|
TLG 1386 012 :: HISTORIA ALEXANDRI MAGNI :: Recensio F (cod. Flor. Laurentianus Ashburn 1444) HISTORIA ALEXANDRI MAGNI Narr. Fict., vel Pseudo–Callisthenes Cf. et ANONYMI HISTORICI in FGrH (1139 007) Recensio F (cod. Flor. Laurentianus Ashburn 1444)
Citation: Chapter — section — (line) | ||
t1 | Διήγη〈σι〉ς πανεξαίρετος περὶ τοῦ θαυμαστοῦ βασιλέως Ἀλεξάνδρου | |
1t | Ἡ γέννησις καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου Μακεδονίας, τὸ πῶς ἐγεννήθην καὶ ἀναθράφην καὶ τὸ πῶς εἶχεν τὴν ἀνδρείαν καὶ τὴν μάθησιν καὶ τὴν χαράν του ἀ‐ πὸ τὴν ἀρχὴν ἕως τὸ τέλος. | |
1.1 | Ἦτον ἀπὸ τὸν θεὸν ὁρισμὸς καὶ ἦτον φρόνιμος καὶ ἔ‐ μορφος καὶ χαροποιὸς εἰς τοὺς αὐθέντας καὶ εἰς τὴν στρατίαν. Καὶ εἶχεν χέριν καλὸ νὰ φιλοδωρῆ καὶ νὰ στέκη εἰς τὸν λόγον του νὰ μηδὲν σφάλη τοὺς ὅρκους του. Μετὰ ταῦτα τὰ πράγματα ἐγίνη | |
| 5 | ὁ Ἀλέξανδρος βασιλεὺς τοῦ κόσμου ὁλονοῦ ἀπὸ Ἀνατολῶν ἕως Δυσμὰς καὶ ἀπὸ Νότον ἕως Βορρᾶν. | |
|---|---|---|
1.2 | Ἐπὶ ἔτους πέντε χιλιάδες ἐβασίλευσεν εἰς τὴν πα‐ λαιὰν Ῥώμην ὁ Ταρκιανὸς ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς Ἀνατολῆς ὅλης καὶ τῆς Ἱερουσαλὴμ ἐβασίλευσεν ὁ Τάρειος, ὁ υἱὸς τοῦ Κυρίσσου, καὶ ὅλα τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου αὐτὸν ἐπλήρωναν λιζάτον. Καὶ εἰς | |
| 5 | τὴν Ἱερουσαλὴμ ἦτον αὐθέντης εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἀρχιερεύ〈σ〉. Καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον ἐβασίλευεν ὁ πονη‐ ρὸς καὶ ἀστρονόμος ὁ Νεκτεναβός, ὅλην τὴν Αἴγυπτον μὲ τὴν γῆν | |
| τῶ〈ν〉 Λατίνων. | ||
1.3 | Καὶ ὁ Φίλιππος ὁ βασιλεὺ〈σ〉 ἐβασίλευσεν τὴν Μακε‐ δονίαν μὲ τοὺς Φιλίππους καὶ τὴν Φιλιππόπολιν. Τοῦ Φιλίππου τοῦ βασιλέως ἐγεννήθην τέκνον ἄρρεν καὶ οὐδὲν ἦτον σπόρος ἐδικός του, καθὼς τὸ θέλετε ὕστερα ἀκούσειν. Καὶ ἐπονόμασαν | |
| 5 | τοῦ παιδίου τὸ ὄνομα Ἀλέξανδρον Ῥωμαϊκὰ καὶ εἶχεν ἀπὸ τὴν ἄνω{θεν} πρόνοιαν χάριν μεγάλην. | |
2.1 | Λέγει οὖν ὁ κόσμος ὅλος ὅτι ἔναι υἱὸς τοῦ Φιλίππου τοῦ βασιλέως, καὶ αὐτὸς ὁ λόγος ἔναι ψεῦδος· ἀμὴ ἔναι τοῦ βα‐ σιλέως τῆς Αἰγύπτου τοῦ Νεκτεναβοῦ τοῦ πονηροῦ καὶ ἀστρονό‐ μου, καθὼς θέλετε ἀκούσειν τὴν διήγησιν τοῦ ἵστορα. | |
2.2 | Ἦτον ὄμορφος πολλὰ ὁ βασιλεὺς καὶ ἀνδρειωμένος καὶ μὲ τὰ μαγικά του ἐκράτησεν τὸν τόπον ὅλον τῆς Δαμασκοῦ, τὸ βασίλειον ὁποὺ ὀνομάζεται Αἴγυπτος. | |
3t | Περὶ τὸ πῶς ἔφυγεν ὁ Νεκτεναβὸς ἀπὸ τὸ βασίλειόν του. | |
3.1 | Ἐβάρησαν ὁ κόσμος καὶ τὰ βασίλεια ὅλα τῆς Ἀνατο‐ λῆς τὴν ἀστρονομίαν του καὶ τὰ μαγικά του καὶ ἐποίησαν βου‐ λὴν μὲ τὸν Τάρειον τῆς Περσίας καὶ ὁ βασιλεὺς τῆς Ἡβερίας καὶ ὁ βασιλεὺς τῆς Λεντίας καὶ πολλὰ βασίλεια. Καὶ εἶπαν τὸν | |
| 5 | Τάρειον ὅτι· “Ἂς ὑπᾶμε μὲ τὰ φουσάτα μας νὰ τὸν διώξωμεν τὸν μάγον τὸν Αἴγυπτον.” Καὶ ἐμαζώκθην πολὺν φουσάτον ἀρίφνητον. | |
| Καὶ ἦτον εἰς τὸ σύνορον τῆς Περσίας ἔναν κάστρον καὶ εἶχαν αὐθέντη εἰς τὴ μέση τους τὸν Αἴγυπτον τὸν Βερβερίαν. Ἰδόντας ὁ συνορίτης ὁ Βερβερὴς φουσάτον πολὺν μαζωμένον ὅπου ἔρχεται | ||
| 10 | καταπάνω τὸν βασιλέα Αἰγύπτου τὸν Νεκτεναβὸν καὶ ὁμολόγησέ τον περὶ τὸ φουσάτον τὸ πόσες χιλιάδες ἔρχουνται. | |
3.2 | Καὶ εἶπεν τοῦ βασιλέως ὅτι· “Νὰ ἠξεύρης ἔρχεται ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας ὁ Τάρειος, ὁποὺ τὸν ἑαυτό του ὀνομάζει ἰσότητα μὲ τὸν θεόν, καὶ ἔφθασεν καὶ ἐσέβην εἰς τὸ σύνορόν σου μὲ φουσάτον | |
| 5 | πολὺν ἀρίφνητον. | |
3.3 | Καὶ βασιλεῖς πολλοὶ ἔρχουνται καταπάνου σου, ὥσπερ ὅταν ἀρχερίσουν τὰ κύματα τῆς θαλάσσης καὶ οὐδεὶς ἠμπορεῖ ἐξαριθμήσει τὰ κύματα, εἰ μὴ εἷς ὁ θεός, τόσα φουσάτα ἔρχουνται καταπάνω σου νὰ σὲ πολεμήσουν.” | |
3.4 | Ὁ βασιλεὺς ὁ Νεκτεναβὸς ἐγέλασεν καὶ εἶπεν· “Σύρε ὀπίσω καὶ ἤβλεπε καλὰ καὶ πάλι νὰ μοῦ στείλης λόγον ἐγλήγο‐ ρα μὲ ἐπιστολὴν γραμμένην.” Καὶ ὁ βασιλεὺς ὅρισεν καὶ ἔγρα‐ ψαν πιττάκια εἰς ὅλον τὸν τόπον τῆς Αἰγύπτου νὰ μαζωκθοῦν | |
| 5 | τὰ φουσάτα του εἰς τὴν Αἴγυπτον, τὴν Δαμασκόν. | |
3.5 | Καὶ ἀφὸν ἀπέστειλαν τὲς ἐπιστολές του καὶ ἐπὶ τὸν κόσμον τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Φρυγίας, ἐσέβην ἀτός του εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικόν. | |
4t | Περὶ ὅταν ἐποίησεν τὴν λεκανομαντείαν ὁ Νεκτεναβός. | |
4.1 | Ὁ Νεκτεναβὸς ἠπῆρεν τὸ χαρτὶ τῆς ἀστρονομίας καὶ τῆς λεκανομαντείας καὶ ἐσέβην εἰς τὸ κελλὶν τὸ βασιλικὸν καὶ ἐγέμισεν τὸ ὀστράκινον πινάκι νερὸν καὶ ἄνοιξε τὸ βιβλίον του καὶ εἶδεν εἰς ἐκεῖνο τὸ νερὸν {εἶδεν} τὰ δύο φουσάτα, ὁποὺ ἔρ‐ | |
| 5 | χουνται νὰ πολεμήσουν. | |
4.2 | Καὶ εἶδεν τὸν θεὸν τῆς Αἰγύπτου τὸν Ἀπόλλωνα ὅτι ἐσέβην εἰς τὸν κάτεργον καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὴν με‐ ρίαν τοῦ φουσάτου τῆς Περσίας καὶ φέρνει τὸ φουσάτον τοῦ Τά‐ ρειου τοῦ βασιλέως καταπάνου εἰς τὴν Αἴγυπτον. | |
4.3 | Ἰδόντας γοῦν ὁ Νεκτεναβὸν ὅτι νικᾶται ὑπὸ τῆς Περσίας, ἐζαλίστην ζά‐ λην μεγάλην, ἀναστάντος ὑπὸ τῆς αὐτοῦ ἀνάγκης ἔκλαψεν πικρὰ καὶ εἶπεν· “Ὦ κάστρον τῆς Αἰγύπτου Δαμασκὸν καὶ ἔμορφον μὲ | |
| 5 | τοὺς πρωτοκαβαλλαραίους χρυσοπτερνιστηράτους καὶ ἀνδρειωμέ‐ νους τῆς Αἰγύπτου πόλεως καὶ τὰ πάντερπνά σας κάλλη καὶ ὁ πλοῦτος σας καὶ ἡ ἐμορφάδα σας ὁποὺ ἐχαίρεσθε πολλοὺς χρό‐ νους μὲ τὸν βασιλέα σας τὸ〈ν〉 Νεκτεναβὸν καὶ τώρα χωρίζεσθε μὲ μεγάλην πικρίαν· ὥσπερ τῆς ὀχέντρας τὸ φαρμάκιν ὁποὺ κρού‐ | |
| 10 | ει τὸν ἄνθρωπον καὶ θνήσκει, οὕτως χωρίζομαι καὶ ἐγὼ τὸ βα‐ σίλειόν μου.” | |
5t | Περὶ τὴν ἐξορίαν τοῦ Νεκτεναβοῦ. | |
5.1 | Ὁ βασιλεὺς Αἰγύπτου ὁ Νεκτεναβὸς οὐδὲν ἐδυνήθη νὰ πολεμήση τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον τῆς Περσίας. Ἀπὸ τὴν πολλήν του λύπην καὶ ἐντροπήν του ἐκούρευσεν τὰ γένεια του καὶ τὰ μαλλιά του καὶ ἐξέβην ἀπὸ τὸ κάστρον τῆς Αἰγύπτου Δαμασκοῦ | |
| 5 | καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ βασίλειόν του. | |
5.2 | Καὶ εἰς μακρυνὸν τόπον ἔ‐ φυγεν, εἰς ξένον τόπον, ὁποὺ οὐδὲν τὸν ἐγνώριζαν. Καὶ ὑπῆγεν εἰς τοὺς Φιλίππους εἰς τὸν τόπον τῆς Μακεδονίας καὶ κανεὶς ἄνθρωπος οὐδὲν τὸν ἐγνώριζεν. Καὶ ἐσέβην εἰς ἔναν τόπον κρυμ‐ | |
| 5 | μένον καὶ ἐκατοίκησε εἰς τοὺς Φιλίππους καὶ ἔδειξεν τὸν ἐμαυ‐ τόν του ὅτι ἔναι γιατρὸς καὶ μάστορας δυνατὸς εἰς τὴν τέχνην τῆς γιατροσοφίας ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον. | |
6t | Περὶ τὸ μάζωμαν τοῦ φουσάτου. | |
6.1 | Τὸ φουσάτον τῆς Αἰγύπτου ἦλθεν αὐτὴν τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκταν καὶ ἐδιάβησαν τὸ ταχύ, καθὼς ἦτον ἡ συνήθεια τῶν αὐθεντάδων νὰ ἐσβοῦν εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικόν. Καὶ ἐσέβη‐ σαν ἀπέσω καὶ οὐδὲν ηὗραν τὸν βασιλέα τους τὸ〈ν〉 Νεκτεναβόν. | |
6.2 | Καὶ ἔπεσαν εἰς λογισμὸν μέγα, τὸ τί νὰ ποιήσουν. Καὶ ηὗ‐ ραν εἰς τὸ παλάτιν χαρτὶ γραμμένον καὶ ἔγραφεν οὕτως, ὅτι· “Ἐ‐ γὼ οὐδὲν ἠμπόρουν νὰ ἀντισταθῶ τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον νὰ μη‐ δὲν σᾶς χάσω, ὦ συντρόφοι μου ἀφεντάδες Αἰγύπτου καὶ πρωτοκαβαλλαραῖοι | |
| 5 | ἀνδρειωμένοι τῆς Αἰγύπτου πόλεως, ἔφυγα εἰς ξένον τόπον καὶ νὰ μὲ ἀπαν‐ τέχετε εἰς τριάντα χρόνους· ὅτι γέρος ὑπηγαίνω καὶ νέος θέλω ἔλθειν νὰ σᾶς ἐλευθερώσω ἀπὸ τὸ χέριν τῆς Περσίας καὶ νὰ ἀκονίσω τὰ σπαθία εἰς τὰ φουσάτα τῆς Περσίας καὶ τὰ σπαθία αὐτουνῶν νὰν τὰ τζακίσω. Καὶ λέγω σας αὐτὸ τὸ σημάδιν νὰ ἔχετε ἐσεῖς καὶ | |
| 10 | τὰ παιδιά σας.” | |
6.3 | Ἰδόντας γοῦν οἱ αὐθεντάδες τῆς Αἰγύπτου Δαμασκὸν πόλεως ἐπῆραν τὸ πιττάκιν τοῦ βασιλέως τοῦ Νεκτεναβοῦ καὶ τὸ | |
| στέμμαν του ἔκαμαν στύλον εἰς τὴν μέσην τοῦ κάστρου· ἔγραψαν τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως καὶ ἔβαλαν τὴν ἐπιστολὴν ἐκείνην καὶ | ||
| 5 | τὸ στέμμαν εἰς τὸ πρόσωπον ἐκεῖνον, ὁποὺ ἱστόρησαν, καὶ ἔκλαψαν πικρά. | |
6.4 | Καὶ ὑπῆγαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν τους εἰς τὸν θεόν τους τὸν Ἀπόλλωναν καὶ ἐπαρεκάλεσαν τὸν θεόν τους νὰ τοὺς ὁμολογή‐ ση καὶ νὰ τοὺς δείξη διὰ τὸν βασιλέαν τους τὸ〈ν〉 Νεκτεναβόν. Ὅταν οὖν διὰ νυκτὸς εἶδαν εἰς τὸν ὕπνον τους καὶ εἶπεν τους· | |
| 5 | “Ὅταν θέλουν πληρωθῆν τριάντα χρόνοι, πάλιν θέλω ἐλθεῖν πρὸς ἐσᾶς καὶ θέλω τζακίσειν τὰ σπαθία τῆς δεξιᾶς χειρὸς τῆς Περ‐ σίας καὶ ἐσᾶς θέλω ἐλευθερώσειν.” | |
7t | Περὶ τὸ πῶς ἐστάθη εἰς τὴ Μακεδονία ὁ Νεκτεναβός. | |
7.1 | Ὁ Νεκτεναβὸν εἰς τοὺς Φιλίππου〈σ〉 ἔκαμνε ἀστρονο‐ μίες καὶ λεκανομαντεῖες πολλὲς καὶ ὅλον ἀληθίνευε ἡ τέχνη του, εἴ τι ἄρα τὸν ἐρωτοῦσαν οἱ ἄνθρωποι. | |
8t | Περὶ τὸν βασιλέα Μακεδόνων τὸν Φίλιππον καὶ τῆς Ὀλυμπιάδος. | |
8.1 | Ὁ βασιλεὺς τῶν Μακεδόνων ὁ Φίλιππος εἶχεν γυναῖκα καὶ τὸ ὄνομάν της ἦτον Ὀλυμπιάδα· καὶ πολλὰ ἦτον πικραμένη ἀπὸ τὸν Φίλιππον, ὅτι ἦτον ἄτεκνη στεῖρα. | |
8.2 | Καὶ ὁ βασι‐ λεὺς πάντοτες οὐδὲν εἶχεν καλὴν καρδίαν πρὸς τὴν βασίλισσα, ὅτι εἶχεν πλοῦτον μεγάλον ὁ βασιλεὺς καὶ ἔλεγεν κατὰ τὸν ἐ‐ μαυτόν του τὸ πὼς θέλει ἀπομείνειν τὸ βασίλειόν του ἔρημον | |
| 5 | καὶ ὁ πλοῦτος του. | |
8.3 | Ἦτον ἡ Ὀλυμπιάδα ἔμορφη καὶ ὡραία πολλὰ καὶ ἀπὸ | |
| τὴν ἐμορφάδαν της οὐδὲν ἤθελε νὰ τζακίσειν τὴν καρδίαν της. Ἦλθεν γοῦν ὁρισμὸς τοῦ Τάρειου τοῦ βασιλέως νὰ ὑπηγαίνη ὁ βασιλεὺς ὁ Φίλιππος εἰς τὸ ταξίδιν καὶ εἶπεν τῆς γυναικός του | ||
| 5 | τῆς Ὀλυμπιάδος· “Ὡσὰν μεγάλην κάκητα, ὦ ὀμμάτιά μου ψυχίτζα μου καρδία μου Ὀλυμπιάδα, ἐγὼ ὑπηγαίνω εἰς τὸ φουσάτον καὶ εἰς τὸ γύρισμά μου, ἐὰν οὐδὲν εὕρω τέκνον ἀπὸ τὸν ἑαυτόν μου, νὰ ἠξεύρης πλεώτερον τὰ ὀμμάτιά σου οὐδὲν θέλω ἰδεῖν νὰ σὲ φέρω κοντά μου.” Καὶ μὲ μαλωμ{έν}ὸν ὑπήγαινεν εἰς τὸ ταξίδιν. | |
8.4 | Ἡ Ὀλυμπιάδα ἡ βασίλισσα ὑπέμεινεν εἰς λογισμὸν μέ‐ γαν καὶ ἀναστεναγμοὺς μεγάλους, τὸ τί νὰ ποιήση. Μίαν γοῦν ἀ‐ πὸ τὲς βάγιες της εἶδεν τὴν βασίλισσαν πολλὰ πικραμένη καὶ εἶπεν της· “Μηδὲν πικραίνεσαι, Ὀλυμπιάδα βασίλισσα. Ἐδῶ εἰς | |
| 5 | κάστρον τοὺς Φιλίππους ἔναι ἕνας ἄνθρωπος μάντης καὶ ἀστρονό‐ μος καὶ γιατρὸς θαυμαστὸς καί, εἴ τι ἄρα μαγεία ἤθελεν εἰπεῖ, ἀληθεύουν οἱ λόγοι του.” Καὶ τόμου ἤκουσεν τοὺς λόγους τῆς βάγιας της, εἶπεν της· “Δράμεν ἐγλήγορα καὶ φέρε μου τὸν ἄν‐ θρωπον αὐτὸν εἰς ἐμένα, μήνα ποιήση τίποτες εἰς ἐμένα.” | |
9t | Περὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Νεκτεναβὸς εἰς τὴν βασίλισσα. | |
9.1 | Ὁ Νεκτεναβὸς ἦλθεν ἐγλήγορα, ἰδόντας τὴν Ὀλυμπιάδα ἐσύντυχεν καὶ εἶπεν του· “Ὦ ἄνθρωπε τῆς Αἰγύπτου, ἀληθινὰ εἶ‐ ναι ὅ,τι μὲ λέγουν διὰ τ’ ἐσένα; Ἠμπορεῖς νὰ ποιήσης μὲ τὰ βο‐ τανικά σου τίποτες εἰς ἐμένα, μήνα ποιήσω τέκνον ἀπὸ τὰ σπλάχ‐ | |
| 5 | να μου; Καὶ ἂν ποιήσης καὶ κάμω παιδὶ τοῦ μεγάλου βασιλέως τῆς Μακεδονίας τοῦ Φιλίππου, νὰ θεραπεύσης καὶ νὰ ἀνοίξης τὴν | |
| καρδίαν του καὶ δυναμώσης την καὶ ἐμὲν τὴν ἐδικήν μου τὴν ἄ‐ θλιαν καρδίαν γυρίσεις εἰς χαράν, μέγας ἄνθρωπος νὰ ὀνομαστῆς ἀπὸ τὸν βασιλέα τὸν Φίλιππον καὶ ἀπὸ τοὺς αὐθέντες τῆς Μακε‐ | ||
| 10 | δονίας καὶ νὰ σοῦ δώσω, εἴ τι θέλεις. Καὶ κάμε τὴν γιατρικήν σου τέχνην ἐγλήγορα.” | |
9.2 | Ὁ Νεκτεναβὸν ἰδόντας τὴν Ὀλυμπιάδαν τὴν ὡραιότη‐ τάν της καὶ τὴν λαμπηδόνα τοῦ προσώπου της καὶ τὰ καλά της κάλλη ἐτήρα την ὀρθὰ εἰς τὰ ὀμμάτια καὶ ἐδιέβαινεν ὁ νοῦς του καὶ ἐγίνη ἐξεστηκώς. | |
9.3 | Ἐκείνη ἐδοκήνθη καὶ ἠπῆρε κρυφὰ νὰ τὸν ἐρωτήση καὶ λέγει του· “Ὦ ἄνθρωπε, τί μὲ καὶ ἐσὺ πό‐ νους μὲ γεμίζεις; Ἐὰν ἔχης ὄρεξιν, ποίησε, εἴ τι θέλεις, καὶ μηδὲν ἀργῆς.” | |
9.4 | Καὶ αὐτὸς ἐθαύμασε μεγάλως τὶς λόγους τῆς βασίλισσας καὶ εἶπεν της ὁ γιατρὸς ὁ Νεκτεναβὸν τῆς βασίλισ‐ σας καὶ ἐσέβην καὶ ἐσίμωσεν κοντά της, ὥστε ἐκόλλησεν τὸ πρό‐ σωπόν του μὲ τὸ πρόσωπόν της, καὶ ἐκάην καὶ ἐδοξεύθην εἰς τὴν | |
| 5 | καρδίαν του ἀπὸ τὸν ἔρωτάν της καὶ εἶπεν της εἰς τὸ αὐθὶν τῆς βασίλισσας· “Ἐγὼ ἠβλέπω ὅτι ὁ θεὸς θέλει μείνειν μετὰ σένα 〈ὁ〉 Ἀμμὼν καὶ ὁ Φιλογένης καὶ ὁ Ἑρκούλιος ὁ θεὸς ὁ μέγας. Καὶ ἐὰν ποιήσης, ὅσα σοι λέγω, παιδὶ θέλεις κάμειν καὶ ἐσὺ μητέρα ὀνομασθῆν βασιλέως μεγάλου.” | |
10t | Περὶ ὅταν ἄκουσε ἡ Ὀλυμπιάδα τοὺς λόγους τοῦ Νεκτεναβοῦς ἐχάρη. | |
10.1 | Ἡ βασίλισσα ἡ Ὀλυμπιάδα ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τού‐ τους, ἐχάρην χαρὰν μεγάλην, διότις θέλει γεννήσει παιδὶν ἀπὸ | |
| τὸν ἑαυτόν της, καὶ εἶπεν του ὡσὰν τρυγόνα θλιμμένη· “Ὦ ἄνθρω‐ πε, ἔλα κοντὰ εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸ νὰ σοῦ ποιήσω σπίτιν | ||
| 5 | ὑπόμικρον.” †Διότι ὅταν ἐλθοῦν οἱ θεοὶ τῶν Ἑλλήνων ὁποὺ θέ‐ λουν σεβεῖν πρὸς αὐτὴν ὁποὺ ἤβλεπαν εἰς τὸ νερὸν τῆς λεκανο‐ μαντείας.† | |
11t | Περὶ τὴν εἴσοδον τοῦ Νεκτεναβοῦ πρὸς τὴν βασίλισσα. | |
11.1 | Ὁ Νεκτεναβὸν ἔκαμε τὸν ἐμαυτόν του μὲ τὰ μαγικά του, ὅταν ἐσέβην εἰς τὸ παλάτιν τῆς βασίλισσας νὰ σμικτῆ μὲ τὴν Ὀλυμπιάδα εἰς τὸ πρόσωπον τὸν θεὸν τῶν Ἑλλήνων τὸν Ἀμμών. Τὸ κεφάλιν του ἐποίησεν ὥσπερ ἀετοῦ καὶ εἰς τὸ κεφάλιν κερα‐ | |
| 5 | τόπουλα χρυσᾶ ὥσπερ τοῦ βασιλίσκου καὶ οὐρὰν ὥσπερ τοῦ βασι‐ λίσκου· τὰ ποδάρια του ἐποίησεν ὥσπερ τοῦ λέοντος καὶ τίς ἐλάτες ἐποίησεν ὡσὰν τοῦ γρύψου καὶ τὰ πτερά του χρυσᾶ καὶ μαῦρα ἐποίησε. | |
11.2 | Καὶ ἐσέβην πρὸς τὴν Ὀλυμπιάδα μὲ φόβον μέ‐ γαν· ἔμεινεν μὲ ταύτην καὶ πάλιν ἐξέβην ὀπίσω ἔξω μὲ πολλὰ ποιήματα καὶ θαυμαστὸς ἐφάνη εἰς τὸ ἐξέβα του. Καὶ ὑπῆγεν εἰς τὴν βασιλικὴν αὐλήν, ὁποὺ εἶχεν τὸ σπιτόπουλόν του. | |
11.3 | Ἐπὶ τὴν αὔριον ἡμέραν ὑπῆγεν εἰς τὴν βασίλισσα καὶ εἶπεν της· “Ἐ‐ σὺ γοῦ〈ν〉 εἶσαι τώρα εὐχαριστημένη καὶ καλοκαρδισμένη εἰς ὅλες τὲς γυναῖκες, Ὀλυμπιάδα· σήμεραν ὁλονοῦ τοῦ κόσμου βασιλέαν | |
| 5 | εἰς τὴν γαστέραν σου ἔχεις, ἐπιάσθην παιδὶν ἀρσενικόν· καὶ ὅ‐ τα〈ν〉 θέλη ἐλθεῖ ὁ καιρὸς νὰ κάμης τὸ παιδίν, νὰ τὸ γεννήσης, νὰ στείλης διὰ τ’ ἐμένα νὰ μὲ κράξουν, καί, εἴ τι σοῦ εἰπῶ, οὕ‐ τως νὰ κάμης καὶ εἰς ποίαν ὥρα νὰ γεννήσης τὸ παιδί.” | |
11.4 | Ἐλ‐ | |
| θόντας ἡ γέννησις τοῦ παιδίου ἔκραξαν τὸν Ἐκτεναβὸν καὶ ἄ‐ νοιξεν τὸ βιβλίο τῆς ἀστρονομίας καὶ εἶδεν τοὺς πλανήτας καὶ τὰ ζῴδια· καὶ οὐδὲν ἦτον ὥρα καλή· καὶ εἶπεν τὲς γυναῖκες καὶ | ||
| 5 | ἐσήκωσαν τὰ ποδάρια της, νὰ μηδὲν πέση τὸ παιδί. Καὶ ὅταν εἶ‐ δεν ὅτι ἐπλάτυνεν ἡ νύκτα καὶ ἐδυνάμωσεν τὸ γύρισμα τοῦ οὐρα‐ νοῦ καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς γῆς, εἶπε καὶ ἄφηκαν τὴν βασίλισσαν καὶ ἐγέννησεν τὸ παιδὶ τὸ μήνα τὸν Μάρτιον, τῆς ὀγδόης ἡμέρας, ὥρα ἐνάτη. | |
11.5 | Καὶ ὅταν ἐγεννήθην τὸ παιδί, ἐξέβην εἰς τὸ φῶς τοῦ κόσμου καὶ ἔκλαψεν καὶ ἐσύντυχεν καὶ εἶπεν· “Ὅταν σωθοῦν σαράντα χρόνοι, πάλι θέλω γυρίσει εἰς ἐσένα, μητέρα ἐδική μου.” | |
11.6 | Ἡ Ὀλυμπιάδα ἐπῆρε τὸ παιδὶ καὶ ἐδιάβασέν το εἰς τὴν ἐκκλησίαν τὸ Δαφνίωνα τὸν Ἀπόλλωνα· καὶ ἠπῆρεν εὐχὴ ἀπὸ τὸν ἱερέαν τους καὶ ἐπαρακάλεσέν τον νὰ ἀνοίξη τὸ χαρτὶ νὰ τῆς δείξη διὰ τὸ παιδὶ τὸ πῶς θέλει γενῆ. | |
11.7 | Καὶ ἐπαρακάλεσε τὸν θεόν τους τὸν Ἀπόλλωναν νὰν τῆς φανῆ κατ’ ὄναρ· καὶ εἰς τὸν ὕπνον τοῦ ἱερέως τῶν Ἑλλήνων {καὶ} ἐφάνη ὁ Ἀπόλλων καὶ εἶπεν περὶ τὸν Ἀλέξανδρον ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος θέλει γενῆ ὁλονοῦ | |
| 5 | τοῦ κόσμου βασιλέας καὶ θέλει γενεῖ δόκιμος φρόνιμος πολλὰ καὶ νὰ δωρίζη τοὺς αὐθέντας καλά. Ἀκόμη καὶ τὸν βασιλέαν τὸν ἐδι‐ κόν του νὰ σκοτώση καὶ ὅταν θέλουν ἐλθεῖν οἱ σαράντα χρόνοι, πάλι νὰ γυρίση ὀπίσω στὴ μάννα του τὴν γῆν, ἔνθα ἐπλάσθην. | |
12t | Περὶ ὅταν ἐγύρισε ὀπίσω ὁ Φίλιππος. | |
12.1 | Ὁ Φίλιππος ὡσὰν ἦτον εἰς τὸ φουσάτον τῆς Περσίας ἠ‐ πῆρε συμπάθιον ἀπὸ τὸν Τάρειον τὸν βασιλέα καὶ ἐγύρισε ὀπίσω. | |
| Καὶ εἶδεν εἰς τὸν ὕπνον του ὅτι ἐφάνη τοῦ Φιλίππου ὁ θεός των, Ἀμμών, εἰς πρόσωπον τοῦ λέοντος μὲ κέρατα χρυσᾶ εἰς τὸ κεφά‐ | ||
| 5 | λιν του καὶ ἐκράτειεν τὸ παιδί, τὸν Ἀλέξανδρον, εἰς τὰ χέρια του καὶ εἶπεν τοῦ Φιλίππου· “Βασιλέα τῆς Μακεδονίας, χαίρου καὶ εὐφραίνου, ὅτι ἠπόκτησες υἱόν, τὸν Ἀλέξανδρον, δόκιμον καὶ φρόνιμον καὶ ὡραιότατον καὶ εἰς τὴν ἀνδρεία ἀνδρειωμένος καὶ εὐτυχιάρης εἰς τὸ ῥιζικόν του καὶ θέλει γενεῖ βασιλέας ὁλονοῦ | |
| 10 | τοῦ κόσμου.” | |
12.2 | Ὁ Φίλιππος ἀπὸ τὸν ὕπνον ἐξύπνισεν καὶ ἐσέβην εἰς λογισμὸν μέγα περὶ τοῦ ὕπνου τὴν ἰδιότητα καὶ ἔκραξεν τὸν φι‐ λόσοφον τὸν Ἀριστοτέλην καὶ τὸν Μενάϊτρον καὶ ὁμολόγησέν τους τὸ ὄνειρον, ὥσπερ εἶδεν. | |
12.3 | Εἰς αὐτὴν τὴν ὥρα ἦλθε ἀετὸς μέγας ἀπανωθεὸν τὴν τένταν τοῦ βασιλέως καὶ ἀπόλυκεν αὐγὸν καὶ ἔπεσεν εἰς τὸ νῶμον τοῦ Φιλίππου· καὶ ἐξέστην ἀπὸ τὸν φό‐ βον του καὶ ἐπήδησεν ἐπὶ τὸ σελίν του· καὶ ἔπεσεν τὸ αὐγὸν | |
| 5 | καὶ ἐτζακίσθην καὶ ἐξέβην ὄφις μέγας καὶ ἐτριγύρισε τὴν τέν‐ ταν του ὁλόγυρα καὶ πάλιν ἐσέβην ὀπίσω, ὁποὺ ἦτον. | |
12.4 | Καὶ εἶπεν ὁ Ἀριστοτέλης ὁ φιλόσοφος τὸν Φίλιππον {εἶπεν}· “Ἀλή‐ θεια ἦτον τὸ ἐνύπνιόν σου, ὅπου εἶδες, μέγα βασιλέα Φίλιππε.” | |
12.5 | Τὴν νύκταν ἐτούτη ἦλθαν μαντατοφόροι ἀπὸ τὴν Ὀλυμ‐ πιάδα διὰ τὴν γέννησιν τοῦ παιδιοῦ τοῦ Φιλίππου. Ὁ Φίλιππος ὑπῆγεν ὀγλήγορα εἰς τὴν Μακεδονία καὶ ἐχάρη χαρὰν μεγάλην. Ἔρ‐ χεται εἰς τὸ κάστρον τοὺς Φιλίππους· τὸ παιδὶ ἤβγαναν οἱ ἄρχον‐ | |
| 5 | τες καὶ ἡ στρατία καὶ ἐσυναπάντησαν τὸν Φίλιππον τὸν βασιλέα. | |
12.6 | Καὶ ἐσέβην μὲ χαρὰν μεγάλην καὶ εὐφροσύνην εἰς τὸ κάστρον του καὶ ἠπῆρεν τὸ παιδὶ εἰς τὰ χέρια του καὶ καταφιλεῖ το· καὶ ἐστάθην ἡ καρδία του εἰς τὸν τόπον της καὶ εἶπεν· “Δόξα σοι, | |
| ὁ θεὸς τῶν ἀγνώστων, ὁποὺ εἶδα καὶ ἐγὼ παιδὶ ἀπὸ τὰ σπλάχνη | ||
| 5 | μου, ὅτι ἐγίνη μου ἔμορφος ὡσὰν τὸν πάγκαλον τὸν Ἰωσήφ. Ἐ‐ ποίησα υἱὸν ὡσὰν τὸν ἀνδρειωμένον τὸν Ἀχιλλέα· ὁ θεὸς μοῦ τὸ ἐχάρισεν, ἡ ἄνω πρόνοια, καὶ μέγα δώρημα μοῦ ἐχάρισεν ὁ θεός· ἐὰν μοῦ ἐλθεῖν ἐτούτην τὴν ὤραν θάνατος, οὐδὲν πικραίνο‐ μαι, ὅτι εἶδα παιδὶ ἀπὸ τοῦ λόγου μου, ὅτι θέλει γενεῖ βασιλεὺς | |
| 10 | τοῦ κόσμου ὁλονοῦ.” | |
13t | Περὶ ὅταν ἔβανεν τὸν Ἀλέξανδρον εἰς τὴν μάθησιν τῶν γραμμάτων ὁ Φίλιππος. | |
13.1 | Ὁ Φίλιππος ὁ βασιλεὺς ἔκραξεν τὸν Ἀριστοτέλην τὸν φιλόσοφον καὶ εἶπεν του· “Δίδω σε τὸν υἱόν μου τὸν Ἀλέξανδρον, ὁποὺ μοῦ ἐδώρησεν ὁ θεὸς καὶ ἔπαρε νὰ τὸν ἐμάθης τὰ γράμματα· καὶ ἔχω σε ἰδεῖν, ὦ φιλόσοφε τῆς Μακεδονίας Ἀριστοτέλη ἀδελφέ.” | |
13.2 | Τὸν Ἀλέξανδρον εἰς μάθησιν ἔβαλε νὰ μαθάνη· καὶ ὁ Ἀλέξανδρος διὰ ἔναν χρόνον ἔμαθεν τὴν τέχνην τοῦ Ἀριστοτέλη. Καὶ τὴν γραφὴν ἀρχίρισεν καὶ τὸν Ὅμηρον ἔμαθεν καὶ τὴν τέχνην τῆς ψαλτικῆς διὰ ἕνα χρόνον ἔμαθεν· τὰ παιδία τοῦ σκολειοῦ τὸ | |
| 5 | παιδὶ ἐζήλευαν πολλά. | |
13.3 | Εἶπεν τὸ παιδί, ὁ Ἀλέξανδρος, τῆς μάννας του τῆς Ὀλυμπιάδος· “Θέλεις νὰ μὲ μάθης τὴν τέχνην τῶν Αἰγυπτίων τὴν γεωμετρία καὶ τὴν ἀστρονομίαν καὶ τοῦ οὐ‐ ρανοῦ τὶς πλανήτας καὶ τὰ ζώδια καὶ φρόνησιν; παράδωσέ με | |
| 5 | εἰς τὸν Ἐκτεναβόν, ὅτι ἤκουσά τον ὅτι δυνατὸς τεχνίτης ἔναι 〈εἰσ〉 τοῦ οὐρανοῦ τὰ περιερχάμενα.” | |
13.4 | Καὶ ἔστειλεν ἡ βασίλισ‐ σα διὰ ταῦτον καὶ εἶπεν τοῦ Νεκτεναβοῦ· “Παραδίδω σε τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον νὰν τὸ μαθάνης τὴν τέχνην σου τὴν ἀστρονομίαν καὶ τὴν λεκανομαντείαν καὶ τὴν φρόνησιν· καὶ ἐπάρε τον τὸν ἐδικόν | |
| 5 | μας, ὁποὺ μᾶς τὸν ἔδωσε ὁ θεός, καὶ ἂν ἔχης καί τι ἄλλον, δός μας ἀκόμη.: | |
13.5 | Ὁ Φίλιππος ἤκουσεν τοῦ παιδίου τοὺς λόγους καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· “Ἀφότις γυρεύει τὴν μάθησιν τοῦ οὐρα‐ νοῦ καὶ τὰ τρεχάμενα τῶν ἀστέρων ἀλήθεια ἔναι ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ἔναι δώρημα, ἄρχοντες.” | |
14t | Περὶ τὴν μάθησιν τοῦ Νεκτεναβοῦ εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
14.1 | Ὁ Νεκτεναβὸν ἔμαθεν τὸν Ἀλέξανδρον τὴν φρόνεσιν τῶν Αἰγύπτων καὶ τὴν τέχνην τῆς γεωμετρίας καὶ τῆς ἀστρονομίας. | |
14.2 | Μίαν ἡμέραν ὁ φιλόσοφος καὶ δόκιμος Ἀριστοτέλης ἐ‐ ποίησε οὕτως· ἔμασεν παιδία τετρακόσια, ὅλον συνομήλικους τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου, καὶ ἐγύρεψεν τὴν τύχην καὶ τὸ ῥιζικὸν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἔβαλεν αὐτὸν πρωτοστράτορα εἰς τὰ διακόσια παιδία καὶ εἰς | |
| 5 | ἄλλους διακόσιους ἔβαλεν τὸν Πτολομαῖον βοεβόντα, τὸν υἱὸν τοῦ Γκιονούσην τὸν Ἀρφατάδαξ, τὸν πρωτοστράτορα τοῦ Φιλίππου τοῦ βασιλέως. | |
14.3 | Καὶ ὄρθωσέν τους νὰ πολεμήσουν καὶ ἀραδείασέν τους ἴσα πρὸς ἴσα τὰ παιδία. Καὶ ἔκοψέν τους δεκανίκια ἴσα πρὸς ἴσα 〈καὶ ἔδωκε〉 τοῦ καθενοῦ παιδίου εἰς τὰ χέρια του τὸ δεκανίκιν. Καὶ τόσον ἔμορφα τοὺς ὄρθωσεν, ὅτι ὁποὺ εἶδεν ὁ κόσμος καὶ | |
| 5 | ἐθαύμασαν θαῦμα μέγα πολλά. | |
14.4 | Καὶ ἀρχίρισαν τὸν πόλεμον· | |
| καὶ ὅποιον ἀπὸ τὰ παιδία ἐξαιμάτωναν, ἔβγαινάν το ἀπὸ τὸν πό‐ λεμον ὡσὰν νικημένον. Ὁ Ἀλέξανδρος {ἀπὸ} ὅλα τὰ παιδία ἔφτα‐ νέν τα καὶ ἔπιανέν τα καὶ ἐπαράδιδέν τα τῶν ἐδικῶν του, ἐ‐ | ||
| 5 | κέρδισεν τὰ παιδία ὅλα τετρακόσια· βασιλέα αὐτῶν ἐπονόμασαν τὸν Ἀλέξανδρον. | |
14.5 | Εἶδεν γοῦν ὁ διδάσκαλος τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ νῖκος, τὸ πῶς ἐκέρδισεν τὸν πόλεμον, ἐθαύμασεν θαῦμα μέγα καὶ εἶπεν· “Τοῦ ῥιζικάρου τοῦ ἀνθρώπου οἱ θεοὶ καὶ οἱ διάβο‐ λοι τοῦ βοηθοῦν· καὶ τοῦ κακορίζικου τοῦ ἀνθρώπου οὐδὲ ἠγα‐ | |
| 5 | πημένοι του οἱ σύντροφοι οὐδὲν δύνουνται νὰ τοῦ βοηθήσουν.” | |
15t | Περὶ ὅταν ἐσύντυχε ὁ Ἀριστοτέλης τὸν Ἀλέξανδρο. | |
15.1 | Ὁ Ἀριστοτέλης ἐφήμισεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν· “Ὦ φερήλιε, Ἀλέξανδρε, ἐὰν ἐπάρης τὸν κόσμον τῆς οἰκουμέ‐ νης ὅλον καὶ ἐπονομασθῆς βασιλέας, τί καλόν με θέλεις κάμειν ἐμένα τὸν διδάσκαλόν σου;” | |
15.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀπεκρίνθη· “Τοῦ ὑψηλοτάτου ἀνθρώπου καὶ ἐνδοξοτάτου οὐδὲν πρέπει νὰ συν‐ τυχαίνη ὀμπρὸς στὸν διδάσκαλόν του. Καὶ ἐὰν ἐγὼ ἀπὸ σένα ὑψη‐ λοφρονεθῶ, ποῖον ἄνθρωπον θέλω ἀγαπήσειν; Καὶ ἐὰν ἐγὼ ὑψωθῶ | |
| 5 | θεοῦ θέλημα, καὶ ἐσὺ μετὰ μένα μέγας καὶ ὑψηλότατος νὰ γένης. Τὸ κλῆμα οὐδὲν πλέκεται εἰς ξύλον μακρυνὸν ἀπὸ τὸν ἐμαυτόν του, μόνον εἰς ξύλον ὁποὺ εἶναι κοντά του· ἐὰν ἔναι μακρὺν τὸ κλῆ‐ μα, ἔτζι καὶ ὁ βασιλεὺς ὁποὺ γυρεύει νὰ ἐπάρη πολὺ ὁρισμὸν καὶ κάστρη πολλὰ καὶ χώρας, τὸν ἐνκαρδιακόν του καὶ ἠγαπημέ‐ | |
| 10 | νον τὸν ἐδικόν του ἔχει καὶ ἐμπιστεύεται εἰς τὰς βουλάς του καὶ εἰς τὲς χαρές του καὶ εἰς τὴν θλῖψιν του· οὕτως καὶ ἐ‐ γὼ θέλω εἶστε, ὦ μέγα τῶν φιλοσόφων τῆς Μακεδονίας διδάσκα‐ λε.” | |
15.3 | Τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦτον τὸ ζακόνιν του ἀπὸ τὴν α〈ὐ〉γὴν ἕως τὸ γιόμα ὑπήγαινεν εἰς τὸν Ἀριστοτέλην εἰς μάθησιν καὶ ἀπὸ τὸ γιόμα καὶ ὀμπρὸς ἕως τὸ δειλινὸν ὑπήγαινεν εἰς τὸν Ἐκτεναβὸν εἰς τὸ πονηρὸν καὶ δόκιμον μάθημαν. | |
15.4 | Ἀπ’ αὔτον ἔμαθεν τῶν τρεχομένων ζῳδίων τοῦ οὐρανοῦ ἐπὶ τὰς ζώνας καὶ τὰς καμάρας καὶ τοὺς ἑπτὰ πλανήτας ἀρχὴ Κρόνος, Ἔρης, Ἀφροδίτη, Ἑρμῆς, Ἥρα, Ἀδιάς, Ἥλιος καὶ Ξελήνη. Καὶ ἔγραψέν τα εἰς σκέδον καὶ ἤφερεν τὸ καθὲν κατὰ τὸν δρόμον | |
| 5 | αὐτοῦ γραμμένα. | |
16.1 | Εἶδεν γοῦν ὁ Ἀλέξανδρος τὸ σκέδον γραμμένο καὶ εἶ‐ πεν τοῦ διδασκάλου του· “Δεῖξε μου, διδάσκαλε, τὸ πῶς τὰ μεγαλεῖα τοῦ θεοῦ τὸν χορὸν τοῦ οὐρανοῦ ἐποίησεν καὶ πῶς τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς ἐπιφέρνουνται;” Αὐτὸς τὸν ἀποκρίνθη· | |
| 5 | Ὁ θεὸς ὁ μεγαλοδύναμος τῶν ἀνθρώπων ὁποὺ οὐδὲν γνώθουν καὶ ὀποὺ εἶναι ἐπίγειοι ἔρχεται νεῦσις θεϊκὴ καὶ φωτίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ ὄχι ὡσὰν ἐμένα τὸν ἄνθρωπον· ἀμὴ ὁποὺ θέ‐ λει ὁ θεὸς νὰ δώση δώρημα, ἀπὸ τῆς ἄνω πρόνοιας φωτίζεται. Καὶ ἡμεῖς ἀπὸ τὶς πρώην διδασκάλους ἐμαθητεύθημεν καὶ ἠξεύρομεν | |
| 10 | καὶ ποιοῦμεν.” | |
16.2 | Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Ὅλων αὐτῶν με εἶπες ὀποὺ ἤκουσα, ὦ Νεκτεναβόν, τὸν θάνατον τὸν ἐδικόν σου ἠξεύ‐ ρεις τὸ πῶς σοῦ θέλει γενεῖ;” Ὁ Νεκτεναβὸν εἶπεν τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον· “Ὡσὰν μὲ μαθάνη ἡ ἀστρονομία ὀποὺ τρέχει, ἐγὼ | |
| 5 | θέλω ἐπάρει θάνατον ἀπὸ τὸν υἱόν μου θέλω σκοτωθῆν.” | |
17t | Περὶ τὸν θάνατον τοῦ Νεκτεναβοῦ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
17.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος οὐδὲν ἐπίστευσεν τοὺς λόγους του· ἔσπρωσέ τον ἀπὸ τὸ σπήλαιον καὶ ἔπεσεν κοντὰ εἰς τὴν βασι‐ λικὴ τὴν βρύση καὶ εἶπεν· “Ἀστόχησες, διδάσκαλε, τὴν τέ‐ χνην σου.” Αὐτὸς ἔπεσε κάτου μὲ ὀλίγη ψυχὴν καὶ ἐσύντυχεν | |
| 5 | πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν· “Τρέχε, Ἀλέξανδρε, εἰς τὴν μητέρα σου τὴν Ὀλυμπιάδα θέλει σοῦ δείξει τὴν ἀλήθειαν. Ἐγώ, υἱέ μου Ἀλέξανδρε, εἰς τὸ σκότος ὑπηγαίνω εἰς τὸν Ἄ‐ δην, ὁποὺ εἶναι οἱ θεοὶ τῶν Ἑλλήνων δεμένοι καὶ τυραννί‐ ζουνται εἰς τὸν τύραννον παραδομένοι ἀπὸ τὸν θεὸν οὐρανοῦ | |
| 10 | καὶ τῆς γῆς τὸν Σαβαώθ.” Καὶ αὐτὸ μόνον ἐσύντυχεν καὶ ἐξεψύχησεν ὁ βασιλεὺς Αἰγύπτου ὁ Νεκτεναβός. | |
17.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τοῦ Νεκτενα‐ βοῦ, ἔπεσεν εἰς λογισμὸν μέγαν καὶ ἠπῆρεν τον εἰς τὸ νῶμον του καὶ ἤφερέ τον εἰς τὴν μητέραν του καὶ ἐξέστην καὶ εἶ‐ πεν· “Τί ἔναι αὐτό, Ἀλέξανδρε, υἱέ μου;” | |
17.3 | Καὶ ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος τῆς ὁμολόγησεν τὸ πᾶν πρᾶγμα, καθὼς τοῦ ἐσύντυχεν ὁ βασιλεὺς Αἰγύπτου, καὶ εἶπεν τῆς μητρός του τῆς Ὀλυμπι‐ άδος· “Ἐὰν ἔναι ἀληθινὰ πατέρας μου, δεῖξε μου.” | |
17.4 | Καὶ ἡ μητέρα του ὁμολόγησεν τὸ πῶς ἐγίνη ἀπὸ τὴν ἀρχὴν ὅλον κα‐ θένα λόγον. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἤκουσε τὶς λόγους τῆς Ὀλυμ‐ πιάδος καὶ ἔκλαψεν πολλὰ μὲ δάκρυα πικρά. Καὶ ὁ Φίλιππος | |
| 5 | τίποτα οὐδὲν ἤξευρε. | |
18t | Περὶ τὸ βουκέφαλον τὸ ἄλογον. | |
18.1 | Εἰς τὸν Φίλιππον τὸν βασιλέα τὴν αὐτὴν ὥρα ἦλθε μαντατοφόρος καὶ εἶπεν τοῦ βασιλέως τοῦ Φιλίππου· “Νὰ ἠξεύ‐ ρης, βασιλέα, ἐγεννήθην ἕνα πουλάριν εἰς τὴν λακινίαν σου θαυμαστὸν καὶ ὄμορφον πολλά· ἔχει εἰς τὴν δεξιάν του μερέα | |
| 5 | εἰς τὸ μερὶν κέρατον καὶ ἦτον βουκέφαλον καὶ μὲ {αὐτία τὰ} κέρατα ἀνάμεσα τὰ αὐτία μία πήχα.” | |
18.2 | Ὁ βασιλεὺς ὅρισεν καὶ ἤφεραν τὸ πουλάριν· καὶ εἶ‐ δεν τὸ πουλάριν καὶ ἐθαύμασεν τὴν ἐμορφάδα του καὶ τὸ ση‐ μεῖον τῆς κεφαλῆς εἰς τὸ μερὶν θαῦμα μέγα. Καὶ ὅρισεν καὶ σπίτιν 〈ἐποίη‐ σαν〉 καὶ εἰς τὴν μέσην τοῦ σπιτίου ἐποίησαν κουβούκλιν σιδερένιον καὶ | |
| 5 | ἔρριχναν τοῦ ἀλόγου τὴν θροφήν του ἀπέσω. | |
18.3 | Καὶ οὐδὲν ἐτρόμα κα‐ νεὶς νὰ ζυγώση κοντά του· ὁ Ἀλέξανδρος πάντοτες πυκνὰ ὑπήγαινε πρὸς τὸ ἄλογον καὶ ἔβανεν τὸ χέριν του ἐπὶ τὸ παρεθύριν καὶ ἐπίανεν τὸ ἄλογον ἀπὸ τὸ αὐτίν. Καὶ τὸ ἄλογον ἀγαληνὰ ἐχλιμίτρα | |
| 5 | καὶ ἔγλειφεν τὸ χέριν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τόμου ἤθελε ἰδεῖν τὸ ἄλογον τὸν Ἀλέξανδρον, ἐζύγωνε κοντά του καὶ ἐπίανέν | |
| το ἐκ τὸ αὐθίν. | ||
19t | Περὶ ὅταν ἐκαβαλλίκευσε ὁ Ἀλέξανδρος τὸ ἄλογον τὸ Βουκέφαλον. | |
19.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος μίαν γοῦν τῶν ἡμερῶν ἐτζάκισεν τὴν κλειδωνίαν τῆς θύρας καὶ ἐσέβην ἀπέσω εἰς τὸ κουβούκλιν· καὶ ἠπῆρε σέλλα καὶ ἐσελλοχαλίνωσε τὸ ἄλογον, ὡσὰν ἦτον τὸ πουλάριν μαθημένον. Καὶ ἐκαβαλλίκευσεν καὶ ἐκίνησεν ἐκεῖ, | |
| 5 | ὁποὺ ὅλοι οἱ καβαλλαραῖοι οἱ χρυσοπτερνιστηράτοι 〈ἦσαν〉 καὶ ἔπαι‐ ζαν μὲ τὰ κοντάρια, ὡσὰν εἶχαν ζακόνι ἀπὸ τὸ γιόμα καὶ ὀμ‐ πρός. | |
19.2 | Καὶ ὁ Φίλιππος ἐκάθετο εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλι‐ κὸν καὶ ἤβλεπε τὸ πῶς κρούγουν τὲς κονταρές. Ὁ Ἀλέξανδρος ἐξέβη ἀπὸ τὸ κάστρο καβαλλάρης· καὶ εἶδαν ὅλοι τῆς Μακεδο‐ νίας οἱ πρωτοκαβαλλαραῖοι, ἐπέζευσαν καὶ ἐπροσκύνησάν τον | |
| 5 | ὡσὰν τὸν βασιλέα τὸν Φίλιππον καὶ ἐθαύμασαν τὴν καβάλλαν τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς τὸ Βουκέφαλον τὸ ἄλογον ὡσὰν πρωτοκα‐ βαλλάρης ἔμορφα καὶ ἀντρειωμένος ἔτρεχε παρὰ ὅλους. Ἔδρα‐ ξεν τὸ ἄλογον καὶ μετὰ βίας τὸ ἐσταμάτησεν, ὁποὺ εἶναι οἱ βρύσες οἱ πολλές· καὶ ἐκεῖ ὅρισεν καὶ ἐποίησαν κάστρον καὶ | |
| 10 | ἐπονόμασαν τὸ κάστρον Δράμα. | |
19.3 | Ὁ βασιλεὺς ὁ Φίλιππος ἐθαύμασεν διὰ τὴν μεγάλην ῥέντα τοῦ ἀλόγου καὶ εἶπεν· “Ὦ βουνὰ καὶ κάμποι καὶ ὄρη, ὅτι τὸ σπαθὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου μὲ τοὺς Μακεδόνους θέλουν τζακίσειν ὁλονοῦ τοῦ κόσμου τὰ σπαθία.” | |
19.4 | Καὶ ἐγέλασεν | |
| καὶ ἐχάρην καὶ εἶπεν ὅτι· “Ἐγὼ τέτοιον καβελλάρη ὡσὰν τὸν Ἀλέξανδρον ὄμορφον δὲν εἶδα· μόνον τὸν Ἡράκλειον τὸν βα‐ σιλέα ἔμορφον εἰς τὴν καβάλλαν του.” | ||
19.5 | Ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἡ‐ μέραν ὅρισεν καὶ ἔβαλεν ὁ Φίλιππος καὶ ἔμασεν συνομήλικους τοῦ Ἀλεξάνδρου χιλίους καὶ ἔδωκέν τους τοῦ Ἀλεξάνδρου νὰ περπατοῦν μὲ τὸν Ἀλέξανδρον καὶ νὰ παραδιαβάζουν καὶ | |
| 5 | νὰ δοξεύουν μετ’ αὐτὸν καὶ νὰ μαθαίνουν τῆς στρατείας τὴν τέχνην καὶ νὰ κρούγουν κονταρέας καὶ νὰ κυνηγοῦν ἐπὶ τὸ νησὶν τῆς Ὀλυμπιάδος. | |
19.6 | Ἦτον γοῦν εἰς τὴν Ὀλυμπιάδαν μίαν τέχνην τῶν Ἑλ‐ λήνων, τροχοὶ καμωμένοι, κοντὰ εἰς τὸ〈ν〉 Δαφνίωνα τὸν Ἀ‐ πόλλωνα. Εἰς αὐτὸν τὸν τροχὸν ἀνέβαιναν ἀπὸ τέσσαρες καὶ ἀπὸ ὀκτὼ καὶ ἔκρουγαν μὲ τὰ γραμπιτζέλια ἕνας τὸν ἄλλον | |
| 5 | καὶ ἐγύρευε ὁ καθεεὶς τὴν τύχη του καὶ τὸ ῥιζικόν του, τὸ πῶς θέλει γενεῖν τῆς ἀνδρείας. | |
20t | Περὶ ὅταν ἐγύρευσεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ ὑπηγαίνη εἰς τὴν Ὀλυμπιάδα νὰ ἰδῆ τὴν τύχην του τῆς ἀνδραγαθίας του. | |
20.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὀρθώνετο νὰ ὑπηγαίνη εἰς τὸ μέρος τῆς Ὀλυμπιάδος· ἔδειξαν τοῦ Φιλίππου καὶ οὐδὲν τὸν ἄφηκεν, ἀμὴ τὸν εἶπεν· “Υἱέ μου πα〈μ〉φίλτατε, μηδὲν ὑπηγαίνης, ὅτι ἀκόμη εἶσαι δώδεκα χρονῶν, νὰ μηδὲν σὲ εὕρη ἐκεῖ τίποτες | |
| 5 | καὶ κάψης τὴν καρδία μου.” | |
20.2 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀπε‐ κρίνθη· “Ἐγὼ ὑπηγαίνω εἰς τὸν θεὸν τὸν Ἀπόλλωνα νὰ προσ‐ κυνήσω καὶ νὰ ἰδῶ τῶν Ἑλλήνων τὰ ποιήματα, τὸν τροχόν, τὸ πῶς παίζουν τὰ αὐθεντόπουλα.” Τότες ὁ Ἀλέξανδρος ἠπῆρεν | |
| 5 | τοῦ δρόμου ἔξοδον, εἴ τι ἄρα εἶχεν χρεία, ἀπὸ τὸν βασιλέα τὸν Φίλιππον τὸν πατέρα του ἠπῆρε πρωτοκαβαλλαραίους δοκί‐ μους ἀνδρειωμένους. | |
20.3 | Καὶ ἐπῆρε βασιλικὰ σημάδια καὶ ἐ‐ σέβην εἰς τὸ νησὶν τῆς Ὀλυμπιάδος. Αὐτοῦ ηὗρεν παιγνίδια τῶν Ἑλλήνων τέσσαρα· αὐτοῦ ἐδοκίμαζαν οἱ πρωτοκαβαλλαραῖ‐ οι τὸ ῥιζικόν τους καὶ αὐτοῦ τοὺς ἔκαμναν εἰς †τὴν πασι‐ | |
| 5 | δόνα† τὸν Ἀπόλλωνα· αὐτοῦ τὸν Ἀλέξανδρον ἦλθεν μὲ δύο ἀ‐ δελφοὺς ἀπὸ τὴν Αἰγλητέραν πρωτοκαβαλλαραίους, τὸ〈ν〉 Λαο‐ μετούσην καὶ τὸν Ἀλιστερνούσην. | |
20.4 | Καὶ ἐσέβην ὁ Ἀλέξαν‐ δρος μὲ τὸν βοεβόντα τὸν ἐδικόν του τὸν Πτολομαῖον· καὶ αὐτοῦ εἰς τοὺς δύο τροχοὺς ἐγύρισαν καὶ οἱ τέσσαρεις οἱ πρω‐ τοκαβαλλαραῖοι. Ἐδόθηκαν ἕνας τὸν ἄλλον· ὁ Ἀλέξανδρος τὸν | |
| 5 | Καλλιστενούσην ἐσκότωσε καὶ ὁ Πτολομαῖος τὸν Λαομετούσην ἔρριξεν. | |
20.5 | Οἱ ἄνθρωποι αὐτουνοῦ τοῦ κάστρου ἤβλεπαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐθαύμαζαν τὴν ἐμορφάδαν τοῦ Ἀλεξάνδρου, τόσον ἦτον ἔμορφος καὶ εἰς τὰ ἄρματά του ὅπου ἦτον ἀρμα‐ τωμένος. Αὐτοῦ ἤστεκεν ἕνας φιλόσοφος, τὸ ὄνομά του ἦτον | |
| 5 | Οὐράνιος, καὶ εἶπεν ὅτι· “Εἰς φρόνεσιν καὶ εἰς ἀνδρείαν οὐ‐ δὲν ἔναι πολλῶν χρόνων τιμημένη, ἀμὴ μὲ τὴν δύναμιν καὶ μὲ τὸ καλὸν ἠσθέκεται.” | |
20.6 | Καὶ ἐρώτησε· “Ποῖος ἔναι αὐτὸς καὶ πό‐ | |
| θεν ἔναι ὁ Ἀλέξανδρος.” Καὶ εἶπαν του· “Υἱὸς ἔναι τοῦ βα‐ σιλέως τῶν Μακεδόνων.” Ὁ φιλόσοφος εἶπεν· “Ἤκουσα ἀπὸ τὸν διδάσκαλόν μου, ὄπου ἐσυντύχαινεν, καὶ εἶπεν ὅτι θελήσει κα‐ | ||
| 5 | θὼς σηκωθῆ ἀπὸ τοῦ βασιλέως τῆς Μακεδονίας βασιλεὺς ἀπὸ τὸ κάστρον τοῦ Φιλίππου μὲ σπαθὶν καὶ θέλει σκοτώσειν ἀ‐ φεντάδες καὶ τῆς Δύσης τὰ βασίλεια νὰ ἐπάρη. Καὶ ἂν εἶσαι ἐσύ, ἔλα καὶ σέβα εἰς τὸ κάστρον μας, υἱὲ τοῦ Φιλίππου.” | |
20.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐγέλασεν καὶ εἶπεν· “Ὦ φιλόσοφε, οὐδέν με φαίνεται ὅτι ἐγὼ εἶμαι, ἀμὴ τοῦ ὑψηλοῦ ἡ χάρις καὶ ἡ ἐλεη‐ μοσύνη νὰ γένη.” Ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Μακεδονίαν ἐγύρισεν. | |
21t | Περὶ ὅταν ἄφηκεν ὁ Φίλιππος τὴν μητέρα τοῦ Ἀλεξάνδρου τὴν Ὀλυμπιάδα. | |
21.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ηὗρεν τὸν πατέρα του τὸν Φίλιππον, 〈ὁποὺ〉 εἶχεν ἀφήκει τὴν μητέρα του καὶ εἶχεν ἐπάρειν ἄλλην ἀντίτο‐ πα αὐτὴν καὶ ἔκαμνε ὡσὰν γάμον καὶ χαίρεται. Ἀλέξανδρος ἔφθασεν ἀπὸ τὸ γιόμα καὶ ἀνέβη εἰς τὸ παλάτιν· ὁ πατέρας | |
| 5 | του μὲ χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν ἐδέκτη τον καὶ ἔβαλέ τον εἰς τὴν τάβλαν τὴν ἐδικήν του ἀντάμα. | |
21.2 | Καὶ ἐσέβην ὁ Φίλιππος εἰς λογισμόν, τὸ τί νὰ ποιήση. Οἱ †ὠδῖνες συμπεθέροι ὁποὺ εἶχαν ἐλθεῖν, ἔδειξάν του. Ἡ Ὀλυμπιάδα ἔστειλεν κρασὶν εἰς ἔνα ποτήριν τὸν Φίλιππον καὶ εἶπεν· “Πίε καὶ χαίρου καὶ | |
| 5 | εὐφραίνου, βασιλέα Φίλιππε· καλλίτερη ἀπὸ τὴν πρώτην σου ἠπῆρες γυναῖκα· ἡ πρώτη σου ἡ γυναῖκα ἦτον πουτάναν, ἀμὴ αὐτὴ ὁποὺ ἐπῆρες τώρα εἶναι πολλὰ φρονίμη.” | |
21.3 | Ἐτοῦτα τὰ | |
| λόγια ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐθλίβην καὶ ἐχολομάνησεν πολ‐ λά. Καὶ ἡ μητέρα του ἡ Ὀλυμπιάδα εἶπεν· “Οὐδὲν εἶσαι ἐσὺ πατέρας τοῦ Ἀλεξάνδρου, βασιλέα Φίλιππε· ἐμένα ἐβλεπόντας | ||
| 5 | ζωντανὴ καὶ ἄφηκές με.” | |
21.4 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τῆς μητρός του τοὺς λόγους, ὡς λέων ἐβρυχήνθη καὶ ἀπήδησεν ἀπὸ τὴν τάβλαν καὶ ἠπῆρεν ἕνα σκαμνόπουλον καὶ ἐσκότωσεν τρεῖς ἀπ’ αὐτουνούς, ὁποὺ εἶχαν κάμει τὴν δουλείαν, καὶ οἱ ἄλλοι | |
| 5 | ἐπήδησαν ἀπὸ τὸ παλάτιν. | |
22t | Περὶ ὅταν ἀρρώστησεν ὁ Φίλιππος ἐκ τὴν πικρίαν. | |
22.1 | Ὁ Φίλιππος ἔπεσεν εἰς ἀρρωστίαν μεγάλην πολλά. Ἤ‐ κουσαν τοῦ Βορέως τὰ μέρη ὅτι ἀρρώστησεν πολλά, οἱ Κουμά‐ νοι καὶ οἱ Ἀλαμάνοι καὶ οἱ Σακουλάτοι, ἐμαζώθην φουσάτον νὰ ὑπηγαίνουν εἰς τὴν Μακεδονίαν ἑκατὸν πενήντα χιλιάδες | |
| 5 | ἀρματωμένοι καὶ ἐσέβησαν εἰς τὸ σύνορον τῆς Μακεδονίας. | |
22.2 | Καὶ ἦλθαν ἄνθρωποι ἐγλήγορα εἰς τὸν Φίλιππον καὶ ἔδει‐ ξάν του καὶ ἐσέβην εἰς μεγάλην πικρίαν καὶ ἀδημονίαν. Ἔκραξεν τὸν Ἀλέξανδρον κοντά του καὶ εἶπεν του· “Ὦ ἠγα‐ πημένε μου περιπόθητέ μου υἱὲ Ἀλέξανδρε, τέτοιος καιρὸς | |
| 5 | τώρα μᾶς ἦλθεν διὰ τοῦ πατρός σου τὸ γονικὸν καὶ διὰ τὸν τόπον· ἔπαρε τὸ φουσάτον καὶ κίνησε.” | |
22.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἠπῆρεν τὸ φουσάτον τῆς Μακεδονίας ἕως τριάντα χιλιάδες καὶ | |
| ὑπῆγεν εἰς συνάντησιν τοῦ φουσάτου τοῦ ξένου. | ||
23t | Περὶ ὅταν ἐπολέμησεν ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς Κουμάνους. | |
23.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀτός του ἀπέζευσε καὶ ἐκαταπάτησεν τὸ φουσάτον καὶ ὅλοι ἀρματωμένοι ἤστεκαν. Καὶ ὅταν ἐβρά‐ δυανεν, ἐπήγαινεν μὲ τὰ φουσάτα του κοντὰ εἰς τοὺς ξένους καὶ ἐπέζευσεν· καὶ ὅρισεν καὶ ἄναψαν ἱστίες ὁλόγυρά τους· | |
| 5 | ὅρισε καὶ ἐκτύπησαν ὄργανα ἀνακαράδες καὶ τρουμπέτες πολ‐ λὲς ὁλόγυρά τους. | |
23.2 | Οἱ Κουμάνοι ὡς εἶδαν, ἐξαφνίσθησαν 〈καὶ ἐσέβησαν〉 εἰς λογισμὸν μέγαν, τὸ τί νὰ ποιήσουν. Τὸ μεσάνυκτον ἔδω‐ καν εἰς τροπὴν καὶ ἔφυγαν ὀπίσω, ὥσθε ἔδωκεν ὁ ἥλιος· ἐσμί‐ κτην τὸ φουσάτον μὲ τῆς Μακεδονίας τὴν στρατίαν καὶ ἐσκο‐ | |
| 5 | τώθησαν ἀπὸ τὸ φουσάτον τοὺς Κομάνους καὶ Ἀψαμάνους χι‐ λιάδες σαράντα καὶ ἐσκοτώθησαν ἀπὸ τὸ φουσάτον τῆς Μακε‐ δονίας χιλιάδες δύο. Καὶ ἐδίωξάν τους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας καὶ ἠπῆραν ἄλογα καὶ ἄρματα πολλὰ ἕως ἑκατὸν πενήν‐ τα χιλιάδες. | |
23.3 | Ἀπὸ τὸ γιόμα πρὸς τὸ βράδυ ἐγύρισεν ὁ Ἀ‐ λέξανδρος ὀπίσω πρὸς τὸν Φίλιππον τὸν βασιλέαν καὶ ἔσυρεν ζωντανοὺς χιλιάδες δέκα νὰ τοὺς φέρη εἰς τὸν πατέρα του τὸν Φίλιππον ζωντανούς. | |
24t | Περὶ ὅταν ἐσύντυχεν ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ στρατοῦ του. | |
24.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἦλθαν οἱ μεγιστάνοι καὶ ὁ στρατός του καὶ εἶπεν πρὸς αὐτουνούς· “Εἴδετε, συντρόφοι ἐδικοί μου ἠγαπημένοι μου ἀδελφοί, τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ καὶ τὴν εὐεργεσίαν, τὸ πὼς μᾶς ἐβοήθησε· καὶ ἐσεῖς, ἄρχον‐ | |
| 5 | τες τῶν Κουμάνων καὶ τῶν Ἀλαμάνων, τὸ πὼς σᾶς ἐπαρέδωκεν εἰς τὰ χέρια τῶν Μακεδόνων καὶ τὰ σπαθία τὰ ἐδικά σας ἐτζα‐ κί〈σθη〉σαν καὶ τῶν Μακεδόνων τὰ σπαθία ἀκονίσθησαν ἀπὸ ἐσᾶς καὶ ἐσκοτωθήκετε ἀπὸ τῶν Μακεδόνων τὸ χέρι· καὶ τὸν βασιλέαν τὸν ἐδικό σας ἐσκότωσαν καὶ ἐσᾶς τοὺς αὐθεντάδες καὶ ἄρχον‐ | |
| 10 | τες ζωντανοὺς ἐπίασα· καὶ λέγω σας, ἂν θέλετε τὴ ζωή σας νὰ τὴν ἔχετε, ὁ τόπος ὁ ἐδικός σας κάμετε νὰ σμιχθῆτε ἀν‐ τάμα μὲ τὸν τόπον τὸν ἐδικόν μου, τῶν Μακεδόνων, νὰ εἶσθε ἐδικοί μου.” | |
24.2 | Ἐκεῖνοι ὡς ἤκουσαν τὸν ὁρισμὸν τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου, ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπαν· “Βασιλεῦ, Ἀλέξανδρε, ἀφὸν ὁ θεὸς σὲ ἐβοήθησε καὶ ἐσκότωσες καὶ τὸν βασιλέα μας τὸν Ἀπλαμίσην, καὶ ἐμεῖς ἐδικοί σου εἴμεσθεν· καὶ στέψε εἰς | |
| 5 | ἐμᾶς βασιλέα νὰ ἔχωμεν καὶ ἐμᾶς δὸς συμπάθιον καὶ ἀπόλυ‐ σέ μας.” | |
24.3 | Αὐτουνοὺς ὁ Ἀλέξανδρος ἐπιστεύθην καὶ τοὺς ἔδωκεν ὅρκον· καὶ ὄμοσάν του νὰ εἶναι ἐδικοί του. Καὶ ἔστε‐ ψέν τους βασιλέαν τὸν ἐξάδελφό του, τὸν Προβατόβαντζα, τοῦ‐ ρον ἄνθρωπον, κοντακιανόν, μεσαῖον καὶ ἀνδρειωμένον πολλὰ | |
| 5 | καὶ τιμητικὸν καὶ δώριμος καὶ φρόνιμος πολλά· ὅρισεν καὶ τοὺς ἐφιλοδώρησεν καὶ ἐσυμπάθησέν τους καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν | |
| τόπον τους ὀπίσω. | ||
25.1 | Ὁ Νάζαρχος ὁ βασιλεὺς τῆς Πελαγονίας ἤκουσεν ὅτι οἱ Κουμάνοι ἐπέρασαν καὶ ἔρχουνται εἰς τὴν Μακεδονίαν, ἔ‐ καμεν μίαν πονηρὴ βουλήν, ὡς τὸ θέλετε ἀκούσειν· οὑκάποτες ἔρχετον ἀπὸ τὴν Περσίαν εἰς τὸ ταξίδιν καὶ ἐδιάβη ἐπὶ τὴν | |
| 5 | Μακεδονίαν καὶ ἐφίλεψέ τον ὁ Φίλιππος ὁ βασιλεὺς καὶ μὲ τι‐ μὴν καὶ δῶρα πολλὰ τὸν ἐπροβόδισεν. | |
25.2 | Ὁ Νάζαρχος εἶδεν τὴν Ὀλυμπιάδα καὶ ἐτοξεύτην εἰς τὴν καρδίαν του τὸν ἔρω‐ τα τῆς Ὀλυμπιάδος τὴν ἐμορφάδαν. Καὶ εἶχεν τὴν ἀγάπην κρυμ‐ μένην εἰς τὴν καρδίαν του καὶ οὐδὲν ἐγρύκα ὁ ἄθλιος τοῦ | |
| 5 | Σολομοῦ τοὺς λόγους. Ὁ Σολομῶν ὁ πανφρόνιμος εἶπεν· “Ἄν‐ θρωπε, ἀρέσει σε ἡ ἐμορφάδα τῆς ἐδικῆς σου ἀγάπης, τὸ δὲ τῆς ξένης γυναικὸς ἀπόφευγε, νὰ μηδὲν πάθης, ἃ ἔπραττες.” | |
25.3 | Ἔμασεν τοῦ φουσάτον του, δώδεκα χιλιάδες, καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὸν Φίλιππον τὸν βασιλέα. Καὶ ἐσέβην εἰς τὸ κάστρον, τοὺς Φιλίππους, καὶ ἤλεγεν ὅτι· “Εἰς βοήθειά σου ἦλθα,” ὅ‐ λο μὲ δόλον. Καὶ ἐκοίταξε μὴν ἀδράξη τὴν Ὀλυμπιάδα. Ὁ Φί‐ | |
| 5 | λιππος, ὁποὺ τὸν εἶδεν, 〈ἐχάρηκεν〉 χάρην μεγάλην. Ἦλθαν μαντατοφόροι ἀ‐ πὸ τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐμολόγησάν του, ὅτι ἐγύρισε καὶ ἔρ‐ χεται ἀπὸ τὸν πόλεμον. | |
25.4 | Ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐξέβη ὁ βασιλεὺς ὁ Φίλιππος μὲ τὴν βασίλισσα τὴν Ὀλυμπιάδα νὰ συν‐ απαντήσουν τὸν Ἀλέξανδρον. Εἶδε την ἔξωθεν ἀπὸ τὸ κάστρον ὁ Νάζαρχος ὁ βασιλεὺς Πελαγονίας καὶ ἔδραξέν την. | |
25.5 | Καὶ ὑπῆγεν ὁ Φίλιππος μὲ ὀλίγο φουσάτο ν’ ἀκολοῦθαν. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶδεν τὸ πῶς ἔδραξεν τὴν μητέρα του, ἔδραμεν καὶ ἐδίωξεν τὸν Ἄζαρχον. Καὶ ἔφθασέ τον μὲ τὸ φουσάτον του καὶ ηὗρε τὸν Φί‐ | |
| 5 | λιππον ἀποδαρμένον ἐκ τὸ ἄλογον καὶ σπαθέαν εἶχεν εἰς τὸ κεφάλιν του, ἦτον καὶ εἰς τὸ δεξιὸν ποδάρι κομμένος βαρέα πολλά. | |
25.6 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὀλίγον τόπον προσδιαβαίνοντας τὴν μητέρα του τὴν Ὀλυμπιάδα ἀποτίναξεν μὲ ὀκτακοσίους στρατι‐ ώτας 〈καὶ〉 ἐτζάκισε τὸν Ἄζαρχον· ἔλεγον τὸν τόπον ἐκεῖνον Μετο‐ ποτάμιν. Καὶ ἐπίασέν τον ζωντανὸν καὶ ἤφερέν τον εἰς τὸν πα‐ | |
| 5 | τέρα του τὸν Φίλιππον. | |
25.7 | Καὶ εὗρε τον μὲ ὀλίγη ψυχὴν καὶ εἶπεν του· “Σήκω, πατέρα Φίλιππε βασιλέα, καὶ πάτησε τὸν ἐ‐ χθρόν σου τὸν διάβολον καὶ σφάξε τον.” | |
26.1 | Ἐσηκώθην ὁ Φίλιππος ὁ βασιλέας μὲ ὀλίγην ψυχὴν καὶ ἐπάτησέ τον εἰς τὸ κεφάλιν καὶ ἔσυρεν τὸ παραμάχαιρόν του καὶ ἔσφαξέν τον καὶ εἶπεν· “Ἡ πικρία ἡ ἐδική μου ἐγύρισε ὀλί‐ γον εἰς χαράν·” καὶ εἶπεν ὅτι· “Σύρεν καὶ ἐσύ, ψυχή, μὲ τοὺς | |
| 5 | ἀντιδίκους μου.” | |
26.2 | Καὶ λέγει τὸν Ἀλέξανδρον· “Τὰ χέρια τοῦ κόσμου ὁλονοῦ καὶ τὰ κεφάλια τους νὰ σὲ προσκυνήσουν καὶ τὸ χέριν τὸ ἐδικό σου νὰ ἔναι ἀπανωθεὸν ὅλην τὴν οἰκου‐ μένην.” Τόμου εἶπεν τὸν λόγον, ἐξεψύχησε ὁ βασιλεὺς ὁ Φί‐ | |
| 5 | λιππος τῶν Μακεδόνων. | |
27.1 | Ὁ Φίλιππος ὁ βασιλεὺς ἀπέθανεν. Οἱ αὐθεντάδες καὶ οἱ ἄρχοντες τῆς Μακεδονίας αὐτοῦ ἤστεκαν καὶ εἶπαν· “Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου. “Ἡ Ὀλυμπιάδα αὐτοῦ ἤ‐ στεκεν καὶ ἔκλαιεν τὸν Φίλιππον. | |
27.2 | Ἔβαλάν τον εἰς ἀργυρον‐ διάχρυσον ἁμάξι καὶ κρεββάτιν μὲ χρυσομάργαρον καὶ ἐδιάβασάν τον εἰς τὸ κάστρον. Μὲ θρηνίον μέγαν καὶ κλαθμὸν ἔθαψαν τὸν Φίλιππον τὸν βασιλέα· καὶ ὑπῆγεν εἰς τὴν μητέρα του τὴν γῆν, | |
| 5 | ἔνθα ἐπλάσθην. | |
27.3 | Ἀλέξανδρος ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου αὐτοκράτωρ βασιλεὺς ἐπονομάσθην. Πιττάκια ὅρισεν καὶ ἔγραψαν {ἐπιστολὲς} εἰς τὰ κάστρη ὅλα καὶ εἰς τὸν τόπον του ὅλον· ὅλοι νὰ μαζωχθοῦν εἰς τοὺς Φιλίππους, ὅλους τοὺς Μακεδόνας καὶ τοὺς Πελαγονίτας | |
| 5 | καὶ τοὺς Κουμάνους ὅλους καὶ τοὺς Ἑλλαδωνύμους μικρούς τε καὶ μεγάλους. | |
27.4 | Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Ὦ σύντροφοι ἐδικοί μου καὶ ἀδελφοί μου ἠγαπημένοι παρ’ ὅλους Μακεδόνων μεγιστά‐ νοι, ἐγὼ ὁ βασιλεὺ〈σ〉 ὁ ἐδικός σας εἷμαι· ἠξεύρετε ὅτι ὁ πα‐ τέρας ὁ ἐδικός μου ἀπέθανε, ὁ Φίλιππος, καὶ εἰς τὰ ζώντας του | |
| 5 | ἔστεψέ με βασιλέαν καὶ ἐπαρέδωκεν τὸ βασίλειόν του εἰς τὰ χέρια τὰ ἐδικά μου. Καὶ τώρα τί λέγετε, τὸ πῶς νὰ ποιήσωμεν; Συντύχετε, ἄρχοντες καὶ αὐθεντάδες.” | |
28.1 | Τότες τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀρχὴ ἐσηκώθην ὁ πανφρόνι‐ | |
| μος ὁ Φιλόνης καὶ εἶπεν· “Ὦ βασιλέα Ἀλέξανδρε, πᾶσα ἄνθρω‐ πος πρέπει νέους τοῦ ταξιδίου εἰς τὸν βασιλέα νὰ εἶναι κον‐ τά του καὶ οἱ γέροντες εἰς τὴν βουλὴν τοῦ βασιλέως νὰ μηδὲ | ||
| 5 | λείπουν.” | |
28.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Οἱ γέροντες πολὺ εἶναι τιμημένοι, ἀμὴ εἶναι ὀλιγόχρονοι.” Αὐτοῦ ἤστεκεν ὁ πρωτο‐ στράτορας ὁ Λευκούσης καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, ὁ Σο‐ λομῶν καὶ ὑψηλότατος καὶ πανφρονιμώτατος βασιλεὺς εἶπεν, εἰς | |
| 5 | τὰ χαρτία του γράφουν, ὅτι τὸ βασίλειον μὲ πολλοὺς ἀνθρώ‐ πους καὶ στρατίαν θέλει νὰ ἔναι. Καὶ ὁ βασιλεὺς ὁποὺ δὲν ἔ‐ χει βουλατόρους ἀξίους, αὐτὸς ἔναι δίκαιο νὰ καθῆ· θέλεις καὶ ἐσὺ νὰ βουλευτῆς μὲ τὸν κόσμον ὅλον.” | |
28.3 | Καὶ αὐτοῦ στέ‐ κοντας ὁ Ἀντίοχος ὁ μέγας πρωτοστράτορας εἶπεν· “Ἀλέξαν‐ δρε, τοὺς γέροντας παραδιαβασμένους μὲ τὸν βασιλέα νὰ τρέχουν καὶ νὰ μηδὲν λείπουν ἀπὸ τὴν βασιλείαν σου. Τὸ δὲ οἱ νέοι νὰ | |
| 5 | στρατεύουν εἰς τὸ ταξίδιν, ὅτι ἔχουν θάρρος εἰς τὴ νεότητάν τους καὶ ὅταν γεράσουν νὰ εἶναι ἀναπαϊμένοι.” | |
28.4 | Αὐτοῦ στέκοντας ὁ Ἀντιγὼν καὶ εἶπεν· “Ὦ Ἀλέξανδρε, πρέπει ἐμᾶς τοὺς βασιλεῖς τοὺς γειτόνους μας νὰ κινήσωμεν καταπάνω τους ἔξαφνα, νὰ ποιήσουν τὴν ἀνάγκην τὴν ἐδικήν τους καὶ νὰ | |
| 5 | ἀλησμονήσουν ἐμᾶς· νὰ μηδὲν κάμουν δόλον πρὸς ἐμᾶς.” Ἐτοῦτες οἱ δύο βουλὲς ἐγίνοντα. | |
28.5 | Τοῦ Ἀλεξάνδρου 〈ὁ〉 ἠγαπημένος {καὶ} ἐσύντυχεν ὁ Πτολομαῖος ὁ βοεβόντας καὶ εἶπεν· “Κάλλιον ἔναι ἐμᾶς, βασιλέα Ἀλέξανδρε, τὸ φουσάτο νὰ ἀλλάξωμε εἰς τὰ ἄρματα λαμπηδόνα· καὶ εἰς τὰ σκουτάρια τους νὰ γράψουν ση‐ | |
| 5 | μάδι ἐδικό σου, νὰ ἠξεύρουν τίνος ἔναι ἡ στρατία, νὰ ἐγνω‐ | |
| ρίζουνται ποίου βασιλέως εἶναι, καὶ νὰ μηδὲν εἰποῦν οἱ γειτό‐ νοι οἱ ἐδικοί μας ὅτι καὶ ἡμεῖς ἀποθάναμεν μὲ τὸν Φίλιππον τὸν βασιλέαν.” | ||
29.1 | Ἐτούτη ἡ βουλὴ ἄρεσεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ὅρισεν εἰς τὸ βασίλειόν του ὅλον νὰ ἐλθοῦν οἱ χαλκιάδες ὅλοι {νὰ ἐλ‐ θοῦν} εἰς τοὺς Φιλίππους· καὶ αὐτοῦ ὅρισεν σουσάνια καὶ μπαρ‐ μποῦτες νὰ κάμουν τοῦ βασιλίσκου κ〈ε〉ρατόπουλα μὲ τῆς ἀσπί‐ | |
| 5 | δας τὶς ἐλάτες σμικτὰ νὰ εἶναι. | |
29.2 | Καὶ ὅρισεν τοὺς μαϊστό‐ ρους εἰς καθεκάστην ἡμέραν νὰ ἀρματώνουν ἑπτακόσιους ἀνθρώ‐ πους χωρὶς τοὺς χρυσοπτερνιστηράτους τοὺς χρυσοκαβαλλεραίους· ὅρισε νὰ τοῦ κάνουν ἀρματωσίαν τῶν ἀλόγων ἀπὸ τὸν κορκόν‐ | |
| 5 | τειλον καὶ αὐτουνῶν σουσάνια λαμπρὰ περιχρυσωμένα. Καὶ ἑτοι‐ μάζετο νὰ κινήση ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ ταξίδιν. | |
30.1 | Ὁ Τάρειος ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας ἤκουσεν ὅτι ἀπέ‐ θανεν ὁ βασιλεὺ〈σ〉 Μακεδόνων ὁ Φίλιππος. Ἀπόστειλεν εἰς τὴν Μακεδονίαν ἀποκρισάρην μὲ ἐπιστολὴν καὶ λέγει· “Ὁ Τάρειος ὁ βασιλεύς, ἴσα μὲ τοὺς ἐπιγείους θεούς, εἰς ὅλην τὴν οἰκου‐ | |
| 5 | μένην βασιλεύει, ὁποὺ λάμπει ὡσὰν ὁ ἥλιος τῶν βασιλέων βα‐ σιλεὺς καὶ τῶν αὐθεντάδων αὐθέντης, εἰς τοὺς ηὑρισκομένους εἰς τὴν Μακεδονίαν γράφω. | |
30.2 | Ἤκουσεν ἡ βασιλεία μου καὶ ἔ‐ | |
| δειξάν μου ὅτι ὁ βασιλέας ὁ ἐδικός σας ὁ Φίλιππος ἀπέθανεν· παιδὶ μικρὸ ἄφηκεν εἰς ἐσᾶς νὰ βασιλεύη. Καὶ οὐδὲν ἔναι ἄ‐ ξιος ἀπὸ τοὺς χρόνους νὰ βασιλεύη καὶ ἀπὸ τὸν νοῦν του· καὶ | ||
| 5 | ἐγὼ διὰ τὸν θάνατον τοῦ Φιλίππου ἐπικράνθηκα πολλὰ καὶ ἐθλίβη‐ κα. | |
30.3 | Διὰ τὸ παιδί, ὁποὺ δὲν ἔναι ἄξιον, διὰ τοῦτο ἐγὼ ἐ‐ λεημόνησα καὶ ὅρισα νὰ ἔλθη εἰς τὴν βασιλικὴν αὐλὴν τῆς βασι‐ λείας μου νὰ τὸν ἐρωτήσω τί νοῦν ἔχει. Καὶ πάλιν νὰ τὸν ἐ‐ ρωτήσω, ἂν ἔχη καλὸν νοῦν, καὶ πάλιν νὰ τὸν ἐγυρίσω ὀπίσω εἰς | |
| 5 | τοῦ πατρός του τὸ βασίλειον. | |
30.4 | Καὶ τόμου νὰ δεκτῆ〈τε〉 τὸ πιττά‐ κι μου, ἐγλήγορα νὰ μοῦ στείλετε. Καὶ τὸν Καταρκούση ἔστειλα εἰς ἐσᾶς ἐνεπιστεμένον καὶ πολλὰ ἠγαπημένον καὶ νὰ ὁρίζη τὸν τόπον τὸν ἐδικό σας καλὰ καὶ ἔμορφα· καὶ τὸ φουσάτον τὸ ἐ‐ | |
| 5 | δικό σας, ὅταν ἔλθη ὁ καιρὸς τοῦ ταξιδίου, νὰ στείλετε καλὸν στρατὸν καὶ τὸ λιζάτον ὅλον νὰ μοῦ τὸ στείλετε. | |
30.5 | Καὶ τὸ παιδὶ τοῦ Φιλίππου ἐμὲ νὰ μοῦ τὸ φέρετε ἐγλήγορα μὲ ὅλα τὰ βασιλικὰ σημάδια. Εἶναι βασιλέων παιδία εἰς ἐμένα καὶ ἕως σαράντα, ὁποὺ δουλεύουν· καὶ ἐὰν αὐτὸν ἰδῶ ὅτι ἔναι ἄξιος | |
| 5 | διὰ βασίλειον, ὀλίγους χρόνους τὸν θέλω κρατήσει κοντά μου, καὶ πάλιν τὸ θέλει στείλει βασιλέα εἰς ς’ ἐσᾶς. Εἰ δὲ πάλιν οὐδὲν τὸν ἰδῶ ὅτι ἄξιος οὐδὲν εἶναι, ἄλλον θέλω στείλει εἰς ς’ ἐσᾶς βασιλέα.” | |
31.1 | Ὁ Κανταρκούσης 〈ἦλθεν〉 εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ ἤφε‐ ρεν τὸ χρυσόβουλλον· οἱ ἄρχοντες τῆς Μακεδονίας ἤφεράν τον εἰς τὸν βοηβόντα τὸν Πτολομαῖον. Ὁ Πτολομαῖος τὸν ἐπῆρε καὶ ὑπῆγε τον εἰς τοὺς Φιλίππους εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
31.2 | Ἀντίοχος ὁ πρωτοστράτορας ἐσυναπάντησέ τον μὲ τὴν μπαρ‐ μπούτα τοῦ Ἀλεξάνδρου· εἰς τὸ κοντάριν τὴν ἔβαλε καὶ φέρνει την ὀμπροστά του καὶ εἶπεν· “Προσκύνησε τὸ κοντάρι ἐτοῦτο.” | |
31.3 | Ὁ Κανταρκούσης εἶπεν· “Ἐὰν ἐγὼ προσκυνήσω τὸ κοντάριν τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐσεῖς οὐδὲν εἶστε ἀποκάτω τοῦ χερίου τοῦ Ταρεί‐ ου τοῦ βασιλέως, οὐδὲ ἐγὼ θέλω τρομήσει νὰ ἰδῶ τὰ ὀμμάτια τοῦ Ταρείου.” | |
31.4 | Ὁ Ἀντίοχος τοῦ εἶπεν· “Ἐὰν οὐδὲν προσκυνήσης τὸ κοντάρι, ἐσὺ τώρα χάνεις τὴν ζωήν σου.” Καὶ τόμου ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἐπροσκύνησε τὸ κοντάριν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ εἶδεν τον εἰ〈σ〉 σελλὶν ὑψηλόν. Καὶ ἦτον ὁ θρόνος τοῦ Ἀλεξάνδρου | |
| 5 | ἐγκοσμημένος μὲ χρυσάφιν καὶ μὲ λιθαρόπουλα τρανὰ καὶ μὲ κόκκαλα ἀλεφάντινα. | |
31.5 | Ὁ ἀποκρισιάρης ἐσίμωσεν καὶ ἐπροσκύνησέν τον· καὶ ἔδωκέν του τὸ πιττάκιν. Καὶ αὐτὸς ἤστεκε καὶ ἐθαύμαζε τὴν ἐμορφάδαν τοῦ Ἀλεξάνδρου· ἐβάστα εἰς τὸ κεφάλιν του στεφάνιν ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ λιθαρόπουλο ζάφειρον μὲ ῥεβύθι τὸ μαργαριτάρι | |
| 5 | μὲ τῆς μερσίνης τὰ φύλλα πλεμένον. Ἀπὸ τὴν δεξιάν του μερίαν καὶ ἀπὸ τὴν ἀριστερὰν ἔστεκαν πρωτοκαβαλλαραῖοι πάνμπολυ πλῆ‐ | |
| θος, ὅλοι μὲ στεφάνια εἰς τὰ κεφάλια τους. | ||
32.1 | Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου, ἐθυμώ‐ θην πολλὰ καὶ μὲ ὀργὴν μεγάλην εἶπεν καὶ ἠπῆρεν τὸ πιττάκι καὶ ἔκαψέν το καὶ εἶπεν πρὸς αὐτὸν μὲ θυμὸν μέγαν· “Οὐδὲν πρέπει τὸν βασιλέα τὸν ἐδικό σας τὸν Τάρειον ἐβλέποντας 〈μὲ〉 τὸ κεφάλιν | |
| 5 | καὶ νὰ βουλεύεται μὲ τὰ ποδάρια. Οὐδὲν εἶναι ἔτζι οἱ Μακεδόνες αὐτοκέφαλοι, ὡσὰν φαντάζεται ὁ Τάρειος εἰς τὸ νοῦν του.” | |
32.2 | Καὶ τόμου εἶπεν τὰ λόγια ὁ Ἀλέξανδρος, ἐγλήγορα τὴν αὐτὴν ὥραν ἔ‐ γραψε ἄλλον πιττάκιν εἰς τὸν βασιλέαν τὸν Τάρειον. | |
33t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλε τὸ πιττάκι εἰς τὸν Τάρειον. | |
33.1 | “Ἀλέξανδρος ὁ χρυσοπτερνιστηράτος καὶ πρωτοκαβαλλάρης, ὁ βασιλεὺς τῶν Μακεδόνων, {ὁ Φίλιππος ὁ Ἀλέξανδρος}, ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου καὶ τῆς Ὀλυμπιάδος τῆς βασίλισσας. Τὸ πιττάκιν τὸ ἐδι‐ κό σου ἀνάγνωσαν τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἐδικούς μου καὶ εὐχαρίστησάν | |
| 5 | σε, ὅτι τοὺς ἐλεημόνησες. | |
33.2 | Καὶ ἔστειλες διὰ τ’ ἐμένα νὰ ἔλθω νὰ σὲ δουλεύω. Καὶ νήπιον ὁποὺ θέλει ζητάειν γάλα τῆς μητρός του, ἀκόμη ἀνάξιος ἔναι νὰ δουλεύη τῆς βασιλείας σου, ὥσπερ καὶ τὰ προυνὰ τὰ ἄγουρα ὁποὺ μουδιάζουν τὰ δόντια τοῦ ἀνθρώπου· | |
| 5 | ἀμὴ ἐμένα καρτέρεψέ με ὀλίγους χρόνους νὰ ἐξεβῶ μὲ τὸ βασίλειόν μου, ἐγὼ ὁ βασιλεὺς τῆς Μακεδονίας, καὶ ἔρχομαι πρὸς τὴν βασι‐ λείαν σου μὲ τοὺς πρωτοκαβαλλαραίους τῆς Μακεδονίας {καὶ ἔρχο‐ μαι πρὸς τὴν βασιλείαν σου}.” | |
33.3 | Καὶ ἀπόστειλεν τὸν Καταρκούσην ὀπίσω εἰς τὸν Τάρειον καὶ εἶπεν· “Ἐσὺ τὸν ἀπέστειλες ἐδῶ νὰ βασιλεύη καὶ πλέον μὴ δοκιμάσης νὰ τὸν προβοδίσης, ὅτι οὐδὲν τὸν θέλεις ἰδεῖν πλέον. Ἡ Μακεδονία νὰ ἠξεύρης οὐδὲν ἔναι αὐτοκέφαλη, ὡσὰν ἐσέναν φαί‐ | |
| 5 | νεται.” | |
33.4 | Ἄρματα ἀπὸ τὴν Μακενίαν καὶ σημάδιν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ μπαρμπούτα ἐδώρησεν τὸν Καταρκούσην 〈καὶ εἶπεν του〉· “Ὅταν θέλουν μαζωθῆν τῆς Περσίας τὰ φουσάτα καὶ τῆς Μακεδονίας νὰ πολεμήσουν, αὐτὰ τὰ ἄρματα νὰ βαστᾶς νὰ σὲ γνωρίζουν 〈ν〉ὰ μη‐ | |
| 5 | δὲν σὲ σκοτώσουν.” | |
33.5 | Ὁ ἀποκρισάρης εἰς τὸν Τάρειον ὑπῆγε ὀπίσω καὶ ἔδωκεν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸν βασιλέαν, τὸν Τάρειον. Καὶ ὅρισε καὶ ἀνάγνωσάν την καὶ ἐγέλασε πολλά. | |
33.6 | Ὁ Κανταρκούσης εἶπεν πρὸς τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον· “Καὶ οὐδὲν πρέπει τέτοιαν ἐπιστολὴ νὰ ἔλθη σὲ σένα καὶ νὰ γελᾶς· ἀ‐ μὴ ἐγὼ εἶδα χρονῶν ὀλίγων ἦτο, νέος, καὶ πολλὰ ἐμορφάδα βασι‐ λικὴ εἰς αὐτὸν εἶδα. Τὸ δόντι ὁποὺ πονεῖ τοῦ ἀνθρώπου, ὀγλήγο‐ | |
| 5 | ρα θέλει νὰ τὸ ἐξωβγάλη νὰ μηδὲν κακοπαθῆ ἀπὸ τὸν πόνον. Τὸ κυπαρίσσι τὸ μικρὸ θέλει νὰ ἐξερριζωθῆ ὁ κλῶνος του ἐγλήγορα νὰ μηδὲν δυναμώσην πολλά, καὶ τότε μηδὲν πειράζεσαι.” Καὶ οὐ‐ | |
| δὲν ἐπίστευσεν τοὺς λόγους του ὁ Τάρειος τοῦ Κανταρκούση. | ||
34t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλε δεύτερην ἐπιστολὴ εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
34.1 | Καὶ ἀπέστειλεν τὸν ἠγαπημένον του καὶ ἐνεμπιστεμένον πολλὰ τὸν Κληβεντούση εἰς τὴν Μακεδονίαν πρὸς τὸν Ἀλέξαν‐ δρον νὰ ἐγρυκήση τὸ〈ν〉 νοῦν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τὴν φρόνε‐ σίν του. | |
34.2 | Καὶ ἔστειλεν τοῦ Ἀλεξάνδρου γουργουρίστρια ξύλινην καὶ βίτζα νὰ τὴν κρούη νὰ γυρίζη, παιδιακὸν παιγνίδιν, καὶ σεντούκια εὔκαιρα δύο καὶ σιναπόσπορον δύο σακκία γεμάτα. | |
34.3 | Καὶ ἡ ἐπιστολὴν ἔγραφεν οὕτως· “Ὁ Τάρειος ὁ βασιλεὺς καὶ βα‐ σιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ τῆς Περσίας θεός, εἰς τὸ παιδί μου τὸν Ἀλέξανδρον, πολλὰ χαιρετῶ. Μηδὲν σοῦ φαίνεται ἔτζι εἰς τ’ ἐμέναν, Ἀλέξανδρε, καὶ σοῦ ἐκακοφάνη εἰς τὴν ἐπιστολήν μου | |
| 5 | τὴν πρώτην τὸ πὼς ἔγραφεν· ἀμὴ γνωστό σου νὰ γενῆ ὅτι αὐτοῦ σοῦ ἀποστέλω τὸ νέον παιδιακὸν παιγνίδιν νὰν τὸ κρούης, νὰ γυ‐ ρίζει, νὰ παίζης. Καὶ σεντούκια εὔκαιρα δύο καὶ δύο σακκία σι‐ ναπόσπορον. | |
34.4 | Τὰ δύο σεντούκια τὰ εὔκαιρα νὰ τὰ γεμίσης τρί‐ ων χρονῶν λιζάτον καὶ τὰ σακκία γεμάτα 〈μὲ〉 τὸ σιναπόσπορον· καὶ ἂν 〈ἠμ〉πορέσης νὰ μετρήσης τοῦ σιναπίου τὸν σπόρον, νὰ τὸ ἠξεύρης τόσα φουσάτα καὶ δύναμιν ἔχω. | |
34.5 | Καὶ στεῖλε εἰς ἐμέ‐ να ἐγλήγορα τὸ λιζάτο μου· καὶ τὸ φουσάτο σου εἰς δούλευσιν, καθὼς ἤρχετον ὁ πατέρας σου ὁ Φίλιππος, εἰδε〈μὴ〉 δεμένον σέ | |
| θέλουν φέρει ὀμπρός μου εἰς τὸ πρόσωπον τῆς βασιλείας μου καὶ | ||
| 5 | συμπάθιον οὐδὲν θέλεις ἔχει ἀπὸ ἐμένα.” | |
34.6 | Αὐτὴν τὴν ἐπιστο‐ λὴν ἤφερεν ὁ Κληβεντούσης εἰς τὸν Ἀλέξανδρον τῆς Μακεδονίας· καὶ ἐπῆγαν τον εἰς τὸ παραστάτιν τὸ βασιλικὸν καὶ ἐπροσκύνη‐ σε τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ἔδωκέν του τὴν ἐπιστολήν· καὶ τὰ σεν‐ | |
| 5 | τούκια καὶ τὴν ξύλινην τὴν γουργούραν ἔβαλεν ὀμπρός του. Καὶ εἶδε τὸ παλάτιν ἐγκοσμημένο, θαυμαστόν· καὶ ἐπάρθην ὁ νοῦς του ἐκ τὴν ἐμορφάδαν. | |
34.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀνάγνωσε τὴν ἐπιστολὴν καὶ ἔσεισεν τὸ κεφάλιν του καὶ εἶπεν· “Ὦ παραφρασιάρη καὶ ὑψηλό‐ φρονα Τάρειε, ὡσὰν ὁ θεὸς ὀνομάζεσαι καὶ γίνεσαι καὶ ὡσὰν ἄν‐ θρωπος θέλεις πέσειν κάτων· ὣς τὸν οὐρανὸν ὑψώθης καὶ ὣς τὸν | |
| 5 | Ἅδην θέλεις ἔλθει κάτου νὰ πέσης.” | |
34.8 | Τὸ σιναπόσπορον ἠπῆ‐ ρε καὶ ἐμάσα τον καὶ ἔφτυέν τον καὶ τὰ σεντούκια ἐτζάκισεν. Καὶ ὅρισεν καὶ ἔγραψαν ἐπιστολήν· “Ὁ βασιλεὺς ὁ Ἀλέξανδρος τὸν Τάρειον τῆς Περσίας τὸν βασιλέαν γράφω· ἐμένα τόσην τιμὴν καὶ ῥιζικὸν | |
| 5 | ἐγίνην εἰς ἐμένα· παιδιακὸν παιγνίδιν μοῦ ἀπόστειλες, ὁποὺ παίζουν παιδόπουλα. Καὶ ἐσὺ ἐμέναν αὐτοκράτορα τοῦ κόσμου ὁλονοῦ ἐποίησες· τέτοια σημάδια ἦλθαν εἰς ἐμένα. | |
34.9 | Ἔδειξα〈σ〉 ὡσὰν τὸ γύρισμα τοῦ ξύλου ὁποὺ γυρίζει ἔμπροσθέν μου, οὕτως θέλω γυρίσει τὸν κόσμον ὅλον καὶ τὸν θέλω ἐπάρειν. Καὶ εἰς ἐ‐ σένα θέλω κινήσω νὰ ἔλθω. Καὶ τὸν σιναπόσπορον ἐμάσησα καὶ | |
| 5 | ἔφτυσά τον, οὕτως καὶ τὰ φουσάτα 〈σου〉 μὲ τὸν θεὸν τοῦ οὐρα‐ νοῦ θέλω σκοτώσειν καὶ καταπατήσειν. | |
34.10 | Καὶ τὰ σεντούκια, ὅ‐ περ μᾶς ἀπόστειλες, ἐδέχθηκα ὥσπερ μεγάλα δῶρα· οὕτως θέλω παραλάβειν καὶ τὰ φουσάτα σου ὅλα καὶ τὰ κάστρη σου καὶ θέ‐ λω τὰ χαλάσειν. Καὶ λέγω σου· σώνει σου εἰς τὴν Ἀνατολὴ νὰ | |
| 5 | ἔναι ὁ ὁρισμός σου. Καὶ εἰς τῆς Περσίας τὸ φουσάτον τοὺς 〈σ〉κιασταραίους τοὺς στρατιώτας ὅρισεν, τὸ δὲ ἐκ τὴν Δύ‐ σιν ἀπὸ τὴν σήμερον ἡμέραν ἄπεχε.” | |
34.11 | Τὸν Κλετοβούσην ἔστει‐ λεν ὀπίσω εἰς τὸν αὐθέντη του τὸν Τάρειον καὶ ἐδώρησέ του δώρημα καὶ ὑπῆγεν. Καὶ ἔδωκέν του καὶ πιπέρι μόδι ἔνα καὶ ἐλάλησεν πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπεν του· “Ἐγὼ ἐμάσησα τὸ σιναπόσπορον ἔμπροσθέν | |
| 5 | σου· καὶ εἶδες το ἐσὺ ἀτός σου. Καὶ ἡ δύναμις ἡ ἐδική μου ἔ‐ ναι ὡσὰν τὸ πιπέριν εἰς τὴν ἀνδρείαν· πόσα σπυρία τοῦ σιναπί‐ ου θέλουν σεβεῖ εἰς τοῦ πιπερίου τὴν καύχα, οὕτως εἶναι καὶ τὰ φουσάτα μου ἀνδρειωμένα, οἱ Μακεδόνες.” | |
35t | Περὶ ὅταν ἔμασεν τὰ φουσάτα ὁ Ἀλέξανδρος. | |
35.1 | Ἀλέξανδρος ὅρισε νὰ μαζωκθοῦν τὰ φουσάτα του ὅ‐ λα εἰς τοὺς Φιλίππους τὸν κάμπον. Καὶ ἐμαζώκθησαν τὰ φουσάτα ὅλα καὶ ἔγραψέν τα καὶ ηὗρεν πεντακόσιες χιλιάδες ἀρματωμέ‐ νους. Καὶ ἀφῆκεν καὶ τρακόσιες χιλιάδες νὰ φυλάγουν τὴν Μα‐ | |
| 5 | κεδονίαν καὶ διακόσες χιλιάδες ἐπῆρεν μὲ τὸν ἐμαυτόν του. | |
35.2 | Καὶ ἐκίνησε εἰς τὸν βασιλέα τῆς Σαλονίκης τὸν Ἀρχιδονούσην. Ἤκουσεν τὸν Ἀλέξανδρον ὅτι ἔρχεται καταπάνω του, ἐσκιάσθην καὶ οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸν ἀντισταθῆν εἰς τὸν πόλεμον. | |
35.3 | Ἔ‐ στειλέν του ἀποκρισαραίους μὲ χρυσάφιν πολὺν καὶ ἄλογα δια‐ λεκτὰ τοῦ σταύλου ἕως ἑκατὸ καὶ ἁμάξιν χρυσὸν ἐστολισμένον καλὸν καὶ τὸν υἱόν του τὸν περιπόθητον, τὸν Πολυκρατούσην· | |
| 5 | καὶ ἔστειλέν του ἐπιστολὴν τέτοιαν. | |
36t | Περὶ τῆς Σαλονίκης ὁ βασιλεὺς ὅταν ἐπροσκύνησε τὸν Ἀλέξανδρον. | |
36.1 | “Ἀρχιδονούσης ὁ βασιλεὺς Θεσσαλονίκης εἰς τὸν βασι‐ λέαν τὸν Ἀλέξανδρον τῆς Μακεδονίας γράφω, τὸν βασιλέα τὸν ἐνδοξότατον. Χαρὰν μεγάλην καὶ δῶραν καὶ συναπάντημα μὲ πολὺν ῥιζικὸν στέλω τῆς βασιλείας σου· καὶ τιμημένον λιζάτον | |
| 5 | καὶ φουσάτον ἐκ τὸν θεὸν σοῦ ἔρχεται. | |
36.2 | Καὶ ἐμεῖς ἠκούσαμεν ὅτι ἔρχεσαι καὶ ἐσένα ὁ θεὸς σοῦ ἔδωκε νὰ εἶσαι αὐτοκράτο‐ ρας τοῦ κόσμου ὁλονοῦ. Καὶ ἐγὼ προσκυνῶ μὲ τὸ βασίλειόν μου νὰ εἶμαι ἀποκάτω τὸν ὁρισμόν σου καὶ ἐγὼ οὐδὲν ἠμπόρεσα νὰ | |
| 5 | σὲ ἀντισταθῶ· καὶ ἐγὼ διὰ τὴν τιμήν σου ἀπόστειλα τὸν υἱόν μου τὸν Πολυκρατούσην νὰ δουλεύη τῆς βασιλείας σου διὰ τι‐ μὴν καὶ μὲ πολυτίμητα δῶρα, ὅσα ηὑρίσκουνται εἰς τὸ βασίλειόν μας. | |
36.3 | Καὶ ἐμέναν. ἐὰν σοῦ φανῆ, εἰς τὸ βασίλειόν μου ἄφης με νὰ βασιλεύω, καὶ ἐμᾶς ὅριζεν φουσάτον καὶ λιζάτον νὰ τε‐ | |
| λοῦμεν τῆς βασιλείας σου. Καὶ ποίησε εἰς ἐμᾶς ἐλεημοσύνη καὶ συμπάθιον καὶ ἄφης μας κάλλια δοσίματα, ἐὰν σοῦ φανῆ, υἱὲ τοῦ | ||
| 5 | Φιλίππου, ἐὰν σοῦ ἐστείλαμεν καὶ κανίσκια ὀλίγα, καὶ ἂν ὁρί‐ σης, καὶ ἐγὼ νὰ ἔλθω πρὸς τὴν βασιλείαν σου.” | |
36.4 | Ἀλέ‐ ξανδρος τὴν ἐπιστολὴν ἐδέκτην καὶ τὰ κανίσκια. Καὶ τὸν υἱόν του τὸν Πολυκρατούσην ἠπῆρεν ἐνκαρδιακὰ καὶ ἐφίλησέ τον καὶ εἶπεν του· “Διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ πατρός σου νὰ εἶσαι ἀδελφός | |
| 5 | μου ἐγκαρδιακός.” | |
36.5 | Καὶ ὅρισεν καὶ ἔστειλεν πρὸς τὸν βασι‐ λέαν τῆς Σαλονίκης ἐπιστολήν· “Ὁ Ἀλέξανδρος τῶν Μακεδόνων ὁ βασιλεύς, εὐχαριστοῦμεν τὴν ἐπιστολήν σου, ὅπερ μᾶς ἔστει‐ λες, ὄχι διὰ τόσα δῶρα ὁποὺ ἔστειλες μὲ τὸν υἱόν σου· | |
| 5 | ἀμὴ μὲ τὰ γλυκά σου τὰ λόγια καὶ μὲ τὴν πιδεξοσύνη σου ὁποὺ μᾶς ἀπόστειλες. | |
36.6 | Καὶ κεφάλι ὁποὺ προσκυνᾶ, σπαθὶ οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸν κόψη. Ἀμὴ ὁ υἱός σου νὰ ἔναι μετὰ μένα καὶ ἐσὺ κάθου εἰς τὸ βασίλειόν σου καὶ βασίλευε. Καὶ ἐμένα λιζά‐ τον καὶ φουσάτον δώδεκα χιλιάδες {μου} δὸς εἰς βοήθειά μου καὶ | |
| 5 | πᾶσαν χρόνον ἀπὸ τριακόσια {τὴν} τάλαντα.” | |
37t | Περὶ ὅταν ἐπαράλαβε ὁ Ἀλέξανδρος τὸ βασίλειον τῆς Σαλονίκης. | |
37.1 | Ἀλέξανδρος ἐσηκώθην ἀπὸ τὸν βασιλέα τῆς Σαλονί‐ κης καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὴν Ἀθήναν. Ἡ Ἀθήνα ἦτον κάστρο μέγα | |
| πολλὰ καὶ μὲ πᾶσα πρᾶγμα ἦτον ἐγκομησμένον ἔμορφα, ὀποὺ εἰς ὅλον τὸν κόσμον τέτοιαν οὐδὲν ἦτον. | ||
37.2 | Εἶχεν καὶ δέκα ῥή‐ τορας ἀπέσω, ὁποὺ ἐκρατοῦσαν εἰς ὅλους τοὺς Ἕλληνας. Ἦτον τὸ διδασκαλεῖον καὶ ἡ φρόνησιν τῶν Ἑλλήνων· ὅλο μὲ δίκαιαν κρίσιν ἐκρατοῦσαν τοὺς Ἕλληνας. | |
37.3 | Ἤκουσαν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἀλέξανδρος καταπάνου τους. Ὅρισαν καὶ ἐποίησαν βουλὴν ὅτι τὸν Ἀλέξανδρο νὰ μηδὲν δεχθοῦνμεν εἰς τὸ κάστρο μας. | |
37.4 | Ὁ Σωφονίας ὁ φιλόσοφος αὐτοῦ ἔστηκεν καὶ εἶπεν· “Οὐδὲν πρέ‐ πει ἐμᾶς νὰ πολεμήσωμε μὲ τὸν Ἀλέξανδρον· ὁ Ἀλέξανδρος ἀρ‐ χὴ ἐσκότωσε τοὺς Κουμάνους καὶ τὸν βασιλέαν Πεφλαγονίας τὸ | |
| 5 | Ἄζαρχον καὶ ἐπῆρεν καὶ τὸν τόπον του. Καὶ τὸν Ἀρχιδόνα τῆς Σαλονίκης ἐπροσκύνησέ τον μὲ ἀγάπην καὶ ἔκαμέν τον ζακό‐ νια καλὰ καὶ ἄφηκεν τὸ βασίλειόν του.” | |
37.5 | Ὁ Ἀντίστενος ἄλλος φιλόσοφος αὐτοῦ στέκει καὶ εἶ‐ πεν· “Ἀφοῦ ἐκτίσθη ἡ Ἀθήνα, οὐδὲ εἷς βασιλεὺς τὴν ἐπῆρε. Δι‐ ονύσιος βασιλεὺς τῆς Περσίας ἦλθεν καὶ ἀπόκλεισεν τὴν Ἀθή‐ να· καὶ ἐπολέμησεν καὶ τίποτες οὐδὲν τῆς ἔκαμεν, εὔχαιρος ἐ‐ | |
| 5 | διέβην. | |
37.6 | Ὁ Ἔζαρξ, ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας ἕτερος, ἦλθεν εἰς τὴν Ἀθήνα μὲ δύναμιν καὶ φουσάτον πολὺν καὶ ἐπολέμησέ την καὶ τίποτες οὐδὲν τῆς ἔκαμεν· ἀκόμην καὶ ἀπὸ ἐμᾶς τζακι‐ σμένος ἐδιέβην καὶ εἰς ἔνα μέγα ποτάμιν τῆς Μακεδονίας ἐπνί‐ | |
| 5 | γησαν τὰ φουσάτα του. Καὶ οὐδὲν πρέπει ἐμᾶς τιτοιουνοῦ ἀνθρώ‐ που καὶ τέτοιαν δύναμιν φουσάτου νὰ προσκυνήσωμεν τὸν υἱὸν τοῦ | |
| Φιλίππου.” | ||
37.7 | Διογγίνης ὁ φιλόσοφος καὶ ὑψηλότερος ἐξ ὅλους τὶς φιλοσόφους εἶπεν· “Ἐγὼ ἐμπροτύτερα χρόνους τρεῖς ὑπῆγα εἰς τὸ νησὶν τῆς Ὀλυμπιάδος καὶ εἶδα τὸν Ἀλέξανδρον. Εἶχεν ἔλ‐ θειν εἰς τὸ παιγνίδιν τῆς Ὀλυμπιάδος καὶ ἔκρουεν κονταρέας | |
| 5 | καὶ ἐγύρευε τὸ ῥιζικόν του. Καὶ ἔρριξεν τέσσαρας ἀτός του· καὶ ἔκαμάν τον πρωτοκαβαλλάρην χρυσοπτερνιστηράτο.” | |
37.8 | Οὐράνιος τῆς Ὀλυμπιάδος ὁ φιλόσοφος εἶδεν τὸν Ἀ‐ λέξανδρον καὶ εἶπεν ὅτι· “Ἐγὼ ἐβλέπω ὅτι ἐσὺ θέλεις γενεῖν μέγας καὶ φοβερὸς εἰς τοὺς βασιλεῖς καὶ εἰς τὸν κόσμον ὅλον. | |
37.9 | Καὶ ἐτοῦτο μοῦ φαίνεται ἐμέναν καὶ συμβουλεύω 〈σασ〉, ἄρ‐ χοντες τῆς Ἀθήνας, τοῦ Ἀλεξάνδρου νὰ μηδὲν τοῦ ἀντισταθοῦ‐ με εἰς τὸν πόλεμον, πολλὰ ἔναι δόκιμος καὶ φρόνιμος. Ἂν καὶ ἔ‐ ναι νέος, καὶ ἠπῆρε μέγαν ὄνομα εἰς τὸν κόσμον, ἔχει καὶ | |
| 5 | φουσάτα πολλά. | |
37.10 | Καὶ κάλλια μετὰ σᾶς ὅλους μοῦ φαίνεται νὰ τὸν συναπαντήσωμεν καὶ νὰ τὸν προσκυνήσωμεν μὲ τιμὴν καὶ μὲ δῶρα. Καὶ μᾶς θέλει κάμει ἀπὸ ἐλεημοσύνη του ἄλλα ζακόνια εἰς τὸν τόπο μας· καὶ τὸν τόπον μας οὐδὲν θέλει κουρσεύσειν καὶ | |
| 5 | θέλει ὀρθώσει νὰ ὑπηγαίνη εἰς τὴν Ῥώμην.” | |
37.11 | Τῶν Ἀθηναίων οἱ λόγοι τοῦ φιλοσόφου οὐδὲν ἄρεσαν· ἀμὴ τὸν ὀνείδισαν καὶ ὕβρισαν τὸν φιλόσοφον καὶ εἶπαν του· “Εἰς πᾶν φρόνιμον ἄνθρωπον ἔναι καὶ λωλίαν πολλήν.” Ὁ φιλόσο‐ | |
| φος ἐλυπήθην καὶ ἐξέβην ἐκ τὸ κάστρον καὶ ὑπάει εἰς τὸν Ἀ‐ | ||
| 5 | λέξανδρον τὸν βασιλέα καὶ ἔδειξέν του τοὺς λόγους καὶ ἐβου‐ λεύτηκαν. | |
38t | Περὶ ὅταν ἐπολέμησε ὁ Ἀλέξανδρος τὴν Ἀθήνα. | |
38.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐκάκισε δυνατὰ καὶ ἐθυμώθην πολλά· καὶ ὅρισεν καὶ ἀρματώθην τὸ φουσάτον του ἀλλάγια εἰς τὸν πό‐ λεμον τῆς Ἀθήνας. Καὶ ἔπεσε καὶ ἐτέντωσε ἀποκάτου τὸ κά‐ στρον. | |
38.2 | Καὶ ἀπέστειλεν ἄρχοντα τρανὸν εὐγενικὸν ἀπὸ τοὺς Κουμάνους τῆς Ἀλαμανίας, τὸν Ἀρφάταξ ὀνόματι, εἰς τὴν Ἀθήνα· καὶ γλῶσ‐ σαν Ῥωμαϊκὴν ὁ ἀποκρισάρης οὐκ ἤξευρε νὰ συντυχαίνη. Καὶ ἐγύρευσεν ὁ αὐθέντης τῆς Ἀθήνας εἰς τὸ κάστρον καὶ μετὰ βίας ηὗρεν ἕναν | |
| 5 | δραγουμάνον νὰ τοὺς δραγουμανήση καὶ εἶπαν του· “Τὸ τί μᾶς λέγει ὁ βασιλεὺς ὁ Ἀλέξανδρος; Ὅρισε, σύντυχε τοὺς λό‐ γους τοῦ βασιλέως.” | |
38.3 | Καὶ ὁ ἀποστειλάτορας ἀποκρίθην· “Ὁ‐ ρισμὸς τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου ἔναι πρὸς ἐσᾶς ὅτι λιζά‐ τον καὶ φουσάτο νὰ μοῦ δώσετε καὶ νὰ μὲ προσκυνήσετε· εἰ δὲ τὸν ὁρισμόν μου οὐδὲν ἀκούσετε, ὁ τόπος ὁ ἐδικός σας θέλει | |
| 5 | πέσειν καὶ σκοτωθῆ ἀπὸ τῶν Μακεδόνων τὸ φουσάτον.” | |
38.4 | Καὶ ταῦτα ὡς ἤκουσαν οἱ ἄρχοντες τῆς Ἀθήνας, τοὺς χοντροὺς λόγους τοῦ ἀποκρισάρη, καὶ ἐγέλασαν καὶ ἔστειλάν τον | |
| ὀπίσω εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐπαράγγειλάν του· “Οὐ‐ δὲν πρέπει, Ἀλέξανδρε, ἐσέναν νὰ σὲ προσκυνήσωμεν· οὐδὲ βα‐ | ||
| 5 | σιλεὺς νὰ γενῆς τῆς Ἀθήνας. | |
38.5 | Πολλοὶ βασιλεῖς καὶ καλοὶ πρὶν ἐσένα ἦλθαν καταπάνου τῆς Ἀθήνας καὶ οὐδὲν τοὺς ἐπροσ‐ κύνησαν, ὅτι οἱ κάλλιοι φιλόσοφοι καὶ κάλλιοι καβαλλαραῖοι εἰς τὴν Ἀθήνα εἶναι καὶ γίνουνται· καὶ σώζει σου εἰς τὴν Ἀ‐ | |
| 5 | θήνα νὰ αὐθεντεύης καὶ Μακεδονίαν· ἂν οὐδὲν θέλεις νὰ ἐξεβῆς μὲ τὴν τιμήν σου, θέλεις ἐξεβεῖν ἄτιμα.” Καὶ ἀπόστειλάν τον καὶ διέβην· καὶ ἔκοψαν κατέμπροσθέν του τὸ κεφάλιν τοῦ δρα‐ γουμάνου. | |
39t | Περὶ ὅταν ἐπολέμησεν τὸ κάστρον τὴν Ἀθήναν. | |
39.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἐθυμώθην πολλὰ καὶ εἶπεν καὶ ἀρματώθην τὸ φουσάτον εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ οἱ Κουμάνοι τῆς Ἀλαμανίας μὲ τὲς σαγίτες ἐποίησαν πόλεμον μέ‐ γαν. Καὶ οἱ σαγίτες ἔπεφταν εἰς τὸ κάστρον ὡσὰν ἡ βροχή, τό‐ | |
| 5 | σον ὅτι δὲν ἠμποροῦσαν ἐκ τοὺς τοίχους νὰ ἐβλέπουν. | |
39.2 | Καὶ ἐβαρέθηκαν καὶ τὸ κάστρον ἄνοιξαν καὶ ἐξέβησαν ὄξω· καὶ ἐσκό‐ τωσαν ἐκ τοὺς Κουμάνους 〈οἱ〉 τοῦ Ἀλεξάνδρου χιλιάδες δέκα καὶ ἀ‐ πὸ τοὺς Μακεδόνους τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς τὴν ἄλλην μερίαν ἐσκο‐ | |
| 5 | τώθησαν πεντακόσιοι. | |
39.3 | Ἐποίησαν καὶ ὁκάτι τέχνην καὶ ἔρρι‐ ξαν ἱστία εἰς τὰ ἄλογα τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ εἰς ὀλίγον οὐδὲν ἔκαψαν τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ τέτοιαν ἀνδραγαθία ἐποίησαν τότες | |
| οἱ Ἀθηναῖοι· τότες καὶ ἡ νὺξ ἐκατέλαβεν καὶ ὄρθωσεν ὁ Ἀλέ‐ | ||
| 5 | ξανδρος καὶ ἔβαλεν βίγλες ὁλόγυρα τὸ φουσάτον. | |
39.4 | καὶ εἰς τὴν τέντα του ἐδιέβην καὶ τοὺς ἄρχοντες ἔμασεν τοὺς γέροντας καὶ ἐποίησεν βουλὴν τὸ τί νὰ ποιήσουνε εἰς ἐτουτουνοὺς τοὺς κακοποιοὺς ἀνθρώπους καὶ πονηροὺς τοὺς καστρίνους· “Ὁποὺ τὸν | |
| 5 | τόπον τους οὐδὲν ἐχαλάσαμεν καὶ ἐπέσαμεν ἀποκάτου τὸ κάστρον καὶ ἐντροπιάσθημεν. Καὶ τώρα πῶς νὰ ποιήσωμεν;” | |
39.5 | Ὁ φιλόσο‐ φος ὁ Διογγίνης τῆς Ἀθήνας ἀπεκρίθη τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε, βασιλεῦ, τὸ κάστρο τῆς Ἀθηνοῦ μὲ τὸ σπαθὶν οὐ‐ δέν τη θέλεις ἐπάρειν, ὅτι ἔναι μέσα πολὺς λαὸς καὶ ἀνδρειωμέ‐ | |
| 5 | νοι πολλά, ὁποὺ εἶναι τοῦ πολέμου ἕως χιλιάδες ἑκατό. | |
39.6 | Ἀ‐ μὴ ποίησε τίποτες μήνα ἐξεβοῦν ὄξω εἰς πόλεμον καὶ ἐμεῖς νὰ δώσωμε εἰς ἐντροπὴν καὶ αὐτοὶ μᾶς θέλουν διώξει. Καὶ ἐμεῖς θέλομε γενεῖ εἰς τὰ καλὰ τὰ ἄλογα· καὶ θέλομεν κάμειν γύρι‐ | |
| 5 | σμα καὶ θέλομεν τοὺς σκοτώσει καὶ θέλομε ἐπάρειν τὸ κάστρον.” | |
39.7 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς λόγους τοῦ φιλοσό‐ φου, ἐποί〈η〉σεν δοκιμὴν ὡσὰν ὁκάποτες οἱ Ἕλληνες εἰς τὴν Τρω‐ άδαν. Καὶ ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὸ φουσάτον του καὶ ὑπῆ‐ γεν ἐκ τὸ κάστρον· καὶ ἄφηκεν εἰς τὸ πέσιμόν του ἀγελαϊδόβοδα | |
| 5 | ἐνακόσια καὶ πρόβατα χιλιάδες τέσσαρες. | |
39.8 | Καὶ ἔγρα‐ ψεν ἐπιστολὴν καὶ ἄφηκεν· “Ἐσεῖς, ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἐγὼ τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ τοῦ ἐδικοῦ σας οὐδὲν τὴν ἤξευρα καὶ ἦλθα πρὸς ἐσᾶς μὲ τόσην δύναμιν. Καὶ αὐτὸς μὲ ἐσκότωσε. ὅτι ὁ θεὸς | |
| 5 | πολλὰ πονεῖ διὰ τ’ ἐσᾶς· καὶ αὐτοῦ ἐξεβγαίνω ἐκ τὸν τόπον σας καὶ ὑπηγαίνω. Καὶ ἄφηκα εἰς τὸ πέσιμό μου ἀγελαδόβοδα καὶ πρόβατα· καὶ ποιήσετε θυσίαν πρὸς τὸν θεόν σας μήνα μοῦ συμ‐ παθήση καὶ παρακαλέσετέ τον.” | |
39.9 | Καὶ ἐξέβην ὁ Ἀλέξανδρος ἐκ τὸ κάστρον μακρέα μίλια δώδεκα καὶ ἐκρυβήθην εἰς ἔναν λόγ‐ 〈γ〉ον. Καὶ οἱ καστρινοὶ ἐξέβησαν ἔξω εἰς τὸ πέσιμόν του. Καὶ ηὗραν τὴν ἐπιστολὴν καὶ ἀνάγνωσάν την καὶ εἶπαν· “Ἐκ | |
| 5 | τὸ φόβον του ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου ἔφυγεν.” | |
39.10 | Καὶ ἐξέβησαν ἔξω ἐκ τὸ κάστρο ὅλοι μικροὶ καὶ μεγάλοι χιλιάδες ἑκατὸ κα‐ βαλλαραῖοι καὶ πεζοὶ χιλιάδες πενήντα. Καὶ ἀρχίνισαν νὰ τὸν διώχνουν· καὶ ὁκάποιος Ἀθηναῖος Πρόμαχος εἶπεν· “Ἐτούτην | |
| 5 | τὴν νύκτα εἶδα κατ’ ὄναρ ὅτι τοῦ Ἀπόλλωνος ὁ ναὸς ἔπεσε καὶ τοῦ κάστρου οἱ πύργοι ἔπεσαν καὶ οἱ πόρτες οἱ μαρμαρένιες τοῦ Τάρειου ἐχάλασαν. | |
39.11 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέβην εἰς τὸ κάστρον καβελλάρης καὶ περιπατεῖν ἐκ τὲς ῥοῦγες· καὶ στάχυα ἀπὸ σιτάριν εἶχαν αὐξήσειν εἰς τὸ κάστρον. Καὶ τὸ φουσάτο τῶν Μακεδόνων ἐθέριζαν τὸ ὥριμον καὶ τὸ ἄγουρον μὲ τὰ δερπάνια.” | |
| 5 | Καὶ ἐτοῦτο εἶπεν ὁ Πρόμαχος νὰ μηδὲν διώξουν τὸν Ἀλέξανδρον, καὶ οὐδὲν τοῦ ἤκουσαν ὁ λαός· ἀμὴ τὸν ἔδιωξαν. | |
39.12 | Καὶ ὁ Ἀ‐ λέξανδρος αὐτουνοὺς ἐκαρτέρειεν καὶ εἰ〈σ〉 τὸν λόγ〈γ〉ον τῆς Κασταρίας ὄρθωσεν τὰ φουσάτα του τάγματα. Καὶ εἰς τὸν κάμπον τῆς Βιταλείας ἔφτασεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐκτύπησαν τοὺς ἀνα‐ | |
| 5 | καράδες καὶ τὲς τρουμπέτες καὶ ἐξέβησαν τὰ φουσάτα ἐκ τοὺς | |
| λόγγους. Καὶ εἶδαν τον καὶ εἶπαν οἱ Ἀθηναῖοι· “Καὶ τί μᾶς ηὗρεν σήμερον! Οὐαί, τὸ πῶς θέλομε ἐγλυ〈τώ〉σειν!” Καὶ μουδια‐ σμένα εἰς τὸν πόλεμον ὑπᾶν. | ||
40t | Περὶ ὅταν ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Ἀθήνα καὶ ἔκαψέ την. | |
40.1 | Ἔδε θαῦμα ὄπου εἴδαμεν αὐτοὺς θλῖψιν καὶ κλάμα μέ‐ γα! Τὸ φουσάτον τῆς Μακεδονίας ἔκοφθαν καὶ ἔσφαζαν τοὺς Ἀθη‐ ναίους καὶ τὰ αἵματα ἀπηδοῦσαν ἀποπάνου τους. Καὶ ἐντομοῦ εἰς τὴν Ἀθήνα ἦλθαν καὶ εἰς τὸ κάστρον τῶν Μακεδόνων τὸ φου‐ | |
| 5 | σάτον, ἐντομοῦ ἐσέβηκαν μὲ τοὺς Ἀθηναίους. | |
40.2 | Ἔδεν θλῖψιν μεγάλην ὁποὺ ἐγίνη! Οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδία ἐξέβησαν εἰς ἀπάντησιν τῶν ἀνδρῶν τους. Ὁ θρῆνος καὶ τὸ αἷμα εἰς τὸν οὐ‐ ρανὸν ἐδιέβην· καὶ ματοχυσία ἐκ τὲς ῥοῦγες ἔτρεχε ἐκ τὴν | |
| 5 | σφαγὴν τῶν ἀνδρῶν. | |
40.3 | Ἀλέξανδρος ἐπὶ τὴν μέσην καβαλλάρης εἰς τὸν Βουκέφαλον ἐπερπάτειεν καὶ ἐπαρεκάλειεν τὸ φουσάτον νὰ μηδὲν τοὺς κόψουν καὶ αὐτοὶ στάμα οὐκ εἶχαν. Οἱ γυναῖκες μὲ τὰ παιδία ἐγκαρδιασμένες ἔστεκαν κατέμπροσθεν τὸν Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρον καὶ ἐπαρακαλοῦσαν νὰ ἔχου ἐλεημοσύνη. | |
40.4 | Καὶ ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος ἠδὲν ἠμπόρειε νὰ τοὺς σταματήση. Ὅρισε καὶ ἔβαλαν ἱστία εἰς τὸ κάστρον καὶ ἄναψαν τὰ ὀσπίτια· ὡς καὶ ἀπὸ τὸ κτί‐ | |
| σμα ἐνκρεμνίζοντα ἀπὸ τὴν ἱσθίαν. Καὶ ἡ ἐκκλησία ἡ μεγάλη | ||
| 5 | ἡ ὡραία καὶ ὄμορφη, ὁποὺ ὁ κόσμος ὅλος τίτοιαν οὐδὲν εἶδαν, ἐ‐ κάηκεν ἐντόμου μὲ τοὺς θεοὺς τους ὅλους τῶν Ἀθηνιώτων. | |
40.5 | Καὶ ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος ὅτι ὁ ναὸς ἐκάη μὲ τοὺς θεοὺς καὶ εἶπεν ὅτι· “Οἱ θεοί τους ἂν ἦσαν ἀληθινοί, οὐδὲν ἤθελαν καεῖ, ἀμὴ ἤθελαν διαφεντευθῆν.” Καὶ πάλιν μὲ λύπην καὶ μὲ χαρὰν εἶπεν λόγον· “Τὰ ἄρματα τῶν Μακεδόνων ἐκοκκίνισαν ἐκ τῶν Ἀ‐ | |
| 5 | θηναίων τὸ αἷμα ἀπὸ τὴν ὑψηλοφρονίαν.” | |
40.6 | Καὶ ὁ Διογγίνης ὁ φιλόσοφος εἶπεν· “Ἂν οὐδὲν τζακίσουν τὸ κεφάλι τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὀμυαλὸν οὐδὲν τρώγουν· ἔτζι τοὺς ἔδωσα καὶ ἐγὼ βουλὴν νὰ σὲ προσκυνήσουν καὶ οὐδέν μου ἤκουσαν καὶ ἐτζάκισαν τὰ κε‐ | |
| 5 | φάλια τους”· ἀμὴ καὶ ἡ παροιμία τοῦ Σολομοῦ εἶπεν· ‘Παίδευ‐ σε τὸν ἄγνωστον καὶ νὰ σὲ καλοβλέπη‘.” Τότε ἡ Ἀθήνα ἐθρήνησεν, τότε ἡ Θήβα ἔκλαυσε πικρῶς καὶ τότε ἀνακατώθησαν οἱ βασιλεῖς ὅλοι τῶ νησίων τῆς Σικελίας καὶ τῆς Λακοδαιμονίας καὶ τῆς Κρήτης καὶ τῆς Βαρβαρίας καὶ ὁλονοῦ τοῦ Μορέως ὡς ἤκουσαν | |
| 10 | τὸν ἐπαρμὸν τῆς Ἀθήνας καὶ τὸν ναὸν τὸν ὡραιότατον τὴν ἀνά‐ λωσιν. Καὶ ἐποίησαν θρῆνον μέγαν· καὶ ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς λόγους ἐτούτους 〈καὶ〉 εἶπε· “Τὸ μελίσσιν, ἂν οὐδὲν τὸ τζακίσουν, τὸ μέλι οὐδὲν τὸ τρώγουν.” | |
41t | Περὶ ὅταν ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὑπάει πρὸς τὴν Ῥώμην. | |
41.1 | Ἀλέξανδρος ἐσηκώθην καὶ ὑπάειν πρὸς τὴν Ῥώμην μὲ φουσάτον χιλιάδες τετρακόσιες· καὶ τότε τὸν ἐσυναπάντησαν οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ αὐθεντάδες καὶ οἱ ἄρχοντες, ὁ βασιλεὺς τῆς Ταρσίας καὶ τῆς Λακοδαιμονίας καὶ τῆς Σικελίας. Καὶ πολλὰ δῶ‐ | |
| 5 | ρα τοῦ ἤφεραν, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν· καὶ πολλὰ στέμματα τοῦ ἤφεραν, φουσάτα ἀρματωμένα καὶ λιζάτον μέγαν τοῦ ἤφεραν χρονῶν δώδεκα. | |
41.2 | Καὶ τὰ βασίλειά τους ἄφηκαν καὶ ὑπᾶν νὰ ταξιδεύουν μετ’ αὔτον. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ἐλεημονήθην· καὶ εἶπε νὰ ἔναι πασαεὶς εἰς τὸ βασίλειόν του καὶ νὰ δίδουν τὸ φουσάτον. | |
41.3 | Ἀλέξανδρος πρὸς τὴν Ῥώμην ἐσίμωσεν· καὶ ἤκουσαν τῆς Ῥώ‐ μης οἱ αὐθεντάδες καὶ ἀνακατώθηκαν τὸ πὼς ἐχάλασε τὴν Ἀθή‐ ναν. Καὶ ἐποίησαν βουλήν, “τὸ πῶς νὰ ποιήσωμεν.” Καὶ ἡ βουλὴ εἶπεν ὅτι· “Τὸν Ἀλέξανδρον νὰ τὸν σεβάσωμεν ἀπέσω μὲ τιμὴ | |
| 5 | μεγάλην καὶ μὲ δῶρα πολυτίμητα διὰ νὰ μᾶς ποιήση συνήθεια καλὰ καὶ ζακόνια εἰς τὸ βασίλειόν μας.” | |
41.4 | Καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν ναόν τους καὶ ἐπαρεκάλεσαν τὸν θεόν τους τὸν Ἀμ‐ μὼν διὰ νὰ τοὺς δείξη κατ’ ὄναρ διὰ τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὁ θεός τους ὁ Ἀμμὼν ἔδειξέ τους κατ’ ὄναρ καὶ εἶπεν τους· “Ἐ‐ | |
| 5 | σεῖς ἄρχοντες μὲ τὸν λαόν σας τῆς μεγάλης Ῥώμης, μηδὲ φοβᾶ‐ σθε ἐκ τὸν Ἀλέξανδρον, ὅτι υἱὸς ἐδικός μου ἔναι ὁ Ἀλέξαν‐ δρος· ὅτι μίαν βολὰ ἐδιέβηκα εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ ἐσμίκτη‐ κα μὲ τὴν μητέρα του τὴν Ὀλυμπιάδα καὶ ἐγεννήθην ὁ Ἀλέ‐ | |
| ξανδρος καὶ ἔναι υἱός μου· ἀμὴ αὐτὸν νὰ τὸν συναπαντήσετε | ||
| 10 | μὲ τιμὴν μεγάλην καὶ νὰ τὸν προσκυνήσετε καὶ νὰ τὸν ἐφημί‐ σετε αὐτοκράτορα τοῦ κόσμου ὁλονοῦ.” | |
42t | Περὶ τὴν συναπάντησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
42.1 | Ἦτον ἡ συναπάντησιν ὄμορφη καὶ ὡραία τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀπὸ τὶς ἄρχοντες τῆς Ῥώμης· χιλιάδες τέσσαρες χρυσοπτερνιστη‐ ράτοι καὶ εἰς τὰ κεφάλια τους ἐφοροῦσαν στεφάνους ἔμορφους καὶ ἐκαβαλλίκευαν Φράγκικα φαρία καὶ χιλιάδες δύο κορίτζια | |
| 5 | ἔμορφα μὲ στεφάνους χρυσοὺς εἰς τὰ κεφάλια τους· καὶ ἡ φορε‐ σιά τους βελούτη ἔμορφη ὀξύα χρυσορράντιστη καὶ τὰ φαριά τους κουβέρτες ἀργυροδιάχρυσες καὶ ἕτερες ἀρχόντισσες χιλιάδες σαράντα ὅλοι καβαλλαραῖοι ἐβαστοῦσαν καὶ εἰς τὰ χέρια τους κλαρία ἀπὸ δάφνη ὅλα πλεμένα μὲ τὸ χρυσάφιν. | |
42.2 | Καὶ τοῦ θεοῦ ὁ ἱερεὺς τῶν Ἑλλήνων μὲ δύο χιλιάδες γέροντες καὶ μὲ τόρτζες ἀναμμένες εἰς τὰ χέρια τους ἐβαστοῦσαν. Ἐξέβησαν εἰς συναπάντησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἔβγαλαν καὶ τὸ μέγα ἀπα‐ | |
| 5 | νωφόρι τοῦ Σολομῶντος, ὁποὺ τὸ εἶχεν ἐπάρειν ὁ βασιλεὺς ὁ Ναβουχοδονόσωρ ἐκ τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ δώδεκα σταγόνια μὲ πο‐ λυτίμητα λιθαρόπουλα ὁποὺ τὰ εἶχεν βάλει ὁ Σολομῶν εἰς τὴν ἁγίαν Σιών, εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων. | |
42.3 | Καὶ τὸ στέμμα τοῦ | |
| Σολομῶντος μὲ λιθάρια τρία ὁποὺ ἔφεγγαν τὴν νύκταν καὶ πα‐ ρακάτου εἶχεν λιθαρόπουλα δώδεκα, ὄπου ἦσαν οἱ μῆνες γραμμέ‐ νοι, μέσα εἰς ταῦτα τὰ λιθάρια ἕτερα λιθαρόπουλα δώδεκα ἀπὸ | ||
| 5 | λειχαντήρι καὶ οἱ ἀετοὶ γραμμένοι εἰς τὰ λιθαρόπουλα. | |
42.4 | Ἔβγαναν καὶ τὸ στέμμαν τῆς βασίλισσας, ὅπου ἦτον μὲ τέτοιαν τέχνην, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν. Ἔβ‐ γαλαν καὶ φαρὶν οὐριβὶν ἔμορφα πολλὰ μὲ τοῦ κορκονδείλου τὸ σκέπασμα· καὶ ἡ σέλλα του ἦτον μὲ πολυτίμητα λιθάρια τῶν ἀ‐ | |
| 5 | δαμαντίνων. | |
42.5 | Ἔβγαλαν καὶ ἄρματα τοῦ Πριάμου, ὁποὺ ἦσαν βα‐ σιλικά, καὶ ἠπῆραν τα εἰς τὴν Τρωάδαν. Ἔβγαλαν καὶ κοντάριν ἀλεφάντινον ὅλον ἐγκομησμένον μὲ λιθάριν καὶ μὲ μαργαριτάριν καὶ ἕτερα κοντάρια δέκα ἐγκομησμένα καὶ ἕτερα στέμματα ἑφτά. | |
42.6 | Ἔβγαναν τὸ σκουτάριν τοῦ Ταρκιανοῦ τοῦ βασιλέως, ὁποὺ ἦ‐ τον ἐντυμένον μὲ τὸ τομάριν τῆς ἀσπίδας, ὁποὺ ἦτον τοῦ βασιλέως τῆς Ῥώμης. Μὲ τέτοιαν συναπάντησιν ἐξέβησαν εἰς τὸν βασιλέα τὸν Ἀλέξανδρον. | |
42.7 | Ἀλέξανδρος ὡσὰν τοὺς εἶδεν, ἐχάρην χαρὰν μεγάλην· καὶ ὅρισεν καὶ ὄρθωσεν τὰ ἐδικά του φουσάτα μὲ τιμὴ μεγάλην. Τῆς Μακεδονίας τὸ φουσάτον σιμά του τὸ εἶχεν καὶ αὐτὸς ἐκα‐ βαλλίκευσεν εἰς τὸ θαυμαστὸν φαρίν, τὸν Βουκέφαλον. Καὶ ἔβα‐ | |
| 5 | λεν τὸ στεφάνιν εἰς τὸ κεφάλιν του τῆς βασίλισσας τῆς Αἰγύ‐ | |
| πτου τῆς Κλεοπατοῦς ὁποὺ εἶχεν δώδεκα λιθάρια. | ||
43.1 | 〈Ἄ〉λογα καὶ φαρία συρτὰ ὀμπρός του ἔβαλε νὰ τὰ σύ‐ ρουν· ἀνακαράδες καὶ τρουμπέτες ὅρισεν καὶ ἐλαλοῦσαν ἐκ τὲς δύο μερίες. Καὶ ὄρθωσαν ἀλλάγια δύο νὰ ἔρχεται τὸ καθὲν ἀλ‐ λάγιν εἰς τὴν ὄρθωσίν του ἔμορφα νὰ συναπαντήσουν τοὺς ἄρ‐ | |
| 5 | χοντας τῆς Ῥώμης. | |
43.2 | Καὶ ἐζύγωσαν οἱ πρωτοκαβαλλαραῖοι τῆς Ῥώμης καὶ ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπαν ὅλοι μίᾳ φωνῇ· “Πολλὰ τὰ ἔτη τὸν Ἀλέξανδρον τὸν βασιλέαν, τὸν υἱὸν τοῦ Φιλίππου τοῦ βασιλέως καὶ τῆς Ὀλυμπιάδας τῆς βασίλισσας, καὶ | |
| 5 | ὁλονοῦ τοῦ κόσμου βασιλέα.” Καὶ ἦλθαν πάλιν τὰ κορίτζια καὶ ἐπροσκύνησαν καὶ οὕτως πάλιν ἐφήμισαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐδιάβησαν παράμερα. | |
43.3 | Καὶ ἦλθαν πάλιν οἱ γέροντες καὶ ἐπέ‐ ζευσαν ἀπὸ τὰ φαρία καὶ ἐπροσκύνησαν καὶ οὕτως πάλιν τὸν ἐ‐ φήμισαν. Μετὰ ταῦτα ἦλθεν ὁ ἱερεὺς μὲ λαμπάδες καὶ θυμιατοὺς καὶ μὲ καντῆλες ὀμπρὸς εἰς συναπάντηξιν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ | |
| 5 | ἐθυμιάτισάν τον μὲ πολλὰ μεριστικὰ μὲ σμύρνον καὶ λίβανον καὶ εἶπαν· “Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τῆς οἰκουμένης νὰ εἶσαι αὐθέντης.” | |
43.4 | Καὶ ἐσέβηκαν ἀντάμα μὲ τὸν Ἀλέξανδρον εἰς τὸ κά‐ στρον τῆς Ῥώμης. Καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν μέγαν ναὸν τοῦ θεοῦ τους τὸν Ἀπόλλωνα. Καὶ ἐσέβην καὶ ἐπροσκύνησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐδώρησέν του ὁ ἱερεὺς τοῦ Ἀπόλλωνος σμύρνον καὶ λίβανον· αὐ‐ | |
| 5 | τὰ εἶναι δῶρα βασιλικά. Καὶ ἔβγαλεν τὸ χαρτὶν γεγραμμένον καὶ | |
| ἔδωκέν το εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Ἀλεξάνδρου· καὶ ἔγραφεν οὕτως· | ||
44t | Περὶ ὅταν ἐπροφήτευσεν ὁ Ἱερεμίας. | |
44.1 | “Ἐπὶ ἔτους ἕξι χιλιάδες ἐξέβη θέλει τράγος μονο‐ κέρατος καὶ διώξει τοὺς πάρδους τῆς Δύσης ὁλονῆς, ὁποὺ μά‐ χουνται ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, ὁποὺ πολὺ ὑψώνουνται, καὶ πάλιν θέλει γυρίσει καὶ πατάξει τοὺς λέοντας. Ἔπειτα θέλειν ὑπάει | |
| 5 | εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ θέλει εὑρεῖν τὸν κριὸν τὸν θαυμα‐ στόν, ὅπερ ἔχει κέρατα μακρέα· τὸ ἕναν κέρατον ἀκουμπάει εἰς τὸν Νότον καὶ τὸ ἕτερον εἰς τὸν Βορέαν. | |
44.2 | Καὶ θέλει τὸν ἐκτυπήσει ἀπέσω εἰς τὴν καρδίαν μὲ τὸν ἔναν κέρατον καὶ θέ‐ λει τὸν σφάξει· καὶ ἀπ’ αὐτοῦ θέλουν τρομάξει ὁ λαὸς τῆς Φοι‐ νικίας καὶ τῆς Ἀνατολῆς ὅλης οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ γλῶσσες ὅ‐ | |
| 5 | λες. Καὶ θέλειν τζακίσειν τὰ σπαθία ὅλα τῆς Περσίας ὅλης καὶ θέλει ἔλθει εἰς τὴν Ῥώμην τὴν μεγάλην καὶ θέλει ὀνομα‐ σθῆ ἄξιος βασιλεὺς τῆς οἰκουμένης ὅλης θέλειν γενεῖν.” | |
44.3 | Καὶ ἔδωκεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἀνάγνωσαν τὸ βασιλικὸν γράμμα τῶν φιλοσόφων καὶ εἶπαν τὴν διάλυσιν τοῦ χαρτίου καὶ εἶπαν· “Αὐθέντη Ἀλέξανδρε, εἰς τὴν ὅρασιν τοῦ Δανιὴλ τοῦ προφήτου εἴδαμε καὶ λέγει ὅτι τῆς Δύσης τὰ βασίλεια ὀνομά‐ | |
| 5 | ζουνται πάρδοι καὶ τοῦ Νότου ὀνομάζουνται λέοντες καὶ τῆς Ἀ‐ νατολῆς τὸ κριάριν τὸ δικέρατον. Ἡ βασιλεία τῆς Ἀνατο‐ λῆς ὀνομάζεται Μήδων καὶ τῶν Φοινίκων ὁ τράγος ὁ μονοκέρατος ὀνομάζεται τὸ βασίλειον τῶν Μακεδόνων. Ὡσὰν μοῦ φαίνεται νὰ γενῆ ὅτι ἀκονισμένα σπαθία καὶ ἀντρειωμένοι στρατιῶτες | |
| 10 | μὲ τὸν βασιλέαν τους ἔχουν ὁμόνοιαν καὶ ἦλθαν εἰς τὴν Ῥώμην· | |
| εἶσαι ἐσύ, Ἀλέξανδρε.” | ||
45t | Περὶ ὅταν ἤκουσε τοὺς λόγους τοῦ Ἱερεμίου ὁ Ἀλέξανδρος. | |
45.1 | Καὶ ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τούτους ὁ Ἀλέξανδρος, ἐ‐ χάρη χαρὰ μεγάλη καὶ εἶπεν· “Ὅσον ἔχει θέλημα ὁ θεός, οὕτως ἂς ἔναι· ὅτι οἱ δυνατοὶ ἔπεσαν κάτω καὶ οἱ ἀδύνατοι ἐζώσθη‐ σαν δύναμιν τῆς οἰκουμένης ὅλης.” | |
45.2 | Καὶ αὐτοῦ εἰς τὴν Ῥώμην ἐχαίρονταν τὸ φουσάτον τῆς Μακεδονίας μὲ τῆς Ῥώμης τοὺς ἄρχοντες ἀντάμα. Καὶ ἦλθαν τὰ βασίλεια τῆς Δύσης ὅλα καὶ ἐ‐ προσκύνησάν τον καὶ δῶρα πολυτίμητα ἤφεραν καὶ ἐπροσκύνησαν | |
| 5 | τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐπαρεκάλεσαν νὰ τοὺς ἀφήκη ζακόνια καλά. | |
45.3 | Ἀλέξανδρος ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἐλεημονήθη‐ κέν τους καὶ ὅρισεν νὰ τελοῦν δώδεκα χρονῶν λιζάτον καὶ φου‐ σάτον ἀρματωμένον νὰ δίδουν. Τὸν Λαμεδόνον, ὁκάποιον ἐδι‐ κόν του ἐγκαρδιακὸν καὶ ἐνεμπιστεμένον του, ἐποίησεν εἰς τὴν | |
| 5 | Ῥώμην βασιλέαν καὶ ὅρισεν τοὺς βασιλεῖς τῆς Δύσης νὰ τὸν ἀ‐ κούσουν. | |
45.4 | Χρυσάφιν καὶ λιζάτον πολὺν ἠπῆρεν αὐτοῦ καὶ ἐγύρι‐ σεν πρὸς τὸ Νοταϊκὸ μέρος καὶ ὑπῆγεν καὶ στρατεύει. Ἐκεῖ βασίλεια πολλὰ εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν καὶ δυνατὰ ἐσκότωσεν καὶ ἠπῆρεν κόσμον πολύν, ὥστε καὶ κοντὰ εἰς τὸν Ὠκειανὸν | |
| 5 | ποταμὸν ἐδιέβη, ὁποὺ τρέχει ὁλόγυρα τὴν γῆν ὅλην. | |
46t | Περὶ ὅταν ἐσέβη εἰς τοὺς ἔρημους τόπους. | |
46.1 | Καὶ ἐκεῖ ἐσέβην εἰς τοὺς ἐρήμους τόπους καὶ ηὗρεν ζῴδια θαυμαστά· τὸ πρόσωπόν τους εἶχαν ἀνθρωπινὸν καὶ ἦσαν δικέ‐ φαλοι καὶ εἶχαν ποδάρια ὡσὰν ὀφίδιν. Καὶ ἐπολέμησε μετ’ αὐ‐ τουνοὺς καὶ ἐνίκησέν τους. Ἐκεῖνα τὰ ζῴδια ἄρματα οὐδὲν εἶ‐ | |
| 5 | χαν καὶ ἐγρήγορα ἔπεσαν. | |
46.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ὑπῆγαν εἰς βουνὶν πετρωτόν, ὥσπερ σιδερέϊνον, καὶ ἐξέβησαν γυναῖκες καταπά‐ νου εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ἐποίησαν πόλεμον μέγαν μὲ τὸ φουσάτον καὶ ἐσκοτώθηκαν εἰς αὐτὴν τὴν ὥρα ἀπὸ τὸ φουσάτον | |
| 5 | στρατιῶτες ἑκατό. | |
46.3 | Οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες εἶχαν πτερὰ καὶ ἐλάτους καὶ εἶχαν ὀνύχια ὡσὰν δρεπάνια καὶ ἦσαν καὶ δυνα‐ τὲς πολλά. Καὶ τὸ κορμί τους φτερὰ καὶ μαλλία πολλὰ καὶ ἐ‐ πέταν ἀπανωθεὸν τὸ φουσάτον καὶ ἐτζουγκράνιζαν τὰ πρόσω‐ | |
| 5 | πά τους καὶ τὰ ὀμμάτιά τους. | |
46.4 | Καὶ εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος τὸ τί πολεμοῦν· ἦτον ὁ τό‐ πος ἐκεῖνος καλαμωτὸς καὶ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἄναψαν τὸ χορτοκάλαμον. Καὶ ἀπανωθεὸν τὴν φλόγαν ἐπέτοντο, οἱ ἐλά‐ τες τους ἐκαίαν ἀπὸ τὴν φλόγαν καὶ ἔπεφταν εἰς τὴν γῆν. | |
46.5 | Καὶ τὲς ἔσφαζε τὸ φουσάτον καὶ ἐσκότωσε πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς ὡς εἴκοσι χιλιάδες. Καὶ ἦλθαν εἰς τὸν Ὠκειανὸν ποταμὸν καὶ αὐτοῦ εἶδε τὴν θάλασσαν, ὁποὺ βουτᾶ εἰς τὸν Ὠκειανὸν ποτα‐ | |
| μόν. | ||
47t | Περὶ ὅταν ἐγύρισεν ὀπίσω εἰς τὸν κόσμον. | |
47.1 | Ἀλέξανδρος ἐστράφη ὀπίσω εἰς τὸν κόσμον καὶ ἦλθεν εἰς τὸ κάστρον τῆς Ἐγλιτέρας καὶ ὄρθωσε τὰ φουσάτα του νὰ ἀναπαυτοῦν. Ἀτός του ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν τριγύρου τοὺς ἀ‐ φεντάδες νὰ ποιήσου χοντρὰ ξύλα, κόκες καὶ κάτεργα χοντρὰ | |
| 5 | δώδεκα χιλιάδες καὶ πᾶσα ξύλον κόκα νὰ ἐπαίρνη χίλιους ἀν‐ θρώπους ἀρματωμένους μὲ τὴν δοίκησίν τους. | |
47.2 | Καὶ ὅρισεν τὰ φουσάτα του νὰ ὑπηγαίνουν τὸ καβαλλαρικὸν πρὸς τὴν Βαρβαρίαν νὰ ὑπηγαίνουν τῆς στερέας. Καὶ τὸν Φιλόνην καὶ τὸν Πτολομαῖον ἐπροβόδισεν ὀμπρὸς τὸ φουσάτον του καὶ ἐτερμένησεν μετ’ αὐ‐ | |
| 5 | τουνοὺς νὰ μαζωθοῦν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ εἶπεν τους· “Εἰς κάστρον ὁποὺ θέλουν διαβεῖν νὰ ἐπαίρνουν καὶ νὰ τοὺς πλερώνουν λιζάτον καὶ φουσάτο νὰ ἐπαίρνουν.” | |
48t | Περὶ ὅταν ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν θάλασσα. | |
48.1 | Ἀτός του ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέβην εἰς τὴν μεγάλην κόκαν καὶ ἔρριξεν τὰ καράβια ὅλα εἰς τὴν θάλασσαν. Καὶ ἀρχίρισεν ἄνεμος μέγας καὶ ὄρθωσαν πρὸς τὴν Ἀνατολήν· καὶ εἰς τρεῖς χιλιάδες καράβια ἔβαναν τὸν Ἀντίοχον, *** καὶ εἰς ἄλλες τρεῖς | |
| 5 | χιλιάδες ἔβαλεν τὸν Βυζάντιον καὶ εἰς ἄλλες τρεῖς χιλιάδες καράβια ἐμπῆκεν ὁ Ἀλέξανδρος. | |
48.2 | Καὶ ἐμοίρασεν εἰς τέσσα‐ ρα μερτικὰ τὴν θάλασσαν καὶ ἔπλευσαν εἰς τὴν θάλασσαν τριάν‐ τα ἡμέρες καὶ τριάντα νύκτες. | |
48.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἔφθασεν πρὸς τὴν Αἴγυπτον μὲ τὰ καράβια του ὅλα, ὄπου ὁ χρυσὸς τρεχάμενος ὁ ποταμὸς ὁ Νεῖλος τρέχει. Καὶ αὐτοῦ ὅρισεν καὶ ἔκτισεν κά‐ στρον καὶ ἐπονόμασέν 〈το εἰσ〉 τὸ ὄνομα τὸ ἐδικόν του Ἀλεξάνδρειαν. | |
48.4 | Ὁ Σελευκούσης μὲ τὰ καράβια του ἔφθασεν εἰς τὴν Γλικίαν· καὶ ἐποίησεν κάστρον καὶ ἐπονόμασεν τὸ κά‐ στρον 〈εἰσ〉 τὸ ὄνομα τὸ ἐδικόν του Σελεύκεια. | |
48.5 | Ὁ Ἀντίοχος ὁ ὑψηλότατος ἔφθασεν μὲ τοὺς ἐδικούς του εἰς τὸ στένωμαν τῆς Θαρσίας τὴν θάλασσαν καὶ αὐτοῦ ἐξέ‐ βην καὶ ἔκτισεν κάστρον καὶ ἐπονόμασε τὸ κάστρο εἰς 〈τὸ〉 ὄνομα 〈τὸ〉 ἐδικόν του {Βυζάντιον} Ἀντιόχεια. | |
48.6 | Ὁ Βυζάντιος μὲ τὰ κάτεργά του ἐξέβην εἰς τῆς Θαρσίας εἰς τὸ στένωμαν τῆς Σκου‐ τερῆς κοντὰ καὶ ἔκτισεν κάστρον καὶ ἐπονόμασεν τὸ κάστρον εἰς 〈τὸ〉 ὄνομα 〈τὸ〉 ἐδικόν του Βυζάντιον. | |
48.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἦτον πολλὰ θλιμμένος διὰ ταυτουνούς, τὸ ποῦ ἐγίνησαν. Καὶ ὅταν τὸ μεση‐ μέριν ἐδιέβην, ἔφθασαν καὶ ἐκεῖνοι· ὁ Ἀντίοχος μὲ τὴν Ἀν‐ τιοχίαν, ὁ Σελευκούσης μὲ τὴν Σελεύκειαν, ὁ Βυζάντιος μὲ τὴν | |
| 5 | Βυζαντία. Καὶ ἐμαζώχθησαν ἀντάμα μὲ τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἰς αὐτὸν τὸν τόπον ἔκτισαν ὅλοι κάστρον καὶ ἐπονόμασαν τοῦ κά‐ στρου τὸ ὄνομα Μία Καρδία. Καὶ εἰς αὐτὸν τὸ κάστρον ἐποίησαν | |
| μῆνες ἕξι, ὥστε νὰ μαζωχθοῦν μὲ τὸ καβαλλαρικὸν φουσάτον. | ||
48.8 | Ὁ Πτολομαῖος καὶ ὁ Φιλόνης ἔδειχναν τὸν Ἀλέξανδρον τὸ τί τοὺς ηὗρε ἐπὶ τὸν κόσμον καὶ τὸ ποῦ ἐπολέμησαν ἀπὸ τοὺς ἀν‐ θρώπους τὸ βασίλειον τῆς Βαρβαρίας καὶ τῆς Θεοπίας. Καὶ ὅ‐ λους αὐτουνοὺς ἐτζάκισαν καὶ ἐπέταξάν τους καὶ πρὸς τὸν Ἀ‐ | |
| 5 | λέξανδρον δεμένους τὶς ἤφεραν. Αὐτουνοὺς ὁ Ἀλέξανδρος ἔβαλεν ὅλους καὶ ὄμωσάν του ὅρκον φοβερὸν καὶ μέγαν· καὶ ἐ‐ γίνησαν ἐδικοί του καὶ ἀπόλυέν τους εἰς τὸν τόπον τους. Καὶ ὅρισέν τους νὰ φέρουν δώδεκα χρονῶν λιζάτον καὶ φουσάτον ὁ καθεεὶς νὰ δίδη ἀπὸ δέκα χιλιάδες ἀρματωμένους. | |
48.9 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὴν Ἀσίαν· καὶ αὐτοῦ ἔκτισεν κάστρον καὶ ἐπονόμασεν τὸ κάστρον Τρίπολη Πεντάπολιν· ὡς καὶ ἠθέ‐ λησεν ἀκόμη κτίζουν οἱ μεγιστάνοι στὴν Ἀλεξανδρίαν κάστρον | |
| 5 | ἄλλον. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐχολομάνησεν καὶ εἶπεν· “Ὦ πολ‐ λὰ ἀνδρειωμένη μου Μακεδονία, οὐδὲν πρέπει ἐμᾶς τὸ ταξίδι ν’ ἀφήκωμεν καὶ νὰ κτίσωμεν κάστρη. Οὐδὲν ἔναι εἰς τὸ κάστρον τίποτες δύναμιν καὶ ἀπαντοχή· ἀμὴ ὀποὺ εἶναι πολλὰ φουσάτα καὶ δυνατὰ αὐτοῦ ἔναι καὶ ὁ θάρρος καὶ ἡ δύναμις, ὅτι ἐμεῖς | |
| 10 | πολλὰ κάστρη ἐπήραμεν καὶ ἐχαλάσαμεν.” Καὶ πάλιν ἐκίνησαν μὲ | |
| τὰ φουσάτα πρὸς τῆς Φρυγίας τὸν τόπον ἐσέβησαν. | ||
49t | Περὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Τρωάδα. | |
49.1 | Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Τρωάδαν, ὅπου εἴχανε πάρει ὁκάποτες οἱ Ἕλληνες καὶ τὴν εἶχαν χαλάσειν διὰ μίαν γυναῖκα, τὴν Ἑλέ‐ νην. Ἦτον ἡ γυναῖκα ἑνοῦ βασιλέως ἀπὸ τὴν Λακοδαιμόνειαν, τοῦ Μενελάου. Αὐτὸς ἦτον βασιλεὺς τῆς Φρυγίας, ὁ Πρίαμος, καὶ εἶχεν | |
| 5 | υἱὸν τὸν Ἀλέξανδρον, τὸν Πάριν. | |
49.2 | Καὶ ἔδραξεν τὴν ὡραίαν τὴν Ἑλένην καὶ ἤφεράν την εἰς τὴν Τρωάδαν· καὶ οὐδέ τινος ἐφάνη καλὴν καρδία, ὁποὺ τὴν ἤφεραν, καὶ ἀνευχάριστον αὐτὸν ἐδέκτηκαν. | |
49.3 | Ὁ βασιλεὺς ὁ Μενέλαος τὸ φουσάτον τὸ ἐδικόν του ἔμασεν, τῆς Κιλικίας καὶ τῆς Ἐλαττωνίας καὶ τῆς Ταλίας τῶν φουσάτων τοὺς βασιλεῖς, καὶ τοὺς πρωτοκαβαλλαραίους εἰς βοήθειαν ἤφεραν νὰ τὸν βοηθήσουν. Καὶ ἦλθεν εἰς τὸν τόπον τῆς Φρυγίας καὶ ἐκούρσευσεν | |
| 5 | τὸν τόπον τῆς Τρωάδας ὅλον. | |
49.4 | Τότες τὸν καιρὸν ἐκεῖνον πρωτο‐ καβαλλαραῖοι τῆς Τρώας ἔπεσαν ἀπὸ ἀκονητὰ σπαθία τῶν Ἑλλήνων καὶ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας ὁμοίως ἔπεσαν ἀνδρειωμένοι· ἔπεσαν θαυμα‐ στοὶ καὶ περιφούμιστοι χρυσοπτερνιστηράτοι διὰ μία γυναῖκαν ἐ‐ | |
| 5 | σκοτώθησαν. | |
49.5 | Ὁ Ἀδὰμ ὁ προπάππους μας διὰ τὴν γυναῖκαν ἐξόρι‐ στος ἐγίνη ὀκ τὴν τρυφὴν τοῦ παραδείσου. Ὁ Σαψὼν ὁ θαυμαστὸς καὶ ἀνδρειωμένος διὰ γυναῖκα κακὴν ἐχάθη. Ὁ Σολομῶν ὁ θαυμαστὸς καὶ | |
| φρόνιμος εἰς τὸν κόσμον ὅλον τὸν Ἀτάνην τὸν βασιλέαν ἀκολούθη‐ | ||
| 5 | σεν διὰ κακὴν γυναῖκα. | |
49.6 | Τότες εἰς τὴν Τρωάδαν πολλοὶ περιφού‐ μισθοι ἔπεσαν καὶ οὑκάτι μὲ δόλον ἐποίησαν τέχνη καὶ ἠπῆραν την, ὡσὰν γράφη ὁ Ὅμηρος εἰς τὸ βιβλίον του. | |
49.7 | Τότες τῷ καιρῷ ἐκείνῳ οἱ Τρωαδίτες ἦλθαν καὶ ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέξανδρον μὲ τιμὴν με‐ γάλην καὶ δόξαν. Καὶ δῶρα ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἄρματα πολ‐ λὰ καὶ περιφούμιστα ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἤφεραν καὶ τοῦ | |
| 5 | Ἀχιλλέως τὸ σκουτάριν μὲ τὸ πετζὶν τοῦ λέοντος ἐντυμένον. Καὶ ἦτον ἱστορισμένον τὸ πρόσωπόν του εἰς τὸ σκουτάριν καὶ τόσον ἔλαμπεν τὸ πρόσωπόν του εἰς τὸ σκουτάριν, ὡσὰν τὸ φεγγάρι εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὡσὰν τοῦ παγωνίου μὲ χρυσάφιν τὰ φτερά του ἐ‐ φάνταζεν ἔμορφα, ὡσὰν εἰς κοκκινάδα ἐφαίνετον. | |
49.8 | Καὶ ὅταν ἐ‐ μάκρυνεν, οὐρανοχεῦον ἐφαίνετον τὸ πρόσωπον, ἐφάνταζεν καὶ πάλιν ἔφεγγεν ἀπὸ τὰ λιθαρόπουλα ὀποὺ εἶχεν ἐγκοσμημένον. Καὶ πάλιν ὅταν τοῦ ἔκρουεν ὁ ἥλιος, ἐφαίνετον ἄσπρον καὶ κόκκινον | |
| 5 | καὶ γαλάζιον τὸ πρόσωπον εἰς τὸ σκουτάριν, τόσην εἶχεν τὴν τέ‐ χνην θαυμαστή, ὅτι λογίες λογίες ἔλαμπε ἀπὸ τὰ λιθαρόπουλα, ὁποὺ ἦτον ἐγκοσμημένο τὸ σκουτάριν του. | |
49.9 | Καὶ ὡς τὸ εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐθαύμασε θαῦμα μέγα πολύν. Ἤφεραν καὶ τῆς Βρισηΐ‐ δας τῆς θυγατρὸς τὸ μαντέλον ὅλον μὲ χρυσομάργαρον· καὶ πολυ‐ τίμητα λιθαρόπουλα εἶχεν, ὀποὺ τὸ εἶδεν πᾶσα ἄνθρωπος καὶ ἐθαύ‐ | |
| 5 | μασε, ὁποὺ ἐσκοτώθη ὁ Ἀχιλλεὺς ὁ θαυμαστὸς καὶ μέγας καὶ δυνά‐ στης διὰ τὴν Βρισηΐδαν. | |
49.10 | Καὶ ὅταν ἐπάρθη ἡ Τρωάδα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας, αὐτὴ ἐσφάγη εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἀχιλλέως καὶ ἀπέθανεν. Καὶ ὡς εἶδεν τὸ ῥοῦ‐ χον ἐκεῖνον ὁ Ἀλέξανδρος, πολλὰ τὸν ἐπόνεσεν καὶ ἐκαύχησεν τὴν τιμὴν τῆς γυναικὸς ἐκείνης, τὸ πὼς καθαρὸν πόθον καὶ ἐνεμπιστε‐ | |
| 5 | μένην ἀγάπην ἐκράτησεν πρὸς τὸν Ἀχιλλέα, ὁποὺ εἰς τὸν κόσμον ὅλον ἄλλη μία γυναῖκα οὐδὲν ἐποίησε τέτοιαν ἐμπιστοσύνην. | |
49.11 | Καὶ πολλὰ τὴν ἐπαίνεσαν ὅλοι, ὅτι ὁ Ἀχιλλεὺς ἀπέθανεν, καὶ αὐ‐ τὴ ἀλλονοῦ ἀνθρώπου οὐδὲν ἠθέλησε νὰ γενῆ γυναῖκα. Καὶ εἶπεν ἡ Βρισηΐδα εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἀχιλλέως, ὅταν ἐσφάγην ὁ βασιλεύς· “Ἀχιλλέα μου καὶ λέοντα, ὁποὺ οἱ Τρωαδίτες ἀπὸ τὸν φόβον σου | |
| 5 | ἐτρόμαζαν, πῶς ἐγὼ ἡ ἀθλία νὰ ὑπηγαίνω εἰς ξένον τόπον, ὁποὺ ἐ‐ σύ, αὐθέντη μου λεοντόκαρδε, διὰ τ’ ἐμένα ἐχάθης; Κάλλιον τὸ αἷ‐ μα μου νὰ πέση εἰς τὸ μνῆμα σου καὶ ἐγὼ ἀτή μου νὰ πέσω κοντά σου περὶ νὰ γενῶ ζωντανὴ καὶ νὰ ἐπάρω ἄλλον ἄνδρα.” | |
49.12 | Καὶ εἶδεν τοὺς λόγους γε‐ γραμμένους ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐξενίσθην πολλὰ τὴν θαυμαστὴν ἐμπιστοσύνη τῆς φρόνιμης καὶ δόκιμης Βρισηΐδας καὶ εἶπεν ὅτι· “Ἐκ τὸν θεὸν ἔ‐ χει συμπάθιον καὶ ἀπὸ τὸν κόσμον ὅλον καύχημα μέγα ἔχει ἀπὸ | |
| 5 | τοὺς ἀνθρώπους ὅλους, διότι οὐκ ἠθέλησε νὰ γενῆ ἀλλονοῦ ἀνθρώ‐ που γυναῖκα· καὶ κάλλιον ἐποίησεν, ὅτι ὁ θάνατος ὁ τιμημένος ἔχει μέγαν καύχημα περὶ τὴν ἀτιμωμένην καὶ ἄχρηστον ζωήν.” | |
49.13 | Ἀκόμη ἔβγαλαν τῆς βασίλισσας ἐκεινῆς τὸ στεφάνιν καὶ ὅτε τὸ ἔβαλεν εἰς τὸ κεφάλιν, τότε ἄφανος ἐγίνετον ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀν‐ θρώπους καὶ τὴ νύκτα ἔλαμπεν ὡσὰν ὁ ἥλιος. Ἀκόμη τοῦ ἔβγαναν ἀ‐ | |
| πανωκλίβανον, ὁποὺ βάνουν ἀπανωθεὸν τὰ ἄρματα, ὁποὺ ἦτον τοῦ | ||
| 5 | Ἑκτόρου, ὁποὺ ἦτον ἐγκομησμένον μὲ μαργαριτάριν καὶ μὲ λιθαρό‐ πουλο πολυτίμητον καὶ σκέπασμα ἀπὸ τῆς ἀσπίδας τὸ τομάριν ἐγκο‐ μησμένον. | |
49.14 | Ἤφεράν του τὸ βιβλίον τοῦ φιλοσόφου τοῦ Ὁμήρου, ὁποὺ εἶχεν γράψει τὸν χαλασμὸν τῆς Τρωάδος ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοὺς πολέμους ἕως τὸ ἄκρος τῆς παρεμβολῆς. Καὶ ἠπῆρεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἀνάγνωσέν τον· καὶ αὐτοῦ εἶδε τοὺς πολέμους τῶν καλῶν ἀνδρει‐ | |
| 5 | ωμένων καὶ ἐλυπήθη πάνπολλα τὸν χαλασμὸν τῆς Τρωάδας. pars 49, 15—33 ad vers. V edita | |
49.15 | Καὶ τότε ἐσύντυχεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ εἶπεν· “Ὦ πό‐ σοι ἀνδρειωμένοι ὑψηλότατοι καὶ ἐκλαμπρότατοι ἀπελάτες ἔπεσαν διὰ μίαν γυναῖκα μαγαρισμένη!” | |
49.16 | Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐσέβην καὶ εἶπεν· “Τῆς Τρωάδος ποῦ εἶναι τῶν ἀνδρειωμένων ἀπελάτων τὰ ὀνό‐ ματα;” Καὶ ὑπῆγαν τον οἱ ἄρχοντες ἐκεῖ, ὅπου ἦσαν θαμμένοι, καὶ ἠπῆρεν σμύρνον καὶ λίβανον καὶ ἐθυμιάτισε τὰ μνήματά τους καὶ | |
| 5 | ἐλυπήθη καὶ ἔκλαυσεν μετὰ πολλῶν δακρύων καὶ εἶπεν· “Ὦ ἀν‐ δρειωμένοι μου διαλεκτοὶ ὁποὺ ἦστεν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, Ἀχιλλέα καὶ Ἕκτορα, ἐὰν σᾶς ἤθελα εὕρει ζωντανούς, ἤθελα σᾶς τιμήσει μὲ δωρήματα πολλὰ καὶ ἤθελα σᾶς ὑψώσει καὶ ἤθελα τιμηθῆ καὶ νὰ χαρῶ εἰς τὸν κόσμον μετ’ ἐσᾶς. Καὶ ἀφόντι σᾶς ηὗρα ἀποθαμένους, | |
| 10 | τῶν ἀποθαμένων ἡ τιμή τους ἔναι λίβανον καὶ σμύρναν, καὶ σᾶς ἐ‐ θυμίασα καὶ ὁ θεὸς συγχωρέσει σας μὲ τέτοιες ἀνδραγαθίες ὁποὺ ἐκάματε ὡς γράφει ὁ Ὅμηρος.” | |
49.17 | Καὶ ὡς ἤκουσαν οἱ φιλόσοφοι τὸν Ἀλέξανδρον, ὁ Μενέλαος καὶ ὁ Ἀριστοτέλης, | |
| εἶπαν τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Ὁ Ἀχιλλέας καὶ ἡ βασι‐ λεία σου εἶστεν ἑνοῦ πατρὸς παιδία, τῶν Ἑλλήνων τὸν θεόν τους | ||
| 5 | τὸν Ἀμμὼν εἶσθε υἱοί. Καὶ ἐμεῖς οἱ δύο τιμητικώτερα θέλομεν γρά‐ ψει τὰ ποιήματά σου παρὰ τὸν Ὅμηρον τῆς Φραγγίας.” | |
49.18 | Ὁ Ἀλέξανδρος πάλιν ἐστράφην εἰς τὴν Μακεδονίαν μὲ τὸ φουσάτο του ὅλο καὶ μὲ τοὺς βασιλεῖς, ὁποὺ εἶχεν ἐπάρει ἀπὸ τὴν Δύσιν μὲ τὸ σπαθί του. Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ εἶχαν διαβῆ χρόνοι τρεῖς, ὁποὺ ἦτον εἰς τὸ ταξίδι, καὶ ἐπαρέλαβεν κάστρη μὲ τὸ σπαθί του. | |
49.19 | Καὶ ὡς ἦλθαν οἱ μαντατοφόροι εἰς τὴν μητέρα του, ἐκαβαλλί‐ κευσεν ἡ Ὀλυμπιάδα καὶ ὁ Ἀριστοτέλης μὲ τὲς ἀρχόντισσες καὶ μὲ λαὸν πολὺν καὶ μὲ τὰ παιδία τους καὶ ἐσυναπάντησαν τὸν Ἀλέξαν‐ δρον εἰς τὸ ποτάμι τῆς Σκαμάνδρας. Καὶ αὐτοῦ τὸν ἐπροσκύνησαν μὲ | |
| 5 | τιμὴν καὶ μὲ δῶρα πολλά· καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθησαν ὅλοι καὶ ἦλθαν εἰς τὸ κάστρον τους εἰς τοὺς Φιλίππους. | |
49.20 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ἔκαμεν καταστολὴν τοῦ φουσάτου του καὶ ὅρισέν τους νὰ ἀνα‐ παυθοῦν μῆνες ἕξι· “Καὶ νὰ θρέφετε τὰ ἄλογά σας καλά, καὶ νὰ ἐκ‐ λαμπρύνετε τὰ ἄρματά σας, καὶ ἂς εἶσθεν ἕτοιμοι, καὶ ὅταν ἔλθη | |
| 5 | ὁρισμός μου, νὰ κινήσετε εἰς τὸ ταξίδι.” | |
49.21 | Καὶ ὅταν ἦλθαν οἱ ἐξ μῆνες, ἐσύναξεν τὰ φουσάτα του καὶ ἐποίησεν ἀρματωμένους ὅλους σιδερέϊνους νὰ στέκωνται κοντά του ἑκατόν, ὅλους ἀρματωμένους σιδερέϊνους, ὅλους ἀθέρα διαλεκτούς. Καὶ ἄφηκε τὴν μητέρα του | |
| 5 | καὶ τὸν διδάσκαλόν του εἰς τὸν τόπον του. | |
49.22 | Καὶ ἐποίησαν τὴν φορεσίαν ὅλοι ὅμοια καὶ τὰ ἄρματά τους ὅμοια μὲ τοῦ βασιλίσκου | |
| τὰ κερατόπουλα οἱ μπαρμποῦτες ἐγκοσμισμένες καὶ εἰς τὰ σκουτά‐ ρια τους ἦταν στορισμένοι λέοντες μὲ τὰ πτερὰ πλεμένα τῆς ἀσπίδας· | ||
| 5 | καὶ τὰ ἄλογά τους ἦταν κουβερτιασμένα ὅλα ἀπὸ πετσὶ κορκονδείλου. | |
49.23 | Καὶ ὅρισέν τους ὅτι μὲ τὲς τέντες τους νὰ πέφτουν τριγύρου τὲς τέντες τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ οὐδὲ κανεὶς ἐτόλμα εἰς τὴν τάξιν τῶν Μακεδόνων. Ὅρισεν καὶ ἐδιάλεξαν ἔμορφες γυναῖκες δύο χιλιά‐ δες νὰ περπατοῦν μὲ τὸ φουσάτο τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἡ πᾶσα μία μὲ | |
| 5 | τὴν ὄρθωσιν τοῦ προσώπου της. Καὶ ὁκάποιον ταιρεάρχην ἔβαλέν τον ἀπανωθεὸν τὲς γυναῖκες νὰ εἶναι εἰς τὸν ὁρισμόν του· καὶ ὅταν εἶχεν ὁ στρατιώτης ζήτησιν γυναικός, ἐπήαινεν εἰς τὸν ταιρεάρ‐ χην καὶ ἔδιδεν ἔνα χρυσὸν φλωρὶ καὶ ἔπαιρνε γυναῖκα καὶ ὅσες νύκτες ἐκράτειεν τὴν γυναῖκα, τόσα φλωρία ἔδιδεν τὸν ταιρεάρχην. | |
49.24 | Καὶ πάντα οἱ ἑκατὸ τῶν Μακεδόνων ἦσαν κοντά του καὶ ὅλοι τὸ γιόμα καὶ τὸν δεῖπνον εὑρίσκοντάν του εἰς τὴν τάβλα του καὶ μετ’ αὔτους ὁμίλειεν. Καὶ ἀτός του ὁ Ἀλέξανδρος ἐγένετον μικρότερος ἀπὸ ὁλουνοὺς καὶ μὲ ταύτην τὴν τάξιν ἐπαινοῦσαν τὸν Ἀλέξανδρον. | |
49.25 | Βοηβόντας μέγας πρωτοστράτουρας ἦτον ὁλουνῶν ὁ Πτολομαῖος, ἄνθρωπος ὀρθὸς καὶ δίκαιος εἰς τὴν κρίσιν του καὶ εἰς ὅλα τὰ ποι‐ ήματα τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦτον δόκιμος. Καὶ ὅταν ἐσκοτώνετον ἀπὸ τοὺς στρατιώτας τῶν Μακεδόνων, ὁ Ἀλέξανδρος ἐδιάλεγεν κάλλιον | |
| 5 | καὶ ἔβανέν τον πάλιν εἰς τὸν τόπον ἐκείνου, διότι πάντα νὰ εἶ‐ ναι ἑκατὸν ἀρματωμένοι. | |
49.26 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὴν Ἀνατολὴ μὲ τὰ φουσάτα του· καὶ κάστρη ὁποὺ ἐπροσκυνοῦσαν | |
| μὲ τὸ θέλημάν τους, εἶχαν μεγάλη τιμὴν καὶ συμπάθιον ἀπὸ τὸν βασιλέα· καὶ ὅσοι τὸν ἀντίστεκαν ὀλίγο, τὸν τόπον τους καὶ τὰ κά‐ | ||
| 5 | στρη τους τὰ ἐχάλα καὶ τοὺς ἀποκεφάλιζεν. | |
49.27 | Ἀπ’ αὐτὸν τὸ ἔρ‐ γον ἤκουσεν ὁ κόσμος ὅλος καὶ ἐτρόμαξεν. Ὅλοι οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ αὐθέντες τῆς Παλαιστίνης καὶ τῶν Ἰουδαίων τὸ βασίλειον ἧσαν ἀποκάτου τὸν βασιλέα τῆς Περσίας, τὸν Δάρειον. Καὶ πολλοὶ ἀπὸ τὴν | |
| 5 | Περσίαν καὶ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον ἔδραμαν καὶ ὁμολόγησαν τοῦ Δαρείου τοῦ βασιλέως τὸ πὼς ἦλθαν ἔξαφνα ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὸ φουσάτο του. | |
49.28 | Ὁ Δάρειος, τῆς Περσίας ὁ βασιλεύς, ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους, ὄρθωσεν ἔναν ἀποκρισάρη καὶ ἀπέστειλέν τον μὲ τέτοιαν ἐπιστολήν· Περὶ ὅταν ἔστειλεν ὁ Δάρειος ἐπιστολὴν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
| 5 | “Ὁ Δάρειος ὁ βασιλεύς, τῶν βασιλέων ὁλουνῶν βασιλέας, ὁποὺ εἶ‐ μαι τρανὸς πολλὰ καὶ ὑψηλότατος τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ βασιλέας, ὁποὺ εἶμαι μέ‐ γας καὶ ὑψηλότατος τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ καὶ τιμημένος ἀπὸ ὅλους τοὺς βασιλεῖς καὶ ἴσα μὲ τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, εἶμαι καὶ λάμπω ὡς ὁ ἥλιος καὶ ὁ ὁρισμός μου ἔναι εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην, ὥσπερ τοῦ ἡλίου οἱ ἀκτῖνες λάμπουν | |
| 10 | εἰς τὸν κόσμον ὅλον ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴν ἕως τὴν Δύσιν καὶ ἀπὸ τὸν Βορέαν ἕ‐ ως τὴν Δύσιν καὶ ἀπὸ τὸν Βορέαν ἕως τὴν Μεσημβρίαν, οὕτως ἔναι ὁρισμὸς ὁ ἐδικός μου εἰς ὅλα τὰ μέρη. | |
49.29 | Ὁκάτι λόγος μοῦ ἐσέ‐ βη εἰς τὰ ὦτα καὶ ἤκουσα, ὦ υἱὲ τοῦ Φιλίππου, ὅτι ὅλην τὴν Ἑλ‐ λάδαν ἐπαρέλαβες καὶ ἕως τὴν μεγάλην Ῥώμην ἦλθες καὶ ὅλα τὰ βα‐ σίλεια τῆς Δύσης καὶ τοὺς ἀφεντάδες ἀνακάτωσες καὶ ἐχάλασές | |
| 5 | τους παντελῶς. Ἀκόμη ἦλθες καὶ ἕως τὸν Ἰκειανὸν ποταμὸν καὶ | |
| οὐδὲν σὲ ἔσωσεν τόσον ὁποὺ ἠπῆρες, ἀμὴ ἦλθες καὶ ἕως τὸν τόπον τοῦ Νότου καὶ τῆς Βαραβαρίας τὰ μέρη. | ||
49.30 | Ἀκόμη καὶ εἰς τὴν Θε‐ οπίαν ἦλθες καὶ ἐπαράλαβες τοῦ κόσμου ὁλουνοῦ τὰ βασίλεια καὶ εἶναι εἰς ὁρισμόν σου, ὁποὺ αὐτὰ μὲ τελοῦσαν λιζάτον, καὶ οὐδὲν ἐχόρτασες, ἀμὴ ἀποκότησες καὶ ἠπῆρες μου ὅλα τὰ λιζάτα. | |
49.31 | Καὶ ἦλθες καὶ εἰς τὴν Ἀσίαν καὶ εἰς τὴν Ἀγρίδα καὶ εἰς τὰ Τάραντα κοντὰ εἰς τὸν τόπον μου ἐπάτησες μὲ τοὺς ἀτιμω‐ μένους τοὺς ῥυμπαραίους τοὺς Μακεδόνας τοὺς δούλους καὶ τελητά‐ δες τοὺς ἐδικούς μου, ὁποὺ μὲ ἐδούλευεν ὁ πατέρας σου ὁ Φίλιππος | |
| 5 | καὶ ἤφερνέ μου τὸ λιζάτον κάθε χρόνον· καὶ ἐσὺ ἦλθες εἰς τὸν τό‐ πον τῆς Περσίας νὰ δουλεύης. Θαρρῶ οὕτως νὰ γένη καὶ λέγω σου· σώνει σου τὸ γονικόν σου καὶ εἰς τὴν γενεάν σου νὰ ἀφεντεύης νὰ εἶσαι τιμημένος. | |
49.32 | Ἀκόμη καὶ τὴν Ἑλλάδαν ἔχε την ἀποκάτω σου καὶ τὰ ζακόνια καὶ τὸ λιζάτο, ὁποὺ ἤφερεν ὁ πατέρας σου ὁ Φίλιπ‐ πος, συμπαθῶ σοῦ το νὰ τὸ ἔχης. Καὶ ἐτούτην τὴν ἐλεημοσύνην σοῦ δίδω νὰ τὴν ἔχης καὶ διὰ τὴν παραφθαρσίαν καὶ λουλίαν, ὁποὺ ἔχεις | |
| 5 | ἀτός σου καὶ μὲ τοὺς ῥυμπαραίους τοὺς Μακεδόνας, ὁποὺ εἶσαι καὶ ἐσὺ ὅμοιος αὐτονῶν, Ἀλέξανδρε. | |
49.33 | Καὶ ἐὰν οὐδὲν σοῦ φανῆ καὶ στέρξης τοὺς λόγους μου, σηκωθῆ θέλω μὲ ὅλην μου τὴν δύναμιν, τῆς Περσίας τὰ φουσάτα, καὶ οὐδὲν σὲ θέλει χωρέσει πούπετες τό‐ πος νὰ κρυβηθῆς ἀπὸ ἐμένα καὶ ἀπὸ τὸ σπαθὶ τὸ ἐδικόν μου θέλεις | |
| 5 | παιδευτῆ ἀτός σου καὶ τὸ ῥυμπαρικόν σου.” | |
50t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλεν ὁ Ἀλέξανδρος ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου. | |
50.5 | Ἀλέξανδρος ἀπέστειλεν ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου τοῦ βα‐ | |
| σιλέως καὶ ἔγραψεν οὕτως· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὁλονῶν καὶ τῶν αὐθεντάδων αὐθέντης, ἐσὺ μὲ ἀπόστειλες νὰ ἐλθοῦ‐ | ||
| 5 | με νὰ σὲ δουλεύωμε· διὰ τὴν ψυχήν σου ἐλεημονήθης καὶ ὁρίζεις καὶ ἐμένα νὰ μὲ φέρουν εἰς τὴν βασιλείαν σου δεμένον· καὶ ἐμεῖς εἰς τὴν βασιλεία σου ἐρχόμεσθε. | |
50.6 | Καὶ ἂν ἐσὺ ἀχαμνοὺς καὶ μι‐ κροὺς μᾶς ἔχης, ἀμὴ ἐμεῖς εἴμεθε ὡσὰν τὸν λιθάριν τὸν ἀδαμαντίνον ἀκονητόν, οὕτως θέλομε φανῆν εἰς σὲ σένα· καὶ ὡσὰν τοῦ πιπεριοῦ τὰ σπυρία θέλομε φανῆ εἰς σὲ σένα ἁψέα ὡσὰν τὴν γλῶσσαν {τὴν | |
| 5 | γλῶσσαν} τοῦ ἀνθρώπου, ὁποὺ ἀμπουκώνει σπυρία πολλὰ καὶ καί‐ γουν τὴν γλῶσσάν του πάνπολλα. Οὕτως ἔρχομαι καὶ ἐγὼ καταπάνω σου νὰ ἐπάρω τὴν αὐθεντία σου καὶ νὰ ἐπονομασθῶ τῆς Περσίας βασιλεύς. | |
50.7 | Εἰς τὰ μεγαλεῖα τοῦ θεοῦ θαρρῶ οὕτως νὰ γενῆ, ὁποὺ ἐσὺ γί‐ νεσαι ὁμοῖος μὲ τὸν θεόν, καὶ μηδὲν θαρρῆς τὸν ἐμαυτόν σου εἰς τοὺς Πέρσας νὰ ἐξεβῆς ὄμπροσθέν μου εἰς πόλεμον, ὅτι 〈οἱ Πέρ‐ σαι〉 εἶναι 〈ὥσπερ〉 στολισμένες γυναῖκες εἰς τὸν πόλεμον· ἀμὴ | |
| 5 | τῶν Μακεδόνων τὰ φουσάτα εἶναι λέοντες· ἀμὴ ἔβλεπε τὴν ζωήν σου νὰ μηδὲν τὴ χάσης.” | |
50.8 | Ὁ Τάρειος τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐδέκτηκε καὶ ἀνάγνωσάν τη· καὶ ἐγέμισε θυμὸν καὶ χολὴν μέγαν καὶ πρὸς τοὺς ἀποκρισαρίους ὀποὺ ἦσαν ἐκεῖ εἶπεν· “Δείξετέ μου πόσων χρο‐ νῶν παιδὶ ἔναι ὁ Ἀλέξανδρος καὶ πόσον φουσάτον ἔχει μὲ τοῦ | |
| 5 | λόγου του;” | |
50.9 | Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀπεκρίθηκαν καὶ εἶπαν του· “Θέ‐ λει εἶσται τώρα χρονῶν τριάντα τὴν σήμερον, ὄμορφος καὶ ἀνδρει‐ ωμένος πολλά· τὸ χέριν του εἰς τὸ δόσιμον ἔναι πολὺ καὶ ὁ λόγος του στερκτὸς εἶναι πάντοτε.” Καὶ 〈ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴν〉 τὴν φρόνεσίν του | |
| 5 | 〈ἐγρύκησεν〉 ὁ βασιλεύς· ἔχει φουσάτον μὲ τὸν ἐμαυτόν του πεντακόσιες χιλιάδες. Ὁ φρόνιμος ὁ Σολομῶν εἰς τὰ χαρτία του ἔλεγεν· “Τὸ γέλασμα τοῦ στόματος καὶ τὸ περπάτημά του, δείχνο‐ με τὴν βασιλεία σου, ὅτι 〈βασιλικὸν〉 ἔχει ὁ Ἀλέξανδρος.” | |
50.10 | Ὁ Τάρειος 〈τ〉ὸν εἶδεν κατὰ νοῦ του καὶ εἶπεν· “Μὰ τὴν ἀλήθειαν εἶναι βασιλικὰ αὐτούνα τὰ σημάδια· ἀμὴ οὐδὲν πιστεύω νὰ εἶναι ἀληθινά.” Ὅρι‐ | |
| σεν ἐπὶ τὸν τόπον καὶ ἐπὶ τὰ μέρη ὅλα νὰ μαζώνουνται, ὄπου οὑ‐ | ||
| 5 | κάποτες οἱ γλῶσσες ὅλες ἐποίησαν τὴν πυργοποιίαν καὶ αὐτοῦ οὑκάποτες τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐμοιράσθησαν ὅλες οἱ γλῶσσες. | |
50.11 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Τάρειος ὅρισεν νὰ μαζωθοῦν τὰ φουσάτα του καὶ αὐτὸς ἔγραψεν ἐπιστολὴν εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον· “Νὰ μηδὲν παραδοθῆτε τὸν Ἀλέξανδρον· ὅτι ἐγὼ μὲ τὴν δύναμίν μου ἔρ‐ χομαι εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ὀγλήγορα σᾶς θέλω ἐλευθερώσειν | |
| 5 | ἀπὸ τὸ κακόν.” | |
51t | Περὶ ὅταν ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τῶν Ἰουδαίων τὸν τόπον. | |
51.1 | Ἀλέξανδρος ἐσέβην μὲ τὸ φουσάτο του εἰς τῶν Ἰουδαίων τὸν τόπον εἰς τῶν Ἑβραίων τὴν αὐθεντίαν καὶ εἰς τὸ βασίλειόν τους. Καὶ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ὅριζάν τον οἱ Ἑβραΐδαι μὲ εὐγε‐ νάδα καὶ μὲ φρόνεσιν καὶ τιμὴν τὴν Ἱερουσαλὴμ τὴν αὐθεντία καὶ | |
| 5 | τὸ βασίλειόν τους. Καὶ ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἐπαρακάλειεν καὶ ὑμνοῦσαν τὸ θεὸ τὸν Σαβαὼθ καὶ ἦτον ἀρχιερεύς. | |
51.2 | Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὁ Ἀλέξανδρος ἔστειλεν ἀποκρισιάρην εἰς αὐτουνοὺς μὲ ἐπιστολὴν τέτοιαν· “Εἰς τοὺς Ἑβραίους ὁποὺ ὁ‐ μολογεῖτε τὸν θεὸν τὸ Σαβαώθ, εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ ὅπου ηὑρί‐ σκεσθε.” Καὶ οἱ Ἑβραῖοι ὡς εἶδαν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου, | |
| 5 | ἔστειλαν ἕναν Ἑβραῖον καὶ εἶπαν· “Ἐμεῖς οἱ εὑρισκόμενοι τὸν βασιλέα τὸν Ἀλέξανδρον, χαίροις, Ἀλέξανδρε βασιλεῦ· τὰ ὅσα | |
| μᾶς ἐμήνυσες, μὲ χαρὰν τὰ ἐδέχθημε· καὶ νὰ ἠξεύρης, Ἀλέξανδρε βασιλεῦ, ἀφότις ἐδιαβήκαμε τὴν Μαύρην θάλασσαν, οὐδενοῦ βασιλέ‐ ως ἐφαλτζώσαμεν μὲ τὴν δύναμιν τοῦ παντοκράτορος τοῦ θεοῦ τοῦ | ||
| 10 | Σαβαώθ. | |
51.3 | Καὶ ὕστερα μᾶς ἐπαρόργησεν ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ ἔβαλέ μας εἰς τὰ χέρια τοῦ βασιλέως τοῦ Ναβουχοδο‐ νόσωρ τῆς Περσίας καὶ πολλοὺς χρόνους εἴμεστε εἰς αἰχμαλωσίαν· καὶ πάλιν ὀπίσω ἐγυρίσαμε εἰς τὸν τόπον μας καὶ εἴμεθεν ἀποκά‐ | |
| 5 | του τὴν δεξιὰν τὴν χεῖραν τῆς Περσίας, ὁποὺ ἡ οἰκουμένη—ὅλος ὁ κόσμος—ἔναι ἀποκάτω της. | |
51.4 | Καὶ ἂν ἐμεῖς ἐσένα παραδοθοῦμε, αὔριον ἔρχεται ὁ βασιλεὺς ὁ Τάρειος καὶ μᾶς χαλάει ὅλον τὸν τόπον τὸν ἔμνοστον τῆς Ἰερουσαλήμ· καὶ ἂν τὸν Τάρειο νὰ πατάξης καὶ τὰ σπαθία του νὰ τζακίσης, ἔλα μὲ ἀγάπην εἰς τὴν Ἱερουσα‐ | |
| 5 | λὴμ καὶ ὁλονοῦ τοῦ κόσμου νὰ σὲ φήσωμεν βασιλέαν τῆς οἰκουμέ‐ νης ὅλης ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους· καὶ ἂν οὐδὲν πατάξης τὸν Τάρειον, μηδὲν βουληθῆς νὰ σεβῆς εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ.” | |
51.5 | Καὶ ἕναν Ἑ‐ βραῖον ἔστειλαν μὲ ἐπιστολὴν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Ἀλέξανδρος τὴν ἐπιστολὴν ἀνάγνωσε καὶ ἄλλην ὅρισε καὶ ἔγραψέν τους· “Ἀλέ‐ ξανδρος ὁ βασιλεὺ〈σ〉 τῶν βασιλέων, ὅλους ὅσοι εὑρισκόμενοι εἰς | |
| 5 | τὴν Ἱερουσαλὴμ γράφω· πολλά, ὑψηλοί, μοῦ ἐστείλετε, εἶδα καὶ ἔμα‐ θά τα καὶ οὐδὲν πρέπει ἐσᾶς ἄνθρωποι τὸν θεὸν τὸν ζῶντα, ὁποὺ ἔχετε, νὰ εἶσθε ἀποκάτου τῶν ἀνθρώπων, τῶν εἰδώλων νὰ προσκυνᾶτε, καὶ μηδὲν ἀπαντέχετε εἰς τὸν Τάρειον νὰ τοῦ πλερώνετε λιζάτον καὶ δόσιμον. Ἐγὼ ἂν οὐδὲν προσκυνήσω τὸν θεὸν εἰς τὴν Ἱερου‐ | |
| 10 | σαλήμ, εἰς τὸν Τάρειον οὐδὲν ὑπηγαίνω εἰς τὸν πόλεμον· καὶ νὰ τὸ ἠξεύρετε ἐσεῖς ὅτι τὴν δεξιὰν 〈ἐκ〉 τοῦ Ταρείου ἐγλήγορα σᾶς θέλω | |
| ἐλευθερώσει.” Τὸν Ἑβραῖον ἀπέστειλεν ὀπίσω καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐκίνησεν κατοπιθεόν του εἰς τὸ κάστρον. | ||
51.6 | Ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἤκουσεν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔμασεν τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐποίησαν βουλὴν καὶ εἶπαν· “Καλὸν ἔναι ἐμᾶς νὰ δεχθοῦμε τὸν Ἀλέξανδρον καὶ νὰ σεβῆ εἰς τὸ κάστρον μας· ἐγὼ εἶδα εἰς τὸν ὕπνον μου ἐτούτην τὴ | |
| 5 | νύκτα τὸν προφήτην Δανιὴλ καὶ ἐλάλει μετ’ ἐμέ· αὐτὸς ὁποὺ ἔρχε‐ ται πρὸς ἐσᾶς, ἐγὼ σᾶς λέγω καὶ ἐπροφήτευσα ὅτι θέλετε λυτρω‐ θῆν ἀπὸ τὰ χέρια τῆς Περσίας, ὅτι, ὅσον σᾶς ἐπῆρε, σᾶς θέλει τὸ πληρώσειν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς αὐτουνούς.” | |
51.7 | Ἐτοῦτος ὁ λόγος ἄρε‐ σεν ὁλονῶν τῶν ἀνθρώπων· καὶ ὁ Ἀλέξανδρος εἶδεν αὐτὴν τὴν νύ‐ κταν ὄνειρον ὅτι τοῦ ἐφάνη ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἐντυμένος εἰς τῶν ἀρχιερέων τὴν φορεσίαν καὶ εἶπε του· “Ἔλα πρὸς ἐμᾶς, Ἀλέ‐ | |
| 5 | ξανδρε, καὶ σέβα εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ αὐτοῦ προσκύνησε τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὸν παντοκράτορα τὸν Σαβαώθ, καὶ ἀφότις τὸν προσκυνήσεις, σύρε εἰς τὸν Τάρειον καὶ αὐτὸν θέ‐ λεις πατάξει καὶ τζακίσειν καὶ θέλεις γενεῖ αὐθέντης τῆς Περσί‐ ας καὶ βασιλέας.” | |
51.8 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὸν ὕπνον ἐσηκώθην καὶ ἔδειξεν τὸ ὄνειρόν του, ὁποὺ εἶδεν τοὺς ἄρχοντες, καὶ ἐκίνησεν ὀρθὰ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Καὶ ὅταν ἐζύγωσε πρὸς τὸ κάστρον, ἤ‐ κουσεν ὁ προφήτης Ἱερεμίας ὅτι ἔρχεται, ὅρισεν καὶ ἐμαζώκθην | |
| 5 | ὅλον τὸ ψυχολόγιν, μικροί τε καὶ μεγάλοι, νὰ ἐξεβοῦν εἰς συνα‐ πάντησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
51.9 | Καὶ ἐντύθη καὶ ἐσ〈τ〉ολίσθην ὁ προ‐ φήτης Ἱερεμίας εἰς ἀρχιερέων ἐντυμασία καὶ χίλιοι ἄνθρωποι ἀν‐ ταμοῦ μὲ λαμπάδες καὶ θυμιάτους καὶ μὲ καντῆλες ἐσυναπάντησαν | |
| τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐθυμιάτισάν τον. | ||
52t | Περὶ ὅταν εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος τὸν προφήτην Ἱερεμία. | |
52.1 | Ὁ 〈Ἀ〉λέξανδρος ὡς εἶδεν τὸν προφήτην Ἱερεμίαν, εἶπεν τοὺς ἄρχοντές του ὅτι· “Ἐτοῦτον εἶδα εἰς τὸν ὕπνον μου καὶ μετ’ αὐτὴν τὴν φορεσίαν μοῦ ἐφάνην·” καὶ ἔτζι ἐπέζευσεν ἀπὸ τὸ ἄλογόν του καὶ ἐπροσκύνησέ τον ἕως τὴν γῆν. Ὁ προφήτης Ἱερε‐ | |
| 5 | μίας τὸν ἐθυμιάτισεν μὲ σμύρνον καὶ λίβανον ὡς ἄξιον βασιλέαν καὶ εὐλόγησέν τον καὶ ἀπὸ τὸ χέριν τὸν ἐπίασεν καὶ ἐσέβεσέν τον εἰς τὴν Ἰερουσαλήμ. | |
52.2 | Καὶ ἐσέβασέ τον εἰς τὴν ἐκκλησίαν τὴν ἐδική μας καὶ ἐπροσκύνησε εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων τὴν Σιών. Καὶ ὁμολόγησέν του τὸ πῶς τὴν ἔκτισεν ὁ Σολομῶν ὁ βασιλεύς· καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἐρώτησεν· “Δεῖξε μου, ποιουνοῦ θεοῦ εἶστε | |
| 5 | ἐσεῖς;” | |
52.3 | Ὁ προφήτης τὸν ἀποκρίθην καὶ εἶπεν· “Ἕνα θεὸν ἐ‐ μεῖς ἐμπιστεύομε καὶ ὁμολογοῦμε, ὁποὺ ἐποίησεν τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ ὅλους ὁρᾶν καὶ αὐτὸν μάτιν οὐδὲν ὁρᾶν, οὐδὲ οὗτος ἤκουσεν καὶ εἰς καρδίαν ἀνθρώπου ἐσέβην.” | |
52.4 | Ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐθαύμασεν καὶ εἶπεν ὅτι· “Ἀληθινὰ ἐσεῖς ὑψηλοῦ θεοῦ εἶστε α〈ἰχ〉μάλωτοι· καὶ πιστεύω καὶ ἐγὼ εἰς αὐτὸν τὸν θεὸν καὶ ὁμολογῶ καὶ προσκυνῶ καὶ ὑμνῶ τον καὶ χαρίζω του ἐκείνου τὰ | |
| 5 | δῶρα καὶ τὸ λιζάτον, ὁποὺ ἤθελα ἐπάρειν ἀπὸ ἐσᾶς, ὡσὰν ἀπὸ τὶς γλῶσσες ὅλες, τὸν θεὸν τὸν ἐδικό σας νὰ ἔναι καὶ θεὸς ἐδικός μου καὶ ἡ ἀγάπη του καὶ ἡ ἐλεημοσύνη του νὰ εἶναι μετ’ ἐμένα.” | |
52.5 | Καὶ ἠπῆρεν ὁ προφήτης χρυσάφιν πολὺν μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κάστρου αὐτουνοῦ καὶ ἤφεραν τὸ κανίσκιν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον· | |
| καὶ αὐτὸς οὐδὲν ἠθέλησε νὰ τοὺς ἐπάρη τίποτες, ἀμὴ εἶπεν· “Ἂς ἔναι δώρημα ἀντίτοπα τὸν θεὸν τὸν Σαβαώθ.” Καὶ {εἶπεν} ἐξέβην | ||
| 5 | ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὸν τόπον τῶν Ἑβραίων καὶ ἐζύγωσε πρὸς τὸ μέρος τῆς Αἰγύπτου καὶ μετ’ αὐτὸν ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἕως τὸ μεσημέριν καὶ ὅλον τοῦ ἐπροφήτευσεν, τὸ τί {εἶπεν} ὁ προφήτης Δανιὴλ ἐμπροτύτερα εἶχεν εἰπεῖν διὰ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
52.6 | Καὶ εἶπεν· “Ἔλα, Ἀλέξανδρε, μὲ ἀγάπην καὶ προσκύνει τὸ θεὸν τὸ Σα‐ βαὼθ καὶ πάντοτε καὶ νύκταν καὶ ἡμέραν παρακάλει τὸν θεὸν εἰς βοήθειάν σου καὶ τὴν δύναμιν ὅλην τῆς Περσίας θέλεις χαλάσειν· καὶ ἐσὺ ὑπηγαίνεις εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ θέλεις τὴν ἐπάρειν· καὶ | |
| 5 | τὸν Πῶρον τῆς Ἰνδίας θέλεις σκοτώσειν· καὶ εἰς ἀσθένειαν με‐ γάλην θέλεις πέσειν. Ἀμὴ ἀπὸ πολλοὺς τὸ χέρι τοῦ θεοῦ τοῦ Σα‐ βαὼθ θέλει εἶστεν ἀπάνω σου καὶ ὁλονοῦ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν Ἀ‐ νατολὴν ἕως τὴν Δύσιν θέλεις ὀνομασθεῖς βασιλέας καὶ αὐτῆς ὅλα αὐτά, ὁποὺ σοῦ εἶπα, θέλεις ποιήσειν. | |
52.7 | Καὶ κοντὰ εἰς τὸν παράδεισον θέλεις ἐλθεῖν καὶ αὐτοῦ θέλεις εὑρεῖ ἀνθρώπους καὶ οἱ γυναῖκες εἶναι φυλακωμένες, ἀμὴ ὅλοι ζοῦν ἀπὸ ὑπωριβὰ ὄχι ἄλλο, καὶ ἡ ἐντυμασία τους μόνον τὸ τομάριν τους 〈εἶναι〉 καὶ | |
| 5 | μὲ ἀγάπην κοντὰ εἰς τοὺς ἀγγέλους θρέφουνται· αὐτοὶ Μακάριοι ὀνομάζουνται ἀπὸ τὸν θεόν. | |
52.8 | Καὶ ὅλα αὐτὰ θέλεις ἰδεῖν, Ἀ‐ λέξανδρε· ἀκόμη σὲ θέλουν καὶ αὐτοὶ ὁμολογήσειν διὰ τὴν ζωήν σου καὶ διὰ τὸν θάνατόν σου· ἀμὴ ἐμὲ μηδὲν ἀφήνης εἰς πικρίαν, Ἀλέξανδρε, ἔπαρε τίποτες ἀπὸ ἐμᾶς διὰ τὴν ἀγάπην μας.” Καὶ ὁ | |
| 5 | Ἀλέξανδρος εἶπεν τοῦ προφήτου Ἱερεμίου· “Ὡσὰν ἔναι ὁ ὁρισμός σου. ἔτζι νὰ γένη.” | |
52.9 | Καὶ ὅρισεν ὁ προφήτης καὶ ἤφεραν λιθα‐ ρόπουλο λυχαντίριν καὶ εἰς τὸ λυχαντίρι ἦτον γραμμένον τὸ ὄ‐ νομα τοῦ θεοῦ τοῦ Σαβαώθ· καὶ αὐτὸν τὸ λιθαρόπουλον ἐβάστα εἰς τὴν μπαρμπούτα του 〈ὁ〉 Ἰησοῦ〈σ〉 τοῦ Ναυῆ, καὶ ὅταν ὑπήγαινε εἰς τὸν | |
| 5 | πόλεμον μὲ τοὺς Ἕλληνες νὰ πολεμήση, αὐτὸ ἐβάστα εἰς τὸ κε‐ φάλιν του. | |
52.10 | Καὶ ὅρισεν καὶ ἤφεραν τὸ σπαθὶν τοῦ Γολιὰθ τοῦ Ἕλληνος, ὁποὺ τὸν ἐτρόπωσε ὁ Δαβὶδ ὁ βασιλέας {τῶν Ἑλλήνων} τῶν Ἑβραίων. Καὶ ὅρισεν καὶ ἤφεραν τὴν κατζιδέϊνην μπαρμπού‐ ταν διχαλὴν τοῦ Σαμψὼν τοῦ ἀνδρειωμένου μὲ τοῦ ὀφιδίου τὰ νύ‐ | |
| 5 | χια καμωμένη· καὶ τὸ κοντάριν τοῦ Σαμψὼν 〈ἤφεραν〉 ἀδαμάντινον, ὁποὺ κανένα σίδερον οὐδὲν τὸν ἔστεκε· καὶ ἤφεράν του σκουτά‐ ριν ἀπὸ σίδερον ἀνοικτόν, ὅτι αὐτὸ τίποτας ἄλλον σίδερον οὐδὲν τὸ ἀπερνάει, ὀποὺ εἶχεν γενεῖ τοῦ Υἱοπάνθατου, υἱοῦ τοῦ Σαοὺλ τοῦ βασιλέως. | |
52.11 | Καὶ τοῦ κάστρου οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἐπροσκύνη‐ σαν δέκα χιλιάδες μαγδάλια καὶ ἄλογα καλὰ διαλεκτὰ ἑκατό· καὶ ἀπέκει τὸν εὐλόγησεν ὁ προφήτης καὶ εἶπεν ὅτι· “Οὐδένας τόπος καὶ κάστρη νὰ μηδὲν σὲ ἀντισταθῆ·” καὶ ἔπειτα ἐ‐ | |
| 5 | γύρισε ὀπίσω. | |
53t | Περὶ ὅταν ἐπῆγεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Αἴγυπτο. | |
53.1 | Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Αἴγυπτον ἐδιάβην καὶ τῆς Αἰγύπτου οἱ ἄνθρωποι ἦλθαν καταπάνου του εἰς τὸν πόλεμον καὶ πάλιν ἐ‐ γύρισαν ὀπίσω, οὐδὲν ἐτόλμησαν νὰ πολεμήσουν. Καὶ ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ἔπεσε τριγύρου τὸ κάστρον τῆς Αἰγύπτου καὶ πολλὰ δυνατὰ | |
| 5 | τὸ ἐπολέμησεν αὐτὴν τὴν ἡμέραν. | |
53.2 | Καὶ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦτον κά‐ μα πολὺ τοῦ ἡλίου καὶ ἦτον λίμνη κοντὰ εἰς τὸ κάστρον καθάριον πολλά· καὶ ἦ‐ τον κρύον ὥσπερ πάγος. Ὁ Ἀλέξανδρος ἦλθεν ἀπὸ τὸ πολὺν κάμαν {καὶ ἦλθεν} εἰς τὴν λίμνην νὰ κολυμπήση καὶ ἐσέβην ἀπέσω, καί, τὸ νερὸν ὡς ἦτον | |
| 5 | κρύον, ἐπλευρίτωσεν καὶ τὸ φουσάτον ὅλον ἐσέβην εἰς λογισμὸν μέγαν καὶ εἰς φόβον μεγάλον καὶ θλῖψιν ἦλθαν. | |
53.3 | Καὶ τῆς Αἰ‐ γύπτου οἱ ἄνθρωποι ἔμαθαν ὅτι ἀρρώστησεν ὁ Ἀλέξανδρος· ἔστει‐ λαν ἐπιστολὴν τοῦ γιατροῦ τοῦ Φιλίππου καὶ ἔγραφεν οὕτως· “Εἰς τὸν μέγαν γιατρὸν τὸν Φίλιππον· ἐὰν ἐσὺ μὲ τὰ βοτανικά σου θα‐ | |
| 5 | νατώσης τὸν Ἀλέξανδρον, ἐσέναν ἔχομε ἐμεῖς ὅλη ἡ Αἴγυπτος αὐ‐ θέντη καὶ μέγας καὶ τρανὸς ἄνθρωπος νὰ ὀνομασθῆς εἰς τὸν βασι‐ λέα τὸν Τάρειον καὶ τιμὲς μεγάλες νὰ ἔχης.” | |
53.4 | Ὁ Φίλιππος τὴν ἐπιστολὴν εἶδεν καὶ ἀνάγνωσέν την καὶ ἐγέλασεν πολλὰ καὶ ἐκατέλυσέν την καὶ ἐχολομάνησεν καὶ ἀπόστειλέν τους ἐπιστολὴν ἄλλην καὶ εἶπε τους ὅτι: “Ἐγὼ ἂν ἤθελα ἀγαπήσειν τὸ βασί‐ | |
| 5 | λειόν σας, ἐμέναν ὁ αὐθέντης μου ὁ Ἀλέξανδρος πάραυθε μοῦ τὸ ἤθελεν δώσειν· ἀκόμη ἄλλα βασίλεια ὀποὺ ἐπῆρε μὲ τὸ σπαθὶν μεγαλειώτερα ἤθελεν μοῦ δώσειν. | |
53.5 | Καὶ μάθετε, ἄνθρωποι τῆς Αἰ‐ γύπτου ζῶα τετράποδα ἄγνωστοι γαϊδάροι ὁποὺ νοῦν οὐκ ἔχετε, ἔνα κλωνὶν ἀπὸ τὸ κεφάλιν τοῦ Ἀλεξάνδρου ὅλοι οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς οὐδὲν ἀξιάζουν· ἀμὴ ἐσεῖς τέτοιαν δουλείαν καὶ δημηγερσίαν | |
| 5 | ἐποιήσετε, εὑρεῖν τὸ θέλετε ἀπάνου σας. Καὶ νὰ ἠξεύρετε ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι γερὸς καὶ καλὰ καὶ διὰ ὀλίγες ἡμέρες νὰ τὸν ἰδῆτε καβαλλάρην εἰς τὸ μέγαν τὸ ἄλογον.” | |
53.6 | Καὶ εἶδαν τὴν ἐ‐ πιστολὴν καὶ ἀνάγνωσάν την καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ Φιλίππου | |
| τοῦ γιατροῦ καὶ σκιάσθησαν πολλά· καὶ ἔγραψαν ἄλλην ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον βουλλωμένη καὶ ἀπόστειλάν του καὶ εἶπαν· | ||
| 5 | “Μηδὲν ἐμπιστεύεσαι τὸν Φίλιππον, ὅτι μὲ τὰ βοτανικά του ἐσένα φαρμακώνειν· καὶ νὰ τὸ ἠξεύρης, Ἀλέξανδρε, ὅτι οὐδὲν ἔναι ἐ‐ νεμπιστεμένος ἐδικός σου, ἀμὴ ἔναι δημηγέρτης σου.” | |
53.7 | Καὶ ἤ‐ φεραν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀντιόχου καὶ αὐτὸς τὴν ἔδωκεν τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου καὶ ἀνάγνωσέ την καὶ ἐκράτην την εἰς τὰ χέρια του· τὴν αὐτὴν ὤραν ἦλθεν ὁ γιατρὸς ὁ Φίλιππος μὲ τὰ βοτανικά του | |
| 5 | τῆς γιατρείας νὰ πῆ καὶ εἶπεν του· “Σηκώσου ἀπάνω, Ἀλέξανδρε, καὶ πίε βοτανικὰ νὰ γειάνης.” Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐσηκώθην καὶ ἠπῆρεν τὸ ποτήριν εἰς τὰ χέρια του καὶ ἐδάκρυσεν καὶ εἶπεν ὅτι· “Τοῦτο τὸ ποτήριν τάχατες εἰς καλόν μου θέλει γενεῖν, ὦ Φίλιππε.” Ἐδοκήθην ὁ γιατρὸς καὶ ἐπῆρε τὸ ποτήριν | |
| 10 | καὶ ἔπιεν τὸ ἡμισὸ καὶ ἀπέκει ἔδωκεν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἔ‐ πιέν το. | |
53.8 | Καὶ ἐπῆρεν τὸ χαρτὶν καὶ ἔδωκέν το τοῦ Φιλίππου καὶ ἀνάγνωσέν τον καὶ ἔσεισε τὸ κεφάλιν του καὶ ἔκλαυσεν πι‐ κρὰ καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, ἐὰν ἤθελα ἐγὼ νὰ χάσω τὸ κεφάλιν τὸ ἐδικό σου, ποιουνοῦ αὐθεντὸς ἤθελα γενεῖ ἐνεμπιστε‐ | |
| 5 | μένος; Καὶ ὁ θάνατος ὁ ἐδικός σου ἤθελε ἀνακατώσει τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου.” Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Ὁ γιατρὸς {ὁποὺ} πούπετες τὸν βα‐ σιλέαν οὐδὲν σκοτώνει· πᾶσα γιατρὸς ἔχει μεγάλην ἐνεμπιστοσύ‐ νην.” | |
53.9 | Καὶ ἔπεσεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐκοιμήθην ὅλην τὴν ἡμέ‐ ραν ἀναπαυτικά· καὶ πρὸς τὸν δεῖπνον ἐσηκώθην καὶ ὅρισεν καὶ ἔκραξαν τοὺς Μακεδόνους καὶ ἐδείπνησαν μὲ τὸν Ἀλέξανδρον· καὶ πάλιν ἐκοιμήθην ὅλην τὴ νύκταν ἀναπαυτικά. Καὶ ἐπὶ τῆς αὐρίου | |
| 5 | ὅρισεν καὶ ἀρματώθην τὸ φουσάτον καὶ ἀρχέρισαν ὁλόγυρα τὸ κά‐ στρο νὰ πολεμοῦν. | |
53.10 | Καὶ ἔβαλεν {τε}τραμπούκους ὁλόγυρα τὸ κά‐ στρο νὰ πολεμοῦν ἑκατό· καὶ ὅλοι ἔρριχναν ἀπέσω εἰς τὸ κάστρον καὶ οἱ σαγίτες ἐσέβαιναν ὡσὰν τὰ σύγνοφα εἰς τὸ κάστρον, ὥστε τὸν ἥλιον ἐσκότιζαν. Καὶ οὐδὲν ἠμποροῦσαν τῆς Αἰγύπτου ὁ λαὸς | |
| 5 | ἔξωθε νὰ τηρήσουν ἀπὲ τὸ κάστρον· καὶ ἀρχίρισαν νὰ φωνάζουν καὶ νὰ παρακαλοῦν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἔλεγαν· “Ἐλεημοσύνη ποίησε εἰς ἐμᾶς, Ἀλέξανδρε καὶ ἐδικέ μας τοπικὲ αὐθέντη καὶ υἱὲ τοῦ βασιλέως τοῦ Νεκτεναβοῦ.” | |
53.11 | Καὶ ὅρισεν καὶ ἐσταμάτησεν τὸν πόλεμον καὶ ἐσέβην εἰς τὸ κάστρον· καὶ ὠρώτησέν τους, τὸ πῶς εἴπετε ὅτι· “Ἐγὼ υἱὸς τοῦ ἐδικοῦ σας τοῦ Νεκτεναβοῦ τοῦ βα‐ σιλέως; Δείξετέ μου τὴν ἀλήθειαν.” Καὶ ἀρχίρισαν νὰ τοῦ δείχνουν | |
| 5 | καταλεπτά, καθὼς τοὺς εἶχεν ἀφήκει ὁ Νεκτεναβός, ὅνταν ἔφυγεν ἀπὸ τὸ βασίλειόν του ἕνα πιττάκιν· | |
53.12 | “Ὅτι ἐγὼ οὐδὲν ἠμ‐ πορῶ καταπρόσωπο νὰ πολεμήσω μὲ τὸν Τάρειον καὶ ὑπηγαίνω ἀπ’ ἐσᾶς γέροντας καὶ νέος θέλω ἔλθει πρὸς ἐσᾶς ἐτῶν τριάντα νέος. Καὶ ἱστορήσετε τὸ πρόσωπόν μου εἰς τὸν στύλον, ὁποὺ ἔ‐ | |
| 5 | ναι εἰς τὴν μέσην τῆς Αἰγύπτου, καὶ νὰ βάλετε στὸ κεφάλι μου τὸ στεφάνι {εἰς τὸ κεφάλιν} τῆς ἱστορίας. Καὶ ὅποιος ἐλθῆ καὶ σταθῆ κοντὰ εἰς τὸν στύλον καὶ πέσει τὸ στεφάνιν ἀπάνω εἰς τὸ κεφάλιν του, αὐτὸν νὰ προσκυνήσετε ὅτι ἔναι υἱός μου· καὶ ἀπ’ αὐτὸ τὸ σημάδιν ἐγρυκήσαμεν ὅτι εἶσαι αὐθέντης καὶ βασιλέας | |
| 10 | ἐδικός μας, Ἀλέξανδρε.” | |
53at | Περὶ ὅταν ἐπῆγε ὁ Ἀλέξανδρος στὸ στύλον τοῦ Νεκτεναβοῦ. | |
53a1 | Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους, ὑπῆγεν πρὸς τὸν στύλον τοῦ Νεκτεναβοῦ καὶ ἐζυγωστέκοντα εἰς τὸ πρόσωπόν του, τὸ στεφάνιν ἔπεσεν ἀπὸ τὸ κεφάλιν τοῦ Νεκτεναβοῦ καὶ ἔπεσε εἰς τὸ κεφάλιν τοῦ Ἀλεξάνδρου· τῆς Αἰγύπτου οἱ μεγιστάνοι | |
| 5 | καὶ ὁ κοινὸς λαὸς ὡς εἶδαν τὸ τοιοῦτον πρᾶγμα, ἔφριξαν θαῦμα μεγάλον. | |
53a2 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν εἰς τὴν μέσην τῆς Αἰγύπτου καὶ ἐποίησαν στύλους τέσσαρους ὑψηλούς· εἰς τὸν ἔναν στύλον, τὸν χρυσόν, ἐποίησε τὸν ἐμαυτόν του ὅλον μὲ χρυσάφιν ἱστορισμένον· εἰς τὸν δεύτερον στύλον ἐποίησεν τὸν Πτολομαῖον· εἰς τὸν τρί‐ | |
| 5 | τον στύλον ἐποίησεν τὸν Ἀντίοχον· εἰς τὸν τέταρτον στύλον ἐ‐ ποίησεν τὸν ἀντρειωμένον τὸν Φιλόνην. | |
53a3 | Καὶ ὅλους ἐποίησε νὰ θεωροῦν πρὸς τὴν Ἀνατολήν· καὶ τὸν στύλον τὸν ἐδικόν του ὅρισεν καὶ ἐποίησάν τον ὑψηλότερον παρὰ ὅλους καὶ ἤβλεπεν εἰς τὴν Αἴγυπτον ἀπέσω. Καὶ ὅρισεν καὶ ἐχάλασαν τὸ κάστρον καὶ | |
| 5 | τὸν Φίλιππον τὸν γιατρὸν τὸν ἐποίησεν ς’ ὅλην τὴν Αἴγυπτον αὐ‐ θέντη. | |
53a4 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ηὗρεν κρυμμένα χρήματα πολλά, ὁ‐ ποὺ εἶχαν ἔχη οἱ πρώην βασιλεῖς. Καὶ ὅλον τὸ ἐμοίρασεν τοῦ φουσάτου ὁ Ἀλέξανδρος. | |
54t | Περὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Τάρειος εἰς τὸν Εὐφράτην ποταμὸν νὰ πολεμήση μὲ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
54.1 | Ἦλθαν μαντάτα εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἄρχοντες τῆς Αἰγύ‐ πτου καὶ ὁμολόγησάν του καὶ εἶπαν· “Νὰ ἠξεύρης, βασιλέα Ἀ‐ | |
| λέξανδρε, ὅτι ὁ Τάρειος ὁ μέγας βασιλεὺς τῆς Περσίας μὲ ὅλης τῆς Ἀνατολῆς τὰ ἀρίφνητα φουσάτα εἰς τὸ ποτάμιν ἔπεσεν, τὸν | ||
| 5 | Ἐφράτην ποταμόν.” | |
54.2 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς λό‐ γους, ἀκόμη οὐδὲν ἔφθασεν εἰς τὸν Ἐφράτην ποταμόν, καὶ ὅρισεν καὶ ἔγραψαν τὸ φουσάτον του. Καὶ ηὗρεν ἑξακόσιες χιλιάδες στρα‐ τιῶτες καβαλλαραίους καὶ πεζοὺς ηὗρεν πενήντα χιλιάδες στρα‐ | |
| 5 | τιῶτες. Καὶ ὁ Τάρειος ἔγραψεν τὸ φουσάτον του καὶ ηὗρεν χί‐ λιες χιλιάδες καβαλλαραίους ἀρματωμένους καὶ πεζοὺς ηὗρε ἑκα‐ τὸν χιλιάδες στρατιῶτες. | |
54.3 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἔπιασαν καταπατητάδες τοῦ Ταρεί‐ ου· ὁ Ἀλέξανδρος {καὶ} ὅρισεν νὰν τοὺς τυραγνήσουν διὰ νὰν τοῦ μολογήσουν τὴν ἅπασαν ἀλήθειαν. Καὶ ὅρισεν καὶ τοὺς ἐκρατοῦ‐ σαν, ὥστε νὰ βραδυάση, καὶ ὅταν ἐνύκτωσεν, ὅρισαν καὶ ἄναψαν | |
| 5 | πᾶσα ἄνθρωπος ἱστίαν. Καὶ ἠπῆρεν καὶ ἀνέβασέν τους εἰς ἕναν τόπον ὑψηλόν. | |
54.4 | Καὶ εἶδαν τὲς ἑστίες τὲς ἀρίφνητες καὶ ἐ‐ θαύμασαν τὸ πλῆθος οἱ καταπατητάδες ἀπὸ τὲς ἱστίες καὶ ἀπό‐ λυκέν τους. Καὶ ὑπῆγαν ὀπίσω πρὸς τὸν Τάρειον καὶ εἶπεν τους· “Ἔτζι ἔναι ζακόνι τῶν Μακεδόνων· ὅποιον νὰ πιάσουν εἰς τὸν πό‐ | |
| 5 | λεμον, οὐδέναν ἄνθρωπον ἀφήνουν ζωντανόν. Καὶ ὅταν θέλω πολε‐ μήσειν μὲ τὸν Τάρειον, ἐσεῖς νὰ μηδὲν ἔλθετε εἰς τὸν πόλεμον· κάλλιον ἔναι τοῦ ἀνθρώπου ἡ ζωὴ περὶ πρᾶγμα τοῦ κόσμου ὁλονοῦ. | |
54.5 | Καὶ εἰπὲν τοῦ Ταρείου ὅτι πρέπει ὁ βασιλεὺς μὲ τὸν βασι‐ λέα νὰ πολεμήση ὄχι φουσάτον χωρὶς τὸν βασιλέαν τους· καὶ ὅ‐ ταν θέλωμε ἐκτυπήσει τὸν πόλεμον, εἰπές του, νὰ μὴ γυρεύη ὁ‐ ποὺ εἶναι τὰ ἁμάξια τὰ χρυσᾶ, ὁποὺ εἶναι γραμμένα τῶν λεοντά‐ | |
| 5 | δων τὰ πρόσωπα καὶ ὁποὺ ἰδοῦν τὲς μπαρμποῦτες τὲς χρυσὲς ὁ‐ ποὺ λάμπουν καὶ τρουμπέτες καὶ ἀνακαράδες καὶ φαρία ἀρματωμέ‐ να, ἐκεῖ ἔναι τὸ ἀλλάγιν τοῦ Ἀλεξάνδρου νὰ μὴ γυρεύσην.” | |
54.6 | Καὶ τόμου τὲς ἐπαρέγγειλεν, ἀφῆκεν τους. Καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν Τάρειον τὸν βασιλέα καὶ ἔδειξάν του τὸ ὅσον εἶδαν μὲ τὰ ὀμ‐ μάτιά τους, πολὺ πλῆθος φουσάτον καὶ πολὺ ἐκαγχοῦσαν τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον. Καὶ ὅρισεν καὶ ἔκοψαν τὲς γλῶσσες τους, νὰ μηδὲν ἀ‐ | |
| 5 | κούσουν τῆς Περσίας τὰ φουσάτα 〈καὶ σκιασθοῦν〉. | |
54.7 | Καὶ ἐποί‐ ησαν βουλὴν καὶ ὄρθωσαν νὰ κινήσουν εἰς τὸν πόλεμον καὶ οἱ αὐθέντες τοῦ εἶπαν· “Αὐθέντη βασιλέα Τάρειε, οὐδὲν πρέπει ἐσὺ ἀτός σου νὰ πολεμήσης μὲ τὸν Ἀλέξανδρον τὸν υἱὸν τοῦ Φιλίππου | |
| 5 | τοῦ βασιλέως, ὅτι αὐτὸς ῥυμπὰς καὶ κλέφτης ἔναι καὶ μικρότε‐ ρος ἀπ’ ὅλους τοὺς βασιλεῖς.” Καὶ τὸν Τάρειον ἐφάνη αὐτὸς ὁ λόγος καλός. | |
54.8 | Ὁ Τάρειος ὁ φοβερὸς βασιλέας ἔκραξεν τὸ βοε‐ βόντα του τὸν μέγαν πρωτοστράτορα ποὺ εἶχεν εἰς ὅλους, ὀνόμα‐ τι Τωμιμάτον, καὶ εἶπεν τον· “Ἔπαρ〈ε〉 φουσάτον ἀπὸ τοὺς Πέρσας ἑξακόσιες χιλιάδες διαλεκτούς, ἔπαρε καὶ ἀπὸ τοὺς Μήδους δια‐ | |
| 5 | κόσιες χιλιάδες, ἔπαρε καὶ ἀπὸ τὴν Θεοπίαν διακόσιες χιλιάδες διαλεκτοὺς καὶ πεζούς, ἔπαρε δοξιότες διαλεκτοὺς χιλιάδες τε‐ τρακόσιες καὶ πέρασεν τὸν Ἐφράτην ποταμὸν καὶ σύρε, ὁποὺ εὕ‐ ρης τὸν Ἀλέξανδρον τὸν υἱὸν τοῦ Φιλίππου, καὶ νὰν μοῦ τὸν φέρετε εἰς τὴν βασιλείαν μου· εἰ δὲ ἀρχιρίσει νὰ φεύγη ὀμπρός σου, | |
| 10 | νὰ τὸν διώξης ἐπὶ ὅλον τὸν κόσμον· καὶ σύρε εἰς τὸ ῥιζικὸν τὸ ἐδι‐ κόν μου καὶ ὁ θεὸς τῆς Περσίας ἔναι εἰς βοήθειάν σου μετὰ σένα.” | |
54.9 | Ὁ Μίμαντος ἠπῆρεν τὸ φουσάτον καὶ ἐπέρασεν τὸν Ἐ‐ | |
| φράτην ποταμὸν καὶ εἶδεν τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ὀρ‐ θώθην εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσε τὸ φουσά‐ τον τῆς Περσίας, ὅρισεν καὶ ἀρματώθηκεν τὸ φουσάτον του. | ||
54.10 | Καὶ ὅλοι ἐκαβαλλίκευσαν καὶ ὅλους εἶπεν ὁ Ἀλέξανδρος· “Ὦ θαυμαστοί μου καὶ ἀνδρειωμένοι μου καὶ ἠγαπημένοι μου ὅλως ἐγ‐ καρδιακοί μου Μακεδόνες καὶ τῆς Παφλαγονίας καὶ τῆς Λακοδαι‐ | |
| 5 | μονίας πρωτοκαβαλλαραῖοι χρυσοπτερνιστηράτοι, ἡ σκέπη τοῦ θε‐ οῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ ἡ χάρη του καὶ ἡ ἐλεημοσύνη του καὶ ἡ δύναμις τοῦ θεοῦ, ὁποὺ ἐσεῖς τὸν εἴδετε τὴν βοήθειάν του, τὸ πὼς τὴν Ῥώμην ἠπήραμεν καὶ τὲς θαλάσσες τὰ νησία ὅλα ὀνομάσθημεν αὐθέντης καὶ τὴν Ἱερουσαλὴμ ἠπήραμεν καὶ αὐτοῦ | |
| 10 | τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἐπροσκυνήσαμεν καὶ μὲ τὴν δύναμίν του ἠπήραμεν τὴν Αἴγυπτον καὶ ὣς τὸν μέγαν αὐθέντη τὸν βασιλέα τῆς Περσίας ἤλθαμεν· καὶ ἂν καὶ αὐτὸν τζακίσωμεν, νὰ γνωρίζετε, τῶν ἀνθρώπων αὐτουνῶν θέλομεν γενεῖν αὐθεντάδες. | |
54.11 | Καὶ ἐὰν αὐτὸς ἐμᾶς τζακίση, νὰ ἠξεύρετε εἰς ὅλον τὸν κό‐ σμον ὀμπρὸς τὰ ὀμμάτια του, οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ ἐγλυτώσωμε. Καὶ κάλλιον ἔναι ἐμᾶς ὅλους τὴν σήμερον ἡμέρα ν’ ἀποθάνωμεν περὶ ὀμπρὸς τοὺς Πέρσας νὰ φεύγωμεν· τοῦ φρονίμου καὶ τοῦ ἀνδρειω‐ | |
| 5 | μένου κάλλιον ἔναι ὁ θάνατος ὁ τιμημένος περὶ τὴν ἄχρηστον ζωὴν καὶ ἀτιμωμένην.” | |
55t | Περὶ ὅταν ἔδωσε λόγον ὁ Ἀλέξανδρος τῶν ἐδικῶν του. | |
55.1 | Ἀμὴ νὰν τὸ ἠξεύρετε ἐσεῖς ὅτι ἐγλήγορα τὸν θέλομεν τζα‐ | |
| κίσειν, ὅτι ὁ βασιλεύς τους ὁ Τάρειος οὐδὲν ἔναι μετ’ αὐτουνοὺς καὶ τὸ φουσάτον ἔναι πάντα αὐτοκέφαλον, ὅταν οὐδὲν ἔχουν τὸν βασιλέαν τους εἰς τὴν μέσην τους. | ||
55.2 | Καὶ ἐσᾶς ἐλέει θεοῦ ὅλον σᾶς ἀρχίρισε νὰ τοὺς τζακίζετε καὶ τοὺς τετοιώνετε, νὰ τοὺς σκοτώνετε, ὅτι ἐσεῖς εἶσθε λύκοι καὶ αὐτοὶ εἶναι πρόβατα· ὀμ‐ πρὸς ς’ ἕναν λύκον πολλὰ πρόβατα φεύγουν, καὶ αὗτοι οἱ Περσῆδες | |
| 5 | εἶναι γυναῖκες. Καὶ παρακαλῶ σας ἀπὸ τοὺς πολέμους ὅλους, ὁποὺ ἐκάμετε, ἔχω νὰ σᾶς ἰδεῖν, ὅτι ἐσεῖς εἶσθεν μὲ τὸν βασιλέαν σας ἀντάμα· καὶ ὅταν ἔρχετον φουσάτον ἐγλήγορα εἰς τὸν πόλεμον, αὐ‐ τὸν ἔναι δυνατὸν καὶ ἀνδρειωμένον· καὶ ἐσεῖς ἀτοί σας τοὺς ἠ‐ βλέπετε τὸ πὼς ἔρχουνται ὡσὰν καταναγκασμένοι εἰς τὸν πόλεμον, | |
| 10 | τώρα ἐγλήγορα μὲ τὸν θεὸν θέλουν ἀρχιρίσου νὰ φεύγουν.” | |
55.3 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ἐκαβαλλίκευσεν εἰς τὸ ἄλογόν του τὸ μέγαν καὶ ἔβαλεν τὴν μπαρμπούταν του εἰς τὸ κεφάλιν του καὶ ὄρθωσεν τὰ φουσάτα του εἰς τρία τάγματα· καὶ ἀτός του ἤρ‐ χετον μὲ τὸ ἀλλάγιν του ἐξοπίσω μὲ ὅλους τοὺς Μακεδόνους καὶ | |
| 5 | ἀπόστειλεν τὸν Ἀντίοχον καὶ τὸν Πτολομαῖον εἰς τὰ δύο τάγμα‐ τα. | |
55.4 | Καὶ ἔτζι ὑπῆγαν ἀπάνου τους ἐγλήγορα καὶ ἐκτυπήθησαν μὲ τὰ κοντάρια καὶ ἐτζάκισαν τὰ κοντάρια τους καὶ ἔσυραν τὰ σπαθία τους καταπρόσωπα ἐπὶ τὰ δόντια ἐκτυπήθησαν. Καὶ οἱ Περ‐ σῆδες οὐδὲν ἠμπόρεσαν νὰ βαστάξουν τὰ ἀκονητὰ σπαθία τῶν Μα‐ | |
| 5 | κεδόνων καὶ ἔτζι ἔδωκαν εἰς τροπὴν καὶ εἰς φυγὴν ὀπίσω μεγάλην· Ἀλέξανδρος μὲ ταυτουνοὺς σμικτὰ εἰς τὸν πόλεμον ἤρχετο ὣς τὸ πέσιμον τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως. | |
55.5 | Ὁ Τάρειος ὡς εἶδεν τὸ | |
| φουσάτον του τζακισμένον, εἰς γλήγορον ἄλογον ἐκαβαλλίκευσεν καὶ ἔφυγεν. Ὁ Ἀλέξανδρος ὡσὰν τοὺς ἐτζάκισεν, ὅρισεν καὶ ἔθα‐ ψαν τοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς ζωντανοὺς ὅρισεν καὶ ἀπόλυκέν τους | ||
| 5 | καὶ εἶπεν· “Ἔτζι νὰ συντύχετε τὸν βασιλέα σας τὸν Τάρειον, νε‐ μάλον σου ἔναι τῶν Περσῶν ἡ αὐθεντία καὶ δός μου λιζάτον καὶ φουσάτον καὶ ἄπεχε, ὅτι ἐγὼ ἐσκότωσα τὸν πρωτοστράτοραν τὸν βο‐ εβόντα τὸν Μίμαντον τοῦ Ταρείου.” | |
55.6 | Καὶ ἔτζι ἐσηκώθην ἀπὸ τὸ πέσιμόν του καὶ ἐπέρασεν τὸν Ἐφράτην ποταμόν· καὶ τόμου ἐπέρασεν, ἐχάλασεν τὰ γιοφύ‐ ρια ὅλα τοῦ Εὐφράτη ποταμοῦ. Ὁ Τάρειος τῆς Περσίας *** | |
55.13 | *** ἐκτυ‐ πήθησαν τὰ φουσάτα σὺν ἀλλήλοις τὰ δύο. | |
55.14 | Καὶ ἐκ τῶν κοντα‐ ρίων ὁ ἔκτυπος καὶ τῶν σπαθίων ὁ κουδουνισμὸς εἰς τὰ ἀλλάγια ἀπὸ τὰ φαρία καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ὁ ἔκτυπος τόσος πανμέγεθος, | |
| ὅτι καὶ τῆς γῆς αὐτῆς ἐβάρεαν ὁ κόσμος. Καὶ ὁ σφαγμὸς ἦ‐ | ||
| 5 | στον εἰς τὰ δύο φουσάτα ἀπὸ τὸ ταχὺ ἕως τὸ δειλινόν· καὶ ἔτζι ἔδωκα νὰ φεύγουν τῆς Περσίας τὸ φουσάτον. | |
55.15 | Οἱ Μα‐ κεδόνες τοὺς ἐδίωξαν τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας· καὶ ἐσκο‐ τώθησαν ἀπὸ τῆς Περσίας τὸ φουσάτον τέσσαρες χιλιάδες καὶ δια‐ κόσιες χιλιάδες ζωντανοὺς ἐπίασαν καὶ ἤφεράν τους εἰς τὸν | |
| 5 | Ἀλέξαν〈δρον〉. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπεν πρὸς αὐτουνοὺς ὅτι· “Πλέ‐ ον εἰς τὸν πόλεμον μηδὲν ἐλθῆτε, ἂν θέλετε τὴν ζωήν σας·” καὶ ὅρισεν καὶ ἀπόλυκέν τους ὅλους. Ὁ Τάρειος μὲ ἑκατὸν καβαλλα‐ ραίους ἔφυγεν καὶ ἐγλύτωσεν εἰς τὸ κάστρον τῆς Περσίας. | |
55.16 | Ἀλέξανδρος ἐζύγωσεν εἰς τὴν Βαβυλωνίαν καὶ οἱ | |
| καστρινοὶ οὐδὲν τὸν ἄφηκαν μὲ τὸν πόλεμο νὰ ζυγώση ἕως ἑκα‐ τὸν μίλια, τόσον ἦτον ἡ Βαβυλωνίαν μεγάλην. Καὶ οὐδὲν τὸν ἄφη‐ καν νὰ πέση κοντὰ εἰς τὸ κάστρον. | ||
55.17 | Καὶ ὁ Ἐφράτης ποταμὸς ἐσέβαινεν ἀπέσω καὶ πάλιν ἔτρεχεν ἔξωθεν τριγύρου τὸ κάστρον. Καὶ ἦτον μέγαν ποτάμιν, ὅτι ἄλογον οὐδὲν τὸ ἐπέρναν ποδοβολῇ. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ἔπεσεν ἀπανω‐ | |
| 5 | θεὸν τὸ κάστρον μὲ τὸ πέσιμόν του· καὶ ὅρισεν καὶ ἔσκαφταν αὐλάκια εἰς τὴν μέσην τοῦ φουσάτου καὶ κοντὰ τὸ ποτάμιν ἔ‐ σκαφταν πολλὰ πλατύν, διότι νὰ σεβῆ τὸ νερὸν ἐπὶ τὰ αὐλάκια, ὁποὺ ἔσκαπταν οἱ ἄνθρωποι. | |
55.18 | Μίαν γοῦν νύκταν εἶχαν ἑορτὴν μεγάλην οἱ Βαβυλωνίτες, τὸν θεὸν τὸν ἐδικόν τους ἐγιόρταζαν, καὶ ὅλοι εἰς τὴν ἐκκλησίαν τους τὸν Ἀπόλλαναν ἐμαζώχθησαν τὴν νύκταν αὐτήν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὸ φουσάτον του ἦλθεν αὐτὴν | |
| 5 | τὴν νύκταν καὶ ἐγύρισεν τὸν Εὐφράτην ποταμὸν ἀπὸ τὸ κάστρον καὶ ἔβαλεν τὸ νερὸν ἐπὶ τὰ αὐλάκια, ὃ εἶχεν σκαμμένα· καὶ ἠ‐ πῆρεν τὸν κάμπον καὶ ἐσέβην τὸ φουσάτον εἰς τὸ κάστρον τῆς Βαβυλωνίας καὶ ὅρισεν καὶ ἄναψαν τὴν Βαβυλωνίαν ὅλην τριγύρου. | |
56.1 | 〈Οἱ〉 Βαβυλωνίτες ὡς εἶδαν τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ κάμω‐ μαν, ὁποὺ τοὺς ἐποίησεν, ὅλοι μίᾳ φωνῇ τὸν ἐπαρακαλοῦσαν· “Ἐ‐ λέησον ἡμᾶς, ἐλεήμον, Ἀλέξανδρε καὶ ὁλονοῦ τοῦ κόσμου βασιλέα καὶ τῆς Περσίας ὅλης αὐθέντης.” Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὅρισεν ὁ Ἀλέ‐ | |
| 5 | ξανδρος καὶ ἔσβεσαν τὲς ἱστίες ὅλες· καὶ τότες τὸν ἐπροσκύνη‐ σαν ὅλοι οἱ Βαβυλωνίτες μικροὶ καὶ μεγάλοι. | |
56.2 | Καὶ εὐφήμισαν τὸν Ἀλέξανδρον μεγάλῃ τῇ φωνῇ βασιλέα ὅλης τῆς οἰκουμένης καὶ δῶρα πολυτίμητα τοῦ ἤφεραν καὶ τὸ χρυσάφιν τοῦ Ταρείου, ὃ ἦ‐ τον δύο βολὲς χίλιες χιλιάδες τάλαντα καὶ χίλια ἄλογα θρεμμέ‐ | |
| 5 | να τοῦ σταύλου τοῦ Ταρείου. Ἐξήβαλάν του λέοντες ἑκατὸν ὅλον μὲ ἁλύσους ἀργυροδιαχρύσους καὶ πάρδους χιλίους τοῦ κυνηγίου καὶ φαρία Ἀράπικα πεντακόσια, ὁποὺ ἦσαν διαλεκτὰ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλογα τῆς γῆς· ἐξήβαλάν του δισχιλιάδες σταγόνια χρυσᾶ. | |
56.3 | Ἐξήβαλάν του ποτήρια ἐγκομησμένα μὲ χρυσομάργαρον καὶ μὲ πο‐ λυτίμητα λιθαρόπουλα· ἐξήβαλάν του κοῦπες μεγάλες χίλιες ὁλό‐ χρυσες ἐγκομησμένες μὲ θαυμαστὰ λιθαρόπουλα. Ἐξήβαλάν του τρεῖς χιλιάδες τῶν ἀλόγων ἄρματα, ὁποὺ ἦσαν ἀπὸ ὀψάρια αὐτὰ τὰ ἄρματα, τὰ | |
| 5 | πετζία αὐτὰ σίδερον οὐδὲν τὰ ἐπέρναν. | |
56.4 | Ἐξήβαλάν του 〈τὸ〉 ἀπανωφόριν τοῦ Σὲρξ τοῦ βασιλέως τῆς Περσίας, ὁποὺ τὸ εἶχεν ἐγκομησμένο μὲ τοῦ φιδίου τὰ ὀμμάτια καὶ μὲ πολυτίμητα λιθάρια θαυμαστά. Ἐξέβαλάν του 〈τὸ〉 στέμμα τοῦ Σοσόχου τοῦ βασιλέως, ὁποὺ εἶχεν γενεῖ τοῦ κό‐ | |
| 5 | σμου ὁλονοῦ βασιλεύ〈σ〉· ἐξήβαλάν του τραπέζιν ἀπὸ τὸν ζάφει‐ ραν τὸ λιθαρόπουλον τοῦ βασιλέως τοῦ Ταρείου, ὅταν ἔτρωγεν ἀ‐ πάνω εἰς τὸ τραπέζιν, ποτέ του κακόκαρδος οὐδὲν ἦτον. Καὶ αὐ‐ τοῦ ἐποίησεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Βαβυλῶναν τριάντα ἡμέρες. | |
57t | Περὶ ὅταν ἐπῆρεν ὁ Ἀλέξανδρος τὴν Βαβυλωνίαν. | |
57.1 | ὁ Τάρειος ὁ βασιλεὺς ἤκουσεν ὅτι ἐπῆρεν ὁ Ἀ‐ λέξανδρος τὴν Βαβυλωνίαν ἐπικράθηκεν πολλὰ καὶ ἐθλίβην ἀπέσω εἰς τὴν καρδίαν του καὶ εἶπεν· “Ὦ ἐγὼ ὑψηλόφρονος ὁ Τάρειος, τὸ πὼς τὸν ἐμαυτόν μου μὲ ἐπιγείους ἀνθρώπους οὐδὲν ἐκαταδεχό‐ | |
| 5 | μουν νὰ ἐσυντυχαίναμάν τους καὶ ἐγὼ ἔπεσα χειρότερος καὶ τώ‐ ρα τὴν ζωὴν τὴν ἐδική μου ἔχασα! Καὶ ἐγὼ οὐράνιος θεὸς ἐπο‐ νομαζόμουν καὶ τώρα ἐκατήντησα χειρότερος ἄνθρωπος, ἕνας ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς τοὺς μικρότερους ἦλθεν καὶ ἐχάλασεν καὶ ἐτζά‐ κισεν τὸ βασίλειον τὸ ἐδικόν μου! | |
57.2 | Ὦ ἐγὼ ὁ ἄτυχος ὁ Τάρειος, ἡ τιμή μου ἡ πρώτη εἰς ἀγαθὸν ἤρχετον καὶ τώρα μὲ ἐγέλασεν τὸ ῥιζικόν μου καὶ ἐφάνηκέ μου ὥσπερ τῆς ὀχέντρας τὸ φαρμάκι! Ἀ‐ μὴ καλὰ λέγει ὁ λόγος ὅτι ‘ὅποιος ἅνθρωπος μὲ ἀδικία ἐπαίρ‐ | |
| 5 | νει καὶ χαίρεται, ὕστερα πληρώνει μὲ θλῖψιν καὶ δάκρυα πολλά·‘ εἶπε καὶ ὁ Σολομῶν ὁ φρόνιμος εἰς τὲς παροιμίες του, ὀποὺ ‘ἡ χαρὰ ἔρχεται ὕστερα εἰς μεγάλην θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν.‘ | |
57.3 | Καὶ ἐγὼ πολλὰ ξένα πράγματα καὶ αὐθέντες μὲ χαρὰν μεγάλην ἠ‐ πῆρα· τώρα πληρώνω τὴν ἀντιμοιβὴν μὲ πολλὰ δάκρυα. Ἀμὴ κάλ‐ λιον τὸ ἔχω ν’ ἀποθάνω εἰς τὸν πόλεμον τῶν Μακεδόνων πάρεξ ὁ‐ | |
| ποὺ ζῶ ἄτυχα.” | ||
57.5 | Κάποιον ἀρχοντόπουλο τοῦ Ταρείου ἀπὸ τοὺς Πέρσες, ὀνόματι Ἄβυσσος, ὅταν εἶδε τὸν Τάρειον, ἐλυπήθην πολ‐ λὰ καὶ εἶπε τοῦ Ταρείου· “Βασιλεῦ Τάρειε, ἐγὼ ἂν ἠμπορῶ νὰ φονέψω τὸν Ἀλέξανδρον, τί νὰ μὲ ποιήσης;” Ὁ Τάρειος | |
| 5 | τὸν ἀπεκρίθην· “Ὦ ἠγαπημένε μου Ἄβυσσε, ἂν ποιήσης ἐσὺ καὶ σκοτώσης τὸν Ἀλέξανδρον, τὴν Περσίαν ὅλην τὴν ἐλευθερώνεις, | |
| καὶ ὁ θάνατος ὁ ἐδικός σου νὰ ἔναι εἰς τὸν τόπον τῆς ζωῆς σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ ἐμένα τὸ βασίλειόν μου ἀπὸ τὸ χέριν τὸ ἐ‐ δικό σου θέλει γενεῖ καὶ ἐσὺ πολλὰ μέγας ἀπὸ τοὺς Πέρσας θέ‐ | ||
| 10 | λεις ὀνομασθῆ.” | |
57.6 | Αὐτὸν τὸν λόγον εἶπεν ὁ Ἄβυσσος καὶ ἀρμα‐ τώθην καὶ ἔβανεν ἀπὸ κλίβανον σημάδιν τῶν Μακεδόνων ἀπανω‐ θεὸν τὰ ἄρματα. Καὶ ἦλθεν καὶ ἐσμίγθην εἰς τὸ φουσάτον τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου. Ὁ Ἀλέξανδρος ἀρματωμένος ἐκαβαλλίκευεν καὶ ἔγρα‐ | |
| 5 | φεν τὸ φουσάτον του· καὶ ὁ Ἄβυσσος ἦλθεν κοντά του μὲ τῆς Μα‐ κεδονίας τὸ σημάδιν καὶ κοντὰ εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἐσίμωσεν. | |
57.7 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἦτον ὅλον ἀρματωμένος· καὶ ἠπῆρεν τὸ σπαθίν του καὶ ἦρθεν νὰ τὸν δώση ἐπὶ τὰ μάτια νὰ τὸν ἐκτυπήση· καὶ ἀστόχησέν τον καὶ ἔδωκέν του εἰς τὴν κορυφὴν τῆς μπαρμπούτας καὶ ὅλην του τὴν κορυφὴν ἔκοψεν καὶ ἐξουρίσθη ἡ κορυφὴ τοῦ | |
| 5 | κεφαλίου τὰ μαλλία ὡσὰν μὲ ξουράφιν. | |
57.8 | Τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐφά‐ νη ὅτι ἔναι δημηγερσίαν καὶ εἶπεν ὅτι· “Ἐμένα οὐδὲν ἔδωκεν τὸ χέριν τῶν Μακεδόνων, ἀμὴ εἶναι ἀπὸ τοὺς Πέρσας.” Τὸν Ἄβυσ‐ σον οὐδὲν ἄφηκαν νὰ δευθερώση καὶ ἠπῆραν τὸ σπαθίν του· καὶ | |
| 5 | ἤβγαλαν τὴν μπαρμπούταν καὶ ἤφεράν τον εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Πόθεν εἶσαι, ἐσὺ ἄνθρωπε, καὶ πόθεν ἦλθες;” | |
57.9 | Καὶ αὐτὸν τὸν εἶπεν· “Τὸ ὄνομά μου ἔναι Ἄ‐ βυσσος, ἀπὸ τὴν Περσίαν τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως πρῶτον ἀρχον‐ τόπουλον, καὶ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ αὐθεντός μου ὁποὺ τὸν ἤβλεπα θλιμμένον πολλὰ ἤθελα νὰ χάσω ἐν ἐσένα καὶ τὴν ζωήν μου νὰ | |
| 5 | χάσω, μήνα ἐλευθερώσω τὸν ἀφέντη μου ἀπὸ τὸν κίνδυνον τὸν ἐδι‐ κόν σου· ἤθελαν ὁ θάνατος ὁ ἐδικός σου μήνα εὐχαριστῆ ὁ αὐ‐ | |
| θέντης μου ὁ Τάρειος. Καὶ ἐγὼ τόσον ἐδυνήθηκα καὶ ἐποίησαν· ὁ θεὸς ὅσον θέλει, οὕτως γίνεται.” | ||
57.10 | Ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς αὐ‐ τὸν εἶπεν· “Ὦ ἄγνωστε, ἐσὺ Ἄβυσσε, ἐπεὶ τὸ θέλημα τοῦ αὐθεν‐ τός σου ἐποίησες, ἀπὸ τὸν λογαριασμὸν τὸν ἐδικόν σου ἐγὼ εἶμαιν σκοτωμένος ἀπὸ τὸ χέρι σου· ἀμὴ ὁ θεὸς ὁποὺ φυλάγειν τινάς, | |
| 5 | οὐδὲν ἔχει χέρια νὰ σκοτώση, καὶ ἐσὺ σήμερον μὲ τὴν ἀπραξίαν σου νὰ ἀπεθάνης. Ἀμὴ ἀφότις ἐσὺ ἐπόνεσες διὰ τὸν αὐθέντη σου καὶ ἔβαλες τὸ κεφάλιν σου νὰ κοπῆ, ὡσὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς Μα‐ κεδονίτας ἐποίησας, ἐγὼ ἀπὸ τὰ χέρια τὰ ἐδικά μου τὴν ζωὴν τὴν ἐδική σου χαρίζω, διότι ἐσὺ ἐποίησες ἔργον, ὁποὺ πούπετες | |
| 10 | τινὰς εἰς κόσμον δὲν ἐποίησεν τέτοιαν δουλείαν, ὡσὰν ἐποίησες ἐσύ. | |
57.11 | Καὶ σύρε γερὸς εἰς τὸν βασιλέαν σου τὸν Τάρειον καὶ σύρε εἰπὲς τοῦ βασιλέα σας τοῦ Ταρείου τῆς Περσίας, ὅτι ὅποι‐ ον ἄνθρωπον ἀγαπᾷ ὁ θεὸς ὁ παντοκράτωρ Σαβαώθ, ἄνθρωπος οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ βάνη χέρια ἀπάνω του· καὶ γύρισε τὴν καρδίαν σου | |
| 5 | τὴν ὑψηλόφρονην καὶ προσκύνησε τὴν βασιλείαν μου καὶ δός μου λιζάτον καὶ φουσάτον καὶ κάθου καὶ βασίλευε εἰς τὸν τόπον σου καὶ εἰς τὸ βασίλειόν σου.” | |
57.12 | Καὶ ὁ Ἄβυσσος ὑπῆγεν ὀπίσω εἰς τὸν βασιλέαν τὸν Τάρειον καὶ ἔδειξέ του, ὅσα ἐποίησεν, καὶ πὼς τὸν Ἀλέξανδρον ἤθελε νὰ σκοτώση καὶ ν’ ἀφήκη νὰ δώση τὴν ζωὴν τὴν ἐδικήν του· μὲ τὸ χέριν του ἐκτύπησεν τὸν Ἀλέ‐ | |
| 5 | ξανδρον εἰς τὴν κορυφὴν τῆς μπαρμπούτας καὶ οὐδὲν τὸν εὐτύχη‐ σεν εἰς τὸ κρέας. | |
57.13 | Τότε γοῦν ὁ Τάρειος ἐσήκωσεν τὸ κεφά‐ λιν του καὶ εἶπεν ὅτι· “Ἐσὺ ἐπλήρωσες μὲ τὰ χέρια σου, ἀμὴ ὁ θεὸς ὁ μεγαλοδύναμος, ὡσὰν θέλη, οὕτως καὶ ποιεῖ.” Ὁ Ἄβυσ‐ | |
| σος πρὸς τὸν βασιλέαν εἶπεν· “Νὰ ἠξεύρης, βασιλέα, ἐγὼ τὴν | ||
| 5 | δούλευσιν τὴν ἐδικήν μου σοῦ ἐπλήρωσα σήμερον μὲ τὸ σπαθίν μου καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐμένα ἐπλήρωσε καὶ ἐχάρισεν τὴν ζωήν μου· καὶ ἐσὺ πολλὰ καλὰ μοῦ ἔκαμες καὶ ἐγὼ σήμερον μὲ τὴν ζωήν μου ἐπλήρωσάν σε. | |
57.14 | Τώρα διὰ τ’ ἐσένα ἔχασα τὴν ζωήν μου καὶ εἶ‐ μαι ἀποθαμένος καὶ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον εἶμαι ζωντανός· καὶ ἐ‐ γὼ ὅσον ἐδυνήθηκα, ἔκαμα διὰ τ’ ἐσέναν, καὶ ὁ θεός, εἴ τινα ἀγαπᾷ, φυλάγει τον. Καὶ προσκυνῶ σε αὐθέντη, Τάρειε βασιλέα· | |
| 5 | καὶ ὑπηγαίνω νὰ δουλεύω αὐτόν, ὁποὺ μοῦ ἐχάρισε τὴν ζωήν μου.” | |
57.15 | Καὶ ἐπροσκύνησεν ὁ Ἄβυσσος τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον καὶ ὑπάει εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὁ Τάρειος ἐθλίβη πολλὰ καὶ εἶπεν· “Εἴ τινα οἱ θεοὶ τὸν ἀντιστέκουνται, εἰς τὶς κακορίζι‐ κους τὸ ῥιζικόν του γυρίζει, ὅτι 〈οἱ〉 ἠγαπημένοι καὶ οἱ ἄρχοντές | |
| 5 | του καὶ οἱ συνάνθρωποί του ἀφήνουν τον ἡ συντροφία του καὶ φεύ‐ γου〈ν〉. | |
57.16 | Ὅτι ὁποὺ ὑψώνεται πολλὰ καὶ οὐδὲν καταδέχεταί τι‐ ναν ἄνθρωπον, γυρίζει ὁ τροχὸς τοῦ χρόνου καὶ κάμνει τὸ ὅσο νὰ πέση τοῦ χρόνου κάτου.” Καὶ ἄφηκεν τὸν Ἄβυσσο νὰ ὑπηγαί‐ νη καὶ ἐπαρέγγειλέ του νὰ πῆ τοῦ Ἀλεξάνδρου τέτοιους λόγους. | |
58t | Περὶ ὅταν ὑπῆγεν ὁ Ἄβυσσος εἰς τὸν Ἀλέξανδρον τὸν βασιλέα. | |
58.1 | “Ἀλέξανδρε βασιλέα, μηδὲν ἐσὺ ὑψώνεσαι ἕως τὸν οὐρα‐ νόν, ὅτι, ὁποὺ πολλὰ ὑψώνεται, ἐγλήγορα πέφτειν ἕως τὸν Ἅδην. | |
| Ὁ Σόνσοχος ὁ βασιλεὺς τοῦ κόσμου ὁλονοῦ ἦτον βασιλεὺς καὶ ἤ‐ θελε νὰ ὑπηγαίνη εἰς τὸν παράδεισον· ἀπὸ τὴν παραφρασίαν του | ||
| 5 | ἐσκοτώθην ἀτός του καὶ τὰ φουσάτα του ἀπὸ τοὺς ἀγρίους ἀνθρώ‐ πους ὁλότελα. | |
58.2 | Τῆς Περσίας ὁ βασιλεὺς ὁ Σὲρξ {ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας} καὶ αὐτὸς πολλὰ ὑψώθην καὶ ἐσκοτώθην καὶ αὐτὸς ἀπὸ τοὺς Δαφναίους τοὺς ἀνθρώπους ἐχάθην. Καὶ ἐγὼ πολλὰ ὑψώ‐ θηκα ἕως τὸν οὐρανὸν καὶ ἐγινόμου ὅμοιος τὸν θεὸν καὶ ἔπεσα | |
| 5 | ἀπὸ τοὺς ἐδικούς μου παρακάτω. Καὶ ἐσύ, Ἀλέξανδρε, μηδὲν πολ‐ | |
| λὰ ὑψώνεσαι.” *** | ||
59t | Περὶ ὅταν ἐφάνη τοῦ Ἀλεξάνδρου κατ’ ὄναρ ὁ προφήτης Ἱερεμίας. | |
59.1 | Ἀλέξανδρος αὐτὴν τὴ νύκταν ἐφάνην του εἰς τὸν ὕ‐ πνον του ὁ προφήτης Ἱερεμίας μὲ τὴν ἀλλαγὴν τῶν ἀρχιερέων, ὅταν ἐντύνεται εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ εἰς τὰ ἅγια τῶν ἀγίων τὴν ἁγίαν Σιὼν καὶ εἶπεν του· “Ἐγλήγορα, τέκνο μου Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρε, καὶ γένου ἀτός σου ἀποκρισάρης καὶ τὸν βασιλέαν τὸν Τά‐ ρειον καταπάτησε καὶ ἰδὲς τῆς Ἐντίας τὰ φουσάτα, ὁποὺ φέρνει καταπάνω σου· καὶ ἂν σὲ γνωρίσουν ἐκεῖ εἰς τὸν Τάρειον, ὁ θε‐ ὸς ὁ παντοκράτωρ Σαβαὼθ θέλει σὲ ἐβγάλει ὑγειὸν ἀπ’ ἐκεῖ καὶ μηδὲν ἔχης ἔγνοιαν.” | |
59.2 | Ἐσηκώθην ἀπὸ τὸν ὕπνον ὁ Ἀλέξαν‐ δρος καὶ ἔδειξεν τὸ ὄνειρόν του τὸν Ὀπτολομαῖον τὸν βοεβόντα. | |
| Καὶ ἐκίνησε νὰ ὑπηγαίνη καὶ εἶπεν τους οὕτως· “Ἐὰν μοῦ ἐλθῆ ἐκεῖ θάνατος νὰ ἀποθάνω, ὅλα τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου νὰ ἠμοιρά‐ | ||
| 5 | σετε τοῦ λόγου σας καὶ τὸ σκαμνὶ τῆς Μακεδονίας καλὰ νὰ τὸ φυ‐ λάξετε.” | |
59.3 | Καὶ αὐτοὶ τὸν ἐκρατοῦσαν μὲ κλαυθμὸν μέγαν καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθηκεν καὶ εἶπεν· “Ἐσεῖς οὐδὲν μὲ ἀφήκετε νὰ ὑπη‐ γαίνω, καὶ ἂν θελήση ὁ θεὸς ὅτι νὰ χαθῶ, ὁλονοῦ τοῦ κόσμου τὰ χέρια οὐδὲν ἠμποροῦν νὰ μὲ κρατήσουν· εἰ δὲ θελήσει ὁ θεὸς | |
| 5 | νὰ μὲ φυλάξη, ὁλονῆς τῆς Περσίας τὰ χέρια δὲν ἠμποροῦν νὰ μὲ κρατήσουν οὐδὲ νὰ μὲ σκοτώσουν.” | |
60t | Περὶ ὅταν ἐγίνη ἀποκρισάρης ὁ Ἀλέξανδρος. | |
60.1 | ὁ Ἀλέξανδρος ὡσὰν ἀποκρισάρης ἐγένετον καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν Τάρειον καὶ ἔγραψεν ἐπιστολήν. Καὶ ἐντύθη φορέματα ὡσὰν οἱ Περσῆδες καὶ εἰς τὸ κεφάλιν του εἶχεν μπερέταν μὲ χρυ‐ σομάργαρον ἐγκομησμένην καὶ μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα· καὶ ἀ‐ | |
| 5 | πανωθεὸν τὴν φορεσίαν ἐβάστα ἀπανωφόριν Φοινικιόπουλον μὲ τῆς ἀσπίδας τὰ κερατόπουλα καὶ μὲ χρυσὲς φόλλες τρανές. | |
60.2 | Ὁ Τάρειος ἐποίησεν σύναξιν μεγάλην μὲ θαύματα πολλά, διότις νὰ φανῆ τὸν Ἀλέξανδρον θαυμαστός. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέβην εἰς τὸ παλάτιν του καὶ ἔδωκεν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου καὶ τέτοια | |
| 5 | λόγια τοῦ ἐσύντυχεν· “Ὁ αὐθέντης ὁ ἐδικός μου, ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ ὑψηλότατος βασιλεὺ〈σ〉 τῶν βασιλέων, εἰς ἐσένα τὸν βασιλέα τῆς Περσίας πολλὰ χαιρετᾶ. Καὶ εἶπε μου νὰ ὁρίσης νὰ ἀναγνώσουν | |
| τὴν ἐπιστολήν του καὶ ἄλλην ἐγλήγορα νὰ μοῦ γράψης νὰ ὑπηγαί‐ νω.” | ||
60.3 | Ὁ Τάρειος ἐκάθετον εἰς ἔνα θρονὶ ὑψηλὸν πολλά· ὁλόγυ‐ ρά του ἦσαν ὡσὰν ἄγγελοι καταπρόσωπα καμωμένοιν μὲ λαμπάδες ὡσὰν τὸν θεὸν ἀντιστέκουνται. Ὅλον τὸ παλάτιν ἦτον ἁγνὸ χρυ‐ σάφιν ἀπέσω, ὅλον μὲ λιθαρόπουλα καὶ μὲ μαργαριτάριν ἐγκομη‐ | |
| 5 | σμένον ὡσὰν ἱστία ἀπέσω εἰς τὲς τέσσαρες ἀρχὲς τοῦ σπιτίου, εἶχεν τέσσαρα πολύτιμα λιθάρια, ὁποὺ ἔφεγγαν τὴ νύκτα ὡσὰν λαμπάδες εἰς τὸ παλάτιν ὅλον. | |
60.4 | Τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου ὁ Τάρειος ἐδέχθην καὶ ἐξενίζετον τὴν φορεσίαν τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου. Καὶ ὅρισεν δυνατὰ νὰ ἀναγνώσουν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου. Ἕνας ἀπὸ τοὺς Πέρσας ἤξευρε Ῥωμαϊκὰ γράμματα καὶ | |
| 5 | ἀρχίρισεν νὰ τὴν ἀναγνώθην μεγάλῃ φωνῇ. Καὶ ἔγραφεν οὕτως τὸ Πιττάκιν· | |
60.5 | “Ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων, ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου τοῦ βασιλέως καὶ τῆς Ὀλυμπιάδος τῆς βασίλισσας καὶ ὁλουνοῦ τοῦ κόσμου βασιλεύς, μὲ τὴν ἐλεημοσύνην τῆς ἄνω προ‐ νοίας τοῦ θεοῦ ὁποὺ εἶμαι χῶμαν του. Ἠξεύρεις καλά, Τάρειε | |
| 5 | τῆς Περσίας βασιλεύς, ὅταν ἔπαιρνες ἀπὸ τὸν πατέρα μου δόσια καὶ λιζάτον ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν. | |
60.6 | Καὶ τόμου ἀπέθανεν αὐτός, ἐμένα ἔστησε βασιλέαν· καὶ ἐσὺ μὲ ἀτίμωσες ἀπὸ τὴν ὑψηλοφρο‐ νίαν σου καὶ τὴν κακήν σου τὴν κρίσιν καὶ ἀπόστειλες ἄλλον εἰς τὴν Μακεδονία ν’ ἀφεντεύη καὶ ἐμένα νὰ ἤβγανες ἀπὸ τὸ γο‐ | |
| 5 | νικόν μου καὶ ἔδιωχνές με. | |
60.7 | Καὶ ἐτοῦτο τὸ ἄδικον εἶδεν ὁ θεὸς ὁ ἀόρατος καὶ εἶδεν ὁ ὀφθαλμός του ὁ ἀκίνητος, ὁποὺ νυ‐ κτὸς καὶ ἡμερὸς ἠβλέπει τὸ δίκαιον καὶ τὸ ἄδικον καὶ τὰς καρ‐ | |
| δίας τῶν ἀνθρώπων ἠξεύρει καὶ τὸ μέτρον καὶ τὰς καλὰς τὲς δι‐ | ||
| 5 | καῖες κρίσες, ἐποίησαν ἐσένα αὐθέντη, καὶ τὴν σήμερον ἡμέραν ὕψωσέ με ἀπὸ γῆς κοπρίαν καὶ ἐποίησέ με βασιλέα εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Καὶ ἐσὺ νέον νήπιον ὅρισες νὰ 〈μὲ〉 φέρουν εἰς τὴν βασιλείαν σου, καὶ ἐγὼ ἔφθασα ἄνδρας εἰς ἐσένα. | |
60.8 | Καὶ ὡσὰν ἤσουν ἐσὺ ὁλονῶν αὐθέντης, ἤσουν εἰς τὸ γονικόν σου, ἔτζι καὶ ἐγὼ οὐδὲν εἶμαιν ἀνελεήμονος ὡσὰν καὶ ἐσὺ ὅριζες νὰ γενῆ· ἀμὴ γύρισε τὸ κεφάλιν σου καὶ πέσε καὶ προσκύνησέ με καὶ δός μου δόσιμον καὶ δῶρα καὶ ἂς εἶσαι αὐθέν‐ | |
| 5 | της εἰς τὸν κόσμον ὅλον τῆς Περσίας, 〈εἰ δὲ μὴ〉 νὰ σφαγοῦν ἀπὸ τῆς Μακεδονίας τὰ σπαθία. Ἔτζι μοῦ φαίνεται ἐμένα, καὶ ἂς εἶ‐ σαι ἕτοιμος μὲ τὰ φουσάτα σου ὅλα εἰς τὸν πόλεμο νὰ πολεμήσω‐ μεν. Ὅτι ἐγὼ ἔρχομαι μὲ ὅλην μου τὴν καρδίαν ἀνδρειωμένα εἰς ἐσέναν ἀπάνου εἰς δεκαπέντε ἡμέρες εἰς τὸν πόλεμον τῆς Ἀρ‐ | |
| 10 | σενίας μὲ ὅλον μου τὸ φουσάτον.” | |
60.9 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν ἤκουσεν ὁ Τάρειος καὶ εἶπεν πρὸς τοὺς μεγιστάνους καὶ τοὺς ἄρχοντές του· “Ἀπαντάχετε ἐσεῖς τόσην ὕψωσιν καὶ τόσην καύ‐ χησιν ἀπὸ τὴν Μακεδόνα νὰ ἐβγῆ εἰς ἐμᾶς;” Ἀλέξανδρος ὀμ‐ | |
| 5 | πρός του ἤστεκεν καὶ ἀπεκρίθην ὅτι· “Ἐὰν οἱ Μακεδόνες ὁρίζουν τὸν κόσμον, οὐδὲν ἕνα θαῦμα ἔναι.” | |
60.10 | Ὁ Τάρειος εἶπεν· “Δια‐ τί;” Καὶ αὐτὸς τοῦ εἶπεν· “Διατὶ εἶναι ὅλοι ἐγκαρδιακοὶ καὶ φρόνιμοι πολλὰ καὶ ἀνδρειωμένοι ὡς τὸ ἄκρος, ἔναι καὶ τὸ φου‐ σάτον ὅλον πολὺν ὡς τὸν ἄμμον τῆς θαλάσσης. Καὶ ὅλοι εἶναι ὁ‐ | |
| 5 | μονοιασμένοι καλά.” Ἀπὸ τὴν Περσίαν ἤστεκεν καὶ εἶπεν τὸν Ἀ‐ λέξανδρον· “Διατί ἔτζι ἁψέα συντυχαίνεις μὲ τὸν Τάρειον;” Καὶ αὐτὸς τὸν ἀποκρίθην· “Τρανὸν αὐθέντην ἔχω καὶ αὐτόβουλος ἀπο‐ | |
| στολάτορας εἶμαι,” καὶ ἐπαραμέρισε. | ||
61t | Περὶ τὸν δεῖπνον τοῦ Ταρείου. | |
61.1 | Ὁ Τάρειος τοῦ εἶπεν· “Ἂς εἶσαι ἕτοιμος νὰ δειπνήσης μετὰ μένα, ὥσθε νὰ γράψωμεν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον.” Καὶ ἔκατζεν ὁ Τάρειος εἰς τὸ δεῖπνος μὲ ὅλους τοὺς μεγιστά‐ νους, ὀποὺ εἶχεν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τῶν ἀποκρισαραίων τὸν | |
| 5 | τόπον ὄμπροσθέν του ἐκάθισεν· καὶ ἔβαλαν τὰ φαγητά. | |
61.2 | Καὶ ὅταν ἀρχέρισαν νὰ κερνοῦν, ἐκέρασαν τὸν Ἀλέξανδρον μὲ τὴν κούπαν τὴν χρυσῆν καὶ ἔπιεν καὶ ἔκρυψέν την εἰς τὸν κόρφον του· καὶ ὁ κερνάτορας ἔδειξεν τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον καὶ αὐτὸς τοῦ | |
| 5 | εἶπεν· “Κέρνα μὲ ἄλλην κούπαν.” Καὶ πάλιν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ αὐτὸν τὸ κρασὶν ἔπιεν καὶ τὴν κούπαν ἔκρυψεν εἰς τὸν κόρφον του. Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγιστάνους τοῦ Ταρείου εἶπεν· “Διατί εἰς τὴν κούπαν τοῦ αὐθεντὸς πολεμᾶς οὕτως εἰς τὸ κάθισμά σου;” | |
61.3 | 〈Ὁ〉 ἀποστολάτορας τὸν ἀποκρίθην· “Πολλὰ τρανὸν καὶ ὑψηλὸν αὐ‐ θέντη ἔχω καὶ τέτοια ζακόνια ἔχει ὁ αὐθέντης μου ὁ Ἀλέξανδρος· τὴν πρώτην κούπαν καὶ τὴν δεύτερην πάντα ἐπαίρνει μὲ τοῦ λόγου του καὶ ἀπ’ αὐτοῦ πίνει μὲ τὲς ἄλλες κοῦπες.” Καὶ ὡς ἤκουσαν | |
| 5 | οἱ ἄρχοντες τῆς Περσίας τοὺς λόγους τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐθαύμα‐ σαν, τὸ πὼς ἔχει καλὰ ζακόνια. | |
62t | Περὶ ὅταν ἐγνώρισεν ὁ Κανταρκούσης τὸν Ἀλέξα〈νδρον〉. | |
62.1 | Ὁ Τάρειος οὑκάποτες τὸν εἶχεν ἀποστείλειν εἰς τὴν Μα‐ κεδονίαν τὸν Κανταρκούσην νὰ ἀφεντεύη καὶ ἐσηκώθην ἀπὸ τὸ τρα‐ πέζι τοῦ δείπνου καὶ ὄμοσεν τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον ὅτι· “Τὴν σήμερον ἡμέραν ἐγίνη τὸ θέλημά σου.” Καὶ αὐτὸς λέγει· “Πῶς;” | |
| 5 | Ὁ Κανταρκούσης εἶπεν· “Ἐτοῦτος ὁ ἀποκρισάρης ἀτός του ἔναι ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου.” | |
62.2 | Ὁ Τάρειος μεγάλην χαρὰν ἐγιόμισεν ὁ κοῦφος του καὶ εἶπεν· “Ἂν ἔναι αὐτὸς ὁ λόγος ἀληθινός, ἐγὼ τὴν σήμερον ἡμέ‐ ραν ἐγίνηκα ὁλονοῦ τοῦ κόσμου αὐθέντης καὶ αὐτοκράτορας καὶ ἐγύρισεν σιγανὰ τὸ ῥιζικόν μου εἰς ἐμέναν. Ἀμὴ οὐδὲν πιστεύω | |
| 5 | τοὺς λόγους σου, ὁλονοῦ τοῦ κόσμου τὸ κεφάλιν νὰ κρεμασθῆ εἰς ἕνα ῥάμμα.” Ὁ Κανταρκούσης τὸν εἶπεν· “Ἐὰν οὐδὲν ἀληθινεύσουν οἱ λόγοι μου, ἡ τιμή μου καὶ ἡ δόξα μου, ὁποὺ ἔχων ἀπὲ σένα, νὰ τὴν χάσω καὶ τὸ κεφάλιν μου νὰ κόψης.” | |
62.3 | Αὐτὰ τὰ λόγια ἐβουλεύετον ὁ Κανταρκούσης. ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ἐδοκήνθη καὶ προτύτερα νὰ τὸν πιάσουν ἔβαλεν τὸ χέριν του εἰς τὸν καντουργά του, ὁποὺ εἶχεν τὸ δακτυλίδιν του, ὁποὺ εἶχεν πάρειν εἰς τὸ κάστρον τῆς Τρωάδας τῆς Κλεοπάτρας, τῆς βασίλισ‐ | |
| 5 | σας τῆς Αἰγύπτου, τὸ πονηρὸν ποίημα, ὅταν εἶχεν τὸ δακτυλίδιν αὐτὸ εἰς τὸ χέριν του, ἄφαντος ἐγίνετον ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώ‐ πους, καὶ ἔβαλέν το εἰς τὸ δάκτυλόν του. | |
62.4 | Ὁ Τάρειος ἀμέτρη‐ την χαρὰν ἐγιόμωσεν καὶ εἶπεν του ὅτι· “Πολλοὶ μοῦ δείχνουν ὅτι ὁμοιάζεις τὸν Ἀλέξανδρον, ὦ ἄνθρωπε.” Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀποκρίθη τὸν Τάρειον· “Ἐγὼ διότι παρομοιάζω τὸν αὐθέντη μου, | |
| 5 | τὸν Ἀλέξανδρον, πολλὴν ἀγάπην ἔχω ἀπ’ αὔτον. Καὶ πολλοὶ ἄνθρω‐ | |
| ποι τόμου νὰ μὲ ἰδοῦν, πέφτουν καὶ προσκυνοῦν με· φαίνεταί τους ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Ἀλέξανδρος.” | ||
62.5 | Καὶ τόμου ἤκουσεν τοὺς λόγους του, ἔπεσεν εἰς λογισμὸν μέγαν, τὸ τί νὰ ποιήση, νὰ μη‐ δὲν ἐντροπιαστῆ καὶ οὐδὲν ὅρισε νὰ τὸν πιάσουν. Καὶ ἔσπρωσεν τὴν τάβλαν μὲ τὸ ποδάριν του καὶ ἐσηκώθην καὶ ὑπῆγεν καὶ ἐσέ‐ | |
| 5 | βη εἰς τὸ καμάριν του νὰ βουλευτῆ τὸ πῶς νὰ τὸν πιάση. Καὶ ἠπῆραν τὴν λαμπάδα μὲ τὸν Τάρειον καὶ αὐτὸς ἀπέμεινεν μὲ τοὺς ἄρχοντες εἰς τὸ παλάτιν τὸ μέγαν. | |
62.6 | Καὶ ἤστεκεν εἰς τὸ σκο‐ τίδιν καὶ ἐγύρευσεν τὰ φορέματά του τὰ πολυτίμητα καὶ τὸ σκι‐ άδιν του τῆς Περσίας, ὁποὺ εἶχεν, καὶ ἔβαλεν τὸ δαχτυλίδιν εἰς τὸ χέριν του καὶ παρευθὺς ἐξέβην ἔξω καὶ ὑπῆγεν τρέχοντας | |
| 5 | εἰς τὴν πόρταν τοῦ κάστρου. Καὶ ηὗρεν τὸν πορτάρην εἰς τὴν θύ‐ ραν καὶ ἤβγαλεν τὴν κούπαν τὴν βασιλικὴν καὶ ἔδωκέν την τοῦ πορτάρη καὶ εἶπεν του· “Κράτειε αὐτὴν τὴν κούπαν καὶ ἄνοιξέ μου ἐγλήγορα ὅτι ὁ βασιλεὺς ὁ Τάρειος μὲ ἀπόστειλεν νὰ ὀρθώσω τὲς βίγλες καλὰ εἰς τὸ φουσάτου.” | |
62.7 | Καὶ παρευθὺς τὸν ἄνοιξεν καὶ ἔδραμεν εἰς τὴν ἄλλην πόρταν καὶ τὸ ἄλλον καυχὶν ἔδωκεν τοῦ πορτάρην καὶ εἶπεν· “Ἐγλήγορα ἄνοιξέ μου τὴν πόρτα νὰ ἔβ‐ γω ὄξω, ὅτι μὲ ὅρισεν ὁ Τάρειος νὰ κράξω τοὺς πρωτοκαβαλλα‐ | |
| 5 | ραίους καὶ τοὺς βοηβοντάδες ὁλουνοὺς εἰς αὐτὸ νὰ δυναμώσουν τὲς βίγλες δυνατά.” | |
62.8 | Καὶ ἔτζι τὸν ἄνοιξεν καὶ ἐβγῆκεν καὶ ὑπῆγεν ἀτός του, ὁποὺ ἦτον τὸ ἄλογόν του τὸ μέγαν, καὶ ἐκαβαλ‐ λίκευσεν καὶ ἔφυγεν. Καὶ ἔφθασεν εἰς τὸ ποτάμιν τῆς Ἀσίας· καὶ ηὗρεν τὸ ποτάμιν παγωμένον καὶ ἐπέρασεν πέραν. Καὶ ηὗρεν | |
| 5 | τὸν Ἀντίοχον καὶ τὸν Φιλόνην τὸν ὑπερηγαπημένον του τὸν Πτο‐ λομαῖον καὶ ἀρχίρισε νὰ τοὺς δείχνει, τὸ τί τοῦ συνέβη ἐκεῖ | |
| εἰς τὸν Τάρειον. | ||
63t | Περὶ ὅταν ἐγλύτωσεν ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὸν Τάρειον. | |
63.1 | Ὁ Τάρειος ἐσέβην εἰς τὸ παρακελλίν του καὶ ἀπέστει‐ λεν καὶ ἔκραξαν ἐδικούς του ἠγαπημένους μεγιστάνους βασιλεῖς δώδεκα καὶ εἶπεν πρὸς αὐτουνούς· “Νὰ ἠξεύρετε ὅτι ἐτοῦτος ὁ ἀποκρισάρης ἀτός του ἔναι ὁ Ἀλέξανδρος.” Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀπε‐ | |
| 5 | κρίθηκαν· “Ἂν ἔναι ἀληθινὰ ὁ λόγος τοῦτος, οἱ θεοὶ τῆς Περσίας ἐλεημονήθηκαν καὶ ἐσυμπάθησάν μας.” | |
63.2 | Ὁ Τάρειος ὅρισεν τὸν Κανταρκούσην καὶ τὸν βασιλέα τὸν Κρίσην νὰ ὑπηγαίνουν νὰ πιά‐ σουν τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ αὐτοὶ ἄναψαν λαμπάδες μεγάλες καὶ ὑ‐ πῆγαν καὶ ἐσέβηκαν εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν καὶ ἐγύρευσάν | |
| 5 | το νὰ τὸν πιάσουν. Καὶ ὠρώτησαν πολλὰ καὶ οὐδὲν τὸν ηὗραν, μό‐ νον τὴν φορεσίαν του· καὶ ἔδραμαν εἰς τοῦ κάστρου τὲς πόρτες καὶ ὠρώτησαν τοὺς πορταραίους διὰ ταῦτον. | |
63.3 | Καὶ οἱ πορταραῖ‐ οι τοὺς ἀπεκρίθηκαν· “Ἐτούτην τὴν ὥραν ἦλθεν ἕνας ἅνθρωπος καὶ ἔδωσέ μας ἐτοῦτα τὰ δύο καυκία, τὲς κοῦπες τὲς χρυσές, καὶ εἶπεν, ‘νὰ στέκουν εἰς ἐσᾶς, καὶ ἀνοίξετέ με ἐγλήγορα, ὅτι | |
| 5 | μὲ ἀπόστειλε ὁ βασιλεὺς νὰ ὀρθώσω τὲς βίγλες εἰς τὸν φουσάτον καὶ νὰ κράξω εἰς τοὺς πρωτοστρατοραίους καὶ τοὺς βοηβοντάδες ὅλους νὰ ὑπηγαίνουν εἰς τὸν βασιλέα τὸν Τάρειον‘.” | |
63.4 | Ὁ Καν‐ ταρκούσης καὶ ὁ Κρίσης ὁ βασιλεὺς εἶδαν τὴν πονηρίαν τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου καὶ ἠπῆραν μὲ τοῦ λόγου τους καβαλλαραίους τρακόσους καὶ ἔδιωξάν τον ἕως τὸν πόρον τοῦ ποταμοῦ ἕως τὸ ἔβγα τοῦ ἡλί‐ | |
| 5 | ου. Τὸν Ἀλέξανδρον εἶδαν το〈ν〉 πέρα στὸ ποτάμι μὲ τοὺς ἐδι‐ κούς του καὶ ἔπεσαν εἰς λογισμὸν καὶ ἐντροπήν. | |
63.5 | Ὁ Ἀλέξανδρος πρὸ〈σ〉 αὐτουνοὺς ἐλάλησεν καὶ εἶπεν· “Διατί ἐσεῖς ἄνεμον διώχνε‐ τε; Καὶ τὸν ἄνεμον κανεὶς οὐδὲν τὸ πιάνει. Καὶ ἐσεῖς ἀτοί σας ἠβλέπετε ὅτι τὰ ἄλογα τῶν Μακεδόνων οὐ δὲ λόγγοι οὐδὲ ποτάμια | |
| 5 | κρατοῦν· ἀμὴ σύρετε ὀπίσω εἰς τὸν βασιλέα σας καὶ εἰπέτε του, ‘τὴν τιμὴν τὴν ἐδικήν σου εὐχαρίστησε καὶ ἂς εἶσαι ἕτοιμος νὰ μὲ εὕρης εἰς τὸ ποτάμιν τῆς Ἀρσίας εἰς ὀλίγες ἡμέρες μὲ ὅλα μου τὰ φουσάτα εἰς τὸν ὄχθον τοῦ ποταμοῦ‘.” | |
63.6 | Καὶ τόμου τοὺς ἐπα‐ ρέγγειλεν, ἐδιέβην εἰς τὸ φουσάτον του. Καὶ ἐγύρισαν οἱ ἄνθρω‐ ποι τοῦ Ταρείου καὶ ὅσα τοὺς ἐπαρέγγειλεν, ὅλα τοῦ τὰ ὁμολόγησαν· τὸ ποτάμιν ἐκεῖνον, ἡ Ἀρσενία, τέτοιον ἦτον, ὅτι πᾶσα νύκτα ἐπά‐ | |
| 5 | γωνεν ὅλον καὶ πᾶσαν ἡμέραν ἔλυεν καὶ ἔτρεχεν καὶ τὸ βάσταμάν της ὁποὺ ἔτρεχε λιθάρια καὶ ἀσβέστη σμιγμένον ἐβάστα. | |
63.7 | Ὁ Τά‐ ρειος ὁ βασιλεὺς ὡς εἶδεν τοῦ Ἀλεξάνδρου τὴν πονηρίαν, πολλὰ πικρὰ ἔκλαυσεν καὶ εἶπεν· “Εἴδετε μὲ πόσην πονηρίαν ἐπροσδιάβα‐ σεν ὁ υἱὸς τοῦ {τοῦ} Φιλίππου. Τὸν τόπον τὸν ἐδικόν μας ἠπῆρεν | |
| 5 | καὶ τὸ βασίλειόν μου ἐπαράλαβεν. | |
63.8 | Ὦ ἄπιστον καὶ ἀτίμητον ῥι‐ ζικὸν ἐδικόν μου! Πὼς γλυκέα φαίνεται ἡ ἀρχὴ εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὕστερα πικρὰ καὶ φαρμακωμένα μὲ φαίνεται ὡσὰν τῆς ὀχέντρας τὸ φαρμάκιν.” Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ἔκλαυσεν πολλά. | |
64t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλεν πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Ἔντιας τὸν Πῶρον ἐπιστολήν. | |
64.1 | “Εἰς τὸν βασιλέα καὶ ὑψηλότατον παρὰ ὅλους, ὁποὺ εἶσαι βασιλεὺς τῶν βασιλεάδων καὶ λάμπεις εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην ὡσὰν ὁ ἥλιος. Εἰς τριάντα ἕξι βασίλεια ἤμουν καὶ ἐγὼ κάποτες, ὡσὰν τὸ ἤκουσεν ἡ βασιλεία σου, καὶ ἴσα τὸν θεὸν τῆς Ἔντιας | |
| 5 | θεὸς καὶ ἡ δεξιά σου ἡ στερέαν ἔναι εἰς ὅλα τὰ βασίλεια τῆς γῆς καὶ τῆς Ἔντιας, ὑψηλότατε Πῶρε. 〈Ὁ〉 βασιλεὺς ὁ Τάρειος τῆς Περσίας ὁ ἄτυχος καὶ πομπισμένος, γράφω καὶ προσκυνῶ τὴν βα‐ σιλείαν σου. | |
64.2 | Νὰ ἐγνωρίζη ἡ βασιλεία σου ἀπὸ τοὺς μικρότε‐ ρους καὶ ἁχαμνότερους τῆς Μακεδονίας ὁ ἄνθρωπος, ὁποὺ ἦτον ὁ δικός μου, τώρα ἠπῆρεν τὸ βασίλειόν μου καὶ αὐθεντικά, ὡσὰν βλέπης, ἔφθασεν, ὁποὺ οὐδὲν ἐπάντεχα. Καὶ ὅλην τὴν Δύσιν ἐπαράλα‐ | |
| 5 | βεν καὶ ὡς καὶ τὴν Βαβυλωνίαν ἐπαράλαβεν τὸ κάστρον καὶ ἔσμιξέ το πρὸς τὴν Δύσιν καὶ τοῦτον οἱ Περσῆδες ἐσκιάσθηκαν καὶ οὐ‐ δὲν ἠμποροῦν νὰν τὸν ἀντισταθοῦν. | |
64.3 | Δύο βολὲς ἐπολέμησαν μὲ ταυτουνοὺς καὶ τὲς δύο βολὲς μὲ ἐτζάκισαν. Καὶ παρακαλῶ τὴν βα‐ σιλείαν σου νὰ μᾶς ἐλεημονηθῆς καὶ νὰ λάμψουν οἱ ἄνθρωποι ἀ‐ πὸ τὶς ἀκτῖνες σου, νὰ μᾶς δώσης δύναμιν νὰ ὑπάω ἀκόμη νὰ τὸν | |
| 5 | πολεμήσω τὴν τρίτον βολὰν ἢ νὰ τὸν σκοτώσων αὐτὸν καὶ τὰ φουσά‐ τα του ἢ νὰ σκοτωθῶ ἐγὼ καὶ τὰ φουσάτα μου. | |
64.4 | Πάντοτες ἔναι τιμημένη ἡ δύναμις τῆς Ἴντιας καὶ ὑψηλότατη, ὅτι καὶ ἐσὺ εἶσαι ὅμοιος τὸν θεὸν καὶ ἐλεημονήσου τὴν παρακάλεσίν μου καὶ στεῖλε μου φουσάτον καὶ ἐλευθέρωσέ με ἀπὸ τοὺς λωλοὺς καὶ ἀνελεήμονας | |
| 5 | τοὺς Μακεδόνας καὶ οὐδὲν πρέπει ἐμένα νὰ κακοπαθῶ, ὁποὺ ἔναι ἡ δύναμίς σου ἡ φρικτή, ὅπου ἔχεις.” | |
64.5 | Ὁ Πῶρος ὁ βασιλεὺς ἐδέχθην τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ταρείου | |
| καὶ ἀνάγνωσάν την· καὶ ἔσεισεν τὸ κεφάλιν του καὶ εἶπεν· “Οὐδὲν ἔναι χαρὰν εἰς τὴν γῆν, ἐὰν οὐδὲν σμιχθῆ θλίψη! Καὶ οὑκάποτες ὁ Τάρειος ἴσα μὲ τὸν θεὸν ὀνομάζετον καὶ τώρα διώχνεται ὑπὸ | ||
| 5 | τοὺς Μακεδόνας.” | |
64.6 | Ἔκραξεν ἕνα μεγιστάνον μέγαν ἐδικόν του καὶ εἶπεν του· “Ἔπαρε τέσσαρες βολὲς χίλιες χιλιάδες καὶ σύρε εἰς βοήθειαν τοῦ Ταρείου μὲ τὰ φουσάτα μου· καὶ φυλάγεσθε ὅτι τὸν Ἀλέξανδρο νὰ μοῦ τὸν φέρετε ζωντανόν, ὅτι χρεωφειλέτης | |
| 5 | εἶμαι νὰ ἰδῶ αὐτὸν τὸν δοῦλον μου ζωντανόν, ὅτι πολλὰ μοῦ τὸν δείχνουν φρόνιμον καὶ δόκιμον καὶ ἀνδρειωμένον.” Καὶ ἔτζι ἐση‐ κώθησαν καὶ ὑπῆγαν πρὸς τὸν Τάρειον. | |
64.7 | Ὡς ἤκουσεν ὁ Τάρειος ὅτι ἦλθεν τὸ φουσάτον τῆς Ἐνδίας, ἀπὸ μεγάλην θλῖψιν εἰς λίγην χαρὰν ἦλθεν. Καὶ ὅρισεν τοὺς Πέρσας καὶ ἐμαζώχθηκαν καὶ εὗρεν τὸ φουσάτον του χίλιες χιλιάδες Πέρσους· καὶ ἔτζι ἐκίνησεν εἰς | |
| 5 | τὸν Ἀλέξανδρον μὲ ὅλους τοὺς βοηβοντάδες τῆς Ἔντιας. | |
65t | Περὶ ὅταν ἔστειλαν νὰ καταπατήσουν τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
65.1 | Ἔστειλαν νὰ καταπατήσουν τὸ φουσάτου τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τοὺς καταπατητάδες τοῦ Ταρείου ἔπιασέν τους τοῦ Ἀλεξάνδρου ἡ βίγλα καὶ ἤφεράν τους ὀμπρὸς εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὅρισεν καὶ ἀνέβασάν τους εἰς ἕναν οὐρανὸν ὑψηλὸν καὶ ὅρισεν καὶ ἀρμα‐ | |
| 5 | τώθην τὸ φουσάτον του ὅλον· καὶ ὅρισεν καὶ ἔκαμέν το ἀλλάγια ἀλλάγια καὶ εἶδαν τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν πόλεμον. | |
65.2 | Καὶ τοὺς καταπατητάδες εἶπεν· “Ἐγὼ σᾶς ἀφήνω τώρα καὶ χαρίζω σας τὴν | |
| ζωήν σας.” Καὶ ὅρισεν καὶ τοὺς ἀρμάτωσαν ἄρματα ἐδικά του καὶ ἐδωκέν τους φο‐ ρεσίαν καλὴν καὶ ἀπόστειλέν τους καὶ ὑπῆγαν. Καὶ οἱ βοηβοντάδες τοὺς ἐρώτηξαν περὶ τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ αὐτοὶ τοὺς | ||
| 5 | ἀποκρίθησαν· | |
65.3 | “Ἐμεῖς ὅσον ἐδυνήθημεν καὶ ὅσον ἐγρυκήσαμεν ἐμεῖς, νὰ σᾶς δείξωμεν· εἴδαμεν φουσάτον πολὺ καὶ ἀνδρειωμένον καὶ δυνατὰ ἔρχουνται καταπάνου σας· ἔγνοιαν καμμίαν οὐδὲν ἔχουν. Καὶ τὰ φαρία τους καὶ τὰ ἄλογά τους καὶ πολλὰ διαλεκτὰ καλὰ | |
| 5 | καὶ ὅλα εἶναι βαρβάτα.” Καὶ ὡς ἤκουσεν ἡ στρατία τῆς Ἴνδιας τοὺς λόγους, ἐδειλίασεν πολλὰ καὶ ὡσὰν καταστανέον εἰς τὸν πό‐ λεμον ἔρχουνται. | |
66t | Περὶ τὸ μάζωμα τῶν δύο φουσάτων. | |
66.1 | Τόμου ἐμαζώκθησαν τὰ δύο φουσάτα, ὁ ἥλιος ἀπὸ τὸν κορ‐ νιακτὸν ἐσκοτίσθην· φόβος εἰς τὸ φουσάτον τῆς Ἴνδιας καὶ εἰς τοὺς Μακεδόνας ἐσέβην. Καὶ ἐσμίχθησαν ἀντάμα, ἕνας μὲ τὸν ἄλλον οὐδὲν ἐχωρίζετον· ἕνας ἄνεμος δυνατὸς ἔπεσεν πολλὰ καὶ ἀρχέρι‐ | |
| 5 | σαν νὰ κόπτουνται ὅλην τὴν ἡμέραν καταπρόσωπον, ὥσπερ ὁ θεριστὴς ὁ κα‐ λὸς εἰς τὸν Ἰούνιον μήναν, ὅταν θερίζην καλὸν χωράφιν. | |
66.2 | Τῆς Ἴνδιας τὰ φουσάτα καὶ τῶν Μακεδόνων καὶ τῆς Περσίας ἐσέβην φό‐ βος μέγας καὶ αὐτὴν τὴ νύκταν ἀρχέρισαν οἱ Πέρσοι νὰ φεύγουν· ἰδόντας τῆς Ἴνδιας τὰ φουσάτα ἔφυγαν καὶ αὐτοὶ καὶ ἐποίησαν | |
| 5 | πλέον ἐντροπήν. Ὁ Ἀλέξανδρος οὐδὲν ἠ〈μ〉πόρεσεν ἐπὶ τὴν αὔριον νὰ καρτερέψη καὶ μὲ τὸ ἀλλάγιν τὸ ἐδικόν του, τὲς ἑκατὸν χιλιά‐ δες μὲ τοὺς διαλεκτοὺς πρωτοκαβαλλαραίους τοὺς χρυσοπτερνιστη‐ ράτους, ἐσέβην εἰς τὴν μέσην τους. | |
66.3 | Τῆς Ἴνδιας οἱ στρατηγοὶ ἰδόντας τὸν Ἀλέξανδρον καὶ οἱ Πέρσοι ὅτι ἔφθασεν ἀτός του ὁ βασιλεὺς ἔδωκαν νὰ φεύγουν. | |
66.4 | Καὶ ἰδόντας ὁ Τάρειος τὸ πὼς ἐγίνην ὁ πόλεμος καὶ τὸ πὼς ἀρχέρισαν νὰ φεύγουν καὶ ἐξέχασεν τὸ τί νὰ ποιήση. Καὶ ἐγίνη ἐξεστηκὼς καὶ εἰς λογισμὸν μέγαν ἔπεσεν· καὶ ἔδωκεν καὶ αὐτὸς νὰ φεύγη ὁ ταλαίπωρος καὶ τέτοια λόγια ἔλε‐ | |
| 5 | γεν φεύγοντας· “Ὦ ἐγὼ ἄγνωστος ὁ Τάρειος, τὸ πὼς ἕως τὸν οὐρα‐ νὸν ὑψώθηκα καὶ οὐδὲν τῆς γῆς ἄξιος ἤμουν νὰ σταθῶ! Παρόμοια καὶ τώρα εἰς ἀτιμίαν μεγάλην καὶ ἐντροπὴν ἀπεθνήσκω.” Τέτοια λόγια ἔλεγε ὁ Τάρειος. | |
66.5 | Οἱ Περσῆδες ὅλοι ἔφυγαν πρὸς τὸ κά‐ στρον τους. Ἔφθασαν τὸν Τάρειον τὸν βασιλέα τους δύο ἠγαπημέ‐ νοι ἐδικοί του μεγιστάνοι, ὁ Κανταρκούσης καὶ ὁ Ἀρηβαρνούσης, ἐνκαρδιακοὶ ἐδικοί του ἠγαπημένοι πολλά, ἦσαν καὶ ἀρχοντόπουλα, | |
| 5 | ἕνας ἀπὸ τὴν μίαν μερέαν τὸν ἐκτύπησεν καὶ ἄλλος ἀπὸ τὴν ἄλλην μερίαν μὲ τὰ σπαθία τους καὶ ἔσφαξάν τον. Καὶ ἀπὸ τὸ ἄλογόν του τὸν ἀπόδειραν καὶ ἔγδαραν· ἔκδυσάν τον τὰ ἄρματά του καὶ ἠπῆραν τα καὶ αὐτὸν μὲ ὀλίγη ψυχὴ τὸν ἄφηκαν ἀποκάτω τῶν ἀλό‐ γων τὰ ποδάρια. | |
66.6 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἑνοῦ ἀπὸ τοὺς ἐδικούς του τοὺς βοηβον‐ τάδες ἔκραξεν, τὸ ὄνομάν του ἦτον Φοῖνιξ, καὶ εἶπεν του· “Σύρε εἰς τῆς Ἴντιας τὰ φουσάτα καὶ εἰς τῆς Περσίας καὶ εἰπές τους οὕτως· “Νὰ ἠξεύρετε ὅτι ὁ βασιλεὺς ὁ ἐδικός σας, ὁ Τάρειος, ἔναι | |
| 5 | σκοτωμένος! Καὶ στέκετε, μηδὲν φεύγετε! Εἰ δὲ ἀρχιρίσετε νὰ φεύγετε, τὴν σήμερον ἡμέραν ὅλοι θέλετε ἀποθάνειν ἀπὸ τὸ σπα‐ θίν μου.” | |
66.7 | Τὸν Σελεύκιον ἔστειλεν εἰς τῆς Ἔντιας τὸ φουσά‐ | |
| τον νὰ ἐπάρη τὰ ἄλογα καὶ τὰ ἄρματά τους καὶ “αὐτουνοὺς ζων‐ τανοὺς νὰ τοὺς στείλης εἰς τὸν βασιλέα τους.” Καὶ ὁ Φιλόνης ἐ‐ ζύγωσε κοντά τους καὶ εἶπεν τους τὸν ὁρισμὸν τοῦ Ἀλεξάνδρου. | ||
| 5 | Καὶ αὐτοὶ ἐπέζευσαν εἰς τὴν γῆν καὶ ἐπροσκύνησάν τον. Ὅλα τὰ φλάμπουρα τοῦ Πώρου καὶ τὲς τρουμπέτες τὲς μεγάλες καὶ ἑκατὸν ζυγὲς ἀνακαράδες καὶ τὰ ἄλογά τους ὅλα καὶ τὰ ἄρματά τους ἐπα‐ ράδωκαν τοῦ Φιλόνην· καὶ ἠπῆραν συμπάθιον καὶ ὑπῆγαν εἰς τὸν τόπον τους. | |
66.8 | Καὶ ὅταν ἐκίνησαν, εἶπεν τους ὁ Φιλόνης· “Εἰπέ‐ τε τοῦ βασιλέως τοῦ Πώρου, νεμαλὸν σοῦ ἔναι τῆς Ἴντιας ὁ βασι‐ λεὺς καὶ ὁ τόπος σου καὶ στράτευε ἀπέσω καὶ ἀλλονοῦ μηδὲν δίν‐ δης δύναμιν ἔξω. Καὶ νὰ τὸ ἠξεύρης, Πῶρε βασιλέα, ὅτι ὁ Φιλόνης | |
| 5 | μὲ τὴν ἐλεημοσύνη τοῦ αὐθεντός μου, τοῦ Ἀλεξάνδρου, εἴμεσθεν τῆς Περσίας ὁλονῆς καὶ γείτονες ἐδικοί σου.” | |
66.9 | Καὶ οἱ Πέρσηδες ἐχώρισαν ἀπὸ τῆς Περσίας τὸ φουσάτον καὶ ἐζύγωσαν καὶ ἐπροσκύ‐ νησαν τὸν Φιλόνην ἀντίτοπα τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐσμίχθησαν μὲ τοὺς Μακεδόνους καὶ ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην, τὸ πὼς ὁ θεὸς τοὺς | |
| 5 | ἐπαρέδωκε νὰ δουλεύουν τὸν Ἀλέξανδρον. | |
66.10 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔρχετον μὲ τῆς Μακεδονίας τὸ φουσάτον εἰς τὸν κάμπον τῆς Περ‐ σίας, ἀκόμη οὐδὲν ἔφθασεν, ηὗρεν τὸν Τάρειον μὲ ὀλίγην ψυχὴν εἰς τὸν δρόμον σφαμένον· καὶ ἐφωνίαξεν ὁ Τάρειος· “Ἀλέξανδρε βα‐ | |
| 5 | σιλέα, πέζευσε ἐγλήγορα καὶ ἔλα νὰ ἀκούσης τὴν λαλίαν μου.” | |
66.11 | Ἀλέξανδρος ἐγύρισεν καὶ εἶδεν τον καὶ εἶπεν του· “Ποῖος εἶσαι ἐσύ, ἄνθρωπε, ὁποὺ μὲ κράζεις;” Ὁ Τάρειος τὸν ἀπεκρίθην· “Ἐγὼ εἶμαι ὁ Τάρειος ὁ βασιλεύς· ὁ τροχὸς τοῦ χρόνου μὲ ὕψωσε ἕως τὸν θεὸν καὶ τὸ ἄτυχόν μου ῥιζικὸν ἐκατέβασέ με ἕως τὸν Ἄ‐ | |
| 5 | δην. Ἐγὼ εἶμαι ὁ Τάρειος, ὁποὺ ἤμουν οὑκάποτες βασιλεὺς καὶ ἀ‐ φέντης ὁλονοῦ τοῦ κόσμου καὶ τώρα ἡ τύχη μου καὶ ἡ τιμή μου ἔπεσε κάτου. | |
66.12 | Ἐγὼ εἶμαι ὁ Τάρειος, ὁποὺ πολλὲς ἄν‐ θρωποι μὲ ἐπροσκυνοῦσαν καὶ ἐτιμοῦσαν, καὶ τώρα κείτομαι εἰς τὴν γῆν ἁπλωμένος ἀποκάτου τῶν ἀλόγων τὰ ποδάρια! Ὦ Ἀλέξανδρε, ἀτός σου μὲ εἶδες μὲ τὰ ὀμμάτια σου πόσην τιμὴν καὶ ὕψωσιν εἶχα | |
| 5 | καὶ τώρα τὸ τί θάνατον ἀποθνήσκω! | |
66.13 | Ἐνθυμήσου καὶ ἐσὺ τὸν θάνατον καὶ μηδὲν μὲ ἀφήνης εἰς τὸν κορνιακτὸν νὰ κείτωμαι καὶ εἰς τῶν ἀλόγων τὰ ποδάρια νὰ ἀποθάνω, ὅτι οὐδὲν εἶσαι καὶ ἐσὺ ἀνελεήμονας ὡσὰν οἱ Πέρσηδες· ἀμὴ εἶσαι ἀπὸ εὐλογημένους | |
| 5 | γονεῖς ὑψηλότατος καὶ δόκιμος αὐθέντης καὶ εἰς τὸ γάλα τῆς μα‐ νέτζας σου, ὁποὺ ἐβύζασες, μηδὲν ἐνθυμηθῆς κακὸν διὰ κακόν.” | |
66.14 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τοῦ Ταρείου, ἐ‐ λυπήθην καὶ παρευθὺς ἐπέζευσε ἀπὸ τὸ ἄλογόν του καὶ ἔβγαλεν τὸ ἀπανωφόριν του, ἐσκέπασέν τον· καὶ ὅρισεν τοὺς Μακεδόνας καὶ ἤφεραν ἀργυροδιάχρυσον ἁμάξι νὰ τὸν βάλουν, νὰ τὸν ὑπηγαίνουν | |
| 5 | εἰς τὸ κάστρον του{ς}. | |
66.15 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἀτός του ἐβάσταξεν εἰς τὸν ὦμον του ἕως ἕνα δοξόβολον καὶ εἶπεν του· “Βασιλικὴν τι‐ μὴν σοῦ ἔκαμαν καί, ἂν ζήσης, πλέαν τιμὴν θέλεις ἔχει, εἰ δὲ ἀ‐ ποθάνεις, μὲ μεγάλην τιμὴν σὲ θέλω θάψειν.” Καὶ ἔτζι τὸν ὑπῆ‐ | |
| 5 | γαν εἰς τὸ παλάτιν του καὶ ἀπόθεκάν τον εἰς τὸ χρυσὸν τὸ κρεβ‐ βάτιν του. | |
67t | Περὶ ὅταν ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ κάστρον. | |
67.1 | {Ἀλέξανδρος ἐκάθισεν εἰς τὸ σελλὶν τὸ χρυσομάργαρον | |
| τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως.} Ὁ Ἀλέξανδρος εἰς πολύτιμα φο‐ ρέματα ἐντύθην καὶ εἰς τὸ κεφάλιν του ἔβαλεν τὸ στέμμα τοῦ Σο‐ λομῶντος τοῦ βασιλέως. Ἀλέξανδρος ἐκάθισεν εἰς τὸ σελλὶν τὸ χρυσομάρ‐ | ||
| 5 | γαρον τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως. | |
67.2 | Αὐτοῦ ἦλθαν οἱ Πέρσηδες καὶ τῆς Μακεδονίας τὸ φουσάτον καὶ ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εὐφήμισάν τον· “Πολλὰ τὰ ἔτη τὸν μέγαν βασιλέαν τοῦ κόσμου ὁλονοῦ καὶ τῆς Περσίας, τὸν Ἀλέξανδρον.” | |
67.3 | Καὶ ὅρισεν καὶ ἤ‐ φερεν ὁ Τάρειος τὴν θυγατέραν του τὴν Ῥωξάνδρα. Καὶ ὁ Τάρειος ὡσὰν εἶδε τὴν θυγατέραν του τὴν Ῥωξάνδρα, ἐὰν καὶ λαβωμένος ἦ‐ τον, ἦλθεν εἰς χαρὰν ἐκ τὴν πολλὴν θλῖψιν, ὁποὺ εἶχεν, καὶ τὰ | |
| 5 | ὀμμάτιά του ἐγέμισαν δάκρυα καὶ ἐπεριλάμπωσεν πρὸς τὴν καρδίαν του καὶ ἐφίλησέν την καὶ εἶπεν· | |
67.4 | “Ὀμμάτιά μου, ψυχή μου καὶ καρδία μου καὶ σπλαχνικόν μου τέκνον, θυγατέρα μου Ῥωξάνδραν, ἐσένα ἄνδρα ἤφεραν ἐξαφνικὸν ἐκ τὴν Μακεδονίαν, ὁποὺ οὐδὲν τὸν ἐπάντεχα, ὄχι μὲ τὸ ἐμὸν θέλημαν, ἀμὴ μὲ ὁρισμὸν τοῦ θεοῦ, καὶ | |
| 5 | αὐθέντη τῆς Περσίας ὅλης καὶ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ ἔστησα βασι‐ λέαν καὶ εἰς τὸ πρᾶγμα καὶ πλούτη μας, ὁποὺ ἔχομεν, ἐγίνην αὐ‐ θέντης. | |
67.5 | Καὶ γλυκύτατή μου θυγατέραν, ἐγὼ οὐδὲν ἐπάντεχα νὰ γένη ὁ γάμος σου ἔτζι ἔξαφνα! Ἀμὴ ἀλλέως ἐθάρρουν νὰ μάσω τοὺς βασιλεῖς καὶ αὐθέντες ὅλους νὰ στέψω ἔντιμα καὶ χρήσιμα τὸν γάμον σου. Ἀμὴ ἀντίτοπα τὸν γάμον τὸν ἐδικόν σου ἐχύθησαν αἵ‐ | |
| 5 | ματα πολλὰ ἐκ τῶν Μακεδόνων καὶ τῆς Περσίας. Καὶ ἐμεῖς πολλὰ ἐ‐ στάθημαν εἰς τὸν πόλεμον, ἀμὴ θέλημα θεοῦ οὐδὲν ἦτον, διότι ἐ‐ μεῖς ὑψώθημεν ἕως τὸν οὐρανὸν καὶ ἤλθαμεν ἕως τὸν Ἄδην, τὴν | |
| ὕψωσιν ἠπῆρεν τη ὁ θεὸς καὶ ἔδωσέν την αὐτουνοῦ. Καὶ ἐσένα ὁρίζω, θυ‐ γατέρα μου, μεγάλες τιμὲς καὶ τιμημένες νὰ κάμης τοῦ βασιλέως | ||
| 10 | τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ ἐπὴν σεβαίνης εἰς τὰς χεῖρας του, νὰ τὸν ἔχης αὐθέντη καὶ βασιλέαν μὲ ὅλην σου τὴν καρδίαν.” | |
67.6 | Καὶ ἔπιασέν την ἐκ τὸ χέριν καὶ ἔδωσέ την τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου καὶ εἶπεν του· “Δέξου, αὐθέντη Ἀλέξανδρε, τὴν σπλαχνική μου καὶ ὁλογκαρδιακή μου θυγατέρα, ὅτι εἰς πολλὴν τιμὴν καὶ δό‐ | |
| 5 | ξαν τὴν ἐγέννησαν καὶ τώρα μὲ πολλὴν θλῖψιν καὶ δάκρυα τὴν ἀ‐ φήνω καὶ εἰς τὸν Ἅδην ὑπηγαίνω νὰ κολάζωμαι ὡσὰν κακόβουλος, ὅτι πᾶσα ἄνθρωπος κακόβουλος ἐκεῖ κολάζεται. Καὶ τὴν γλυκυτάτην μου θυγατέρα ἔχε την ὡσὰν σκλάβα σου· ἔπαρέ την, ὅτι ἔναι ἔν‐ τιμη καὶ ὄμορφη καὶ ὡραία καὶ ἀπὸ καλοὺς γονεῖς γέννημα.” | |
| 10 | Καὶ ἐπεριλάμπωσεν τὴν θυγατέραν του μὲ πολλὰ δάκρυα καὶ ἐφίλη‐ σέν την τρεῖς φορὲς καὶ ἔδωκέν την τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
68t | Περὶ ὅταν ἐδέχθην ὁ Ἀλέξανδρος τὴν θυγατέρα τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως γυναῖκα. | |
68.1 | Ἀλέξανδρος ἐσηκώθην ἀπὸ τὸ σελλίν του καὶ ἐδέκθη τὴν Ῥωξάνδραν ἐκ τὸ χέριν καὶ γλυκέα τὴν ἐφίλησεν καὶ μετ’ αὐ‐ τὴν ἐκάθισεν εἰς τὸ σελλὶν καὶ ἔβγαλεν τὸ στέμμαν ἐκ τὸ κεφά‐ λιν του καὶ ἔβαλέν το εἰς τὸ κεφάλιν τῆς Ῥωξάνδρας. Καὶ ἔβγα‐ | |
| 5 | λεν τὸ δακτυλίδιν ἡ Ῥωξάνδρα καὶ ἔβαλέν το εἰς τὸ δάκτυλον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ εἶπεν ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς τὸν Τάρειον· | |
68.2 | “Θεώ‐ ρησε, αὐθέντη βασιλέα Τάρειε, καὶ γύρισε τὴν πικρή σου καρδίαν | |
| εἰς χαράν, ὅτι ἡ γλυκυτάτη σου θυγατέρα καὶ ἐμὴ συμβίος θέλει αὐθεντεύει τὴν γῆν ὅλην μετὰ μένα τὸν Ἀλέξανδρον καὶ υἱόν σου.” | ||
| 5 | Καὶ ὁ Τάρειος ἐχάρην καὶ εἶπεν· “Γλυκυτάτη μου θυγατέρα, Ῥωξάν‐ δρα, νὰ δώση ὁ θεὸς ὅλοι οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς νὰ πέσουν εἰς τὰ ποδάρια τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐσὺ νὰ βασιλεύης μὲ τὸν αὐθέντη σου ὅλην τὴν οἰκουμένην.” | |
68.3 | Καὶ πάλιν ὁ Τάρειος ἠπῆρεν τὴν βασίλισσαν, τὴν γυναῖκαν του, καὶ ἐπαράδωσέν την τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου καὶ εἶπεν του· “Ἀλέξανδρε βασιλεύς, δέξου την ὡσὰν τὴν μη‐ τέρα σου τὴν Ὀλυμπιάδα.” | |
68.4 | Καὶ πάλιν τοῦ εἶπεν· “Ἀγάπα τοὺς Πέρσηδας, ὅτι εἶναι πολλὰ ἐνεμπιστεμένοι τοῦ αὐθεντός· καὶ ἡ καρ‐ δία μου ἐγύρισεν εἰς χαράν, ὁποὺ εἶδα τὴν θυγατέραν μου, ὁποὺ τὴν ἐδέχθης καὶ ἐσπλαχνίσθης την ὡς σύμβιόν σου· καὶ τοὺς φονιά‐ | |
| 5 | δες μου ἀγάπα, τὸν Καρταρβούσην καὶ τὸν Ἀρισβανούσην, καὶ ποί‐ 〈η〉σέ τους καλὴν τιμήν.” Καὶ ὁ βασιλεὺ〈σ〉 τῶν βασιλέων ὁ Τάρειος εἰπόντας τὸν λόγον αὐτὸν ἐπαρέδωκεν τὸ πνεῦμα του καὶ ἀπόθανε. | |
69t | Περὶ τὸν θάνατον τοῦ Ταρείου. | |
69.1 | Ἀλέξανδρος ὅλους τοὺς βασιλεῖς καὶ τὰ φουσάτα ὅ‐ λα ἐπροβόδισάν τον ὣς τὸ μνῆμαν του καὶ ἔθαψάν τον μὲ τιμὴν με‐ γάλην. Καὶ ὅρισεν καὶ ἔκραξαν τοὺς φονιάδες του, ὁποὺ τὸν ἔσφα‐ ξαν τὸν βασιλέαν τὸν Τάρειον, καὶ εἶπεν τους, τὸν Κανταρβνούσην | |
| 5 | καὶ τὸν Ἀρισβανούσην· “Διατί ἐσκοτώσετε τὸν αὐθέντη σας;” | |
69.2 | Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀποκρίθηκαν· “Ὁ θάνατος αὐτουνοῦ ἐσένα αὐθέντη | |
| ὁλονῆς τῆς Περσίας ἐποίησεν καὶ βασιλέαν τοῦ κόσμου ὁλονοῦ, Ἀ‐ λέξανδρε.” Καὶ τοὺς λέγει· “Ἀφότις ἐσεῖς τὸν αὐθέντη σας, ὁ‐ ποὺ εἴχετε τόσην ἀγάπην καὶ τόσον καλὸν ὁποὺ σᾶς ἐποίησεν, | ||
| 5 | καὶ ἐσεῖς τὸν ἐσκοτώσετε, ἐμένα τὸν ξένον χειρότερον μοῦ θέλε‐ τε κάμει κακόν.” | |
69.3 | Καὶ ὅρισεν καὶ ἐκρέμασάν τους. Καὶ αὐτὸς ἐσυντύχαινεν πρὸς τοὺς αὐθεντάδες καὶ ἄρχοντες· “Νὰ ἔναι ἀφωρι‐ σμένος αὐτός, ὁποὺ σκοτώνει τὸν αὐθέντη του καὶ αὐτὸν τὸν ἄν‐ θρωπον, ὃ〈σ〉 παραδίδει κάστρον καὶ τοὺς δημηγέρτας θρέφειν.” | |
| 5 | Εἰπόντας τὸν λόγον ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέβην εἰς τὸ κάστρον νὰ στε‐ φανωθῆ μὲ τὴν Ῥωξάνδρα. | |
69.4 | Ἡ Ῥωξάνδρα ἦτον ἀπὸ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ τὲς γυναῖκες ἐ‐ μορφότερη ὄχι μόνο μὲ τὸ κάλλος της, ἀμὴ ἦτον πολλὰ ἔμνοστη καὶ ὡραιοτάτη καὶ παμφρόνιμη καὶ τῆς ψυχῆς τὰ ψυχικὰ ἔκαμνεν πολλά. Καὶ τόμου ἔσωσεν τὸν γάμον ὁ Ἀλέξανδρος, ἔστειλεν τῆς | |
| 5 | μητρός του τῆς Ὀλυμπιάδος γραφήν. | |
70t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλεν τῆς μητρός του ὁ Ἀλέξανδρος ἐπιστολὴν εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ ὑπήγανέ την. | |
70.1 | Ἀλέξανδρος ὅρισεν νὰ γράψουν ἐπιστολὴν εἰς τὴν μητέρα του τὴν Ὀλυμπιάδα καὶ εἰς τὸ〈ν〉 διδάσκαλόν του τὸν Ἀ‐ ριστοτέλην· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὁλονῶν· νὰ ἐ‐ γνωρίζετε ὅτι μὲ τοῦ θεοῦ τὸ ἔλεος τοῦ παντοκράτορος τοῦ Σαβαώθ, | |
| 5 | ὦ μητέρα μου Ὀλυμπιάδα καὶ Ἀριστοτέλην διδάσκαλε, γράφω πρὸς ἐσᾶς ὅτι τώρα τὴν σήμερον ἡμέραν ἔχω ἑφτὰ χρόνους, ἀφότις ἐχω‐ ρίσθηκα ἀπὸ σᾶς. | |
70.2 | Καὶ διὰ τοὺς ἑφτὰ χρόνους οὐδὲν σᾶς ἔστει‐ λα ἐπιστολὴν καὶ οὐδὲν ἠκούσετε μαντάτο ἀπὸ ἐμένα· νὰ ἠξεύρετε ὅτι οὐδὲν ἔναι τὸ πταίσιμον ἀπὸ ἐμένα οὐδὲ ἀπὸ τὴν ἀγνωσίαν μου. Ἀμὴ ἀντιστεκόμουν ἀνάντια μὲ τὸν μέγαν βασιλέα τὸν Τάρει‐ | |
| 5 | ον. Ἐγὼ αὐτὸν ἐτζάκισαν καὶ αὐτὸς ἐμένα ἐτζάκισεν· καὶ διὰ τοῦτο ἀπὸ τὴν ἔγνοιάν μου τὴν πολλήν, ὁποὺ εἶχα, οὐδὲν σᾶς ἀ‐ πέστειλα μαντάτα, νὰ ἠξεύρετε. Τρεῖς βολὲς τὸν ἐτζάκισα καὶ δι’ ἐτοῦτο εἶδαν οἱ Πέρσηδες καὶ ἦλθαν ὅλοι καὶ ἐπροσκύνησάν με καὶ εἶναι δοῦλοι μου δεδουλωμένοι. | |
70.3 | Καὶ ὁ Τάρειος ἀπόθανεν καὶ τὴν θυγατέρα του τὴν Ῥωξάνδρα ἐπῆρα γυναῖκα καὶ ἀφεντεύει μετὰ μέναν εἰς τὴν Περσίαν· καὶ ὅθεν οὐδὲν ἐσέβη ὁ ἔρωτας τῆς γυναικὸς εἰς τὴν καρδίαν μου ὁλότελα, οὐδὲν εἶχα κατὰ νοῦ μου νὰ | |
| 5 | σᾶς στείλω λόγον, τὸ πῶς εἶσθε. | |
70.4 | Καὶ ἀφότις ἐτοξεύτηκα ἀπὸ τὸν ἠγαπημένον ἔρωταν τῆς γυναικός, ἀρχίνισα νὰ σᾶς μηνύσω μή‐ νυμα περὶ ἐμοῦ. Ἀμὴ προτύτερα ἤβανα εἰς τὴν καρδίαν μου, τὸ ποῦ νὰ μὲ σκοτώσουν καὶ ποῦ νὰ σκοτώσω φουσάτον· καὶ τόμου νὰ | |
| 5 | ἰδῆτε τὴν γραφήν μου, νὰ ἀντιγράψετε ἐπιστολήν, τὸ πῶς ἔστε εἰς τὴν ὑγείαν σας καὶ πῶς τὸ βασίλειόν μου, ἡ Μακεδονία.” | |
70.5 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἔντυσεν τοὺς Πέρσας ὅλους φο‐ ρεσίαν, ὡσὰν οἱ Μακεδόνες ἐβαστοῦσαν καὶ τοὺς Μακεδόνας ὅλους ἐφόρεσεν Περσικὴν φορεσίαν. Καὶ ὁ πλοῦτος τοῦ βασιλέως τοῦ Τα‐ ρείου ἦτον πολλὰ ἀρίφνητος, ὁποὺ ηὗρεν· ὅλον μάλαμαν ἐμοίρασεν | |
| 5 | τὸ φουσάτον του καὶ ὅρισέν τους νὰ θρέφουν τὰ ἄλογά τους καλά. | |
70.6 | Ὅρισεν καὶ ἐποίησαν καὶ ἔκαμαν στύλον ἀργυροδιάχρυσον εἰς τὸ κάστρον τῆς Περσίας εἰς τὴν μέσην τοῦ κάστρου καὶ ἀνέ‐ | |
| βην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ στύλου, ὁποὺ ἦτον ὡσὰν Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἔντυσεν τοὺς Πέρσας ὅλους φορε‐ | ||
| 5 | σίαν ὡσὰν οἱ Μακεδόνες ἐβαστοῦσαν, καὶ τοὺς Μακεδόνας ὅλους ἐ‐ φόρεσεν περσικὴν φορεσίαν. Καὶ ὁ πλοῦτος τοῦ βασιλέως τοῦ Ταρείου ἦτον πολλὰ ἀρίφνη‐ τος ὁποὺ ηὗρεν. ὅλον μάλαμαν ἐμοίρασεν το φουσάτον του καὶ ὅ‐ ρισέν τους νὰ θρέφουν τὰ ἄλογά τους καλά. | |
| 10 | Ὅρισεν καὶ ἐποίησαν καὶ ἔκαμαν στύλον ἀργυροδιάχρυσον εἰς τὸ κάστρον τῆς Περσίας εἰς τὴν μέσην τοῦ κάστρου καὶ ἀ‐ | |
| νέβην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ στύλου, ὁποὺ ἦτον ταράτζαν, ὁποὺ ἦτον ὑψηλὸς πανμέγιστος, καὶ ἐλάλησεν φωνὴν με‐ γάλην ἀτός του καὶ εἶπε· | ||
70.7 | “Νὰ ἠξεύρετε, ἐσεῖς οἱ Πέρσηδες, ὅ‐ τι ἐγὼ τοῦ Ἅδου τὰ καταχθόνια ἀφόρισα μεγάλῃ τῇ φωνῇ, καὶ εἰς τὸν Χερουβεὶμ καὶ Σεραφείμ, ὁποὺ ἀναπαύεται, προσκυνῶ τὸν θεὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς τὸν ποιητὴν Σαβαὼθ Ἀδωναΐ ‘εἷς Ἅγιος, εἷς | |
| 5 | Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός,‘ ὁ θεὸς τῶν θεῶν καὶ κύριος τῶν κυρίων, ὁ ἀόρατος καὶ ὁρώμενος ὁποὺ ἔνα ἄνθρωπον ἔπλασε καὶ τὸν κόσμον ὅλον ἐγιόμισεν, ἀπὸ Ἀδὰμ καὶ Εὔας, τοὺς προπάππους μας· καὶ αὐτὸς ὁ θεὸς νὰ πατάξη τὰ εἴδωλα καὶ νὰ χαλάση τῶν Ἑλλήνων τοὺς θεοὺς αὐτουνῶν, ὁποὺ πιστεύουν. Ὑμνολογῶ, δοξάζω θεὸν ἀ‐ | |
| 10 | όρατον καὶ ὁρώμενον παντοκράτορα Σαβαώθ”. Καὶ εἰπόντας τοὺς λό‐ γους του ἐκατέβη ἀπὸ τὸ στύλον κάτου εἰς τὴν γῆν. | |
71t | Περὶ ὅταν εἶδε ὁ Ἀλέξανδρος τὸ μάλαμαν τοῦ Ταρείου. | |
71.1 | Καὶ ἀρχίρισε νὰ λογαριάζη τὸ μάλαμαν τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως εἰς τὴν Περσίαν. Καὶ ηὗρεν δώδεκα στέρνες γιομάτες χρυ‐ σάφιν καὶ ἀσήμιν, εἴκοσι σπίτια γεμάτα καὶ δώδεκα πύργους ὁλογε‐ μάτους φλωρίαν, ὁποὺ κανεὶς ἄνθρωπος εἰς τὴν γῆν οὐδὲν ἠμπόρε‐ | |
| 5 | σεν νὰ ποιήση λογαριασμὸν εἰς τὸ βλησίδιν αὐτόν, καὶ χίλιες χι‐ λιάδες ἄλογα ὁλοθρεμμένα τοῦ στάβλου, καὶ γρύψους καὶ πετρίτες τοῦ κυνηγίου χίλιες, καὶ λέοντες τοῦ κυνηγίου πεντακόσιους, ὁ‐ ποὺ ἦσαν μαθημένοι, καὶ πάρδους τοῦ κυνηγίου μαθημένους χίλιους | |
| τετρακόσιους· καὶ αὐτοῦ εἰς τὸν κάμπον τῆς Περσίας ὅλα τὰ ἐκα‐ | ||
| 10 | ταστίχωσεν, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα ἐμοίρασεν τοῦ φουσάτου του ὅλου. | |
71.2 | Καὶ ἔγραψεν τὸ φουσάτον του ὅλον εἰς τὸν κάμπον τῆς Περσίας, καὶ ηὗρεν ἀρματωμένους τέσσαρες βολὲς χίλιες χιλιάδες καβαλλαραίους. Καὶ εἰς τὴν Περσίαν μὲ τὴν Ῥωξάνδραν ἕνα χρόνον ἐποίησεν καὶ τὸν Φιλόνην εἰς τὴν Περσίαν ἄφηκεν μὲ τὴν βασίλισ‐ | |
| 5 | σαν. | |
72t | Περὶ ὅταν ἐκίνησεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν βασιλέα τὸν Κρίσην. | |
72.1 | Ἀλέξανδρος ἀτός του ἐκίνησεν εἰς τῆς Λεντίας τὸν βασιλέαν τὸν Κρίσην. Ὁ Κρίσης οὐδὲν ἐκαταδέχθην τὸν Ἀλέξαν‐ δρο νὰ προσκυνήση, καὶ οἱ ἄνθρωποί του ἐποίησαν βουλὴ μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ ἐπίασαν τὸν βασιλέα τους τὸν Κρίσην καὶ δεμέ‐ | |
| 5 | νον τὸν ἤφεραν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον, 〈***〉 ὁποὺ ποτὲ τοῦ ἀνθρώπου τὰ ὀμμάτια 〈οὐκ εἶδαν〉 καὶ {ὁ ν}οὖς οὐκ ἤκουσεν. {τὸ ὀφ〈τ〉ὶν τοῦ ἀν‐ θρώπου} καὶ ὅλον εἰς τὸ φουσάτο τὸ ἐμοίρασεν. | |
72.2 | Καὶ ἔτζι ἐκίνησεν δεξιὰ μεριὰν ἐδιέβην καὶ ὅλες τὲς γλῶσσες ἐπαρέλαβεν καὶ ἕως τὴν ἄκραν τῆς γῆς ἔφθασεν καὶ ἐκεῖ ηὗρε ἀνθρώπους ἄγροικους ὡ‐ σὰν ζῶα ἀγριοπρόσωπα ἀνθρωπόμορφα. | |
72.3 | Καὶ ἐδιάβην διὰ δέκα ἡμέρες καὶ εἰς ἔναν τόπον ἔρημον ἦλθεν, καὶ ηὗρεν γυναῖκες ἄγριες, ὑ‐ ψηλὲς ὀργυίες τρεῖς· καὶ ἦσαν μαλλάτες ὡσὰν βουκτερά, καὶ τὰ ὀμμάτιά τους ἔλαμπαν ὡσὰν ἄστρον. Καὶ ἦλθαν καταπάνου εἰς | |
| 5 | τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου, καὶ πολλοὺς ἀνθρώπους ἐσκότωσαν | |
| ἀπὸ τὸ φουσάτον, ὥσθε νὰ φθάση ὁ πόλεμος τοῦ Ἀλεξάνδρου μὲ τὸ ἀλλάγιν του. Καὶ πολλὲς γυναῖκες ἐσκότωσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ‐ ποὺ δὲν εἶχαν λογαριασμόν. | ||
72.4 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐπερπάτησεν ὀμπρὸς ἡμέρες πενήτα καὶ ἦλθεν εἰς ἔναν τόπον θαυμαστόν, καὶ ἐκεῖ ηὗρεν μερμήγκια, εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον, ὅτι ἔνα μερμήγκι ἔπαιρνεν ἄλογον καὶ ἐσέ‐ βαζέ το εἰς τὸ χάος τοῦ σπηλαίου ἐκείνου. Καὶ αὐτοῦ ὅρισεν ὁ | |
| 5 | Ἀλέξανδρος καὶ ἔβαλαν χορτάριν καὶ καλάμιν στεγνὸν καὶ ἔ‐ καψαν τοὺς χάους ἐκείνους· καὶ ἐκάησαν πολλοί{ν}. | |
72.5 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ηὗρεν ποτάμιν φαρδὺν ἕως ἡ‐ μισὴ ἡμέραν περπάτημαν καὶ ἔπεσε εἰς λογισμὸν μέγαν· Ἀλέξανδρος ἐποίησεν γιοφύριν εἰς μονόξυλα διὰ ἡμέρες ξεʹ καὶ ὅ‐ | |
| 5 | λον τὸ φουσάτον ἐπέρασεν ἐπὶ τὸ γιοφύριν. | |
73.1 | Καὶ εἰς ἐκεῖνον τὸν κόσμον ηὗρεν ἀνθρώπους ἴσα μὲ πή‐ χα· αὐτουνοὺς κράζουν Πιθακούς. Καὶ ἦλθαν πρὸς τὸν Ἀλέξαν‐ δρον καὶ ἐπροσκύνησάν τον. Καὶ ἀφότις ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον, ἤφεραν μέλι πολὺ καὶ φοινίκια πολλά. Ὁ Ἀλέξανδρος | |
| 5 | εἰς τὸν τόπον αὐτὸν ἐποίησεν κάστρον καὶ ἔκαμεν ἀπ’ αὐτουνοὺς ἔνα βασιλέαν, καὶ ἔμαθέν τους νὰ ζοῦν ἀνθρωπίνους. | |
73.2 | Καὶ ἀπὸ τὴν γῆν τῶν Πιθηκῶν μετὰ βίας ἐδιέβην τὴν γῆν αὐτῶν διὰ ἡμέρες ἑκατόν. Καὶ τόσο μέλι καὶ ὕπωρα ὑπῆρε τὸ φουσάτον, ὅτι διὰ ἔ‐ | |
| ναν χρόνον τοὺς ἔσωσεν· καὶ ἐπροσδιάβην τὸν τόπον τῶν Πιθηκῶν. | ||
74t | Περὶ τὸν τόπον τῶν Πιθηκῶν | |
74.1 | Ἀλέξανδρος ἦλθεν εἰς ἔναν κάμπον πλατύν, καὶ ἦ‐ τον εἰς τὴν ἄκραν τοῦ κάμπου λίμνη, καὶ ἦτον κρύον 〈τὸ νερὸ〉 καὶ γλυκὸν ὡσὰν ζάχαρην. Καὶ ηὗρεν πρόσωπον εἰς τὸν στύλον ἱ‐ στορισμένον μὲ χρυσάφιν· καὶ ηὗρεν κόκκαλα καὶ κεφάλια ἀνθρώ‐ | |
| 5 | πων ὁλογιομάτος ὁ κάμπος. | |
74.2 | Καὶ ἔδραμεν ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς τὸ πρόσωπον τοῦ στύλου καὶ ηὗρεν γράμματα καὶ ἔλεγαν οὕτως· “Ἄνθρωπε, ὅποιος ἔρχεται πρὸς τὴν ἄκραν τῆς γῆς, ὡς ἐδῶ ἔλα καὶ ὀμπρὸς μηδὲν ὑπηγαίνης· καὶ γύρισε ὀπίσω, τίποτες οὐδὲν | |
| 5 | θέλεις ἰδεῖν. Ἐγὼ ἤμουν βασιλεὺς τοῦ κόσμου ὁλονοῦ, ὁ Σωνσό‐ χος, καὶ ὑψώθηκα πολλὰ καὶ ἤθελα νὰ εὑρῶ τῆς γῆς τὴν ἄκρα! | |
74.3 | Καὶ εἰς ἐτοῦτον τὸν κάμπον ἦλθαν ἄγριοι ἄνθρωποι καταπάνω εἰς τὸ φουσάτον μου, εἰς τὸν κάμπον ἐτοῦτον, καὶ ἐτζάκισάν τον καὶ ἐμένα ἐσκότωσαν”. Αὐτὰ τὰ γράμματα ηὗρεν καὶ ἀνάγνωσέν τα, καὶ ἔβαλεν στεφάνιν χρυσὸν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ κεφάλιν του, καὶ | |
| 5 | τὸν στύλον ὅλον ἐσκέπασεν μὲ ῥοῦχον, νὰ μηδὲν ἀναγνώση κανεὶς τὰ γράμματα 〈.... γράμματα〉 εἰς τὸν χρυσὸν τὸ πρόσωπον. Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀπο‐ κρίνθη· “Ὀμπρὸς μᾶς δείχνουν τόπον ἔμνοστον καὶ γλυκύν”. Καὶ μὲ τὰ λόγια ἐτοῦτα τοὺς ἐγέλαν. | |
74.4 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην καὶ ἐπερπάτησεν δύο ἡμέρες ὀμ‐ πρὸς καὶ εἰς ἔναν βουνὶν ὑψηλὸν ἔπεσεν. Καὶ εἶδαν ἀνθρώπους ἄσκημους καὶ φοβερούς—δυὸ ὀργυιὲς ὑψηλούς—ὁλομαλλάτοι, καὶ τὸ φουσάτον ἤβλεπαν ἄγρια{ι} καὶ οὐδὲν ἔφευγαν. Καὶ ἦλθαν καὶ ἔ‐ | |
| 5 | δειξαν τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
74.5 | Ἀλέξανδρος ὑπῆγε νὰν τοὺς ἰ‐ δῆ τοὺς ἄγριους ἀνθρώπους. Καὶ εἶδαν τους ἀπὸ τὸν τόπον εἰς τόπον ἐμπροσδιάβαιναν καὶ μὲ θυμὸν ἤβλεπαν καὶ πονηρίαν τὸ φουσάτον. Καὶ ἐσκιάσθην καὶ εἶπεν· “Ἐτοῦτοι εἶναι οἱ ἄνθρω‐ | |
| 5 | ποι οἱ ἄγριοι, ὁποὺ ἐσκότωσαν τὸν Σωσόχον τὸν βασιλέα”. | |
74.6 | Καὶ ὅρισεν καὶ ἀρματώθην τὸ φουσάτον του, καὶ ἐποίησαν ὄμπρον ἀποπροσθέν τους. Καὶ ἠπῆρεν μίαν γυναίκαν καὶ ὑπῆγεν πρὸς τοὺς ἄγριους ἀνθρώπους· καὶ ἡ γυναίκα τὸν ἐζύγωσεν κοντά του καὶ ἔ‐ κατζεν. Καὶ αὐτὸς τὴν ἔσφιξεν δυνατὰ καὶ ἀρχίρισεν νὰ τὴν τρώη. | |
| 5 | Ἡ γυναίκα ἐφωνίαξεν δυνατά, καὶ οἱ στρατιῶτες τοῦ Ἀλεξάνδρου ἔδραμαν καὶ ἐξήβαλάν την, καὶ τὸν ἄγριον τὸν ἄνθρωπον ἐλόχευ‐ σαν μὲ τὸ κοντάρι. | |
74.7 | Καὶ αὐτὸς ἔσκουξε πολλὰ δυνατά· τὴν φω‐ νήν του ἤκουσαν οἱ ἄγριοι ἄνθρωποι, καὶ τόσον πολὺν ἀρίφνη‐ τον ἔφθασαν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον, τὸ φουσάτον, μὲ ξύλα καὶ μὲ λιθάρια ἐσκότωναν τὸ φουσάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὥστε τοὺς ἤφε‐ | |
| 5 | ραν εἰς τὴν σύνταξιν τοῦ Ἀλεξάνδρου, τοὺς ἐδίωξαν· ἦλθεν ὁ Ἀντίοχος μὲ τὴν σύνταξιν τὴν ἐδικήν του καὶ ἠπῆρεν τους ἐπὶ τὸν κάμπον διώχνοντας. | |
74.8 | Ἀλέξανδρος ἐσμίγθην εἰς τὴν μέσην τους καὶ ἐπίασαν 〈ἔναν〉 ἀπ’ αὐτουνοὺς ἀπὲ τὸν τράχηλον καὶ ἤφεράν τον εἰς τὴν σύνταξίν τους. Καὶ ἦτον παιδὶ χρονῶν δέκα καὶ ἦτον ὑψηλότερον ἀπὸ τοὺς ἥμερους τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ | |
| 5 | ἀπ’ αὐτουνοὺς ἐσκότωσεν ὁ Ἀλέξανδρος ἑκατὸν μυριάδες, καὶ εἶ‐ χαν τέτοιον ζακόνι οἱ ἄγριοι ἄνθρωποι, ὅποιον ἐξ αὐτουνοὺς ἐ‐ ξαιμάτωσαν, ἐγύριζαν οἱ ἄλλοι καὶ ἔτρωγάν τον. | |
74.9 | Ἐπὶ τῆς αὐ‐ ρίου ἐμαζώθηκαν καὶ ηὗρεν ἀπὸ τὸ φουσάτον σκοντωμένους δύο χι‐ | |
| λιάδες. Καὶ ἐμαζώθηκαν ὅλοι οἱ μεγιστάνοι καὶ οἱ αὐθεντάδες τῆς Μακεδονίας καὶ εἶπαν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, νεμάλον ἔναι ἐ‐ | ||
| 5 | μᾶς θάνατος ἀπὸ τοῦ κόσμου τῆς οἰκουμένης τὰ βασίλεια, καὶ νεμάλον ἔναι ἐμᾶς ὅτι ἠπήραμεν τὸν κόσμον ὅλον καὶ νὰ ἀναπαυ‐ θοῦμεν παρὲξ εἰς ξένον τόπο ν’ ἀποθάνωμεν ἀμνημόνευτοι”. | |
74.10 | Ἀλέξανδρος ἐλυπήθην καὶ εἶπεν τους· “Ὦ ἠγαπημένοι μου ἀνδρειωμένοι μεγιστάνοι καὶ πρωτοκαβαλλαραῖοι, ἀκόμη ὀλίγο ἂς ἔχω τὴν δύναμίν σας. Ὅλον τὸν κόσμον ἠπήραμεν καὶ ὣς τὴν ἄκραν ἤλθαμεν, καὶ ἐγλήγορα εἰς τὸν τόπον μας θέλομε γυρίσειν καὶ ἀπ’ | |
| 5 | αὐτοῦ θέλομε ἀναπαύεσθαι”. | |
74.11 | Καὶ ἀπὸ τὸν τόπον τῶν ἄγριων ἀνθρώπων ἐξέβηκαν καὶ εἰς ἄλλον τόπον ἦλθαν ἔμνοστον καὶ ὄμορ‐ φον. Καὶ εἶχεν ὁ τόπος ἐκεῖνος ὕπωρα πολλὰ καὶ ἔγεμαν λογίες— λογίες καὶ αὐτοῦ οἱ στύλοι ἔμορφοι δύο ἀπὸ ἀγνὸν μάλαμα καμω‐ | |
| 5 | μένοι. | |
75t | Περὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τοῦ Ἡρακλείου τὸ πρόσωπο στὸ στύλο. | |
75.1 | Αὐτοῦ ἦτον τοῦ Ἡρακλῆ τὸ πρόσωπον ἱστορισμένον καὶ τῆς βασίλισσας τῆς Ῥαιμήτρας. Καὶ ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς τοὺς στύλους καὶ ἔκλαψεν πολλὰ καὶ εἶπεν· “Ὦ Ἡράκλειε βασι‐ λέα, καὶ μὲ τὴν Σεραμίδων τὴν βασίλισσαν ὡραιοτάτη καὶ περι‐ | |
| 5 | φούμισθην εἰς τὸν κόσμον ὅλον, καὶ τὸ πῶς ἐχαρήκετε καλὰ καὶ πάλιν ἐδῶ εἰς ἐτοῦτον τὸν τόπον τὸν ἅγιον ἐβασιλεύσετε;”. Καὶ | |
| ηὗρεν καὶ τὲς αὐλὲς τοῦ Ἡρακλείου ἔρημες ὅλον μὲ τὸ χρυσάφιν καὶ μὲ τὸ μαργαριτάριν ἐγκομησμένες· καὶ αὐτοῦ ἔκαμεν ἡμέρες ἕξι μὲ τὸ φουσάτον του νὰ ἀναπαυθῆ. | ||
75.2 | Καὶ ἀπέσω εἰς τὴν ἐρη‐ μίαν ἐσέβην καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρες δέκα καὶ ηὗρεν ἀνθρώπους παράξενους μὲ ἕξι χέρια καὶ ἕξι ποδάρια, ὁποὺ εἶχαν. Καὶ αὐτοὶ ὀρθώθησα νὰ πολεμήσουν. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος πολλοὺς ἀπ’ αὐτου‐ | |
| 5 | νοὺς ἐσκότωσεν καὶ πολλοὺς ἐπίασεν ζωντανοὺς καὶ ἤθελε νὰν τοὺς ἐξηβάλη εἰς τὸν κόσμον διὰ θαῦμα· καὶ οὐδὲν τὶς ἤξευρεν τὴν ὄρ‐ θωσίν τους, τὸ τί τρώγουν. Καὶ ἀπὸ τὴν ἀνορθωσίαν τους ὅλοι ἀ‐ πέθαναν. Καὶ ἐδιέβην τὸν τόπον τους διὰ ἕξι ἡμέρες. | |
76t | Περὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τοὺς Σκυνοκεφάλους. | |
76.1 | Καὶ ἦλθεν εἰς τὸν τόπον τῶν Σκυνοκεφάλων. Καὶ αὐτοὶ οἱ Σκυνοκέφαλοι, ὅλον τὸ κορμίν τους ἔναι ἀνθρώπινον καὶ τὸ κεφάλι τους ἔναι σκύλινον· καὶ ἡ φωνή τους ἐλάλουν ἀνθρωπινά, καὶ ἄλλην φορὰν βαβίζουν ὡσὰν σκύλοι. Ἀλέξανδρος ἀπ’ ἐ‐ | |
| 5 | κείνους πανπολλοὺς ἐσκότωσεν, καὶ τὸν τόπον τους διὰ δέκα ἡ‐ μέρες τὸν ἐδιέβην καὶ εἰς ἔνα τόπον ὑπῆγεν κοντὰ εἰς τὴν θάλασσαν. | |
76.2 | Καὶ αὐτοῦ ἔκαμεν πέσιμον μὲ τὸ φουσάτον του νὰ ἀναπαυθοῦν. Καὶ ἐνοῦ στρατιώτη ἐψόφησε τὸ ἄλογόν του, καὶ ἐσυρέ το ὁ αὐ‐ θέντης του κοντὰ εἰς τὴν θάλασσαν. Καὶ μία καραβίδα ἐξέβη ἐκ τὴν θάλασσαν, καὶ ἔφαγεν καὶ ἐχόρτασεν καὶ ἐγλύκανεν τὲς ἕτε‐ | |
| 5 | ρες καραβίδες. Καὶ ἐξέβαιναν τὴ νύκταν καὶ ἔδραχναν ἄλογα καὶ | |
| ἀνθρώπους καὶ ἐμπαζάν τους εἰς τὴν θάλασσαν. | ||
77t | Περὶ ὅταν ἔκαψε τὴν καραβίδα. | |
77.1 | Ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ὅρισεν καὶ ἄναψαν τὸν βάλ‐ τον, ὁποὺ ἦσαν οἱ καραβίδες, καὶ ἐκάησαν πολλές. Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην καὶ ὑπάει εἰς ἄλλον τόπον σιμὰ εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἐκεῖ εὗρεν ὕπωρα λογίες—λογίες πολλά, καὶ ὅρισε νὰ ἀναπαυθῆ τὸ | |
| 5 | φουσάτον. | |
78t | Περὶ τὸ νησὶν ὁποὺ ἦσαν οἱ Ῥωμαῖοι. | |
78.1 | Καὶ εἶδεν εἰς τὴν θάλασσα νησίν· καὶ ὅρισεν καὶ ἐ‐ ποίησαν μονόξυλο νὰ σεβῆ ἀπέσω νὰν τὸ πάη εἰς τὸ νησίν. Καὶ εἶπεν του ὁ Φιλόνης· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, μηδὲν ὑπηγαίνης ἀπέ‐ σω, νὰ μὴν σὲ εὕρη ἐκεῖ τίποτες ἀπέσω νὰ χαθῆς· ἀμὴ ἂς ὑπηγαί‐ | |
| 5 | νω ἐγὼ νὰ δῶ καὶ ὕστερα θέλεις ἐλθεῖν ἐσὺ νὰ ἰδῆς”. | |
78.2 | Ἀλέξανδρος εἶπεν πρὸς αὐτόν· “Ἠγαπημένε μου καὶ ἀνδρειωμένε μου Φιλόνη, ἂν πάθης ἐσὺ τίποτες, τίς νὰ μὲ παρηγορήση;”. Καὶ ὁ Φιλόνης ἀπεκρίθη τὸν Ἀλέξανδρον· “Ἂν ἐγὼ ἀποθάνω, εὕρει θέ‐ λει ἡ βασιλεία σου ἄλλον ἀντὶ τοῦ Φιλόνην· εἰ δὲ ἀποθάνης ἐ‐ | |
| 5 | σύ, ἐγὼ ἄλλον βασιλέα Ἀλέξανδρον οὐδὲν θέλω εὕρειν”. Ἔτζι ἐσέβην ὁ Φιλόνης εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἠπῆρεν τριάντα μονόξυ‐ λα τοῦ λόγου του καὶ ἐσκάλωσεν εἰς τὸ νησίν. | |
78.3 | Καὶ τοῦ νησίου οἱ ἄνθρωποι ἦλθαν καὶ ἐπροσκυνησάν τον. Καὶ αὐτὸς ἐγύρισε ὀπίσω καὶ ἠπῆρεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐσεβα‐ σέν τον εἰς τὸ νησίν. Καὶ οἱ ἄνθρωποι τὸν ἐπροσκυνοῦσαν καὶ εὐφήμισάν τον καὶ εἶπαν· “Πολλὰ τὰ ἔτη τὸν βασιλέα τὸν Ἀλέ‐ | |
| 5 | ξανδρον τοῦ κόσμου ὁλονοῦ! Ἀμὴ τί ἦλθες πρὸς ἐμᾶς; Ἡμεῖς ὅ‐ λοι γυμνοὶ εἴμεσθεν, καθὼς μᾶς ἐβλέπεις ἡ βασιλεία σου. Καὶ τί θέλεις νὰ ἐπάρης ἀπὸ ἐμᾶς; Ἐμεῖς μὲ τὰ ὕπωρα τοῦ νησίου ζοῦ‐ μεν. | |
78.4 | Ἀλέξανδρος τοὺς ἀποκρίνθη· “Τίποτα ἀπὸ ἐσᾶς οὐ‐ δὲν θέλω, μόνον διὰ θαῦμα ἦλθα νὰ σᾶς ἰδῶ. Ἀμὴ δειξετέ μου πῶς ἐμάθετε τὸ ὄνομά μου, ὀποὺ 〈πού〉πετες οὐδὲν μὲ εἴδετε, καὶ πῶς, ὁποὺ εἶσθε εἰς ξένον τόπον καὶ συντυχαίνετε ῥωμαϊκά{ν}”. | |
78.5 | Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀπεκρίθησαν· Ἐμεῖς ἀπὸ πολλοὺς χρόνους ἐμάθαμεν ὅτι θέλεις ἐλθεῖν ἡ βασιλεία σου ἐδῶ. Ὁ Ἡράκλειος ὁ βασιλεὺ καὶ πρωτοκαβαλλάρης μὲ τὴν βασίλισσαν τὴν Μίριδαν καὶ αὐτὸς ἦτον βασιλεὺς τῶν Ἑλ‐ λήνων τῶν Μακεδόνων, ὁποὺ ἑλληνικὰ λέγεται στρατηγία, καὶ ὅ‐ | |
| 5 | λον μὲ τὸν δίκαιον ἐβασίλευεν. Καὶ ὕστερα ἀρχίρισαν νὰ πορνεύ‐ ουν, νὰ μοιχεύουν, νὰ φονεύουν, νὰ ποιοῦσιν φαρμακίαν καὶ φιορκίαν. | |
78.6 | Καὶ ἔμασεν τοὺς φρονίμους ἀνθρώπους καὶ εἶπεν· “Κάλλιον ἔναι νὰ ζῆ τινὰς εἰς ἔρημον τόνπον, περὶ εἰς τὰ βάρη τοῦ κόσμου· καὶ καλὰ εἶπεν καὶ ὁ Σολομὼν εἰς τὲς παροιμίες του· ‘Κάλλιον ἔναι τοῦ | |
| 5 | ἀνθρώπου νὰ κείτεται ἀπὸ μεγάλην ἀνάγκην, περὶ νὰ ἔχη τὰ βάρη τοῦ ἀνθρώπου‘. | |
78.7 | Ὁ Ἡράκλειος ἔκαμεν χίλια χοντρὰ καράβια καὶ ὀρθώθην· καὶ ἐδιάλεξεν εἰς τὸ βασίλειόν του ἀνθρώπους καλοὺς μὲ τὲς φα‐ μελίες τους, καὶ ἐσέβη μὲ τὴν βασίλισσαν τὴν Σιμέραν καὶ ἐξέ‐ βην ἐκ τὸν ἁμαρτωλὸν κόσμον. Καὶ ἐσὺ εἶδες, Ἀλέξανδρε, | |
| 5 | τοὺς δύο στύλους τοὺς χρυσοὺς καὶ τὰ παλάτιά του· αὐτοῦ ἐσκά‐ λωσε καὶ ἔζησε χρόνους πολλοὺς καὶ καλούς, καὶ ἀπόθαναν οἱ δυὸ εἰς τὸν μακαρισμένον τόπον. ‘Αἰωνία του ἡ μνήμη!‘ | |
78.8 | Καὶ αὐτὸς μᾶς ἔδειξεν διὰ τὴν βασιλείαν σου, ὅτι θέλεις ἔλθειν, καὶ ἄφη‐ κέ μας αὐτοκέφαλους. Καὶ εἰς τὸν θάνατόν του ἔκαψεν τὰ καραβιά μας, νὰ μηδὲν γυρίσωμεν εἰς τὸν ἁμαρτωλὸν κόσμον. | |
78.9 | Καὶ ἐ‐ μεῖς ἀρχιρίσαμε νὰ κάμωμεν τὲς ἁμαρτίες καθὼς εἴμεστεν μαθη‐ μένοι ἀπ’ ἀρχῆς. Καὶ ὁ θεὸς ὡς εἶδεν τὲς ἁμαρτίες μας, ἔδωσέ μας τὴν ὀργήν του, καὶ ἔδωσεν τοὺς ἄγριους ἀνθρώπους καὶ μᾶς | |
| 5 | ἐσκότωσαν. Καὶ ὅσοι ἐγλύσαμεν, ἐσέβημαν εἰς τὸ νησὶν ἐ‐ τοῦτο καὶ ζοῦμεν μὲ ὕπωρα καὶ μὲ τῶν γραμμάτων τὴν φιλοσοφίαν καὶ ἀναπαυόμεθα. Καὶ ἔπαρε ἀπὸ ἐμᾶς ὅσους θέλεις ἡ βασιλεία σου φιλοσόφους, ὅτι θέλεις σεβῆν εἰς τὸν τόπον ὁποὺ θέλεις ἐ‐ ξεχάσειν”. | |
78.10 | Ἀλέξανδρος ἐξενίστην ἀπὸ τοὺς λόγους τους καὶ εἶπεν ὅτι· “Τίποτες εἰς τὸν κόσμον οὐδὲν ἔναι τιμημένον ὡσὰν τὰ γράμματα, ἀμὴ πλέον ἔναι τιμιτικώτερον τοῦ ἀνθρώπου ἡ φρό‐ νεση μὲ τὰ γράμματα, περὶ χρυσάφιν καὶ λιθάριν καὶ μαργαριτά‐ | |
| 5 | ριν χίλιες χιλιάδες. Ὁ φρόνιμος ἄνθρωπος νὰ λάχη εἰς ἕναν τό‐ πον, σώσει χίλιες χιλιάδες ἀνθρώπους, καὶ ὁ λωλὸς ἄνθρωπος, πολλὲς χιλιάδες χάνει ψυχές”. Αὐτὰ τὰ λόγια εἶπεν ὁ Ἀλέξαν‐ δρος. | |
78.11 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἠπῆρεν ἕξι καλοὺς φιλοσόφους καὶ ἐξέ‐ βη ἔξω εἰς τὰ φουσάτα του καὶ εἶπεν τους· “Τί πόλεμος ἔναι ἀ‐ πὸ ’δῶ καὶ ὀμπρός;”. Καὶ αὐτοὶ ἀποκρίθησαν καὶ εἶπαν ὅτι· “Τί‐ ποτες πόλεμος οὐδὲν ἔναι. Ἐκεῖ ὁποὺ τρέχει ὁ Ἰκιανὸς ποτα‐ | |
| 5 | μός, ἐκεῖ εἶναι τὰ νησία τῶν Μακάρων οἱ ἄνθρωποι καὶ ζοῦν ἀ‐ πὸ τὸν θεὸν εἰρηνικά, καὶ ὁ νοῦς τους καὶ τὸ βλέμμαν τους εἰς τὸν θεὸν ἀποβλέπουν, καὶ εἶναι γυμνοὶ καὶ φρόνιμοι”. | |
78.12 | Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Καὶ πόθεν ἐμαζώθηκαν αὐτοῦ;”. Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀποκρίνθησαν· “Ἐκ τοῦ Ἀδὰμ τοῦ προπάππου τοῦ ἐδικοῦ μας· καὶ εἶχεν παραγγελίαν ἐκ τὸν θεόν, ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς νὰ μηδὲν γευτῆ. Καὶ ἐπαρήκουσαν τοὺς λόγους τοῦ θεοῦ καὶ ἔφαγεν καὶ ἐ‐ | |
| 5 | ξέπεσεν, καὶ ἐξορίσαν τον ἐκ τὸν παράδεισον. Καὶ ἦλθεν εἰς τὸν τόπον αὐτὸν καὶ οἰκίωσέν τον αὐτὸ τὸ νησὶ μὲ ἀνθρώπους. Καὶ ἔκαμεν εἰς τὸ νησὶν αὐτὸν χρόνους ἑκατό. Καὶ πάντα τὸ βλέμμα του εἶχεν πρὸς τὸν παράδεισον, καὶ ἔκλαιε πικρῶς ἐνθυμώντας τὴν ὡραιότηταν καὶ τὰ κάλλη τοῦ παραδείσου. | |
78.13 | Καὶ αὐτοῦ ἐ‐ γέννησεν δύο υἱούς, τὸν Κάϊν καὶ τὸν Ἄβελ. Καὶ ὁ πανπόνηρος ὁ διάβολος τοὺς ἐφθόνησεν· καὶ ἐστάθην καταπάνου ἀδελφὸς τὸν ἀδελφόν, καὶ ἐσκότωσεν ὁ Κάϊς τὸν Ἄβελ. Ἐκεῖ ὁ προπάππους | |
| 5 | μας Ἀδὰμ καὶ ἡ προμάμη μας ἡ Εὔα ἐθρήνησαν καὶ ἔκλαυσαν πολ‐ λὰ διὰ τὸν φόνον καὶ τὴν ὡραιότητα τοῦ παραδείσου καὶ τὸν υἱ‐ όν τους 〈εἶχαν〉 νεκρὸν καὶ πάντοτες ἔτρεχαν τὰ δάκρυά τους ἐκ τὰ ὀμματιά τους ὡσὰν ποτάμιν. | |
78.14 | Καὶ ἰδὼν ὁ θεός, ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, τὴν πολλήν τους πικρίαν καὶ ἔστειλεν ἄγγελον τὸν προπάππου μας Ἀδὰμ καὶ εἶπεν τους· ‘Ἐσὺ Ἀδάμ, καὶ ἐσύ, Εὔα, διατί κάμνε‐ τε τόσον θρῆνον καὶ τόσην πικρίαν; Ἐγὼ ἐκ τὸ χῶμα τῆς γῆς ἐ‐ | |
| 5 | πῆρα καὶ ἐπλασά σας καὶ διὰ τὸν θάνατον κλαίετε; Ἐγὼ αὐτὸν ἐκ τὴν γῆν τὸν ἔκαμαν καὶ πάλι ἐκεῖ τὸν ἔστειλα εἰς τὴν μητέ‐ ρα του, ὁποὺ ἐπλάσθη· ὁπού, ὅσοι θέλουν γεννηθῆν, ὅλοι ἐκεῖ | |
| θέλουν σεβῆ, καὶ εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν πάλιν θέλουν ἀνα‐ στηθῆν οἱ ἄνθρωποι‘. | ||
78.15 | Καὶ ὅρισε νὰ θάψουν τὸν Ἄβελ καὶ εἰπέ τους· ‘Ἀντὶ τὸν Ἄβελ δώσει σᾶς θέλω ἄλλον υἱόν, τὸν Σήθ, μακάριον ἄνθρωπον καὶ θεόφοβον καὶ τὴν καθὴν ἡμέραν νὰ ὑμνῆ καὶ νὰ ἔχη τὴν ἐνθύμησιν τοῦ θεοῦ εἰς τὸ στόμαν του. Καὶ ἐσύ, | |
| 5 | Ἀδὰμ καὶ Εὔα, ἔβγα ἀπ’ αὐτὸν τὸν τόπον, ὅτι ἔναι σιμὰ εἰς τὴν παράδεισον, καὶ ἠβλέποντας καὶ ἐνθυμώντας τὰ κάλλη τοῦ παρα‐ δείσου, πάντα κακὴν καρδίαν καὶ θλῖψιν θέλετε ἔχει. Δι’ αὐτοῦ ἐξεβγάτεν ἀπ’ αὐτοῦ καὶ σύρετε νὰ οἰκιώσετε ὅλην τὴν οἰκου‐ μένην. Καὶ σώνοντας ἑφτὰ χιλιάδες χρόνοι πάλι, Ἀδάμ, θέλεις | |
| 10 | ἰδεῖν τὴν παράδεισον‘. | |
78.16 | Καὶ ἐξέβγαλέν τους ἔξω ἐκ τὸ νη‐ σίν, καὶ ὁ υἱός του, ὁ Σήθ, ἀπόμεινεν μὲ τὰ παιδία του ἐκεῖ. Καὶ αὐτοὶ οἱ Μακάριοι οἱ γυμνοὶ εἶναι ἀπὸ τοῦ Σήθ, ἐγγόνια τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας”. | |
79t | Περὶ ὅταν ὑπῆγεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ νησὶν τῶν Μακάρων. | |
79.1 | Ἀλέξανδρος ὀρώτησεν τοὺς φιλοσόφους· “Δείξετέ μου τὸ ποῖος δρόμος ὑπάει εἰς τοὺς Μακάρους”. Καὶ αὐτοὶ τοῦ ἔδειξαν τὸ νησὶν τῶν Μακάρων. Καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρας ἕξι μὲ τὰ φουσά‐ τα του καὶ ἦλθεν εἰς ἔνα ὑψηλὸν πολλὰ νησίν. Καὶ ἀνέβησαν | |
| 5 | ἀπάνου καὶ ἐποίησεν στύλον καὶ ἐστόλισεν τὸ πρόσωπόν του· καὶ εἰς τὸ δεξιόν του χέριν ἐκράτειεν σπαθὶν καὶ ἔδειχνε τὸ νησὶν τῶν Μακάρων. | |
79.2 | Καὶ αὐτὸς ἐσηκώθη μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ἐδιά‐ βην ἕξι ἡμέρες ὀμπρός, καὶ ἦλθεν εἰς ἐψηλὸν βουνὶν πολλά. Καὶ ὀπίσω εἰς τὸ βουνὶν αὐτὸν ἦτον ἄνθρωπος δεμένος μὲ ἅλυσον· ἦτον εἰς τὸ ὕψος ὀργυίες ͵α καὶ εἰς τὸ πλάτος ὀργυίες διακόσιες Καὶ αὐτοῦ εἶδεν | |
| 5 | ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τοὺς Μακεδόνους ὅλους καὶ ἔφριξαν, καὶ ἐθαύμασαν καὶ ἀπὸ κοντά του οὐδὲν ἐτόλμησαν νὰ διαβοῦν. Ἄκουαν τὸν κλαυθμόν του, ὀποὺ ἔκλαιεν, τέσσαρες ἡμέρες αὐτουνοῦ τοῦ ἀνθρώπου. | |
79.3 | Καὶ ἦλθεν πάλιν εἰς ἄλλον βουνὶν ὑψηλόν, καὶ ηὗρεν γυναῖκαν εἰς ἐκεῖνο τὸ βουνίν, καὶ ἦτον καὶ αὐτὴ δεμένη μὲ ἅλυσον· καὶ ἦτον ͵α ὀργυίες ὑψηλὴ καὶ διακόσιες ὀργυίες χοντρή. Καὶ ἦτον δράκος μέγας τυλι‐ μένος ἀπὸ τὰ ποδαριά της καὶ ἐκράτειέν την ἀπὸ τὸ στόμα, καὶ νὰ λα‐ | |
| 5 | λῆ οὐδὲν ἠμπόρειεν. | |
79.4 | Καὶ ἐπερπάτησεν ὀμπρὸς ἡμέρες ὀκτώ. Καὶ ἤκουσεν εἰς ἐκείνην τὴν γῆν ἀναστεναγμοὺς πολλοὺς καὶ πικροὺς ἤκουσαν. Καὶ ἦσαν λίμνες πολλὲς καὶ μεγάλες, καὶ εἶδαν εἰς τὲς λίμνες ἐκεῖ‐ νες ὀφίδια πολλά. Καὶ αὐτοῦ μοῦ φαίνεται ὅτι ἔναι ἡ κόλασις, | |
| 5 | ὁποὺ θέλουν πειρασθῆν οἱ ἁμαρτωλοί. Καὶ ἦλθαν εἰς τὸν Ὠκειανὸν ποταμὸν καὶ εἶδεν τὸν νησὶν τῶν Μακάρων· καὶ ἦτον μακρέα ἀπὸ τὴν γῆν ἐκείνην εἴκοσι μίλλια. | |
80t | Περὶ ὅταν ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τοὺς Μακάρους. | |
80.1 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος ἔπεσεν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖ‐ | |
| νον μὲ τὰ φουσάτα του· καὶ ὅρισεν καὶ τοὺς ἔκαμαν κάτεργα. Καὶ ἐ‐ σέβην εἰς τὸ νησὶν τῶν Μακάρων, ὁποὺ ὀνομάζουνται ἑλληνικὰ Ῥαχμανῆδες. Καὶ ἠπῆρεν καὶ τὸν Ἀντίοχον μὲ τοῦ λόγου του καὶ | ||
| 5 | τὸν Φιλόνην. | |
80.2 | Καὶ ἦσαν ἐκεῖ εἰς τὸ νησὶν ξύλα πολλὰ καὶ με‐ γάλα ὕπωρα, καρπία πολλά. Καὶ οἱ λογίες ἐκεῖνα τὰ ὕπωρα, ἄλλα ἀνθοῦσαν καὶ ἄλλα ἧσαν ὥρουμα καὶ τὰ τρίτα ἦσαν ἄγουρα. Τό‐ σον ἦτον ἐκεῖνον τὸ νησὶν ἐγκομησμένον ἀπὸ τὰ ὕπωρα τὰ πολλά· καὶ | |
| 5 | ὁ καρπός του ἐκείτετον πολὺς ἀπὸ τὴν γῆν. | |
80.3 | Καὶ ἦσαν ἐπὶ τὰ κλωνάρια πουλίτζια ἔμορφα περιποίγκιλα ἐκάθοντα ἐπὶ τὰ ξύ‐ λα, καὶ οὑκάποια τραγούδια ἐτραγουδοῦσαν ἔμορφα πανθαύμαστα, ἃ τὸ οὖς οὐκ ἤκουσεν τοῦ ἀνθρώπου οὐδὲ ὁ ὀφθαλμὸς εἶδεν. Καὶ | |
| 5 | ἀποκάτου τὰ ξύλα ἐκείτοντα ἄνθρωποι, ἀποκάτου τὰ φύλλα καὶ εἰς τὲς ῥίζες τους ἐξέβαιναν βρύσες καθαρὲς κρύες καὶ γλυκὲς ὥσπερ ζάχαρη. | |
80.4 | Καὶ ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος ἀπέσω καὶ ἐσυναπάντησεν ἔνα ἀπ’ αὐτουνοὺς καὶ εἶπεν του{ς}· “Ἂς ἔναι ἀγάπη 〈εἰσ〉 ἐσένα, ἀδελφέ”. Καὶ αὐτὸς τὸν ἀποκρίνθη καὶ εἶπεν του· “Ὁλονῶν χαρὰ νὰ ἔναι, Ἀλέξανδρε, καὶ τοῦ γυμνοῦ τοῦ βασιλέως παρ’ ὅλους τοὺς βασι‐ | |
| 5 | λεῖς τοῦ κόσμου· νὰ ἔναι ἀγάπη εἰς σὲν σένα”. Ἀλέξανδρος ἤθελεν νὰ συντυχαίνη μετ’ αὐτόν, καὶ αὐτὸς οὐδὲν ἠθέλησεν καὶ εἶπεν· | |
80.5 | “Ἀλέξανδρε, σύρε εἰς τοὺς γεροντότερους τοὺς ἐδικούς μας· καὶ εἰς τὸν πρῶτον μας τὸν Εὐ‐ αήνθη σὲ θέλουν ὑπηγαίνει καὶ αὐτὸς σοῦ θέλει ὁμολογήσειν πε‐ ρὶ τὴν ψυχήν σου καὶ τὸν θάνατόν σου καὶ περὶ τὴν ζωήν σου | |
| 5 | τὸ πόσον θέλεις ζήσειν καὶ συμπάθιον θέλεις πάρει ἀπ’ αὐτόν. | |
80.6 | Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν ὀμπρὸς πολλά. Καὶ ἐξέβησαν ἄνθρωποι πολλοὶ καὶ ἐ‐ συναπάντησαν τὸν Ἀλέξανδρον, καὶ εἰς τὸ πρόσωπον ὅλοι τὸν ἐ‐ φίλησαν καὶ ὅλοι αὐτὸν ἐμυθολογοῦσαν τὸ πᾶν πράγμα, τὸ πῶς θέ‐ λει γενῆ. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος, ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους των, ἐξε‐ | |
| 5 | νίζετον καὶ ἔλεγεν κατὰ νοῦ του ὅτι· “Νὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐ‐ τοῦτοι θεοί;”. Καὶ ἐδιάβασάν τους εἰς τὸν βασιλέαν τους τὸν Εὐ‐ αήνθη. | |
80.7 | Ὁ βασιλεὺς ὁ Εὐαήνθης ἀποκάτου εἰς ἕνα μέγαν καὶ θαυ‐ μαστὸν καὶ ὡραιωμένον ξύλον ἐκείτετον· νερὸν ἔμορφον κοντά του ἔτρεχεν. Τὸ στρῶμαν του καὶ τὸ σκέπασμάν του ἦτον ἀπὸ τὰ φύλλα· ἐκεῖνον τὸ ξύλον ἦτον τοῦ Εὐαήνθη. Καὶ τὸν Ἀλέξανδρον εἶδεν | |
| 5 | καὶ τὸ κεφάλιν του ἔσεισεν καὶ εἶπεν· “Διατί πρὸς ἐμᾶς ἦλθες ἀπὸ τὸν μάταιον τὸν κόσμον βασιλέα;”. Καὶ αὐτὸν ἀπὸ τὸ χέρι τὸν ἐπίασεν καὶ εἶπεν του· “Κάτζε κοντά μου”. | |
80.8 | Ἀλέξαν‐ δρος κοντά του ἔκατζεν. Ὁ Εὐαήνθης ἔβαλε τὰ χέρια του εἰς τὸ κεφάλιν του καὶ γλυκέα τὸν ἐφίλησεν καὶ ἔμνοστα τὸν καλολόγη‐ σε καὶ εἶπεν του· “Χαῖρε ὁλονῶν τῶν κεφαλίων κεφάλι! Ὅταν θέ‐ | |
| 5 | λης παραλάβειν ὅλον τὸν κόσμον καὶ θέλης γενῆν αὐτοκράτωρ, καὶ ἀφὸν πληρώσεις ὅλα αὐτά, τότες θέλει ἀκολουθήσειν τὸν Ἀτά‐ νη”. | |
80.9 | Αὐτὰ ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐθλίβην περὶ τῆς ψυχῆς του καὶ εἶπεν τὸν Εὐαήνθη· “Διατί ἐτοῦτον τὸν λόγον μοῦ εἶπες;”. Ὁ Εὐαήνθης τὸν ἀποκρίνθη· “Τοῦ μεγαλωμένου καὶ φρονίμου τοῦ ἀνθρώπου οὐδὲν μέλει νὰ τοῦ λέγη τὴν διήγησιν ἄνθρωπος”. Ὁ | |
| 5 | Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Ἂν ὁρίσης, νὰ φέρωμεν τίποτες, ὅτι ηὑρίσκονται φαϊτὰ ἀπὸ τὸν τόπον μας”. Καὶ αὐτὸς εἶπε· “Φέρε”. | |
| Ἀλέξανδρος εἶπεν τοῦ Φιλόνην· “Ψωμὶν ἀφράτον καὶ κρασὶ φέρε μας”. | ||
80.10 | Ὁ Εὐαήνθης τόμου εἶδεν τὸ ψωμὶν καὶ τὸ κρασίν, οὐδὲν τὸ ἐδέκτηκεν ἀμὴ εἶπεν· “Οὐδὲν ἔναι ἐμᾶς τροφὴ τέτοια καλὴ νὰ φάγωμεν, ἀμὴ ἐσᾶς ἔναι. Ἐμένα τὸ φαΐ μου ἔναι ἀπὸ τὸ ξύλο ἐ‐ τοῦτο, καὶ τὸ πιοτό μου ἔναι ἀπὸ τὴν βρύσην τὴν κρύαν, ὁποὺ ἠ‐ | |
| 5 | βλέπεις, καὶ τὸ κορμί μου ἔναι ἀπὸ τὴν γῆν αὐτήν, ὁποὺ βλέπεις ὁποὺ τρέφομαιν, ὅτι ‘γῆν 〈ἔνι〉 ἄνθρωπος καὶ εἰς γῆν πάλιν ἀπ[οτ]ε‐ λεύσει‘, καὶ τὸ φόρεμαν τὸ ἐδικό μου ἔναι ἀπ’ αὐτὰ τὰ φύλλα. | |
80.11 | Καὶ ὁ νοῦς ὁ ἐδικός μας ἔναι νυκτὸς καὶ ἡμερὸς πρὸς τὸν θεόν, καὶ ἡ ζωὴ ἡ ἐδική μας ἀκόλαστη ἔναι. Καὶ ὅταν ἐξεβοῦμεν ἀπὸ τὸν αἰῶνα ἐτοῦτον, εἰς ἄλλον τόπον ὑπηγαίνομε κάλλιον, ὁποὺ κόλασιν οὐδὲν ἔχομεν εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ὁποὺ νυκτὸς καὶ | |
| 5 | ἡμερὸς τὸν θεὸν ὑμνοῦμεν, τὸν παντοκράτορα Σαβαώθ, ‘οὐρανοῦ ποιητὴν καὶ γῆσ‘· καὶ ὅσα ἠθέλησεν ὁ κύριος ἐποίησεν. Αὐτὸν προσκυνοῦμεν καὶ δοξάζομεν”. | |
80.12 | Ἀλέξανδρος ἔφριξεν θαῦμα μέγα καὶ ἔκλαψεν πολλὰ καὶ εἶπεν· “Μὰ τὴν ἀλήθειαν, ἐτοῦτοι οἱ ἄνθρωποι μακαρίαν θροφὴν θρέφουνται τὴν ζωήν τους”. Καὶ εἶπεν τὸν Εὐαήνθη· “Καὶ ἐσεῖς πόθεν εἰς τὸν τόπον τοῦτον ἐμαζωθήκετε;”. Καὶ αὐτὸς τὸν ἀπο‐ | |
| 5 | κρίνθη· “Τοῦ Ἀδὰμ εἴμεσθεν ἐγγόνια, ὡσὰν καὶ ἐσᾶς. Ὁ Ἀδὰμ ἀπ’ ἐδῶ ἐξορίσμιος ἐγίνην ἀπὸ τὸν ὁρισμὸν τοῦ θεοῦ, καὶ ἐμεῖς ἐδῶ ἀπεμείναμεν καὶ εἴμεθεν τοῦ Σὴθ υἱοὶ ἀπὸ τὸν υἱὸν τοῦ Ἀ‐ δάμ, ὁποὺ τοὺς τὸ ἐδώρισεν ὁ θεὸς ἀντὶ τὸν υἱὸν τὸν Ἄβελ”. | |
80.13 | Ὁ Εὐαήνθης εἶπεν τὸν Ἀλέξανδρον· “Ἐσεῖς διατί βα‐ στᾶτε φορεσίαν πλουμισθὴν λογίες—λογίες, καὶ τρώγετε καὶ χαί‐ | |
| ρεσθε καὶ πίνετε καὶ σφάζετε κάλλιους ἀνθρώπους ἀπὸ ἐσᾶς, καὶ σφάζοντας ἐπαίρνετε τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου; Καὶ ὁ θάνατος ὁ | ||
| 5 | ἐδικός σας ἔναι ὡσὰν ἑνοῦ πτωχοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὁ λογισμός σας ἔναι τὸ πῶς νὰ κουρσεύετε καὶ νὰ πολεμᾶτε καὶ νὰ φονεύετε ἐπὶ τὴν γῆν αἱματοχυσία. Καὶ ὅταν οὐδὲν κουρσεύετε ἐσεῖς, ὑπηγαί‐ νετε εἰς τὰ ἄγρια ζῶα καὶ πολεμᾶτε αἱματοχυσίαν. Καὶ ἔτζι καὶ ἡ ψυχή σας μὲ τὸ κορμί σας ἀντάμα εἰς τὸν θάνατόν σας πειράζε‐ | |
| 10 | ται, καὶ ἔξαφνα ἀπεθνήσκετε καὶ λέγετε ὅτι· ‘Ἔχομεν καὶ ἐμεῖς ἁγίους εἰς τὸν τόπον μασ‘. Ἐσὺ ἦλθες εἰς τὸ νησὶν τῶν Μακά‐ ρων· γύρευσε, εὕρει θέλεις κανένα ἐδῶ εἰς ἐμᾶς;”. | |
80.14 | Ἀλέξανδρος τὸν ἀποκρίνθη· “Ὅλα, ὅσα μοῦ εἶπες, ὅλα εἶναι καλὰ καὶ ἔμνοστα· ἀμὴ δεῖξε μου τὸ πῶς ἐσεῖς γίνεσθε, ὁ‐ ποὺ γυναῖκες οὐδὲν ἔχετε”. Ὁ Εὐαήνθης τὸν ἀποκρίνθη· “Καὶ εἰς ἐμᾶς εἶναι γυναῖκες, ἀμὴ οὐδὲν εἶναι ἐδῶ, ἀμὴ εἶναι εἰς ἄλλο | |
| 5 | νησὶν παρέμπροσθέν μας εἶναι. Καὶ πᾶσα χρόνον ὑπηγαίνομε ἐκεῖ καὶ κάμνομε τριάντα ἡμέρες μετ’ αὖτες, καὶ πάλιν γυρίζομεν ὀπί‐ σω εἰς τὸ νησίν μας. Καὶ εἴ τινος παιδὶ γεννηθῆ, ἂν ἔναι ἀρσε‐ νικὸν τὸ παιδί, τρεῖς χρόνους ἔναι ἐκεῖ μὲ τὴν μάνα του, καὶ ἀπέκει τὸ ἐπαίρνει ὁ πατέρας του καὶ ἔναι μετ’ αὖτον· εἰ δὲ ἔ‐ | |
| 10 | ναι τὸ παιδὶ θηλυκόν, πάντοτε ἔναι μὲ τὴν μάναν του”. Ἀλέξαν‐ δρος τὸν εἶπεν· “Ἤθελα νὰ ἰδῶ καὶ τὸ νησὶν αὐτόν, ἐὰν σᾶς φα‐ νῆ”. Ὁ Εὐαήνθης τὸν εἶπεν· “Τὸ νησὶν ἰδεῖν τὸ θέλεις, ἀμὴ ἀ‐ πέσω τίποτες οὐδὲν θέλεις ἰδεῖν. Καὶ ὣς τὸ χθίσμα ἐλθεῖν θέ‐ λεις, ἀμὴ ἀπέσω νὰ μηδὲν τηρήσης, ὅτι ἄνθρωπος ἐκεῖνος οὐδὲν | |
| 15 | ἔχει πλεώτερον τὴν ζωήν του, ὁποὺ τηρήσει ἀπέσω”. | |
80.15 | Ἀλέξανδρος ἐπιστεύθη τοὺς λόγους του καὶ ὑπῆγεν πρὸς | |
| τὸ νησὶν καὶ ηὗρεν χαλκωματέϊνον τὸ κτίσμα ἐκεῖνον τοῦ κάστρου. Καὶ ἐπερπατησέν το τριγύρου καὶ ἀπέσω οὐδὲν ἐτόλμησεν νὰ τηρή‐ ση. Μόνον εἷς θεὸς ἠξεύρει, ἀμὴ ἄνθρωπος οὐδένας τολμᾶ νὰ τη‐ | ||
| 5 | ρήση. Καὶ ἔτζι ὅρισεν καὶ ἐποίησαν στύλον καὶ ἱστόρισάν τον μὲ χρυσάφιν εἰς ἐκεῖνον τὸ νησὶν καὶ ἔγραψεν γράμματα ῥωμαϊκὰ εἰς τὸν στύλον καὶ ἔγραφεν οὕτως· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς, ὁποὺ ἐ‐ παράλαβεν ὅλον τὸν κόσμον, καὶ εἰς τὸ νησὶν ἐτοῦτο ἦλθα καὶ εἰς τῶν Μακάρων τὸ νησὶν ἦλθα καὶ εἶδα το· καὶ ἐγύρευσα τοὺς | |
| 10 | θεοὺς τῶν Ἑλλήνων καὶ οὐδένα οὐδὲν ηὗρα ἀμὴν εἶναι ὅλοι εἰς τὸν Ἅδην. Ἀμὴ οὐδὲν ἔναι, ὡσὰν φαίνεται, τῶν Ἑλλήνων. Ἀμὴ ἐμένα ὁ Εὐαήνθης ὁ φρόνιμος ὁ βασιλεύς, τὴν ἀλήθειαν ἔδειξεν, τὸ πὼς οἱ θεοὶ τῶν Ἑλλήνων εἶναι εἰς τὰ καταχθόνια τοῦ Ἅδου, εἰς τὸν Τάρταρον πειράζουνται μὲ τὸν διάβολον ἀπὸ ὁρισμὸν τοῦ | |
| 15 | θεοῦ τὸν Σαβαώθ. Καὶ ἂν ἔλθη ἄλλος κατοπίθεόν μου εἰς τὸ νη‐ σὶν ἐτοῦτο, ὁλόγυρα ἃς ἠβλέπη τὸ δὲ ἀπέσω εἰς τὸ κάστρον νὰ μηδὲν τηρήση. Μόνον ὁ θεὸς ὁ μεγαλοδύναμος τὸ ἠξεύρει· τὸ δὲ ἄνθρωπος οὐδὲν τολμᾶ νὰ τηρήση”. | |
80.16 | Καὶ τόμου ἔγραψεν τὰ γράμματα, ἐγύρισεν ὀπίσω εἰς τὸ νησὶν τῶν Μακάρων καὶ ἦλθεν εἰς τὸν Εὐαήνθη ὁ Ἀλέξανδρος καὶ εἶπεν· “Δεῖξε μου, γυμνὲ φρόνιμε, μακαρισμένε Εὐαήνθη, ἀπ’ ἐδῶ ὀμπρὸς τὸ τί ἔναι”. Καὶ αὐτὸς τὸν ἀπεκρίνθη· “Ἔναι εἰς ἐκεῖνα τὰ μέ‐ | |
| 5 | ρη ποταμός, ὁποὺ ἔναι τὸ ὀνομά του ὁ Ὠκειανὸς ποταμός, καὶ τρέχει ὁλόγυρα τὴν γῆν ὅλην καὶ ὅλα τὰ νερὰ τῆς γῆς τὰ τρεχάμενα σεβαίνουν εἰς τὸν ποταμὸν αὐ‐ τόν. Καὶ ἀπὸ τὴν πέρα μερέαν τὸ βουνί, ὁποὺ ἠβλέπεις ἐσὺ ἀτός σου, ὁποὺ ἔναι μὲ ὕπωρα ἐγκομησμένον ἔμορφον ὡραῖον, ὁποὺ ὀ‐ | |
| νομάζεται ἀπ’ ἐσᾶς Ἐδέμ, ὁποὺ ὁ θεὸς ἀρχίρισεν ὁ Σαβαὼθ καὶ ἐ‐ | ||
| 10 | ποίησεν τὸν παράδεισον καὶ ἐφύτευσεν, πρὸς τὴν Ἀνατολὴν ἔναι. Καὶ αὐτοῦ τὸν Ἀδὰμ τὸν προπάππου μας ἐποίησεν οἰκείᾳ του χει‐ ρὶ καὶ ἔβαλέν τον ἀπέσω μὲ τὴν βάβον μας τὴν Εὔα. Ἐφθόνησέ τον ὁ μισόκαλος διάβολος καὶ παρέβην τὴν ἐντολὴν τοῦ θεοῦ καὶ ἐξουρίσθην ἀπὸ τὸν παράδεισον. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· | |
| 15 | “Ἠμπορῶ νὰ ὑπάω νὰ τὸ ἰδῶ;”. Ὁ Εὐαήνθης τὸν εἶπεν· “Οὐδὲν ἠ‐ μπορεῖ ψυχὴ μὲ τὸ κορμί της νὰ ἰδεῖν τὸν παράδεισον· βουνὶ μεγάλον καὶ ὑψηλὸν καὶ χαλκὸν ἔναι ὁλόγυρα κτισμένον καὶ ἀπα‐ νωθεὸν τὸ κτίσμα ἔναι οἱ ξαπτέρυγοι ἄγγελοι Σεραφείμ· μὲ φλο‐ γινὰ ἄρματα ἠστέκουνται καὶ τὸν φυλάγουν. Ἀμὴ σύρε, Ἀλέξαν‐ | |
| 20 | δρε, ὀπίσω, ὅπουθεν ἦλθες, ὁπόθεν τρέχουν τὰ τέσσαρα ποτάμια ἀπὲ τὸν παράδεισον καὶ σεβαίνουν εἰς τὴν οὐκουμένην γῆν, ὅτι ἐσὺ οὐδὲν ἠμπορεῖς νὰ τὸν ἰδῆς· καὶ τῶν ποταμίων τὰ ὀνόματα εἶναι οὕτως· Γεών, Φυσών, Τίγρις καὶ Ἐφράτης”. | |
80.17 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἤθελε νὰ ἐβγῆ ἀπὸ τὸ{ν} νησὶν τῶν Μακά‐ ρων, καὶ ἦλθαν καὶ καταφιλοῦν γλυκέα καὶ ποθητικὰ τὸν προβο‐ δοῦν. Ἀλέξανδρος τοὺς εἶπεν· “Ἐὰν οὐδὲν ἤθελα λυπᾶσθαι διὰ τοὺς Μακεδόνας νὰ μηδὲν χαθοῦν εἰς ξένον τόπον, καὶ ἐγὼ ἤθελα ἀπο‐ | |
| 5 | μείνει μετὰ σᾶς ἐδῶ, ὅταν ἀποθάνω νὰ εἶμαι κοντὰ εἰς τὸν παρά‐ δεισον. Καὶ ἤθελα ζεῖ ἀγγελικὴν θροφὴν καὶ εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν ἤθελα εἶσται κοντὰ εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ κυρίου θε‐ οῦ παντοκράτορος Σαβαώθ”. Ὁ Εὐαήνθης τὸν εἶπεν· “Σύρε μὲ ἀγά‐ πην ἀπ’ ἐμᾶς, Ἀλέξανδρε, καὶ θέλεις ἐπάρειν ὅλην τὴν οἰκουμέ‐ | |
| 10 | νην. Καὶ τόμου αὐτὰ ὅλα σώσεις, πάλιν θέλεις σεβῆν εἰς τὴν μη‐ | |
| τέρα σου τὴν γῆν, ἔνθα ἐπλάσθης”. Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν εἰς τὸ φουσάτον του καὶ ἔμασέν τους ὅλους καὶ ἐδειξέν τους, ὅσα εἶδεν ἐκεῖ ἀπέσω. Καὶ τὰ φουσάτα του διὰ τὴν ἄργητα ἦσαν πολλὰ θλιμμένα. | ||
80.19 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὰ φουσάτα του καὶ ἐκίνησε πρὸς τὴν οἰκουμένην τὴν γῆν. Καὶ ἐκίνησεν πρὸς τὴν δεξιὰν μερίαν καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρας δέκα καὶ ηὗρεν ἕναν κάμπον πλατὺν ἀόρατον. Καὶ ηὗρεν ἕναν τράφον πολλὰ βαθὺ εἰς | |
| 5 | τὸν κάμπον αὐτὸν καὶ οὐδὲν ἠμπόρεσε νὰ περάση. Καὶ ὅρισεν καὶ ἐποίησαν κτιστὴν καμάραν καὶ ἐδιέβην ἐπὶ τὴν καμάραν αὐτὴν ὅ‐ λον τὸ φουσάτον. Καὶ ὅρισεν καὶ ἔγραψαν εἰς τὴν καμάραν γράμ‐ ματα ῥωμαϊκὰ καὶ ἀράπικα· καὶ ἔγραφαν οὕτως· | |
81t | Περὶ ὅταν ἐδιάβην εἰς τὴν ἄκραν τῆς γῆς. | |
81.1 | “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν ἄκραν τῆς γῆς ἦλθεν καὶ ἀπὸ τὴν καμάραν ἐτούτην ἐδιάβηκα μὲ τὰ φουσάτα μου ὅλα{ν}”. | |
81.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐπερπάτησεν ὀμπρὸς τέσσαρες ἡμέρες καὶ ἦλθεν εἰς τὴν σκοτεινὴν γῆν. Καὶ αὐτοῦ ὅρισεν καὶ ἤφεραν φορά‐ δια, ὁποὺ εἶχαν πουλάρια· καὶ ἄφηκαν τὰ πουλάρια ἔξω δεμένα καὶ ἐκαβαλλίκευσαν οἱ Μακεδόνες καὶ ἐσέβηκαν ἀπέσω εἰς τὸ σκό‐ | |
| 5 | τος καὶ ἐπερπάτησαν μία νύκτα. Καὶ ὅρισεν τὸν Ἀντίοχον νὰ δια‐ λαλήσουν εἰς τὸ φουσάτον πᾶσα ἄνθρωπος νὰ πεζεύση καὶ νὰ ἐπά‐ ρην εἰς τὸ δισσάκιν του ἀπὸ τὸ χῶμα τῆς γῆς ἐκείνης. Καὶ ὅσοι ἤκουσαν καὶ ἠπῆραν αὐτὸ τὸ χῶμα ἦτον ὅλον χρυσάφιν καὶ πολυ‐ τίμητα λιθαρόπουλα καὶ τρανὸν μαργαριτάρι. Καὶ ὅσοι οὐδὲν ἠπῆραν | |
| 10 | ὅλοι ἐθλίβηκαν πολλά. | |
82t | Περὶ ὅταν ἐσυναπάντησαν τὸν Ἀλέξανδρον τὰ δύο πουλιά. | |
82.1 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην καὶ ἐπερπάτησεν ἡμέρες τέσσαρες. Καὶ αὐτοῦ ἐσυναπάντησαν τὸν Ἀλέξανδρον πουλία δύο ἀνθρωποπρό‐ σωπα ἔμορφα πολλὰ καὶ εἶπαν του· “Ἀλέξανδρε, διατί τὸν θεὸν βαραίνεις καὶ θέλεις νὰ ἐπάρης τὴν ὀργήν του εἰς τὸν τόπον τὸν | |
| 5 | ἔρημον; Ἀμὴ σύρε ἐγλήγορα, ὅτι σὲ ἀκαρτερεῖ τῆς Ἴντιας τὰ φουσάτα καὶ τοῦ Πώρου ἡ αὐθεντία καὶ ὁ μέγας βασιλέας ὁ Πῶρος· καὶ αὐτουνοῦ τὴν δύναμιν θέλεις χαλάσειν καὶ αὐτὸν θέλεις σκο‐ τώσειν. Καὶ σύρε πάντοτες δεξιὰν μερέαν καὶ πάλι τὰ θαυμάσια τὰ πρῶτα νὰ ἰδῆς”. | |
82.2 | Καὶ ἐπερπάτησεν ὀμπρὸς ἡμέρες ἕξι καὶ ἦλθαν κοντὰ εἰς μίαν λίμνην καὶ αὐτοῦ ἔπεσε μὲ τὴν τέντα του. Καὶ ἀρχίρισα νὰ ποιήσουν φαῒ τοῦ Ἀλεξάνδρου· καὶ ἠπῆραν στεγνὰ ὀψάρια νὰ πλύνουν εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀφῆκαν τα νὰ βραχοῦν καλά. Καὶ τὰ | |
| 5 | ὀψάρια ἀνάζησαν καὶ ἐζωντάνεψαν εἰς τὴν λίμνην. | |
83t | Περὶ ὅταν ἐκολύμπησεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν λίμνην. | |
83.1 | Ἀλέξανδρος ὡς εἶδεν, ἔφριξεν θαῦμα μέγαν καὶ ὅρισεν καὶ τὸν φουσάτον ὅλο νὰ κολυμπήση καὶ αὐτοὶ καὶ τὰ ἄλογά τους. Καὶ ἐγίνησαν ὅλοι γεροὶ καὶ δυνατοί. | |
83.2 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐδιέβησαν δύο ἡμέρες καὶ ἦλθαν εἰς ἄλλην | |
| λίμνην. Καὶ ἦτον τὸ νερὸν γλυκὺν ὥσπερ ζάχαρην. Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἄκραν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ κολυμπήση. Καὶ τόμου ἔπεσε νὰ κο‐ λυμπήση, ἕνα ὀψάριν ἐχουνήθηκεν ἀπὸ τὴν λίμνην. Ὁ Ἀλέξανδρος | ||
| 5 | ὡς τὸ εἶδεν ὁποὺ ἔρχεται, ἔφυγεν ὄξω· καὶ τὸ ὀψάριν ἀπήδησεν ἔξω. | |
84t | Περὶ ὅταν ἐκαβαλλίκευσεν τὸ ὀψάριν. | |
84.1 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐγύρισε καὶ τὸ ἐκαβαλλίκευσεν καὶ ἔσκισεν τὴν κοιλίαν του καὶ ηὗρεν ἀπέσω εἰς τὴν καρδίαν του λιθάριν τρανὸν ὡσὰν χηναρίου αὐγόν· καὶ ἔλαμπεν ὡσὰν ὁ ἥλιος καὶ αὐτὸ ἐβάστα εἰς τὸ φλάμπουρόν του εἰς τὸ κοντάριν ἀπάνω. | |
84.2 | Αὐτὴν τὴν νύκταν ἀπὸ τὴν λίμνην ἐξέβησαν γυναῖκες πολ‐ λὲς καὶ ἐπερπατοῦσαν ὁλόγυρα τὸ φουσάτον, καὶ οὑκάτι φρικτὰ καὶ θαυμαστὰ τραγούδια ἐτραγουδοῦσαν ἔμορφα πολλά, ὁποὺ ἐξενί‐ σθηκαν οἱ Μακεδόνες ἀπὸ τὰ τραγούδια καὶ τὰ ἀναφωνάρια ὁποὺ | |
| 5 | ἐλαλοῦσαν πολλὰ πανέμνοστα. | |
84.3 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐδιέβην ἡμέρες ἕξι καὶ ἦλθεν εἰς ἕνα τό‐ πον. | |
85t | Περὶ τοὺς Ἱπποανθρώπους. | |
85.1 | Ὁ τόπος αὐτὸς εἶχεν λόγγους πολλούς. Καὶ αὐτοῦ ἄνθρω‐ ποι ἐξέβηκαν καταπάνου εἰς τὸν Ἀλέξανδρον· ἀπὸ τὴν ζῶσιν καὶ | |
| ἀπάνω ἦσαν ἄνθρωποι καὶ ἀπὸ τὴν ζῶσιν καὶ κάτου ἦσαν ἄλογα. Καὶ ἦλθαν πολλὰ καταπάνου του πλῆθος καὶ ὅλοι ἦσαν δοξιῶτες | ||
| 5 | καὶ οὐδὲν εἶχαν ξιφάρια, ἀμὴ εἶχαν ἀπὸ τὸ λιθάρι τὸν ἀδαμαν‐ τίνον εἰς τὴν κορφὴν τὶς σαγίτες. Καὶ ὡς τοὺς εἶδεν ὁ Ἀλέξαν‐ δρος, εἶπεν πρὸς τοὺς Μακεδόνας· “Ἂς ποιήσωμεν μίαν πονηρίαν νὰ πιάσωμεν πολλοὺς ἀπ’ αὐτουνοὺς νὰν τοὺς ἀποστείλωμεν εἰς τὴν Μακεδονίαν διὰ θαῦμα”. Καὶ ὅρισεν καὶ ἔσκατζαν τράφους καὶ ἐ‐ | |
| 10 | σκεπασάν τους μὲ καλάμια καὶ χορτάριν. | |
85.2 | Καὶ ἀπέστειλε νὰν τοὺς ἐξεμαυλίσουν εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ αὐτοὶ οὐδὲν ἤξευραν τὴν τέχνην τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔπεσαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς τράφους ἀπὸ τοὺς ἱπποανθρώπους, καὶ ἐπίασάν τους καὶ πολλοὺς ἐσκότωσαν ἀπ’ αὐτοὺς οἱ Μακεδόνες ἕως δώδεκα | |
| 5 | χιλιάδες. Καὶ ἐπίασεν ζωντανοὺς ἕξι χιλιάδες καὶ ὅλους αὐτου‐ νοὺς ἡμέρωσεν, καὶ ἤθελεν νὰ τοὺς ἐξηβάλη ἔξω εἰς τὸν κόσμον. Καὶ τόσον ἦσαν ἐγλήγοροι, ὅτι τίποτες οὐδὲν τοὺς ἐγλύτωνεν, καὶ τόσον ἦσαν δοξιῶτες, ὁποὺ ἔρριχναν οὐδὲν ἀστοχοῦσαν. Καὶ ὁλονῶν ἐποίησεν ἄρματα ὁ Ἀλέξανδρος καὶ πολλὰ εἰς τὸν πόλε‐ | |
| 10 | μον ἐδούλευσαν τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὅταν εἰς τὸν κόσμον τὸν οἰκιωμένον ἐξέβην, ἔσυρεν ἄνεμος κρύος καὶ ἐπέθαναν ὅλοι. | |
85.3 | Καὶ ἐδιέβην ρʹ ἡμέρες καὶ ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Ἰούπολιν τὸ κάστρον, εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἐπροσκύνησεν· καὶ ηὗρεν αὐτοῦ γραμμένα γράμματα, καὶ αὐτοῦ τὸν ἔδειξαν διὰ τὸν θάνατόν του. | |
85.4 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην μὲ τοὺς ἐδικούς του{ς} καὶ ἐδιέβην ἡμέρες δέκα καὶ ηὗρεν ἀνθρώπους μονοποδάρους καὶ εἶχαν οὐρὲς ὡσὰν πρόβατα· καὶ πολλοὺς ἀπ’ αὐτουνοὺς ἔπιασαν καὶ τοὺς ἤφεραν | |
| εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | ||
86t | Περὶ τοὺς Μονοπόδαρους. | |
86.1 | Ἀλέξανδρος τοὺς ὀρώτησεν· “Τί εἶσθε ἐσεῖς;” Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀποκρίνθησαν· “Βασιλέα Ἀλέξανδρε, ἐλεημονήσου καὶ ἄφεις μας, ὅτι ἐμεῖς διὰ τὴν ἀρρωστία μας ἤλθαμεν ἐδῶ καὶ ἀναπαυό‐ μεθα”. Καὶ ὅρισεν καὶ τοὺς ἄφηκαν· καὶ ἠπῆραν συμπάθιον καὶ | |
| 5 | ὑπῆγαν καὶ ἐπηδοῦσαν ἀπὸ λιθάριν εἰς λιθάριν, καὶ ἀνέβησαν εἰς ἕνα ὑψηλὸν βουνὶν καὶ ἀρχίρισα νὰ γελοῦν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπαν του τὸ πώς· “Ἐσὺ τὸν κόσμον ὅλον ἐγέλασες μὲ τὴν φρόνεσίν σου καὶ ἐμεῖς ἐσένα ἐγελάσαμεν καὶ μᾶς ἀπόλυσες. Τὸ κρέας τὸ ἐδικό μας ἔναι ὀνόστιμο ἀπὸ τὰ κρέη ὅλα, καὶ ἀπέσω εἰς | |
| 10 | τὴν κοιλία μας ἔχομεν πλοῦτον μέγαν, καὶ τὸ πετζὶ τὸ ἐδικό μας ἔναι δυνατόν, σίδερον οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸ περάση, καὶ ὁ πλοῦτος μας ἔναι ἀπέσω ὅλον μαργαριτάριν τρανὸν καὶ λιθαρόπουλα πράσι‐ να πολυτίμητα”. | |
86.2 | Ἐτοῦτο ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐγέλασε πολλὰ καὶ εἶπεν· “Πᾶσα εἷς ἀπὸ τὴν γλῶσσαν τὴν ἐδικήν του χάνεται”. Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ὅρισεν καὶ ὀρθώθην χωρὶς ἄρματα τὸ φουσάτον· καὶ ἠπῆραν μετὰ λόγου τους λαγωνικὰ καὶ ἔτζι ἐτρι‐ | |
| 5 | γύρισαν τὸ βουνὶ ἐκεῖνο διακόσιες χιλιάδες ἄνθρωποι καὶ ἀπόλυ‐ καν τὰ λαγωνικὰ καὶ τοὺς πάρδους, καὶ ἐπίασαν ἀπ’ αὐτουνοὺς καὶ τοὺς ἤφεραν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὅρισε νὰ ἐγδέρνουν τὰ πετ‐ ζία τους καὶ νὰν τὰ στεγνώνουν. Τὸ κρέας τους ὅρισε νὰ τὸ φᾶν οἱ Πέρσηδες καὶ οἱ Σαρεκηνοί. Καὶ τόσον ἔδειχνεν ὀνόστιμον ἀ‐ | |
| 10 | πὸ ὅλα τὰ κρέη καὶ τόσον ηὗραν εἰς τὸ κοῦφος τους· ηὗραν πρά‐ | |
| σινα λιθάρια ἀρίφνητα πάνπολλα, ὁποὺ ἔφριξεν πᾶσα ἄνθρωπος. | ||
86.3 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην καὶ ἐπερπάτησεν ἕξι ἡμέρες καὶ ἦλθεν εἰς τὸ σύνορον τῆς Ἰνδίας. | |
87t | Περὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν τόπον τῆς Ἰνδίας. | |
87.1 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος ἐγέλασεν πολλά· ἀφότις τὸν ἔδειξαν περὶ τὸν θάνατόν του, ὁποὺ εἶχε ἕξι μῆνες {ὁποὺ} δὲν εἶχεν γελάσειν καὶ ἦτον ὅλον θλιμμένος· ἀφότις τὸν ὁμολόγησαν τὸν θάνατόν του, αὐτοῦ ἐχάρην. | |
87.2 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Πῶρος ὅτι ἔρχεται ὁ Ἀλέξανδρος, ἔ‐ στειλεν ἀποστειλάτοραν μὲ ἐπιστολὴν οὕτως· | |
88t | Περὶ τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Πώρου εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
88.1 | “Ὁ Πῶρος ὁ τρανὸς καὶ ὑψηλότατος ὁ βασιλεύς, τῆς Ἴν‐ τιας ὁ θεός, τὸν Ἀλέξανδρον, τῆς Μακεδονίας τὸν βασιλέα, γρά‐ φω. Οὑκάτι εἰς τὸ ὀφθίν μου ἤκουσα ὅτι τὸν Τάρειον τῆς Περσίας ἐσκότωσες καὶ πολλὰ ὑψώθης. Καὶ ἐτοῦτο ἀπὸ τὴν ἀγνωσίαν σου ἦλ‐ | |
| 5 | θες νὰ χαθῆς, ὅτι τὸν τόπον ὅλον τὸ σύνορον ὅλος ὁ κόσμος οὐ‐ δὲν ἠμπορεῖ νὰ σταθῆ. Καὶ ἀφότις ὀργισθῶ καὶ θυμωθῶ, ὅλα ὅσα | |
| εἶναι {ὅλα ὅσα εἶναι} ἀποκάτω τὸν οὐρανόν, ὁ κόσμος ὅλος οὐ‐ δὲν ἠμπορεῖ νὰ μὲ ἀντισταθῆ. Καὶ νεμάλον σοῦ ἔναι ἡ λωλία ἡ ἐ‐ δική σου καὶ παρακάλεσέ με νὰ ἐπάρης συμπάθιον ἀπὸ ἐμένα καὶ | ||
| 10 | ὅλον τὸν τόπον, ὁποὺ ἠπῆρες, δός μού τονε καὶ στεῖλε μου λιζάτον καὶ σύρε ὀπίσω εἰς τὴν Μακεδονία νὰ αὐθεντεύης, ἂ θὲς νὰ ἔχης τὴν ζωήν σου· εἰ δὲ ἐτοῦτο δὲ σὲ ἀρέση, εἰς τὴν Μακεδονίαν ὅ‐ λην οὐδὲν ἠπορεῖς νὰ μοῦ κρυφτῆς”. | |
88.2 | Αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν ἐπῆρεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἀνά‐ γνωσέ την καὶ ἔγραψεν ἄλλην ἐπιστολὴν τὸν Πῶρον τὸν βασιλέα οὕτως· | |
89t | Περὶ τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς τὸν Πῶρον. | |
89.1 | “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς καὶ τῶν βασιλέων ὁλονῶν βασι‐ λεύς, ὄχι μὲ τὸ θέλημα τὸ ἐδικόν μου καὶ μὲ τὴν ἀνδρείαν μου, ἀμὴ τοῦ θεοῦ τὸ ἔλεος καὶ ἡ χάρη τοῦ παντοκράτορος Σαβα‐ ώθ, εἰς τὸν μέγαν βασιλέαν τῆς Ἴντιας τὸν Πῶρον τὸν γάϊδαρον | |
| 5 | καὶ τρέλλη. Ἐσὺ ἐμένα ἔγραψες ὅτι τὸν Τάρειον ἐσκότωσα καὶ ὁ σκοτωμὸς τοῦ Ταρείου ἐμένα ὕψωσε πολλά. Ἀμὴ λέγω σού το νὰν τὸ ἠξεύρης ὅτι ὁ Τάρειος ἴσα μὲ τὸν θεὸν ὀνομάζετον ὡσὰν καὶ ἐ‐ σύ· καὶ ἀφότις τοὺς θεοὺς τοὺς ἐδικούς σας ἐπάταξα, ἐσὺ εἰς τί ἀπαντέχεις νὰ σταθῆς; Καὶ ἐσὺ τοῦ Ταρείου ἔστειλες εἰς βο‐ | |
| 10 | ήθειαν τὸ φουσάτο σου καὶ οὐδὲν ἠμπόρεσες τὸ τί νὰ ποιήσης, ὅ‐ τι οὐδὲν ἐδύνεσουν. Καὶ αὐτοῦ ἐγὼ ἔρχομαι εἰς ἐσένα μὲ τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ τοῦ Σαβαὼθ καὶ οὐδὲν ἔρχομαι ὡσὰν εἰς θεόν, | |
| μόνον ἔρχομαι εἰς ἔναν ἄτυχον ἄνθρωπον. Καὶ ἐσὺ εἶσαι ὡσὰν ὅ‐ λοι οἱ χειρότεροι ἄνθρωποι. Καὶ τὸ πῶς καὶ ἐσὺ ἐγίνεσουν καὶ ὀνο‐ | ||
| 15 | μάζεσουν ὡσὰν ὁ θεός; Καὶ πᾶσα εἷς τὸν θεὸν οὐκ οἶδε. Καὶ ἐσὺ ἔλα μὲ ὅλην σου τὴν δύναμιν ὅσην καὶ ἂν ἔχης, μήνα δώση ὁ θε‐ ὸς καὶ νὰ ἐλθῆς εἰς τὸν πόλεμον καί, ἂν τύχην νὰ ἔναι κάλλια, τιμὴ τῶν Μακεδόνων νὰ γενῆ. Καὶ ὅσον ἔλθεις μὲ πολὺ πλῆθος φουσάτον τόσον ἐγὼ μὲ πολλὴν ἀνδρείαν σὲ θέλω τζακίσειν καὶ | |
| 20 | οὐδὲ εἰς τὸν κόσμον ὅλον σὲ θέλω διώξειν, μόνον εἰς τὴν Ἴνδιαν σὲ θέλω φάειν. Καὶ ἂν σὲ ζωντανὸν πιάσωμεν, εἰς τὸ νη‐ σὶν τῶν Μακάρων σὲ θέλω ἀποστείλειν, ὁποὺ λέγουν οἱ θεοὶ οἱ ἐ‐ δικοί σου ἐκεῖ εἶναι. Ἀμὴ εἶναι εἰς τὰ καταχθόνια τοῦ Ἅδου καὶ μετ’ αὐτουνοὺς θέλεις πειρασθῆν εἰς τὴν γέεννα τοῦ Ταρτάρου, | |
| 25 | ὡσὰν ἐμένα μὲ ὁμολόγησεν ὁ Εὐαήνθης, τῶν Μακάρων ὁ βασιλεύς, καὶ νεμάλον σοῦ ἔναι τὸ βασίλειόν σου”. | |
89.2 | Καὶ τίτοιαν ἐπιστολὴν ἔδωκεν ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ Πώρου τὸν ἀποκρισαραῖον. | |
90t | Περὶ ὅταν ἔστειλεν ἐπιστολὴν ὁ Ἀλέξανδρος τῆς μητρός του. | |
90.1 | Ἀλέξανδρος ἀτός του ἀπόστειλεν ἐπιστολὴν τῆς μητρός του τῆς Ὀλυμπιάδος καὶ τοῦ Ἀριστοτέλη τοῦ διδασκάλου του εἰς τὴν Μακεδονίαν· καὶ ἦτον οὕτως ἡ γραφή· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν Ὀλυμπιάδα τὴν βασίλισσα καὶ | |
| 5 | τῆς κυρᾶς μητρός μου πολλὰ χαιρετῶ σε καὶ γλυκέα καταφιλῶ σε, | |
| καὶ εἰς τὸν Ἀριστοτέλην τὸ διδάσκαλό μου χαιρετῶ. Τώρα γοῦν ἔχω τέσσαρους χρόνους, ὁποὺ ἐδιάβησαν, μητέρα μου, ἀφὸν τὸν πόνον τὸν ἐδικόν σου ἔχω εἰς τὴν καρδίαν μου. Καὶ πολλὴ θλῖ‐ ψιν ἔχετε διὰ τ’ ἐμένα καὶ ἠστέκεστε ὡσὰν ἕνα μεγάλον καράβι | ||
| 10 | εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ δέχεται ὅλους τοὺς ἀνέμους νὰ μηδὲν πέ‐ ση, καὶ ἡ καρδία σας ἔναι καημένη πολλά. Καὶ πολλὲς βολὲς ἠ‐ βλέπω σε εἰς τὸν ὕπνον μου, ἠγαπημένη μου μανίτζα, καὶ συντυ‐ χαίνω καὶ χαίρομαι μετὰ σᾶς. Καὶ ὅταν ἐξυπνῶ ἐκ τὸν ὕπνον μου, ἔναι τὸ ὄνειρόν μου ψευδὸν καὶ γεμίζει ἡ καρδία μου πικρίες. | |
| 15 | Οὕτως θαρρῶ καὶ ἐγώ, πανγλυκή μου μητέρα, ὅτι καὶ ἐσὺ μὲ ἐβλέ‐ πεις εἰς τὸν ὕπνον σου, τὸν σπλαχνικούτζικόν σου υἱὸν τὸν μο‐ νογενῆ, ὁποὺ ἄλλον πούπετες οὐδὲν ἔχει〈σ〉 εἰς τὸν κόσμον, μό‐ νον ἐμένα, καὶ φιλεῖς με ἐγκαρδιακὰ καὶ σπλαχνίζεσαί με καὶ χαίρεσαι μετὰ μένα τὸν υἱόν σου πάνπολλα μητέρα μου. Καὶ ὅταν | |
| 20 | ἐξυπνᾶς, οὐδὲν μὲ εὑρίσκεις, γεμίζει ἡ καρδία σου θλῖψιν καὶ πόνους ἀπαραμύθητους καὶ κλαυθμὸν καὶ δάκρυα χύνεις ἀρίφ‐ νητα διὰ τ’ ἐμένα, ὁποὺ εἶμαι εἰς ξένον τόπον καὶ ἔτζι πρέπει πᾶσα μητρὸς νὰ πονῆ διὰ τὸ παιδί της. Καὶ νὰ ἠξεύρης, κυρά μου γλυκύτατη Ὀλυμπιάδα, οὐδὲ ἦτον λάθος ἀπ’ ἐμένα καὶ οὐδὲ σὲ | |
| 25 | ἔστειλα τόσον καιρὸν ἐπιστολήν. Ἀμὴ οὐδὲν ἠμπορέσαμεν. | |
90.2 | Ἐξέβηκα ἀπὸ τὴν ἄκραν τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἦλθα εἰς τὸ βασίλειον τῆς Ἴντιας, καὶ ἢ αὐτοὶ ἐμᾶς νὰ σκοτώσουν ἢ ἐμεῖς αὐτουνοὺς νὰ πατάξωμε καὶ νὰ τοὺς παραλάβωμεν. Καὶ αὐτοῦ σοῦ ἐθέλει δείξει ἡ ἐπιστολὴ καταλεπτῶς. Καὶ νὰ ἠξεύρης ὅτι προ‐ | |
| 5 | τύτερα, ὅσα σᾶς ἐπροέγραψα, τὸ πὼς ἐπῆρα τὸ βασίλειον τῆς Περ‐ | |
| σίας καὶ τὸν βασιλέαν τους τὸν Τάρειον ἐσκότωσα καὶ τὴν θυγατέρα του τὴν Ῥωξάνδρα ἐπῆρα γυναῖκα διὰ τὸν ἐμαυτόν μου, καὶ εἶναι οἱ Μακεδόνες καὶ οἱ Περσῆδες εἰς χαρὰν μετὰ μένα. | ||
90.3 | Καὶ ἤλθαμεν εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ αὐτοῦ ηὕραμεν ἀνθρώπους εἰς τὸ κάστρον τους. Αὐτοὶ ἔχουν τὸν μέγαν θεὸν οὐ‐ ρανοῦ καὶ τῆς γῆς, καὶ αὐτὸν παρακαλοῦν. Καὶ αὐτὸν ηὗρα ἐγὼ φοβερὸν θεὸν παρὰ τοὺς θεοὺς τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐπροσκυνησά τον | |
| 5 | ἐγὼ καὶ πιστεύω καὶ ὁμολογῶ εἰς θεὸν οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, καὶ ἔναι τὸ ὄνομά του ‘Ἅγιος ὁ θεός, Ἅγιος ἰσχυρός, Ἅγιος ἀ‐ θάνατοσ‘ βασιλεὺς Σαβαώθ, ὁποὺ οὐδὲν φαίνεται τὸν ἄνθρωπον, μό‐ νε ὁ νοῦς καὶ ἡ κόρη τοῦ ὀφθαλμοῦ τὸν ἠβλέπει. | |
90.4 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθηκα καὶ ἦλθα εἰς τὴν Αἴγυπτον. Καὶ αὐτοῦ ηὗρα τοῦ βασιλέως τῆς Αἰγύπτου στύλον, ὁποὺ εἶχεν ἀφή‐ σει τὸ βασιλειόν του καὶ εἰς ξένον τόπον εἶχεν ὑπηγαίνει. Καὶ λέγω σου, μητέρα μου, ἐγροίκησε, καὶ αὐτοῦ τῶν Ἑλλήνων τοὺς | |
| 5 | θεοὺς ἐπάταξα καὶ ὑμνῶ καὶ δοξάζω τὸν θεόν, ὁποὺ ἀναπαύεται καὶ ὑμνοῦν τον νυκτὸς καὶ ἡμερὸς τὸν παντοκράτορα Σαβαώθ. Καὶ μετ’ αὐτουνοῦ τὴν δύναμιν ἀρματώθηκα καὶ ὑπῆγα εἰς τὴν Ἀ‐ νατολὴν εἰς τὴν ἄκραν τῆς γῆς, καὶ θαυμαστοὺς καὶ ἀοράτους τό‐ πους ηὗρα πολλὰ καὶ εἰς βουνία μεγάλα καὶ ὑψηλὰ ἦλθα ἀδιάβατα | |
| 10 | καὶ εἰς κάμπους ἀοράτους. | |
90.5 | Καὶ εἰς τοὺς ἀγρίους ἀνθρώπους ἦλθα, ὁποὺ οὑκάποτες ἕναν μέγαν βασιλέαν ἤθελαν σκοτώσειν, τὸν Σωσόχον τὸν βασι‐ λέα. Καὶ αὐτοῦ ηὗρα τὸ πρόσωπόν του ἱστορισμένον, καὶ ἦτον ὅ‐ λον χρυσάφιν. Καὶ ἦτον ὁ πόλεμος ὅλος γραμμένος τὸ πῶς τὸν ἐτ‐ | |
| 5 | ζάκισαν καὶ ἐσκοτῶσάν τον οἱ ἄγριοι ἄνθρωποι. | |
90.6 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθηκα καὶ ἦλθα εἰς λόγγους σκοτει‐ νοὺς {ἐδιέβηκα} καὶ λίμνες πολλὲς ἐδιέβηκα μεγάλες. Καὶ ἦλθα εἰς ἕνα ποτάμιν πλατὺν ἡμερὸς μίας. Καὶ ἦλθα ἕως τὸ βασίλειον τοῦ Ἡρακλείου τοῦ βασιλέως καὶ τῆς Σεμίρας τῆς βασίλισσας, ὁ‐ | |
| 5 | ποὺ ἦσαν γραμμένα τὰ πρόσωπά τους εἰς τὸν στύλον ἀπὸ χρυσάφιν. | |
90.7 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθηκα καὶ ηὗρα ἀνθρώπους παράξενους· εἶχαν ἕξι χέρια καὶ ἕξι ποδάρια. Καὶ ηὗρα ζῶα καὶ γυναῖκες, ὁ‐ ποὺ οὐδὲν ἠμπορῶ νὰ σᾶς γράφω. | |
90.8 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἦλθα εἰς τὸ νησὶν τῶν Μακάρων καὶ ἐσέβη‐ κα ἀπέσω καὶ ἐγύρευσα τοὺς θεούς μας. Καὶ οὐδένα ηὕρηκα, ἀμὴ ὁ βασιλεὺς τῶν Μακάρων ἐμένα μετὰ ὅρκου μοῦ ἔδειξε τὴν ἅπασαν ἀλήθειαν, ὅτι εἶναι εἰς τὰ καταχθόνια τῆς γῆς δεμένοι ἀπὸ τὸν | |
| 5 | μέγαν θεὸν τὸν Σαβαώθ. | |
90.9 | Καὶ ἐξέβηκα ἀπὸ τὸ νησίν τους καὶ εἶδα 〈τὸν〉 τόπον, ὁποὺ εἶχεν ζήσειν ὁ προπάππους μας ὁ Ἀδάμ· ὀνομάζεται Ἐδέμ, ὁποὺ ἐφύτευσεν ὁ θεὸς τὸν παράδεισον. Καὶ αὐτοῦ μὲ ἐσυναπάντη‐ σαν δύο πουλία ἀνθρωποπρόσωπα καὶ ἔτζι μοῦ εἶπαν· “Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρε βασιλέα, πλέον εἰς τὴν ἄκραν μηδὲν κάμης πρὸς τὸν παράδει‐ σον, ὅτι τὸ φυλάγουν ἡ φλογίνη ῥομφαία καὶ σὲ θέλουν κάψει. Καὶ αὐτὸν ἤκουσα ἐγὼ καὶ ἐγύρισα ὀπίσω πρὸς τὴν οἰκουμένην, καὶ ἔπλευσα τοὺς τέσσαρους ποταμούς, ὁποὺ ἐξεβαίνουν ἀπὸ τὸν παράδεισον καὶ σεβαίνουν εἰς τὸν κόσμον. | |
90.10 | Καὶ ἐξέβηκα δεξιὰ καὶ διὰ ἕναν χρόνον ἐξέβηκα εἰς τὴν οἰκουμένην γῆν καὶ ἦλθα εἰς τὴν γῆν τῆς Ἴντιας, τὸν Πῶρον τὸν βασιλέαν καὶ θέλομε νὰ πολεμήσωμε μετ’ αὐτόν, διότι νὰ γενῆ ἐγλήγορα τοῦ θεοῦ τὸ θέλημα καὶ 〈ὁ〉 ὁρισμός του. | |
90.11 | Καὶ χαίρου, μητέρα μου, μὲ τὸν διδάσκαλόν μου τὸν Ἀριστοτέλην καὶ πάλι μᾶς ἀντιγράψετε τὸ πῶς εἶσθε εἰς τὸ βα‐ | |
| σίλειόν μας”. | ||
91t | Περὶ τὸ μάζωμαν τοῦ φουσάτου. | |
91.1 | Ὁ Πῶρος, ὁ βασιλεύς, ὅλον τὸν κόσμον τῆς Ἔντιας καὶ ἕτερα βασίλεια πολλὰ ἔμασεν, φουσάτα ἀρίφνητα, καὶ ἔγραψε τὰ φουσάτα του καὶ ηὗρεν πενήντα βολὲς χίλιες χιλιάδες καὶ λέον‐ τες δέκα χιλιάδες, ὁποὺ ἦσαν μαθημένοι εἰς τὸν πόλεμον. | |
91.2 | Καὶ ὡς εἶδαν τὸ πλῆθος καὶ ἀρίφνητον φουσάτον τοῦ Πώ‐ ρου οἱ Μακεδόνες καὶ οἱ ἄλλες γλῶσσες, ἐσκιάσθηκαν καὶ ἔκαμαν βουλὴν ὁκάποιαν πονηρία νὰ ποιήσουν, νὰ ἐξεδώσουν τὸν Ἀλέξαν‐ δρον, καὶ ἀτοί τους νὰ ἐγλυτώσουν μὲ τὴν ζωήν τους νὰ ὑπηγαί‐ | |
| 5 | νουν εἰς τὴν Μακεδονίαν. Ὁ Πτολομαῖος ὁ βοεβόντας τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου ὡς ἤκουσε, ἧρθεν καὶ ὁμολόγησεν τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ὅρισεν καὶ ἔμασαν τὸ φουσάτον του ὅλον κοντά του καὶ εἶπεν τους. | |
91.3 | “Ὦ ἠγαπημένοι μου καὶ ἀνδρειωμένοι μου Μακεδόνες, ἀ‐ πὸ ὅλες τὲς γλῶσσες ἐνδοξότατοι καὶ τιμημένοι καὶ πρωτοκαβαλ‐ λαραῖοι χρυσοπτερνιστηράτοι, τὸ πῶς ὅλον τὸν κόσμον ἐπαραλάβε‐ τε καὶ ὅλην τὴν οἰκουμένην ἐπατάξετε μὲ τὴν δεξιά σας χεῖρα, | |
| 5 | καὶ τὴν σήμερον ἡμέραν ἐσκιάσθητε ἀπὸ τοὺς ἀνάνδρους καὶ σκια‐ σταραίους καὶ οὐδετιποτέϊνους τοὺς Ἰνδιῶτες; Ἀμὴ ἔτζι ἐ‐ μᾶς οὐδὲν ἠμποροῦ νὰ μᾶς φάγουν, ὡσὰν ἐσᾶς φαίνεται. Καὶ ἂν ἐγὼ ἐσᾶς ἐξέβηκα ἀπὸ τὴν καρδία σας καὶ ἀπόφυγεν ἡ ἀγάπη σας ἀ‐ πὸ μένα καὶ οὐδὲ μὲ θέλετε, ἐτούτην τὴν ἡμέραν ἀτοί σας μὲ σκο‐ | |
| 10 | τώσετε. Ἂν ἠξεύρετε ὅτι σᾶς θέλει γενῆ τίποτες καλὸν καὶ ἂν σᾶς κάμη τίποτες κάλλιον ὁ Πῶρος ὁ βασιλεύς, ἐγὼ ἀτός μου διὰ τὸ καλόν σας νὰ ὑπηγαίνω. Ἀμὴ νὰν τὸ ἠξεύρετε ἐσεῖς οἱ Μακεδό‐ | |
| νες καλά· ἐὰν τὸν Ἀλέξανδρον χάσητε, οὐδὲ ἕνας ἀπὸ σᾶς θέλει ἰδεῖ τὴν Μακεδονίαν, ἀμὴ ἐδῶ εἰς δούλευσιν καὶ αἰχμαλωσίαν εἰς | ||
| 15 | τὸν κόσμον τὸν ξένον θέλετε χαθῆν. Καὶ ἐσεῖς καλὰ ἠξεύρετε, ὅ‐ τι οὐδὲν εἶσθε καλύτεροι ἀπὸ τὲς γλῶσσες ὅλες μὲ τὸν πατέρα μου τὸν Φίλιππον, ὡσὰν μετ’ ἐμένα βασιλεύετε. Καὶ νὰν τὸ ἠξεύ‐ ρετε, ὅτι ὅλοι σας θέλετε χαθῆν εἰς τὸν κόσμον ἐτοῦτον, ἀμὴ ἐ‐ σεῖς χωρὶς ἐμένα οὐδὲ θέλετε βασιλεύσει. Καὶ νὰν τὸ ἠξεύρετε | |
| 20 | ὅτι ἐμένα σώζει μου τρεῖς πῆχες ἀπὸ τὴν γῆν ἀπέσω, καὶ ἐσεῖς, ζῆ κύριος ὁ θεὸς ὁ παντοκράτωρ, οὐδὲν ἠμπορεῖτε χωρὶς ἐμέναν νὰ βασιλεύετε. Καὶ νὰν τὸ ἠξεύρετε ὅλοι ἐσεῖς, ἀφότις τέτοιαν δημηγερσίαν ἐδείξετε πρὸς ἐμένα, τὴν σήμερον ἡμέραν ἐσεῖς καὶ ἡ αὐθεντία σας κακὰ θέλετε ἀποθάνει ἐδῶ καὶ εἰ〈σ〉 σκλαβία τῶν | |
| 25 | Περσῶν, καὶ τὸ γονικό σας καὶ ἐσεῖς εἰς μεγάλην ἀνάγκην καὶ δού‐ λευσιν θέλετε χαθῆν ἕως τὸ ἄκρος. Ἐγὼ ἀτός μου ὑπηγαίνω εἰς τὸν Πῶρο νὰ πολεμήσω· καὶ ἂν μὲ βοηθήση ὁ θεὸς καὶ σκοτώσω τον, αὐτὸ θέλει φανῆν, ὅτι ἐγὼ ὅλον τὸν κόσμον ἀτός μου τὸν ἠπῆρα ὄχι ἐσεῖς· καὶ ἂν μὲ σκοτώση ἐμένα ὁ Πῶρος ὁ βασιλεύς, | |
| 30 | ἐσεῖς ἐδῶ θέλετε δώσειν κακὸν θάνατον”. | |
91.4 | Οἱ Μακεδόνες ὡς ἤκουσαν τοὺς λόγους τοῦ{ς} Ἀλεξάνδρου, ἔκλαυσαν πικρὰ καὶ ἐζύγωσαν καὶ εἶπαν του· “Ὦ βασιλέα Ἀλέ‐ ξανδρε καὶ θαυμαστὲ χονκιάρη, κάλλιον ἔναι ὁλονῶν ἐμᾶς ν’ ἀπο‐ θάνωμε ἀντάμα μετὰ σένα, πάραξ χωρὶς ἐσένα νὰ ζήσωμε πολλά· ἀ‐ | |
| 5 | μὴ ἡ δημηγερσία ἐτούτη οὐδὲν ἔναι ἀπ’ ἐμᾶς—μόνο μὴ γένοιτο—, ἀμὴ οἱ δημηγέρτες οἱ σκιασταραῖοι οἱ Πέρσηδες καὶ οἱ ἄνανδρες οἱ γείτονοι τῆς Ἴντιας, ὁποὺ εἶναι, καὶ ἤθελαν ἐμᾶς νὰ σκι‐ άσουν. Ἀμὴ ἐμᾶς καλὰ μᾶς ἐγνωρίζουν τῆς Ἴντιας τὰ φουσάτα, | |
| ὅταν εἶχεν στείλειν εἰς τὴν Περσίαν τὸ φουσάτον του ὁ Πῶρος | ||
| 10 | εἰς βοήθειαν τοῦ Ταρείου τοῦ βασιλέως”. Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξαν‐ δρος τοὺς λόγους, ἐχολομάνισε εἰς τοὺς Πέρσας καὶ ὀργίσθηκέν τους καὶ ὅρισέν τους νὰ βάνουν γυναίκεια ῥοῦχα νὰ φοροῦν· καὶ ἐτύλιξαν τὰ κεφάλια τους μὲ γυναίκεια μανδήλια. | |
92t | Περὶ ὅταν ὄρθωσεν ὁ Ἀλέξανδρος τὸ φουσάτον του νὰ πολεμήση μὲ τὸν Πῶρον. | |
92.1 | Ἀλέξανδρος ὅρισε νὰ ἀρματωθοῦν εἰς τὸν πόλεμον καὶ ἔγραψεν τὸ φουσάτον του καὶ ηὗρε ἕξι βολὲς χίλιες χιλιάδες. Καὶ ἔγραψεν ἐπιστολὴν εἰς τὴν Περσίαν πρὸς τὸν Σελεύκιον τὸν Φιλόνην· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλιάδων εἰς τὸν ἠγαπη‐ | |
| 5 | μένον μου καὶ περιποθητόν μου τὸν Σελεύκιον τὸν Φιλόνην. Νὰ ἠ‐ ξεύρης ὅτι ὅλον τὸν κόσμον ἐπαράλαβα καὶ ἐξεβήκαμεν γεροὶ καὶ θέλομε νὰ πολεμήσωμεν μὲ τὸν βασιλέα τῆς Ἴνδιας τὸν Πῶρον. Καὶ τόμου ἰδεῖς τὴν γραφή μου, αὐτὴν τὴν ὥρα μὲ ὅλα τὰ φουσά‐ τα τῆς Δύσης νὰ φθάσης εἰς τὴν Ἴνδιαν. Καὶ πάλι μου ἀντίγρα‐ | |
| 10 | ψε νὰ ἠξεύρω νὰ σὲ ἀκαρτερῶ”. | |
93t | Περὶ τὸν πόλεμον τοῦ Πώρου μὲ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
93.1 | Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν εἰς τὸν πόλεμον νὰ πολεμήση μὲ τὸν | |
| Πῶρον. Καὶ τόμου ἐμαζώθησαν κοντὰ τὰ δύο φουσάτα, ὁ Πῶρος ἀπό‐ λυκεν δέκα χιλιάδες λέοντες πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος ἔστειλεν ὀμπρὸς εἰς τοὺς λέοντες τέσσαρες χιλιάδες ἀ‐ | ||
| 5 | μάθητα βουβάλια καὶ ἀγελάδια· οἱ λέοντες ἐσμίκτηκαν μὲ τὰ βου‐ βάλια καὶ μὲ τὰ βόδια καὶ ἐχουνίσθησαν καὶ τὰ πνίγουν καὶ ἐκορέστησαν καὶ ἐ‐ γύρισαν ὀπίσω εἰς τὸ φουσάτον τους. Ἀλέξανδρος ὄρθωσεν τὸ φουσάτον του εἰς τρία τάγματα καὶ αὐτός. Τρουπέτες μεγάλες καὶ ἀνακαράδες καὶ ὄργα‐ να πολλὰ ἐκτυποῦσαν ἐς τὲς δύο μερίες. Καὶ ἔτζι ἐκτυπήθησαν· | |
| 10 | ἀπὸ τὸ ταχὺ ἕως τὸ κλίμα τοῦ ἡλίου ἐπολέμησαν. Ὁ Πῶρος ὑπῆ‐ γεν εἰς τὸ πέσιμόν του. Καὶ εἰς αὐτὸ τὸ πέσιμον ἐσκοτώθησαν ἀπὸ τοῦ Πώρου τὸ φουσάτον διακόσιες χιλιάδες καὶ ἀπὸ τοὺς Μα‐ κεδόνας τοῦ Ἀλεξάνδρου ἕξι χιλιάδες καὶ πεντακόσες. | |
93.2 | Καὶ ὡς εἶδεν ὁ Πῶρος, ἦλθεν εἰς τὸ φουσάτον του καὶ ἔκραξεν ὅλους, ὁποὺ εἶχεν, καὶ εἶπεν τους· “Ὦ ἀνδρειωμένοι καὶ μεγιστάνοι στρατιῶτες τῆς Ἴνδιας, μὲ τοὺς Μακεδόνους ἐ‐ πολεμήσαμεν καὶ ἐσκοτώθησαν πολὺ πλῆθος ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ζημία με‐ | |
| 5 | γάλην ἐγίνη. Τί νὰ ποιήσωμεν;” Καὶ αὐτοὶ ἐποίησαν βουλὴν καὶ τὸν ἀπεκρίθησαν· “Ὑψηλότατε βασιλεῦ Πῶρε, εἰς πόλεμον ἀνθρώ‐ πους μηδὲν στείλης, ἀμὴ τοὺς μεγάλους ἀλεφάντας ἀπόστειλεν καὶ ἄγριους λέοντες νὰ σύρουν εἰς τὸν πόλεμον ὀμπρός”. | |
93.3 | Ὁ Πῶρος ὄρθωσεν ἑκατὸ χιλιάδες ἀλεφάντας καὶ εἰς πᾶ‐ σα ἀλέφαντον ὄρθωσεν ὡσὰν πύργους ἀπάνω τον, ὁποὺ ἦσαν ἀπὸ εἴ‐ κοσι ἀρματωμένους εἰς τὸν καθὲν ἕναν. Καὶ ἔτζι τοὺς ἀπόλυσεν καὶ ὑπῆγα νὰ πολεμήσουν μὲ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
94t | Περὶ τὸν πόλεμον τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως. | |
94.1 | Ἀλέξανδρος ἤρχετον εἰς ὅλους αὐτουνοὺς καταπάνου τους στὸ πρόσωπόν τους εἰς τὸν πόλεμον· καὶ ὅρισεν πᾶσα κα‐ βαλλάρης νὰ βάλη εἰς τὸ ἄλογόν του κουδούνια, ὁποὺ λέγουνται βροντήσια, καὶ ἤρχετον ἐγλήγορα εἰς τὸν πόλεμον. Καὶ εἶχεν | |
| 5 | πεζοὺς ἀρματωμένους ἕξι χιλιάδες καὶ ὅρισέν τους νὰ κόπτουν τὰ ποδάρια τῶν ἀλεφαντίνων· καὶ ἐσμίχθησαν καὶ ἀρχίρισαν νὰ κόπτουν τὰ πο‐ δάρια τῶν ἀλεφαντίνων. Καὶ ὡς ἤκουσαν τὸν κουδουνισμὸν ἀπὸ τὰ βροντήσια, ἐσκιάσθησαν καὶ ἔδωκαν τὸ φυγίον ὀπίσω ἀπὸ τὸν κουδουνισμὸν τῆς φωνῆς. Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος ἐσκότωσε τέσσαρες χιλιάδες ἀνθρώπους, καὶ ἀπὸ τοῦ | |
| 10 | Ἀλεξάνδρου ἐσκοτώθησαν δώδεκα χιλιάδες. Καὶ ἐσηκώθην μὲ τὰ φουσάτα του ὅ‐ λα καὶ ἀπέρασε τὸν Ἀλφεῖον τὸν ποταμὸν ὀνόματι. Καὶ αὐτὸν τὸν ποτα‐ μὸν ἐπερνοῦσαν μὲ τὰ κάτεργα· τόσον ἦτον τρανός. Καὶ ἔτζι ὁ Πῶρος ἔπεσεν ἐπὶ τὴν ἄκραν τοῦ ποταμοῦ καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἦτον εἰς ἐτούτην τὴν ἄκραν καὶ ἤβλεπεν ἕνας τὸν ἄλλον τὰ φουσάτα | |
| 15 | του. | |
94.2 | Καὶ εἰς ἕξι ἡμέρες ἔφθασεν ὁ Φιλόνης μὲ τὰ φουσάτα τοῦ κόσμου ὁλονοῦ τὰ ἀρίφνητα, χίλιες χιλιάδες ἀρματωμένοι ἄνθρωποι. Καὶ ἑκατὸ χιλιάδες ἄλογα τοῦ στάβλου ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἤφεραν τὸ πολυτίμητον ἀπανωφόριν καὶ ἤφεράν | |
| 5 | του καὶ στέμμα πολυτίμητον ἀπὸ τὴν Ῥωξάνδρα τὴν βασίλισσα, καὶ χίλια μουλάρια φορτωμένα χρυσάφιν τοῦ ἐξόδου. Καὶ αὐτοῦ στέκει ὁ Σελεύκιος ὁ Φιλόνης καὶ εἶπε τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Ἠγα‐ πημένε καὶ ἐνκαρδιακέ μου ἀφέντη καὶ ὁλονοῦ τοῦ κόσμου βασι‐ λεύς, βασιλέα ὑψηλότατε καὶ μέγα χονκιάρη καὶ κάστρον τῆς οἰ‐ | |
| 10 | κουμένης ὁλονῆς, Ἀλέξανδρε βασιλέα, οὐδὲν πρέπει ἐσέναν ἀν‐ τίκρυτα νὰ ἐστέκεσαι μὲ τῆς Ἴνδιας τὸν Πῶρον· καὶ μηδὲν ἀρ‐ | |
| γῆς, ἀμὴ ἔτζι σύρε καταπάνου τους ἐγλήγορα, ὅτι τὸ φουσάτο μας ἔ‐ ναι πολλὰ δυνατόν, ὁποὺ δὲν εἶδαν τοὺς πολέμους σας καὶ θέλο‐ με τοὺς τζακίσειν”. | ||
94.3 | Ἀλέξανδρος, ὡς ἦλθεν ὁ Σελεύκιος ὁ Φιλόνης, ἐχάρηκεν χαρὰν πολλή. Καὶ ὡς εἶδαν οἱ Μακεδόνες τὸν Φιλόνην ποὺ ἦλθεν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον, ἀντρειώθησαν πολλά. Καὶ οἱ Ἰνδιῶτες ὡς ἤκουσαν, φόβος καὶ τρόμος τοὺς ὑπόπεσεν πολλά. Ὁ Φιλόνης τὸν | |
| 5 | Ἀλέξανδρον ἦλθεν καὶ εἶπεν· “Ὁ Πῶρος ἔχει φουσάτον μέγαν καὶ ἠβλέποντάς μας πολλὰ θέλει ἀνδρειωθῆν, ἂν οὐδὲν ὑπηγαίνω‐ μεν τώρα καταπάνω του. Καὶ ἀπόστειλε ἐμένα νὰ ὑπηγαίνω, ποὺ εἶναι ἀναπαημένον τὸ φουσάτον τὸν ἐδικό μου”. Ἀλέξανδρος πρὸς αὐτὸν εἶπεν· “Τοῦ Πώρου τὸ φουσάτον πλῆθος ἀμέτρητον ἔ‐ | |
| 10 | ναι πολλά”. | |
95t | Περὶ ὅταν ἐσύντυχε ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ Φιλόνη. | |
95.1 | “Καὶ τὸ ποτάμι ἐτοῦτο ἀπέραστον ἔναι ἀπὸ τῶν ἀλόγων τὰ ποδάρια”. Ὁ Φιλόνης τὸν ἀπεκρίθη· “Ἡ δεξιὰ τῶν Μακεδόνων ἀσάλευτη ἔναι καὶ τὰ ἄλογα τῶν Μακεδόνων οὐδὲ ἔνα ποτάμι οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰν τὰ σταματήση. Καὶ τὸ ῥιζικὸν τὸ ἐδικόν σου μὲ ἔν‐ | |
| 5 | τεσε ἐμένα καὶ τὴν εὐχήν σου με εὐλόγησε καὶ ὅρισε, ἀπόστει‐ λέ με εἰς τὸν Πῶρον. Πολλὴ ἔναι ἡ τύχη καὶ τὸ ῥιζικόν σου ἔ‐ ναι αὐτόν, Ἀλέξανδρε, οὐδὲν βουνὰ ἠστέκουνται οὐδὲ λόγγοι οὐδὲ ποτάμια μεγάλα. Καὶ οὐδὲν πρέπει ἐσένα ἴσα μετ’ αὐτὸ νὰ | |
| πολεμῆς τὸν Πῶρον· πολλοὶ βασιλεῖς εἶναι ἀποκάτω σου ὡσὰν τὸν | ||
| 10 | Πῶρον. Καὶ πρέπει ἐγὼ νὰ πολεμήσω, ὁποὺ κρατῶ τὸ βασίλειον τῆς Περσίας καὶ εἶμαι μὲ τὸ ῥιζικόν σου αὐθέντης τῆς Περσίας, καὶ ὁ Πῶρος ἔναι τῆς Ἴνδιας”. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Ὡ‐ σὰν ἐβλέπεις καὶ ἐγροικᾶς, ποίησε”. Καὶ ἔτζι τοῦ ἔδωκε ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος χίλιες χιλιάδες φουσάτον, εἶχεν καὶ ἐδικόν του φουσά‐ | |
| 15 | τον χίλιες χιλιάδες. Καὶ ὅρισεν ὁ Φιλόνης καὶ ἠπῆρε πᾶσα καβελ‐ λάρης ὀπισωκάπουλα πεζὸν μὲ τὸ σκουτάρι καὶ μὲ τὸ σπαθίν. Καὶ ὅταν τοῦ Πώρου τὸ φουσάτον ἐγιοματίζεν, τὸ φουσάτον του ὁ Φι‐ λόνης ἠπῆρεν καὶ ἦλθεν ὀμπρὸς καὶ ἐκτύπησεν τὸ φουσάτον εἰς τὸν ποταμόν. Καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι ἐξόπισθεν {εἰ} ἐπέρασαν ἐπὶ | |
| 20 | μικρὸ νερόπουλον. Καὶ τόμου ἐπέρασαν, ἔρριξαν τοὺς πεζοὺς ἀπὸ τὰ ἄλογα. Καὶ ἐκτυπήθησαν μὲ τὸ φουσάτον τοῦ Πώρου καὶ τόσον μέγαν κόψιμον ἐποίησαν εἰς αὐτουνοὺς οἱ καβαλλαραῖοι καὶ οἱ πεζοί, ὅτι πᾶσα ἄνθρωπος ἔφριξεν. Ἀλέξανδρος εἶδεν τὴν ἀνδρεί‐ αν καὶ τὸ ποίημα τοῦ Φιλόνην καὶ ἐθαύμασε καὶ ὅρισεν τὰ φουσά‐ | |
| 25 | τα του καὶ ἀρματώθηκαν καὶ οὕτως ἐποίησεν καὶ αὐτὸς ὡσὰν ὁ Φι‐ λόνης καὶ ἐπέρασεν τὸν ποταμόν. Καὶ τῆς Ἴντιας τὸ φουσάτον πολλὰ ἐπολέμιζεν καὶ ἐπάλευε. | |
96t | Περὶ ὅταν ἀρχίρισε νὰ φεύγη τοῦ Πώρου τὸ φουσάτον. | |
96.1 | Καὶ ἀρχίρισαν νὰ φεύγουν. Ἀλέξανδρος τοὺς ἔφθανεν καὶ τοὺς ἐσκότωνεν. Καὶ πολλοὺς ἀπ’ αὐτουνοὺς ἐπίασαν· καὶ ὁ | |
| Πῶρος ἔφυγεν. Καὶ εἰς αὐτὸν τὸν πόλεμον ἐσκοτώθησαν ἀπὸ τὸ φου‐ σάτον τοῦ Ἀλεξάνδρου καλὰ τρισχίλιοι ὀκτακόσιοι καὶ ἀπὸ τοῦ | ||
| 5 | Πώρου τὸ φουσάτον ἐσκοτώθησαν ὁλοσκότωτοι χίλιες χιλιάδες. Καὶ ὁ Πῶρος φεύγοντας ἀρχίρισε νὰ λαλῆ· “Ὦ, ἐγὼ ὁ ταλαίπωρος! Τὸ πῶς οἱ μεγάλοι καὶ ὑψηλοὶ ἔπεσαν κάτω καὶ οἱ ἀδύνατοι ἐζώ‐ σθηκαν δύναμιν, τὸ πῶς οἱ Μακεδόνες τὴν φοβερὴν τὴν δύναμιν ὅλη ἐπάταξαν καὶ ἐχάλασαν ὡς τὸ ἄκρος τῆς Περσίας καὶ ἦλθαν | |
| 10 | καὶ ἐσέβηκαν εἰς τὰ μαλλία τὰ ἐδικά μου καὶ ἐκόλλησαν ὥσπερ ἡ κολλητζίδα. Ἐσμίχθησαν καὶ ἐχάλασαν τὸ φουσάτον μου ὅλον καὶ ἐτουτουνοὺς οὐδὲ τὸ μέγα ποτάμιν, ὁ Ἀλφίων, οὐδὲν ἠμπό‐ ρεσε νὰ κρατήση”. | |
96.2 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔπεσεν εἰς τὸ πέσιμον τοῦ Πώρου μὲ τὸ φουσάτον του καὶ ἀπόστειλεν κουρσατόρους καὶ ἐκούρσεψεν τὸν τόπον τῆς Ἴνδιας. Ὁ Πῶρος ἦλθεν καὶ ἐσέβην εἰς τὸ κάστρον του, ὁποὺ εἶχεν τὸ σκαμνίν του, τὴν Ἰόπολιν. | |
97t | Περὶ ὅταν ἔστειλε ἐπιστολὴν ὁ Πῶρος στὸ σύνορόν του διὰ βοήθειαν. | |
97.1 | Καὶ ὁλόγυρα τοὺς βασιλεῖς, ὁποὺ ἦσαν, καὶ τὲς γλῶσσες ὅλες ἔγραψεν ἐπιστολὴν καὶ ἀπόστειλεν· “Νὰ ἠξεύρετε, συντρό‐ φοι ἐδικοί μου καὶ ἀδέλφιά μου, ὅτι τὴν οἰκουμένην ὅλην ἠπῆ‐ ρεν καὶ ἐπαράλαβεν καὶ τὸν Τάρειον τὸν βασιλέαν ἐσκότωσεν καὶ | |
| 5 | ἦλθεν καὶ εἰς ἐμᾶς. Καὶ τρεῖς βολὲς ἐπολέμησα μετ’ αὐτὸν καὶ ὅλον μου τὸ πλῆθος καὶ τὴν δύναμίν μου ὅλη ἐσκότωσεν καὶ ἐχά‐ | |
| λασεν καὶ τὸν Ἀλφεῖον τὸν ποταμὸν ἐπέρασεν μὲ τὰ φουσάτα του καὶ τὸν τόπον τὸν ἐδικόν μου κουρσεύει καὶ χαλάει. Καὶ παρα‐ καλῶ σας ὅλους, ἐλᾶτε εἰς βοήθειάν μου νὰ μὲ βοηθήσετε, ὅτι | ||
| 10 | ἐμένα ἂν χαλάση, ἐσεῖς νὰν τὸν ἀντισταθῆτε οὐδὲν δύνεσθε”. | |
97.2 | Καὶ ὡς ἤκουσαν τοῦ Πώρου τὲς ἐπιστολές, ὁποὺ ἦσαν εἰς τοῦ Βορέως τὲς μερίες, ἦλθαν εἰς βοήθειαν τοῦ Πώρου ἕξι βολὲς χίλιες χιλιάδες καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦσαν δώδεκα βολὲς χίλιες χιλιάδες. Καὶ ἔτζι ὀρθώνετον εἰς τὸν πόλεμον καὶ ἦλ‐ | |
| 5 | θα〈ν〉 νὰ πολεμήσουν. Καὶ τόμου ἐμαζώθηκαν ἀνάντια τὰ δύο φου‐ σάτα, Ἀλέξανδρος τὸν Φιλόνην εἶπεν· “Σύρε, καταπάτησε τὸ φουσάτον τοῦ Πώρου πόσον ἔναι”. Ὁ Φιλόνης εἶπεν πρὸς αὐτόν· “Καὶ πῶς ὁρίζεις νὰ τὸ καταπατήσω;”. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπε· “Σύρε μὲ ἐπιστολήν”. | |
98t | Περὶ ὅταν ὑπῆγεν ὁ Φιλόνης ἀποκρισιάρης. | |
98.1 | “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς καὶ μέγας χονκιάρης, εἰς τὸν Πῶρον τὸν βασιλέα γράφω καὶ χαιρετῶ σε. Νὰ ἠξεύρης καλὰ ὅτι προσκυνημένον κεφάλιν ἀκονητὸν σπαθὶν οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸ κό‐ ψη. Καὶ ἂν ἀγαπᾶς καὶ θέλης, δός μου δῶρα καὶ λιζάτον καὶ ἔχε | |
| 5 | τὸν τόπον σου καὶ τὸ βασίλειόν σου ὅλον καὶ ἀφέντης καὶ νοι‐ κοκύρης νὰ εἶσαι καὶ ἔχε τὴν ζωήν σου. Καὶ μηδὲν πολλὰ ὑψώνε‐ σαι καὶ παραφρασιάζεις τὸν ἐμαυτόν σου, ὅτι ὁποὺ πολλὰ ὑψώνε‐ ται, ὀγλήγορα πέφτει κάτου εἰς τὴν γῆν. Ἀμὴ ἐσὺ ἔχεις μανί‐ | |
| αν καὶ κάκητα ὁληνῆς τῆς Ἴνδιας· δείχνεσαι ἀτός σου ἀπὸ τὸ | ||
| 10 | ἔργον σου. Αὐτουνοὺς ἀπὸ ἀγνωσίας τοὺς φέρνεις νὰ χαθοῦν. Καὶ ἐὰν τοὺς στρατιῶτες τῆς Ἴνδιας οὐδὲν ποθῆς καὶ ἀγαπᾶς, ἐγὼ πολλὰ πονῶ καὶ θέλω τοὺς Μακεδόνας. Νεμάλον ἦτον ὅσον ἐπολέ‐ μησαν τὰ δύο φουσάτα ἕως τὴν σήμερον. Καὶ ἀπὸ τὴν σήμερον ἡ‐ μέραν ἂς πολεμήσωμεν οἱ δύο μας· οὐδὲν πρέπει διὰ τὸν Ἀλέξαν‐ | |
| 15 | δρον καὶ διὰ τὸν Πῶρον νὰ ἐρημάξη ὅλος ὁ κόσμος. Καὶ ἂν σκο‐ τώσης ἐσὺ ἐμένα, νὰ εἶσαι νοικοκύρης εἰς ὅλον μου τὸ φουσάτον, νὰ ἔναι δικό σου· εἰ δὲ σκοτώσω ἐσέναν, ἐγὼ αὐτὸ μὲ τὸ δί‐ καιο 〈νὰ εἶμαι〉 αὐθέντης ὁληνῆς τῆς Ἴνδιας. Καὶ ἂν θέλης νὰ ἔχης τὴν ζωήν σου καὶ νὰ εἶσαι ἀφέντης τοῦ τόπου ὁλουνοῦ, ἐ‐ | |
| 20 | μένα λιζάτον καὶ φουσάτον δίδε καὶ ἀναπεύου. Καὶ ἀπ’ αὐτὲς τὲς δύο δουλεῖες στεῖλε μου καὶ ἀντίγραψέ μου”. | |
98.2 | Αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν ὁ Φιλόνης ἐπῆρεν καὶ ἐδιάβασέ την τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως. | |
99t | Περὶ ὅταν ἐδέχθην ὁ Πῶρος τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
99.1 | Ὁ Πῶρος ἐδέχθην τὴν ἐπιστολὴν καὶ ὅρισεν καὶ τὴν ἀ‐ νάγνωσαν δυνατὰ καὶ εἶπεν· “Ἐγὼ νὰ πολεμήσω μετὰ σένα καὶ τὰ φουσάτα μας ἂ στέκουν παράμερα”. Καὶ ἐχάρην ὅλος ὁ λαὸς τῆς Ἴνδιας καὶ ἐπαραπάρθη πολλὰ ὁ Πῶρος καὶ ἐχάρη ἡ Οὑλιού‐ | |
| 5 | πονλη, καὶ εἶπεν· “Ἐσὺ εἶσαι ὁ Φιλόνης, τῆς Περσίας ἀφέντης; Ἐσὺ εἶσαι τοῦ Ταρείου ἀντίτοπος;”. Ὁ Φιλόνης τὸν ἀποκρίνθη· | |
| “Ἐγὼ εἶμαι τὴν σήμερον ἀφέντης τῆς Περσίας, ὁ Φιλόνης, καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶμαι πολλὰ ἠγαπημένος. Ἀκόμη ἔχω τῆς Λυντί‐ ας τὸ βασίλειον”. Ὁ Πῶρος τὸν εἶπεν· “Ἀπὸ τὴν σήμερον ἡμέ‐ | ||
| 10 | ραν ἐσεῖς ἀφεντίαν οὐδὲν ἔχετε· ἀπὸ τὰ χέρια τὰ ἐδικά μου Ἀ‐ λέξανδρος θέλει ἐπάρει θάνατον. Καὶ ἐσὺ ἰδὲς διὰ τὴν ζωήν σου καὶ ποίησε τίποτες. Καὶ ἂς εἶσαι ἐδικός μου καὶ ἀφέντευε τὴν Περσίαν καὶ ἀπὸ τὴν Ἴνδιαν νὰ σοῦ δίδω τὸ τέταρτον μερτικόν”. Καὶ ὁ Φιλόνης τὸν ἀπεκρίθη· “Ἐμπιστεύσου με, Πῶρε βασιλέα, | |
| 15 | ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Ἀλεξάνδρου οὐδὲν ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ μὲ χω‐ ρίση ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον τὸν αὐθέντη μου. Ὅλος ὁ ἠγαπημένος ὁ κόσμος καὶ ὅλη ἡ οἰκουμένη οὐδὲν ἀξιάζουν ἔνα κλωνὶ ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ Ἀλεξάνδρου νὰ πέση”. | |
99.2 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ὑπῆγεν ὁ Φιλόνης εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν τοῦ Πώρου· “Καβαλλίκευσε, ὅτι ὁ Ἀ‐ λέξανδρος σὲ ἀκαρτερεῖ ἀρματωμένος εἰς τὸ μέγαν τὸ ἄλογον”. | |
100t | Περὶ ὅταν ἐκαβαλλίκευσε ὁ Ἀλέξανδρος νὰ πολεμήση μὲ τὸν Πῶρον. | |
100.1 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐκαβαλλίκευσεν καὶ ἐξέβην εἰς τὴν τζούστραν καὶ ἐρώτα τὸν Φιλόνην τὸ πῶς ἔναι ἄνδρας ὁ Πῶρος, καὶ τὸ πῶς ἐγροίκησε τὴν καρδίαν του. Καὶ ὁ Φιλόνης τὸν ἀπο‐ κρίθηκεν· “Τὸ κορμίν του ἔναι μέγα πολλὰ καὶ χοντρὸς καὶ δυ‐ | |
| 5 | νατὸς 〈ἔνι〉, ἀμὴ εἶναι σάπια τὰ κρέη του. Καὶ σύρε, Ἀλέξανδρε, | |
| ἐγλήγορα, ὅτι τὸν θέλεις σκοτώσειν. Τὸ ῥιζικὸν τὸ ἐδικόν σου ὅλον σὲ βοηθᾶ μὲ τὸν θεὸν οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς”. Καὶ ἔτζι ἀρ‐ χέρισε νὰ παρακαλῆ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν θεὸν τὸν Σαβαώθ. | ||
101t | Παρακάλεσις πρὸς τὸν θεόν. | |
101.1 | “Θεέ μου ὑψηλότατε, ὁποὺ ἀναπεύεσαι εἰς τοὺς ἁγίους, γενοῦ βοηθός μου τὴν σήμερον ἡμέραν εἰς τὸν Πῶρον τῆς Ἴνδιας. Ἕνας κύριος Σαβαώθ”. Καὶ τόμου εἶπεν τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξαν‐ δρος, ἠπῆρεν τὸ κοντάρι του καὶ ὀμπρὸς τὸν Πῶρον ἐξέβην. | |
102t | Περὶ ὅταν ἐκαβαλλίκευσεν ὁ Πῶρος. | |
102.1 | Ὁ Πῶρος ἐξέβην ἀπὸ τὸ φουσάτον του ὀμπρὸς εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ἰδόντας ἕνας τὸν ἄλλον ἔδραμαν τὰ ἄλογά τους καὶ ἐκτυπήθηκαν καὶ ἐτζάκισαν τὰ κονταριά τους οἱ δύο καὶ ἔ‐ συραν τὰ πελατίκια, τὲς τριβίτζες, καὶ ἐκτύπησεν ἕνας τὸν ἄλλον | |
| 5 | ἀπὸ δώδεκα βολές. Ἔπειτα ἔσυραν τὰ σπαθιά τους. Καὶ ἐζύγωσεν ὁ Ἀλέξανδρος κοντὰ καὶ εἶπεν τὸν Πῶρον· “Τέτοιαν ἐμπιστοσύ‐ νην ἔχει, Πῶρε, τὸ φουσάτον σου· ἔρχεται νὰ σὲ βοηθήση”. Ὁ Πῶρος ἐγύρισε νὰ ματιάση τάχατε τὸ φουσάτον του καὶ ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ἐκτύπησεν τὸ ἄλογόν του δυνατὰ καὶ ἐπήδησεν πρὸς τὸν Πῶ‐ | |
| 10 | ρον ἐγλήγορα καὶ ἐκτύπησέν το μὲ τὸ στόκον δεξιὰ μερέα καὶ ἔσφαξέ τον. Καὶ τὸ ἄλογόν του ὁ Βουκέφαλος ἐπίασεν τὸ ἄ‐ λογο τοῦ Πώρου εἰς τὸ ἀντικέφαλον καὶ ἔρριξέν το κάτου εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἀποδάρθην ὁ Πῶρος ἐκ τὸ ἀλογόν του κακὰ καὶ αὐ‐ τὴν τὴν ὥραν ἐξεψύχησεν. Καὶ τῆς Ἴνδιας ὡς εἶδαν τὰ φουσάτα, | |
| 15 | ἔδωκαν τὸ φυγίο νὰ φεύγουν. Ὁ Ἀλέξανδρος κατοπίθεον τοὺς ἐδίωχνεν καὶ ἐσκότωσεν τρεῖς χιλιάδες ἀπὸ τὸ φουσάτον καὶ πολ‐ λοὺς ζωντανοὺς ἐπίασεν. Καὶ τοῦ Πώρου τὸ λείψανον ἠπῆρεν τον καὶ εἰς χρυσὸν κρεββάτιν τὸ ἀπόθηκεν καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸ σκαμνίν του τὴν Ἡλιούπουλιν. Καὶ ἔβαλεν τὸ ἀπανωφόριν τὸ πολυτίμητον | |
| 20 | καὶ ἔβαλεν εἰς τὸ κεφάλιν του στέμμα πολυτίμητον. | |
102.2 | Ἡ βασίλισσα ἡ Κλετεμήτρα τὰ μαλλία της ἀπόλυκεν ἕως τὴν γῆν καὶ τὸ πολυτίμητον φόρεμα ἔσκισεν καὶ μὲ δέκα χιλιά‐ δες ἀρχόντισσες τῆς Ἴνδιας ἦλθεν καὶ ἐσυναπάντησε μὲ κλαυθ‐ μὸν καὶ μὲ δαρμὸν πολὺν τὸ κορμὶ τοῦ Πώρου, καὶ μὲ θλῖψιν με‐ | |
| 5 | γάλην καὶ θρῆνον ἐσυναπάντησαν τὸν βασιλέα τὸν Πῶρον. | |
103t | Περὶ τὸν σκοτωμὸν τοῦ Πώρου ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
103.1 | Ἀλέξανδρος ἔβαλεν τὸν Πῶρον εἰς χρυσὸν κρεββάτιν εἰς τὸν κάμπον μὲ τιμὴ μεγάλη καὶ μὲ πολυτίμητα ῥοῦχα καὶ τὸ στέμ‐ μαν του τὸ τρανὸν καὶ μὲ ὅλον τὸ φουσάτον ἔκλαψαν καὶ μὲ τι‐ μὴν μεγάλην τὸν ἔθαψαν. Οὕτως ἐγίνην τῷ καιρῷ ἐκείνῳ. Καὶ εἰς | |
| 5 | αὐτὸν τὸν κάμπον ἐστάθην ὁ Ἀλέξανδρος ἡμέρες δώδεκα. | |
103.2 | Ἔπειτα ἐσέβη εἰς τὸ κάστρον τὴν Ἡλιούπολιν καὶ ἐσέ‐ βασάν τον εἰς τὸ βασίλειον τοῦ Πώρου. Καὶ τόσα παράδοξα καὶ παράξενα αὐτοῦ εἶδεν, ὁποὺ πούπετες {ἅ} ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε οὐ‐ δὲ οὖς οὐκ ἤκουσεν ὡσὰν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ Πώρου εἶδε. Τὸ παλά‐ | |
| 5 | τιν ἦτον μέγα πολλὰ μακρὺν δοξόβολα τέσσαρα. Ὁ τοῖχος του ἦτον χρυσὸς καὶ οἱ στύλοι ὅλοι ἦσαν χρυσοὶ καὶ ἦσαν ἐγκομησμέ‐ νοι μὲ τρανὸν μαργαριτάριν, καὶ μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα ἦτον ἐγκομησμένον, καὶ τὸ σκέπασμα τῆς αὐλῆς ἦτον ἐγκομησμένον χρυ‐ σόν. Καὶ εἶχεν ἱστορισμένον τὸ παλάτιν τοὺς βασιλεῖς καὶ τοὺς | |
| 10 | πολέμους ὅλους. Εἶχεν γραμμένους εἰς τὸ παλάτιν αὐτὸ καὶ τοὺς δώδεκα μῆνες εἰς πρόσωπα ἔμορφα ἀνθρωπινά, πᾶσα ἑνοῦ κατὰ τὸ τρεχόμιν μὲ χρυσάφιν. Εἶχεν ἱστορισμένα δώδεκα γυναικῶν πρόσω‐ πα{ς} ἔμορφες μὲ χρυσάφιν καὶ τὲς ὧρες ὀρθωμένες, πᾶσα ὥρα κα‐ θὼς τρέχει τοῦ καθενοῦ μηνός, καὶ μανάλια ἐγκομησμένα ἑκατὸ ὁ‐ | |
| 15 | λόχρυσα. Καὶ ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἑκατὸ χιλιάδες φαρία τοῦ στάβλου τῆς Ἴνδιας ὅλο ἀρματωμένα μὲ κουβέρτες ἀπὸ σύρμα. Καὶ ἤφεράν του λέοντες δέκα χιλιάδες, ὁποὺ ἐκυνήγα ὁ Πῶρος ὁ βασιλεύ, καὶ εἴκοσι χιλιάδες πάρδους καὶ χίλια ἄρματα ἀκέρια περιχρυσω‐ μένα, καὶ τὸ στέμμαν τοῦ Πώρου τὸ πολυτίμητον ἀπὸ λιθαρόπουλα | |
| 20 | ἀπὸ τοῦ ἀμεντίκτου, καὶ τὰ σταγόνια ὁλόχρυσα ἑκατὸ χιλιάδες καὶ πενήντα χιλιάδες ποτήρια ἐγκομησμένα ἀπὸ ἀλεφάντινα μὲ πο‐ λυτίμητα λιθαρόπουλα καὶ μὲ τρανὸν μαργαριτάριν, καὶ ποτήρια ἑκατὸν πενήντα ἀπὸ λιθαρόπουλα ἐγκομησμένα μὲ χρυσομάργαρον καὶ πολυτίμητον, ἃ ὁ νοῦς οὐκ ἠμπορεῖ νὰ ἀριφνήση τοῦ ἀνθρώ‐ | |
| 25 | που. Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος ἐποίησεν χρόνον ἔνα μὲ τὰ φουσά‐ τα του ὅλα, καὶ ὅλοι οἱ βασιλεῖς ὁλόγυρα καὶ οἱ αὐθεντάδες ἦλ‐ θαν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ δῶρα πολυτίμητα ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου. Ἀλέξανδρος τὸν ἐδικόν του τὸν βοεβόντα τὸν Ἀντίοχον ἐ‐ | |
| ποίησεν αὐθέντη τῆς Ἴνδιας ὅλης. | ||
104t | Περὶ ὅταν ὑπῆγεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὲς Ἀμαζόνες. | |
104.1 | Καὶ ἀτός του ὁ Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν εἰς τῶν Ἀμαζόνων τὲς γυναῖκες, ὁποὺ ἔχουν τὸ βασίλειόν τους. Καὶ ἦλθε εἰς ἔνα κάστρον ἐδικόν τους καὶ ἀρχίρισε νὰ τὸ πολεμήση. Καὶ τόσον ἐπολέμησεν ὅλην τὴν ἡμέραν, ὅτι οὐδὲν ἠμπόρεσε νὰ παραλάβη τὸ | |
| 5 | κάστρον τους. | |
105t | Περὶ ὅταν ἔμαθαν οἱ γυναῖκες διὰ τὸν Ἀλέξανδρον. | |
105.1 | Καὶ ὡς ἤκουσαν ἐκεῖνες οἱ γυναῖκες τὸ πὼς ἦλθεν ὁ Ἀ‐ λέξανδρος καὶ πολεμεῖ το, καὶ ἀπόστειλαν καὶ ὄμορφες γυναῖκες ὡραιωμένες εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἕως ἑκατὸ μὲ πολυτίμητα δῶρα πολλά, καὶ ἐπιστολὴν ἀπόστειλαν οὕτως· “Οὑκάτι μαντάτο μοῦ ἦλ‐ | |
| 5 | θεν εἰς τὸ ὀφθίν, ὦ ἐλεήμονα καὶ ἀγαθὲ πολυτίμητε καὶ ὑψηλό‐ τατε βασιλέα Ἀλέξανδρε, διότι τὸν κόσμον ὅλον ἐπαράλαβες καὶ ἦλθες καὶ μὲ τὲς γυναῖκες νὰ πολεμήσης. Καὶ ἐτού‐ τη ἡ δουλειὰ ἀπίστευτη μᾶς φαίνεται. Ἐσύ, τόσον φοβερὸς καὶ μέγας χονκιάρης καὶ φρονιμώτατος παρ’ ὅλους τῆς οἰκουμένης τὰ βα‐ | |
| 10 | σίλεια ὁποὺ ἠξεύρομεν, καὶ οὐδὲν πρέπει τὴν βασιλείαν σου νὰ πολεμῆς μὲ τὲς γυναῖκες, νὰ μηδὲν ὑποπέση τίποτες καὶ σὲ τζα‐ κίσωμεν, καὶ θέλει γενῆ μεγάλη ἐντροπὴ τὴν βασιλεία σου. Εἰ | |
| δὲ ἐσὺ ἐμᾶς τζακίσης, οὐδεμίαν ἐντροπὴ τὸ ἔχομεν, ὅτι εἴμε‐ σθε γυναῖκες. Ἀμὴ παρακαλοῦμε τὴν βασιλείαν σου, ἐλεήμονε | ||
| 15 | βασιλέα, μηδὲν μᾶς κατατρέχης, ἀμὴ ἂς ἱστορίσουν τὸ πρόσωπόν σου τὸ ὡραιότατον καὶ στεῖλε το νὰ βασιλεύην εἰς ἐμᾶς ἀντίτο‐ πός σου ὥσπερ βασιλέας. Καὶ αὐτοῦ ἀποστείλαμεν τὴν βασιλείαν σου δῶρα πολυτίμητα καὶ λιζάτον, χρυσάφιν καὶ μαργαριτάριν πολὺν καὶ τὸ στεφάνι τῆς βασίλισσάς μας τῆς Κληντέρβης καὶ ὄ‐ | |
| 20 | μορφα κορίτζια διαλεκτὰ ἑκατό, νὰ εἶναι εἰς ὄρεξη τῆς βασιλεί‐ ας σου καὶ τῶν μεγιστάνων σου, ἐὰν θέλης νὰ δώσης. Καὶ παρα‐ καλοῦμε τὴν βασιλεία σου, ἐλεημονήσου μας, ὦ ἐλεήμονα καὶ μέ‐ γα χονκιάρη, ἐὰν ὀλίγα δῶρα ἀποστείλαμεν τῆς βασιλείας σου, καὶ ἔχε μας ἐνεμπιστεμένες δουλίδες διαδουλωμένες. Καὶ πάλι μᾶς | |
| 25 | ἀντίγραψε ἐγλήγορα, νὰ ἔναι τὸ συμπάθιόν σου εἰς ἐμᾶς”. | |
105.2 | Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ἀπόστειλεν ἐπιστολὴν οὕτως. | |
106t | Περὶ τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς τὲς Ἀμαζόνες. | |
106.1 | “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων ὁλονῶν, εἰς τὴν ἀδελφήν μου τὴν Κλητέρβα, τῶν Ἀμαζόνων τὴν βασίλισσαν χαιρε‐ τῶ σε πολλὰ καὶ γράφω σε. Ἐγὼ τὴν ἐπιστολήν σας ἐδέκτηκα καὶ εὐχαρίστησά την καὶ ὄχι τόσον διὰ τὰ δῶρα σας, ὁποὺ μοῦ ἀπο‐ | |
| 5 | στείλετε, καὶ οὐδὲν ἔπρεπε ἐσᾶς ἐμέναν νὰ μοῦ ἀποστείλετε ὄ‐ μορφες γυναῖκες. Καὶ ἐμεῖς ὁλονοῦ τοῦ κόσμου τῆς οἰκουμένης ἐπατάξαμεν, πῶς θέλομεν ἀπὸ γυναῖκες παταχθῆν; Καὶ αὐτοῦ σᾶς | |
| ἀποστέλλω τὸν κοντάρι μου εἰς ἐσᾶς νὰ βασιλεύετε εἰς τὸν τό‐ πον σας. Καὶ ἐγλήγορα νὰ μοῦ ἀποστείλετε τριάντα χιλιάδες γυ‐ | ||
| 10 | ναῖκες ἐμέναν εἰς βοήθειαν, ὅτι ὑπηγαίνω εἰς τὴν Μυρσιλία τὸν βασιλέαν τὸν Εὐρυμῆτρον, ὅτι οὐδὲν ἠθέλησε νὰ μὲ προσκυνήση, οὐδὲν ἐκαταδέκτην”. | |
106.2 | Ὁ Πτολομαῖος ὁ βοεβόντας αὐτοῦ ἤστεκεν ἐμετωρίζετον καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, δό μου τὲς γυναῖκες νὰ βασιλεύω. Καὶ ἂν οὐδὲν μοῦ δίδης τὸ βασίλειόν τους, δός μου καὶ τὲς ἑ‐ κατὸ γυναῖκες νὰ τὲς προβοδήσω ἕως τὸ βασίλειόν τους”. Ὁ Ἀ‐ | |
| 5 | λέξανδρος ἐγέλασεν πολλὰ καὶ εἶπεν· “Ἂν εἶσαι καὶ βοεβόντας μου, μία ἀπ’ αὐτὲς τὲς ὄμορφες σὲ θέλει νικήσει”. Ὁ Πτολομαῖ‐ ος τὸν Ἀλέξανδρον ἀπεκρίνθη· “Ἐσύ, ὁποὺ εἶσαι ὑψηλότατος βα‐ σιλεύς, ἐσκιάσθης ἀπ’ αὖτες ὄχι ἐγώ, ἀφότις τὲς ἀποστέλλεις γε‐ ρὲς εἰς τὸ σπίτιν τους”. | |
107t | Περὶ ὅταν ἐπῆγεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸν Εὐρύμητρον. | |
107.1 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὸν Εὐρύμητρον, τὸν βασιλέαν τῆς Μυρσιλίας ἐδιάβην. Καὶ ὅλον τὸ φουσάτον ἔμασεν ὀκτακόσιες χιλιάδες ἀρματωμένους καὶ ἐκίνη‐ σεν καταπάνου τὸν Εὐρύμητρον. Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπόστειλεν κατα‐ | |
| 5 | πατητάδες καὶ ἤθελα νὰ πιάσουν τὴ βίγλα τοῦ Εὐρυμήτρου. Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν, ἀπόστειλεν τὸ Σελεύκιον τὸν βοεβόντα μὲ χίλιους ἀρματωμένους εἰς ἕναν τόπον νὰ κρυβηθῆ. Καὶ ὁ Εὐρυ‐ | |
| μήτρης μὲ τὸ φουσάτον ἤθελε νὰ ἐκτυπήση τὸν Ἀλέξανδρον. Ὁ Σελεύκιος τὸν ἐκτύπησεν ἔξαφνα, ὁποὺ οὐδὲν τὸν ἐπάντεχε, | ||
| 10 | καὶ ἐτζακισέ τον καὶ αὐτὸν ἐπίασε ζωντανὸν καὶ ἤφερέν τον εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔκοψαν τὸ κεφά‐ λιν του. | |
107.2 | 〈***〉 οἱ γλῶσσες αὐτὲς ὅλες ἔφυγαν εἰς τοῦ Βορέως τὸ μέρος καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ἐδίωξεν, ὁποὺ εἶναι τὰ σπήλαια εἰς τὰ ὑψηλὰ βουνὰ τοῦ Βορέως. Καὶ αὐτοῦ ηὗρε τόπον καλὸν εἰς ἐκεῖνα τὰ βουνὰ καὶ ὁλόγυρα τὰ βουνὰ ἦσαν σπήλαια καὶ μόνον | |
| 5 | εἰς ἔναν τόπον εἶχαν τὸ ἔμπα τους, ὄχι ἀλλοῦ. Καὶ αὐτοῦ ἔπεσεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ τοὺς ἐκτυπήση, ἀπέσω πλέον εἰς τὴν οἰκουμένην νὰ μηδὲν ἐξεβοῦν. | |
107.3 | Καὶ αὐτοῦ ἐστάθην καὶ ἐπαρακάλεσε τὸν θεὸν καὶ εἶπεν· “Κύριε θεὲ τῶν θεῶν καὶ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων, ἐσὺ ὅρισες καὶ ἐγίνηκαν καὶ ἐσὺ ὅρισες καὶ ἐπλάσθηκα καὶ ἐσὺ ἀτός σου εἶ‐ σαι ὁ παλαιὸς τῶν ἡμερῶν καὶ ἀόρατος θεός, καὶ μὲ τὸν ὁρισμόν | |
| 5 | σου καὶ μὲ τὸ θέλημά σου ἐποίησα ὅλα, ὅσα μὲ ἐπαρέδωκες, εἰς τὰ χέρια ὅλων εἰρήνη. Παρακαλῶ σε καὶ δοξάζω σε καὶ ὑμνῶ σε καὶ εὐχαριστῶ τὸ πανάγιόν σου ὄνομα. Καὶ ἐπάκουσον τὴν δέησίν μου καὶ ποίησε ἐτοῦτα τὰ δύο βουνὰ νὰ μαζωχθοῦν κοντὰ ἕως δώ‐ δεκα πῆχες σιμά”. Καὶ οὕτως ἐμαζώθηκαν κατὰ τὴν δέησιν τοῦ | |
| 10 | Ἀλεξάνδρου. Καὶ ὡς εἶδεν τὸ παράδοξον ὁ Ἀλέξανδρος εὐχαρί‐ στησε τὸν θεὸν οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. | |
107.4 | Ἀλέξανδρος, ὁ βασιλεύς, εἰς αὐτὸν τὸν τόπον ὅρισεν καὶ ἐποίησαν θύραν χάλκινην καὶ μεγάλην καὶ ὑψηλὴν πολλὰ αὐτοῦ καὶ ἄλειψέ την μὲ ἀσύκινθο. Ὁ ἀσύκινθος τέτοιος ἦτον, ἱστία οὐδὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸν κάψη, οὐδὲ σίδερο νὰν τὸ πελεκήση. Καὶ ὅ‐ | |
| 5 | ρισεν καὶ ἐποίησαν ἀποπίσω βάτον ἑνοῦ μιλλίου. Καὶ ἐποίησεν πύργον ὑψηλὸν μὲ τέχνη τέτοιαν εἰς τὸν πύργον· ὅσοι τὸν εἶδαν καὶ ἐποίησάν τον, τέτοιοι μαστόροι ἦσαν, ὅτι ἐποίησαν ὄργανον θαυμαστόν. Καὶ ὅταν τὸ ἐκτύπα ὁ ἄνεμος, ἐλάλειεν οὕ‐ τως· “Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς”. Καὶ ἐκεῖνες οἱ γλῶσσες, ὁποὺ | |
| 10 | εἶναι ἀπέσω, ἀκούγουν τὴν φωνὴν καὶ οὐδὲν τολμοῦν νὰ ἐλθοῦν ἕως τὴν θύραν αὐτὴν κοντά της. Καὶ τῆς θύρας τὸ ὄνομα ἔναι Ἀσπίκια. | |
107.5 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος ἐσιφάλισε τὲς γλῶσσες τὲς μα‐ γαρισμένες. Καὶ εἶναι ἐκεῖνες οἱ γλῶσσες εἰκοσιδύο καὶ τὰ ὀ‐ νόματά τους εἶναι οὕτως: Γγότθοι, Οἱ Μαγγόθοι καὶ Ἄναγκες, Ἀγγῆ‐ κοι, Ἐξανηθαῖοι, Διβαρεῖς, Φωτειναῖοι, Νέφροι, Φαρζάνοι, Ψα‐ | |
| 5 | χωναῖοι, Ψελιμανταῖοι, Ξαναρταῖοι, Θεγιανναῖοι, Ἀνουφάγοι, Κυνοκέφαλοι, Ἀφαρδαῖοι, Ἄλανες, Φυσωνοὶ καὶ οἱ Ἀνσιναῖοι, Ἀσαλσαραῖοι. Αὐτὲς τὲς γλῶσσες ἐσφάλισεν ὁ Ἀλέξανδρος, ὅτι ἦσαν παράνομοι καὶ μαγαρισμένες πολλὰ οἱ γλῶσσες ἐκεῖνες. | |
107.6 | Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσηκώθην ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἦλθεν εἰς τὴν οἰκουμένην τὴν γῆν καὶ ἠπῆρε κάστρη καὶ χώρας πολλὰς καὶ τόνπον πολύ. | |
108t | Περὶ ὅταν ἀπέστειλεν τῶν Ἀμαστριδόνων ἡ βασίλισσα καὶ ἱστόρισαν τὸ πρόσωπον τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
108.1 | Ὡς ἤκουσεν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἀλέξανδρος, ἡ Κλεοφάνη ἡ βασίλισσα τῶν Ἀμαστριδόνων ἀπόστειλεν ἕναν καλὸν τεχνίτην ἱ‐ | |
| στορογράφον. Καὶ ἦλθεν ὁ ζωγράφος, καὶ ὅλον τὸ σουσούμιον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τὸ πρόσωπόν του, καθὼς ἦτον, ὅλον τὸ ἔγραψεν | ||
| 5 | καὶ ἤφερέ το εἰς τὴν βασίλισσαν τὴν Καταρκίαν. Καὶ ἡ βασίλισ‐ σα ὡς εἶδεν τὸ πρόσωπον τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐθαύμασεν τὴν ἐμορ‐ φάδαν του καὶ ἔβαλέν το εἰς τὴν κάμαράν της ἀπανώθεον τὴν κλί‐ νην της καὶ ἐφύλαγέν το. Καὶ ἀπάντεχέ τον πότε νὰ τὸν πιάση. Καὶ εἶχεν μάθειν τὸ πὼς ἀτός του γίνεται καταπατητὴς στὰ κά‐ | |
| 10 | στρη καὶ τὰ βασίλεια ἀτός του ἐγίνετον ἀποκρισιάρης. Καὶ ἐπάν‐ τεχε ἡ Κλεοφάνη ἡ βασίλισσα νὰ τὸν πιάση. Καὶ οὕτως ἐγίνην. | |
108.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς τὸ βασίλει〈ον〉 τῆς Κανταρκίας τῆς Κλεόφαν ἦλθεν. Καὶ ἡ βασίλισσα ἡ Κανταρκία ἦτον συμπεθέρα τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως· ὁ υἱός της ὁ Καραντοῦρος εἶχεν τὴν θυγα‐ τέραν τοῦ Πώρου τοῦ βασιλέως διὰ γυναῖκα διὰ λόγου του. Ἀλέ‐ | |
| 5 | ξανδρος ἐσέβην ἕως τὴν γῆν τῶν Ἀμαστριδόνων τὸ βασίλειον. Ἤκουσεν τῆς Ἀγριμητρίας ὁ βασιλεύς, τὸν υἱὸν τῆς Κανταρκίας τῆς βασίλισσας, τὸ ὄνομάν του ἦτον Κανταυλούσης, καὶ ἀπὸ τὸ βασίλειον τὸ ἐδι‐ κόν του ἔφυγεν μὲ τὴν γυναίκαν του καὶ μὲ τὸ τίποτές του ὅλον πρὸς τὴν μητέρα του τὴν Κλεόφαν τὴν Κανταρκίαν τῶν Ἀμαστριδό‐ | |
| 10 | νων τὴν βασίλισσαν. | |
108.3 | Ὁ Εὐαγρίδης οὑκάποιος τοῦ Σολοροῦ ὁ βασιλεύς, φεύγον‐ τας ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐσηκώθηκε καταπάνου του καὶ ἐτζάκι‐ σέ τον καὶ ἠπῆρεν τὴν γυναῖκαν του καὶ τὸ τίποτές του ὅλον. Καὶ ὁ Κανταυλούσης μετὰ βίας ἐγλύτωσε μὲ ἑκατὸ στρατιῶτες καὶ | |
| 5 | ἔρχετον πρὸς τὴν Ἀμαστριδονίαν, τὴν μάναν του ἔφευγεν Καὶ ἔ‐ δωκεν εἰς τὴν βίγλαν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐπίασάν τον καὶ ἐρώ‐ τησάν τον· “Ποῖος ἔσει ἐσὺ καὶ πόθεν εἶσαι;”. Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀποκρίνθη τὴν ἅπασαν ἀλήθειαν. Καὶ αὐτοὶ τὸν ἠπῆραν καὶ ἤφε‐ | |
| ράν τον εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | ||
109t | Περὶ ὅταν ἔμαθε ὁ Ἀλέξανδρος ποὺ ἐπίασαν τὸν Κανταυλούσην. | |
109.1 | Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν ὅτι ἐπίασαν τὸν Κανταυλούσην τῆς Κανταρκίας τῆς βασίλισσας τὸν υἱόν, καὶ ἐκρυβήθηκεν καὶ εἰς τὸν τόπον του εἰς τὸ σελὶν τὸ βασιλικὸν ἔβαλεν τὸν Ἀντί‐ οχον καὶ αὐτὸς ὡσὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες ἐστέκετον· ἤθελεν | |
| 5 | καταπατήσει τὸ βασίλειον τῆς Μαστριδονίας. Τὸν Ἀντίοχον εἶπε· “Ὅρισέ μου νὰ φέρω τὸν Κανταυλούσην ὄμπροσθέν σου”. Καὶ ἔτζι εἶπεν ὁ Ἀντίοχος καὶ ἐρώτησε τὸν Ἀλέξανδρον τὸ “Πῶς νὰ ποι‐ ήσω”. Καὶ αὐτὸς τὸν εἶπεν· “Ὀρώτησέ τον καὶ νὰ τὸν δώσης ἐ‐ μένα νὰ τὸν φυλάγω”. Ὁ Ἀντίοχος ὅρισεν καὶ ἤφεραν τὸν Καν‐ | |
| 10 | ταυλοῦσον. | |
109.2 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐξέβην καὶ ἤφερέν τον ὀμπρὸς εἰς τὸν Ἀντίοχον. Καὶ ὁ Ἀντίοχος ἀρχίρισε νὰ τὸν ἐρωτᾶ λεπτὰ καὶ εἶ‐ πεν του· “Πόθεν ἔφυγες καὶ ἔπεσες εἰς τὰ χέρια μου;”. Καὶ αὐ‐ τὸς τὸν ἀποκρίνθη· “Ἀπὸ τὸν φόβον τὸν ἐδικόν σου ἔφευγα εἰς | |
| 5 | τὴν μητέρα μου, τῶν Ἀμαστριδόνων τὴν βασίλισσαν τὴν Κανταρ‐ κίαν. Ὁ Εὐαγρίδης, ὁ συνορίτης ὁ ἐδικός μου, τῆς Σολουρίας ὁ βασιλεύς, ἐσηκώθην καταπάνου μου καὶ ἐτζάκισέ με καὶ ἠπῆρεν τὰ ὑπαρχοντά μου ὅλα καὶ τὴν γυναῖκα μου καὶ τὴν θυγατέραν μου, καὶ ἐγὼ ἀτός μου ἀπὸ τὸν πόλεμον ἐγλύτωσα. Ἔντεσα εἰς τὴν | |
| 10 | βίγλαν τὴν ἐδική σου καὶ ἐπίασάν με καὶ ἤφεράν με εἰς σὲ σένα. Καὶ εἰς ἐμένα τὴν σήμερον ἐσώθη ὁ μύθος ἀληθινὸς τοῦ ἀτύχου καὶ κακορίζικου ἀνθρώπου.‘ Οὑκάπου ἄνθρωπος ἔφυγεν ἀπὸ τὸν λέ‐ | |
| οντα νὰ μηδὲν τὸν φάη. Καὶ ἐγλύτωσε καὶ εἰς ἕναν ὑψηλὸν ξύλον ἀνέβη. Καὶ ἀποθαρρέθην ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ λέοντος καὶ ἐτήρησε | ||
| 15 | πρὸς τὴν κορυφὴν τοῦ δένδρου. Καὶ εἶδεν ἔναν ὄφιν μέγαν, ὁποὺ κατεβαίνει πρὸς τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἐγίνη ἐξεστηκὸς τὸ τί νὰ ποιήση. Καὶ ἐτήρησε κάτου πρὸς τῆς λίμνης τὴν ἄκραν καὶ εἶδεν κορκόνδειλον, ὁποὺ ἔχασκεν καὶ ἀπάντεχέ το νὰ τὸν καταπῆ. Καὶ ἐδιελογίσθη ὁ ἄνθρωπος κατὰ νοῦ του καὶ εἶπεν· ‘Ἐγὼ ὁ ταλαί‐ | |
| 20 | πωρος καὶ κακορίζικος τὸ τί νὰ ποιήσω; Ἂν κατεβῶ πρὸς τὸν λέοντα, κατακόπτει τὸ κρέας μου, καὶ ἂν σταθῶ τοῦ ὀφιδίου, κα‐ κὰ μὲ θέλει καταπῆ. Καὶ κάλλιον τὸ ἔχω μίαν βολὰ νὰ μὲ κατα‐ πῆ, περὶ νὰ μὲ κατατρώγη ζωντανόν.‘ Καὶ ἐποίησεν καὶ ἐκατέπιέν τον ὁ κορκόνδειλος.‘ Ἔτζι καὶ ἐμένα τὴν σήμερον ἡμέραν ἐγίνη | |
| 25 | ἡ δουλεία μου ἡ κακορίζικη καὶ ἄτυχη, Ἀλέξανδρε. Καὶ ἐγὼ ἀ‐ πὸ τὸν φόβον τὸν ἐδικόν σου ἔφευγα καὶ πάλι εἰς τὰ χέρια σου ἔντεσα”. | |
109.3 | Ὁ Ἀντίοχος ἐκάθετον εἰς τὸν θρόνον τὸν βασιλικὸν καὶ εἶπεν τὸν Καταυλούσην· “Τοὺς ἀτύχους ὁλουνοὺς πολλὰ κακὰ τοὺς ἔρχουνται καὶ ἡ τύχη τους εἰς θάνατον ἔρχεται. Καὶ ἐσὺ κακορίζικος οὐδὲν εἶσαι, ἀφότις ἔπεσες εἰς τὰ χέρια μου. Καὶ | |
| 5 | ἐγὼ τὴν γυναῖκα σου καὶ τὴν θυγατέραν σου καὶ τὰ πράγματά σου θέλω σοῦ τὰ γυρίσειν ὅλα καὶ μὲ ὅλα τὰ ἐδικά σου θέλω σὲ ἀπο‐ στείλειν. Καὶ ἐμένα φίλον καὶ πολυπόθητο νὰ ἔχης”. Καὶ εἶπεν ὁ Ἀντίοχος· “Κράξετε τὸν Ἀλέξανδρον”. 〈Καὶ εἶπεν ὁ Ἀντίοχος τὸν Ἀλέξανδρον·〉 “Ἀντίοχε βοεβόντα, ἔπαρε τὰ φουσάτα σου | |
| 10 | καὶ σύρε μὲ τὸν Κανταυλούσην καὶ σύρε εἰς τὸ Σουλούριν τὸν βα‐ σιλέα τὸν Εὐαγρίδην. Καὶ ἂν σοῦ δώση μὲ τὸ καλὸν τὴν γυναῖκαν | |
| του καὶ τὴν θυγατέραν του καὶ τὸ τίποτές του ὅλον, {καὶ ἂν οὐδὲν σοῦ τὰ δώση} φέρε τον εἰς ἐμένα· καὶ ἂν οὐδὲν θελήση οὕτως, ὅλον τὸν τόπον τὸν ἐδικόν του νὰ κουρσέψης καὶ τὸ κά‐ | ||
| 15 | στρον του νὰ χαλάσης καὶ αὐτὸν δεμένον εἰς ἐμέναν νὰ τὸν ἐφέ‐ ρης. Καὶ ὅταν ποιήσης ὅλα, ὅσα σοῦ ἐπαρέγγειλα, τότες νὰ τὸν ἀποστείλης εἰς τὴν μάνα του τὴν Κλεόφαν τὴν Κανταρκίαν τὴν βασίλισσαν τῶν Ἀμαστριδόνων. Καὶ ἐσένα σὲ θέλω στείλειν ἀπο‐ κρισιάρην μετ’ αὐτὸν ἀντάμα”. | |
109.4 | Καὶ ὁ Κανταυλούσης ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους, ἠπῆρε τὴν μπε‐ ρέταν του καὶ ἐπροσκύνησεν τὸν Ἀντίοχον ἕως τὴν γῆν—ἐφάνη του ὅτι ἔναι ὁ Ἀλέξανδρος—καὶ εἶπεν του· “Ὦ ὑψηλότατε Ἀ‐ λέξανδρε βασιλέα, ὅλους τοὺς κακορίζικους ἐσὺ ὁμολογᾶς διὰ | |
| 5 | τὴν ψυχήν σου καὶ τοὺς ἐλεημονᾶς καὶ διὰ ταυτόν σε ὁ θεὸς ἔ‐ βαλεν καὶ εἶσαι ὅλου τοῦ κόσμου βασιλέας. Καὶ ἀφότις ἐγὼ ἔν‐ τεσα εἰς τὸ πρόσωπον τὸ ἐδικόν σου καὶ εἶδα σε, ὅλα τὰ ἐδικά μου τὰ κακὰ ἐγύρισαν μὲ τὸ ῥιζικόν σου εἰς χαράν”. | |
109.5 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοῦς λόγους ὁ Κάνταυλος, Ἀλέξανδρος ἐπροσκύνησεν τὸν Ἀντίοχον καὶ ἠπῆρεν τὸν Κάταυλον ἐκ τὸ χέ‐ ριν καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν Εὐαγρίδη τὸν Σουλούρη τὸν βασιλέα. Καὶ μὲ τοῦ λόγου του ἐδιάλεξεν διαλεκτὸν φουσάτον τετρακόσιες χι‐ | |
| 5 | λιάδες καὶ ἔρχοντας τὸν δρόμον Ἀλέξανδρος τὸν Κανταυλούσην εἶπεν· “Ἂν ἐπάρω τὴν γυναῖκαν σου καὶ σοῦ τὴν γυρίσω, τί μοῦ θέλεις ἐμέναν καλὸν ποιήσεις;”. Ὁ Κάνταυλος τὸν εἶπεν· “Οὐ‐ δὲν ἠμπορεῖ ἄνθρωπος μὲ τὴν γλώσσα νὰ σώση, ἀμὴ τὸ πράγμα τὸ ἐδικόν μου ὅλον ἐσὺ τὸ ἔπαρε καὶ τὸ κεφάλιν τὸ ἐδικόν μου | |
| 10 | ἂς ἔναι εἰς τὰ χέρια σου. Καὶ ὅσον δύνασαι, ἀγωνίσου διὰ τ’ ἐ‐ | |
| μένα νὰ τιμηθῆς. Καὶ ὅταν ἀγυρίσω ἀπ’ ἐδῶ, τότες νὰ παρακαλέ‐ σω τὸν Ἀλέξανδρον νὰ σὲ ἀποστείλη μετὰ μένα ἀποκρισιάρην εἰς τὴν μητέρα μου τὴν Κανταρκίαν. Καὶ ἀπ’ ἐμᾶς νὰ ἐπάρης πολὺν μάλαμαν καὶ νὰ εἶσαι πρῶτος ἀδελφός μας ἐδικός μας καὶ τῆς μη‐ | ||
| 15 | τρός μου τρίτος υἱὸς νὰ εἶσαι”. | |
109.6 | Ἦλθεν γοῦν μὲ τὸ φουσάτον του εἰς τοῦ Εὐαγρίδη τὸν τόπον. | |
110t | Περὶ ὅταν ὄρθωσεν τὸ φουσάτον του ὁ Ἀλέξανδρος. | |
110.1 | Καὶ ὄρθωσεν τὰ φουσάτα του εἰς τρία τάγματα· ἑκατὸ χιλιάδες εἰς τὸ κάστρον τοῦ Εὐαγρίδη ἀπόστειλεν καὶ ἑκατὸ χι‐ λιάδες εἰς τὸ κοῦρσον καὶ ἑκατὸ χιλιάδες κοντὰ εἰς τὸ κάστρον εἰς ἕνα λόγγον ἔκρυψε. Ἐπίασαν ἕναν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸν τόπον | |
| 5 | αὐτὸν καὶ ἔδωκάν του ἐπιστολὴν καὶ εἶπαν του νὰ συντύχη τοῦ Εὐαγρίδη· “Νὰ ἠξεύρης ἐσύ, Εὐαγρίδη, τῆς Σολουρίας βασιλέα, ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς, τῶν βασιλέων ὁλονῶν βασιλεὺς καὶ ὅλης τῆς οἰκουμένης αὐθέντης, καὶ ἦλθα ἕως ἐδῶ καὶ τὴν λωλίαν σου τὴν ὑψηλόφρονη εἶδα. Καὶ αὐτοῦ ἀποστέλλω | |
| 10 | τὸν Ἀντίοχον τὸν βοεβόντα καὶ ἔτζι σοῦ ὁρίζω{ν}. ‘Νὰ δώσης ἐγλήγορα νὰ μοῦ ἀποστείλης καὶ τὴν γυναῖκαν καὶ τὴν θυγατέραν τοῦ Κανταυλούση νὰ στρέψης καὶ τὰ πράγματά του ὅλα νὰ στρέψησ‘. Καὶ ἂν οὐδὲν ἀκούσης τὸν ὁρισμόν μου, κακὸν θάνατον θέλεις ἐπάρειν”. | |
110.2 | Ὁ Εὐαγρίδης ἀπόστειλεν καταπατητάδες εἰς τὸν Ἀλέξαν‐ δρον καὶ εἶδαν τὸ φουσάτον καὶ ἐγύρισαν καὶ εἶπαν τοῦ Εὐαγρί‐ δη· “Τὸ φουσάτον τοῦ Ἀντιόχου ἔναι ὀλίγον”. Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Εὐαγρίδης, ὑπῆγεν εἰς τὸν πόλεμον εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Ἀλέ‐ | |
| 5 | ξανδρος τὸ κρυμμένον τὸ φουσάτον ἐξήβαλεν ἀπὸ τὸν λόγγον καὶ ἐτζάκισεν τὸν Εὐαγρίδη ὣς τὸ ἄκρος. Ὁ Εὐαγρίδης ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐσκιάσθηκεν καὶ ἀκούμπησε εἰς τὸ σπαθίν του ἀτός του καὶ ἐσφάγην. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὑπῆγεν εἰς τὸ κάστρον τους καὶ ἠπῆρεν τὸ κάστρον καὶ ἐχάλασέν τον ὁλότελα ἕως εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἠ‐ | |
| 10 | πῆρεν τὰ πράγματά του ὅλα καὶ τὴν γυναῖκαν καὶ τὴν θυγατέραν τοῦ Κανταυ‐ λούση καὶ ἐγύρισέ την, καὶ ἠπῆρεν τὰ κούρση ὅλα καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸ φουσάτον του. | |
110.3 | Καὶ ὁ Κανταυλούσης ἦλθεν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐ‐ προσκύνησέ τον ὡσὰν τὸν Ἀλέξανδρον. Ὁ Ἀντίοχος τὸν εἶπεν· “Ὅλα, ὅσα εἶχες, ἠπῆρε τα. Καὶ σύρε πρὸς τὴν μητέρα σου τὴν Καταρκίαν”. Ὁ Κάνταυλος τὸν ἀπεκρίνθη· “Ἐνδοξότατε Ἀ‐ | |
| 5 | λέξανδρε βασιλέα, ὅλα ὅσα ἐδικά μου ὅλα μοῦ τὰ ἐπλήρωκες, ὅσα ἤθελα διπλὰ μοῦ τὰ ἔδωκες. Καὶ παρακαλῶ τὴν βασιλείαν σου, τὸν Ἀντίοχον τὸν ἐδικόν σου ἀπόστειλέ τον μετὰ μένα ἀποκρισιάρην εἰς τὴν μητέρα μου, καὶ ὅσα θέλεις καὶ ἀγαπᾶς, ὅλα σοῦ τὰ θέ‐ λειν ποιήσει. Πολλὰ τὸν εἶδα εἰς τὸ φουσάτον δόκιμον καὶ ἀν‐ | |
| 10 | δρειωμένον τῆς βασιλείας σου”. | |
110.4 | Ὁ Ἀντίοχος τὸν εἶπεν· “Ὅσον θέλεις καὶ ἀγαπᾶς, ἐγὼ 〈νὰ〉 σοῦ τὸ πληρώσω”. Καὶ ἔκραξεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν του· “Σύρε, βοεβόντα Ἀντίοχε, πρὸς τὴν Κλεόφαν, τὴν βασίλισσαν τῶν Ἀμαστριδόνων, μὲ τὸν υἱό της τὸν Κανταυλούσην καὶ εἰπές της | |
| 5 | οὕτως· “Ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων, εἰς τὸ σύνο‐ | |
| ρόν σου ἦλθα καὶ θέλω δῶρα καὶ λιζάτον νὰ ἐπάρω. Καὶ ἂν οὐδὲν ποιήσης οὕτως, μὲ ὅλην μου τὴν δύναμιν ἔρχομαι εἰς τὸ βασίλει‐ όν σου”. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν Ἀντίοχον εἶπεν· “Ὅρισε νὰ μοῦ γράψουν ἐπιστολήν”. Ὁ Κανταυλούσης αὐτοῦ ἤστεκεν καὶ εἶπεν· | ||
| 10 | “Οὐδὲν πρέπει χαρτὶ μὲ ἐπιστολὴν τίτοιου φρονίμου νὰ γράψετε ὡσὰν εἶσαι ἐσύ”. | |
111t | Περὶ ὅταν ἐπροσκύνησαν τὸν Ἀντίοχον οἱ δύο καὶ ὑπῆγαν. | |
111.1 | Καὶ ἔτζι ἐπροσκύνησαν οἱ δύο τὸν Ἀντίοχον καὶ ὑπῆ‐ γαν. Καὶ ὅρισεν ὁ Ἀντίοχος καὶ ἐδώρισαν τοῦ Κανταυλούσην ἀπα‐ νωφόριν μακεδονίτικον πολυτίμητον καὶ φαρὶν ἀπὸ τὴν Ἴνδια ἀ‐ ποκάτου κουβερτιασμένον ἀπὸ τὸν κορκόνδειλον. Καὶ ὁ Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρος τὸν ὑπῆγεν πρὸς τὴν κατούνα του καὶ ἐφίλεψέ τον καὶ ἐδώ‐ ρισέ του πολυτίμητα δῶρα. Καὶ ἔτζι ἐκίνησαν ἀποκρισιαραῖοι εἰς τῶν Ἀμαστριδόνων τὴν βασίλισσαν μὲ τὸν Κάνταυλον. | |
111.2 | Καὶ ὁ Κανταυλούσης εἰς τὸν δρόμον γλυκέα τὸν ἐκαλο‐ λόγει τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν του· “Εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην ἀποκάτου τὴν γῆν ὡσὰν ἐσένα ἄνθρωπον οὐδὲν εἶδα. Καὶ ἂν ἔχη ἀκόμη ὁ Ἀλέξανδρος ἄλλον τίτοιον ἄνθρωπον ὡσὰν καὶ ἐσένα, μὲ | |
| 5 | τὸ δίκαιον ἔναι βασιλεὺς ὁλονοῦ τοῦ κόσμου καὶ ἀπανώθεον τοὺς βασιλεῖς βασιλεύς”. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀποκρίνθη· “Πίστευσέ με, ἐδικέ μου ἀδελφὲ Κανταυλούση, ὅτι πολλοὶ εἶναι καλύτεροι ἀπὸ ἐμέναν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἄνθρωποι. Ἀρχὴ ἔναι ὁ γεροντοτερός μας ὁ Φιλόνης καὶ κατοπιθεόν του ἔναι ὁ Φίλιππος καὶ κατοπιθεόν του ἔναι | |
| 10 | ὁ Σελεύκιος καὶ καταπίθεον ἔναι ὁ Πτολομαῖος καὶ καταπίθεον ἔναι Ἀντιγόνης | |
| καὶ κατοπίθεον ἐγὼ μικρότερος εἶμαι ὁ Ἀντίοχος”. Ὁ Κάνταυ‐ λος τὸν εἶπεν· “Ἐγὼ ὅλους αὐτουνοὺς εἶδα· ἀπὸ ὁλουνοὺς αὐτου‐ νοὺς ἐγὼ ἐσένα ἔχω κάλλιον καὶ ἄξιον ὁλονοῦ τοῦ κόσμου νὰ εἶ‐ σαι αὐθέντης”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἐδοκίμαζεν εἰς τοὺς λό‐ | ||
| 15 | γους του{ς} καὶ ἠρεύνιζέν τον νὰ ἰδῆ τὸ ποταποίαν ἔχει ἀγάπη πρὸς αὔτον. Καὶ αὐτὸς τὸν ἀποκρίνθη· “Ἐμένα μόνον ὁ θάνατος 〈ν〉ὰ μὲ χωρίση ἀπὸ ἐσένα. Τὴν ζωήν μου ἤθελα ἀλλάξειν διὰ τὸν θάνατόν μου διὰ τὴν ἀγάπην σου”. | |
111.3 | Καὶ ἔτζι ἦλθαν εἰς ἔνα σπήλαιον μέγαν καὶ τρανὸν {ἦλ‐ θαν} καὶ ὁ Κανταυλούσης τὸν Ἀλέξανδρον εἶπεν· “Ἠγαπημένε μου Ἀντίοχε ἀδελφέ, εἰς ἐτοῦτο τὸ σπήλαιον ὁμολογοῦν τὸ πὼς αὐτοῦ ζοῦν τῶν Ἑλλήνων οἱ θεοί. Καὶ ἂν ἤθελεν σεβῆν ἀπέσω, νὰ μηδὲν | |
| 5 | σὲ εὕρη ἐκεῖ θάνατος καὶ πάθης κακόν· καὶ ἐκ τὸν δρόμο νὰ πα‐ ραμερίσης καὶ σεβῆν, ἰδεῖν θέλεις παράξενα θαυμαστά. Ἀμὴ νὰ ἠξεύρης πολλοὶ ἄνθρωποι ἐσέβησαν ἀπέσω καὶ ἔχασαν τὸ νοῦν τους ἀπέσω καὶ ἐγένουντα ἐξεστηκοὶ ὁλότελα”. | |
112t | Περὶ ὅταν ἐσύντυχεν ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ Κανταυλούσην. | |
112.1 | Ἀλέξανδρος πρὸς τὸν Κάνταυλον εἶπεν· “Καὶ τίτοιαν ἀ‐ γάπην ἔχεις πρὸς ἐμένα, ὅτι μὲ ἀναγκάζεις νὰ σεβῶ ἀπέσω, ὁποὺ νὰ χάσω τὸ νοῦ μου”. Ὁ Κάνταυλος τὸν εἶπεν· “Οὐδὲν εἶπα ἐγὼ τίποτα διὰ τὸ κακὸν τὸ ἐδικόν σου, ἀμὴ καὶ γυναῖκες πολλὲς ἐ‐ | |
| 5 | σέβησαν ἀπέσω. Ὁ νοῦς ὁ ἐδικός σου μέγας ἔναι πολλὰ καὶ ἀπὸ | |
| τὴν θεωρίαν σου μέγας καὶ πολυχρόνιος εἶσαι. Καὶ ἡ τύχη τοῦ αὐθεντὸς τοῦ ἐδικοῦ σου πολλὰ ἔναι τρανή· ἡ τύχη του οἱ θεοὶ καὶ οἱ δαίμονες τὸν βοηθοῦν. Ἂν ἤξευρα τί κακὸ νὰ σὲ εὕρη, κάλλιον μοῦ ἦτον ὁμπροσθέν σου νὰ πεθάνω, περὶ ἕνα κλωνὶ ἀπὸ | ||
| 10 | τὰ μαλλία τοῦ κεφαλίου σου νὰ πέση”. Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Δεῖξε μου τὸν δρόμο νὰ σεβῶ εἰς τὸ σπήλαιον”. Ὁ Κάνταυλος τοῦ ἔδειξεν τὸν δρόμον καὶ ἐπιασέν τον ἀπὸ τὸν σπόνδυλον καὶ οὐδὲν τὸν ἄφηνε νὰ ὑπηγαίνη, νὰ μὴ πάθη τίποτες ἀπέσω, ὅ‐ τι ἔναι ἐκεῖ ἄγριος φόβος καὶ στοιχεῖα πολλά· “Καὶ ἂν σὲ εὕρη | |
| 15 | ἐκεῖ τίποτες, ἐγὼ θέλω ἀποθάνει καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου τὰ ὀμμάτια οὐδὲν θέλω ἰδεῖν, ὅτι πολλὰ τὸν εἶδα ὅτι σὲ ἀγαπᾶ”. | |
113t | Περὶ τὴν τρύπαν τοῦ σπηλαίου ὁποὺ ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος. | |
113.1 | Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Καρτέρεψέ με ὀλίγο. Ἐγὼ ὑπη‐ γαίνω νὰ σεβῶ εἰς τὴν τρύπα τοῦ σπηλαίου”. 〈Ὁ Κανταυλούσης τοῦ εἶπε·〉 “Ἀρματώσου τὴν τύχη τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ οὐδὲν θέ‐ λεις ἔχει τίποτες”. | |
113.2 | Καὶ ἔτζι ἐσέβην ἀπέσω καὶ εἶδεν παράξενες δουλεῖες, ὡσὰν πρόσωπα ἦλθαν καὶ ἐσυναπάντησαν σκιαστάρικα πολλά. Καὶ αὐτὸς ἀρχίρισε νὰ ὑμνῆ τὸν θεὸν οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς τὸν παντοκράτορα Σαβαὼθ καὶ χω‐ ρὶς φόβον περπάτειεν ἀπέσω. Οὑκάτι παράξενα καὶ θαυμαστὰ εἶδεν | |
| 5 | ἀπέσω καὶ ἐγνώρισεν ἀνθρώπους καὶ πολλοὺς ἀνθρώπους δεμένους πιστάγκωνα τὰ χέρια τους. Καὶ εἶδε καὶ αὐτοῦ Ἡράκλειον, τὸν Ἀπόλλωνα | |
| καὶ εἶδε καὶ ἐγνώρισε καὶ τὸν Κρόνον καὶ τὸν Ἑρμῆν, ὁποὺ οἱ Ἔλληνες τοὺς εἶχαν θεούς, καὶ ἦσαν δεμένοι μὲ τὸν ἅλυσον. Καὶ αὐτοῦ τοὺς ἐγνώρισεν ὁ Ἀλέξανδρος. Πρὸς ἔναν ἀπ’ αὐτου‐ | ||
| 10 | νοὺς εἶπεν, ὁποὺ εἶδεν θαυμαστούς· 〈“Δείξετέ μου τί εἶναι αὐ‐ τοί”〉. Ἕνας δεμένος βασιλεὺς τὸν εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, βασιλεῖς εἶναι αὐτοί, ὁποὺ ἠβλέπεις ἐσύ. Τοῦ κόσμου ὁλονοῦ ἦ‐ σαν βασιλεῖς ὡσὰν καὶ ἐσὺ τὴν σήμερον ἡμέραν, καὶ διὰ τὴν πα‐ ραφρασίαν τους καὶ τὴν ὕψωσίν τους τὴν ἀμέτρητην καὶ ἐγίνοντο | |
| 15 | θεοὶ ἐπίγειοι τὸν θεὸν οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἰσάζοντες. Καὶ εἰς αὐτουνοὺς ὁ θεὸς ὀργισθηκέν τους καὶ ὅρισεν καὶ ἠφεράν τους δεμένους εἰς τὴν πεστέραν τοῦ σπηλαίου καὶ ἁφηκέν τους. Καὶ ἐ‐ δῶ κολάζουνται μὲ τὴν ψυχήν τους ἀντάμα εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ κό‐ σμου ἕως οὗ ἑπτὰ αἰῶνας νὰ πληρωθοῦν, καὶ ἀπ’ αὐτοῦ νὰ τοὺς | |
| 20 | ρίξουν εἰς τὸν Τάρταρον τῆς γεέννης. Καὶ ἐκεῖ θέλουν πειράζε‐ σθαι εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος”. Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Καὶ τὰ ζώδια τὰ ἀνθρωποπρόσωπα τί εἶναι;”. Καὶ αὐτὸς τὸν εἶπε· “Αὐτοὶ εἶναι, ὁποὺ ἔκαμαν κακὸν καὶ ἀνελεήμονες οἱ βασιλεῖς ἐβασίλευαν εἰς τὸν κόσμον ἐτοῦτον”. | |
113.3 | Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Φαίνεταί μου κάπου σὲ εἶδα”. Καὶ αὐτὸς τὸν εἶπεν· “Ἂν ἤσουν εἰς τοὺς ἄγριους ἀνθρώπους καὶ ἐπῆγες καὶ αὐτοῦ εἰς τὸ στύλον, εἶδες τὸ πρόσωπον τὸ ἐδι‐ κόν μου”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Καὶ πῶς ἔναι τὸ ὄνο‐ | |
| 5 | μά σου;”. Καὶ αὐτὸς τὸν εἶπεν· “Ἐγὼ ἤμουν ὁ Σωνσόχος ὁ βασι‐ λεὺς τῆς Ἴνδιας, ὁποὺ οὑκάποτες ἠπῆρα τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ἀπὸ τὴν παραφρασίαν μου τὴν πολλὴν πολλὰ ὑψώθηκα καὶ εἰς τὴν Ἀνατολὴν εἰς τὴν ἄκραν τῆς γῆς ἤθελα νὰ ὑπηγαίνω. Καὶ οἱ ἄ‐ γριοι ἄνθρωποι ἐξήβαλαν καταπάνω μου καὶ ὅλον μου τὸ φουσάτον | |
| 10 | ἐσκότωσαν καὶ ἐμέναν αὐτοῦ ἔχασαν. Καὶ οἱ ἄγγελοι ἦλθαν καὶ τὴν ψυχήν μου ἔδεσαν καὶ εἰς ἐτοῦτο τὸ σπήλαιον εἰς τὴν πεστέ‐ ραν ἀπέσω μὲ ἔβαλαν καὶ ἐδῶ κολάζομαι διὰ τὴν ἀγνωσίαν τὴν ἐ‐ δικήν μου τὴν μωρὴν καὶ ὑψηλοφροσίαν, ὁποὺ εἶχα. Καὶ φυλάγου καὶ ἐσύ, Ἀλέξανδρε, νὰ μηδὲν πολλὰ ὑψωθῆς καὶ ἐσὺ καὶ ἐσένα | |
| 15 | νὰ μηδὲν σὲ φέρουν ἐδῶ”. Καὶ ἔτζι ὁ Ἀλέξανδρος ἐπὶ τὴν μέσην τους ἐπερπάτειεν. | |
114t | Περὶ ὅταν ἐγνώρισεν ὁ Ἀλέξανδρος τὸν Τάρειον τῆς Περσίας. | |
114.1 | Καὶ αὐτοῦ τὸν Δάρειον τῆς Περσίας τὸν βασιλέαν ἐγνώ‐ ρισε. Καὶ ὁ Τάρειος τὸν εἶδεν καὶ θλιμμένα ἔκλαψεν καὶ εἶπεν τοῦ Ἀλέξανδρου· “Ὦ φρονιμώτατε, καὶ ἐσὺ φυλακωμένος ἐγίνη‐ κες μετ’ ἐμᾶς;”. Ἀλέξανδρος τὸν ἀποκρίνθη· “Οὐδὲν ἦλθα νὰ εἶ‐ | |
| 5 | μαι μετὰ σᾶς ἐδῶ”. 〈Ὁ Τάρειος τοῦ εἶπε·〉 “Ὦ φρονιμώτατε εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους Ἀλέξανδρε, ἀφότις μὲ τὸν θεὸν εἶσαι καὶ ἔχεις τον βοηθόν, θέλεις νὰ μάθης καὶ τὰ οὐκ ἤξευρες. Καρτέ‐ ρεψέ με ὀλίγο νὰ σοῦ δείξω καὶ ἄλλα παράξενα πράγματα, τὸ τί σὲ θέλουν εὕρει ἐκεῖ, ὁποὺ ὑπηγαίνεις. Νὰ ἠξεύρης ὅτι ἡ Κλε‐ | |
| 10 | όφαν, ἡ βασίλισσα τῶν Ἀμαστριδόνων, ἔχει τὸ πρόσωπόν σου γραμ‐ μένον καὶ σὲ θέλει ἐγνωρίσειν. Ἀμὴ σύρε, μηδὲν φοβᾶσαι καὶ νὰ μηδὲν ἀργήσης ἐκεῖ, ὅτι ὁ θεός, ὁποὺ παρακαλεῖς ἐσύ, ἀπὸ τὰ χέρια της θέλει σὲ ἐβγάλειν”. Καὶ πάλιν ἐδάκρυσεν καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε υἱέ μου, τὸ βασίλειον τῆς Περσίας τὸ πῶς | |
| 15 | ἠστέκεται καὶ τὸ πῶς ἠστέκεται ἡ ἀγάπη τῆς Ῥωξάνδρας μετὰ σέ‐ να;”. 〈Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν·〉 “Νὰ ἠξεύρης ὅτι μετὰ μέ‐ να βασιλεύει ὅλον τὸν κόσμον”. Καὶ ὁ Τάρειος τὸν εἶπεν· “Σύρε παραπίσω· αὐτοῦ θέλεις ἰδεῖν τὸν Πῶρον τῆς Ἴνδιας τὸν βασι‐ λέαν”. | |
115t | Περὶ ὅταν εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος τὸν Πῶρον. | |
115.1 | Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν βασιλέαν τὸν Πῶρον εἶδεν καὶ εἶπεν του “Ὦ μεγαλειότατε Πῶρε τῆς Ἴνδιας, μίαν βολὰν ἴσα μὲ τὸν θεὸν ὀνομάζεσουν, καὶ τώρα ὡσὰν ἕνας ἄτυχος ἄνθρωπος κολάζεσαι ἐ‐ δῶ”. Καὶ ὁ Πῶρος τὸν εἶπεν· “Ἔτζι ὅλοι φυλακώνουνται, ὁποὺ | |
| 5 | βασιλεύου τὸν κόσμον καὶ ὑψηλοφρονοῦνται. Ἀμὴ φυλάγου καὶ ἐσύ, Ἀλέξανδρε, μηδὲ καὶ ἐσὺ παραϋψηλώνεσαι, καὶ θέλεις δε‐ μένος ἐδῶ κολάζεσθαι μετὰ μᾶς. Καὶ αὐτὸν ἐνθυμήσου καὶ ἐσύ, Ἀλέξανδρε, καὶ δὸς τιμὴν τῆς γυναικὸς τῆς ἐδικῆς μου, τῆς βασίλισσας τῆς Κλετεμήτρας, καὶ φύλαγέ την”. Καὶ εἶπεν 〈ὁ Ἀ‐ | |
| 10 | λέξανδροσ〉· “Ἔχε καὶ ἐσὺ ἔγνοιαν μὲ τοὺς νεκρούς, ἀμὴ μὲ τοὺς ζωντανοὺς μηδὲν ἐγνοιάζεσαι”. | |
115.2 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξανδρος, ἐξέβην ἔξω ἀπὸ τὸν σπήλαιον καὶ ηὗρεν τὸν Κανταυλούσην, ὁποὺ στέκει καὶ κλαίει καὶ ὀδύρεται πάνπολλα ἐφαίνετόν του ὅτι ἐχάθην εἰς τὸ σπήλαιον ὁ Ἀλέξανδρος. Καὶ ὅταν εἶδε ὅτι ἔρχεται, | |
| 5 | ἐχάρηκεν καὶ ἔδραμεν καὶ ἐφιλησέ τον γλυκέα καὶ εἶπεν του· | |
| “Διατί, Ἀντίοχε, ἄργησες {ἄργησες} πολλὰ εἰς τὴν πεστέραν; Ἡ ἄργητα ἡ ἐδική σου πολλὰ ἐμένα ἐσκίασεν. Ἀμὴ ἀληθινὰ εἶ‐ δα ἐγὼ τὴν σήμερον ἡμέραν τοῦ ἀφεντός σου τὸ ῥιζικὸν μέγαν ἔναι, ὁποὺ σὲ ἐφύλαξε τὴν σήμερον ἡμέραν. Ἀμὴ δεῖξε | ||
| 10 | καὶ ἐμένα, ὅσα εἶδες εἰς τὴν τρύπαν ἀπέσω”. Καὶ αὐτὸς τοῦ ἔ‐ δειξε ὅσα καὶ ἂν εἶδεν ἀπέσω στὴν τρύπαν, καταλεπτὰ τοῦ ὁμο‐ λόγησεν. Καὶ ἔτζι οἱ δύο τους λαλώντας καὶ θαυμάζοντας ὑπή‐ γαιναν ἕως τὴν βασίλισσαν τὴν Κανταρκίαν. | |
116t | Περὶ ὅταν ὑπῆγεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν Κλεόφα τὴ βασίλισσα. | |
116.1 | Ἡ Κλεόφαν ἡ βασίλισσα ἡ Κανταρκία ὡς ἤκουσεν ὅτι ἔρ‐ χεται ὁ υἱός της, ἐχάρηκεν χαρὰν μεγάλην καὶ ἐσηκώθην ἀπὸ τὸ σκαμνίν της καὶ ἐσυναπάντησέ τον μακρέα. Εἶχεν ἠκούσειν ὅτι τὸν εἶχεν χάσειν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐλυπήθησαν πάνπολλα. Καὶ | |
| 5 | ἐρώτα τον ἡ Κλεόφα ἡ βασίλισσα τὸν υἱόν της. Καὶ ἔδειξέν της ὅσες ἀνάγκες τὸν ὑπόπεσαν. Καὶ ὁ Κανταυλούσης ἀρχίρισε νὰν τοὺς ὁμολογῆ. Καὶ ἠπῆρεν τὸν Ἀλέξανδρον ἀπὸ τὸ χέριν καὶ εἶ‐ πεν τῆς μάνας του· “Νὰ ἠξεύρης, μητέρα μου γλυκέα, ἐτοῦτος ὁ Ἀντίοχος τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁ βοεβόντας τὴν ζωὴν τὴν ἐδικήν μου | |
| 10 | ἔδωκεν καὶ ὅσα καὶ ἂν ἔπαθα κακά, ὅλα μοῦ τὰ ἔκαμεν διπλὰ κα‐ λά. Καὶ τὴν γυναῖκαν μου καὶ τὴν θυγατέραν μου καὶ τὸ τίποτές μου ὅλον ἀπὸ τὸν Εὐαγρίδη τὸν Εὐρύμητρον ἐξήβαλεν. Καὶ δέξου τον, μανίτζα μου χρυσή, ὡσὰν τρίτον υἱόν”. | |
116.2 | Καὶ ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους ἡ βασίλισσα, ἀπὲ τὸν σφόν‐ δυλον τὸν ἐπίασεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐσφιξέ τον καὶ ἐφιλησέν τον τρεῖς βολὲς καὶ γλυκέα τοῦ ἐσυντύχαινε· “Καλῶς μοῦ ἦλθες πρὸς ἐμένα τοῦ μεγαλειοτάτου αὐθεντός, βοεβόντα Ἀντίοχε, υἱὲ | |
| 5 | ἐδικέ μου ψυχίτζα μου”. Καὶ ἤβλεπε τὴν ἐμορφάδαν του καὶ ἐξε‐ νίζετον καὶ ἐσυντύχαινε μετ’ αὖτον· “Ἀπὸ τὴν σήμερον ἠμέρα νὰ εἶσαι καὶ νὰ σὲ ἔχω τρίτον υἱὸν ἀπὸ τὴν ἀγάπην καὶ τιμήν, ὁ‐ ποὺ εἶχες κάμει τοῦ ἀδελφοῦ σου, τοῦ Κανταυλούση, ὦ Ἀντίοχε βοεβόντα”. | |
116.3 | Ἀλέξανδρος ἐσηκώθηκεν καὶ ὡσὰν ἀποκρισιάρης ἀρχίρισε νὰ λαλῆ τῆς Κλεόφαν τῆς βασίλισσας τῆς Κανταρκίας. Καὶ αὐτὴ ἐθαύμασεν τοὺς λόγους, ὁποὺ ἐλάλει, καὶ τὰ σημάδια τοῦ προσώ‐ που του ἐδηκήνθη καὶ ἔβαλεν κατὰ νοῦν της καὶ εἶπεν· “Μήνα | |
| 5 | ἔναι ἐτοῦτος ὁ Ἀλέξανδρος τῆς Μακεδονίας;”. Καὶ περιπόθητον ἐγκάλισε εἰς τὸν σφόνδυλον καὶ γλυκέα τοῦ συντυχαίνει· “Ἀν‐ τίοχε βοεβόντα, ἤθελα{ν} θελήσει νὰ μηδὲν ὑπηγαίνης ἀπ’ ἐμᾶς ὁλότελα, μόνον μὲ τοὺς υἱούς μου ἐδῶ νὰ βασιλεύης καὶ πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον νὰ μηδὲν γυρίσης. Ἀμὴ ἀφότις οὐδὲ ἔναι οὕτως | |
| 10 | δυνατόν, ἀμὴ σηκώσου μετὰ μέναν νὰ σεβοῦμε εἰς τὸ κλινάριν τὸ βασιλικὸν καὶ νὰ ἰδῆς τὰ πράγματά μου ὅλα, ὅσα καὶ ἂν ἔχω, καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἔπαρε κι εἴ τι σοῦ ἀρέση. Καὶ ἀπ’ αὐτοῦ νὰ σὲ γράψω ἐπιστολὴν νὰ ὑπηγαίνης εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἀποκρισιάρην ἐδικόν μου νὰ στείλω μετὰ σέναν ἀντάμα καὶ μὲ τιμὴ μεγάλη νὰ | |
| 15 | σὲ ὀρθώσω νὰ ὑπηγαίνης”. | |
116.4 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ἠπῆρεν τὸν Ἀλέξανδρον ἀπὸ τὸ χέριν καὶ ἐσέβην εἰς τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν ἀπέσω. Καὶ | |
| αὐτοῦ ἔδειξεν πολλὰ θαυμαστὰ καὶ παράδοξα πράγματα· μαργαρι‐ τάριν καὶ πολυτίμητα λιθαρόπουλα ἀρίφνητα καὶ χρυσάφιν πολὺν | ||
| 5 | ἀρίφνητον, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ τὸ ὠτίον οὐκ ἤκουσεν. Καὶ τὸν ἔσυρε ἐπὶ τὸ παλάτιν τὸ βασιλικὸν ὅλον καὶ ἐσέβην καὶ εἰς τὸ κρεβ‐ βάτιν της καὶ εἶπεν του· “Ἔπαρε ἀπ’ ὅτι εἶδες εἴ τι σοῦ ἀρέ‐ ση, ἠγαπημένε μου Ἀλέξανδρε”. Καὶ αὐτὸς ἐσκεπάσθην καὶ εἶ‐ πεν· “Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἀντίοχος, οὕτως ἔναι τὸ ὄνομά μου, καὶ | |
| 10 | εἶμαι σκλάβος τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐμπιστεμένος”. Καὶ ἡ βασίλισσα τὸν ἀπεκρίνθη· “Ἐγὼ ἐσέναν, Ἀλέξανδρε, σὲ ἔχω ὅτι ’σαι ἐσὺ ἀτός σου, καὶ ἐσένα σὲ πρέπει νὰ ἐπονομάζεσαι Ἀλέξανδρος. Καὶ ἃν οὐδὲν πιστεύης τοὺς ἐδικούς μου τοὺς λόγους καὶ ἐμένα οὐδὲν ἐμπιστεύεσαι, ἔτζι σοῦ φαίνεται, ἀμὴ σύρε τήσησε εἰς τὸ πρόσωπον τὸ ἰστορισμέ‐ | |
| 15 | νον καὶ ἐγροίκησε τίνος πρόσωπον ὀμοιάζει”. Καὶ αὐτὸς ἐτήρησεν πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ προσώπου καὶ εἶδεν ὅλα του τὰ σημάδια καὶ εἶπεν· “Μὰ τὴν ἀλήθεια οὕτως ἔναι γραμμένον. Ἀμὴ ἐγώ, διότι ὁμοιάζω πολλὰ τὸν Ἀλέξανδρον, καὶ διὰ ταυτὸν μὲ πολλὰ ἀγαπᾶ. Καὶ ὅ‐ ταν μὲ ἰδοῦν πολλοὶ αὐθεντάδες, ἐμένα προσκυνοῦ〈ν〉· φαίνεταί | |
| 20 | τους ἐγὼ ’μαι ὁ Ἀλέξανδρος”. Καὶ αὐτὴ τὸν εἶπεν· “Εἰς τὴν ἀλή‐ θειαν ἔχω, ἐσὺ εἶσαι ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐγὼ τὴν σήμερον ἡμέραν ἐγίνηκα βασίλισσα τοῦ κόσμου ὁλονοῦ, ὅτι τὸν αὐθέντη τῆς οἰ‐ κουμένης ὁλονῆς κρατῶ εἰς τὰ χέρια μου. Ἀμὴ νὰ ἠξεύρης ἐσύ, Ἀ‐ λέξανδρε, ὠσὰν ἤθελες ἔτζι ἔντεσες. Ἀπ’ ἐδῶ οὐδὲν θέλεις ἐξε‐ | |
| 25 | βῆν ἀπὸ ἐμένα”. | |
117t | Περὶ ὅταν ἐγνώρισε ἡ Κανταρκία ἡ βασίλισσα τὸν Ἀλέξανδρον. | |
117.1 | Ἀλέξανδρος ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους της, ἀρχίρισε νὰ | |
| παραλλάζη τὸ προσωπόν του λογίες—λογίες, καὶ ἀρχίρισα νὰ ἐκτυποῦν τὰ δόντια του ὠσὰν ὄντα πιάση τὸν ἄνθρωπον τὸ ῥίγιον, καὶ μετὰ τὰ μάτια του ἠβλέπει ἀπάνου—κάτου καὶ ἤθελε νὰ τὴ | ||
| 5 | σκοτώση ἀπέσω εἰς τὴν κλίνην της καὶ ἀτός του νὰ ἐξέβη ἔξω νὰ καβαλλικεύση τὸ ἄλογόν του. Καὶ ἔβαλεν κατὰ νοῦ του ἢ νὰ ἀ‐ πεθάνη ἣ νὰ ζήση, περὶ ἐντροπιασμένος νὰ ζήση εἰς τὸν κόσμον, καὶ εἶπεν· “Κάλλιον ἔναι τοῦ αὐθεντὸς τοῦ μεγάλου φρονίμου ὁ θάνατος, παρ’ ἡ ζωὴ ἐντροπιασμένη”. Ἡ Κανταρκία ἡ βασίλισσα | |
| 10 | εἶδεν τὸ πρόσωπόν του, ὁποὺ ἀλλάζει, ἐσκιάσθην καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὴν θύρα νὰ ἐξεβῆ ἔξω. Ἀλέξανδρος τὴν ἐπίασεν ἀπὸ τὸ χέριν καὶ εἶπεν της· “Ἐσὺ νὰ ἐξεβῆς ἔξω οὐδὲν θέλεις ἐξεβῆν, ἀμὴ ἐδῶ θέλεις κακοθανατίσει. Καὶ ἐγὼ ἐσένα ἂν σκοτώσω, ἔξω θέ‐ λω ἐξεβῆν, καὶ τοὺς δύο σου υἱοὺς θέλω φονεύσει καὶ μετ’ αὐτου‐ | |
| 15 | νοὺς κἂν τιμημένα ν’ ἀποθάνω”. | |
117.2 | Ἡ Κανταρκία ἡ βασίλισσα ὡς ἤκουσεν ἐτούτους τοὺς λό‐ γους, μὲ μεγάλη χαρὰν ἐζύγωσεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἐκόλλησέν τον, καὶ ἀπὸ τὸν σφόνδυλον μὲ τὰ δύο χέρια τὸν ἔσφιξεν δυνατὰ καὶ περιπόθητα καὶ ἠγαπημένα πολλὰ ἐφίλειέ τον γλυκέα καὶ νό‐ | |
| 5 | στιμα καὶ εἶπεν του· “Ὦ μεγαλειότατε Ἀλέξανδρε βασιλέα καὶ ἐδικέ μου υἱέ”, αὐτὴ ἔλεγεν, “μηδὲν πικραίνεσαι τίποτες κακὸ νὰ πάθης, μηδὲν ἔχης ἔγνοιαν καμμίαν, ὅτι ἀπὸ ἐμένα θάνατον οὐδὲν ἔχεις. Καὶ μηδὲν φοβᾶσαι· καὶ ἐγὼ ἐσένα οὐδὲν βούλομαι νὰ σὲ ὁμολογήσω οὐδὲ τοὺς υἱούς μου νὰ σὲ δείξω. Καὶ μηδὲν φοβᾶσαι, ἀμὴ μὲ πολλὰ δῶρα | |
| 10 | σὲ θέλω τιμήσειν καὶ θέλω σὲ ἀποστείλειν εἰς τὸ φουσάτον σου τιμημένα. Καὶ οὐδὲν ὁμοιάζει, οὐδὲν πρέπει τόσον καὶ τέτοιον ἄνθρωπον εἰς τὴν γῆν νὰ σκοτώση τὴν φρόνεσίν σου καὶ ἀνδρείαν | |
| σου 〈καὶ〉 τὴν ὡραιότηταν. Ἐγὼ νὰ σὲ φυλάγω καὶ νὰ σὲ τιμῶ καὶ νὰ σὲ ἀγαπῶ ἐσένα. Καὶ ἂν σκοτωθῆς ἐσύ, ποῖος φονεὺς νὰ γενῆ | ||
| 15 | ὁλονοῦ τοῦ κόσμου; 〈Ἀπὸ〉 τὸ κεφάλι τὸ ἐδικό σου ὅλος ὁ κόσμος, ὀποὺ εἰρηνεύει, ἀπὲ τὸν φόβον σου ἠστέκεται, καὶ οὐδὲν πρέπει ἐμένα τὴν σήμερον ἡμέραν ὁλονῶν τὰ κεφάλια κεφάλι νὰ κόψω. Ἤθελα{ν} νὰ σὲ εἶχα υἱόν, Ἀλέξανδρε, καὶ μετὰ σένα ἤθελα ἐπο‐ νομασθῆν τοῦ κόσμου ὁλονοῦ βασίλισσα. Καὶ ἀπὸ τώρα ἂς εἶσαι | |
| 20 | χωρὶς ἔγνοιαν. Ἀμὴ ἔτζι σοῦ φαίνεται ἐσένα ὅτι εἶμαι ἄγνωστη, ὅτι μὲ τὸν θάνατον τὸν ἐδικόν σου ἤθελε ἀνακατωθῆν ὅλος ὁ κό‐ σμος. Ὅλη ἡ οἰκουμένη οὐδὲν ἀξιάζουν μίαν τρίχαν ἀπὸ τὰ μαλ‐ λιὰ τοῦ κεφαλίου σου νὰ σὲ πέση. Ἀμὴ ἐγὼ ὡσὰν ἐγκαρδιακή σου μητέρα νὰ σὲ ὀνειδίσω πολλὰ ἀκόμη λέγω σου· ἀπὸ τὴν σήμερον | |
| 25 | ἡμέραν 〈μηδὲν〉 ἐσὺ ὑπηγαίνης καὶ καταπατῆς καὶ ἀποκρισιάρης μηδὲν γίνεσαι, Ἀλέξανδρε. Καὶ οὐδὲν πρέπει ἐσένα τὸν κεφάλαιον ὄ‐ λων τὰ κεφάλια νὰ κρεμνᾶσαι ἀτός σου εἰς ἔνα ῥάμα. Τοῦ κεφαλίου τοῦ ἐδικοῦ σου ὁ θάνατος θέλειν ἀνακατωθῆν ὅλος ὁ κόσμος καὶ τὰ βασίλεια ὅλα τῆς οἰκουμένης.” | |
117.3 | Ἀλέξανδος ὡς ἤκουσεν, ἐξήβαλεν τὸ καραούσι του καὶ ἐπροσκύνησέ την καὶ εἶπεν της· “Ἀπὸ τὴν σήμερον ἡμέραν ἂς εἶ‐ σαι μητέρα μου ἀντίτοπα τὴν μητέρα μου τὴν Ὀλυμπιάδα”. Καὶ ἡ Κανταρκία τὸν ἐκαταφίλησεν καὶ ἠπῆρέ τον ἀπὸ τὸ χέριν καὶ ἐξέ‐ | |
| 5 | βην ἔξω. | |
117.4 | Καὶ αὐτὴν τὴν ὤραν ἦλθεν ὁ υἱός της ὁ Δορυφόρος ἀπὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου τὴν βίγλαν τζακισμένος· κατὰ βίας εἶχεν ἐγλυ‐ τώσειν ἀτός του, τὸ φουσάτον του ὅλον εἶχεν χαθῆν. Καὶ εἶχεν ἀκούσειν ὅτι ὁ Ἀντίοχος, τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁ βοεβόντας, εἶχεν | |
| 5 | ὑπηγαίνειν εἰς τὴν μητέραν του ἀποκρισιάρης, καὶ ἔρχετον ἐγλή‐ γορα νὰ σκοτώση τὸν Ἀντίοχον. Ἡ Κανταρκία ἤκουσεν καὶ πρὸς τὸν Δορυφόρον τὸν υἱόν της εἶπεν· “Οὐδὲν πρέπει ἐσέναν τέτοιαν δουλεία νὰ ποιήσης. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀδελφὸν τὸν ἐδικόν σου ἀπὸ μέγαν κακὸν τὸν ἐλύτρωσε καὶ τὴν γυναῖκαν του καὶ τὴν θυ‐ | |
| 10 | γατέραν του καὶ τὰ πράγματά του ὅλα ἐγύρισεν καὶ ζωντανὸν εἰς ἐμένα τὸν ἀπόστειλεν μὲ μεγάλην τιμὴν καὶ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τὸν ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν Εὐρύμητρον τῆς Σολουρίας τὸν βασιλέα, καὶ ἀποκρισιάρην εἰς ἐμᾶς ἀπόστειλεν ἠγαπημένον του καὶ τιμη‐ μένον ἄνθρωπον πολλά. Ὁ ἐλεήμονας καὶ αὐτοκράτορας τοῦ κόσμου | |
| 15 | ὁλονοῦ ὁ Ἀλέξανδρος ἔστειλεν τὸν Ἀντίοχον καὶ νὰ τὸν ἔχωμεν φίλον καὶ αὐθέντη καὶ ὅσον θέλομε νὰ ποιήσωμεν δῶρα πολλὰ καὶ μεγάλην τιμήν, ὀποὺ μᾶς ἐποίησε μέγαν καλόν. Καὶ ἀντὶς τὸ καλόν, ὁποὺ μᾶς ἐποίησε, ἂς κόψουμε καὶ τὸ κεφάλιν του· οὕτως λέγετε καὶ ἐσεῖς. Μηδὲν κάμνης ἔτζι, υἱέ μου. Κάλλιον ἔναι ἐμᾶς τὴν | |
| 20 | σήμερον ἡμέρα νὰ ἀπεθάνωμε, περὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸν ἀποκρι‐ σιάρην εἰς τὸ σπίτι τὸ ἐδικό μου νὰ χαθῆ”. Ὁ Δορυφόρος τὴν μη‐ τέρα του οὐδὲν ἤκουσεν, ἀμὴ ἔλεγεν· “Ἔναν ἄνθρωπον τοῦ Ἀλε‐ ξάνδρου οὐδὲν μὲ ἀφήνετε νὰ σκοτώσω, ὅτι αὐτὸς πολλὲς χιλιάδες ἐδικές μας λαὸν ἐσκότωσε ἀνθρώπους, καὶ τὸν πεθερόν μου τὸν | |
| 25 | Πῶρον τῆς Ἴνδιας ἐσκότωσεν. Καὶ πίστευσέ με ὅτι πλέον ζωὴν ὁ Ἀντίοχος τὴν σήμερον ἠμέραν οὐδὲν ἔχει”. | |
117.5 | Ἐτοῦτα τὰ λόγια ὡς ἤκουσεν τοῦ Κανταυλούση ἡ γυναίκα, ἐγλήγορα ἔδραμεν πρὸς τὸν Κανταυλούση καὶ εἶπεν του· “Νὰ ἠξεύ‐ ρης ὅτι ὁ ἀδελφός σου, ὁ Δορυφόρος, τὸν ἡγαπημένον σου τὸν Ἀν‐ τίοχον θέλει νὰ τὸν σκοτώση μὲ τὸ σπαθίν”. Καὶ ὁ Κανταυλούσης ὡς | |
| 5 | ἤκουσεν, ἐγλήγοραν ἐσέβην εἰς τὸ παλάτιν εἰς τὴν μάναν του καὶ | |
| ηὗρεν τὸν Δορυφόρον καὶ γυμνὸ σπαθὶν ἐκράτειε εἰς τὰ χέρια του, καὶ ἡ μητέρα του τὸν ἐκράτειεν ἀπὸ τὴν μέσην καὶ μετ’ αὐτὸν ἐ‐ μπάλευε νὰ μηδὲν σκοτώση τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ἔπεσε τὸ σπαθὶν ἀπὸ τὸ χέριν του καὶ ἠπῆρεν το ὁ Κανταυλούσης καὶ ἤθελε νὰ τὸν | ||
| 10 | ἐκτυπήση τὸν ἀδελφόν του τὸν Δορυφόρον, καὶ ὕβρισέν τον καὶ ἐντροπιασέν τον πολλὰ ἄτιμα καὶ εἶπεν του· “Οὐδεντιποτέριε, σκιαστάρην, ἂν σοῦ φαίνεται ὅτι εἶσαι ὁ ἀνδρειωμένος, ἐσὺ ἀτός σου γύρευσε τὴν τύχην σου μετ’ αὐτὸν νὰ ἰδῆς εἰς τίνα σπαθὶν ῥί‐ χνεις ἐσύ. Ἀληθινὰ σοῦ λέγω ἐσένα ὅτι, ἂν δράξη σπαθίν, οὐδὲν | |
| 15 | ἠμποροῦ〈ν〉 νὰ τὸν ἀντισταθοῦν ἑκατὸ ὀνόματοι ὡσὰν τὴν ἀντίλη‐ ψίν σου καὶ ὠσὰν ἐμένα ἄτυχον ἄνθρωπον. Καὶ ἂν εἶσαι ἀνδρειω‐ μένος, καὶ σύρε καὶ σκότωσέ τον ἐσὺ ἀτός σου, ἔχω σὲ ἰδεῖν τώ‐ ρα εἰς τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ φουσάτον. Εἰ δὲ τὸν σκοτώσεις ἐδῶ, ἐμεῖς ὅλοι οὐδὲν ἔχομε τὸ ποῦ νὰ κρυβηθοῦμε ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ | |
| 20 | Ἀλεξάνδρου, οὐδὲ εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μάνα σου οὐδὲν ἠμπο‐ ρεῖς νὰ κρυβηθῆς. Καὶ ὁ αὐθέντης του τὸν λωλὸν τὸν πεθερόν σου, τὸν Πῶρον, μὲ ἕνα σπαθὶν τὸν ἔσφαξεν τῆς Ἴνδιας τὸν βασιλέαν”. | |
117.6 | Ἡ Κανταρκία ἀπέσω ἐσέβηκεν καὶ τὸν Ἀλέξανδρον ἐξέβα‐ λεν ἔξω. Καὶ 〈ὡσὰν〉 εἶδεν τον ὁ Δορυφόρος, ἐχουνήθην ἀπάνου του νὰν τὸν σκοτώση τὸν Ἀλέξανδρον. Ὁ Ἀλέξανδρος ἔβγαλεν τὴν κόρδαν τὴν ἐδικήν του καὶ εἶπεν τὸν Δορυφόρον· “Ἐβλέπω ὅτι | |
| 5 | θέλεις νὰ μὲ σκοτώσης. Ἀμὴ ἤξευρε ὅτι ὁ θάνατος ὁ ἐδικός μου ἐσένα θέλει θανατώσει. Ἐσὺ ἐμένα θέλεις νὰ μὲ χάσης, ἀμὴ καὶ ἐσὺ τὴν σήμερον ἡμέραν θέλεις ἀπεθανάνειν. Ἀμὴ τῶν Μακεδόνων οὐδὲν ἔναι σκιαστάρικος θάνατος ὡσὰν καὶ ἐσᾶς. Καὶ ἂν ἐμένα τὸν ἀποκρισιάρην τοῦ Ἀλεξάνδρου σκοτώσης, τὸν Ἀλέξανδρον ὀλί‐ | |
| 10 | γην ζημίαν τοῦ θέλεις κάμειν. Ὁ αὐθέντης ὁ ἐδικός μου ἂν ἤθε‐ | |
| λε ἠξεύρειν ὅτι ἡ Κανταρκία ἡ βασίλισσα σκοτώνει τοὺς ἀποκρισι‐ αραίους, οὐδὲν μὲ ἤθελεν στείλειν εἰς αὐτήν. Ἀμὴ ὁ αὐθέντης μου ὁ Ἀλέξανδρος ὠσὰν μὲ θέλει γυρεύσειν, ποῦ θέλεις κρυβηθῆν; Ἂν ἤθελες κρυβηθῆν εἰς τὴν γαστέρα τῆς μάνας σου, οὐδὲ αὐτοῦ | ||
| 15 | οὐδὲν ἠμπόρες νὰ τοῦ κρυβηθῆς. Ἀμὴ Ἀλέξανδρος ἂν ἤξευρε τέ‐ τοιες δουλεῖες, οὐδὲν μὲ ἤθελεν ἀπεστείλειν εἰς ἐσᾶς, ἀμὴ ἀτός του ἤθελε ἐλθεῖν μὲ τὰ φουσάτα του. | |
117.7 | Καὶ ἡ Κανταρκία ἐγέλασεν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶ‐ πεν· “Ὁ φρόνιμος καὶ παραφρόνιμος πᾶσα εἷς τῆς καρδίας του τὸν σκιασμὸν κρύβει μὲ τὴν γλῶσσαν του τὴν φρόνιμη”. Ὁ Δορυφόρος 〈ὡσ〉 ἤκουσεν τοὺς λόγους του, ἐσκιάσθηκεν. Καὶ ἡ Καντερία ἡ βα‐ | |
| 5 | σίλισσα 〈καὶ〉 ὁ Κανταυλούσης ὁ υἱός της ἐπίασεν ἀπὲ τὸν σφόν‐ δυλον τὸν Ἀλέξανδρον. | |
118t | Περὶ ὅταν ἐποίησαν ἀγάπην ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὸ Δορυφόρον. | |
118.1 | Καὶ μὲ τὸ Δορυφόρον τὸν ἐποίησαν ἀγάπην. Καὶ αὐτοῦ ἐποίησεν φιλίαν μεγάλην καὶ τιμημένα δῶρα ἐδώρισεν ἡ βασίλισσα ἡ Κανταρκία, τὸ στε‐ φάνι τὸ ἐδικόν της τὸ μέγα μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα καὶ μὲ τρανὸν μαργαρι‐ τάριν καὶ εἶπεν· “Ἔπαρέ το καὶ τὸ διάβασε τῆς θυγατέρας μου τῆς | |
| 5 | Ῥωξάνδρας τῆς βασίλισσας”. Καὶ ἐδώρισέν του δακτυλίδιν ἀπὸ τέσ‐ σαρα λιθαρόπουλα πονηρεμένα μὲ τὸ μαγνίκιν κολλησμένα. Καὶ ἐδώρισέν του ἄρματα ἀπὸ ἀκὶν τὸ σίδερον ὀρθωμένον εἰς τῆς ἀσπί‐ δας τὸ πετζίν. Καὶ ἐδώρισέν του φαρὶν ἄσπρον ἀράπικον σελλοχα‐ λινωμένον ὅλον χρυσομάργαρον καὶ πολυτίμητα λιθαρόπουλα. Καὶ | |
| 10 | ἐδώρισέν του μπαρμπούταν ὡς ἀετὸς καμωμένη, καὶ εἰς τὰ νύχια τοῦ ἀετοῦ ἔγραφαν γράμματα καὶ ἔλεγαν οὕτως τὰ γράμματα· “Ἀ‐ λέξανδρος ὁ βασιλεύς, αὐτοκράτωρ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ, καισάρης καὶ μέγας χονκιάρης πολεμᾶ διὰ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ τὴν αὐθεντίαν”. | |
118.2 | Καὶ αὐτοῦ πολλὴ φιλίαν μεγάλην ἐποίησαν. Καὶ μὲ τιμὴν μεγάλην τὸν ἐπροβόδησαν καὶ πολλὰ ἠγαπημένα καὶ τιμημένα τοῦ ἐσύντυχεν· “Τινός, παιδί μου Ἀλέξανδρε, καταπατητὴς μηδὲν γί‐ νεσαι καὶ μηδὲν ἐνπιστευθῆς τινὰν ἀπὸ τὴν σήμερον καὶ λάβης | |
| 5 | εἰς τίποτες κακόν”. Καὶ τόμου τοῦ ἐπαρέγγειλεν, τὸν ἀπέστειλεν μετὰ τιμὴν μεγάλη, καὶ ἔδωκέ του καὶ δόσιμον λιζάτον χρονῶν δέκα, καὶ αὐτὸς οὐδὲν ἠθέλησε νὰ τὸ ἐπάρη. Ἐλάλην· “Ἐγὼ θέλω παρακαλέσειν τὸν Ἀλέξανδρον τὸν βασιλέαν καὶ τὸν θέλει συν‐ μπαθήσει”. Καὶ αὐτὴ τὸν εἶπεν· “Ἐὰν ἀφήσης τὸ λιζάτον, ἐγνω‐ | |
| 10 | ρίσει σε θέλουν. Καὶ ἔπαρ’ το καὶ ἔχε πρὸς ἐμᾶς ἀγάπην μεγάλη καὶ φιλίαν καθαρὰν καὶ ἐνεμπιστεμένη νὰ ἔχης”. Καὶ τόμου εἶπεν τοὺς λόγους, ἐπιασέν τον ἀπὸ τὸν σφόνδυλον καὶ ἔκλαψεν πικρὰ καὶ εἶπεν· “Ἐχαίρομου νὰ σὲ εἶχα υἱόν, Ἀλέξανδρε, καὶ μετὰ σένα νὰ ἐβασίλευα”. Καὶ ἀπόστειλέν τον καὶ οἱ δύο της υἱοὶ τὸν | |
| 15 | ἐπροβόδησαν, ὁ Κανταυλούσης καὶ ὁ μαλοκόπος ὁ Δορυφόρος ἕως τὸ πέσιμον τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
118.3 | Τὸν ἀπάντεχα καὶ τόμου τὸν εἶδα τὸν Ἀλέξανδρον, ἐπέζευσαν καὶ ἐπροσκύνησάν τον ὅλοι. Τὸ Δορυφόρον τὸν μαλοκό‐ πον καὶ τὸν Κανταυλούση εἶπεν· “Νὰ ἠξεύρε〈τε〉 ὅτι ἐγὼ ἀτός μου εἶμαι ὁ Ἀλέξανδρος”. Καὶ ὡς ἤκουσαν τοὺς λόγους του εἶπαν· | |
| 5 | “Καὶ ἀφότις εἶσαι ἐσὺ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς, ἐμεῖς εἴμεσθεν ἀποθαμένοι”. Ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ἐπίασεν ἀπὸ τὸν σφόνδυλον καὶ καὶ εἶπεν τους· “Ἐσεῖς ἀπὸ ἐμέναν οὐδὲ θέλετε χαθῆ. Ἐγὼ τὴν | |
| τιμὴ καὶ ἀγάπη τῆς μητέρας σας τῆς Κλεοφίλας τῆς βασίλισσας τῆς Κανταρκίας ἔχω μεγάλη φιλία καὶ ἀγάπη, καὶ ἐσᾶς ἔχω περιπό‐ | ||
| 10 | θητά μου ἀδέλφια”. Καὶ αὐτοῦ τοὺς ἐδώρισεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ μὲ τιμὴν τοὺς ἔστειλεν ὁ Ἀλέξανδρος. | |
118.4 | Τὸν Ἀλέξανδρον αὐτὸν τὸν ἐσυναπάντησεν ὁ Πτολομαῖος καὶ ὁ μέγας Ἀντίοχος καὶ ὁ Φιλόνης τῆς Περσίας ὁ αὐθέντης καὶ πολλὰ ἐσυντύχαιναν τὸν Ἀλέξανδρον· “Διατί, Ἀλέξανδρε, μὲ τὴν ζωὴν τὴν ἐδική σου θέλεις νὰ ἀνακατώσης ὅλην τὴν οἰκουμένη τοῦ | |
| 5 | κόσμου; Καὶ διατί τὸ κεφάλι σου ῥίχνεις το εἰς στὸ ζάριν καὶ ἀτός σου γίνεσαι καταπατητής; Καὶ διατί θέλεις νὰ ἀποθάνης καὶ μᾶς νὰ μᾶς ἀφήσης εἰς ξένον τόπον καὶ ὅλους ἐμᾶς νὰ χάσης; Καὶ μηδὲν πολεμᾶς οὕτως, Ἀλέξανδρε, νὰ μᾶς χαλάσης παντελῶς, ὡσὰν ἐ‐ βλέπομεν τὸ ἔργον σου. Ἀμὴ ὅλον τὸν κόσμον ἐπήραμεν. Καὶ σύ‐ | |
| 10 | ρε εἰς τὴν Περσίαν. Καὶ αὐτοῦ ὁποὺ ἤλθαμεν εἰς τὸ ὀσπίτιν σου, καὶ τὲς ἀφεντίες ὅλες μοίρασέ μας μὲ μεγάλην τιμή. | |
119t | Περὶ ὅταν ὑπῆγεν εἰς τὴν Περσία ὁ Ἀλέξανδρος. | |
119.1 | Καὶ ἔτζι ὁ Ἀλέξανδρος ἐσέβη εἰς τὸ φουσάτον του καὶ ἔκαμεν φιλίαν μεγάλη εἰς τὸ φουσάτον του ὅλον. Καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Περσίαν, πρὸς τὴν βασίλισσαν τὴν ἐδικήν του τὴν Ῥωξάνδραν ἦλθεν. Καὶ πολλὲς χαρὲς ἔκαμεν αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐμοίρα‐ | |
| 5 | σε τὲς αὐθεντίες ὁλονοῦ τοῦ κόσμου ὁ Ἀλέξανδρος. Ἀρχὴ τὸν Ἀντίοχον ἔδωκεν τὴν Ἴνδιαν ὅλη νὰ ἀφεντεύη ὅρισεν. Τὸν Φιλό‐ νην ἔδωκεν τῆς Περσίας τὴν αὐθεντίαν ὅλην. Τὸν Ἀντίγονον ἔδω‐ | |
| κεν ὅλην τὴν Μυρσιλίαν τοῦ Βορέως. Τὸν Πτολομαῖον ἔδωκεν τὴν γλυκέα καὶ νόστιμη τὴν Αἴγυπτον καὶ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὴν | ||
| 10 | Παλαιστίνην ὅλην καὶ τὸ σύνορον τοῦ ποταμοῦ τῆς Συρίας καὶ τὰ νησιὰ τῆς Φρυγίας. Τὸν Σελεύκιον ἔδωκεν τῆς Ῥώμης τὸ βασίλειον. Τὸν Λαομεδούσην ἔδωκεν τῆς Ἐγλυτέρας τὴν αὐθεντία. Τὸν Φιλό‐ νην ἔδωκεν τὸν τόπον τῆς Νεμισκίας τὴν αὐθεντία. Ὅλα τὰ ὄρθω‐ σεν μὲ διάτα καλὴν πολλά. Καὶ μὲ τὴν Ῥωξάνδραν τὴν βασίλισσαν | |
| 15 | ἔνα χρόνον ἐποίησεν μεγάλην τιμὴν καὶ χαρὰν πάνμπολλη. | |
119.2 | Καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ἐσηκώθην μὲ τὴν αὐλήν του καὶ ὑπῆγεν πρὸς τὴν Βαβυλωνίαν. | |
120t | Περὶ ὅταν εἶδεν τὸ ὅραμα περὶ τοῦ θανάτου ὁ Ἀλέξανδρος. | |
120.1 | Αὐτὴν τὴν νύκταν ἐφάνηκεν τὸν Ἀλέξανδρον εἰς τὸν ὕ‐ πνον του ὁ προφήτης Ἱερεμίας καὶ εἶπεν του· “Ἔρχου, Ἀλέξαν‐ δρε, εἰς τὸν ἐτοιμασμένον σου τόπον. Τώρα γοῦν ἐπληρώθησαν χρόνοι σαράντα τέσσαροι, ἐσώθησαν. Τὴν σήμερον ἡμέραν, Ἀλέξαν‐ | |
| 5 | δρε, θέλεις χαλάσειν ἀπὸ τὴν γῆν, ὁποὺ ἐδάνεισες, πάλιν χοῦ νὰ γυρίσης ὀπίσω. Καὶ νὰ ἠξεύρης ἐσύ, ὅτι τὸν κόσμον ὅλον ἔδρα‐ μες καὶ εἶδες, τίποτες δὲν ἐκέρδισες ἀπ’ αὖτον. Καὶ ἀπὸ τὸ χέρι, ὁποὺ σὲ κερνᾶ, ἀπ’ αὖτον θέλεις ἐπάρει θάνατον, τοῦ φαρμάκου τὴν γλύκαν θέλεις γευτῆν. Καὶ σύρε εἰς τὴν Βαβυλῶναν καὶ ὄρθωσε | |
| 10 | τὰ φουσάτα σου καὶ τῆς γῆς τὰ βασίλεια ὅλα. Καὶ ἐσὺ ἀπὸ τὴν γῆν ἐπλάστης πάλιν εἰς τὴν γῆν θέλεις πέσειν εἰς τὸν αἰῶνα καὶ ἡ ψυχή σου ἡ καλὴ θέλει ἐνθυμηθῆ καὶ μακαριστῆ καὶ εἰς τόπον καλὸν τοῦ θεοῦ θέλει γενῆ· | |
| καὶ τὸ κορμί σου θέλει ἀπομείνειν εἰς τὴν γῆν, ἔνθα ἐδανείστη, καὶ αὐτοῦ θέλει χαλάσειν. Καὶ πάλιν εἰς τὸ τέλος τοῦ αἰῶνος | ||
| 15 | εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν θέλει μαζωθῆν ἡ ψυχή σου μὲ τὸ κορ‐ μί σου ἀντάμα, καὶ αὐτοῦ θέλετε ἐγνωριστῆν ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, ὠσὰν δύο συντρόφοι, ὄπου πολὺν καιρὸν οὐδὲν ἐμαζώκθησαν, καὶ θέλουν χαρῆν καὶ εὐφρανθῆ καὶ θέλουν σηκωθῆ τὰ κόκκαλα τῶν ἀν‐ θρώπων ὁλονῶν νὰ μαζωχθοῦν Ἀλέξανδρε. Καὶ νὰ μοῦ πιστεύσης | |
| 20 | τοὺς λόγους μου, καὶ πᾶσα ψυχὴ καὶ ὄστεα θέλουν ἐγνωρισθῆν εἰς τὴ φοβερὰν κρίσιν καὶ εἰς τὸν μέγαν φοβερὸν ἐκεῖνον 〈κριτήν〉. Καὶ ὁ παλαιὸς τῶν ἡμερῶν ὁ φοβερὸς κριτὴς θέλει ἐλθεῖν καὶ θέλει καθήσει εἰς τὸν θρόνον τὸν ἀόρατον καὶ ὀλόγυρά του τὰ πολυόμ‐ ματα Σεραφεὶμ καὶ τὰ ἑξαπτέρυγα Χερουβείμ. Καὶ τότες πᾶσα ψυχὴ | |
| 25 | θέλει πέσειν εἰς τ’ ὀστᾶ του καὶ πᾶσα ἄνθρωπος θέλει σεβῆν κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ εἰς τὴν φοβερὰν κρίση, νὰ ἀπολαύη ἕκαστος κατὰ τὰ ἔργα, ὅπερ ἔπραξεν, νὰ ἀ‐ πολαύη τὰ καλὰ τῶν αἰώνων, καὶ τὰ φαῦλα τὴν αἰώνιαν κόλασιν. Καὶ τότες ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου οὐδὲν θέλει γενεῖ κόκκινη καὶ ἄσπρη καὶ μαύρη, ὅλοι{ν} θέλουν γενῆν μίας ὄψεως καὶ οὐδὲ γυναίκειον σῶμα γενῆ οὐδὲ ἀν‐ | |
| 30 | τρίκεον. Καὶ τίποτες ἐκείνῳ τῷ καιρῷ, οὔτε μέριμνα οὔτε ἔγνοι‐ αν οὔτε φαγεῖν οὔτε πιεῖν θέλεις εἶσται οἱ δίκαιοι οἱ ἀπολαυόν‐ τες τὴν τροφὴν τοῦ παραδείσου καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὴν αἰώνιαν κό‐ λασιν. Καὶ αὐτοῦ θέλεις ἐγνωρίσειν ὅλους ὅσους εἶδες μὲ τὰ ὀμμάτιά σου, ἄρχοντες, βασιλεῖς, δούλους μικρούς τε καὶ μεγάλους | |
| 35 | εἰς τὸ φοβερὸν κριτήριον. Οὕτως θέλουν πάλιν ἐσένα ἐγνωρίσειν, Ἀλέξανδρε, καὶ θέλεις εὑρεῖν ἀνάπαυσιν καλὴν ἀπὸ τὸν παντοκρά‐ τορα θεὸν Σαβαώθ. Καὶ ἀπὸ τὸν αἰῶνα, ὅσοι ἄνθρωποι ἀπέθαναν, ὅλοι θέλουν ἀναστηθῆν”. Καὶ ἔτζι ἐγίνη ἄφαντος ὁ προφήτης Ἰε‐ ρεμίας. | |
120.2 | Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὸν ὕπνον του ἐσηκώθην καὶ ἐγίνην ἐξε‐ στηκὸς καὶ ἔχασεν τὸν νοῦν του καὶ ἔκατζεν εἰς τὸ στρῶμαν του. Καὶ εἰς τὸ ἐξαφνικὸν τὸ ὄραμα, ὁποὺ εἶδε, ἀνακατώθην ἡ καρδία του καὶ ἀρχίρισε νὰ κλαίη καὶ νὰ ὀδύρεται, ὡσὰν ἕνα τρανὸν κα‐ | |
| 5 | ράβι εἰς τὴν θάλασσαν κινδυνεύει ἀπὸ τὸν ἄνεμον τὸν μέγαν καὶ ἀπὸ τὰ κύματα τὰ τρανὰ εἰς τὸ νερόν. Καὶ ὡσὰν δύο ταυρία ἀμάθητα ὅταν τζακίσουν τὸ ἀλέτριν ὥστε νὰ σταματήσουν, οὕτως καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τοῦ θε‐ οῦ τὸν οὐρανὸν ἐτάνυσεν ὡς σίδερον, οὕτως καὶ ἡ ψυχὴ μαζώνεται, ὡσὰν ὁ θεὸς θέλει καὶ ὁρίζει. Ὁ Ἀριστοτέλης ὁ φρόνιμος εἶπεν | |
| 10 | ὅτι πάλι θέλει μαζωθῆν καὶ ἡ ψυχὴ μὲ τὸ κορμί του τὰ ὀστᾶ καὶ θέλει ἀναστηθῆν πᾶσα ψυχὴ ἀνθρώπου. | |
120.3 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξανδρος, ἐσηκώθην καὶ ἐποίησεν δρόμον νὰ ὑπηγαίνη εἰς τὴν Βαβυλωνίαν μὲ τὴν αὐ‐ λήν του καὶ μὲ τὴν βασίλισσα τὴν Ῥωξάνδρα. Καὶ ὑπῆγεν ὡσὰν ἕ‐ νας ἄνθρωπος εἰς τὸν ἑτοιμασμένον του τόπον, ὁποὺ εἶχε τερμε‐ | |
| 5 | νάσει, εἰς τὸν θάνατόν του ἤρχετον. Καὶ τότες ὁ Ἀλέξανδρος τῆς Μακεδονίας ὁ βασιλεὺ καὶ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ αὐθέντης, τὸν θά‐ νατον τὸν ἐδικόν του ἐθυμᾶτον καὶ ὅλον ἦτον θλιμμένος νυκτὸς καὶ ἡμερός. Καὶ ὅταν ἦλθεν εἰς τὸν κάμπον, ὁποὺ ὀνομάζετον Σέ‐ ναρ, ὁποὺ λέγεται ἡ γῆς ἐκείνη Ἀσπίτιδο, ὁποὺ ὁ δίκαιος Ἰὼβ | |
| 10 | εἶχε ζήσειν, αὐτοῦ μὲ τὴν τέντα του ἔπεσεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ πολλὰ ἀρίφνητα φουσάτα ἔπεσαν ἐπὶ τὸν κάμπον αὐτόν. Καὶ οἱ με‐ γιστάνοι τοῦ Ἀλεξάνδρου ἤβλεπαν τὸν Ἀλέξανδρον πικραμένον πολλὰ καὶ ἤθελα〈ν〉 νὰ τὸν παρηγορήσουν μήνα χαρῆ ἡ καρδία του καὶ νὰ γυρίση ἡ πικρία του εἰς χαράν. | |
120.4 | Καὶ εἰς ἕναν βουνὶ ὑψηλὸν ἀνέβηκαν καὶ τὸ φουσά‐ | |
| τον ὅλον ὅρισεν καὶ ἀρματώθηκαν καὶ εἰς ἕναν τόπον εἰς κάμπον ἐμαζώθηκαν καὶ ἔκαμαν βουλὴν καὶ εἶπαν τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Ἀλέ‐ ξανδρε βασιλέα καὶ μεγιστότατε αὐθέντη, διατί θλῖψιν καὶ κα‐ | ||
| 5 | κὴ καρδίαν ἔχεις ἀπέσω εἰς τὸ σκάφος σου; Καὶ ἰδὲς πόσοι ἄν‐ θρωποι· τὴν σήμερον ἡμέραν σὲ ἐποίησεν ὁ θεὸς βασιλέα. Καὶ κάλλιόν σου ἔναι νὰ χαίρεσαι μὲ πολλὴν χαρὰν τὴν σήμερον ἡμέ‐ ραν”. Ἀλέξανδρος ἐδάκρυσεν πολλὰ καὶ τὸ κεφάλι του ἔσεισε καὶ εἶπεν· “Ἠβλέπετε ὁλουνοὺς αὐτουνούς; Δεκαπέντε χρόνους ὄχι | |
| 10 | πλεώτερον ὅλοι θέλουν σεβῆ εἰς την γῆν αὐτὴν οἱ ἀρματωμένοι, ὁποὺ θεωρεῖτε τώρα”. Καὶ ἦσαν αὐτοῦ πλεώτεροι ἕως ἑκατὸ μυριά‐ δες αὐτοῦ μαζωμένες· ἀρχὴ Πέρσηδες καὶ οἱ Ἐβραῖοι, οἱ Μῆδες, Φοινικαῖοι, Ἔλφοι, Ἐλαμιταῖοι, Χαλδαῖοι, Λυντιάδες, Ἀνετζῆ‐ δες, Ῥωμαῖοι, Σαρεκηνοί, ὅλης τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης οἱ | |
| 15 | γλῶσσες ἦσαν. | |
121t | Περὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἀπὸ τὴν Μακεδονία. | |
121.1 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος πολλὲς φιλίες καὶ τραπέζια ἐ‐ ποίησεν εἰς τὰ φουσάτα του ἔκαμεν. Αὐτοῦ τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης καὶ τοῦ Νότου καὶ τοῦ Βορέως καὶ ἀπὸ τῆς θαλάσσου καὶ τὰ νησία ὅλα οἱ αὐθεντάδες ἦλθαν μὲ πολλῶν χρονῶν 〈λιζάτον καὶ〉 | |
| 5 | δῶρα ἤφεραν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. | |
121.2 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἦλθεν ὁ διδάσκαλός του εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἀπὸ τὴν μητέρα του τὴν Ὀλυμπιάδα τὴν βασίλισσα ἀ‐ πὸ τὴν Μακεδονία ὁ διδάσκαλός του ὁ Ἀριστοτέλης. Καὶ τόμου | |
| τὸν εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐχάρην πολλὰ καὶ ἀπὸ τὸν σφόνδυλον | ||
| 5 | τὸν ἐπίασεν καὶ ἐμίλησέν του καὶ εἶπεν του· “Καλῶς μοῦ ἦλθες, πολυτίμητον κεφάλιν. Ἐγὼ τώρα, ἀφότις σὲ εἶδα, ἐσβέστην ἡ πι‐ κρία τῆς καρδίας μου. Καὶ ἐσὺ λάμπεις εἰς ὅλους τοὺς Ἕλληνας ὡσὰν διδάσκαλος. Πρῶτος εἰς ὁλονοὺς εἶσαι φιλόσοφος καὶ θαυμα‐ στός, Ἀριστοτέλη ὀμμάτιά μου. Καλῶς μοῦ ἦλθες, φρονιμότατε, ὁ‐ | |
| 10 | ποὺ ὁ νοῦς ὁ ἐδικός σου οὐδὲν τὸν ἔχει ὅλος ὁ κόσμος, ὁποὺ ἐ‐ θαύμασαν τῶν Αἰγύπτων οἱ διδάσκαλοι τὰ ποιήματά σου. Ἀμὴ δεῖ‐ ξε, ὦ διδάσκαλέ μου ἠγαπημένε μου, ψυχῆς καὶ καρδίας κομμάτιν, το πῶς ἠστέκεται ἡ Δύσις, τὸ πῶς εἰρηνεύει ὁ κόσμος, καὶ τῆς Μα‐ κεδονίας τὸ πῶς ἀναπεύεται, καὶ τὸ πῶς ἔναι ἡ μητέρα μου καὶ ἠγαπημένη μου | |
| 15 | ὁλονοῦ τοῦ κόσμου καὶ τῆς γῆς βασίλισσα ἡ Ὀλυμπιάδα, καὶ τὸ πῶς ἀκούετε διὰ τ’ ἐμᾶς εἰς τὴν οἰκουμένην ὅλην διὰ τὸ ὄνομά μου. Τάχατες πιστεύει ὅ‐ τι ἠπῆρα τὸν κόσμον ὅλον καὶ ἦλθα καὶ ἕως τὸν παράδεισον καὶ ἔσωσα ἕως τῆς γῆς τὴν ἄκραν, ὁποὺ ἐσὺ εἰς τὸ βασίλειόν σου ἔ‐ δειχνες διὰ τοὺς Μακάρους τοὺς φρονίμους; Καὶ ἐγὼ ἐσέβηκα εἰς | |
| 20 | τὸ νησίν τους καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπερπάτησα ἀτός μου καὶ εἶδα τὰ μὲ τὰ ὀμμάτιά μου ὡς καὶ τὸν Ὠκειανὸν ποταμόν, ὁποὺ τρέχει ὅλην τὴν οἰκουμένην ὁλόγυρα. Καὶ εἶπαν μου ἐκεῖ ἀπέσω ὁ Εὐαήνθης ὁ βασιλεὺς τῶν Μακάρων, ὅτι τῶν Ἑλλήνων οἱ θεοὶ οὐδὲν εἶναι ἐ‐ κεῖ, οὐδὲ οἱ ψυχές τους ὁλονῶν τῶν Ἑλλήνων, ἀμὴ εἶναι εἰς τὰ | |
| 25 | καταχθόνια τῆς γῆς εἰς τὰ χέρια τοῦ Ἅδου, καὶ ἐκεῖ κολάζουν‐ ται ἀπὸ ὁρισμὸ τοῦ μεγάλου θεοῦ Σαβαὼθ καὶ εἶναι δεμένοι ἐκεῖ”. | |
121.3 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀριστοτέλης τοὺς λόγους του, ἐξενί‐ σθη πράμα παράδοξον μέγαν καὶ εἶπεν του· “Ἀλέξανδρε, εὐχαρι‐ στῶ τὸν θεὸν τὸν ὕψιστον, ὁποὺ εἶδα καὶ ἤκουσα τὰ γλυκέα καὶ νόστιμα τὰ λόγια σου καὶ εἶδα τὴν ὡραιότηταν καὶ λαμπηδόνα τοῦ | |
| 5 | προσώπου σου. Μεγαλειότατε καὶ ὑψηλότατε Ἀλέξανδρε βασιλέα καὶ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ μέγα χονκιάρην, ὅλος ὁ κόσμος χαίρουνται καὶ εἰρηνεύουν εἰς τὸ ῥιζικόν σου. Καὶ ὁ θεὸς σοῦ ἐδώρισε τέτοιαν χάριν, ὁποὺ πούπετες ὁλοῦ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου οὐδὲν ἔ‐ δωκεν. Τῆς Μακεδονίας ὁ τόπος ἔναι χαιράμενος καὶ εὐφραινόμε‐ | |
| 10 | νος καὶ ἀνθεῖ ὠσὰν τὸ λουλούδι τοῦ κρίνου εἰς ὅλην τὴν γῆν τοῦ κόσμου ὁλονοῦ, μέγα χονκιάρη. {Καὶ ὅλος ὁ κόσμος χαίρουνται διὰ τὴν βασιλείαν σου καὶ εἰρηνεύου εἰς τὸ ῥιζικόν σου. Καὶ ὁ θεὸς σοῦ ἐδώρισεν τέτοιαν χάριν, ὁποὺ πούπετες ἀλλονοῦ ἀνθρώπου οὐ‐ δὲν τὴν ἔδωκεν} Τὸν θεὸν παρακαλοῦμε ἐξ ὅλης καρδίας νυκτὸς | |
| 15 | καὶ ἡμερὸς διὰ τὴν βασιλείαν σου. Κατοπιθεὸν τὸν θάνατόν σου ἄλλον βασιλέα αὐθέντη οὐδὲν θέλουν εὑρεῖν ὡσὰν ἐσένα, Ἀλέξαν‐ δρε. Νὰ ἠξεύρης ὅτι ἡ οἰκουμένη τοῦ κόσμου οὐδὲν ἀξιάζουν μί‐ αν τρίχαν ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τοῦ κεφαλίου σου. | |
121.4 | Ἡ κυρὰ ἡ ἐδική μου ἡ μητέρα σου χαίρεται μὲ τὴν ὑγεί‐ αν σου καλὰ καὶ πάλιν ἔχει τὴν καρδία της θλιμμένη τόσους χρόνους, ὁποὺ οὐδὲν σὲ εἶδε. Καὶ ἐβλέπει τοὺς δρόμους ἐκ τὸ πουρνὸν ἕως τὸ βραδί, πότες νὰ ἀκούση μαντάτον καλὸν διὰ τ’ ἐ‐ | |
| 5 | σένα. Καὶ εἰρηνεύοντας βασιλεύει εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ ὁ νοῦς της καθημέραν προσδιαβαίνοντας πότες μὲ τὴν θλῖψιν καὶ λέγει· ‘Ἆρα μου, θεέ μου μεγαλοδύναμε, ἰδεῖν θέλω τὸ πρόσωπον τοῦ υἱοῦ μου τοῦ μονογενῆ καὶ τῆς κύρας μου καὶ νύφης μου τῆς Ῥω‐ ξάνδρας τῆς βασίλισσας, νὰ τὴν ἐγκαλιάσω ἐκ τὸν σφόνδυλον καὶ | |
| 10 | γλυκέα νὰ τὴ χαρῆ ἡ καρδία μου καὶ νόστιμα νὰ τὴν καταφιλήσω καὶ νὰ σταθῆ ἡ καρδία μου εἰς τὸν τόπον της ἐκ τὴν χαράν μου; Καὶ παρακαλῶ σε πολλά, υἱέ μου ψυχίτζα μου καὶ φῶς τῶν ὀφθαλ‐ μῶν μου, γλυκύτατε ἰσόψυχε καὶ ὁλονεγκαρδιακέ μου ἥλιε λαμπη‐ | |
| δών, μηδὲν μὲ παρακούσης τὴν παρακαλεσίν μου, μὲ τὴν περιποθη‐ | ||
| 15 | τή μου τὴν βασίλισσα τὴν Ῥωξάνδρα νὰ σᾶς ἰδῶ, καὶ ἀπ’ αὐτοῦ ἐ‐ ὰν ἀποθάνω, θέλει σταθῆν ἡ καρδία μου. Καὶ μηδὲν παρακούσης. Καὶ ἂν οὐδὲν σᾶς βολῆν νὰ ἔλθετε ἐσεῖς πρὸς ἐμᾶς νὰ μᾶς ἰδῆτε, ὅρισε νὰ ἐλθῶ ἐγὼ νὰ σᾶς ἰδῶ καὶ νὰ εὐφρανθῆ ἡ ταπεινή μου ἡ καρδία. Καὶ ὅρισε υἱέ μου αὐθέντη τὸ πῶς νὰ ἔλθω εἰς σὲ σέναν | |
| 20 | καὶ νὰ ἀλλάξω τὴν ζωήν μου διὰ τὸν θάνατόν μου, υἱέ μου παμ‐ φίλτατε”. | |
121.5 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς λόγους, ἐθαυμάστην πολλά. Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους ὁ Ἀριστοτέλης, ἐπαραμέ‐ ρισε. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἠπῆρεν ἀπὸ τὸ χέρι καὶ ἔκατζεν εἰς τὸ γιόμα. Καὶ ὅλοι οἱ αὐθεντάδες καὶ οἱ μεγιστάνοι καὶ οἱ ἀ‐ | |
| 5 | πελάτες ἦλθαν καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ὁλονῆς ἐκάθισαν τιμητι‐ κὰ καὶ καλά. Τὸν Φιλόνην καὶ τὸν Ἀντίοχον καὶ τὸν Πτολομαῖον καὶ τὸν Σελεύκιον καὶ τὸν Φίλιππον εἰς τὸν τραπέζι τὸ ἐδικόν του τοὺς ἐκάθισε. Τὸν Ἀριστοτέλη τὸ διδάσκαλόν του καὶ τὸν Λασμετούση, τοῦ Πολυκρατούση τὸν υἱόν, ὁποὺ τὸν ἠγάπα πολλά, | |
| 10 | κοντὰ εἰς τὴν τάβλαν του τὴν βασιλικὴν τοὺς ἐκάθισε βήματα ἕξι. | |
121.6 | Καὶ ὅταν ἐμέσασαν τὸ γιόμα, ἐσηκώθην ὁ Ἀριστοτέλης καὶ ἤφερεν δῶρα πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ τῆς Ῥωξάνδρας ἤφε‐ ρεν, ὁποὺ εἶχεν ἀποστείλει ἡ μητέρα του ἡ Ὀλυμπιάδα ἡ βασί‐ λισσα. Ἤφερεν τὸν Ἀλέξανδρον στέμμα μέγα πολυτίμητον, τῆς | |
| 5 | Ῥωξάνδρας ἄλλον στέμμα, καὶ δύο ἀπανωφόρια, ἔνα τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου καὶ ἄλλον τῆς Ῥωξάνδρας μὲ χρυσομάργαρον καὶ μὲ πολυτίμη‐ τα λιθαρόπουλα ἐγκομησμένα μὲ ἀλεφάντινα κόκκαλα ἐγκομησμένα μὲ χρυσομάργαρον καὶ μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα ἐγκομησμένα· καὶ δύο φαρία ἄσπρα σελλοχαλινωμένα μὲ ἀλεφάντινα κόκκαλα ἐγ‐ | |
| 10 | κομησμένα μὲ χρυσομάργαρον· καὶ ἑκατὸ ἄλογα τοῦ σταύλου δια‐ λεκτά· καὶ ὀκτὼ χιλιάδες ἄρματα ὀρθωμένα εἰς τοῦ λέοντος τὰ πετζία· καὶ δύο κοῦπες στατὲς ἐγκομησμένες μὲ πολυτίμητα λιθα‐ ρόπουλα καὶ μὲ τρανὸν μαργαριτάριν· καὶ δύο δακτυλίδια ἀπὸ πο‐ λυτίμητον λιθαρόπουλο, τὸν ἀντράξον· καὶ κουβέρτες δύο ἀπὸ τὸν | |
| 15 | κορκόνδειλον τῶν φαρίων ἀρματωμένες μὲ χρυσομάργαρον καὶ μὲ πο‐ λυτίμητα λιθαρόπουλα. | |
121.7 | Καὶ ἡ ἐπιστολὴ τῆς μάνας του ἔγραφεν οὕτως· “Ὦ γλυ‐ κύτατέ μου καὶ ἠγαπημένε μου καὶ λαμπηδών μου ἥλιέ μου, ὀμμά‐ τιά μου, Ἀλέξανδρε βασιλέα καὶ ὁλονοῦ τοῦ κόσμου βασιλεῦ, 〈ἡ〉 ἠ‐ γαπημένη ἡ μητέρα σου, ἡ Ὀλυμπιάδα, γράφω τὴν βασιλείαν σου. | |
| 5 | Νὰ ἠξεύρης, ἀφότις ἐχωρίστηκα εἰς τὴν Μακεδονίαν τὴν βασιλείαν σου, σπλάχνος μου, παμφίλτατε υἱέ μου, ἡ καρδίτζα μου οὐδὲν ἐ‐ χάρην, ἀμὴ ἔναι σκοτισμένη καὶ πικραμένη ὁλουνοὺς τοὺς χρό‐ νους. Ἀπότις ἐχωρίστηκα ἀπὸ ἐσένα, φοβερὲ βασιλέα Ἀλέξανδρε, υἱούτζικέ μου, οὐδὲ τὸ βασίλειόν μας οὐδὲ ὁ τόπος μας ὁ βασι‐ | |
| 10 | λικὸς οὐδὲ ἡ αὐθεντία μας οὐδὲ μὲ θέλει ὠφελήσειν τὴν καρδίαν μου νὰ τήνε ἡμερώση, ὅπου τὰ ὀμμάτιά μου τόσον καιρὸν ὁποὺ δὲν σὲ εἶδα. Καὶ παρακαλῶ σε, ἂν οὐδὲν βολῆ τῆς βασιλείας σου νὰ ἐλθῆς νὰ μᾶς ἰδῆς κάν, ὅρισέ μας νὰ ἐλθοῦμε ἐμεῖς νὰ ἰδοῦμεν τὴν βασιλείαν σου. Καὶ νὰ δώση ὁ θεὸς ὁ οὐράνιος, ὀποὺ πιστεύ‐ | |
| 15 | εις καὶ ὁμολογεῖς, νὰ σὲ εὕρη ἡ γραφή μου ἐν ὑγείᾳ καὶ μεγάλῃ χαρᾷ”. Καὶ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν ἀνέγνωσεν ὁ Ἀριστοτέλης καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ἐκάθισεν εἰς τὸν τόπον του. | |
122t | Περὶ ὅταν ἐκάθισεν ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὸ σκαμνὶ τοῦ Πώρου. | |
122.1 | Ἀλέξανδρος ἐκάθετον ὁ βασιλεὺς εἰς ἕνα σκαμνὶν ὑψηλὸν καὶ θαυμαστὸν τοῦ βασιλέως τοῦ Πώρου—δώδεκα βήματα ἦτον ἀπὸ τὴν γῆν ὑψηλόν—ἀπὸ κόκκαλα ἀλεφάντινα καὶ ἀπὸ λεόντων δοντία, ἐγκομησμένον μὲ ἁγνὸν χρυσάφιν καὶ μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα | |
| 5 | καὶ μὲ τρανὸν ῥεβίθιον τὸ μαργαριτάριν. Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἕνας ἄνθρωπος ἔκλεψεν χρυσὸν μαστραμπᾶ τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ ἤ‐ κουσεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ εἶπεν· “Ὅποιος ἄνθρωπος ἔκλεψε τὸ μαστραμπά μου, ὅπου καὶ ἂν ἔναι, ὅλοι θέλουν λέγει τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου ἔναι ὁ μαστραμπὰς ὄχι αὐτουνοῦ ὀποὺ ἔναι”. | |
122.2 | Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τὸ γιόμα ἐκάθετον καὶ εἶπεν τὸν Ἀλέξανδρον τό· “Πῶς τέτοιες δουλεῖες ἐποίησες, ὀποὺ πούπετες εἰς τὸν κόσμον κανεὶς ἄνθρωπος οὐδὲν ἐποίησεν;”. Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Τρεῖς ὀνόματοι ἦσαν μετὰ μένα· ἀρχὴ κα‐ | |
| 5 | λὸν χέρι νὰ δωρίζω καὶ ἀληθινὸς ὅρκος ἀμέτρητος καὶ ἡ κρίση ἡ δίκαια εἰς τὸν κόσμον”. Καὶ τότες τὸν ἀρχίρισεν νὰ τοῦ δείχνη, ὅσα ἐποίησεν εἰς ὅλον τὸν κόσμον καὶ τὸ πῶς μεγάλους βασιλεῖς ἐπάταξε καὶ ἐχάλασεν. | |
122.3 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀριστοτέλης ἐξενίστην τοὺς λόγους του καὶ πάλιν ἠρώτησεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ τό· “Ποῦ ἔχεις τὸ μάλαμαν καὶ τὸ βλησίδιν σου, ὁποὺ ἠπῆρες εἰς ὅλην τὴν γῆν, καὶ ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς ποῦ τὰ ἔχεις;”. Καὶ αὐτὸς ἐτήρησε πρὸς τοὺς | |
| 5 | αὐθεντάδες καὶ πρὸς τοὺς ἄρχοντές του καὶ εἶπεν του· “Ἠγαπημέ‐ νοι οἱ ἐδικοί μου καὶ συντρόφοι μου ἐτοῦτοι εἶναι τὸ μάλαμά μου καὶ τὸ βιστιάρι μας τῶν βασιλέων τὸ χρυσάφιν, καὶ τὸ βιστιάριν καὶ τὸ βλησίδιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὁλόκαρδα μὲ τὸν βασιλέαν τους”. | |
122.4 | Ἀριστοτέλης τὸν εἶπεν· “Ἰδές, Ἀλέξανδρε, καὶ ἐνθυμή‐ σου μήνα ποιήσης τέκνον”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Οὐδὲν | |
| σᾶς θέλω ἀφήσειν ἐγὼ εἰς τὴν Μακεδονίαν υἱόν. Ἀμὴ ἀφήνω σας μεγάλην ὕψωσιν καὶ τιμὴν εἰς τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου ὁλονοῦ πρώ‐ | ||
| 5 | τους, νὰ μὲ θυμᾶσθε ἕως τὴν ζωήν σας τὰ καλά μου ἔργα, ὁποὺ σᾶς ἐποίησα, ὅταν θέλω ἀποθάνη”. | |
122.5 | Καὶ τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐζύγωσεν ἕνας ἐδικός του καὶ εἶ‐ πεν τοῦ Ἀλεξάνδρου· “Καλὸν ἔναι, αὐθέντη, τοὺς βασιλεῖς νὰ ῥίξης βλησίδιν καὶ νὰ τοὺς λογαριάσης, νὰ ἠξεύρης τὸ τιποτές σου”. Ἀλέξανδρος τὸν ἀπεκρίνθη· “Ὁ Κρίσης ὁ βασιλεὺς τῆς | |
| 5 | Λεντίας τίποτες καλὸν καὶ τιμὴν οὐδὲ ἐποίησεν τὸ χρυσάφιν, ὁ‐ ποὺ εἶχεν μαζωμένον· ἄλλοι τὸ ἐκέρδισαν”. Καὶ πάλιν τὸν εἶπεν· “Βασιλέα Ἀλέξανδρε, καλὸν ἔναι νὰ ἐπαίρνωμε λιζάτον πλεώτερον ἐπὶ τοὺς βασιλεῖς καὶ ἐπὶ τὸν κόσμον ὅλον”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἀπεκρίνθη καὶ εἶπεν· “Τριμμένον ξύλον δύναμιν οὐδὲν ἔχει. | |
| 10 | Ὡσὰν καὶ τὴν καρδίαν τοῦ κραμπίου, ἀφότις τὴν ἐπάρεις, ἐγλή‐ γορα τρώγεται, οὕτως εἶναι καὶ οἱ λόγοι σου ἀνωφέλετοι”. | |
122.6 | Ἀλέξανδρος εἰς τὴν χαρὰν καὶ τὴν φιλίαν αὐτὴν ἕ‐ ναν ἀπὸ τοὺς μεγιστάνους τὸν εἶδεν γέροντα ἀπὸ τὴν Περ‐ σίαν, ὀποὺ ἔβαφε τὰ γένεια του, πάντοτε νὰ φαίνεται νέος, καὶ εἶπεν του {Ἀλεξάνδρου}· “Ὦ ἠγαπημένε μου καὶ ἐγκαρδιακέ μου | |
| 5 | Μελισύρε, ἐὰν τίποτες σοῦ κάμη ἡ βαφὴ καλὸν καὶ δυναμώσουν τὰ γόνατά σου, καλὸν ἔναι καὶ νὰ βάφης τὰ γένεια σου, νὰ φαίνεσαι νέος. Καὶ δύναμιν οὐδὲν σοῦ κάμνει τίποτες ἀμὴ ἠβλέπεις τὰ γέ‐ νεια σου μαῦρα καὶ σοῦ φαίνεσαι ὅτι εἶσαι πάντα νέος, νὰ μη‐ δὲν σὲ δώση ἔξαφνα θάνατος καὶ ἀποθάνης”. Καὶ οἱ ἄρχοντες ὡς | |
| 10 | ἤκουσαν τοὺς λόγους του, ἐγέλασαν πολλά. | |
122.7 | Καὶ οὑκάποιος ἄνθρωπος μέγας ἦτον εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἦτον πολλὰ σκιαστάρης. Εἰς πᾶσα πόλεμον ὅλον ἔφευγεν καὶ εἶχεν τὸ ὄνομάν του Ἀλέξανδρος. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπε· “Ἐ‐ σύ, ἄνθρωπε, ἢ ἄλλαξε τὸ ὀνομά σου ἢ ποίησε καὶ ἐσὺ τὸ ἔργον | |
| 5 | σου, ὅτι ἔναι μεγάλη ἐντροπή”. | |
123t | Περὶ ὅταν ἤφεραν τοὺς κλέφτες τοῦ Ἀλεξάνδρου. | |
123.1 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἤφεραν τοῦ Ἀλεξάνδρου τρεῖς χι‐ λιάδες κλέφτες καὶ εἶπαν του· “Ὅρισε νὰ τοὺς κρεμάσουν”. Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀποκρίνθην· “Ἀφότις εἶδαν τὸ πρόσωπον τὸ ἐδικόν μου, οὐδὲν ἔχου〈ν〉 νὰ χαθοῦν. Τοὺς κριτάδες ἔναι δομένο νὰ | |
| 5 | σκοτώνουν καὶ τὸν βασιλέα ἔναι δομένον νὰ ἐλεημονᾶ καὶ νὰ συμ‐ παθῆ”. Καὶ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἐποίησάν τους ἐδικούς του κυνηγούς. | |
123.2 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἤφεραν τὸν Ἀλέξανδρον ἔναν ἄνθρωπον ἀπὸ τὴν Ἴντια δοξιώτην καὶ ἤλεγαν ὅτι τίτοιος δοξιώτης ἔναι, ὅτι ἐ‐ πὶ τὸ δακτυλίδιν διαβάζει τὴν σαγίταν του. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ὅρισε νὰ δοξεύση καὶ αὐτὸς οὐδὲν ἠθέλησε νὰ πιάση τὸ δοξάριν | |
| 5 | του καὶ ὅλοι τὸν ὀνείδισαν πολλά, μήνα δοξεύση· καὶ οὐδὲν τοὺς ἤκουσεν. Ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισε νὰ κόψουν τὸ κεφάλιν του. Ἀρ‐ χόντας νὰ ποιήσου〈ν〉 τὸν ὁρισμὸν τοῦ αὐθεντὸς ἀμὴ καὶ εἶπαν του· “Ἄνθρωπε, διὰ μίαν δοξέαν διατί χάνεις τὸ κεφάλιν σου;”. Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀποκρίνθη· “Ἔχω τώρα δέκα μέρες, ἀφότις τὸ δοξάριν μου | |
| 10 | οὐδὲν ἐπίασα εἰς τὰ χέρια μου καὶ ἐσκιάσθη〈ν〉 εἰς τὸν βασιλέαν ὀμπρὸς νὰ μηδὲν ἀστοχήσω καὶ χάσω τὸ ὄνομά μου”. | |
124t | Περὶ ὅταν ἤφεραν τὸν δοξιότην εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ὀμπρός. | |
124.1 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐπαίνεσε τοὺς λόγους | |
| του καὶ μὲ μεγάλην τιμὴν τὸν ἐπροβόδησεν. | ||
124.2 | Καὶ αὐτοῦ ἕνας στρατιώτης ἐζύγωσεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν· “Πανυψηλότατε βασιλέα τοῦ κόσμου ὁλονοῦ Ἀλέξανδρε, ἔχω θυγατέραν μονογενὴν καὶ παρακαλῶ σε θέλω νὰ τὴν πανδρεύσω καὶ δό μου προίκα”. Καὶ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔδωκάν του | |
| 5 | χίλια τάλαντα. Καὶ αὐτὸς εἶπεν του· “Βασιλέα, πολλὰ μοῦ εἶναι, φοβερὲ βασιλέα”. Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Τοῦ βασιλέως τὰ δῶρα πολλὰ θέλουν νὰ εἶναι”. | |
124.3 | Καὶ αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν Ἀριστοτέλην τὸν ἐδικόν του ἐδώρισεν ἔναν στέμμα καὶ ἀπανωφόριν μέγαν τοῦ Πώρου τοῦ βα‐ σιλέως τῆς Ἴνδιας καὶ δέκα χιλιάδες χρυσὰ τάλαντα καὶ τρεῖς χιλιάδες μόδια μαργαριτάριν. Καὶ ἐποίησέν τον καὶ βασιλοπάτο‐ | |
| 5 | ραν εἰς ὅλους τοὺς αὐθεντάδες καὶ ἐπροβόδησέ τον ὀπίσω εἰς τὴν Μακεδονίαν εἰς τὴν μητέρα του. Καὶ ὅρισέν του νὰ φέρη τὴν μάνα του πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον, τὴν Ὀλυμπιάδα εἰς τὴν Αἴγυπτον εἰς τὴν Παλαιστίνην εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον. Ὁ Ἀλέξανδρος αὐτοῦ ἦλθεν καὶ ἀπέμεινε μὲ τὴν Ῥωξάνδρα τὴν βασίλισσα. | |
124.4 | Καὶ αὐτοῦ ἦλθεν ἕνας ἄνθρωπος εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν του· “Αὐτοῦ καμπόσες ἡμέρες ἔχω, ὁποὺ ἐκυνήγουν ἐπὶ τὴν ἄκραν τοῦ ποταμοῦ Τίγρη καὶ ηὗρα κρυφὸν βιστιάριν πολὺν χρυσά‐ φιν. Καὶ ἂν ὁρίσης, ἔλα τὸ ἰδῆς”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐγέλασεν | |
| 5 | καὶ εἶπεν του· “Ὄλον τὸ χρυσάφιν εἰς τοῦ θεοῦ τὰ χέρια ἔναι· καὶ ἂν ἤθελε ὁ θεὸς ἐμένα νὰ τὸ δώση, ἤθελεν μοῦ τὸ δώσειν· ἀμὴ ἀφότις σοῦ τὸ ἔδωκε ἐσένα, σύρε ἔχε το”. Καὶ αὐτὸς τὸν εἶπεν· “Ἀλέξανδρε, ὅσο ἤθελα ἐγώ, ἐπῆρα. Ὅσον ἀπέμεινεν, ἂς τὸ ἐπάρη ἡ βασιλεία σου· πολλὰ ἔναι ἀρίφνητον. Ἐγὼ δύο ἡμέρες | |
| 10 | καὶ δύο νύκτες ὅσον ἤθελα ἐπῆρα”. Ὁ Ἀλέξανδρος ὡς εἶδεν τὸ | |
| παράδοξον, ἐκαβαλλίκευσεν καὶ ὑπῆγε ἐκεῖ, καὶ ηὗρεν πολὺ πράγ‐ μα χρυσάφιν καὶ εἶπεν· “Μὴ εἶναι τοῦ Ταρείου τὰ κρυψίμια τὸ χρυσάφιν;”. Καὶ ὅρισε τὰ φουσάτα του καὶ ἐμοίρασαν τὸ χρυσάφιν ὅλον. Καὶ οὕτως ἐγίνην. | ||
125t | Περὶ ὅταν ἦλθε ἡ Ὀλυμπιάδα ἀπὸ τὴν Μακεδονία. | |
125.1 | Καὶ αὐτοῦ ἡ Ὀλυμπιάδα ἡ βασίλισσα, ἡ μητέρα τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου τοῦ βασιλέως, ἦλθεν ἀπὸ τὴν Μακεδονία. Ὁ Ἀλέξαν‐ δρος ὅλους τοὺς βασιλεῖς καὶ τοὺς αὐθεντάδες καὶ ὅλους τοὺς ἄρχοντες καὶ ὅλον τὸ φουσάτον ὄρθωσεν ἔμορφα καλὰ πρὸς τὴν | |
| 5 | συναπάντησιν τῆς μητέρας του. Ἐξέβησαν τὰ συρτά του ὅλον εἰς χρυσὲς σέλλες σελλοχαλινωμένα καὶ τρουμπέτες τρανές, ὁποὺ ἐ‐ λαλοῦσαν, καὶ ἀνακαράδες ζυγὲς τετρακόσιες, καὶ ὄργανα πολλὰ καὶ πολλὲς ψαλτῆρες μουσικά. Καὶ αὐτὲς τὲς ὄρθωσες ἐποίησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἁμάξιν ὁλόχρυσον μὲ λιθαρόπουλα καὶ μὲ μαρ‐ | |
| 10 | γαριτάριν ἐγκομησμένον. Καὶ ὑπηγαίνοντας ἀπόστειλεν τὴν Ῥωξάν‐ δρα τὴν βασίλισσαν ὀμπρὸς εἰς τὴν μητέρα του καὶ χίλιες ἀρχόν‐ τισσες μὲ ταύτην μὲ μεγάλην τιμήν. | |
125.2 | Καὶ ὡς τὴν εἶδεν ἡ βασίλισσα ἡ Ὀλυμπιάδα, ἐχάρηκεν πολ‐ λά. Καὶ ἔβλεπε τὴν ὡραιότητάν της καὶ ἐξενίζετον τὴν ἐμορφά‐ δαν τοῦ προσώπου της καὶ τὴν φρόνεσίν της. Καὶ ἀρχίρισε νὰ τὴν θε‐ ραπεύεται καὶ νὰ τὴν καλολογᾶ καὶ νόστιμα νὰ τὴν καταφιλῆ καὶ | |
| 5 | ἔσφιξέν της πρὸς τὴν καρδίαν της καὶ εἶπεν της· “Ὦ ψυχή μου καὶ ἠγαπημένε μου κόσμε μου καὶ τὰ ὀμματιά μου καὶ περιποθητή | |
| μου Ῥωξάνδρα θυγατέρα, καὶ δόξα τῷ μεγαλοδυνάμῳ θεῷ, ὁποὺ ἔδωκεν ὁ θε‐ ὸς καλὸν σύντροφον τοῦ Ἀλεξάνδρου”. Καὶ ἡ Ῥωξάνδρα ἡ βασίλισ‐ σα τὴν ἀπεκρίθη· “Καλῶς μᾶς ἦλθες τοῦ μεγάλου καὶ ὑψηλοτάτου | ||
| 10 | καὶ φοβεροῦ βασιλέως Ἀλεξάνδρου, ἡ κυρά μου ἡ μητέρα του καὶ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ ἀπὸ Ἀνατολῆς ἕως Δύσης καὶ ἀπὸ Νότον ἕως Βορρᾶν ἡ βασίλισσα Ὀλυμπιάδα ἀφεντριά μου”. Καὶ ἔτζι ἐσέ‐ βησαν εἰς τὸ ἁμάξιν τὸ χρυσὸν καὶ ἐκίνησαν. | |
125.3 | Ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ἐσυναπάτηξεν εἰς παράξενα καὶ θαυμαστὰ παρστάρια μὲ ὅλον τὸ φουσάτον καὶ μὲ τοὺς μεγιστάνους καὶ μὲ τοὺς βασιλεῖς ὅλους. Καὶ ὅλοι εἰς τρανὰ ἄλογα ἐκαβαλ‐ λίκευαν οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ αὐθεντάδες καὶ ὅλοι μὲ τὰ φουσάτα | |
| 5 | τους εἶχαν στέμματα εἰς τὰ κεφαλιά τους καὶ ὅλοι εἰς χρυσὲς σέλλες ἐγκομησμένες ἐκαβαλλίκευαν. Καὶ τὸ τάγμα τῶν Μακεδόνων ἦτον φαρία, ὁποὺ ἐκαβαλλίκευαν, καὶ ἔρχετον ὁ χλιμιτρισμὸς τῶν ἀλόγων ἕως καὶ τῆς γῆς αὐτῆς ἐβάρειεν. Καὶ εἰς τὰ κεφαλιά τους ἐβαστάζαν περσικὰ σκιάδια καὶ τὰ ἀπανωφοριά τους τῶν Φοι‐ | |
| 10 | νίκων ἡ φορεσία. Καὶ ὅλοι εἶχαν φτερὰ ἀπὸ στρατοκάμηλον καὶ ἀπανώθεον τὰ σκιάδιά τους στεφάνια. Καὶ ὅταν κοντὰ ἐμαζώθηκαν, τότες οἱ δύο βασίλισσες ἐξέβησαν ἀπὸ τὸ χρυσὸν τὸ ἁμάξι καὶ πεύκια μεγάλα ἅπλωσαν ἐπὶ τὸν κάμπον καὶ αὐτοῦ ἐστάθηκαν καὶ ἐκαρτεροῦσαν τὸν Ἀλέξανδρον. | |
125.4 | Ἀλέξανδρος ἀπὸ μακρέα μὲ τοὺς μεγιστάνους ὅλους ἐπέ‐ ζευσαν ἀπὸ τὰ ἄλογά τους καὶ ἐγλήγορα ἐπήγαινεν πρὸς τὴν μη‐ τέρα του. Καὶ ἐπίασέ τον ἐκ τὸν σφόνδυλον καὶ γλυκέα καταφι‐ λεῖ τον καὶ εἶπε του· “Καλῶς σὲ ηὗρα, υἱέ μου καὶ τοῦ κόσμου | |
| 5 | ὁλονοῦ Ἀλέξανδρε βασιλέα”. Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους, ὑ‐ πῆγαν πρὸς τὴν κατούνα τους. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐκαβαλλίκευεν | |
| τὸ ἄλογόν του τὸ Βουκέφαλον κουβερτιασμένον ὅλην χρυσὴν κου‐ βέρταν μὲ χρυσομάργαρον καὶ μὲ πολυτίμητα λιθαρόπουλα καὶ ῥε‐ βιθέϊνον μαργαριτάριν κουβερτιασμένον. Καὶ εἰς τὸ κεφάλιν του | ||
| 10 | εἶχεν καραούσιν πέρσικον ἐγκομησμένον καὶ ἀπανωθεόν του εἶχεν τὸ στεφάνιν τῆς Κληντέρβης τῶν Ἀμαζόνων τῆς βασίλισσας καὶ εἰς τὸ στεφάνιν εἶχεν περιχρυσιωμένα 〈πτερὰ〉 ἀπὸ στρατηγοκάμη‐ λον. Καὶ ἦτον αὐτοῦ ἔμορφη καὶ ὡραία καὶ πολυτίμητη θεωρία· εἰς ὅλον τὸ μάζωμα αὐτόν, ὁποὺ ὑπήγαινα〈ν〉, πανέμνοσται ἦτον. Ἐποί‐ | |
| 15 | ησαν τάγματα ἀράδας ἐπὶ τὸν κάμπον ἐκεῖνον, πᾶσα φλάμπουρο μὲ τὸ ὄργανό του. Καὶ κοντὰ εἰς τὸν βασιλέα τὸν Ἀλέξανδρον ἦσαν ἑκατὸ ὁλόχρυσα 〈φλάμπουρα〉 καὶ ἑκατὸ ζυγὲς ἀνακαράδες λαλοῦντας τὸν δρόμον καὶ τὰ νόστιμα τὰ ὄργανα, ὁποὺ ἦσαν φωνὲς ὑψηλὲς χαμηλὲς ἑκατὸ ὀκδο‐ ήντα, ὁποὺ τὸ ὀφθὶν τοῦ ἀνθρώπου πούπετες οὐκ ἤκουσεν, καὶ | |
| 20 | ὁ νοῦς πᾶσα ἀνθρώπου ἐθαυμάζετον καὶ ἀπὸ τὸν ἔκτυπον τῶν ὀρ‐ γάνων καὶ τὸν χλιμιτρισμὸν τῶν ἀλόγων πᾶσα γλώσσα ἐξενίζετον τὴν ὡραιότηταν. | |
125.5 | Καὶ ἔτζι ἔφθασαν εἰς τὸ πεσιμόν τους καὶ ὅρισεν καὶ ἐκάθισαν εἰς τὸ γιόμα. Ὁ Ἀλέξανδρος ἐκάθισεν εἰς τὸ μέγα τὸ θρονὶν τὸ βασιλικόν, ὁποὺ ἦτον ὁλόχρυσον. Καὶ ἀπὸ τὴν δεξιάν του τὴν μερέαν ἐκάθισεν ἡ μητέρα του, καὶ ἀπὸ τὴν ἀριστεράν | |
| 5 | του ἡ Ῥωξάνδρα ἡ βασίλισσα. Καὶ αὐτοῦ ἐχάρηκε καὶ εὐφράνθησαν πολλά. Καὶ αὐτοῦ ἀρχίρισεν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ δείχνη τοὺς πολέ‐ μους τοὺς μεγάλους, ὀποὺ εἶχεν ποιήσειν μὲ τὸν Τάρειον τῆς Περσίας τὸν βασιλέαν καὶ μὲ τὸν Πῶρον τῆς Ἴνδιας τὸν βασιλέ‐ αν καὶ μὲ τοὺς ἄλλους βασιλεῖς τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης. | |
| 10 | Ἐτοῦτα ὡς ἤκουσεν ἡ Ὀλυμπιάδα ἡ βασίλισσα ἐθαυμάζετον τὸ πῶς ὁ μεγαλοδύναμος ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ὁ παντοκρά‐ | |
| τορας Σαβαώθ {ὁποὺ} τὸν ἐβόθησεν. Καὶ ἔτζι ὅρισεν ὁ Ἀλέξαν‐ δρος καὶ ἐκτύπησαν τὲς τρουμπέτες, ὁποὺ ὀνομάζουνται σερσίνια μέλη. Καὶ τέτοια εἶναι αὐτὰ τὰ ὄργανα· τρεῖς χιλιάδες φωνὲς | ||
| 15 | εἶχαν, πᾶσα μία κατὰ τὴν τάξιν της ὑψηλὲς καὶ χαμηλὲς καὶ χον‐ τρὲς φωνές. Καὶ τόσον ἦσαν παράξενες τῆς χαρᾶς καὶ τῆς λύπης, ὁποὺ πᾶσα εἷς ἤκουεν τὴ νοστιμάδαν τους, ὁποὺ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώ‐ που ἐξεχάνετο ἀπὸ τὴν χαρὰν καὶ τὴν θλῖψιν τῆς καρδίας. Καὶ ἐχάρηκαν χαρὰν μεγάλη. | |
125.6 | Ὁ βασιλεὺς Ἀλέξανδρος μὲ τὴν μητέρα του τὴν Ὀλυμπι‐ άδα ἐσηκώθηκαν ἀπὸ τὰ χρυσὰ θρονία. Οἱ βασίλισσες ὑπῆγαν εἰς τὴν τέντα καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν τῶ νέων τῶ πρωτοπαλλη‐ καραίων καὶ χρυσοπτερνιστηράτων νὰ παίζουν τὲς κονταρές, ὀμ‐ | |
| 5 | προστέν του νὰ ἐκτυπᾶ ἕνας τὸν ἄλλον. Ὅλην τὴν ἡμέραν ἐτόρ‐ νευαν τὲς κονταρές, καὶ ἄλλην ἡμέραν ὅρισεν εἰς τὰ σκιάδια. Τὴν τρίτον ἡμέραν οὑκάποιον παιγνίδιν ἔπαιξαν, ὁποὺ ὀνομάζε‐ τον καρούχα· ὄμορφον καὶ παράξενον καὶ θαυμαστὸν ἦτον. | |
125.7 | Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐζύγωσαν δύο πρωτοκαβαλλαραῖοι εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν νὰ παρακαλέσουν τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον νὰ ὑπάγου νὰ ἰδοῦν τὴν μητέρα τους. Αὐτουνοὺς ὁ Ἀλέξανδρος πολλὰ τοὺς ἠγάπα, ὅτι τοὺς εἶχεν ἀναθρέψειν ἀπὸ | |
| 5 | μικρόθες, καὶ ἦσαν οἱ δύο ἀδελφοὶ ἐνκαρδιακοί. Καὶ ἡ μάνα τους ἦτον εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ εἶχαν πολλοὺς χρόνους, ὁποὺ οὐδὲν εἶδαν τὴν μητέρα τους. Ἐκείνη πάντοτε συχνὰ μαντάτα τοὺς ἀ‐ πόστειλεν νὰ ὑπηγαίνουν εἰς τὴν Μακεδονίαν νὰ ἰδοῦν τὴν μητέ‐ ρα τους. Καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὁποὺ εἶχαν, | |
| 10 | οὐδὲν ἠμποροῦσα νὰ χωριστοῦν ἀπὸ τὸν βασιλέαν τους, καὶ {ἦσαν} χρόνους πολλοὺς οὐδὲν εἶχαν ἰδεῖ τὴν μητέρα τους· τέ‐ | |
| τοια δυνατὴν ἀγάπη, ὁποὺ τοὺς ἀγάπα ὁ Ἀλέξανδρος, οὐδὲν ἠμπο‐ ροῦσα〈ν〉 νὰ χωριστοῦν ἀπ’ αὐτόν. | ||
125.8 | Ἰδόντας ἡ μητέρα τους ἡ Μήγεβρα ὅτι ἀπὸ μεγάλην τι‐ μὴν καὶ ἀγάπην, ὁποὺ εἶχαν, οὐδὲν ὑπήγαινα νὰ τὴν ἰδοῦν, ἔνα ἔργον θαυμαστὸν ἐκάθισεν καὶ ἐποίησεν πράγμα μέγα, γλύκι‐ σμα τοῦ φαρμακίου. Μὲ τὰ βοτανικά της τέχνην ἔκαμεν ἡ ἀφορισμέ‐ | |
| 5 | νη καὶ ἔσμιξεν τὸ φαρμάκιν εἰς τὸ γλύκισμα, ὁποὺ ὀνομάζετον σερέφνεον. Καὶ αὐτὴν τὴν τέχνην ἐποίησεν ἡ ἀφορισμένη ἡ μητέ‐ ρα τους ἡ Μήγεβρα, καὶ ἀπόστειλέν το τοὺς υἱούς της. Καὶ ἔ‐ γραψεν καὶ ἐπιστολὴν καὶ τοὺς ἐπροβόδησεν ἀντάμα, καὶ ἦτον οὕτως· “Εἰς τοὺς γλυκυτατούς μου υἱοὺς καὶ περιποθητούς μου καὶ ὡραι‐ | |
| 10 | οτατούς μου καὶ πανεμορφούς μου, τὸν Λευκαδούσην καὶ τὸν Βρυ‐ ονούσην, ἡ ἀγαπημένη σας μητέρα, ἡ Μήγεβρα. Ἠξεύρετε καλὰ τὰ σπλαχνικά μου παιδία μου, ἐδῶ τώρα ἔχω εἴκοσι χρόνους, ἀ‐ φότις οὐδὲν σᾶς εἶδα τὰ λαμπρά σας πρόσωπα. Καὶ πολλὲς φορὲς ἐγὼ σᾶς ἔγραψα νὰ ἐλθῆτε νὰ σᾶς ἰδῶ καὶ ἐσεῖς μὲ ἀποστείλετε | |
| 15 | καὶ λέγετε ὅτι· ‘Ἐμεῖς ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Ἀλεξάνδρου οὐδὲν ἠμποροῦμε νὰ χωριστοῦμεν‘. Καὶ νὰ ἠξεύρετε, παιδία μου, ὅτι ὅλη ἡ αὐθεντία καὶ τὰ βασίλεια καὶ ἡ δόξα ἔναι εἰς τὸν τόπον ἐτοῦτον, καὶ ἐσεῖς εἶστε εἰς ξένον τόπον, ὁποὺ νὰ χαθῆτε. Καὶ τὸ βιστιάρι σας καὶ τὸ χρυσάφι σας ἔχετε ἐδῶ καὶ ἠστέκεται ἔ‐ | |
| 20 | ρημον. Καὶ δίδω σας ἀφορεσμὸν καὶ ὅρκον εἰς τὸ γάλα, ὁποὺ σᾶς ἀνάθρεψα, νὰ ἐλθῆτε νὰ μὲ ἰδῆτε. Καὶ ἂν οὐδὲν σᾶς ἀφήνη ὁ Ἀ‐ λέξανδρος, τὸ γλύκισμα, ὁποὺ σᾶς ἀποστέλλω, τὸν ῥεφικόν, δότε τού το νὰ τὸ φάη εἰς τὸ γιόμα τοῦ Ἀλεξάνδρου· εἰς αὐτὴν τὴν ὤραν σᾶς θέλει ἀφήσειν νὰ ἐλθῆτε”, ὁποὺ νὰ ἔναι ἀφορεσμένη ἡ | |
| 25 | Μήγεβρα ἀπὸ τὸν θεὸν τὸν παντοκράτορα Σαβαὼθ καὶ ἀπὸ τὴν παρ‐ θένο θεοτόκον. | |
125.9 | Ὁ Λευκαδούσης καὶ ὁ βρυονούσης τὴν ἐπιστολὴν τῆς μη‐ τέρας του〈σ〉 ἀνάγνωσαν καὶ ὀνείδισάν την καὶ ἐγέλασαν. Καὶ ὁ Βρυ‐ ονούσης ὡς ἀνάγνωσεν τὸ πιττάκιν, καὶ ἠπῆρεν τὸ γλύκισμα καὶ ἐφύλαγέ το. Ὁ Λευκανδούσης τὸν εἶπεν· “Ῥίξε τὴν ὀργὴν τοῦ θε‐ | |
| 5 | οῦ ἀπὸ τὸν ἐμαυτόν σου, τίποτες καλὸν οὐδὲν μᾶς θέλει ποιή‐ σειν”. Ἦτον ὁ Λευκαδούσης πρωτοστράτορας τῶν φαρίων τοῦ Ἀ‐ λεξάνδρου, αὐτὸν τὸν Βρυονούσην πρωτοκερνάτορας τοῦ βασιλέως, τοῦ Ἀλεξάνδρου· αὐτὸν εἶχεν ἐνεμπιστεμένον, ὁποὺ ἐκέρνα μὲ τὰ χέρια του. Ἦτον ὁ Βρυονούσης ὁ πονηρὸς διάβολος καὶ ἐφύ‐ | |
| 10 | λαγεν τὴν δημηγερσίαν εἰς τὴν καρδίαν του ὡσὰν ὁ Ἰούδας τὸ δόλιον φίλημα. | |
125.10 | Ὁ Βρυονούσης πολλὲς βολὲς εἶχεν ζητήσει τὴν Μακεδο‐ νίαν ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον νὰ τοῦ δώση νὰ τὴν ἀφεντεύη. Ὁ Ἀ‐ λέξανδρος τὸν εἶπεν· “Ὅλα τὰ βασίλεια τῆς γῆς ὅλης θέλω μοι‐ ράσειν, τὴν Μακεδονίαν τινὸς οὐδὲν τὴν θέλω δώσειν, ἕως τὴν | |
| 5 | ζωήν μου θέλω τὴν ὁρίσει ἀτός μου. Καὶ ἀφότις ἀποθάνω ἐγώ, ἂς τὴν ὁρίση εἴ τινος τὴν δώση ὁ θεὸς καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ ῥι‐ ζικὸν καὶ τὸ ἀκονητὸν τὸ σπαθίν”. | |
125.11 | Ὁ Βρυονούσης εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἐφύλαγεν πάντοτε δόλον εἰς τὴν καρδίαν του, τὸ γλύκισμα τὸ φαρμακωμένον. Ἐδια‐ σκέλισε βήματα δύο καὶ ἤθελε νὰ τοῦ τὸ δώση. Καὶ ἐτήρησεν τὸ λαμπρὸν τὸ πρόσωπον καὶ οὐδὲν τοῦ τὸ ἔδωκεν. Καὶ ἐφύλαξέ το | |
| 5 | χρόνους ἑπτὰ καὶ οὐδὲν ἠμπόρεσε νὰ τὸ φαρμακώση. Καὶ ὁ Λευκαν‐ δούσης οὐδὲν τὸν ἄφηνε νὰ τὸν ποτίσην, ἀμὴ ἔλεγε· “Φοβήσου τὸν θεόν, ὦ ἄνθρωπε. Μηδὲν χάνης ἔμνοστον καὶ ὡραῖον καὶ ὄμορ‐ φον καὶ ἀνδρειωμένον ἄνθρωπον, ὁποὺ βασιλεῖς καὶ οἱ αὐθεντά‐ δες τῆς γῆς ὅλης ἐθαύμασαν τὴν φρόνεσίν του καὶ τὰ ποιήματά | |
| 10 | του καὶ τὴν ἀνδραγαθίαν του τὴν μεγάλην τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ὅ‐ λοι οἱ Πέρσηδες ἐθαύμασαν τὴν φρόνεσή του καὶ τὰ ποιήματά του, καὶ τῆς Ἴνδιας τὰ φουσάτα καὶ ὅλος ὁ κόσμος ἀποκάτου τὸν ἥλιον ἐτρόμαξεν, ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις, Ἄρ〈κ〉τος καὶ Με‐ σημβρία. Καὶ ἂν ἐσὺ χάσης αὐτόν, ἀδελφέ, ὅλος ὁ κόσμος τῆς | |
| 15 | γῆς ἐκ τὸν θάνατον τοῦ Ἀλεξάνδρου θέλει ταραχθῆν”. | |
125.12 | Καὶ ἤθελεν ὁ Λευκανδούσης νὰ τὸ δείξη τοῦ Ἀλεξάν‐ δρου, τὸ πὼς θέλει ὁ ἀδελφός του νὰ τὸν φαρμακώση. Καὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπην τὴν πολλήν, ὁποὺ εἶχε πρὸς αὖτον, οὐδὲν τὸν ἤθελε πιστεύσει ὁ Ἀλέξανδρος ὅτι τὸν ἀγάπα πολλά. Πάλιν ἐβουλεύτην | |
| 5 | νὰ δείξη τὸν Πτολομαῖον, ἀμὴ ἐδοκήνθη καὶ εἶπεν πρὸς τὸν ἐ‐ μαυτόν του· “Ἂν σκοτώσουν τὸν ἀδελφόν μου, σκοτώσει θέλουν καὶ ἐμέναν ἀντάμα”. Καὶ πάντοτες ἐμάλωνεν τὸν Βρυονούσην καὶ ἀ‐ τὸς οὐδὲν τὸν ἤκουεν. Ἀμὴ καλὰ λέγει ἡ παραβολή· “Τοῦ ἀγνώ‐ στου τοῦ ἀνθρώπου ὁ θεὸς οὐδὲν μετέχει, ὅτι ἔχει δόλον εἰς τὴν | |
| 10 | καρδίαν του, καὶ εἰς τὴν ἀγαθὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου ὁ θεὸς κα‐ τοικεῖ, ὥσπερ καὶ ὁ δαίμονας εἰς τὸν πονηρὸν ἄνθρωπον κατοι‐ κεῖ”. Ὥσπερ ἡ πονηρὴ γυναίκα ἐπαρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ θεοῦ, ἐ‐ ξορίσθησαν τὴν τρυφὴν τοῦ παραδείσου. Ὁ Σολομὼν ὁ φρόνιμος εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὁ μέγας βασιλέας ἀπὸ πονηρὴν καὶ κακὴν γυ‐ | |
| 15 | ναῖκα ἐξέπεσεν ἀπὸ τὴν φρόνεσίν του. Ὁ Σαψών, ὁποὺ ἦτον ὁ δυνατώτερος εἰς τὴν γῆν ὅλην, ἀπὸ πονηρὴν γυναῖκα ἐχάθη. Ὁ Ἰωσὴφ ὁ πάνκαλος ἀπὸ δολωμένην καὶ πονηρὴν γυναῖκαν ἐφυλακώ‐ θη πολλά. Καὶ αὐτοῦ τὸν μέγαν Ἀλέξανδρον τὸν βασιλέα ἀπὸ κά‐ μωμα γυναικὸς ἔρχεται ὁ θάνατος. Εἰς μίαν ἡμέραν ὁ Ἀλέξανδρος | |
| 20 | ἐποίησεν φιλία μεγάλη τοὺς βασιλεῖς καὶ τῆς στρατείας ὁλονῆς. | |
126t | Περὶ ὅταν ἦλθε τὸ λιζάτον. | |
126.1 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἦλθαν ἀπὸ ὅλην τὴν οἰκουμέ‐ | |
| νη δῶρα καὶ λιζάτον τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλεξάνδρου. Καὶ αὐτὸ τὸ γιόμα πολλὰ ἐχάρηκεν. Καὶ εἶχεν μίαν κούπα τρανὴ στατὴ ἀπὸ πολυτίμητον λιθάριν, ἀπὸ ἀντράξιν, καὶ μετ’ αὐ‐ | ||
| 5 | τὴν τὴν κούπαν πάντοτες ἔπινεν ὁ Ἀλέξανδρος. Καὶ τότες ὁ Ἀ‐ λέξανδρος τὴν βασίλισσα τὴν γυναῖκα του τὴν Ῥωξάνδρα ἐχαιρέ‐ τισε †τράβιτζα† μὲ τὴν κούπαν αὐτήν. Ὁ Βρυονούσης οὐδὲν ἐφύλα‐ ξε τὴν κούπαν καλά, ἠφερέ την πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον ὡσὰν ἀκα‐ τάδεκτα καὶ ἀπολυκέν την ἀπὸ τὰ χέρια του καὶ ἐτζακίστην. | |
| 10 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐχολομάνισε καὶ ἐμάλωσε τὸν Βρυονούσην. Καὶ ὁ Βρυονούσης ἔβαλεν δόλον εἰς τὸ νοῦ του καὶ ἐφύλαγε τὴν πονη‐ ρία εἰς τὴν καρδίαν του. Καὶ αὐτοῦ ἤθελε νὰ τὸν φαρμακώση καὶ οὐδὲν τὸν ἄφηκεν ὁ ἀδελφός του ὁ Λευκαδούσης. Καὶ ἔτζι ἦτον ἀκατάδεκτος καὶ ὑψηλόφρονος καὶ ἀλαζονικὸς ἐκεῖνος ὁ Βρυονού‐ | |
| 15 | σης, ὅτι ἐπάντεχε ὅποτε καιρὸς τόμου νὰ φαρμακώση τὸν Ἀλέξαν‐ δρον, νὰ γενῆ αὐτὸς ὁλονοῦ τοῦ κόσμου βασιλέας. Οὕτως ἐπερα‐ παίρνετον ἀπὸ τὴ πολλήν του παραφρασία ὁ ἄτυχος. | |
126.2 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἦλθαν ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ Ἑ‐ βραῖοι καὶ εἶπαν του ὅτι ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἀπόθανεν, καὶ ἤφεράν του προσκύνισμα τέντα μεγάλη. Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέ‐ ξανδρος ἐπικράθηκεν πολλά. | |
126.3 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἦλθα〈ν〉 ἄνθρωποι πολλοὶ ἀπὸ τὸ κάστρον, ὁποὺ εἶχεν κτίσειν ὁ Ἀλέξανδρος, τὴν Ἀλεξανδρίαν, καὶ εἶπαν του· “Νὰ ἠξεύρης ὅτι τὸ κάστρον, ὁποὺ ἐποίησεν ἡ βασιλεία σου, τὴν Ἀλεξανδρία, οὐδὲν ἠμπορεῖ κανένας ἄνθρωπος νὰ | |
| 5 | ζήση ἐκεῖ”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν εἶπεν· “Διατί;”. Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀποκρίθηκαν· “Ὀφίδια πολλὰ ἐξέβηκαν μέγα ἀπὸ τὸν τόπον, τὸν Χρυσονεῖλον, καὶ τρώγουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀποθνήσκουν, | |
| τόμου νὰ τοὺς δακώσουν”. Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς ὅρισεν· “Σύ‐ ρετε εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐπαρέτε τὸ λείψανον τοῦ προφήτου | ||
| 10 | Ἱερεμίου τοῦ Ἰσραηλίτου καὶ τὸ βάλετε εἰς τὸ κτίσμα σταυρωτὰ εἰς τὸ κάστρον. Καὶ θέλει κάμειν ἡ εὐχή του καὶ θέλειν χαλά‐ σει τὸ ὀφίδιον τὸ φαρμάκι”. Καὶ ἀπὸ τότες ἕως τὴν σήμερον οὐ‐ δὲ δακώνει τὸ ὀφίδι ἄνθρωπον. | |
126.4 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἦλθε μία γυναίκα εἰς τὸν Ἀλέ‐ ξανδρον καὶ εἶπεν· “Ἀλέξανδρε βασιλέα, ὁ ἄνδρας ὁ ἐδικός μου ἀγαπᾶ με πολλὰ καὶ πάλι μὲ δέρνει καὶ μαλώνει με”. Καὶ αὐτὸς τὴν εἶπεν· “Πᾶσα ἄνθρωπος ἔναι κεφάλι τῆς γυναικὸς ὁ ἄνδρας | |
| 5 | της καὶ ἐμένα οὐδὲν ἔναι δομένον νὰ κρίνω τοὺς ἄνδρες τῶν γυ‐ ναικῶν, ὁποὺ δέρνει τὴν γυναῖκα του, καὶ θέλει νὰ τὴν ὀνειδί‐ σην”. Καὶ εἶπεν του· “Ὦ βασιλέα Ἀλέξανδρε, ἐμένα ἀληθινὰ δέρνει, ἀμὴ ἐσένα εἶναι δημηγέρτης”. Ὁ Ἀλέξανδρος τὴν ἀπε‐ κρίνθη· “Οὐδὲν σοῦ ἔναι νὰ κρίνης τὸν ἄνδρα σου. Ἀλοὶ ἔχει | |
| 10 | τὸν κόσμον ἐκεῖνον, ὁποὺ κρίνου οἱ γυναῖκες τοὺς ἄνδρες. Ἡ γυναίκα εἶναι δομένον ἀπὸ τὸν θεὸν μόνο διὰ μία δουλεία, νὰ γεννᾶ παιδία καὶ τοῦ ἀνδρὸς ἔναι ἀποκάτου τὸ χέρι του”. Καὶ ὅρισεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἔκοψαν τὴν γλῶσσαν της. | |
126.5 | Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐζύγωσεν ὁ ὑπηκέρνης τὸν Ἀλέξανδρον, ὁ Τερτανούσης, ὁ ἠγαπημένος του πολλὰ καὶ ἐνεμπιστεμένος του ἕως τὸ ἄκρος. Ἦτον τὸν κορμί του κοντακιανὸς καὶ ἦτον ἀνδρει‐ | |
| ωμένος καὶ πρωτοκαβαλλάρης καλὸς πολλὰ καὶ εἶπεν τὸν Ἀλέξανδρον· | ||
| 5 | “Αὐθέντη βασιλέα Ἀλέξανδρε καὶ μέγα χονκιάρη, καλὸν ἔναι τῆς βασιλείας σου νὰ δώσης καταστολὴν τοὺς ἀρχοντές σου καὶ τὴν φαμελίαν σου νὰ ὑπηγαίνουν νὰ ἰδοῦ τὰ ὀσπιτιά τους, ὅτι ἀ‐ φότις ἐξέβηκαν ἀπὸ τὲς φαμελίες τους εἶναι πολλὰ ἔτη. Καὶ αὐ‐ τοῦ ὁ Ἀλέξανδρος ὅρισεν καὶ ἤφεραν φορεσίες πολυτίμητες καὶ | |
| 10 | ἐντυσέ τους καὶ στέμματα καλὰ τοὺς ἔβαλεν εἰς τὰ κεφαλιά τους πολυτίμητα καὶ ἀπανωφόρια μεγάλα, καὶ φαρία ὅλα ἀράπικα καὶ χρυσορράντιστα βελοῦτα, καὶ δῶρα πολλὰ τοὺς ἔδωκεν χρυσάφιν καὶ μαργαριτάριν πολύ. Ἔτζι ὅρισεν καὶ ὑπῆγεν ὁ καθεεὶς εἰς τὸ σπίτιν του. Καὶ μὲ τὴν βασίλισσαν τὴν γυναῖκα του καὶ μὲ | |
| 15 | τοὺς ἄρχους τοὺς πρωτοκαβαλλαραίους μὲ τὴν αὐλήν του ὅλην εἰς τὸ βουνὶ τὴν Λίβαν καὶ ὑπῆγε νὰ κυνηγήση καὶ ἐποίησε μέγαν κυνήγι. | |
126.6 | Καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐζύγωσεν ὁ Βρυονούσης εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ εἶπεν του· “Μέγα χονκιάρην καὶ τοῦ κόσμου ὁ‐ λονοῦ βασιλέα, δό μου τὴν Μακεδονία νὰ τὴν ἀφεντεύω”. Ὁ Ἀ‐ λέξανδρος τὸν ἀποκρίνθη· “Ὦ ἠγαπημένε μου Βρυονούση, ἐγὼ τοῦ | |
| 5 | κόσμου ὁλονοῦ εἶμαι βασιλέας, ἀμὴ οἱ ἄνθρωποι ἐμέναν κράζουν βασιλέα τῆς Μακεδονίας. Καὶ ἔπαρε νὰ ἔχης τὴν Κιλικίαν ὅλην καὶ τὴν Λίβαν καὶ τὴν μεγάλην Ἀντιοχία νὰ ἀφεντεύης”. Καὶ ὁ Βρυονούσης οὐδὲ τὸ ἠθέλησεν, ἀμὴ ἔβαλεν κατὰ νοῦ του πονηρία καὶ δόλον μέγαν εἰς τὴν καρδίαν του. Οὕτως ἔλεγεν ὅτι· “Τόμου | |
| 10 | ἀποθάνη ὁ Ἀλέξανδρος, ἐγὼ θέλω γενῆ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ αὐτο‐ κράτορας καὶ βασιλέας”. Καὶ ἔτζι ὄρθωσεν καὶ ἀνάλυσεν τὸ φαρ‐ μάκιν εἰς τὴν κούπαν. | |
127t | Περὶ ὅταν ἔδωσεν ὁ Βρυονούσης τὸ φαρμάκιν τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐπιέ το. | |
127.1 | Καὶ ἐκέρασεν τὸν Ἀλέξανδρον καὶ ἔπιεν τὴν κούπαν. Καὶ τόμου ἐγεύτην τὸ φαρμάκιν εἰς τὴν κούπαν, ἐψύχρανεν ὁ Ἀ‐ λέξανδρος ὅλον του τὸ κορμὶ ὡσὰν κρύσταλλον. Τὴν αὐτὴν ὥραν ἐ‐ γροίκησεν ὁ Ἀλέξανδρος ὅτι τὸν ἐπότισεν τὸ φαρμάκιν καὶ εἶ‐ | |
| 5 | πεν· “Ὦ ἠγαπημένε μου ἰατρέ, Φίλιππε, νὰ ἠξεύρης ὅτι εἰς τὸ κρασὶν τῆς κούπας, ὁποὺ ἔπια τώρα, φαρμάκιν ἐγεύτηκα πικρόν. Καὶ ποίησε τίποτες ἀπάνου μου”. Ὁ Φίλιππος ὡς ἤκουσεν, ἠπῆ‐ ρεν τὸ στέμμα ἀπὸ τὸ κεφάλιν του καὶ ἐρριψέν το εἰς τὴν γῆν καὶ ἐκτύπησε τὸ κεφάλιν του ἀπὸ τὴν γῆν. Καὶ ἐσηκώθηκεν ἐγλή‐ | |
| 10 | γορα καὶ ἔβαλεν βοτάνια τῆς θέρμης μὲ τὸ θυμίαμα τὸν λίβανο καὶ ἐπότισαν τὸν Ἀλέξανδρον. | |
127.2 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Λευκανδούσης, ὁ ἀδελφὸς τοῦ βρυονού‐ ση τὸν θάνατον τοῦ Ἀλεξάνδρου, οὐδὲν ἠμπόρεσε νὰ τὸν ἰδῆ μὲ τὰ ὀμματιά του, καὶ ἀκούμπησεν εἰς τὸ σπαθίν του καὶ ἐσφάγηκεν. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπεν τὸν Φίλιππον τὸν ἰατρόν· “Ἠμπορεῖς νὰ | |
| 5 | μὲ βοηθήσης, Φίλιππε;”. Καὶ αὐτὸς τὸν ἀπεκρίθη κλαίοντας· “Ὦ τοῦ κόσμου ὁλονοῦ βασιλεῦ, ὅπου θελήσει ὁ θεός, ἐκεῖ ἔστιν καὶ ἡ θλίψη. Οὐδὲν ἠμπορῶ νὰ σὲ βοηθήσω, ὅτι σὲ ἐκυρίευσεν τὸ φαρμάκιν ὅλον σου τὸ κορμί. Καὶ τόσον μοῦ ἔρχεται ἀπὸ τὸ χέρι νὰ ποιήσω νὰ ζήσης ἡμέρας τρεῖς, ὤσθε νὰ ὀρθώσης τὰ βασίλεια | |
| 10 | τοῦ κόσμου ὁλονοῦ”. | |
127.3 | Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἀλέξανδρος εἶπεν καὶ ἔσεισε τὸ κε‐ φάλιν του καὶ ἔκλαψεν πικρὰ καὶ λέγει· “Ὦ ἡ ἄτυχή μου ἡ δόξα! Πᾶσα ἀνθρώπου ἡ τύχη εἰς ὀλίγον χρόνον φαίνεται καλὴ καὶ τιμημένη, καὶ εἰς μίαν ὤραν καὶ ῥοπὴν χάνεσαι. Καὶ καλὰ λέγει ἡ παραβο‐ | |
| 5 | λή· ‘Οὐδὲν ἔναι χαρά, ἐὰν οὐδὲν σμικτῆ μὲ θλῖψιν, οὐδὲ εἰς τὴν γῆν ἔναι δόξα μεγάλη· ἐγλήγορα καὶ αὐτὴ πέφτει κάτου‘. Ὦ γῆς, ὦ ἥλιε καὶ οἱ ἄνθρωποι, ὄρη τε καὶ βουνὰ καὶ κάμποι καὶ χαμο‐ λάγκαδα, ὄμβροι τε καὶ νεφέλαι, κλαύσετε ἐμένα τὴν σήμερον ἡ‐ | |
| μέραν! Εἰς ὀλίγον καιρὸν ἐφάνηκα εἰς τὸν κόσμον καὶ τώρα εἰς | ||
| 10 | τὴν γῆν σεβαίνω ἀπέσω. Ὦ μητέρα ἐδική μου, γῆς, ὁποὺ μὲ ἐπαίρ‐ νεις, τὸ πῶς εἰς τοὺς ἀνθρώπους φαίνεσαι ἔμορφη καὶ ὡραία, καὶ ἔξαφνα τοὺς ἁρπάζεις εἰς τὸν ἐμαυτόν σου! Ὦ ἡ ἄτυχή μου ἡ δό‐ ξα! Καὶ τώρα μὲ ἐπαίρνεις σύντομα! Καὶ εἰς τὴν ἀρχὴν μοῦ ἔδει‐ ξες τύχην καὶ ῥιζικὸν ὑψηλότατον, καὶ τώρα μὲ ἁρπάζεις ἔξαφνα! | |
| 15 | Ὦ ἀνδρειωμένοι μου καὶ ὑψηλότατοί μου πρωτοκαβαλλαραῖοι Μακε‐ δονίας, ἐὰν ἠμπορῆτε καὶ δύνεσθε μήνα μὲ ἀποτινάξετε τὴν σήμε‐ ρον ἡμέραν ἀπὸ τὸν θάνατο νὰ μηδὲν μὲ ἐπάρη, καὶ ἢ νὰ μὲ ἔλθη ζωὴ ἀπ’ ἐσᾶς νὰ ἔχω”. | |
127.4 | Αὐτὰ τὰ λόγια ἤκουσαν οἱ Μακεδόνες καὶ 〈μὲ〉 μέγα θρῆ‐ νον καὶ κλαυθμὸν εἶπαν τὸν Ἀλέξανδρον· “Ἀλέξανδρε βασιλέα καὶ μεγαλειότατε αὐθέντη, ἂν ἠμποροῦμε νὰ ς’ ἐξαγοράσωμεν τὴν σήμερον ἡμέραν ἀπὸ τὸν θάνατον, ἠθέλαμε δώσει τὴν ζωήν μας ὅ‐ | |
| 5 | λοι διὰ τ’ ἐσένα. Καὶ ἂν ἠθέλαμε ἰδεῖν τὸν θάνατόν σου, νὰ πο‐ λεμήσωμεν ὅλοι· εἰς ἕνα τόπον ἠθέλαμε κατασφαγῆν διὰ τὴν ζωὴν τὴν ἐδικήν σου. Ἀμὴ οὐδὲν ἠμποροῦμεν τὸ τί νὰ ποιήσωμεν. Ἀ‐ μὴ ἐσὺ εἰς τὸν κόσμον καλὰ ἔζησες καὶ ὁ θάνατος σου τιμημένος ἔναι παρὰ ἐξαλλουνοῦ ζωή. Καὶ σύρε, Ἀλέξανδρε, εἰς τὸν ἑτοι‐ | |
| 10 | μασμένον σου τόπον, ὁποὺ ἔναι ὀρθωμένον ἀπὸ τὸν θεόν. Καὶ εἰς τὴν γῆν καλὰ ἐβασίλευσας καὶ τὴν θάλασσαν ὅλην”. | |
127.5 | Ὁ Φίλιππος ὁ γιατρὸς τοῦ Ἀλεξάνδρου μουλάριν ζωντα‐ νὸν ἔσκισεν καὶ ἐσέβην ὁ Ἀλέξανδρος. Καὶ ὅλα τὰ βασίλεια καὶ τὲς ἀφεντίες ὅρισεν καὶ ὄρθωσεν καὶ ὅλους τοὺς ἄρχοντες τῆς γῆς ὁλονοῦ τοῦ κόσμου. Καὶ τὴν Ὀλυμπιάδα τὴν μητέρα του καὶ | |
| 5 | τὴν Ῥωξάνδρα τὴν γυναῖκα του ἐπίασεν ἀπὸ τὸ χέριν καὶ ἔκραξεν τὸν Πτολο‐ μαῖον καὶ τὸν Φιλόνην καὶ εἶπεν· “Ὦ ἠγαπημένοι μου καὶ νοστιμοί μου καὶ ἐνκαρδιακοί μου περιποθητοί μου οἱ δύο ἀδελφοί, Πτολομαῖον καὶ Φι‐ λόνην, τὴν γυναῖκα μου καὶ τὴν μητέρα μου ἐσᾶς τῶν δύο παρα‐ | |
| δίδω, διότι καὶ ἐμένα νὰ μὲ θυμᾶστε, ὁποὺ καὶ ἐγὼ εἶχα ἐνκαρ‐ | ||
| 10 | διακὴν ἀγάπη πρὸς ἐσᾶς, καὶ ἂς ἔχουν τιμὴν μεγάλην ἀπὸ ἐσᾶς ἕως τὸν θάνατόν τους. Καὶ τὸ βασίλειον τῆς Μακεδονίας νὰ τὸ ὀρθώσετε καλὰ καὶ τὸ λείψανό μου νὰ τὸ ὑπᾶτε εἰς τὴν Ἀλεξαν‐ δρία νὰ τὸ{ν} θάψουν. Καὶ πάλι ἐμένα θέλετε ἰδεῖν εἰς τὴν δευ‐ τέρα παρουσία, ὅταν θέλουν ἀναστηθῆ ὅλοι οἱ νεκροί. Ἄλλο νὰ | |
| 15 | ἠξεύρετε, ὅτι πάλι ὕστερα θέλουν ὁρίσειν οἱ Πέρσηδες τὴν Μα‐ κεδονίαν, ὡσὰν καὶ ἐμεῖς τὴν Περσίαν ὁρίσαμεν”. | |
127.6 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξανδρος, ἐπίασε τὴν Ῥωξάνδρα ἀπὸ τὸν σφόνδυλον καὶ γλυκέα καὶ ὀνόστιμα τὴν κα‐ λολογίζει καὶ εἶπεν της οὕτως· “Ὦ θυγατέρα τοῦ Ταρείου καὶ ἐ‐ δική μου περιπόθητη καὶ ἠγαπημένη μου καὶ ὁλογκαρδιακή μου ψυ‐ | |
| 5 | χίτζα μου καὶ ὁλονοῦ τοῦ κόσμου βασίλισσα Ῥωξάνδρα, καλὰ ἠξεύ‐ ρεις, ἀφὸν τὸ ῥιζικόν μου σὲ ἔπλεξε μὲ θυμὸν καὶ τὸ ῥιζικὸν τὸ ἐδικόν σου πάλι πρὸς ἐμένα, καὶ ἐγὼ σὲ ἐξομολογήθηκα τὰ κρύφια τῆς καρδίας μου, ὁποὺ πούπετες ἄνδρας τῆς γυναικὸς οὐκ εἶπεν, ἔτζι καὶ ἐσὺ ὁμολόγησες τῆς καρδίας σου τὰ κρύφια ὅλο τιμητι‐ | |
| 10 | κῶς καὶ ἐνεμπιστεμένα, ὁποὺ ἕτερη γυναίκα τοῦ ἀνδρός της οὐκ εἶπεν. Καὶ νὰ ἠξεύρης ὅτι τὴν σήμερον ἡμέραν ἡ ἀγάπη μας, ὁ‐ ποὺ εἴχαμεν οἱ δύο μας, χωρίζεται· ἐγὼ ὑπηγαίνω εἰς τὸν Ἄ‐ δην καὶ ἐσένα ἀφήνω μὲ τὸν θεόν, ὦ ἠγαπημένη ἀγάπη”. | |
127.7 | Καὶ τόμου ἔσωσε τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξανδρος, ἐφιλησέ την καὶ ἀφηκέ την. Καὶ πάλιν ἔκραξεν τοὺς ἄρχοντες καὶ ἀρχί‐ ρισε νὰ τοὺς φιλῆ ἀράδα καὶ ἀποχαιρετᾶ τους ὅλους καὶ εἶπεν τις οὕτως· “Ὦ ἠγαπημένοι μου πρωτοκαβαλλαραῖοι τῆς Μακε‐ | |
| 5 | δονίας, ὅλοι μικροί τε καὶ μεγάλοι, ἄλλον Ἀλέξανδρον οὐδὲν θέλετε ἰδεῖν μὲ τὰ ὀμμάτιά σας”. | |
127.8 | Καὶ τόμου ἔσωσε τοὺς λόγους του εἶπεν· “Φέρετέ μου | |
| τὸ ἄλογόν μου τὸ μέγα τὸ Βουκέφαλον”. Καὶ ἤφεράν το. Καὶ ὁ Βουκέφαλος ὡς εἶδεν τὸν Ἀλέξανδρον, ὁποὺ ἀπεθνήσκει ἀρχίρι‐ σε νὰ δέρνεται καὶ νὰ ἀναστενάζη, συχνὰ νὰ χλιμιτρᾶ καὶ ἀπὸ | ||
| 5 | τὰ μάτια του ἔτρεχαν δάκρυα ὡσὰν τοῦ ἀνθρώπου, καὶ μὲ τὰ πο‐ δάρια του ἔσκαφθε τὴν γῆν καὶ τὴν κλίνην τοῦ κρεββατίου ἐτρι‐ γύριζεν καὶ ἐκατεφίλειε τὸν αὐθέντη του καὶ οὐδὲν ἐτόλμα κανεὶς νὰ τὸ πιάση. Ὁ Ἀλέξανδρος τὸ ἐπίασε ἀπὸ τὴν χαίτην καὶ εἶ‐ πε πρὸς τὸ ἄλογον θλιβερά· “Ὦ ἠγαπημένο μου ἄλογον Βουκέφα‐ | |
| 10 | λον, ἄλλος Ἀλέξανδρος οὐδὲν θέλει σὲ καβαλλικεύσει ὡσὰν ἐμένα”. | |
127.9 | Καὶ αὐτοῦ εἶδεν τὸν Βρυονούσην καὶ εἶπεν του οὕτως· “Οὐδὲν ἠξεύρεις τὸ πόσον καλὸν σοῦ ἐποίησα καὶ ἀνάθρεψά σε; Καὶ διατί κακὸν διὰ καλὸν μοῦ ἔδωσες; Διατί φαρμάκιν μὲ ἐπό‐ τισες;”. Καὶ εἶπεν· “Νὰ ἔναι ἀφορισμένος ἀπὸ τὸν θεὸν αὐτὸς ὁ | |
| 5 | ἄνθρωπος ὁ〈ποὺ〉 σκοτώνει τὸν αὐθέντη του καὶ τὸν θρέφει πλέον, καὶ νὰ ἔναι ἀφορισμένος ἐκεῖνος ὁ αὐθέντης, ὁποὺ πορνεύει ἄν‐ θρωπος εἰς τὴν αὐθεντικὴν αὐλὴν καὶ τὸν θρέφει πλέον, καὶ νὰ ἔναι ἀφορισμένος αὐτὸς ὁ αὐθέντης, ἄνθρωπος ὁποὺ προδίδει κά‐ στρον καὶ τὸν θρέφει πλέον. Ἀμὴ σκότωσε τὸν κακὸν καὶ νὰ ἀπο‐ | |
| 10 | κοπῆ τὸ κακόν”. Καὶ αὐτοῦ τὸ ἄλογον ὁ Βουκέφαλος ἀπήδησε καὶ ἐπίασε μὲ τὰ δόντια του τὸν Βρυονούσην καὶ ἐτύλιξέ τον εἰς τὴν γῆν καὶ ἔσφιξέ τον εἰς τὰ ποδάριά του, ὡς τὸν θάνατον τὸν ἐ‐ σκότωσε. Καὶ ὡς εἶδεν ὁ Ἀλέξανδρος εἶπεν· “Πίε καὶ ἐσύ, ἀδελ‐ φέ, ποτήριον τοῦ θανάτου, ὅπερ μὲ ἐκέρασες”. Ὁ Πτολομαῖος ὅ‐ | |
| 15 | ρισε καὶ ἐκοψάν τον κομμάτια καὶ ἐρριξάν τον τῶν σκυλιῶν καὶ ἐφαγάν τον. | |
127.10 | Ὁ Ἀλέξανδρος ἐτήρησε τοὺς ἄρχοντές του καὶ τοὺς με‐ γιστάνους του καὶ ἔσεισεν τὸ κεφάλιν του καὶ εἶπεν· “Ὦ ἠγα‐ πημένοι μου καὶ περιποθητοί μου ὁλονοῦ τοῦ κόσμου βασιλεῖς | |
| αὐθεντάδες, καὶ ὁλονοῦ τοῦ κόσμου οἱ γλῶσσες καὶ πρωτοκα‐ | ||
| 5 | βαλλαραῖοι καὶ στρατιῶτες, 〈ἠξεύρετε〉 τὸ πὼς ἠπήραμεν ὅλην τὴν οἰκουμέ‐ νην καὶ τὴν ἔρημον εἴδαμεν. Καὶ ὡς τὸν παράδεισον ἤλθαμεν, ὁ‐ ποὺ εἶχεν ζήσειν ὁ προπάππους μας Ἀδάμ, καὶ ἕως τὴν ἄκραν τῆς γῆς ἤλθαμεν, καὶ τὴν ὕψωσιν τοῦ οὐρανοῦ εἶδα, ἐκεῖ κοντὰ ἦλ‐ θα, καὶ εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσου, ἐσέβηκα καὶ ἀρίφνησά τα. Καὶ | |
| 10 | ἤλεγα νὰ ἐγλυτώσω ἀπὸ τὸν θάνατον, ἀμὴ ὁ δρέπανος τοῦ θανάτου ἐξάφνισέ μας ἀόρατος. Καὶ ἐσεῖς αὐτοῦ ἠβλέπετε ὅτι ἀπεθνήσκω καὶ οὐδὲν δύνεσθε νὰ μὲ βοηθήσετε τίποτες, ἀμὴ ὑπηγαίνω ἐκεῖ, ὀποὺ εἶναι οἱ ἀποθαμένοι ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοῦ αἰῶνος. Καὶ ἐγὼ σᾶς ἀποχαιρετῶ ὅλους καὶ ἂς εἶστε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ, ὦ ἠ‐ | |
| 15 | γαπημένοι μου καὶ παρακαλῶ σας ὅλους ἕως τὴν θανήν σας νὰ μὲ ἐνθυμᾶσθε. Καὶ πάλιν ὅταν ἀναστηθοῦν οἱ ἀπ’ αἰῶνος νεκροί, θέ‐ λομε ἰδεῖν ἕνας τὸν ἄλλον εἰς τὸ φοβερὸν καὶ 〈μέγα〉 κριτήριον”. | |
127.11 | Καὶ τόμου εἶπεν τοὺς λόγους ὁ Ἀλέξανδρος, ἐξεψύχη‐ σεν εἰς τὴν γῆν ἐκείνην, ὁποὺ ὀνομάζεται Γὲπ Σὲμ εἰς τὸν τόπον τῶν Χαλδαίων κοντὰ εἰς τὴν Αἴγυπτον εἰς τὸ ποτάμιν τῆς Συρίας, ὁποὺ ὀνομάζεται Χρυσονεῖλος, αὐτοῦ, ὁποὺ εἶχεν ποιήσειν ἀπὸ | |
| 5 | ὁρισμὸν τοῦ Φαραὼ ὁ Ἰωσὴφ ὁ πάγκαλος ὀργυίας ἑπτὰ τοῦ Φαραὼ διὰ γέννημα τοῦ βασιλέως τῆς Αἰγύπτου. | |
128t | Περὶ τὸν θάνατον τοῦ Ἀλεξάνδρου τοῦ βασιλέως. | |
128.1 | Καὶ τόσην θλῖψιν καὶ θρῆνος καὶ κοπετὸς μέγας ἐγίνη αὐτοῦ, ὁποὺ πούπετες οὐδὲν ἐγίνετον. Καὶ ἔτζι ἐσήκωσαν τὸ λεί‐ | |
| ψανόν του μετὰ τιμῆς μεγάλης οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ μεγιστάνοι ὅ‐ λοι ἀλλαζοντάς τους καὶ ἤφεράν τον εἰς τὴν Παλαιστίνην εἰς τὸ | ||
| 5 | κάστρον τὴν Ἀλεξανδρία. Καὶ ἔκλαψέν το ἡ Ὀλυμπιάδα ἡ μητέ‐ ρα του καὶ ἡ Ῥωξάνδρα ἡ βασίλισσα καὶ οἱ αὐθεντάδες καὶ τὸ ἀρ‐ χοντολόγι καὶ οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδία ὁλονοῦ τοῦ κόσμου ἐ‐ κείνου. Καὶ εἶδες πένθος μέγα ἐγίνηκεν καὶ νὰ εἶδες τὸ τί ἐ‐ γίνη ἀπὸ τὰ 〈τε〉 τράποδα ζῶα. Ἐγροικῆστε, ἄνθρωποι, τὸ πῶς τοὺς ἐλάθωσεν | |
| 10 | ἡ Ῥωξάνδρα. | |
128.2 | Ἡ Ῥωξάνδρα ἡ βασίλισσα τὸ ῥοῦχο της ἔσκισεν ἀπὸ πάνου ἕως τὴν γῆν καὶ ἀπόλυκεν τὰ μαλλία της τὰ χρυσά, ἀπὸ τὸ κεφά‐ λιν της ἕως τὴν γῆν ἐσύρνοντα, καὶ θλιβερὰ μὲ κλαυθμὸν τὸν Ἀλέξανδρον ἐλάλειεν, ὡσὰ νὰ ἦτον ζωντανὸς τοῦ ἐσυντύχαινε μὲ | |
| 5 | πολλὰ πρίκοιλα δάκρυα· “Ὦ Ἀλέξανδρε βασιλέα, ὑψηλότατε ἀφέν‐ τη, καὶ ἐχθρὸς ἐδικός μου ἤσουν, ὀμμάτιά μου, καὶ πεισματάρη σὲ εἶχα ἐγὼ ἡ ταλαίπωρη καὶ ἡ ἐλεεινή, ὁποὺ μὲ ἤφερες εἰς ξέ‐ νον τόπον καὶ ἀφηκές με ἐδῶ. Καὶ ἐσὺ ὑπηγαίνεις ὥσπερ ὁ ἥλιος εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ πάλιν σεβαίνει εἰς τὸν Ὠγκειόνα καὶ ἀ‐ | |
| 10 | νατέλλει εἰς τὴν Ἀνατολή. Καὶ ἐσύ, ἥλιε μου, αὐθέντη μου ἐσέ‐ βης εἰς τὴν γῆν, ἐβασίλευσες, ὀμμάτιά μου, καὶ ἐδιέβη〈σ〉 ἀποκά‐ του τὴν γῆν. Οἴμοι γῆς πικρή, ὄρη τε καὶ βουνὰ καὶ σπήλαια καὶ λαγκάδια καὶ κόσμε, ἄρχοντες καὶ ἀρχοντοποῦλες, τὴν σήμε‐ ρον ἡμέρα κλαύσετε μετὰ μένα, τὴν ἀθλίαν καὶ ξενούτζικην. Καὶ | |
| 15 | ἂς τρέχου τὰ δάκρυά σας μετ’ ἐμένα τὴν ξένην, καὶ ἂς δράμουν | |
| τὰ δάκρυα μου ἐμὲν τῆς ἐλεεινῆς ὥσπερ τρεχάμενη βρύση, νὰ μα‐ ζωθοῦν εἰς τὴν καρδίαν μου ὥσπερ λιμνόπουλα. Καὶ ὥσπερ καὶ τὰ βουνὰ γέμουν ἀψιθέαν, οὕτως ἐγέμισεν τὸ σκάφος μου πικρότητα ἀόρατη ἀπέσω εἰς τὰ φύλλα τῆς καρδίας μου διὰ τὸ χρυσό μου | ||
| 20 | τὸν σταυραϊτὸν τὸν Ἀλέξανδρον”. | |
128.3 | Καὶ τόμου ἔσωσεν τοὺς λόγους της, καὶ ἐπαρακάλεσε τοὺς ἄρχοντες καὶ εἶπεν τους· “Ἐξεβᾶτε ἔξω ὀλίγο καμπόσο”. Καὶ ἐξέβηκαν καὶ ἀφηκάν την μοναχὴ κοντὰ εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Καὶ ἐκολάκευέ τον ὡσὰ νὰ ἦτον ζωντανὸς καὶ ἐσυντύχαινέ τον· | |
| 5 | “Ὦ Ἀλέξανδρε βασιλέα τῶν Μακεδόνων ἥλιε, κάλλιον τὸ ἔχω τὴν σήμερον ἡμέρα μετὰ σένα νὰ ἀποθάνω ὅτι οὐδὲν ἠμπορῶ ἀπὸ τὴν ἀ‐ γάπην σου νὰ χωριστῶ ἀπ’ ἐσέναν, αὐθέντη μου”. Τοιούτους λόγους εἶπεν καὶ ἔσυρεν τὸ παραμάχαιρον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἀκούπη‐ σέ το εἰς τὴν καρδίαν της, καὶ ἐσφάγηκεν καὶ ἐξεψύχησεν αὐτὴν | |
| 10 | τὴν ὤραν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον ἀπάνω. Καὶ ὅταν ἐσέβηκαν, ηὗραν την ἀποθαμένη. | |
128.4 | Ὁ Πτολομαῖος καὶ ὁ Φιλόνης ὅρισεν καὶ ἐποίησαν στύ‐ λους ὑψηλοὺς δύο εἰς τὴν μέσην τῆς Ἀλεξανδρίας. Καὶ ἐποίη‐ σαν σεντούκια χρυσὰ καὶ ἔβαλαν τὸ λείψανον τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τῆς βασίλισσας τῆς Ῥωξάνδρας. Ἐκεῖ τοὺς ἐκήδευσαν, ὁποὺ | |
| 5 | εἶναι καὶ τὴν σήμερον οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ μεγιστάνοι. | |
128.5 | Ὑπῆγεν ὁ καθεεὶς εἰς τὸ σπίτιν του. Ἡ Ἀλεξανδρία ἀπό‐ μεινεν εἰς τοῦ Πτολομαίου τὴν αὐθεντία {ἐσμίχθην.} Καὶ ἀφὸν ἀπέ‐ θανεν ὁ Ἀλέξανδρος, ἐμοιράστηκαν τὰ βασίλεια τῆς γῆς ὅλης καὶ | |
| ἐχωρίσθηκαν εἰς βασίλεια τῆς γῆς ὅλης. | ||