|
TLG 1386 013 :: HISTORIA ALEXANDRI MAGNI :: Recensio E (cod. Eton College 163) HISTORIA ALEXANDRI MAGNI Narr. Fict., vel Pseudo–Callisthenes Cf. et ANONYMI HISTORICI in FGrH (1139 007) Recensio E (cod. Eton College 163)
Citation: Chapter — section — (line) | ||
1t | Ἡ γέννησις καὶ διήγησις τοῦ Ἀλεξάνδρου Μακεδόνων, τὸ πῶς ἐγεννήθη καὶ ἀνεθράφη καὶ τὸ πῶς εἶχεν τὴν ἀνδρείαν καὶ τὴν μάθησιν καὶ τὴν χάριταν ἀπὸ τὴν ἀρχήν. | |
1.1 | Ἦτον ἀπὸ θεοῦ ὁρισμὸς καὶ ἦτον φρόνιμος καὶ εὔμορφος καὶ 〈χαροποιὸσ〉 εἰς τοὺς αὐθέντας καὶ εἰς τὴν στρατίαν. Καὶ εἶχεν χέριν κα‐ λὸν νὰ φιλοδωρῆ καὶ νὰ στέκη εἰς τὸν λόγον του νὰ μηδὲν σφάλη τοὺς ὅρκους του. Μετὰ ταῦτα τὰ πράγματα γέγονεν Ἀλέξανδρος | |
| 5 | βασιλεὺς τοῦ κόσμου παντὸς ἀπὸ Ἀνατολῆς ἕως Δύσεως καὶ ἀπὸ Νό‐ του ἕως Βορέως. | |
|---|---|---|
1.2 | Ἐπὶ ἔτους πέντε χιλιάδες ἐβασίλευσεν Ἰσχῆος εἰς τὴν παλαιὰν Ῥώμην Ἰσχῆος ὁ βασιλεύς. Καὶ τῆς Ἀνατολῆς ὅλης καὶ τῆς Ἱερουσαλὴμ ἐβασίλευσεν ὁ Δάρειος, ὁ υἱὸς τοῦ Κυρίσου, καὶ ὅλα τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου ἐπλήρωναν λιζάτον. Καὶ εἰς τὴν Ἱ‐ | |
| 5 | ερουσαλὴμ ἦτον αὐθέντης εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας {καὶ ἦτον} τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἀρχιερεύς. Καὶ εἰς Αἴ‐ γυπτον ἐβασίλευσεν ὁ πονηρὸς καὶ ἀστρονόμος ὁ Κτεναβώ, ὅλην τὴν | |
| Αἴγυπτον μὲ τὴν γῆν Ἐλατίνων. | ||
1.3 | Καὶ ὁ Φίλιππος ὁ Ἕλλην ἐβασίλευσεν τὴν Μακεδονίαν μὲν τοὺς Φιλίππους μὲ τὴν Φιλιπόλιν. Τοῦ Φιλίππου τοῦ βασιλέως ἐ‐ γεννήθη τέκνον ἄρρεν καὶ οὐδὲν ἦτον σπέρμα ἰδικόν του, ἀμὴ ἦτον ξένον, καθὼς τὸ θέλετε ἀκούσει ὕστερον. Καὶ ἐπονόμασε τὸ παιδί‐ | |
| 5 | ον εἰς ὄνομα Ῥωμαίων Ἀλέξανδρον καὶ εἶχεν ἀπὸ τὴν ἄνω πρό‐ νοιαν χάριν μεγάλην. | |
2.1 | Λέγουν ὁ κόσμος ὅλος ὅτι εἶναι {ὁ} υἱὸς τοῦ Φιλίππου βασιλέως Μακεδόνων καὶ αὐτὸς ὁ λόγος οὐχ ὑπάρχει ἀληθής· ἀμὴ ὁ Ἀλέξανδρος ἔνι υἱὸς Κτεναβῶ βασιλέως τῆς Αἰγύπτου τοῦ πονη‐ ροῦ ἐκείνου καὶ ἀστρονόμου, καθὼς ὁ λόγος θέλει δείξει ὕστερον. | |
2.2 | Ἦτον εὔμορφος πολλὰ ὁ βασιλεὺς καὶ ἀνδρειωμένος καὶ μὲ τὰ μαγικά του ἐκράτησεν ὅλον τὸν τόπον τῆς Δαμασκοῦ, τὸ βα‐ σίλειον ὁποὺ ὀνομάζεται Αἴγυπτος. | |
3t | Περὶ τοῦ πῶς ἐγένετο ὁ Κτεναβὸς ὁ βασιλεύς. | |
3.1 | Ἐβάρυνεν ὁ κόσμος καὶ τὰ βασίλεια ὅλα τῆς Ἀνατολῆς τὴν ἀστρονομήν του καὶ τὰ μαγικά του καὶ ἐποίησαν βουλὴν μὲ τὸν Δάρειον τῆς Περσίας καὶ ὁ βασιλεὺς τῆς Ἰβερίας καὶ πολ‐ λὰ βασίλεια καὶ ὁ βασιλεὺς τῆς Λεντίας. Καὶ εἶπαν τὸν Δάρειον | |
| 5 | ὅτι· “Ἂς ποιήσωμεν φουσάτα καὶ ἂς πολεμήσωμεν νὰ τὸν διώξωμεν τὸν μάγον τὸν Αἴγυπτον αὐτόν.” Καὶ ἐσυνήχθη πολὺν φουσάτον ἀ‐ | |
| ρίθμητον. Καὶ ἦτον εἰς σύνορον τῆς Περσίας ἔνα κάστρον καὶ εἶχαν αὐθέντην εἰς τὴν μέσην τους τὸν Αἴγυπτον τὸν Βερβερίαν. Ἰδόντας ὁ συνορίτης ὁ Βερβέρης φουσάτον πολὺν συνηγμένον ὁ‐ | ||
| 10 | ποὺ ἔρχονταν καταπάνω τὸν βασιλέα τῶν Αἰγύπτων τὸν Κτεναβώ, ἐσπούδασεν πολλὰ καὶ ἔδραμεν εἰς τὸν βασιλέα τὸν Κτεναβὼ καὶ ὁμολόγησέν τον πόσες χιλιάδες ἔρχονται φουσάτον ἀπάνω του. | |
3.2 | Εἶπεν του ὅτι· “Νὰ ἠξεύρης, βασιλεύς, ὅτι ἔρχεται ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας ὁ Δάρειος ἀπάνω σου, ὄπου τὸν ἐμαυτόν του ὀνομάζει ἰ‐ σότητα μὲ τὸν θεόν, καὶ ἔφθασεν καὶ ἐσέβηκεν εἰς τὸ σύνορόν σου μὲ φουσάτα πολλὰ ἀρίθμητα. | |
3.3 | Καὶ ἔρχονται πολλοὶ βασιλεῖς καταπάνω σου, ὥσπερ ὅταν ἀρχινίσουν τὰ κύματα τῆς θαλάσσης καὶ οὐδεὶς δύναται ἐξαριθμήσει αὐτά, εἰ μὴ εἷς ὁ θεός, τόσον φου‐ σάτον ἔρχεται καταπάνω σου.” | |
3.4 | Ὁ δὲ βασιλεὺς Κτεναβὼ ἐγέλασε καὶ εἶπεν· “Ὕπαγε ὀπίσω καὶ ἔβλεπε καλὰ καὶ πάλιν νὰ μοῦ στείλης λόγον σύντομα μὲ ἐπιστολὴν γεγραμμένην.” Καὶ τότε ὅρισεν ὁ βασιλεὺς καὶ ἔγραψεν πιττάκια εἰς ὅλον τὸν τόπον τῆς βασιλείας του νὰ συναχθοῦν φουσάτον ἰ‐ | |
| 5 | δικόν του εἰς τὴν Δαμασκὸν εἰς τὸν τόπον τῆς Αἰγύπτου. | |
3.5 | Καὶ ἀφοῦ ἀπόστειλαν τοὺς ἀποστειλάτορας εἰς τὸν τόπον τῆς Αἰγύπτου, εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν 〈ἐσέβην ἀτός του〉. | |
4t | Περὶ ὅταν ἐποίησεν τὴν λεκανομαντείαν ὁ Κτεναβώ. | |
4.1 | Ἀνέβην εἰς τὸ παλάτιν του καὶ ἐπῆρεν τὸ χαρτὶν τῆς ἀ‐ στρονομίας καὶ τῆς λεκανομαντείας καὶ ἐσέβην εἰς τὸ βασιλικὸν παλάτιν καὶ ἐγέμισε τὸ ὀστράκινον πινάκι νερὸν καὶ ἄνοιξε τὸ βιβλίον του καὶ εἶδε εἰς ἐκεῖνο τὸ νερὸν τὰ δύο φουσάτα, ὅπου | |
| 5 | ἔρχονταν νὰ πολεμήσουν. | |
4.2 | Καὶ εἶδεν τὸν θεὸν τῆς Αἰγύπτου, τὸν Ἀπόλλωνα, ὅτι ἐσέβηκεν εἰς κάτεργον καὶ ὑπῆγεν πρὸς τῆς μερί‐ ας τὸ φουσάτον τῆς Περσίας καὶ φέρνει τὸ φουσάτον τοῦ Δαρείου τοῦ βασιλέως καταπάνω τῆς Αἰγύπτου. | |
4.3 | Ἰδὼν δὲ ὁ Κτεναβὼ ὅτι νικᾶται ὑπὸ τῆς Περσίας ἐζαλίσθηκεν ζάλην μεγάλην καὶ ἀναστάν‐ τος ὑπὸ τῆς αὐτοῦ ἀνάγκης ἔκλαψε πολλὰ καὶ εἶπε· “Ὦ κάστρον τῆς Αἰγύπτου Δαμασκὸν καὶ εὔμορφον μὲ τοὺς πρώτους καβαλλαραί‐ | |
| 5 | ους χρυσοπτερνιστηράτους καὶ ἀνδρειωμένους τῆς Αἰγύπτου πόλεως τὰ τερπνά σου πολλὰ καὶ ὁ πλοῦτος σας καὶ ἡ εὐμορφία ὁποὺ ἐχαί‐ ρεστεν πολλοὺς χρόνους μὲ τὸν βασιλέα σας τὸν Κτεναβὼ καὶ τώρα χωρίζεσθε μετὰ μεγάλης πικρίας· ὥσπερ τῆς ὄχεντρας τὸ φαρμάκιν κρούει τὸν ἄνθρωπον καὶ ἀποθνήσκει, οὕτως χωρίζομαι καὶ ἐγὼ τὸ | |
| 10 | βασίλειόν μου.” | |
5t | Περὶ τῆς ἐξορίας τοῦ βασιλέως 〈Κτεναβῶ〉. | |
5.1 | Ὁ βασιλεὺς τῆς Αἰγύπτου ὁ Κτεναβὼ οὐδὲν ἠδυνήθη νὰ πο‐ λεμήση τὸν βασιλέα τὸν Δάρειον τῆς Περσίας. Ἀπὸ δὲ τὴν πολλήν του λύπην καὶ ἐντροπήν του ἐκούρευσεν τὰ γένεια του καὶ τὸ μαλ‐ λία του καὶ ἐξέβηκεν ἀπὸ τὸ κάστρον τῆς Αἰγύπτου. | |
5.2 | Καὶ ἔφυγεν ἀπὸ τὸ βασίλειόν του εἰς μακρὺν τόπον, ἐκεῖ ὁποὺ οὐδὲν τὸν ἐγνώ‐ ριζαν. Καὶ ἐσέβηκεν εἰς ἕνα τόπον κεκρυμμένον καὶ ἐκατοίκησεν | |
| εἰς τοὺς Φιλίππους καὶ ἔδειξεν τὸν ἐμαυτόν του ὅτι εἶναι ἰατρὸς | ||
| 5 | καὶ μαΐστωρ δυνατὸς εἰς τὴν τέχνην τῆς ἰατροσοφίας ἀπὸ τὴν Αἴ‐ γυπτόν. | |
6t | Περὶ τὸ μάζωμαν τοῦ φουσάτου. | |
6.1 | Τὸ φουσάτον τῆς Αἰγύπτου ἦλθεν αὐτὴν τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκταν καὶ ἐδιάβησαν τὸ ταχύ, καθὼς ἔνι συνήθεια τῶν αὐθεν‐ τῶν νὰ σεβοῦν εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικόν. Καὶ ἐσέβησαν ἀπέσω καὶ οὐδὲν ηὕρηκαν τὸν βασιλέα αὐτῶν τὸν Κτεναβώ. | |
6.2 | Καὶ ἔπεσαν εἰς λογισμὸν μέγαν, τὸ τί νὰ ποιήσουν. Καὶ ηὕρηκαν εἰς τὸ παλάτιν χαρτὶν γεγραμμένον ὅτι· “Ἐγὼ οὐδὲν ἠμπό‐ ρουν νὰ ἀντισταθῶ τὸν βασιλέα τὸν Δάρειον νὰ μηδὲν σᾶς χάσω, ὦ συντρόφοι μου καὶ ἀδελφοί μου αὐθεντάδες τῆς Αἰγύπτου καὶ | |
| 5 | πρωτοκαβαλλαραῖοι ἀνδρειωμένοι, καὶ ἔφυγα εἰς ξένον τόπον καὶ νὰ μὲ παντέχετε ἀπάνω εἰς τριάντα χρόνους· ὅτι γέρος ὑπάγω καὶ νέος θέλω ἔλθει νὰ σᾶς ἐλευθερώσω ἀπὸ τὸ χέριν τῆς Περσίας καὶ τὰ σπαθία αὐτονῶν νὰ τζακίσω. Καὶ λέγω σας αὐτὸ τὸ σημάδιν νὰ ἔχετε ἐσεῖς καὶ τὰ παιδία σας.” | |
6.3 | Ἰδόντες δὲ οἱ αὐθεντάδες Αἰγύπτου τῆς Δαμασκὸν πόλεως ἐπῆραν τὸ πιττάκιον βασιλέως Κτεναβῶ καὶ τὸ στέμμαν του καὶ ἔ‐ | |
| καμαν στύλον εἰς τὴν μέσην τοῦ κάστρου· καὶ ἔγραψαν τὸ πρόσω‐ πον τοῦ βασιλέως καὶ ἔβαλαν τὴν ἐπιστολὴν ἐκείνην καὶ στέμμαν | ||
| 5 | εἰς τὸ πρόσωπον ἐκεῖνο, ὁποὺ ἱστόρισαν, καὶ ἔκλαυσαν πικρῶς. | |
6.4 | Καὶ ὑπῆγαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν τους εἰς τὸν θεόν τους τὸν Ἀπόλ‐ λωνα καὶ ἐπαρεκάλεσαν αὐτὸν νὰ τοὺς ὁμολογήση καὶ νὰ τοὺς δεί‐ ξη διὰ τὸν βασιλέα τους τὸν Κτεναβώ. Τὴν δὲ νύκταν εἶδαν εἰς τὸν ὕπνον τους ὅτι ἦλθεν ὁ Ἀπόλλων ὁ θεὸς αὐτῶν καὶ εἶπε τους | |
| 5 | ὅτι· “Ὅταν θέλουν πληρώσει τριάντα χρόνοι, θέλει ἔλθει πάλιν πρὸς ἐσᾶς καὶ θέλει τζακίσει τὰ σπαθία τῆς δεξιᾶς χειρὸς τῆς Περσί‐ δος καὶ ἐσᾶς θέλει ἐλευθερώσει.” | |
7t | Περὶ τὸ πῶς ἐστάθην ὁ Κτεναβὸς εἰς τὴν Μακεδονίαν. | |
7.1 | Ὁ Κτεναβὼ εἰς τοὺς Φιλίππους ἔκαμεν ἀστρονομίαν καὶ λεκανομαντείαν μεγάλην καὶ ὅλον ἀλήθευαν εἰς τὴν τέχνην του, εἴ τι ἄρα τὸν ἐρωτῆσαν. | |
8t | Περὶ τοῦ Φιλίππου βασιλέως Μακεδόνων. | |
8.1 | Τῶν Μακεδόνων ὁ βασιλεὺς Φίλιππος εἶχεν γυναῖκα ὄνο‐ μα Ὀλυμπιάδα· καὶ ἦτον πολλὰ πικραμένη ἀπὸ τὸν ἄνδρα της τὸν Φίλιππον, διότις ἦτον στεῖρα καὶ παιδὶν οὐδὲν ἐποίησεν. | |
8.2 | Καὶ διὰ τοῦτο ὁ βασιλεὺς ἦτον πάντα πικραμένος πρὸς αὐτὴν καὶ ποτὲ καλὴν καρδίαν οὐδὲν εἶχεν πρὸς τὴν βασίλισσαν, διότι εἶ‐ χεν πλοῦτον πολὺν ὁ βασιλεὺς καὶ ἐλογάριαζεν πὼς θέλει μείνει τὸ βασίλειόν του δίχως κληρονομίαν ἔρημον καὶ ὁ πλοῦτος του. | |
8.3 | Ἦτον ἡ Ὀλυμπιάδα εὔμορφη καὶ ὡραία πολλὰ καὶ ἀπὸ τὴν | |
| εὐμορφάδα της οὐδὲν ἤθελε νὰ τζακίση τὴν καρδίαν της. Ἦλθε δὲ ὁρισμὸς τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως νὰ ὑπαγαίνη ὁ βασιλεὺς ὁ Φίλιππος εἰς ταξίδιν καὶ εἶπε τῆς γυναικός του τῆς Ὀλυμπιά‐ | ||
| 5 | δος· “Ὡσὰν μὲ μεγάλην κάκηταν, ὦ ὀμμάτιά μου καὶ φῶς τῶν ὀ‐ φθαλμῶν μου, ὦ ψυχή μου καρδίτζα μου Ὀλυμπιάδα, ἐγὼ ὑπαγαίνω εἰς τὸ φουσάτον καὶ εἰς τὸ γύρισμάν μου, ἐὰν οὐδὲν εὕρω τέκνον ἀπὸ τὸν ἐμαυτόν μου, νὰ ἠξεύρης ὅτι πλέον τὰ ὀμμάτιά σου οὐδὲν τὰ θέλω ἰδεῖ νὰ σὲ φέρω κοντά μου, ὡσὰν εἶσαι μαθημένη εἰς τὸ | |
| 10 | κρεββάτιν μόνον νὰ ἔλθης.” Καὶ 〈μὲ〉 μαλωμὸν ἐπῆγεν εἰς τὸ ταξί‐ διν του. | |
9t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλεν ἡ βασίλισσα Ὀλυμπιάδα εἰς τὸν Κτεναβώ. | |
9.4 | Ἡ βασίλισσα ἡ Ὀλυμπιάδα ὡς ἤκουσεν τὰ λόγια τοῦ ἀν‐ δρός της, πὼς εἶπεν, ἀπόμεινεν εἰς λογισμὸν καὶ ἀναστεναγμοὺς μεγάλους. Μία γοῦν ἀπὸ τὲς βαΐτζες της εἶδε τὴν βασίλισσαν πι‐ κραμένη καὶ εἶπε της· “Τί πικραίνεσαι, ὦ κυρά μου βασίλισσα; | |
| 5 | Ἐδῶ εἰς τὸ κάστρον Φιλίππους εἶναι εἷς ἄνθρωπος μάντης μέγας καὶ ἀστρονόμος καὶ ἰατρὸς θαυμαστὸς καὶ εἴ τι λέγει ἀληθεύει. Καὶ οἱ λόγοι του ὅλοι εἶναι ἀληθινοί.” Καὶ ὡς ἤκουσε ἡ βασίλισ‐ σα τοὺς λόγους τῆς βαΐτζας της, εἶπεν της· “Δράμε γουργὰ καὶ φέρε με τὸν ἄνθρωπον, μήνα ποιήση εἰς ἐμὲν τίποτες.” | |
10t | Περὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Κτεναβὸς εἰς τὴν βασίλισσαν. | |
10.1 | Ὡς εἶπεν ἡ βαγίτζα τοῦ Κτεναβῶ διὰ τὴν βασίλισσαν, ἦλ‐ θεν γουργὸν καὶ ὡσὰν ἦλθεν, λέγει τον ἡ βασίλισσα· “Ὦ ἄνθρωπε τῆς Αἰγύπτου, ἀληθινὰ εἶναι ὅπερ ἀκούω διὰ τ’ ἐσὲν ὅτι κάμνεις; Δύνασαι νὰ ποιήσης τίποτες εἰς ἐμένα, μήνα ποιήσω παιδὶν ἀπὸ τὰ σπλάχνη | |
| 5 | μου; Ἐὰν δύνεσαι νὰ κάμης νὰ ποιήσω παιδὶν τοῦ βασιλέως Φιλίππου, | |
| νὰ θεραπεύσης τὴν καρδίαν τοῦ βασιλέως καὶ τὴν ἰδικήν μου τὴν ἀ‐ θλίαν καὶ νὰ κάμωμεν καλὴν καρδίαν ἐγὼ καὶ ὁ βασιλεύς, ὅπου εἴμεστεν πολλὰ πικραμένοι διὰ παιδίν, μέγας ἄνθρωπος νὰ ὀνομα‐ σθῆς ἀπὸ τὸν Φίλιππο τὸν βασιλέα καὶ ἀπὸ τοὺς αὐθέντας τῆς Μα‐ | ||
| 10 | κεδονίας καὶ νὰ σὲ δώκω, εἴ τι θέλεις. Καὶ κάμε, εἴ τι ἠξεύρεις, γοργόν.” Περὶ τὸ εἶδεν ὁ Κτεναβὼ τῆς Ὀλυμπιάδος τὸ κάλλος. | |
10.2 | Ὁ Κτεναβὼ ἰδόντας τῆς Ὀλυμπιάδος τὴν ὡραιότητα καὶ τὴν λαμπηδόνα τοῦ προσώπου της καὶ τὰ εὔμορφά της κάλλη ἐτήρα την ὀρθὰ εἰς τὰ ὀμμάτια καὶ ἐδιέβην ὁ νοῦς του. | |
10.3 | Καὶ ἐκείνη ἐδοκήθην καὶ εἶπεν κρυφὰ ἵνα ἔλθη σιμά της· καὶ ὅταν ἦλθεν κοντά της, τότε ἤρχισεν νὰ τὸν λέγῃ· “Ὦ ἄνθρωπε, τί μὲ καὶ ἐ‐ σὺ πόνους γεμίζεις; Ἐὰν ἔχης ὄρεξιν, ποίησε, εἴ τι θέλεις, καὶ | |
| 5 | μηδὲν ἀργῆς.” | |
10.4 | Αὐτὸς ἐθαύμασεν τοὺς λόγους τῆς βασίλισσας καὶ εἶπεν της ὁ Κτεναβὼ καὶ ἦλθε σιμά του τόσον, ὥστε ἔσμιξεν τὸ πρόσωπόν του μὲ τὸ πρόσωπόν της, καὶ ἐκάηκεν καὶ ἐδοξεύθην ἡ καρδία του ἀπὸ τὸν ἔρωτά της καὶ εἶπεν της εἰς τὸ αὐτὶν τῆς | |
| 5 | βασίλισσας· “Ἐγὼ ἐβλέπω ὅτι ὁ θεὸς θέλει μένει μετ’ ἐσένα 〈ὁ〉 Ἀμ‐ μὼν καὶ ὁ Φιλογένης καὶ ὁ Ἑρκούριος ὁ θεὸς ὁ μέγας. Καὶ ἂν ποιήσης, ὅσα σοῦ λέγω, παιδὶν θέλεις κάμει καὶ ἐσὺ μητέρα θέλεις ὀνομασθῆ βασιλέως μεγάλου.” | |
10bis1 | 〈Ἡ〉 βασίλισσα ἡ Ὀλυμπιάδα ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους ἐ‐ τούτους, ἐχάρην χαρὰν μεγάλην σφόδρα, διότις θέλει γεννήσει παι‐ | |
| δὶν ἀπὸ τὸν ἐμαυτόν της, καὶ εἶπεν του ὡσὰν τρυγόνα θλιμμένη· “Ὦ ἄνθρωπε, ἔλα κοντὰ εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν νὰ σὲ ποιή‐ | ||
| 5 | σω ὀσπίτιν ὑπόμικρον.”† Διότι ὅταν ἔλθουν οἱ θεοὶ τῶν Ἑλλήνων ὁποὺ θέλουν σεβεῖ πρὸς αὐτὴν ὁποὺ ἤβλεπαν τὸν ἔρωτα τῆς λεκα‐ νομαντείας†. | |
11t | Περὶ τὴν εἴσοδον τοῦ Νεκτεναβῶ, πῶς εἰσῆλθεν. | |
11.1 | Ὁ Κτεναβὼ ἔλαβε τὰ μαγικά του μόνος του, ὅταν ἐσέβην εἰς τὸ παλάτιν τῆς βασίλισσας νὰ σμιχθῆ μὲ τὴν βασίλισσαν τὴν Ὀλυμπιάδα εἰς πρόσωπον τὸν θεὸν τῶν Ἑλλήνων τὸν Ναβόν. Τὸ κεφάλιν του ἐποίησεν ὥσπερ ἀετοῦ καὶ εἰς τὸ κεφάλιν κερατόπου‐ | |
| 5 | λα πολλὰ χρυσᾶ ὥσπερ τοῦ βασιλίσκου καὶ οὐρὰν ὥσπερ τοῦ βασι‐ λίσκου· τὰ ποδάριά του ἐποίησεν ὥσπερ τοῦ λέοντος καὶ τοὺς ἐλά‐ τες του ἐποίησεν ὥσπερ τοῦ γρύψου καὶ τὰ αὐτιά του ἐποίησεν χρυσᾶ καὶ μαῦρα. | |
11.2 | Καὶ ἐσέβην πρὸς τὴν Ὀλυμπιάδα τὴν βασί‐ λισσαν μὲ φῶς μέγαν καὶ ἔμεινε μὲ ταύτην καὶ πάλιν ἐξέβην ἔξω μὲ πολλὰ ποιήματα καὶ θαυμαστὸς ἐφάνη εἰς τὸ ἔβγαν του. Καὶ ὑ‐ πῆγεν εἰς τὴν βασιλικὴν αὐλήν, ὁποὺ εἶχεν τὸ σπιτόπουλόν του. | |
11.3 | 〈Ἐ〉πὶ τὴν ἄκραν ὑπῆγεν εἰς τὴν βασίλισσαν καὶ εἶπεν· “Ἐσὺ γοῦν εἶσαι τώρα εὐχαριστημένη καὶ καλοκαρδισμένη εἰς ὅλες τὲς τὲς γυναῖκες, Ὀλυμπιάδα· σήμερον ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου βασιλείαν εἰς τὴν γαστρίαν σου ἔχεις, ἐπιάστης παιδὶν ἀρσενικόν· καὶ ὅ‐ | |
| 5 | ταν ἔλθη καιρὸς νὰ κάμης τὸ παιδίν, νὰ στείλης διὰ τ’ ἐμένα, καί, εἴ τί σε εἰπῶ, νὰ κάμης καὶ εἰς ποίαν ὤραν νὰ γεννήσης τὸ παι‐ δίν.” | |
11.4 | Ἐλθὼν δὲ ἡ γέννησις τοῦ παιδίου ἔκραξε τὸν Κτεναβὼ καὶ ἄνοιξε τὸ βιβλίον τῆς ἀστρονομίας καὶ εἶδε τοὺς πλανήτας καὶ τὰ ζῴδια· καὶ οὐδὲν ἦτον ὥρα καλή· καὶ εἶπε τῶν γυναικῶν καὶ ἀσήκωσαν τὰ ποδάρια της, νὰ μηδὲν πέση τὸ παιδίν. Καὶ ὅταν | |
| 5 | εἶδεν ὅτι ἐπλάτυνεν ἡ νύκτα καὶ ἐδυνάμωσε τὸ γύρισμα τοῦ οὐρα‐ νοῦ καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς γῆς, εἶπε καὶ ἀφῆκαν τὴν βασίλισσαν καὶ ἐγεννήθη τὸ παιδὶν ἐν μηνὶ Μαρτίῳ, ἡμέρᾳ ἐνάτῃ, ὥρᾳ ἐνά‐ τῃ. | |
11.5 | Καὶ ὅταν ἐγεννήθη τὸ παιδὶ καὶ εἶδε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ἔκλαυσε καὶ ἐσύντυχεν καὶ εἶπεν· “Ὅταν σωθοῦν σαράντα χρόνοι, πάλιν θέλω γυρίσει εἰς ἐσένα μητέρα μου γῆ.” | |
11.6 | Ἡ Ὀλυμπιάδα ἐπῆρε τὸ παιδὶν καὶ ὑπῆγεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Δαφνιώνα τὸν Ἀπόλλωνα· καὶ ἠπῆρεν εὐχὴν ἀπὸ τὸν ἱερέα τους καὶ ἐπαρακάλεσάν τον νὰ ἀνοίξη τὸ χαρτὶν νὰ ἰδῆ πῶς καὶ τί θέλει γενεῖ εἰς τὸ | |
| 5 | παιδὶν τὸ ἐριζικόν του πῶς θέλει εἶσται. | |
11.7 | Καὶ ἐπαρεκάλεσεν τὸν θεόν τους τὸν Ἀπόλλωνα νὰ τοῦ ὀφθῆ κατ’ ὄναρ· καὶ εἰς τὸν ὕπνον τοῦ ἱερέως τῶν Ἑλλήνων ἐφάνη ὁ Ἀπόλλων καὶ εἶπεν 〈πε‐ ρὶ〉 τὸν Ἀλέξανδρον ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος γένη γένους φρονίμου | |
| 5 | καὶ δόκιμος πολλὰ καὶ εἰς τὰ δωρήματα τῶν αὐθεντάδων καλά. Ἀ‐ κόμη καὶ τὸν βασιλέα τὸν ἰδικόν του θέλει σκοτώσει· καὶ ὅταν πληρώσουν σαράντα χρόνοι, πάλιν θέλει γυρίσει εἰς τὴν μάννα του τὴν γῆν, ὁποὺ ἐπλάσθη. | |
12t | Περὶ ὅταν ἐγύρισεν ὁ Φίλιππος. | |
12.1 | Ὁ Φίλιππος ὡσὰν ἦτον εἰς τὸ φουσάτον τῆς Περσίας ἐπῆ‐ ρεν συμπάθιον ἀπὲ τὸν αὐθέντην του τὸν Τάρειον καὶ ἐγύρισεν ὀπίσω. Καὶ εἶ‐ | |
| δεν εἰς τὸν ὕπνον του ὅτι ἐφάνη τοῦ Φιλίππου ὁ θεός του, Ἀβών, εἰς πρόσωπον λέοντος μὲ κέρατα χρυσᾶ εἰς τὸ κεφάλιν του καὶ ἐκράτειεν τὸ παιδίν, | ||
| 5 | τὸν Ἀλέξανδρον, εἰς τὰ χέρια του καὶ εἶπε τοῦ Φιλίππου· “βασι‐ λεῦ τῆς Μακεδονίας, χαῖρε καὶ εὐφραίνου, ὅτι ἠπόκτησες υἱόν, τὸν Ἀλέξανδρον, δόκιμον καὶ φρόνιμον καὶ ὡραιότατον καὶ εἰς τὴν ἀνδρείαν ἀνδρειωμένος καὶ εὐτυχιάρην εἰς τὸ ἐριζικόν του καὶ βασιλεὺς θέλει γίνει ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου.” | |
12.2 | Ὁ φίλιππος ἐξύπνισεν ἐκ τὸν ὕπνον του καὶ ἐσέβην εἰς λογισμὸν μέγαν περὶ τοῦ ἐνυπνίου· καὶ ἔκραξε τὸν φιλόσοφον τὸν Ἀριστοτέλη καὶ τὸν Μεναΐτρον καὶ ὁμολόγησέν τους τὸ ἐνύ‐ πνιον, καθὼς εἶδε. | |
12.3 | Εἰς αὐτὴν τὴν ὥραν ἦλθεν ἀετὸς μέγας ἀ‐ πάνωθεν τὴν τένταν τοῦ βασιλέως καὶ ἀπόλυκεν αὐγὸν καὶ ἔπεσεν εἰς τὸν ὦμον τοῦ Φιλίππου· καὶ ἐξησπάσθην ἀπὸ τὸν φόβον του καὶ ἀπήδησε ἀπὸ τὸ σελίν του· καὶ ἔπεσε τὸ αὐγὸν καὶ ἐτζακί‐ | |
| 5 | σθην καὶ ἐξέβην ὄφις μέγας καὶ ἐτριγύρισεν τὴν τένταν του ὁ‐ λογύρου καὶ πάλιν ἐσέβην ὀπίσω, ὁποὺ ἦτον. | |
12.4 | Καὶ εἶπεν ὁ Ἀ‐ ριστοτέλης ὁ φιλόσοφος τὸν Φίλιππον· “Ἀληθινὸν ἦτον τὸ ἐνύ‐ πνιόν σου, ὁποὺ εἶδες, μέγα Φίλιππε, τὴν νύκταν τούτην.” | |
12.5 | Καὶ ἔφθασε καὶ μαντάτον ἐκ τὴν Ὀλυμπιάδα διὰ τὴν γέν‐ νησιν τοῦ Φιλίππου τοῦ υἱοῦ. Ὁ Φίλιππος ὑπῆγεν γλήγορα εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ ἐχάρηκεν χαρὰν μεγάλην. Καὶ ἔρχεται εἰς τὸ κά‐ στρον τοὺς Φιλίππους· τὸ παιδὶν ἔβγαλαν οἱ ἄρχοντες καὶ ἡ στρα‐ | |
| 5 | τία καὶ ἐσυναπάντησάν τον. | |
12.6 | Καὶ ἐσέβην μὲ μεγάλην χαρὰν καὶ εὐφροσύνην εἰς τὸ ὀσπίτιν του καὶ εἰς τὸ κάστρον του καὶ ἐπῆρεν τὸ παιδὶν εἰς τὰ χέρια του καὶ ἐκαταφίλησέ το· καὶ ἐστά‐ θηκεν ἡ καρδία του εἰς τὸν τόπον της 〈καὶ εἶπεν〉· “Δόξα σοι, ὁ | |
| 5 | θεὸς τῶν ἀγινώσκων, ὁποὺ εἶδα παιδὶν ἀπὸ τὰ σπλάχνη μου, καὶ ἐ‐ γίνη μου εὔμορφον ὡσὰν τὸν Ἰωσὴφ τὸν πάγκαλον. Ἐποίησα υἱὸν ὡσὰν τὸν ἀνδρειωμένον τὸν Ἀχιλλέα· ὁ θεὸς μοῦ τὸν ἐχάρισεν, ἡ ἄνω πρόνοια, καὶ μέγα δώρημα μὲ ἐχάρισεν ὁ θεός· ἐὰν μοῦ ἔλθη καὶ τούτην τὴν ὤραν ὁ θάνατος, οὐδὲν λογίζομαι, ὅτι εἶδα παιδὶν | |
| 10 | ἀπὸ τὰ σπλάχνη μου ὅτι θέλει γενεῖ βασιλεὺς τοῦ κόσμου παντός.” | |
13t | Ὅταν ἔβαλεν ὁ Φίλιππος τὸν Ἀλέξανδρον εἰς μάθησιν εἰς τὸν Ἀριστοτέλην. | |
13.1 | Ὅρισεν ὁ βασιλεὺς καὶ ἔκραξαν τὸν φιλόσοφον τὸν Ἀρι‐ στοτέλην καὶ εἶπεν του· “Δίδω σου τὸν υἱόν μου τὸν Ἀλέξανδρον, ὁποὺ μὲ τὸν ἐδώρησεν ὁ θεός, καὶ ἔπαρέ τον νὰ τὸν μάθης τὰ γράμμα‐ τα καὶ τὴν παίδευσιν καὶ τὴν βουλήν· καὶ ἔχω σὲ ἰδεῖ, φιλόσοφε | |
| 5 | τῆς Μακεδονίας Ἀριστοτέλη ἀδελφέ.” | |
13.2 | Τὸν Ἀλέξανδρον ἔβαλεν εἰς μάθησιν νὰ μαθάνη· καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔμαθε διὰ ἔνα χρόνον τὴν τέχνην τὴν Ὀλυμπιαδικὴν καὶ τὴν γραφὴν ἀρχῆνε καὶ τὸν Ὅμηρον ἔμαθε καὶ τὴν τέχνην τῆς ψαλτικῆς δι’ ἄλλον χρόνον ἔμαθεν. Τὰ παιδία τοῦ σχολείου | |
| 5 | τὸ παιδὶν ἐζήλευαν πολλά. | |
13.3 | Καὶ εἶπε τὸ παιδί, ὁ Ἀλέξανδρος, τῆς μάννας του τῆς Ὁλυμπιάδος· “Θέλω νὰ μάθω τὴν τέχνην τῶν Αἰγυπτίων τὴν γιωμετρίαν καὶ τὴν ἀστρονομίαν καὶ τοῦ οὐρανοῦ τοὺς πλανήτας καὶ τὰ ζῴδια καὶ τὴν φρόνεσιν· παράδωσέ με εἰς | |
| 5 | τὸν Κτεναβώ, ὅτι ἤκουσα δυνατὸς τεχνίτης ἔνι εἰς τοῦ οὐρανοῦ τὰ περιερχόμενα.” | |
13.4 | Καὶ ἔστειλεν ἡ βασίλισσα διὰ ταῦτον καὶ εἶπεν τοῦ Κτεναβῶ· “Παραδίδω σου τὸν Ἀλέξανδρον νὰ τὸν μά‐ θης τὴν τέχνην σου τὴν ἀστρονομίαν καὶ τὴν λεκανομαντείαν καὶ τὴν φρόνεσιν· καὶ ἔπαρέ τον τὸν ἰδικόν σου καὶ τὸν ἰδικόν μας, | |
| 5 | ὁποὺ μᾶς τὸν ἔδωκεν ὁ θεός, καὶ ἂν ἔχης καὶ ἄλλον τι, δός μας ἀκόμη.” | |
13.5 | Ὁ Φίλιππος ἤκουσε τοῦ παιδίου τοὺς λόγους καὶ εἶπεν· “Ἀφοῦ γυρεύει ὁ Ἀλέξανδρος τὴν μάθησιν τοῦ οὐρα‐ νοῦ καὶ τὰ τρεχάμενα τῶν ἀστέρων ἀληθῶς δώρημα ἔνι ἀπὸ τὸν θε‐ ὸν εἰς ἐμένα, ἄρχοντες.” | |
14t | Περὶ τὴν μάθησιν τοῦ Κτεναβῶ. | |
14.1 | Ὁ Κτεναβὼ ἔμαθε τὸν Ἀλέξανδρον τὴν φρόνεσιν τῶν Αἰ‐ γυπτίων καὶ τὴν φρόνεσιν τῆς γιωμετρίας πάσης τῆς Συρίας. | |
14.2 | 〈Μ〉ίαν ἡμέραν ὁ φιλόσοφος καὶ δόκιμος Ἀριστοτέλης ἐποίησεν οὕτως· ἐσύναξεν παιδία τετρακόσια, ὅλα συνομήλικα τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐγύρευσεν τὴν τύχην καὶ τὸ ῥιζικὸν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ ἔβαλεν αὐτὸν πρωτοστράτοραν εἰς διακόσια παιδία καὶ εἰς | |
| 5 | ἄλλους διακοσίους ἔβαλε τὸν Πτολομαῖον τὸν βοηβόνταν, τὸν υἱὸν Γκιονούση τὸν Ἀρφάδαξαν, τὸν πρωτοστράτοραν τοῦ βασιλέως Φιλίπ‐ που. | |
14.3 | Ὄρθωσέ τους νὰ πολεμήσουν καὶ ἀραδείασεν τὰ παιδία καὶ ἔκοψέν τους δεκανίκια καὶ ἔδωκεν τοῦ καθενοῦ παιδίου. Καὶ τόσον εὔμορφα τοὺς ὄρθωσεν, ὅτι εἶδεν πᾶς ἄνθρωπος καὶ ἐθαύμα‐ σεν θαῦμα πάμπολλον. | |
14.4 | Καὶ ἀρχίνισαν τὸν πόλεμον· 〈καὶ ὅποιον ἀπὸ τὰ παιδία | |
| ἐξαιμάτωναν, ἔβγανάν το ἀπὸ τὸν πόλεμον〉 ὡσὰν νικημένον. Ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος τὰ παιδία ἔφθανεν καὶ ἔπιανέ τους καὶ παρέδιδέν τους τῶν παιδίων τῶν ἰδικῶν του, ἐκέρδισεν τὰ παιδία ὅλα· καὶ ἐφή‐ | ||
| 5 | μισάν τον τὰ παιδία ὅλα καὶ βασιλέα των ἐπονόμασαν τὸν Ἀλέξανδρον. | |
14.5 | Εἶδεν γοῦν ὁ διδάσκαλος τὸ νῖκος τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου, τὸ πῶς ἐκέρδισε τὸν πόλεμον, ἐθαύμασε θαῦμα μέγα καὶ εἶπεν· “Τοῦ ῥιζικάρη τοῦ ἀνθρώπου οἱ θεοὶ καὶ οἱ διάβολοι βοηθοῦν τον· καὶ τοῦ κακορίζικου τοῦ ἀνθρώπου οὐδὲ ἠγαπημένοι | |
| 5 | του οἱ συντρόφοι οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ τὸν βοηθήσουν.” | |
15t | Περὶ ὅταν ἐσύντυχεν ὁ Ἀριστοτέλης τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
15.1 | Ὁ Ἀριστοτέλης ἐφήμισε τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν· “Ὦ θερήλιε, Ἀλέξανδρε, ἐὰν ἐπάρης τὸν κόσμον καὶ ἐπονομα‐ σθῆς βασιλέας, τὸ τί καλόν με θέλεις κάμει ἐμένα τοῦ διδασκά‐ λου σου;” | |
15.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀπεκρίθη· “Τοῦ ὑψηλοτάτου ἀν‐ θρώπου καὶ ἐνδοξοτάτου οὐδὲν πρέπει νὰ συντυχαίνει ἔμπροσθεν εἰς τὸν διδάσκαλόν του. Καὶ ἐὰν ἐγὼ ἀπ’ ἐσένα ὑψηλοφρονεθῶ, ποῖον ἄνθρωπον θέλω ἀγαπήσει; Καὶ ἂν ὑψωθῶ μὲ θεοῦ θέλη‐ | |
| 5 | μαν, καὶ ἐσὺ μετ’ ἐμένα μέγας καὶ ὑψηλότατος θέλεις γίνει. Τὸ κλῆμαν οὐδὲ πλέκεται εἰς ξύλον μακρυνὸν ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του, μόνον εἰς ξύλον ὁποὺ ἔνι κοντά του· ἂν ἔνι μακρὺν τὸ κλῆμα, πάντα τὸ κλῆμα ὑψώσει θέλει· ἔτζι καὶ τὸ βασίλειον, ὅταν ἐ‐ πάρη πολὺν κόσμον καὶ κάστρη καὶ χῶρες, τὸν ἐγκαρδιακόν του | |
| 10 | καὶ ἠγαπημένον ἰδικόν του ἔχε τον καὶ ἐμπιστευμένον εἰς τὰς βουλάς του καὶ εἰς τὰς χαράς του καὶ εἰς τὰς θλίψεις του· οὕ‐ τως καὶ ἐγὼ σὲ θέλω ἔχει ὡς μέγαν τῶν φιλοσόφων Μακεδονίας, δι‐ δάσκαλε.” | |
15.3 | Τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦτον ζακόνιν ἀπὸ τὴν αὐγὴν ἕως τὸ γεῦ‐ μα ὑπήγαινεν εἰς τὸν Ἀριστοτέλην εἰς μάθησιν καὶ ἀπὸ τὸ γεῦμα ἕως τὸ δειλινὸν ὑπήγαινε εἰς τὸν Κτεναβὼ εἰς τὸ πονηρὸν καὶ δό‐ κιμον μάθημα. | |
15.4 | Ἀπ’ αὐτὸν ἔμαθε τὸ τρεχόμενον ζῴδιον τοῦ οὐ‐ ρανοῦ ἐπὶ τὰς ζώνας καὶ τὰς καμάρας καὶ τοὺς ἑπτὰ πλανήτας ἀρ‐ χὴ Κρόνος, Ἄρης, Ἀφροδίτης, Ἑρμῆ, Ζηραοδίας, Ἥλιος καὶ Σε‐ λήνη. Καὶ ἔγραψέ τους εἰς τὸ σχέδον καὶ ἤφερε τὸ καθὲν κατὰ | |
| 5 | τὸν δρόμον αὐτοῦ γραμμένα. | |
16.1 | Ἰδὼν γοῦν ὁ Ἀλέξανδρος τὸν σχέδον γεγραμμένον εἶπε τοῦ διδασκάλου του· “Δεῖξε μου, διδάσκαλε, τὸ πῶς τὰ μεγαλεῖα τοῦ θεοῦ τὸν χορὸν ἐποίησε καὶ πῶς τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς ἐπι‐ φαίνονται;” Αὐτὸς τοῦ ἀπεκρίθην· “Ὁ θεὸς ὁ μεγαλοδύναμος τὸν, | |
| 5 | ἄνθρωπον ὁποὺ οὐδὲν γνώθει καὶ ὁποὺ ἔνι ἐπίγειος ἔρχεται νεῦ‐ σις θεϊκὴ καὶ φωτίζει τὸν ἄνθρωπον, καὶ ὄχι ὡσὰν ἐμένα τὸν ἄν‐ θρωπον· ἀμὴ ὅπου θέλει ὁ θεὸς νὰ δώση δώρημα, ἀπὸ τῆς ἄνω{θεν} προνοίας φωτίζεται. Καὶ ἡμεῖς ἀπὸ τοὺς πρώην διδασκάλους ἐμα‐ θητεύθημεν καὶ ἠξεύρομεν καὶ ποιοῦμεν.” | |
16.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Ὅλα αὐτὰ ὅσα μὲ εἶπες, ἤκουσα· ἕναν λόγον θέλω νὰ σὲ ἐρωτήσω, ὦ Κτεναβώς, τὸν θάνατον τὸν ἰδι‐ κόν σου ἠξεύρεις πῶς σοῦ θέλει γένει;” Ὁ Κτεναβὼ εἶπεν τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον· “Ὡσὰν μαθαίνη ἡ ἀστρονομία ὁποὺ τρέχει, ἐγὼ θέλει | |
| 5 | ἐπάρει θάνατον ἀπὸ τὸν υἱόν μου.” | |
17t | Περὶ τὸν θάνατον τοῦ Κτεναβῶ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
17.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος οὐδὲν ἐπίστευσεν τοὺς λόγους του· ἔσπρω‐ σέ τον ἀπὸ τὸ σπήλαιον καὶ ἔπεσε κοντὰ εἰς τὴν βασιλικὴν τὴν βρύ‐ σην καὶ εἶπεν· “Ἀστόχησες, διδάσκαλε, τὴν τέχνην σου.” Καὶ αὐτὸς ἔπεσε κάτω μὲ ὀλίγην ψυχὴν καὶ ἐσύντυχεν πρὸς τὸν Ἀλέ‐ | |
| 5 | ξανδρον καὶ εἶπε· “Τρέχε, Ἀλέξανδρε, πρὸς τὴν μητέρα σου τὴν Ὀλυμπιάδα θέλει σοῦ δείξει τὴν ἀλήθειαν. Ἐγὼ ἤμουν, Ἀλέ‐ ξανδρε *** εἰς τὸ σκότος ὑπηγαίνω εἰς τὸν Ἅδην, ὁποὺ εἶναι οἱ θε‐ οὶ τῶν Ἑλλήνων δεμένοι καὶ τυραννίζονται εἰς τὸ τυραννεῖον παραδεδομένοι ἀπὸ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς Σαβαώθ.” | |
| 10 | Καὶ αὐτὸ μόνον ἐσύντυχεν καὶ ἐξεψύχηξεν ὁ βασιλεὺς Αἰγύπτου ὁ Κτεναβώ. | |
17.2 | Ὁ Ἀλέξανδρον ὡς ἤκουσε τὸν λόγον τοῦ Κτεναβῶ, ἔπεσεν εἰς λογισμὸν μέγαν καὶ ἐπῆρε τον εἰς τὸν ὦμον του καὶ ἤφερέ τον εἰς τὴν Ὀλυμπιάδα καὶ εἶδεν τον ἡ μητέρα του καὶ ἐξησπά‐ σθην καὶ εἶπεν· “Τί ἔνι αὐτό, Ἀλέξανδρε υἱούτζικέ μου;” | |
17.3 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τῆς ἐσύντυχεν τὸ πᾶσα πρᾶγμα, καθὼς ἦτον, ὁ‐ ποὺ τὸν ἐσύντυχεν ὁ διδάσκαλός του, ὁ Κτεναβώ, καὶ εἶπε τῆς μητρός του τῆς Ὀλυμπιάδος; “Ἐὰν ἔνι ἀληθινὰ πατέρας μου, ὁ‐ μολόγησέ μου.” | |
17.4 | Καὶ ἡ μητέρα του ὁμολόγησέν τον ἀπὸ τὴν ἀρ‐ χὴν ἕως τὸ τέλος. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἤκουσε τοὺς λόγους τῆς Ὀ‐ λυμπιάδος καὶ ἔκλαυσεν μὲ δάκρυα πολλά. Καὶ ὁ Φίλιππος τίποτε οὐδὲν ἤξευρεν. | |
18t | Περὶ τοῦ βουκεφάλου τοῦ ἀλόγου. | |
18.1 | Αὐτὴν τὴν ὥραν ἦλθαν μαντατοφόροι εἰς τὸν Φίλιππον τὸν βασιλέα καὶ εἶπαν τον· “Νὰ ἐγνωρίση ἡ βασιλεία σου, ἐγεννήθη ἕνα πουλάριν εἰς τὴν λακινίαν τῆς βασιλείας σου θαυμαστὸν καὶ εὔμορφον πολλά. Ἔχει εἰς τὴν δεξιάν του τὴν μερέαν εἰς τὸ μη‐ | |
| 5 | ρὶν βουκέφαλον μὲ κέρατα καὶ μὲ πτερὰ 〈καὶ〉 τὰ κέρατα ἀνάμεσα τὰ αὐτία μία πήχη.” | |
18.2 | Ὁ βασιλεὺς ὅρισεν καὶ ἤθεραν τὸ πουλάριν ἔμπροσθέν του καὶ ἑθαύμασεν τὴν εὐμορφίαν του καὶ τὸ σημεῖον τῆς κεφα‐ λῆς καὶ τὸ μηρὶν θαῦμα μέγα. Καὶ ὅρισεν καὶ ἐποίησαν ὀσπίτιν καὶ εἰς τὴν μέσην τοῦ ὀσπιτίου κουβούκλιν σιδηροῦν καὶ ἐκεῖ | |
| 5 | ἀπέσω ἔρρικταν τοῦ ἀλόγου θροφὴν καὶ ἔτρωγεν. | |
18.3 | Καὶ οὐδὲν ἐτόλμα κανεὶς νὰ ζυγώση σιμά του· ὁ Ἀλέξανδρος πάντοτε σιμὰ ὑπήγαινεν εἰς τὸ ἄλογον καὶ ἔβανεν τὸ χέριν του ἐπὶ τὸ παρα‐ θύριν καὶ ἐπίανεν τὸ ἄλογον ἀπὸ τὸ κεφάλιν. Καὶ τὸ ἄλογον ἀ‐ | |
| 5 | γαληνὰ ἐχλιμάταν καὶ ἔλειχεν τὰ χέρια τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τόνα ἤθελεν ἰδεῖ τὸ ἄλογον τὸν Ἀλέξανδρον, ἐζύγωνε κοντά | |
| του καὶ ἔπιανέ το ἐκ τὸ αὐτίν. | ||
19t | Περὶ ὅταν ἐκαβαλλίκευσεν ὁ Ἀλέξανδρος τὸ ἄλογον. | |
19.1 | Μίαν γοῦν τῶν ἡμερῶν ὁ Ἀλέξανδρος ἐτζάκισεν τὴν κλειδωνίαν τῆς θύρας καὶ ἐσέβην ἀπέσω εἰς τὸ κουβούκλιν· καὶ ἐπῆρεν σέλλαν καὶ ἐσελλ{ην}οχαλίνωσε τὸ ἄλογον, ὡσὰν νὰ ἦτον ματευμένον. Καὶ ἐκαβαλλίκευσεν καὶ ἦλθεν ἐκεῖ, ὁποὺ ἦσαν οἱ | |
| 5 | πρωτοκαβαλλαραῖοι οἱ χρυσοπτερνιστηράτοι καὶ ἔπαιζαν τὰ κον‐ δάρια, ὡσὰν ἦσαν μαθημένοι καὶ ὡς εἶχαν τὸ ζακόνι ἀπὸ τὸ γεῦ‐ μα καὶ ἔμπροσθεν. | |
19.2 | Καὶ ὁ Φίλιππος ἐκάθητον εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν καὶ ἤβλεπε τὸ πῶς κρούουν τὲς κονδαρές. Ὁ Ἀ‐ λέξανδρος ἐξέβην ἀπὸ τὸ κάστρον καβαλλάρης· καὶ εἶδαν ὅλοι τοῦ κάστρου οἱ πρωτοκαβαλλαραῖοι οἱ χρυσοπτερνιστηράτοι καὶ | |
| 5 | ἐπέζευσαν καὶ ἐπροσκύνησάν τον ὡσὰν τὸν βασιλέα τὸν Φίλιππον καὶ ἐθαύμασαν τὴν καβάλλαν τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς τὸ Βουκέφαλον τὸ ἄλογον ὡσὰν πρωτοκαβαλλάρης εὔμορφος καὶ ἀνδρειωμένα ἔ‐ τρεχεν παρὰ ὅλους. Καὶ τὸ ἄλογον τὸν ἔδραξεν καὶ μὲ βίαν τὸ ἐσυνήφερεν, ὁποὺ εἶναι οἱ βρύσες οἱ πολλές· καὶ ἐκεῖ ὅρισεν | |
| 10 | καὶ ἐποίησαν κάστρον καὶ ἐπονόμασέ το {τὸ} Δράμα †τοῦ πολυέδρα†. | |
19.3 | Ὁ βασιλεὺς ὁ Φίλιππος ἐθαύμασεν διὰ τὴν μεγάλην ῥένταν τοῦ ἀλόγου καὶ εἶπεν· “Ὦ βουνὰ καὶ κάμπη καὶ ὄρη, ὅτι τὸ σπα‐ θὶν τοῦ Ἀλεξάνδρου μὲ τοὺς Μακεδόνας θέλει τζακίσει ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου τὰ σπαθία.” | |
19.4 | Καὶ ἐγέλασεν καὶ ἐχάρην καὶ εἶπεν | |
| ὅτι· “Ἐγὼ τέτοιον καβαλλάρην εὔμορφον οὐδὲν εἶδα ὡσὰν τὸν Ἀλέξανδρον· μόνον τὸν Ἡράκλειον τὸν βασιλέα ἔμορφον εἰς τὴν καβάλλαν του.” | ||
19.5 | Αὐτὴν τὴν ἡμέραν ὅρισεν καὶ ἔμασεν ὁ Φίλιππος συνομη‐ λίκους τοῦ Ἀλεξάνδρου χιλίους καὶ ἔδωκε νὰ περπατοῦν μὲ τὸν Ἀλέξανδρον, νὰ παραδιαβάζουν καὶ νὰ δοξεύουν μετ’ αὐτὸν καὶ νὰ μαθαίνουν τῆς στρατείας τὴν τέχνην καὶ νὰ κρούουν κονδαρὲς καὶ νὰ κυνηγοῦν | |
| 5 | ἐπὶ τὸ νησὶν τῆς Ὀλυμπιάδος. | |
19.6 | Ἦτον γοῦν εἰς τὴν Ὀλυμπιάδα μία τέχνη, τροχὸς καμω‐ μένος τῶν Ἑλλήνων, κοντὰ εἰς τὸν Δαφνίωναν τὸν Ἀπόλλωνα. Εἰς αὐτὸν τὸν τροχὸν ἀνέβαιναν ἀπὸ τέσσαρες καὶ ἀπὸ ὀκτὼ καὶ ἐκρού‐ γοντα μὲ τὰ γκραμπιτζέλια ἕνας τοῦ ἄλλου καὶ ἐγύρευεν ὁ κα‐ | |
| 5 | θεεὶς τὴν τέχνην του, τὸ πῶς θέλει γίνει τῆς ἀνδρείας. | |
20t | Περὶ ὅταν ἐγύρισεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Ὀλυμπιάδα νὰ ἰδῆ τῆς ἀνδρα‐ γαθίας τὴν τέχνην. | |
20.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὀρθώνετον νὰ ὑπάγη εἰς τὸ μέρος τῆς Ὀλυμπιάδος· καὶ ἔδειξεν τοῦ Φιλίππου καὶ οὐδὲν τὸν ἄφηνεν, ἀμὴ τὸν εἶπεν· “Υἱέ μου παμφίλτατε, μηδὲν ὑπηγαίνης, ὅτι εἶ‐ σαι παιδὶν χρονῶν δώδεκα, νὰ μηδὲν σὲ εὕρη τίποτες ἐκεῖ καὶ | |
| 5 | κάψης τὴν καρδίαν μου.” | |
20.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀπεκρίθην· “Ἐ‐ γὼ ὑπηγαίνω εἰς τὸν θεὸν τὸν Ἀπόλλωνα νὰ προσκυνήσω καὶ νὰ ἰ‐ δῶ καὶ τῶν Ἑλλήνων τὰ ποιήματα, τὸν τροχὸν 〈πῶσ〉 τὸν παίζουν τὰ ἀρχοντόπουλα.” Τότες ἐπῆρεν ὁ Ἀλέξανδρος ἔξοδον τοῦ δρό‐ | |
| 5 | μου, εἴ τι ἄρα εἶχεν χρείαν, ἀπὸ τὸν βασιλέα τὸν πατέρα του ἐ‐ πῆρε πρωτοκαβαλλαραίους δοκίμους. | |
20.3 | Καὶ ἐπῆρε βασιλικὰ παιγνί‐ δια καὶ ἐσέβη εἰς τὸ νησὶν τῆς Ὀλυμπιάδος. Αὐτοῦ ηὗρεν παιγνί‐ δια τέσσερα· αὐτοῦ ἐδοκίμαζαν οἱ πρωτοκαβαλλαραῖοι τὸ ἐριζικόν τους καὶ αὐτοῦ τὸ ἤβλεπαν εἰς τὴν μέσην· †εἶδον τὸν Ἀπόλλωνα·† | |
| 5 | αὐτοῦ ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος μὲ δύο πρωτοκαβαλλαραίους ἐκ τὴν Ἐγ‐ γλιτέραν, τὸν Λαομενέσην καὶ τὸν Καλλιστελούσην. | |
20.4 | Καὶ ἐσέ‐ βην ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὸν βοηβόνταν τὸν ἰδικόν του τὸν Πενημέ‐ σον· καὶ αὐτοῦ εἰς τοὺς δύο τροχοὺς ἐγύρισαν οἱ τέσσαρες οἱ πρωτοκαβαλλαραῖοι. Ἐδόθησαν ἕνας τὸν ἄλλον· ὁ Ἀλέξανδρος τὸν | |
| 5 | Καλλιστελούσην ἐσκότωσεν καὶ ὁ Πτολομαῖος τὸν Λαομενούσην ἔρ‐ ριξεν. | |
20.5 | Οἱ ἄνθρωποι αὐτουνοῦ τοῦ κάστρου ἤβλεπαν τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον καὶ ἐθαύμαζαν τὴν εὐμορφίαν του, τόσον ἦτον εὔμορφος καὶ εἰς τὰ ἄρματά του ὁποὺ ἦτον ἀρματωμένος. Καὶ κοντά του ἔστεκεν ἕνας φιλόσοφος, τὸ ὄνομά του ἦτον Οὐράνιος, καὶ εἶπεν | |
| 5 | ὅτι· “Ἡ φρόνεσις καὶ ἡ ἀνδρεία οὐδὲν ἔνι πολύχρονος τιμημένη, ἀμὴ μὲ τὴν δύναμιν καὶ μὲ τὸ καλὸν στήκεται.” | |
20.6 | Καὶ ἐρώτησε· | |
| “Ποῖος ἔνι αὐτὸς καὶ πόθεν εἶσθαι Ἀλέξανδρε;” Καὶ εἶπαν τον ὅ‐ τι· “Ἔνι υἱὸς τοῦ βασιλέως τῶν Μακεδόνων.” Ὁ φιλόσοφος εἶ‐ πε· “Ἤκουσα ἀπὸ τὸν διδάσκαλόν μου, ὁποὺ ἐσυντύχαινε, καὶ εἶ‐ | ||
| 5 | πεν ὅτι θέλει ἀσηκωθῆ ἀπὸ τὸ βασίλειον τῆς Μακεδονίας βασι‐ λεὺς ἀπὸ τὸ κάστρον τοῦ φιλίππου 〈μὲ〉 σπαθὶν καὶ θέλει σκο‐ τώσει μὲ τὸ σπαθίν του πολλοὺς αὐθεντάδες καὶ τῆς Δύσεως τὰ βασίλεια θέλει χαλάσει καὶ τῆς Ἀνατολῆς τὰ βασίλεια θέλει ἐπάρει. Καὶ ἂν εἶσαι ἐσύ, ἔλα καὶ σέβα εἰς τὸ κάστρον μας, υἱὲ | |
| 10 | τοῦ Φιλίππου.” | |
20.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐγέλασε καὶ εἶπεν· “Ὦ φιλό‐ σοφε, φαίνεταί μου ὅτι ἐγὼ εἶμαι, ἀμὴ τοῦ ὑψηλοῦ ἀνθρώπου ἔτ‐ ζι πρέπει.” Ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Μακεδονίαν ἐγύρισεν. | |
21t | Περὶ ὅταν ἐγύρισεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Μακεδονίαν. | |
21.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ηὗρεν τὸν πατέραν του τὸν Φίλιππον, ὁ‐ ποὺ ἄφηκεν τὴν μητέραν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐσυντύχαινε νὰ ἐπά‐ ρη ἄλλην καὶ νὰ ἀφήση αὐτὴν καὶ ἔκαμεν ὡσὰν γάμον καὶ ἐχαίρε‐ τον. Ἀλέξανδρος ἔφθασε εἰς τὸ γεῦμα καὶ ἀνέβη εἰς τὸ παλά‐ | |
| 5 | τιν· ὁ πατήρ του ἐχάρη καὶ μὲ ἀγάπην ἐδέχθη καὶ ἔβαλέ τον εἰς τὴν τάβλαν τὴν ἰδικήν του ἀντάμα. | |
21.2 | Καὶ ἐσέβην εἰς λογισμὸν ὁ Φίλιππος, τὸ τί ἐποίησεν. Τότεσον οἱ συμπεθέροι ὁποὺ εἶχαν ἔλθει, ἔδειξάν του. Ἡ Ὀλυμπιάδα ἔστειλε κρασὶν εἰς ἕνα πο‐ τήριν τοῦ Φιλίππου καὶ εἶπαν του· “Πίε καὶ χαῖρε καὶ εὐφραίνου, | |
| 5 | βασιλεῦ Φίλιππε· καλλιότερη ἀπὸ τὴν πρωτύτερήν σου ἐπῆρες γυ‐ ναῖκα· ἡ πρώτη σου ἡ γυναῖκα ἦτον πουτάνα, ἀμὴ ὁποὺ ἐπαίρνεις τώρα ἔνι πολλὰ φρόνιμη.” | |
21.3 | Ἐτοῦτα τὰ λόγια ἤκουσεν ὁ Ἀλέξαν‐ δρος, ἐθλίβηκεν καὶ ἐχολομάνησε πολλά. Καὶ ἡ μητέρα του εἶπε· “Οὐδὲν εἶσαι πατέρας τοῦ Ἀλέξανδρου, Φίλιππε· ἐμέναν ἐβλέπον‐ τα ζωντανὴν καὶ μὲ ἀφῆκες.” | |
21.4 | Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τῆς μητρός του τὰ λόγια, ἐβρυχήθηκεν ὥσπερ λεοντάριν καὶ ἀπήδησεν ἀπὸ τὴν τάβλαν καὶ ἐπῆρεν ἔνα σταμνόπουλον καὶ ἀπέκτεινε τρεῖς ἀπ’ αὐτουνούς, ὁποὺ ἔκαμναν τὴν συμπεθερίαν, καὶ οἱ ἄλλοι ἔπε‐ | |
| 5 | σαν ἐκ τὸ παλάτιν καὶ ἔφυγαν. | |
22t | Περὶ ὅταν ἀρρώστησεν ὁ Φίλιππος ἀπὸ τὴν πικρίαν του. | |
22.1 | Ὁ βασιλεὺς ὁ Φίλιππος ἔπεσεν εἰς ἀρρωστίαν μεγάλην πολλά. Ἤκουσαν τοῦ Βορέως τὰ μέρη ὅτι ἀρρώστησεν πολλά, οἱ Κουμάνοι καὶ οἱ Ἀλαμάνοι καὶ οἱ Σακουλέζοι, καὶ ἐσύναξαν φου‐ σάτα νὰ ὑπᾶν εἰς τὴν Μακεδονίαν ἑκατὸν πενήντα χιλιάδες μαζω‐ | |
| 5 | μένοι καὶ ἐσέβησαν εἰς τὸ σύνορον τῆς Μακεδονίας. | |
22.2 | Καὶ ἦλ‐ θαν ἐγλήγορα ἄνθρωποι εἰς τὸν Φίλιππον καὶ εἶπαν τον διὰ τὰ φουσάτα καὶ ἐσέβη εἰς μεγάλην πικρίαν καὶ ἀδημονίαν. Ἔκραξε τὸν Ἀλέξανδρον κοντά του καὶ εἶπεν· “Ὦ ἠγαπημένε καὶ περιπό‐ | |
| 5 | θητέ μου Ἀλέξανδρε, 〈ἔτζι〉 ἦλθαν διὰ τοῦ πατρός σου τὸν τόπον· καὶ ἔπαρε φουσάτον, υἱούτζικέ μου, καὶ σύρε.” | |
22.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐ‐ πῆρε τὸ φουσάτον τῆς Μακεδονίας τριάντα χιλιάδες καὶ ὑπῆγεν | |
| εἰς τὴν ἀπάντησιν τοῦ φουσάτου τοῦ ξένου. | ||
23t | Περὶ ὅταν ἐπολέμησεν ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τοὺς Κουμάνους. | |
23.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀτός του ἐκατεπάτησεν τὸ φουσάτον καὶ ὅλοι ἀρματωμένοι ἐστέκαν. Καὶ ὅταν ἐβράδυνεν, ὑπῆγεν μὲ τὸ φου‐ σάτον του κοντὰ εἰς τοὺς ξένους καὶ ἐπέζευσεν· καὶ ὅρισεν καὶ ἀνάψαν ἱστίες πολλές, ἀνακαράδες καὶ τρουμπέτους ὁλόγυρά τους. | |
23.2 | Οἱ Κουμάνοι εἴδασιν ἐξαφνικὸν φουσάτον, ὁποὺ οὐδὲν ἐπάν‐ τεχαν, ἐσκιάστηκαν καὶ ἐσέβηκαν εἰς λογισμὸν μέγαν, τὸ τί νὰ ποιήσουν. Τὸ μεσόνυκτον ἐτροπεύθηκαν, ἤγουν ἐτζακίσθηκαν ἀτοί τους, καὶ ἔφυγαν ταπεινά, ὥσθε ἔδωκεν ὁ ἥλιος· ἐσμίχθην τὸ φου‐ | |
| 5 | σάτον τῆς Μακεδονίας ἡ στρατία, ἐσκοτώθη τὸ φουσάτον τῶν Κου‐ μάνων καὶ Ἀλαμάνων σαράντα χιλιάδες καὶ ἐσκοτώθην τὸ φουσά‐ τον τῆς Μακεδονίας χιλιάδες δύο. Ἐδίωξάν τους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας καὶ ἐπῆρεν ἄρματα καὶ ἄλογα πολλὰ ὡς ἑκατὸν πενήν‐ τα χιλιάδες. | |
23.3 | Πρὸς τὸ βράδυ ἐγύρισεν ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς τὸν Φίλιππον τὸν βασιλέα καὶ ἔσυρνεν ζωντανοὺς χιλιάδες δέκα. | |
24t | Περὶ τὸ ἀγύρισεν ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὴν στρατίαν. | |
24.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἦλθαν οἱ μεγιστάνοι καὶ οἱ στρατηγοὶ αὐτοῦ· καὶ εἶπε πρὸς αὐτουνούς· “Εἴδετε, συντρόφοι ἰδικοί μου καὶ ἠγαπημένοι στρατηγοί, τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ καὶ τὴν εὐεργεσίαν, τὸ πὼς μᾶς ἐβοήθησεν· καὶ ἐσεῖς, ἄρχοντες τῶν | |
| 5 | Κουμάνων καὶ τῶν Ἀλαμάνων, τὸ πὼς ἐπαράλαβαν εἰς τὰ χέρια τους οἱ Μακεδόνοι καὶ τὰ σπαθία τὰ ἰδικά σας ἐτζακίστησαν καὶ τὰ σπαθία τῶν Μακεδόνων ἀκονίσθηκαν ἀπὸ ἐσᾶς καὶ ἐσκοτώ‐ θητε ἀπὸ τῶν Μακεδόνων τὰ χέρια· καὶ τὸν βασιλέα τὸν ἰδικόν σας ἐσκότωσα καὶ τοὺς αὐθέντας καὶ ἄρχοντας ζωντανοὺς ἐπίασα· | |
| 10 | καὶ λέγω σας, ἂν θέλετε τὴν ζωήν σας νὰ τὴν ἔχετε, ὁ τόπος ὁ ἰδικός σας κάμετε νὰ σμιχτῆτε ἀντάμα μὲ τὸν τόπον τὸν ἰδικόν μου.” | |
24.2 | Ἐκεῖνοι ὡς ἤκουσαν τὸν ὁρισμὸν τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἀ‐ πεκρίθηκαν καὶ εἶπαν· “Βασιλέα Ἀλέξανδρε, ἀφότου ὁ θεὸς σοῦ ἐβοήθησε{ς} καὶ ἐσκότωσες τὸν βασιλέα μας τὸν Ἀπλαμίσην, καὶ ἡμεῖς ἰδικοί σου εἴμεθεν· καὶ στέψε μας βασιλέα νὰ ἔχωμεν καὶ | |
| 5 | ἐμᾶς συμπάθησέ μας καὶ μᾶς ἀπόλυσε.” | |
24.3 | Αὐτουνοὺς ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ἐπιστεύθην καὶ ἔδωκέν τους ὅρκον· καὶ ὄμοσάν του νὰ εἶναι πάντα ἰδικοί του. Καὶ ἔστεψέν τους βασιλέα τὸν ἐξάδελφόν του τὸν πρῶτον, τὸν Βαρτζατοῦρον, ἄνθρωπον κοντακινόν, μεσαῖον καὶ | |
| 5 | ἀνδρειωμένον πολλὰ καὶ τιμητικὸς καὶ δώριμος καὶ φρόνιμος πολλά· καὶ ὅρισεν καὶ τοὺς ἐφιλοδώρησεν καὶ ἐσυμπάθησέν τους | |
| καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν τόπον τους ὀπίσω. | ||
25t | Περὶ τοῦ Ἀνάζαρχου τῆς Πελαγονίας τὸν βασιλέα. | |
25.1 | Ἀνάζαρχος ὁ βασιλεὺς τῆς Πελαγονίας ἤκουσεν ὅ‐ τι οἱ Κουμάνοι ἐπέρασαν καὶ ἔρχονται εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ ἐ‐ ποίησεν μίαν πονηρὰν βουλήν, ὡς τὸ θέλετε ἀκούσειν· οὑκάποτες ἔρχετον ἀπὸ τὴν Περσίαν ἐκ τὸ ταξίδιν καὶ ἐδιέβην ἀπὲ τὴν Μα‐ | |
| 5 | κεδονίαν καὶ ἐφιλοτίμησέ τον πολλὰ ὁ Φίλιππος καὶ μὲ τιμὴν καὶ δῶρα τὸν ἐδώρησεν καὶ ἐπροβόδισέν τον. | |
25.2 | Ὁ Ἀνάζαρχος εἶ‐ δε τὴν Ὀλυμπιάδα καὶ ἐτοξεύθην εἰς τὴν καρδίαν εἰς τὸν ἔρωτα τῆς Ὀλυμπιάδος καὶ εἰς τὴν εὐμορφίαν. Καὶ οὐδὲν ἐγρύκαν ὁ ἄθλιος τοῦ Σολομῶν τὰ λόγια. Ὁ Σολομῶν ὁ παμφρόνιμος εἶπεν· | |
| 5 | “Νέε, ἂς εἶσαι εἰς τὴν εὐμορφάδαν τῆς ἰδικῆς σου ἀγάπης, τὸ δὲ τῆς ξένης γυναικὸς ἀπόφευγε, νὰ μηδὲν πάθης, ἄπρακτα.” | |
25.3 | Ἔμασεν τὸ φουσάτον του, χιλιάδες δώδεκα, καὶ ὑπάγει πρὸς τὸν Φίλιππον τὸν βασιλέαν. Καὶ ἐσέβην εἰς τὸ κάστρον, τοὺς Φιλίπ‐ πους, καὶ ἔλεγεν ὅτι· “Εἰς βοήθειά σου ἦλθα.” Καὶ αὐτὸς ἦτον μὲ δόλον καὶ ἐκοίταζεν μήνα δράξη τὴν Ὀλυμπιάδα. Ὁ Φίλιππος, | |
| 5 | ὁποὺ τὸν εἶδεν, ἐχάρηκεν χαρὰν μεγάλην. Ἦλθαν μαντατοφόροι ἀ‐ πὲ τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ὁμολόγησάν του συχαρίκια, ὅτι ἐγύρισεν ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὲ τὸν πόλεμον. | |
25.4 | Ἐξέφυγεν ὁ βασιλεὺς τῆς Πε‐ λαγονίας, ἔδραξέ την καὶ ἔφυγεν. | |
25.5 | Ὁ Φίλιππος μὲ ὀλίγον φου‐ σάτον τὸν ἠκολοῦθαν. Τὸν Ἀλέξανδρον ἔδωκαν μαντάτον ὅτι ἔδρα‐ ξαν τὴν μητέρα του· ἔδραμεν καὶ ἐδίωξεν τὸν Νάζαρχον. Καὶ ἔ‐ φθασεν μὲ τὸ φουσάτον του καὶ ηὗρε τὸν Φίλιππον ἀποδαρμένον | |
| 5 | ἐκ τὸ ἄλογον καὶ εἶχεν καὶ σπαθέαν εἰς τὸ κεφάλιν καὶ ἦτον καὶ εἰς τὸ δεξιόν του τὸ μερὶν κομμένος πολλά. | |
25.6 | Τὸν Φίλιπ‐ πον προσδιαβαίνοντας 〈καὶ〉 τὴν μητέρα του τὴν Ὀλυμπιάδα ἀποτίνα‐ ξεν μὲ ὀκτακοσίους στρατιώτας καὶ ἐτζάκισεν τὸν Νάζαρχον εἰς τόπον λεγόμενον Μεστοποτάμιν. Καὶ ἐπίασέν τον ζωντανὸν καὶ ἤ‐ | |
| 5 | φερέ τον εἰς τὸν πατέρα του τὸν Φίλιππον. | |
25.7 | Καὶ ηὗρε τον μὲ ὀλίγην ψυχὴν καὶ εἶπεν· “Ἀσηκώσου, πατέρα Φίλιππε βασιλέα, καὶ πάτησε τὸν ἐχθρόν σου τὸν διάβολον εἰς τὸ κεφάλιν καὶ σφάξε τον.” | |
26t | Περὶ ὅταν ἔσφαξεν ὁ Φίλιππος τὸν Νάζαρχον. | |
26.1 | Ἀσηκώθην ὁ Φίλιππος ὁ βασιλεὺς μὲ ὀλίγην ψυχὴν καὶ ἐ‐ πάτησέν τον εἰς τὸ κεφάλιν καὶ ἔσυρεν τὸ παραμάχαιρόν του καὶ ἔσφαξέν τον καὶ εἶπεν· “Σύρε καὶ ἐσύ, ψυχή, μὲ τοὺς ἀντιδίκους μου.” | |
26.2 | Καὶ λέγει τὸν Ἀλέξανδρον εὐχή, καὶ εἶπεν· “Ἀλέξαν‐ δρε, τὰ χέρια ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου καὶ τὰ κεφάλια ὅλα νὰ σὲ προσ‐ κυνήσουν καὶ τὸ χέριν τὸ ἰδικόν σου νὰ ἔνι ἀπανωθεὸν εἰς ὅ‐ λην τὴν οἰκουμένην.” Τόμου εἶπεν τὸν λόγον, ἐξέψυξεν ὁ βασι‐ | |
| 5 | λεὺς Μακεδονίας ὁ Φίλιππος. | |
27t | Περὶ ὅταν ἀπέθανεν ὁ Φίλιππος, ἡ στρατία τῶν Μακεδόνων ἐποί〈η〉σαν βουλήν. | |
27.1 | Ὁ Φίλιππος ὁ βασιλεὺς ἀπέθανεν. Οἱ αὐθεντάδες καὶ οἱ ἄρχοντες τῆς Μακεδονίας 〈αὐτοῦ ἤστεκαν〉 καὶ εἶπαν· “Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου.” Ἡ Ὀλυμπιάδα αὐτὸν ἔκλαιεν, τὸν Φίλιππον. | |
27.2 | Ἔβαλαν εἰς ἀργυρόχρυσον ἁμάξιν καὶ κρεββάτιν μετὰ χρυσομαργάρων καὶ ἐδιάβασάν τον εἰς τὸ κάστρον. Μὲ θρῆνον μέγαν καὶ κλαυθμὸν ἔκλαψαν τὸν Φίλιππον· καὶ ὑπῆγεν εἰς τὴν μητέραν του τὴν γῆν, ἔνθα ἐπλάσθην. | |
27.3 | 〈Ἀ〉λέξανδρος ὁ βασιλεὺς ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου ἀ‐ πόμεινεν αὐτοκράτωρ, βασιλέας ἐπονομάσθην. Ὅρισεν καὶ ἔγραψαν πιττάκια {καὶ ἐπιστολὲς} εἰς τὰ κάστρη του ὅλα· ὅλοι νὰ μαζωχθοῦν εἰς τοὺς Φιλίππους, ὅλους τοὺς Μακεδόνας καὶ τῆς Πελαγονίας | |
| 5 | καὶ τοὺς Κουμάνους ὅλους καὶ τοὺς Ἑλλαδωνύμους μικρούς τε καὶ μεγάλους. | |
27.4 | Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Ὦ συντρόφοι μου καὶ ἀ‐ δελφοί μου ἠγαπημένοι παρὰ ὅλους Μακεδόνων μεγιστάνοι, ἐγὼ ὁ βασιλεὺς ὁ ἰδικός σας 〈εἶμαι〉· ἠξεύρετε ὅτι ὁ πατέρας ὁ ἰδικός μου ἀπέθανεν, ὁ Φίλιππος, καὶ εἰς τὰς ζώντας του ἔστεψέ με βα‐ | |
| 5 | σιλέα καὶ ἐπαράδωκεν τὸ βασίλειον εἰς τὰ χέρια τὰ ἰδικά μου. Καὶ τώρα τί λέγετε, τί νὰ ποιήσωμεν ἄρτι; Συντύχετε ἄρχοντες καὶ αὐθεντάδες.” | |
28t | Περὶ τὸ πῶς ἀπεκρίθηκαν οἱ βοηβοντάδες. | |
28.1 | Τότε ἤρχισαν οἱ βοηβόντες καὶ οἱ ἄρχοντες νὰ συντυ‐ | |
| χαίνουν. Ἀρχὴ ἐσύντυχεν ὁ πανφρόνιμος ὁ Φιλόνης καὶ εἶπεν· “Ὦ βασιλέα Ἀλέξανδρε, οἱ νέοι πρέπουν εἰς τὸ ταξίδιν νὰ εἶ‐ ναι κοντά σου καὶ οἱ γέροντες εἰς τὴν βουλὴν τῆς βασιλείας | ||
| 5 | σου νὰ μηδὲν λείπουν, ὅτι εἶναι ἄνθρωποι πεπειραμένοι.” | |
28.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Οἱ γέροντες πολλὰ εἶναι τιμημένοι, ἀμὴ εἶ‐ ναι ὀλιγοχρόνιοι.” Αὐτοῦ ἐστέκετον ὁ πρωτοστράτορας ὁ Λευκού‐ σης καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, ὁ Σολομῶν ὁ ὑψηλότατος | |
| 5 | καὶ πανφρόνιμος βασιλεὺς εἶπεν, εἰς τὰ χαρτία του γράφουν, ὅ‐ τι τὸ βασίλειον μὲ τοὺς πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ στρατίαν θέλει νὰ ἔνι. Καὶ ὁ βασιλεὺς ὁποὺ οὐδὲν ἔχει βουλατόρους, ἄξιον ἀ‐ τός του ἔνι μὲ δίκαιον νὰ χαθῆ· καὶ θέλεις καὶ ἐσὺ νὰ βουληθῆς μὲ τὸν κόσμον ὅλον.” | |
28.3 | Καὶ αὐτοῦ στέκοντας ὁ Ἀντίοχος ὁ μέγας πρωτοστράτορας εἶπεν. “Ἀ‐ λέξανδρε βασιλέα, τοὺς γέροντας πρέπει παραδιαβασμὸν μὲ τὸν βασιλέα νὰ τρέχουν καὶ νὰ μηδὲν λείπουν ἀπὲ τὴν βασιλείαν σου. Τὸ δὲ οἱ νέοι νὰ στρατεύουν εἰς τὰ ταξίδια, ὅτι ἔχουν θάρρος | |
| 5 | εἰς τὴν νεότητάν τους καὶ ὅταν γεράσουν νὰ εἶναι ἀναπαϊμέ‐ νοι.” | |
28.4 | Αὐτοῦ στέκοντας ὁ Ἀντιγὼν εἶπεν· “Ὦ Ἀλέξανδρε, πρέ‐ πει ἐμᾶς εἰς τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς νὰ κινήσωμεν καταπάνω τους ἔξαφνα, νὰ ποιάσουν τὴν ἀνάγκην τὴν ἐδικήν τους καὶ νὰ ἀλησμο‐ νήσουν ἐμᾶς· νὰ μηδὲν ποιήσουν δόλον πρὸς ἡμᾶς.” Τοῦτες οἱ τέσ‐ | |
| 5 | σαρες βουλὲς ἐγίνηκαν. | |
28.5 | Τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁ ἠγαπημένος καὶ ὁ σύμβουλός του ὁ Πτολομαῖος ὁ βοηβόντας εἶπεν· “Κάλλια ἔνι ἡμᾶς, βασιλέα Ἀλέξανδρε, τὸ φουσάτον νὰ ἀλλάξωμεν εἰς ἄρματα λαμπη‐ δόνα καὶ εἰς τὰ σκουτάρια νὰ γράψωμεν σημάδιν ἰδικόν σου, νὰ | |
| 5 | ἠξεύρουν τίνος ἔνι ἡ στρατία, νὰ ἀγνωρίζωνται ποίου βασιλέως | |
| εἶναι, καὶ μηδὲν εἰποῦν οἱ γειτόνοι οἱ ἐδικοί μας ὅτι ἀποθά‐ ναμεν μὲ τὸν βασιλέα τὸν Φίλιππον.” | ||
29.1 | Εἰς ἐτούτην τὴν βουλὴν ἄρεσεν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ὅ‐ ρισεν εἰς τὸ βασίλειόν του ὅλον νὰ ἔλθουν οἱ χαλκιάδες ὅλοι καὶ οἱ σκουταράδες ὅλοι εἰς τοὺς Φιλίππους· καὶ αὐτοῦ ὅρισεν σουσάνια καὶ μπαρμποῦτες νὰ πολεμοῦν καὶ νὰ χαλκεύουν· καὶ εἰς | |
| 5 | τὰ σκουτάριά τους ὅρισεν νὰ γράφουν κεφάλιν λέοντος καὶ εἰς τὴν μπαρμπούταν νὰ κάμνουν τοῦ βασιλίσκου κερατόπουλα μὲ τῆς ἀσπίδας τοὺς ἐλάτες νὰ εἶναι σκληρά. | |
29.2 | Καὶ ὅρισεν τοὺς μα‐ στόρους νὰ ἀρματώνουν τετρακοσίους ἀνθρώπους τὴν ἡμέραν χωρὶς τοὺς χρυσοπτερνιστηράτους τοὺς πρωτοκαβαλλαραίους· ὅρισεν νὰ τοὺς πολεμοῦν ἀρματωσίες τῶν ἀλόγων ἀπὸ τοῦ κορκόνδειλον καὶ | |
| 5 | αὐτουνοῦ σασάνια λαμπρὰ περιχρυσιωμένα. Καὶ ἑτοιμάζετον ὁ Ἀ‐ λέξανδρος εἰς τὸ ταξίδιν. | |
30t | Περὶ τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως. | |
30.1 | Ὁ Τάρειος ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας ἤκουσεν ὅτι ἀπέθα‐ νεν ὁ βασιλεὺς τῆς Μακεδονίας ὁ Φίλιππος. Ἀπέστειλεν εἰς τὴν Μακεδονίαν ἀποκρισάρην μὲ ἐπιστολὴν καὶ λέγει οὕτως· “Ὁ Τά‐ ρειος ὁ βασιλεύς, ὡσὰν μὲ τοὺς ἐπιγείους θεούς, εἰς ὅλην τὴν | |
| 5 | οἰκουμένην βασιλεύς, ὁποὺ λάμπει ὡσὰν ὁ ἥλιος τῶν βασιλέων βασιλεὺς καὶ τῶν αὐθεντάδων αὐθέντης, εἰς τοὺς εὑρισκομένους εἰς τὴν Μακεδονίαν γράφω. | |
30.2 | Ἤκουσεν ἡ βασιλεία μου καὶ ἔδει‐ | |
| ξάν μου ὅτι ὁ βασιλεὺς ὁ ἰδικός σας ἀπέθανεν ὁ Φίλιππος· παι‐ δὶν μικρὸν νέον ἀφῆκεν εἰς ἐσᾶς νὰ βασιλεύη. Καὶ οὐδὲν εἶναι ἄ‐ ξιος ἀπὲ τοὺς χρόνους νὰ βασιλεύη· καὶ ἐγὼ διὰ τὸν θάνατον τοῦ | ||
| 5 | Φιλίππου ἐπικράθηκα πολλὰ καὶ ἐθλίβηκα. | |
30.3 | Καὶ οὐδὲν ἔνι ἄξιον τὸ παιδὶν αὐτὸ νὰ βασιλεύη· διὰ τοῦτο ἐγὼ τὸν ἐλεημόνησα καὶ ὅ‐ ρισα νὰ ἔλθη εἰς τὴν βασιλείαν μου εἰς τὴν βασιλικὴν αὐλὴν νὰ τὸν ἐρωτήσω τί νοῦν ἔχει καὶ πάλιν νὰ τὸν γυρίσω εἰς τοῦ πα‐ | |
| 5 | τρός του τὸ βασίλειον. | |
30.4 | Καὶ τὸ νὰ ἰδῆτε τὴν γραφήν μου, νὰ μὲ στείλετε ἀπόκρισιν καὶ γραφήν σας. Καὶ τὸν Καταρκούσην ἔ‐ στειλα ἐμπιστευμένον πολλὰ ἠγαπημένον καὶ νὰ ὁρίζη τὸν τό‐ πον τὸν ἰδικόν σας· καὶ ὅταν θέλη ἔλθει ὁ καιρὸς τοῦ ταξιδίου, | |
| 5 | νὰ στείλετε καλοὺς στρατιώτας καὶ τὸ λιζάτον ὅλον νὰ μὲ τὸ στείλετε. | |
30.5 | Καὶ τὸ παιδὶν τοῦ Φιλίππου εἰς ἐμὲ νὰ τὸ στείλε‐ τε γλήγορα μὲ ὅλα τὰ βασιλικὰ σημάδια. Εἶναι βασιλικὰ παιδία εἰς ἐμένα ἕως σαράντα, ὁποὺ δουλεύουν εἰς τὴν βασιλείαν· καὶ ἐὰν τὸ ἰδῶ αὐτὸ ὅτι ἄξιος οὐδὲν ἔνι νὰ βασιλεύη, ἄλλον θέλω στεί‐ | |
| 5 | λει εἰς ἐσᾶς νὰ βασιλεύη.” | |
31t | Περὶ ὅταν ἤφερεν τὸ πιττάκιν ὁ Καταρκούσης. | |
31.1 | Ὁ Καταρκούσης ἦλθεν εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ ἤφερεν τὸ χρυσόβουλλον· οἱ ἄρχοντες τῆς Μακεδονίας ἤφεράν το εἰς τὸν βοη‐ βόντα τὸν Πτολομαῖον. Ὁ Πτολομαῖος τὸν ἐπῆρεν εἰς τοὺς Φιλίπ‐ πους εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
31.2 | Ὁ Ἀντίοχος ὁ πρωτοστράτορας ἐσυναπάντησέ τον μὲ τὴν μπαρμπούταν τοῦ Ἀλεξάνδρου· εἰς τὸ κονδάριν τὴν ἔβαλεν καὶ φέρνει την ἐμπρός του καὶ εἶπε· “Προσκύνησε τὸ κοντάριν ἐτοῦ‐ τον.” | |
31.3 | Ὁ Καταρκούσης εἶπεν· “Ἐγὼ ἂν προσκυνήσω τὸ κονδάριν τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐσεῖς οὐδὲν εἶστε ἀπὸ κάτου εἰς τὸ χέριν τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως, οὐδὲ ἐγὼ, θέλω τολμήσει νὰ ἰδῶ τὰ ὀμμάτια τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως.” | |
31.4 | Ὁ Ἀντίοχος τὸν εἶπεν· “Ἐὰν οὐδὲν προσκυνήσης τὸ κονδάριν, τώρα χάνεις τὴν ζωήν σου.” Καὶ τόμου ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἐπροσκύνησεν τὸ κονδάριν τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου καὶ εἶδε τον εἰς σελλὶν ὑψηλόν. Καὶ ἦτον ὁ θρόνος τοῦ | |
| 5 | Ἀλεξάνδρου ἐγκοσμημένος μὲ χρυσάφιν καὶ μὲ λιθαρόπουλα πράσι‐ να καὶ μὲ κούκκαλα λεφάντινα. | |
31.5 | Ὁ ἀποκρισιάρης ἐσίμωσεν καὶ ἐπροσκύνησέν τον· καὶ ἔδωκέν του τὸ πιττάκιν. Καὶ αὐτὸς ἔστε‐ κεν καὶ ἐθαύμαζεν τὴν εὐμορφάδα τοῦ προσώπου τοῦ Ἀλεξάνδρου· ἐβάσταν εἰς τὸ κεφάλιν στεφάνιν Ἀλεξανδρινὸν ἀπὸ λιθαρόπουλα | |
| 5 | ζαφείρια μὲ ῥεβυθάτον μαργαρίτην μὲ τῆς μυρσίνης τὰ φύλλα πλε‐ μένον. Ἀπὸ τὴν δεξιάν του μερίαν καὶ ἀπὸ τὴν ζερβίαν ἔστεκαν πρωτοκαβαλλαραῖοι πάμπολυ πλῆθος, ὅλοι 〈μὲ〉 στεφάνιν εἰς τὰ | |
| κεφάλια τους. | ||
32t | Περὶ ὅταν εἶδεν τὴν ἐπιστολὴν ὁ Ἀλέξανδρος. | |
32.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τοῦ Ταρείου, ἐθυ‐ μώθηκεν πολλὰ καὶ μὲ ὀργὴν μεγάλην ἐπῆρεν τὸ χαρτὶν καὶ ἔκο‐ ψέν το καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν μὲ θυμὸν μέγαν· “Οὐδὲν ἔπρεπε τὸν βα‐ σιλέα σας τὸν Τάρειον ἐβλέποντας 〈μὲ〉 τὸ κεφάλιν καὶ νὰ βουλεύ‐ | |
| 5 | εται μὲ τὰ ποδάρια. Οὐδὲν ἔνι ἔτζι 〈ἡ〉 Μακεδονία αὐτοκέφαλην, ὡσὰν φαντάζη τοῦ Ταρείου καὶ βάνη το εἰς τὸν νοῦν του.” | |
32.2 | Καὶ τὸ νὰ σώση ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς λόγους, γουργὸν αὐτὴν τὴν ὤραν ἔ‐ γραψε πιττάκιν εἰς τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον. | |
33t | Περὶ ὅταν ἔστειλεν ἐπιστολὴν εἰς τὸν Τάρειον ὁ Ἀλέξανδρος. | |
33.1 | “Ἀλέξανδρος ὁ χρυσοπτερνιστηράτος καὶ πρωτοκαβαλλά‐ ριος βασιλεὺς τῶν Μακεδόνων, ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου καὶ τῆς Ὀ‐ λυμπιάδος τῆς βασιλίσσης. Τὸ πιττάκιν, ὁποὺ μᾶς ἔστειλες, εἴδαμεν καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἰδικούς σου εὐχαρίστη‐ | |
| 5 | σά σε, διότι ἔστειλες διὰ τ’ ἐμένα νὰ ἔλθω νὰ σὲ δουλεύω. | |
33.2 | Καὶ νήπιον ὁποὺ θηλάζει γάλα τῆς μητρός του, ἀκόμη ἀνάξιος ἔνι νὰ δουλεύη τὴν βασιλείαν σου, ὥσπερ καὶ τὰ προῦνα ὅταν εἶναι ἄ‐ γουρα καὶ μουδιάζουν τοῦ ἀνθρώπου τὰ δόντια· ἀμὴ ἀκαρτέρησέ | |
| 5 | με διὰ ὀλίγους χρόνους νὰ ἐξεβῶ μὲ τὸ βασίλειόν μου, ἐγὼ ὁ βα‐ σιλεὺς τῆς Μακεδονίας, καὶ ἔρχομαι πρὸς τὴν βασιλείαν σου μὲ τοὺς πρωτοκαβαλλαραίους τῆς Μακεδονίας.” | |
33.3 | Καὶ ἀπέστειλεν τὸν Καταρκούσην ὀπίσω εἰς τὸν Τάρειον καὶ εἶπεν· “Ἐσύ, ἀποκρισάρην μὴ προβοδίσης ἐδῶ νὰ βασιλεύη καὶ πλέον μὴ δοκιμάσης, ὅτι πλέον οὐδὲν τὸν θέλεις καρτερέσει ὀπίσω. Ἡ Μακεδονία νὰ ἠξεύρης οὐδὲν ἔνι αὐτοκέφαλην, ὡσὰν | |
| 5 | σὲ φαίνεται.” | |
33.4 | Ἄρματα ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν καὶ μπαρμπούταν μὲ σημάδιν τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸν ἐδώρησαν τὸν Καταρκούσην καὶ εἶ‐ παν του· “Ὅταν θέλουν μαζωχθῆ τὰ φουσάτα τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Περσίας νὰ πολεμήσουν, αὐτὰ τὰ ἄρματα νὰ βαστᾶς νὰ μηδὲν | |
| 5 | σὲ σκοτώσουν, νὰ ἐγνωρίσης ὅτι ἀποκρισάρης ἤσουν.” Ὑπῆγεν ὀπίσω ὁ ἀποκρισάρης καὶ ἔδωκεν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου τοῦ βασιλέως του, τοῦ Ταρείου. Καὶ ὅρισεν καὶ ἀνέγνωσάν την καὶ ἐγέλασεν πολλά. | |
33.6 | Ὁ Καταρκούσης εἶπε πρὸς τὸν Τάρειον· “Οὐδὲν πρέπει τέτοιαν ἐπιστολὴν νὰ ἔλθη ἐσένα καὶ νὰ γελάσης· ἀμὴ ἐγὼ εἶδα ὅτι χρονῶν ἦτον ὀλίγων, νέος, καὶ πολλὰν γεροντι‐ κὴν εὐμορφάδαν εἶχεν. Τὸ ὀδόντι ὅπου πονεῖ τὸν ἄνθρωπον, γλή‐ | |
| 5 | γορα θέλει νὰ τὸ ἐξηβάλη νὰ μηδὲν κακοπαθῆ ἀπὸ τὸν πόνον του. Τὸ κυπαρίσσιν ὅταν ἔνι μικρόν, ἐξερρίζωσε τὸν κλῶνον του γλή‐ γορα νὰ μηδὲν δυναμώση πολλά, καὶ τότε μηδὲν πειράζεσαι.” | |
| Καὶ οὐδὲν ἐπίστευσεν τοὺς λόγους του ὁ Τάρειος τοῦ Καταρκούση. | ||
34t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλεν δευτέραν ἐπιστολὴν ὁ Τάρειος εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
34.1 | Ἔκραξεν ἕναν ἄρχοντα ἐμπιστευμένον του πολλά, ὀνόματι Κλητεβούσην, καὶ ἀπέστειλέν τον εἰς τὴν Μακεδονίαν εἰς τὸν Ἀ‐ λέξανδρον διὰ νὰ ἐγρυκήση τὸν νοῦν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τὴν φρόνεσίν του. | |
34.2 | Καὶ ἔστειλεν τοῦ Ἀλεξάνδρου γουργουρίστρια ξύλινην καὶ βίτζαν νὰ τὴν κρούη νὰ γυρίζη, παιδιακὸν παιγνίδιν, καὶ σεντούκια δύο εὔκαιρα καὶ σιναπόσπορον δύο σακκία γεμάτα. | |
34.3 | “Ὁ Τάρειος ὁ βασιλεὺς καὶ γραφὴ τῶν βασιλέων, κέλευσες τῶν βασιλευόντων καὶ τῆς Περσίας ὁ θεός, εἰς τὸ παιδίν μου τὸν Ἀ‐ λέξανδρον, πολλὰ χαιρετῶ σε. Μηδὲν σοῦ φαίνεται εἰς ἐμένα ἔτ‐ ζι, Ἀλέξανδρε, καὶ σοῦ ἐκακοφάνη εἰς τὴν ἐπιστολήν μου τὴν | |
| 5 | πρώτην τὸ πὼς ἔγραφα· γνωστόν σου νὰ γένη ὅτι αὐτοῦ σοῦ ἔ‐ στειλα τὸ νέον παιγνίδιν νὰ κρούης, νὰ γυρίζης, νὰ παίζης. | |
34.4 | Καὶ σεντούκια δύο εὔκαιρα νὰ τὰ γεμίσης τριῶν χρονῶν λιζά‐ τον καὶ τὰ δύο σακκία τὸν σιναπόσπορον νὰ τὸν μετρήσης· καὶ ἂν ἠμπορέσης ἀριθμὸν ποιήσης τὸν σιναπόσπορον, νὰ μάθης ὅτι τόσην δύναμιν καὶ τόσον φουσάτον ἔχω. | |
34.5 | Καὶ στεῖλε γρήγορα τὸ λιζάτο μου καὶ τὸ φουσάτον μου εἰς δούλευσιν, καθὼς ἔρχετον ὁ πατήρ σου ὁ Φίλιππος, εἰ δὲ καὶ μή γε δεμένον θέλουν σὲ φέ‐ | |
| ρει ἔμπροσθέν μου εἰς τὸ πρόσωπον τῆς βασιλείας μου καὶ συμ‐ | ||
| 5 | πάθιον οὐδὲν θέλεις ἔχει ἀπ’ ἐμένα.” | |
34.6 | Αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν ὁ Κλετεβούσης εἰς τὸν Ἀλέξανδρον εἰς τὴν Μακεδονίαν ἤφερεν· καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν καὶ ἐπροσκύνησεν τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον. Καὶ ἔδωκέν του τὴν ἐπιστολὴν καὶ τὰ σεντούκια καὶ τὴν | |
| 5 | ξύλινην τὴν γουργούραν ἔβαλεν ἐμπρός του. Καὶ εἶδεν τὸ παλάτιν ἐγκοσμισμένον καὶ θαυμαστόν· καὶ ἐπάρθην ὁ νοῦς του ἀπὸ τὴν εὐ‐ μορφίαν. | |
34.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀνέγνωσε τὴν ἐπιστολὴν καὶ ἔσεισεν τὸ κεφάλιν του καὶ εἶπε· “Ὦ παραφρασιάρη καὶ ὑψηλόφρονε Τά‐ ρειε, ὡσὰν θεὸς ὀνομάζεσαι καὶ γίνεσαι ὡς ἄτυχος ἄνθρωπος καὶ θέλεις πέσει κάτω.” | |
34.8 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐμάσησεν τὸν σιναπό‐ σπορον καὶ ἔπτυσέν τον καὶ τὰ σεντούκια 〈ἐτζάκισεν. Καὶ〉 ὅρι‐ σεν καὶ ἔγραψαν ἐπιστολὴν οὕτως· “Ὁ βασιλεὺς ὁ Ἀλέξανδρος τὸν Τάρειον τῆς Περσίας γράφει· ἐμέναν τόση τιμὴν καὶ ἐριζι‐ | |
| 5 | κὸν ἐγίνη· ἐσὺ ἐμένα παιγνιαδικὸν παιγνίδιν μὲ ἔστειλες, ὁποὺ παίζουν τὰ παιδόπουλα. Καὶ νὰ ἠξεύρης ἀπὸ τώρα αὐτοκράτοραν τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ μὲ ἐποίησες· τέτοια σημάδια ἔδειξες εἰς ἐμένα. | |
34.9 | Ὡσὰν τὸ γύρισμα τοῦ ξύλου ὁποὺ γυρίζει ἐμπρός μου, οὕτως θέλω γυρίσει καὶ τὸν κόσμον ὅλον θέλω ἐπάρει. Καὶ εἰς ἐσένα θέλω κινήσει νὰ ἔλθω. Καὶ τὸν σιναπόσπορον ἐμάσησα καὶ ἔπτυσά τον, οὕτως καὶ τὰ φουσάτα σου μὲ τὸν θεὸν τὰ θέλω τζακίσει καὶ | |
| 5 | καταπατήσειν. | |
34.10 | Καὶ τὰ σεντούκια, ὅπερ μὲ ἀπέστειλες, ἐδέ‐ χτηκά τα ὥσπερ λαμπρὸν δῶρον· οὕτως θέλω παραλάβει καὶ τὰ κά‐ στρη σου ὅλα καὶ θέλω τὰ τζακίσει καὶ χαλάσει. Καὶ λέγω σου· σώ‐ ζει σε εἰς τὴν Ἀνατολὴν νὰ βασιλεύης. Καὶ τῆς Περσίας τὸ φου‐ | |
| 5 | σάτον τοὺς σκιασταραίους ὅριζε, τὸ δὲ ἐκ τὴν Δύσιν ἄπεχε.” | |
34.11 | 〈Τ〉ὸν Κλετεβούσην ἔστειλεν εἰς αὐθέντην τὸν Τάρειον ὀπίσω καὶ ἐδώρησέ τον δωρήματα καὶ ὑπῆγεν. Καὶ ἔδωκέ του καὶ μόδιν ἕνα πιπέριν καὶ ἐλάλησεν πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε· “Ἐγὼ ἐμάσησα τὸν σιναπόσπορον καὶ ἔπτυσά τον. Καὶ ἡ δύναμις ἡ ἐδική μου ἔνι | |
| 5 | ὡσὰν τὸ πιπέριν εἰς τὴν ἀνδρείαν· ὁ σιναπόσπορος θέλει ἐμπεῖ εἰς τοῦ πιπερίου τὴν καΐκαν, οὕτως ἔνι καὶ τὰ φουσάτα μου ἀνδρει‐ ωμένα, οἱ Μακεδόνες.” | |
35t | Περὶ ὅταν ἔμασεν τὸ φουσάτον του ὁ Ἀλέξανδρος. | |
35.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν νὰ μαζωχθοῦν τὰ φουσάτα του ὅλα εἰς τὸν κάμπον τοὺς Φιλίππους. Καὶ ἐμαζώχθηκαν τὰ φουσάτα του καὶ ἔγραψέν τα καὶ ηὗρεν χιλιάδες πεντακόσιες ἀρματωμένους. Καὶ ἀφῆκεν τριακόσιες χιλιάδες ἀρματωμένους νὰ φυλάγουν τὴν | |
| 5 | Μακεδονίαν καὶ διακοσίες χιλιάδες ἐπῆρεν μὲ τὸν ἐμαυτόν του {ς χιλιάδες}. | |
35.2 | Καὶ ἐκίνησεν εἰς τὸν βασιλέα τῆς Σαλονίκης τὸν Ἀρχιδονούσην. Ἤκουσέν το ὁ Ἀρχιδονούσιος ὅτι ἀσηκώθησεν ὁ Ἀλέξανδρος καταπάνω του, ἐσκιάσθη καὶ οὐδὲν ἠμπόρεσεν νὰ τὸν ἀντισταθῆ. | |
35.3 | Ἔστειλέν του ἀποκρισαραίους μὲ χρυσάφιν πο‐ λὺν καὶ ἄλογα τοῦ σταύλου διαλεκτὰ ἑκατὸ καὶ ἁμάξιν χρυσὸν ἱστορισμένον καλὸν καὶ τὸν περιπόθητόν του υἱόν, τὸν Πολυκρα‐ τούσην· καὶ ἔστειλέ του ἐπιστολὴν τέτοιαν. | |
36t | Γραφὴ ὅταν ἔστειλε ὁ βασιλεὺς τῆς Θεσσαλονίκης εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
36.1 | “Ἀρχιδονούσης ὁ βασιλεὺς Θεσσαλονίκης, εἰς τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον τὸν βασιλέα τῆς Μακεδονίας τὸν ἐνδοξότατον. Χαρὰν με‐ γάλην καὶ δῶρα καὶ συναπάντησιν μὲ πολὺν ῥιζικὸν στέλνω τῆς βασιλείας σου· καὶ τιμημένον λιζάτον καὶ φουσάτον μὲ τὸν θεὸν | |
| 5 | σοῦ ἔρχεται· καὶ ἡμεῖς ἠκούσαμεν ὅτι ἔρχεσαι. | |
36.2 | Καὶ ἐσένα ὁ θεὸς σοῦ ἐχάρι‐ σεν νὰ εἶσαι αὐτοκράτωρ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου. Καὶ ἐγὼ σὲ προσκυνῶ μὲ τὸ βασίλει‐ όν μου νὰ εἶμαι ἀπὸ κάτω εἰς τὸ ἐριζικόν σου, ὅτι ἐγὼ οὐδὲν ἠμπόρεσα νὰ ἀντισταθῶ· καὶ ἐγὼ διὰ τὴν τιμὴν σοῦ ἀπέστειλα | |
| 5 | τὸν υἱόν μου τὸν Περικρατούσην νὰ δουλεύη τὴν βασιλείαν σου καὶ μὲ πολυτίμητα δῶρα, ὡσὰν ηὑρίσκουνται εἰς τὸ βασίλειόν μας. | |
36.3 | Καὶ ἐμένα, ἂν φαίνεται τῆς βασιλείας σου, ἄφες με νὰ εὑρί‐ σκωμαι, καὶ εἴ τι μᾶς ὁρίσεις φουσάτον καὶ λιζάτον νὰ τελοῦμεν | |
| τὴν βασιλείαν σου. Καὶ ποίησε πρὸς ἡμᾶς συμπάθιον, ἐλεημοσύνην καὶ ἄφης με εἰς τὰ καλὰ ζακόνια, ἂν φανῆ τὴν βασιλείαν σου, υἱὲ | ||
| 5 | τοῦ Φιλίππου, καὶ ἂν σοῦ ἐστείλαμεν καὶ κανίσκια ὀλίγα, καὶ ἂν ὁρίσης καὶ ἐγὼ νὰ ἔλθω πρὸς τὴν βασιλείαν σου.” | |
36.4 | Ἀλέξαν‐ δρος τὴν ἐπιστολὴν τὴν ἐδέχθην. Καὶ ὅρισεν καὶ ἀνέγνωσάν την καὶ ἐχάρηκεν χαρὰν μεγάλην. Καὶ τὰ κανίσκια ἐδέχθη. Καὶ τὸν υἱ‐ όν του τὸν Πολυκρατούσην ἐπῆρε τον καρδιακὰ καὶ ἐφίλησέ τον | |
| 5 | καὶ εἶπε τον· “Διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ πατρός σου νὰ εἶσαι ἀδελφός μου ἐγκαρδιακός.” | |
36.5 | Καὶ ἔστειλε πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Σαλονί‐ κης ἐπιστολὴν οὕτως· “Ἀλέξανδρος τῶν Μακεδόνων ὁ βασιλεύς, εὐχαριστοῦμεν τὴν ἐπιστολήν, ὅπερ μὲ ἀπέστειλες, οὐχὶ διὰ τὰ δῶρα ὅπερ ἦλθαν μὲ τὸν υἱόν σου· ἀμὴ διὰ τὰ γλυκία σου λόγια | |
| 5 | καὶ μὲ τὴν ἀποδεξοσύνην ὁποὺ μᾶς ἀπόστειλες. | |
36.6 | Καὶ κεφάλιν ὁ‐ ποὺ προσκυνᾶ, σπαθὶν οὐδὲν τὸ κόφθει. Ἀμὴ ὁ υἱός σου νὰ ἔνι μετ’ ἐμένα καὶ ἐσὺ κάθου εἰς τὸ βασίλειόν σου καὶ βασίλευε. Ἐμένα φουσάτον καὶ λιζάτον εἰς πᾶσαν χρόνον ἀπὸ τριακόσια τά‐ | |
| 5 | λαντα καὶ φουσάτον δώδεκα χιλιάδες 〈νὰ μοῦ δώσησ〉 εἰς βοή‐ θειά μου.” | |
37t | Περὶ ὅταν ἐπαρέλαβεν ὁ Ἀλέξανδρος τὸν βασιλέα τῆς Σαλονίκης. | |
37.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀσηκώθηκεν ἀπὸ τὸν βασιλέα τῆς Σαλονί‐ κης καὶ ὑπῆγεν εἰς τὴν Ἀθήνα. Ἡ Ἀθήνα ἦτον κάστρον μέγα πολλὰ καὶ μὲ πόσα πράγματα ἦτον ἐγκοσμημένον πολλὰ εὔμορφα, εἰς ὅ‐ | |
| λον τὸν κόσμον τέτοιον οὐδὲν εὑρίσκετον. | ||
37.2 | Εἶχεν καὶ {δώ}δέκα ῥήτορας ἀπέσω, ὁποὺ κρατοῦσαν τοὺς Ἕλλη‐ νας. Ἦτον διδασκαλεῖον καὶ ἡ φρόνεσις τῶν Ἑλλήνων· ὅλον μὲ δικαίαν κρίσιν ἐκρατοῦσαν τοὺς Ἕλληνας. | |
37.3 | Ἤκουσαν ὅτι ἔρ‐ χετον ὁ Ἀλέξανδρος καταπάνω τους. Ὅρισαν καὶ ἐποίησαν σύνα‐ ξιν· καὶ ἐποίησαν βουλὴν ὅτι τὸν Ἀλέξανδρον νὰ μὴ τὸν ἔ‐ χωμεν εἰς τὸ κάστρον μας. | |
37.4 | Ὁ Σωφονίας εἶπεν ὁ φιλόσοφος· “Οὐδὲν πρέπει ἐμᾶς νὰ πολεμήσωμεν τὸν Ἀλέξανδρον· ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ἀρχὴ ἐσκότωσεν τοὺς Κουμάνους καὶ τοὺς Ἀλαμάνους καὶ τὸν βασιλέα τῆς Πελαγονίας τὸν Νανάζαρχον καὶ ἐπῆρεν καὶ τὸν τό‐ | |
| 5 | πον του. Καὶ τὸν Ἀρχόναν τὸν βασιλέα τῆς Θεσσαλονίκης ἐπροσκύ‐ νησέ τον μὲ ἀγάπην καὶ ἔκαμέ τον ζακόνια καλὰ καὶ ἄφηκέν τον εἰς τὸ βασίλειόν του.” | |
37.5 | Ὁ Ἀντισθένης ὁ φιλόσοφος αὐτοῦ ἐστέκετον καὶ εἶπε· “Ἀφοῦ ἐκτίστην ἡ Ἀθήνα, οὐδὲ εἷς βασιλεὺς τὴν ἐπῆρεν. Διο‐ νύσιος ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας ἦλθεν καὶ ἀπόκλεισεν τὴν Ἀθήνα· καὶ ἐπολέμησέ την καὶ τίποτες οὐδὲν τῆς ἔκαμεν. | |
37.6 | *** Ἀκόμη καὶ ἀπὸ μᾶς τζακισμένος ἐδιέβη καὶ εἰς ἕνα μέγαν ποτάμιν τῆς Μακεδονίας ἐπνίγηκαν τὰ φουσάτα του. Καὶ οὐδὲν πρέπει ἐμᾶς τέτοιον ἄνθρω‐ πον καὶ τέτοιαν δύναμιν φουσάτου νὰ προσκυνήσωμεν τὸν υἱὸν τοῦ | |
| 5 | Φιλίππου.” | |
37.7 | Διογένης ὁ ὑψηλότερος εἰς ὅλους τοὺς φιλοσόφους 〈εἶ‐ πεν〉· “Ἐγὼ προτύτερα χρόνους τρεῖς ὑπῆγα εἰς τὸ νησὶν τῆς Ὀ‐ λυμπιάδος καὶ εἶδα τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ εἶχεν ἔλθει εἰς τὸ νη‐ σὶν τῆς Ὀλυμπιάδος καὶ ἐστάθηκεν εἰς τὸ παιγνίδιν τῆς Ὀλυμ‐ | |
| 5 | πιάδος καὶ ἔκρουεν κονδαρὲς καὶ ἐγύρευε τὸ ἐριζικόν του. Καὶ ἔρριξε τέσσαρους ἀτός του· καὶ ἔκαμάν τον πρωτο‐ καβαλλάρην καὶ χρυσοπτερνιστηράτον.” | |
37.8 | Οὐράνιος τῆς Ὀ‐ λυμπιάδος ὁ φιλόσοφος εἶπεν ὅτι· “Ἐγὼ ἐβλέπω ὅτι θέλεις γένει μέγας βασιλεὺς καὶ φοβερὸς εἰς ὅλους τοὺς βασιλεῖς καὶ εἰς ὅ‐ λον τὸν κόσμον. | |
37.9 | Καὶ τοῦτο μὲ φαίνεται ἐμένα καὶ συμβου‐ λεύομαι, ἄρχοντες τῆς Ἀθήνας, τὸν Ἀλέξανδρον νὰ μηδὲν τοῦ ἀντισταθοῦμε εἰς τὸν πόλεμον, πολλὰ ἔνι δόκιμος καὶ φρόνιμος. Ἐὰν καὶ ἔνι νέος, καὶ ἐπῆρε καὶ μέγα ὄνομα εἰς τὸν κόσμον, ἔχει φουσάτα πολ‐ | |
| 5 | λὰ καὶ καλά. | |
37.10 | Ἀμὴ μετ’ ἐσᾶς ὅλους νὰ τὸν συναπαντήσωμεν καὶ νὰ τὸν προσκυνήσωμεν μὲ τιμὴν καὶ δῶρα, ἀπόσον εὑρίσκειται εἰς τὴν Ἀθήνα. Καὶ ὁ καλορίζικος αὐθέντης, ὁ Ἀλέξανδρος, μᾶς θέλει κάμει καλὰ ζακόνια εἰς τὸν τόπον μας· καὶ οὐδὲν θέλει κουρσεύ‐ | |
| 5 | σει τὸν τόπον μας καὶ θέλει ὀρθώσει νὰ ὑπαγαίνη εἰς τὴν Ῥώ‐ μην.” | |
37.11 | Τῶν Ἀθηναίων οἱ λόγοι τοῦ φιλοσόφου οὐδὲν ἄρεσαν· ἀμὴ ὀνείδισάν τον καὶ ὕβρισάν τον καὶ εἶπαν τον· “Εἰς πᾶσα φρόνιμον ἄνθρωπον ἔνι καὶ λωλία πολλή.” Ὁ φιλόσοφος ἐλυπήθην | |
| καὶ ἐξέβη ἐκ τὸ κάστρον καὶ ὑπάγει εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ | ||
| 5 | ἔδειξέ τον τὴν δουλείαν πᾶσαν καὶ ἐβουλεύτηκαν. | |
38t | Περὶ ὅταν ἔπεσεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Ἀθήνα. | |
38.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐκάκισεν πολλὰ δυνατὰ καὶ ἐθυμώθην βα‐ ρέως· καὶ ὅρισεν καὶ ἀρματώθη τὸ φουσάτον καὶ ἀλλάγια εἰς τὸν πό‐ λεμον εἰς τῆς Ἀθήνας τὸ βασίλειον. Καὶ ἔπεσε καὶ ἐτέντωσεν ἀπὸ κάτω εἰς τὸ κάστρον τῆς Ἀθήνας. | |
38.2 | Καὶ ἀπέστειλε ἄρχοντα μέγαν εὐγενὴν ἀπὸ τοὺς Κουμά‐ νους τῆς Ἀλαμανίας, τὸν Ἀρφάταξ ὀνόματι, εἰς τὴν Ἀθήνα· καὶ γλῶσσα Ῥωμαϊκὴ ὁ ἀποκρισάρης οὐδὲν ἤξευρεν. Καὶ ἐγύρισαν οἱ αὐθέντες τῆς Ἀθήνας καὶ ἐγύρευσαν δραγουμάνον εἰς τὸ κάστρον | |
| 5 | τους καὶ μετὰ βίας ηὕρηκαν καὶ εἶπαν· “Τί μᾶς λέγει ὁ βασι‐ λεὺς Ἀλέξανδρος; Ὅρισε, συντύχαινε τοὺς λόγους τοῦ βασιλέως.” | |
38.3 | Καὶ ὁ ἀποκρισάρης εἶπεν· “Ὁρισμὸς τοῦ αὐθεντὸς τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου ἔνι πρὸς ἐσᾶς ὅτι φουσάτον καὶ λιζάτον νὰ τοῦ δώκετε καὶ νὰ τὸν προσκυνήσετε· εἰ δὲ καὶ ἀκούσετε τῶν κακῶν βουλευτάδων καὶ παρακούσετε τοῦ βασιλέως, ὁ τόπος ὁ ἰδικός σας θέλει πέ‐ | |
| 5 | σει καὶ σκοτωθῆ ἀπὸ τὸ σπαθὶν τῶν Μακεδόνων.” | |
38.4 | Καὶ ὡς ἤ‐ κουσαν οἱ ἄρχοντες τῆς Ἀθήνας τοὺς χοντροὺς λόγους τοῦ ἀπο‐ κρισάρη, ἐγέλασαν καὶ ἔστειλάν τον ὀπίσω εἰς τὸν Ἀλέξανδρον | |
| καὶ ἐπαρήγγειλάν τον· “Οὐδὲν πρέπει ἐσένα, Ἀλέξανδρε, ἡ Ἀθή‐ | ||
| 5 | να νὰ σὲ προσκυνήση, οὐδὲ βασιλεὺς νὰ γένης τῆς Ἀθήνας. | |
38.5 | Πολλοὶ καλλίτεροι ἦλθαν εἰς τὴν Ἀθήνα καὶ οὐδὲν τοὺς ἐπροσ‐ κύνησαν, ὅτι καλοὶ φιλόσοφοι καὶ καβαλλαραῖοι εἶναι εἰς τὴν Ἀθήνα καὶ γίνονται· ἀμὴ σώζει σου νὰ αὐθεντεύης εἰς τὴν Μα‐ κεδονίαν· καὶ ἂν οὐδὲν θέλης νὰ ἐξεβῆς μὲ τὴν τιμήν σου, θέ‐ | |
| 5 | λεις ἐξεβῆ ἄτιμα.” Καὶ ἀπόστειλάν τον καὶ ἐδιέβην· καὶ ἔκοψαν τὸ κεφάλιν τοῦ δραγουμάνου κατέμπροσθέν του. | |
39t | Περὶ ὅταν ἐπολέμησεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Ἀθήνα. | |
39.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἐθυμώθηκεν πολ‐ λὰ καὶ εἶπε καὶ ἀρματώθη τὸ φουσάτον εἰς τὸν πόλεμον καὶ εἰς τέσσαρας μερίας τὸ κάστρον ἔδωκε. Καὶ ἐποίησαν μέγαν πό‐ λεμον· οἱ Κουμάνοι τῆς Ἀλαμανίας ἐποίησαν μέγαν πόλεμον, τό‐ | |
| 5 | σον ὅτι ἐπέπταν οἱ σαΐτες εἰς τὸ κάστρον ὡσὰν βροχή, τόσον ὅτι οὐδὲν ἠμποροῦσαν ἐκ τοὺς τοίχους νὰ κοιτάζουν. | |
39.2 | Καὶ ἐβαρέθηκαν τὸ κάστρον καὶ ἐξέβηκαν ἔξω· καὶ ἐ‐ σκότωσαν ἐκ τοὺς Κουμάνους 〈οἱ〉 τοῦ Ἀλεξάνδρου χιλιάδες δέκα καὶ ἀπὸ τοὺς Μακεδόνους εἰς τὴν ἄλλην μερίαν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον ἐσκότωσαν πεντακόσιους. | |
39.3 | Ἐποίησαν καὶ ὁκάτι τέχνην καὶ ἔρ‐ ριξαν ἱστία εἰς τὸ ἀλλάγιν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ εἰς ὀλίγον μό‐ νον ὁποὺ οὐδὲν τὸν ἔκαυσαν τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ τέτοιαν ἀνδρα‐ | |
| γαθίαν ἐποίησαν οἱ Ἀθηναῖοι· καὶ ἔφθασεν ἡ νύκτα καὶ ὅρισεν | ||
| 5 | ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔβαλαν βίγλες τριγύρου τὸ κάστρον. | |
39.4 | Καὶ ἐδιέβη εἰς τὴν τένταν του καὶ τοὺς ἄρχοντες ἔμασε τοὺς γερο‐ ποιοὺς καὶ ἐποίησαν βουλὴν τί νὰ ποιήσουν εἰς ἐτουτουνοὺς τοὺς κακοποιοὺς ἀνθρώπους· “Ὁποὺ τὸν τόπον τους οὐδὲν ἐχαλά‐ | |
| 5 | σαμεν, ἀμὴ ἤλθαμεν καὶ ἐπέσαμεν εἰς τὸ κάστρον ἀποκάτου καὶ ἐ‐ χαλάσαμεν τὸ φουσάτον μας καὶ ἐντροπιάσθημαν. Καὶ τώρα τὸ πῶς νὰ ποιήσωμεν;” | |
39.5 | Ὁ φιλόσοφος ὁ Διογένης ἀπεκρίθην τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βα‐ σιλεῦ, τὸ κάστρον, τὴν Ἀθήνα, οὐδὲν τὸ θέλεις ἐπάρει μὲ τὸ σπα‐ θίν, ὅτι ἔνι πολλὰ δυνατὸν καὶ ἔνι καὶ πολὺς λαὸς καὶ ἀνδρειω‐ μένοι πολλά, ὁποὺ εἶναι τοῦ πολέμου ἕως χιλιάδες ἑκατό. | |
39.6 | Ἀ‐ μὴ ποί〈η〉σε τίποτες μήνα ἐξεβγοῦν ἔξω εἰς τὸν πόλεμον καὶ ἡ‐ μεῖς νὰ δώσωμεν εἰς τροπὴν καὶ αὐτοὶ μᾶς θέλουν διώξει. Καὶ ἡμεῖς θέλομεν γυρίσει εἰς αὐτὰ τὰ καλὰ τὰ ἄλογα καὶ θέλομεν τοὺς | |
| 5 | σκοτώσει καὶ τότεσον θέλομεν ἐπάρει καὶ τὸ κάστρον.” | |
39.7 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς λόγους τοῦ φιλοσόφου, ἐποίησε δοκιμὴν ὡσὰν κάποτες οἱ Ἕλληνες εἰς τὴν Τρωάδα. Καὶ ἐκίνησεν ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ὑπῆγεν ἐκ τὸ κάστρον· καὶ | |
| 5 | ἄφηκεν εἰς τὸ πέσιμό του ἀγελάδια καὶ βόϊδια χίλια καὶ πρόβατα χιλιάδες δύο. | |
39.8 | Καὶ γράφει ἐπιστολὴν καὶ γράφει οὕτως· “Ἐ‐ σεῖς, ἄνδρες τῆς Ἀθήνας, ἐγὼ τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ τὴν ἰδικήν σας εἶδα την· καὶ αὐτὸς μὲ ἐσκότωσεν, ὅτι ὁ θεὸς ὁ ἰδικός σας | |
| πονεῖ διὰ τ’ ἐσᾶς· καὶ αὐτοῦ ἐξεβγαίνω ἐκ τὸν τόπον σας καὶ ὑ‐ | ||
| 5 | πηγαίνω. Καὶ ἄφηκα εἰς τὸ πέσιμον ἀγελάδια, βόϊδια, πρόβατα· καὶ ποιήσετε θυσίαν πρὸς τὸν θεόν σας μήνα μᾶς συμπαθήσει καὶ παρακαλέσετέ τον.” | |
39.9 | Καὶ ἐξέβην ὁ Ἀλέξανδρος ἐκ τὸ κάστρον μακρέα μίλια δώδεκα καὶ ἐκρύβη εἰς ἕνα λόγγον. Καὶ οἱ καστρι‐ νοὶ ἐδιέβησαν ἔξω εἰς τὸ πέσιμόν του. Καὶ ηὗραν τὴν ἐπιστολὴν καὶ ἀνέγνωσάν την καὶ εἶπαν· “Ἐκ τὸν φόβον του ὁ υἱὸς τοῦ Φι‐ | |
| 5 | λίππου ἔφυγε.” | |
39.10 | Καὶ ἐξέβηκαν ἐκ τὸ κάστρον ὅλοι μικροὶ καὶ μεγάλοι ἑκατὸν πενήντα χιλιάδες, πενήντα χιλιάδες καβαλλαραῖοι, ἑκατὸ χιλιάδες πεζοί. Καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν διώχνουν· καὶ ὁκά‐ ποιος Πρόμαχος εἶπεν· “Τούτην τὴν νύκταν εἶδα κατ’ ὄναρ ὅτι ὁ | |
| 5 | ναὸς τοῦ Ἀπόλλωνος ἔπεσε καὶ τοῦ κάστρου οἱ πύργοι ἔπεσαν καὶ οἱ πόρτες τοῦ Ταρείου ἐχάλασαν. | |
39.11 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέ‐ βη εἰς τὸ κάστρον καβαλλάρης καὶ ἐπερπάτειε ἀπὸ τὲς ῥοῦγες καὶ στάχυα ἀπὸ σιτάριν εἶχαν α〈ὐ〉ξήσει εἰς τὸ κάστρον. Καὶ τὸ φουσάτον τῶν Μακεδόνων τὸ ἐθέριζαν καὶ 〈τὸ〉 ὥρουμον καὶ τὸ ἄ‐ | |
| 5 | γουρον μὲ τὰ δρεπάνια τὸ ἐθέριζαν.” Καὶ τοῦτο εἶπεν ὁ Πρόμαχος νὰ μηδὲν διώξουν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ οὐδὲ τὸν ἤκουσαν· ἀμὴ τὸν ἐδίωξαν. | |
39.12 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τούτους ἐκαρτέρειε εἰς τὸν λόγγον τῆς Καστόριας ὄρθωσεν τὰ φουσάτα του τάγματα. Καὶ εἰς τὸν κάμπον τῆς Βιταλείας ἔφθασαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐκτύπη‐ σαν τοὺς ἀνακαράδες καὶ τὲς τρουμπέτες καὶ ἐξέβησαν τὰ φουσά‐ | |
| 5 | τα ἐκ τοὺς λόγγους. Καὶ εἶδαν τον καὶ 〈εἶ〉παν οἱ Ἀθηναῖοι; “Ὦ καὶ τί μᾶς ηὗρε σήμερον! Οὐδὲν θέλομεν κανεὶς γλυτώσει!” Καὶ μουδιασμένοι ἐδιάβησαν εἰς τὸν πόλεμον. | |
40t | Περὶ ὅταν ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Ἀθήνα. | |
40.1 | Ἔδε θαῦμα μέγα ὁποὺ εἴδαμεν αὐτοῦ θλῖψιν καὶ κλαυ‐ θμὸν μέγα! Τὸ φουσάτον τῆς Μακεδονίας ἔκοπταν καὶ ἔσφαζαν τοὺς Ἀθηναίους καὶ τὰ αἵματα ἀπηδοῦσαν ἀποπάνω τους. Καὶ ἀντάμα εἰς τὴν Ἀθήνα ἦλθαν καὶ εἰς τὸ κάστρον τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλε‐ | |
| 5 | ξάνδρου ἀνταμοῦ ἐσέβησαν μὲ τοὺς Ἀθηναίους. | |
40.2 | Ἔδε θλῖψις μεγάλη ὁποὺ ἐγίνηκεν! Οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδία ἐξέβησαν εἰς συναπάντησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ὁ θρῆνος καὶ ἡ αἱματοχυσία εἰς τὸν οὐρανὸν ἐδιέβη· ἔτρεχεν ἡ αἱματοχυσία ἐκ τὲς ῥοῦγες ἐκ | |
| 5 | τὸ αἷμα τῶν ἀνδρῶν. | |
40.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν μέσην καβαλλάρης εἰς τὸν Βουκέφαλον ἐπερπάτειεν καὶ ἐπαρακάλειε τὸ φουσάτο νὰ μηδὲν τοὺς κόπτουν καὶ στάμαν οὐκ εἶχαν. Οἱ γυναῖκες μὲ τὰ παιδόπουλα ἐγδαρμένες ἔστεκαν κατέμπροσθεν τὸν Ἀλέξανδρον | |
| 5 | καὶ ἐπαρακαλοῦσαν τον νὰ ἔχουν ἐλεημοσύνην. | |
40.4 | Καὶ ὁ Ἀλέξαν‐ δρος οὐδὲν ἠμπόρεσεν νὰ τοὺς σταματήση. Ὅρισε καὶ ἔβαλαν ἱ‐ στίες εἰς τὸ κάστρον καὶ ἄναψαν τὰ ὀσπίτια· ὡς καὶ ἀπὸ τὰ | |
| κτίσματα ἐγκρεμνίζονταν ἀπὸ τὴν ἱστίαν. Καὶ ἡ ἐκκλησία ἡ μεγά‐ | ||
| 5 | λη, ἡ ὡραία καὶ εὔμορφη, ὁποὺ ὁ κόσμος ὅλος τέτοιαν οὐδὲν εἶ‐ χεν, ἐκάηκεν ὁμοῦ μὲ τοὺς θεούς. | |
40.5 | Καὶ εἶπεν ὁ Ἀλέξανδρος ὅτι· “Οἱ θεοί τους ἂν ἦσαν ἀληθινοί, οὐδὲν ἤθελαν καεῖ, ἀμὴ ἤ‐ θελαν διαφεντευθῆν.” Καὶ πάλιν μὲ λύπην καὶ χαρὰν εἶπε λόγον· “Τὰ ἄρματα τῶν Μακεδόνων ἐκοκκίνησαν ἐκ τὸ αἷμα τῶν Ἀθηναίων | |
| 5 | ἀπὸ τὴν ὑψηλοφροσύνην καὶ λωλίαν, ὁποὺ εἶχαν, καὶ οὐχὶ ἀπ’ ἐμέ‐ να.” | |
40.6 | Καὶ ὁ Διογένης ὁ φιλόσοφος εἶπεν· “Ἂν οὐδὲν τζακίσης τὸ κεφάλιν τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ἐμυαλὸν οὐδὲν τὸν τρώγεις· ἔτζι τοὺς ἔδωσα καὶ ἐγὼ βουλὴν νὰ σὲ προσκυνήσουν καὶ οὐδὲν μὲν ἤ‐ κουσαν καὶ ἐτζάκισαν τὸ κεφάλιν τους· ἀμὴ καὶ ἡ παροιμία τοῦ | |
| 5 | Σολομῶντος καλὰ εἶπεν· ‘Παίδευε τὸν ἄγνωστον διὰ νὰ σὲ καλοβλέ‐ πη‘.” Τότε ἡ Ἀθήνα ἔκλαυσε πικρῶς καὶ τότε ἀνακατώθησαν οἱ βα‐ σιλεῖς ὅλοι τῶν νήσων τῆς Σικελίας καὶ Λακεδαιμονίας καὶ τῆς Κρήτης τῆς Λα‐ κεταρτάριας καὶ ὁλουνοῦ τοῦ Μορέως ὡς ἤκουσαν τὸν ἐπαρμὸν τῆς Ἀθήνας καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ ὡραιοτάτου τὴν ἀνάλωσιν. Καὶ ἐποίησαν θρῆνον μέγαν· | |
| 10 | καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς λόγους τούτους, εἶπεν· “Ἂν οὐδὲν τζακίσης τὸ κυβέρτιν, τὸ μέλι οὐδὲν τρώγεις.” | |
41t | Περὶ ὅταν ἐκίνησεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ ὑπάγη εἰς τὴν Ῥώμην. | |
41.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀσηκώθη καὶ ὑπάγει εἰς τὴν Ῥώμην μὲ φου‐ σάτον τετρακόσιες χιλιάδες· καὶ τότες τὸν ἐσυναπάντησαν οἱ βα‐ σιλεῖς καὶ οἱ αὐθέντες, ὁ βασιλεὺς τῆς Ταρταρίας καὶ τῆς Λακε‐ δαιμονίας καὶ τῆς Κρήτης καὶ τῆς Σικελίας καὶ τῆς Βιθανίας καὶ | |
| 5 | τῆς Τριβολίας. Καὶ πολλὰ δῶρα τὸν ἤφεραν, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν· καὶ πολλὰ στέμματα τοῦ ἤφεραν, φουσάτον ἀρματωμένον καὶ λιζάτον χρόνους δώδεκα. | |
41.2 | Καὶ τὰ βασίλειά τους ἤφηκαν καὶ εἶπαν νὰ ταξιδεύουν μετ’ αὐτόν. Καὶ ὁ Ἀλέξαν‐ δρος τοὺς ἐλεημονήθην καὶ εἶπεν νὰ εἶναι πᾶς εἰς τὸ βασίλειόν του καὶ νὰ δίδουν τὸ φουσάτον. | |
41.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς τὴν Ῥώ‐ μην ἐζύγωσεν· καὶ ἤκουσαν οἱ αὐθέντες τῆς Ῥώμης καὶ ἀνακατώθη‐ σαν πὼς ἐχάλασεν τὴν Ἀθήνα. Καὶ ἐποίησαν βουλήν, τὸ πῶς νὰ ποιή‐ σουν. Καὶ ἡ βουλὴ εἶπεν ὅτι· “Τὸν Ἀλέξανδρον νὰ τὸν σεβάσωμεν | |
| 5 | μὲ τιμὴν μεγάλην καὶ μὲ δῶρα πολυτίμητα διὰ νὰ μᾶς ποιήση συνή‐ θειαν καλὴν καὶ ζακόνια εἰς τὸ βασίλειόν μας.” | |
41.4 | Καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν ναόν τους καὶ ἐπαρακάλεσαν τὸν θεόν τους τὸν Ἀβὼν καὶ νὰ τοὺς δείξη κατ’ ὄναρ διὰ τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὁ θεός τους ὁ Ἀβὼν ἔδειξέ τους κατ’ ὄναρ καὶ εἶπεν τους· “Ἐσεῖς ἄρχοντες μὲ τὸν λαόν σας τῆς με‐ | |
| 5 | γάλης Ῥώμης, μηδὲν φοβᾶσθε ἐκ τὸν Ἀλέξανδρον, ὅτι ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ἔνι υἱὸς ἰδικός μου· ὅτι μίαν βολὰν ἐδιάβηκα εἰς τὴν Μα‐ κεδονίαν καὶ ἐσμίχθηκα μὲ τὴν μητέρα του τὴν Ὀλυμπιάδα | |
| καὶ ἐγεννήθη ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔνι ἰδικός μου υἱός· ἀμὴ νὰ τὸν συναπαντήσετε καὶ νὰ τὸν προσκυνήσετε καὶ νὰ τὸν εὐφημί‐ | ||
| 10 | σετε αὐτοκράτοραν ὅλου τοῦ κόσμου.” | |
42t | Περὶ τὴν συναπάντησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς τὴν Ῥώμην. | |
42.1 | Ἦτον ἡ συναπάντησις τοῦ Ἀλεξάνδρου εὔμορφη καὶ ὡραία ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες· τέσσαρες χιλιάδες χρυσοπτερνιστηράτοι καὶ εἰς τὰ κεφάλια ἐβαστοῦσαν στεφάνους εὔμορφους καὶ ἐκαβαλλί‐ κευαν φαρία Φ〈ρ〉άγκικα καὶ δύο χιλιάδες κορίτζια μὲ στεφάνια | |
| 5 | χρυσᾶ εἰς τὰ κεφάλια· καὶ ἡ φορεσία τους ἦταν βελοῦδον εὔμορ‐ φον ὀξύα χρυσορράντιστα καὶ τὰ φαρία τους κουβερτιασμένα ἀργυροδιάχρυσα καὶ οἱ σέλλες ἀργυροδιάχρυσες καὶ ἕτεροι ἄρχοντες χιλιάδες σαράντα ὅλοι καβαλ‐ λαραῖοι ἐβαστοῦσαν καὶ εἰς τὰ χέρια τους κλαρέα ἀπὸ δάφνη ὅλα πλεμένα μὲ τὸ χρυσάφιν. | |
42.2 | Καὶ τοῦ θεοῦ ὁ ἱερεὺς τῶν Ἑλλήνων μὲ σαράντα δύο χιλιάδες γέροντες καὶ μὲ λαμπάδες ἀναμμένες εἰς τὰ χέρια ἐβαστοῦσαν καὶ ἐξέβησαν εἰς συναπάντησιν τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου. Ἔβγαλαν καὶ τὸ μέγα ἀπανωφόρι τοῦ Σολομῶντος, ὁποὺ τὸ | |
| 5 | εἶχεν ἐπάρει ὁ βασιλεὺς ὁ Ναβουχοδονόσωρ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ δώδεκα σταγόνια ἀπὸ πολυτίμητα λιθάρια ὁποὺ τὰ εἶχεν βά‐ λει ὁ Σολομῶν εἰς τὴν ἁγίαν Σιών, εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων. | |
42.3 | Καὶ τὸ στέμμαν τοῦ Σολομῶντος μὲ λιθάρια τρία ὁποὺ ἔφεγγαν τὴν νύκταν καὶ παρεκάτω εἶχαν λιθαρόπουλα δώδεκα ἀπὸ ἀχαντήλη, ὁποὺ ἦσαν οἱ μῆνες γραμμένοι, μέσα εἰς αὐτὰ τὰ λιθαρόπουλα καὶ ἀετοὶ γεγραμμένοι εἰς τὰ λιθαρόπουλα. | |
42.4 | Ἔβγαλαν καὶ τὸ στέμ‐ μαν τῆς βασίλισσας τῆς Σιβύλλας, ὁποὺ ἦτον γεγραμμένον μὲ τέ‐ τοιαν τέχνην, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν. Ἔβγαλαν καὶ φαρὶν εὔμορ‐ φον γριβὶν μὲ τοῦ κορκόδειλου τὸ σκέπασμα· καὶ ἡ σέλλα του ἦ‐ | |
| 5 | τον μὲ πολυτίμητον λιθάριν, τὸ ἀδαμάντινον. | |
42.5 | Καὶ ἔβγαλαν ἄρματα τοῦ Πριάμου, ὁποὺ τὰ ἐπῆραν οἱ βασιλεῖς εἰς τὴν Τρωάδα. Ἔβγαλαν καὶ κονδάριν τοῦ Πριάμου ἐλεφάντινον ὅλον ἐγκοσμημέ‐ νον μὲ λιθαρόπουλα καὶ μὲ μαργαρίτην καὶ ἕτερα κονδάρια δώδε‐ | |
| 5 | κα ἐγκοσμημένα καὶ ἕτερα στέμματα ἑφτά. | |
42.6 | Ἔβγαλαν τὸ σκουτά‐ ριν τοῦ Ταρκιανοῦ τοῦ βασιλέως, ὁποὺ ἦτον ἐνδυμένον μὲ τὸ δερ‐ μάτιν τῆς ἀσπίδος, ὁποὺ ἦτον τοῦ βασιλέως τῆς Ῥώμης. Μὲ τέτοι‐ αν συναπάντησιν ἐξέβησαν εἰς τὸν βασιλέα τὸν Ἀλέξανδρον. | |
42.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡσὰν τοὺς εἶδεν, ἐχάρηκεν χαρὰν μεγά‐ λην· καὶ ὅρισεν καὶ ὀρθώθη τὸ φουσάτον τὸ ἰδικόν του μὲ τιμὴν μεγάλην. Τῆς Μακεδονίας τὸ φουσάτον σιμά του τὸ εἶχεν καὶ αὐ‐ τὸς ἐκαβαλλίκευσεν εἰς θαυμαστὸν φαρίν, τοῦ Μποτζίμπαλον. Καὶ | |
| 5 | ἔβαλεν τὸ στέμμαν τῆς βασίλισσας τῆς Αἰγύπτου εἰς τὸ κεφάλιν | |
| του τῆς Κλεοπάτρας, ὁποὺ εἶχεν δώδεκα λιθάρια. | ||
43.1 | Ἄλογα καὶ φαρία συρτὰ ἐμπρός του ἔβαλεν καὶ τὰ σύρ‐ νουν· ἀνακαράδες ἔβαλεν καὶ ἐλαλοῦσαν ἐκ τὲς δύο μερές. Καὶ ὄρθωσεν δώδεκα ἀλλάγια νὰ ἔρχουνται τὸ καθὲν ἀλλάγιν εἰς τὴν ὄρθωσίν του εὔμορφα νὰ συναπαντήσουν τοὺς ἄρχοντες τῆς Ῥώμης | |
| 5 | εὔμορφα. | |
43.2 | Καὶ ἐζύγωσαν οἱ πρωτοκαβαλλαραῖοι τῆς Ῥώμης καὶ ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέξανδρον 〈καὶ〉 εἶπαν ὅλοι μίᾳ φωνῇ· “Πολ‐ λὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου, υἱοῦ τοῦ Φιλίππου τοῦ βασιλέως καὶ τῆς Ὀλυμπιάδος τῆς βασίλισσας, καὶ ὁλουνοῦ τοῦ | |
| 5 | κόσμου αὐθέντης.” Καὶ ἦλθαν πάλε τὰ κορίτζια καὶ ἐπροσκύνη‐ σαν καὶ ἔτζι καὶ αὐτὰ ἐτίμησαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐδιέβη‐ σαν παράμερα. | |
43.3 | Μετὰ ταῦτα ἦλθαν ὁ ἱερεὺς μὲ τοὺς γέροντες καὶ ἐπέζευσαν ἀπὸ τὰ φαρία καὶ ἐπροσκύνησαν καὶ πάλιν οὕτως ἐφήμισαν. Καὶ εἶχαν θυμιατοὺς καὶ μὲ κανδῆλες εὔμορφους καὶ ἐθυμιάτισάν τον μὲ πολλὰ μυριστικά, σμύρνα καὶ λίβανον καὶ | |
| 5 | εἶπαν· “Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης νὰ εἶσαι αὐθέντης.” | |
43.4 | Καὶ ἐσέβησαν ἀντάμα μὲ τὸν Ἀλέξανδρον εἰς τῆς Ῥώμης τὸ κάστρον. Καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν μέγαν ναὸν τοῦ θεοῦ τους τοῦ Ἀπόλλωνος. Καὶ ἐσέβην καὶ ἐπροσκύνησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐδώρησεν τοῦ ἱερέως τῶν Ἑλλή‐ | |
| 5 | νων τοῦ ναοῦ σμύρνα καὶ λίβανον· αὐτὰ εἶναι δῶρα βασιλικά. Καὶ ἔβγαλαν τὸ χαρτὶν γεγραμμένον καὶ ἔδωκάν το εἰς τὰ χέρια | |
| τοῦ Ἀλεξάνδρου· καὶ ἔγραφεν οὕτως. | ||
44t | Περὶ ὅταν ἐπροφήτευσεν ὁ ἱερεὺς τῆς Ῥώμης. | |
44.1 | “Ἐπὶ ἔτους πεντακισχιλιοστῷ ἐξέβη θέλει τράγος μονοκέ‐ ρατος καὶ θέλει διώξει τοὺς πάρδους τῆς Δύσης ὁλουνούς, ὁποὺ μάχονται ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, ὁποὺ πολλὰ ὑψώνονται, καὶ πάλιν θέλει γυρίσει καὶ πατάξει τοὺς λέοντας. Ἔπειτα θέλει πρὸς τὸν | |
| 5 | Νότον ὑπάγει πρὸς τὴν Ἀνατολὴν καὶ θέλει εὕρει τὸν κριὸν τὸν θαυ‐ μαστόν, ὁποὺ ἔχει κέρατα μακρέα· τὸ ἔνα κέρατον ἀκουμπάει εἰς τὸν Νότον καὶ τὸ ἄλλον εἰς τὸν Βορέαν. | |
44.2 | Καὶ θέλει τὸν κτυ‐ πήσει ἀπέσω εἰς τὴν καρδίαν μὲ τὸ ἕνα κέρατο καὶ θέλει τὸν σφάξει· καὶ ἀπ’ αὐτὸν θέλει {θέλουν} τρομάξει ὁ λαὸς τῆς Φοινι‐ κίας καὶ τῆς Ἀνατολῆς ὅλης ἡ βασιλεία καὶ οἱ γλῶσσες ὅλες. | |
| 5 | Καὶ θέλει τζακίσει τὰ σπαθία τῆς Περσίας καὶ θέλει ἔλθει εἰς τὴν Ῥώμην τὴν μεγάλην καὶ θέλει ὀνομαστῆ ἄξιος βασιλεὺς τῆς οἰκουμένης ὅλης.” | |
44.3 | Καὶ ἔδωκεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἀνάγνωσαν τὸ βασιλογρά‐ φιν καὶ ἀνέγνωσάν το τῶν φιλοσόφων καὶ εἶπαν τὴν διάλυσιν τοῦ χαρτίου καὶ εἶπαν· “Αὐθέντη Ἀλέξανδρε, εἰς τὴν ὅρασιν τοῦ Δανιὴλ τοῦ προφήτου εἴδαμεν καὶ λέγει ὅτι τῆς Δύσης τὰ | |
| 5 | βασίλεια ὀνομάζονται πάρδοι καὶ τοῦ Νότου ὀνομάζονται λέοντες καὶ τῆς Ἀνατολῆς τὸ κριάριν τὸ δικέρατον. Οἱ βασιλεῖς τῆς Ἀνατολῆς ὀνομάζονται τῶν Μηδῶν καὶ τῶν Φοινίκων ὁ τρά‐ γος ὁ μονοκέρατος ὀνομάζεται τὸ βασίλειον τῶν Μακεδόνων. Ὡσὰν ἐμᾶς φαίνεται νὰ γένη ὅτι ἀκονισμένα σπαθία καὶ ἀνδρειω‐ | |
| 10 | μένοι στρατιῶτες μὲ τὸν βασιλέα τους ἔχουν ὁμόνοιαν καὶ ἦλ‐ | |
| θαν εἰς τὴν Ῥώμην· ἐσὺ εἶσαι, Ἀλέξανδρε.” | ||
45.1 | Καὶ ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἐχάρη χαρὰν μεγάλην σφό‐ δρα ὁ Ἀλέξανδρος καὶ εἶπεν· “Ὅσα θέλει ὁ θεὸς θέλημα, νὰ γένη· ὅτι οἱ δυνατοὶ ἔπεσαν κάτω καὶ οἱ ἀδύνατοι ἐζώστηκαν δύναμιν καὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης.” | |
45.2 | Καὶ εἰς τὴν Ῥώμην ἐχαί‐ ρονταν τῆς Μακεδονίας τὸ φουσάτον μὲ τῆς Ῥώμης τοὺς ἄρχοντας ἀντάμα. Καὶ ἦλθαν τὰ βασίλεια τῆς Δύσης ὅλης καὶ ἐπροσκύνησαν καὶ δῶρα πολυτίμητα ἤφεραν καὶ ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέξανδρον | |
| 5 | καὶ ἐπαρεκάλεσάν τον νὰ τοὺς ἀφήνη καλὰ ζακόνια. | |
45.3 | Ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἐλεημονήθηκέν τους καὶ ὅρι‐ σεν νὰ τοῦ τελοῦν δώδεκα χρονῶν λιζάτον καὶ φουσάτα ἀρματωμέ‐ να νὰ δίδουν. Τὸν Λαμίδονον, ὁκάποιον ἐδικόν του ἐγκαρδιακόν | |
| 5 | του καὶ ἐμπιστευμένον του πολλά, ἐποίησεν βασιλέα καὶ ὅρισεν τοὺς βασιλεῖς τῆς Δύσης νὰ τὸν ἀκούουν. | |
45.4 | Χρυσάφιν καὶ φουσάτον ἐπῆρεν ἀπ’ αὐτουνοὺς πολὺν καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὸ Νοταϊκὸν μέρος καὶ ὑπῆγεν καὶ στρατεύθην. Ἐ‐ κεῖ βασιλεία πολλὰ καὶ δυνατὰ ἐσκότωσεν καὶ ἠπῆρεν καὶ κόσμον πολύν, ὥστε κοντὰ εἰς τὸν Ὠκεανὸν τὸν ποταμὸν ἔφθασεν, ὁποὺ | |
| 5 | περιέχει ὁλόγυρα τὸν κόσμον. | |
46t | Περὶ ὅταν ὑπάγει ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν ἔρημον τόπον. | |
46.1 | Ἐκεῖ ἐσέβη εἰς τοὺς ἔρημους τόπους καὶ ηὗρεν ζῴδια θαυμαστά· τὸ πρόσωπόν τους ἦτον ἀνθρώπινον καὶ ἦσαν δικέφα‐ λοι καὶ εἶχαν τὰ ποδάρια ὡσὰν ὀφίδιν. Καὶ ἐπολέμησαν μὲ ταυ‐ τινοὺς καὶ ἐνίκησάν τα. Ἐκεῖνα τὰ ζῴδια ἄρματα οὐδὲν εἶχαν | |
| 5 | καὶ γλήγορα ἐπέσαν. | |
46.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ὑπῆγαν εἰς βουνὸν πετρω‐ τόν, ὥσπερ σίδερον, καὶ ἐξέβησαν γυναῖκες καταπάνω εἰς τὸν Ἀ‐ λέξανδρον. Καὶ ἐποίησαν πόλεμον μέγαν μὲ τὸ φουσάτον καὶ ἐ‐ σκοτώθηκαν αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἀπὸ τὸ φουσάτον στρατιῶται ἑκατό. | |
46.3 | Καὶ οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες εἶχαν πτερὰ καὶ ἐλάτες καὶ εἶχαν ὀνύχια ὡσὰν δρεπάνια, ἦταν καὶ δυνατὲς πολλά. Καὶ τὸ κορμίν του〈σ〉 πτερὰ καὶ μαλλία πολλὰ καὶ ἔπιπτεν ἀπανωθεὸν τὸ φου‐ σάτον καὶ ἐτζουγκράνιζαν τὸ πρόσωπο καὶ τὰ ὀμμάτια τοῦ ἀνθρώ‐ | |
| 5 | που. | |
46.4 | Καὶ εἶδεν Ἀλέξανδρος τὸ τί πολεμοῦν· ἦτον ὁ τό‐ πος ἐκεῖνος καλαμόδοντος καὶ ὅρισεν καὶ ἇψαν τὸ καλαμόχορτον. Καὶ ἀπανωθεὸν τὴν φλόγαν ἐπέτονταν καὶ οἱ ἐλάτες ἐκαίονταν ἀπὸ τὴν φλόγαν καὶ ἔπεπταν εἰς τὴν γῆν. | |
46.5 | Καὶ τὲς ἔσφαξαν τὸ φουσάτον καὶ ἐσκότωσαν ἀπ’ αὐτὲς χιλιάδες εἴκοσι. Καὶ ἦλθαν εἰς τὸν Ὠκεανὸν ποταμὸν καὶ αὐτοῦ εἶδαν τὴν θάλασσαν, ὁποὺ | |
| βουτάει εἰς τὸν Ὠκεανὸν ποταμόν. | ||
47t | Περὶ ὅταν ἐγύρισεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν κόσμον. | |
47.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐστράφη ὀπίσω εἰς τὸν κόσμον καὶ ἦλθεν εἰς τὸ κάστρον τὴν Ἐγγλιτέραν καὶ ὅρισεν τὸ φουσάτον νὰ ἀ‐ ναπαυθοῦν. | |
| 4t | Περὶ ὅταν ὑπῆγεν ὁ Ἀλέξανδρος | |
| 5t | εἰς τὴν θάλασσαν. | |
47.4 | Αὐτοῦ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος τριγύρου τοὺς αὐθέντας νὰ ποιήσουν χοντρὰ 〈ξύλα〉, κόκες καὶ κάτεργα χοντρὰ χιλιάδες δώ‐ δεκα καὶ πᾶσα ξύλον κόκα νὰ χωρῆ χίλιους ἀνθρώπους ἀρματωμέ‐ νους μὲ τὴν διοίκησίν τους. | |
47.2 | Καὶ ὅρισεν τὸ φουσάτον του τὸ καβαλλαρικὸν καὶ ὑπῆγαν εἰς τὴν Βαρβαρίαν νὰ ὑπαγαίνουν τῆς στερεᾶς γῆς. Καὶ τὸν Φιλόνην καὶ τὸν Πτολομαῖον ἐπροβόδισεν ἐμπρὸς μὲ τὸ φουσάτον καὶ ἐποίησε τέρμενον μὲ ταυτουνοὺς νὰ | |
| 5 | μαζωχθοῦν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ εἶπε· “Κάστρον, ὁποὺ θέλετε διαβῆ, νὰ τὸ ἐπαίρνετε καὶ νὰ ἐπαίρνετε λιζάτον καὶ φουσάτον.” | |
48t | Περὶ ὅταν ἐσέβην εἰς τὴν θάλασσαν. | |
48.1 | Ἀτός του ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέβην εἰς τὴν μεγάλην κόκαν καὶ ἔρριξεν τὰ καράβια ὅλα εἰς τὴν θάλασσαν. Καὶ ἀρχίνισεν ἄ‐ νεμος μέγας καὶ ὄρθωσαν πρὸς τὴν Ἀνατολήν· καὶ εἰς τρεῖς χι‐ λιάδες καράβια ἔβαλαν τὸν Ἀντίοχον καὶ εἰς ἄλλες τρεῖς χι‐ | |
| 5 | λιάδες τὸν πρωτοκαβαλλάρην 〈Σελευκούσην〉 ἐποίησεν καπετάνον πρῶτον καὶ εἰς ἄλλες τρεῖς τὸν Βυζάντιον καὶ ἀτός του εἰς ἄλλες τρεῖς 〈χιλιάδεσ〉 καράβια ἦτον 〈ὁ〉 Ἀλέξανδρος. | |
48.2 | Καὶ ἐμοίρασαν εἰς τέσσερα μερίδια τὴν θάλασσαν νὰ ὑπαγαίνουν καὶ | |
48.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἔφθασεν εἰς τὴν Αἴγυπτον μὲ τὰ καράβια ὅλα, ὁ‐ ποὺ χρυσοτρέχει ὁ ποταμὸς ὁ Νεῖλος. Καὶ αὐτοῦ ὅρισεν καὶ ἔκτι‐ σαν κάστρον καὶ ἐπονόμασε τὸ ὄνομα τὸ ἰδικόν του Ἀλεξάνδρειαν. | |
48.4 | Ὁ Σελευκούσης μὲ τὰ καράβια τὰ ἰδικά του ἔφθασεν εἰς τὴν Κι‐ λικίαν καὶ ἐποίησε κάστρον καὶ ἐπονόμασε τὸ ὄνομα τὸ ἰδικόν του Σελεύκειαν. | |
48.5 | Ὁ Ἀντίοχος ὁ ὑψηλότατος ἔφθασεν μὲ τοὺς ἰδικούς του καὶ μὲ τὰ ξύλα εἰς τὸ στέμμα τῆς Θαρσίας τῆς θαλάσσης καὶ αὐτοῦ ἐξέβη καὶ ἔκτισεν κάστρον καὶ ἐπονόμασέν το εἰς τὸ ἰδικόν του ὄνομα Ἀν‐ τιοχίαν. | |
48.6 | *** | |
48.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἦτον πολλὰ θλιμμένος δι’ αὐτουνοὺς τὸ ποῦ ἐγίνησαν. Καὶ μίαν τῶν ἡμερῶν ἔφθασαν καὶ ἐκεῖνοι· ὁ Ἀντίο‐ χος μὲ τὴν Ἀντιοχίαν, ὁ Σελεύκιος μὲ τὴν Σελεύκειαν, ὁ Βυζάν‐ τιος μὲ τὴν Βυζαντίαν. Καὶ ἐμαζώχθησαν ἀντάμα μὲ τὸν Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρον καὶ εἰς αὐτὸν τὸν τόπον ἔκτισαν ὅλοι κάστρον καὶ ἐπονό‐ μασαν τὸ κάστρον Μία Καρδία. Καὶ εἰς αὐτὸ τὸ κάστρον ἐποίησαν | |
| μῆνες ἕξι, ὥστε νὰ μαζωχθοῦν μὲ τὸ καβαλλαρικὸν τὸ φουσάτον. | ||
48.8 | Ὁ Πτολομαῖος καὶ ὁ Φιλόνης ἔδειχναν τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ τί τοὺς ηὗρεν ἀπὸ τὸν κόσμον καὶ τὸ ποῦ ἐπολέμησαν μὲ τὰ βασίλεια τῆς Βαρβαρίας καὶ τῆς Θιοπίας. Καὶ αὐτουνοὺς ἐτζάκι‐ σαν καὶ ἐπάταξάν τους ἔμπροσθεν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον δεμένους | |
| 5 | τοὺς ἤφεραν. Αὐτουνοὺς ὅλους ὁ Ἀλέξανδρος ἔβαλεν καὶ ὄμο‐ σάν του ὅρκους φρικτούς· καὶ ἐγίνηκαν ἰδικοί του καὶ ἀπόλυσεν τους καὶ ὑπάγει ὁ καθεεὶς εἰς τὸν τόπον τους. Καὶ ὅρισέ τους νὰ φέρουν δώδεκα χρονῶν λιζάτον καὶ φουσάτον νὰ δίδουν ὁ καθε‐ εὶς ἀπὸ δέκα χιλιάδες ἀρματωμένους. | |
48.9 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθη ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὑπάγει πρὸς τὴν Ἀσίαν μὲ τὸ φουσάτον του· καὶ αὐτοῦ ἔφθασε καὶ ἔκτισε κά‐ στρον καὶ ἐπονόμασέ το Τρίπολιν Πενταπόλεως. Καὶ ἠθέλησαν ἀκό‐ μη οἱ μεγιστάνοι νὰ κτίσουν ἄλλον κάστρον. Ὁ Ἀλέξανδρος ἐχο‐ | |
| 5 | λομάνησε καὶ εἶπεν· “Ὦ πολυανδρειωμένοι μου Μακεδόνιοι, οὐδὲν πρέπει ἐμᾶς νὰ ἀφήνωμεν τὸ ταξίδιν καὶ νὰ κτίζωμεν κά‐ στρον. Οὐδὲν ἔνι εἰς τὸ κάστρον τίποτες δύναμις καὶ παντοχή· ἀμὴ ὁποὺ ἔνι φουσάτον πολύν, αὐτοῦ ἔνι καὶ ὁ θάρρος καὶ ἡ δύ‐ ναμις, ὅτι ἐμεῖς πολλὰ κάστρη καὶ δυνατὰ ἐπήραμεν καὶ ἐχαλά‐ | |
| 10 | σαμέν τα.” Καὶ πάλιν ἐκινήσαμεν μὲ τὰ φουσάτα μας πρὸς τῆς | |
| Φραγγίας τὸν τόπον ἐσέβησαν. | ||
49.1 | Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Τρωάδα, ὁποὺ εἶχαν ἐπάρει ὁκάποτες οἱ Ἕλληνες καὶ τὴν εἶχαν χαλάσειν διὰ μίαν γυναῖκαν, τὴν Ἑ‐ λένην. Ἦτον ἡ Ἑλένη ἑνοῦ βασιλέως γυναῖκα ἀπὸ τὴν Λακεδαιμο‐ νίαν, τοῦ Μενελάου. Αὐτὸς ἦτον βασιλεὺς τῆς Φραγγίας, ὁ Πρίαμος, | |
| 5 | καὶ εἶχεν υἱὸν τὸν Ἀλέξανδρον τὸν Πάριν. | |
49.2 | Καὶ ἔδραξεν τὴν ὡραίαν τὴν Ἑλέ‐ νην καὶ ἤφερέν την εἰς τὸ κάστρον τὴν Τρωάδα· καὶ κανενοῦ οὐδὲν ἐφάνηκεν καλόν, ὁποὺ τὴν ἤφερεν, καὶ ἀνεχάριστον αὐτὸν ἐδέκτηκαν. | |
49.3 | Ὁ βασι‐ λεὺς ὁ Μενέλαος τὸ φουσάτον τὸ ἰδικόν του ἔμασεν, τῆς Κιλικίας καὶ τῆς Ἐλαττονίας καὶ τῆς Θετταλίας τὰ φουσάτα τοὺς βασιλεῖς καὶ τοὺς πρωτοκαβαλλαραίους εἰς βοήθειαν τοὺς ἤφερεν νὰ τὸν | |
| 5 | βοηθήσουν. Καὶ ἦλθεν εἰς τὸν τόπον τῆς Φρυγίας καὶ ἐκούρσευσεν τῆς Τρωάδος τὸν τόπον ὅλον. | |
49.4 | Τότες τὸν καιρὸν ἐκεῖνον οἱ πρωτοκαβαλλαραῖοι τῆς Τρωάδος ἔπεσαν ἀπὸ ἀκονητὰ σπαθία τῶν Ἑλλήνων καὶ αὐτὰ ὁμοίως ἔπεσαν ἀνδρειωμένοι ἀπὸ τοὺς Ἕλλη‐ νας θαυμαστοὶ καὶ φουμιστοὶ χρυσοπτερνιστηράτοι διὰ μίαν γυ‐ | |
| 5 | ναῖκαν ἐσκοτώθηκαν. | |
49.5 | Ἀδὰμ ὁ προπάτωρ διὰ τὴν γυναῖκαν ἐκ τὴν παράδεισον ἐξορίσθη. Ὁ Σαμψὼν ὁ θαυμαστὸς καὶ ἀνδρειωμέ‐ νος διὰ γυναῖκα κακὴν ἐχάθη. Ὁ Σολομῶν ὁ θαυμαστὸς καὶ παν‐ | |
| φρόνιμος εἰς τὸν κόσμον ὅλον τὸν Ἀντάνην τὸν βασιλέα ἀκολού‐ | ||
| 5 | θησεν διὰ τὴν γυναῖκαν. Τότεσον εἰς τὴν Τρωάδα πολλοὶ καβαλλα‐ ραῖοι ἔπεσαν διὰ μίαν γυναῖκαν καὶ ἐποίησαν μὲ δόλον τέχνην καὶ ἐπῆραν την, ὡσὰν γράφη ὁ Ὅμηρος εἰς τὸ βιβλίον του. | |
49.6 | Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἦλθαν οἱ Τρωαδίτες καὶ ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέξαν‐ δρον. | |
49.7 | Καὶ ἄρματα πολλὰ καλὰ καὶ περιφούμιστα καὶ τοῦ υἱ‐ οῦ τοῦ Ἀχιλλέως τοῦ βασιλέως ἤφεραν τὸ σκουτάριν του καὶ εἶ‐ χεν τοῦ λέοντος 〈τὸ〉 πετζὶν ἐντυμένον. Καὶ ἦτον τὸ πρόσωπόν του εἰς τὸ σκουτάριν ἱστορισμένον καὶ τόσον ἔλαμπε τὸ πρόσω‐ | |
| 5 | πόν του εἰς τὸ σκουτάριν, ὡσὰν τὸ φεγγάριν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὡσὰν τοῦ παγωνίου τὰ πτερὰ μὲ τὸ χρυσάφιν ἐφαίνονταν εὔ‐ μορφα, ὅτι ὡσὰν εἰς κοκκινάδαν ἐφαίνετον. | |
49.8 | Καὶ πάλιν ἔφεγγαν τὰ λιθαρόπουλα ὁποὺ εἶναι ἐγκοσμημένα. Καὶ πάλιν ὅταν ἔκρουεν ὁ ἥλιος, ἐφαίνετον ἀσπροκόκκινο τὸ πρόσωπόν του, τόσον εἶχεν θαυμαστὴν τὴν τέχνην. | |
49.9 | Καὶ ὡς τὸ εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐθαύμασεν πολλά. Ἤφεραν καὶ τῆς Βρισηΐδος τῆς θυγατρὸς τὸ μανδέλον ὅ‐ λον μὲ χρυσομάργαρον καὶ μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα, ὁποὺ τὸ εἶδε πᾶς ἄνθρωπος καὶ ἔφριξεν, ὁποὺ ἐσκοτώθην ὁ Ἀχιλλεὺς ὁ | |
| 5 | θαυμαστὸς διὰ τὴν Βρισηΐδα. | |
49.10 | Καὶ ὅταν ἐπάρθη ἡ Τρωάδα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας, αὐτὴν τὴν ἔσφαξεν ὁ υἱὸς τοῦ Ἀχιλλέως εἰς τὸν τάφον τοῦ πατρός του καὶ ἀπέθανεν. Καὶ ὡς εἶδε τὸ ῥοῦχον ἐκεῖνο ὁ Ἀλέξανδρος πολ‐ λὰ ἐπαίνεσεν καὶ ἐθαύμασεν τῆς γυναικὸς ἐκείνης, τὸ πὼς καθα‐ | |
| 5 | ρὸν πόθον εἶχεν καὶ ἐμπιστευμένην ἀγάπην ἐκράτησε πρὸς τὸν Ἀ‐ χιλλέα, ὁποὺ ἄλλη γυναῖκα εἰς τὸν κόσμον ὅλον οὐδὲν ἐποίησεν ἐμπιστοσύνην τέτοιαν. | |
49.11 | Καὶ ὅλοι πολλὰ τὴν ἐπαίνεσαν, 〈ὅτι〉 ὁ Ἀ‐ χιλλεὺς ἀπέθανε, καὶ αὐτὴ οὐδὲν ἠθέλησεν ἀλλουνοῦ ἀνδρὸς νὰ γένη. Καὶ εἶχεν εἰπεῖ ἡ Βρισηΐδα εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἀχιλλέως, ὅταν ἐσφάγη ὁ βασιλεύς· “Ἀχιλλέα καὶ λέοντα, ὁποὺ οἱ | |
| 5 | Τρωαδίτες ἐσένα ἐτρόμαξαν, πῶς ἐγὼ ἡ ἀθλία νὰ ὑπαγαίνω εἰς ξένον τόπον, ὁπού, αὐθέντη μου λεοντόπαρδε, δι’ ἐμένα ἐχάθης; Κάλλιον τὸ αἷμα μου νὰ πέση εἰς τὸ μνῆμα σου καὶ ἐγὼ νὰ πέσω κοντά σου περὶ νὰ εἶμαι ζωντανὴ καὶ νὰ μὲ γυρεύουν ἄλλοι ἄν‐ δρες.” | |
49.12 | Καὶ εἶδεν τοὺς λόγους γραμμένους ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐξέστηκεν πολλὰ θαυμάσια τὴν ἐμπιστοσύνην τῆς Βρισηΐδος καὶ εἶπεν· “Ἀπὸ τὸν θεὸν ἔχει συμπάθιον καὶ ἀπὲ τοὺς ἀνθρώ‐ πους καύχημα εἰς ὅλον τὸν κόσμον, διότι οὐδὲν ἠθέλησεν ἀλλου‐ | |
| 5 | νοῦ ἀνδρὸς γυναῖκα νὰ γένη· κάλλιον θάνατος τιμημένος παρὰ τὴν ἄχρηστον ζωὴν τὴν ὑβρισμένην.” | |
49.13 | Ἀκόμη ἔβγαλαν τῆς βα‐ σίλισσας ἐκείνης τὸ στεφάνιν καὶ ὅταν τὸ ἔβαλεν εἰς τὸ κεφά‐ λιν, τότε ἄμφανος ἐγένετον ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν νύκταν ὅλην ἔλαμπεν ὡς ἱστίαν. Ἀκόμη τοῦ ἔβγαλαν ἀπανωκλίβα‐ | |
| 5 | νον, ὁποὺ τὸ βάλλουν εἰς τὰ ἄρματα, ὁποὺ ἤτουν τοῦ Ἕκτορος, ὁποὺ ἤτουν ἐγκοσμημένον μὲ τὸ μαργαριτάριν καὶ μὲ πολλὴν τιμὴν τὰ λιθαρόπουλα καὶ μὲ σκέπασμα ἀπὸ τῆς ἀσπίδος τὸ τομάριν ἐγ‐ κοσμημένον. | |
49.14 | Ἤφεράν του τὸ βιβλίον τοῦ φιλοσόφου τοῦ Ὁ‐ μήρου, ὁποὺ εἶχε γράψει τὸ χάλασμα τῆς Τρωάδος ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοὺς πολέμους ἕως τὸ ἄκρον, ὁποὺ ἐπαράλαβαν. Καὶ ἐπῆρεν Ἀλέ‐ ξανδρος καὶ ἀνέγνωσάν το. | |
49.15 | Καὶ αὐτοῦ εἶδεν τοὺς πολέμους τῶν καλῶν τῶν ἀνδρειωμένων καὶ τῶν θαυμαστῶν ἀπελάτων· καὶ ἐ‐ θλίβη πολλὰ καὶ ἐχάρη περὶ τὴν γραφὴν τῶν ἀνδρειωμένων, ὁποὺ ηὗρεν, τὸ πὼς ὑψηλότατοι καὶ ἐνδοξότατοι ἔπεσαν ἀπὲ λουλάδα | |
| 5 | διὰ μίαν μαγαρισμένην γυναῖκαν καὶ πολιτικὴν ἐχάθησαν. | |
49.16 | Καὶ ἔτζι παρευθὺς ἐσέβην εἰς τὸ κάστρον τῆς Τρωάδος καὶ ἐρώ‐ τησεν ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ἄρχοντας τῆς Τρωάδος, ποῦ εἶναι τῶν πρώτων καβαλλαραίων τὰ μνήματα. Καὶ ὑπῆγαν τον εἰς τὰ μνήματα καὶ ἐπέζευσεν· καὶ ἐπῆρεν σμύρνον καὶ λίβανον καὶ ἐθυμιάτισεν | |
| 5 | τὰ μνήματά τους καὶ ἔκλαυσε καὶ εἶπεν· | |
49.17 | “Ὦ διαλεκτοὶ ἀν‐ δρειωμένοι εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπελάτες διαλεκτοὶ λέοντες ὁποὺ εἶστεν εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον λέοντες, Ἀχιλλέα καὶ Ἕ‐ κτορα, ἂν σᾶς ἤθελα ἰδεῖ ζωντανούς, ἤθελα σᾶς δώσει πολλὴν τιμὴν | |
| 5 | καὶ αὐθέντης ἤθελα γένει μετ’ ἐσᾶς. Καὶ ἀφὸν ἀπεθάνετε, τῶν ἀ‐ πεθαμένων τῶν ἀνδρειωμένων ἔναι λίβανον καὶ σμύρνον νὰ σᾶς δίδουν καὶ ὁ θεὸς μακαρίσει σας καὶ τὴν γραφήν, ὁποὺ εἶδα, τὰ ὅσα ἀνδρειωθήσετε, ὡς λέγει ὁ Ὅμηρος.” | |
49.18 | Καὶ ὡς ἤκουσαν τοὺς λόγους οἱ φιλόσοφοι, ὁ Μενατὴρ καὶ ὁ Ἀριστοκλέης, εἶ‐ | |
| παν τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Βασιλέα Ἀλέξανδρε, ὁ Ἀχιλλεὺς καὶ ἐσὺ ἑνοῦ πατρὸς παιδία εἶστε, ὅτι οἱ δύο εἶστε ἀπὸ τὸν θεὸν τῶν | ||
| 5 | Ἑλλήνων υἱοῦ Ἀβὼν καὶ τῆς Ὀλυμπιάδος τῆς βασίλισσας ἐγεννή‐ θης. Καὶ σκέπασε τὸ πρόσωπόν σου, καὶ ἂν σὲ τύχη θάνατος, ἡ‐ μεῖς οἱ τιμητικώτεροι θέλομεν γράψει τὰ ποιήματα τὰ παρὰ τὸν Ὅμηρον τῆς Φραγγίας καὶ τῶν Ἑλλήνων τοὺς βασιλεῖς.” Ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος εἶπε πρὸς αὐτινούς· “Κάλλιόν μου ἔνι νὰ ἀκούω τὰ λό‐ | |
| 10 | για τοῦ Ὁμήρου παρὰ ἐξ ἐσᾶς τὴν ἄτυχήν σας τὴν καύχησιν.” | |
| 11t | Περὶ ὅταν ἐστράφη ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Μακεδονίαν. | |
4918bis | Ὁ Ἀλέξανδρος πάλιν ἐστράφην εἰς τὴν Μακεδονίαν μὲ ὅλον τὸ φουσάτον καὶ μὲ ὅλους τοὺς βασιλεῖς, ὁποὺ εἶχεν παρα‐ λάβει ἀπὸ τὴν Δύσιν μὲ τὸ σπαθίν του. | |
49.19 | Καὶ μὲ ταυτουνοὺς ἔφθασεν πρὸς τὸ μεσημέριν εἰς τὴν Μακεδονίαν. Ἔλειπεν ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν χρόνους δεκατρεῖς. Ἡ μητέρα του ἡ Ὀλυμπιάδα καὶ ὁ Ἀριστοτέλης ὁ φρόνιμος ὁ διδάσκαλός του μὲ τὲς ἀρχόντισσες | |
| 5 | καὶ μὲ τὲς γυναῖκες τοῦ κάστρου καὶ τὰ παιδία ἐβγῆκαν εἰς ἀ‐ πάντησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς τὸ ποτάμιν τὴν Κακάνεραν. Τὸν ἐ‐ προσκύνησαν μὲ τιμὴν μεγάλην καὶ μὲ δῶρα πολυτίμητα τὸν ἐσυνα‐ πάντησαν· καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθησαν ὅλοι καὶ ἦλθαν εἰς τὸ κά‐ στρον τοὺς Φιλίππους. | |
49.20 | Καὶ αὐτοῦ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ βασιλεὺς τῶν Μακεδόνων· “Νὰ ὑπάγη ὁ καθεεὶς εἰς τὸν τόπον του καὶ νὰ ἀναπαυθῆτε μῆνας ἕξι· καὶ θρέψετε τὰ ἄλογά σας καλὰ καὶ τὰ ἄρματά σας ὀρθώσετε καλά· καὶ ἂς εἶσθε ἕτοιμοι πάλιν | |
| 5 | εἰς τὸ φουσάτον νὰ ὑπαγαίνωμεν.” | |
49.21 | Καὶ πάλιν τὴν μητέρα του καὶ τὸν διδάσκαλόν του ἄφηκεν εἰς τὸν τόπον. | |
49.22 | Καὶ ἐπῆρεν μὲ τὸν ἐμαυτόν του χιλιάδες δύο διαλεκτοὺς ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν, ὅλους εἰς ὅμοια ἄρματα ἀρματωμένους καὶ μπαρμποῦτες ὅμοιες τοῦ | |
| καθενοῦ γραμμένες καὶ κέρατα τοῦ βασιλίσκου εἰς τὴν κορυφήν, | ||
| 5 | καὶ τὰ σκουτάρια ὅμοια γεγραμμένα τὸν λέοντα μὲ τοὺς ἐλάτες τῆς ἀσπίδας γραμμένα ἀπὸ κορκόνδειλον καὶ τὰ φαρία ἀρματωμέ‐ να. | |
49.23 | Καὶ ἔτζι ὅρισεν ἡ τέντα τους ὁλόγυραν εἰς τὴν τένταν τοῦ Ἀλεξάνδρου νὰ πέφτουν καὶ οὐδὲ κανεὶς ἐτόλμαν εἰς τὸ ἀλλάγιν τῆς Μακεδονίας νὰ πέση, οὐδὲ νὰ σμιχθῆ. Καὶ διαλε‐ κτὲς γυναῖκες ὅρισεν νὰ διαλέξουν εὔμορφες, καὶ ἐδιάλεξαν· | |
| 5 | καὶ ἐπῆρε πᾶσα γυναῖκα τὴν ὄρθωσίν τους ὡς δύο χιλιάδες νὰ περ‐ πατοῦν μὲ τὸ φουσάτον. Καὶ ὁκάποιον τὸν ταιρίαρχον ἔβαλεν ἀπανωθεὸν τὲς γυ‐ ναῖκες· καὶ ὅταν εἶχεν ὁ στρατιώτης εἰς χρείαν τοῦ ἐμαυτοῦ του εἰς γυναῖκαν, ὑπήγαινε εἰς τὸν ταιρίαρχον καὶ ἔδιδεν ἕνα φλουρὶν καὶ ἔπαιρνε τὴν γυ‐ ναῖκαν· καὶ ὅσες νύκτες τὴν ἐκράτειεν, τόσα φλουρία ἐπλήρωνε. | |
49.24 | Καὶ ὅλα τὰ φουσάτα τοῦ Ἀλεξάνδρου μὲ ὄρθωσιν μεγάλην καὶ μὲ δίαιταν ἦσαν ἀράδα καλὴν καὶ πάντα οἱ ἑκατὸν {χιλιάδες} τῶν Μακεδόνων ἦσαν 〈κοντά του〉, εἰς τὸ τραπέζιν εὑρίσκονταν, καὶ ὅλοι τὸ βραδὺ καὶ πουρνὸν μὲ αὐτὸν εὑρίσκονταν. Καὶ ἀπὸ ὅλους | |
| 5 | ὁ Ἀλέξανδρος ἀπ’ αὐτουνοὺς μικρότερος ἐγίνετον 〈τὰ〉 ἄλογα καὶ τὰ ῥοῦχα τους, ὁποὺ ἐφοροῦσαν, ὅλη ἡ Μακεδονία καὶ τὸ ἅρμα. | |
49.25 | Εἶχαν βοηβόνταν, ὁλονῶν ἦτον ὁ Πτολομαῖος, ἄνθρωπος ἠγαπημέ‐ νος καὶ ὀρθὸς δίκαιος καὶ εἰς ὅλα τοῦτα τὰ καμώματα ἦτον δό‐ κιμος, τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦτον ἐμπιστευμένος πάμπολλα. Καὶ ὅταν κανέναν ἐσκότωναν εἰς τὸν πόλεμον ἀπὲ τοὺς Μακεδόνους, 〈ὁ〉 | |
| 5 | Ἀλέξανδρος ἐδιάλεγεν καὶ πάλιν αὐτουνοῦ εἰς τὸν τόπον του ἔ‐ βαλνεν, διότι πάντοτε νὰ εἶναι ἑκατὸν {χιλιάδες} ἀρματωμένοι στρατιῶται. | |
49.26 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθη ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐκίνησε πρὸς τὴν Ἀνατολὴν πάλιν νὰ ταξιδεύη· καὶ ὅσοι αὐθέντες καὶ κάστρη μὲ τὸ θέλημάν τους ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέξανδρον, ἐκεῖνοι αὐθέν‐ | |
| τευαν καὶ τὰ κάστρη εἶχαν καὶ μεγάλην τιμὴν καὶ συμπάθιον ἀπὸ τὸν | ||
| 5 | Ἀλέξανδρον· καὶ ὅσοι τὸν ἀντίστεκαν, αὐτὰ τὰ κάστρη ἐχάλαν τα καὶ τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἀκονισμένον σπαθὶν ἀποκεφάλιζεν. | |
49.27 | Ἀπ’ αὐτὸ τὸ ἔργο ἐτρόμαξαν καὶ ἐσκιάστηκαν ὅλοι οἱ βασιλεῖς τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Παλαιστίνης καὶ τῶν Ἑβραίων ἡ αὐθεντία καὶ τὸ βασίλειόν τους ὅλον, τῆς Αἰγύπτου ὁ τόπος ἦσαν ἀποκά‐ του τὸν Τάρειον, τῆς Περσίας τὸν βασιλέα. Καὶ ὁμολόγησάν του | |
| 5 | τὸ πὼς ἐξαναῆλθεν τῶν Μακεδόνων τὸ φουσάτον ἀπάνω τους, ὀποὺ οὐδὲν ἐπαντέχαιναν τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
49.28 | Τάρειος, τῆς Περσίας ὁ βασιλεύς, ὡς ἤκουσεν, ἔναν ἀποκρισάρην ἀπέστει‐ λεν μὲ ἐπιστολὴν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἔγραφεν ἡ ἐπιστολὴ οὕτως· | |
| 5 | “Ὁ Τάρειος, ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων ὁλουνῶν, πολλὰ ὑψη‐ λότατος ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον τιμημένος ἀπ’ ὅλα τὰ βασίλεια καὶ ἴσα μὲ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὥσπερ τὸν ἥλιον λάμπει ἀπὸ Ἀνατολῶν ἕως Δυσμῶν. | |
49.29 | Ὁκάτι λόγος μὲ ἦλθεν ἐκ τὸ αὐτὶν καὶ ἤκουσα, ὦ υἱὲ τοῦ Φιλίππου, ὅτι ὅλην τὴν Δύσιν καὶ τὴν Ἐλλάδα ἐπῆρες καὶ ἕως τὴν μεγάλην τὴν Ῥώμην ἦλθες καὶ ὅλους τοὺς βασιλεῖς καὶ αὐθέντας ἀνακάτωσες καὶ ἐχάλασές τους ὁλότε‐ | |
| 5 | λα. Καὶ ἦλθες εἰς τὸν Ὠκεανὸν ποταμὸν καὶ οὐδὲν σοῦ ἔσωζεν, | |
| ὅσον ἐποίησες καὶ ἐπῆρες, ἀμὴ καὶ εἰς τοῦ Νότου τὴν μερίαν ἦλθες, εἰς τὴν Βαρβαρίαν. | ||
49.30 | Καὶ εἰς τὴν Αἰθιοπίαν ἦλθες καὶ ὅλους τῆς Δύσης τοὺς βασιλεῖς ἀποκάτου εἰς τὸ χέριν σου τοὺς ἐ‐ πῆρες, ὁποὺ ἦσαν εἰς τὸν ὁρισμὸν τὸν ἰδικόν μου καὶ ἐπλήρωνάν μου τὸ λιζάτον ὅλοι οἱ βασιλεῖς· ἀκόμη ἀποκότησες καὶ ἐπῆρες | |
| 5 | μου ὅλον τὸν πλοῦτον, ὁποὺ ἔρχετον καθὲν χρόνον τὸ λιζάτον. | |
49.31 | Καὶ οὐδὲν σοῦ ἔσωσεν, ἀμὴ ἀκόμη εἰς τὴν Ἀσίαν καὶ εἰς τὴν Ἀχρίδαν καὶ εἰς τὴν Τάραντα κοντὰ εἰς τὸν τόπον μας ἐπάτησες μὲ τοὺς ἀτιμωμένους τοὺς ἰδικούς σου τοὺς ῥυμπαραίους τοὺς Μακεδονίτας τοὺς δουλευτάδες τοὺς ἰδικούς μου, ὁποὺ μὲ ἐ‐ | |
| 5 | πλήρωναν λιζάτον καὶ δοῦλοι μου ἦταν δεδουλωμένοι· καὶ ἐσὺ ἦλ‐ θες πρὸς τὴν Περσίαν νὰ δουλεύης. Καὶ νεμάλον σοῦ ἔναι εἰς τὴν γενεάν σου νὰ εἶσαι τιμημένος, εἰς τὸ ἠγονικόν σου νὰ εὑρίσκε‐ σαι. | |
49.32 | Καὶ τὴν Ἐλλάδα μοναχὴν ἐσὺ ἔχε την, ἀφήνω σέ την· καὶ τὰ ζακόνια καὶ τὸ βλησίδιν, ὁποὺ εἶχεν ὁ πατήρ σου, συμπαθῶ τα. Καὶ ἐτούτην τὴν ἐλεημοσύνην σοῦ κάμνω νὰ ἔχης ἐσύ, Ἀλέξαν‐ δρε, διὰ τὴν λωλίαν ὁποὺ ἔχεις ἀτός σου μὲ τὲς κλέπτες σου, ὁ‐ | |
| 5 | ποὺ εἶσαι καὶ ἐσὺ ὁ μέγας τους. | |
49.33 | Καὶ ἂν οὐδὲν θέλης καὶ στέρξης τοὺς λόγους μου, σηκωθῆ θέλω μὲ ὅλην μου τὴν δύναμιν καὶ οὐδὲν θέλεις εὕρη πούπετες νὰ κρυβηθῆς, ἀμὴ ἀπὸ τὸ σπαθὶν | |
| τὸ ἰδικόν μου θέλεις παιδευθῆ.” | ||
50t | Περὶ ὅταν εἶδεν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου ὁ Ἀλέξανδρος. | |
50.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐπῆρε τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου τοῦ βα‐ σιλέως καὶ ἀνάγνωσέ την· καὶ αὐτὴν τὴν ὥραν τὴν ἔκοψεν κομμά‐ τια καὶ ὅρισε μὲ μέγαν θυμὸν νὰ κρεμάση τοὺς ἀποκρισαραίους καὶ νὰ κόψουν τὰ κεφάλια τους. Καὶ οἱ Μακεδόνες ἐζύγωσαν κοντά | |
| 5 | του καὶ εἶπαν του· | |
50.2 | “Βασιλέα Ἀλέξανδρε, οὐδὲν πρέπει τοὺς ἀποκρισαραίους νὰ τοὺς σκοτώσης.” Ἀλέξανδρος εἶπεν πρὸς αὐτουνούς· “Διατί οὐδὲν τοὺς ἀπέστειλεν ὡς βασιλέαν, ἀμὴ εἶναι ὡς ῥυμπαραίους καὶ εἰς κλέπτες ἀποσταλμένους.” | |
50.3 | Καὶ ὅρισε καὶ τοὺς ἀπόλυσεν καὶ εἶπεν τους· “Ἐμένα μηδὲν μὲ κατηγορήσε‐ τε, ἀμὴ ἔχετε τὸν βασιλέα σας κάκητα. Ἐγὼ αὐτὸν βασιλέα τὸν ἔχω καὶ αὐτὸς ὡς ῥυμπάρην καὶ ὡς κλέπτην μὲ ἔχει· καὶ ὅταν αὐ‐ | |
| 5 | τὸς ἐσᾶς ὡς ῥυμπάρην σᾶς ἀποστέλλει, τότε τὰ κεφάλια σας ἔκοψεν. Ὁ βασιλεὺς ποτὲ ἀποκρισάρην οὐδὲν σκοτώνει, ἀμὴ ὁ κλέπτης καὶ ῥυμπὰς σκοτώνει ἀποκρισαραίους· ἀμὴ ἐγὼ ὡς βασιλέας ὁποὺ εἶ‐ μαι, ἐχάρισα τὴν ζωήν σας.” | |
50.4 | Ἐκεῖνοι πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον εἶπαν· “Ἐὰν ἐμᾶς ἤθελες σκοτώσει, βασιλέα Ἀλέξανδρε, τὸν Τά‐ ρειον τὸν βασιλέα μὲ τὸν σκοτωμὸν τὸν ἰδικόν μας τίποτε οὐδὲν τὸν ἔβλαβες· καὶ ἂν σὲ ὁδηγήση ὁ θεός, ποίησε ἐλεημοσύνην καὶ | |
| 5 | συμπάθιον εἰς ἡμᾶς, ὅτι ἄξιοι εἴμεθεν ἡμεῖς νὰ εὐφημίσωμεν καὶ νὰ ὑμνήσωμεν τὸ ὄνομα τῆς βασιλείας σου εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὁ‐ λουνοὺς τῆς Περσίας.” | |
50.5 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐλυπήθην καὶ ἀπόλυκέ τους· καὶ ἐποίησε | |
| πρὸς τὸν Τάρειον {τὴν} ἐπιστολὴν τέτοιαν· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὁλονῶν ὁ βασιλεὺς {τὸν} εἰς Τάρειον τῆς Περσίας τὸν βασιλέα· τὴν ἐπιστολὴν τὴν ἰ‐ | ||
| 5 | δικήν σου ἐπῆρα καὶ ἀνάγνωσά την· καὶ οὐδὲν σὲ εὐχαρίστησα εἰς τὴν γραφήν σου, ὅτι οὐδὲν ἦτον βασιλικὴ τάξις τῆς γραφῆς σου, ἀμὴ λέγεις τὸ πὼς τῆς Δύσης τὰ βασίλεια ἐπῆρα καὶ ἐχάλασά τα. Καὶ νὰ ἠξεύρης ἡ βασιλεία σου ὅτι πᾶς ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ χαμηλὰ θέλει ἀνεβῆ εἰς τὰ ὑψηλά· καὶ αὐτοῦ νὰ ἐγρυκήσης ὅτι τὴν Δύ‐ | |
| 10 | σην ἐπῆρα καὶ ἔρχομαι πρὸς τὴν Ἀνατολήν. Καὶ λέγεις μας καὶ φοβερίζεις μας ὅτι ὅλη ἡ οἰκουμένη ἐμπρὸς εἰς τὸ πρόσωπόν σου οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ σταθῆ· καὶ νὰ τὸ ἠξεύρη ἡ βασιλεία σου ὅτι ἐγέμισεν ἡ οἰκουμένη ὅλη τὸ ὄνομα τὸ ἰδικόν μου. Καὶ ἐγρύκη‐ σε, βασιλέα Τάρειε, ὅτι τῶν Μακεδόνων ἡ στρατία, ὁποὺ τοὺς λέ‐ | |
| 15 | γεις ῥυμπαραίους καὶ ὁρίζεις καὶ ἡμᾶς νὰ πιάσης, ἀμὴ ἡμεῖς εἰς τὴν βασιλείαν σου ἐρχόμεθεν. | |
50.6 | Καὶ ἂν ἐσὺ ἀχαμνοὺς καὶ μι‐ κροὺς μᾶς ἔχης, ἡμεῖς εἴμεστεν ὡσὰν τὸ λιθάριν τὸ ἀδαμάντινον ἀκονητόν· οὕτως θέλομεν φανῆ ἐσένα ἁψέα ὡσὰν εἰς τὴν γλῶσσαν | |
| τοῦ ἀνθρώπου, ὁποὺ νὰ ἀμπουκώνη πολλὰ σπυρία πιπέριν καὶ καύ‐ | ||
| 5 | τουν τὴν γλῶσσαν του πολλά. Οὕτως ἔρχομαι καὶ ἐγὼ καταπάνω σου νὰ ἐπάρω τὴν αὐθεντίαν σου καὶ νὰ ἐπονομασθῶ τῆς Περσίας βασιλεύς. | |
50.7 | Εἰς τὰ μεγαλεῖα τοῦ θεοῦ θαρρῶ οὕτως νὰ γένη, ὁποὺ ἐσὺ γίνεσαι ὅμοιος τοῦ θεοῦ καὶ μηδὲν θαρρῆς τὸν ἐμαυ‐ τόν σου καὶ εἰς τοὺς Πέρσας νὰ ἐξεβῆς ἔμπροσθέν μου εἰς τὸν πόλεμον, ὅτι οἱ Πέρσες εἶναι γυναῖκες στολισμένες· ἀμὴ τὸ φου‐ | |
| 5 | σάτον τῶν Μακεδόνων εἶναι λέοντες· ἀμὴ ἔβλεπε τὴν ζωήν σου μὴ τὴν χάσης.” | |
50.8 | Ὁ Τάρειος τὴν ἐπιστολῆν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐδέχθηκέν την καὶ ἐγέμισεν χολὴν καὶ θυμὸν μέγαν καὶ πρὸς τοὺς ἀποκρι‐ σαραίους ὁποὺ ἦσαν ἐκεῖ εἶπεν· “Δείξετέ μου πόσων χρονῶν νὰ ἔνι τώρα ὁ Ἀλέξανδρος καὶ πόσον φουσάτον ἔχει τώρα μὲ τοῦ λόγου του;” | |
50.9 | “Θέ‐ λει γένει τώρα τριάντα, τοῦ εἶπαν, εὔμορφος καὶ ἀνδρειωμένος πολλὰ καὶ ὁ λόγος του στερκτὸς ἔνι πάντοτε πολλά.” Καὶ τὴν φρόνησιν ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴν ἐγρύκησεν ὁ βασιλεύς· ἔχει καὶ φουσάτον μὲ τὸν | |
| 5 | ἐμαυτόν του πεντακοσίες χιλιάδες. Ὁ φρόνιμος ὁ Σολομῶν εἰς τὰ χαρτία του ἔλεγεν· “Τὸ γέλασμά του καὶ τὸ περπάτημα, δείχνο‐ μεν τὴν βασιλείαν σου, ὅτι τὸ ἔχει 〈βασιλικὸν〉 ὁ Ἀλέξανδρος.” | |
50.10 | Ὁ Τάρειος ὡς ἤκουσεν κατὰ νοῦν του, εἶπεν· “Μὰ τὴν ἀλήθειαν εἶ‐ ναι βασιλικὰ αὐτὰ τὰ σημάδια· ἀμὴ οὐδὲν πιστεύω νὰ εἶναι ἀλη‐ | |
| θινά.” Ὅρισεν ἐπὶ τὸν τόπον του καὶ ἐπὶ τὰ μέρη ὅλα νὰ μαζω‐ χθοῦν τὰ φουσάτα, ὁποὺ ὁκάποτες οἱ γλῶσσες ἐποίησαν τὴν πυρ‐ | ||
| 5 | γοποιίαν, καὶ αὐτοῦ ὁκάποτες εἰς καιρὸν ἐμερίσθησαν οἱ γλῶσ‐ σες. | |
50.11 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Τάρειος ὅρισεν νὰ συναχθοῦσιν ὅλοι καὶ αὐτοῦ ἔγραψεν ἐπιστολὴν εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ εἰς τὴν Αἴγυ‐ πτον νὰ μηδὲν παραδοθοῦν τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Ὅτι ἐγὼ μὲ μεγά‐ λην δύναμιν ἔρχομαι εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ γλήγορα θέλω σᾶς | |
| 5 | ἐλευθερώσει ἀπὸ κακόν.” | |
51.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέβηκεν μὲ τὰ φουσάτα του εἰς τὸν Ἰουδαϊκὸν τόπον εἰς τῶν Ἑβραίων τὴν αὐθεντίαν καὶ εἰς τὸ βασίλειόν τους. Καὶ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ὅριζάν τον οἱ Ἑβραῖοι μὲ εὐγενίδαν καὶ μὲ φρόνεσιν καὶ τιμὴν τῆς Ἱερουσαλὴμ τὴν αὐ‐ | |
| 5 | θεντίαν καὶ τὸ βασίλειόν τους ὁ προφήτης Ἱερεμίας. Καὶ ἐπα‐ ρακαλοῦσαν τὸν θεὸν Σαβαὼθ καὶ ἦτον ὁ Ἱερεμίας ἀρχιερεὺς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον. | |
| 8t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλεν ὁ Ἀλέξανδρος | |
| 9t | πρὸς τοὺς ἀποκρισαραίους. | |
51.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἔστειλεν ἀποκρισαραίους πρὸς αὐτουνοὺς μὲ ἐπιστολὴν τέτοιαν· “Εἰς τοὺς Ἑβραίους ὁποὺ ὀνομάζετε τὸν θεὸν Σαβαώθ, εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ ὁποὺ εὑρίσκεσθε, ***.” Καὶ οἱ Ἑ‐ βραῖοι ὡσὰν εἶδαν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἔστειλαν ἔναν | |
| 5 | Ἑβραῖον καὶ εἶπεν· “Ἡμεῖς οἱ εὑρισκόμενοι εἰς τὴν Ἱερουσα‐ λὴμ τὸν βασιλέα Ἀλέξανδρον πολλὰ χαιρετοῦμεν· χαίροις, Ἀ‐ | |
| λέξανδρε βασιλέα· τὰ ὅσα μᾶς ἐμήνυσες μὲ μεγάλην χαρὰν τὸ ἐδέχθη‐ μεν· καὶ νὰ ἠξεύρης, Ἀλέξανδρε βασιλέα, ὅτι ἀφότις ἐδιέβημαν εἰς τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν, οὐδένα βασιλέα ἐφαλτζίσαμεν μὲ τὴν | ||
| 10 | δύναμιν τοῦ παντοκράτορος θεοῦ Σαβαώθ. | |
51.3 | Καὶ ἕως τώρα μᾶς ἐ‐ παρηγόρησε ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς· ἔβαλέ μας εἰς τὰ χέ‐ ρια τοῦ βασιλέως Ναβουχοδονόσωρ τῆς Περσίας καὶ πολλοὺς χρόνους εἰς αἰχμαλωσίαν ἐποιήσαμεν· καὶ πάλιν εἰς τὸν τόπον μας ὀπίσω | |
| 5 | ἐγυρίσαμεν καὶ εἴμεθεν ἀποκάτω τῆς δεξιᾶς χειρὸς τῆς Περσίας, ὁποὺ ἡ οἰκουμένη ὅλη καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἔνι ἀποκάτω της. | |
51.4 | Καὶ ἂν ἐμεῖς ἐσένα παραδοθοῦμεν, αὔριον ἔρχεται ὁ βασιλεὺς ὁ Τάρειος καὶ μᾶς χαλάει τὸν εὔμνοστον τόπον τῆς Ἱερουσαλήμ· καὶ ἐὰν τὸν Τάρειον τζακίσης καὶ τὰ σπαθία του τζακίσης, ἔλα μὲ ἀγάπην εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ | |
| 5 | καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου νὰ σὲ εὐφημίσωμεν βασιλέα τῆς οἰκουμένης ὅλης ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους· καὶ ἂν οὐδὲν πατάξης τὸν Τάρειον, μηδὲν σεβῆς εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ.” | |
51.5 | Καὶ ἔστειλαν ἕναν Ἑβραῖον μὲ ἐπι‐ στολὴν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Ὁ Ἀλέξανδρος τὴν ἐπιστολὴν ἀνέγνωσέν την καὶ ἄλλην ὅρισεν καὶ ἔγραψαν· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βα‐ σιλέων, ὅλους ὅσοι εὑρίσκεσθε εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, γράφω· πολλὰ ὑψη‐ | |
| 5 | λὰ μὲ ἐστείλετε, εἶδα τα καὶ ἔμαθά τα καὶ ἂν οὐδὲν πρέπει ἐσᾶς ἄνθρωποι τὸν θεὸν τὸν ζῶντα, ὁποὺ ἔχετε, νὰ εἶστε ἀποκάτω εἰς Ἀβόν, εἴδωλον νὰ προσκυ‐ νᾶτε, καὶ μηδὲν παντυχαίνετε εἰς τὸν Τάρειον νὰ τοῦ πληρώνετε χαράτζιν καὶ δοσίματα. Ἐγὼ ἂν οὐδὲν προσκυνήσω τὸν θεὸν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, πρὸς τὸν Τάρειον οὐδὲν ὑπαγαίνω νὰ τὸν πολε‐ | |
| 10 | μήσω· καὶ νὰ ἠξεύρετε τώρα ἐγλήγορα τὴν δεξιάν σας θέλω ἐλευθε‐ | |
| ρώσει.” Τὸν Ἑβραῖον ἔστειλεν ὀπίσω εἰς τὸ κάστρον. | ||
51.6 | Ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἤκουσεν ὅτι ἔρχεται καὶ ἐσύναξε τὸν λαὸν τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐποίησαν βουλὴν καὶ εἶπαν· “Καλόν μας ἔνι νὰ δεχθοῦμεν τὸν Ἀλέξανδρον· ἐγὼ εἶδα εἰς τὸν ὕπνον μου ἐτούτην τὴν νύκταν τὸν προφήτην Δανιὴλ καὶ ἐλάλειεν μετ’ ἐ‐ | |
| 5 | μένα· αὐτὸς ὁποὺ ἔρχεται πρὸς ἐσᾶς, ἐγὼ σᾶς λέγω, προφήτευσα ὅτι θέλετε λυτρωθῆ ἐκ τὰ χέρια τῆς Περσίας, ὅτι, ὅσον σᾶς ἐ‐ πείρασεν, θέλει τὸ πληρώσει ὁ Ἀλέξανδρος εἰς αὐτουνούς.” | |
51.7 | Ὁ λόγος ἐτοῦτος ἄρεσεν τῶν ἀνθρώπων ὁλονῶν· καὶ ὁ Ἀλέξανδρος εἶδεν αὐτὴν τὴν νύκταν ὄνειρον 〈ὅτι τοῦ ἐφάνη〉 ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἐνδυμένος τῶν ἀρχιερέων τὴν φορεσίαν καὶ εἶπε· “Ἔλα πρὸς ἐμᾶς, | |
| 5 | Ἀλέξανδρε, καὶ σέβα εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ αὐτοῦ προσκύνησε τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὸν παντοκράτορα Σαβαώθ, καὶ ἀφότις τὸν προσκυνήσης, σύρε εἰς τὸν Τάρειον καὶ αὐτὸν θέλεις πατάξει καὶ τζακίσει καὶ θέλεις γένει αὐθέντης τῆς Περσίας καὶ βασιλεύς.” | |
51.8 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὸν ὕπνον ἀσηκώθηκεν καὶ ἔδει‐ ξε τὸ ὄνειρον εἰς τοὺς ἄρχοντας καὶ ἐκίνησαν ὀρθὰ εἰς τὴν Ἱε‐ ρουσαλήμ. Καὶ ὅταν ἐζύγωσαν πρὸς τὸ κάστρον, ἤκουσεν ὁ προφήτης Ἱερεμίας ὅτι ἔφθασεν, ὅρισεν καὶ ἐμαζώχθηκεν ὅλον τὸ ψυχολόγι, | |
| 5 | μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ ἐξεβοῦν εἰς ἀπάντησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
51.9 | Καὶ ἐνδύθην καὶ ἐστολίσθη ὁ προφήτης Ἱερεμίας τῶν ἀρχιε‐ ρέων τὴν ἐνδυμασίαν καὶ χίλιοι ἄνθρωποι εἰς φόρεσιν ἱερέων καὶ δέκα χιλιάδες ἀντάμα μὲ λαμπάδες καὶ θυμιατοὶς μὲ τὲς καν‐ | |
| δῆλες εἰς ἀπάντησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐθυμιάτισάν τον. | ||
52.1 | Ἀλέξανδρος ὡσὰν εἶδεν τὸν προφήτην Ἰερεμίαν, εἶπε πρὸς τοὺς ἄρχοντες· “Τοῦτον εἶδα εἰς τὸν ὕπνον μου καὶ μὲ ταύ‐ την τὴν φορεσίαν μοῦ ἐφάνη·” καὶ ἔτζι ἐπέζευσεν ἀπὸ τὸ ἄλογόν του καὶ ἐπροσκύνησέν τον ἕως εἰς τὴν γῆν. Ὁ προφήτης Ἱερεμί‐ | |
| 5 | ας τὸν ἐθυμιάτισε μὲ σμύρνον καὶ λίβανον ὡς ἄξιον βασιλέων καὶ εὐλόγησέν τον καὶ ἀπὸ τὸ χέριν τὸν ἐπίασεν καὶ ἐσέβησαν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. | |
52.2 | Καὶ ὑπῆγεν τον εἰς τὴν ἐκκλησίαν τὴν ἰδι‐ κήν του καὶ ἐπροσκύνησαν εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων, εἰς τὴν ἁγίαν Σιών. Καὶ ὁμολόγησέν τον πῶς τὴν ἔκτισεν ὁ Σολομῶν. Ὁ Ἀλέξαν‐ δρος τὸν ἐρώτησεν· “Δείξετέ μου, ποῖον θεὸν πιστεύετε ἐσεῖς;” | |
52.3 | 〈Ὁ〉 προφήτης τὸν ἀπεκρίθην· “Ἔνα θεὸν ἡμεῖς πιστεύομεν καὶ ὁμολογοῦμεν, ὁποὺ ἐποίησε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ ὅλους ὁ‐ ρᾷ καὶ αὐτὸν ὀμμάτιν οὐδὲν τὸν εἶδεν καὶ οὗς οὐκ ἤκουσεν καὶ εἰς καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἐσέβη.” | |
52.4 | Ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀ‐ λέξανδρος, ἐθαύμασε καὶ εἶπεν ὅτι· “Ἀληθινὰ ὑψηλοῦ θεοῦ εἶστε ἐσεῖς αἰχμάλωτοι· καὶ πιστεύω καὶ ἐγὼ εἰς αὐτὸν τὸν θεὸν καὶ ὁ‐ μολογῶ καὶ προσκυνῶ καὶ ὑμνῶ καὶ χαρίζω του ἐκεῖνα τὰ δῶρα καὶ | |
| 5 | τὸ λιζάτον, ὁποὺ ἤθελα ἐπάρει ἀπ’ ἐσᾶς, ὡσὰν ἀπὲ τὲς γλῶσσες ὅλες, τὸν ἰδικόν σας πιστεύω καὶ ἐγὼ καὶ ἡ ἀγάπη του καὶ ἡ ἐλεημοσύ‐ νη του νὰ εἶναι μετ’ ἐμένα.” | |
52.5 | Καὶ ἐπῆρεν ὁ προφήτης χρυσάφιν πολὺν μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κάστρου καὶ ἤφερεν τὸ κανίσκιν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον· καὶ αὐτὸς οὐδὲν ἠθέλησεν νὰ τὸ ἐπάρη, ἀμὴ εἶπεν· | |
| “Ἂς ἔνι δώρημα τὸν θεὸν τὸν Σαβαώθ.” | ||
| 5t | Περὶ ὅταν ἐξέβην ὁ Ἀλέξανδρος | |
| 6t | ἐκ τῶν Ἑβραίων τὸ γένος. | |
| 7 | 〈Ἐξέβην〉 ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὸν τόπον τῶν Ἑβραίων καὶ ἐζύγωσε πρὸς τὸ μέρος τῆς Αἰγύπτου· καὶ μετ’ αὐτὸν ἦτον ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἕως τὸ μεσημέριν καὶ ὅ‐ λον τοῦ ἐπροφήτευεν τὸ τί {εἶπεν} ὁ προφήτης Δανιὴλ προτύτερα εἶ‐ | |
| 10 | χεν εἰπεῖ διὰ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
52.6 | “Ἔλα, Ἀλέξανδρε, μὲ ἀγάπην καὶ προσκύνησον τὸν θεὸν τὸν Σαβαὼθ καὶ πάντοτε νύκταν καὶ ἡμέραν παρακάλειέ τον εἰς τὴν βοήθειάν σου καὶ τὴν δύναμιν τῆς Περσί‐ ας θέλει χαλάσει· καὶ ἐσὺ πήγαινε εἰς τὴν Αἴγυπτον, θέλεις τὴν | |
| 5 | παραλάβει· καὶ τὸν Πῶρον τῆς Ἰ〈ν〉δίας θέλεις σκοτώσει· καὶ αὐ‐ θέντης μέγας θέλεις γίνει. Ἀμὴ ἀπ’ ὅλους τὸ χέριν τοῦ θεοῦ τοῦ Σαβαὼθ θέλει εἶστεν ἀπάνω σου. Καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου ἀπὸ Ἀνατολὴν ἕως Δύσιν θέλεις ὀνομαστεῖ βασιλέας· καὶ ἀφόντις αὐ‐ τὰ θέλεις ποιήσει, ὅσα σὲ εἶπα, θέλεις ὑπάγει κοντὰ εἰς τὸν πα‐ | |
| 10 | ράδεισον. | |
52.7 | Καὶ αὐτοῦ θέλεις εὕρει γυναῖκες καὶ ἀνθρώπους φυ〈λα〉‐ κωμένες, καὶ ἀμὴ ὅλοι ζοῦν ἀπὸ οὔπουρα οὐχὶ ἄλλον, καὶ ἡ ἐνδυμα‐ σία τους ἔνι μόνον τομάριν καὶ μὲ ἀγάπην κοντὰ εἰς τοὺς ἀγγέλους θρέφονται· αὐτοὶ Μακάριοι ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν θεόν. | |
52.8 | Καὶ ὅ‐ λα αὐτὰ θέλεις ἰδεῖ, Ἀλέξανδρε· ἀκόμη καὶ αὐτοὶ θέλουν σὲ ὁμο‐ λογήσει περὶ 〈τὴν〉 ζωήν σου καὶ περὶ τὸν θάνατόν σου· ἀμὴ ἐμᾶς μηδὲν μᾶς ἀφήνης εἰς πικρίαν, Ἀλέξανδρε, ἔπαρε τίποτες ἀπὸ ἡ‐ | |
| 5 | μᾶς διὰ τὴν ἀγάπην μας.” Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος εἶπε πρὸς τὸν προφή‐ την· “Ὡσὰν ὁρίση ὁ πατήρ, οὕτως νὰ ποιήσωμεν.” | |
52.9 | Καὶ ὅρισεν ὁ προφήτης καὶ ἤφεραν λυχναρόπουλον λυχνιτάριν καὶ εἰς τὸ λυχνα‐ τάριν ἦτον γραμμένον τὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ τοῦ Σαβαώθ· καὶ αὐτὸ τὸ λιθα‐ ρόπουλον ἐβάστα το εἰς τὴν μπαρμπούταν του ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, | |
| 5 | καὶ ὅταν ὑπήγαινεν εἰς τὸν πόλεμον μὲ τοὺς Ἕλληνας, αὐτὸ ἐβά‐ στα εἰς τὸ κεφάλιν του. | |
52.10 | Καὶ ὅρισεν καὶ ἤφεράν του 〈τὸ〉 σπαθὶν τοῦ Γολιὰθ τοῦ Ἕλληνος, ὁποὺ τὸν ἐτρόπωσεν ὁ Δαβὶδ ὁ βα‐ σιλεὺς τῶν Ἑβραίων. Καὶ ὅρισεν καὶ ἤφεραν τὴν κασίδαν διχάλην τοῦ Σαμψοῦ τοῦ ἀνδρειωμένου μὲ τοῦ ὀφιδίου τὰ ὀνύχια καμωμένην· | |
| 5 | καὶ τὸ κονδάριν τοῦ Σαμψὼν ἀδαμάντινον ὁποὺ κανένα σίδερον οὐ‐ δὲν τοῦ ἐστέκετον· καὶ ἤφεραν τὸ σκουτάριν του ἀπὸ σίδερον ἀ‐ νοικτόν, ὁποὺ τίποτες αὐτὸ οὐδὲν τὸ ἐπέρνα ἄλλον σίδερον, ὁποὺ εἶχεν γένει τοῦ Υἱοπανθάνου, τοῦ υἱοῦ τοῦ Σαοὺλ τοῦ βασιλέως. | |
52.11 | Καὶ τοῦ κάστρου οἱ ἄνθρωποι τὸν ἐπροσκύνησαν δέκα χιλιά‐ δες μαγδανάλια καὶ ἄλογα καλὰ διαλεκτὰ ἑκατό· καὶ εὐλόγησεν ὁ προφήτης καὶ εἶπεν· “Οὐδένας τόπος ἀλλ’ οὐδὲ κάστρη νὰ σὲ ἀντι‐ σταθοῦν·” καὶ ἔπειτα ἐγύρισεν ὀπίσω. | |
53.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Αἴγυπτον ἐδιέβη καὶ τῆς Αἰγύπτου οἱ ἄνθρωποι ἦλθαν καταπάνω εἰς τὸν πόλεμον καὶ πάλιν ἐγύρισαν ὀπίσω, οὐδὲν ἐτόλμησαν νὰ πολεμήσουν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔπεσεν τριγύρου τὸ κάστρον τῆς Αἰγύπτου καὶ πολλὰ δυνατὰ τὸ ἐπολέμησαν | |
| 5 | αὐτὴν τὴν ἡμέραν. | |
53.2 | Καὶ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦτον καῦμα πολὺ τοῦ ἡλίου καὶ ἦτον λίμνη κοντὰ εἰς τὸ κάστρον καθάριον πολλὰ καὶ κρύον ὥσπερ πάγος. Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὸ πολὺ τὸ καῦμα ἦλ‐ θεν εἰς τὴν λίμνην νὰ κολεμπήση καὶ ἐσέβην ἀπέσω καί, τὸ νερὸν | |
| 5 | ὡς ἦτον κρύον, ἐπλευριτώθη καὶ ἔπεσεν εἰς ἀρρωστίαν μεγάλην καὶ τὸ φουσάτον ἔπεσεν εἰς λογισμὸν μέγαν καὶ εἰς θλῖψιν μεγάλην. | |
53.3 | Καὶ εἰς φόβον ἧσαν τῆς Αἰγύπτου οἱ ἄνθρωποι· ἔμαθαν ὅτι ἀρ‐ ρώστησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὁκάτι πονηρίαν ἐποίησαν· καὶ ἔγρα‐ φαν πιττάκιον κρυφὸν καὶ ἀπέστειλάν το τοῦ Φιλίππου, ἰατροῦ τοῦ Ἀλεξάνδρου, καὶ ἔγραφεν οὕτως· “Εἰς τὸν μέγαν ἰατρὸν | |
| 5 | τὸν Φίλιππον· ἐὰν ἐσὺ μὲ τὰ βοτανικά σου θανατώσης τὸν Ἀλέξαν‐ δρον, ἐσένα νὰ ἔχωμεν αὐθέντην καὶ βασιλέα εἰς τὴν μέσην μας καὶ μέγας καὶ φοβερὸς νὰ ὀνομαστῆς εἰς τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον καὶ τιμὲς μεγάλες νὰ ἔχης.” | |
53.4 | Ὁ Φίλιππος τὴν ἐπιστολὴν ἐδέ‐ χθη καὶ ἀνέγνωσέ την καὶ ἐγέλασεν πολλὰ καὶ ἐκατέλυσέ την καὶ ἐχολομάνησε καὶ ἀπόστειλεν ἐπιστολὴν καὶ εἶπε τους ὅτι· “Ἐγὼ ἂν ἤθελα ἀγαπήσει τὸ βασίλειόν σας, ἐμένα ὁ αὐθέντης μου ὁ Ἀ‐ | |
| 5 | λέξανδρος πάραυθα μὲ τὸ ἤθελεν δώσει· ἀμὴ ἄλλα βασίλεια, ὁποὺ ἐπῆρεν μὲ τὸ σπαθίν του, μεγαλύτερα ἤθελεν μοῦ δώσει. | |
53.5 | Καὶ μάθε‐ τε, ἄνθρωποι τῆς Αἰγύπτου ζῶα τετράποδα ἄγνωστοι γαϊδάροι, ὁ‐ ποὺ οὐδὲν 〈νοῦν〉 ἔχετε, ἀπὸ τὸ κεφάλιν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἕνα μαλ‐ λὶν ὅλοι οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς οὐδὲν ἀξιάζουν· ἀμὴ ἐσεῖς τέτοιαν | |
| 5 | δημηγερσίαν ὁποὺ ἐποιήσετε, εὑρεῖ τὸ θέλετε ἀπάνω σας. Καὶ νὰ ἠξεύρετε ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ἔνι ὑγειὸς καὶ καλὰ καὶ νὰ τὸν ἰδῆ‐ τε ἐγλήγορα καβαλλάρην εἰς τὸ μέγαν ἄλογον.” | |
53.6 | Καὶ εἶδαν τὴν ἐπιστολὴν καὶ ἀνέγνωσάν την τοῦ Φιλίππου τοῦ ἰατροῦ καὶ ἐσκιά‐ | |
| στηκαν πολλά· καὶ ἔγραψαν ἄλλην ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον βουλλωμένην καὶ εἶπαν· “Μηδὲν πιστεύεσαι τὸν Φίλιππον, ὅτι τὰ | ||
| 5 | βοτανικά του ἐσένα φαρμακώνουν. Καὶ νὰ ἠξεύρης, Ἀλέξανδρε, οὐδὲν ἔνι ἐμπιστευμένος ἰδικός σου, ἀμὴ ἔνι δημηγέρτης.” | |
53.7 | Καὶ ἤφεραν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀντιόχου καὶ αὐτὸς τὴν ἔδωκεν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἀνάγνωσέ την καὶ ἐκράτειέν την εἰς τὸ χέ‐ ριν του· τὴν αὐτὴν ὥραν ἦλθεν ὁ ἰατρὸς ὁ Φίλιππος μὲ τὰ βοτα‐ νικά του ἰατρείαν νὰ ποιήση καὶ εἶπε του· “Ἀσήκω ἀπάνω, Ἀ‐ | |
| 5 | λέξανδρε, καὶ πίε τὰ βοτανικὰ νὰ ὑγιαίνης.” Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἀσηκώθην καὶ ἐπῆρεν τὸ ποτήριν εἰς τὸ χέριν του, αὐτοῦ ἐδάκρυ‐ σεν καὶ εἶπεν ὅτι· “Τοῦτο τὸ ποτήριν τάχατε εἰς καλόν μου θέλει γένει.” Ὁ Φίλιππος ὁ ἰατρὸς ἐδοκήθην καὶ ἀσήκωσεν τὸ ποτήριον τὸ ἥμισον καὶ ἔπιε καὶ τότεσον ἔδωκεν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἔπιε. | |
53.8 | Καὶ ἐπῆρε τὸ χαρτὶν καὶ ἔδωκέ το τοῦ Φιλίππου καὶ ἀνάγνωσέν την καὶ ἔσεισεν τὸ κεφάλιν του καὶ ἔκλαυσεν πικρὰ καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, ἂν ἤθελα ἐγὼ νὰ χάσω τὸ κεφάλιν τὸ ἰδικόν σου, ποίου αὐθεντὸς ἤθελα γένει ἐμπιστευμένος; Καὶ ὁ θάνατος | |
| 5 | ὁ ἰδικός σου ἤθελε ἀνακατώσει ὅλα τὰ γένη τοῦ κόσμου.” Ἀ‐ λέξανδρος εἶπεν· “Ὁ ἰατρὸς τὸν βασιλέα ποτὲ οὐδὲν τὸν χάνει· πᾶσα ἰατρὸς ἔχει μεγάλην ἐμπιστοσύνην.” | |
53.9 | Καὶ ἔπεσεν ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος καὶ ἐκοιμήθη ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ἀναπαύθη· καὶ πρὸς τὸν δεῖπνον ἐσηκώθη καὶ ὅρισε καὶ ἔκραξε τοὺς Μακεδονίτες καὶ ἐδεί‐ πνησαν μὲ τὸν Ἀλέξανδρον· καὶ πάλιν ἐκοιμήθη ὅλην τὴν νύκταν | |
| 5 | καὶ ἀναπαύθη. Καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ὅρισεν καὶ ἀρματώθην τὸ φουσά‐ τον καὶ ἀρχίνισαν νὰ πολεμοῦν. | |
53.10 | Καὶ ἔβαλαν {τε}τραμπούκους ἑκατό· καὶ ὅλοι ἔρριχναν ἀπέσω εἰς τὸ κάστρον καὶ οἱ σαγίτες ἐσέβαιναν ὡς τὰ σύγνεφα, ὥστε τὸν ἥλιον ἐσκότισαν. Καὶ οὐδὲν ἠμποροῦσαν ὁ λαὸς τῆς Αἰγύπτου νὰ τηρήσουν ἔξωθεν τοῦ τείχου | |
| 5 | καὶ ἀρχίνισαν νὰ φωνάζουν καὶ νὰ παρακαλοῦν καὶ ἔλεγαν· “Ἐ‐ λεημοσύνην ποίησε εἰς ἐμᾶς, Ἀλέξανδρε καὶ ἰδικέ μας τοπικὲ αὐ‐ θέντη καὶ υἱὲ τοῦ Κτεναβῶ τοῦ βασιλέως.” | |
53.11 | Καὶ ὅρισε καὶ ἐ‐ σταμάτησαν τὸν πόλεμον καὶ ἐσέβη ἀπέσω εἰς τὸ κάστρον· καὶ ἐρώ‐ τησεν καὶ εἶπε, τὸ πῶς μὲ εἴπετε ὅτι· “Ἐγὼ εἶμαι ἀπὸ υἱὸς ἐδικοῦ σας βασιλέως; Δείξετέ μου τὴν ἀλήθειαν.” Καὶ ἀρχίνισαν νὰ δεί‐ | |
| 5 | χνουν καταλεπτῶς, καθὼς τοὺς εἶχεν ἀφήκειν ὁ 〈Κ〉τεναβὼ ὁ βασιλεύς τους παραγγελίαν τὸν καιρὸν ὁποὺ ἔφυγεν ἐκ τὸ βασίλειόν του πιττάκιν γεγραμμένον· | |
53.12 | “Ὅτι ἐγὼ οὐδὲν ἠμπορῶ νὰ πολεμήσω καταπρόσωπον τὸν Τάρειον καὶ ὑπαγαίνω ἀπ’ ἐσᾶς γέροντας καὶ πάλιν θέλω ἔλθει πρὸς ἐσᾶς νέος χρονῶν τριάντα. Καὶ νὰ ἱστορή‐ σετε τὸ πρόσωπόν μου εἰς τὸν στύλον, ὁποὺ ἔνι εἰς τὴν μέσην τοῦ | |
| 5 | κάστρου τῆς Αἰγύπτου, καὶ νὰ βάλλετε εἰς τὸ κεφάλιν μου τὸ στε‐ φάνιν τῆς ἱστορίας. Καὶ ὅποιος ἔλθη νὰ σταθῆ εἰς τὸν στύλον καὶ πέση τὸ στεφάνιν ἀπάνω εἰς τὸ κεφάλιν του, αὐτὸν νὰ προσκυνήσε‐ τε ὅτι ἔνι υἱός μου· καὶ ἀπ’ αὐτὸ τὸ σημάδιν ἐγρυκήσαμεν ὅτι εἶσαι αὐθέντης καὶ βασιλέας ἐδικός μας.” | |
53a1 | Καὶ ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξανδρος, ὑπῆγεν εἰς τὸν στύλον τοῦ Κτεναβῶ καὶ ἐζύγωσεν κοντὰ εἰς τὸ πρόσωπον, τὸ στεφάνιν ἔπεσεν ἐκ τὸ κεφάλιν τοῦ Κτεναβῶ εἰς τὸ κεφάλιν τοῦ Ἀλεξάνδρου· τῆς Αἰγύπτου οἱ μεγιστάνοι καὶ οἱ ἄρχοντες εἶδαν τέτοιον πρᾶγμα καὶ ἔφρι‐ | |
| 5 | ξαν θαῦμα μέγα. | |
53a2 | Ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν μέσην τῆς Αἰγύπτου ἐποίησεν στύλους τέσσαρας ὑψηλούς· εἰς τὸν ἕναν στύλον, τὸν χρυσόν, ἐποίησε τὸν ἐμαυτόν του ὅλον μὲ τὸ χρυσάφιν ἱστορισμέ‐ νον· εἰς τὸν δεύτερον στύλον ἐποίησε τὸν Πτολομαῖον· εἰς τὸν | |
| 5 | τρίτον στύλον ἐποίησε τὸν Ἀντίοχον· εἰς τὸν τέταρτον στύλον ἐποίησε τὸν ἀνδρειωμένον τὸν Φιλόνην. | |
53a3 | Καὶ ὅλους ἐποίησε νὰ θωροῦν πρὸς τὴν Ἀνατολήν· καὶ τὸν στύλον τὸν ἰδικόν του ὅρι‐ σεν καὶ ἐποίησάν τον ὑψηλότερον ἐξ ὅλους καὶ ἤβλεπεν εἰς τὴν Αἴγυπτον ἀπέσω. Καὶ ὅρισε καὶ ἐχάλασε τὸ κάστρον καὶ τὸν Φί‐ | |
| 5 | λιππον τὸν ἰατρὸν ἐποίησεν αὐθέντην εἰς ὅλην τὴν Αἴγυπτον. | |
53a4 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ηὗρε χρῆμαν πολὺν εἰς τὸ κάστρον. | |
54t | Περὶ ὅταν ἔφθασε μαντατοφόρος ἐκ τὸν Δάρειον. | |
54.1 | Ἦλθαν μαντάτα τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ὁμολόγησάν του οἱ ἄρχοντες τῆς Αἰγύπτου καὶ εἶπαν· “Νὰ ἠξεύρης, βασιλέα Ἀλέξαν‐ | |
| δρε, ὅτι ὁ Τάρειος ὁ βασιλεὺς ὁ μέγας τῆς Περσίας μὲ ὅλης τῆς οἰκουμένης τὸ ἀναρίθμητον φουσάτον ἔπεσεν εἰς τὸν Εὐφράτην ποταμόν.” | ||
54.2 | Καὶ ὅρισεν καὶ ἔγραψε τὸ φουσάτον του καὶ ηὗρεν ἑξακοσίας χι‐ λιάδας στρατιώτας καβαλλαραίους καὶ δύο χιλιάδας πεζούς. Καὶ ὁ Τάρειος ἔγραψε τὸ φουσάτον του καὶ ηὗρεν δέκα φορὲς ἀπὸ ἑ‐ κατὸν χιλιάδας στρατιῶτες καὶ πεζοὺς ηὗρεν χιλιάδας διακοσί‐ | |
| 5 | ους. | |
54.3 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐπίασαν τοὺς καταπατητάδες τοῦ Ταρείου ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν νὰ τοὺς τυραννήσουν διὰ νὰ ὁμο‐ λογήσουν πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν, τὸ πόσον φουσάτον ἔνι μὲ τὸν Τάρειον. Καὶ αὐτοὶ τοῦ ἔδειξαν τὴν ἀλήθειαν. Καὶ ὅρισεν καὶ τοὺς ἐκράτειε ὅσον νὰ βρα‐ | |
| 5 | διάση. Καὶ ὅταν ἐνύκτωσεν, ὅρισεν καὶ ἄναψεν πᾶσα ἄνθρωπος ἱστίαν καὶ ἐπῆραν καὶ ἀνήβασάν τους εἰς τόπον ὑψηλόν. | |
54.4 | Καὶ εἶδαν τὲς ἱστίες ἀρίθμητες καὶ ἐθαύμασαν τὸ πλῆθος οἱ καταπατητάδες ἀπὸ τὲς ἱ‐ στίες καὶ ἀπέλυσέν τους. Καὶ ὑπῆγαν ὀπίσω εἰς τὸν Τάρειον καὶ εἶπαν του· “Ἔτζι ἔνι τὸ ζακόνιν τῶν Μακεδόνων, ὅτι ἂν πιάσουν | |
| 5 | ζωντανόν, οὐδὲν τὸν ἀφήνουν.” Καὶ ἐπαρήγγειλέ τους ὁ Ἀλέξαν‐ δρος, ὅτι ὅταν θέλουν πολεμήσει μὲ τὸν Τάρειον· “Ἐσεῖς μηδὲν ἐλθῆτε· κάλλιον ἔνι τοῦ ἀνθρώπου ἡ ζωὴ παρὰ τὰ πράγματα ὅλα. | |
54.5 | Καὶ εἰπὲ τοῦ Τάρειου ὅτι πρέπει ὁ βασιλεὺς μὲ τὸν βασιλέα νὰ πολεμήση, ὄχι τὸ φουσάτον χωρὶς τὸν βασιλέα τους· καὶ ὅταν ἔλθη νὰ κτυπήσουν τὸν πόλεμον, εἰπέ του, νὰ μὴ γυρεύσης ὁ‐ ποὺ εἶναι τὰ ἁμάξια τὰ χρυσᾶ, ὁποὺ εἶναι γεγραμμένα πρόσωπα | |
| 5 | λεοντόπαρδα καὶ ὁποὺ εἶναι οἱ τρουμπέτες οἱ χρυσὲς ὁποὺ λάμ‐ πουν καὶ ἀνακαράδες καὶ ἄλογα ἀρματωμένα δύο, ἐκεῖ ἔναι τὸ ἄλογον τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐκεῖ νὰ μὲ εὕρη.” | |
54.6 | Καὶ τὸ ποὺ ἔσω‐ σεν τοὺς λόγους, ἀφῆκε τους καὶ ἐδιέβησαν. Καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν Τάρειον τὸν βασιλέα καὶ ἔδειξάν του, ὅσα εἶδαν μὲ τὰ ὀμμάτιά τους, πολὺ πλῆθος φουσάτου καὶ πολλὰ ἐπαινοῦσαν τὸν Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρον. Καὶ ὅρισεν καὶ ἔκοψαν τὲς γλῶσσες τους, νὰ μηδὲν ἀκού‐ σουν τῆς Περσίας τὰ φουσάτα. | |
54.7 | Καὶ ἐποίησαν βουλὴν καὶ ὄρ‐ θωσαν νὰ κινήσουν 〈εἰσ〉 τὸν πόλεμον καὶ οἱ αὐθεντάδες τοῦ εἶ‐ παν· “Αὐθέντη βασιλέα Τάρειε, οὐδὲν πρέπει ἐσὺ ἀτός σου νὰ πο‐ λεμήσης μὲ τὸν Ἀλέξανδρον τὸν υἱὸν τοῦ Φιλίππου, ὅτι αὐτὸς | |
| 5 | ῥυμπάρης καὶ κλέπτης ἔνι καὶ μικρότερος ἀπ’ ὅλους τοὺς βασι‐ λεῖς.” Καὶ τὸν Τάρειον ἐφάνη αὐτὸς ὁ λόγος καλός. | |
54.8 | Ὁ Τάρειος ὁ φοβερὸς βασιλεὺς {καὶ} ἔκραξεν τὸν βοη‐ βόνταν τὸν μέγαν πρωτοστράτοραν, τὸν Μίμαντον, ὁπού τον εἰς ὅλα τὰ φουσάτα καὶ εἶπεν· “Ἔπαρε φουσάτον ἀπὲ τοὺς Πέρσας ἑξακο‐ σίες χιλιάδες διαλεκτοὺς καὶ ἑκατὸ χιλιάδες ἀπεζοὺς καὶ πέ‐ | |
| 5 | ρασε τὸν Εὐφράτην ποταμὸν καὶ σύρε, ὅπου εὕρης τὸν Ἀλέξανδρον τὸν υἱὸν τοῦ Φιλίππου, καὶ νὰ μοῦ τὸν φέρετε εἰς τὴν βασιλείαν μου· καὶ ἂν ἀρχινίση νὰ φεύγη ἐμπρός σου, νὰ τὸν διώξετε ἀπὸ ὅ‐ λον τὸν κόσμον· καὶ σύρε εἰς τὸ ἐριζικόν μου {ἐμὲ} καὶ ὁ θεὸς τῆς Περσίας νὰ ἔνι βοηθός σου.” | |
54.9 | Ὁ Ἀμίμαντος ἐπῆρεν τὰ | |
| φουσάτα καὶ ἐπέρασεν τὸν Εὐφράντην ποταμὸν καὶ εἶδεν τὸ φουσά‐ τον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ὄρθωσε εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ὡς εἶδεν τὸ φουσάτον τῆς Περσίας, ὅρισε καὶ ἀρματώθην τὸ | ||
| 5 | φουσάτον τὸ ἰδικόν του. | |
54.10 | Καὶ ὅλοι ἐκαβαλλίκευσαν καὶ ὅλους ἐσυντύχαινε ὁ Ἀλέξανδρος· “Ὦ θαυμαστοὶ καὶ ἀνδρειωμένοι Μακε‐ δόνες καὶ ἠγαπημένοι ὁλοκάρδιοι καὶ τῆς Πελαγονίας καὶ τῆς Λα‐ κεδαιμονίας πρῶτοι καβαλλαραῖοι χρυσοπτερνιστηράτοι, ἡ σκέπη | |
| 5 | τοῦ θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ ἡ χάρις του καὶ ἡ ἐλεη‐ μοσύνη καὶ ἡ δύναμις τοῦ θεοῦ, ὁποὺ ἐσεῖς εἴδατε, τὸ πὼς τὴν Ῥώμην ἐπήραμεν καὶ ὅλην τὴν Δύσιν ἐπήραμεν καὶ εἰς ὅλα τὰ νησία τῆς θαλάσσης εἰς ὅλα ὀνομάστημεν αὐθέντης καὶ τὴν Ἱε‐ ρουσαλὴμ ἐπήραμεν καὶ αὐτοῦ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἐ‐ | |
| 10 | προσκυνήσαμεν καὶ μὲ τὴν δύναμιν αὐτοῦ ἐπήραμεν τὴν Αἴγυπτον καὶ ἕως τὸν μέγαν αὐθέντην τὸν Τάρειον ἤλθαμεν· καὶ ἂν αὐτὸν τζακίσωμεν καὶ σκοτώσωμεν, νὰ ἐγνωρίσετε, θέλομεν γένει αὐθεν‐ τάδες. | |
54.11 | Καὶ ἂν αὐτὸς ἡμᾶς τζακίση, νὰ ἠξεύρετε εἰς ὅλον τὸν κόσμον ἐμπρὸς εἰς τὰ ὀμμάτια του, οὐδὲν ἠμποροῦμεν νὰ ἐ‐ γλυτώσωμεν. Κάλλιον ἔνι ἡμᾶς τὴν σήμερον ἡμέραν εἰς τὸν πόλεμον νὰ ἀποθάνωμεν περὶ ἐμπρὸς εἰς τοὺς Πέρσας νὰ φεύγωμεν· τοῦ φρο‐ | |
| 5 | νίμου καὶ τοῦ ἀνδρειωμένου κάλλιον ἔνι ὁ θάνατος τιμημένος παρὰ τὴν ἄχρηστον ζωὴν καὶ τὴν ἀτιμωμένην.” | |
55.1 | Ἀμὴ νὰ τὸ ἠξεύρετε ὅτι ἐγλήγορα θέλομεν τοὺς τζακίσει, | |
| ὅτι ὁ βασιλεὺς ὁ Τάρειος οὐδὲν ἔνι μετ’ αὐτουνοὺς καὶ τὸ φουσά‐ τον ἔνι αὐτοκέφαλον, ὅτι οὐδὲν ἔχουν τὸν βασιλέαν τους εἰς τὴν μέσην τους. | ||
55.2 | Καὶ ἐσᾶς ἐλέει θεοῦ ὅλον νὰ σᾶς ἀρχίρισεν νὰ τζακί‐ ζετε καὶ νὰ σκοτώνετε, ὅτι ἐσεῖς εἶστε λύκοι καὶ αὐτοὶ ἔνι πρό‐ βατα· ἐμπρὸς εἰς ἔνα λύκον πολλὰ πρόβατα φεύγουν, καὶ αὐτοὶ οἱ Πέρσηδες εἶναι γυναῖκες. Καὶ παρακαλῶ σας ἀπὸ τοὺς πολέ‐ | |
| 5 | μους ὅλους, ὁποὺ ἐκάμετε, εἰς τοῦτον τὸν πόλεμον κάλλιαν ἀνδρα‐ γαθίαν νὰ ποιήσετε ἔχω σας ἰδεῖ, ὅτι εἶστε μὲ τὸν βασιλέα σας ἀντάμα· ὅταν ἔρχετον φουσάτον γλήγορα εἰς τὸν πόλεμον, αὐτὸ τὸ φουσάτον ἔνι δυνατὸν καὶ ἀνδρειωμένον· καὶ ἐσεῖς ἀτοί σας εἰς τὸν πόλεμον τοὺς ἐβλέπετε ὅτι ἔρχονται ὡσὰν στανέον, τώρα γλή‐ | |
| 10 | γορα μὲ τὸν θεὸν θέλουν ἀρχινίσει νὰ φεύγουν.” | |
55.3 | Καὶ τόμου ἔ‐ σωσεν τοὺς λόγους, ἐκαβαλλίκευσεν εἰς τὸ ἄλογόν του τὸ μέγα καὶ ἔβαλεν τὴν μπαρμπούταν εἰς τὸ κεφάλιν του καὶ ὄρθωσε τὰ φουσάτα του εἰς τρία τάγματα· καὶ αὐτὸς ἔρχετον μὲ τὸ ἀλλάγιν του ἐξο‐ | |
| 5 | πίσω εἰς τοὺς Μακεδόνας καὶ ἀπέστειλε τὸν Ἀντίοχον καὶ τὸν Πτολομαῖον εἰς τὰ δύο τάγματα. | |
55.4 | Καὶ ἔτζι ὑπήγαιναν γλήγορα ἀπάνω τους, ὡσὰν οἱ πετρίτες εἰς τὰ πουλία, καὶ ἐκτυπήθησαν μὲ τὰ κονδάρια καὶ ἐτζακίσθηκαν τὰ κονδάρια τους καὶ ἔσυραν τὰ σπαθία καταπρόσωπα εἰς τὰ δύο ἐκτυπόντησαν. Καὶ οἱ Πέρσηδες | |
| 5 | οὐδὲν ἠμπόρεσαν νὰ βαστάξουν τὰ ἀκονητὰ σπαθία τῶν Μακεδόνων καὶ τότεσον ἔδωκαν εἰς τροπὴν νὰ φεύγουν ὀπίσω, ῥέτενον οὐδὲν ἐκρατοῦσαν· ὁ Ἀλέξανδρος μετ’ αὐτουνοὺς σμικτὰ ἔρχετον ἕως τὸ πέσιμον τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως. | |
55.5 | Ὡς εἶδεν τὸ φουσάτον του | |
| τζακισμένον, γλήγορα ἄλογον ἐκαβαλλίκευσεν καὶ φεύγει. Ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος μετ’ αὐτινοὺς σμικτὰ ὡς ἔρχετον καὶ εἶδεν ὅτι ἐτζακίσθη‐ καν καὶ φεύγουν, ὅρισε καὶ θάψαν τοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς ζωντα‐ | ||
| 5 | νοὺς ὅρισε καὶ ἀπέλυσέν τους καὶ εἶπεν· “Ἔτζι νὰ συντύχετε τὸν Τάρειον τὸν αὐθέντη σας ὅτι δυνατὴ ἔνι ἡ βασιλεία σου, ὅτι ἐτ‐ ζάκισά τον· καὶ δός μου φουσάτον καὶ λιζάτον καὶ ἄπεχε, ὅτι ἐ‐ γὼ ἐσκότωσα τὸν πρωτοστ〈ρ〉άτοράν σου τὸν βοηβόνταν τὸν Μίμαντον.” | |
55.6 | Καὶ ἔτζι ἀσηκώθη ἀπὸ τὸ πέσιμόν του καὶ ἐπέρασε τὸν Εὐφρά‐ την ποταμόν· καὶ τόμου ἐπέρασεν, ὅρισε καὶ ἐχάλασε τὰ δύο γιο‐ φύρια τοῦ Εὐφράτη ποταμοῦ. Ὁ Τάρειος τῆς Περσίας ὁ βασιλεὺς ἔ‐ στειλεν ἐπιστολὴν εἰς ὅλην τὴν γῆν τὴν ἰδικήν του νὰ μαζωχθοῦν | |
| 5 | τὰ φουσάτα του ὅλα εἰς τὴν Βαβυλωνίαν εἴκοσι φορὲς ἀπὸ ἑκατὸ χιλιάδες· καὶ ἐμαζώχθησαν εἰς τὸν κάμπον τοῦ Σιναρίου καὶ ἐκί‐ νησαν καταπάνω εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
55.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς εἶδεν φουσάτον ἀναρίθμητον, ἔβαλεν φόβον μέγαν ἀπάνω του καὶ σκια‐ μόν· καὶ τὸν φόβον οὐδὲν ἔδειξε τῶν Μακεδόνων· ἀμὴ ἀτός του ἐπερ‐ πάτειε ἀπὸ τὴν μέσην τοῦ φουσάτου. Καὶ ἐστάθην εἰς ὑψηλὸν | |
| 5 | βουνάκιν καὶ ἐσύντυχέ τους· | |
55.8 | “Ὦ ἀνδρειωμένοι μου καὶ ἠγαπημένοι μου Μακεδόνες, νὰ ἠξεύρετε, πᾶς ἄνθρωπος ὁποὺ φεύγει, γλήγορα τὸν φθάνουν, καὶ πολλὰ σκυλία τὸ ἀρκούδιν διώχνουν, ἀμὴ ὀλίγα αὐτὸ πνίγουν· ἐνοῦ λέοντος ὁ βρυχασμὸς πολλὰ ζῶα τετράποδα ἐκ | |
| 5 | τὴν φωνήν του ψοφοῦν. Καὶ ἐμεῖς πάντοτε μᾶς ἀρχίνισεν νὰ τζακί‐ σωμεν καὶ νὰ σκοτώνωμεν καὶ νὰ διώχνωμεν. Τῶν Περσῶν ἐγίνη ζα‐ κόνι νὰ φεύγουν ἐμπρός μας καὶ νὰ ἀποθνήσκουν. | |
55.9 | Ὁ Τάρειος πολλὰ ἀρίθμητα φουσάτα ἤφερεν ἀπάνω μας· ἀμὴ τὸ φουσάτον τὸ πο‐ | |
| λὺν οὐδὲν νικάει, ἀμὴ τὸ καλὸν ἐριζικὸν νικάει. Ἐγὼ τὸν Μίμαντον ἐσκό‐ τωσα, καὶ ἂν σκοτώσωμεν καὶ τὸν Τάρειον, τότεσον θέλομεν γένει | ||
| 5 | χωρὶς ἔγνοιαν· καὶ ὅσοι ἐγλυτῶσαν ἀπὸ τὸν πόλεμον τὸν πρῶτον, εἰς ἐτοῦτον τὸν δεύτερον οὐδὲν ἔρχονται.” | |
55.10 | Καὶ αὐτοῦ ἐσύντυχεν ὁ Ἀλέξανδρος, εἰς τὸν πόλεμον ἔρχετον, καὶ εἶχεν μὲ τὸν ἐμαυτόν του δέκα φορὲς ἀπὸ ἑκατὸ χιλιάδες, ὅλοι ἀρματωμέ‐ νοι. Καὶ ὅρισε καὶ ἐδιαλάλησαν ἀπὸ ὅλον τὸ φουσάτον· “Ὅποιος | |
| 5 | πλὴν τὸν πόλεμον πεζεύσει, νὰ γδέρνεται ὡσὰν ἄπιστος καὶ δημηγέρ‐ της θέλει ἐπάρει θάνατον· καὶ ἂς ἔχη αὐτὸς τὸ κρίμα ὄχι ἐγώ.” | |
55.11 | Αὐτὴν τὴν νύκταν εἶδεν εἰς τὸν ὕπνον του ὁ Ἀλέξανδρος τὸν προφήτην Ἱερεμίαν καὶ εἶπε του· “Υἱὲ τοῦ Φιλίππου Ἀλέξανδρε, σύρε, μηδὲν ἔχης ἔγνοιαν καμμίαν ἀπὸ τὸν Τάρειον· ἐσὺ ἔχεις μὲ τὸν ἐμαυτόν σου τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὸν Σαβαώθ. | |
55.12 | Καὶ βάστα καὶ εἰς τὸ κεφάλι σου, ὅταν ἐμπῆς εἰς τὸν πόλε‐ μον, τὸ λιθαρόπουλον ὁποὺ σοῦ ἔδωκα εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ· καὶ πάντα παρακάλειε τὸν θεὸν εἰς τὸ στόμα σου· ἕνας ἅγιος, εἷς θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ποιητὴς καὶ εἰς τὰ Χερουβὶμ ἀναπαυό‐ | |
| 5 | μενος, Ἀδωναῒ Σαβαώθ, καὶ ὅλους ὁποὺ ἔρχονται καταπάνω σου, ἐ‐ σὺ τοὺς θέλει τζακίσει καὶ πατάξει.” | |
55.13 | Ἀλέξανδρος ὡς εἶδεν τὸ ὄνειρον, ἐχάρηκεν πολλὰ καὶ μὲ ὅλην του τὴν καρδίαν ἐρχέτον εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ ἀπὸ τὲς δύο μερὲς ἔκρουγαν τὰ ὄργανα καὶ τὲς τρουμπέτες καὶ ἐκτυ‐ πήθησαν συναλλήλως τὰ δύο. | |
55.14 | Καὶ ἦτον τῶν κονδαρίων ὁ ἔκτυπος καὶ τῶν σπαθίων ὁ κουδουνισμὸς εἰς τὰ ἄλογα καὶ εἰς τὰ φαρία ἀπὸ | |
| τοὺς οὐρανοὺς ὁ ἔκτυπος τόσον παμμέγεθος, ὅτι καὶ τῆς γῆς αὐτηνῆς ἐβάρειε. Ὁ κομμὸς καὶ ὁ σφαγμὸς ἦτον εἰς τὰ δύο φουσάτα ἀπὸ τα‐ | ||
| 5 | χὺ ἕως τὸ δειλινόν· καὶ ἔτζι ἔδωκαν νὰ φεύγουν τῆς Περσίας τὰ φουσάτα. | |
55.15 | Οἱ Μακεδόνες τοὺς ἐδίωξαν τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας καὶ ἐσκοτώθηκαν ἀπὸ τῆς Περσίας τὰ φουσάτα χιλιάδες ἑ‐ κατὸν τέσσαρες· καὶ ἐπίασαν καὶ ζωντανοὺς διακοσίες χιλιάδες καὶ ἤφεράν τους εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπε πρὸς | |
| 5 | αὐτουνοὺς ὅτι· “Πλέον εἰς τὸν πόλεμον μηδὲν ἐλθῆτε, ἂν θέλετε τὴν ζωήν σας·” καὶ ὅρισεν καὶ ἀπόλυκέ τους. Ὁ Τάρειος μὲ δύο χιλιάδες καβαλλαραίους ἔφυγεν καὶ ἐγλύτωσεν εἰς τὸ κάστρον τῆς Περσίας. | |
55.16 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἔφθασεν εἰς τὴν Βαβυλωνίαν καὶ οἱ κα‐ | |
| στρινοὶ οὐδὲν τὸν ἄφηναν νὰ πέση μὲ τὸν πόλεμον, οὐδὲ νὰ ζυγώ‐ ση ἕως ἑκατὸ μίλια, τόσον ἦτον ἡ Βαβυλωνία μεγάλη. Καὶ οὐδὲν τὸν ἄφηναν νὰ πέση εἰς τὸ κάστρον. | ||
55.17 | Καὶ ὁ Εὐφράτης ποταμὸς ἐσέβαινεν εἰς τὸ κάστρον μέσα καὶ πάλιν ἔτρεχεν ἔξωθεν τοῦ κά‐ στρου. Καὶ ἦτον μέγα τὸ ποτάμιν, ὅτι οὐδὲν τὸ ἀπέ〈ρ〉να τινὰς μὲ ποδάριν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν μὲ τὸ φουσάτον του καὶ | |
| 5 | ἔπεσεν ἀπανωθεὸν τὸ κάστρον· καὶ ὅρισεν καὶ ἔσκαψαν τὰ αὐλάκια ἐπὶ τὴν μέσην τοῦ φουσάτου καὶ κοντὰ εἰς τὸ ποτάμιν ἔσκαψε πολλὰ πλατύν, διότι νὰ σεβῆ τὸ νερὸν ἐπὶ τὰ αὐλάκια, ὁποὺ ἔσκα‐ ψαν οἱ ἄνθρωποι. | |
55.18 | Μίαν γοῦν νύκτα εἶχαν ἑορτὴν οἱ Βαβυλώ‐ νιοι τοῦ θεοῦ τοῦ ἰδικοῦ τους καὶ ἑόρταζαν καὶ ὅλοι εἰς τὴν ἐκκλησίαν τους τὸν Ἀπόλλωνα ἐμαζώχθηκαν τὴν νύκταν αὐτήν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἦλθε τὴν νύκτα αὐτὴν καὶ ἐγύρισε τὸν Εὐφράτην πο‐ | |
| 5 | ταμὸν ἀπὸ τὸ κάστρον καὶ ἔβαλε τὸ νερὸν ἐπὶ τὸν αὔλακα, ὁ‐ ποὺ εἶχεν σκάψει· καὶ ἐπῆρε τὸ κάστρον καὶ ἐσέβην εἰς τὸ κά‐ στρον τῆς Βαβυλωνίας τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ὅρισεν καὶ ἀνάψαν την ὅλην τριγύρου. | |
56.1 | Καὶ οἱ Βαβυλωνίτες ὡς εἶδαν τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ ποίη‐ μα, ὁποὺ τοὺς ἐποίησε, φωνὴν ἔσυραν καὶ ἐπαρακαλοῦσαν· “Ἐλέη‐ σόν μας, ἐλέησον, Ἀλέξανδρε καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου βασιλέα καὶ τῆς Περσίας ὅλης αὐθέντη.” Τότες ὅρισεν καὶ ἔσβεσαν τὲς | |
| 5 | ἱστίες· καὶ τότες τὸν ἐπροσκύνησαν ὅλοι οἱ Βαβυλωνίτες μικροί τε καὶ μεγάλοι. | |
56.2 | Καὶ εὐφήμισαν τὸν Ἀλέξανδρον μεγάλῃ τῇ φω‐ νῇ βασιλέα ὅλης τῆς οἰκουμένης καὶ δῶρα πολυτίμητα θαυμα‐ στὰ τὸν ἐξεβάλαν, τὸ χρυσάφιν τοῦ Ταρείου ὁποὺ εἶχεν χιλιάδες δύο τάλαντα καὶ χίλια ἄλογα τοῦ σταύλου τοῦ Ταρείου. Ἐξέβαλάν | |
| 5 | του λέοντες ἑκατὸ ὅλον εἰς ἅλυσους ἀργυροδιάχρυσους καὶ πάρ‐ δους χιλίους τοῦ κυνηγίου καὶ φαρία Ἀράπικα πεντακόσια, ὁποὺ ἦσαν διαλεκτὰ ἀπὸ ὅλα τῆς γῆς τὰ ἄλογα· ἐξέβαλάν τον δύο χιλιά‐ δες σταγόνια ἐκλεκτὰ ὁλόχρυσα. | |
56.3 | Ἐξέβαλάν του ποτήρια ἑγκο‐ σμημένα χρυσομάργαρον, ἐγκοσμημένα μὲ θαυμαστὰ λιθαρόπουλα· ἐξέβαλάν του τρεῖς χιλιάδες τῶν ἀλόγων ἀρματωσίες ἀπὸ ὀψαρίων πετζία, ὁποὺ σίδερον οὐδὲν ἠμπόρει νὰ τὰ περάση. | |
56.4 | Ἐξέβαλάν του 〈τὸ〉 ἀπανωφόριν τοῦ Ξέρξη τοῦ βασιλέως τῆς Περσίας, ὁποὺ τὸ εἶ‐ χεν ἐγκοσμημένον μὲ τοῦ ὀφιδίου τὰ ὀμμάτια μὲ πολυτίμητα λιθά‐ ρια θαυμαστά. Ἐξέβαλάν του τὸ στέμμαν τοῦ Σονσόχου τοῦ βασι‐ | |
| 5 | λέως, ὁποὺ εἶχεν ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου τὴν βασιλείαν· ἐξέβαλάν του τὸ {τε}τραπέζιν ἀπὸ ζαφείριν λιθαρόπουλον τοῦ Ταρείου τοῦ βασι‐ λέως, ὅταν ἔτρωγεν ἀπάνω εἰς τὸ τραπέζιν, ποτὲ κακόκαρδος οὐ‐ δὲν ἦτον. Καὶ αὐτοῦ ἔπεσεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Βαβυλωνίαν. | |
57.1 | Ἐπικράνθη τριάντα ἡμέρες ὁ Τάρειος, ὁποὺ οὐδὲν ἐξέβη‐ | |
| κεν ἔξω· τόσην πικρίαν ἔλαβεν, ὅταν ἤκουσεν ὅτι ἐπῆρεν ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος τὴν Βαβυλωνίαν· καὶ ἐθλίβηκεν πολλὰ καὶ ἐτρόμαξεν ἡ καρ‐ δία του καὶ εἶπεν· “Ὦ ἐγὼ ὑψηλόφρονος ὁ Τάρειος, τὸ πὼς τὸν | ||
| 5 | ἐμαυτόν μου μὲ ἐπιγείους ἀνθρώπους οὐδὲν ἐκαταδεχόμουν νὰ συν‐ τυχαίνω μετ’ αὐτουνοὺς καὶ τώρα ἔπεσα χειρότερα ἀπὸ ὅλους καὶ τὴν ζωὴν τὴν ἰδικήν μου ἔχασα! Καὶ ἐγὼ οὐρανοῦ θεὸς ἐπωνομαζό‐ μουν καὶ τώρα ἐκατήντησα χειρότερος ἄνθρωπος καὶ ἕνας βασιλεὺς ἀπὸ ὅλους μικρότερος ἦλθεν καὶ ἐχάλασεν καὶ ἐξοίκισε τὸ βασί‐ | |
| 10 | λειόν μου! | |
57.2 | Ἐγὼ ὁ ἄτυχος ὁ Τάρειος, ἡ τιμή μου ἡ πρώτην εἰς ἀγαθὸν μοῦ ἔρχεται καὶ τώρα μὲ ἐγέλασεν τὸ ἐριζικόν μου καὶ ἐ‐ φάνη μου ὥσπερ τῆς ὄχεντρας τὸ φαρμάκιν! Ἀμὴ καλὰ λέγει ὁ λόγος ὅτι ‘ὅποιος ἄνθρωπος μὲ ἀδικίαν ἐπαίρνει καὶ χαίρεται, ὕστερα | |
| 5 | μὲ 〈δά〉κρυα πληρώνει καὶ μὲ θλῖψιν·‘ εἶπε καὶ ὁ Σολομῶν ὁ φρόνι‐ μος εἰς τὲς παροιμίες του, ὅτι ‘ἡ χαρὰ ἡ πολλὴ ὕστερα γίνεται θλῖψις καὶ στενοχωρία.‘ | |
57.3 | Καὶ ἐγὼ ξένα πράγματα καὶ αὐθέντες μὲ χαρὰν μεγάλην ἐπῆρα καὶ τώρα πολλὰ πληρώνω τὴν ἀνταμοιβὴν μὲ πολλὰ δάκρυα. Ἀμὴ κάλλιον τὸ εἶχα νὰ ἀποθάνω εἰς τὸν πόλε‐ μον τῶν Μακεδόνων παρὰ ὁποὺ ζῶ ἄτυχα.” | |
57.4 | Καὶ οἱ αὐθεντάδες τῆς Περσίας ὡς εἶδαν τὸν αὐθέντην τους θλιμμένον, ἤθελαν νὰ τὸν παρηγορήσουν καὶ εἶπαν του· “Ὦ θαυμαστότατε αὐθέντη καὶ βασιλέα Τάρειε, ἠξεύρεις ἀτός σου τὸ τί καὶ πόσον λιζάτον ἔ‐ | |
| 5 | παιρνεν ἡ βασιλεία σου ἀπὸ τὸν Φίλιππον τῆς Μακεδονίας τῶν ἀν‐ | |
| θρώπων; Καὶ μηδὲν πικραίνεσαι ὅτι τὸ καράβιν τὸ μέγαν, ὅταν πέ‐ ση πολλὰ στενοχωρία, ὡσὰν καὶ ὁ ἄνεμος ὁ μέγας, ὅταν σύρνη ξύ‐ λα καὶ τζακίζη, ἔτζι ἔνι καὶ τὸ βασίλειον· μὲ πολλοὺς ἀνθρώπους ἠστέκεται, ὡσὰν καὶ ἡ θάλασσα μὲ κύματα πολλά, ὁποὺ πολλὰ σε‐ | ||
| 10 | βαίνουν καὶ χωνεύουν. Καὶ μηδὲν εἶσαι τόσα πικραμένος καὶ θλιμμένος· ἐχθὲς βασιλέαν ἐτζάκισεν, αὔριον τὸν θέλομεν τζακί‐ σει ἐμεῖς, μεγάλην ἔχομεν δύναμιν τοὺς πρωτοκαβαλλαραίους τῆς Περσίας.” | |
| 14t | Περὶ ὅταν ἐδιέβη ὁ Ἄβυσσος | |
| 15t | νὰ χάση τὸν Ἀλέξανδρον. | |
57.5 | Ἄβυσσος, ὁκάποιον ἀρχοντόπουλον ἠγαπημένος τοῦ Τάρει‐ ου, εἶπεν· “Ὑψηλότατε βασιλεῦ Τάρειε, πᾶσα ἠγαπημένον του εἰς τὴν στενοχωρίαν του θέλει νὰ τὸν ἔχη. Καὶ ἐσὺ ἐμέναν ἀνάθρεψες πολλοὺς χρόνους καὶ πολὺν καλὸν μοῦ ἐποίησες· καὶ ἐγὼ τώρα σὲ | |
| 5 | ἐβλέπω θλιμμένον. Καὶ ἐγὼ τὴν ζωὴν τὴν ἰδικήν μου νὰ δώσω διὰ τὴν παραπόνεσιν τῆς καρδίας σου, νὰ χάσω τὸν Ἀλέξανδρον.” Ὁ Τά‐ ρειος τοῦ ἀπεκρίθηκε· “Ὦ ἠγαπημένε μου Ἄβυσσε, ἂν ποιήσης ἐ‐ σὺ καὶ σκοτώσης τὸν Ἀλέξανδρον, τὴν Περσίαν ὅλην τὴν ἐλευθερώ‐ | |
| νεις, καὶ ὁ θάνατος ὁ ἰδικός σου νὰ ἔνι εἰς τόπον τῆς ζωῆς σου | ||
| 10 | εἰς τὸν αἰῶνα καὶ ἐμένα τὸ βασίλειόν μου ἀπὸ τὰ χέρια τὰ ἐδι‐ κά σου νὰ ἔναι καὶ ἐσὺ πολλὰ{ς} μέγας ἀπὸ τοὺς Πέρσας θέλεις ὀνομαστῆ.” | |
57.6 | Αὐτὸν τὸν λόγον εἶπεν ὁ Ἄβυσσος καὶ ἀρματώθη καὶ ἔβαλεν ἀπανωκλίβανον σημάδι τῶν Μακεδόνων ἀπανωθεὸν εἰς τὰ ἄρματά του. Καὶ ἐσέβην καὶ ἐσμίχθην εἰς τὸ φουσάτον τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος πάντα ἀρματωμένος ἐπερπάτειεν καὶ | |
| 5 | ἔγραφεν τὸ φουσάτον του· καὶ ὁ Ἄβυσσος ἦλθεν κοντά, εἰς τὸν Ἀ‐ λέξανδρον ἐσίμωσεν. | |
57.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἦτον ἀρματωμένος ὅλος· καὶ ἔσυρεν τὸ σπαθίν του καὶ ἠθέλησε νὰ τὸν δώκη ἐπὶ τὰ δόντια· καὶ ἀστόχησέν τον καὶ ἔδωκέ τον εἰς τὴν κορυφὴν τῆς μπαρμπού‐ τας καὶ ὅλην τὴν κορυφήν του ἔκοψεν καὶ ἐξύρανεν τὰ μαλλία τῆς | |
| 5 | κορυφῆς του ὡσὰν μὲ ξυράφιν. | |
57.8 | Τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐφάνη ὅτι εἶναι δη‐ μηγερσία καὶ εἶπε ὅτι· “Ἐμένα οὐδὲν ἔδωκε τὸ χέριν τῶν Μακεδό‐ νων, ἀμὴ ἔνι ἀπὸ τοὺς Πέρσας.” Τὸν Ἄβυσσον οὐδὲν ἄφηκαν νὰ δευτερώση· καὶ ἐπῆραν τὸ σπαθίν του καὶ οὐδὲν τὸ ἄφηκαν· καὶ | |
| 5 | ἔβγαλαν τὴν μπαρμπούταν καὶ ἤφεράν τον εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Ποῦθεν εἶσαι, ἄνθρωπε, καὶ πόθεν ἦλ‐ θες;” | |
57.9 | Καὶ αὐτὸς εἶπε· “Τὸ ὄνομά μου ἔνι Ἄβυσσος, ἀπὸ τὴν Περσίαν τοῦ Ταρείου πρῶτον ἀρχοντόπουλον, καὶ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ αὐθεντὸς ὁποὺ τὸν ἤβλεπα θλιμμένον, ἤθελα νὰ χάσω ἐσένα καὶ τὴν ζωήν μου, μήνα ἐλευθερώσω τὸν αὐθέντη μου ἀπὸ τὸ κακὸν | |
| 5 | τὸ ἰδικόν σου, καὶ ἤθελε χαρῆ ὁ αὐθέντης μου ὁ Τάρειος. Καὶ ἐ‐ γὼ τόσον ἠδυνήθηκα καὶ ἐποίησα· ὁ θεὸς ὡσὰν θέλη, ἔτζι καὶ γίνε‐ ται.” | |
57.10 | Ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς αὐτὸν εἶπεν· “Ὦ ἄγνωστε Ἄβυσσε, ἐσὺ τὸ θέλημα τοῦ αὐθεντός σου ἐποίησε〈σ〉, ἀπὸ τὸν λογαριασμὸν τὸν ἰδικόν σου ἐγὼ εἶμαι σκοτωμένος ἀπὸ τὸ χέριν σου· ἀμὴ ὁ θεὸς ὅπου φυλάγει τινάς, οὐδὲν ἔχει χέρι νὰ σκοτώση, καὶ ἐσένα σήμερον | |
| 5 | μὲ τὴν ἀπραξίαν σου νὰ ἀποθάνης. Ἀμὴ ἀφὸν ἐποίησες ἐσὺ διὰ τὸν αὐθέντην σου καὶ ἔβαλες τὸ κεφάλιν σου νὰ κόψουν ὡσὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς Μακεδονίτας, καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὰ χέρια τὰ ἰδικά μου τὴν ζω‐ ὴν τὴν ἰδικήν σου χαρίζω, διότι ἐποίησες ἔργον, 〈ὁποὺ〉 κανεὶς οὐδὲν τὸ ἐποίησεν εἰς τὸν κόσμον ὅλον, τέτοιαν δουλείαν ὁποὺ ἐ‐ | |
| 10 | ποίησες καὶ ἐσύ. | |
57.11 | Καὶ σύρε ὑγειὸς εἰς τὸν βασιλέαν σου τὸν Τάρειον τῆς Περσίας, ὅτι ὅποιον ἄνθρωπον ἀγαπάει ὁ θεὸς ὁ Σα‐ βαὼθ ὁ παντοκράτωρ, ἄνθρωπος οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ βάλη χέριν ἀπάνω του· καὶ βάλε τὴν ὑψηλοφροσύνην κάτω καὶ προσκύνησε τὴν βασι‐ | |
| 5 | λείαν μου καὶ δός μου χαράτζιν καὶ κάθου καὶ βασίλευε εἰς τὸν τόπον σου καὶ εἰς τὸ βασίλειόν σου.” | |
57.12 | Καὶ ὁ Ἄβυσσος ἐπῆγε εἰς τὸν βασιλέ〈α〉 τὸν Τάρειον καὶ ἔδειξέ του, ὅσα ἐποίησεν, καὶ πὼς τὸν Ἀλέξανδρον ἤθελε νὰ σκοτώση καὶ νὰ ἀφήκη τὴν ζωήν του· μὲ τὸ χέριν του ἐκτύπησε τὸν Ἀλέξανδρον εἰς τὴν κορυφὴν τῆς | |
| 5 | μπαρμπούτας καὶ οὐδὲν τὸν ἐκτύπησεν εἰς τὸ κρέας. | |
57.13 | Τότεσον γοῦν ἔσεισε τὸ κεφάλιν του καὶ εἶπεν ὅτι· “Ἐσὺ ἐπλήρωσες μὲ τὸ χέριν σου, ἀμὴ ὁ θεὸς ὁ μεγαλοδύναμος οὕτως ποιεῖ.” Ὁ Ἄ‐ | |
| βυσσος πρὸς τὸν βασιλέαν του αὐτὰ εἶπεν· “Νὰ ἠξεύρης, ἡ βασι‐ | ||
| 5 | λεία σου, τὴν δούλευσιν τὴν ἰδικήν σου σήμερον ἐπλήρωσα καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐπῆρε τὴν ζωήν μου· καὶ ἐσὺ πολὺν καλὸν μοῦ ἐποίη‐ σες καὶ τὴν ζωήν μου ἐπλήρωσα. | |
57.14 | Διὰ σένα νὰ εἶμαι ἀποθα‐ μένος καὶ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον εἶμαι ζωντανός· καὶ ἐγὼ ὅσον ἠ‐ δυνήθηκα, ἔκαμα ἀτός μου διὰ τ’ ἐσένα, καὶ ὁ θεός, εἴ τινα ἀγα‐ πάει, φυλάττει. Καὶ προσκυνῶ σε, αὐθέντη Τάρειε βασιλέα· ὑπα‐ | |
| 5 | γαίνω νὰ δουλεύω αὐτόν, ὁποὺ ἐχάρισε τὴν ζωήν μου.” | |
57.15 | Καὶ προσεκύνησε τὸν Τάρειον τὸν βασιλέα καὶ ὑπάγει εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὁ Τάρειος ἐθλίβηκεν πολλὰ καὶ εἶπεν· “Εἴ τιναν οἱ θεοὶ τὸν ἀντιστέκονται, καὶ εἰς τὸν κακορίζικον τὸ ἐ‐ ριζικὸν γυρίζει, ὅτι 〈οἱ〉 ἠγαπημένοι του καὶ οἱ ἄρχοντές του | |
| 5 | φεύγουν καὶ ἀφήνει τον ἡ συντροφία του. | |
57.16 | Ὅτι ὁποὺ ὑψώνε‐ ται πολλὰ καὶ οὐδὲν καταδέχεται πολλά, γυρίζει ὁ τροχὸς τοῦ χρόνου καὶ κάμνει τον νὰ πέση κάτου.” Καὶ ἄφηκε τὸν Ἄβυσσον καὶ ὑπηγαίνει καὶ ἐπαρήγγειλέ του νὰ εἰπῆ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
58.1 | “Ὦ Ἀλέξανδρε βασιλέα, μηδὲν καὶ ἐσὺ πολλὰ ὑψώνεσαι εἰς τὸν οὐρανόν, ὅτι, ὁποὺ πολλὰ ὑψώνεται, γλήγορα πίπτει εἰς τὸν | |
| Ἄδην. Ὁ Σοχὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ ἦτον βασιλεὺς καὶ ἤθελε νὰ ὑπαγαίνη εἰς τὸν παράδεισον· ἀπὸ τὴν παραφθαρσίαν | ||
| 5 | του ἐσκοτώθην αὐτὸς καὶ τὰ φουσάτα του ἀπὸ τοὺς ἀγρίους ἀνθρώ‐ πους ὁλότελα. | |
58.2 | Τῆς Περσίας ὁ βασιλεὺς ὁ Ἐξάρξης καὶ αὐτὸς πολλὰ ὑψώθη καὶ ἐσκοτώθη ἀπὸ τοὺς Δαϊνέους ἀνθρώπους καὶ ἐχά‐ θη. Καὶ ἐγὼ πολλὰ ὑψώθηκα ἕως εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐγενόμην ὅ‐ μοιος τὸν θεὸν καὶ τώρα ἔπεσα ἐκ τοὺς ἰδικούς μου παρεκάτω. | |
58.3 | Καὶ ἀγαπᾷς καὶ θέλης, νεμάλο σου ἔνι ὁ τόπος σου, τῆς Δύσης τὸ βασίλειον καὶ τῆς Ἑλλάδας καὶ τὸ γονικόν σου ἡ Μα‐ κεδονία· καὶ ἂν οὐδὲν σὲ ἀρέση ἐτούτη ἡ δουλεία, κάλλιον τὸ ἔ‐ χομεν ἡμεῖς μὲ τὸ βασίλειόν μου καὶ μὲ τὸ πλοῦτον μας νὰ ἀπο‐ | |
| 5 | θάνωμεν παρὰ ἐσένα νὰ προσκυνήσωμεν. Βασιλεὺς τὸν βασιλέα ποτὲ οὐδὲν τὸν προσκυνάει, ἀμὴ ὅταν ἀποθάνη ὁ εἷς, ὁ ἄλλος εἰρηνεύει. | |
58.4 | Καὶ ἐσὺ ἂς εἶσαι ἕτοιμος ἀπάνω εἰς πενήντα ἡμέρας νὰ πολε‐ μήσωμεν μὲ τοὺς ἀνέγγιστους τοὺς Πέρσιας καὶ μὲ τοὺς ἀνέγγι‐ στους τῆς Ἰδίας τὰ φουσάτα ἢ ἐσένα νὰ σκοτώσωμεν καὶ τὰ φουσάτα σου, ἢ ἡμεῖς μὲ τὸν τόπον μας {καὶ μὲ τὸν τόπον μας} νὰ ἀποθά‐ | |
| 5 | νωμεν· ὅτι ὁ θεὸς τὸ δίκαιον κρατεῖ εἰς τὰ χέρια του.” | |
58.5 | Τόμου ἀπόσωσεν τοὺς λόγους τούτους καὶ τοῦ ἐπαρήγγει‐ λεν, ἀπόλυκέ τον τὸν Ἄβυσσον. Καὶ ἐδιέβη ὁ Ἄβυσσος εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ὅλα τὰ τοῦ ὁμολόγησεν, ὅσα τοῦ εἶπε ὁ βασιλεὺς | |
| ὁ Τάρειος. | ||
58.6 | Ὁ Ἀλέξανδρος τὸ ποὺ ἤκουσεν τοὺς λόγους τοῦ Δαρείου, ἔσεισε τὸ κεφάλιν του καὶ εἶπεν· “Τὸ βασίλειον ἔνι μέγα, ὥσπερ βουνὶν ὑψηλὸν μὲ τὰ κρύα τὰ νερὰ καὶ μὲ οὔπουρα, ὁποὺ εἶναι λο‐ γὲς λογὲς ἐγκοσμημένον, ὅταν φθάσουν τὰ οὔπουρα καὶ ἔχουν εὐ‐ | |
| 5 | μνοστάδα εἰς τὸν καιρόν του〈σ〉, οὕτω καὶ τὸ βασίλειόν του μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἐμπιστοσύνην οὐδὲν ἔχει, ὅτι εἷς βασιλεὺς μὲ τὸν ἄλλον ἐμπιστοσύνην οὐδὲν ἔχει.” | |
59t | Περὶ τὸ εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν ὕπνον του νὰ ὑπάγη ἀποκρισάρης. | |
59.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος αὐτὴν τὴν νύκταν ἐφάνην του εἰς τὸν ὕ‐ πνον του ὁ προφήτης Ἱερεμίας μὲ τὴν ἀλλαγὴν τῶν ἀρχιερέων, ὅ‐ ταν ἦτον εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ εἰς τὴν ἁγίαν Σιὼν καὶ εἶπε του· “Ἄνθρωπέ μου Ἀλέξανδρε, γίνου ἀτός σου ἀποκρισάρης καὶ τὸν | |
| 5 | βασιλέα τὸν Τάρειον καταπάτησε καὶ ἰδὲς τῆς Ἰνδίας τὰ φουσάτα, ὁποὺ φέρνει καταπάνω σου, καὶ νὰ ἰδῆς ἀτός σου τὰ φουσάτα μὲ τὴν καρδίαν σου· καὶ ἂν σὲ ἐγνωρίσουν ἐκεῖ εἰς τὸν Τάρειον, ὁ θεὸς ὁ παντοκράτωρ Σαβαὼθ νὰ σὲ ἐβγάλη καλὰ ἀπ’ ἐκεῖ· ἀμὴ οὐδὲν ἔχης ἔγνοιαν.” | |
59.2 | Ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος ἐκ τὸν ὕπνον του καὶ ἔδειξε τὸ ὄνειρόν του τοῦ βοηβόντα του τοῦ Πτολομαίου καὶ τοῦ Φιλόνη τοῦ βοηβόντα καὶ τοῦ Ἀντιόχου τοῦ βοηβόντα. Καὶ ἐκίνη‐ | |
| σε νὰ ὑπαγαίνη καὶ εἶπεν τους· “Ἐὰν μοῦ ἔλθη θάνατος νὰ ἀπο‐ | ||
| 5 | θάνω ἐκεῖ, ὅλα τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου νὰ ἠμοιράσετε τοῦ λόγου σας καὶ τὸ σκαμνὶν τῆς Μακεδονίας καλὰ νὰ τὸ φυλάξετε.” | |
59.3 | Καὶ αὐτοὶ τὸν ἐκρατοῦσαν μὲ κλαυθμὸν μέγαν· καὶ αὐτὸς τοὺς ἀπεκρί‐ θηκε· “Ἐσεῖς οὐδὲν μὲ ἀφήνετε νὰ ὑπαγαίνω, καὶ ἂν θέλη ὁ θεὸς ὅτι χαθῶ, ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου τὰ χέρια οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ μὲ δια‐ | |
| 5 | φεντεύσουν· εἰ δὲ θέλει ὁ θεὸς νὰ μὲ φυλάξη, ὁληνῆς τῆς Περσί‐ ας τὰ χέρια οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ μὲ σκοτώσουν.” | |
60t | Περὶ τὸ ἐκίνησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ νὰ ὑπηγαίνη ἀποκισάρης εἰς τὸν Τάρειον. | |
60.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡσὰν ἀποκρισάρης ἐγίνετον καὶ ὑπάγει εἰς τὸν Τάρειον καὶ ἐδιάβασε ἐπιστολήν. Καὶ ἐνδύθην ὡσὰν τὴν φορε‐ σίαν τῆς Περσίας καὶ εἰς τὸ κεφάλιν του εἶχεν περέταν μὲ χρυ‐ σομάργαρον ἐγκοσμημένην καὶ μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα· καὶ ἀ‐ | |
| 5 | πανωθεὸν τὴν φορεσίαν ἐβάστα ἀπανωφόριν Φοινικιώτικον μὲ τῆς ἀσπίδας τὰ κερατόπουλα καὶ μὲ χρυσὲς φόλλες τρανές. | |
60.2 | Ὁ Τά‐ ρειος ἐποίησε σύναξη μεγάλην μὲ θαύματα πολλά, διότι νὰ φανῆ θαυμαστός. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέβη εἰς τὸ παλάτιν καὶ ἔδωκεν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου καὶ τέτοια λόγια τὸν ἐσυντύχαινεν· | |
| 5 | ”〈Ὁ〉 αὐθέντης ὁ ἰδικός μου, ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ ὑψηλότατος βασι‐ λεὺς τῶν βασιλέων, ἐσένα τὸν βασιλέα τῆς Περσίας πολλὰ χαιρετᾶ. | |
| Καὶ εἶπε μου νὰ ἀναγνώσουν τὴν ἐπιστολήν του καὶ ἄλλην γλήγορα νὰ μοῦ γράψης νὰ μὲ δώκης νὰ ὑπαγαίνω.” | ||
60.3 | Ὁ Τάρειος ἐκάθετον εἰς ἕνα σκαμνὶν ὑψηλόν· ὁλόγυρά του ἦσαν ἄγγελοι καὶ προσώπατα καμωμένα ὡσὰν λαμπίδες, ὥσπερ τὸν θεὸν ἠστέκονται. Ὅλον τὸ πα‐ λάτιν ἦτον ἁγνὸν χρυσάφιν ἀπέσω, ὅλον μὲ λιθαρόπουλα καὶ μὲ | |
| 5 | μαργαριτάριν ἐγκοσμημένον. Ἦσαν στύλοι ἀπέσω τέσσαρες καὶ εἰς τὰς τέσσερας γωνίας τοῦ ὀσπιτίου εἶχεν τέσσαρα λιθαρόπουλα πο‐ λύτιμα, ὁποὺ ἤφεγγαν τὴν νύκταν ὡσὰν λαμπάδες εἰς τὸ παλάτιν ὅ‐ λον. | |
60.4 | Ἔλαβεν ὁ Τάρειος τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ὅ‐ ρισε νὰ τὴν ἀναγνώσουν δυνατά. Καὶ ἕνας ἀπὸ 〈τ〉οὺς Πέρσας ἤξευ‐ ρε Ῥωμαϊκὰ γράμματα καὶ ἀρχίνισε δυνατὰ τὴν ἐπιστολὴν νὰ τὴν ἀναγνώθη μεγαλοφώνως. Καὶ ἔγραφε ἡ ἐπιστολὴ οὕτως· “Ὁ Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων βασιλεύς, ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου καὶ τῆς Ὀλυμπιάδος τῆς βασίλισσας καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου βασιλεύς, μὲ τὴν ἐλεημοσύνην τῆς ἄνω προνοίας τὸν θεὸν ὁποὺ εἶμαι χῶμα του. Ἠξεύρω καλά, βασιλεῦ τῆς Περσίας, ὅταν ἔπαιρνες ἐκ τὸν πατέρα μου δόσια καὶ λιζάτον ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν. | |
60.6 | Καὶ εἰς τὰς ζώντας του ἔστησέ με βασιλέα· καὶ τόμου ἀπόθανεν αὐτός, ἐσὺ μὲ ἀποτίμωσες ἀπὸ τὴν ὑψηλοφροσύνην σου καὶ τὴν κακήν σου κρίσιν καὶ ἀπέστειλες ἄλλον εἰς τὴν Μακεδονίαν νὰ βασιλεύη | |
| 5 | καὶ ἐμένα ἔβγανες ἀπὸ τὸ γονικόν μου καὶ ἀπὸ τὸν τόπον μου ἐ‐ δίωξες. | |
60.7 | Καὶ τοῦτο τὸ ἄδικον εἶδεν ὁ θεὸς ὁ ἀόρατος καὶ εἶ‐ δεν ὁ ὀφθαλμὸς ὁ ἀκοίμητος, ὁποὺ νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἐβλέπει τὸ | |
| δίκαιον καὶ τὸ ἄδικον καὶ τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων ἠξεύρει καὶ τὸ μέτρον καὶ τὰς καλὰς καὶ τὰς δικαίας κρίσεις, καὶ ἐποίησέ | ||
| 5 | με αὐθέντην καὶ ὕψωσέ με ὁ αὐτὸς ἀπὸ κοπρίας καὶ ἐποίησέ με βα‐ σιλέα εἰς ὅλον τὸν κόσμον. | |
60.8 | Καὶ ἐσὺ νέον νήπιον ὅρισες νὰ μὲ φέρουν εἰς τὴν βασιλείαν σου, καὶ ἐγὼ ἔφθασα ἄνδρας πρὸς ἐσένα. Καὶ ὡσὰν ἤσουν ἐσὺ ὁλονῶν αὐθέντης, ἤσουν εἰς τὸ γονι‐ κόν σου, ἔτζι καὶ ἐγὼ οὐδὲν εἶμαι ἀνελεήμονας ὡσὰν καὶ ἐσύ, ὅταν | |
| 5 | ὅρισες νὰ γένη· ἀμὴ γύρισε τὸ κεφάλιν σου καὶ τὴν παραφαρσίαν σου καὶ πέσε προσκύνησέ με καὶ δός μου δόσιμον καὶ δῶρα καὶ ἂς εἶσαι αὐθέντης εἰς τὴν Περσίαν ὅλη· καὶ ἂν οὐδὲν σὲ ἀρέση ἐτούτη ἡ δουλεία, αὐθέντη, ἀμὴ εἶσαι κακόβουλος τῆς Περσίας καὶ θέλεις τὸν θάνατόν τους νὰ σφαγοῦν ἀπὸ τῶν Μακεδόνων τὰ σπαθία. Ἔτζι | |
| 10 | μὲ φαίνεται ἐμένα· ἂς εἶσαι ἕτοιμος μὲ τὰ φουσάτα σου νὰ πολε‐ μήσωμεν ἀπάνω εἰς δεκαπέντε ἡμέρες εἰς τὸν ποταμὸν τῆς Ἀρσίας μὲ ὅλον μου τὸ φουσάτον.” | |
60.9 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν ἤκουσεν ὁ Τάρειος καὶ εἶπε πρὸς τοὺς μεγιστάνους του καὶ εἰς τοὺς ἄρ‐ χοντάς του· “Τί παντέχετε εἰς τόσην ὑψηλοφροσύνην καὶ τόσην καύχησιν ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν νὰ ἐβγῆ εἰς ἐσᾶς;” Ὁ Ἀλέξανδρος | |
| 5 | ἐμπρός του ἐστέκετον καὶ ἀπεκρίθηκεν· “Ἐὰν οἱ Μακεδόνες ὁρί‐ ζουν τὸν κόσμον, οὐδὲν ἔνι θαῦμα.” | |
60.10 | Ὁ Τάρειος εἶπε· “Δια‐ τί;” 〈Καὶ αὐτὸς τοῦ εἶπεν〉· “Διότι εἶναι ἐγκαρδιακοὶ φρόνιμοι πολλὰ καὶ ἀνδρειωμένοι ἕως τὸ ἄκρος καὶ τὸ φουσάτον ἔνι πολὺν ὡς τὸν ἄμμον τῆς θαλάσσης καὶ ὅλοι εἶναι ὁμονοιασμένοι.” Ἀπὸ | |
| 5 | τὴν Περσίαν ἔστεκεν ἕνας καὶ εἶπε τὸν Ἀλέξανδρον· “Διατί τό‐ σον ἁψέα συντυχαίνεις μὲ τὸν Τάρειον;” Καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθη· “Μέγαν αὐθέντην ἔχω καὶ αὐτόβουλος ἀποκρισάρης εἶμαι·” καὶ ταῦ‐ | |
| τα εἶπεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐπαραμέρισεν. | ||
61.1 | 〈Ὁ〉 Τάρειος τοῦ εἶπε· “Ἂς εἶσαι ἕτοιμος νὰ δειπνήσης μετ’ ἐμένα, ὥστε νὰ γράψωμεν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον.” Καὶ ἔκατζεν ὁ Τάρειος εἰς τὸ δεῖπνον μὲ ὅλους τοὺς μεγιστάνους, ὁποὺ εἶχεν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐκάθισεν εἰς τοῦ ἀποκρισαραίου | |
| 5 | τὸν τόπον, ἐμπρός του ἐκάθισεν· καὶ ἔβαλάν του φαγίν. | |
61.2 | Καὶ ὅταν ἀρχίνισαν νὰ κερνοῦν, ἐκέρασαν τὸν Ἀλέξανδρον 〈μὲ〉 τὴν κούπαν τὴν χρυσῆν 〈καὶ〉 ἔπιε καὶ ἔκρυψέ την εἰς τὸν κόρφον του· καὶ ὁ κερνάτορας ἔδειξέ το τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον καὶ αὐτὸς | |
| 5 | τοῦ εἶπε· “Κέρνα μὲ ἄλλην κούπαν.” Καὶ πάλιν ὁ Ἀλέξανδρος αὐ‐ τὸ τὸ κρασὶν ἔπιε καὶ τὴν κούπαν ἔκρυψε. Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγι‐ στάνους τοῦ Ταρείου εἶπεν· “Διατί εἰς τὴν τάβλαν τοῦ αὐθεντὸς οὕτως πολεμᾶς εἰς τὸ κάθισμά σου;” | |
61.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀπε‐ κρίθην· “Πολλὰ τρανὸν καὶ ὑψηλὸν αὐθέντην ἔχω· ἔχει καὶ τέτοια ζακόνια ὁ Ἀλέξανδρος· τὴν πρώτην κούπαν καὶ τὴν δευτέραν πᾶσα ἀποκρισάρης ἐπαίρνει διὰ τοῦ λόγου του καὶ ἀπ’ αὐτοῦ πίνει μὲ | |
| 5 | τὲς ἄλλες.” Καὶ ὡς ἤκουσαν οἱ ἄρχοντες τῆς Περσίας τοὺς λόγους τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐθαύμασαν, διατὶ ἔχει καλὰ ζακόνια. | |
62t | Περὶ ὅταν ἐγνώρισεν ὁ Καταρκούσης τὸν Ἀλέξανδρον. | |
62.1 | Τὸν Κανταρκούσην ὁκάποτες τὸν εἶχεν ἀποστείλει ὁ Τά‐ ρειος εἰς τὴν Μακεδονίαν διὰ νὰ αὐθεντεύη. Καὶ ἐσηκώθη ἀπὸ τὸ δεῖπνον καὶ ἐσίμωσεν εἰς τὸν Τάρειον τὸν βασιλέα καὶ εἶπεν του· “Νὰ ἠξεύρης, βασιλέα Τάρειε, ὅτι τὴν σήμερον ἐκέρδισες τὰ βα‐ | |
| 5 | σίλεια τοῦ κόσμου.” Καὶ αὐτὸς τοῦ εἶπε· “Πῶς;” Ὁ Καταρκούσης εἶπεν· “Ἐτοῦτος ὁ ἀποκρισάρης ἀτός του ἔνι ὁ Ἀλέξανδρος.” | |
62.2 | Ὁ βασιλεὺς ὁ Τάρειος τὸ ἤκουσε καὶ ἐγέμισε μεγάλην χαρὰν ὁ σκάφος του καὶ εἶπεν· “Ἐὰν ἔνι ἀληθινὸς ὁ λόγος οὗτος, ἀληθῶς ἐγενόμην τὴν σήμερον αὐτοκράτορας, ἐγύρισεν πάλι τὸ ῥι‐ ζικὸν εἰς ἐμένα. Ἀμὴ οὐδὲν πιστεύω τοὺς λόγους σου ὅτι ὁλου‐ | |
| 5 | νοῦ τοῦ κόσμου τὰ κεφάλια νὰ κρέμνωνται ὅλα εἰς ἕνα ῥάμμα.” Ὁ Καταρκούσης εἶπε· “Ἐὰν οὐδὲν ἀληθεύσουν οἱ λόγοι μου, ἡ τιμή μου καὶ ἡ δόξα μου, ὁποὺ ἔχω ἀπ’ ἐσένα, νὰ τὴν χάσω καὶ τὸ κε‐ φάλιν μου νὰ κόψης.” | |
62.3 | Αὐτὰ τὰ λόγια ἐβουλεύετον ὁ Καταρκούσης. Ἀλέξαν‐ δρος ἐδοκήθη, πρὶν νὰ τὸν πιάσουν, ἔβαλε τὸ χέριν του εἰς τὴν κακούργαν του, ὁποὺ εἶχε τὸ δακτυλίδιν, ὁποὺ εἶχεν ἐπάρει εἰς τὸ κάστρον τῆς Τρωάδος τῆς Κλεοπάτρας, τῆς βασίλισσας τῆς Αἰγύ‐ | |
| 5 | πτου, τὸ πονηρὸν ποίημα, ὅτι ὅταν εἶχε τὸ δακτυλίδιν αὐτὸ εἰς τὸ χέριν του, ἄφανος ἐγένετο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἔ‐ βαλέν το εἰς τὸ δάκτυλόν του. | |
62.4 | Ὁ Τάρειος ἀμέτρητην χαρὰν ἐ‐ γέμισεν καὶ εἶπεν του· “Ὦ ἄνθρωπε, πολλὰ μὲ δείχνουν ὅτι ὁμοι‐ άζεις τὸν Ἀλέξανδρον.” Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν Τάρειον ἀπεκρίθη· “Ἐγὼ διατὶ παρομοιάζω τὸν αὐθέντην μου, τὸν Ἀλέξανδρον, πολ‐ | |
| 5 | λὴν ἀγάπην ἔχω ἀπ’ αὐτόν. Καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι τόμου μὲ ἰδοῦν. πεζεύουν καὶ προσκυνοῦν με· φαίνεταί τους ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος.” | |
62.5 | Καὶ τόμου ἤκουσεν τοὺς λόγου〈σ〉 του, ἔπεσεν εἰς λογισμὸν μέγαν, τὸ τί νὰ ποιήση, νὰ μηδὲν ἐντροπιαστῆ καὶ οὐ‐ δὲν ὅρισε νὰ τὸν πιάσουν· ἀμὴ ἔσπρωσε τὴν τάβλαν μὲ τὸ ποδάριν καὶ ἐσηκώθη καὶ ὑπῆγε καὶ ἐσέβη εἰς τὴν κάμαρήν του νὰ βουλευ‐ | |
| 5 | θῆ τί νὰ ποιήση. Καὶ ἐπῆραν τὴν λαμπάδα μὲ τὸν Τάρειον καὶ ὑπῆγαν· καὶ αὐτὸς ἀπόμεινε μὲ τοὺς ἄρχοντες εἰς τὴν τάβλαν. | |
62.6 | Καὶ ἐστέκε‐ τον εἰς τὸ σκοτάδιν· ἔνδυσεν τὰ φορέματά του τὰ πολυτίμητα καὶ τὸ σκιάδιν του τῆς Περσίας, ὁποὺ εἶχεν, καὶ ἔβαλε τὸ δακτυλί‐ διν εἰς τὸ χέριν του καὶ παρευθὺς ἐξέβη ἔξω καὶ παρευθὺς ὑπῆγεν | |
| 5 | εἰς τὴν πόρταν τοῦ κάστρου. Καὶ ηὗρε τὸν πορτάρην εἰς τὴν θύραν τοῦ κάστρου καὶ ἔβγαλε τὴν κούπαν τὴν βασιλικὴν καὶ ἔδωκε τοῦ πορτάρη καὶ εἶπε του· “Κράτειε αὐτὴν τὴν κούπαν καὶ ἄνοιξέ μου γλήγορα, ὅτι ὁ βασιλεὺς ὁ Τάρειος μὲ ἀπέστειλεν νὰ ὀρθώσω τὲς βίγλες καὶ τὰ φουσάτα.” | |
62.7 | Καὶ παρευθὺς τοῦ ἄνοιξαν καὶ ἔδρα‐ μεν εἰς τὴν ἄλλην πόρταν καὶ ἔδωκε καὶ τὸ ἄλλον καυκὶν τοῦ πορ‐ τάρη καὶ εἶπε· “Ἐγλήγορα ἄνοιξέ μου τὴν πόρταν νὰ ἐξεβῶ, ὅτι μὲ ὅρισεν ὁ Τάρειος νὰ κράξω τοὺς πρωτοστράτορας καὶ τοὺς βοη‐ | |
| 5 | βοντάδες ὁλουνοὺς νὰ δυναμώσω τὲς βίγλες.” | |
62.8 | Καὶ αὐτὴ τὴν ὥρα ἄνοιξε καὶ ἐβγῆκε καὶ ὑπῆγε εἰς τὸ ἄλογόν του τὸ μέγα ῥεν‐ τάτος καὶ ἐκαβαλλίκευσεν καὶ ἔφυγεν. Καὶ ἔφθασεν εἰς τὸ ποτά‐ μιν τῆς Συρίας· καὶ ηὗρε τὸ ποτάμιν παγωμένον καὶ ἐπέρασέ το | |
| 5 | πέρα. Καὶ τὸν ἠγαπημένον του τὸν Πτολομαῖον καὶ τὸν Ἀντίοχον καὶ τὸν Φιλόνην 〈ηὗρε〉 καὶ ἀρχίνισεν νὰ τοὺς δείχνη, τὸ τί τοῦ | |
| συνέβηκεν εἰς τὸν Τάρειον. | ||
63t | Περὶ ὅταν ἠθέλησεν ὁ Τάρειος νὰ πιάση τὸν Ἀλέξανδρον. | |
63.1 | Ὁ Τάρειος ἐσέβην εἰς τὴν κάμαράν του καὶ ἀπέστειλεν καὶ ἔκραξεν ἰδικούς του μεγιστάνες δώδεκα καὶ βασιλεῖς καὶ εἶ‐ πε πρὸς αὐτουνούς· “Νὰ ἠξεύρετε ὅτι ἐτοῦτος ὁ ἀποκρισάρης ἔνι ὁ Ἀλέξανδρος.” Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀπεκρίθησαν ὅτι· “Ἂν ἔνι ἀληθι‐ | |
| 5 | νὸς ὁ λόγος ἐτοῦτος, οἱ θεοὶ τῆς Περσίας ἐλεημονήθηκάν μας καὶ ἐσυμπάθησάν μας.” | |
63.2 | Ὁ Τάρειος ὅρισε τὸν Καταρκούσην καὶ τὸν βασιλέα τὸν Κρίσκην νὰ ὑπάγουν νὰ πιάσουν τὸν Ἀλέξανδρον. Ὁ Τάρειος ἐσέβηκεν εἰς τὸ παρακέλλιν του καὶ αὐτοὶ ἄναψαν λαμπά‐ δες μεγάλες καὶ ὑπῆγαν καὶ ἐσέβηκαν εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν καὶ ἐγύ‐ | |
| 5 | ρευσαν νὰ τὸν πιάσουν. Καὶ ἠρώτησαν πολλὰ καὶ οὐδὲν τὸν ηὗραν, μόνον τὴν φορεσίαν του· καὶ ἔδραμαν εἰς τοῦ κάστρου τὲς πόρτες δι’ αὐτόν. | |
63.3 | Καὶ οἱ πορταραῖοι τοὺς ἀπεκρίθηκαν· “Ἐτούτην τὴν νύκταν ἦλθεν ἕνας ἄνθρωπος καὶ ἔδωκέ μας ἐτοῦτα τὰ δύο καυκία καὶ εἶπεν μας ἀπὸ ὁρισμὸν τοῦ Ταρείου νὰ τοῦ ἀνοίξωμεν νὰ διορ‐ θώση τὲς βίγλες καὶ ἀνοίξαμέν του.” | |
63.4 | Καὶ ὡς εἶδαν οἱ ἄρχον‐ τες, ὁ Καταρκούσης καὶ ὁ Κρίσης ὁ βασιλεύς, τὲς πονηρίες τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου, ἐπῆραν τριακοσίους καβαλλαραίους καὶ ἐδίωξάν τον ἕως τὸν πόρον τοῦ ποταμοῦ, ἕως τὸ ἔβγα τοῦ ἡλίου. Τὸν Ἀλέξανδρον | |
| 5 | εἶδαν πέραν τοῦ ποταμοῦ μὲ τοὺς ἰδικούς του καὶ ἔπεσαν εἰς λογι‐ σμὸν καὶ εἰς ἐντροπήν. | |
63.5 | Ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς αὐτουνοὺς ἐλάλη‐ σεν καὶ εἶπε· “Διατί ἐσεῖς ἄνεμον διώχνετε; Καὶ τὸν ἄνεμον κα‐ νεὶς οὐδὲν τὸν φθάνει. Καὶ ἐσεῖς ἀτοί σας ἐβλέπετε ὅτι τῶν Μα‐ κεδόνων τὰ ἄλογα οὐδὲ ποτάμιν οὐδὲ λόγγοι τὰ κρατοῦν· ἀμὴ σύ‐ | |
| 5 | ρετε ὀπίσω εἰς τὸν βασιλέα σας καὶ εἴπετέ του, τὴν τιμὴν τὴν ἰ‐ δικήν του εὐχαρίστησα καὶ ἂς εἶσαι ἕτοιμος νὰ μὲ εὕρης εἰς τὸ ποτάμιν τῆς Ἀρσίας εἰς ὀλίγες ἡμέρες μὲ ὅλα μου τὰ φουσάτα εἰς τὸν ὄχθον τοῦ ποταμοῦ‘.” | |
63.6 | Καὶ τόμου τοὺς ἐπαρήγγειλεν, ἐδιέβην εἰς τὸ φουσάτον του. Καὶ ἐγύρισαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Τάρειου καὶ ὅσα τοὺς ἐπαρήγγειλεν, ὅλα τὰ ὁμολόγησαν· τὸ ποτάμιν ἐκεῖνο, ἡ Ἀρσία, τέτοιον ἦτον, πᾶσα νύκταν ἐπάγωνε καὶ τὴν ἡμέραν ἐχάλαν καὶ ἔ‐ | |
| 5 | τρεχε καὶ τὸ βάσταμά της λιθάριν καὶ ἀσβέστην ἐβάστα σμικτά. | |
63.7 | Ὁ Τάρειος ὁ βασιλεὺς ὡς εἶδεν τὴν πονηρίαν τοῦ Ἀλεξάνδρου, πολλὰ πικρὰ ἔκλαυσε καὶ εἶπε· “Ἴδετε μὲ πόσην πονηρίαν ἐπροσ‐ διάβασεν ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου. Τὸν τόπον τὸν ἰδικόν μας ἐπῆρε καὶ τὸ βασίλειόν μας ἐπαράλαβεν. | |
63.8 | Ἄπιστον καὶ ἀτίμητον ἐριζι‐ κόν! Πὼς γλυκία φαίνεσαι εἰς τὴν ἀρχὴν εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὕστερα πικρὰ καὶ φαρμακευμένα φαίνεσαι ὡσὰν τῆς ὄχεντρας τὸ φαρμάκιν.” Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ἔκλαυσε πικρά. | |
64t | Περὶ ὅταν ἔστειλεν ὁ Τάρειος εἰς τὸν Πῶρον τὸν βασιλέα τῆς Ἰνδίας 〈ἐπιστολήν〉. | |
64.1 | “Εἰς τὸν βασιλέα καὶ ὑψηλότατον ἀπὸ ὅλους τοὺς βασιλεῖς, ὁποὺ εἶσαι βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ λάμπεις εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην ὡσὰν ὁ ἥλιος. Εἰς τριάντα ἕξι βασίλεια ἤμουν καὶ ἐ‐ γὼ ὁκάποτες, ὡσὰν τὸ ἤκουσεν ἡ βασιλεία σου, καὶ ἐσὺ εἶσαι τῆς | |
| 5 | Ἰνδίας ὁ θεὸς καὶ ἡ δεξιά σου ἡ στερεὰ ἔνι εἰς ὅλα τὰ βασί‐ λεια τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ, τῆς Ἰνδίας ὑψηλότατε βασιλέα. Ὁ Τά‐ ρειος τῆς Περσίας ὁ ἄτυχος καὶ πομπεμένος γράφω καὶ χαιρετῶ καὶ προσκυνῶ τὴν βασιλείαν σου. | |
64.2 | Νὰ ἐγνωρίση ἡ βασιλεία σου ἀπὸ τοὺς μικρότερους καὶ ἀχαμνότερους ἀνθρώπους, ὁποὺ ἦτον ἐ‐ δικός μου, τώρα ἐπῆρε τὸ βασίλειόν μου καὶ αὐθεντικὰ ὡσὰν κλέ‐ πτης ἔφ〈θ〉ασε, ὁποὺ οὐδὲν τὸ ἐπαντύχαινα. Καὶ ὅλην τὴν Δύσιν | |
| 5 | ἐπαράλαβε καὶ ὅλα μου τὰ μέρη ἐπαράλαβε καὶ ὡς καὶ τῆς Βαβυλω‐ νίας τὸ κάστρον ἐπῆρε καὶ ἔσμιξέ την πρὸς τὴν Δύσιν καὶ ἐσκι‐ άστηκάν τον οἱ Περσῆδες καὶ οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ τὸν ἀντισταθοῦν. | |
64.3 | Δύο φορὲς ἐπολέμησα μετ’ αὐτὸν καὶ τὲς δύο μὲ ἐτζάκισεν. Καὶ παρακαλῶ τὴν βασιλείαν σου νὰ μὲ ἐλεημονήσης καὶ νὰ λάμψουν οἱ ἀκτῖνες σου καὶ νὰ μὲ δώσης δύναμιν νὰ ὑπάγω νὰ πολεμήσω τρίτον ἢ νὰ τὸν σκοτώσω αὐτὸν καὶ τὰ φουσάτα του ἢ δὲ ἵνα σκο‐ | |
| 5 | τωθῶ ἐγὼ καὶ τὰ φουσάτα μου. | |
64.4 | Πάντοτε ἔνι τιμημένον τῆς Ἰν‐ δίας τὸ φουσάτον, ὑψηλότατε, καὶ ἐσὺ ὅμοιος τὸν θεὸν καὶ ἐλε‐ ημόνησε τὴν παρακάλεσίν μου καὶ στεῖλε μου φουσάτον καὶ ἐλευθέ‐ ρωσέ με ἀπὸ τοὺς λωλοὺς καὶ ἀνελεήμονας Μακεδόνας καὶ οὐδὲν | |
| 5 | πρέπει νὰ κακοπαθῶ, ὁποὺ ἔνι ἡ δύναμίς σου ἡ φρικτή, ὁποὺ ἔχεις.” | |
64.5 | Ὁ Πῶρος ὁ βασιλεὺς ἐδέχθη τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου | |
| καὶ ἀνέγνωσέ την· καὶ ἔσεισε τὸ κεφάλιν του καὶ εἶπεν· “Οὐδὲν ἔνι χαρὰ εἰς τὴν γῆν, ἂν οὐδὲν σμιχθῆ καὶ θλῖψις! Καὶ ὁκάποτες ὁ Τάρειος ἴσα μὲ τὸν θεὸν ὀνομάζετον καὶ τώρα διώχνεται ἐκ | ||
| 5 | τοὺς Μακεδόνας.” | |
64.6 | Ἔκραξε ἕνα μεγιστάνον ἰδικόν του καὶ εἶπε του· “Ἔπαρε σαράντα φορὲς ἀπὸ ἑκατὸ χιλιάδες καὶ σύρε εἰς βο‐ ήθειαν τοῦ Ταρείου· καὶ φυλάξετε μήνα μὲ φέρετε τὸν Ἀλέξανδρον ζωντανόν, ὅτι χρε〈ω〉φειλέτης ἐμένα ἔνι, μήνα τὸν ἰδῶ αὐτὸν τὸν | |
| 5 | δοῦλον μας ζωντανόν, ὅτι πολλὰ μοῦ τὸν δείχνουν φρόνιμον καὶ δόκιμον καὶ ἀνδρειωμένον.” Καὶ ἀσηκώθηκαν καὶ ὑπῆγαν πρὸς τὸν Τάρειον. | |
64.7 | Ὡς ἤκουσεν ὁ Τάρειος ὅτι ἦλθαν τὰ φουσάτα τῆς Ἰνδίας ἦλθεν ἀπὸ τὴν μεγάλην θλῖψιν εἰς χαράν. Καὶ ὅρισαν τοὺς Πέρσας καὶ ἐμαζώχθησαν καὶ ηὗρε τὸ φουσάτον του δέκα φορὲς ἀπὸ ἑκατὸ χιλιάδες· καὶ ἔτζι ἐκίνησεν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον μὲ ὅλους τοὺς | |
| 5 | βοηβοντάδες τῆς Ἰνδίας. | |
65t | Περὶ τὸ ἐκίνησεν ὁ Τάρειος εἰς τὸν πόλεμον. | |
65.1 | Ἔστειλαν καταπατητάδες εἰς τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐπίασάν τους τοῦ Ἀλεξάνδρου οἱ βίγλες καὶ ἤφεράν τους ἐμπρὸς εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὅρισε καὶ ἀνήβασάν τους εἰς ἕνα ψη‐ λὸν βουνὸν καὶ ὅρισεν καὶ ἀρματώθην τὸ φουσάτον του ὅλον· καὶ ὅ‐ | |
| 5 | ρισεν καὶ ἔκαμάν του ἀλλάγια ἀλλάγια καὶ εἶδαν τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐκίνησαν εἰς τὸν πόλεμον. | |
65.2 | Καὶ τοὺς καταπα‐ τητάδες εἶπεν· “Ἐγὼ σᾶς ἀφήνω τώρα καὶ χαρίζω τὴν ζωήν σας.” | |
| Καὶ ὅρισεν καὶ ἀρμάτωσέν του ἄρματα ἰδικά του καὶ ἔδωκέν τους φορεσίαν καλὴν καὶ ἀπόλυκέν τους καὶ ὑπῆγαν. Καὶ οἱ βοηβοντάδες | ||
| 5 | τῆς Ἰνδίας τοὺς ἐρωτῆσαν περὶ τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ αὐτοὶ τοὺς ἀπεκρίθησαν | |
65.3 | “Ἡμεῖς ὅσον ἠδυνήθημεν καὶ ἐγρυκή‐ σαμεν νὰ σᾶς ὁμολογήσωμεν· εἴδαμεν φουσάτον πολὺν καὶ ἀνδρειωμένον καὶ δυνατὰ ἔρχονται καταπάνω σας· ἔγνοιαν καμμίαν οὐδὲν ἔχουν. Καὶ τὰ φαρία τους καὶ τὰ ἄλογά τους εἶναι πολλὰ δυνατὰ καὶ ὅλα εἶναι βαρβά‐ | |
| 5 | τα.” Καὶ ὡς ἤκουσαν οἱ στρατιῶτες τῆς Ἰνδίας, ἐδειλίασαν πολ‐ λὰ καὶ ὡσὰν ἀποστανέον εἰς τὸν πόλεμον ἔρχουντα. | |
66t | Περὶ ὅταν ἔδωκαν τὸν πόλεμον. | |
66.1 | Τόμου ἐμαζώχθησαν τὰ δύο φουσάτα, ὁ ἥλιος ἀπὸ τὸν κο‐ νιαρτὸν ἐσκοτίσθην· φόβος εἰς τῆς Ἰνδίας τὰ φουσάτα καὶ εἰς τῆς Μακεδονίας ἐσέβη. Καὶ ἐσμίχθησαν ἀνταμοῦ, ἕνας ἐκ τὸν ἄλλον οὐ‐ δὲν ἐχωρίζετον· ἕνας ἄνεμος ἐπίασεν δυνατὸς πολλὰ καὶ ἔτζι ἀρ‐ | |
| 5 | χίνισαν νὰ κόπτονται ὅλην τὴν ἡμέραν καταπρόσωπα, ὥσπερ ὁ θε‐ ριστὴς ὁ καλός, ὅταν θερίζη καλὸν χωράφιν. | |
66.2 | Εἰς τῆς Ἰνδίας τὰ φουσάτα καὶ εἰς τῆς Μακεδονίας {ἐσέβη} καὶ εἰς τῆς Περσίας ἐσέβη μέγας φόβος ἀπὸ τὸ δὸς καὶ λάβε· καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἀρ‐ χίνισαν νὰ φεύγουν. Ὁ Ἀλέξανδρος οὐδὲν ἠμπόρεσεν ἐπὶ τὴν αὔ‐ | |
| 5 | ριον νὰ ἀκαρτερέση καὶ μὲ τὸ ἀλλάγιν του, τὲς ἑκατὸ χιλιάδες μὲ τοὺς διαλεκτοὺς πρωτοκαβαλλαραίους χρυσοπτερνιστηράτους, ἐσέ‐ βην εἰς τὴν μέσην τους. | |
66.3 | Τῆς Ἰνδίας οἱ στρατηγοὶ ἰδόντες τὸν Ἀλέξανδρον καὶ οἱ Πέρσηδες ὅτι ἔφθασεν ἀτός του ἔδωκαν καὶ φεύγουν. | |
66.4 | Καὶ ἰδὼν ὁ Τάρειος τὴν ἀπώλειαν τοῦ πολέμου καὶ τὴν ἐρημίαν, ὁποὺ ἐγίνετον, καὶ τὸ πὼς ἀρχίνισαν νὰ φεύγουν, ἐξέχασεν τὸ πὼς νὰ ποιήση. Καὶ ἐξεστηκὼς ἐγίνη καὶ εἰς λογισμὸν καὶ εἰς ἐντροπὴν μεγάλην ἔπεσεν· καὶ ἔδωκεν καὶ αὐτὸς νὰ φεύ‐ | |
| 5 | γη· καὶ ἔφευγε ὁ ταλαίπωρος καὶ τέτοια λόγια ἔλεγε· “Ὦ ἐγὼ 〈ὁ〉 ἄγνωστος ὁ Τάρειος, τὸ πὼς εἰς τὸν οὐρανὸν ὑψωνόμουν καὶ οὐδὲ τῆς γῆς οὐδὲν ἤμουν ἄξιος νὰ ἀντισταθῶ! Παρόμοια καὶ τώρα εἰς ἀτιμίαν μεγάλην καὶ εἰς ἐντροπὴν μεγάλην ἀποθνήσκω.” Τέτοια λό‐ για ἔλεγεν ὁ Τάρειος. | |
66.5 | Οἱ Περσῆδες ὅλοι ἔφυγαν πρὸς τὸ κά‐ στρον τους. Καὶ ἔφθασαν τὸν βασιλέαν τους τὸν Τάρειον δύο ἠγα‐ πημένοι ἰδικοί του μεγάλοι, ὁ Καταρκούσης καὶ ὁ Ἀριστοβαρού‐ σης, ἐγκαρδιακοὶ ἰδικοί του καὶ ἠγαπημένοι του πολλά, ἀρχοντό‐ | |
| 5 | πουλα, ἕνας ἀπὸ τὴν μίαν του μερίαν καὶ ὁ ἄλλος ἀπὸ τὴν ἄλλην {καὶ} ἔδωκάν τον μὲ τὰ σπαθία τους καὶ ἔσφαξάν τον. Καὶ ἀπὸ τὸ ἄλογον τὸν ἀπόδειραν καὶ ἔγδυσάν τον τὰ ἄρματά του καὶ αὐτὸν μὲ ὀλίγην ψυχὴν τὸν ἀφῆκαν εἰς τοῦ ἀλόγου τὰ ποδάρια. | |
66.6 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἔκραξεν ἕναν ἀπὸ τοὺς ἰδικούς του τοὺς μεγιστάνους, τὸ ὄνομά του Φοῖνιξ, καὶ εἶπε τον· “Σύρε εἰς τῆς Ἰνδίας τὰ φουσάτα καὶ ἕως τῆς Περσίας καὶ εἴπετέ τους· “Νὰ ἠ‐ ξεύρετε ὅτι ὁ βασιλεὺς ὁ ἰδικός σας ἐσκοτώθη· καὶ στέκεστε 〈καὶ〉 | |
| 5 | μηδὲν φεύγετε! Εἰ δὲ ἀρχινίσετε νὰ φεύγετε, τὴν σήμερον ἡμέραν θέλετε ἀποθάνει ἐκ τὸ σπαθίν μου.” | |
66.7 | Τὸν Σελευκούσην ἔστειλεν | |
| εἰς τῆς Ἰνδίας τὰ φουσάτα νὰ ἐπάρη τὰ ἄλογα καὶ τὰ ἄρματά τους καὶ “αὐτουνοὺς ζωντανοὺς νὰ τοὺς στείλετε εἰς τὸν βασιλέαν τους.” Καὶ ὁ Φιλόνης ἐζύγωσε κοντά τους καὶ εἶπε τὸν ὁρισμὸν τοῦ βα‐ | ||
| 5 | σιλέως. Καὶ αὐτοὶ ἐπέζευσαν εἰς τὴν γῆν καὶ ἐπροσκύνησάν τον. Ὅλα τὰ φλάμπουρα τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας καὶ οἱ τρουμπέ‐ τες οἱ μεγάλες διακοσίες, ὁποὺ ἦσαν, ἔδωκαν 〈νὰ φεύγουν〉 καὶ οἱ ἄλλες τόσες ἀνακαράδες τὰ ἄλογά τους ὅλα καὶ τὰ ἄρματά τους ἐπαρέδω‐ καν τοῦ Φιλόνη· καὶ ἐπῆραν συμπάθιον καὶ ὑπῆγαν πρὸς τὸν τόπον | |
| 10 | τους. | |
66.8 | Καὶ ὅταν ἐκίνησαν εἶπε τους ὁ Φιλόνης· “Εἰπέτε τὸν βασιλέα σας τὸν Πῶρον, πολὺς σοῦ ἔνι ὁ τόπος σου καὶ τὸ βασί‐ λειόν σου καὶ στράτευε ἀπέσω καὶ ἀλλονοῦ μηδὲν δίδης δύναμιν. Καὶ νὰ ἠξεύρης, Πῶρε βασιλέα, μὲ τὴν ἐλεημοσύνην τοῦ αὐθεντός | |
| 5 | μου, τοῦ Ἀλεξάνδρου, εἶμαι αὐθεντίας τῆς Περσίας καὶ γείτονας ἰδικός σου.” | |
66.9 | Οἱ Περσῆδες ἐχωρίσθησαν ἀπὸ τῆς Ἰνδίας τὸ φου‐ σάτον καὶ ἐζύγωσαν καὶ προσεκύνησαν τὸν Φιλόνη ἀντίτοπα τὸν Ἀ‐ λέξανδρον καὶ ἐσμίχθηκαν μὲ τοὺς Μακεδόνες καὶ ἐχάρηκαν χαρὰν μεγάλην, τὸ πὼς τοὺς ἐπαρέδωκεν ὁ θεὸς νὰ δουλεύουν τὸν Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρον. | |
66.10 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος προσέρχετον μὲ τῆς Μακεδονίας τὸ φουσάτον εἰς τὸν κάμπον τῆς Περσίας· ἀκόμη εἰς τὸ κάστρον οὐδὲν ἔφθασεν καὶ ηὗρε τὸν Τάρειον εἰς τὸν δρόμον μὲ ὀλίγην ψυχὴν σφαμένον· καὶ ὁ Τάρειος ἐφώναξε φωνὴν καὶ λέγει· “Ἀλέξανδρε | |
| 5 | βασιλέα, πέζευσε γλήγορα καὶ ἔλα νὰ ἀκούσης τοὺς λόγους μου.” | |
66.11 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐγύρισε καὶ εἶδε τον καὶ εἶπεν· “Ποῖος εἶ‐ σαι ἐσύ, ἄνθρωπε, ὁποὺ μὲ κράζεις;” Ὁ Τάρειος τοῦ ἀπεκρίθην· “Ἐγὼ εἶμαι ὁ Τάρειος ὁ βασιλεύς· καὶ ὁ τροχὸς τοῦ χρόνου μὲ ὕψωσε ἕως τὸν θεὸν καὶ τὸ ἄτυχόν μου τὸ ἐριζικὸν μὲ ἐκατίβασεν | |
| 5 | ἕως τὸν Ἅδην. Ἐγὼ εἶμαι ὁ Τάρειος, ὁποὺ ἤμουν ὁκάποτε βασιλεὺς καὶ αὐθέντης ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου καὶ τώρα ἡ τύχη μου καὶ ἡ τι‐ μή μου ἔπεσε κάτω. | |
66.12 | Ἐγὼ εἶμαι ὁ Τάρειος, ὁποὺ πολλοὶ βασι‐ λεῖς μὲ ἐπροσκυνοῦσαν καὶ ἐτιμοῦσαν με καὶ τώρα κείτομαι εἰς τὴν γῆν ἐξαπλωμένος ἀποκάτου εἰς τοῦ ἀλόγου τὰ ποδάρια ἐξαπλωμένος. Καὶ ἐσύ, Ἀλέξανδρε, ἀτός σου μὲ τοὺς ὀφθαλμούς σου μὲ εἶδες, πόσην τιμὴν καὶ ὕψωσιν | |
| 5 | εἶχα καὶ τώρα τί θάνατον ἀποθνήσκω. | |
66.13 | Ἐνθυμήσου καὶ ἐσὺ τὸν θάνατον καὶ μηδὲν ἀφήσης εἰς τὸν κορνιακτὸν νὰ κείτωμαι ἐξαπλωμένος καὶ εἰς τοῦ ἀλόγου τὰ ποδάρια ἀποθαμένος, ὅτι ἐσὺ οὐδὲν εἶσαι ἀνελεήμο‐ νας ὠσὰν οἱ Πέρσες· ἀμὴ εἶσαι ἀπὸ εὐλογημένους γονεῖς ὑψηλό‐ | |
| 5 | τατος καὶ δόκιμος αὐθέντης καὶ εἰς τὸ γάλα τῆς μανίτζας σου, ὁποὺ ἐβύζασες, μηδὲν ἐνθυμηθῆς κακὸν ἀντὶ κακοῦ καὶ ἔτζι νὰ σὲ ἐβγάλη ὁ θεὸς ἀπὸ κακόν.” | |
66.14 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσε τοὺς λόγους τοῦ Δαρείου, ἐλυπήθηκε πολλὰ καὶ παρευθὺς ἐπέζευσεν ἐκ τὸ ἀλογόν του καὶ ἔβγαλε τὸ ἀπανωφόριν του καὶ ἐσκέπασέν τον· καὶ ὅρισεν τοὺς Μακεδόνας καὶ ἤφεραν ἀργυροδιάχρυσον ἁμάξιν νὰ τὸν βάλουν νὰ τὸν ὑπάγουν | |
| 5 | εἰς τὸν τόπον του. | |
66.15 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος αὐτός του τὸν ἐβάστα‐ σεν ἔνα δοξόβολον καὶ εἶπε του· “Βασιλικὴν τιμὴν σοῦ ἔκαμα καί, ἂν ζήσης, πλέον τιμὴν σὲ θέλω κάμει, εἰ δὲ καὶ ἂν ἀποθάνης, μὲ μεγάλην τιμὴν βασιλικὴν θέλω σὲ θάψει.” Καὶ ἔτζι τὸν ὑπῆγαν εἰς | |
| 5 | τὸ παλάτιν καὶ ἀπόθησάν τον εἰς τὸ χρυσὸν κρεββάτιν του. | |
67t | Περὶ ὅταν ἐσέβη ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ κάστρον. | |
67.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος πολυτίμητα φορέματα ἐνδύθη καὶ εἰς τὸ κεφάλιν του ἔβαλε τὸ στέμμα τοῦ βασιλέως Σολομῶντος καὶ ἐκάθι‐ σεν εἰς τὸ σελλὶν τὸ χρυσομάργαρον τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως. | |
67.2 | Καὶ αὐτοῦ ἦλθαν ὅλοι οἱ Πέρσηδες καὶ ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εὐφήμισάν τον· “Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου, υἱοῦ Φιλίππου.” | |
67.3 | Τότε ὁ Τάρειος ὅρισε καὶ ἤφεραν τὴν θυγατέραν του, τὴν Ῥωξάνδραν, ἐὰν καὶ λαβωμένος ἦτον, ἦλθεν εἰς χαρὰν ἐκ τὴν πολλήν του τὴν θλῖψιν, ὁποὺ εἶχεν, καὶ τὰ ὀμμάτιά του ἐγέμισαν δάκρυα καὶ ἐπεριλάμπωσέ την καὶ ἐ‐ | |
| 5 | φίλησέ την ὁλόκαρδα καὶ εἶπεν· | |
67.4 | “Ὦ ὀμμάτιά μου, ψυχή μου καὶ καρδία μου καὶ σπλαχνική μου θυγάτηρ Ῥωξάνδρα, ἐσένα ἄνδραν ἤ‐ φεραν ἐκ τὴν Μακεδονίαν οἱ θεοί, ὁποὺ οὐδὲν τὸν ἐπαντύχαινες, οὐχὶ μὲ τὸ ἐμὸν θέλημα, ἀμὴ μὲ τῶν θεῶν, καὶ οὐχὶ μόνον ἐσένα | |
| 5 | ἀμὴ καὶ τῆς Περσίας ὁληνῆς καὶ τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ ὁ οὐράνιος θεὸς ἔστησέν τον βασιλέα καὶ εἰς τὰ πράγματά μας καὶ εἰς τὰ πλούτη μας, ὁποὺ εἴχαμεν, ἐγίνηκεν αὐθέντης. | |
67.5 | Καὶ γλυκυτάτη μου θυγατέρα, ἐγὼ οὐδὲν ἐπαντύχαινα νὰ γίνη ὁ γάμος σου τέτοιος ἔξαφνος! Ἀμὴ ἀλλέως ἐθάρρουν, νὰ μάσω τοὺς βασιλεῖς καὶ τοὺς αὐθέντας ὅλους νὰ ποιήσω ἔντιμα καὶ χρήσιμα εἰς τὸν γάμον σου. | |
| 5 | Ἀμὴ ἀντίτοπα τὸν γάμον σου ἐχύθησαν αἵματα πολλὰ ἐκ τῶν Μακε‐ δόνων καὶ ἐκ τῆς Περσίας. Καὶ ἡμεῖς ἐστάθημαν εἰς τὸν πόλεμον καὶ ὑψώθημεν ἕως τὸν οὐρανὸν καὶ ἤλθαμεν ἕως εἰς τὸν Ἅδην, δια‐ | |
| τὶ τὴν ὕψωσίν μας τὴν ἐπῆρεν ὁ θεὸς καὶ ἔδωσέ την αὐτηνῶν. Καὶ ἐσένα ὁρίζω καὶ λέγω, θυγάτηρ μου, μεγάλες τιμὲς καὶ ἔντιμες νὰ | ||
| 10 | κάμνης τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου· καὶ εἶπεν, σὲ βάνω εἰς τὰ χέρια του, νὰ τὸν ἔχης αὐθέντην καὶ βασιλέα μὲ ὅλην σου τὴν καρ‐ δίαν.” | |
67.6 | Καὶ ἐπῆρε την ἐκ τὸ χέριν καὶ ἔδωκέ την εἰς τὰς χεῖ‐ ρας τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ εἶπε του· “Δέξαι αὐτὴν τὴν σπλαχνικήν μου θυγατέρα, τὴν Ῥωξάνδραν, ὅτι εἰς πολλὴν τιμὴν καὶ δόξαν ἐ‐ γεννήθη καὶ τώρα μὲ πολλὴν θλῖψιν τὴν ἀφήνω καὶ εἰς τὸν Ἅδην | |
| 5 | ὑπαγαίνω νὰ κολάζωμαι ὡς κακόβουλος, ὅτι πᾶσα ἅνθρωπος κακόβου‐ λος ἐκεῖ κολάζεται. Καὶ τὴν γλυκυτάτην μου θυγατέραν ἔχε την ὡς σκλάβαν σου· ἔπαρέ την ὅτι ἔνι ἔντιμη καὶ εὔμορφη, ὡραία καὶ καλῶν γονέων γέννημα.” Καὶ ἐπεριλάμπωσε την καὶ ἐφίλησέ την τρεῖς φορὲς καὶ ἔδωκέ την τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
68t | Περὶ ὅταν ἐδέχθη ὁ Ἀλέξανδρος τὴν Ῥωξάνδραν. | |
68.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐσηκώθη ἀπὸ τὸ σελλίν του καὶ ἐδέχθην τὴν Ῥωξάνδρα ἐκ τὸ χέριν καὶ γλυκία τὴν ἐφίλησεν καὶ μὲ ταύτην ἐκάθισεν {την} εἰς τὸ σελλὶν καὶ ἔβγαλε τὸ στέμμαν ἐκ τὸ κεφά‐ λιν του καὶ ἔβαλέ το εἰς τὸ κεφάλιν τῆς Ῥωξάνδρας. Καὶ ἔβγαλε | |
| 5 | τὸ δακτυλίδιν ἐκ τὰ χέρια τῆς Ῥωξάνδρας καὶ ἔβαλέ το εἰς τὸ χέ‐ ριν του ὁ Ἀλέξανδρος καὶ εἶπεν ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς τὸν Τάρει‐ ον· | |
68.2 | “Ὅρισε, αὐθέντη Δάρειε, καὶ γύρισε τὴν πικρίαν σου εἰς | |
| χαρὰν μεγάλην, ὅτι ἡ γλυκυτάτη σου ἡ θυγάτηρ ἐμὴ συμβία ἔσται καὶ θέλει αὐθεντεύσει τὴν γῆν ὅλην μὲ τὸν υἱόν σου τὸν Ἀλέξαν‐ δρον.” Καὶ ὁ Τάρειος ἐχάρη καὶ εἶπε της· “Γλυκυτάτη μου θυγά‐ | ||
| 5 | τηρ, ἡ βασιλεία τῆς γῆς νὰ πέσουν εἰς τὰ ποδάρια τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου τοῦ βασιλέως καὶ ἐσὺ νὰ βασιλεύσης μὲ τὸν αὐθέντην σου ὅ‐ λην τὴν οἰκουμένην.” | |
68.3 | Καὶ πάλιν ἐπῆρεν τὴν γυναῖκαν του καὶ ἐπαρέδωκέ την τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ εἶπε του· “Ἀλέξανδρε βασιλέ‐ α, δέξαι την ὡσὰν τὴν μητέρα σου τὴν Ὀλυμπιάδαν.” | |
68.4 | Καὶ πά‐ λιν τοῦ εἶπε· “Ἀγάπα τοὺς Πέρσας, ὅτι εἶναι πολλὰ ἐμπιστευμέ‐ νοι τοῦ αὐθεντός τους· καὶ ἡ καρδία μου ἐγύρισεν εἰς χαράν, ὁ‐ ποὺ τὴν θυγατέρα μου ἐδέχθης εἰς γυναῖκαν σου καὶ ἐσπλαγχνίσθης | |
| 5 | με; καὶ τοὺς φονιάδες μου ἀγάπα τους, τὸν Καταρκούσην καὶ τὸν Ἀριστοβαρούσην, καὶ ποίησέ τους καλὴν τιμήν.” Καὶ λέγοντας τούτους τοὺς λόγους ἐξέβη ἡ ψυχή του. | |
69t | Περὶ τὸν θάνατον τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως. | |
69.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος μὲ ὅλους τοὺς βασιλεῖς καὶ μὲ τὰ φουσά‐ τα του ὅλα ἐπροβόδισέ τον ἕως τὸ μνῆμα καὶ ἔθαψάν τον μὲ τι‐ μὴν μεγάλην. Καὶ ὅρισε καὶ ἔκραξαν τοὺς φονιάδες του, ὁποὺ ἔ‐ σφαξαν αὐτόν, ὁποὺ ἦτον βασιλέας τους καὶ ἠγαπημένος, τὸν Κα‐ | |
| 5 | ταρκούσην καὶ τὸν Ἀριστοβαρούσην· καὶ ἤρχισεν ὁ Ἀλέξανδρος 〈καὶ〉 τοὺς ἔλεγεν· “Διατί, ἄνομοι, ἐσκοτώσετε τὸν αὐθέντη σας;” | |
69.2 | Καὶ | |
| αὐτοὶ τὸν ἀπεκρίθησαν· “Ὁ θάνατος αὐτηνοῦ ἐσένα ἐποί〈η〉σε βα‐ σιλέα εἰς τοὺς Πέρσας καὶ βασιλέα ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου.” Ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος τοὺς λέγει· “Ἀφόντις ἐσεῖς τὸν αὐθέντην σας ἐσκοτώσε‐ | ||
| 5 | τε, ὁποὺ τόσον καλὸν σᾶς ἐποίησεν, ἐμένα τοῦ ξένου τί θέλετε ποιήσει;” | |
69.3 | Καὶ ὅρισε καὶ ἐκρέμασάν τους. Καὶ αὐτοῦ ἐσύντυχε πρὸς τοὺς βασιλεῖς καὶ ἄρχοντάς του· “Νὰ ἔνι ἀφωρισμένος αὐτὸς ὁ αὐθέντης, ὁποὺ σκοτώνει κανεὶς τὸν αὐθέντην του{ς} καὶ ὑπά‐ γει εἰς ἄλλον καὶ τὸν θρέφει ἢ τὸν ἀφήνει ζωντανὸν ἐκεῖνον τὸν | |
| 5 | ἄνθρωπον καὶ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπον, ὁποὺ παραδίδει κάστρον καὶ γί‐ νεται δημηγέρτης καὶ τὸν θρέφει.” Εἶπε τοὺς λόγους τούτους ὁ βασιλεὺς καὶ ἐσέβη εἰς τὸ κάστρον νὰ στεφανωθῆ τὴν Ῥωξάνδρα. | |
| 8t | Περὶ ὅταν ἐστεφανώθη ὁ Ἀλέξανδρος | |
| 9t | τὴν Ῥωξάνδραν. | |
69.4 | Ἡ Ῥωξανδρα ἡ βασίλισσα εἶχεν ἡδονὴν εὔμορφην καὶ ὡ‐ ραίαν ἀπὸ ὅλες τὲς γυναῖκες οὐχὶ μόνον τὰ κάλλη της καὶ ἦτον καὶ ἔμνοστη καὶ ὡραιοτάτη καὶ πανφρόνιμη καὶ τὴν ψυχὴν τῆς ψυ‐ χῆς της ἔκαμνεν. Καὶ τόμου ἔσωσεν τὸν γάμον τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἔ‐ | |
| 5 | στειλεν ἐπιστολήν. | |
70t | Περὶ τὸ ἔστειλεν γραφὴν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν μητέραν καὶ εἰς τὸν διδάσκαλόν του. | |
70.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν νὰ γράψουν χαρτὶν τῆς μητρός του τῆς Ὀλυμπιάδος καὶ εἰς τὸν διδάσκαλόν του τὸν Ἀριστοτέλην· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὁλονῶν· νὰ ἐγνωρίσετε ὅτι μὲ τοῦ θεοῦ τὸ ὄνομα τοῦ παντοκράτορος Σαβαώθ, ὦ μητέρα μου Ὀ‐ | |
| 5 | λυμπιάδα καὶ Ἀριστοτέλη διδάσκαλε, γράφω πρὸς ἐσᾶς ὅτι τώρα τὴν σήμερον ἡμέραν 〈ἔχω〉 ἑφτὰ χρόνους, ὁποὺ οὐδὲν σᾶς ἀπέστειλα ἐπιστολὴν καὶ οὐδὲν ἠκούσετε μαντάτον ἀπὸ ἐμένα. | |
70.2 | Καὶ νὰ ἠ‐ ξεύρετε ὅτι οὐδὲν ἔνι πταίσιμον ἀπὸ ἐμένα οὐδὲ ἀπὸ τὴν ἀγνω‐ σίαν μου. Ἀμὴ ἀντιστέκουμου τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον ἢ ἐγὼ αὐ‐ τὸν νὰ τζακίσω ἢ αὐτὸς ἐμένα· καὶ διὰ τοῦτο ἀπὸ τὴν ἔγνοιαν τὴν | |
| 5 | πολλήν, ὁποὺ εἶχα, οὐδὲν σᾶς ἀπέστειλα μαντάτον 〈νὰ〉 ἠξεύρετε. Τρεῖς φορὲς ἐπολέμησα μετ’ αὐτὸν καὶ τὲς τρεῖς φορὲς τὸν ἐτζάκι‐ σα καὶ διὰ τοῦτο εἶδαν οἱ Περσῆδες καὶ ἐσκιάστηκαν καὶ ἐπροσκύ‐ νησάν με καὶ εἶναι δοῦλοι δεδουλωμένοι. | |
70.3 | Ὁ Τάρειος ἀπέθανε καὶ τὴν θυγατέρα του τὴν Ῥωξάνδρα ἤφερεν καὶ ἔδωκέ μου ὡς ὑπέρλαμ‐ προν δῶρον. Οὕτως ἐποίησεν ὁ Τάρειος· καὶ ἐγὼ εἶδα τὴν λαμπρότη‐ τάν της καὶ τὴν ὡραιότητάν της καὶ τὰ παγκάλη της τὰ κάλλη, ἐπῆρα την γυναῖκα | |
| 5 | {την} καὶ αὐθεντεύει ἐν τῷ μέσῳ μετ’ ἐμένα τῆς Περσίας. | |
70.4 | Ὥστε ἐσέβη ἡ ὡραιότητά της εἰς ἐμένα καὶ εἰς ὅλα μου τὰ κάλλη καὶ ἐ‐ χόρτασέ μου τὴν καρδίτζα μὲ τὴν πολλήν της ἀγάπην καὶ οὐκ εἶ‐ χα κατὰ νοῦν μου νὰ σὲ στείλω λόγον. Ἀμὴ προτύτερα ἔβαλα εἰς | |
| 5 | τὸν νοῦν μου καὶ εἰς τὴν καρδίαν μου, τὸ πῶς νὰ μὲ σκοτώσουν καὶ τὸ πῶς νὰ σκοτώσω τὸ φουσάτον· καὶ τόμου νὰ ἰδῆτε τὴν γραφήν μου, ἄλλην νὰ μὲ στείλετε νὰ μάθω πῶς εἶστεν εἰς τὴν ὑγείαν σας καὶ τὸ πῶς ζῆ τὸ βασίλειόν μου, ἡ Μακεδονία.” | |
70.5 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἔνδυσαν τοὺς Περσήδας ὅλους ὡσὰν τὲς Μακεδόνες καὶ τοὺς Μακεδόνες ἐφόρεσεν Περσικὴν φορε‐ σίαν. Καὶ ὁ πλοῦτος τοῦ Δαρείου τοῦ βασιλέως ἦτον πολυαρίθμη‐ τος, ὁποὺ ηὗρεν· ὅλον τὸ μάλαμαν ἠμοίρασεν εἰς τὸ φουσάτον του | |
| 5 | καὶ ὅρισέ τους νὰ θρέφουν τὰ ἄλογά τους καλά. | |
70.6 | Ὅρισε καὶ ἐποίη‐ σαν στύλον ἀργυροδιάχρυσον εἰς τὴν μέσην τοῦ κάστρου τῆς Περσίας καὶ | |
| ἀνέβην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ στύλου, ὁποὺ ἦτον ὡσὰν Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἔνδυσαν τοὺς Περσῆδες ὅλους ὡσὰν | ||
| 5 | τὲς Μακεδόνες καὶ τοὺς Μακεδόνες ἐφόρεσεν περσικὴν φορεσίαν. Καὶ ὁ πλοῦτος τοῦ Δαρείου τοῦ βασιλέως ἦτον πολυαρίθμητος ὁποὺ ηὗρεν. Ὅλον τὸ μάλαμαν ἠμοίρασεν εἰς τὸ φουσάτον του καὶ ὅρισέ τους νὰ θρέφουν τὰ ἄλογά τους καλά. Ὅρισε καὶ ἐποίησε στύλον ἀργυροδιάχρυσον εἰς τὴν μέσην | |
| 10 | τοῦ κάστρου τῆς Περσίας καὶ ἀνέβην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν κο‐ | |
| ρυφὴν τοῦ στύλου, ὁποὺ ἦτον ὡσὰν ὡσὰν τερέντζαν· καὶ ἦτον ὑψηλὸς παμμέγιστος, καὶ ἐλάλη‐ σε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπε· | ||
70.7 | “Νὰ ἠξεύρετε, ἐσεῖς οἱ Περσῆδες, ὅ‐ τι ἐγὼ τοῦ Ἅδου τὰ καταχθόνια 〈ἀφόρισα〉 μεγάλῃ φωνῇ, καὶ εἰς τὸν Χερουβεὶμ καὶ Σεραφείμ, ὁποὺ ἀναπαύεται, προσκυνῶ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς τὸν ποιητὴν Σαβαὼθ Ἀδωναΐ· ‘εἷς Ἅγι‐ | |
| 5 | ος, εἷς Κύριος,‘ θεὸς τῶν θεῶν, ἀόρατος καὶ ὁμωμένος, ὁποὺ τὸν ἄνθρωπον ἔπλασεν καὶ τὸν κόσμον ὅλον ἐγέμισεν ἀπὸ Ἀδὰμ καὶ Εὔ‐ ας τῶν προπατόρων μας· καὶ αὐτὸς ὁ θεὸς νὰ πατάξη καὶ νὰ χαλά‐ ση τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, τῶν Ἑλλήνων, καὶ τοὺς θεούς τους, ὁποὺ πιστεύουν. Ἐγὼ ὑμνολογῶ, δοξάζω θεὸν ἀόρατον καὶ ὁρωμένον | |
| 10 | παντοκράτορα Σαβαώθ”. Καὶ εἰπόντας τοὺς λόγους τούτους ἐκατέβη εἰς τὴν γῆν. | |
71.1 | Καὶ ἀρχίνισεν νὰ λογαριάζη τὸ μάλαμαν τοῦ Τάρειου τοῦ βασιλέως εἰς τὴν Περσίαν. Καὶ ηὕρηκεν δώδεκα στέρνες γεμάτες μά‐ λαμαν καὶ ἀσήμιν, εἴκοσι ὀσπίτια γεμάτα καὶ δώδεκα πύργους ὅλους γεμάτους φλωρία ὁποὺ κανεὶς εἰς τὴν γῆν ἄνθρωπός του οὐδὲν | |
| 5 | ἠμπόρεσεν νὰ τὰ λογαριάση τὸ βλησίδιν τοῦ Τάρειου τοῦ βασιλέως, καὶ δέκα φορὲς ἀπὸ ρʹ χιλιάδες ἄλογα τοῦ στάβλου καὶ γρύψους καὶ πετρί‐ τες τοῦ κυνηγίου χιλίους καὶ λέοντας τοῦ κυνηγίου φʹ καὶ ἄλλους μα‐ | |
| θημένους ͵α, καὶ αὐτοῦ εἰς τὸν κάμπον τῆς Περσίας ὅλα τὰ ἐκαταστίχωσεν καὶ ὅλα τὰ πράγματα ἠμοίρασεν εἰς τὸ φουσάτον του ὅλον. | ||
71.2 | 〈Καὶ ἔγραψεν τὸ φουσάτον του ὅλον〉 εἰς τὸν κάμπον τῆς Περσίας, καὶ ηὗρεν ἀρματωμένους μʹ φορὲς ἀπὸ ἑκατὸν χιλιάδες ὅλο καβαλ‐ λαραίους. Καὶ εἰς τὴν Περσίαν ἕνα χρόνον ἐποίησε μὲ τὴν Ῥωξάνδρα καὶ τὸν Φιλό‐ | |
| 5 | νην ἄφηκε εἰς τὴν Περσίαν μὲ τὴν βασίλισσαν. | |
72t | Περὶ ὅταν ἐκίνησεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν βασιλέα τὸν Κρίσην. | |
72.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀτός του ἐκίνησεν εἰς τῆς Λεντίας τὸν βασιλέαν τὸν Κρίσην. Ὁ Κρίσης οὐδὲν ἐκαταδέχθη τὸν Ἀλέξαν‐ δρον νὰ τὸν προσκυνήση· καὶ ἤκουσαν ὅτι ἐκίνησεν ὁ Ἀλέξανδρος καταπάνω τους καὶ ἐποίησαν βουλὴν μικροὶ καὶ μεγάλοι καὶ ἐπία‐ | |
| 5 | σαν τὸν βασιλέαν τους τὸν Κρίσην καὶ δεμένον τὸν ἤφεραν εἰς τὸν Ἀ‐ λέξανδρον. Καὶ τόσον πρᾶγμα ἤφερεν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον, ὅ‐ τι ἐθαύμασαν μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ ὅλον τὸ ἠμοίρασεν εἰς τὸ φουσάτον του, καὶ ὅρισεν καὶ ἔκοψαν τὸ κεφάλιν του. | |
72.2 | Καὶ ἐ‐ κίνησεν δεξιὰ μερέα καὶ ὑπάγει καὶ εἰς ὅλες τὲς γλῶσσες ἐγύρισεν καὶ ἐπαράλαβε ἕως τὸ ἄκρον τῆς γῆς ἔφθασε· ἐκεῖ ηὗρεν ἀνθρώπους ἀγρίους· καὶ ἦσαν ζῶα ἀγριοπρόσωπα, ἀνθρωπόμορφα. | |
72.3 | Καὶ ἐδιέβη διὰ ἡμέρες δέκα καὶ εἰς ἕναν τόπον ἔρημον ἦλθεν καὶ ηὗρε γυ‐ ναῖκες ἄγριες ὑψηλὲς οὐργίες τρεῖς· ἦσαν μαλλάτες ὡσὰν μουκτε‐ ρά, τὰ ὀμμάτιά τους ἔλαμπαν ὡσὰν ἄστρη. Καὶ ἦλθαν καταπάνω | |
| 5 | εἰς τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου, καὶ πολλοὺς ἀνθρώπους ἐσκότωσαν, | |
| ὅσον νὰ ἔλθη ὁ Ἀλέξανδρος. Πολλὲς γυναῖκες ἀπ’ αὖτες ἐσκότωσαν λογαριασμὸν οὐδὲν εἶχαν, ὅταν ἔφθασεν ὁ Ἀλέξανδρος. | ||
72.4 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐπερπάτησεν ἡμέρες δέκα καὶ ἦλθεν εἰς ἕ‐ να τόπον θαυμαστόν, καὶ ηὗραν μυρμήγκια εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον, ὅτι ἕνας μύρμηγκας ἔπαιρνεν τὸ ἄλογον καὶ ἐσέβαζέ το εἰς τὸ σπήλαιόν του. Καὶ τότες ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔμασαν χορτά‐ | |
| 5 | ριν καὶ καλάμιν στεγνὸν καὶ ἔκαψάν τα. | |
72.5 | Καὶ ἀπάνω ηὗρεν πο‐ τάμιν φαρδὺν ἕως ἥμισυ ἡμέρας περπάτημα. Καὶ ἐποίησαν διοφύριν εἰς μονόξυλα καὶ ἐπέρασεν μὲ μεγάλον λογισμόν· ἐδιέβη ἡμέρες ξεʹ καὶ ὅλον του τὸ φουσάτον του ἐπέρασεν. | |
73.1 | Καὶ εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον ηὗρεν ἀνθρώπους πιθάκους· καὶ ἦλθαν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐπροσκύνησάν τον καὶ ἤφεράν τον μέλι πολύ. Ἀλέξανδρος εἰς τὸν τόπον αὐτὸν ἐποίησεν κάστρον καὶ ἐποίησεν ἕναν ἀπ’ αὐτουνοὺς βασιλέα καὶ ἔμαθέ τους | |
| 5 | νὰ ζοῦν ἀνθρωπινά. | |
73.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτὸν τὸν τόπον ἐδιέβη ἡμέρες ρʹ. Καὶ τόσον μέλι καὶ οὔπουρα ἐπῆρε τὸ φουσάτον ἀπ’ αὐτου‐ νούς, ὅτι διὰ χρόνον εἶχαν ζωήν· καὶ ἐπροσδιάβη τὸν τόπον τῶν | |
| Πιθιακῶν. | ||
74.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐξέβην εἰς τόπον πλατύν, καὶ ἦτον εἰς τὴν ἄκρην τοῦ τόπου λίμνη, καὶ ἦτον γλυκία, Καὶ ηὗρε πρόσωπον ἱστορισμένον εἰς ἔνα στύλον χρυσόν, καὶ ηὗρε κούκκαλα καὶ κε‐ φάλια ἀνθρώπινα ὅλος ὁ κάμπος γεμάτος. | |
74.2 | Καὶ ἔδραμεν ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος εἰς τὸν στύλον, καὶ ηὗρεν γράμμα〈τα〉 γεγραμμένα καὶ ἔ‐ λεγαν οὕτως· “Ἄνθρωπε, ὅποιος ἔρχετον εἰς τὸ ἄκρον τῆς γῆς, ἕως ἐδῶ ἔλα καὶ ἐμπρὸς μηδὲν ὑπάγης· καὶ γύρισε ὀπίσω νὰ εἶ‐ | |
| 5 | σαι εἰς τὸν κόσμον”. Καὶ πάλιν ἔλεγεν οὕτως· “Ἐγὼ ἤμουν βα‐ σιλεὺς τοῦ κόσμου ὁλονοῦ, ὁ Σωνσοχός, καὶ ὑψώθηκα πολλὰ καὶ ἤ‐ θελα νὰ ἔλθω εἰς τῆς γῆς τὴν ἄκρην! | |
74.3 | Καὶ εἰς ἐτοῦτον τὸν κάμπον ἦλθαν οἱ ἄγριοι ἄνθρωποι καταπάνω μου, καὶ ἐσκότωσαν καὶ ἐμένα καὶ τὰ φουσάτα μου, καὶ ἐδῶ μὲ σκότωσαν”. Καὶ αὐτὰ τὰ γράμματα ηὗρεν καὶ ἀνέγνωσέ τα, καὶ ἔβαλεν στεφάνιν χρυσὸν | |
| 5 | ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ κεφάλιν του, καὶ τὸν στύλον ἐσκέπασε μὲ ῥοῦχον νὰ μηδὲν ἀναγνώση κανεὶς τὰ γράμματα. Καὶ ἔπεσε μὲ τὴν πόρταν του αὐτοῦ· καὶ ἐρώτησάν τον οἱ Μακεδόνες· “Τί γράφουν αὐτὰ τὰ γράμματα εἰς τὸν χρυσὸν τὸν στύλον;” Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀ‐ πεκρίθην· “Ἐμπρὸς μὲ δείχνουν τόπον ἔμνοστον, γλυκύν”. Καὶ μὲ | |
| 10 | τὰ λόγια τοὺς ἐγέλαν. | |
74.4 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρες δύο καὶ εἰς ἕναν ὑψηλὸν βουνὶν ἔπεσεν. Καὶ εἶδαν ἀνθρώπους ἄσκημους καὶ φοβεροὺς δύο οὐργίες ὑψηλοὺς καὶ μαλλάτους. Καὶ τὸ φουσάτον τὸ ἤβλεπαν ἄγρια καὶ οὐδὲν ἔφευγαν. Καὶ ἦλθαν καὶ ἔδειξαν τοῦ Ἀ‐ | |
| 5 | λεξάνδρου. | |
74.5 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν νὰ τοὺς ἰδῆ τοὺς ἀγρί‐ ους ἀνθρώπους. Καὶ εἶδέν τους ἀπὸ τόπον εἰς τόπον ἐπροσδιάβαι‐ ναν καὶ μὲ θυμὸν ἤβλεπαν τὸ φουσάτον. Καὶ ἐσκιάσθην καὶ εἶπεν· “Νὰ ἠξεύρετε ὅτι ἐτοῦτοι εἶναι οἱ ἄγριοι ἄνθρωποι, ὁποὺ ἐσκό‐ | |
| 5 | τωσαν τὸν Σωνοχὸν τὸν βασιλέα”. | |
74.6 | Καὶ ἀρματώθησαν καὶ ἐποί‐ ησαν βοροὺς ἐπρός τους. Καὶ ἐπῆραν καὶ ὑπῆγαν μίαν γυναίκαν εἰς τοὺς ἀγρίους ἀνθρώπους· καὶ ἡ γυναίκα ἐφώναξεν δυνατά, καὶ οἱ στρατιῶτες τοῦ Ἀλεξάνδρου ἔδραμαν καὶ ἐξήβαλάν την, καὶ | |
| 5 | τοὺς ἀγρίους ἀνθρώπους ἐλόχευσαν μὲ τὰ κονδάρια. | |
74.7 | Καὶ αὐ‐ τοὶ ἐφώναξαν δυνατά, καὶ οἱ στρατιῶται ἐστέκονταν· καὶ ἄκου‐ σαν τὴν φωνὴν οἱ ἄγριοι ἄνθρωποι καὶ τόσοι πολλοὶ ἔφθασαν εἰς τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ φουσάτον, ὅλοι μὲ ξύλα καὶ μὲ λιθάρια ἐσκό‐ | |
| 5 | τωναν τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ ἦλθεν ὁ Ἀντίοχος μὲ τὴν σύνταξιν τὴν ἰδικήν του καὶ ἐπῆρε τους ἀπὸ τὸν κάμπον δι‐ ώχνοντας. | |
74.8 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐσμίχθην εἰς τὴν μέσην τους καὶ ἐ‐ πίασεν ἕναν ἀπὸ τὸν σφόνδυλον, καὶ ἤφερέ τον εἰς τὴν σύνταξίν του. Καὶ ἦτον δέκα χρονῶν παιδὶν καὶ ἦτον ὑψηλότερος ἀπὸ τοὺς ἥμερους. Καὶ ἐσκότωσεν ἀπ’ αὐτουνοὺς ὁ Ἀλέξανδρος δέκα δεκαρί‐ | |
| 5 | ες μυριάδες, ἤγουν ἑκατὸν μυριάδες· καὶ εἶχαν συνήθιον οἱ ἄγριοι ἄνθρωποι, ὅποιον ἐξ αἱμάτων ἐσκότωναν, ἐγύριζαν καὶ ἔτρωγάν τον. | |
74.9 | Ἐπὶ τὴν αὔριον ἐμαζώχθησαν καὶ ηὗραν ἀπὸ τὸ φουσάτον σκοτωμένους χιλιάδες δύο καὶ ἐμαζώχθη‐ | |
| σαν ὅλοι οἱ μεγιστάνοι καὶ οἱ ἄρχοντες τῆς Μακεδονίας καὶ εἶπαν τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου· “Ὦ βασιλεῦ, νεμάλο μᾶς ἔνι ἡμᾶς ὁ θάνατος ἀπὸ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ τὰ | ||
| 5 | βασίλεια, ὅτι ἐπήραμεν τὸν κόσμον ὅλον καὶ νὰ ἀποθάνωμεν εἰς τὸν τόπον μας παροῦ νὰ ἀποθάνωμεν εἰς τὸν ξένον τόπον ἀμνημόνευτοι”. | |
74.10 | 〈Κ〉αὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐθυμώθηκεν πολλὰ καὶ εἶπε τους· “Ὦ ἠγαπημένοι μου μεγιστάνοι καὶ πρωτοκαβαλλαραῖοι, ἀκόμη ὀλίγον χρόνον ἂς ἔχετε τὴν δύναμίν σας. Ὄλον τὸν κόσμον ἐπήραμεν καὶ ἕως τὴν ἄκρην ἤλθαμεν, καὶ γλήγορα εἰς τὸν τόπον μας θέλομεν | |
| 5 | γυρίσει καὶ ἀπ’ αὐτοῦ θέλομεν ἀναπεύεσθαι”. | |
74.11 | Καὶ ἀπὸ τὸν τόπον τῶν ἀγρίων ἀνθρώπων ἐξεβήκαμεν καὶ εἰς ἄλλον τόπον ἤλθαμεν εὔμορφον καὶ εὔμνοστον. Καὶ εἶχεν ἐκεῖνος ὁ τόπος οὔπουρα πολ‐ λὰ καὶ ἔγεμεν λογίες—λογίες· καὶ αὐτοῦ ἦσαν στύλοι δύο ὅλον | |
| 5 | μάλαμαν καμωμένοι. | |
75.1 | Αὐτοῦ ἦτον τοῦ Ἡρακλείου τοῦ βασιλέως τὸ πρόσωπον ἱστορισμένον καὶ τῆς βασίλισσας τῆς Ἰμίρας τὸ πρόσωπον ἱστο‐ ρισμένον. Καὶ ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς τοὺς στύλους καὶ ἔκλα‐ ψε πολλὰ καὶ εἶπεν· “Ἡράκλειε βασιλέα, μὲ τὴν βασίλισσαν τὴν | |
| 5 | ὡραιοτάτην καὶ περιφήμιστον εἰς ὅλον τὸν κόσμον, καὶ τὸ πῶς | |
| ἐχάρητε πολλὰ καὶ πάλιν ἀποθάνετε εἰς τὸν κόσμον ἐτοῦτον;”. | ||
75.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐπερπάτησεν ἡμέρες δέκα ἕως τὴν ἔρημον, καὶ ηὗρεν ἀνθρώπους παράξενους μὲ ἕξι χέρια καὶ μὲ ἕξι ποδάρια, ὁ‐ ποὺ καὶ αὐτοὶ ὄρθωσαν νὰ πολεμήσουν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος 〈πολλοὺσ〉 ἀπ’ αὐτουνοὺς ἐσκότωσεν καὶ πολλοὺς ζωντανοὺς ἐπίασεν καὶ ἤθε‐ | |
| 5 | λε νὰ τοὺς ἐβγάλη εἰς τὸν κόσμον διὰ θαῦμα· καὶ οὐδὲν ἤξευρε τὴν ὄρθωσίν τους καὶ τί τρώγουν. Καὶ ἀπὸ τὴν ἀνορθωσίαν ἀπό‐ θαναν. | |
76.1 | Καὶ ἐδιέβη τὸν τόπον αὐτονῶν ἡμέρες ϛʹ καὶ ἦλθαν εἰς τὸν τόπον τῶν Σκυλοκεφάλων. Αὐτοὶ οἱ Σκυλοκέφαλοι, ὅλον τους τὸ κορμὶν ἔναι ὥσπερ ἀνθρώπου καὶ τὸ κεφάλιν τους ἔνι σκύλι‐ νον· καὶ λαλοῦν φωνὴν ἀνθρωπίνην, καὶ ἄλλην φορὰν βαβίζουν ὡς | |
| 5 | οἱ σκύλοι, σκύλινα. Ἀλέξανδρος ἀπ’ αὐτουνοὺς πολλοὺς ἐ‐ σκότωσεν· καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐδιέβη ἡμέρες δέκα καὶ εἰς ἕνα τόπον ἔ‐ πεσεν κοντὰ εἰς τὴν θάλασσαν. | |
76.2 | Ἑνοῦ στρατιώτη ἐψόφησεν τὸ ἄλογον καὶ ἔσυρέν το κοντὰ εἰς τὴν θάλασσαν. Καὶ μία καραβίδα ἐξέβην καὶ ἔφαγέ το. Καὶ ἔφαγαν καὶ ἐχόρτασαν καὶ ἐγλύκαναν τὲς καραβίδες. Καὶ ἐξέβαιναν τὴν νύκταν καὶ ἔδραχναν ἄλογα καὶ | |
| 5 | ἀνθρώπους ἥρπαζαν καὶ ἐπαίρναν τους εἰς τὴν θάλασσαν. | |
77.1 | Ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ὅρισε καὶ ἄναψαν τὸν βάλ‐ τον, ὁποὺ ἧσαν οἱ καραβίδες, καὶ ἐκάησαν πολλές. Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθη καὶ ὑπάγει εἰς ἄλλον τόπον σιμὰ τῆς θαλάσσου, καὶ ἐ‐ κεῖ ηὗρεν οὔπωρα λογίες πολλές, καὶ ὅρισε νὰ ἀναπαυθῆ τὸ φου‐ | |
| 5 | σάτον. | |
78.1 | Καὶ ἀπέσω τῆς θαλάσσου εἶδε νησίν· καὶ ὅρισεν καὶ ἐ‐ ποίησαν μονόξυλα νὰ σεβῆ ἀπέσω. Καὶ εἶπε του ὁ Φιλόνης· “Ἀλέ‐ ξανδρε βασιλέα, μηδὲν ὑπάγης ἀτός σου, νὰ μηδὲν εὕρης τίποτες ἀπέσω καὶ χαθῆς· ἀμὴ ἃς ὑπαγαίνω ἐγὼ νὰ ἰδῶ καὶ ὕστερα θέλει | |
| 5 | ἡ βασιλεία σου νὰ ἰδῆ”. | |
78.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπε πρὸς αὐτόν· “Ὦ ἠγαπημένε μου καὶ ἀνδρειωμένε μου Φιλόνη, ἂν πάθης ἐσὺ τίπο‐ τες, τίς νὰ μὲ παρηγορῆ;”. Καὶ ὁ Φιλόνης ἀπεκρίθη· “Βασιλέα Ἀλέξανδρε, ἂν ἐγὼ ἀποθάνω, εὕρει θέλεις ἡ βασιλεία σου ἀντίτο‐ | |
| 5 | πον τοῦ Φιλόνη· ἀμὴ ἂν ἀποθάνης ἐσύ, ἐγὼ ἄλλον βασιλέα Ἀλέ‐ ξανδρον οὐδὲν θέλω εὕρει”. Ἔτζι ἐσέβην ὁ Φιλόνης εἰς τὴν θά‐ λασσαν, καὶ ἐπῆρεν λʹ μονόξυλα μὲ τοῦ λόγου του καὶ ἐσκά‐ λωσεν εἰς τὸ νησίν. | |
78.3 | Καὶ ἦλθαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ νησίου καὶ ἐπροσκύνησάν τον. Καὶ αὐτὸς ἐγύρισεν ὀπίσω καὶ ἐπῆρε τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐσέβη εἰς τὸ νησίν. Καὶ οἱ ἄνθρωποι τὸν ἐπροσκύνησαν καὶ εὐφήμισαν· “Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως Ἀλεξάνδρου, τοῦ βασιλέως ὁλουνοῦ | |
| 5 | τοῦ κόσμου! Ἀμὴ τί ἦλθες πρὸς ἡμᾶς; Ἡμεῖς ὁλόγυμνοι εἴμεσθεν, καταπὼς μᾶς ἐβλέπει ἡ βασιλεία σου. Καὶ τί θέλετε νὰ ἐπάρετε ἀπ’ ἐμᾶς; Ἐμεῖς μόνον μὲ τὰ οὔπουρα τοῦ νησίου ζοῦμεν”. | |
78.4 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπεκρίθην· “Τίποτες ἀπὸ ἐσᾶς οὐδὲν θέλω, μόνον διὰ θαῦμα ἦλθα νὰ σᾶς ἰδῶ. Ἀμὴ δείξετέ μου τὸ πῶς ἐμάθετε τὸ ὄ‐ νομά μου, ὀποὺ ποτέ σας οὐδὲν μὲ εἴδετε, καὶ πῶς, ὀποὺ εἶστεν | |
| 5 | 〈εἰσ〉 ξένον τόπον καὶ συντυχαίνετε ῥωμαϊκά”. | |
78.5 | “Ἐμεῖς ἀπὸ πολ‐ λοὺς χρόνους ἐμάθαμέν το ὅτι θέλει 〈ἐλθεῖ〉 ἡ βασιλεία σου ἐδῶ. Ὁ Ἡράκλειος ὁ βασιλεὺς καὶ πρωτοκαβαλλάρης μὲ τὴν βασίλισσαν τὴν Σιμίραν καὶ αὐτὸς ἦτον βασιλεὺς τῶν Ἑλλήνων τῶν Μακεδό‐ | |
| 5 | νων, ὁποὺ ἑλληνικὰ λέγονται στρατηγία, καὶ ὅλο μὲ τὸ δίκαιον ἐβασίλευσεν. Καὶ ὕστερα ἀρχίνισαν νὰ πορνεύουν καὶ νὰ μοιχεύ‐ ουν, νὰ ποιοῦσιν μαλακίαν καὶ φιορκίαν. | |
78.6 | Καὶ ἔμασε τοὺς φρονίμους ἀνθρώπους καὶ εἶπε· “Κάλλιον νὰ ζῆ τινὰς εἰς τὴν ἔ‐ ρημον, περὶ εἰς τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου”· καὶ καλὰ εἶπε καὶ ὁ Σολομὼν εἰς τὲς παροιμίες του· “Κάλλιον ἔνι νὰ κείτεται ἅνθρω‐ | |
| 5 | πος ἀπὸ μεγάλην θλῖψιν, περὶ νὰ ἔχη τὰ βαρέα τῶν ἀνθρώπων”. | |
78.7 | Ὁ Ἡράκλειος ἔκαμε χίλια χοντρὰ κάτεργα καὶ ὀρθώθη· καὶ ἐδιάλεξεν εἰς τὸ βασίλειόν τους ἀνθρώπους καλοὺς μὲ τὲς φαμελίες τους, καὶ μὲ τὴν βασίλισσαν τὴν Σιμίραν καὶ ἐξέβησαν ἐκ τὸν ἁμαρτωλὸν κόσμον. Καὶ ἐσὺ εἶδες, Ἀλέξανδρε, τοὺς στύ‐ | |
| 5 | λους τοὺς χρυσοὺς καὶ τὰ παλάτιά του· αὐτοῦ ἐσκάλωσεν καὶ ἔζη‐ σε χρόνους πολλοὺς καὶ καλούς, καὶ ἀπέθανε εἰς τὸν εὐλογημέ‐ νον τόπον. ‘Αἰωνία τους ἡ μνήμη!‘ | |
78.8 | Καὶ αὐτὸς ἐμᾶς ἔδειξε διὰ τὴν βασιλείαν σου, ὅτι θέλεις ἔλθει, καὶ ἄφηκέ μας αὐτοκέφα‐ λους. Καὶ εἰς τὸν θάνατόν του ἔκαψε τὰ καράβια, νὰ μηδὲν γυ‐ ρίσωμεν εἰς τὸν ἁμαρτωλὸν κόσμον. | |
78.9 | Καὶ ἡμεῖς ἀρχινίσαμεν νὰ κάμνωμεν τὲς ἁμαρτίες, ὡς εἴμεθεν μαθημένοι ἀπὸ ἀρχῆς. Καὶ ὁ θεὸς εἶδεν τὲς ἁμαρτίες μας καὶ ἔδωκέ μας τὴν ὀργήν του, καὶ ἔστειλεν τοὺς ἄγριους ἀνθρώπους καὶ ἐσκότω‐ | |
| 5 | σάν μας. Καὶ ὅσοι ἐγλυτώσαμεν, ἐσέβημεν εἰς τὸ νησὶν καὶ ζοῦ‐ μεν μὲ τὰ οὔπουρα καὶ μὲ τῶν γραμμάτων τὴν σοφίαν. Καὶ ἔπαρε ἀπὸ ἐμᾶς ὅσους θέλεις φιλοσόφους, ὅτι θέλεις σεβῆ εἰς τόπον καὶ θέλεις ἐξεχάσει”. | |
78.10 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐξέστη ἀπὸ τὸν λόγον τους καὶ εἶπε· “Τίποτες οὐδὲν ἔνι εἰς τὸν κόσμον τιμημένον ὡσὰν τὰ γράμματα, ἀμὴ πλέον ἔνι τιμημένον τοῦ ἀνθρώπου ἡ φρόνησις μὲ τὰ γράμμα‐ τα, περὶ χρυσάφιν καὶ λιθαρόπουλα καὶ μαργαριτάριν. Ἕνας ἄν‐ | |
| 5 | θρωπος νὰ τύχη φρόνιμος, σώνει χιλιάδες εἰς ἕνα τόπον, καὶ ἄλ‐ λος ἄνθρωπος χάνει ψυχὲς ἀνθρώπων”. Αὐτὰ τὰ λόγια εἶπεν ὁ Ἀ‐ λέξανδρος. | |
78.11 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐπῆρεν ἕξι φιλοσόφους καὶ ἐξέ‐ βην ἔξω εἰς τὸ φουσάτον καὶ εἶπε τους· “Τί πόλεμος ἔνι ἀπ’ ἐδῶ καὶ ἐμπρός;” Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπαν· “Τίποτες πόλεμος οὐδὲν ἔνι, μόνον ἐκεῖ ͵ὁποὺ τρέχει ὁ Ὠκεανὸς ποταμός, εἶναι τὰ νησία τῶν Μακά‐ | |
| 5 | ρων ἀνθρώπων, καὶ ζοῦν ἀπὸ τὸν θεὸν εἰρηνικά, καὶ ὁ νοῦς τους καὶ τὸ βλέμμα τους εἰς τὸν θεὸν ἀποβλέπουν. | |
78.12 | Ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς εἶπεν· “Καὶ πῶς ἐμαζώχθησαν αὐτοῦ;”. Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀπε‐ κρίθηκαν· “Ἐκ τοῦ Ἀδὰμ τοῦ πρωτοπλάστου, τοῦ προπάππου τοῦ ἰδικοῦ μας· καὶ εἶχε παραγγελίαν ἐκ τὸν θεόν, ὅτι ἐκ τοῦ ξύλου | |
| 5 | τῆς ζωῆς νὰ μηδὲν φάγουν Καὶ ἐπαρήκουσεν τὸν λόγον τοῦ θεοῦ καὶ ἔφαγον. Καὶ ἐξέπεσε· καὶ ἐξόρισάν τον ἀπὸ τὸν παράδεισον. Καὶ ἦλθαν εἰς τὸν τόπον αὐτὸν καὶ οἰκίωσαν αὐτὸν τὸν τόπον μὲ ἀνθρώπους. Καὶ ἔκαμαν εἰς τὸ νησὶν αὐτὸ ρʹ χρόνους. Καὶ πάντα τὸ βλέμμαν εἶχαν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἰς τὸν παράδεισον, | |
| 10 | καὶ ἔκλαιεν πικρῶς· ἐνθυμᾶτον τὴν ὡραιότητα καὶ τὰ κάλλη τοῦ παραδείσου. | |
78.13 | Καὶ αὐτοῦ ἐγέννησεν υἱοὺς δύο, τὸν Κάϊν καὶ τὸν Ἄβελ. Καὶ ὁ διάβολος ὁ παμπόνηρος τοὺς ἐφθόνησεν· καὶ ἐ‐ στάθην καταπάνω ὁ ἀδελφὸς τὸν ἀδελφόν, καὶ ἐσκότωσεν ὁ Κάϊς τὸν Ἄβελ. Ἐκεῖ ἐστάθησαν οἱ προπάτορές μας, ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, | |
| 5 | ἐθρήνησαν καὶ ἔκλαυσαν πολλὰ διὰ τὸν φόνον καὶ διὰ τὴν ὡραιό‐ τητα τοῦ παραδείσου. Καὶ τὸν υἱόν τους εἶχαν νεκρόν· πάντοτες ἔτρεχαν τὰ δάκρυα ἐκ τοὺς ὀφθαλμούς τους ὡσὰν τὸ ποτάμιν. | |
78.14 | Καὶ ἰδὼν ὁ θεός, ὁ ποιητὴς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὴν πολλήν τους πικρίαν καὶ ἔστειλεν ἄγγελον πρὸς τὸν προπάτο‐ ρα Ἀδὰμ καὶ εἶπε τους· ‘Ἀδὰμ καὶ Εὔα, διατί κάμνετε τόσον θρῆνον καὶ τόσην πικρίαν; Ἐγὼ ἐκ τῆς γῆς τὸν χῶμα τὸν ἔκαμα | |
| 5 | καὶ πάλε εἰς τὴν γῆν τὴν μητέρα του τὸν ἔστειλα. Τί κλαίειτε; | |
| Καὶ ὅσοι θέλουν γεννηθῆ, οὕτως θέλουν γένη, καὶ εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν πάλιν θέλουν ἀναστηθῆ οἱ ἄνθρωποι πάντεσ‘. | ||
78.15 | Καὶ ὅρισε νὰ θάψουν τὸν Ἄβελ καὶ εἶπε τους· ‘Ἀντὶ τὸν Ἄβελ θέλει σὲ δώσει ὁ θεὸς τὸν Σήθ, μακάριον ἄνθρωπον καὶ θεόφοβον, καὶ τὴν καθὴν ἡμέραν νὰ ὑμνῆ καὶ νὰ ἔχη τὸν θεὸν εἰς τὸ στόμαν | |
| 5 | του. Καὶ ἐσύ, Ἀδὰμ καὶ Εὔα, ἐβγᾶτε ἀπὸ τὸν τόπον αὐτόν, ὅ‐ τι ἔνι σιμὰ εἰς τὸν παράδεισον, καὶ ἠβλέπετε καὶ ἐνθυμᾶσθε τὸν παράδεισον, πάντα κακὴν καρδίαν ἔχετε, καὶ σύρετε νὰ γεμίσετε ὅλην τὴν οἰκουμένην. Καὶ ὅταν κλείσουν οἱ ἑπτὰ αἰῶνες, πάλιν θέλετε γυρίσει ὀπίσω‘. | |
78.16 | Καὶ ἐξέβαλέ τους ἀπὸ τὸ νησίν, καὶ ὁ υἱός του, ὁ Σήθ, ἀπόμεινεν μὲ τὰ παιδία του ἐκεῖ. Καὶ αὐτοὶ οἱ Μακάριοι εἶναι γυμνοὶ καὶ εἶναι ἀπὸ τοῦ Σήθ, ἐγγόνια τοῦ Ἀ‐ δὰμ καὶ Εὔας”. | |
79t | Πῶς εἰσῆλθεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τοὺς Μακάρους. | |
79.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐρώτησε τοὺς φιλοσόφους· “Δείξετέ μου ποῖος δρόμος ὑπαγαίνει εἰς τοὺς Μακάρους”. Καὶ αὐτοὶ τοῦ ἔδει‐ ξαν τὸ νησὶν τῶν Μακάρων. Καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρας ϛʹ μὲ τὸ φουσάτον του, καὶ ἦλθαν εἰς ἔνα τόπον ὑψηλὸν πολλὰ καὶ ὀπίσω | |
| 5 | εἰς τὸ βουνὶν αὐτὸ ὡς ὀλίγη στράτα. Καὶ ἀνέβη ἀπάνω καὶ ἐποίησε στύλον καὶ ἱστόρισε τὸ πρόσωπόν του· καὶ εἰς τὸ δεξιόν του χέ‐ ριν ἐκράτειε σπαθὶν καὶ ἔδειχνε τὸ νησὶν τῶν Μακάρων. | |
79.2 | Καὶ | |
| αὐτοῦ ἐσηκώθη μὲ τὸ φουσάτον του καὶ ἐδιέβην ἡμέρας ϛʹ ἐμ‐ πρός, καὶ ἦλθεν εἰς ἕνα βουνὸν ὑψηλὸν πολλά. Καὶ ὀπίσω εἰς αὐ‐ τὸ τὸ βουνὸν ἦτον ἄνθρωπος δεμένος μὲ ἅλυσον, εἰς τὸ ὕψος οὐρ‐ | ||
| 5 | γυίες ͵α καὶ εἰς τὸ πλάτος οὐργυίες σʹ. Αὐτὸν εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τοὺς Μακεδόνους ὅλους καὶ ἔφριξαν καὶ ἐθαύ‐ μασαν καὶ ἀπὲ κοντά του οὐδὲν ἐτόλμησαν νὰ ὑπάγουν. Ἄκουαν τὸν κλαυθμὸν ἡμέρες τέσσαρες. | |
79.3 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἦλθαν εἰς ἕνα βουνὸν ὑψηλόν, καὶ ηὗρε γυναῖκα δεμένην εἰς αὐτὸ τὸ βουνὶν μὲ ἅλυσον, εἰς τὸ ὕψος οὐργυίες ͵α καὶ εἰς τὸ πλάτος οὐργυίες σʹ χοντρή. Ἦτον δράκος μέγας τυλιμένος ἐκ τὰ ποδάριά | |
| 5 | της, καὶ ἐκράτειέ την ἐκ τὸ στόμα, καὶ οὐδὲν ἠμπόρειε νὰ λαλῆ. | |
79.4 | Καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρες ὀκτώ. Καὶ ἤκουσεν εἰς ἐκείνην τὴν γῆν ἀναστεναγμοὺς πολλούς. Καὶ ἦσαν λίμνες πολλὲς καὶ με‐ γάλες, καὶ ἦσαν εἰς ἐκεῖνες τὲς λίμνες ὀφίδια πολλά. Καὶ αὐτοῦ, ὡσὰν μοῦ φαίνεται, ἔνι ἡ κόλασις, ὁποὺ θέλουν κολαστῆ οἱ ἁμαρ‐ | |
| 5 | τωλοί. 〈Καὶ ἦλθαν〉 εἰς τὸν Ὠκεανὸν ποταμόν, καὶ εἶδεν τὸ νησὶ τῶν Μακάρων· καὶ ἦτον μακρέα μίλλια εἴκοσι ἀπὲ τὴν γῆν ἀπέσω. | |
80.1 | 〈Κ〉αὶ ἔπεσεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον· καὶ | |
| ὅρισε καὶ ἐποίησαν κάτεργον. Καὶ ἐσέβη εἰς τὸ νησὶν τῶν Μακάρων, ὁποὺ ῥωμαϊκὰ ὀνομάζονται Ῥακχάνηδες. Καὶ ἐπῆρε καὶ τὸν Ἀντί‐ οχον μὲ τοῦ λόγου του. | ||
80.2 | Καὶ ἦσαν εἰς τὸ νησὶν ἐκεῖνο ξύλα καὶ οὔπουρα πολλά, καὶ ἐκηλαδοῦσαν τὰ πουλίτζια ἐπὶ τὰ δένδρη, καὶ τὰ οὔπουρα ὅλα οὕριμα καὶ ἄλλα ἄγουρα καὶ ἄλλα ἀνθοῦσαν. Καὶ ἦτον τὸ νησὶν ἐκεῖνο ἐγκοσμημένον ἀπὸ οὔπουρα. | |
80.3 | Καὶ ὁ κάτι τραγούδια ἐτραγουδοῦσαν, ὁποὺ ποτὲ {ν}οὖς ἀνθρώπου οὐκ ἤ‐ κουσεν. Ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι ἐκείτονταν ἀποκάτω εἰς τὰ φύλλα καὶ εἰς τὴν βρύσην τους ἐξέβαιναν νερὰ κρύα καὶ γλυκία. | |
80.4 | Καὶ ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος ἀπέσω καὶ ἐσυναπάντησέ του ἕ‐ νας ἀπ’ αὐτουνοὺς καὶ εἶπε του· “Ἂς ἔνι ἀγάπη εἰς ἐσένα, ἀδελ‐ φέ”. Καὶ αὐτὸς τὸν Ἀλέξανδρον ἀπεκρίθη· “Ὁλουνοῦ χαρὰ ἔνι, Ἀλέξανδρε, καὶ τοῦ γυμνοῦ τοῦ βασιλέως παρὰ ὅλους τοὺς βασι‐ | |
| 5 | λεῖς τοῦ κόσμου νὰ ἔνι ἀγάπη εἰς ἐσένα”. Ὁ Ἀλέξανδρος ἤθελε νὰ συντυχαίνη μετ’ αὐτόν, καὶ αὐτὸς οὐδὲν ἠθέλησε ἀμὴ εἶπε του· | |
80.5 | “Ἀλέξανδρε, σύρε εἰς τὸν γεροντότερόν μας καὶ αὐτὸς σοῦ θέλει ὁμολογήσει περὶ τὴν ψυχήν σου καὶ διὰ τὸν θάνατόν σου καὶ διὰ τὴν ζωήν σου, τὸ πόσον θέλεις ζήσει καὶ θέλεις ἐπάρει ἀπ’ αὐτὸν 〈συμπάθιον〉. | |
80.6 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐπῆγε ἐμπρός τον πολλά. Καὶ ἐ‐ ξέβησαν ἄνθρωποι πολλοὶ καὶ ἐσυναπάντησαν τὸν Ἀλέξανδρον, εἰς τὸ πρόσωπον ὅλοι τὸν ἐφίλησαν καὶ ὅλοι τοῦ ἐμυθολογοῦσαν περὶ πᾶσαν πράγμα, πῶς θέλει γένη. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἤκουσε τοὺς | |
| 5 | λόγους τους καὶ ἐξενίζετον καὶ ἔλεγε κατὰ νοῦν του ὅτι· “Οἱ ἄνθρωποι ἐτοῦτοι εἶναι θεοί”. Καὶ ἐδιάβασάν τους εἰς τὸν βασι‐ λέαν τους τὸν Σαβαήθ. | |
80.7 | Ὁ βασιλεύς τους, ὁ Σαβαήθ, ἀποκάτου εἰς ἕνα μέγα καὶ θαυμαστὸν καὶ ὡραιωμένον ξύλον ἐκείτετον καὶ νερὸν εὔμορφον κοντά του ἔτρεχεν. Τὸ στρῶμαν του καὶ τὸ σκέπασμά του ἦτον ἀπὸ φύλλα· ἐκεῖνο τὸ ξύλον ἦτον τοῦ Εὐαήθ. Τὸν Ἀλέξανδρον εἶδε καὶ | |
| 5 | τὸ κεφάλιν του ἔσεισε καὶ εἶπε· “Διατί πρὸς ἡμᾶς ἦλθες ἀπὸ τὸν μάταιον κόσμον, ὦ βασιλέα;”. Καὶ ἀπὸ τὸ χέριν τὸν ἐπῆρεν καὶ εἶπε· “Κάθησε κοντά μου”. | |
80.8 | Ὁ Ἀλέξανδρος κοντά του ἐκάθησε. Ὁ Εὐαὴθ ἔβαλε τὸ χέριν του εἰς τὸ κεφάλιν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ γλυκία τὸν ἐφίλησεν καὶ εὔμνοστα τὸν ἐκαλολόγησεν καὶ εἶπε· “Χαῖρε τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ τὰ κεφάλια! Ὅταν θέλη παραλάβει ὅ‐ | |
| 5 | λον τὸν κόσμον καὶ θέλη γένη αὐτοκράτωρ, καὶ ἀφόντις θέλεις πληρώσει ὅλα αὐτά, τότες θέλει ἀκολουθήσει τὸν Ἀντάνην”. | |
80.9 | Καὶ αὐτὰ ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐθλίβη περὶ τῆς ψυχῆς του καὶ εἶπε τὸν Εὐαήθ· “Διατί ἐτοῦτον τὸν λόγον μοῦ εἶπες;”. 〈Ὁ Εὐ‐ αὴθ τὸν ἀποκρίνθη·〉 “Τοῦ μεγαλωμένου καὶ μεγαλειοτάτου ἀνθρώ‐ | |
| 5 | που οὐδὲν πρέπει νὰ τοῦ λέγη τὴν διήγησιν ὁ ἄνθρωπος”. Ὁ Ἀ‐ | |
| λέξανδρος τὸν Ἀντίοχον εἶπε· “Ψωμὶν ἀφράτο καὶ κρασὶν φέρε”. | ||
80.10 | Ὁ Εὐαὴθ τόμου εἶδε τὸ ψωμὶν καὶ τὸ κρασίν, οὐδὲν τὸ ἐδέχθηκεν ἀμὴ εἶπεν· “Οὐδὲν ἔνι ἡμᾶς θροφὴ αὕτη καλὴ νὰ φάγω‐ μεν, ἀμὴ διὰ τ’ ἐσᾶς ἔνι. Ἐμὲν τὸ φαγίν μου ἔνι ἀπὸ τὸ ξύλον ἐτοῦτο, καὶ τὸ πί μου ἔνι ἀπὸ τὴν βρύσην τούτην, ὁποὺ ἠβλέ‐ | |
| 5 | πεις, καὶ τὸ κορμίν μου ἔνι ἀπὸ τὴν γῆν ἐτούτην, ὁποὺ θρέφο‐ μαι, ὅτι ἀπὸ ‘γῆν ἔνι ὁ ἄνθρωπος καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσει‘, καὶ τὸ θρέμμα τὸ ἰδικόν μου ἔναι ἀπὸ τὰ φύλλα. | |
80.11 | Καὶ ὁ νοῦς ὁ ἰ‐ δικός μου ἔνι ὑστερινὸς καὶ ἥμερος πρὸς τοὺς ἀνθρώπους· καὶ ἡ ζωὴ ἡ ἐδική μου ἀκόλαστη ἔνι καὶ εἰς χρόνους πολλοὺς εἶναι. Καὶ ὅταν ἐξεβοῦμεν ἀπὸ τὸν τόπον ἐτοῦτον, εἰς ἄλλον τόπον ὑπα‐ | |
| 5 | γαίνουμεν, οὔπω κόλασις ἔνι εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ὁποὺ νυ‐ κτὸς ὑμνοῦμεν τὸν παντοκράτορα Σαβαώθ, ‘οὐρανοῦ ποιητὴν καὶ γῆς·‘ καὶ ὡσὰν ἠθέλησεν ὁ κύριος ἐποίησεν. Αὐτὸν προσκυνοῦμεν καὶ δοξολογοῦμεν”. | |
80.12 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἔφριξε θαῦμα μέγα καὶ ἔκλαψε πολλὰ καὶ εἶπε· “Εἰς τὴν ἀλήθειάν μου, ἐτοῦτοι οἱ ἄνθρωποι μακαρίαν ζωὴν θρέφονται τὴν ζωήν τους”. Καὶ εἶπεν τὸν Εὐαήθ· “Καὶ ἐσεῖς πόθεν εἰς ἐτοῦτον τὸν κόσμον ἐμαζώχθητε;”. Καὶ αὐτὸς τοῦ ἀπε‐ | |
| 5 | κρίθην· “Τοῦ Ἀδὰμ εἴμεσθεν ἔγγονα, ὡσὰν καὶ ἐσεῖς. Ὁ Ἀδὰμ ἐ‐ ξορίσθην ἀπ’ ἐδῶ ἀπὸ τὸν ὁρισμὸν τοῦ θεοῦ, καὶ ἡμεῖς ἐδῶ ἀπε‐ μείναμεν καὶ εἴμεσθε τοῦ Σὴθ υἱοὶ ἀπὸ τοῦ υἱοῦ τοῦ Ἀδάμ, ὁποὺ τὸν ἐδώρισεν ὁ θεὸς ἀντὶ τὸν υἱόν του Ἄβελ”. | |
80.13 | Ὁ Εὐαὴθ εἶπεν τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Ἐσεῖς διατί βαστᾶ‐ τε φορεσίες πλουμιστὲς λογίες—λογίες, καὶ τρώγετε καὶ πίνετε | |
| καὶ χαίρεστε καὶ σφάζετε κάλλιους ἀνθρώπους ἀπὸ τοῦ λόγου σας, καὶ σφάζοντας ἐπαίρνετε τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ; Καὶ ὁ | ||
| 5 | θάνατος ὁ ἰδικός σας ἔνι ὡσὰν ἑνοῦ πτωχοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὁ λο‐ γισμός σας ἔνι τὸ πῶς νὰ κουρσεύετε καὶ τὸ πῶς νὰ πολεμᾶτε καὶ νὰ ποιῆτε αἱματοχυσίες. Καὶ ὅταν οὐδὲν κουρσεύετε, ὑπαγαίνετε εἰς τὰ ἄγρια ζῶα καὶ ποιεῖτε αἱματοχυσίες. Ἔτζι καὶ ἡ ψυχή σας μὲ τὸ κορμίν σας εἰς τὸν θάνατον πειράζονται, καὶ ἐξάφνης | |
| 10 | ἀποθνήσκετε καὶ λέγετε ὅτι· ‘Ἔχομεν καὶ ἡμεῖς ἁγίους εἰς τὸν τόπον μασ‘. Ἐσὺ ἦλθες εἰς τὸ νησὶν τῶν Μακάρων· γύρευσε, εὕ‐ ρει θέλεις κανένα εἰς ἐμᾶς ἐδῶ;”. | |
80.14 | Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀπεκρίθη· “Ὅσα μοῦ εἶπες καὶ ἐλά‐ λησες, ὅλα καλὰ καὶ εὔμνοστα εἶναι· ἀμὴ δεῖξε μου τὸ πῶς ἐσᾶς γεννᾶ ὁ θεός, ὁποὺ γυναῖκες οὐδὲν ἔχετε. Ὁ Εὐαὴθ τὸν ἀπεκρί‐ θη· “Καὶ εἰς ἡμᾶς εἶναι γυναῖκες, ἀμὴ ἐδῶ οὐδὲν εἶναι, ἀμὴ εἶ‐ | |
| 5 | ναι εἰς ἄλλον νησὶν παρέμπροσθέν μας. Καὶ πᾶσα χρόνον ὑπαγαί‐ νομεν ἐμεῖς ἐκεῖ καὶ κάμνομεν λʹ ἡμέρες μὲ τὲς γυναῖκες, καὶ πάλιν γυρίζομεν ὀπίσω εἰς τὸ νησίν μας. Καὶ εἴ τινος παιδὶν γεννηθῆ καὶ ἔνι ἀρσενικόν, τρεῖς χρόνους πολεμεῖ μὲ τὴν μη‐ τέραν του, καὶ ἀπέκει τὸν ἐπαίρνει ὁ πατήρ του καὶ ἔνι μετ’ αὐ‐ | |
| 10 | τόν· εἰ δὲ ἔνι τὸ παιδὶν θηλυκόν, στέκεται μὲ τὴν μητέραν του. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπε· “Ἤθελα νὰ ἰδῶ καὶ τὸ νησὶν αὐτό, ἂν σᾶς φανῆ”. Ὁ Εὐαὴθ τὸν εἶπεν· “Τὸ νησὶν ἰδεῖ τὸ θέλεις, ἀμὴ τίποτες οὐδὲν θέλεις ἰδεῖ ἀπέσω. Καὶ ἕως τὸ κτίσμα ἔλθει θέ‐ λεις, ἀμὴ ἀπέσω μὴ τηρήσης, ὅτι ἄνθρωπος, ὁποὺ τηρήσει ἀπέσω, | |
| 15 | πλέον ζωὴν οὐκ ἔχει”. | |
80.15 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐπιστεύθην τοὺς λόγους του καὶ ὑπάγει | |
| πρὸς τὸ νησὶν καὶ ηὗρε χαλκωματέϊνον τὸν πύργον κτισμένον τὸ γύρον τὸ κάστρον ἐκεῖνον. Καὶ ἐπερπάτησε τὸ γύρον καὶ μέσα οὐ‐ δὲν ἐτόλμησε νὰ κοιτάξη. Μόνον εἷς θεὸς ἠξεύρει, ἀμὴ ἄνθρωπος | ||
| 5 | οὐδὲν τολμᾶ νὰ κοιτάξη. Καὶ ἔτζι ὅρισε καὶ ἐποίησαν στύλον καὶ ἱστόρισάν τον μὲ τὸ χρυσάφιν εἰς ἐκεῖνον τὸν στύλον εἰς τὸ νη‐ σὶν μέγαν καὶ ἔγραψεν γράμματα ῥωμαϊκά· καὶ γράφει οὕτως· “Ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς, ὁποὺ ἐπερίλαβεν ὅλον τὸν κόσμον, καὶ εἰς τὸ νησὶν τοῦτο ἦλθα καὶ τῶν Μακάρων τὸ νησὶν ἦλθα καὶ εἶ‐ | |
| 10 | δα το· καὶ ἐγύρευσα τοὺς θεοὺς τῶν Ἑλλήνων καὶ οὐδὲν ηὗρα οὐ‐ δὲ ἕνα ἀμὴ εἶναι ὅλοι ἔξω εἰς τὸν Ἅδην, καὶ καταπὼς σᾶς φαίνε‐ ται ὁλονῶν, οὐδὲν ἔνι. Ἀμὴ ἐμὲν ὁ Εὐαήθ, ὁ φρόνιμος βασιλεύς, τὴν ἀλήθειαν μοῦ ἔδειξε, τὸ πὼς οἱ θεοὶ τῶν Ἑλλήνων εἶναι εἰς τὰ καταχθόνια τῆς γῆς, εἰς τὸν Τάρταρον πειράζονται μὲ τὸν διά‐ | |
| 15 | βολον ἀπὸ ὁρισμὸν τοῦ θεοῦ Σαβαώθ. Καὶ εἰ ἔλθη ἄλλος κα‐ τόπισθέν μου εἰς τὸ νησὶν ἐτοῦτο, ὁλόγυρα ἂς ἐβλέπη· τὸ δὲ ἀ‐ πέσω εἰς τὸ κάστρον μὴ τηρήση. Μόνον ὁ θεὸς ὁ μεγαλοδύναμος ἠξεύρει· τὸ δὲ ἄνθρωπος οὐδὲν τολμᾶ νὰ κοιτάξη”. | |
80.16 | Καὶ τόμου ἔγραψε τὰ γράμματα, ἐγύρισεν ὀπίσω εἰς τὸ νησὶν τῶν Μακάρων καὶ ἦλθεν εἰς τὸν Εὐαήθ· ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Δεῖξε μου, ἄνθρωπε φρόνιμε μακαριωμένε Εὐαήθ, ἀπ’ ἐδῶ καὶ ἔμπροσθεν τί ἔνι”. Καὶ αὐτὸς τοῦ ἀπεκρίθη· “Ἔναι ἐκεῖνα | |
| 5 | τὰ νησία, ὁποὺ ὁ ποταμὸς ὀνομάζεται Ὠκεανός, καὶ τρέχει ὁλό‐ γυρα τὴν γῆν ὅλην, καὶ ὅλα τὰ νερὰ τῆς γῆς τὰ τρεχόμενα σεβαί‐ νουν εἰς τὸν ποταμὸν αὐτὸν μέσα. Καὶ ἀπὸ τὴν πέραν 〈μερέαν〉 τοῦ βουνοῦ, ὁποὺ ἐβλέπεις ἐσὺ ἀτός σου, ὁποὺ εἶναι οὔπουρα ἐγκοσμη‐ μένα εὔμορφα ὡραῖα λογίες—λογίες, ὁποὺ ὀνομάζονται ἀπ’ ἐσᾶς Ἐ‐ | |
| 10 | δέμ, ὁποὺ ὁ θεὸς ἀρχίνισεν ὁ Σαβαὼθ καὶ ἐποίησε τὸν παράδεισον καὶ ἐποίησε τὸν παράδεισον καὶ αὐτὸν ἐφύτευσεν πρὸς τὴν Ἀνατολήν. Καὶ αὐτοῦ τὸν προπάτορά μας ἐποίησε οἰκεία χειρὶ καὶ ἔβαλέ τον ἀπέσω καὶ τὴν προμήτοράν μας τὴν Εὔαν. Καὶ ἐ‐ φθόνησέν την ὁ μισόκαλος ὁ διάβολος καὶ παρέβη τὴν ἐντολὴν | |
| 15 | τοῦ θεοῦ καὶ ἐξορίσθη ἀπὲ τὸν παράδεισον. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Ἠμπορῶ νὰ ὑπάγω νὰ ἰδῶ;”. Ὁ Εὐαὴθ τὸν ἀπεκρίθη· “Οὐδὲν ἠμπορεῖ ἡ ψυχὴ μὲ τὸ κορμὶν νὰ ὑπάγη ἐκεῖ εἰς τὸν παρά‐ δεισον· βουνὶν ἔναι μέγα καὶ ὑψηλὸν καὶ χάλκινον καὶ ἔνι ὁλό‐ γυρα κτισμένον, εἶναι ἄγγελοι ἑξαπτέρυγοι καὶ τὰ Σεραφεὶμ μὲ | |
| 20 | φλόγινα ἄρματα στέκονται καὶ τὸν φυλάγουν. Ἀμὴ γύρισε, Ἀλέ‐ ξανδρε, ὅπουθεν ἦλθες, ὅπουθεν τρέχουν τὰ τέσσερα ποτάμια ἀπὸ τὸν παράδεισον καὶ σεβαίνουν εἰς τὴν οἰκουμένην, ὅτι ἐσὺ οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ ἰδῆς· καὶ τῶν ποταμῶν τὰ ὀνόματα εἰσὶν οὕτως 〈***〉 | |
80.18 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἤθελεν νὰ ἐβγῆ ἀπὸ τὸ νησὶν τῶν Μακά‐ ρων, καὶ ὅλοι ἦλθαν καὶ ἐκαταφίλησάν τον γλυκία καὶ ποθητὰ τὸν προβοδοῦν. Ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς εἶπεν· “Ἐὰν οὐδὲν ἤθελα λυπᾶσθαι διὰ τοὺς Μακεδόνας νὰ μηδὲν χαθοῦν εἰς ξένον τόπον, | |
| 5 | ἐγὼ ἤθελα ἀπομείνει ἐδῶ μετ’ ἐσᾶς, ὅταν ἀποθάνω νὰ εἶμαι κοντὰ εἰς τὸν παράδεισον. Καὶ ἤθελα ζεῖ ἀγγελικὴν θροφὴν καὶ εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν ἤθελα εἶσται κοντὰ εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ κυρίου καὶ θεοῦ Σαβαὼθ παντοκράτορος”. Ὁ Εὐαὴθ τὸν ἀπεκρίθη· “Σύρε μὲ ἀγά‐ πην ἀπ’ ἐμᾶς, Ἀλέξανδρε, καὶ θέλεις ἐπάρει ὅλην τὴν οἰκουμένην. | |
| 10 | Καὶ τόμου αὐτὰ θέλεις ἐπάρει, πάλιν θέλεις σεβῆ εἰς τὴν μητέ‐ | |
| ραν σου τὴν γῆν ἔνθα ἐπλάσθης. Ὁ Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν εἰς τὸ φουσάτον του καὶ ἔμασέ τους ὅλους καὶ ἔδειξέ τους, ὅσα εἶδεν ἀπέσω. Καὶ τὸ φουσάτον του εἶχαν ἔγνοιαν μεγάλην δι’ αὐτόν, πὼς ἔλειπε, καὶ ἦσαν θλιμμένοι. | ||
80.19 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθη ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ἐκίνησε νὰ ἔρχεται εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἐκίνησεν εἰς τὴν δε‐ ξιὰν μερίαν τῆς γῆς καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρες δέκα καὶ ηὗρεν ἕνα κάμπον πλατὺν ἀόρατον. Καὶ ηὗρεν ἕνα τράφον πολὺν βαθὺν εἰς | |
| 5 | τὸν κάμπον αὐτόν, καὶ οὐδὲν ἠμπόρεσε νὰ περάση· καὶ ὅρισε καὶ ἐποίησαν διοφύριν καὶ ἐδιέβηκεν αὐτὸς καὶ τὸ φουσάτο του. Καὶ ὅρισε καὶ ἔγραψαν γράμματα εἰς τὴν καμάραν αὐτήν, γράμματα ῥω‐ μαϊκὰ καὶ ἀράβικα· εἶπεν οὕτως· | |
81.1 | “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν ἄκραν τῆς γῆς ἦλθα καὶ ἀπὸ τὴν καμάραν ἐτούτην ἐδιάβηκα μὲ τὰ φουσάτα μου ὅλα”. | |
81.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐπερπάτησεν ἡμέρες δʹ καὶ ἦλθεν εἰς τὴν γῆν τὴν σκοτεινήν. Καὶ αὐτοῦ ὅρισε καὶ ἤφεραν φοράδια, ὁποὺ εἶχαν πουλάρια· καὶ ἀφῆκεν τὰ πουλάρια ἔξω δεμένα καὶ ἐ‐ καβαλλίκευσαν οἱ Μακεδόνες καὶ ἐσέβησαν ἀπέσω εἰς τὸ κάστρον | |
| 5 | καὶ ἐπερπάτησαν μίαν νύκταν. Καὶ ὅρισε τὸν Ἀντίοχον νὰ δια‐ λαλήση εἰς τὸ φουσάτον ὅτι· “Πᾶσα ἄνθρωπος νὰ πεζεύση καὶ νὰ ἐπάρη ἀπὸ τὸ χῶμαν τῆς γῆς αὐτεινῆς.” Καὶ ὡς ἤκουσαν, ἠπῆραν αὐτὸ τὸ χῶμα· ἦτον ὅλον χρυσάφιν καὶ λιθάριν καὶ τρανὸ μαργαριτάριν. Καὶ | |
| ὅσοι οὐδὲν ἐπῆραν, ἐλυπήθηκαν πολλά. | ||
82.1 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθη καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρες δʹ. Καὶ αὐτοῦ ἐσυναπάντησαν τὸν Ἀλέξανδρον πουλία δύο ἀνθρωποπρό‐ σωπα εὔμορφα πολλὰ καὶ εἶπαν τον· “Ἀλέξανδρε, διατί τὸν θεὸν βαραίνεις καὶ θέλεις νὰ ἐπάρης τὴν ὀργήν του εἰς τὸν τόπον τὸν | |
| 5 | ἔρημον; Ἀμὴ σύρε ἐγλήγορα, ὅτι σὲ ἀκαρτερεῖ τὸ φουσάτον σου τῆς Ἰνδίας καὶ τοῦ Πώρου ἡ αὐθεντία καὶ ὁ μέγας βασιλεὺς ὁ Πῶρος· καὶ αὐτοῦ τὴν δύναμιν θέλεις χαλάσει παντελῶς καὶ τὸν θέλεις σκοτώσει. Καὶ γύρισε πάντοτε πρὸς τὴν δεξιὰν μερίαν καὶ πάλιν τὰ πρῶτα θαυμάσια νὰ ἰδῆς νὰ θαυμάσης”. | |
82.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐπερπάτησεν ἡμέρες ϛʹ καὶ ἦλθεν κοντὰ εἰς μίαν λίμνην καὶ αὐτοῦ ἔπεσεν εἰς τὴν τένταν του. Καὶ ἀρχίνισεν ὁ μάγειρός του νὰ ποιήση φαγὶν τοῦ Ἀλεξάνδρου· καὶ ἐπῆρε στε‐ γνὰ ὀψάρια νὰ πλύνουν εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀφῆκεν τὰ ὀψάρια νὰ | |
| 5 | βραχοῦν καλά. Καὶ τὰ ὀψάρια ἀνάζησαν καὶ ἔφυγαν. | |
83.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς εἶδεν, ἐθαύμασεν θαῦμα μέγα καὶ ὅρι‐ σε εἰς τὸ φουσάτον του ὅλον νὰ σεβοῦν νὰ κολεμπήσουν αὐτοὶ καὶ τὰ ἄλογά τους. Καὶ ἐγίνησαν ὕγιοι καὶ δυνατοί. | |
83.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐδιέβησαν ἡμέρες δύο καὶ ἦλθαν εἰς ἄλλην | |
| λίμνην. Καὶ ἦτον γλυκὺν νερὸν ὥσπερ ἡ ζάχαρην. Καὶ ἤθελεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ κολεμπήση εἰς τὴν ἄκρην. Καὶ τόμου ἔπεσεν νὰ κολεμπᾶ, ἔνα ὀψάριν ἐχύθηκεν ἀπὸ τὴν λίμνην. Ὁ Ἀλέξανδρος | ||
| 5 | ὡς τὸ εἶδεν ὅτι ἔρχετον, ἔφυγεν ἔξω· καὶ τὸ ὀψάριν ἐχύθηκεν ἔξω. | |
84.1 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐγύρισε καὶ ἐκαβαλλίκευσέν το καὶ ἔσχισε τὴν κοιλίαν του καὶ ηὗρεν ἀπέσω εἰς τὴν καρδίαν του λι‐ θάριν τρανὸν ἴσια μὲ χηναρίτικον αὐγόν· καὶ ἔλαμπεν ὡσὰν ἥλιος καὶ αὐτὸ ἐβάσταν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ κεφάλιν τοῦ κονδαρίου | |
| 5 | ὡσὰν φανάριν εἰς τὸ φλάμπουρόν του. | |
84.2 | Αὐτὴν τὴν νύκταν ἐξέβαιναν γυναῖκες καὶ ἐπερπατοῦσαν ὁλόγυρα τὸ φου‐ σάτον καὶ ὁκάτι τραγούδια θαῦμα καὶ γλυκία τοὺς ἐτραγουδοῦσαν τόσον εὔμορφα, ὅ‐ τι ἔφριξαν οἱ Μακεδόνες ἀπὸ τὰ φρικτὰ καὶ θαυμαστὰ τραγούδια, καὶ ἀπὸ τὲς φω‐ νὲς ὁποὺ ἀνεφώνησαν πολλὰ εὔμορφα, ἐκράτησε τὸ φουσάτον ἐκεῖ ἡμέρες ϛʹ. | |
84.3 | Καὶ ἦλθαν εἰς ἕναν τόπον, ὁποὺ εἶχεν λόγγους πολλούς. | |
85.1 | Καὶ αὐτοῦ ἐξέβηκαν οἱ ἄνθρωποι καταπάνου εἰς τὸν Ἀ‐ | |
| λέξανδρον· καὶ ἀπὸ τὴν ζῶσιν καὶ ἀπάνω ἦσαν ἄνθρωποι καὶ ἀπὸ τὴν ζῶσιν καὶ κάτω ἦσαν ἄλογα. Καὶ ἦλθαν πολλοὶ καταπάνου πλῆ‐ θος καὶ ὅλοι ἧσαν δεξιῶτες καὶ οἱ σαΐτες τους οὐδὲν εἶχαν ξι‐ | ||
| 5 | φάρια, ἀμὴ εἶχαν ἀπὸ λιθάριν ἀδαμάντινον εἰς τὴν κορυφὴν τῆς σαΐτας. Καὶ ὡς τοὺς εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος, εἶπε πρὸς τοὺς Μακε‐ δονίτας· “Ἂς ποιήσωμεν μίαν πονηρίαν νὰ πιάσωμεν ἀπ’ αὐτουνοὺς νὰ τοὺς ἀποστείλωμεν εἰς τὴν Μακεδονίαν διὰ θαῦμα”. Καὶ ὅρι‐ σεν καὶ ἔσκαψαν τράφους καὶ ἐσκέπασάν τους μὲ καλάμιν καὶ μὲ | |
| 10 | χορτάριν. | |
85.2 | Καὶ ἀπόστειλε νὰ τοὺς ἐξεμαυλίση εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ αὐτοὶ οὐδὲν ἤξευραν τὴν τέχνην τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔπεσαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς τράφους καὶ ἐπίασαν ἀπ’ αὐτουνούς, καὶ πολλοὺς ἐσκό‐ τωσαν οἱ Μακεδόνες ἕως χιλιάδες λβʹ καὶ ἐπίασαν καὶ | |
| 5 | ζωντανοὺς χιλιάδες ϛʹ, καὶ ὅλους αὐτοὺς ἡμέρωσαν καὶ ἤθελε νὰ τοὺς ἐβγάλη ἔξω εἰς τὸν κόσμον. Καὶ τόσον ἦσαν γλήγοροι, ὅ‐ τι τίποτες οὐδὲν τοὺς ἐγλύτωνε, καὶ τόσον ἧσαν δεξιῶτες, ὅτι, ὅπου ἔρριχναν, οὐδὲν ἀστοχοῦσαν. Καὶ ὁλουνῶν ἐποίησεν ἄρματα ὁ Ἀλέξανδρος. Καὶ ὅταν ἐξέβη εἰς τὸν κόσμον τὸν οἰκιωμένον, | |
| 10 | ἔσυρεν ἄνεμος κρύος καὶ ἀπέθαναν ὅλοι. | |
85.3 | Καὶ ἐδιέβην ρʹ ἡμέρες καὶ ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Ἡλιόπουλιν εἰς τὸ κάστρον καὶ ἐσέβην εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἐπροσκύνησε· καὶ ηὗρεν αὐτοῦ γράμματα γεγραμμένα καὶ αὐτὰ τὸν ἔδειξαν διὰ τὸν θάνατον. | |
85.4 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθη μὲ τοὺς ἰδικούς του 〈καὶ ἐδιέ‐ βην〉 ἡμέρας δέκα καὶ ηὗρεν ἀνθρώπους μονοπόδαρους καὶ εἶχαν οὐρὲς ὡσὰν πρόβατα· καὶ πολλοὺς ἀπ’ αὐτουνοὺς ἐπίασαν καὶ ἤφε‐ | |
| ράν τους εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | ||
86.1 | Ἀλέξανδρος τοὺς ὀρ〈ώτ〉ησεν· “Τί εἶστε ἐσεῖς ἄνθρωποι;”. Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀπεκρίθησαν· “Βασιλέα Ἀλέξανδρε, ἐλεημονήσου καὶ ἄφες μας, ὅτι ἡμεῖς διὰ τὴν ἀρρωστίαν ἤλθαμεν ἐδῶ καὶ ἀ‐ στοχήσαμεν”. Καὶ ὅρισε καὶ ἄφηκάν τους· καὶ ἐπῆραν συμπάθιον καὶ | |
| 5 | ὑπῆγαν καὶ ἀπηδοῦσαν ἀπὸ λιθάριν εἰς λιθάριν καὶ ἀνέβησαν εἰς ἔνα βουνὸν ὑψηλὸν καὶ ἀρχίνισαν νὰ λέγουν τοῦ Ἀλεξάνδρου, καὶ εἶπαν πώς· “Ἐσὺ ἐγέλα‐ σες τὸν κόσμον ὅλον μὲ τὴν φρόνεσίν σου καὶ ἡμεῖς οἱ μονοπόδαροι ἐγε‐ λάσμεν ἐσένα καὶ ἀπόλυσές μας. Τὸ ἰδικόν μας τὸ κρέας ἔνι ἐ‐ νοστιμότερον ἀπὸ ὅλα τὰ κρέη, καὶ εἰς τὴν κοιλίαν μας ἔχομεν | |
| 10 | μέγαν πλοῦτον καὶ τὸ πετζὶν τὸ ἰδικόν μας σίδερον οὐδὲν τὸ πιάνει, καὶ ὁ πλοῦτος μας ἀπέσω ἔναι μαργαριτ〈άρ〉ιν τρανὸν καὶ λιθαρόπουλα πολυτίμητα πράσινα”. | |
86.2 | Τοῦτο ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐγέλασε καὶ εἶπε· “Πᾶσα εἷς ἀπὸ τὴν γλῶσσαν του χάνεται”. Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ὅρισε καὶ ὀρθώθη τὸ φουσάτον του χωρὶς ἄρματα· καὶ ἐ‐ πῆρε μὲ τοῦ λόγου του λαγωνικὰ καὶ ἔτζι ἐγύρισεν τὸ φουσάτον | |
| 5 | τὸ βουνὸν ἐκεῖνο διακόσιες χιλιάδες ἄνθρωποι καὶ ἀπόλυκαν τὰ λαγωνικὰ καὶ τοὺς πάρδους καὶ ἐπίασαν ἀπ’ αὐτουνοὺς καὶ ἤφεράν τους ἐπὶ τὲς κατοῦνες. Καὶ ὅρισεν νὰ γδέρνουν τὰ πετζία τους καὶ νὰ τὰ στεγνώζουν καὶ τὸ κρέας τους ὅρισε νὰ τὸ τρώγουν οἱ | |
| Πέρσηδες καὶ οἱ Σαρακῆνοι. Καὶ ηὗραν εἰς τὸ κάστρο τους πράσι‐ | ||
| 10 | να λιθαρόπουλα πολυτίμητα, ὁποὺ ἔφριξεν πᾶσα ἄνθρωπος. | |
86.3 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθη καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρες ϛʹ καὶ ἦλθεν εἰς τὸ σύνορον τῆς Ἰνδίας. | |
87t | Περὶ ὅταν εἰσῆλθεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ σύνορον τῆς Ἰνδίας. | |
87.1 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος ἐγέλασε πολλά· ἀφόντις τὸν ἔδειξαν διὰ τὸν θάνατόν του, εἶχεν ϛʹ μῆνες ὁποὺ οὐδὲν εἶ‐ χεν γελάσει καὶ ἦτον ὅλο θλιμμένος· καὶ ἀφόντις τοῦ ὁμολόγησν τὸν θάνατόν του, αὐτοῦ ἐχάρη. | |
87.2 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Πῶρος ὅτι ἔρχεται ὁ Ἀλέξανδρος, ἔ‐ στειλεν ἐπιστολάτορα μὲ ἐπιστολήν· ἔγραφεν οὕτως· | |
88.1 | “Πῶρος ὁ τρανὸς καὶ ὑψηλότατος βασιλεύς, τῆς Ἰνδίας ὁ θεός, τὸν Ἀλέξανδρον τῆς Μακεδονίας γράφω. Κάποτε εἰς τὸ αὐτίν μου ἤκουσα ὅτι τὸν Τάρειον τῆς Περσίας ἐσκότωσες καὶ πολλὰ ὑψώθης. Καὶ ἐτοῦτο ἀπὸ τὴν ἀγνωσίαν σου ἦλθες νὰ χαθῆς, | |
| 5 | ὅτι τὸν κόσμον ὅλον καὶ τὸ σύνορον οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ μὲ ἀντι‐ | |
| σταθοῦν. Καὶ ἐγώ, ἀφόντις θυμωθῶ καὶ ὀργισθῶ, ὅλα ὅσα εἶναι ἀποκάτω τοῦ οὐρανοῦ, οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ μὲ ἀντισταθοῦν ὁ κό‐ σμος ὅλος. Καὶ σώζει σε μᾶλλον ἡ λωλία καὶ παρακάλεσε μήνα ἐ‐ πάρης συμπάθιον ἀπ’ ἐμένα καὶ {ἀπὸ} τὸν τόπον ὅλον, ὁποὺ ἐπῆ‐ | ||
| 10 | ρες, δός μας καὶ στεῖλε μας λιζάτον καὶ σύρε ὀπίσω εἰς τὴν Μα‐ κεδονίαν νὰ ἐγλυτώσης μὲ τὴν ζωήν σου· εἰ δὲ οὐδὲ ἐτοῦτο σὲ ἀρέση, οὐδὲ εἰς τὴν Μακεδονίαν θέλεις ἐγλύσει”. | |
88.2 | Αὐτὴν 〈τὴν〉 ἐπιστολὴν τὴν ἐπῆρεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἀ‐ νέγνωσέ την καὶ ἔγραψεν ἄλλην ἐπιστολὴν εἰς τὸν Πῶρον τὸν βα‐ σιλέα οὕτως· | |
89.1 | “Ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς, τῶν βασιλέων ὁ βασιλεύς, οὐχὶ μὲ τὸ θέλημα τὸ ἐμὸν καὶ μὲ τὴν ἀνδρείαν μου, ἀλλὰ μὲ τοῦ θεοῦ τὸ ἔλεος καὶ τὴν δύναμιν τοῦ παντοκράτορος Σαβαώθ, εἰς τὸν βασιλέαν τὸν Πῶρον καὶ γάϊδαρον καὶ τρέλλην. Ἐσὺ ἐμένα ἔγρα‐ | |
| 5 | ψες ὅτι τὸν Τάρειον ἐσκότωσα καὶ ὁ σκοτωμὸς τοῦ Ταρείου ἐμένα ὕψωσεν πολλά. Ἀμὴ λέγω σου ὅτι, νὰ ἠξεύρης, ὅτι ὁ Τάρειος ἴ‐ σια μὲ τὸν θεὸν ὀνομάζετον ὡσὰν καὶ ἐσύ· καὶ ἀφότις τοὺς θεοὺς τοὺς ἰδικούς σας ἐπάταξα, ἐσεῖς τί ἀπαντυχαίνετε νὰ σταθῆτε; Καὶ ἐσὺ τοῦ Ταρείου ἔστειλες εἰς βοήθειαν τὸ φουσάτον σου καὶ | |
| 10 | οὐδὲν, ἠμπόρεσες νὰ ποιήσης τίποτες, οὐδὲν ἠδυνήθητε νὰ ἀντι‐ σταθῆτε οἱ δύο. Καὶ τώρα τί παντυχαίνεις, ὁποὺ εἶσαι μοναχός σου, καὶ ἐγὼ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ τοῦ Σαβαώθ; Καὶ ἐγὼ οὐ‐ | |
| δὲν ἔρχομαι ὡσὰν εἰς θεόν, ἀμὴ ἔρχομαι ὡσὰν εἰς ἄτυχον ἄνθρω‐ πον. Καὶ ἐσὺ εἶσαι ὡσὰν χειρότερος ἄνθρωπος. Καὶ τὸ πῶς ἐσὺ ἐ‐ | ||
| 15 | γίνεσουν καὶ ὀνομάζεσουν καὶ θεός; Καὶ οὐδὲ ἐσὺ οὐδὲ ἄλλος τι‐ νὰς τὸν θεὸν οὐδὲν οἶδεν. Πῶς ἐσὺ ὀνομάζεσουν θεός; Καὶ ἐσὺ ἔ‐ λα μὲ ὅλην σου τὴν δύναμιν, ὅσην καὶ ἂν ἔχης, μήνα δώση ὁ θεὸς καὶ ἔλθης εἰς τὸν πόλεμον καί, ἂν τύχη νὰ ἔνι κάλλιον, ὅ,τι καὶ ἂν ἔνι, ῥιζικὸν εἰς τοὺς Μακεδόνας νὰ γένη. Καὶ ὅσον θέλεις | |
| 20 | ἔλθει ἐσὺ μὲ πλῆθος φουσάτον, τόσον {θέλω} καὶ ἐγὼ μὲ πολλὴν ἀνδρείαν σὲ θέλω τζακίσει καὶ σὲ θέλω διώξει, μόνον εἰς τὴν Ἴνδιαν σὲ θέλω φάει. Καὶ ἂν σὲ πιάσω ζωντανόν, εἰς τὸ νησὶν τῶν Μακάρων θέλω σὲ ἀποστείλει, ὁποὺ λέγεις ὅτι οἱ θεοὶ οἱ ἐ‐ δικοί σου ἐκεῖ εἶναι. Ἀμὴ εἶναι εἰς τὰ καταχθόνια τοῦ Ἅδου | |
| 25 | καὶ μὲ ταυτεινοὺς θέλεις πειράζεσαι εἰς τὴν γέενναν τὸν Τάρτα‐ ρον, ὡσὰν ἐμένα μὲ ὁμολόγησεν ὁ Εὐαήθ, τῶν Μακάρων ὁ βασιλεύς, καὶ μᾶλλον σοῦ ἔνι περισσὸν τὸ βασίλειόν σου”, | |
89.2 | Καὶ τέτοιαν ἐπιστολὴν ἔδωκεν ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ Πώρου τὸν ἀποκρισάρην. | |
90t | Περὶ ὅταν ἔστειλεν ὁ Ἀλέξανδρος ἐπιστολὴν εἰς τὴν μητέραν του. | |
90.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος οὗτος ἀπέστειλεν ἐπιστολὴν εἰς τὴν μη‐ τέραν του τὴν Ὀλυμπιάδαν καὶ εἰς τὸν διδάσκαλόν του τὸν Ἀ‐ ριστοτέλην· καὶ ἦτον ἡ γραφὴ οὕτως· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν Ὀλυμπιάδαν τὴν βασίλισσαν καὶ | |
| 5 | τὴν κυρὰν καὶ μητέραν μου πολλὰ χαιρετῶ καὶ γλυκία καταφιλῶ | |
| σας καὶ εἰς τὸν διδάσκαλόν μου τὸν Ἀριστοτέλην, χαίροις. Τώ‐ ρα γοῦν ἔχω τέσσαρες χρόνους, ὁποὺ ἐδιέβηκα, μητέρα μου, καὶ ἐσεῖς πολλὴν θλῖψιν ἔχετε διὰ τ’ ἐμένα καὶ ἠστέκεσθε ὠσὰν ἔνα καράβιν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ δέχεται ὅλους τοὺς ἀνέμους, νὰ | ||
| 10 | μηδὲν πέση ἡ καρδία σας, ὅτι ἔνι καημένη πολλά. Καὶ πολλὲς φο‐ ρὲς ἐβλέπω σας εἰς τὸν ὕπνον μου, μανίτζα ἠγαπημένη, καὶ συν‐ τυχαίνω καὶ χαίρομαι μετ’ ἐσᾶς. Καὶ ὅταν ἐξυπνήσω ἐκ τὸν ὕπνον μου, ἔνι τὸ ὄνειρόν μου ψευδὸν καὶ γεμίζει ἡ καρδία μου πικρί‐ ες. Οὕτως καὶ ἐγὼ θαρρῶ. πανγλυκυτάτη μου μητέρα, ὅτι καὶ ἐσὺ | |
| 15 | μὲ ἐβλέπεις εἰς τὸν ὕπνον σου, τὸν σπλαχνικόν σου υἱούτζικον, υἱὸν τὸν μονογενῆ σου· ἄλλον παιδὶν οὐδὲν ἔχεις μόνον {καὶ} ἐ‐ μένα, καὶ φιλεῖς με ἐγκαρδιακὰ καὶ σπλαχνίζεσαί με καὶ χαίρε‐ σαι μετ’ ἐμένα, μητέρα μου. Καὶ ὅταν ἐξυπνᾶς, οὐδὲν μὲ εὑρήσεις, γεμίζει ἡ καρδίτζα σου θλῖψιν καὶ πόνους ἀπαραμύθητους καὶ κλαυθμὸν καὶ δά‐ | |
| 20 | κρυα χύνεις ἀναρίθμητα διέ τ’ ἐμένα, ὁποὺ εἶμαι εἰς ξένον τόπον, καὶ ἐσὺ πρέπει, μάνα, νὰ πονῆς διέ τ’ ἐμένα καὶ ἐγὼ διὰ τ’ ἐσένα, ὅτι ἔτζι συνήθεια 〈ἔνι〉 νὰ ἀγαπᾶ πάντα ἡ μητέρα τὸν υἱόν της. Καὶ νὰ ἠξεύρης, κυρά μου γλυκυτάτη Ὀλυμπιάδα, οὐδὲν ἦτον τὸ λάθος ἀπὸ ἐμένα καὶ οὐδὲν σὲ ἔστειλα τόσον καιρὸν ἐπιστολήν. | |
| 25 | Ἀμὴ οὐδὲν ἠμπόρεσα νὰ ἐξεβῶ ἀπὸ τὴν ἄκρην τῆς Ἀνατολῆς. | |
90.2 | Καὶ ἦλθα εἰς τὸν βασιλέα τῆς Ἰνδίας ἢ νὰ σκοτώση αὐ‐ τὸς ἐμένα ἢ ἐγὼ νὰ σκοτώσω αὐτὸν καὶ νὰ τοὺς παραλάβωμεν. Αὐ‐ τοῦ σοῦ θέλει δείξει ἡ ἐπιστολή μου καταλεπτοῦ. Καὶ νὰ ἠξεύ‐ ρης, ὡσὰν πρωτύτερα σοῦ ἐπροέγραψα, τὸ πὼς ἐπῆρα τὸν βασιλέαν | |
| 5 | τῆς Περσίας καὶ τὸν βασιλέαν τους τὸν Τάρειον ἐσκότωσα καὶ τὴν θυγατέραν του τὴν Ῥωξάνδρα ὑπῆρα γυναῖκα διὰ τὸν ἐμαυτόν μου, καὶ εἶναι οἱ Μακεδόνες καὶ οἱ Περσῆδες μὲ ἐμένα 〈εἰσ〉 χαρὰν μεγάλην. | |
90.3 | Καὶ ἤλθαμεν εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ αὐτοῦ ηὕραμεν ἀν‐ θρώπους εἰς τὸ κάστρον, καὶ αὐτοὶ ἔχουν τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ αὐτὸν παρακαλοῦν. Καὶ αὐτοῦ ηὗρα ἐγὼ φοβερὸν θεὸν παρὰ τοὺς θεοὺς τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐπροσκύνησά τον, καὶ ἐγὼ | |
| 5 | πιστεύω εἰς ἔνα θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, καὶ ἔναι τὸ ὄνο‐ μα αὐτοῦ ‘Ἅγιος ὁ θεός, Ἅγιος ἰσχυρός, Ἅγιος ἀθάνατος ἐλέη‐ σον ἡμᾶς,‘ βασιλεὺς Σαβαώθ, ὁποὺ οὐδὲν φαίνεται τῶν ἀνθρώπων, μόνος ὁ νοῦς καὶ 〈ἡ〉 κόρη τοῦ ὀφθαλμοῦ βλέπει. | |
90.4 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθηκα καὶ ἦλθα εἰς τὴν Αἴγυπτον. Καὶ αὐτοῦ ηὗρα τοῦ βασιλέως τῆς Αἰγύπτου στύλον, ὁποὺ εἶχεν ἀφήσει τὸ βασίλειόν του καὶ εἰς ξένον τόπον εἶχεν ὑπάγει. Καὶ λέγω σου, μητέρα, γροίκησε ὅτι καὶ αὐτοῦ τοὺς θεοὺς τῶν Ἑλλήνων ἐ‐ | |
| 5 | πάταξα καὶ ὑμνῶ καὶ δοξάζω τὸν θεόν, ὄπου ἀναπαύεται, καὶ ὑμνῶ καὶ δοξάζω νυκτὸς καὶ ἡμέρας τὸν θεὸν τὸν παντοκράτορα Σαβαώθ. Καὶ μὲ αὐτουνοῦ τὴν δύναμιν ἀρματώθηκα καὶ ὑπῆγα εἰς τὴν Ἀνα‐ τολὴν καὶ εἰς τὴν ἄκραν τῆς γῆς καὶ ηὗρα θαυμαστοὺς καὶ ἀορά‐ τους τόπους ηὗρα πολλούς, καὶ εἰς βουνία ὑψηλὰ ἦλθα ἀδιάβα‐ | |
| 10 | τα καὶ κάμπους ἀοράτους. | |
90.5 | Καὶ εἰς ἀγρίους ἀνθρώπους ἦλθα, ὁποὺ ὁκάποτες ἕναν καιρὸν μέγαν βασιλέαν εἶχαν σκοτώσει, τὸν Σοχὸν τὸν βασιλέαν. Καὶ αὐτοῦ ηὗρα τὸ πρόσωπόν του ἱστορημένον μὲ χρυσάφιν. Ἦτον καὶ ὁ πόλεμος γραμμένος, τὸ πῶς τὸν ἐτζάκισαν καὶ ἐσκότωσάν | |
| 5 | τον οἱ ἄγριοι ἄνθρωποι. | |
90.6 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθηκα καὶ ἐδιέβηκα καὶ ἦλθα εἰς ἄ‐ γριους λόγγους καὶ σκοτεινοὺς καὶ λίμνες πολλὲς ἐδιάβηκα μεγά‐ λες. Καὶ ἦλθα εἰς ἕνα τόπον πλατὺν ἡμερὸς μίας. Καὶ ἦλθα εἰς τὸ βασίλειον τοῦ Ἡρακλείου τοῦ βασιλέως καὶ τῆς Σιμίρας τῆς | |
| 5 | βασίλισσας καὶ ηὗρα τὰ πρόσωπά των ἱστορισμένα μὲ χρυσάφιν. | |
90.7 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθηκα καὶ ηὗρα ἀνθρώπους παράξενους· εἶχαν ἕξι ποδάρια καὶ ἕξι χέρια. Καὶ ηὗρα ζῶα καὶ γυναῖκες ὁ‐ ποὺ οὐδὲν ἠμπορῶ νὰ σᾶς γράψω. | |
90.8 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἦλθα εἰς ἕνα νησὶν τῶν Μακάρων καὶ ἐσέ‐ βηκα ἀπέσω καὶ ἐγύρευσα τοὺς θεούς μας. Καὶ οὐδὲν ηὕρηκα οὐδέ‐ ναν, ἀμὴ ὁ βασιλεὺς τῶν Μακάρων ἐμένα μὲ ὅρκον μοῦ ὁμολόγησεν καὶ ἔδειξέ μου τὴν ἅπασαν δουλείαν· καὶ ἀληθινὰ οἱ θεοί μας | |
| 5 | εἶναι εἰς τὰ καταχθόνια τοῦ Ἅδου δεδεμένοι ἀπὸ τὸν μέγαν θεὸν τὸν Σαβαώθ. | |
90.9 | Καὶ ἐξέβηκα ἀπὸ τὸ νησίν τους καὶ εἶδα τὸ νησίν, ὁ‐ ποὺ εἶχεν ζήσει ὁ προπάτορας Ἀδάμ, ὁποὺ ὀνομάζετον Ἐδέμ, ὁ‐ ποὺ ἐφύτευσεν {αὐτὸν} ὁ θεὸς ἐκεῖ, τὸν παράδεισον. Καὶ αὐτοῦ μὲ συναπάντησαν δύο πουλία ἀνθρωπόμορφα καὶ εἶπαν μου ἔτζι· “Ἀ‐ | |
| 5 | λέξανδρε βασιλέα, διατί τὸν θεὸν παροργίζεις; Βλέπε, πλέον εἰς τὴν ἄκραν μηδὲν ὑπηγαίνης πρὸς τὸν παράδεισον, ὅτι τὸν φυλά‐ γει ἡ φλογίνη ἡ ῥομφαία καὶ σὲ θέλει κάψει. Καὶ αὐτὸ ἤκουσα καὶ ἐγὼ καὶ ἐγύρισα πρὸς τὴν οἰκουμένην, καὶ ἔπλευσα τοὺς δʹ ποταμούς, ὁποὺ ἐξεβαίνουν ἀπὸ τὸν παράδεισον καὶ σεβαί‐ | |
| 10 | νουν εἰς τὸν κόσμον. | |
90.10 | Καὶ ἐξέβηκα δεξιὰ καὶ διὰ ἕνα χρόνον ἐξέβηκα εἰς τὴν οἰκουμένην, εἰς τῆς Ἰνδίας τὸν Πῶρον τὸν βασιλέα, καὶ θέλομεν νὰ πολεμήσωμεν μετ’ αὐτόν, διότι νὰ γένη τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ γληγορότερα. | |
90.11 | Καὶ χαίρου, μανίτζα μου, μὲ τὸν διδάσκαλόν μου τὸν Ἀριστοτέλην καὶ πάλιν γράψετέ μου τὸ πῶς εἶστε εἰς τὸ βασί‐ | |
| λειόν μου”. | ||
91.1 | Ὁ Πῶρος, ὁ βασιλεὺς τῆς Ἰνδίας, ὅλον τὸν κόσμον ἐσύ‐ ναξε καὶ ἄλλα βασίλεια, φουσάτα πολλὰ ἀναρίθμητα, καὶ ἔγραψε τὰ φουσάτα του καὶ ηὗρε ἐννενήντα φορὲς ἀπὸ χίλιες χιλιάδες καὶ εἶχεν καὶ δέκα χιλιάδες λέοντας, ὁποὺ ἦσαν μαθημένοι εἰς | |
| 5 | τὸν πόλεμον. | |
91.2 | Καὶ ὡς εἶδαν το πλῆθος τὸ ἀρίθμητον τὸ φουσάτον τοῦ Πώρου οἱ Μακεδόνες καὶ οἱ ἄλλες γλῶσσες, ἐσκιάστησαν ἀπὸ τὸ πλῆθος καὶ ἔκαμαν βουλὴν ὁκάποιαν πονηρίαν νὰ ποιήσουν, νὰ ἐξεδώσουν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ αὐτοὶ νὰ ἐγλυτώσουν τὴν ζωήν | |
| 5 | τους νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν Μακεδονίαν. Πτολομαῖος ὁ βοϊβόντας ἤ‐ κουσέ το καὶ ἦλθε καὶ ὁμολόγησέν το τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ ὡς ἤ‐ κουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ὅρισε καὶ ἔμασε τὸ φουσάτο ὅλον κοντά του καὶ εἶπεν τους. | |
91.3 | “Ὦ ἠγαπημένοι καὶ ἀνδρειωμένοι Μακεδόνες, ἀπὸ ὅλον τὸ γένος ἐνδοξότατοι καὶ τετιμημένοι καβαλλαραῖοι χρυσοπτερνιστη‐ ράτοι, ὅλον τὸν κόσμον ἐπαραλάβετε καὶ ὅλην τὴν οἰκουμένην ἐ‐ πατάξατε μὲ τὴν δεξιάν σας χεῖρα, καὶ τὴν σήμερον ἡμέραν ἐσκι‐ | |
| 5 | αστήκετε ἀπὸ τοὺς ἄτυχους ἄνδρας καὶ σκιασταραίους καὶ οὐδετι‐ ποτέϊνους τοὺς Ἰνδιῶτες; Καὶ νὰ ἠξεύρετε, αὐτοὶ οὐδὲν ἠμπο‐ ροῦν, ἔτζι νὰ μᾶς φᾶν, ὡσὰν σᾶς φαίνεται. Καὶ ἐγὼ ἂν σᾶς ἐξέβη‐ κα τίποτες ἐκ τὴν καρδίαν σας καὶ ἀπόφυγεν ἡ ἀγάπη σας εἰς ἐ‐ μένα καὶ οὐδὲν μὲ θέλετε, ἐτούτην τὴν ἡμέραν ἐσεῖς ἀτοί σας μὲ | |
| 10 | σκοτώσετε. Ἐὰν ἠξεύρετε ὅτι σᾶς θέλει γίνει τίποτες καλὸν καὶ ἂν σᾶς κάμνη τίποτες ὁ Πῶρος ὁ βασιλεύς, ἐγὼ ἀτός μου διὰ τὸ καλόν σας νὰ ὑπαγαίνω. Ἀμὴ νὰ τὸ ἠξεύρετε ἐσεῖς, Μακεδόνες, | |
| καλά· ἐὰν τὸν Ἀλέξανδρον χάσετε, οὐδὲ ἕνας ἀπ’ ἐσᾶς θέλει ἰδεῖ τὴν Μακεδονίαν, ἀμὴ ἐδῶ εἰς τὴν δούλευσιν καὶ εἰς τὴν αἰχμαλω‐ | ||
| 15 | σίαν θέλετε ἀποθάνει. Καὶ ἐσεῖς νὰ ἠξεύρετε ὅτι οὐδὲν εἶστε καλύτεροι ἀπὸ τὲς γλῶσσες ὅλες οὐδὲ μὲ τὸν πατέρα μου τὸν Φίλιππον, ὡσὰν μετ’ ἐμένα ἐβασιλεύετε. Καὶ νὰ τὸ ἠξεύρετε ὅτι θέλετε χα‐ θῆ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον. Καὶ ἐγνωρίσετε ὅτι ἐμὲν σώζει μου τρεῖς πῆχες ἀπὸ τὴν γῆν ἀπέσω καὶ ἐσεῖς, ζεῖ κύριος ὁ | |
| 20 | παντοκράτωρ, οὐδὲν ἠμπορεῖτε νὰ βασιλεύετε. Καὶ νὰ ἠξεύρετε ὅ‐ τι ὅλοι ἐσεῖς, ἀφόντις τέτοιαν δημηγερσίαν ἐδείξετε τὴν σήμε‐ ρον ἡμέραν, ἐσεῖς καὶ ἡ αὐθεντία σας κακὰ θέλετε ἀποθάνει ἐδῶ καὶ εἰς σκλαβίαν τῶν Περσῶν καὶ τὸ γονικόν σας εἰς μεγάλην δούλευσιν καὶ ἀνάγκην θέλει χαθῆ. Ἐγὼ ἀτός μου ὑπαγαίνω εἰς | |
| 25 | τὸν Πῶρον νὰ πολεμήσω· καὶ ἂν μὲ βοηθήση ὁ θεὸς καὶ σκοτώσω τον, θέλει φανῆ ὅτι ἐγὼ ἀτός μου ὅλον τὸν κόσμον ἐπῆρα οὐχὶ ἐ‐ σεῖς· καὶ ἂν μὲ σκοτώση ὁ Πῶρος ὁ βασιλεύς, ἐσεῖς ἐδῶ οὐδὲν θέλετε δώσει καλὸν θάνατον”. | |
91.4 | Οἱ Μακεδόνες ὡς ἤκουσαν τοὺς λόγους τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἔκλαυσαν πολλὰ καὶ εἶπαν τοῦ βασιλέως· “Ὦ βασιλεῦ Ἀλέξανδρε καὶ μέγα αὐθέντη χρυσοκέφαλε, κάλλιον ἔνι νὰ ἀποθάνωμεν ὅλοι ἀντάμα παρὰ νὰ ζήσωμεν πολύ· ἀμὴ ἡ δημηγερσία ἐτούτη οὐδὲν ἔ‐ | |
| 5 | νι ἀπὸ ἡμᾶς, ἀμὴ οἱ δημηγέρτες καὶ οἱ σκιασταραῖοι οἱ Πέρση‐ δες καὶ 〈οἱ〉 ἄνανδροι οἱ γειτόνοι τῆς Ἰνδίας τὰ φουσάτα, ἤθελαν νὰ μᾶς σκιάσουν. Ἀμὴ ἐμεῖς καλὰ σᾶς ἐγνωρίσαμεν τῆς Ἰνδίας τὰ φουσάτα, ὅ‐ ταν εἶχεν στείλει εἰς τὴν Περσίαν τὰ φουσάτα του ὁ Πῶρος εἰς | |
| βοήθειαν τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως”. Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος | ||
| 10 | ἐχολομάνισεν εἰς τοὺς Πέρσας καὶ ὀργίσθηκέν τους καὶ ὅρισε καὶ ἔνδυσέ τους γυναίκεια ῥοῦχα καὶ ἐτύλιξαν τὰ κεφάλια τους μὲ μαγγάδια. | |
92t | Περὶ ὅταν ὄρθωσεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν πόλεμον νὰ κτυπηθῆ μὲ τὸν Πῶρον. | |
92.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν νὰ ἀρματωθῆ τὸ φουσάτον εἰς τὸν πόλεμον καὶ ἔγραψάν τους κατ’ ὄνομα καὶ ηὗρε ξʹ φορὲς ἀπὸ ρʹ χιλιάδες. Καὶ ἔγραψεν εἰς τὴν Σελεύκειαν ἐπιστολὴν εἰς τὸν Φιλόνην· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὁλονῶν εἰς | |
| 5 | τὸν ἠγαπημένον μου καὶ περιπόθητον τὸν Σελεύκιον τὸν Φιλόνην. Νὰ ἠξεύρης ὅτι ὅλον τὸν κόσμον ἐπαράλαβα καὶ ἐξέβημεν καλὰ καὶ τώρα θέλομεν νὰ πολεμήσωμεν μὲ τὸν Πῶρον τὸν βασιλέα. Καὶ τό‐ μου ἰδεῖς τὴν γραφήν μου, αὐτὴν τὴν ὥραν νὰ φθάσης μὲ τὰ φου‐ σάτα τῆς Δύσης καὶ ἐγλήγορα νὰ ἀντιγράψης νὰ ἠξεύρω νὰ σὲ ἀ‐ | |
| 10 | καρτερῶ”. | |
93.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐδιέβη εἰς τὸν πόλεμον νὰ πολεμήση μὲ | |
| τὸν Πῶρον. Καὶ τόμου ἐμαζώχθησαν κοντὰ τὰ δύο φουσάτα, ὁ Πῶ‐ ρος ἀπέστειλεν ἑπτὰ χιλιάδες λέοντες πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον· καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔστειλεν ἐμπρὸς εἰς τοὺς λέοντας χιλιάδες | ||
| 5 | δʹ βουβαλοβοΐδια ἀμάθητα· οἱ λέοντες ἦλθαν καὶ ἐσμίχθησαν μὲ τὰ βουβαλοβοΐδια καὶ τὰ πνίγουν καὶ ἐχόρτασαν καὶ ἐγύρισαν ὀ‐ πίσω εἰς τὸ φουσάτον. Ἀλέξανδρος ὄρθωσεν τὰ φουσάτα του εἰς τρία τάγματα καὶ αὐτός. Τρουμπέτες πολλὲς καὶ ἀνακαράδες καὶ ὄργανα πολλὰ ἐκτύπησαν εἰς τὲς δύο μερές. Καὶ ἔτζι ἐκτύπησεν | |
| 10 | ἕνας τὸν ἄλλον εἰς ἕνα τόπον· ἀπὸ τὸ ταχὺ {ἐπολεμοῦσαν} ὣς τὸ κλίσμα τοῦ ἡλίου ἐπολεμοῦσαν. Ὁ Πῶρος ὑπῆγεν εἰς τὸ πέσιμόν του. Καὶ εἰς αὐτὸν τὸν πόλεμον ἐσκοτώθησαν ἀπὸ τοῦ Πώρου τὸ φουσάτον χιλιάδες σʹ καὶ ἀπὸ τοὺς Μακεδόνας τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου χιλιάδες ϛʹ καὶ φʹ. | |
93.2 | Καὶ ὡς εἶδεν ὁ Πῶρος τὴν ἀπώλειαν τοῦ πολέμου, ἦλθεν εἰς τὸ φουσάτον καὶ ἔκραξε τοὺς αὐθέντας καὶ βασιλεῖς, ὀποὺ εἶ‐ χεν, καὶ εἶπεν τους· “Ὦ πολυανδρειωμένοι στρατιῶτες τῆς Ἰν‐ δίας, μὲ τοὺς Μακεδόνας ἐπολεμήσαμεν καὶ ἐσκοτώθηκεν πολὺ πλῆ‐ | |
| 5 | θος ἀπ’ ἐμᾶς καὶ ζημία μεγάλη ἐγίγνετον. Τί νὰ ποιήσωμεν;”. Καὶ αὐτοὶ ἐποίησαν βουλὴν καὶ τὸν ἀπεκρίθησαν· “Ὑψηλότατε βασιλέα Πῶρε, εἰς τὸν πόλεμον ἀνθρώπους μηδὲν ἀποστέλνης, ἀμὴ τοὺς με‐ γάλους λέφαντας ἀπόστειλε καὶ τοὺς ἀγρίους λέοντας ἂς σύρωμεν εἰς τὸν πόλεμον”. | |
93.3 | Ὁ Πῶρος ὅρισε καὶ ἤφεραν ρʹ χιλιάδας λέφαντας καὶ εἰς πᾶσαν λέφαντας νὰ ὀρθώσουν ὡσὰν πύργον ἀπάνω τους, ὁποὺ ἦσαν ἀπὸ εἴκοσι ἀρματωμένοι. Καὶ ἔτζι τοὺς ἀπόλυκαν καὶ ὑπῆγαν νὰ πολεμήσουν μὲ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
94.1 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔρχετον εἰς ὅλους αὐτεινοὺς καταπρό‐ σωπα εἰς τὸν πόλεμον· καὶ ὅρισε νὰ βάλη ὁ κάθε εἷς εἰς τὸ ἄλο‐ γόν του κουδούνια, ὁποὺ ὀνομάζονται βροντήσια, καὶ ἔρχονταν ἐ‐ γλήγορα εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ εἶχε καὶ πεζοὺς σʹ χιλιά‐ | |
| 5 | δες καὶ ὅρισε νὰ κόπτουν τὰ ποδάρια τῶν ἐλέφων. Καὶ ὡς ἤκουσαν οἱ ἐλέφαντοι τὰ βροντήσια, ἐσκιάχθηκαν καὶ ἔδωκαν νὰ φεύγουν ἀπὸ τὸν κουδουνισμὸν τῆς φωνῆς. Καὶ αὐτοῦ ἐσκότωσεν ὁ Ἀλέξαν‐ δρος τέσσαρες χιλιάδες καὶ τετρακοσίες χιλιάδες ἀνθρώπους, καὶ ἀπὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐσκοτώθησαν χιλιάδες λβʹ ἄνθρωποι. | |
| 10 | Καὶ ἐσηκώθηκεν μὲ ὅλα του τὰ φουσάτα 〈καὶ ἐπέρασε〉 τὸν Ἀλφὴν ποταμὸν ὀνόμα‐ τι. Καὶ αὐτὸν τὸν ποταμὸν τὸν ἐπερνοῦσαν μὲ τὰ καράβια· τόσον ἦτον τρανός. Καὶ ἔτζι ὁ Πῶρος ἔπεσεν ἐπὶ τὴν ἄκρην τοῦ ποταμοῦ καὶ ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος ἦτον εἰς τὴν ἄλλην ἄκραν καὶ ἔβλεπεν ὁ ἕνας τοῦ ἀλλου‐ νοῦ τὸ φουσάτον. | |
94.2 | Καὶ εἰς ἕξι ἡμέρες ἔφθασεν ὁ Φιλόνης μὲ τὸ φουσάτον τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ τὸ ἀναρίθμητον, χίλιες χιλιάδες ἀρματωμένους ἀνθρώπους καὶ ἑκατὸν χιλιάδες ἄλογα τοῦ στάβλου τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου καὶ χίλιες χιλιάδες καμήλια φορτωμένα δοίκησιν τοῦ Ἀλε‐ | |
| 5 | ξάνδρου καὶ ἤφεράν του καὶ πολυτίμητον ἀπανωφόριν, ἤφεράν του καὶ στέμμαν πολυτίμητον ἀπὸ τὴν βασίλισσαν τὴν Ῥωξάνδρα, καὶ χίλια μουλάρια φορτωμένα χρυσάφιν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ αὐτοῦ ἔστεκεν ὁ Σελευκούσης ὁ Φιλόνης καὶ εἶπεν τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Ὦ ἠγαπημένε μου καὶ ἐγκαρδιακέ μου αὐθέντη, ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου | |
| 10 | βασιλεῦ, βασιλεῦ ὑψηλότατε καὶ αὐθέντη χρυσοκέφαλε καὶ κάστρον τῆς οἰκουμένης ὅλης, Ἀλέξανδρε βασιλέα, οὐδὲν πρέπει ἐσὺ νὰ στέκεσαι ἀντίκρυς τὸν βασιλέα τῆς Ἰνδίας, τὸν Πῶρον· καὶ μηδὲν | |
| ἀργῆς καὶ ἔτζι σύρε ἀπάνω του ἐγλήγορα, ὅτι τὸ φουσάτον μας τώρα ἔνι δυνατόν, ὅτι οὐδὲν εἶδαν τὸν πόλεμον”. | ||
94.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος, ὡς ἦλθεν ὁ Φιλόνης ἐχάρηκεν πολλά. Καὶ ὡς εἶδαν οἱ Μακεδονίτες ὅτι ἦλθεν ὁ Φιλόνης μὲ πλῆθος ἄ‐ πειρον φουσάτου καὶ μὲ δοίκησιν πολλήν, ἀνδρειώθησαν πολλά. Καὶ οἱ Ἰνδιῶτες ὡς ἤκουσαν, εἰς φόβον μέγαν καὶ εἰς τρόμον | |
| 5 | ἔπεσαν. Καὶ ὁ Φιλόνης λέγει πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον· “Ἔχει ὁ Πῶρος πολὺν φουσάτον καὶ μέγαν καὶ ἠβλέποντάς μας θέλουν πολ‐ λὰ ἀνδρειωθῆ, ἐὰν οὐδὲν ὑπάγωμεν ἐγλήγορα καταπάνω τους. Καὶ ἀπέστειλε ἐμένα μὲ τὸ φουσάτον τὸ ἀναπαημένον”. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπε πρὸς αὐτόν· “Τοῦ Πώρου τὸ φουσάτον πλῆθος ἀμέτρητον ἔνι”. | |
95.1 | “Καὶ τὸ ποτάμιν ἐτοῦτο ἔνι ἀπέρατο ἀπὸ τῶν ἀλόγων τὰ ποδάρια”. Ὁ Φιλόνης τὸν ἀπηλογήθη· “Ἡ δεξιὰ τῶν Μακεδόνων ἔνι ἀσάλευτος καὶ τὰ ἄλογα τῶν Μακεδόνων οὐδένα ποτάμιν δύνα‐ ται νὰ τοὺς ἀντισταθῆ. Καὶ τὸ ῥιζικόν σου μὲ ἔνδυσε ἐμένα καὶ | |
| 5 | τὴν εὐχήν σου καὶ εὐλόγησέ με καὶ ὅρισε ἀπόστειλέ με εἰς τὸν Πῶρον. Πολλὴ ἔνι ἡ τύχη καὶ τὸ ἐριζικὸν τῆς βασιλείας σου. Ἔ‐ να αὐθέντην Ἀλέξανδρον οὐδὲ βουνὰ στέκονται οὐδὲ λόγγοι οὐδὲ ποτάμια μεγάλα οὐδὲ κανένα πράγμα. Καὶ οὐδὲν πρέπει ἴσια μετ’ | |
| αὖτον νὰ πολεμᾶς τὸν Πῶρον· πολλοὶ βασιλεῖς εἶναι ἀπὸ κάτω | ||
| 10 | σου ὡσὰν τὸν Πῶρον. Καὶ πρέπει ἐγὼ νὰ πολεμήσω, ὁποὺ κρατῶ τὸ βασίλειον τῆς Περσίας, καὶ ὁ Πῶρος ἔνι τῆς Ἰνδίας”. Ὁ Ἀλέξαν‐ δρος τὸν εἶπεν· “Ὡσὰν ἐβλέπεις καὶ ἐγροικᾶς, ποίησε”. Καὶ ἔτ‐ ζι τοῦ ἔδωκεν ὁ Ἀλέξανδρος χίλιες χιλιάδες, εἶχεν καὶ ἰδικές του χίλιες χιλιάδες. Καὶ ἔτζι ὁ Φιλόνης ὅρισε καὶ ἐπῆρε πᾶσα | |
| 15 | καβαλλάρης ἀπὸ ἕνα πεζὸν ὀπισωκάπουλά του μὲ σκουτάριν καὶ μὲ σπαθίν. Καὶ ὅταν τοῦ Πώρου τὸ φουσάτον ἐγεύονταν, ὁ Φιλόνης ὑ‐ πῆγε καὶ ἐκτύπησέ τους πόλεμον μὲ τὰ φουσάτα του. Καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι ἐξόπισθεν ἀπέρασαν ὡσὰν ἀπὸ μικρὸν νερόπουλον. Καὶ τόμου ἐπέρασαν, ἔρριξαν τοὺς πεζοὺς ἀπὲ τὰ ἄλογα. Καὶ ἐκτύπη‐ | |
| 20 | σαν τὸ φουσάτον τοῦ Πώρου καὶ τόσον μέγαν κόψιμον ἔκαμναν εἰς αὐτεινοὺς οἱ καβαλλαραῖοι καὶ οἱ πεζοί, ὅτι πᾶσα ἄνθρωπος ἔφρι‐ ξε. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶδε τὴν ἀνδρείαν, ὁποὺ ἐποίησεν ὁ Φιλόνης, καὶ ἐθαύμασεν θαῦμα μέγα καὶ ὅρισεν εἰς τὸ φουσάτον του καὶ ἀρματώθηκαν καὶ οὕτως ἐποίησε καὶ αὐτὸς ὡσὰν καὶ ὁ Φιλόνης καὶ | |
| 25 | ἐπέρασε τὸν ποταμόν. Καὶ τῆς Ἴνδιας τὰ φουσάτα πολλὰ ἐπολέμι‐ ζαν. | |
96.1 | Καὶ ἀρχίνισαν νὰ φεύγουν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ἔφθα‐ σε μὲ τὸ ἀλλάγιν του καὶ ἐσκότωσαν πολὺν πλῆθος λαοῦ καὶ πολ‐ λοὺς ἀπ’ αὐτουνοὺς ἐπίασαν. Καὶ ὁ Πῶρος ἔφυγεν. Καὶ εἰς αὐτὸν | |
| τὸν τόπον ἐσκοτώθησαν ἀπὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ φουσάτον χιλιάδες | ||
| 5 | τρεῖς καὶ ὀκτακόσιοι καὶ ἀπὸ τοῦ Πώρου τὸ φουσάτον ἐσκοτώθησαν χίλιες χιλιάδες. Καὶ ὁ Πῶρος φεύγοντας ἀρχίνισε νὰ λέγη· “Ὦ, ἐγὼ ὁ ταλαίπωρος! Πῶς οἱ μεγάλοι καὶ ὑψηλοὶ ἔπεσαν καὶ οἱ ἀδύ‐ νατοι ἐζώστηκαν δύναμιν, πῶς οἱ Μακεδόνες τὴν φοβερὰν δύναμιν ἐπάταξαν καὶ ἐχάλασαν ἕως τὸ ἄκρον τῆς γῆς καὶ ἦλθαν καὶ ἐσέ‐ | |
| 10 | βησαν εἰς τὰ μαλλία μου καὶ ἐκόλλησαν ὥσπερ κολλητζίδες. Ἐ‐ σμίχθησαν καὶ ἐχάλασαν τὰ φουσάτα μου ὅλα καὶ τουτουνοὺς οὐδὲ τὸ ποτάμιν τὸ μέγαν, τὸ Ἀλφεῖον, οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ τοὺς κρατή‐ ση”. | |
96.2 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔπεσε εἰς τὸ πέσιμον τοῦ Πώρου μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ἀπέστειλαν κουρσάτορας καὶ ἐκούρσευαν τὸν τόπον τῆς Ἰνδίας. Ὁ Πῶρος ἦλθε καὶ ἐσέβη εἰς τὸ κάστρον, ὁ‐ ποὺ εἶχε τὸ σκαμνίν του, εἰς τὴν Ἡλιόπολιν. | |
97.1 | Καὶ ὁλόγυρα τοὺς βασιλεῖς, ὁποὺ εἶχεν, καὶ εἰς τὲς γλῶσσες ὅλες ἔγραψεν ἐπιστολές· “Νὰ ἠξεύρετε, συντρόφοι ἐδικοί μου καὶ ἀδελφοί μου, καὶ νὰ μάθετε καὶ νὰ ἐγνωρίσετε, εἷς ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς μικρότερος ὅτι τὴν οἰκουμένην ὅλην ἐπῆρε καὶ τὸν | |
| 5 | Τάρειον τὸν βασιλέα ἐσκότωσεν καὶ ἦλθε καὶ εἰς ἐμᾶς. Τρεῖς φο‐ ρὲς ἐπολέμησάν με καὶ τὲς τρεῖς φορὲς μᾶς ἐτζάκισαν καὶ ἐχάλα‐ | |
| σαν καὶ τὸν Ἄλφειον ποταμὸν ἐπέρασε μὲ τὰ φουσάτα του καὶ τὸν ἰδικόν μου τὸν τόπον κουρσεύει καὶ χαλάει. Καὶ παρακαλῶ σας ὁλουνοὺς ἐσᾶς, ἐλᾶτε εἰς βοήθειάν μου νὰ βοηθήσετε ὅτι, ἐ‐ | ||
| 10 | μένα ἐχάλασεν, ἐσεῖς νὰ τὸν ἀντισταθῆτε οὐδὲν ἠμπορεῖτε”. | |
97.2 | Καὶ ὡς ἤκουσαν τοῦ Πώρου τὲς ἐπιστολές, ὁποὺ ἦσαν εἰς τοῦ Βορέως τὸ μέρος, ἦλθαν εἰς βοήθειαν τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας. Ἦσαν ἐννέα φορὲς χίλιες χιλιάδες καὶ τοῦ Πώρου ἦσαν τέσσαρες φορὲς χίλιες χι‐ λιάδες καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦσαν δέκα φορὲς χίλιες χιλιάδες. Καὶ ἔτζι ὀρθώνετον | |
| 5 | εἰς τὸν πόλεμον καὶ ἦλθαν νὰ πολεμήσουν. Καὶ τόμου ἐμαζώχθη‐ καν ἀνάγναντα τὰ δύο φουσάτα, λέγει ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς τὸν Φι‐ λόνην· “Σύρε καταπάτησε τὰ φουσάτα τοῦ Πώρου”. Ὁ Φιλόνης εἶ‐ πε πρὸς αὐτόν· “Καὶ πῶς ὁρίζεις νὰ τὸ καταπατήσω;”. Ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος τὸν εἶπεν· “Σύρε μὲ ἐπιστολήν”. Καὶ δίδει του ἐπιστολὴν ὁ Ἀλέξανδρος | |
| 10 | ὁ βασιλεὺς καὶ γράφει οὕτως· | |
98.1 | “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ μέγας χρυσοκέφαλος, τὸν Πῶρον τὸν βασιλέα γράφω καὶ χαιρετῶ σε. Νὰ ἠξεύρης ὅτι προσκυ‐ νημένο κεφάλιν ἀκονισμένο σπαθὶν οὐδὲν τὸ κόπτει ποτέ. Καὶ ἂν ἀγαπᾶς καὶ θέλης, δός μου δῶρα καὶ λιζάτον καὶ ἔχε τὸν τόπον | |
| 5 | σου καὶ τὸ βασίλειόν σου ὅλον καὶ αὐθέντης καὶ οἰκοκύρης νὰ εἶ‐ σαι καὶ ἔχε τὴν ζωήν σου. Καὶ μηδὲν πολλὰ ὑψώνεσαι καὶ παραφαρσεύεσαι, ὅτι ὁποὺ πολλὰ ὑψώνεται καὶ παραφαρσεύεται, γλήγορα πίπτει κάτω εἰς τὴν γῆν. Ἀ‐ | |
| μὴ ἐσὺ ἂν ἔχης μανίαν καὶ κάκηταν ὅλης τῆς Ἰνδίας, δείχνεσαι ἀτός σου ἀπὸ τὸ ἔργον σου. Καὶ αὐτεινοὺς ἀπὸ τὴν ἀγνωσίαν τοὺς φέρνεις νὰ σφα‐ | ||
| 10 | γοῦν. Καὶ ἂν ἐσὺ τοὺς στρατιώτας τῆς Ἰνδίας οὐδὲν ποθῆς καὶ ἀγαπᾶς, ἐγὼ ποθῶ καὶ θέλω τοὺς Μακεδόνας. Νεμάλον ἦτον ὅσον ἐ‐ πολεμήσαμεν τὰ δύο φουσάτα ἕως τὴν σήμερον ἡμέραν. Ἀμὴ ἃς πο‐ λεμήσωμεν καὶ οἱ δύο· οὐδὲν πρέπει δι’ Ἀλέξανδρον καὶ διὰ Πῶ‐ ρον νὰ ἐρημάξη ὅλος ὁ κόσμος. Καὶ ἂν σκοτώσης ἐσὺ ἐμένα, ὁλο‐ | |
| 15 | νῶν τῶν ἰδικῶν μου νὰ εἶσαι αὐθέντης καὶ οἰκοκύρης. Εἰ δὲ ἐγὼ σκοτώσω πάλι ἐσένα, νὰ εἶμαι αὐθέντης ὅλης τῆς Ἰνδίας. Καὶ ἂν θέλης νὰ ἔχης τὴν ζωήν σου νὰ εἶσαι καὶ αὐθέντης τοῦ τόπου ὁ‐ λονοῦ, ἐμένα φουσάτον καὶ λιζάτον δίδε καὶ ἀναπαύου. Καὶ ἀπ’ αὐτὲς τὲς δύο βουλὲς στεῖλε μου καὶ ἀντίγραψέ μου”. | |
98.2 | Αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν ὁ Φιλόνης ἐπῆρε καὶ ἐδιάβασέν την τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως. | |
99.1 | Ὁ Πῶρος τὴν ἐπιστολὴν ἐδέχθη καὶ ὅρισε καὶ ἀνάγνωσάν την δυνατὰ καὶ εἶπε· “Ἐγὼ νὰ πολεμήσω μετ’ ἐσένα καὶ τὰ φουσά‐ τα μας ἂς στέκονται παράμερα”. Καὶ ἐχάρηκεν ὁ λαὸς ὅλος τῆς Ἰν‐ δίας καὶ ἐπαρεπάρθην πολλὰ ὁ Πῶρος καὶ ἐχάρηκε πολλὰ καὶ εἶπεν· | |
| 5 | “Ἐσὺ εἶσαι ὁ Φιλόνης τοῦ Ταρείου ὁ ἀντίτοπος τῆς Περσίας ὁ αὐθέντης;”. Φιλόνης τὸν ἀπεκρίθην· “Ἐγὼ εἶμαι καὶ τὴν σήμερον | |
| αὐθέντης τῆς Περσίας καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶμαι πολλὰ ἠγαπημέ‐ νος· ἀκόμη ἔχω καὶ τῆς Λεντίας τὸ βασίλειον”. Ὁ Πῶρος τὸν εἶ‐ πεν· “Ἀπὸ τὴν σήμερον ἐσεῖς αὐθέντην οὐδὲν ἔχετε· ἀπὸ τὰ χέ‐ | ||
| 10 | ρια τὰ ἰδικά μου ὁ Ἀλέξανδρος θέλει ἐπάρει θάνατον. Καὶ ἐσὺ ἰ‐ δὲς διὰ τὴν ζωήν σου καὶ ποίησε τίποτες. Καὶ ἂς εἶσαι ἰδικός μου καὶ αὐθέντευε τὴν Περσίαν καὶ ἀπὸ τὴν Ἰνδίαν νὰ σὲ δώσω τὸ τέταρτον μερδικόν”. Καὶ ὁ Φιλόνης τὸν ἀπεκρίθην· “Ἐγὼ τὴν σήμερον ἡμέραν εἶμαι αὐθέντης τῆς Περσίας καὶ ἐσὺ μὲ δίδεις τὸ | |
| 15 | τέταρτον μερτικὸν ἀπὸ τὴν Ἰνδίαν. Ὁ Ἀλέξανδρος ὅλην τὴν Ἰνδίαν μοῦ ἔδωκεν ὅταν τὴν περιλάβη νὰ μὲ κάμη αὐθέντην τῆς Ἰνδίας”. Οἱ στρατιῶται αὐτοῦ ἠστήκονταν καὶ τὸν ἀπεκρίθησαν· “Διατί τὸν ὑψηλότατον καὶ φρονιμότατον αὐθέντην οὕτως συντυ‐ χαίνεις;”. Καὶ ὁ Φιλόνης τὸν εἶπεν· “Ἐγὼ μέγαν καὶ φοβερὸν | |
| 20 | αὐθέντην ἔχω καὶ εἶμαι αὐτόβουλος καὶ ἀποκρισάρης καὶ ἐμπιστευ‐ μένος δοῦλος”. Καὶ ὁ Πῶρος τὸν ἀπεκρίθη καὶ εἶπε πάλε τοῦ Φι‐ λόνη· “Γένου ἰδικός μου καὶ νὰ σοῦ δώσω τὴν θυγατέραν μου καὶ εἰς τὸν θάνατόν μου νὰ σὲ κάμω αὐθέντην εἰς τὴν Ἴνδιαν ὅλην”. Καὶ ὁ Φιλόνης τὸν εἶπεν· “Πίστευσόν μοι, Πῶρε βασιλέα, ἀπὸ τὴν | |
| 25 | ἀγάπην τοῦ Ἀλεξάνδρου οὐδὲν ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ μὲ χωρίση ἀπὸ τὸν αὐθέντην μου. Ὅλος ὁ κόσμος 〈ὁ〉 ἠγαπημένος καὶ ὅλη ἡ οἰ‐ κουμένη οὐδὲν ἀξιάζει μίαν τρίχαν ἐκ τὸ κεφάλιν τοῦ Ἀλεξάνδρου· καὶ νὰ πιστεύσης”. | |
99.2 | Καὶ τόμου ἔσωσε τοὺς λόγους ὑπῆγεν ὁ Φιλόνης καὶ εἶπε τοῦ Πώρου· “Καὶ ἐκαβαλλίκευσε ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος σὲ ἀκαρτερεῖ καβαλλάρης εἰς τὸ ἄλογόν του τὸ μέγα”. | |
100.1 | Τόμου ἔφθασεν λέγει τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Καβαλλίκευσε αὐθέντη”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐκαβαλλίκευσεν καὶ ἐξέβη εἰς τὴν τζούστραν καὶ ἐρώτα τὸν Φιλόνην· “Ποταπὸς ἄνδρας ἔνι ὁ Πῶρος καὶ τὸ πῶς ἐγροίκησες τὴν καρδίαν του”. Καὶ ὁ Φιλόνης τὸν ἀπο‐ | |
| 5 | κρίθηκεν· “Τὸ κορμίν του ἔνι μέγα πολὺ καὶ ἔνι καὶ χοντρὸς καὶ | |
| δυνατός, ἀμὴ εἶναι σάπια τὰ κρέη του. Καὶ σύρε, Ἀλέξανδρε, γλήγορα ὅτι τὸν θέλεις σκοτώσει. Καὶ τὸ ἐριζικὸν τὸ ἰδικόν σου σὲ βοηθᾶ μὲ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς”. Καὶ ἔτζι ἀρχί‐ νισεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ παρακαλῆ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς | ||
| 10 | γῆς Σαβαώθ· | |
101.1 | “Θεέ μου ὑψηλότατε, ὁποὺ ἀναπαύεσαι εἰς τοὺς ἁγίους, γένου βοηθός μου τὴν σήμερον εἰς τὸν Πῶρον τῆς Ἰνδίας. Ἕνας κύριος Σαβαώθ”. Καὶ εἶπεν τοὺς λόγους του. Ὁ Ἀλέξανδρος ἐπῆ‐ ρε τὸ κοντάριν του καὶ ἐξέβη ἐμπρὸς τὸν Πῶρον. | |
102.1 | 〈Κ〉αὶ ὁ Πῶρος ἐξέβη ἀπὸ τὸ φουσάτον του ἐμπρὸς εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ τὰ φουσάτα του ἐστάθησαν ἐξ ἐναντίας ἐθωροῦ‐ σαν. Καὶ οἱ δύο μαχιζόμενοι ἰδόντες ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἔδραμαν τὰ ἄλογά τους καὶ ἐκτυπήθησαν καὶ ἐτζάκισαν τὰ κονδάριά τους | |
| 5 | οἱ δύο καὶ ἔσυραν τὰ πελατίκια, τὲς βίτζες, καὶ ἐκτύπησεν ἕνας τὸν ἄλλον ἀπὸ δώδεκα φορές. Ἔπειτα ἔσυραν τὰ σπαθία τους καὶ ἐζύγωσεν ὁ Ἀλέξανδρος κοντὰ καὶ εἶπε τοῦ Πώρου· “Τέτοιαν ἐμπιστοσύνην ἔχεις, Πῶρε, εἰς τὰ φουσάτα σου καὶ ἔρχονται νὰ σὲ βοηθήσουν”. Καὶ ὁ Πῶρος ἐγύρισε τάχα νὰ σταματήση τὸ φουσάτον του καὶ ὁ | |
| 10 | Ἀλέξανδρος ἐκτύπησεν τὸ ἄλογόν του τὸ μέγα δυνατά, ἀπήδησεν | |
| εἰς τὸν Πῶρον γλήγορα καὶ ἐκτύπησέν τον μίαν σπαθέαν εἰς τὴν δεξιάν του τὴν μερίαν καὶ ἐχάλασέ τον. Καὶ τὸ ἄλογόν του τὸ Βουκέφαλον ἐπίασεν τὸ ἄλογον τοῦ Πώρου ἐκ τὸ κεφάλιν καὶ ἔρρι‐ ξέ το εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἀποδάρθη ὁ Πῶρος ἐκ τὸ ἄλογόν του κάτω | ||
| 15 | καὶ ἀπόθανεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. Καὶ τῆς Ἰνδίας τὰ φουσάτα ἔδωκαν εἰς τὸ φυγίον νὰ φεύγουν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος κατόπισθέν τους ἐδίωχνεν καὶ ἐσκότωσεν τὸ φουσάτον τοῦ Πώρου τρεῖς χιλιάδες καὶ πολλοὺς ζωντανοὺς ἐπίασεν. Καὶ τοῦ Πώρου τὸ λείψανον ἐπῆ‐ ρε το καὶ εἰς χρυσὸν κρεββάτιν τὸ ἀπόθηκεν καὶ ὑπῆγεν το εἰς | |
| 20 | τὸ σκαμνίν του τὴν Ἡλιόπολιν. Καὶ ἔβαλέ του ἀπανωφόριν πολυ‐ τίμητον καὶ εἰς τὸ κεφάλιν του ἔβαλε στέμμα πολύτιμον. | |
102.2 | Ἡ βασίλισσα ἡ Κλετεμίσα τὰ μαλλία της ἀπόλυκε ἕως εἰς τὴν γῆν καὶ τὸ πολυτίμητον φόρεμα ἔσκισεν ἕως εἰς τὴν γῆν. Καὶ λʹ χιλιάδες ἀρχόντισσες τῆς Ἰνδίας ἦλθαν καὶ ἐσυναπάντησαν 〈μὲ〉 τὸν κλαυθμὸν καὶ δάκρυα πολλὰ τὸ κορμὶν τοῦ Πώρου, καὶ μὲ θλῖψιν καὶ θρῆνον ἐ‐ | |
| 5 | συναπάντησαν τὸν Πῶρον. | |
103.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἔβαλε τὸν Πῶρον εἰς κάμπον εἰς ἕνα χρυσὸν κρεββάτιν μὲ τιμὴν μεγάλην καὶ μὲ πολυτίμητα ῥοῦχα καὶ τὸ στέμμαν του τὸ τρανὸν καὶ μὲ ὅλον τὸ φουσάτον ἔκλαιε καὶ 〈μὲ〉 τιμὴν μεγάλην τὸν ἔθαψαν. Καὶ εἰς αὐτὸν τὸν κάμπον ἔκαμεν | |
| 5 | ὁ Ἀλέξανδρος ἡμέρες δώδεκα. | |
103.2 | Ἔπειτα ἐσέβη εἰς τὸ κάστρον εἰς τὴν Ἡλιόπολιν καὶ ἐσέβη εἰς τὸ βασίλειον τοῦ Πώρου. Καὶ τόσα παράδοξα εἶδεν αὐ‐ τοῦ, ὁποὺ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε· ὅλα εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ Πώρου τὰ εἶδεν. Τὸ παλάτιν ἦτον πολλὰ μέγα καὶ μα‐ | |
| 5 | κρὸν ἕως σαϊτοδοξόβολα δʹ. Ὁ τοῖχος ἦτον χρυσὸς καὶ ἡ στολὴ ὅλη καὶ αὐτὴ χρυσὴ καὶ ἦτον ἐγκοσμημένη μὲ τρανὸν μαργα‐ ριτάριν καὶ μὲ πολυτίμητα λιθάρια. Καὶ εἶχεν ἱστορισμένον τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν ὅλους τοὺς πολέμους, καὶ τοὺς δώδεκα μῆ‐ νας εἰς πρόσωπα εὔμορφα ἀνθρώπινα πᾶσα ἑνοῦ τρεχομένου μὲ χρυ‐ | |
| 10 | σάφιν, καὶ τὲς ὧρες ὀρθωμένες πᾶσα ὥρα καθὼς τρέχει τοῦ καθε‐ νοῦ μηνός, καὶ μανάλια ἐγκοσμημένα ὁλόχρυσα ἑκατόν. Καὶ ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἑκατὸν φαρία τοῦ στάβλου τῆς Ἰνδίας ὅλα ἀρμα‐ τωμένα καὶ κουβέρτες ἀπὸ σύρμα. Καὶ ἤφεράν του λέοντες δέκα χιλιάδες, ὁποὺ ἐκυνήγαν ὁ Πῶρος ὁ βασιλεύς, καὶ εἴκοσι χιλιά‐ | |
| 15 | δες πάρδους καὶ χίλια ἄρματα ἕτοιμα περιχρυσωμένα καὶ τὸ στέμ‐ μαν τοῦ Πώρου τὸ πολυτίμητον ἀπὸ τοῦ ἀμετικτοῦ τὰ λιθαρόπουλα, καὶ σταγόνια ὁλόχρυσα ρʹ χιλιάδες καὶ πενήντα χιλιάδες πο‐ τήρια μὲ λιθαρόπουλα ἀπὸ κούκκαλα ἐλεφάντινα καὶ μὲ τρανὸν μαργαριτάριν καὶ ποτήρια ἑκατὸν πενήντα ἀπὸ λιθαρόπουλα ἐγκοσμημένα μὲ χρυσσομάργαρον | |
| 20 | καὶ μὲ πολυτίμητα ἄλλα πράγματα, ὁποὺ οὐδὲν ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ ἐρευνήση. Καὶ ἐποίησεν ὁ Ἀλέξανδρος χρόνον ἔνα μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ὅλη ἡ βασι‐ λεία ὁλόγυρα καὶ οἱ αὐθεντάδες ἦλθαν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ πολλὰ δῶρα πολυτίμητα τοῦ ἤφεραν. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἠγαπημένον τὸν ἰδικόν του τὸν | |
| βοϊβόντα του τὸν Ἀντίοχον ἐποίησεν αὐθέντην τῆς Ἰνδίας ὅλης. | ||
104t | Περὶ ὅταν ἐκίνησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὑπάγει εἰς τὰς Ἀμαζόνας γυναῖκες. | |
104.1 | Καὶ ἀτός του ὁ Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν εἰς τὲς Ἀμαζόνες τὲς γυναῖκες, ὁποὺ ἔχουν τὸ βασίλειόν τους. Καὶ ἦλθε εἰς ἕνα κάστρον ἰδικόν τους καὶ ἀρχίνισεν νὰ πολεμήση. Καὶ ἐπολέμησεν ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ οὐδὲν ἠμπόρεσεν νὰ περιλάβη τὸ κάστρον. | |
105.1 | Καὶ ἥκουσαν ἐκεῖνες οἱ γυναῖκες τὸ πὼς ἦλθεν ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος εἰς τὸ κάστρον τους καὶ ἐπολέμησεν, καὶ ἀπόστειλαν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον εὔμορφες γυναῖκες ὁρισμένες ἑκατὸν μὲ πολυτί‐ μητα δῶρα καὶ μὲ μεγάλην τιμήν, καὶ ἐπιστολὴν οὕτως· “Ὁκάτι | |
| 5 | μαντάτον μᾶς ἦλθεν εἰς τὸ αὐτί, ὦ ἐλεῆμον καὶ ἀγαθέ, πολυτίμη‐ τε καὶ ὑψηλὲ βασιλέα Ἀλέξανδρε, διότις τὸν κόσμον ὅλον ἐπαρά‐ λαβες καὶ ἦλθες μὲ τὲς γυναῖκες νὰ πολεμήσης. Καὶ ἐτούτη ἡ δου‐ λεία ἄπιστη μᾶς φαίνεται. Καὶ ἐσύ, τόσον φοβερὸς αὐθέντης καὶ φρονιμώτατος ἀπὸ ὅλης τῆς οἰκουμένης τὰ βασίλεια, ὁποὺ νὰ σὲ | |
| 10 | ἠξεύρομεν, καὶ οὐδὲν πρέπει τὴν βασιλείαν σου νὰ πολεμήσης μετ’ ἐμᾶς, νὰ μηδὲν σὲ ὑποπέση τίποτες καὶ τζακίσωμέν σε, καὶ θέλει γένη μεγάλη ἐντροπὴ τῆς βασιλείας σου. Εἰ δὲ τζακίσης ἐσὺ ἡ‐ | |
| μᾶς, οὐδεμίαν ἐντροπὴ ἔχομεν, διότι εἴμεστεν γυναῖκες. Ἀμὴ παρακαλοῦμεν τὴν βασιλείαν σου, ἐλεῆμον βασιλέα, μηδὲν μᾶς κα‐ | ||
| 15 | τατρέχης, ἀμὴ ἂς ἱστορίσουν τὸ πρόσωπόν σου τὸ ὡραιότατον καὶ στεῖλε το νὰ βασιλεύη εἰς ἐμᾶς ἀντίτοπόν σου ὥσπερ βασιλέας. Καὶ αὐτοῦ ἀποστείλαμεν τὴν βασιλείαν σου δῶρα πολυτίμητα καὶ λιζάτον, χρυσάφιν καὶ μαργαριτάριν καὶ τὸ στεφάνιν τῆς βασίλισ‐ σας τῆς Κλετέρβας καὶ κορίτζια διαλεκτὰ εὔμορφα ρʹ νὰ εἶ‐ | |
| 20 | ναι εἰς ὄρεξιν τῆς βασιλείας σου καὶ τῶν μεγιστάνων σου. Καὶ παρακαλοῦμεν τὴν βασιλείαν σου νὰ μᾶς ἐλεημονήσης, ὦ ἐλεῆμον μεγαλειότατε αὐθέντη, ἐὰν ὀλίγα δῶρα ἐστείλαμεν τὴν βασιλείαν σου. Ἔχε μας ἐμᾶς ὡσὰν ἐνεμπιστευμένες δοῦλες σου δεδουλωμένες. Καὶ πάλιν μᾶς ἀντίγραψε ἐγλήγορα, ὅτι ἔνι τὸ συμπάθιόν σου | |
| 25 | εἰς ἡμᾶς”. | |
106t | Περὶ ὅταν ἔστειλε ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν βασίλισσαν ἐπιστολήν. | |
106.1 | “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὁλουνῶν εἰς τὴν ἀδελφήν μας τὴν Κλητέρβαν τῶν Ἀμαζόνων τὴν βασίλισσαν. Καὶ χαι‐ ρετῶ σε πολλὰ καὶ γράφω σε πὼς ἐδέχθηκα τὴν γραφήν σου καὶ εὐ‐ χαρίστησά την καὶ οὐχὶ διὰ τὰ δῶρα, ὁποὺ ἀποστείλετε καὶ οὐ‐ | |
| 5 | δὲν ἔπρεπε ἐσᾶς νὰ ἀποστείλετε εὔμορφες γυναῖκες. Καὶ ἐμεῖς ὅ‐ λον τὸν κόσμον ἐπατάξαμεν, πόσον {θέλομεν} ἀπὸ γυναῖκες εὔμορ‐ φες ἠθέλαμεν, εἴχαμεν. Καὶ αὐτοῦ σᾶς ἀποστέλλω τὸ κονδάριν μου | |
| νὰ βασιλεύη εἰς ἐσᾶς εἰς τὸν τόπον τὸν ἰδικόν σας. Καὶ γλήγο‐ ρα νὰ μὲ ἀποστείλετε λʹ χιλιάδες γυναῖκες νὰ ἔνι εἰς βο‐ | ||
| 10 | ήθειάν μου, ὅτι ὑπαγαίνω εἰς τὸν βασιλέα τῆς Θεσσαλονίκης, τὸν Εὐημήτριον, ὅτι οὐδὲν ἠθέλησε νὰ προσκυνήση ἀλλ’ οὐδὲ ἐκαταδέ‐ χθη το”. | |
106.2 | Ὁ Πτολομαῖος ὁ βοϊβόντας αὐτοῦ ἠστέκετο, καὶ ἐμετωρί‐ στηκε καὶ εἶπε· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, δός μου γυναῖκες νὰ βασιλεύω. Καὶ ἂν οὐδὲν μοῦ δίδης τὸ βασίλειόν τους καὶ τὰς ρʹ γυναῖκες, δός μου νὰ τὲς προβοδήσω εἰς τὸ βασίλειόν τους”. | |
| 5 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐγέλασε πολλὰ καὶ εἶπε· “Ἐὰν εἶσαι καὶ βοϊβόν‐ τας μου, μία ἀπ’ αὐτὲς τὲς εὔμορφες θέλει σὲ νικήσει”. Ὁ Πτολο‐ μαῖος τὸν Ἀλέξανδρον ἀπεκρίθη· “Ἐσύ, ὁποὺ εἶσαι ὑψηλότατος βασιλεύς, ἐσκιάστηκες ἀπ’ αὖτες ὄχι ἐγώ, ἀφόντις ὑπάγουν εἰς τὸ ὀσπίτιν τους καλά”. | |
107.1 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθη ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν Εὐημήτριον, τῆς Μυρσιλίας τὸν βασιλέα. Καὶ ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος ἐθαύμασεν ὅτι ἐκίνησεν ὁ Ἀλέξανδρος καταπάνω του, καὶ ἔγραψε τὰ φουσάτα του καὶ ηὗρε χιλιάδες ὀκτακοσίες ἀρματωμένους. Καὶ | |
| 5 | ἐκίνησε καταπάνω εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἀπόστειλε καταπατητά‐ δες καὶ ἦλθαν νὰ καταπατήσουν τὴν βίγλαν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν, ἀπέστειλεν τὸν Σελεύκιον τὸν βοϊβόντα του μὲ χιλίους ἀρματωμένους εἰς ἕνα τόπον νὰ κρυβηθῆ. Καὶ ὁ | |
| Εὐημήτριος μὲ τὰ φουσάτα του ἤθελε νὰ κτυπήση τὸν Ἀλέξανδρον | ||
| 10 | εἰς τὸ πέσιμόν του. Καὶ ὁ Σελεύκιος τὸν ἐκτύπησεν ἔξαφνα; ὁποὺ οὐδὲν ἐπαντύχαινε φουσάτον, καὶ ἐτζάκισέν τους καὶ αὐτὸν τὸν ἐπίασεν ζωντανὸν καὶ ἤφεράν τον εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὅρι‐ σεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔκοψαν τὸ κεφάλιν του. | |
107.2 | 〈***〉 οἱ γλῶσσες αὐτὲς ἔφυγαν ὅλες εἰς τοῦ Βορέως το μέ‐ ρος. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ἔδειξεν ὁποὺ ’ναι τὰ σπήλαια τὰ ὑ‐ ψηλὰ τοῦ Νότου καὶ τοῦ Βορέως. Καὶ αὐτοῦ ηὗραν τόπον καλὸν εἰς ἐκεῖνα τὰ βου‐ νία καὶ ὁλόγυρα τῶν βουνίων ἦσαν ὀσπήλαια καὶ εἰς ἔναν τόπον | |
| 5 | εἶχαν τὸ ἔμπαν τους, οὐχὶ ἀλλοῦ. Καὶ αὐτοῦ ἔπεσεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ τοὺς κτίση ἀπέσω πλέον εἰς τὴν οἰκουμένην μὴ ἐξεβοῦν. | |
107.3 | Καὶ αὐτοῦ ἐστάθη καὶ ἐπαρακάλεσε τὸν θεὸν καὶ εἶπε· “Κύριε, ὁ θεὸς τῶν αἰώνων καὶ βασιλεῦ τῶν ἁπάντων, σὺ ἐκέλευσας καὶ ἐγίνη‐ καν, σὺ ἐκέλευσας καὶ ἐπλάσθησαν, σὺ ἀτός σου ὑπάρχεις ὁ παλαιὸς τῶν ἡμερῶν καὶ ἀόρατος θεός, καὶ μὲ τὸν ὁρισμόν σου καὶ μὲ τὸ θέλημά σου | |
| 5 | ἐποίησα ὅλα, ὅσα μὲ ἐπαρέδωκες εἰς τὰ χέρια. Παρακαλῶ σε καὶ δοξάζω σε καὶ ὑμνῶ σε καὶ εὐχαριστῶ σε τὸ πανάγιόν σου ὄνομα, Ἐπάκουσον τὴν δέησίν μου καὶ ποίησε τὰ δύο βουνὰ νὰ μαζωχθοῦν ἕως δώδεκα πῆχες σιμά”. Καὶ οὕτως ἐμαζώχθηκαν κατὰ τὴν δέησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ ὅσοι εἶδαν τὸ παράδοξον θαῦμα, εὐχαρίστη‐ | |
| 10 | σαν καὶ ἐδόξασαν τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. | |
107.4 | Ἀλέξανδρος, ὁ βασιλεύς, εἰς αὐτὸν τὸν τόπον ὅρισεν καὶ ἐποίησαν θύραν χαλκίνην μίαν καὶ μεγάλην καὶ ἄλειψέ την μὲ ἀσύκινθον. Καὶ ὁ ἀσύκινθος τέτοιος ἔνι, ἱστία οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸν κάψη, οὐδὲ σίδηρον νὰ τὸν πελεκήση. Καὶ ὅρισε καὶ ἐφύτευ‐ | |
| 5 | σαν ἀπέσω βάτον ἐνοῦ μιλλίου. Καὶ ἐποίησαν πύργον ὑψηλὸν μὲ τέ‐ τοιαν τέχνην εἰς τὸν πύργον, ὅτι τὸ ἐποίησαν μὲ τέτοιαν μαϊστο‐ ρίαν, ὅτι ἐποίησαν ὄργανον θαυμαστόν. Καὶ ὅταν τὸ κτυπῆ ὁ ἄνε‐ μος, λαλεῖ καὶ φαίνεταί σου ὅτι, ὁ Ἀλέξανδρος περνάει ἀπ’ ἐκεῖ. Καὶ λαλοῦν τὰ παιγνίδια καὶ ἐκεῖνες οἱ γλῶσσες εἶναι ἀπέσω κε‐ | |
| 10 | κλεισμένες καὶ ἀκούουν τῆς φωνῆς καὶ οὐδὲν τολμοῦν νὰ κοιτά‐ ξουν κἂν ἔξω ἀπὸ τὴν σπηλαίαν ἕως εἰς τὴν θύραν. Καὶ τῆς θύρας τὸ ὄνομα εἶναι Κασπία. | |
107.5 | Καὶ αὐτοῦ ἐσφάλισεν ὁ Ἀλέξανδρος τὲς γλῶσσες τὲς μα‐ γαρισμένες. Καὶ εἶναι ἐκεῖνες οἱ γλῶσσες οἱ μαγαρισμένες εἰκοσιδύο καὶ τὰ ὀνό‐ ματά τους εἶναι οὕτως: Χώθ, Μανώγ, Αὐίχ, Ἀγήγ, Ἀχενάζ, Οὐρ‐ βανοί, Σαρματαί, Θυάλεοι, Φαρδαῖοι, Ἐξανήθεοι, Διβαρεῖς, Φαρ‐ | |
| 5 | φατιανοί, Ἀγγόγγοι, Νεβροί, Φυσαοικίοι, Σεσαρλαῖοι καὶ ἕτεροι. Αὐτὲς τὲς γλῶσσες ἐσφάλισεν ὁ Ἀλέξανδρος, ὅτι ἦσαν παράνομοι καὶ μαγαρισμένοι ἐκεῖνοι οἱ γλῶσσαι. | |
107.6 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἦλθεν εἰς τὴν οἰκουμένην καὶ ἐπῆρε κάστρη πολλὰ καὶ τόπους. | |
108t | Περὶ ὅταν ἤκουσεν ἡ Κλεόπα ὅτι ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος. | |
108.1 | Ὡς ἤκουσεν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἀλέξανδρος, ἡ Κλεόπα ἡ βα‐ σίλισσα τῶν Ἀμαστριδόνων ἀπέστειλε ἔναν τεχνίτην καλὸν ἱστο‐ | |
| ριογράφον. Καὶ ἦλθεν ὁ ζωγράφος, καὶ ὅλον τὸ σουσούμιν τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου τὸ πρόσωπόν του, καθὼς ἦτον, τὸ ἔγραψε καὶ ἤφερέν το | ||
| 5 | εἰς τὴν βασίλισσαν τὴν Καταρκίαν. Καὶ ἡ βασίλισσα ὡς εἶδε τὸ πρόσωπον τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐθαύμασεν ἀπὸ τὴν εὐμορφότητά του καὶ ἔβαλέ το εἰς τὴν κάμαράν της ἀπανωθέον τὴν κλίνην της καὶ ἐφύλαγέν το. Καὶ ἀπάντυχέ τον τὸ πῶς νὰ τὸ〈ν〉 πιάση. Καὶ εἶχε μάθει ὅτι ἀτός του ἐκαταπάτειεν τὸ κάστρον καὶ εἰς τὰ βασίλειά | |
| 10 | της ἐγίνετον ἀποκρισάρης. Καὶ αὐτὴν τὴν βουλὴν ἔβαλεν ὁ νοῦς της, μήνα τὸν πιάση. Καὶ οὕτως ἐγίνη. | |
108.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἕως τὸ βασίλειον τῆς Καταρκίας τῆς Κλε‐ όφας ἦλθεν. Καὶ ἡ βασίλισσα ἡ Καταρκία ἦτον πενθερὰ τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως· ὁ υἱός της ὁ προτύτερος εἶχεν τὴν θυγατέραν τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως γυναῖκαν διὰ λόγου του. Ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέ‐ | |
| 5 | βη εἰς τὴν γῆν τῶν Μαστριδόνων τὸ βασίλειον. Ἤκουσε τῆς Ἀ‐ γριμητρίας ὁ βασιλεὺς τὸν υἱὸν τῆς Καταρκίας τῆς βασίλισσας, τὸ ὄνομά του ἦτον Καταυλούσην, καὶ ἀπὸ τὸ βασίλειόν του ἔφευγε πρὸς τὴν μητέραν του τὴν Κλεόφαν τὴν Καταρκίαν, τῶν Ἀμαστριδόνων τὴν βασίλισσαν. | |
108.3 | Ὁ Εὐαγρίδης ὁκάποιος τῶν Σαουλούρων ὁ βασιλεύς, φεύ‐ γοντας ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ Ἀλεξάνδρου τοῦ βασιλέως ἔφυγε πρὸς τὸν τόπον του καὶ ἐδιέβην, καὶ ἐκεῖνος ἐσηκώθη καταπάνω του καὶ ἐπῆρε τὴν γυναῖκαν του καὶ τὴν θυγατέραν του καὶ τὸ τίπο‐ | |
| 5 | τάς του ὅλον. Καὶ ὁ Καταυλούσης μετὰ βίας ἐγλύτωσεν μὲ ἑκατὸν στρατιῶτες καὶ ἔρχετον πρὸς τὴν Μαστριδονίαν, πρὸς 〈τὴν〉 μάναν του ἔφυγεν. Καὶ ἔδωκαν εἰς τὴν βίγλαν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐπία‐ σάν τον καὶ ἐρώτησάν τον· “Ποῖος εἶσαι καὶ πόθεν εἶσαι”. Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀπεκρίθη τὴν ἅπασαν δουλείαν. Καὶ αὐτοὶ τὸν ἤφεραν εἰς τὸν | |
| 10 | Ἀλέξανδρον. | |
109.1 | Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν ὅτι ἐπίασαν τὸν Καταυλούσην τῆς Καταρκίας τὸν υἱὸν τῆς βασίλισσας, ἐκρυβήθηκεν καὶ εἰς τὸν τό‐ πον του εἰς τὸ σκαμνίν του εἰς τὸ βασίλειον ἔβαλε τὸν Ἀντίο‐ χον καὶ αὐτὸς ἐπαραστέκετον ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας· ἤθελε | |
| 5 | νὰ καταπατήση τὸ βασίλειον τῆς Μαστριδονίας. Τὸν Ἀντίοχον εἶ‐ πε· “Ὅρισέ μου νὰ φέρω τὸν Κανταυλούσην ἔμπροσθέν σου”. Καὶ ἔτζι εἶπε ὁ Ἀντίοχος πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον· “Πῶς νὰ ποιήσω;”. 〈Καὶ αὐτὸς τὸν εἶπεν·〉 “Ἐρώτησέ τον καὶ δός μου τον ἐμένα νὰ τὸν φυλάγω”. Ὁ Ἀντίοχος ὅρισε καὶ ἤφεραν τὸν Καταυλούσην. | |
109.2 | Καὶ ἐξέβην ὁ Ἀλέξανδρος μετ’ αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ Ἀν‐ τιόχου. Καὶ ὁ Ἀντίοχος ἀρχίνισε νὰ τὸν ἐρωτάη καταλεπτῶς καὶ εἶπεν του· “Πόθεν ἔφυγες καὶ ἔπεσες εἰς τὰ χέρια μου;”. Καὶ αὐτὸς τοῦ ἀπεκρίθη· “Ἀπὸ τὸν φόβον τὸν ἰδικόν σου ἔφυγα καὶ | |
| 5 | ὑπήγαινα εἰς τὴν μητέραν μου, τῶν Ἀμαστριδόνων τὴν βασίλισσαν. Ὁ Εὐαγρίδης, ὁ συνορίτης ὁ ἰδικός μου καὶ τῆς Ἰλουρίας ὁ βα‐ σιλεύς, ἐσηκώθη καταπάνω μου καὶ ἐτζάκισέ με καὶ ἐπῆρεν τὰ ὑ‐ πάρχοντά μου ὅλα καὶ τὴν θυγατέραν μου, καὶ ἐγὼ ἀτός μου ἀπὸ τὴν πόλιν μου ἐγλύτωσα καὶ πάλιν εἰς τὴν βίγλαν τὴν ἰδικήν σου | |
| 10 | ἔντεσα. Καὶ ἐπίασάν με καὶ ἤφεράν με εἰς τὴν βασίλειάν σου, ὁ‐ ποὺ σήμερον ἐσώθην ὁ μύθος ὁ ἀληθινὸς τοῦ κακορίζικου τοῦ ἀν‐ θρώπου. ‘Ὁκάποιος ἄνθρωπος ἔφευγεν ἀπὸ τὸν λέοντα μὴ τὸν φάγη. | |
| Καὶ ἐγλύτωσε καὶ ἀνέβη εἰς ἕνα δένδρον ὑψηλόν. Καὶ ἀποθαρρέφθη ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ λέοντος καὶ ἐτήρησε πρὸς τὴν κορυφὴν τοῦ δέν‐ | ||
| 15 | δρου. Καὶ εἶδε ἔναν ὄφιν μέγαν, ὁποὺ ἐκατέβαινε πρὸς τὸν ἄνθρω‐ πον, καὶ ἐξεστηκὸς ἐγίνετον τί νὰ ποιήση. Καὶ ἐτήρησε πρὸς τῆς λίμνης τὴν ἄκραν καὶ εἶδε κορκόνδειλον, ὁποὺ ἔχασκεν καὶ ἐπαν‐ τύχαινε νὰ τὸν καταπῆ. Καὶ διελογίσθην ὁ ἅνθρωπος κατὰ νοῦν του καὶ εἶπεν· ‘Ὦ ἐγὼ ὁ ταλαίπωρος καὶ κακορίζοκος τὸ τί νὰ ποι‐ | |
| 20 | ήσω; Ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν λέοντα, κατακόπτει τὸ κρέας μου, καὶ ἂν σταθῶ εἰς τὸ ὀφίδιν, κακὰ μὲ θέλει καταπίη. Ἀμὴ κάλλιον τὸ ἔχω νὰ μὲ πῆ ζωντανὸν διὰ μίαν φορὰν ὁ κορκόνδειλος, παροῦ νὰ μὲ κατατρώγουν ζωντανόν.‘ Καὶ ἀπήδησεν καὶ ἐκατάπιέ τον ὁ κορ‐ κόνδειλος.‘ Ἔτζι καὶ ἐμένα τὴν σήμερον ἡμέραν ἐγίνηκεν ἡ δου‐ | |
| 25 | λεία μου κακορίζικη”. | |
109.3 | Ὁ Ἀντίοχος ἐκάθετον εἰς 〈το〉 θρονὶν τὸ βασιλικὸν καὶ εἶπε τοῦ Καταυλούσην· “Τοὺς ἄτυχους ὁλουνοὺς πολλὰ κακὰ τοὺς ἔρχονται καὶ ἡ τύχη τους εἰς θάνατον ἔρχεται. Καὶ ἐσὺ κακορί‐ ζικος οὐδὲν εἶσαι, ὅτι ἔπεσες εἰς τὰ χέρια τὰ ἰδικά μου. Καὶ | |
| 5 | ἐγὼ τὴν γυναίκαν σου καὶ τὴν θυγατέραν σου καὶ τὰ πράγματά σου ὅλα σὲ τὰ θέλω δώσει. Καὶ ἐμένα φίλον καὶ πολυπόθητον νὰ μὲ ἔ‐ χης”. Καὶ εἶπεν ὁ Ἀντίοχος· “Κράξε τὸν Ἀλέξανδρον”. Καὶ εἶπεν ὁ Ἀντίοχος τὸν Ἀλέξανδρον· “Ὦ Ἀντίοχε καὶ βοϊβόντα, ἔπαρε τὰ φουσάτα καὶ σύρε μὲ τὸν Καταυλούσην καὶ ὑπαγαίνετε εἰς τῆς Σολουρίας τὸν βασιλέα τὸν Εὐαγγρίδην. | |
| 10 | Καὶ ἂν σὲ δώση μὲ τὸ καλὸν τὴν γυναῖκαν τοῦ Καταυλούση καὶ τὴν θυγατέραν | |
| του καὶ τὸ τίποτές του ὅλον, ὤμοσέ του καὶ φέρε τον εἰς ἐμένα· καὶ ἂν οὐδὲν θελήση, ὅλον του τὸν τόπον νὰ κουρσεύσης καὶ τὸ κάστρον του νὰ χαλάσης καὶ αὐτὸν δεμένον εἰς ἐμένα νὰ τὸν φέρης. Καὶ ὅταν ποιήσης ὅσα σοῦ ἐπαρήγγειλα, τότεσον τὸν θέλω ἀποστείλει | ||
| 15 | εἰς τὴν μητέρα του τὴν βασίλισσαν τῶν Ἀμαστριδόνων. Καὶ ἐσέ‐ να θέλω ἀποστείλει ἀποκρισάρη μετ’ αὐτόν”. | |
109.4 | Καὶ ὁ Καταυλούσης ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἐπῆρε τὴν περέταν του καὶ ἐπροσκύνησε τὸν Ἀντίοχον ἕως εἰς τὴν γῆν—ἐ‐ φάνη του ὅτι ἔνι ὁ Ἀλέξανδρος—καὶ εἶπε του {“Ὑψηλότατε βα‐ σιλεῦ Ἀλέξανδρε· καὶ εἶπε του} ὁ Καταυλούσης· “Ὦ Ἀλέξανδρε | |
| 5 | ἐλεήμονα, ὅλους τοὺς κακορίζικους ἐσὺ τοὺς ἐλεημονᾶς διὰ τὴν ψυχήν σου καὶ ἐλεεῖς τους καὶ διὰ τοῦτο σὲ ἔβαλεν ὁ θεὸς ἀπάνω εἰς ὅλους βασιλέα. Καὶ ἀφότις ἐγὼ ἔντεσα εἰς τὰ χέρια σου καὶ εἶδα σε {ὅτι} ὅλα τὰ κακά μου ἐμὲν καὶ τὸ κακόν μου ἐριζικὸν ὅλον ἐγύρισεν ὅλον εἰς χαράν”. | |
109.5 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ὁ Καταυλούσης καὶ ὁ Ἀ‐ λέξανδρος ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀντίοχον. Καὶ ἐπῆρεν τὸν Καταυλού‐ σην καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸ στάνον του καὶ ἐγεύτηκεν μετ’ αὐτόν. Καὶ ἐδιάλεξε διαλεκτοὺς φουσάτον τετρακοσίες χιλιάδες καὶ ὑπήγαι‐ | |
| 5 | ναν τὸν δρόμον. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν Καταυλούσην εἶπεν· “Ἐὰν σοῦ ἐπάρω τὴν γυναῖκαν σου καὶ σοῦ, τὴν γυρίσω, τί καλὸν μοῦ θέλεις ποιήσει;”. Ὁ Καταυλούσης τὸν εἶπεν· “Οὐδὲν ἠμπορεῖ ἄν‐ θρωπος μὲ τὴν γλώσσαν του νὰ σώση, ἀμὴ τὸ πράγμα τὸ ἰδικόν μου ὅλον ἐσὺ τὸ ἔπαρε καὶ τὸ κεφάλιν τὸ ἰδικόν μου ἂς ἔναι εἰς τὰ | |
| 10 | χέρια τὰ ἰδικά σου. Καὶ ὅσον δύνασθαι ἀγωνίσου διά τ’ ἐμένα νὰ | |
| τιμηθῆς. Καὶ ὅταν γυρίσω ἀπ’ ἐδῶ, τότες νὰ παρακαλέσω τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον νὰ σὲ στείλη ἀποκρισιάρην εἰς τὴν μάνα μου τὴν Καταρ‐ κίαν. Καὶ ἀπ’ ἐμᾶς καὶ τῆς μητρός μου τρίτος υἱὸς νὰ εἶσαι”. | ||
109.6 | Ἦλθε γοῦν μὲ τὸ φουσάτον του εἰς τὸν Εὐαγγρίδην καὶ ἔπεσεν εἰς τὸν τόπον του. | |
110.1 | Καὶ ὄρθωσεν τὰ φουσάτα του εἰς τρία τάγματα· καὶ ρʹ 〈χιλιάδεσ〉 ἀπέστειλε εἰς τὸ κοῦρσον καὶ ἑκατὸν χιλιάδες εἰς τὸ κάστρον τοῦ Εὐαγρίδη καὶ ἑκατὸν χιλιάδες ἔκρυψεν εἰς τὸ κάστρον εἰς ἕνα λόγγον. Ἐπίασαν ἕναν ἄνθρωπον εἰς τὸν τόπον | |
| 5 | αὐτὸν καὶ ἔδωκάν του ἐπιστολὴν καὶ ἔγραφεν οὕτως· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς, τῶν βασιλέων ὁλουνῶν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης αὐθέντης, εἰς τὸν Εὐαγρίδην, τὸν βασιλέα τῆς Σολουρίας, γράφω. Νὰ μάθης ὅτι ἦλθα ἐδῶ διὰ τὴν λωλίαν σου καὶ τὴν ὑψηλο‐ φροσύνην σου. Καὶ αὐτοῦ ἀποστέλλω τὸν Ἀντίοχον τὸν βοϊβόντα | |
| 10 | μου καὶ ἐσένα ὁρίζω νὰ μὲ στείλης ἐγλήγορα τὴν γυναῖκαν καὶ τὴν θυγατέραν τοῦ Καταυλούση καὶ τὰ πράγματά του ὅλα νὰ δώσης. Καὶ ἂν οὐδὲν ἀκούσης τὸν ὁρισμόν μου, κακὸν θάνατον θέλεις ἐ‐ πάρει”. | |
110.2 | Ὁ Εὐαγρίδης ἀπέστειλε καταπατητάδες εἰς τὸν Ἀλέξαν‐ δρον καὶ εἶδαν τὸ φουσάτον του καὶ ἐγύρισαν καὶ εἶπαν τοῦ Εὐ‐ αγρίδη· “Τὸ φουσάτον τοῦ Ἀντιόχου ἔνι ὀλίγον”. Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Εὐαγρίδης, ὑπῆγεν εἰς τὸν πόλεμον καταπάνω εἰς τὸν Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρον. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸ κρυμμένον τὸ φουσάτον τὸ ἔβγαλεν ἀπὸ τὸν λόγγον καὶ ἐτζάκισεν τὸν Εὐαγρίδην καὶ ἐποίησαν μεγάλην σφαγὴν εἰς αὐτεινοὺς πανμέγιστον. Ὁ Εὐαγρίδης ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐσκιάσθη καὶ ἀκούμπησεν ἀτός του εἰς τὸ σπαθίν του καὶ ἐσφάγην. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος μετ’ αὐτουνοὺς ἀντάμα εἰς τὸ | |
| 10 | κάστρον ἐσέβην καὶ ἐπῆρε τὸ κάστρον καὶ ἐχάλασέ το ὁλότελα ἕ‐ ως εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἐπῆρε τὰ πράγματά του ὅλα καὶ τὴν θυγατέ‐ ρα τοῦ Καταυλούση καὶ τὴν γυναῖκαν του καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸ φου‐ σάτον. | |
110.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἦλθεν εἰς τὸν Ἀντίοχον καὶ ἐπροσκύνη‐ σε τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ τότεσον ἦλθεν ὁ Καταυλούσης καὶ ἐπρο‐ σκύνησε τὸν Ἀντίοχον καὶ τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὁ Ἀντίοχος τοῦ εἶπε· “Καταυλούση, ὅσα εἶχες ἐπῆρες τα”. Καὶ εἶπεν· “Ναί, αὐ‐ | |
| 5 | θέντη αὐτοκράτορ”. Τότε τοῦ εἶπε· “Σύρε εἰς τὴν μητέραν σου τὴν Καταρκίαν”. Ὁ Καταυλούσης τὸν ἀπεκρίθην· “Ἐνδοξότατε Ἀ‐ λέξανδρε βασιλέα, τὸ ἐρι〈ζι〉κὸν τῆς βασιλείας σου, ὅσα ἤθελα, ὅ‐ λα τὰ ἔχω. Καὶ παρακαλῶ τὴν βασιλείαν σου, τὸν Ἀντίοχον τὸν ἰδικόν σου ἀπόστειλέ τον μετ’ ἐμένα ἀποκρισάρην εἰς τὴν μητέρα | |
| 10 | μου, καὶ ὅσα θέλεις καὶ ἀγαπᾶς, ὅλα σοῦ τὰ θέλει δώσει καὶ ποι‐ ήσει. Πολλὰ τὸν εἶδα εἰς τὸ φουσάτον φρόνιμον καὶ δόκιμον πολ‐ λὰ καὶ ἀνδρειωμένον καὶ εἰς τὴν βασιλείαν σου πολλὰ ἐνεμπιστε‐ μένον”. | |
110.4 | Ὁ Ἀντίοχος τοῦ εἶπε· “Ὡσὰν θέλεις καὶ ἀγαπᾶς, ἐγὼ νὰ σοῦ πληρώσω”. Καὶ ἔστειλε καὶ ἔκραξαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπε· “Σύ‐ ρε, βοϊβόντα Ἀντίοχε, πρὸς τὴν Κλεόπαν τὴν βασίλισσαν τῶν Ἀ‐ μαστριδόνων, μὲ τὸν υἱόν της τὸν Καταυλούσην καὶ εἶπες της ὅτι | |
| 5 | ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς, τῶν βασιλέων ὁλονῶν ὁ βασιλεὺς καὶ αὐθέντης πάσης τῆς οἰκουμένης, εἰς τὸ σύνορόν της ἦλθα καὶ θέ‐ | |
| λω δῶρα καὶ λιζάτον ἀπ’ ἐσένα νὰ ἐπάρω. Καὶ ἂν οὐδὲν ποιήσης οὕτως, ἔρχομαι μὲ ὅλην μου τὴν δύναμιν εἰς τὸ βασίλειόν σου”. Ὁ Ἀλέξανδρος ὀρθὸς ἐστήκετον καὶ τοῦ Ἀντιόχου λέγει· “Ὅρι‐ | ||
| 10 | σέ μου νὰ γράψω ἐπιστολήν”. Ὁ Καταυλούσης αὐτοῦ ἐστήκετον καὶ εἶπε· “Οὐδὲν πρέπει χαρτὶν καὶ ἐπιστολὴν μὲ τέτοιον φρόνιμον ἄνθρωπον νὰ γράφετε ὡσὰν εἶσαι ἐσύ”. | |
111.1 | Καὶ ἔτζι ἐπροσκύνησαν καὶ οἱ δύο τὸν Ἀντίοχον καὶ ὑ‐ πάγουν. Καὶ ὅρισεν ὁ Ἀντίοχος καὶ ἐδώρισαν τὸν Καταυλούσην ἀ‐ πανωφόριν μακεδονίτικον καὶ φαρὶν ἀπὸ τὴν Ἰνδίαν ἀποκάτω κουβερ‐ τιασμένον ἀπὸ κορκόνδειλον. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ὑπῆγεν ἐκ | |
| 5 | τὴν κατούναν του καὶ ἐφίλευσέ τον καὶ ἐδώρισέ τον πολυτίμητα δῶρα. Καὶ ἔτζι ἐκίνησεν ὡσὰν ἀποκρισάρης εἰς τῶν Μαστριδόνων τὴν βασίλισσαν μὲ τὸν Καταυλούσην. | |
111.2 | Καὶ ὁ Καταυλούσης εἰς τὸν δρόμον τὸν ἐκαλολόγησε τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν του· “Εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην ἀποκάτω εἰς τὴν γῆν ὡσὰν ἐσένα ἄνθρωπον οὐδὲν εἶδα. Καὶ ἂν ἔχη ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος ἄλλον ἕνα ὡσὰν ἐσένα, μὲ δίκαιον ἔνι νὰ ἔνι βασιλεὺς τοῦ κό‐ | |
| 5 | σμου ὁλουνοῦ καὶ ἀπανωθέον τοὺς βασιλεῖς βασιλεύς. Ὁ Ἀλέξαν‐ δρος τὸν ἀπεκρίθην· “Πίστευσε, ἐδικέ μου ἀδελφὲ Καταυλούση, ὅ‐ τι πολλοὶ εἶναι ἀπ’ ἐμένα καλύτεροι ἄνθρωποι εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Ἀρχὴ ἔνι ὁ γεροντότερός μας ὁ Φιλόνης καὶ τότες πάλιν ἔνι ὁ Φίλιππος καὶ ὁ Σελεύκιος καὶ ὁ Ἀντιγένης καὶ κατόπισθέν των | |
| 10 | μικρότερος εἶμαι ἐγὼ ὁ Ἀντίοχος”. Ὁ Καταυλούσης τὸν εἶπεν· “Ἐγὼ αὐτουνοὺς ὅλους εἶδα τους· ἀμὴ ἀπ’ αὐτεινοὺς ὅλους κάλ‐ λιος εἶσαι ἐσύ. Ἄξιος εἶσαι νὰ εἶσαι ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου αὐ‐ θέντης”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀποδοκίμαζεν εἰς τοὺς λόγους του, ἐρεύνιζέ τον νὰ ἰδῆ τί ἀγάπην ἔχει πρὸς αὐτόν. Καὶ αὐτὸς | |
| 15 | τοῦ εἶπε· “Ἐμένα ὁ θάνατος μόνον νὰ μὲ χωρίση ἀπ’ ἐσένα. Τὴν ζωήν μου ἤθελα ἀλλάξει διὰ τὸν θάνατόν σου”. | |
111.3 | Ἔτζι ἦλθαν εἰς ἕνα τόπον εἰς σπήλαιον μέγαν καὶ τρα‐ νὸν πολλὰ καὶ ὁ Καταυλούσης τὸν Ἀλέξανδρον εἶπεν· “Ἠγαπημέ‐ νε μου ἀδελφὲ Ἀντίοχε, εἰς ἐτοῦτο τὸ σπήλαιον ὁμολογοῦν, ὅτι αὐτοῦ ζοῦν τῶν Ἑλλήνων οἱ θεοί. Καὶ ἤθελες σεβῆ ἀπέσω νὰ ἰ‐ | |
| 5 | δῆς, ἀμὴ μὴ σὲ εὕρη ὁ θάνατος καὶ πάθης τίποτες κακόν· καὶ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον πλέον ζωὴν οὐκ ἔχομεν. Καὶ ἂν θέλης νὰ σεβῆς, ἰδεῖ θέλεις παράξενα θαύματα. Καὶ νὰ ἠξεύρης ὅτι πολλοὶ ἄνθρω‐ ποι ἐσέβησαν ἀπέσω καὶ ἔχασαν τὸν νοῦν τους καὶ ἐξεστηκοὶ ἐ‐ γίνηκαν”. | |
112.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς τὸν Καταυλούσην εἶπεν· “Καὶ τέτοι‐ αν ἀγάπην ἔχεις πρὸς ἐμένα, ὅτι μὲ ἀναγκάζεις νὰ σεβῶ ἀπέσω, νὰ χάσω τὸν νοῦν μου”. Καταυλούσης τὸν εἶπεν· “Οὐδὲν εἶπα διὰ τ’ ἐσένα τίποτες κακόν, ἀμὴ γυναῖκες ἐσέβησαν ἀπέσω καὶ ἐσὺ ἂν | |
| 5 | σεβῆς, οὐδὲν ἔνι κακόν, θέλεις ὑπάγει ἀπέσω. Ὁ νοῦς ὁ ἰδικός σου μέγας ἔνι πολλὰ καὶ ἀπὸ τὴν θεωρίαν σου μέγας καὶ πολυχρό‐ | |
| νιος εἶσαι. Καὶ ἡ τύχη τοῦ αὐθεντὸς τοῦ ἰδικοῦ σου πολλὰ ἔνι τρανή· οἱ θεοὶ καὶ οἱ δαίμονες τοῦ βοηθοῦν. Ἂν ἤξευρα ὅτι κα‐ κὸν σὲ θέλει εὕρει, κάλλιόν μου ἦτον ὁ θάνατος, ἔμπροσθέν σου | ||
| 10 | νὰ ἀποθάνω, περὶ μία τρίχα ἐκ τὸ κεφάλιν σου νὰ πέση”. Ὁ Ἀ‐ λέξανδρος τὸν εἶπεν· “Δεῖξε μου τὸν δρόμον νὰ σεβῶ εἰς τὸ σπή‐ λαιον”. Ὁ Καταυλούσης ἔδειξέ του τὸν δρόμον καὶ ἐπίασέ τον ἀπὸ τὸν σφόνδυλον καὶ οὐδὲν τὸν ἄφηκε νὰ ὑπαγαίνη, νὰ μηδὲν πάθη τίποτες ἀπέσω, ὅτι ἔνι ἄγριος φόβος καὶ στοιχεῖα πολλά· | |
| 15 | “Καὶ ἂν σὲ εὕρη τίποτες ἐκεῖ, ἐγὼ θέλω ἀποθάνει καὶ τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου τὰ ὀμμάτια πλέον οὐδὲν θέλω ἰδεῖ, ὅτι πολλὰ εἶδα ὅτι σὲ ἀγαπᾶ”. | |
113.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Καρτέρεσέ με ὀλίγον, ὅτι πα‐ γαίνω εἰς τὴν τρύπαν τοῦ σπηλαίου”. Ὁ Καταυλούσης τοῦ εἶπε· “Ἐπειδὴ ὑπαγαίνεις, ἀρματώσου τὴν τύχην τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ οὐδὲν θέλεις ἔχει τίποτες κακόν”. | |
113.2 | Καὶ ἔτζι ἐσέβηκε ἀπέσω καὶ εἶδε παράξενες δουλεῖες. Ἦλθαν πρόσωπα καὶ ἐσυναπάντησάν τον σκιαστάρικα πολλά, καὶ αὐτοῦ ἀρχίνισε νὰ ὑμνῆ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὸν παντοκρά‐ τορα Σαβαώθ, καὶ χωρὶς φόβον ἐπερπάτει ἀπέσω. Καὶ εἶδε ἀπέσω ὁκάτι παράδοξα. | |
| 5 | ἐκεῖ ἐγνώρισεν ἀνθρώπους πιστάγκωνα δεδεμένους, ἐκεῖ ἐγνώρισε τὸν Ἡράκλειον | |
| τὸν βασιλέα καὶ τὸν Ἀπόλλωνα εἶδε καὶ τὸν Κρόνον καὶ τὸν Ἑρμῆν ὁ‐ ποὺ τοὺς εἶχαν οἱ Ἕλληνες θεούς, καὶ ἦσαν δεμένοι μὲ τὴν ἅλυ‐ σον. Καὶ αὐτοῦ τοὺς ἐγνώρισεν ὁ Ἀλέξανδρος. Ὁ Ἀλέξανδρος ἐρώτησε ἕναν ἀπ’ αὐτεινοὺς καὶ εἶπεν· “Δείξετέ μου τί εἶναι αὐ‐ | ||
| 10 | τοί”. Ἕνας δεμένος [ὁ] βασιλεὺς τὸν εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, αὐτοὶ ὅλοι, ὁποὺ ἐβλέπεις, εἴμεστεν τοῦ κόσμου βασιλεῖς ὡσὰν καὶ ἐσὺ τὴν σήμερον ἡμέραν, καὶ διὰ τὴν παραφθαρσίαν μας καὶ τὴν ὕψωσίν μας τὴν ἀμέτρητην καὶ ἐγένονταν θεοὶ κατὰ γῆς καὶ ἰσιάζοντα〈ν〉 μὲ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Καὶ εἰς αὐτὸ ὁ | |
| 15 | θεὸς μᾶς κολάζει ἐδῶ εἰς τὴν σπηλαίαν τούτην ὁμοῦ ἡ ψυχή μας μὲ τὸ κορμὶν ἕως τὸν αἰῶνα τοῦ κόσμου ἕως τοῦ πληρωθῆναι τοὺς ἑπτὰ αἰῶνας. Καὶ τότεσον θέλει μᾶς ῥίξει εἰς τὸν Τάρταρον τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ θέλουν πειράζεσθαι εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος”. Ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ εἶπεν· “Καὶ τὰ ζώδια τὰ ἀνθρωπόμορφα τί εἶναι;”. | |
| 20 | Καὶ αὐτὸς τὸν εἶπεν· “Αὐτοὶ εἶναι, ὁποὺ ἔκαμαν κακὰ καὶ οἱ ἀ‐ νελεήμονες βασιλεῖς καὶ ἐβασίλευαν εἰς τὸν κόσμον”. | |
113.3 | Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Φαίνεταί μου ὁκάποτες σὲ εἶδα”. Καὶ αὐτὸς τοῦ εἶπεν· “Ἂν ἤσουν εἰς τοὺς ἀγρίους ἀνθρώπους καὶ ὑπῆγες εἰς ἕνα στύλον, ἐκεῖ ἔνι τὸ πρόσωπόν μου”. Καὶ ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος τὸν εἶπεν· “Καὶ πῶς ἔνι τὸ ὄνομά σου;”. Καὶ αὐτὸς τὸν | |
| 5 | εἶπεν· “Ἐγὼ εἶμαι ὁ Σωχὸν ὁ βασιλεὺς τῆς Ἰνδίας. Ὁκάποτες ἐπῆρα τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ἀπὸ τὴν παραφαρσίαν τὴν πολλὴν ὑψώ‐ θηκα καὶ εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ εἰς τὴν ἄκραν τῆς γῆς ἦλθα καὶ ἤθελα νὰ ὑπαγαίνω ἔμπροσθεν. Καὶ οἱ ἄγριοι ἄνθρωποι ἐξέβηκαν καταπάνω μου καὶ ὅλον μου τὸ φουσάτον ἐσκότωσαν καὶ ἐμένα αὐ‐ | |
| 10 | τοῦ ἔχασαν. Καὶ οἱ ἄγγελοι ἦλθαν καὶ τὴν ψυχήν μου ἔδεσαν καὶ εἰς τούτου τοῦ σπηλαίου τὴν τρύπαν μὲ ἔβαλαν καὶ ἐδῶ κολάζομαι διὰ τὴν ἀγνωσίαν τὴν ἰδικήν μου καὶ τὴν μωρὴν ὑψηλοφροσύνην, ὁποὺ εἶχα. Καὶ φυλάγου καὶ ἐσύ, Ἀλέξανδρε, μηδὲν πολλὰ ὑψώνε‐ σαι, νὰ μηδὲν σὲ φέρουν καὶ ἐσέναν ἐδῶ”. Καὶ ἔτζι ὁ Ἀλέξανδρος | |
| 15 | ἐπὶ τὴν μέσην τους ἐπερπάτειεν. | |
114.1 | Καὶ αὐτοῦ τὸν Τάρειον ἐγνώρισε τῆς Περσίας τὸν βασι‐ λέα. Καὶ ὁ Τάρειος τὸν εἶδεν καὶ θλιμμένα ἔκλαυσεν καὶ εἶπε τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Ὦ φρονιμώτατε Ἀλέξανδρε, καὶ ἐσὺ φυλακωμέ‐ νος ἐγίνης μετ’ ἐμᾶς;”. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀπεκρίθη· “Οὐδὲν ἦλ‐ | |
| 5 | θα νὰ εἶμαι μετ’ ἐσᾶς, μόνον ἦλθα νὰ σᾶς ἰδῶ”. Ὁ Τάρειος τοῦ εἶπε· “Φρονιμώτατε ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους Ἀλέξανδρε, ἀφότις τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ ἔχεις βοηθόν, θέλεις νὰ μάθης καὶ ὅσα οὐ‐ δὲν ἤξευρες. Καρτέρεσέ με ὀλίγον νὰ σὲ δείξω παράδοξον θαῦμα, τὸ τί σὲ θέλει εὕρει ἐκεῖ, ὁποὺ ὑπαγαίνεις. Νὰ ἠξεύρης ὅτι Κλε‐ | |
| 10 | όφα, τῶν Μαστριδόνων ἡ βασίλισσα, ἔχει τὸ πρόσωπόν σου ἱστορι‐ σμένον καὶ θέλει σὲ ἐγνωρίσει. Ἀμὴ σύρε καὶ μηδὲν φοβᾶσαι, ὅ‐ τι ὁ θεός, ὁποὺ τὸν παρακαλεῖς ἐσύ, ἀπὸ τὸ χέριν της θέλει ς’ ἐγλυτώσει”. Καὶ πάλιν ἐδάκρυσε καὶ εἶπε· “Ὦ Ἀλέξανδρε υἱέ | |
| μου,‘ τὸ βασίλειον, πῶς ἠστήκετον καὶ πῶς ἠστήκεται ἡ Ῥωξάνδρα | ||
| 15 | μετ’ ἐσένα;”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Ἡ Ῥωξάνδρα βασιλεύει ὅλον τὸν κόσμον μετ’ ἐμένα”. Καὶ ὁ Τάρειος τὸν εἶπεν· “Σύρε παραπέσω καὶ αὐτοῦ θέλεις ἰδεῖ τὸν Πῶρον τὸν βασιλέα τῆς Ἰνδίας”. | |
115.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν Πῶρον τὸν βασιλέα εἶδε τον καὶ εἶδε του· “Ὦ μεγαλειότατε Πῶρε τῆς Ἰνδίας, ἐσὺ μὲ τὸν θεὸν ἴσια ὀνομάζεσουν, καὶ τώρα ὡσὰν ἕνας 〈ἄτυχος ἅνθρωποσ〉 κολάζεσαι ἐ‐ δῶ”. Καὶ ὁ Πῶρος τὸν εἶπεν· “Ἔτζι φυλακώνονται ὁποὺ βασιλεύ‐ | |
| 5 | ουν τὸν κόσμον καὶ ὑψηλοφρονοῦνται. Ἀμὴ φυλάγου καὶ ἐσύ, Ἀ‐ λέξανδρε, μηδὲν πολλὰ ὑψώνεσαι καὶ θέλεις κολάζεσαι ἐδῶ δεμέ‐ νος μετ’ ἐμᾶς”. Καὶ ὁ Πῶρος τοῦτο τὸν λόγον εἶπεν καὶ λέγει του καὶ ἄλλον· “Δὸς τιμὴν τῆς γυναικός μου, Ἀλέξανδρε, τῆς βασί‐ λισσας Κλετεμήτρας, καὶ φύλαγέ την”. Ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ εἶπεν· | |
| 10 | “Ἔχε ἔγνοιαν διὰ τοὺς νεκρούς, ἀμὴ διὰ τοὺς ζωντανοὺς μηδὲν κολάζεσαι ἀλλ’ οὐδὲ ἐγνοιάζεσαι”. | |
115.2 | Καὶ τόμου ἔσωσεν ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς λόγους, ἐξέβην ἔ‐ ξω ἀπὲ τὸ σπήλαιον καὶ ηὗρε τὸν Καταυλούσην, ὁποὺ ἠστέκετον καὶ ἔκλαιε καὶ ὀδύρετον· ἐφάνηκέ του ὅτι ἐχάθηκεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ σπήλαιον. Καὶ ὅταν τὸν εἶδεν ὅτι ἔρχετον, ἐχάρηκε πολ‐ | |
| 5 | λὰ καὶ ἔδραμε καὶ ἐφίλησέ τον γλυκία καὶ εἶπε του· “Διατί, | |
| Ἀντίοχε, ἄργησες πολλὰ εἰς τὴν στερράν;”. Καὶ λέγει του ὁ Ἀ‐ λέξανδρος· “Ἐσκιάστηκα πολλά”. Λέγει τον ὁ Καταυλούσης ὅτι· “Τὴν σήμερον ἡμέρα εἶδα τὸ ἐριζικὸν τοῦ αὐθεντός σου ὅτι ἔνι δυνατὸν πολλά, ὁποὺ σὲ ἐφύλαξε τὴν σήμερον ἡμέραν. Ἀμὴ δεῖξε | ||
| 10 | μου καὶ ἐμένα τί εἶδες ἐκεῖ εἰς τὴν στερρὰν τὴν τρύπαν”. Καὶ ἔδειξέ τον ὁ Ἀλέξανδρος ὅσα καὶ ἂν εἶδεν μέσα καταλεπτοῦ. Καὶ ἔτζι οἱ δύο τους λαλοῦντας ἐθαύμαζαν καὶ ὑπήγαιναν εἰς τὴν βα‐ σίλισσαν τὴν Καταρκίαν. | |
116t | Περὶ ὅταν ἐδιέβην ὁ Καταυλούσης εἰς τὴν μητέρα του. | |
116.1 | Ἡ Κλεόφα ἡ βασίλισσα ἡ Καταρκία ἤκουσε ὅτι ἔρχεται ὁ υἱός της καὶ ἐχάρηκε χαρὰν μεγάλην καὶ ἐσηκώθη ἀπὲ τὸ σκαμνίν της καὶ ἐσυναπάντησέ τον μακρέα. Εἶχεν ἠκουσθῆ πρῶτα ὅτι ἔχασέ τον ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἦτον πολλὰ πικραμένη. Καὶ ἐρώ‐ | |
| 5 | τα ἡ Κλεόφα τὸν υἱόν της τὸ τί τοῦ ἀπανέβη. Καὶ ἔδειξέν της ὅ‐ λες του τὲς ἀνάγκες καὶ ἀρχίνισε νὰ τῆς ὁμολογᾶ. Καὶ ἐπῆρε τὸν Ἀλέξανδρον ἀπὸ τὸ χέριν καὶ εἶπε τῆς μάνας του· “Νὰ ἠξεύρης, μητέρα μου γλυκία τοῦτος ὁ Ἀντίοχος τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁ βοϊ‐ βόντας αὐτὸς μὲ ἔδωκε τὴν ζωήν μου καὶ ὅσα κακὰ καὶ ἂν ἔπαθα | |
| 10 | {κακὰ} ὅλα καλὰ διπλὰ τὰ μοῦ ἀντήμεψεν. Καὶ τὴν γυναῖκα μου καὶ τὴν θυγατέραν μου αὐτὸς τὴν ἠλευθέρωσε καὶ τὸ τίποτές μου ὅλον τὸ ἔβγαλε ἀπὸ τὸν Βαγρίδην τὸν Εὐημήτριον. Καὶ δέξε τον, μανίτζα μου χρυσήν, ὡς τρίτον υἱόν σου”. | |
116.2 | Καὶ ὡς ἤκουσε τοῦτον τὸν λόγον ἡ βασίλισσα, ἐκ τὸν σφόνδυλον τὸν ἐπίασε τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἔσφιξέ τον καὶ ἐφίλη‐ σέ τον τρεῖς φορὲς καὶ γλυκία τοῦ συντυχαίνει· “Καλῶς ἦλθες πρὸς ἐμέν, μεγαλειοτάτου αὐθεντὸς βοϊβόντα, υἱὲ ἐδικέ μου καὶ | |
| 5 | ψυχίτζα μου”. Καὶ ἔβλεπε τὴν εὐμορφάδαν τοῦ προσώπου του καὶ τὸ κάλλος καὶ ἐθαυμάζετον. Καὶ ἔβαλε κατὰ νοῦν της μήνα ἔνι τοῦ‐ τος ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐσυντύχαινε μετ’ αὖτον καὶ πάντα τὸν ἐθε‐ ώρει καὶ λέγει του· “Ἀπὸ τὴν σήμερον ἡμέραν νὰ εἶσαι τρίτος υἱ‐ ός μου ἀπὸ τὴν ἀγάπην καὶ τιμήν, ὁποὺ εἶχες κάμει τοῦ ἀδελφοῦ σου | |
| 10 | τοῦ Καταυλούση, ὦ Ἀντίοχε βοϊβόντα”. | |
116.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀσηκώθηκε καὶ ὡσὰν ἀποκρισάρης ἀρχίνι‐ σε νὰ λέγη τῆς βασίλισσας. Καὶ ἐθαύμαζέ τον ἡ βασίλισσα τοὺς λόγους ὁποὺ ἐλάλει καὶ σημάδια τοῦ προσώπου του ἐδοκήθη καὶ ἔβαλε κατὰ νοῦν της· “Μήνα ἔνι τοῦτος ὁ βασιλεὺς ὁ Ἀλέξανδρος τῆς | |
| 5 | Μακεδονίας ὁ αὐθέντης;”. Καὶ περιπόθητα ἐκ τὸν σφόνδυλον τὸν ἀγκαλίασε καὶ γλυκία τὸν συντυχαίνει· “Ἀντίοχε βοϊβόντα, ἤ‐ θελα ὁλότελα νὰ μηδὲν ὑπαγαίνης ἀπ’ ἐμένα, μόνον μὲ τοὺς υἱούς μου ἐδῶ νὰ βασιλεύης καὶ πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον ποσῶ〈σ〉 νὰ μηδὲν γυρίσης. Ἀμὴ οὐδὲν ἔνι δυνατὸν οὕτως, ἀμὴ σηκώσου μετ’ ἐμένα | |
| 10 | νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸ κλινάριν τὸ βασιλικὸν καὶ νὰ ἰδῆς τὰ πράγμα‐ τά μου ὅλα, ὅσα καὶ ἂν ἔχω, καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἔπαρε εἰ τι σὲ ἀρέση. Καὶ νὰ σὲ γράψω ἐπιστολὴν νὰ ὑπαγαίνης εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ νὰ στείλω καὶ ἀποκρισάρην ἰδικόν μου μετ’ ἐσὲν ἀνταμοῦ καὶ μὲ μεγάλην τιμὴν νὰ σὲ ὀρθώσω νὰ ὑπαγαίνης”. | |
116.4 | Καὶ τόμου ἔσωσε τοὺς λόγους, ἐπῆρε τὸν Ἀλέξανδρον ἀ‐ πὸ τὸ χέριν καὶ ἐσέβη εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικόν. Καὶ αὐτοῦ | |
| τὸν ἔδειξε πολλὰ θαύματα καὶ ἐξαίσια πράγματα: μαργαριτάριν καὶ πολυτίμητα λιθαρόπουλα ἀρίθμητα καὶ χρυσάφιν πολὺν ἀναρίθ‐ | ||
| 5 | μητον, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε. Καὶ ἔδειξέ του τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν ὅλον καὶ ἐσέβη καὶ εἰς τὸ κρεββάτιν της καὶ εἶπεν του· “Ἔπαρε ἀπ’ ὅσον εἶδες εἴ τι σοῦ ἀρέση, ὦ ἠγαπημένε μου καὶ ἐγκαρδιακὲ φωστὴρ τῆς οἰκουμένης Ἀλέξανδρε”. Καὶ αὐτὸς ἤκουσεν ὅτι εἶπε ἡ βασίλισσα “Ἀλέξανδρε” καὶ εἶπε | |
| 10 | της· “Ἀντίοχος καλοῦμαι, ὦ βασίλισσα, οὐχὶ Ἀλέξανδρος. Ἐγὼ εἶμαι σκλάβος τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐνεμπιστευμένος”. Καὶ ἡ βασίλισ‐ σα τοῦ εἶπε· “Ἐγὼ ἐσένα Ἀλέξανδρον σὲ ἔχω, ὅτι ἐσὺ εἶσαι ἀ‐ τός σου καὶ ἐσένα οὕτως σὲ πρέπει νὰ ἐπονομάζεσαι Ἀντίοχος. Καὶ ἂν οὐδὲν πιστεύης τοὺς λόγους τοὺς ἰδικούς μου καὶ ἐμένα, | |
| 15 | τήρησε τὸ πρόσωπον τὸ ἱστορισμένον, ὁποὺ ἔνι γεγραμμένον, καὶ τότεσον ἐγροίκησε τίνος πρόσωπον ὁμοιάζει”. Καὶ αὐτὸς ἐτήρησε τὸ πρόσωπον καὶ εἶπε· “Μὰ τὴν ἀλήθειαν ἔτζι ἔνι καὶ τὸ πρόσω‐ πον τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἀμὴ ἐγώ, διότι ὁμοιάζω τὸν Ἀλέξανδρον, διὰ τοῦτο μὲ ἀγαπᾶ πολλά. Καὶ ἂν τύχη καὶ μὲ ἰδοῦν, καὶ αὐθέν‐ | |
| 20 | τες πεζεύουν καὶ μὲ προσκυνοῦν, διότις φαίνεταί τους ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἀλέξανδρος”. Καὶ αὐτὴ τοῦ εἶπεν· “Εἰς τὴν ἀλήθειαν, ὁποὺ ἔχω, ἐσὺ εἶσαι ἀτός σου ὁ Ἀλέξανδρος, καὶ ἐγὼ τὴν σήμε‐ ρον ἡμέραν ἐγίνηκα βασίλισσα τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ, ὅτι τὸν αὐ‐ θέντην τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ κρατῶ εἰς τὰ χέριά μου. Ἀμὴ νὰ ἠ‐ | |
| 25 | ξεύρης ἐσύ, Ἀλέξανδρε, ὡσὰν ἤθελες, ἔτζι ἔντεσες. Ἀπ’ ἐδῶ οὐ‐ δὲν θέλεις ἐξεβῆ ἀπ’ ἐμένα”. | |
117.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσε τοὺς λόγους της, ἀρχίνισε νὰ | |
| παραλλάζη τὸ πρόσωπόν του λογίες—λογίες, καὶ ἀρχίνισαν νὰ κτυ‐ ποῦν τὰ δόντιά του ὡσὰν ὅταν πιάση τὸν ἄνθρωπον τὸ ῥιγίον, καὶ μὲ τὰ ὀμμάτιά του ἤβλεπεν ἄνω καὶ κάτω καὶ ἔβαλε εἰς τὴν καρδί‐ | ||
| 5 | αν του νὰ τὴν σκοτώση ἀπέσω εἰς τὴν αὐλήν της καὶ αὐτὸς μήνα ἐξεβῆ ἔξω νὰ καβαλλικεύση τὸ ἄλογόν του καὶ νὰ φύγη. Καὶ ἔβαλε κατὰ νοῦν ἢ νὰ ἀποθάνη ἢ νὰ ζήση, περὶ νὰ ζῆ ἐντροπιασμένος εἰς τὸν κόσμον, καὶ εἶπε· “Κάλλιον ἔνι τοῦ αὐθεντὸς τοῦ μεγά‐ λου ὁ θάνατος παρὰ ζωὴν ἐντροπιασμένην”. Ἡ Καταρκία ἡ βασίλισ‐ | |
| 10 | σα εἶδε τὸ πρόσωπόν του ὅτι ἀλλάζει, ἐσκιάστηκεν καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὴν θύραν μήνα ἐξεβῆ ἔξω. Ὁ Ἀλέξανδρος τὴν ἐπίασεν ἐκ τὸ χέριν καὶ εἶπε της· “Ἐσὺ νὰ ἠξεύρης, ἔξω οὐδὲν θέλεις ἐξε‐ βῆ, ἀμὴ ἐδῶ θέλεις κακοθανατίσει. Καὶ ἐγὼ ἐσένα θέλω σκοτώσει καὶ θέλω ἐξεβῆ ἔξω, καὶ τοὺς δύο σου υἱοὺς θέλω φονεύσει καὶ | |
| 15 | μὲ τιμὴν θέλω ἀποθάνει”. | |
117.2 | Ἡ Καταρκία ὡς ἤκουσε τούτους τοὺς λόγους, μὲ χαρὰν ἐ‐ ζύγωσε πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἀπὸ τὸν σφόνδυλον τὸν ἐπερίλα‐ βεν μὲ τὰ δύο της χέρια καὶ ἔσφιξέ τον δυνατὰ καὶ περιπόθητα τὸν ἐφίλησε γλυκία καὶ ὀνόστιμα καὶ εἶπε του· “Ὦ μεγαλειότα‐ | |
| 5 | τε αὐθέντη Ἀλέξανδρε βασιλέα ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου καὶ ἰδικέ μου υἱὲ καὶ αὐθέντη, μηδὲν πικραίνεσαι τίποτες καὶ θλίβεσαι εἰς τὴν καρδίαν σου καὶ θαρρεῖς ὅτι θέλεις πάθει κακόν. Ἔγνοιαν μηδὲν ἔχης, ὅτι ἐμένα θαρρεῖς νὰ σὲ κάμω κακόν. Ἐγὼ ἐσένα οὐδὲν σὲ ὁμολογῶ τινὸς οὐδὲ τῶν υἱῶν μου, ἀμὴ θέλω σὲ στείλει μὲ δώρητα | |
| 10 | καὶ μὲ μεγάλα κανίσκια εἰς τὸ φουσάτον σου, ὑψηλότατε καὶ με‐ γαλειότατε αὐθέντη. Καὶ οὐδὲ πρέπει οὐδὲ ὁμοιάζει τέτοιον αὐ‐ θέντην καὶ βασιλέαν καὶ ἀνδρειωμένον καὶ κάλλη ὑπέρλαμπρα νὰ | |
| σκοτωθοῦν ἢ νὰ χαλάσουν. Ἐγὼ νὰ σὲ φυλάξω ὡσὰν τὰ ὀμμάτια μου. Καὶ ἂν σκοτωθῆς ἐσύ, καὶ ποῖος φονίας ἔνι ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος, | ||
| 15 | ὁποὺ νὰ γένη φονέας τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ; Ἀπὸ τὸ κεφάλιν σου ὅ‐ λα τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου στέκονται καὶ εἰρηνεύουν, καὶ οὐδὲν πρέπει ἐμένα ὁλονῶν τὰ κεφάλια νὰ κόψω. Ἤθελα νὰ σὲ εἶχα υἱόν, Ἀλέξανδρε, καὶ μετ’ ἐσένα ἤθελα ὀνομαστῆ βασίλισσα ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου. Καὶ ἀπὸ τώρα ἂς εἶσαι ἀνεγνοίαστος. Ἀμὴ ἐσὺ ἔτζι σοῦ | |
| 20 | φαίνεται ὅτι εἶμαι ἄγνωστη; ὁ θάνατος ὁ ἰδικός σου ἤθελε ἀνα‐ κατώσει ὅλον τὸν κόσμον. Καὶ ὅλη ἡ οἰκουμένη οὐδὲν ἀξιάζει μία τρίχα ἐκ τὸ κεφάλιν σου. Ἀμὴ ἐγὼ ὡσὰν καρδιακὴ μητέρα σὲ ὀνει‐ δίζω πολλὰ ἀκόμη καὶ λέγω σου· Ἀπὸ τὴν σήμερον ἡμέραν 〈μηδὲν〉 ὑπαγαίνης καὶ καταπατητὴς καὶ ἀποκρισάρης μηδὲν γίνεσαι, Ἀλέ‐ | |
| 25 | ξανδρε. Καὶ οὐδὲν πρέπει ἐσένα τὸ κεφάλιον νὰ κρέμεσαι ἀτός σου εἰς ἔνα ῥάμαν. Τοῦ κεφαλίου τοῦ ἐδικοῦ σου ὁ θάνατος θέλει ἀνακατώσει ὅλον τὸν κόσμον καὶ τῆς οἰκουμένης ὁληνῆς τὰ βασί‐ λεια”. | |
117.3 | Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν, ἔβγαλε τὸ καραβούσι του καὶ ἐ‐ προσκύνησέ την καὶ εἶπε· “Ἀπὸ τὴν σήμερον νὰ εἶσαι μητέρα μου ἀντίτοπος τῆς μητρός μου Ὀλυμπιάδος”. Καὶ ἡ Καταρκία τὸν ἐφί‐ λησεν καὶ ἐπῆρε τον ἀπὸ τὸ χέριν καὶ ἐξέβην ἔξω. | |
117.4 | Καὶ αὐτὴν τὴν ὥραν ἦλθεν ὁ υἱός της ὁ Δορυφόρος ἀπὸ τὴν βίγλαν τοῦ Ἀλεξάνδρου τζακισμένος· μετὰ βίας εἶχεν γλυτώ‐ σει ἀτός του. Καὶ εἶχεν ἀκούσει, ὁ Ἀντίοχος, ὁ βοϊβόντας τοῦ | |
| Ἀλεξάνδρου, ἐδιέβην ἀποκρισάρης εἰς τὴν μητέραν του, καὶ ἔφθα‐ | ||
| 5 | σεν ἐγλήγορα νὰ τὸν σκοτώση. Ἡ Καταρκία ἤκουσε καὶ πρὸς τὸν Δορυφόρον τρέχει καὶ εἶπε του· “Οὐδὲν πρέπει ἐσὺ τέτοια δου‐ λειὰ νὰ κάμης. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀδελφὸν τὸν ἰδικόν σου τὸν ἐγλύτωσεν καὶ τὴν γυναῖκαν του καὶ τὴν θυγατέραν του καὶ τὰ πράγ‐ ματά του ὅλα τὰ ἐγύρισεν καὶ ζωντανὸν εἰς ἐμένα τὸν ἀπέστειλεν | |
| 10 | μὲ μεγάλην τιμὴν καὶ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τὸν ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὸν Εὐημήτριον τῆς Λουρίας τὸν βασιλέα, καὶ ἀποκρισάρην εἰς ἐ‐ μὲν {τὸν} ἀπόστειλεν ἠγαπημένον του καὶ τιμημένον ἄνθρωπον πάμ‐ πολλα ὁ ἐλεήμονας καὶ αὐτοκράτορας τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος. Ὁ Ἀλέξανδρος ἔστειλε τὸν Ἀντίοχον νὰ τὸν ἔχωμεν | |
| 15 | φίλον καὶ αὐθέντην καὶ ὡσὰν θέλομεν νὰ ποιήσωμεν, καὶ σὺ θέ‐ λεις νὰ τὸν σκοτώσης. Ἐμεῖς νὰ κάμωμεν δῶρα πολυτίμητα καὶ τετιμημένα νὰ τὸν ἀποστείλωμεν, ὁποὺ ἐποίησε τόσον καλὸν εἰς ἐμᾶς. Καὶ ἡμεῖς θέλομεν ἀντὶ τοῦ καλοῦ, ὁποὺ μᾶς ἐποίησεν, νὰ ποιήσωμεν κακόν. Υἱούτζικέ μου, μηδὲν κάμης ἔτζι. Κάλλιόν | |
| 20 | μας ἔνι νὰ ἀποθάνωμεν τὴν σήμερον ἡμέραν, παροῦ νὰ γένη τέτοιον πράγμα, νὰ σκοτωθῆ τοῦ Ἀλεξάνδρου τοῦ βασιλέως ἀποκρισάρης εἰς τὸ ὀσπίτιν μας”. Ὁ Δορυφόρος τὴν μητέραν του οὐδὲν τὴν ἤκου‐ σεν, ἀμὴ ἔλεγεν· “Ἔναν ἄνθρωπον τοῦ Ἀλεξάνδρου οὐδὲν μὲ ἀφή‐ νετε νὰ σκοτώσω· αὐτὸς πολλοὺς ἀνθρώπους ἰδικούς μου ἐσκότωσεν, | |
| 25 | χιλιάδες καὶ μυριάδες, καὶ τὸν πεθερόν μου τὸν Πῶρον, τῆς Ἰν‐ δίας τὸν βασιλέα, ἐσκότωσεν. Καὶ πίστευσέ με ὅτι ὁ Ἀντίοχος πλέον ζωὴν οὐδὲν ἔχει”. | |
117.5 | Τοῦτα τὰ λόγια τὰ ἤκουσε τοῦ Καταυλούση ἡ γυναίκα καὶ ἔδραμε γλήγορα εἰς τὸν Καταυλούσην καὶ εἶπε του· “Νὰ ἠξεύρης ὅτι ὁ ἀδελφός σου θέλει νὰ σκοτώση τὸν ἠγαπημένον σου φίλον τὸν Ἀντίοχον”. Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Καταυλούσης, ἔδραμε ἐγλήγορα | |
| 5 | εἰς τὸ παλάτιν τῆς μάνας του καὶ ηὗρε τὸν ἀδελφόν του καὶ ἐ‐ κράτειε γυμνὸν σπαθὶν εἰς τὸ χέριν του διὰ νὰ δώκη τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον, καὶ τὸν ἐκράτειε ἡ μητέρα του καὶ ἐπάλευε μὲτ’ αὖτον νὰ μηδὲν σκοτώση τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ἔπεσε τὸ σπαθὶν ἐκ τὸ χέριν του καὶ ἐπῆρε το ὁ Καταυλούσης καὶ ἤθελε νὰ δώκη τὸν ἀ‐ | |
| 10 | δελφόν του τὸν Δορυφόρον, καὶ ὕβρισεν καὶ ἐντροπίασέν τον πολ‐ λὰ ἄτιμα καὶ εἶπε του· “Σκιασταριοῦδε, τιποτέϊνε, ἂν σὲ φαίνε‐ ται ὅτι εἶσαι ἀνδρειωμένος, ἐσὺ ἀτός σου γύρευσε τὴν τέχνην σου μετ’ αὐτὸν νὰ ἰδῆς εἰς τίνα σύρνεις σπαθὶν ἐσύ. Ἀλήθεια σὲ λέγω ὅτι, καὶ πιάσει σπαθὶν εἰς τὸ χέριν του, οὐδὲν ἠμποροῦν | |
| 15 | νὰ τὸν ἀντισταθοῦν ὡσὰν ἐσένα ἑκατὸν ἄνθρωποι ὡσὰν τὴν ἀντίλη‐ ψίν σου καὶ ὡσὰν ἐμένα, ἄνθρωπε ἄτυχε. Ὡσὰν εἶσαι ἀνδρειωμέ‐ νος, σύρε σκότωσέ τον ἐσὺ ἀτός σου. Καὶ ἂν αὐτὸς σκοτωθῆ ἐδῶ, τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ φουσάτον τὸ τί τὸ σκοτώνεις; Ἀμὴ ἐμεῖς ἀ‐ πὸ τὸν φόβον τοῦ Ἀλεξάνδρου οὐδὲν ἔχομεν ποῦ νὰ κρυβηθοῦμε, | |
| 20 | οὐδὲ εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μάνας μου οὐδὲν ἠμποροῦμε νὰ κρυβη‐ θοῦμεν. Καὶ ὁ αὐθέντης του τὸν λωλὸν τὸν πεθερόν σου, τὸν Πῶ‐ ρον, διὰ τὴν ἐπαρσίαν του καὶ τὴν κακήν του φρόνεσιν μὲ μίαν σπαθέα τὸν ἐθανάτωσε τῆς Ἴνδιας τὸν βασιλέα”. | |
117.6 | Ἡ Καταρκία ἀπέσω ἐσέβηκεν καὶ τὸν Ἀλέξανδρον 〈ἐξέβα‐ λεν ἔξω〉. Καὶ ὡσὰν τὸν εἶδεν ὁ Δορυφόρος, ἐχύθηκεν ἀπάνω του νὰ τὸν σκοτώση. Ὁ Ἀλέξανδρος ἔβγαλε τὴν κόρδαν τὴν ἰδικήν του καὶ εἶπε του· “Δορυφόρε, ἐβλέπω ὅτι θέλεις νὰ μὲ σκοτώσης. | |
| 5 | Ἀμὴ ἤξευρε ὅτι ὁ θάνατος ὁ ἰδικός μου ἐσένα θέλει θανατώσει. Ἀμὴ οἱ Μακεδόνες οὐδὲν εἶναι σκιασταραῖοι ὡσὰν ἐσᾶς. Καὶ ἂν ἐμὲν τὸν ἀποκρισάρην τοῦ Ἀλεξάνδρου σκοτώσης, τὸν Ἀλέξανδρον ὀλίγην ζημίαν τὸν θέλεις κάμει. Ὁ αὐθέντης ὁ ἰδικός μου ἐὰν | |
| ἤθελε ἠξεύρει ὅτι ἡ Καταρκία ἡ βασίλισσα σκοτώνει ἀποκρισαραί‐ | ||
| 10 | ους, οὐδὲν μὲ ἤθελε στείλει εἰς αὐτήν. Ἀμὴ ὁ αὐθέντης μου ὁ Ἀλέξανδρος ὅταν μὲ θέλη γυρεύσει ποῦ θέλεις κρυβηθῆ; Καὶ ἂν κρυβηθῆς εἰς τὴν γαστέραν τῆς μάνας σου, οὐδὲ αὐτοῦ θέλεις ἠ‐ μπορέσει νὰ κρυβηθῆς. Ἀμὴ ὁ Ἀλέξανδρος ἂν ἤκουε καὶ ἂν ἤξευ‐ ρε τέτοιες δουλεῖες, οὐδὲν μὲ ἤθελεν ἀποστείλει ἐδῶ, ἀμὴ ἤθε‐ | |
| 15 | λεν ἔλθει ἀτός του μὲ τὰ φουσάτα του”. | |
117.7 | Καὶ ἡ Καταρκία ἐγέλασε πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν· “Ὁ φρόνιμος ἄνθρωπος τῆς καρδίας του τὸν σκιασμὸν ἀτός του τὸν κρυβήνει μὲ τὴν φρόνεσιν”. Ὁ Δορυφόρος ὡς ἤκουσεν τοὺς λό‐ γους του ἐσκιάστην. Καὶ ἡ Καταρκία ἡ βασίλισσα καὶ ὁ υἱός της | |
| 5 | ὁ Καταυλούσης ἐπίασάν τον ἀπὸ τὸν σφόνδυλον τὸν Ἀλέξανδρον. | |
118.1 | Καὶ μὲ τὸν Δορυφόρον ἐποίησαν ἀγάπην. Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐ‐ ποίησαν φιλίαν μεγάλην καὶ τιμημένα δῶρα ἐδώρισεν ἡ Καταρκία τὸν Ἀλέξανδρον, τὸ στεφάνιν τὸ μέγα μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα καὶ μὲ τρανὸν μαργαριτάριν καὶ εἶπεν· “Ἔπαρε καὶ διάβασέ το | |
| 5 | τῆς θυγατρός μου τῆς Ῥωξάνδρας τῆς βασίλισσας”. Καὶ ἐδώρισέ το〈ν〉 λιθαρόπουλα τέσσαρα εἰς ἕνα δακτυλίδιν πονηρεμένον μὲ τὸν μαγνήτην κολλημένον. Καὶ ἐδώρισέ το ἄρματα ἀπὸ ἄγγιστρον σίδερον ὀρθωμένα εἰς τῆς ἀσπίδας τὸ πετζίν. Καὶ ἐδώρισέν τον φαρὶ ἀράβικον σελινοχαλινωμένον ὅλον χρυσομάργαρον καὶ μὲ πο‐ | |
| 10 | λυτίμητα λιθαρόπουλα. Καὶ ἐδώρισάν του μπαρμούταν ὡσὰν ἀετοῦ καμωμένη, καὶ εἰς τὰ ὀνύχια τοῦ ἀετοῦ ἔγραφαν δʹ γράμμα‐ τα καὶ ἦσαν οὕτως γραμμένα· “Ἀλέξανδρος ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου καισάρης, χρυσοκέφαλος, πολεμᾶ διὰ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου τὴν αὐ‐ θεντίαν”. | |
118.2 | Καὶ αὐτοῦ μεγάλην φιλίαν ἐποίησεν. Καὶ μὲ μεγάλην τι‐ μὴν τὸν ἐπροσκύνησαν καὶ ἐπροβόδησάν τον ὡς βασιλέα καὶ πολλὰ ἠγαπημένα καὶ τετιμημένα τοῦ ἐσυντύχαινε ἡ βασίλισσα· “Τινός, παιδίν μου Ἀλέξανδρε, καταπατητὴς μηδὲν γένης, μηδὲ ἐνεμπι‐ | |
| 5 | στευθῆς τινὰν ἀπὸ τὴν σήμερον καὶ τύχης εἰς τίποτε κακόν”. Καὶ τόμου τὸν ἐπαρήγγειλεν, ἀπέστειλέ τον μὲ τιμὴν μεγάλην, καὶ ἔ‐ δωκέ τον καὶ δόσιμον λιζάτον χρόνους δέκα καὶ αὐτὸς οὐδὲν ἠθέ‐ λησε νὰ τὸ ἐπάρη καὶ εἶπεν· “Θέλω παρακαλέσει τὸν αὐθέντη μου τὸν Ἀλέξανδρον τὸν βασιλέα καὶ τὸν θέλει συμπαθήσει”. Καὶ αὐ‐ | |
| 10 | τὴ τὸν εἶπεν· “Ἂν ἀφήσης τὸ λιζάτον, ἐγνωριστῆ θέλεις. Ἔπα‐ ρέ το καὶ ἔχε πρὸς ἐμᾶς ἀγάπην καὶ ἐμᾶς πάλιν δώρισε ἀγάπην καὶ φιλίαν καθαρὰν καὶ ἐμπιστευμένην πρὸς ἐμᾶς νὰ ἔχης”. Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ἐπίασέ τον ἐκ τὸν σφόνδυλον καὶ ἔ‐ κλαυσε πικρὰ καὶ εἶπεν· “Ἐχαίρουμουν νὰ σὲ ἔχω υἱόν, Ἀλέξαν‐ | |
| 15 | δρε, καὶ μετ’ ἐσένα νὰ ἐβασίλευα”. Καὶ ἀπόστειλέ τον καὶ οἱ δύο της υἱοὶ τὸν ἐπροβόδησαν καὶ ὁ μαλακόπος ὁ Δορυφόρος ἕως τὸ πέσιμον τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
118.3 | Ἡ βίγλα τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸν ἐπαντύχαινε καὶ τόμου εἶ‐ δαν τὸν Ἀλέξανδρον, ἐπέζευσαν ὅλοι καὶ ἐπροσκύνησάν τον. Τοῦ Δορυφόρου τοῦ μαλακόπου καὶ τοῦ Καταυλούση εἶπε· “Νὰ ἐγνω‐ ρίσετε καλὰ ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἀλέξανδρος”. Καὶ ὡς ἤκουσαν τὸν | |
| 5 | λόγον του, ἐφοβήθησαν πολλὰ καὶ εἶπαν· “Ἐπειδὴ εἶσαι ἐσύ, Ἀ‐ λέξανδρε βασιλέα, ἡμεῖς εἴμεστεν χαημένοι”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ἐπίασεν ἀπὸ τὸν σφόνδυλον καὶ γλυκία τοὺς συντυχαίνει καὶ εἶπε τους· “Ἐσεῖς ἀπὸ ἐμένα οὐδὲν θέλετε χαθῆ. Ἐγὼ τὴν | |
| τιμὴν καὶ ἀγάπην τῆς μητρός σας τῆς Κλεόφας τῆς βασίλισσας Κα‐ | ||
| 10 | ταρκίας ἔχω μεγάλην ἀγάπην καὶ φιλίαν, καὶ ἐσᾶς ἔχω περιπόθη‐ τά μου ἀδέλφια”. Καὶ αὐτεινοὺς ἐδώρισεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ μὲ τιμὴν καὶ δῶρα τοὺς ἐπροβόδησεν ὀπίσω μὲ χαρὰν καὶ τιμὴν ὡς ἥρμοσεν ἀξίως. | |
118.4 | Τὸν Ἀλέξανδρον αὐτοῦ τὸν ἐσυναπάντησεν ὁ Πτολομαῖος ὁ βοϊβόντας καὶ ὁ μέγας Ἀντίοχος καὶ ὁ Φιλόνης τῆς Περσίας ὁ αὐθέντης καὶ πολλὰ ἐσύντυχαν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ εἶπαν του· “Διατί, αὐθέντη καὶ μεγάλε καῖσαρ Ἀλέξανδρε, τέτοιες δουλεῖες | |
| 5 | καὶ πράγματα ποιεῖς; Διατί τὸ κεφάλιν σου βάνεις καὶ γίνεσαι καταπατητὴς καὶ θέλεις νὰ ἀποθάνεις; Καὶ μὲ τὸν θάνατον τὸν ἰδικόν σου θέλει ἀνακατωθῆ ὅλη ἡ οἰκουμένη τοῦ κόσμου. Καὶ ἐμεῖς τώ‐ ρα εἰς τὸν ξένον τόπον νὰ ἀποθάνωμεν καὶ ὅλους νὰ μᾶς χάσης; Καὶ ἂν ἐμᾶς ἀκούσης πλέον, ἔτζι μὴ ποιήσης· ζητεῖς πολλὰ νὰ | |
| 10 | χαθοῦμεν ὡσὰν ἐβλέπομεν τὸ ἔργον σου. Ἀμὴ ἂν ἀκούσης, τὸν κό‐ σμον ὅλον ὑπήραμεν. Καὶ ἂς ὑπάγωμεν εἰς τὴν Περσίαν νὰ ἀναπαυ‐ θοῦμεν”. | |
119.1 | Καὶ ἔτζι ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέβη μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ἐ‐ ποίησαν φιλίαν μεγάλην. Καὶ ἀσηκώθη μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ἐδι‐ έβη εἰς τὴν Περσίαν εἰς τὴν βασίλισσαν τὴν ἰδικήν του τὴν Ῥω‐ ξάνδραν. Καὶ αὐτοῦ ἠμοίρασεν ὁ Ἀλέξανδρος τὲς αὐθεντίες του | |
| 5 | ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου, μὲ ὄρθωσιν καὶ τιμὴν τοὺς ἐπροβόδησεν, καὶ πάλιν τοὺς ἰδικούς του τοὺς μεγιστάνους ἠμοίρασεν. Ἀρχὴ τὴν Ἰνδίαν ὅλην τὴν ἔδωκεν τοῦ Ἀντιόχου νὰ αὐθεντεύη καὶ νὰ τὴν ὁρίζη. Τὸν Φιλόνην ἔδωκε τὴν Περσίαν καὶ ὅλα τὰ μέρη τῆς Περ‐ | |
| σίας. 〈Τ〉ὸν Ἀντίοχον πάλιν ἔδωκεν ὅλην τὴν Μυρσιλίαν τοῦ Βο‐ | ||
| 10 | ρέως. Τὸν Πτολομαῖον ἔδωκεν τὴν γλυκεῖαν καὶ νόστιμον τὴν Αἴ‐ γυπτον, τὴν Ἰερουσαλὴμ τὴν Παλαιστίνην ὅλην καὶ τὸ σύνορον τοῦ ποταμοῦ τῆς Περσίας καὶ τὰ νησία τῆς Φραγκίας. Τὸν Σελεύ‐ κιον ἔδωκε τῆς Ῥώμης τὸ βασίλειον ὅλον. Τὸν Λαομινούσην ἔδωκε τῆς Γλυτέρας τὴν αὐθεντίαν. 〈Τ〉ὸν Φίλιππον ἔδωκε τὸν τόπον τῆς | |
| 15 | Δαμασκοῦ τὴν αὐθεντίαν ὅλην καὶ τοῦ Πάρη. Καὶ αὐτοῦ ὅλους τοὺς ὄρθωσεν καταποῦ ἔπρεπεν ἡ σύνταξις. Καὶ μὲ τὴν Ῥωξάνδρα τὴν βασίλισσαν ἔνα χρόνον ἐποίησεν μὲ χαρὰν μεγάλην καὶ τιμὴν παμ‐ πόλλην. | |
119.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθη μὲ τὴν αὐλήν του καὶ ἐδιέβη πρὸς τὴν Βαβυλωνίαν. | |
120.1 | Αὐτὴν τὴν νύκταν ἐφάνην τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς τὸν ὕπνον του ὁ προφήτης Ἰερεμίας καὶ εἶπε του· “Τώρα γοῦν ἐπληρώθησαν, Ἀλέξανδρε, οἱ μδʹ χρόνοι. Τώρα γοῦν, Ἀλέξανδρε, θέ‐ λεις νὰ χαλάσης εἰς τὴν γῆν, ἔνθα ἐπλάστης, πάλιν χῶμα νὰ γέ‐ | |
| 5 | νης καὶ νὰ γυρίσης ὀπίσω. Καὶ νὰ ἠξεύρης, Ἀλέξανδρε, ὅλον τὸν κόσμον ἔδραμες καὶ εἶδες καὶ ἀπὲ τὸν κόσμον τίποτες οὐδὲν ἐκέρ‐ δισες. Καὶ ἀπὸ τὸ χέριν, ὁποὺ σὲ κερνᾶ, θέλεις ἐπάρει θάνατον, φαρμάκου τὴν γλυκάδαν θέλεις γευθῆ. Καὶ εἰς τὴν Βαβυλωνίαν ὄρ‐ θωσε τὰ φουσάτα σου καὶ τῆς γῆς τὰ βασίλεια ὅλα. Καὶ ἐσὺ ἀπὸ | |
| 10 | τὴν γῆν ἐπλάστης καὶ πάλαι εἰς τὴν γῆν θέλεις πέσει· ἀμὴ εἰς τὸν αἰῶνα ἐτοῦτον καὶ ἡ ψυχή σου ἡ ἀθλία ἐνθυμηθῆ θέλει καὶ μακαριστῆ καὶ εἰς τόπον καλὸν θεοῦ θέλει ἀναπαυθῆ καὶ τὸ κορ‐ | |
| μίν σου θέλει ἀπομείνει εἰς τὴν γῆν, ἔνθα ἐγεννήθη καὶ ἐδανεί‐ στη. Καὶ πάλιν εἰς τὸ τέλος τοῦ αἰῶνος εἰς τὴν δευτέραν παρου‐ | ||
| 15 | σίαν θέλει μαζωχθῆ μὲ τὸ κορμίν σου ἀντάμα. Καὶ αὐτοῦ θέλει ἐ‐ γνωρίσει ἕνας τὸν ἄλλον, ὡσὰν δύο συντρόφοι, ὁποὺ πολὺν καιρὸν οὐδὲν ἐμαζώχθησαν, καὶ θέλουν χαρῆ καὶ εὐφρανθῆ καὶ θέλουν νὰ ἀναστηθῆ τὰ κόκκαλα τῶν ἀνθρώπων νὰ σταθοῦν, ὦ Ἀλέξανδρε. Καὶ νὰ πιστεύσης τοὺς λόγους μου. καὶ πᾶσα ψυχὴ καὶ ὀστέα θέλουν | |
| 20 | μαζωχθῆ εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν εἰς τὸν μέγαν καὶ φοβερὸν κριτήν. Καὶ ὁ παλαιὸς τῶν ἡμερῶν ὁ φοβερὸς καὶ θέλει καθήσει εἰς τὸν θρόνον τὸν ἀόρατον καὶ ὁλόγυρά του πᾶσα ἡ τάξις τῶν ἀγ‐ γέλων Χερουβεὶμ καὶ Σεραφεὶμ καὶ πάντες ἄγγελοι. Καὶ θέλει κρι‐ θεῖ πᾶσα ψυχὴ καταποὺ ἔπραξεν καὶ θέλει ἀπολαύσει κατὰ τὰ ἔργα | |
| 25 | της ἀνταμοῦ μὲ τὸ κορμίν. Καὶ τότες οἱ ἄνθρωποι χωρισμὸν οὐδὲν θέλουν ἔχει, ἀμὴ ὅλοι θέλουν εἶσται ὅμοιοι ὡς ἡ μέλισσα, ἀλλ’ οὐδὲ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων θέλουν εἶσται ἤγουν γυναικὸς ἡ ἀν‐ δρός. Καὶ μετὰ τὸ κριθῆναι ἔγνοιαν ὁ ἄνθρωπος οὐδὲ μέριμναν θέλει ἔχει, μόνον οἱ καλοὶ θέλουν ἔχει τὴν παράδεισον καὶ οἱ | |
| 30 | ἁμαρτωλοὶ τὴν κόλασιν εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. Ἐκεῖ οὐδὲν ἔ‐ νι οὐδεὶς ἄρχων οὐδὲ βασιλεύς, ἀλλὰ ὅλοι ὁμοῦ γυμνοὶ καὶ τετρα‐ χηλισμένοι θέλουν σταθῆ. Καὶ ἐσύ, Ἀλέξανδρε, ἔτζι θέλεις στα‐ θῆ ὡς εἷς ἄνθρωπος ἀλήθεια θέλεις εὕρει ἀνάπαυσιν, διότις θεὸν ἀληθινὸν ὁμολόγησες τὸν παντοκράτορα Σαβαώθ”. | |
120.2 | Ταῦτα εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν ὕπνον του καὶ τὸ | |
| ταχὺ ἐσηκώθη ἀπὸ τὸν ὕπνον του καὶ ἐξε‐ στηκὸς ἐγίνη καὶ τὸν νοῦν του ἔχασεν καὶ ἐκάθισεν εἰς τὸ στρῶ‐ μαν. Καὶ ἀπὸ τὸ ἐξαφνικὸν ὄνειρον, ὁποὺ εἶδεν, ἀνακατώθη ἡ καρ‐ | ||
| 5 | δία του καὶ ἀρχίνισε νὰ κλαίη καὶ ὀδύρετον ὡσὰν ἔνα καράβιν τρανὸν εἰς τὴν θάλασσαν, ὁποὺ κινδυνεύει ἀπὸ ἄνεμον μέγαν καὶ ἀπὸ τὰ κύματα τὰ τρανά, ὁποὺ ὁ καιρὸς τὰ φέρνει. Καὶ ὡσὰν δύο ταῦροι ἀμάθητοι ὅταν τζακίσουν τὸ ἀλέτριν ὥστε νὰ σταματήσουν, τότεσον ὁ Ἀλέξανδρος ἀναστέναξεν μεγάλως καὶ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνέβλεψεν | |
| 10 | εἰς τὴν ἐλεημοσύνην τοῦ θεοῦ ἐστάθη καὶ τὴν ψυχήν του ἐπαρέδωκεν εἰς τὸν θε‐ όν, ὡσὰν θέλει καὶ ὁρίζει. Ὁ Ἀριστοτέλης ὁ φρόνιμος εἶπεν ὅ‐ τι θέλει μαζωχθῆ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ κορμὶν τὰ ὀστᾶ καὶ τὰ νεῦρα, θέλει ἀναστηθῆ πᾶσα ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. | |
120.3 | Καὶ τόμου ὁμολόγησε τοὺς λόγους του, ἀσηκώθη καὶ ἐπί‐ ασε δρόμον νὰ ὑπηγαίνη εἰς τὴν Βαβυλωνίαν μὲ τὴν αὐλήν του καὶ μὲ τὴν βασίλισσαν τὴν Ῥωξάνδραν. Καὶ ὑπῆγεν 〈ὡσὰν〉 ἕνας ἄνθρωπος εἰς τὸν ἡτοιμασμένον τόπον, ὁποὺ εἶχεν τέρμενον, εἰς τὸν θάνατόν του ἔρχετον. Ὁ | |
| 5 | Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῆς Μακεδονίας καὶ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ αὐθέντης, τὸν θάνατόν του πάντα ἐνθυμᾶτον καὶ ὅλον ἦτον θλιμμένος νυκτὸς καὶ ἡμέρας. Καὶ ὅταν ἦλθεν εἰς τὸν κάμπον. ὁποὺ ὀνομάζετον Σίναρ, ὁποὺ λο‐ γᾶται ἡ γῆ ἐκείνη Ὀσφητίδα, ὁποὺ ὁ δίκαιος Ἰὼβ εἶχε ζήσει, αὐτοῦ μὲ τὴν τένταν του ἔπεσεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ πολὺ ἀρίθμη‐ | |
| 10 | τον φουσάτον ἔπεσεν εἰς τὸν κάμπον αὐτόν. Καὶ οἱ μεγιστάνοι τοῦ Ἀλεξάνδρου ἤβλεπαν τὸν Ἀλέξανδρον πικραμένον πολλὰ καὶ ἦλθαν νὰ παρηγορήσουν τὸν Ἀλέξανδρον μήνα χαρῆ ἡ καρδία του καὶ νὰ γυρίση ἡ καρδία του εἰς χαράν. | |
120.4 | Καὶ εἰς ἕνα βουνὸν ὑψηλὸν ἀνέβησαν καὶ τὸ φουσάτον | |
| του ὅρισε καὶ ἀρματώθηκεν καὶ εἰς ἔνα κάμπον ἐμαζώχθησαν καὶ εἶπαν τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Ἀλέξανδρε βασιλέα καὶ μεγαλειότατε αὐθέντη, διατί πολλὰ θλίβεσαι καὶ κακὴν καρδίαν ἔχεις; Καὶ ἐ‐ | ||
| 5 | σὺ ἐβλέπεις πόσους ἀνθρώπους ὁ θεὸς ἐποίησεν βασιλεῖς τὴν σή‐ μερον ἡμέραν. Ἀμὴ ὡσὰν τὴν βασιλείαν σου οὐδὲν ἔνι ἕτερος”. Ὁ Ἀλέξανδρος ἐδάκρυσε πολλὰ καὶ εἶπε καὶ τὸ κεφάλιν του ἔ‐ σεισεν· “Βλέπετε τούτους ὁλουνούς; Εἰς δεκαπέντε χρόνους ὅλοι οἱ πλεώτεροι θέλουν σεβῆ εἰς τὴν γῆν αὐτοὶ οἱ ἀρματωμένοι, ὁ‐ | |
| 10 | ποὺ θεωρεῖς τώρα”. Καὶ ἦσαν καὶ πλεώτεροι, ὁποὺ ἤβλεπαν, ἕως χιλιάδες ἑκατὸν ἄνθρωποι μαζωμένοι· ἀρχὴ οἱ Πέρσηδες, τῆς Ἰν‐ δίας τὰ φουσάτα, οἱ Σιριάνηδες καὶ οἱ Ἑβραῖοι, οἱ Δῆδες, Φοινικαῖοι, Γελφοί, Ἀλαμπετάνοι, πολλοὶ ἐκ τὴν Ἀνατολὴν καὶ τῆς Ἰνδίας ἦσαν. | |
121.1 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος πολλὲς φιλίες ἐποίησεν εἰς τὸ φουσάτον του καὶ τραπέζια ἔντιμα τετιμημένα. Καὶ αὐτοῦ τῆς Ἀ‐ νατολῆς καὶ τῆς Δύσης καὶ τοῦ Νότου καὶ τοῦ Βορέως καὶ ἀπὸ τὴν θάλασσαν καὶ ἀπὸ τοῦ νησίου ὅλοι οἱ αὐθεντάδες ἦλθαν μὲ πολλῶν | |
| 5 | χρονῶν 〈λιζάτον καὶ〉 δῶρα ἤφεραν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
121.2 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἦλθεν ὁ διδάσκαλός του εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἀπὸ τὴν μητέραν του τὴν Ὀλυμπιάδαν τὴν βασίλισσαν ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν ὁ διδάσκαλός του ὁ Ἀριστοτέλης. Καὶ τόμου | |
| τὸν εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐχάρηκε πολλὰ καὶ ἀπὸ τὸν σφόνδυλον | ||
| 5 | τὸν ἐπίασεν καὶ ἐκαταφίλησέ τον καὶ εἶπε του· “Καλῶς μοῦ ἦλθες, πολυτίμητον κεφάλιν. Ἐγὼ ἀφότις σὲ εἶδα, ἐσβέστη ἡ πικρία μου. Καὶ ἐσὺ ἠξεύρεις, εἰς ὅλους τοὺς Ἕλληνας ὡσὰν διδάσκαλος πρῶ‐ τος καὶ εἰς ὅλους εἶσαι φωστὴρ καὶ φιλόσοφος καὶ φρόνιμος, ὦ Ἀρι‐ στοτέλη ὀμματιά μου. Καλῶς μοῦ ἦλθες, φρονιμότατε, ὁποὺ ὁ νοῦς | |
| 10 | ὁ ἰδικός σου οὐδὲν τὸν ἔχει ὁ κόσμος ὅλος, ὁποὺ ἐθαύμασαν τῆς Αἰγύπτου οἱ διδάσκαλοι τὰ ποιήματά σου. Ἀμὴ δεῖξε μου, διδά‐ σκαλέ μου καὶ ἀγαπημένε μου φίλε, ψυχῆς μου καρδίας κομμάτι, τὸ πῶς ἠστήκεται ἡ Δύσις, τὸ πῶς εἰρηνεύει ὁ κόσμος, καὶ τῆς Μακεδονίας πῶς εἰρηνεύει, καὶ τὸ πῶς ἔνι ἡ μήτηρ μου ἡ ἠγαπη‐ | |
| 15 | μένη καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου ἡ βασίλισσα, καὶ τὸ πῶς ἀκούουν ἡ οἰκουμένη τὸ ὄνομά μου; Τάχα πιστεύουν ὅτι ἐπῆρα τὸν κόσμον ὅ‐ λον καὶ ἦλθα εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἕως τὸ ἄκρον τῆς γῆς; Διὰ τοὺς Μακάρους τοὺς φρονίμους, ὡς διδάσκουν τὰ βιβλία τὰ ἰδικά σου, ἔδειχναν παραβολήν. Καὶ ἐγὼ ἐσέβηκα εἰς τὸ νησὶν τῶν Μα‐ | |
| 20 | κάρων καὶ ὅλα τὰ ἐπερπάτησα ἀτός μου καὶ ὅλα τα εἶδα μὲ τὰ ὀμ‐ μάτιά μου ἕως τὸν Ὠκεανὸν ποταμόν, ὁποὺ τρέχει ὁλόγυρα τὸν κόσμον ὅλον. Καὶ εἶπε μου ἐκεῖ μέσα ὁ Βαὴθ τῶν Μακάρων ὅτι τῶν Ἑλλήνων οἱ θεοὶ οὐδὲν εἶναι ἐκεῖ, οὐδὲ ἡ ψυχή τους ὁλουνῶν τῶν Ἑλλήνων οἱ θεοὶ οὐδὲν εἶναι ἐκεῖ, ἀμὴ εἶναι εἰς τὰ καταχθόνια | |
| 25 | τῆς γῆς εἰς τὰ χέρια τοῦ Ἅδου καὶ ἐκεῖ κολάζονται, ἀπὸ ὁρι‐ σμὸν τοῦ μεγάλου θεοῦ Σαβαὼθ εἶναι δεμέμοι ἐκεῖ”. | |
121.3 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀριστοτέλης τοὺς λόγους του ἐξέστη πράγμα παράδοξον καὶ εἶπε τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Εὐχαριστῶ τὸν θεόν, ὁποὺ ἤκουσα τὰ γλυκία καὶ ὀνόστιμά σου λόγια καὶ εἶδα καὶ τὸ | |
| ὡραιότατον καὶ τὸ λαμπρόν σου τὸ πρόσωπον, μεγαλειότατε καὶ ὑ‐ | ||
| 5 | ψηλότατε αὐθέντη, βασιλέα τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ. Μεγαλειότατε αὐ‐ θέντη, ὅλος ὁ κόσμος χαίρεται καὶ εἰρηνεύει εἰς τὸ ἐριζικόν σου. Καὶ ὁ θεὸς σοῦ ἐχάρισεν τόσον, ὁποὺ πούπετες ἀνθρώπου οὐ‐ δὲν ἔδωκεν τόσον. Τῆς Μακεδονίας ὁ τόπος ἔνι χαιράμενος καὶ εὐφραινόμενος καὶ ἀνθεῖ ὡσὰν τὰ λουλούδια τοῦ κόσμου καὶ τὰ | |
| 10 | κρίνα. Εἰς ὅλην τὴν γῆν τοῦ κόσμου τὸν θεὸν παρακαλοῦμεν μὲ ὅ‐ λην τὴν καρδίαν νύκτα καὶ ἡμέραν διὰ τὴν βασιλείαν σου, διότι τέτοιον αὐθέντην καὶ βασιλέαν οὐδὲν θέλομεν εὕρει ὡσὰν τὴν βα‐ σιλείαν σου, ὦ Ἀλέξανδρε. Καὶ νὰ ἠξεύρης ὅλη ἡ οἰκουμένη καὶ ὅλος ὁ κόσμος οὐδὲν ἀξιάζει μία τρίχα ἐκ τὸ κεφάλιν σου. | |
121.4 | Ἡ κυρὰ ἡ ἐδική μου ἡ μητέρα σου χαίρεται μὲ τὴν ὑγεί‐ αν σου καλὰ καὶ πάλιν ἔχει τὴν καρδίαν της θλιμμένην τόσους χρόνους, ὁποὺ οὐδὲν σὲ εἶδε. Καὶ ἐβλέπει τοὺς δρόμους ἀπὸ τὸ πουρνὸν ἕως τὸ βραδί, πότε νὰ ἀκούση καλὸν διὰ τ’ ἐσένα. Καὶ | |
| 5 | εἰρηνεύοντας βασιλεύει εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ ὁ νοῦς της προσ‐ διαβαίνοντας τὴν καθὴν ἡμέραν μὲ τὴν χαρὰν ἄλλοτε μὲ τὴν θλῖ‐ ψιν καὶ λέγει· ‘Ἆρα, θεέ μου παντοδύναμε, ἰδεῖν θέλω τὸ πρό‐ σωπον τοῦ υἱοῦ μου τοῦ μονογενῆ καὶ γλυκυτάτου μου υἱοῦ τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τῆς κυρᾶς τῆς νύμφης μου τῆς Ῥωξάνδρας τῆς βα‐ | |
| 10 | σίλισσας, νὰ τὴν ἀγκαλιασθῶ ἀπὸ τὸν σφόνδυλον καὶ γλυκία νὰ τὴν χαρῆ ἡ καρδία μου καὶ νόστιμα νὰ τὴν γλυκοφιλήσω καὶ νὰ σταθὴ ἡ καρδίτζα μου εἰς τὸν τόπον της; Καὶ παρακαλῶ σε, υἱέ, πολλά, καὶ ψυχίτζα μου καὶ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, γλυκύτατε ἰ‐ | |
| σόψυχε ὁλοκάρδιε ἥλιε λαμπηδόνε, μηδὲν μοῦ παρακούσης τὴν πα‐ | ||
| 15 | ρακάλεσίν μου, μὲ τὴν περιπόθητήν μου καὶ φεγγαροπρόσωπην τὴν βασίλισσαν τὴν Ῥωξάνδραν καὶ νὰ σὲ ἰδῶ νὰ χαρῶ καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἂς ἀποθάνω, θέλει σταθῆ ἡ καρδίτζα μου εἰς τὸν τόπον της. Καὶ παρακαλῶ σας μηδὲν μὲ παρακούσετε, καὶ ἂν ἐσᾶς οὐδὲν βολῆ ὅτι νὰ ἐλθῆτε νὰ μᾶς ἰδῆτε, εἰ δὲ καὶ ὁρίσης νὰ ἐλθῶ καὶ νὰ εὐφρανθῆ ἡ καρδία | |
| 20 | μου ἡ ταπεινή, ὅρισε, αὐθέντη μου, εἰς ποῖον τόπον νὰ ἔλθω πρὸς ἐσένα καὶ ν’ ἀλλάξω τὴν ζωήν μου διὰ τὸν θάνατόν σου, υἱέ μου παμφίλτατε”. | |
121.5 | Καὶ ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξανδρος ἐθαύμασε πολ‐ λά. Καὶ τόμου ἔσωσε τοὺς λόγους ὁ Ἀριστοτέλης ἐπαραμέρισεν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἐπῆρεν ἀπὸ τὸ χέριν καὶ ἐκάθισε εἰς τὸ γιόμα. Ὄλοι οἱ μεγιστάνοι καὶ οἱ αὐθεντάδες καὶ οἱ ἀπελάτες | |
| 5 | ἦλθαν, ἦλθαν καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, ὅλοι ἐκάθισαν τιμητικὰ καὶ εὔμορφα. Τὸν Φιλόνην καὶ τὸν Ἀντίοχον καὶ τὸν Πτολομαῖον καὶ τὸν Σελεύκιον καὶ τὸν Φίλιππον εἰς τὸ τραπέζιν τὸ ἐδικόν του ὅλοι, τὸν Ἀριστοτέλην τὸν διδάσκαλόν του καὶ τὸν Λαομενού‐ σην τὸν υἱόν του τὸν Πολυκρατούσην, ὁποὺ τὸν ἠγάπαν πολλά, κον‐ | |
| 10 | τὰ εἰς τὴν τάβλαν τους ἐκάθισαν βήματα ϛʹ. | |
121.6 | Καὶ ὅταν ἐμέσωσαν τὸ γεῦμα, ἀσηκώθη ὁ Ἀριστοτέλης καὶ ἤφερε δῶρα πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ πρὸς τὴν Ῥωξάνδρα τὴν βασίλισσαν· τοῦ τὰ εἶχεν ἀποστείλει ἡ μητέρα του ἡ Ὀλυμπιάδα ἡ βασίλισσα. Ἤφερε τοῦ Ἀλεξάνδρου στέμμα πολυτίμητον καὶ τῆς | |
| 5 | Ῥωξάνδρας ἕτερον στέμμαν μὲ χρυσὸ μαργαριτάριν καὶ μὲ πολυτί‐ μητον λιθαρόπουλον ἐγκοσμημένα· καὶ δύο φαρία ἄσπρα σελλινοχαλι‐ | |
| νωμένα μὲ ἀλεφάντινα κούκκαλα ἐγκοσμημένα μὲ χρυσομάργαρον· καὶ ρʹ ἄλογα τοῦ σταύλου ὅλα διαλεκτά· καὶ ὀκτὼ χιλιάδες ἄρμα‐ τα ὡραιωμένα εἰς τοῦ λέοντος τὰ πετζία· καὶ δʹ κοῦπες | ||
| 10 | στατὲς ἐγκοσμημένες ὅλον μὲ λιθαρόπουλον τοῦ νάντραξον· καὶ κου‐ βέρτες δύο ἀπὸ τὸν κορ〈κό〉δειλον τῶν φαρίων ἀρματωσίες μὲ χρυσο‐ μάργαρον καὶ μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα· καὶ τὴν ἐπιστολὴν τῆς μάνας του. | |
121.7 | Καὶ ἔγραφεν οὕτως· “Ὦ γλυκύτατε καὶ ἀγαπημένε μου καὶ λαμπηδών μου, ὀμμάτιά μου Ἀλέξανδρε βασιλέα καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου αὐτοκράτορ, καὶ ἡ μητέρα σου Ὀλυμπιάδα γράφει | |
| τὴν βασιλείαν σου 〈***〉 | ||
123.1 | Καὶ αὐτὴν τὴν νύκταν ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου τρεῖς χι‐ λιάδες κλέπτες καὶ εἶπαν τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Ὅρισε, βασιλεῦ, νὰ τοὺς κρεμάσωμεν”. Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀπεκρίνθη· “Ἀφόντις εἶδαν τὸ πρόσωπόν μου, οὐδὲν ἔχουν νὰ χαθοῦν. Τοὺς κριτάδες ἔνι δο‐ | |
| 5 | μένον νὰ σκοτώνουν καὶ τὸν βασιλέα ἔνι δομένον νὰ ἐλεημονῆ καὶ νὰ συμπαθῆ”. Καὶ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ τοὺς ποιήσουν κυνη‐ γοὺς ἰδικούς του. | |
123.2 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἤφεραν ἕναν ἄνθρωπον ἀπὸ τὴν Ἴν‐ διαν δεξιώτην εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἔλεγαν ὅτι τέτοιος δεξι‐ ώτης ἔνι, ὅτι ἐκ τὸ δακτυλίδιν διαβάζει τὴν σαΐταν. Ἀλέξανδρος ὅρισεν νὰ ῥίξη καὶ αὐτὸς οὐδὲν ἠθέλησε νὰ πιάση τὸ δοξάριν του | |
| 5 | καὶ ὅλοι τὸν ὀνείδισαν πολλά, μήνα δοξεύση· καὶ οὐδὲν τοὺς ἤ‐ κουσεν. Καὶ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ κόψουν τὸ κεφάλιν του. Καὶ ἐρχάμενοι νὰ ποιήσουν τὸν ὁρισμὸν τοῦ αὐθεντός τους καὶ εἶπαν τον· “Ὦ ἄνθρωπε, διὰ μίαν δοξίαν χάνεις τὸ κεφάλιν σου;”. Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀπεκρίθη· “Ἐγὼ ἔχω δέκα ἡμέρες, ὁποὺ τὸ δοξάριν | |
| 10 | μου οὐδὲν ἐπίασα εἰς τὸ χέριν μου καὶ ἐσκιάστηκα ἐμπρὸς τὸν βασιλέα νὰ ῥίξω καὶ χάσω τὴν τιμήν μου”. | |
124.1 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος ἐπαίνεσε τοὺς λόγους | |
| του καὶ μὲ μεγάλην τιμὴν τὸν ἐπροβόδησεν. | ||
124.2 | Καὶ αὐτοῦ ἕνας στρατιώτης τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶπε· “Πα‐ νυψηλότατε τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ Ἀλέξανδρε, ἔχω θυγατέραν μονογε‐ νῆ καὶ θέλω νὰ τὴν ὑπανδρεύσω καὶ δός μου προίκαν”. Καὶ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔδωκάν του χίλια τάλαντα. Καὶ αὐτὸς εἶπε τὸν | |
| 5 | βασιλέα· “Πολλὰ μοῦ εἶναι, φοβερὲ Ἀλέξανδρε”. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Τοῦ βασιλέως τὰ δῶρα πολλὰ θέλουν νὰ εἶναι”. | |
124.3 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἰδικόν του τὸν Ἀριστοτέ‐ λην ἐδώρισέν τον ἔνα στέμμα καὶ τὸ ἀπανωφόριν τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας καὶ δέκα χιλιάδες χρυσὰ τάλαντα καὶ δέκα χιλιάδες μόδια μαργαριτάριν. Καὶ ἐποίησέν τον καὶ βασιλοπά‐ | |
| 5 | τοραν εἰς ὅλους τοὺς αὐθεντάδες καὶ ἔστειλέ τον ὀπίσω εἰς τὴν Μακεδονίαν εἰς τὴν μητέρα του. Καὶ ὅρισε νὰ φέρουν τὴν μητέρα του τὴν Ὀλυμπιάδαν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον εἰς τὴν Αἴγυπτον εἰς τὴν Παλαιστίνην εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον. Ὁ Ἀλέξανδρος αὐτοῦ ἀ‐ πόμεινε μὲ τὴν βασίλισσαν τὴν Ῥωξάνδραν. | |
124.4 | Καὶ αὐτοῦ ἦλθεν ἕνας ἄνθρωπος εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπε του· “Βασιλέα Ἀλέξανδρε, αὐτοῦ καμπόσες ἡμέρες ἔχω, ὁποὺ ἐκυνήγησα εἰς τὴν ἄκραν τοῦ ποταμοῦ τοῦ Τίγρη καὶ ηὗρα κρυμμέ‐ νον, βιστιάρι πολυαρίθμητον χρυσάφιν. Καὶ ἂν ὁρίσης, νὰ τὸ ἰ‐ | |
| 5 | δῆς”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐγέλασε καὶ εἶπε του· “Ὅλον τὸ χρυσά‐ φιν εἰς τοῦ θεοῦ τὸ χέριν εἶναι καὶ ἂν ἤθελε ὁ θεὸς ἐμένα νὰ μὲ τὸ δώση, ἤθελε μὲ τὸ δώση· ἀμὴ ἀφότις ὁ θεὸς σὲ τὸ ἔδω‐ κε ἐσένα, σύρε ἔχε το”. Καὶ αὐτοῦ τοῦ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε, ὅσον ἠθέλησα ἐγώ, ἐπῆρα. Καὶ ὅσον ἀπόμεινε, ἂς τὸ ἐπάρη ἡ βασιλεία | |
| 10 | σου. Ἐγὼ δύο ἡμέρες καὶ δύο νύκτες ὅσον ἠθέλησα, ἐπῆρα”. Ὁ | |
| Ἀλέξανδρος εἶδε τὸ παράδοξον καὶ ἐκαβαλλίκευσε καὶ ὑπῆγε εἰς τὸν τόπον, καὶ ηὗρε πολὺ πρᾶγμα χρυσάφιν καὶ εἶπε· “Μήνα ἔνι κρυψιμίον τοῦ Ταρείου τοῦτο τὸ χρυσάφιν;”. Καὶ ὅρισε εἰς τὸ φουσάτον του καὶ ὅλον τὸ ἠμοίρασαν. | ||
125.1 | Καὶ αὐτοῦ ἡ Ὀλυμπιάδα ἡ βασίλισσα ἡ μητέρα τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου τοῦ βασιλέως ἦλθε ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν. Καὶ ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ὅλους τοὺς βασιλεῖς καὶ αὐθεντάδες καὶ ὅλους τοὺς ἄρχον‐ τας καὶ ὅλον τὸ φουσάτον τὸ ὄρθωσεν εὔμορφα ἔντιμα, ὡς ἥρμοσεν | |
| 5 | ἀξίως πρὸς τὴν συναπάντησιν τῆς μητρός του. Ἐξέβηκαν τὰ συρ‐ τά του ὅλα σελλινοχαλινωμένα μὲ χρυσὲς σέλλες καὶ τρουμπέτες, ὁποὺ ἐλαλοῦσαν, καὶ ἀνακαράδες ζυγὲς υʹ καὶ ὄργανα πολλὰ καὶ διπλὲς ψαλτῆρες καὶ μουσίκια. Καὶ αὐτὲς τὲς ὄρθωσες ἐποίησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἁμάξιν ὁλόχρυσον ὅλον μὲ λιθαρόπου‐ | |
| 10 | λον καὶ μὲ μαργαριτάριν ἐγκοσμημένον. Καὶ ὑπηγαίνοντας ἀπέστει‐ λε τὴν Ῥωξάνδραν τὴν βασίλισσαν ἐμπρὸς εἰς τὴν μητέραν του καὶ χίλιες χιλιάδες ἀρχόντισσες μετ’ αὐτὴν μὲ μεγάλην τιμήν. | |
125.2 | Καὶ ὡς τὴν εἶδεν ἡ Ὀλυμπιάδα ἡ βασίλισσα ἐχάρηκεν πολλά. Καὶ ἔβλεπε τὴν ὡραιότητάν της καὶ ἐξενίζετο καὶ τὴν εὐ‐ μορφάδα τοῦ προσώπου της καὶ τὴν φρόνεσίν της. Καὶ ἀρχίνισε νὰ τὴν ῥέμπεται καὶ νὰ τὴν καλοσυντυχαίνη καὶ νόστιμα νὰ τὴν | |
| 5 | καταφιλῆ· ἔσφιξέν της πρὸς τὴν καρδίαν της καὶ εἶπε της· “Ὦ ψυχή μου καὶ ἠγαπημένε μου κόσμε καὶ ὀμμάτιά μου καὶ περιπόθη‐ | |
| τη θυγάτηρ Ῥωξάνδρα”. Καὶ ἡ Ῥωξάνδρα ἡ βασίλισσα τῆς ἀπεκρίθη· “Καλῶς μοῦ ἦλθες τοῦ μεγάλου καὶ ὑψηλοτάτου καὶ φοβεροῦ βασι‐ λέως τοῦ Ἀλεξάνδρου μητέρα καὶ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ ἀπὸ Ἀνατο‐ | ||
| 10 | λῆς ἕως Δύσης καὶ ἀπὸ τὸν Νότον ἕως Βορέαν ἡ βασίλισσα ἡ Ὀ‐ λυμπιάδα ἡ αὐθέντρια ἡ ἐδική μου”. Καὶ ἔτζι ἐσέβησαν εἰς τὸ ἁμάξιν τὸ χρυσὸν καὶ ἐκίνησαν. | |
125.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τοὺς ἐσυναπάντησεν μὲ παρά‐ ξενα καὶ θαυμασίες παραστασίες μὲ ὅλα του τὰ φουσάτα καὶ μὲ μεγιστάνους καὶ μὲ ὅλους τοὺς βασιλεῖς. Καὶ ὅλοι εἰς τρανὰ ἄ‐ λογα ἐκαβαλλίκευσαν οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ αὐθέντες ὅλοι μὲ τὰ φα‐ | |
| 5 | ρία τους εἶχαν στέμμαν εἰς τὸ κεφάλιν τους καὶ ὅλοι εἰς χρυσὲς σέλλες ἐκαβαλλίκευσαν. Καὶ τὸ τάγμα τῶν Μακεδόνων ἦταν φαρία, ὁποὺ ἐκαβαλλίκευσαν, καὶ ἔρχετον ὁ χλιμιτισμὸς τῶν ἀλόγων καὶ ἡ γῆς καὶ αὐτὴ ἐβαραίνετον. Εἰς τὰ κεφάλιά τους εἶχαν πέρσικα σημάδια καὶ τὰ ἀπανωφόρια τους ἦταν φοικιονίτικα. Καὶ ὅλοι εἶ‐ | |
| 10 | χαν πτερὰ ἀπὸ στροφοκάμηλα καὶ ἀπάνου εἰς τὰ σκιάδια στεφάνια. Καὶ ὅταν κοντὰ ἐμαζώχθησαν οἱ δύο βασίλισσες ἐξέβηκαν ἀπὸ τὸ χρυσὸν τὸ ἁμάξιν καὶ ἤπλωσαν μεγάλα πεύκια εἰς τὸν κάμπον καὶ αὐτοῦ ἐστάθηκαν καὶ ἀκαρτέρεσαν τὸν Ἀλέξανδρον. | |
125.4 | Ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τοὺς μεγιστάνους του ἀπὸ μακρέα ἐ‐ πέζευσαν ἀπὸ τὰ ἄλογά τους καὶ ἐγλήγορα ὑπῆγεν εἰς τὴν μητέραν του. Καὶ ἡ μήτηρ του ὡσὰν τὸν εἶδεν, ἐπίασέ τον ἀπὸ τὸν σφόν‐ δυλον καὶ γλυκία καταφιλεῖ τον καὶ εἶπεν τὸν Ἀλέξανδρον· “Κα‐ | |
| 5 | λῶς σὲ ηὗρα, υἱέ μου καὶ τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ βασιλεῦ Ἀλέξανδρε”. Καὶ τόμου ἔσωσε τοὺς λόγους, ἐκίνησαν καὶ ὑπάγουν πρὸς τὴν κα‐ | |
| τούναν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐκαβαλλίκευσε τὸ ἄλογόν του τὸ Βου‐ κέφαλον κουβερτιασμένον καὶ ἐβάσταν φορεσίαν πολύτιμον φοικι‐ ονίτικον ὅλον μάλαμα καὶ μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα ἐγκοσμημέ‐ | ||
| 10 | νον. Καὶ ἀπανωθέον εἶχε τὸ στεφάνιν τῆς Κλετέρβας τῶν Ἀμαστρι‐ δόνων τῆς βασίλισσας. Καὶ εἰς τὸ στεφάνιν εἶχεν περιχρυσιωμένα πτερὰ ἀπὸ στριφοκάμηλον. Καὶ ἦτον αὐτοῦ εὔμορφη καὶ ὡραία καὶ πολυτίμητη θεωρία εἰς ὅλον τὸ μάζωμαν αὐτόν, ὁποὺ ἐκίνησαν καὶ ὑπήγαιναν ἐμνοστικὰ τάγματα ἐπὶ τὸν κάμπον αὐτόν, πᾶσα φλάμπου‐ | |
| 15 | ρο μὲ τὰ ὄργανά του. Καὶ κοντὰ εἰς τὸν βασιλέα τὸν Ἀλέξανδρον ἦσαν φλάμουρα χρυσὰ ρʹ καὶ ρʹ τρουμπέτες καὶ ἑκατὸ ζυ‐ γὲς ἀνακαράδες λαλοῦντες τὸν δρόμον καὶ τὰ ἐνόστιμα τὰ ὄργανα, ὁ‐ ποὺ εἶχαν ψηλὲς καὶ χαμηλὲς φωνὲς ροʹ, ὁποὺ οὖς ἀνθρώπου πούπετες οὐκ ἤκουσεν, καὶ νοῦς πᾶσα ἀνθρώπου ἐθαυμά‐ | |
| 20 | ζετον καὶ ἀπὸ τὸν ἔκτυπον τῶν ὀργάνων καὶ ἀπὸ τὸν χλιμιτισμὸν τῶν ἀλόγων πᾶσα γλώσσα ἐξενίζετον εἰς τὴν ὡραιότητάν τους. | |
125.5 | Καὶ ἔφθασεν εἰς τὸ πέσιμόν του καὶ αὐτοῦ ὅρισε καὶ ἐ‐ κάθισε εἰς τὸ γεῦμα. Ὁ Ἀλέξανδρος ἐκάθισεν εἰς τὸ θρονὶν τὸ μέγα τὸ βασιλικόν, ὁποὺ ἦτον ὁλόχρυσον. Καὶ ἀπὸ τὴν δεξιάν του τὴν μερέαν ἐκάθισεν ἡ μητέρα του, καὶ ἀπὸ τὴν ἀριστεράν του | |
| 5 | ἐκάθισεν ἡ Ῥωξάνδρα ἡ γυναίκα του. Καὶ αὐτοῦ ηὐφράνθηκαν καὶ ἐχάρηκαν πολλά. Καὶ αὐτοῦ ἀρχίνισεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ δείχνη τοὺς πολέμους τοὺς μεγάλους, ὁποὺ ἐποίησε μὲ τὸν Τάρειον τῆς Περσίας τὸν βα‐ σιλέα καὶ μὲ τὸν Πῶρον τῆς Ἰνδίας καὶ τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης. Τοῦτα ὡς ἤκουσεν ἡ Ὀλυμπιάδα ἡ βασίλισσα ἐθαυμάζετον | |
| 10 | πῶς ὁ μεγαλοδύναμος θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ὁ παντοκράτωρ | |
| Σαβαὼθ τὸν ἐβοήθησεν. Καὶ αὐτοῦ ὅρισε ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐκτύ‐ πησαν τρουμπέτες, ὀποὺ ὀνομάζονται σεσίρνια μέλη. Καὶ τέτοια ὄργανα 〈εἶναι αὐτά·〉 χιλιάδες τρεῖς ὡσὰν φωνὲς καθὲν μία κατὰ τὴν τάξιν ὡσὰν ὑψηλὲς καὶ χαμηλὲς καὶ χοντρές. Καὶ τόσον ἦσαν | ||
| 15 | παράξενα τῆς χαρᾶς καὶ τῆς λύπης, ὁποὺ ἤκουεν πᾶσα ἄνθρωπος τὴν ἐνοστιμάδαν τους καὶ ὁ νοῦς του ἐξεχάνετον ἀπὸ τὴν χαρὰν καὶ τὴν θλῖψιν τῆς καρδίας. Καὶ ἐχάρηκε χαρὰν μεγάλην. | |
125.6 | Βασιλεὺς ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὴν μητέραν του τὴν Ὀλυμπι‐ άδα ἀσηκώθηκαν ἀπὸ τὰ χρυσὰ θρονία. Ἡ βασίλισσα ὑπῆγε εἰς τὴν τένταν της καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισε τῶν νέων καὶ πρωτοκαβαλλα‐ ραίων χρυσοπτερνιστηράτων νὰ παίζουν τὲς κονταρίες, νὰ κτυποῦν‐ | |
| 5 | ται ἔμπροσθέν τους ἕνας τὸν ἄλλον. Ὅλην αὐτὴν ἡμέραν ἐτόρνευ‐ σαν τὲς κονταρίες καὶ ἄλλην ἡμέραν ὅρισε καὶ ἐδόξευαν εἰς τὰ σκι‐ άδιά τους· τρίτον ἡμέραν ἔπαιζαν κάποιον παιγνίδιν, ὁποὺ ὀνομάζεται καρού‐ χα, εὔμορφον καὶ παράδοξον καὶ θαυμαστὸν παιγνίδιν. | |
125.7 | Εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐζύγωσαν δύο πρωτοκαβαλλαραῖοι εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν, ὁποὺ ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς πολλὰ τοὺς ἠγάπα καὶ εἶχε τους ἀναθρέψει ἀπὸ μικρόθεν· ἦσαν οἱ δύο ἀδελφοὶ νόμιμοι ἐγκαρδιακοί. Καὶ ἡ μάνα τους ἦτον | |
| 5 | εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ πολλοὺς χρόνους οὐδὲν εἶχαν ἰδεῖ τὴν μητέρα τους. Ἐκείνη πάντοτε συχνὰ μαντάτα τοὺς ἀπέστελνε νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν Μακεδονίαν νὰ ἰδοῦν, εἰς τὴν μητέραν τους. Καὶ | |
| αὐτοὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπην, ὁποὺ εἶχαν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον, οὐδὲν ἠμποροῦσαν νὰ χωριστοῦν ἀπ’ αὐτόν. | ||
125.8 | Ἰδὼν ἡ μητέρα τους ἡ Μηέβρα ἀπὸ τὴν μεγάλην τιμὴν καὶ οὐδὲν ὑπῆγαν νὰ τὴν ἰδοῦν, ἔνα ἔργον θαυμαστὸν ἐκάθισε καὶ ἐ‐ ποίησε πράγμα γλύκισμα φαρμακίου καὶ ἔσμιξέν της τὸ γλύκισμα ῥεύγνιον καὶ ἀπέστειλέν του εἰς τοὺς υἱούς της καὶ ἐπιστολὴν | |
| 5 | ἀντάμα. Καὶ ἔγραφεν ἡ ἐπιστολὴ οὕτως· “Εἰς τοὺς γλυκυτάτους μου υἱοὺς καὶ περιπόθητούς μου καὶ ὡραιοτάτους μου καὶ πανφρο‐ νίμους, τὸν Λευκαούσην καὶ τὸν Βρυονούσην, ἡ ἠγαπημένη σας ἡ μητέρα ἡ Μηέβρα. Νὰ ἠξεύρετε καλὰ σπλαγχνικά μου παιδία, ἐγὼ ἔ‐ χω τώρα εἴκοσι χρόνους, ὁποὺ οὐδὲν σᾶς εἶδα τὰ λαμπρά σας τὰ | |
| 10 | πρόσωπα. Καὶ πολλὲς φορὲς σᾶς ἔγραψα νὰ ἐλθῆτε νὰ μὲ ἰδῆτε καὶ ἐσεῖς μὲ ἀπεστείλετε καὶ λέγετε ἐμένα· ‘Ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Ἀλεξάνδρου οὐδὲν ἠμποροῦμεν νὰ χωρισθῶμεν‘. Καὶ νὰ ἠξεύ‐ ρετε παιδιά μου ὅτι ὅλη ἡ αὐθεντία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ βασιλεία ἔνι εἰς τὸν τόπον μας ἡ ἐνοστιμάδα, καὶ ἐσεῖς εἶστε εἰς ξένον | |
| 15 | τόπον, ὁποὺ θέλετε χαθῆ. Καὶ τὸ βιστιάρι σας καὶ τὸ χρυσάφι σας ἐδῶ στέκεται ἔρημον. Καὶ δίδω σας ἀφορισμὸν καὶ ὅρκον εἰς τὸ γάλα, ὁποὺ ἀναθράφητε, νὰ ἐλθῆτε νὰ μὲ ἰδῆτε. Καὶ ἂν οὐδὲν σᾶς ἀφήση ὁ Ἀλέξανδρος, τὸ γλύκισμα, ὁποὺ σᾶς στέλλω, τὸ ῥεύ‐ νιον ναυδανάτον, ἀπ’ αὐτὸ τοῦ δότε τοῦ Ἀλεξάνδρου νὰ φάγη καὶ | |
| 20 | νὰ γευθῆ· εἰς αὐτὴν τὴν ὥραν σᾶς θέλει ἀφήσει νὰ ἐλθῆτε”. Νὰ ἔνι ἀφορισμένη αὐτὴ ἡ Μηέβρα ἀπὸ τὸν κύριον τὸν θεὸν παντοκρά‐ τορα. | |
125.9 | Ὁ Λευκαδούσης καὶ ὁ Βρυονούσης τὴν ἐπιστολὴν τῆς μη‐ τρός τους ἔλαβαν καὶ ὀνείδισάν την καὶ ἐγέλασάν την. Καὶ ὁ Βρυονούσης ἀνάγνωσε τὸ πιττάκιν καὶ ἐπῆρε τὸ γλύκισμα καὶ ἐφύ‐ λαγέ το. Ὁ Λευκαδούσης τοῦ εἶπεν· “Ῥίξε τοῦ θεοῦ τὴν ὀργὴν | |
| 5 | ἀπὸ τὸν ἐμαυτόν σου, ὅτι τίποτες καλὸν οὐδὲν μᾶς θέλει ποιή‐ σει”. Ἦτον ὁ Λευκαδούσης πρωτοστράτορας τῶν φαρίων τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου καὶ ὁ Βρυονούσης ἦτον πρωτοκερνάτορας τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου· αὐτὸν εἶχεν ἐνεμπιστευμένον ὁποὺ τὸν ἐκέρνα μὲ τὰ χέριά του. Ἦτον ὁ Βρυονούσης πονηρὸς διάβολος καὶ ἐφύ‐ | |
| 10 | λαγε τὴν δημηγερσίαν εἰς τὴν καρδίαν του ὡσὰν ὁ Ἰούδας τὸ δό‐ λιον φίλημα. | |
125.10 | Βρυονούσης πολλὲ φορὲς ἐζήτησε τὴν αὐθεντίαν τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον νὰ τοῦ τὴν δώση. Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Ὅλα τὰ βασίλεια τῆς γῆς θέλω ἠμοιράσει, ἀμὴ τὴν Μακεδονίαν τινὸς οὐδὲν τὴν θέλω δώσει, εἰς τὴν ζωήν μου τὴν | |
| 5 | θέλω ὁρίζει ἀτός μου καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ ἐριζικὸν καὶ τὸ ἀκόνητον σπαθίν. Καὶ ἀφόντις ἀποθάνω ἐγώ, ἂς τὴν ὁρίζη εἴ τι‐ νος τὴν θέλη δώκει ὁ θεός”. | |
125.11 | Ὁ Βρυονούσης πάντοτε ἐφύλαγε εἰς τὸν Ἀλέξανδρον δο‐ λιότηταν εἰς τὴν καρδίαν του, τὸ γλύκισμα τὸ φαρμακωμένον. Ἐ‐ διαβασκέλισεν βήματα δώδεκα καὶ ἤθελεν νὰ τοῦ τὸ δώση. Καὶ ἐ‐ τήρησε τὸ λαμπρόν του πρόσωπον καὶ οὐδὲν τοῦ τὸ ἔδωκε. Καὶ ἐ‐ | |
| 5 | φύλαξέν το χρόνους ἑπτὰ καὶ οὐδὲν ἠμπόρεσεν νὰ τὸν φαρμακώση. Οὐδὲ τὸν ἄφηνεν ὁ ἀδελφός του ὁ Λευκαδούσης νὰ τὸν ποτίση, ἀ‐ μὴ τοῦ ἔλεγεν· “Φοβήσου τὸν θεόν, ὦ ἄνθρωπε, καὶ μηδὲν χάνης εὔμνοστον καὶ ὡραῖον καὶ εὔμορφον καὶ ὡραῖον καὶ ὁληνῆς τῆς γῆς τὸν βασιλέα, ὁποὺ οἱ αὐθεντάδες θαυμάζουν τὴν φρόνεσίν του καὶ | |
| 10 | τὰ ποιήματά του καὶ τὴν ἀνδραγαθίαν του τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ὅλοι οἱ Πέρσηδες ἐθαύμασαν καὶ τῆς Ἰνδίας τὰ φουσάτα καὶ ὅ‐ λος ὁ κόσμος ἀποκάτω τὴν Ἴνδιαν καὶ τοῦ ἡλίου ἐτρόμαξαν, ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις, Ἄρκτος καὶ Μεσημβρία. Καὶ ἂν ἐσὺ αὐτὸν χάσης, ἀδελφέ, ὅλος ὁ κόσμος τῆς γῆς ἐκ τὸν θάνατον τοῦ Ἀλε‐ | |
| 15 | ξάνδρου θέλει ἀνακατωθῆ”. | |
125.12 | Καὶ ἤθελεν ὁ Λευκαδούσης νὰ τὸ ὁμολογήση τοῦ βασιλέ‐ ως τοῦ Ἀλεξάνδρου, τὸ πὼς θέλει ὁ ἀδελφός του νὰ τὸν χάση. Καὶ ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀγάπην, ὁποὺ εἶχεν οὐδὲν τὸν ἤθελεν πιστεύ‐ σει ὁ Ἀλέξανδρος, ὅτι τὸν ἀγάπαν πολλά. Καὶ ἐβουλήθη νὰ τὸ ὁ‐ | |
| 5 | μολογήση τοῦ Πτολομαίου, ἀμὴ ἐδοκήθη καὶ εἶπε πρὸς τὸν νοῦν του· “Ἂν σκοτώσουν τὸν ἀδελφόν μου, σκοτώσει θέλουν καὶ ἐμένα ἀντάμα”. Καὶ τότεσον ἤρχισεν δυνατὰ καὶ ἐμάλωνε τὸν Βρυονούσην καὶ αὐτὸς οὐδὲν τὸν ἤκουσεν. Καλὰ λέγει ἡ παραβολή· “Ὁ θεὸς τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ἀγνώστου οὐδὲν κατοικεῖ, ὅτι ἔχει δόλον εἰς | |
| 10 | τὴν καρδίαν του. Ἀμὴ εἰς τὴν ἀγαθὴν καρδίαν ἐκεῖ κατοικεῖ ὁ θεός, ὥσπερ καὶ ὁ δαίμονας εἰς τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων τὰς καρδί‐ ας”. Ὥσπερ γὰρ ἡ πονηρὴ καὶ κακὴ γυνὴ ἐπαρέβη τὴν ἐντολὴν τοῦ θεοῦ καὶ ἐξορίστηκαν ἐκ τὸν παράδεισον. Ὁ Σολομὼν ὁ φρόνιμος ἐκ τοὺς ἀνθρώπους πάντας ὁ μέγας βασιλέας ἀπὸ πονηρὴν κακὴν | |
| 15 | γυναῖκαν ἐξέπεσεν ἀπὸ τὴν φρόνεσίν του. Ὁ Σαμψών, ὁποὺ ἦτον δυνατώτερος εἰς τὴν γῆν ὅλην, ἀπὸ πονηρίαν κακῆς γυναικὸς ἐχά‐ θη. Ὁ Ἰωσὴφ ὁ πάγκαλος ἀπὸ δολωμένην κακὴν γυναῖκαν ἐφυλακώ‐ θηκεν πολλά. Καὶ αὐτοῦ τὸν μέγαν βασιλέα τὸν Ἀλέξανδρον ἀπὸ κάμωμαν κακῆς γυναικὸς ἐθανατώθηκεν. Μίαν ἡμέραν ἐποίησεν ὁ | |
| 20 | Ἀλέξανδρος τῶν μεγιστάνων μεγάλην φιλίαν καὶ ὁλονῶν τῶν στρα‐ τιώτων. | |
126.1 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἦλθαν ἀπὸ ὅλην τὴν οἰκουμένην | |
| δῶρα καὶ λιζάτον καὶ ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου. | ||
126.5 | Καὶ εἶπαν του· “Καλὸν ἔνι εἰς τοὺς ἄρχοντας νὰ ἔνι συμπάθιον νὰ ἰδοῦν τὲς αὐλές τους καὶ τὲς φαμελιῶτες τους· πολλοὺς γὰρ χρόνους ἔ‐ χουν, ὁποὺ λείπουν”. Τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁ λόγος ἤρεσε καὶ ὅρισεν καὶ ἤ‐ φεράν του δῶρα πολυτίμητα καὶ ἐδώρισάν τον. Καὶ αὐτὸς πάλιν | |
| 5 | ἐδώρισεν αὐτὰ ὁλονῶν. Καὶ ἔνδυσε τοὺς μεγιστάνους ὅλους καὶ ἤ‐ φερεν στέμματα πολλὰ βασιλικὰ καὶ ἐδώρισέ τους. Καὶ ὅρισε καὶ ἤφεραν καμουχάδες χρυσορράντιστους καὶ ἐδώρισέ τους. Καὶ ὅρι‐ σε καὶ ἐδώρισάν τους ὅλους φαρία ἀράβικα καὶ ἔδωκέ τους χρυ‐ σάφιν πολύν. Καὶ ἔτζι τοὺς ἀπέστειλε τὸν καθένα εἰς τὸ βασί‐ | |
| 10 | λειόν του. Καὶ ἀτός του μὲ τὴν μητέρα του καὶ μὲ τὴν σύμβιόν του καὶ ἐδικούς του ἀγούρους καὶ στρατοκαβαλλαραίους εἰς τὴν αὐλήν του ἀπόμεινεν, εἰς τῆς Λίβας τὸ βουνὶν ὑπήγαινε νὰ κυνη‐ γάη. | |
126.6 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐζύγωσεν ὁ Βρυονούσης πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, δός μου τὴν Μακε‐ δονίαν νὰ τὴν αὐθεντεύω”. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Ὦ ἠγαπη‐ μένε μου Βρυονούση, ἐγὼ τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ εἶμαι βασιλέας, ἀ‐ | |
| 5 | μὴ ἐμένα οἱ ἄνθρωποι μὲ κράζουν βασιλέα τῆς Μακεδονίας. Καὶ ἔπαρε νὰ ἔχης τὴν Λίβαν καὶ τὴν Κιλικίαν ὅλην καὶ τὴν μεγάλην Ἀντι‐ όχειαν”. Καὶ ὁ Βρυονούσης οὐδὲν τὸ ἠθέλησεν, ἀμὴ ἔβαλε εἰς τὸν νοῦν του· “Τόμου ἀποθάνει ὁ Ἀλέξανδρος, ἐγὼ θέλω γένη τοῦ κό‐ σμου ὁλουνοῦ αὐθέντης”. Καὶ ἔτζι ὄρθωσε τὸ φαρμάκιν καὶ τὸ ἀ‐ | |
| 10 | νάλυσεν εἰς τὴν κούπαν. | |
127.1 | Καὶ ἔδωκε τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ τόμου ἐγεύθην τὸ φαρ‐ μάκιν, ἔτζι ἐψύχρωσεν ὅλον του τὸ κορμίν, αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐγίνη‐ κεν ὡς ὁ πάγος τὸ ὡραιότατον κορμίν. Καὶ ἐγροίκησεν ὅτι τὸν ἐ‐ φαρμάκωσαν καὶ κράζει τὸν ἰατρὸν καὶ τοῦ λέγει· “Ὦ ἠγαπημένε | |
| 5 | μου φίλε ἰατρέ, νὰ ἠξεύρης ὅτι εἰς τὸ γλυκὺν κρασὶν πικρὸν φαρ‐ μάκιν ἐγεύθηκα”. Καὶ ὁ Φίλιππος ὡς ἤκουσε, τὸ στέμμαν ἀπὸ τὸ κεφάλιν του ἔρριξε καὶ εἰς τὴν γῆν ἐπίκουπα ἔπεσεν. Καὶ ἐ‐ σηκώθη καὶ ἔβαλε βοτανικὰ τῆς θέρμης μὲ τὸ θυμίαμα τὸ λίβανον καὶ ἔδωκε τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
127.2 | Καὶ ὡς ἤκουσεν τοῦ Βρυονούση ὁ ἀδελφὸς τὸν θάνατον τοῦ Ἀλεξάνδρου, οὐδὲν ἠμπόρεσε νὰ τὸν ἰδῆ μὲ τὰ ὀμμάτιά του καὶ ἀ‐ κούμπησε εἰς τὸ σπαθίν του καὶ ἐσφάγη καὶ ἀπέθανε. Καὶ ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος εἶπεν τὸν ἰατρὸν τὸν Φίλιππον· “Δύνασαι, Φίλιππε, νὰ | |
| 5 | μὲ βοηθήσης;”. Καὶ αὐτὸς τὸν ἀπεκρίθη μὲ κλαυθμὸν καὶ θρῆνον ἐκ βάθου τῆς καρδίας· “Ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου, βασιλέα, ὁποὺ θέ‐ λει ὁ θεὸς γίνεται ἡ χαρὰ καὶ ἡ θλῖψις. Καὶ οὐδὲν ἠμπορῶ νὰ σὲ βοηθήσω, ὅτι ἐκυρίευσε τὸ φαρμάκιν τὸ κορμίν σου. Καὶ τό‐ σον μόνον μὲ ἔρχεται ἐκ τὸ χέριν νὰ ποιήσω τρεῖς ἡμέρας νὰ ζή‐ | |
| 10 | σης, ὥστε τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ τὰ βασίλεια νὰ ὀρθώσης”. | |
127.3 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἔσεισε τὸ κεφάλιν του καὶ ἔκλαυσε πικρῶς καὶ εἶπε· “Ὦ ἄτυχη ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου! Πῶς εἰς ὀλίγους χρόνους φαίνεσαι καλὴ καὶ τιμημένη, καὶ εἰς μίαν ὥραν χάνεσαι. Καὶ καλὰ λέγει ἡ παραβολή· “Οὐδὲν ἔνι εἰς | |
| 5 | τὸν κόσμον χαρά, ὁποὺ οὐδὲν σμίγεται καὶ θλῖψις, οὐδὲ εἰς τὴν γῆν ἔνι δόξα, ὁποὺ οὐδὲν χάνεται”. Ὦ γῆς, ὦ ἥλιε καὶ ἄνθρω‐ | |
| ποι καὶ ὄρη καὶ βουνὰ καὶ κάμποι, ὦ φρικτὰ νέφη, κλαύσατέ με ἐ‐ μένα εἰς τὴν σήμερον ἡμέραν 〈***〉νὰ εἶμαι πάντοτε μετ’ ἐσᾶς. | ||
127.4 | Αὐτὰ λόγια ἤκουσαν οἱ Μακεδόνες· μὲ μεγάλους κλαυθμοὺς καὶ δάκρυα ἔλεγαν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον· “Ἀλέξανδρε βασιλέα καὶ μεγαλειότατε αὐθέντη χρυσοκέφαλε, ἂν ἠμπορούσαμεν νὰ σὲ ἐξαγοράσωμεν ἀπὸ τὸν θάνατον, ἠθέλαμεν δώσει τὴν ζωήν | |
| 5 | μας ὅλην διὰ τ’ ἐσένα. Καὶ ἂν ἠβλέπαμεν τὸν θάνατον, ἠθέλαμεν πολεμήσει ὅλοι, εἰς ἔνα τόπον νὰ σφαγοῦμε διὰ τὴν ζωὴν τὴν ἰ‐ δικήν σου. Ἀμὴ τὸ τί νὰ ποιήσωμεν οὐκ ἔχομεν. Ἀμὴ ἐσὺ εἰς τὸν κόσμον καλὰ ἔζησες καὶ ὁ θάνατος ὁ ἰδικός σου τιμημένος ἔνι παρὰ ξένου μεγαλειωμένου ζωή. Καὶ σύρε, Ἀλέξανδρε, εἰς | |
| 10 | τὸν ἡτοιμασμένον σου τόπον, ὁποὺ ἔνι ὀρθωμένος ἀπὸ τὸν θεόν. Καὶ εἰς τὴν γῆν καλὰ ἐβασίλευσες καὶ εἰς τὴν θάλασσαν ὅλην”. | |
127.5 | Ὁ Φίλιππος ὁ ἰατρὸς ἔσχισε ἕνα μουλάριν καὶ ἐσέβη μέ‐ σα ὁ Ἀλέξανδρος. Καὶ ἔζησεν ἕως ὄρθωσε τὰ βασίλεια τὰ πάντα τοῦ κόσμου. Καὶ τὴν Ὀλυμπιάδαν τὴν μητέραν του καὶ τὴν Ῥωξάνδραν τὴν βασίλισσαν ἐπίασεν ἐκ τὸ χέριν καὶ ἔκραξε τὸν | |
| 5 | Πτολομαῖον καὶ τὸν Φιλόνην καὶ εἶπεν· “Ὦ ἠγαπημέ‐ νοι μου καὶ ἐμπιστευμένοι μου καὶ ἐγκαρδιακοὶ καὶ περιπόθητοί μου οἱ δύο μου ἀδελφοί, Πτολομαῖε καὶ Φιλόνη, τὴν γυναίκαν μου | |
| καὶ τὴν μητέρα μου ἐσᾶς τὴν παραδίδω. Καὶ νὰ ἐνθυμᾶσθε ἐμένα, ὁποὺ εἶχα ἐγκαρδιακὴν ἀγάπην εἰς ἐσᾶς καὶ αὐτὲς μὲ τιμὴν μεγάλην νὰ τὲς | ||
| 10 | κρατῆτε ἕως τὸν θάνατόν τους. Καὶ τὸ βασίλειον της Μακεδονίας καλὰ νὰ τὸ ὀρθώσετε καὶ τὸ λείψανον τὸ ἰδικόν μου εἰς τὴν Ἀλεξάν‐ δρειαν νὰ τὸ θάψετε. Καὶ ἐμένα πάλιν θέλετέ με ἰδεῖ εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν, ὅταν θέλουν ἀναστηθῆ οἱ νεκροί. Ἀμὴ νὰ ἠξεύρετε ὅτι πάλιν τὸ ὕστερον οἱ Περσῆδες θέλουν ὁρίσει εἰς | |
| 15 | τὴν Μακεδονίαν. Ὡσὰν καὶ ἡμεῖς τὴν σήμερον ἡμέραν ὁρίσαμεν τὴν Περσίαν, ἔτζι θέλουν ὁρίσει ἄλλοι τὴν Μακεδονίαν”. | |
127.6 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξανδρος, ἐγύρισε πρὸς τὴν Ῥωξάνδραν καὶ ἐπίασέ την ἐκ τὸ χέριν καὶ γλυκία τὴν καλολογᾶ καὶ κολακεύει καὶ εἶπε της· “Ἡ θυγάτηρ τοῦ Ταρείου καὶ ἐδική μου περιποθητή, ἠγαπημένε μου κόσμε, ὦ ὀμμάτιά μου, | |
| 5 | καρδούλα μου, ψυχίτζα μου καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου βασίλισσα Ῥω‐ ξάνδρα, ἠξεύρεις ὅτι ἀφοῦ τὸ ἐριζικὸν τὸ ἰδικόν μου σὲ ἔπλεξε μετ’ ἐμένα καὶ τὸ ἐριζικὸν τὸ ἰδικόν σου πάλιν μὲ ἔπλεξεν μετ’ ἐσένα καὶ τὸ πῶς σοῦ ἐξομολογήθηκα τὴν καρδίαν μου πρὸς ἐσένα καὶ ἀγάπην, ὁποὺ εἶχα ὡσὰν οὐδεπούπετες ἄνδρας γυναῖκαν του. | |
| 10 | Καὶ ἔτζι καὶ ἐσὺ ἔδειξες τὴν ἐμπιστευμένην ἀγάπην πρὸς ἐμένα καὶ τετιμημένην, ὁποὺ πούπετες γυναίκα οὐδὲν ἔδειξε τοῦ ἀνδρός της. Καὶ νὰ ἠξεύρης ἐσὺ τώρα ἐτούτην τὴν ἡμέραν ἡ ἀγάπη ἡ ἐδι‐ κή μας ἐχώρισεν. Ἐγὼ ὑπαγαίνω εἰς τὸν Ἅδην καὶ πάλιν ἀπόκει‐ θεν θέλω γυρίσει, καὶ ἐσένα ἀφήνω σε μὲ τὸν θεόν, ὦ ἠγαπημένη | |
| 15 | μου ἀγάπη”. | |
127.7 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ἀφῆκε την, ἐφίλησέ την. Καὶ ἔτζι τοὺς ἄρχοντας 〈ἀρχίρισε〉 νὰ τοὺς καταφιλῆ ἀράδα καὶ ἀποχαιρέταν τους καὶ εἶπεν ἀνδρειωμένα· “Ὦ ἠγαπημένοι μου πρωτοκαβαλλαραῖοι τῶν Μακεδόνων ὅλοι, ἄλλον Ἀλέξανδρον οὐδὲν | |
| 5 | θέλετε εὕρει ὡσὰν ἐμένα”. | |
127.8 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, εἶπε· “Φέρετέ μου τὸ | |
| ἄλογον τὸ Βουκέφαλον”. Καὶ ὁ Βουκέφαλος εἶδε τὸν Ἀλέξανδρον, ὁποὺ ἀπόθνησκεν, καὶ ἀρχίνισεν νὰ δέρνεται καὶ νὰ ἀναστενάζη καὶ {τὰ} συχνὰ 〈ὡσὰν〉 ποτάμια {του} νὰ τρέχουν τὰ δάκρυα, καὶ | ||
| 5 | μὲ τὰ ποδάρια του νὰ σκάφτη τὴν γῆν καὶ τὸ κρεββάτι τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου νὰ τὸ γυρίζη καὶ νὰ τὸ γλυκοφιλῆ. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἐπίασεν ἀπὸ τὴν χιότην καὶ εἶπεν θλιβερά· “Ὦ ἠγαπημένο μου ἄλογον Βουκέφαλε, ἄλλος Ἀλέξανδρος οὐδὲν σὲ θέλει καβαλλικεύ‐ σει”. | |
127.9 | Καὶ αὐτοῦ εἶδεν τὸν Βρυονούσην καὶ εἶπε του· “Ὦ ἠγα‐ πημένε μου Βρυονούση, οὐδὲν ἠξεύρεις πόσον καλὸν σὲ ἐποίησα καὶ ἀνάθρεψά σε. Καὶ διατί κακὸν μὲ ἔδωκες τὸ φαρμάκιν καὶ ἐ‐ πότισές με;”. “Νὰ ἔνι ἀφορισμένος αὐτὸς ὁ αὐθέντης ἀπὸ τὸν θεόν, | |
| 5 | ὁποὺ σκοτώνει τὸν αὐθέντην του καὶ ὑπάγει εἰς ἄλλον καὶ τὸν θρέφει, καὶ νὰ ἔνι ἀφορισμένος ἐκεῖνος ὁ αὐθέντης, ὁποὺ ἰδεῖ ἄλλον καὶ πορνεύει εἰς τὴν αὐτήν του καὶ τὸν θρέφει, καὶ ἂς ἔνι ἀφορισμένος ἐκεῖνος ὁ αὐθέντης, ὁποὺ προδίδει κάστρον καὶ τὸν θρέφει. Ἀμὴ σκότωσε τὸν κακὸν διὰ νὰ λείψη τὸ κακόν”. Καὶ | |
| 10 | αὐτὸν τὸν λόγον ἤκουσε τὸ ἄλογόν του ὁ Βουκέφαλος, ἐπήδησέν τον καὶ τὸν ἐπίασε μὲ τὰ δόντιά του τὸν Βρυονούσην καὶ ἐτύλι‐ ξέ τον μὲ τὰ ποδάριά του ἕως τὸν θάνατον. Καὶ ἕως εἶδεν ὁ Ἀ‐ λέξανδρος, καὶ εἶπε· “Πίε καὶ ἐσὺ ποτήριον, τὸ ἐκέρασες”. Ὁ Πτολομαῖος ὅρισε καὶ ἔκοψάν τον κομμάτια κομμάτια καὶ ἔδωκάν | |
| 15 | τον τῶν σκυλίων καὶ τὸν ἔφαγαν. | |
127.10 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐτήρησεν πρὸς τοὺς ἄρχοντάς του καὶ εἰς τοὺς μεγιστάνους καὶ ἔσεισε τὸ κεφάλιν του καὶ εἶπε· “Ὦ ἠγαπημένοι μου | |
| καὶ περιποθητοί μου ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου βασιλεῖς καὶ αὐθέντες πρωτοκαβαλ‐ λαραῖοι καὶ στρατιῶτες, 〈ἠξεύρετε〉 τὸ πὼς ἐπήραμεν ὅλην τὴν οἰκουμένην | ||
| 5 | καὶ τὴν ἔρημον εἴδαμεν. Καὶ ἕως τὸν παράδεισον ἤλθαμεν, ὁποὺ εἶχεν ζήσει ὁ προπάππους μας ὁ Ἀδάμ, καὶ εἰς τὴν ἄκραν τῆς γῆς ἤλθαμεν. Καὶ τὴν ὕψωσιν τοῦ οὐρανοῦ εἴδαμεν. Καὶ τὰ βάθη τῆς θαλάσσης ἠρίθμησα. Ἀμὴ νὰ ἐγλυτώσω οὐδὲν ἠμπόρεσα, ἀμὴ ἐξάφνισέ με ὁ δρέπανος τοῦ θανάτου. Καὶ ἐσεῖς θεωρεῖτε με ὅτι | |
| 10 | ἀποθνήσκω καὶ οὐδὲν ἠμπορεῖτε νὰ μὲ βοηθήσητε, ἀμὴ ὑπαγαίνω ἐκεῖ, ὁποὺ εἶναι ὅλοι οἱ ἀπ’ αἰῶνος κεκοιμημένοι. Καὶ ἐγὼ σᾶς ἀποχαιρετῶ. Καὶ ἂς εἶστε μὲ τὸν θεόν· εἰς τὸν θεὸν ἐνέμεινε νὰ μὲ ἐνθυμᾶσθε. Καὶ πάλιν θέλομεν ἰδεῖ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅταν ἀναστηθοῦν οἱ νεκροὶ εἰς τὸ μέγα κριτήριον”. | |
127.11 | Καὶ τόμου ἔσωσε τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξανδρος, ἐξεψύχη‐ σεν εἰς τὴν γῆν, ὁποὺ ὀνομάζεται Γὲπ Σὲμ εἰς τὸν τόπον τῶν Χαλ‐ δαίων κοντὰ εἰς τὴν Αἴγυπτον εἰς τὸν ποταμὸν τῆς Συρίας, ὁποὺ ὀνομάζεται Νεῖλος, εἰς τὸν τόπον, ὁποὺ εἶχεν ποιήσει ὁ Ἰωσὴφ | |
| 5 | ὁ πάγκαλος ὅρια ἑπτὰ τοῦ Φαραὼ διὰ τὸ γέννημα τοῦ βασιλέως τῆς Αἰγύπτου. | |
128.1 | Καὶ τόσος θρῆνος καὶ κλαυθμὸς ἐγίνετον, ὁποὺ ποτὲ εἰς τὸν κόσμον τόσος οὐδὲν ἐγίνετον. Καὶ ἔτζι τὸν ἐπῆραν μὲ τιμὴν | |
| μεγάλην οἱ βασιλεῖς, οἱ βασίλισσες καὶ οἱ μεγιστάνοι ἐπῆραν τὸ λείψανον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἤφεράν τον εἰς τὴν Παλαιστίνην | ||
| 5 | εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν. Καὶ ἔκλαυσέ τον ἡ βασίλισσα ἡ Ὀλυμπιά‐ δα ἡ μητέρα του καὶ ἡ γυναῖκα του καὶ οἱ μεγιστάνοι καὶ οἱ αὐ‐ θέντες καὶ οἱ ἄρχοντες τῆς γῆς ὅλοι γυναῖκες καὶ παιδία καὶ ζῶα τετράποδα ἀγροίκητα. | |
128.2 | Ἡ Ῥωξάνδρα ἡ βασίλισσα τὸ ῥοῦχον της τὸ πολυτίμητον ἔσχισεν ἀπὸ ἄνω ἕως κάτω καὶ ἀπόλυσεν τὰ χρυσά της τὰ μαλλία, ἀπὸ τὸ κεφάλιν της ἐσύρνονταν ἕως τὴν γῆν, καὶ μὲ κλαυθμὸν φο‐ βερὸν καὶ θλιβερὸν τὸν Ἀλέξανδρον ἐλάλει, ὡσὰν νὰ ἦτον ζωντανὸς ἔτζι τοῦ | |
| 5 | ἔλεγεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα καὶ ἐνδοξότατε αὐθέντη, πεισματά‐ ρην καὶ ἐχθρὸν σὲ εἶχα ἐγὼ ἡ ταλαίπωρος, ὁποὺ μὲ ἄφηκες εἰς ξένον τόπον καὶ ἀφῆκες με καὶ ἐσὺ ἀτός σου ὑπαγαίνεις, ὡσὰν ὁ ἥλιος ἀποκάτω τὴν γῆν ἐβασίλευσες καὶ ὑπαγαίνεις ἐκ τὴν γῆν, ἥ‐ λιέ μου. Καὶ βουνά, σπήλαια καὶ ὄρη ὑψηλά, κλαύσατέ με ἐμὲν | |
| 10 | τὴν ξένην. Καὶ ἂς τρέχουν τὰ δάκρυά σας μετ’ ἐμένα καὶ ἂς δρά‐ | |
| μουν τὰ δάκρυά μου τῆς ἐλεεινῆς ὥσπερ βρύσην. Οὕτως καὶ ἐγὼ ἐσμίχθην ἡ καρδίτζα μου πικρότητα διὰ τὸν χρυσόν μου τὸν σταυραϊτὸν τὸν Ἀλέξανδρον. | ||
128.3 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, εἶπε τους· “Παρακαλῶ σας, ἐβγᾶτε ἔξω”. Ὅρισεν καὶ μοναχή της ἀπόμεινε. Καὶ ἐκάθε‐ τον κοντὰ εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ὡσὰν ζωντανὸν τὸν ἐκολάκευεν καὶ ἐσυντύχαινέ τον· “Ἀλέξανδρε βασιλέα τῶν Μακεδόνων, ἥλιε, | |
| 5 | ἂν μοῦ ἔνι τὴν σήμερον ἡμέραν μετ’ ἐσένα νὰ ἀποθάνω, οὐδὲν ἠμπο‐ ρῶ νὰ χωρισθῶ ἀπ’ ἐσένα”. Καὶ τόμου ἔσωσε τοὺς λόγους της, ἔσυ‐ ρε τὸ παραμάχαιρον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἀκούμπησέ το εἰς τὴν καρδίαν της, καὶ ἐσφάγη ἀπάνω εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὅταν ὁ λαὸς ἦλθεν, ηὗραν την νεκράν. | |
128.4 | Ὁ Πτολομαῖος καὶ ὁ Φιλόνης δύο στύλους ἐποίησαν ὑψη‐ λοὺς καὶ εἰς τὴν μέσην τοῦ κάστρου εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἀπάνω εἰς τοὺς στύλους ἐποίησαν σεντούκιν χρυσὸν μέγα καὶ ἔβαλαν τὸ κορμίν του καὶ τῆς Ῥωξάνδρας τῆς βασίλισσας ἀνταμοῦ. Ἐκεῖ | |
| 5 | εἶναι καὶ ἄλλοι βασιλεῖς καὶ μεγιστάνοι τεθαμμένοι. | |
128.5 | Καὶ ἀφοῦ ἐπλήρωσαν πάντα, ἐδιέβη κάθε εἷς εἰς τὸν τό‐ πον του. Ἡ Ἀλεξάνδρα ἀπόμεινε εἰς τοῦ Πτολομαίου τὴν αὐ‐ θεντίαν. Καὶ κατόπισθεν τοῦ θανάτου τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐχωρίσθηκαν αἱ βασιλεῖαι εἰς τετρακόσια μερίδια ὅλη ἡ γῆς ἀπ’ ἄκρον εἰς ἄ‐ | |
| 5 | κρον. | |