|
TLG 1386 015 :: HISTORIA ALEXANDRI MAGNI :: Recensio K (cod. 236 Kutlumussiu–Kloster des Athos) HISTORIA ALEXANDRI MAGNI Narr. Fict., vel Pseudo–Callisthenes Cf. et ANONYMI HISTORICI in FGrH (1139 007) Recensio K (cod. 236 Kutlumussiu–Kloster des Athos) Citation: Page — (line) | ||
263(t) | Διήγησις περὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν μεγάλων πολέμων | |
| 1 | [159v] Ἀλέξανδρος, ἀφέντης τῶν ἀφεντάδων ὅλων καὶ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὅλων, ἐκίνησεν πρὸς τὴν Ἀνατολὴν νὰ ταξιδεύη. Καὶ ὅσοι βασιλῆδες καὶ κάστρη μὲ τὸ θέλημά τους τὸν ἐπροσκύνησαν εἶχαν συμπάθιον ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ὅσοι τὸν ἀντίστεκαν καὶ οὐδὲν | |
|---|---|---|
| 5 | τὸν ἐπροσκυνοῦσαν, ὁλουνοὺς ἀπεκεφάλισεν μὲ ἠκονημένο σπαθί. Ἀπ’ αὐτουνοῦ τὸ ἔργον ἐτρόμαξαν ὅλοι οἱ βασιλεῖς τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Παλαιστίνης καὶ τῶν Ἑβραίων ἡ ἀφεντία καὶ τῆς Αἰγύπτου τὰ βα‐ σίλεια ὅλα. Ὅλοι ἦσαν ὑποκάτω τὸν Δάρειον τὸν βασιλέα [160r] καὶ ὁμολόγησαν τὸ πὼς ἔρχεται Ἀλέξανδρος. Ὁ Δάρειος ὁ βασιλεὺς τῆς | |
| 10 | Περσίας ὡς ἤκουσεν, ἕναν ἀπεκλισιάρην ἀπέστειλεν μὲ τὴν ἐπιστολήν. Καὶ ἔγραφεν ἡ ἐπιστολὴ οὕτως· «Ὁ Δάρειος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὅλων, πολλὰ τρανὸς καὶ ὑψηλὸς καὶ τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ τιμημένος. Καὶ ὀνομάζετον ἄτυχος ἴσα μὲ τὸν θεὸν τὸν οὐράνιον καὶ ἔλεγεν ὥσπερ ἥλιος λάμπει ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴν ἕως τῆς Δύσης. Οὑκάτι λόγος μοῦ ἦλθεν εἰς | |
| 15 | τὸ οὖς, ὦ υἱὲ τοῦ Φιλίππου, ὅτι ὅλην τὴν Μορέαν ἐπῆρες καὶ ἕως τὴν Ῥώ‐ μην ἦλθες καὶ ὅλης τῆς Δύσης τοὺς βασιλεῖς ἀνακάτωσες καὶ ἐχάλασες καὶ ἦλθες ὡς τὸν Κιανὸν τὸν ποταμόν. Καὶ οὐδὲν σοῦ ἔσωνεν τόσο ὁποὺ ἐποίη‐ σες, ἀμὴ εἰς τοῦ Νότου τὴν μερέαν ἦλθες καὶ εἰς τὴν Βαρβαρίαν καὶ εἰς τὴν Θεοπίαν ἦλθες καὶ ὅλης τῆς Δύσης τὰ βασίλεια ἐπαράλαβες, | |
| 20 | ὁποὺ ἦσαν εἰς τὸ χέρι μου, ἀμὴ περιπατεῖς ὡσὰν ῥυμπάρης καὶ κλέ‐ πτης. Ἐὰν σὲ βάλω εἰς τὰ χέρια μου, [160v] μέγα θαῦμα θέλω ποι‐ ήσει ἀπάνω σου». Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἤθελεν νὰ χάση τοὺς ἀποκλισια‐ ραίους. Καὶ οἱ ἀποκλισιαραῖοι ὅρι[σ]αν καὶ εἶπαν· «Ἀλέξανδρε, οὐδὲν ἐστὶν δίκαιον ἡμᾶς τοὺς ἀποκλισιαραίους νὰ χάσης». Ἀλέξανδρος εἶπεν· | |
| 25 | «Μὲ δίκαιον ἐστὶν νὰ σᾶς χάσω, ὅτι ὁ ἐδικός σας ὁ βασιλεὺς οὐδὲν σᾶς ἔστειλεν εἰς βασιλέαν, ἀμὴ μὲ ἔκαμεν ῥυμπάρην καὶ κλέπτην καὶ ὁ ῥυμπάρης καὶ ὁ κλέπτης πάντα σκοτώνει καὶ σφάζει». Καὶ ὅρισεν Ἀλέξανδρος καὶ τοὺς ἀπόλυκαν καὶ εἶπεν τους, ὅτι τὸν ἀφέντη σας νὰ κατηγορήσετε καὶ αὐτουνοῦ ἔχετε κάκηταν, ὅτι μὲ ἐποίησεν ῥυμπάρην | |
| 30 | καὶ κλέπτην, καὶ ὅταν ἐσᾶς εἰς ῥυμπάρην ἔστειλεν, τότες τὰ κεφάλια σας ἔκοψεν. Ὁ βασιλεὺς ποτέ του ἀποκλισιάρην οὐδὲν σκοτώνει, ἀμὴ ἐγώ, κατὰ πῶς ἐστὶν τὰ λόγια σας τοῦ βασιλέως, ἐχάρισα τὴν ζωήν σας». Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀντιλογήθηκαν τοῦ Ἀλεξάνδρου· «Ἀφέντη Ἀλέ‐ ξανδρε, ἂν ἐμᾶς σκοτώσης ἐσὺ τοὺς ἀποκλισιαραίους, μὲ τὸν ἐδικόν | |
| 35 | μας τὸν σκοτωμὸν τί διάφορον νὰ λάβης; Καὶ ἂν σὲ ὁδηγῆ [161r] | |
| ὁ θεός, ποίησε ἐλεημοσύνη καὶ συμπάθιον εἰς ἐμᾶς, ὅτι ἄξιοι εἴμεσθε | 263 | |
264 | νὰ ὑμνήσωμεν τ’ ὄνομα τῆς βασιλείας σου εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὅλους τῆς Περσίας». Ἀλέξανδρος ἐλυπήθην καὶ ἀπόλυκέν τους πρὸς τὸν Δά‐ ρειον μὲ τὴν ἐπιστολήν. Καὶ ἔγραφεν ἡ ἐπιστολή του· «Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς, τῶν βασιλέων ὁλονῶν βασιλεύς, τὸν Δάρειον τὸν βασιλέα τῆς | |
| 5 | Περσίας. Τὴν ἐπιστολήν σου εἶδα την καὶ ἀνάγνωσά την καὶ οὐδὲν σὲ εὐχαρίστησα εἰς τὴν γραφήν σου, διότι δὲν ἤτονε βασιλικῇ τάξει τὴν γραφήν σου. Ἀμὴ λέγεις τὸ πὼς τῆς Δύσης τὰ βασίλεια ἠπῆρα καὶ ἐχάλασά τα· καὶ νὰ τὸ ἠξεύρης, βασιλέα, ὅτι πᾶσα ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ χαμηλὰ θέλει ν’ ἀνέβη ὑψηλὰ καὶ ἀπ’ αὐτοῦ νὰ γροικήσης, ὅτι τὴν Δύ‐ | |
| 10 | σιν ἀρχὴ ἐχείρωσα καὶ ἠπῆρα καὶ ἔρχομαι πρὸς τὴν Ἀνατολήν. Καὶ λέγεις με καὶ φοβερίζεις με, διότι ὅλη ἡ οἰκουμένη ὀμπρὸς στὸ πρό‐ σωπόν σου οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ σταθῆ· καὶ νὰ τὸ ἠξεύρης, [161v] Δά‐ ρειε, ὅτι ἐγέμωσεν ὅλη ἡ οἰκουμένη τὸ ἐδικό μου τὸ ὄνομα, ὅτι τῶν Μακιδόνων ἡ στρατηγία, ὁποὺ τοὺς λέγετε ἐσεῖς ῥυμπαραίους. Καὶ | |
| 15 | ὁρίζεις ἐμᾶς νὰ μᾶς πιάσης· ἐμεῖς εἰς τὴν βασιλεία σου ἐρχομέστε καὶ ἂν μᾶς ἔχης ἀχαμνοὺς καὶ μικρούς, ἀμὴ ἐμεῖς εἴμεστε ὡσὰν τὸ λιθά‐ ριν τὸ ἀδαμάντινον ἀκονητοί· οὕτως θέλομεν ἔλθει εἰς ἐσένα. Καὶ μη‐ δὲν θαρρῆς εἰς τοὺς Πέρσας νὰ ἐξέβης εἰς πόλεμον μετ’ αὐτουνούς, ὅτι ἔναι ὥσπερ γυναῖκες στολισμένες· ἀμὴ τῶν Μακιδόνων τὰ φουσά‐ | |
| 20 | τα εἶναι λέοντες· ἀμὴ βλέπε τὴν ζωήν σου». Ὁ Δάρειος τὴν ἐπιστο‐ λὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀνάγνωσεν, ἐγέμισεν χολὴν καὶ θυμὸν μέγαν καὶ πρὸς τοὺς ἀποκλισιαραίους τοῦ Ἀλεξάνδρου λέγει· «Πόσους χρόνους ἔχει Ἀλέξανδρος καὶ πόσον φουσάτον ἔχει μὲ τοῦ λόγου του»; Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀπεκρίθηκαν καὶ εἶπαν· «Γενῆ θέλει τώρα χρονῶν τριάντα | |
| 25 | τὴν σήμερον· ὄμορφος καὶ ἀνδρειωμένος πολλὰ καὶ τὸ χέρι του εἰς δόσιμον εἶναι πάντοτε· καὶ τὴν φρόνεσίν του ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴν ἀγροί‐ κησε· ἔχει καὶ φουσάτο μὲ τοῦ λόγου του πεντακόσιες χιλιάδες. Καὶ ὁ Σολομὼν ὁ φρόνιμος εἰς τὰ χαρτία του δείχνουν τὸ⟦ν⟧ γέλασμα καὶ τὸ περπάτημα ἔχει Ἀλέξανδρος». Καὶ ὁ Δάρειος ὡς εἶδεν μὲ τὸ νοῦ | |
| 30 | του καὶ εἶπεν· «Εἰς τὴν ἀλήθειαν εἶναι τὰ [162r] βασιλικὰ σημάδια». Καὶ ὅρισεν ἐπὶ τὸν τόπον καὶ ἐπὶ τὰ μέρη ὅλα νὰ μαζωθοῦν, ὅπου οὑκάποτε οἱ γλῶσσες ἐποίησαν τὴν πυργοποιΐαν. Αὐτοῦ οὑκάποτε ἐ‐ μοιράσθησαν οἱ γλῶσσες ὅλες καὶ αὐτοῦ ὁ Δάρειος ὅρισεν νὰ μαζω‐ θοῦν τὰ φουσάτα του καὶ αὐτὸς ἔγραψεν ἐπιστολὴν καὶ ἔστειλεν εἰς | |
| 35 | τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον· «Νὰ μηδὲν παραδοθῆτε τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὅτι ἐγὼ ἔρχομαι μὲ ὅλην μου τὴν δύναμιν εἰς τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον καὶ γλήγορα σᾶς θέλω ἐλευθερώσει ἀπὸ κακό». Ἀλέξανδρος ἐσέβην μὲ τὸ φουσάτο του εἰς τὸν Ἰουδαϊκὸν τόπον τῶν Ἑβραίων, εἰς τὸ βασίλειόν τους. Καὶ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἡ Ἑβραΐδα ἐβασίλευεν μὲ | |
| 40 | ε[ὐ]γενάδα καὶ τιμὴν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Καὶ τὸ⟦ν⟧ βασίλειόν τους. Ὁ προφήτης Ἱερεμίας. Καὶ παρακαλοῦσαν καὶ ὑμνοῦσαν τὸν θεὸν τὸν | |
| Σαβαώθ. Καὶ ἦτο ἀρχιερεὺς τῷ καιρῷ ἐκείνῳ. Ἀλέξανδρος ἔστειλεν | 264 | |
265 | ἐπιστολὴν μὲ ἀποκλισιάρην εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ· «Οἱ εὑρισκόμενοι» ... Καὶ οἱ Ἑβραῖοι εἶδαν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἔστειλαν ἕναν Ἑβραῖον καὶ εἶπεν· «Ἐμεῖς οἱ εὑρισκόμενοι εἰς τὴν [162v] Ἱερουσα‐ λὴμ πολλὰ χαιρετοῦμεν τὸν βασιλέα Ἀλέξανδρον. Χαίροις, Ἀ‐ | |
| 5 | λέξανδρε. Τὰ ὅσα μᾶς ἐμήνυσες μὲ χαρὰν μεγάλην τὰ ἐδεξάμην. Καὶ νὰ ἠξεύρης, Ἀλέξανδρε, ἀφοῦ ἐπερασάμεν τὴν Μαύρην θάλασσαν, οὐ‐ δενοῦ βασιλέως οὐδὲν ἐφαλτσωσάμεν μὲ τὴν δύναμιν καὶ τὸν παντο‐ κράτορα θεόν. Καὶ ὕστερα μᾶς ἐπαρόργισεν ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ ἔβαλέν μας εἰς τὰ χέρια τοῦ Ναβουχόδωρ, βασιλέως τῆς | |
| 10 | Περσίας, καὶ ἤμασθον εἰς πολλοὺς χρόνους αἰχμάλωτοι. Καὶ πάλιν ὀ‐ πίσω ἐγυρισάμεν καὶ εἴμεσθεν ὑποκάτω τῆς Περσίας τὸν Δάρειον. Καὶ ἂν ἐμεῖς ἐσένα παραδοθοῦμεν, αὔριον ἔρχεται ὁ βασιλεὺς ὁ Δάρειος καὶ μᾶς χαλνᾶ ὅλον τὸν ἔμνοστον τὸν τόπον τῆς Ἱερουσαλήμ. Καὶ ἐὰν τὸν Δάρειον πατάξης καὶ τὰ σπαθία τους τσακίσης, ἔλα μὲ ἀγάπην εἰς τὴν | |
| 15 | Ἱερουσαλὴμ καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου βασιλέαν νὰ σὲ ε[ὐ]φημήσωμεν, βασιλέαν τῆς οἰκουμένης ὅλης. Καὶ ἐὰν δὲν πατάξης τὸν Δάρειον, μὴ βουληθῆς νὰ σέβης εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ». Καὶ ἔστειλαν ἕναν Ἑβραῖον μὲ τὴν ἐπιστολήν. Καὶ ἀνάγνωσέ την καὶ ἄλλην ὅρισεν καὶ ἔγραψαν· «Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὅλους ὅσοι εὑρίσκονται εἰς τὴν | |
| 20 | Ἱερουσαλὴμ γράφω. Πολλὰ ὑψηλὰ μοῦ ἔστειλέτε. Εἶδα τα καὶ ἔμαθά τα. Καὶ οὐδὲν πρέπει ἐσᾶς, ἄνθρωποι τὸν θεὸν τὸν ζῶντα ὁποὺ ἔχετε, νὰ εἶστε ὑποκάτω ἀνθρώπων, εἴδωλον [163r] νὰ προσκυνᾶτε. Καὶ μη‐ δὲν ἀπαντέχετε εἰς τὸν Δάρειον νὰ τοῦ πληρώσετε χαράτσιν καὶ δοσί‐ ματα. Ἐγὼ ἐὰν οὐδὲν προσκυνήσω τὸν θεὸν τὴν Ἱερουσαλήμ, πρὸς | |
| 25 | τὸν Δάρειον οὐδὲν ὑπαγαίνω εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ νὰ ἠξεύρετε ἐσεῖς, ὅτι ἀπὸ τὸν Δάρειον τὴν δεξιὰν ἐγλήγορα σᾶς θέλω ἐλευθερώσει». Ἑβραῖον ἀπέστειλεν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Καὶ Ἀλέξανδρος ἐκίνησεν ὀρθὰ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἤκουσεν ὅτι ἔρχε[ται] ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔμασεν ἀνθρώπους τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐποίησεν | |
| 30 | βουλὴν καὶ εἶπεν· «Καλὸν ἐστὶν ἡμᾶς νὰ δεχθοῦμεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ νὰ σέβη εἰς τὸ κάστρο μας. Ἐγὼ εἶδα τὸν προφήτην τὸν Δανιὴλ καὶ ἐλάλειν μετὰ ἐμέν· ‘Αὐτὸς ὁποὺ ἔρχεται πρὸς ἐσᾶς ἐγὼ λέγω καὶ ἐπροφήτευσα, ὅτι θέλετε λυτρωθῆ ἀπὸ τὰ χέρια τῆς Περσίας. Ὅσο σᾶς ἐπήρασαν θέλει τὸ πληρώσει Ἀλέξανδροσ‘». Εἰς αὐτὸ ἐτούτους | |
| 35 | ὅλους ὁ λόγος ἄρεσεν τῶν ἀνθρώπων. Καὶ Ἀλέξανδρος εἶδεν αὐτὴν τὴν νύκταν ὄνειρον, ὅτι τὸν ἐφάνη ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἐντυμένος εἰς τοῦ ἀρχιερέως τὴν φορεσίαν καὶ εἶπεν του· «Ἔλα πρὸς ἐμᾶς Ἀλέ‐ ξανδρε, σέβα εἰς τὴν [163v] Ἱερουσαλὴμ καὶ αὐτοῦ προσκύνησε τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ γῆς, τὸν παντοκράτορα Σαβαώθ. Καὶ ἀφοῦ | |
| 40 | προσκυνήσης τὸν θεόν, σύρε εἰς τὸν Δάρειον καὶ αὐτὸν θέλεις πατάξει καὶ τσακίσει καὶ θέλεις γένη ἀφέντης τῆς Περσίας». Ἀλέξανδρος ἀπὸ | |
| τοῦ ὕπνου ἐσηκώθην καὶ ἔδειξεν τὸ ὄνειρον ὁποῦ εἶδεν τοὺς ἄρχοντες | 265 | |
266 | καὶ ἐκίνησεν ὀρθὰ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Καὶ ὅταν ἐζύγωσεν πρὸς τὸ κάστρον, ἤκουσεν ὁ προφήτης Ἱερεμίας, ὅτι ἔφθασεν Ἀλέξανδρος. Ὅρισεν καὶ ἐμαζώθηκαν ὅλον τὸ ψυχόλαον, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ ἐξέβουν εἰς συναπάντησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ ἐστολήθην ὁ προφή‐ | |
| 5 | της εἰς ἱερατικὴν στολὴν καὶ χίλιοι ἄνθρωποι ἐντυμένοι εἰς ἱερατικὴν στολὴν καὶ δέκα χιλιάδες ἄνθρωποι ἀντάμα μὲ τὲς λαμπάδες ἀναμμέ‐ νες καὶ μὲ τοὺς θυμιατοὺς καὶ μὲ τὲς κανδῆλες καὶ συναπαντῆσαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐθυμιάσαν τον. Ἀλέξανδρος, ὡς εἶδεν τὸν προφήτην Ἱερεμίαν, εἶπεν τοὺς ἄρχοντες, ὅτι ἐτοῦτον εἶδα εἰς τὸν ὕπνον μου | |
| 10 | καὶ μὲ ταύτην [164r] τὴν φορεσίαν μοῦ ἐφάνην. Καὶ οὕτως ἐπέζευ‐ σεν ἀπὸ τὸ ἄλογόν του καὶ ἐπροσεκύνησεν ἕως τῆς γῆς. Ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἐθυμιάτισεν τὸν Ἀλέξανδρον μὲ σμύρνον καὶ λίβανον ὡς ἄξι‐ ον βασιλέα καὶ εὐλόγησέν τον καὶ ἀπὸ τὸ χέριν τὸν ἐπίασεν καὶ ἐσέ‐ βασέν τον εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐσέβασέν τον εἰς τὴν ἐκκλησία τὴν | |
| 15 | ἐδική μας καὶ ἐπροσκύνησεν εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων τὴν Σιών. Καὶ ὁμολόγησέν του τὸ πῶς τὴν ἔκτισεν ὁ Σολομὼν ὁ βασιλεύς. Ἀλέξαν‐ δρος τὸν ἐρώτησεν· «Ποῖον θεὸν σέβετε ἐσεῖς»; Ὁ προφήτης τοῦ εἶπεν· «Ἕναν θεὸν ἐμεῖς πιστεύομεν καὶ ὁμολογοῦμεν, ὁποὺ ἐποίησεν τὸν οὐ‐ ρανὸν καὶ τὴν γῆν, καὶ αὐτὸν μάτιν οὐδὲν εἶδεν, οὐδὲ οὖς οὐκ ἄκουσεν | |
| 20 | καὶ εἰς τὴν καρδίαν ἀνθρώπου ἐσέβην». Ὡς ἄκουσεν Ἀλέξανδρος, καὶ ἐθαύμασεν καὶ εἶπεν, ὅτι ἀληθινὰ θεοῦ ὑψηλοῦ ἄνθρωποι εἶστε ἀμάλω‐ τοι καὶ πιστεύω καὶ ἐγὼ εἰς αὐτὸν τὸν θεὸν καὶ ὁμολογῶ καὶ προσκυ‐ νῶ τον καὶ ὑμνῶ τον καὶ χαρίζω του τὰ δῶρα καὶ τὸ λιζάτο, ὁποὺ θέλω ἐπάρει ἀπὸ ἐσᾶς, ὡσὰν ἀπὸ τὲς γλῶσσες ὅλες. Τὸν θεὸν τὸν | |
| 25 | [164v] ἐδικό σας νὰ εἶναι καὶ ὁ θεὸς ὁ ἐδικός μου καὶ ἡ ἐλεημοσύνην του νὰ εἶναι μετ’ ἐμένα. Καὶ οὕτως ἐπαράλαβεν ὁ προφήτης χρυσάφι πολὺ μετὰ τῶν Ἱεροσολυμίτων καὶ ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου κανίσκι πολύ. Καὶ αὐτὸς οὐδὲν ἤθελεν νὰ ἐπάρη τίποτες, ἀμὴ εἶπεν· «Ἂς εἶ‐ ναι χαρισμένα τὸν θεὸν τὸν Σαβαώθ». | |
| 30 | Ἀλέξανδρος ἐξέβην ἀπὸ τὸν τόπον τῶν Ἑβραίων καὶ ἐζύγωσεν πρὸς τὸ μέρος τῆς Αἰγύπτου. Καὶ μετ’ αὐτὸν ὁ προφήτης ἕως τὸ με‐ σημέριν· ἐπροεφήτευσεν τὸ τί τοῦ ἔδειξεν ὁ Δανιὴλ ὁ προφήτης πρω‐ τύτερα διὰ τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν· «Ἔλα, Ἀλέξανδρε, μὲ ἀγάπην καὶ προσκύνησε τὸν θεὸν τὸν Σαβαὼθ καὶ κάθε νύκταν καὶ ἡμέραν | |
| 35 | παρακάλειεν». Καὶ ἔδειξέν του ὁ προφήτης· «Μὲ τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ θέλεις χαλάσει τὴν Περσίαν ὅλην καὶ τὴν Αἴγυπτον θέλεις παραλάβει καὶ τὸν Πῶρον τῆς Ἐντίας θέλεις σκοτώσει. Εἰς ἀσθένειαν μεγάλην θέλεις πέσει, ἀμὴ ἀπ’ ὅλους θέλει εἶσθε ἀπάνου σου ὁ θεὸς καὶ ἀπὸ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν [165r] Ἀνατολὴν ἕως τῆς Δύσης θέλεις | |
| 40 | ὀνομασθῆ βασιλέας. Καὶ ἀφοῦ ταῦτα πληρώσης καὶ θέλεις ὑπάγει εἰς | 266 |
267 | τὸν παράδεισον κοντὰ καὶ θέλεις εὕρει ἀνθρώπους φυλακωμένους. Καὶ ζοῦν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ὅλο ἀπὸ ὕπωρα. Οὗτοι λέγονται Μακάριοι καὶ αὐτοὶ σὲ θέλουν δείξει διὰ τὸν θάνατον καὶ διὰ τὴν ζωήν σου. Ἀμὴ ἔπαρε τίποτες ἀπὸ ἐμᾶς διὰ τὴν ἀγάπην μας». Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος εἶ‐ | |
| 5 | πεν τοῦ προφήτου· «Ὡσὰν ὁρίζεις, πατέρα, οὕτως νὰ ποιήσωμεν». Καὶ ἤφεραν λιθαρόπουλο λυχαντίρι καὶ εἰς τὸ λυχαντίρι ἦτον γραμμένο τὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ Σαβαώθ. Καὶ αὐτὸ τὸ στέμμα ἐβάσταν Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυῆ, ὁποὺ ἐπαράτησεν τὴν Ἱερουσαλὴμ ἄλλοτε, καὶ ὅταν ἐπήγαινεν εἰς τὸν πόλεμον νὰ πολεμήση μὲ τοὺς Ἕλληνας, αὐτὸ ἐβάσταν εἰς τὸ | |
| 10 | κεφάλι του. Καὶ ἤφεράν του τὸ σπαθὶ τοῦ Γολιάθ, ὁποὺ τὸν τρόπωσεν ὁ Δαβίδ, καὶ ἔδωκάν του ἄρματα θαυμαστὰ καὶ βασιλικά. Καὶ ἦλθεν εἰς τόπον τῆς Αἰγύπτου. Ἐπὶ τὴν αὔριον ὅρισεν Ἀλέξανδρος νὰ ἀρ‐ ματωθοῦν τὰ φουσάτα του καὶ ἀρχίρισαν ὁλόγυρα τὸ κάστρο νὰ πολε‐ μοῦν. Καὶ ἔβαλεν ⟦τε⟧τραμπούκους ὁλόγυρα τὸ κάστρο ἑκατό. Καὶ | |
| 15 | ὅλοι ἔρριχναν ἀπ’ ἔξω εἰς τὸ [165v] κάστρο καὶ οἱ σαΐτες ἐσέβαιναν μέσα εἰς τὸ κάστρο ὥσπερ μεγάλη βροχή, ὥσθε τὸν ἥλιον ἐσκόταζαν. Καὶ οὐδὲν ἠμπόρουν τῆς Αἰγύπτου ὁ λαὸς ἔξωθεν τῶν τειχῶν νὰ τηρή‐ σουν καὶ ἀρχίρισαν νὰ φωνάζουν καὶ νὰ παρακαλοῦν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἔλεγαν· «Ἐλεημοσύνην ποίησε εἰς ἐμᾶς, Ἀλέξανδρε βασιλέα καὶ | |
| 20 | τοπικὲ ἐδικέ μας, υἱὲ τοῦ βασιλέως τοῦ Νεκτενάβου». Καὶ ὅρισεν καὶ ἐσταμάτησεν τὸν πόλεμον καὶ ἐσέβην ἀπέξω εἰς τὸ κάστρο καὶ ἠρώ‐ τησέν τους· «Τὸ πῶς μὲ εἴπετε, ὅτι ἐγὼ εἰμὶ υἱὸς τοῦ βασιλέως τοῦ ἐδικοῦ σας; Δείξετέ με τὴν ἀλήθειαν». Καὶ ἀρχίρισαν νὰ τοῦ δείχνουν καταλεπτά, καθὼς τοὺς εἶχεν ἀφήκει ὁ Νεκτενάβος, ὅταν ἔφυγεν ἀπὸ | |
| 25 | τὸ βασίλειόν του. Ἕναν πιττάκιν ἄφηκεν, ὅτι ἐγὼ οὐδὲν ἠμπορῶ κα‐ ταπρόσωπα νὰ πολεμήσω μὲ τὸν Δάρειον τῆς Περσίας καὶ σᾶς ἀφήνω γέροντας καὶ θέλω ἔλθει εἰς τριάντα χρονῶν νέος. Καὶ νὰ ἱστορήσετε τὸ πρόσωπόν μου εἰς τὸ στύλον, ὁποὺ εἶναι εἰς τὴν μέσην τῆς Αἰγύπτου, καὶ νὰ βάλετε τὸ στεφάνι μου εἰς τὸ κεφάλι τῆς ἱστορίας μου. Καὶ | |
| 30 | ὁποῖος ἔλθη καὶ σταθῆ κοντὰ εἰς τὸν στύλον καὶ πέση τὸ στεφάνι εἰς τὸ κεφάλι του, αὐτὸν νὰ τὸν προσκυνήσετε, ὅτι ἐστὶν υἱός μου καὶ ἀπ’ αὐτὸ τὸ σημάδι νὰ τὸ ἐγροικήσετε. «Καὶ οὕτως εἴδαμεν καὶ ὁμολογοῦμεν σε, Ἀλέξανδρε». [166r] Ἀλέξανδρος, ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους, ὑπῆ‐ γεν πρὸς τὸν στύλον τοῦ Νεκτενάβου καὶ ἐζύγωσεν κοντὰ εἰς τὸν στύ‐ | |
| 35 | λον. Καὶ ἔπεσεν τὸ στεφάνι ἀπὸ τὸ πρόσωπον τοῦ Νεκτενάβου καὶ ἔπεσεν εἰς τὸ κεφάλι τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ ὡς εἶδαν οἱ μεγιστάνοι καὶ ὁ λαός, ὅλοι ἐξενίσθηκαν καὶ ἐθαύμασαν. Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἐποί‐ ησαν στύλους τέσσαρες ὑψηλούς. Εἰς τὸν ἕνα στύλον τὸν χρυσὸν ἐποί‐ ησεν τὸν ἐμαυτόν του ὅλο μὲ μάλαμα ἱστορισμένον. Εἰς τὸν δεύτερον | |
| 40 | τὸν στύλον ἐποίησεν τὸν Πτολομαῖον τὸν ἀγαπημένον καὶ εἰς τὸν τρί‐ | 267 |
268 | τον στύλον ἔκαμαν τὸν Ἀντίοχον καὶ εἰς τὸν τέταρτον στύλον ἐποίησεν τὸν ἠγαπημένον καὶ ἀνδρειωμένον τὸν Φιλόνην. Καὶ ὅλους ἐποίησεν νὰ θεωροῦν πρὸς τὴν Ἀνατολὴν καὶ ⟦εἰσ⟧ τὸν στύλον τὸν ἐδικόν του ἐποί‐ ησεν ὑψηλότερον νὰ θεωρῆ εἰς τὴν Αἴγυπτον μέσα. Καὶ ὅρισεν καὶ ἐ‐ | |
| 5 | χάλασαν τὸ κάστρο καὶ τὸν γιατρὸν τὸν Φίλιππον ἐποίησεν βασιλέαν εἰς τὴν Αἴγυπτον. Καὶ αὐτοῦ ηὗραν χρήματα πολλά, ὁποὺ εἶχαν οἱ πρῶτοι βασιλῆδες καὶ ἐμοίρασέν τα τοῦ φουσάτου του ὅλου. Ἦλθαν μαντάτα τὸν Ἀλέξανδρον ἄρχοντες [166 v] τῆς Αἰγύπτου καὶ ὁμολόγησάν τον καὶ εἶπαν· «Νὰ ἠξεύρης, βασιλέα Ἀλέξανδρε, ὅτι | |
| 10 | ὁ Δάρειος τῆς Περσίας μὲ ὅλης τῆς Ἀνατολῆς τὰ ἀναρίφνητα φουσά‐ τα εἰς τὸν ποταμὸν τὸν Εὐφράτην ἔπεσεν». Καὶ ὡς ἤκουσεν Ἀλέξαν‐ δρος τοὺς λόγους του, ἀκόμη οὐδὲν ἔφθασεν εἰς τὸν Εὐφράτην τὸν πο‐ ταμόν, καὶ ὅρισεν καὶ ἔγραψαν τὰ φουσάτα του. Καὶ ηὗρεν το Ἀλέ‐ ξανδρος χίλιες χιλιάδες καβαλλαραίους καὶ πεζοὺς ἑκατὸ χιλιάδες | |
| 15 | στρατιώτας. Καὶ ὁ Δάρειος ἔγραψεν τὸ φουσάτο του καὶ ηὗρεν τα χί‐ λιες χιλιάδες καβαλλαραίους καὶ πεζοὺς στρατιώτας διακόσιες χιλιάδες. Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐπίασεν Ἀλέξανδρος τοῦ Δαρείου τοὺς κατα‐ πατητάδες καὶ ὅρισεν νὰ τοὺς τυραννήσουν διὰ νὰ δείξουν τὴν ἅπασαν ἀλήθειαν, τὸ πόσο φουσάτο εἶναι μὲ τὸν Δάρειον. Καὶ αὐτοὶ τοῦ ἔδει‐ | |
| 20 | ξαν πᾶσαν ἀλήθειαν καὶ ὅρισεν νὰ τοὺς κρατοῦν, ὥσθε νὰ βραδιάση. Καὶ ὅταν ἐνύκτωσεν, ὅρισεν καὶ ἄναψαν ἱστίες, πᾶσα ἄνθρωπος ἱστίαν, καὶ ἀνέβασέν τους εἰς ὑψηλὸν τόπον καὶ εἶδαν οἱ καταπατητάδες τὲς ἱστίες ἀρίφνητες καὶ ἐθαύμασαν. Καὶ τοὺς ἀπόλυκεν καὶ τοὺς [167 r] εἶπεν Ἀλέξανδρος· «Ἔχουν ζακόνι οἱ Μακιδόνες, εἴ τιναν πιάσουν εἰς | |
| 25 | τὸν πόλεμον, οὐδέναν ζωντανὸν δὲν ἀφήνουν. Καὶ ὅταν θέλουν πολεμή‐ σει μὲ τὸν Δάρειον, ἐσεῖς νὰ μὴν ἐλθῆτε εἰς τὸν πόλεμον· κάλλιον εἶναι τὸν ἄνθρωπον ἡ ζωὴ πέρι τοῦ πράγματος τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ. Καὶ νὰ εἰπέτε τοῦ Δαρείου ὅτι ὁ βασιλέας μὲ τὸν βασιλέα θέλουν νὰ πολεμήσουν, ὄχι φουσάτο χωρὶς τὸν βασιλέα. Καὶ ὅταν θέλωμεν κτυ‐ | |
| 30 | πήσει τὸν πόλεμον, εἰπέτε του νὰ μὲ γυρεύη, ὅπου εἶναι τὰ ἁμάξια τὰ τὰ χρυσά, ὁποὺ εἶναι γραμμένα τῶν λεόντων τὰ πρόσωπα, καὶ ὅπου ἰδοῦν τὲς μπαρμποῦτες ὁποὺ λάμπουν τὲς χρυσὲς καὶ λαλοῦν ὄργανα πολλά, τρουμπέτες καὶ ἀνακαράδες, ἐκεῖ νὰ μὲ εὕρη τὸν Ἀλέξανδρ[ον]». Καὶ οὕτως ἀπόλυκεν τοὺς ἀποκλισιαραίους. Καὶ ὑπᾶν πρὸς τὸν Δά‐ | |
| 35 | ρειον τὸν βασιλέα καὶ ἔδειξάν του ὅσα εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους, πολὺ πλῆθος φουσάτον, καὶ ἐκαυχοῦσαν τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὅρισεν καὶ ἔκοψαν τὲς γλῶσσες τους νὰ μηδὲν ἀκούσουν τῆς Περσίας τὰ φουσά‐ τα καὶ σκιαχτοῦν. Καὶ ἐποίησαν βουλὴν καὶ ὄρθωσαν νὰ κινήσουν εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ οἱ ἀφέντες τὸν εἶπαν· «Ἀφέντη βασιλέα Δάρειε, | |
| 40 | οὐδὲν πρέπει [167 v] ἐσὺ ἀτός σου νὰ πολεμήσης μὲ τὸν Ἀλέξανδρον, τὸν υἱὸν τοῦ Φιλίππου, ὅτι αὐτὸς ῥυμπάρης καὶ κλέπτης εἶναι καὶ μι‐ | |
| κρότερος ἀπὸ ὅλους τοὺς βασιλεῖς εἶναι». Ὁ Δάρειος, ὁ φοβερὸς βασι‐ | 268 | |
269 | λεύς, ἔκραξεν ἐδικόν του τὸν βόηβονδα τὸν Μίμαντον, πρωτοστράτο‐ ραν ὁποὺ εἶχεν εἰς ὅλα του τὰ φουσάτα, ὄνομά του ἦτον Μίμαντον, καὶ εἶπεν του· «Ἔπαρε ἀπὸ τοὺς Πέρσας φουσάτο ἑξακόσιες χιλιάδες δια‐ λεκτούς, ἔπαρε καὶ ἀπὸ τὴν Θεοπίαν διακόσιες χιλιάδες διαλεκτούς, | |
| 5 | ἔπαρε καὶ πεζοὺς δοξιότας ἑκατὸ χιλιάδες καὶ πέρασε τὸν Εὐφράτην ποταμὸν καὶ σύρε, ὅπου εὕρης τὸν υἱὸν τοῦ Φιλίππου τὸν Ἀλέξανδρον, καὶ νὰ μοῦ τὸν φέρετε εἰς τὴν βασιλείαν μου. Ἐὰν ἀρχιρίση νὰ φεύγη ὀμ[π]ρός σου, νὰ τὸν διώξης ἐπὶ ὅλον τὸν κόσμον. Καὶ σύρε εἰς τὸ ῥι‐ ζικὸ τὸ δικό μου καὶ ὁ θεὸς τῆς Περσίας μετά σου». Ὁ Μίμαντος | |
| 10 | ἠπῆρεν τὸ φουσάτο του καὶ ἐπέρασεν τὸν Εὐφράτην τὸν ποταμὸν καὶ εἶδεν τὰ φουσάτα τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ὀρθώθην εἰς τὸν πόλεμον. Ἀ‐ λέξανδρος, ὡς εἶδεν τὸ φουσάτο τῆς Περσίας ὅτι ἔρχεται ἀπάνω του, ὅρισεν καὶ ἀρματώθην τὸ φουσάτο του καὶ ὅλοι καβαλλαραῖοι. Καὶ ἀρχίρισεν Ἀλέξανδρος νὰ συντυχαίνη μὲ τὸ φουσάτο του· «Ὦ ἀνδρειω‐ | |
| 15 | μένοι μου, ὁλοεγκάρδιοί μου, ἠγαπημένοι καὶ θαυμαστοὶ Μακεδόνες καὶ τῆς Πεφλαγονίας [168 r] καὶ τῆς Λακοδαιμονίας πρωτοκαβαλλαραῖοι χρυσοφθερνιστηράτοι, ἡ σκέπη τοῦ θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ ἡ χάρις του καὶ ἡ ἐλεημοσύνη του καὶ ἡ δύναμις τοῦ θεοῦ, ὁποὺ ἐσεῖς τὸν εἴδετε τὴν δύναμίν του, τὸ πῶς τὴν Ῥώμην ἠπήραμεν καὶ ὅλην τὴν | |
| 20 | Δύσιν καὶ ἤλθαμεν εἰς τὴν οἰκουμένην καὶ ὀνομάσθημεν αὐθέντες καὶ ἤλθαμεν εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ αὐτὴν ἠπήραμεν καὶ αὐτοῦ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἐπροσκυνήσαμεν· καὶ μ[ὲ] τὴν δύναμίν του ἠπήραμεν καὶ τὴν Αἴγυπτον καὶ ὡς τὸν μέγαν βασιλέαν ἤλθαμεν τῆς Περσίας καὶ ἐὰν αὐτὸν τσακίσωμεν καὶ σκοτώσωμεν, νὰ ἐγνωρίζετε | |
| 25 | ὁ[λουνοῦ] τοῦ κόσμου ὅτι ἡμεῖς θέλομεν γένη ἀφεντάδες· καὶ ἂν αὐτὸς ἡμᾶς τσακίση, νὰ τὸ ἠξεύρετε ὅτι εἰς ὅλον τὸν κόσμον ὀμπρὸς τὰ μά‐ τια τους οὐδὲν ἠμπορεῖτε νὰ γλύσετε· κάλλιον ἐστὶν ἡμᾶς τὴν σήμε‐ ρον ἡμέραν εἰς τὸν πόλεμον ὅλοι νὰ ἀποθάνωμεν, πέρι ὀμπρὸς τοὺς Πέρσας νὰ φεύγωμεν. Τοῦ φρόνιμου καὶ τοῦ ἀνδρειωμένου κάλλιον | |
| 30 | ἐστὶν τιμημένος ὁ θάνατος πέρι ἄχρηστη ζωή. Ἀμὴ νὰ τὸ ἠξεύρετε ἐσεῖς ὅτι γλήγορα θέλομεν τοὺς τσακίσει, ὅτι ὁ ἀφέντης ὁ Δάρειος οὐδὲν ἐστὶν μετ’ αὐτουνοὺς καὶ τὸ φουσάτο εἶναι πάντοτε ἀτοκέφαλον χωρὶς τὸν βασιλέα εἰς τὴν μέσην τους. Καὶ ἐσεῖς ἐλέη θεοῦ ὅλο σᾶς ἀρχίσαμεν νὰ [168 v] τσακίζετε καὶ νὰ σκοτώνετε, ὅτι ἐσεῖς εἶ‐ | |
| 35 | στε λύκοι καὶ αὐτοὶ εἶναι πρόβατα. Ἔμπροσθεν ἕναν λύκον πολλὰ πρόβατα φεύγουν. Καὶ αὐτοὶ οἱ Πέρσηδες εἶναι γυναῖκες. Καὶ παρα‐ καλῶ σας, ἀπὸ τοὺς πολέμους ὅλους ὁποὺ ἐποίσετε, εἰς ἐτοῦτον τὸν πόλεμον νὰ ποιήσητε κάλλιον ἀνδραγαθίαν. Ἔχω σᾶς ἰδεῖν, ὅτι ἐσεῖς εἶσθε μὲ τὸν βασιλέα σας. Καὶ ὅταν ἔρχεται τὸ φουσάτο ἐγλήγορα εἰς | |
| 40 | τὸν πόλεμον, τότες εἶναι ἀνδρειωμένοι. Καὶ σεῖς τοὺς ἠβλέπετε, ὡσὰν | 269 |
270 | κατὰ στανέως ἔρχονται εἰς τὸν πόλεμον. Θεοῦ βοήθειαν τώρα θέλουν ἀρχιρίσειν ἔμπροσθέν μας νὰ φεύγουν». Τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους καὶ οὕτως ἐκαβαλλίκεψεν τὸ μέγα τ’ ἄλογο τὸ Βουκέφαλο καὶ ἀρματώθη καὶ εἰς τὸ κεφάλι του ἔβαλεν τὴν μπαρμπούταν γεγραμμένην λεοντά‐ | |
| 5 | δων. Καὶ ὄρθωσεν τὰ φουσάτα του εἰς τρία τάγματα καὶ ἀπόστειλεν εἰς τὰ δύο τάγματα τὸν Πτολομαῖον καὶ τὸν Ἀντίοχον καὶ αὐτὸς μὲ τὸ τρίτο τὸ ἀλλάγι τῆς Μακιδονίας ἐξόπισθεν μὲ τῶν ἀνδρειωμένων. Καὶ οὕτως ὑπῆγαν καταπάνω τους καὶ οὕτως ἐκτυπήθηκαν μὲ τὰ κον‐ τάρια. καὶ ἐτσάκισαν τὰ κοντάρια καὶ οὕτως ἔσυραν τὰ σπαθία τους | |
| 10 | καὶ ἔδωκαν καταπρόσωπα καὶ ἐπὶ τὰ δόντια. Καὶ οἱ Πέρσηδες οὐδὲν ἠμποροῦσαν νὰ βαστάζουν τὰ [169r] σπαθία τῶν Μακιδόνων καὶ ἔ‐ δωκαν εἰς τροπὴν καὶ φύγαν μεγάλα ὀπίσω. Ἀλέξανδρος μετ’ αὐτου‐ νοὺς κόφτουντας ἕως ἦλθεν εἰς τὸ πέσιμον του Δαρείου. Ὁ Δ[ά]ρειος ὡς εἶδεν τὸ φουσάτο του κομμένο, εἰς γλήγορον ἄλογον ἐκαβαλλίκεψεν | |
| 15 | καὶ ἐγλύτωσεν. Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἔθαψαν τοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς ζωντανοὺς ὁποὺ ἐπίασεν ὅλους τοὺς ἀπόλυκεν καὶ τοὺς εἶπεν· «Νὰ εἰ‐ πῆτε τοῦ βασιλέως τοῦ Δαρείου· ‘Νεμάλον σου ἔστω ἡ λωλία, ἔχε τὴν Περσίαν τὸ βασίλειόν σου καὶ δός μου λιζάτον καὶ φουσάτο καὶ εἰρήνευε εἰς τὸν τόπον σου, ὅτι ἐγὼ ἐσκότωσα τὸν Μίμαντον 〈τὸν〉 | |
| 20 | βόηβοδά σου τὸν πρῶτον εἰς τὴν στρατηγείαν‘». Καὶ οὕτως ἐσηκώθην ἀπὸ τὸ πέσιμόν του καὶ ἐπέρασεν τὸν Εὐ‐ φράτην, ὅρισεν Ἀλέξανδρος καὶ ἐχάλασαν τὰ γιοφύρια ὅλα τοῦ ποτα‐ μοῦ. Ὁ Δάρειος ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας ἔστειλεν ἐπιστολὴν τὴν κρα‐ τορίαν του ὅλην νὰ μαζωθοῦν τὰ φουσάτα του ὅ[λα] εἰς τὴν Βαβυλῶ‐ | |
| 25 | να δισχίλιοι χιλιάδες. Καὶ ἐμαζώθηκαν εἰς τὸν κάμπον τοῦ Σενὰρ καὶ ἐκίνησαν καταπάνω τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἀλέξανδρος εἶδεν πολὺ φουσά‐ τον ἀρίφνητο καὶ εἰς τὴν καρδίαν του φόβος μέγας ἐσέβην καὶ οὐδὲν ἔδειξεν τῶν Μακιδόνων. Ἀτός του ἐπεριεπάτησεν ἐπὶ τὴ μέση τοῦ φουσάτου του καὶ ἐστάθην εἰς ἕνα ψηλὸ βουνάριν καὶ ἐλάλησεν· «Ὦ | |
| 30 | ἀνδρειωμένοι μου καὶ ἠγαπημένοι μου Μακιδόνες, [169v] νὰ ἠξεύρετε ὅτι πᾶσα ἄνθρωπος, ὁποὺ φεύγει γλήγορα, τὸν φτάνουν. Καὶ πολλὰ σκυλία τὸ ἀρκούδι διώχνουν, ἀμὴ ὀλίγοι αὐτὸ⟦ν⟧ πνίγουν. Ἑνοῦ λέ‐ οντος βρυχισμὸν πολλὰ ζῶα τετράποδα ἐκ τὴν φωνή του ψοφοῦν. Καὶ ἐμᾶς πάντοτε ἂς ἀρχίρισεν νὰ διώχνωμεν καὶ νὰ σκοτώνωμεν καὶ | |
| 35 | ἐκεῖνοι ἔχουν ζακόνι νὰ φεύγουν οἱ Πέρσηδες ἔμπροσθέν μας καὶ νὰ ἀποθνήσκουν. Ὁ Δάρειος πολλὰ ἀρίφνητο φουσάτο φέρνει ἐπάνου μας, ἀμὴ ὁ ῥιζικός μας καλῶς νικᾶ. Ἐγὼ ἐσκότωσα τὸν Μίμαν[τον] καὶ ἐὰν ἐσκοτώσωμεν τὸν Δάρειον, τότες θέλομεν γένη χωρὶς ἔγνοιαν. Καὶ ὅσοι ἄνθρωποι ἐγλύτωσαν εἰς τὸν πρῶτον πόλεμον, εἰς ἐτοῦτον τὸν | |
| 40 | πόλεμον οὐδὲν θέλουν ἔλθει». Καὶ οὕτως ἐλάλησεν Ἀλέξανδρος. Ἀλέ‐ | 270 |
271 | ξανδρος εἰς τὸν πόλεμον ἐκίνησεν καὶ εἶχεν μὲ τοῦ λόγου του χίλιες χιλιάδες ἀρματωμένους καὶ ὅρισεν καὶ ἐδιαλάλησαν εἰς ὅλον του τὸ φουσάτο· «Ὁποῖος ἄνθρωπος πλήρην τὸν πόλεμον νὰ πεζεύση, νὰ ἐκ‐ δέρνεται· ὡσὰν δημιόρτης καὶ ἄπιστος θέλει ἐπάρει θάνατον καὶ ἂς | |
| 5 | ἔχει αὐτὸς τὸ κρίμα, οὐχὶ ἐγώ». Εἰς αὐτὴν τὴν νύκταν εἰς τὸν ὕπνον του εἶδεν Ἀλέξανδρος τὸν προφήτην Ἰερεμίαν καὶ εἶπεν του. «Υἱέ μου Ἀλέξανδρε, σύρε, μηδὲν ἔχης ἔγνοιαν καμμιὰ ἀπὸ τὸν Δάρειον. Ἐσὺ ἔχεις μετὰ ἐμαυτόν σου τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὸν Σα‐ βαώθ. Καὶ βάστα εἰς τὸ κεφάλι σου, ὅταν σέβης εἰς τὸν πόλεμον, τὸ | |
| 10 | πολυτίμητον λιθάριν, ὁποὺ σοῦ ἔδωκα εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ [170r] πάντοτε παρακάλει τὸν θεόν· ‘Ἕνας ἅγιος, ἕνας κύριος, Σαβαώθ, Ἀδωναΐ, ὁποὺ ἀναπεύεται εἰς τὰ Χερ[ουβίμ]‘. Σύρε καὶ ὅλοι, ὅσοι ἔρ‐ χονται ἀπάνου σου, ὁλουνοὺς θέλεις τσακίσει καὶ νικήσει». Ἀλέξανδρος, ὡς εἶδεν τὸ ὄνειρον, ἐχάρην πολλὰ καὶ μὲ ὅλην του τὴν καρδίαν ἐξ‐ | |
| 15 | ήρχετον εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ ἀπὸ τὲς δύο μερὲς ἐλαλοῦσαν τὰ ὄργα‐ να, τρουμπέτες καὶ ἀνακαράδες. Καὶ οὕτως ἐκτυπήθηκαν τὰ φουσάτα σὺν ἀλλήλοις. Καὶ ἦτον τῶν κονδαρίων ἔκτυπος καὶ τῶν σπαθίων ὁ κουδουνισμὸς καὶ ἀπὸ τὰ φαρία ὁ χλιμιτισμὸς παμμέγεθος, ὡς καὶ τὴν γῆν αὐτὴν ἐβάρεσεν. Ἀπὸ ταχία ἐκόφτουνταν τὰ δύο φουσάτα ἕως | |
| 20 | τὸ βασίλεμα ἡλίου. Καὶ οὕτως ἔδωκαν τῆς Περσίας τὰ φουσάτα νὰ φεύγουν. Οἱ Μακιδόνες τοὺς ἐδίωξαν τρεῖς ἡμέρες καὶ τρεῖς νύκτες καὶ ἐσκοτώθηκαν ἀπὸ τοῦ Δαρείου τοῦ βασιλέως τὸ φουσάτο ἄνθρω‐ ποι ἑξακόσιες χιλιάδες καὶ διακόσιες 〈χιλιάδεσ〉 ζωντανοὺς ἐπίασαν καὶ ἤφεράν τους ὀμπρὸς τὸν Ἀλέξανδρον. Ἀλέξανδρος εἶπεν τους ὅτι | |
| 25 | πλέον εἰς τὸν πόλεμον μὴν ἐλθῆτε, ἐὰν θέλετε τὴν ζωήν σας, καὶ ὅρι‐ σεν καὶ ἀπόλυσέν τους ὅλους. Ὁ Δάρειος μὲ ἑκατὸ καβαλλαραίους ἔ‐ φυγεν καὶ ἐγλύτωσεν εἰς κάστρον τῆς Περσίας. Ἀλέξανδρος ἔφθασεν εἰς τὴν Βαβυλῶνα καὶ οἱ καστρινοὶ οὐδὲν τὸν ἄφηναν μὲ τὸν πόλεμον νὰ ζυγώση ἕως ἑκατὸ μίλια· τόσον ἦτον | |
| 30 | ἡ Βαβυλωνία μεγάλη· οὐδὲν τὸν ἄφηναν κοντὰ εἰς τὸ κάστρον νὰ πέ‐ ση. Καὶ ὁ Εὐφράτης ὁ ποταμὸς ἐσέβαινεν μέσα καὶ πάλιν ἔτρεχεν ἔξω‐ θεν τρογύρου τὸ κάστρον. Καὶ ἦτον [170v] μεγάλο τὸ ποτάμι, ὅτι ἄ‐ λογον οὐδὲν ἠμπόρεσεν νὰ τὸ περάση ποδοβολής. Καὶ Ἀλέξανδρος ἐ‐ πῆγεν μὲ τὸ φουσάτο του καὶ ἔπεσεν ἐπάνωθεν τὸ κάστρο καὶ ὅρισεν | |
| 35 | καὶ ἔσκαψαν αὐλάκια ἐπὶ τὴν μέσην τοῦ φουσάτου του καὶ κοντὰ εἰς τὸ ποτάμι. Ἔσκαψαν πολλὰ πλατὺ διότι νὰ σέβη τὸ νερὸν ἐπὶ τὰ αὐ‐ λάκια. Μία οὖν νύκτα εἶχαν οἱ Βαβυλωνῖτες ἑορτὴ μεγάλη, τὸν θεὸν τὸν ἐδικό τους ἑόρταζαν, καὶ ὅλοι εἰς τὴν ἐκκλησίαν τους τὸν Ἀπόλ‐ λωνα ἑόρταζαν τὴν νύκταν ἐκείνην. Καὶ Ἀλέξανδρος αὐτὴν τὴν νύκτα | |
| 40 | ἐγύρισεν τὸν Εὐφράτην ποταμὸν ἀπὸ τὸ κάστρο καὶ ἔβαλεν τὸ νερὸν | 271 |
272 | ἐπὶ τὰ αὐλάκια καὶ ἐπῆρε τὸν κάμπον. Καὶ Ἀλέξανδρος ἐσέβην εἰς τὴν Βαβυλῶνα καὶ ὅρισεν καὶ ἀνάψαν την τρογύρου. Οἱ Βαβυλωνῖτες, ὡς εἶδαν τὸν Ἀλέξανδρον τὸ κάμωμα ὁποὺ τοὺς ἐποίησε, μεγάλῃ φωνῇ τὸν ἐπαρακάλεσαν· «Ἐλέησόν μας, ἐλεήμονε ἀφέντη Ἀλέξανδρε καὶ | |
| 5 | ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου βασιλέα καὶ τῆς Περσίας ὅλης ἀφέντης». Καὶ οὕ‐ τως ὅρισεν Ἀλέξανδρος καὶ ἔσβησαν τὲς ἱστίες. Καὶ τότες τὸν ἐπρο‐ σκύνησαν ὅλη ἡ Βαβυλωνία, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ε[ὐ]φήμισάν τον με‐ γάλῃ φωνῇ βασιλέα ὅλης τῆς οἰκουμένης καὶ δῶρα πολλὰ καὶ θαυμα‐ στὰ τοῦ ἐξέβγαλαν, τὸ χρυσάφι τοῦ Δαρείου ὁποὺ εἶχεν, δύο φορὲς | |
| 10 | χίλιες χιλιάδες τάλαντα, καὶ χίλια ἄλογα θρεμμένα τοῦ [σ]τάβλου. Ἐξέβγαλάν του λέοντες ἑκατὸν ὅλον εἰς ἁλύσους ἀργυροὺς διάχρυσους καὶ πάρσους χίλιους τοῦ κυνηγίου καὶ φαρία ἀράπικα πεντακόσια, ὁποὺ ἦσαν διαλεκτὰ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλογα τῆς γῆς. Ἐξέβγαλάν του δύο σταγόνια χρυσά. Ἐξέβγαλάν του [171 r] ποτήρια δύο ἐγκοσμημένα | |
| 15 | μὲ χρυσὸ μαργαριτάριν. Ἐξέβγαλάν του κοῦπες σαράντα ὅλες κοσμη‐ μένες μὲ θαυμαστὰ λιθαρόπουλα. Ἐξέβγαλάν του ἄρματα τρεῖς χιλιά‐ δες· ἀλόγων ἀρματωσιές, ὁποὺ ἦσαν ἀπὸ ψάρια ταῦτα τὰ πετσία τους σίδερον οὐδὲν ἠμπόρει νὰ τὰ περάση. Ἐξέβγαλάν του τὸ ἀπανωφόρι τοῦ Ἔρξου τοῦ βασιλέως τῆς Περσίας, ὁποὺ ἦτον ἐγκοσμημένο ὅλο μὲ τοῦ | |
| 20 | ὀφιδίου τὰ μάτια. Ἐξέβγαλάν του τὸ στέμμα τοῦ Σονσόχου τοῦ βασι‐ λέως, ὁποὺ ἦτον ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου βασιλέας. Ἐξέβγαλάν του τρα‐ πέζιν ἀπὸ τὸ ζάφειραν τὸ λιθάριν· τοῦ βασιλέως ἦν τοῦ Δαρείου καὶ ὅταν ἔτρωγεν εἰς αὐτὸ τὸ τραπέζιν, ποτὲ κακόκαρδος δὲν ἦτον. Καὶ αὐτοῦ ἐποίησεν Ἀλέξανδρος εἰς Βαβυλῶνα τριάντα ἡμέρες. | |
| 25 | Ὁ Δάρειος ὁ βασιλεύς, ὡς ἤκουσεν ὅτι ἠπῆρεν Ἀλέξανδρος τὴν Βαβυλῶνα, ἐπικράθην πολλὰ καὶ εἶπεν· «Ὦ ἐγὼ ὁ ταλαίπωρος Δα‐ ρεῖος καὶ ὑψηλόφρονος, πὼς ἐγὼ οὐκ καταδέχομουν μὲ τέτοιον ἄνθρω‐ πον νὰ λαλῶ καὶ ὀνομάζομουν οὐράνιος θεὸς καὶ τώρα ἐκατάντησα χειρότερος, ἕνας ἀπὸ τοὺς μικροὺς τοὺς βασιλεῖς! Ἦλθεν καὶ ἐχάλα‐ | |
| 30 | σεν τὸν τόπο μου καὶ ἐτσάκισεν τὸ βασίλειόν μου ὅλο». Καὶ ἔκλαψεν πολλά. Καὶ ὡς εἶδαν οἱ ἀφέντες τῆς Περσίας τὸν βασιλέα τους πολλὰ θλιμμένον, ἠπῆραν νὰ τὸν παρηγοροῦν καὶ λέγουν του· «Δάρειε βασι‐ λέα, ἠξεύρεις, ὅταν ἔπαιρνες ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸν Φί‐ λιππον λιζάτο καὶ φουσάτο ἀπὸ τῆς Μακιδονίας. Καὶ μηδὲν πικραίνε‐ | |
| 35 | σαι, ὅτι τὸ καράβι τὸ μέγα, ὅταν πέση, πολλὰ στενοχωρᾶται. Ὡσὰν καὶ ὁ ἄνεμος ὁ μέγας, ὅταν σύρη, πολλὰ [171 v] ξύλα τσακίζει, οὕ‐ τως εἶναι καὶ τὸ βασίλειον μὲ τὰ πολλὰ φουσάτα· στέκει ὥσπερ ἡ θά‐ λασσα μὲ κύματα ἀρίφνητα καὶ μὲ πολλὰ νερά, ὁποὺ σεβαίνουν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ χωνεύουν. Καὶ μηδὲν εἶσαι τόσο πικραμένος, Δάρειε | |
| 40 | βασιλέα. Ἐχθὲς αὐτὸς ἐμᾶς ἐτσάκισεν, αὔριον θέλομεν ἡμεῖς αὐτὸν | |
| τσακίσει. Καὶ νεμάλον ἔχομε δύναμιν, οἱ πρῶτοι καβαλλαραῖοι τῆς | 272 | |
273 | Περσίας». Ἄβυσσος, οὑκάποιον ἀρχοντόπουλο ἠγαπημένο τοῦ Δαρείου, εἶπεν του· «Ὑψηλότατε βασιλέα Δάρειε, πᾶς ἠγαπημένος εἰς τὴν στε‐ νοχωρίαν του θέλει νὰ εὑρίσκεται. Καὶ ἐσὺ ἐμένα ἀνάθρεψες καὶ πολ‐ λὰ μοῦ ἐποίησες καλὰ καὶ ἐγὼ σὲ βλέπω πολλὰ θλιμμένον. Καὶ ἐγὼ | |
| 5 | τὴν ζωὴν τὴν ἐδική μου νὰ δώσω διὰ τὴν παραπόνεση τῆς βασιλείας σου νὰ χάσω τὸν Ἀλέξανδρον καὶ τὴν ζωήν μου». Ὁ Δάρειος ἀποκρί‐ θην· «Ὦ ἠγαπημένε μου Ἄβυσσε, ἐὰν ποιήσης ἐσὺ καὶ σκοτώσης τὸν Ἀλέξανδρο, τὴν Περσίαν ὅλην ἐλευθερώνεις καὶ ὁ θάνατος ὁ ἐδικός σου νὰ εἶναι εἰς τόπον τῆς ζωῆς σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ ἐμένα τὸ βα‐ | |
| 10 | σίλειόν μου ἀπὸ τὰ χέρια τὰ ἐδικά σου μοῦ τὸ χαρίζεις». Τόμου εἶπεν τοὺς λόγους, Ἄβυσσος ἀρματώθην καὶ ἔβαλεν ἀπανωκλίβανον, σημάδι μακιδονίτικο, ἀπάνωθεν τὰ ἄρματα καὶ ἐπῆγεν καὶ οὕτως ἐσμίχθη μὲ τὸ φουσάτο τῶν Μακιδόνων τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἀλέξανδρος ἀρματω‐ μένος ἐκαβαλλίκεψεν ἐπὶ τὴν μέσην τοῦ φουσάτου καὶ τοὺς ἔγραφεν. | |
| 15 | Καὶ ὁ Ἄβυσσος ἦλθεν κοντά του μὲ τὸ σημάδι τὸ μακιδονίτικον καὶ κοντά του ἐσίμωσεν [172 r] καὶ ἔσυρεν τὸ σπαθί του καὶ ἐβούλετουν νὰ δώση τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐπὶ τὰ μάτια· καὶ οὐδὲν τοῦ εὐτύχησεν, ἀμὴ ἔκοψεν τὴν κορφὴν τῆς μπαρμπούτας, ὡς καὶ τὰ μαλλία του ἐξούρισεν ὡσὰν μὲ ξουράφιν. Τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐφάνη του ὅτι ἐστὶν δημιερσία | |
| 20 | καὶ εἶπεν· «Τοῦτος οὐδὲν εἶν’ ἀπὸ τὴν Μακιδόνα, ἀμὴ θέλει γένη ἀπὸ τοὺς Πέρσας». Καὶ δὲν τὸν ἄφηκαν δεύτερον νὰ δώση καὶ ἠπῆραν τὸ σπαθί του καὶ τὴν μπαρμπούτα ἀπὸ τὸ κεφάλι καὶ ἤφεράν τον εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· «Ἐσύ, ἄνθρωπε, πόθεν εἶσαι καὶ τί ἐστὶν τὸ ὄνομά σου»; Καὶ αὐτὸς τοῦ ἀποκρίθην· «Τὸ ὄνομά μου εἶναι | |
| 25 | Ἄβυσσος, ἀπὸ τῆς Περσίας πρωταρχοντόπουλο, καὶ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ ἀφεντός μου τοῦ Δαρείου ἦλθα σήμερον νὰ χάσω ἐσένα καὶ τὴν ζωήν μου μὴ νὰ ἐλευθερώσω τὸν ἀφέντη μου ἀπὸ τὸν κίνδυνο τὸν ἐδικό σου. Ἤθελα ὁ θάνατος ὁ ἐδικός σου μὴ νὰ χαρῆ ὁ ἀφέντης μου ὁ Δάρειος. Καὶ ἐγὼ τόσο ἐδυνήθηκα, τόσο ἐποίησα καὶ ὁ θεὸς ὡσὰν | |
| 30 | θέλει, οὕτως ἐγίνη»· Ἀλέξανδρος πρὸς αὐτὸν εἶπεν· «Ὦ ἄγνωστέ μου Ἄβυσσε, ἐσὺ τὸ θέλημα τοῦ ἀφεντός σου ἐποίησες ἀπὸ τὸν λογαρια‐ σμὸν τὸν ἐδικόν σου, ἐγὼ ἤμουν σκοτωμένος ἀπὸ τὸ χέρι τὸ ἐδικό σου, ἀμὴ ὁποῖον ἄνθρωπον φυλάγει ὁ θεός, χέριν οὐδὲν ἔχει τί νὰ τὸν κάνη. Καὶ ἐσὺ τὴν σήμερον νὰ ἀποθάνης ἀπὸ τὴν ἀπραξιάν σου. Ἀμὴ ἀφοῦ | |
| 35 | ἐσὺ πονεῖς διὰ τὸν ἀφέντη σου τόσο καὶ ἔβαλες τὸ κεφάλι νὰ κοπῆ, ὡσὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς Μακιδόν⟦τ⟧ας ἐποίησες. Ἐγὼ ἀπὸ τὸ χέρι τὸ ἐδι‐ κό μου τὴν ζωήν σου χαρίζω, διότι ἐσὺ ἐποίησες ἕναν ἔργον, ὁποὺ πού‐ πετε ἄνθρωπος οὐδὲν ἐποίησεν. Καὶ σύρε γερὸς εἰς τὸν ἀφέντη σου τὸν | |
| Δάρειον καὶ εἰπὲς τοῦ βασιλέως τοῦ Δαρείου ὅτι ὁποῖον ἄνθρωπον ἀγα‐ | 273 | |
274 | πᾶ ὁ θεός, ὁ παντοκράτωρ Σαβαώθ, ἄνθρωπος οὐδὲν ἔχει τί νὰ τὸν ποιήση. Καὶ γύρισε τὴν καρδίαν σου τὴν ὑψηλόφρονο καὶ προσκύνησε τὴν βασιλείαν μου καὶ δός μου λιζάτο καὶ φουσάτο καὶ βασίλευε τὸν τόπο σου. Ἄβυσσος ὑπάγει ὀπίσω εἰς τὸν βασιλέα τὸν Δάρειον καὶ | |
| 5 | ἔδειξέν του ὅσα ἐποίησεν τοῦ Ἀλεξάνδρου [172 v] καὶ πὼς τὸν ἐκτύ‐ πησεν ἐπὶ τὴν κορυφὴν τῆς μπαρμπούτας καὶ οὐδὲν τὸν ἔδωκεν εἰς τὸ κρέας. Ἐτότες γοῦν ὁ Δάρειος ἔσεισεν τὸ κεφάλι του καὶ εἶπεν ὅτι ἐσὺ ἐπλέρωσες μὲ [τ]ὰ χέρια σου καὶ ὁ θεὸς ὁ μεγαλοδύναμος ὡσὰν θέλει οὕτως ποιεῖ. Ἄβυσσος ὑπάγει πρὸς τὸν βασιλέα καὶ εἶπεν ὅτι νὰ | |
| 10 | ἠξεύρης, βασιλέα Δάρειε, ἐγὼ τὴν δούλευσίν μου τὴν σήμερον ἡμέραν ἐπλέρωσά σε την μὲ τὸ σπαθίν μου καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐμένα ἐχάρισεν τὴν ζωήν μου. Καὶ ἐσὺ πολλὰ καλὰ μοῦ ἔκαμες καὶ ἐγὼ μὲ τὴν ζωήν μου ἐπλέρωσά σε το· Τώρα διὰ τ’ ἐσένα ἤμουνα πεθαμένος καὶ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον εἶμαι ζωντανός. Καὶ οὕτως ἐγὼ ὅσο ἐδυνήθηκα ἐποίη‐ | |
| 15 | σα διὰ σένα καὶ ὁ θεός, ὅτιναν ἀγαπᾶ, φυλάγει τον. Καὶ προσκυνῶ σε, Δάρειε βασιλέα. Ὑπαγαίνω νὰ δουλεύω τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὁποὺ μοῦ ἐχάρισεν τὴν ζωήν. Καὶ οὕτως ἐπροσκύνησεν Ἄβυσσος τοῦ βασιλέως Δαρείου καὶ ὑπάγει εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὁ Δάρειος ἐθλίβην πολλὰ καὶ εἶπεν ὅτι, ἠγαπημένοι μου, καὶ οἱ ἄρχοντές του καὶ οἱ ἀνάθροφοί | |
| 20 | του ἀφήνουν τον καὶ οἱ σύντροφοί του καὶ φεύγουν, ὅτι ὁποὺ ὑψώνε‐ ται πολλὰ ἐγλήγορα πέφτει κάτου· ὁποὺ οὐδὲν καταδέχεται τοὺς ἀν‐ θρώπους, γυρίζει ὁ τροχὸς κάτου, κάμνει τον νὰ πέση κάτω. Καὶ ἀφῆ‐ κεν τὸν Ἄβυσσον καὶ ἐδιάβην εἰς τὸν Ἀλέξανδρο καὶ ἐπαράγγελλέν του νὰ εἴπη τοῦ Ἀλεξάνδρου τέτοια λόγ[ι]α. | |
| 5t | Περὶ ὅταν ὑπάγη Ἄβυσσος εἰς τὸν Ἀλέξανδρον | |
| 2bis | Καὶ οὕτως ἠπῆρεν νὰ τοῦ συντυχαίνη τοῦ Ἀλεξάνδρου, καθὼς | |
| 3bis | τοῦ ὁμολόγησεν ὁ Δάρειος· «Ἀλέξανδρε βασιλέα, μηδὲν πολλὰ ὑψώνεσαι | |
| 4bis | ὡς τὸν οὐρανόν, ὅτι ὁποὺ πολλὰ ὑψώνεται ἐγλήγορα πέφτει κάτω ἕως | |
| 5bis | τὸν Ἅδην. Ὁ Σόσοχος ὁ μέγας βασιλέας τοῦ κόσμου δὲν ἦτον βασι‐ | |
| 26 | λεὺς καὶ ἤθελεν νὰ ὑπηγαίνη εἰς τὸν παράδεισον ἀπὸ τὴν παραφαρ‐ σίαν του; Ἐσκοτώθην ἀτός του ἀπὸ τοὺς ἄγριους ἀνθρώπους. Ὁ Ἐξὲρξ ὁ βασιλεὺς [173 r] τῆς Περσίας καὶ αὐτὸς πολλὰ ὑψώθην καὶ ἐσκοτώ‐ θην ἀπὸ τοὺς Δαφναίους τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ἐγὼ πολλὰ ὑψώθηκα | |
| 30 | ἕως τὸν οὐρανὸν καὶ ἐγίνομουν ὅμοιος τὸν θεὸν καὶ ἔπεσα ἀπὸ τοὺς ἐδικούς μου παρὰ κάτου. Καὶ σύ, Ἀλέξανδρε, μηδὲν ὑψώνεσαι πολλά, ὅτι ἐγλήγορα θέλεις πέσει κάτου. Καὶ ἂν ἀγαπᾶς καὶ θέλης, νεμάλον σου εἶναι ὁ τόπος τῆς Δύσης, τὸ βασίλειον τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Μα‐ κιδονίας. Καὶ ἂ[ν] δὲν σοῦ ἀρέζη ἐτούτη ἡ δουλεία, κάλλιον τὸ ἔχομεν | |
| 35 | ἡμεῖς νὰ ἀποθάνωμε μὲ τὰ πλούτη μας καὶ μὲ τὸ βασίλειον, πέρι ἐσένα | |
| νὰ προσκυνήσωμε. Ὁ βασιλέας τὸν βασιλέα οὐδὲν προσκυνᾶ, ἀμὴ ἕνας | 274 | |
275 | ὅταν ἀποθάνη, καὶ ἄλλος εἰρηνεύει. Καὶ ἐσὺ ἂς εἶσαι ἕτοιμος ἀπάνου εἰς τρεῖς ἡμέρες νὰ πολεμήσωμεν μὲ τοὺς ἀπομείναντας Πέρσας καὶ μὲ τῆς Ἐντίας τὰ φουσάτα τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως ἢ ἐσὺ ἐμᾶς νὰ σκουτώσης ἢ ἐμεῖς ἐσένα, ὅτι ὁ θεὸς τὸ δίκαιον κρίνει». Καὶ οὕτως | |
| 5 | εἶπεν Ἄβυσσος. Ἀλέξανδρος τόμου ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἔσεισεν τὸ κεφάλι του καὶ εἶπεν· «Τὸ βασίλειον μέγα ἐστίν· ὥσπερ βουνὶ ὑψηλὸ μὲ τὰ κρύα τὰ πολλὰ τὰ νερὰ καὶ μὲ ὕπωρα ὁποὺ ἔχει λογὲς—λογές, οὕ‐ τως καὶ τὸ βασίλειον μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἐμπιστοσύνη οὐδὲν ἔχει, ὅτι εἷς βασιλεὺς μὲ τὸν ἄλλον ἀγάπη οὐδὲν ἔχει». | |
| 10 | Ἀλέξανδρος αὐτὴν τὴν νύκταν ἐφάνη του ὁ προφήτης Ἱερεμίας μὲ τὴν ἀλλαγὴν τῶν ἀρχιερατικῶν, ὅταν ἐντύνετον εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. «Ἀλέξανδρε, ἐγλήγορα γένου ἀποκλισιάρης καὶ καταπάτησε καὶ ἰδὲς τῆς Ἐντίας τὰ φουσάτα, ὁποὺ τὰ φέρνει ἀπάνω σου. [173 v] Καὶ νὰ ἰδῆς ἀτός σου τὰ φουσάτα σου. Καὶ ἐὰν σὲ ἐγνωρίζουν εἰς τὸν Δάρειον, | |
| 15 | ὁ θεός, ὁ παντοκράτωρ Σαβαώθ, θέλει σὲ ἐβγάλει ἐν ὑγείᾳ ἀπ’ ἐκεῖ καὶ μηδὲν ἔχης ἔγνοιαν». Καὶ οὕτως ἐσηκώθην ἀπὸ τὸν ὕπνον Ἀλέ‐ ξανδρος καὶ ἔδειξεν τὸ ὄνειρόν του τοὺς βοηβοτάδες, τὸν Πτολομαῖον καὶ τὸν Φιλόνην καὶ τὸν Ἀντίοχον. Καὶ ἐκίνησεν νὰ ὑπαγαίνη καὶ εἶπεν οὕτως· «Ἐὰν μοῦ ἔλ[θη] θάνατος ἐκεῖ, καὶ ἐσεῖς νὰ μοιράσετε | |
| 20 | τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου καὶ τὸ σκαμνὶ τῆς Μακιδονίας τοῦ λόγου σας νὰ τὸ φτιάσετε». Καὶ μὲ θρῆνον μέγαν τὸν ἐκρατοῦσαν καὶ αὐτὸς τοὺς ἀπεκρίθην· «Ἐσεῖς οὐδὲν μὲ ἀφήνετε, ἀμὴ ἂν θελήση ὁ θεὸς νὰ μὲ χά‐ ση, ἐσεῖς καὶ ὅλος ὁ κόσμος δὲν ἔχει τί νὰ μὲ κάμη· εἶτα δὲ θέλει ὁ θεὸς νὰ μὲ φυλάγη, ὅλης τῆς Περσίας τὰ χέρια οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ μὲ | |
| 25 | σκοτώσουν». Ἀλέξανδρος ὡσὰν ἀποκλισιάρης ἐγίνην καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν Δάρειον καὶ ἐδιάβασεν ἐπιστολήν. Καὶ ἐντύθην φορέματα περσι‐ κὰ καὶ εἰς τὴν κεφαλήν του εἶχεν καραούσι περσικὸ μὲ μαργαριτάριν ἐγκοσμημένο καὶ μὲ λιθάρια πολυτίμητα· καὶ μὲ φορέματα ἐφόρειεν ἀπανωφόρι φοινικιώτικον καὶ μὲ τῆς ἀσπίδας τὰ κερατόπουλα καὶ μὲ | |
| 30 | χρυσὲς φόλλες τρανές. Ὁ Δάρειος ἐποίησεν σύναξιν μεγάλην καὶ θαύ‐ ματα πολλὰ διὰ νὰ φανῆ τοῦ Ἀλεξάνδρου θαυμαστός. Καὶ Ἀλέξανδρος εἰσέβην ἀπέσω εἰς τὸ παλάτι του καὶ ἔδωκέν του τὴν ἐπιστολὴν καὶ ἔλεγεν τέτοια [174 r] λόγια τοῦ Δαρείου· «Ἀλέξανδρος ὁ ἀφέντης ὁ ἐδικός μου, Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς ὑψηλότατος τῶν βασιλέων ὅλων | |
| 35 | ἐσένα τὸν βασιλέα τῆς Περσίας πολλὰ σὲ χαιρετᾶ. Καὶ εἶπεν μου νὰ ὁρίσης νὰ ἀναγνώσουν τὴν ἐπιστολήν του καὶ ἄλλην πάλε νὰ μοῦ γρά‐ ψουν νὰ ὑπαγαίνω». Ὁ Δάρειος ἐκάθησεν εἰς ἕνα θρονὶν ὑψηλὸν καὶ ὁλόγερα στέκουν ὥσπερ ἄγγελοι καταπρόσωπα μὲ λαμπάδες ὡσὰν τὸν | |
| θεόν. Καὶ τὸ παλάτι του ἦτον ὅλο ἁγνὸ μάλαμαν μέσα, ὅλο μὲ λιθάριν | 275 | |
276 | πολυτίμητο ἐγκοσμημένο. Ἦσαν στύλοι εἰς τὲς τέσσερεις κόχες τοῦ σπιτίου. Εἶχεν τέσσερα πολυτίμητα λιθάρια, ὁποὺ ἔφεγγαν τὴν νύκταν ὡσὰν λαμπάδες εἰς τὸ⟦ν⟧ παλάτιν ὅλον. Τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου ὁ Δάρειος ἐδέχθην καὶ ἐξενίζετο τὴν φορεσίαν τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
| 5 | Καὶ ὅρισεν δυνατὰ νὰ ἀναγνώσουν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἕνας ἀπὸ τοὺς Πέρσας ἤξευρεν ῥωμέϊκα γράμματα καὶ ἀρχίρισεν νὰ τὴν ἀναγινώσκη. Καὶ οὕτως ἔλεγεν ἡ γραφή· «Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὅλων καὶ ἀφέντης τῶν ἀφεντάδων, υἱὸς τοῦ Φιλίππου τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασίλισσας Ὀλυμπιάδας καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου | |
| 10 | βασιλέας μὲ τὴν ἐλεημοσύνην τῆς ἄνω προνοίας, τὸν θεὸν ὁποὺ εἶμαι χῶμαν του. Ἠξεύρεις καλά, Δάρειε τῆς Περσίας βασιλέα, ὅταν ἔπαιρ‐ νες ἀπὸ τὸν πατέρα μου δόσια ἀπὸ τὸν Φίλιππον [174 v] καὶ λιζάτον ἀπὸ τὴν Μακιδονίαν. Καὶ τόμου ἀπέθανεν καὶ ἐμένα εἰς τὰ ζῶντα του μέγα ἐποίησεν βασιλέαν· καὶ ἐσὺ μὲ ἀτίμωσες ἀπὸ τὴν ὑψηλοφρονίαν | |
| 15 | σου καὶ τὴν κακήν σου κρίσιν καὶ ἄλλον ἀπόστειλες εἰς τὴν Μακιδο‐ νίαν νὰ βασιλεύη κι’ ἐμένα μὲ ἔβγανες ἀπὸ τὸ γονικό μου καὶ ἀπὸ τὸν τόπον μου. Καὶ εἶδεν ὁ θεὸς τὸ ἄδικον μὲ τὰ μάτια του, ὁποὺ ἠβλέπει νύκταν καὶ ἡμέραν καὶ τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων ἠξεύρει † καὶ τὰς καλὰς τὸν μέτρον † καὶ τὴν δικαίαν κρίση, καὶ ἐποίησεν ἐσένα ἀφέν‐ | |
| 20 | την καὶ ἐμένα ὕψωσέν με ἀπὸ γῆς κοπρίας καὶ ἐποίησέν με βασιλέαν ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου. Καὶ ὅταν ἀπέθανεν ὁ πατέρας μου καὶ σὺ ὅρισες νέον νήπιον νὰ μὲ φέρουν εἰς τὴν βασιλεία σου· καὶ ἐγὼ ἔφτασα ἄνδρας εἰς ἐσένα. Καὶ ἐγὼ οὐδὲν εἶμαι ἀνελεήμονας ὡσὰν ἐσύ, ἀμὴ γύρισε τὸ κεφάλι σου καὶ τὴν παραφαρσίαν σου καὶ πέσε προσκύνησέ μου καὶ | |
| 25 | δός μου λιζάτο καὶ φουσάτο καὶ εἰρήνευε εἰς τὸν τόπον σου». Καὶ οὕ‐ τως εἶπεν ἡ γραφή. Καὶ οὕτως ἤφεραν τὰ φαγητὰ τοῦ Δαρείου καὶ ἀρχίρισαν νὰ κερνοῦν. Ἐκέρασαν τὸν Ἀλέξανδρο μὲ τὴν χρυσὴν κούπα. Ἔπιεν Ἀλέξανδρος καὶ ἔκρυψέν την εἰς τὸν κόρφον του. Καὶ ὁ κερνά‐ τορας ἔδειξεν τοῦ βασιλέως καὶ αὐτὸς τοῦ εἶπεν· «Κέρνα μὲ ἄλλην κού‐ | |
| 30 | πα». Καὶ ὅταν ἦλθεν ἡ στιρινὴ κούπα καὶ ἔπιεν τὸ κρασὶ Ἀλέξανδρος καὶ τὴν κούπαν ἔκρυψεν εἰς τὸν κόρφον του, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγιστά‐ νους εἶπεν· «Διατί εἰς τὴν τάβλαν τοῦ ἀφεντός μας οὕτως πολεμᾶς»; Ὁ ἀποστειλάτορας τὸν ἀποκρίθην· «Πολλὰ [175 r] τρανὸν καὶ ὑψηλὸν ἀφέντην ἔχω καὶ τέτοιον ζακόνι ἔχει ἀφέντης μου Ἀλέξανδρος, τὴν | |
| 35 | πρώτην κούπα καὶ τὴν δεύτερην δωρίζει τοὺς ἀποκλισιαραίους καὶ τὴν τρίτη κρατεῖ διὰ τοῦ λόγου του». Ὡς ἤκουσαν οἱ μεγιστάνοι τοὺς λό‐ γους, ἐθαύμασαν τὸ πὼς ἔχει καλὰ ζακόνια ἀφέντης του. Ἕνας μεγι‐ στάνος, τ’ ὄνομά του ἦν Κανταρκούσης, οὑκάποτες τὸν εἶχεν ἀποστεί‐ | |
| λει ὁ Δάρειος νὰ βασιλεύη εἰς τὴν Μακιδονίαν, ὅταν ἀπέθανεν ὁ Φί‐ | 276 | |
277 | λιππος, καὶ ἐσηκώθην ἀπὸ τοῦ δείπνου καὶ ἐσίμωσεν τὸν βασιλέα καὶ εἶπεν του· «Νὰ ἠξεύρης, βασιλέα Δάρειε, ὅτι τὴν σήμερον ἡμέραν ἐγί‐ νην τὸ θέλημά σου». Καὶ αὐτὸς λέγει· «Πῶς»; «Ἐτοῦτος ὁ ἀποκλισιά‐ ρης ἀτός του Ἀλέξανδρος ἐστίν, υἱὸς τοῦ Φιλίππου». Ὁ Δάρειος με‐ | |
| 5 | γάλην χαρὰν ἐγέμωσεν καὶ εἶπεν· «Ἐὰν ἐστὶν ἀληθινὸς ὁ λόγος σου, ἐγὼ τὴν σήμερον ἡμέραν ἐγίνηκα ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου ἀφέντης καὶ ὁ ῥιζικός μου ἐγύρισε, ὡσὰν ἦτον. Ἀμὴ οὐδὲν πιστεύω τοὺς λόγους σου». Καὶ ὁ Κανταρκούσης τοῦ εἶπε· «Ἐὰν οὐδὲν ἀληθινέψουν οἱ λόγοι μου, ἡ τιμή μου καὶ ἡ δόξα μου, ὁποὺ ἔχω ἀπὸ σένα, καὶ τὸ | |
| 10 | κεφάλι μου νὰ κόψης». Αὐτὸ ἐβούλευσεν ὁ Κανταρκούσης. Ἀλέξανδρος ἐδοκήθην πρὶν νὰ τὸν πιάσουν καὶ ἔβαλεν τὸ χέρι του εἰς τὸ καφτουρ‐ γόν του, ὅπου εἶχεν τὸ δακτυλίδιν του, ὁποὺ εἶχεν ἐπάρει εἰς τὴν Τρωά‐ δα τῆς Κλεοπάτρας, βασίλισσας τῆς Αἰγύπτου, τὸ πονηρὸν ποίημα, ὅταν εἶχεν τὸ δακτυλίδι εἰς τὸ χέριν του ἄφαντος ἐγένετο ἀπὸ ὅλους | |
| 15 | τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἔβαλεν εἰς τὸ δάκτυλό το[υ]. Ὁ Δάρειος ἄμετρη τὴν χαρὰν ἐγέμωσεν καὶ εἶπεν του ὅτι πολλὰ μοῦ [175 v] δείχνουν ὅτι ὁμοιάζεις τὸν Ἀλέξανδρον, ὦ ἄνθρωπε. Ἀλέξανδρος εἶπεν τοῦ Δαρείου· «Ἐγὼ διατὶ παρομοιάζω τὸν ἀφέντη μου τὸν Ἀλέξανδρο πολλά, ἀγά‐ πην ἔχω ἀπ’ αὐτόν. Καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι, τόμου νὰ μὲ ἰδοῦν, πέφτουν | |
| 20 | καὶ προσκυνοῦν με. Φαίνεταί τους ὅτι ἐγὼ εἰμὶ Ἀλέξανδρος». Καὶ τό‐ μου ἤκουσεν τοὺς λόγους του, ἔπεσεν εἰς λογισμὸν μέγα, τὸ πῶς νὰ ποιήση νὰ μηδὲν ἐντροπιαστῆ, καὶ οὐδὲν ὅρισεν νὰ τὸν πιάσουν. Καὶ ἔσπ[ρ]ωξεν τὴν τάβλαν μὲ τὸ ποδάρι του καὶ οὕτως ἐσηκώθην καὶ ὑπῆ‐ γεν εἰς τὴν κάμαρήν του νὰ βουλευτῆ τὸ πῶς νὰ τὸν πιάσουν. Καὶ οὕ‐ | |
| 25 | τως ἠπῆραν τὴν λαμπάδα καὶ αὐτὸς ἀπόμεινεν μὲ τοὺς ἄρχοντες εἰς τὸ παλάτι τὸ μέγα καὶ ἐκάθουνταν εἰς τὸ σκοτίδι. Καὶ οὕτως ἐκδύθην Ἀλέξανδρος τὰ πολυτίμητά του φορέματα καὶ τὸ σκιάδι τὸ περσικὸ καὶ ἔβαλεν τὸ δακτυλίδιν του καὶ παρευθὺς ἐξέβην ἔξω καὶ ὑπῆγεν τρέχουντας εἰς τὴν πόρταν τοῦ κάστρου καὶ εὗρεν τὸν πορτάρην εἰς | |
| 30 | τὴν θύραν καὶ ἔβγαλεν τὴν κούπαν τὴν χρυσὴν τὴν βασιλικὴν καὶ ἔδω‐ κέν την τοῦ πορτάρη καὶ εἶπεν του· «Κράτει αὐτὴν τὴν κούπαν καὶ ἄνοιξέ μου γλήγορα, ὅτι ὁ βασιλεὺς ὁ Δάρειος μὲ ἀπέστειλεν νὰ ὀρ‐ θώσω τὲς βίγλες καλὰ εἰς τὰ φουσάτα». Καὶ παρευθὺς τὸν ἄνοιξεν καὶ ἔδραμεν εἰς τὴν ἄλλην τὴν πόρταν καὶ ἔδωκεν τὸ ἄλλο τὸ καυ‐ | |
| 35 | κὶ εἰς τὴν ἄλλην πόρταν καὶ εἶπεν· «Γλήγορα ἄνοιξέ μου τὴν πόρ‐ ταν νὰ ἔβγω, ὅτι μὲ ὅρισεν ὁ Δάρειος νὰ κράξω τοὺς πρωτοστρά‐ τορας καὶ τοὺς βοηβοδάδες νὰ δυναμώσουν τὲς βίγλες δυνατά». Καὶ οὕτως τοῦ ἄνοιξεν καὶ ἐβγῆκεν πάραυτα καὶ ἐπῆγεν ῥέντα του, ὅπου ἦτον τὸ μέγα τ’ ἄλογον, καὶ ἐκαβαλλίκεψεν καὶ ἔφυγεν καὶ ἔφτασεν | |
| 40 | εἰς τὸ ποτάμι τῆς Ἀσίας καὶ εὗρεν τὸ [176 r] ποτάμι παγωμένο καὶ ἐπέρασε πέρα. Καὶ ηὗρεν τὸν Ἀντίοχον καὶ τὸν Πτολομαῖον καὶ τὸν | |
| Φιλόνην ἀντίπερα τὸ ποτάμι καὶ ἀρχίρισεν νὰ τοὺς δείχνη τὸ τί εἶδεν | 277 | |
278 | εἰς τὸν Δάρειον. Ὁ Δάρειος ἐσέβην εἰς τὸ παρακέλλιν του καὶ ἀπόστει‐ λεν καὶ ἔκραξαν ἐδικούς του μεγιστάνους βασιλεῖς δώδεκα καὶ εἶπεν πρὸς αὐτουνούς· «Νὰ ἠξεύρετε ὅτι ἐτοῦτος ὁ ἀποκλισιάρης ἀτός του ἐστὶν Ἀλέ‐ ξανδρος». Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀπεκρίθηκαν· «Ἐὰν ἐστὶν ἀληθινὸς ὁ λόγος οὗ‐ | |
| 5 | τος, οἱ θεοὶ τῆς Περσίας ἐβοήθησάν μας». Ὁ Δάρειος ὅρισεν καὶ ἔστει‐ λεν τὸν βασιλέα Κροίση καὶ τὸν Κανταρκούση νὰ τὸν πιάσουν. Καὶ οὕτως ἄναψαν λαμπάδες καὶ ὑπῆγαν καὶ ἐσέβηκαν εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν καὶ ἐγύρεψαν τὸ νὰ τὸν πιάσουν. Καὶ οὐδὲν τὸν ηὗραν, μόνον τὴν φορε‐ σίαν του ηὗραν καὶ ἔδραμαν εἰς τοῦ κάστρου τὲς πόρτες καὶ ἠρώτησαν | |
| 10 | τοὺς πορταραίους δι’ αὐτόν. Καὶ οἱ πορταραῖοι ἀπεκρίθηκαν· «Ἐτούτην τὴν ὥραν ἐτοῦτες τὲς δύο χρυσὲς κοῦπες ἕνας ἄνθρωπος μᾶς τὰ ἔδωκεν καὶ εἶπεν μας· ‘Ἂς ἠστέκουν εἰς ἐσᾶς· καὶ μοῦ ἀνοίξετε γλήγορα, ὅτι μὲ ἀπέστειλεν ὁ Δάρειος νὰ ὀρθώσω τὲς βίγλεσ‘». Καὶ ὁ Κανταρκούσης καὶ ὁ Κροίσης, ὡς εἶδαν τὴν πονηρίαν τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐπῆραν γλήγορους | |
| 15 | στρατιώτας τριακόσιους καὶ ἐδίωξαν τὸν Ἀλέξανδρον ἕως τοῦ ποταμοῦ τῆς Ἀρσίας, ἕως τὰ ἔβγα τοῦ ἡλίου. Τὸν Ἀλέξανδρον εἶδαν ἀντίπερα τὸ ποτάμι μὲ τοὺς ἐδικούς του καὶ ἔπεσαν εἰς λογισμὸν καὶ εἰς ἐντροπήν. Ἀλέξανδρος πρὸς αὐτουνοὺς ἐλάλησεν· «Διατί ἐσεῖς ἄνεμον διώχνητε; Καὶ τὸν ἄνεμον κανεὶς οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸν φτάση. Καὶ ἐσεῖς ἀτοί σας | |
| 20 | ἠβλέπετε ὅτι τῶν Μακιδόνων τὰ ἄλογα οὐδὲ λόγγοι τὰ κρατοῦν οὐδὲ πο‐ τάμια. Ἀμὴ σύρετε ὀπίσω εἰς τὸν Δάρειον καὶ εἰπέτε του, τὴν τιμὴν [176 v] τὴν ἐδική του εἶδα την καὶ εὐχαρίστηκά την· καὶ νὰ εἶναι ἕτοι‐ μος ἀπάνου εἰς τὸ ποτάμι τῆς Ἀρσίας εἰς ὀλίγες ἡμέρες μὲ ὅλα μου τὰ φουσάτα εἰς τὸν ὄχθον τοῦ ποταμοῦ. Καὶ τόμου τοὺς ἐπαράγγειλεν, | |
| 25 | 〈ἐδιέβην〉 εἰς τὸ φουσάτο του. Καὶ ἐγύρισαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Δαρείου καὶ ὅσα τοὺς ὁμολόγησεν, ὅλα τοῦ τὰ ἔδειξαν. Τὸ ποτάμι ἐκεῖνο ἡ Ἀρ‐ σενία τέτοιον ἐστίν· πᾶσαν νύκταν ἐπάγωνεν καὶ τὴν ἡμέραν ἐχάλναν καὶ ἔτρεχεν· καὶ τὸ βάστηγμά της ὅπου ἔτρεχεν λιθάριν καὶ ἀσβέστην. Ὁ Δάρειος ὁ βασιλεύς, ὡς εἶδεν τὴν πονηρίαν τοῦ Ἀλεξάνδρου, πολλὰ πι‐ | |
| 30 | κρὰ ἔκλαψεν καὶ εἶπεν· «Εἴδετε μὲ πόσην πονηρίαν ἐπροσδιάβασεν ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου. Τὸν τόπον τὸν δικόν μου ἐπῆρεν καὶ τὸ βασίλειόν μου ἐπαράλαβεν. Ὦ ἄπιστο καὶ ἀτίμητο ῥιζικὸ ἐδικό μου! Τὸ πῶς γλυκερὴ φαίνεσαι τὴν ἀρχὴν καὶ ὕστερα πικρὰ καὶ φαρμακωμένα ὥσπερ τῆς ὄχεντρας τὸ φαρμάκι»! Τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ἔκλαψεν πολλά. | |
| 35t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλεν ὁ Δάρειος ἐπιστολὴν πρὸς τὸ βασιλέα | |
| 36t | τῆς Ἐντίας τὸν Πῶρο | |
| 37 | «Εἰς τὸν βασιλέα καὶ ὑψηλότατον παρὰ ὅλους τοὺς βασιλεῖς, | |
| ὁποὺ εἶσαι βασιλέας τῶν βασιλιάδων ὅλων, ὁποὺ λάμπεις εἰς ὅλην τὴν | 278 | |
279 | οἰκουμένην ὡσὰν ὁ ἥλιος. Εἰς τριάντα ἕξι βασιλεῖς ἤμουν καὶ ἐγὼ οὑκάποτες, ὡσὰν τὸ ἤκουσεν ἡ βασιλεία σου. Καὶ ἐσὺ εἶσαι τῶν θεῶν τῆς Ἐντίας θεός. Ἡ δεξιά σου ἡ στερέα εἶναι εἰς ὅλα τὰ βασίλεια τῆς Ἐντίας, Πῶρε βασιλέα. Ὁ Δάρειος ὁ τῆς Περσίας ὁ ἄτυχος καὶ | |
| 5 | πομπισμένος γράφω καὶ προσκυνῶ τῆς βασιλείας σου. Ἀπὸ τοὺς μι‐ κρότερους καὶ ἀχαμνότερους τῆς Μακιδονίας ἀνθρώπους, ὁποὺ ἦτον ἐδική μου, τώρα ἠπῆρεν τὰ βασίλειά μου ὅλα καὶ ὥσπερ κλέπτης ἔφθασεν, ὁποὺ οὐδὲν τὸν ἀπάντεχα. Καὶ ὅλην τὴν [177 r] Δύσιν ἐπα‐ ρέλαβεν, ὡς καὶ τὴν Βαβυλωνίαν ἠπῆρεν τὸ κάστρο, καὶ οὕτως οἱ | |
| 10 | Πέρσηδες ἐσκιάσθηκαν καὶ οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ τὸν ἀντισταθοῦν. Δύο βολὲς ἐπολέμησα μετ’ αὐτὸν καὶ τὲς δύο μὲ ἠνίκησεν. Καὶ παρακαλῶ τὴν βασιλείαν σου νὰ μὲ ἐλεημονήσης, νὰ λάμψουν οἱ ἀκτῖνες σου πρὸς ἐμᾶς, νὰ μᾶς δώσης δύναμιν νὰ ὑπαγαίνω νὰ πολεμήσω ἀκόμη μία φορὰ ἢ νὰ μὲ σκοτώση ἢ νὰ τὸν σκοτώσω. Καὶ τὰ φουσάτα σου πάν‐ | |
| 15 | τοτε εἶναι τιμημένα τῆς Ἐντίας καὶ ὑψηλότατα. Καὶ ἐσὺ εἶσαι ὅμοιος τὸν θεόν. Ἐλεημονήσου τὴν παρακάλεσίν μου καὶ στεῖλε μου φουσάτο καὶ ἐλευθέρωσέ με ἀπὸ τοὺς λωλοὺς καὶ ἀνελεήμονες τοὺς Μακιδό‐ νους. Καὶ οὐδὲν πρέπει ἐγὼ νὰ κακοπάθω, ὁποὺ ἔναι ἡ φρικτή σου ἡ δύναμις». Ὁ Πῶρος ἐδέχθην τὴν γραφὴν καὶ ἀνάγνωσάν την καὶ ἐτά‐ | |
| 20 | ραξεν τὸ κεφάλι του καὶ εἶπεν· «Οὐδὲ χαρὰ εἰς τὴν γῆν, ἐὰν οὐδὲν σμιχθῆ θλῖψις! Καὶ οὑκάποτες ὁ Δάρειος ἴσα μὲ τὸν θεὸν ὀνομάζετον καὶ τώρα ἔπεσεν ὡς ἕνας ἄτυχος». Καὶ οὕτως ὅρισεν καὶ ὑπᾶν τὰ φουσάτα του εἰς βοήθειαν τοῦ Δαρείου ἕως πεντακόσιες χιλιάδες. Καὶ ὄρθωσεν ὁ Δάρειος τὰ φουσάτα του καὶ οὕτως ἐκίνησαν πρὸς τὸν | |
| 25 | Ἀλέξανδρο ὥσπερ ἄμμος τῆς θαλάσσης. Καὶ Ἀλέξανδρος τοὺς ἐκαρ‐ τέρεσεν εἰς τὸν ὄχθον τῆς Ἀρσίας τοῦ ποταμοῦ. Καὶ οὕτως ἐκτυπή‐ θηκαν ἀπὸ ταχία ἕως τὸ βασί[λε]μα τοῦ ἡλίου. Καὶ οὕτως ἀρχίρισαν νὰ φεύγουν τῆς Περσίας τὰ φουσάτα καὶ τῆς Ἐντίας. Ἀλέξανδρος τοὺς διώχνει ἐξόπισθεν ὥσπερ λέος. Καὶ ὁ Δάρειος ἔδωκεν νὰ φεύγη | |
| 30 | καὶ ἠπῆρεν νὰ †τάλαντα†. Καὶ λέγει ὁ [177 v] Δάρειος· «Εἰς ἀτι‐ μίαν καὶ ἐντροπὴν ἀπεθνήσκω». Καὶ οὕτως ἔλεγεν ὁ Δάρειος. Καὶ οἱ Πέρσηδες ἔφευγαν πρὸς τὸ κάστρο τους. Καὶ ἔφθασαν τὸν βασιλέαν τους τὸν Δάρειον οἱ δύο ἠγαπημένοι ἐδικοί του μεγιστάνοι, ὁ Καρτα‐ ραβνούσης καὶ ὁ Ἀρισβαρνούσης, ἐγκαρδιακοί, ἐμπιστεμένοι του, ἀρ‐ | |
| 35 | χοντόπουλα· ἕνας ἀπὸ τὴν μία μερέα καὶ ἄλλος ἀπὸ τὴν ἄλλην τοῦ ἐκτύπησαν μὲ τὰ σπαθία τους καὶ ἔσφαξάν τον καὶ ἀπὸ τὸ ἄλογο τὸν ἀπόδειραν καὶ ἔκδυσάν του τὰ ἄρματα καὶ ἠπῆραν τα καὶ ἄφηκάν τον μὲ ὀλίγη ψυχή. Ἀλέξανδρος ἕναν ἀπὸ τοὺς βοηβοδάδες τοὺς ἐδικούς του ἔκραξεν, ὄνομά του ἦτον Φοῖνιξ, καὶ εἶπεν του· «Σύρε εἰς τῆς | |
| 40 | Ἐντίας τὰ φουσάτα καὶ τῆς Περσίας καὶ εἰπές τους· ‘Νὰ ἠξεύρετε ὅτι ὁ ἐδικός σας ὁ βασιλεὺς ὁ Δάρειος εἶναι σκοτωμένος· καὶ στέκε‐ | |
| στε καὶ μηδὲν φεύγετε, ὅτι τὴν σήμερον ἡμέραν ὅλοι θέλετε ἀποθάνει | 279 | |
280 | ἀπὸ κάτου τὸ σπαθί μου‘». Καὶ τὸν Σελεύκιον ἔστειλεν εἰς τῆς Ἐντίας τὰ φουσάτα νὰ ἐπάρη τὰ ἄλογά τους καὶ τὰ ἄρματά τους καὶ ζωντα‐ νοὺς νὰ τοὺς ἐστείλη εἰ[ς] τὴν Ἐντία, εἰς τὸν βασιλέα τὸν Πῶρο. Καὶ οὕτως ἐζύγωσεν ὁ Φιλόνης καὶ εἶπεν τους τὸν ὁρισ[μὸ] τοῦ Ἀλεξάν‐ | |
| 5 | δρου. Καὶ αὐτοὶ ἐπροσκύνησαν καὶ ἐπέζεψαν ὅλοι. Τὰ φλάμπουρα τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως καὶ τρουμπέτες μεγάλες τριακόσιες ἑβδομήκοντα καὶ ἀνακαράδες ζυγὲς πεντακόσιες ὀγδόντα καὶ τὰ ἄρματά του[ς] ὅλα καὶ ἄλογα καὶ εἴ τι καὶ ἂν εἶχαν, ὅλα τὰ ἐπαράλαβεν ὁ Φιλόνης. Καὶ ὅταν ἐκίνησαν καὶ ὁ Φιλόνης τοὺς ἐπαράγγειλεν καὶ εἶπεν τους· «Νὰ | |
| 10 | εἰπῆτε τοῦ [178 r] βασιλέα σας τοῦ Πώρου· ‘Νεμάλον σου εἶναι τῆς Ἐντίας τὸν τόπον καὶ βασίλευε καὶ στράτευε καὶ ἄλλον μηδὲν δίδης δύναμιν ἔξω. Καὶ νὰ τὸ ἠξεύρης, Πῶρε βασιλέα, ὅτι ὁ Φιλόνης μὲ τὴν ἐλεημοσύνην τοῦ ἀφεντός μου τοῦ Ἀλεξάνδρου αὐτοῦ τῆς Περσίας ὅλης καὶ γείτονας ἐδικός σου‘». Ὅτι οἱ Πέρσηδες ἐχωρίσθηκαν ἀπὸ τῆς | |
| 15 | Ἐντίας τὰ φουσάτα καὶ ἐζύγωσαν καὶ ἐπροσκύνησαν τοῦ Φιλόνη ἀντί‐ τοπα τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐσμίχθησαν μὲ τοὺς Μακιδόνους καὶ ἐχά‐ ρησαν χαρὰν μεγάλην, τὸ πὼς ἔδωκαν νὰ δουλεύουν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἀλέξανδρος ἔρχεται μὲ τῶν Μακιδόνων τὸ ἀλλάγι ὀρθὰ εἰς τὸ σκαμνὶ τοῦ Δαρείου, εἰς κάστρο τῆς Περσίας. Καὶ ὅταν ἐσίμωσεν κοντὰ εἰς τὸ | |
| 20 | κάστρο, εὑρίσκει τὸν Δάρειον σκοτωμένον μὲ ὀλίγην ψυχὴ καὶ οὕτως ἐλάλει πρὸς τὸν Ἀλέξανδρο· «Ἀλέξανδρε βασιλέα, πέζευσε γλήγορα καὶ ἔλα νὰ ἀκούσης τὴν λαλίαν μου». Ἀλέξανδρος ἐγύρισεν καὶ εἶδεν τον καὶ εἶπεν· «Ποιὸς εἶσαι ἐσύ, ὦ ἄνθρωπε, ὁποὺ μὲ κράζεις»; Καὶ ὁ Δάρειος τοῦ ἀποκρίθην καὶ εἶπεν· «Ἐγὼ εἰμὶ ὁ Δάρειος ὁ βασιλεύς. Ὁ | |
| 25 | τροχὸς μὲ ὕψωσεν ἕως τὸν θεὸν καὶ ὁ ῥιζικός μου ὁ ἄτυχος ἐκατέβα‐ σέν με ἕως τὸν Ἅδη. Ἐγὼ ὁ Δάρειος, ὁποὺ ἤμουν οὑκάποτε βασιλεὺς καὶ ἀφέντης ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου καὶ τώρα ἡ τύχη μου καὶ ἡ τιμή μου ἔπεσεν κάτου καὶ ἐφονεύθηκα ὑπὸ τοὺς ἀναθρεφτάδες μου, δύο ἀρχον‐ τόπουλα, Καρταραβνούσην καὶ Ἀρισβαρνούσην, ὡσὰν ἠβλέπεις ἀτός | |
| 30 | σου. Καὶ ἰδὲς καὶ [178 v] ἐσὺ ἀτός σου τὸ τί θάνατον θέλεις ἀποθά‐ νεις. Ἐνθυμήσου καὶ σύ, Ἀλέξανδρε, τὸν θάνατόν σου καὶ μὴ μὲ ἀφή‐ νης εἰς τὸν κορνιακτὸν νὰ κείτωμαι καὶ εἰς τῶν ἀλόγων τὰ ποδάρια νὰ ἀποθάνω· καὶ μὴ γένε σὺ ἀνελεήμονος ὡσὰν οἱ Πέρσηδες, ἀμὴ εἶσαι ἀπὸ εὐλογημένους γονεῖς, ὑψηλότατε ἀφέντη⟦ν⟧· καὶ εἰς τὸ γάλα τῆς | |
| 35 | μάννας σου ὁποὺ ἐβύζασες, μηδὲν ἐνθυμηθῆς κακὸν διὰ κακόν». Ἀλέξαν‐ δρος, ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τοῦ βασιλέως τοῦ Δαρείου, ἐλυπήθην πολ‐ λὰ καὶ οὕτως ἐπέζευσεν Ἀλέξανδρος καὶ ἔβγαλεν ἕνα πολυτίμητον ἀπα‐ νωφόριν καὶ ἔρριξέν το εἰς αὐτόν. Καὶ ὅρισεν καὶ ἔβαλαν εἰς ἁμάξι⟦α⟧ ἀργυροδιάχρυσο καὶ οὕτως ἐκίνησαν νὰ τὸν διαβάσουν εἰς τὸ κάστρο τῆς | |
| 40 | Περσίας. Ἀλέξανδρος ἀτός του ἐπέζε⟦υ⟧ψεν καὶ ἐσήκωσέν τον εἰς τὸν | 280 |
281 | νῶμον του ἕνα δοξόβολον τόπον καὶ εἶπεν του· «Βασιλικὴ τιμὴ σοῦ ἔκαμα, βασιλέα Δάρειε, καὶ ἐὰν ζήσης, πλέον τιμὴν σοῦ θέλω κάμει, εἶτα δὲ ἀποθάνεις, μὲ τιμὴν βασιλικὴν σὲ θέλω θάψει». Καὶ οὕτως ὑπῆγαν τον εἰς τὸ παλάτιν του καὶ ἀπόθεσάν τον εἰς τὸ χρυσό του | |
| 5 | τὸ κρεββάτι. | |
| 6t | Περὶ ὅταν ἐσέβην Ἀλέξανδρος εἰς τὸ κάστρο τῆς Περσίας | |
| 7 | Ἀλέξανδρος εἰς πολυτίμητα φορέματα ἐντύθην καὶ εἰς τὸ κεφά‐ λιν του ἔβαλεν τὸ στέμμα τοῦ Σολομῶντος τοῦ βασιλέως μὲ δώδεκα λιθάρια πολυτίμητα, εἰς κάθε λιθάρι γεγραμμένοι δώδεκα ἀετοὶ χρυ‐ | |
| 10 | σογραφία. Καὶ οὕτως ἐσέβην εἰς τὸ παλάτι τοῦ Δαρείου τοῦ βασι‐ λέως. [179 r] Ἀλέξανδρος ἐκάθησεν εἰς τὸ σελλὶν τὸ χρυσομαργαρί‐ ταρον τοῦ Δαρείου. Καὶ οὕτως ἦλθαν οἱ Πέρσηδες ὅλοι καὶ τῆς Μα‐ κιδονίας τὰ φουσάτα καὶ ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέξανδρο καὶ ε[ὐ]φή‐ μησάν τον· «Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως τοῦ μεγάλου τοῦ κόσμου | |
| 15 | ὁλουνοῦ καὶ τῆς Περσίας, ἀφέντης Ἀλέξανδρος». Καὶ ὅρισαν καὶ ἤφε‐ ραν τὴν θυγατέραν τοῦ Δάρειου τὴν Ῥοξάνδραν. Καὶ ὁ Δάρειος ὡσὰν εἶδεν τὴν θυγατέραν του, ἐὰν ἦτον σκοτωμένος καὶ λυπημένος, ἡ πι‐ κρία του ἦλθεν εἰς χαρὰν καὶ ἐγέμισαν τὰ μάτια του δάκρυα καὶ ἐπε‐ ριλάμπωσέν την πρὸς τὴν καρδίαν του καὶ ἐφίλησέν την καὶ εἶπεν την· | |
| 20 | «Ὀμμάτια μου καὶ καρδία μου καὶ σπλαχνικόν μου τέκνον, ἐσένα ἄν‐ δραν ἤφερα ἔξαφνα ἐκ τὴν Μακιδονίαν, ὁποὺ οὐδὲν τὸν ἀπάντεχα, οὐχὶ μὲ τὸ ἐμὸν θέλημα ἀλλὰ μὲ τοῦ θεοῦ. Καὶ αὐτοῦ ἔστησαν αὐτὸν βασι‐ λέα τῆς Περσίας καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου καὶ εἰς τὸ πράγμα μας καὶ εἰς τὰ πλούτη μας ἐγίνην ἀφέντης. Καί, γλυκύτατή μου θυγατέρα, ἐγὼ | |
| 25 | ἐπάντεχα νὰ γένη ὁ γάμος σου ἔξαφνα; Ἀμὴ ἀλλέως ἐθάρρουν, νὰ μά‐ σω τοὺς βασιλεῖς ὅλους καὶ τοὺς ἀφεντάδες νὰ στέψω ἔντιμα τὸν γά‐ μον σου. Ἀμὴ ἀντίτοπα τὸν γάμον τὸν ἐδικό σου ἐχύθηκαν αἵματα πολλὰ ἐκ τῆς Περσίας καὶ ἐκ τῶν Μακιδόνων. Καὶ ἐστάθηκάμεν εἰς πόλεμον τρεῖς βολὲς καὶ ὑψώθηκάμεν, ἀμὴ θέλημα θεοῦ δὲν ἦτον· καὶ | |
| 30 | ἐμεῖς ὑψώθημεν ἕως τὸν οὐρανὸν καὶ ἤλθαμεν ἕως τὸν Ἅδην καὶ τὴν ὕψωσιν ἡμῶν ἠπῆρεν την ὁ θεὸς καὶ ἔδωκέν την αὐτηνοῦ. Καὶ οὕτως σὲ ὁρίζω, θυγατέρα μου, ⟦μὲ⟧ μεγάλες τιμὲς νὰ κάμνης τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου καὶ ἀφοῦ [179 v] σεβαίνεις εἰς τὰ χέρια του, νὰ τὸν ἔχης ἀφέντην καὶ βασιλέαν μὲ ὅλην σου τὴν καρδίαν». Καὶ ἐπίασέν την ἀπὸ | |
| 35 | τὸ χέρι καὶ ἔδωκέν την τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ εἶπεν· «Δέξου, ἀφέντη Ἀλέξανδρε, τὴν μονογενή μου θυγατέραν τὴν Ῥοξάνδρα, ὅτι εἰς πολ‐ λὴν τιμὴν τὴν ἐγέννησα, τώρα μὲ πολλὴν θλῖψιν καὶ δάκρυα τὴν ἀφή‐ νω καὶ εἰς τὸν Ἅδην ὑπαγαίνω νὰ κολάζωμαι ὡσὰν κακόβουλος, ὅτι | |
| πᾶσα ἄνθρωπος κακόβουλος ἐκεῖ κολάζεται. Καὶ τὴν γλυκύτατήν μου | 281 | |
282 | θυγατέραν ἔχε την ὡσὰν σκλάβαν σου καὶ ἔπαρέ την, ὅτι ἔναι ἔντιμη καὶ ὄμορφη καὶ ἀπὸ καλοὺς γονεῖς γεννημένη». Καὶ ἐπεριλάμπωσεν τὴν θυγατέραν του μὲ πολλὰ δάκρυα καὶ ἐφίλησέν την τρεῖς φορὲς καὶ ἔδω‐ κέν την τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἀλέξανδρος ἐσηκώθην ἀπὸ τὸ σελλίν του καὶ | |
| 5 | ἐδέχθην τὴν Ῥοξάνδραν ἀπὸ τὸ χέριν του καὶ γλυκιὰ τὴν ἐφίλησεν καὶ μετ’ αὐτὴν ἔκατσεν εἰς τὸ σελλὶν καὶ ἔβγαλεν τὸ στέμμαν του ἀπὸ τὸ κεφάλι του καὶ ἔβαλέν το εἰς τὸ κεφάλι της· καὶ οὕτως ἔβγαλεν ἡ Ῥο‐ ξάνδρα τὸ δακτυλίδιν της ἀπὸ τὸ χέρι της καὶ ἔβαλέν το εἰς τὸ δάκτυ‐ λο τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ εἶπεν Ἀλέξανδρος πρὸς τὸν Δάρειον· «Θεω‐ | |
| 10 | ρεῖς, βασιλέα Δάρειε, καὶ γύρισε τὴν πικρήν σου τὴν καρδίαν εἰς χαράν, ὅτι ἡ γλυκύτατή σου θυγατέρα εἶναι σιμίος μου καὶ θέλει ἀφεντέψει τὴν γῆν ὅλην μετ’ ἐμένα τὸν Ἀλέξανδρο». Καὶ οὕτως ἐχάρηκεν καὶ εἶπεν· «Ἡ γλυκύτατή μου θυγατέρα, νὰ σοῦ δώση ὁ θεὸς νὰ πέσουν ὅλοι οἱ βασιλεῖς εἰς τὰ ποδάρια τοῦ βασιλέως Ἀλεξάνδρου καὶ ἐσὺ νὰ βασιλεύ‐ | |
| 15 | σης ὅλην τὴν οἰκουμένην μὲ τὸν ἀφέντη σου». Καὶ πάλιν ὁ Δάρειος ἠπῆρεν τὴν γυναίκα του καὶ ἐπαράδωκέν την τοῦ Ἀλεξάνδρου [180 r] καὶ εἶπεν τοῦ Ἀλεξάνδρου· «Δέξου τὴν βασίλισσα, Ἀλέξανδρε, ὡσὰν τὴν μητέρα σου τὴν Ὀλυμπιάδα». Καὶ πάλιν τοῦ εἶπεν· «Ἀγάπα τοὺς Πέρσηδες, ὅτι εἶναι ἐμπιστεμένοι πολλά». Αὐτὰ τὰ λόγια εἶπεν ὁ Δά‐ | |
| 20 | ρειος ὁ βασιλεὺς καὶ οὕτως ἀπέθανεν. Ἀλέξανδρος μὲ ὅλους τοὺς βα‐ σιλεῖς καὶ τὰ φουσάτα του ὅλα ἐπροβόδησάν τον ὡς τὸ μνῆμα καὶ ἔθα‐ ψάν τον μὲ τιμὴν μεγάλην. Καὶ οὕτως ὅρισεν καὶ ἔκραξαν τοὺς φονιά‐ δες καὶ εἶπεν τὸν Καρταραβνούση καὶ τὸν Ἀρισβαρνούση· «Διατί ἐσκο‐ τώσετε τὸν ἀφέντη σας τὸν Δάρειον»; Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀποκρίθηκαν· «Ὁ | |
| 25 | σκοτωμὸς ὁ ἐδικός του ἐσένα βασιλέαν ἐποίησεν ὅλης τῆς Περσίας καὶ τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ». Ἀλέξανδρος τοὺς λέγει· «Ἀφοῦ ἐσεῖς τὸν ἀφέν‐ τη σας ἐσκοτώσετε, ὁποὺ εἴχετε τόσην ἀγάπην, ἀμὴ ἐμένα τὸν ξένο τί μὲ θέλετε κάμει»; Καὶ ὅρισεν καὶ τοὺς ἔχασαν. Καὶ ὡς εἶδαν οἱ Πέρ‐ σηδες, ὅλοι ἐτρόμαξαν. Καὶ οὕτως ἀρχίρισεν Ἀλέξανδρος νὰ λογαριάζουν | |
| 30 | τὸ μάλαμαν τοῦ Δαρείου. Καὶ ηὗρεν δώδεκα στέρνες γεμάτες χρυσάφιν καὶ ἀσήμιν καὶ εἴκοσι σπίτια γεμάτα καὶ δώδεκα πύργους ὅλο φλωρὶ γεμάτους, ὁποὺ κανεὶς ἄνθρωπος οὐδὲν ἠμπόρεσεν νὰ ποιήση λογαρια‐ σμὸν εἰς τὸ βλησίδι τοῦ Δαρείου· καὶ χίλιες χιλιάδες τ’ ἄλογα θρεμ‐ μένα τοῦ [σ]τάβλου καὶ γρύψους καὶ πετρίτες τοῦ κυνηγίου ἕως δώδεκα | |
| 35 | χιλιάδες καὶ λέοντες πεντακόσιους καὶ πάρσους χίλιους τετρακόσιους· καὶ ὅλα τὰ ἐκαταστίχωσεν εἰς τὸν κάμπον τῆς Περσίας καὶ αὐτὰ τὰ πράγματα ὅλα τὰ ἐμοίρασεν τοῦ φουσάτου του. Καὶ αὐτὸς ἔγραψεν τὰ [180 v] φουσάτα του εἰς τὸν κάμπον τῆς Περσίας καὶ ηὗρεν τα ἑπτὰ φο‐ ρὲς χίλιες χιλιάδες. Καὶ αὐτοῦ ἐποίησεν Ἀλέξανδρος χρόνον ἕναν μὲ τὴ | |
| 40 | Ῥοξάνδρα. Καὶ τὴν Περσίαν ὅλην ἔδωκεν τοῦ ἠγαπημένου του Φιλόνη. | 282 |
283 | Καὶ ἀφῆκεν καὶ τὴν Ῥοξάνδραν εἰς τὴν Περσίαν καὶ οὕτως ὄρθω‐ σεν νὰ ὑπάγη πρὸς τὸν βασιλέα τὸν Κροίση. Καὶ ἐπερπάτησεν χρόνο[υ]ς τρεῖς καὶ ἐδιάβην πολλὰ βουνὰ ἀόρατα, κάμπους ἀοράτους. Καὶ ἄγριους ἀνθρώπους εἶδεν καὶ ἄγριες γυναῖκες καὶ πολλὰ θαύματα εἶδεν. Καὶ εἰς | |
| 5 | τοὺς Μακάριους ἐσέβην καὶ εἶδεν καὶ τὸν παράδεισον. Ἀγάλια καὶ ἐφά‐ νηκέν του τόσο ὑψηλὸ βουνί, ὅσο νὰ ἀνέβη ἄνθρωπος διὰ χρόνους τρεῖς ἄνω εἰς τὴν κορυφήν· καὶ οὐδὲν τολμᾶ ἄνθρωπος μὲ τὸ κορμὶ νὰ ὑπά‐ γη ἐκεῖ, ὅτι τὸν καύτει ἡ φλόγινη ῥομφαία. Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ηὗρεν τρία μεγάλα ποτάμια, ὁποὺ ἐκατήβαιναν ἀπὸ τὸν παράδεισον, καὶ ὡ[ς] τὴν | |
| 10 | ἄκρην αὐτὰ ἦλθεν. Καὶ ἐξέβηκεν εἰς τὴν οἰκουμένην τῆς Ἐντίας καὶ ηὗρεν τὸν μέγαν βασιλέα τὸν Πῶρον καὶ ἦλθεν ὡς τὸ σύνορο τοῦ Πώρου. Καὶ ὡς ἤκου‐ σεν ὁ Πῶρος ὁ βασιλεὺς ὅτι ἔρχεται Ἀλέξανδρος εἰς τὸ σύνορον τῆς Ἐντίας, ἔμασεν φουσάτα πολλὰ πλῆθος καὶ ἕτερα βασίλεια καὶ ἔγραψέν | |
| 15 | τα καὶ ηὗρεν τα τρεῖς φορὲς χίλιες χιλιάδες· καὶ λέοντες δέκα χιλιάδες, ὁποὺ ἦσαν μαθημένοι τοῦ πολέμου. Καὶ ὡς ἤκουσαν οἱ Μακιδόνες ὅτι ἔρχεται πολὺ πλῆθος φουσάτα, καὶ ἐσκιάσθηκαν καὶ ἤθελαν νὰ ποιή‐ σουν μία βουλὴν κατὰ πονηρίας, νὰ ἐξεδώσουν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ αὐ‐ τοὶ νὰ ἐγλύσουν μὲ τὴν ζωήν τους νὰ ὑπαγαίνουν εἰς τὴν Μακιδονίαν. | |
| 20 | Ὁ Πτολομαῖος ὁ [181 r] βόηβοδας τοῦ Ἀλεξάνδρου ὡς ἤκουσεν, ἦλ‐ θεν καὶ ὁμολόγησεν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἔμασαν τὰ φουσάτα του ὅλα κοντά του καὶ ἀρχίρισεν νὰ τοὺς λαλῆ· «Ὦ ἀν‐ δρειωμένοι μου καὶ ἠγαπημένοι μου Μακιδόνες ἀπὸ ὅλες τὲς γλῶσσες ἐνδοξότατοι καὶ τιμημένοι καὶ πρωτοκαβαλλαραῖοι καὶ χρυσοπτερνιστη‐ | |
| 25 | ράτοι, τὸ πῶς ὅλον τὸν κόσμον ἐπαραλάβετε καὶ ὅλην τὴν οἰκουμένην ἐπατάξετε μὲ τὴν δεξιά σας χεῖρα καὶ τὴν σήμερον ἡμέραν ἐσκιαστή‐ κετε ἀπὸ τοὺς σκιαχταραίους τοὺς ἄνδρες, τοὺς οὐδετιποτέϊνους ἐνδειό‐ τες; Ἀμὴ ἔτσι ἐμᾶς οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ μᾶς φάγουν, ὡσὰν σᾶς φαίνε‐ ται. Καὶ ἐὰν ἐγὼ ἐξέβηκα ἀπὸ τὴν καρδίαν σας καὶ ἀπόφυγεν ἡ ἀγά‐ | |
| 30 | πη σας ἀπὸ μένα καὶ οὐδὲν μὲ θέλετε, ἐτούτην τὴν ἡμέραν ἀτοί σας μὲ σκοτώσετε. Ἐὰν ἠξεύρετε ὅτι σᾶς θέλει γένη καλὰ καὶ ἂν σᾶς κάμη τίποτε κάλλιον ὁ Πῶρος ὁ βασιλεύς, διὰ τὸ καλό σας νὰ ὑπαγαίνω. Ἀμὴ νὰ τὸ ἠξεύρητε καλά, ἐσεῖς Μακιδόνες, ἐὰν τὸν Ἀλέξανδρον χά‐ σετε, οὐδένας ἀπὸ σᾶς θέλει ἰδεῖ τὴν Μακιδονίαν, ἀμὴ ἐδῶ εἰς δούλευ‐ | |
| 35 | σιν καὶ εἰς αἰχμαλωσίαν εἰς τὸν κόσμον τὸν ξένον θέλετε ἀποθάνει. Ἔτσι καλὰ νὰ τὸ ἠξεύρετε ὅτι ἐμένα σώνει με τρεῖς πῆχες ἀπὸ τὴν γῆν νὰ πέσω· ἐσεῖς, ζῆ κύριος ὁ θεὸς ὁ παντοκράτωρ, οὐδὲν ἠμπορεῖ‐ τε χωρὶς ἐμένα [181 v] νὰ βασιλέψετε. Καὶ νὰ τὸ ἠξεύρετε ὅλοι ἐσεῖς, ἀφοῦ τέτοιαν δημιερσίαν θέλετε νὰ ποιήσετε πρὸς ἐμένα, ἐσεῖς καὶ ἡ | |
| 40 | ἀφεντία σας κακὰ θέλετε ἀποθάνει καὶ εἰς σκλαβίαν τῶν Περσῶν καὶ | 283 |
284 | θέλει χαθῆ τὸ ἄκρο σας. Ἐγὼ ὑπαγαίνω ἀτός μου νὰ πολεμήσω μὲ τὸν Πῶρο τὸν βασιλέα καὶ ἂν μὲ βοηθήση ὁ θεὸς καὶ σκοτώσω αὐτόν, θέ‐ λει μου φανῆ ὅτι ἀτός μου ὅλον τὸν κόσμον ἠπῆρα· καὶ ἂν σκοτώση ὁ Πῶρος ἐμένα, ἐσεῖς ἐδῶ θέλετε χαθῆ κακὸν θάνατον». Οἱ Μακιδόνες ὡς | |
| 5 | ἤκουσαν τοὺς λόγους τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἔκλαψαν πικρά, ἐζύγωσαν καὶ εἶπαν τοῦ βασιλέα· «Ἀλέξανδρε καὶ θαυμαστὲ χογγέριε, κάλλιον ἐστὶν ἡμᾶς ὁλουνοὺς νὰ ἀποθάνωμεν μετὰ σένα ἀντάμα πάρεξ χωρὶς ἐσένα νὰ ζήσωμε πολλά· ἀμὴ ἡ δημιερσία τούτη εἶναι ἀπὸ τοὺς Πέρσας, ὁποὺ εἶναι γείτονοι τῆς Ἐντίας καὶ θέλουν νὰ μᾶς σκιάζουν· ἀμὴ ἐμᾶς καλὰ | |
| 10 | μᾶς ἐγνωρίζουν τῆς Ἐντίας τὰ φουσάτα, ὅταν ἐπολεμήσαμεν εἰς τὴν Περσίαν, ὅταν ἦλθαν εἰς βοήθειαν τοῦ Δαρείου τοῦ βασιλέως». Καὶ ὡς ἤκουσεν Ἀλέξανδρος, ἐχολομάνισεν εἰς τοὺς Πέρσας καὶ ὀργίσθηκέν τους καὶ ὅρισεν καὶ ἔντυσέν τους γυναικεῖα ῥοῦχα καὶ ἐτύλιξέν τους τὰ κεφάλια μὲ γυναικεῖα μαντίλια. | |
| 15t | Περὶ ὅταν ὄρθ[ωσεν] Ἀλέξανδρος νὰ πολεμήση μὲ τὸν Πῶρο τὸν βασιλέα | |
| 12bis | Ἀλέξανδρος ὅρισεν νὰ ἀρματωθοῦν εἰς τὸν πόλεμον καὶ ἔγραψεν | |
| 13bis | τὰ φουσάτα του καὶ ηὗρεν τα ἕξι φορὲς χίλιες χιλιάδες. Καὶ ἔγραψεν | |
| 14bis | ἐπιστολὴν εἰς τὴν Περσίαν πρὸς τὸν Σελεύκιον τὸν Φιλόνην. [182 r] | |
| 15bis | «Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλήδων ὅλων εἰς τὸν ἠγαπημένον μου | |
| 16 | καὶ περιπόθητόν μου τὸν Σελεύκιον τὸν Φιλόνην. Νὰ ἠξεύρης ὅτι ὅλον τὸν κόσμον ἐπαράλαβά[μεν] καὶ ἐξέβηκάμεν γεροὶ καὶ τώρα θέλομεν νὰ πολεμήσωμεν μὲ τὸν βασιλέα τῆς Ἐντίας τὸν Πῶρο. Καὶ τόμου νὰ ἰδῆς τὴν γραφήν μου, αὐτὴν τὴν ὥραν νὰ φτάσης μὲ ὅλα τὰ φουσάτα | |
| 20 | τῆς Δύσης εἰς τὴν Ἐντίαν. Καὶ πάλιν γλήγορα νὰ μὲ ἀντιγράψης νὰ ἠξεύρω νὰ σὲ καρτερῶ». Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν εἰς τὸν πόλεμον νὰ πολε‐ μήση μὲ τὸν Πῶρο. Καὶ τόμου ἐμαζώθησαν τὰ δύο φουσάτα, ὁ Πῶρος ἀπόλυσεν τριάντα χιλιάδες λέοντες ὀμπρὸς εἰς τὸν Ἀλέξανδρον· καὶ Ἀλέξανδρος ἀπόλυκεν τέσσερις χιλιάδες ἀμάθητα βουβάλια καὶ ἀγελά‐ | |
| 25 | δες· καὶ οἱ λέοντες ἐσμίχθησαν μὲ τὸ πράμα καὶ ἐχωρίσθηκαν νὰ τὰ πνίγουν καὶ ἐχόρτασαν καὶ οὕτως ἐγύρισαν εἰς τὸ φουσάτο τους. Ἀλέ‐ ξανδρος ὄρθωσεν τὸ φουσάτο του εἰς τρία τάγματα. Τρουμπέτες καὶ ἀνακαράδες καὶ ὄργανα πολλὰ ἐκτυποῦσαν εἰς δύο μερές. Καὶ οὕτως ἐκτυπήθηκαν εἰς ἕναν τόπον ἀπὸ ταχία ἕως τὸ βασίλεμα ἡλίου. Καὶ | |
| 30 | οὕτως ἐπῆγεν ὁ Πῶρος εἰς τὸ πέσιμόν του. Καὶ εἰς αὐτὸν τὸν πόλε‐ μον [182 v] ἐσκοτώθηκαν ἀπὸ τοῦ Πώρου τὸ φουσάτο διακόσιες χιλιά‐ δες καὶ ἀπὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου ἕξι χιλιάδες πεντακόσιοι. Καὶ ἦλθεν ὁ Πῶρος εἰς τὸ πέσιμόν του καὶ ἔκραξεν τοὺς μεγιστάνους καὶ τοὺς βα‐ σιλεῖς ὁποὺ εἶχεν καὶ λέγει τους· «Ὦ πολυανδρειωμένοι μου καὶ μεγι‐ | |
| 35 | στάνοι καὶ πρωτοκαβαλλαραῖοι, ἐμεῖς ἐπολεμήσαμεν τοὺς Μακιδόνας καὶ | 284 |
285 | ἐσκοτώθην ἀπὸ μᾶς πολὺ πλῆθος. Τὸ τί νὰ ποιήσωμε»; Καὶ αὐτοὶ ἐποί‐ ησαν βουλὴν καὶ εἶπαν του· «Ὑψηλότατε βασιλέα Πῶρε, εἰς πόλεμον ἄνθρωπον μηδὲν ἀποστέλνης, ἀμὴ τοὺς μεγάλους τοὺς ἀλέφαντους ἀπό‐ στειλε καὶ ἄγριους λέοντες νὰ σέβουν ὀμπροστὰ εἰς τὸν πόλεμον». Ὁ | |
| 5 | Πῶρος ὄρθωσεν πενήντα χιλιάδες ἀλέφαντους καὶ εἰς πᾶσα ἀλέφαντον ὄρθωσεν ὡσὰν πύριγος ἀπάνου. Καὶ οὕτως ἔπεσεν ὁ Πῶρος εἰς τὴν ἄκραν τοῦ ποταμοῦ καὶ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν ἄλλην τὴν ἄκρη. Ἕνας τ’ ἀλλουνοῦ ἠβλέπουν τὰ φουσάτα τους. Καὶ εἰς ἕξι ἡμέρες ἔφτασεν ὁ Φιλόνης μὲ τὰ φουσάτα τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ, ἀρίφνητα, χίλιες χιλιά‐ | |
| 10 | δες [183 r] ἀρματωμένοι. Καὶ ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου πενήντα χιλιά‐ δες ἄλογα θρεμμένα τοῦ στάβλου καὶ ἐνενήντα χιλιάδες καμήλια φορ‐ τωμένα δοίκησιν τοῦ ἐξόδου του. Καὶ ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀπανω‐ φόρι πολυτίμητον καὶ ἤφεράν του στέμμαν πολυτίμητον ἀπὸ τὴν Ῥο‐ ξάνδρα τὴν γυναίκα του καὶ χίλια μουλάρια φορτωμένα χρυσάφιν τοῦ | |
| 15 | ἐξόδου του. Καὶ αὐτοῦ στέκει ὁ Φιλόνης καὶ εἶπεν τοῦ Ἀλεξάνδρου· «Ὦ ἠγαπημένε μου, ἐγκάρδιε καὶ ὑψηλότατε καὶ μέγα χογγέριε, κά‐ στρον τῆς οἰκουμένης, Ἀλέξανδρε βασιλέα, οὐδὲν πρέπει ἐσένα ἀντί‐ κρυτα νὰ στέκης τῆς Ἐντίας τὸν Πῶρο· καὶ μηδὲν ἀργῆς, ἀμὴ σύρε γλήγορα καταπάνω του, ὅτι τὸ φουσάτο μας ἐστὶν τώρα ἀναμμένον | |
| 20 | καὶ θέλομεν τοὺς τσακίσει». Ἀλέξανδρος, ὡς ἦλθεν ὁ Φιλόνης, ἐχάρη‐ κεν χαρὰν μεγάλην. Καὶ ὡς εἶδαν οἱ Μακιδόνες τὸν Φιλόνη ὁποὺ ἦλθεν, ἀντρειώθηκαν πολλὰ ἀπὸ τὴν χαράν τους. Καὶ τοῦ Πώρου τὸ φουσά‐ τον σκιάστηκαν δυνατά. Ὁ Φιλόνης τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶπεν· «Ὁ Πῶ‐ ρος μέγα [183 v] φουσάτον ἔχει καὶ μᾶς ἠβλέπει καὶ θέλει ἀντρειωθῆ | |
| 25 | δυνατά, ἀμὴ ὑπαγαίνω ἐγὼ μὲ τὸ⟦ν⟧ ἀναπαμένον τοῦτο φουσάτον νὰ τοὺς ἐκτυπήσω». Ἀλέξανδρος πρὸς αὐτὸν εἶπεν· «Τοῦ Πώρου τὸ φου‐ σάτο ἀμέτρητον εἶναι, πλῆθος πολύ, καὶ τὸ ποτάμι ἀπέραστον εἶναι ποδοβολής». Ὁ Φιλόνης τοῦ εἶπεν· «Ἡ δεξιὰ τῶν Μακιδόνων ἀσάλευ‐ τη εἶναι καὶ τὰ ἄλογα τῶν Μακιδόνων οὔδε ποτάμια τὰ κρατοῦν | |
| 30 | οὔδε βουνὰ μεγάλα. Καὶ τὸ ῥιζικό σου μὲ ἔνδυσε καὶ τὴν εὐχήν σου μὲ εὐλόγησε νὰ ὑπαγαίνω ἐγὼ νὰ ἐκτυπήσω τὸν Πῶρο. Καὶ οὐδὲν πρέπει ἐσὺ μὲ τὸν Πῶρο ἴσα νὰ πολεμᾶς, ὅτι ἐσὺ πολλοὺς βασιλεῖς ἔχεις ὑποκάτω σου ὡσὰν τὸν Πῶρο· καὶ ἐγώ, ὁποὺ κρατῶ τὸ βασί‐ λειον τῆς Περσίας καὶ τὸ ῥιζικό σου, νὰ πολεμήσω μετ’ αὐτόν». Ἀλέ‐ | |
| 35 | ξανδρος τὸν εἶπεν· «Ὡσὰν ἠβλέπεις καὶ ἀγροικᾶς, οὕτως ποίησε». Καὶ οὕτως [184 r] ἔδωκεν Ἀλέξανδρος τοῦ Φιλόνη χίλιες χιλιάδες ἀνθρώ‐ πους. Εἶχεν καὶ ὁ Φιλόνης χίλιες χιλιάδες. Καὶ ὅρισεν ὁ Φιλόνης καὶ ἠπῆρεν πᾶσα καβαλλάρην ὀπισθοκάπουλα ἀρματωμένους. Καὶ ἐγιομά‐ τιζεν ὁ Πῶρος μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ὁ Φιλόνης τοὺς ἐκτύπησεν· καὶ | |
| 40 | τόσο κόψιμον ἐποίησεν ὁ Φιλόνης αὐτουνούς, ὥστε ἐθαύμασεν Ἀλέ‐ | 285 |
286 | ξανδρος καί, ὡς εἶδεν τὴν ἀνδρείαν καὶ τὸ ποίημα τοῦ Φιλόνη, ὅρισεν καὶ ἀρματώθην τὸ φουσάτο του καὶ ἐποίησεν καὶ αὐτὸς ὡσὰν τὸν Φι‐ λόνη καὶ ἐπέρασεν τὸ ποτάμι καὶ τόσο κόψιμον μέγα ἐποίησεν, ὥστε ποτὲ δὲν ἔγινεν. Καὶ ἀρχίρισαν νὰ φεύγουν καὶ Ἀλέξανδρος τοὺς ἔφθα‐ | |
| 5 | νεν καὶ τοὺς ἐσκότωνεν. Καὶ ἐσκότωσεν ἀπὸ τοῦ Πώρου τὸ φουσάτο τρεῖς φορὲς χίλιες χιλιάδες καὶ ἐννιακόσιους. Καὶ ὁ Πῶρος ἔφυγεν καὶ ἐσέβην εἰς τὸ κάστρο του, τὴν Ἡλιόπολιν, ὅπου ἦτον τὸ σκαμνί του. Καὶ ἦσαν αὐτοῦ [184 v] ὅλοι μεγιστάνοι καὶ βασιλεῖς ἀπὸ ὅλες τὲς γλῶσσες. Καὶ ἔγραψεν ἐπιστολὴν καὶ ἔστειλεν ἐπὶ τὰ μέρη του καὶ | |
| 10 | ἔγραφεν οὕτως· «Νὰ ἠξεύρετε, οἱ σύντροφοι ἐδικοί μου καὶ ἀδελφοί μου, ὅτι ὅλην τὴν οἰκουμένην ἠπῆρεν Ἀλέξανδρος καὶ τὸν Δάρειον ἐσκότω‐ σεν καὶ ἦλθεν εἰς ἐμᾶς· καὶ τρεῖς φορὲς ἐπολέμησεν μετ’ ἐμένα καὶ ὅλον μου τὸ πλῆθος καὶ τὴν δύναμιν ἐτσάκισεν· καὶ τὸν Ἀλφίωνα τὸ ποτάμι ἐπέρασεν μὲ ὅλα τὰ φουσάτα του καὶ ἔπεσεν εἰς τὸ σύνορό μου | |
| 15 | κοντά· καὶ θέλομε νὰ πολεμήσωμε ἀκόμη μία φορὰ ἢ νὰ μᾶς σκοτώση ἢ νὰ τὸν σκοτώσωμε». Καὶ ὡς ἤκουσαν τοῦ Πώρου τὴν γραφήν, ἐσυνάχθησαν τοῦ Βορρέα τὸ μέρος ὅλες οἱ γλῶσσες καὶ ἦλθαν εἰς βοή‐ θειαν τοῦ Πώρου τῆς Ἐντίας. Καὶ [185 r] ἦλθαν ἕξι φορὲς χίλιες χιλιά‐ δες. Καὶ τοῦ Πώρου ἦσαν δέκα φορὲς χίλιες χιλιάδες. Καὶ οὕτως ἦλθαν | |
| 20 | εἰς τὸν πόλεμον νὰ πολεμήσουν. Καὶ τόμου ἐμαζώθηκαν τὰ δύο φουσάτα νὰ πολεμήσουν, Ἀλέξανδρος τοῦ Φιλόνη εἶπεν· «Σύρε, καταπάτησε τὰ φουσάτα τοῦ Πώρου». Καὶ ὁ Φιλόνης τοῦ εἶπεν· «Τί ὁρίζεις; Πῶς νὰ καταπατήσω τὸ φουσάτο»; Ἀλέξανδρος τοῦ λέγει· «Γένου ἀποκλισιά‐ ρης μὲ ἐπιστολήν». Καὶ ἔγραφεν οὕτως· «Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς καὶ | |
| 25 | μέγας χογγέρης τὸν Πῶρο τὸν βασιλέα γράφω καὶ χαιρετῶ σε. Νὰ ἠξεύ‐ ρης καλά, ὅτι προσκυνημένο κεφάλι ἀκονητὸ σπαθὶ οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸ κόψη, [185 v] ἀμὴ δό μου δῶρα καὶ λιζάτο καὶ ἔχε τὸν τόπο σου καὶ ἂς εἶσαι ἀφέντης καὶ νοικοκύρης καὶ ἔχε τὴν ζωήν σου. Καὶ μὴ πολ‐ λὰ ὑψώνεσαι καὶ παραφαρσεύεσαι, ὅτι ὁποὺ πολλὰ ὑψώνεται ἐγλήγορα | |
| 30 | πέφτει κάτω. Καὶ ἐσὺ ἔχεις τὴν λωλίαν σου, τὴν κάκηταν καὶ δείχνεις 〈την〉 τὴν Ἐντίαν ὅλην καὶ ἀπὸ τὸ⟦ν⟧ ἔργον σου καὶ τὴν ἀγνωσίαν σου τοὺς φέρνεις νὰ σφαγοῦν. Καὶ ἐὰν ἐσὺ οὐδὲν πονῆς καὶ ἀγαπᾶς τοὺς στρατιώτας τῆς Ἐντίας, ἀλλὰ ἐγὼ πολλὰ πονῶ διὰ τοὺς Μακιδό‐ νας. Νεμάλον ἦτον ὅσον ἐπολέμησαν τὰ δύο φουσάτα ὡς τὰ σήμερα. | |
| 35 | Καὶ ἀπὸ τὴν σήμερον ἡμέραν ἂς πολεμήσωμε οἱ δύο μας, οὐδὲν πρέ‐ πει διὰ τὸν Πῶρο καὶ διὰ τὸν Ἀλέξανδρο τὰ ἐρημάξη ὅλος ὁ κόσμος. Καὶ ἂν σκοτώσης ἐσὺ ἐμένα, ὅλο τὸ ἐδικό μου ἔπαρε, εἶτα δὲ σκοτώ‐ σω ἐγὼ ἐσένα, μὲ τὸ δίκαιον νὰ γένω [186 r] ἀφέντης τῆς Ἐντίας ὁληνῆς. Καὶ ἂν θέλης νὰ ἔχης τὴν ζωήν σου, δός μου λιζάτο καὶ φου‐ | |
| 40 | σάτο καὶ ἀναπεύου ἀπ’ αὐτὲς τὲς δύο δουλειές. Ἀντίγραψέ μου καὶ στεῖλε μου». Ὁ Πῶρος ἐδέχθην τὴν ἐπιστολὴν καὶ ὅρισεν καὶ τὴν ἀνά‐ | |
| γνωσαν δυνατὰ 〈καὶ εἶπεν〉· «Ἐγὼ νὰ πολεμήσω μὲ τὸν Ἀλέξανδρον | 286 | |
287 | καὶ τὰ φουσάτα μας ἂς ἠστέκουν παράμερα». Καὶ ἐχάρηκεν ὅλος ὁ λαός. Καὶ ἐπαραπάρθην ὁ Πῶρος δυνατὰ καὶ εἶπεν· «Ἐσύ ’σαι ὁ Φι‐ λόνης; Ἐσύ ’σαι ἀφέντης τῆς Περσίας»; Καὶ ὁ Φιλόνης ἀποκρίθην· «Ἐγὼ εἰμὶ τὴν σήμερον ἡμέραν ἀφέντης τῆς Περσίας· καὶ εἶμαι πολ‐ | |
| 5 | λὰ ἀγαπημένος τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ μοῦ ἔταξεν † τὸ λέντιον τῆς βα‐ σιλείασ»†. Ὁ Πῶρος τὸν εἶπεν· «Ἐσεῖς ἀπὸ τὴν σήμερον ἡμέραν ἀφέντην οὐδὲν ἔχετε. Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὰ ἐδικά μου τὰ χέρια θέλει ἐπάρει θάνατον. Καὶ ἐσὺ ἴδε τίποτε διὰ τὴν ζωήν σου καὶ γένου ἐδικός μου καὶ ἀφέντευε τὴν Περσίαν καὶ νὰ σοῦ δώσω τέταρτο [186 v] μερ‐ | |
| 10 | τικὸν ἀπὸ τὴν Ἐντίαν». Καὶ ὁ Φιλόνης τὸν εἶπεν· «Ἐγὼ τὴν σήμερον ἡμέραν εἶμαι ἀφέντης τῆς Περσίας. Καὶ σὺ μοῦ δίδεις τέταρτο μερτι‐ κὸ ἀπὸ τὴν Ἐντίαν, καὶ Ἀλέξανδρος μοῦ ἔταξεν ὅλην τὴν Ἐντίαν, ὅταν τὴν παραλάβη». Τῆς Ἐντίας οἱ στρατηγοὶ αὐτοῦ στέκουνται καὶ τὸν ἀποκρίθηκαν· «Διατί τὸν ὑψηλότατον καὶ φοβερὸν ἀφέντην οὕτως | |
| 15 | συντυχαίνεις»; Καὶ ὁ Φιλόνης εἶπεν· «Ἐγὼ μέγαν ἀφέντην ἔχω καὶ φοβερὸν καὶ εἶμαι ἀτόβουλος ἀποκλισιάρης καὶ ἐμπιστεμένος δοῦλος του». Καὶ ὁ Πῶρος πάλιν εἶπεν· «Γένου ἐδικός μου καὶ νὰ σοῦ δώσω τὴν θυγατέρα μου καὶ εἰς τὴν θανήν μου νὰ σὲ κάμω βασιλέαν τῆς Ἐν‐ τίας ὅλης». Καὶ ὁ Φιλόνης τοῦ ἀποκρίθην· «Πίστευσόν με, Πῶρε βα‐ | |
| 20 | σιλέα, ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Ἀλεξάνδρου κανεὶς οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ μὲ χωρίση. Ὅλος ὁ κόσμος οὐδὲν ἀξιάζουν μία τρίχα ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ Ἀλεξάνδρου». [187 r] Τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους καὶ οὕτως ἐπῆγεν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν τοῦ Πώρου· «Καβαλλίκεψε, ὅτι σὲ καρ‐ τερεῖ Ἀλέξανδρος ἀρματωμένος εἰς τὸ μέγα τ’ ἄλογο». Ἀλέξανδρος | |
| 25 | ἐκαβαλλίκεψεν καὶ ἐξέβην εἰς τὴν ζόστραν καὶ ἐρώταν τὸν Φιλόνη· «Ποταπὸς ἐστὶν ἄνδρας ὁ Πῶρος; Τὸ πῶς ἀγροικᾶς τὴν καρδίαν του»; Καὶ ὁ Φιλόνης τοῦ εἶπεν· «Τὸ κορμί του εἶναι μέγα πολλὰ καὶ ἔναι καὶ χοντρὸς καὶ δυνατός, ἀμὴ εἶναι σάπια τὰ κρέας του. Καὶ σύρε, Ἀλέξανδρε, ἐγλήγορα τὸν θέλεις σκοτώσει, ὅτι ὁ ῥιζικὸς ὁ ἐδικός σου | |
| 30 | ὅλο σὲ βοηθᾶ μὲ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς». Καὶ οὕτως ἀρχί‐ ρισεν Ἀλέξανδρος νὰ παρακαλῆ τὸν θεὸν τὸν Σαβαώθ· «Θεέ μου ὑψη‐ λότατε, ὁποὺ ἀναπεύεσαι εἰς τοὺς ἁγίους σου, γένου μοι βοηθὸς τὴν σήμερον ἡμέραν εἰς τὸν Πῶρον τῆς Ἐντίας. Ἕνας κύριος Σαβαώθ». Καὶ οὕτως ἠπῆρεν τὸ κοντάρι του καὶ ὀμπρὸς τὸν Πῶρον ἐξέβηκεν. | |
| 35 | Καὶ ὁ Πῶρος ἐξέβηκεν ἀπὸ τὰ φουσάτα του ὀμπρὸς τὸν Ἀλέξανδρον. Ἰδόντες ἕνας τὸν ἄλλον [187 v] ἔδραμαν καὶ ἐκτυπήθηκαν καὶ ἐτσάκι‐ σαν τὰ κοντάρια τους οἱ δύο καὶ ἔσυραν τ’ ἀπελατίκια τους, τὲς τρι‐ κάζες, καὶ ἐκτύπησαν ἕνας τὸν ἄλλον ἀπὸ δέκα βολές· ἔπειτα ἔσυραν τὰ σπαθία τους· καὶ ἐζύγωσεν Ἀλέξανδρος κοντὰ καὶ εἶπεν τοῦ Πώ‐ | |
| 40 | ρου· «Τέτοιαν ἐμπιστοσύνην ἔχεις, Πῶρε βασιλέα; Τὸ φουσάτο σου ἔρχεται νὰ σὲ βοηθᾶ». Καὶ ὁ Πῶρος ἐγύρισεν τάχα νὰ σταματήση τὸ | |
| φουσάτο καὶ Ἀλέξανδρος τὸν ἐκτύπησεν μὲ τὸν στόγγον δεξιὰ μερέα | 287 | |
288 | καὶ ἔσφαξέν τον. Καὶ τὸ ἄλογον τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁ Βουκεφάλας ἐπία‐ σεν τὸ ἄλογο τοῦ Πώρου εἰς τὸ ἀντικέφαλο καὶ ἐκτύπησέν το εἰς τὴν γῆν καὶ ἀπεδάρθην. Καὶ ἐξεψύχησαν οἱ δύο, ὁ Πῶρος καὶ τὸ ἄλογό του. Καὶ τῆς Ἐντίας τὰ φουσάτα ἔδωκαν νὰ φεύγουν. Ἀλέξανδρος τοὺς | |
| 5 | ἐδίωχνεν καὶ ἐσκότωσεν τρεῖς χιλιάδες καὶ πολλοὺς ζωντανοὺς ἐπία‐ σεν. Καὶ τοῦ Πώρου τὸ λείψανο ἠπῆρεν το εἰς χρυσὸ κρεββάτι καὶ ἀπό‐ θηκέν το εἰς τὸ σκαμνί του τὴν Ἡλιόπολιν. Καὶ ἔβαλεν ἀπανωφόριν [188 r] πολυτίμητο καὶ ἔβαλεν εἰς τὸ κεφάλιν του στέμμαν πολυτίμη‐ τον. Ἡ βασίλισσα Κλετιμίτρα τοῦ Πώρου τὰ μαλλιά της ἀπόλυκεν ἕως | |
| 10 | τὴν γῆν καὶ τὸ πολυτίμητον φόρεμα ἔσκισεν καὶ μὲ δέκα χιλιάδες ἀρ‐ χόντισσες καὶ ἄρχοντες ἐσυναπάντησεν τοῦ Πώρου τὸ λείψανο μὲ θρῆ‐ νον μέγα καὶ κλαθμὸν πολύν. Ἀλέξανδρος ἔβαλε τὸν Πῶρον εἰς κάμ‐ πον εἰς χρυσὸ κρεββάτι καὶ τὸν ἐσκέπασεν μὲ πολυτίμητα φορέματα καὶ μὲ ὅλον του τὸ φουσάτο τὸν ἔκλαψαν καὶ μὲ τιμὴν μεγάλην τὸν | |
| 15 | ἐπροβόδησαν ἕως τὸ μνῆμαν του. Καὶ εἰς αὐτὸν τὸν κάμπον ἐστάθην Ἀλέξανδρος ἡμέρες δώδεκα. Ἔπειτα ἐσέβην εἰς τὸ βασίλειον τοῦ Πώ‐ ρου καὶ τόσο παράξενο καὶ θαυμαστὸν εἶδεν, ὁποὺ πούπετα [188 v] ὀ‐ φθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ οὖς οὐκ ἤκουσεν, ὅσα ἦσαν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ Πώρου. Τὸ παλάτι του ἦτο πολλὰ μέγα καὶ μακρὺν σαϊτόβο‐ | |
| 20 | λα τέσσερα. Ὁ τεῖχος του ἦτον χρυσὸς καὶ τὸ σκέπασμά του τῆς αὐ‐ λῆς ὅλο χρυσοδιάργυρο. Καὶ οἱ στύλοι ὅλοι ἦσαν χρυσοὶ καὶ ἐγκοσμη‐ μένοι ὅλο μὲ τὸ τρανὸ τὸ μαργαριτάριν καὶ μὲ λιθάρια πολυτίμητα. Καὶ εἶχεν ἱστορισμένο τὸ παλάτι του τοὺς βασιλεῖς καὶ τοὺς πολέμους ὅλους. Εἶχεν γραμμένους εἰς τὸ παλάτι του καὶ τοὺς δώδεκα μῆνες εἰς | |
| 25 | πρόσωπα ἔμορφα ἀνθρώπινα, πᾶσα ἑνοῦ κατὰ τὸ τρεχόμενον μὲ χρυ‐ σάφιν. Εἶχεν ἱστορισμένες γυναῖκες δώδεκα εἰς πρόσωπον ἔμορφες. Εἶχεν καὶ τὲς ὧρες ὀρθωμένες, [189 r] πᾶσα ὥρα καθὼς τρέχει τοῦ καθενοῦ μηνός. Εἶχεν καὶ μανάλια ἐγκοσμημένα ἑκατὸ ὁλόχρυσα. Καὶ ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου χιλιάδες ἑκατὸ φαρία τοῦ στάβλου τῆς Ἰντίας | |
| 30 | ἀρματωμένα ὅλο μὲ κουβέρτες ἀπὸ σύρμαν. Ἤφεράν του λέοντες δέ‐ κα χιλιάδες, ὁποὺ ἐκυνήγειν ὁ Πῶρος, καὶ εἴκοσι χιλιάδες πάρσους καὶ χίλια ἄρματα ἀκέρια περιχρυσιωμένα καὶ τὸ στέμμαν τοῦ Πώρου τὸ πολυτίμητον ἀπὸ λιθάριν τοῦ ἀμετύκτου καὶ σταγόνια χρυσὰ ἑκατὸ χι‐ λιάδες καὶ πενήντα χιλιάδες ποτήρια ἀπὸ κόκκαλα ἐγκοσμημένα ἀλε‐ | |
| 35 | φάντινα μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα, μὲ τρανὰ μαργαριτάρια, καὶ χρυ‐ σὰ καὶ ἀργυρά, ὁποὺ ὁ νοῦς [189 v] οὐκ ἠμπόρεσεν νὰ τὰ ἀριθμήση. Καὶ αὐτοῦ ἐποίησεν Ἀλέξανδρος χρόνον ἕνα μὲ τὰ φουσάτα του ὅλα. Καὶ αὐτοῦ ὅλοι οἱ βασιλεῖς τοῦ ἤφεραν δῶρα πολλὰ τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
| Καὶ τότες ἐσηκώθην καὶ ὑπάγει εἰς τοὺς Δραχμάνες. Καὶ δὲν ὑπάγει | 288 | |
289 | νὰ πολεμήση ἐκεῖ, ὅτι ἦσαν γυμνοί, ἀμὴ ἦτον σοφοὶ εἰς τὸ μάθημα. Εἰσὲ σπήλαια κοιμοῦνται νύκτα καὶ ἡμέρα, τὸν θάνατον φοβοῦνται. | |
| 3t | Περὶ τὴν ἐπιστολὴν ὁποὺ ἔστειλαν | |
| 4 | «Δραχμάνες γυμνοσόφιστοι τὸν βασιλέα Ἀλέξανδρον πολλὰ χαιρε‐ | |
| 5 | τοῦμε. Ἂν ἔλθης μὲ τὴ στρατεία σου, τίποτε δὲν κερδαίνεις. Ἡμεῖς γυ‐ | |
| 4bis | μνοὶ βρισκόμεστεν κ’ ἔχομεν στενωσία, ἄλλο δὲν ἔναι εἰς ἐμᾶς, μόνον σο‐ | |
| 5bis | φία. Καὶ ἂν ἔλθης μὲ ἀγάπη εἰς ἐμᾶς, ἔχομε ⟦ῥωταπόκρισες νὰ σᾶσ⟧ | |
| 6 | ἀπόκρισες νὰ σᾶς ἀποκριθοῦμεν». Καὶ τότες ὑπάγει Ἀλέξανδρος μὲ ἀγά‐ πη καὶ ἐρώτησέν τους διὰ πᾶσα ὑπόθεση καὶ διὰ [190 r] τὴν γῆν, πλεότερη ἔναι ἢ ἡ θάλασσα; Καὶ ἐκεῖνοι ἀποκρίθησαν· «Ἡ γῆς εἶναι πλεότερη». Καὶ ἄλλα περιττά. Καὶ εἶπεν τοῦ Ἀλεξάνδρου· «Διατὶ ὑπά‐ | |
| 10 | γεις καὶ παίρνεις ἀλλουνῶν τὴν τροφήν»; Ὁ δὲ Ἀλέξανδρος ποσῶς δὲν ἐθυμώθη, μᾶλλον τὸ περισσότερον ἐταπεινώθη. Καὶ ἄλλο τοὺς ἐρώ‐ τησεν· «Τί πράγμα δὲν γελ[ι]έται»; Ἐκεῖνοι ἀπεκρίθησαν· «Θεὸς δὲ λα‐ θαίνει». Καὶ ἄλλο τοὺς ἐρώτησεν· «Ποία εἶναι καλυτέρα, ἡ δεξιά, ὡσὰν ὑπᾶ, ἢ ἡ ἀριστοτέρα»; Ἐκεῖνοι ἀποκρίθησαν· «Ζερβὴ ἒν χαριτωμέ‐ | |
| 15 | νη, διότι καὶ ὁ ἥλιος ἀριστερὰ παγαίνει· καὶ ἡ γυναῖκα τὸ βυζὶ τ’ ἀρι‐ στερό της πιάνει, ὁποὺ τὸ δίδει τὸ παιδὶ καὶ αὐτῆνο τὸ βυζαίνει· καὶ οἱ μεγάλοι βασιλεῖς ὅπου καὶ ἂν σταθοῦσι, τὰ σκῆπτρα ὅλα βασιλείας ἀριστερὰ κρατοῦσι». Καὶ τότε ὁ Ἀλέξανδρος ὅλους τοὺς συμμαζώνει καὶ ὅρισε ὁ καθεὶς τί νὰ πληρώνη. Ἐκεῖνοι ἀπεκρίθησαν· «Θάνατος | |
| 20 | εἶν’ σὲ σένα, διατὶ γυρεύεις τὰ πράγματα τὰ ξένα; Ὅλα τὰ θὲς ἀφή‐ σει ἐδῶ, τί [190 v] ποτε δὲν κερδαίνεις, ἄφες τοὺς στρατιῶτες σου, μηδὲν τοὺς παραδέρνης». Ἀλέξανδρος ἀπηλογήθη· «Τοῦτα θεὸς τὰ κά‐ μνει, ἀπὸ ξένον τόπον παίρνει τα καὶ ς’ ἄλλον τὰ παγαίνει. Εἰς τοὺς θεοὺς εὑρίσκομαι καὶ εἶμαι οἰκονόμος, αὐτοὶ μὲ ὁρίζουσι. Σ’ αὐτὰ δὲν | |
| 25 | εἶναι νόμος. Οὐδὲ ἡ θάλασσα αὐτὴ δὲν σείεται, μὰ σὰν φυσήση ἄνε‐ μος, ἀρχίζει καὶ βρουχιέται. Λοιπὸν ἄλλος κερδαίνει μὲ χαρὰ καὶ ἄλ‐ λος μὲ λύπη χάνει». Καὶ ἀπὸ κεῖ ἐξέβην Ἀλέξανδρος καὶ ἐπερπάτησεν δέκα ἡμέρες καὶ ὑπάγει εἰς Σχυράρη. Ἐκείνη ἡ χώρα στέκει εἰς δύο ποτάμια καὶ τὸ | |
| 30 | νερὸ ὁποὺ τὴν τριγυρίζει ἦτον πικρό· καὶ τότες ἡ στρατεία τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου ἐξέβηκαν ἐκ δίψαν ἀποθαμένοι, ὥστε τὰ κάτουρα ἤθελαν νὰ πίουν. Καὶ τότε ἔσωσαν εἰς λίμνη γλυκὺ ὡσὰν μέλι. Στύλη ἀνθρώπου ἦτον ἐκεῖ γραμμένη· «Μωσῆς ἐγώ ’βρα τὸ νερὸ νὰ πιῆ ὁποὺ διαβαίνει». Ἔφαγαν καὶ ἔπιαν καὶ ἔπεσαν ὅλοι ξενοιασμένοι. Καὶ ἐκεῖ τὴ νύκτα | |
| 35 | ἠκούγουν κτύπον. Καὶ ἐκεῖ ἦλθαν τὰ θερία τοῦ τόπου νὰ ποτιστοῦν· | |
| [191 r] ἤσανε σκορπιοὶ μεγάλοι, πασάνας ἕναν πῆχυν, ἄσπροι καὶ μαῦ‐ | 289 | |
290 | ροι καὶ κόκκινοι. Καὶ τότε †ἐχάλασαραν† ἀπὸ τὸ φουσάτο. Καὶ ἐκεῖ εἶδαν λέοντες μεγάλους σὰν ταυρία. Καὶ εἴδανε ἀγριοχοίρια μεγάλα σὰν βουβάλια. Καὶ ηὗραν καὶ ἀνθρώπους καὶ εἶχαν ἕξι χέρια. Καὶ τότε ἐση‐ κώθην καὶ ἐπέρασεν ἀπὸ κεῖ. Καὶ τὸ φεγγάρι ἐσκοτείνιασε καὶ ἔσωσαν | |
| 5 | ς’ ἄλλη λίμνη καὶ ἦτον γλυκὺ ὡσὰν ἡ ἄλλη. Καὶ ἐκεῖ εἶδαν ἀλεποῦ‐ δες μεγάλες καὶ χοντρὲς ὡσὰν ἀρκοῦδες. Εἶδαν καὶ σκορκόνδειλους ὡσὰν βουβάλια καὶ νυχτερίδες εἶδαν μεγάλες σὰν γατία. Καὶ ἀπὸ κεῖ ἐπεριπάτησαν τρεῖς ἡμέρες. Καὶ ἐκεῖ ἐσηκώθην ἕνας ἄνεμος, ὥστε ὁποὺ ἐσήκωνεν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὰ ἄλογα καὶ ἐπῆρε τους. | |
| 10 | Καὶ ἀπὸ κεῖ ἤλθασιν εἰς Περσίδα καὶ ἐκεῖ ἐβασίλευε γυναίκα, τὸ ὄνομά της Κανδάκης. Καὶ τότε ὁ Ἀλέξανδρος ἔστειλεν ἐπιστολή. «Βασιλεὺς Ἀλέξανδρος Κανδάκης τιμημένη, ὅλη ἡ φαμιλία σου ἂς εἶν’ χαιρετημένη. Ἐπῆγα εἰς τὴν Αἴγυπτον κ’ εἶπαν μου ὅτι πολὺν καιρὸ τὴν ὅριζες. Λοιπὸν τώρα στέλλω σε νὰ ἔλθης εἰς προσκύνησή μου. Καὶ | |
| 15 | ἤκουσα ὅτι ἔναι πράγματα ὡραῖα νὰ μοῦ στείλης δῶρα. Καὶ ἂν [191 v] δὲν θελήσης νὰ μὲ προσκυνήσης, πόλεμον θέλω κάμει σὲ σένα». Ἐπι‐ στολὴ ὁποὺ ἔστειλεν Κανδάκης τοῦ Ἀλεξάνδρου. «Κανδάκης ἡ βασί‐ λισσα Ἀλεξάνδρῳ τιμημένῳ, τὸ ὄνομά σου τὸ καλὸ στὸν κόσμο γροι‐ κημένο. Καὶ προσκυνῶ σε καὶ δῶρα νὰ σὲ στείλω· πεντακόσια ἀγένεια | |
| 20 | παιδία νὰ σὲ πέψω καὶ δέκα ἀρμάθες πέβω σου τρύπιο μαργαριτάρι | |
| καὶ ἑκατὸ λίτρες ἀτρύπητο» ... | 290 | |