‘ᾗ πρὸς τὸ τῆς Ἀγραίας διαβαίνομεν‘. Κλείδημος ἐν πρώτῳ Ἀτθίδος (FHG. I 359 fr. 1)· ‘τὰ μὲν οὖν ἄνω [τὰ] τοῦ Ἰλι[σ]σοῦ προσαγορεύουσιν Ἄγραν Εἰλειθυίας, τῷ δ’ ὄχθῳ πάλαι ὄνομα τούτῳ, ὃς νῦν Ἄγρα καλεῖ‐ ται, Ἑλικών. καὶ ἡ ἐσχάρα τοῦ Ποσειδῶνος τοῦ Ἑλικωνίου ἐπ’ ἄκρου‘. καὶ ἐν τῷ τετάρτῳ (FHG. ib.)· ‘εἰς τὸ ἱερὸν τὸ μητρῷον τὸ ἐν Ἄγραισ‘.
alpha 21	ἀγροῦ πυγή· τὸ πιότατον. οἱ δὲ ἐπὶ τῶν προσκαθημένων τινὶ λιπαρῶς. οἱ δὲ ὑπερ‐ βολικῶς λέγουσιν ἐπὶ τῶν ἐν ἀγρῷ καθημένων ἢ ἐπὶ τῶν σφόδρα ἀγροίκων.
alpha 22	Ἀγυιεύς· ὁ πρὸ τῶν αὐλείων θυρῶν κωνοειδὴς κίων, ἱερὸς Ἀπόλλωνος, καὶ αὐτὸς 〈ὁ〉 θεός. Φερεκράτης Κραπαταλοῖς (II 291 M. = fr. 87 K.)· ‘ὦ δέσποτ’ Ἀγυιεῦ, ταῦτα συμμέμνησό μοι‘.
alpha 23	ἀγὼν οὐ δέχεται σκήψεις· τάττεται ἐπὶ τῶν μηδὲν ὀνιναμένων, εἰ σκήψαιντο.
alpha 24	ἄδειν τὰ Τελαμῶνος (cf. Anth. Lyr. II 6 sc. 15 D2)· ἦν τι σκόλιον γεγραμ‐ μένον ἐπὶ Αἴαντι, οὗ καὶ ὁ Τελαμὼν κατεμέμ〈ε〉ικτο.
alpha 25	Ἀδμήτου λόγον· ἀρχὴ σκολίου, ὃ οἱ μὲν Ἀλκαίου φασίν, οἱ δὲ Σαπφοῦς, οἱ δὲ Πραξίλλης τῆς Σικυωνίας. ἀρχὴ δὲ τοῦ μέλους αὕτη (Anth. Lyr. II 6 sc. 14 D2)· ‘Ἀδμήτου λόγον, ὦ ’ταῖρε, μαθὼν τοὺς ἀγαθοὺς φίλει, τῶν δειλῶν δ’ ἀπέχου γνούς, ὅτι δειλῶν ὀλίγα χάρις.‘
alpha 26	Ἀδράστεια· τινές φασιν ἑτέραν εἶναι τῆς Νεμέσεως. τὴν αὐτὴν δὲ τῇ Νεμέσει οἱ μὲν ἀπὸ Ἀδράστου φασὶν ὀνομασθῆναι, ὅτι μόνος τῶν ἑπτὰ σωθεὶς μόνος πάλιν τὸν υἱὸν ἀπέβαλεν ἐν τοῖς ἐπιγόνοις, οἱ δὲ ἀπό τινος Ἀδράστου Μυσοῦ ἱδρυσαμένου αὐτῆς ἱερόν. βέλτιον δὲ ἀπὸ τοῦ μηδὲν αὐτὴν ἀποδιδράσκειν.
alpha 27*	Ἀδώνιδος κῆποι· ἐκ θριδάκων καὶ μαράθρων, ἅπερ κατέσπειρον ἐν ὀστράκοις κατὰ τὰς οἰκίας. χρῶνται δὲ ἐπὶ τῶν ἐπιπολαίων καὶ κούφων τῇ παροιμίᾳ. ἔσπειρον δὲ τῇ Ἀφρο‐ δίτῃ τῶν καρπῶν τὴν εὕρεσιν ἀνατιθέντες.
alpha 28	ἀεὶ γὰρ εὖ πίπτουσιν οἱ Διὸς κύβοι (Soph. fr. 809 N2 = 895 P.)· ἐπὶ τῶν εἰς πάντα εὐδαιμονούντων, οἱ δὲ ἐπὶ τῶν ἀξίως τιμωρουμένων.
alpha 29*	ἀεὶ Ἰλίῳ κακά· **
alpha 30	ἀείτην· τὸν ἑταῖρον. Ἀρίσταρχος δὲ τὸν ἐρώμενον.
alpha 31	ἀεί τις ἐν Κύδωνος· ἐπὶ τῶν φιλοφρόνως δεχομένων τοὺς ξένους. ἀπὸ Κύδωνος
alpha 31	Κορινθίου φιλοξένως διατεθέντος.	154
alpha 32	ἀετὸν ἵπτασθαι διδάσκεις· ἐπὶ τῶν ἐγχειρούντων διδάσκειν τινάς, ἃ ἐπί‐ στανται μᾶλλον τῶν θελόντων διδάσκειν.
alpha 33*	ἀήσυρον· ἀσθενὲς καὶ κενόν.
alpha 34	Ἀθηνᾷ τὸν αἴλουρον· ἐπὶ τῶν κακῶς συγκρινόντων τὰ κρείττονα τοῖς ἥττοσι διὰ μικρὰν ὁμοιότητα ἡ παροιμία εἴρηται, ὡς εἴ τις διὰ γλαυκότητα τὸν αἴλουρον τῇ Ἀθηνᾷ συμ‐ βάλοι.
alpha 35	〈Ἀθηναία· ἡ θεός〉 = Ael. α 43.
alpha 36	ἀθήρ· λέγεται μὲν οὖν καὶ ἡ ἐπιδορατίς. λέγεται δὲ καὶ ἀθὴρ πυρός, ὡς Εὐριπίδης Σθενεβοίᾳ (deest Arn., cf. Aesch. fr. 154 N2)· ‘παίω Χιμαίρας εἰς σφαγάς, πυρὸς δ’ ἀθήρ βάλλει με καὶ τοῦδ’ αἰθάλη〈σ〉 πυκνὸν πτερόν‘.
alpha 37*	αἰγιαλοί· νεῶνες καὶ οἶκοι νεῶν.
alpha 38	αἰγίλιψ (Aesch. Suppl. 795)· ἀπρόσβατος, ψιλή, ἀβόσκητος.
alpha 39	αἰγίπυρρος· πόα πυρρά, ἣν αἶγες νέμονται.
alpha 40	αἰγίς· τὸ ἐκ τῶν στεμμάτων πλέγμα καὶ τὸ διὰ τῶν στεμμάτων πεπλεγμένον δίκ‐ τυον καὶ τὸ τοῦ Διὸς ὅπλον καὶ ἀνέμου συστροφή, ἣν καὶ καταιγίδα καλοῦσι, καὶ θώραξ καὶ ἡ ἐν ταῖς πεύκαις οὐλότης.
alpha 41*	αἴγλη· λαμπηδών, αὐγή, φέγγος, φῶς, βόλος κυβευτικός. Κρατῖνος (II 229 M. = fr. 377 K.). καθ’ ἑτέρους δὲ βόλος φαῦλος κυβευτικός. καὶ ποπάνου εἶδος, ἐν ᾧ διεπλάσσετο εἴδωλα. καὶ ἡ θυσία ἡ ὑπὲρ τοῦ κατακλυσμοῦ εἰς Δελφοὺς ἀπαγομένη, ὥς φησι Μελησαγόρας. ἔστι καὶ παιδιά τις καὶ τοῦ ζυγοῦ τὸ περὶ μέσον· ἀλλὰ καὶ ἡ σελήνη οὕτω καλεῖται καὶ 〈Αἰγλάηρ〉
5	ὁ Ἀσκληπιός. καὶ χλιδὼν δέ τις οὕτως ἐκαλεῖτο (cf. Soph. fr. 537 N2 = 594 P.). ἔνιοι δέ φασι σημαίνειν καὶ τὸν περιπόδιον κόσμον ἢ τὰς ἀμφιδέας ἢ ἁπλῶς 〈τὸ〉 ψέλιον 〈ἢ〉 καὶ τὴν πέδην, ὡς παρ’ Ἐπιχάρμῳ (fr. 20 Kaib.).
alpha 42	αἰγὸς τρόπον μάχαιραν ἐσκάλευσά 〈μοι〉· λέγεται [μέντοι] καὶ ἑτέρως ἡ παροιμία· ‘αἲξ ποττὰν μάχαιραν‘ ὡς Χρύσιππος (deest Arnim) καὶ Κλέαρχος (deest Wehrli). τάσσεται δὲ ἐπὶ τῶν ἑαυτοῖς προξενούντων κακά. ἡ γὰρ αἲξ σκάλλουσα τὴν μάχαιραν εὑρίσκει, δι’ ἧς θύεται. ἄλλοι δέ φασιν, ὅτι ἐν Κορίνθῳ τῆς Μηδείας παισὶ μετὰ τὸ ἐναγίσαι τὴν μάχαιραν
5	ἀποκρύπτουσι, τῷ δὲ ἑξῆς ἔτει τὸ μέλλον πάλιν ἐναγίζεσθαι ἱερεῖον τοῖς κέρασιν ἀνορύττει τὴν μάχαιραν.
alpha 43	Αἰδοῦς βωμός· Ἀθήνησιν ἐν τῇ ἀκροπόλει Αἰδοῦς καὶ Ἀφελείας ἦν βωμὸς περὶ τὸν τῆς Πολιάδος Ἀθηνᾶς νεών, ἃς οἱ μὲν παιδαγωγούς, οἱ δὲ τροφοὺς τῆς Ἀθηνᾶς γενέ‐ σθαι φασίν.
alpha 44	αἰεὶ γεωργὸς εἰς νέωτα πλούσιος· ἐπὶ τῶν ἐλπίδι μὲν ἀεὶ τρεφομένων ἀπαλ‐
alpha 44	λάττεσθαι τῶν δεινῶν, τοῖς αὐτοῖς δὲ πάλιν περιπιπτόντων. λέγεται καὶ χωρὶς τοῦ ῖ ‘ἀεὶ γεωργόσ‘. μέμνηται δὲ τῆς παροιμίας καὶ Θεόπομπος ὁ κωμικὸς ἐν τῇ Εἰρήνῃ (fr. 1 Dem.) ὡς καὶ ἐν Δελφοῖς ἀναγεγραμμένης·	155
5	‘ἔπειτα κἀν Δελφοῖσιν ἀνετέθη γραφείς· ἀεὶ γεωργὸς 〈εἰς νέωτα〉 [ὅτι] χρηστὸς ἦν πρῶτον πολὺ τὸν λιμὸν .. ἀποφεύγων‘. ἔστι καὶ παρὰ ἄλλοις ἡ ὑπόμνησις, ὥς φησιν Εἰρηναῖος.
alpha 45	αἰετὸν κάνθαρος μαιεύσομαι (Ar. Lys. 695)· παροιμία. τὰ γὰρ ᾠὰ τοῦ ἀετοῦ ἀφανίζουσιν οἱ κάνθαροι κυλίοντες, ἐπεὶ οἱ ἀετοὶ τοὺς κανθάρους ἀναλέγουσιν.
alpha 46	αἵματι κλαίειν· ἐπὶ τῶν πάντα πραττόντων καὶ μὴ δυναμένων πεῖσαί τινα οὕτω λέγουσιν οἱ ἀρχαῖοι· ‘οὐδ’ ἂν πείσειας αὐτὸν οὐδ’ αἵματι κλαίων‘.
alpha 47	αἱμασιά· ἐκ χαλίκων οἰκοδομή, τειχίον, θριγκός.
alpha 48	αἲξ οὐρανία· τὰ τοῦ λευκοῦ κυάμου γένη, ᾧ ἐψήφιζον καὶ ἐχειροτόνουν. Κρα‐ τῖνος ἐν Χείρωσιν (cf. II 160 M. = fr. 244 K.). καὶ παροιμία τὸ ‘αἲξ οὐρανία‘ ὁμοία τῷ ‘λευκὴ ψῆφοσ‘ (cf. Diog. pers. VI 9; Mac. V 57)· ὡς γὰρ Ἀμάλθεια τροφὸς ἦν τοῦ Διός, οὕτω καὶ ἡ τοιαύτη ψῆφος ἔτρεφε τοὺς δωροδοκοῦντας δικαστάς. οἱ δὲ τὰ εἰς τὸ ἀργυρίζεσθαί τισιν ἀφθόνως
5	ἀφορμὴν παρέχοντα οὕτως εἰώθασι λέγειν κωμῳδοῦντες, ἐπεὶ καὶ ὁ τὸ τῆς Ἀμαλθείας κέρας ἔχων πᾶν ὃ ἐβούλετο εἶχεν.
alpha 49	αἶρε δάκτυλον· τίθεται ἐπὶ τῶν ἀπαγορευόντων ἐν τῇ ἀγωνίᾳ. ἐπαίρεσθαι γὰρ τὴν χεῖρα σύμβολον τοῦ νενικῆσθαι.
alpha 50	αἴρειν ἔξω πόδα πηλοῦ· ἐπὶ τῶν μὴ βουλομένων ἐν πράγμασιν εἶναι. λέγεται δὲ καὶ ‘αἴρειν ἔξω πόδα αἰτίασ‘.
alpha 51*	Αἰσώπειος φόρτος· ** Αἴσωπος 〈γὰρ〉 φρυκτὰς αἴρων μάζας εἰς ὁδὸν καὶ φόρτον ἐξογκώσας οὐκ εὐάγκαλον, ἀλλὰ καὶ δυσβάστακτον διὰ τὸ περιβριθὲς τὴν μὲν ἀρχὴν ἐγε‐ λᾶτο οἷα τοσοῦτον ἄχθος τοῦ μετρίου προελόμενος, τῇ δὲ ἑξῆς καὶ τῇ μετ’ αὐτὴν καὶ τῇ ἐχομένῃ ἐθαυμάζετο διὰ τὸ ἀπηλλάχθαι τοῦ κατὰ τοὺς συνδούλους βαρύνεσθαι διόλου τῷ ἀχθοφορήματι.
alpha 52	Αἰώρα· **
alpha 53	ἀκάμπιος δρόμος· ὁ μακρὸς καὶ δι’ εὐθείας περίπατος.
alpha 54	ἄκριες· ἄκρα ὀρῶν, λόφοι, ἐσχατιαί, γωνίαι.
alpha 55	ἀκρίζειν· 〈ἐπὶ〉 τὰ ἄκρα ἐπιπορεύεσθαι, ὃ καὶ ἐξακρίζειν Εὐριπίδης φησίν. (Or. 275). Αἰσχύλος δὲ (Cho. 932) ἐπήκρισέ φησιν ἀντὶ τοῦ ἐπ’ ἄκρον ἤγαγε καὶ τέλος
alpha 55	ἐπέθηκεν.	156
alpha 56*	ἀκροθίνια πυγμαίων κολοσσῷ ἐφαρμόζειν· παροιμία ἐπὶ τῶν μάτην κο‐ πιώντων.
alpha 57	ἀκρωβελία[ς]· τὸ ἄκρον τοῦ ὀβελίου ἄρτου.
alpha 58	ἀκτίς· οἰκέτου ὄνομα καὶ ἀγγείου [δέ], ἐφ’ οὗ οἱ ὀβολοὶ ῥιπτοῦνται.
alpha 59	ἀλάβαστος ** ᾧ ἐχρῶντο ἐπὶ τιμωρίᾳ τῶν μοιχῶν ἀντὶ τοῦ ῥαφάνου.
alpha 60	ἅλας ἄγων καθεύδεις· ἐπὶ τῶν ἐν μεγάλῳ κινδύνῳ καθευδόντων καὶ ῥᾳστω‐ νευομένων. ἐμπόρου γάρ τινος τὴν ναῦν ἁλῶν πληρώσαντος καὶ καθεύδοντος τὴν ἀντλίαν ἐπανα‐ βῆναι καὶ ἐκτῆξαι τοὺς ἅλας. ἔνθεν ἡ παροιμία.
alpha 61	ἀλάστωρ· ὁ ἁμαρτωλός· κατὰ μὲν Χρύσιππον τὸν φιλόσοφον (St. V. Fr. II 47, fr. 157 s.) ἀπὸ τῆς ἐλάσεως, ὁ ἄξιος τοῦ ἐλαύνεσθαι διὰ φόνον, κατὰ δὲ Ἀπολλόδωρον (FG Hist 244, 150) ἀπὸ τοῦ ἀλιτεῖν, ὅ ἐστιν ἀλιτανεύτως ἀδικεῖν. μήποτε δέ ἐστιν ὁ διὰ μέγεθος τῶν πεπραγ‐ μένων αὐτῷ λιτῆς μὴ καταξιούμενος ἢ ὁ τοιαῦτα τολμήσας πράττειν, ὧν μὴ ἔστιν ἐπιλαθέσθαι.
5	ἐπὶ δὲ τοῦ Διός, οἷον ‘ἀλάστωρ Ζεύσ‘, ἀπὸ τοῦ τοῖς ἄλαστα πάσχουσιν ἐπαμύνειν ἢ ὡς οὐδὲν αὐτὸν τῶν τολμωμένων παρὰ ἀνθρώποις λαθεῖν δυνάμενον. καὶ δαίμων τις καλεῖται ἐπεξιὼν τοὺς ἄλαστα εἰργασμένους καὶ αὐτὸς ὁ πράξας τι τοιοῦτον, μάλιστα δὲ φόνον αὐτοχειρίᾳ. Μένανδρος Περικειρο‐ μένῃ (v. 408s. Kö.)· ‘ὁ δ’ ἀλάστωρ ἐγώ καὶ ζηλότυπος ἄνθρωποσ‘.
10	〈καὶ〉 ἐν Ὀργῇ (fr. 308 Kö.) ἐμφαίνεται, ὅτι προσφάτως ἦν ἐπιχωρία· ‘καὶ τοὔνομα τί λέγεις; —ἀλάστωρ [φησί]. —τοῦτο δή [τοίνυν] καινὸν λεγόμενον‘, εἰ μὴ πρὸς τραγῳδ〈ι〉οποιούς τινας λέγεται κατακόρως χρωμένους τῷ ὀνόματι.
alpha 62	ἀλαωπός· ὁ ἀφανὴς ἢ ὁ τυφλός.
alpha 63	ἀλετρίδες· αἱ τὸν ἱερὸν ἀλετὸν ἀλοῦσαι. ᾑροῦντο δέ τινες παρθένοι, αἳ τὰ εἰς θυσίαν πόπανα ἤλουν. καὶ ἦσαν ἔντιμοι.
alpha 64	ἀληθέστερα τῶν ἐπὶ Σάγρᾳ· ἐπὶ τῶν ἀληθεστάτων μέν, οὐ πιστευομένων δέ. μέμνηται τῆς παροιμίας Μένανδρος ἐν Ἀνατιθεμένῃ (fr. 31 Kö.). Σάγρα γὰρ ποταμὸς τῆς Λοκρίδος. Λοκροὺς δέ φασι τοὺς Ἐπιζεφυρίους πόλεμον ἔχοντας πρὸς τοὺς πλησιοχώρους Κροτωνιάτας αἰτῆσαι συμμαχίαν τοὺς Λακεδαιμονίους· τῶν δὲ στρατὸν μὲν οὐκ ἔχειν φησάντων,
5	διδόναι δὲ αὐτοῖς τοὺς Διοσκούρους τοὺς Λοκροὺς οἰωνισαμένους τὸ κερτομηθὲν τήν τε ναῦν
5	ἀποστρέψαι καὶ δεηθῆναι τῶν Διοσκούρων συμπλεῖν αὐτοῖς. νικησάντων δὲ αὐθημερὸν καὶ τῆς φήμης διαγγελθείσης εἰς Σπάρτην τὸ μὲν πρῶτον ἀπιστηθῆναι, ἐπεὶ δὲ εὑρέθη ἀληθῆ, ἐκβῆναι ἐκεῖθεν τὴν ῥηθεῖσαν παροιμίαν.	157
alpha 65	ἀληλεσμένον βίον· οἱ μὲν ἐπὶ τῶν βαλανίτῃ βίῳ χρωμένων ἐδέξαντο, οἱ δὲ ἐπὶ τῶν ἀταλαιπώρως βιούντων· οἷον κατειργασμένον, πρὸς τροφὴν ἕτοιμον.
alpha 66	Ἁλικοί· οἱ τὰ πρὸς θάλασσαν τῆς Πελοποννήσου περὶ Τίρυνθος οἰκοῦντες μέρη.
alpha 67*	ἅλις δρυός· ἐπὶ τῶν δυσχερῶς μέν τι καὶ ἀηδῶς ἐσθιόντων, ὕστερον δὲ βέλτιόν τι εὑρόντων.
alpha 68	ἁλκυονίδες ἡμέραι· αἱ ἐν χειμῶνι νήνεμοι καὶ γαλήνην ἔχουσαι· περὶ δὲ τοῦ ἀριθμοῦ διαφέρονται· Σιμωνίδης γὰρ ἐν Πεντάθλοις (fr. 20 D2) ιδʹ φησὶν αὐτὰς καὶ Ἀριστο‐ τέλης ἐν τοῖς Περὶ ζῴων (h. an. 542b 4 ss.), Δημαγόρας δὲ ὁ Σάμιος (FHG. IV 378, fr. 3) ἑπτά, Φιλόχορος (FHG. I 414, fr. 180) ἐννέα. τὸν δὲ ἐπ’ αὐταῖς μῦθον Ἡγήσανδρος ἐν τοῖς Περὶ **
5	ὑπομνήμασι (FHG. IV 422, fr. 46) λέγει οὕτως· ‘Ἁλκυονέως τοῦ γίγαντος θυγατέρες ἦσαν Φθο‐ νία, Ἄνθη, Μεθώνη, Ἀλκίππα, Παλλήνη, Δριμώ, Ἀστερίη. αὗται μετὰ τὴν τοῦ πατρὸς τελευτὴν ἀπὸ Καναστραίου, ὅ ἐστιν ἄκρον τῆς Παλλήνης, ἔρριψαν αὑτὰς εἰς τὴν θάλασσαν. Ἀμφιτρίτη δὲ αὐτὰς ὄρνιθας ἐποίησε καὶ ἀπὸ τοῦ πατρὸς ἁλκυόνες ἐκλήθησαν. αἱ δὲ νήνεμοι καὶ γαλήνην ἔχουσαι ἡμέραι ἁλκυονίδες καλοῦνται‘.
alpha 69	ἄλλην δρῦν βαλάνιζε· ἐπὶ τῶν ἐνδελεχῶς αἰτούντων τι ἢ παρὰ τῶν αὐτῶν ἀεὶ δανειζομένων.
alpha 70	ἄλλος οὗτος Ἡρακλῆς (com. fr. ad. 685 K.)· παροιμία ἐπὶ Θησεῖ ἢ ἑνὶ τῶν Ἰδαίων Δακτύλων, οἱ δὲ ἐπὶ τῷ Αἰγυπτίῳ Ἡρακλεῖ, οἱ δὲ ἐπὶ τῷ τῆς Ἀλκμήνης.
alpha 71	ἀλοιμός· τὸ τῶν τοίχων χρῖσμα.
alpha 72	ἀλοιφεῖον· ᾧ οἱ ἀλεῖπται χρῶνται.
alpha 73	ἀλύειν· τὸ ἐν ἄλῃ καὶ παρέσει τὴν ψυχὴν ἔχειν.
alpha 74	ἄλφιτα· κυρίως μὲν τὰ ἀπὸ πεφρυγμένων καὶ ἀλεσθεισῶν κριθῶν θραύσματα. καταχρηστικῶς δὲ καὶ τὰ ἀπὸ πυρῶν ἢ φακῶν.
alpha 75	ἀλφίτων στοά (cf. Ar. eccl. 686)· ἡ ἀλφιτόπωλις, ἐν ᾗ καὶ ἡ Ζεύξιδος ἀνέκειτο Ἑλένη.
alpha 76	Ἁλῷα· ἑορτὴ Δήμητρος καὶ Διονύσου. προσηγόρευται δὲ διὰ τὸ ταῖς ἀπαρχαῖς ταῖς ἀπὸ τῆς ἅλω τότε καταχρῆσθαι φέροντας εἰς Ἐλευσῖνα, ἢ ἐπεὶ ἐν ἅλωσιν ἔπαιζον ἐν τῇ ἑορτῇ. ἤγετο δὲ ἐπὶ τῇ συγκομιδῇ τῶν καρπῶν 〈ἡ〉 ἑορτή [Ἁλῷα]. ἐν ᾗ καὶ Ποσειδῶνος πομπή. ἀπὸ τοῦ
alpha 76	συναλίζεσθαι, ὅθεν καὶ ἅλως.	158
alpha 77	ἀλώπηξ δωροδοκεῖται· ἐπὶ τῶν ῥᾳδίως δώροις ἁλισκομένων. Κρατῖνος Νόμοις (II 87 M. = fr. 128 K.)· ‘ὑμῶν εἷς μὲν ἕκαστος ἀλώπηξ δωροδοκεῖται‘.
alpha 78	ἀλώπηξ τὸν βοῦν ἐλαύνει· τάττεται ἐπὶ τῶν μὴ κατὰ λόγον ἀποβαινόντων.
alpha 79	ἅμα· χρονικόν. ὁμοῦ· χρονικὸν καὶ τοπικόν.
alpha 80	ἁμαμηλίς· σῦκον τὸ ἅμα μήλῳ ἀνθοῦν.
alpha 81	ἁμαξίδας· τὰ μικρὰ ἁμάξια, ἃ τοῖς παιδίοις ἐποίουν παίγνια.
alpha 82	ἁμάσυκον· μῆλον τὸ ἅμα σύκῳ ἀνθοῦν.
alpha 83	ἀμβροσία· γένος τι συνθέσεως ἐξ ὕδατος ἀκραιφνοῦς καὶ μέλιτος καὶ ἐλαίου 〈καὶ〉 παγκαρπίας. 〈ἔστι δὲ〉 καὶ ἄνθος τι.
alpha 84*	ἀμβρόσιον· θεῖον ἢ ἀθάνατον ἢ θαυμαστόν.
alpha 85	ἀμέργειν· καρπολογεῖν. Ἀριστοφάνης Νήσοις (V 122 M. = fr. ad. 437 K.)· ‘ὁ μέν τις ἀμπέλους τρυγῶν ἄν, ὁ δ’ ἀμέργων ἐλάασ‘.
alpha 86*	ἁμίδας· τὰ οὐροδόχα ἀγγεῖα.
alpha 87	ἅμιπποι· δύο ἵπποι συνεζευγμένοι τοῖς τραχήλοις χωρὶς δίφρου, κατὰ τὸ παλαιὸν καὶ ‘ξυνωρίσ‘ καλούμενοι. ἦν δὲ ἐπὶ μὲν τοῦ ἑτέρου ἡνίοχος, ἐπὶ δὲ τοῦ ἑτέρου ὁπλίτης. ἀπὸ οὖν τοῦ ἅμα ἀμφοτέρους καθέζεσθαι ἅμιπποι οὗτοι ἐλέγοντο (cf. Thuc. V 57, 2).
alpha 88	ἀμνὴν θερίζειν· παροιμία ἐπὶ τῶν χρόνῳ ὕστερον τιμωρουμένων. ὅταν γὰρ ᾖ ἀμνίον, οὐκ ἀποκείρεται.
alpha 89	ἀμνόν· τὸν ἐνιαύσιον ἄρνα. Ἴστρος ἐν Ἀττικαῖς λέξεσιν (EHG. I 426, fr. 53)· ‘ἄρνα, εἶτα ἀμνόν, εἶτα ἀρνειόν, εἶτα λιπογνώμονα, μοσχίαν δὲ τὸν πρῶτον. 〈ἀρνειὸσ〉 δὲ καὶ ὁ τριέτης κριόσ‘.
alpha 90	ἀμολγοί (com. fr. ad. 1351 K.)· οἱ ἀμέλγοντες τὰ κοινὰ καὶ διαφοροῦντες τὰ δημόσια.
alpha 91	ἀμόργη· ἡ τοῦ ἐλαίου ὑποστάθμη καὶ ἡ τρὺξ τοῦ οἴνου.
alpha 92	ἀμόργινος· ὅμοιος βύσσῳ.
alpha 93	ἀμοργίς· κυρίως ἡ λινοκαλάμη, ἐξ ἧς ἐνδύματα ἀμόργινα λεγόμενα.	159
alpha 94	ἀμοργοί· πόλεως ὄλεθροι, Κρατῖνος Σεριφίοις (II 140 M. = fr. 214 K.). κα‐ λοῦσι δὲ καὶ μοργοὺς τὸ α ἀφαιροῦντες, ὥσπερ καὶ μαυρὸν τὸ ἀμαυρὸν καὶ σφοδελὸν τὸ ἀσφοδελόν.
alpha 95	ἀμπυκάσαι· ἀναδῆσαι, χαλινῶσαι, στεφανῶσαι.
alpha 96	ἀμπυκῖται· διαδήματα. ἴσως διὰ τὸ ἀμπέχειν τὰς τρίχας, ὃ καὶ ἀμπυκίζειν λέ‐ γεται.
alpha 97	ἄμπυκες· διαδήματα.
alpha 98	ἄμπυξ· χαλινός, συγκάθαμμα, ἐπίκρανον, καλύπτρα, διάδημα, στεφάνη· κατὰ δὲ μεταφορὰν ὁ τροχὸς διὰ τὸ κυκλοτερῆ[ς] εἶναι.
alpha 99	Ἄμυρις μαίνεται· θεωρὸς γὰρ 〈ὀνόματι Ἄμυρισ〉 ὑπὸ Συβαριτῶν πεμφθεὶς εἰς Δελφοὺς περὶ εὐδαιμονίας καὶ τοῦ θεοῦ χρήσαντος ἀπώλειαν Συβαριτῶν ἔσεσθαι τότε, ὅταν ἀνθρώ‐ πους θεῶν προτιμήσωσιν, ἰδὼν δοῦλον μαστιγούμενον καὶ εἰς ἱερὸν προσφυγόντα καὶ μὴ ἀπο‐ λυόμενον, ὕστερον δὲ εἰς τὸ τοῦ μαστιγοῦντος πατρὸς μνῆμα καταφυγόντα καὶ ἀπολυθέντα, συνεὶς
5	τὸ λόγιον, ἐξαργυρισάμενος τὰ ἴδια ἀπῆρεν εἰς Πελοπόννησον. καὶ Συβαρῖται μέν, ὃ λογισμῷ πεποίηκεν, εἰς μανίαν ἐδέξαντο ἐπιλέγοντες· ‘Ἄμυρις μαίνεται‘. ὁ δὲ τῷ χρόνῳ διὰ τὴν προσποίη‐ τον μανίαν ἐθαυμάσθη.
alpha 100	ἀμφαξονεῖν (com. fr. ad. 925 K.)· τὸ μὴ ἐπ’ εὐθείας πορεύεσθαι καὶ τὸ τὰ γό‐ νατα ἀσθενοῦντας περικλᾶσθαι.
alpha 101	ἀμφιδρόμια· ἡμέρα πέμπτη τοῖς βρέφεσιν ἐκ γενέσεως, οὕτω κληθεῖσα παρ’ ὅσον ἐν ταύτῃ καθαίρουσι τὰς χεῖρας αἱ συναψάμεναι τῆς μαιώσεως, καὶ τὸ βρέφος περὶ τὴν ἑστίαν φέρουσι τρέχοντες κύκλῳ, καὶ τοὔνομα τίθενται τούτῳ δῶρά τε πέμπουσι [τῷ παιδίῳ] ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πολύποδας καὶ σηπίας οἵ τε φίλοι τε καὶ οἰκεῖοι καὶ ἁπλῶς οἱ προσήκοντες.
alpha 102	ἀμφιμάσχαλος χιτών· δύο χειρῖδας ἔχων, ἅσπερ μασχάλας ἐκάλουν, ὃς ἦν τῶν ἐλευθέρων. ὁ δὲ τῶν οἰκετῶν μίαν εἶχε καὶ διὰ τοῦτο ἑτερομάσχαλος ἐκαλεῖτο. ἦν δὲ τοιοῦτος, ἵνα γυμνῷ τῷ ὤμῳ εὐκολώτερον ἐργάζωνται.
alpha 103	ἀμφίταποι· τάπητες ἀμφίμαλλοι.
alpha 104	ἀμφιφῶν· πλακοῦς διὰ τυροῦ, ἐφ’ οὗ δᾷδα πήσσοντες ἅπτουσι τοῦ φωτὸς χάριν.
alpha 105	ἀμφιφῶντες· πλακοῦντος εἶδος, οἵτινες ἐγίνοντο 〈Μουνυχιῶνος μηνὸς ἕκτῃ ἐπὶ δέκα, οἳ καὶ εἰς τὸ Μουνυχίας ἱερὸν τῆς Ἀρτέμιδος ἐκομίζοντο. ὠνομάζοντο δὲ ἀμφιφῶντες ὡς μέν τινες, ὅτι τότε ἐγίνοντο〉, ὅτε ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη πρωῒ ὑπὲρ γῆς φαίνονται, ὡς δὲ Ἀπολ‐
alpha 105	λόδωρος (FG Hist 244, 152), ὅτι ἐκόμιζον αὐτοὺς δᾴδια ἡμμένα περιπηγνύντες ἐπ’ αὐτῶ〈ν〉.	160
alpha 106*	ἀμφορεύς ὁ ἀμφιφορεὺς ὑπὸ Ἀθηναίων καλεῖται.
alpha 107	ἀμφώβολα· τὴν διὰ τῶν σπλάγχνων μαντείαν. Σοφοκλῆς (fr. 910 N2 = 1006 P.).
alpha 108	ἀμφωτίδες (Aesch. fr. 102 N2)· ἃς ἔχουσιν οἱ παλαισταὶ περὶ τοῖς ὠσίν.
alpha 109	Ἀναγυράσιος δαίμων· [ἐπεὶ τὸν παροικοῦντα πρεσβύτην καὶ ἐκτέμνοντα τὸ ἄλσος ἐτιμωρήσατο Ἀνάγυρος ἥρως. Ἀναγυράσιοι δὲ δῆμος τῆς Ἀττικῆς] τούτου [δέ] τις ἐξέκοψε τὸ ἄλσος. ὁ δὲ τῷ υἱῷ αὐτοῦ ἐπέμηνε τὴν παλλακήν, ἥτις μὴ δυναμένη συμπεῖσαι τὸν παῖδα διέβα‐ λεν ὡς ἀσελγῆ τῷ πατρί. ὁ δὲ ἐπήρωσεν αὐτὸν καὶ ἐγκατῳκοδόμησεν. ἐπὶ τούτοις καὶ ὁ πατὴρ ἑαυ‐
5	τὸν ἀνήρτησεν, ἡ δὲ παλλακὴ εἰς φρέαρ ἑαυτὴν ἔρριψεν. ἱστορεῖ δὲ Ἱερώνυμος ἐν τῷ Περὶ τραγῳ‐ διοποιῶν (fr. 4 Hiller) ἀπεικάζων τούτοις τὸν Εὐριπίδου Φοίνικα (p. 621 N2).
alpha 110	ἀναίσχυντος καὶ σιδηροῦς ἄνθρωπος (cf. Ar. Ach. 491)· ἐπὶ τῶν ἀπηρυ‐ θριακότων καὶ μηδεμίαν μεταβολὴν τοῦ τρόπου ποιουμένων.
alpha 111	Ἀνάκεια· ἑορτὴ Διοσκούρων. τριττύαν δὲ τὴν θυσίαν ταύτην εἶναι συμβαίνει Διοσ‐ κούροις καὶ Ἑλένῃ, δι’ ἣν εἰς τὴν Ἀττικὴν ἐμβαλόντες ἐκεῖνοι οὐκ ἠδίκησαν οὐδένα τῶν ἐγχωρίων.
alpha 112	ἀνακῶς· ἀντὶ τοῦ φυλακτ〈ικ〉ῶς καὶ προνοητικῶς. Ἡρόδοτος (VIII 109, 4 et I 24, 7) καὶ Θουκυδίδης (VIII 102).
alpha 113*	ἄναντα· ἄνω, ἀνωφερῆ, δυσχερῆ.
alpha 114*	ἀναπίπτειν· τὸ ἀθυμεῖν λέγεται παρὰ τοῖς παλαιοῖς (cf. Thuc. I 70, 5).
alpha 115	ἀναρρύει· ἀντὶ τοῦ θύει καὶ σφάττει, Εὔπολις (II 576 M. = fr. 395 K.). καὶ ἡ θυσία ἀνάρρυσις.
alpha 116	ἀνάστατοι· πλακοῦντος εἶδος. οὗτοι δὲ αὐταῖς ταῖς Ἀρρηφόροις ἐγίνοντο. ἐλέ‐ γοντο δέ τινες πλακοῦντες καὶ χαρίσιοι. οὗτοι δὲ ἀπὸ τῶν καταλειπομένων συμμ〈ε〉ιγνύμενοι ἐγίνοντο. καὶ δημιουργοὶ ἔπλασσον. Ἀριστοφάνης Δαιταλεῦσι (II 1027 M. = fr. 202 K.)· ‘πέμψω πλακοῦντας ἑσπέρας χαρισίουσ‘.
5	οἱ δὲ ἀμφιφῶντες ἐγίνοντο Μουνυχιῶνος μηνὸς ἕκτῃ ἐπὶ δέκα, οἳ καὶ εἰς τὸ Μουνυχίας ἱερὸν τῆς Ἀρτέμιδος ἐκομίζοντο. ὠνομάζοντο δὲ ἀμφιφῶντες, ὡς μέν τινες, ὅτι τότε ἐγίνοντο, ὅτε ἥλιός τε καὶ σελήνη πρωὶ ὑπὲρ γῆς φαίνονται, ὡς δὲ Ἀπολλόδωρος (FG Hist 244, 152), ὅτι ἐκόμιζον αὐτοὺς δᾴδια ἡμμένα περιπηγνύντες ἐπ’ αὐτῶν. φθοῖς δὲ ἦσαν πέμματα, ἃ τοῖς θεοῖς καὶ μετὰ τῶν σπλάγχνων ἔθυον. αἱ δὲ σελῆναι πέμματα ἦσαν πλατέα κυκλοτερῆ. πέλανοι δὲ 〈πέμματα ἐκ παι‐
10	πάλης, τουτέστιν ἀλεύρου λεπτοτέρου,〉 τὰ εἰς θυσίαν ἐπιτήδεια. πόπανα δὲ 〈πλακούντια πλατέα καὶ λεπτὰ καὶ περιφερῆ〉· καὶ ἐν Ἐρεχθεῖ τὰς σελήνας πελάνους εἴρηκεν Εὐριπίδης (fr. 350 N2)· ‘καί μοι, πολὺν γὰρ πέλανον ἐκπέμπεις δόμων, φράσον σελήνας τάσδε πυρίνου χλόησ‘.
10	ἐπὶ δὲ ἓξ σελήναις ‘βοῦν ἕβδομον‘ ἔπεττον κέρατα ἔχοντα κατὰ μίμησιν τῆς πρωτοφαοῦς σελήνης.	161
15	ἔθυον μὲν οὖν καὶ ἐπὶ τέτταρσι ποπάνοις τοῦτον τὸν βοῦν καὶ ἐκάλουν αὐτὸν πέμπτον βοῦν, μᾶλλον δὲ ἐπὶ ταῖς ἓξ ἕβδομον βοῦν. 〈τάττεται δὲ ἡ παροιμία〉 ἐπὶ τῶν ἀναισθήτων.
alpha 117	ἀνδραποδώδη τρίχα· τὴν τῶν ἀνδραπόδων ἰδίως κουράν, ἣν ἀπελευθερωθέν‐ τες ἤλλασσον Ἀθήνησιν [αἱ] δοῦλαί τε καὶ [οἱ] δοῦλοι.
alpha 118	ἁνεῖν· ἐν ἐκτάσει ἔχει τὸ α· δηλοῖ δὲ τὸ πτίσσειν. Φερεκράτης (II 345 M. = fr. 183 K.)· ‘νῦν δ’ ἐπιχεῖσθαι τὰς κριθὰς δεῖ, πτίσσειν, φρύγειν, ἀναβράττειν, ἁνεῖν, ἀλέσαι, μᾶξαι, 〈πέψαι〉, τὸ τελευταῖον παραθεῖναι‘.
5	καὶ ἐκ τοῦ πτίσσειν καὶ ἁνεῖν ἡ πτισ[σ]άνη.
alpha 119*	ἀνέμοις θάλασσα δουλεύει· παροιμία **
alpha 120*	ἀνεμοκοῖται· οἱ ἀνέμους κοιμίζοντες. γένος δέ φασι τοιοῦτον ὑπάρχειν ἐν Κορίνθῳ.
alpha 121	ἀνερίναστος συκῆ· ᾗ μὴ προσβέβληνται οἱ ἐρινεοί. ἐρινεὸς δέ ἐστιν ὁ τῆς ἀγρίας συκῆς καρπός, ὃν καὶ ἀπαρτῶσι τοῖς ἡμέροις, ὡς ἂν οἱ ἐξ αὐτῶν καλούμενοι ψῆνες εἰς τοὺς ὀλύνθους μεταστάντες τελεσφορηθῆναι τούτους παρασκευάζωσιν. τοῦτο δ’ ἐρινάζειν λέγεται. οἱ δὲ τὸ ἀνερίναστος μαλακὸς καὶ ἄγονος.
alpha 122	ἀνηνέχθη· ἀνήνεγκε καὶ ἀνελάμβανεν αὑτόν. Μένανδρος Ῥαπιζομένῃ (fr. 369 Kö.) 〈καὶ〉 Θεόπομπος (II 819 M. = fr. 66 K.)· ‘ἄφωνος ἐγένετο, ἔπειτα μέντοι πάλιν ἀνηνέχθη‘.
alpha 123	ἀνὴρ δὲ φεύγων οὐ μένει λύρας κτύπον· Ἀριστοφάνης Δαιδαλεῦσιν (fr. 11 Dem.) ὡς παροιμιῶδες.
alpha 124	ἀνθ’ Ἑρμιόνος (Aristoph. II 981 M. = fr. 87 K.)· ἐπὶ τῶν [ὁμοίως ἱερὰ] 〈τοὺς ἱκέτασ〉 διασῳζόντων. Ἑρμιὼν γὰρ ἐν Πελοποννήσῳ πόλις Κόρης καὶ Δήμητρος ἄσυ‐ λος ὥστε σκέπην παρέχειν τοῖς ἱκετεύουσιν.
alpha 125	ἄνθρακες ὁ θησαυρὸς ἦσαν· ἐπὶ τῶν ἐλπιζόντων μὲν ἀγαθά, κακουμένων δὲ ἀφ’ ὧν ἦν αὐτοῖς ἡ τῶν ἀγαθῶν ἐλπίς.
alpha 126	ἀντωμοσία· δίκη ἀντωμοσμένη. προώμνυε μὲν γὰρ ὁ διώκων δικαίως κατηγορεῖν—ἦν δὲ τοῦτο καὶ κατωμοσία—, ἀντώμνυε δὲ ὁ φεύγων ἀδίκως ἐγκαλεῖσθαι. διωμο‐ σία δὲ ὁ ἑκατέρωθεν γινόμενος ὅρκος τοῦ μὲν ὡς πράξαντα διώκει, τοῦ δὲ ὡς οὐκ ἔπραξεν. ὑπω‐ μοσία δὲ ἀπόδοσις αἰτίας, δι’ ἣν οὐκ ἀπήντησέ τις πρὸς τὴν δίκην. ἐξωμοσία δὲ ἄρνησις σὺν ὅρκῳ
5	ὡς ἀδυνατοῦντος ποιεῖν τὸ προσταττόμενον ἢ παρὰ καιρὸν ὄντος αὐτῷ τοῦ λειτουργεῖν.
alpha 127	Ἄορνος· λίμνη περὶ Τυρσηνίαν. ** δέ φησι καὶ ἐν Κύμῃ τῇ Χαλκιδικῇ Ἄορνον
alpha 127	λίμνην εἶναι, περὶ ἣν πεφυκότων πολλῶν δένδρων μηδὲν τῶν ἀποπιπτόντων φύλλων ἐμπίπτειν εἰς αὐτήν. εἶναι δὲ καὶ νεκυομαντεῖον ἐν ταύτῃ τῇ λίμνῃ Σοφοκλῆς (fr. 682 N2 = fr. 748 P.) ἱστορεῖ.	162
alpha 128	ἀπ’ αἰγείρου θέα καὶ παρ’ αἴγειρον (Crat. II 189 M. = fr. 339 K.)· ἡ ἀπὸ τῶν ἐσχάτων. αἴγειρος γὰρ ἐπάνω ἦν τοῦ θεάτρου, ἀφ’ ἧς οἱ μὴ ἔχοντες τόπον ἐθεώρουν.
alpha 129*	ἅπαν· ὁ λόγος βραχύνειν ἀξιοῖ. τὰ γὰρ παρασχηματιζόμενα τοῖς εἰς ας οὐδέτερα βραχύνονται, οἷον μέλαν, τάλαν, ἅπαν.
alpha 130*	ἀπεγλαψάμην· ἀπεπνευσάμην, ἐκενωσάμην. ἔστι δὲ γλάψαι καὶ τὸ κοιλᾶναι καὶ βαθῦναι, ἀπογλάψασθαι 〈δὲ〉 καὶ τὸ 〈τὰ〉 λίαν καὶ διὰ βάρους 〈ταῖς ψυχαῖς ἐγγεγραμμένα ἀπαλεῖψαι. **〉 (FCG. IV 628 M. = fr. ad. 574 K.)· ‘τὸν ἄνδρ’ ἀπεωσάμην τε κἀπεγλαψάμην‘,
5	ἀπέξεσα καὶ ἀπήλειψα ὡς ἀπὸ βιβλίου.
alpha 131	ἀπεσίμωσε· ὕψωσε καὶ πρὸς τὸ λαμπρότατον ἤγαγε.
alpha 132	ἀπεσκοτωμένα· ἐσκιαγραφημένα, κεχρωσμένα. τὰς γὰρ χρίσεις σκότη καλοῦσιν οἱ ζωγράφοι. οὕτως Ἀριστοφάνης (II 1205 M. = fr. 712 K.).
alpha 133	ἀπηδέσθη· ἀπεβρώθη. Πλάτων Σοφισταῖς (II 662 M. = fr. 138 K.)· ‘ἐν τρισίν πληγαῖς ἀπηδέσθη τὸ ῥάμφοσ‘.
alpha 134	ἀπομαγδαλιά· σταῖς, ὃ ἔφερον ἐπὶ τὸ δεῖπνον. εἰς τοῦτο τὰς χεῖρας ἀπο‐ ματτόμενοι εἶτα τοῖς κυσὶν ἔβαλλον. διὸ κυνά〈δα〉 αὐτὴν Διοσκουρίδης προσαγορεύει (deest FHG II 192ss.).
alpha 135	ἀπομάγματα καὶ ἀπόμακτρα· τὰ ἀποκαθάρματα, καὶ ἀπομάκται· 〈οἱ περὶ〉 τὰ αὐτὰ ταῦτα.
alpha 136	ἀποξιφίσαι· ἐξορχήσασθαι. ὁ γὰρ ξιφισμὸς εἶδος ὀρχήσεως.
alpha 137	ἀποτυχίσαι· ἀποπελεκῆσαι λίθον, καὶ ἀποτυχισθείς· ἀποτιλθείς, ἀπὸ τύχου· ἔστι δὲ λιθοξοϊκὸν σιδήριον.
alpha 138	ἀποφοιτᾶν· τὸ παύσασθαι φοιτῶντα, ὅ ἐστι μανθάνοντα. οὕτω Λυσίας (fr. 309 Th.).
alpha 139	ἀπόψυξις· ἡ ἀποπνευμάτωσις.
alpha 140	ἀπυνδάκωτος· ἀπύθμενος. Σοφοκλῆς (fr. 554 N2 = 611 P.)· ‘ἀπυνδάκωτος οὐ τραπεζοῦται κύλιξ‘.
alpha 140	καὶ τὴν λαβὴν τοῦ ξίφους πύνδακα εἴρηκεν (fr. 290 N2 = 311 P.).	163
alpha 141	Ἀράβιος αὐλητής· τίθεται ἐπὶ τῶν ἀπαυστὶ διαλεγομένων. τὸ παλαιὸν γάρ φασι τοὺς ἐλευθέρους μὴ μανθάνειν αὐλεῖν διὰ τὸ βάναυσον. τῶν δὲ ἀνδραπόδων τὰ πολλὰ εἶναι βάρβαρα καὶ Ἀράβια, ἐφ’ ὧν ἐλέχθη παροιμία (df. Zen. II 58; G. Cypr. I 32)· ‘δραχμῆς μὲν ηὔλει, τεττάρων δ’ ἐπαύετο‘.
5	καὶ Κάνδαρος Μηδείᾳ (II 835 M. = fr. 1 K.)· ‘κιθαρῳδὸν ἐξηγείρατ’ Ἀράβιον χορόν‘. καὶ πάλιν Μένανδρος ἐν Ἀνατιθεμένῃ ἢ Μεσσηνίᾳ (fr. 30 Kö.)· ‘Ἀράβιον ἆρ’ ἐγὼ κεκίνηκ’ ἄγγελον;‘
alpha 142	Ἀργεία φορά (com. fr. ad. 849 K. cf. Ar. II 965 M. = fr. 57 K.)· ἐσκώπτοντο γὰρ οἱ Ἀργεῖοι ὡς φιλόδικοι καὶ συκοφάνται.
alpha 143	ἀργεϊφόντης· ὁ ὀφιοκτόνος. ἀργῆν γὰρ ἔνιοι τὸν ὄφιν καλοῦσιν.
alpha 144*	ἄρδαλον· ῥύπον ἢ μολυσμόν, καὶ γὰρ τὸ μολῦναι ἢ ῥυπᾶναι ἀρδαλῶσαι λέγεται, καὶ ἄρδαλος ἄνθρωπος ὁ μὴ καθαρῶς ζῶν. καὶ ἄρδα 〈ῥύπος τις καὶ ἀκαθαρσία〉. Φερεκράτης ἐν Θαλάττῃ (II 276 M. = fr. 53 K.)· ‘τὸν ἱδρῶτα καὶ τὴν ἄρδαν ἀπ’ ἐμοῦ σπόγγισον‘.
5	καὶ Φιλήμων ἐν Πανηγύρει (IV 18 M. = fr. 59 K.)· ‘Αἰγύπτιος θοἰμάτιον ἠρδάλωσέ μου‘.
alpha 145*	ἀρδάνια· κεραμίων γάστραι, ὅθεν τὰ βοσκήματα ἐπότιζον, ἀπὸ τοῦ ἄρδειν. Δωρι‐ εῖς δὲ κύμβαλα ἐκάλουν. ἐτίθετο δὲ καὶ πρὸ τῆς θύρας ὕδατος πλήρη, ὁπότε τις τελευτήσειεν, ἵνα οἱ ἐξιόντες πρὸς ἀφαγνισμὸν περιρραίνωνται. ἐχρῶντο δὲ καὶ αἱ γυναῖκες τῷ ἀρδανίῳ αἱ τὴν κρίκην τρίβουσαι ἐπὶ τοῦ ἐπινήτρου.
alpha 146	ἀρειθύσανοι· Ἄρεος θύσανοι οἱονεὶ ἀποσχίσματα παρ’ Αἰσχύλῳ ἐν Προμηθεῖ Λυομένῳ (fr. 203 N2).
alpha 147	Ἄρειος πάγος· δικαστήριον Ἀθήνησιν ἐν ἀκροπόλει. ἦσαν οὖν Ἀθήνησι βουλαὶ δύο, ἡ μὲν τῶν πεντακοσίων καθ’ ἕκαστον ἐνιαυτὸν κληρουμένη βουλεύειν, ἡ δὲ εἰς βίον 〈ἡ〉 τῶν Ἀρεοπαγιτῶν. ἐδίκαζε δὲ τὰ φονικὰ καὶ τὰ ἄλλα πολιτικὰ διῴκει σεμνῶς. ἐκλήθη δὲ Ἄρειος πάγος ἤτοι ὅτι ἐν πάγῳ ἦν καὶ ἐν ὕψει τὸ δικαστήριον, Ἄρειος δὲ ἐπεὶ τὰ φονικὰ ἐδίκαζε, ὁ δ’ Ἄρης
5	τούτων ἔφορος 〈ἦν〉, ἢ ὅτι ἔπηξε τὸ δόρυ ἐκεῖ ὁ Ἄρης ἐν τῇ πρὸς Ποσειδῶνα ὑπὲρ Ἁλιρροθίου δίκῃ, ὅτε ἀπέκτεινεν αὐτὸν βιασάμενον Ἀλκίππην τὴν αὐτοῦ καὶ Ἀγραύλου τῆς Κέκροπος θυ‐ γατρός, ὥς φησιν Ἑλλάνικος ἐν αʹ (FG Hist 4, 38).	164
alpha 148	ἀρηνοβοσκός· ὁ προβατοβοσκός. (Soph. fr. 594 N2 = 655 P. cf. lex. an. fr. 1).
alpha 149	ἄριστα χωλὸς οἰφεῖ (com. fr. ad. 36 K.)· ἐπὶ τῶν οἰκεῖα κακὰ μᾶλλον αἱρου‐ μένων ἢ τὰ ἀλλότρια ἀγαθά. τῶν γὰρ Σκυθῶν ποτε ταῖς Ἀμαζόσι πολεμούντων καὶ ἀνοχῆς γενο‐ μένης, τά τε ἄλλα φιλοφρονουμένων καὶ φασκόντων αὐταῖς, ὅτι εἰ τούτοις πεισθεῖεν, ἀπηρώτοις συνέσονται ἀνδράσιν, ἀλλ’ οὐχὶ λελωβημένοις καὶ χωλοῖς καὶ ἀχρείοις ὡς οἱ παρ’ αὐταῖς, Ἀντι‐
5	άνειρα ἡ τούτων ἡγουμένη, θρασεῖα ἅμα καὶ ἀκόλαστος οὖσα, εἶπε πρὸς αὐτούς· ‘ἄριστα χωλὸς οἰφεῖ‘ ἀντὶ τοῦ συνουσιάζει. αἱ γὰρ Ἀμαζόνες τῶν τικτομένων παρ’ αὐταῖς ἀρρένων ἐπήρουν τὰ σκέλη ἢ τὰς δεξιὰς χεῖρας. [δῆλον οὖν ὅτι χωλοῖς ἀνδράσιν ἐχρῶντο].
alpha 150	ἀριστερεών· φυτὸν ἐπιτήδειον εἰς καθαρμόν.
alpha 151	Ἀρκάδας μιμούμενοι· ἐπὶ τῶν ἄλλοις ταλαιπωρούντων· μαχιμώτατοι γὰρ ὄντες αὐτοὶ μὲν οὐδέποτε 〈ἰδίαν νίκην〉 ἐνίκησαν, ἄλλοις δὲ αἴτιοι νίκης πολλοῖς ἐγένοντο. ταύτῃ δὲ τῇ παροιμίᾳ κέχρηται Πλάτων ἐν Πεισάνδρῳ (II 651 M. = fr. 99 K.). διὰ γὰρ τὸ τὰς κωμῳ‐ δίας αὐτὸς ποιῶν ἄλλοις παρέχειν διὰ πενίαν Ἀρκάδας μιμεῖσθαι ἔφη.
alpha 152	Ἀρκὰς κυνῆ· Ἀρκαδικὸς πῖλος. (Soph. fr. 250 N2 = 272 P.).
alpha 153	Ἀρκὰς φελλός· φελλὸς παρὰ Ἀρκάσι μέσον τι πρίνου καὶ δρυός, ὃ ἔνιοι θηλύ‐ πρινον καλοῦσιν. οὕτως Ἐρατοσθένης (fr. 16 Streck.).
alpha 154	ἅρκυες· λίνα περιτιθέμενα θηρίοις, ἀπὸ τῶν ἑρκῶν. Ἀττικοὶ δασέως, 〈ὡσ〉 ἁρ‐ κυωρὸς ὁ τῶν ἁρκύων φύλαξ, ἀφ’ οὗ ἁρκυωρεῖν, ὅ ἐστι φυλάσσειν. Εὔπολις (II 555 M. = fr. 313 K.)· ‘σὺ δὲ τὰ καλώδια ταῦθ’ ἁρκυώρει‘.
alpha 155	Ἅρμα· τόπος τῆς Ἀττικῆς. καὶ παροιμία· ‘ὁ〈πό〉ταν δι’ Ἅρματος ἀστράψῃ‘ ἐπὶ τῶν χρονίως γινομένων.
alpha 156	ἀρράβακα· ὀρχηστὴν ἢ βλάσφημον. ἀπὸ τοῦ ἀρραβάσσειν, ὅ ἐστιν ὀρχεῖσθαι.
alpha 157*	ἀρρενωπάδες· ἀνδρόγυνοι.
alpha 158	ἄρριχος· κόφινος ἐπιτήδειος εἰς συγκομιδὴν σταφυλῶν. τὸ δὲ πλέγμα ἀπὸ οἰσύας.
alpha 159	ἀρχὴ Σκυρία· παροιμία ἐπὶ τῶν εὐτελῶν καὶ μηδὲν λυσιτελὲς ἐχόντων, παρόσον πετρώδης καὶ λυπρὰ καὶ διὰ τοῦτο πενιχρὰ ἡ Σκῦρος, οὐδὲν φέρουσα λόγου ἄξιον. οἱ δὲ ἀπὸ Θη‐
alpha 159	σέως, ἐπειδὴ ἐπιθέμενος τῇ Λυκομήδους ἀρχῇ καὶ πειρῶν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ ἐκεῖ κατακρημνισ‐ θείη. ὀστρακισθῆναι δὲ πρῶτον Ἀθήνησι Θησέα ἱστορεῖ Θεόφραστος ἐν Τοῖς πρώτοις καιροῖς	165
5	(fr. 131 Wi.).
alpha 160	ἄρχοντες· Ἀθήνησιν ἐννέα· ἄρχων, βασιλεύς, πολέμαρχος, οἱ ἓξ θεσμοθέται.
alpha 161	〈Ἀσκώλια· ἑορτὴ Ἀθήνησιν, ᾗ〉 τιμῶντες τὴν εὕρεσιν τοῦ οἴνου ᾄδειν ἐφεῦρον καὶ τοὺς ἑαυτῶν κωμήτας κακολογεῖν, ὅτε καὶ τὴν λυμαινομένην ταῖς ἀμπέλοις αἶγα ἆθλον τῆς ᾠδῆς προε〈τί〉θεντο καὶ οἱ νικήσαντες ἐνήλλοντο τῷ ἀσκῷ. καὶ ἦν τοῦτο ἀσκωλιάζειν. τοὺς δὲ ὑστέρους κριθέντας ἑτέραν ἔδει αἶγα ἐπὶ τὴν εἰρημένην χρείαν ἐκδεῖραι καὶ τὸν χορηγὸν
5	αὖθις μισθοῦσθαι 〈αὐ〉τοὺς ἐναλ[λ]ο〈υ〉μένους τῷ ἀσκῷ· τοὺς δὲ νικῶντας μηκέτι τοῦτο πράττειν, ἀλλὰ ἡσυχάζειν.
alpha 162	ἀσπάθητον χλαῖναν (Soph. fr. 793 N2 = 877 P.)· τὴν δορὰν ἀνύφαντον.
alpha 163	ἀστόξενοι· οἱ γένει προσήκοντες τῇ πόλει τὸ ἀνέκαθεν, οὐκ ὄντες δὲ πολῖται, ὡς ἐν Κορίνθῳ Γλαῦκος ὁ Ἱππολόχου τοῦ Βελλεροφόντου.
alpha 164	ἀστράγαλος· κυρίως τὸ συνήθως λεγόμενον καὶ ὁ σφόνδυλος τοῦ τραχήλου καὶ ὁ πεττικός· καὶ βοτάνη δὲ οὕτω καλεῖται.
alpha 165*	ἀσφόδελος· σκιλλῶδες φυτὸν φύλλα ἔχον μακρὰ καὶ ἀνθέρικον ἐσθιόμενον. καὶ τὸ σπέρμα δὲ αὐτοῦ φρυγόμενον καὶ ἡ ῥίζα κοπτομένη μετὰ σύκων πλείστην ὄνησιν ἔχει. Περσεφό‐ νης καὶ χθονίων ἱερόν. καὶ Ῥόδιοι τὴν Κόρην καὶ τὴν Ἄρτεμιν ἀσφοδέλῳ στέφουσιν.
alpha 166	ἀτελῆ· ἀδάπανα, ὡς καὶ πολυτελῆ τὰ πολυδάπανα.
alpha 167	αὐλός· τὸ στάδιον, καὶ ἐν συνθέσει δίαυλος.
alpha 168	αὐλών· ἔστι μὲν τόπος ἐπιμήκης καὶ στενὸς ἀγκάλαις οἷον περιεχόμενος. λέγεται δὲ ἰδίως καὶ τόπος τῆς Ἀττικῆς καὶ αὐτὸς ἐπιμήκης ὢν καὶ στενός. Αἰσχύλος δέ φησι (fr. 419 N.2) καὶ τὴν τάφρον αὐλῶνα.
alpha 169	αὐλωτοὶ φιμοί· οἱ κημοί. διὰ τὸ κώδωνας προσῆφθαι αὐτοῖς, οἷς ἐμφυσῶντες οἱ ἵπποι φωνὴν σάλπιγγος προίεντο. ** οὕτως (Aesch. fr. 326 N2)· ‘ὃς εἶχε πώλους τέτταρας ζυγηφόρους φιμοῖσιν αὐλωτοῖσιν ἐστομωμένασ‘.
alpha 170	αὕτη μὲν ἡ μήρινθος οὐδὲν ἔσπασεν (Ar. Thesm. 928)· ἀντὶ τοῦ αὕτη ἡ μηχανὴ οὐδὲν ἤνυσεν. ἐπὶ τῶν ἐπιχειρούντων τι ποιεῖν καὶ ἀποτυγχανόντων.
alpha 171	αὐτόχθων ἑστία· ἡ τοῦ Χείρωνος.
alpha 172	αὐτοχόωνος· 〈αὐτοχώνευτοσ〉. ὁ ἐξ αὐτῆς τῆς χωνείας 〈τὸ τέλειον ἔχων〉,
alpha 172	ἄλλην μηδεμίαν προσειληφὼς ἐπισκευήν.	166
alpha 173	ἀφάδιον· τὸ ἐχθρὸν καὶ ἀπαρέσκον.
alpha 174	ἀφέλεια· ἁπλότης ἢ μεγαλεῖόν τι καὶ ἐνδοξότης.
alpha 175	ἀφ’ ἑστίας ἀρχόμενος· ἐκ τῶν κρειττόνων ἢ καὶ ἐκ τῶν οἰκείων. ἑστία γὰρ ἡ οἰκία. μετενήνεκται δὲ ἀπὸ τῶν περὶ τὰ ἱερὰ δρωμένων. ἔθος γὰρ ἦν, τῇ Ἑστίᾳ τὰς ἀπαρχὰς ποιεῖσθαι (cf. Paus. ε 76).
alpha 176	ἀφ’ ἱερᾶς· παροιμία· ‘κινήσω τὸν ἀφ’ ἱερᾶσ‘. λέγεται δέ τις παρὰ τοῖς πεσσεύου‐ σιν ἱερὰ γραμμή. οὕτως Ἐπίχαρμος (fr. 225 Kaib.).
alpha 177	ἄφλαστον· τὸ ἀκροστόλιον, Ἀπολλόδωρος (FG Hist 244, 240). ὁ δὲ Δίδυ‐ μος (p. 79, fr. 48 Schm.) τὸ ἐπὶ τῆς πρύμνης εἰς ὕψος ἀνατεταμένον ἐκ κανονίων πλατέων ἐπι‐ κεκαμμένων.
alpha 178	ἀφύα ἐς πῦρ· ἐπὶ τῶν τέλος ὀξὺ λαμβανόντων ἡ παροιμία, παρόσον καὶ τὴν ἀφύαν τάχιστα ἕψεσθαι συμβαίνει.
alpha 179	ἀχάνη· μέτρον Βοιώτιον πολλῶν τινων μεδίμνων. οὕτως Ἀριστοτέλης (fr. 566 R.).
alpha 180	ἀχέτας (Ar. av. 1095; pax 1195)· ὁ τέλειος τέττιξ.
alpha 181	Ἀχιλλεία· ἡ μᾶζα. Ἀχίλλεια δὲ τὰ ἐν αὐτῇ ἄλφιτα. Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσιν (819).
alpha 182	ἁψίς· ξύλινος κύκλος τροχοῦ. τὸ δ’ ἐπ’ αὐτοῦ σιδηροῦν ἐπίσωτρον. Ὅμηρος δὲ τὸν μὲν τροχὸν ὅλον κύκλον ὀνομάζει, τὴν δὲ ἁψῖδα ἴτυν (cf. e. g. Ψ 340; Δ 486).
beta 1	βάλλ’ ἐς Μακαρίαν· οἷον εἰς Ἅιδου. Μακαρία γὰρ ἡ Ἡρακλέους, ὁπηνίκα ἐπεστράτευσεν ὁ Εὐρυσθεὺς ταῖς Ἀθήναις, ἑαυτὴν ἐπέδωκε σφάγιον ὑπὲρ τῆς τῶν λοιπῶν σωτη‐ ρίας. τὸ δ’ αὐτὸ τοῦτο καὶ οὕτω λέγουσιν· ‘ἐς Μακαρίαν‘ καὶ ‘εἰς Μακαρίαν‘.
beta 2	βαμβαίνων· βῆμα[τα] 〈πρὸ βήματοσ〉 βαίνων, κατὰ βῆμα πορευόμενος καὶ
beta 2	παπταίνων. βαμβαλύζων δὲ (cf. Hipp. fr. 24b D2) ῥιγῶν, ἀπολλύμενος.	167
beta 3	βασανίζειν· οὐ τὸ αἰκίζεσθαι καὶ τιμωρεῖσθαι παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς, ἀλλὰ τὸ χωρὶς πληγῶν ἀνακρίνειν καὶ δοκιμάζειν καὶ ἐλέγχειν τἀληθὲς διὰ λόγων. βάσανος γάρ ἐστι λίθος ἡ Λυδία λεγομένη ἡ τὸ χρυσίον παρατριβόμενον δοκιμάζουσα.
beta 4	βατήρ· τὸ ἄκρον τοῦ τῶν πεντάθλων σκάμματος, ὅθεν καὶ παροιμία (cf. Diog. pers. III 38) ‘αὐτὸν κέκρουκας τὸν βατῆρα τοῦ λόγου‘, οἷον τὸ ἐπικαιρότατον καὶ τὸ πρῶτον.
beta 5	Βάττου σίλφιον· ἐπὶ τῶν σπανίους τιμὰς λαμβανόντων. οἱ γὰρ Κυρηναῖοι ἑνὶ τῶν Βάττων ἐξαίρετον ἔδοσαν τὸ σίλφιον, καὶ τοῦ νομίσματος ἐπὶ μὲν θατέρου Ἄμμωνα, ἐπὶ δὲ θατέρου σίλφιον ἐτύπωσαν. οἱ δὲ ἐπὶ Λιβύης Ἀμπελιῶται εἰς Δελφοὺς ἀνέθεσαν καυλὸν σιλφίου.
beta 6*	βέβληται βαλών· παροιμία 〈ἐπὶ **〉· Ἡρακλῆς γὰρ ἐν Ὀλυμπίᾳ ἀνδριάντα ἰδὼν καὶ νομίσας λῃστρικόν τινα εἶναι ἄνδρα ἐπαφῆκε λίθον, ὃς ἀναστραφεὶς βέβληκε τὸν Ἡρακλῆν.
beta 7*	Βέλλερος· **
beta 8	Βελλεροφόντης καθ’ ἑαυτοῦ γράμματα (cf. Ζ 155ss.)· ἐπὶ τῶν τοιαῦτά που ἀγγελλόντων, ἐξ ὧν βλάπτονται.
beta 9	βίος ἀκανθώδης· ὁ τραχὺς καὶ σκληρός, ὁ παλαιός. καὶ βίος ἀληλεσμένος· ὁ εὐχερὴς καὶ ἡδύς.
beta 10	βλακικά· εὐήθη, μωρά, ἀνόητα. εἴρηται δὲ ἀπὸ ἰχθύος καλουμένου βλακός, ὁμοίου σιλούρῳ, ἀχρήστου τοσοῦτον ὡς μηδὲ κυνὶ βρώσιμον εἶναι. Πολιτείας τετάρτῃ (Plat. rep. 432d)· ‘βλακικόν τε ἡμῶν τὸ πάθοσ‘, ὡς εἰ λέγοι τις πνευμονίαν, ἀπὸ τοῦ θαλαττίου ζῴου ὄντος ἀναισθήτου. οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ ἐν Κύμῃ χωρίου τῆς Βλακείας, οὗ μνημονεύει καὶ Ἀριστοτέλης (fr.
5	525 R.). καὶ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δὲ τέλος τι βλακεννόμιον, ὃ οἱ ἀστρολόγοι τελοῦσι διὰ τὸ τοὺς μω‐ ροὺς εἰσιέναι πρὸς αὐτούς.
beta 11	βλεπεδαίμων· ὁ διεστραμμένος τὰς ὄψεις καὶ οἷον ὑπὸ δαίμονος πεπληγώς. ** δὲ (FCG. IV 625 M. = fr. ad. 85 K.) καὶ τοὺς Σωκρατικοὺς οὕτως ἔλεγεν.
beta 12	βλωμός· ἁδρότερος τῶν ψωθίων καὶ ἀτταράγων.
beta 13	βοΐδης· πρᾷος, εὐήθης. Μένανδρος (fr. 833 Kö.).
beta 14	βουνός· 〈λόφοσ〉. Φιλήμων ἐν Νόθῳ (IV 46 M. = fr. 142 K.) 〈ἄλλοτε μὲν〉 ὡς σύνηθες τίθησι, ἄλλοτε δὲ ὡς ξενικὸν ἐπισκώπτει. εἰπόντος γάρ τινος·
beta 14	‘βουνὸν ἐπὶ ταύτῃ καταλαβὼν ἄνω τινά—‘ ὁ προσδιαλεγόμενος οὐ συνεὶς τὸ ξένον τοῦ ὀνόματός φησι·	168
5	‘τίς ἐσθ’ ὁ βουνός; ἵνα σαφῶς σου μανθάνω.‘
beta 15*	βουπλήξ· βούκεντρον.
beta 16	βούπρῳρος· θυσία τις ἐξ ἑκατὸν προβάτων καὶ βοὸς ἑνὸς προηγουμένου οἷα νηὸς πρῴρας.
beta 17	βοῦς ἕβδομος· πέμματα κέρατα ἔχοντα κατὰ μίμησιν τῆς πρωτοφαοῦς σελήνης. ἐκάλουν δὲ αὐτὸ βοῦν προστιθέντες καὶ τὸ ἕβδομον, ὅτι ἐπὶ ἓξ ταῖς σελήναις ἐπεθύετο οὗτος ἕβδο‐ μος, ὡς Εὐθυκλῆς ἐν Ἀταλάντῃ (II 890 M. = fr. 2 K.). ὁμοίως δὲ καὶ αἱ σελῆναι πέμματα πλα‐ τέα κυκλοτερῆ, ἃ καὶ οὕτως ἐκάλουν. ἔστι δὲ παρὰ Εὐριπίδῃ ἐν Ἐρεχθεῖ (fr. 350 N.2) καὶ παρ’
5	Ἀχαιῷ ἐν Ἴριδι (fr. 23 N.2). τάττεται δὲ ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν ἄγαν ἀναισθήτων.
beta 18*	βοῦς ἐν αὐλίῳ κάθηται (Crat. II 35 M. = fr. 32 K.)· παροιμία ἐπὶ τῶν ἀχρήστων.
beta 19*	βοῦς ἐπὶ γλώττης· παροιμία ἐπὶ τῶν μὴ δυναμένων παρρησιάζεσθαι ἢ διὰ τὴν ἰσχὺν τοῦ ζῴου ἢ διὰ τὸ τῶν Ἀθηναίων νόμισμα ἔχειν βοῦν ἐγκεχαραγμένον, ὅπερ ἐκτίνειν ἔδει τοὺς πέρα τοῦ δέοντος παρρησιαζομένους.
beta 20	βρίκελος· Κρατῖνος Σεριφίοις (II 140 M. = fr. 205 K.)· ‘〈αἶρ’〉 αἶρε δεῦρο τοὺς βρικέλουσ‘. ἔστι δὲ βαρβαρικὸν τὸ ὄνομα, τίθεται δὲ [καὶ] ἐπὶ προσώπων τραγικῶν καὶ εἴρηται οἱονεὶ βροτῷ [ε]ἴκελος ἢ Βριξὶν [ε]ἴκελος. Βρίγες γὰρ ἔθνος βαρβαρικόν.
beta 21	βριμοῦσθαι· τὸ μετά τινος ἀπειλῆς ἐκφοβεῖν.
beta 22	βρόμος· κυρίως 〈ἦχοσ〉 ἐπὶ ἀνέμου καὶ ἐπὶ πυρός· λέγεται δὲ καὶ σπέρμα λεπτῇ κριθῇ ὅμοιον.
beta 23	βρωμᾶσθαι· ὀγκᾶσθαι, τὸ βρώμης, ὅ ἐστι βρώσεως 〈ἢ〉 τροφῆς, δεῖσθαι· τίθε‐ ται ἐπὶ ὄνων πεινώντων.
beta 24*	βύβλος· φυτὸν φυόμενον ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς ἕλεσιν, ῥάβδος ψιλή, ἐπ’ ἄκρῳ χάρ‐ την ἔχουσα, φυομένη πολλὴ καὶ ἐν τοῖς κάτω μέρεσι τοῦ Δέλτα **.
beta 25	βυσαύχην· ὁ τὸν αὐχένα συνέλκων καὶ τοὺς ὤμους ἀνέλκων.
beta 26	βωμολόχος· ὁ περὶ τοὺς βωμοὺς λοχῶν ὑπὲρ τοῦ λαβεῖν τι παρὰ τῶν θυόντων.
beta 26	μεταφορικῶς δὲ καὶ ὁ παραπλησίως τούτῳ ὠφελείας ἕνεκά τινος κολακεύων. καὶ βωμακεύ‐ ματα καὶ βωμολοχεύματα. Ἀπολλόδωρος δὲ ὁ Κυρηναῖος (quo de v. Ath. 487 b) ὡς εὐτρά‐ πελον καὶ γελωτοποιόν, τινὲς δὲ τὸν μετά τινος εὐτραπελίας κόλακα, καὶ τὸν πανοῦργον καὶ	169
5	συκοφάντην.
gamma 1	γαῖσον· ἐμβόλειον ἢ δόρυ ὁλοσίδηρον.
gamma 2	γαλερόν· γαληνόν, ἥσυχον, προσηνές.
gamma 3	γεννῆται· οὐχ οἱ ἐκ γένους καὶ ἀφ’ αἵματος προσήκοντες, ἀλλ’ οἱ ἐκ τῶν γενῶν τῶν συννενεμημένων εἰς τὰς φρατρίας. οὗτοι δέ εἰσι καθάπερ οἱ δημόται καὶ φράτορες νόμῳ τινὶ ἔχοντες κοινωνίαν. τὸ δὲ γένος ἔχει ἄνδρας τριάκοντα. αἱ δὲ φρατρίαι ἐκαλοῦντο τριττῦς, ὅτι τεσσά‐ ρων φυλῶν οὐσῶν εἰς τρία ἑκάστην διεῖλον μέρη, τὰς μὲν φυλὰς τέσσαρας ποιήσαντες, ἀπομιμησά‐
5	μενοι τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας, τὰς δὲ φρατρίας καὶ τριττῦς δυοκαίδεκα, καθάπερ οἱ μῆνες, τὰ δὲ γένη τριάκοντα ἐν ἑκάστῃ φρατρίᾳ, καθάπερ αἱ ἡμέραι τριακόσιαι ἑξήκοντα.
gamma 4*	γέρρα· σκηνώματα. Δημοσθένης (XVIII 169)· ‘τὰ γέρρα ἐνεπρίμπρασαν‘. καὶ Περσικὰ ὅπλα καὶ παρὰ Σικελοῖς τὰ ἀνδρεῖα καὶ γυναικεῖα αἰδοῖα, καὶ περιφράγματα. ἐπὶ σταυροῦ δέ φησιν Εὔπολις (II 576 M. = fr. 405 K.).
gamma 5	γέρων· ξύλον στυλίδι παραπλήσιον ἔχον κεφαλὴν γεροντοειδῆ, πλαστήν, γλυπτὴν καὶ χεῖρας ὡς Ἑρμοῦ τετραγώνου, ἐξ ὧν ἐκρέματο τὰ νηθόμενα στυππεῖα.
gamma 6	γιγγρί· ἐπιφώνημά τι ἐπὶ καταμωκήσει λεγόμενον.
gamma 7	Γιγγρών· ἀφροδισιακὸς δαίμων, διακονήσας τῇ Ἄρεως καὶ Ἀφροδίτης μοι‐ χείᾳ.
gamma 8	γλαῦκ’ Ἀθήναζε· ἐπὶ τῶν ἄλλοθεν μάτην τὰ πλεονάζοντα ὡς σπάνιά τινα ἐμ‐ πορευομένων, ὡς τὸ ‘πύξον ἐς Κύτωρον ἤγαγεσ‘ ἢ ‘ἰχθὺν εἰς Ἑλλήσποντον‘.
gamma 9	γλεῦξις· οἶνος πολὺ ἕψημα ἔχων.
gamma 10	γλυκὺς ἀγκών· παροιμία ἀπὸ τοῦ κατὰ τὸν Νεῖλον ἀγκῶνος. ἐκεῖνος δὲ γλυκὺς κατ’ εὐφημισμόν· μακρὸς γάρ ἐστι καὶ ἐργώδης. μέμνηται δὲ αὐτοῦ Πλάτων ἐν Φαίδρῳ (257d),
gamma 10	ὥστε τὸ ‘γλυκὺς ἀγκών‘ [παροιμιωδῶς] μοχθηρίαν τόπου ὑποδηλοῖ.	170
gamma 11	γνῶθι σαυτόν· ἀπόφθεγμα Χ〈ε〉ίλωνος. τάττεται δὲ ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν ὑπὲρ ὅ εἰσι κομπαζόντων.
gamma 12	γραῦς (Ar. Plut. 1206)· τὸ ἐπαφρίζον ἐν ταῖς χύτραις, καὶ ἡ ἐπὶ τοῦ ζωμοῦ, ἣ καὶ ἐπίπαγος καλεῖται.
gamma 13	γρόνθων· ἀναφύσησίς τις, ἣν πρώτην μανθάνουσιν οἱ αὐληταί.
gamma 14	γυναῖκες εἰλίποδες· διὰ τὴν εἴλησιν τῶν μηρῶν.
gamma 15	γυρῖνοι· Ἀττικοί, γερῖνοι Ἴωνες. 〈μικροὶ〉 βάτραχοι, γυροὶ τὸ σχῆμα, τοὺς πόδας οὔπω ἔχοντες.
delta 1	Δάειραν Φερεκύδης ἱστορεῖ (FG Hist 3, 45) Στυγὸς ἀδελφήν. καὶ ἔοικε οὕτως ἔχειν, ἐπὶ γὰρ ὑγρᾶς οὐσίας τάττουσιν οἱ παλαιοὶ τὴν Δάειραν. διὸ καὶ πολεμίαν τῇ Δήμητρι νομί‐ ζουσιν· ὅταν γὰρ θύηται αὐτῇ, οὐ πάρεστιν ἡ τῆς Δήμητρος ἱέρεια καὶ οὐδὲ τῶν τεθυμένων γεύεσθαι αὐτὴν ὅσιον. φαύλως οὖν ὁ Φανόδημος (FHG II 369, fr. 21) Ἀφροδίτην νομίζει τὴν Δάει‐
5	ραν καὶ τὴν αὐτὴν τῇ Δήμητρι λέγει. ἔτι δὲ φαυλότερον οἱ τὴν Ἥραν Δάειραν 〈ὀνομάζοντες ὡς δάειραν〉 τῆς Δήμητρος ἀποδιδόντες· [δάειρα γάρ φασιν ἡ τοῦ ἀνδρὸς ἀδελφή.] τινὲς δὲ φύλακα Περσεφόνης ὑπὸ Πλούτωνος ἀποδειχθῆναί φασι τὴν Δάειραν.
delta 2	Δαιδάλου ποιήματα· ἐπειδὴ οἱ παλαιοὶ δημιουργοὶ 〈τὰ ζῷα〉 συμμεμυκότας 〈ἔχοντα〉 τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐποίουν 〈καὶ οὐ διεστηκότας τοὺς πόδασ〉, ὁ δὲ Δαίδαλος ἀνεπέτασεν τὰ τούτων βλέφαρα καὶ τοὺς πόδας διέστησε.
delta 3*	δαιταλεῖς· δαιτυμόνες καὶ θιασῶται καὶ συμπόται καὶ οἷον συνδαιταλεῖς. οὕτως Ἀριστοφάνης (II 1020ss. M. = p. 438 K.).
delta 4	δανά· εὐκέαστα, ξηρά· παρὰ τὸ δαίεσθαι.
delta 5	δαυλόν· τὸ δασύ. Αἰσχύλος (fr. 27 N.2)· ‘δαυλὸς ὁ’ ὑπήνη καὶ γενειάδος πυθμήν‘.
delta 6	δελφίς· ὄργανον πολεμιστήριον πρὸς ναυμαχίαν, ὅθεν καὶ δελφινοφόρος ναῦς παρὰ Θουκυδίδῃ (VII 41, 2).
delta 7	δενδρυάζειν· κυρίως εἰς τὰς δρῦς καταδύεσθαι, καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ
delta 7	τοῦ ἁπλῶς δύνειν καὶ κρύπτεσθαι, ἀπὸ τῶν παλαιῶν ταῖς δρυσὶ σκέπῃ χρωμένων· τοὺς γὰρ παλαι‐ οὺς τῶν ἀνθρώπων πρὸ τῆς τῶν οἴκων εὑρέσεως ἐν τοῖς κοιλώμασι τῶν δρυῶν λέγεται καταδύον‐ τας οἰκεῖν. καὶ τὸ καθ’ ὕδατος δύεσθαι καὶ κρύπτειν ἑαυτόν.	171
delta 8*	δεξιὸν εἰς ὑπόδημα, ἀριστερὸν εἰς ποδάνιπτρα· Ἀριστοφάνης (Ar. Byz. p. 236 fr. 1 N. cf. FCG. II 1188 M. = fr. 914 K.). ἐπὶ τῶν ἁρμοδίως τοῖς πράγμασι κεχρη‐ μένων.
delta 9	δεύτερος πλοῦς· ὅτε ‘ἀποτυχών τις οὐρίου κώπαις πλέει‘ (cf. Men. fr. 205 Kö.).
delta 10	δημιουργοί· οἱ δημοσίᾳ ἐργαζόμενοι ἀρχιτέκτονες καὶ ἅπαξ πάντες οἱ χειρο‐ τέχναι, οἳ γεωργοὺς καὶ τοὺς ἐν τῇ πόλει ὠφέλουν. καὶ αἱ 〈ἐν〉 τοῖς γάμοις τὰ σύμφορα πράττου‐ σαι, αἳ καὶ 〈τὰσ〉 νύμφας ἔλουον καὶ 〈τὰσ〉 ἱερουργίας ἐν γάμοις ἐποίουν καὶ πόπανα παντοδαπὰ καὶ ἄρτους ἔπεττον καὶ τὰς κόμας εὐθέτιζον.
delta 11*	διάλαυρος οἰκία· περιάμφοδος.
delta 12	διαπηνηκίσαι· διακεφαλαιῶσαι καὶ ἀπατῆσαι. Κρατῖνος (II 184 M. = fr. 282 K.)· ‘τοῦτον μὲν καλῶς διεπηνήκισας λόγον‘. πηνήκην γὰρ οἱ ἀρχαῖοι Ἀττικοὶ τὴν ἐκ τῶν τριχῶν περιθετὴν κόμην, χρηστὴν οὐ μόνον γυναιξίν, ἀλλὰ καὶ γυναικιζομένοις ἀνδράσιν, οἳ τριχῶν ἐψίλωνται, ὡς φενάκην, ἣ τοὺς ὁρῶντας ἀπατᾷ.
5	καὶ τὸ φενακίσαι τινὲς ἀπὸ τούτου εἰρῆσθαι λέγουσιν.
delta 13	διαρρικνοῦσθαι· τὸ τὴν ὀσφὺν φορτικῶς περιάγειν. Κρατῖνος Τροφωνίῳ (II 142 M. = fr. 219 K.)· ‘ξίφιζε καὶ σπόδιζε καὶ διαρρικνοῦ‘.
delta 14	Διομήδειος ἀνάγκη· παροιμία ἀπὸ τοῦ Τυδέως ἢ ἀπὸ τοῦ Θρᾳκός, ὃς ἠνάγ‐ καζε τοὺς ξένους αἰσχραῖς οὔσαις ταῖς αὑτοῦ θυγατράσι μ〈ε〉ίγνυσθαι, ἃς καὶ ἵππους ὁ λόγος ἀλλη‐ γορεῖ, εἶτα ἀνῄρει. οἱ δὲ ὅτι Διομήδης καὶ Ὀδυσσεὺς τὸ παλλάδιον κλέψαντες νυκτὸς ἐκ Τροίας ἐπανῄεσαν, ἑπόμενος δὲ ὁ Ὀδυσσεὺς τὸν Διομήδην ἐβουλήθη ἀποκτεῖναι. ἐν τῇ σελήνῃ δὲ ἰδὼν
5	τὴν σκιὰν τοῦ ξίφους ὁ Διομήδης, ἐπιστραφεὶς καὶ βιασάμενος τὸν Ὀδυσσέα ἔδησε καὶ προάγειν ἐποίησε παίων αὐτοῦ τῷ ξίφει τὸ μετάφρενον. τάττεται δὲ ἐπὶ τῶν κατ’ ἀνάγκην τι πραττόντων.
delta 15*	δίοποι· οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ διέποντες.
delta 16	Διὸς ἐγκέφαλος· κάλλιστόν τι βρῶμα.
delta 17	Διὸς Κόρινθος· ἐπὶ τῶν πάλαι μὲν εὐπραγησάντων, ὕστερον δ’ οὐ καλῶς ἀπαλ‐
delta 17	λαξάντων. ἐρρέθη δὲ δι’ αἰτίαν τοιαύτην· Μεγαρεῖς ὑπακούοντες Κορινθίοις ἐβαροῦντο τοῖς ἐπιτάγμασι καὶ φανεροὶ δυσανασχετοῦντες ἦσαν ἐπὶ τούτῳ. Κορινθίων δὲ πρέσβεις ἦλθον εἰς τὰ Μέγαρα καὶ τοῦ δήμου μὴ προσέχοντος αὐτοῖς ἀγανακτοῦντες ἐβόων· ‘οὐκ ἀνέξεται ταῦτα ὁ	172
5	Διὸς Κόρινθοσ‘. φασὶν οὖν τοὺς Μεγαρεῖς ἐκβάλλοντας αὐτοὺς παίειν καὶ λέγειν· ‘παῖε τὸν Διὸς Κόρινθον‘.
delta 18	Διὸς κῴδιον· 〈ὅτε〉 θύουσι [τε] τῷ τε Μειλιχίῳ καὶ τῷ Κτησίῳ Διί, τὰ [δὲ] κῴδια τούτων φυλάσσουσι δῖα προσαγορεύοντες. χρῶνται δ’ αὐτοῖς οἵ τε Σκιροφορίων τὴν πομπὴν στέλλοντες καὶ ὁ δᾳδοῦχος ἐν Ἐλευσῖνι, καὶ ἄλλοι τινὲς πρὸς τοὺς καθαρμοὺς ὑποστορνύντες αὐτὰ τοῖς ποσὶ τῶν ἐναγῶν.
delta 19	Διὸς ψῆφος· οὕτω καλεῖται 〈ὁ τόποσ〉, ἐν ᾧ Ἀθηνᾶ καὶ Ποσειδῶν ἐκρίθησαν. Κρατῖνος Ἀρχιλόχοις (II 18 M. = fr. 7 K.)· ‘ἔνθα Διὸς μεγάλου θᾶκοι πεσσοί τε καλοῦνται‘. [ὁ γὰρ τόπος, ἐν ᾧ ἐκρίθησαν, Διὸς ψῆφος καλεῖται] τάττεται δὲ ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν ἱερῶν καὶ ἀθίκτων.
delta 20	δίρκοι· οἱ φθεῖρες.
delta 21	διωχὴς δίφρος· 〈ὁ δύο φέρειν δυνάμενοσ〉, ἀπὸ τοῦ δύο ἔχειν, ὃν καὶ δίεδρον ἐκάλουν.
delta 22	δνοπαλίζειν· κεντεῖν, ταράσσειν, ἐκτινάσσειν, σείειν. ἔστι δὲ ὅτε καὶ κτείνειν καὶ πολεμεῖν.
delta 23	δόρυ καὶ κηρύκειον· ἐπὶ τῶν ἅμα παρακαλούντων καὶ ἀπειλούντων. οἱ δεκα‐ τευθέντες γὰρ εἰς Δελφοὺς ὑπ’ Ἀργείων Γεφυραῖοι λαβόντες χρησμὸν ὡς (cf. app. pr. IV 15; Cerc. fr. 5 D2)· ‘ἀνδρὶ Γεφυραίῳ οἶκος φίλος, οἶκος ἄριστος ..‘,
5	εἶτα βουσὶν ἀκολουθοῦντες, ἕως ἂν οὗ ἐκεῖνοι κοπιάσωσιν, ὡς ὁ θεὸς αὐτοῖς ἔχρησεν, ὅπως ἐκεῖ καταμείνωσι, πολεμουμένων Ἀθηναίων ὑπὸ Εὐμόλπου ἐπὶ Τάναγραν ὥδευσαν, δόντες μὲν τῷ προηγουμένῳ κηρύκειον ὡς ἐπὶ πρεσβείᾳ καὶ εἰρήνῃ, καθοπλίσαντες δὲ κατόπιν τοὺς νέους.
delta 24	δορύξενος· ὁ ἐκ τῶν πολεμίων φίλος καὶ ὁ πρεσβεύων περὶ λύτρων, εἰ ζωγρη‐ θεῖέν τινες.
delta 25	Δούλων πόλις· [παροιμία] ἐν Λιβύῃ, Ἔφορος πέμπτῃ (FG Hist 70, 50). καὶ ἑτέρα ἱεροδούλων, ἐν ᾗ εἷς ἐλεύθερός ἐστιν. ἔστι δὲ καὶ ἐν Κρήτῃ Δουλόπολις, ὡς Σωσικράτης ἐν τῇ πρώτῃ τῶν Κρητικῶν (FHG. IV p. 500, fr. 3). ἔστι δέ τις καὶ περὶ Θρᾴκην Πονηρόπολις, ἣν Φίλιππόν φασι (i. e. Artemidorus) συνοικίσαι τοὺς ἐπὶ πονηρίᾳ διαβαλλομένους αὐτόθι συναγα‐
5	γόντα, συκοφάντας, ψευδομάρτυρας καὶ τοὺς συνηγόρους καὶ τοὺς ἄλλους πονηροὺς ὡς δισχιλίους, ὡς Θεόπομπος ἐν ιγʹ τῶν Φιλιππικῶν φησιν (FG Hist 115, 110).
delta 26	δόχμη· τὸ τετραδάκτυλον. Κύπριοι δὲ τὴν παλαιστήν. ἴσως διὰ τὸ πλαγιάζειν
delta 26	τῇ χειρὶ ἐν τῷ μετρεῖν. δόχμιον γὰρ τὸ πλάγιον.	173
delta 27	Δρυαχαρνεῦ (com. fr. ad. 75 K.)· δρύινε Ἀχαρνεῦ, ἀναίσθητε. ἐκωμῳδοῦντο γὰρ οἱ Ἀχαρνεῖς ὡς ἄγριοι καὶ σκληροί, Ποτάμιοι δὲ ὡς ῥᾳδίως δεχόμενοι τοὺς παρεγγράφους, Θυμαιτάδαι καὶ Προσπάλτιοι ὡς δικανικοί.
delta 28	δυσπέμφελος· δυσάρεστος, δυσπειθής, δυσκίνητος, χαλεπός, μεμψίμοιρος, οὕτως Ἡσίοδος (opp. 618; 722).
delta 29	δωδεκίδες· θυσίαι δώδεκα ἱερείων, ὡς τριττὺς ἡ ἐκ τριῶν. λέγεται δὲ καὶ δωδε‐ καῒς καὶ διὰ τοῦ η δωδεκηΐς.
delta 30	Δωδωνεῖον χαλκεῖον· ἐπὶ τῶν μακρολογούντων. Δήμων γάρ φησιν (FHG. I 382 fr. 18), ὅτι τὸ τοῦ Διὸς μαντεῖον ἐν Δωδώνῃ λέβησιν ἐν κύκλῳ περιείληπται, τούτους δὲ ψαύειν ἀλλήλους καὶ κρουσθέντος τοῦ ἑνὸς ἠχεῖν ἐκ διαδοχῆς πάντας ὡς διὰ πολλοῦ χρόνου γίνε‐ σθαι τῆς ἠχῆς τὴν περίοδον. Ἀριστείδης δὲ ὡς πλάσμα διελέγχων δύο φησὶ (FHG. IV 326 fr. 30)
5	στύλους εἶναι καὶ ἐπὶ μὲν τοῦ ἑτέρου λέβητα ἑστάναι, ἐπὶ θατέρου δὲ παῖδα κρατοῦντα μάστιγα, ἧς τοὺς ἱμάντας χαλκέους ὄντας σειομένους ὑπ’ ἀνέμου τῷ λέβητι προσκρούειν, τὸν δὲ τυπτόμενον ἠχεῖν. κέχρηται τῇ παροιμίᾳ Μένανδρος ἐν Ἀρρηφόρῳ ἢ Αὐλητρίδι (fr. 60, 3 Kö.).
delta 31	δῶρα θεοὺς πείθει καὶ αἰδοίους βασιλῆας (par. ed. Gfd. 34 n. 330)· οἱ μὲν Ἡσιόδειον (fr. 272 Rz.2) οἴονται τὸν στίχον, εἴρηται δὲ καὶ Πλάτωνος ἐν τρίτῃ Πολιτεία〈σ〉 (390e).
delta 32	δωριάζειν· παραγυμνοῦσθαι. Δωρικὸν γάρ ἐστι τὸ παραφαίνειν τὸ σῶμα διὰ τὸ μηδὲ ζώνας ἔχειν 〈αὐτούσ〉, τὸ πολὺ δὲ χιτῶνας φορεῖν, ἐν δὲ Σπάρτῃ καὶ τὰς κόρας γυμνὰς φαίνεσθαι.
epsilon 1	ἔα καὶ ἐν συναιρέσει ἦ· Ἴωνες δὲ ἐπεκτείνοντες ‘ἦα‘ φασίν.
epsilon 2	ἑανός· γυναικεία ἐσθὴς ποδήρης.
epsilon 3	ἐγγύη· γάμου ἀπογραφή.
epsilon 4	ἔγκαφος· ὁ ψωμὸς ἀπὸ τοῦ ἐγκάψαι. τὸ ἐλάχιστον ὡς Εὔπολις (II 565 M. = fr. 330 K.)· ‘οὐ γὰρ λέλειπται τῶν ἐμῶν οὐδ’ ἔγκαφοσ‘.
epsilon 5	ἐγκεντρίδας (Pher. II 272 M. = fr. 48 K.) τοῖς ποσὶ κατὰ τὰς πτέρνας οἱ ἱππεύ‐
epsilon 5	οντες περιεδοῦντο, οἷς ἐλαύνονται οἱ ἵπποι.	174
epsilon 6	ἐγ κοτύλῃ· παιδιά τις, ἐν ᾗ διαπλέξας τις ὀπίσω τοὺς δακτύλους τῶν χειρῶν ἐπενωτίζετο τὸν ἀναιρούμενον· ὁ δ’ ἐνθεὶς τὸ γόνυ ταῖς χερσὶ καὶ περιλαβὼν τοῦ αἴροντος τὴν κεφαλὴν ἢ τὸν τράχηλον ἐβαστάζετο. ἐκλήθη δὲ ἐγ κοτύλῃ, ἐπεὶ τὸ κοῖλον τῆς χειρὸς κοτύλη λέγε‐ ται, εἰς ὃ [κοῖλον] ἐνετίθει τὸ γόνυ ὁ βασταζόμενος.
epsilon 7	ἔγκυκλον· περιπόρφυρον ἱμάτιον καὶ χιτὼν γυναικεῖος, ὃν ἔνδοθεν ἐνδύονται γυ‐ ναῖκες, εἶτα τὸ ἔνδυμα. λέγεται δὲ ὑπ’ ἐνίων ἐπιγονατίς, διότι μέχρι γονάτων διήκει.
epsilon 8	ἐγχυτρίστριαι· αἱ τὰς χοὰς τοῖς τετελευτηκόσιν ἐπιφέρουσαι· 〈Πλάτων〉 Μίνωι ἢ Περὶ νόμου (315c). ἔλεγον δὲ καὶ τὸ βλάψαι καταχυτρίσαι, ὡς Ἀριστοφάνης (II 1212 M. = fr. 793 K.). λέγονται δὲ καὶ ὅσαι τοὺς ἐναγεῖς καθαίρουσιν αἷμα ἐπιχέουσαι τοῦ ἱερείου, ἔτι δὲ καὶ αἱ θρηνήτριαι καὶ δὴ καὶ αἱ μαῖαι αἱ ἐκτιθεῖσαι ἐν χύτραις τὰ βρέφη.
epsilon 9	ἐδέατρος· ὁ ἐπὶ τῶν ἐδωδίμων καὶ τῆς τοιαύτης παρασκευῆς.
epsilon 10	ἕδος· τὸ ἄγαλμα καὶ ὁ τόπος, ἐν ᾧ ἵδρυται.
epsilon 11*	ἐθνῖται· οἱ ἐκ τοῦ αὐτοῦ ἔθνους.
epsilon 12	εἰδύοι· μάρτυρες.
epsilon 13	εἰθύφαλλος· αἰδοῖον καὶ ὁ πρόχειρος εἰς συνουσίαν καὶ ᾠδὴ ὑπόκενος.
epsilon 14*	Εἰλείθυιαι· αἱ ἐπὶ τῶν τικτουσῶν θεαί, ὧν τὸ ἱερὸν Εἰλείθυιον.
epsilon 15	εἴλλειν· στρεβλοῦν, πιέζειν, μάλιστα δὲ ἐπὶ ὑγρῶν οἰκεία ἡ λέξις, οἷον σταφυ‐ λῶν ἢ ἐλαιῶν· καὶ εἰλεῖν τὸ συνάγειν εἰς ταὐτὸ σταφυλάς.
epsilon 16*	Εἵλωτες· παρὰ Λακεδαιμονίοις οἱ νόθοι καὶ οἱ ἐξ αἰχμαλώτων δοῦλοι γενόμενοι ἀπὸ τοῦ Ἕλους, ἐπειδὴ ἡττήθησαν πρῶτον ἐν τῷ Ἕλει καὶ ἐδουλώθησαν. Ἕλος δὲ πόλις ἐν Πελοποννήσῳ. καὶ εἱλωτεία ἡ δουλεία. 〈τὸ δὲ〉 θηλυκὸν Εἱλωτίδες.
epsilon 17	εἰρεσιώνη· θαλλὸς ἐλαίας ἐστεμμένος ἐρίοις, προσκρεμαμένους ἔχων παντο‐ δαποὺς τῶν ἐκ γῆς καρπῶν. τοῦτον δὲ ἐκφέρει παῖς ἀμφιθαλὴς καὶ τίθησι πρὸ 〈τῶν〉 θυρῶν τοῦ Ἀπόλλωνος ἱεροῦ τοῖς Πυανεψίοις. λέγεται γὰρ Θησέα, καθ’ ὃν καιρὸν εἰς Κρήτην ἔπλει, προσ‐ σχόντα Δήλῳ διὰ χειμῶνα εὔξασθαι τῷ Ἀπόλλωνι, καταστέψεσθαι κλάδοις ἐλαίας, ὅταν σωθῇ
5	τὸν Μινώταυρον ἀποκτείνας, καὶ θυσιάσειν. καὶ τὴν ἱκετηρίαν ταύτην καταστέψας ἑψῆσαι λέγεται
5	χύτρας ἀθάρης καὶ ἔτνους καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι. διὸ καὶ Πυανέψια δοκεῖ λέγεσθαι οἷον Κυαμέ‐ ψια· τὸ γὰρ πρότερον τοὺς κυάμους πυάνους ἐκάλουν. ἦγον δὲ ἔσθ’ ὅτε ταῦτα καὶ ἐπὶ ἀποτροπῇ λιμοῦ. ᾖδον δὲ παῖδες οὕτως (carm. pop. 2 D2 = Wil., vit. Hom. et Hes. 56 s.)· ‘Εἰρεσιώνη σῦκα φέρει καὶ πίονας ἄρτους	175
10	καὶ μέλι ἐν κοτύλῃ καὶ ἔλαιον ἀναψήσασθαι, καὶ κύλικ’ εὐζώροιο, ὅπως μεθύουσα καθεύδῃ‘. μετὰ δὲ τὴν ἑορτὴν ἔξω †αγρων† τιθέασι παρ’ αὐτὰς τὰς θύρας. Κράτης δὲ ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ Περὶ τῶν Ἀθήνησι θυσιῶν 〈λέγει〉 (FHG IV 369 fr. 1) ἀφορίας ποτὲ κατασχούσης τὴν πόλιν θαλλὸν καταστέψαντας ἐρίοις ἱκετηρίαν ἀναθεῖναι Ἀπόλλωνι.
epsilon 18	εἰς Κυνόσαργες· εἴρηται ἐπὶ ὕβρει καὶ ἀρᾷ. ἔστι δὲ τόπος ἐν τῇ Ἀττικῇ, ἐν ᾧ τοὺς νόθους τῶν παίδων ἔταττον. ὠνόμασται δὲ οὕτως ἀπὸ κυνὸς ἀργοῦ, τουτέστι λευκοῦ ἢ ταχέος. †καὶ† γὰρ Ἡρακλεῖ θύοντος κύνα λευκὸν ἢ ταχὺν ἁρπάσαντα τοῦ θυομένου τὰ μηρία αὐτοῦ καταθεῖναι. καὶ ἐπερωτήσαντας τοὺς θεοὺς λαβεῖν χρησμόν, ἱερὸν Ἡρακλέους ἱδρῦσαι 〈ἐν
5	ἐκείνῳ〉 τῷ τόπῳ. ἐξ οὗ καὶ τοὺς νόθους ἐκεῖ συντελεῖν, ὅτι καὶ Ἡρακλῆς νόθος ὢν ἴσα θεοῖς ἐτιμᾶτο.
epsilon 19	εἰς λατομίας· Φιλόξενος ὁ διθυραμβοποιὸς οὐκ ἀνεχόμενος τῶν Διονυσίου τοῦ τυράννου ποιημάτων ὡς φαύλων, ποτὲ πέμψαντος αὐτὸν εἰς λατομίας τοῦ Διονυσίου, τὸ [δὲ] ὕστε‐ ρον αὐτὸς ἑκὼν ἐξανέστη. τοῦ δὲ ἐπερωτωμένου τὴν αἰτίαν τοῦτο εἰπεῖν, ὡς κρεῖττον εἶναι ἐκεῖ διατρίβειν ἢ τῶν ἐκείνου ποιημάτων ἀνέχεσθαι, τοῦτο ἐπειπόντα (cf. app. pr. IV 15; Paus. d 23
5	c. test.)· ‘ἦ οἶκος φίλος οἶκος ἄριστοσ‘, ἅπερ ἐστὶ τῆς χελώνης.
epsilon 20	εἰς μελίττας ἐκώμασας· παροιμία ἐπὶ τῶν παρὰ δόξ〈αν ἀθρό〉ως κακουμένων.
epsilon 21*	εἰς ὄνου πόκους· ἐπὶ τῶν ἀκερδῶν καὶ ἀλυσιτελῶν. Ἀριστοφάνης 〈δὲ〉 (ran. 186) χωρίον ἐν Ἅιδου διατετύπωκεν ‘Ὄνου πόκασ‘. λέγεται δὲ ἐπὶ τῶν ἀνηνύτων καὶ ἀτελῶν, ὅτι καὶ ὄνος οὔτε κείρεται οὔτε ἐξ αὐτοῦ πόκος γίνεται, ὥσπερ αἱ τοιαῦται (cf. com. fr. ad. 853 K.)· πλίνθον πλύνειν, ἀσκὸν 〈δέρειν, ὠὸν〉 τίλλειν, χύτραν ποικίλλειν, [εἰς] κόπρον ἀναθυμιᾶν.
epsilon 22	εἰς τὸ δέον καὶ ἐς τὸ δέον· Περικλῆς δῶρα δοὺς τοῖς πολεμίοις τοῖς περὶ Κλεανδρίδαν, ἵνα μὴ δῃώσωσιν τὴν χώραν, δεκαπέντε τάλαντα ἀνήνεγκε τὸ ἀνάλωμα τοῖς Ἀθη‐ ναίοις οὕτω πως ἀπογράψας· ‘εἰς τὸ δέον‘. Ἀριστοφάνης Νεφέλαις (859)· ‘ὥσπερ Περικλέης εἰς τὸ δέον ἀπώλεσα‘.
5	καὶ Μένανδρος ἐν Ἐπαγγελλομένῳ (fr. 151 Kö.). μέμνηται δὲ καὶ ἑτέρωθι.	176
epsilon 23	ἐκκεχιλωμένη· ἐψυγμένη, ἐξημελημένη, κεχερσωμένη. ἐπεὶ ὁ χιλὸς ἐν χέρσῳ φύεται. τοῦτο δέ ἐστι χόρτος.
epsilon 24	ἐκ κλίμακος· ἐν τοῖς γυμνικοῖς ἀγῶσιν, ὅτε χρονοτριβοῖεν οἱ πύκται, κλῖμαξ εἰσεφέρετο ὥστε διαστάντας καὶ χώραν λαβόντας ἐκείνους μένειν ἐν ταύτῃ ἕνεκεν τοῦ μὴ περι‐ ίστασθαι τὰς φερομένας πληγὰς περιτρέχοντας, ἀλλὰ μένοντας ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ τῇ ποιᾷ τῶν χειρῶν ἐκτάσει φυλάττεσθαι.
epsilon 25	ἐκολλόπωσε (Achae. fr. 22 N2)· κόλλῃ συνήρμοσεν. ἀπὸ γὰρ τοῦ νωτιαίου κόλλοπος τῶν βοῶν ἑψομένου γίνεται κόλλα. ὅθεν καὶ ᾧ ἐπιτείνουσι τὰς χορδάς, κόλλοψ· ἦν γὰρ δερμάτινος.
epsilon 26	ἐκπηνιεῖται (Ar. ran. 578)· ἐξειλήσει εἰς πηνίον.
epsilon 27	ἐκστέψαι· ποτοῦ ἐκκενῶσαι καὶ τὸ ἀποθέσθαι τι, ἐκ μεταφορᾶς τῶν τὰ στέμματα ἀποτιθεμένων.
epsilon 28	ἐκτιλωμένος· συνήθης.
epsilon 29	ἐκτορμεῖν· τὸ ἐκ τοῦ καθήκοντος δρόμου ἐκβαίνειν.
epsilon 30	ἐκτρυπῆσαι· τὸ μετὰ βίας ἐξελθεῖν.
epsilon 31	Ἐλαία· Αἰολὶς πόλις, Ἐλέα δὲ ἐν Ἰταλίᾳ.
epsilon 32	ἐλειός· εἶδος μυῶν.
epsilon 33*	Ἑλένης κρατήρ· διάφορος τὴν κατασκευὴν καὶ πρέπων ἡρωΐδι τοιαύτῃ. παροιμία **
epsilon 34	ἐμασχαλίσθη (Aesch. Cho. 439)· ἔθος ἦν τοῖς ἀρχαίοις, ὁπότε φονεύσειαν ἐξ ἐπιβουλῆς τινα, τὸ ἔργον ἀφοσιουμένοις ἀκρωτηριάζειν τὸν νεκρὸν καὶ τῶν μορίων ὁρμαθὸν ποιή‐ σαντας κρημνάναι [κατὰ] τοῦ τραχήλου κατὰ τῶν μασχαλῶν διείροντας. ἀφ’ οὗ δὴ καὶ μασχαλίσ‐ ματα προσηγόρευσαν αὐτά. καὶ Σοφοκλῆς ἐν Τρωίλῳ (fr. 566 N2 = 623 P.)·
5	‘πλήρη μασχαλισμάτων‘. εἴρηκε 〈δὲ〉 τὸν μασχαλισμὸν καὶ ἐν Ἠλέκτρᾳ (v. 445).
epsilon 35	ἔμβαρός εἰμι· νουνεχής, φρόνιμος. Μένανδρος Φάσματι (fr. 2; cf. fr. 368 Kö.). ἦν 〈τῶν Ἀθηναίων τις Ἔμβαρος, περὶ οὗ ἱστορεῖται τάδε· ἦν〉 πρότερον ὁ Πειραιεὺς νῆσος, ὅθεν καὶ τοὔνομα εἴληφεν ἀπὸ τοῦ διαπερᾶν. οὗ τὰ ἄκρα Μούνυχος κατασχὼν Μουνυχίας
epsilon 35	Ἀρτέμιδος ἱερὸν ἱδρύσατο. ἄρκτου δὲ γενομένης ἐν αὐτῷ καὶ ὑπὸ τῶν Ἀθηναίων ἀναιρεθείσης	177
5	λοιμὸς ἐπεγένετο, οὗ τὴν ἀπαλλαγὴν ὁ θεὸς ἔχρησεν, ἄν τις τὴν θυγατέρα θύσῃ τῇ Ἀρτέμιδι. Βάρος δὲ ἢ Ἔμβαρος μόνος ὑποσχόμενος οὕτω ποιήσειν ἐπὶ τῷ τὴν ἱερωσύνην τὸ γένος αὐτοῦ διὰ βίου ἔχειν, διακοσμήσας τὴν θυγατέρα, αὐτὴν μὲν ἀπέκρυψεν ἐν τῷ ἀδύτῳ, αἶγα δὲ ἐσθῆτι κοσ‐ μήσας ὡς τὴν θυγατέρα ἔθυσεν. ὅθεν καὶ εἰς παροιμίαν περιέστη· ‘〈οὐκ〉 ἔμβαρος εἶ‘ ἐπὶ τῶν παραπαιόντων καὶ μεμηνότων.
epsilon 36	ἐμμέλεια· ὄρχησις [τις] τραγική.
epsilon 37	ἕνδεκα· ἀρχὴ ἐν Ἀθήναις ἐπιμελουμένη τῶν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ, ἐφ’ ἣν ἀνήγοντο οἱ κλέπται καὶ οἱ ἀνδραποδισταί.
epsilon 38*	ἕνη καὶ νέα· ἡ τριακὰς καλουμένη. ἕνον τὸ παλαιὸν καὶ νέον τὸ νέον.
epsilon 39	ἐνιλλώπτειν· τὸ ὀφθαλμοῖς καταμωκᾶσθαι, καὶ ἰλλώπτειν καὶ ἐπιλλοῦν τὸ μυκτηρίζειν, καὶ κατιλλώπτειν τὸ καταμυκτηρίζειν.
epsilon 40	ἐν Καρὶ τὸν κίνδυνον· ἐπὶ τῶν ἐν εὐτελέσι τὰς πείρας ποιουμένων, ἐπεὶ Κᾶρες πρῶτοι ἐμισθοφόρησαν.
epsilon 41*	ἐν μετοπώρῳ τὰ ἄνθη **
epsilon 42	ἐν ὅλμῳ ἐκοιμήσω· [ἤγουν] μαντικὸς ἐγένου. Ἀριστοφάνης γὰρ ὁ γραμματι‐ κός φησιν (p. 239 fr. 8 N.), ὡς οἱ ἐν ὅλμῳ κοιμώμενοι μαντικοὶ γίνονται.
epsilon 43	ἔνρινον καὶ ἔρρινον· ἄρωμα, ᾧ τὰς ῥῖνας ἐνεχρίοντο.
epsilon 44*	ἐξούλης δίκη· οἱ δίκην νικήσαντες ὥστε ἀπολαβεῖν χωρίον ἢ οἰκίαν, ἔπειτα ἐμβατεύειν κωλυόμενοι ἢ ἐμβατεύσαντες ἐξελαυνόμενοι δίκην εἰσάγουσι πρὸς τοὺς ἐξελαύνον‐ τας ἢ οὐκ ἐῶντας ἐμβατεύειν. καὶ αὔτη ἡ δίκη ἐξούλης καλεῖται ἀπὸ τοῦ ἐξίλλειν. οἱ παλαιοὶ γὰρ τὸ κωλύειν καὶ ἀπελαύνειν ἐξίλλειν ἔλεγον.
epsilon 45	ἔξω Γλαῦκε· χειμῶνα γὰρ σημαίνει ὁ θαλάττιος.
epsilon 46	ἐξωμίς· χιτὼν ἅμα τε καὶ ἱμάτιον· ἦν γὰρ ἑτερομάσχαλος καὶ ἀναβολὴν εἶχεν, ἣν ἀνεδοῦντο [κοσύμβην]· διόπερ καὶ οἱ κωμικοὶ (IV 636 M. = fr. ad. 821 K.) ἐπ’ αὐτῆς ποτὲ μὲν ‘ἔνδυθι‘, ποτὲ δὲ ‘ἀναβαλοῦ‘ φασιν. ἦν δὲ τῶν δούλων χιτών—ὁ δὲ ἀμφιμάσχαλος τῶν ἐλευ‐ θέρων καὶ ἀστῶν—οὐκ ἐπισκεπάζων τοὺς βραχίονας. οἱ δὲ νεώτεροι καὶ θοιμάτιον ἐξωμίδα τὸ
5	μικρὸν καὶ εὐτελές.
epsilon 47	ἐπακτρίδες· αἱ ἁλιάδες. ἐπακτρεῖς γὰρ οἱ κυνηγοί.	178
epsilon 48	ἐπακτροκέλης· πλοῖον λῃστρικὸν μεταξὺ ἐπακτρίδος καὶ κέλητος· ἅπερ καὶ αὐτὰ πλοιάριά ἐστιν.
epsilon 49	ἐπαύλια· ἡ δευτέρα τῶν γάμων ἡμέρα οὕτω καλεῖται, καθόσον ἐν τῇ τοῦ νυμφίου οἰκίᾳ ἡ νύμφη τότε 〈τὸ〉 πρῶτον ἐπηύλισται. καλεῖται δ’ ἐπαύλια καὶ τὰ μετὰ τὴν ἐχομένην ἡμέραν τῶν γάμων δῶρα παρὰ τοῦ τῆς νύμφης πατρὸς φερόμενα τῷ νυμφίῳ καὶ τῇ νύμφῃ ἐν πομπῆς σχήματι. παῖς γὰρ ἡγεῖται χλανίδα λευκὴν ἔχων καὶ λαμπάδα καιομένην, ἔπειτα μετὰ τοῦτον κανη‐
5	φόρος, εἶθ’ αἱ λοιπαὶ ἀκολουθοῦσιν ἐφεξῆς φέρουσαι χρυσία, λεκανίδας, σμήγματα, φορεῖα, κτένας, κοίτας, ἀλαβάστρους, σανδάλια, θήκας, μυράλειπτρα· ἐνίοτε δὲ καὶ τὴν προῖκα ἅμα τῷ νυμφίῳ φέρουσιν.
epsilon 50	ἐπικωπητήρ· ὁ τροπωτὴρ ἱμάς.
epsilon 51	ἐπὶ Λειψυδρίῳ μάχη· χωρίον ὑπὲρ τῆς Πάρνηθος, ὃ ἐτείχισαν οἱ φυγάδες τῶν τυράννων, ὧν οἱ Ἀλκμαιονίδαι προειστήκεσαν. ἐκπολιορκηθέντων δ’ αὐτῶν ὑπὸ τῶν περὶ Πεισί‐ στρατον σκόλιον εἰς αὐτοὺς ᾔδετο (scol. an. 24 D.2)· ‘αἰαῖ, Λειψύδριον προδωσέταιρον,
5	οἵους ἄνδρας ἀπώλεσας, μάχεσθαι ἀγαθούς τε καὶ εὐπατρίδας, οἳ τότ’ ἔδειξαν, οἵων πατέρων ἔσαν‘.
epsilon 52	ἔπιλλος· παράστραβος.
epsilon 53	ἐπὶ Παλλαδίῳ· δικαστήριον Ἀθήνησιν, ἐν ᾧ οἱ ἐφέται ἀκουσίου φόνου ἐδίκαζον. Ἀργεῖοι γὰρ ἀπὸ Ἰλίου πλέοντες, ἡνίκα προσέσχον Φαλήροις, ὑπὸ Ἀθηναίων ἀγνοούμενοι ἀνῃρέ‐ θησαν. ὕστερον δὲ Ἀκάμαντος γνωρίσαντος καὶ τοῦ Παλλαδίου εὑρεθέντος κατὰ χρησμὸν αὐτόθι τὸ δικαστήριον ἀπέδειξαν, ὡς Φανόδημος (FHG I 368 fr. 12). Κλεί[τό]δημος δέ φησιν (FHG I
5	361 fr. 12) Ἀγαμέμνονος σὺν τῷ Παλλαδίῳ προσενεχθέντος Ἀθήναις Δημοφῶντα ἁρπάσαι τὸ Παλλάδιον καὶ πολλοὺς τῶν διωκόντων ἀνελεῖν. τοῦ δὲ Ἀγαμέμνονος δυσχεραίνοντος κρίσιν ὑπο‐ σχεῖν ἐπὶ πεντήκοντα Ἀθηναίων καὶ τοσούτων Ἀργείων, οὓς ἐφέτας κληθῆναι διὰ τὸ παρ’ ἀμφο‐ τέρων ἐφεθῆναι αὐτοῖς περὶ τῆς κρίσεως. καὶ τὸ δικαστήριον ἐπώνυμον τοῦ Παλλαδίου γενέσθαι.
epsilon 54	ἔπιπλα· τὰ μὴ ἔγγεια κτήματα, ἀλλ’ ἢ κατ’ οἶκον κτῆσις ἢ δυναμένη πλεῦσαι.
epsilon 55	ἐπίστιον· νεώριον, νεώσοικος.	179
epsilon 56	ἐπισφελίτης· ὁ θρανίτης. σφέλας γὰρ τὸ ὑποπόδιον. ἔχει δὲ οὗτος τὴν ἄνω ἕδραν, τὴν δευτέραν ζύγιος, τὴν τρίτην θαλάμιος.
epsilon 57	ἐπὶ τὰ Μανδροβόλου· ἐπὶ τῶν εἰς τὰ χείρονα τρεπομένων. ἀπὸ Μανδροβόλου τινὸς τὸ ἐν Σάμῳ γεωφάν〈ε〉ιον εὑρόντος καὶ πρῶτον μὲν κριὸν χρυσοῦν ἀναθέντος, ἔπειτα ἀργυροῦν, ἔπειτα χαλκοῦν ἐλάττονα, εἶτα οὐκέτι, ὡς Ἔφορος (FG Hist 70, 59b).
epsilon 58	〈ἐπὶ τὸν〉 ἔσχατον Μυσῶν πλεῖν· Ἕλλησι λοιμῷ κρατουμένοις ὁ θεὸς ἔχρησεν, ἐπὶ τὸν ἔσχατον Μυσῶν πλεῖν. οἱ δὲ τὸ μὲν πρῶτον ἠπόρουν. αὖθις δὲ ** τὴν Αἰολίδα παρὰ τοῖς ἐσχάτοις τῆς Μυσίας εὗρον. ἔνιοι τὴν παροιμίαν ἔκ τινος χρησμοῦ λέγουσι Τηλέφῳ μαντευο‐ μένῳ γεγονέναι περὶ γονέων, ἐπὶ τίνας τόπους ἐλθὼν εὕροι τοὺς γονεῖς· τὸν δὲ θεὸν προσ‐
5	τάξαι, πλεῖν ἐπὶ τὸν ἔσχατον Μυσῶν. ἀφικόμενον δὲ εἰς Τευθρανίαν—νέμεσθαι γὰρ ταῦτα τὰ χωρία Μυσούς—ἐπιτυχεῖν τῇ μητρί [αὐτοῦ]. τάττεται ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν δυσχερῆ ἐπιτασσομένων.
epsilon 59	ἐποστρακίζειν· παιδιά τις, ἣν παίζουσιν οἱ παῖδες ὄστρακα ἀφιέντες εἰς τὴν θάλασσαν.
epsilon 60*	ἐπωβελία· τὸ ἐπιδέκατον.
epsilon 61	Ἐργάνη· ἡ Ἀθηνᾶ ὡς ἔργοις ἐπιστατοῦσα· αὕτη γὰρ εὗρε τὰς τέχνας.
epsilon 62	ἐρείκη· εἶδος φυτοῦ.
epsilon 63	ἐρεικτὰ ὄσπρια· τὰ σχιστὰ [ὁπ]οἷον ὁ κύαμος.
epsilon 64	ἐρεικτόν· τὸν δίχα σχιστὸν πυρὸν καὶ μὴ εἰς ἄλευρα ἀληλεσμένον, ἀλλ’ ὥστε δύο ἐξ ἑνὸς γεγονέναι. τοῦτο λέγουσιν ἐρεικτόν.
epsilon 65*	Ἐρετριέων ῥῶ· ἐπὶ τῶν κατακόρως τισὶ χρωμένων. κατακόρως γὰρ οὗτοι χρῶν‐ ται τῷ ρ.
epsilon 66	ἐρήμη δίκη· ὅταν μὴ ἀπαντήσας ὁ διωκόμενος ἐπὶ τὴν κρίσιν καταδιαιτηθῇ. ὅμοιον καὶ τὸ ἐρήμην ἁλῶναι.
epsilon 67	ἐρινάζειν· ὀλύνθους περιάπτειν ταῖς ἡμέροις συκαῖς· ἀπὸ [τῶν] ἐρινεῶν τῶν ἀγρίων σύκων, ἐξ ὧν οἱ λεγόμενοι ψῆνες μετεισέρχονται εἰς τὸν τῶν ἡμέρων συκῶν καρπὸν καὶ κρατύνουσιν αὐτὸν ὥστε μὴ ἀπορρυῆναι τοῦ δένδρου.
epsilon 68	ἐρινεός· καὶ ἡ ἀγρία συκῆ καὶ ὁ καρπὸς αὐτῆς, ὥσπερ καὶ ἐλαία τό τε φυτὸν καὶ ὁ καρπός. Ἀριστοτέλης δὲ ἐρινεοὺς μὲν τὸ φυτὸν ἐν τοῖς Περὶ ζῴων (h. an. 557b 25s.),
epsilon 68	ἐρινεὰ δὲ τὸν καρπόν (ib. 557b 29s., cf. 554a 15).	180
epsilon 69	ἕρμαιον· τὸ ἀπροσδόκητον κέρδος, ἀπὸ τῶν ἐν ταῖς ὁδοῖς τιθεμένων ἀπαρχῶν, ἃς οἱ ὁδοιπόροι κατεσθίουσιν· ταύτας δὲ τῷ Ἑρμῇ ἀφιεροῦσιν ὡς ὄντι καὶ τούτῳ ἑνὶ τῶν ἐνοδίων θεῶν.
epsilon 70	Ἑρμῆς στροφαῖος· ὁ παρὰ ταῖς θύραις ἱδρυμένος. ἀπὸ τοῦ στροφέως τῆς θύρας, 〈ἢ〉 καὶ ὁ στρέφων καὶ ἐξαπατῶν οἷον στρόφις.
epsilon 71	Ἑρμῆς τετρακέφαλος· ἐν Κεραμεικῷ Τελεσαρχίδου ἔργον, ᾧ ἐπεγέγραπτο (Inscr. Gr. Metr. n. 188 Preg.)· ‘Ἑρμῆ τετρακέφαλε, καλὸν Τελεσαρχίδου ἔργον, πάνθ’ ὁράᾳς ...‘
5	ἡ δὲ τετρὰς ἱερὰ τοῦ θεοῦ.
epsilon 72	Ἑρμοκοπίδαι· οἱ τῶν Ἑρμῶν τοὺς τραχήλους καὶ τὰ αἰδοῖα ἀποκόψαντες· φασὶ δὲ Ἀλκιβιάδην συμπράττοντα Κορινθίοις τοῦτο πρᾶξαι.
epsilon 73	Ἑρμώνειος χάρις· ἡ κατ’ ἀνάγκην διδομένη, οὐκ ἐκ διαθέσεως ψυχῆς, ἀλλ’ ἐπιπλάστως καὶ κατὰ προσποίησιν φιλίας, οὐ κατ’ ἀλήθειαν. ὁ γὰρ Ἕρμων ὁ Πελασγῶν βασιλεύς, Δαρείου ἐπὶ Θρᾴκην ἰόντος καὶ πάντα χειρουμένου, παρεχώρησεν Ἀθηναίοις τῆς Λήμνου τῷ μὲν δοκεῖν χαριζόμενος, τῇ δὲ ἀληθείᾳ Δαρεῖον φοβηθείς.
epsilon 74	ἐρυσίβη· θηρίδιόν τι ἐν τῷ σίτῳ γινόμενον, ὃ λυμαίνεται τὸν καρπόν· τινὲς δὲ νόσον ἐκ τοῦ περιέχοντος 〈ἀέροσ〉 ἐπιγινομένην τοῖς σπέρμασιν.
epsilon 75	ἐρύσιμος· λάχανον θερμαντικόν, οὗ τὸ σπέρμα τρίβουσαι πίνουσιν αἱ κύουσαι γυναῖκες.
epsilon 76*	Ἑστίᾳ θύομεν· ἀφ’ ὧν οὐκ ἔξεστι μεταδοῦναι οὐδὲ ἐξενεγκεῖν.
epsilon 77	ἕστωρ· σφήν, ἔμβολος, γόμφος ἢ πρῶτος τύλος τοῦ ῥυμοῦ ἢ κοίλωμα ζυγοῦ, ὑφ’ ὃ ὁ τράχηλος τῶν ἵππων ὑποτίθεται.
epsilon 78	ἑτερομάσχαλος· χιτὼν δουλικός, ἣν ἐξωμίδα λέγουσιν.
epsilon 79	εὐγενέστερος Κόδρου· τοῦ υἱοῦ Μελάνθου τοῦ Μεσσηνίου, πατρὸς δὲ Μέδοντος καὶ Νείλεω. οὗτος ὁ Κόδρος Δωριέων ἐπιστρατευσάντων Ἀθηναίοις, ἐπεὶ τοὺς ἐκ Πελοποννήσου φυγάδας προσεδέξαντο, ἐν οἷς καὶ Μέλανθον, χρησμοῦ δὲ αὐτοῖς δοθέντος αἱρήσειν τὴν πόλιν, ἐὰν ἀπόσχωνται τοῦ τῶν πολεμίων βασιλέως, νοήσας τὸν χρησμὸν, ἀναλαβὼν ὑλοτόμου ἐσθῆτα
5	καὶ ἐντυχὼν τοῖς φύλαξι τῶν Δωριέων ἕνα ἐξ αὐτῶν ἀνεῖλε. διοργισθέντες δὲ οἱ λοιποὶ συλλαβόντες αὐτὸν ἀνεῖλον, ὡς Δήμων (FHG. I 383 fr. 21).
epsilon 80	εὕδοντι κύρτος αἱρεῖ· παροιμία· καθεύδουσι γὰρ καθέντες τοὺς κύρτους. παρὰ
epsilon 80	τοῦτο ἐποίησε Κρατῖνος Ἀρχιλόχοις (II 22 M. = fr. 4 K.)· ‘εὕδοντι πρωκτὸς αἱρεῖ‘.	181
epsilon 81	εὐήτριον· ἱμάτιον εὐυφὲς ἢ τὸ ὁμαλὸν ὕφασμα.
epsilon 82	Εὔνοστος· θεὸς ἐπιμύλιος, ἡ δοκοῦσα ἐφορᾶν τὸ μέτρον τῶν ἀλεύρων.
epsilon 83	Εὐρύβατος πονηρός· παροιμία ἐπὶ τῶν πονηρῶν ἀπὸ τοῦ πεμφθέντος εἰς Πελοπόννησον ὑπὸ Κροίσου μετὰ χρημάτων ἐπὶ ξενολογίᾳ, ὥς φησιν Ἔφορος (FG Hist 70, 58c), εἶτα μεταβαλλομένου πρὸς Κῦρον τὸν τοῦ Κροίσου ἐχθρὸν καὶ προδεδωκότος τά τε ἀπόρρητα καὶ τὰς Σάρδεις. ἦν δὲ οὗτος Ἐφέσιος. οἱ δὲ τὸν Κέρκωπα τὸν ἕτερον. Διότιμος Ἡρακλέους ἄθλοις·
5	(EGF. p. 213 fr. 2 Ki.)· ‘Κέρκωπες, τοὶ πολλὰ κατὰ τριόδους πατέοντες Βοιωτῶν σίνοντο· γένος δ’ ἔσαν Οἰχαλ〈ι〉ῆες, Ὦλός τ’ Εὐρύβατός τε, δύω βαρυδαίμονες ἄνδρεσ‘. Νίκανδρος (fr. 112 Schn.)· ‘ἀγίνευν
10	〈Ὦλον τ’〉 Εὐρύβατόν 〈τε〉 πανουργότατον ...‘ οὗ μνημονεύει Ἀριστοτέλης ἐν αʹ Περὶ δικαιοσύνης (fr. 84 R.). Δοῦρις δὲ ἐν δʹ Τῶν περὶ Ἀγα‐ θοκλέα (FG Hist 76, 20) ἀπὸ τοῦ Ὀδυσσέως ἑταίρου. καὶ Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ ὑποθέμενος τὸν Δία εἰς πολλὰ ἑαυτὸν μεταβάλλοντα καὶ πλουτοῦντα καὶ πανουργοῦντα (II 1015 M. = fr. 184 K.)·
15	‘εἰ δή τις ὑμῶν εἶδεν Εὐρύβατον Δία‘. οἱ δὲ ὅτι πλείονες ἐγένοντο 〈Εὐρύβατοι〉 καθὰ ** ‘ἠδ’ ὅσσα προτέροισιν ἀείδεται Εὐρυβάτοισιν‘, πάντες δὲ πανοῦργοι ἀπέβησαν. —ἦν δὲ καὶ κλέπτης Εὐρύβατος· καθειρχθεὶς δὲ πολλάκις καὶ διαδράς, εἶτα πάλιν ἁλοὺς καὶ παραφυλαττόμενος, ἐπειδὴ συμπίνοντες ἔλυσαν αὐτὸν οἱ φυλάτ‐
20	τοντες 〈καὶ〉 ἐκέλευσαν ἐπιδείξασθαι τὴν ἐπὶ τοὺς οἴκους ἀναρρίχησιν, τὸ μὲν πρῶτον διωθεῖτο. δεομένων δὲ ὡς οὐ βουλομένου, ἐπεὶ μόλις ἀνέπεισαν, τὰς ἐγκεντρίδας ὑποδησάμενος καὶ σπόγ‐ γους λαβὼν ἀνερριχήσατο διὰ τοῦ τείχους τῆς εἱρκτῆς. ἀναβλεπόντων δὲ ἐκείνων καὶ θαυμαζόντων τὰς τέχνας λαβὼν τὸν ὄροφον καὶ ὑπερβάλλων κατεπήδησεν ἔξω καὶ ᾤχετο, ἐν ὅσῳ οἱ φύλακες
20	περιῄεσαν, ὅπως ἴδοιεν αὐτὸν κατιόντα.	182
epsilon 84	εὕστρα· ἔδεσμα ἐκ σταχύων καυθέντων τοὺς ἀνθέρικας ἀποβαλόντων ἤτοι ὁ περικεκαυμένος στάχυς.
epsilon 85	Ἐφέσια γράμματα (cf. Anaxilarn III 345 M. = fr. 18 K.)· φωναὶ φυσικὸν ἐμπεριέχουσα〈ι〉 νοῦν ἀλεξίκακον, ἃς καὶ Κροῖσος ἐπὶ πυρᾶς εἶπεν. [καὶ] ἀσαφῶς 〈δὲ〉 καὶ αἰνιγ‐ ματωδῶς δοκεῖ ἐπὶ ποδῶν καὶ ζώνης καὶ στεφάνης ἐπιγεγράφθαι τῆς Ἀρτέμιδος τὰ τοιαῦτα γράμ‐ ματα. καὶ παροιμία τὸ ‘Ἐφέσια γράμματα‘ ἐπὶ τῶν ἀσαφῆ τινα λαλούντων καὶ δυσπαρακολού‐
5	θητα.
epsilon 86	ἐφετίνδα· παιδιά τις, ὅταν ἄλλῳ προδείξαντες τὴν σφαῖραν ἄλλῳ ἐφῶσιν.
epsilon 87	ἔφυγον κακόν, εὗρον ἄμεινον (carm. pop. 28 D2)· 〈παροιμία.〉 νόμος 〈γὰρ〉 Ἀθήνησιν 〈ἐν τοῖς γάμοισ〉 ἀμφιθαλῆ παῖδα ἐστεμμένον ἀκάνθαις μετὰ δρυΐνων καρπῶν, λίκνον βαστάζοντα ἄρτων πλέον, τοῦτο λέγειν αἰνισσόμενον τὴν ἐπὶ τὸ κρεῖττον μεταβολήν.
epsilon 88	ἐχῖνος τὸν τόκον ἀναβάλλει· λέγεται ἐφ’ ὧν τὸ ἀναβάλλεσθαι πρὸς χεῖρον γίνεται. καὶ γὰρ οἱ χερσαῖοι ἐχῖνοι δοκοῦσι κεντούμενοι ἀνέχειν τὸν τόκον, εἶθ’ ὕστερον ὑπὸ τρα‐ χυτέρων τῶν ἐμβρύων κάκιον ἀπαλλάσσειν ἐν τῷ τόκῳ.
zeta 1	ζβεννυμενάων αἰγῶν (Hes. opp. 590)· ληγουσῶν.
zeta 2	ζβέσαι· παῦσαι, λῆξαι, κοιμίσαι.
zeta 3	ζεῦγος ἡμιονικὸν ἢ βοεικὸν ζεύξαντες, τὴν λεγομένην κλινίδα, ἥ ἐστιν ὁμοία διέδρῳ, τὴν τῆς νύμφης μέθοδον ποιοῦνται. παραλαβόντες δὲ αὐτὴν ἐκ τῆς πατρῴας ἑστίας ἐπὶ τὴν ἅμαξαν ἄγουσιν εἰς τὰ τοῦ γαμοῦντος ἑσπέρας ἱκνουμένης. κάθηνται δὲ τρεῖς ἐπὶ τῆς ἁμάξης, μέση μὲν ἡ νύμφη, ἑκατέρωθεν δὲ ὅ τε νυμφίος καὶ ὁ πάροχος. οὗτος δέ ἐστι φίλος ἢ συγγενὴς
5	ὁ μάλιστα τιμώμενος καὶ ἀγαπώμενος. ἐπειδὴ δὲ ἡ ἅμαξα ὄχημα ἐλέγετο, ὁ ἐκ τρίτου παροχού‐ μενος πάροχος ἐκλήθη. καὶ ἀπὸ ταύτης τῆς συνηθείας, κἂν πεζοὶ μετίωσί τινες κόρην, ὁ τρίτος συμπαρὼν πάροχος λέγεται.
zeta 4	ζμινύη· ὁτὲ τὸ σκαφεῖον, ὁτὲ ἀξινάριον. οἱ δὲ δίκελλαν.
zeta 5	ζμῶδιξ· μώλωψ, τὸ ἐκ πληγῆς οἴδημα παρὰ τὸ ζμῶξαι τὸ πατάξαι.	183
zeta 6	ζύγαστρον (e. g. Soph. Tr. 692)· ἡ κιβωτός. κυρίως δὲ ἡ ξυλίνη σορὸς παρὰ τὸ ἐζυγῶσθαι· οὕτως Εὐριπίδης (deest N.2—Arn.). παρὰ Δελφοῖς δὲ ζύγαστρον καλεῖται τὸ γραμματοφυλάκιον.
zeta 7	ζύγιοι· ἐρέται τινὲς οὕτω καλοῦνται.
zeta 8	ζυγός· τοῦ σανδαλίου τὸ συνέχον τοὺς δακτύλους 〈καὶ〉 σταθμός, ὅθεν ἡ παροι‐ μία· ‘ζυγοῦ πρὸς δίκην εὐθέστεροσ‘.
zeta 9	ζυγώσω (Aesch. fr. 115 N2)· καθέξω, δαμάσω.
eta 1	ἡγητηρία· παλάθη σύκων, ἣν ἐν τῇ πομπῇ τῶν Πλυντηρίων φέρουσιν, ὅτι ἡμέ‐ ρου τροφῆς πρώτης ταύτης ἐγεύσαντο.
eta 2	ἡ δὲ αἲξ τὴν μάχαιραν· ἐπὶ τῶν ἑαυτοῖς ἐπιφερόντων κακόν, ἀπὸ Κορινθιακῆς παροιμίας ‘ἡ αἲξ δοῦσα τὴν μάχαιραν‘. οὕτω γὰρ λέγεται· Κορινθίων τῇ Ἥρᾳ Ἀκραίᾳ θυόντων, ἣν λέγεται ἱδρύσασθαι Μήδεια, οἱ τὴν παροχὴν μεμισθωμένοι γῇ κρύψαντες τὴν μάχαιραν ἐσκήπ‐ τοντο ἐπιλελῆσθαι· ἡ δὲ αἴξ αὐτὴν τοῖς ποσὶν ἀνεσκάλευσεν.
eta 3	ἢ δεῖ χελώνης κρέα φαγεῖν ἢ μὴ φαγεῖν· τῆς χελώνης ὀλίγα κρέα βρω‐ θέντα στρόφους ποιεῖ, πολλὰ δὲ καθαίρει· ὅθεν τὴν παροιμίαν εἰρῆσθαι Δήμων (FHG. I 381 fr. 16). ἕτεροι δὲ ἐπὶ τῶν ἀποδύντων μὲν 〈πρὸσ〉 τὸ πρᾶγμα, στραγγευομένων δέ. φασὶ δὲ (i. e. Clearchus fr. 78 We.) αὐτὴν Τερψίωνος εἶναι.
eta 4	ἦδος· τὸ ὄφελος καὶ τὸ ὄξος.
eta 5	ἠκέστας βόας (cf. Z 94)· φορβάδας, ἀδαμάστους, νομάδας.
eta 6	ἡ κύων ἐπὶ τῆς φάτνης (com. fr. ad. 719 K.)· παροιμία ἐπὶ τῶν μήτε χρω‐ μένων μήτε ἄλλοις μεταδιδόντων.
eta 7	ἠλακατῆνες· ἰχθύες θαλάσσιοι κωβιώδεις ταριχευόμενοι.
eta 8*	ἤλεκτρον· ἀλλότυπον χρυσίον μεμ〈ε〉ιγμένον ὑέλῳ καὶ λιθείᾳ.
eta 9	ἥλῳ τὸν ἧλον ἐκκρούεις (com. fr. ad. 494 K.)· ἀντὶ τοῦ ἁμαρτήματι τὸ ἁμάρτημα σπεύδεις ἐξελάσαι.
eta 10*	ἠμὲν κλέος ἠδὲ καὶ ἦσθα· παροιμία ἐπὶ τῶν ὁμοίων τῇ περὶ αὐτῶν φήμῃ.
eta 11*	ἡμένη πελειάς· παροιμία ἐπὶ τῶν ἁπλουστάτων καὶ ἀκακοήθων ταττομένη, κατ’
eta 11*	ἀντεξέτασιν τῶν παλευτριῶν, αἳ ἐξιπτάμεναι ἄλλας προσάγουσιν.	184
eta 12	ἡμερωρεῖν· ἡμεροφυλακεῖν.
eta 13	ἡμίεκτον· τὸ δωδέκατον μέρος τοῦ μεδίμνου. ἔστι γάρ τι μέτρον ἑκτεύς, ὅπερ ἐστὶ τὸ ἕκτον μέρος τοῦ μεδίμνου ἔχοντος χοίνικας τεσσαράκοντα ὀκτὼ ὥστε εἶναι τὸν ἑκτέα ὀκτὼ χοινίκων.
eta 14	ἡμιωβολιαῖον· τὸ τιμώμενον ἡμίσεος ὀβολοῦ.
eta 15	Ἡράκλεια λουτρά· 〈θερμὰ λουτρὰ, ἃ〉 τὴν Ἀθηνᾶν 〈φασιν〉 ἐν Θερμοπύλαις καμόντι Ἡρακλεῖ ἀνεῖναι, οἱ δὲ ἐν Σικελίᾳ τὰς νύμφας, οἱ δὲ αὐτὸν αὐτὰ κατασκευάσαι.
eta 16	Ἡρακλείαν λίθον· τινὲς (e. g. Ael. D. gl. η 15) τὴν Μαγνῆτιν ἀπέδοσαν διὰ τὰ καὶ Ἡράκλειαν τὴν Μαγνησίαν 〈καλεῖσθαι〉. ἔνιοι δὲ ὅτι ἡ μὲν ἐπισπωμένη τὸν σίδηρον Ἡρακλε‐ ῶτις (cf. Ael. D. l. l.), ἡ δὲ Μαγνῆτις ἀργύρῳ ὁμοία ἐστίν, ὡς Εὐριπίδης ἐν Οἰνεῖ (fr. 567 N2)· ‘〈ἄργυρος δὲ〉 τὰς βροτῶν
5	γνώμας †σκοπῶν† ὥστε Μαγνῆτις λίθος τὴν δόξαν ἕλκει καὶ μεθίστησιν πάλιν‘. οὐ λέγει νῦν ὑπὸ τῆς Μαγνήτιδος λίθου τὸν σίδηρον, ἀλλὰ τὴν τῶν θεωμένων δόκησιν ἕλκεσθαι πλανωμένων ὡς ἐπὶ ἀργύρῳ.
eta 17	Ἡρακλείδην· τὸν Ἡρακλέα οὕτως ἔλεγον.
eta 18	Ἥρυλλος· ὁ Ἡρακλῆς ὑποκοριστικῶς ἐν τοῖς σατυρικοῖς (TGF. fr. ad. 590 N2).
eta 19	ἦσάν ποτ’ ἦσαν ἄλκιμοι Μιλήσιοι (cf. Anacr. 86 D2)· παροιμία ἀπὸ χρησ‐ μοῦ ἐπὶ τῶν προγεγονότων.
eta 20	ἤτριον· ἔνδυμα ὑμενῶδες.
eta 21	ἡ Φανίου θύρα· τὸν Φάνιόν φησι Δήμων (FHG. I 379 fr. 8) ὀβολοστάτην εἶναι, ἄλλως δὲ τυφλόν. ὑπανοιγομένης δὲ αὐτῷ τῆς τοῦ ταμιείου θύρας κατασκευάσαι 〈αὐτὸν〉 τοιαύτην, ἣν οὐκ ἄν τις ἤνοιξε μὴ ψόφον ποιήσας. ** ἐνίους δὲ λέγειν ὡς μοιχευομένης αὐτῷ τῆς γυναικὸς τὴν αὔλειον θύραν εἰργάσατο ὡς μὴ ἄνευ ψόφου ἀνοίγεσθαι. τῆς δὲ κατὰ τοῦ στέγους δεχομένης
5	τὸν μοιχὸν χλευάζοντας τοὺς γείτονας ἐπὶ τῶν μηδὲν ἀνυόντων ἐν τῷ φυλάττειν ‘τὴν Φανίου θύραν‘ εἶναι λέγειν.
theta 1	θάλασσα κοίλη (IV 628 M. = fr. ad. 864 K.)· τὸ θέατρον.
theta 2	θάτερον καὶ θάτερα λέγεται τὸ τῶν οὐδετέρων ἑνικὸν καὶ πληθυντικόν. Μέναν‐ δρος δὲ λέγων (fr. 710 Kö.)·
theta 2	‘ὁ θάτερος μὲν τοῖν δυοῖν Διοσκόροιν‘ ἐσχάτως βαρβαρίζει. τὸ γὰρ ἀρσενικὸν ἅτερος λέγεται καὶ θατέρου γενικὴ καὶ θατέρῳ δοτικὴ τῶν	185
5	ἑνικῶν· τὸ δὲ θατέροις σολοικισμός. ἐπὶ δὲ αἰτιατικῆς οὐ κιρνᾶται. τὰ δὲ θηλυκὰ οὕτω συναλεί‐ φεται· ἡτέρα καὶ θητέρᾳ, οὔτε δὲ κατὰ γενικὴν οὐδ’ αὐτὰ οὔτε κατὰ αἰτιατικὴν κιρνᾶται.
theta 3	θᾶττον ἢ Βούτης· οἷον κατεσκευάσθη. Νίκων γὰρ ὁ ζωγράφος ὀφθαλμὸν ποιή‐ σας καὶ κράνος περιφαινόμενον ἐπέγραψε Βούτης.
theta 4	Θελγῖνες· γόητες, φαρμακοί.
theta 5	θεμισσέτω· νομοθετείτω, δικαζέτω.
theta 6	θεοὶ Μολοττικοί· οἱ χθόνιοι, ἐπεὶ ψυχοπομπεῖόν ἐστιν ἐν Μολοττοῖς.
theta 7	θεὸς θεός ταῖς ἀρχαῖς ἐπέλεγον ἐπιφημιζόμενοι.
theta 8*	θεράπων· δοῦλος ὁπλοφόρος κατὰ Κρῆτας.
theta 9	θεσμοθέται· ἀρχὴ Ἀθήνησιν ἀνδρῶν ἕξ, οἳ τὴν τῶν νόμων ἐπιμέλειαν ἐποιοῦντο καὶ τὰς εἰσαγγελίας εἰσήγγελλον εἰς τὸν δῆμον καὶ τὰς χειροτονίας 〈ἐποιοῦντο〉 καὶ τὰς προβολὰς 〈προὐβάλλοντο〉 ἁπάσας καὶ γραφὰς 〈ἐγράφοντο〉 παρανόμων. καὶ ἦσαν διορθωταὶ τῶν νόμων.
theta 10	Θετταλικὰ πτερά· τοῦτο εἴρηται διὰ τὸ πτέρυγας ἔχειν τὰς Θετταλικὰς χλα‐ μύδας. πτέρυγες δὲ καλοῦνται αἱ ἑκατέρωθεν γωνίαι διὰ τὸ ἐοικέναι πτέρυξιν.
theta 11	Θετταλικὴ ἔνθεσις· ὁ μέγας ψωμός.
theta 12	Θετταλῶν σόφισμα (Eur. Ph. 1407s.)· καὶ ἐπὶ μάχης καὶ ἐπὶ σχήματος καὶ ἐπὶ παρακρούσεως καὶ ἄλλων μυρίων τάττεται ἀπὸ αἰτίας τοιαύτης· Διοτίμῳ κατιόντι ὁ θεὸς ἔχρη‐ σε φυλάξασθαι, μὴ λάθωσιν αὐτὸν οἱ ἐξ ἐναντίας εὐχῇ μείζονι καὶ λαμπροτέρᾳ κατ’ αὐτοῦ χρησά‐ μενοι. ὁ δὲ ἑκατόμβην ἀνδρῶν εὔξατο θύσειν τῷ Ἀπόλλωνι, κατορθώσας δὲ ἃ ἐβούλετο, ἀνεβάλλετο
5	ἀεὶ τὴν θυσίαν διὰ τὸ μὴ ἱεροπρεπῆ εἶναι. ὅθεν ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν διατριβόντων τὰς ὑποσχέσεις ἢ καὶ ἄλλως παρακρουόντων.
theta 13	θεῶν ἀγορά· ἐπὶ τῶν τολμώντων τι λέγειν ἐν τοῖς ὑπερέχουσιν.
theta 14*	θίς· ὄχθος, βουνός, ἄμμος.
theta 15	θολία· πῖλος εἰς ὀξὺ ἀπολήγων, οἱ δὲ σκιάδιον.
theta 16	θόλοι· στέγαι, ἐπάλξεις, καμάραι.
theta 17	Θρᾶκες ὅρκια οὐκ ἐπίστανται· ταύτης μέμνηται Μένανδρος ἐν τῇ πρώτῃ (Men. Eph. FHG. IV 448, fr. 8). λέγει γάρ, ὅτι ἐν ταύτῃ τῇ γῇ [ὁ] πρεσβεύς τις ἀκοντισθεὶς διὰ τοῦ
theta 17	στήθους ἀπώλετο. καὶ ἐντεῦθεν Ἴωσι καὶ Αἰολεῦσιν αἴνιγμα ἐγένετο· ‘Θρᾷκες ὅρκια οὐκ ἐπίστανται‘.	186
theta 18	θριπήδεστα· ξυλήφια τὰ ὑπὸ θριπῶν βεβρωμένα, οἷς ἐχρῶντο ἀντὶ σφραγίδων.
theta 19	θύλακος· ὁ ῥαπτὸς φάσκωλος.
theta 20	θύραζε Κᾶρες, οὐκέτ’ Ἀνθεστήρια (IV 676 M. = fr. ad. 548 K.)· οἱ μὲν διὰ πλῆθος οἰκετῶν Καρικῶν εἰρῆσθαί φασιν ὡς ἐν τοῖς Ἀνθεστηρίοις εὐωχουμένων αὐτῶν καὶ οὐκ ἐργαζομένων. τῆς οὖν ἑορτῆς τελεσθείσης λέγειν ἐπὶ τὰ ἔργα ἐκπέμποντας αὐτούς· ‘θύραζε Κᾶρες, οὐκέτ’ Ἀνθεστήρια‘.
5	τινὲς δὲ οὕτω τὴν παροιμίαν φασίν· ‘θύραζε κῆρες, οὐκ ἔνι Ἀνθεστήρια‘ ὡς κατὰ τὴν πόλιν τοῖς Ἀνθεστηρίοις τῶν ψυχῶν περιερχομένων.
theta 21	θύσανοι· Ἀττικῶς, σίλλυβα, κοινῶς δὲ κροσσοί, ἀφ’ ὧν οἱ κροσσωτοί (Araros III 273 M. = fr. 4 K.).
iota 1	ἰδύους· μάρτυρας, συνίστορας.
iota 2*	Ἴκκου δεῖπνον· ἐπὶ τῶν ἀπερίττως δειπνούντων. 〈ἀπὸ Ἴκκου〉 σοφοῦ ἰατροῦ Ῥηγίνου διὰ τὸ εὐτελὲς τῆς ἐκείνου ζωῆς.
iota 3	ἴκρια· [τὰ ἐν τῇ ἀγορᾷ] ἀφ’ ὧν ἐθεῶντο τοὺς Διονυσιακοὺς ἀγῶνας πρὶν ἢ κατα‐ σκευασθῆναι τὸ ἐν Διονύσου θέατρον.
iota 4	Ἱλάων· Ποσειδῶνος υἱός, 〈ἥρωσ〉 ὑπερφυής, οὐκ εὐπρόσιτος.
iota 5	Ἰλιὰς κακῶν (com. fr. ad. 753 K.)· ἀπὸ παροιμίας τοῦτο ἐλέγετο ἐπὶ τῶν μεγά‐ λων κακῶν.
iota 6*	ἰλλάδας γονάς (Soph. fr. 67 N2 = 70 P.; Eur. fr. 837 N2)· ἀγελαίας κατὰ συστροφάς· ἰλλάδες δὲ κατ’ Ἴωνας δεσμοὶ ἐξ ἱμάντων ἢ λύγων (Ν 572).
iota 7	ἴξαλος· προπηδῶν καὶ τέλειος.
iota 8	ἵππος Νησαῖος· μεταξὺ τῆς Σουσιανῆς καὶ τῆς Βακτριανῆς τόπος ἐστὶ Καταστι‐ γώνα, ὅπερ Ἑλλάδι γλώσσῃ Νῆσος καλεῖται· ἐνταῦθα ἵπποι διάφοροι γίνονται. οἱ δὲ ἀπὸ Ἐρυθρᾶς θαλάσσης· εἶναι δὲ ξανθὰς πάσας. ὁ δὲ Ἡρόδοτος (III 106, 2) τῆς Μηδίας εἶναι τὸν τόπον Νησαῖον. ὁ δὲ Πολέμων (fr. 98 Prell.) κακῶς φησι λευκὸν ἵππον Νησαῖον. ἐν δὲ Δικτύῳ Ὀρφεὺς λέγει (fr.
5	289 Kern) [ὅτι ἡ Νίσα τόπος ἐστὶν ἐν Ἐρυθρᾷ κείμενος].
iota 9	ἰχθυόκεντρον· τρίαινα, ᾗ ἐπὶ μεγάλων ἰχθύων χρῶνται.	187
kappa 1	Καδμεία νίκη· παροιμία [λέγεται] ἐπὶ τῶν ἐπὶ κακῷ νικώντων. οἱ μὲν λέγουσιν, ὅτι Θηβαῖοι νικήσαντες ὕστερον ὑπὸ τῶν ἐπιγόνων ἡττήθησαν· οἱ δὲ ὅτι Οἰδίπους Θήβησι τὸ τῆς Σφιγγὸς αἴνιγμα λύσας ἔπαθλον τὴν μητέρα ἔγημεν. τίθεται καὶ ἐπὶ τῶν ἀλυσιτελῶν, ὡς καὶ Λύκος ὁ τὰ Περὶ Θηβῶν συντάξας 〈φησίν〉 (FHG IV 657, fr. 14d), ὅτι Κάδμος ἀνελὼν τὸν τὴν
5	Ἀρείαν κρήνην τηροῦντα δράκοντα ἐθήτευσεν Ἄρει ὀκτὼ ἔτη.
kappa 2	καὶ τὰ τοῦ λύκου· φασὶ λύκον ἰδόντα τὸν ποιμένα ἢ καὶ κύνα τῶν ποιμενικῶν προβάτων ἐσθίοντα εἰπεῖν· ‘ἐγὼ τοῦτο εἰ ἐποίουν, πόση κραυγὴ ἐγίνετ’ ἄν;‘
kappa 3	καῖρος· σειρά τις ἐν ἱστῷ, δι’ ἧς οἱ στήμονες διείρονται.
kappa 4	κακὴ μὲν ὄψις· κόμμα παροιμίας. ‘κακὴ μὲν ὄψις, ἐν δὲ δειλαῖαι φρένεσ‘ Μένανδρος Σικυωνίῳ (fr. 374 Kö.).
kappa 5	καλαμᾶσθαι· τὰ λείψανα τῶν τετρυγημένων συνάγειν.
kappa 6	καλαμίς· χρυσοῦν κοσμάριον, ὃ τοὺς πλοκάμους περιέχει.
kappa 7*	κάλλαια (Ar. equ. 497)· οἱ πώγωνες τῶν ἀλεκτρυόνων.
kappa 8	κάλλη· ἄνθη, βάμματα.
kappa 9	Καλλικύριοι· οἱ ἀντὶ τῶν Γεωμόρων ἐν Συρακούσαις 〈μέρος καταλαβόντες τοῦ πολιτεύματοσ〉, γενόμενοι πολλοί τινες τὸ πλῆθος. δοῦλοι δ’ ἦσαν οὗτοι τῶν φυγάδων, ὡς Τίμαιος ἐν ἕκτῃ (FHG. I 204, fr. 56)· ὅθεν τοὺς ὑπερβολῇ πολλοὺς Καλλικυρίους ἔλεγον. ὠνομάσθησαν δὲ ἀπὸ τοῦ εἰς ταὐτὸ συνελθεῖν παντοδαποὶ ὄντες, ὡς Ἀριστοτέλης ἐν Συρακουσίων
5	Πολιτείᾳ (fr. 586 R.), ὅμοιοι τοῖς παρὰ Λακεδαιμονίοις Εἵλωσι καὶ παρὰ Θετταλοῖς Πενέσταις καὶ παρὰ Κρησὶ Κλαρώταις.
kappa 10	καλλύνειν· κοσμεῖν καὶ σαροῦν.
kappa 11	κάμπιος δρόμος· δρόμοι τινὲς ἦσαν κάμπιοι οὐκ εὐθεῖς καὶ ἁπλοῖ, ἀλλὰ καμ‐ πὰς ἔχοντες.
kappa 12	κάναστρον· τρύβλιον.
kappa 13	κανθάρου μελάντερος· παροιμία ** Μένανδρος Θησαυρῷ (fr. 202 Kö.).
kappa 14	κάρδακες· οἱ στρατιῶται ἐν Ἀσίᾳ· λέγονται δὲ καὶ οἱ φύλακες κάρδακες.
kappa 15	Καρκίνου ποιήματα· Μένανδρος Ψευδηρακλεῖ (fr. 457 Kö.) ἀντὶ τοῦ αἰνιγμα‐ τώδη. ὁ γὰρ Καρκίνος Ὀρέστην ὑπὸ †Ἰλίου† ἀναγκαζόμενον ὁμολογῆσαι, ὅτι ἐμητροκτόνησεν,
kappa 15	ἐποίησε δι’ αἰνιγμάτων ἀποκρινόμενον (Carc. p. 798 N2).	188
kappa 16	κατ’ αἶγας ἀγρίας· παροιμία λεγομένη ἐπὶ κατάρας—κατ’ αἶγας ἀγρίας τρέπειν τὰ κακά—〈ὁμοίως τῇ ‘ἐς κόρακασ‘ (cf. Paus. φ 5)〉.
kappa 17	κατακαχρύσω· καταφρύξω καὶ συντρίψω· ἀπὸ τῶν καχρύων μετενήνεκται.
kappa 18	κατακορμίσαι· κατακόψαι ξύλον.
kappa 19	κάταντα· κατωφερῆ.
kappa 20	〈κατηδέσθημεν· κατεβρώθημεν〉. Πλάτων ἐν Ἑορταῖς (II 627 M. = fr. 35 K.)· ‘κατηδέσθημεν ἄν καὶ κατεκόπημεν εὐθύσ‘.
kappa 21	κατουλάδα· τὴν κατίλλουσαν καὶ κατείργουσαν, καὶ ἐξούλης δίκη ἡ ἐξείρξεως. Σοφοκλῆς Ναυπλίῳ (fr. 400 N2 = 433 P.)· ‘ἐπεύχομαι δὲ νυκτὶ τῇ κατουλάδι‘. οἱ δὲ τῇ πανωλέθρῳ ἐσομένῃ τοῖς Ἕλλησιν. οὖλον γὰρ τὸ ὀλέθριον, καὶ ἡ κατα πρόθεσις αὔξη‐
5	σιν ἔχει. ἢ τὴν ζοφώδη ἀπὸ τῆς κατὰ τὸ σῶμα γινομένης οὔλης 〈τριχόσ〉, μελαντέρα γὰρ ὡς ἐπὶ πολύ. ἢ τὴν καταιγίδας ἔχουσαν καὶ συστροφὰς ἀνέμων. εἰλεῖν γὰρ τὸ συστρέφειν. Ὅμηρος (Φ 8; saepius).
kappa 22	καυσία (cf. Men. fr. 282 Kö.)· εἶδος πίλου βαρβαρικοῦ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ὡς τιάρα, ὃν οἱ Μακεδονικοὶ βασιλεῖς ἐφόρουν λευκὸν αὐτῷ διάδημα περιειλοῦντες.
kappa 23	κελέοντες· οἱ ἱστόποδες καὶ τὰ λεπτὰ καὶ πηνοειδῆ τῶν ξύλων.
kappa 24	κεντρηνεκὴς ἵππος· ὁ εὐπειθὴς κέντροις.
kappa 25*	Κερκῖται· ἔθνος Ἰνδικόν, ὃ χρῆται μικρῷ πηδαλίῳ τῷ καλουμένῳ κερκέτῃ· 〈οὗτος δὲ〉 μηχάνημα σιδηροῦν, ὃ ἐξαρτᾶται τῆς νεώς, ὅταν ᾖ ἄνεμος, πρὸς τὸ ἀντέχειν 〈ὡς ὁ δελφίσ〉.
kappa 26	Κέρκωπες· πανοῦργοι, δόλιοι, ἀπατεῶνες, κόλακες, οἳ καθάπερ ἡ ἀλώπηξ τοὺς θηρευτικοὺς κύνας ἀπατᾷ, τοὺς ἁπλουστέρους φενακίζουσι τῇ κέρκῳ τῶν λόγων. φασὶ 〈δὲ〉 τοὺς Κέρκωπας γενέσθαι (E. Gr. Fr. p. 70 Kink. = Hom. V p. 160 All.)· ‘ψεύστας, ἠπεροπῆας, ἀμήχανα τ’ †ἔργ‘ ἐάσαντας†
5	ἐξαπατητῆρας· πολλὴν δ’ ἐπὶ γαῖαν ἰόντες ἀνθρώπους ἀπάτασκον, ἀλώμενοι ἤματα πάντα‘.
kappa 27	κερκώπη· ἐλάχιστον τεττίγιον τὸ καὶ καλαμαῖον.	189
kappa 28	Κέσκος ἦν πόλις ἐν Κιλικίᾳ καὶ παρ’ αὐτὴν ποταμὸς Νοῦς ὄνομα. διόπερ οἱ κωμικοὶ παίζοντες τοὺς νοῦν οὐκ ἔχοντας Κέσκον φασὶν οἰκεῖν (IV 656 M. = fr. ad. 807 K.).
kappa 29	κεστρεῖς νήστεις ἐκάλουν καὶ κεχηνότας καὶ πεινῶντας· λαίμαργοι γὰρ οὗτοι οἱ ἰχθύες. καὶ ἡ παροιμία ‘κεστρεὺς νηστεύει‘ εἴρηται ἐπὶ τῶν δικαιοπραγούντων μέν, ἧττον δὲ φερομένων διὰ τοῦτο αὐτό. μετενήνεκται δὲ ἀπὸ τοῦ ἰχθύος· οὗτος γὰρ πάντων τῶν 〈ἄλλων〉 ἰχθύων ἀλληλοφαγούντων μόνος ἀπέχεται 〈τῆς σαρκοφαγίασ〉. νέμεται δὲ ἰλύν, ὡς Ἀριστοτέλης ἐν τοῖς
5	Περὶ ζῴων (591 a 22), καὶ δῆλον ὅτι ταλαιπωρεῖ καταδυόμενος εἰς τὴν ἰλὺν καὶ ἧττόν τι φέρεται.
kappa 30	κηρύλοι· οἱ ἄρσενες τῶν ἁλκυόνων, οἳ γηράσαντες ὑπὸ τῶν θηλειῶν βαστά‐ ζονται.
kappa 31	Κιλίκων· ἐπώνυμον Ἀχαιοῦ τοῦ Μέροπος ἀπὸ τροφοῦ Κιλίσσης, ὃς τὴν πατρίδα Μίλητον προὔδωκε τοῖς Πριηνεῦσι καὶ τοῖς βασιλέως στρατηγοῖς, ἢ παρόσον Κίλικες διεβέβληντο ἐπὶ πονηρίᾳ καὶ ὠμότητι, διὰ τοῦτο ἐκλήθη Κιλίκων. Φερεκράτης (II 351 M. = fr. 166 K.)· ‘ἀεί ποθ’ ἡμῖν ἐγκιλικίζους’ οἱ θεοί‘.
kappa 32	κιχλισμός· ὁ λεπτὸς καὶ ἀκόλαστος γέλως.
kappa 33	Κλαρῶται· μέτοικοι, ὡς Μαριανδυνοὶ ἐν Ἡρακλείᾳ τῇ Ποντικῇ καὶ Εἵλωτες ἐν Λακεδαίμονι καὶ ἐν Θετταλίᾳ Πενέσται καὶ Καλλικύριοι ἐν Συρακούσαις.
kappa 34	κλεισίαι· αὔλειοι πυλῶνες, πλατεῖαι θύραι, δι’ ὧν καὶ ζεύγη εἰσέρχονται.
kappa 35	κλείσιον· θυρών, ἐν ᾧ καὶ ζεύγη ἵσταται.
kappa 36	κοινὰ τὰ τῶν φίλων· Τίμαιός φησιν ἐν τῷ θʹ (FHG I 211, fr. 77) ταύτην λεχθῆναι κατὰ τὴν μεγάλην Ἑλλάδα, καθ’ οὓς χρόνους Πυθαγόρας ἀνέπειθε τοὺς ταύτην κατοι‐ κοῦντας ἀδιανέμητα κεκτῆσθαι. κέχρηται τῇ παροιμίᾳ Μένανδρος Ἀδελφοῖς (fr. 10 Kö.).
kappa 37	κολόκυμα (Ar. equ. 692)· τὸ κωφὸν κῦμα καὶ μὴ ἐπικαχλάζον.
kappa 38	κόνδυλος· κόλαφος, ὅθεν 〈κονδυλίζω Ἀττικοὶ〉 τὸ κολαφίζω. ὁ δὲ Κόλαφος παρ’ Ἐπιχάρμῳ ἐν Ἀγρωστίνῳ (fr. 1 Kaib.) καὶ παιδοτρίβου ὄνομα.
kappa 39*	κόντιλος· εἶδος ὀρνέου. Εὔπολις (II 562 M. = fr. 334 K.)· ‘αὐτοῦ δ’ ὄπισθεν κατέλαβεν τὸν κόντιλον‘.
kappa 40	κουροτρόφος γῆ· ταύτῃ δὲ θῦσαί φασι πρῶτον Ἐριχθόνιον ἐν ἀκροπόλει καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι χάριν ἀποδιδόντα τῇ γῇ τῶν τροφείων. καταστῆσαι δὲ νόμιμον τοὺς θύοντάς
kappa 40	τινι θεῷ ταύτῃ προθύειν.	190
kappa 41	κρατευταί (Ι 214)· ὀβελοὶ ἢ λίθοι ἢ σιδήριά τινα, ἐφ’ ὧν οἱ ὀβελίσκοι ἐπιτίθενται.
kappa 42	κρεάγρα· ** καλεῖται δὲ καὶ ἁρπάγη καὶ λύκος.
kappa 43	κρεῖον (Ι 206)· 〈κρεοδόχον〉 κανοῦν ἢ ἄλλο τι, ἐφ’ οὗ τὰ κρέα κόπτεται.
kappa 44	κριὸς τροφεῖα ἀπέτ〈ε〉ισεν (Men. fr. 804 Kö.)· παροιμία ἐπὶ τῶν ἀχαρίστων· ἐπεὶ τὰς φάτνας οὗτοι πλήττουσιν.
kappa 45*	κριοῦ διακονία· παρὰ τὴν παροιμίαν ‘κριὸς τὰ τροφεῖα 〈ἀπέτεισεν〉‘. κυρίττει γὰρ τοὺς τρέφοντας.
kappa 46	κρόκη· ῥοδάνη.
kappa 47	κροτῶνος ὑγιέστερος (cf. Ael. D. υ 2)· τοῦτο δεῖ ἐπὶ τοῦ ζῴου δέχεσθαι. τὸ γὰρ εἶναι πάντοθεν ὅμοιον καὶ μηδεμίαν ἔχειν διακοπήν, ἀλλ’ εἶναι λίαν ὁμαλόν. διὰ τοῦτο ἀπ’ αὐτοῦ λέγουσιν· ‘ὑγιέστερος κροτῶνοσ‘.
kappa 48	κρουπέζαι· Βοιώτια ὑποδήματα ξύλινα, ἐν οἷς τὰς ἐλαίας πατοῦσιν. οἱ δὲ κρότα‐ λον, ᾧ ἐπιψοφοῦσιν οἱ αὐληταί [τὸ βάταλον].
kappa 49	Κρωβύλου ζεῦγος· ἐπὶ πονηρῶν, ἀπὸ πορνοβοσκοῦ δύο πόρνας ἔχοντος.
kappa 50	κρωσσός· κεράμιον, κρατὴρ ὕδατος, ὑδρία.
kappa 51	κτίλος· ὁ προηγούμενος τῶν προβάτων κριός.
kappa 52	κυβησίνδα· ἐπὶ κεφαλῆς φέρειν ἢ κατὰ νώτου.
kappa 53*	Κυκλώπειος δωρεά (cf. ι 369)· ἡ ὄψιμος καὶ ὀλεθρία.
kappa 54	Κύλλου Πήραν· ἡ Πήρα χωρίον πρὸς τῷ Ὑμηττῷ, ἐν ᾧ ἱερὸν Ἀφροδίτης καὶ κρήνη, ἐξ ἧς αἱ πιοῦσαι εὐτοκοῦσι καὶ ἄγονοι γόνιμοι γίνονται. Κρατῖνος δὲ ἐν Μαλθακοῖς (II 79 M. = fr. 102 K.) †καλλιαν† αὐτήν φησιν, οἱ δὲ †κυλλουπηραν†. τάττεται δὲ ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν τὴν φύσιν βιαζομένων ἐξ ἐπιτεχνήσεως.
kappa 55	κυμβίον· εἶδος [τι] ποτηρίου.
kappa 56	Κυνάδρα· κρήνη ἐν Ἄργει, ἐξ ἧς ἔπινον οἱ ἐλευθερούμενοι τῶν οἰκετῶν, ὅθεν τὸ ‘ἐν Κυνάδρᾳ ἐλευθέριον ὕδωρ‘ παροιμιακῶς ἐπὶ τῆς κατ’ ἐλευθερίαν ζωῆς. ἐκλήθη δὲ οὕτως ἡ κρήνη διὰ τὸ τὸν Κέρβερον κύνα ταύτῃ διαδρᾶναι καὶ ἐλευθερωθῆναι.
kappa 57	κυνοῦχος· θυλάκιον, μαρσίππιον.
kappa 58	κύρβεις· τρίγωνοι πίνακες, ἐν οἷς οἱ περὶ τῶν ἱερῶν νόμοι ἐγγεγραμμένοι ἦσαν
kappa 58	καὶ οἱ πολιτικοί, ἄξονες δὲ τετράγωνοι, ἐν οἷς οἱ περὶ τῶν ἰδιωτικῶν. τινὲς δὲ ἀδιάφορα ταῦτά φασιν.	191
kappa 59	κωλακρέται (cf. Ar. B. p. 191, fr. 36 N.)· ταμίαι τοῦ δικαστικοῦ μισθοῦ, οἳ καὶ τὰ εἰς θεοὺς ἀναλισκόμενα παρεῖχον.
kappa 60	Κωρυκαῖος 〈ἠκροάζετο· Κωρυκαῖον〉 θεόν τινα παρεισάγουσιν οἱ κωμικοὶ ἐπ‐ ακροώμενον ἀπὸ παροιμίας τινός. Κώρυκος γὰρ τῆς Παμφυλίας ἀκρωτήριον, παρ’ ᾧ πόλις Ἀττά‐ λεια· ἐνταῦθα οἱ ἀπὸ τῆς πόλεως, ἵνα μηδὲν αὐτοὶ κακῶς πάσχωσιν ἀπὸ τῶν ἐφορμούντων τὴν ἄκραν λῃστῶν, ὑπαλλαττόμενοι πρὸς τοὺς ἐν ἄλλοις λιμέσιν ὁρμοῦντας κατηκροῶντο καὶ τοῖς λῃσταῖς
5	ἀπήγγελλον, καὶ τίνες εἰσὶ καὶ ποῖ πλέουσιν· ὅθεν καὶ ἡ παροιμία· ‘τοῦ δ’ ἆρ’ ὁ Κωρυκαῖος ἠκροάζετο‘, Μένανδρος Ἐγχειριδίῳ (fr. 137 Kö.). οἱ δὲ κωμικοὶ 〈τὸν〉 Κωρυκαῖον καὶ θεὸν εἰσάγουσιν· Διώξιππος Θησαυρῷ (IV 542 M. = fr. 2 K.)· ‘μὴ κατακούσειεν δέ μου ὁ Κωρυκαῖος. —Β. ἀλλὰ μὴν κατακήκοεν
10	σοῦ κατακολουθῶν ἔνδοθεν‘. ὁ δὲ Ἔφορος ἐν γʹ (FG Hist 70, 27)· ‘ὑπ’ ἄκρᾳ, φησίν, ᾤκουν οἱ καλούμενοι Κωρυκαῖοι ἀνατεινούσῃ εἰς πέλαγος, σύμμ〈ε〉ικτοί τινες κατασκευασάμενοι πολισμάτιον, γείτονες Μυοννήσῳ. τοῖς οὖν ὁρμοῦσιν ἐμπόροις προσῄεσαν ὡς ἐωνούμενοι 〈ἢ〉 σύμπλοοι. εἶτα μαθόντες, τί τε κομίζουσι καὶ ποῖ πλέουσιν, τοῖς Μυοννησίοις ἀπήγγελλον κἀκεῖνοι ἐπετίθεντο αὐτοῖς· ἐλάμβανον δὲ καὶ αὐτοὶ
15	μέρη τινὰ τῶν λύτρων‘.
kappa 61	κωρυκίς· 〈θύλακος, πήρα〉. Ἀριστοφάνης 〈Ὁλκάσι〉 (II 1123 M. = fr. 415 K.)· ‘σπυρὶς οὐ μικρὰ καὶ κωρυκίς, ἣ καὶ τοὺς μάττοντας ἐγείρει‘.
kappa 62*	κώρυκος· θυλάκιον.
lambda 1	λαγὼς καθεύδων· παροιμία ἐπὶ τῶν προσποιουμένων καθεύδειν.
lambda 2	λαγὼς περὶ τῶν κρεῶν· παροιμία. δειλὸν γὰρ τὸ ζῷον [ὁ λαγώς]. ὅθεν καὶ ὁ Ῥηγῖνος λαγὼς ἐλέχθη· καὶ γὰρ τοὺς Ῥηγίνους ἐπὶ δειλίᾳ ἐκωμῴδουν. παροιμία δέ τίς ἐστιν ‘λαγὼς τὴν περὶ τῶν κρεῶν τρέχει‘ ἐπὶ τῶν διακινδυνευόντων ταῖς ψυχαῖς καὶ πρὸς τοῦτο καρτε‐ ρῶς ἀγωνιζομένων ταττομένη.
lambda 3*	λάρος ἐν νεμέσει· παροιμία ἐπὶ τῶν ταχὺ ἀποδιδόντων.
lambda 4	λαῦραι· ῥῦμαι, κῶμαι, στενωποί, ὑπόνομοι.
lambda 5	Λείβηθρα (TGF. p. 9s. N2)· ὄρος Μακεδονίας, οὗ 〈τὸ〉 ἐθνικὸν οἱ Λειβήθριοι, οἷς ἐνδιατρῖψαί ποτε ὁ Ὀρφεὺς λέγεται.
lambda 6	λείβηθρον· ὀχετὸς ὑδραγωγός.	192
lambda 7	λέμβος καὶ ἐφόλκιον (cf. com. fr. ad. 1071 K.)· σκάφος ἢ πλοῖον.
lambda 8*	λέμφοι· τὰ θνησείδια τῶν θρεμμάτων †καὶ ξηρὰ† ὑπὸ νόσου.
lambda 9	λέοντα ξυρᾷς· παροιμία ἐπὶ τῶν ἀδυνάτοις ἐπιχειρούντων.
lambda 10*	λεπτὴν πλέκειν· λεγόμενόν τι ἐπὶ τῶν πενήτων, οἷον ἀκριβῆ, στενήν, ἀσθενῆ.
lambda 11*	Λέρνη θεατῶν· ἀντὶ τοῦ 〈Λέρνη〉 κακῶν 〈τὸ〉 θέατρον Κρατῖνος (II 201 M. = fr. 347 K.). οἱ μὲν διὰ τὴν ὕδραν, οἱ δὲ διὰ τοὺς Ἀργείους τὰ καθάρματα ἐκεῖ ἀποφέρειν. ὁ γὰρ Δαναὸς ἐν τῇ Λέρνῃ τὰς κεφαλὰς τῶν Αἰγυπτιαδῶν ἀπέθετο καὶ ὡς εἰκὸς ἐφ’ ὕβρει ἐκέλευσε τὰ δυσοιώνιστα ἐκεῖ ῥίπτειν.
lambda 12	Λεσβίων ἄξια· παροιμία ἐπὶ τῶν ἀπράκτων.
lambda 13	λευκὴν μᾶζαν φυρῶ σοι· παροιμία ἐπὶ τῶν μεγάλα ὑπισχνουμένων.
lambda 14	λευκὴ στάθμη· ἐπὶ τῶν ἄδηλα ἀδήλοις σημειουμένων ἢ ἐπὶ τῶν μηδὲν συνιέν‐ των. ἡ γὰρ ἐν τοῖς λευκοῖς λίθοις στάθμη λευκὴ οὐδὲν δύναται δεικνύναι διὰ τὸ μὴ παραλλάττειν καθάπερ ἡ διὰ τῆς μίλτου γινομένη. Σοφοκλῆς Κηδαλίωνι (fr. 307 N.2 = 330 P.)· ‘τοῖς μὲν λόγοις τοῖς σοῖσιν οὐ τεκμαίρομαι,
5	οὐ μᾶλλον ἢ λευκῷ 〈’ν〉 λίθῳ λευκῇ στάθμῃ‘. ἔστι δὲ στάθμη σπάρτος τεκτονική.
lambda 15	λευκοί· οἱ δειλοί, καὶ λευκόπυγοι οἱ αὐτοί.
lambda 16	Λήμνιον κακὸν βλέπων· πυρῶδες. καὶ παροιμία ‘Λήμνιον κακόν‘. ἐκ γὰρ Ἀθηνῶν ἁρπάσαντες γυναῖκας οἱ Λήμνιοι καὶ τεκνοποιησάμενοι ἐξ αὐτῶν κατέσφαξαν αὐτὰς μετὰ τῶν τέκνων. ἐπὶ δὲ Θόαντος αἱ γυναῖκες τοὺς ἄνδρας ἀνεῖλον ἅμα ταῖς τῶν Θρᾳκῶν γυναιξίν, ὅτι αὐταῖς οὐ προσεῖχον ἐπὶ τῇ δυσωδίᾳ, ἣν Μυρσίλος μὲν (FHG IV 458, fr. 7) διὰ τὸν Μηδείας
5	ἐπὶ τῇ Ὑψιπύλῃ ζῆλον κατασχεῖν 〈φησι〉 τὰς Λημνίας, Καύκαλος δὲ (FG Hist. 38, 2) διὰ τὸ ὀλιγωρῆσαι 〈αὐτὰσ〉 τῆς Ἀφροδίτης. ἔνθεν τὰ μεγάλα κακὰ ‘Λήμνια‘ λέγεται (cf. Hdt. VI 138, 4; Aesch. Cho. 631).
lambda 17	λίγδος· χωνεία, ἀλοιφή. καὶ λίγδοι· χωνευτήρια, χοάναι, ἡ τῶν νομισμάτων δια‐ τύπωσις.
lambda 18	λιμῷ Μηλίῳ· παροιμία, ἐπεὶ Ἀθηναῖοι ἐκάκωσαν Μηλίους πολιορκοῦντες λιμῷ, ὡς Θουκυδίδης ἐν τῇ πέμπτῃ (116).
lambda 19	λίνον λίνῳ συνάπτεις· ἐπὶ τῶν τὰ αὐτὰ διὰ τῶν αὐτῶν δρώντων. Στράττις Ποταμίοις (II 777 M. = fr. 38 K.) [καὶ Ἀριστείδης ὁ ῥήτωρ (or. 46 p. 192 Ddf.)] καὶ Πλάτων
lambda 19	(Euthyd. 298c).	193
lambda 20	λίσπαι· οἱ μέσοι διαπεπρισμένοι ἀστράγαλοι καὶ ἐκτετριμμένοι (Plat. syinp. 193a). καὶ ‘λίσπη γλῶσσα‘ (Ar. ran. 826s.) ἡ ἐπιτετριμμένη. λέγονται δὲ καὶ οἱ Ἀθηναῖοι ἐπιθετικῶς λίσπαι διὰ τὸ ναυτικοὺς ὄντας ἕνεκα τῆς ἐν τῷ κωπηλατεῖν συνεχοῦς ἐφέδρας ἀπογλούτους εἶναι. †ἐν ᾧ† διὰ τὸ Θησέα μετὰ Πειρίθου καταβάντα εἰς Ἅιδου καὶ πρός τινα πέτραν ὑπὸ Περσεφόνης
5	ἐπικαθισθέντα σὺν τῷ Πειρίθῳ 〈ταύτῃ προσφυῆναι〉, Ἡρακλέους 〈δὲ〉 ἐπὶ τὸν Κέρβερον κατελ‐ θόντος παρὰ τῆς θεοῦ τε αὐτὸν ἐξαιτησαμένου καὶ τῆς πέτρας ἀποσπῶντος ἐγκαταλειφθῆναι τὸ προσηνωμένον αὐτῇ τῶν γλουτῶν μέρος. διόπερ εἰς τιμὴν ἐκείνου καὶ τοὺς λοιποὺς Ἀθηναίους οὕτως ἐπονομάζεσθαι.
lambda 21*	λίτρα· ἦν μὲν καὶ νόμισμά τι, ὡς Δίφιλος (IV 409 M. = fr. 71 K.). ἐπὶ δὲ τοῦ σταθμοῦ Ἐπίχαρμός τε (fr. 40 Kaib.) καὶ Σώφρων (fr. 148 Kaib.) ἐχρήσαντο. Σοφοκλῆς δὲ (fr. 962 N.2 = 1065 P.) λιτροσκόπον φησὶ τὸν ἀργυραμοιβόν, ἀπὸ τοῦ νομίσματος.
lambda 22	Λοκρῶν σύνθημα· παροιμία ἐπὶ τῶν παρακρουομένων. λέγονται γὰρ Λοκροὶ Πελοποννησίοις συνθέμενοί ποτε εἶτα Ἡρακλείδαις βοηθῆσαι.
lambda 23	λοφεῖον· θήκη λόφου περικεφαλαίας.
lambda 24	Λυδὸς ἐν μεσημβρίᾳ παίζει (cf. com. fr. ad. 720 K.)· ἐπὶ τῶν ἀκολάστων ὡς ταύταις ταῖς ὥραις ἀκολασταινόντων.
lambda 25*	λύκος ἀετὸν φεύγει· παροιμία ἐπὶ τῶν ἀφύκτων.
lambda 26	λύκος ἔχανεν· παροιμία. λέγουσι [δὲ] τὸν λύκον, ἐπειδὰν ἁρπάσαι τι βούληται, κεχηνότα παραγίνεσθαι ἐπ’ αὐτό. ὅταν οὖν μὴ λάβῃ, ὃ προαιρεῖται, κατὰ κενοῦ αὐτὸν χανεῖν φασιν. ἐπὶ τῶν συνελπιζόντων χρηματιεῖσθαι, διαμαρτανόντων δὲ λέγουσιν. Ἀριστοφάνης Θεσμοφορια‐ ζούσαις βʹ (II 1087 M. = fr. 337 K.).
lambda 27	Λύκου δεκάς· παροιμιῶδες, ἐπεὶ Λύκος ὁ ἥρως ἵδρυτο παρὰ τοῖς δικαστηρίοις, ἔνθα προσήδρευον οἱ συκοφάνται. ἀφώριστο δὲ αὐτῷ τριώβολον τῆς ἡμέρας.
lambda 28	Λύσιοι τελεταί· αἱ Διονύσου. Βοιωτοὶ γὰρ ἁλόντες ὑπὸ Θρᾳκῶν καὶ φυγόντες εἰς Τροφωνίου, κατ’ ὄναρ ἐκείνου Διόνυσον ἔσεσθαι βοηθὸν φήσαντος, μεθύουσιν ἐπιθέμενοι τοῖς Θρᾳξὶν ἔλυσαν ἀλλήλους καὶ Διονύσου Λυσίου ἱερὸν ἱδρύσαντο, ὡς Ἡρακλείδης ὁ Ποντικός (fr. 101 Voss), ὡς Ἀριστοφάνης δὲ (p. 240, fr. 10 N., sed cf. Wentz., Ἐπικλ. VII 43) διὰ τὸ
5	λυτρώσασθαι Θηβαίους παρὰ Ναξίων ἄμπελον.
lambda 29	λύχνον ἐν μεσημβρίᾳ ἅπτεις (com. fr. ad. 721 K.)· ἐπὶ τῶν ἐν καιρῷ ἀν‐ επιτηδείῳ τι ποιούντων.
lambda 30	λωτός· αὐλός τις.	194
mu 1	μαγδαλιά· ζύμωμά τι, ἐν ᾧ ἀποματτόμενοι τὰ ἐκ τῶν βρωμάτων λιπαρὰ ῥύπη ἐρρίπτουν κυσίν. ὅθεν καὶ παροιμία ἐπὶ τῶν λίχνων καὶ παρασίτων τὸ ‘κύων ζῶν ἀπὸ μαγδαλιᾶσ‘.
mu 2*	μάγειρος· ὁ τὰς μάζας μερίζων.
mu 3	μαγίδες· μᾶζαι καὶ τὰ τῇ Ἑκάτῃ συντελούμενα δεῖπνα. οὕτως Ἀριστοφάνης (II 1215 M. = fr. 813 K.).
mu 4	μᾶλλον ὁ Φρύξ· ἡ παροιμία ἐνθένδε· οἱ ἑπτὰ σοφοὶ ἐρωτώμενοι ὑπὸ Κροίσου, τίς τῶν ὄντων εὐδαιμονέστατος, οἱ μὲν ἀπεκρίναντο τὰ ἄγρια ζῷα, ὑπὲρ γὰρ τῆς αὐτονομίας ἀποθνῄσκει· οἱ δὲ πελαργούς, δίχα γὰρ νόμου τῇ φύσει τὸ δίκαιον ἔχουσιν. Σόλων δὲ οὐδένα πρὸ τῆς τελευταίας ἡμέρας. παρεστὼς δὲ Αἴσωπος ὁ λογοποιὸς Φρὺξ τὸ γένος ‘τοσοῦτον‘, εἶπεν,
5	‘ὑπερέχεις τῶν ἄλλων, ὅσον θάλασσα ποταμῶν‘. ἀκούσας δὲ Κροῖσος εἶπε· ‘μᾶλλον ὁ Φρύξ‘.
mu 5	μανδαλωτόν; εἶδος φιλήματος ὡς γίγγλυμον τὸν καὶ δρεπτὸν καὶ παιδάριον καὶ ἕτερα.
mu 6*	μάρσιππος· σάκκος, θυλάκιον, σακέλλιον.
mu 7	μασχάλην αἴρεις· ἀντὶ τοῦ κωθωνισθήσῃ. οἱ γὰρ μεθύοντες ᾖρον τὰς μασχάλας καταμωκώμενοι. καὶ οἱ μνηστῆρες χεῖρας ἀνίσχοντες γέλῳ ἔκθανον (cf. ς 99s.).
mu 8	μασχαλίσματα· Ἀριστοφάνης (p. 221 fr. 78 N.) παρὰ Σοφοκλεῖ ἐν Ἠλέκτρᾳ (v. 445) κεῖσθαι τὴν λέξιν ἔθος σημαίνουσαν. οἱ γὰρ φονεύσαντες ἐξ ἐπιβουλῆς τινα[ς] ὑπὲρ τοῦ τὴν μῆνιν ἐκκλίνειν ἀκρωτηριάσαντες μόρια τούτου καὶ ὁρμαθίσαντες ἐξεκρέμασαν τοῦ τραχήλου διὰ τῶν μασχαλῶν διείραντες καὶ μασχαλίσματα προσηγόρευσαν. σημαίνει δὲ ἡ λέξις καὶ τὰ τοῖς
5	μηροῖς ἐπιτιθέμενα ἀπὸ τῶν ὤμων κρέα ἐν ταῖς τῶν θεῶν θυσίαις.
mu 9	μέγαρον· κοινῶς ὑπερῷον, οἴκημα, ἰδικῶς 〈δὲ〉 μέγαρα· κατάγεια οἰκήματα ταῖν θεαῖν.
mu 10	μειρακιεύεσθαι· ὡς μειράκιον ἀθύρειν· μεῖραξ γὰρ τὸ μειράκιον.
mu 11	Μελαναιγίδα Διόνυσον ἱδρύσαντο ἐκ τοιαύτης αἰτίας. αἱ τοῦ Ἐλευθῆρος θυ‐ γατέρες θεασάμεναι φάσμα τοῦ Διονύσου ἔχον μέλαιναν αἰγίδα ἐμέμψαντο· ὁ δὲ ὀργισθεὶς ἐξέμηνεν αὐτάς. μετὰ ταῦτα ὁ Ἐλευθὴρ ἔλαβε χρησμὸν ἐπὶ παύσει τῆς μανίας τιμῆσαι Μελαναιγίδα Διόνυσον.
mu 12	μερίς, οὐ πνίξ· τῶν δυνατωτέρων ἁρπαζόντων τὰς τροφὰς τῶν ἀσθενεστέρων καὶ ἐπὶ τούτῳ ἐκείνων πνιγομένων, ὅτι αὑτοῖς βοηθεῖν οὐκ ἠδύναντο, ἐπενοήθη ὁ διαμερισμός. καὶ ἕκαστος ἑκάστῳ τὸ ἴσον λαμβάνων ἐπεφώνει ‘μερίς, οὐ πνίξ‘.
mu 13	μέσακμον· τὸ τῷ κανόνι ὑποδεδεμένον, ὃ καλεῖται καῖρος.	195
mu 14	μετὰ Λέσβιον ᾠδόν· παροιμία λεγομένη ἐπὶ τῶν τὰ δεύτερα φερομένων. οὕτω Κρατῖνος (II 159 M. = fr. 243 K.). οἱ γὰρ Λακεδαιμόνιοι τοὺς Λεσβίους κιθαρῳδοὺς πρώτους προσεκαλοῦντο. ἀκαταστατούσης γάρ ποτε τῆς πόλεως αὐτῶν χρησμὸς ἐγένετο, τὸν Λέσβιον ᾠδὸν μεταπέμπεσθαι. οἱ δ’ ἐξ Ἀντίσσης Τέρπανδρον ἐφ’ αἵματι φεύγοντα μεταπεμψάμενοι ἤκουον αὐτοῦ
5	ἐν τοῖς συσσιτίοις καὶ κατεστάλησαν. ἐκαλοῦντο δὲ καὶ ὕστερον εἰς τὴν ἐκείνου τιμὴν πρῶτον μὲν ἀπόγονοι αὐτοῦ, εἶτα εἴ τις ἄλλος παρείη Λέσβιος, εἶθ’ οὕτως οἱ λοιποὶ ‘μετὰ Λέσβιον ᾠδόν‘.
mu 15*	μέτρῳ ὕδωρ πίνοντες, ἀμετρὶ δὲ μᾶζαν ἔδοντες· οὗτος ὁ στίχος εἰς παροιμίαν περιέστη ἔκ τινος χρησμοῦ, ὃν ἀνεῖλεν ὁ θεὸς Συβαρίταις. ὑβρισταὶ γὰρ ὄντες καὶ ἀμετροπόται ἀπώλοντο ὑπὸ Κροτωνιατῶν. τοῖς οὖν διαφυγοῦσιν αὐτῶν οὕτως ἐχρήσθη.
mu 16	μὴ παιδὶ μάχαιραν· ἐπὶ τῶν εἰκῆ ἐγχειριζόντων. καὶ Εὔπολις Δήμοις (II 467 M. = fr. 121 K.)· ‘μὴ παιδὶ τὰ κοινά‘.
mu 17	〈μὴ σύγε〉 μελαμπύγου τύχοις· ** †μελαμπυγοι ἐγένοντο πέρπεροι λίμνης υἱοί†. ἀκολοσταινόντων 〈δὲ〉 αὐτῶν πολλὰ ἡ μήτηρ ἔλεγε φυλάσσεσθαι, μήποτε ἐμπέσωσιν εἰς μελάμπυγον. ἐμπεσόντες οὖν εἰς Ἡρακλέα ἐπ’ ἀναφόρῳ 〈κατωκάρα〉 ἐδέθησαν. εἶτα ὁρῶν αὐτοὺς γελῶντας καὶ κατακύπτοντας ἐπυνθάνετο τὴν αἰτίαν. οἱ δὲ ἔλεγον, ὅτι λόγιον ἦν τὸ τῆς μητρός,
5	ἐμπεσεῖσθαι ἡμᾶς εἰς μελάμπυγον. καὶ γελάσαντα 〈λέγεται〉 τὸν Ἡρακλέα ἀφεῖναι αὐτοὺς τῶν δεσμῶν.
mu 18	μία χελιδών· παροιμιῶδες τοῦτο, ὅτι μία χελιδὼν ἔαρ οὐ ποιεῖ. βούλεται δὲ εἰπεῖν, ὅτι μία ἡμέρα οὐκ ἐᾷ τὸν σοφὸν εἰς τελείωσιν ἐμβαλεῖν οὐδὲ δυσημερία μία [τὸν σοφὸν] εἰς ἀμαθίαν. μέμνηται δὲ αὐτῆς Ἀριστοτέλης ὁ φιλόσοφος ἐν Ἠθικοῖς (1098 α 18).
mu 19	μικρὸν τοῦ ὀβολοῦ· τίμιον. λέγεται δὲ ἐπὶ τῶν πονηρῶν. Εὔπολις Μαρικᾷ (II 506 M. = fr. 185 K.)· ‘τῶν γὰρ πονηρῶν μικρόν ἐστι τοὐβολοῦ‘.
mu 20	μίλτος· δρόσος καταληφθεῖσα ὑπὸ καύσωνος, ὑφ’ ἧς διαφθείρεται πᾶς σπόριμος καρπός.
mu 21	μιλτωρυχία· τόπος, ἐν ᾧ μίλτος ὀρύσσεται. Ἀμειψίας (II 707 M. = fr. 15 K.).
mu 22*	μισήτη· τὴν καταφερῆ μισήτην ἔλεγον, οὐ παρὰ τὸ μῖσος, ἀλλὰ παρὰ τὸ μίσγεσθαι —τὸ γὰρ μῖσος ἄποθέν ἐστι τοῦ μίσγεσθαι· ὃ γὰρ μισεῖται μεμόνωται καὶ ἀμιγές ἐστιν—οἱονεὶ μισγήτην τινὰ οὖσαν, ὃ καὶ βέλτιον. καὶ τὸ ἐν παροιμίας δὲ μέρει λεγόμενον (fr. iamb. ad. 1 D2 = Arch. fr. 184 Bgk.)·
5	‘περὶ σφυρὸν παχεῖα μισήτη γυνή‘ κατὰ τοῦτο εἰρῆσθαι δοκεῖ. καὶ ὁ Κρατῖνός που τοῦτο ἔφη (II 202 M. = fr. 316 K.)·
5	‘μισῆται δὲ γυναῖκες ὀλίσβοισιν χρήσονται‘. τὸν δὲ ἁπλῶς μισητὸν [τὸν] ἀνίκανον λέγει (deest M.—K.—Dem.). μεταφορικῶς δὲ καὶ ἐπὶ τῆς ἀπλήστου κατὰ τὴν τροφὴν τίθεται ἡ λέξις.	196
mu 23	μονίπποις (Plat. lgg. 834c)· τοῖς ἐπὶ ἑνὸς ἵππου ἀγωνιζομένοις δρόμον.
mu 24	μυῖα χαλκῆ καὶ μυίνδα· παιδιᾶς εἶδος, ἣν οἱ παίζοντες ἀποτετακότες τὰς χεῖ‐ ρας ἐπιμύουσιν, ἕως ἂν ἐπιλάβωνταί τινος.
mu 25	Μυκώνιος γείτων· αὕτη τάττεται κατὰ τῶν διαβεβλημένων ἐπὶ γλισχρότητι καὶ σμικροπρεπείᾳ παρὰ τὴν σμικρότητα τῆς νήσου τῆς Μύκωνος καὶ εὐτέλειαν.
mu 26	Μύλ〈λ〉ος 〈πάντ’〉 ἀκούει (cf. Crat. II 70 M. = fr. 89 K.)· ἐπὶ τῶν ἀκουόν‐ των μέν, [μὴ] προσποιουμένων δὲ 〈μὴ〉 ἀκούειν.
mu 27*	μυσάχνη· ἡ πόρνη παρὰ Ἀρχιλόχῳ καὶ ἐργάτις καὶ παχεῖα (Arch. fr. 184 Bgk. cf. fr. iamb. ad. 1 D2). Ἱππῶναξ δὲ (fr. 110 Bgk.) βορβορόπιν καὶ ἀκάθαρτον ταύτην φησὶν ἀπὸ τοῦ βορβόρου καὶ ἀνασυρτόπολιν ἀπὸ τοῦ ἀνασύρεσθαι. Ἀνακρέων δὲ (fr. 156—159 Bgk.) πανδοσίαν καὶ λεωφόρον καὶ μανιόκηπον· κῆπος γὰρ τὸ μόριον· Εὔπολις (II 488 M. =
5	fr. 161 K.) εἰλίποδας ἀπὸ τῆς εἰλήσεως τῶν ποδῶν τῆς κατὰ μ〈ε〉ῖξιν.
mu 28	μῦς λευκός (Crat. II 46 M. = fr. 53 K.; Phil. IV 45 M. = fr. 62 K.)· οἱ κατοικίδιοι μύες ἄγαν πρὸς τὴν ὀχείαν κεκίνηνται καὶ μάλιστα οἱ λευκοί. οὗτοι δέ εἰσιν θήλεις. ἐπὶ τῶν ἀκρατῶν περὶ τὰ ἀφροδίσια ἡ παροιμία εἴρηται
mu 29	μῦς πίσσης γεύεται (cf. Theocr. XIV 51)· ἐπὶ τῶν νεωστὶ ἀπαλλασσόντων μετὰ κόπου. καὶ ‘ὅσα μῦς ἐν πίσσῃ‘ ἀπὸ Μυὸς τοῦ Ταραντίνου πύκτου κακῶς Ὀλυμπίασιν ἀπαλλάξαντος.
mu 30	μυστιλᾶσθαι· κοιλαίνειν ψωμούς (cf. Ar. equ. 1168).
mu 31	Μυσῶν λεία· ἐπὶ τῶν καταφρονητῶν καὶ εὐκαταφρονήτων **
mu 32	μωρότερος 〈εἶ〉 Μορύχου· παροιμία. Πολέμων (fr. 73 Pr.) λέγεσθαι ταύ‐ την παρὰ Σικελιώταις οὕτως· ‘μωρότερος εἶ Μορύχου, ὃς τἀνδὸν ἀφεὶς ἔξω τᾶς οἰκίας κάθηται‘. Μόρυχος δὲ παρ’ αὐτοῖς ὁ Διόνυσος κατ’ ἐπίθετον διὰ τὸ μολύνεσθαι αὐτοῦ τὸ πρόσωπον ἐν τῇ τρύγῃ γλεύκει τε καὶ σύκοις. μορύξαι γὰρ τὸ μολῦναι. Ὅμηρος γοῦν τὸ μεμολυμμένος μεμορυχ‐
5	μένος φησίν (ν 435). εὐήθειαν δὲ τούτου καταγνωσθῆναι, παρόσον ἔξω τοῦ νεὼ ἐν ὑπαίθρῳ αὐτοῦ τὸ ἄγαλμα καθίδρυται παρὰ τῇ εἰσόδῳ. τάττεται δὲ ἐπὶ τῶν εὔηθές τι διαπραττομένων.
nu 1	νεοττός· ἡ τοῦ ᾠοῦ λέκιθος καὶ τὸ πυρρόν. Μένανδρος Ἀνδρίᾳ (fr. 37 Kö.)· ‘καὶ τεττάρων ᾠῶν μετὰ τοῦτο, φίλταται, 〈δότε〉 τὸν νεοττόν‘. Κλέαρχος ἐν τῷ Περὶ θινῶν συγγράμματί φησιν (cf. fr. 76b We.)· ‘〈ὠχρόν〉, ὃ διαδίδοται ἀρχὴ
5	ὑπὸ τὸν ὑμένα λευκὸν 〈ὄν〉· ἐν τούτῳ γὰρ τὸ σπέρμα καὶ οὐκ ἐν τῷ καλουμένῳ νεοττῷ· διεψεύσ‐ θησαν γὰρ οἱ πρῶτοι τοῦτο φήσαντες. καὶ ἔστι τὸ ὠχρὸν περίττωμα τοῦ σπέρματοσ‘. ὅτι δὲ τὸ ὠχρὸν νεοττὸν ἔλεγον, μαρτυρεῖ καὶ Χρύσιππος ἐν τῷ Περὶ χρησμῶν (St. V. Fr. 1202, cf. 1201). ὄναρ γάρ τινά φησι θεασάμενον ἐκ τῆς κλίνης αὐτοῦ κρέμασθαι ᾠὰ προσαναθέσθαι ὀνειροκρίτη. τὸν δὲ εἰπεῖν· ‘ὀρύττων θησαυρὸν εὑρήσεις κατὰ τὸν τόπον ἐκεῖνον‘. εὑρόντα δὲ σταμνίον, ἐν ᾧ ἀρ‐	197
10	γύριον ἦν καὶ χρυσίον, ἐνεγκεῖν τι τοῦ ἀργυρίου τῷ μάντει. τὸν δὲ μάντιν εἰπεῖν· ‘τοῦ δὲ νεοττοῦ οὐδέν μοι δίδως;‘ καὶ Δίφιλος κέχρηται τῇ λέξει (IV 427 M. = fr. 121 K.)· ‘ᾠῶν δ’ ἐν αὐτῇ διέπρεπεν νεόττια‘.
nu 2	νοῦς οὐκ ἔνι Κενταύροισι· παροιμία ἐπὶ τῶν ἀδυνάτων καὶ ἀνοήτων ταττομένη.
nu 3	νυκτάλωψ· ὁ νύκτωρ ἀλαὸς τοὺς ὦπας. καὶ νυκταλωπ〈ι〉ῶν· ὁ νυστάζων.
nu 4	νύμφαι· σκώληκες οἱ ἐν τοῖς τῶν μελισσῶν κυττάροις, ὅταν ἤδη πτεροποιεῖν ἄρ‐ ξωνται. οἱ δ’ ἁπλῶς τοὺς πτερωτοὺς μύρμηκας, Σάμιοι. καὶ τὸ ἀνὰ μέσον τῶν γυναικείων αἰδοίων νύμφην καλοῦσι. καὶ τῶν ῥόδων αἱ κάλυκες αἱ μεμυκυῖαι νύμφαι· καὶ αἱ νεόγαμοι κόραι [νύμφαι]. καὶ αἱ Μοῦσαι δὲ ὑπὸ Λυδῶν νύμφαι 〈καλοῦνται〉. ὅτι δὲ πάντων τῶν καρπῶν αἱ ἐκφύσεις οὕτως,
5	δῆλον. περὶ δὲ τῶν θεῶν Διονυσίῳ πᾶσα ἱστορία συνῆκται ἐν τριάκοντα καὶ τρισὶ βιβλίοις (FHG. II 11, sed cf. RE V 933; Herm. 33, 288.).
xi 1	ξάνιον· κτένιον.
xi 2*	ξηραλοιφία καὶ ξηραλοιφεῖν· τὸ ἄνευ λουτροῦ ἀλείφεσθαι.
xi 3	ξιφίζειν· τὸ χειροτονεῖν παραπλήσιον ξίφει τὸ τῆς χειρὸς σχῆμα ποιοῦντα.
xi 4	ξιφισμός· σχῆμα τῆς ἐμμελείας καλουμένης ὀρχήσεως.
omicron 1	ὀβελίας ἄρτος· ὁ ἐπὶ ὀβελῶν ὀπτώμενος. λέγονται δὲ καὶ ὀβελιαφόροι οἱ ἐν τοῖς Διονυσίοις τοὺς ὀβελίας ἄρτους φέροντες, ἐτάσσετο δὲ ἡ λέξις ἐπὶ τῶν ἐργατῶν καὶ ἀγροίκων.
omicron 2	ὄγκαιον· ἀγγεῖον πλεκτὸν οἷον σπυρίς, ἐν ᾧ αἱ ἀκίδες τῶν βελῶν, αἳ καὶ ὄγκοι.
omicron 3*	ὀγκίαν· τὸν σταθμόν. Σώφρων (fr. 151 Kaib.) καὶ Ἐπίχαρμος (fr. 203 Kaib.).
omicron 4	ὄγκοι· γωνίαι.
omicron 5*	ὀδοντισμός· εἶδος αὐλήσεως.	198
omicron 6	οἴαξ· πηδάλιον, αὐχήν. Διογενιανὸς δὲ (cf. He. ο 175) οἴακας λέγει, οἷς τὰ πηδάλια ἐπιστρέφουσιν, ἤγουν κανόνας καὶ κρίκους, δι’ ὧν ἱμάντες διείρονται.
omicron 7	οἴκοι γενοίμην· ἐπὶ τῶν ἐκφυγεῖν τὰ δεινὰ εὐχομένων.
omicron 8	οἰκότριβες· οἱ ἐκ δούλων δοῦλοι, οἳ καὶ οἰκογενεῖς λέγονται. ἐνομίζοντο δὲ τὸ παλαιὸν ἀτιμότεροι τῶν ὠνητῶν, ὅτι οἱ μὲν ἐκ δούλων, οἱ δὲ ἐξ ἐλευθέρων ἐγένοντο καὶ οἱ μὲν ἀεὶ δοῦλοι, οἱ δὲ ὕστερον.
omicron 9	Οἰναῖοι τὴν χαράδραν· ἐπὶ τῶν ἐπ’ ὠφελείᾳ παρακαλουμένων, βλαπτόντων δέ. τῶν γὰρ Οἰναίων παροχετευόντων τὴν χαράδραν ἐπιρραγὲν ὕδωρ πολὺ κατέκλυσε πάντα.
omicron 10	οἶνος ἄνευ παίδων· δύο παροιμίαι, ἡ μὲν ‘οἶνος καὶ ἀλήθεια‘ (Alc. fr. 66 D.2; Theocr. XXIX 1), ἡ δὲ ‘οἶνος καὶ παῖδες ἀληθεῖσ‘. λαμβάνεται δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἁπλοϊζομένων καὶ τὴν ἀλήθειαν λεγόντων.
omicron 11	οἰσύα· ἀκανθώδης βοτάνη, ἐξ ἧς πλέκονται σχοινία.
omicron 12	ὁ κάνης τῆς κοίτης ὑπερέχει (cf. Cratet. II 236 M. = fr. 12 K.)· ἐπὶ τῶν τὰ μὴ ἀναγκαῖα μείζω καὶ πλείω τῶν ἀναγκαίων κεκτημένων.
omicron 13	Ὄ〈κ〉νου π〈λ〉οκαί· ἐπὶ τῶν ἀνηνύτων καὶ τῶν μὴ ὄντων λέγεται ἡ παροιμία ὑπὸ τῶν Ἀττικῶν. Ἀρίσταρχος γὰρ Κρατῖνον (II 203 M. = fr. 348 K.) ὑποθέσθαι φησὶν 〈Ὄκνον〉 τινὰ ἐν Ἅιδου σχοινίον πλέκοντα, ὄνον δὲ τὸ πλεκόμενον ἀπεσθίοντα [οἷον ἀποκείροντα].
omicron 14	ὁ Κρὴς τὴν θάλασσαν (cf. Alcm. fr. 115 Bgk.; Alc. fr. 223 Lob.)· ἰδὼν γὰρ αὐτὴν γαληνίζουσαν ἔφη· ‘εἰ μὴ ᾔδειν σε‘.
omicron 15	ὀκτώπουν· σκορπίον. Κρατῖνος Θρᾴτταις (II 65 M. = fr. 77 K.)· ‘ὀκτώπουν ἀνεγείρεις·‘ παροιμία γάρ· ‘σκορπίον [ὀκτώπουν] ἀνεγείρεισ‘. ἐν δὲ ταῖς Αἰσχύλου Ξαντρίαις (fr. 169 N.2) ἡ Λύσσα ἐπιθειάζουσα ταῖς Βάκχαις φησίν· ‘ἐκ ποδῶν δ’ ἄνω
5	ὑπέρχεται σπαραγμὸς εἰς ἄκρον κάρα, κέντημα γλώσσης, σκορπίου βέλος λέγω‘.
omicron 16*	ὄμπνιος λειμών· ὁ σῖτος καὶ οἱ Δημητριακοὶ καρποί· ἐπεὶ Ὀμπνία ἡ Δημήτηρ λέγεται.
omicron 17	ὄνος ἄγων μυστήρια (cf. Ar. ran. 159)· ἐπὶ τῶν ἑτέροις κακοπαθούντων καὶ παρεχόντων εὐφροσύνην διὰ τὸ τῷ καιρῷ τῶν μεγάλων μυστηρίων ἐξ ἄστεος Ἐλευσῖνάδε τοὺς ὄνους κομίζειν αὐτοῖς τὰ ἐπιτήδεια. τότε γὰρ θλίβονται μᾶλλον τὰ πρὸς τὴν χρείαν ἀγόμενα βαστά‐
omicron 17	ζοντες. Δήμων (FHG. I 379 fr. 7) ἐπὶ τοῦ μύλου λέγεσθαί φησιν, ὅτι στεφανοῦσιν αὐτὸν τότε.	199
omicron 18	ὄνος εἰς ἄχυρα (cf. Phil. IV 61 M. = fr. 188 K.)· παροιμία ἐπὶ τῶν παρ’ ἐλπίδας εἰς ἀγαθὰ ἐμπιπτόντων καὶ τούτοις ἀπολαυστικῶς χρωμένων.
omicron 19	ὄνος λύρας· Μένανδρος Ψοφοδεεῖ (fr. 460 Kö.). ἡ δ’ ὅλη παροιμία· ‘ὄνος λύρας ἤκουε καὶ σάλπιγγος ὗσ‘. λέγεται δὲ ἐπὶ τῶν μὴ συγκατατιθεμένων μηδὲ ἐπαινούντων.
omicron 20	ὄνος ὕεται· ἐπὶ τῶν μὴ ἐπιστρεφομένων. Κηφισόδωρος Ἀμαζόσιν (II 883 M. = fr. 1 K.)· ‘σκώπτεις μ‘, ἐγὼ δὲ τοῖς λόγοις ὄνος ὕομαι‘. Κρατῖνος Δραπέτισιν (II 48 M. = fr. 52 K.)· ‘οἱ δὲ πυππάζουσι περιτρέχοντες, ὁ δ’ ὄνος ὕεται‘.
omicron 21	ὄνου θάνατος· ἐπὶ τῶν ἀλλόκοτα διηγουμένων.
omicron 22*	ὃν οὐ θρέψει Κῶς, ἐκεῖνον οὐδὲ Αἴγυπτος· παροιμία **
omicron 23	ὄνου παρακύψεως· ὄνου παρακύψαντος ὄρνιθες πτοηθεῖσαι ἱστὸν ἀνέρρηξαν. ὁ δὲ δεσπότης τοῦ ἱστοῦ τῷ τοῦ ὄνου δεσπότῃ ἐνεκάλεσεν. ὅθεν ἡ παροιμία.
omicron 24	ὄνου σκιά καὶ περὶ ὄνου σκιᾶς· Σοφοκλῆς Κηδαλίωνι (fr. 308 N.2 = 331 P.)· ‘ὅς’ ἂν γένηται, ταῦτα πάντ’ ὄνου σκιά‘. Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ (II 1019 M. = fr. 192 K.)· ‘περὶ τοῦ γὰρ ὑμῖν ὁ πόλεμος νῦν ἐστι; περὶ ὄνου σκιᾶσ‘.
5	Ἀριστοτέλης δὲ ἐν Διδασκαλίαις (fr. 625 R.) καὶ δράματός τινος φέρει ἐπιγραφὴν Ὄνου σκιάν. οἱ δὲ πρῶτον φθέγξασθαι τοῦτο Δημοσθένην ἀπολογούμενον ὑπέρ τινος ἐπὶ μεγάλαις αἰτίαις κρι‐ νομένου, ὡς ἑώρα θορυβοῦντας τοὺς ἀκροωμένους. παρακαλέσας γὰρ αὐτοὺς μικρὰ προσέχειν ἤρξατο διηγεῖσθαι, ὡς Μέγαράδε ἀπιὼν μισθώσαιτο ὄνον, καύματος δὲ ἐν τῇ ὁδῷ γενομένου ὑπὸ τὴν σκιὰν τοῦ ὄνου βουληθείη ἀναπαύσασθαι· οὐ παρεῖναι γὰρ οὔτε δένδρον οὔτ’ ἄλλο τοιοῦτον οὐδέν.
10	τὸν δὲ ὀνηλάτην κωλύειν φάσκοντα ὄνον αὐτῷ μεμισθωκέναι μόνον, οὐ μὴν καὶ σκιάν· ὥστε δια‐ τριβὴν αὐτοῖς καὶ φιλονεικίαν πολλὴν περὶ τούτου γενέσθαι. ταῦτα δὲ εἰπών, ὡς εἶδε τοὺς Ἀθη‐ ναίους προσέχοντας σφόδρα καὶ ἡδομένους καὶ ποθοῦντας τὰ ἑξῆς ἀκοῦσαι, ἐπέπληξεν αὐτοῖς, εἰ περὶ ὄνου μὲν σκιᾶς ἀκροᾶσθαι δέονται καὶ παρακαλοῦσιν, ὑπὲρ δὲ ἀνδρὸς περὶ τοῦ ζῆν κινδυ‐ νεύοντος οὐκ ἐθέλουσιν ἀκούειν. δῆλον δὲ ὅτι λεγομένῳ τούτῳ ἐχρήσατο Δημοσθένης. διόπερ καὶ
15	ἐν τοῖς Φιλιππικοῖς παρῳδῶν τὴν παροιμίαν φησὶ (or. V 25) διαφέρεσθαι τοὺς Ἀθηναίους περὶ τῆς ἐν Δελφοῖς σκιᾶς.
omicron 25*	ὀργεῶνες· οἱ τοῖς ἰδίᾳ ἀφιδρυμένοις θεοῖς ὀργιάζοντες. ὀργιάζειν δέ ἐστι τὰ τῶν θεῶν ὄργια τελεῖν, τουτέστι μυστήρια καὶ νόμιμα. Νόμων ιʹ (Plat. lgg. 910b)· ‘μὴ κεκτῆσθαι ἔσω ἐν ἰδίαις οἰκίαις ἱερά. τὸν δὲ φανέντα κεκτημένον ἕτερα καὶ ὀργιάζοντα πλὴν τὰ δημόσια ...‘
omicron 25*	Σέλευκος δὲ ἐν τῷ ὑπομνήματι τῶν Σόλωνος Ἀξόνων (fr. 35 M. Müller) ὀργεῶνάς φησι καλεῖσθαι	200
5	τοὺς συλλόγους ἔχοντας περί τινας ἥρωας ἢ θεούς. ἤδη δὲ μεταφέροντες καὶ τοὺς ἱερέας οὕτω καλοῦσιν. ὁ γοῦν Ἀντίμαχος ἐν τῇ Λύδῃ (fr. 67 Wyss) φ〈ησίν〉· ‘ἔνθα Καβάρνους θῆκεν ἀγακλέας ὀργειῶνασ‘. καὶ ὁ Αἰσχύλος ἐν Μυσοῖς (fr. 144 N.2) τὸν ἱερέα τοῦ Καΐκου προσαγορεύων· ‘ποταμοῦ Καΐκου χαῖρε πρῶτος ὀργεών·
10	εὐχαῖς δὲ σῴζοις δεσπότας παιωνίαισ‘. περὶ δὲ τῶν ὀργεώνων γέγραφε καὶ Φιλόχορος (FHG. I 399, fr. 94)· ‘τοὺς δὲ φράτορας ἐπάναγκες δέχεσθαι καὶ τοὺς ὀργεῶνας καὶ τοὺς ὁμογάλακτας, οὓς γεννήτας καλοῦμεν‘.
omicron 26	ὀστράκου περιστροφή· παροιμία ἐπὶ τῶν ταχέως τι ποιούντων λεγομένη. εἴρη‐ ται δὲ ἀπὸ παιδιᾶς τοιαύτης· διελόντες ἑαυτοὺς οἱ παῖδες ὡς ἰσαρίθμους ἑκατέρους γενέσθαι οἱ μὲν πρὸς ἀνατολὴν ἵσταντο, οἱ δὲ πρὸς δυσμάς, ἄλλος δέ τις μεταξὺ ἑκατέρων καθήμενος ὄστρακον εἶχεν ἐκ μὲν τοῦ ἑνὸς μέρους κεχρισμένον λεύκῃ, ἐκ δὲ θατέρου μέλανι καὶ ἔρριπτε τοῦτο ὀρθόν.
5	καὶ εἰ μὲν κατεφέρετο τὸ λευκὸν μέρος ἄνω, οἱ πρὸς ἀνατολὰς ἑστῶτες ἐδίωκον τοὺς πρὸς δυσμάς, εἰ δὲ τὸ μέλαν ἄνω, οἱ ἐκ δυσμῶν ἐδίωκον, ἕως καταλάβοιεν. καταλαβόντες δὲ ἐβαστάζοντο ὑπ’ αὐτῶν, ἕως ἐπανέλθωσιν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀφ’ οὗ τὴν ἀρχὴν ἔφυγον.
omicron 27*	ὀσφὺν κατηγὼς ὥστε Μυσίας ὄνος· παροιμία ** ἐν Μυσίᾳ γὰρ σπανιώτα‐ τον εὑρεῖν ὄνον ὀρθὴν ἔχοντα τὴν ὀσφύν.
omicron 28	οὐ γὰρ ἄκανθαι· λεγόμενον ἐπὶ τῶν ὠφελίμων, ἀπὸ τῆς τοῦ βίου εἰς τὸ ἡμερώ‐ τερον μεταβολῆς.
omicron 29	οὐδ’ ἀπὸ γείσων ὗσεν· ἐπὶ τοῦ ἐλαχίστου.
omicron 30*	οὐδὲ Ἡρακλῆς πρὸς δύο (cf. Paus. π 32)· τοὺς Μολιονίδας ἔφυγε. Δίνων δὲ ἐν βʹ τῆς δευτέρας συντάξεως (FHG. II 90, fr. 4) Ἡρακλέα τὸν Ἰδαῖον Δάκτυλον καταδείξαντα Ὀλύμπια πρὸς δύο διαπυκτεύσαντα ἡττηθῆναι.
omicron 31	οὐδὲν ἱερόν (cf. Theocr. V 21 s.; Clearch. fr. 66a We.) Ἡρακλῆς εἶπεν Ἀδώνι‐ δος ἰδὼν ξόανον ὡς τῶν εὐεργετησάντων τοὺς ἀνθρώπους μόνων ὀφειλόντων τιμᾶσθαι. ἢ ὅτι οἱ καταφυγόντες εἰς αὐτὸ δοῦλοι ἄδειαν οὐκ εἶχον.
omicron 32	οὐδὲν πρὸς τὸν Διόνυσον· Ἐπιγένους τοῦ Σικυωνίου τραγῳδίαν εἰς τὸν Διόνυ‐ σον 〈οὐκ ἀνήκουσαν〉 ποιήσαντος ἐπεφώνησάν τινες τοῦτο. ὅθεν ἡ παροιμία. βέλτιον δὲ οὕτως· τὸ πρόσθεν εἰς τὸν Διόνυσον γράφοντες τούτοις ἠγωνίζοντο, ἅπερ καὶ Σατυρικὰ ἐλέγετο· ὕστερον δὲ μεταβάντες εἰς τὸ τραγῳδίας γράφειν κατὰ μικρὸν εἰς μύθους καὶ ἱστορίας ἐτράπησαν, μηκέτι
5	τοῦ Διονύσου μνημονευόντες· ὅθεν τοῦτο καὶ ἐπεφώνησαν. καὶ Χαμαιλέων ἐν τῷ Περὶ Θέσπιδος τὰ παραπλήσια ἱστορεῖ (fr. 20 p. 30 Koepke). Θεαίτητος δὲ ἐν τῷ Περὶ παροιμίας (cf. CPG. praef. XI) Παρράσιόν φησι τὸν ζωγράφον ἀγωνιζόμενον παρὰ Κορινθίοις ποιῆσαι Διόνυσον κάλ‐ λιστον· τοὺς δὲ ὁρῶντας τά τε τῶν ἀνταγωνιστῶν ἔργα, ἃ κατὰ πολὺ ἐλείπετο, καὶ τὸν τοῦ Παρρα‐ σίου Διόνυσον ἐπιφωνεῖν· ‘Τί πρὸς τὸν Διόνυσον;‘ ἐπὶ τῶν μὴ τὰ προσήκοντα τοῖς ὑποκειμένοις	201
10	φλυαρούντων.
omicron 33	οὐδ’ ἐν σελίνοις· ἐπὶ τῶν μηδὲ τὴν ἀρχὴν ἐφθακότων, ἀπὸ τῶν εἰς τοὺς κήπους ἰόντων. ἐπὶ γὰρ τὰ ἄκρα, τοὺς λεγομένους περικήπους, σέλινα καὶ πήγανα κατεφύτευον. βούλεται οὖν λέγειν ἡ παροιμία· οὔπω οὐδὲ ἀρχὴν ἔχεις τοῦ πράγματος, καθάπερ οὐδὲ οἱ εἰς τοὺς κήπους εἰσιόντες ἐν τοῖς σελίνοις εἰσίν.
omicron 34	οὐδὲ πυρφόρος· ὅταν πολλοὺς ἀποφῆναι βουλώμεθα τοὺς τελευτήσαντας, λέγομεν ὅτι οὐδὲ πυρφόρος ὑπελείφθη, οἷον οὐδὲ ὁ τὸ πῦρ οἴσων εἰς τὴν πόλιν, καθάπερ εἰ ἐλέγομεν ‘οὐδὲ σκηνοφύλαξ‘ ἤ τι τῶν παραπλησίων.
omicron 35	οὐδὲ τἀρχαῖον ποιεῖ (com. fr. ad. 723 K.)· ἐπὶ τῶν μὴ λυσιτελούντων. ὁ δ’ †οξυκριθεις† ἐπὶ τῶν ἐλαχίστων.
omicron 36*	οὐδ’ ἴκταρ βάλλει (Plat. rep. 575c)· παροιμία ἀντὶ τοῦ οὐδ’ ἐγγὺς τοῦ σκοποῦ γίνεται.
omicron 37	οὐκ ἐπαινεθείης οὐδὲ ἐν περιδείπνῳ· ἐπὶ τῶν μηδενὸς ἀξίων ἡ παροιμία. εἰώθεσαν γὰρ ἐν τοῖς περιδείπνοις τὸν τελευτήσαντα ἐπαινεῖν, καὶ εἰ φαῦλος ἦν.
omicron 38*	οὐ μάλα †κυκκᾶς†. παροιμία ‘οὐδέν‘ σημαίνουσα.
omicron 39	οὐ παντὸς ἀνδρὸς ἐς Κόρινθόν ἐσθ’ ὁ πλοῦς (Ar. fr. 902 K.; fr. ad. 600 K)· διὰ τὸ τὰς ἑταίρας ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων εὔξασθαι, φασίν, ἐν τῷ μεγάλῳ πολέμῳ τῇ Ἀφρο‐ δίτῃ ἢ διὰ τὸ δυσείσβολον εἶναι τὸν πλοῦν, ἢ ἐπεὶ πολλαὶ ἦσαν ἑταῖραι καὶ τῶν πλουσίων μόνων ὁ πλοῦς.
omicron 40	οὐρανίαν· παιδιάν, ὅταν τὴν σφαῖραν εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβάλλωσιν.
omicron 41	οὐ τρέφει μία λόχμη δύο ἐριθάκους (cf. Ar. vesp. 927 s.)· ἐπὶ τῶν ἐκ μικροῦ τινος κερδαίνειν σπουδαζόντων· ἐρίθακος δέ ἐστιν ὄρνεον μονῆρες καὶ μονότροπον.
omicron 42	οὐ φροντὶς Ἱπποκλείδῃ· παροιμία, ἧς μέμνηται Ἕρμιππος ἐν Δημόταις (II 387 M. = fr. 17 K.). Ἱπποκλείδης ὁ Τ〈ε〉ισάνδρου μέλλων γαμεῖν Ἀγαρίστην τὴν Κλεισθένους τοῦ Σικυωνίου θυγατέρα τοῦ τυράννου ἐν αὐτῇ τῇ τῶν γάμων ἡμέρᾳ ἐπωρχήσατο περιττῶς. μεταβου‐ λευσαμένου δὲ τοῦ Κλεισθένους καὶ Μεγακλεῖ τῷ Ἀλκμαίωνος τὴν θυγατέρα δόντος, πρὸς δὲ τὸν
5	Ἱπποκλείδην φανερῶς εἰπόντος, ὅτι ἀπώρχηται τὸν γάμον τὸν Ἀγαρίστης, ὑποτυχὼν ἔφη· ‘οὐ φρον‐ τὶς Ἱπποκλείδῃ‘.
omicron 43	ὀψ’ ἦλθες, ἀλλ’ ἐς τὸν Κολωνὸν ἵεσο (fr. com. ad. 35 Dem.)· παροιμία
omicron 43	λέγεται ἐπὶ τῶν μισθαρνούντων.	202
pi 1	παιπάλημα· τὸν πανοῦργον καὶ ποικίλον ἐν κακίᾳ καὶ παμπόνηρον σὺν ἀγχινοίᾳ.
pi 2	παλάθη· ἡ τῶν σύκων ἢ[τοι] τῶν ἰσχάδων ἐπισύνθεσις.
pi 3	παλαμναῖος = Ael. π 4.
pi 4	Παναθήναια· ἡ τῶν Παναθηναίων ἑορτὴ καὶ ὁ ἀγών· ἐτέθη μὲν πρῶτον ὑπὸ Ἐριχθονίου τοῦ Ἡφαίστου καὶ τῆς Ἀθηνᾶς, ὕστερον δὲ ὑπὸ Θησέως συναγαγόντος τοὺς δήμους εἰς ἄστυ. ἄγεται δὲ ὁ ἀγὼν διὰ πέντε ἐτῶν. καὶ ἀγωνίζεται παῖς Ἰσθμικοῦ πρεσβύτερος καὶ ἀγένειος καὶ ἀνήρ. τῷ δὲ νικῶντι διδόασιν ἔλαιον ἐν ἀμφορεῦσι καὶ στεφανοῦσιν αὐτὸν ἐλαίᾳ πλεκτῇ.
pi 5	πάντα κάλων σείειν· παροιμία ἐπὶ τῶν πάσῃ προθυμίᾳ χρωμένων. παρῆκται δὲ ἀπὸ τῶν τὰ ἄρμενα χαλώντων.
pi 6	πάντα λίθον κινεῖν· Πολυκράτει τῷ Θηβαίῳ χρησμὸς ἐξέπεσε πριαμένῳ τόπον, ἔνθα Μαρδόνιος ἐσκήνωσεν, ὅτε Πέρσαι ἔφυγον, καὶ εὗρε χρυσόν. οἱ δὲ εἰρῆσθαί φασιν ἀπὸ τῶν τοὺς καρκίνους θηρευόντων.
pi 7	πάντα ὀκτώ· οἱ μὲν Στησίχορόν φασιν ἐν Κατάνῃ ταφῆναι πολυτελῶς πρὸς ταῖς ἀπ’ αὐτοῦ Στησιχορείοις λεγομέναις πύλαις [καὶ] τοῦ μνημείου ἔχοντος ὀκτὼ κίονας καὶ ὀκτὼ βαθμοὺς καὶ ὀκτὼ γωνίας. οἱ δὲ ὅτι Ἀλήτης κατὰ χρησμὸν τοὺς Κορινθίους συνοικίζων ὀκτὼ φυλὰς ἐποίησε τοὺς πολίτας καὶ ὀκτὼ μέρη τὴν πόλιν.
pi 8	παρὰ κωφὸν ἀποπέρδειν· παροιμία ἐπὶ ἀναισθήτων.
pi 9*	παραλοῦμαι· παροιμιακῶς. εἰώθε[ι]σαν γὰρ πρότερον ἐν τοῖς βαλανείοις οἱ πλού‐ σιοι παραλούειν τοὺς πένητας. Ἀριστοφάνης Ἀναγύρῳ (II 965 M. = fr. 55 K.)· ‘ἀλλὰ πάντας χρὴ παραλοῦσθαι καὶ 〈⏑〉 τοὺς σπόγγους ἐᾶν‘, συνεισιέναι τοῖς πλουσίοις ὥστε μηδὲ σπόγγους φέρειν, ἀλλὰ τοῖς ἐκείνων χρῆσθαι.
pi 10	παραμπυκίζεται· παραπλέκεται τὰς τρίχας.
pi 11	πάραντα· πλάγια, ἑτεροκλινῆ.
pi 12*	πάροχος· ὁ παροχούμενος ἐκ τρίτων τῷ νυμφίῳ καὶ τῇ νύμφῃ ἐπὶ τῆς ἁμάξης· 〈καὶ〉 παροχήσομαι· πάροχος ἔσομαι.
pi 13*	πάτος· ὁδός, καὶ ἐκ πάτου· ἐκ ποδῶν.
pi 14	πέλανοι· πέμματα ἐκ παιπάλης, τουτέστιν ἀλεύρου λεπτοτέρου, εἰς θυσίαν ἐπιτή‐
pi 14	δεια, ὡς αὐτός φησιν (Plat. lgg. 782c)· ‘〈θύματα οὐκ ἦν τοῖς θεοῖσι ζῷα, πέλανοι δὲ καὶ〉 καρποὶ μέλιτι δεδευμένοι‘. Διονύσιος Θρᾷξ (cf. RE. V 1, 979)· ‘θεοῖς ἀπαρχαί τινεσ‘. λέγεται δὲ πέλανος καὶ ὁ περὶ τῷ στόματι πεπηγὼς ἀφρὸς καὶ τὸ περιπεπηγὸς καὶ ἐξηραμμένον ὀπῶδες δάκρυον	203
5	οἷον λιβανωτὸς 〈καὶ〉 κόμμι, καὶ ὁ τῷ μάντει διδόμενος μισθὸς ὀβολός.
pi 15	πελάται· οἱ παρὰ τοῖς πλησίον ἐργαζόμενοι καὶ θῆτες· οἱ αὐτοὶ δὲ καὶ ἑκτήμοροι, ἐπεὶ τῷ ἕκτῳ μέρει τῶν καρπῶν εἰργάζοντο τὴν γῆν.
pi 16	Πενέσται· οἱ παρὰ Θετταλοῖς μὴ γόνῳ δοῦλοι. ἀπὸ τῶν ὑπὸ Αἵμονος ἐν Ἄρνῃ νικηθέντων Βοιωτῶν οὐ φυγόντων τὴν παρ’ αὐτῶν δουλείαν, ἀλλὰ μεινάντων μέχρι τῆς τρίτης γενεᾶς, φιληδούντων τῇ χώρᾳ. παρέδοσαν δὲ ἑαυτοὺς ἐφ’ ὅρκῳ ἐπὶ τῷ μήτε παθεῖν τι ἐργαζόμενοι μήτε ἐκβληθῆναι ἀπὸ τῆς χώρας. καὶ ἀπὸ τοῦ μεῖναι Μενέσται καλούμενοι ὕστερον Πενέσται μετω‐
5	νομάσθησαν παραφθαρέντος τοῦ χαρακτῆρος.
pi 17*	περὶ ὄνου σκιᾶς· παροιμία ἐπὶ τῶν ἐνδιατριβόντων τοῖς μηδενὸς ἀξίοις.
pi 18*	πεσσοί· αἱ παιδιαὶ ἀπὸ τῶν πεσσῶν, οἵπερ εἰσὶν ἀστράγαλοι.
pi 19*	πηδάλια· αὐχένες.
pi 20	Πηλέως μάχαιρα· παροιμία, ἣν ἀναγράφει καὶ Ἀριστοφάνης οὕτως (p. 240, fr. 11 N.)· ‘μέγα φρονεῖ μᾶλλον ἢ Πηλεὺς ἐπὶ τῇ μαχαίρᾳ‘. ἐδόκει σωφροσύνης γέρας, ἡφαιστότευκτος, ἣν εἰλήφει μάχαιραν ὁ Πηλεύς. λαμβάνεται δὲ ἐπὶ τῶν σπανίων καὶ τιμιωτάτων κτημάτων. [διὰ γὰρ σωφροσύνης ὑπερβολὴν παρὰ θεῶν λαβεῖν φασι τὸν Πηλέα ξίφος Ἡφαίστου κατασκευάσαντος].
pi 21	πηνήκη· περικεφαλαία τριχωτὴ καὶ περιθετὴ κόμη· ἔνθεν καὶ πηνηκίζειν τὸ ἀπα‐ τᾶν. τῆς δὲ περιθετῆς κόμης τὸ μὲν ἔντριχον, τὸ δὲ προκόμιον, τὸ δὲ πηνήκην ἐκάλουν.
pi 22	πιππίζειν καὶ τιτίζειν· μίμησις ὀρνέων φωνῶν.
pi 23	πλέθρον· τὸ τοῦ σταδίου ἕκτον μέρος, ὅπερ ἐστὶ πηχῶν ἑξήκοντα ἓξ διμοίρου. ὅλον γὰρ τὸ στάδιόν ἐστι τετρακοσίων.
pi 24*	πλήξαντα καὶ πληγέντα τὸν Ἡρακλέα· ἐπεὶ μεταξὺ Πίσης καὶ Ἤλιδος δαι‐ δάλειον ἀνδριάντα ἀγνοήσας ὡς ἄνδρα ἔπληξε λίθῳ, ὁ δὲ ἀντικρούσας ὀπίσω ἔπληξεν αὐτόν.
pi 25	πλόχανον· πλέγμα, ᾧ ὁ σῖτος καθαίρεται.
pi 26	πόλεις παίζειν· τὰς νῦν χώρας καλουμένας ἐν ταῖς ἑξήκοντα ψήφοις.
pi 27	πόπανα· πλακούντια πλατέα καὶ λεπτὰ καὶ περιφερῆ.
pi 28	πρεσβύτερος Κόδρου· παροιμία ἐπὶ τῶν πάνυ παλαιῶν ἀπὸ τοῦ βασιλεύσαντος
pi 28	Ἀθήνησι Κόδρου.	204
pi 29	Προμυλαία· θεὸς προμύλιος, ἣν ἀφιδρύοντο ἐν τοῖς μυλῶσιν ὡς Εὔνοστον.
pi 30	πρὸ ὁδοῦ· τὸ ἀναγκαιότερον καὶ ὡς εἰπεῖν προὔργου.
pi 31	προόδων· ὁ τοὺς ὀδόντας ἐξωτέρω ἔχων τοῦ δέοντος.
pi 32	πρὸς δύο οὐδ’ [ὁ] Ἡρακλῆς· ταύτης 〈τῆς παροιμίασ〉 τὴν αἰτίαν ὁ Δοῦρις (FG Hist 76, 93) οὕτως ἀφηγεῖται· Ἡρακλέα φησὶ βωμὸν εἱσάμενον ἐπὶ τῷ Ἀλφειῷ πυγμῆς ἀγῶ‐ να θεῖναι καὶ νικήσαντα, τὴν ἑξῆς Ὀλυμπιάδα πάλιν ἀγωνιζόμενον, ὑπὸ Ἐλάτου καὶ Φεράνδρου πάλῃ ληφθῆναι· καὶ ἐξ ἐκείνου τὸ ‘πρὸς δύο οὐδ’ Ἡρακλῆσ‘ παροιμιασθῆναι. Ἐχεφυλ[λ]ίδας δὲ
5	(FHG. IV 403, fr. 3) αὐτὸν ὑπὸ Κτεάτου καὶ Εὐρύτου τῶν Μολ〈ι〉ονιδῶν ἡττηθῆναι κατὰ τὴν ἐπ’ Αὐγέαν στρατείαν. διωχθέντα δὲ ἄχρι τῆς Βουπράσιδος καὶ περιβλεψάμενον, ὡς οὐδεὶς ἐξίκετο τῶν πολεμίων, ἀναψῦξαί τε καὶ ἐκ τοῦ παραρρέοντος ποταμοῦ πιόντα προσαγορεῦσαι τοῦτο ‘ἡδὺ ὕδωρ‘, ὃ νῦν δείκνυται ἰόντων ἐκ Δύμης εἰς Ἦλιν καλούμενον ὑπὸ τῶν ἐγχωρίων ‘Σαδὺ ὕδωρ‘. τὰ δὲ αὐτὰ καὶ Φερεκύδης (FG Hist 3, 79 a) καὶ Κώμαρχος (cf. Clearch. fr. 67 We.) καὶ Ἴστρος
10	ἐν τοῖς Ἠλιακοῖς (FHG. I 424, fr. 46) ἱστοροῦσιν. καὶ διὰ τοῦτο θεωροὺς τοὺς Μολιονίδας ἰόντας εἰς Κόρινθον λοχήσαντα τὸν Ἡρακλέα περὶ Κλεωνὰς ἀποκτεῖναι· ὅθεν Ἠλ〈ε〉ίοις ἀπώμοτον εἶναι τὰ Ἴσθμια ἀγωνίζεσθαι, ὅτι θεωροὺς πεμφθέντας εἰς τὸν Ἰσθμὸν τοὺς Μολιονίδας ἑλὼν Ἡρακλῆς ὑπὸ Κορινθίων ἐδέχθη. Ἡρόδωρος δὲ (FG Hist 31, 23) καὶ Ἑλλάνικός (FG Hist 4, 103) φασιν ὡς, ὅτε τὴν ὕδραν Ἡρακλῆς ἀνῄρει, τὴν Ἥραν αὐτῷ καρκίνον ἐφορμῆσαι, πρὸς δύο δὲ οὐ δυνάμενον
15	μάχεσθαι σύμμαχον ἐπικαλέσασθαι τὸν Ἰόλαον, καὶ ἐντεῦθεν ῥηθῆναι τὴν παροιμίαν.
pi 33	προτέλεια· ἡ πρὸ τῶν γάμων θυσία. Μένανδρος (fr. 903 Kö.).
pi 34	‘πρῴ‘ μονοσύλλαβον· τὸ πρωῒ ἢ 〈τὸ〉 πρὸ καιροῦ.
pi 35	πρωκτὸς λουτροῦ περιγίνεται (cf. Ar. vesp. 604)· παροιμία, ὅταν τις μὴ δύνηται ἀπονίψασθαι, ἀλλ’ ἡ κοιλία ἐπιφέρηται. ἐπὶ τῶν ἀνωφελῶν οὖν καὶ εἰκῆ πραττομένων ἐλέγετο.
pi 36	πρῶνες· ὀρῶν ἐξοχαί, βουνοί· ἀπὸ τοῦ προῶσθαι.
pi 37	πτέον· ** Σοφοκλῆς δὲ (fr. 980 N.2 = 1084 P.) πτύον.
pi 38*	πύανοι· κύαμοι, ἀφ’ ὧν Πυανόψια.
pi 39*	Πυανόψια· ἑορτὴ Ἀθήνησιν Ἀπόλλωνος. ὠνομάσθη δὲ καὶ 〈Πυανέψια〉 διὰ τὸ ἑψόμενον ἔτνος τῶν κυάμων. τὸ γὰρ ἔτνος καὶ τὴν ἀθάρην πυάν〈ι〉α καλοῦσιν· ἀφ’ οὗ καὶ μήν ἐστι
pi 39*	Πυανεψιὼν λεγόμενος· 〈οὗ τῇ ἑβδόμῃ ἄγεται ἡ ἑορτή〉.	205
pi 40*	Πύθια καὶ Δήλια (cf. Men. fr. 134 Kö.)· φασὶ Πολυκράτη τὸν Σάμου τύραννον Πύθια καὶ Δήλια ποιήσαντα ἅμα ἐν Δήλῳ πέμψαι εἰς θεοῦ χρησόμενον, εἰ τὰ τῆς θυσίας ἄγει κατὰ τὸν ὡρισμένον χρόνον. τὴν δὲ Πυθίαν ἀνελεῖν· ‘ταῦτά σοι καὶ Πύθια καὶ Δήλια‘, βουλομένην δηλοῦν, ὅτι ἔσχατα. μετ’ ὀλίγον γὰρ χρόνον αὐτὸν ἀπολέσθαι συνέβη. Ἐπίκουρος δὲ ἔν τινι τῶν
5	Πρὸς Ἰδομενέα ἐπιστολῶν ταῦτα (fr. 136 Us.).
pi 41	πυθοῦ χελιδόνος (cf. Ar. II 1181 M.; Chion. V 14 M. = Ar. fr. 601 s. K.)· παροιμία ἀπό τινος Χελιδόνος, θεολόγου ἀνδρὸς καὶ τερατοσκόπου καὶ περὶ τελετῶν διειλεγμένου, ὡς Μνασέας ὁ Πατρεὺς ἐν τῷ Περίπλῳ (FHG. III 156, fr. 43). οἱ δὲ ὅτι θρηνητικὸν τὸ ζῷον, οἱ δὲ ὅτι τὸ ἔαρ προσημαίνει.
pi 42	Πυθώδ[ε]’ ὁδός· παροιμία ἐπὶ τῶν τὰ [τοι]αὐτὰ πρασσόντων, ὡς πρὸς 〈τῷ〉 ‘Διὸς Κόρινθοσ‘ (cf. Paus. δ 17 et υ 8).
pi 43*	πυόν (acc. masc.)· τὸ πυρίεφθον· τινὲς δὲ (cf. Ael. D. s. πυός) πᾶν γάλα νέον ἢ ὃ ἂν μετὰ γάλακτος ἑψηθῇ χθεσινοῦ.
pi 44	πύραυνος· ὁ τὸ πῦρ ἐναυόμενος.
pi 45	πῦρ ἐπὶ πυρί· παροιμία, ἧς μέμνηται καὶ Πλάτων (lgg. 666 a)· κακὸν ἐπὶ κακῷ.
pi 46*	πυρπαλάμης· ὁ ταχέως τι ἐπινοῶν καὶ παλαμώμενος ἴσα πυρί.
rho 1	Ῥαμνουσία Νέμεσις· αὕτη πρῶτον ἀφίδρυτο ἐν Ἀφροδίτης σχήματι· διὸ καὶ κλάδον εἶχε μηλέας. ἱδρύσατο δὲ αὐτὴν Ἐρεχθεὺς μητέρα ἑαυτοῦ οὖσαν, ὀνομαζομένην δὲ Νέμεσιν καὶ βασιλεύσασαν ἐν τῷ τόπῳ. τὸ δὲ ἄγαλμα Φειδίας ἐποίησεν, οὗ τὴν ἐπιγραφὴν ἐχαρίσατο Ἀγο‐ ρακρίτῳ τῷ Παρίῳ ἐρωμένῳ (cf. Ant. Car. p. 10 Wil.). ὃς καὶ Ὀλυμπίασι τῷ δακτύλῳ τοῦ Διὸς
5	ἐπέγραψεν· ‘Παντάρκης καλόσ‘. ἦν δὲ οὗτος Ἀργεῖος, ἐρώμενος αὐτοῦ.
rho 2	ῥαχίαι· οἱ τραχεῖς καὶ παρήκοντες τόποι καὶ αἰγιαλῷ παρατείνοντες.
rho 3	ῥάχους· τὰς ἀκανθώδεις καὶ τραχείας ῥάβδους λέγουσιν.
rho 4	Ῥηγίνους· τοὺς δειλούς. Ξέναρχος γὰρ ὁ Σώφρονος τοῦ μιμογράφου υἱὸς (fr. 2 p. 182 Kaib.) ἐκωμῴδει τοὺς Ῥηγίνους ὡς δειλοὺς ὑπὸ Διονυσίου τοῦ τυράννου πεισθείς. καὶ παροιμία· ‘Ῥηγίνου δειλότεροσ‘ ἐπὶ τῶν καθ’ ὑπερβολὴν δειλῶν.
rho 5	ῥικνοῦσθαι· τὸ διέλκεσθαι καὶ παντοδαπῶς διαστρέφεσθαι κατ’ εἶδος· λέγεται δὲ καὶ [ῥικνοῦσθαι] τὸ καμπύλον γίνεσθαι ἀσχημόνως καὶ κατὰ συνουσίαν καὶ ὄρχησιν κάμπτοντα
rho 5	τὴν ὀσφύν. Σοφοκλῆς Ἰχνευταῖς (fr. 295 N.2 = 316 P.).	206
rho 6	Ῥοδίων χρησμός· Ῥόδιοι τῇ Λινδίᾳ Ἀθηνᾷ θύοντες καθ’ ἑκάστην ἡμέραν διετέλουν ἐν τῷ ναῷ εὐωχούμενοι· οὐκ ἦν δὲ αὐτοῖς ἔθος ἁμίδα εἰσφέρειν. 〈δόξαν οὖν αὐτοῖς ἠρώ‐ τησαν τὸν Ἀπόλλωνα, εἰ τοῦτο δέοι ποιῆσαι〉. συγκαταινέσαντος δὲ 〈τούτου〉 πάλιν ἀνεπυνθά‐ νοντο χαλκῆν ἢ ὀστρακίνην. ὁ δὲ ὀργισθεὶς ἀπεφήνατο ‘μηδετέραν‘. διὸ τὴν παροιμίαν τάσσεσθαι
5	ἐπὶ τῶν περιεργότερον πυνθανομένων.
rho 7*	Ῥοδώπιδος ἀνάθημα· ἐν Δελφοῖς ὀβελίσκοι πολλοί. Ἀπελλᾶς δὲ ὁ Ποντικὸς (FHG. IV 307, fr. 2) οἴεται καὶ ἐν Αἰγύπτῳ πυραμίδα, Ἡροδότου (II 134, 2 ss.) ἐλέγχοντος τὴν δόξαν. ἦν δὲ Θρᾷσσα τὸ γένος, ἐδούλευσε δὲ σὺν Αἰσώπῳ Ἰάδμονι Μιτυληναίῳ. ἐλυτρώσατο δὲ αὐτὴν Χαράξας ὁ Σαπφοῦς ἀδελφός. ἡ δὲ Σαπφὼ Δωρίχαν αὐτὴν καλεῖ (fr. 25 D.2; fr. inc. 86 Lob.).
sigma 1*	σάκος· ὅπλον.
sigma 2	σάκτας· θύλακος, μάρσιππος.
sigma 3	Σαμίων ὁ δῆμός 〈ἐστιν〉 ὡς πολυγράμματος· Ἀριστοφάνης Βαβυλω‐ νίοις (II 972 M. = fr. 64 K.) ἐπισκώπτων τοὺς ἐστιγμένους. οἱ γὰρ Σάμιοι καταπονηθέντες ὑπὸ τῶν τυράννων σπάνει τῶν πολιτευομένων ἐπέγραψαν τοῖς δούλοις ἐκ πέντε στατήρων τὴν ἰσοπολι‐ τείαν, ὡς Ἀριστοτέλης ἐν τῇ Σαμίων πολιτείᾳ (fr. 575 R.). ἢ ὅτι παρὰ Σαμίοις εὑρέθη πρώτοις
5	τὰ κδʹ γράμματα ὑπὸ Καλλιστράτου, ὡς Ἄνδρων ἐν Τρίποδι (FHG. II 348 fr. 7). τοὺς δὲ Ἀθη‐ ναίους ἔπεισε χρῆσθαι τοῖς τῶν Ἰώνων γράμμασιν Ἀρχῖνος [δ’ Ἀθηναίοις] ἐπὶ ἄρχοντος Εὐκλεί‐ δου (a. 403/2). τοὺς δὲ Βαβυλωνίους ἐδίδαξε διὰ Καλλιστράτου Ἀριστοφάνης ἔτεσι πρὸ τοῦ Εὐ‐ κλείδου κεʹ ἐπὶ Εὐκλέους (a. 427/6). περὶ δὲ τοῦ πείσαντος ἱστορεῖ Θεόπομπος (FG Hist 115, 155). οἱ δὲ ὅτι Ἀθηναῖοι μὲν τοὺς ληφθέντας ἐν πολέμῳ Σαμίους ἔστιζον γλαυκί, Σάμιοι 〈δὲ **〉 τῇ
10	σαμαίνῃ, ὅ ἐστι πλοῖον δίκροτον ὑπὸ Πολυκράτους πρῶτον κατασκευασθὲν τοῦ Σαμίων τυράννου, ὡς Λυσίμαχος ἐν βʹ Νόστων (FHG. III 339, fr. 15). τὸ δὲ πλάσμα Δούριδος (FG Hist 76, 66). οἱ δὲ τὴν σάμαιναν νόμισμα εἶναι. τάττεται δὲ ἐπὶ τῶν δεδιότων τινὰς ἀνηκέστους κακῶν συμφοράς, παρόσον Ἀθηναῖοι τοὺς Σαμίους ἔστιξαν.
sigma 4*	Σαρδαναπάλου 〈τρυφηλότερος· Σαρδαναπάλου〉ς ἐν βʹ Περσικῶν δύο φησὶ γεγονέναι Καλλισθένης (FG Hist 124, 34), ἕνα μὲν δραστήριον καὶ γενναῖον, ἄλλον δὲ μαλακόν. ἐν Νίνῳ δ’ ἐπὶ τοῦ μνήματος αὐτοῦ τοῦτ’ ἐπιγέγραπται· ‘Ἀνακυνδαράξου παῖς Ταρσόν τε καὶ Ἀγχιάλην ἔδειμεν ἡμέρῃ μιῇ. ἔσθιε, πῖνε, ὄχευε, ὡς τά γε ἄλλα οὐδὲ τούτου ἐστὶν ἄξια‘, τουτέστι
5	τοῦ τῶν δακτύλων ἀποκροτήματος. τὸ γὰρ ἐφεστὼς τῷ μνήματι ἄγαλμα ὑπὲρ τῆς κεφαλῆς ἔχον τὰς χεῖρας πεποίηται ὡς ἂν ἀποληκοῦν τοῖς δακτύλοις. ταὐτὸ καὶ ἐν Ἀγχιάλῳ τῇ πρὸς Ταρσῷ
5	ἐπιγέγραπται, ἥτις νῦν καλεῖται Ζεφύριον.	207
sigma 5	Σαρδόνιος γέλως· παροιμία ἐπὶ τῶν ἐπ’ ὀλέθρῳ τῷ σφῶν αὐτῶν γελώντων, ἣν Δήμων μέν 〈φησι〉 (FHG. I 380, fr. 12) διαδοθῆναι, ὅτι οἱ Σαρδόνα κατοικοῦντες αἰχμαλώ‐ των τε τοὺς καλλίστους καὶ πρεσβυτέρ〈ων τ〉οὺς ὑπὲρ ἑβδομήκοντα ἔτη 〈γεγενημένουσ〉 τῷ Κρόνῳ ἔθυον γελῶντας ἕνεκα τοῦ τὸ ἔπανδρον ἐμφῆναι, Τίμαιος δὲ (FHG. I 199, fr. 29; cf. 28) τοὺς
5	ἱκανὸν βεβιωκότας χρόνον ἐν Σαρδοῖ συνωθουμένους σχίζαις ὑπὸ τῶν υἱῶν, εἰς ὃν ἔμελλον θάπ‐ τεσθαι βόθρον, γελᾶν. οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ σεσηρέναι μετ’ ἀνίας. καί φασιν ἄλλοι τε καὶ Κλείταρχος (FG Hist 137, 9) ἐν Καρχηδόνι ἐν ταῖς μεγάλαις εὐχαῖς παῖδα ταῖς χερσὶ τοῦ Κρόνου ἐπιθέντας (ἵδρυται δὲ χαλκοῦς, προβεβλημένας ἔχων τὰς χεῖρας, ὑφ’ ᾧ κρίβανος) ἔπειτα ὑποκαίειν· τὸν δὲ συνελκόμενον ὑπὸ τοῦ πυρὸς δοκεῖν γελᾶν. Σιμωνίδης δὲ (fr. 202 a Bgk.) Τάλων τὸν ἡφαιστό‐
10	τευκτον Σαρδονίους τοὺς βουλομένους περαιῶσαι πρὸς Μίνωα εἰς πῦρ καθαλλόμενον, ὡς ἂν χαλκοῦν, προ〈σ〉στερνιζόμενον ἀναιρεῖν ἐπιχάσκοντας. Σιληνὸς δὲ ἐν δʹ Τῶν περὶ Συρακούσας (FG Hist 175, 5) λάχανον εἶναι παρὰ Σαρδονίοις ἡδύ, σελίνῳ ἐμφερές, οὗ τοὺς γευσαμένους τάς τε σιαγόνας 〈σεσηρέναι〉 καὶ τὰς σάρκας αὐτῶν ἀποδάκνειν. ἔνιοι δὲ τοὺς ἐπὶ κακῷ γελῶντας, ὡς καὶ Ὀδυσσέα φησὶν Ὅμηρος (υ 301 s.) ‘μείδησε δὲ δῖος Ὀδυσσεύς σαρδόνιον‘, καὶ ἐν ἄλλοις (Ο 101 ss.)·
15	‘ἡ δ’ ἐγέλασσε χείλεσιν, οὐδὲ μέτωπον ἐπ’ ὀφρύσι κυανέῃσιν ἰάνθη‘.
sigma 6	σαυτὴν ἐπαινεῖς ὥσπερ Ἀστυδάμας, γύναι (Philem. IV 61 M. = fr. 190 K.)· Ἀστυδάμᾳ τῷ Μορσίμου εὐημερήσαντι ἐπὶ τραγῳδίας διδασκαλίᾳ Παρθενοπαίου (p. 779 N.2) δοθῆναι ὑπ’ Ἀθηναίων εἰκόνος ἀνάθεσιν ἐν θεάτρῳ. τὸν δὲ εἰς αὑτὸν ἐπίγραμμα ποιῆσαι ἀλαζονικὸν τοῦτο (A. P. app. III 43)·
5	‘εἴθ’ ἐγὼ ἐν κείνοις γενόμην ἢ κεῖνοι ἅμ’ ἡμῖν, οἳ γλώσσης τερπνῆς πρῶτα δοκοῦσι φέρειν. ὡς ἐπ’ ἀληθείας ἐκρίθην ἀφεθεὶς παράμιλλος· νῦν δὲ χρόνῳ προέχους’, οἷς φθόνος οὐχ ἕπεται‘. διὰ γοῦν τὴν ὑπερβάλλουσαν ἀλαζονείαν 〈ἐκείνουσ〉 παραιτήσασθαι τὴν ἐπιγραφήν. καὶ παροιμία παρὰ
10	τοῖς κωμικοῖς ἐγένετο ὡς παρὰ Φιλήμονι (l. l.). λέγεται δὲ καὶ κατὰ ἀποκοπὴν τὸ ‘σαυτὴν ἐπαινεῖσ‘.
sigma 7	σειρὴν μὲν φίλον ἀγγέλλει, ξεῖνον δὲ μέλισσα· σειρὴν ζῷόν ἐστι κηρο‐ ποιὸν μελίσσῃ παραπλήσιον (cf. Arist. h. a. 623 b 11).
sigma 8	Σειρῆνας· γυναῖκάς τινας εὐφώνους γεγενῆσθαι μῦθος παλαιὸς Ἑλληνικός, αἵ‐ τινες ἐν νησίῳ καθεζόμεναι οὕτως ἔτερπον τοὺς παραπλέοντας διὰ τῆς εὐφωνίας ὥστε κατέχειν ἐκεῖ μέχρι θανάτου. εἶχον δὲ ἀπὸ μὲν τοῦ θώρακος κάτω εἶδος στρουθῶν, τὰ δὲ ἄνω γυναικῶν.
sigma 9*	Σείριον· τὸν Κυν〈ὸς ἀστέρ〉α, ὁτὲ δὲ (Archil. fr. 63 D.2) καὶ τὸν ἥλιον. Ἴβυκος
sigma 9*	δὲ (fr. 12 D.2) πάντα τὰ ἄστρα σείρια λέγει.	208
sigma 10	σελῆναι· πέμματα πλατέα κυκλοτερῆ.
sigma 11	σηκός· σημαίνει μὲν τὸ περίφραγμα καὶ τὴν ἔπαυλιν τῶν προβάτων, σημαίνει δὲ καὶ τὸ ἡρῷον, οἷον (tr. fr. ad. 164 N.2 = fr. ad. 1282 K.)· ‘ὃς τόνδ’ ἔχεις τὸν σηκόν, ἵλεως γενοῦ‘. ἔτι δὲ καὶ ἐλαίαν, οὐ μονοστελέχη, ἀλλὰ πολύκλαδον ὥστε καὶ καλάμην ἔξωθεν ἔχειν περικεχυ‐
5	μένην καὶ πολλὴν καὶ πυκνήν. ἔνεστι γὰρ ὑπὸ ταῖς τοιαύταις ἐλαίαις καὶ σηκάζεσθαι. ὥστε τρία εἴδη ἐλαίας· [καὶ] αἱ μὲν γὰρ ἁπλῶς ἐλαῖαι καλοῦνται, αἱ δὲ μορίαι, ὅσαι καὶ ἱεραὶ τῆς Ἀθηνᾶς ἦσαν, αἱ δὲ σηκοί, αἱ πολύκλαδοι καὶ κομῶσαι. οὐκ ἐξῆν δὲ οὔτε τοὺς σηκοὺς οὔτε τὰς μορίας ἐκ‐ κόπτειν· ἢ γὰρ θάνατος ἦν ἡ ζημία.
sigma 12	σίραιον· τὸν ἑψημένον οἶνον καὶ γλυκύν.
sigma 13	σκαπέρδα· παιδιά τις. δοκίδος γὰρ ἐκτετρημένης σχοινίον διεκβαλόντες προσάπ‐ τουσι τοῖς νεανίσκοις, καὶ ὁ προσαγαγὼν πρὸς τὴν δοκίδα τὸν ἕτερον νικᾷ.
sigma 14	σκάφας ἔφερον οἱ μέτοικοι ἐν τῇ πομπῇ τῶν Παναθηναίων, οἱ μὲν χαλκᾶς, οἱ δὲ ἀργυρᾶς κηρίων καὶ ποπάνων πλήρεις, ἐνδεδυκότες φοινικίους χιτῶνας. οὕτω Μένανδρος (fr. 166 Kö.).
sigma 15	σκνὶψ ἐκ χώρας (cf. Strattid. II 790 M. = fr. 70 K.)· ἐπὶ τῶν ταχὺ μετα‐ πηδώντων ἡ παροιμία· ἔστι γὰρ ὁ σκνὶψ ζῷον μικρὸν ξυλοφάγον.
sigma 16	σκολιόν· ἡ παροίνιος ᾠδή, ὡς μὲν Δικαίαρχος ἐν τῷ Περὶ μουσικῶν ἀγώνων (fr. 88 We.), ὅτι τρία γένη ἦν ᾠδῶν, τὸ μὲν ὑπὸ πάντων ᾀδόμενον, 〈τὸ δὲ〉 καθ’ ἕνα ἑξῆς, τὸ δὲ ὑπὸ τῶν συνετωτάτων, ὡς ἔτυχε τῇ τάξει· ὃ δὴ καλεῖσθαι διὰ τὴν τάξιν σκολιόν. ὡς δὲ Ἀριστό‐ ξενος (fr. 125 We.) καὶ Φύλλις ὁ μουσικός, ὅτι ἐν τοῖς γάμοις περὶ μίαν τράπεζαν πολλὰς κλίνας
5	τιθέντες, παρὰ μέρος ἑξῆς μυρρίνας ἔχοντες ᾖδον γνώμας καὶ ἐρωτικὰ σύντονα. ἡ δὲ περίοδος σκολιὰ ἐγίνετο διὰ τὴν θέσιν τῶν κλινῶν.
sigma 17	σκολύθρια· ταπεινὰ διφρία, Πλάτων ἐν Εὐθυδήμῳ (278 b). ἔνιοι δὲ ὑποπόδια.
sigma 18	σκόλυθρον· σκνιπὸν καὶ ἀνελεύθερον· ἀπὸ σκολύθρων, διφρίων βραχέων.
sigma 19	σκορακίζειν (com. fr. ad. 1147 K.)· οἷον ἐς κόρακας ἀποπέμπειν. ἀπὸ τούτου γὰρ εἴρηται, ὡς καὶ τὸ οἰμώζειν ἀπὸ τοῦ οἴμοι.
sigma 20*	σκορακισμός· προπηλακισμός.
sigma 21	σμήρινθοι· δεσμοὶ ἢ σπασμοί· Πλάτων Νόμων πρώτῳ (644 e)· ‘ταῦτα τὰ πάθη νεῦρα ἢ σμήρινθοί τινες ἐνοῦσαι σπῶσί τε ἡμᾶς καὶ ἀλλήλοις ἀνθέλκουσιν.‘
sigma 22*	σπιθαμὴ τοῦ βίου· τὸ ἐλάχιστον.	209
sigma 23	στάθμης ἀκριβέστερος· ὀρθότερος τῆς ὀρθότητος ἢ 〈τοῦ〉 κανόνος εὐθύτερος.
sigma 24	στρεψίμαλλος ἄνθρωπος· ὁ μὴ ἁπλοῦς. ἀπὸ τῶν ἐρίων τῶν συνεστραμμένους τοὺς μαλλοὺς ἐχόντων.
sigma 25*	συκίνη μάχαιρα· συκοφάντρια.
sigma 26	σῦκον ἐφ’ Ἑρμῇ· τὸ ἐκκείμενον ἐπ’ ὠφελείᾳ τῷ βουλομένῳ. τὸ γὰρ πρῶτον φανὲν σῦκον Ἑρμῇ ἀνετίθεσαν, οἱ δὲ παριόντες ᾖρον.
sigma 27	σὺν δόρει, σὺν ἀσπίδι (Ach. fr. 29 N.2; Ar. pac. 357)· ἐπὶ τῶν παντὶ τρόπῳ πρᾶξαί τι πειρωμένων.
sigma 28*	συνωμότης· ὁ κατὰ τοῦ δήμου ἀνιστάμενος, συναγωγεὺς δὲ ὁ τοὺς τοιούτους ὑποδεχόμενος.
sigma 29*	συρβηνεύς· ὁ ταραχώδης ἀπὸ τῶν αὐλούντων μετὰ θορύβου, ἢ πένης διὰ τὸ τὰς αὐλοθήκας καὶ φαρέτρας κενὰς 〈ἔχειν〉. καὶ συρβηνέων χορός (cf. Clearch. fr. 15 We.)· ὁ τετα‐ ραγμένος καὶ συώδης ἀπὸ τοῦ τοῖς ὑσὶν ἐπιφωνουμένου †συρβαβυττα†. καὶ τύρβη· ὁ τάραχος. οὕτως Ἀριστοφάνης ὁ γραμματικός (p. 241, fr. 13 N.).
sigma 30	Σύροι πρὸς Φοίνικας· ἑκάτερα τὰ ἔθνη διαβέβληται ὡς πανοῦργα, ἢ ὅτι ἑκάσ‐ τοτε δι’ ἔχθρας ἀλλήλοις ὄντα οὐδέποτε πιστῶς διαλλάττεται.
sigma 31	συστομώτερον σκάφης (Men. fr. 166 Kö. c. t.)· τάττεται ἐπὶ τῶν διὰ τὸ ἀγεννὲς σιωπώντων. Θεόφραστος γὰρ ἐν τῷ Περὶ νόμων (fr. 103 Wi.) εἰρῆσθαί 〈φησιν〉 ἀπὸ τοῦ τοὺς μετοίκους Ἀθήνησιν ἐν ταῖς δημοτελέσι πομπαῖς σκάφας φέροντας πομπεύειν· καὶ ὁπότε δὲ ἐβούλοντο μέτοικον δηλῶσαι, ἢ σκάφην ἔλεγον ἢ σκαφηφόρον, διὰ δὲ τὸ ἀπαρρησίαστον εἶναι
5	συστομώτερον ποιήσειν ἀπειλεῖν σκάφης.
sigma 32	σφηκιὰν ἠρέθισας· βλάβην ἤγειρας κατὰ σεαυτοῦ.
sigma 33*	σφηκίσκοι· ἀριθμητικὸν σχῆμα καὶ ξύλα μικρὰ εἰς ὀξὺ συνηγμένα. οὕτω Φερε‐ κράτης (II 353 M. = fr. 238 K.).
sigma 34	σφηκώδεις· οἱ λαγαροὶ τοῖς σώμασι καὶ συνεζωσμένοι. καὶ γὰρ οἱ σφῆκες τὴν κοιλίαν ἐπισυνηγμένην ἔχουσιν.
sigma 35	Σφήττιοι· δῆμος τῆς Ἀκαμαντίδος φυλῆς. κωμῳδοῦνται δὲ ὡς ὀξεῖς, ὥσπερ
sigma 35	Ἀχαρνεῖς ἄγριοι, Ποτάμιοι δὲ ὡς ῥᾳδίως δεχόμενοι τοὺς παρεγγράφους [νόμους].	210
sigma 36*	σχῆμα καὶ τριώβολον· ** Φρύνιχον γάρ φασι τὸν τραγῳδιοποιὸν οὕτω σπουδάσα περὶ τραγικὴν ὄρχησιν ὥστε τῷ καινὸν σχῆμα εὑρόντι διδόναι τριώβολον (cf. Latte RGVV. 13, 3p. 34).
sigma 37*	σχοινίον μεμιλτωμένον (cf. Plat. II 690 M. = fr. 214 K.)· εἰ βραδύνοιεν ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν, οἱ τοξόται σχοινίον μιλτοῦντες συνήλαυνον καὶ τὰ πρατήρια διέκλειον.
tau 1	τάδε ἐκ τοῦ τρίποδος· τίθεται ἐπὶ τῶν πάνυ ἀληθῶν. Ἀριστοκλείᾳ γὰρ τῇ ** Πυθίᾳ γενομένῃ μ〈ε〉ιχθῆναι Πυθαγόραν τὸν Δελφὸν καὶ τῶν ὑπ’ αὐτῆς μαντευμάτων παρασημειοῦ‐ σθαι, ὅσα ἔχρα ἔνθεος γενομένη. καὶ ταῦτα ὡς ἀληθῆ παρασημειοῦσθαι, ὡς ἐκ τοῦ τρίποδος.
tau 2	τάδε Μῆδος οὐ φυλάξει (cf. Dicaearch. fr. 102 We.)· κατὰ τὴν Ξέρξου ἔφοδον τοὺς Ἕλληνας ἀπειρηκότας τὰ ἑαυτῶν ἀναλίσκειν καὶ δαπανᾶν ἐπιλέγοντας· ‘τάδε Μῆδος οὐ φυλάξει‘.
tau 3	τάδ’ οὐ παρὰ Κενταύροισι· λεγόμενόν τι. Τηλεκλείδης †τισι† (II 375 M. = fr. 45 K.)· ‘τῶν δυνατῶν τι κέλευ’· οὐ γὰρ παρὰ Κενταύροισιν‘.
tau 4	τὰ ἐκ τῶν ἁμαξῶν σκώμματα· ἐπὶ τῶν ἀπαρακαλύπτως σκωπτόντων. Ἀθή‐ νησι γὰρ ἐν τῇ τῶν Χοῶν ἑορτῇ οἱ κωμάζοντες ἐπὶ τῶν ἁμαξῶν τοὺς ἀπαντῶντας ἔσκωπτόν τε καὶ ἐλοιδόρουν. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ τοῖς Ληναίοις ὕστερον ἐποίουν.
tau 5	τάλαρος· καλαθίσκος.
tau 6	ταλασία· ἐριουργία.
tau 7	ταλάσιον· ἐριουργικόν.
tau 8*	ταλασιουργία· ἡ τῶν ἐρίων ἐργασία.
tau 9*	Ταντάλου δένδρα· ἐπὶ τῶν ἀκερδῶν **
tau 10	Ταντάλου τάλαντα· πλούσιος ὁ Φρὺξ Τάνταλος διεβεβόητο Πλουτοῦς καὶ Διὸς λεγόμενος. κέχρηται δὲ τῇ παροιμίᾳ καὶ Ἀνακρέων ἐν γʹ (fr. 127 Bgk.). γέγονε δὲ παρὰ τὸ ὄνομα τάλαντα, ὡς καὶ παρὰ τῷ κωμικῷ εἴρηται (IV 660 M. = fr. ad. 602 K.)· ‘〈τὰ〉 Ταντάλου τάλαντα τανταλίζεται‘.
tau 11	τἀπὶ κοσκίνῳ· λεγόμενόν τι, οἷον τἀληθῆ πάντα.
tau 12	τὰ πρῶτ’ ἀρίστους παῖδας Αἴγιν’ ἐκτρέφει· παροιμία 〈ἐπὶ τῶν ἐν ἀρχῇ κοσμίων, μετὰ δὲ ταῦτα ἀσελγαινόντων〉. ἐξ ἀκμῆς γάρ φασι μεταβάλλουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον οἱ Αἰγινῆται ἀπὸ Ἀχιλλέως, Πατρόκλου, Αἴαντος, Νεοπτολέμου.
tau 13*	ταρρός καὶ ταρσός· τὸ τυροκομεῖον, ἀγγεῖον πλεκτὸν ὡς ψίαθος ἐκ καλάμων,
tau 13*	ἐν ᾧ τυρεύουσιν, καὶ κρεμαστήρ, ἐφ’ οὗ 〈τοὺσ〉 τυροὺς ἔτερσον, καὶ τὸ ἄνω τοῦ ποδὸς ἢ τὸ ἄκρον τῆς χειρός. καὶ ταρροί· κρεμάστρα καλαμίνη καὶ τὰ τῶν τυρῶν ἀγγεῖα καὶ τὰ τῶν λαχάνων καὶ ὁ στοῖχος τῶν κωπῶν, ἐπεὶ πτεροῖς ἐοίκασιν.	211
tau 14	τάρρωμα· τὴν κωπηλασίαν. οὕτως Ἀριστοφάνης (II 1220 M. = fr. 868 K.).
tau 15	τὰ Σαμίων ὑποπτεύεις· παροιμία αὕτη λέγεται ἐπὶ τῶν δεδιότων τινὰς ἀνη‐ κέστους κακῶν προδοσίας. παρῆλθε δὲ ἀπὸ τῶν γενομένων ὑπὸ Ἀθηναίων εἰς Σαμίους αἰκισμῶν. ἑλόντες γὰρ αὐτοὺς οἱ Ἀθηναῖοι τοὺς μὲν ἀπέκτειναν, τοὺς δὲ ἔστιξαν τῇ καλουμένῃ σαμ〈αίν〉ῃ, ἥ ἐστιν εἶδος πλοίου Σαμιακοῦ. ἀνθ’ ὧν καὶ οἱ Σάμιοι τοὺς ἁλόντας μετὰ ταῦτα Ἀθηναίων ἔστιξαν.
tau 16	ταῦτ’ 〈αὐτ〉ὰ πράττω[ν] ’φασκ’ ἀνὴρ οὐδὲν ποῶν· Κρατῖνος Ὥραις (II 166 M. = fr. 252 K.). ἡ γὰρ παροιμία ἐπὶ τῶν μηδὲν ποιούντων.
tau 17	ταχυβάμονας ὅρκους· Ἀρίσταρχος κατ’ ἀντίφρασιν ἀκούει ἀντὶ τοῦ βραδεῖς. βέλτιον δὲ τοὺς ἐν ἔρωτι γινομένους νοεῖν. ἀβλαβεῖς γὰρ οἱ ἐπιορκήσαντες. ὅθεν καὶ παροιμία (trag. fr. ad. 525 N.2)· ‘Ἀφροδίσιος 〈γὰρ〉 ὅρκος οὐκ ἐμποίνιμοσ‘.
tau 18*	Τελχῖνες· πονηροὶ δαίμονες, φθονεροί, βάσκανοι. Ξενομήδης δὲ ὁ τὰ Κεῖα γράψας καὶ τοὺς Τελχῖνας ἐτυμολογήσας εἶπεν (FHG. II 43, fr. 3), ὅτι θελγῖνες ἦσαν. ‘τὰ γὰρ θάλλοντα ἔθελγον, φησί, καταρραίνοντες τοῖς ὕδασι τῆς Στυγὸς καὶ ἄγονα ἐποίουν, ἕως φυτῶν βασκαίνοντες.‘
tau 19	Τενέδιος ἄνθρωπος (Men. fr. 176 Kö.)· Κύκνον τὸν Ποσειδῶνος γενόμενον πατέρα Ἡμιθέας καὶ Τέννου ἐπιγῆμαι τούτοις. καὶ κατηγορηθῆναι τὸν Τέννην ὑπὸ τῆς μητρυιᾶς, ὡς πειρῶντα αὐτήν. πεισθέντα δὲ Κύκνον εἰς λάρνακα βαλεῖν τὸν νεανίαν. ἑλομένης δὲ τῆς Ἡμιθέας συγκινδυνεύειν τῷ ἀδελφῷ ἑκατέρους κατεπόντωσεν. ἡ δὲ λάρναξ ἠνέχθη ἐπὶ τὴν
5	πρότερον καλουμένην Λεύκοφρυν, ὕστερον δὲ Τένεδον ἀπ’ ἐκείνου. ὃς καὶ βασιλεύσας τῆς νήσου ἐνομοθέτησε τοῖς τὰ ψευδῆ κατηγοροῦσιν ὄπισθεν παρεστάναι τὸν δήμιον πέλεκυν ἐπῃρμένον 〈ἔχοντα〉, ὡς ἐλεγχθέντας παραχρῆμα ἀναιρεῖσθαι. ἀπὸ δὲ τοῦ φοβεροῦ θεάματος ἐκείνου λέγε‐ σθαι ‘Τενέδιος ἄνθρωποσ‘. εἴρηται οὖν ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν φοβερῶν τὰς ὄψεις.
tau 20*	Τενέδιος πέλεκυς· ἐπὶ τῶν ἀποτόμων. Τέννης. γὰρ διὰ τὰ τῆς μητρὸς αὐτοῦ ψευδῆ κατηγορηθέντα ἐνομοθέτησεν ἐξόπισθεν τοῦ θανάτου κατηγοροῦντος ἵστασθαί τινα ἔχοντα πέλεκυν, τὸν δ’ ἀδικεῖν γνωσθέντα τούτῳ παίειν.
tau 21	τερηδών· σκώληξ ξυλοτρώκτης οἰκῶν ἐν ξύλῳ.
tau 22	Τερμέρια κακά· περὶ Καρίαν χωρίον Τερμέριον καλεῖται, ᾧ ἐχρῶντο οἱ τύραν‐ νοι δεσμωτηρίῳ· τὸ δὲ χωρίον ἐρυμνὸν [τυγχαν]ὂν κεῖται μεταξὺ Μύλου καὶ Ἁλικαρνασσοῦ. τῶν
tau 22	δὲ ἀπὸ τούτου ληϊζομένων δυσαλώτων [τυγχαν]ὄντων λεχθῆναι τοῦτο.	212
tau 23	τετράδι γέγονας· ἐπὶ τῶν ἄλλοις πονούντων. καὶ γὰρ τὸν Ἡρακλέα τετράδι γεννηθέντα Εὐρυσθεῖ ταλαιπωρῆσαι. Φιλόχορος δὲ (FHG. I 413, fr. 177) αὐτὴν καὶ ἐπὶ Ἑρμοῦ δύνασθαι λέγεσθαι. διατεθεῖσθαι δὲ Ἡρακλεῖ τὴν ἡμέραν ἐν ταύτῃ εἰς θεοὺς με‐ ταστάντι.
tau 24	τετρωβολίζων (Theop. II 812 M. = fr. 55 K.)· τὸ δικαστικὸν τετρώβολον λαμ‐ βάνων. ἐγένετο γὰρ καὶ τοσοῦτόν ποτε.
tau 25	τετρωβόλου βίος· στρατιωτικὸς μισθός.
tau 26	τὴν Ἀκεσαίου σελήνην· παροιμία, λέγεται δὲ ἐπὶ τῶν διαμενόντων καὶ βραδυ‐ νόντων. ἦν δὲ Νείλεω κυβερνήτης ὁ Ἀκεσαῖος.
tau 27	τὴν κατὰ σαυτὸν ἔλα (cf. Call. ep. 1, 12)· τοῦτο οἱ μὲν Πυθικὸν εἶναί φασιν ἀπόφθεγμα, οἱ δὲ Σόλωνος. ἔνιοι δὲ αὐτὸ Χείλωνα εἰπεῖν συμβουλευομένῳ τινί, εἰ πλούσιον ἕλοιτο γάμον.
tau 28	τῆς μητρὸς ὡς αἲξ καλεῖται· οἱ γὰρ ἔριφοι ἐν τοῖς αἰπολίοις ἀπὸ τῶν μητέρων γνωρίζονται. ἀπὸ πατέρων γὰρ ἀδύνατον.
tau 29	τιγγάβαρι· μίλτος ἀναμεμειγμένη, οὗ τὴν ἐργασίαν φασὶ πρῶτον εὑρεῖν Καλλίαν Ἀθηναῖον.
tau 30	Τιθωνοῦ γῆρας· παροιμία ἐπὶ τῶν πολυχρονίων καὶ ὑπεργήρων [τάσσεται]. ἱστο‐ ρεῖται δέ, ὅτι Τιθωνὸς ἐπιθυμίᾳ τοῦ τὸ γῆρας ἐκδύσασθαι εἰς τέττιγα μετέβαλεν.
tau 31	τί οὐκ ἀπήγξω, ἵνα Θήβησιν ἥρως γένῃ; κέχρηται αὐτῇ Πλάτων ἐν Μενε‐ λάῳ (II 642 M. = fr. 75 K.), παρὰ δὲ τὴν ἱστορίαν. οἱ γὰρ ἐν Θήβαις ἑαυτοὺς διαχειρωσά‐ μενοι οὐδ’ ἡστινοσοῦν τιμῆς ἠξιοῦντο.
tau 32	τίς πατέρ’ αἰνήσει’, εἰ μὴ κακοδαίμονα τέκνα· ἴσως ἐπὶ τῶν προγονικὰ ἀνδραγαθήματα προφερόντων.
tau 33	τίς τρόπος ἵππων· παροιμία ἐπὶ τῶν ἀλλοκότων. Μεταγένης Θουριοπέρσαις (II 754 M. = fr. 7 K.)· ‘τίς τρόπος ἵππων; ὡς δ’ ὀρχοῦνται τὸν βαρβαρικὸν τρόπον οὗτοι‘.
tau 34	τιτιγόνιον· ζωύφιον ὅμοιον τέττιγι. Ἐπίλυκος Κοραλίσκῳ (II 887 M. = fr. 4 K.).
tau 35*	τὸ ἀπὸ τῆς Παλληνίδος· τὸ φοβερόν· ἀπὸ τῆς ἐν Παλληνίδι μάχης, ἐν ᾗ ἡττή‐ θησαν Ἀθηναῖοι.
tau 36	τὸ θερμὸν τοῦ ὀβελοῦ (Soph. fr. 744 N.2 = 814 P.)· ἐπὶ τῶν αἱρουμένων τὰ χείρονα ἀντὶ τῶν κρειττόνων ἡ παροιμία. ἀπὸ τῶν ἀπείρως δρασσομένων κατὰ τὸ πεπυρωμένον
tau 36	τῶν ὀβελίσκων. μέμνηται αὐτῆς Σοφοκλῆς (l. l.).	213
tau 37	τὸ Μηλιακὸν πλοῖον· τοῦτο ἐπὶ τῶν ἄγαν ῥεόντων πλοίων ἀπὸ ἱστορίας τινὸς εἴρηται· φησὶ γὰρ Ἀριστοτέλης (fr. 554 R.) Ἱππότην εἰς ἀποικίαν στελλόμενον τοῖς μὴ βουλη‐ θεῖσιν αὐτῷ συμπλεῖν καταράσασθαι. ἐπειδὴ γὰρ προφασιζόμενοι, οἱ μὲν τὰς γυναῖκας αὐτοῖς ἀρρωστεῖν, οἱ δὲ τὰ πλοῖα ῥεῖν, κατέμενον, κατηράσατο μήτε πλοῖα στέγανα αὐτοῖς γενέσθαι ποτὲ
5	καὶ ὑπὸ τῶν γυναικῶν κρατεῖσθαι ἀεί.
tau 38	τὸ παρὸν εὖ ποιεῖν· παροιμία. Πλάτων Γοργίᾳ (499 c)· ‘καὶ ὡς ἔοικεν ἀνάγκη μοι κατὰ τὸν παλαιὸν λόγον τὸ παρὸν εὖ ποιεῖν‘. Κρατῖνος Πυλαίᾳ (II 113 M. = fr. 172 K.)· ‘ἄνδρας σοφοὺς χρὴ τὸ παρὸν πρᾶγμα καλῶς εἰς δύναμιν τίθεσθαι‘.
tau 39	τόρμη· ὁ δρόμος ὁ ἐν τῷ ἱπποδρόμῳ ἢ ἡ καμπὴ ἢ ἡ ὕσπληξ.
tau 40	τόρμος· ἡ πλήμνη 〈τοῦ τροχοῦ〉, εἰς ἣν ὁ ἄξων ἐνήρμοσται.
tau 41	τὸ σκαμβὸν ξύλον οὐδέποτε ὀρθόν· αὕτη ἡ παροιμία δημώδης ἐστὶ καὶ φανερά. τάττεται δὲ κατὰ τῶν διάστροφα ξύλα ἢ πράγματα πειρωμένων κατευθύνειν καὶ μηδὲν ὠφελούντων.
tau 42	τοῦ Διὸς τὸ σάνδαλον· ἐπὶ τῶν †ὡς μεγα δη τι†· Εὔπολις Χρυσῷ γένει (II 545 M. = fr. 295 K.).
tau 43	τραπεζῆες· παράσιτοι οἰκοτραφεῖς.
tau 44	τρασιά· οὗ τὰ σῦκα ψύχεται. οὕτως Εὔπολις (II 576 M. = fr. 451 K.).
tau 45	τρία Στησιχόρου· στροφήν, ἀντίστροφον, ἐπῳδόν· ἐπῳδικὴ γὰρ πᾶσα ἡ τοῦ Στησιχόρου ποίησις. καὶ τὸν τελέως ἄμουσόν τε καὶ ἀπαίδευτον λοιδοροῦντες ἔφασκον ἂν οὐδὲ τὰ τρία Στησιχόρου εἰδέναι.
tau 46	τρὶς ἓξ ἢ τρεῖς κύβοι (Pher. II 315 = fr. 124 K.)· οἱ μὲν ‘τρὶς ἕξ‘ νίκην, οἱ δὲ ‘τρεῖς κύβοι‘ [κενοὶ] 〈ἧτταν δηλοῦσιν〉. καὶ τὸ παρ’ Εὐριπίδῃ (fr. 888 N.2) τοιοῦτον· ‘βέβληκ’ Ἀχιλλεὺς δύο κύβω καὶ τέτταρα‘. τριῶν γὰρ ὄντων τῶν ἀναρριπτουμένων βόλων δύο μὲν κενοὺς αὐτόν φησι βαλεῖν, ἕνα δὲ τὸν 〈τρίτον〉
5	τεττάρων. διττὸς οὖν ὁ ‘κύβοσ‘· ὅ τε ἀναρριπτούμενος, εἴτε κενὸς εἴτε πλήρης εἴη, καὶ ἰδίως ὁ κενός. ὅτι δὲ ὁ τρὶς ἓξ βαλὼν κατώρθου, καὶ Αἰσχύλος ἐν Ἀγαμέμνονι (32s.) παρίστησι· ‘τὰ δεσποτῶν γὰρ εὖ πεσόντα θήσομαι τρὶς ἓξ βαλούσης τῆς ἐμῆς φρυκτωρίασ‘.
tau 47	τρίτος κρατήρ· Διὸς τελείου σωτῆρος. πρῶτος γὰρ τέλειος ἀριθμὸς ὁ τρία, ὅτι ἔχει ἀρχὴν καὶ τέλος καὶ μέσα, ὡς Φιλόχορος ἐν τῷ Περὶ ἡμερῶν (FHG. I 414, fr. 179).
tau 48	τριττύα· ἡ ἐκ τριῶν ζῴων θυσία. Ἐπίχαρμος (fr. 187 K.) 〈τὴν ἐκ〉 δύο μήλων καὶ
tau 48	βοός, Καλλίμαχος (fr. 578 Pf.) τὴν ἐκ κριοῦ 〈καὶ〉 ταύρου καὶ κάπρου. Ἴστρος δὲ ἐν ταῖς Ἀπόλλωνος Ἐπιφανείαις (FHG. I 423, fr. 34) ἐκ βοῶν, αἰγῶν, ὑῶν ἀρρένων, πάντων τριετῶν.	214
tau 49	τριωβολιμαῖος· ὁ εὐτελής.
tau 50	τριώβολον· μισθὸς δικαστικὸς καὶ οἱ ἁπλῶς τρεῖς ὀβολοί.
tau 51	τρυγόνα ψάλλειν· παροιμία ἐπὶ τῶν φαύλως πραττόντων· ἴσως παρὰ τὸ τρύζειν. [‘ὡς μή μοι τρύζητε (I 311)].
tau 52	τρύμη· ὁ πανοῦργος. Ἀριστοφάνης (nub. 448).
tau 53*	τρυτάνη· ὁ ζυγός.
tau 54	τυφλότερος λεβηρίδος (Ar. II 956s. M. = fr. 35 K.)· καὶ ‘κενότερος λεβη‐ ρίδοσ‘· ἀμφότερα λέγεται. [λεβηρὶς δὲ οἷον λεπηρὶς καὶ λέπος]. τάττεται καὶ ἐπὶ τεττίγων καὶ πάν‐ των τῶν τὸ γῆρας ἀποδυομένων.
tau 55	τυφλότερος σπάλακος· τοῦτο τὸ ζῷον οὐκ ἔχει ὀφθαλμούς. φησὶ δ’ αὐτὸ Στησίμβροτος (FG Hist 107, 18) ὑπὸ τῆς Γῆς τυφλωθῆναι διὰ τὸ φθείρειν τοὺς καρπούς. ἔχει γὰρ ὀδόντας μιαρωτάτους καὶ ῥύγχος ὡς μυγαλῆς καὶ πόδας ὡς ἄρκτου.
tau 56*	Τυφῶνος πολυπλοκώτερον (Plat. Phaedr. 230 a)· Τυφὼν ὁ λεγόμενος κε‐ ραυνωθῆναι ὑπὸ Διός. τούτου ποικιλώτερον.
tau 57	τῶν τριῶν κακῶν ἕν· λεγόμενόν τι ἐστίν. καὶ Μένανδρος δύο προθεὶς ὡς παροι‐ μιῶδες ἐπιλέγει παίζων τὸ (fr. 735 Kö.)· ‘ἓν γάρ τι τούτων τῶν τριῶν ἔχει κακῶν‘. ταῦτα δὲ εἶναι λέγουσιν, ἃ Θηραμένης ὥρισε προστιμήματα. Πολύζηλος Δημοτυνδάρεῳ (II 867 M.
5	= fr. 3 K.)· ‘τριῶν κακῶν ἓν γοῦν ἑλέσθαι τοὐστὶ πᾶς’ ἀνάγκη· ἢ ξύλον ἐφέλκειν ἢ πιεῖν κώνειον ἢ προδόντα τὴν ναῦν ὅπως τάχιστα τῶν κακῶν ἀπαλλαγῆναι. ταυτὶ τὰ τρία Θηραμένους εὖ σοι φυλακτέ’ ἐστίν.‘
10	Ἀριστοφάνης Τριφάλητι (II 1165 M. = fr. 549 K.)· ‘ἐγὼ γὰρ ἀπὸ Θηραμένους δέδοικα τὰ τρία ταυτί‘.
upsilon 1	ὕδραν τέμνειν· ἐπὶ τῶν ἀμηχάνων λέγεται. ἱστορεῖται γὰρ ὕδρᾳ τῇ ἐν Λέρνῃ ἑκατοντακεφάλῳ [τυγχαν]οὔσῃ μαχόμενον Ἡρακλέα, ὡς τῶν τεμνομένων αὐτῆς κεφαλῶν ἀνε‐
upsilon 1	φύοντο πλείους, κελεῦσαι Ἰολάῳ ἐπικαίειν τὰς τεμνομένας.	215
upsilon 2	ὕδωρ παραρρέει (Crat. II 52 M. = fr. 60 K.)· ἐπὶ τῶν ἐπαγγελλομένων παντὶ σθένει σπουδάσειν ὡς κἂν εἰς ῥέοντα πλοῖα ἐμβῆναι οὐκ ὀκνησάντων.
upsilon 3	Ὕης· ἐπίθετον Διονύσου, ὡς Κλείδημος, ‘ἐπειδή φησιν (FHG. I 363, fr. 21) ἐπιτελοῦμεν τὰς θυσίας αὐτῷ, καθ’ ὃν ὁ θεὸς ὕει χρόνον‘. ὁ δὲ Φερεκύδης (FG Hist 3, 90a) τὴν Σεμέλην Ὕην λέγεσθαι καὶ τὰς τοῦ Διονύσου τροφοὺς Ὑάδας. Ἀριστοφάνης δὲ (deest ap. N.; cf. com. II 1221 M. = fr. 878 K.) συγκαταλέγει ξενικοῖς θεοῖς τὸν Ὕην· ‘Ὕης γάρ 〈φησιν〉 ἐπί‐
5	κλησις τοῦ Σαβαζίου‘.
upsilon 4	Ὕλαν κραυγάζειν· ἱστοροῦσιν Ὕλαν τὸν Θειοδάμαντος, καλὸν τὴν ὥραν, ἐρώ‐ μενον Ἡρακλέους, ὅτε συνέπλει τοῖς Ἀργοναύταις, γενόμενον [δὲ] κατὰ Μυσίαν ἐξελθεῖν ὑδρευσό‐ μενον, ὑπὸ Νυμφῶν δὲ ἀφανισθῆναι. τούτου δὲ ἐπὶ ζήτησιν Πολύφημον πεμφθέντα κεκραγέναι καὶ ὀνομαστὶ ἀνακαλεῖν τὸν Ὕλαν μηδὲν περαίνοντα. διὸ καὶ τὴν παροιμίαν ἐπὶ τῶν μηδὲν ἀνυόν‐
5	των λέγεσθαι. καὶ νῦν δὲ Κιανοὺς ἔτι ἀπομίμημα τῆς ζητήσεως ποιουμένους ἑορτάζειν τῷ ἥρωι.
upsilon 5	ὑμεῖς, ὦ Μεγαρεῖς, οὔτε τρίτοι οὔτε τέταρτοι· χρησμοῦ κομμάτιόν ἐστι παροιμιαζόμενον οὕτως (A P. XIV 73 = Or. Gr. 178 Hendess)· ‘〈Γαίης μὲν πάσης τὸ Πελασγικὸν Ἄργος ἄμεινον〉, ἵπποι Θεσσαλικαί, Λακεδαιμόνιαί τε γυναῖκες,
5	ἄνδρες δ’, οἳ πίνουσιν ὕδωρ καλῆς Ἀρεθούσης. ἀλλ’ ἔτι καὶ τῶν εἰσιν ἀμείνονες, οἵτε μεσηγύ Τίρυνθος ναίουσι καὶ Ἀρκαδίης πολυμήλου, Ἀργεῖοι λινοθώρηκες, κέντρα πτολέμοιο. ὑμεῖς δ’, Αἰγιέες, οὔτε τρίτοι οὔτε τέταρτοι
10	οὔτε δυωδέκατοι οὔτ’ ἐν λόγῳ οὔτ’ ἐν ἀριθμῷ‘. ἱστορεῖ δὲ Μνασέας (FHG. III 157, fr. 50), ὅτι Αἰγιεῖς οἱ ἐν Ἀχαίᾳ καταναυμαχήσαντες Αἰτω‐ λοὺς καὶ λαβόντες πεντηκόντορον αὐτῶν, δεκάτην Πυθοῖ ἀνατιθέντες, ἠρώτων, τίνες κρείττονες εἶεν τῶν Ἑλλήνων· ἡ δὲ Πυθία ἔχρησεν αὐτοῖς τὰ προκείμενα. καὶ Ἴων δὲ Αἰγιεῦσι δοθῆναι τὸν χρησμὸν ἱστορεῖ (fr. 37 v. Blum.). τινὲς δὲ οἴονται (i. e. Dinias FHG. III 25, fr. 7) Μεγα‐
15	ρεῦσιν εἰρῆσθαι αὐτὸν καὶ προφέρονται· ‘ὑμεῖς δ’, ὦ Μεγαρεῖς, οὔτε τρίτοι οὔτε τέταρτοι‘. ὡς καὶ Καλλίμαχος ἐν τοῖς Ἐπιγραμματίοις (25, 5s.)· ‘τῆς δὲ ταλαίνης νύμφης ὡς Μεγαρέων οὐ λόγος οὐδ’ ἀριθμόσ‘.
upsilon 6	ὑπέρα· τὸ τοῦ κέρως τοῦ ἱστοῦ σχοινίον, ᾧ ἀνίεταί τε καὶ διατείνεται. γέγονε δὲ ἀπὸ τούτου παροιμία τὸ ‘ἀφέντες τὴν ὑπέραν τὸν πόδα διώκουσιν‘ ἐπὶ τῶν ἃ δεῖ ἔχειν ἀφιέντων, ἃ δὲ μὴ δεῖ κρατούντων.
upsilon 7*	ὑπὲρ καπνοῦ τὸ πηδάλιον (cf. Hes. opp. 45)· ἐπὶ τῶν ἀργούντων καὶ κατ‐
upsilon 7*	αμελούντων τέχνης.	216
upsilon 8	ὑπέρου περιτροπή (cf. Plat. Theaet. 209d)· ἐπὶ τῶν τὰ αὐτὰ ποιούντων καὶ μηδὲν περαινόντων. καὶ αὗται δὲ αἱ παροιμίαι τοῦτο δηλοῦσιν· ‘[ὁ] Διὸς Κόρινθοσ‘ (cf. Paus. s. v.) καὶ ‘αὖθις αὖ Πυθώδ’ ὁδόσ‘ (cf. gl. π 42; Diog. p. III 34) καὶ ‘ὁ τὴν δοκὸν φέρων‘ καὶ ‘οὐ τυ‐ φλός, ἀλλ’ ἐξώρυκται‘. Πλάτων Ἀδώνιδι (II 616 M. = fr. 1 K.)·
5	‘εἶτ’ οὐχ ὑπέρου μοι περιτροπὴ γενήσεται;‘
upsilon 9	ὑπὲρ τὰ ἐσκαμμένα· ὑπὲρ τὰ μέτρα. ἀπὸ δὲ τῶν πεντάθλων ἡ μεταφορά, λέγε‐ ται δὲ ἀπὸ Φαΰλλου τοῦ πεντάθλου τοῦ Κροτωνιάτου εἰρῆσθαι, ὃς πεντήκοντα ποδῶν ὄντων πρό‐ τερον τῶν σκαμμάτων πρῶτος αὐτὸς ὑπερέβαλε τοῖς πηδήμασι ταῦτα, ὡς τὸ ἐπίγραμμα λέγει τῆς εἰκόνος αὐτοῦ (I. G. Metr. n. 142 Preg.)·
5	‘πέντ’ ἐπὶ πεντήκοντα πόδας πήδησε Φάϋλλος, δίσκευσεν δ’ ἑκατὸν πέντ’ ἀπολειπομένων‘. καὶ Πλάτων ἐν 〈τῷ διαλόγῳ〉, ᾧ ἡ ἐπιγραφὴ ‘Κρατύλος, περὶ ὀνομάτων ὀρθότητοσ‘ (413 a).
upsilon 10	ὑπὲρ τὰ Καλλικράτους· Κλέαρχός φησιν (fr. 77 We.), ὅτι Καλλικράτης τις ἐγένετο ἐν Καρύστῳ πλουσιώτατος· εἴ ποτε οὖν ἐθαύμαζόν τινα οἱ Καρύστιοι ἐπὶ πλούτῳ ὑπερ‐ βολικῶς, ἔλεγον· ‘Ὑπὲρ τὰ Καλλικράτουσ‘. Ἀριστοτέλης δέ φησιν ἐν τῇ Ἀθηναίων πολιτείᾳ (28, 3) Καλλικράτην τινὰ πρῶτον τοὺς δικαστικοὺς μισθοὺς εἰς ὑπερβολὴν αὐξῆσαι· ὅθεν καὶ τὴν παροι‐
5	μίαν εἰρῆσθαι.
upsilon 11	ὑπὲρ τὸν κατάλογον (cf. Xen. mem. III 4, 1)· παροιμία ἐπὶ τῶν γεγηρα‐ κότων.
upsilon 12	ὑπὸ παντὶ λίθῳ σκορπίος (Anth. Lyr. II 6, scol. 20 D.2)· ἐλλείπει ὕπεστι. λέγεται ἐπὶ τῶν κακοήθων καὶ ἐπὶ ἐριστικῶν.
upsilon 13	ὕπουλος· δόλιος, φαινόμενος δῆθεν εἰρηνικός· ὡς ἐπὶ τῶν ἑλκῶν τῶν ἐχόντων οὐλὰς ὑγιεῖς ἐπιπολαίως, ἔνδοθεν δὲ σηπεδόνας πυώδεις. ἐξ οὗ ἐπὶ τῶν προσποιουμένων μὲν εἶναι χρηστῶν ἀνθρώπων, ὄντων δὲ μοχθηρῶν ἐλέχθη οὗτος ὁ λόγος. Σοφοκλῆς δὲ (fr. 1000 N.2 = fr. 1105 P.) ὕπουλον εἶπε τὸν δούρειον ἵππον.
upsilon 14	ὑπώβολον· ὑποκείμενον πρὸς δάνειον καὶ τόκον, εἴτε ἀγρὸς εἴτε οἶκος εἴτε ἄλλο τι. Φερεκράτης Ἰπνῷ (II 277 M. = fr. 58 K.)· ‘οὐχ ὁρᾷς τὴν οἰκίαν τὴν Πουλυτίωνος κειμένην ὑπώβολον;‘
upsilon 15	ὗς διὰ ῥόδων· ἐπὶ τῶν σκαιῶν καὶ ἀναγώγων. Κράτης Γείτοσιν (II 234 M. = fr. 4 K.).
upsilon 16	ὗς ὑπὸ ῥόπαλον δραμεῖται· παροιμία παρὰ Δεινολόχῳ (fr. 14 Kaib.) ἐπὶ τῶν ἑαυτοὺς εἰς ὄλεθρον ἐμβαλλόντων.
upsilon 17	ὑφόρμιον· χρυσοῦν κοσμάριον.	217
phi 1	φαινίνδα· παιδιὰ διὰ σφαίρας, ὅταν ἑτέρῳ προδεικνύντες εἶτα ἄλλῳ ἐφιῶσι τὴν σφαῖραν ὥσπερ φενακίζοντες.
phi 2	φάλαγγες· στίχες, τάξεις· οἱ δὲ τὸ ἐκ πλειόνων τάξεων ὁπλιτικὸν πλῆθος. λέγε‐ ται καὶ τὰ τῶν δακτύλων ἄρθρα καὶ νεὼς ὑπερείσματα. ἔνιοι καὶ τὸ στρογγύλον ξύλον καὶ σύμ‐ μετρον φαλάγγιον. λέγεται καὶ τοῦ ζυγοῦ ὁ κανὼν φάλαγξ καὶ ἐπὶ τῆς νεὼς ἡ διαβάθρα, καὶ ὁ ἀρά‐ χνης δέ, ὃν ἔνιοι καλοῦσι φαλάγγιον. καὶ οἱ κόρακες δὲ παρὰ Ἀττικοῖς φαλάγγια.
phi 3	Φασηλιτῶν θῦμα· ἐπὶ τῶν εὐτελῶν τίθεται. Φασηλίτας γὰρ τάριχον τῷ Κυ‐ λάβρᾳ θύειν φησὶ Καλλίμαχος ἐν Βαρβαρικοῖς νομίμοις (fr. 405 Pf.).
phi 4	Φάων· ἐπὶ τῶν ἐρασμίων καὶ ὑπερηφάνων· τοῦ γὰρ Φάωνος ἐρασθῆναί φασι πολ‐ λοὶ (e. g. Men. fr. 258 Kö.) Σαπφώ, οὐ τὴν ποιήτριαν, ἀλλὰ Λεσβίαν καὶ ἀποτυγχάνουσαν ῥῖψαι ἑαυτὴν ἀπὸ τῆς Λευκάδος πέτρας.
phi 5	〈φεῦγ’〉 ἐς κόρακας· 〈παροιμία ἐπὶ κατάρας λεγομένη ἀντὶ τοῦ εἰς ἀπώλειαν καὶ φθοράν〉. Βοιωτοῖς 〈γὰρ ἀναστάτοις ὑπὸ Θρᾳκῶν γενομένοις καὶ περὶ ἀποικίας μαντευομέ‐ νοισ〉 ἔχρησεν ὁ θεός, ἔνθα ἂν λευκοὶ κόρακες αὐτοῖς ὀφθῶσιν, ἐκεῖ κατοικεῖν. 〈οἱ δ’ ἐν Θετταλίᾳ〉 παρὰ τὸν Παγασητικὸν κόλπον κόρακας ἰδόντες περιπετομένους 〈τοὺσ〉 τοῦ Ἀπόλλωνος 〈ἱερούσ〉,
5	οὓς παῖδες ἄκακοι ἐγύψωσαν, 〈καὶ τελεῖσθαι τὸν χρησμὸν φήσαντεσ〉 ἐνταῦθα κατῴκησαν καλέ‐ σαντες τὸ χωρίον Κόρακας. ὕστερον δὲ Αἰολεῖς ἐκβαλόντες αὐτοὺς τοὺς φυγαδευομένους εἰς αὐτὸ ἔπεμπον. οἱ δὲ ὡς τοῦ ζῴου ἀναιδοῦς καὶ δυσοιωνιστικοῦ 〈κατὰ〉 τῶν ἀνθρώπων ὄντος. Ἀριστο‐ τέλης δέ φησι (fr. 496 R.) λοιμοῦ κατασχόντος καὶ κοράκων πολλῶν γενομένων τοὺς ἀνθρώπους θηρεύοντας αὐτοὺς καὶ περικαθαίροντας ἐπῳδαῖς ἀφιέναι ζῶντας καὶ ἐπιλέγειν τῷ λοιμῷ· ‘φεῦγ’
10	ἐς κόρακασ‘. ὁ δὲ Αἴσωπος μυθικῶς (fab. 125 Hausr.) κολοιὸν μέγαν νομίσαντα τοῖς κόραξιν ἴσον εἶναι πρὸς αὐτοὺς πορευθῆναι· ἡττηθέντα δὲ πάλιν εἰς τοὺς κολοιοὺς ὑποστρέψαι· τοὺς δ’ ἀγανακτήσαντας παίειν αὐτὸν λέγοντας· ‘φεῦγ’ ἐς κόρακασ‘. Ἀριστείδης δὲ ἀποδίδωσι (FHG. IV 327, fr. 33) διὰ τὸ ἐν τραχέσι τόποις καὶ κρημνώδεσι τοὺς κόρακας νεοσσοποιεῖσθαι λέγειν ἡμᾶς· ‘φεῦγ’ ἐς κόρακασ‘.
phi 6	φέψαλοι καὶ φεψάλυγες· σπινθῆρες ἀναφερόμενοι ἐκ τῶν καιομένων ξύλων.
phi 7	φθοῖς· πέμματα, ἃ τοῖς θεοῖς μετὰ τῶν σπλάγχνων ἔθυον.
phi 8	Φοινικήϊα γράμματα (Hdt. V 58, 2)· Λυδοὶ καὶ Ἴωνες τὰ γράμματα ἀπὸ
phi 8	Φοίνικος τοῦ Ἀγήνορος τοῦ εὑρόντος· τούτοις δὲ ἀντιλέγουσι Κρῆτες, ὡς εὑρέθη ἀπὸ τοῦ γρά‐ φειν ἐν φοινίκων πετάλοις. Σκάμων δὲ ἐν τῇ δευτέρᾳ τῶν Εὑρημάτων (FHG. IV 489, fr. 2) ἀπὸ Φοινίκης τῆς Ἀκταίωνος ὀνομασθῆναι· μυθεύεται δ’ οὗτος ἀρσένων μὲν παίδων ἄπαις, γενέσθαι	218
5	δὲ αὐτῷ θυγατέρας Ἄγλαυρον, Ἕρσην, Πάνδροσον. τὴν δὲ Φοινίκην ἔτι παρθένον οὖσαν τελευτῆ‐ σαι. διὸ καὶ Φοινικήϊα 〈καλέσαι〉 τὰ γράμματα τὸν Ἀκταίωνα βουλόμενόν τινος τιμῆς ἀπονεῖμαι τῇ θυγατρί.
phi 9	Φοινικικὸν ψεῦδος· ἀπὸ τῶν κατὰ τὸν δράκοντα καὶ τοὺς Σπαρτοὺς καὶ Κάδ‐ μον ψευδῶς λεγομένων.
phi 10	Φοινίκων συνθῆκαι· οἱ τὴν Καρχηδόνα κτίσαντες Φοίνικες, ὅτε προσέπλευσαν τῇ Λιβύῃ, ἐδεήθησαν τῶν ἐγχωρίων δέξασθαι αὐτοὺς νύκτα καὶ ἡμέραν· ἐπιτυχόντες δὲ τούτου οὐκ ἐβούλοντο ἀπαλλάσσεσθαι ὡς συν[τι]θέμενοι νύκτας καὶ ἡμέρας μένειν. διὸ λέγεσθαι τοῦτο ἐπὶ τῶν ἐνεδρευτικῶς συντιθεμένων. τὰ δ’ ὅμοια Δήμων ἐπὶ Μεταποντίνων ἱστορεῖ (FHG. I 381,
5	fr. 15).
phi 11*	φόνου πτερόν (tr. fr. ad. 581 N.2)· τὸν διὰ τῶν ὀϊστῶν, πτερόεντα ἢ ταχύν. βέλτιον δὲ ἀκούειν περιφραστικῶς τὸν φόνον.
phi 12	φορμός· ὁ κόφινος.
phi 13	φορμίσκοι· πλεκτὰ ἀγγεῖα.
phi 14	φρουρήσεις ἐν Ναυπάκτῳ· τοῖς Ναύπακτον φρουροῦσιν ὀλίγου μισθοῦ δι‐ δομένου, τῶν δ’ ἐπιτηδείων πολλοῦ πιπρασκομένων τὴν παροιμίαν γενέσθαι. ἔνιοι δέ, ὅτι Φίλιππος ἑλὼν Ναύπακτον Ἀχαιῶν †γνώμῃ† τοὺς φρουροὺς αὐτῆς ἀπέκτεινε πάντας. ἱστορεῖ δὲ τοῦτο καὶ Θεόπομπος ἐν 〈νʹ〉 δευτέρῳ (FG Hist 115, 235).
chi 1*	χαλιμάς· ἡ πόρνη. ἀπὸ τοῦ χαλᾶσθαι τὸ σῶμα ὑπὸ μέθης ἢ μανίας.
chi 2	Χαλκεῖα· ἑορτὴ ἀρχαία καὶ δημώδης πάλαι, ὕστερον δὲ ὑπὸ μόνων ἤγετο τῶν τεχνιτῶν, ὅτι ὁ Ἥφαιστος ἐν τῇ Ἀττικῇ χαλκὸν εἰργάσατο. ἔστι δὲ ἕνῃ καὶ νέᾳ τοῦ Πυανεψιῶνος, ἐν ᾗ καὶ ἱέρειαι μετὰ τῶν ἀρρηφόρων τὸν πέπλον διάζονται.
chi 3*	χαλκιδίζειν (IV 648 M. = fr. ad. 1192 K.)· ἐπὶ τῶν γλισχρευομένων. οἱ γὰρ ἐν Εὐβοίᾳ Χαλκιδεῖς ἐπὶ φιλαργυρίᾳ ἐκωμῳδοῦντο.
chi 4	Χαλκιδικὸν δίωγμα· τοῖς Θεσμοφορ〈ί〉οις Ἀθήνησί τι νόμιμον. ἐν πολέμῳ 〈γάρ ποτε〉 γυναικῶν εὐξαμένων διωχθῆναι τοὺς πολεμίους, καὶ συνέβη φυγεῖν εἰς Χαλκίδα, ὡς καὶ Σῆμος (deest FHG. IV 492ss.).
chi 5*	χαλκιδῖτις· [παρὰ Ἰωσήπῳ] ἡ πόρνη. ἀπὸ τῆς εὐτελείας τοῦ διδομένου νομίσ‐
chi 5*	ματος.	219
chi 6	χάραξ· ἡ κάμαξ. ὅθεν καὶ παροιμία (Ar. vesp. 1291, cf. Zen. VI 40)· ‘ἐξηπάτηκεν ἡ χάραξ τὴν ἄμπελον‘, ὅταν ὑπὸ τοῦ σῴζοντος ἀπατηθῇ τὸ σῳζόμενον.
chi 7*	Χάρητος ὑποσχέσεις· Χάρης στρατηγὸς Ἀθηναίων εὐχερής τε καὶ ἑτοιμότατος πρὸς τὰς ὑποσχέσεις λέγεται γεγονέναι. ὅθεν ἡ παροιμία τάττεται ἐπὶ τῶν προχείρως ἐπαγγελ‐ λομένων.
chi 8	χαρίσιοι· πλακοῦντος εἶδος. 〈οὗτοι ἀπὸ τῶν καταλειπομένων συμμειγνύμενοι ἐγί‐ νοντο, καὶ δημιουργοὶ ἔπλαττον〉. Ἀριστοφάνης Δαιταλεῦσιν (II 1027 M. = fr. 202 K.)· ‘πέμψω πλακοῦντας ἑσπέρας χαρισίουσ‘.
chi 9	χαυλιόδων· κεχαλασμένους ἔχων τοὺς ὀδόντας ἐξέχοντας.
chi 10	χῆνα ὀμνύναι· ὑπὲρ τοῦ μὴ τοὺς θεοὺς ἐπὶ πᾶσιν ὀνομάζειν Ῥαδάμανθυς ἐκέ‐ λευσε κατὰ χηνὸς καὶ κριοῦ ὀμνύναι, οὐχ ὥς τινες (cf. Ael. D. ρ 1) Σωκράτης.
chi 11*	Χιαστὶ τίλλειν (com. fr. ad. 919 K.)· ** ὡς τῶν Χίων παρατιλλομένων.
chi 12	Χῖος λόφος· τὸ ἀποτιλθῆναι τὴν κεφαλὴν τὸ μέσον ἀπολ〈ε〉ιπόντων.
chi 13	Χλόη· Δημήτηρ. Χλόης γὰρ Δήμητρος ἱερὸν πρὸς τῇ ἀκροπόλει. Εὔπολις Μα‐ ρικᾷ (II 502 M. = fr. 183 K.)· ‘ἀλλ’ εὐθὺ πόλεως εἶμι· θῦσαι γάρ με δεῖ κριὸν Χλόῃ Δήμητρι‘.
chi 14	χοῖνιξ· σκεῦός τι μετρητικὸν σπορίμων, καὶ δεσμὸς ποδῶν.
chi 15	χορταῖος· χιτὼν ποδήρης ἔχων χειρῖδας.
chi 16	χρήματα, χρήματ’ ἀνήρ· ὁμοία τῇ [ὡς καὶ] ‘ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι‘ καὶ ‘τὴν κατὰ σαυτὸν ἔλα‘ καὶ τῷ ‘γνῶθι σαυτόν‘. λεχθῆναι δὲ αὐτὴν Ἀλκαῖος μὲν (fr. 101 D.2) ὑπὸ Ἀρι‐ στοδήμου τοῦ Σπαρτιάτου φησί, Πίνδαρος δὲ (Isth. II 9) ὑπό τινος Ἀργείου, τὸ ὄνομα οὕτω λέγων. ὁ δὲ Ἀριστόδημος ἐγκαταριθμεῖται τοῖς σοφοῖς ὑπό τινων (i. e. Andro Eph. FHG. II
5	347, fr. 2).
chi 17	χρυσῆ κορώνη (Δ 111)· παροιμία. ὁ ἀγαθὸν τέλος τοῖς φθάσασιν ἐπιθεὶς χρυσέην ἐπιθεῖναι τῷ παντὶ κορώνην λέγεται.
chi 18	χρυσὸς Κολοφώνιος (Ar. II 1095 M. = fr. 352 K.)· οἱ Κολοφώνιοι τὸν κάλ‐ λιστον χρυσὸν εἰργάσαντο· καὶ γὰρ πολύ φασι παραλλάττειν τοῦ ἄλλου τὸν Κολοφώνιον χρυσόν. καὶ τάχα ἴσως οἱ ἐκπεσόντες τῆς οἰκείας Λυδῶν τὰ περὶ Θρᾴκην καὶ Στρύμονα χρύσεια κατέσχον μέταλλα σύν τισιν Ἰώνων καὶ ἐσπούδασαν περὶ τὸν χρυσόν.
chi 19	χύτρα· φιλήματος εἶδος.	220
psi 1	ψαιστά· ἄλφιτα οἴνῳ καὶ ἐλαίῳ δεδευμένα.
psi 2	Ψιθυριστὴς Ἑρμῆς· Δημοσθένης ἐν τῷ κατὰ Νεαίρας (LIX 39). ἀγάλ‐ ματά εἰσιν Ἀθήνησι Ψιθυριστοῦ Ἑρμοῦ καὶ Ἀφροδίτης καὶ Ἔρωτος, ἅπερ πρῶτος ἐποίησεν, ὥς φησι Ζώπυρος (FHG. IV 533, fr. 6), Θησεύς, ἐπεὶ Φαίδρα, ὥς φασιν, ἐψιθύρισε Θησεῖ κατὰ Ἱπ‐ πολύτου διαβάλλουσα αὐτόν· οἱ δὲ ἀνθρωπινώτερόν φασιν Ἑρμῆν Ψιθυριστὴν παρὰ τὸ ἀνθρώπους
5	ἐκεῖ συνερχομένους τὰ ἀπόρρητα συντίθεσθαι καὶ ψιθυρίζειν ἀλλήλοις, περὶ ὧν βούλονται.
psi 3	ψιλοδάπιδας τὰς ψιλὰς καὶ μὴ μαλλωτὰς δάπιδας λέγουσιν.
psi 4	〈ψίττα· ποιμενικὸν ἐπίφθεγμα καὶ〉 ψιττάζειν· τὸ ποιμενικῶς 〈ἐπι〉φθέγγεσθαι.
psi 5	Ψύρα τὸν Διόνυσον ἄγοντες· ἡ παροιμία παρὰ Κρατίνῳ (II 207 M. = fr. 352 K.)· τὰ δὲ Ψύρα νησίδιον ἔρημον πλησίον Χίου. λέλεκται δὲ ἐπὶ τῶν εὐτέλειαν σημαινόντων.
psi 6*	ψώθια· τὰ ὑπερωπτημένα [τῶν ἄρτων] ἀποθραύσματα τὰ ὑποκάτω τοῦ ἄρτου. τὰ δὲ τοιαῦτα ψώθια καὶ ἀτταράγους ἐκάλουν τινές.
psi 7	ψωλὸν γενέσθαι δεῖ σε μέχρι τοῦ μυρρίνου· ἡ παροιμία παρὰ Ἀριστο‐ φάνει ἐν Ἱππεῦσιν (v. 964). ἐλέχθη δὲ ἐπὶ τῶν μέχρι πολλοῦ ἀπεσκολυμμένων. παρὰ δὲ Διφίλῳ ἐν τοῖς Ἐναγίσμασι (IV 392 M. = fr. 39 K.) παραπεποίηται ἄχρι τοῦ λάρυγγος.
omega 1	ὦαι· ἔσχαται ἄκραι 〈τοῦ χιτῶνοσ〉.
omega 2	Ὠγύγια κακά· ἐπὶ τῶν ὀχληρῶν. ἐπεὶ συνέβη Κάδμον τὸν Ὠγύγου διὰ τὰς θυγατέρας κακοῖς περιπεσεῖν. ἄμεινον δὲ λέγειν ‘Ὠγύγια κακά‘ τὰ παλαιά. τοῦτο γὰρ ἡ λέξις δηλοῖ (cf. Ael. D. s. v.).
omega 3	ὦτος· παραπλήσιος γλαυκί, ἔχων περὶ τὰ ὦτα πτερύγια. οἱ δὲ νυκτικόρακα.	221

T

1

alpha

1*

alpha

2

alpha

3

alpha

4

alpha

5

alpha

6

alpha

7

alpha

8

alpha

9

alpha

10*

alpha

11

alpha

12

alpha

13

alpha

14

alpha

15

alpha

16*

alpha

17*

alpha

18*

alpha

19

alpha

20

alpha

21

alpha

22

alpha

23

alpha

24

alpha

25

alpha

26

alpha

27*

alpha

28

alpha

29*

alpha

30

alpha

31

alpha

32

alpha

33*

alpha

34

alpha

35

alpha

36

alpha

37*

alpha

38

alpha

39