|
TLG 1194 002 :: ARISTONICUS :: De signis Iliadis ARISTONICUS Gramm. De signis Iliadis Citation: Book of Iliad — verse in book — (line of scholion) | |||
1h3-7 | πολλὰς δ’ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄιδι προίαψεν ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν, οἰωνοῖσί τε πᾶσι· Διὸς δ’ ἐτελείετο βουλή, ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε | ||
| 5 | Ἀτρείδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς. | ||
|---|---|---|---|
1.3 | ὅτι κακῶς τινὲς μεταγράφουσι πολλὰς δ’ ἰφθί‐ μους κεφαλάς, ἵνα περιφραστικῶς τοὺς ἀνδρείους καὶ ἀγαθοὺς λέγῃ ἰφθίμους κεφαλάς. A. Addidi secundum ἰφθί‐ μους. Id recte scribi Λ 55, hic non, quod opponatur αὐτούς | ||
| 5 | (v. 4) v. Λ 55, Η 330. L. | ||
14-5 | ὅτι Ζηνόδοτος τοὺς δύο ἀθετεῖ· γίνεται δὲ τὸ προοίμιον κόλον. καὶ πρὸς τὰς ψυχὰς ἀντιδιέσταλκε τὸ αὐ‐ τοὺς δέ, ἐπὶ τῶν σωμάτων. A. Et annotaverat ἑλώρια non significare cibum, sed rapinam: Ε 684, v. Lehrs. Ar. p. 110. | ||
1.5 | Excidit refutatio lectionis Zenodoteae: οἰωνοῖσί τε δαῖτα. Ar. p. 95. | ||
15-6 | Διὸς δ’ ἐτελείετο βουλή, ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα: Ἀρίσταρχος συνάπτει, ἵνα μὴ παροῦσά τις φαίνηται βουλὴ καθ’ Ἑλλήνων, ἀλλ’ ἀφ’ οὗ χρόνου ἐγένετο ἡ μῆνις, ἵνα μὴ τὰ παρὰ τοῖς νεωτέροις πλάσματα (Ar. 191) δεξώμεθα. A. | ||
| 5 | Pro παροῦσα malim προοῦσα: nam hac nota cavere voluit, ne quis credat jam ante Achillis iram hoc consilium a Jove captum fuisse. v. Ar. 191. | ||
1.8 | τίς τάρ σφωε θεῶν ἔριδι ξυνέηκε μάχεσθαι: ὅτι (Pluygers. p. 9) ὁ Ζηνόδοτος σφωϊ γράφει A. cod. σφῶιν. Τίς τάρ σφωι scribebat Zenodotus et alii enclitice, et hanc ipsam formam de tertia persona (eos) intelligebant. Apollon. | ||
| 5 | constr. 167. pronom. 115. Lips.: οἱ περὶ τὸν Σιδώνιον τῇ | ||
| σφωϊ ἀρέσκονται, οὐ καλῶς. ἡ γὰρ σφωϊ δύο πτώσεις ἐπι‐ δέχεται, ὑμεῖς καὶ ὑμᾶς, ὧν οὐδέτερον ἁρμόττει. τὸ δὲ σφωέ μᾶλλον τρίτου ἐστὶ δυικοῦ προσώπου, καὶ σημαίνει τὸ αὐτούς. Similiter fere dixerat Aristonicus: v. ad Κ 546. L. | 39 | ||
| 10 | Unum ἁρμόττει offendit: nam quod in omnibus Aristonici scho‐ liis ἁρμόζει legitur, non casu factum crediderim. | ||
1.11 | τὸν Χρύσην ἠτίμασεν ἀρητῆρα: διὰ τὴν τάξιν τοῦ ἄρθρου, τὸν ἀρητῆρα Χρύσην. A. Α 340 Φ 317 ρ 10 (Q). Apollon. constr. 66, 24. | ||
1h12-4 | ὁ γὰρ ἦλθε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ’ ἀπερείσι’ ἄποινα, στέμματ’ ἔχων ἐν χερσὶν ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος. | ||
112-4 | ἀστερίσκοι· οὐ καλῶς γὰρ ἐν τοῖς ἑξῆς (372) μετετέθησαν. A. | ||
1.14 | στέμματα: ὅτι ἔθος αὐτῷ πληθυντικῶς ἀντὶ ἑνικοῦ λέγειν. A. Sequitur mox (28) στέμμα θεοῖο. L. ἑνικοῦ dedit Bekkerus; in cod. ἑνικῶς esse ait Pluygers. p. 11. | ||
1.20 | παῖδα δ’ ἐμοὶ λῦσαί τε φίλην τὰ δ’ ἄποινα δέ‐ χεσθαι. Huc pertinet quod a Villois. et Bekk. ad v. 23 rela‐ tum est: ἀπαρέμφατον ἀντὶ προστακτικοῦ. A. V. BL 20. Apol‐ lon. constr. 78, 21 et pag. 14. | ||
1.23 | αἰδεῖσθαί τ’ ἱερῆα καὶ ἀγλαὰ δέχθαι ἄποινα. Αἰδεῖσθαι idem valet atque ὡς ἱκέτην προσδέχεσθαι: Χ 124. Ar. 150. | ||
1.24 | ἀλλ’ οὐκ Ἀτρείδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀλλ’ οὐκ Ἀτρείδεω (sc. Ἀτρείδεω Ἀγαμέμνονος L.) ὁ δὲ ποιητὴς δοτικὴν ἀντὶ γενικῆς παρα‐ λαμβάνει. A. Cf. p. 22. | ||
1.26 | μή σε γέρον κοίλῃσιν ἐγὼ παρὰ νηυσὶ κιχείω: ὅτι (Pluyg. p. 8) ἀντὶ τοῦ κιχείοιμι. A. Cf. p. 10. | ||
1h29-31 | τὴν δ’ ἐγὼ οὐ λύσω· πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισιν ἡμετέρῳ ἐνὶ οἴκῳ, ἐν Ἄργεϊ, τήλοθι πάτρης, ἱστὸν ἐποιχομένην καὶ ἐμὸν λέχος ἀντιόωσαν. | ||
129-31 | ἀθετοῦνται, ὅτι ἀναλύουσι τὴν ἐπίτασιν τοῦ νοῦ καὶ τὴν ἀπειλήν. ἠσμένισε γὰρ καὶ ὁ Χρύσης ὑπηρε‐ τούσης αὐτῆς τῷ βασιλεῖ. ἀπρεπὲς δὲ καὶ τὸ τὸν Ἀγα‐ μέμνονα τοιαῦτα λέγειν. A. ὑπηρετούσης pro εἰπούσης | ||
| 5 | emendavit Lehrs. Herodian. p. 461. | ||
1.29 | πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισι: οὐ τοῦτο λέγει, ὅτι γηράσασαν αὐτὴν τότε ἀποδώσει, ἀλλ’ ὅτι πρότερον γηράσει ἢ ἐκείνῳ ἀποδοθήσεται. A. Cf. ad Σ 283 Ω 551. L. | 40 | |
1.32 | σαώτερος ὥς κε νέηαι: ὅτι τὸ σαώτερος ἀντὶ τοῦ ἁπλοῦ. A. Cf. p. 30. | ||
1.34 | βῆ δ’ ἀκέων παρὰ θῖνα πολυφλοίσβοιο θα‐ λάσσης: ὅτι Ζηνόδοτος διὰ τοῦ χ ἀχέων. A. | ||
1.37 | κλῦθί μευ ἀργυρότοξ’, ὃς Χρύσην ἀμφιβέβη‐ κας: ὅτι κατὰ μεταφορὰν ἐκ τετραπόδων ὑπερμαχεῖς. A. Ε 21, 299 Θ 331 Ν 420 Ξ 477 Ρ 4, 80. | ||
1.40 | ἢ εἰ δή ποτέ τοι κατὰ πίονα μηρί’ ἔκηα, ταύρων ἠδ’ αἰγῶν, τὸ δέ μοι κρήηνον ἐέλδωρ. τὸ δέ (Pluyg. p. 11): ὅτι περιττὸς ὁ δέ συνήθως αὐτῷ. A. Cf. p. 33. | ||
1.42 | τίσειαν Δαναοί: ὅτι Ζηνόδοτος τίσαιεν. A. cod. τίσειεν. | ||
1.44 | βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων: ὅτι ὄρος ὁ Ὄλυμπος· τὰ γὰρ κάρηνα ἐπὶ ὄρους. A. Ar. 169. | ||
1.46 | ἔκλαγξαν δ’ ἄρ’ οἰστοὶ ἐπ’ ὤμων χωομένοιο, αὐτοῦ κινήθεντος· ὁ δ’ ἤιε νυκτὶ ἐοικώς: ὅτι Ζη‐ νόδοτος ἀμφοτέρους ἠθέτηκεν, οὐ καλῶς. A. Et Zenodotum non recte scripsisse νυκτὶ ἐλυσθείς: Μ 463. L. | ||
1.50 | οὐρῆας μὲν πρῶτον ἐπῴχετο καὶ κύνας ἀρ‐ γούς: ὅτι οὐκ ὀρθῶς τινὲς οὐρῆας τοὺς φύλακας, ἀντιδια‐ στέλλει γὰρ διὰ τοῦ αὐτοῖσι (51). A. Ψ 111. | ||
1.51 | βέλος ἐχεπευκές: ὅτι μεταφορικῶς ἀπὸ τῆς πεύκης. A. Pluyg. p. 8, cf. schol. AD ap. Bekk. Fortasse hoc Ari‐ stonici est. | ||
1.53 | ἐννῆμαρ μὲν ἀνὰ στρατὸν ᾤχετο κῆλα θεοῖο. Fuit annotatio de significatu vocis κῆλα: Λ 584. | ||
1.56 | ὁρᾶτο: ὅτι Ζηνόδοτος ὁρῆτο γράφει· ἀγνοεῖ δὲ ὅτι Δωρικὸν γίνεται. A. Cf. ad v. 198. | ||
1.59 | Ἀτρείδη, νῦν ἄμμε παλιμπλαγχθέντας ὀίω ἂψ ἀπονοστήσειν, εἴ κεν θάνατόν γε φύγοιμεν: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν τῶν νεωτέρων ἱστορίαν, ὅτι ἐντεῦθεν τὴν κατὰ Μυσίαν ἱστορίαν ἔπλασαν. A. Cf. ad 71 et Ar. 101. | ||
| 5 | In repetito ἱστορίαν offendo; pro altero fortasse fuit ἐφόρμι‐ σιν vel tale quid. Et dixerat πάλιν significare retro non iterum: | ||
| BL ad h. l. et Λ 326. | 41 | ||
1.60 | εἴ κεν: ὅτι Ζηνόδοτος οἵ κεν γράφει, οὐ καλῶς· καλὴ γὰρ ἡ ἀπόγνωσις τῆς σωτηρίας. A. | ||
1.62 | ἀλλ’ ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ἢ ἱερῆα, ἢ καὶ ὀνειροπόλον: ἡ διπλῆ, ὅτι μάντις γενικῶς, ἱερεὺς δὲ καὶ ὀνειροπόλος εἰδικῶς, εἴδη μάντεων. Ζηνόδο‐ τος δὲ ἠθέτηκεν αὐτόν (v. 63), μήποτε δὲ ὀνειροκρίτην | ||
| 5 | ὑπείληφεν, οὐκ ὀρθῶς. A. Cod. οἰωνοπόλος pro ὀνειροπόλος. Quid significet ὀνειροπόλος, v. ad Ε 149. | ||
1.65 | εἴ ταρ ὅ γ’ εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται: ὅτι ἐλλείπει ἡ περί. A. Cf. p. 26. | ||
1.68 | κατ’ ἄρ’ ἕζετο: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐκαθέζετο. οὐκ ἐᾷ δὲ ἑλληνίζειν τὸν Ὅμηρον· ὥσπερ γὰρ οὐδὲ λέγει ἐκατέβαινεν, οὕτως οὐδὲ ἐκαθέζετο. A. Pro οὐδὲ λέγει in cod. esse ait Pluyg. p. 11. οὐδεὶς λέγει: quod si est, falsum est. | ||
168-9 | ἤτοι ὅ γ’ ὣς εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο, τοῖσι δ’ ἀνέστη Κάλχας Θεστορίδης: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μάν‐ τις Θεστορίδης. A. Collato Aristonici scholio ad Ω 77 con‐ jici certe poterit, cur Zenodotus hanc lectionem praetulerit. | ||
| 5 | Scilicet Achilles generatim dicit: ἀλλ’ ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν (62), neque Calchantem nominatim appellat. Hinc cen‐ suisse videtur Zenodotus, eum qui respondeat, necessario ut vatem esse significandum. Aristarchus contra dixisse videtur, hoc nequaquam esse necessarium et attulit locum illum ex ul‐ | ||
| 10 | timo libro, ubi ἐξ ὀνόματος μὴ καλέσαντος τοῦ Διὸς ἡ πρὸς ταῦτα τεταγμένη Ἶρις ὑπακούει. | ||
1.71 | καὶ νήεσς’ ἡγήσατ’ Ἀχαιῶν Ἴλιον εἴσω: ὅτι ἀντὶ τοῦ νεῶν. (cf. p. 22). καὶ ὅτι Κάλχας ἡγήσατο τοῖς Ἕλ‐ λησι καὶ οὐχὶ Τήλεφος, ὥς τινες νεώτεροι (Ar. 190). καὶ τὸ εἴσω ἀντὶ τοῦ εἴς. (Ar. 142). A. | ||
1.73 | ὅ σφιν εὐφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν: ὅτι (Pl. p. 8) Ζηνόδοτος γράφει· ὅς μιν ἀμειβόμενος ἔπεα πτερόεντα προσηύδα. A. μίν pro αὐτούς, quod reiciunt Aristarchei: v. ad Κ 127, Apollon. pron. p. 108. L. | ||
1.80 | κρείσσων: ὅτι Ζηνόδοτος χωρὶς τοῦ ν γράφει. τὰ δὲ τοιαῦτα συγκριτικὰ ἔχει ἐπὶ τῆς εὐθείας τὸ ν. A. Cod. εὐσύγκριτα pro συγκριτικά. Correxit Bekkerus. | ||
1.83 | σὺ δὲ φράσαι εἴ με σαώσεις: ὅτι Ζηνόδοτος γρά‐ | ||
| φει φράσον. μᾶλλον δὲ τὸ φράσαι ἁρμόζει. A. Ar. 94. | 42 | ||
1.85 | οἶσθα: ὅτι οἶσθα χωρὶς τοῦ ς. οὕτως γὰρ λέγει διὰ παντός· οἶσθα· τίη τοι ταῦτα (Α 365). οἶσθα γέ‐ ρον (δ 465). A. | ||
1.86 | Κάλχαν: ὅτι Ζηνόδοτος χωρὶς τοῦ ν Κάλχα. τὰ δὲ εἰς ας λήγοντα, διὰ τοῦ ντ κλινόμενα ἐπὶ τῆς γενικῆς, ἔχει τὴν κλητικὴν εἰς ν, Θόαν, Αἶαν. A. Cf. ad Ν 68, 222. | ||
1.93 | οὔ ταρ ὅγ’ εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται, οὐδ’ ἑκατόμβης ἀλλ’ ἕνεκ’ ἀρητῆρος, ὃν ἠτίμης’ Ἀγαμέμνων. εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται: ὅτι ἐλλείπει τὸ περί, καὶ περισσὸν τὸ ἐπιμέμφεται. A. Ego suspicabar: καὶ κοινὸν τὸ ἐπιμέμ‐ | ||
| 5 | φεται sc. ἐπὶ τὸν ἑξῆς: v. adn. seq. et ad Λ 56 Φ 479 Ψ 183. Contraria corruptela est Ι 416 (κοινόν pro περισσόν). Lehrsius hunc locum ita sanare mavult: καὶ περισσὸν τὸ ἐπί ἐν τῷ ἐπιμέμφεται, ut Ξ 54 Τ 62. Cf. p. 26. | ||
1.96 | τοὔνεκ’ ἄρ’ ἄλγεα ἔδωκεν ἑκηβόλος ἠδ’ ἔτι δώ‐ σει: ἀθετεῖται, ὅτι περισσός· πρόκειται γάρ· ἀλλ’ ἕνεκ’ ἀρητῆρος, ὃν ἠτίμης’ Ἀγαμέμνων. τὸ δὲ ἐπιμέμφεται ἀπὸ κοινοῦ δεῖ λαμβάνειν. ABL. Hoc scholium a Vill. et Bekk. | ||
| 5 | injuria ad v. 94 relatum est. | ||
1.98 | πρίν γ’ ἀπὸ πατρὶ φίλῳ δομέναι ἑλικώπιδα κούρην ἀπριάτην, ἀνάποινον: ὅτι οὐ κατὰ προσηγορίαν τὴν ἀπριάτην λέγει, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἀπρατί· καὶ παράλληλον τὸ ἀνάποινον· τὸ γὰρ αὐτὸ δι’ ἀμφοτέρων δηλοῦται. A. Ut hic | ||
| 5 | κατὰ προσηγορίαν, ita Ι 446 κατὰ μεσότητα Λ 186 κα‐ τ’ ἐπίθετον. De παράλληλον cf. ad Ν 276. | ||
1.100 | τότε κέν μιν ἱλασσάμενοι πεπίθοιμεν: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει αἴ κέν μιν. γελοῖον δὲ διστακτικῶς λέ‐ γειν τὸν μάντιν. ABL. πεπίθοιμεν: ὅμοιόν ἐστι τῷ ῥηιδίως πεπιθεῖν (Ι 184). | ||
| 5 | εἴωθε δὲ τοὺς δευτέρους ἀορίστους ἀναδιπλασιάζειν. A. Cf. p. 11 not. 1. | ||
1h103-4 | ἀχνύμενος· μένεος δὲ μέγα φρένες ἀμφιμέλαιναι πίμπλαντ’, ὄσσε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐίκτην. | ||
1.103 | τούτῳ τῷ στίχῳ καὶ τῷ πίμπλαντ’ ὄσσε δέ οἱ παράκειται ἀστερίσκος, ὅτι ἀμφότεροι εἰς τὴν Ὀδύσσειαν (δ 661) μετάκεινται οὐκ ὀρθῶς. A. | ||
1.105 | Κάλχαντα πρώτιστα κακ’ ὀσσόμενος προσ‐ | ||
| έειπεν: ὅτι ἀπὸ τῶν ὄσσων κακῶς ὑπιδόμενος, οὐκ ἀπὸ τῆς ὄσσης, τῆς φωνῆς, κακολογήσας· οὐ γὰρ χρῆται Ὅμη‐ ρος τῇ ὄσσῃ ψιλῶς ἐπὶ τῆς φωνῆς, μᾶλλον δὲ ἐπὶ τῆς θείας | 43 | ||
| 5 | κλῃδόνος. A. Ar. 96. | ||
1.106 | μάντι κακῶν, οὐ πώποτέ μοι τὸ κρήγυον εἶπας. αἰεί τοι τὰ κάκ’ ἐστὶ φίλα φρεσὶ μαντεύεσθαι: ὅτι ἅπαξ εἴρηται τὸ κρήγυον (Ar. 14), καὶ οὐκ ἔστιν ἀληθὲς ἀλλ’ ἀγαθόν· ἀντιδιαστέλλει γοῦν ἐπὶ τὸ αἰεί τοι τὰ κάκ’ | ||
| 5 | ἐστὶ φίλα. A. | ||
1h109-12 | καὶ νῦν ἐν Δαναοῖσι θεοπροπέων ἀγορεύεις, ὡς δὴ τοῦδ’ ἕνεκά σφιν ἑκηβόλος ἄλγεα τεύχει, οὕνεκ’ ἐγὼ κούρης Χρυσηίδος ἀγλά’ ἄποινα οὐκ ἔθελον δέξασθαι. | ||
1.110 | ἀθετεῖται, ὅτι αἰρομένου τούτου σύντομος γίνεται ἡ ἑρμηνεία καὶ οὐδὲν ἐλλιπὲς ἔχουσα. AB. | ||
1h116-7 | ἀλλὰ καὶ ὧς ἐθέλω δομέναι πάλιν, εἰ τό γ’ ἄμεινον· βούλομ’ ἐγὼ λαὸν σῶν ἔμμεναι ἢ ἀπολέσθαι. | ||
1.117 | ὅτι Ζηνόδοτος αὐτὸν ἠθέτηκεν, ὡς τῆς διανοίας εὐήθους οὔσης· οὐ δεῖ δὲ αὐτὸν ἰδίᾳ προφέρεσθαι, ἀλλὰ συνάπτειν τοῖς ἄνω· ἐν ἤθει γὰρ λέγεται. A. Sensum esse dicit Langius (Gött. Gel. Anz. 1851 p. 940): hunc versum tum | ||
| 5 | demum recte intelligi, si non separatim sed conjuncte cum praecedentibus pronuncietur et intelligatur. Quod (si recte in‐ terpretatus sum) haud ita longe distat ab eo, quod proposui in proll. ad Nicanor. p. 112: Aristarchum cavere voluisse, ne ante hunc versum majus intervallum a pronunciantibus fieret. | ||
1128-9 | τριπλῇ τετραπλῇ τ’ ἀποτίσομεν, αἴ κέ ποθι Ζεύς δῷσι πόλιν Τροΐην εὐτείχεον ἐξαλαπάξαι: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Τροίην, ὡς ἐπὶ τὴν Ἴλιον βουλόμε‐ νος γενέσθαι τὴν ἀναφοράν, ἀπιθάνως· ἄδηλον γὰρ ἦν εἰ | ||
| 5 | ἑλοῦσιν αὐτήν. ἔστιν οὖν ὁ λόγος περὶ μιᾶς πόλεως τῶν περιοίκων· (v. ad 164) ταύτας γὰρ ἐπόρθει ὁ Ἀχιλλεύς. διὸ καὶ ἐν τρισὶ συλλαβαῖς ἀναγινώσκεται. A. Et εὐτείχεον πό‐ λιν non tantum de sola Troja dici: Π 67. L. | ||
1.131 | μὴ δ’ οὕτως, ἀγαθός περ ἐών, θεοείκελ’ Ἀχιλλεῦ κλέπτε νόῳ: ὅτι ἰδίως κέχρηται τῷ πέρ συνδέσμῳ, ἀντὶ τοῦ γέ ἢ τοῦ δή. A. Cf. p. 35. | ||
1.133 | ἦ ἐθέλεις ὄφρ’ αὐτὸς ἔχῃς γέρας, αὐτὰρ ἔμ’ αὔτως | ||
| ἧσθαι δευόμενον, κέλεαι δέ με τήνδ’ ἀποδοῦναι. | 44 | ||
1133-4 | ἀθετοῦνται, ὅτι εὐτελεῖς τῇ συνθέσει καὶ τῇ διανοίᾳ καὶ μὴ ἁρμόζοντες Ἀγαμέμνονι. A. | ||
1h135-7 | ἀλλ’ εἰ μὲν δώσουσι γέρας μεγάθυμοι Ἀχαιοί, ἄρσαντες κατὰ θυμόν, ὅπως ἀντάξιον ἔσται· εἰ δέ κε μὴ δώωσιν, ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι— | ||
1.136 | καλῶς ἂν ἔχοι in talibus supplent Aristarehei. Π 559. L. | ||
1.137 | ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι: ὅτι περισσεύει ὁ δέ (cod. κέ cf. p. 9) σύνδεσμος, καὶ τὸ ῥῆμα ἤλλακται, ἕλωμαι ἀντὶ τοῦ ἑλοίμην. οὕτως δὲ γίνεται περισσὸς ὁ ἄξω ἑλών. A. | ||
1h138-9 | ἢ τεὸν ἢ Αἴαντος ἰὼν γέρας, ἢ Ὀδυσῆος ἄξω ἑλών· ὁ δὲ κὲν κεχολώσεται, ὅν κεν ἵκωμαι. | ||
1.139 | ἀθετεῖται, ὅτι πλήρης ὁ λόγος, ἀλλαγῆς γενομένης τοῦ ῥήματος ἕλωμαι ἀντὶ τοῦ ἑλοίμην. καὶ εὔηθες τὸ προσ‐ κείμενον ὁ δέ κεν κεχολώσεται· πῶς γὰρ οὐκ ἔμελλε χολοῦσθαι; A. Ar. 360. | ||
1.141 | νῦν δ’ ἄγε νῆα μέλαιναν ἐρύσσομεν εἰς ἅλα δῖαν: ὅτι τὸ ἐρύσσομεν ἀντὶ τοῦ ἐρύσωμεν· συνέσταλται γάρ. A. Cf. p. 13. | ||
1h142-4 | ἐν δ’ ἐρέτας ἐπιτηδὲς ἀγείρομεν, ἐν δ’ ἑκατομβήν θείομεν, ἂν δ’ αὐτὴν Χρυσηίδα καλλιπάρῃον βήσομεν. | ||
1.143 | ὅτι Ζηνόδοτος αὐτὸν ἠθέτηκεν. ἀναγκαῖος δὲ ὁ περὶ τῆς Χρυσηίδος λόγος· ταύτης γὰρ ἕνεκα ἐγένετο καὶ ὁ λοιμός. A. | ||
1.148 | τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς: τὸ σημεῖον ὅτι—Quae sequuntur, Aristonici non sunt. Sin autem diple punctis notata recte habet, ad Zeno‐ doti lectionem hoc scholium spectavit. Qui quum Μ 230 pro | ||
| 5 | τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κορυθαίολος Ἕκτωρ muta‐ verit τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα, suspicio erit etiam hunc locum ab eo aliter scriptum fuisse, ac nunc est. | ||
1.158 | ἀλλὰ σοί, ὦ μέγ’ ἀναιδές, ἅμ’ ἑσπόμεθ’, ὄφρα σὺ χαίρῃς, τιμὴν ἀρνύμενοι Μενελάῳ σοί τε κυνῶπα, πρὸς Τρώων· τῶν οὔ τι μετατρέπῃ οὔτ’ ἀλεγίζεις: | ||
| 5 | ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τιμὴν ἀρνύμενος καὶ τὸν ἑξῆς ἠθέτηκεν. ἠγνόηκε δὲ ὅτι ἡ τιμὴ νῦν ἀντὶ τῆς τιμωρίας | ||
| κεῖται· καὶ τὸ ἀρνύμενος οὐκ ἔστι λαμβάνων, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ εἰσπραττόμενος παρὰ Τρώων. A. Debebat potius: ἀλλὰ τὸ ἀρνύμενοι ἀντὶ τοῦ εἰσπραττόμενοι παρὰ Τρώων. De τιμῇ | 45 | ||
| 10 | idem obs. Ρ 92. Cf. Ar. 153, 365. | ||
1h163-4 | οὐ μὲν σοί ποτε ἶσον ἔχω γέρας, ὁππότ’ Ἀχαιοί Τρώων ἐκπέρσως’ εὐναιόμενον πτολίεθρον. | ||
1.163 | ὅτι Ζηνόδοτος γράφει οὐδ’ ὅτ’ Ἀχαιοί. ἠγνόηκε δὲ ὅτι ἤλλακται τὸ ἔχω ἀντὶ τοῦ ἔσχον. A. Cf. p. 4. | ||
1.164 | ὅτι φανερὸν ἐκ τούτου, ὡς καὶ ἐν τοῖς ἐπάνω (129) περί τινος τῶν περιχώρων ἐστὶ πόλεων ὁ λόγος. καὶ ὅτι ὁ χρόνος ἤλλακται, ἐκπέρσωσιν ἀντὶ τοῦ ἐκπέρσουσιν. AL. Ultima (quibus non uti debebam Philol. VI p. 677 not.) recte | ||
| 5 | habere non possunt. Nam eum qui explicuit: si Graeci ex‐ pugnabunt (ἐκπέρσουσι) urbem Trojanorum, de ipsa Troja co‐ gitasse apparet: quod aperte pugnat cum explicatione Aristarchi, qui hoc de oppido aliquo in agro Trojano sito intellexit, quod illo tempore jam expugnatum esset; unde praesentia ἔχω et | ||
| 10 | ἔρχομαι (168) praeteritorum significationem habere voluit. For‐ tasse verba ὅτι ὁ χρόνος ἤλλακται pertinent ad v. 165, ut sit διέπουσι ἀντὶ τοῦ διεῖπον. | ||
1.167 | σοὶ τὸ γέρας πολὺ μεῖζον, ἐγὼ δ’ ὀλίγον τε φί‐ λον τε ἔρχομ’ ἔχων ἐπὶ νῆας, ἐπεί κε κάμω πολεμίζων: ὅτι δύναται ὑφ’ ἓν κεκάμω, δύναται (ins. δὲ) καὶ χωρὶς κε | ||
| 5 | κάμω· (p. 11) καὶ ὅτι ἤλλακται ὁ χρόνος, ἔρχομαι ἀντὶ τοῦ ἠρχόμην (p. 4) A. | ||
1.170 | οὐδέ ς’ ὀίω ἐνθάδ’ ἄτιμος ἐὼν ἄφενος καὶ πλοῦτον ἀφύξειν: ὅτι ἡ πτῶσις ἐνήλλακται· ἀντὶ γὰρ γενικῆς κέχρηται ὀνο‐ μαστικῇ· ἀντὶ τοῦ οὐχ ὑπονοῶ δέ σε ἐμοῦ ὄντος ἀτίμου | ||
| 5 | πλουτήσειν. A. σε ἐμοῦ scripsi pro σου. Cf. p. 19. | ||
1.175 | πάρ’ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι, οἵ κέ με τιμήσουσιν: ὅτι περισσὸς ὁ κέ σύν‐ δεσμος, ἢ τὸ τιμήσουσιν ἀντὶ τοῦ τιμήσειαν. A. Ἤ pro καί corr. L. Cf. p. 11. | ||
1.176 | ἔχθιστος δέ μοί ἐσσι διοτρεφέων βασιλήων: ὅτι συγκριτικῷ (immo ὑπερθετικῷ) ἀντὶ ἁπλοῦ ἐχρήσατο. A. Cf. p. 31. | ||
1.177 | αἰεὶ γάρ τοι ἔρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε: ὀβελὸς σὺν ἀστερίσκῳ ὅτι ἐνταῦθα οὐκ ὀρθῶς κεῖται, ἐν δὲ τῇ Διομήδους ἀριστείᾳ (891). A. Cod.: ἀστερίσκος, ὅτι ἐνταῦθα ὀρθῶς κεῖται, ἐν δὲ τῇ Ὀδυσσείᾳ οὐ. In Odyssea | 46 | |
| 5 | nec hic versus legitur, nec similis. | ||
1.184 | πέμψω, ἐγὼ δέ κ’ ἄγω Βρισηίδα καλλιπάρῃον: ὅτι τὸ ἄγω ἀντὶ τοῦ ἄγοιμι. A. Cf. p. 9. | ||
1h189-92 | διάνδιχα μερμήριξεν, ἢ ὅ γε φάσγανον ὀξὺ ἐρυσσάμενος παρὰ μηροῦ τοὺς μὲν ἀναστήσειεν, ὁ δ’ Ἀτρείδην ἐναρίζοι, ἦε χόλον παύσειεν ἐρητύσειέ τε θυμόν. | ||
1.189 | διάνδιχα: ὅτι δύο ἐμερίμνησεν οὐκ ἐναντία ἀλλήλοις, ὅπερ ἐκλαβών τις προσέθηκεν ἦε χόλον παύσειεν. A. | ||
1.192 | ὅτι ἐκλύεται τὰ τῆς ὀργῆς· διὸ ἀθετεῖται. A. | ||
1h193-6 | ἕως ὁ ταῦθ’ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, ἕλκετο δ’ ἐκ κολεοῖο μέγα ξίφος, ἦλθε δ’ Ἀθήνη οὐρανόθεν· πρὸ γὰρ ἧκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη ἄμφω ὁμῶς θυμῷ φιλέουσά τε κηδομένη τε. | ||
1.194 | ἦλθε δ’ Ἀθήνη: ὅτι (Pluyg. 8) περισσὸς ὁ δέ σύνδεσμος. A. Cf. p. 33. | ||
1195-6 | ὀβελὸς σὺν ἀστερίσκῳ (sc. ad utrumque), ὅτι οὐκ ὀρθῶς ἐκ τοῦ ποιητικοῦ προσώπου λέγονται. A. V. ad 208 sq. Scripsi λέγονται pro λέγεται. Τὸ ποιητικὸν πρόσω‐ πον est ὁ ποιητής. | ||
1.197 | ξανθῆς δὲ κόμης ἕλε Πηλείωνα: ὅτι οὕτως λέ‐ γει τὸν Πηλείωνα τῆς κόμης εἷλεν, οὐχὶ τοῦ Πηλείωνος τὴν κόμην. ἀγνοήσαντες δέ τινες γράφουσι ξανθὴν δὲ κόμην (cod. ξανθῆς δὲ κόμης) ἕλε Πηλείωνος. A. Cf. p. 21 not. 1. | ||
1.198 | ὁρᾶτο: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὁρῆτο· τοῦτο δὲ Δώ‐ ριον. A. v. ad 56. | ||
1.203 | ἦ ἵνα ὕβριν ἴδῃ: ὅτι χωρὶς τοῦ ς τὸ ἴδῃ. A. Cf. p. 2. | ||
1.204 | ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τελέεσθαι ὀίω: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται. τοῦτο δὲ τῇ Ἀθηνᾷ ἁρμόζει μᾶλλον διαβεβαιοῦν. A. | ||
1h207-9 | ἦλθον ἐγὼ παύσασα τὸ σὸν μένος, αἴ κε πίθηαι οὐρανόθεν· πρὸ δέ μ’ ἧκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη ἄμφω ὁμῶς θυμῷ φιλέουσά τε κηδομένη τε. | ||
1208-9 | ὅτι ἀμφοτέρους Ζηνόδοτος ἠθέτηκεν. οἰκείως | ||
| δὲ μᾶλλον κεῖνται εἰς προτροπὴν τοῦ Ἀχιλλέως (v. ad 195 sq.). A. | 47 | ||
1.212 | ὧδε γὰρ ἐξερέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τετελέσθαι ὀίω. τοῦτο δὲ Ἀχιλλεῖ ἥρμοζεν (v. ad 204). A. | ||
1.216 | χρὴ μὲν σφωίτερόν γε θεὰ ἔπος εἰρύσσασθαι: ὅτι πρὸς δύο ἀμείβεται· τὸ γὰρ σφωίτερόν ἐστι δυικόν. κα‐ κῶς ἄρα ἀθετεῖ Ζηνόδοτος τὸν πρὸ δέ μ’ ἧκε θεὰ λευκώ‐ λενος Ἥρη καὶ τὸν ἄμφω ὁμῶς θυμῷ φιλέουσά τε κη‐ | ||
| 5 | δομένη τε (208 sq). A. Scilicet Zenodotus σφωίτερον acce‐ pit pro plurali. L. | ||
1.218 | ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ’ ἔκλυον αὐ‐ τοῦ: πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι οὐ κλύουσιν εἶπεν ἢ ἀκούσονται. A. Cf. p. 6. | ||
1.220 | ἦ, καὶ ἐπ’ ἀργυρέῃ κώπῃ σχέθε χεῖρα βαρεῖαν, ἂψ δ’ ἐς κουλεὸν ὦσε μέγα ξίφος, οὐδ’ ἀπίθησεν: ὅτι (Pl. p. 9) Ζηνόδοτος μεταγράφει ὣς εἰπὼν πάλιν ὦσε μέγα ξίφος οὐδ’ ἀπίθησε καὶ τοὺς δύο ἕνα ἐποίησεν. A. | ||
1.222 | ἡ δ’ Οὔλυμπον δὲ βεβήκει δώματ’ ἐς αἰγιόχοιο Διὸς μετὰ δαίμονας ἄλ‐ λους. Hunc versum ab Aristarcheis obelo notatum puto: v. ad 424. Sed Schol. AV quod Ar. p. 363 inter Aristarchea re‐ | ||
| 5 | latum est (quo ut Aristarcheo usus est Hauptius Zus. zu Lach‐ manns Betr. über die Ilias p. 99) nunc ab Aristarcho abjudi‐ candum esse censemus. Nam vix μετὰ δαίμονας ἄλλους ex‐ plicare potuit: εἰς τὸν τῶν δαιμόνων τόπον. L. Contra Ari‐ stonici esse videtur, quod in cod. A. esse dicit Pluygers. p. 9: | ||
| 10 | ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐπί sc. τὸ μετά. v. Did. ad 423. | ||
1.225 | οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ’ ἔχων, κραδίην δ’ ἐλάφοιο: ὅτι Ζηνόδοτος τοῦτον τὸν τόπον ἠθέτηκεν, ἕως τοῦ ναὶ μὰ τόδε σκῆπτρον (234). A. | ||
1.232 | ἦ γὰρ ἂν Ἀτρείδη νῦν ὕστατα λωβήσαιο: ὅτι τὸ εὐκτικὸν ἀντὶ παρεληλυθότος ὁριστικοῦ τοῦ ἐλωβήσω πα‐ ρείληπται, ὡς καὶ νύ κεν ἐνθ’ ἀπόλοιτο ἄναξ ἀνδρῶν Αἰνείας (Ε 311). A. Ipsa verba Aristonici haec non sunt | ||
| 5 | (v. p. 7), sed idem observavit. L. Ut patet ex ejus adnota‐ tione ad Β 242. | ||
1.244 | ὅτ’ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισας. Notaverat Aristonicus (ut ad Α 412): ὅτι τὸ δεν παρέλκει. Cf. quae | ||
| sunt in A. L. | 48 | ||
1.249 | μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδή: ὅτι (Pl. 8) Ζηνό‐ δοτος χωρὶς τοῦ ν γράφει γλυκίω. τὰ δὲ τοιαῦτα συγκριτικὰ ἔχει τὸ ν. A. γενεαὶ μερόπων ἀνθρώπων | ||
1.251 | ἐφθίαθ’, οἵ οἱ πρόσθεν ἅμα τράφεν ἠδ’ ἐγέ‐ νοντο: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει αἵ οἱ. A. Cf. p. 32. | ||
1.260 | ἤδη γάρ ποτ’ ἐγὼ καὶ ἀρείοσιν ἠέπερ ἡμῖν ἀνδράσιν ὡμίλησα: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἠέπερ ὑμῖν ἀντὶ τοῦ ἡμῖν. ἐφύβριστος δὲ ὁ λόγος. διὰ δὲ τοῦ ἡμῖν καὶ ἑαυτὸν συγκαταριθμεῖ καὶ πάντας τοὺς καθ’ αὑτόν. A. | ||
1.262 | οὐ γάρ πω τοίους ἴδον ἀνέρας οὐδὲ ἴδωμαι: ὅτι παραλέλειπται ἡ μή ἀπαγόρευσις. ἔστι γὰρ οὐδὲ μὴ ἴδωμαι ὅμοιον τῷ πληθὺν δ’ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ’ ὀνομήνω (Β 488). A. Cf. p. 33. | ||
1.270 | τηλόθεν ἐξ ἀπίης: ὅτι παραλλήλως τηλόθεν ἐξ ἀπίης. οἱ δὲ νεώτεροι ἐξεδέξαντο τὴν Πελοπόννησον. A. Ar. 233 et de παραλλήλως ad Ν 276. | ||
1.271 | κατ’ ἔμ’ αὐτόν: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει κατ’ ἐμωυ‐ τόν. τὸ δὲ πλῆρες ἐμὲ αὐτόν. A. | ||
1.272 | μαχέοιτο: ὅτι ἀντὶ τοῦ μάχοιτο. A. Cf. ad 344. | ||
1.275 | μήτε σὺ τόνδ’ ἀγαθός περ ἐὼν ἀποαίρεο κουρήν: ὅτι ἀρχαικῶς (Cf. p. 1) τὸν δ’ ἀφαιροῦ, οὐχὶ τοῦδε (p. 21). A. | ||
1.276 | μήτε σὺ Πηλειδἤθελ’ ἐριζέμεναι: ὅτι ἐγκε‐ κλιμένως ἀναγνωστέον, ἵνα διαλύηται εἰς τὸ ἔθελε. A. Cf. Λ 217. | ||
1.290 | εἰ δέ μιν αἰχμητὴν ἔθεσαν θεοὶ αἰὲν ἐόντες, τοὔνεκά οἱ προθέουσιν ὀνείδεα μυθήσασθαι: ὅτι συνήθως ἑαυτῷ προθέουσιν τὰ ὀνείδη. A. Sc. ut neutrum plurale cum verbo plurali conjunctum sit. Cf. p. 15. | ||
1h295-6 | ἄλλοισιν δὴ ταῦτ’ ἐπιτέλλεο· μὴ γὰρ ἔμοιγε σήμαιν’· οὐ γὰρ ἔγωγ’ ἔτι σοι πείσεσθαι ὀίω. | ||
1.295 | κοινὸν τὸ ἐπιτέλλεο, καὶ ὁ γάρ περισσὸς ὁ ἑξῆς· διὸ ἀθετεῖται. A. Haec ita fere scripta fuerunt: κοινὸν τὸ ἐπιτέλλεο καὶ ἐπὶ τὸ μὴ γὰρ ἔμοιγε· περισσὸς οὖν ὁ ἑξῆς· διὸ ἀθετεῖται. Cf. ad 443. | ||
1.299 | ἐπεί μ’ ἀφελέσθε γε δόντες: ὅτι Ζηνόδοτος | ||
| γράφει ἐπεί ῥ’ ἐθέλεις ἀφελέσθαι. ὀργῇ δὲ κοινωνεῖ εἰς ἅπαντας, τὸν αἴτιον τῆς ἀφαιρέσεως ἀγνοῶν (i. e. rationem non habens). A. ὀργῇ pro ἔργῳ et τὸν αἴτιον pro τὴν αἰτίαν L. | 49 | ||
| 5 | Lobeck Aglaoph. p. 18 not. docuit κοινωνεῖν dici pro κοινοῦν. L. Nihilominus scribendum puto κοινοποεῖ, quo verbo utitur Δ 343 Λ 659. Ceterum ante τὸν αἴτιον ὡς vel ὡσεί inserendum erit. Et dixerat h. l. de conjunctione verbi ἀφαιρεῖσθαι cum accusativo personae: Ε 156 Π 59. Cf. p. 21. | ||
1.300 | τῶν δ’ ἄλλων ἅ μοί ἐστι. Reliqua sorte, Brisei‐ dem παρ’ Ἀγαμέμνονος ἐξαίρετον accepit: Ι 367. | ||
1.307 | ἤιε σύν τε Μενοιτιάδῃ καὶ οἷς ἑτάροισιν: ὅτι εἰπὼν τὸ πατρωνυμικὸν παρέλιπε τὸ κύριον. A. Sc. nunc primum Patrocli fit mentio. v. Haupt Zus. zu Lachm. p. 99 et contra Naegelsbach Anm. z. Ilias, ed. 2. p. 78. | ||
1.320 | Εὐρυβάτην: ὅτι καὶ ἕτερος Εὐρυβάτης, Ὀδυσ‐ σέως κῆρυξ (Β 184). ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸν Πυλαιμένην (Ν 658). A. Cf. Ι 170. | ||
1.323 | χειρὸς ἑλόντε ἀγέμεν: ὅτι χειρὸς ἑλόντε ἀγέ‐ μεν Ἀρίσταρχος (cod. ἄγειν Ἀριστόνικος v. qu. ep. 49), ἵνα τὸ δυικὸν εὔδηλον ᾖ· ἀμφίβολον γὰρ ἔσται, ἐὰν κατὰ συνα‐ λοιφὴν ἀναγινώσκωμεν. A. Ita scripsimus et Aristonico tri‐ | ||
| 5 | buimus, quum non appareat, utrum id quod Pluygers. p. 7 „le‐ gendum esse“ dicit (οὕτως χ. ἑ. ἀγέμεν Ἀρίσταρχος κτλ.) in codice scriptum sit an ab ipso conjectum. | ||
1.324 | εἰ δέ κε μὴ δώῃσιν, ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλω‐ μαι: πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἕλωμαι ἀντὶ τοῦ [ἑλοῦμαι ἢ] ἑλοίμην. A. (Pluyg. p. 7). Verba uncinis inclusa in cod. deesse dicit Pl. p. 10, et desunt apud Vill.: sed quin ab Aristo‐ | ||
| 5 | nico posita fuerint minime dubito. Cf. p. 9. | ||
1.330 | οὐδ’ ἄρα τώ γε ἰδὼν γήθησεν Ἀχιλλεύς: ὅτι ἐκ τοῦ ἐναντίου τὸ ἐναντίον ἀκουστέον· οὐκ ἐγήθησεν ἀλλ’ ἐλυπήθη. A. Ar. 14. | ||
1.336 | ὃ σφῶι προΐει: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει σὺν τῷ ν, ὃ σφῶιν. τοῦτο δὲ σημαίνει ὑμῶν ἢ ὑμῖν, ὧν οὐδὲν ἁρμόζει τῷ λόγῳ, ἀλλὰ τὸ ὑμᾶς. A. | ||
1.340 | καὶ πρὸς τοῦ βασιλῆος ἀπηνέος: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἄρθρον μετάκειται. ἔδει δὲ πρὸς τοῦ ἀπηνέος βασιλῆος (Bekk. καὶ παρὰ τοῦ βασιλῆος). καὶ ἄνω (11) κατὰ τὸ οὕ‐ | ||
| νεκα τὸν Χρύσην ἠτίμας’ (ita pro ἠτίμασεν) ἀρητῆρα. | 50 | ||
| 5 | A. Quod Bekk. dedit, propius ad verum accedere videtur, quam quod Vill. | ||
1.344 | μαχέοιντο. Notaverat formam sine dubio Aristo‐ nicus: v. ad 272. L. | ||
1.351 | χεῖρας ὀρεγνύς: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χεῖρας ἀναπτάς. A. | ||
1.364 | ὅτι τὸ βαρυστενάχων κατὰ βαρεῖαν τάσιν. A. Pluyg. p. 5. Cf. Ar. p. 315. | ||
1.365 | οἶσθα· τί ἤ τοι ταῦτα ἰδυίῃ πάντ’ ἀγορεύω: ὅτι παλιλλογεῖν παρῄτηται (cf. ad Π 747, Ar. p. 358). ἀλ‐ λότριοι ἄρα οἱ ἐπιφερόμενοι στίχοι εἴκοσι ἑπτά. A. Cf. Σ 444. Et dixerat fortasse de οἶσθα sine ς finali scribendo: v. 85. De | ||
| 5 | versibus 372—75 v. ad 12—14. | ||
1.393 | ἀλλὰ σύ, εἰ δύνασαί γε, περίσχεο παιδὸς ἑῆος: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἑοῖο. A. qu. ep. 66. | ||
1.396 | πολλάκι γάρ σεο πατρὸς ἐνὶ μεγάροισιν ἄκουσα: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τούτου τοῦ στίχου ἕως τοῦ τὸν καὶ ὑπέδδεισαν (406) Ζηνόδοτος ἀθετεῖ. A. Cf. ad 504 et Ar. 353. | ||
1.399 | ὁππότε μιν ξυνδῆσαι Ὀλύμπιοι ἤθελον ἄλλοι. Fuit Aristonici nota, Olympios intelligi non posse Ti‐ tanes: Ξ 279 (Ο 225). Unde apparet, qui Titanes intelligerent, jam ante Aristarchum fuisse. L. | ||
1.400 | Ἥρη τ’ ἠδὲ Ποσειδάων καὶ Παλλὰς Ἀθήνη. Παλλὰς Ἀθήνη: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Φοῖβος Ἀπόλ‐ λων. ἀφαιρεῖται δὲ τὸ πιθανόν· ἐπίτηδες γὰρ τοὺς τοῖς Ἕλλησι βοηθοῦντας θεοὺς ἠχθρευκέναι Διί φησιν, ἵνα μᾶλ‐ | ||
| 5 | λον ἀκούοιτο Θέτις. BL? | ||
1.402 | μακρὸν Ὄλυμπον: ὅτι μακρὸν τὸν Ὄλυμπον ὡς ὄρος· τὸν δὲ οὐρανὸν εὐρύν. A. Ar. 168. | ||
1.404 | Αἰγαίων’· ὁ γὰρ αὖτε βίῃ οὗ πατρὸς ἀμεί‐ νων: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὁ γὰρ αὖτε βίῃ πολὺ φέρ‐ τατος ἁπάντων (puto ἄλλων L. Etiam Eustath. 124, 40: φέρτερος ἁπάντων) ὅπποσσοι ναίους’ ὑπὸ Τάρταρον | ||
| 5 | εὐρώεντα. οὐκ ἔστι δὲ τῶν Τιτάνων ὁ Αἰγεύς, ἀλλ’ ἐνά‐ λιος δαίμων· οὕτως γὰρ καὶ ἡ σύγκρισις λαμβανομένη πρὸς τὸν Ποσειδῶνα λόγον ἕξει. A. Ar. 183. | ||
1.405 | ὅς ῥα παρὰ Κρονίωνι καθέζετο κύδεϊ γαίων: ὅτι ἐντεῦθεν ἐπὶ τοῦ Ἄρεως λέγεται οὐκ ὀρθῶς πὰρ δὲ Διὶ Κρονίωνι καθέζετο κύδεϊ γαίων (Ε 906). A. | 51 | |
1.412 | ὅτ’ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισεν: ὅτι τὸ δεν παρέλκει. AL. | ||
1.420 | εἶμ’ αὐτὴ πρὸς Ὄλυμπον ἀγάννιφον: ὅτι ὄρος ὁ Ὄλυμπος. A. Pl. p. 9. Ζεὺς γὰρ ἐς Ὠκεανὸν μετ’ ἀμύμονας Αἰθιοπῆας | ||
1.424 | χθιζὸς ἔβη κατὰ δαῖτα, θεοὶ δ’ ἅμα πάντες ἕπονται: ἰστέον δὲ ὅτι τινὲς γράφουσι μετὰ δαίμονας ἄλ‐ λους· διὸ ἀθετεῖται. A. Mihi haec sic fere scripta esse videntur: ὅτι τινὲς γράφουσι μετὰ δαῖτα· διὸ ἡ διπλῆ. καὶ ὅτι μά‐ | ||
| 5 | χεται τὸ μετὰ δαίμονος ἄλλους (vs. 222): διὸ ἀθετεῖται (v. ad vs. 222). In textu Hom. Villois. appositus ad hunc versum 424 obelus errore irrepsisse putandus est. L. | ||
1.429 | χωόμενον κατὰ θυμὸν εὐζώνοιο γυναικός: ὅτι ἐλλείπει ἡ περί· ἔστι γὰρ περὶ γυναικός. A. Cf. p. 26. | ||
1.434 | ἱστοδόκῃ πέλασαν προτόνοισιν ὑφέντες: Ἀρίσταρχος ἀφέντες, Ζηνόδοτος ὑφέντες. A. Ita Bekk. et Vill. Duo ultima verba si desunt in cod. (quod affirmat Pluyg. p. 10), assumenda sunt ex BL. Ceterum hoc ex Didymo et | ||
| 5 | Aristonico coaluit. | ||
1h443-4 | παῖδά τε σοι ἀγέμεν, Φοίβῳ δ’ ἱερὴν ἑκατόμβην ῥέξαι ὑπὲρ Δαναῶν, ὄφρ’ ἱλασόμεσθα ἄνακτα. | ||
1.443 | ὅτι τὸ ἀγέμεν κοινόν, ὥστε γίνεσθαι τὸν ἑξῆς πε‐ ρισσόν· διὸ καὶ ἀθετεῖται. A. v. Φ 479 et Ar. p. 359 | ||
1.444 | ὅτι περισσός. A. Pl. p. 8. | ||
1.446 | ὣς εἰπὼν ἐν χερσὶ τίθει, ὁ δ’ ἐδέξατο χαίρων παῖδα φίλην. τοὶ δ’ ὦκα θεῷ κλειτὴν ἑκατόμβην ἑξείης ἔστησαν ἐύδμητον περὶ βωμόν. ὅτι Ζηνόδοτος οὕτως συντετμημένως· ὣς εἰπών· (εἶπεν Duen‐ | ||
| 5 | tzer p. 152) τοὶ δ’ ὦκα θεῷ ἱερὴν ἑκατόμβην Ἑξείης ἔστησαν. τὴν δὲ ἀναγκαιοτάτην Χρυσηΐδα περιεῖλεν. A. | ||
1h454-5 | ἠμὲν δή ποτ’ ἐμεῦ πάρος ἔκλυες εὐξαμένοιο, τίμησας μὲν ἐμέ, μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν. | ||
1.454 | ὅτι κατὰ τὴν Πατρόκλου ἔξοδον (Π 237) οὐκ ὀρ‐ θῶς λέγεται, ἐντεῦθεν μεταχθείς. οὐ γὰρ εἰκότως Ἀχιλ‐ λεὺς ἐπιχαίρει τῇ ἥττῃ τῶν Ἑλλήνων. ὁ δὲ Χρύσης βάρ‐ | ||
| βαρος καὶ μισέλλην. AL. Sic βάρβαροι ad Β 122. L. | 52 | ||
1.459 | αὖ ἔρυσαν notatum fuit significare εἰς τοὐπίσω εἷλ‐ κον: Μ 261. L. Diplen in textu esse dicit Pluyg. p. 9; sed schol. ad γ 453 quod ineditum esse credit, jam edidit Cramer: ex Harl. An. Paris. 3, 436. | ||
1.461 | δίπτυχα ποιήσαντες, ἐπ’ αὐτῶν δ’ ὠμοθέ‐ τησαν: ἀπὸ τῶν ὠμῶν ἱερείων ἀπαρξάμενοι ἔκοψαν μι‐ κρὸν ἀπὸ παντὸς μέλους, καὶ ἐπέθηκαν ἐπὶ τὰ μηρία, ὡς δοκεῖν ὅλα τὰ μέλη τοῦ ἱερείου καρποῦσθαι· διὸ ἡ διπλῆ. A. | ||
1.467 | αὐτὰρ ἐπεὶ παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαῖτα: ὅτι πόνον τὸ ἐπὶ τῆς ἱερουργίας ἔργον· οὐδέποτε δὲ τὴν ἀλγηδόνα πόνον εἴρηκεν. A. Pl. p. 8. Ar. p. 86. | ||
1h472-4 | οἱ δὲ πανημέριοι μολπῇ θεὸν ἱλάσκοντο καλὸν ἀείδοντες παιήονα, κοῦροι Ἀχαιῶν, μέλποντες ἑκάεργον· ὁ δὲ φρένα τέρπετ’ ἀκούων. | ||
1.472 | πανημέριοι: ὅτι οὐ δι’ ὅλης φησὶ τῆς ἡμέρας, ἀλλὰ τοῦ λείποντος τῆς ἡμέρας· καὶ γὰρ τὸ μὲν πεπλεύ‐ κασι, τὸ δὲ λεῖπον εὐωχήθησαν. A. Cf. Α 601 Β 385. | ||
1.473 | ὅτι παιήονα οὐ τὸν Ἀπόλλωνα, ἀλλὰ τὸν ἐπὶ κα‐ ταλύσει λοιμοῦ ὕμνον (Ar. 181). καὶ τὸ καλόν ἀντὶ τοῦ καλῶς. A. (Cf. p. 29). | ||
1.474 | ἀθετεῖται, ὅτι νομίσας τις τὸν Ἀπόλλωνα Παιήονα εἰρῆσθαι, προσέθηκεν αὐτόν. καὶ γίνεται δισσολογία· προεί‐ ρηται γάρ οἱ δὲ πανημέριοι μολπῇ θεὸν ἱλάσκοντο. A. Accessit quod μέλπειν apud Homerum non est cantare | ||
| 5 | sed ludere, maxime saltare. Hoc certe statuit Aristarchus. Nam Aristonici est scholium Q. ad δ 19 μολπῆς: ὅτι οὐ τὴν ᾠδὴν ἀλλὰ τὴν παιγνίαν λέγει οὕτω πρὸς τὸ μέλποντες Ἑκά‐ εργον· καὶ γὰρ κυνῶν μέλπηθρα (Ν 233) φησί. Cf. Pa‐ lat. ad ζ 101. Praeter hunc locum Α 474 omnes loci Home‐ | ||
| 10 | rici qui μέλπειν et μολπή habent, hanc significationem aut admittunt aut requirunt: Η 241 Ν 637 Π 182 Σ 572 α 152 ζ 101 φ 430 ψ 145, exceptis duobus Σ 604 (qui iterum po‐ situs ab Aristarcho δ 19) et ν 27. Ille hodie sic legitur: Τερπόμενοι· μετὰ δέ σφιν ἐμέλπετο θεῖος ἀοιδός | ||
| 15 | 605 | φορμίζων· δοιὼ δὲ κυβιστητῆρε κατ’ αὐτούς μολπῆς ἐξάρχοντος ἐδίνευον κατὰ μέσσους. At Aristarchus (Athen. 181 C) τοῦ κρητικοῦ χοροῦ τὸν ᾠδὸν | |
| ἐξεῖλεν, ἐπιτεμὼν τὰ ποιήματα τὸν τρόπον τοῦτον: τερπόμενοι· δοιὼ δὲ κυβιστητῆρε κατ’ αὐτούς | 53 | ||
| 20 | μολπῆς ἐξάρχοντες ἐδίνευον κατὰ μέσσους. Quin idem fecerit in quarto Odysseae non dubito. Wolfium (Proll. p. CCLXIII. not. 49) errasse apparet. Restat alter lo‐ cus ν 27: τερπόμενοι· μετὰ δέ σφιν ἐμέλπετο θεῖος ἀοιδός | ||
| 25 | Δημόδοκος λαοῖσι τετιμένος. αὐτὰρ Ὀδυσσεύς— Quo quid fecerit nescimus. An legit ἐδαίνυτο pro ἐμέλπετο? | ||
1h477-8 | ἦμος δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος ἠώς, καὶ τότ’ ἔπειτ’ ἀνάγοντο κατὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν. | ||
1.477 | ὅτι τῇ ἑξῆς ἐκ τῆς Χρύσης κατέρχονται. ἡ δὲ ἀνα‐ φορὰ τῆς σημειώσεως πρὸς τὸν τῶν ἡμερῶν ἀριθμόν. A. Cf. ad 493 et maxime ad Β 48. L. Delevi ἀπό ante σημειώ‐ σεως. Sensus est: diplen spectare ad numerum dierum, ad | ||
| 5 | quem Aristarchum diligenter attendisse scimus: nihil ultra. Quo‐ modo Lachmannus Zenodoti negligentiam in hoc scholio ab Aristarcho notatam invenire potuerit (Betr. ?ub. die Ilias p. 93), non intelligo. Quod praeterea sumsit, scholia ad v. 490 Ari‐ starcho vel Aristarcheis tribuenda esse, id non magis con‐ | ||
| 10 | cedi potest. | ||
1.488 | αὐτὰρ ὁ μήνιε: ὅτι Ζηνόδοτος ἠθέτηκεν ἕως τοῦ αὖθι μένων (492). τὸν δὲ οὔτε ποτ’ ἐς πόλεμον (491) οὐδὲ ἔγραφεν. A. | ||
1.493 | ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐκ τοῖο δυωδεκάτη γένετ’ ἠώς: ἐκ τούτου λέγει τοῦ χρόνου, τοῦ τῆς μήνιδος. BL. Certe ἐκ τοῖο hoc modo explicatum esse ab Aristarcho apparet ex sch. Β 48. | ||
1.497 | ἠερίη δ’ ἀνέβη μέγαν οὐρανὸν Οὔλυμπόν τε: ὅτι οὕτως εἴρηκεν, οὐχ ὡς τοῦ Ὀλύμπου ἐπ’ οὐρανοῦ ὄντος, ἀλλ’ ἐπεὶ καὶ αἱ κορυφαὶ τοῦ ὄρους ὑπὲρ τὰ νέφη εἰσίν· ὁ δὲ ὑπὲρ τὰ νέφη τόπος οὐρανὸς καλεῖται ὁμωνύ‐ | ||
| 5 | μως τῷ στερεμνίῳ. καὶ ἀλλαχοῦ ἐν οὐρανῷ καὶ ἐν Ὀλύμπῳ γεγονέναι αὐτὴν λέγει. A. καὶ ἀλλαχοῦ pro ἀλλὰ καί. L. Ar. p. 171. Ζεῦ πάτερ, εἴ ποτε δή σε μετ’ ἀθανάτοισιν ὄνησα | ||
1.504 | ἢ ἔπει ἢ ἔργῳ: ὅτι εἰ μὴ προιστορήσαμεν τὰ περὶ τῶν δεσμῶν, ἐφ’ ὧν ἡ Θέτις ἐβοήθησεν αὐτῷ, ἐζητοῦ‐ μεν ἂν τί αὐτὸν ὤνησεν. A. Puto προιστόρησεν: nam ubi‐ que quod sciam ἱστορεῖν et composita apud Aristonicum nar‐ | 54 | |
| 5 | randi significationem habent: παριστορεῖν Β 612, 745 προσ‐ ιστορεῖν Θ 371. | ||
1.523 | ἐμοὶ δέ κε ταῦτα μελήσεται ὄφρα τελέσσω: ὅτι περισσὸς ὁ κέ. A. Pluyg. p. 9. Cf. p. 9. | ||
1.528 | ἦ, καὶ κυανέῃσιν: Fuit adnotatio de ἦ ἐπὶ προει‐ ρημένοις tantum posito: Τ 114. | ||
1.530 | κρατός: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει κρητός· οὐκ ἔστι δὲ Ἰακόν· ἂψ Ὀδυσεὺς κατὰ κρᾶτα καλυψάμενος (θ 92). AL. | ||
1.559 | πολέας: Ζηνόδοτος πολῦς (cod. πολεῖς). L. v. Β 4. L. | ||
1.564 | εἰ δ’ οὕτω τοῦτ’ ἔστιν, ἐμοὶ μέλλει φίλον εἶναι: ὅτι τὸ μέλλει οὐκ ἔστι χρονικόν, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἔοι‐ κεν. A. Ar. 125. | ||
1.566 | μή νύ τοι οὐ χραίσμωσιν, ὅσοι θεοί εἰς’ ἐν Ὀλύμπῳ ἄσσον ἰόνθ’, ὅτε κέν τοι ἀάπτους χεῖρας ἐφείω: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἄσσον ἰόντε. οὐκ ἔστι δέ, ἀλλ’ | ||
| 5 | ἀντὶ τοῦ ἰόντος (sc. τὸ πλῆρες ἰόντα v. qu. ep. 48. Cf. p. 20.) συγχεῖ δὲ καὶ τὸ δυικόν. A. τὸ δυικόν, quod pro τὸ Δίος proposuit Bekkerus, in cod. esse affirmat Pluygers. p. 11. | ||
1.572 | μητρὶ φίλῃ ἐπιῆρα φέρων: ὅτι ἐπιῆρα τὴν μετὰ χάριτος ἐπικουρίαν, οἱ δὲ νεώτεροι ἀντὶ συνδέσμου αἰτιώ‐ δους χρῶνται, ἀντὶ τοῦ χάριν. A. Cf. Apollon. lex. L. | ||
1.578 | πατρὶ φίλῳ ἐπιῆρα φέρειν Διί: πρὸς τὸ αὐτό. A. Pluyg. p. 8. | ||
1.591 | ῥῖψε ποδὸς τεταγών, ἀπὸ βηλοῦ θεσπε‐ σίοιο: ὅτι ἀπὸ δυοῖν τόποιν συμπεπλήρωκε τὸν μῦθον. νῦν μὲν γὰρ, ὅτι ἐῤῥίφη, κατὰ δὲ τὴν ὑπόμνησιν τῶν τῆς Ἥρας δεσμῶν (Ο 21) καὶ τὸν καιρὸν καὶ τὴν αἰτίαν δι’ ἣν ἐῤῥίφη. A. | ||
1.593 | κάππεσον ἐν Λήμνῳ: πρὸς τὰ περὶ Ὄλυμπον· παράκειται γὰρ ἡ Λῆμνος τῇ Θράκῃ. A. Ar. 170. | ||
1.596 | παιδὸς ἐδέξατο: ὅτι λείπει ἡ παρά πρόθεσις, ἵν’ ᾖ παρὰ παιδός. A. Cf. p. 26. | ||
1.599 | ἄσβεστος videtur notatum fuisse: Π 123. | ||
1.600 | ποιπνύοντα notatum fuit: Ξ 155. Cf. Ar. 109. | 55 | |
1.601 | πρόπαν ἦμαρ: τὸ ὑπόλοιπον πάσης τῆς ἡμέρας. BLV. Fluxit ex Aristonico: Β 385. L. | ||
1.605 | αὐτὰρ ἐπεὶ κατέδυ λαμπρὸν φάος ἠελίοιο, οἱ μὲν κακκείοντες ἔβαν οἶκον δὲ ἕκαστος: ὅτι οἱ θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὸν ποιητὴν ἀναλύουσιν οἴ‐ καδε καὶ κοιμῶνται. A. Et hic locus et Ψ 58 notati esse vi‐ | ||
| 5 | dentur, quia faciunt ad defendendam tralaticiam scripturam α 424 δὴ τότε κακκείοντες ἔβαν οἶκον δὲ ἕκαστος, a non‐ nullis ita mutatam: δὴ τότε κοιμήσαντο καὶ ὕπνου δῶρον ἕλοντο. Sed ex his minutis reliquiis nequaquam liquido appa‐ ret, quae Aristarchi fuerit sententia. | ||
1.609 | Ζεὺς δὲ πρὸς ὃν λέχος: ὅτι Ζηνόδοτος χωρὶς τοῦ ν, πρὸς ὃ λέχος, οὐ νοῶν ὅτι κοινόν ἐστι τὸ ὅν ἀρ‐ σενικοῦ καὶ οὐδετέρου. A. Cf. Apollon. pron. 140. L. | ||
1.611 | ἔνθα καθεῦδ’ ἀναβάς: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐνθ’ ἐκάθευδ’ ἀναβάς. A. | ||
2.1 | ἄλλοι μέν ῥα θεοί: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὦλλοι. ὁ δὲ ποιητὴς ἀσυνάρθρως ἐκφέρει. A. Ar. p. 377. | ||
2.2 | Δία δ’ οὐκ ἔχε νήδυμος ὕπνος: ὅτι τὸ νήδυμος μετὰ τοῦ ν, καὶ οὐχὶ ἥδυμος, ὡς ἔνιοι παρὰ τὸ ἡδύς, ὡς δῆλον ἐκ τοῦ νήδυμος ἀμφιχυθείς (Ξ 253). οἱ δὲ μεθ’ Ὅμηρον καὶ χωρὶς τοῦ ν λέγουσι· καὶ Ἀντίμαχος ἐπεί ῥά | ||
| 5 | οἱ ἥδυμος ἐλθών καὶ Σιμωνίδης οὗτος δέ τοι ἥδυμον (ita cod. Pluyg. p. 11. potius ἅδυμον Bergk. fr. 79 L.) ὕπνον ἔχων. A. Κ 187 Π 454 L. Fortasse etiam sequentia Ari‐ stonici sunt: ἴσως οὖν ἐνόμισαν ἀπὸ τοῦ ἡδύς εἶναι παρα‐ γωγὸν τὸ ἥδυμος, ὡς ἔτυμος ἐτήτυμος. ὁ δὲ ποιητὴς ἐπὶ | ||
| 10 | τοῦ ἀνεκδύτου τίθησι τὴν λέξιν. | ||
2.4 | πολέας: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει πολῦς. A. v. Α 559. | ||
2.6 | οὖλον ὄνειρον: ὅτι οὐ τὸν μαλακὸν ἀλλὰ τὸν ὀλέ‐ θριον· πέμπεται γὰρ ἐπ’ ἀπάτῃ καὶ κακῷ. A. ἀπάτῃ pro ἀπίστῳ. L. Herod. p. 459. | ||
2.8 | βάσκ’ ἴθι: ὅτι παραλλήλως βάσκε καὶ ἴθι· ἰσοδυνα‐ | ||
| μοῦσι γὰρ αἱ λέξεις. A. Cf. ad Ν 276. | 56 | ||
2.10 | πάντα μάλ’ ἀτρεκέως ἀγορευέμεν: ὅτι ἀπα‐ ρεμφάτῳ χρῆται ἀντὶ προστακτικοῦ ἀγορευέμεν ἀντὶ τοῦ ἀγόρευε. A. Pluygers p. 8. Cf. p. 14. | ||
2.11 | θωρῆξαί ἑ κέλευε καρηκομόωντας Ἀχαιούς πανσυδίῃ· νῦν γάρ κεν ἕλοις πόλιν εὐρυάγυιαν: ὅτι Ζηνόδοτος χωρὶς τοῦ ς ἕλοι. ἀπέστροφε (cod. εφε) δὲ τὸν λόγον σχηματίσας, ὡς ἂν αὐτὸς ὁ ὄνειρος εἴποι πρὸς | ||
| 5 | τὸν Ἀγαμέμνονα. A. Cf. p. 17. | ||
2.21 | Νέστορι, τόν ῥα μάλιστα γερόντων τῖ’ Ἀγα‐ μέμνων: τῶν ἐντίμων, ἐν οἷς καὶ Διομήδης καὶ Αἴαντες. A. Ar. 122. Διὸς δέ τοι ἄγγελός εἰμι, | ||
2.27 | ὅς σευ ἄνευθεν ἐὼν μέγα κήδεται ἠδ’ ἐλεαί‐ ρει: ἀστερίσκος σὺν ὀβελίσκῳ, ὅτι τοῦτο ὀρθῶς πρὸς Πρίαμον Ἶρις λέγει (Ω 174): ἐπεὶ καὶ τίνος χάριν ἐλεεῖν αὐτὸν μέλλει; A. | ||
2.36 | τὰ φρονέοντ’ ἀνὰ θυμὸν ἅ ῥ’ οὐ τελέεσθαι ἔμελλον: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα ὅτι ἔμελλον· ἡμεῖς δὲ ἐροῦμεν ἔμελλεν ἑνικῶς. (V. p. 15). καὶ ὅτι τὸ ἔμελλον ἀντὶ τοῦ ἐῴκεσαν (Ar. 125). A. | ||
2.41 | θείη δέ μιν ἀμφέχυτ’ ὀμφή: ὅτι ὀμφὴ ἡ θεία κλῃδών, οὐ πᾶσα φήμη· διὸ καὶ ὁ Ζεὺς πανομφαῖος, ὁ κλῃ‐ δόνιος (Ar. 97). A. | ||
2.45 | ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετο ξίφος ἀργυρόη‐ λον: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ Ἀγαμέμνονος ξίφος νῦν μὲν ἀργυ‐ ρόηλον, ἐν ἄλλοις δὲ (Λ 29) χρυσόηλον. καὶ Εὐριπίδης σφυρῶν (cod. ον) σιδηρᾶ κέντρα εἰπών, ἐν ἄλλοις φησὶ | ||
| 5 | χρυσοδέτοις περόναις (Phoen. 26—812). τὰ τοιαῦτα δὲ κυρίως οὐ λέγεται, ἀλλὰ κατ’ ἐπιφοράν ἐστι ποιητικῆς ἀρε‐ σκείας. ὥσπερ δὲ τὰ περὶ τὸν θώρακα καὶ τὴν ἀσπίδα δια‐ φορώτερον φράζει (illo sc. loco, ubi v. ad 30), οὕτω καὶ τὸ ξίφος κοσμεῖ. A. „Hinc discant Wolfiani“ (Ar. 363) et Lachmanniani. | ||
2.48 | Ἠὼς μέν ῥα θεὰ προσεβήσετο μακρὸν Ὄλυμ‐ πον: πρὸς τὸν τῶν ἡμερῶν ἀριθμόν, ὅτι τρίτη καὶ εἰκοστή· δέκα μὲν μέχρι τῆς μήνιδος, δώδεκα τῶν θεῶν ἐν Αἰθιο‐ πίᾳ ὄντων. ἡ δὲ ἀνατολὴ αὕτη τρίτη καὶ εἰκοστή ἐστιν. A. | ||
| 5 | Hinc apparet quomodo intellexerit Α 424 χθιζὸς ἔβη κατὰ | ||
| δαῖτα—δωδεκάτῃ δέ τοι αὖτις ἐλεύσεται. Quod quum ipsa contentionis die Thetis dicat, qui est decimus, illa Jovis mi‐ gratio incidit in nonum. Ab hoc si duodecimum numeres, quod fecit Zenodotus, dies reditus erit vicesimus vel vicesimus pri‐ | 57 | ||
| 10 | mus, is qui hoc versu (48) illucescere dicitur vicesimus primus vel secundus. Quem quum Aristarchus vicesimum tertium di‐ cat, apparet ab ipsa contentionis die eum numerasse, unde ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐκ τοῖο δυωδεκάτη γένετ’ ἠώς Α 493 expli‐ care debuit: ἐκ τοῦ τῆς μήνιδος χρόνου. | ||
| 15 | καὶ ὅτι ὄρος ὁ Ὄλυμπος· διὸ καὶ μακρός. A. Pl. 11. | ||
2.49 | Ζηνὶ φόως ἐρέουσα: ὅτι μεταφορικῶς τὸ ἐρέουσα ἀντὶ τοῦ σημαίνουσα. A. | ||
2.55 | τοὺς ὅ γε συγκαλέσας πυκινὴν ἠρτύνετο βουλήν: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἤγερθεν ὁμηγερέες τ’ ἐγένοντο, τοῖσι δ’ ἀνιστάμενος μετέφη κρείων Ἀγαμέμνων. ἀπίθανον δὲ ἐν ἑπτά (cf. ad Δ | ||
| 5 | 343. L.) ὀρθὸν δημηγορεῖν. A. Cf. ad 76. | ||
2.56 | θεῖός μοι ἐνύπνιον ἦλθεν ὄνειρος: ὅτι Ζη‐ νόδοτος γράφει θεῖόν μοι ἐνύπνιον· οὐ λέγει δὲ ὡς ἡμεῖς, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ κατὰ τοὺς ὕπνους, ἐνυπνίως. ὁ δὲ ἀστερί‐ σκος, ὅτι ἐν τῇ Ξ τῆς Ὀδυσσείας (495) κακῶς φέρεται. A. | ||
260-70 | ὅτι Ζηνόδοτος συντέτμηκεν, οὕτως εἰπών ἀνώγει σε πατὴρ ὑψίζυγος αἰθέρι ναίων Τρωσὶ μαχήσασθαι προτὶ Ἴλιον· ὣς ὁ μὲν εἰπών Ὤιχετ’ ἀποπτάμενος. τὰ δὲ ἀπαγγελτικὰ ἐξ ἀνάγκης δὶς καὶ | ||
| 5 | τρὶς ἀναπολεῖται ταῖς αὐταῖς λέξεσι. καὶ οὐ δυσωπητέον· ἀναγκαῖον γὰρ καὶ τοῖς συγκεκλημένοις βουλευταῖς διηγή‐ σασθαι. A. Ar. 357. | ||
2.64 | ὃς σεῦ ἄνευθεν ἐὼν μέγα κήδεται ἠδ’ ἐλεαίρει: ἀστερίσκος σὺν ὀβελίσκῳ, ὅτι ὑπὸ τῆς Ἴριδος πρὸς Πρίαμον δεόντως λέγεται (Ω 174). A. | ||
2.70 | σῇσιν ἔχε φρεσίν: ὅτι οὐ λέγει μηδενὶ εἴπῃς, ἀλλ’ οἷον φύλαξον ταῖς φρεσὶ καὶ διαμνημόνευσον. A. Puto quae‐ stionem excitatam fuisse, cur quum sibi imperatum dicat ut sua mente servet, enuntiet. L. | ||
2.72 | ἀλλ’ ἄγετ’ αἴ κέν πως θωρήξομεν υἷας Ἀχαιῶν: ὅτι συνεσταλμένως θωρήξομεν ἀντὶ τοῦ θωρήξωμεν. A. Cf. p. 13. | ||
2h76-83 | ἤτοι ὅ γ’ ὣς εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο, τοῖσι δ’ ἀνέστη Νέστωρ, ὅς ῥα Πύλοιο ἄναξ ἦν ἠμαθόεντος· ὅ σφιν ἐυφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες, | 58 | |
| 5 | εἰ μέν τις τὸν ὄνειρον Ἀχαιῶν ἄλλος ἔνισπεν, ψεῦδός κεν φαῖμεν καὶ νοσφιζοίμεθα μᾶλλον· νῦν δ’ ἴδεν, ὃς μέγ’ ἄριστος Ἀχαιῶν εὔχεται εἶναι· ἀλλ’ ἄγετ’ αἴ κέν πως θωρήξομεν υἷας Ἀχαιῶν. | ||
2.76 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ „ἀλλ’ ἄγετ’ αἴ κέν πωσ“ (83) ἀθε‐ τοῦνται στίχοι ὀκτώ, καὶ (del. Pluyg. p. 10) ὅτι οὐκ ὀρθοῦ εἰρηκότος τοῦ Ἀγαμέμνονος λέγει „ἤτοι ὅ γ’ ὣς εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο“, καὶ ὅτι ἱστάμενον ποιεῖ λέγοντα (sc. τὸν | ||
| 5 | Νέστορα), καὶ ὅτι οὐδὲν περισσὸν λέγει ὁ Νέστωρ ἀλλὰ καὶ εὔηθες τὸ εἰπεῖν „εἰ μέν τις τὸν ὄνειρον Ἀχαιῶν ἄλλος ἔνισπε ψεῦδός κεν φαῖμεν·“ οὐ γὰρ κατὰ διαφορὰν οἱ δυ‐ νατώτεροι ἀληθεῖς ὀνείρους ὁρῶσιν. (Versum 81 ex Ω 222 huc male translatum esse: quod excidisse patet ex adn. ad eum | ||
| 10 | locum). αἰρομένων δὲ αὐτῶν ὀρθῶς ἐπὶ τοῦ Ἀγαμέμνονος ἐπενεχθήσεται „πείθοντό τε ποιμένι λαῶν“ (85)· μὴ παρόν‐ τος γὰρ τοῦ Ἀγαμέμνονος τὸν Νέστορα λέγει ποιμένα λαῶν (Ψ 411, ο 151). πῶς δὲ καὶ ὁ Νέστωρ λύει τὴν βου‐ λὴν ἀπιών; ἄτοπον γὰρ τούτῳ ἕπεσθαι τοὺς ἄλλους. A. | ||
| 15 | Quae insignitis litteris sunt a Lehrsio sunt: Herodian. 457. | ||
2.89 | βοτρυδὸν δὲ πέτονται ἐπ’ ἄνθεσιν εἰαρινοῖ‐ σιν: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐπ’ ἄνθη εἰαρινά, ὡς ἐν τῇ Δ (351) ἦλθε δ’ ἐπὶ Κρήτεσσιν ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τοὺς Κρῆτας. A. Cf. p. 23. | ||
2.93 | ὄσσα: ὅτι ὄσσα ἡ θεία κλῃδών, οἱ δὲ νεώτεροι ψιλῶς ἐπὶ πάσης φωνῆς. A. Ar. 96. | ||
2.99 | σπουδῇ δ’ ἕζετο λαός: ὅτι σπουδῇ λέγει οὐχ οἷον ἐν τάχει, ἀλλὰ μόγις καὶ δυσχερῶς, ὡς τὸ ὣς ἄρ’ ἄτερ σπουδῆς τάνυσεν μέγα τόξον Ὀδυσσεύς (φ 409). A. Δ 232 Ar. 122. | ||
2.107 | αὖταρ ὁ αὖτε Θυέστ’ Ἀγαμέμνονι λεῖπε φο‐ ρῆναι: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ γινώσκει τὴν ἔχθραν Ἀτρέως καὶ Θυέ‐ στου, ἀλλὰ συμφωνοῦντας αὐτοὺς συνίστησιν. αὐτῷ γοῦν παραδίδωσι τὸ σκῆπτρον οὐ τοῖς υἱοῖς ὁ Ἀτρεύς, καὶ ὁ Θυέ‐ | ||
| 5 | στης οὐ τῷ υἱῷ αὑτοῦ Αἰγισθεῖ καταλείπει τὸ σκῆπτρον ἀλλ’ Ἀγαμέμνονι. (Ar. 182). καὶ ὅτι κλητικὴ ἀντὶ τῆς ὀρθῆς | ||
| Θυέστα ἀντὶ τοῦ Θυέστης. (Cf. p. 18). A. οὐ τοῖς υἱοῖς pro ἤ L. | 59 | ||
2.109 | ἔπε’ Ἀργείοισι μέτ’ ηὔδα: ὅτι τὸ ἑξῆς ἐστὶ μετ’ Ἀργείοισιν ἔπεα ηὔδα. A. Recepimus dubitanter, nam diple versui appicta etiam ad aliam observationem spectare potuit, et forma epica ἔπεα suspiciosa est. Cf. Herodian. ad Α 269 Δ 94 | ||
| 5 | et Ariston. ad Ρ 240. | ||
2.110 | ὦ φίλοι ἥρωες Δαναοί: ὅτι πρὸς πάντας ἀπο‐ τεινόμενος τὸν λόγον ἥρωας λέγει. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς Ἴστρον λέγοντα μόνους τοὺς βασιλεῖς ἥρωας λέγεσθαι. A. Cf. ad Ι 17 et Ar. 108. | ||
2.111 | Ζεύς με μέγα Κρονίδης ἄτῃ ἐνέδησε βαρείῃ: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Ζεύς με μέγας Κρονίδης· καὶ ὅτι ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ αἰσχρὸν γὰρ τόδε γ’ ἐστί (119) οὕτως συντέμνει· ὦ φίλοι ἥρωες Δαναοί, θεράποντες Ἄρηος· | ||
| 5 | λώβη γὰρ τάδε γ’ ἐστὶ καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι, μὰψ οὕτως. A. De lectione Aristarchea (μέγας non μέγα) cf. schol. Did. et Ar. p. 32. | ||
2.112 | σχέτλιος, ὃς πρὶν μέν μοι ὑπέσχετο καὶ κα‐ τένευσεν. Hic recte scribi πρὶν μέν, contra in repetitione hujus loci τότε μέν: Ι 19. | ||
2.115 | δυσκλέα Ἄργος ἱκέσθαι: ὅτι κατὰ συστολὴν Ὁμη‐ ρικὸν (cod. –ην) τὰ τοιαῦτα ἐκφέρειν (cod. ει), δυσκλέα καὶ ἀγακλέα, Ἰωνικῶς. οἱ δὲ Ἀττικοὶ ἐκτείνουσιν. A. Emend. L. Cf. Κ 281. | ||
2.116 | οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέι φίλον εἶναι: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ μέλλει, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἔοικεν (Ar. 125): ὁ δὲ ἀστερίσκος ὅτι εἰς τὰς Λιτὰς (Ι 23) οὐκ ὀρθῶς μετάκειν‐ ται οἱ γʹ (hic et duo sequentes) A. οἱ γʹ pro δίς vel δέ L. | ||
2.119 | αἰσχρὸν γὰρ τόδε γ’ ἐστὶ καὶ ἐσσομένοισι πυ‐ θέσθαι: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ πυθέσθαι ἀντὶ τοῦ ἀκοῦσαι τί‐ θησιν („sc. non explorare“ Ar. 151). A. | ||
2.122 | μάχεσθαι Ἀνδράσι παυροτέροισι: ἡ διπλῆ ὅτι ἥσσονες κατὰ τὸν ἀριθμὸν οἱ βάρβαροι (cf. 130). A. | ||
2h123-5 | εἴπερ γάρ κ’ ἐθέλοιμεν Ἀχαιοί τε Τρῶές τε ὅρκια πιστὰ ταμόντες, ἀριθμηθήμεναι ἄμφω, Τρῶες μὲν λέξασθαι ἐφέστιοι ὅσσοι ἔασιν— | ||
2.123 | ὅτι περισσὸς ὁ κέ σύνδεσμος. A. Cf. p. 12. | ||
2.124 | ἀθετεῖται· οὐ γὰρ ἐπ’ ἀληθείας (cf. ad Χ 351) λέγεται, ἀλλ’ ὑπερβολικῶς τὰ τῶν δεκάδων· πρὸς τί οὖν ὅρκια; A. | 60 | |
2.125 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ λέξασθαι νῦν οὔτε ἐπὶ τοῦ κοιμη‐ θῆναι οὔτε ἐπὶ τοῦ καταριθμηθῆναι κεῖται, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ συλλεγῆναι καὶ ἀθροισθῆναι ἐν τῷ αὐτῷ (Ar. 150): καὶ ὅτι ἐφέστιοι ὅσοι ἑστίας τουτέστιν οἰκίας αὐτόθι διανέμουσιν. A. | ||
| 5 | Cf. ἱστίαν νέμειν Sch. B Ι 63. Ceterum apparet hoc expli‐ care Τρῶες, non Τρῶας, quod est in nostris edd. Et in hoc conspirant Aristonicus et Didymus, dissentiunt in explicatione. Putabimus Aristarchum non omni tempore eodem modo locum explicuisse. Didymi adnotationis pars superest. L. | ||
2h130-3 | Τρώων, οἳ ναίουσι κατὰ πτόλιν. ἀλλ’ ἐπίκουροι πολλέων ἐκ πολίων ἐγχέσπαλοι ἄνδρες ἔασιν, οἵ με μέγα πλάζουσι καὶ οὐκ εἰῶς’ ἐθέλοντα Ἰλίου ἐκπέρσαι εὐναιόμενον πτολίεθρον. | ||
2130-3 | ἕως τοῦ Ἰλίου ἐκπέρσαι ἀθετοῦνται στίχοι τέτταρες, ὅτι καθόλου πάντας τοὺς βαρβάρους σὺν τοῖς ἐπι‐ κούροις ἥσσονας τῶν Ἑλλήνων διὰ παντός φησιν εἶναι. A. Cf. Θ 56. | ||
2.135 | δοῦρα σέσηπε νεῶν καὶ σπάρτα λέλυνται: ὅτι κατὰ τὸν αὐτὸν στίχον καὶ ἑαυτῷ καὶ ἡμῖν συνήθως ἐξενή‐ νοχε τὸ λέλυνται καὶ σέσηπε. A. Cf. p. 15. | ||
2h142-3 | ὣς φάτο, τοῖσι δὲ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινεν πᾶσι μετὰ πληθύν, ὅσοι οὐ βουλῆς ἐπάκουσαν. | ||
2.143 | ἀθετεῖται ὅτι κενῶς ἐπεξηγεῖται· τὸ γὰρ νοούμενον τὸ αὐτό. A. | ||
2.144 | ὡς κύματα: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει φὴ κύματα. οὐδέποτε δὲ Ὅμηρος τὸ φή ἀντὶ τοῦ ὡς τέταχεν. A. De φή cf. Ξ 499 Jo. Alex. 31. L. ὡς δ’ ὅτε κινήσῃ Ζέφυρος βαθὺ λήιον ἐλθών, | ||
2.148 | λάβρος ἐπαιγίζων, ἐπί τ’ ἠμύει ἀσταχύεσσιν: ἡ διπλῆ ὅτι χωρὶς προθέσεως εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ ἐπικαταιγί‐ ζων· αἰγίδας γὰρ ἔλεγον ἃς ἡμεῖς καταιγίδας (cf. ad Ρ 594 et p. 27). καὶ ὅτι πτῶσις ἤλλακται· ἐπί τ’ ἠμύει ἀσταχύεσσιν, | ||
| 5 | ἀντὶ τοῦ ἐπιμύει δὲ τοὺς ἀστάχυας, οἷον ἐπικλίνει (cf. p. 23). A. | ||
2h156-7 | εἰ μὴ Ἀθηναίην Ἥρη πρὸς μῦθον ἔειπεν. ὦ πόποι κτλ. | ||
2156-69 | ὅτι Ζηνόδοτος οὕτως ἐπισυντέτμηκεν εἰ μὴ Ἀθηναίη λαοσσόος ἦλθ’ ἀπ’ Ὀλύμπου. εὗρεν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα, καθόλου τὸν τῆς Ἥρας λόγον περιγράψας, Ὁμη‐ ρικῶς ἔχοντα· καὶ γὰρ καὶ τῆς ξιφουλκίας αὕτη ἀφίστησιν, | 61 | |
| 5 | ἡ δὲ Ἀθηνᾶ ὑπηρετεῖ (Α 208), κατὰ διαφορὰν τῆς ἀξίας τηρουμένης τῶν προσώπων. A. | ||
2h160-2 | κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιεν Ἀργείην Ἑλένην, ἧς εἵνεκα πολλοὶ Ἀχαιῶν ἐν Τροίῃ ἀπόλοντο, φίλης ἀπὸ πατρίδος αἴης. | ||
2.160 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ ἐν Τροίῃ ἀπόλοντο (162) ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς, καὶ ἀστερίσκοι παράκεινται, ὅτι οἰκειότερον ἐν τῷ τῆς Ἀθηνᾶς λόγῳ ἑξῆς εἰσὶ τεταγμένοι (176), νῦν δὲ ἀνοικειότερον λέγονται A. ἀνοικειότερον L. | ||
| 5 | pro κοινότερον (Vill.) vel κωμικώτερον (Bekk.) Herodian. 459. | ||
2.161 | ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Ἀργείην θ’ Ἑλένην σὺν τῷ συνδέσμῳ, ὥστε εἶναι χωρὶς καύχημα, καὶ σὺν τούτῳ τὴν Ἑλένην. οὐ λέγει δὲ οὕτως, ἀλλ’ αὐτὴν τὴν Ἑλένην καύχημα. A. | ||
2.164 | σοῖς ἀγανοῖς ἐπέεσσιν ἐρήτυε φῶτα ἕκα‐ στον: ἀθετεῖται καὶ ἀστερίσκος παράκειται, ὅτι καὶ οὗτος πρὸς Ἀθηνᾶς οἰκείως πρὸς Ὀδυσσέα λέγεται (180), καὶ ψεῦ‐ δος περιέχει νῦν· οὐ γὰρ ἡ Ἀθηνᾶ παρίσταται ἑκάστῳ, | ||
| 5 | ἀλλ’ ὁ Ὀδυσσεύς. A. | ||
2176-8 | ἀστερίσκος, ὅτι ἐνταῦθα τάξιν ἐπέχου‐ σιν. A. (160—62). | ||
2.180 | ἀστερίσκος, ὅτι ἐνταῦθα οἰκείως τέτακται. A. (164). | ||
2.184 | κῆρυξ Εὐρυβάτης: ἡ διπλῆ, ὅτι καὶ ἕτερος Εὐ‐ ρυβάτης ὁμώνυμος (Α 320 Ι 170). A. | ||
2.186 | δέξατό οἱ σκῆπτρον: ἡ διπλῆ ὅτι ἀρχαικώτερον δέξατο αὐτῷ τὸ σκῆπτρον ἀντὶ τοῦ παρ’ αὐτοῦ. A. Cf. p. 25. | ||
2.187 | σὺν τῷ ἔβη: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει σὺν τῷ βάς. A. | ||
2h188-9 | ὅν τινα μὲν βασιλῆα καὶ ἔξοχον ἄνδρα κιχείη, τὸν δ’ ἀγανοῖς ἐπέεσσιν ἐρητύσασκε παραστάς. | ||
2.188 | πρὸς τὴν τάξιν τῶν ἑξῆς τὸ ἀντίσιγμα (v. ad 192 et 203). A. | ||
2.189 | ὅτι οὐκ ἐγκλιτέον τὸν δέ σύνδεσμον, ὡς ἄν τις εἴ‐ ποι ὑφ’ ἓν τόνδε· χρῆται γὰρ ὁ ποιητὴς συνήθως αὐτῷ πε‐ ρισσῷ. ABL. Recinunt ex his et Herodianus et Aristonicus. L. | ||
| Similis dubitatio, quid utrique tribuendum sit est Ι 509, de | 62 | ||
| 5 | quo vide Lehrs. in Herodiano. Ut hic ἐγκλιτέον, ita ἐγκεκλι‐ μένως ἀναγνωστέον Α 277, ἐγκλιτέον τὴν ἀνάγνωσιν Λ 217, Ι 509 συνεγκλίνειν. | ||
2.192 | οὐ γάρ πω σάφα οἶσθ’ οἷος νόος Ἀτρείωνος: τὸ ἀντίσιγμα ὅτι ὑπὸ τοῦτον ἔδει τετάχθαι τοὺς ἑξῆς παρεστι‐ γμένους τρεῖς στίχους (203—5): εἰσὶ γὰρ πρὸς βασιλεῖς ἁρ‐ μόζοντες, οὐ πρὸς δημότας· οὐ μέν πως πάντες βασι‐ | ||
| 5 | λεύσομεν ἐνθάδ’ Ἀχαιοί, οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη καὶ τὰ ἑξῆς. A et L omittens τὸ ἀντίσιγμα. | ||
2h193-7 | νῦν μὲν πειρᾶται, τάχα δ’ ἴψεται υἷας Ἀχαιῶν. ἐν βουλῇ δ’ οὐ πάντες ἀκούσαμεν οἷον ἔειπεν. μή τι χολωσάμενος ῥέξῃ κακὸν υἷας Ἀχαιῶν. θυμὸς δὲ μέγας ἐστὶ διοτρεφέος βασιλῆος, | ||
| 5 | τιμὴ δ’ ἐκ Διός ἐστι, φιλεῖ δέ ἑ μητίετα Ζεύς. | ||
2.193 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ τιμὴ δ’ ἐκ Διός ἐστι (197) ἀθετοῦνται στίχοι εʹ, ὅτι ἀπεοικότες οἱ λόγοι καὶ μὴ προ‐ τρεπτικοὶ εἰς καταστολήν. A. | ||
2.196 | ὅτι Ζηνόδοτος (Pluygers. p. 10) γράφει διοτρεφέων βασιλήων· ἐπὶ δὲ τὸν Ἀγαμέμνονα ἀναφέρεται ὁ λόγος· διό φησι φιλεῖ δέ ἑ μητίετα Ζεύς. A. Videtur igitur ἕ Zenodotus pro plurali accepisse. L. | ||
2h203-5 | οὐ μέν πως πάντες βασιλεύσομεν ἐνθάδ’ Ἀχαιοί, οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη· εἷς κοίρανος ἔστω, εἷς βασιλεύς, ᾧ ἔδωκε Κρόνου παῖς ἀγκυλομήτεω. | ||
2.203 | τούτῳ καὶ τοῖς μετ’ αὐτὸν δίο ἡ στιγμὴ παράκει‐ ται. A. (v. ad 192). Antisigmata et puncta versibus Θ 535‐ 541 addita significant, aut eos retinendos esse quibus haec aut eos quibus illa sint appicta. | ||
2.217 | φολκός: ἡ διπλῆ, ὅτι ἅπαξ εἴρηται. A. Ar. 14. | ||
2h220-3 | ἔχθιστος δ’ Ἀχιλῆι μάλιστ’ ἦν ἠδ’ Ὀδυσῆι· τοὺς γὰρ νεικείεσκε. τότ’ αὖτ’ Ἀγαμέμνονι δίῳ ὀξέα κεκληγὼς λέγ’ ὀνείδεα. τῷ δ’ ἄρ’ Ἀχαιοί ἐκπάγλως κοτέοντο, νεμέσσηθέν τ’ ἐνὶ θυμῷ. | ||
2.220 | ὅτι Ζηνόδοτος τοῦτον καὶ τοὺς μετ’ αὐτὸν τρεῖς ἠθέ‐ τηκεν. πρὸς ὑπόθεσιν δέ τινα λέγονται· ἐπίτηδες γὰρ τού‐ των τῶν ἀγαθῶν ἐπεσβόλον παραγήοχεν. A. παραγήοχεν etiam Z 338. Ejicienda forlasse verba τῶν ἀγαθῶν, quae sic | ||
| 5 | certe nude posita ut nunc sunt, vix videntur ferri posse. L. | 63 | |
2h226-8 | πλεῖαί τοι χαλκοῦ κλισίαι, πολλαὶ δὲ γυναῖκες εἰσὶν ἐνὶ κλισίῃς ἐξαίρετοι, ἅς τοι Ἀχαιοί πρωτίστῳ δίδομεν, εὖτ’ ἂν πτολίεθρον ἕλωμεν. | ||
2.226 | πολλαὶ δὲ γυναῖκες· ὅτι Ζηνόδοτος γράφει πλεῖαι δὲ γυναικῶν καὶ τοὺς ἑξῆς δύο ἠθέτηκεν, ἐν οἷς μάλιστα ὁ Θερσίτης γελοιοποιός. A. | ||
2.227 | ὅτι τοῦτον καὶ τὸν ἑξῆς Ζηνόδοτος ἠθέτηκεν. ἡ δὲ αἰτία προείρηται. A. Ar. p. 354. | ||
2.229 | ἦ ἔτι καὶ χρυσοῦ ἐπιδεύεαι, ὅν κέ τις οἴσει: ὅτι περισσὸς ὁ κέ (cod. καί). A. Pluygers. 8. Cf. p. 11. | ||
2.231 | ὅν κεν ἐγὼ δήσας ἀγάγω ἢ ἄλλος Ἀχαιῶν— υἷας Ἀχαιῶν (234): ὅτι Ζηνόδοτος τοὺς τέσσαρας ἠθέτη‐ κεν, ἐν οἷς πάλιν ἐστὶ τὰ γελοιότατα. A. Ar. 354. | ||
2.238 | ἠὲ καὶ οὐκί: ὅτι τὴν ἀπόφασιν διὰ τοῦ κ, οὐ διὰ τοῦ χ. A. Β 300, 349 Κ 445. | ||
2.239 | ἕο μέγ’ ἀμείνονα φῶτα: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἑοῦ. τοῦτο δὲ σύναρθρον καὶ οὐχ ἁρμόζον τῷ λόγῳ. A. σύναρθρον pro ἀσυν. Bekk. | ||
2.242 | ἦ γὰρ ἂν Ἀτρείδη νῦν ὕστατα λωβήσαιο: πρὸς τὸ σχῆμα, ἀντὶ τοῦ ἐλωβήσω ἄν. A. Cf. p. 7. | ||
2.247 | ἴσχεο, μηδ’ ἔθελ’ οἶος: ὅτι ἔθελε κατὰ συναλοι‐ φήν. A. Pluyg. 8. | ||
2h252-6 | οὐδέ τί πω σάφα ἴδμεν ὅπως ἔσται τάδε ἔργα, ἢ εὖ ἦε κακῶς νοστήσομεν υἷες Ἀχαιῶν. τῷ νυν Ἀτρείδῃ Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν ἧσαι ὀνειδίζων, ὅτι οἱ μάλα πολλὰ διδοῦσιν | ||
| 5 | ἥρωες Δαναοί· σὺ δὲ κερτομέων ἀγορεύεις. | ||
2.252 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ ἥρωες Δαναοί (256) ἀθε‐ τοῦνται στίχοι εʹ, ὅτι πεζότεροι τῇ συνθέσει, καὶ τὸ ἧσαι οὐ κυρίως ἐστὶ δέξασθαι· οὐ γὰρ κάθηται· οὐδ’ ὡς ὁ Διομήδης λέγει τέττα, σιωπῇ ἧσο (Δ 412) ἀντὶ τοῦ ἡσύχαζε. A. | ||
2.258 | εἴ κ’ ἔτι ς’ ἀφραίνοντα κιχήσομαι, ὥς νύ περ ὧδε: ὅτι περισσὸς ὁ κέ. A. Cf. p. 12. | ||
2.260 | μηδ’ ἔτι Τηλεμάχοιο πατὴρ κεκλημένος εἴην: ἡ διπλῆ ὅτι προδιασυνίστησι τὰ κατὰ τὴν Ὀδύσσειαν μέλ‐ λοντα λόγου τυχεῖν πλειόνος. AB. Cf. Β 278 Δ 354. ὅτι | ||
| προδιασυνίστησι scr. L. pro πρὸς διασύγκρισιν. | 64 | ||
2.264 | πεπληγώς: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ πλήσσων τὸ παθητικὸν παρείληφεν. A. Cf. p. 3. | ||
2.269 | ἀλγήσας δ’ ἀχρεῖον ἰδών, ἀπομόρξατο δάκρυ: ὅτι Φιλητᾶς τὸ ἰδών περισπᾷ, οἷον τῶν ὀφθαλμῶν, ἰδεῶν. οὐδέποτε δὲ Ὅμηρος ἰδέας τοὺς ὀφθαλμοὺς εἶπεν. ἔστιν οὖν τὸ ἀχρεῖον ἰδών ἐντελῶς σχηματίσας. A. Nam ἰδῶν es‐ | ||
| 5 | set non ἐντελῶς ἐσχηματισμένον, sed κατὰ πάθος L. Cf. Ar. 55. | ||
2.276 | οὔ θήν μιν πάλιν αὖτις ἀνήσει θυμὸς ἀγή‐ νωρ: ὅτι τὸ πάλιν εἰς τοὐπίσω, τὸ δὲ αὖτις χρονικόν, ἐξ ὑστέρου. A. Pluyg. 8. Ar. 100. | ||
2.278 | ὣς φάσαν ἡ πληθύς· ἀνὰ δ’ ὁ πτολίπορθος Ὀδυσσεύς: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι πρὸς τὸ νοητόν· τὸ γὰρ ἔννοιαν ἔχον τοῦ πλήθους ὄνομα πρὸς τὸ (ins. L.) πληθυντικὸν ἐπισυνέζευξε (cf. Α 363) τὸ φάσαν· [ᾧ εἴη ἂν | ||
| 5 | ὅμοιον δερκόμενοι πᾶς δῆμος—errror pro ἀγρόμενοι Υ 166 L.] (cf. p. 16): καὶ πρὸς τὸ πτολίπορθον, ὅτι διὰ τῆς Ὀδυσσείας δέδεικται τὰ κατὰ τὸν δούρειον ἵππον. A. Hoc extremum pertinet ad Homeri morem notatum v. 260, in Iliade quae in Odyssea latius exponantur, levi significatione occupasse. | ||
| 10 | Ulixem autem πτολίπορθον dictum vult propter ejus operam in Troja per equum diruenda (ἐπεὶ Τροίης πτολίεθρον ἔπερ‐ σεν) cf. ad Φ 550. L. Verba πρὸς τὸ σχῆμα in codd. LV ab hoc versu ad sequentem aberraverunt. | ||
2.284 | Ἀτρείδη, νῦν γάρ σε ἄναξ ἐθέλουσιν Ἀχαιοί: ὅτι αὕτη ἡ γραφὴ ἡ διὰ τοῦ γάρ μετὰ τῆς (μετὰ τήν?) προσηγορίας, καὶ λόγον ἔχει, ἔθος δὲ αὐτῷ ἀπὸ τοῦ γάρ ἄρ‐ χεσθαι· ὦ γύναι, οὐ γὰρ ὀίω ἐυκνήμιδας Ἀχαιούς | ||
| 5 | (ς 259). (Ar. p. 9). A. τόν ante λόγον del. L. Pro ὦ γύναι, οὐ γάρ cod. ὦ πόποι, ἦ γάρ. | ||
2.286 | οὐδέ τοι ἐκτελέουσιν ὑπόσχεσιν ἥν περ ὑπέ‐ σταν: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐναλλαγὴν τοῦ χρόνου, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐκτελέσουσιν. A. Cf. p. 6. | ||
2.291 | ἦ μὴν καὶ πόνος ἐστὶν ἀνιηθέντα νέεσθαι: ἡ διπλῆ πρὸς τὸν πόνον, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἔργον· οὐδέποτε γὰρ οὕτως εἶπε τὴν ἀλγηδόνα. A. Ar. 88. | ||
2296-7 | τῷ οὐ νεμεσίζομ’ Ἀχαιούς ἀσχαλάαν παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν· ἀλλὰ καὶ ἔμπης: | ||
| ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀσχαλάαν μίμνοντ’ ἐπὶ νήεσσι (cod. ἀσχαλάαν μιμνόντεσσι, corr. Bekk.), τὰ πληθυντικὰ | 65 | ||
| 5 | δυικῶς ἐκφέρων. περιττεύει δὲ ὁ καὶ σύνδεσμος (cf. p. 34). A. | ||
2.299 | τλῆτε φίλοι, καὶ μείνατ’ ἐπὶ χρόνον: ὅτι Ζη‐ νόδοτος γράφει ἔτι χρόνον, ἀπιθάνως. ἔμφασις γὰρ (Ar. 74) γίνεται πολλοῦ χρόνου διὰ τοῦ ἔτι. A. Ar. 378. | ||
2.300 | οὐκί: ἡ διπλῆ, ὅτι διὰ τοῦ κ γραπτέον, οὐ διὰ τοῦ χ. A. Cf. 238. | ||
2.302 | μάρτυροι: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μάρτυρες. ὁ δ’ Ὅμηρος οὕτως ἐσχημάτικεν· Ζεὺς δ’ ἀμμ’ (cod. ἅμ) ἐπι‐ μάρτυρος ἔστω (Η 76). A. | ||
2.314 | ἔνθ’ ὅ γε τοὺς ἐλεεινὰ κατήσθιε τετριγῶτας: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τιτίζοντας. εὐτελὴς δὲ ἡ λέξις· κατὰ φύσιν γὰρ φθεγγόμενοι οἱ νεοσσοὶ τιτίζουσιν, οἱ δὲ κατεσθιόμενοι τρίζουσιν. A. Aut in εὐτελής aliquid vitii est | ||
| 5 | aut post ἡ λέξις addendum καὶ ἀνοίκειος ἐνταῦθα. Ceterum cf. Ar. 378. | ||
2h317-9 | αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ τέκν’ ἔφαγε στρουθοῖο καὶ αὐτήν, τὸν μὲν ἀΐζηλον θῆκεν θεός, ὅς περ ἔφηνεν. λᾶαν γάρ μιν ἔθηκε Κρόνου παῖς ἀγκυλομήτεω. | ||
2.318 | ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀρίδηλον καὶ τὸν ἐχόμενον προσέθηκεν. ἔδει δὲ ἀΐζηλον. τὸ γὰρ ἀρίδηλον ἄγαν ἐμ‐ φανές, ὅπερ ἀπίθανον. μάχεται οὖν ὁ ἐχόμενος. ὃν γὰρ ἀναπλάσῃ, τοῦτον οὐκ ἀναιρεῖ. λέγει μέντοι γε ὅτι ὁ φήνας | ||
| 5 | αὐτὸν θεὸς καὶ ἄδηλον ἐποίησεν. A. Verba ἔδει δὲ ἀΐζηλον et μάχεται οὖν ὁ ἐχόμενος ins. L.; idem pro ὃ γὰρ ἐὰν πλάσῃ, τοῦτο ἀναιρεῖ scripsit ὃν γὰρ ἀναπλάσῃ, τοῦτον οὐκ ἀναιρεῖ, et totum locum explicuit Herodian. p. 456 his verbis: Hoc di‐ cit: narrationis tenor haudquaquam verisimile facit, de dra‐ | ||
| 10 | conte, quem antea subito Deum in lucem prodidisse dixerat (309), nunc in fine dicere poetam: postquam autem peregerat ad quod proditus erat, Deus qui eum prodiderat valde eum con‐ spicuum fecit: sed contra eo nos duci ut dixerit: postquam autem quasi partes suas peregerat, Deus qui eum prodiderat, | ||
| 15 | idem delevit. Verior itaque altera lectio ἀίζηλον. Hoc si ita est, subsequens versus stare non potest: nam quem de integro fingit, eum non delet. Certe quidem (μέντοι γε v. ad. v. 528) dicit (sc. id sensus recti docet): Deus, qui eum prodidit, idem | ||
| nunc eum ex hominum oculis delevit. | 66 | ||
| 20 | Non dubitandum quin Aristarchea lectio ἀΐζηλον fuerit, quam in suis exemplaribus habuit Apollonius lex. Homerici auctor p. 16 Be., cujus vocabuli memoriam praeterea servarunt Hesychius et Etymologus, hic ex hoc loco, Hesychius, apud quem nominativus est ἀίζηλος ἄδηλος, ex alio. Cf. Buttm. | ||
| 25 | lex. I, 252. | ||
2.319 | ἀθετεῖται· προείρηται γὰρ ἡ αἰτία. A. | ||
2.320 | ἡμεῖς δ’ ἑσταότες θαυμάζομεν οἷον ἐτύχθη: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐξεπληττόμεθα. A. Ar. 149. | ||
2.328 | ὣς ἡμεῖς τοσσαῦτ’ ἔτεα πτολεμίξομεν αὖθι: ὅτι τὸν τοῦ Κάλχαντος λόγον μεταλαβὼν ἐποίησεν ἐπὶ τῆς Αὐλίδος, αὐτὸς ὢν ἐπὶ τῆς Τροίας. διὸ κέχρηται τῷ αὖθι τοπικῷ ἀντὶ τοῦ αὐτόθι ὅπου νῦν ἐσμέν. A. Hoc vult: Si | ||
| 5 | orationem Calchantis immutatam transtulisset (qui sc. dixerat κεῖθι) fecisset eum de bello in Aulide gerendo loquentem, quum ipse in agro Trojano sit. Unde illud κεῖθι in αὖθι mutavit. ἐποίησεν est ἐποίησεν ἂν: eodem modo ἄν omittitur ad Α 29— 31, Ρ 153. L. —Equidem verba ἐποίησεν ἐπὶ τῆς Αὐλίδος | ||
| 10 | non pro sanis habeo. | ||
2.341 | σπονδαί τ’ ἄκρητοι: ἡ διπλῆ ὅτι ὅταν λέγῃ ἐν ἄλλοις κρητῆρι δὲ οἶνον ἔμισγον (Γ 269), οὐ σημαίνει τὸ ὕδατι κίρνασθαι, ἀλλ’ ὅτι τὸν τῶν Τρώων καὶ τῶν Ἀχαιῶν οἶνον ἔμισγον. (Ar. 199). ABL. Sed L. ab initio ση‐ | ||
| 5 | μείωσαι ὅτι, nec ἡ διπλῆ erit in B, quod de similibus locis valebit. L. | ||
2.347 | νόσφιν βουλεύωσι—ἄνυσις δ’ οὐκ ἔσσεται αὐ‐ τῶν: ὅτι βουλεύωσι αἱ Ἀριστάρχου. A. cod. βουλεύωσιν. V. qu. ep. 49. Nisi potius Didymi est. | ||
2.349 | οὐκί: ὅτι διὰ τοῦ κ καὶ οὐ διὰ τοῦ χ A. Cf. ad 238. | ||
2.350 | φημὶ γὰρ οὖν κατανεῦσαι ὑπερμενέα Κρο‐ νίωνα— | ||
2.353 | ἀστράπτων ἐπιδέξι’, ἐναίσιμα σήματα φαί‐ νων: ὅτι ἀκαταλλήλως εἴρηται· ἔδει γὰρ ἀστράπτοντα καὶ φαίνοντα. ὡς καὶ Εὐριπίδης ἐν Παλαμήδει Λάιε, πάλαι δή ς’ ἐξερωτῆσαι θέλων σχολή μ’ ἀπεῖργε. BL. Cf. p. 19. | ||
2.356 | τίσασθαι δ’ Ἑλένης ὁρμήματά τε στοναχάς τε: ἡ διπλῆ πρὸς τοὺς χωρίζοντας· ἔφασαν γὰρ τὸν μὲν | ||
| τῆς Ἰλιάδος ποιητὴν δυσανασχετοῦσαν συνιστάνειν καὶ στέ‐ νουσαν διὰ τὸ βίᾳ ἀπῆχθαι ὑπὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου, τὸν δὲ | 67 | ||
| 5 | τῆς Ὀδυσσείας ἑκοῦσαν, οὐ νοοῦντες ὅτι οὐκ ἔστιν ἐπ’ αὐ‐ τῆς ὁ λόγος, ἀλλ’ ἔξωθεν πρόθεσιν τὴν περί δεῖ λαβεῖν, ἵν’ ᾖ περὶ Ἑλένης. A. Cf. p. 26. | ||
2.385 | ὥς κε πανημέριοι στυγερῷ κρινώμεθ’ Ἄρηι: ὅτι προεληλυθυίας λέγει τῆς ἡμέρας ἤδη τὸ πανημέριοι ἐπὶ τοῦ ἀπολείποντος αὐτοῦ (αὐτῆς?) μέρους, καὶ οὐ πάντως τὸ ἀπ’ ἀνατολῆς μέχρι δύσεως λέγει πρόπαν ἦμαρ (cf. Α 601). | ||
| 5 | A. προεληλυθυίας scr. L. pro παρελ. | ||
2.389 | ἀσπίδος ἀμφιβρότης: ὅτι περιφερεῖς καὶ ἀνδρο‐ μήκεις αἱ ἀσπίδες. A. Ar. 194. τὸν δ’ οὔ ποτε κύματα λείπει | ||
2.397 | παντοίων ἀνέμων, ὅτ’ ἂν ἔνθ’ ἢ ἔνθα γένων‐ ται: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ γραπτέον, ὥς τινες, γένηται· ὁμηρικώ‐ τερον γὰρ οὕτως λέγειν, γένωνται τὰ κύματα, ὡς σπάρτα λέλυνται. A. Cf. p. 15. | ||
2.412 | Ζεῦ κύδιστε, μέγιστε, κελαινεφές, αἰθέρι ναίων: ὅτι ἔν τισι γέγραπται Ζεῦ πάτερ Ἴδηθεν με‐ δέων. οὐχ ἁρμόζει δὲ τὸν ἐγχώριον Δία προσκαλεῖσθαι ἐπὶ τῆς πορθήσεως, ἀλλὰ βέλτιον κοινοτέραν (sc. πρόσκλησιν). A. | ||
2.417 | Ἑκτόρεον δὲ χιτῶνα περὶ στήθεσσι δαΐξαι χαλκῷ ῥωγάλεον: ὅτι οὕτως εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ χαλκῷ ῥηγέντα, καὶ ἐκ παρεπομένου ἐν μέρει τὸ ἀνελεῖν. A. Pro ἐν μέρει quod sensum non habet, scribendum videtur ση‐ | ||
| 5 | μαίνει. Cf. Ι 546. Multa significantur ἐκ παρεπομένου vel ἐκ τοῦ παρακολουθοῦντος i. e. rerum vel actionum acciden‐ tibus positis ipsae res vel actiones indicantur. Ut si πυρῆς ἐπέβησε dicitur pro ἀνεῖλεν, δουπῆσαι significat bello perire. V. Δ 213 Ν 426 Ξ 214 Π 142, 822 Υ 388 Ψ 679. Plenius | ||
| 10 | hoc dicitur Q γ 486: ἐκ τοῦ παρακολουθοῦντος τὸ προη‐ γούμενον. Cf. scholl. ad ζ 83 μ 172 ν 78 ο 184. L. ad Ν 426: ἀπὸ τοῦ συμβαίνοντος τὸ προηγούμενον. | ||
2.422 | αὖ ἔρυσαν μὲν πρῶτα καὶ ἔσφαξαν καὶ ἔδει‐ ραν: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ αὖ ἔρυσαν ἀντὶ τοῦ εἰς τοὐπίσω ἀνέ‐ κλασαν, ὃ ποιοῦσιν οἱ σφάζοντες. A. Ar. 198. | ||
2.424 | δίπτυχα ποιήσαντες, ἐπ’ αὐτῶν δ’ ὠμοθέτη‐ | ||
| σαν: πρὸς τὸ ὠμοθέτησαν, ὅτι ἐστὶν ἀπὸ τῶν μελῶν τῶν ὠμῶν ἀπάρξασθαι καὶ εἰς τὸν ἐπίπλουν ἐνθέντας ἱερεῦ‐ σαι. A. Ar. 198. | 68 | ||
2.435 | μηκέτι νῦν δήθ’ αὖθι λεγώμεθα: ὅτι (Plug. p. 8) Ζηνόδοτος γράφει ταῦτα λεγώμεθα. ὁ δὲ Ὅμηρος εἴωθε λέγειν, ὅταν πολλὰ προειρημένα ᾖ, ὡς ἐπ’ Αἰνείου καὶ Ἀχιλλέως ἀλλ’ ἄγε μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα (Υ 244). A. | ||
| 5 | Hic autem quum ante Nestorem nemo dixerit, poni non potest. Aristarchus explicuit συναθροιζώμεθα, v. Did. | ||
2.438 | λαὸν κηρύσσοντες ἀγειρόντων κατὰ νῆας: ἀντὶ τοῦ ἀγειρέτωσαν. A. Cf. Θ 517, 521 Ι 67. | ||
2.440 | ἴομεν, ὄφρα κε θᾶσσον ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα: ἀντὶ τοῦ ἐγείρωμεν. A. Cf. p. 13. | ||
2.448 | τῆς (αἰγίδος) ἑκατὸν θύσανοι παγχρύσεοι ἠερέ‐ θονται· Ζηνόδοτος γράφει παρατατικῶς ἠερέθοντο, ὅπερ οὐχ ἁρμόζει ἐπὶ ἀθανάτων. A. Ar. 379. Ceterum erravit Aristarchus: v. Philol. VI, 675. | ||
2h453-4 | τοῖσι δ’ ἄφαρ πόλεμος γλυκίων γένετ’ ἠὲ νέεσθαι ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν. | ||
2453sq | ὅτι πρὸ τῆς Ἀγαμέμνονος ἀριστείας (Λ 13) οὐκ ὀρθῶς φέρονται. A. | ||
2.458 | αἴγλη παμφανόωσα δι’ αἰθέρος οὐρανὸν ἷκεν: ὅτι καθ’ Ὅμηρον πρῶτος ἀπὸ γῆς ἐστιν ὁ ἀήρ, εἶτα μετὰ τὰ νέφη ὁ αἰθήρ, ὃν καὶ ὁμωνύμως τῷ στερεμνίῳ οὐρανὸν καλεῖ. (Ar. 167). A. | ||
2.484 | ἔσπετε νῦν μοι μοῦσαι Ὀλύμπια δώματ’ ἔχου‐ σαι: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Ὀλυμπιάδες βαθύκολποι. οὐδέποτε δὲ τὰς Ἑλληνίδας γυναῖκας βαθυκόλπους εἴρηκεν, ὥστε οὐδὲ τὰς Μούσας (v. Ω 215 Ar. 115). ABL. | ||
2.485 | ὑμεῖς γὰρ θεαί ἐστε, πάρεστέ τε, ἴστε τε πάντα: ὅτι τινὲς γράφουσι παρῆστε, οἷον κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον. βέλτιον δὲ καθολικῶς ἐπὶ πάντων. A. | ||
2.488 | πληθὺν δ’ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ’ ὀνο‐ μήνω: ἤτοι ὅτι περισσὸς ὁ ἄν ἢ μυθήσομαι εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ μυθησαίμην. A. Cod. ἤτοι ὅτι περισσόν, εἰ κτλ. V. p. 9. Additum praeterea fuit, ad οὐδ’ ὀνομήνω supplendam esse par‐ | ||
| 5 | ticulam μή: Α 262, aut etiam hunc conjunctivum esse pro optativo: Ε 215. Non mutavi ἤτοι ὅτι in ὅτι ἤτοι: v. Δ 176. | ||
2.489 | οὐδ’ εἴ μοι δέκα μὲν γλῶσσαι, δέκα δὲ στό‐ ματ’ εἶεν: ὅτι ἡ ἰδιότης τῆς ὑπερβολῆς Ὁμηρική. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ οὐδ’ εἴ οἱ χεῖρές τε ἐείκοσι καὶ πόδες εἶεν (μ 78): ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τοὺς περιγράφοντας τούτους | 69 | |
| 5 | τοὺς στίχους. A. | ||
2.493 | νῆάς τε προπάσας: ὅτι περισσὴ ἡ πρό πρόθεσις. AD. V. p. 27. | ||
2.500 | οἵ τ’ Ἐλεῶν’ εἶχον ἠδ’ Ὕλην: ὅτι νῦν ἐκτεταμέ‐ νως Ὕλην εἴρηκεν, ἐν ἄλλοις δὲ συνεσταλμένως Ὕλῃ ἔνι οἰκία ναίων (Η 221). νῦν δὲ καλοῦνται Ὕλαι πληθυν‐ τικῶς. (Ar. 241). A. | ||
2.502 | Θίσβην: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Μέσσην. ἔστι δὲ ἡ Μέσση τῆς Λακωνικῆς, ἣν ἐν ἄλλοις Μεσσήνην καλεῖ. A. Cf. 582. | ||
2.507 | οἵ τε πολυστάφυλον Ἄρνην ἔχον: ὅτι Ζηνό‐ δοτος γράφει Ἄσκρην ἔχον (Η 9). οὐ δύναται δὲ πολυ‐ στάφυλος ἡ Ἄσκρη λέγεσθαι· ἀξιοπιστότερος γάρ ἐστιν Ἡσίο‐ δος λέγων Ἄσκρῃ χεῖμα κακῇ, θέρει ἀργαλέῃ (Ε. 638). | ||
| 5 | A. Ar. 234. | ||
2.511 | Ὀρχομενὸν Μινύειον: ἡ διπλῆ, ὅτι καὶ ἕτερος Ὀρχομενός ἐστιν Ἀρκαδικός. ἀλλ’ ὁ μὲν Βοιωτιακὸς Μι‐ νύειος καλεῖται, ὁ δὲ Ἀρκαδικὸς πολύμηλος (605): καὶ τοῖς ἐπιθέτοις διαστέλλεται ἡ ὁμωνυμία. A. | ||
2.517 | αὐτὰρ Φωκήων Σχεδίος καὶ Ἐπίστροφος ἦρ‐ χον: ἡ διπλῆ ὅτι καὶ ἕτερος Σχεδίος ἐστὶ Φωκεύς, τῶν ἐπὶ μέρους ἡγεμών (cf. Υ 84), καὶ ἀμφότεροι ὑφ’ Ἕκτορος ἀναι‐ ροῦνται. ἔνθ’ Ἕκτωρ μὲν ἕλε Σχεδίον Ἀρχὸν Φωκήων | ||
| 5 | (Ο 515). ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὰ Πυλαιμένους. A. De Epi‐ stropho homonymo Β 856. | ||
2.519 | Κυπάρισσον: ὁμωνύμως τῷ δένδρῳ ἀνεγνώσθη. A. V. Lobeck. proll. path. p. 64, qui suspicatur fuisse, qui Κυ‐ πάρισσαν vellent. Ab Aristonico haec fluxisse suspiceris propter notam ad v. 532. L. | ||
2.520 | καὶ Πανοπῆα: ὅτι (Pluyg. p. 8) Ζηνόδοτος γράφει καὶ Πανοπτέων (Duentzer conj. ἠδὲ Πανοπτέων), ἄμετρον ποιῶν τὸν στίχον καὶ οὐ καθ’ Ὅμηρον σχηματίζων τὸ ὄνομα. ἔστι γὰρ Πανοπεύς, ὡς Ἀχιλλεύς· ὃς ἐν κλειτῷ Πανο‐ | ||
| 5 | πῆι (Ρ 307). A. Eustathius hinc ipsa verba referens Zeno‐ | ||
| doto tribuit Πανόπεων ὡς Μενέλεων. L. | 70 | ||
2.527 | Λοκρῶν δ’ ἡγεμόνευεν Ὀιλῆος ταχὺς Αἴας: ἡ διπλῆ, ὅτι τινὲς τῶν νεωτέρων ἀνέγνωσαν χωρὶς τὸ ο, ὡς ἄρθρου ὄντος, εἶτα Ἰλῆος. Ὁ δὲ Ὅμηρος σὺν τῷ ο λέγει τὸν Ὀιλῆα. (Ar. 180). A. | ||
2.528 | μείων, οὔ τι τόσος γε ὅσος Τελαμώνιος Αἴας: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος ἠθέτηκεν αὐτόν. ἀναγκαῖος δέ ἐστι· προδιασυνίστησι γὰρ, ὅτι ἥττων ἐστὶ κατὰ τὸ μέγεθος τοῦ Τελαμωνίου. ἐκεῖνον μέντοι γε μέγαν (Π | ||
| 5 | 358 Ρ 115) λέγει. A. | ||
2h529-30 | ἀλλὰ πολὺ μείων, ὀλίγος μὲν ἔην, λινοθώρηξ, ἐγχείῃ δ’ ἐκέκαστο Πανέλληνας καὶ Ἀχαιούς. | ||
2529-30 | ἀθετοῦνται ἀμφότεροι ὅτι προείρηκε μείων οὔτι τόσος γε καὶ πρὸς οὐδὲν διλογεῖ ἀλλὰ πολὺ μείων. καὶ οὐδὲ πολὺ λείπεται τοῦ ἑτέρου. κακῶς δὲ καὶ τὸ λινο‐ θώρηξ· οἱ γὰρ Ἕλληνες οὐκ ἐχρῶντο λινοῖς θώραξι· διὰ | ||
| 5 | παντὸς γὰρ χαλκοχίτωνας αὐτοὺς λέγει. (cf. ad Ν 372, Ar. 194). καὶ Ἕλληνας οὐδέποτε εἴρηκεν, ἀλλ’ Ἀργείους ἢ Δα‐ ναούς· καὶ οὐδὲ Ἑλλάδα τὴν οἰκουμένην ὑπὸ Ἑλλήνων, ἀλλὰ μίαν πόλιν Θεσσαλίας, ἧς τοὺς οἰκήτορας Ἕλληνας λέγει· Μυρμιδόνες δὲ καλεῦντο καὶ Ἕλληνες καὶ Ἀχαιοί | ||
| 10 | (648). Cf. ad Ι 395. Ar. 233. A. | ||
2.532 | Βῆσσαν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Βῆσαν ἐν τῷ ἑνὶ ς, διὰ τὸ βήσσας λέγεσθαι τῶν ὀρῶν τοὺς καθύγρους τόπους. ἔστι μέντοι προσηγορικά, ἅ τινων κύρια γίνεται, οἷον κυπάρισσος καὶ πόλεως ὄνομα | ||
| 5 | (519). A. | ||
2h552-5 | υἱὸς Πετεῶο Μενεσθεύς. τῷ δ’ οὔ πώ τις ὁμοῖος ἐπιχθόνιος γένετ’ ἀνήρ, κοσμῆσαι ἵππους τε καὶ ἀνέρας ἀσπιδιώτας. Νέστωρ οἶος ἔριζεν· ὁ γὰρ προγενέστερος ἦεν. | ||
2.553 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος ἀπὸ τού‐ του τρεῖς στίχους ἠθέτηκεν, μήποτε διότι (διότι pro δέ Bekk.) διὰ τῶν ἐπὶ μέρους οὐδέποτε αὐτὸν διατάσσοντα συνέστη‐ σεν. πολλὰ μέντοι Ὅμηρος κεφαλαιωδῶς συνίστησιν, αὐτὰ | ||
| 5 | τὰ ἔργα παραλιπών, ὡς τὴν Μαχάονος ἀριστείαν· παῦσεν ἀριστεύοντα μάχας (Λ 506). A. | ||
2h557-8 | Αἴας δ’ ἐκ Σαλαμῖνος ἄγεν δυοκαίδεκα νῆας. | ||
| στῆσε δ’ ἄγων, ἵν’ Ἀθηναίων ἵσταντο φάλαγγες | 71 | ||
2.558 | Notatum fuit ἀθετεῖσθαι hunc versum, quod ordo navium non is fuerit, ut Athenienses prope Ajacem steterint: Γ 230 Δ 251. Ar. 230. L. | ||
2.570 | ἀφνειόν τε Κόρινθον: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τοῦ ἰδίου προσώπου Κόρινθον· ὅταν δὲ ἡρωικῷ προσώπῳ περιτιθῇ τὸν λόγον, Ἔφυραν λέγει· ἔστι πόλις Ἐφύρη (Ζ 152). 2ar. 237. A. | ||
2.571 | Ἀραιθυρέην: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνό‐ δοτος γράφει Παραιθυρέην. οὐκ ἐπίσταται δὲ ταύτην τὴν πόλιν οὕτως ὀνομαζομένην. A. Fortasse οὐκ ἐπίσταται δὲ οὐδεὶς ταύτην τὴν πόλιν vel τινα πόλιν κτλ. Aut οὐκ ἐπί‐ | ||
| 5 | σταται δὲ (Zenodot.) τὴν Φλιοῦντα πάλαι οὕτως ὀνομαζομένην. | ||
2.576 | τῶν ἑκατὸν νηῶν ἦρχε κρείων Ἀγαμέμνων: ὅτι τὸ τῶν οὐχ ὡς ἄρθρον παρείληπται, ἀλλ’ ἀντὶ ἀντωνυ‐ μίας τῆς τούτων, καὶ παραλέλειπται ἡ ἔκ πρόθεσις, ἵν’ ᾖ, ἐκ τούτων τῶν πόλεων ἑκατὸν νηῶν ἦρχεν. A. V. p. 25 et 30. | ||
2h579-80 | κυδιόων, πᾶσιν δὲ μετέπρεπεν ἡρώεσσιν, (Agamemnon) οὕνεκ’ ἄριστος ἔην, πολὺ δὲ πλείστους ἄγε λαούς. | ||
2579-80 | ὅτι Ζηνόδοτος ἀμφοτέρους ἠθέτηκεν, ἐπεὶ διὰ τῶν ἑξῆς (768) ἄριστος ὁ Αἴας λέγεται. ἐν διαφόροις δὲ πράγμασίν εἰσιν οὗτοι ἄριστοι, ὁ μὲν πλούτῳ καὶ εὐγενείᾳ, ὁ δὲ τῇ κατὰ πόλεμον ἀρετῇ. A. | ||
2.582 | Μέσσην: ὅτι Μέσσην τὴν ἐπὶ τῆς Λακωνικῆς Μεσ‐ σήνην λέγει, συγκόψας τοὔνομα (v. 502). A. Ar. 241. | ||
2.592 | Θρύον: ἡ διπλῆ, ὅτι Θρύον εἶπε τὴν ἐν ἄλλοις Θρυόεσσαν ἔστι δέ τις Θρυόεσσα πόλις (Λ 710). A. Ar. 241. | ||
2.596 | Οἰχαλίηθεν: ὅτι Θεσσαλίας ἡ Οἰχαλία καθ’ Ὅμη‐ ρον· οἱ δὲ νεώτεροι ἐπ’ Εὐβοίας πεποιήκασιν (v. 730). A. Ar. 185. | ||
2.597 | στεῦτο γὰρ εὐχόμενος νικησέμεν: ὅτι τὸ στεῦτο κατὰ διάνοιαν ὡρίζετο, οὐκ ἐπὶ τῆς τῶν ποδῶν στάσεως, ὡς ἐν τοῖς κατὰ τὴν νεκυίαν ἠθετημένοις στεῦτο δὲ διψάων (λ 583. Ar. 106). καὶ ὅτι εἴπερ ἂν αὐταί ἀντὶ τοῦ εἰ καὶ | ||
| 5 | αὐταί. (cf. ad Γ 25). A. | ||
2.599 | αἱ δὲ χολωσάμεναι πηρὸν θέσαν: ἡ διπλῆ, ὅτι πηρόν οὐ τυφλόν, ὡς ἀπεδέξαντο οἱ νεώτεροι, ἀλλὰ τῆς ᾠδῆς πηρόν· τί γὰρ ἦν αὐτῷ βλαβερὸν κιθαρῳδῷ ὄντι, εἰ | ||
| τῶν ὀφθαλμῶν ἐστερήθη; μᾶλλον γὰρ προσεκτικὸς ἂν ἐγέ‐ | 72 | ||
| 5 | νετο τῇ φωνασκίᾳ. τόν γε δή τοι Δημόδοκον ἡ Μοῦσα ὀφθαλμῶν μὲν ἄμερσε, δίδου δ’ ἡδεῖαν ἀοιδήν (θ 64). A. ὡς ante ἀπεδέξαντο ins. L. quae emendatio facilior ea, quam dedit in Aristarcho p. 190. | ||
2.605 | οἱ Φένεόν τ’ ἐνέμοντο καὶ Ὀρχομενὸν πο‐ λύμηλον: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν τοῦ Ὀρχομενοῦ, ὅτι τῷ ἐπιθέτῳ διέσταλκεν. A. Cf. 511. | ||
2h612-4 | αὐτὸς γάρ σφιν δῶκεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων νῆας ἐυσσέλμους περάαν ἐπὶ οἴνοπα πόντον, Ἀτρείδης, ἐπεὶ οὔ σφι θαλάσσια ἔργα μεμήλει. | ||
2.612 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ Ἀτρείδης ἐπεὶ οὔ σφι (614) Ζηνόδοτος ἠθέτηκε τρεῖς στίχους. ἀναγκαῖοι δέ εἰσιν· παριστόρηται γὰρ δι’ αὐτῶν ὅτι παρέσχεν αὐτοῖς ναῦς ὁ Ἀγαμέμνων. A. | ||
2h616-7 | ὅσσον ἐφ’ Ὑρμίνη καὶ Μύρσινος ἐσχατόωσα πέτρη τ’ Ὠλενίη καὶ Ἀλίσιον ἐντὸς ἐέργει. | ||
2.616 | (Ὑρμίνη): ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος σὺν τῷ ι γράφει. γίνεται δὲ ἀκατάλληλος ὁ λόγος. A. | ||
2h620-1 | τῶν μὲν ἄρ’ Ἀμφίμαχος καὶ Θάλπιος ἡγησάσθην, υἷες ὁ μὲν Κτεάτου ὁ δ’ ἄρ’ Εὐρύτου, Ἀκτορίωνε. | ||
2.621 | ἡ διπλῆ ὅτι παρὰ τὸ εἰθισμένον πρὸς τὸ πρότε‐ ρον ἀπήντηκεν· ἔστι γὰρ ὁ προκατειρημένος Ἀμφίμαχος Κτεάτου υἱός, ὁ δὲ Θάλπιος Εὐρύτου. καὶ ὅτι οὕτως εἴ‐ ρηκεν Ἀκτορίωνε, δέον Ἀκτοριώνων (Cf. p. 19). A. | ||
2.625 | οἱ δ’ ἐκ Δουλιχίοιο Ἐχινάων θ’ ἱεράων: ἡ διπλῆ ὅτι οὐχ ὡς κεχωρισμένου Δουλιχίου τῶν Ἐχινάδων οὕτως εἴρηκεν, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἐκ Δουλιχίου καὶ τῶν ἄλλων Ἐχινάδων. καὶ ὅτι ἀπὸ τοῦ Ἐχῖνα εἴρηκεν Ἐχινάων. (Ar. | ||
| 5 | 236). A. Lobeck proll. path. 221 vult Ἐχῖναι. | ||
2.626 | νήσων, αἳ ναίουσι: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει οἳ ναίουσι, ἐπὶ τῶν ἀνδρῶν. οὐ νοεῖ δὲ ὅτι ἀντὶ τοῦ ναίον‐ ται. A. Cf. p. 3. | ||
2.627 | τῶν αὖθ’ ἡγεμόνευε Μέγης ἀτάλαντος Ἄρηι, Φυλείδης, ὃν τίκτε διίφιλος ἱππότα Φυλεύς, ὅς ποτε Δουλίχιον δ’ ἀπενάσσατο: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἀμφιβολίαν, πότερον ὁ Μέγης ἀπῴκησεν ἢ ὁ Φυλεύς, | ||
| 5 | ὃ καὶ ὁμηρικώτερον· Ὅμηρος γὰρ ἀεὶ πρὸς τὸ δεύτερον πρό‐ τερον ἀπαντᾷ (Ar. 13). A. ἀεί non semper significat, v. modo ad 620, sed plerumque, ut haud raro apud grammaticos. L. | 73 | |
2.634 | ἠδ’ οἳ Σάμον ἀμφενέμοντο: ὅτι Ζηνόδοτος γρά‐ φει ἠδ’ οἱ’ Σάμην (nonne addendum ἐνέμοντο? L.), καὶ ἄμετρον ποιῶν, καὶ ἀγνοῶν ὅτι κατὰ τὸ ἀρσενικὸν ἐνίοτε ἐκφέρεται τὰ εἰς η (cod. ος) λήγοντα· μεσσηγὺς Τενέδοιο | ||
| 5 | Σάμοιό τε· (error pro μεσσηγὺς Ἰθάκης τε Σάμοιό τε δ 845, ortus ex confusione cum Ν 33 μεσσηγὺς Τενέδοιο καὶ Ἴμβρου) οὐ γὰρ εἶπε Σάμης τε. (Ar. 238). A. Cf. Φ 232 (δείλη δείελος) et scholl. ad Ε 397 (πύλη πύλος). | ||
2h641-2 | οὐ γὰρ ἔτ’ Οἰνῆος μεγαλήτορος υἱέες ἦσαν, οὐδ’ ἄρ’ ἔτ’ αὐτὸς ἔην, θάνε δὲ ξανθὸς Μελέαγρος. | ||
2.641 | ὅτι Ζηνόδοτος τοῦτον καὶ τὸν ἑξῆς ἠθέτηκεν, ἴσως ὑποπτεύσας τὸν Μελέαγρον κεχωρίσθαι τῶν Οἰνέως παιδῶν (quod intellexerunt οἱ νεώτεροι: Herod. π. σχημ. Waltz Rhe‐ tores 8, 605). εἴρηται δὲ ἐξ ὀνόματος κατ’ ἐξοχήν, καθάπερ | ||
| 5 | ἐπὶ τοῦ Ζεὺς δ’ ἐπεὶ οὖν Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα (Ν 1). καὶ γὰρ ὁ Ἕκτωρ Τρὼς ἦν. A. | ||
2.649 | ἄλλοι θ’ οἳ Κρήτην ἑκατόμπολιν ἀμφενέ‐ μοντο: ἡ διπλῆ πρὸς τοὺς χωρίζοντας, ὅτι νῦν μὲν ἑκατόμ‐ πολιν τὴν Κρήτην, ἐν Ὀδυσσείᾳ δὲ ἐνενηκοντάπολιν. ἤτοι οὖν ἑκατόμπολιν ἀντὶ τοῦ πολύπολιν· ἢ ἐπὶ τὸν συνεγγὺς | ||
| 5 | καὶ ἀπαρτίζοντα ἀριθμὸν κατενήνεκται νῦν, ἐν Ὀδυσσείᾳ δὲ τὸ ἀκριβὲς ἐξενήνοχεν, ὡς παρὰ Σοφοκλεῖ. A. Quod nunc excidit de Sophocle, puto fuisse δυοδεκάμηνον χρόνον, quem Herculem abesse dicit chorus in Trachiniis v. 648, quum alibi (v. 44, 164) accuratius quindecim menses dicantur. Similiter pror‐ | ||
| 10 | sus ex tragico exemplum contulerat Aristarchus supra ad v. 45. L. | ||
2.654 | Ῥοδίων ἀγερώχων. Sine dubio etiam hic notatum fuit, hoc adjectivum non Rhodiorum tantum epithetum esse: Κ 430. Ejus scholii reliquiae exstare videntur in BL.: ἄγαν γέρας ἐχόντων, ἐντίμων, cf. Γ 36. | ||
2.658 | βίῃ Ἡρακληείῃ: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζη‐ νόδοτος γράφει Ἡρακλείῃ (i. e. Ἡρακλεΐῃ L.), καὶ ἄμετρον ποιῶν καὶ οὐχ Ὁμηρικὸν τὸ σχῆμα· ἀπὸ γὰρ τοῦ Ἡρακλῆος Ἡρακληείῃ ἐκπίπτει. A. (v. ad Ε 638). | ||
2.659 | τὴν ἄγετ’ ἐξ Ἐφύρης, ποταμοῦ ἀπὸ Σελλήεν‐ | ||
| τος: ἡ διπλῆ, ὅτι ἡ Ἐφύρη αὕτη ἑτέρα ἐστὶ τῆς Κορίνθου, τῆς Θεσπρωτίας οὖσα (Ar. 236): καὶ ὅτι σὺν τῷ ς Σελλήεντα τὸν ποταμὸν λέγει, ἀφ’ οὗ τὸ παροικοῦν ἔθνος Σελλοὺς κα‐ | 74 | ||
| 5 | λεῖ. οἱ δὲ νεώτεροι Ἑλλοὺς λέγουσι πλανηθέντες (Ar. 239). A. | ||
2.667 | αὖταρ ὅ γ’ ἐς Ῥόδον ἷξεν ἀλώμενος, ἄλγεα πάσχων: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει αἶψα δ’ ὅ γ’ ἐς Ῥόδον. οὐ δύναται δὲ ταχέως ἐληλυθέναι ἐπὶ τὴν Ῥόδον ὁ πρό‐ τερον μὲν ναῦς πεπηχώς, εἶτα ἀλώμενος καὶ οὐκ εὐθυ‐ | ||
| 5 | πλοήσας. A. | ||
2h668-9 | τριχθὰ δὲ ᾤκηθεν καταφυλαδόν, ἠδ’ ἐφίληθεν ἐκ Διός, ὅς τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισιν ἀνάσσει. | ||
2.668 | σεσημείωται πρὸς τὸν ἑξῆς ἀθετούμενον· οὐ γὰρ νοήσας τις, ὅτι τὸ σημαινόμενον τοιοῦτόν ἐστι, καίπερ οὐκ ἐπὶ τῆς αὐτῆς οἰκοῦντες πόλεως ἀλλὰ τριχῇ διασπαρέντες, ἐφιλήθησαν ὑπὸ ἀλλήλων καὶ οὐ διήχθρευσαν, ἐζήτησεν ὑπὸ | ||
| 5 | τίνος ἐφιλήθησαν· διὸ προσέθηκε τὸν ἐκ Διός, ὅς τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισιν ἀνάσσει. A. Ar. 350. | ||
2.669 | ἀθετεῖται. ἡ δὲ αἰτία προείρηται (668). A. | ||
2.670 | καί σφιν θεσπέσιον πλοῦτον κατέχευε Κρο‐ νίων: ἡ διπλῆ, ὅτι Πίνδαρος (Ol. 7, 50) κυρίως δέδεκται χρυσὸν ὗσαι τὸν Δία, Ὁμήρου μεταφορᾷ κεχρημένου διὰ τοῦ κατέχευε πρὸς ἔμφασιν τοῦ πλούτου. A. Ar. 188. | ||
2h673-5 | Νιρεύς, ὃς κάλλιστος ἀνὴρ ὑπὸ Ἴλιον ἦλθεν τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ’ ἀμύμονα Πηλείωνα. ἀλλ’ ἀλαπαδνὸς ἔην, παῦρος δέ οἱ εἵπετο λαός. | ||
2673-5 | τρισὶ στίχοις παράκεινται διπλαῖ περιε‐ στιγμέναι, ὅτι ἐκ τῶν τριῶν τοὺς δύο ἠθέτηκε Ζηνόδοτος, τὸν δὲ μέσον οὐδὲ ἔγραφεν, τοῦ Ὁμήρου φιλοτιμουμένου ἐν πᾶσι τὸν Ἀχιλλέα προτεροῦντα παραστῆσαι (Pluyg. p. 11. | ||
| 5 | Bekk. ed. Vill. στῆσαι). A. | ||
2.681 | νῦν αὖ τοὺς ὅσσοι τὸ Πελασγικὸν Ἄργος ἔναιον: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος μετέγραφεν οὕτως οἳ δ’ Ἄργος τ’ εἶχον τὸ Πελασγικόν, οὖθαρ ἀρούρης, τοῦ Ὁμήρου φιλοτέχνως ὥσπερ προοιμιαζομένου διὰ τὸ μετα‐ | ||
| 5 | βαίνειν ἀπὸ τῶν νήσων καὶ τῆς Πελοποννήσου ἐπὶ τὰ κατὰ Θεσσαλίαν, οὐκ ὄντα συναφῆ τοῖς προειρημένοις. A. | ||
2.684 | Μυρμιδόνες δὲ καλεῦντο καὶ Ἕλληνες καὶ Ἀχαιοί: ἡ διπλῆ, ὅτι μόνους τοὺς ὑπ’ Ἀχιλλεῖ τεταγμέ‐ | ||
| νους Ἕλληνας καλεῖ. A. Cf. ad 529, Ar. 233. | 75 | ||
2h686-7 | ἀλλ’ οἵ γ’ οὐ πολέμοιο δυσηχέος ἐμνώοντο· οὐ γὰρ ἔην κτλ. | ||
2.686 | ὅτι Ζηνόδοτος ἀθετεῖ ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ τῆς ὅ γε κεῖτ’ ἀχέων (694) στίχους ἐννέα. ἀναγκαῖοι δέ εἰσιν· δι’ αὐτῶν γὰρ δηλοῦται ὅτι ἐφ’ ἑαυτῶν ἔμενον οἱ Μυρ‐ μιδόνες. A. | ||
2.689 | κούρης χωόμενος Βρισηίδος ἠυκόμοιο: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ περί πρόθεσις. A. Cf. p. 26. | ||
2.690 | τὴν ἐκ Λυρνησσοῦ ἐξείλετο πολλὰ μογήσας: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τὴν ἐν Λυρ‐ νησσῷ. οὐκ ἔλαβε δὲ αὐτὴν ἐν Λυρνησσῷ ἀλλὰ πρότερον κατάξας τῷ Ἀγαμέμνονι ἐξαίρετον ἔλαβεν αὐτὴν γέρας. A. | ||
2.692 | Annotatum fuit tres Epistrophos esse: 856. | ||
2.694 | τῆς ὅ γε κεῖτ’ ἀχέων, τάχα δ’ ἀνστήσεσθαι ἔμελλεν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀνατάσασθαι (Vill. ἀναστ.) ἔμελλεν, διὰ τοῦ καταπροηγουμέ‐ νως λόγον αἰολίζοντος, ἀλλ’ οὐχὶ σπανίως δι’ εὐφωνίαν. | ||
| 5 | οὐδὲ οἱ Αἰολεῖς δὲ οὕτω λέγουσιν. A. In ἀνατάσασθαι prae‐ ter ἀστήσεσθαι a Bekkero propositum etiam ἄνευ τοῦ ν de‐ litescere videtur. Reliqua manent in insolubilibus, nisi quod in fine fuisse videtur: ἀλλ’ οὐχὶ Ὅμηρος, εἰ μὴ σπανίως κτλ. L. Πύρασον ἀνθεμόεντα | ||
2.696 | Δήμητρος τέμενος, Ἴτωνά τε μητέρα μήλων: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ τὸν Πύρασον λέγει Δήμητρος τέμενος, ἀλλὰ πόλις ἐστὶ Δημήτριον καλουμένη. A. Ar. 235 et cf. schol. Nicanoris. | ||
2.697 | ἀγχίαλόν τ’ Ἀντρῶνα: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀγχιάλην τ’ Ἀντρῶνα. καὶ εἰ θηλυκῶς δὲ λέγεται ἡ Ἀντρών, κοινόν ἐστι τὸ ὄνομα, ὁ ἀγχίαλος καὶ ἡ ἀγχίαλος. A. | ||
2.701 | τὸν δ’ ἔκτανε Δάρδανος ἀνήρ (Protesilaum). Notatum erat ab Aristarcho: omnium minime Hectorem intelligi posse, ut reperitur in fabulis recentiorum, quia apud Homerum Dardani a Trojanis diversi: 819 Υ 215. Ar. 235. L. | ||
2.718 | τῶν δὲ Φιλοκτήτης ἦρχεν, τόξων εὖ εἰδώς: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τῶν αὖ ἡγεμόνευε Φιλοκτήτης ἀγὸς ἀνδρῶν, ὁ δὲ ποιητὴς | ||
| προδιασυνίστησιν ἐν τῷ καταλόγῳ τὴν [περὶ] ἑκάστου ἀρετήν. A. | 76 | ||
2h721-2 | ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν νήσῳ κεῖτο κρατέρ’ ἄλγεα πάσχων, Λήμνῳ ἐν ἠγαθέῃ, ὅθι μιν λίπον υἷες Ἀχαιῶν. | ||
2.721 | Ad hunc fuit asteriscus. Harl. (Cram.) ad ε 13: οἰ‐ κειότερον ἐν Ἰλιάδι κεῖται περὶ Φιλοκτήτου. | ||
2.722 | ὅτι ἐν Λήμνῳ ἔμενε καταλελειμμένος ὁ Φιλοκτήτης· οἱ δὲ νεώτεροι ἐν νησιδίῳ ἐρήμῳ. A. Ar. 188. | ||
2h724-5 | ἔνθ’ ὅ γε κεῖτ’ ἀχέων· τάχα δὲ μνήσεσθαι ἔμελλον Ἀργεῖοι παρὰ νηυσὶ Φιλοκτήταο ἄνακτος. | ||
2.724 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος τοῦτον καὶ τὸν ἑξῆς ἠθέτηκεν. ἀναγκαῖον δέ ἐστι γνῶναι ὅτι ὕστερον ἀνε‐ κομίσθη ἐκ Λήμνου ὁ Φιλοκτήτης. A. | ||
2.726 | οὐδὲ μὲν οὐδ’ οἱ ἄναρχοι ἔσαν, πόθεόν γε μὲν ἀρχόν· ἀλλὰ Μέδων κόσμησεν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τοὺς δὲ Μέδων κόσμησεν, ἵνα συν‐ | ||
| 5 | δήσῃ τὴν φράσιν, ἠθετηκὼς τοὺς προειρημένους στίχους. A. Videtur igitur Zenodotus etiam v. 726 ejecisse. | ||
2.730 | οἵ τ’ ἔχον Οἰχαλίην, πόλιν Εὐρύτου Οἰχα‐ λιῆος: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ τῆς Εὐβοίας ἡ Οἰχαλία καθ’ Ὅμη‐ ρον, ὡς παρὰ τοῖς νεωτέροις, ἀλλὰ τῆς Θεσσαλίας (v. 596, Ar. 185). A. | ||
2h740-5 | τῶν αὖθ’ ἡγεμόνευε μενεπτόλεμος Πολυποίτης, υἱὸς Πειριθόοιο, τὸν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς— τόν ῥ’ ὑπὸ Πειριθόῳ τέκετο κλυτὸς Ἱπποδάμεια ἤματι τῷ ὅτε Φῆρας ἐτίσατο λαχνήεντας, | ||
| 5 | τοὺς δ’ ἐκ Πηλίου ὦσε καὶ Αἰθίκεσσι πέλασσεν— οὐκ οἶος, ἅμα τῷ γε Λεοντεὺς ὄζος Ἄρηος. | ||
2.741 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τὸν ἀθάνατον τέκετο Ζεύς· ὅπερ ψεῦδος (v. ad Φ 2). A. | ||
2.742 | κλυτὸς Ἱπποδάμεια: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ κλυτή κλυτός εἶπεν. A. Cf. p. 31. | ||
2.745 | ἡ διπλῆ, ὅτι διὰ μέσου τὰ περὶ τοὺς Κενταύρους παριστόρηται, τὸ δὲ ἑξῆς ἐστὶ τοῦ λόγου, τῶν αὖθ’ ἡγεμό‐ νευε μενεπτόλεμος Πολυποίτης, οὐκ οἶος, ἅμα τῷ γε Λεον‐ τεύς, ὄζος Ἄρηος. A. | ||
| 5 | αὐτῶν ἠδ’ ἵππων, οἳ ἅμ’ Ἀτρείδῃσιν ἕποντο. | ||
2.763 | ἵπποι μὲν μέγ’ ἄριστοι ἔσαν Φηρητιάδαο: ὅτι | ||
| πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντηκεν. A. Pluygers p. 8. | 77 | ||
2.767 | ἄμφω θηλείας, φόβον Ἄρηος φορεούσας: ἡ διπλῆ ὅτι τὴν ἐν πολέμῳ φυγὴν φόβον Ἄρεως εἴρηκεν· ἀρετὴ γὰρ ἵππων οὐ μόνον διώκειν, ἀλλὰ καὶ ὅτε δέοι ἀτα‐ ράχως φεύγειν, διωκέμεν ἠδὲ φέβεσθαι (Ε 223 ubi v. | ||
| 5 | et Θ 107). A. Ar. 89. | ||
2h791-5 | εἴσατο δὲ (Iris) φθογγὴν υἷι Πριάμοιο Πολίτῃ, ὃς Τρώων σκοπὸς ἷζε, ποδωκείῃσι πεποιθώς, τύμβῳ ἐπ’ ἀκροτάτῳ Αἰσυήταο γέροντος, δέγμενος ὁππότε ναῦφιν ἀφορμηθεῖεν Ἀχαιοί. | ||
| 5 | τῷ μιν ἐεισαμένη προσέφη πόδας ὠκέα Ἶρις. | ||
2.791 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ τῷ μιν ἐεισαμένη (795) ἀθε‐ τοῦνται στίχοι πέντε. εἰ γὰρ ἕνεκα τοῦ προαπαγγεῖλαι, ὅτι παραγίνονται οἱ Ἕλληνες, ἤρκει ὁ Πολίτης, εἴπερ ὅλως ἐπετήρει· εἰ δὲ ἕνεκα τοῦ προτρέψασθαι μὴ τολμῶντας | ||
| 5 | προελθεῖν, ἔδει αὐτοπρόσωπον παρεῖναι. ἔθος τέ ἐστι τοῖς μεταμορφουμένοις θεοῖς κατὰ τὴν ἄφοδον ἀπολιπεῖν τεκμή‐ ριον εἰς ἐπίγνωσιν. οἵ τε λόγοι οὐχ οὕτως εἰσὶν ἐσχημα‐ τισμένοι τοῦ Πολίτου ὡς πρὸς πατέρα, ἀλλ’ εἰσὶν ἐπιτετα‐ μένοι καὶ ἐπιπληκτικοί. καὶ τὸ Ἕκτορ, σοὶ δὲ μάλιστ’ | ||
| 10 | ἐπιτέλλομαι Πολίτῃ ἀνοίκειον· μᾶλλον δὲ Ἴριδι ἁρμόζει ἐπιτάσσειν. A. v. 807. | ||
2.802 | Ἕκτορ, σοὶ δὲ μάλιστ’ ἐπιτέλλομαι ὧδέ γε ῥέξαι: ὅτι περισσεύει ὁ δέ σύνδεσμος. A. Cf. p. 33. | ||
2.807 | ὣς ἔφαθ’, Ἕκτωρ δ’ οὔ τι θεᾶς ἔπος ἠγνοίη‐ σεν: ἡ διπλῆ ὅτι τοῦτό ἐστι τὸ πλανῆσαν τὸν τὰ ἐπάνω (791) διασκευάσαντα (Ar. 350). οὐ κεῖται δὲ συνήθως ἡμῖν τὸ ἠγνοίησεν, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ οὐκ ἀπίθησεν. A. | ||
2.809 | πᾶσαι δ’ ὠίγνυντο πύλαι: ἡ διπλῆ ὅτι ἔμφασιν ἔχει (Ar. 74) πολλῶν πυλῶν, μία δέ ἐστι· καὶ ἔστι τὸ πᾶσαι ἀντὶ τοῦ ὅλαι. A. Cf. Μ 175, Ψ 135, Ar. 131. | ||
2.819 | Δαρδανίων αὖτ’ ἦρχεν ἐὺς παῖς Ἀγχίσαο: ἡ διπλῆ ὅτι τῶν Δαρδάνων ἦρχεν Αἰνείας, καὶ αὐτὸς ὢν Δάρ‐ δανος. πρὸς τὸ τὸν δ’ ἔκτανε Δάρδανος ἀνήρ (701). A. | ||
2.820 | τὸν ὑπ’ Ἀγχίσῃ τέκε δι’ Ἀφροδίτη: ὅτι πε‐ ριττεύει ἡ ὑπό. A. Pluyg. p. 8. —? —Cf. p. 23. not. 2 et p. 27. | ||
2.827 | Πάνδαρος, ᾧ καὶ τόξον Ἀπόλλων αὐτὸς ἔδω‐ | ||
| κεν: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ τὸ τόξον λέγει ἀλλὰ τὴν τοξικὴν ἐμπειρίαν· τὸ γοῦν τόξον αὐτῷ ὁ κεραοξόος κατασκευάζει (Δ 110). A. Cf. Ο 441. | 78 | ||
2.830 | καὶ Ἄμφιος λινοθώρηξ: ὅτι καὶ ἕτερος Ἄμ‐ φιος Περκώσιος Ἐλάτου υἱός (Ε 612). A. | ||
2.837 | τῶν αὖθ’ Ὑρτακίδης ἦρχ’ Ἄσιος, ὄρχαμος ἀνδρῶν, Ἄσιος Ὑρτακίδης: ἡ διπλῆ, ὅτι ὁ Ἄσιος οὗτος ὁμώ‐ νυμός ἐστι τῷ Ἑκάβης ἀδελφῷ (Π 719). ἐσημειοῦτο δὲ ὁ Ἀρίσταρχος τὰς ὁμωνυμίας πρὸς τὰ Πυλαιμένους (Ar. 8). καὶ | ||
| 5 | πρὸς τὴν ἐπανάληψιν, ὅτι πλεονάζει ἐν Ἰλιάδι (Ar. 363). A. | ||
2.839 | ποταμοῦ ἀπὸ Σελλήεντος: ὅτι Σελλήεις πο‐ ταμός ἐστιν Ἀσίας, ὁμώνυμος τῷ Θεσπρωτικῷ (ita L. pro τῇ Θεσπρωτίᾳ). A. Cf. Ο 531. | ||
2.844 | αὐτὰρ Θρήικας ἦγ’ Ἀκάμας καὶ Πείρως ἥρως. Aristarchum Πείρως scripsisse apparet ex adn. ad Υ 484. | ||
2.846 | Εὔφημος δ’ ἀρχὸς Κικόνων ἦν αἰχμητάων. Sed praeter hunc etiam Mentes Ciconum dux est: Ρ 73. | ||
2h851-2 | Παφλαγόνων δ’ ἡγεῖτο Πυλαιμένεος λάσιον κῆρ ἐξ Ἐνετῶν. | ||
2.851 | ἡ διπλῆ, ὅτι οὗτός ἐστι Πυλαιμένης περὶ οὗ πολ‐ λοὶ τῶν ἀρχαίων ἐζητήκασιν (Ε 576 Ν 643). A. | ||
2.852 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐξ Ἐνετῆς. A. | ||
2.856 | αὐτὰρ Ἁλιζώνων Ὁδίος καὶ Ἐπίστροφος ἦρχον: ἡ διπλῆ ὅτι καὶ ἕτερός ἐστιν Ὁδίος ὁμώνυμος (Ι 170), καὶ παρὰ τοῖς Ἕλλησιν Ἐπίστροφος. A. Immo: καὶ παρὰ τοῖς Ἕλλησιν ἕτερος Ἐπίστροφος (517) καὶ τρίτος παρὰ τοῖς | ||
| 5 | βαρβάροις, Εὐήνου υἱός (692). | ||
2.858 | Μυσῶν δὲ Χρόμις ἦρχε καὶ Ἔννομος οἰωνι‐ στής: ὅτι νῦν μὲν Χρόμιν, ἐν ἄλλοις δὲ λέγει Χρόμιον τὸν αὐτόν (Ρ 218). A. Et Ennomus ex homonymis Λ 422. L. | ||
2.860 | ἀλλ’ ἐδάμη (Ennomus) ὑπὸ χερσὶ ποδωκέος Αἰακίδαο ἐν ποταμῷ, ὅθι περ Τρῶας κεράιζε καὶ ἄλλους: ἀθετοῦνται ἀμφότεροι, ὅτι κατὰ τὴν παραποταμίαν μάχην (Φ) οὐχ εὑρίσκεται ἐπ’ ὀνόματι πίπτων. εἴωθε δὲ ὁ ποιη‐ | ||
| 5 | τὴς τοὺς ἡγεμόνων θανάτους διαδήλως λέγειν. ἐὰν δὲ μὴ ὁρισθῇ ὁ τόπος καὶ ὁ καιρός, δύναται ὁ ἕτερος μένειν. A. | ||
2.862 | Φόρκυς αὖ Φρύγας ἦγε καὶ Ἀσκάνιος θεοει‐ | ||
| δής: ἡ διπλῆ, ὅτι οἱ νεώτεροι τὴν Τροίαν καὶ τὴν Φρυγίαν τὴν αὐτὴν λέγουσιν, ὁ δὲ Ὅμηρος οὐχ οὕτως· Αἰσχύλος δὲ συνέχεεν (cf. Γ 184). A. Ar. 238. | 79 | ||
2.867 | Νάστης αὖ Καρῶν ἡγήσατο βαρβαροφώνων: ἡ διπλῆ ὅτι Θουκυδίδης (αʹ, γʹ) λέγει τὴν ὀνομασίαν τῶν βαρβάρων νεωτερικὴν εἶναι. ἐλέγχεται δὲ ἐντεῦθεν. (?) A. Ar. 233. | ||
2.871 | Νάστης τ’ Ἀμφίμαχός τε Νομίονος ἀγλαὰ τέκνα, ὃς καὶ χρυσὸν ἔχων πόλεμον δ’ ἴεν ἠύτε κούρη: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ τοῦ Ἀμφιμάχου ἐστὶ τὸ ὃς καὶ χρυσὸν ἔχων, ὁ δὲ Σιμωνίδης ἐπὶ τοῦ Νάστου λέγει. καὶ ὅτι οὐ | ||
| 5 | λέγει ὅπλα αὐτὸν ἔχειν χρυσᾶ, ὡς καὶ πάλιν ὁ Σιμωνίδης ἐξέλαβεν, ἀλλὰ κόσμον χρυσοῦν· λέγει γὰρ ἠύτε κούρη. ἐνεπλέκοντο γὰρ χρυσὸν οἱ βάρβαροι· πλοχμοί θ’ οἳ χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ ἐσφήκωντο (Ρ 52). A. | ||
3h3 | ἠύτε περ κλαγγὴ γεράνων πέλει οὐρανόθι πρό, αἵ τ’ ἐπεὶ οὖν χειμῶνα φύγον καὶ ἀθέσφατον ὄμβρον. | ||
3.3 | οὐρανόθι πρό: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐν τῷ ὑπὸ τὰ νέφη τόπῳ. διὸ καὶ τὰς τοῦ Ὀλύμπου κορυφὰς ἐπουρανίους νοη‐ τέον. A. Cf. Ar. 167. | ||
3.4 | ἡ διπλῆ, ὅτι χειμῶνα οὐ τὴν χειμερινὴν κατάστασιν λέγει, ἀλλὰ τὸν χειμερινὸν τόπον τῆς Θράκης· οὐ γὰρ ἐν‐ στάντος χειμῶνος, τότε (i. e. tum demum) ἀπαίρουσιν, ἀλλὰ προσδοκίας οὔσης. A. | ||
3h10-1 | εὖτ’ ὄρεος κορυφῇσι Νότος κατέχευεν ὀμίχλην, ποιμέσιν οὔ τι φίλην, κλέπτῃ δέ τε νυκτὸς ἀμείνω. | ||
3.10 | ὅτι τὸ εὖτε οὐκ ἔστι χρονικὸν ἀλλ’ ὁμοιωματικόν, ἀναλογοῦν τῷ ἠύτε. A. | ||
3.11 | ἡ διπλῆ, ὅτι τινὲς γράφουσι σὺν τῷ ν ἀμείνων. εἰ δὲ κατ’ αἰτιατικήν ἐστι, χωρὶς τοῦ ν γράφεται· ἀνάλογον γάρ ἐστι τὸ (τῷ? Ο 718) ἀμείνονα. ἄλλοι δὲ γράφουσιν ἀντὶ | ||
| τοῦ νυκτὸς ἀμείνω—A. —an πολλὸν ἀμείνω? L. | 80 | ||
3.13 | κονίσαλος ὤρνυτ’ ἀελλής: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ λέγει ὑπὸ ποδῶν ἀέλλης, ἀλλὰ κονίσαλος ἀελλής, ἀελλώδης. A. | ||
3h18-20 | καὶ ξίφος· αὐτὰρ δοῦρε δύω κεκορυθμένα χαλκῷ πάλλων Ἀργείων προκαλίζετο πάντας ἀρίστους ἀντίβιον μαχέσασθαι ἐν αἰνῇ δηιοτῆτι. | ||
3.18 | Excidisse videtur adnotatio de duobus jaculis quibus Paris armatus est: Λ 43. | ||
319-20 | ἀθετοῦνται ἀμφότεροι· ὁ γὰρ παρδαλέην ἀνει‐ ληφὼς καὶ τοξικὴν στολὴν ἔχων οὐκ ἂν προκαλοῖτο εἰς μο‐ νομαχίαν, ἀλλ’ ὕστερον ἐπὶ τοῦτο ἔρχεται ὀνειδισθεὶς ὑφ’ Ἕκτορος. ἄτοπον δὲ καὶ τὸ ἅμα πάντας προκαλεῖσθαι. A. | ||
3h25-6 | πεινάων· (leo) μάλα γάρ τε κατεσθίει, εἴπερ ἂν αὐτόν σεύωνται ταχέες τε κύνες, θαλεροί τ’ αἰζηοί. | ||
3.25 | ὅτι τὸ εἴπερ ἂν αὐτόν ἀντὶ τοῦ εἰ καὶ αὐτόν, ὡς ὅταν λέγῃ εἴπερ ἂν αὐταὶ Μοῦσαι ἀείδοιεν (Β 598) ἀντὶ τοῦ εἰ καὶ αὐταί. Cf. p. 12, 1. Καὶ ὅτι ὁ τέ σύν‐ δεσμος περισσεύει (p. 34). A. Cod. θέλοιεν pro ἀείδοιεν. | ||
3.27 | ὣς ἐχάρη Μενέλαος Ἀλέξανδρον θεοειδέα ὀφθαλμοῖσιν ἰδών· φάτο γὰρ τίσεσθαι ἀλείτην: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀλείτας, τὰς ἁμαρτίας ἐκλαμβάνων. κρεῖττον δὲ αὐτὸν τὸν Ἀλέξανδρον | ||
| 5 | λέγεσθαι ἀλείτην. A. | ||
3.31 | κατεπλήγη φίλον ἦτορ: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ κατεπλάγη. A. | ||
3.36 | Τρώων ἀγερώχων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀγερώχους τοὺς Τρῶας, οὐ μόνον τοὺς Ῥοδίους (Β 654), ὥς τινες ᾠήθησαν, διὰ τὸ ἀγείρειν τὴν ὀχήν, τουτέστι τὴν τροφήν· ὁ γὰρ Ὅμη‐ ρος ἀγερώχους τοὺς ἄγαν γεραόχους καὶ σεμνοὺς λέγει. B. | ||
3.44 | φάντες ἀριστῆα πρόμον ἔμμεναι: ἡ διπλῆ, ὅτι κατὰ συγκοπὴν τὸν πρόμαχον εἴρηκεν, οὐχ ὡς οἱ γλωσ‐ σογράφοι (Ar. 45) τὸν βασιλέα. A. Ar. 109. | ||
3.48 | γυναῖκ’ εὐειδέ’ ἀνῆγες· ἡ διπλῆ ὅτι ἀναγωγὴν λέγει τὸν ἐκ Πελοποννήσου εἰς Τροίαν πλοῦν· ἔστι γὰρ ὑψηλότερα τὰ πρὸς ἄρκτους. A. ἄρκτους pro αὐτούς L. (cl. Ι 337) Herod. p. 460. | ||
3.49 | ἐξ ἀπίης γαίης: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπίαν τὴν πολὺ ἀφεστῶ‐ σαν, οὐχ ὡς οἱ νεώτεροι τὴν Πελοπόννησον. φησὶ γοῦν ἐξ ἀπίης γαίης δεκάτῳ ἐνιαυτῷ (π 18). AV. Ar. 233. | 81 | |
3.52 | ἀρηίφιλον Μενέλαον. Notaverat epithetum ἀρηί‐ φιλος Menelao a poeta constanter dari. Si igitur Apollon in Phae‐ nopis persona (Ρ 588) eum μαλθακὸν αἰχμητήν appellet, ab hoc nequaquam exprimi poetae sententiam de Menelai moribus et indole. | ||
3.54 | οὐκ ἄν τοι χραίσμῃ κίθαρις τά τε δῶρ’ Ἀφρο‐ δίτης: ἡ διπλῆ, ὅτι τινὲς μὴ εὑρίσκοντες κατὰ τὴν ποίη‐ σιν τὸν Ἀλέξανδρον κιθαρίζοντα, μετέγραψαν κίδαρις· τοῦτο δὲ πίλου γένος εἶναι λέγουσιν. πολλὰ δέ ἐστιν ἅπαξ | ||
| 5 | λεγόμενα παρὰ τῷ ποιητῇ. A. | ||
3.56 | ἀλλὰ μάλα Τρῶες δειδήμονες: ἡ διπλῆ πε‐ ριεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐλεήμονες. οὐκ ἐλεοῦσι δὲ αὐτόν, ἀλλὰ μισοῦσιν· οὐ μὲν γὰρ φιλότητί γ’ ἐκεύ‐ θανον· ἶσον γάρ σφιν πᾶσιν ἀπήχθετο (453). διὰ | ||
| 5 | δὲ τὸν Πρίαμον καὶ τὸν Ἕκτορα εὐλαβοῦνται αὐτῷ ἀντι‐ πράσσειν (Cf. ad Η 390). A. | ||
3.65 | οὔ τοι ἀπόβλητ’ ἐστὶ θεῶν ἐρικύδεα δῶρα, ὅσσα κεν αὐτοὶ δῶσιν, ἑκὼν δ’ οὐκ ἄν τις ἕλοιτο: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ζητούμενον, πῶς, εἰ οὐκ ἔστιν ἀπόβλητα, ἑκὼν οὐκ ἄν τις ἕλοιτο. A. „Sine dubio de significatione vo‐ | ||
| 5 | cabuli ἑκών exposuerat.“ Ar. 212. | ||
3.71 | ὁππότερος δέ κε νικήσῃ κρείσσων τε γένη‐ ται: διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χωρὶς τοῦ ν κρείσσω. τὰ δὲ τοιαῦτα συγκριτικὰ ἐπὶ τῆς ὀρθῆς ἔχει τὸ ν. A. | ||
3.73 | οἱ δ’ ἄλλοι φιλότητα καὶ ὅρκια πιστὰ ταμόντες ναίοιτε Τροίην ἐριβώλακα: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ναίοιμεν. γελοῖος δέ ἐστιν ἑαυτὸν καταριθμῶν τοῖς ὕστερον οἰκήσουσι τὴν Τροίαν, ἀδηλότητος | ||
| 5 | οὔσης εἰ νικήσει (Cf. 257). A. | ||
3.80 | ἰοῖσίν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ’ ἔβαλλον: ἡ διπλῆ ὅτι Ὅμηρος τὸ βάλλειν ἐπὶ τοῦ τιτρώσκειν τίθησι· νῦν δὲ ἔμφασιν ἔχει. A. De hoc loco fusius dictum Ar. p. 74 sq. | ||
3.82 | ἴσχεσθ’ Ἀργεῖοι, μὴ βάλλετε: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ βάλλετε ἀντὶ τοῦ τιτρώσκετε. A. | ||
3.83 | στεῦται γάρ τι ἔπος ἐρέειν κορυθαίολος Ἕ‐ κτωρ: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ στεῦται ἀντὶ τοῦ κατὰ διάνοιαν ὁρί‐ | ||
| ζεται. A. Ar. 106. | 82 | ||
3.92 | ὁππότερος δέ κε νικήσῃ κρείσσων τε γένηται: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χωρὶς τοῦ ν κρείσσω. τὰ δὲ τοιαῦτα συγκριτικὰ ἐπὶ τῆς ὀρθῆς τὸ ν προσλαμβάνει. A. | ||
3.98 | φρονέω δὲ διακρινθήμεναι ἤδη Ἀργείους καὶ Τρῶας: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζη‐ νόδοτος γράφει Ἀργεῖοι καὶ Τρῶες, ὡς ἀποστροφῆς τοῦ λόγου γεγονυίας πρὸς αὐτούς. ἔστι δὲ διακρινθῆναι διχῶς | ||
| 5 | χωρισθῆναι, ὁ δὲ Ζηνόδοτος συνήθως ἡμῖν τέταχεν („puto pro judicium subire“ Ar. 151). A. | ||
3.100 | εἵνεκ’ ἐμῆς ἔριδος καὶ Ἀλεξάνδρου ἕνεκ’ ἀρ‐ χῆς: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἕνεκ’ ἄτης. ἔσται δὲ ἀπολογούμενος Μενέλαος, ὅτι ἄτῃ περιέ‐ πεσεν ὁ Ἀλέξανδρος. διὰ μέντοι τοῦ ἕνεκ’ ἀρχῆς ἐνδείκνυ‐ | ||
| 5 | ται ὅτι προκατῆρξεν. A. | ||
3.103 | οἴσετε δ’ ἄρνα: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ οἴσετε, ὅτι οὐ μέλλοντός ἐστι χρόνου ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ φέρετε, ἀπὸ τοῦ οἶσε, ὅ ἐστι φέρε. A. Cf. Ο 718 Χ 481 et p. 6. | ||
3.105 | ἄξετε δὲ Πριάμοιο βίην: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἄξετε οὐ τὸν μέλλοντα σημαίνει, ἀλλ’ ἴσον τῷ ἄγετε. A. Cf. p. 6. | ||
3h108-10 | αἰεὶ δ’ ὁπλοτέρων ἀνδρῶν φρένες ἠερέθονται· οἷς δ’ ὁ γέρων μετέῃσιν, ἅμα πρόσσω καὶ ὀπίσσω λεύσσει, ὅπως ὄχ’ ἄριστα μετ’ ἀμφοτέροισι γένηται. | ||
3.108 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ λεύσσει ὅπως (110) ἀθε‐ τοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι ἀπολογία ἐστὶν αὕτη ὑπὲρ τῶν παραβάντων Πριαμιδῶν. εἰ γὰρ κατὰ κοινοῦ αἱ φρένες τῶν νέων κρέμανται, οὐδὲν ξένον ἁμάρτημα πεποιήκασιν. A. | ||
| 5 | Et accessit significatio vocis ὁπλότερος non Homerica de qua v. Δ 324 Ξ 267, Ar. 183. L. | ||
3.122 | εἰδομένη γαλόῳ: ἡ διπλῆ διὰ τὸ γαλόῳ A. For‐ tasse propter diaeresin (cf. Γ 273). Idem cod. haec habet: γάλως, ὅ ἐστιν ἀνδραδέλφη, ὡς Ἄθως· καὶ διαίρεσις γαλόω ὡς Ἀθόω δ’ ἐπὶ πόντῳ (Ξ 229). A. | ||
3.124 | Λαοδίκην Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην: ἀντὶ τοῦ ἁπλοῦ· φησὶ γοῦν Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην Κασάνδραν (Ν 365). V. Fluxisse videtur ex Aristonico. Cf. p. 31. | ||
3.126 | δίπλακα πορφυρέην: ἡ διπλῆ, ὅτι παραλέλει‐ πται τὸ κύριον, ἡ χλαῖνα. λέγει δὲ δίπλακα χλαῖναν, ἥν ἐστι διπλῆν ἀμφιέσασθαι. A. Verba, si quis forte aliquid dubitet, confirmantur ab Eustathio hinc referente. Ψ 293 ser‐ | 83 | |
| 5 | vatum ad δίπλακι δημῷ in V: ὅτι ἀρσενικῶς. Certe vix dubito Aristonico fere sic annotatum fuisse: ὅτι νῦν ἀρσενι‐ κῶς, πρὸς τὸ δίπλακα, πορφυρέην: quo confirmatum est, δίπλαξ adjectivum esse, et ubi de palla dictum, παραλελεῖφθαι τὸ κύριον, τὴν χλαῖναν. Nec χλαῖναν Διπλῆν ἐκταδίην | ||
| 10 | Κ 134 praetermissum fuerit. L. | ||
3.138 | τῷ δέ κε νικήσαντι φίλη κεκλήσῃ ἄκοιτις: ἡ διπλῆ, ὅτι περισσὸς ὁ κέ (cf. p. 33), καὶ ὅτι πτῶσις ἐνήλ‐ λακται, ἀντὶ τοῦ τοῦ δὲ νικήσαντος (cf. p. 22). A. 143 οὐκ οἴη· ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι δύ’ ἕποντο, | ||
| 5 | Αἴθρη Πιτθῆος θυγάτηρ Κλυμένη τε βοῶπις. | ||
3.144 | Αἴθρη: εἰ μὲν τὴν Θησέως λέγει μητέρα, ἀθετη‐ τέον· ἀπίθανον γάρ ἐστιν Ἑλένης ἀμφίπολον εἶναι τὴν οὕ‐ τως ὑπεραρχαίαν, ἣν οὐκ ἐκποιεῖ ζῇν διὰ τὸ μῆκος τοῦ χρόνου. εἰ δὲ ὁμωνυμία ἐστί, καθάπερ καὶ ἐπὶ πλειόνων, | ||
| 5 | δύναται μένειν· καὶ γὰρ ἄλλοι εἰσὶν ὁμώνυμοί τινες κατὰ τὰ Ἰλιακά, Ἄδραστος, Τεύθρας, Οἰνόμαος. A. H. e. ho‐ monymi cum claris quibusdam regibus: v. ad Ε 148. Ceterum non dubito, quin pars Aristonici notae interciderit, in qua dictum fuerit, probabiliorem tamen esse athetesin. Primum enim | ||
| 10 | tanto magis mirandam esse hanc homonymiam, quae duplex sit in patre et filia: et hoc quidem ex conjectura dico: dein acce‐ dere ad haec adjectivum βοῶπις, quod de herdina praeter hunc versum semel tantum inveniatur Η 9. Ad eum enim ver‐ sum Aristonicus: ὅτι ἐνθάδε μόνον ἐφ’ ἡρωίνης τὸ ἐπίθετον, | ||
| 15 | καὶ ἐν τῷ ἀθετουμένῳ (Γ 144). Unde primum apparet, hic etiam de βοῶπις monitum fuisse, et inventum esse in eo mo‐ mentum suspicionis, deinde brevitatis causa recte potuisse Ari‐ stonicum τὸν ἀθετούμενον dicere, si hic additum fuerit, veri‐ similius ἀθετεῖσθαι: ut nunc est, non potuisse. L. Cf. Ar. 362. | ||
3.152 | δενδρέῳ: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γρά‐ φει δένδρει. ὁ μὲν οὖν λέγων δένδρος ὡς κάλλος ἐρεῖ δέν‐ δρει ὡς κάλλει, ὁ δὲ δένδρον ὡς βάθρον ἐρεῖ δένδρῳ ὡς βάθρῳ. Ὅμηρος δὲ λέγων δένδρεον ὑψιπέτηλον (Ν 437) | ||
| 5 | ὡς χάλκεον, ἐρεῖ καὶ δενδρέῳ ὡς χαλκέῳ. A. | 84 | |
3.155 | οἱ δ’ ὡς οὖν εἴδονθ’ Ἑλένην ἐπὶ πύργον ἰοῦσαν, ἦκα πρὸς ἀλλήλους ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευον: Ζηνόδοτος γράφει ὦκα. εἴτε δὲ ἐπὶ τῆς Ἑλένης ἐστίν, ὅτι ὦκα ἐπορεύετο, ἀπρεπὲς ἔσται· εἴτε ἐπὶ τῶν δημογερόντων, ὅτι ὦκα | ||
| 5 | διελέγοντο, ἀνάρμοστον· βραδυλόγοι γάρ εἰσιν οἱ γέροντες. A. | ||
3.163 | ὄφρα ἴδῃ πρότερόν τε πόσιν—ἴδῃ: ἡ διπλῆ ὅτι χωρὶς τοῦ ς γράφειν ὁμηρικώτερον. A. Cf. p. 2. | ||
3.184 | ἤδη καὶ Φρυγίην εἰσήλυθον ἀμπελόεσσαν: ἡ διπλῆ, ὅτι διαφέρει ἡ Φρυγία τῆς Τροίας καθ’ Ὅμηρον, οἱ δὲ νεώτεροι συγχέουσιν (Ar. p. 238). καὶ ὅτι τὸ ἤδη παρεί‐ ληπται ἀντὶ χρονικοῦ τοῦ ποτέ· διὸ καὶ παραλλήλως λέγεται | ||
| 5 | τὸ ἤδη τῷ ποτέ· ἤδη γὰρ καὶ δεῦρό ποτ’ ἤλυθεν (205). A. | ||
3.205 | ἤδη γὰρ καὶ δεῦρό ποτ’ ἤλυθε δῖος Ὀδυσσεύς: ἡ διπλῆ, ὅτι παραλλήλως τὸ ἤδη (cod. δή) τῷ ποτέ (Cf. 184). A. V. ad Ν 276. | ||
3.206 | σεῦ ἕνεκ’ ἀγγελίης: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γρά‐ φει σῆς ἕνεκ’ ἀγγελίης. οὐ λέγει δὲ συνήθως ἡμῖν, τῆς σῆς ἀγγελίας χάριν, ἀλλ’ ἀγγελίης ἀντὶ τοῦ ἄγγελος. A. Cf. Δ 384, Apoll. lex. 7, 12. Voss. h. Cereris 440. | ||
3.207 | τοὺς δ’ ἐγὼ ἐξείνισσα καὶ ἐν μεγάροισι φί‐ λησα: ἡ διπλῆ ὅτι παραλλήλως ἐξείνισα καὶ ἐφίλησα· τὸ γὰρ φιλεῖν ἐνίοτε ἀντὶ τοῦ ξενίζειν τίθησιν. A. Ar. 150 et cf. ad Ν 276. | ||
3.211 | ἄμφω δ’ ἑζομένω, γεραρώτερος ἦεν Ὀδυσ‐ σεύς: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος σὺν τῷ ν γρά‐ φει ἑζομένων. τὸ δὲ ἄμφω δύο πτώσεις ἐπιδέχεται (cod. ἔχει, v. ad Α 8), ἀμφότεροι ἢ ἀμφοτέρους. καὶ νῦν λέγει | ||
| 5 | ἀμφότεροι δὲ καθήμενοι, κατ’ ἐναλλαγὴν πτώσεως, ἀντὶ τοῦ καθημένων δὲ ἀμφοτέρων, καὶ ἔστι σύνηθες, ὡς ἐπ’ ἐκείνου σὺν δὲ δύ’ ἐρχομένω (Κ 224): οἱ δὲ δύο σκόπε‐ λοι, ὁ μέν (μ 73), ἀντὶ τοῦ τῶν δύο σκοπέλων. AV. Cf. p. 19. | ||
3.219 | ἀλλ’ ἀστεμφὲς ἔχεσκεν: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀστεμ‐ φές, ὅτι τὸ ἀμετακίνητον. ὁ γὰρ Ἀνακρέων σὺ γὰρ ἦς ἔμοιγ’ ἀστεμφής. A. | ||
3.220 | φαίης κε ζάκοτόν τέ τιν’ ἔμμεναι: ὅτι τὸ φαίης τὴν φαντασίαν ἔχει (Λ 699 Ο 544) ὡς πρὸς τὴν Ἑλένην λεγόμενον· κατὰ μέντοι γε Ὁμηρικὴν συνήθειαν ἐκληπτέον ἐν ἴσῳ τῷ ἔφη τις ἄν, ὡς ἔχει τὸ ἔνθ’ οὐκ ἂν βρίζοντα | ||
| 5 | ἴδοις (Δ 223) ἀντὶ τοῦ ἴδοι τις. ἄν. A. Cf. p. 8. | 85 | |
3.224 | οὐ τότε γ’ ὧδ’ Ὀδυσῆος ἀγάσσαμεθ’ εἶδος ἰδόντες: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σιωπώμενον, ὅτι συνυπακοῦσαι δεῖ τὸ οὐ τότε οὕτως ἐθαυμάσαμεν τὸ εἶδος ἰδόντες, ὡς τὴν κατὰ λόγον δύναμιν. A. | ||
| 5 | οὗτος δ’ Αἴας ἐστὶ πελώριος ἕρκος Ἀχαιῶν. | ||
3.230 | Ἰδομενεὺς δ’ ἑτέρωθεν: ἡ διπλῆ, ὅτι πλησίον ὁ Ἰδομενεὺς Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου ἐτάσσετο καὶ (ins. L.) κατὰ τὴν ἐπιπώλησιν (Δ 251, 273) συμφώνως. παραιτητέον ἄρα ἐκεῖνον τὸν στίχον τὸν ἐν τῷ καταλόγῳ (Β 558) ὑπὸ | ||
| 5 | τινῶν γραφόμενον στῆσε δ’ ἄγων ἵν’ Ἀθηναίων ἵσταντο φάλαγγες· οὐ γὰρ ἦσαν πλησίον Αἴαντος Ἀθηναῖοι (Δ 326). A. Ar. 230. | ||
3.243 | ὣς φάτο, τοὺς δ’ ἤδη κάτεχεν φυσίζοος αἶα ἐν Λακεδαίμονι αὖθι, φίλῃ ἐν πατρίδι γαίῃ: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἑῇ ἐν πατρίδι (Apollon. constr. 157, 18; pron. 60). εἴτε δὲ ἐπὶ τῶν Διοσκούρων ἔσται τὸ ἑῇ, ἑνικὸν | ||
| 5 | οὐχ ἁρμόσει· εἴτε δὲ ἐπὶ τῆς Ἑλένης, ἔκθεσμόν ἐστι τὸ οὕτω λέγειν, τοὺς δ’ ἤδη κάτεχεν φυσίζοος αἶα ἐν τῇ ἑαυτῆς πατρίδι. A. | ||
3.256 | οἱ δ’ ἄλλοι φιλότητα καὶ ὅρκια πιστὰ ταμόντες ναίοιμεν Τροίην ἐριβώλακα: ἀστερίσκος, ὅτι νῦν ὀρθῶς ἐν τῷ τοῦ κήρυκος λόγῳ γράφεται ναίοιμεν, ἐν δὲ τοῖς ἐπάνω, ὅτε Ἀλέξανδρος λέγει (74) οὐκέτι. A. | ||
3.261 | ἂν δ’ ἄρ’ ἔβη Πρίαμος, κατὰ δ’ ἡνία τεῖνεν ὀπίσσω· πὰρ δέ οἱ Ἀντήνωρ: ἡ διπλῆ, ὅτι δύο ἐπεδέχοντο οἱ δίφροι· διὸ νῦν Πρίαμος ἡνιοχεῖ παραιβατοῦντος τοῦ Ἀν‐ τήνορος. καὶ ὅτι οἱ ἥρωες πάντες ἔμπειροι καὶ αὐτουργοί· | ||
| 5 | διὸ καὶ ὁ Ὀδυσσεὺς ναυπηγεῖ καὶ κυβερνᾷ. A. | ||
3.263 | τὼ δὲ διὰ Σκαιῶν πεδίον δ’ ἔχον: ἡ διπλῆ, ὅτι παραλέλοιπε τὸ πυλῶν, καὶ ὅτι ἀδιαιρέτως ἐξενήνοχεν· εἴ‐ θισται γὰρ λέγειν Σκαιάων (Χ 6). A. | ||
3.269 | ὅρκια πιστὰ θεῶν σύναγον, κρητῆρι δὲ οἶνον μίσγον, ἀτὰρ βασιλεῦσιν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευον: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐχ ὕδατι ἔμισγον τὸν οἶνον, ἀλλὰ τὸν τῶν Τρώων καὶ Ἀχαιῶν· διὸ καὶ ἐν ἄλλοις σπονδαί τ’ ἄκρη‐ | ||
| 5 | τοι (Β 341). A. Ar. 199. | ||
3.271 | μάχαιραν: ἡ διπλῆ, ὅτι τὴν παραξιφίδα μάχαιραν | ||
| καλεῖ· διὸ καὶ λέγει αὐτὴν παρηρτῆσθαι τῷ κουλεῷ τοῦ ξί‐ φους. τὸ δὲ πολεμιστήριον ἄορ, ξίφος, φάσγανον· [καλοῦ‐ σιν] συνώνυμα γάρ. A. Ita nunc L., non ut Ar. 98. | 86 | ||
3.273 | ἀρνῶν ἐκ κεφαλέων: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀρνέων ἐκ κεφαλέων. ἀπὸ δὲ τῶν κατὰ τὴν ὀρθὴν ληγόντων εἰς ες οὐ γίνονται τοιαῦται διαι‐ ρέσεις, ἀλλ’ ἀπὸ τῶν εἰς αι· εἰ δὲ ἄρνες, ἀρνῶν. ἀπὸ δὲ | ||
| 5 | τοῦ κεφαλαί κατὰ λόγον κεφαλέων. A. Alii Zenodotum ἀρ‐ νέων pro ἀρνείων accepisse putabant: Epimerism. p. 239. L. | ||
3.276 | Ἴδηθεν μεδέων: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ Ἴδης μεδέων. A. Cf. p. 27. | ||
3.277 | ἠέλιός θ’ ὃς πάντ’ ἐφορᾷς: ἡ διπλῆ περιεστι‐ γμένη, ὅτι ἥλιος ἀντὶ τοῦ ἥλιε, ὡς κἀκεῖ δὸς φίλος (ρ 415), καὶ ἀλλὰ φίλος θάνε καὶ σύ (Φ 106) (et φίλος ὦ Με‐ νέλαε Δ 189 L. cf. p. 18). καὶ πρὸς τὴν ἀθέτησιν τῶν ἐν | ||
| 5 | Ὀδυσσείᾳ ὠκέα δ’ ἠελίῳ ὑπερίονι ἄγγελος ἦλθεν (μ 374) περὶ τῆς ἀπωλείας τῶν βοῶν τῷ πάντας ἐφορῶντι. A. καὶ οἳ ὑπένερθε καμόντας | ||
3.279 | ἀνθρώπους τίνυσθον: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη πρὸς Ζηνόδοτον, ὅτι ἐκ τοῦ δυικῶς γράφεσθαι τὸ τίνυσθον ἐλέγχεται, ὅτι ἐπὶ Περσεφόνης καὶ Πλούτωνός ἐστιν ὁ λό‐ γος, οὐκ ἐπὶ τῶν νεκρῶν. A. Cf. p. 15. | ||
3.280 | μάρτυροί ἐστε: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζη‐ νόδοτος γράφει μάρτυρες. Ὅμηρος δὲ μάρτυρος κατὰ τὸ ἑνικὸν λέγει· Ζεὺς δ’ ἄμμ’ (cod. ἅμ’) ἐπιμάρτυρος ἔστω (Η 76), οὗ πληθυντικὸν ἔσται τὸ μάρτυροι. A. | ||
3.286 | τιμὴν δ’ Ἀργείοις ἀποτινέμεν: ἡ διπλῆ, ὅτι τιμὴν τὸ ἐπιτίμιον λέγει, ὃ πολλάκις λέγει ποινήν. A. Ar. 152 sq. | ||
3.297 | ὧδε δέ τις εἴπεσκεν: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ὧδε οὐ‐ δέποτε τοπικῶς, καθάπερ ἡμεῖς, λέγει, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ οὕτως τοῦτο παραλαμβάνει. A. Ar. 84. | ||
3.305 | Ἴλιον ἠνεμόεσσαν: ὅτι θηλυκῶς ἀεὶ τὴν Ἴλιον λέγει. A. | ||
3.306 | οὔ πω τλήσομ’ ἐν ὀφθαλμοῖσιν ὁρᾶσθαι: παθητικὸν ἀντὶ ἐνεργητικοῦ. A. Cf. p. 2. δεύτερον αὖ θώρηκα περὶ στήθεσσιν ἔδυνεν οἷο κασιγνήτοιο Λυκάονος· ἥρμοσε δ’ αὐτῷ. | ||
| 5 | ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετο ξίφος ἀργυρόηλον | ||
3.335 | χάλκεον, αὐτὰρ ἔπειτα σάκος μέγα τε στιβαρόν τε. | 87 | |
3334-5 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος ἀμ‐ φοτέρους ἠθέτηκε, καὶ μετὰ τὸν οἷο κασιγνήτοιο ὑπο‐ τάσσει κρατὶ δ’ ἐπ’ ἰφθίμῳ κυνέην εὔτυκτον ἔθη‐ κεν Ἵππουριν· δεινὸν δὲ λόφος καθύπερθεν | ||
| 5 | ἔνευεν· Εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχος, ὅ οἱ παλάμηφιν ἀρήρει· Ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετ’ ἀσπίδα θυσ‐ σανόεσσαν. ὥστε ἐναντίως τῷ Ὁμηρικῷ ὁπλισμῷ (Λ 30, 32 Ο 480) ἔχειν· πρὸ τῆς ἀσπίδος γὰρ φανήσεται ἀναλαμ‐ βάνων τὴν περικεφαλαίαν, καὶ ξίφος μὴ ἔχων. A. Verba ὅ | ||
| 10 | οἱ—θυσσαν., quae sunt apud Villois., exciderunt apud Bekk. | ||
3.339 | ὣς δ’ αὔτως Μενέλαος ἀρήιος ἔντε’ ἔδυνεν: ὅτι οὗτος ξίφος ἔχει (v. 361): εἰ δὲ ὡσαύτως τῷ Ἀλεξάνδρῳ καθώπλισται, πάντως κἀκεῖνος εἶχε ξίφος. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς Ζηνόδοτον (334). A. Ar. 194. | ||
3h351-2 | Ζεῦ ἄνα, δὸς τίσασθαι ὅ με πρότερος κάκ’ ἔοργεν δῖον Ἀλέξανδρον, καὶ ἐμῇς ὑπὸ χερσὶ δαμῆναι. | ||
3.352 | ἀθετεῖται, ὅτι οὐκ ἀναγκαίως ἐπιλέγεται· καὶ γὰρ ὁ καιρὸς τὸ σύντομον ἔχειν θέλει. καὶ δῖον ἀκαίρως ὁ Με‐ νέλαος τὸν ἐχθρὸν λέγει. A. Etiam Ψ 581 ἀθετεῖται, ὅτι ἀκαίρως λέγει διοτρεφές, ὀργιζόμενος αὐτῷ. Sed quod epi‐ | ||
| 5 | thetum non apte positum esse videbatur, id solum nec hic nec illic satis fuisset ad suspicionem firmandam. Nequaquam enim fugerat Aristarchum, esse quaedam epitheta apud Homerum nominibus quasi propria et ita firmiter adhaerentia, ut ne tum quidem divelli possint, si significatio eorum ab aliquo loco vel | ||
| 10 | tempore aliena sit. Veluti aquae Scamandri amoenae dicuntur quamvis sanguine suffusae, vestes fulgentes quamvis ita sor‐ didae ut lavari debeant: v. ad Φ 218. Cf. ad Ζ 160 (δι’ Ἄντεια) Η 75 (ubi Hector se ipse divinum appellat) Ψ 304 (ubi pigri Nestoris equi ὠκύποδες audiunt). Ne vs. Λ 432 | ||
| 15 | quidem obelo notatus, quamquam alterum ejus dimidium incon‐ cinne adsutum est. | ||
3.354 | ξεινοδόκον κακὰ ῥέξαι, ὅ κεν φιλότητα πα‐ ράσχῃ: ὅτι σαφῶς νῦν φιλότητα τὴν ξενίαν εἴρηκεν. BDL. | ||
3.361 | Ἀτρείδης δὲ ἐρυσσάμενος ξίφος: ἡ διπλῆ, ὅτι ξίφος ἔχει, πρὸς Ζηνόδοτον (334). A. Ar. 195. | ||
3.364 | οὐρανὸν εὐρύν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζη‐ νόδοτος γράφει αἰπύν. αἰπὺ δὲ ὄρος ἂν λέγοιτο, ὁ δὲ οὐ‐ ρανὸς εὐρύς· παρήκει γὰρ τῇ γῇ. A. Ar. 168 not. | 88 | |
3.367 | ἐκ δέ μοι ἔγχος ἠίχθη παλάμηφιν ἐτώσιον, οὐδ’ ἔβαλόν μιν: ὅτι σαφῶς τὸ οὐδ’ ἔβαλόν μιν σημαίνει ἀντὶ τοῦ οὐδὲ ἐπάταξα αὐτόν. A. Ar. 72 et 65 not. | ||
3.371 | ἄγχε δέ μιν πολύκεστος ἱμάς: ὅτι πολύκεστος ὁ πολυκέντητος· ἐκ δὲ τούτου ὁ ποικίλος δηλοῦται διὰ τὰς ῥαφάς. καὶ ὁ τῆς Ἀφροδίτης κεστὸς ἀπὸ τούτου· τῇ νῦν τοῦτον ἱμάντα—Ποικίλον (Ξ 219). ὁ δὲ Καλλίμαχος | ||
| 5 | ὡς ὄνομα κύριον τοῦ ἱμάντος τὸν κεστὸν ἐκδέχεται. A. αὐτὰρ ὁ ἂψ ἐπόρουσε, κατακτάμεναι μενεαίνων | ||
3.380 | ἔγχεϊ χαλκείῳ: ζητεῖται ποίῳ ἔγχει; ὃ γὰρ εἶχεν, ἐξηκόντισεν· διὸ ἡ διπλῆ. λεκτέον οὖν, ὅτι ἐπώρουσεν ἐφ’ ὃ ἐξηκόντισεν ἔγχος ἐνεχόμενον τῇ ἀσπίδι καὶ τῷ θώρακι τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἵνα τοῦτο ἐκσπάσας ἀνέλοι αὐτόν. οὕτως | ||
| 5 | οὖν ληπτέον τὸ ἑξῆς, ἐπόρουσε ἔγχεϊ χαλκείῳ, εἶτα χωρὶς κατακτάμεναι μενεαίνων. A. Ar. 212. | ||
3.391 | δινωτοῖσι λέχεσσιν: ὅτι δεινωτὰ λέχη λέγει ἤτοι διὰ τὸ τετορνεῦσθαι τοὺς πόδας, ἢ διὰ τὴν ἔντασιν τῶν ἱμάντων· πρώτῃ γὰρ ἐχρῶντο τῇ διὰ τῶν ἱμάντων πλοκῇ. A. In πρώτῃ aliquid vitii esse videtur. L. | ||
3.392 | οὐδέ κε φαίης ἀνδρὶ μαχησάμενον τόν γ’ ἐλθεῖν: ὅτι ὡς πρός τινα λέγει μὴ ὑποκειμένου προσώπου, ἀντὶ τοῦ φαίη τις ἄν. A. Cf. p. 8. | ||
3h395-8 | ὣς φάτο, τῇ δ’ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινεν. καί ῥ’ ὡς οὖν ἐνόησε θεᾶς περικαλλέα δειρήν στήθεά τ’ ἱμερόεντα καὶ ὄμματα μαρμαίροντα, θάμβησέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα κτλ. | ||
3.395 | ὅτι οὐ δεῖ ἀκούειν ἐκ τοῦ θυμὸν ὄρινεν ἐθύ‐ μωσεν, ἀλλὰ τὸ παρώρμησεν· δεξάμενος δέ τις τὸ πρότερον τοὺς ἑξῆς ἐνδιασκευάζει (Ar. 350; de signif. cf. ad Δ 208): διὸ ἀθετοῦνται ἀπὸ τοῦ καί ῥ’ ὡς οὖν ἐνόησε ἕως τοῦ | ||
| 5 | ὣς ἔφατ’· ἔδδεισεν δ’ Ἑλένη (418) στίχοι κγʹ. πῶς γὰρ ἡ γραίᾳ παλαιγενεῖ εἰκασμένη περικαλλέα δειρὴν εἶχε καὶ ὄμματα μαρμαίροντα καὶ στήθεα ἱμερόεντα; καὶ βλάσφημα | ||
| καὶ παρὰ τὸ πρόσωπόν ἐστι τὰ λεγόμενα ἧσο παρ’ αὐτὸν ἰοῦσα, θεῶν δ’ ἀπόεικε κελεύθου (ita Aristarch., cod. | 89 | ||
| 10 | ἀπόειπε κελεύθους), μηδ’ ἔτι σοῖσι πόδεσσιν. καὶ εὐτελὴς κατὰ τὴν διάνοιαν μή μ’ ἔρεθε σχετλίη. αἰρομένων δὲ αὐτῶν, καὶ τῆς συνεπείας γινομένης οὕτως· ὣς φάτο, τῇ δ’ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε· Βῆ δὲ κατασχο‐ μένη ἑανῷ ἀργῆτι φαεινῷ Σιγῇ, πάσας δὲ Τρῳὰς | ||
| 15 | λάθεν, ἦρχε δὲ δαίμων—A. —Add. καλῶς ἔχει, vel tale quid. L. Et si fides sch. Q. δ 12 et Eustath. (1479, 63), vox δούλη (409) suspicionem auxit. Καί ante παρὰ τὸ πρόσω‐ πεν inserui. | ||
3h423-6 | ἡ δ’ εἰς ὑψόροφον θάλαμον κίε δῖα γυναικῶν. τῇ δ’ ἄρα δίφρον ἑλοῦσα φιλομμειδὴς Ἀφροδίτη ἀντί’ Ἀλεξάνδροιο θεὰ κατέθηκε φέρουσα· ἔνθα καθῖζ’ Ἑλένη κούρη Διὸς αἰγιόχοιο. | ||
3.423 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ ἔνθα καθῖζ’ Ἑλένη (426) στίχοις τέσσαρσι παράκεινται διπλαῖ περιεστιγμέναι, ὅτι Ζηνόδοτος μετετίθει τὴν συνέπειαν οὕτως ἀμφίπολοι μὲν ἔπειτα θοῶς ἐπὶ ἔργα τράποντο, Αὐτὴ δ’ ἀντίον | ||
| 5 | ἷζεν Ἀλεξάνδροιο ἄνακτος, Ὄσσε πάλιν κλίνασα, πόσιν δ’ ἠνίπαπε μύθῳ· ἀπρεπὲς γὰρ αὐτῷ ἐφαίνετο τὸ τῇ Ἑλένῃ τὴν Ἀφροδίτην δίφρον βαστάζειν. ἐπιλέλησται δὲ ὅτι γραῒ εἴκασται καὶ ταύτῃ τῇ μορφῇ τὰ προσήκοντα πράσσει. A. Ar. 353. De hac ordinatione verborum τῇ μορφῇ | ||
| 10 | τὰ προσήκοντα si quis dubitet, conferat: τὰ ἐμπεπηγότα δό‐ ρατα τῇ ἀσπίδι vel ταῖς ἀσπίσιν (ad Λ 571 Ν 148), τὸν παρακολουθοῦντα ψόφον ἐκ τῶν ὅπλων (Π 822), τὸ πα‐ ρηγμένον πρόσωπον κατὰ τὴν ποίησιν (Λ 747). | ||
3h432-6 | ἀλλ’ ἴθι νῦν προκάλεσσαι ἀρηίφιλον Μενέλαον ἐξαῦτις μαχέσασθαι ἐναντίον. ἀλλά ς’ ἔγωγε παύεσθαι κέλομαι, μηδὲ ξανθῷ Μενελάῳ ἀντίβιον πόλεμον πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι | ||
| 5 | ἀφραδέως, μήπως τάχ’ ὑπ’ αὐτοῦ δουρὶ δαμείῃς. | ||
3.432 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ ἀφραδέως (436) ἀθετοῦνται στίχοι πέντε, ὅτι πεζότεροί εἰσι καὶ τοῖς νοήμασι ψυχροὶ καὶ ἀκατάλληλοι. ἅμα μὲν γὰρ λέγει ἀλλ’ ἴθι προκάλεσ‐ σαι καὶ κατὰ τὸ συνεχὲς ἐπιφέρει ἀλλά ς’ ἔγωγε παύεσθαι | ||
| 5 | (ita Aristarch. cod. παύσασθαι) κέλομαι, ὡς φροντιζούσης. A. | ||
3.445 | νήσῳ δ’ ἐν κρανάῃ ἐμίγην φιλότητι καὶ εὐνῇ· ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἐν Σπάρτῃ ἐμίγη τῇ Ἑλένῃ, ἵνα μὴ περι‐ φανὴς γένηται· καὶ ὅτι ἄδηλον πότερον ὄνομα κύριόν ἐστιν, ἀπὸ τοῦ κρανθῆναι ἐπ’ αὐτῆς πρῶτον τὸν γάμον καὶ τε‐ | 90 | |
| 5 | λειωθῆναι τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τῆς Ἑλένης, ἢ ἐπιθετικῶς τὴν τραχεῖαν· τινὲς γὰρ τὴν λεγομένην Ἑλένην πρὸς τῇ Ἀττικῇ εἶναι ἀπὸ τῆς Ἑλένης, ὅτι ταύτῃ πρώτῃ ἐπέβη. A. Ar. 237. | ||
3.453 | οὐ μὲν γὰρ φιλότητί γ’ ἐκεύθανον, εἴ τις ἴδοιτο: ὅτι ἀπηλλοτρίωντο τῷ Ἀλεξάνδρῳ οἱ Τρῶες. οὐκ ἂν οὖν λέγοι ἐν τοῖς ἐπάνω (56) ὁ Ἕκτωρ ἀλλὰ μάλα Τρῶες ἐλεήμονες, ὡς Ζηνόδοτος γράφει, ἀλλὰ δειδήμονες. A. | ||
3.458 | ὑμεῖς δ’ Ἀργείην Ἑλένην καὶ κτήμαθ’ ἅμ’ αὐτῇ ἔκδοτε, καὶ τιμὴν ἀποτινέμεν ἥν τιν’ ἔοικεν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος ἀποτίνετον. συγχεῖται δὲ τὸ δυικὸν σχῆμα ἐπὶ πλειόνων τιθέμενον· (cf. p. 15) καὶ | ||
| 5 | ἠγνόησεν ὅτι συνήθως τῷ ἀπαρεμφάτῳ ἀντὶ τοῦ προστακτι‐ κοῦ χρῆται Ὅμηρος, ἀποτινέμεν ἀντὶ τοῦ ἀποτίνετε (cf. p. 14). A. | ||
3.460 | ἥτε καὶ ἐσσομένοισι μετ’ ἀνθρώποισι πέλη‐ ται: ὅτι ἡ μετά ἀντὶ τῆς ἔν. A. Pluyg. p. 8. Cf. p. 28. | ||
4.1 | οἱ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ καθήμενοι ἠγορόωντο χρυσέῳ ἐν δαπέδῳ, μετὰ δέ σφισι πότνια Ἥβη νέκταρ ἐῳνοχόει: ἡ διπλῆ, ὅτι παρθένος ἡ Ἥβη· οἰνοχοεῖ γάρ· (Ar. 198) οὐκ ἄρα γεγάμηται ὑφ’ Ἡρακλέους, | ||
| 5 | ὡς ἐν τοῖς κατὰ (Ar. 22) τὴν νεκυίαν ἠθετημένοις (λ 602). A. (Ar. 186). | ||
4.22 | ἤτοι Ἀθηναίη ἀκέων ἦν οὐδέ τι εἶπεν: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀκέων, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα ἐξενήνεκται· οὐ γάρ ἐστιν ἀντὶ τοῦ ἡσύχως. [ὡς ὁ Ἀριστόνικος ἐν τοῖς σημείοις φησίν cf. Ar. p. 2]. A. Cf. p. 31 et de loco ex Apollonio | ||
| 5 | negligentissime adscripto Ar. 36. | ||
4.31 | δαιμονίη, τί νύ σε Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες τόσσα κακὰ ῥέζουσιν: ἀντὶ τοῦ ἔρεξαν (cf. p. 4). ἀγνοεῖ | ||
| δὲ τὴν κρίσιν (Ar. 187). V. | 91 | ||
4.44 | αἳ γὰρ ὑπ’ ἠελίῳ τε καὶ οὐρανῷ ἀστερόεντι ναιετάουσι πόληες: ἡ διπλῆ ὅτι τῷ ἐνεργητικῷ ἀντὶ τοῦ παθητικοῦ κέχρηται, ἀντὶ τοῦ ναιετάονται. A. Cf. p. 3. | ||
4.46 | Ἴλιος ἱρή: ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. Pluyg. 8. | ||
4.51 | ἤτοι ἐμοὶ τρεῖς μὲν πολὺ φίλταταί εἰσι πόληες Ἄργος τε Σπάρτη τε καὶ εὐρυάγυια Μυκήνη: ἡ διπλῆ ὅτι τούτων τῶν πόλεων ἕνεκα συνεμάχουν τοῖς Ἕλ‐ λησιν, οὐ διὰ τὸ ἀποκεκρίσθαι ὑπὸ Ἀλεξάνδρου τὸ κάλλος | ||
| 5 | αὐτῶν, ὅπερ οὐκ οἶδεν Ὅμηρος. A. Pertinet ad Ω 29, cf. Ar. 187. | ||
4h55-6 | εἴ περ γὰρ φθονέω τε καὶ οὐκ εἰῶ διαπέρσαι, οὐκ ἀνύω φθονέους’, ἐπειὴ πολὺ φέρτερός ἐσσι. | ||
455-6 | ἀθετοῦνται ἀμφότεροι, ὅτι τὴν χάριν ἀναλύου‐ σιν, εἰ καὶ μὴ προδεηθεὶς δύναται τοῦτ’ ἔχειν. A. i. e. quia nulla gratia Junoni a Jove deberetur, si Jupiter etiam nullis precibus adhibitis optatum impetrare posset. | ||
4.59 | καί με πρεσβυτάτην τέκετο Κρόνος ἀγκυλομή‐ της: ὅτι οὐ καθ’ ἡλικίαν λέγει, ἀλλ’ ἐν τιμῇ. A. | ||
4.60 | ἀμφότερον, γενεῇ τε καὶ οὕνεκα σὴ παράκοιτις κέκλημαι: ἡ διπλῆ ὅτι γενεῇ ἀντὶ τοῦ γένει· ἐκ Κρό‐ νου γάρ. A. | ||
4.64 | σὺ δὲ θᾶσσον Ἀθηναίῃ ἐπιτεῖλαι· ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἐπιτεῖλαι ἀντὶ προστακτικοῦ κεῖται. A. Cf. p. 14. Idem praecipit Apollon. 102 A, Et. M. 365, 40. | ||
4.70 | αἶψα μάλ’ ἐς στρατὸν ἐλθὲ μετὰ Τρῶας καὶ Ἀχαιούς, πειρᾷν δ’ ὥς κε Τρῶες ὑπερκύδαντας Ἀχαιούς ἄρξωσι—δηλήσασθαι: ὅτι τὸ μὲν ἐλθέ προστα‐ | ||
| 5 | κτικόν, τὸ δὲ πειρᾶν ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ πείρα προστα‐ κτικοῦ. A. Cf. p. 14. | ||
4.74 | βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀίξασα: ἡ διπλῆ ὅτι ὡς περὶ ὄρους τοῦ Ὀλύμπου λέγει. A. Ar. 169. | ||
4h86-9 | ἡ δ’ ἀνδρὶ ἰκέλη Τρώων κατεδύσεθ’ ὅμιλον, Λαοδόκῳ Ἀντηνορίδῃ κρατερῷ αἰχμητῇ, Πάνδαρον ἀντίθεον διζημένη, εἴ που ἐφεύροι. εὗρε Λυκάονος υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε. | ||
4.88 | τούτῳ καὶ τῷ ἑξῆς παράκεινται διπλαῖ περιεστι‐ | ||
| γμέναι, ὅτι Ζηνόδοτος τούτου μὲν τὸ ἀκροτελεύτιον οὕτως γράφει εὗρε δὲ τόνδε, τὸν δὲ δεύτερον οὐδὲ γράφει, δο‐ κῶν ἀνθρώπινον τὸ ζητεῖν εἶναι· καταλέλοιπε δὲ τὸ διζη‐ | 92 | ||
| 5 | μένη. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ὁμοιωθεῖσα Λαοδόκῳ ἀνάγκην εἶχεν (malim ἔχει v. ad Γ 423) ἀνθρώπινα ἐπιτηδεύειν. A. Ar. 353. | ||
4.90 | ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ στίχες ἀσπιστάων λαῶν, οἵ οἱ ἕποντο: πρὸς τὸ λαῶν ἀπέδωκεν, ὡς τὸ γενεαὶ ἀνθρώπων οἵ οἱ πρόσθεν ἅμα τράφεν (Α 251). AL. | ||
4.100 | ὀίστευσον Μενελάου: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τὸν Μενέλαον. A. Cf. p. 24. | ||
4.101 | εὔχεο δ’ Ἀπόλλωνι λυκηγενέι: ὅτι ἀπὸ τῆς Τρωικῆς Λυκίας, ἐξ ἧς ἐστὶν ὁ Πάνδαρος. A. Ar. 237. | ||
4.110 | καὶ τὰ μὲν ἀσκήσας κεραοξόος ἤραρε τέ‐ κτων. Non igitur ab Apolline Pandarus arcum accepit: ad Β 827. | ||
4.116 | ἐκ δ’ ἕλετ’ ἰόν ἀβλῆτα πτερόεντα, μελαινέων ἕρμ’ ὀδυνάων: ἀθετεῖ‐ ται (Ar. 10), ὅτι νῦν ἁπλῶς ἄβλητον καὶ μηδέποτε βεβλη‐ μένον καὶ ἀφειμένον, οὐχ Ὁμηρικῶς· τὸ γὰρ βάλλειν Ὅμη‐ | ||
| 5 | ρος οὐκ ἐπὶ τοῦ ψιλῶς προέσθαι τίθησιν (Ar. 72). καὶ διὰ τοῦ μελαινέων ἕρμ’ ὀδυνάων οὐχ ὃ θέλει λέγει· ἕρμα γὰρ καθ’ Ὅμηρον ἔρεισμα καὶ κώλυμα, οὐ γίνεται δὲ ὀδυνῶν κώλυμα τὸ βέλος. A. Lehrs (Ar. 75 sq.) Aristonicum illud argumentum de ἀβλής de suo addidisse censet. | ||
4.122 | ἕλκε δ’ ὁμοῦ γλυφίδας τε λαβὼν καὶ νεῦρα βόεια· νευρὴν μὲν μαζῷ πέλασεν, τόξῳ δὲ σίδηρον. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ κυκλοτερὲς μέγα τόξον ἔτεινεν, λίγξε βιός. | ||
4.123 | ὅτι Ζηνόδοτος πρὸ τούτου τὸν ἑξῆς τέταχεν, οὕ‐ τως ποιήσας ἕλκε δ’ ὁμοῦ γλυφίδας καὶ νεῦρα βόεια· εἶτα αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ κυκλοτερὲς μέγα τόξον ἔτεινε, Νευρὴν μὲν μαζῷ πέλασεν, τόξῳ δὲ σίδηρον, εἶτα | ||
| 5 | λίγξε βιός, οὐ νοήσας ὅτι διὰ τῶν παρεπομένων τοῦ ἕλκε δ’ ὁμοῦ καὶ νευρὴν μὲν μαζῷ πέλασεν συνίστησι τὴν ἔντασιν γεγενημένην, εἶθ’ ἑξῆς λέγει, ἐπειδὴ ἐνετάθη καὶ κυκλοτερὲς ἐγένετο, ἀπέστειλε τὸ βέλος. A. Et propter σί‐ δηρον, ad refutandam Zenodoti lectionem v. 139. | ||
4.132 | αὐτὴ δ’ αὖθ’ ἴθυνεν, ὅθι ζωστῆρος ὄχηες χρύσειοι σύνεχον καὶ διπλόος ἤντετο θώρηξ: ἡ | ||
| διπλῆ, ὅτι καθ’ ὃν τόπον ἐζώννυντο, διπλοῦς ἦν ὁ θώραξ, καθὸ ὑποβέβλητο τῷ στατῷ θώρακι τὸ λεγόμενον ζῶμα, | 93 | ||
| 5 | καθῆκον μέχρι τῶν γονάτων ἀπὸ τῶν λαγόνων. A. Ar. 126. | ||
4h135-40 | διὰ μὲν ἂρ ζωστῆρος ἐλήλατο δαιδαλέοιο, καὶ διὰ θώρηκος πολυδαιδάλου ἠρήρειστο μίτρης θ’, ἣν ἐφόρει ἔρυμα χροός, ἕρκος ἀκόντων, ἥ οἱ πλεῖστον ἔρυτο· διαπρὸ δὲ εἴσατο καὶ τῆς. | ||
| 5 | ἀκρότατον δ’ ἄρ’ οἰστὸς ἐπέγραψε χρόα φωτός· αὐτίκα δ’ ἔῤῥεεν αἷμα κελαινεφὲς ἐξ ὠτειλῆς. | ||
4.135 | πρὸς τὸν ὁπλισμόν· πρῶτος γάρ ἐστι πρὸς τὴν ἐπιφάνειαν ὁ ζωστήρ, καὶ κατὰ τοῦ στατοῦ καὶ κατὰ τοῦ ζώματος· ἀμφότερα δὲ ταῦτα θώρακα καλεῖ, διόπερ ὅταν τοῦ ἑτέρου μνησθῇ, τὸ ἕτερον παραλείπει· ἔνδοθεν δὲ τού‐ | ||
| 5 | των πρὸς τῷ χρωτὶ κατὰ τὰ κοῖλα καὶ τὰς λαγόνας ἡ μίτρα. A. Cf. ibid. | ||
4.138 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ζητούμενον ἐπὶ τῆς Ἀχιλλέως ἀσπίδος, τὴν δὲ μίαν χρυσῆν, τῇ ῥ’ ἔσχετο (Υ 272), καθὸ ἠμαύρωσε τὴν φορὰν τοῦ δόρατος, ὅμως μέντοι διε‐ κόπη, καθάπερ νῦν ἐπὶ τῆς μίτρας λέγει. A. | ||
4.139 | ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χαλκός· ἐπιλέ‐ λησται δὲ ὅτι ἐν τοῖς ἐπάνω (123) σιδηρᾶν τὴν ἀκίδα τοῦ βέλους εἶπεν εἶναι· καὶ ὅτι τὸ ἀκρότατον οὐχ ὑπερθετικόν ἐστιν ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἄκρον τὸν χρῶτα. A. Cf. p. 31. | ||
4.140 | ἀθετεῖται, ὅτι οὐκ ἂν λέγοι Ὅμηρος ὠτειλὴν τὸ ἐκ βολῆς τραῦμα· διαστέλλει γὰρ τὸ οὐτάσαι πρὸς τὸ βα‐ λεῖν. A. Ar. 70. | ||
4.141 | ὡς δ’ ὅτε τίς τ’ ἐλέφαντα γυνὴ φοίνικι μιήνῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι τινὲς ἐλεφαντά ὡς βλαβερά προενεγκάμενοι τῷ τόνῳ ἀπέδωκαν ἔρια λευκά· δεῖ δὲ κυρίως ἀκούειν τὸν ἐλέφαντα. A. προενεγκάμενοι pro διεν. et δεῖ δὲ pro νῦν δέ | ||
| 5 | Lehrs. Herod. 460. | ||
4.149 | ὡς εἶδεν μέλαν αἷμα καταῤῥέον ἐξ ὠτειλῆς: ἀθετεῖται πάλιν (140) διὰ τὴν ὠτειλήν. A. Ar. 70. | ||
4.154 | τοῖς δὲ βαρὺ στενάχων μετέφη κρείων Ἀγα‐ μέμνων χειρὸς ἔχων Μενέλαον· ἐπεστενάχοντο δ’ ἑταῖροι: ὅτι δεῖ βαρυτονεῖν τὸ στενάχων ὡς ὀρέγων· καὶ γὰρ στενά‐ | ||
| 5 | χοντο ὡς ὀρέγοντο. A. | 94 | |
4.157 | ὥς ς’ ἔβαλον Τρῶες: ὅτι ἐκ βολῆς ἔτρωσαν, πρὸς τὸ αὐτίκα δ’ ἔῤῥεεν αἷμα (140). A. Cf. 196. | ||
4.159 | σπονδαί τ’ ἄκρητοι: ὅτι εὐκρινὲς γίνεται ἐντεῦ‐ θεν τὸ κρητῆρι δὲ οἶνον μίσγον (Γ 269). οὐ γὰρ κεκρα‐ μένον ἔσπενδον. A. Ar. 199. | ||
4.160 | εἴ περ γάρ τε καὶ αὐτίκ’ Ὀλύμπιος οὐκ ἐτέλεσσεν, ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ, σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τελέσει καὶ σύν τε με‐ γάλῳ τίσουσιν, ἐπὶ τῶν Τρώων δεχόμενος τὸν λόγον. οὐκ | ||
| 5 | ἔχει δὲ οὕτως, ἀλλὰ καθολικῶς ἐπὶ τῶν παραβαινόντων τὰ ὅρκια. A. | ||
4.164 | ἔσσεται ἦμαρ ὅτ’ ἄν ποτ’ ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρή: ἀντὶ τοῦ ἀπολεῖται, πρὸς ὃ ἡ διπλῆ (cf. Θ 373). A. Cf. p. 11. | ||
4.166 | Ζεὺς δέ σφι Κρονίδης— αὐτὸς ἐπισσείῃσιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶσιν: ὅτι τοῦ Διὸς ὅπλον ἡ αἰγίς, πρὸς τοὺς νεωτέρους ποιητάς· καὶ ὅτι καταιγίδων καὶ ζοφώδους καταστάσεως παρασκευαστική ἐστιν. | ||
| 5 | (cf. Ρ 595, Ar. 192). ἐπισσείῃσιν δὲ ἀντὶ τοῦ ἐπισσείῃ· πρὸς ὃ ἡ διπλῆ. A. | ||
4.171 | καί κεν ἐλέγχιστος πολυδίψιον Ἄργος ἱκοί‐ μην: ἡ διπλῆ, ὅτι Ἄργος τὴν Πελοπόννησον, οὐ τὴν πό‐ λιν λέγει. A. Ar. 232. | ||
4.174 | σέο δ’ ὀστέα πύσει ἄρουρα κειμένου ἐν Τροίῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι τῶν ἐπὶ ξένης τε‐ λευτώντων οὐκ ἀπεκομίζετο τὰ ὀστᾶ εἰς τὰς πατρίδας. οὐκ ἄρα Ὁμήρου ἐστὶ ταῦτα ὥς κ’ ὀστέα παισὶν ἕκαστος | ||
| 5 | Οἴκαδ’ ἄγῃ, ὅτ’ ἂν αὖτε νεώμεθα (Η 334). A. Ar. 197. | ||
4.176 | καί κέ τις ὧδ’ ἐρέει: ἤτοι ὅτι ὁ κέ περισσὸς ἢ τὸ ῥῆμα ἐνήλλακται, ἐρέει ἀντὶ τοῦ εἴποι ἄν. A. De ordi‐ natione verborum cf. ad Β 488, de re p. 9. | ||
4.182 | τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐκ ἔστι καθολικὸν ἐπίθετον τὸ εὐρεῖα, ἀλλ’ ἐν ἴσῳ τῷ εὐ‐ ρεῖα γενομένη, οἷον εὐρύ μοι χάσμα γῆς γένοιτο. A. Cf. Λ 186 et p. 29. | ||
4.186 | εἰρύσατο ζωστήρ τε παναίολος ἠδ’ ὑπένερθεν ζῶμά τε καὶ μίτρη: ἡ διπλῆ, ὅτι τοῦ ζώματος μνη‐ | ||
| σθεὶς παραλέλοιπε τὸν θώρακα, ὥστε ἀπὸ μέρους τὸ ὅλον δεδηλῶσθαι. A. Cf. ad 135. „Reliqua pars scholii et corrupta | 95 | ||
| 5 | et suppositicia est.“ Ar. 126. | ||
4.189 | φίλος ὦ Μενέλαε: ἡ ὀρθὴ ἀντὶ τῆς κλητικῆς, φίλος ἀντὶ τοῦ φίλε. A. Cf. p. 18. | ||
4.190 | ἠδ’ ἐπιθήσει φάρμαχ’, ἅ κεν παύσῃσι μελαινάων ὀδυνάων: τὸ παύσῃσιν ἀντὶ τοῦ παύσειεν ἄν, ὡς τὸ ἰχθὺς ὅς κε φά‐ γῃσιν (Φ 127), ὅτι καὶ τοῦτο οὕτως λέγει ἀντὶ τοῦ ὃς φά‐ | ||
| 5 | γοι ἄν. ABL. Cf. p. 10. | ||
4h193 | Μαχάονα δεῦρο κάλεσσον | ||
4h195-7 | ὄφρα ἴδῃ Μενέλαον ἀρήιον ἀρχὸν Ἀχαιῶν, ὅν τις ὀιστεύσας ἔβαλεν, τόξων εὖ εἰδώς, Τρώων ἢ Λυκίων, τῷ μὲν κλέος, ἄμμι δὲ πένθος. | ||
4.195 | ὁ ἀστερίσκος καὶ ὁ ὀβελός, ὅτι νῦν παρέλκει· ὁρᾷ γὰρ ὁ κῆρυξ τὴν χρείαν τοῦ Μαχάονος. A. Pertinet simul ad vss. 196, 197, et habet his tribus versibus textus obelos cum asteriscis appositos. Recte contra habent 205—7. | ||
4.205 | (195): ὁ ἀστερίσκος, ὅτι νῦν δεόντως λέγεται πρὸς Μαχάονα ὑπὸ τοῦ κήρυκος. (Item duo sequentes: v. ad 195). A. | ||
4.206 | (196) ἔβαλεν: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐκ βολῆς ἔτρωσεν, πρὸς τὸ αὐτίκα δ’ ἔῤῥεεν αἷμα κελαινεφὲς ἐξ ὠτειλῆς (140). A. Bekker. hoc ad vs. 196 retulit, v. Pluygers p. 7, 11. | ||
4.208 | ὣς φάτο· τῷ δ’ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινεν: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ὄρινεν, ἀντὶ τοῦ κατὰ ψυχὴν ἐκίνησεν. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ ὣς φάτο, τῇ δ’ ἄρα θυ‐ μὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινεν· (Γ 395, cf. Ar. 107 not.) ὅτι | ||
| 5 | οὐκ ἔστιν ἐθύμωσεν, ὡς ὁ διασκευάσας (Ar. 350) ἐκλαβὼν ἔταξε τοὺς ἑξῆς εἴκοσι τρεῖς στίχους, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἐκίνησε καὶ παρώρμησε κατὰ τὸ ἐρωτικόν. A. Deerat τρεῖς post εἴκοσι. | ||
4.216 | ζῶμά τε καὶ μίτρην: ἡ διπλῆ, ὅτι πάλιν (187) τοῦ ζώματος μνησθεὶς τὸν θώρακα παραλέλοιπεν. A. Ar. 126. | ||
4.223 | ἔνθ’ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοις Ἀγαμέμνονα δῖον: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ πρὸς ὑφεστὸς πρόσωπον, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἴδοι τις ἄν. A. Cf. p. 8. | ||
4.226 | ἵππους μὲν γὰρ ἔασε καὶ ἅρματα: ἡ διπλῆ, ὅτι τὰ ὀχήματα νῦν χωρὶς τῶν ἵππων ἅρματα εἴρηκε. A. | ||
4.228 | Εὐρυμέδων: ἡ διπλῆ, ὅτι καὶ Ἀγαμέμνονος καὶ Νέστορος ὁμώνυμος ἦν ἡνίοχος Εὐρυμέδων. A. Cf. ad Θ 114 Λ 620. | 96 | |
4.232 | καί ῥ’ οὓς μὲν σπεύδοντας ἴδοι: ἡ διπλῆ, ὅτι σπεύδοντας οὐχ οἷον ταχύνοντας, ἀλλ’ ἐνεργοῦντας καὶ κα‐ κοπαθοῦντας. σπουδῇ δ’ ἕζετο λαός (Β 99) μετὰ πάσης κακοπαθείας. A. Ar. 122. | ||
4.243 | τίφθ’ οὕτως ἕστητε: ὅτι μετείληπται τὸ α εἰς τὸ η ἀντὶ τοῦ ἕστατε. A. Pluyg. 8. | ||
4.244 | πολέος πεδίοιο θέουσαι: ἡ διπλῆ διὰ τὸ ἐλ‐ λείπειν τὴν διά πρόθεσιν, ἵν’ ᾖ διὰ πεδίου. A. Cf. p. 26. | ||
4.246 | ὣς ὑμεῖς ἕστητε: ὅτι πάλιν ἀντὶ τοῦ ἕστατε. A. Pluyg. 8. | ||
4h251 | ἦλθε δ’ ἐπὶ Κρήτεσσι κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν. | ||
4.251 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἰδίως εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ ὡς ἐπὶ Κρῆ‐ τας. A. Hoc ὡς ἐπί amat Aristonicus: 335, Ε 249, 700. Cf. p. 24. | ||
4h261-3 | εἴ περ γάρ τ’ ἄλλοι γε καρηκομόωντες Ἀχαιοί δαιτρὸν πίνωσιν, σὸν δὲ πλεῖον δέπας αἰεί ἕστηχ’ ὥσπερ ἐμοί, πιέειν ὅτε θυμὸς ἀνώγοι. | ||
4.262 | ἡ διπλῆ, ὅτι διὰ παντὸς αἱ τράπεζαι παρέκειντο, καὶ πλήρη τὰ ποτήρια τοῖς ἐν τιμῇ ἔκειτο, τοῖς δὲ ἄλλοις πρὸς μέρος ἐνεχεῖτο. A. Ar. 198. | ||
4.273 | ἦλθε δ’ ἐπ’ Αἰάντεσσι: ἡ διπλῆ, ὅτι ἡ τάξις Ἰδομενέως πλησίον Αἴαντος, πρὸς τοὺς ὑποτάσσοντας τοῖς Ἀθηναίοις τὸν Τελαμώνιον (Β 557). A. Ar. 230. Huic ver‐ sui Pluygers. p. 6. hoc scholium ascriptum esse dioit, quod | ||
| 5 | Bekkerus ad v. 251 retulit. Ad rem nihil interest, utro loco ponatur. | ||
4.277 | μελάντερον ἠύτε πίσσα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἰδίως εἴ‐ ρηκεν οὔτε μελάντερον πίσσης οὔτε μέλαν ὡς πίσσα, κέ‐ χρηται δὲ τῷ συγκριτικῷ ἀντὶ ἁπλοῦ. A. Cf. p. 30. | ||
4.282 | κυάνεαι, σάκεσίν τε καὶ ἔγχεσι πεφρικυῖαι: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἡρώων σάκεσιν. γέγονε δὲ ἀντιπαράθεσις τοῦ μέλανος νέφους (277) πρὸς τὸ κυάνεαι. A. | ||
4.295 | Χρομίον τε: ἡ διπλῆ, ὅτι τρίτος οὗτος Χρομίος Πύλιος, πρὸς τὰ Πυλαιμένους. A. | ||
4h301-3 | τοὺς γὰρ ἀνώγει | ||
| σφοὺς ἵππους ἐχέμεν μηδὲ κλονέεσθαι ὁμίλῳ. „μηδέ τις ἱπποσύνῃ τε καὶ ἠνορέηφι πεποιθώσ“ κτλ. | 97 | ||
4.303 | ὅτι ἀπέστροφε (cod. εφε) τὸν λόγον διὰ τῶν ἑξῆς, σχηματίσας ὡς ἂν αὐτὸς ὁ Νέστωρ εἴποι. A. Cf. p. 17. | ||
4h306-7 | ὃς δέ κ’ ἀνὴρ ἀπὸ ὧν ὀχέων ἕτερ’ ἅρμαθ’ ἵκηται, ἔγχει ὀρεξάσθω, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερον οὕτως. | ||
4.307 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαινόμενον, ὅτι ἐκ τοῦ ἔγχει ὀρεξάσθω ἐστὶν ἔγχει παταξάτω τις αὐτόν, ὥστε παραλείπει τὸ τίς καὶ τὸ αὐτόν. καὶ τὸ ἐπιλεγόμενον τοῦτο συνίστη‐ σιν, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερον οὕτω, τὸν ἕνα τεθνάναι ἢ τὴν | ||
| 5 | ὅλην τάξιν συγχυθῆναι. A. Pro utroque αὐτόν erat αὐτῶν. „Si quis suum currum relinquens ad alius currum veniat, ferito eum aliquis.“ Eustath. 475, 40: κατὰ δὲ ἑτέρους ἐκεῖνος ὁ ἕτερος ὁμοεθνὴς, ὁ τὸ ἅρμα ἔχων, ἔγχος ἐκτείνας, παταξάτω τὸν τοιοῦτον, ἵνα δηλαδὴ μηδεὶς τὸ ἴδιον ἀφῇ ἅρμα φόβῳ τοῦ | ||
| 10 | ὑπὸ τοῦ συμφυλέτου τρωθῆναι καὶ πεσεῖν. Quod illi supe‐ riori explicando inservit, nisi quod Eustathius ita, quasi non τίς, sed οὗτος Aristonicus omissum dixerit. τίς omissum v. ad Ν 287. L. et cf. p. 7. | ||
4.315 | γῆρας—ὁμοίιον: ὅτι οἱ γλωσσογράφοι ὁμοίιον τὸ κακόν. A. Ar. 44. | ||
4.320 | ἀλλ’ οὔ πως ἅμα πάντα θεοὶ δόσαν ἀνθρώ‐ ποισιν: ὁ ἀστερίσκος καὶ ὁ ὀβελός, ὅτι εἰ ἀμφότερα αἱρετὰ ἔκρινεν ὁ Νέστωρ, καὶ τὸ γῆρας καὶ τὴν νεότητα, εὐλόγως ἂν ἔλεγεν ἅμα πάντα. μετενήνεκται δὲ ἐξ ἄλλου τόπου, | ||
| 5 | ὅπου φησίν ἀλλ’ οὔ πως ἅμα πάντα θεοὶ δόσαν ἀν‐ θρώποισιν: (solo errore u. v. pro eo quod nunc est: δυνή‐ σεαι αὐτὸς ἑλέσθαι L.) ἄλλῳ μὲν γὰρ ἔδωκε θεὸς πολε‐ μήια ἔργα ἄλλῳ δ’ ἐν στήθεσσιν (Ν 729). A. | ||
4.324 | αἰχμὰς δ’ αἰχμάσσουσι νεώτεροι, οἵ περ ἐμεῖο ὁπλότεροι γεγάασι πεποίθασίν τε βίηφιν: ἡ διπλῆ, ὅτι παραλλήλως νεώτεροι μὲν ἀντὶ τοῦ νέοι, ὁπλό‐ τεροι δὲ συγκριτικῶς ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ νεώτεροι. οὐδέποτε γὰρ | ||
| 5 | ἀντὶ τοῦ νέοι εἴρηκε τὸ ὁπλότεροι· τὸ δὲ νεώτεροι κατ’ ἀμ‐ φοτέρων τίθεται παρ’ αὐτῷ, καὶ συγκριτικῶς καὶ ἀπολελυ‐ μένως. A. Ar. 183. et p. 30. | ||
4.331 | οὐ γάρ πώ σφιν ἀκούετο λαὸς ἀυτῆς: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἀκούετο ἀντὶ τοῦ ἤκουεν (v. p. 2), καὶ ὅτι πτῶσις ἤλ‐ | ||
| λακται· οὐ γάρ πω αὐτοῖς ἤκουεν ἀντὶ τοῦ αὐτῶν (cf. p. 22). A. | 98 | ||
4334-5 | ὁππότε πύργος Ἀχαιῶν ἄλλος ἐπελθών Τρώων ὁρμήσειε καὶ ἄρξειαν πολέμοιο: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, διότι ἐλλείπει ἡ ἐπί καὶ πτῶσις ἐνήλ‐ λακται· ἔστι γὰρ ἀντὶ τοῦ ὡς ἐπὶ Τρῶας ὁρμήσειεν. A. | ||
| 5 | Cf. p. 24. | ||
4.339 | καὶ σύ, κακοῖσι δόλοισι κεκασμένε, κερδα‐ λεόφρον: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει φαίδιμ’ Ὀδυσ‐ σεῦ. ἀσυμφώνως δὲ τῇ ἐπιπλήξει φαίδιμος ἂν νῦν λέγοιτο. A. | ||
4.343 | πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸς ἀκουάζεσθον ἐμεῖο: ἡ διπλῆ, ὅτι συλληπτικῶς τὸ τῷ Ὀδυσσεῖ συμβεβηκὸς καὶ ἐπὶ τοῦ Μενεσθέως κεκοινοποίηκεν· οὐ γὰρ ὁ Μενεσθεύς ἐστι τῶν ἑπτὰ (v. Β 55) γερόντων, [ἀλλ’ Ὀδυσσεύς, Διο‐ | ||
| 5 | μήδης] οὐδὲ σὺν τῷ Ἀγαμέμνονι εὐωχεῖται. καὶ ὅτι ἀκουά‐ ζεσθον εἶπε τροπικῶς ἀντὶ τοῦ ἐπαισθάνεσθαι, ἐπεὶ ἡ ἀκοὴ εἶδός ἐστιν αἰσθήσεως, καὶ τὸ οὐδὲ πληγῆς ἀίοντες (Λ 532). A. Verba ἀλλ’ Ὀδυσσεύς, Διομήδης e margine irrepsisse videntur. | ||
4.354 | Τηλεμάχοιο φίλον πατέρα προμάχοισι μι‐ γέντα: ἡ διπλῆ, ὅτι προτετυπωμένως τὰ κατὰ τὴν Ὀδύσ‐ σειαν μνημονεύει, ὡς νῦν τοῦ Τηλεμάχου. τοῦ αὐτοῦ ἄρα ποιητοῦ καὶ ἡ Ὀδύσσεια. A. cf. Β 260. ὡς νῦν ins. L. | ||
4.357 | γνῶ χωομένοιο: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι τῇ γενικῇ ἀντὶ τῆς αἰτιατικῆς. A. Cf. p. 21. | ||
4.376 | ἤτοι ὁ μὲν γὰρ ἄτερ πολέμου εἰσῆλθε Μυκήνας ξεῖνος, ἅμ’ ἀντιθέῳ Πολυνείκεϊ λαὸν ἀγείρων: ὅτι ἐπὶ τὰς τοιαύτας λειτουργίας δύο ἐπέμποντο [κατάσκο‐ ποι] πρέσβεις. ἡ ἀναφορὰ δὲ, ὅτι οὐδὲ ὁ Φοῖνιξ ἐν ταῖς | ||
| 5 | λιταῖς πρεσβεύει (Ι 168 cf. Ar. 154). A. κατάσκοποι alienum est. | ||
4.384 | ἔνθ’ αὖτ’ ἀγγελίην ἐπί Τυδῆ στεῖλαν Ἀχαιοί: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἄγγελον. A. Pluyg. 8. Cf. ad Γ 206. | ||
4.390 | ῥηιδίως· τοίη οἱ ἐπίῤῥοθος ἦεν Ἀθήνη: ὁ ἀστερίσκος, ὅτι ἐνταῦθα ὑγιῶς τέτακται, ἐν δὲ τῷ τῆς Ἀθη‐ νᾶς πρὸς τὸν Διομήδη λόγῳ (Ε 808) οὐκέτι. A. | ||
4.400 | γείνατο εἷο χέρηα μάχῃ, ἀγορῇ δέ τ’ ἀμεί‐ νων: σὺν τῷ ν ἀμείνων Ἀρίσταρχος, ἵνα καθ’ ἑαυτὸ λέγη‐ ται ἐπιπληκτικῶς. ἐλλείπει δὲ τὸ ἔστι ῥῆμα. A. Videtur ex | ||
| Didymo et Aristonico compositum. L. | 99 | ||
4h406-9 | ἡμεῖς καὶ Θήβης ἕδος εἵλομεν ἑπταπύλοιο, παυρότερον λαὸν ἀγαγόνθ’ ὑπὸ τεῖχος ἄρειον, πειθόμενοι τεράεσσι θεῶν, καὶ Ζηνὸς ἀρωγῇ· κεῖνοι δὲ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο. | ||
4.407 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ κεῖνοι δὲ σφετέρῃσιν (409) ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι ἐπιλύει τὸ διὰ τῶν προειρη‐ μένων λεγόμενον. καὶ εἰ μὲν ἐφ’ ἑαυτοῦ καὶ τοῦ Διομή‐ δους λέγει ἀγαγόντε, ὑγιῶς τὸ δυικὸν παρείληπται, ψεῦδος | ||
| 5 | δὲ περιέχει· οὐ γὰρ μόνοι ἐπεστράτευσαν· εἰ δὲ ἐπὶ πάν‐ των τῶν στρατευσάντων, συγχεῖται τὸ δυικόν. καὶ ἐκλύεται ἡ ἀλκή· γίνονται γὰρ οἱ πατέρες ἀλκιμώτεροι, οὗτοι δὲ διὰ τὸ τοὺς θεοὺς συνεργεῖν πεπορθηκότες. A. | ||
4.412 | τέττα, σιωπῇ ἧσο: ἡ διπλῆ, ὅτι προσφώνησίς ἐστι φιλεταιρικὴ ἀμετάφραστος καὶ ἀμετάληπτος. A. Et propter ἧσο ἀντὶ τοῦ ἡσύχαζε: Β 252. Cf. de ἄττα ad Ι 607. | ||
4.429 | οἳ δ’ ἄλλοι ἀκὴν ἴσαν—οὐδέ κε φαίης τόσσον λαὸν ἕπεσθαι ἔχοντ’ ἐν στήθεσιν αὐδήν: ἡ διπλῆ, ὅτι ὡς πρὸς ὑποκείμενον πρόσωπον λέγει οὐδέ κε φαίης ἀντὶ τοῦ οὐδὲ φαίη τις ἄν. A. Cf. p. 8 | ||
4.439 | ὦρσε δὲ τοὺς μὲν Ἄρης, τοὺς δὲ γλαυκῶπις Ἀθήνη, Δεῖμός τ’ ἠδὲ Φόβος καὶ Ἔρις ἄμοτον μεμαυῖα: αἱ διπλαῖ, ὅτι διὰ μέσου τῶν Τρωικῶν θεῶν τέταχε τὴν | ||
| 5 | Ἀθηνᾶν, καὶ ὅτι Δεῖμος καὶ Φόβος Ἄρεος υἱοί. πλανηθεὶς δ’ Ἀντίμαχος ἵππων Ἄρεος ὀνόματα ἀποδέδωκεν Δεῖμός τ’ ἠδὲ Φόβος πόδας αἰνετώ, υἷε θυέλλης. A. Ar. 182. | ||
4.447 | σύν ῥ’ ἔβαλον ῥινούς, σὺν δ’ ἔγχεα καὶ μένε’ ἀνδρῶν χαλκεοθωρήκων· ἀτὰρ ἀσπίδες ὀμφαλόεσσαι: ἡ διπλῆ ὅτι ἐξ ἐπαναλήψεως λέγει ἀτὰρ ἀσπίδες· προ‐ | ||
| 5 | είρηκε γάρ σύν ῥ’ ἔβαλον ῥινούς. A. Cf. Θ 62, Ar. 194. | ||
4.450 | ἔνθα δ’ ἄρ’ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων, ῥέε δ’ αἵματι γαῖα: ἡ διπλῆ ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρῶτον ἀπήντηκεν· ἡ γὰρ εὐχωλὴ τῶν ὀλλύντων. A. Ar. 13. | ||
4.456 | ὣς τῶν μισγομένων γένετο ἰαχή τε πόνος τε. φόβος: ἡ διπλῆ, ὅτι τὴν μετὰ δέους φυγὴν φόβον εἴρη‐ | ||
| κεν. A. Hoc si integrum traditum, in Aristonici exemplum falsa lectio irrepserat. Cf. Did. Ceterum in tot locis, ubi de | 100 | ||
| 5 | significatione vocis φόβος et φοβεῖσθαι traditum (Ar. 89 sq.), tribus tantum notio metus fugae adjuncta invenitur, μετὰ δέους φυγή hic et Σ 247, μετὰ φυγῆς δειλίασις Κ 10. Quod Ari‐ stonicus, alibi distinctius tradens, fortasse sibi passus excidere, nisi ab aliena manu his locis aliquid labis traxit. Aristarchus | ||
| 10 | certf prudentius simpliciter docuerat, φυγήν et φεύγειν si‐ gnificare. L. | ||
4.457 | πρῶτος δ’ Ἀντίλοχος Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυστήν ἐσθλὸν ἐνὶ προμάχοισι, Θαλυσιάδην Ἐχέπωλον: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ κατὰ τὸ τυχὸν πρῶτον Ἀντίλοχον ἀναι‐ ροῦντα παράγει, ἀλλ’ ὅτι τάχιστον αὐτὸν παρασυνίστησι | ||
| 5 | διὰ τῶν ἄλλων καὶ εὐκίνητον. A. τυχόν L. pro ἐσθλόν: v. Herodian. 459. | ||
4.458 | ὅτι ἄδηλον πότερον κύριον, ὁ Θαλυσιάδης ἢ ὁ Ἐχέπωλος. A. | ||
4.463 | τὸν δὲ πεσόντα ποδῶν ἔλαβε κρείων Ἐλεφή‐ νωρ: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τῆς πληγῆς (cf. ad Ε 68) πέπτωκε· τοὺς γὰρ πόδας τοῖς πολεμίοις δέδωκεν. A. | ||
4.478 | θρέπτρα: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χωρὶς τοῦ ρ. λέγεται δὲ θρεπτά τὰ τεθραμμένα. θρέπτρα δὲ σὺν τῷ ρ τὰ θρεπτήρια, ὥσπερ λύτρα τὰ λυ‐ τήρια. A. | ||
4.487 | ἡ μέν τ’ ἀζομένη (quercus) κεῖται ποταμοῖο παρ’ ὄχθας: ἡ διπλῆ, ὅτι τὴν αἰτίαν ἐν ἄλλοις παραδί‐ δωσι, δι’ ἣν παρὰ ταῖς τῶν ποταμῶν ἀναβολαῖς τίθεται τὰ δρυτομούμενα ξύλα· ὡς δ’ ὁπότε πλήθων ποταμὸς πε‐ | ||
| 5 | δίον δὲ κάτεισι Χειμάῤῥους κατ’ ὄρεσφιν, ὀπαζόμε‐ νος (cod. ὀπάζων) Διὸς ὄμβρῳ, Πολλὰς δὲ δρῦς ἀζα‐ λέας πολλὰς δέ τε πεύκας (Λ 493). τούτου χάριν ἵνα κατάγηται ὑπὸ τοῦ ῥεύματος. A. | ||
4.490 | Αἴας διογενής. τοῦ δ’ Ἄντιφος αἰολοθώρηξ Πριαμίδης καθ’ ὅμιλον ἀκόντισεν ὀξέι δουρί. τοῦ μὲν ἅμαρθ’, ὁ δὲ Λεῦκον Ὀδυσσέος ἐσθλὸν ἑταῖρον | ||
| 5 | βεβλήκει: ἡ διπλῆ ὅτι συγχεῖται τὰ τῆς τάξεως διὰ τὴν τοῦ πολέμου ταραχήν. A. | ||
4.500 | ἀλλ’ υἱὸν Πριάμοιο νόθον βάλε Δημοκόωντα, ὅς οἱ Ἀβυδόθεν ἦλθε, παρ’ ἵππων ὠκειάων· ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ λέγει ὡς ἐν Ἀβύδῳ ἱπποτροφίων ὄντων τοῦ Πριάμου. A. Post οὐ λέγει lacunam esse censeo, ita pere | 101 | |
| 5 | explendam, assumto cod. B: ὅτι οὐ λέγει [ἐφ’ ἵππων, ἀλλὰ τὸ παρ’ ἵππων ἀντὶ τοῦ ἐκ τοῦ τόπου τῶν ἵππων], ὡς ἐν Ἀβύδῳ κτλ. Ad Ζ 25 ἐπ’ ὄεσσι: ὅτι ἀντὶ τοῦ παρ’ ὄεσσι καὶ ὅτι ἐν τῷ τόπῳ τῶν ὀίων λέγει. Ad Θ 213: ἐκ νηῶν δὲ λέγει ἀπὸ τοῦ κατὰ τὰς ναῦς τόπου. | ||
4.501 | τόν ῥ’ Ὀδυσεὺς ἑτάροιο χολωσάμενος βάλε δουρί κόρσην. ἡ δ’ ἑτέροιο διὰ κροτάφοιο πέρησεν: ἡ διπλῆ, διότι προειπὼν τὴν κόρσην (cod. κεφαλήν) διέσταλκε κατὰ μέρος τὸν κρόταφον, A. Corr. L. Apollon. lex. 103, 2: | ||
| 5 | κόρσην κεφαλήν. | ||
4.513 | (Ἀχιλλεὺς) ἐπὶ νηυσὶ χόλον θυμαλγέα πέσσει: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντιφράζει τὸν χόλον τῇ μήνιδι ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ προσώπου. A. Ar. 137. | ||
4.521 | λᾶας ἀναιδής: ἡ διπλῆ, ὅτι μεταφορικῶς τὸ ἀνέν‐ δοτον καὶ σκληρὸν ἀναιδὲς λέγει. A. | ||
4.527 | τὸν δὲ Θόας Αἰτωλὸς ἐπεσσύμενον βάλε δουρί: ὅτι τὸ βάλε ἐκ βολῆς ἔτρωσε. A. Pluygers. p. 8. | ||
4.535 | ὁ δὲ χασσάμενος πελεμίχθη: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαινόμενον, ὅτι τὰ ἐμπησσόμενα τῇ ἀσπίδι δόρατα ἀνα‐ χωροῦντες διετίνασσον, ἵνα ἐκπέσῃ. A. Cf. ad Λ 572. | ||
4.539 | ἔνθα κεν οὔ κέ τι ἔργον ἀνὴρ ὀνόσαιτο με‐ τελθών: ἡ διπλῆ, ὅτι περισσὸς ὁ κέν, καὶ ὅτι ῥῆμα καὶ χρόνος ἐνήλλακται. A. Cf. p. 7. | ||
4.540 | ὅστις ἔτ’ ἄβλητος καὶ ἀνούτατος ὀξέι χαλκῷ: ἡ διπλῆ, ὅτι διέσταλκε τὸ οὐτάσαι καὶ τὸ βαλεῖν. A. Ar. 62. | ||
5.5 | ἀστέρ’ ὀπωρινῷ ἐναλίγκιον, ὅς τε μάλιστα λαμπρὸν παμφαίνῃσι λελουμένος Ὠκεανοῖο: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸν κύνα λέγει ἀστέρα. ὁ δὲ τέ περισσός. (Cf. p. 34). A. | ||
| 5 | παμφαίνῃσι: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ παμφαίνῃ. πλεο‐ | ||
| νάζει δὲ Ἴβυκος τῷ τοιούτῳ. A. Cf. p. 10. not. | 102 | ||
5.14 | οἱ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντες: ἀντὶ τοῦ ἐπ’ ἀλλήλους (cod. ων). A. Cf. p. 23. | ||
5.17 | οὐδ’ ἔβαλ’ αὐτόν: ἀντὶ τοῦ ἐπέτυχεν. A. Ar. 72. | ||
5.21 | οὐδ’ ἔτλη περιβῆναι ἀδελφειοῦ κταμένοιο: πρὸς τὴν περίβασιν, ὅτι κατὰ μεταφορὰν τὸ ὑπερμαχῆσαι, καὶ τὸ ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας (Α 37, ubi v.) τοιοῦ‐ τόν ἐστιν. A. | ||
5.28 | ἐπεὶ ἴδον υἷε Δάρητος τὸν μὲν ἀλευάμενον, τὸν δὲ κτάμενον παρ’ ὄχεσφιν: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα· ἔδει γὰρ τῶν υἱῶν Δά‐ ρητος τὸν μὲν ἀλευάμενον, τὸν δὲ κτάμενον. A. Cf. p. 20. | ||
5.31 | Ἄρες—τειχεσιπλῆτα: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τειχεσιβλῆτα, ὁ τείχη καταβάλλων. Ποσειδῶνος δὲ ἔρ‐ γον τὸ ἐκ θεμελίων καταβάλλειν καὶ τὰ ἐπίγεια σείειν, Ἄρεως δὲ τοῖς τείχεσι προσπελάζειν· καὶ ἔστιν ἐπίθετον | ||
| 5 | ἀνάλογον τῷ παρὰ Στησιχόρῳ πυλεμάχῳ. A. | ||
5.37 | Τρῶας δ’ ἔκλιναν Δαναοί: ἡ διπλῆ ὅτι εἰς κλί‐ σιν ἤγαγον καὶ κλιθῆναι ἐποίησαν. A. Si certum esset hoc Aristarchi esse ad γ 464 λοῦσεν καλὴ Πολυκάστη: λουθῆ‐ ναι αὐτὸν ἐποίησεν, οὐ γὰρ αὐτὴ ἔλουσεν (Harl.) —jam pa‐ | ||
| 5 | teret quare hoc notaverit et similia, ut νάρκησε Θ 328 οἰδά‐ νει Ι 554 λελάχωσι Χ 343. Cf. ad Θ 328. | ||
5.39 | ἀρχὸν Ἁλιζώνων Ὁδίον μέγαν: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν τοῦ Ὁδίου. A. | ||
5h51-3 | δίδαξε γὰρ Ἄρτεμις αὐτή, βάλλειν ἄγρια πάντα, τά τε τρέφει οὔρεσιν ὕλη. ἀλλ’ οὔ οἱ τότε γε χραῖσμ’ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα. | ||
5.52 | ἡ διπλῆ, ὅτι σαφῶς τὸ βάλλειν ἀντὶ τοῦ τυγχάνειν. A. Ar. 72. | ||
5.53 | ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χραῖσμεν θανά‐ τοιο πέλωρα. ἀδιανόητον δὲ γίνεται τὸ λεγόμενον. A. | ||
5.56 | πρόσθεν ἕθεν φεύγοντα μετάφρενον οὔτασε δουρί: ὅτι ἀπὸ τῆς πληγῆς πέπτωκε φεύγων καὶ τετραμ‐ μένος ἐπὶ στόμα. A. v. ad 68. | ||
5h59-60 | Μηριόνης δὲ Φέρεκλον ἐνήρατο, τέκτονος υἱόν Ἁρμονίδεω, — | ||
5h62-4 | ὃς καὶ Ἀλεξάνδρῳ τεκτήνατο νῆας ἐίσας | ||
| ἀρχεκάκους, αἳ πᾶσι κακὸν Τρώεσσι γένοντο οἷ τ’ αὐτῷ, ἐπεὶ οὔ τι θεῶν ἐκ θέσφατα ᾔδη. | 103 | ||
5.60 | ἡ διπλῆ, ὅτι ὀνοματοθετικὸς ὁ ποιητής, καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ παραπλησίως ποιεῖ· οἰκεῖον γὰρ τέκτονος τὸ ἁρ‐ μόζειν, κἀκεῖ Τερπιάδης δέ τ’ ἀοιδός (χ 330). Haec scri‐ bens simul cogitavit Chorizontas, qui ejusmodi observationibus | ||
| 5 | eundem auctorem prodentibus refutarentur (cf. ad Ι 137). L. καὶ ὅτι ἀμφίβολον, πότερον ὁ Φέρεκλος ἔπηξε τὰς ναῦς ἢ ὁ Ἁρμονίδης, ἔφ’ ὃ καὶ Ἀρίσταρχος φέρεται (quod Homeri‐ cum πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπαντᾷν (v. ad 62, cf. ad similem locum Β 629). L. A. | ||
5.64 | ἀθετεῖται, ὅτι οὐχ ὑγιῶς ἐξενήνοχεν, αἳ πᾶσι κα‐ κὸν Τρώεσσι γένοντο ἑαυτῷ τε· ἔδει γὰρ αὐτῷ τε. A. „Cae‐ terum atheteseos non puto hanc unam causam fuisse: sed ora‐ cula etiam illa, quae non novisset Alexander, offensioni fuisse: | ||
| 5 | quod ipsum prae illa grammatica quaestione deinde fere ne‐ glectum est.“ L. qu. ep. 116 not. | ||
5h65-6 | τὸν μὲν Μηριόνης ὅτε δὴ κατέμαρπτε διώκων, βεβλήκει γλουτὸν κατὰ δεξιόν· | ||
5h68 | γνὺξ δ’ ἔριπ’ οἰμώξας, θάνατος δέ μιν ἀμφε‐ κάλυψεν. | ||
5.68 | ἡ διπλῆ ὅτι καὶ οὗτος (v. ad 56) οὐκ ἐπὶ τὴν πλη‐ γὴν πέπτωκεν. A. Οὐκ inseruimus ante ἐπὶ τὴν πληγήν. Nam ἐπὶ τὴν πληγήν est in eam partem cadere, unde plaga venit, sive quis a fronte transfossus pronus cadit (χ 296: v. | ||
| 5 | sch. Vulg.), sive a tergo supinus ut Ν 548; ἀπὸ τῆς πληγῆς in contrariam partem, sive a fronte transfossus supinus cadit (Δ 463 Λ 144), sive a tergo pronus, ut Ε 56 et h. l. Ἀντήνορος υἱόν, | ||
5.70 | ὅς ῥα νόθος μὲν ἔην, πύκα δ’ ἔτρεφε δῖα Θεανώ: ἡ διπλῆ, ὅτι βαρβαρικὸν ἔθος τὸ ἐκ πλειόνων γυναικῶν παιδοποιεῖσθαι· Λαέρτης γοῦν χόλον ἀλέεινε γυναικός (α 433). BL? Ar. 199. | ||
5h76 | Εὐρύπυλος δ’ Εὐαιμονίδης Ὑψήνορα δῖον— | ||
5.79 | τὸν μὲν ἄρ’ Εὐρύπυλος Εὐαίμονος ἀγλαὸς υἱός: πρὸς τὴν ἐπανάληψιν τοῦ ὀνόματος. A. Pluygers p. 8. | ||
5.76 | Ὑψήνορα: δύο Ὑψήνορες· καὶ ἀλλαχοῦ γάρ φησιν Ἱππασίδην Ὑψήνορα (Ν 411) V. Fluxit ex Aristarcho: | ||
| πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν τοῦ Ὑψήνορος, vel tale quid L. | 104 | ||
5.83 | ἔλλαβε πορφύρεος θάνατος καὶ μοῖρα κρα‐ ταιή: ἡ διπλῆ ὅτι—Cetera non sunt Aristonici. | ||
5.85 | Τυδείδην δ’ οὐκ ἂν γνοίης, ποτέροισι μετείη: ἡ διπλῆ ὅτι ὡς πρός τινα διαλέγεται μὴ ὑποκειμένου προ‐ σώπου, καὶ ὅτι ἀντὶ τοῦ οὐκ ἄν τις ἔγνω, καὶ χρόνος ἐνήλ‐ λακται. A. Cf. p. 8. | ||
5.99 | θώρηκος γύαλον: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ὅλον κύτος τοῦ θώρακος γύαλον διὰ τὴν κοιλότητα λέγει, οὐ μέρος ὡρισμένον τοῦ θώρακος. A. Ar. 114. | ||
5.104 | (Pandarus loquitor) εἰ ἐτεόν με ὦρσεν ἄναξ Διὸς υἱὸς ἀπορνύμενον Λυκίηθεν: ὅτι τῆς Τρωικῆς Λυκίας. A. Ar. 237. | ||
5.113 | αἷμα δ’ ἀνηκόντιζε διὰ στρεπτοῖο χιτῶνος: An‐ notatum fuerit στρεπτὸν χιτῶνα significare τὸν νηστόν: Φ 31. | ||
5.121 | ὣς ἔφατ’ εὐχόμενος· τοῦ δ’ ἔκλυε Παλλὰς Ἀθήνη: ἡ διπλῆ, ὅτι κατὰ τὴν ἡμετέραν χρῆσιν νῦν τὸ εὐχόμενος. (precans, non glorians L.). A. | ||
5.122 | γυῖα δ’ ἔθηκεν ἐλαφρά, πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν: ὁ ἀστερίσκος, ὅτι ἐντεῦθεν μετενήνεκται εἰς τὸν ἐπὶ Πατρόκλῳ ἀγῶνα ἐπ’ Ὀδυσσέως τρέχοντος (Ψ 772). A. Cf. ad Ν 61. | ||
5.128 | ὄφρ’ εὖ γιγνώσκοις ἡμὲν θεὸν ἠδὲ καὶ ἄνδρα: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἠδ’ ἄνθρωπον. ἰδίως δὲ εἴρηκεν ἄνδρα διὰ τὸ καὶ ἄνδρας πολεμεῖν. A. ἰδίως: ap‐ posite ad hunc statum, quia qui in bello sunt, sunt ipsi viri, | ||
| 5 | eben die Männer. L. | ||
5h137-41 | ὅν ῥά τε (leonem) ποιμὴν ἀγρῷ ἐπ’ εἰροπόκοις ὀίεσσιν χραύσῃ μέν τ’ αὐλῆς ὑπεράλμενον, οὐδὲ δαμάσσῃ· τοῦ μέν τε σθένος ὦρσεν, ἔπειτα δέ τ’ οὐ προσ‐ | ||
| 5 | αμύνει, ἀλλὰ κατὰ σταθμοὺς δύεται· τὰ δ’ ἐρῆμα φο‐ βεῖται· αἱ μέν τ’ ἀγχιστῖναι ἐπ’ ἀλλήλῃσι κέχυνται— | ||
5.137 | ἐπ’ εἰροπόκοις ὀίεσσιν: ἀντὶ τοῦ ταῖς ἐπαύ‐ λεσιν, ὡς τὸ ποιμαίνων δ’ ἐπ’ ὄεσσι μίγη (Ζ 25). BL. Verba fortasse mutata, observatio Aristarchea est: v. ad l. c. | ||
| et ad Δ 500. | 105 | ||
5.140 | τὰ δ’ ἐρῆμα φοβεῖται: ἡ διπλῆ, ὅτι πρὸς τὸ ση‐ μαινόμενον καὶ οὐ πρὸς τὸ ῥητὸν τοῦτο ἐπήγαγεν (cf. p. 32). καὶ ὅτι σταθμοὺς τὰς κατ’ ἀγρὸν ἐπαύλεις. A. Inserui καί ante ὅτι σταθμούς. | ||
5h145-7 | τὸν μὲν ὑπὲρ μαζοῖο βαλὼν χαλκήρεϊ δουρί, τὸν δ’ ἕτερον ξίφεϊ μεγάλῳ κληῖδα παρ’ ὦμον πλῆξ’, ἀπὸ δ’ αὐχένος ὦμον ἐέργαθεν ἠδ’ ἀπὸ νώτου. | ||
5.145 | βαλών: ἡ διπλῆ, ὅτι τὴν πόῤῥωθεν τρῶσιν βολὴν λέγει. A. Ar. 68. | ||
5.146 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τοῦ δ’ ἑτέρου, ὁ δὲ ποιητὴς οὕτως λέγει ξανθῆς δὲ κόμης ἕλε Πηλείωνα (Α 197). A. Cf. p. 20. | ||
5.147 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν διαφορὰν τοῦ πλῆξε καὶ ἔβαλεν, ὅτι ἐκ χειρὸς ἐπάταξεν (sc. τὸ ἔπληξεν). A. Ar. 62. | ||
5h148-50 | τοὺς μὲν ἔας’, ὁ δ’ Ἄβαντα μετῴχετο καὶ Πο‐ λύιδον υἱέας Εὐρυδάμαντος ὀνειροπόλοιο γέροντος, τοῖς οὐκ ἐρχομένοις ὁ γέρων ἐκρίνατ’ ὀνείρους. | ||
5.148 | πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν· καὶ γὰρ Ἀργείων ἐβασίλευε Πολύϊδος ὁ τὸν Μίνωος ἀνευρὼν παῖδα μάντις. ἡ δὲ ἀνα‐ φορὰ πρὸς τὸ Αἴθρη Πιτθῆος θυγάτηρ (Γ 144). A. | ||
5.149 | ὀνειροπόλοιο: ὅτι ὀνειροπόλος ὁ διὰ τῶν ἰδίων ὀνείρων μαντευόμενος, οὐχ ὁ ὀνειροκριτής. A. Ad Α 63. | ||
5.150 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἑρμηνείαν. τὸ δὲ ὅλον οἷς τισὶ μὴ ἐπανιοῦσι τοῦ πολέμου ὁ γέρων ἔκρινε τοὺς ὀνείρους. A. Cf. p. 6. | ||
5.153 | ἄμφω τηλυγέτω: καὶ ὅτι (Pluyg. ὅτι καί) ἐπὶ δύο τὸ τηλύγετος. A. Pluygers p. 8. | ||
5.156 | φίλον δ’ ἐξαίνυτο θυμόν ἀμφοτέρω: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει σὺν τῷ ν ἀμφοτέρων. οὕτως δὲ λέγει, ἀμφοτέρους ἀφείλετο τὸν θυμόν· τὸ γὰρ ἀμφοτέρω νῦν ἀμφοτέρους σημαίνει. ὁμοίως | ||
| 5 | δὲ λέγεται καὶ κατὰ τὸ ἑνικόν ἐπεί μ’ ἀφελέσθε γε δόν‐ τες (Α 299). A. Cf. p. 21. | ||
5.161 | ὡς δὲ λέων ἐν βουσὶ θορὼν ἐξ αὐχένα ἄξῃ πόρτιος ἠὲ βοός: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει βουκόλου ἠὲ βοός. παραλλήλως δὲ (cf. ad Ν 276) τὸ εἶ‐ | ||
| δος τῷ γένει τέταχεν. A. | 106 | ||
| 5 | βῆ δ’ ἴμεν— Πάνδαρον ἀντίθεον διζήμενος, εἴ που ἐφεύροι. | ||
5.169 | εὗρε Λυκάονος υἱόν: πρὸς τὸ ἀσύνδετον. A. Pluy‐ gers. p. 8. Cf. proll. ad Nicanorem p. 49. | ||
5.173 | οὐδέ τις ἐν Λυκίῃ σέο γ’ εὔχεται εἶναι ἀμεί‐ νων: ἡ διπλῆ, ὅτι τὴν Τρωικὴν Λυκίαν λέγει. A. Ar. 237. | ||
5.177 | εἰ μή τις θεός ἐστι κοτεσσάμενος Τρώεσσιν: πρὸς τὸ ἀμφίβολον, εἰ μὴ οὗτος αὐτὸς θεός ἐστιν ὁ ἐναν‐ τιούμενος, ἢ εἰ μή τις θεὸς ἐγκοτῶν τοῖς Τρωσὶ τῷ πολεμίῳ ἀρήγει. AB. Excidit ὃ καὶ ὑγιές, vel tale quid: v. ad 191. | ||
| 5 | ἀσπίδι γιγνώσκων αὐλώπιδί τε τρυφαλείῃ, | ||
5.183 | ἵππους τ’ εἰσορόων· σάφα δ’ οὐκ οἶδ’ εἰ θεός ἐστιν: ἀθετεῖται, ὅτι δεξάμενός τις (in versu 177), εἰ μή τις θεός ἐστιν ὁ ἐναντιούμενος (quum intelligi debeat: nisi quis iratus Trojanis deus ei auxiliatur, v. ad 191. L.), ἐνέ‐ | ||
| 5 | γραψεν αὐτόν (Ar. 350). οὐ διστάζει δέ, ἀλλ’ ἐπίσταται σαφῶς, ὅτι Διομήδης ἐστί· διὸ λέγει Τυδείδῃ μιν ἔγωγε δαΐφρονι πάντα ἐίσκω, Ἀσπίδι γιγνώσκων αὐλώ‐ πιδί τε τρυφαλείῃ. A. | ||
5.187 | ἀλλά τις ἄγχι ἕστηκ’ ἀθανάτων, νεφέλῃ εἰλυμένος ὤμους, ὃς τούτου βέλος ὠκὺ κιχήμενον ἔτραπεν ἄλλῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος ἠθέτηκεν αὐτόν· οὐ γὰρ | ||
| 5 | ἐτράπετο ἄλλῃ τὸ βέλος, ἀλλ’ ἔτυχεν αὐτοῦ. οὐ λέγει δὲ ὅτι καθόλου ἀπέτυχεν, ἀλλ’ ὅτι ἐπὶ καίριον τόπον φερό‐ μενον παρέτρεψεν. A. | ||
5.189 | θώρηκος γυάλοιο: ἡ διπλῆ, ὅτι περιφραστικῶς πάλιν τοῦ κύτους. A. Ar. 114. | ||
5.191 | ἔμπης δ’ οὐκ ἐδάμασσα· θεός νύ τίς ἐστι κοτήεις: ἡ διπλῆ, ὅτι εὐκρινὲς γίνεται τὸ ἐν τοῖς ἐπάνω (177) ἀμφίβολον, ὅτι συνεργὸν λέγει τῷ πολεμίῳ θεόν. A. ἕνδεκα δίφροι | ||
5.194 | καλοὶ πρωτοπαγεῖς νεοτευχέες· ἀμφὶ δὲ πέπλοι: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος μετέθηκεν (ἠθέτηκεν?) ὡς ταυτολογοῦντος πρωτοπαγεῖς νεοτευχέες, ἀγνοῶν ὅτι ἐνίοτε παραλλήλως τάσσει τὰς ἰσοδυναμούσας λέξεις. A. | ||
| 5 | Cf. ad Ν 276. | 107 | |
5.195 | δίζυγες ἵπποι: ὅτι δυσὶν ἵπποις ἐχρῶντο. A. Ar. 196. | ||
5.197 | γέρων αἰχμητὰ Λυκάων: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ αἰχμητής, ὡς αὐτὰρ ὁ αὖτε Θυέστα (Β 107). A. Cf. p. 18. | ||
5.200 | ἀρχεύειν Τρώεσσι (Pandarum): ἡ διπλῆ, ὅτι οἱ τὴν Ζέλειαν οἰκοῦντες ὑπὸ τὴν Ἴδην καὶ ὑπὸ Πάνδαρον Τρῶες ἐλέγοντο. A. Ar. 240. | ||
5.208 | ἀτρεκὲς αἷμ’ ἔσσευα βαλών: ἡ διπλῆ, ὅτι τρώσας, καὶ οὐ ῥίψας ἁπλῶν τὸ βέλος. A. | ||
5h210-1 | ὅτε Ἴλιον εἰς ἐρατεινήν ἡγεόμην Τρώεσσι, φέρων χάριν Ἕκτορι δίῳ. | ||
5.210 | ἡ διπλῆ, ὅτι θηλυκῶς τὴν (cod. τὸ) Ἴλιον. A. | ||
5.211 | ὅτι ἀντὶ τοῦ Τρώων τῶν ὑπὸ τὴν Ἴδην (cf. p. 23), χαριζόμενος δὲ τῷ Ἕκτορι. τινὲς δὲ ἀγνοοῦντες ὅτι λέγον‐ ται καὶ οἱ ὑπὸ Πάνδαρον Τρῶες (v. ad 200) μεταγράφουσι Τρώεσσι φέρων χάριν ἱπποδάμοισιν. A. Ar. 240. | ||
5.212 | εἰ δέ κε νοστήσω καὶ ἐσόψομαι ὀφθαλμοῖσιν πατρίδ’ ἐμήν: ἀντὶ τοῦ νοστήσαιμι, ὡς πληθὺν δ’ οὐκ ἂν ἐγὼν ὀνομήνω (Β 488). περιττεύει δὲ ὁ κέν σύνδεσμος. A. Cf. p. 12. | ||
5h222-3 | οἷοι Τρώιοι ἵπποι, ἐπιστάμενοι πεδίοιο κραιπνὰ μάλ’ ἔνθα καὶ ἔνθα διωκέμεν ἠδὲ φέ‐ βεσθαι. | ||
5.222 | ὅτι ἐλλείπει ἡ διά· διὰ πεδίου γάρ. A. Pluyg. p. 8. Cf. p. 26. | ||
5.223 | ἡ διπλῆ, ὅτι τοῦτό ἐστι τὸ φόβον Ἄρηος φο‐ ρεούσας (Β 767), τὴν ἐν πολέμῳ φυγήν· καὶ ὅτι τὸ φο‐ βεῖσθαι καὶ φέβεσθαι ἐπὶ τοῦ φεύγειν Ὅμηρος τίθησιν, οὐκ ἐπὶ τοῦ κατὰ ψυχὴν δέους. A. Ar. 89. | ||
5.224 | τὼ καὶ νῶι πόλιν δὲ σαώσετον: ὅτι δύο ἵπποι. A. Pluyg. 8. Ar. 196. | ||
5.228 | δέδεξο: ἡ διπλῆ, ὅτι εἴωθε περιττεύειν τῇ συλ‐ λαβῇ, ὡς ἐπὶ τοῦ πεπίθωνται λελάχωσιν. A. Cf. p. 11. | ||
5.230 | Αἰνεία, σὺ μὲν αὐτὸς ἔχ’ ἡνία καὶ τεὼ ἵππω: ὅτι δυοῖν ἵπποις ἐχρῶντο· διὸ καὶ δυικῶς λέγει. A. Pluy‐ gers. 8. Ar. 196. | ||
5.233 | μὴ τὼ μὲν δείσαντε ματήσετον, οὐδ’ ἐθέλητον ἐκφερέμεν πολέμοιο, τεὸν φθόγγον ποθέοντε: ὅτι πεπλεόνακε κατὰ τὸν τόπον τοῦτον τοῖς δυικοῖς σχήμα‐ σιν. A. δυικοῖς ins. L. (Herod. 460), in cod. esse affirmat | 108 | |
| 5 | Pluygers p. 11. | ||
5.238 | δεδέξομαι: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ δέξομαι [ἐπι‐ τηρήσω], ὡς λελάχωσιν ἀντὶ τοῦ λάχωσιν. A. Cf. p. 11. | ||
5.245 | ἄνδρ’ ὁρόω κρατερὼ— ἶν’ ἀπέλεθρον ἔχοντας. ὁ μὲν τόξων εὖ εἰ‐ δώς—: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἰδιότητα τῆς φράσεως· ἀκόλου‐ θον γὰρ ἦν εἰπεῖν τὸν μὲν τόξων εὖ εἰδότα. A. Cf. p. 19. | ||
5.249 | ἀλλ’ ἄγε δὴ χαζώμεθ’ ἐφ’ ἵππων: ὅτι Ἀττικῶς (cf. p. 1) ἐξενήνοχεν ἀντὶ τοῦ ὡς ἐπὶ τοὺς ἵππους (cf. p. 21). δοκεῖ δὲ Ζηνόδοτος τοῦτον καὶ τὸν ἑξῆς ἠθετηκέναι. A. | ||
5.252 | μή τι φόβον δ’ ἀγόρευε: ὅτι πάλιν (223) φόβον τὴν φυγὴν εἶπεν. A. Ar. 89. | ||
5.253 | οὐ γάρ μοι γενναῖον ἀλυσκάζοντι μάχεσθαι: σημειοῦνταί τινες, ὅτι οὕτως εἴρηται ἐγγενές, πάτριον. A. | ||
5.255 | ὀκνείω δ’ ἵππων ἐπιβαινέμεν: σημειοῦνται δὲ καὶ τὸ ὀκνείω δ’ ἵππων ἀντὶ τοῦ ὀκνηρῶς ἔχω. A. | ||
5.257 | τούτω δ’ οὐ πάλιν αὖτις ἀποίσετον ὠκέες ἵπποι: ὅτι οὐ τὸ αὐτὸ λέγει διὰ τοῦ πάλιν καὶ αὖτις, ἀλλὰ τὸ μὲν αὖτις ἀντὶ τοῦ πάλιν, τὸ δὲ πάλιν τοπικόν, ἀντὶ τοῦ εἰς τοὐπίσω. A. Ar. 100. | ||
5.260 | αἴ κέν μοι πολύβουλος Ἀθήνη κῦδος ὀρέξῃ ἀμφοτέρω κτεῖναι, σὺ δὲ τούσδε μὲν ὠκέας ἵππους αὐτοῦ ἐρυκακέεν. | ||
5.261 | ἡ διπλῆ, ὅτι περισσὸς ὁ δέ σύνδεσμος. A. Cf. p. 33. | ||
5.262 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἀπαρέμφατον ἀντὶ προστακτικοῦ τοῦ ἐρύκακε. A. Cf. p. 14. | ||
5h263-4 | Αἰνείαο δ’ ἐπαῗξαι μεμνημένος ἵππων ἐκ δ’ ἐλάσαι Τρώων μετ’ ἐυκνήμιδας Ἀχαιούς | ||
5.263 | ἐπαῗξαι: ἡ διπλῆ, ὅτι τῷ ἀπαρεμφάτῳ ἀντὶ προσ‐ τακτικοῦ ἐχρήσατο. (Cf. p. 14.) Ζηνόδοτος δὲ Αἰνείωο (cod. Αἰνείω: v. ad 323) γράφει. A. | ||
5.264 | μετ’ ἐυκνήμιδας: ἀντὶ τοῦ πρός. A. qu. ep. 88. | ||
5h265-6 | τῆς γάρ τοι γενεῆς, ἧς Τρωί περ εὐρύοπα Ζεύς δῶχ’ υἷος ποινὴν Γανυμήδεος, οὕνεκ’ ἄριστοι— | ||
5.266 | ὅτι ἰδίως τῷ ποινή κέχρηται· κυρίως γὰρ ἐπὶ φό‐ νου ποινὴν δεξαμένῳ (Ι 636, Ar. 152). καὶ ὅτι τὸ οὕ‐ νεκα ἀντὶ τοῦ τούνεκα. A. | 109 | |
5h268-9 | τῆς γενεῆς ἔκλεψεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγχίσης λάθρῃ Λαομέδοντος ὑποσχὼν θήλεας ἵππους. | ||
5.268 | τῆς: ἀντὶ τοῦ ταύτης. καὶ λείπει τὸ ἄρθρον, ἵν’ ᾖ ταύτης τῆς γενεῆς. LV. Fluxit certe ex Aristonico. Cf. p. 30. | ||
5.269 | ἡ διπλῆ, ὅτι οἱ περὶ Ἑλλάνικον ἀνεγίνωσκον θη‐ λέας ὡς ταχέας, ὡς Δωρικῶς ἐκτιθεμένου τοῦ ποιητοῦ. τὸ δὲ τοιοῦτο παρ’ Ἡσιόδῳ πλεονάζει, Ὅμηρος δὲ οὐ χρῆται. A. Cf. ad Τ 97. προφανείσᾰς dicitur Zenodotus scripsisse Θ 378. L. | ||
5.272 | τὼ δὲ δύ’ Αἰνείᾳ δῶκεν, μήστωρε φόβοιο: ὅτι δύο ἵπποις ἐχρῶντο. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ τέτρωρον Ξάνθε τε καὶ σὺ Πόδαργε (Θ 185—Ar. 196). καὶ ὅτι φόβον τὴν φυγὴν λέγει (Pluygers p. 11). A. | ||
5.278 | ἦ μάλα ς’ οὐ βέλος ὠκὺ δαμάσσατο, πι‐ κρὸς ὀιστός: πρὸς τὴν ἑρμηνείαν· ἦ μάλα σε οὐκ ἐδά‐ μασσε τὸ βέλος, ὅ ἐστιν ὁ οἰστός. A. | ||
5.289 | Ἄρηα ταλαύρινον πολεμιστήν: ἡ διπλῆ, ὅτι παρηγμένως λέγει ταλαύρινον πολεμιστήν (i. e. ut al‐ tera pars significationis delitescat: Ar. 321), καὶ ἕν ἐστιν ἐξ ἀμ‐ φοτέρων, ὑπομενητικὸν ἐν τῇ μάχῃ. A. Ut haec duo vocabula | ||
| 5 | unam notionem exprimere existimavit, sic etiam πυλάρταο κρατεροῖο Ν 415 (quod transiit in Apoll. lex. 137, 25) et χορῷ καλή Π 180. Cf. proll. ad Nicanor. p. 100 cum nota. | ||
5h298-300 | δείσας μή πώς οἱ ἐρυσαίατο νεκρὸν Ἀχαιοί. ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αὐτῷ βαῖνε λέων ὣς ἀλκὶ πεποιθώς, πρόσθε δέ οἱ δόρυ τ’ ἔσχε καὶ ἀσπίδα παντός’ ἐίσην— | ||
5.298 | οἱ: ὅτι ἀντὶ τοῦ αὐτοῦ. A. καὶ παρεῖται ἡ παρά: hoc enim excidit, cf. p. 25. | ||
5.299 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἀπὸ τῶν τετραπόδων ἡ μεταφορά, πρὸς τὸ ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας (Α 37). A. | ||
5.300 | οἱ: ὅτι πάλιν (298) ἀντὶ τοῦ αὐτοῦ. A. Cf. p. 23. | ||
5.307 | πρὸς δ’ ἄμφω ῥῆξε τένοντε: οὕτω τὰ τετα‐ μένα νεῦρα. LV. Ar. 153. | ||
5.309 | ἔστη γνὺξ ἐριπών: ἡ διπλῆ, ὅτι ἔστη ἀντὶ τοῦ ἔμεινεν, ἐπὶ τὰ γόνατα πεσών A. Quatuor ultima verba, | ||
| quae sunt apud Vill., desunt apud Bekk. | 110 | ||
5h309-10 | καὶ ἐρείσατο χειρὶ παχείῃ γαίης· ἀμφὶ δὲ ὄσσε κελαινὴ νὺξ ἐκάλυψεν. | ||
5.310 | [ἡ διπλῆ], ὅτι οὐκ ὀρθῶς ἐπὶ Ἕκτορος λέγεται (Λ 356), μετενεχθεὶς ἐντεῦθεν. A. | ||
5.311 | καί νύ κεν ἔνθ’ ἀπόλοιτο ἄναξ ἀνδρῶν Αἰ‐ νείας: καὶ ὁ χρόνος καὶ τὸ ῥῆμα ἐνήλλακται, ἀντὶ τοῦ ἀπώλετο ἄν. A. Cf. p. 7. | ||
5.315 | πρόσθε δέ οἱ πέπλοιο φαεινοῦ πτύγμ’ ἐκά‐ λυψεν: ἔμπροσθεν αὐτοῦ (Bekk. αὑτοῦ, cf. p. 23). οὐχ ὡς ἄτρωτον δὲ περιβάλλει τὸν πέπλον αὐτῷ ἀλλ’ ἵνα κρύψῃ αὐτόν. A. | ||
5.319 | οὐδ’ υἱὸς Καπανῆος ἐλήθετο συνθεσιάων: ὅτι ἰδίως συνθεσιάων ἀντὶ τοῦ ἐντολῶν. A. Pluygers. p. 8. | ||
5.323 | Αἰνείαο: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Αἰνείωο. οὐκ ἔστι δὲ Αἰνείως ὡς Πετεώς. A. Cf. 263. Sed scripsi Αἰνείωο et Αἰνείως pro accentibus, qui apud Bekkerum sunt Αἰνειῶο et Αἰνειώς. Non video cur ad Αἰνειώς et Αἰνειῶο | ||
| 5 | ferretur. Nam sive statuit nominativum in ως pro Αἰνείας: hunc paroxytonum finxisse verisimilius, ex paroxytonis autem ejusmodi fiunt proparoxytoni genetivi in ωος, ut docuit exem‐ plisque firmavit Choerob. can. p. 413 Cr. Sive, id quod pro‐ babilius, ne quaesito quidem nominativo Αἰνείωο originem fal‐ | ||
| 10 | lacem habuit ex Αἰνείω (qui genetivus est ut Ἑρμείω, nunc recte pro Αἰνείεω Ε 534: v. Orus in sch. Β 461; uti erat in rejecta lectione Αἰνείω γενεὴ πάντεσσιν ἀνάξει Υ 307): nec hinc accentus trajectio verisimilis. Aristonicus autem si cum Πετεώς potissimum comparavit, non id fecit propter similitu‐ | ||
| 15 | dinem accentus, sed ut ad id exemplum genetivi in ωο exigeret, quod esset Homericum. L. | ||
5.329 | αἶψα δὲ Τυδείδην μέθεπε κρατερώνυχας ἵππους: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει κρατερωνύχεσι. βίαιος δ’ ἡ συναλοιφή. τὸ δὲ ἑξῆς ἐστίν, αἶψα δὲ Τυδείδην μέθεπε τοὺς ἵππους, τουτέστι κατόπιν ἤλαυνεν. A. | ||
5.333 | οὔτε πτολίπορθος Ἐνυώ: ἡ διπλῆ, ὅτι πολε‐ μικὴ ἡ θεός. A. Ar. 181. A versu 336 ad 635 aliena manu codex descriptus est, membranis sex recenter adsutis. Villoison. Ita omnia genuina | ||
| 5 | Aristonici scholia ad hos trecentos versus perierunt. | 111 | |
5.443 | ὣς φάτο, Τυδείδης δ’ ἀνεχάζετο τυτθὸν ὀπίσσω. Hic recte scribi τυτθόν, contra Π 710 (ubi vid.) πολλόν. L. | ||
5.486 | ἀμυνέμεναι ὤρεσσιν. ὤρεσσι significare γυ‐ ναιξίν: Σ 265. | ||
5.587 | τύχε γάρ ῥ’ ἀμάθοιο βαθείης. Vestigia scholii Aristarchei quod amissum est, non modo sunt in Eust. (Ar. 128), sed etiam in sch. D. | ||
5.593 | ἡ μὲν ἔχουσα κυδοιμὸν ἀναιδέα δηιοτῆ‐ τος. i. e. κυδοιμοῦ εἴδωλον: Λ 4. | ||
5.612 | καὶ βάλεν Ἄμφιον, Σελάγου υἱόν. Hic ex homonymis est: Β 830. | ||
5.627 | ὣς οἱ μὲν πονέοντο κατὰ κρατερὴν ὑσμί‐ νην. Notatus fuit propter πονέοντο: 667. | ||
5.638 | ἀλλ’ οἷόν τινά φασι βίην Ἡρακληείην: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ οἷον ἐπὶ θαυμασμοῦ. τινὲς δὲ ἀλλοῖον παρὰ τοὺς νῦν. Ζηνόδοτος δὲ καὶ ἀμέτρως γράφει Ἡρακλεΐην (v. ad Β 658). A. | ||
5.648 | Ἴλιον ἱρήν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
5.657 | δούρατα μακρά ἐκ χειρῶν ἤιξαν: ὅτι τὰ δόρατα ἤιξαν. A. Pluy‐ gers p. 8. Cf. p. 15. | ||
5.661 | αἰχμὴ δὲ διέσσυτο μαιμώωσα ὀστέῳ ἐγχριμφθεῖσα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀκαταλλήλως· ἔδει γὰρ εἰπεῖν, μαιμώωσα ὀστέῳ ἐγχριμφθῆναι. A. Cf. p. 14. | ||
5.667 | τοῖον γὰρ ἔχον πόνον ἀμφιέποντες: πάλιν (627) πρὸς τὸν πόνον ἡ διπλῆ. A. Ar. 87. | ||
5.670 | τλήμονα θυμὸν ἔχων: ὅτι οἱ νεώτεροι τλή‐ μονα τὸν ἀτυχῆ, ὁ δὲ Ὅμηρος τὸν ὑπομενητικόν, ἀπὸ τοῦ τλῆναι. A. Ar. 99. | ||
5.684 | μὴ δή με ἕλωρ Δαναοῖσιν ἐάσῃς: ὅτι (ita L. pro οὕτως) οὐ πάντως βρῶμα, πρὸς τὸ ἑλώρια τεῦχε κύ‐ νεσσιν (Α 4). A. Ar. 110. | ||
5.700 | οὔτε ποτὲ προτρέποντο μελαινάων ἐπὶ νηῶν: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαινόμενον, ὅτι Ἀττικῶς (p. 1) ἐξενή‐ νοχεν, οὐκ ἔφευγον προτροπάδην ἐπὶ τὰς ναῦς. A. Cf. p. 21. | ||
5.705 | ἀντίθεον Τεύθραντ’, ἐπὶ δὲ πλήξιππον Ὀρέ‐ | ||
| στην: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν, ὅτι ὁμώνυμος οὗτος τῷ Ἀγαμέμνονος υἱῷ [Τεύθραντι]. A. V. Lehrs Herodian. p. 457. Tertius Orestes, ad Μ 139. L. | 112 | ||
5.708 | ὅς ῥ’ ἐν Ὕλῃ ναίεσκε: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Ὕδῃ. ἔστι δὲ τῆς Λυδίας ἡ Ὕδη, ὁ, δὲ ἀνὴρ Βοιω‐ τός, καὶ κώμη Βοιωτίας ἡ Ὕλη. καὶ ὅτι νῦν (cod. οὐ) συν‐ εσταλμένως λέγεται ἡ πόλις, ἐκτέταται δὲ ἐν τῷ καταλόγῳ | ||
| 5 | (Β 500, ubi v.) διὰ μέτρον. A. Emend. L. Ar. 241. | ||
5.729 | τοῦ δ’ ἐξ ἀργύρεος ῥυμὸς πέλεν: ἡ διπλῆ, ὅτι ὅταν εἴπῃ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ (Ζ 40) τῷ ἄκρῳ λέγει· εἷς γάρ ἐστι ῥυμός (Ar. 149). τὸ δὲ πέλεν ἀντὶ τοῦ πέλει (Cf. p. 6.). A. | ||
5h734-6 | πέπλον μὲν κατέχευεν ἑανὸν πατρὸς ἐπ’ οὔδει, ποικίλον, ὅν ῥ’ αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν· ἡ δὲ χιτῶν’ ἐνδῦσα Διὸς νεφεληγερέταο— | ||
5734-6 | οἱ ἀστερίσκοι, ὅτι ἐνταῦθα μὲν καλῶς κεῖνται, ἐν δὲ τῇ κόλῳ μάχῃ (Θ 385) μηδεμιᾶς φαινομένης ἀριστείας οὐ δεόντως. ὁ δὲ Ζηνόδοτος τούτους μὲν ἀθετεῖ, ἐκείνους δὲ καταλείπει. τῷ δὲ τρίτῳ παράκειται ἡ διπλῆ, | ||
| 5 | ὅτι δασύνειν δεῖ τὸ ἡ δέ· ἐπανέλαβε γάρ, ὡς ἔθος αὐτῷ, τὸν περὶ τῆς Ἀθηνᾶς λόγον. A. Cf. de hac epanalepsi Θ 321 Ο 127 Π 401, 467 et Didym. ad Γ 18. | ||
5.744 | ἑκατὸν πολίων πρυλέεσς’ ἀραρυῖαν: ὅτι πε‐ ζοὶ οἱ πρυλέες ὅπλα ἔχοντες. A. Ar. 123. | ||
5h745-7 | λάζετο δ’ ἔγχος βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνῃσι στίχας ἀνδρῶν ἡρώων, τοῖσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη. | ||
5746-7 | [ἡ διπλῆ], ὅτι ἐντεῦθεν εἰς τὴν Ὀδύσσειαν (α 100) μετάκεινται. A. καὶ εἰς τὴν κόλον μάχην (Θ 390). | ||
5.749 | αὐτόμαται δὲ πύλαι μύκον οὐρανοῦ: ἡ διπλῆ, ὅτι πύλαι οὐρανοῦ τὰ νέφη· ὁ γὰρ ὑπὲρ ταῦτα τό‐ πος ὁμωνύμως τῷ στερεμνίῳ οὐρανὸς καλεῖται. A. Ar. 167. | ||
5.754 | ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδείραδος Οὐλύμποιο: ἡ διπλῆ, ὅτι ὄρος ὁ Ὄλυμπος, καὶ ὅτι ὑπερθετικὸν ἀντὶ ἁπλοῦ, ἀκροτάτῃ ἀντὶ τοῦ ἄκρᾳ. (Cf. p. 31). οὐ ζητητέον οὖν πῶς τὸν ὑπὸ (cod. ὑπέρ) τὰ νέφη τόπον ἀκροτάτην εἴ‐ | ||
| 5 | ρηκε κορυφήν· λέγει γὰρ ἄκραν οἱανδήποτε. A. Pro κορυφήν | ||
| cod. κεφαλὴν τοῦ τήν vel ταύτην. Em. L. Ar. 168. | 113 | ||
5.760 | τέρπονται Κύπρις τε καὶ ἀργυρότοξος Ἀπόλλων, ἄφρονα τοῦτον ἀνέντες. Annotatio fuit de syllepsi: solus enim Apollo Martem excitavit. v. ad Ψ 306. | ||
5.763 | πεπληγυῖα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ πλήσσουσα τῷ παθητικῷ. A. Cf. p. 3. | ||
5.764 | τὴν δ’ ἀπαμειβόμενος προσέφη νεφεληγε‐ ρέτα Ζεύς: ἡ διπλῆ, ὅτι ἔνιοι γράφουσι τὴν δ’ αὖτε προσ‐ έειπε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε. A. | ||
5.774 | ᾗχι ῥοὰς Σιμόεις συμβάλλετον ἠδὲ Σκάμαν‐ δρος: ὅτι τὸ κατ’ ἀμφοτέρων ῥῆμα μεταξὺ τῶν ὀνομάτων τέταχεν· ἔδει γὰρ ᾗχι ῥοὰς Σιμόεις καὶ Σκάμανδρος συμβάλλετον. τούτῳ δὲ τῷ ἔθει πεπλεόνακε καὶ Ἀλκμᾶν· | ||
| 5 | διὸ καὶ καλεῖται Ἀλκμανικόν, οὐχ ὅτι αὐτὸς (οὗτος?) πρῶ‐ τος ἐχρήσατο, ἀλλ’ ὅτι τῷ τοιούτῳ ἔθει πεπλεόνακεν. A. Cf. Υ 138. Τό ante κατ’ ἀμφοτέρων addidi. | ||
5.785 | Στέντορι εἰσαμένη: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐνταῦθα μό‐ νον μνημονεύει τοῦ Στέντορος. A. πολλὰ δέ ἐστιν ἅπαξ εἰρημένα παρὰ τῷ ποιητῇ: Γ 54. | ||
5.789 | οὐδέ ποτε Τρῶες πρὸ πυλάων Δαρδανιάων οἴχνεσκον: τῶν Σκαιῶν· φησὶ γάρ ἀλλ’ ὅσον ἐς Σκαιάς τε πύλας καὶ φηγὸν ἵκανον (Ι 354 ubi v. A. cf. Ζ 237 X 6 L.) BL. | ||
5.795 | ἕλκος ἀναψύχοντα, τό μιν βάλε Πάνδαρος ἰῷ: ἡ διπλῆ, ὅτι ἰδίως εἴρηκε ἀντὶ τοῦ βαλὼν ἕλκος ἐποίη‐ σεν. A. Cf. ad νεκρὸν τὸν ἔκτανε Ω 151. L. et Ar. 72. | ||
5.796 | ὑπὸ πλατέος τελαμῶνος ἀσπίδος εὐκύκλου: ἡ διπλῆ, ὅτι τελαμῶσιν ἐπὶ τῶν ἀσπίδων ἐχρῶντο. A. Ar. 194. | ||
5.800 | ἦ ὀλίγον οἷ παῖδα ἐοικότα γείνατο Τυδεύς: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ λέγει κατά τι ὅμοιον, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ οὐδὲ ὅλως ὅμοιον. A. | ||
5.807 | κούρους Καδμείων προκαλίζετο, πάντα δ’ ἐνίκα: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος ὑποτάσσει τούτῳ στίχον ῥηιδίως· τοίη οἱ ἐγὼν ἐπιτάῤῥοθος ἦα. ἐναντιοῦται δέ· ἡ γὰρ Ἀθηνᾶ οὔ φησι παροτρύνειν ἀλλὰ κωλύειν (802, | ||
| 5 | 805)· μετήχθη δὲ οὐ δεόντως ἐκ τοῦ Ἀγαμέμνονος λόγου | ||
| (Δ 390). A. μετήχθη scripsi pro κατήχθη. | 114 | ||
5.814 | τὴν δ’ ἀπαμειβόμενος προσέφη κρατερὸς Διο‐ μήδης: ὅτι ἔνιοι τὴν δ’ αὖτε προσέειπε. A. | ||
5.824 | μαχὴν ἀνὰ κοιρανέοντα: τὸ ἀνά ἀντὶ τῆς κατά. A. „si hoc Aristarchi est“: qu. ep. 87. | ||
5.832 | ὃς πρώην μὲν ἐμοί τε καὶ Ἥρῃ στεῦτ’ ἀγορεύων Τρωσὶ μαχήσεσθαι: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ στεῦτο, ὅτι τὸ κατὰ διάνοιαν διωρίζετο ἡ λέξις σημαίνει. A. Ar. 106. | ||
5.834 | νῦν δὲ μετὰ Τρώεσσιν ὁμιλεῖ: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐν τοῖς Τρωσίν ἐστιν, οὐ μετὰ Τρώων. A. Cod. ἐστι pro ἐστιν, οὐ. Emend. L. qu. ep. 88. | ||
5.836 | χειρὶ πάλιν ἐρύσασα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ εἰς τοὐπίσω. A. Ar. 100. | ||
5h837-9 | ἡ δ’ ἐς δίφρον ἔβαινε παραὶ Διομήδεα δῖον ἐμμεμαυῖα θεά. μέγα δ’ ἔβραχε φήγινος ἄξων βριθοσύνῃ· δεινὴν γὰρ ἄγεν θεὸν ἄνδρα τ’ ἄριστον. | ||
5838-9 | ἀθετοῦνται στίχοι δύο, ὅτι οὐκ ἀναγκαῖοι καὶ γελοῖοι καί τι ἐναντίον ἔχοντες. τί γάρ, εἰ χείριστοι ἦσαν ταῖς ψυχαῖς, εὐειδεῖς δὲ καὶ εὔσαρκοι; A. An tum non ἔβρα‐ χεν ἄξων; L. | ||
5.842 | ἤτοι ὁ μὲν (Mars) Περίφαντα πελώριον ἐξενά‐ ριζεν: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀπὸ τῶν ἀνδρῶν σκυλεύοντα τὸν Ἄρη ποιεῖ (Ar. 182), καὶ ὅτι τινὲς γράφουσιν ἐξενάριξεν (in qui‐ bus fuisse videtur Zenodotus: Λ 368). συντελικὸν δὲ γίνεται, | ||
| 5 | δεῖ δὲ παρατατικῶς· καὶ γὰρ ἐπιφέρει τὸν μὲν Ἄρης ἐνά‐ ριζε μιαίφονος [ἀντὶ τοῦ ἀνῄρει]. A. Cf. p. 5. Verba ἡ διπλῆ Pluygers. p. 12 interpolata esse dicit. | ||
5.857 | νείατον ἐς κενεῶνα, ὅθι ζωννύσκετο μίτρῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι κατὰ τὰ κοῖλα μέρη ἐζωννύοντο τὴν μίτραν· καὶ ἔστι διδασκαλικὸς ὁ τόπος. A. Ar. 128. | ||
5.865 | οἵη δ’ ἐκ νεφέων ἐρεβεννὴ φαίνεται ἀήρ καύματος ἐξ ἀνέμοιο δυσαέος ὀρνυμένοιο: πρὸς τὴν πλοκὴν τοῦ ἑξῆς λόγου, οἷα (οἷος?) φαίνεται ἀήρ ἐκ νε‐ φέων, δυσαέος ἀνέμου ὀρνυμένου ἐκ καύματος. A | ||
5.875 | σοὶ πάντες μαχόμεσθα· σὺ γὰρ τέκες ἄφρονα κούρην: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ διὰ σέ (cf. p. 25), καὶ ὅτι | ||
| ἐμφαίνει ὡς ἐκ μόνου τοῦ Διὸς γενομένης τῆς Ἀθηνᾶς. A. i. e. „hic locus speciem praebet, quasi Homerus ex solo Jove | 115 | ||
| 5 | natam Minervam cognoverit.“ Ar. 182. | ||
5.878 | σοί τ’ ἐπιπείθονται καὶ δεδμήμεσθα ἕκαστος: πρὸς τὸ σχῆμα· ἔδει γὰρ πειθόμεθα καὶ δεδμήμεθα ἕκαστος. A. Cf. p. 18. | ||
5.891 | αἰεὶ γάρ τοι ἔρις τε φίλη πόλεμοι τε μάχαι τε: ὁ ἀστερίσκος, ὅτι ἐντεῦθεν μετενήνεκται ἐν τῇ πρώτῃ ῥαψῳδίᾳ (177) ἐπὶ τὸν πρὸς Ἀχιλλέα ὑπὸ Ἀγαμέμνονος λ | ||
5h892-3 | μητρός τοι μένος ἐστὶν ἀάσχετον, οὐκ ἐπιεικτόν, Ἥρης· τὴν μὲν ἐγὼ σπουδῇ δάμνημ’ ἐπέεσσιν. | ||
5.892 | ἡ διπλῆ, ὅτι σαφῶς Ἥρας ὁ Ἄρης, οὐκ Ἐνυοῦς, ὥς τινες. A. Ar. 181. | ||
5.893 | σπουδῇ: ὅτι μετὰ σπουδῆς καὶ κακοπαθείας (cod. κακότητος). A. Emend. Pluygers. p. 8. Ar. 122. | ||
5.898 | καί κεν δὴ πάλαι ἦσθα ἐνέρτερος Οὐρανιώ‐ νων: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐνέρ‐ τατος, οὐ δεῖ δέ· ἡ γὰρ σύγκρισίς ἐστι πρὸς Τιτᾶνας ἀνο‐ μοιογενεῖς καὶ ἐν ἑνὶ κατηγμένους τόπῳ· τούτων οὖν ἐνέρ‐ | ||
| 5 | τερος ὁ μὴ κατὰ γένος ὢν ἐξ αὐτῶν. A. Ar. 191 et Add. | ||
5.899 | ὣς φάτο, καὶ Παιήον’ ἀνώγειν ἰήσασθαι: ἡ διπλῆ, ὅτι ἰατρὸν τῶν θεῶν ἕτερον παρὰ τὸν Ἀπόλλωνα παραδίδωσι τοῦτον. A. Ar. 181. | ||
5.905 | τὸν δ’ Ἥβη λοῦσεν: ἡ διπλῆ, ὅτι παρθενικὸν τὸ λούειν. οὐκ οἶδεν ἄρα ὑφ’ Ἡρακλέους αὐτὴν γεγαμημένην, ὡς ἐν τοῖς ἠθετημένοις ἐν Ὀδυσσείᾳ (λ 600). A. Ar. 186. | ||
5.906 | πὰρ δὲ Διὶ Κρονίωνι καθέζετο κύδεϊ γαίων: ἡ διπλῆ σὺν ἀστερίσκῳ [περιεστιγμένῳ], ὅτι οὐ δεόντως ἐκ τοῦ περὶ Βριάρεω λόγου (Α 405) ἐνθάδε μετάκειται ὁ στίχος· οὐ γὰρ καὶ (τι?) κύδους ἄξιον πέπρακται αὐτῷ· καὶ ὅτι ἄτο‐ | ||
| 5 | πον ἐπὶ τῷ κύδει γαυριᾶν τὸν ὑπὸ θνητοῦ ἡττημένον. A. | ||
6h2-4 | πολλὰ δ’ ἄρ’ ἔνθα καὶ ἔνθ’ ἴθυσε μάχη πεδίοιο ἀλλήλων ἰθυνομένων χαλκήρεα δοῦρα, μεσσηγὺς Σιμόεντος ἰδὲ Ξάνθοιο ῥοάων. | ||
6.2 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ διά, ἵν’ ᾖ διὰ πεδίου. A. | ||
| Cf. p. 26. | 116 | ||
6.3 | ἀλλήλων ἰθυνομένων: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐπ’ ἀλλήλους ἰθυνόντων, (cf. p. 2 sq.) καὶ παρεῖται ἡ ἐπί πρό‐ θεσις. A. Cf. p. 24. | ||
6.4 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἐν τοῖς ἀρχαίοις (puto ταῖς Ἀρισταρχεί‐ οις L.) ἐγέγραπτο μεσσηγὺς ποταμοῖο Σκαμάνδρου καὶ στομαλίμνης· διὸ καὶ ἐν τοῖς ὑπομνήμασι φέρεται· [καὶ] ὕστερον δὲ περιπεσὼν ἔγραψε μεσσηγὺς Σιμόεντος ἰδὲ | ||
| 5 | Ξάνθοιο ῥοάων. τοῖς γὰρ τοῦ ναυστάθμου τόποις ἡ γραφὴ συμφέρει, πρὸς οὓς μάχονται („sc. hi versus illa lectione re‐ tenta.“ Ar. 231. cf. p. 376). A. | ||
6.6 | φόως δ’ ἑτάροισιν ἔθηκεν: φόως esse salutem: Φ 538. Ar. 364. | ||
6.9 | τόν ῥ’ ἔβαλε πρῶτος: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἔπαισε. A. | ||
6.15 | πάντας γὰρ φιλέεσκεν ὁδῷ ἔπι οἴκια ναίων: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐξένιζεν (Ar. 150). ἡ δὲ ἐπί ἀντὶ τῆς παρά, ὡς τὸ ἐπὶ λιμένι οἰκῶν (qu. ep. 87). A. | ||
6h17-9 | ἀλλ’ ἄμφω θυμὸν ἀπηύρα αὐτὸν καὶ θεράποντα Καλήσιον, ὅς ῥα τόθ’ ἵππων ἔσκεν ὑφηνίοχος: | ||
6.17 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα· ἀμφοτέρους τὴν ψυχὴν ἀφείλετο ἀντὶ τοῦ ἀμφοτέρων· τὸ γὰρ ἄμφω ἢ ἀμφότεροι ἢ ἀμφοτέρους σημαίνει. A. Cf. p. 21. | ||
6.18 | ἡ διπλῆ, ὅτι ὀνοματοθετικὸς (cod. ῶς; em. L.) ὁ ποιητής· ἀπὸ γὰρ τοῦ καλεῖν ἐπὶ τὰ ξένια Καλήσιος. A. | ||
6.19 | ὑφηνίοχος: ἡ διπλῆ, ὅτι παρέλκει ἡ πρόθεσις ὡς ἐν τῷ Ποσειδάωνος ὑποδμώς (δ 386). A. Ar. 115. | ||
6h24-5 | σκότιον δέ ἑ γείνατο μήτηρ· ποιμαίνων δ’ ἐπ’ ὄεσσι μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ. | ||
6.24 | ἡ διπλῆ, ὅτι τοὺς μὴ ἐκ φανερᾶς συνουσίας λα‐ θραίας δὲ μίξεως γεγονότας σκοτίους καλεῖ, τοὺς δὲ αὐτοὺς καὶ παρθενίους (Π 180). A. Ar. 136. | ||
6.25 | ἐπ’ ὄεσσι: ἀντὶ τοῦ παρ’ ὄεσσι, καὶ ὅτι ἐν τῷ τόπῳ τῶν ὀίων λέγει. A. Cf. ad Δ 500. | ||
6.34 | ναῖε δὲ Σατνιόεντος ἐυῤῥείταο παρ’ ὄχθας: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὃς ναῖε Σατνιόεντος, ὁ Ἔλατος. κακόφωνον δὲ γίνεται. A. Cf. ad Ν 172. L. | ||
6.38 | ἵππω γάρ οἱ ἀτυζομένω πεδίοιο: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ διά (Cf. p. 26), καὶ ἵππω δϋικῶς ὡς ἐπὶ ξυνωρίδος ἔφη (Ar. 136). A. | 117 | |
6.40 | ἐν πρώτῳ ῥυμῷ: ἡ διπλῆ, ὅτι πρώτῳ ἀντὶ τοῦ ἄκρῳ, καὶ ὅτι εἷς ῥυμός. A. Ar. 149. | ||
6.41 | φοβέοντο: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἔφευγον· ἐπὶ τούτου γὰρ ἀεὶ τὴν λέξιν τίθησιν (Ar. 89). A. | ||
6.43 | πρηνὴς ἐν κονίῃσιν ἐπὶ στόμα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐξηγήσατο τί ἐστι τὸ πρηνής, ὡς μῆλ’, ὀϊές τε καὶ αἶγες. (ι 184). A. | ||
6.50 | πεπύθοντο: ἡ διπλῆ πρὸς τὸν ἀναδιπλασιασμόν, ὡς λελάχωσιν, ἀντὶ τοῦ πύθοντο. A. Cf. p. 11. | ||
6h63-4 | τὸν δὲ κρείων Ἀγαμέμνων οὖτα κατὰ λαπάρην· ὁ δ’ ἀνετράπετ’, Ἀτρεί‐ δης δὲ— | ||
6.64 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐπανάληψιν. A. Cf. ad Ε 734. | ||
6.77 | πόνος ὔμμι μάλιστα: ὅτι τὸ κατὰ τὸν πόλεμον ἔργον πόνον εἴρηκε πάλιν. A. Ar. 87. | ||
6h87 | ἡ δὲ ξυνάγουσα γεραίας | ||
6h89 | οἴξασα κληῖδι θύρας ἱεροῖο δόμοιο. | ||
6.87 | ξυνάγουσα: ἡ διπλῆ, ὅτι ὁ χρόνος ἐνήλλακται, ἀντὶ τοῦ συναγαγοῦσα (cf. p. 4). A. | ||
6.92 | θεῖναι Ἀθηναίης ἐπὶ γούνασιν ἠυκόμοιο· ἐπί: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τῆς παρά, ἵν’ ᾖ παρὰ γούνασιν· ὀρθὰ γὰρ τὰ Παλλάδια κατεσκεύασται. καὶ ἔστιν ὅμοιον τῷ ἡ μὲν ἐπ’ ἐσχάρῃ (ζ 52) ἀντὶ τοῦ παρ’ ἐσχάρῃ. A. | ||
| 5 | qu. ep. 91. | ||
6.96 | Ἰλίου ἱρῆς: ἡ διπλῆ, ὅτι θηλυκῶς τῆς Ἰλίου. A. | ||
6.112 | ἀνέρες ἔστε, φίλοι, μνήσασθε δὲ θούρι‐ δὸς ἀλκῆς: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀνέρες ἔστε θοοί, καὶ ἀμύνετον ἄστεϊ λώβην. συγ‐ χεῖται δὲ τὸ δυικὸν πρὸς πολλοὺς λεγόμενον. A. Cf. p. 15. | ||
6.117 | ἀμφὶ δέ μιν σφυρὰ τύπτε καὶ αὐχένα δέρμα κελαινόν: ἡ διπλῆ, ὅτι περιφερεῖς καὶ ἀνδρομήκεις αἱ ἀσπίδες ἕως σφυρῶν καὶ αὐχένος καλύπτουσαι. A. Ar. 194. | ||
6.119 | Γλαῦκος δ’ Ἱππολόχοιο πάις καὶ Τυδέος υἱός—: ἡ διπλῆ ὅτι μετατιθέασί τινες ἀλλαχόσε ταύτην τὴν σύστασιν. A. | ||
6.128 | (Diomedes ad Glaucum) εἰ δέ τις ἀθανάτων γε κατ’ οὐρανοῦ εἰλήλουθας: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ καθόλου τὴν ἀχλὺν ἀφῃρέθη πρὸς τῆς Ἀθηνᾶς (Bekk. θεοῦ, v. Pluy‐ gers. p. 11). A. Cf. Ε 127. Ad hunc versum rectius adscri‐ | 118 | |
| 5 | betur hoc scholium (quod fecit Vill.), quam ad 123 (Bekk.). V. Pluygers. p. 11. | ||
6h130-3 | οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Δρύαντος υἱὸς κρατερὸς Λυκόοργος δὴν ἦν, ὅς ῥα θεοῖσιν ἐπουρανίοισιν ἔριζεν, ὅς ποτε μαινομένοιο Διωνύσοιο τιθήνας σεῦε κατ’ ἠγάθεον Νυσήιον. | ||
6.130 | Λυκόοργος: ὁμώνυμος οὗτος ὁ Λυκοῦργος ἐκείνῳ τὸν Λυκοῦργος ἔπεφνεν (Η 142) καὶ ὁ Δρύας δὲ τῷ Λαπίθῃ (Α 263). A. | ||
6.131 | σημειοῦνταί τινες, ὅτι ὡς περὶ θεοῦ τοῦ Διονύ‐ σου διαλέγεται. A. „scholium nec integrum fortasse et an Aristonici sit, non caret dubio.“ Ar. 183 sq. | ||
6.132 | ἡ διπλῆ, ὅτι μαινομένοιο ἤτοι μανιοποιοῦ, βακ‐ χείας παρασκευαστικοῦ· ἢ αὐτοῦ μαινομένου, ἐνθουσιαστοῦ ἢ βακχευτοῦ. A. Ar. 183. | ||
6.135 | Διώνυσος δὲ φοβηθείς δύσεθ’ ἁλὸς κατὰ κῦμα: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χολωθείς, καὶ ὅτι περισσὸς ὁ δέ. A.? An legit αἱ δ’ ὅτε πᾶσαι (v. 133) vel tale quid? Cf. p. 33. Fortasse ta‐ | ||
| 5 | men haec altera pars scholii non ad hunc versum pertinet, sed ad v. 146, ubi v. | ||
6.146 | οἵη περ φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν τοίη δέ· ἡ διπλῆ, ὅτι—Sequuntur Herodianea. Aristonici fuerat: ὅτι περισσὸς ὁ δέ. Ceterum potest fieri, ut talia ab epitomatore nonnumquam prudenti in unum contracta sint. L. | ||
6.152 | ἔστι πόλις Ἐφύρη μυχῷ Ἄργεος ἱπποβότοιο: ἡ διπλῆ, ὅτι Ἐφύρην τὴν Κόρινθον ἐξ ἡρωικοῦ προσώπου εἶπεν. ἔστι δὲ καί τις Θεσπρωτίας Ἔφυρα πόλις (Ar. 236 sq.). Ἄργος δὲ ἱππόβοτον τὴν Πελοπόννησον καλεῖ, τὴν δὲ Θετ‐ | ||
| 5 | ταλίαν Ἄργος Πελασγικόν (Ar. 232). A. | ||
6.153 | ἔνθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν, ὃ κέρδιστος γένετ’ ἀνδρῶν Σίσυφος Αἰολίδης: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸν συνετὸν καὶ κερδαλέον κέρδιστον λέγει. οἱ δὲ νεώτεροι τὸν φιλοκερδῆ ἐξεδέξαντο A. Ar. 123, 157. | ||
6.154 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐπανάληψιν τοῦ ὀνόματος· καὶ ὅτι ἐν Ἰλιάδι συνεχῶς ταῖς ἐπαναλήψεσι κέχρηται, ἐν δὲ Ὀδυσσείᾳ ἅπαξ κατ’ ἀρχάς Αἰθίοπες τοὶ διχθά (α 23). A. | 119 | |
6.160 | τῷ δὲ γυνὴ Προίτου ἐπεμήνατο, δι’ Ἄντεια: ἡ διπλῆ, ὅτι Ὅμηρος Ἄντειαν, οἱ δὲ νεώτεροι Σθενέβοιαν (Ar. 181). καὶ ὅτι ἀκαίρως τὸ δῖα· μάχεται γὰρ ἡ μάχλος. A. Cf. ad Γ 352. | ||
6h169-70 | γράψας ἐν πίνακι πτυκτῷ θυμοφθόρα πολλά, δεῖξαι δ’ ἠνώγειν ᾧ πενθερῷ, ὄφρ’ ἀπόλοιτο. | ||
6.169 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἔμφασίς ἐστι (Ar. 74) τοῦ τῆς λέξεως γράμμασι χρῆσθαι· οὐ δεῖ δὲ τοῦτο δέξασθαι, ἀλλ’ ἔστι γράψαι τὸ ξέσαι. οἷον οὖν ἐγχαράξας εἴδωλα, δι’ ὧν ἔδει γνῶναι τὸν πενθερὸν τοῦ Προίτου. A. Ar. 103. Scripsi τοῦ | ||
| 5 | τῆς λέξεως pro τοῖς τ. λ. cf. ad Η 187. | ||
6.170 | ᾧ πενθερῷ: ἡ διπλῆ, ὅτι τοῦτον οἱ νεώτεροι Ἰο‐ βάτην φασίν. A. Ar. 181. | ||
6h174-6 | ἐννῆμαρ ξείνισσε καὶ ἐννέα βοῦς ἱέρευσεν. ἀλλ’ ὅτε δὴ δεκάτη ἐφάνη ῥοδοδάκτυλος ἠώς, καὶ τότε μιν ἐρέεινε καὶ ᾔτεε σῆμα ἰδέσθαι. | ||
6.174 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἐπίφορός ἐστι πρὸς τὸν ἐννέα ἀριθμόν. A. | ||
6.176 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἔθος ἦν παρὰ τοῖς παλαιοῖς ξενίζειν πρότερον, εἶτα πυνθάνεσθαι, τίνος ἕνεκεν παραγεγόνασιν οἱ ξένοι. A. ἡ διπλῆ, ὅτι σημεῖα λέγει, οὐ γράμματα· εἴδωλα ἄρα | ||
| 5 | ἐνέγραψεν. A. | ||
6.181 | (Chimaera) πρόσθε λέων, ὄπιθεν δὲ δράκων, μέσση δὲ Χίμαιρα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἓν σῶμα ἡ Χίμαιρα. A. | ||
6.183 | καὶ τὴν μὲν κατέπεφνε θεῶν τεράεσσι πιθή‐ σας: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐδὲν περὶ τῆς κατὰ τὸν Πήγασον ἱστο‐ ρίας ἐμφαίνει. A. Ar. 182. | ||
6.189 | τοὶ δ’ οὔτι πάλιν οἶκον δὲ νέοντο: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ πάλιν, ὅτι οὐ χρονικῶς. A. Ar. 100. | ||
6.191 | ἀλλ’ ὅτε δὴ γίγνωσκε θεοῦ γόνον: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐκ τῶν πραττομένων τοῦτο συνέβαλεν. εἰ δὲ προσέκειτο καὶ ὁ Πήγασος, πολὺ πλέον αὐτοῦ τὴν δόξαν ἐπιστώσατο (183). A. Ar. 182. | ||
6.194 | τέμενος τάμον: ἡ διπλῆ, ὅτι παρετυμολογεῖ τὸ τέμενος ἀπὸ τοῦ τεμεῖν καὶ ἀφορίσαι. A. Ar. 153. | ||
6.197 | Ἴσανδρόν τε καὶ Ἱππόλοχον καὶ Λαοδάμειαν. Λαοδαμείῃ μὲν παρελέξατο μητίετα Ζεύς, ἡ δ’ ἔτεκ’ ἀντίθεον Σαρπηδόνα χαλκοκορυστήν. | 120 | |
6.198 | Λαοδαμείῃ μέν: ἡ διπλῆ, ὅτι πρὸς τὸ δεύτε‐ ρον πρότερον ἀπήντηκεν. A. Ar. 13. | ||
6.199 | ἡ διπλῆ, ὅτι καθ’ Ὅμηρον Σαρπηδὼν υἱὸς Εὐ‐ ρώπης οὐκ ἔστιν, οὐδ’ ἀδελφὸς Μίνωος, ὡς οἱ νεώτεροι· καὶ γὰρ οἱ χρόνοι εὔδηλοι. A. | ||
6.201 | ἤτοι ὁ κὰπ πεδίον Ἀλήιον οἶος ἀλᾶτο: ἡ διπλῆ, ὅτι παρετυμολογεῖ τὸ Ἀλήιον ἀπὸ τῆς γενομένης ἐν αὐτῷ τοῦ Βελλεροφόντου πλάνης. A. | ||
6.210 | ἔν τ’ Ἐφύρῃ ἐγένοντο: ἡ διπλῆ, ὅτι οἱ μὲν ἥρωες Ἔφυραν παράγονται λέγοντες, αὐτὸς δὲ Κόρινθον λέγει τὴν πόλιν. A. Ar. 237. | ||
6216-20 | Οἰνεὺς γάρ ποτε δῖος ἀμύμονα Βελλεροφόντην— Οἰνεὺς μὲν—Βελλεροφόντης δέ—: σημειοῦν‐ ταί τινες, ὅτι πρὸς τὸ πρῶτον ἀπήντηκεν. A. Ar. 13. | ||
6.236 | ἑκατόμβοια: ἑκατὸν βοῶν ἄξια· οὐ γὰρ νομί‐ σμασιν ἐχρῶντο (cf. ad Η 473): ὅθεν καὶ ἀλφεσίβοιαι. AD. Haec breviter adjecta (de ἀλφεσίβοιαι) ne falso intelligas, v. Apoll. lex. s. v. p. 23 et infra ad Λ 244. L. | ||
6.237 | Ἕκτωρ δ’ ὡς Σκαιάς τε πύλας καὶ φηγὸν ἵκανεν: ἡ διπλῆ, ὅτι τὰς Σκαιάς ὀνοματικῶς Δαρδανίας λέγει. A. Ε 789. | ||
6.239 | εἰρόμεναι παῖδάς τε κασιγνήτους τε ἔτας τε: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ἀντὶ τοῦ περὶ παίδων καὶ κα‐ σιγνήτων ἐρωτῶσαι. A. Cf. p. 25. | ||
6.240 | ὁ δ’ ἔπειτα θεοῖς εὔχεσθαι ἀνώγει πάσας ἑξείης: ἡ διπλῆ, ὅτι ἔν τισι γράφεται πᾶσι μάλ’ ἑξείης, κατὰ τὸ ἑξῆς λέγων (sc. Hector vel Homerus) τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι, ἀλλὰ μὴ κατὰ τὸ τυχόν. A. | ||
6.248 | τέγεοι θάλαμοι: ἡ διπλῆ, ὅτι ὑπερῷοι ἦσαν, διὸ τέγεοι, ἵνα μὴ διοδεύωνται. ἐπιμελῶς δὲ Ὅμηρος καὶ διὰ τῆς Ἰλιάδος καὶ διὰ τῆς Ὀδυσσείας τοὺς γυναικείους θαλάμους ὑπερῴους συνίστησιν. A. Pro διοδεύωνται L. conj. | ||
| 5 | διοπτεύωνται. Eustath. 640: ἵνα μὴ [ὑπὸ] διοδευομένων κατοπτεύωνται αἱ γυναῖκες. Ariston. ad Π 184: ἵνα μὴ εὐ‐ δίοπτοι ὦσιν. | ||
6.252 | Λαοδίκην ἐς ἄγουσα: ὅτι πρὸς Λαοδίκην πο‐ ρευομένη. εἰς Ἀγαμέμνονα (Η 312—Cf. qu. ep. 88). A. Et quia nunc hanc pulcherrimam Priami filiarum dicit, alibi Cas‐ sandram: v. ad Ν 365. Ar. 363. | 121 | |
6.257 | ἄκρης πόλιος: ὅτι διαλελυμένως ἄκραν πόλιν εἶπε τὴν ἀκρόπολιν. A. Cf. ad 317. | ||
6.260 | ἔπειτα δέ κ’ αὐτὸς ὀνήσεαι: ὅτι τὸ πλῆρές ἐστι κέ αὐτός. Ὁμηρικὸν δὲ τὸν κέ περιττὸν εἶναι. A. Κέ bis scripsi pro καί: cf. ad Υ 311 et Harl. (Cram.) γ 255. L. Cf. p. 8. | ||
6.262 | ὡς τύνη κέκμηκας: ἡ διπλῆ, ὅτι ἄκρως Δώριον τὸ τύνη. A. Cf. Τ 10. | ||
6.264 | μή μοι οἶνον ἄειρε: [ἡ διπλῆ, ὅτι] ἀντὶ τοῦ πρόσφερε, δίδου. A. Verba inclusa Pluygers. p. 7 ab editori‐ bus addita dicit. | ||
6.265 | μή μ’ ἀπογυιώσῃς μένεος, ἀλκῆς τε λάθω‐ μαι: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ δοκοῦν μάχεσθαι· ἡ γὰρ Ἑκάβη λέ‐ γει μένος μέγα οἶνος ἀέξει (v. 261), ὁ δὲ Ἕκτωρ μή μ’ ἀπογυιώσῃς. ἔστι δὲ διάφορα τὰ λέγοντα πρόσωπα, | ||
| 5 | καὶ ἑκάτερον πρός τι εἴρηται. A. | ||
6.266 | χερσὶ δ’ ἀνίπτοισιν: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀνίπτῃσιν (sic Pluygers p. 11). οὐκ ἔστι δὲ ἡ εὐ‐ θεῖα ἀνίπτη (ibid.). A. | ||
6.273 | ἐπὶ γούνασιν esse παρὰ γούνασιν: cf. 303. L. | ||
6.277 | Ἰλίου ἱρῆς: ἡ διπλῆ, ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
6.278 | φόβοιο: ἡ διπλῆ, ὅτι πάλιν φόβον τὴν φυγήν. A. Ar. 89. | ||
6284-5 | εἰ κεῖνόν γε ἴδοιμι κατελθόντ’ Ἄιδος εἴσω, φαίην κε φρέν’ ἄτερ που οἰζύος ἐκλελαθέσθαι. ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ σημαινόμενον, εἰ ἐκεῖνον ἴδοιμι τετελευτηκότα, δόξαιμι ἂν ἐκλελῆσθαι τῆς κακοπαθείας καὶ | ||
| 5 | χωρὶς αὐτῆς γεγονέναι (accuratius: δόξαιμι ἂν χωρὶς τῆς κ. γενόμενος, ἐκλελῆσθαι αὐτῆς L.) ἔνιοι δὲ ἀγνοήσαντες γρά‐ φουσιν ἀτέρπου. A. | ||
6.289 | ἔνθ’ ἔσαν οἱ πέπλοι παμποίκιλοι: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐγκεκλιμένως ἀναγνωστέον οὕτως δύο τόνοις, καίτοι πυῤ‐ ῥιχιακῆς οὔσης τῆς λέξεως, ἵνα μὴ ἄρθρον νοηθῇ τὸ οι ἀλλ’ ἀντωνυμία. A. qu. ep. 106. | ||
6.291 | ἤγαγε Σιδονίηθεν: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀπὸ μιᾶς πό‐ | ||
| λεως τῆς Σιδόνος τὴν Φοινίκην σημαίνει. AB. | 122 | ||
6.292 | τὴν ὁδὸν ἣν Ἑλένην περ ἀνήγαγεν εὐπατέ‐ ρειαν: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸν ἐκ Πελοποννήσου ἐπὶ Ἴλιον πλοῦν ἀναγωγὴν λέγει. A. Cf. ad Γ 48, Ι 337. | ||
6.303 | ἐπὶ γούνασιν: ἡ διπλῆ, ὅτι πάλιν (273) παρὰ γούνασιν. A. | ||
6.311 | ὣς ἔφατ’ εὐχομένη, ἀνένευε δὲ Παλλὰς Ἀθήνη: ἀθετεῖται, ὅτι πρὸς οὐδὲν τὸ ἐπιφώνημα καὶ οὐκ εἰθισμένον· κατὰ μὲν γὰρ τὸ ἐναντίον ὁ Ζεὺς ἐπιβεβαιοῖ κατανεύων. καὶ ἑξῆς δ’ ἐπιλεγομένου ὣς αἱ μέν ῥ’ εὔχοντο σαφῶς | ||
| 5 | γίνεται περισσὸς ὁ στίχος. γελοία δὲ καὶ ἡ ἀνανεύουσα Ἀθηνᾶ. A. | ||
6.317 | πόλει ἄκρῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι πάλιν (257) διῃρημένως εἴρηκεν. A. | ||
6318-20 | Hi versus non apti hoc loco, sed infra, contra ac Zenodotus judicavit: Θ 493, ubi v. L. | ||
6.325 | τὸν δ’ Ἕκτωρ νείκεσσεν ἰδὼν αἰσχροῖς ἐπέ‐ εσσιν. νείκεσσεν: ἡ διπλῆ ὅτι κυκλικῶς (cf. ad Ο 610) κα‐ τακέχρηται· οὐδὲν γὰρ λέγεται ἐπιπληκτικόν. A. Et minus etiam αἰσχρὰ ἔπη. Ut ubi eodem versu usus erat poeta Γ 38. L. | ||
6.326 | δαιμόνι’, οὐ μὲν καλὰ χόλον τόνδ’ ἔνθεο θυμῷ: ἡ διπλῆ, ὅτι ἄπορον ποῖον χόλον. λύοιτο δ’ ἂν ἐξ ὑποθέσεως. μήποτ’ οὖν ἀκούων τοὺς Τρῶας καταρᾶσθαι αὑτῷ ἐχολοῦτο· ἀμείβεται γοῦν οὔτοι ἐγὼ τόσσον χόλῳ | ||
| 5 | οὐδὲ νεμέσσει (sic—335). A. | ||
6.331 | πυρὸς δηίοιο θέρηται: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ ὑπό πρόθεσις, ὑπὸ πυρός. A. Cf. p. 27. | ||
6h335-6 | οὔ τοι ἐγὼ Τρώων τόσσον χόλῳ οὐδὲ νεμέσσι ἥμην ἐν θαλάμῳ. | ||
6.335 | ἡ διπλῆ, ὅτι σαφὲς γέγονε τὸ ἐν τοῖς ἐπάνω ἄδη‐ λον διὰ τοῦ δαιμόνι’ οὐ μὲν καλὰ χόλον τόνδ’ ἔνθεο θυμῷ (326). A. | ||
6h337-8 | νῦν δέ με παρειποῦς’ ἄλοχος μαλακοῖς ἐπέεσσιν ὥρμης’ ἐς πόλεμον. | ||
6.337 | ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ κατὰ τὸ ῥητὸν παραγήοχε τὴν παραμυθίαν, δεῖ δὲ κατὰ τὸ σιωπώμενον νοῆσαι· διὸ καὶ εὑρίσκεται περὶ τὰ ὅπλα ἀσχολούμενος. A. | ||
6.360 | μή με κάθιζ’ Ἑλένη, φιλέουσά περ· οὐδέ με πείσεις: ὅτι ὁ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ· οὐ γάρ με πείσεις. A. Cf. p. 35. | 123 | |
6.370 | δόμους εὖ ναιετάοντας: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ εὖ ναιομένους. A. Cf. p. 3. | ||
6.394 | ἄλοχος πολύδωρος: πολλὰ ἕδνα παρὰ τοῦ ἀν‐ δρὸς λαβοῦσα. A. Ar. 198. | ||
6h395-6 | Ἀνδρομάχη, θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἠετίωνος, Ἠετίων, ὃς ἔναιεν— | ||
6.396 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐπανάληψιν, ὅτι πλεονάζει ἐν Ἰλιάδι, καὶ τὸ τῶν πτώσεων ἀκατάλληλον. A. Cf. p. 19. | ||
6.398 | τοῦ περ δὴ θυγάτηρ ἔχεθ’ Ἕκτορι χαλκοκο‐ ρυστῇ: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ εἴχετο ὑφ’ Ἕκτορος. ἡ γὰρ γυνὴ ἔχεται, ὁ δὲ ἀνὴρ ἔχει. A. Cf. p. 24. | ||
6.400 | παῖδ’ ἐπὶ κόλπῳ ἔχους’ ἀταλάφρονα: ἡ διπλῆ, ὅτι κόλπον τὰς ἀγκάλας νῦν εἶπεν. εἴωθε δὲ καὶ τὸ ἄνω τοῦ πέπλου οὕτως καλεῖν· κόλπον ἀνιεμένη (Χ 80). A. Cf. Ξ 219, Ar. 152. | ||
| 5 | οὐδ’ ἐλεαίρεις | ||
6.408 | παῖδά τε νηπίαχον καὶ ἔμ’ ἄμμορον: ἡ διπλῆ, ὅτι τινὲς γράφουσι καὶ ἐμὸν μόρον, οὐκ εὖ. A. | ||
6h416-8 | κατὰ δ’ ἔκτανεν Ἠετίωνα οὐδέ μιν ἐξενάριξε, σεβάσσατο γὰρ τό γε θυμῷ, ἀλλ’ ἄρα μιν κατέκηε σὺν ἔντεσι δαιδαλέοισιν— | ||
6.417 | ἡ διπλῆ, ὅτι διδάσκει τί τὸ ἐξενάριξεν· ἐπιφέρει γάρ ἀλλ’ ἄρα μιν κατέκηε σὺν ἔντεσιν. A. Ar. 148. | ||
6h433-9 | λαὸν δὲ στῆσον παρ’ ἐρινεόν, ἔνθα μάλιστα ἀμβατός ἐστι πόλις καὶ ἐπίδρομον ἔπλετο τεῖχος. τρὶς γὰρ κτλ. —439. | ||
6.433 | ἀθετοῦνται στίχοι ἑπτὰ ἕως τοῦ (439) ἤ νυ καὶ αὐτῶν θυμός, ὅτι ἀνοίκειοι οἱ λόγοι τῇ Ἀνδρομάχῃ· ἀν‐ τιστρατηγεῖ γὰρ τῷ Ἕκτορι. καὶ ψεῦδος περιέχουσιν· οὐ γὰρ παρέδωκεν εὐεπίδρομον τὸ τεῖχος κατὰ τοῦτο τὸ μέρος, οὐδ’ | ||
| 5 | οὕτως ἐστὶ πλησίον ἡ μάχη τοῦ τείχους. καὶ ὁ Ἕκτωρ (441) πρὸς τὰ πρότερα ἀπαντᾷ λέγων ἦ καὶ ἐμοὶ τάδε πάντα. A. περιέχουσιν pro παρέχ. L. | ||
6.441 | ἦ καὶ ἐμοὶ τάδε πάντα μέλει γύναι: ὅτι πρὸς | ||
| τὴν λέγουσαν ἀλλ’ ἄγε νῦν ἐλέαιρε καὶ μὴ παῖδ’ ὀρ‐ φανικὸν θήῃς (v. Did. ad 432) οἰκείως ἀπήντηκεν· ὁ δὲ δια‐ σκευαστὴς (Ar. 350) ἐπλανήθη. A. | 124 | ||
6.448 | ἔσσεται ἦμαρ, ὅτ’ ἄν ποτ’ ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρή: ἡ διπλῆ, ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. Et propter ὀλώλῃ pro ὀλεῖται positum: cf. ad Δ 164, Θ 373 et p. 11. | ||
6.457 | καί κεν ὕδωρ φορέοις Μεσσηίδος ἢ Ὑπερείης: ἡ διπλῆ, ὅτι κατὰ τὸ προστυχὸν οὕτως εἰπόντος Ὁμή‐ ρου, οἱ νεώτεροι τῷ ὄντι ὑδροφοροῦσαν εἰσάγουσιν αὐτήν. A. Ar. 180. | ||
6.459 | καί ποτέ τις εἴπῃσιν ἰδὼν κατὰ δάκρυ χέου‐ σαν: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ εἴπῃσιν ἀντὶ τοῦ εἴποι ἄν. ἡ δὲ ἀνα‐ φορὰ πρὸς Φιλητᾶν γράφοντα θρώσκων τις κατὰ κῦμα μέλαιναν φρῖχ’ ὑπαλύξει (Φ 126). οὗτος γὰρ μὴ νοή‐ | ||
| 5 | σας, ὅτι τὸ ὑπαΐξει ἐστὶ τὸ ἐφορμῆσαι ὑπὸ τὴν φρῖκα, του‐ τέστι τὸ τοῦ ὕδατος ἐπανάστημα, ὃς φάγοι ἂν Λυκάονος τοῦ δημοῦ, τὴν φρῖκα ἐδέξατο τὴν ὑπὸ τοῦ ψύχους γινο‐ μένην φρίκην, καί φησι τοὺς πιμελώδεις τῶν ἰχθύων ὑπο‐ μένειν τὸ ψῦχος, ὥστε ὃς ἂν τὸ τοῦ Λυκάονος λίπος φάγῃ | ||
| 10 | (cod. φάγοι), ἐκκλίνει τὴν φρίκην. A. Cf. p. 9 et 10. | ||
6.464 | ἀλλά με τεθνηῶτα χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτοι: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ πᾶσα γῆ οὕτως λέγεται παρ’ αὐτῷ, ἀλλ’ ἡ τοῖς νεκροῖς ἐπιχεομένη. A. Ar. 109. | ||
6.472 | αὐτίκ’ ἀπὸ κρατὸς κόρυθ’ εἵλετο φαίδιμος Ἕκτωρ· σημειοῦνταί τινες τοῦτον διὰ τὸ τὸν τραγικὸν Ἀστυδάμαντα παράγειν τὸν Ἕκτορα λέγοντα· δέξαι κοινήν μοι πρὸς πόλεμον δὲ καὶ φοβηθῇ παῖς. A. „An forte δέξαι | ||
| 5 | κυνῆν μοι πρόσπολε· πεφόβηθ’ ὁ παῖς?“ Bekkr. Alii (Wag‐ ner. fragm. tragicor. p. 86) etiam infelicius. | ||
6.479 | καί ποτέ τις εἴπῃσι ‘πατρός γ’ ὅδε πολλὸν ἀμείνων’ ἐκ πολέμου ἀνιόντα· ἤλλακται πτῶσις, ἀντὶ τοῦ ἐκ πολέμου ἀνιόντος. A. Hoc non debebam scholio Nicanoris | ||
| 5 | continuare, quod antecedit. Cf. p. 20. | ||
6h490-3 | ἀλλ’ εἰς οἶκον ἰοῦσα τὰ ς’ αὐτῆς ἔργα κόμιζε, ἱστόν τ’ ἠλακάτην τε, καὶ ἀμφιπόλοισι κέλευε ἔργον ἐποίχεσθαι. πόλεμος δ’ ἄνδρεσσι μελήσει πᾶσιν, ἐμοὶ δὲ μάλιστα, τοὶ Ἰλίῳ ἐγγεγάασιν. | ||
6490-3 | τέσσαρσι στίχοις ἑξῆς ἀστερίσκοι παράκεινται, ὅτι νῦν μὲν ὀρθῶς κεῖνται καὶ πρὸ τῆς μνηστηροφονίας (φ 350), ἐν δὲ τῇ Α ῥαψῳδίᾳ τῆς Ὀδυσσείας (356—359) οὐκέτι. A. | 125 | |
6h506 | ὡς δ’ ὅτε τις στατὸς ἵππος ἀκοστήσας ἐπὶ φάτνῃ | ||
6h507 | δεσμὸν ἀποῤῥήξας θείῃ πεδίοιο κροαίνων— | ||
6h510-1 | —ὁ δ’ ἀγλαΐηφι πεποιθώς, ῥίμφα ἑ γοῦνα φέρει μετά τ’ ἤθεα καὶ νομὸν ἵππων. | ||
6506-11 | καὶ τούτοις ὁμοίως ἀστερίσκοι παράκεινται, ὅτι τὴν παραβολὴν ὅλην ἐπὶ Ἕκτορος βληθέντος λίθῳ ὑπ’ Αἴαντος μετήνεγκεν ἐντεῦθεν (Ο 263—268). A. | ||
6.506 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀκοστήσας, ὅτι ἄλλοι ἄλλως ἀπέδωκαν· ἔστι δὲ ἤτοι ἐν ἄχει γενόμενος διὰ τὴν στάσιν, ἢ ἄκος τι καὶ βοήθημα τῆς στάσεως ζητῶν. A. | ||
6.507 | πεδίοιο: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ διά (cf. p. 26) καὶ τὸ κροαίνων οὐκ ἔστιν ἐπιθυμῶν, ὡς Ἀρχίλοχος ἐξέ‐ λαβεν, ἀλλ’ ἐπικροτῶν τοῖς ποσὶ διὰ τοῦ πεδίου. A. | ||
6.510 | ὁ δ’ ἀγλαΐηφι πεποιθώς: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἀντὶ τοῦ τὸν δὲ ἀγλαΐηφι πεποιθότα. A. Cf. p. 19. | ||
6.511 | ῥίμφα ἑ γοῦνα φέρει: Ζηνόδοτος ῥίμφ’ ἑὰ γοῦνα φέρει· Ποσειδώνιος δὲ ὁ ἀναγνωστὴς Ἀριστάρχου ἄνευ διαιρέσεως τὸ ε ψιλῶς προφέρεται, παρέλκειν αὐτὸ λέ‐ γων, ὡς ἐν τῷ ἠὲ σὺ τόνδε δέδεξο (Ε 228) καὶ λύεται τὸ | ||
| 5 | σολοικοφανές. ὁ δὲ Ὅμηρος ὑπὸ τῶν γονάτων καὶ ποδῶν φέρεσθαι λέγει· τὸν μὲν ἄρ’ ὣς εἰπόντα πόδες φέρον (Ο 405). A. Cf. ad 514 Ο 405 Ρ 700 Σ 148. —ἄνευ ante διαιρέσεως, quod est apud Villois. excidit apud Bekk. ἐβεβήκει | ||
6.514 | καγχαλόων, ταχέες δὲ πόδες φέρον: ἡ διπλῆ. ὅτι ὑπὸ τῶν ποδῶν φέρεται, οὐκ αὐτὸς τοὺς πόδας φέρει, πρὸς ἔλεγχον Ζηνοδότου (511). A. | ||
7.5 | ἐπεί κε κάμωσιν: ὅτι ἔν τισι γράφεται ἐπήν. ἐὰν δὲ οὕτως ἔχῃ, προενεκτέον ὑφ’ ἕν, κεκάμωσιν, ὡς λελά‐ | ||
| χωσιν. A. Cf. p. 11. | 126 | ||
7.6 | γυῖα λέλυνται: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὡς σπάρτα λέλυνται (Β 135). A. Cf. p. 15. | ||
7h8-10 | ἔνθ’ ἑλέτην ὁ μὲν υἱὸν Ἀρηιθόοιο ἄνακτος, Ἄρνῃ ναιετάοντα Μενέσθιον, ὃν κορυνήτης γείνατ’ Ἀρηίθοος καὶ Φυλομέδουσα βοῶπις. | ||
7.8 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἑλέτην συλληπτικῶς, ὕστερον δὲ προσδια‐ σαφεῖ. καὶ ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντηκε· τὸν γὰρ Ἀλέξανδρον δεύτερον κατείρηκεν (v. 2). A. δεύτερον inserui. | ||
7.9 | Ἄρνῃ: ὅτι Ζηνόδοτος ἐν μὲν τῷ καταλόγῳ (Β 507) πεποίηκεν οἵ τε πολυστάφυλον Ἄσκρην ἔχον, ἐνθάδε δὲ εἴασε τὴν Ἄρνην. διὸ ἡ διπλῆ. A. Ar. 234. Delenda quae sequuntur: ἐν τῷ Ἄρνῃ. | ||
7.10 | ἡ διπλῆ, ὅτι οὗτος τοῦ Ἀρηιθόου ὁμώνυμός ἐστι τοῦ ὑπὸ Νέστορος λεγομένου τεύχε’ ἔχων ὤμοισιν Ἀρηι‐ θόοιο ἄνακτος (137)· καὶ ὅτι ἐνθάδε μόνον ἐφ’ ἡρωίνης τὸ ἐπίθετον, καὶ ἐν τῷ ἀθετουμένῳ Αἴθρη Πιτθῆος θυ‐ | ||
| 5 | γάτηρ, Κλυμένη δὲ (sic) βοῶπις (Γ 144). A. | ||
7.16 | (βάλε—Δεξιάδην) ὦμον· ὁ δ’ ἐξ ἵππων χαμάδις πέσε, λύντο δὲ γυῖα. Bekker. et Villois.: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ κατὰ τὸν ὦμον. A. Pluygers. p. 10: Verba ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ delenda esse | ||
| 5 | dicit. Aristonici hoc non esse, ex ratione explicandi apparet: nam is explicuisset: ὅτι γενικὴ ἀντὶ αἰτιατικῆς, Δεξιάδην ἀντὶ τοῦ Δεξιάδου: cf. p. 20. Diple pertinere videtur ad λύντο δὲ γυῖα: v. ad v. 6. | ||
7.20 | Ἴλιον εἰς ἱερήν: ἡ διπλῆ, ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
7.22 | ἀλλήλοισι δὲ τώ γε συναντέσθην παρὰ φηγῷ: ἡ διπλῆ, ὅτι πρὸ τῶν πυλῶν τὴν φηγὸν ταύτην ὑποτίθε‐ ται. A. Obscura sunt quae sequuntur, et fortasse ad Aristo‐ nici scholium non pertinent: πρὸ πολλοῦ δὲ (? v. 21) ὁ Ἀπόλ‐ | ||
| 5 | λων ἐστὶν ἐπὶ τῆς Περγάμου. A. Ar. 231. | ||
7.39 | ἤν τινά που Δαναῶν προκαλέσσεται οἰόθεν οἶος: ἡ διπλῆ, ὅτι συνέσταλται διὰ τοῦ ε τὸ η. ἔστι γὰρ προκα‐ λέσσηται (cf. p. 13): καὶ πρὸς τὸ σχῆμα μονόθεν μόνος ἀντὶ τοῦ μόνος πρὸς μόνον. A. | ||
7.41 | οἱ δέ κ’ ἀγασσόμενοι χαλκοκνήμιδες Ἀχαιοί | ||
| οἶον ἐπόρσειαν πολεμίζειν Ἕκτορι δίῳ: ὅτι τὸ ἀγάσσασθαι ποτὲ μὲν ἐπὶ τοῦ ἀποδέχεσθαι, ποτὲ δὲ ἐπὶ τοῦ φθονεῖν τίθησι (Ar. 150). περιττεύει δὲ καὶ ὁ κέ (cod. καί) | 127 | ||
| 5 | σύνδεσμος. A. Cf. p. 13. | ||
7.44 | τῶν δ’ Ἕλενος Πριάμοιο φίλος παῖς σύνθετο θυμῷ: ἡ διπλῆ, ὅτι μαντικῶς συνῆκεν, οὐκ ἀκούσας αὐ‐ τῶν τῆς φωνῆς (v. ad 53). A. | ||
7.53 | ὣς γὰρ ἐγὼν ὄπ’ ἄκουσα θεῶν αἰειγενετάων: ἀθετεῖται. διὰ τῆς μαντικῆς αὐτῶν συνῆκεν, ὡς εἴρηται (v. ad 44). A. | ||
7h63-4 | οἵη δὲ Ζεφύροιο ἐχεύατο πόντον ἔπι φρίξ ὀρνυμένοιο νέον, μελάνει δέ τε πόντον ὑπ’ αὐτῇ. | ||
7.63 | Excidit adnotatio de significatu vocabuli φρίξ. φ 126. | ||
7.64 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἐὰν μὲν γράφηται πόντος ὑπ’ αὐτοῦ, ἔσται μελαίνεται ὁ πόντος ὑπὸ τοῦ Ζεφύρου (cf. p. 3): ἐὰν δὲ πόντον ὑπ’ αὐτῇ, ἔσται μελαίνει δὲ πόντον ὁ Ζέφυρος ὑπὸ τῇ φρίκῃ. A. | ||
7.75 | (Hector loquitur): δεῦρ’ ἴτω ἐκ πάντων πρόμος ἔμμεναι Ἕκτορι δίῳ: ἡ διπλῆ, ὅτι ἰδίως ὡς περὶ ἑτέρου (cf. ad Θ 21 Η 447): καὶ ὅτι πρόμον τὸν πρόμαχον κατὰ συγκοπήν (Ar. 109): καὶ ὅτι ἀκαίρως δῖον ἑαυτὸν ὁ Ἕκτωρ | ||
| 5 | (cf. ad Γ 352). A. | ||
7.76 | ἐπιμάρτυρος: ὅτι οὕτως λέγει ὁ μάρτυρος, ἀφ’ οὗ οἱ μάρτυροι· ἀπὸ δὲ τοῦ μάρτυς μάρτυρες. A. Cf. ad Β 302 Γ 280 Χ 255. | ||
7.79 | ὄφρα πυρός με Τρῶες καὶ Τρώων ἄλοχοι λελάχωσι θανόντα: ἡ διπλῆ, ὅτι καθ’ ὅλου διὰ πυρὸς οἶδε γιγνομένας τὰς ταφάς. A. Ar. 198. | ||
7.80 | λελάχωσι: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ λαχεῖν ποιήσω‐ σιν. (Cf. ad Ε 37). ἀναδιπλασιασμὸς λελάχωσι (Cf. p. 11). A. | ||
7.85 | ὄφρα ἑ ταρχύσωσι καρηκομόωντες Ἀχαιοί σῆμά τέ οἱ χεύωσιν ἐπὶ πλατεῖ Ἑλλησπόντῳ: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ κατεκομίζετο τὰ ὀστᾶ εἰς τὰς πατρίδας (Ar. 197). πλατεῖ δὲ καθ’ ὃ μέρος ἐστὶ πλατύς, καὶ ἀντὶ τοῦ | ||
| 5 | παρὰ πλατεῖ (qu. ep. 87). A. | ||
7.102 | νίκης πείρατ’ ἔχονται: ἡ διπλῆ, ὅτι τῷ ἀπηρ‐ τισμένῳ (cf. p. 15) κέχρηται, νίκης πείρατ’ ἔχονται, οὐκ | ||
| ἔχεται. A. | 128 | ||
7.111 | μηδ’ ἔθελε: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἐθέλω ἀεὶ ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεται. A. | ||
7.114 | ὅ πέρ σεο πολλὸν ἀμείνων: Ζηνόδοτος χωρὶς τοῦ ν ἀμείνω γράφει. A. V. Duentzer. p. 56. | ||
7.116 | τούτῳ δὲ πρόμον ἄλλον ἀναστήσουσιν Ἀχαιοί: ἡ διπλῆ, ὅτι πρόμον τὸν πρόμαχον κοινῶς (cf. ad 136) λέγει. A. sc. κοινῶς ἐπὶ πάντων, non ἐπὶ μόνων βασι‐ λέων. L. Cf. Ar. 109. | ||
7h125 | ἦ κε μέγ’ οἰμώξειε γέρων ἱππηλάτα Πηλεύς, | ||
7h127-8 | ὅς ποτέ μ’ εἰρόμενος μέγ’ ἐγήθεεν ᾧ ἐνὶ οἴκῳ, πάντων Ἀργείων ἐρέων γενεήν τε τόκον τε. | ||
7.127 | ἡ διπλῇ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μέγα δ’ ἔστενεν, ἐξ οὗ φανερός ἐστιν ἀνεγνωκὼς μειρόμενος, οἷον στερό‐ μενος. ὁ δὲ Ὅμηρος τὸ μείρεσθαι οὐκ ἐπὶ τοῦ στέρεσθαι τίθησιν, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ μερίζεσθαι· καὶ ἥμισυ μείρεο τι‐ | ||
| 5 | μῆς (Ι 616): δέον οὖν εἰρόμενος, ἐρωτῶν. προκρίνει δὲ ὁ Ἀρίσταρχος τὴν μέγ’ ἐγήθεεν (ita Vill. cod. μέγ’ γήθησεν Bekk.) γραφήν. (Haec extrema fortasse Didymi sunt). A. In Aristonici nota ad Ι 616, quae omnino conferenda est, scriptum pro Zenodotea lectione ὁππότε μειρόμενος, errore haud dubio. | ||
| 10 | Zenodotus ad ὅς ποτε μειρόμενος ex οἰμώξειε supplevit ᾤ‐ μωξε et hoc voluit: nunc sane quereretur senex Peleus, qui olim expers factus s. exclusus (i. e. quod se expeditionis prae senectute expertem videbat), questus est eoque animum prom‐ tum ostentavit, multumque ingemuit, quum me referentem au‐ | ||
| 15 | diret tot tamque nobiles belli socios, a quorum communione scilicet factisque quae augurabatur fortibus se semotum videbat. Cogitavi quondam an scripserit: ὥς ποτε μειρόμενος, quod ad rationem minus durum. Sed etiamsi id plus momenti haberet, quam in Zenodoto habere videtur, tamen ad sententiam ejus | ||
| 20 | minus aptum nec testimoniis commendatum. L. | ||
7h133 | ἡβῷμ’, ὡς ὅτ’ ἐπ’ ὠκυρόῳ κελάδοντι μάχοντο | ||
7h135 | Φειᾶς πὰρ τείχεσσιν, Ἰαρδάνου ἀμφὶ ῥέεθρα. | ||
7.133 | ὠκυρόῳ κελάδοντι: ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως τὰ ἐπί‐ θετα προτάξας τὸ κύριον ἐπήγαγεν (135) Ἰαρδάνου ἀμφὶ ῥέεθρα. A. Ar. 248 not. | ||
7.135 | Φειᾶς: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐν Ὀδυσσείᾳ (Ο 296) πλη‐ θυντικῶς ἡ δὲ Φεαῖς ἐπέβαλλεν ἐπειγομένη Διὸς οὔρῳ, ὡς Μυκήνην καὶ Μυκήνας. A. Ar. 242. | 129 | |
7.136 | τοῖσι δ’ Ἐρευθαλίων πρόμος ἵστατο: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ πρόμος ἀντὶ τοῦ πρόμαχος κοινῶς. A. Ar. 109. τεύχε’ ἔχων ὤμοισιν Ἀρηιθόοιο ἄνακτος, | ||
7.138 | δίου Ἀρηιθόου: ἡ διπλῆ, ὅτι πυκναὶ ἐν Ἰλιάδι αἱ ἐπαναλήψεις, ἅπαξ δὲ ἐν Ὀδυσσείᾳ (α 23): καὶ ὅτι οὗτος ὁ Ἀρηίθοος Ἀρκὰς ὢν ὁμώνυμός ἐστι τῷ Βοιωτῷ (v. ad v. 9). A. | ||
7.144 | ὑποφθάς: ὅτι ἀντὶ τοῦ ὑποφθάσας Ἰακῶς. A. Cf. Ρ 197 Φ 197. | ||
7.146 | τεύχεα τ’ ἐξενάριξε: ἡ διπλῆ, ὅτι κυρίως τὸ ἐξε‐ νάριξε νῦν, τὰ ἔναρα περιεῖλεν. A. Ar. 148. | ||
7h148-9 | αὐτὰρ ἐπεὶ Λυκόοργος ἐνὶ μεγάροισιν ἐγήρα, δῶκε δ’ Ἐρευθαλίωνι φίλῳ θεράποντι φορῆναι. | ||
7.148 | ἐγήρα: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐγήρασε τὸν παρατατικὸν ἔταξεν. A. Cf. p. 5 sq. | ||
7.149 | δῶκε δέ: ὅτι οὕτως εἴωθε φράζειν. καὶ ὅτι πε‐ ριττὸς ὁ δέ. τινὲς δὲ γράφουσι δῶκεν Ἐρευθαλίωνι. A. Cf. p. 33. ἀλλ’ ἐμὲ θυμὸς ἀνῆκε πολυτλήμων πολεμίζειν | ||
7.153 | θάρσεϊ ᾧ: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος θάρσει ἐμῷ. ἀδιανόητον δὲ γίνεται, ἡ ψυχή με ἀνέπεισε τῷ θάρσει τῷ ἐμῷ. A. | ||
7.156 | πολλὸς γάρ τις ἔκειτο παρήορος ἔνθα καὶ ἔνθα: σημειοῦνταί τινες διὰ τὸ παρήορος, ὅτι παρηρτη‐ μένος καὶ κεχυμένος. A. Ar. 149. | ||
7.158 | τῷ κε τάχ’ ἀντήσειε μάχης κορυθαίολος Ἕκτωρ: ἤντησεν ἄν. V. Cf. p. 7. | ||
7.161 | ὣς νείκεσς’ ὁ γέρων, οἱ δ’ ἐννέα πάντες ἀνέσταν: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ νείκεσσεν, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐπέ‐ πληξεν, οὐδέποτε δὲ ἐπὶ τοῦ ἔκρινεν, ὡς ἐν τῷ ὃς νείκεσ‐ σέν τε θεάς (sic—Ω 29). καὶ ὅτι παρέλκει συνήθως αὐτῷ | ||
| 5 | τὸ πάντες. AV. Cf. Σ 373 Ω 232. | ||
7.171 | κλήρῳ νῦν πεπάλασθε διαμπερές, ὅς κε λά‐ χῃσιν: ὅτι τηρεῖ τὴν διαφορὰν τοῦ κληρώσασθαι καὶ λα‐ χεῖν. καὶ πρὸς τὸ λάχῃσιν, ὅτι ὃς ἂν λάχοι. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ ἰχθὺς, ὅς κε φάγῃσι (Φ 127) πρὸς Φιλητᾶν. A. | ||
| 5 | Scripsimus ὃς ἂν λάχοι pro λάχῃ. Cf. p. 10. | 130 | |
7.175 | ὣς ἔφαθ’, οἱ δὲ κλῆρον ἐσημήναντο ἕκαστος: ἡ διπλῆ, ὅτι σημείοις χρῶνται, οὐ γράμμασιν. A. Ar. 104. | ||
7.180 | πολυχρύσοιο Μυκήνης: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀλλαχοῦ πληθυντικῶς Μυκήνας. A. Ar. 241. | ||
7.182 | ἐκ δ’ ἔθορε κλῆρος κυνέης: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀνέ‐ σειον τοὺς κλήρους, οὐκ ἐξῃροῦντο, ὡς ἡμεῖς νῦν. A. | ||
7.187 | ὅς μιν (κλῆρον) ἐπιγράψας κυνέῃ βάλε, φαί‐ διμος Αἴας: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ γράμμασι τῆς λέξεως, ἀλλ’ ἐγχαράξας σημεῖα· εἰ γὰρ κοινῶς ᾔδεσαν γράμματα, ἔδει τὸν κήρυκα ἀναγνῶναι καὶ τοὺς ἄλλους οἷς ἐπεδείκνυτο ὁ κλῆ‐ | ||
| 5 | ρος A. Ar. 104. | ||
7h194-9 | τόφρ’ ὑμεῖς εὔχεσθε Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι σιγῇ ἐφ’ ὑμείων, ἵνα μὴ Τρῶές γε πύθωνται, ἠὲ καὶ ἀμφαδίην, ἐπεὶ οὔ τινα δείδιμεν ἔμπης· οὐ γάρ τίς με βίῃ γε ἑλὼν ἀέκοντα δίηται, | ||
| 5 | οὐδέ τι ἰδρείῃ, ἐπεὶ οὐδ’ ἐμὲ νήιδά γ’ οὕτως ἔλπομαι ἐν Σαλαμῖνι γενέσθαι τε τραφέμεν τε. | ||
7.195 | ἕως τοῦ ἔλπομαι ἐν Σαλαμῖνι (199) στίχοι πέντε ἀθετοῦνται, ὅτι οὐ κατὰ τὸν Αἴαντα οἱ λόγοι καὶ ἑαυτῷ ἀνθυποφέρει γελοίως. A. | ||
7.202 | Ζεῦ πάτερ, Ἴδηθεν μεδέων: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ θεν παρέλκει νῦν· ἔστι γὰρ ἀντὶ τοῦ Ἴδης. A. Cf. p. 27. | ||
7.221 | σκυτοτόμων ὄχ’ ἄριστος, Ὕλῃ ἔνι οἴκια ναίων: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐνταῦθα συνεσταλμένως, ἐν δὲ τῷ καταλόγῳ (Β 500) ἐκτεταμένως ἠδ’ Ὕλην καὶ Πετεῶνα (Ar. 241). A. | ||
7.238 | οἶδ’ ἐπὶ δεξιά, οἶδ’ ἐπ’ ἀριστερὰ νωμῆσαι βῶν ἀζαλέην, τό μοί ἐστι ταλαύρινον πολεμίζειν: ἡ διπλῆ, ὅτι τὴν ἀσπίδα ξηρὰν λέγει βῶν διὰ τὸ ἐκ βοείων εἶναι δερμάτων (Ar. 194): καὶ ὅτι προτάξας θηλυκὸν οὐδέτε‐ | ||
| 5 | ρον ἐπήνεγκεν, τό μοί ἐστι πρὸς τὸ σημαινόμενον, ὡς νε‐ φέλη δέ μιν, τὸ μὲν οὔ ποτε (μ 74—cf. p. 32). τὸ δὲ ταλαύρινον παρῆκται, εὔτολμον· οὐ γὰρ ἡ ῥινὸς ἔγκει‐ ται, ὡς ᾠήθησάν τινες. A. De his extremis v. ad Ε 289. | ||
7h255-8 | τὼ δ’ ἐκσπασσαμένω δολίχ’ ἔγχεα χερσὶν ἅμ’ ἄμφω σύν ῥ’ ἔπεσον, λείουσιν ἐοικότες ὠμοφάγοισιν ἢ συσὶ κάπροισιν, τῶν τε σθένος οὐκ ἀλαπαδνόν. Πριαμίδης μὲν ἔπειτα— | ||
7.255 | ἡ διπλῆ ὅτι κυρίως ἔγχη τὰ δόρατα, οὐχ ὥς τινες τὰ ξίφη. λέγει δὲ τὰ ἐνεχόμενα ταῖς ἀσπίσιν, ἃ προήκαντο (cf. 273). A. Ar. 55. | 131 | |
7256-7 | Didymus: τοὺς στίχους τούτους οὐ προσί‐ ενται ἔνιοι, ὥσπερ οὐδὲ Ζηνόδοτος, ἀλλὰ τὸ τῆς συνεπείας οὕτως ἔχει παρ’ αὐτῷ (scilicet: τὼ δ’ ἐκσπασσαμένω—Πρια‐ μίδης μὲν ἔπειτα—L.). ὥσπερ καὶ ὁ Ἀριστόνικος ἐκτίθη‐ | ||
| 5 | σιν, ἣν περιττὸν ἐνομίσαμεν γράψαι. A. | ||
7.273 | καί νύ κε δὴ ξιφέεσς’ αὐτοσχεδὸν οὐτάζοντο· ἡ διπλῆ, ὅτι ἀρτίως ἐπὶ τὸ τοῖς ξίφεσι χρῆσθαι ἐληλύθασιν. ὅταν δὲ λέγῃ τὼ δ’ ἐκσπασσαμένω δολίχ’ ἔγχεα (255) τὰ δόρατα λέγει ἐκ τῶν ἀσπίδων ἀπεσπάσαντο (Ar. 55). A. | ||
| 5 | ὁ μὲν Τρώων ὁ δ’ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων, | ||
7.276 | Ταλθύβιός τε καὶ Ἰδαῖος: ὅτι πρὸς τὸ δεύ‐ τερον πρῶτον· ὁ γὰρ Ταλθύβιός ἐστιν Ἀχαϊκός. A. Ar. 13. | ||
7.282 | (Idaeus loquitur) νὺξ δ’ ἤδη τελέθει, ἀγαθὸν καὶ νυκτὶ πιθέσθαι: ἡ διπλῆ (immo ὁ ἀστερίσκος, qui est in Ven.), ὅτι ἐντεῦθεν εἰς τὰ ἑξῆς (293) μετενήνεκται· ὁ μὲν γὰρ κῆρυξ αἰτίαν λέγει, δι’ ἣν οὐ πολεμητέον, ὁ δὲ | ||
| 5 | Ἕκτωρ ἑαυτὸν μετὰ προφάσεως μὴ συλλυέτω. A. | ||
7.293 | (Hector loquitur—versus 282 iteratur): ἡ διπλῆ (immo ἀστερίσκος σὺν ὀβελῷ, qui sunt in Ven.), ὅτι ἀπὸ τοῦ λόγου τοῦ κήρυκος μετενήνεκται. A. | ||
7294-5 | ὡς σύ τ’ ἐυφρήνῃς πάντας παρὰ νηυσὶν Ἀχαιούς, σούς τε μάλιστα ἔτας καὶ ἑταίρους, οἵ τοι ἔασιν. | ||
7.295 | ἀθετεῖται ὡς καθαιρῶν τὰ προειρημένα ὡς σύ τ’ ἐυφρήνῃς πάντας. ἔχει δὲ καὶ διλογίαν ἔτας καὶ ἑταίρους. A. | ||
7.298 | (Troades) αἵ τέ μοι εὐχόμεναι θεῖον δύσονται ἀγῶνα: ἡ διπλῆ, ὅτι οὕτως τὴν ἄγυριν καὶ συναγωγὴν τῶν θεῶν, διὰ τὸ πολλῶν θεῶν ἐν ταὐτῷ εἶναι ἀγάλματα. A. Cf. Π 500, Ar. 152. | ||
7.303 | δῶκε ξίφος: σημειοῦνταί τινες, ὅτι ἀφώπλισεν ἑαυτὸν δοὺς τὸ ξίφος ὁ Ἕκτωρ. A. | ||
7h305-7 | Αἴας δὲ ζωστῆρα δίδου φοίνικι φαεινόν. τὼ δὲ διακρινθέντε ὁ μὲν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν ἤι’, ὁ δ’ ἐς Τρώων ὅμαδον κίε. | ||
7.305 | φοίνικι φαεινόν: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ φοι‐ νικῷ ἄνθει πεφωτισμένον, ὅ ἐστι κεχρωτισμένον. A. | ||
7.306 | τὼ δὲ διακρινθέντε ὁ μέν: οὕτως εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ τῶν δὲ διακρινθέντων ὁ μέν, ὁ δέ (Cf. p. 19). καὶ ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντηκεν (Ar. 13). A. | 132 | |
7.312 | εἰς Ἀγαμέμνονα δῖον ἄγον: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ πρὸς Ἀγαμέμνονα. A. qu. ep. 87. οἱ δ’ ὅτε δὴ κλισίῃσιν ἐν Ἀτρείδαο γένοντο, | ||
7.314 | τοῖσι δὲ βοῦν ἱέρευσεν: ὅτι ὁ δέ περισσός. A. Cf. p. 33. | ||
7.319 | αὐτὰρ ἐπεὶ παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαῖτα: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἔργου. A. Ar. 87. Ἀτρείδη τε καὶ ἄλλοι ἀριστῆες Παναχαιῶν, | ||
7.328 | πολλοὶ γὰρ τεθνᾶσιν: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀπὸ τοῦ γάρ αἰτιώδους εἰσέβαλεν ἀρχαϊκῶς. A. | ||
7.330 | ψυχαὶ δ’ Ἄιδόσδε κατῆλθον: ἡ διπλῆ, ὅτι συμφώνως τῷ κατὰ τὴν ἀρχὴν τῆς Ἰλιάδος (Α 3) πολλὰς δ’ ἰφθίμους ψυχάς. οὐκ ἄρα γραπτέον κεφαλάς. A. | ||
7h333-7 | ἀτὰρ κατακήομεν αὐτούς τυτθὸν ἀποπρὸ νεῶν, ὥς κ’ ὀστέα παισὶν ἕκαστος οἴκαδ’ ἄγῃ, ὅτ’ ἂν αὖτε νεώμεθα πατρίδα γαῖαν. τύμβον τ’ ἀμφὶ πυρὴν ἕνα χεύομεν ἐξαγαγόντες | ||
| 5 | ἄκριτον ἐκ πεδίου. | ||
7334-5 | ἀθετοῦνται, ὅτι οὐ διὰ τοῦτο ἐκαίοντο, ὅπως τὰ ὀστᾶ κομίσωνται, ἀλλὰ συνηθείᾳ· καὶ γὰρ οἱ ἐπὶ τῆς ἰδίας τελευτῶντες ἐκαίοντο. καθόλου οὖν οἶδε πυρὶ καιομέ‐ νους τοὺς πάλαι, καὶ ἐνταῦθα τιθεμένους ὅπου καὶ ἐτελεύ‐ | ||
| 5 | τησαν. ἐναντιοῦνται (potius οῦται) δὲ καὶ τὰ ἑξῆς τύμβον τ’ ἀμφὶ πυρὴν—ἄκριτον ἐκ πεδίου ἀδιαχώριστον ἀδιά‐ στατον, τουτέστι πολυάνδριον· πῶς οὖν ὥς κ’ ὀστέα παι‐ σὶν ἕκαστος; A. Cf. Ar. 197. | ||
7.336 | τὸ ἐξαγαγόντες ὅμοιόν ἐστι τῷ Λαοδίκην ἐς ἄγουσα (Ζ 252, ubi v.) ἀντὶ τοῦ εἰσερχομένη. οὕτω καὶ τὸ ἐξαγαγόντες ἀντὶ τοῦ ἐξελθόντες τοῦ πεδίου. A. | ||
7.339 | ἐν δ’ αὐτοῖσι πύλας ποιήσομεν εὖ ἀραρυίας: ἡ διπλῆ, ὅτι πληθυντικῶς, καὶ ὅτι μία ὑπόκειται πύλη ἐν τῷ τείχει. A. Ar. 129. | ||
7.345 | ἐν πόλει ἄκρῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι διαλελυμένως τῇ ἀκροπόλει. A. τῷ οὔ νύ τι κέρδιον ἥμιν | ||
7.353 | ἔλπομαι ἐκτελέεσθαι, ἵνα μὴ (vel ἵν’ ἂν μὴ) | ||
| ῥέξομεν ὧδε: ἀθετεῖται, ὅτι ἀγνοήσας τις, ὅτι ὑπακοῦσαι δεῖ τῷ οὔ νύ τι κέρδιον ἥμιν τὸ ἔσται, ὡς ἐλλείποντος τοῦ λόγου προσανεπλήρωσεν (Ar. 359) καὶ ὅτι τὸ ἵνα οὐχ | 133 | ||
| 5 | ὁμηρικῶς παρείληπται ἀντὶ τοῦ ἐάν. A. κτήματα μὲν ὅς’ Ἀλέξανδρος κοίλῃς ἐνὶ νηυσίν | ||
7.390 | ἠγάγετο Τροίην δ’—ὡς πρὶν ὤφελλ’ ἀπολέ‐ σθαι—: ἡ διπλῆ, ὅτι σαφῶς ὑπὸ τῶν Τρώων ἐμισεῖτο ὁ Ἀλέξανδρος, πρὸς Ζηνόδοτον γράφοντα ἀλλὰ μᾶλλον (sic pro μάλα) Τρῶες ἐλεήμονες (Γ 56). A. | ||
7.392 | κουριδίην δ’ ἄλοχον Μενελάου κυδαλίμοιο: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ προγεγάμηται ἑτέρῳ κατ’ Ὅμηρον ἡ Ἑλένη. A. Ar. 185. | ||
7h403-4 | οἱ δ’ ἄρα πάντες ἐπίαχον υἷες Ἀχαιῶν, μῦθον ἀγασσάμενοι Διομήδεος ἱπποδάμοιο. | ||
7.404 | ὁ ἀστερίσκος, ὅτι ἐντεῦθεν μετάκειται εἰς τὴν ἀπο‐ πρέσβειαν (Ι 694). A. Bekkerus scripsit μετάκεινται et hoc falso retulit ad v. 398. 399. —Ceterum quibusdam locis ver‐ sus qui μετακεῖσθαι dicuntur, non ad amussim respondent, | ||
| 5 | sed παραπεποιημένοι inveniuntur, cf. e. g. Κ 158 Λ 179. L. | ||
7.407 | Ἰδαῖ’, ἤτοι μῦθον Ἀχαιῶν αὐτὸς ἀκούεις ὥς τοι ὑποκρίνονται: ἡ διπλῆ, ὅτι πρόθεσις ἐνήλλακται ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνονται. A. qu. ep. 89. | ||
7.413 | Ἴλιον ἱρήν: ἡ διπλῆ, ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
7.422 | ἠέλιος μὲν ἔπειτα νέον προσέβαλλεν ἀρούρας ἐξ ἀκαλαῤῥείταο βαθυῤῥόου Ὠκεανοῖο: ἡ διπλῆ ὅτι αὐτὸς μὲν ἐξ Ὠκεανοῦ ἀνατέλλειν καὶ εἰς Ὠκεανόν φησι καταδύεσθαι τὸν ἥλιον· ὁπόταν δὲ πρόσωπον ἡρωϊκὸν εἰσ‐ | ||
| 5 | άγῃ ὑπὲρ γῆς (cod. γῆν) καὶ ὑπὸ γῆν (cod. γῆς). τὸ αὐτὸ δὲ ποιεῖ καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ. A. Ar. 177. | ||
7.429 | ἐν δὲ πυρὶ πρήσαντες ἔβαν ποτὶ Ἴλιον ἱρήν: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐκαίοντο οἱ νεκροί (Ar. 197), καὶ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
7.433 | ἀμφιλύκη νύξ: ἡ διπλῆ, ὅτι ἅπαξ μόνον ἐνταῦθα τῇ λέξει κέχρηται. A. | ||
7.435 | τύμβον δ’ ἀμφ’ αὐτὴν ἕνα ποίεον ἐξαγαγόν‐ τες: ἡ διπλῆ, ὅτι πολυάνδριον. πῶς οὖν ὥς κ’ ὀστέα παι‐ σὶν ἕκαστος οἴκαδ’ ἄγῃ (334); A. | ||
7h443-7 | οἱ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ καθήμενοι ἀστεροπητῇ | ||
| θηεῦντο μέγα ἔργον Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Ποσειδάων ἐνοσίχθων. „Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥά τίς ἐστι βροτῶν ἐπ’ ἀπείρονα | 134 | ||
| 5 | γαῖαν, ὅς τις ἔτ’ ἀθανάτοισι νόον καὶ μῆτιν ἐνίψει; κτλ. — | ||
7h452-4 | τοῦ δ’ ἐπιλήσονται (sc. τείχους), τὸ ἐγὼ καὶ Φοῖβος Ἀπόλλων ἥρῳ Λαομέδοντι πολίσσαμεν ἀθλήσαντες.“ τὸν δὲ μέγ’ ὀχθήσας προσέφη νεφεληγερέτα | ||
| 5 | Ζεύς κτλ. | ||
7h464 | ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον. | ||
7.443 | ἕως τοῦ ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα (464) ἀθετοῦνται στίχοι κβʹ, ὅτι περὶ τῆς ἀναιρέσεως τοῦ τείχους λέγει πρὸ τῆς τειχομαχίας (Μ 4), ὡς ἂν μὴ προειρηκὼς ἐνθάδε. A. Et discrepant haec ab iis, quae dicit Neptunus de muro a se | ||
| 5 | et Apolline exstructo, Φ 446. | ||
7.447 | ἀθανάτοισι: ἡ διπλῆ, ὅτι ὡς καὶ αὐτὸς οὐκ ὢν ἀθάνατος λέγει. καὶ ἐν ἄλλοις δὲ κέχρηται τῷ γένει (cf. ad Η 75 Θ 22 Π 496). A. | ||
7.453 | ἥρῳ: ἡ διπλῆ, ὅτι δισυλλάβως καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ ἥρῳ (θ 483). A. | ||
7.465 | δύσετο δ’ ἠέλιος, τετέλεστο δὲ ἔργον Ἀχαιῶν: σημειοῦνταί τινες ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐδύετο. A. Cf. p. 6. | ||
7.468 | (naves e Lemno) τὰς προἕηκεν Ἰησονίδης Εὔνηος, τόν ῥ’ ἔτεχ’ Ὑψιπύλη ὑπ’ Ἰήσονι ποιμένι λαῶν: ὅτι καὶ τὰ Ἀργοναυτικὰ οἶδεν. οἰκεία δὲ Εὐνήῳ ἡ ἐμπορία καὶ πρὸς ὁμοφύλους γινομένη. V. —? —Cf. ad Φ 43. | ||
7h472-5 | ἔνθεν ἄρ’ οἰνίζοντο καρηκομόωντες Ἀχαιοί, ἄλλοι μὲν χαλκῷ, ἄλλοι δ’ αἴθωνι σιδήρῳ, ἄλλοι δὲ ῥινοῖς, ἄλλοι δ’ αὐτῇσι βόεσσιν, ἄλλοι δ’ ἀνδραπόδοισι· τίθεντο δὲ δαῖτα θάλειαν. | ||
7.473 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἀμοιβαῖς ἐχρῶντο οἱ παλαιοί, καὶ οὐ νομίσμασιν. A. | ||
7.474 | ἡ διπλῆ, ὅτι ῥινοῖς ταῖς βύρσαις, αὐταῖς δὲ βου‐ σὶν ἀντὶ τοῦ ζώσαις. A. | ||
7.475 | ἀθετεῖται, ὅτι νεωτερικὴ ὀνομασία τοῦ ἀνδράπο‐ δον· οὐδὲ γὰρ παρὰ τοῖς ἐπιβεβληκόσιν Ὁμήρῳ νοεῖται (immo κεῖται). λυπεῖ δὲ καὶ τὸ ἄλλοι πλεονάζον. A. Eustath. 692, | ||
| 21: ἡ δὲ τῶν ἀνδραπόδων λέξις νεωτερική ἔστι κατὰ τοὺς | 135 | ||
| 5 | παλαιούς· διὸ καὶ Ἀριστοφάνης καὶ Ζηνόδοτος ἠθέτουν τὸ ἔπος, ἐν ᾧ κεῖται ἡ λέξις αὕτη. Certe Zenodotus, si omnino, non ob hanc causam. L. | ||
7.482 | κοιμήσαντ’ ἄρ’ ἔπειτα καὶ ὕπνου δῶρον ἕλοντο: ὅτι διέστειλε τὸ κοιμηθῆναι καὶ τὸ ὑπνῶσαι. τοῦτο δὲ πρὸς τὸ ἐν Ὀδυσσείᾳ (υ 4) Εὐρυνόμη δ’ ἄρ’ ἐπὶ χλαῖ‐ ναν βάλε κοιμηθέντι· ἐπιφέρει γὰρ κεῖτ’ ἐγρηγορῶν | ||
| 5 | (Ar. 120). Ζηνόδοτος δὲ καὶ τοῦτον καὶ τὸν πρῶτον τῆς ἑξῆς ῥαψῳδίας ἦρκε στίχον (v. ad Θ 1). AB. Cod. εἴρηκε pro ἦρκε. Corr. Bekk. | ||
8.1 | ἠὼς μὲν κροκόπεπλος ἐκίδνατο πᾶσαν ἐπ’ αἶαν: ὅτι Ζηνόδοτος μετατίθησι τὴν ἀνατολὴν κάτω πρὸς τὸ οἱ δ’ ἄρα δεῖπνον ἕλοντο (53), ὥστε τὴν τῶν θεῶν ἀγορὰν ὀψὲ γίνεσθαι ἀπρεπῶς. A. | ||
8.3 | ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδος Οὐλύμποιο: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἄκρᾳ (cf. p. 27), καὶ ὅτι λείπει ἡ ἐπὶ (p. 31), καὶ ὅτι τὰ ἐπίθετα ὡς ἐπὶ ὄρους (Ar. 168). A. | ||
8.16 | τόσσον ἔνερθ’ Ἀίδεω ὅσον οὐρανός ἐστ’ ἀπὸ γαίης: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν καθ’ Ὅμηρον τοῦ κόσμου τάξιν. καὶ ὅτι οὐδὲν τοιοῦτον ἐπὶ τοῦ Ὀλύμπου λέγει (Ar. 176). καὶ ὅτι λείπει τὸ ὕπερθεν, ὅσον ἐστὶν ὕπερθεν. A. | ||
8h19-27 | σειρὴν χρυσείην ἐξ οὐρανόθεν κρεμάσαντες πάντες δ’ ἐξάπτεσθε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι· ἀλλ’ οὐκ ἂν ἐρύσαιτ’ ἐξ οὐρανόθεν πεδίον δέ Ζῆν’ ὕπατον μήστωρ’, οὐδ’ εἰ μάλα πολλὰ κά‐ | ||
| 5 | μοιτε. ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ ἐγὼ πρόφρων ἐθέλωμι ἐρύσσαι αὐτῇ κεν γαίῃ ἐρύσαιμ’, αὐτῇ δὲ θαλάσσῃ. σειρὴν μέν κεν ἔπειτα περὶ ῥίον Οὐλύμποιο δησαίμην, τὰ δέ κ’ αὖτε μετήορα πάντα γένοιτο. | ||
| 10 | τόσσον ἐγὼ περί τ’ εἰμὶ θεῶν περί τ’ εἴμ’ ἀν‐ θρώπων. | ||
8.19 | ἡ διπλῆ, ὅτι εἰ μὴ ἐκδεξώμεθα Ὄλυμπον τὸ ἐπὶ Μακεδονίας ὄρος, οὐ συμφωνήσει τῇ διαθέσει ταύτῃ· ἐπὶ | ||
| γὰρ τοῦ οὐρανοῦ στάς φησι τὸν Ὄλυμπον ἀνέλκειν τῆς σει‐ ρᾶς ἐκ τοῦ ῥίου ἐκδεθείσης (Ar. 17 sq.). καὶ ὅτι ἡ ἐξ | 136 | ||
| 5 | περισσή. (Cf. p. 27). A. | ||
8.21 | Ζῆν’ ὕπατον μήστωρα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐμέ, ὡς περὶ ἄλλου (cf. ad Η 75, 447). A. | ||
8.25 | ἔπειτα: ὅταν θελήσω ἐρύσαι φησίν. A. „sine dubio Aristonici est.“ Lehrs. Ar. 172. περὶ ῥίον Οὐλύμποιο: ἵνα αὐτὸ δεσμεύσας καὶ τὰ λοιπὰ ἐπάρῃ, συνεῤῥιζωμένης αὐτῷ μὲν τῆς γῆς, τῇ δὲ γῇ | ||
| 5 | τῆς θαλάσσης. BL. „certa vestigia Aristarchearum observa‐ tionum.“ ibid. δείκνυσιν ὅτι βέβηκεν ὁ Ὄλυμπος καὶ οὐκ ἔστι μετέω‐ ρος. V. „haec ipsa putaverim Aristonici verba esse.“ ibid. | ||
825-6 | ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος ἀμφοτέρους ἠθέτηκεν. δι’ αὐτῶν δὲ διδασκόμεθα, πῶς σπάσει τὴν γῆν σὺν τῇ θα‐ λάσσῃ. A. πῶς σπάσει emend. Lehrs. Herod. 460 pro πᾶ‐ σαν. —Versum puta ab initio simul diplen simplicem et diplen | ||
| 5 | punctis notatam habuisse. L. | ||
8h28-9 | ὣς ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ κτλ. — | ||
8h37-40 | ὡς μὴ πάντες ὄλωνται ὀδυσσαμένοιο τεοῖο. τὴν δ’ ἐπιμειδήσας προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς „θάρσει τριτογένεια, φίλον τέκος· οὔ νύ τι θυμῶ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιος εἶναι.“ | ||
8.28 | ἐντεῦθεν ἕως τοῦ πρόφρονι μυθέομαι (40) ἀθε‐ τοῦνται στίχοι ιγʹ, ὅτι ἐξ ἄλλων τόπων μετάκεινται (32— 34 = 463—65, ubi v. 39, 40 = Χ 183, 184). καὶ ἐν τοῖς κατὰ μέρος διαπίπτει, οὐκ ὀρθῶς χρώμενος ταῖς λέξεσιν, ὀδυσ‐ | ||
| 5 | σαμένοιο τεοῖο. τοῦτο γάρ ἐστι τοῦ σοῦ, θέλει δὲ ὁ λό‐ γος ὀργισθέντος σοῦ, ἀσυνάρθρως. A. V. ad 37 (emend. a Lehrsio Herod. 455): τεοῖο, τοῦ σοῦ οὐδετέρως, ὡς εἰ λέγοι, ἐπεὶ τὰ σὰ οὕτως πρὸς αὐτοὺς ἔχει. τεοῦ. ἀθετοῦσιν (cod. τε οὐ σθένουσιν). οὐδὲ ἐν τῇ Ζηνοδότου δὲ ἐφέρετο (cod. | ||
| 10 | ὁ φέρων). τὸ (cod. τό τε) γὰρ τεοῖο συγχεῖ τὸν λόγον. | ||
839-40 | ἡ διπλῆ, ὅτι ὑπὸ Διὸς πάλιν λέγονται πρὸς Ἀθηνᾶν πρὸ τῆς Ἕκτορος τελευτῆς (Χ 183): ἐναντιοῦνται δὲ ἐνθάδε τοῖς ὑποκειμένοις. A. | ||
8.43 | χρυσὸν δ’ αὐτὸς ἔδυνε περὶ χροΐ, γέντο δ’ | ||
| ἱμάσθλην: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ χρυσῆν πανοπλίαν. καὶ ὅτι ἐνθάδε λεγομένου τοῦ Διὸς ἀνειληφέναι τὴν ἰδίαν πανο‐ πλίαν οὐκέτι ἑξῆς (387) ἐγχωρεῖ τὴν αὐτὴν ταύτην πανο‐ | 137 | ||
| 5 | πλίαν ἀνειληφέναι τὴν Ἀθηνᾶν. καὶ ὅτι τὸ γέντο ἐκ τῶν συμφραζομένων νοεῖται τεταγμένον ἀντὶ τοῦ ἔλαβεν. A. | ||
8.46 | μεσσηγὺς γαίης τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐδέποτε εἶπε μεσσηγὺς γαίης τε καὶ Ὀλύμπου νιφόεντος, οὐδὲ τὸν Ὄλυμπον ἀστερόεντα· διαφέρει γὰρ κατ’ αὐτὸν ὁ Ὄλυμπος τοῦ οὐρανοῦ. A. Ar. 171. | ||
8.47 | Ἴδην δ’ ἵκανεν πολυπίδακα, μητέρα θηρῶν, Γάργαρον: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἰδιότητα τῆς φράσεως, ἀντὶ τοῦ τῆς Ἴδης εἰς Γάργαρον ἦλθεν· προτάξας γὰρ τὸ γενικὸν, τὸ εἰδικὸν ἐπήνεγκεν. μέρη γὰρ τῆς Ἴδης ἄλλα τε | ||
| 5 | καὶ τὸ Γάργαρον. A. Cf. p. 20. | ||
8.53 | οἱ δ’ ἄρα δεῖπνον ἕλοντο καρηκομόωντες Ἀχαιοί: ἡ διπλῆ, ὅτι πρὸ τούτου τὴν ἀνατολὴν τίθησι Ζηνόδοτος (v. ad. 1). τὸ δὲ συνεχὲς τοῦ λόγου οὕτως ἐστίν, ἡμέρας ἐνστάσης ὁ μὲν Ζεὺς θεῶν ἀγορὰν ἐποιεῖτο, οἱ δὲ | ||
| 5 | Ἀχαιοὶ δεῖπνον εἵλοντο. A. | ||
8.55 | Τρῶες δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἀνὰ πτόλιν ὁπλίζοντο, παυρότεροι: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐλάσσους ἀεὶ τοὺς Τρῶας σὺν τοῖς ἐπικούροις λέγει. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς ἐκεῖνα τὰ ἀθε‐ τούμενα πολλέων ἐκ πολίων ἐγχεσπάλοι ἄνδρες (Β 131): | ||
| 5 | καὶ πρὸς Ζηνόδοτον γράφοντα (562) μυρία δ’ ἐν πεδίῳ. A. | ||
8.58 | πᾶσαι δ’ ὠίγνυντο πύλαι: ἡ διπλῆ, ὅτι μία ἐστὶν ἱππήλατος πύλη, καὶ πληθυντικῶς εἶπε πύλαι. τὸ δὲ πᾶ‐ σαι ἀντὶ τοῦ ὅλαι, ὡς θριξὶ δὲ πάντα νέκυν καταεί‐ νυον (Ψ 135). AV. Ar. 139. | ||
8.61 | σύν ῥ’ ἔβαλον ῥινούς, σὺν δ’ ἔγχεα καὶ μένε’ ἀνδρῶν χαλκεοθωρήκων· ἀτὰρ ἀσπίδες ὀμφαλόεσσαι ἔπληντ’ ἀλλήλῃσι: ἡ διπλῆ, ὅτι ταὐτὸν ἐξ ἐπαναλή‐ | ||
| 5 | ψεως εἶπεν· προειπὼν γὰρ ῥινούς, ἐπενήνοχεν ἀτὰρ ἀσπί‐ δες ὀμφαλόεσσαι, ἐξ ἀμφοτέρων ταὐτὰ σημαίνων. A. ἔνθα δ’ ἅμ’ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν | ||
8.65 | ὀλλύντων καὶ ὀλλυμένων, ῥέε δ’ αἵματι γαῖα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐῤῥεῖτο ἡ γῆ (p. 3), καὶ ὅτι πρὸς τὸ | ||
| δεύτερον πρότερον ἀπήντηκεν (Ar. 13). A. | 138 | ||
8.66 | ὄφρα μὲν ἠὼς ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ: ἡ διπλῆ, ὅτι νῦν τὴν πρὸ μεσημβρίας ὥραν ἠῶ λέγει. A. | ||
8.68 | ἦμος δ’ ἠέλιος μέσον οὐρανὸν ἀμφιβεβήκει: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐδέποτε ἐν Ὀλύμπῳ τὸν ἥλιον, ἀλλ’ ἐν οὐ‐ ρανῷ· οὐκ ἄρα ὁ αὐτὸς τῷ οὐρανῷ (Ar. 171). A. | ||
8.70 | καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα ἐν δ’ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέος θανάτοιο: μίαν ὑπὲρ ἑκατέρου στρατεύματος· καὶ ὅτι τὰς θανατηφόρους μοίρας λέγει. ὁ δὲ Αἰσχύλος νομίσας λέγεσθαι τὰς ψυχὰς | ||
| 5 | ἐποίησε τὴν ψυχοστασίαν, ἐν ᾗ ἐστὶν ὁ Ζεὺς ἱστὰς ἐν τῷ ζυγῷ τὴν τοῦ Μέμνονος καὶ Ἀχιλλέως ψυχήν. A. Cf. ad 73sq. | ||
8.73 | αἱ μὲν Ἀχαιῶν κῆρες ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ ἑζέσθην, Τρώων δὲ πρὸς οὐρανὸν εὐρὺν ἄερθεν. | ||
873-4 | ἀθετοῦνται, ὅτι ὑπὲρ ἑκάστου στρατεύματος κῆρα ζυγοστατεῖ ὁ Ζεύς, οὐ πλείους, ὡς ἐπὶ Ἀχιλλέως καὶ Ἕκτορος (X 210): ὁ δὲ διασκευαστὴς (Ar. 350) ἐξέλαβε πολ‐ λάς. εἰ δέ τις δύο ὑπὲρ ἑκατέρου ἵστασθαί φησι, ῥυόμε‐ | ||
| 5 | νος τὴν σύγχυσιν τοῦ δυικοῦ σχήματος, ἄλογον· πρὸς τί γὰρ δύο, ἀλλ’ οὐ μία; A. | ||
8.85 | ἀλγήσας δ’ ἀνέπαλτο, βέλος δ’ εἰς ἐγκέφαλον δῦ: ὅτι ὁ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ· βέλος γάρ. A. Cf. p. 35. | ||
8.89 | (Hectoris equi) θρασὺν ἡνίοχον φορέοντες Ἕκτορα: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸν παραιβάτην (cf. v. 121) Ἕκτορα ἡνίοχον εἶπεν. A. —Et. M. ἡνίοχος κυρίως ὁ τὰς ἡνίας ἔχων· εἴρηται δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ παραβάτου. Idem do‐ | ||
| 5 | cent scholl. BL. Ζ 19. Alia sine dubio Aristarchi sententia erat. Aut observaverat ex more suo, ἡνίοχος a propria signi‐ ficatione ejus qui frena teneat, hic καταχρηστικῶς transisse ad eum, qui temperet et imperet, quo ad hostes equi flectendi sint; neque idcirco tolli Homericam differentiam inter ἡνιόχους | ||
| 10 | et παραβάτας (cf. ad Λ 104): aut ἡνίοχον Hectorem hic dictum esse non ad praesentem statum, sed κοινῶς, universali epi‐ theto herois laudibus apto. (Aliam rationem de Hectore θρα‐ σεῖ ἡνιόχω habes in B ad Θ 185). L. | ||
8.97 | ὣς ἔφατ’, οὐδ’ ἐσάκουσε πολύτλας δῖος Ὀδυσ‐ σεύς: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀμφίβολον, πότερον οὐκ ἀντελά‐ | ||
| βετο καθόλου τῆς φωνῆς διὰ τὸν θόρυβον, ἢ ἀκούσας παρε‐ πέμψατο· ὅπερ δέχεται ὁ Ἀρίσταρχος. A. Cf. ad 266, He‐ | 139 | ||
| 5 | rodian. ad 4. Ar. 150. Apollon. constr. 296, 9. | ||
8.99 | Τυδείδης δ’ αὐτός περ ἐὼν προμάχοισιν ἐμίχθη: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐν ἴσῳ τῷ μόνος. A. | ||
8h106-10 | οἷοι Τρώιοι ἵπποι, ἐπιστάμενοι πεδίοιο κραιπνὰ μάλ’ ἔνθα καὶ ἔνθα διωκέμεν ἠδὲ φέ‐ βεσθαι, οὕς ποτ’ ἀπ’ Αἰνείαν ἑλόμην, μήστωρε φόβοιο. | ||
| 5 | τούτω μὲν θεράποντε κομείτων, τώδε δὲ νῶι Τρωσὶν ἐφ’ ἱπποδάμοις ἰθύνομεν. | ||
8.106 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ διά. A. Cf. p. 26. | ||
8.107 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ φεύγειν ἀεὶ τὸ φέβεσθαι παρ’ αὐτῷ, καὶ ὅτι ἐντεῦθεν τὸ φόβον Ἄρηος φορεού‐ σας (Β 767). A. | ||
8.108 | ἀθετεῖται, ὅτι ἄτοπον προστιθέναι τὴν ἱστορίαν τῷ εἰδότι, καὶ ὁ καιρὸς δεῖται συντομίας· καὶ ὅτι τὸ ποτέ χρονικὴν ἔχει ἔμφασιν, τῆς ἀφαιρέσεως γεγονυίας τῇ πρὸ ταύτης ἡμέρᾳ. A. | ||
8.109 | ἡ διπλῆ, ὅτι τετήρηται παρ’ αὐτῷ καθαρῶς τὰ δυικά, καὶ νῦν ὡς ἐπὶ δύο ἵππων διαλέγεται. A. | ||
8.114 | Εὐρυμέδων: ἡ διπλῆ, ὅτι ὁμώνυμος οὗτος τῷ Ἀγαμέμνονος ἡνιόχῳ (Δ 228). A. | ||
8h124-5 | Ἕκτορα δ’ αἰνὸν ἄχος πύκασε φρένας ἡνιόχοιο. τὸν μὲν ἔπειτ’ εἴασε, καὶ ἀχνύμενός περ ἑταίρου. | ||
8.124 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ περί (sc. περὶ ἡνιόχοιο, cf. p. 26), καὶ ὅτι ἀντὶ τοῦ Ἕκτορος φρένας (cf. p. 20). A. | ||
8.125 | ὅτι καὶ ἐνθάδε λείπει ἡ περί (sc. ἑταίρου). A. | ||
8.128 | Ἰφιτίδην Ἀρχεπτόλεμον θρασύν, ὅν ῥα τόθ’ ἵππων ὠκυπόδων ἐπέβησε: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος ἐνταῦθα μὲν γράφει Ἐρασιπτόλεμον, ἐν δὲ τοῖς μετὰ ταῦτα | ||
| 5 | (312) εἴασεν Ἀρχεπτόλεμον. A. | ||
8h130-1 | ἔνθα κε λοιγὸς ἔην καὶ ἀμήχανα ἔργα γένοντο, καὶ νύ κε σήκασθεν κατὰ Ἴλιον ἠύτε ἄρνες. | ||
8.130 | ἡ διπλῆ, ὅτι κατὰ τοῦ οὐδετέρου τὸ πληθυντικόν, ὡς σπάρτα λέλυνται (Β 135). A. Cf. p. 15. | ||
8.131 | ὅτι τὸ σήκασθεν αὐτὸς ἐπεξηγεῖται εἰπών ἠύτε | ||
| ἄρνες. A. | 140 | ||
8.139 | Τυδείδη, ἄγε δ’ αὖτε φόβον δ’ ἔχε μώνυχας ἵππους: ἡ διπλῆ, ὅτι πάλιν φόβον τὴν φυγήν (Ar. 89): καὶ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἄγε νῶι φόβον δέ, ὅ ἐστιν ἡμεῖς ἢ ἡμᾶς, ὧν οὐδέτερον ἁρμόζει. A. | ||
8.149 | Τυδείδης ὑπ’ ἐμεῖο φοβεύμενος ἵκετο νῆας: ἡ διπλῆ, ὅτι σαφῶς φοβεύμενος ἀντὶ τοῦ φεύγων. A. Ar. 89. | ||
8.150 | τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών: ὅτι οὐκ ἐν τῷ καθόλου εὐρεῖαν λέγει, ἀλλ’ ἐμοὶ εὐρεῖα ἡ γῆ γένοιτο, ἀντὶ τοῦ εὐρὺ χάσμα ποιήσειεν. A. Cf. p. 29. | ||
8h164-6 | ἔρρε κακὴ γλήνη, ἐπεὶ οὐκ εἴξαντος ἐμεῖο πύργων ἡμετέρων ἐπιβήσεαι, οὐδὲ γυναῖκας ἄξεις ἐν νήεσσι· πάρος τοι δαίμονα δώσω. | ||
8.164 | ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι εὐτελεῖς εἰσὶ τῇ κατα‐ σκευῇ, καὶ τὸ πάρος τοι δαίμονα δώσω τελείως ἐστὶν οὐ κατὰ τὸν ποιητήν· ἀνάρμοστα δὲ καὶ τὰ λεγόμενα τοῖς προσώποις. A. | ||
8.168 | ὣς φάτο, Τυδείδης δὲ διάνδιχα μερμήριξεν, ἵππους τε στρέψαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσα‐ σθαι: ἡ διπλῆ, ὅτι ὑποτάσσουσιν ἢ μήτε στρέψαι μήτ’ ἀντίβιον μαχέσασθαι· οὐκ ἔστι δέ· τὸ γὰρ διάνδιχα | ||
| 5 | οὐκ ἔστι δύο ἐμερίμνησεν ἐναντία, ἀλλ’ ἐπὶ τὸ αὐτὸ φερό‐ μενα, στρέψαι τοὺς ἵππους καὶ μάχεσθαι. A. Cf. ad Α 190 et proll. ad Nican. p. 115. Sed recte monuit Langius (Gött. Gel. Anz. 1851 p. 941 sq.), hos duos locos aliquantum inter se distare ac jure Aristarchum hunc (ἢ μήτε στρέψαι) omisisse, | ||
| 10 | illum (Α 192) notasse tantum. | ||
8.181 | μνημοσύνη τις ἔπειτα πυρὸς δηίοιο γενέσθω, ὡς πυρὶ νῆας ἐνιπρήσω, κτείνω δὲ καὶ αὐτούς. Fortasse etiam hoc loco observaverat Aristarchus, Hecto‐ rem ut barbaros omnino in insolentem vaniloquentiam propen‐ | ||
| 5 | sum fingi a poeta (cf. ad 535—37). Ejusmodi minas quas Tro‐ jani inter se jactarent, etiam in Graecorum notitiam venisse apparet ex Ξ 45, ubi v. Aristonicum. | ||
8h184-6 | ὣς εἰπὼν ἵπποισιν ἐκέκλετο φώνησέν τε· Ξάνθε τε καὶ σὺ Πόδαργε, καὶ Αἴθων Λάμπε τε δῖε, | ||
| νῦν μοι τὴν κομιδὴν ἀποτίνετον. | 141 | ||
8.185 | ἀθετεῖται (Bekk. et Vill. ἡ διπλῆ), ὅτι οὐδαμοῦ Ὅμηρος τεθρίππου χρῆσιν παρεισάγει. μάχεται δὲ καὶ τὰ ἐπαγόμενα δυικά, καὶ ἡ προσφώνησις εὐήθης. A. Cf. ad Τ 400 Ψ 295. Ar. 196. | ||
8.186 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἐπὶ δυεῖν ἡ φράσις ἀλλ’ οὐκ ἐπὶ τεσ‐ σάρων. A. Cf. p. 15. | ||
8h188-9 | ὑμῖν πὰρ προτέροισι μελίφρονα πυρὸν ἔθηκεν οἶνόν τ’ ἐγκεράσασα πιεῖν, ὅτε θυμὸς ἀνώγοι. | ||
8.189 | γελοιότατος ἐπὶ ἵππων ὁ στίχος (obelus est ad text. Ven.), ὅτι οἶνον ἵπποι οὐ πίνουσι. καὶ ὅτε θυμὸς ἀνώ‐ γοι εἰς μέθην γελοῖον. A. οἷον εἰς μέθην? L. | ||
8.191 | ἀλλ’ ἐφομαρτεῖτον καὶ σπεύδετον: ἡ διπλῆ, ὅτι ὡς πρὸς δύο τοῖς δυικοῖς σχήμασι χρῆται· διὸ ἀθετητέον τὸν προκείμενον στίχον (185), ἐν ᾧ τέσσαρά ἐστιν ὀνόματα. A. Cf. p. 15. | ||
8.193 | (ἀσπίδα) πᾶσαν χρυσείην ἔμεναι: ἀντὶ τοῦ ὅλην, ὡς πᾶσαι πύλαι ὅλη πύλη. V. Ar. 130. | ||
8.199 | μακρὸν Ὄλυμπον: ἡ διπλῆ, ὅτι μακρὸν Ὄλυμ‐ πον ὡς ὄρος. A. Ar. 168. εὐρύοπα Ζῆ‐ | ||
8.207 | ν’ αὐτοῦ. Adnotatio fuit de ultima littera vocis Ζῆν’ in sequentem versum transferenda. V. ad Ω 331. Cf. Nicanorem. | ||
8207bis | ν’ αὐτοῦ κ’ ἔνθ’ ἀκάχοιτο καθήμενος οἶος ἐν Ἴδῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος ἀνάπαλιν αὐτοῦ κ’ ἔνθα κάθοιτ’ ἀκαχήμενος. A. Cod. ἀνάπαλιν τοῦ κ, ἔνθα κτλ. Em. L. | ||
8.209 | Ἥρη ἀπτοεπές, ποῖον τὸν μῦθον ἔειπες: ἡ διπλῆ, ὅτι δασύνουσιν ἁπτοεπές, καθαπτομένη τοῖς ἔπε‐ σιν. Ἀρίσταρχος δὲ ψιλοῖ. ἐμφατικώτερον δὲ τὸ ψιλοῦν. καὶ ἴσως ἦν παρὰ τὸ πτοεῖσθαι, ἡ ἄγαν πτοοῦσα. ἢ παρὰ | ||
| 5 | τὸ ἁπτόν, τὸ ἰσχυρόν, ὥστε εἶναι δεινοεπές. A. Aristarcho cui ἄαπτος fuit ἀπτόητος, putaverim hoc fuisse ἀπτόητε τοῖς λόγοις vel ἔπεσιν. Inspice Apollon. Hesych. Suid. Si quis porro meminerit ἀάπτους (ut certe Herodianus tradidit Α 567) ex‐ plicuisse eum τὰς δεινὰς καὶ ἀπτοήτους i. e. τὰς ἀπτοή‐ | ||
| 10 | τους, id quod transit in significationem δεινάς: item hic suspi‐ | ||
| cetur duplicem fuisse Aristarchi translationem, ἀπτόητε τοῖς ἔπεσι, hinc significante vocabulo δεινοεπές. Ita ratiocinatus possit firmamentum invenire in Et. M. 133, 43: ἀπτοεπές· τι‐ νὲς δασύνουσι· καὶ Ἥρη ἁπτοεπής, ὡς καθαπτομένη τοῖς | 142 | ||
| 15 | ἔπεσιν. ἐμφατικώτερον δὲ τὸ ψιλοῦν· ἄαπτον γάρ ἐστι τὸ δεινόν [i. e. jam enim Homerus ἄαπτος (quod est—ut ἀά‐ σχετος cum α superfluo—ἄπτος, quod est per syncopen ex ἀπτόητος) pro δεινός] ὥστε εἶναι δεινοεπές. Quanto id me‐ lius rationique convenientius, quam: τὸ ἰσχυρόν, ὥστε εἶναι | ||
| 20 | δεινοεπές. Unde vero hausit sua Etymologus, nisi ex hoc ipso scholio, quod adhuc incorruptius invenit? Aristonici sen‐ tentiam certe ut satis sit scienti referens. Alii quem ab καὶ ἴσως audimus, vetus vocabulum δεινοεπές placuit, cetera nec intellexit satis et exquisitiora tentavit. Quod ad spiritum attinet | ||
| 25 | in ἁπτόν, Zenodoti rationes ἀάπτους scribentis explicantisque ἰσχυράς, plane incompertas habemus. Ut hic, ἁπτόν ἰσχυρόν habemus apud Hesych. p. 112. Licebit conjicere auctorem nostrum, quia dictum videbat ἁπτοεπές significans καθαπτο‐ μένη minus emphaticum esse, ut asperum etiam spiritum ex‐ | ||
| 30 | plicaret ἐμφατικώτερον, incidisse in ἁπτόν τὸ ἰσχυρόν: quo ecce sibi visus est effecisse, ut cum spiritu ab Aristarcho re‐ jecto ad ipsam Aristarchi explicationem evaderet. L. | ||
8h213-4 | τῶν δ’ ὅσον ἐκ νηῶν ἀπὸ πύργου τάφρος ἔεργεν, πλῆθεν ὁμῶς ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν ἀσπιστάων. | ||
8.213 | ὅτι ἔν τισι γράφεται ἀπὸ τάφρου πύργος ἔερ‐ γεν. οὐ δύναται δὲ τὸ ἐκ νηῶν συναφὲς εἶναι τῷ ἀπὸ τάφρου· πρὸς γὰρ ταῖς ναυσὶ μᾶλλον ὁ πύργος ἢ ἡ τά‐ φρος· καὶ ἔστι τὸ λεγόμενον, τὸ μεταξὺ τοῦ τείχους καὶ | ||
| 5 | τῆς τάφρου πλῆρες ἦν ἵππων καὶ ἀνδρῶν. ἐκ νηῶν δὲ λέ‐ γει ἀπὸ τοῦ κατὰ τὰς ναῦς τόπου. σημειωτέον δὲ ὅτι με‐ ταξὺ τοῦ τείχους καὶ τῆς τάφρου διάστημα ἀπελείπετο κατὰ τὴν τοποθεσίαν τῆς νεωλκίας. A. οὐ ante δύναται δὲ τὸ ἐκ νηῶν ins. L. —Cf. proll. ad Nicanor. p. 113. | ||
8h221-3 | (Agamemnon) πορφύρεον μέγα φᾶρος ἔχων ἐν χειρὶ παχείῃ, στῆ δ’ ἐπ’ Ὀδυσσῆος μεγακήτεϊ νηὶ μελαίνῃ, ἥ ῥ’ ἐν μεσσάτῳ ἔσκε, γεγωνέμεν ἀμφοτέρωσε. | ||
8.221 | πρὸς τὸ ἔχων ἐν χειρί, τί ποτε σημαίνει; ὁ μὲν | ||
| Ἀπολλόδωρος, ὅτι περιειλήσας εἶχεν ἐν τῇ χειρί, ὁ δὲ Διο‐ νύσιος, πρὸς τὸ κατασείειν εὐθέτως λαβόμενος τοῦ φάρους. A. εὐθέτως scripsi pro εὐθέες. εὐθετοῦν est apud Aristoni‐ | 143 | ||
| 5 | cum ad Λ 844. Harl. Cram. ad δ 134: σημειοῦνται τινές, ὅτι τὸ εἰς νῆσιν (cod. νῆσον) εὔθετον μήρυμα ἐρίου νῆμα εἶπεν. | ||
8.223 | πρὸς τὴν τάξιν τῆς νεωλκίας ἡ παρατήρησις (Ar. 230), καὶ πρὸς τὸ γεγωνέμεν, ὅτι οὐ ψιλῶς ἐστὶ φωνεῖν ἀλλ’ ἀκουστὸν φθέγγεσθαι (Ar. 107). A. | ||
8h229-35 | πῇ ἔβαν εὐχωλαί, ὅτε δὴ φάμεν εἶναι ἄριστοι, ἅς, ὁπότ’ ἐν Λήμνῳ, κενεαυχέες ἠγοράασθε, ἔσθοντες κρέα πολλὰ βοῶν ὀρθοκραιράων, πίνοντες κρητῆρας ἐυστεφέας οἴνοιο, | ||
| 5 | Τρώων ἀνθ’ ἕκατόν τε διηκοσίων τε ἕκαστος στήσεσθ’ ἐν πολέμῳ· νῦν δ’ οὐδ’ ἑνὸς ἄξιοί εἰμεν Ἕκτορος, ὃς τάχα νῆας ἐνιπρήσει πυρὶ κηλέῳ. | ||
8.230 | ἡ διπλῆ, ὅτι τοῦτο γινόμενον μὲν οὐ παρέστησεν, ὡς γενόμενον δὲ παραδίδωσιν (Ar. 14). τὸ δὲ ὁπότε ἀντὶ τοῦ ὅτε. A. BLV: τὸ ὁπότε ἀντὶ τοῦ ποτέ (cf. ad Ρ 178). Quid Aristarchus de hoc loco senserit obscurum est. Quae | ||
| 5 | Lehrsius scripsit in Aristarcho p. 382, ea nunc ipse retractanda censet. Nam si Aristarchus Δ 1 ἠγορόωντο explicuit ἠθροί‐ ζοντο, inde non sequitur, hoc loco eum eodem modo expli‐ cuisse. Sin autem id fecit, tantum abest ut omissum statuerit ἦμεν, ut potius sumere deberet aut ab initio versum corruptum | ||
| 10 | esse aut excidisse versum post hunc. | ||
8.231 | περιττὸς ὁ στίχος· ἐκ γὰρ τοῦ πίνειν, οὐκ ἐκ τοῦ ἐσθίειν τὸ καυχᾶσθαι συμβαίνει. A. Cf. ad Υ 84. | ||
8.233 | Τρώων ἀνθ’ ἑκατόν: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἀνάγνω‐ σιν, ὅτι οὕτως προενεκτέον. A. sc. ut plenum sit ἀντί non ἄντα: Ar. 121. | ||
8.235 | ὁ ὀβελός, ὅτι ἐκλύει καὶ ἀπαμβλύνει τὸν ὀνει‐ δισμὸν ὁ στίχος· κρείσσων γὰρ καθολικώτερον ἐᾶσαι, οὑδή‐ ποτε ἀνδρός, ἀλλ’ οὐχὶ τοῦ διαφορωτάτου. A. | ||
8.239 | (οὐ μὲν δή ποτέ φημι—) παρελθέμεν ἐνθάδε ἔρρων: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἔρρων οὐκ ἔστι ψιλῶς παραγινό‐ μενος, ἀλλὰ μετὰ φθορᾶς· δυσαρεστεῖ γὰρ τῇ παρουσίᾳ. A. Ar. 109. | ||
8.250 | ἔνθα πανομφαίῳ Ζηνὶ ῥέζεσκον Ἀχαιοί: | ||
| ἡ διπλῆ, ὅτι οὐκ ἔστι καθολικὸν ἐπίθετον ὁ πανομφαῖος, ὁ κληδόνιος καὶ πάσης κληδόνος παραίτιος· καὶ ὅτι ἅπαξ ἐν‐ ταῦθα τὸ ἐπίθετον. A. Cf. ad Β 41, Ar. 97. Intelligendum, | 144 | ||
| 5 | quasi dixisset τουτέστιν ὁ κληδόνιος. Docet accipiendum esse, hanc aram sacram fuisse Jovi, quatenus κληδόνιος est, quia is opinor in ἀγορᾷ potissime colitur; non ut καθολικὸν Jovis epitheton, pro quo etiam aliud quodcunque ex ejus epithetis poni potuisset. Cf. ad Φοίβου ἀφήτορος Ι 404. L. παραί‐ | ||
| 10 | τιος etiam Κ 460. | ||
8.266 | Τεῦκρος δ’ εἴνατος ἦλθε, παλίντονα τόξα τιταίνων: ἡ διπλῆ, ὅτι πάντων ὑποστρεψάντων μόνος ὁ Ὀδυσσεὺς παρέμεινε πρὸς ταῖς ναυσίν, ὥστε τὸ ἐπάνω εὐ‐ κρινὲς γίνεσθαι, τὸ ὣς ἔφαθ’ οὐδ’ ἐσάκουσεν (97) ὅτι | ||
| 5 | ἑκουσίως παρεπέμψατο. A. Ar. 150. παλίντονα τόξα: εἰς τοὐπίσω τεινόμενα (cod. νων). A. εἰς τοὐπίσω explicuisse Aristonicum apparet ex 325. L. | ||
8h283-4 | πατρί τε σῷ Τελαμῶνι, ὅ ς’ ἔτρεφε τυτθὸν ἐόντα καί σε νόθον περ ἐόντα κομίσσατο ᾧ ἐνὶ οἴκῳ. | ||
8.284 | παρὰ Ζηνοδότῳ οὐδὲ ἦν· ἠθέτητο δὲ καὶ παρὰ Ἀριστοφάνει, ὅτι ἄκαιρος ἡ γενεαλογία, καὶ οὐκ ἔχουσα προ‐ τροπὴν ἀλλὰ τοὐναντίον, ὀνειδισμὸν καὶ ἀποτροπήν. A. | ||
8.290 | ἢ τρίποδ’ ἠὲ δύω ἵππους: ἡ διπλῆ, ὅτι δύο ἵπποις ἐχρῶντο. A. Ar. 196. | ||
8.293 | Ἀτρείδη κύδιστε, τί με σπεύδοντα καὶ αὐτόν ὀτρύνεις; σπεύδοντα: ἀντὶ τοῦ προθύμως ἐνεργοῦντα. A. Ar. 122. | ||
8.299 | τοῦτον δ’ οὐ δύναμαι βαλέειν κύνα λυσση‐ τῆρα: ὅτι ἀντὶ τοῦ παῖσαι τὸ (cod. καί) βαλεῖν. A. Ar. 72. | ||
8.301 | βαλέειν δέ ἑ ἵετο θυμός: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ βα‐ λέειν. A. Ar. 72. | ||
8.306 | μήκων δ’ ὣς ἑτέρωσε κάρη βάλεν, ἥ τ’ ἐνὶ κήπῳ καρπῷ βριθομένη νοτίῃσί τε εἰαρινῇσιν· ὣς ἑτέρως’ ἤμυσε κάρη πήληκι βαρυνθέν. | ||
8.307 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἔξωθεν προσληπτέον τὸ ἔστιν, εἰ μὴ ἡ μετοχὴ ἀντὶ ῥήματος παρείληπται, βριθομένη ἀντὶ τοῦ βρίθεται, ἢ κοινὸν τὸ κάρη βάλεν. A. Ar. 383. | ||
8.308 | ἑτέρως’: ὅτι τὸ πλῆρες ἑτέρωσε. A. | ||
8h312-3 | ἀλλ’ Ἀρχεπτόλεμον θρασὺν Ἕκτορος ἡνιοχῆα | ||
| ἱέμενον πόλεμον δὲ βάλε στῆθος παρὰ μαζόν. | 145 | ||
8.312 | ἐνταῦθα καταλέλοιπε Ζηνόδοτος Ἀρχεπτόλεμον, πεποίηκε δὲ ἄνω (128) Ἰφιτίδην Ἐρασιπτόλεμον. A. | ||
8.313 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ βάλεν ἀντὶ τοῦ ἔπαισεν. A. Ar. 72. | ||
8.317 | Ἕκτορα δ’ αἰνὸν ἄχος πύκασε φρένας ἡνιόχοιο. τὸν μὲν ἔπειτ’ εἴασε καὶ ἀχνύμενός περ ἑταίρου: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ περί, περὶ ἑταίρου. A. Cf. p. 26. Idem in antecedente versu notaverat de ἡνιόχοιο ut v. 124. L. | ||
8h320-2 | αὐτὸς δ’ ἐκ δίφροιο χαμαὶ θόρε παμφανόωντος σμερδαλέα ἰάχων· ὁ δὲ χερμάδιον λάβε χειρί, βῆ δ’ ἰθὺς Τεύκρου, βαλέειν δέ ἑ θυμὸς ἀνώγει. | ||
8h320-3 | ἡ διπλῆ, ὅτι ὡς περὶ ἑτέρου ὁ δὲ χερμάδιον ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀναφέρων πρόσωπον, ὡς εἰ ἔλεγεν οὗτος δὲ αὐ‐ τὸς χερμάδιον λάβε χειρί. A. Cf. ad Ε 734. | ||
8h320-4 | βαλέειν: ὅτι ἐπὶ τοῦ τρῶσαι. V. Ar. 73. | ||
8h324-8 | τὸν δ’ αὖ κορυθαίολος Ἕκτωρ αὐερύοντα παρ’ ὦμον, ὅθι κληὶς ἀποέργει αὐχένα τε στῆθός τε, μάλιστα δὲ καίριόν ἐστιν, τῇ ῥ’ ἐπὶ οἷ μεμαῶτα βάλεν λίθῳ ὀκριόεντι, | ||
| 5 | ῥῆξε δέ οἱ νευρήν· νάρκησε δὲ χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ. | ||
8.325 | ἡ διπλῆ, ὅτι αὐερύοντα σαφῶς εἰς τοὐπίσω ἕλ‐ κοντα· καὶ παλίντονα τόξα (v. ad 266) ἀπὸ τούτου, A. Cf. ad Β 422. | ||
8.328 | ὅτι ἐν τοῖς ἑξῆς τούτου μνημονεύει νευρὴν δ’ ἐξέῤῥηξε νεοστρεφέα (Ο 469—hoc versu ibi utitur Ari‐ starchus ad lectiones πρώιον et πρῴην dijudicandas L.). καὶ ὅτι οὕτως εἶπε τὸ ἐνάρκησεν ἐν ἴσῳ τῷ ναρκᾷν ἐποίησε τὴν | ||
| 5 | χεῖρα κατὰ τὸν καρπόν. A. τῷ ναρκᾷν ἐποίησε inseruit L. Eadem ratione οἰδάνει pro οἰδάνειν ποιεῖ Ι 554, λελάχωσι per λαχεῖν ποιήσωσι explicatum Ο 350 Χ 343. Harl. δ 104 (ἀπεχθαίρει pro ἀπεχθαίρειν ποιεῖ, comparatur πάντας μέν ῥ’ ἔλπει). Quod est Ε 37 ἔκλιναν—κλιθῆναι ἐποίησαν, | ||
| 10 | ab his paulum distat. v. ibi. | ||
8.330 | Αἴας δ’ οὐκ ἀμέλησε κασιγνήτοιο πεσόντος ἀλλὰ θέων περίβη: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀπὸ τῶν ὑπερμα‐ χούντων τοῖς ἐκγόνοις ζῴων, πρὸς τὸ Χρύσην ἀμφιβέ‐ βηκε (Α 37). B? | ||
8.340 | ἰσχία τε γλουτούς τε: σημειοῦνταί τινες ὅτι | ||
| ὑγιῶς διέσταλκε. A. | 146 | ||
8.349 | Γοργοῦς οἴματ’ ἔχων ἠὲ βροτολοιγοῦ Ἄρηος: ὁ Ζηνόδοτος γράφει Γοργόνος ὄμματ’ ἔχων ἠὲ βρο‐ τολοιγοῦ Ἄρηος. ὁ δὲ Ὅμηρος χωρὶς τοῦ ν λέγει τῇ δ’ ἐπὶ μὲν Γοργώ (Λ 36) ὡς Σαπφώ· διὸ [λέγει] Γοργοῦς | ||
| 5 | ὡς Σαπφοῦς. A. | ||
8.360 | (Minerva loquitur) ἀλλὰ πατὴρ οὑμὸς φρεσὶ μαί‐ νεται οὐκ ἀγαθῇσιν σχέτλιος: σημειοῦνταί τινες ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀγνώμων, οὐκ ἐν καθόλου δέ, ἀλλ’ εἰς ταύτην μόνην. A. Ar. 149. | ||
8.368 | (Herculem) ἐξ Ἐρέβευς ἄξοντα κύνα στυγε‐ ροῦ Ἀίδαο: ἡ διπλῆ, ὅτι τούτου μόνου τοῦ ἄθλου μέ‐ μνηται κατὰ τὸ ῥητόν [τίνες ἦσαν;]. καὶ ὅτι κύνα μόνον λέγει, Κέρβερον δὲ οὐκ ὀνομάζει, ὡς οἱ νεώτεροι. ABV. Cf. | ||
| 5 | Pausan. 3, 25, 4. Lehrs Herodian. p. 457: „Illud τίνες ἦσαν immigravit, puto, ex margine: τίνες ἦσαν; sc. labores Herculis.“ Postea addidit: Putabit fortasse aliquis in τίνες ἦσαν plus la‐ tere quam quod significavi, sc. τὴν νέκυιαν, πρὸς τὴν νέ‐ κυιαν vel tale quid (v. λ 623). | ||
8h370-2 | Θέτιδος δ’ ἐξήνυσε βουλάς, ἥ οἱ γούνατ’ ἔκυσσε καὶ ἔλλαβε χειρὶ γενείου, λισσομένη τιμῆσαι Ἀχιλλῆα πτολίπορθον. | ||
8371-2 | ἀθετοῦνται δύο στίχοι, ὅτι οὐκ ἔδει κατὰ μέ‐ ρος διηγήσασθαι, καὶ ταῦτα πρὸς τὴν καλῶς εἰδυῖαν· καὶ μὴν οὐδὲ ἡμεῖς περισσόν τι προσιστοροῦμεν. οὐδὲ παρὰ Ζηνοδότῳ ἦσαν. A. Nec omissum fuerit πτολίπορθον Ἀχιλ‐ | ||
| 5 | λέα augere suspicionem: Ο 56. L. | ||
8.373 | ἔσται μὰν ὅτ’ ἂν αὖτε φίλην γλαυκώπιδα εἴπῃ: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ τῆς ἑρμηνείας ἴδιον, ὡς ἐκεῖ ἔσσε‐ ται ἦμαρ ὅτ’ ἄν ποτ’ ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρή (Δ 164 Ζ 448) ἀντὶ τοῦ ὅτ’ ὀλεῖται. A. Cf. p. 11. | ||
8.377 | ἢ νῶι (378) γηθήσει προφανείσα: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει σὺν τῷ ν νῶιν. τοῦτο δὲ τίθεται ἀντὶ τοῦ ἡμῖν ἢ ἡμῶν· οὐδέτερον δὲ ἁρμόζει· τὸ γὰρ νῶι ἐστὶν ἢ ἡμεῖς ἢ ἡμᾶς. A. | ||
8h385-8 | (Minerva) πέπλον μὲν κατέχευεν ἑανὸν πατρὸς ἐπ’ οὔδει, ποικίλον, ὅν ῥ’ αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν, | ||
| ἡ δὲ χιτῶν’ ἐνδῦσα Διὸς νεφεληγερέταο | 147 | ||
| 5 | τεύχεσιν ἐς πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα. | ||
8.385 | ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς (385—387) ὅτι ἐν τῇ τοῦ Διο‐ μήδους ἀριστείᾳ (Ε 734) καλῶς ἐπεξείργασται· πράττεται γάρ τινα. ἐνταῦθα δὲ πρὸς οὐδὲν ἀναλαμβάνει τὴν παντευχίαν. ἠθέτει δὲ καὶ Ἀριστοφάνης· Ζηνόδοτος δὲ οὐδὲ ἔγραφεν. A. | ||
| 5 | Excidit quod praeterea Jupiter ipse nunc παντευχίᾳ sua indu‐ tus sit: v. ad 43. L. | ||
8h389-91 | λάζετο δ’ ἔγχος βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνησι στίχας ἀνδρῶν ἡρώων, τοῖσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη. | ||
8390-1 | ἀθετοῦνται καὶ οὗτοι, ὅτι ἀκαίρως ἐκεῖθεν (Ε 746) μετηνέχθησαν. A. | ||
8.393 | πύλαι μύκον οὐρανοῦ: ἡ διπλῆ, ὅτι πύλας οὐρανοῦ τὰ νέφη ὑποτίθεται· τὸν γὰρ ὑπὲρ τὰ νέφη τόπον ὁμωνύμως τῷ στερεμνίῳ οὐρανὸν καλεῖ. πρὸς τὰ περὶ Ὀλύμ‐ που. A. Cf. ad Ε 749, Ar. 168. | ||
8.399 | βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἔστι κοι‐ νὸν νῦν ἐπίθετον τὸ ταχεῖα, ἀλλὰ πορεύου ταχεῖα. A. Cf. p. 29. | ||
8.406 | ὄφρ’ εἰδῇ γλαυκῶπις, ὅτ’ ἂν ᾧ πατρὶ μάχηται. Ἥρῃ δ’ οὔ τι τόσον νεμεσίζομαι οὐδὲ χολοῦμαι· αἰεὶ γάρ μοι ἔωθεν ἐνικλᾷν ὅττι κεν εἴπω. | ||
8406-8 | οἱ ἀστερίσκοι, ὅτι τῷ τοῦ Διὸς προσώπῳ ἁρμόζουσιν οἱ λόγοι, τῷ δὲ τῆς Ἴριδος (420) οὐκέτι. A. | ||
8.410 | βῆ δ’ ἐξ Ἰδαίων ὀρέων ἐς μακρὸν Ὄλυμπον. Hic scribendum esse βῆ δ’ ἐξ Ἰδαίων ὀρέων non βῆ δὲ κατ’ ut Λ 196 Ο 169 et alibi. Contra ut hic ἐξ Ο 79. V. ad hos locos. L. | ||
8.411 | πρώτῃσιν δὲ πύλῃσι πολυπτύχου Οὐλύμποιο: οὐχ ὡς καὶ ἄλλων οὐσῶν, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἄκραι (vel ἄκραις), ὡς τὸ ἄξαντ’ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ (Ζ 40) ἀντὶ τοῦ ἄκρῳ. A. Cf. Π 371 et Ar. 149. | ||
8h420-4 | ὄφρ’ εἰδῇς γλαυκῶπις—(422) ὅττι κεν εἴπῃ. ἀλλὰ σύ γ’ αἰνοτάτη, κύον ἀδεές, εἰ ἐτεόν γε τολμήσεις Διὸς ἄντα πελώριον ἔγχος ἀεῖραι. | ||
8.420 | ἀθετοῦνται στίχοι πέντε, ὅτι ἐκ τῶν ἐπάνω (406) μετάκεινται. ἱκανὸν δὲ ἦν εἰπεῖν ὅτι οὐκ ἐᾷ ὁ Ζεύς, καὶ ἀποκαθίσταται ἐπιεικὲς ὂν τὸ τῆς Ἴριδος πρόσωπον· οὐ γὰρ ἂν εἶπεν κύον ἀδεές. A. ἀποκαθίσταται pro ἀποσυνίστα‐ | ||
| 5 | ται Lehrs Herodian. p. 460: „His versibus omissis restituitur | ||
| quae ei propria est morum lenitas.“ ἐπιείκεια Iridi tribuitur etiam in adn. ad Ο 166 sq. οὐκέτ’ ἔγωγε | 148 | ||
8.428 | νῶι ἐῶ Διὸς ἄντα βροτῶν ἕνεκα πτολεμίζειν: ἡ διπλῆ, ὅτι τινὲς γράφουσι σὺν τῷ ν (sc. νῶιν) κακῶς. A. Cf. Did. | ||
8.435 | ἅρματα δ’ ἔκλιναν πρὸς ἐνώπια παμφανό‐ ωντα: ἡ διπλῆ, ὅτι τὰ ὀχήματα ἅρματα λέγει. A. Cf. ad Δ 226. Et quaesivit, ad utrum nomen pertineat παμφανόωντα, quod solutum collato loco Ψ 509, v. proll. ad Nicanorem p. 89 sq. | ||
| 5 | Ζεὺς δὲ πατὴρ Ἴδηθεν ἐύτροχον ἅρμα καὶ ἵππους | ||
8.439 | Οὔλυμπον δὲ δίωκε: ἡ διπλῆ, ὅτι κυρίως διώ‐ κειν λέγεται, ὅταν προφεύγῃ τις· νῦν δὲ ἐπὶ τοῦ συντόνως ἐλαύνοντος. A. Ar. 150. | ||
8.444 | αἱ δ’ οἶαι Διὸς ἀμφὶς Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη ἥσθην: ἡ διπλῆ, πρὸς τὴν καθέδραν, ὅτι ἑκατέρωθεν τοῦ Διὸς Ἥρα καὶ Ἀθηνᾶ. A. Non ut quidam χωρὶς ἥσθην Ω 100. L. | ||
8.447 | τίφθ’ οὕτω τετίησθον Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη; οὐ μέν θην κάμετόν γε μάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει καμέτην διὰ τοῦ η. ἔστι δὲ ἀντὶ τοῦ ἔκαμον. τὸ δὲ κάμετον πρὸς τὸ πρόσωπον ἀντὶ | ||
| 5 | τοῦ ἐκάμετε, ὃ καὶ συμφωνεῖ. AB. ἔστι δέ inseruit L. | ||
8.455 | οὐκ ἂν ἐθ’ ὑμετέρων ὀχέων πληγέντε κεραυνῷ ἂψ ἐς Ὄλυμπον ἵκεσθον: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀρσενικῶς τὸ δυικὸν ἐσχημάτισται, πληγέντε ἀντὶ τοῦ πληγείσα. καὶ Ἡσίοδος προλιπόντ’ ἀνθρώπων (Ε 199) ἐπὶ αἰδοῦς | ||
| 5 | καὶ νεμέσεως ἀντὶ τοῦ προλιποῦσαι. A. Vides Aristonicum— nunc certe—non commemorare προφανέντε, quod Aristar‐ chus legisse dicitur vs. 378 pro προφανείσα. L. Cf. p. 31. | ||
8.459 | ἤτοι Ἀθηναίη ἀκέων ἦν οὐδέ τι εἶπεν: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα. A. Cf. p. 31. | ||
8h463-5 | εὖ νυ καὶ ἡμεῖς ἴδμεν ὅ τοι σθένος οὐκ ἀλα‐ παδνόν. ἀλλ’ ἔμπης Δαναῶν ὀλοφυρόμεθ’ αἰχμητάων, οἵ κεν δὴ κακὸν οἶτον ἀναπλήσαντες ὄλωνται. | ||
8463-5 | ἡ διπλῆ (potius asterisci, qui sunt ad textum), ὅτι ἐντεῦθεν ἄνω (32) μετάκεινται. A. Nam tres sequentes nec hi antiqui videntur nosse, ut absunt a Veneto et aliis, certe admittere hic non magis quam supra propter | ||
| 5 | τεοῖο (v. ad 28). L. | 149 | |
8.470 | ἠοῦς δὴ καὶ μᾶλλον ὑπερμενέα Κρονίωνα ὄψεαι: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἄας δὴ καὶ μᾶλλον, ἀντὶ τοῦ ἐσαύριον. ἔστι δὲ ἡ λέξις οὐχ Ὁμηρική. V. Cf. Lo‐ beck. Rhematicon p. 253. | ||
8h474-6 | πρὶν ὄρθαι παρὰ ναῦφι ποδώκεα Πηλείωνα, ἤματι τῷ ὅτ’ ἂν οἱ μὲν ἐπὶ πρύμνῃσι μάχωνται στείνει ἐν αἰνοτάτῳ, περὶ Πατρόκλοιο πεσόντος. | ||
8475-6 | ἀθετοῦνται στίχοι δύο, ὅτι διὰ τοῦ ἤματι τῷ πλείονος χρόνου ὑπέρθεσιν σημαίνει, τῇ δὲ ἑξῆς ἐπὶ τὸν (sic) τάφρον παράγει τὸν Ἀχιλλέα (cf. Σ 215). καὶ ἀκριβο‐ λογεῖν οὐκ ἀναγκαῖον κατὰ τίνα καιρὸν ἐξαναστήσεται, ἀρ‐ | ||
| 5 | κεῖ δὲ πρὶν ὄρθαι παρὰ ναῦφι ποδωκέα Πηλείωνα. τό τε ἐπιφερόμενον ψεῦδός τι ἔχει· οὐ γὰρ ἐν τῷ στείνει μάχονται. A. | ||
8.485 | ἐν δ’ ἔπες’ Ὠκεανῷ λαμπρὸν φάος ἠελίοιο: ἡ διπλῆ, ὅτι αὐτὸς μὲν εἰς Ὠκεανὸν δύνοντα καὶ ἐξ Ὠκεα‐ νοῦ ἀνίσχοντα λέγει τὸν ἥλιον, ἐξ ἡρωικοῦ δὲ προσώπου οὐκέτι. A. Ar. 177. | ||
8.488 | τρίλλιστος: ἡ διπλῆ ὅτι τὰ τρία ἐπὶ πλήθους (cf. ad Ξ 38). τρίλλιστος οὖν πολυλιτάνευτος. πλεονάζει τὸ λ. A. | ||
8.491 | ἐν καθαρῷ, ὅθι δὴ νεκύων διεφαίνετο χῶρος: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκέτι γέγονε νεκρῶν ἀναίρεσις. πρὸς Ἴστρον. A. Κ 199. | ||
8h493-6 | (μῦθον) τόν ῥ’ Ἕκτωρ ἀγόρευε διίφιλος ἐν δ’ ἄρα χειρί ἔγχος ἔχ’ ἑνδεκάπηχυ· πάροιθε δὲ λάμπετο δουρός αἰχμὴ χαλκείη, περὶ δὲ χρύσεος θέε πόρκης. τῷ ὅ γ’ ἐρεισάμενος ἔπεα Τρώεσσι μετηύδα. | ||
8.493 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη (vel αἱ διπλαῖ, Pluygers. p. 7), ὅτι Ζηνόδοτος περιγράφει ἀπὸ τούτου τέσσαρας στίχους κατὰ τὸ ἑξῆς διὰ τὸ καὶ ἐν ἄλλῳ τόπῳ γεγράφθαι (Ζ 318). ὁ δὲ Ἀρίσταρχος οἰκειότερον ἐνταῦθα κεῖσθαι λέγει διὰ τὸ ἐν τῷ | ||
| 5 | στρατεύματι διαλέγεσθαι. A. | ||
8.499 | Ἴλιον ἠνεμόεσσαν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. τὸ νῦν ἐσάωσε μάλιστα | ||
8.501 | Ἀργείους καὶ νῆας ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐπεὶ Διὸς ἐτράπετο φρήν. | ||
| ἐξ ἄλλου δὲ στίχου (Κ 45) τὸ ἡμιστίχιόν ἐστι νῦν ἀναρ‐ μόστως προστεθειμένον· οὐ γὰρ κατὰ Διὸς προαίρεσιν νὺξ | 150 | ||
| 5 | ἐγένετο. A. | ||
8.503 | δόρπα τ’ ἐφοπλισόμεσθα: ἡ διπλῆ περιεστι‐ γμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐφοπλίζεσθον. συγχεῖ δὲ τὸ δυικόν. A. Cf. p. 15. | ||
8.505 | ἐκ πόλιος δ’ ἄξεσθε βόας: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ μέλ‐ λοντα σημαίνει τὸ ἄξεσθε, ἀλλ’ ἐν ἴσῳ τῷ ἄγετε. A. Cf. p. 6. | ||
8.512 | μὴ μὰν ἀσπουδί γε νεῶν ἐπιβαῖεν ἕκηλοι: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ μὴ ῥᾳδίως, μή πως χωρὶς σπουδῆς. A. Ar. 122. | ||
8.513 | ἀλλ’ ὥς τις τούτων γε βέλος καὶ οἴκοθι πέσσῃ: ἡ διπλῆ ὅτι βέλος εἴρηκε τὸ τρῶμα ὁμωνύμως τῷ τιτρώσκοντι. A. Ar. 70. | ||
8.517 | κήρυκες δ’ ἀνὰ ἄστυ διίφιλοι ἀγγελλόντων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀγγελλέτωσαν. A. Cf. ad 521 et Β 438. | ||
8.519 | (pueros senesque) λέξασθαι περὶ ἄστυ θεοδμή‐ των ἐπὶ πύργων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐγκοιμηθῆναι. A. Ar. 150. | ||
8.521 | πῦρ μέγα καιόντων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ καιέ‐ τωσαν. A. Cf. ad 517. | ||
8h524-5 | μῦθος δ’ ὃς μὲν νῦν ὑγιής, εἰρημένος ἔστω, τὸν δ’ ἠοῦς Τρώεσσι μεθ’ ἱπποδάμοις ἀγορεύσω. | ||
8524-5 | ἀθετοῦνται δύο στίχοι, διότι τῇ ἑξῆς οὐδὲν λέγει, καὶ τὸ ὑποτακτικὸν ἄρθρον ἀντὶ προτακτικοῦ παρεί‐ ληπται, ὃς μέν ἀντὶ τοῦ ὁ μέν. A. | ||
8.526 | εὔχομαι ἐλπόμενος Διί τ’ ἄλλοισίν τε θεοῖ‐ σιν: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἔλπομαι εὐχόμενος. οὐ κατὰ τὸν Ἕκτορα δὲ τὸν οὕτως ἐπῃρμένον λέγει, ἐλ‐ πίζω εὐχόμενος τοῖς θεοῖς· ἐπιεικὲς γάρ· τοὐναντίον γὰρ | ||
| 5 | οἰκεῖον εὔχομαι ἐλπόμενος, καυχῶμαι ἐλπιδοποιούμενος ὑπὸ τοῦ Διὸς καὶ τῶν ἄλλων θεῶν i. e. ut dativus sit pro ὑπό cum genetivo: v. p. 24. A. Nec omiserit ejusmodi jactationes etiam Graecis innotuisse: v. ad Ξ 45. | ||
8h527-8 | ἐξελάαν ἐνθένδε κύνας κηρεσσιφορήτους οὓς κῆρες φορέουσι μελαινάων ἐπὶ νηῶν. | ||
8.528 | ἀθετεῖται, ὅτι περισσός· ἐν γὰρ τῷ κηρεσσιφορήτους τὸ αὐτὸ συντόμως εἴρηκεν. ὁ δὲ Ζηνόδοτος οὐδὲ ἔγραφεν αὐτόν. A. | ||
8.532 | εἴσομαι ἤ κέ μ’ ὁ Τυδείδης κρατερὸς Διομήδης | ||
| πὰρ νηῶν πρὸς τεῖχος ἀπώσεται: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ εἴσομαι πολλὰ σημαίνει, νῦν μὲν γνώσομαι, ἐν ἄλλοις δὲ πορεύσομαι· εἴσομαι ἐξ ἁλόθεν (Φ 335): καὶ ἀντὶ τοῦ | 151 | ||
| 5 | ἐφάνη· εἴσατο δ’ ὡς ὅτε ῥινεός (ε 281). A. Cf. Μ 118. Ar. 150. | ||
8.535 | αὔριον ἣν ἀρετὴν διαείσεται, εἴ κ’ ἐμὸν ἔγχος μείνῃ ἐπερχόμενον. ἀλλ’ ἐν πρώτοισιν, ὀίω, κείσεται οὐτηθείς, πολέες δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι, ἠελίου ἀνιόντος ἐς αὔριον. εἰ γὰρ ἐγὼν ὥς | ||
8.539 | εἴην ἀθάνατος καὶ ἀγήρως ἤματα πάντα, | ||
8.541 | ὡς νῦν ἡμέρη ἥδε κακὸν φέρει Ἀργείοισιν. ὅτι ἢ τούτους δεῖ τοὺς τρεῖς στίχους μένειν, οἷς τὸ ἀν‐ τίσιγμα παράκειται (535—537) ἢ τοὺς ἑξῆς τρεῖς (538. 539. 541), οἷς αἱ στιγμαὶ παράκεινται· εἰς γὰρ τὴν αὐτὴν γεγραμμένοι | ||
| 5 | εἰσὶ διάνοιαν. ἐγκρίνει δὲ μᾶλλον ὁ Ἀρίσταρχος τοὺς δευ‐ τέρους διὰ τὸ καυχηματικωτέρους εἶναι τοὺς λόγους (cf. ad 526)· ὁ δὲ Ζηνόδοτος τοὺς πρώτους τρεῖς οὐδὲ ἔγραφεν. τὰ αὐτὰ δὲ λέγει περὶ τῶν στίχων τούτων ὁ Δίδυμος καὶ ὁ Ἀριστόνικος· διὸ οὐκ ἐγράψαμεν τὰ Διδύμου. A. Recte mo‐ | ||
| 10 | nuit Pluygers. (p. 3. et p. 6) eum versum, qui in nostris edd. est. | ||
8.540 | τιοίμην δ’ ὡς τίετ’ Ἀθηναίη καὶ Ἀπόλλων —male translatum ex Ν 827—ab Aristarchea editione afuisse. Ceterum hoc scholium apud Bekk. et Vill. non recte incipit: ἡ διπλῆ ὅτι: v. Pluygers p. 3. | ||
8.545 | ἐκ πόλιος δ’ ἄξοντο βόας: τὸ ἄξαντο (immo ἄξοντο) οὐ τὸν μέλλοντα σημαίνει, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἄγοντο (immo ἤγοντο). A. Cf. p. 6. | ||
8.555 | ὡς δ’ ὅτ’ ἐν οὐρανῷ ἄστρα φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην. Annotatum fuit epithetum lunae datum ad prae‐ sentem statum non aptum esse: Φ 218. | ||
8h556-8 | ὅτε τ’ ἔπλετο νήνεμος αἰθήρ· ἔκ τ’ ἔφανεν πᾶσαι σκοπιαὶ καὶ πρώονες ἄκροι καὶ νάπαι· οὐρανόθεν δ’ ἄρ’ ὑπεῤῥάγη ἄσπετος αἰθήρ. | ||
8.557 | ἀθετεῖται ὅτι οἰκειότερον ἔχει κατὰ τὴν Πατρόκλου ἐπιφάνειαν (Π 299). καὶ ὁ ἑξῆς δὲ συναθετεῖται αὐτῷ. ἐκεῖ γὰρ αἰφνίδιον βούλεται ἐπίλαμψιν παραστῆσαι αἰφνιδίως | ||
| Πατρόκλου ἐπιφανέντος, ἐνταῦθα δὲ παρατεταμένην νηνε‐ | 152 | ||
| 5 | μίαν κατ’ (puto καὶ) εὐδίαν. οὐκ ἐφέροντο δὲ οὐδὲ παρὰ Ζηνοδότῳ. ἠθέτει δὲ καὶ Ἀριστοφάνης. A. | ||
8555bis | ὡς δ’ ὅτ’ ἐν οὐρανῷ ἄστρα— | ||
8.560 | τόσσα μεσηγὺ νεῶν ἠδὲ Ξάνθοιο ῥοάων: ἡ διπλῆ ὅτι τῷ ὡς ὁμοιωματικῷ ὄντι ἀκαταλλήλως ἀποδίδοται τὸ τόσσα, ποσότητος ὂν δηλωτικόν· διὸ καί τινες γράφουσιν ὣς τὰ μεσηγὺ νεῶν. τὸ μὲν οὖν παραβολικὸν τὸ τῆς ἀν‐ | ||
| 5 | τεικασίας ἔχει, τὸ δ’ ἀνταποδιδόμενον τὸ τοῦ πλήθους πα‐ ρεμφαίνει. καὶ ὅτι οὐ προσυστήσας τὸν Σκάμανδρον Ξάν‐ θον καλεῖ, ἀλλὰ διὰ τῶν ἑξῆς ὃν Ξάνθον καλέουσι θεοί, ἄνδρες δὲ Σκάμανδρον (Υ 74 ubi v.). A. προ‐ συστήσας ins. L. ex Ξ 434 Herodian. 460. | ||
8h562-3 | χίλι’ ἄρ’ ἐν πεδίῳ πυρὰ καίετο, πὰρ δὲ ἑκάστῳ εἵατο πεντήκοντα σέλαι πυρὸς αἰθομένοιο. | ||
8.562 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μύρια. ἐπιφέρει δὲ ἐν δὲ ἑκάστῳ εἵατο πεντήκοντα σέλαι, ὥστε γί‐ νεσθαι μυριάδας πεντήκοντα, ἐὰν δὲ γράφηται χίλια, πέντε μυριάδας συμφώνως· διὰ παντὸς γὰρ τοὺς βαρβάρους ἐλάσ‐ | ||
| 5 | σονας τῶν Ἑλλήνων συνίστησιν. A. Si revera ἐν ἑκάστῳ σέλαι legit, hoc sine dubio intellexit ut ἐν πυρὸς αὐγῇ Ι 206. | ||
9.2 | φύζα φόβου κρυόεντος ἑταίρη: ἡ διπλῆ, ὅτι φύζα ἀεὶ μὲν σημαίνει τὴν μετὰ δέους φυγήν, ὅθεν καὶ φυζα‐ κίνῃς ἐλάφοισι (Ν 102): νῦν δὲ ἔκπληξις—ABL. Ar. 91. | ||
9.3 | πένθεϊ δ’ ἀτλήτῳ βεβολήατο πάντες ἄριστοι: ἡ διπλῆ, ὅτι ἔνιοι βεβλήατο, καὶ Ζηνόδοτος οὕτως. ἐπὶ δὲ τῆς κατὰ ψυχὴν τρώσεως καὶ ἀλγηδόνος ἀεὶ τοῦτο τάτ‐ τει, ἐπὶ δὲ τῆς κατὰ σῶμα πληγῆς οὐκέτι οὕτως. A. Ar. 76. | ||
9.9 | Ἀτρείδης δ’ ἄχεϊ μεγάλῳ βεβολημένος ἦτορ: ἡ διπλῆ ὅτι πάλιν (vs. 3) τὸ βεβολημένος διὰ τοῦ ο ἐπὶ ψυχῆς λέγει. A. Ar. 76. | ||
9.12 | αὐτὸς δὲ μετὰ πρώτοισι πονεῖτο: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ πονεῖν ἀεὶ ἐπὶ τοῦ ἐνεργεῖν τίθησιν. A. ἂν δ’ Ἀγαμέμνων | ||
9.14 | ἵστατο δακρυχέων ὥς τε κρήνη μελάνυδρος: | ||
| ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μετ’ Ἀργείοισιν (immo μετὰ δ’ Ἀργείοισιν) ἔειπεν Ὦ φίλοι Ἀργείων. περιῄ‐ ρηκε δὲ πάντα τὰ κατὰ τὴν παράθεσιν (vs. 15, 16). ἀναγκαῖα | 153 | ||
| 5 | δέ ἐστιν εἰς αὔξησιν. A. | ||
9.16 | ὣς ὁ βαρὺ στενάχων ἔπε’ Ἀργείοισι μετηύδα: ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς γράφουσιν ὣς ὅ γε δακρυχέων διὰ τὸ ἀκαταλλήλως πρὸς τὰ δάκρυα τὸ στενάχων ἀποδεδόσθαι. ἔστι δὲ ἐν τῷ στενάχειν καὶ δακρύειν ἀπὸ προηγουμένου | ||
| 5 | νοούμενον. A. | ||
9.17 | ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες: ἡ διπλῆ ὅτι ἐνθάδε οὕτως γραπτέον· πρὸς γὰρ τοὺς ἀρίστους, οὐ πρὸς τὸ πλῆθος ὁ λόγος. ὅταν δὲ ἀπόπειραν τῷ πλήθει προσάγῃ, προσφυέστερον γράφεται ὦ φίλοι ἥρωες Δαναοὶ | ||
| 5 | θεράποντες Ἄρηος (Β 110). A. Inserui οὕτως. | ||
9h18-9 | Ζεύς με μέγα Κρονίδης ἄτῃ ἐνέδησε βαρείῃ σχέτλιος, ὃς τότε μέν μοι ὑπέσχετο καὶ κατέ‐ νευσεν. | ||
9.18 | ἡ διπλῆ ὅτι μέγα δεῖ γράφειν ἀντὶ τοῦ μεγάλως, ὡς σάφα. ἀδόκιμος δὲ πάνυ ἡ μετὰ τοῦ ς, μέγας. A. Ari‐ stonicum in errore esse ostendit Didymus h. l. et ad Β 111: Ar. 32. | ||
9.19 | ἡ διπλῆ ὅτι νῦν οὕτως γραπτέον τότε μέν μοι· ἀναφέρει γὰρ ἐπὶ τὸ πρώην κατὰ τὸν ὄνειρον· ἐν ἐκείνοις μέντοι (Β 112) πρὶν μέν μοι· χρόνια γὰρ ἐσήμαινε τὰ κατὰ τὴν πρώτην ἔξοδον τῶν Ἑλλήνων. A. | ||
9h22-5 | δυσκλέα Ἄργος ἱκέσθαι, ἐπεὶ πολὺν ὤλεσα λαόν. οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέι φίλον εἶναι, ὃς δὴ πολλάων πολίων κατέλυσε κάρηνα ἠδ’ ἔτι καὶ λύσει· τοῦ γὰρ κράτος ἐστὶ μέγιστον. | ||
923-5 | ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι ἄμεινον ταῦτα λέγειν ἐν τῇ ἀποπείρᾳ (Β 116). νῦν δὲ οὐκ ἀποπειρᾶται, ἀλλὰ περὶ ἀποστάσεως ἀληθῶς λέγει ἐγκεκυρηκὼς τοῖς τοῦ Διὸς ἐλαττώμασιν (idem vocabulum Φ 331). A. Cf. Did. | ||
923-31 | ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος ἦρκε τοὺς στίχους πρὸς οὐδὲν ἀναγκαῖον, ἀλλ’ ἕνεκα τοῦ κατ’ ἄλλους τόπους φέ‐ ρεσθαι (Β 116—118, 139—141 Ι 693, 696 Η 398, 399). τοιοῦτος δέ ἐστιν ἐπὶ τῶν διφορουμένων. τὴν δὲ συνέπειαν | ||
| 5 | οὕτως ποιεῖ δυσκλέα Ἄργος ἵκεσθαι—ἤτοι ὅ γ’ ὣς | ||
| εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο, θυμὸν ἀχεύων. τοῖσι δ’ ἀνι‐ στάμενος μετέφη κρατερὸς Διομήδης (Bekk. προσ‐ έφη: v. Pluygers p. 11). A. Ar. 357. | 154 | ||
9.36 | ἴσας’ Ἀργείων ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντες: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες. (cf. Did.) βέλτιον δὲ καθολικώτερον γεγράφθαι· καταλείπεται γὰρ ἐν πᾶσιν ἡ δόξα τἀνδρός (Diomedis). καὶ ὅτι νῦν γέ‐ | ||
| 5 | ροντας τοὺς καθ’ ἡλικίαν (non ut saepe principes L.). ἐπεὶ μικρῷ πρότερον τὸν Νέστορα αὐτὸς ἐσεσώκει ἐν τῷ πολέμῳ (Θ 90). A. τὸν Νέστορα αὐτός L. pro ὁ Νέστωρ αὐτόν. | ||
9h43-4 | ἔρχεο· πάρ τοι ὁδός, νῆες δέ τοι ἄγχι θαλάσσης ἑστᾶς’, αἵ τοι ἕποντο Μυκήνηθεν μάλα πολλαί: | ||
9.43 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ κοινοῦ τοῦ πάρ τοι ὁδός τὸ πάρεισί σοι. ὅπερ οὐ συνέντες τινὲς προστεθείκασι τὸν ἑξῆς. A. | ||
9.44 | ἀθετεῖται ὅτι περισσός ἐστι καὶ μὴ προσκειμένου αὐτοῦ ἐμφαντικώτερος ὁ λόγος γίνεται· ἐφορμοῦσιν αἱ νῆες πορευσόμεναι. (proprie: adest via, adsunt tibi naves prope mare, in quo inest: speculantur quodammodo, cupide exspectant | ||
| 5 | iter ingredi volentes, inhiant itineri. Apud Villois. ἐφορμῶσιν L.). οἱ δὲ γράφουσιν νῆες μέν (δέ?) τοι ἀμφιέλισσαι, ὥστε παντελῶς (μὴ παντελῶς?) ἀποκρίνεσθαι τὸν στίχον. A. Ar. 360. | ||
9.53 | Τυδείδη, περὶ μὲν πολέμῳ ἔνι καρτερός ἐσσι: ὅτι τὸ περί ἀντὶ τοῦ περισσῶς. A. Cf. p. 28. | ||
9.56 | οὐδὲ πάλιν ἐρέει: τὸ πάλιν οὐκ ἔστιν ἐκ δευτέρου, ὡς ἡμεῖς, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἔμπαλιν ἐρεῖ, ἐναντίως. A. Ar. 100. | ||
9.57 | ἦ μὲν καὶ νέος ἐσσί, ἐμὸς δέ κε καὶ πάις εἴης ὁπλότατος γενεῆφιν: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐχ ἁρμόζει τῷ τρεῖς γενεὰς βεβιωκότι λέγειν· ἐμὸς ἂν παῖς εἴης—A. Re‐ liqua exciderunt. Sequuntur deinde haec: κατὰ τὴν ἡλικίαν, | ||
| 5 | πρὸς ἐπιτίμησιν τοῦ πολέμου. Tria illa priora verba fortasse ad scholium Aristonici pertinuerunt, sed quatuor ultima irre‐ psisse videntur ex margine, ubi aliquis adscripserat ad indican‐ dum sensum versuum 63, 64: ἀφρήτωρ ἀθέμιστος—ὃς πο‐ λέμου ἔραται. | ||
9.67 | λεξάσθων παρὰ τάφρον: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ λεξάσθωσαν. A. v. ad Β 348. | ||
9.71 | πλεῖαί τοι οἴνου κλισίαι: ἡ διπλῆ ὅτι πλεῖαι | ||
| ἀντὶ τοῦ πλήρεις. πρὸς τὸ παρῴχηκε δὲ πλέω (sic) νύξ (Κ 252) ἀντὶ τοῦ πλήρης. A. Ultima a πρός et ipsa pro Ari‐ stoniceis servari posse putavi: modo in brevius contracta in‐ | 155 | ||
| 5 | telligamus. Observat non idem esse πλεῖος vel πλέος et πλέων (v. ad Κ 579): additque adnotationem hanc pertinere ad illud Κ 252, quod ibi forma quae non posset nisi comparativa esse, a quibusdam neglecto discrimine acciperetur pro πλήρης (v. illic maxime Porphyrium). L. | ||
9.77 | τίς ἂν τάδε γηθήσειεν: ἡ διπλῆ ὅτι προσυπα‐ κουστέον τὸ „καὶ οὐ μὴ μᾶλλον θρηνήσει καὶ κόψεται“; καὶ ὅτι ἔξωθεν τὸ ἰδών. A. Post προσυπακουστέον τό habet cod. ὁρῶν καὶ βλέπων γελάσει, quae delenda esse ostendit Lehrs. | ||
| 5 | Herodian. 458. Idem observatur, supplendum esse contrarium, τὸ ἀντικείμενον vel τὸ ἐναντίον: ad Λ 330 Λ 281 Μ 458 Ξ 416 Ο 11 (Κ 515) Ο 155. Item notatum Ν 344, quod plene dixit ὃς τότε γηθήσειεν ἰδὼν πόνον οὐδ’ ἀκάχοιτο; cf. Ο 11 et Ar. 14. L. | ||
9h116-7 | ἀντί νυ πολλῶν λαῶν ἐστὶν ἀνὴρ, ὅν τε Ζεὺς κῆρι φιλήσῃ. | ||
9.116 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἀντί ἐπὶ τοῦ ἴσου ἐστί· τὸ γὰρ λεγόμενον, ἴσος ἐστὶ πολλοῖς ὁ εἷς ἀνήρ, ὅταν ᾖ θεοφιλής. A. | ||
9.119 | ἀλλ’ ἐπεὶ ἀασάμην φρεσὶ λευγαλέῃσι πιθή‐ σας: ἡ διπλῆ ὅτι οἱ νεώτεροι λευγαλέον τὸ δίυγρον ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέως (fortasse ἀπὸ τοῦ ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέως L.)· νῦν δέ με λευγαλέον θάνατον (Φ 281 cf. ad Υ 109) ἔστι δὲ λευ‐ | ||
| 5 | γαλέον τὸ ὀλέθριον παρὰ τὸν λοιγόν, A. Ar. 113. | ||
9.128 | δώσω δ’ ἑπτὰ γυναῖκας ἀμύμονα ἔργα ἰδυίας: ἡ διπλῆ ὅτι χωρὶς τοῦ ς γραπτέον (sc. ἀμύμονα)· οὐ γάρ ἐστι κατὰ τῶν γυναικῶν ἀλλὰ τῶν ἔργων. ὕστερον δὲ (130) ἐπὶ τῶν γυναικῶν αἳ κάλλει ἐνίκων. A. Certum igitur | ||
| 5 | hinc, Aristonicum pro Aristarchea lectione habuisse ἀμύμονα. Sic contrarium testimonium: Ἀρίσταρχος δὲ μετὰ τοῦ ς ἀμύ‐ μονας minus curaremus, nisi rediret ad v. 270 οὕτως Ἀρί‐ σταρχος μετὰ τοῦ ς ἀμύμονας. Ita videri hic quoque potest scholae Aristarcheae error a Didymo correctus. L. | ||
9h131-3 | τὰς μέν οἱ δώσω, μετὰ δ’ ἔσσεται ἣν τότ’ ἀπηύρων, κούρη Βρισῆος· ἐπὶ δὲ μέγαν ὅρκον ὀμοῦμαι, μή ποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι. | ||
9.131 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι ἐντεῦθεν πλανηθεὶς Ζηνόδοτος συναριθμεῖσθαι ἐν ταῖς ἑπτὰ καὶ τὴν Βρισηίδα ἔδοξεν, καὶ ἐν ἄλλοις γράφει ἐκ δ’ ἄγεν ἑπτὰ γυναῖκας, ἀμύμονα ἔργ’ εἰδυίας, Ἕξ, ἀτὰρ ἑβδομάτην Βρι‐ | 156 | |
| 5 | σηίδα καλλιπάρῃον (Τ 245). ἔστι δὲ ἐκτὸς ἡ Βρισηίς. A. Cf. ad 271, 638. | ||
9.133 | τῆς εὐνῆς: ἡ διπλῆ ὅτι ἔξωθεν δεῖ λαβεῖν τὸ ἄρ‐ θρον· τὸ γὰρ τῆς νῦν ἀντὶ τοῦ ταύτης παρείληπται, καὶ ἔστιν ὁ λόγος, μήποτε τῆς ταύτης εὐνῆς ἐπιβήμεναι. A. Cf. p. 30. | ||
9.137 | νῆα ἅλις χρυσοῦ καὶ χαλκοῦ νηησάσθω: ἡ διπλῆ ὅτι παρετυμολογεῖ τὴν ναῦν ἀπὸ τοῦ νῆσαι, ὅ ἐστι σωρεῦσαι (cf. ad Ρ 197). —καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ τὰ ὀνόματα ἀπὸ τοῦ ἑτοίμου λαμβάνει, Τερπιάδην τὸν Φήμιον ἀπὸ τοῦ | ||
| 5 | τέρπειν τὸν κιθαρῳδόν (χ 330): ὁ αὐτὸς ἄρα ποιητής. A. Ultima Aristarcheae quidem doctrinae sunt, sed ad aliud genus pertinent, quam illud. Transtulit aliquis, qui non satis distin‐ gueret haec ex Ε 60. L. | ||
9.140 | αἵ κε μετ’ Ἀργείην Ἑλένην κάλλισται ἔω‐ σιν: ἡ διπλῆ ὅτι ἔνιοι ὑποτάσσουσι στίχον τὴν γὰρ ἀπ’ αὖτις ἐγὼ δώσω ξανθῷ Μενελάῳ, εὐήθως πάνυ. ABLV. Ar. 361 not. | ||
9.141 | εἰ δέ κεν Ἄργος ἱκοίμεθ’ Ἀχαιικόν: ἡ διπλῆ ὅτι τὴν Πελοπόννησον Ἀχαιικὸν Ἄργος λέγει καὶ Ἴασον· εἰ πάντες σε ἴδοιεν ἀν’ Ἴασον Ἄργος (ς 245), Πελασγικὸν δὲ Ἄργος τὴν Θεσσαλίαν. A. Ar. 233. | ||
9h144-6 | τρεῖς δέ μοί εἰσι θύγατρες ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳ Χρυσόθεμις καὶ Λαοδίκη καὶ Ἰφιάνασσα· τάων ἥν κ’ ἐθέλῃσι, φίλην ἀνάεδνον ἀγέσθω. | ||
9.145 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ οἶδε τὴν παρὰ τοῖς νεωτέροις σφα‐ γὴν Ἰφιγενείας. A. Ar. 179. | ||
9.146 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἕδνα ἐδίδοσαν οἱ νυμφίοι ταῖς παρ‐ θένοις. A. Ar. 198. | ||
9.147 | ἐγὼ δ’ ἐπιμείλια δώσω: ἡ διπλῆ ὅτι καὶ ὑπὸ τᾶν πατέρων ἐπεδίδοτο ταῖς θυγατράσιν οὐχ ὑπὸ τῶν ἀν‐ δρῶν μόνων ἐπέμπετο, ἃ λέγει ἐπιμείλια. A. Ultimam vo‐ cem addidit L. Ar. 198. | ||
9.153 | πᾶσαι δ’ ἐγγὺς ἁλός (urbes) νέαται Πύλου ἠμαθόεντος: ἡ διπλῆ ὅτι νέαται ἀντὶ τοῦ ναίονται. ἔνιοι δὲ ἀντὶ τοῦ ἔσχαται, οὐκ εὖ. A. | 157 | |
9.156 | καί οἱ ὑπὸ σκήπτρῳ λιπαρὰς τελέουσι θέ‐ μιστας: ἡ διπλῆ, ὅτι χρόνος ἐνήλλακται, τελέουσιν ἀντὶ τοῦ τελέσουσιν. A. Cf. p. 6. | ||
9.160 | καί μοι ὑποστήτω, ὅσσον βασιλεύτερός εἰμι: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὅσσον οὐκ ἔστι πλήθους, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ καθ’ ὅσον εἰμὶ βασιλικώτερος. A. Respicit hunc locum Ο 166: talia afferri a precantibus argumenta. | ||
9.165 | ἀλλ’ ἄγετε, κλητοὺς ὀτρύνομεν: ἡ διπλῆ, ὅτι τοὺς ἀπὸ τοῦ καλεῖσθαι αἱρουμένους. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ οὗτοι γὰρ κλητοί γε (ρ 386). καὶ τὸ ὀτρύνομεν ἀντὶ τοῦ ὀτρύνωμεν. A. Cf. p. 13. | ||
9h168-70 | Φοῖνιξ μὲν πρώτιστα διίφιλος ἡγησάσθω, αὐτὰρ ἔπειτ’ Αἴας τε μέγας καὶ δῖος Ὀδυσσεύς· κηρύκων δ’ Ὁδίος τε καὶ Εὐρυβάτης ἅμ’ ἑπέσθων. | ||
9.168 | ἡ διπλῆ, ὅτι ὁ Φοῖνιξ προέρχεται καὶ οὐ συμ‐ πρεσβεύεται τοῖς περὶ τὸν Ὀδυσσέα, ὥστε μὴ συγχεῖσθαι διὰ τῶν ἑξῆς τὰ δυικά. A. | ||
9.169 | ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἔπειτα Ἀρίσταρχος ἀντὶ χρονικοῦ παραλαμβάνει, ἀντὶ τοῦ μετὰ ταῦτα, ὡς καὶ Ἑρμείας μὲν ἔπειτα (κ 307). βούλεται γὰρ πρῶτον τὸν Φοίνικα ἀπεληλυθότα εἰς τὸ σκήνωμα, εἶτα τὸν Ὀδυσσέα καὶ τὸν | ||
| 5 | Αἴαντα ὡς πρεσβεύοντας. ὁ δὲ Κράτης τὸ ἔπειτα ἀντὶ τοῦ δή συνδέσμου λαμβάνει. A. Cf. ad Λ 93 Ν 586 Ψ 557, Ar. 153. | ||
9.170 | Εὐρυβάτης: ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ τὸν Ἀγαμέμνονος (Α 320) ὑποληπτέον νῦν λέγεσθαι, ἀλλὰ τὸν Ὀδυσσέως (Β 184), ἐπεὶ κἂν ἐξωργίσθη, τῆς δι’ αὐτοῦ γενομένης ἀφαι‐ ρέσεως ὑπομνησθείς. (De Hodio homonymo v. Β 856). ἑπέ‐ | ||
| 5 | σθων ἀντὶ τοῦ ἐπέσθωσαν (v. Β 438). A. τοῖσι δὲ πόλλ’ ἐπέτελλε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ, | ||
9.180 | δενδίλλων ἐς ἕκαστον, Ὀδυσσῆι δὲ μάλιστα: ἡ διπλῆ ὅτι παρόντος τοῦ Φοίνικος ἔτι ταῦτα ὁ Νέστωρ ποιεῖ, διὸ καὶ ἁρμόσει τὸ ἐς ἕκαστον πληθυντικῶς ἐξενηνε‐ γμένον, καὶ οὐκ εἰς ἑκάτερον, ὅπερ ἐπὶ δύο τίθεται, καὶ τὸ | ||
| 5 | μάλιστα ὑπερθετικῶς εἰρημένον. A. ἐξενηνεγμένον scripsi | ||
| pro εἰσεν. | 158 | ||
9.182 | τὼ δὲ βάτην: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐπὶ Ὀδυσσέως καὶ Αἴαντος τὸ δυικόν· κεχώρισται γὰρ ὁ Φοῖνιξ μετὰ τὴν Νέ‐ στορος ἐντολήν, οὗτοι δὲ μετὰ ταῦτα. A. | ||
9.184 | Fuit adnotatio de aoristo reduplicato πεπιθεῖν: v. Α 100 et p. 11. | ||
9.188 | τὴν (φόρμιγγα) ἄρετ’ ἐξ ἐνάρων, πόλιν Ἠε‐ τίωνος ὀλέσσας: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀστεῖον τὸ μὴ οἴκοθεν κο‐ μίσαι ὥσπερ μέλλοντα ἐν πολέμῳ ἄνεσιν ἔχειν, ἀλλ’ ἐκ τῶν λαφύρων ἀνῃρῆσθαι ἁρμόνιον καὶ οὐκ ἄμουσον. A. | ||
9h190-2 | Πάτροκλος δέ οἱ οἶος ἐναντίος ἧστο σιωπῇ δέγμενος Αἰακίδην. | ||
9.190 | ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ μόνος ἐν τῇ κλισίᾳ, ἀλλὰ μόνος Αἰακίδην δεδεγμένος ἀντίος ἧστο· καὶ γὰρ Αὐτομέδων ἐπὶ τῆς κλισίας ἦν, ὁμοίως καὶ ὁ Φοῖνιξ. A. ἐπὶ τῆς σκηνῆς Χ 378. | ||
9.192 | τὼ δὲ βάτην προτέρω, ἡγεῖτο δὲ δῖος Ὀδυσ‐ σεύς: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐπὶ Ὀδυσσέως καὶ Αἴαντος τὸ δυικόν· παρόντος γὰρ τοῦ Φοίνικος ἀπίθανον λέγειν ἡγεῖτο δὲ δῖος Ὀδυσσεύς. A. Cf. ad 657. | ||
9.197 | χαίρετον. ἦ φίλοι ἄνδρες ἱκάνετον: ἡ διπλῆ, ὅτι χωρὶς τοῦ δυικῶς ἐσχηματίσθαι πρὸς Ὀδυσσέα καὶ Αἴ‐ αντα, καὶ τὰ τῆς διαθέσεως οὐκ ἐμφαίνει συμπαρόντα τὸν Φοίνικα· οὐ γὰρ ἂν οὕτως ἐκπλαγεὶς ἀνεπήδησεν, ἢ ἐδεξιοῦτο | ||
| 5 | ὡς αἰφνιδίως παραγενομένους. A. | ||
9.206 | αὖταρ ὅ γε κρεῖον μέγα κάββαλεν ἐν πυ‐ ρὸς αὐγῇ: ἡ διπλῆ ὅτι Εὐφορίων κρεῖον τὸ κρέας ἐξεδέξατο, Ὅμηρος δὲ τὸ κρεοδόχον ἀγγεῖον. καὶ πρὸς τὸ ἐν πυρὸς αὐγῇ, τὸ ἀπὸ (legendum τόπον ἀπὸ vel ὑπό) τοῦ πυρὸς | ||
| 5 | φωτιζόμενον. A. In sch. vulg. ad ψ 89 explicatur ἐν πυρὸς αὐγῇ: ἐν τῷ πεφωτισμένῳ καὶ πεφλογισμένῳ ἀπὸ τοῦ πυ‐ ρός. Cf. BQ ad τ 55. Sed ς 44 γαστέρες αἵδ’ αἰγῶν κέατ’ ἐν πυρί Aristarchus dicitur explicuisse παρὰ πυρί (cf. p. 28). ὁ δὲ Ἀριστοφάνης ἐν πυρί, ἐν τῷ καταφωτιζομένῳ τόπῳ ὡς | ||
| 10 | ἐν Ἰλιάδι (h. l.). BQ. | ||
9.212 | αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ πῦρ ἐκάη καὶ φλὸξ ἐμα‐ ράνθη: ἔν τισι γράφεται αὐτὰρ ἐπεὶ πυρὸς ἄνθος | ||
| ἀπέπτατο, παύσατο δὲ φλόξ. γελοῖον δὲ πυρὸς ἄνθος ὡς ῥόδων ἄνθος, τοῦ ποιητοῦ τὸ πῦρ δεινοποιήσαντος. A. | 159 | ||
| 5 | Cf. ad Ψ 228. | ||
9.219 | θεοῖσι δὲ θῦσαι ἀνώγει Πάτροκλον ὃν ἑταῖρον· ὁ δ’ ἐν πυρὶ βάλλε θυη‐ λάς: ἡ διπλῆ, ὅτι θῦσαι οὐ σφάξαι, ὡς ὁ Τιμόθεος ὑπέ‐ λαβεν καὶ Φιλόξενος, ὁμοίως τῇ ἡμετέρᾳ συνηθείᾳ, ἀλλὰ | ||
| 5 | θυμιᾶσαι. καὶ ὅτι θυηλὰς τὰς ἐπιθυομένας ἀπαρχάς. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (ξ 446) ἦ ῥα καὶ ἄργματα θῦσε θεοῖς αἰ‐ ειγενέτῃσιν. A. ὡς ante ὁ Τιμόθεος ins. L. Ar. 92. | ||
9.222 | αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο: κυκλικώτερον κατακέχρηται τῷ στίχῳ, δεδειπνηκότων αὐτῶν πρὸ ὀλίγου. οὐ γὰρ ἤρων δαιτός. A. Cf. ad Ω 628 et Didymum ad h. l. De κυκλικώτερον v. adnot. ad Ο 610. | ||
9h224-7 | πλησάμενος δ’ οἴνοιο δέπας δείδεκτ’ Ἀχιλῆα. „χαῖρ’ Ἀχιλεῦ. δαιτὸς μὲν ἐίσης οὐκ ἐπιδεύῃ ἠμὲν ἐνὶ κλισίῃ Ἀγαμέμνονος Ἀτρείδαο ἠδὲ καὶ ἐνθάδε νῦν“. | ||
9.224 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἔθος ὅτι πλήρη καὶ οὐ κενὰ προὔ‐ πινον ὀρέγοντες τὰ ποτήρια (Ar. 198). δεῖ δὲ νοῆσαι ὅτι κατὰ τὸ σιωπώμενον ἐδέξατο ὁ Ἀχιλλεύς. ἰδίως δὲ οὐχ ὑπέ‐ θηκε καί μιν φωνήσας. A. Neque omissum fuerit, ὅτι οἱ | ||
| 5 | ἑστιώμενοι παρ’ Ὁμήρῳ τοῖς ἑστιῶσι προπίνουσιν, ὡς Ὀδυσ‐ σεὺς Ἀχιλλεῖ, καὶ Εὐμαίῳ ὁ αὐτός: Harl. Cram. ad ν 59, cf. ad ν 25. | ||
9.225 | ἡ διπλῆ, ὅτι προστιθέασί τινες τὸ ς, οὐκ ἐπι‐ δευεῖς, κακῶς. οὗτοι δὲ καὶ τὸ ἑξῆς περισπῶσιν ἠμὲν ἐνὶ κλισίῃ, ἦμεν ἐτυγχάνομεν. Ἀρίσταρχος δὲ χωρὶς τοῦ ς. A. τινὲς ins. L. Ar. 381. Coaluisse videtur ex Aristonico | ||
| 5 | et Didymo. | ||
9.234 | (Trojani) οὐδ’ ἔτι φασίν σχήσεσθ’ ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι. | ||
9.235 | ὅτι ἐπὶ τῶν Τρώων ἐστίν· ἐμπεσοῦνται ταῖς ναυ‐ σίν, ἐνσείσουσιν (v. ad Ο 56). V. | ||
9.241 | στεῦται γὰρ (Hector) νηῶν ἀποκόψειν ἄκρα κόρυμβα: διορίζεται· στάσιν γὰρ ψυχῆς σημαίνει ἡ λέξις. ἡ δὲ ἐπαναφορὰ τῆς σημειώσεως πρὸς τὸ ἐν Ὀδυσσείᾳ (λ 584) στεῦτο δὲ διψάων, A. Ar. 106. | ||
9.242 | αὐτάς τ’ ἐμπλήσειν μαλεροῦ πυρός: ἡ διπλῆ, ὅτι Ἀρίσταρχος ἐμπλήσειν (vulgo ἐμπρήσειν). σημειοῦνται δέ τινες, ὅτι ἀντὶ τοῦ μαλερῷ πυρί (cf. 254). A. An hi lege‐ runt ἐμπρήσειν? Res obscura est. V. p. 21. ὅτι ante ἀντί ins. L. | 160 | |
9.246 | φθίσθαι ἐνὶ Τροίῃ, ἑκὰς Ἄργεος ἱπποβό‐ τοιο: σημειοῦνταί τινες ὅτι τὴν ὅλην Πελοπόννησον· τὸ δὲ ὄνομα οὐκ οἶδεν ὁ ποιητής, Ἡσίοδος δέ. A. Inseruimus τὸ δὲ ὄνομα, tale quid enim excidisse videtur. | ||
| 5 | ὦ πέπον, ἦ μὲν σοί γε πατὴρ ἐπετέλλετο Πηλεύς ἤματι τῷ, ὅτε ς’ ἐκ Φθίης Ἀγαμέμνονι πέμπεν, | ||
9.254 | „τέκνον ἐμόν“: σημειοῦνταί τινες ὅτι παρεῖται τὸ τάδε λέγων (cf. p. 17). A. Et quia cum his mandatis pugnant ea quae mandasse dicitur Peleus in loco reprobato Λ 767—85. | ||
9.261 | (Agamemnon) ἄξια δῶρα δίδωσι μεταλλήξαντι χόλοιο: ὅτι ἀντιφράζει τῇ μήνιδι τὸν χόλον. A. Ar. 138. | ||
9.262 | εἰ δὲ σὺ μέν μευ ἄκουσον, ἐγὼ δέ κέ τοι καταλέξω: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐγὼ δ’ ἂν σοὶ καταλέξαιμι, ἢ περισσὸς ὁ κέ. A. Scripsi ἤ pro καί. V. p. 9. | ||
9.270 | δώσει δ’ ἑπτὰ γυναῖκας ἀμύμονα ἔργα ἰδυίας Λεσβίδας: ἡ διπλῆ ὅτι τὰς ζʹ Λεσβίδας ὑπισχνεῖται, οὐχ ὡς ὁ Ζηνόδοτος (131) ἐν ταῖς ζʹ καὶ τὴν Βρισηίδα τάτ‐ τει· ἔστι γὰρ Λυρνησσία. A. | ||
9.279 | νῆα ἅλις χρυσοῦ καὶ χαλκοῦ νηήσασθαι: ἀντὶ προστακτικοῦ. A. Cf. p. 14. | ||
9.297 | οἵ κέ σε δωτίνῃσι θεὸν ὣς τιμήσονται: ἡ διπλῆ ὅτι τῷ παθητικῷ ἀντὶ τοῦ ἐνεργητικοῦ ἐχρήσατο· οὕτως γὰρ Ἀρίσταρχος τιμήσονται, ὡς ἐλεύσονται (cf. p. 2). A. Cod. bis ωνται. Et omissum erit ὅτι περισσὸς ὁ κέ (cf. | ||
| 5 | p. 11.). L. | ||
9.313 | ὅς χ’ ἕτερον μὲν κεύθῃ ἐνὶ φρεσίν, ἄλλο δὲ εἴπῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι δοκεῖ συγκεχύσθαι τὸ ἄλλο πρὸς τὸ ἕτερον· ἔδει γὰρ ἕτερον δὲ εἴπῃ, ἑτέρου πρὸς ἕτερον ἀντι‐ διαστελλομένου· τὸ γὰρ ἄλλο ἐπὶ πλειόνων τίθεται. A. τὸ | ||
| 5 | ἄλλο πρὸς ante τὸ ἕτερον ins. L. v. ad 473. | ||
9h323-5 | ὡς δ’ ὄρνις ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσιν μάστακ’, ἐπεί κε λάβῃσι, κακῶς δ’ ἄρα οἱ πέλει αὐτῇ, ὣς καὶ ἐγὼν πολλὰς μὲν ἀύπνους νύκτας ἴαυον. | ||
9.324 | ὅτι οἱ γλωσσογράφοι (Ar. 45) μάστακα τὴν ἀκρίδα, δέον μάσημα καὶ βρῶμα. ἐνιότε δὲ καὶ αὐτὸ τὸ στόμα ὁμωνύμως, καθάπερ [τὸ] χοίνικα τὸ μετροῦν καὶ τὸ μετρού‐ μενον· ἀλλ’ Ὀδυσεὺς ἐπὶ μάστακα χερσὶ πίεζεν | 161 | |
| 5 | (δ 287). A. Ar. 71. Cod. μέτρον pro μετροῦν: cf. ad Φ 502. | ||
9.325 | Annotatum fuit ἰαύειν nunc non idem esse atque καθεύδειν sed ἐπαυλίζεσθαι: Τ 71. | ||
9.327 | ἀνδράσι μαρνάμενος ὀάρων ἕνεκα σφετε‐ ράων: ἡ διπλῆ ὅτι ὄαροι αἱ τῶν ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ὁμι‐ λίαι. νῦν δὲ λέγει τῶν γυναικῶν. A. Pro ὄαροι (Apollon. lex. 118, 14) cod. ἄοροι. | ||
9.328 | δώδεκα δὴ σὺν νηυσὶ πόλεις ἀλάπαξ’ ἀν‐ θρώπων. Annotatum fuit, Achillem semel dici πτολίπορθον: Φ 55. Cf. ad Ο 56. | ||
9.338 | τί δὲ λαὸν ἀνήγαγεν ἐνθάδ’ ἀγείρας: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴωθε λέγειν ἀναγωγὴν καὶ ἀνάπλουν τὸν ἐκ τῆς Εὐρώπης εἰς τὴν Ἀσίαν πλοῦν, διὰ τὸ τὰ πρὸς ἄρ‐ κτους ὑψηλότερα εἶναι. A. v. Γ 48. | ||
9.346 | ἀλλ’ Ὀδυσεῦ, σὺν σοί τε καὶ ἄλλοισιν βασιλεῦσιν φραζέσθω νήεσσιν ἀλεξέμεναι δήιον πῦρ: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἐν Ὀδυσσείᾳ (θ 75) ζητούμενον νεῖκος Ὀδυσ‐ σῆος καὶ Πηλείδεω Ἀχιλῆος, ὅτι ἐμφαίνει καὶ νῦν | ||
| 5 | ἀναιρῶν τὴν ἐπιχείρησιν τῶν περὶ Ὀδυσσέα (cod. εως) λεγόν‐ των βουλῇ καὶ λόγῳ αἱρεθήσεσθαι τὴν πόλιν (i. e. elevans ob‐ jecta sibi ab Ulixe, qui consilio et ratione urbem expugnatum iri affirmaret). νῦν γὰρ οἷον ἐπισαρκάζων λέγει. A. Ar. 178. | ||
9.354 | ἀλλ’ ὅσον ἐς Σκαιάς τε πύλας καὶ φηγὸν ἵκανεν: ἡ διπλῆ ὅτι πληθυντικῶς εἶπε τὴν πύλην μίαν οὖσαν (Ar. 129). Σκαιαὶ δὲ καὶ Δαρδάνιαι αἱ αὐταί. ἡ δὲ δρῦς πρὸ τῆς Ἰλίου ἦν. A. Cf. Ε 789. Ar. 231. | ||
9.364 | ἔστι δέ μοι μάλα πολλά, τὰ κάλλιπον ἐν‐ θάδε ἔρρων: ὅτι τὸ ἔρρων οὐ λέγει ψιλῶς παραγινόμενος, ἀλλὰ δυσαρεστῶν τῇ παρουσίᾳ φησίν, ἐνθάδε μετὰ φθορᾶς παραγενόμενος. AB. Ar. 109. | ||
9.367 | ἄξομαι, ἅσς’ ἔλαχόν γε: ἡ διπλῆ ὅτι παραπλη‐ σίως καὶ κατ’ ἀρχὴν τῆς μήνιδος λέγει τῶν δ’ ἄλλων ἅ μοί ἐστι (Α 300). τὰ μὲν γὰρ ἄλλα κατὰ κλῆρον ἔλαβε, τὴν δὲ Βρισηίδα ἐξαίρετον παρ’ Ἀγαμέμνονος. A. | ||
9.378 | τίω δέ μιν ἐν καρὸς αἴσῃ: ἡ διπλῆ ὅτι συνέ‐ σταλται Ἰακῶς ἐν καρός ἀντὶ τοῦ ἐν κηρός· ὅμοιον γάρ ἐστι τῷ ἶσον γάρ σφισι πᾶσιν ἀπήχθετο κηρὶ μελαίνῃ (Γ 454). A. Cf. λάκε pro ἔληκε Ξ 25, λελασμένος Π 776, | 162 | |
| 5 | Ἀπειραίη η 8 (Pal.) Fortasse huc relatum etiam ἔστασαν pro ἔστησαν Μ 56. | ||
9h383-4 | (Thebae Aegyptiae) αἵ τ’ ἑκατόμπυλοί εἰσι, διηκό‐ σιοι δ’ ἀν’ ἑκάστας ἀνέρες ἐξοιχνεῦσι σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν. | ||
9.383 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀν’ ἑκάστας πληθυντικῶς τὰς πύλας, ὡς εἶναι ἑκατὸν τάγματα· οὕτως δὲ ἀν’ ἑκάστας δεῖ γρά‐ φειν· οὐδέποτε γὰρ ἑνικῶς Ὅμηρος πύλην φησίν, ἀλλὰ πύ‐ λας. A. Ar. 129. | ||
9.385 | οὐδ’ εἴ μοι τόσα δοίη ὅσα ψάμαθός τε κό‐ νις τε: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν διαφορὰν τῆς ψαμάθου καὶ ἀμά‐ θου, ὅτι ἡ παραθαλάσσιος ψάμαθος, κόνις δὲ ἡ πεδιὰς ἄμμος· καὶ οὐ δὶς τὸ αὐτὸ λέγει. A. οὐ δίς pro οὐδείς | ||
| 5 | emend. Lehrs. qu. ep. p. 334 not. Cf. Ar. 128. | ||
9.395 | πολλαὶ Ἀχαιίδες εἰσὶν ἀν’ Ἑλλάδα τε Φθίην τε: ἡ διπλῆ ὅτι τὴν Θετταλίαν οὕτως λέγει μόνην, τὴν δὲ ὅλην ἤπειρον οὐκ οἶδεν οὕτως καλουμένην. νόθα οὖν ἐκεῖνα ἐγχείῃ δ’ ἐκέκαστο Πανέλληνας καὶ Ἀχαιούς | ||
| 5 | (Β 530) καθ’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος (δ 726). A. Ar. 233. | ||
9.401 | οὐ γὰρ ἐμοὶ ψυχῆς ἀντάξιον οὐδ’ ὅσα φασίν Ἴλιον ἐκτῆσθαι: ἐνίους φησὶν ὁ Ἀρίσταρχος γράφειν οὐ γὰρ ἐμῆς ψυχῆς. ἀλαζονικὸς δὲ ὁ λόγος, οὐδὲν τῆς ἐμῆς ψυχῆς ἄξιον. ἄμεινον ἐμοί γράφειν. A. Hoc scholium | ||
| 5 | Didymi esse videtur. Sed diple in textu Ven. nisi errore huic versui addita est, indicat etiam Aristonici ad hunc locum fuisse adnotationem, sive de eadem re dixit sive de alia. | ||
9h404-5 | οὐδ’ ὅσα λάινος οὐδὸς ἀφήτορος ἐντὸς ἐέργει Φοίβου Ἀπόλλωνος, Πυθοῖ ἔνι πετρηέσσῃ· | ||
9.404 | ἡ διπλῆ πρὸς τοὺς γλωσσογράφους (Ar. 45), ἀφή‐ τορος τοῦ στροφέως ἀποδιδόντας. καὶ Ζηνόδοτος δὲ οὕτως ἐκδέδεκται· τὸν γὰρ ἑξῆς μετέγραφε νηοῦ Ἀπόλλωνος. ἀφήτορα δὲ τὸν Ἀπόλλωνα ἐπιθετικῶς, οὐ κοινότερον, ἀλλὰ | ||
| 5 | τὸν Πύθιον, οἷον ὁμοφήτορα, διὰ τὸ εἰς λόγους ἔρχεσθαι | ||
| τοῖς χρησμῳδουμένοις. A. | 163 | ||
9.405 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει νηοῦ Ἀπόλλωνος. A. | ||
9.410 | μήτηρ γάρ τέ μέ φησι θεὰ Θέτις ἀργυρόπεζα, διχθαδίας κῆρας φερέμεν θανάτοιο τέλος δέ. Adnotatio fuit de duobus Achillis fatis: Ν 663. | ||
9.415 | ὤλετό μοι κλέος ἐσθλόν, ἐπὶ δηρὸν δέ μοι αἰών ἔσσεται, οὐδέ κέ μ’ ὦκα τέλος θανάτοιο κιχείη. | ||
9.416 | ἀθετεῖται, ὅτι νομίσας τις κρέμασθαι τὸν λόγον προσέθηκεν αὐτόν (Ar. 350). καὶ γὰρ κατὰ τὸ περισσὸν ἐπι‐ λέγεται, οὐδέ κέ μ’ ὦκα. δεῖ οὖν κοινὸν λαβεῖν τὸ ἔσται ἀπὸ τοῦ προκειμένου τοῦ ἄφθιτον ἔσται (v. 413). A. | ||
| 5 | περισσόν L. pro κοινόν. | ||
9.419 | Ἰλίου αἰπεινῆς: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
9h445-7 | οὐδ’ εἴ κέν μοι ὑποσταίη θεὸς αὐτός, γῆρας ἀποξύσας θήσειν νέον ἡβώοντα, οἷον ὅτε πρῶτον λίπον Ἑλλάδα καλλιγύναικα. | ||
9.446 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐ λέγει νέον κατὰ τὴν ἡλικίαν ἀλλὰ κατὰ μεσότητα, ἀντὶ τοῦ νεωστὶ ἡβῶντα (Ar. 153. cf. p. 29). A. | ||
9.447 | Ἑλλάδα: ἡ διπλῆ ὅτι πάλιν τὴν Θετταλικὴν πό‐ λιν οὕτως εἶπεν (Ar. 233): καὶ ὅτι Ζηνόδοτος τοῖον ὅτε πρῶτον, ἐξ οὗ φανερός ἐστι τὸ νέον ὀνοματικῶς δεδεγμέ‐ νος (i. e. ut nomen. ὄνομα nomen substantiv. Ρ 86, adjectiv. | ||
| 5 | Β 697). A. | ||
9.455 | μή ποτε γούνασιν οἷσιν ἐφέσσεσθαι φίλον υἱόν: ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς γράφουσιν ἐμοῖσιν. λέγει δὲ οὐ περὶ ἑαυτοῦ ὁ Φοῖνιξ, ἀλλὰ περὶ τοῦ Ἀμύντορος. A. | ||
9h458-61 | τὸν μὲν ἐγὼ βούλευσα κατακτάμεν ὀξέι χαλκῷ ἀλλά τις ἀθανάτων παῦσεν χόλον, ὅς ῥ’ ἐνὶ θυμῷ δήμου θῆκε φάτιν καὶ ὀνείδεα πόλλ’ ἀνθρώπων, ὡς μὴ πατροφόνος μετ’ Ἀχαιοῖσιν καλεοίμην. | ||
9458-461 | Hos quatuor expunctos ab Aristarcho (Plu‐ tarch. de audiend. poet. p. 26 F.) primus restituit F. A. Wolfius, v. Prolegom. p. 38, 262, praefat. ad Iliad. p. 86. Lehrs. Ari‐ starch. p. 355. | ||
9.472 | πῦρ, ἕτερον μὲν ὑπ’ αἰθούσῃ εὐερκέος αὐλῆς, ἄλλο δ’ ἐνὶ προδόμῳ πρόσθεν θαλάμοιο θυράων: | ||
| ἡ διπλῆ ὅτι πάλιν (313) δοκεῖ τὸ ἄλλο πρὸς τὸ ἕτερον συγ‐ κεχύσθαι. πιθανεύονται δὲ οἱ λέγοντες τρία φῶτα εἶναι, | 164 | ||
| 5 | ἓν μὲν ὑπὸ ταῖς αἰθούσαις, ἕτερον δὲ ἐν τῷ οἴκῳ, ἄλλο δὲ ἐν τῷ προδόμῳ τοῦ οἴκου· ἀπίθανον γάρ φασιν εἶναι ἐν μὲν τῷ προδόμῳ πῦρ εἶναι, ἐν δὲ τῷ οἴκῳ ἐλλείπειν. A. Ap‐ paret Aristonicum ante oculos habere ὑπ’ αἰθούσῃ, sed Didy‐ mus ἐν αἰθούσῃ Aristarcheam esse dicit. οἱ ante λέγοντες inserui. | ||
| 10 | ὅτι πληθυντικῶς θύρας· ἀντὶ τοῦ θύραν. A. Ar. 130 not. | ||
9.478 | φεῦγον ἔπειτ’ ἀπάνευθε δι’ Ἑλλάδος εὐ‐ ρυχόροιο: Ἑλλὰς πόλις ὁμώνυμος τῇ χώρᾳ (cf. ad 447, et ad 395). Μυρμιδόνες δὲ καλεῦντο καὶ Ἕλληνες (Β 684). A. Ar. 233. | ||
9.481 | καί με φίλης’ ὡς εἴ τε πατὴρ ὃν παῖδα φι‐ λήσῃ: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἐφίλησε (sic) κατὰ τὴν ἡμετέραν χρῆ‐ σιν (Ar. 150). καὶ ὅτι πρεσβύτερος Πηλεὺς Φοίνικος (Ar. 188). A. | ||
9.484 | ναῖον δ’ ἐσχατιὴν Φθίης, Δολόπεσσιν ἀνάσ‐ σων: Δολόπων (cf. p. 23). μέρος τῆς Φθιώτιδος χώρας· διὸ καὶ παραλέλοιπεν αὐτοὺς ἐν τῷ καταλόγῳ (Ar. 236). A. πρίν γ’ ὅτε δή ς’ ἐπ’ ἐμοῖσιν ἐγὼ γούνεσσι κα‐ | ||
| 5 | θίσσας | ||
9.489 | ὄψου τ’ ἄσαιμι προταμὼν καὶ οἶνον ἐπισχών: ὅτι πᾶν τὸ προσεσθιόμενον ὄψον ἔλεγον οἱ παλαιοί (Ar. 153). καὶ ὅτι οὐχ ὑπὸ Χείρωνος ἐτράφη ὁ Ἀχιλλεύς, ἀλλὰ τὴν ἰατρικὴν μόνον ἐπαιδεύθη. A. Ar. 190. Cf. BL ad 486. | ||
9h505-7 | ἡ δ’ ἄτη σθεναρή τε καὶ ἀρτίπος, οὕνεκα πάσας πολλὸν ὑπεκπροθέει, φθάνει δέ τε πᾶσαν ἐπ’ αἶαν βλάπτους’ ἀνθρώπους· αἱ δ’ ἐξακέονται ὀπίσσω. | ||
9.505 | ὅτι οὕνεκα ἀντὶ τοῦ τούνεκα. A. Ar. 153. | ||
9.506 | ἐκτατέον τὸ φθάνει διὰ τὸ μέτρον. ἡ δὲ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει φθανέει (cf. ad Φ 262). A. | ||
9.507 | Adnotatum fuit, ex hoc effictum esse versum re‐ jectum Τ 94. | ||
9.509 | ὃς μέν τ’ αἰδέσεται κούρας Διὸς ἄσσον ἰούσας, τὸν δὲ μέγ’ ὤνησαν: ὅτι περισσὸς ὁ δέ σύνδεσμος (p. 33): διὸ οὐ δεῖ συνεγκλίνειν τῷ ἄρθρῳ τὸν σύνδεσμον, A. Aristonici et Herodiani notae coaluisse videntur, qua de re v. | ||
| 5 | Lehrs. in Herodiano. | ||
9.520 | (Phoenix loquitur) ἄνδρας δὲ λίσσεσθαι ἐπιπρο‐ ἕηκεν ἀρίστους: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ συμπεριλαμβάνει ἑαυτὸν ὁ Φοῖνιξ, ὡς ἂν μηδὲ χώραν ἔχων πρεσβευτοῦ. A. | 165 | |
9.527 | μέμνημαι τόδε ἔργον ἐγὼ πάλαι, οὔ τι νέον γε: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ νέον νεωστί. A. Ar. 153. | ||
9529-31 | Κουρῆτές τ’ ἐμάχοντο καὶ Αἰτωλοὶ μενε‐ χάρμαι— Αἰτωλοὶ μὲν ἀμυνόμενοι Καλυδῶνος ἐραννῆς: ἡ διπλῆ, ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντησε (Ar. 13) | ||
| 5 | καὶ ὅτι λείπει ἡ περί, περὶ Καλυδῶνος (p. 26). A. | ||
9.537 | οἴῃ δ’ οὐκ ἔρρεξε Διὸς κούρῃ μεγάλοιο. ἢ λάθετ’ ἢ οὐκ ἐνόησεν: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐκλάθετ’ οὐδ’ ἐνόησεν, ὥστε τὸ αὐτὸ διλογεῖσθαι. οὐκ ἐνόησε δὲ ὅτι διαφέρει· τὸ μὲν γὰρ ἐλάθετο, ἑκὼν παρ‐ | ||
| 5 | έπεμψεν, τὸ δὲ οὐκ ἐνόησεν, οὐδὲ τὴν ἀρχὴν κατὰ νοῦν ἔσχεν. A. διλογεῖσθαι scripsit L. pro δεῖ λογίζεσθαι. —Suspi‐ cabar olim, pro ἑκὼν παρέπεμψεν scribendum esse ἄκων, sed injuria. Nam non modo B et L idem exhibent, sed etiam ADV ad Ξ 1 et Apollon. soph. 106, 20: et hic et illi ex Aristonico | ||
| 10 | haurientes. | ||
9h540-2 | (aper) ὃς κακὰ πόλλ’ ἔρδεσκεν ἔθων Οἰνῆος ἀλωήν πολλὰ δ’ ὅ γε προθέλυμνα χαμαὶ βάλε δένδρεα μακρά αὐτῇσιν ῥίζῃσι καὶ αὐτοῖς ἄνθεσι μηλῶν. | ||
9.540 | ὅτι οἱ γλωσσογράφοι (Ar. 44) τὸ ἔθων ἀποδιδόασι βλάπτων. ἔστι δὲ ἐξ ἔθους ἐπιφοιτῶν. A. Cf. ad Π 260. | ||
9.541 | προθέλυμνα: ἡ διπλῆ ὅτι ἄλλα ἐπ’ ἄλλοις· ἔνιοι δὲ πρόρριζα. A. | ||
9.542 | ὅτι μῆλα πάντα τὰ ἀκρόδρυα ἔλεγον οἱ παλαιοί, οὐχ ὡς ἡμεῖς εἰδικῶς (Ar. 108): καὶ ὅτι εἴωθεν ἡ σύν πρό‐ θεσις ἐλλείπειν. (p. 25). A. | ||
9.546 | τόσσος ἔην, πολλοὺς δὲ πυρῆς ἐπέβης’ ἀλε‐ γεινῆς: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τοῦ παρακολουθοῦντος (v. ad Β 417) σημαίνει ἀνεῖλεν. καὶ ὅτι διὰ πυρὸς ἔθαπτον (Ar. 198). A. ἀλλ’ ὅτε δὴ Μελέαγρον ἔδυ χόλος, ὅς τε καὶ ἄλλων | ||
9.554 | οἰδάνει ἐν στήθεσσι νόον, πύκα περ φρονεόντων: ἡ διπλῆ ὅτι οἰδάνει ἀντὶ τοῦ οἰδάνειν ποιεῖ, ὅμοιον τῷ πάντας μέν ῥ’ ἔλπει (β 91) ἀντὶ τοῦ ἐλπίζειν ποιεῖ. A. | ||
| Cf. ad Ε 37. | 166 | ||
9.556 | κεῖτο παρὰ μνηστῇ ἀλόχῳ, καλῇ Κλεοπάτρῃ | ||
9.557 | κούρῃ Μαρπήσσης καλλισφύρου Εὐηνίνης— | ||
9.561 | τὴν δὲ τότ’ ἐν μεγάροισι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ Ἀλκυόνην καλέεσκον ἐπώνυμον: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ τὴν Μάρπησσαν, ἀλλὰ τὴν Κλεοπάτραν. ABL. | ||
9.567 | πόλλ’ ἀχέους’ ἠρᾶτο κασιγνήτοιο φόνοιο: ἡ διπλῆ ὅτι λείπει ἡ περί (cf. p. 26). AB. Fortasse etiam verba praecedentia: τοῦ ἀδελφικοῦ Aristonici sunt, et forma scholii fuerit haec: τοῦ ἀδελφικοῦ· διὸ ἡ διπλῆ· καὶ ὅτι κτλ. — | ||
| 5 | Verba τοῦ κασιγνητικοῦ ex hoc loco male translata sunt ad sch. v. 632. | ||
9h568-72 | πολλὰ δὲ καὶ γαῖαν πολυφόρβην χερσὶν ἀλοία κικλήσκους’ Ἀίδην καὶ ἐπαινὴν Περσεφόνειαν, πρόχνυ καθεζομένη, δεύοντο δὲ δάκρυσι κόλποι, παιδὶ δόμεν θάνατον· τῆς δ’ ἠεροφοῖτις Ἐρινύς | ||
| 5 | ἔκλυεν ἐξ Ἐρέβεσφιν, ἀμείλιχον ἦτορ ἔχουσα. | ||
9.568 | ἡ διπλῆ ὅτι οἱ τοὺς χθονίους θεοὺς ἐπικαλούμενοι ταῖς χερσὶ τὴν γῆν ἐπέκρουον. A. | ||
9.569 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐπικαλεῖται μὲν τὸν Ἅιδην καὶ τὴν Περσεφόνην, ὑπακούουσι δὲ αἱ Ἐρινύες ὡς ὑπηρετίδες (Ar. 185). AB. | ||
9.571 | ἡ διπλῆ ὅτι αἱ Ἐρινύες ὥσπερ ὑπηρετίδες ὑπα‐ κούουσιν, καὶ οὐ μάχεται τὸ κικλήσκους’ Ἀίδην καὶ ἐπαινὴν Περσεφόνειαν (Ar. 185). A. | ||
9.575 | πέμπον δὲ θεῶν ἱερῆας ἀρίστους: ὅτι ἐν‐ τεῦθεν Σοφοκλῆς ἐν τῷ Μελεάγρῳ τὸν χορὸν ἀπὸ ἱερέων παρήγαγεν. A. | ||
9.578 | ἔνθα μιν ἤνωγον τέμενος περικαλλὲς ἑλέ‐ σθαι: ἡ διπλῆ ὅτι συντελικῶς τὸ ἑλέσθαι. A. Cf. p. 5. | ||
9h593-4 | ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ’ ἄλλοι ἄγουσι βαθυζώνους τε γυναῖκας. | ||
9.593 | ἀμαθύνει: ὅτι ἄμαθον ποιεῖ· οὕτως δὲ λέγει τὴν πεδιάσιμον κόνιν. ὁ δὲ Αἰσχύλος ἐπὶ τοῦ διαφθείρειν ψι‐ λῶς τέταχε, περὶ τοῦ Ἀκταίωνος λέγων κύνες διημάθυ‐ νον ἄνδρα δεσπότην (fr. 257 Hermann.) A. Ar. 128. | ||
9.594 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τέκνα δὲ δήιοι | ||
| ἄγουσι. A. | 167 | ||
9.597 | ὣς ὁ μὲν Αἰτωλοῖσιν ἀπήμυνεν κακὸν ἦμαρ εἴξας ᾧ θυμῷ: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ τῷ θυμικῷ πάθει λέ‐ γει, ἀλλὰ τῇ ἐπιθυμίᾳ ὑποχωρήσας, ἀντὶ τοῦ οὐκ ἀντι‐ ταξάμενος. A. | ||
9.605 | οὐκέθ’ ὁμῶς τιμῆς ἔσεαι, πόλεμόν περ ἀλαλ‐ κών: ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς προφέρονται τιμῆς (ὡς φωνῆς) ἵν’ ᾖ τιμήεις. Ὁμηρικὸν δὲ τὸ τιμῆς ἔσεαι, ἀντὶ τοῦ τιμῆς με‐ θέξεις. καὶ ὁ Ἀχιλλεὺς ἀποκρινόμενός φησιν οὐ τί με | ||
| 5 | ταύτης χρεὼ τιμῆς (607) A. | ||
9.607 | Φοῖνιξ, ἄττα γεραιέ: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἄττα προσφώνησίς ἐστι πρὸς τροφέα ἀμετάφραστος. A. | ||
9.612 | μή μοι σύγχει θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἀχεύων: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὀδυρόμενος, κινυρίζων, οἷον θρη‐ νῶν. ἔστι δὲ οὐχ Ὁμηρικόν, καὶ παρὰ τὸ πρόσωπον. A. | ||
9.616 | ἶσον ἐμοὶ βασίλευε, καὶ ἥμισυ μείρεο τιμῆς: ὅτι τὸ μείρεο ἀντὶ τοῦ μερίζου, πρὸς Ζηνόδοτον μεταγρά‐ φοντα ὅπποτε (immo ὅς ποτε) μειρόμενος, μέγα δ’ ἔστενεν ἀντὶ τοῦ μέγ’ ἐγήθεεν (Η 127), ἵν’ ᾖ στερισκό‐ | ||
| 5 | μενος τῆς στρατείας. οὐ τίθησι δὲ τὸ μείρεσθαι ἀντὶ τοῦ στερίσκεσθαι ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ μερίζεσθαι. A. | ||
9.619 | φρασσόμεθ’ ἤ κε νεώμεθ’ ἐφ’ ἡμέτερ’ ἦ κε μένωμεν: ἡ διπλῆ ὅτι οὐδέν ἐστι μαχόμενον, ἀλλ’ αἰδε‐ σθεὶς παραπέπεισται. A. | ||
9.620 | ἦ, καὶ Πατρόκλῳ ὅ γ’ ἐπ’ ὀφρύσι νεῦσε σιωπῇ Φοίνικι στορέσαι πυκινὸν λέχος, ὄφρα τάχιστα ἐκ κλισίης νόστοιο μεδοίατο. | ||
9.621 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὄφρα νῦν ἀντὶ τοῦ ἵνα κεῖται. A. | ||
9.622 | ἡ διπλῆ ὅτι νόστοιο μεδοίατο λέγει νόστου ἐπι‐ μελοῖντο, πάλιν τῆς ἀφόδου μνείαν λάβοιεν οἱ περὶ Ὀδυσ‐ σέα. A. καὶ μέν τίς τε κασιγνήτοιο φονῆος | ||
9.633 | ποινὴν ἢ οὗ παιδὸς ἐδέξατο τεθνηῶτος: ἡ διπλῆ, ὅτι παρεῖται πρόθεσις [καὶ πτῶσις ἐνήλλακται], ἀντὶ τοῦ καὶ μέν τίς τε παρὰ κασιγνήτου φονέως (cf. p. 26). καὶ πρὸς τὸ ἡρωικὸν ἔθος. A. Et quod ποινή h. l. proprie pretium pro | ||
| 5 | caede solutum: Ar. 152. | ||
9.638 | νῦν δέ τοι ἑπτὰ παρίσχομεν ἔξοχ’ ἀρίστας: | ||
| ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος ἐλέγχεται γράφων ἕξ, ἀτὰρ ἑβδο‐ μάτην Βρισηίδα (Τ 245). χωρὶς γάρ εἰσιν αἱ ἑπτά (cf. ad 131). A. | 168 | ||
9.641 | ὑπωρόφιοι δέ τοί εἰμεν πληθύος ἐκ Δαναῶν: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἁθρόοι ἐκ Δαναῶν. πῶς δὲ ἁθρόοι ἐληλυθέναι δύνανται δύο ὄντες; A. | ||
9h656-7 | ὣς ἔφαθ’, οἱ δὲ ἕκαστος ἑλὼν δέπας ἀμφικύπελλον σπείσαντες παρὰ νῆας ἴσαν πάλιν· ἦρχε δ’ Ὀδυσσεύς. | ||
9.656 | ἡ διπλῆ, ὅτι ἥρμοζεν ἐπὶ τῶν δύο λέγειν ἑκάτερος, διὰ δὲ τὸ μέτρον, [ἵνα τηρηθῇ τὸ τῆς λέξεως] οὕτως εἴρη‐ ται· οὐ γὰρ ἁρμόζει τῷ μέτρῳ τὸ ἑκάτερος. ἢ δεῖ λέγειν, ὅτι καὶ ἐπὶ τῶν κηρύκων λέγει ἕκαστος. A. Verba ἵνα τηρηθῇ | ||
| 5 | τὸ τῆς λέξεως ab aliquo in margine videntur scripta fuisse, qui significare voluit quorsum spectaret haec nota: ut servetur propria vis vocabuli ἕκαστος. | ||
9.657 | ἡ διπλῆ ὅτι καὶ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ἡγεῖτο Ὀδυσ‐ σεύς ἡγεῖτο δὲ δῖος Ὀδυσσεύς (192). καὶ ὅτι οὐ συμ‐ πρεσβεύει ὁ Φοῖνιξ, ἐπεί τοι κἂν ἀποπρεσβεύων ἡγεῖτο. A. | ||
9.664 | τῷ δ’ ἄρα παρκατέλεκτο γυνή, τὴν Λεσβόθεν ἦγεν: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τῷ δὲ γυνὴ παρέλεκτο Κάειρ’, ἣν Λεσβόθεν ἦγε. πῶς δὲ δύναται ἡ Καρίνη Λεσβία εἶναι, εἰ μὴ ἄρα ῥητέον, ὅτι τὴν Λέσβον τότε Κᾶ‐ | ||
| 5 | ρες κατῴκουν; A. | ||
9.668 | (Achilles) Σκῦρον ἑλὼν αἰπεῖαν, Ἐνυῆος πτο‐ λίεθρον: ἡ διπλῆ, ὅτι διὰ τούτων καὶ τὴν Σκῦρον πεπο‐ λιορκημένην ὑπὸ Ἀχιλλέως μετὰ τῶν ἄλλων πόλεων παρα‐ δίδωσι (Ar. 178). A. | ||
9.682 | αὐτὸς δ’ ἠπείλησεν ἅμ’ ἠοῖ φαινομένηφιν νῆας ἐυσσέλμους ἅλαδ’ ἑλκέμεν ἀμφιελίσσας: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἠπείλησε νῦν κατὰ τὴν ἡμετέραν χρῆσιν (Ar. 150). A. | ||
9h684-6 | καὶ δ’ ἂν τοῖς ἄλλοισιν ἔφη παραμυθήσασθαι οἴκαδ’ ἀποπλείειν, ἐπεὶ οὐκέτι δήετε τέκμωρ Ἰλίου αἰπεινῆς. | ||
9.685 | ἀπὸ τοῦ διηγηματικοῦ ἐπὶ τὸ μιμητικὸν μετέβη· οὐ γὰρ εἶπε δήουσιν ἀλλὰ δήετε. A. Cf. ad Ψ 855 et p. 17. | ||
9.686 | ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | 169 | |
9h688-92 | ὣς ἔφατ’· εἰσὶ καὶ οἵδε τάδ’ εἰπέμεν, οἵ μοι ἕποντο, Αἴας καὶ κήρυκε δύω, πεπνυμένω ἄμφω. Φοῖνιξ δ’ αὖθ’ ὁ γέρων κατελέξατο· ὣς γὰρ ἀνώγει, ὄφρα οἱ ἐν νήεσσι φίλην ἐς πατρίδ’ ἕπηται | ||
| 5 | αὔριον, ἢν ἐθέλῃσιν· ἀνάγκῃ δ’ οὔ τι μιν ἄξει. | ||
9688-93 | ἀθετοῦνται στίχοι πέντε ἕως τοῦ αὔριον, ἢν ἐθέλῃσιν, ὅτι κοινότεροι τοῖς νοήμασι, καὶ τῇ συνθέ‐ σει πεζότεροι, καὶ ὅτι ὡς ἀπιστησόμενος μάρτυρας ἐπισπᾶται. A. κοινότεροι L. pro καὶ νεώτεροι. | ||
9h693-4 | ὣς ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ μῦθον ἀγασσάμενοι· μάλα γὰρ κρατερῶς ἀγό‐ ρευσεν. | ||
9.694 | ὅτι ἐξ ἄλλων τόπων ἐστὶν ὁ στίχος· νῦν γὰρ οὐχ ἁρμόζει· τότε γὰρ εἴωθεν ἐπιφωνεῖσθαι, ὅταν ὁ αὐθεντῶν τοῦ λόγου καταπληκτικά τινα προενέγκηται. νῦν δὲ πῶς ἂν ἐπὶ Ὀδυσσέως λέγοιτο τοῦ μηνύοντος τὰ ὑπ’ Ἀχιλλέως | ||
| 5 | εἰρημένα; (v. ad Η 404). A. | ||
9.698 | μηδ’ ὄφελες λίσσεσθαι ἀμύμονα Πηλείωνα: ἀντὶ τοῦ οὐκ (immo οὐδ’) ὄφελες. AD. Recepi hoc dubitan‐ ter, cum propter diplen quae in textu est, tum propter adnot. ad Ο 41. | ||
9.699 | ὁ δ’ ἀγήνωρ ἐστὶ καὶ ἄλλως: ἡ διπλῆ ὅτι ἐνίοτε μὲν ἐπὶ ἐπαίνου ὁ ἀγήνωρ, ὁ ἄγαν τῇ ἠνορέῃ καὶ τῇ ἀν‐ δρείᾳ χρώμενος, νῦν δὲ ἐπὶ ψόγου, ὁ ἄγαν ὑβριστικὸς καὶ διὰ τῆς ἀνδρείας ὑπερπεπτωκὼς εἰς ὕβριν. A. Ar. 148. | ||
9.708 | καρπαλίμως πρὸ νεῶν ἐχέμεν λαόν τε καὶ ἵππους ὀτρύνων, καὶ δ’ αὐτὸς ἐνὶ πρώτοισι μάχεσθαι: ἡ διπλῆ ὅτι τὸν λόγον τοῦτον ἀκήκοεν κατὰ τὸ σιωπώμενον ὁ Ἀχιλλεύς. διό φησιν οὐ γὰρ Τυδείδεω Διομήδεος | ||
| 5 | ἐν παλάμῃσι Μαίνεται ἐγχείη (Π 74). καὶ ὅτι τῷ ἀπαρεμφάτῳ ἀντὶ τοῦ προστακτικοῦ κέχρηται (cf. V. ad 708 et p. 14). καὶ ὅτι τῇ ἐχομένῃ Ἀγαμέμνων ἀριστεύει. A. | ||
10.1 | ἄλλοι μὲν παρὰ νηυσὶν ἀριστῆες Παναχαιῶν: παραιτητέον τοὺς γράφοντας ὧν ἐστὶ καὶ Ζηνόδοτος ὦλλοι | ||
| μέν (Cf. ad Β 1, Ar. 377). AB. | 170 | ||
10h5-7 | ὣς δ’ ὅτ’ ἂν ἀστράπτῃ πόσις Ἥρης ἠυκόμοιο— τεύχων ἢ πολὺν ὄμβρον ἀθέσφατον ἠὲ χάλαζαν ἢ νιφετόν, ὅτε πέρ τε χιὼν ἐπάλυνεν ἀρούρας— | ||
10h9-10 | ὣς πυκίν’ ἐν στήθεσσιν ἀνεστενάχιζ’ Ἀγαμέμνων. νειόθεν ἐκκραδίης, τρομέοντο δέ οἱ φρένες ἐντός. | ||
10.5 | ἡ διπλῆ, ὅτι παραβάλλει τὸν στεναγμόν· ὡς δ’ ὅτ’ ἄν—οὕτως καὶ ἡ τοῦ Ἀγαμέμνονος ψυχὴ ἐστέναζεν. καθ’ ἕκαστα δὲ οὐκ ἐπεξείργασται, διότι οὐκ ἔστι πρὸς ἅπαντα ἡ εἰκών. A. | ||
10.6 | Aristonicus sic fere videtur scripsisse: ὅτι νείφειν μὲν τὸ χιονίζειν, ὄμβρον δὲ τὸν ὑετόν, χάλαζαν δὲ τὸ ἐν ὑετῷ πεπηγὸς ὕδωρ. διὸ νῦν διαστέλλει ἕκαστον (Cf. ad Μ 280 Ο 170). Nunc haec leguntur in A: ὅτι ὑγιῶς χρώμενοι νεί‐ | ||
| 5 | φειν μὲν λέγουσι τὸ χιονίζειν κτλ. | ||
10.10 | τρομέοντο: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει φοβέοντο. τὸν δὲ φόβον εἴωθε λέγειν Ὅμηρος τὴν μετὰ φυγῆς δειλία‐ σιν (cf. ad Δ 456). ἐλέγχεται δὲ ὁ Ζηνόδοτος ἁμαρτάνων ἐκ τοῦ ὣς δ’ αὔτως Μενέλαον ἔχε τρόμος (25). A. | ||
10.13 | αὐλῶν συρίγγων τ’ ἐνοπήν, ὁμαδόν τ’ ἀνθρώ‐ πων: ἡ διπλῆ ὅτι ἐνθάδε καὶ ἐπὶ τῆς ὁπλοποιίας τῶν αὐ‐ λῶν μέμνηται· αὐλοὶ φόρμιγγές τε βόων (Σ 495). A. Ar. 198. | ||
10.23 | ἀμφὶ δ’ ἔπειτα δαφοινὸν ἑέσσατο δέρμα λέοντος: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ τῷ χιτῶνι λεοντῆν τέθεικεν ἀντὶ τῆς χλανίδος· διὸ καὶ ἑξῆς (34) λέγει τὸν δ’ εὗρ’ ἀμφ’ ὤμοισι τιθήμενον ἔντεα καλά. ἔντεα δὲ ἀπὸ τοῦ ἐν‐ | ||
| 5 | τὸς ἔχειν τὸν ἄνδρα (Ar. 147). καὶ ὅτι οὐ καθοπλίζονται νύκτωρ, ἀλλ’ ἕνεκα φυλακῆς ὁ μὲν παρδαλῆν ἐνδύεται (Me‐ nelaus v. 29), οἱ δὲ λεοντῆν (praeter Agamemnonem Diome‐ des 177). A. χλανίδος scr. L. pro ἀσπίδος, idem inseruit verba: ὁ μὲν παρδαλῆν ἐνδύεται. | ||
10.25 | ὣς δ’ αὔτως Μενέλαον ἔχε τρόμος: ἡ διπλῆ ὅτι ἀνταποδοτικόν ἐστι τοῦ ἄνω (10) [γράφειν] τρομέοντο δέ οἱ· ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς Ζηνόδοτον. ABLV. γράφειν cor‐ ruptum est. An fuit πρὸς τὴν Ζηνοδότου γραφήν? | ||
10.27 | πουλὺν ἐφ’ ὑγρήν: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἀρσενικῶς, πουλὺν ὑγρήν. A. Cf. p. 31. | ||
10.34 | τὸν δ’ εὗρ’ ἀμφ’ ὤμοισι τιθήμενον ἔντεα καλά: ὅτι ἔντεα εἴρηκεν, ἣν προσυνέστακε λεοντῆν (v. 23). A. Cf. Ar. 147. Cod. προσυνέσταλκε. Emend. Lehrs. Hero‐ dian. 460. | 171 | |
10.35 | νηὶ παρὰ πρύμνῃ: ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἐνήλ‐ λακται, ἀντὶ τοῦ παρὰ νηὸς πρύμνῃ. A. Cf. p. 22. | ||
10h37-8 | τίφθ’ οὕτως ἠθεῖε κορύσσεαι; ἦ τιν’ ἑταίρων ὀτρυνέεις Τρώεσσιν ἐπίσκοπον; | ||
10.37 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἠθεῖε προσφώνησίς ἐστι σεπτικὴ νεωτέρου πρὸς πρεσβύτερον λεγομένη (Ar. 154). A. | ||
10.38 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὀτρύνων. A. Cf. p. 14. κερδαλέης (βουλῆς) ἥ τίς κεν ἐρύσσεται ἠδὲ σαώσει | ||
10.45 | Ἀργείους καὶ νῆας, ἐπεὶ Διὸς ἐτράπετο φρήν. | ||
10.44 | ἡ διπλῆ ὅτι περισσὸς ὁ κέν σύνδεσμος, ἢ ῥῆμα ἐνήλλακται, ἀντὶ τοῦ ἥτις ἂν ἐρύσσαιτο (cf. p. 11). καὶ πρὸς τὸ ἐνθάδε Σίσυφος ἔσκεν ὁ κέρδιστος (Ζ 153). A. Ar. 123. | ||
10.45 | ἐπεὶ Διὸς ἐτράπετο φρήν: ἡ διπλῆ ὅτι φανε‐ ρῶς ὁ Ζεὺς ἐβοήθει τοῖς Ἕλλησι, πρὶν ἱκετευθῆναι ὑπὸ τῆς Θέτιδος· καὶ ὅτι τὸ ἡμιστίχιον ὁ Ζηνόδοτος μετήνεγκεν ἐπὶ τὸν Ἕκτορος λόγον κατὰ τὴν κόλον μάχην (Θ 501) A. | ||
| 5 | Ar. 191 sq. | ||
10h51-2 | ἔργα δ’ ἔρεξ’ ὅσα φημὶ μελησέμεν Ἀργείοισιν δηθά τε καὶ δολιχόν· τόσα γὰρ κακὰ μησατ’ Ἀχαιούς. | ||
1051-2 | ἀθετοῦνται στίχοι δύο ὅτι παλιλλογεῖ ταῦτα (malim ὅτι παλιλλογεῖται)· δι’ ἄλλων γὰρ προείρηται ὅσς’ Ἕκτωρ ἔρρεξε διίφιλος υἷας Ἀχαιῶν (49). καὶ ὅτι ἐπὶ ταὐτὸν φέρει δηθά καὶ δολιχόν. καὶ Ἀριστοφάνης προη‐ | ||
| 5 | θέτει. A. | ||
10h53-4 | ἀλλ’ ἴθι νῦν, Αἴαντα καὶ Ἰδομενῆα κάλεσσον ῥίμφα θέων παρὰ νῆας· | ||
10.53 | ὅτι ἐκ τούτων καὶ τῶν τοιούτων τὰ περὶ τοῦ ναυ‐ στάθμου ὁ Ἀρίσταρχος ἐπραγματεύσατο. ῥητῶς γὰρ λέγε‐ ται πλησίον τοῦ Αἴαντος ὁ Ἰδομενεὺς νενεωλκηκέναι. A. Ar. 230. | ||
10.56 | ἐλθεῖν ἐς φυλάκων ἱερὸν τέλος: ὅτι οἱ γλωσσο‐ | ||
| γράφοι (Ar. 44) ἱερὸν τέλος τὸ μέγα τάγμα. A. | 172 | ||
10.65 | αὖθι μένειν: ὅτι τῷ ἀπαρεμφάτῳ ἀντὶ τοῦ προσ‐ τακτικοῦ, μένειν ἀντὶ τοῦ μένε. A. Cf. p. 14. | ||
10.68 | πατρόθεν ἐκ γενεῆς ὀνομάζων ἄνδρα ἕκαστον: ὅτι ἀρχαϊκὴ ἡ συνήθεια, ὥστε εἴ που τοιοῦτον εὑρίσκομεν, εἰδέναι δεῖ ὅτι οὐκ ἐπιθέτου ἔχει χώραν. A. Hoc cur ad‐ notaverit Aristarchus, vix potest explicari, nisi fuerunt, qui | ||
| 5 | patronymica quaedam pro epithetis haberent, qualia sunt Ἁρμονίδης Ε 60 Ὀνητορίδης γ 282 Τερπιάδης χ 330. L. | ||
10h75-6 | παρὰ δ’ ἔντεα ποικίλ’ ἔκειτο ἀσπὶς καὶ δύο δοῦρε φαεινή τε τρυφάλεια. | ||
10.75 | ὅτι ἔντεα οὐ πάντα τὰ ὅπλα, ἀλλὰ κυρίως μὲν ἀσπὶς καὶ περικεφαλαία, τὰ δὲ δόρατα κατ’ ἐπικράτειαν. A. Ar. 147. | ||
10.77 | πὰρ δὲ ζωστὴρ κεῖτο παναίολος: ἡ διπλῆ ὅτι δοκοῦσί τινες ταὐτὸν εἶναι ζῶμα καὶ ζωστῆρα· οὐκ ἔστι δέ, ἀλλὰ ζῶμα καλεῖ τὸ συναπτόμενον ὑπὸ τὸν στατὸν θώρακα, τὸ δὲ ἔξωθεν συνδέον πάντα ζωστῆρα. καὶ ὅτι τὸ παναίο‐ | ||
| 5 | λον ἐπὶ τῶν λαμπόντων. A. Post συναπτόμενον sequitur τῇ μίτρᾳ, quod delendum esse monuit Lehrs. Ar. 125. | ||
10.84 | ἠέ τιν’ οὐρήων διζήμενος ἤ τιν’ ἑταίρων: ἀθε‐ τεῖται ὅτι οὐρήων βούλεται (sc. ὁ διασκευαστὴς) λέγειν τῶν φυλάκων, καὶ οὐκ ἐκράτησε τοῦ σχήματος· οὖρον γὰρ λέγει ὡς κοῦρον τὸν φύλακα, οὐρέα δὲ τὸν ἡμίονον. καὶ ὅτι | ||
| 5 | ἄκαιρος ἡ ἐρώτησις. A. | ||
10.98 | μὴ τοὶ μὲν καμάτῳ ἀδηκότες ἠδὲ καὶ ὕπνω κοιμήσωνται: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος μὴ νοήσας τὸ σημαινόμενον γράφει ἀδηκότες ἡδέι ὕπνῳ κοιμήσωνται. ἔτι δὲ καὶ νῦν λέγομεν ὕπνου μεστὸν οὐ τὸν ἐξυπνωκότα, | ||
| 5 | ἀλλὰ τὸν πολὺ τὸ ὑπνωτικὸν ἐν αὑτῷ ἔχοντα. A. | ||
10.110 | ἠδ’ Αἴαντα ταχὺν καὶ Φυλέος ἄλκιμον υἱόν: ἡ διπλῆ ὅτι πλησίον τοῦ Λοκροῦ Αἴαντος ὁ Μέγης ἐνενεωλ‐ κήκει· καὶ διέσταλκε δέ, προσθεὶς ταχύν. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὰ περὶ (cod. τὸν ἐπὶ) ναυστάθμου. A. Corr. L. Ar. 230. | ||
10.112 | ἀντίθεόν τ’ Αἴαντα καὶ Ἰδομενῆα ἄνακτα: πρὸς τὰ περὶ τοῦ ναυστάθμου, ὅτι πλησίον ὁ Ἰδομενεὺς Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου ἐνενεωλκήκει. A. Ar. 230. | ||
10.116 | σοὶ δ’ οἴῳ ἐπέτρεψεν πονέεσθαι: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ πονέεσθαι ἐπὶ τοῦ ἐνεργεῖν. A. Ar. 87. | ||
10.118 | χρειὼ γὰρ ἱκάνεται οὐκέτ’ ἀνεκτός: ἡ διπλῆ ὅτι ἀνεκτὸς ἡ χρειώ, οὐκ ἀνεκτή. A. Cf. p. 31. | ||
10.127 | ἵνα γάρ σφιν ἐπέφραδον ἠγερέθεσθαι: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μίν (cf. ad Α 73). ἔστι δὲ ἑνικὸν τὸ μίν, βούλεται δὲ ὁ ποιητὴς διὰ τοῦ σφίν αὐτοῖς σημῆναι. A. | ||
10.140 | ἐκ δ’ ἦλθε κλισίης (Ὀδυσσεύς): σημειοῦνταί τινες ὅτι ἔνδον καθεύδει Ὀδυσσεύς, ἀλλ’ οὐχ ὁ Διομήδης· ἐκτὸς ἀπὸ κλισίης (151). A. | 173 | |
10.158 | τὸν παρστὰς ἀνέγειρε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ, λὰξ ποδὶ κινήσας, ὤτρυνέ τε νείκεσέ τ’ ἄντην: ὁ ἀστερίσκος, ὅτι ἐντεῦθεν εἰς τὴν Ὀδύσσειαν (ο 45) με‐ τάκειται ἐπὶ τοῦ Πεισιστράτου, ἐπὶ κλινιδίου καθεύδοντος | ||
| 5 | παρὰ Μενελάῳ. πρὸς τί οὖν ποδί, ἀλλ’ οὐχὶ τῇ χειρί; νῦν μὲν γὰρ εἰκότως ἐπὶ τῆς γῆς κοιμώμενον οὕτως ἐγείρει. A. Alterum ἐπί (ante κλινιδίου) inserui. | ||
10.164 | σχέτλιός ἐσσι γεραιέ· σὺ μέν πόνου οὔποτε λήγεις: ἡ διπλῆ ὅτι σεπτικῶς τὸ σχέτλιος καὶ οὐ μεμπτι‐ κῶς, εἰς ἑαυτὸν ἀγνώμων (Ar. 148). καὶ ὅτι πόνον τὴν ἐρ‐ γασίαν (Ar. 87). A. | ||
10.167 | σὺ δ’ ἀμήχανός ἐσσι γεραιέ: ἡ διπλῆ ὅτι ἀμή‐ χανος δύο σημαίνει, ἓν μὲν ἀνίκητος, ἓν δὲ ἀντὶ τοῦ πρὸς ὃν οὐκ ἔστι μηχανὴν εὑρεῖν. ὅπερ καὶ νῦν σημαίνει, ἵνα τῶν πόνων ἀποστῇ. A. Ar. 149. | ||
10.173 | νῦν γὰρ δὴ πάντεσσιν ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῆς: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ τὰ πράγματα ἡμῶν τριχὸς ἤρτηται, ὅ ἐστιν ἐν ἐσχάτῳ κινδύνῳ ἐστὶν καὶ ἐπὶ ὀξύτητος κινδύνων, μεταφορικῶς. A. | ||
10.175 | Αἴαντα ταχὺν καὶ Φυλέος υἱόν: ἡ διπλῆ, ὅτι διαστέλλει τῷ ἐπιθέτῳ τὸν Λοκρὸν τοῦ Τελαμωνίου, καὶ πρὸς Ζηνόδοτον γράφοντα ἐκεῖ (Τ 239) Φυλείδην τε Μέγην τε, τὸν Φυλείδην οἰόμενον ὄνομα κύριον. A. | ||
10h187-9 | ὣς τῶν νήδυμος ὕπνος ἀπὸ βλεφάροιιν ὀλώλει, νύκτα φυλασσομένοισι κακήν· πεδίον δὲ γὰρ αἰεί τετράφαθ’, ὁππότ’ ἐπὶ Τρώων ἀίοιεν ἰόντων. | ||
10.187 | ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς τὸ νήδυμος σὺν τῷ ν. καὶ ἐπὶ τῶν ἀμφιβόλων οὖν οὕτως γράφεται. A. cf. ad Β 2. | ||
10.188 | φυλασσομένοισι: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ φυλάσ‐ σουσι, παθητικὸν ἀντὶ ἐνεργητικοῦ. A. Cf. p. 2. | ||
10.189 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐ λέγει ὁππότ’ ἀκούοιεν τῶν Τρώων ἐπιόντων, τότε πρὸς τὸ πεδίον τετραμμένοι ἦσαν· οὐδὲ γὰρ ἐπεληλύθεισαν· ἀλλὰ φοβούμενοι, μὴ ἐπελεύσονται οἱ Τρῶες, τετραμμένοι ἦσαν πρὸς τὸ πεδίον. A. | ||
10.195 | ὅσοι κεκλήατο βουλήν: ὅτι ἐλλείπει ἡ εἴς, ἵν’ | ||
| ᾖ εἰς βουλήν. A. Cf. p. 26. | 174 | ||
10.199 | ἐν καθαρῷ, ὅθι δὴ νεκύων διεφαίνετο χῶρος· πρὸς Ἴστρον, ὅτι οὐ γέγονε νεκρῶν ἀναίρεσις. A. Κ 298, Θ 491. Eodem pertinet observatio de abjectis cadaveribus Κ 469. L. | ||
10.205 | ὦ φίλοι, οὐκ ἂν δή τις ἀνὴρ πεπίθοιθ’ ἑῷ αὐτοῦ θυμῷ τολμήεντι: ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ τὸ πλῆρες τὰ τοιαῦτα ἐκφέρει ἑῷ αὐτοῦ καὶ ἀλλ’ ἐμὸν αὐτοῦ χρεῖος (β 45) καὶ τὰ τοιαῦτα καὶ ἐπὶ τῶν πληθυντικῶν αὐτῶν | ||
| 5 | γὰρ σφετέρῃσιν (α 7). τὸ γὰρ αὐτοῦ καὶ αὐτῶν κοινόν ἐστιν ἐπίταγμα τῶν τριῶν προσώπων. A. Ar. 9. | ||
10h208-10 | ἅσσα τε μητιόωσι μετὰ σφίσιν, ἢ μεμάασιν αὖθι μένειν παρὰ νηυσὶν ἀπόπροθεν, ἦε πόλιν δέ ἂψ ἀναχωρήσουσιν, ἐπεὶ δαμάσαντό γ’ Ἀχαιούς. | ||
10208-10 | ἀστερίσκοι, ὅτι κακῶς ἐν τοῖς μετὰ ταῦτα (409) κεῖνται, ὅτε τὸν Δόλωνα συλλαμβάνουσιν οἱ περὶ Διο‐ μήδη. A. | ||
10.215 | τῶν πάντων οἱ ἕκαστος ὄιν δώσουσι μέλαιναν θῆλυν ὑπόρρηνον: ἡ διπλῆ ὅτι ἡ μὲν ἐπαγγελία τοῦ δώρου ῥητή, τὸ δὲ ἀποτέλεσμα ὑποσεσιώπηται· δεῖ δὲ ἡμᾶς συνεκδέξασθαι (cf. ad 571). A. | ||
10h224-6 | σύν τε δύ’ ἐρχομένω, καί τε πρὸ ὁ τοῦ ἐνόησεν ὅππως κέρδος ἔῃ· μοῦνος δ’ εἴ πέρ τε νοήσῃ, ἀλλὰ τέ οἱ βράσσων τε νόος, λεπτὴ δέ τε μῆτις. | ||
10.224 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ὅμοιόν ἐστιν ἐκείνῳ ἄμφω δ’ ἑζομένω (Γ 210). συνερχόμενοι δύο ἀντὶ τοῦ συνερχομένων. ἔνιοι δὲ μὴ νοήσαντες τὸ ν προστιθέασι, κακῶς. A. Cf. p. 19. | ||
10.225 | εἴ πέρ τε· ἡ διπλῆ ὅτι περισσὸς ὁ τέ. A. Cf. p. 34 et Ar. 17. | ||
10.226 | ἡ διπλῆ ὅτι οἱ γλωσσογράφοι (Ar. 45) βράσσων ἀντὶ τοῦ ἐλάσσων, ἀπὸ τοῦ βραχύς. ἀλλ’ οὐδαμοῦ κέχρηται τούτῳ Ὅμηρος. ἀποδοτέον οὖν βρασσόμενος, ταρασσόμενος διὰ τὸ δέος, οὐχ ἑστηκὼς διὰ τὴν ἀγωνίαν (cf. p. 3). ἅπαξ | ||
| 5 | δὲ ἐνταῦθα κέχρηται τῇ λέξει. A. Verba ἀπὸ τοῦ βραχύς, ἀλλ’—inserui. | ||
10.231 | ὁ τλήμων Ὀδυσεύς: ἡ διπλῆ ὅτι τλήμονα οἱ νεώτεροι τὸν ἀτυχῆ, ὁ δὲ Ὅμηρος τὸν τλητικόν, τὸν ὑπο‐ | ||
| μενητικόν. A. Ar. 99. | 175 | ||
10.240 | ὣς ἔφατ’, ἔδδεισεν δὲ περὶ ξανθῷ Μενελάῳ: ἀθετεῖται, ὅτι περισσὸς ὁ στίχος καὶ παρέλκων, καὶ μὴ ἐπι‐ λεγόμενος ἀπαρτίζει τὴν διάνοιαν. ἡ δὲ διπλῆ ὅτι ἔξωθεν ἐκ τοῦ ἰδίου προσώπου ἀναφωνεῖ, ὡς καὶ τὸ νήπιος, οὐδ’ | ||
| 5 | ἄρ’ ἔμελλε κακὰς ὑπὸ κῆρας ἀλύξας (Μ 113). οὐδὲ ἐν τῇ Ζηνοδότου δὲ ἦν. A. | ||
10.242 | εἰ μὲν δὴ ἕταρόν γε κελεύετέ μ’ αὐτὸν ἑλέ‐ σθαι: ὅτι ἕταρον νῦν οὐ φίλον ἀλλὰ συνεργὸν λέγει. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ ἑταιρίσσαιτο (Ν 456), ἀντὶ τοῦ συνερ‐ γὸν λάβοι (Ar. 122). A. | ||
10h252-3 | ἄστρα δὲ δὴ προβέβηκε, παρῴχηκεν δὲ πλέων νύξ τῶν δύο μοιράων, τριτάτη δ’ ἔτι μοῖρα λέλειπται. | ||
10.252 | ἡ διπλῆ διὰ τὸ πολυθρύλλητον ζήτημα καὶ τὰς γεγονυίας ἀποδόσεις. A. Cf. ad Ι 71. | ||
10.253 | ἀθετεῖται, ὅτι αὔταρκες τὸ κεφαλαιωδῶς εἰπεῖν ἄστρα δὲ δὴ προβέβηκε· τὸ γὰρ τοῦ καιροῦ τοῦτο ἀπαι‐ τεῖ· τὸ δὲ προσδιασαφεῖν κατὰ τὸ ἀκριβὲς τὸ παρεληλυθὸς καὶ τὸ περιλειπόμενον, ὥσπερ ἀστρονόμου τινός. οὐχ Ὁμη‐ | ||
| 5 | ρικὸν δὲ καὶ τὸ τῶν δύο. οἱ δύο μὲν γὰρ λέγει καὶ τοὺς δύο, τῶν δύο δὲ ἢ τοῖς δύο οὐκ ἔστιν εὑρεῖν παρ’ Ὁμήρῳ. Ζηνόδοτος οὐδὲ (ita pro δέ jam Bekk.) ἔγραφεν, Ἀριστοφά‐ νης ἠθέτει. A. | ||
10.258 | (κυνέην) ταυρείην ἄφαλόν τε καὶ ἄλοφον: ἡ διπλῆ ὅτι κυνέην μὲν καταχρηστικῶς τὴν ἐκ ταυρείου δέρ‐ ματος, ἄφαλον δὲ καὶ ἄλοφον κατ’ ἐπιτήδευσιν, ἵνα λαν‐ θάνῃ· φάλοι γὰρ τὰ ἐπὶ τῶν περικεφαλαιῶν λαμπρὰ ἀσπι‐ | ||
| 5 | δίσκια, λόφοι δὲ αἱ τριχώσεις. A. | ||
10.265 | μέσσῃ δ’ ἐνὶ πῖλος ἀρήρει (in galea Ulixis): ἡ διπλῆ ὅτι τὸ κοινὸν καὶ συμβεβηκὸς ταῖς περικεφαλαίαις εἰπόντος τοῦ ποιητοῦ, ζωγράφοι καὶ πλάσται πιλίον ἐπέθε‐ σαν τῷ Ὀδυσσεῖ. A. Ar. 187. | ||
10h266-8 | τήν ῥά ποτ’ ἐξ Ἐλεῶνος Ἀμύντορος Ὀρμενίδαο ἐξέλετ’ Αὐτόλυκος πυκινὸν δόμον ἀντιτορήσας, Σκάνδειαν δ’ ἄρα δῶκε Κυθηρίῳ Ἀμφιδάμαντι. | ||
10.266 | Ἀμύντορος: ἡ διπλῆ ὅτι ὁμώνυμος οὗτος τῷ τοῦ Φοίνικος πατρὶ, Βοιωτός· Ἐλεῶνος δὲ πόλεως. A. | ||
10.268 | Σκάνδειαν δ’ ἄρα: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἶπεν ἀντὶ | ||
| τοῦ εἰς Σκάνδειαν ἀπέστειλεν, ὡς πεύθετο γὰρ Κύπρον δέ (Λ 21, ubi v.) ἀντὶ τοῦ εἰς Κύπρον ἠκούετο διὰ τὸ διαγ‐ γέλλεσθαι ἐκ τόπου εἰς τόπον. A. Cf. ad v. 381, Ar. 140 | 176 | ||
| 5 | Cur medio ἠκούετο usus sit pro activo, dicere nequeo. Quod vitiose scriptum putarem (praesertim quum apud Apollon. constr. 288, 4 sit τὸ πεύθετο—σημαῖνον τὸ ἤκουε) nisi praeter hunc locum bis legeretur Λ 21 Π 515. | ||
10.277 | χαῖρε δὲ τῷ ὄρνιθ’ Ὀδυσεύς: ὅτι ἐπὶ τῷ ὄρ‐ νιθι. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ καί τέ σφιν ἰαίνομαι εἰσορόωσα (τ 537): ἐπ’ αὐτοῖς (cod. αὐτῷ). A. Cf. p. 27. | ||
10h281-2 | δὸς δὲ πάλιν ἐπὶ νῆας ἐυκλεῖας ἀφικέσθαι, ῥέξαντας μέγα ἔργον, ὅ κε Τρώεσσι μελήσει. | ||
10.281 | ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ πάλιν ἀντὶ τοῦ εἰς τοὐπίσω (Ar. 100), καὶ ὅτι Ἰακὸν τὸ συστέλλειν, εὐκλεῖας καὶ δυσκλέα· οἱ δὲ Ἀττικοὶ ἐκτείνουσι τὰ τοιαῦτα (cf. ad Β 115). A. | ||
10.282 | ἡ διπλῆ ὅτι ὁ κέ (cod. καί) σύνδεσμος περιττός. A. Cf. p. 11. | ||
10.286 | ὅτε τε πρὸ Ἀχαιῶν ἄγγελος ᾔει: ἡ διπλῆ ὅτι ἡ πρό ἀντὶ τῆς ὑπέρ. A. Cf. p. 28. | ||
10h297-8 | βάν ῥ’ ἴμεν ὥς τε λέοντε δύω διὰ νύκτα μέλαιναν ἂμ φόνον, ἂν νέκυας, διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα. | ||
10.298 | διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα: ἡ διπλῆ ὅτι ἐν‐ τεῦθεν τὸ ἡμιστίχιον μετενήνεκται εἰς τὸν ἐπὶ Πατρόκλῳ ἀγῶνα περὶ τῶν μονομαχούντων ψαύσῃ δ’ ἐνδίνων διά τ’ ἔντεα (Ψ 806). καὶ ὅτι πτῶσις ἐνήλλακται δι’ ἐντέων | ||
| 5 | καὶ μέλανος αἵματος (cf. p. 21.). καὶ πρὸς Ἴστρον, ὅτι οὐ γέγονε νεκρῶν ἀναίρεσις, εἰ μὴ ἅπαξ. A. | ||
10.299 | οὐδὲ μὲν οὐδὲ Τρῶας ἀγήνορας εἴας’ Ἕκτωρ εὕδειν—: ἡ διπλῆ (ad 299) ὅτι οὐχ ὡς ἡ τῶν ἐπῶν ἔχει τάξις, οὕτω καὶ τὰ πράγματα. οὐ γὰρ προεληλυθότων ἤδη τῶν περὶ Ὀδυσσέα καλεῖ τοὺς προβούλους ὁ Ἕκτωρ, | ||
| 5 | ἀλλὰ καθ’ ὃν καιρὸν καὶ ὁ Ἀγαμέμνων· οὕτω γὰρ καὶ ἑαυ‐ τοῖς συμπεσοῦνται οἱ ἀπεσταλμένοι: διὸ καὶ ἀντιδιασταλτι‐ κῶς λέγει, οὐδὲ μὴν οὐδὲ ὁ Ἕκτωρ εἴασε τοὺς Τρῶας εὕδειν A. | ||
10.317 | αὐτὰρ ὁ (Dolon) μοῦνος ἔην μετὰ πέντε κα‐ σιγνήτῃσιν: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει κασιγνή‐ τοισι. παραιρεῖται δὲ τὸ πιθανὸν τοῦ ποιητοῦ· οὐ γὰρ | ||
| μετὰ ἀρσένων αὐτὸν τεθραμμένον παρίστησιν, οἷς ἐξισού‐ | 177 | ||
| 5 | μενος ἂν εἰς ἀνδρείαν ἐτράπη. τό τε παρακείμενον μάχε‐ ται· πῶς γὰρ ἔτι μόνος ἦν, εἰ πέντε ἦσαν; A. | ||
10h321-3 | ἀλλ’ ἄγε μοι τὸ σκῆπτρον ἀνάσχεο καί μοι ὄμοσσον ἦ μὲν τοὺς ἵππους τε καὶ ἅρματα ποικίλα χαλκῷ δωσέμεν, οἳ φορέουσιν ἀμύμονα Πηλείωνα. | ||
10.321 | τὸ σκῆπτρον: ἀντὶ τοῦ τοῦτο τὸ σκῆπτρον (cf. p. 30.). ἐφόρει δὲ Ἕκτωρ ἐπεὶ ἐδημηγόρει (v. ad Σ 505, Ψ 568). A. | ||
10.322 | τοὺς ἵππους: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ τούς οὐκ ἔστιν ἄρθρον, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ τούτους παρείληπται ἐν τάξει ἀντω‐ νυμίας. A. Cod. ἐν τάξει ἄρθρου. Corr. L. Cf. p. 30. | ||
10.326 | ὅθι που μέλλουσιν ἄριστοι βουλὰς βουλεύειν—μέλλουσιν: ἀντὶ τοῦ ἐοί‐ κασι. καὶ οὕτως ἀεὶ κέχρηται τῇ λέξει. A. Ar. 124. | ||
10.330 | μὴ μὲν τοῖς ἵπποισιν ἀνὴρ ἐποχήσεται ἄλ‐ λος: καὶ νῦν (v. ad 323) τοῖς ἀντὶ τοῦ τούτοις τοῖς ἵπποις, ὥστε ἔξωθεν προσλαμβάνειν δέον τὸ τοῖς ἄρθρον. A. Cf. p. 30. | ||
10.332 | ὣς φάτο, καί ῥ’ ἐπίορκον ἐπώμοσε, τὸν δ’ ὀρόθυνεν: τοῦτο ἔξωθεν ἐπιπεφώνηται (cf. ad 240), ὅρκον ἐπίορκον ὤμοσεν, οὐχ οἷον ἑκουσίως, ἀλλὰ διὰ τὸ μὴ ἀπο‐ τελεσθῆναι τοῦτο ὅπερ ὤμοσεν. A. | ||
10.335 | κρατὶ δ’ ἐπὶ κτιδέην κυνέην, ἕλε δ’ ὀξὺν ἄκοντα: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν μὲν ἀμφίβολον πότερον κτιδέην ἢ συναλοιφὴν ἐκδεκτέον, ἰκτιδέην· διὰ μέντοι τῶν ἑξῆς ἀναμ‐ φισβητήτως κτιδέην λέγει· τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν κτιδέην κυ‐ | ||
| 5 | νέην (458). A. | ||
10.338 | ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν κάλλιφ’ ὅμιλον: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν μὲν ὅμιλον τὸ πλῆθος καὶ ἄθροισμα τῶν Τρώων λέγει. ἐν μὲν οὖν τῇ Ἰλιάδι πυκνότερον τὴν μάχην ὅμιλον καλεῖ, ἐν Ὀδυσσείᾳ δὲ τὸ ἄθροισμα. A. Ar. 147. | ||
10h342-3 | οὐκ οἶδ’ ἢ νήεσσιν ἐπίσκοπος ἡμετέρῃσιν, ἦ τινὰ συλήσων νεκύων κατατεθνηώτων. | ||
10.343 | ὁ ἀστερίσκος, ὅτι ἐνταῦθα καλῶς ὁ στίχος τέτακται, μετὰ ταῦτα δὲ (387) οὐκέτι, λεγόμενος πρὸς Δόλωνα. A. | ||
10.347 | αἰεί μιν ἐπὶ νῆας ἀπὸ στρατόφι προτιει‐ λεῖν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπαρεμφάτῳ ἀντὶ προστακτικοῦ κέχρηται. A. Cf. p. 14. | ||
10.351 | ὅσσον τ’ ἐπὶ οὖρα πέλονται: πρὸς τὸ σχῆμα, πέλονται ἀντὶ τοῦ πέλεται, ὁμοίως τῷ οὐδ’ εὐήρε’ ἐρετμά, τά τε πτερὰ νηυσὶ πέλονται (λ 125). A. Cf. p. 15. | 178 | |
10.353 | ἑλκέμεναι νειοῖο βαθείης πηκτὸν ἄροτρον: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ διά, διὰ νειοῖο. A. Cf. p. 26. | ||
10.354 | τὼ μὲν ἐπεδραμέτην: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ μὲν ἐπι‐ δραμεῖν τίθησιν, ὅτε οὐ γινώσκει ὁ διωκόμενος, ὅτε δὲ γι‐ νώσκει, διώκειν καὶ διῶξαι. A. Ar. 132. | ||
10h355-6 | ἔλπετο γὰρ κατὰ θυμὸν ἀποστρέψοντας ἑταίρους ἐκ Τρώων ἰέναι πάλιν Ἕκτορος ὀτρύναντος. | ||
10.356 | ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ πάλιν συναπτέον τῷ ἀποστρέψον‐ τας, ἵνα ᾖ εἰς τοὐπίσω ἀποστρέψοντας. A. „haec vocabu‐ lorum conjungendi ratio falsa“ Ar. p. 100. λαιψηρὰ δὲ γούνατ’ ἐνώμα | ||
10.359 | φευγέμεναι· τοὶ δ’ αἶψα διώκειν ὁρμήθησαν: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν ὀρθῶς διώκειν λέγει, ὅτε φεύγει ἐπιγνοὺς αὐτοὺς πολεμίους ὄντας. A. Ar. 132. | ||
10.360 | ὡς δ’ ὅτε καρχαρόδοντε δύω κύνε, εἰδότε θήρης, ἢ κεμάδ’ ἠὲ λαγωὸν ἐπείγετον ἐμμενὲς αἰεί—: Aristonicus sic fere scripserat: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἐπείγετον ἀντὶ τοῦ ἐπείγητον συνεσταλμένως. Nunc leguntur haec: ἡ | ||
| 5 | διπλῆ ὅτι τῷ ἐπείγετον ὁριστικῷ ἀντὶ ὑποτακτικοῦ τοῦ ἐπεί‐ γητον. A. At primum his nominibus modorum numquam uti‐ tur Aristonicus, deinde hos correptos conjunctivos vere con‐ junctivos esse intellexit. Cf. p. 13. | ||
10.364 | λαοῦ ἀποτμήξαντε διώκετον ἐμμενὲς αἰεί: ὅτι τὸ διώκετον σημαίνει διώκουσιν [ἢ διώκετε], οὐ τὸ ἐδιω‐ κέτην (cod. διωκέτην), ὡς Ἐρατοσθένης. ἔστιν οὖν τὸν Δό‐ λωνα διώκουσιν ἀντὶ τοῦ ἐδίωκον, ὃν τρόπον αἱ μὲν ἀλε‐ | ||
| 5 | τρεύουσι μύλῃς’ ἔπι (η 104) ἀντὶ τοῦ ἠλέτρευον. A. Cf. ad Ν 346 Σ 583 et p. 4. Verba inclusa aliena esse videntur. | ||
10.372 | ἦ ῥα, καὶ ἔγχος ἀφῆκεν, ἑκὼν δ’ ἡμάρτανε φωτός: ἡ διπλῆ, ὅτι θέλοντες ζήτημα ποιεῖν μεταγράφουσι τὸ ἡμιστίχιον οὕτως καὶ βάλεν οὐδ’ ἀφάμαρτεν, ἑκὼν δ’ ἡμάρτανε φωτός. καὶ λύουσιν ἔξωθεν προσλαμβάνοντες | ||
| 5 | τὸν ἄν σύνδεσμον· καὶ βάλεν, οὐδ’ ἀφάμαρτεν ἄν, ἑκὼν δ’ ἡμάρτανεν. ἀγνοοῦσι μέντοι ὅτι Ὅμηρος τὸ βαλεῖν ἐπὶ τοῦ ἐπιτυχεῖν τίθησιν. A. Ar. p. 211. | ||
10.378 | ζωγρεῖτ’, αὐτὰρ ἐγὼν ἐμὲ λύσομαι: ἡ διπλῆ ὅτι παρὰ τὸ σύνηθες (sc. ἡμῖν) ἐξενήνοχεν, ἐμὲ λύσομαι ἀντὶ τοῦ ἐμαυτόν. A. | 179 | |
10.381 | εἴ κεν ἐμὲ ζωὸν πεπύθοιτ’ ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ τοῦ ἀκοῦσαι ἀεὶ τάσσει τὴν λέξιν (Ar. 151), καὶ ὅτι συνήθως ἀναδιπλώσει κέχρηται, πεπύθοιτο ἀντὶ τοῦ πύθοιτο (cf. p. 11). A. | ||
10.383 | θάρσει, μηδέ τί τοι θάνατος καταθύμιος ἔστω: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ καταθύμιος ἐνθύμιος, οὐχ ὡς ἡμεῖς. A. Ar. 149. | ||
10h385-7 | ἦ ς’ Ἕκτωρ προἕηκε διασκοπιᾶσθαι ἕκαστα νῆας ἔπι γλαφυράς; ἦ ς’ αὐτὸν θυμὸς ἀνῆκεν; ἦ τινὰ συλήσων νεκύων κατατεθνηώτων; | ||
10.387 | [ἡ διπλῆ v. Pluyg. p. 8]. ὅτι ἐκ τῶν ἐπάνω (343) ὧδε μετάκειται, ἤδη παρεληλυθότων αὐτῶν τοὺς νεκρούς. καὶ ὁ Ὀδυσσεὺς ἀσύνετος ἔσται πρόφασιν αὐτῷ πορίζων. ἠθέτει καὶ Ἀριστοφάνης. A. | ||
10h397-9 | ἦ ἤδη χείρεσσιν ὑφ’ ἡμετέρῃσι δαμέντες φύξιν βουλεύουσι μετὰ σφίσιν, οὐδ’ ἐθέλουσιν νύκτα φυλασσέμεναι, καμάτῳ ἀδηκότες αἰνῷ. | ||
10.398 | ὅτι οὕτως γραπτέον βουλεύουσι καὶ ἐθέλουσι (cod. θέλουσι)· τὸ γὰρ σφίσιν ἐν τῷ περί τινων ἐστι λόγῳ (cf. ad Ο 138), ἀντὶ τοῦ αὐτοῖς, ᾧ ἀκόλουθα δεῖ εἶναι τὰ ῥήματα. | ||
| 5 | ταῦτα ὁ Ἀριστόνικος περὶ τῆς γραφῆς ταύτης φησί, διπλῆν βάλλων τῷ στίχῳ· ἐν μέντοι τῇ τετραλογίᾳ Νεμε‐ σίωνος (Ar. 35 not.) οὕτως εὗρον περὶ τῶν στίχων τούτων· τῶν παρακειμένων ὀβελῶν οὐκ ἔστιν αἰτίαν εὑρεῖν διὰ τῶν Ἀρισταρχείων ὑπομνημάτων. Ἀμμώνιος δὲ ὁ Ἀριστάρχειος | ||
| 10 | πρῶτον μὲν στιγμαῖς φησὶ τὸν Ἀρίσταρχον παρασημειώσα‐ σθαι αὐτούς, εἶτα δὲ καὶ τέλειον ἐξελεῖν (h. e. primum du‐ bitationis signis notasse, deinde prorsus statuisse spurios esse et obelo signandos L. cf. Ar. 362), τάχα διὰ τὸ ἐπὶ δευτέρου προσώπου τὸ σφίσι τετάχθαι (sc. si scribatur βουλεύοιτε et | ||
| 15 | ἐθέλοιτε) καὶ ἄνωθεν (310) μετενηνέχθαι. A. | ||
10.415 | (Hector) βουλὰς βουλεύει θείου παρὰ σήματι Ἴλου: παρὰ σήματι, παρὰ τῷ τάφῳ· ἦν γὰρ μέσσον κὰπ πεδίον (Λ 167). ἀπέχει δὲ τῆς πόλεως καὶ τῶν νεᾶν τὸ | ||
| ἴσον. A. Fluxit certe ex Aristonico: v. ad Λ 167. | 180 | ||
10h429-31 | καὶ Λέλεγες καὶ Καύκωνες δῖοί τε Πελασγοί, πρὸς Θύμβρης δ’ ἔλαχον Λύκιοι Μυσοί τ’ ἀγέ‐ ρωχοι καὶ Φρύγες ἱππόμαχοι καὶ Μῄονες ἱπποκορυσταί. | ||
10.429 | ἡ διπλῇ ὅτι ὡς ὕστερον ἐληλυθότων τούτων μνη‐ μονεύει, ὡς καὶ τῶν περὶ τὸν Ῥῆσον· οὐδεμίαν γὰρ αὐτῶν διὰ τοῦ καταλόγου μνήμην πεποίηται. A. | ||
10.430 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐ μόνον ἐπὶ Ῥοδίων (Β 654) χρῆται τῷ ἀγέρωχοι, ἕνεκα τοῦ ἀγείρειν τὴν ὀχήν, τουτέστι τὴν τροφήν, ἀλλ’ ἐπὶ Μυσῶν καὶ Τρώων (Γ 36) οἷον γεραόχων, σεμνῶν καὶ ἐντίμων. A. | ||
10.431 | ἡ διπλῆ ὅτι ἑτέρους τῶν Τρώων οἶδε τοὺς Φρύγας (Ar. 238): καὶ ὅτι Ὅμηρος οὐκ οἶδε καλουμένους Λυδοὺς ἀλλὰ Μῄονας. πρὸς τὰ περὶ ἡλικίας Ἡσιόδου. A. Edd. περὶ Κιλικίας, corr. Lehrs. Herodian. 454. ἡλικίας in cod. | ||
| 5 | esse affirmat Pluygers. p. 11. | ||
10.445 | ἠὲ κατ’ αἶσαν ἔειπον ἐν ὑμῖν ἦε καὶ οὐκί: πρὸς τὸ οὐκί, ὅτι ὑγιῶς διὰ τοῦ ψιλοῦ ἀντιστοίχου (cf. ad Β 238). A. Huc pertinet ἡ διπλῆ, quae in praecedens scho‐ lium, quod Didymi est, irrepsit. Ar. 17. | ||
10.447 | μὴ δή μοι φύξιν γε Δόλων ἐμβάλλεο θυμῷ (Diomedes loquitur): ἡ διπλῆ ὅτι ζητεῖται πῶς τὸ ὄνομα ἔγνω· διό τινες ἀνέγνωσαν δολῶν ὡς νοῶν. ἑξῆς μέντοι γε πάλιν λέγει οὓς νῶι πίφαυσκε Δόλων ὃν ἐπέφνομεν (478). | ||
| 5 | εἰκὸς δέ τινων γινώσκεσθαι ὀνόματα ὡς ἂν δεκαετοῦς γε‐ γονότος χρόνου, καὶ μάλιστα τοῦ Δόλωνος· ἦν γὰρ κήρυκος υἱός, πολύχρυσος πολυχαλκός (315). A. Cf. ad Υ 390. | ||
10.458 | τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν κτιδέην κυνέην κεφαλῆφιν ἕλοντο: ἡ διπλῆ ὅτι κτιδέην λέγει ῥητῶς, χωρὶς τοῦ ι (335). A. | ||
10h460-1 | καὶ τά γ’ Ἀθηναίῃ ληίτιδι δῖος Ὀδυσσεύς ὑψός’ ἀνέσχεθε χειρί, καὶ εὐχόμενος ἔπος ηὔδα. | ||
10.460 | ληίτιδι: λαφυραγωγῷ, πολεμικῇ, ἢ τῇ παραιτίᾳ γιγνομένῃ τοῦ λείαν λαβεῖν. A. Certe ex Aristarcho deriva‐ tum est: v. sch. γ 71 et Ar. 198 not. | ||
10.461 | ἡ διπλῆ ὅτι συνήθως ἡμῖν νῦν κέχρηται τῷ εὐχό‐ | ||
| μενος. A. Ar. 150. | 181 | ||
10.466 | δέελον δ’ ἐπὶ σῆμά τ’ ἔθηκεν: ἡ διπλῆ ὅτι ὃ ἡμεῖς λέγομεν δῆλον, αὐτὸς εἶπε διελὼν δέελον. A. | ||
10h469-70 | τὼ δὲ βάτην προτέρω διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα, αἶψα δ’ ἐπὶ Θρῃκῶν ἀνδρῶν τέλος ἷξον ἰόντες. | ||
10.469 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ προτέρω ἀντὶ τοῦ ἔμπροσθεν, το‐ πικῶς· καὶ ὅτι ἐρριμμένοι εἰσὶν [οὗτοι] οἱ νεκροί (v. ad 199)· καὶ ὅτι ἀντὶ τοῦ δι’ ἐντέων καὶ αἵματος (cf. p. 21). A. οὗτοι alienum est. L. | ||
10.470 | ἡ διπλῆ ὅτι τέλος καὶ νῦν τὸ τάγμα. A. Ar. 152. | ||
10.473 | δίζυγες ἵπποι: ἡ διπλῆ ὅτι συνωρίσιν ἐχρῶντο· διὸ δίζυγες. A. Ar. 196. | ||
10.476 | τὸν δ’ Ὀδυσεὺς προπάροιθεν ἰδὼν Διομήδεϊ δεῖξεν: ἡ διπλῆ ὅτι καὶ ἐν Ἰλιάδι νῦν τὸ προπάροιθεν ἐπὶ χρόνου τέταχεν, οὐχ ὡς οἱ χωρίζοντες ἐν Ὀδυσσείᾳ μό‐ νον, ἐν Ἰλιάδι δὲ τοπικῶς (Ar. 120). A. | ||
10.478 | οὓς νῶιν πίφαυσκε Δόλων, ὃν ἐπέφνομεν ἡμεῖς (Ulixes loquitur): ἡ διπλῆ ὅτι ἐπίσταται τὸ τοῦ Δό‐ λωνος ὄνομα καὶ ἐνταῦθα (cf. ad 447). A. | ||
10.480 | ἑστάμεναι μέλεον σὺν τεύχεσιν: ἡ διπλῆ ὅτι οἱ νεώτεροι μέλεον τὸν ἀτυχῆ, ὁ δὲ Ὅμηρος ἀντὶ τοῦ μα‐ ταίως. A. Ar. 103. | ||
10h485-90 | ὡς δὲ λέων μήλοισιν ἀσημάντοισιν ἐπελθών, αἴγεσιν ἢ ὀίεσσι, κακὰ φρονέων ἐνορούσῃ, ὣς μὲν Θρήικας ἄνδρας ἐπῴχετο Τυδέος υἱός, ὄφρα δυώδεκ’ ἔπεφνεν. ἀτὰρ πολύμητις Ὀδυσσεύς, | ||
| 5 | ὅν τινα Τυδείδης ἄορι πλήξειε παραστάς, τὸν δ’ Ὀδυσεὺς μετόπισθε λαβὼν ποδὸς ἐξερύ‐ σασκεν. | ||
10.485 | ἡ διπλῆ ὅτι μῆλα οἱ νεώτεροι πάντα τὰ τετρά‐ ποδα, Ὅμηρος δὲ αἶγας καὶ ὄις· μῆλ’ ὄιές τε καὶ αἶγες (ι 184 et 486). A. Ar. 108. | ||
10.486 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐπεξηγεῖται τίνα τὰ μῆλα. A. Ar. 108. | ||
10.488 | ἡ διπλῆ ὅτι χωρὶς τοῦ Ῥήσου δώδεκα ἑταίρους αὐτοῦ ἀναιρεῖ, ἀλλ’ οὐ σὺν αὐτῷ δώδεκα, ὥς τινες. A. | ||
10.490 | ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως προειπὼν ἀτὰρ πολύμητις Ὀδυσσεύς, ἐπενήνοχεν αὐτοῦ τὸ ὄνομα, τὸν δ’ Ὀδυ‐ σεύς· καὶ ὅτι ὁ δέ σύνδεσμος περιττός (cf. p. 33). A. | ||
| ἀλλ’ ὅτε δὴ βασιλῆα κιχήσατο Τυδέος υἱός, | 182 | ||
10.495 | τὸν τρισκαιδέκατον μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν μὲν τοῖς δώδεκα Θρᾳξὶν ἐπαριθμεῖ τὸν Ῥῆσον, πρὸς τὸ τρεισκαιδέκατον σκοπόν (561). καὶ ὅτι ἐν σχήματι ἐξήνεγκε, τὸν τρεισκαιδέκατον τὴν ψυχὴν ἀφείλετο | ||
| 5 | (cf. p. 21). A. Verba πρὸς τό ante τρεισκαιδέκατον ins. L. | ||
10h496-7 | κακὸν γὰρ ὄναρ κεφαλῆφιν ἐπέστη, τὴν νύκτ’, Οἰνείδαο πάις, διὰ μῆτιν Ἀθήνης. | ||
10.497 | ἀθετεῖται, ὅτι καὶ τῇ συνθέσει εὐτελής· καὶ μὴ ῥηθέντος δὲ νοεῖται ὅτι ὡς ὄναρ ἐφίσταται τῷ Ῥήσῳ ὁ Διο‐ μήδης. καὶ τὸ διὰ μῆτιν Ἀθήνης λυπεῖ· μᾶλλον γὰρ διὰ τὴν Δόλωνος ἀπαγγελίαν. A. | ||
10.499 | σὺν δ’ ἤειρεν ἱμᾶσι, καὶ ἐξήλαυνεν ὁμίλου (equos): ἡ διπλῆ ὅτι καὶ νῦν ὅμιλον τὸ ἄθροισμα εἶπεν (Ar. 147). διὰ τὴν περίστασιν δὲ ἀναγκασθέντες ἐπὶ γυμνοῖς τοῖς ἵπποις καθίζουσιν οἱ ἥρωες, συναρτήσαντες αὐτοὺς τοῖς | ||
| 5 | ἱμᾶσι· καὶ μιμεῖται τὸ γινόμενον ἐν ταῖς ταραχαῖς (Ar. 198). A. | ||
10h503-6 | αὐτὰρ ὁ μερμήριζε μένων ὅτι κύντατον ἔρδοι, ἢ ὅ γε δίφρον ἑλών, ὅθι ποικίλα τεύχε’ ἔκειτο, ῥυμοῦ ἐξερύοι ἢ ἐκφέροι ὑψός’ ἀείρας, ἦ ἔτι τῶν πλεόνων Θρῃκῶν ἀπὸ θυμὸν ἕλοιτο. | ||
10.505 | ἡ διπλῆ ὅτι πρὸς ἓν ληπτέον μέρος τὸ λεγόμενον ἐκ τοῦ· ἢ ὅγε δίφρον ἑλών—ῥυμοῦ ἐξερύοι ἢ ἐκφέ‐ ροι ὑψός’ ἀείρας· ἔστι γὰρ ἢ τὸν δίφρον ἐκ τοῦ ῥυμοῦ λαβόμενος ἐξέλκοι, ἢ μετέωρον ἄρας ἐξενέγκοι, ὥστε τὸ περὶ | ||
| 5 | τοῦ δίφρου μέρος ἔχειν. πρὸς τοῦτο δὲ ἀντιδιέσταλκεν ἦ ἔτι τῶν πλεόνων Θρῃκῶν. A. Cod. πρός τι ληπτέον et ὥστε περὶ τοῦ δίφρου μέρος. Corr. Lehrs. Herodian. 458: „nisi forte ὥστε περὶ τὸ τοῦ δίφρου μέρος ἔχειν.“ —Equi‐ dem malim: ὥστε τὸ περὶ τοῦ δίφρου ἓν μέρος ἔχειν. | ||
10.515 | οὐδ’ ἀλαοσκοπίην εἶχ’ ἀργυρότοξος Ἀπόλ‐ λων: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀλαὸν σκοπιήν (Ar. 55). A. ὁ δ’ ἐξ ὕπνου ἀνορούσας | ||
10h520 | ὡς ἴδε χῶρον ἐρῆμον ὅθ’ ἕστασαν ὠκέες ἵπποι, ἄνδρας τ’ ἀσπαίροντας ἐν ἀργαλέῃσι φονῇσιν, ᾤμωξέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα. | ||
10.520 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος ἐναλλὰξ τὸν τρίτον πρῶ‐ | ||
| τον τίθησιν ὁ δ’ ἐξ ὕπνου ἀνορούσας ᾤμωξέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα—ὡς ἴδε χῶρον ἐρῆμον—ἄνδρας τ’ ἀσπαί‐ ροντας. πρῶτα δὲ ἰδόντα ἔδει κλαίειν. A. Cod. Ζηνόδο‐ | 183 | ||
| 5 | τος τὸ ἐναλλὰξ τῷ τόπῳ τούτῳ. Corr. L. | ||
10.528 | ἔναρα βροτόεντα: ἡ διπλῆ ὅτι περιεκτικῶς καὶ τὰ τόξα καὶ τὸ δόρυ ἔναρα εἴρηκε σὺν τοῖς ἄλλοις. κυρίως δὲ ἔναρα λέγεται οἷς ἐνάρηρε τὰ σώματα καὶ ἐνήρμοσται, θώραξ καὶ κυνέα καὶ κνημῖδες. AD. Ar. 147. | ||
10.531 | Νέστωρ δὲ πρῶτος κτύπον ἄιε, φώνησέν τε. Nestoris qui primus sonitum ungularum percipiat, sensus senio nequaquam hebetatos esse apparet: v. ad Λ 636. εἴπ’ ἄγε μ’ ὦ πολύαιν’ Ὀδυσεῦ, μέγα κῦδος | ||
| 5 | Ἀχαιῶν, | ||
10.545 | ὅππως τούσδ’ ἵππους λάβετον: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει λαβέτην. ἔστι δὲ τοῦτο τρίτου προ‐ σώπου ἀντὶ τοῦ ἔλαβον· λέγει δὲ νῦν πρὸς αὐτούς. A. | ||
10.546 | ἦ τίς σφωε (equos) πόρεν θεὸς ἀντιβολήσας: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει σφῶι. τοῦτο δὲ τίθεται ἀντὶ τοῦ ὑμεῖς ἢ ὑμᾶς, ὧν οὐδέτερον ἁρμόζει, τὸ δὲ σφωέ· ἔστι γὰρ αὐτοὺς τοὺς δύο. A. | ||
| 5 | τὸν δέ σφιν ἄνακτ’ ἀγαθὸς Διομήδης | ||
10.560 | ἔκτανε, πὰρ δ’ ἑτάρους δυοκαίδεκα πάντας ἀρίστους. τὸν τρισκαιδέκατον σκοπὸν εἵλομεν ἐγγύθι νηῶν. | ||
10.559 | ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως τὸν ἄνακτα αὐτοῖς ἀντὶ τοῦ αὐτῶν. A. Cf. p. 22. | ||
10.561 | ἡ διπλῆ ὅτι τοῖς δώδεκα Θρᾳξὶ τὸν Δόλωνα ἐπα‐ ριθμεῖ χωρίσας τὸν Ῥῆσον διὰ τῶν προειρημένων τὸν δέ σφιν ἄνακτ’ ἀγαθὸς Διομήδης. πλανηθέντες δέ τινες γράφουσιν τὸν τετρακαιδέκατον σκοπὸν εἵλομεν. A. | ||
10h570-1 | νηὶ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ ἔναρα βροτόεντα Δόλωνος θῆκ’ Ὀδυσεύς, ὄφρ’ ἱρὸν ἑτοιμασσαίατ’ Ἀθήνῃ. | ||
10.570 | νηὶ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ νεὼς πρύμνῃ (cf. p. 22): καὶ ὅτι κοινῶς (cf. ad 528) τὰ ἔναρα. B. Quae sequuntur apud Villoison., huc translata sunt ex adn. ad 528. | ||
10.571 | ἡ διπλῆ ὅτι περὶ μὲν τῆς θυσίας σαφῶς λέγει, περὶ δὲ τῆς δόσεως τῶν δώρων ἐσιώπησεν, ἀρκεσθεὶς τῷ ἄνω | ||
| κεφαλαιωδῶς εἰρημένῳ (cf. ad 215). A. | 184 | ||
10.573 | (lavabant) κνήμας τε ἰδὲ λόφον ἀμφί τε μη‐ ρούς: ἡ διπλῆ ὅτι λόφον αὐτὸν νῦν τὸν τένοντα· ἔνθεν καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (κ 169) καταλοφάδειαν (sic) ἀντὶ τοῦ κατὰ τὸν τένοντα. | ||
10.574 | αὐτὰρ ἐπεί σφιν κῦμα θαλάσσης ἱδρῶ πολλόν νίψεν ἀπὸ χρωτός: ἡ διπλῆ ὅτι δοτικῇ ἀντὶ γενικῆς ἐχρήσατο. A. sc. σφίν pro σφῶν. Cf. p. 22. | ||
10h577-9 | τὼ δὲ λοεσσαμένω καὶ ἀλειψαμένω λίπ’ ἐλαίῳ δείπνῳ ἐφιζανέτην, ἀπὸ δὲ κρητῆρος Ἀθήνῃ πλείου ἀφυσσόμενοι λεῖβον μελιηδέα οἶνον. | ||
10.578 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ πάντων τοῦτο νοητέον, οὐκ ἐπὶ μόνου Διομήδους καὶ Ὀδυσσέως. καὶ ὅτι ἠριστοποιοῦντο („h. e. ex sensu Homerico“ Ar. 132): ἡ γὰρ πρωινὴ ἐπέστη. A. | ||
10.579 | πλείου: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ πλῆρες (sic): τὸ δὲ συγκριτικόν, ἀπὸ τοῦ πλείων, πλειόνος. A. | ||
11.4 | (ἔριδα) πολέμοιο τέρας μετὰ χερσὶν ἔχουσαν: ἡ διπλῆ ὅτι πολέμοιο τέρας τὸν εἰδωλοποιούμενον πόλεμον, τὸν ποιητικὸν τοῦ ἐνεργουμένου πολέμου, ὡς καὶ ἐν ἄλλοις (Ε 593) κυδοιμοῦ εἴδωλόν φησι τὴν Ἐνυὼ ἔχειν· ἡ μὲν | ||
| 5 | ἔχουσα κυδοιμὸν ἀναιδέα. A. | ||
11.5 | στῆ δ’ ἐπ’ Ὀδυσσῆος μεγακήτεϊ νηὶ μελαίνῃ, ἥ ῥ’ ἐν μεσσάτῳ ἔσκε γεγωνέμεν ἀμφοτέρωσε, ἠμὲν ἐπ’ Αἴαντος κλισίας Τελαμωνιάδαο ἠδ’ ἐπ’ Ἀχιλλῆος, τοί ῥ’ ἔσχατα νῆας ἐίσας | ||
| 5 | εἴρυσαν, ἠνορέῃ πίσυνοι καὶ κάρτεϊ χειρῶν. | ||
11.6 | ἡ διπλῆ πρὸς τὰ περὶ τοῦ ναυστάθμου, ὅτι ἐν μέσῳ τὰς τοῦ Ὀδυσσέως ὑποτίθεται, ἐφ’ ἑκατέρου δὲ κέρατος τὰς Ἀχιλλέως καὶ Αἴαντος. A. Ar. 230. | ||
11.11 | Ἀχαιοῖσιν δὲ μέγα σθένος ἔμβαλ’ ἑκάστῳ: ἡ διπλῆ ὅτι διὰ τὸ ἠλαττῶσθαι κατὰ τὴν κόλον μάχην νῦν μέγα σθένος ἑκάστῳ ἐντίθησι πρὸς τὸ πολεμεῖν, οὐχ ἵνα μὴ εἰς οἶκον ἀνακομισθῶσιν, ὡς ὁ διασκευάσας (Ar. 350) | ||
| 5 | τοὺς ἑξῆς. A. Inseruimus μή post ἵνα. | ||
11h13-4 | τοῖσι δ’ ἄφαρ πόλεμος γλυκίων γένετ’ ἠὲ νέεσθαι ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν. | ||
11.13 | οὗτος καὶ ὁ ἑξῆς ἀθετοῦνται. παράκεινται δὲ ἀστε‐ ρίσκοι, ὅτι κατὰ τὴν Β ῥαψῳδίαν (453) ὀρθῶς κεῖνται, ὅτι ἐλπίδας ἔσχον ἀνακομιδῆς ἐπὶ τὴν πατρίδα. καὶ παρὰ Ἀρι‐ στοφάνει δὲ ἠθετοῦντο, παρὰ Ζηνοδότῳ δὲ οὐδὲ ἦσαν. A. | 185 | |
| 5 | ἐν δ’ αὐτὸς (Agamemnon) ἐδύσατο νώροπα χαλκόν. | ||
11.17 | κνημῖδας μὲν πρῶτα περὶ κνήμῃσιν ἔθηκεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπανείληφεν ἐξεργαστικώτερον τὰ περὶ τῶν ὁπλι‐ σμῶν τοῦ Ἀγαμέμνονος, προεπιτηδεύων αὐτοῦ τὴν ἀρι‐ στείαν (cf. ad v. 30 et Β 45.). A. προεπιτηδεύων corr. Lehrs. | ||
| 5 | Herodian. 459 pro προσεπιδεσμεύων. | ||
11h21-2 | πεύθετο γὰρ (Cinyras) Κύπρον δὲ μέγα κλέος, οὕνεκ’ Ἀχαιοί ἐς Τροίην νήεσσιν ἀναπλεύσεσθαι ἔμελλον. | ||
11.21 | ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴρηκεν εἰς Κύπρον ἠκούετο (cf. ad Κ 268), διὰ τὸ εἰς τόπον ἐκ τόπου διαγγέλλεσθαι, ὅμοιον τῷ Σκάνδειαν δ’ ἄρα δῶκε (Κ 268). A. Ar. 140. | ||
11.22 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀνάπλουν τὸν ἐκ Πελοποννήσου εἰς Τροίαν πλοῦν λέγει. A. Ar. 119. | ||
11.27 | (dracones in lorica) ἴρισσιν ἐοικότες: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Ἐρίδεσσιν. οὐκ ἔστι δὲ ἡ αὐτὴ Ἔρις καὶ Ἶρις καθ’ Ὅμηρον, ὡς ὑπέλαβεν. A. | ||
11.30 | ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετο ξίφος· ἐν δέ οἱ ἧλοι χρύσειοι πάμφαινον: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν μὲν χρυ‐ σόηλον, ἐν ἄλλοις δὲ (Β 45) ἀργυρόηλον. ἤτοι κατ’ ἐπιφο‐ ράν, ἢ διὰ τὴν ἀριστείαν κοσμεῖ διαφορωτέρᾳ πανοπλίᾳ. A. | ||
| 5 | Cf. ad Β 45, Ar. p. 363. —Haec autem sic intelligo: χρυ‐ σόηλος hic casu dictum, ut in talibus impetu libidinis poeticae modo huc modo illuc poetae feruntur; aut quod nunc ejus ἀριστείαν cantaturus est, consilio et sciens nunc omnia ejus arma exquisitiora facit, itaque et gladium. Hanc subtilem di‐ | ||
| 10 | stinctionem illic ad Β neglexit. L. | ||
11.32 | ἂν δ’ ἕλετ’ ἀμφιβρότην πολυδαίδαλον ἀσπίδα θοῦριν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀνδρομήκεις αἱ ἀσπίδες. πρὸ δὲ τῆς περικεφαλαίας ἀναλαμβάνει τὴν ἀσπίδα, ὡς ἂν δι’ ἀναφορέων χρωμένων ταῖς ἀσπίσιν. ὁ δὲ Ζηνόδοτος ἐπὶ τοῦ Ἀλεξάν‐ | ||
| 5 | δρου (Γ 334) τὸν ὁπλισμὸν ἐνήλλαχεν. A. Ar. 194. | ||
11.36 | τῇ δ’ ἐπὶ μὲν Γοργώ—Notatus fuerit propter no‐ minativum Γοργώ, ad refutandum Zenodotum qui Θ 349 scri‐ | ||
| pserat Γοργόνος, quasi a Γοργών. | 186 | ||
11.38 | τῆς δ’ ἐξ ἀργύρεος τελαμὼν ἦν: ὅτι ἐκ τελα‐ μώνων αἱ ἀσπίδες ἤρτηντο. A. Ar. 194. | ||
11h43-6 | εἵλετο δ’ ἄλκιμα δοῦρε δύω, κεκορυθμένα χαλκῷ, ὀξέα· τῆλε δὲ χαλκὸς ἀπ’ αὐτόφιν οὐρανὸν εἴσω λάμπ’. ἐπὶ δ’ ἐγδούπησαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη, τιμῶσαι βασιλῆα πολυχρύσοιο Μυκήνης. | ||
11.43 | εἵλετο δ’ ἄλκιμα δοῦρε: ἡ διπλῆ ὅτι καὶ ἐπὶ τῆς Ἀλεξάνδρου μονομαχίας (Γ 18) τὸ ὅμοιον. A. Ar. 194. | ||
11.44 | οὐρανὸν εἴσω: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ εἰς οὐρανόν (cf. p. 28). καὶ ὅτι, ὅταν ἐπ’ Ἀχιλλέως λέγῃ ὡς τοῦ χαλ‐ κὸς ἔλαμπε (Χ 32), νοητέον ἀπὸ τοῦ δόρατος τὴν λαμ‐ πηδόνα ἀνταυγεῖν· τὰ γὰρ ἄλλα χρυσᾶ εἶχεν. A. | ||
11.45 | ἐγδούπησαν: ἡ διπλῆ ὅτι διὰ τὸ μέτρον παρά‐ κειται τὸ γ· τὸν δὲ δοῦπον οὐκ ἂν εἴποι γδοῦπον. A. | ||
11.46 | ἡ διπλῆ ὅτι νῦν ἑνικῶς τὴν Μυκήνην (Ar. 241). καὶ ὅτι ἐν Μυκήναις τὰ Ἀγαμέμνονος βασίλεια, οὐκ ἐν Ἄργει, ὡς οἱ νεώτεροι (Ar. 179). A. | ||
11h47-9 | ἡνιόχῳ μὲν ἔπειτα ἑῷ ἐπέτελλεν ἕκαστος ἵππους εὖ κατὰ κόσμον ἐρυκέμεν αὖθ’ ἐπὶ τάφρῳ αὐτοὶ δὲ πρυλέες σὺν τεύχεσι θωρηχθέντες—: | ||
11.49 | ἡ διπλῆ ὅτι φανερῶς πρυλέες οἱ πεζοί· ἀντιδιέσταλκε γὰρ τοὺς ἱππεῖς. A. Ar. 123. | ||
11h51-2 | φθὰν δὲ μέγ’ ἱππήων ἐπὶ τάφρῳ κοσμηθέντες, ἱππῆες δ’ ὀλίγον μετεκίαθον. | ||
11.51 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ δοκοῦν μάχεσθαι· εἰ γὰρ μεγάλως ἔφθασαν, πῶς οἱ ἱππεῖς ὀλίγον μετεκίαθον [αὐτῶν]; λέγει δὲ φθὰν δὲ μέγα χρονικῶς, ἀντὶ τοῦ πολλῷ χρόνῳ προέ‐ λαβον, ὀλίγον δὲ μετεκίαθον τοπικῶς, οἷον ὀλίγῳ τόπῳ διε‐ | ||
| 5 | στῶτες μετ’ αὐτοὺς ἔκιον. A. αὐτῶν alienum est. | ||
11.52 | ὀλίγον: ἡ διπλῆ ὅτι τῷ τόπῳ καὶ τῇ τάξει, οὐ τῷ χρόνῳ. A. | ||
11h53-5 | κατὰ δ’ ὑψόθεν ἧκεν ἐέρσας (Jupiter) αἵματι μυδαλέας ἐξ αἰθέρος, οὕνεκ’ ἔμελλεν πολλὰς ἰφθίμους κεφαλὰς Ἄιδι προιάψειν. | ||
11.54 | ἡ διπλῆ ὅτι δοκεῖ σημεῖον εἶναι, ὅταν ἐπιψεκάσῃ, οὐχ ὅταν ὕσῃ· καὶ ὅτι τὸ ἔμελλε πάλιν ἀντὶ τοῦ ἐῴκει (Ar. 125). A. | ||
11.55 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐνταῦθα μὲν γράφειν κεφαλάς οὐδὲν κωλύει, περιφραστικῶς ἀπὸ μέρους τῶν ὅλων σημαινομένων. κατὰ δὲ τὸ τῆς Ἰλιάδος προοίμιον (Α 3) οὐκ ἐνδέχεται, ἐπι‐ φερομένου τοῦ αὐτοὺς δὲ ἑλώρια. A. | 187 | |
11.56 | Τρῶες δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἐπὶ θρωσμῷ πεδίοιο: ὅτι κοινὸν ἐπὶ τούτων (malim τοῦτον) τὸ ἐθωρήσσοντο (quod inest in θωρηχθέντες 49). A. Ar. 359. | ||
11.62 | οἷος δ’ ἐκ νεφέων ἀναφαίνεται οὔλιος ἀστήρ: ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς γράφουσιν αὔλιος, ὅ ἐστιν ἑσπέριος, πρὸς ὃν αὐλίζεται τὰ ζῷα. καὶ Καλλίμαχος ὃς δυθμὴν εἶσι μετ’ ἠελίου. ἔστι δὲ ἀλύπως καὶ εἰς ἀνάπαυσιν | ||
| 5 | ἄγων τὰ ζῷα. γραπτέον οὖν οὔλιον, ἵνα τὸν τοῦ κυνὸς σημαίνῃ, τὸν φθοροποιὸν καὶ λαμπρότατον, ᾧ καὶ τὸν Ἀχιλ‐ λέα ὁμοιοῖ· λάμφ’ ὥς τ’ ἀστὴρ ὅς ῥά τ’ ὀπώρης εἶσιν (Χ 26). A. | ||
11.65 | πᾶς δ’ ἄρα χαλκῷ λάμφ’ ὥς τε στεροπή—πᾶς: σημειοῦνταί τινες ὅτι τοῦτο ἀντὶ τοῦ ὅλος. A. οἱ δ’ ὥς τ’ ἀμητῆρες ἐναντίοι ἀλλήλοισιν | ||
11.68 | ὄγμον ἐλαύνωσιν: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἐλαύνωσι τύπτωσι· καὶ τίθησιν ἐπὶ τῆς ἐκ χειρὸς πληγῆς τὸ ἐλάσαι. A. Ar. 78. | ||
11.71 | οὐδ’ ἕτεροι μνώοντ’ ὀλοοῖο φόβοιο: ἡ διπλῆ ὅτι φόβον τὴν φυγήν, ὃν δὲ ἡμεῖς φόβον, δέος λέγει. A. Ar. 89. | ||
11.72 | ἴσας δ’ ὑσμίνη κεφαλὰς ἔχεν: ἡ διπλῆ ὅτι Ἀρίσταρχος ὑσμίνη γράφει χωρὶς τοῦ ι· φησὶ γάρ, ἥ τε τῶν Ἑλλήνων ὑσμίνη καὶ βαρβάρων ἰσοκέφαλος ἦν. A. | ||
11.75 | οἱ δ’ ἄλλοι οὔ σφιν πάρεσαν θεοί: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἑξῆς ἀθέτησιν· οὐ γὰρ ἦσαν ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ πάντες οἱ θεοί. A. | ||
11h78-83 | πάντες δ’ ᾐτιόωντο κελαινεφέα Κρονίωνα, οὕνεκ’ ἄρα Τρώεσσιν ἐβούλετο κῦδος ὀρέξαι. τῶν μὲν ἄρ’ οὐκ ἀλέγιζε πατήρ· ὁ δὲ νόσφι λιασθείς | ||
| 5 | τῶν ἄλλων ἀπάνευθε καθέζετο κύδεϊ γαίων, εἰσορόων Τρώων τε πόλιν καὶ νῆας Ἀχαιῶν χαλκοῦ τε στεροπήν, ὀλλύντας τ’ ὀλλυμένους τε. | ||
1178-83 | ἀθετοῦνται στίχοι ἕξ, ὅτι ψεῦδος· οὐ γὰρ δύ‐ νανται πάντες τὸν Δία αἰτιᾶσθαι βοηθοῦντα τοῖς Τρωσίν, | ||
| ἀλλ’ οἱ τῶν Ἑλλήνων βοηθοί. καὶ τὸ ὁ δὲ νόσφι λια‐ σθεὶς τῶν ἄλλων ἀπάνευθε καθέζετο ὡς ἐπὶ ταὐτὸ | 188 | ||
| 5 | συνηθροισμένων αὐτῶν λέγει· προείρηκε δὲ οἱ δ’ ἄλλοι οὔ σφιν πάρεσαν θεοί (75). ἀπό τε τοῦ Ὀλύμπου οὐ παρεισάγεται θεωρῶν τὴν ἐπὶ τῆς Τροίας μάχην, ἀλλ’ ἀπὸ τῆς Ἴδης, ὅθεν διὰ τῶν ἑξῆς (183) μεταβαίνει εἰς αὐτόν. A. | ||
11.86 | ἦμος δὲ δρυτόμος περ ἀνὴρ ὁπλίσσατο δεῖπνον: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει δόρπον. οὐ λέγει δὲ δεῖπνον τὴν ἑσπερινὴν τροφὴν νῦν, ἀλλὰ δεῖπνον καλεῖ ὃ ἡμεῖς ἄριστον· καθ’ ἣν ὥραν καὶ ὁ δρυτόμος ἀριστοποιεῖται | ||
| 5 | (Ar. 132), ἤγουν ὁ ὑλοτόμος, ὁ ξυλοτόμος· δρῦν γὰρ ἐκάλουν οἱ παλαιοὶ ἀπὸ τοῦ ἀρχαιοτέρου πᾶν δένδρον (Ar. 153). A. ἕλε δ’ ἄνδρα Βιάνορα ποιμένα λαῶν, | ||
11.93 | αὐτόν, ἔπειτα δ’ ἑταῖρον Ὀιλῆα πλήξιππον: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἔπειτα ἀντὶ τοῦ μετὰ ταῦτα. πρὸς τὸ αὐ‐ τὰρ ἔπειτ’ Αἴας τε μέγας (Ι 169). A. Ar. 154. | ||
11.94 | ἤτοι ὅ γ’ ἐξ ἵππων κατεπάλμενος ἀντίος ἔστη: ἡ διπλῆ ὅτι δύο προθέσεις παρείληφεν, κατά, ἀπό, τῆς ἑτέρας ἀρκούσης (cf. p. 27). A. Legitne igitur καταπάλμενος? | ||
11h96-8 | οὐδὲ στεφάνη δόρυ οἱ σχέθε χαλκοβάρεια, ἀλλὰ δι’ αὐτῆς ἦλθε καὶ ὀστέου, ἐγκέφαλος δέ ἔνδον ἅπας πεπάλακτο· δάμασσε δέ μιν μεμαῶτα. | ||
11.97 | ἡ διπλῆ ὅτι Ἀπολλώνιος ποιεῖ ἐγκέφαλον δέ (ita recte Villois.), καὶ τὸν ἑξῆς ἀθετεῖ. A. καὶ τοὺς μὲν λίπεν αὖθι ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγα‐ μέμνων | ||
11.100 | στήθεσι παμφαίνοντας ἐπεὶ περίδυσε χιτῶνας: ἡ διπλῆ ὅτι ἔν τισι γράφεται ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε’ ἀπηύρα. ἔσονται δὲ αὐτοὶ οἱ νεκροὶ τοῖς στήθεσι παμφαίνοντες· οὐ λέγει δὲ τοῦτο, ἀλλὰ τοὺς ἐπὶ τοῖς στήθεσι παμφαίνοντας | ||
| 5 | χιτῶνας. A. | ||
11h101 | αὐτὰρ ὁ βῆ ῥ’ Ἶσόν τε καὶ Ἄντιφον ἐξεναρίξων— | ||
11h104-6 | Ἄντιφος αὖ παρέβασκε περικλυτός· ὥ ποτ’ Ἀχιλλεύς Ἴδης ἐν κνημοῖσι δίδη μόσχοιο λύγοισιν, ποιμαίνοντ’ ἐπ’ ὄεσσι λαβών, καὶ ἔλυσεν ἀποίνων. | ||
11.104 | ὥ: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὅν. μήποτε δὲ | ||
| πεπλάνηται, γεγραμμένου τοῦ ο ὑπ’ ἀρχαικῆς σημασίας ἀντὶ τοῦ ω, προσθεὶς τὸ ν· ἔστι γὰρ περὶ δυεῖν ὁ λόγος, διὸ καὶ ἐπιφέρει καὶ γάρ σφε πάρος παρὰ νηυσίν (111). | 189 | ||
| 5 | καὶ ὅτι οἱ μαχόμενοι (una in curru stantium ii qui pugnabant L.) παραβάται ἦσαν. A. | ||
11.106 | ποιμαίνοντ’: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ πλῆρες ποιμαί‐ νοντε. Ζηνόδοτος δὲ ἔοικε δέχεσθαι ποιμαίνοντα· καὶ γὰρ ὅν ποτε γράφει. A. | ||
11h108-9 | τὸν μὲν ὑπὲρ μαζοῖο κατὰ στῆθος βάλε δουρί, Ἄντιφον αὖ παρὰ οὖς ἔλασε ξίφει, ἐκ δ’ ἔβαλ’ ἵππων. | ||
11.109 | Ἄντιφον: ἡ διπλῇ ὅτι ἐπανείληφε τὸ ὄνομα διὰ τὸ προειρηκέναι δύο (καὶ πρὸς τὸ πρότερον ἀπήντησεν) ἵνα σαφηνίσῃ κατὰ τίνα τόπον ἑκάτερος ἐπλήγη. | ||
11.111 | καὶ γάρ σφε πάρος παρὰ νηυσὶ θοῇσιν εἶδεν—ἡ διπλῆ ὅτι σφέ ἀντὶ τοῦ αὐτούς· καὶ οὐκ ἔστι περὶ ἑνὸς ὁ λόγος. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς Ζηνόδο‐ τον (104). A. | ||
11.116 | ἡ δ’ εἰ πέρ τε τύχῃσι μαλὰ σχεδόν: ἡ διπλῆ ὅτι δύναται ἑκατέρως ἀναγινώσκεσθαι, καὶ κατὰ διαστολὴν τύχῃσι καὶ τετύχῃσι ὡς λελάχωσι. A. Cf. p. 11, not. 1. | ||
11.121 | ὑπ’ Ἀργείοισι φέβοντο: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὑπ’ Ἀργείων (cf. p. 23). πάλιν δὲ φέβοντο ἀντὶ τοῦ ἔφευ‐ γον. A. Ar. 89. | ||
11.124 | χρυσὸν Ἀλεξάνδροιο δεδεγμένος, ἀγλαὰ δῶρα: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαινόμενον, ἐπεί ἐστι τὸ λεγόμε‐ νον χρυσᾶ δῶρα. A. Cod. ἡ διπλῆ ἐπεὶ πρὸς τὸ σημ. ἐστι etc. Corr. L. —Cf. p. 32. | ||
11.128 | ἐκ γάρ σφεας χειρῶν φύγον ἡνία σιγα‐ λόεντα: ἡ διπλῆ ὅτι τῇ αἰτιατικῇ (σφέας) ἀντὶ τῆς γενι‐ κῆς, ἀντὶ τοῦ αὐτῶν. A. Cf. p. 21 not. 1. | ||
11.130 | Ἀτρείδης. τὼ δ’ αὖτ’ ἐκ δίφρου γουναζέ‐ σθην: ἡ διπλῆ ὅτι δυωδεκασύλλαβος ὁ στίχος, καὶ σπανίως χρῆται, ὡς καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ τὼ δ’ ἐν Μεσσήνῃ ξυμβλή‐ την ἀλλήλοιιν (φ 15). ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς ἐπίκρισιν τῆς | ||
| 5 | στιχοποιίας, ὅτι εὐτελεῖς τῇ κατασκευῇ δοκοῦσιν εἶναι οἱ τοιοῦτοι. καὶ ὅτι τὸ γουναζέσθην καταχρηστικῶς ἀντὶ τοῦ ἱκέτευον. A. | ||
11.142 | νῦν μὲν δὴ τοῦ πατρὸς ἀεικέα τίσετε λώ‐ βην: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει οὗ πατρός. ἔστι δὲ ἑνικὸν τοῦ ἑαυτῆς ἢ τοῦ ἑαυτοῦ, ὅπερ οὐχ ἁρμόζει. ἐλλεί‐ πει δὲ ἡ πρόθεσις, καὶ ἔστιν ἀντὶ τοῦ περὶ τοῦ πατρός. | 190 | |
| 5 | AV. Cf. p. 26. | ||
11.144 | δουρὶ βαλὼν πρὸς στῆθος· ὁ δ’ ὕπτιος οὔ‐ δει ἐρείσθη: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τῆς πληγῆς, οὐκ ἐπὶ τὴν πληγὴν πίπτει. A. Cf. ad Ε 68. | ||
11.147 | ὅλμον δ’ ὣς ἔσσευε κυλίνδεσθαι δι’ ὁμίλου: ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ ἐνταῦθα κέχρηται· καὶ ὅτι καὶ ἐν Ἰλιάδι εὐτελέσι κέχρηται λεξιδίοις, οὐ μόνον ἐν Ὀδυσσείᾳ, χοίνικος (τ 28) καὶ λύχνου (ib. 34). πρὸς τοὺς χωρίζοντας. A. In‐ | ||
| 5 | serui καί ante ἐν Ἰλιάδι. | ||
11.155 | ὡς δ’ ὅτε πῦρ ἀίδηλον ἐν ἀξύλῳ ἐμπέσῃ ὕλῃ: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἄξυλον ὅτι πολλὰς ἐκδοχὰς ἔσχηκεν. οἱ μὲν γὰρ τὴν θρυώδη ἀποδεδώκασιν, οἱ δὲ τὴν πολύξυ‐ λον. βέλτιον δὲ ἀφ’ ἧς οὐδεὶς ἐξυλίσατο, ὡς Ἡσίοδος τῆλε | ||
| 5 | γὰρ ἀξυλίῃ κατεπύθετο κήλεα νηῶν (Markscheffel p. 382). A. | ||
11.163 | Ἕκτορα δ’ ἐκ βελέων ὕπαγε Ζεὺς ἔκ τε κονίης: ἡ ἐκ νῦν ἐπίπαν εἶναι ἀντὶ τοῦ ἐκτός κεῖται. οὕ‐ τως οὖν καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ κεῖται θάνατος δὲ ἐξ ἁλὸς αὐτῷ (λ 134) A. Verba non sunt Aristonici, sed rem esse | ||
| 5 | putaverim. L. Cf. p. 28. | ||
11h166-7 | οἱ δὲ παρ’ Ἴλου σῆμα παλαιοῦ Δαρδανίδαο μέσσον κὰπ πεδίον, παρ’ ἐρινεὸν ἐσσεύοντο. | ||
11.166 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ περὶ τοῦ ναυστάθμου διάγραμμα· τὸ γὰρ Ἴλου σῆμα κατὰ μέσον εἶναί φησιν ἐν τῷ πεδίῳ (Ar. 231). A. ἐν quod est apud Villois. excidit apud Bekk. | ||
11.173 | ἅς τε λέων ἐφόβησε: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ εἰς φυγὴν ἔτρεψεν (Ar. 89). A. | ||
11h179-80 | πολλοὶ δὲ πρηνεῖς τε καὶ ὕπτιοι ἔκπεσον ἵππων Ἀτρείδεω ὑπὸ χερσί· περιπρὸ γὰρ ἔγχεϊ θῦεν. | ||
11179-80 | ἀθετοῦνται ἀμφότεροι, καὶ ἀστερίσκοι παρά‐ κεινται, ὅτι κατὰ τὴν Πατρόκλου ἀριστείαν τάξιν ἔχουσι, νῦν δὲ οὔ· προείρηται γὰρ πολλοὶ δ’ ἐριαυχένες ἵπποι κείν’ ὄχεα κροτάλιζον ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρας | ||
| 5 | (159). Ζηνόδοτος οὐκ ἔγραφεν· Ἀριστοφάνης δὲ ἠθέτει τὸν | ||
| Ἀτρείδεω ὑπὸ χερσίν. A. Alteri quidem horum versuum respondet Π 699: Πατρόκλου ὑπὸ χερσί· περιπρὸ γὰρ ἔγχεϊ θῦεν. Alteri autem qui respondeat nunc nullus invenitur. Aut igitur erravit Aristonicus aut quod verisimilius, in libro | 191 | ||
| 10 | sexto decimo locum aliquem aliter legit ac nos hodie (for‐ tasse v. 379). τότε δή ῥα πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε | ||
11.183 | Ἴδης ἐν κορυφῇσι καθέζετο πιδηέσσης: ἡ διπλῆ ὅτι διὰ τούτων συνίστησι τὸν Δία ἐπὶ τὴν Ἴδην πε‐ πορευμένον ἐκ τοῦ Ὀλύμπου. A. Pertinet ad athetesin vs. 78 sqq. | ||
11.186 | βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ κατ’ ἐπί‐ θετον τὸ ταχεῖα, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ταχέως, οἷον καὶ τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών (Δ 182). A. Cf. p. 29. | ||
11h191-2 | αὐτὰρ ἐπεί κ’ ἢ δουρὶ τυπεὶς ἢ βλήμενος ἰῷ εἰς ἵππους ἅλεται. | ||
11.191 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν διαφορὰν τοῦ τύψαι καὶ βαλεῖν. A. Ar. 62. | ||
11.192 | ἅλεται: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἅληται. A. Cf. p. 13. | ||
11.196 | βῆ δὲ κατ’ Ἰδαίων ὀρέων εἰς Ἴλιον ἱρήν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. καὶ ὅτι νῦν γραπτέον κατ’ Ἰδαίων ὀρέων. ὅταν δὲ ἀπὸ τῆς Ἴδης ἐπὶ τὸν Ὄλυμπον βῆ δ’ ἐξ Ἰδαίων ὀρέων ἐπὶ μακρὸν Ὄλυμ‐ | ||
| 5 | πον (Θ 410), ὡς ἀπ’ ἴσου ἐπ’ ἴσον. A. | ||
11.201 | Ζεύς με πατὴρ προἕηκε τεῒν τάδε μυθή‐ σασθαι: σημειοῦνταί τινες ὅτι ἐν ἴσῳ τῷ (cod. τοῦ) σοί ἡ τεΐν. A. | ||
11.217 | πρῶτος ὄρους’, ἔθελεν δὲ πολὺ προμάχε‐ σθαι ἁπάντων: πρὸς τὸ ἔθελεν, ὅτι διὰ παντὸς ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεται παρὰ τῷ ποιητῇ. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ μήτε σύ, Πηλειδἤθελε (Α 277) ὅτι ἐγκλιτέον τὴν ἀνάγωσιν, | ||
| 5 | ἵν’ ᾖ ἔθελε. A. | ||
11.218 | ἔσπετε νῦν μοι μοῦσαι Ὀλύμπια δώματ’ ἔχουσαι, | ||
11.219 | ὅς τις δὴ πρῶτος Ἀγαμέμνονος ἀντίος ἦλθεν— | ||
11.221 | Ἰφιδάμας Ἀντηνορίδης: ἡ διπλῆ ὅτι ὡς ἐμπνευ‐ σθεὶς ἀνταποδέδωκε καθάπερ ἐν ἀρχῇ τῆς Ἰλιάδος, τίς τάρ σφωε θεῶν (Α 8), εἶτα Λητοῦς καὶ Διὸς υἱός. A. | ||
11.226 | (Κισσῆς) αὐτοῦ μιν κατέρυκε, δίδου δ’ ὅ γε θυγατέρα ἥν: ἡ διπλῆ ὅτι ὅμοιος ὁ γάμος Διομήδους καὶ | ||
| Ἰφιδάμαντος· ἀμφότεροι γὰρ μητρὸς ἀδελφὰς ἐγάμησαν, ὁ μὲν Αἰγιάλειαν τὴν Ἀδράστου, Ἰφιδάμας δὲ Κισσέως θυ‐ | 192 | ||
| 5 | γατέρα, ὢν Θεανοῦς υἱὸς τῆς Κισσέως. A. | ||
11h234-5 | Ἰφιδάμας δὲ κατὰ ζώνην θώρηκος ἔνερθε νύξ’, ἐπὶ δ’ αὐτὸς ἔρεισε. | ||
11.234 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐ λέγει διὰ τοῦ θώρακος ἔνερθεν ἐντὸς θώρακος, ἀλλὰ κατὰ ζώνην θώρακος, τὴν θωρακοζώνην λεγομένην· τὸ δὲ ἔνερθεν εἰς τὸ κάτω μέρος τῆς θωρακο‐ ζώνης, ὡς ὅταν λέγῃ νύξε δέ μιν κατὰ χεῖρα μέσην | ||
| 5 | ἀγκῶνος ἔνερθεν (252), οὐχ ὑποκάτω τοῦ ἀγκῶνος, ἀλλὰ κατὰ τὸ ἔνερθε μέρος τοῦ ἀγκῶνος. ABL. In Aristarcho p. 127 Lehrs. etiam sequentia Aristonico tribuit: ὁ δὲ λόγος οὗτος, τῆς θωρακοζώνης εἰς τὸ κάτω μέρος ἔνυξεν. Nunc autem pleraque ejusmodi additamenta, quae ab ὁ δὲ λόγος οὗτος in‐ | ||
| 10 | cipere solent, Aristonici sententiam in brevius contractam de‐ nuo repetentia, aliis tribuenda esse existimat. | ||
11.244 | πρῶθ’ ἑκατὸν βοῦς δῶκεν, ἔπειτα δὲ χίλι’ ὑπέστη: ἡ διπλῆ ὅτι θρέμματα (cod. θρέμμα) ἐδίδοσαν οἱ μνηστευόμενοι πρὸς τὴν ἐξήγησιν τῶν ἀλφεσιβοίων παρθέ‐ νων (Σ 593), ὅτι εἰσὶν αἱ ἀλφαίνουσαι βόας, ὅ ἐστιν εὑ‐ | ||
| 5 | ρίσκουσαι. A. Ar. 198. | ||
11.252 | νύξε δέ μιν κατὰ χεῖρα μέσην, ἀγκῶνος ἔνερθεν: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ λέγει ὑποκάτω τοῦ ἀγκῶνος, ἀλλὰ κατὰ τὸ ἔνερθε μέρος τοῦ ἀγκῶνος. καὶ ἐν τοῖς ἐπάνω Ἰφιδάμας δὲ κατὰ ζώνην θώρηκος ἔνερθεν (234). A. | ||
| 5 | Ar. 127. | ||
11.256 | ἀνεμοτρεφὲς ἔγχος: ἡ διπλῆ ὅτι διὰ τοῦ ἀνε‐ μοτρεφές βούλεται σημαίνειν τὸ εὔτονον· τὰ γὰρ ἐν εὐη‐ νέμῳ χωρίῳ φυόμενα εὔτονα γίνεται, παλλόμενα καὶ κρα‐ δαινόμενα. διὸ καὶ τὴν Ἀχιλλέως μελίαν Πηλίου ἐκ κο‐ | ||
| 5 | ρυφῆς λέγει τετμῆσθαι (Π 144). A. | ||
11.262 | ὑπ’ Ἀτρείδῃ βασιλῆι πότμον ἀναπλήσαντες ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὑπ’ Ἀτρείδου βασιλέως, πρὸς τὴν μετάληψιν τῆς πτώσεως. A. Cf. p. 23. | ||
11.266 | ὄφρα οἱ αἷμ’ ἔτι θερμὸν ἀνήνοθεν ἐξ ὠτει‐ λῆς: ἡ διπλῆ ὅτι τὴν ἐκ χειρὸς πληγὴν ὠτειλὴν λέγει, παρὰ τὸ οὐτάσαι. A. Ar. 69. | ||
11.270 | μογοστόκοι Εἰλείθυιαι: ἡ διπλῆ ὅτι ποτὲ μὲν ἑνικῶς, ποτὲ δὲ πληθυντικῶς Εἰλειθυίας λέγει. ἀρι‐ θμὸν δὲ αὐτῶν οὐδὲ ὀνόματα παραδίδωσιν, ὥσπερ οὐδὲ Μου‐ σῶν. Εἰλείθυιαι δὲ Διὸς καὶ Ἥρας θυγατέρες, τῶν τοκε‐ | 193 | |
| 5 | τῶν προιστάμεναι. A. Ar. 186. | ||
11.281 | οὐκ ἄκοντε: ἡ διπλῆ ὅτι διὰ τοῦ ἐναντίου τὸ ἐναντίον. A. Ar. 14. | ||
11.302 | καὶ Δόλοπα Κλυτίδην καὶ Ὀφέλτιον ἠδ’ Ἀγέλαον (Hector interfecit): ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν, ὅτι καὶ τῶν Τρώων ἐστὶ Δόλοψ· τόφρα δὲ τῷ ἐπόρουσε Δόλοψ αἰχμῆς εὖ εἰδώς, Λαμπετίδης (Ο 525), λάμ‐ | ||
| 5 | που υἱὸς τοῦ Πριάμου ἀδελφοῦ. καὶ τῶν μνηστήρων εἷς Ἀγέλαος (υ 321). AB. | ||
11.305 | ὡς ὁπότε νέφεα Ζέφυρος στυφελίξῃ ἀργεστᾶο Νότοιο, βαθείῃ λαίλαπι τύπτων: πρὸς τὸ σημαινόμενον, ὅτι τὰ συνιστάμενα ὑπὸ τοῦ Λευκονότου νέφη ὁ Ζέφυρος διατινάσσει. A. | ||
11.307 | ἡ διπλῆ ὅτι—v. Ar. p. 17. | ||
11.314 | ἄλλ’ ἄγε δεῦρο πέπον παρ’ ἔμ’ ἵστασο (Ulixes Diomedem alloquitur): σημειοῦνταί τινες ὅτι ἀριστείαν ἐν‐ ταῦθα Ὀδυσσέως παράγει. τὸ δὲ δεῦρο εἰς τοῦτον τὸν τόπον. A. | ||
11.319 | ἡ διπλῆ ὅτι βόλεται ἀντὶ τοῦ βούλεται. A. | ||
11.326 | παλινορμένω: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὀπίσω ὁρ‐ μῶντες ὡς παλιμπλαγχθέντες (Α 59). A. ὀπίσω pro 24ori‐ sqen scr. Lehrs. Ar. 100. | ||
11.328 | ἔνθ’ ἑλέτην δίφρον τε καὶ ἀνέρε δήμου ἀρίστω: ἡ διπλῆ ὅτι συλληπτικῶς εἴρηκεν ἑλέτην, καὶ κοι‐ νὸν ποιεῖ τοῦ ἑτέρου τὸ κατόρθωμα. ἔστι δὲ Διομήδης μό‐ νος ὁ ἀνελών· ἐπιφέρει γοῦν (333) τοὺς μὲν Τυδείδης. A. | ||
11.333 | τοὺς μὲν Τυδείδης δουρικλειτὸς Διομήδης θυμοῦ καὶ ψυχῆς κεκαδὼν κλυτὰ τεύχε’ ἀπηύρα: ἡ διπλῆ ὅτι διὰ τούτου συνίσταται ὁ Διομήδης μόνος [ὁ] ἀνῃρηκὼς τοὺς προειρημένους. A. | ||
11.350 | καὶ βάλεν οὐδ’ ἀφάμαρτε: σημειοῦνταί τινες, ὅτι οὕτως εἴρηται καὶ ἐπέτυχεν. (Ar. 73). Nota cod. deest. | ||
11h355-6 | στῆ δὲ γνὺξ ἐριπών, καὶ ἐρείσατο χειρὶ παχείῃ γαίης· ἀμφὶ δὲ ὄσσε κελαινὴ νὺξ ἐκάλυψεν. | ||
11.356 | ὁ ὀβελὸς καὶ ὁ ἀστερίσκος, ὅτι ἐν ἄλλῳ τόπῳ (Ε 309) ὀρθῶς κεῖται, ἐνταῦθα δὲ οὔ· οὐ γέγονε γὰρ σφο‐ δρὰ πληγή, ὡς ἐπ’ Αἰνείου· οὐ θλάσσε δέ οἱ κοτύλην (Ε 307): πῶς οὖν ἐσκοτώθη; A. Cod. Αἴαντος pro Αἰνείου. | 194 | |
| 5 | Verba ἐνταῦθα δὲ οὔ inserui. | ||
11h368-70 | ἦ, καὶ Παιονίδην δουρικλυτὸν ἐξενάριζεν. αὐτὰρ Ἀλέξανδρος, Ἑλένης πόσις ἠυκόμοιο, Τυδείδῃ ἔπι τόξα τιταίνετο, ποιμένι λαῶν. | ||
11h373-6 | ἤτοι ὁ μὲν θώρηκα Ἀγαστρόφου ἰφθίμοιο αἴνυτ’ ἀπὸ στήθεσφι παναίολον ἀσπίδα τ’ ὤμων, καὶ κόρυθα βριαρήν· ὁ δὲ τόξου πῆχυν ἄνελκεν καὶ βάλεν· οὐδ’ ἄρα μιν ἅλιον βέλος ἔκφυγε χειρός. | ||
11.368 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐξενάριξεν συν‐ τελικῶς. ἄρτι δὲ ἔμελλε σκυλεύειν· ἐπιφέρει γοῦν ἤτοι ὁ μὲν θώρηκα Ἀγαστρόφου ἰφθίμοιο (373). διὰ τοῦ ζ οὖν γραπτέον παρατατικῶς· σκυλεύοντα γὰρ αὐτὸν βάλλει ὁ | ||
| 5 | Ἀλέξανδρος. A. Cf. p. 5. | ||
11.376 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ βάλεν ἀντὶ τοῦ ἐπέτυχεν (Ar. 73) καὶ ὅτι ἐν σχήματι εἴρηκεν, οὐδὲ ἅλιον αὐτὸν ἐξέφυγε τῆς χειρός—A. Supplendum: ἀντὶ τοῦ αὐτοῦ τὴν χεῖρα. Cf. p. 20. | ||
11.385 | τοξότα, λωβητήρ, κέραι ἀγλαέ, παρθενοπῖπα: ἡ διπλῆ ὅτι κέραι οὐ τῇ τριχὶ ψιλῶς, ἀλλ’ ἐμπλοκῆς τι γέ‐ νος· εἰς κέρατος τρόπον ἀνεπλέκοντο οἱ ἀρχαῖοι. Σώφρων κορώνας ἀνδούμενοι (fr. 97 Ahrens). καὶ οἱ Ἀθηναῖοι | ||
| 5 | τέττιγας ἐνεπλέκοντο· καὶ παρ’ Ὁμήρῳ πλοχμοί θ’ οἳ χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ (Ρ 52). ἔνιοι δέ, τῷ τόξῳ ἀγαλ‐ λόμενε· προείρηκε δὲ τοξότα λωβητήρ. A. | ||
11.387 | οὐκ ἄν τοι χραίσμῃσι βιός: ἀντὶ τοῦ χραίσμοι. A. Cf. p. 9. | ||
11.390 | κωφὸν γὰρ βέλος ἀνδρὸς ἀνάλκιδος οὐτι‐ δανοῖο: ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τοῦ κατὰ τὴν ἀκοὴν ἐπὶ τὸ κατὰ τὴν ἁφὴν κωφὸν τὸ ἀνεπαίσθητον. A. Ar. 12 4. | ||
11.402 | οὐδέ τις αὐτῷ Ἀργείων παρέμεινεν, ἐπεὶ φόβος ἔλλαβε πάντας: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν φανερῶς φόβος ἡ φυγή (Ar. 89). A. | ||
11.405 | αἴ κε φέβωμαι πληθὺν ταρβήσας: ἡ διπλῆ ὅτι ἔξωθεν ἡ εἴς | ||
| πρόθεσις, εἰς πληθύν (cf. p. 26). A. | 195 | ||
11.409 | ὃς δέ κ’ ἀριστεύῃσι μάχῃ ἔνι: ἡ διπλῆ ὅτι περισσὸς ὁ κέ (cod. καί). A. Cf. p. 10 sq. | ||
11.413 | ἔλσαν δ’ ἐν μέσσοισι (Trojani Ulixem) μετὰ σφίσι πῆμα τιθέντες: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μετὰ σφίσι, πῆμα δὲ ἔλσαν. καὶ εὐτελὴς γίνεται ἡ σύνθεσις, καὶ ἀδιανόητον τὸ λεγόμενον· οὐ γὰρ λέγει ἑαυ‐ | ||
| 5 | τοῖς πῆμα τιθέντες οἱ Τρῶες, ἀλλὰ τῷ Ὀδυσσεῖ. A. | ||
11.422 | Ἔννομον: ἡ διπλῆ ὅτι οὗτος ὁ Ἔννομος ὁμώ‐ νυμός ἐστι τῷ ἐν τῷ διακόσμῳ Μυσῶν δὲ Χρόμις ἦρχε καὶ Ἔννομος (Β 858). A. | ||
11.424 | ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ τὴν πρότμησιν ὠνόμασεν. A. | ||
11.430 | ὦ Ὀδυσεῦ πολύαινε, δόλων ἆτ’ ἠδὲ πόνοιο: ὅτι ἐμφαίνει τὸν Ὀδυσσέα ἐξ ἱστορίας παρειληφὼς δόλιον καὶ ἐπὶ τούτῳ διαβεβλημένον. A. Videtur spectare ad quae‐ stionem de uno Iliadis Odysseaeque auctore. V: καὶ ἐν Ὀδυσ‐ | ||
| 5 | σείᾳ (γ 121) ἐνίκα δῖος Ὀδυσσεὺς παντοίοισι δόλοι‐ σιν. ὥστε ἄμφω ἑνὸς τὰ σωμάτια. —Aristarchus certe interdum non melioribus argumentis utitur ad demonstrandum, ὅτι αὐτὸς ἄρα ὁ ποιητής. | ||
11.432 | τοιώδ’ ἄνδρε κατακτείνας καὶ τεύχε’ ἀπού‐ ρας: ἡ διπλῆ ὅτι ἀκαίρως προσέρριπται τὸ ἡμιστίχιον· οὐ γὰρ ἐπιτρέπει τὰ τῆς περιστάσεως σκυλεύειν. A. | ||
11.439 | γνῶ δ’ Ὀδυσεὺς ὅ οἱ οὔ τι τέλος κάτα καίριον ἦλθεν. Sic (non κατακαίριον ut Bekk. et Villois. secutus scri‐ psit Lehrs. Ar. 66) scripsisse Aristarchum, Zenodotum autem βέλος, testatur Didymus hic et ad 451. Aristonicus sine dubio | ||
| 5 | utrobique idem animadverterat, sed ejus notae perierunt. | ||
11.456 | ὣς εἰπὼν Σώκοιο δαΐφρονος ὄβριμον ἔγχος ἔξω τε χροὸς ἕλκε καὶ ἀσπίδος ὀμφαλοέσσης: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἀμφιβολίαν, πότερον ἐκ τοῦ Σώκου χρωτὸς τὸ ἑαυτοῦ ἔγχος εἷλκεν ὁ Ὀδυσσεύς, ἢ ἐκ τοῦ ἰδίου χρωτὸς | ||
| 5 | τὸ τοῦ Σώκου δόρυ. ὃ καὶ ἔστιν ὑγιές· λέγει γὰρ κῆδε δὲ θυμόν (458) οὐ τοῦ νεκροῦ ἀλλὰ τοῦ Ὀδυσσέως· τὸ δὲ ἑαυ‐ τοῦ ἔγχος εἴασεν οὕτως. A. Inserui ὅ ante καὶ ἔστιν ὑγιές. | ||
11.462 | τρὶς μὲν ἔπειτ’ ἤυσεν, ὅσον κεφαλὴ χάδε φω‐ τός: ὅτι παρῆκε τὸ τί φωνῶν, οἷον βοηθεῖτε. A. | ||
11.480 | ἐν νέμεϊ σκιερῷ: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει | ||
| γλαφυρῷ. τοῦτο δὲ σπηλαίῳ ἢ ἄντρῳ οἰκεῖον, νομὰς δὲ ἔχοντι συνδένδρῳ τόπῳ ἀνάρμοστον. A. Delevimus ὑπό ante συνδένδρῳ. Apoll. soph. νέμος ὁ σύνδενδρος τόπος καὶ νο‐ | 196 | ||
| 5 | μὴν ἔχων· ἐν νέμεϊ σκιερῷ, σκιὰν μεγάλην ἔχοντι. | ||
11h492 | ὡς δ’ ὁπότε πλήθων ποταμὸς πεδίον δὲ κάτεισιν— | ||
11h494-5 | πολλὰς δὲ δρῦς ἀζαλέας, πολλὰς δέ τε πεύκας ἐσφέρεται— | ||
11.492 | κάτεισι: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει δίηται. τὸ δὲ κάτεισι τὴν ἐξ ὕψους καταφορὰν δηλοῖ. A. | ||
11.494 | δρῦς ἀζαλέας: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαινόμενον, πότερον ὅτι φυλλοροεῖ καὶ κατὰ ταύτην τὴν ὥραν ξηραινό‐ μενα τὰ δένδρα ἐκ ῥιζῶν ἀναβάλλεται ἐκ τῶν χειμάρρων· ἢ ὅτι οἱ δρυτόμοι εἰς τοὺς ποταμοὺς ἐμβάλλουσι κόπτοντες, | ||
| 5 | ἵνα ἐπὶ τοῦ καιροῦ συγκαταφέρωνται τῷ ῥεύματι, ὃ καὶ ὑγιές. A. V. ad Δ 487. Scripsi ῥεύματι pro ὄμβρῳ. | ||
11.502 | Ἕκτωρ μὲν μετὰ τοῖσιν ὁμίλει μέρμερα ῥέ‐ ζων: ἡ διπλῆ ὅτι ὁμίλει ἀντὶ τοῦ ἐμάχετο, ἀπὸ τοῦ ὁμοῦ τὰς ἴλας συμβάλλειν. A. Ar. 147. | ||
11.505 | εἰ μὴ Ἀλέξανδρος Ἑλένης πόσις ἠυκόμοιο παῦσεν ἀριστεύοντα Μαχάονα ποιμένα λαῶν: ἡ διπλῆ ὅτι μηδὲν προδιασυστήσας κατὰ συμπέρασμα παῦσεν ἀριστεύοντά φησιν. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ τῷ οὔ πώ | ||
| 5 | τις ὁμοῖος ἐπιχθόνιος γένετ’ ἀνὴρ Κοσμῆσαι ἵπ‐ πους τε καὶ ἀνέρας ἀσπιδιώτας (Β 553). A. | ||
11.514 | ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων ἰούς τ’ ἐκτάμνειν ἐπί τ’ ἤπια φάρμακα πάσσειν. | ||
11.515 | ἀθετεῖται, ὅτι οὐκ ἀναγκαία ἡ ἐξαρίθμησις· μειοῖ γὰρ, εἰ μόνον ἰοὺς ἐκτάμνειν καὶ φαρμακεύειν οἶδεν. καὶ Ἀριστοφάνης προηθέτει, Ζηνόδοτος δὲ οὐδὲ ἔγραφεν. A. Ar. 360. | ||
11.523 | Ἕκτορ, νῶι μὲν ἐνθάδ’ ὁμιλέομεν Δαναοῖ‐ σιν: ἡ διπλῆ ὅτι κυρίως λέγει ὁμιλέομεν, ὁμοῦ τὰς ἴλας συμβάλλομεν. A. Ar. 147. | ||
11.528 | κεῖς’ ἵππους τε καὶ ἅρμ’ ἰθύνομεν: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει κεῖθ’ ἵππους. γίνεται δὲ ἐν ἐκείνῳ τῷ τόπῳ· τὸ δὲ ἐκεῖσε εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον, ὃ δὴ νῦν ἁρ‐ μόζει. A. Ar. 138. | ||
11.532 | τοὶ δὲ (equi) πληγῆς ἀίοντες: ἡ διπλῆ ὅτι τῷ | ||
| εἴδει τὸ γένος δεδήλωκε· τὸ γὰρ ἀίοντές ἐστιν ἀκούοντες, θέ‐ λει δὲ εἰπεῖν ἐπαισθόμενοι τῆς πληγῆς· ἡ γὰρ ἀκοὴ εἶδός ἐστι τῆς αἰσθήσεως. A. Cf. Δ 343 Ο 252. | 197 | ||
11.545 | ὄπιθεν δὲ σάκος βάλεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τελα‐ μώνων ἀνήρτηντο αἱ ἀσπίδες· οὐ γὰρ ἂν ἄλλως ἠδύνατο εἰς τοὐπίσω μεταλαμβάνεσθαι. A. Ar. 194. | ||
11.548 | ὡς δ’ αἴθωνα λέοντα βοῶν ἀπὸ μεσσαύλοιο—: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τούτου Ζηνόδοτος ἀθετεῖ ἕως τοῦ ἤιε πολλ’ ἀέκων (557) ἴσως ὅτι νῦν μὲν λέοντι παραβέβληκεν, ἑξῆς δὲ ὄνῳ. ἔστι δὲ πρὸς διάφορα σημαινόμενα· ὁ μὲν γὰρ | ||
| 5 | λέων πρὸς τὴν πρᾶξιν, ὁ δὲ ὄνος πρὸς τὴν ὑπομονήν. A. | ||
11.557 | περὶ γὰρ δίε νηυσὶν Ἀχαιῶν: ὅτι ἀντὶ τοῦ περὶ τῶν νεῶν τῶν Ἀχαιῶν. A. Cf. p. 23. | ||
11.562 | σπουδῇ δ’ ἐξήλασσαν (pueri asinum), ἐπεί τ’ ἐκο‐ ρέσσατο φορβῆς: ἡ διπλῆ ὅτι σπουδῇ λέγει ἀντὶ τοῦ μό‐ λις καὶ μετὰ πολλῆς κακοπαθείας (Ar. 122): καὶ ὅτι ἐκορέσ‐ σατο εἶπεν ἀντὶ τοῦ ἐκορέσθη (cf. p. 2). A. | ||
11.566 | Αἴας δ’ ἄλλοτε μὲν μνησάσκετο θούριδος ἀλκῆς | ||
11.568 | ὁτὲ δὲ τρωπάσκετο φεύγων: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ὁτὲ δὲ τρωπάσκετο. A. An quod post ἄλλοτε μέν nunc sequi‐ tur ὁτὲ δέ? L. Sed fortasse Aristarchus scripsit ὅτε δέ, ut Ρ 178. | ||
11h572-4 | ἄλλα μὲν (δοῦρα) ἐν σάκεϊ μεγάλῳ πάγεν ὄρμενα πρόσσω, πολλὰ δὲ καὶ μεσσηγύ, παρὸς χρόα λευκὸν ἐπαυρεῖν, | ||
| 5 | ἐν γαίῃ ἵσταντο, λιλαιόμενα χροὸς ἆσαι. | ||
11.572 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐξήγησιν τοῦ ὁ δὲ χασσάμε‐ νος πελεμίχθη (Δ 535): ἀναχωροῦντες γὰρ τὰ ἐμπεπηγότα δόρατα ταῖς ἀσπίσιν ἐτίνασσον. A. | ||
11.574 | τὰ δόρατα ἵσταντο (cf. p. 15). καὶ ὅτι ἀπὸ τῶν ἐμψύχων μεταφέρει. A. ἆσαι: ἐνεργητικὸν ἀντὶ παθητικοῦ· ὤφειλε γὰρ ἄσα‐ σθαι. A. Videtur Aristonici esse. Cf. p. 2. 3. | ||
11h583-4 | ἕλκετ’ ἐπ’ Εὐρυπύλῳ, καί μιν βάλε μηρὸν ὀιστῷ δεξιόν· ἐκλάσθη δὲ δόναξ, ἐβάρυνε δὲ μηρόν. | ||
11.583 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ καὶ αὐτοῦ τὸν μηρὸν ἔτρω‐ σεν. A. Cf. p. 20. | ||
11.584 | δόναξ: ἡ διπλῆ ὅτι ὁ τοῦ βέλους κάλαμος· τὰ | ||
| γὰρ βέλη ξύλινα καὶ καλάμινα ἦν. πρὸς τὰ κῆλα θεοῖο (Α 53) ὅτι τὰ βέλη λέγει, καίτοι ἐξ ἄλλης ἦν ὕλης ἐκεῖνα. A. Ar. 154. | 198 | ||
11.589 | ἀμύνετε νηλεὲς ἦμαρ Αἴανθ’, ὃς βελέεσσι βιάζεται: ἡ διπλῆ ὅτι Ζη‐ νόδοτος γράφει Αἴαντος βελέεσσι. γενικὴ μὲν οὖν οὐχ ἁρμόζει, ὥστε δέχεσθαι τοῦ Αἴαντος· εἰ δὲ καὶ κατὰ συνα‐ | ||
| 5 | λοιφὴν ἐν τῷ ψιλῷ ἀντιστοίχῳ γέγραφεν, ἵν’ ᾖ τὸ πλῆρες Αἴαντ’ ὃς βελέεσσιν, οὐκ ἔστι τῆς καθ’ Ὅμηρον Ἰάδος τὰ τοιαῦτα. A. | ||
11.600 | ἑστήκει γὰρ ἐπὶ πρύμνῃ μεγακήτεϊ νηί: ἡ διπλῆ ὅτι ἡ πτῶσις ἤλλακται, ἀντὶ τοῦ πρυμνῇ (cod. πρυ‐ μνῆς) μεγακήτεος νηός. A. Cf. p. 22. | ||
11.601 | εἰσορόων πόνον αἰπὺν ἰῶκά τε δακρυόεσσαν: ὅτι τινὲς γράφουσιν ἰῶ, εἶτα καταδακρυόεσσαν. γίνεται δὲ ἔκθεσμον· ὁ γὰρ Ὅμηρος ἰῶκα τὴν ἰωκήν, οἷον δίωξιν, ὡς Ἡσίοδος (Ε 538) τὴν κρόκην κρόκα. A. Cf. Lobeck te‐ | ||
| 5 | chnol. 320. L. | ||
11.604 | (Patroclus) ἔκμολεν ἶσος Ἄρηι, κακοῦ δ’ ἄρα οἱ πέλεν ἀρχή: σημειοῦνταί τινες ὅτι οὐ πόρρωθεν ἡ προ‐ αναφώνησις· κἀκεῖ οὖν οὐκ ἐπὶ τὰ πόρρω ἡ ἀπότασις Διὸς δ’ ἐτελείετο βουλή (Α 5). A. | ||
11.606 | τί δέ σε χρεὼ ἐμεῖο: ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἤλλα‐ κται, αἰτιατικὴ ἀντὶ δοτικῆς, τὸ σέ ἀντὶ τοῦ σοί (cf. p. 23.). A. | ||
11.612 | Νέστορ’ ἔρειο ὅν τινα τοῦτον ἄγει βεβλημένον ἐκ πολέμοιο: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ τετρωμένον· τῷ εἰδικῷ τὸ γενικὸν ἐσή‐ μανεν. A. | ||
11.620 | ἵππους δ’ Εὐρυμέδων θεράπων λύε τοῖο γέ‐ ροντος: ἡ διπλῆ ὅτι καὶ Ἀγαμέμνονος ἡνίοχος ἦν Εὐρυ‐ μέδων (Δ 227). A. | ||
11h621-2 | τοὶ δ’ ἱδρῶ ἀπεψύχοντο χιτώνων στάν τε ποτὶ πνοιὴν παρὰ θῖν’ ἁλός. | ||
11.621 | τοί: ὅτι σαφὲς ὅτι οὗτοι. A. Cf. p. 30. ἡ διπλῆ ὅτι ψύχειν μὲν λέγει πρὸς ἄνεμον, τέρσεσθαι δὲ ἐν ἡλίῳ· ἤματα δ’ ἠελίοιο μέν (sic pro εἵματα δ’ ἠε‐ λίοιο μένον) τερσήμεναι αὐγῇ (ζ 198). A. Ar. 131. | ||
11.622 | ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς οὗτοι πρὸς τῇ θαλάσσῃ νενεωλ‐ | ||
| κήκασιν. A. Ar. 230. | 199 | ||
11.630 | κρόμυον, ποτῷ ὄψον: ὅτι πᾶν προσόψημα ὄψον οἱ ἀρχαῖοι. A. Ar. 153. | ||
11.635 | οὔατα δ’ αὐτοῦ τέσσαρ’ ἔσαν, δοιαὶ δὲ πελειάδες ἀμφὶς ἕκαστον χρύσειαι νεμέθοντο, δύω δ’ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν κατασκευὴν τοῦ ποτηρίου ὅτι δεδιπλα‐ | ||
| 5 | σιασμένον αὐτὸ ὑποτίθεται· τέσσαρα γὰρ ὦτα καὶ δύο πυθμένας. A. | ||
11.636 | ἄλλος μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ’ ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν: πρὸς τὸ ζητούμενον, πῶς ὁ γέρων ἀμογητί, οἱ δὲ ἄλλοι μετὰ κακοπαθείας. οὐ δεῖ δὲ οὔτε δασύνειν τὴν προφοράν (ἅλ‐ | ||
| 5 | λος), οὔτε ἐπαίρειν τὴν προσῳδίαν (ἀλλ’ ὅς—Herodian.), ἀλλὰ νοεῖν ὅτι καὶ τοῦτο τῶν ἐπαίνων (nonne τῶν ἐν ἐπαίνῳ?) λεγομένων Νέστορός ἐστι, καθὸ καὶ τὸ Νέστωρ δὲ πρῶ‐ τος κτύπον ἄϊε φωνῆς (Κ 532). A. | ||
11.650 | ὅ με προἕηκε πυθέσθαι ὅν τινα τοῦτον ἄγεις βεβλημένον: οὕτως ἀντὶ τοῦ ἤγαγες. ἤλλακται δὲ ὁ χρόνος. A. Cf. p. 4. | ||
11.659 | οἱ γὰρ ἄριστοι ἐν νηυσὶν κέαται βεβλημένοι οὐτάμενοί τε: ἡ διπλῆ ὅτι συλληπτικῶς [τὸ] κατ’ ἀμφοτέρων κεκοινοποί‐ ηκεν· οὐ γὰρ οἱ αὐτοὶ βέβληνται καὶ οὐτασμένοι εἰσίν. δια‐ | ||
| 5 | στέλλει μέντοι ἐν τοῖς ἑξῆς, λέγων βέβληται μὲν ὁ Τυ‐ δείδης—οὔτασται δ’ Ὀδυσεύς. A. Ar. 63. | ||
11.667 | (naves) πυρὸς δηίοιο θέρωνται: ὅτι λείπει ἡ ὑπό, ὑπὸ πυρός. A. Cf. p. 21. | ||
11.683 | γεγήθει δὲ φρένα Νηλεύς: ἡ διπλῆ ὅτι διαφω‐ νοῦσιν οἱ νεώτεροι, τὸν Νηλέα λέγοντες ἀνῃρῆσθαι ὑφ’ Ἡρακλέους, ὅτε τὴν Πύλον ἐπόρθησεν. φαίνεται γὰρ καθ’ Ὅμηρον περιὼν καὶ μετὰ τὸ πορθηθῆναι· ὁ γὰρ πρὸς Ἠλεί‐ | ||
| 5 | ους πόλεμος τῶν Πυλίων μεταγενέστερος τοῦ πρὸς Ἡρακλέα. A. Ar. 186. | ||
11.686 | οἷσι χρέως ὠφείλετ’ ἐν Ἤλιδι δίῃ: ὅτι τὰ πε‐ ριελασθέντα ἐκ τῆς Πύλου ὑπὸ τῶν Ἐπειῶν θρέμματα χρέος (sic) καλεῖ. A. | ||
11.688 | πολέσιν γὰρ Ἐπειοὶ χρεῖος ὄφειλον (an χρέως | ||
| ὤφειλον?): ὅτι σπανίως Ἠλείους καλεῖ. A. Immo semel: v. 671 ὡς ὁπότ’ Ἠλείοισι—Unde puto scribendum esse: ὅτι Ἐπεί‐ ους τοὺς Ἠλείους καλεῖ. Cf. ad 694. | 200 | ||
11.692 | δώδεκα γὰρ Νηλῆος ἀμύμονος υἱέες ἦμεν: ἡ διπλῆ πρὸς τοὺς χωρίζοντας, ὅτι ἐν μὲν Ἰλιάδι δώδεκα Νη‐ λῆος παῖδας λέγει, ἐν δὲ τῇ Ὀδυσσείᾳ (λ 295) τρεῖς γεγο‐ νέναι [ὡς] γενεαλογεῖ· καὶ Χλῶριν εἶδον περικαλλέα καὶ | ||
| 5 | ἐν τοῖς ἑξῆς Νέστορά τε Χρομίον τε Περικλύμενόν τ’ ἀγέρωχον. ἐνδέχεται δὲ προγεγονότων αὐτῷ ἐξ ἑτέρας γυναικὸς παίδων ὕστερον ἐκ Χλώριδος τοὺς τρεῖς γεγονέναι· καὶ γὰρ ὁ Πρίαμός φησι (Ω 495) πεντήκοντά μοι ἦσαν, ὅτ’ ἤλυθον υἷες Ἀχαιῶν· ἐννεακαίδεκα μέν μοι ἰῆς | ||
| 10 | ἐκ νηδύος ἦσαν· τοὺς δ’ ἄλλους μοι ἔτικτον ἐνὶ με‐ γάροισι. A. ὡς omittendum puto, v. ad 750. | ||
11.694 | Ἐπειοί: ἡ διπλῆ ὅτι ἔν τισι γράφεται Ἀχαιοί· τοὺς δὲ Ἠλείους Ἐπειοὺς καλεῖ Ὅμηρος. A. Ar. 236. | ||
11.699 | τέσσαρες ἀθλοφόροι ἵπποι αὐτοῖσιν ὄχεσφιν: ἡ διπλῆ ὅτι φαντασίαν ὁ τόπος ἔχει ὡς τετρώρῳ ἅρματι χρω‐ μένων τῶν ἡρώων· καὶ γὰρ λέγει (701) τὸν δ’ ἐλατῆρ’ ἀφίει ἀκαχήμενον ἵππων. ἐνδέχεται δὲ δύω συνωρίδας | ||
| 5 | ἐπὶ τὸν ἀγῶνα πεπορεῦσθαι, μή τι περὶ τὴν ἑτέραν γένη‐ ται· εἰρῆσθαι δὲ τὸν ἐλατῆρ’ ἀφίει συλληπτικῶς, τὸν ἑκατέρας ἐλατῆρα, ὡς ἀμφίπολος δ’ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκά‐ τερθε παρέστη (α 335): οὐ μία ἐπὶ ἀμφοτέρων τῶν με‐ ρῶν, ἀλλ’ ἑκατέρωθεν μία. A. Ultima (οἱ δὲ ὡς Ποσειδῶνος | ||
| 10 | υἱὸν τετρώρῳ φασὶ χρῆσθαι· ἵππιος γὰρ ὁ θεός) vix Aristo‐ nici sunt: v. Ar. 197. ἐξέλετ’ ἄσπετα πολλά· τὰ δ’ ἄλλ’ ἐς δῆμον ἔδωκεν | ||
11.705 | δαιτρεύειν, μή τίς οἱ ἀτεμβόμενος κίοι ἴσης: ἐκ τῶν περὶ τῆς κοινωνίας λεγομένων ἐν Ὀδυσσείᾳ (ι 42) με‐ τάκειται ὁ στίχος· ἔνθα καὶ εὔλογον αὐτοὺς τὰ λάφυρα ἐξ ἴσου μερίζεσθαι. ἐνταῦθα δὲ οὐκ ἐπέβαλλεν ἐξ ἴσου μερί‐ | ||
| 5 | ζεσθαι, ἀλλ’ ἀνάλογον ἑκάστῳ τοῖς ὀφειλομένοις· οὐ γὰρ ἐκ πολέμου λαφυραγωγίας. Ζηνόδοτος οὐδὲ ἔγραφεν. A. Hoc vult. Non praedatione mere bellica hae manubiae partae erant (οὐκ ἐκ πολέμου λαφυραγωγίας), quae in aequas portiones dispertiendae fuissent; sed ideo illud pecus abactum, ut satis‐ | ||
| 10 | fieri posset Pyliis qui Epeis credidissent: pro ratione credito‐ | ||
| rum igitur portiones faciendae erant. | 201 | ||
11.709 | Μολίονε: ὅτι ἀπὸ τῆς μητρὸς Ὅμηρος οὐ σχη‐ ματίζει· μήποτ’ οὖν ἀπὸ τοῦ ταύτης πατρὸς Μόλου οὕτως αὐτοὺς εἶπεν. A. Ar. 179. | ||
11.711 | Θρυόεσσα: ἡ διπλῆ ὅτι ἣν ἐν τῷ καταλόγῳ εἴ‐ ρηκε Θρύον καὶ Θρύον Ἀλφειοῖο πόρον (592), νῦν Θρυόεσσαν λέγει. A. Ar. 241. | ||
11.717 | οὐδ’ ἀέκοντα Πύλον κάτα λαὸν ἀγείρειν ἀλλὰ μάλ’ ἐσσυμένους πολεμίζειν: τὸν λαόν, πρὸς τὸ σημαινόμενον. V. Cf. p. 32. | ||
11.730 | δόρπον ἔπειθ’ ἑλόμεσθα: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδο‐ τος γράφει δεῖπνον. δόρπον δὲ λέγει τὴν ἑσπερινὴν τρο‐ φήν· εὐθέως γὰρ κατακοιμῶνται. A. Ar. 132. | ||
11.734 | ἀλλά σφι προπάροιθε φάνη μέγα ἔργον Ἄρηος: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ προπάροιθε οὐ τοπικῶς ἀλλὰ χρονικῶς (Ar. 121), πρὶν ἢ πορθῆσαι τὸ ἄστυ—ἐφάνη αὐτοῖς μέγας ὁ ἐσόμενος πόλεμος. A. Post ἄστυ lacuna est, quam ita fere | ||
| 5 | explendam existimo, adhibito schol. Μ 416: καὶ ὅτι τὸ ἐφάνη μέγα ἔργον Ἄρηος σημαίνει ἐνεδείκνυτο μέγα ἔργον πολέ‐ μου, οὐ κατὰ διάνοιαν ἐφάνη αὐτοῖς μέγας κτλ. | ||
11.735 | εὖτε γὰρ ἠέλιος φαέθων ὑπερέσχεθε γαίης: ἡ διπλῆ ὅτι ἐξ ἡρωικοῦ προσώπου ὑπὲρ γῆς τὴν ἀνατολὴν λέγει, αὐτὸς δὲ ἐκ τοῦ ἰδίου προσώπου ἐξ Ὠκεανοῦ. A. Ar. 177. | ||
11.737 | ἀλλ’ ὅτε δὴ Πυλίων καὶ Ἐπειῶν ἔπλετο νεῖ‐ κος: ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς καὶ Ἀχαιῶν γράφουσιν· Ὅμηρος δὲ Ἐπειοὺς τοὺς Ἠλείους λέγει (Ar. 236). καὶ ὅτι νεῖκος οὐ μόνον ἡ διὰ λόγων ἐπίπληξις, ἀλλὰ καὶ ἡ διὰ χειρῶν | ||
| 5 | μάχη, ὡς νῦν. A. | ||
11.747 | αὐτὰρ ἐγὼν ἐπόρουσα κελαινῇ λαίλαπι ἶσος· ἡ διπλῆ ὅτι ἐκπέπτωκεν εἰς ποιητικὴν κατασκευὴν τὸ παρ‐ ηγμένον ἡρωικὸν πρόσωπον κατὰ τὴν ποίησιν. A. | ||
11h750-2 | καὶ νύ κεν Ἀκτορίωνε Μολίονε παῖδ’ ἀλάπαξα, εἰ μή σφωε πατὴρ εὐρυκρείων ἐνοσίχθων ἐκ πολέμου ἐσάωσε. | ||
11.750 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐντεῦθεν Ἡσίοδος Ἄκτορος κατ’ ἐπί‐ κλησιν καὶ Μολιόνης αὐτοὺς γεγενεαλόγηκεν, γόνῳ δὲ Πο‐ σειδῶνος. οὐδέποτε δὲ Ὅμηρος ἀπὸ μητρὸς σχηματίζει (Ar. 179). A. | ||
11.751 | ἡ διπλῆ πρὸς τὰ περὶ τῆς φύσεως τῶν Ἄκτορος παίδων, πότερον μία ἀμφοτέρων συμφυία ἢ ἑκάτερος αὐ‐ τῶν διφυὴς ἦν. A. | 202 | |
11.754 | διὰ σπιδέος πεδίοιο: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαι‐ νόμενον τὸ ἀπὸ τῆς λέξεως. A. | ||
11h759-60 | ἔνθ’ ἄνδρα κτείνας πύματον λίπον· αὐτὰρ Ἀχαιοί ἂψ ἀπὸ Βουπρασίοιο Πύλον δ’ ἔχον ὠκέας ἵππους. | ||
11.759 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἔνθα ἐν ἐκείνῳ τῷ τόπῳ· καὶ ὅτι τοὺς Πυλίους Ἀχαιοὺς λέγει νῦν, τοὺς δὲ Ἠλείους Ἐπειούς (Ar. 236). A. | ||
11.767 | νῶι δέ τ’ ἔνδον ἐόντες ἐγὼ καὶ δῖος Ὀδυσ‐ σεύς: ἡ μὲν διπλῆ ὅτι χωρὶς τοῦ ν (νῶι) Ὁμηρικῶς, ἡμεῖς ἢ ἡμᾶς. ἀθετοῦνται δὲ ἀπὸ τούτου στίχοι ιθʹ, ἕως τοῦ (785) σοὶ δ’ αὖθ’ ἐπέτελλεν, ὅτι ἡ σύνθεσις αὐτῶν πεζή, | ||
| 5 | καὶ διαφωνεῖ τοῖς ἐν ταῖς Λιταῖς ταῦτα Πηλεὺς μὲν ᾧ παίδ’ ἐπέτελλ’ Ἀχιλῆι· ἐκεῖ γὰρ (Ι 254) ὁ Πηλεύς φησι τέκνον ἐμόν, κάρτος μὲν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη δώσους’ αἴ κ’ ἐθέλωσι (cod. κέ θέλωσι), σὺ δὲ μεγα‐ λήτορα θυμόν. καὶ ὅτι, ἃ Πηλεῖ ἐπέβαλλε ποιεῖν, ὁ | ||
| 10 | Ἀχιλλεὺς πράσσει, αὐτὸς δὲ ὡς εἴδωλον σπένδει· ἐς δ’ ἄγε χειρὸς ἑλών, κατὰ δ’ ἑδριάασθαι ἄνωγεν, ξείνιά τ’ εὖ παρέθηκεν (778)· ὁ δὲ Πηλεὺς οὐδ’ εἰ πάρεισι προσ‐ ποιεῖται. εὐτελὴς δὲ ἡ σύνθεσις καὶ τοῦ ἦρχον ἐγὼ μύ‐ θοιο κελεύων ὔμμ’ ἅμ’ ἕπεσθαι (781). ἠθετοῦντο καὶ | ||
| 15 | παρὰ Ἀριστοφάνει οἱ ιθʹ. A. | ||
11.786 | τέκνον ἐμόν, γενεῇ μὲν ὑπέρτερός ἐστιν Ἀχιλλεύς: ἡ διπλῆ ὅτι Ἀρχίλοχος ὑπερτέραν τὴν νεωτέραν ἐδέξατο· οἴην Λυκάμβεος παῖδα τὴν ὑπερτέρην ἀντὶ τοῦ τὴν νεωτέραν. καὶ τὸ ἔτυμον δὲ ἀντιπίπτει· ὁ γὰρ | ||
| 5 | ὑπερέχων κατά τί ἐστιν ὑπέρτερος. καὶ νῦν λέγει, τῷ γένει, τῇ εὐγενείᾳ ὑπερέχει, διὰ τὸ εἶναι θεᾶς μητρός· σὺ δὲ πρεσβύτερος εἶ (Ar. 188). A. εἰ δέ τινα φρεσὶν ᾗσι θεοπροπίην ἀλεείνει | ||
11.795 | καί τινά οἱ πὰρ Ζηνὸς ἐπέφραδε πότνια μήτηρ: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος ἐκ τούτου καὶ τὸν ἑξῆς (fort. οὐκ εὖ τοῦτον καὶ τὸν ἑξῆς L.) περιέγραψεν, ἀναγκαίους ὄντας εἰς ἐρεθισμὸν Ἀχιλλέως. A. | ||
11h802-3 | ῥεῖα δέ κ’ ἀκμῆτες κεκμηότας ἄνδρας ἀυτῇ | ||
| ὤσαισθε προτὶ ἄστυ νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων. | 203 | ||
11802-3 | ἀθετοῦνται ἀμφότεροι, καὶ ἀστερίσκοι παρά‐ κεινται, ὅτι οἰκειότερον κεῖνται πρὸ τῆς Πατρόκλου ἐξόδου (Π 44), ὅτε καὶ τῷ ὄντι κεκμήκασι, τῆς ἐπὶ ναυσὶ μάχης συνεστώσης· οὐδὲ γὰρ νῦν συμβέβηκεν ἤδη τοὺς Τρῶας ἐπὶ | ||
| 5 | ταῖς ναυσὶν αὐταῖς καὶ ταῖς κλισίαις εἶναι ἐντὸς τοῦ τείχους γεγονότας. A. οὐδὲ γὰρ νῦν scr. L. pro οὐδὲ γὰρ ἄν. ἀλλ’ ὅτε δὴ κατὰ νῆας Ὀδυσσῆος θείοιο | ||
11.807 | ἷξε θέων Πάτροκλος, ἵνα σφ’ ἀγορή τε θέμις τε: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ τοῦ στρατοπέδου διάγραμμα, ὅτι ὑποτίθε‐ ται κατὰ μέσον τοῦ ναυστάθμου θεατροειδῆ τόπον εἰς ὄχλου συναγωγήν. A. Ar. 230. | ||
11h817-8 | ὡς ἄρ’ ἐμέλλετε, τῆλε φίλων καὶ πατρίδος αἴης ἄσειν ἐν Τροίῃ ταχέας κύνας ἀργέτι δημῷ. | ||
11.817 | ἐμέλλετε: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὡς εἰκὸς ἦν, ὡς ὑποκείμενον ἦν ὑμῖν τὸ παθεῖν. A. Ar. 124. | ||
11.824 | οὐκέτι διογενὲς Πατρόκλεις ἄλκαρ Ἀχαιῶν ἔσσεται, ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέονται: ἡ διπλῆ ὅτι τοῦτο ἐπὶ τῶν Τρώων λέγει· ἐμπεσοῦνται ταῖς ναυσίν, οἷον ἐνσείσουσιν [ἐμπρήσουσιν]. A. Cf. Ι 235 Μ 107 | ||
| 5 | Ο 56 Ρ 639. | ||
11.832 | (Achilles) ὃν Χείρων ἐδίδαξε, δικαιότατος Κενταύρων: ἡ διπλῆ ὅτι Ὅμηρος δεδιδάχθαι μέν φησιν ἐνταῦθα τὴν ἰατρικὴν ὑπὸ Χείρωνος τὸν Ἀχιλλέα, περὶ μέντοι τῆς παρ’ αὐτῷ τροφῆς οὐδὲν συνέστακεν, ἀλλὰ καὶ | ||
| 5 | τοὐναντίον (cod. τῶν, corr. Lehrs. Herod. 460) διὰ τῶν πρα‐ γμάτων ἐπιμαρτυρεῖ, τροφέα τὸν Φοίνικα συνεστακὼς τούτου. A. δικαιότατος Κενταύρων: τὸ ὑπερθετικὸν κεῖται ἀντὶ ἀπολύτου· ἔστι δὲ ὁ μόνος ἐν Κενταύροις δίκαιος. ὅμοιον δὲ τούτῳ τὸ μελάντερον ἠύτε πίσσα (Δ 277) AD. | ||
| 10 | Fluxisse videtur ex Aristonico: cf. p. 31. | ||
11.834 | ἰητροὶ μὲν γὰρ Ποδαλείριος ἠδὲ Μαχάων, τὸν μὲν ἐνὶ κλισίῃσιν ὀίομαι ἕλκος ἔχοντα: ἡ διπλῆ ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντησεν· ὁ γὰρ Μαχάων ἐστὶν ὁ τετρωμένος. A. Ar. 13. | ||
11.844 | ἔνθα μιν ἐκτανύσας ἐκ μηροῦ τάμνε μαχαίρῃ ὀξὺ βέλος περιπευκές—ἡ διπλῆ, ὅτι μάχαι‐ ραν καλεῖ τὸ παραξιφίδιον, εἰς τὰς τοιαύτας χρείας εὐθε‐ | ||
| τοῦν. A. Ar. 98. | 204 | ||
12h1-4 | ὣς ὁ μὲν ἐν κλισίῃσι Μενοιτίου ἄλκιμος υἱός ἰᾶτ’ Εὐρύπυλον βεβλημένον· οἱ δ’ ἐμάχοντο Ἀργεῖοι καὶ Τρῶες ὁμιλαδόν. οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλεν τάφρος ἔτι σχήσειν Δαναῶν καὶ τεῖχος ὕπερθεν. | ||
12.2 | ἡ διπλῆ ὅτι τὰ ἅμα γινόμενα οὐ δύναται ἅμα ἐξαγ‐ γέλλειν· ἐν ὅσῳ δὲ οὗτος ἰᾶτο, ἐκεῖνοι ἐμάχοντο. A. | ||
12.4 | Annotatum fuit, quae h. l. de muro dicantur, ea sic expressa esse quasi nunc primum ejus rei mentio fiat. Quod facit ad confirmandam athetesin versuum Η 443 sqq. —Cf. ad Μ 17. | ||
12h17-8 | δὴ τότε μητιόωντο Ποσειδάων καὶ Ἀπόλλων τεῖχος ἀμαλδῦναι, ποταμῶν μένος εἰσαγαγόντες. | ||
12.17 | σημειοῦνταί τινες πρὸς τὰ ἐν τῇ Η (443) ἀθετού‐ μενα, ὅτι καὶ ἐκ τούτων διαβάλλεται πρὸς τὸ πρόσωπον γινόμενα. A. Illud Jovis et Neptuni colloquium in Η spurium judicavit, cum aliis argumentis nisus, tum quia h. l. de muri | ||
| 5 | dirutione ita dicatur, quasi res antea non memorata sit. Si versus propterea ab Aristarcheis notatus fuit, sic fere scripsisse videbitur epitomator: πρὸς τὰ ἐν τῇ Η ἀθετούμενα, πρὸς τὸ πρόσωπον γινόμενα, ὅτι καὶ ἐκ τούτων διαβάλλεται. ἐν‐ ταῦθα γὰρ εἰσάγεται ὁ Ποσειδῶν ὡς ἀφ’ ἑαυτοῦ καταβάλ‐ | ||
| 10 | λων τὸ τεῖχος. —Λόγος πρὸς τὸ πρόσωπον significat ser‐ monem cum praesente persona habitum, περὶ προσώπου de absente. Ad Ο 138 ἑοῖο: ἐν τῷ περί τινος λόγῳ τίθεται, νῦν δὲ πρὸς πρόσωπον ἐστι. Ad Θ 448: τὸ δὲ κάμετόν πρὸς τὸ πρόσωπόν ἐστι. | ||
12h21-3 | Γρήνικός τε καὶ Αἴσηπος δῖός τε Σκάμανδρος καὶ Σιμόεις, ὅθι πολλὰ βοάγρια καὶ τρυφάλειαι κάππεσον. | ||
12.22 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀμφίβολον μὲν ἐπὶ ποτέρου τῶν πο‐ ταμῶν λέγει, τοῦ Σκαμάνδρου ἢ τοῦ Σιμοῦντος· δεκτέον δὲ ἐπὶ τοῦ Σιμοῦντος. διὰ μέσου γὰρ τοῦ πεδίου φέρεται. καὶ ὅτι ἀνέγνω Ἡσίοδος τὰ Ὁμήρου ὡς ἂν νεώτερος τούτου· | ||
| 5 | οὐ γὰρ ἐξενήνοχε τοὺς ποταμούς, μὴ ὄντας ἀξιολόγους, εἰ μὴ δι’ Ὅμηρον· καὶ τῷ Σιμοῦντι προσέθηκεν ἐπίθετον τὸ | ||
| θεῖόν τε Σιμοῦντα (Θ 342). A. Ar. 232. | 205 | ||
12h34-7 | ὣς ἄρ’ ἔμελλον ὄπισθε Ποσειδάων καὶ Ἀπόλλων θησέμεναι· τότε δ’ ἀμφὶ μαχὴ ἐνοπή τε δεδήει τεῖχος ἐύδμητον, κανάχιζε δὲ δούρατα πύργων βαλλόμεν’. Ἀργεῖοι δέ— | ||
12.34 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὣς ἤμελλον ὄπι‐ σθε· ἔστι δὲ βάρβαρον· τὰ γὰρ ἀπὸ συμφώνου ἀρχόμενα ἐπὶ τοῦ παρεληλυθότος χρόνου ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεται. καὶ ὅτι τὸ ἔμελλον ἀντὶ τοῦ ἐῴκεσαν. A. Ar. 125. | ||
12.36 | ἡ διπλῆ ὅτι πύργων ἀντὶ τοῦ πύργους καὶ ἐλλείπει ἡ ἐπί, ἵν’ ᾖ κανάχιζε δὲ δούρατα ὡς ἐπὶ πύργους βαλλό‐ μενα, οὐ τὰ ἐπῳκοδομημένα τῷ τείχει ἐκανάχιζε ξύλα. Διονύσιος δὲ ὁ Σιδώνιος τὴν μὲν πτῶσιν οὐκ ἐνήλλαξε, τὴν | ||
| 5 | δὲ πρόθεσιν προσλαβὼν εἴρηκεν ἐπὶ πύργων (cod. πύργους) βαλλόμενα. A. Cf. p. 24. τοῦ δ’ οὔποτε κυδάλιμον κῆρ | ||
12.46 | ταρβεῖ οὐδὲ φοβεῖται: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ τὸ αὐτὸ σημαίνει δι’ ἀμφοτέρων, ἀλλὰ διὰ μὲν τοῦ ταρβεῖ δέδιεν, ὃ ἡμεῖς φοβεῖται, διὰ δὲ τοῦ φοβεῖται φεύγει. λέγει οὖν οὔτε φεύγει. A. Ar. 89. | ||
12h54-6 | κρημνοὶ γὰρ ἐπηρεφέες περὶ πᾶσαν ἵστασαν ἀμφοτέρωθεν, ὕπερθεν δὲ σκολόπεσσιν ὀξέσιν ἠρήρει, τοὺς ἔστασαν υἷες Ἀχαιῶν. | ||
12.60 | δὴ τότε Πουλυδάμας θρασὺν Ἕκτορα εἶπε παραστάς: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ πρός, πρὸς Ἕκτορα, ὡς καὶ τότ’ ἄρ’ Αἴας εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον (Ρ 237). A. Cf. p. 26. | ||
12.66 | στεῖνος γὰρ ὅθι τρώσεσθαι ὀίω: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ στένωμα τὸ κατὰ τὴν γέφυραν τῆς τάφρου λέγει. A. Ar. 232. | ||
12.71 | εἰ δέ χ’ ὑποστρέψωσι, παλίωξις δὲ γένηται: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν παλίωξιν, ὅτι ἐστὶ πάλιν δίωξις, ὅταν με‐ ταβαλλόμενοι διώκωσιν οἱ διωκόμενοι. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ ἐκ τοῦ δ’ ἄν τοι ἔπειτα παλίωξιν παρὰ νηῶν | ||
| 5 | αἰὲν ἐγὼ τεύχοιμι (Ο 69). κακῶς· διὸ ἀθετεῖται. A. | ||
12h76-8 | ἵππους μὲν θεράποντες ἐρυκόντων ἐπὶ τάφρῳ, αὐτοὶ δὲ πρυλέες σὺν τεύχεσι θωρηχθέντες | ||
| Ἕκτορι πάντες ἑπώμεθ’ ἀολλέες. | 206 | ||
12.77 | ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς τοὺς πεζοὺς ὁπλίτας πρυλέας. A. Ar. 123. | ||
12.93 | τῶν δ’ ἑτέρων Πάρις ἦρχε: ἡ διπλῆ ὅτι ὡς ἐπὶ δευτέρου τάγματος ἑτέρων εἴρηκεν· καὶ ὅτι τηρεῖ τὴν ἐν τού‐ τοις διαφοράν. A. καὶ scripsi pro ἤ. | ||
12.96 | τρίτος δ’ ἦν Ἄσιος ἥρως Ἄσιος Ὑρτακίδης: ἡ διπλῆ ὅτι πλεονάζει ἐν Ἰλιάδι τὰς ἐπαναλήψεις, ἐν Ὀδυσσείᾳ δὲ ἅπαξ (α 22). πρὸς τοὺς χωρίζοντας. A. | ||
12.97 | (Ἀρίσβηθεν) ποταμοῦ ἀπὸ Σελλήεντος: ἡ διπλῆ ὅτι Σελλήεις ποταμὸς ἐπ’ Ἀσίας οὗτος, ἕτερος δὲ ἐπὶ Θε‐ σπρωτίας. A. Ar. 239. | ||
12.105 | οἱ δ’ ἐπεὶ ἀλλήλους ἄραρον τυκτῇσι βόεσσι: σημειοῦνταί τινες ὅτι βόας (ins. τυκτάς L.) τὰς ἀσπίδας εἴ‐ ρηκεν (Ar. 194). A. | ||
12.107 | (Trojani) βάν ῥ’ ἰθὺς Δαναῶν λελιημένοι, οὐδ’ ἔτ’ ἔφαντο σχήσεσθ’, ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πε‐ σέεσθαι: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ τῶν Τρώων ἀκουστέον, ἐμπε‐ | ||
| 5 | σεῖν ταῖς ναυσίν (Cf. Ο 56). A. | ||
12h112-3 | ἀλλὰ σὺν αὐτοῖσιν (equis) πέλασεν νήεσσι θοῇσιν, νήπιος, οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλε κακὰς ὑπὸ κῆρας ἀλύξας | ||
12h115 | ἂψ ἀπονοστήσειν προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν. | ||
12.113 | De Asio sermo est. Haec poeta ἐκ τοῦ ἰδίου προ‐ σώπου addit: Κ 240. τὸ δὲ ἔμελλεν ἀντὶ τοῦ ἐῴκει. V. | ||
12.115 | ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ Ἴλιον αἰπὺ ἕλοιεν (Ο 71), ὅτι οὐδετέρως· διὸ ἀθετεῖται. A. | ||
12h118-9 | εἴσατο γὰρ νηῶν ἐπ’ ἀριστερά, τῇ περ Ἀχαιοί ἐκ πεδίου νίσσοντο σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν. | ||
12.118 | ἡ διπλῆ ὅτι πολλὰ σημαίνει τὸ εἴσατο, νῦν μὲν τὸ ὥρμησε καὶ ἐπορεύθη ἀπὸ τοῦ εἶμι, ἐν ἑτέροις δὲ ἐφάνη, εἴσατο δ’ ὡς ὅτε ῥινόν (ε 281) καὶ τὸ γνῶναι εἴσομαι αἴ κέ μ’ ὁ Τυδείδης (θ 532 Ar. 150). καὶ ὅτι κατὰ ἀρι‐ | ||
| 5 | στερὰ τοῦ ναυστάθμου ἡ πύλη (Ar. 230). καὶ ὅτι μία (Ar. 130). καὶ ὅτι εἴσατο νηῶν ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τὰς ναῦς (cf. | ||
| p. 24.) A. | 207 | ||
12h120-1 | οὐδὲ πύλῃσιν εὗρ’ ἐπικεκλιμένας σανίδας καὶ μακρὸν ὀχῆα. | ||
12.120 | ἡ διπλῆ ὅτι πληθυντικῶς τὴν πύλην. A. Ar. 129. | ||
12.121 | ἡ διπλῆ ὅτι ἑνικῶς εἴρηκεν ὀχῆα, δύο δέ εἰσιν· δοιοὶ δ’ ἔντοσθεν ὀχῆες εἶχον ἐπημοιβοί (455). A. Ar. 131. | ||
12.127 | ἔφαντο γὰρ οὐκέτ’ Ἀχαιούς σχήσεσθ’ ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι: ὅτι ἐπὶ τῶν Τρώων [λέγει ἀντὶ τοῦ ἐμπεσεῖν ἐνσεῖσαι]. A. Pluygers. p. 1. Uncinis inclusa aut non Aristonici sunt aut | ||
| 5 | corrupta, frustraque tentata a Pluygersio. Cf. ad Ο 56. ἐν δὲ πύλῃσι δύ’ ἀνέρας εὗρον ἀρίστους | ||
12.128 | υἷας ὑπερθύμους Λαπιθάων αἰχμητάων: Ἀρίσταρχος ἐκ τούτων φησὶν ὅτι Λαπίθαι μετὰ Ἰδομενῆα νενεωλκήκασιν. V. Ar. 230. | ||
12h137-40 | οἱ δ’ ἰθὺς πρὸς τεῖχος ἐύδμητον, βόας αὔας ὑψός’ ἀνασχόμενοι ἔκιον μεγάλῳ ἀλαλητῷ Ἄσιον ἀμφὶ ἄνακτα καὶ Ἰαμενὸν καὶ Ὀρέστην Ἀσιάδην τ’ Ἀδάμαντα Θόωνά τε Οἰνόμαόν τε. | ||
12.137 | ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως τὰς ἀσπίδας βόας αὔας (cf. ad 105, Ar. 194). ἰθὺς δὲ τὸ κατ’ εὐθεῖαν (Ar. 103). A. | ||
12.139 | Ὀρέστην: ἡ διπλῆ ὅτι τῷ Ἀγαμέμνονος υἱῷ ὁμώνυμος εἷς τῶν βαρβάρων. A. | ||
12.140 | πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν τοῦ Οἰνομάου. A. | ||
12.144 | Δαναῶν γένετο ἰαχή τε φόβος τε: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ φόβος ἀντὶ τοῦ φυγή. A. Ar. 89. | ||
12.155 | ἀμυνόμενοι σφῶν τ’ αὐτῶν καὶ κλισιάων: ἡ διπλῆ ὅτι λείπει ἡ ὑπέρ πρόθεσις. A. Cf. p. 26. | ||
12.159 | ὣς τῶν ἐκ χειρῶν βέλεα ῥέον: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν συνήθειαν τοῦ ποιητοῦ, ὅτι καταλλήλως τῷ βέλεα πλη‐ θυντικῷ ῥέον ἐπενήνοχεν. A. Cf. p. 15. | ||
12.165 | οὐ γὰρ ἔγωγ’ ἐφάμην ἥρωας Ἀχαιούς σχήσειν—ὅτι πάντας κοινῶς καὶ οὐ τοὺς ἡγε‐ μόνας μόνους ἥρωας καλεῖ. A. Ar. 108. | ||
12h175-80 | ἄλλοι δ’ ἀμφ’ ἄλλῃσι μάχην ἐμάχοντο πύλῃσιν· ἀργαλέον δέ με ταῦτα θεὸν ὣς πάντ’ ἀγορεῦσαι· πάντῃ γὰρ περὶ τεῖχος ὀρώρει θεσπιδαὲς πῦρ | ||
| λάινον. Ἀργεῖοι δὲ, καὶ ἀχνύμενοί περ, ἀνάγκῃ | 208 | ||
| 5 | νηῶν ἠμύνοντο. θεοὶ δ’ ἀκαχείατο θυμόν πάντες, ὅσοι Δαναοῖσι μάχης ἐπιτάρροθοι ἦσαν. | ||
12.175 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ πάντες ὅσοι Δαναοῖσιν (180) ἀθετοῦνται στίχοι ϛʹ, ὅτι παρῴδηνται (Ar. 351) ἐκ τοῦ ἄλλοι δ’ ἀμφ’ ἄλλῃσι μάχην ἐμάχοντο νέεσσι (Ο 414). πρὸς ποίας δὲ πύλας ἐμάχοντο; οὐδέπω γὰρ διαβεβήκασι | ||
| 5 | τὴν τάφρον. γελοῖον δὲ καὶ τὸ ἀργαλέον δέ με ταῦτα θεὸν ὣς πάντ’ ἀγορεῦσαι· τί γὰρ εἴρηται ἤδη τῆς τει‐ χομαχίας; πόθεν δὲ θεσπιδαὲς πῦρ; οὐδέπω γὰρ πυρὶ κέχρηνται, ἀλλ’ ὕστερον λέγει ὁ Ἕκτωρ οἴσετε πῦρ (ib. 718). εὔηθες δὲ καὶ τὸ λέγειν ὅτι ἠνιῶντο οἱ βοηθοῦντες τοῖς Ἕλ‐ | ||
| 10 | λησι θεοὶ ἐπὶ τῷ ἐλαττοῦσθαι αὐτούς. τῷ δὲ λάϊνον Ἀρ‐ γεῖοι δέ (178) διπλῆν παρατιθέασιν ἔνιοι διὰ τὸ ὑπερβα‐ τόν, περὶ τεῖχος λάϊνον. ἠθετοῦντο δὲ καὶ παρὰ Ἀριστο‐ φάνει· παρὰ Ζηνοδότῳ δὲ οὐδὲ ἐγράφοντο. A. Praeterea unam tantum portam fuisse saepius notatum ab Aristarcho (Ar. 130). L. | ||
12.193 | Ὀρέστην: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν. A. | ||
12.201 | αἰετὸς ὑψιπέτης ἐπ’ ἀριστερὰ λαὸν ἐέργων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀφορίζων ἔφη ἐπὶ τὰ ἑαυτοῦ ἀριστερὰ ὁ ἀετός. A. | ||
12.207 | αὐτὸς δὲ κλάγξας πέτετο πνοιῇς ἀνέμοιο: ἡ διπλῆ ὅτι λείπει τὸ ἅμα, ἅμα πνοιῇσιν ἀνέμοιο. A. Cf. p. 26. | ||
12h210-1 | δὴ τότε Πουλυδάμας θρασὺν Ἕκτορα εἶπε παραστάς· Ἕκτορ, ἀεὶ μὲν πώς μοι ἐπιπλήσσεις ἀγορῇσιν. | ||
12.210 | ἡ διπλῆ ὅτι λείπει ἡ πρός, πρὸς Ἕκτορα. A. Cf. p. 26. | ||
12.211 | σημειοῦνταί τινες ὅτι τοῦτο ὡς γενόμενον λέγει, γινόμενον δὲ οὐ παρίστησι. καὶ παρεῖται ἡ πρόθεσις· ἐν ἀγορῇσι γάρ (Cf. p. 25). τινὲς δὲ οὕτως, ὅτι ἀγορῇσιν ἀντὶ τοῦ ἀγορεύσεσιν εἴρηκεν. A. | ||
12.213 | δῆμον ἐόντα παρὲξ ἀγορευέμεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ δημότην, ἰδιώτην. A. | ||
12.216 | μὴ ἴομεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ μὴ ἴωμεν συνέ‐ σταλκεν. A. Cf. p. 13. | ||
12.228 | ὧδέ χ’ ὑποκρίναιτο θεοπρόπος: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὑποκρίναιτο ἀντὶ τοῦ ἀποκρίναιτο. A. qu. ep. 88. | ||
12.230 | τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κορυθαίο‐ | ||
| λος Ἕκτωρ: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γρά‐ φει τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα μέγας κορυθαίολος Ἕκτωρ. βέλτιον δὲ τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδών· εὐθέως | 209 | ||
| 5 | γὰρ τὸ δυσάρεστον ἐμφαίνει διὰ τῆς ὄψεως. A. | ||
12h239-40 | εἴτ’ ἐπὶ δεξί’ ἴωσι πρὸς ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε εἴτ’ ἐπ’ ἀριστερὰ τοί γε ποτὶ ζόφον ἠερόεντα. | ||
12.239 | ἡ διπλῆ ὅτι δύο διαστάσεις οἶδεν Ὅμηρος κοσμι‐ κὰς, ἀνατολὴν καὶ δύσιν· καὶ δεξιὰ μὲν τὰ πρὸς ἀνατολάς, ἀριστερὰ δὲ τὰ πρὸς δυσμὰς λέγει. A. Ar. 177. ἐπὶ δὲ Ζεὺς τερπικέραυνος | ||
12.253 | ὦρσεν ἀπ’ Ἰδαίων ὀρέων ἀνέμοιο θύελλαν: ἡ διπλῆ ὅτι διὰ τῶν ἀποτελουμένων φανερὸν ὅτι τὴν αἰγίδα ἔσεισεν ὁ Ζεύς. A. Ar. 192. | ||
12.254 | ἥ ῥ’ ἰθὺς νηῶν κονίην φέρεν: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἰθὺς τοπικῶς τίθησιν, ἀντὶ τοῦ ἐπ’ εὐθείας καταντικρὺ τῶν νεῶν. A. Ar. 103. | ||
12.258 | κρόσσας μὲν πύργων ἔρυον καὶ ἔρειπον ἐπάλξεις: ὅτι κρόσσας ἐν μὲν τοῖς ὑπομνήμασι κεφαλίδας, ἐν δὲ τοῖς περὶ τοῦ ναυστάθμου κλίμακας. Et in hoc sub‐ stitisse putandus est: v. ad v. 375 et Ξ 35. L. καὶ τὸ πύρ‐ | ||
| 5 | γων ἔρυον ἀντὶ τοῦ ὡς ἐπὶ τοὺς πύργους εἷλκον. (Cf. p. 24). A. Suidas: κρόσσας κλιμακίδας. ἐν μὲν τοῖς ὑπομνήμασιν ἀποδίδωσι τὰς τῶν ἐπάλξεων στεφάνας, οἱονεὶ κεφαλίδας, ἐν δὲ τοῖς περὶ ναυστάθμου κλίμακας. Cf. Philoxenum in Et. M. 540, 40. Variae quae fuerunt explicationes, optime nunc | ||
| 10 | enumerantur ap. Hesych. cujus initium ita scribendum: κρόσσας κλίμακας, καὶ προκρόσσας ἄλλας ἐπ’ ἄλλαις. L. | ||
12.261 | τὰς οἵ γ’ αὖ ἔρυον: ἡ διπλῆ ὅτι εἰς τοὐπίσω εἷλκον, πρὸς τὸ αὐέρυσαν μὲν πρῶτα (Α 459). A. | ||
12.280 | ὅτε τ’ ὤρετο μητίετα Ζεύς νειφέμεν, ἀνθρώποισι πιφαυσκόμενος τὰ ἃ κῆλα: ἡ διπλῆ ὅτι κῆλα τὰ βέλη Διός, χιὼν καὶ ὑετός (Ar. 154). νίφειν δὲ τὸ χιονίζειν λέγει. A. | ||
12.285 | κῦμα δέ μιν προσπλάζον ἐρύκεται: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐρύκει. A. Cf. p. 23. | ||
12.290 | οὐδ’ ἄν πω τότε γε Τρῶες καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ τείχεος ἐρρήξαντο πύλας καὶ μακρὸν ὀχῆα: ἡ διπλῆ ὅτι πάλιν τὴν πύλην πύλας (Ar. 129), καὶ τὸν μο‐ | ||
| χλὸν ἕνα (v. v. 121), διὰ τῶν ἑξῆς (456) δύο παραδιδούς. A. | 210 | ||
12294-6 | αὐτίκα δ’ ἀσπίδα μὲν πρόσθ’ ἔσχετο πάντος’ ἐίσην καλὴν χαλκείην ἐξήλατον, ἣν ἄρα χαλκεύς ἤλασεν: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐξέλας’· ἐξ οὗ φανερός ἐστι τὸ προκείμενον ψιλῶς ἀνεγνωκώς ἐξήλατον· | ||
| 5 | δεῖ δὲ δασέως, ἵνα ἀριθμὸς δηλωθῇ. A. | ||
12.300 | κέλεται δέ ἑ (leonem) θυμὸς ἀγήνωρ μήλων πειρήσοντα καὶ ἐς πυκινὸν δόμον ἐλθεῖν: ἡ διπλῆ, ὅτι πειρήσοντα διάπειραν ληψόμενον, ἐνεδρεύσοντα· καὶ ὅτι ὁ καί περισσός ἐστιν (Cf. p. 34). ὁ δὲ Διονύσιος, ὅτι | ||
| 5 | δύναται σημαίνειν τι πλέον, οὕτως ἐνδεὴς τροφῆς ὥστε καὶ ἐπὶ πεπυκνωμένον καὶ ἠσφαλισμένον δόμον ἐλθεῖν. δόμον δὲ τὴν ἔπαυλιν. A. | ||
12.303 | σὺν κυσὶ καὶ δούρεσσι φυλάσσοντας περὶ μῆλα: σημειοῦνταί τινες ἐνταῦθα ὅτι περισσὴ ἡ πρόθεσις ἡ περί. A. Cf. p. 27. | ||
12.328 | ἴομεν, ἠέ τῳ εὖχος ὀρέξομεν ἦέ τις ἡμῖν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἴωμεν καὶ ὀρέξωμεν (cf. p. 13.), καὶ ὅτι συνεκδέξασθαι δεῖ τὸ ὀρέξῃ, ὅπερ οὐ συνέντες τινὲς ὑποτι‐ θέασι στίχον· δώσει ἀποκτάμενος κλυτὰ τεύχεα καὶ | ||
| 5 | δόρυ μακρόν. A. | ||
12h335-6 | ἐς δ’ ἐνόης’ Αἴαντε δύω (Menestheus), πολέμου ἀκορήτω ἑσταότας, Τεῦκρον δὲ νέον κλισίηθεν ἰόντα. | ||
12.335 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐν τοῖς ἀριστεροῖς μέρεσι τοῦ ναυστά‐ θμου γέγονεν ἡ μάχη, ὅπου καὶ οἱ Αἴαντες ἐσκήνουν. A. Ar. 230. | ||
12.336 | ὅτι νέον ἀντὶ τοῦ νεωστί. A. Ar. 153. | ||
12.340 | καὶ πυλέων· πάσας γὰρ ἐπώχατο: ὅτι τὸ πά‐ σας ἀντὶ τοῦ ὅλας· οὐ γὰρ ἦσαν πολλαὶ πύλαι ἀλλὰ μία (Ar. 130). πάσας dicitur Aristarchus legisse (Did.), qui ἐπῴ‐ χατο sine dubio explicuit: ἠσφαλίσαντο κλείσαντες οἱ Ἀχαιοί | ||
| 5 | (Eustath.). Neque tamen alteram lectionem—πᾶσαι γὰρ ἐπῴ‐ χατο—prorsus rejecit, siquidem sequentia aut ab Aristonico aut a Didymo profecta sunt: τὸ δὲ ἐπῴχατο διὰ τοῦ α καὶ σὺν τῷ ι, οἷον ἐπικεκλιμέναι ἦσαν, ἐπέκειντο. Ζηνόδοτος ἐπῴχετο. A. | ||
12h342-3 | αἶψα δ’ ἐπ’ Αἴαντα προΐει κήρυκα Θοώτην· | ||
| ἔρχεο δῖε Θοῶτα, θέων Αἴαντα κάλεσσον. | 211 | ||
12.342 | ἡ διπλῆ ὅτι οἰκεῖον ὄνομα κήρυκος, ἀπὸ τοῦ τα‐ χύνειν, καὶ ὅτι ὀνομαθετικὸς ὁ ποιητής. Ζηνόδοτος δὲ ἐν ἀμφοτέροις τοῖς στίχοις Αἴαντε γράφει. A. | ||
12.343 | ἡ διπλῆ ὅτι παρετυμολογεῖ τὸν Θοώτην ἀπὸ τοῦ θέειν. A. | ||
12h346-50 | ὧδε γὰρ ἔβρισαν Λυκίων ἀγοί, οἳ τὸ πάρος περ ζαχρηεῖς τελέθουσι κατὰ κρατερὰς ὑσμίνας. εἰ δέ σφιν καὶ κεῖθι πόνος καὶ νεῖκος ὄρωρεν, ἀλλά περ οἶος ἴτω Τελαμώνιος ἄλκιμος Αἴας, | ||
| 5 | καί οἱ Τεῦκρος ἅμ’ ἑσπέσθω τόξων εὖ εἰδώς. | ||
12.346 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη πρὸς Ζηνόδοτον, ὅτι ἔοι‐ κεν ἐξειληφέναι τὸ ὧδε τοπικῶς· ἑξῆς γὰρ γράφει κεῖσε γὰρ ἔβρισαν (359). ἔστι δὲ ἀντὶ τοῦ οὕτω. A. κεῖσε γὰρ ἔβρι‐ σαν scr. Lehrs. pro εἰ δέ σφιν καὶ κεῖθι. Ar. 84 cum nota. | ||
12.348 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει εἰ δέ σφιν κἀ‐ κεῖσε· [ἔστι δὲ ἀντὶ τοῦ οὕτως]. οὐ δεῖ δέ, εἰ εἰς ἐκεῖνον τόπον ὁ πόλεμός ἐστιν, ἀλλ’ ἐν ἐκείνῳ. A. Verba inclusa pertinent ad ὧδε (v. 346). οὐ δεῖ δέ emend. Bekk. pro δέ. | ||
| 5 | Cf. Ar. 139. | ||
12.350 | ἀθετεῖται· οὐ γὰρ πιθανὸν ὥσπερ ἐξ ἐπιτάγματος παρεῖναι τὸν Τεῦκρον· [διὰ παντὸς γὰρ ὑπασπιστὴς Αἴαν‐ τος φαίνεται.] καὶ Ἀριστοφάνης ἠθέτει. A. Verba inclusa aliena esse existimat L. | ||
12.359 | (praeco loquitur) ὧδε γὰρ ἔβρισαν Λυκίων ἀγοί: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει κεῖσε γὰρ ἔβρισαν, οὐχ ὑγιῶς εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον· δεῖ γὰρ ἐν ἐκείνῳ τῷ τόπῳ. δεῖ δὲ γράφειν ὧδε· τὸ γὰρ λεγόμενόν | ||
| 5 | ἐστιν, οὕτως ἐπεβάρησαν ὥστε χρείαν ἔχειν ἡμᾶς συμμα‐ χίας. A. Ar. 139. | ||
12.363 | καί οἱ Τεῦκρος ἅμ’ ἑσπέσθω τόξων εὖ εἰδώς: ἀθετεῖται ὁ στίχος καὶ ὑπὸ τοῦ κήρυκος λεγόμενος (item ut antea 350 dictus a Menestheo) διὰ τὰ αὐτά (et ob easdem causas L.). A. | ||
12h365-8 | αὐτίκ’ Ὀιλιάδην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα. Αἶαν, σφῶι μὲν αὖθι, σὺ καὶ κρατερὸς Λυκομήδης, ἑσταότες Δαναοὺς ὀτρύνετον ἶφι μάχεσθαι· αὖταρ ἐγὼ κεῖς’ εἶμι καὶ ἀντιόω πολέμοιο. | ||
12.365 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει αὐ‐ τίκ’ ἄρ’ Ἰλιάδην. Οἰλιάδην δὲ διὰ παντὸς Ὅμηρος λέγει (Ar. 180). καὶ ὅτι λείπει ἡ πρός (cf. p. 26). A. | 212 | |
12.366 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει σφῶε. τοῦτο δέ ἐστιν αὐτούς, ὅπερ οὐχ ἁρμόζει. τὸ δὲ σφῶι ὑμεῖς. A. | ||
12.368 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει κεῖθι. τοῦτο δέ [σημαίνει ἐν ἐκείνῳ τῷ τόπῳ. τὸ δὲ κεῖσε, εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον πορεύσομαι, ὅπερ νῦν ἁρμόζει. A. Ar. 139. | ||
12h371-2 | καί οἱ Τεῦκρος ἅμ’ ᾖε κασίγνητος καὶ ὄπατρος. τοῖς δ’ ἅμα Πανδίων Τεύκρου φέρε κάμπυλα τόξα. | ||
12.371 | εἴρηται ὅτι [ἐκ τούτου] διεσκεύασται [ὁ ἐπάνω δὶς κεί‐ μενος 350, 363]. A. Verba inclusa addidi. | ||
12.372 | ἀθετεῖται· διὰ τί γὰρ μὴ ἑαυτῷ βαστάζει; V. | ||
12.375 | οἱ δ’ ἐπ’ ἐπάλξεις βαῖνον: ἡ διπλῆ ὅτι εἰ μὴ νοή‐ σωμεν κρόσσας (258) τὰς κλίμακας, πῶς ἂν ἄλλως δύναιντο ἀναβαίνειν ἐπὶ τὸ τεῖχος; A. | ||
12.394 | ἀλλ’ ὅ γε (Sarpedon) Θεστορίδην Ἀλκμάονα δουρὶ τυχήσας: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ Κάλχαντος ἀδελφὸς Ἀλ‐ κμαίων (sic) ἀλλ’ ὁμώνυμος (sc. ὁ Θέστωρ), ἐπεὶ προσέθηκεν ἄν τι εἰς διάγνωσιν. A. | ||
12.400 | τὸν δ’ Αἴας καὶ Τεῦκρος ὁμαρτήσανθ’ ὁ μὲν ἰῷ βεβλήκει—ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντησεν. A. | ||
12.416 | μέγα δέ σφισι φαίνετο ἔργον: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ σημαινόμενόν ἐστι μέγα ἤδη αὐτοῖς ἐνεδείκνυτο τῆς μάχης ἔργον, οὐ κατὰ διάνοιαν. A. Cf. ad Λ 734. | ||
12.426 | ἀσπίδας εὐκύκλους λαισήιά τε πτερόεντα: πρὸς τὸ λαισήια, ὅτι οἱ μὲν κατὰ ἀντιπαράθεσιν τῶν εὐ‐ κύκλων παραμήκεις τὰ λαισήια, οἱ δὲ ἐλαφρά. A. Puto ab Aristonico esse usque ad λαισήια, omisso οἱ μέν. L. | ||
12.437 | πρίν γ’ ὅτε δὴ Ζεὺς κῦδος ὑπέρτερον Ἕκτορι δῶκεν— | ||
12.439 | ἤυσεν δὲ διαπρύσιον, Τρώεσσι γεγωνώς: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ τοῦ Διὸς τοῦτό φησιν, οὐκ ἐπὶ τοῦ Ἕκτορος· διὸ καὶ ἐπήνεγκεν, ὣς φάτ’ ἐποτρύνων, οἱ δ’ οὔασι πάντες ἄκουον (v. 442). A. | ||
12.442 | ὣς φάτ’ ἐποτρύνων, οἱ δ’ οὔασι πάντες | ||
| ἄκουον: ὅτι διὰ τούτου εὐκρινὲς γίνεται τὸ τῆς προκειμέ‐ νης ἀμφιβολίας. οὐ γὰρ δὴ ἄλλως ἐδύναντο πάντες ἀκού‐ ειν, εἰ μὴ ὁ Ζεὺς ἐπεφώνησεν. A. | 213 | ||
12.444 | κροσσάων ἐπέβαινον ἀκαχμένα δούρατ’ ἔχοντες: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐπεὶ θεοῦ ἔκλυον αὐδήν. A. | ||
12449-50 | ὁ δέ μιν (lapidem) ῥέα πάλλε καὶ οἶος. τόν οἱ ἐλαφρὸν ἔθηκε Κρόνου παῖς ἀγκυ‐ λομήτεω: [ἡ διπλῆ], ὅτι ἐκλύει τὴν τοῦ βαστάζοντος δύ‐ ναμιν. καὶ Ἀριστοφάνης ἠθέτει, Ζηνόδοτος δὲ οὐδὲ ἔγρα‐ | ||
| 5 | φεν. A. In cod. huic versui obelus appictus est. — | ||
12455-6 | δοιοὶ δ’ ἔντοσθεν ὀχῆες εἶχον ἐπημοιβοί, μία δὲ κληὶς ἐπαρήρει: ἡ διπλῆ ὅτι δύο φησὶ μοχλοὺς εἶναι ἐπὶ τῆς πύλης, ἐξ ἑκα‐ τέρας φλιᾶς ἕνα, ἐπαλλασσομένους κατὰ μέσον, καὶ ἐπὶ τοῖς | ||
| 5 | ἄκροις ἐπικλειομένους διὰ τὴν συμβολὴν μιᾷ κλειδί. A. Ar. 131. | ||
12.458 | ἵνα μή οἱ ἀφαυρότερον βέλος εἴη: ἡ διπλῆ ὅτι πᾶν τὸ βαλλόμενον βέλος λέγει, καὶ νῦν τὸν λίθον· καὶ ὅτι ἐκ τοῦ ἐναντίου τὸ ἐναντίον ἡρμήνευκεν. A. Ar. 14. | ||
12.463 | νυκτὶ θοῇ ἀτάλαντος ὑπώπια: ἡ διπλῆ ὅτι τὰ φοβερὰ νυκτὶ ὁμοιοῖ. πρὸς τὸ ὁ δ’ ἤιε νυκτὶ ἐοικώς (Α 47). ὁ δὲ Ζηνόδοτος γράφει νυκτὶ ἐλυσθείς. A. | ||
12h469-71 | οἱ δὲ κατ’ αὐτάς ποιητὰς ἐσέχυντο πύλας. Δαναοὶ δ’ ἐφόβηθεν νῆας ἀνὰ γλαφυρὰς, ὅμαδος δ’ ἀλίαστος ἐτύχθη. | ||
12.470 | ἡ διπλῆ ὅτι μία πύλη, πληθυντικῶς δὲ εἴρηται. (Ar. 130). καὶ ὅτι ἔφευγον ὡς ἐπὶ τὰς ναῦς. διὰ ταύτης δὲ εἰσέρχονται τῆς πύλης δι’ ἧς ὁ Ἕκτωρ. A. | ||
13h1-2 | Ζεὺς δ’ ἐπεὶ οὖν Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα νηυσὶ πέλασσεν, τοὺς μὲν ἔα παρὰ τῇσι πόνον τ’ ἐχέμεν καὶ ὀιζύν. | ||
13.1 | ἡ διπλῆ ὅτι κεχώρικε τῶν Τρώων τὸν Ἕκτορα, ὡς κἀκεῖ οὐ γὰρ ἔτ’ Οἰνῆος μεγαλήτορος—οὐδέ τ’ αὐ‐ τὸς ἔην (sic) θάνε δὲ ξανθὸς Μελέαγρος (Β 641). A. | ||
13.2 | ὅτι πόνον τὸ κατὰ πόλεμον ἔργον εἴρηκεν. A. Ar. 87. | 214 | |
13.12 | Σάμου ὑληέσσης Θρηικίης: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ‐ δέποτε συνθέτως εἴρηκε Σαμοθρᾴκην. A. Ar. 238. | ||
13.16 | Τρωσὶν δαμναμένους: ὅτι ἀντὶ τοῦ ὑπὸ Τρώων. A. Cf. p. 24. | ||
13.21 | Αἰγάς, ἔνθα τέ οἱ κλυτὰ δώματα βένθεσι λίμνης: ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ τὰς Αἰγὰς ἐν βυθῷ τὴν οἴκησιν τοῦ Ποσειδῶνος ὑποτίθεται ἀόρατον ἀνθρώποις, ὥσπερ ἐπὶ τοῦ Ὀλύμπου τῶν ἄλλων θεῶν. A. Ar. 188. | ||
13.28 | ἄταλλε δὲ κήτε’ ὑπ’ αὐτοῦ παντόθεν ἐκ κευθμῶν, οὐδ’ ἠγνοίησαν ἄνακτα: ἡ διπλῆ ὅτι ἠγνοίησαν γραπτέον· σύνηθες γὰρ Ὁμήρῳ οὕ‐ τως λέγειν, ἠγνοίησαν τὰ κήτη, καὶ οὐκ ἠγνοίησεν (cf. p. 15). | ||
| 5 | καὶ ὅτι κευθμῶν εἴρηκεν. ἡ δὲ ὀρθή ἐστι κευθμός ὡς αὐλός. A. | ||
13.41 | (Trojani) ἄβρομοι αὐίαχοι: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἄγαν βρομοῦντες καὶ ἄγαν ἰαχοῦντες, κατ’ ἐπίτασιν τοῦ α κειμένου· ἑκάστοτε γὰρ θορυβώδεις τοὺς Τρῶας παρίστησιν. A. | ||
13.45 | εἰσάμενος Κάλχαντι: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ εἰσάμενος πολλὰ σημαίνει, νῦν μὲν ὁμοιωθείς, ἐν ἄλλοις δὲ καί ῥ’ ἐπιεισαμένη (Φ 424) ἐφορμήσασα. εἴσατο δ’ ὡς ὅτε ῥινόν ἀντὶ τοῦ ἐφάνη (ε 281). A. Ar. 150. | ||
13.60 | ἀμφοτέρω κεκοπώς: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ κόπτων. A. Cf. p. 3. | ||
13.61 | γυῖα δ’ ἔθηκεν ἐλαφρά, πόδας καὶ χεῖρας ὕπερ‐ θεν: ὁ ἀστερίσκος, ὅτι νῦν ὑγιῶς κεῖται ὁ στίχος, ἐπὶ δὲ Ὀδυσσέως κατὰ τὸν ἐπὶ Πατρόκλῳ ἀγῶνα (Ψ 772) οὐκέτι. A. | ||
13.64 | (ὥς τ’ ἴρηξ) ὁρμήσῃ πεδίοιο διώκειν ὄρνεον ἄλλο: ἡ διπλῆ ὅτι λείπει ἡ διά, διὰ πεδίου (cf. p. 26), καὶ τὸ ἄλλο δοκεῖ συγκεχυκέναι ἐπὶ τοῦ ἑτέρου, εἰ μὴ ἄρα τὸ ἄλλο ἐπὶ τοῦ ἀλλοιογενοῦς ἀκουσόμεθα. A. ἑτέρου scripsi pro δευτέρου. | ||
13.66 | τοῖιν δ’ ἔγνω πρόσθεν Ὀιλῆος ταχὺς Αἴας: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ δυικὸν σχῆμα. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὰ περὶ τῶν Σειρήνων, νηάων, Σειρήνοιιν (μ 52) ὅτι ὁ λόγος ὡς περὶ δύο. A. Vidit Lachmannus, in νηάων latere ἀδινάων ex | ||
| 5 | ψ 326. Ergo sic fere erat: —πρὸς τὰ περὶ τῶν Σειρήνων· Σειρήνων ἀδινάων. Σειρήνοιιν δέ, ὅτι κτλ. L. | ||
13.68 | Αἶαν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀναλόγως ἐκφέρει τὰ τοιαῦτα ὁ ποιητής, καὶ οὐ δεόντως ὁ Ζηνόδοτος ἔγραφεν ᾧ τε αὖ | ||
| (sic pro σύ) Κάλχα (Α 86) χωρὶς τοῦ ν (cf. ad v. 222). A. | 215 | ||
13.82 | χάρμῃ γηθόσυνοι: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ ἐπί, ἵν’ ᾖ ἐπὶ χάρμῃ. A. Cf. p. 27. | ||
13.85 | γυῖα λέλυντο: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ὡς σπάρτα λέλυνται (Β 135). A. Cf. p. 15. | ||
13.102 | Excidit annotatio de significatu vocis φυζακινός: v. Ι 2. | ||
13.115 | ἀλλ’ ἀκεώμεθα θᾶσσον· ἀκεσταί τε φρένες ἐσθλῶν: ὅτι ἀμφίβολον τὸ ἀκεώμεθα, πότερον ἰαθῶμεν ἢ ἀκεώμεθα· ὃ καὶ ὑγιές, οἷον τὸ ἐλάττωμα ἰασώμεθα. A. | ||
13.127 | (φάλαγγες) ἃς οὔτ’ ἄν κεν Ἄρης ὀνόσαιτο μετελθών: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν τοῦ χρόνου ἀλλαγήν· ἔστι γὰρ ἀντὶ τοῦ ὠνόσατο. καὶ ὅτι δὶς παρείληφε τὸν σύνδεσμον, ἄν καὶ κέν. A. Cf. p. 7. | ||
13h147-8 | νύσσοντες ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν ὦσαν ἀπὸ σφείων· ὁ δὲ χασσάμενος πελεμίχθη. | ||
13.147 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀμφιγύοισιν, ὅτι οἱ μέν, ἐπεὶ ἀμ‐ φοτέραις ταῖς χερσὶ διερείδοντες χρῶνται, οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ γυῶσαι, ὅτι βλάπτει ἀμφοτέρωθεν· οἱ δὲ μεταφορικῶς ἀπὸ τῶν γυίων, ὅτι ἑκατέρωθεν ἄκρον ἔχει· γυῖα γὰρ τὰ ἄκρα. A. | ||
13.148 | ὁ δὲ χασσάμενος πελεμίχθη: ἡ διπλῆ ὅτι Ζη‐ νόδοτος γράφει ὁ δὲ χάσσατο πολλὸν ὀπίσσω. ἠγνόησε δὲ ὅτι τὰ ἐμπεπηγότα δόρατα τῇ ἀσπίδι ἀναχωροῦντες δια‐ τινάσσουσιν, ἵνα ἀποπέσῃ. A. | ||
13.159 | Μηριόνης δ’ αὐτοῖο τιτύσκετο δουρὶ φαεινῷ: ἡ διπλῆ ὅτι παραλέλειπται πρόθεσις ἡ ἐπί καὶ ἡ γενικὴ ἀντὶ τῆς αἰτιατικῆς κεῖται· τὸ γὰρ ὅλον ἀντὶ τοῦ ἐπ’ αὐ‐ τόν, ὡς καὶ τὸ ἀλλ’ ἄγ’ ὀίστευσον Μενελάου (Δ 400). | ||
| 5 | A. Cf. p. 24. | ||
13h165-6 | ἂψ δ’ ἑτάρων εἰς ἔθνος ἐχάζετο, χώσατο δ’ αἰνῶς ἀμφότερον, νίκης τε καὶ ἔγχεος ὃ ξυνέαξεν. | ||
13.165 | ἡ διπλῆ ὅτι νῦν χώσατο ἀντὶ τοῦ συνεχύθη (Ar. 147). A. | ||
13.166 | ἡ διπλῆ ὅτι λείπουσιν αἱ προθέσεις, περὶ νίκης καὶ περὶ ἔγχους. A. Cf. p. 26. | ||
13.171 | Ἴμβριον αἰχμητήν, πολυίππου Μέντορος υἱόν. ναῖε δὲ Πήδαιον: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὃς νάε Πήδαιον, ἵνα κατάλληλον τὸν λόγον κατὰ συναφὴν (cod. συναλοιφήν) ποιήσῃ. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι Ὅμηρος διακόπτει | ||
| 5 | τὰς φράσεις, ἵνα μὴ μακροπερίοδος γένηται. ἄλλως τε καὶ | ||
| κακόμετρον τὸ ἔπος ποιεῖ. A. Est igitur verisimile Z 34 in simillima causa recte servatam esse Zenodoti lectionem, ὃς ναῖε non νάε, ut etiam hic videtur scripsisse. L. | 216 | ||
13.185 | ὁ δ’ Ἀμφίμαχον Κτεάτου υἷ’ Ἀκτορίωνος: ὅτι καὶ τὸ υἷες ὁ μὲν Κτεάτου, ὁ δ’ Εὐρύτου Ἀκτο‐ ρίωνε (Β 621) ἀντὶ τοῦ Ἀκτοριώνων. V. Cf. p. 19. | ||
13.191 | ἀλλ’ οὔ πῃ χρόος εἴσατο: ἡ διπλῆ ὅτι διῄρηκε χρόος ἀντὶ τοῦ χρώς· διὸ βαρυτονητέον. (cf. Herodian.) καὶ ὅτι τὸ εἴσατο νῦν ἀντὶ τοῦ ἐφάνη (Ar. 150). A. | ||
13.197 | Αἴαντε, μεμάοτε θούριδος ἀλκῆς: ἡ διπλῆ ὅτι συνεχῶς κέχρηται τοῖς δυικοῖς· ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὰ περὶ τῆς πατρίδος· Ἀθηναίων γὰρ ἴδιον. A. Cf. p. 15, not. 2. | ||
13.203 | κόψεν Ὀιλιάδης κεχολωμένος Ἀμφιμά‐ χοιο: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ περί, περὶ Ἀμφιμάχου (cf. p. 26). καὶ ὅτι Ζηνόδοτος ἄρθρον ἐνόμιζε τὸ ο, Ἰλέως τὸν Αἴαντα καὶ οὐκ Ὀιλέως ἀκούων· διὸ καὶ ἔγραφε κόψε γὰρ | ||
| 5 | Ἰλιάδης (Ar. 180). A. | ||
13.205 | Ἕκτορι δὲ προπάροιθε ποδῶν πέσεν ἐν κονίῃσιν: ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἤλλακται, ἀντὶ τοῦ Ἕκτο‐ ρος (cf. p. 22). A. | ||
13.213 | τὸν μὲν ἑταῖροι ἔνεικαν: ἡ διπλῆ ὅτι ἔνεικαν εἴρηκεν ὡς βασταζομένου αὐτοῦ διὰ τὸ τραῦμα (Ar. 142). A. | ||
13.217 | ὃς πάσῃ Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι Αἰτωλοῖσιν ἄνασσε—ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἤλλακται, ἀντὶ τοῦ ὃς πάσης Πλευρῶνος. A. Cf. p. 23. | ||
13.222 | ὦ Θόαν: ἡ διπλῆ ὅτι σὺν τῷ ν ἡ κλητική. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ ᾧ τε σύ, Κάλχαν (Α 86), ὅτι Ζηνόδο‐ τος χωρὶς τοῦ ν. A. Cf. ad Ν 68. | ||
13.223 | πάντες γὰρ ἐπιστάμεθα πτολεμίζειν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπιστάμεθα τὸ δυνάμεθα (Ar. 150). A. | ||
13.226 | μέλλει δὴ φίλον εἶναι ὑπερμενέι Κρο‐ νίωνι: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἔοικε τὸ μέλλει (Ar. 125). A. | ||
13.236 | ταῦτα δ’ ἅμα χρή σπεύδειν, αἴ κ’ ὄφελός τι γενώμεθα καὶ δύ’ ἐόντε: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ σπεύδειν οὐκ ἔστιν ἐπὶ τοῦ ταχύνειν, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ ἐνεργεῖν μετὰ κακοπαθείας καὶ τα‐ | ||
| 5 | λαιπωρίας (Ar. 122). ABL. | ||
13.252 | ἦέ τευ ἀγγελίης μετ’ ἔμ’ ἤλυθες: ὀντὶ τοῦ | ||
| ἄγγελος. A. Cf. ad Γ 206. | 217 | ||
13.256 | ἔρχομαι, εἴ τι τοι ἔγχος ἐνὶ κλισίῃσι λέλειπται, οἰσόμενος· τό νυ γὰρ κατεάξαμεν, ὃ πρὶν ἔχε‐ σκον: ἡ διπλῆ ὅτι πληθυντικῶς κατεάξαμεν, καὶ ἑνικῶς οἰ‐ σόμενος καὶ ἔχεσκον. A. Cf. p. 16. | ||
13.275 | οἶδ’ ἀρετὴν οἷός ἐσσι· τί σε χρὴ ταῦτα λέγεσθαι; εἰ γὰρ νῦν παρὰ νηυσὶ λεγοίμεθα πάντες ἄριστοι— | ||
13.276 | ἡ διπλῆ ὅτι παραλλήλως τὸ λεγοίμεθα—ABV. Supplendum videtur: τῷ λέγεσθαι. Παραλλήλως saepissime quidem usurpat, ubi ad unam notionem exprimendam bina vo‐ cabula idem fere significantia juxta posita sunt (s. ubi ἐξ ἐπα‐ | ||
| 5 | ναλήψεως λέγεται τὸ αὐτό Π 636) ut ἀπριάτην ἀνάποινον Α 99 τηλόθεν ἐξ ἀπίης Α 270 βάσκ’ ἴθι Β 8 ἤδη ποτέ Γ 184, 205 δηρὸν—χρόνον Ξ 206 ἴδῃ—νοήσῃ Ω 337 ἦ δή Φ 583 (Herod.). Item ad Π 62 πρὸς τὸν μηνιθμόν, ὅτι πα‐ ραλλήλως τέταχε τῷ χόλῳ (v. Ar. 138). —Sed etiam voca‐ | ||
| 10 | bula diversae significationis propter παραλληλίαν notavit, ut Δ 324 ὅτι παραλλήλως νεώτεροι μὲν ἀντὶ τοῦ νέοι, ὁπλό‐ τεροι δὲ συγκριτικῶς ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ νεώτεροι. Ε 162 πόρ‐ τιος ἠὲ βοός: παραλλήλως τὸ εἶδος τῷ γένει τέταχεν. Ο 437 ὅτι παραλλήλως καὶ διδασκαλικῶς ἡ διαφορὰ τοῦ νῶιν καὶ | ||
| 15 | νῶι. Denique quod ad hunc locum proxime accedit, Q. Pal. δ 451 ὅτι τῇ αὐτῇ λέξει (λέκτο 451 et 453) παραλλήλως οὐκ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ σημαινομένου κέχρηται. | ||
13.287 | οὐδέ κεν ἔνθα τεόν γε μένος καὶ χεῖρας ὄνοιτο: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει τὸ τίς, ὄνοιτό τις (cf. p. 7.). A. | ||
13.288 | εἴ περ γάρ κε βλεῖο πονεύμενος ἠὲ τυπείης: ἡ διπλῆ ὅτι διέσταλκε τὸ βαλεῖν καὶ τύψαι (Ar. 62). A. | ||
13h298-9 | οἷος δὲ βροτολοιγὸς Ἄρης πόλεμον δὲ μέτεισιν, τῷ δὲ Φόβος φίλος υἱὸς ἅμα κρατερὸς καὶ ἀταρβής— | ||
13h301 | τὼ μὲν ἄρ’ ἐκ Θρῄκης Ἐφύρους μέτα θωρήσ‐ σεσθον. | ||
13.299 | ἡ διπλῆ ὅτι ῥητῶς Ἄρεως υἱὸς Φόβος. ἡ δὲ ἀνα‐ φορὰ πρὸς τὴν ἀμφιβολίαν τοῦ καί ῥ’ ἵππους κέλετο Δεῖμόν τε Φόβον τε (Ο 119). A. Ar. 182. | ||
13.301 | ἡ διπλῆ ὅτι πόλις ἐστὶν ἐπὶ Θεσπρωτίας ἡ Ἔφυρα, ἀφ’ ἧς Ἔφυροι οἱ κατοικοῦντες λέγονται. λέγει δέ ποτε καὶ τὴν Κόρινθον Ἔφυραν, ἐξ ἡρωικοῦ προσώπου. A. Ar. 236 sq. | 218 | |
13.306 | τὸν καὶ Μηριόνης πρότερος πρὸς μῦθον ἔειπεν: ἡ διπλῆ ὅτι περισσὸς ὁ καί σύνδεσμος (cf. p. 34.). A. | ||
13.315 | οἵ μιν ἄδην ἐλόωσι καὶ ἐσσύμενον πολέ‐ μοιο: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος ἀγνοήσας τὸ σημαινόμενον πεποίηκε καὶ ἐσσύμενον πολεμίζειν. ἔστι δὲ τὸ ἄδην ἐλόωσιν ἀντὶ τοῦ κορεσθῆναι αὐτὸν ποιήσουσι τοῦ πολέμου, | ||
| 5 | καίπερ προθυμίαν ἔχοντα. A. | ||
13.317 | αἰπύ οἱ ἐσσεῖται, μάλα περ μεμαῶτι μά‐ χεσθαι: ἡ διπλῆ ὅτι αἰπύ μεταφορικῶς ἀντὶ τοῦ δυσπρόσ‐ βατον, δυσχερές (Ar. 169 not.), καὶ ὅτι ὁ πέρ σύνδεσμος πε‐ ρισσός (cf. p. 35). AV. | ||
13h326-7 | νῶιν δ’ ὧδ’ ἐπ’ ἀριστέρ’ ἔχε στρατοῦ, ὄφρα τάχιστα εἴδομεν ἠέ τῳ εὖχος ὀρέξομεν ἦέ τις ἡμῖν. | ||
13.326 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ νῶιν δύο πτώσεις σημαίνει, γενι‐ κὴν καὶ δοτικήν, ἡμῶν καὶ ἡμῖν· νῦν δὲ κεῖται ἀντὶ τοῦ ἡμῶν ἐπ’ ἀριστερά. A. | ||
13.327 | ἡ διπλῆ ὅτι ἔξωθεν συνυπακοῦσαι δεῖ ὀρέξει, ἦ τις ἡμῖν ὀρέξει. A. Ita cod., sed Aristonicus sine dubio utrobique scripsit ὀρέξῃ: v. ad Μ 328. | ||
13h343-4 | μάλα κεν θρασυκάρδιος εἴη ὃς τότε γηθήσειεν ἰδὼν πόνον οὐδ’ ἀκάχοιτο. | ||
13.343 | ἡ διπλῆ ὅτι ἤλλακται τὸ ῥῆμα, εἴη ἀντὶ τοῦ ἦν (Cf. p. 7). A. | ||
13.344 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἀλλαγὴν τοῦ ῥήματος, ἀντὶ τοῦ ἐγήθησεν (cf. p. 7.). καὶ ὅτι πόνον τὸ ἔργον (Ar. 86). καὶ ὅτι ἀντικειμένως ἀποδέδωκεν οὐδ’ ἀκάχοιτο· πρὸς τὸ σύνη‐ θες. A. H. e. quod animadvertimus consuetudinem ejus alibi | ||
| 5 | notatam (v. ad Ι 77), ex qua omittit contrarium, quod ut plena sententia fiat, supplendum diximus. Ceterum sine dubio unum nunc amissum hic item notatum erat, quod hic diserte poeta adjecit illud ἰδών (v. ad Ι 77), hoc fere modo: καὶ ὅτι πρόσ‐ κειται νῦν τὸ ἰδών. L. | ||
13.345 | τὼ δ’ ἀμφὶς φρονέοντε δύω Κρόνου υἷε κραταιώ ἀνδράσιν ἡρώεσσι τετεύχετον ἄλγεα λυγρά: ἡ διπλῆ ὅτι [ἀντὶ τοῦ τετευχέτην ἢ] τεύχουσι. χρόνος δὲ ἤλ‐ | ||
| λακται· ἔστι γὰρ ἀντὶ τοῦ ἔτευχον, ὡς ἐπὶ τοῦ [ἢ κεμάδ’ ἠὲ | 219 | ||
| 5 | λαγωὸν ἐπείγετον (Κ 361) ἀντὶ τοῦ ἤπειγον]. A. „Pro his extremis scripserat Aristonicus: λαὸν ἀποτμήξαντε διώκετον. Vide eum ad hunc versum, qui est Κ 364, et ad Σ 583.“ Lehrs. Herodian. 457 sq. —Inclusa aliena sunt. —Ceterum cf. p. 4. | ||
13.350 | οὐδ’ ὅ γε (Ζεύς) πάμπαν ἤθελε λαὸν ὀλέσθαι Ἀχαιικὸν Ἰλιόθι πρό, ἀλλὰ Θέτιν κύδαινε καὶ υἱέα καρτερόθυμον: ἀθετεῖται ὅτι οὐκ ἀναγκαῖος· προείρηται γὰρ κυδαίνων | ||
| 5 | Ἀχιλῆα πόδας ταχύν (348). A. | ||
13.358 | τοὶ δ’ ἔριδος κρατερῆς καὶ ὁμοιίου πολέμοιο πεῖραρ ἐπαλλάξαντες ἐπ’ ἀμφοτέροισι τάνυσσαν: ἡ διπλῆ ὅτι παραλληγορεῖ, δύο πέρατα ὑποτιθέμενος, ἕτε‐ ρον μὲν ἔριδος ἕτερον δὲ πολέμου, ἐξαπτόμενα κατ’ ἀμφο‐ | ||
| 5 | τέρων τῶν στρατευμάτων. A. | ||
13.365 | ᾔτεε δὲ Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην Κασσάνδρην ἀνάεδνον—ἡ διπλῆ ὅτι νῦν μὲν τὴν Κασσάνδραν εἶδος ἀρίστην, ἐν ἄλλοις δὲ (Ζ 252) τὴν Λαοδίκην, καὶ οὐ μάχεται. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τοὺς | ||
| 5 | χωρίζοντας· λύεται γὰρ τοιούτοις—A. Fortasse addendum— τὸ πρόβλημα s. τὰ ἐκείνων ἀπορήματα. Cf. Ar. 363. | ||
13.366 | ἡ διπλῆ ὅτι ἕδνα ἐδίδοσαν οἱ μνηστευόμενοι· διὸ οὗτος ὑποσχόμενος ἐξελάσαι τοὺς Ἕλληνας ἀνάεδνον αἰτεῖ τὴν Κασσάνδραν (Ar. 198). A. | ||
13.372 | οὐδ’ ἤρκεσε θώρηξ χάλκεος: ἡ διπλῆ ὅτι χαλκοῖ οἱ θώρηκες, πρὸς τὸ ὀλίγος μὲν ἔην, λινοθώρηξ (Β 529). A. Ar. 194. ὁ δ’ ἐπεύξατο φώνησέν τε (Idomeneus) | ||
| 5 | „Ὀθρυονεῦ, περὶ δή σε βροτῶν αἰνίζομ’ ἁπάντων | ||
13.375 | εἰ ἐτεὸν δὴ πάντα τελευτήσεις ὅς’ ὑπέστης.“ Hinc apparet, Trojanorum jactationes ad Graecorum quoque aures permanasse: v. ad Ξ 45. | ||
13.382 | ἐπεὶ οὔ τοι ἐεδνωταὶ κακοί εἰμεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἕδνα ἐδίδοσαν οἱ μνηστῆρες. AB. | ||
13.403 | Ἀσίου ἀχνύμενος: ἡ διπλῆ ὅτι παρεῖται ἡ πρό‐ θεσις, περὶ Ἀσίου. A. Cf. p. 26. | ||
13.408 | τῇ ὕπο (ἀσπίδι) πᾶς ἐάλη: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ πᾶς ἀντὶ τοῦ ὅλος. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ πᾶσαι δ’ ὠίγνυντο πύλαι (Θ 58) ἀντὶ τοῦ ὅλαι (Ar. 130). A. | 220 | |
13.411 | Ἱππασίδην Ὑψήνορα. Propter homonymos Hy‐ psenoras: Ε 76. L. | ||
13.415 | εἰς Ἄιδός περ ἰόντα πυλάρταο κρατεροῖο: ἡ διπλῆ, ὅτι τοῦ ἰσχυρῶς τὰς πύλας ἐπαρτῶντος, ὅ ἐστιν ἁρμόζοντος. ἀμφότερα γὰρ πρὸς ἓν ληπτέον. A. Cf. ad Ε 289. | ||
13.420 | ἀλλὰ θέων περίβη καί οἱ σάκος ἀμφεκά‐ λυψεν: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐξήγησιν τοῦ ὃς Χρύσην ἀμ‐ φιβέβηκας (Α 37) ἀντὶ τοῦ ὑπερμαχεῖς, κατὰ μεταφορὰν τῶν τετραπόδων. A. | ||
13.423 | (Hypsenorem duo amici) νῆας ἔπι γλαφυρὰς φε‐ ρέτην βαρέα στενάχοντε: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει στενάχοντα, ἑνικῶς. A. | ||
13.426 | ἢ αὐτὸς δουπῆσαι ἀμύνων λοιγὸν Ἀχαιοῖς: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ παρεπομένου (cf. ad Β 417) τὸ ἀπολέσθαι· οἱ γὰρ ἐν πολέμῳ πίπτοντες ψόφον ἀποτελοῦσι τοῖς ὅπλοις. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τοὺς γλωσσογράφους (Ar. 45): οὗτοι γὰρ | ||
| 5 | ἕν ἀνθ’ ἑνὸς ἐδέξαντο δεδουπότος ἀντὶ τοῦ τεθνηκότος (Ψ 679, Ar. 110). A. | ||
13.437 | Notaverat formam δένδρεον: v. ad Γ 152. | ||
13.439 | ῥῆξεν δέ οἱ ἀμφὶ χιτῶνα χάλκεον—ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς τὸν θώρακα χιτῶνα χαλκοῦν. A. Ar. 194. | ||
13.456 | ἢ τινά που Τρώων ἑταρίσσαιτο μεγαθύ‐ μων: ὅτι ἀντὶ τοῦ συνεργὸν λάβοι. πρὸς τὸ ἴκμενον οὖ‐ ρον ἵει πλησίστιον (λ 7). AB. Ar. 122. | ||
13.465 | ἀλλ’ ἕπευ, Ἀλκαθόῳ ἐπαμύνομεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπαμύνομεν ἀντὶ τοῦ ἐπαμύνωμεν. A. Cf. p. 13. | ||
13h470-1 | ἀλλ’ οὐκ Ἰδομενῆα φόβος λάβε τηλύγετον ὥς, ἀλλ’ ἔμεν’ ὡς ὅτε τις σῦς οὔρεσιν ἀλκὶ πεποιθώς. | ||
13.470 | ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς φόβος ἀντὶ τοῦ φυγή (Ar. 89). A. | ||
13.471 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀντιδιέσταλται τῷ φόβῳ τὸ ἔμενε, ἐξ οὗ σαφὲς ὅτι ὁ φόβος τὴν φυγὴν σημαίνει (Ar. 89). A. | ||
13.474 | ὀφθαλμὼ δ’ ἄρα οἱ πυρὶ λάμπετον: ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἤλλακται καὶ πρόθεσις παρεῖται, ἀντὶ τοῦ ὑπὸ | ||
| πυρὸς λάμπετον. A. Cf. p. 25. | 221 | ||
13.477 | ὣς μένεν Ἰδομενεὺς δουρικλυτός, οὐδ’ ὑπεχώρει Αἰνείαν ἐπιόντα βοηθόον: ἡ πτῶσις ἤλλακται, ἀντὶ τοῦ Αἰνείου ἐπιόντος (cf. p. 20.). A. ὡς εἴ τε μετὰ κτίλον ἕσπετο μῆλα | ||
13.493 | πιόμεν’ ἐκ βοτάνης: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ βοτάνης ἐστὶ μετὰ τὴν βόσκησιν, ὡς λέγομεν „ἐξ ἀρίστου παρέσομαι“ ἀντὶ τοῦ μετὰ τὸ ἄριστον. A. | ||
13.496 | οἱ δ’ ἀμφ’ Ἀλκαθόῳ αὐτοσχεδὸν ὁρμήθη‐ σαν: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ αὐτοσχεδόν, ὅτι ὡς σχέδην καὶ συ‐ στάδην ἀγωνιούμενοι. A. | ||
13.502 | ἀκόντισεν Ἰδομενῆος: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἐλλείπει ἡ πρόθεσις καὶ πτῶσις ἤλλακται, ἀντὶ τοῦ ὡς ἐπ’ Ἰδομενῆα (Cf. p. 24.). A. | ||
13.507 | ῥῆξε δὲ θώρηκος γύαλον: ὅτι οὐ κεχωρισμένος τοῦ θώρακος τόπος τὸ γύαλον, ἀλλὰ καθόλου τὸ κύτος (Ar. 114). A. | ||
13.515 | τρέσσαι δ’ οὐκέτι ῥίμφα πόδες φέρον ἐκ πολέμοιο: ἡ διπλῆ ὅτι τρέσσαι φυγεῖν. A. De iis quae sequuntur, v. Ar. 91. not. | ||
13546-9 | ἀπὸ δὲ φλέβα πᾶσαν ἔκερσεν, ἥ τ’ ἀνὰ νῶτα θέουσα διαμπερὲς αὐχέν’ ἱκάνει· τὴν ἀπὸ πᾶσαν ἔκερσεν· ὁ δ’ ὕπτιος ἐν κονίῃσιν κάππεσεν—ἡ διπλῆ ὅτι πᾶσαν ἀντὶ τοῦ ὅλην | ||
| 5 | (Ar. 130) καὶ ὅτι ἐπὶ τὴν πληγὴν πέπτωκε (cf. ad Ε 68) διὰ τὸ παραλελύσθαι τὴν νωτιαίαν φλέβα καὶ μηκέτι εἶναι τὸ ἀντέχον νεῦρον. A. | ||
13.563 | κυανοχαῖτα Ποσειδάων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ κυανοχαίτης. A. Cf. p. 18. | ||
13.564 | ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ τὸ σκῶλος. A. Ar. 14. | ||
13.575 | τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἡ πτῶσις ἤλλακται ἀντὶ τοῦ τοῦ δὲ σκότος ὄσσε. A. Cf. p. 20. | ||
13h584-6 | τὼ δ’ ἄρ’ ὁμαρτήδην ὁ μὲν ἔγχεϊ ὀξυόεντι ἵετ’ ἀκοντίσσαι, ὁ δ’ ἀπὸ νευρῆφιν ὀιστῷ. Πριαμίδης μὲν ἔπειτα κατὰ στῆθος βάλεν ἰῷ. | ||
13.586 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ τοῦ Ἑλένου ὕστερον εἰπών (sc. ὁ δ’ ἀπὸ νευρῆφιν ὀιστῷ) ἀπ’ αὐτοῦ ἤρξατο [εἰπών] Πριαμί‐ δης μὲν ἔπειτα, πρὸς τὸ δεύτερον—A. Addendum | ||
| ἀπαντῶν, et delendum alterum εἰπών. | 222 | ||
| 5 | Ibid. ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἔπειτά ἐστι μετὰ ταῦτα, πρὸς τὸ Φοῖνιξ μὲν πρώτιστα, αὐτὰρ ἔπειτ’ Αἴας τε μέγας (Ι 168). A. Ar. 154. | ||
13.610 | Ἀτρείδης δὲ ἐρυσσάμενος ξίφος ἀργυρόη‐ λον: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χείρεσσι μάχαιραν. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι Ὅμηρος τὴν παραξιφίδα μάχαιραν καλεῖ, τὸ δὲ πολεμιστήριον ξίφος. A. Ar. 98. | ||
13.617 | (ὄσσε) πὰρ ποσὶν αἱματόεντα χαμαὶ πέσον ἐν κονίῃσιν: οὕτως πέσον αἱ Ἀριστάρχου διὰ τοῦ ο, ὡς ἐκεῖ ὣς τῶν ἐκ χειρῶν βέλεα ῥέον (Μ 159). A. Hoc Di‐ dymi est, sed Aristonicus idem adnotaverat, v. p. 15. | ||
| 5 | ἄλλης μὲν λώβης τε καὶ αἴσχεος οὐκ ἐπιδευεῖς, | ||
13.623 | ἣν ἐμὲ λωβήσασθε κακαὶ κύνες: ἡ διπλῆ ὅτι πρὸς τὴν λώβην μόνην ἀπαντήσας ἐπήνεγκεν ἣν ἐμὲ λωβή‐ σασθε. A. | ||
13.626 | οἵ μευ (Menelaus loquitur) κουριδίην ἄλοχον καὶ κτή‐ ματα πάντα μὰψ οἴχεσθ’ ἀνάγοντες: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν κουρι‐ δίαν, ὡς (ὅτι?) ἐκ παρθενίας αὐτὴν ἔσχεν ὁ Μενέλαος, καὶ | ||
| 5 | οὐκ οἶδε τὰ περὶ τῆς Θησέως ἁρπαγῆς. A. Ar. 185. | ||
13.627 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μὰψ οἴχεσθον ἄγοντες. καὶ τὸ δυικὸν συγχεῖται ἐπὶ πολλῶν τασσόμενον· καὶ ἠγνόηκεν ὅτι ἀναγωγὴν καλεῖ τὸν ἐκ Πε‐ λοποννήσου εἰς Τροίαν πλοῦν. A. Ar. 119. | ||
13.629 | κτεῖναι δ’ ἥρωας Ἀχαιούς: ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς πάντας τοὺς Ἕλληνας ἥρωας καλεῖ, πρὸς Ἴστρον λέγοντα μόνους τοὺς βασιλεῖς ἥρωας λέγεσθαι ὑφ’ Ὁμήρου (Ar. 108). A. | ||
13h643-5 | ἔνθα οἱ ὑιὸς ἐπᾶλτο Πυλαιμένεος βασιλῆος Ἁρπαλίων, ὅ ῥα πατρὶ φίλῳ ἕπετο πτολεμίζων ἐς Τροίην, οὐδ’ αὖτις ἀφίκετο πατρίδα γαῖαν. | ||
13.643 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν περὶ τοῦ Πυλαιμένους ζήτησιν (Ar. 212). A. | ||
13.644 | Hic induxit aliquem ad inserendos versus 658 sq. | ||
13.649 | μή τις χρόα χαλκῷ ἐπαύρῃ: ἡ διπλῆ ὅτι πτῶ‐ σις ἤλλακται, χρόα ἀντὶ τοῦ χρωτός (cf. p. 21.). A. | ||
13h657-9 | ἐς δίφρον δ’ ἀνέσαντες ἄγον προτὶ Ἴλιον ἱρήν ἀχνύμενοι. μετὰ δέ σφι πατὴρ κίε δάκρυα λείβων. | ||
| ποινὴ δ’ οὔ τις παιδὸς ἐγίγνετο τεθνηῶτος. | 223 | ||
13658-9 | ἀθετοῦνται ἀμφότεροι, ὅτι πλανηθείς τις ἐκ τοῦ ὅς ῥα πατρὶ φίλῳ ἕπετο (644) ἔταξεν αὐτούς (Ar. 350), ἵνα καὶ ὁ πατὴρ τὸν υἱὸν ὀδύρηται. οὐ λέγει δὲ νῦν ἕπετο, ἀλλ’ ὅτε τὸ πρῶτον ἐκ τῆς πατρίδος παρεγίνετο. διὸ καὶ | ||
| 5 | πρόσκειται τὸ ἐς Τροίην, οὐδ’ αὖτις ἀφίκετο (645). εἰ δὲ μένοιεν οἱ στίχοι οὗτοι, νοητέον ὁμωνυμίαν εἶναι (Ar. 363). A. | ||
13h663-4 | ἦν δέ τις Εὐχήνωρ Πολυΐδου μάντιος υἱός, ἀφνειός τ’ ἀγαθός τε, Κορίνθοθι οἰκία ναίων. | ||
13.663 | ἡ διπλῆ ὅτι δισσὰς εἱμαρμένας ὑποτίθεται τοῦ Εὐχήνορος, καθάπερ καὶ ἐπ’ Ἀχιλλέως (Ι 411), διχθαδίας κῆρας φερέμεν. A. | ||
13.664 | Κορίνθοθι: ὅτε ἥρως λέγει, Ἔφυραν ὀνομάζει. V. Fluxit ex Aristonico, Ar. 236. | ||
13.681 | ἔνθ’ ἔσαν Αἴαντός τε νέες καὶ Πρωτεσι‐ λάου: ἡ διπλῆ ὅτι τοῦ Λοκροῦ λέγει Αἴαντος· οὗτος γὰρ πλησίον ἐνεώλκει τοῦ Πρωτεσιλάου. πρὸς τὰ περὶ τοῦ ναυ‐ στάθμου (Ar. 230). A. | ||
13.687 | (Hectorem) σπουδῇ ἐπαΐσσοντα νεῶν ἔχον: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ σπουδῇ ἀντὶ τοῦ μόγις καὶ δυσέργως ἀπὸ τῶν νεῶν αὐτὸν ἀπεῖργον, ἐπεῖχον (Ar. 122). AB. | ||
13h691-2 | αὐτὰρ Ἐπειῶν (ἦρχε) Φυλείδης τε Μέγης Ἀμφίων τε Δρακίος τε. | ||
13.691 | Dulichii quoque incolas Ἐπειοὺς nominari, sine du‐ bio hoc loco observaverat Aristonicus, ex quo hausit auctor cod. V: καὶ μὴν Ἀμφίμαχος καὶ Θάλπιος Ἠλείων ἦσαν ἡγε‐ μόνες. Ἀρίσταρχος δὲ καὶ τοὺς ἐκ Δουλιχίου Ἐπειοὺς καλεῖ | ||
| 5 | κτλ. Quod eo certius quum Epaphroditus apud Stephanum hujus observationis auctorem citet Aristarchum (Ar. 236). Nec minus Aristarchea sunt (ἐκ τῶν περὶ τοῦ ναυστά‐ θμου) quae sequuntur in V: μεταξὺ ἦσαν Ἀθηναίων καὶ Λο‐ κρῶν· διό φησιν Αἴαντα ταχὺν ἢ Φυλέος υἱὸν ἄνω‐ | ||
| 10 | γον (sic pro ἄνστησον—Κ 175). Ar. 230. | ||
13.692 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι ἐν ἄλλοις οὐ νοῶν Ζη‐ νόδοτος ὅτι Μέγης Φυλέως ἐστί, γράφει Φυλείδην τε Μέ‐ γην τε (Τ 239). A. | ||
13.694 | ἤτοι ὁ μὲν νόθος υἱὸς Ὀιλῆος θείοιο: ἡ | ||
| διπλῆ ὅτι σαφῶς Ὀιλεὺς σὺν τῷ ο· πρόκειται γὰρ ἄρθρον, ὁ μὲν νόθος υἱός. πρὸς Ζηνόδοτον γράφοντα (v. 712) ἀλλ’ οὐκ Ἰλιάδῃ (cod. ην) A. et αὐτίκ’ ἄρ’ Ἰλιάδην | 224 | ||
| 5 | (Μ 365). Ar. 180. | ||
13.706 | τὼ μέν τε ζυγὸν οἶον ἐύξοον ἀμφὶς ἐέργει ἱεμένω κατὰ ὦλκα: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἱεμένους· τὸ γὰρ ἱεμένω ὀρθὴν καὶ αἰτιατικὴν σημαίνει. A. In edit. scholiorum Bekk. et Villois. scripserunt ἰεμένους et ἰεμένω. | ||
13h712 | οὐδ’ ἄρ’ Ὀιλιάδῃ μεγαλήτορι Λοκροὶ ἕποντο· | ||
13h714 | οὐ γὰρ ἔχον κόρυθας χαλκήρεας ἱπποδασείας. | ||
13.712 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀλλ’ οὐκ Ἰλιάδῃ. ὁ δὲ Ὅμηρος σὺν τῷ ο λέγει Ὀιλιάδῃ (694). A. | ||
13.714 | Sagittarios galeas non habuisse: Ο 480. L. | ||
13.724 | Ἴλιον ἠνεμόεσσαν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
13.725 | εἰ μὴ Πουλυδάμας θρασὺν Ἕκτορα εἶπε παραστάς: λείπει ἡ πρός, ἵν’ ᾖ πρὸς θρασύν. BL. Cf. p. 26. | ||
13.729 | ἀλλ’ οὔ πως ἅμα πάντα δυνήσεαι αὐτὸς ἑλέ‐ σθαι. Hoc loco recte positus, non Δ 320. Eum qui nunc est 731 (adjectus a Zenodoto Mallote: cf. V) ἄλλῳ δ’ ὀρχηστύν— ignorat Aristonicus. L. | ||
13.734 | μάλιστα δέ κ’ αὐτὸς ἀνέγνω: ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ συναλοιφὴν ἐκληπτέον, ἵνα διαιρῆται, μάλιστα δέ κε αὐτός. A. κὲ αὐτός pro καὶ αὐτός L. Cf. ad Υ 311. | ||
13.736 | πάντῃ γάρ σε περὶ στέφανος πολέμοιο δέ‐ δηεν: ἡ διπλῆ ὅτι στέφανον ἡρωικὸν πρόσωπον ὠνόμακε· οὐδέποτε δὲ χρωμένους εἰσήγαγε διὰ τῶν γενομένων αὐτῶν· οὐ γὰρ οἱ τῆς Πηνελόπης μνηστῆρες οὐθ’ οἱ Φαίακες οὐθ’ | ||
| 5 | οἱ ἐπὶ τῶν θυσιῶν ἐστέφοντο (haec vox fortasse delenda). ἀλλ’ ἴσως ἀπὸ τῆς κατὰ τὴν ἐμπλοκὴν στεφάνης διὰ τὸ κυ‐ κλοτερὲς εἴρηται. A. Verba οὐδέποτε—εἰσήγαγε ins. L. qui haec annotavit: In fine indicare videtur, esse fortasse στέφα‐ νος pro στεφάνη ut πύλος πύλη alia (v. scholl. Ε 397). Apol‐ | ||
| 10 | lon. Soph. 144: ἐπὶ τούτου τοῦ στίχου πάντῃ γάρ σε περὶ στέφανος πολέμοιο δέδηε Κομανός φησι τὴν περὶ αὐ‐ τὸν τοῦ πολέμου καὶ τῶν ὅπλων στάσιν, ἀπὸ μεταφορᾶς τῆς στεφάνης, ἥ ἐστιν ἐπιπόλαιον γυναικείας κεφαλῆς. —Cf. Ar. 199 et 348. | ||
13.740 | ἀλλ’ ἀναχασσάμενος κάλει ἐνθάδε πάντας ἀρίστους: ἡ διπλῆ ὅτι ἀρίστους τοὺς ἀριστέας. A. Aliena sequentia: πρὸς τὸ οὕνεκ’ ἄριστος ἔην (Β 580) v. Ar. 155. | 225 | |
13.745 | δείδω μὴ τὸ χθιζὸν ἀποστήσωνται Ἀχαιοί: ἡ διπλῆ ὅτι μεταφορικῶς χθιζὸν χρεῖος τῷ ἴσῳ σταθμῷ ἀπο‐ καταστήσωσι, τουτέστι μὴ ὃ ἡμεῖς ἐλάβομεν χθὲς νικῶντες, σήμερον εἰσπράξωσιν. A. | ||
13.754 | ἦ ῥα, καὶ ὁρμήθη ὄρεϊ νιφόεντι ἐοικώς: ἡ διπλῆ ὅτι νιφόεντα τὰ ὄρη. καὶ Ὄλυμπος τοιγαροῦν ὄρος· νιφόεις γὰρ λέγεται (Σ 616). A. Ar. 168. | ||
13h761-4 | τοὺς δ’ εὗρ’ οὐκέτι πάμπαν ἀπήμονας οὐδ’ ἀνολέθρους, ἀλλ’ οἱ μὲν δὴ νηυσὶν ἔπι πρύμνῃσιν Ἀχαιῶν χερσὶν ὑπ’ Ἀργείων κέατο ψυχὰς ὀλέσαντες | ||
| 5 | οἱ δ’ ἐν τείχει ἔσαν βεβλημένοι οὐτάμενοί τε. | ||
13.761 | ἡ διπλῆ ὅτι συλληπτικῶς ἐπὶ τῶν τετρωμένων καὶ τῶν ἀπολωλότων. οὐ πάμπαν μὲν γὰρ ἀπήμονες οἱ τραυ‐ ματίαι, οὐκ ἀνόλεθροι δὲ οἱ τετελευτηκότες. A. | ||
13.763 | κέατο ψυχὰς ὀλέσαντες: πρὸς τὸ δεύτερον ἀπήν‐ τησε, τὸ οὐδ’ ἀνολέθρους. BL. Ar. 13. | ||
13.764 | βεβλημένοι οὐτάμενοί τε: ὅτι πάλιν συλ‐ ληπτικῶς· οἱ μὲν γὰρ ἐβέβληντο, οἱ δὲ οὐτάμενοι ἧσαν. A. | ||
13.765 | τὸν δὲ τάχ’ εὗρε μάχης ἐπ’ ἀριστερὰ δακρυο‐ έσσης: ἡ διπλῆ ὅτι τοῦ ναυστάθμου τὰ ἀριστερὰ λέγει. A. | ||
13.772 | νῦν ὤλετο πᾶσα κατ’ ἄκρης Ἴλιος αἰπεινή· νῦν τοι σῶς αἰπὺς ὄλεθρος: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς ἡ Ἴλιος, καὶ τὸ τοί παρέλκει· οὐ γὰρ αὐτῷ μόνῳ ἦν ὄλεθρος, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἄλλοις. A. | ||
13.776 | ἄλλοτε δή ποτε μᾶλλον ἐρωῆσαι πολέμοιο μέλλω: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ μέλλω ἀντὶ τοῦ ἔοικεν. A. Ar. 125 | ||
13.782 | (Deiphobus et Helenus) οἴχεσθον, μακρῇσι τε‐ τυμμένω ἐγχείῃσιν: ἡ διπλῆ ὅτι συλληπτικῶς τὸ τῷ ἑτέρῳ συμβεβηκὸς ἐπ’ ἀμφοτέρων τέταχεν· οὐ γὰρ ἀμφότε‐ ροι ἐτύπησαν, ἀλλ’ ὁ μὲν Ἕλενος ἐβλήθη, ὁ δὲ Δηίφοβος | ||
| 5 | ἐτύπη. A. | ||
13.793 | οἵ ῥ’ ἐξ Ἀσκανίης ἐριβώλακος ἦλθον ἀμοι‐ βοί: ἡ διπλῆ ὅτι ἀμοιβοὶ οἱ διαδεξάμενοι τοὺς ἔμπροσθεν παραγενομένους ἐπικούρους, ἤτοι οἱ ἐξ ἀμοιβῆς καὶ ἐναλ‐ | ||
| λάξεως παραγεγονότες συμμαχῆσαι τοῖς Τρωσὶν ἀντὶ τῶν | 226 | ||
| 5 | πρότερον συνεργούντων αὐτοῖς πολιτῶν· διὰ γὰρ τὸ ἐπὶ δέκα ἔτη τὸν πόλεμον ἀνύεσθαι, οἱ πρῶτοι, κεκμηκότες κατὰ μάχην, ἰσαρίθμων αὐτοῖς ἄλλων ἀποστελλομένων ἀπεπέμ‐ ποντο, ὡς εἰκός. AB. | ||
13.808 | ἀλλ’ οὐ σύγχει θυμὸν (Hector) ἐνὶ στήθεσ‐ σιν Ἀχαιῶν: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος ὑποτάσσει· λίην γάρ σφι πᾶσιν ἐκέκριτο θάρσεϊ πολλῷ. τοῦτο δὲ ἐπὶ τῶν προκειμένων δηλοῦται. A. Fortasse tamen Zenodo‐ | ||
| 5 | tus illum λίην γάρ—post vs. 807 posuit. | ||
13.820 | κονίοντες πεδίοιο: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ διά, διὰ πεδίου. A. Cf. p. 26. | ||
14.7 | βρότον αἱματόεντα: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ πᾶν αἷμα βρότος, ἀλλὰ τὸ ἀπὸ βροτοῦ πεφονευμένου. A. Ar. 131. | ||
14.8 | αὐτὰρ ἐγὼν ἐλθὼν τάχα εἴσομαι ἐς περιω‐ πήν: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ τάχα ἀντὶ τοῦ ταχέως (Ar. 101), καὶ ὅτι περιωπὴ τόπος ἐξ οὗ περιόψεταί τις ταῦτα. A. | ||
14.13 | στῆ δ’ ἐκτὸς κλισίης, τάχα δ’ εἴσιδεν ἔργον ἀεικές: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ κατὰ τὸ ἀκριβὲς ἐκτὸς τῆς κλισίας ἔστη, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν περιωπὴν προῆλθεν. A. | ||
14.16 | ὡς δ’ ὅτε πορφύρῃ πέλαγος μέγα κύματι κωφῷ: ἡ διπλῆ ὅτι πορφύρῃ μελανίζῃ. εἴωθε δέ, ὅταν ἀρ‐ χὴν λαμβάνῃ κινήματος ἡ θάλασσα, μελανίζειν· διὸ μετα‐ φέρει ἐπὶ τοὺς κατὰ ψυχὴν μεριμνῶντας καὶ ταρασσομένους. | ||
| 5 | καὶ ὅτι κωφῷ λέγει τῷ ἀφώνῳ καὶ μηδέπω καχλάζοντι καὶ ἀποτελοῦντι ἠχήν· μηδέπω γὰρ ἀνέμου εὐκρινοῦς ὄντος τὸ κῦμα ἠρεμεῖ. A. Ar. 124. οἱ δ’ ἀλλήλους ἐνάριζον | ||
14.25 | μαρνάμενοι· λάκε δέ σφι περὶ χροῒ χαλκὸς ἀτειρής: ἡ διπλῆ ὅτι οἱ μὲν ἠλλάχθαι τὸν χρόνον, οἱ δὲ ἀντὶ τοῦ ἔληκε, ἐνδείᾳ τοῦ ε [ὡς ἄνωρον (sic) κραδίην ἔχεις (sic) Φ 441] καὶ Ἰωνικῇ συστολῇ τοῦ η εἰς α λάκε. (Cf. ad Ι 378 et de | ||
| 5 | enallage temporum p. 5). ὠνοματοπεποίηται δέ. ὅθεν καὶ ἡ λάκις. A. Cf. Orion. 96, 27—Ar. 4. Inclusa aliena sunt. | ||
14.28 | Νέστορι δὲ ξύμβληντο διοτρεφέες βασιλῆες | ||
| πὰρ νηῶν ἀνιόντες, ὅσοι βεβλήατο χαλκῷ. πὰρ νηῶν: ἀπὸ τῶν πρὸς θάλασσαν ἐπὶ τὰς ἐν τῷ τείχει. A. Ar. 230.? ἡ διπλῆ ὅτι συλληπτικῶς εἴρηκε βεβλήατο | 227 | ||
| 5 | (ins. καί Ar. 62) ἐπὶ τῶν οὐτασμένων. A. | ||
14.31 | τὰς γὰρ (naves) πρώτας πεδίον δέ εἴρυσαν, αὐτὰρ τεῖχος ἐπὶ πρύμνῃσιν ἔδει‐ μαν—ὅτι οὐκ ἐν διστιχίᾳ ἦσαν, ὥς φησι Κράτης· εἶπε γὰρ ἂν προτέρας· καὶ νηῶν μὲν ἐχώρησαν καὶ | ||
| 5 | ἀνάγκῃ τῶν πρωτέων (Ο 656). BLV. Ar. 230 sq. Cod. προ‐ τέρων pro πρωτέων. Corr. L. | ||
14.35 | τῷ ῥα προκρόσσας ἔρυσαν: ἡ διπλῆ ὅτι προκρόσ‐ σας τὰς κλιμακηδὸν νενεωλκημένας ἑτέρας πρὸ ἑτέρων, ὥστε θεατροειδὲς φαίνεσθαι τὸ νεώλκιον· κρόσσαι γὰρ αἱ κλίμακες (Μ 258). AB. Ar. 231. Pro πρὸ ἑτέρων erat πρὸς | ||
| 5 | ἑτ. Corr. L. | ||
14h37-8 | τώ ῥ’ οἵ γ’ ὀψείοντες ἀυτῆς καὶ πολέμοιο ἔγχει ἐρειδόμενοι, κίον ἁθρόοι. | ||
14.37 | ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὀψαΐοντες. εἴτε δὲ μετὰ πολὺν χρόνον πορευόμενοι ἤθελεν ἀκούειν, εἴτε μετὰ πολὺν, χρόνον ἀκούοντες, ψεῦδος· εὐθέως γὰρ ἀκούσαντες ὥρμησαν. καὶ τὸ ὀψά ἀνελλήνιστον. οὕτω γὰρ εἴωθε λέγειν ὀψὲ δὲ | ||
| 5 | δὴ μετέειπε. (Η 399). A. | ||
14.38 | ἔγχει: ἡ διπλῆ ὅτι οὐχ ἑνὶ πάντες ἐρειδόμενοι, καὶ ὅτι ἁθρόοι ἐπὶ τῶν τριῶν· ἀρχὴ γάρ ἐστι πληθυντικοῦ ἀρι‐ θμοῦ τὰ τρία (Θ 488). A. | ||
14.40 | ὁ δὲ ξύμβλητο γεραιός Νέστωρ, πτῆξε δὲ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν: ἀθετεῖται ὅτι καὶ ἐκ τῶν προειρημένων νοοῦμεν ὅτι Νέστωρ ἐστὶν ὁ γεραιός. καὶ τὸ πτῆξε ἄκυρον· ἐπὶ γὰρ | ||
| 5 | τῶν ἀπολελυμένων τῆς ἀγωνίας καὶ τοῦ τῆς ψυχῆς παλμοῦ ἁρμόζει. A. Sed hoc videtur dictum de πῆξε θυμόν (quae fuit Zenodotea) non de πτῆξε. An igitur hic quoque de vera Ari‐ starchea lectione in errore versabatur Aristonicus? L. | ||
14.45 | δείδω μὴ δή μοι τελέσῃ ἔπος ὄβριμος Ἕκτωρ, ὥς ποτ’ ἐπηπείλησεν ἐνὶ Τρώεσς’ ἀγορεύων: ἡ διπλῆ ὅτι ταῦτα ἀναφέρεται ἐπ’ ἐκεῖνα ἔλπομαι εὐχό‐ μενος Διί (Θ 526) καὶ μνημοσύνη τις ἔπειτα πυρὸς | ||
| 5 | δηίοιο γενέσθω, ὡς πυρὶ νῆας (ib. 181). ἐξάκουστα δὲ ἐγίνετο παρὰ τοῖς πολεμίοις, ὡς καὶ τὰ περὶ Ὀθρυονέα (Ν 375). A. | 228 | |
14.54 | οὐδέ κεν ἄλλως Ζεὺς ὑψιβρεμέτης αὐτὸς παρατεκτήναιτο: ἡ παρά περιττή. A.? Cf. p. 27. | ||
14h58-9 | οὐδ’ ἂν ἔτι γνοίης, μάλα περ σκοπιάζων, ὁπποτέρωθεν Ἀχαιοὶ ὀρινόμενοι κλονέονται— | ||
14.58 | ἡ διπλῆ ὅτι Ὁμηρικὸν τὸ ἔθος, ὥστε ἔξωθεν τὸ τίς προσλαμβάνειν, ἀντὶ τοῦ γνοίη τις ἄν· εἴωθε γὰρ καὶ μὴ ὑποκειμένου προσώπου πρὸς ὃ γίνεται ὁ λόγος, οὕτως χρῆ‐ σθαι· οὐδέ κε φαίης (Γ 392) ἀντὶ τοῦ φαίη τις ἄν. A. | ||
| 5 | Cf. p. 8. | ||
14.63 | οὐ γάρ πως βεβλημένον ἐστὶ μάχεσθαι: ἡ διπλῆ ὅτι πάλιν (cf. ad 28) συλληπτικῶς· οὐ γὰρ πάντες ἐβέβληντο. A. | ||
14.69 | οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέι φίλον εἶναι: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ μέλλει ἀντὶ τοῦ ἔοικεν. A. Ar. 125. | ||
14.78 | νὺξ ἀβρότη: ἡ διπλῆ ὅτι ἤτοι κατὰ παράλειψιν τοῦ μ ἀντὶ τοῦ ἀμβρότη, οἷον ἀθάνατος· ἢ ἀβρότη, καθ’ ἣν βροτοὶ οὐ φοιτῶσιν. A. | ||
14.84 | οὐλόμενε (Agamemnonem compellat Ulixes): ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς ἀποδεδώκασιν οὐλόμενε, δεινέ· οὐ γὰρ ἂν λέγοι τῷ Ἀγαμέμνονι ὁ Ὀδυσσεὺς ὀλέθρου ἄξιε. οὐ δυσωπητέον μέντοι γε, ἀλλ’ εἰς τὴν ἐνεστῶσαν περίστασιν ἀτενιστέον· | ||
| 5 | ἐπ’ ὠφελείᾳ γὰρ λέγει τοῦ Ἀγαμέμνονος καὶ τῶν ἄλλων συμ‐ μάχων· διὸ καὶ ἐπιφέρει ὦ Ὀδυσεῦ, μάλα πώς με κα‐ θίκεο θυμὸν ἐνιπῇ ἀργαλέῃ (104). A. | ||
14.95 | νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένας, οἷον ἔειπες: ἀθετεῖται ὅτι εἰ μὲν ἀπεδέχετο αὐτὸν κατά τι, ἐνεχώρει, νῦν δὲ μόνον ἐμέμφετο. καὶ διὰ τὸ ἐν ἄλλῳ τόπῳ (Ρ 173) δεόντως φέρεσθαι. Ζηνόδοτος δὲ γράφει νῦν δέ | ||
| 5 | σε ὠνοσάμην πάγχυ φρένας. καὶ Ἀριστοφάνης δὲ προ‐ ηθέτει. A. ἐνεχώρει, quod fuit post ἐμέμφετο, transposuit L. Idem ins. καὶ ante διὰ τὸ ἐν ἄλλῳ. | ||
14.104 | ὦ Ὀδυσεῦ, μάλα πώς με καθίκεο θυμὸν ἐνιπῇ: v. ad 84. | ||
14.114 | Τυδέος, ὃν Θήβῃσι χυτὴ κατὰ γαῖα κάλυψεν: | ||
| ὅτι χυτὴ γῆ ἡ ἐπὶ τοῖς νεκροῖς ἐπιχεομένη, οὐ καθολικῶς, ὡς μέλαινα καὶ φερέσβιος. Ζηνόδοτος δὲ ἠθέτει· παρὰ Ἀριστοφάνει δὲ οὐκ ἦν (Ar. 109). A. In textu Veneto ad | 229 | ||
| 5 | hunc versum et diple est et obelus. —Vocabulum φερέσβιος apud Homerum hodie non legitur. Quo quum Aristonicus etiam ad Π 173 utatur ut exemplo, suspicio erit hoc terrae epithe‐ ton ab eo in Homero inventum esse, in loco sive perdito sive mutato. Ceterum ne aliud quidem epitheton inveni, quod cum | ||
| 10 | φερέσβιος numero moraque syllabarum ita conveniat, ut in ejus locum substitui possit. ὅτι οὐ κατὰ τοὺς τραγικοὺς ἐν Ἐλευσῖνι μετηνέχθησαν οἱ περὶ τὸν Καπανέα. V. Ar. Addenda. Verba Aristonici haec non sunt, sed rem observasse videtur. Quam veram esse | ||
| 15 | testatur Euripides in supplicibus et Plutarchus (Thes. cap. 29) de perditis Aeschyli Eleusiniis referens. V. Hermann. Aeschyli fragm. 54. | ||
14.117 | ἱππότα Οἰνεύς· ἡ διπλῆ περιεστιγμένη (?) ὅτι ἐλέγχονται οἱ τὸν ἱππότην ἀποδιδόντες φυγάδα· ὁ γὰρ Οἰ‐ νεὺς κατέμεινεν ἐπὶ τῆς πατρίδος. A. Ar. 112. | ||
14.119 | ἀλλ’ ὁ μὲν αὐτόθι μεῖνε: ὅτι ὁ Οἰνεὺς κατέ‐ μεινεν ἐπὶ τῆς πατρίδος, ὁ δὲ ἱππότης ἄρα οὐ φυγὰς ἀλλ’ ἱππικός. καὶ ὁ Ἡσίοδος δὲ οὕτως ἀκήκοεν· ἰδὼν δ’ ἱππη‐ λάτα κῆρυξ (Κῆυξ? Bekk. Goettl. ed. 2. fr. CLXVIII) ἀντὶ | ||
| 5 | τοῦ ἱππικός. A. | ||
14.124 | πολλὰ δέ οἱ πρόβατ’ ἔσκε: ἡ διπλῆ ὅτι πρό‐ βατα πάντα τὰ τετράποδα. AB. His in Aristarcho (p. 108) continuata sunt, quae sequuntur: διὰ τὸ ἑτέραν βάσιν ἔχειν πρὸ τῆς ὀπισθίας, καθὼς καὶ Ἡσίοδός φησι (Ε 558) χαλε‐ | ||
| 5 | πὸς προβάτοις, χαλεπὸς δ’ ἀνθρώποις. Sed illa deri‐ vatio ab aliena manu assuta est, locus Hesiodeus fortasse ab ipso Aristonico allatus. | ||
14.125 | τὰ δὲ μέλλετ’ ἀκουέμεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐοίκατε ἀκηκοέναι. A. Ar. 125. | ||
14.128 | δεῦτ’ ἴομεν πόλεμον δέ, καὶ οὐτάμενοί περ, ἀνάγκῃ: ἡ διπλῆ ὅτι συλληπτικῶς καὶ ἐπὶ τῶν βεβλημένων οὐτάμενοι εἴρηκεν. ABLV. Ar. 63. | ||
14h136-7 | οὐδ’ ἀλαοσκοπίην εἶχε κλυτὸς ἐννοσίγαιος, | ||
| ἀλλὰ μετ’ αὐτοὺς ἦλθε παλαιῷ φωτὶ ἐοικώς. | 230 | ||
14.135 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος οὐδ’ ἀλαὸν σκοπιήν (cf. ad Κ 515) A. | ||
14.136 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος ὑποτάσσει ἀντιθέῳ Φοί‐ νικι ὀπάονι Πηλείωνος. οὐχ ἁρμόζουσι δὲ Φοίνικι οἱ ἐπιφερόμενοι λόγοι. βέλτιον οὖν καθολικώτερον γέροντι ἀπεικάσθαι. A. | ||
14.142 | ἀλλ’ ὁ μὲν ὣς ἀπόλοιτο, θεὸς δέ ἑ σιφλώ‐ σειεν: περισσὸς ὁ στίχος, καὶ ἡ λέξις νεωτέρων. V.? | ||
14.147 | ἐπεσσύμενος πεδίοιο: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ διά, διὰ πεδίου (cf. p. 26). A. | ||
14h153-5 | Ἥρη δ’ εἰσεῖδε χρυσόθρονος ὀφθαλμοῖσιν στᾶς’ ἐξ Οὐλύμποιο, ἀπὸ ῥίου· αὐτίκα δ’ ἔγνω τὸν μὲν ποιπνύοντα μάχην ἀνὰ κυδιάνειραν, | ||
14h157-8 | Ζῆνα δ’ ἐπ’ ἀκροτάτης κορυφῆς πολυπίδακος Ἴδης ἥμενον εἰσεῖδε, στυγερὸς δέ οἱ ἔπλετο θυμῷ. | ||
14.154 | ὅτι ὄρος ὁ Ὄλυμπος, καὶ ῥία ἔχει, καὶ ἀπὸ τῶν ὀρῶν (ῥίων? L.) ἐπιθεωροῦσιν. A. Ar. 169. | ||
14.155 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ποιπνύοντα ἐνεργοῦντά ἐστιν, οὐχ ὡς οἱ γλωσσογράφοι (Ar. 45) ποιοῦσι τὸ ποιπνύειν διακονεῖν ἐκ τοῦ ὡς ἴδον Ἥφαιστον διὰ δώματα ποιπνύοντα (Α 600). γέγονε δὲ παρὰ τὸ πονῶ ..... πονύω πνύω | ||
| 5 | ποιπνύω ἀναδίπλωσις. A. Ultima a πονύω (cf. Epim. H. 313) non videntur Aristonici esse. Cf. Ar. 110, 146. | ||
14.158 | περισσόν· δύναται γὰρ ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἔγνω. V.? Ar. 360. | ||
14.162 | εὖ ἐντύνασαν ἓ αὐτήν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἑωυτήν. A. | ||
14.167 | πυκινὰς δὲ θύρας σταθμοῖσιν ἐπῆρσεν: ἡ διπλῆ ὅτι πληθυντικῶς τὴν θύραν θύρας (Ar. 130 not.). AB. | ||
14h169-74 | ἔνθ’ ἥ γ’ εἰσελθοῦσα θύρας ἐπέθηκε φαεινάς. ἀμβροσίῃ μὲν πρῶτον ἀπὸ χροὸς ἱμερόεντος λύματα πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο δὲ λίπ’ ἐλαίῳ ἀμβροσίῳ ἑδανῷ, τό ῥά οἱ τεθυωμένον ἦεν· | ||
| 5 | τοῦ καὶ κινυμένοιο Διὸς κατὰ χαλκοβατὲς δῶ ἔμπης ἐς γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἵκετ’ ἀυτμή. | ||
14.169 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει θύ‐ | ||
| ρας ἐπιθεῖσα φαεινάς, ἵνα συναφὴς ὁ λόγος γένηται· ὁ δὲ Ὅμηρος ἄλλας ἀρχὰς λαμβάνει, ἵνα μὴ ἀσαφὴς ἡ περίο‐ δος γένηται ἤτοι ὑστεροπερίοδος. A. Cf. ad Ν 172. | 231 | ||
14.170 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τούτου τοῦ τόπου πλανηθέντες τι‐ νὲς ὑπέλαβον τὴν ἀμβροσίαν εἶναι ὑγρὰν τροφήν (Ar. 193). A. Scripsi ὑπέλαβον pro διέλαβον. | ||
14.171 | ἡ διπλῆ ὅτι μύρον μὲν οὐκ ὀνομάζει, τεθυμια‐ μένον δὲ ἔλαιον τὸ μύρον λέγει, ὥστε εἰδέναι μὲν τὴν χρῆ‐ σιν, τὸ δὲ ὄνομα μή. λέγει δέ που καὶ (Ψ 186) ῥοδόεντι δὲ χρῖεν ἐλαίῳ καὶ (ς 191) κάλλεϊ μέν οἱ πρῶτα μύ‐ | ||
| 5 | ρου τι γένος ὀνοματοποιήσας. A. Ar. 199. 348. | ||
14.174 | ἡ διπλῆ πρὸς τὰ περὶ τοῦ Ὀλύμπου, ὅτι οὐκ ἔστιν ὁ αὐτὸς τῷ οὐρανῷ οὐδὲ τόπος τοῦ οὐρανοῦ· ἀπ’ αὐ‐ τοῦ γάρ φησι τὴν ὀσμὴν τοῦ μύρου ὁμοίως καὶ εἰς οὐρανὸν ἀφικνεῖσθαι καὶ εἰς γῆν. τοῦτο δὲ ἐπὶ τῶν ἀνωτάτω τοῦ | ||
| 5 | ὄρους κορυφῶν συμφωνήσει, ἴσον διάστημα ἐπὶ γῆν καὶ οὐ‐ ρανὸν λαμβάνειν. AB. Ar. 170. | ||
14.178 | ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἀμβρόσιον ἑανὸν ἕσαθ’, ὅν οἱ Ἀθήνη: ἡ διπλῆ ὅτι ἑανὸς ὁ αὐτὸς τῷ πέπλῳ. καὶ καθό‐ λου πρὸς τὸν στολισμόν (Ar. 193). A. | ||
14.180 | χρυσείῃς δ’ ἐνετῇσι κατὰ στῆθος περονᾶτο: ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ τὸ στῆθος ἐπερονῶντο, οὐχ ὡς ἡμεῖς κατὰ τὴν κατάκλειδα τοῦ ὤμου (Ar. 193). A. | ||
14.183 | (ἕρματα) τρίγληνα μορόεντα: ἡ διπλῆ ὅτι τρί‐ γληνα τρίκορα, ὡς τριῶν ζῳδίων ἐφ’ ἑκατέρου (cod. ον) δε‐ δημιουργημένων. μορόεντα δὲ πεπονημένα τῇ κατασκευῇ, ἀπὸ τοῦ μορῆσαι, ὅ ἐστι κακοπαθῆσαι. A. | ||
14.196 | τελέσαι δέ με θυμὸς ἄνωγεν εἰ δύναμαι τελέσαι γε καὶ εἰ τετελεσμένον ἐστίν: ἡ διπλῆ ὅτι περιώρικε· τὸν γὰρ ἐπιδεχόμενον τελέ‐ σαι δυνατὸν εἶναι δεῖ, καὶ (cod. ἤ) αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δυνατὸν | ||
| 5 | εἶναι πρὸς τελείωσιν. A. | ||
14h205-7 | (Junonis verba sunt ad Venerem) τοὺς εἶμ’ ὀψομένη καί σφ’ ἄκριτα νείκεα λύσω· ἤδη γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆς καὶ φιλότητος, ἐπεὶ χόλος ἔμπεσε θυμῷ. | ||
14205-7 | ἡ διπλῆ ὅτι νῦν καλῶς λέγονται, ἐν δὲ τοῖς κάτω πρὸς τὸν Δία (303) οὐκέτι. A. | ||
14.206 | ὅτι παραλλήλως (cf. ad Ν 276) δηρὸν καὶ χρόνον. A. | 232 | |
14.209 | εἰς εὐνὴν ἀνέσαιμι ὁμωθῆναι φιλότητι: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὁμωθῆναι οὐκ ἔστιν ὁμοιωθῆναι, ἀλλ’ ὁμόσε ἐλθεῖν φιλότητι. A. | ||
14.213 | οὐκ ἔστ’ οὐδὲ ἔοικε τεὸν ἔπος ἀρνήσασθαι· Ζηνὸς γὰρ τοῦ ἀρίστου ἐν ἀγκοίνῃσιν ἰαύεις: ἀθετεῖται, ὅτι ἐκλύει τὴν χάριν, εἰ ἕνεκα τοῦ Διὸς δίδωσι καὶ οὐκ αὐτῆς. προηθέτει δὲ καὶ Ἀριστοφάνης. A. | ||
14.214 | ἦ, καὶ ἀπὸ στήθεσφιν ἐλύσατο κεστὸν ἱμάντα: ἡ διπλῆ ὅτι κεστὸς ἐκ παρεπομένου ὁ ποικίλος, ἀπὸ τοῦ διὰ τὰς ῥαφὰς κεκεντῆσθαι, ἐμπεποικιλμένης τῆς φιλότητος καὶ ἱμέρου καὶ ὀαριστύος. καὶ οὐκ ἔστι κύριον ὄνομα ὡς | ||
| 5 | ἔνιοι τῶν ἀρχαίων· διὸ καὶ ἐπ’ ἄλλου λέγει· ἄγχε δέ μιν πολύκεστος ἱμάς (Γ 371). A. Ar. 193. | ||
14.218 | τόν ῥά οἱ ἔμβαλε χερσίν: ἡ διπλῆ ὅτι ἡ πτῶ‐ σις ἤλλακται, ἀντὶ τοῦ αὐτῆς ταῖς (haec vox fortasse de‐ lenda) χερσίν. A. Cf. p. 22. | ||
14.219 | τῆ νῦν, τοῦτον ἱμάντα τεῷ ἐγκάτθεο κολπῷ: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ κατὰ τὸ στῆθος κόλπωμα τοῦ πέπλου κόλ‐ πον εἶπε (Ar. 152), καὶ ὅτι τὸ τῆ λάβε ἐστίν. A. | ||
14.223 | μειδήσασα δ’ ἔπειτα ἑῷ ἐγκάτθετο κόλπῳ: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ τῇ φήμῃ οἰωνισαμένη ἐμείδησε· προεί‐ ρηκε· γὰρ „οὐκ ἔσῃ ἄπρακτοσ“ (v. 221). καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (ς 112) τὸ ὅμοιον· Ζεύς τοι δοίη ξεῖνε, ὅττι μάλιστ’ | ||
| 5 | ἐθέλεις· ὣς ἄρ’ ἔφη, χαῖρεν δὲ κλῃδόνι δῖος Ὀδυσ‐ σεύς. A. | ||
14h225-6 | Ἥρη δ’ ἀίξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο, Πιερίην δ’ ἐπιβᾶσα καὶ Ἠμαθίην ἐρατεινήν— | ||
14.225 | ἡ διπλῆ ὅτι ὄρος ὁ Ὄλυμπος· τὸ γὰρ ῥίον ἰδίως ἐπ’ ὄρους τάσσεται. AB. Ar. 169. | ||
14.226 | ἡ διπλῆ ὅτι Μακεδονικὸς Ὄλυμπος θεῶν οἰκητή‐ ριον· ἡ γὰρ Πιερία τούτου ἀκρώρεια, καὶ Ἠμαθία τὸ πρό‐ τερον ἡ Μακεδονία ἐκαλεῖτο. παράκειται δὲ καὶ ἡ Θρᾴκη. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (ε 50) ἐπὶ τοῦ Ἑρμοῦ, Πιερίην δ’ ἐπι‐ | ||
| 5 | βὰς ἐξ αἰθέρος ἔμπεσε πόντῳ. A. Ar. 170. | ||
14.235 | πείθευ· ἐγὼ δέ κέ τοι ἰδέω χάριν ἤματα πάντα: ἔδει ἤτοι εἰδείην, ἵν’ ᾖ τὸ ῥῆμα ἠλλαγμένον, ἢ ἐκ περισσοῦ νοουμένου τοῦ κέ ἐγὼ δὲ σοὶ εἴσομαι χάριν. A. | ||
| Verba Aristonici non sunt, de re v. p. 9. | 233 | ||
14.239 | Ἥφαιστος δέ κ’ ἐμὸς παῖς ἀμφιγυήεις τεύξει—ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἐκληπτέον κατὰ συνα‐ λοιφὴν τὸν καὶ ἀλλὰ τὸν κέ· ἔστι γὰρ Ἥφαιστος δ’ ἐμὸς πᾶις τεύξει, ὥστε περισσὸν νοεῖσθαι τὸν κέ Ὁμηρικῶς. A. | ||
| 5 | Cf. p. 9. | ||
14.242 | προσεφώνεε νήδυμος ὕπνος: ἡ διπλῆ ὅτι νή‐ δυμος σὺν τῷ ν. A. Propter eandem causam notaverat. | ||
14.253 | νήδυμος ἀμφιχυθείς: cf. ad Β 2. | ||
14.260 | τὴν (νύκτα) ἱκόμην φεύγων: ἱκέτευσα. BL. ἱκό‐ μην hoc loco pro ἱκέτευσα dictum esse, verisimile est notatum fuisse: cf. ad Χ 123. L. | ||
14.265 | εὐρύοπα Ζῆ‐ ν’ ὡς Ἡρακλῆος περιχώσατο: Nota fuit propter hanc rationem dirimendi: Ω 331. | ||
14.267 | Χαρίτων μίαν ὁπλοτεράων: ἡ διπλῆ ὅτι δύο γενέσεις Χαρίτων ὑποτίθεται, πρεσβυτέρας καὶ νεωτέρας· διὸ συγκριτικῶς λέγει ὁπλοτεράων (Ar. 183). A. | ||
14.272 | χειρὶ δὲ τῇ ἑτέρῃ: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ δύο τῷ ἑτέρῳ χρῆται. ABD. | ||
14.274 | μάρτυροι ὦς’ οἱ ἔνερθε θεοί: ἡ διπλῆ περιε‐ στιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος μάρτυρες γράφει, ἀγνοῶν ὅτι μάρ‐ τυροι λέγειν δεῖ ἀκολούθως τῷ μάρτυρος (cf. ad Η 76). A. Cod. μάρτυρος—μάρτυροι. Corr. L. | ||
14.279 | θεοὺς δ’ ὀνόμηνεν ἅπαντας τοὺς ὑποταρταρίους, οἳ Τιτῆνες καλέον‐ ται: ἡ διπλῆ ὅτι τοὺς περὶ Κρόνον θεοὺς ὑποταρταρίους προσαγορεύει (Ar. 176). πρὸς τὸ ὁππότε μιν ξυνδῆσαι | ||
| 5 | Ὀλύμπιοι (Α 399), ὅτι οὐ τοὺς περὶ Κρόνον λέγει Ὀλυμ‐ πίους. A. Ar. 191 et Addenda. | ||
14.283 | Ἴδην δ’ ἱκέσθην πολυπίδακα, μητέρα θηρῶν, Λεκτόν: ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ Ἴδης εἰς Λεκτόν· καὶ Ἴδην δ’ ἵκανε πολυπίδακα Γάργαρον (Θ 47) καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (θ 363) τὸ ὅμοιον· ἡ δ’ ἄρα Κύ‐ | ||
| 5 | προν ἵκανε φιλομμειδὴς Ἀφροδίτη ἐς Πάφον. A. De accusativo pro genetivo v. p. 26., de omissa εἰς p. 26. | ||
14.288 | μακροτάτη πεφυυῖα (ἐλάτη) δι’ ἠέρος αἰθέρ’ ἵκανεν: ἡ διπλῆ ὅτι καθ’ Ὅμηρον ἀὴρ ὁ ἀπὸ γῆς μέχρι | ||
| νεφῶν τόπος· ὁ δὲ ὑπὲρ τὰ νέφη τόπος αἰθὴρ, καὶ ὁμωνύ‐ μως τῷ στερεμνίῳ οὐρανός. διὸ τὰ νέφη λέγει πύλας οὐ‐ | 234 | ||
| 5 | ρανοῦ (Ar. 167). A. | ||
14301sqq | ἔρχομαι ὀψομένη κτλ. (repetiti ex 200—202) in BL. dicuntur ἀθετεῖσθαι. Quod si verum est, certe non ob hanc causam rejecti fuerunt quam hi tradunt, ὡς ἀμβλύνον‐ τες τὴν ἐπιθυμίαν Διός. | ||
14304-6 | τοὺς εἶμ’ ὀψομένη κτλ. —ἀθετοῦνται στίχοι γʹ, καὶ ἀστερίσκοι παράκεινται, ὅτι πρὸς μὲν Ἀφρο‐ δίτην δεόντως λέγονται (205—7), πρὸς δὲ τὸν Δία οὐκέτι· οὐ γὰρ προσεδεῖτο προφάσεως, ἔχουσα τὸν κεστὸν ἱμάντα. | ||
| 5 | καὶ τάχ’ ἂν συνεφώρμησεν αὐτῇ· οὐ δεῖ οὖν παρακινδυ‐ νεύειν. A. | ||
14h315-7 | οὐ γάρ πώ ποτέ μ’ ὧδε θεᾶς ἔρος οὐδὲ γυναικός θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι περιπροχυθεὶς ἐδάμασσεν, οὐδ’ ὁπότ’ ἠρασάμην Ἰξιονίης ἀλόχοιο κτλ. | ||
14h327 | οὐδ’ ὁπότε Λητοῦς ἐρικυδέος, οὐδὲ σεῦ αὐτῆς. | ||
14.315 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐξαρκεῖ τὸ κεφαλαιωδῶς εἰπεῖν· τὸ δὲ ἐξ ὀνόματος ἐπιφέρειν ἐνέκοπτε μᾶλλον ἢ ἔπειθεν. A. | ||
14.317 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ οὐδ’ ὁπότε Λητοῦς ἐρι‐ κυδέος (327) ἀθετοῦνται στίχοι ιαʹ, ὅτι ἄκαιρος ἡ ἀπα‐ ρίθμησις τῶν ὀνομάτων· μᾶλλον γὰρ ἀλλοτριοῖ τὴν Ἥραν ἢ προσάγεται. καὶ ὁ ἐπειγόμενος συγκοιμηθῆναι διὰ τὴν τοῦ | ||
| 5 | κεστοῦ δύναμιν πολυλογεῖ. καὶ Ἀριστοφάνης προηθέτει. A. | ||
14.324 | οὐδ’ ὅτε περ Σεμέλης οὐδ’ Ἀλκμήνης ἐνὶ Θήβῃ, ἥ ῥ’ Ἡρακλῆα κρατερόφρονα γείνατο παῖδα: ὅτι ἔχει τι Ὁμηρικόν· πρὸς γὰρ τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντηκε. A. | ||
14.338 | ἔστιν τοι θάλαμος, τόν τοι φίλος υἱὸς ἔτευξεν Ἥφαιστος—ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ Διὸς καὶ Ἥρας καθ’ Ὅμηρον ὁ Ἥφαιστος. καὶ νῦν μὲν ἴσως τις ἐρεῖ ἀμ‐ φιβολίαν εἶναι· ἐν Ὀδυσσείᾳ δὲ (θ 312) σαφῶς λέγει ὁ | ||
| 5 | Ἥφαιστος, ὁ δὲ Ἡσίοδος ἐκ μόνης Ἥρας. A. Ar. 186. | ||
14.354 | βῆ δὲ θέειν ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν νήδυμος ὕπνος: ἡ διπλῆ ὅτι σὺν τῷ ν νήδυμος. A. Cf. ad v. 242, 253. | ||
14.366 | ἀλλ’ ὁ μὲν (Hector) οὕτω φησὶ καὶ εὔχεται: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει καὶ ἔλπεται. ἁρμόζει δὲ τῷ προσώπῳ τὸ εὔχεται, καυχᾶται. A. | ||
14h376-7 | ὃς δέ κ’ ἀνὴρ μενέχαρμος, ἔχει δ’ ὀλίγον σάκος ὤμῳ | ||
| χείρονι φωτὶ δότω, ὁ δ’ ἐν ἀσπίδι μείζονι δύτω. | 235 | ||
14.376 | οὗτος καὶ ὁ ἑξῆς ἀθετοῦνται, ὅτι γελοῖον μὴ τὰ ἁρμόζοντα ἀναλαμβάνειν, ἀλλὰ μείζονα εἰς ἐμποδισμὸν τῆς χρήσεως. τό τε μενεχαρμός φησιν οὐκ οἶδεν ὁ ποιητής [τὶ οὖν ἐστὶ τὸ τοῦ δ’ Ἀντίλοχος μενεχάρμης (Ν 396);]. | ||
| 5 | Ζηνόδοτος δὲ προηθέτει. (Cf. ad 382). A. Verba inclusa de‐ sunt apud Villoisonem. | ||
14h379-80 | τοὺς δ’ αὐτοὶ βασιλῆες ἐκόσμεον οὐτάμενοί περ Τυδείδης Ὀδυσεύς τε καὶ Ἀτρείδης Ἀγαμέμνων. | ||
14.379 | συλληπτικῶς τὸ οὐτάμενοι· Διομήδης γὰρ βέβλη‐ ται (Ar. 63). V. | ||
14.382 | ἐσθλὰ μὲν ἐσθλὸς ἔδυνε, χέρηα δὲ χείρονι δόσκεν: ἡ διπλῆ ὅτι οὗτος ὁ στίχος τοὺς προκειμένους ἀναι‐ ρεῖ (376, 377)· βελτίονα μὲν γὰρ τῇ κατασκευῇ ἐνδέχεται ἀναλαμβάνειν, μείζονα δὲ οὔ. A. | ||
14h389-91 | δή ῥα τότ’ αἰνοτάτην ἔριδα πτολέμοιο τάνυσσαν κυανοχαῖτα Ποσειδάων καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ. ἤτοι ὁ μὲν Τρώεσσιν ὁ δ’ Ἀργείοισιν ἀρήγων. | ||
14.389 | οὕτως διὰ τοῦ α γραπτέον τάνυσσαν. A. Ari‐ stonico hoc tribuimus propter γραπτέον. Et dixerat sine dubio cur haec lectio ab Aristarcho praelata esset. | ||
14.391 | ἡ διπλῆ ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντη‐ κεν (Ar. 13). A. | ||
14h394 | οὔτε θαλάσσης κῦμα τόσον βοάᾳ ποτὶ χέρσον, | ||
14h396 | οὔτε πυρὸς τόσσος γε πέλει βρόμος αἰθομένοιο, | ||
14h398 | οὔτ’ ἄνεμος τόσσον γε ποτὶ δρυσὶν ὑψικόμοισιν— | ||
14.394 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος τούτων τῶν ὁμοιώσεων τὴν πρώτην τρίτην τέταχεν. ὁ δὲ Ὅμηρος τὰ ἐπιτατικώτερα ὕστερα λέγει· πάντων δὲ ἐπιτατικώτερον ἀνέ‐ μου φορά, ἥτις καὶ τὰ ἄλλα κινεῖ, θάλασσαν καὶ πῦρ. A. | ||
| 5 | ὕστερα inseruimus. | ||
14.402 | Αἴαντος δὲ πρῶτος ἀκόντισε φαίδιμος Ἕ‐ κτωρ: ὅτι πρόθεσις παρεῖται καὶ πτῶσις ἤλλακται, ἀντὶ τοῦ ἐπ’ Αἴαντα. A. Cf. p. 24. | ||
14h404-6 | τῇ ῥα δύω τελαμῶνε περὶ στήθεσσι τετάσθην, ἤτοι ὁ μὲν σάκεος, ὁ δὲ φασγάνου ἀργυροήλου τώ οἱ ῥυσάσθην τέρενα χρόα. χώσατο δ’ Ἕκτωρ. | ||
14.405 | ὅτι καὶ τὰ ξίφη καὶ τὰς ἀσπίδας ἐκ τελαμώνων | ||
| ἀνῆπτον· διὸ δύο. A. Ar. 194. | 236 | ||
14.406 | ἡ διπλῆ ὅτι χώσατο νῦν συνεχύθη (Ar. 147), καὶ ὅτι οὐκ ἄτρωτος ὁ Αἴας καθ’ Ὅμηρον· εἰ γὰρ μὴ οἱ τελα‐ μῶνες ἐσκέπαζον, ἐτρώθη ἂν. A. Cf. V. ad 404, Ar. 180. | ||
14.416 | τὸν δ’ οὔπερ ἔχει θράσος, ὅς κεν ἴδηται: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἀντικείμενον δεῖ ὑπακούειν, ἀλλὰ δέος (Ar. 14). A. | ||
14.418 | ὣς ἔπες’ Ἕκτορος ὠκὺ χαμαὶ μένος ἐν κο‐ νίῃσιν: ἡ διπλῆ ὅτι ὠκύ γραπτέον εἴτε ἐπιθετικῶς εἴτε κατὰ μεσότητα ἀντὶ τοῦ ὠκέως, ὡς ὀξὺ δὲ κωκύσασα (Σ 71). A. Cf. p. 29. | ||
14.421 | οἱ δὲ μέγα ἰάχοντες: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἰάχοντες ὡς ὀρέγοντες. ὅθεν βαρυτονεῖν δεῖ ἰάχων ὡς ὀρέγων. A. Ar. 315. | ||
14.424 | οὐτάσαι οὐδὲ βαλεῖν: ἡ διπλῆ ὅτι διαστέλλει τὸ οὐτάσαι καὶ βαλεῖν. A. Ar. 62. | ||
14.434 | ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐυρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος: ἡ διπλῆ ὅτι μὴ προσυστήσας εἰ ὁ Σκάμανδρος Ξάνθος καλεῖται, ὡς πρὸς εἰδότας κέχρηται τῷ ὀνόματι. A. | ||
14.439 | βέλος δ’ ἔτι θυμὸν ἐδάμνα: ὅτι βέλος τὸν βε‐ βλημένον τόπον. A. Ar. 70. | ||
14.442 | ἔνθα πολὺ πρώτιστος Ὀιλῆος ταχὺς Αἴας: ἡ διπλῆ ὅτι οἱ τοιοῦτοι τόποι ἐπλάνησαν τὸν Ζηνόδοτον, ὥστε δέξασθαι χωρὶς τοῦ ο Ἰλῆος. A. Ar. 180. | ||
14.463 | λικριφὶς ἀίξας: ἡ διπλῆ ὅτι δὶς κέχρηται τῇ λέξει, νῦν καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (τ 451). σημαίνει δὲ πλάγιος ὁρμήσας, ἀπὸ τοῦ λέχριος, κατὰ κοινωνίαν τῶν συμφώνων. A. | ||
14.477 | ἀμφὶ κασιγνήτῳ βεβαώς: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας (Α 37) ὅτι ἐστὶν ὑπερμαχεῖς. A. ὅτι L. pro ὅ. | ||
14.485 | ἵνα μή τι κασιγνήτοιό γε ποινή δηρὸν ἄτιτος ἔῃ. τῷ καί κέ τις εὔχεται ἀνήρ γνωτὸν ἐνὶ μεγάροισιν ἀρῆς ἀλκτῆρα λιπέσθαι: ἡ διπλῇ ὅτι ἀντιπέφρακε τὸν γνωτὸν τῷ κασιγνήτῳ σαφῶς· | ||
| 5 | ἐστὶ γὰρ ἀδελφός (Ar. 152). A. | ||
14.500 | ὁ δὲ φῆ κώδειαν ἀνασχών, πέφραδέ τε Τρώεσσι καὶ εὐχόμενος ἔπος ηὔδα: ἡ διπλῆ ὅτι ἀναγνόντες τινὲς φη κώδειαν ὑφ’ ἕν, ἵν’ ᾖ ὡς | ||
| κώδειαν, προσεπέταξαν τὸν ἠθετημένον. οὐδέποτε δὲ Ὅμη‐ | 237 | ||
| 5 | ρος τὸ φη ἀντὶ τοῦ ὥς τέταχεν. ἴσως δὲ καὶ Ἀντίμαχος ἐντεῦθεν ἐπλανήθη φη γέρων οἷσιν (γεράνοισιν? Bekk.) εἰπών. δεῖ δὲ ἔξωθεν προσλαμβάνειν τὸ ὡς, καὶ ἀθετεῖν τὸν στίχον· ταυτολογίαν γὰρ περιέχει. A. Et propter signi‐ ficationem verbi φράζειν cf. Apoll. lex 165 ubi l. 12 cum l. 10 | ||
| 10 | conjungenda Ar. 93 L. | ||
14.509 | ἀνδράγρι’ Ἀχαιῶν: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (?) ἅπαξ εἴρηκεν ἀνδράγρια. A. | ||
14.516 | Ἀτρείδης δ’ ἄρ’ ἔπειθ’ Ὑπερήνορα ποιμένα λαῶν οὖτα κατὰ λαπάρην—ἡ διπλῆ ὅτι οὗτος ἴσως ἐστὶν Ὑπερήνωρ, οὗ μέμνηται κατὰ τὴν πρὸς Εὔφορβον σύστασιν Μενέλαος· οὐδὲ μὲν οὐδὲ βίη Ὑπερήνορος | ||
| 5 | ἱπποδάμοιο ἧς ἥβης ἀπόνηθ’ ὅτε (Ρ 24). ἀλλὰ νῦν τούτων τῶν λόγων οὐ μέμνηται, κατ’ ἐπιδρομὴν ἐκφέρων τοὺς ἀνῃρημένους. A. | ||
14.518 | κατ’ οὐταμένην ὠτειλήν: ἡ διπλῆ ὅτι παρε‐ τυμολογεῖ τὴν ὠτειλὴν ἀπὸ τοῦ οὔτασε. ABL. Ar. 69, 70. | ||
14.522 | ἀνδρῶν τρεσσάντων, ὅτε τε Ζεὺς ἐν φόβον ὄρσῃ: ὅτι οὐ λέγει τρεσσάντων δεισάντων, ἀλλὰ φυγόντων· τρέσσαι δ’ οὐκέτι ῥίμφα πόδες (Ν 515). A. Ar. 91. | ||
15.1 | αὐτὰρ ἐπεὶ διά τε σκόλοπας καὶ τάφρον ἔβη‐ σαν: ἀντὶ τοῦ διὰ σκολόπων καὶ τάφρου, ὡς τὸ διά τ’ ἔν‐ τεα καὶ μέλαν αἷμα (Κ 298). AD. Cf. p. 21. | ||
15.8 | τοὺς μὲν ὀρινομένους, τοὺς δὲ κλονέοντας ὄπι‐ σθεν Ἀργείους, μετὰ δέ σφι Ποσειδάωνα ἄνακτα: ἡ διπλῆ ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντησεν. ἕνεκα δὲ | ||
| 5 | σαφηνείας ἐπανέλαβε τοὺς Ἀργείους. A. Ar. 13. | ||
15h10-1 | ὁ δ’ ἀργαλέῳ ἔχετ’ ἄσθματι κῆρ ἀπινύσσων (Hector) αἷμ’ ἐμέων, ἐπεὶ οὔ μιν ἀφαυρότατος βάλ’ Ἀχαιῶν. | ||
15.10 | ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ τὸ πλῆρες ἐκληπτέον κῆρ, εἶτα ἀπινύσσων, τὸ κέαρ ἀπινυτῶν. A. | ||
15.11 | αἷμ’ ἐμέων: ἡ διπλῆ—πρὸς τὸ αἷμ’ ἀπέμασ‐ | ||
| σεν (Ξ 437) τοῦτο ἄν τις σημειώσαιτο. A. οὔ μιν ἀφαυρότατος: ὅτι τὸ ἐναντίον ὑπακουστέον, ἀλλ’ ἰσχυρότατος (Ar. 14): οὐ γὰρ ἐκ πλήρους ἀποδέδωκεν, | 238 | ||
| 5 | ὡς ἐπὶ τοῦ δὸς φίλος, οὐ γάρ μοι δοκέεις ὁ κάκιστος Ἀχαιῶν ἔμμεναι ἀλλ’ ὤριστος (ρ 415). A. | ||
15h14-5 | ἦ μάλα δὴ κακότεχνος ἀμήχανε, σὸς δόλος, Ἥρη, Ἕκτορα δῖον ἔπαυσε μάχης, ἐφόβησε δὲ λαούς. | ||
15.14 | ἀμήχανε: ἡ διπλῆ ὅτι δύο σημαίνει ἡ λέξις, ἤτοι μὴ δυναμένη μηχανὴν εὑρεῖν, ἢ πρὸς ἣν οὐκ ἔστι μηχανή‐ σασθαι· ὅπερ καὶ θέλει εἰπεῖν. A. Ar. 149. | ||
15.15 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀφ’ ἑαυτοῦ ὁ Ζεὺς δῖον τὸν Ἕκτορα καὶ ἑξῆς τὴν θάλασσαν ἢ εἰς ἅλα δῖαν (161), πρὸς τὸ μὴ ὑποπτεύειν τὰ ἐν Ὀδυσσείᾳ (α 65) πῶς ἂν ἔπειτ’ Ὀδυ‐ σῆος ἐγὼ θείοιο λαθοίμην; A. | ||
15.21 | σὺ δ’ ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλῃσιν ἐκρέμω. ἠλάστεον δὲ θεοὶ κατὰ μακρὸν Ὄλυμ‐ πον: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ δυεῖν τόπων, τούτου τε καὶ τοῦ κατὰ τὴν Α ῥαψῳδίαν (587), ὁ ποιητὴς τῆς Ἡφαίστου ῥίψεως | ||
| 5 | καὶ τῶν Ἥρας δεσμῶν πληροῦται μῦθον A. Ar. 168. ἡ διπλῆ ὅτι μακρὸς ὁ Ὄλυμπος ὡς ὄρος· τὸν δὲ οὐρα‐ νὸν εὐρὺν καλεῖ. B (etiam Vill. —potius, opinor, A. L.). ὃν δὲ λάβοιμι | ||
15.23 | ῥίπτασκον τεταγὼν ἀπὸ βηλοῦ: ἡ διπλῆ ὅτι ταῖς αὐταῖς λέξεσι κέχρηται κατ’ ἀμφοτέρους τοὺς τόπους (cl. A 591). A. | ||
15h36 | ἴστω νῦν τόδε γαῖα καὶ οὐρανὸς εὐρὺς ὕπερθεν | ||
15h41-2 | μὴ δι’ ἐμὴν ἰότητα Ποσειδάων ἐνοσίχθων πημαίνει Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα, τοῖσι δ’ ἀρήγει. | ||
15.41 | ἡ διπλῆ ὅτι παρακέκρουσται τὸν ὅρκον· οὐ γὰρ διὰ τὴν αὐτῆς βούλησιν ὁ Ποσειδῶν τοῖς Ἕλλησι βοηθεῖ (cf. V ad Ξ 241, BL ad Ξ 355 L.), αὐτὴ μέντοι συνεργεῖ κοιμή‐ σασα τὸν Δία. καὶ ὅτι ἡ ἀπαγόρευσις ἡ μή ἀντὶ ἀρνήσεως | ||
| 5 | τῆς οὔ (cf. p. 35.). A. καὶ ante κοιμήσασα delevi. L. | ||
15h55-7 | Ἶρίν τ’ ἐλθέμεναι καὶ Ἀπόλλωνα κλυτότοξον, ὄφρ’ ἡ μὲν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων ἔλθῃ κτλ. | ||
15.56 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ λισσομένη τιμῆσαι (77) ἀθετοῦνται στίχοι κβʹ, ὅτι οὐκ ἀναγκαίως παλιλλογεῖται περὶ | ||
| τῶν ἑξῆς ἐπεισαχθησομένων, καὶ κατὰ τὴν σύνθεσίν εἰσιν εὐτελεῖς· καὶ ὅτι ὡς ἐπίπαν πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον | 239 | ||
| 5 | ἀπαντᾷ, νῦν δὲ πρὸς τὸ πρότερον ἀπήντηκεν ὄφρ’ ἡ μὲν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν. (Ar. 13). ψεῦδος δὲ καὶ τὸ φεύγοντες δ’ ἐν νηυσὶ πολυκλήισι πέσωσι Πηλείδεω Ἀχιλῆος (63)· οὔτε γὰρ παραγεγόνασιν ἕως τῶν Ἀχιλλέως νεῶν, οὔτε τὸν Πάτροκλον ἀνέστησεν ἐπὶ τὸν πόλεμον ὁ Ἀχιλλεύς. | ||
| 10 | καὶ τὸ πέσωσιν οὐχ Ὁμηρικόν· μᾶλλον γὰρ ἐκεῖνος (non ἐκείνοις ut edd. L.) τὸ ἐμπεσεῖν ἐπὶ τοῦ ἐνσεῖσαι τίθησιν· ἔφαντο γὰρ οὐκέτ’ Ἀχαιοὺς σχήσεσθ’ ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσι πεσέεσθαι (Μ 125—cf. ad Ι 235 Λ 284 Μ 107 Ρ 639 L.). ἡ δὲ παλίωξις οὐχ Ὁμηρικῶς παρεί‐ | ||
| 15 | ληπται· οὐ γὰρ λέγεται οὕτως ψιλῶς παρ’ αὐτῷ ἡ φυγή, ἀλλ’ ὅταν ἐκ μεταβολῆς οἱ πρότερον φεύγοντες διώκωσι· σα‐ φῶς γὰρ ἐν ἄλλοις φησὶν εἰ δέ χ’ ὑποτρέψω καὶ (sic pro ὑποστρέψωσι) παλίωξις δὲ γένηται (ib. 71). ἀσύνηθες δὲ καὶ οὐδετέρως τὸ Ἴλιον νῦν ῥηθέν Ἴλιον αἰπὺ ἕλοιεν. | ||
| 20 | (71)· πάντοτε γὰρ θηλυκῶς λέγει (Ar. 242). ἔν τε τῷ λισ‐ σομένη τιμῆσαι (77), φησὶν ὁ Ἀρίσταρχος ὅτι οὐδαμῇ τὸν Ἀχιλλέα πτολίπορθον εἴρηκεν, ἀλλὰ ποδάρκη καὶ πο‐ δώκη. A. Vix videtur extricari posse ex his reliquiis, quid Aristarchus de πτολίπορθος Ἀχιλλεύς docuerit. Nunc πτ. | ||
| 25 | Ἀχ. est Θ 372 Ο 77 Φ 550 Ω 108. Ex his locis duos Θ 372 et Ο 77 (utrobique est hic versus λισσομένη τιμῆσαι Ἀχ. πτ.) aliis accidentibus indiciis pro spuriis habuit. Restabant igitur duo. Quomodo igitur ad Φ 550 Aristonicus observat: ἡ διπλῆ ὅτι πλεονάζει ἐπ’ Ὀδυσσέως τὸ πτολίπορθος (cf. ad Β 278)— | ||
| 30 | νῦν δὲ ἅπαξ ἐπ’ Ἀχιλλέως, et hic οὐδαμῆ, quod jam Eusta‐ thius hoc loco legit? Non poterit dubitari quin οὐδαμῆ falsum sit, per errorem ortum, eo opinor quod Aristarchus dixerat: οὐδ’ Ὁμηρικὸν ἔθος τὸ εἰπεῖν πτολίπορθον τὸν Ἀχιλλέα; quo non excludebatur semel vel iterum tamen inveniri. Prae‐ | ||
| 35 | terea autem suspicio oritur, Ω 108 secundam partem versus illa aetate aliter lectam esse; nam nota Φ 556 ita expressa vi‐ detur ut ad semel dictum πτολίπορθον Ἀχιλλέα. L. | ||
15h63-4 | φεύγοντες δ’ ἐν νηυσὶ πολυκλήισι πέσωσιν Πηλείδεω Ἀχιλῆος. ὁ δ’ ἀνστήσει ὃν ἑταῖρον. | ||
1563-64 | ἀθετοῦνται ὅτι ψεῦδος. A. V. ad 56. | ||
15.69 | ἐκ τοῦ δ’ ἄν τοι ἔπειτα παλίωξιν παρὰ νηῶν αἰὲν ἐγὼ τεύχοιμι—ἡ διπλῆ σὺν ἀστερίσκῳ, ὅτι οὐχ Ὁμηρικῶς ἡ παλίωξις. A. V. ad Μ 71. ἡ διπλῆ σὺν ἀστερίσκῳ falsum est. Aut ἡ διπλῆ σὺν ὀβελῷ (et haec signa | 240 | |
| 5 | textui apposita sunt) aut ἡ διπλῆ σὺν ὀβελῷ καὶ ἀστερίσκῳ, quod verisimile. Tum simul significatum erat, hunc versum expressum esse ex Ο 601, etiamsi non omnibus isdem verbis. Sed ea ratio inter alios etiam versus est asterisco et contra obelo et asterisco notatos. L. | ||
15.71 | Ἴλιον αἰπύ: σημείωσαι τοῦτο ὅτι οὐδετέρως τὸ Ἴλιον ἐνθάδε φησὶ μόνον. διὸ καὶ ἀθετεῖται ὁ στίχος οὗ‐ τος. D. Verba Aristonici paullulum mutata. L. | ||
15.79 | βῆ δ’ ἐξ Ἰδαίων ὀρέων ἐς μακρὸν Ὄλυμπον: Ζηνόδοτος βῆ δ’ ἐξ Ἰδαίων· ἀπὸ ἴσου γὰρ ἐπὶ τὸ ἴσον ἡ διόδος. V. Sunt haec ex Aristarcheo fonte. Aristarchus, non Zenodotus, scripsit ἔξ: v. Λ 196 et Ο 169. L. Ceterum Juno | ||
| 5 | (nam de ea sermo est) postea in Idam redit: quod non diserte dicitur, sed ex consequenti cognoscitur: Π 431 (Ar. 356 sq.). | ||
15h80 | ὡς δ’ ὅτ’ ἂν ἀίξῃ νόος ἀνέρος— | ||
15h83 | ὣς κραιπνῶς μεμαυῖα διέπτατο πότνια Ἥρη. | ||
15.80 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ θεῖον τάχος τῆς ἐπιπτήσεως τῶν τόπων τῇ κατὰ διάνοιαν κινήσει ἀντιπαρέθηκεν ὑπερβολι‐ κῶς, καὶ ὅτι τὸ παροιμιακόν, τὸ „διέπτατο δ’ ὥστε νόημα“ ἐκ τε τούτων καὶ τῶν κατὰ τὴν Ὀδύσσειαν (η 36) σύγκει‐ | ||
| 5 | ται· τῶν νέες ὠκεῖαι ὡσεὶ πτερὸν ἠὲ νόημα, οὐκ ὂν παρ’ οὐδενὶ ποιητῇ. A. An noverat scut. Herculis 222? Cf. hymn. Apoll. 186, 448. L. Ceterum initium sic scriptum fuit: ὅτι τὸ κατὰ διάνοιαν θεῖον τάχος τῆς ἐπιπτήσεως τῶν τό‐ πων τὸ κατὰ κίνησιν ἀντιπαρέθηκεν κτλ. Corr. L. | ||
15.86 | πάντες ἀνήιξαν καὶ δεικανόωντο δέπασσιν: Ἀρίσταρχος σημειοῦται ὅτι οὕτως μόνως γραπτέον δέπασ‐ σιν· φησὶ γοῦν ἐν τοῖς ἑξῆς· Θέμιστι δὲ καλλιπαρῄῳ δέκτο δέπας (87). ἐν ἐνίοις δὲ κάλεόν τέ μιν εἰς ἓ | ||
| 5 | ἕκαστος, οὐκ εὖ· ἰδίαν γὰρ ἔχει καθέδραν· πῶς οὖν πρὸς ἑαυτὸν ἕκαστος καλεῖ; ἐπὶ μὲν τῆς Ἴριδος ἁρμόζει τῆς πρὸς τοὺς ἀνέμους παραγεγονυίας (Ψ 203). ἀλλὰ μὴν οὐδ’ ἐπέ‐ εσσι γραπτέον· ἐπιδίδωσι γὰρ ἡ Θέμις αὐτῇ τὸ ποτήριον. ὁ δὲ Θρᾲξ Διονύσιος παρακεῖσθαί φησι τὸ σημεῖον ὅτι διὰ | ||
| 10 | παντὸς τοὺς θεοὺς συνίστησι πίνοντας καὶ ταύτην ἀρίστην διαγωγὴν ἔχοντας, πρὸς τὸ ἐν Ὀδυσσείᾳ οὐ γὰρ ἔγωγέ τί φημι τέλος χαριέστερον εἶναι ἢ ὅταν εὐφροσύνη μὲν ἔχῃ (ι 5). —ταὐτὰ ὁ Δίδυμος τῷ Ἀριστονίκῳ (Bekk. ταῦτα ὁ Δ. ὁ Ἀ.) λέγει περὶ τῆς γραφῆς δέπασσι (nam illud | 241 | |
| 15 | de causa diples et Dionysio Thrace Didymus ut decet non tan‐ git L.) A. Hoc totum posuimus, quia quid utrique debeatur distingui non potest. | ||
15.87 | Θέμιστι δὲ καλλιπαρῄῳ δέκτο δέπας—ὅτι πτῶσις ἤλλακται καὶ πρόθεσις παρεῖται, ἀντὶ τοῦ παρὰ Θέμιδος. A. Cf. p. 25. | ||
15.94 | οἷος ἐκείνου (Jovis) θυμὸς ὑπερφίαλος καὶ ἀπηνής: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὑπερφίαλος νῦν μὲν ἐπὶ ψόγου, ὁ ὑπέρσπονδος, βέλτιον δὲ ὁ ὑπέρμετρος· ἐν ἄλλοις δὲ ἐν τάξει ἐγκωμίου· οὐκ ἀγαπᾷς ὃ ἕκηλος ὑπερφιάλοισι | ||
| 5 | μεθ’ ἡμῖν (φ 289), ἀντὶ τοῦ ἀγαθοῖς. A. Ar. 148. | ||
15.119 | ὣς φάτο (Mars) καί ῥ’ ἵππους κέλετο Δεῖμόν τε Φόβον τε ζευγνύμεν—ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ Δείμῳ καὶ Φόβῳ (cf. p. 24), καὶ ὅτι ἐντεῦθεν ἡ πλάνη γέγονε τοῖς δεξα‐ μένοις Δεῖμον καὶ Φόβον ἵππων ὀνόματα. εἰσὶ δὲ Ἄρεως | ||
| 5 | υἱοί· ἐν ἄλλοις γὰρ ῥητῶς φησί, τῷ δὲ Φόβος φίλος υἱός (Ν 299). —τὸ δὲ γένος τῆς ἀμφιβολίας ἔστιν εὑρεῖν καὶ ἀλλαχῇ· τὸν δέ τ’ ἄνδρα ἑλεῖν καὶ εἰς ὁρμὴν ἔγχεος ἐλθεῖν (Ε 118): καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (γ 24) αἰδὼς δ’ αὖ νέον ἄνδρα γεραίτερον ἐξερέεσθαι, ὅπερ ἀγνοήσαν‐ | ||
| 10 | τές τινες ἔγραψαν νέῳ ἀνδρί. A. Ab τὸ δὲ γένος jam non videtur Aristonici cum propter colorem: quod redit fusius ad id quod intelligentibus significaverat, ὅτι ἀντὶ τοῦ Δείμῳ καὶ Φόβῳ; tum propter lectionem, nam pro Aristarchea lectione potius valebit δὸς δέ τ’ ἔμ’ ἄνδρα ἑλεῖν propter Apollonium | ||
| 15 | constr. p. 243, cui major fides habenda quam scholio obscuro A ad Ε 118. L. —De Martis filiis v. Ar. 181 sq. | ||
15.122 | (ἔνθα κ’ ἔτι μείζων—)χόλος καὶ μῆνις ἐτύχθη: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ παραλλήλου (cf. ad Ν 276) ὡς ἰσοδυναμοῦντα τὸν χόλον καὶ τὴν μῆνιν. A. Ar. 138. | ||
15.123 | εἰ μὴ Ἀθήνη πᾶσι περιδδείσασα θεοῖσιν | ||
15.124 | ὦρτο διὲκ προθύρου— | ||
15.127 | —ἡ δ’ ἐπέεσσι καθάπτετο θοῦρον Ἄρηα: ἡ διπλῆ | ||
| ὅτι ἐξ ἐπαναλήψεως τὰ ἄρθρα λαμβάνει. ὅμοιον δέ ἐστι τοῦτο τῷ αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διός, εἶτα, ἡ δὲ χι‐ τῶν’ ἐνδῦσα Διός (Ε 733, 736, ubi v.). A. Villois. ἐξ ἐπα‐ | 242 | ||
| 5 | ναλήψεως recte, Bekk. ἐξ ἀναλ. | ||
15.138 | τῷ ς’ αὖ νῦν κέλομαι μεθέμεν χόλον υἷος ἑῆος: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει υἷος ἑοῖο. τοῦτο δὲ ἐν τῷ περί τινος λόγῳ τίθεται· νῦν δὲ πρὸς πρόσωπόν ἐστι, καὶ δεῖ γράφειν ἑῆος. ἠγνόηκε δὲ τὴν λέξιν· ἔστι γὰρ ἑῆος | ||
| 5 | ἀγαθοῦ, καὶ δοτῆρες ἑάων (θ 325). A. Ar. 121. | ||
15h146-8 | Ζεὺς σφὼ εἰς Ἴδην κέλετ’ ἐλθέμεν ὅττι τάχιστα· αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθητε, Διός τ’ εἰς ὦπα ἴδησθε, ἔρδειν ὅττι κε κεῖνος ἐποτρύνῃ καὶ ἀνώγῃ. | ||
15147-8 | ἀθετοῦνται ἀμφότεροι, ὅτι ἀνηθοποιητοί εἰσι· καὶ γὰρ εἰ μὴ ἐνετείλατο ἡ Ἥρα, ὤφειλον ὑπακούειν τῷ Διί. καὶ λόγον ἂν εἶχεν ἡ ἐντολή, εἰ κεχαρισμένον τι αὐτῇ ἐπετέλουν καὶ μὴ ἐναντίον, ὥστ’ ἔδει μᾶλλον παρακαλεῖν | ||
| 5 | εἰς τὸ παριδεῖν τι τῶν ὑπὸ Διὸς προστασσομένων. A. | ||
15.153 | ἀμφὶ δέ μιν θυόεν νέφος ἐστεφάνωτο: ἡ διπλῆ ὅτι—Quae sequuntur non sunt Aristonici. Diple fortasse pertinebat ad ἐστεφάνωτο. Eustath.: ἰστέον δὲ ὅτι σημειοῦν‐ ται οἱ παλαιοί, ὡς Ὅμηρος τῷ ἐκ μεταφορᾶς ὁμοιώματι ση‐ | ||
| 5 | μαινόμενος εἰδέναι τὸν στέφανον—affert κ 195 et Ν 736 ubi v. —ὅμως οὐδέ τινας εἰσήγαγεν ἐστεφανωμένους. L. | ||
15.155 | οὐδέ σφωιν ἰδὼν ἐχολώσατο θυμῷ: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἐναντίον ὑπακοῦσαι δεῖ, ἀλλ’ ἀπεδέξατο. A. Ar. 14. | ||
15.158 | βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἔστιν ἐπίθετον τὸ ταχεῖα, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ταχέως. A. Cf. p. 29. | ||
15.161 | ἔρχεσθαι μετὰ φῦλα θεῶν ἢ εἰς ἅλα δῖαν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀφ’ ἑαυτοῦ ὁ Ζεὺς τὴν θάλασσαν δῖαν εἴρηκεν. A. Cf. ad v. 15. | ||
15h165-7 | ἐπεί ἑό φημι βίῃ πολὺ φέρτερος εἶναι καὶ γενεῇ πρότερος. τοῦ δ’ οὐκ ὄθεται φίλον ἦτορ ἶσον ἐμοὶ φάσθαι, τόν τε στυγέουσι καὶ ἄλλοι. | ||
15.166 | ἀθετοῦνται ἀμφότεροι, καὶ ἀστερίσκοι παράκεινται, ὅτι τοὺς ὕστερον (182) λεγομένους ὑπὸ τῆς Ἴριδος δι’ ἐπιεί‐ κειαν ἐνθάδε τις μετενήνοχεν· ἀναρμόστως γὰρ ὁ Ζεύς, ὥσπερ δεδοικὼς καὶ συλλυθῆναι βουλόμενος, εἰξάτω μοι, | ||
| 5 | φησί, καθόσον εἰμὶ προγενέστερος· τὰ γὰρ τοιαῦτα τῶν δεομένων· καί μοι ὑποστήτω ὅσον βασιλεύτερός εἰμι ἠδ’ ὅσον γενεῇ προγενέστερος. (Ι 160). A. Cf. ad 204. | 243 | |
15.169 | βῆ δὲ κατ’ Ἰδαίων ὀρέων εἰς Ἴλιον ἱρήν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐξ Ἰδαίων. ἁρμόζει δὲ μᾶλλον κατ’ Ἰδαίων· κατάβασιν γὰρ δηλοῖ (Cf. ad Λ 196). A. | ||
15.170 | ὡς δ’ ὅτ’ ἂν ἐκ νεφέων πτῆται νιφὰς ἠὲ χά‐ λαζα: ὅτι διέσταλκε νιφάδα καὶ χάλαζαν. A. Cf. ad K 6. | ||
15.183 | ἶσόν οἱ φάσθαι τόν τε στυγέουσι καὶ ἄλλοι: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ στυγέουσιν ἀπὸ μιᾶς ἀρχῆς ἐν διαφορᾷ με‐ τάγεται, νῦν μὲν δεδίασιν, ὅταν δὲ εἴπῃ σμερδαλέ’ εὐ‐ ρώεντα, τά τε στυγέουσι θεοί περ (Υ 65) ἀντὶ τοῦ | ||
| 5 | μισοῦσιν· κατὰ δ’ ἔστυγε μῦθον ἀκούσας (Ρ 694) κα‐ τεστύγνασεν [ἀπὸ τῆς κατὰ τὸ πρόσωπον στυγνότητος]. οἱ δὲ ἀστερίσκοι ὅτι ἐντεῦθεν μετάκεινται ἄνω (166) οὐχ ὑγιῶς. A. ἐν διαφορᾷ μετάγεται est diversis rationibus flectitur in varias significationes. Erunt fortasse qui malint ἐς διαφοράν | ||
| 10 | sc. σημασίας. Verba ἀπὸ τῆς—στυγνότητος aliena sunt. L. | ||
15.189 | τριχθὰ δὲ πάντα δέδασται: ὅτι τὸ πάντα κατὰ παρολκήν, ὡς οἱ δ’ ἐννέα πάντες ἀνέσταν (Η 161). A. Cf. ad Σ 373 Ω 232. | ||
15h192-3 | Ζεὺς δ’ ἔλαχ’ οὐρανὸν εὐρὺν ἐν αἰθέρι καὶ νε‐ φέλῃσιν. γαῖα δ’ ἔτι ξυνὴ πάντων καὶ μακρὸς Ὄλυμπος. | ||
15.192 | εὐρύν: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος αἰπύν. τοῦτο δὲ ὄρεος ἐπίθετον. A. Ar. 168 not. | ||
15.193 | ἡ διπλῆ ὅτι συναφὴς τῇ γῇ ὁ Ὄλυμπος, ὣς ἂν ὄρος (cf. ad Υ 58). τὸ δὲ ὅμοιον πεποίηκε καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ· ναιετάω δ’ Ἰθάκην εὐδείελον· ἐν δ’ ὄρος αὐτῇ (ι 21): κεχώρικε γὰρ τὸ ὄρος τῆς Ἰθάκης, οὐχ ὡς μὴ ὂν ἐπ’ αὐτῆς, | ||
| 5 | καθάπερ καὶ τὸν Ὄλυμπον ἐπίγειον ὄντα τῆς γῆς· εἰ γὰρ ὁ αὐτὸς τῷ οὐρανῷ ἢ μέρος ἐπουράνιον, οὐκ ἂν κοινὸς ἀλλ’ ἴδιος τοῦ Διός. AB. Ar. 169. | ||
15.204 | οἶσθ’ ὡς πρεσβυτέροισιν ἐρινύες αἰὲν ἕπον‐ ται: ἡ διπλῆ ὅτι τοῦτο παρ’ ἑαυτῆς προσέθηκεν ἡ Ἶρις. καὶ τὰ ἐν τοῖς ἐπάνω οὖν οὐχ ὑπὸ τοῦ Διὸς εἴρηται καὶ γενεῇ πρότερος (166). A. | ||
15h212-7 | ἄλλο δέ τοι ἐρέω καὶ ἀπειλήσω τό γε θυμῷ. αἴ κεν ἄνευ ἐμέθεν καὶ Ἀθηναίης ἀγελείης, Ἥρης Ἑρμείω τε καὶ Ἡφαίστοιο ἄνακτος Ἰλίου αἰπεινῆς πεφιδήσεται, οὐδ’ ἐθελήσει | 244 | |
| 5 | ἐκπέρσαι, δοῦναι δὲ μέγα κράτος Ἀργείοισιν, ἴστω τοῦθ’, ὅτι νῶιν ἀνήκεστος χόλος ἔσται. | ||
15.212 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ ἴστω τοῦθ’ ὅθι νῶιν (217) ἀθετοῦνται στίχοι ἕξ, ὅτι εὐτελῆ τὰ κατὰ τὴν σύνθεσιν καὶ τὰ κατὰ τὴν διάνοιαν. προειπὼν γὰρ νεμεσσηθεὶς ὑπο‐ είξω οἱονεὶ μεταμεληθεὶς ἐπιφέρει ἀπειλήσω. ὅ τε Ποσει‐ | ||
| 5 | δῶν ἐπίσταται ὅτι οὐκ εἰς τέλος φείσεται τῆς πόλεως, ἀλλ’ ὅσον μόνον ἕνεκα τοῦ τιμῆσαι τὸν Ἀχιλλέα ἐπαμύνει τοῖς Τρωσίν. τά τε τῶν θεῶν ὀνόματα μετενήνοχέ τις ἀπὸ τῆς θεομαχίας (Υ 33—36), συναθροίσας τῶν ἐναντιουμένων τοῖς βαρβάροις θεοῖς, οὐκέτι ἐπιστήσας ὡς οὔτε τῷ Ἑρμῇ οὔτε | ||
| 10 | τῷ Ἡφαίστῳ ἔμελεν ἰδίᾳ τὰ τῆς πορθήσεως, ἀλλ’ ἕνεκα τῆς ἀντικαταστάσεως μόνον παρείληφεν αὐτούς. A. | ||
15.225 | οἵπερ ἐνέρτεροί εἰσι θεοί, Κρόνον ἀμφὶς ἐόντες: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει οἵπερ νέρτατοι. πρὸς οὐ‐ δὲν δὲ τὸ ὑπερθετικὸν μετάκειται· τούτων γὰρ τῶν κατω‐ τέρων κατώτερος οὐδείς ἐστιν. ἐνερτέρους δὲ καλεῖ καὶ οὐ‐ | ||
| 5 | ρανίωνας καὶ ὑποταρταρίους καὶ Τιτᾶνας τοὺς περὶ Κρόνον θεούς. A. τούτων γὰρ τῶν κατωτέρων scripsi pro eo quod erat: τοῦ γὰρ κατωτέρου. Ceterum etiam dii superi Οὐρα‐ νίωνες audiunt Ρ 195. —Cf. Ar. 176. 191 et Add. | ||
15.229 | ἀλλὰ σύ γ’ ἐν χείρεσσι λάβ’ αἰγίδα θυσσανό‐ εσσαν· ὅτι τοῦ Διὸς ἡ αἰγὶς ὅπλον· Ἀπόλλωνι γοῦν δίδω‐ σιν. A. Ar. 192. | ||
15h230-5 | τὴν μάλ’ ἐπισσείων φοβέειν ἥρωας Ἀχαιούς. σοὶ δ’ αὐτῷ μελέτω ἑκατηβόλε φαίδιμος Ἕκτωρ· τόφρα γὰρ οὖν οἱ ἔγειρε μένος μέγα, τόφρ’ ἂν Ἀχαιοί | ||
| 5 | φεύγοντες νῆάς τε καὶ Ἑλλήσποντον ἵκωνται. κεῖθεν δ’ αὐτὸς ἐγὼ φράσομαι ἔργον τε ἔπος τε, ὥς κε καὶ αὖθις Ἀχαιοὶ ἀναπνεύσωσι πόνοιο. | ||
15.230 | ἥρωας καλεῖ, καὶ οὐ μόνον τοὺς βασιλέας, ὡς Ἴστρος. A. Ar. 108. | ||
15.231 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ (235) ὥς κε καὶ αὖτις | ||
| Ἀχαιοί ἀθετοῦνται στίχοι πέντε, ὅτι ἄκαιροι οἱ λόγοι, ἐπὶ τοσοῦτον ἔγειρε τὸν Ἕκτορα ἕως ἐπὶ τὰς ναῦς φύγωσι· μετὰ δὲ ταῦτα ἐγὼ βουλεύσομαι ὡς δεῖ τοὺς φεύγοντας ἀναπνεῦ‐ | 245 | ||
| 5 | σαι. καὶ ἄκαιρος ἡ πρόρρησις καὶ οὐ κεχαρισμένη τῷ Ἀπόλ‐ λωνι. καὶ παρὰ Ἀριστοφάνει ἠθετοῦντο. A. | ||
15.241 | νέον δ’ ἐσαγείρετο θυμόν, ἀμφὶ ἓ γινώσκων ἑτάρους: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ γινώσκων ἴσον ἐστὶ τῷ ἀναλεγόμενος καὶ ἀναμιμνησκόμενος τῆς ἑκάστου ὄψεως, οὐκ ἐκ προχείρου γινώσκων, ἀλλ’ οἷον | ||
| 5 | ἀναγνωρίζων. A. | ||
15.252 | ἐπεὶ φίλον ἄιον ἦτορ: ἡ διπλῆ ὅτι ἄιον ἀντὶ τοῦ ἐπῃσθόμην, τοῦτο δέ ἐστι, τῆς ψυχῆς μου ἥψατο. καὶ ἐν ἄλλοις (Λ 532) τοὶ δὲ πληγῆς ἀίοντες, ἐπαισθόμενοι τῆς πληγῆς· τῷ εἴδει τὸ γένος. A. Ar. 150. | ||
15.259 | νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐλαυνέμεν ὠκέας ἵππους: δοτικὴ ἀντὶ αἰτιατικῆς, ὡς τὸ ἐπ’ ἄνθεσιν εἰα‐ ρινοῖσιν (Β 89). L. Cf. p. 23. | ||
15h263-9 | ὡς δ’ ὅτε τις στατὸς ἵππος, ἀκοστήσας ἐπὶ φάτνῃ δεσμὸν ἀπορρήξας θείῃ πεδίοιο κροαίνων, εἰωθὼς λούεσθαι ἐυρρεῖος ποταμοῖο, κυδιόων· ὑψοῦ δὲ κάρη ἔχει, ἀμφὶ δὲ χαῖται | ||
| 5 | ὤμοις ἀίσσονται· ὁ δ’ ἀγλαΐηφι πεποιθώς, ῥίμφα ἑ γοῦνα φέρει μετά τ’ ἤθεα καὶ νομὸν ἵππων· ὣς Ἕκτωρ λαιψηρὰ πόδας καὶ γούνατ’ ἐνώμα. | ||
15.265 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ ῥίμφα ἑ γοῦνα φέρει (268) ἀθετοῦνται στίχοι δ’, καὶ ἀστερίσκοι παράκεινται, ὅτι οἰκειότερον ἐπ’ Ἀλεξάνδρου (Ζ 508): καὶ τὸ τῆς καλλονῆς καὶ τὸ τῆς ὅλης μορφῆς καὶ τὸ τῆς στάσεως τοῦ ἵππου πρὸς | ||
| 5 | τὸν ἐν θαλάμῳ διατετριφότα ἀντιπαράκειται, ἥ τε κατὰ τὴν αἰφνίδιον ἐξόρμησιν ὁμοιότης. καὶ τὸ κυδιόων, ὑψοῦ δὲ κάρη ἔχει (266) ἐφ’ Ἕκτορος τοῦ ἀρτίως ἑαυτὸν ἀνιστῶν‐ τος ἐκ τῆς λιποθυμίας οὐχ ἁρμόζει. τοὺς μέντοι προκειμέ‐ νους τῶν ἠθετημένων δύο στίχους δεῖ μένειν, πρὸς οὓς καὶ | ||
| 10 | ἡ ἀνταπόδοσις γίνεται. A. | ||
15.288 | ἦ θήν μιν μάλα ἔλπετο θυμὸς ἑκάστου—: ὅτι τὸ θήν ἀντὶ τοῦ ὄντως που. A.? Diple est ad textum. | ||
15.293 | οὐ γὰρ ἄτερ γε | ||
| Ζηνὸς ἐριγδούπου πρόμος ἵσταται (Hector) ὧδε μενοινῶν: ὅτι πρόμος σαφῶς ὁ πρόμαχος. A. Ar. 109. | 246 | ||
15.305 | ἡ πληθὺς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν ἀπονέοντο: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα ὅτι πληθυντικῶς ἀπήντηκεν. A. Cf. p. 16. | ||
15.310 | (αἰγίδα) Ἥφαιστος Διὶ δῶκε φορήμεναι ἐς φόβον ἀνδρῶν: ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς Διὶ ἐσκεύασται ἡ αἰ‐ γίς, καὶ οὐκ ἔστιν Ἀθηνᾶς, καθὼς οἱ νεώτεροι ποιηταὶ λέ‐ γουσιν. A. Ar. 192. | ||
15.316 | πάρος χρόα λευκὸν ἐπαυρεῖν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ χροὸς λευκοῦ. A. Cf. p. 21. | ||
15.330 | Ἕκτωρ μὲν Στιχίον καὶ Ἀρκεσίλαον ἔπεφνεν, τὸν μὲν Βοιωτῶν ἡγήτορα χαλκοχιτώνων: ἡ διπλῆ ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντηκεν· ὁ γὰρ Ἀρκεσί‐ λαός ἐστι Βοιωτός. A. Ar. 13. | ||
15.333 | Αἰνείας δὲ Μέδοντα καὶ Ἴασον ἐξενάριξεν. ἤτοι ὁ μὲν νόθος υἱὸς Ὀιλῆος θείοιο ἔσκε Μέδων: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ Ὀιλεύς σὺν τῷ ο, καὶ ὅτι πρὸς τὸ πρότερον ἀπήντηκε παρὰ τὸ ἔθος, καὶ ἐξ ὀνό‐ | ||
| 5 | ματος ἐπανέλαβεν. A. Ar. 180. | ||
15.336 | γνωτὸν μητρυιῆς Ἐριώπιδος: ἡ διπλῆ ὅτι γνωτὸς ὁ ἀδελφός (Ar. 152), καὶ Ἐρίωπις ὄνομα κύριον. A. | ||
15.347 | Ἕκτωρ δὲ Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύσας· „νηυσὶν ἐπισσεύεσθαι, ἐᾶν δ’ ἔναρα βροτόεντα: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐπισσεύεσθον. συγχεῖται δὲ τὸ δυικὸν κατὰ πλειόνων τασσόμενον. A. Cf. p. 15 not. | ||
15h349-51 | οὐδέ νυ τόν γε γνωτοί τε γνωταί τε πυρὸς λελάχωσι θανόντα, ἀλλὰ κύνες ἐρύουσι πρὸ ἄστεος ἡμετέροιο. | ||
15.350 | λελάχωσι: ἀντὶ τοῦ λαχεῖν ποιήσωσιν. ABV. V ad Ε 37 Θ 328 Κ 343. | ||
15.351 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐνεστῶτι ἀντὶ μέλλοντος κέχρηται, ἐρύουσιν ἀντὶ τοῦ ἐρύσουσιν. AB. Cf. p. 6. | ||
15.356 | προπάροιθε δὲ Φοῖβος Ἀπόλλων ῥεῖ’ ὄχθας καπέτοιο βαθείης ποσσὶν ἐρείπων: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χερσίν. εὐλογώτερον δὲ μὴ κατακύπτειν τὸν θεόν, ἀλλὰ τοῖς ποσὶ συγχεῖν. A. | ||
15.376 | μηδ’ οὕτω Τρώεσσιν ἔα δάμνασθαι Ἀχαιούς: ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἤλλακται καὶ πρόθεσις παρεῖται ἀντὶ τοῦ ὑπὸ Τρώων. A. Cf. p. 24. | 247 | |
15.377 | ὣς ἔφατ’ εὐχόμενος, μέγα δ’ ἔκτυπε μη‐ τίετα Ζεύς: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γρά‐ φει μέγα δ’ ἔκλυε. οὐχ ὑπήκουσε δὲ αὐτοῖς ὥστε πεισθῆ‐ ναι, ἀλλὰ κατ’ αὐτῶν ἐγένετο—A. Excidit ut videtur ἡ | ||
| 5 | βροντή vel τὸ τέρας. | ||
15h385-7 | ἵππους δ’ εἰσελάσαντες, ἐπὶ πρύμνῃσι μάχοντο ἔγχεσιν ἀμφιγύοις αὐτοσχεδόν, οἱ μὲν ἀφ’ ἵππων, οἱ δ’ ἀπὸ νηῶν ὕψι μελαινάων ἐπιβάντες. | ||
15.385 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἰδιότητα τῆς μάχης ὅτι οἱ μὲν ἐπιβεβηκότες ταῖς πρύμναις τῶν νεῶν, οἱ δὲ ἀποστρέψαντες τὰ ἅρματα ἐπὶ τῶν δίφρων, ἵν’ ᾖ ἀπ’ ἴσου (v. ad 449). A. | ||
15.393 | ἧστό τε καὶ τὸν ἔτερπε λόγοις: ἅπαξ ἐνταῦθα ἐν τῇ Ἰλιάδι τὸ λόγοις. A. Sine dubio addiderat: καὶ ἅπαξ ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ (α 56). | ||
15.403 | τίς δ’ οἶδ’ εἰ κέν οἱ σὺν δαίμονι θυμὸν ὀρίνω: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴρηκεν, αὐτῷ τὸν θυμὸν ὀρίνω, ἀντὶ τοῦ εἰ αὐτοῦ τὸν θυμὸν ὀρίναιμι. A. παρέλκει δὲ ὁ κέν. V. Cf. p. 12 et de dativo pro genitivo p. 22. | ||
15h405-7 | τὸν μὲν ἄρ’ ὣς εἰπόντα πόδες φέρον· αὐτὰρ Ἀχαιοί Τρῶας ἐπερχομένους μένον ἔμπεδον, οὐδ’ ἐδύ‐ ναντο | ||
| 5 | παυροτέρους περ ἐόντας ἀπώσασθαι παρὰ νηῶν. | ||
15.405 | ἡ διπλῆ ὅτι οἱ πόδες αὐτὸν ἔφερον, οὐκ αὐτὸς τοὺς πόδας. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς Ζηνόδοτον γράφοντα (Ζ 511) ῥίμφ’ ἑὰ γοῦνα φέρει. A. | ||
15.407 | ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς οἱ Τρῶες ἐλάττονες συνίσταν‐ ται τῶν Ἑλλήνων, καὶ τῶν ἐπικούρων ἐξεληλυθότων. A. | ||
15.414 | ἄλλοι δ’ ἀμφ’ ἄλλῃσι μάχην ἐμάχοντο νέεσ‐ σιν: ἡ διπλῇ ὅτι ἐκ τούτου διεσκεύασται (Ar. 351) ὁ τῆς τει‐ χομαχίας στίχος (Μ 175) ἄλλοι δ’ ἀμφ’ ἄλλῃσι μάχην ἐμάχοντο πύλῃσιν. A. Ar. 130 not. | ||
15.416 | τὼ δὲ μιῆς περὶ νηὸς ἔχον πόνον—Et hinc et ex v. 494 apparet, tenebris oculos pugnantium nequaquam offusos esse: unde ii versus reiciendi (vss. 668 sqq.) quibus | ||
| Minerva dicitur caliginem removere. | 248 | ||
15.419 | ἔνθ’ υἷα Κλυτίοιο Καλήτορα φαίδιμος Αἴας: ἡ διπλῆ ὅτι οὗτος ὁ Κλυτίος ἐστὶν ἀδελφὸς Πριά‐ μου· Λαομέδων δ’ ἄρα Τιθωνὸν τέκετο Πρίαμον Λάμπον τε Κλυτίον τε (Υ 238). A. | ||
15.428 | νεῶν ἐν ἀγῶνι πεσόντα: ἡ διπλῆ ὅτι ἀγῶνι τῷ ἀθροίσματι τῶν νεῶν, ὅ ἐστι τῷ ναυστάθμῳ (Ar. 152). A. | ||
15.432 | ἄνδρα κατέκτα Κυθήροισι ζαθέοισιν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ ἔν (cf. p. 25): ἔστι γὰρ ἐν Κυθήροις. καὶ ὅτι ἀπόδειξις τοῦ συνεσταλμένως ἐκφέρειν τὸ κατέκτα· καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (λ 409) ἔκτα σὺν οὐλομένῃ ἀλόχῳ. A. | ||
15h437-9 | Τεῦκρε πέπον, δὴ νῶιν ἀπέκτατο πιστὸς ἑταῖρος Μαστορίδης, ὃν νῶι Κυθηρόθεν ἔνδον ἐόντα ἶσα φίλοισι τοκεῦσιν ἐτίομεν ἐν μεγάροισιν. | ||
15437-8 | ἡ διπλῆ ὅτι παραλλήλως καὶ διδασκαλικῶς ἡ διαφορὰ τοῦ νῶιν καὶ νῶι. A. Cf. ad Ν 276. | ||
15.439 | τοκεῦσιν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τέκεσσιν, οὐχ ἁρμόζει δὲ τοὺς περὶ τὸν Αἴαντα νέους ὄντας λέγειν τέκεσσιν· πρὶν γὰρ παιδοποιῆσαι (cod. παιδοποιήσουσιν) ἐστρατεύσαντο. A. | ||
15.441 | τόξον, ὅ τοι πόρε Φοῖβος Ἀπόλλων: ἡ διπλῆ ὅτι τόξον λέγει οὐ τὸ σκεῦος τὸ πολεμικόν, ἀλλὰ τὴν τοξι‐ κὴν τέχνην. A. Cf. ad Β 827 Δ 110. | ||
15h445 | καί ῥ’ ἔβαλε Κλεῖτον Πεισήνορος ἀγλαὸν υἱόν, | ||
15h448-51 | τῇ γὰρ ἔχ’ ᾗ ῥα πολὺ πλεῖσται κλονέοντο φά‐ λαγγες, Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι χαριζόμενος· τάχα δ’ αὐτῷ ἦλθε κακόν, τό οἱ οὔ τις ἐρύκακεν ἱεμένων περ. | ||
| 5 | αὐχένι γὰρ οἱ ὄπισθε πολύστονος ἔμπεσεν ἰός. | ||
15449-51 | ἀθετοῦνται στίχοι γʹ, καὶ ἀστερίσκοι παρά‐ κεινται, ὅτι ἐπὶ Ἱπποθόου τοῦ ἐπικούρου ἁρμόζει ἐν τῇ Ρ (291) Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι χαριζόμενος, ἐπὶ δὲ τού‐ του καθάπερ νῦν, οὐχ ἁρμόζει· οὐ γὰρ Ἕκτορι χαριζόμε‐ | ||
| 5 | νος ἀλλ’ ἑαυτῷ καὶ πατρί. καὶ τὰ τῆς πληγῆς ἀνακόλουθα· πῶς γὰρ ὁ ἀντίον ἡνιοχῶν ἐπὶ τὰ ὄπισθε κατὰ τὸν αὐχένα τύπτεται; —ὕστερον δὲ (ἐν τοῖς περὶ τοῦ ναυστάθμου) ἀπολογεῖται (sc. Aristarchus): τὸν γὰρ ἡνίοχόν φησιν (cod. φασιν) ἀπεστράφθαι πρὸς τὸ πεδίον καὶ τοὺς ἵππους, τὸν | ||
| 10 | δὲ παραιβάτην πρὸς τὰς ναῦς ἐπὶ τοῦ δίφρου, ἵνα ἀπὸ τοῦ ἴσου γένηται ἡ μάχη (v. ad 385). ἔστι δὲ καὶ ἀλλαγὴν πτώ‐ σεως νοῆσαι, ἀντὶ τοῦ αὐχένος ὄπισθεν (cf. p. 23). A. Cete‐ rum duobus prioribus tantum (449, 450) recte appositi sunt asterisci, nam hi repetuntur Ρ 291, 292, tertius non. | 249 | |
15.462 | Τεῦκρον Τελαμώνιον εὖχος ἀπηύρα: ἡ διπλῆ ὅτι ἐνήλλακται ἡ πτῶσις, Τεῦκρον ἀντὶ τοῦ Τεύκρου. A. Cf. p. 21. | ||
15.463 | ὅς οἱ ἐυστρεφέα νευρὴν ἐν ἀμύμονι τόξῳ ῥῆξ’ ἐπὶ τῷ ἐρύοντι: ὅτι πτώσεως γέγονεν ἐναλλαγή, δοτικὴ ἀντὶ γενικῆς, ἐρύοντι ἀντὶ τοῦ ἐρύοντος τὴν νευρὰν ἐπὶ τούτῳ. A. Cf. p. 22 et de τῷ pro τούτῳ p. 30. | ||
15.470 | νευρὴν δ’ ἐξέρρηξε νεόστροφον, ἣν ἐνέδησα πρώιον, ὄφρ’ ἀνέχοιτο θαμὰ θρώσκοντας ὀιστούς: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει πρῴην· ἔμφασις δὲ γίνεται πλείονος χρόνου. τὸ δὲ πρώιόν ἐστι πρωίας· καὶ γὰρ γέγονεν οὕτως· | ||
| 5 | τῇ πρὸ ταύτης ἡμέρᾳ ῥῆξε δέ οἱ νευρήν, νάρκησε δέ (Θ 328, ubi v.) ὥστε εὔλογον τῇ ἑξῆς ἐκείνης πρωίας (i. e. mane) ἐνῆφθαι. A. Ceterum Aristonicus l. l. citabat νεοστρε‐ φέα. Et. M. 692, 23: νευρὴν δ’ ἐξέρρηξε νεόστροφον, ἣν ἐνέδησα πρώιον ἀντὶ τοῦ ἕωθεν, ὄρθρου· ἢ πρόσφατον, | ||
| 10 | νεωστὶ ἐστραμμένην, καινήν. L. | ||
15.476 | μὴ μὰν ἀσπουδί γε, δαμασσάμενοί περ, ἕλοιεν νῆας ἐυσσέλμους—ἡ διπλῆ ὅτι ἀσπουδί χωρὶς κακοπαθείας. A. Ar. 122. | ||
15.480 | αὐτὰρ ὅ γ’ ἀμφ’ ὤμοισι σάκος θέτο τετραθέ‐ λυμνον, κρατὶ δ’ ἐπ’ ἰφθίμῳ κυνέην εὔτυκτον ἔθηκεν: ἡ διπλῆ ὅτι πρότερον τὴν ἀσπίδα εἴληφεν, εἶτα τὴν περικε‐ | ||
| 5 | φαλαίαν· ὁ δὲ Ζηνόδοτος ἐνήλλαχεν ἐπὶ τῆς Ἀλεξάνδρου μονομαχίας (Γ 334). καὶ ὅτι οὐκ εἶχον κόρυθας οἱ τοξόται. καὶ ἐπὶ τῶν Λοκρῶν οὐ γὰρ ἔχον κόρυθας χαλκήρεας (Ν 714). A. Ar. 194 sq. | ||
15.494 | ἀλλὰ μάχεσθ’ ἐπὶ νηυσὶν ἀολλέες. Cf. ad v. 416. Et dixit de ἐπί pro παρά posito: Χ 97. | ||
15.495 | βλήμενος ἠὲ τυπείς: ἡ διπλῆ ὅτι διαστέλλει τὸ βαλεῖν καὶ τύψαι. AB. Ar. 62. | ||
15.505 | ἦ ἔλπεσθ’, ἢν νῆας ἕλῃ κορυθαίολος Ἕκτωρ, | ||
| ἐμβαδὸν ἵξεσθαι ἣν πατρίδα γαῖαν ἕκαστος: ἡ διπλῆ ὅτι ἤτοι ἠθικῶς λέγει ἐλπίζετε ἐμβήσεσθαι ἐπὶ τὰς καησομένας ναῦς, ἢ καὶ ἐλπίζετε ἐμβάντες ἐπὶ τὴν θάλασ‐ | 250 | ||
| 5 | σαν ἀφίξεσθαι ἐπὶ τὰς πατρίδας, ὅ ἐστι βάδην ἐπὶ τῆς θα‐ λάσσης πορευόμενοι. A. | ||
15h511-3 | βέλτερον ἢ ἀπολέσθαι ἕνα χρόνον ἠὲ βιῶναι ἢ δηθὰ στρεύγεσθαι ἐν αἰνῇ δηιοτῆτι ὧδ’ αὔτως παρὰ νηυσὶν ὑπ’ ἀνδράσι χειροτέ‐ ροισιν. | ||
15.511 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἐκληπτέον τρεῖς διαστολάς, ἀλλὰ τὸ ἐκ τοῦ ἀπολέσθαι ἕνα χρόνον ἠὲ βιῶναι περὶ ἓν μέ‐ ρος, πρὸς ἕτερον δὲ τὸ ἢ δηθὰ στρεύγεσθαι. ὁ γὰρ λό‐ γος, βέλτιον καθ’ ἕνα χρόνον συντόμως ἀπολέσθαι ἢ πολὺν | ||
| 5 | χρόνον φθείρεσθαι· τὸ γὰρ στρεύγεσθαί ἐστι στραγγίζεσθαι κατ’ ὀλίγον ἐκλείποντας. A. Ita hoc restituit Lehrs. Herodian. p. 458. In cod. sic est: ἡ διπλῆ—διαστολάς, ἀλλ’ ἐκ τοῦ ἢ αὐτοσχεδίῃ, βέλτερον ἢ ἀπολέσθαι καθ’ ἕνα χρόνον περὶ ἓν μέρος, πρότερον δὲ τὸ ἠὲ βιῶναι. ὁ γὰρ λόγος κτλ. | ||
15.513 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὧδ’ ἀντὶ τοῦ οὕτως. A. οὐ τοπι‐ κῶς. V. Ar. 84. | ||
15.515 | ἔνθ’ Ἕκτωρ μὲν ἕλε Σχεδίον Περιμήδεος υἱόν, ἀρχὸν Φωκήων—ἡ διπλῆ ὅτι οὗτός ἐστι Σχε‐ δίος ὁμώνυμος τῷ ἐν καταλόγῳ (Β 518): καὶ ἀμφότεροι ὑφ’ Ἕκτορος ἀνῄρηνται· ἀλλ’ ἐκεῖνος μὲν Ἰφίτου πατρός· οὗτος | ||
| 5 | δὲ Περιμήδους. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὰ περὶ Πυλαιμένους. A. | ||
15h518-9 | Πουλυδάμας δ’ Ὦτον Κυλλήνιον ἐξενάριξεν, Φυλείδεω ἕταρον, μεγαθύμων ἀρχὸν Ἐπειῶν. | ||
15.518 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἀπὸ Κυλλήνης τοῦ ἐν Ἀρκαδίᾳ ὄρους, ἀλλ’ ἐπίνειόν ἐστιν Ἠλείων Κυλλήνη. οὗτοι δέ εἰσιν Ἐπειοί. A. cod. Ἠλεῖοι. Emend. L. Ar. 235. | ||
15.525 | —Δόλοψ— Λαμπετίδης, ὃν Λάμπος ἐγείνατο φέρτατος ἀνδρῶν, Λαομεδοντιάδης—ἡ διπλῆ ὅτι οὗτος Τρωι‐ | ||
| 5 | κὸς Δόλοψ, Λάμπου υἱὸς τοῦ ἀδελφοῦ Πριάμου, ὁμώνυμος τῷ ἐν τῇ Λ (302) Δόλοπι· καὶ Δόλοπα Κλυτίδην καὶ Ὀφέλτιον. A. | ||
15h529-31 | πυκινὸς δέ οἱ ἤρκεσε θώρηξ, | ||
| τόν ῥ’ ἐφόρει γυάλοισιν ἀρηρότα· τόν ποτε Φυλεύς ἤγαγεν ἐξ Ἐφύρης, ποταμοῦ ἀπὸ Σελλήεντος— | 251 | ||
15h534 | ὅς οἱ καὶ τότε παιδὸς ἀπὸ χροὸς ἤρκες’ ὄλεθρον. | ||
15.530 | ἡ διπλῆ ὅτι τὰ κύτη καὶ τὰ κοιλώματα τοῦ θώ‐ ρακος γύαλα, οὐχ ὡρισμένος τόπος. A. Ar. 114. | ||
15.531 | ἡ διπλῆ ὅτι τῆς Θεσπρωτιακῆς Ἐφύρας λέγει, οὐκ ἐκ τῆς Κορίνθου. δῆλον δὲ ἐκ τοῦ Σελλήεντος, ἀφ’ οὗ καὶ Σελλοὶ οἱ περίοικοι. καὶ ὅτι ἕτερός ἐστι Σελλήεις ποταμός (Β 839). A. Ar. 239. | ||
15.534 | περιττὸς ὁ στίχος· ἤδη γὰρ εἶπεν ἀνωτέρω (529) πυκινὸς δέ οἱ ἤρκεσε θώρηξ. V.? | ||
15.538 | (λόφος) νέον φοίνικι φαεινός: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ σημαινόμενόν ἐστι νεωστὶ πεφοινιγμένος. A. Ar. 153. | ||
15h544-5 | τὼ μὲν ἐεισάσθην χαλκήρεα τεύχε’ ἀπ’ ὤμων συλήσειν· Ἕκτωρ δὲ κασιγνήτοισι κέλευσεν. | ||
15.544 | ἐεισάσθην: ἡ διπλῆ ὅτι ἀμφίβολόν ἐστι πότερον ἐφώρμησαν, ἀπὸ τοῦ ἰέναι, ἢ ἔδοξαν, φαντασίαν ἔλαβον τοῦ συλῆσαι τὸν νεκρόν. A. Ar. 150. | ||
15.545 | ἡ διπλῆ ὅτι κασίγνητοι κοινότερον οἱ συγγενεῖς. AD. V. Ω 47 et Ar. 152. | ||
15.558 | Ἴλιον αἰπεινήν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
15.571 | εἴ τινά που Τρώων ἐξάλμενος ἄνδρα βά‐ λοισθα: ὅτι τὸ βαλεῖν προέμενόν ἐστιν ἐπιτυχεῖν. A. Ar. 73. | ||
15.582 | ὣς ἐπὶ σοὶ Μελάνιππε θόρ’ Ἀντίλοχος με‐ νεχάρμης: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἀποστροφήν. A. Cf. p. 16. | ||
15h587-8 | (θηρί) ὅς τε κύνα κτείνας ἢ βούκολον ἀμφὶ βόεσσιν φεύγει, πρίν περ ὅμιλον ἀολλισθήμεναι ἀνδρῶν. | ||
15.587 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀμφί οἱ αὐτῷ. γίνεται δὲ τὸ ὑπερβατὸν οὐ καθ’ Ὅμηρον, ὅστε κύνα κτεί‐ νας ἢ βούκολον φεύγει πρίν περ ὅμιλον ἀολλισθήμεναι ἀν‐ δρῶν ἀμφί οἱ αὐτῷ. A. | ||
15.601 | ἐκ γὰρ δὴ τοῦ ἔμελλε παλίωξιν παρὰ νηῶν θησέμεναι Τρώων—ἡ διπλῆ ὅτι ὑγιῶς παλί‐ ωξιν, πάλιν δίωξιν, ὅταν ἐξ ὑποστροφῆς διώκωσιν οἱ διω‐ κόμενοι. καὶ πρὸς τὸ ἔμελλεν ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐῴκει (Ar. 125). A. | ||
15.603 | V. ad 610. | ||
15.609 | (ἀμφί) κροτάφοισι τινάσσετο μαινομένοιο. Sic | ||
| scribendum esse, non μαρναμένοιο: Φ 5. | 252 | ||
15h610-4 | Ἕκτορος· αὐτὸς γάρ οἱ ἀπ’ αἰθέρος ἦλθεν ἀμύντωρ Ζεύς, ὅς μιν πλεόνεσσι μετ’ ἀνδράσι μοῦνον ἐόντα | ||
| 5 | τίμα καὶ κύδαινε. μινυνθάδιος γὰρ ἔμελλεν ἔσσεσθ’· ἤδη γάρ οἱ ἐπώρνυε μόρσιμον ἦμαρ Παλλὰς Ἀθηναίη ὑπὸ Πηλείδαο βίηφιν. | ||
15.610 | ἀθετοῦνται στίχοι εʹ· ἐπιστάμεθα γὰρ ὅτι περὶ Ἕκτορός ἐστιν ὁ λόγος. καὶ τὴν ἔνθουν ὁρμὴν τοῦ Ἕκτο‐ ρος ταῦτα παρενειρμένα ἐκλύει· συναπτόμενα γοῦν τὰ γνή‐ σια τὴν δεινότητα σώζει. καὶ κυκλικῶς ταυτολογεῖται· προ‐ | ||
| 5 | είρηται γὰρ τὰ φρονέων νήεσσιν ἔπι γλαφυρῇσιν ἔγειρεν Ἕκτορα Πριαμίδην (603)· πρὸς τί οὖν παλιλ‐ λογεῖται Ἕκτορος· αὐτὸς γάρ οἱ ἀπ’ αἰθέρος ἦλθεν ἀμύντωρ. A. κυκλικῶς est negligenter. Eodem sensu, quo καταχρηστικῶς, usurpavit ad Ζ 325. Quod etiam luculentius | ||
| 10 | apparet collatis adnn. ad Ι 222 et Ω 628, quae spectant ad eundem versum utroque loco abusive positum. Illic dixit κυ‐ κλικώτερον κατακέχρηται τῷ στίχῳ, hic nihil nisi κατακέχρηται τῷ στίχῳ. Idem significat in sch. ad η 115. Sed in sch. Q ad δ 248 pro οὐ κυκλικῶς τὸ δέκτῃ ὀνομαστικῶς δ’ ἀκούει scri‐ | ||
| 15 | bendum ὁ κυκλικός τὸ δέκτῃ ὀνόματικῶς ἀκούει, ut rectis‐ sime Eustathius. Errat enim Prellerus (ad Polemon. 17), quem sequuntur editores Stephani Paris. —Ceterum apud Eustathium κυκλικὸν σχῆμα vel κύκλου σχῆμα vel oratio κυκλικῶς con‐ formata ea est, quae eodem verbo terminatur a quo exorsa | ||
| 20 | est. V. Eustathium ad Β 149 Η 132 Θ 248 (unde hausit Lips.) Ι 388 Κ 466 cett. | ||
15h621-2 | κύματά τε τροφόεντα, τά τε προσερεύγεται αὐ‐ τήν· (πέτραν) ὣς Δαναοὶ Τρῶας μένον ἔμπεδον οὐδ’ ἐφέβοντο. | ||
15.622 | ἡ διπλῆ ὅτι ἔν τισι γράφεται ἐξ ἁλός, ὣς Δαναοί. αἴρεται δὲ τὸ κινοῦν τὴν ἔμφασιν τῆς ἐμμόνου στάσεως· μένον γὰρ ἔμπεδόν φησιν, ὡς πέτρα ἐναρηρυῖα τῷ πεδίῳ. A. | ||
15h625-7 | ἡ δέ τε πᾶσα (navis) ἄχνῃ ὑπεκρύφθη, ἀνέμοιο δὲ δεινὸς ἀήτη ἱστίῳ ἐμβρέμεται. | ||
15.626 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος χωρὶς τοῦ ι ἄχνη. A. ὅτι ἀρσενικῶς δεινὸς ἀήτη, ἀλλ’ οὐ δεινή, ὡς κλυ‐ τὸς Ἱπποδάμεια (Β 742). ἔνιοι δὲ ἀγνοοῦντες ποιοῦσι δεινὸς ἀήτης. A. Cf. p. 31. | 253 | |
15.640 | ὃς Εὐρυσθῆος ἄνακτος ἀγγελίης οἴχνεσκε βίῃ Ἡρακληείῃ: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀγγελίην: γίνεται δὲ τὸ οἴχνεσκε κρεμάμενον. καὶ νῦν δὲ ἀγγελίης ἀντὶ τοῦ | ||
| 5 | ἄγγελος. A. Cf. ad Γ 206. | ||
15.646 | (ἀσπίδος) τὴν αὐτὸς φορέεσκε ποδηνεκέ’, ἕρ‐ κος ἀκόντων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀνδρομήκεις αἱ ἀσπίδες. A. Ar. 194. | ||
15.651 | ἀχνύμενοί περ ἑταίρου: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ περί, περὶ ἑταίρου (cf. p. 26). Fortasse etiam sequentia Aristonici sunt: Ἑλλάνικος δὲ Αἰολικῶς νομίζει τὴν περί πέρ εἰρῆσθαι. A. | ||
15.655 | Ἀργεῖοι δὲ νεῶν μὲν ἐχώρησαν καὶ ἀνάγκῃ τῶν πρώτεων. Apparet plures navium ordines fuisse, non duos: Ξ 31. | ||
15.665 | τῶν ὕπερ ἐνθάδ’ ἐγὼ γουνάζομαι οὐ παρεόντων ἑστάμεναι κρατερῶς· μηδὲ τρωπᾶσθε φόβον δέ: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀκατάλληλον τῆς φράσεως· ἔδει γάρ, μὴ τρωπᾶσθαι (cod. τρωπᾶσθε) δέ. καὶ ὅτι φόβον δέ εἰς φυγήν | ||
| 5 | (Ar. 89). A. | ||
15h668-73 | τοῖσι δ’ ἀπ’ ὀφθαλμῶν νέφος ἀχλύος ὦσεν Ἀθήνη θεσπέσιον· μάλα δέ σφι φόως γένετ’ ἀμφοτέ‐ ρωθεν, ἠμὲν πρὸς νηῶν καὶ ὁμοιίου πολέμοιο. | ||
| 5 | Ἕκτορα δὲ φράσσαντο βοὴν ἀγαθὸν καὶ ἑταίρους, ἠμὲν ὅσοι μετόπισθεν ἀφέστασαν οὐδ’ ἐμάχοντο, ἠδ’ ὅσσοι παρὰ νηυσὶ μάχην ἐμάχοντο θοῇσιν. | ||
15.668 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ ἠδ’ ὅσσοι παρὰ νηυσίν (673) ἀθετοῦνται στίχοι ϛʹ, ὅτι οὐ προσυνίσταται ἀχλύς, ἀλλὰ συνεχῶς μάχονται. νῦν δέ φησιν Ἕκτορα δὲ φράσσαντο βοὴν ἀγαθὸν καὶ ἑταίρους· πρότερον δὲ οὐ καθεώρων, | ||
| 5 | ὅτε ἔλεγε τὼ δὲ μιῆς περὶ νηὸς ἔχον πόνον (416) καὶ ὅτε παρεκάλει αὐτούς ἀλλὰ μάχεσθ’ ἐπὶ νηυσὶν ἀολλέες (494); πῶς δὲ καὶ ἔφυγον σκότους ὄντος; ἥ τε Ἀθηνᾶ οὐ | ||
| πάρεστι διὰ τὴν τοῦ Διὸς ἀπειλήν. A. | 254 | ||
15.679 | ὡς δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ἵπποισι κελητίζειν εὖ εἰδώς: ἡ διπλῆ ὅτι κέλητα αὐτὸς μὲν οἶδε, χρωμένους δὲ τοὺς ἥρωας οὐ συνίστησιν. A. Ar. 198 et 343. | ||
15.697 | φαίης κ’ ἀκμῆτας καὶ ἀτειρέας ἀλλήλοισιν ἄντεσθ’ ἐν πολέμῳ—ὅτι ὡς πρός τινα διαλέ‐ γεται. οὐκ ἔστι δέ· ἀλλ’ ἔστι φαίη τις ἄν. A. Cf. p. 8. | ||
15h711-2 | ὀξέσι δὴ πελέκεσσι καὶ ἀξίνῃσι μάχοντο καὶ ξίφεσιν μεγάλοισι καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν. | ||
15.712 | ἀθετεῖται ὅτι εὐτελὴς ὁ στίχος καὶ (ins. ἡ) ἰδιότης τῆς μάχης οὐ σώζεται· ξίφεσι μὲν γὰρ καὶ ἔγχεσι πάντοτε μάχονται, νῦν δὲ πελέκεσι καὶ ἀξίναις. ὁ δὲ Διονύσιος, πῶς οὖν ἐπιφέρει, πολλὰ δὲ φάσγανα—ἄλλα μὲν ἐκ χει‐ | ||
| 5 | ρῶν χαμάδις πέσον, εἰ μὴ εἶχον ξίφη; A. V. ad 714. | ||
15.714 | πολλὰ δὲ φάσγανα καλὰ μελάνδετα κωπήεντα ἄλλα μὲν ἐκ χειρῶν χαμάδις πέσον, ἄλλα δ’ ἀπ’ ὤμων: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ χρωμένων τοῖς ξίφεσι πρὸς μάχην χαμάδις ἔπιπτον, ἀλλὰ τῶν ὤμων κοπτομένων τοῖς πελέ‐ | ||
| 5 | κεσι—καὶ τῶν καρπῶν σὺν τοῖς ξίφεσι. A. Extrema ob‐ scura. Qui enim manus decisae cadere potuerunt una cum gla‐ diis, qui e vaginis non erant educti? | ||
15.716 | Ἕκτωρ δὲ πρύμνηθεν ἐπεὶ λάβεν, οὐχὶ μεθίει: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει οὐκ ἐμεθίει. A. His continuaremus ea quae sunt in V: ὥστε βαρβαρίζειν τὸν Ὅμηρον (ubi suppl. ποιεῖ)—nisi transitu | ||
| 5 | per particulam ὥστε facto offenderemur. | ||
15.718 | οἴσετε πῦρ: ἡ διπλῆ ὅτι οἴσετε ἀντὶ τοῦ φέρετε· οὐ γὰρ τὸν μέλλοντα δηλοῖ τὸ οἴσετε, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ οἶσε θεεῖον (χ 481) ἐστὶν ἀνάλογον τῷ φέρε. A. Cf. p. 6. | ||
15.722 | οἵ μ’ ἐθέλοντα: ἡ διπλῆ ὅτι δεῖ κατὰ τὸ τέλειον προφέρεσθαι ἐθέλοντα. A. | ||
15.730 | ἔνθ’ ἄρ’ ὅ γ’ ἑστήκει δεδοκημένος: ἡ διπλῆ ὅτι παθητικῶς δεδοκημένος ἀντὶ τοῦ δοκεύων, ἐπιτηρῶν, ὡς ῥάβδῳ πεπληγυῖα (κ 238). A. Cf. p. 3. | ||
15.743 | ὅς τις δὲ Τρώων κοίλῃς ἐπὶ νηυσὶ φέροιτο: | ||
| ἀντὶ τοῦ ἐπὶ ναῦς. V. Cf. p. 23. | 255 | ||
16.9 | (κούρη) ἥ θ’ ἅμα μητρὶ θέους’ ἀνελέσθαι ἀνώγει, εἱανοῦ ἁπτομένη: ἡ διπλῆ ὅτι ἑανὸς καὶ πέπλος τὸ ἔνδυμα—A. Addendum γυναικῶν. Apollon. in lex. utrumque vocabulum explicat per ἔνδυμα γυναικεῖον. L. Ar. 193. | ||
16.17 | ἦε σύ γ’ Ἀργείων ὀλοφύρεαι: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλ‐ λείπει ἡ περί, περὶ Ἀργείων. A. Cf. p. 26. | ||
16.20 | τὸν δὲ βαρὺ στενάχων προσέφης Πατρόκλεις ἱππεῦ: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν τοῦ λόγου ἀποστροφήν. A. Cf. p. 16. | ||
16.24 | ὅσοι πάρος ἦσαν ἄριστοι ἐν νηυσὶν κέαται βεβλημένοι οὐτάμενοί τε: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν σύλληψιν· οἱ μὲν γὰρ βεβλημένοι ἦσαν, οἱ δὲ οὐτασμένοι. A. Ar. 63, 73. | ||
16.28 | τοὺς μέν τ’ ἰητροὶ πολυφάρμακοι ἀμφιπέ‐ νονται: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ μόνον οἱ περὶ Μαχάονα καὶ Πο‐ δαλείριον συνεπεπλεύκεισαν ἰατροί, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πλείονες. A. | ||
16.29 | σὺ δ’ ἀμήχανος ἔπλευ Ἀχιλλεῦ: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν ἀμήχανος, πρὸς ὃν οὐκ ἔστι μηχανήσασθαι, οὐκ αὐτὸς μὴ δυνάμενος μηχανήσασθαι. A. Ar. 149. | ||
16h30-1 | μὴ ἔμεγ’ οὖν οὗτός γε λάβοι χόλος, ὃν σὺ φυ‐ λάσσεις αἰναρέτη. τί σευ ἄλλος ὀνήσεται ὀψίγονός περ; | ||
16.30 | ἡ διπλῆ ὅτι ὁ χόλος ἀντιμετείληπται (Ar. 23), ὡς ἰσοδυναμῶν τῇ μήνιδι (Ar. 138). A. | ||
16.31 | ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς γράφουσιν αἴν’ ἀρετῆς, καὶ ἐκ‐ φέρουσι κατὰ τὸ περισπώμενον, ἵν’ ᾖ πρότερον αἰνέ, εἶτα πρὸς τὰ κάτω τὸ ἀρετῆς, ἀρετῆς τί σευ ἄλλος ὀνήσεται. πι‐ θανώτερον δὲ συνθέτως αἰναρέτη, ἐπὶ κακῷ τὴν ἀρετὴν | ||
| 5 | ἔχων. A. Inserui τὸ ἀρετῆς. | ||
16.34 | γλαυκὴ δέ ς’ ἔτικτε θάλασσα: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν ἅπαξ τὴν θάλασσαν ἐπιθετικῶς γλαυκὴν εἶπεν. A. | ||
16.41 | αἴ κ’ ἐμὲ σοὶ εἴσκοντες ἀπόσχωνται πολέ‐ μοιο: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ εἴσκοντες (cod. ἴσκοντες) ἀνάλογόν ἐστι τῷ κατὰ διαίρεσιν ἐίσκοντες, ὁμοιοῦντες· ἔικτο δὲ θέσκελον αὐτῷ (Ψ 107). ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τοὺς ἀπεκ‐ | ||
| 5 | δεξαμένους τὸ ἴσκεν ψεύδεα πολλὰ λέγων ἐτύμοισιν | ||
| (τ 203): τὸ γὰρ ἴσκεν ὑπολαμβάνουσι κεῖσθαι ἀντὶ τοῦ ἔλεγεν οὐκ ὀρθῶς (Ar. 105). A. De ἀπεκδέχεσθαι dixi ad Nican. Ξ 500. | 256 | ||
16.45 | ῥεῖα δέ κ’ ἀκμῆτες κεκμηότας ἄνδρας ἀυτῇ ὤσαιμεν προτὶ ἄστυ νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων: οἱ ἀστερίσκοι, ὅτι ὑπὸ Νέστορος οὐκ ὀρθῶς λέγονται (Λ 801). A. | ||
16h46-7 | ὣς φάτο λισσόμενος, μέγα νήπιος· ἦ γὰρ ἔμελλεν οἷ αὐτῷ θάνατόν τε κακὸν καὶ κῆρα λιτέσθαι | ||
16.46 | ἡ διπλῆ ὅτι καὶ νῦν τὸ ἔμελλε σαφῶς οὐκ ἐπὶ χρό‐ νου· οὐ γὰρ ἔμελλε λιτανεύσειν, ἀλλ’ ἐλιτάνευσεν. ἔστι δὲ ἀντὶ τοῦ ἐῴκει (Ar. 124). καὶ ὅτι διὰ μέσου ἀναπεφώνηται τὸ ἦ γὰρ ἔμελλεν οἷ αὐτῷ θάνατόν τε κακὸν καὶ | ||
| 5 | κῆρα λιτέσθαι, ὡς καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (α 18) οὐδ’ ἔνθα πεφυγμένος ἦεν ἀέθλων καὶ μετὰ οἷσι φίλοισι. A. | ||
16.57 | δουρὶ δ’ ἐμῷ κτεάτισσα πόλιν εὐτείχεα πέρ‐ σας: ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως καὶ παρὰ τὴν ἡμετέραν συνήθειαν κτεάτισσα κατὰ τὸ ἐνεργητικόν, ἀντὶ τοῦ ἐκτησάμην. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (β 102) πολλὰ κτεατίσσας ἀντὶ τοῦ κτη‐ | ||
| 5 | σάμενος. A. Cf. p. 2. σημειωτέον τοῦτο πρὸς τὸ δῷσι πόλιν Τροίης εὐ‐ τείχεος (sic Bekk. —Α 129) ὅτι οὐ μόνον Τροία εὐτειχής. A. τὴν ἂψ ἐκ χειρῶν ἕλετο κρείων Ἀγαμέμνων | ||
16.59 | Ἀτρείδης ὡς εἴ τιν’ ἀτίμητον μετανάστην: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀτιμήτου μετανάστου, ὡς τὸ ἐπεί μ’ ἀφελέσθε γε δόντες (Α 299) ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ. A. Cf. p. 21. | ||
16h60-2 | ἀλλὰ τὰ μὲν προτετύχθαι ἐάσομεν· οὐδ’ ἄρα πως ἦν ἀσπερχὲς κεχολῶσθαι ἐνὶ φρεσίν· ἤτοι ἔφην γε οὐ πρὶν μηνιθμὸν καταπαυσέμεν. | ||
16.60 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἐάσομεν ἀντὶ τοῦ ἐάσωμεν. A. Cf. p. 13. | ||
16.61 | ὅτι τὸ ἔφην γε ἀντὶ τοῦ διενοήθην. A. | ||
16.62 | πρὸς τὸ μηνιθμόν, ὅτι παραλλήλως (cf. ad Ν 276) τέταχε τῷ χόλῳ (Ar. 138). A. Τρώων δὲ πόλις ἐπὶ πᾶσα βέβηκεν | ||
16.70 | θάρσυνος: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ τεθαρσηκυῖα. A. οὐ γὰρ Τυδείδεω Διομήδεος ἐν παλάμῃσιν | ||
16.75 | μαίνεται ἐγχείη Δαναῶν ἀπὸ λοιγὸν ἀμῦναι. | ||
16.74 | ἡ διπλῆ ὅτι ἔοικεν ἀκηκοότι τὰ εἰρημένα ὑπὸ Διο‐ | ||
| μήδους μετὰ τὴν πρεσβείαν. A. Cf. ad Ι 709. | 257 | ||
16.81 | μὴ δὴ πυρὸς αἰθομένοιο νῆας ἐνιπρήσωσι—ἡ διπλῆ ὅτι παθητικὸν ἀντὶ τοῦ ἐνεργητικοῦ, αἰθομένοιο ἀντὶ τοῦ αἴθοντος (cf. p. 3): καὶ ὅτι ἡ ὑπό πρόθεσις ἐλλείπει, ὑπὸ πυρός. (Cf. | ||
| 5 | p. 21). A. | ||
16h89-93 | μὴ σύ γ’ ἄνευθεν ἐμεῖο λιλαίεσθαι πολεμίζειν Τρωσὶ φιλοπτολέμοισιν· ἀτιμότερον δέ με θήσεις. μηδ’ ἐπαγαλλόμενος πολέμῳ καὶ δηιοτῆτι, Τρῶας ἐναιρόμενος, προτὶ Ἴλιον ἡγεμονεύειν, | ||
| 5 | μή τις ἀπ’ Οὐλύμποιο θεῶν αἰειγενετάων κτλ. | ||
16.89 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος τοῦτον καὶ τὸν ἑξῆς ἦρκεν, πεποίηκε δὲ οὕτως μὴ σύ γ’ ἀγαλλόμε‐ νος πολέμῳ καὶ δηιοτῆτι, ἵν’ ἐπιβάλλῃ ἡ συνέπεια, ἀναγκαῖοι δέ εἰσι· σκοπὸς γὰρ τῷ Ἀχιλλεῖ μὴ ἀτιμωθῆναι | ||
| 5 | τούτου κατευημερήσαντος (Ar. 354). A. | ||
16.92 | ὅτι Ζηνόδοτος προτὶ Ἴλιον αἰπὺ δίεσθαι. A. Ar. 242. | ||
16.93 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος κατὰ τὸ ἑξῆς τέσσαρας ἀπὸ τούτου ἦρκε, γράφει δὲ ἀντὶ αὐτῶν τοῦτον μή ς’ ἀπομουνωθέντα λάβῃ κορυθαίολος Ἕκτωρ. ἔστι δὲ εὐτελὴς καὶ τῇ συνθέσει καὶ τῇ διανοίᾳ. A. | ||
16h97-100 | αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον, μήτε τις οὖν Τρώων θάνατον φύγοι, ὅσσοι ἔασιν, μήτε τις Ἀργείων, νῶιν δ’ ἐκδύμεν ὄλεθρον, ὄφρ’ οἶοι Τροίης ἱερὰ κρήδεμνα λύωμεν. | ||
1697-100 | ἀθετοῦνται στίχοι τέσσαρες, διότι κατὰ δια‐ σκευὴν (Ar. 349) ἐμφαίνουσι γεγράφθαι ὑπό τινος τῶν νο‐ μιζόντων ἐρᾶν τὸν Ἀχιλλέα τοῦ Πατρόκλου· τοιοῦτοι γὰρ οἱ λόγοι, πάντες ἀπόλοιντο πλὴν ἡμῶν. καὶ ὁ Ἀχιλλεὺς | ||
| 5 | οὐ (cod. ὁ, corr. Bekk.) τοιοῦτος, συμπαθὴς δέ. A. Ar. 188. | ||
16.102 | Αἴας δ’ οὐκέτ’ ἔμιμνε· βιάζετο γὰρ βελέεσ‐ σιν: τρωτὸς ἦν ἄρα. καὶ ὅσσον ἐμῇ κεφαλῇ περιδείδια μή τι πάθῃσι (Ρ 242). V. Fluxit ex Aristonico. Cf. Ar. 180. | ||
16h105-6 | πήληξ βαλλομένη καναχὴν ἔχε, βάλλετο δ’ αἰεί καὶ φάλαρ’ εὐποίηθ’. ὁ δ’ ἀριστερὸν ὦμον ἔκαμνεν. | ||
16.105 | ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς γράφουσι τύπτετο δ’ αἰεί. | ||
| προείρηκε δὲ βαλλομένην (sic) καὶ βάλλοντες (v. 104). τὸ δὲ βαλεῖν ἐστὶ [πόρρωθεν, τὸ δὲ] ἐκ χειρός, τύψαι. A. Verba inclusa addidit Lehrs. Ar. 65. | 258 | ||
16.106 | ἡ διπλῆ ὅτι ἔν τισι γράφεται καπφάλαρα. ὑπερ‐ βατὸν δέ ἐστι· δεινὴν δὲ καναχὴν ἡ πήληξ ἔσχε καὶ τὰ φά‐ λαρα, ἐβάλλετο δὲ συνεχῶς. φάλαρα δὲ τὰ κατὰ τὸ μέσον τῆς περικεφαλαίας μικρὰ ἀσπιδίσκια, ἅτινα κόσμου χάριν | ||
| 5 | ἐντίθεται. A. δέ post ἐβάλλετο ins. L. ὁ δέ: ὡς περὶ ἑτέρου. ὅμοιον δέ ἐστι τῷ ὁ δ’ ἐρεύ‐ γετο οἰνοβαρείων (ι 374). V. | ||
16h116-8 | (Hector Ajacis hastam cecidit) ἀντικρὺ δ’ ἀπάραξε· τὸ μὲν Τελαμώνιος Αἴας πῆλ’ αὔτως ἐν χειρὶ κόλον δόρυ, τῆλε δ’ ἀπ’ αὐτοῦ αἰχμὴ χαλκείη χαμάδις βόμβησε πεσοῦσα. | ||
16.116 | ἡ διπλῆ ὅτι δοκεῖ μάχεσθαι· εἰ γὰρ ἀπήραξε κατὰ συμπέρασμα, ὅ ἐστιν ἀπέθραυσεν, πῶς ἐπιφέρει, τῆλε δ’ ἀπ’ αὐτοῦ αἰχμὴ χαλκείη χαμάδις, ὡς πρότερον μὴ ἀποκεκομμένου, ἀλλ’ ὅτε διέσεισεν ὁ Αἴας ἀποπεπτωκότος; | ||
| 5 | ὁ μὲν οὖν Ἀρίσταρχος τὸ συμπέρασμα λέγει προειρῆσθαι, εἶτα κατὰ μέρος ἐπηκριβῶσθαι, ὡς εἴ τις λέγοι· „ὅδε τις τόνδε εἰς τὰ σπλάγχνα δόρατι παίσας ἀπέκτεινεν· ἐκσπασθέν‐ τος δὲ τοῦ δόρατος ἀπέθανεν“, ὡς ἐγένετο ὕστερον ἐπιδιη‐ γούμενος. οὕτως ἀπάραξε καὶ κόλον δόρυ λέγει κατὰ συμ‐ | ||
| 10 | πέρασμα· ὡς δὲ ἀπέπεσεν ὕστερον ἡ αἰχμὴ διακραδαθέντος τοῦ δόρατος, ἐπεξηγεῖται. φαίνεται γὰρ ὁ Αἴας μικροῦ τι‐ νὸς ἔτι διακρατοῦντος τὴν ἐπιδορατίδα πειράζων κραδᾶναι, ἀποπεσούσης δὲ ταύτης παντελῶς ἀπεγνωκέναι ὅτι ἠχρείω‐ ται τὸ δόρυ. διὸ καὶ τὸ αὔτως πρόσκειται, ὅτι κατὰ κενὸν | ||
| 15 | ἐκράδανεν, οὐ δυνάμενος αὐτῷ χρῆσθαι. τινὲς δὲ καὶ τὸν δέ ἀντὶ τοῦ γάρ λαμβάνουσιν· τῆλε γὰρ ἀπ’ αὐτοῦ (cf. p. 35). A. Cod. τὸν γάρ ἀντὶ τοῦ δέ. | ||
16.123 | νηὶ θοῇ· τῆς δ’ αἶψα κατ’ ἀσβέστη κέχυτο φλόξ: ἡ διπλῆ ὅτι ἔστι μὲν ἐκ πλήρους λαβεῖν κατά, εἶτα σβεστή τὸ συμβαῖνον ἐπιθετικῶς· ἔστι δὲ καὶ κατὰ συνα‐ λοιφὴν ἀσβέστη, οἷον ἀκατάσβεστος, ὅ ἐστι δυσκόλως σβεστή. | ||
| 5 | ὃ καὶ μᾶλλον· οὕτως γὰρ εἴωθε λέγειν· ἄσβεστος δ’ ἄρ’ ἐνῶρτο γέλως (Α 599). τὸ δὲ σβεστή ἀνέμφατον. καὶ τὸ σχῆμα Ὁμηρικόν, ἀσβέστη, καθάπερ ῥεῖα δ’ ἀριγνώτη | ||
| πέλεται (ζ 108) ἀντὶ τοῦ ἀρίγνωτος (cf. p. 32). A. | 259 | ||
16.124 | ὣς τὴν μὲν πρύμνην πῦρ ἄμφεπεν: πρὸς τὴν φράσιν, ὅτι οὕτως εἴρηκε τὴν μὲν πρύμνην ἀντὶ τοῦ τῆς μὲν τὴν πρύμνην. A. Cf. p. 20. | ||
16.128 | μὴ δὴ νῆας ἕλωσι καὶ οὐκέτι φυκτὰ πέλων‐ ται: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴρηκε πληθυντικῶς πέλωνται καὶ οὐ πέληται, ὁμοίως τῷ σπάρτα λέλυνται (Β 135). A. Cf. p. 15. | ||
16.129 | δύσεο τεύχεα θᾶσσον, ἐγὼ δέ κε λαὸν ἀγείρω: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀγείραιμι. A. Cf. p. 9. | ||
16.140 | ἔγχος δ’ οὐχ ἕλετ’ οἶον ἀμύμονος Αἰακίδαο: Ζηνόδοτος τοῦτον ἀθετήσας τοὺς ἑξῆς τέσσαρας οὐκ ἔγραφεν. A. Sed h. l. recte habent hi versus, contra rejiciendi Τ 387, ubi v. Inde asterisci ad 141—144. L. | ||
16.142 | ἀλλά μιν (ἔγχος) οἶος ἐπίστατο πῆλαι Ἀχιλ‐ λεύς: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐδύνατο, μόνος ἐδύνατο χρή‐ σασθαι τῷ δόρατι (Ar. 150): τὸ γὰρ πῆλαι ἐκ παρεπομένου (v. ad Β 417) τὴν χρῆσιν σημαίνει. A. | ||
16.144 | (μελίην) Πηλίου ἐκ κορυφῆς. Hanc fraxinum ideo in monte Pelio caesam dicit, quia mons ventosus est, ar‐ borum autem vento exercitarum ligna roborantur: v. ad Λ 256. | ||
16.146 | (Automedontem) τὸν μετ’ Ἀχιλλῆα ῥηξήνορα τῖε μάλιστα: ἡ διπλῆ ὅτι Πάτροκλος μὲν Ἀχιλλέως ἡνίο‐ χος, Πατρόκλου δὲ Αὐτομέδων. A. | ||
16.150 | τοὺς (Ξάνθον καὶ Βαλίον) ἔτεκε Ζεφύρῳ ἀνέμῳ ἅρπυια Ποδάργη: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Ἅρπυια πόδαργος, ὡς ἐπιθετικόν, ἵν’ ᾖ ποδώκης. ἔστι δὲ τὸ κύριον ὄνομα Ποδάργη. σαφὲς | ||
| 5 | δὲ καὶ ἐκ τούτων (Τ 400) Ξάνθε τε καὶ Βαλίε, τηλε‐ κλυτὰ τέκνα Ποδάργης. A. | ||
16.160 | καί τ’ ἀγεληδὸν ἴασιν ἀπὸ κρήνης μελανύδρου λάψοντες γλώσσῃσιν ἀραιῇσιν μέλαν ὕδωρ: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει λάψαντες διὰ τοῦ α. ἔσονται δὲ ἤδη πεπωκότες, καὶ ἐκλέλυται ἡ ἔμφασις· | ||
| 5 | οἱ μὲν γὰρ αἵματος ἐμπεφορημένοι καὶ διὰ δίψαν ὁρμῶντες ἐπὶ τὴν κρήνην σώζουσι τὸ παράστημα. ἐπλάνησε δὲ τὸν Ζηνόδοτον τὸ ἑξῆς, δεξάμενον ἀπὸ κρήνης ἴασιν· οὐκ ἔδει δέ, ἀλλ’ εἰς κρήνην πιόμενοι πορεύονται. A. | ||
16.163 | περιστένεται δέ τε γαστήρ: ἡ διπλῆ ὅτι ἔστι μὲν ἐκδέξασθαι καὶ τὸ στενοχωρεῖται (στεινόμενος νε‐ κύεσσιν Φ 220) ὥστε καταστρέφειν εἰς τὸ βαρύνεται· βέλ‐ τιον δὲ παρεμπεπτωκέναι τὸ ς ὡς ἐπὶ τῆς φερεσβίου, ὥστε | 260 | |
| 5 | εἶναι καὶ τὸ περιστένεται ἀντὶ τοῦ περιτείνεται, διὰ τὸ ἐμ‐ πλησθῆναι τοῦ αἵματος. A. „Quae Aristonicus scripsit com‐ parans cum Apollon. lex. (145, 1) vix dubito, quin de suis Aristonicus largitus sit magistro haud gratiam habituro. (Cf. ad στεινόμενος Φ 220).“ Ar. 155. —καταστρέφειν εἰς—non | ||
| 10 | recte explicatur μεταλαμβάνειν Ar. 157 not. Significat (et hic et A Ψ 531, cf. EQ δ 367 Vulg. μ 417): eo redire si‐ gnificationem, ut vox idem valeat ac βαρύνεται. Sed hac de re jam dixit Bekker. ad Apollon. de pronom. 44 B 9. | ||
16.175 | (Menesthius) ὃν τέκε Πηλῆος θυγάτηρ καλὴ Πολυδώρη: ἡ διπλῆ ὅτι Φερεκύδης τὴν Πολυδώραν φησὶν ἀδελφὴν Ἀχιλλέως· οὐκ ἔστι δὲ καθ’ Ὅμηρον διαβεβαιώ‐ σασθαι. πιθανώτερον οὖν ὁμωνυμίαν εἶναι, ὥσπερ καὶ ἐπ’ | ||
| 5 | ἄλλων. A. Ar. 178. | ||
16.178 | ὅς ῥ’ ἀναφανδὸν ὄπυιε, πορὼν ἀπερείσια ἕδνα: ὅτι ἕδνα τὰ ὑπὸ τῶν γαμούντων διδόμενα ταῖς γα‐ μουμέναις. A. | ||
16.180 | παρθένιος, τὸν ἔτικτε χορῷ καλὴ Πολυμήλη: ἡ διπλῆ ὅτι παρθένιος λέγεται ὁ ἐξ ἔτι παρθένου νομιζο‐ μένης γεννώμενος, σκότιος δὲ ὁ κατὰ λαθραίαν μίξιν καὶ οὐκ ἀπὸ νομίμου γάμου (Ar. 136). καὶ ὅτι τὸ χορῷ καλή | ||
| 5 | πρὸς ἓν ἐκληπτέον, καλλίχορος, διαπρέπουσα ἐν τῷ χορεύειν. A. ἕν ins. L. | ||
16.184 | αὐτίκα δ’ εἰς ὑπερῷ’ ἀναβὰς παρελέξατο λάθρῃ Ἑρμείας ἀκάκητα—ἡ διπλῆ ὅτι οἱ τῶν θη‐ λειῶν θάλαμοι ὑπερῷοι, ἵνα μὴ εὐδίοπτοι ὦσιν. A. Ar. 198. | ||
16.185 | ἡ διπλῆ ὅτι τῇ προσαγορευτικῇ ἀντὶ τῆς ὀρθῆς κέχρηται, ἀντὶ τοῦ ἀκακήτης, ὡς κυανοχαῖτα ἀντὶ τοῦ κυ‐ ανοχαίτης, A. Cf. p. 18. et Ar. 186, 269. | ||
16.188 | (εἰλείθυια) ἐξάγαγεν φώως δέ: ἡ διπλῆ περιεστι‐ γμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει πρὸ φόως (i. e. πρὸ φόως δέ: v. Did.). ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ἐπὶ μὲν Εὐρυσθέως (Τ 118) οὕτως γράφειν ἐγχωρεῖ· πρὸ γὰρ τοῦ τεταγμένου ταῖς τικτούσαις | ||
| 5 | χρόνου ἐγεννήθη, διὸ καὶ ἠλιτόμηνος εἴρηται· ἐπὶ δὲ τῶν | ||
| ἄλλων οὐκέτι. A. | 261 | ||
16.197 | Ἀλκιμέδων Λαέρκεος υἱὸς ἀμύμων: ὁμώνυ‐ μος αὐτῷ (sc. Λαέρκεϊ) ὁ Πύλιος χρυσοχόος (γ 425). V. Hic Alcimedon postea Alcimus vocatur: Τ 392. | ||
16h201-3 | ἀπειλεῖτε Τρώεσσιν πάνθ’ ὑπὸ μηνιθμόν, καί μ’ ᾐτιάασθε ἕκαστος „σχέτλιε Πηλέος υἱέ, χόλῳ ἄρα ς’ ἔτρεφε μήτηρ.“ | ||
16.202 | μ’ ᾐτιάασθε: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνό‐ δοτος ἓν ποιῶν γράφει χωρὶς τοῦ ι μητιάασθε, λαμβάνων ἀπὸ τῆς μήτιδος, οἷον ἐβουλεύεσθε. γίνεται δὲ ἀδιανόητον· διὸ δεῖ σὺν τῷ ι γράφειν ᾐτιάασθε. καὶ ὅτι πάνθ’ ὑπὸ | ||
| 5 | μηνιθμόν ἤτοι μετὰ πάσης μήνιδος καὶ χόλου, ἢ κατὰ πάντα τὸν τῆς μήνιδος χρόνον. A. | ||
16.203 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀπέστροφε τὸν λόγον ἀπὸ τοῦ διηγη‐ ματικοῦ ἐπὶ τὸ μιμητικόν, καὶ ἐλλείπει τὸ τάδε λέγων ἕκαστος ἐμὲ ᾐτιάασθε (Cf. p. 17.). καὶ ὅτι χόλῳ ἀρσενικῶς ἀντὶ τοῦ χολῇ. ὑπερβολικῶς οὐ γάλακτι, ἀλλὰ χολῇ. A. | ||
16.206 | κακὸς χόλος ἔμπεσε θυμῷ: νῦν ὁμοίως ἡμῖν τὸ περὶ ψυχὴν πάθος φησίν. V. Cf. ad 203. | ||
16.222 | (χηλοῦ) τήν οἱ Θέτις ἀργυρόπεζα θῆκ’ ἐπὶ νηὸς ἄγεσθαι—ἡ διπλῆ ὅτι οὐ δω‐ δεκαταῖον ἀπέλιπε τὸν Ἀχιλλέα γεννήσασα ἡ Θέτις, καθά‐ περ οἱ νεώτεροι ποιηταί, ἀλλὰ συνεβίου Πηλεῖ. ἐκπέμπει | ||
| 5 | γοῦν ἐπὶ τὸν πόλεμον Ἀχιλλέα, καί φησιν (Σ 59) τὸν δ’ οὐχ ὑποδέξομαι αὖτις οἴκαδε νοστήσαντα δώμοιο πηλ—(l. δόμον Πηλήιον εἴσω), ὡς ἂν ἐπὶ τοῦ οἴκου μένουσα. A. Ar. 190. | ||
16.234 | Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρου· ἀμφὶ δὲ Σελ‐ λοί: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ τῆς γραφῆς ἀμφίβολον· οἱ μὲν γὰρ Σελλούς, οἱ δὲ Ἑλλοὺς ἐξεδέξαντο. δεῖ δὲ νοεῖν ὡς ἔστιν ἐκ πλήρους Σελλοί· καὶ γὰρ ὁ συνορίζων τοῖς τόποις | ||
| 5 | ποταμὸς Σελλήεις, ἀφ’ οὗ εἰκὸς τοὺς παροίκους Σελλοὺς κα‐ λεῖσθαι. A. Ar. 239. | ||
16h236-7 | ἠμὲν δή ποτ’ ἐμὸν ἔπος ἔκλυες εὐξαμένοιο, τιμήσας μὲν ἐμέ, μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν. | ||
16.236 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐ προσυνέσταται περὶ τῆς τῶν Ἀχαιῶν κακώσεως εὐχόμενος οὐδὲ κατ’ εὐχὴν τετίμηται, | ||
| ἀλλὰ διὰ τὰς τῆς Θέτιδος λιτάς. διὸ ἀθετητέον τὸν ἑξῆς τιμήσας μὲν ἐμέ. καθολικῶς γὰρ λέγει, καὶ οὐκ (εἰς | 262 | ||
| 5 | ins. L.) ἀφωρισμένον ἀναφέρει καιρὸν τὸν τῆς μήνιδος. A. | ||
16.237 | ὁ μὲν ὀβελὸς πρὸς τὴν προειρημένην (236) ἀθέ‐ τησιν, ὁ δὲ ἀστερίσκος, ὅτι ἐκ τῆς τοῦ Χρύσου εὐχῆς (Α 454) μετενήνεκται. A. Cf. V. ad Ο 75. | ||
16.239 | μενέω νηῶν ἐν ἀγῶνι: ὅτι νηῶν ἀγῶνι τῷ ἀθροίσματι καὶ ναυστάθμῳ (Ar. 152). A. | ||
16.243 | εἴσεται ἤ ῥα καὶ οἶος ἐπίστηται πολεμί‐ ζειν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐπιστέα‐ ται. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι τὰ τοιαῦτα ῥήματα πληθυντικά ἐστι, καὶ νῦν ἀνάλογον ἕξει τὸ ἐπιστέαται τῷ ἐπίστανται, ὅπερ | ||
| 5 | οὐ συμφωνεῖ. ἔστιν οὖν ἀντὶ τοῦ ἐπίσταται, καὶ μετείλη‐ πται τὸ α εἰς τὸ η. A. Hic versus et sq. facere videbantur ad firmandam athetesin Χ 393 sq. | ||
16h260-1 | (σφήκεσσι) εἰνοδίοις οὓς παῖδες ἐριδμαίνωσιν ἔθοντες, αἰεὶ κερτομέοντες ὁδῷ ἔπι οἰκί’ ἔχοντας. | ||
16.260 | ἡ διπλῆ ὅτι τὴν αὐτὴν διάνοιαν ἔχει τῷ ἑξῆς καὶ ὑγιέστερον εἴρηται. A. | ||
16.261 | ἀθετεῖται. τὸ κερτομεῖν οὐ τίθησιν ἐπὶ τοῦ δι’ ἔργων ἐρεθίζειν, ἀλλὰ διὰ λόγων (Ar. 120). καὶ ὅτι διὰ τοῦ προειρημένου στίχου ταὐτὸν εἴρηται· τὸ γὰρ εἰνοδίοις ταὐ‐ τόν ἐστι τῷ ὁδῷ ἔπι οἰκί’ ἔχοντας, καὶ τὸ ἐριδμαίνωσιν τῷ | ||
| 5 | κερτομέοντες, καὶ τὸ ἀεί τῷ ἔθοντες, ἐξ ἔθους συνεχῶς ἐπι‐ φοιτῶντες. ἠθέτει καὶ Ἀριστοφάνης. A. οἱ δ’ ἄλκιμον ἦτορ ἔχοντες | ||
16.265 | πρόσσω πᾶς πέτεται: ἡ διπλῆ ὅτι πληθυντικῶς εἰπών οἱ δ’ ἄλκιμον ἦτορ ἔχοντες ἑνικὸν ἐπιφέρει πᾶς πέτεται, διὰ τὸ τὴν ἔννοιαν τοῦ πᾶς πληθυντικὴν εἶναι, μόνον δὲ τὸ σχῆμα ἑνικόν, ὅμοιον τῷ ἀγρόμενοι πᾶς | ||
| 5 | δῆμος (Υ 166). A. Cf. p. 16. | ||
16.274 | ὅτ’ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισεν: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ δεν παρέλκεται· ἔστι γὰρ ὅτι τὸν ἄριστον τῶν Ἀχαιῶν οὐκ ἔτισεν (Ar. 322). A. | ||
16.280 | ἐκίνηθεν δὲ φάλαγγες Ἐλπόμενοι: ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως εἴρηκε φάλαγγες ἐλπόμενοι πρὸς τὸ νοητόν· σύ‐ | ||
| στημα γὰρ ἀνδρῶν εἰσὶν αἱ φάλαγγες. (Cf. p. 32). Fortasse his continuanda sunt sequentia: ἢ δεῖ τὴν πτῶσιν μεταλαβεῖν, | 263 | ||
| 5 | ἐλπόμενοι—(ita Vill. Bekk. οις) A. —ἀντὶ τοῦ ἐλπομένων. V. | ||
16h297-300 | ὡς δ’ ὅτ’ ἀφ’ ὑψηλῆς κορυφῆς ὄρεος μεγάλοιο κινήσῃ πυκινὴν νεφέλην στεροπηγερέτα Ζεύς, ἔκ τ’ ἔφανεν πᾶσαι σκοπιαὶ καὶ πρώονες ἄκροι καὶ νάπαι, οὐρανόθεν δ’ ἄρ’ ὑπερράγη ἄσπετος | ||
| 5 | αἰθήρ. | ||
16.297 | Ut hic nubila congesta de montis cacumine depellun‐ tur, ita v. 364 ab Olympo dicitur nubes in coelum recedere; mons igitur Olympus. | ||
16299-300 | ὅτι ἐνταῦθα οἰκείως κεῖνται. ἐν δὲ τῇ Θ (557) κακῶς. V. | ||
16.311 | Μενέλαος ἀρήιος οὖτα Θόαντα: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν, ὅτι Τρωικὸς ὁ Θόας οὗτος. A. | ||
16.317 | Νεστορίδαι δ’ ὁ μὲν οὔτας’ Ἀτύμνιον ὀξέι δουρί: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἀντὶ τοῦ Νεστοριδῶν ὁ μὲν Ἀντίλοχος οὔτασεν Ἀτύμνιον, ὁ δὲ Θρασυμήδης Μά‐ ριν (319 sqq.). A. Cf. p. 19. | ||
16.326 | ὣς τὼ μὲν δοιοῖσι κασιγνήτοισι δαμέντε: ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἤλλακται, δοτικὴ ἀντὶ γενικῆς, καὶ ἡ ὑπό πρόθεσις παρεῖται· ἔστι γὰρ ἀντὶ τοῦ ὣς τὼ μὲν ὑπὸ δοιῶν κασιγνήτων δαμέντε. A. Cf. p. 24. | ||
16.333 | πᾶν δ’ ὑπεθερμάνθη ξίφος αἵματι: ἀντὶ τοῦ ὅλον. A. Ar. 130. | ||
16.336 | μέλεον δ’ ἠκόντισαν ἄμφω: ἡ διπλῆ ὅτι μέ‐ λεον ἀντὶ τοῦ μελέως, ματαίως. καὶ διὰ παντὸς οὕτως Ὅμηρος χρῆται· οἱ δὲ τραγικοὶ ἐπὶ τοῦ οἰκτροῦ καὶ τάλα‐ νος, καὶ ἡ συνήθεια. πρὸς οὓς (l. ὅ) καὶ ἡ σημείωσις. A. | ||
| 5 | Ar. 103. | ||
16h352-4 | ὡς δὲ λύκοι ἄρνεσσιν ἐπέχραον ἢ ἐρίφοισιν σίνται, ὑπὲκ μήλων αἱρεύμενοι, αἵ τ’ ἐν ὄρεσσιν ποιμένος ἀφραδίῃσι διέτμαγεν. | ||
16.353 | μήλων: προβάτων καὶ αἰγῶν. ἐν ἄλλοις μῆλ’, ὄϊές τε καὶ αἶγες (ι 184). AB. „Non puto Aristonicum scripsisse ἐν ἄλλοις: sed observatio Aristarchea est.“ Lehrs. Ar. 108. | ||
16.354 | ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως δεῖ γράφειν διέτμαγεν ὡς κόσμηθεν, ἵν’ ᾖ διετμάγησαν, παθητικῶς· τὸ γὰρ διέτμα‐ γον ἐνεργητικόν ἐστιν. A. Cf. ad 507 et p. 3 not. 2. | 264 | |
16.358 | Αἴας δ’ ὁ μέγας: ἡ διπλῆ ὅτι συγκριτικῶς λέγε‐ ται πρὸς τὸν ἕτερον Αἴαντα ὁ μέγας, ὁ Τελαμώνιος, ἐπεὶ ἐκεῖνος μείων. A. Ar. 9. Cf. p. 30. | ||
16.361 | σκέπτετ’ ὀιστῶν τε ῥοῖζον καὶ δοῦπον ἀκόν‐ των: ἡ διπλῆ ὅτι σκέπτετο ἴσον τῷ οἷον ἀπεσκόπευε καὶ παρετήρει εἰς τὸ μὴ πληγῆναι. A. | ||
16h364-5 | ὡς δ’ ὅτ’ ἀπ’ Οὐλύμπου νέφος ἔρχεται οὐρανὸν εἴσω αἰθέρος ἐκ δίης, ὅτε τε Ζεὺς λαίλαπα τείνῃ. | ||
16.364 | ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς οὐκ ἔστιν Ὄλυμπος καὶ οὐ‐ ρανὸς ὁ αὐτός· ὡς γὰρ ἀφ’ ἑτέρου ἐφ’ ἕτερόν φησι τὸ νέφος ἔρχεσθαι. οὐδὲ μὴν τόπος ἐπουράνιος· ὁ γὰρ Ὅμηρος ἀπὸ τῶν γινωσκομένων πᾶσι ποιεῖται τὰς ὁμοιώσεις. καταλεί‐ | ||
| 5 | πεται τοίνυν τὸ ὄρος σημαίνεσθαι· καὶ γὰρ ἀπὸ τῶν ὀρῶν λέγει τὰ συνεστῶτα νέφη μεταχωρεῖν· ὡς δ’ ὅτ’ ἀφ’ ὑψη‐ λῆς κορυφῆς ὄρεος μεγάλοιο κινήσῃ πυκινὸν νέ‐ φος (297). τοιγαροῦν καὶ ὅταν λέγῃ ὡς δ’ ὅτ’ ἀπ’ Οὐ‐ λύμπου νέφος ἔρχεται, ἀπὸ ὄρους σημαίνει. A. Ar. 172 sq. | ||
16.365 | Aristarchus de hoc ex Lehrsii sententia tantum dixe‐ rat: τάχα οὖν συγχεῖται ὁ ἀήρ πρὸς τὸν αἰθέρα. Ar. 173. | ||
16.371 | (ἵπποι) ἄξαντ’ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ λίπον ἅρματ’ ἀνάκτων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἄκρῳ, καὶ οὐχ ὡς δευτέ‐ ρου ὄντος ῥυμοῦ· εἷς γάρ ἐστι. πρώτῃσιν δὲ πύλῃσιν (Θ 411) ἀντὶ τοῦ ἄκραις. A. | ||
| 5 | Praeterea in BL. adnotationis Aristarcheae haec sunt reli‐ quiae: πρὸς τὰς συνωρίδας αἷς ἐχρῶντο Τρῶες (sic pro ἥρωες) τὸ δυικόν. Cf. Ar. p. 196 not. | ||
16.387 | οἳ βίῃ εἰν ἀγορῇ σκολιὰς κρίνωσι θέμιστας: ὅτι θέμιστας ἀντὶ τοῦ δίκας. A. | ||
16.392 | (χάραδραι—ῥέουσαι) ἐξ ὀρέων ἐπὶ κάρ: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ κάρα ἐστὶ κατ’ ἀποκοπήν. σημαίνει δὲ τὴν ἄνωθεν καταφορὰν τοῦ ὕδατος. A. | ||
16h399 | ἔνθ’ ἤτοι (Patroclus) Πρόνοον πρῶτον βάλε δουρὶ φαεινῷ— | ||
16.401 | δούπησεν δὲ πεσών. ὁ δὲ Θέστορα Ἤνοπος υἱόν—: ἡ διπλῆ ὅτι ὡς περὶ ἄλλου ἐπήνεγκεν ὁ δὲ Θέστορα, τοῦ λόγου ὄντος περὶ τοῦ αὐτοῦ. A. Cf. ad Ε 736. | 265 | |
16.403 | ἐκ γὰρ πλήγη φρένας: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἐκ γὰρ πλήγη ἀντὶ τοῦ ἐξεπλάγη γάρ, κατὰ μετάληψιν τοῦ η εἰς τὸ α. A. Cf. ad Γ 31. | ||
16h406-8 | ἕλκε δὲ δουρὸς ἑλὼν ὑπὲρ ἄντυγος, ὡς ὅτε τις φώς πέτρῃ ἔπι προβλῆτι καθήμενος ἱερὸν ἰχθύν ἐκ πόντοιο θύραζε λίνῳ καὶ ἤνοπι χαλκῷ. | ||
16.407 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἐπί τι εἶδος ἰχθύος φερόμενος εἴρηκε ἱερὸν ἰχθύν, καθάπερ τινὲς ἀποδεδώκασι τὸν πομπί‐ λον, οἱ δὲ τὸν κάλλιχθυν· ἀλλὰ κοινότερον τὸν ἀνετὸν καὶ εὐτραφῆ, ὡς ἱερὸν βοῦν λέγομεν τὸν ἀνειμένον. A. | ||
16.408 | λινῷ: αἱ γὰρ ὁρμιαὶ λιναῖ περὶ ἃς ἧπτον συρίγ‐ για κεράτινα, ἵνα μὴ ἀποτρώγωσιν οἱ ἰχθύες τὸ λίνον. A. Cf. ad Ω 81. | ||
16.432 | Ἥρην δὲ προσέειπε κασιγνήτην ἄλοχόν τε (Jupiter): ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος καθόλου πε‐ ριγράφει τὴν ὁμιλίαν τοῦ Διὸς καὶ τῆς Ἥρας, οὐκ αἰσθό‐ μενος ὅτι πολλὰ κατὰ συμπέρασμα λέγει ὁ ποιητὴς σιωπω‐ | ||
| 5 | μένως γεγονότα, καὶ οὐ δέον ἐπιζητεῖν, πῶς ἡ μικρὸν ἔμ‐ προσθεν (Ο 79) ἐπὶ τὸν Ὄλυμπον παρακεχωρηκυῖα νῦν ἐπὶ τῆς Ἴδης ἐστίν. A. Ar. 356. | ||
16.454 | πέμπειν μιν θάνατόν τε φέρειν καὶ νή‐ δυμον ὕπνον: ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς νήδυμον μετὰ τοῦ ν. καὶ ἐπὶ τῶν ἀμφιβόλων ἄρα τόπων σὺν τῷ ν ἐκληπτέον (v. ad Β 2). καὶ ὅτι τῷ ἀπαρεμφάτῳ κέχρηται ἀντὶ προστακτι‐ | ||
| 5 | κοῦ τοῦ πέμπε (cf. p. 14). A. | ||
16.466 | Σαρπηδὼν δ’ αὐτοῦ μὲν ἀπήμβροτε δουρὶ φαεινῷ δεύτερος ὁρμηθείς, ὁ δὲ Πήδασον οὔτασεν ἵπ‐ πον: ἡ διπλῆ ὅτι ἐξ ἐπαναλήψεως τὸ ἄρθρον εἴληφε κατὰ τοῦ αὐτοῦ προσώπου καὶ οὐ περὶ ἑτέρου λέγει, ἀντὶ τοῦ Πή‐ | ||
| 5 | δασον δὲ οὔτασεν (v. ad Ε 736). καὶ ὅτι δοκεῖ συγκεχύσθαι τὸ οὔτασε· βεβλήκει γὰρ τὸ δόρυ. A. Ar. 63. | ||
16.481 | ἀλλ’ ἔβαλ’ ἔνθ’ ἄρα τε φρένες ἔρχαται ἀμφ’ ἀδινὸν κῆρ: ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς διὰ τοῦ ἔβαλε σημαίνει τὸ ἔτυχεν (Ar. 73) εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον, ὅπου αἱ φρένες ἐγκαθειργμέναι εἰσὶ περὶ τὴν ψυχήν (καρδίαν? L.). A. | ||
16.491 | κτεινόμενος μενέαινε: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ μενέ‐ αινεν ἐνθάδε μὲν ἐλιποθύμει, ἐν ἄλλοις δὲ προεθυμεῖτο, ὡς τὸ μενέαινε κῦδος ἀρέσθαι (Φ 543). ἢ ἐθυμοῦτο. A. | 266 | |
16.495 | πρῶτα μὲν ὄτρυνον Λυκίων ἡγήτορας ἄνδρας πάντῃ ἐποιχόμενος, Σαρπηδόνος ἀμφιμάχεσθαι: ἡ διπλῆ ὅτι ἤτοι ἀπέστροφε τὸν λόγον, ὡς περὶ ἑτέρου λέ‐ γων Σαρπηδόνος ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ· ἢ ἐλλείπει τὸ τάδε λέγων | ||
| 5 | καὶ τὸ ἀπαρέμφατον ἀντὶ προστακτικοῦ κεῖται, ἵν’ ᾖ ὄτρυ‐ νον Λυκίων ἡγήτορας ἄνδρας τάδε λέγων, Σαρπηδόνος ἀμφι‐ μάχεσθαι. A. Cf. p. 17. | ||
16.500 | νεῶν ἐν ἀγῶνι: ἡ διπλῆ ὅτι νεῶν ἀγῶνα τὸ ἄθροισμα, τὸ ναύσταθμον, καὶ ἐν ἄλλοις εἴ που δύσον‐ ται ἀγῶνα (Η 298), τὴν συναγωγὴν τῶν θεῶν. A. Ar. 152. | ||
16.507 | (ἵππους) ἐπεὶ λίπεν ἅρματ’ ἀνάκτων: ὅτι Ζη‐ νόδοτος γράφει ἐπεὶ λίπον, ἀγνοῶν ὅτι τὸ λίπεν νῦν οὐκ ἔστιν ἑνικόν, ἀλλὰ ἀνάλογον τῷ ἐλείφθησαν τὰ ἅρματα, ὥσπερ κόσμηθεν καὶ ποιμένος ἀφραδίῃσι διέτμαγεν | ||
| 5 | (354) ἀντὶ τοῦ διετμάγησαν. εἴωθε γὰρ τοῖς οὐδετέροις πλη‐ θυντικοῖς πληθυντικὰ ῥήματα συντάσσειν, ὡς σπάρτα λέ‐ λυνται (Β 135). A. Cf. p. 15. | ||
16.515 | δύνασαι δὲ σὺ πάντος’ ἀκούειν: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴωθε λέγειν πάντοσε ἀκούειν, εἰς πάντα τόπον ἀκού‐ ειν ἐπὶ τῶν ἐκ τόπου εἰς τόπον ἀφικνουμένων· πεύθετο γὰρ Κύπρον δὲ μέγα κλέος (Λ 21) εἰς Κύπρον ἠκούετο | ||
| 5 | (cf. ad Κ 268). διὸ καὶ νῦν κατὰ συναλοιφὴν ἀκουστέον, ἵν’ ᾖ τὸ πλῆρες πάντοσε ἀκούειν. A. Ar. 140. | ||
16.522 | ὁ δ’ οὐδ’ οὗ παιδὸς ἀμύνει: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλεί‐ πει ἡ περί· ἔστι γάρ, οὐδὲ περὶ τοῦ οὗ παιδὸς ἀμύνει (Ean‐ dem constructionem v. ad 561 et Σ 171 Didym. L.). οἱ δὲ ἀγνοήσαντες γράφουσιν ὁ δ’ οὐδ’ ᾧ παιδὶ ἀμύνει. A. | ||
| 5 | Cf. p. 26. | ||
16.546 | Δαναῶν κεχολωμένοι: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ περί πρόθεσις, περὶ Δαναῶν. A. Cf. p. 26. | ||
16.553 | Ἕκτωρ χωόμενος Σαρπηδόνος: ὅτι ἐλλείπει ἡ περί (p. 26), καὶ ὅτι τὸ χωόμενος ἀντὶ τοῦ συγχεόμενος (Ar. 147). A. | ||
16.559 | ἀλλ’ εἴ μιν ἀεικισσαίμεθ’ ἑλόντες: ἡ διπλῇ ὅτι ἔξωθεν προσυπακουστέον τὸ καλῶς ἂν ἔχοι· εἰ αὐτὸν | ||
| ἀνελόντες ἀεικισαίμεθα, καλῶς ἂν ἔχοι. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ ἀτὰρ πελέκεάς γε καὶ εἴ κ’ εἰῶμεν ἅπαντας (φ 260). | 267 | ||
| 5 | A. Cod. πελέκεα αἰεὶ κείωμεν. | ||
16.560 | καί τιν’ ἑταίρων Αὐτοῦ ἀμυνομένων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀμφίβολον εἰ λείπει ἡ περί, ἵν’ ᾖ περὶ αὐτοῦ (cf. ad 522), ἢ τοπικῶς ἐκληπτέον τὸ αὐτοῦ, ἐν τῷδε τῷ τόπῳ. A. Cf. p. 26. | ||
16.574 | ἐς Πηλῆ’ ἱκέτευσε καὶ ἐς Θέτιν ἀργυρόπε‐ ζαν: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἀπολελοίπει ἡ Θέτις τὸν Πηλέως οἶ‐ κον ὡς οἱ νεώτεροι, ἀλλὰ συνῴκει αὐτῷ. A. Ar. 190. | ||
16.585 | ὣς ἰθὺς Λυκίων, Πατρόκλεις ἱπποκέλευθε ἔσσυο καὶ Τρώων, κεχόλωσο δὲ κῆρ ἑτάροιο. καί ῥ’ ἔβαλε Σθενέλαον: ἡ διπλῆ ὅτι μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ πρὸς τὸν Πάτροκλον λόγου [καὶ] εἰς τὸν περὶ αὐτοῦ· | ||
| 5 | εἴρηκε γὰρ ἔβαλε καὶ οὐχὶ ἔβαλες ὦ Πάτροκλε (cf. p. 16). A. καί alienum est. | ||
16.589 | αἰγανέης—ταναοῖο: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ταναοῖο εἴρηκεν ἀρσενικῶς ἀντὶ τοῦ ταναῆς (cf. p. 31). A. | ||
16h633-6 | τῶν δ’ ὥς τε δρυτόμων ἀνδρῶν ὀρυμαγδὸς ὀρώρει οὔρεος ἐν βήσσῃς· ἕκαθεν δέ τε γίγνετ’ ἀκουή. ὣς τῶν ὤρνυτο δοῦπος ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης χαλκοῦ τε ῥινοῦ τε βοῶν τ’ εὐποιητάων. | ||
16.633 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀμφιβόλως κεῖται τὸ ὀρώρει, πότερον ἐπὶ τῶν μαχομένων λέγεται, τούτων ὀρώρει ὀρυμαγδὸς ὡς δρυτόμων, ἢ ἐπὶ τῶν δρυτόμων, ὡς δρυτόμων ἀνδρῶν ὀρυ‐ μαγδός, οὕτως καὶ τῶν μαχομένων, ὅπερ καὶ βούλεται, | ||
| 5 | ὥστε τὸ ὀρώρει (cod. ὄρωρε) τὸν ἐνεστῶτα χρόνον σημαίνει. A. | ||
16.636 | ἡ διπλῆ ὅτι προειπὼν ῥινοῦ τε, ὡς ἕτερόν τι διάφορον συμπλέκει βοῶν τε· καὶ ἤτοι ἐξ ἐπαναλήψεως νοητέον λέγεσθαι τὸ αὐτό, ὡς πυκνοὶ καὶ θαμέες (μ 92) καὶ πόλεμόν τε μάχην τε (251)· ἢ τὸν τέ σύνδεσμον | ||
| 5 | περιττὸν νομιστέον, ἵν’ ᾖ ῥινοῦ βοῶν, τουτέστι τῶν ἀσπί‐ δων. A. Cf. p. 34 et Ar. 164, 376. | ||
16.666 | καὶ τότ’ Ἀπόλλωνα προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος καὶ ἐνταῦθα διεσκεύακε (Ar. 349) γράφων καὶ τότ’ ἄρ’ ἐξ Ἴδης προσ‐ έφη Ζεὺς ὃν φίλον υἱόν, ἵν’ ἐκ τῆς Ἴδης προσφωνῇ | ||
| 5 | τὸν ἐν τῷ πεδίῳ Ἀπόλλωνα. γελοῖον δὲ τὸ κραυγάζειν | ||
| ἀπὸ τῆς Ἴδης τὸν Δία. οὐ νενόηκεν οὖν ὅτι τὰ τοιαῦτα κατὰ τὸ σιωπώμενον ἐνεργούμενα δεῖ παραδέχεσθαι, καθά‐ περ καὶ ἐν τοῖς ἐπάνω περὶ τῆς Ἥρας (v. 432). A. | 268 | ||
16.677 | βῆ δὲ κατ’ Ἰδαίων ὀρέων ἐς φύλοπιν αἰνήν (Apollo): ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος καὶ τοῦτον περιῄρηκε, τηρῶν τὸ σύμφωνον ἑαυτῷ (666). A. | ||
16.688 | Διὸς κρείσσων νόος: ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς χωρὶς τοῦ ν γράφουσι κρείσσω. τὰ δὲ τοιαῦτα συγκριτικὰ ἐπὶ τῆς ὀρθῆς σὺν τῷ ν λέγεται. καὶ τὸ κρεῖσσον ἐπὶ τοῦ κατὰ δύ‐ ναμιν τίθησιν ὁ ποιητής (Ar. 123). A. | ||
16h692-4 | ἔνθα τίνα πρῶτον, τίνα δ’ ὕστατον ἐξενάριξας, Πατρόκλεις— Ἄδρηστον μὲν πρῶτα καὶ Αὐτόνοον καὶ Ἔχεκλον | ||
16.697 | τοὺς ἕλεν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γρά‐ φει τοὺς ἕλες. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ἀπέστροφε (cod. εφε) τὸν λό‐ γον ἐκ τοῦ πρὸς αὐτὸν ἐπὶ τὸν περὶ αὐτοῦ καὶ πολλάκις ἀποστροφὰς ποιεῖται (cf. p. 16.). A. | ||
16.699 | Πατρόκλου ὑπὸ χερσί· περιπρὸ γὰρ ἔγχεϊ θῦεν. Huic asteriscus videtur appositus fuisse propter Λ 180: quod tamen nequaquam pro explorato habendum est. v. ibi. | ||
16.702 | τρὶς μὲν ἐπ’ ἀγκῶνος βῆ τείχεος ὑψηλοῖο: ἡ διπλῆ ὅτι ἀγκῶνος τῆς γωνίας λέγει. A. | ||
16.710 | ὣς φάτο, Πάτροκλος δ’ ἀνεχάζετο πολλὸν ὀπίσσω: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει τυτ‐ θόν. ὁ δὲ αὐτὸς στίχος καὶ ἐπὶ τοῦ Διομήδους κεῖται (Ε 443). καὶ εὐλόγως ἐκεῖ μὲν γράφεται τυτθόν· συμπάρεστι γὰρ ἡ | ||
| 5 | Ἀθηνᾶ προτρεπομένη θεομαχεῖν· ἐνθάδε δὲ πολλόν· προ‐ εντέταλται γὰρ ὁ Ἀχιλλεύς μάλα τόν γε (sic pro τούς γε) φιλεῖ ἑκάεργος Ἀπόλλων (94). A. | ||
16h718-9 | αὐτοκασίγνητος Ἑκάβης, υἱὸς δὲ Δύμαντος, ὃς Φρυγίῃ ναίεσκε. | ||
16.718 | ἡ διπλῆ ὅτι Ὅμηρος τὴν Ἑκάβην Δύμαντος, ὁ δὲ Εὐριπίδης Κισσέως (Ar. 185). A. | ||
16.719 | ἡ διπλῆ ὅτι Ὅμηρος ἑτέραν τὴν Φρυγίαν τῆς Τροίας οἶδεν (Ar. 238). A. | ||
16h747-8 | πολλοὺς ἂν κορέσειεν ἀνὴρ ὅδε τήθεα διφῶν, νηὸς ἀποθρώσκων, εἰ καὶ δυσπέμφελος εἴη. | ||
16.747 | τήθεα: ἡ διπλῇ ὅτι ἅπαξ εἴρηκε τήθεα (Ar. 14). | ||
| ἔστι δὲ εἶδος θαλασσίων ὀστρέων. πρὸς τοὺς χωρίζοντας· φασὶ γὰρ ὅτι ὁ τῆς Ἰλιάδος ποιητὴς οὐ παρεισάγει τοὺς ἥρωας χρωμένους ἰχθύσιν, ὁ δὲ τῆς Ὀδυσσείας. φανερὸν | 269 | ||
| 5 | δὲ ὅτι εἰ καὶ μὴ παράγει χρωμένους, ἴσασιν, ἐκ τοῦ τὸν Πάτροκλον ὀνομάζειν τήθεα. νοητέον δὲ τὸν ποιητὴν διὰ τὸ μικροπρεπὲς παρῃτῆσθαι. καὶ μὴν οὐδὲ λαχάνοις παρεισ‐ άγει χρωμένους· ἀλλ’ ὅμως φησὶ δμῶες Ὀδυσσῆος τέ‐ μενος μέγα κοπρήσοντες (ρ 299). A. | ||
16.748 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει εἰ καὶ δυσπέμφελοι εἶεν, ὥστε ἐπὶ τῶν ἀνδρῶν εἶναι, οἷον εἰ καὶ δυσάρεστοι εἶεν οἱ συνεσθίοντες, ὡς καὶ Ἡσίοδος πο‐ λυξείνου δαιτὸς δυσπέμφελος εἶναι (Ε. 720). βέλ‐ | ||
| 5 | τιον δὲ ἐπὶ τῆς θαλάσσης, εἰ καὶ δυσχείμερος εἴη καὶ τρα‐ χεῖα· τὴν γὰρ τοῦ κολυμβητοῦ ἐντρέχειαν ἀντιπαρατίθησι τῷ ἀπὸ τοῦ δίφρου κεκυβιστηκότι. καὶ Ἡσίοδος δὲ ἐπὶ τῆς θαλάσσης τέταχε καὶ τοῖς οἳ γλαυκὴν δυσπέμφελον ἐργάζονται (Θ. 440). AV. | ||
16.768 | τανυήκεας ὄζους: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἐντέτακται ἡ ἀκή, καθάπερ ἐπὶ τοῦ ξίφους τανύηκες ἄορ (473) ἀλλὰ κατὰ παραγωγὴν τανυήκεας ὄζους, οἷον ταναούς, ὡς κελαι‐ νεφὲς αἷμα. A. Cf. X 319, Ar. p. 322. | ||
16.776 | κεῖτο μέγας μεγαλωστί, λελασμένος ἱππο‐ συνάων: ὁ ἀστερίσκος ὅτι εἰς τὴν δευτέραν νέκυιαν (ω 40) μετάκειται, οὐχ ὑγιῶς. καὶ ὅτι Ἰακῶς λελασμένος ἀντὶ τοῦ λελησμένος, πρὸς τὸ ἐν καρὸς αἴσῃ (Ι 378), ὅτι ἀντὶ τοῦ | ||
| 5 | ἐν κηρὸς μοίρᾳ. A. | ||
16.787 | ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος, ἔνθ’ ἄρα τοι Πάτροκλε φάνη βιότοιο τελευτή: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπέστροφε τὸν λόγον ἐκ τοῦ πρὸς αὐτὸν εἰς τὸν περὶ αὐτοῦ (cf. p. 16.). A. Immo ἐκ τοῦ περὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πρὸς αὐτόν. | ||
16.793 | τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν κρατὸς κυνέην βάλε Φοῖβος Ἀπόλλων. Notatus fuit quod videbatur discrepare a Ρ 125. | ||
16.801 | πᾶν δέ οἱ ἐν χείρεσσιν ἄγη δολιχόσκιον ἔγχος: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ πᾶν ἀντὶ τοῦ ὅλον (Ar. 130). A. | ||
16.807 | σχεδόθεν βάλε Δάρδανος ἀνήρ: ἡ διπλῆ πε‐ ριεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει σχεδὸν οὔτασε Δάρ‐ δανος ἀνήρ. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ἐκ βολῆς τέτρωται, ὡς διὰ τῶν ἑξῆς δείκνυται ὥς τοι (sic) πρῶτος ἐφῆκε βέλος (812) cf. | ||
| 5 | Ρ 15. A. p. 63 et de scholio quod est in V. ad hunc versum p. 71. | 270 | |
16h810-2 | καὶ γὰρ δὴ τότε φῶτας ἐείκοσι βῆσεν ἀφ’ ἵππων, πρῶτ’ ἐλθὼν σὺν ὄχεσφι, διδασκόμενος πολέμοιο ὅς τοι πρῶτος ἐφῆκε βέλος Πατρόκλεις ἱππεῦ. | ||
16.810 | ἡ διπλῆ ὅτι σύνηθες ἦν τοῖς ἀρχαίοις ἁρματομα‐ χεῖν, ἐσφαιρωμένοις δόρασι χρωμένους, καὶ ἀνατρέπειν ἐκ τῶν ὀχημάτων. ὁ δὲ Διονύσιος οὐκ ἐπὶ μελέτης, ἀλλ’ ὅτι ἀνεῖλε πρώτως εἰς πόλεμον παραγενόμενος. A. | ||
16.812 | ὅτι βέβληται καὶ οὐκ οὔτασται, ὡς Ζηνόδοτος (807). βέλος γοῦν κέκληκε διὰ τὸ βεβλῆσθαι (Ar. 65). καὶ πρὸς τὴν ἀποστροφήν (p. 16). A. | ||
16.819 | (Patroclum) βεβλημένον ὀξέι χαλκῷ: ὅτι ὁμόλο‐ γον τῷ βεβλῆσθαι αὐτόν (Ar. 65). A. | ||
16.822 | δούπησεν δὲ πεσών: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τῶν τοιού‐ των ἀπεδέξαντο οἱ γλωσσογράφοι (Ar. 45) τὸ δουπῆσαι ἓν ἀνθ’ ἑνὸς ἀντὶ τοῦ ἀποθανεῖν, ἀγνοοῦσι δὲ ὅτι οὐκ ἐπὶ παν‐ τὸς θανάτου τάσσει τὴν λέξιν, ἀλλ’ ἐπὶ τῶν ἐν πολέμῳ | ||
| 5 | πιπτόντων διὰ τὸν παρακολουθοῦντα ψόφον ἐκ τῶν ὅπλων (Ar. 110). A. | ||
16.828 | Ἕκτωρ Πριαμίδης σχεδὸν ἔγχεϊ θυμὸν ἀπηύρα: ὅτι οὗτος μὲν οὔτασεν, ὁ δὲ Εὔφορβος βέβληκεν (Ar. 65). A. | ||
16.850 | ἀλλά με μοῖρ’ ὀλοὴ καὶ Λητοῦς ἔκτανεν υἱός, ἀνδρῶν δ’ Εὔφορβος, σὺ δέ με τρίτος ἐξεναρί‐ ζεις: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ζητούμενον· τέσσαρας γὰρ (immo τρεῖς) προειπὼν ἐπιφέρει σὺ δέ με τρίτος. τὴν δὲ κοινὴν | ||
| 5 | πᾶσι παρεπομένην μοῖραν οὐκ ἀριθμεῖ, αὐτοὺς δὲ τοὺς ἐπε‐ νεγκόντας αὐτῷ χεῖρας. A. | ||
16.856 | ψυχὴ δ’ ἐκ ῥεθέων πταμένη: ἡ διπλῆ ὅτι πάντα τὰ μέλη ῥέθη Ὅμηρος προσαγορεύει. οἱ δὲ Αἰολεῖς μόνον τὸ πρόσωπον. A. Ar. 153. | ||
17h1-2 | οὐδ’ ἔλαθ’ Ἀτρέος υἱὸν ἀρηίφιλον Μενέλαον Πάτροκλος Τρώεσσι δαμεὶς ἐν δηιοτῆτι. | ||
17.1 | οὐδ’ ἔλαθε: καθ’ ὑπερβατόν, οὐκ ἔλαθε δέ. A. ? Cf. ad Χ 91. | ||
17.2 | Τρώεσσι: ἀμφίβολον πότερον Τρώεσσι συνήθως κατὰ ἐναλλαγὴν πτώσεως παρείληπται, ἀντὶ τοῦ Τρώων, ὡς Αἴαντι δὲ μάλιστα (Ξ 459) ἀντὶ τοῦ Αἴαντος, καὶ ἔστι δαμεὶς ἐν Τρώων δηιοτῆτι, ἐν τῇ τῶν Τρώων μάχῃ (cf. p. 22) | 271 | |
| 5 | ἢ ὡς τὸ ἢν μὴ καὶ σὺ θάνῃς Ἀχιλῆι δαμασθείς (Χ 55) οὕτως Τρώεσσι δαμασθείς ἀντὶ τοῦ ὑπὸ Τρώων (cf. p. 24). A. ἤ ante ὡς τό inserui. | ||
17.4 | ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αὐτῷ βαῖν’ ὥς τις περὶ πόρτακι μήτηρ: τὸ σημεῖον πρὸς τὸ ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας (Α 37). V. | ||
17.7 | πρόσθε δέ οἱ δόρυ τ’ ἔσχε: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ οὗ, ὅ ἐστιν αὐτοῦ. Ζηνόδοτος πρόσθε δέ οὑ, κακῶς. A. Cf. p. 23. οὐ γάρ τις πρότερος Τρώων κλειτῶν τ’ ἐπικούρων | ||
17.15 | Πάτροκλον βάλε δουρί (Euphorbus loquitur): ἡ διπλῆ ὅτι βέβληται ὁ Πάτροκλος ὑπὸ Εὐφόρβου καὶ οὐκ οὔτασται, καθάπερ Ζηνόδοτος γράφει σχεδὸν οὔτασε Δάρδανος ἀνήρ (Π 807). A. Cf. p. 65. | ||
17h24-5 | οὐδὲ μὲν οὐδὲ βίη Ὑπερήνορος ἱπποδάμοιο ἧς ἥβης ἀπόνηθ’, ὅτε μ’ ὤνατο καί μ’ ὑπέμεινεν. | ||
17.24 | (Menelaus loquitur): τὸ σημεῖον Διονύσιος διὰ τὸν Ὑπερήνορά φησιν (Ar. 8): προείρηται γὰρ Ἀτρείδης δ’ ἄρ’ ἔπειθ’ Ὑπερήνορα ποιμένα λαῶν οὔτασε (Ξ 516). καὶ ἴσως κατὰ τὸ σιωπώμενον ἐκεῖ αὐτὸν ὠνείδισεν. A. | ||
17h30-2 | ἀλλά ς’ ἔγωγ’ ἀναχωρήσαντα κελεύω ἐς πληθὺν ἰέναι, μηδ’ ἀντίος ἵστας’ ἐμεῖο, πρίν τι κακὸν παθέειν· ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω. | ||
1730-2 | ὁ ἀστερίσκος ὅτι ἄμεινον τὰ ἔπη ταῦτα λέ‐ γεται ὑπὸ Μενελάου, ἐπὶ δὲ τῆς Ἀχιλλέως πρὸς Αἰνείαν συστάσεως (Υ 196) οὐκέτι· ἐπεξεληλυθὼς γὰρ μόνον οὐχὶ συναρπάσαι ἂν τὴν πόλιν ἕνεκα τῆς Πατρόκλου ἀναιρέσεως. | ||
| 5 | A. ἄν ins. L. | ||
17.35 | ἦ μάλα τίσεις γνωτὸν ἐμὸν ὃν ἔπεφνες: ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως ἐξε‐ νήνοχεν· ἔστι γὰρ μάλα τίσεις περὶ τοῦ ἐμοῦ γνωτοῦ δίκας περὶ οὗ ἔπεφνες. τίσεις μου τὸν ἀδελφόν. A. Scholion de‐ | ||
| 5 | curtatum variis modis refingi potest, v. c.: περὶ τούτου ὃν ἔπεφνες, ἀνθ’ οὗ εἴρηκε τίσεις μου τὸν ἀδελφόν. De accu‐ | ||
| sativo pro περί cum genetivo v. p. 25. | 272 | ||
17.38 | ἦ κέ σφιν (τοκεῦσι) δειλοῖσι γόου κατάπαυμα γενοίμην: ἡ διπλῆ ὅτι δειλοῖσιν εἶπεν ἀντὶ τοῦ δειλαίοις. A. | ||
17h47-8 | ἂψ δ’ ἀναχαζομένοιο κατὰ στομάχοιο θέμεθλα νύξ’, ἐπὶ δ’ αὐτὸς ἔρεισε. | ||
17.47 | στομάχου θέμεθλα: οὐ λέγει τὸ στόμα τῆς κοι‐ λίας, καθάπερ ἡμεῖς, ἀλλὰ τὸν βρόγχον, οἷον τὰ ἔσχατα μέρη τοῦ λαιμοῦ. ἐπιφέρει γοῦν ἀντικρὺ δ’ ἁπαλοῖο δι’ αὐχένος (49). A. Ar. 153. | ||
17.48 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ αὐτός· οὐ γάρ ἐστι περὶ ἑτέρου ὁ λόγος. A. | ||
17h51-2 | αἵματί οἱ δεύοντο κόμαι χαρίτεσσιν ὁμοῖαι πλοχμοί θ’ οἳ χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ ἐσφήκωντο. | ||
17.51 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χαρί‐ τεσσι μέλαιναι, ἀδιανόητον ποιῶν. A. | ||
17.52 | Adnotatio fuit de more barbarorum capillos aureis et argenteis ornatibus innectendi: Β 872, Λ 385. | ||
17h70-1 | ἔνθα κε ῥεῖα φέροι κλυτὰ τεύχεα Πανθοίδαο Ἀτρείδης, εἰ μή οἱ ἀγάσσατο Φοῖβος Ἀπόλλων. | ||
17.70 | ἡ διπλῆ ὅτι τοὺς χρόνους ἐνήλλαχε καὶ τὰ ῥήματα ἔδει γὰρ φάναι, τότε δ’ ἂν ῥᾳδίως ἔφερεν (cod. ον). A. Cf. p. 7. | ||
17.71 | τὸ ἀγάσσατο νῦν ἀντὶ τοῦ ἐφθόνησεν, οὐκ ἀντὶ τοῦ ἐθαύμασεν. A. Ar. 150. οὐκ scripsi pro καί. | ||
17.73 | Κικόνων ἡγήτορι Μέντῃ: ὅτι τοῦτον τὸν Μέν‐ την ἐν τῷ Τρωικῷ διακόσμῳ οὐ παραδέδωκεν, ἀλλὰ Εὔφη‐ μον μόνον· Εὔφημος δ’ ἀρχὸς Κικόνων ἦν αἰχμητάων (Β 864), ὡς ἂν πλείοσιν ἡγεμόσι χρωμένων. A. | ||
17.80 | Πατρόκλῳ περιβὰς Τρώων τὸν ἄριστον ἔπε‐ φνεν (Euphorbum): πρὸς τὴν περίβασιν (Α 37). Τρὼς ἄρα ὁ Εὔφορβος. ἀλλὰ καὶ Δάρδανος· οἱ ἄρα Δάρδανοι Τρῶες (Ar. 235). καὶ ὅτι ἀντὶ τοῦ τὸν ἐν τοῖς Τρωσὶν ἄριστον· | ||
| 5 | οὐ γάρ ἐστιν ὡς Μυρμιδόνων τὸν ἄριστον (Σ 10). A. Cf. p. 31. | ||
17.86 | οὐταμένην ὠτειλήν: ἡ διπλῆ ὅτι παρητυμολό‐ γησεν τὸ ὄνομα. A. Ar. 69. | ||
17.92 | κεῖται ἐμῆς ἕνεκ’ ἐνθάδε τιμῆς: ἡ διπλῆ ὅτι ἡ τιμὴ ἀντὶ τῆς τιμωρίας καὶ νῦν (Α 159) τέτακται· ἕνεκα | ||
| ἐμοῦ κεῖται τιμωρούμενος τοὺς Τρῶας (Ar. 153). A. | 273 | ||
17.93 | μή τίς μοι Δαναῶν νεμεσήσεται: ἀντὶ τοῦ νεμεσήσηται. A. Cf. p. 13. | ||
17.112 | (cor leonis) παχνοῦται, ἀέκων δέ τ’ ἔβη ἀπὸ μεσσαύλοιο: ἡ διπλῆ ὅτι τὴν κατὰ ἀγρὸν ἔπαυλιν μέσ‐ σαυλον· οἱ δὲ Ἀττικοὶ τὴν μέσην θύραν τῆς αὐλῆς, τὴν διορίζουσαν τήν τε γυναικωνῖτιν καὶ τὸν ἀνδρῶνα (Ar. 153). | ||
| 5 | τὸ δὲ παχνοῦται, πήγνυται, φρίσσει, ἀπὸ τῆς μάχης διὰ τὴν αὐλήν (? ἀπὸ τῆς πάχνης διὰ τὴν λύπην ? L.) A. | ||
17.115 | Αἴαντα μέγαν, Τελαμώνιον υἱόν: ὅτι πάλιν μέγαν εἶπε τὸν Τελαμῶνος Αἴαντα κατὰ σύγκρισιν τοῦ Ὀι‐ λιάδου· ἐκεῖνος γὰρ μικρότερος· μείων οὔ τι τόσος γε ὅσος Τελαμώνιος (Β 528). A. Ar. 8 sq. | ||
17.125 | Ἕκτωρ μὲν Πάτροκλον, ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε’ ἀπηύρα, ἕλχ’, ἵν’ ἀπ’ ὤμοιιν κεφαλὴν τάμοι ὀξέι χαλκῷ. Aristonicus sic fere scripsit: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ δοκοῦν μάχεσθαι· οὐ γὰρ αὐτὸς ἦν ὁ Ἕκτωρ ὁ σκυλεύσας τὸν Πά‐ | ||
| 5 | τροκλον, ἀλλ’ ἀπ’ αὐτοῦ περιόντος ἀφείλετο τὰ ὅπλα πρώ‐ τως Ἀπόλλων, ὁ δὲ αὐτὸν γυμνὸν ἔτρωσε· λῦσε δέ οἱ θώ‐ ρηκα ἄναξ Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων (Π 793). ὁ δὲ Διονύ‐ σιος τὸ σημεῖόν φησιν, ὅτι ἤλλακται πτῶσις Πάτροκλον ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε’ ἀπηύρα ἀντὶ τοῦ Πατρόκλου (cf. | ||
| 10 | p. 21). A. In cod. hoc schol. sic incipit: ἡ διπλῆ ὅτι ἔοικε παρεπιτιμῶντι ὁ Ἀρίσταρχος τῷ Ὁμήρῳ· οὐ γάρ—de quo v. Ar. 17. Ego scripsi πρώτως pro οὕτως: v. ad Π 810. | ||
17.126 | ἡ διπλῆ ὅτι νῦν (sed non Σ 155 L.) οἰκείως ἔχει τὴν ὄρεξιν ταύτην ὁ Ἕκτωρ ἕλκειν, ἵνα ἀφέληται τὴν κε‐ φαλήν, τὸ δὲ σῶμα τοῖς κυσὶ ῥίψῃ· οὐδέπω γὰρ ὁ Γλαῦκος ὠνείδισεν αὐτὸν ὡς ἀμελοῦντα τῶν συμμάχων, ὅτι τὸ | ||
| 5 | Σαρπηδόνος σῶμα ὑπὸ τοῖς Ἀχαιοῖς ἀφῆκε γενέσθαι· δεῖν οὖν πολεμήσαντα καὶ ἀνθελκύσαντα τὸν Πάτροκλον ῥυσιά‐ σαι (163) μέχρι ἂν ἀποδῶσιν ἐκεῖνοι τὸν νεκρὸν τοῦ Σαρ‐ πηδόνος καὶ τὰ τεύχη, ἀντικομιζόμενοι τὸν Πάτροκλον· δο‐ κοῦσι γὰρ τὸν Σαρπηδόνα ὑπὸ τῶν Ἀχαιῶν ἦρθαι καὶ κεῖ‐ | ||
| 10 | σθαι ἐπὶ τῶν νεῶν, οὐκ εἰδότες ὅτι ὑπὸ Ἀπόλλωνος εἰς Λυκίαν ἀναρπασθεὶς ἀποκεκόμισται. A. | ||
17h134-6 | (leo) ᾧ ῥά τε νήπι’ ἄγοντι συναντήσωνται ἐν ὕλῃ ἄνδρες ἐπακτῆρες· ὁ δέ τε σθένεϊ βλεμεαίνει, | ||
| πᾶν δέ τ’ ἐπισκύνιον κάτω ἕλκεται ὄσσε καλύπτων: | 274 | ||
17134-6 | παρὰ Ζηνοδότῳ καὶ ἐν τῇ Χίᾳ οὐκ ἦσαν οἱ γʹ στίχοι. ἴσως φασὶν ἔνιοι, ὅτι οἱ ἄρσενες λέοντες οὐ σκυμναγωγοῦσιν, ἀλλὰ θήλειαι μόναι. κατὰ δὲ τὸ ἀρσενι‐ κὸν καὶ ἐπὶ τῆς θηλείας τέτακται ὁ λέων, καὶ ἔστιν ἐπίκοι‐ | ||
| 5 | νον. A. Hoc recepimus quamquam Didymi esse videtur: quo‐ niam Aristonicum aut eadem aut similia adnotasse certum est. | ||
17.151 | κάλλιπες Ἀργείοισιν ἕλωρ καὶ κύρμα γε‐ νέσθαι: ἡ διπλῆ ὅτι τὰ ἑλώρια οὐκ ἔστι βρώματα, ὡς οἱ γλωσσογράφοι (Ar. 44) ἀλλ’ ἑλκύσματα (Ar. 110). A. | ||
17.153 | νῦν δ’ οὔ οἱ (Sarpedoni) ἀλαλκέμεναι κύνας ἔτλης: ἡ διπλῆ ὅτι ὑπόνοια τοῖς Τρωσὶν ἐγένετο ὡς κυ‐ νοβρώτου τοῦ σώματος ἐσομένου, εἰ μὴ τὸν Πάτροκλον ἀν‐ θελκύσαιεν καὶ ὑφ’ αὑτοὺς ἔχοιεν εἰς ἀνταπόδοσιν τῶν περὶ | ||
| 5 | Σαρπηδόνος· ἄριστος γὰρ οὗτος, ὥστε μὴ ἀμεληθῆναι τὴν ἀνακομιδὴν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐξ οὗ συνέβαινεν ἀνταπο‐ δίδοσθαι τὸν Σαρπηδόνα. διὸ ἐπιφέρει τοίου γὰρ θερά‐ πων πέφατ’ ἀνέρος, ὃς μέγ’ ἄριστος Ἀργείων παρὰ νηυσί (164). A. τῶν περὶ Σαρπηδόνος scripsi pro τὴν περί. — | ||
| 10 | συνέβαινεν est συνέβαινεν ἄν: v. ad Β 328. ἡ διπλῆ [περιεστιγμένη, quae apparet in textu L.] ὅτι Ζηνόδοτος γράφει κύον ἔτλης. ἄλογον δέ. A. | ||
17.162 | αἶψά κεν Ἀργεῖοι Σαρπηδόνος ἔντεα καλά λύσειαν, καί κ’ αὐτὸν ἀγοίμεθα Ἴλιον εἴσω: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἴσασιν οἱ περὶ τὸν Γλαῦκον εἰ ἀποκεκόμισται ὁ Σαρπηδὼν εἰς Λυκίαν, ὑπὸ τοῦ ὕπνου καὶ τοῦ θανάτου· | ||
| 5 | διό φησιν ἀντιρυσιάσαι τὸν Πάτροκλον, ὡς ἀνακομίσαι τὸν Σαρπηδόνα. A. ὡς ἀνακομίσαι scripsi pro ἕως ἂν κομίσαι. | ||
17h171-3 | ὢ πόποι, ἦ τ’ ἐφάμην σε περὶ φρένας ἔμμεναι ἄλλων, τῶν ὅσσοι Λυκίην ἐριβώλακα ναιετάουσιν· νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένας, οἷον ἔειπες. | ||
17.172 | μεμείωκε τὴν ἔμφασιν καὶ τὰ τοιαῦτα εἴωθεν ἀθε‐ τεῖν ὁ Ἀρίσταρχος (Ar. 360). A. | ||
17.173 | ὅτι νῦν μὲν ὀρθῶς ἔχει, ἐν δὲ τῇ Ξ (95) κακῶς ἐντεῦθεν μετενήνεκται. A. | ||
17.178 | ἀφείλετο νίκην ῥηιδίως, ὅτε δ’ αὐτὸς ἐποτρύνει μαχέσα‐ | ||
| σθαι: ἡ διπλῆ ὅτι ἀκαταλλήλως καὶ ἰδίως ἐπενήνοχε τὸ ὅτε δ’ αὐτός· ἔδει γὰρ ἢ οὕτως εἰπεῖν, τότε δ’ αὐτὸς ἐποτρύνει, | 275 | ||
| 5 | ἢ προσληπτέον ἔξωθεν τὸ ἔστιν, ὥστε γίνεσθαι τὸ πλῆρες ἔστι δ’ ὅτε καὶ αὐτὸς ἐποτρύνει μάχεσθαι. A. | ||
17.193 | Ἴλιον ἱρήν: ὅτι θηλυκῶς εἶπε τὴν Ἴλιον. A. | ||
17.197 | γηράς: ἡ διπλῆ ὅτι [οὕτως εἰώθασι σχηματίζειν] ἀντὶ τοῦ γηράσας. A. Quae inclusimus, adscripsit aliquis ad‐ moniturus aut omnino tales syncopas usitatas esse, ut ἐπιπλώς et ὑποφθάς quae in B feruntur, aut in hoc ipso verbo cujus | ||
| 5 | omnes casus in Etymol. feruntur. Aristonicus autem fortasse non tantum rariorem formam notavit, sed ex hoc versu ubi juncta sunt γηράς—ἐγήρα confirmari voluit, γηράς Homero ab γηράω duci, ut paretymologias notare solet: v. c. Ζ 192 Ξ 518 Ρ 86. L. | ||
17h201-2 | ἆ δείλ’, οὐδέ τί τοι θάνατος καταθύμιός ἐστιν, ὃς δή τοι σχεδὸν εἶσι. | ||
17.201 | ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴρηκε καταθύμιος, ἀντὶ τοῦ κατὰ ψυχήν ἐστιν, οὐ μεριμνᾷς περὶ τοῦ θανάτου. ἡμεῖς δὲ ἐν τῇ συνηθείᾳ λέγομεν καταθύμιον τὸ ἀρεστόν (Ar. 149). A. | ||
17.202 | οὐχ οὕτως παρείληπται ὡς ἡμεῖς ἐν τῇ συνηθείᾳ τάσσομεν διστακτικῶς τὸ σχεδόν, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἐγγύς (Ar. 100). A. | ||
17.211 | (Ἄρης) δεινὸς Ἐνυάλιος: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπιθε‐ τικῶς ἀπὸ τῆς Ἐνυοῦς πολεμικῆς οὔσης ὁ Ἄρης Ἐνυάλιος, ὡς καὶ Ἀρήϊός τις ἀπὸ τοῦ Ἄρεως· οὐχ ὡς οἱ νεώτεροι Ἐνυοῦς υἱόν, οὐδὲ ὡς Ἀττικοὶ διαφέροντα τοῦ Ἄρεως θεόν | ||
| 5 | τινα. A. Cod. οὐδὲ Ἀττικοὶ ὡς διαφέροντα. Corr. L. Ar. 181. | ||
17.218 | Χρομίον τε καὶ Ἔννομον οἰωνιστήν: ὅτι τὸν ἐν τῷ διακόσμῳ Χρόμιν εἰρημένον (Μυσῶν δὲ Χρό‐ μις ἦρχε Β 858) νῦν Χρομίον εἴρηκε διὰ τὸ μέτρον. ὁ δὲ Διονύσιος, εἴ τις ζητοίη φησὶ πότερον παραπεποίηται, | ||
| 5 | εἴποιμεν ἂν τὸν Χρομίον· εὔλογον γὰρ ἐκεῖ τὸ ὄνομα πρῶ‐ τον—A. Addendum videtur:—εἰρημένον ὑγιὲς εἶναι. L. καὶ ἕτερον παραδίδωσιν Ἔννομον ὑπὸ Ὀδυσσέως ἀνῃ‐ ρημένον (Λ 422). A. | ||
17.220 | κέκλυτε μυρία φῦλα περικτιόνων ἐπικούρων. οὐ γὰρ ἐγώ—: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τοῦ γάρ ἤρξατο, ὡς καὶ ἐπ’ ἐκείνου ὦ φίλοι, οὐ γάρ τ’ ἴδμεν ὅπῃ ζόφος | ||
| (κ 190). A. | 276 | ||
17.237 | καὶ τότ’ ἄρ’ Αἴας εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Μενέ‐ λαον: ἡ διπλῆ ὅτι ἡ πρός ἐλλείπει, ἵν’ ᾖ προσεῖπε τὸν Μενέλαον. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (ψ 191) ἧστο κάτω ὁρόων, ποτιδέγμενος εἴ τί μιν εἴποι, προσείποι. A. Cf. p. 26. | ||
17.240 | οὔ τι τόσον νέκυος πέρι δείδια Πατρόκλοιο: ἡ διπλῆ ὅτι ἄδηλον πότερον περὶ νέκυος Πατρόκλου ἢ περὶ Πατρόκλου τοῦ νέκυος γεγονότος. ἀναστρεπτέον δὲ τὴν πρό‐ θεσιν, ὅπως τὸ ἑξῆς γένηται περὶ νέκυος. A. | ||
17.242 | ὅσσον ἐμῇ κεφαλῇ περὶ δείδια. Herodianus: ἐνθάδε οὐκ ἀναστρεπτέον τὴν πρόθεσιν, ἐπεὶ δοκεῖ ἀντὶ τῆς ὑπέρ κεῖσθαι καὶ ἐνηλλάχθαι πτῶσις· ἀντὶ γὰρ τοῦ ὑπὲρ ἐμῆς κεφαλῆς. —διὸ καὶ σημεῖον παράκειται. A. Scilicet | ||
| 5 | propter commutatum casum, non propter commutatam praepo‐ sitionem. Lehrs qu. ep. 90, not. Cf. p. 23. | ||
17.250 | ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες, οἵ τε παρ’ Ἀτρείδῃς Ἀγαμέμνονι καὶ Μενελάῳ δήμια πίνουσιν: πρὸς τὴν ἀποστροφήν· οὐ γὰρ εἶπε πίνετε (cf. p. 17). δήμια δὲ τὰ παρὰ τοῦ δήμου ἐξαι‐ | ||
| 5 | ρέτως διδόμενα τοῖς βασιλεῦσιν. A. | ||
17h260-1 | τῶν δ’ ἄλλων τίς κεν ᾗσι φρεσὶν οὐνόματ’ εἴποι, ὅσσοι δὴ μετόπισθε μάχην ἤγειραν Ἀχαιῶν; | ||
17.260 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος τοῦτον καὶ τὸν ἑξῆς ἠθέτηκεν. οὐδὲν δὲ ἔχουσιν εἰς ἐπαιτίασιν, ἀλλ’ αὔξουσι τὸ μέγεθος τῆς ὑπὲρ Πατρόκλου μάχης. A. | ||
17.272 | μίσησεν δ’ ἄρα μιν δηίων κυσὶ κύρμα γε‐ νέσθαι. μίσησε: ἰδίως κέχρηται τῇ λέξει, καὶ ἅπαξ γε νῦν μόνον. λέγει δὲ μισητὸν ἡγήσατο ἐγκύρημα γενέσθαι κυσὶ τὸν Πάτροκλον. A. | ||
| 5 | A versu 277 ad 577 eadem recentiori manu quae versus trecentos et unum supplevit Iliados E, adjectis itidem sex mem‐ branis, non sine mendis codex descriptus est. Villoiso. Unde etiam hic omnia genuina Aristonici scholia perierunt. | ||
17291-92 | Hic recte leguntur, non Ο 449, ubi v. L. | ||
17.306 | Σχεδίον μεγαθύμου Ἰφίτου υἱόν. De Sche‐ dio homonymo v. Β 517. | ||
17.307 | ἐν κλειτῷ Πανοπῆι. De forma nominis Πανο‐ πεύς v. Β 520. | ||
17.392 | διαστάντες τανύουσιν κυκλός’, ἄφαρ δέ τε—: Ζηνόδοτος κύκλῳ, Ἀρίσταρχος κύκλος ὡς πληθὺς ἀπονέοντο (Ο 305): καὶ ἐπὶ Μενελάου ὁμοίως ἐν τῇ Δ 212 (ubi revera κύκλος | 277 | |
| 5 | ab eo scriptum esse testatur Herodianus). V. Haec fluxerunt ex Aristonico. Quae sequuntur in eodem cod. (οἱ δὲ ἄλλοι ἐπίρ‐ ρημα, καὶ παροξύνουσιν) Herodiani videntur esse; ultima (ἀλλ’ ἔδει κυκλόφι) de suo addidit. | ||
17.404 | τείχει ὕπο Τρώων: Ζηνόδοτος ἀπὸ τοῦ τείχει ὕπο Τρώων ἕως τοῦ χάλκεον οὐρανόν (425) οὐ γράφει. Ἀρίσταρχος μόνον ἀθετεῖ ὣς δέ τις αὖ Τρώων (420). V.? | ||
17.456 | ὣς εἰπὼν ἵπποισιν ἐνέπνευσεν μένος ἠύ: οὕτως Ἀρίσταρχος. Ζηνόδοτος δὲ μένος πολυθαρσὲς ἐνῆκε καὶ προστίθησιν αὐτὸς δ’ Οὔλυμπον δὲ μετ’ ἀθα‐ νάτοισι (?) βεβήκει. V.? | ||
17.545 | (Minerva) οὐρανόθεν καταβᾶσα· προῆκε γὰρ εὐρύοπα Ζεύς: Ζηνόδοτος ἀθετεῖ. τινὲς οὐδὲ γράφουσι. πῶς γὰρ ἐν τῇ Ἴδῃ ὢν ὁ Ζεὺς αὐτὴν πέμπει, ἡ δὲ οὐρα‐ νόθεν κάτεισιν; ἢ ὅτι οὐρανὸν τὸν ὑπερνέφιον ὀνομάζει | ||
| 5 | τόπον (ut Idae quoque cacumina sicut Olympi ultra nubes ex‐ tendantur in illas regiones, quas etiam οὐρανόν dicit, Ar. 171). V.? | ||
17.582 | Ἕκτορα δ’ ἐγγύθεν ἱστάμενος ὤτρυνεν Ἀπόλ‐ λων: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Ἕκτορα δὲ φρένα δῖος Ἄρης ὄτρυνε μετελθών. πόθεν δὲ οὕτως ὁ Ἄρης ἐξαίφνης πάρεστι; A. | ||
17.587 | (Apollo in Phaenopis persona loquitur:) οἷον δὴ Μενέλαον ὑπέτρεσας, ὃς τὸ πάρος περ μαλθακὸς αἰχμητής: τὸ σημεῖον ὅτι οὐχ ὡς τῷ ὄντι μαλθακοῦ αἰχμητοῦ ὄντος τοῦ Μενελάου ληπτέον, ἀλλὰ τὸ | ||
| 5 | πρόσωπον πολέμιον ὂν εἰς διαβολὴν λέγει· ἀρηίφιλον γὰρ ὁ ποιητὴς αὐτὸν καλεῖ (Γ 52). AB. Hoc ideo videtur annotasse, quia mite et placabile Menelai ingenium multos sine dubio in‐ duxit interpretes, ut imbecillem eum vel inertem a poeta fingi opinarentur, locis quibusdam speciosis qualis hic est, utentes | ||
| 10 | ad sententiam firmandam. | ||
17h593-5 | καὶ τότ’ ἄρα Κρονίδης ἕλετ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν μαρμαρέην, Ἴδην δὲ κατὰ νεφέεσσι κάλυψεν, ἀστράψας δὲ μάλα μεγάλ’ ἔκτυπε, τὴν δ’ ἐτίναξεν | ||
17.594 | ἡ διπλῆ ὅτι ἴδιον ὑποτίθεται τῆς αἰγίδος τὸ ἀνέμων ποιεῖν συστροφάς. ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ δὲ καταιγίδες αἱ πνοαὶ αἱ κάτω ἀίσσουσαι. A. Post συστροφάς excidit opinor ἀπὸ τοῦ ἀίσσειν. Fortasse etiam scripsit deinde: αἰγίδες καὶ | 278 | |
| 5 | καταιγίδες, cf. ad Β 148. L. Ceterum v. Ar. 192. | ||
17.595 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει γῆν δ’ ἐτίναξε· οὐκ εὖ· ταύτην γὰρ ἐπισείων ἀνέμους ποιεῖ, διὸ λέγει αὐτὸς ἐπισσείῃσιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶσιν (Δ 167). A. οὐκ εὖ ins. L. | ||
17.597 | φόβοιο: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ φυγῆς (Ar. 89). A. | ||
17.599 | (βλῆτο γὰρ ὦμον) ἄκρον ἐπιλίγδην: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἐπιλίγδην μεσότητός ἐστιν. καὶ ὅτι νῦν ἅπαξ καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (χ 278) λίγδην ἄκρον δέ (Ar. 14). A. Cf. Suid. sub ἄκρον L. | ||
17.602 | Ἀλεκτρυόνος: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ εἴρηται παρὰ τὸν ἀλεκτρυόνα τὸ ζῷον τὸ ὄνομα· οὐδέπω γὰρ ἔγνωστο. A. | ||
17.608 | Ἰδομενῆος ἀκόντισε: τὸ σημεῖον ὅτι ἐπ’ Ἰδο‐ μενέα (cf. p. 24). A. | ||
17.628 | τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε μέγας Τελαμώνιος Αἴας: ὅτι ἐπὶ δύο τὸ τοῖσι. V. ad Φ 287. Cf. Pal. ε 202 η 47. | ||
17.632 | Ζεὺς δ’ ἔμπης πάντ’ ἰθύνει: τὸ ἔμπης ἀντὶ τοῦ ὁμοίως τέτακται („quod videtur Aristonici esse“ Ar. 145). A. | ||
17.639 | οὐδ’ ἔτι φασίν Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο μένος καὶ χεῖρας ἀάπτους σχήσεσθ’, ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀμφίβολον, αὐτοὺς ἐμπεσεῖσθαι ταῖς ναυ‐ | ||
| 5 | σίν ἢ τὸν Ἕκτορα. πιθανώτερον δὲ τὸν Ἕκτορα. ἐμπε‐ σεῖσθαι ἐνσείσειν. A. Ita Pluyg. p. 1 in cod. legi dicit; edi‐ tores: Ἕκτορα ἐμπεσεῖσθαι ταῖς ναυσί. Cf. ad Ι 235 Λ 824 Μ 107 Ο 56. | ||
17.644 | ἠέρι γὰρ κατέχονται: ἡ διπλῆ ὅτι ἀέρα τὴν σκοτίαν καλεῖ (V. ad 649, Ar. 109). A. | ||
17.649 | αὐτίκα δ’ ἠέρα μὲν σκέδασεν καὶ ἀπῶσεν ὀμίχλην: ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς τὴν σκοτίαν ἀέρα λέγει· ἔστι γὰρ ταὐτὸν τῷ ὀμίχλη· καὶ ἀπῶσε τὸν ἀέρα, ὅ ἐστι ὀμίχλην (Ar. 109). A. | ||
17.651 | καὶ τότ’ ἄρ’ Αἴας εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Με‐ | ||
| νέλαον: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ εἶπε βοὴν ἀγαθῷ Μενελάῳ ἀλλὰ κατὰ παράλειψιν τῆς προθέσεως, πρὸς βοὴν ἀγαθὸν Με‐ νέλαον. A. Cf. p. 26. | 279 | ||
17h657-8 | βῆ δ’ ἰέναι ὥς τίς τε λέων ἀπὸ μεσσαύλοιο, ὅς τ’ ἐπεὶ ἄρ κε κάμῃσι κύνας τ’ ἄνδρας τ’ ἐρε‐ θίζων— | ||
17.657 | μεσσαύλοιο: τῆς ἐπ’ ἀγρῷ ἐπαύλεως (Ar. 153). A. | ||
17.658 | ὅτι ὁ κέ περισσὸς ἢ ὑφ’ ἓν κεκάμῃσι (cf. p. 11). A. | ||
17h666-7 | περὶ γὰρ δίε, μή μιν Ἀχαιοί ἀργαλέου πρὸ φόβοιο ἕλωρ δηίοισι λίποιεν. | ||
17.667 | πρὸ φόβοιο: ὅτι ἀντὶ τοῦ ὑπὸ φόβου, ὅ ἐστιν ὑπὸ φυγῆς (Ar. 89) καὶ ὅτι ἕλωρ ἕλεμα (Ar. 110). A. | ||
17h679-81 | ὣς τότε σοὶ Μενέλαε διοτρεφὲς ὄσσε φαεινώ παντόσε δινείσθην πολέων κατὰ ἔθνος ἑταίρων, εἴ που Νέστορος υἱὸν ἔτι ζώοντα ἴδοιτο. | ||
17.681 | οὕτως αἱ Ἀριστάρχειοι, ἴδοιτο. τίς; τὰ προκεί‐ μενα ὄσσε; διὸ καὶ τὸ σημεῖον. ἢ νοητέον ἀποστροφὴν λό‐ γου ἀπὸ τοῦ πρὸς τὸν Μενέλαον εἰς τὸν περὶ αὐτοῦ λόγον. A. Ita scripsi pro ἀποστρ. λ. πρὸς τὸν Μενέλαον ἀπὸ τοῦ | ||
| 5 | περὶ αὐτοῦ λόγου. Cf. p. 16. Ceterum non tantum Aristonici verba mutata, sed etiam illa prior explicatio an Aristarchea sit, non caret dubio. | ||
17.694 | Ἀντίλοχος δὲ κατέστυγε μῦθον ἀκούσας: κατεστύγνασεν, ἠνιάθη (haec certe Aristonici explicatio: v. Ο 183). A. | ||
17.700 | τὸν μὲν δακρυχέοντα πόδες φέρον: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴωθε λέγειν, οἱ πόδες ἔφερον, οὐχὶ τοὺς πόδας· πρὸς Ζηνόδοτον μεταγράφοντα (Ζ 511) ῥίμφ’ ἑὰ γοῦνα φέρει. A. | ||
17h702-3 | οὐδ’ ἄρα σοὶ Μενέλαε διοτρεφὲς ἤθελε θυμός τειρομένοις ἑτάροισιν ἀμυνέμεν. | ||
17h705 | ἀλλ’ ὅ γε τοῖσιν μὲν Θρασυμήδεα δῖον ἀνῆκεν. | ||
17.702 | ὅτι πάλιν (681) ἀπέστροφε (cod. εφε) τὸν λόγον. A. Cf. p. 16. | ||
17.705 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀπέστροφεν (cod. εφεν) ἐκ τοῦ πρὸς αὐτὸν εἰς τὸν περὶ αὐτοῦ λόγον. AB. Cf. p. 16. | ||
17.714 | Τρώων ἐξ ἐνοπῆς θάνατον καὶ κῆρα φύγω‐ μεν: ὥσπερ βοὴν λέγει τὴν μάχην ἀπὸ τοῦ ἀλαλαγμοῦ, οὕ‐ | ||
| τως καὶ ἐνοπῆς νῦν ἀπὸ μέρους τῆς μάχης ἐστίν. a. Hoc pro Aristarcheo attulit Lehrs. Ar. 152; quod tamen non ex‐ | 280 | ||
| 5 | ploratum est. | ||
17.719 | (Ajax ad Menelaum) νῶι μαχησόμεθα: ἡ διπλῆ ὅτι ἐντεῦθεν τοῖς νεωτέροις ὁ βασταζόμενος Ἀχιλλεὺς ὑπ’ Αἴαν‐ τος, ὑπερασπίζων δὲ Ὀδυσσεὺς παρῆκται. εἰ δὲ Ὅμηρος ἔγραφε τὸν Ἀχιλλέως θάνατον, οὐκ ἂν ἐποίησε τὸν νεκρὸν | ||
| 5 | ὑπ’ Αἴαντος βασταζόμενον, ὡς οἱ νεώτεροι. A. Ar. 178. | ||
17.756 | (ψαρῶν νέφος—ἠὲ κολοιῶν) ὀξέα κεκλήγοντες: πρὸς τὸ σημαινόμενον ὑπήντησεν. A. Cf. p. 32. | ||
18.7 | ἀτυζόμενοι πεδίοιο: ἡ διπλῆ ὅτι λείπει ἡ διά, φεύ‐ γοντες διὰ τοῦ πεδίου (cf. p. 26). ABV. | ||
18h9-11 | Achilles loquitur: καί μοι ἔειπεν (Thetis) Μυρμιδόνων τὸν ἄριστον ἔτι ζώοντος ἐμεῖο χερσὶν ὕπο Τρώων λείψειν φάος ἠελίοιο. | ||
18.10 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀμφίβολον, πῶς Μυρμιδόνων ἄρι‐ στον λέγει τὸν Πάτροκλον Λοκρὸν ὄντα. A. Cf. schol. ad v. 10, 11 in eodem cod. et ad Ρ 80. | ||
18.11 | χερσὶν ὕπο Τρώων: ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τῶν χειρῶν τῶν Τρώων. A. Cf. p. 23. | ||
18.23 | ἀμφοτέρῃσι δὲ χερσὶν ἑλὼν κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ κεφαλῆς—ὅτι τὴν ἀπὸ πυρὸς τέ‐ φραν κόνιν λέγει. διὸ καὶ αἰθαλόεσσαν αὐτὴν λέγει (Ar. 152). A. | ||
18.28 | δμωαὶ δ’, ἃς Ἀχιλεὺς ληίσσατο: ἐκ λαφυραγω‐ γίας ἐκτήσατο. A. Ar. 198. | ||
18.34 | δείδιε γὰρ (Antilochus) μὴ λαιμὸν ἀπαμήσειε σιδήρῳ: ἡ διπλῆ ὅτι ἀμφίβολον, μὴ τὸν ἑαυτοῦ λαιμὸν ὁ Ἀχιλλεύς, ἢ τὸν Ἀντιλόχου. A. | ||
18h38-9 | πᾶσαι ὅσαι κατὰ βένθος ἁλὸς Νηρηίδες ἦσαν. ἔνθ’ ἄρ’ ἔην Γλαυκή τε Θάλειά τε Κυμοδόκη τε κτλ. —49. | ||
18.39 | ὁ τῶν Νηρεΐδων χορὸς προηθέτηται καὶ παρὰ Ζη‐ νοδότῳ ὡς Ἡσιόδειον ἔχων χαρακτῆρα· Ὅμηρος γὰρ κατὰ τὸ κοινὸν Μούσας λέγει καὶ Εἰλειθυίας, ἀλλ’ οὐκ ὀνόματα. γελοῖόν τε ἐξ ὀνόματος προθέμενον εἰπεῖν πάσας, ὥσπερ | ||
| 5 | ἀποκαμόντα εἰπεῖν (potius ἐπαγαγεῖν, ut Eustathius vide‐ tur habuisse 1131. 23 L.) ἄλλαι δ’ αἱ κατὰ βένθος ἁλὸς Νηρηίδες ἦσαν. A. Huic Aristonici adnotationi continuata sunt sequentia: ὁ δὲ Καλλίστρατος οὐδὲ ἐν τῇ Ἀργολικῇ φη‐ σὶν αὐτοὺς φέρεσθαι. τό τε ἔνθα οὔτε χρόνον σημαίνει οὔτε | 281 | |
| 10 | τόπον. διακόπτεταί τε ἡ λύπη τῷ καταλόγῳ. —De ἔνθα hoc puto vult. Neutri hic significationi locus: temporali neuti‐ quam, sed nec locali. Nam si ἔνθα pertinet ad βένθος ἁλός v. 38, importunum hoc: κατὰ βένθος ἁλὸς ἦν, ἄλλαι θ’ αἳ κατὰ βένθος ἁλὸς ἦσαν. Nec commode ἔνθα pertinere pot‐ | ||
| 15 | est ad antrum, ubi ad lugentem Thetidem conveniebant; nam sic requiras potius: et reliquae Nereides quae in mari sunt, non quae erant. Illud autem artificium quod ex Eustathio cogno‐ vimus, hic scholiasta si noverat, contemsit jure. Videmus enim ex Eustath. 1130 init. quosdam sic interpretatos esse: omnes | ||
| 20 | ad Thetidem congregabantur Nereides, quae tum in mari ad‐ erant nec forte aberant. L. | ||
18.57 | τὸν μὲν ἐγὼ θρέψασα φυτὸν ὣς γουνῷ ἀλωῆς νηυσὶν ἐπιπροἕηκα—ἡ διπλῆ ὅτι ἡ Θέτις οὐκ ἀπελείφθη τοῦ Πηλέως οἴκου, καθάπερ οἱ νεώτεροι, δωδε‐ καταῖον καταλιποῦσα τὸν Ἀχιλλέα, ὁ δὲ Πηλεὺς Χείρωνι | ||
| 5 | παραδέδωκεν, ἵνα τραφῇ (Ar. 190). A. | ||
18.60 | τὸν δ’ οὐχ ὑποδέξομαι αὖτις οἴκαδε νοστήσαντα, δόμον Πηλήιον εἴσω: ἡ διπλῆ ὅτι Ὅμηρος οὐκ οἶδεν, ὡς οἱ νεώτεροι ποιηταί, κεχω‐ ρισμένην τὴν Θέτιν ἀπὸ τοῦ Πηλέως ὑπὸ τὴν Ἀχιλλέως | ||
| 5 | γένεσιν· ἀλλ’ ὅτι καὶ μετὰ τὸν Τρωικὸν πόλεμον σύνεστι, λέγει (Ar. 190). A. | ||
18.71 | ὀξὺ δὲ κωκύσασα. ὠκύ est pro ὠκέως: Ξ 418. | ||
18.77 | παθέειν τ’ ἀἑκήλια ἔργα: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν συνα‐ λοιφήν, ὅτι ἀἑκήλια ἐκληπτέον κατὰ ἀπόφασιν τοῦ ἑκήλου, ἐφ’ οἷς οὐχ οἷόν τε ἡσυχάζειν. A. παιδὸς ἀποφθιμένοιο τὸν οὐχ ὑποδέξεαι αὖτις | ||
18.90 | οἴκαδε νοστήσαντα: ἡ διπλῆ ὅτι πάλιν συνοικεῖ τῷ Πηλεῖ ἡ Θέτις (Ar. 190). A. | ||
18.93 | Πατρόκλοιο δ’ ἕλωρα Μενοιτιάδεω ἀποτίσῃ: ἡ διπλῆ ὅτι ἕλωρα οὐ βρώματα ἀλλὰ ἑλκύσματα (Ar. 110). A. | ||
18.103 | οἱ δὴ πολέες δάμεν Ἕκτορι δίῳ: ἡ διπλῆ ὅτι | ||
| ἀντὶ τοῦ ὑφ’ Ἕκτορος δίου (cf. p. 24). A. | 282 | ||
18.117 | οὐδὲ γὰρ οὐδὲ βίη Ἡρακλῆος φύγε κῆρα: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ οἶδεν ἀθάνατον τὸν Ἡρακλέα. A. Cf. alterum schol. in eod. cod. Ar. 186. | ||
18.125 | (καί τινα Τρωιάδων—ἀδινὸν στοναχῆσαι ἐφείην) γνοῖεν δ’ ὡς δὴ δηρὸν ἐγὼ πολέμοιο πέπαυ‐ μαι: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἵνα γνῶσιν. A. Cf. p. 12 not. et p. 33. | ||
18.130 | ἀλλά τοι ἔντεα καλὰ μετὰ Τρώεσσιν ἔχονται: ἡ διπλῆ ὅτι ἔχονται καὶ οὐκ ἔχεται. A. Cf. p. 15. | ||
18h136-7 | ἠῶθεν γὰρ νεῦμαι, ἅμ’ ἠελίῳ ἀνιόντι, τεύχεα καλὰ φέρουσα παρ’ Ἡφαίστοιο ἄνακτος. | ||
18.136 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ νεῦμαί ἐστιν ἐπὶ τοῦ ἐνεστῶτος, ἀντὶ τοῦ νέομαι· βούλεται δὲ εἰπεῖν ἐλεύσομαι (cf. p. 6.). καὶ ὅτι ἐν μιᾷ νυκτὶ κατεσκεύασται τὰ ὅπλα. A. | ||
18.140 | ὑμεῖς μὲν νῦν δῦτε θαλάσσης εὐρέα κόλπον: ὅτι τὸν Ἑλλήσποντον στενὸν ὄντα εὐρέα ἐκάλεσεν. A. Etiam hinc apparet epitheta perpetua interdum non significare (cf. Ar. 222 et ad Σ 416). | ||
18.148 | τὴν μὲν ἄρ’ Οὔλυμπον δὲ πόδες φέρον: πρὸς Ζηνόδοτον μεταγράφοντα (Ζ 511) ῥίμφ’ ἑὰ γοῦνα φέρει. καὶ ὅτι λέγει πόδες αὐτὴν ἔφερον, οὐκ αὐτὴ τοὺς πόδας. A. | ||
18h154-6 | Ἕκτωρ τε Πριάμοιο πάις, φλογὶ εἴκελος ἀλκήν. τρὶς μέν μιν μετόπισθε ποδῶν λάβε φαίδιμος Ἕκτωρ ἑλκέμεναι μεμαώς, μέγα δὲ Τρώεσσιν ὁμόκλα. | ||
18.155 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει οὕ‐ τως Ἕκτωρ τε Πριάμοιο πάις (πάις deest) συὶ εἴκελος ἀλκήν, ὅς μιν τρὶς μετόπισθε ποδῶν λάβε καὶ μέγ’ ἀύτει, ἑλκέμεναι μεμαώς, κεφαλὴν δέ ἑ θυμὸς ἀνώ‐ | ||
| 5 | γει πῆξαι ἀνὰ σκολόπεσσι (cod. σκόλοπας οἱ) ταμόνθ’ ἁπαλῆς ἀπὸ δειρῆς, κακῶς. οὐ γὰρ ὑπὸ τοῦτον τὸν και‐ ρὸν ὁ Ἕκτωρ ἑλκύσαι τὸν Πάτροκλον ἐβούλετο, ἵνα αἰκί‐ σηται, ἀλλ’ ἔμπροσθεν (Ρ 125). ὅτε δὲ Γλαῦκος ὠνείδισε τῷ προλελοιπότι τὸ σῶμα τοῦ Σαρπηδόνος τοῖς Ἀχαιοῖς, | ||
| 10 | τότε ἑλκύσαι φιλοτιμεῖται τὸν Πάτροκλον εἰς ἀντικατάλλαξιν τοῦ Σαρπηδόνος, οὐκ εἰς αἰκίαν. ὅταν μὲν οὖν ὕστερον (176) ἡ Ἶρις εἴπῃ τῷ Ἀχιλλεῖ, ὅτι βούλεται ὁ Ἕκτωρ τὸν | ||
| Πάτροκλον αἰκίσασθαι, νοητέον μὴ τἀληθὲς (ins. αὐτήν) ὑποφαίνειν, ἀλλὰ παρορμῆσαι αὐτὸν εἰς τὴν κατὰ τῶν | 283 | ||
| 15 | βαρβάρων ὀργήν. A. | ||
18.160 | (Hector) στάσκε μέγα ἰάχων: ἡ διπλῆ περιεστι‐ γμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μέγα ἀχέων. πρὸς τί δὲ λυ‐ πούμενος ἑστήκει, ἀλλ’ οὐκ ἰάχων καὶ ἐπεγκελευόμενος τοῖς Τρωσὶν ἀφαιρεῖσθαι τὸν νεκρόν; A. | ||
18h174-7 | οἱ δὲ ἐρύσσασθαι ποτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν Τρῶες ἐπιθύουσι. μάλιστα δὲ φαίδιμος Ἕκτωρ ἑλκέμεναι μέμονεν· κεφαλὴν δέ ἑ θυμὸς ἀνώγει πῆξαι ἀνὰ σκολόπεσσι, ταμόνθ’ ἁπαλῆς ἀπὸ | ||
| 5 | δειρῆς. | ||
18.174 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Ἴλιον αἰπὺ θέλοντες, καὶ τοὺς ἑξῆς ἀπὸ τοῦ ἑλκέμεναι μέ‐ μονεν ἕως τοῦ πῆξαι ἀνὰ σκολόπεσσι ἄνω μετατέθει‐ κεν (155). ὁ μὲν οὖν Ἕκτωρ οὐκέτι ταύτην ἔχει τὴν ὁρμήν, | ||
| 5 | ὡς προείρηται· ἡ δὲ Ἶρις ὡς πρὸς τὸ διεγεῖραι τὸν Ἀχιλλέα ταῦτα κελεύει. καὶ οὐδέποτε κατὰ τὸ οὐδέτερον λέγει Ἴλιον. A. | ||
18.186 | Ὄλυμπον ἀγάννιφον: ἡ διπλῆ ὅτι ὡς ὄρος τὸν Ὄλυμπον ἀγάννιφον λέγει (Ar. 168). A. | ||
18.191 | στεῦτο γὰρ Ἡφαίστοιο πάρ’ οἰσέμεν ἔντεα καλά: ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ διαίρεσιν (sc. πάρ’ οἰσέμεν). καὶ τὸ στεῦτο ἀντὶ τοῦ διωρίζετο. ἀναφέρεται δὲ πρὸς τὸ στεῦτο δὲ διψάων ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ (λ 583). AB. Ar. 106. | ||
18.219 | ὅτε τ’ ἴαχε σάλπιγξ: ὅτι αὐτὸς οἶδε σάλπιγγας, χρωμένους δὲ τοὺς ἥρωας οὐκ εἰσάγει (Ar. 198, 348). AB. | ||
18.222 | ὄπα χάλκεον: ἀμέτρως ὁ Ζηνόδοτος ὄπα χαλ‐ κέην (cf. ad Υ 484), οὐ συνεὶς ὅτι παραπλήσιόν ἐστι τὸ σχῆμα τῷ κλυτὸς Ἱπποδάμεια (Β 742) καὶ θερμὸς ἀυτμή (h. in Merc. 110?). A. Cf. p. 31. | ||
18h230-1 | ἔνθα δὲ καὶ τότ’ ὄλοντο δυώδεκα φῶτες ἄριστοι ἀμφὶ σφοῖς ὀχέεσσι καὶ ἔγχεσιν. | ||
18.230 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐν‐ θάδε κοῦροι ὄλοντο δυώδεκα πάντες ἄριστοι οἷ‐ σιν ἐν βελέεσσιν. εἰσὶ δὲ οὔτε τῇ συνθέσει Ὁμηρικοί, οὔτε τὸ οἷσιν βελέεσσιν ὑγιῶς εἴρηται τοῖς ἑαυτῶν. ἔδει γὰρ | ||
| 5 | τοῖς ἀλλήλων. A. | ||
18.236 | κείμενον ἐν φέρτρῳ: ὅτι ἅπαξ τὸ φέρτρον· ἔστι | ||
| δὲ φορεῖον (Ar. 14). A. | 284 | ||
18.247 | πάντας γὰρ ἔχε τρόμος: Ζηνόδοτος φόβος, κακῶς, ἀγνοῶν ὅτι φόβος ἐστὶ καθ’ Ὅμηρον ἡ μετὰ δέους (cf. ad Δ 456) φυγή. διὸ ἡ διπλῆ (Ar. 89). A. | ||
18.259 | χαίρεσκον γὰρ ἔγωγε θοῇς ἐπὶ νηυσὶν ἰαύων: ἐπαυλιζόμενος (Ar. 151). A. | ||
18.265 | ἀλλὰ περὶ πτόλιός τε μαχήσεται ἠδὲ γυ‐ ναικῶν: τοῦτο σημειωτέον πρὸς τὸ ἀμυνέμεναι ὤρεσ‐ σιν (Ε 486) καὶ ὀάρων ἕνεκα σφετεράων (Ι 327) ὅτι κἀκεῖ γυναιξί λέγει. AV. | ||
18.274 | νύκτα μὲν εἰν ἀγορῇ σθένος ἕξομεν: πρὸς τὸ σημαινόμενον ὅτι ἔστι βουλευσόμεθα, τῇ βουλῇ κρατή‐ σομεν. A. Schol. valde decurtatum est, certe ἔν excidit ante τῇ βουλῇ. Tantum apparet, duplicem vim vocabuli ἀγορή de‐ | ||
| 5 | finitam fuisse quod non modo forum et concionem, sed etiam consilium significet. L. | ||
18.283 | οὐδέ ποτ’ ἐκπέρσει· πρίν μιν κύνες ἀργοὶ ἔδονται: ἡ διπλῆ ὅτι τοιοῦτόν ἐστι τὸ λεγόμενον, πρότε‐ ρον αὐτὸν οἱ κύνες κατέδονται ἢ ἐκπέρσει. καὶ οὐκ ἔστιν ἐλλιπὴς ὁ λόγος, ὥσπερ οὐδ’ ἐπ’ ἐκείνου τὴν δ’ ἐγὼ οὐ | ||
| 5 | λύσω, πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισιν (Α 29). A. | ||
18.287 | ἦ οὔπω κεκόρησθε ἐελμένοι ἔνδοθι πύρ‐ γων: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει κεκόρησθον, συγ‐ χέων τὸ δυικόν (cf. p. 15). A. | ||
18.291 | πολλὰ δὲ δὴ Φρυγίην καὶ Μῃονίην ἐρατεινήν κτήματα περνάμεν’ ἵκει—ἡ διπλῆ ὅτι ἑτέρα ἡ Φρυγία παρὰ τὴν Τροίαν. καὶ ὅτι ἐλλείπει ἡ εἴς, ἵν’ ᾖ εἰς Φρυγίαν (cf. p. 26). A. καὶ Λυδία οὔπω ἐκαλεῖτο. V. Ar. 237. | ||
18.298 | νῦν μὲν δόρπον ἕλεσθε κατὰ στρατὸν ἐν τελέεσσι: ὅτι ἀντὶ τοῦ μὴ λύσαντες τὰς τάξεις (Ar. 152). A. | ||
18.317 | χεῖρας ἐπ’ ἀνδροφόνους θέμενος στήθεσσιν ἑταίρου: ἀμφίβολον πότερον τὰς ἑαυτοῦ ἀνδροφόνους χεῖ‐ ρας ὁ Ἀχιλλεὺς ἐπιθεὶς τῷ τοῦ ἑταίρου στήθει ἢ τὰς τοῦ ἀνδροφόνου Πατρόκλου τῷ ἰδίῳ στήθει. βέλτιον δὲ τὸ πρότε‐ | ||
| 5 | ρον. AD. Scholia Aristonici et Nicanoris coaluisse videntur: v. proll. ad Nican. p. 109. | ||
18.319 | (leo) ᾧ ῥά θ’ ὑπὸ σκύμνους ἐλαφηβόλος ἁρ‐ | ||
| πάσῃ ἀνήρ: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως τοὺς κυνηγοὺς καταχρηστι‐ κῶς λέγουσιν οἱ ποιηταί (lege λέγει ὁ ποιητής, sc. ἐλαφηβό‐ λος clare h. l. qui leonem petit L.). A. | 285 | ||
18.331 | οὐδ’ ἐμὲ νοστήσαντα δέξεται ἐν μεγάροισι γέρων ἱππηλάτα Πηλεύς οὐδὲ Θέτις μήτηρ, ἀλλ’ αὐτοῦ γαῖα καθέξει: ἡ διπλῆ ὅτι συνεβίω ἡ Θέτις τῷ Πηλεῖ (Ar. 190) καὶ ὅτι οὐκ | ||
| 5 | ἀπεκόμιζον τὰ ὀστᾶ τῶν τετελευτηκότων ἐπὶ ξένης εἰς τὰς πατρίδας. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ ὥς κ’ ὀστέα παισὶν ἕκα‐ στος οἴκαδ’ ἄγῃ (Η 334, Ar. 197). | ||
18.339 | ἀμφὶ δὲ σὲ Τρωαὶ καὶ Δαρδανίδες βαθύκολ‐ ποι: οὐδέποτε τὰς Ἑλληνίδας βαθυκόλπους φησί. πῶς οὖν Ζηνόδοτος γράφει ἕσπετε νῦν μοι μοῦσαι Ὀλυμπιάδες, βαθυκόλποι; (Β 484). V. Fluxit ex Aristonico. Ar. 119. | ||
18.341 | (mulieres Trojanae) τὰς αὐτοὶ καμόμεσθα: ἐκ παρεπομένου· οἱ γὰρ κτώμενοι κακοπαθοῦσιν. A. Recepi quum propter rationem interpretandi ἐκ παρεπομένου (v. Β417), tum quia vocabulo κακοπαθεῖν libenter utitur Aristonicus, v. c. | ||
| 5 | in explicando σπεύδειν et σπουδῇ Ar. 122. | ||
18.351 | ἐν δ’ ὠτειλὰς πλῆσαν ἀλείφατος: ὅτι ὑπὸ μὲν Εὐφόρβου βέβληται ὁ Πάτροκλος, ὑπὸ δὲ Ἕκτορος οὔτασται, καὶ συλληπτικῶς εἴρηκε πάντα τὰ τραύματα ὠτειλάς (Ar. 70). A. | ||
18.356 | Ζεὺς δ’ Ἥρην προσέειπε: ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ τὸ σιωπώμενον ἐξ Ἴδης εἰς Ὄλυμπον παραγέγονεν (cod. γέγονεν) ὁ Ζεύς, καὶ οὐ ξενιστέον ὅταν λέγῃ κατὰ συμπέρασμα. AV. | ||
18.368 | ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον: κυρίως τὸ ἐν πλήθει λέγειν ἀγορεύειν, καὶ τὸ ἀλλήλους ἐπὶ πλήθους. ἐνταῦθα δὲ ἐπὶ δύο ἔταξε καταχρηστικῶς. A. Cod. ταῦτα pro ἐνταῦθα. Corr. Lehrs. Ar. 151. | ||
18.369 | Ἡφαίστου δ’ ἵκανε δόμον Θέτις ἀργυρόπεζα: ὅτι ἐν Ὀλύμπῳ τὸ χαλκεῖον Ἡφαίστου. φησὶ γοῦν(148) τὴν μὲν ἄρ’ Οὔλυμπον δέ. V. Ar. 186. Cf. Q ad θ 274. | ||
18.373 | (εὗρε) σπεύδοντα· τρίποδας γὰρ ἐείκοσι πάν‐ τας ἔτευχε. ἡ διπλῆ ὅτι τὸ σπεύδοντα ἐνεργοῦντα (Ar. 122), καὶ ὅτι τὸ πάντας παρέλκει. A. | ||
18.376 | ὄφρα οἱ αὐτόματοι θεῖον δυσαίατ’ ἀγῶνα: ἡ διπλῆ ὅτι ἐγκεκλιμένως ἀναγνωστέον (sc. ὄφρα οἱ), ἵνα ᾖ ὄφρα αὐτῷ. καὶ ὅτι θεῖον ἀγῶνα λέγει τὴν συναγωγὴν τῶν | ||
| θεῶν (Ar. 152). A. | 286 | ||
18.378 | οἱ δ’ ἤτοι τόσσον μὲν ἔχον τέλος, οὔατα δ’ οὔπω δαιδάλεα παρέκειτο—ὅτι ἐπὶ τῶν παρὰ μι‐ κρὸν τετελειωμένων οὕτως λέγει. ὃς τὸ μὲν ἄλλο τόσον φοῖνιξ ἦν (Υ 454). τοῦ δὲ καὶ ἄλλο τόσον μὲν ἔχε | ||
| 5 | χρόα (Χ 322). A. οἱ δὲ γλωσσογράφοι τόσον ἀντὶ τοῦ σῶμα (Ar. 44). V. | ||
18.392 | Ἥφαιστε, πρόμολ’ ὧδε: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὧδε οὕτως ὡς ἔχεις, οὐδὲν ὑπερθέμενος, καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (ζ 218) ἀμφίσταθ’ οὕτως (leg. ἀμφίπολοι στῆθ’ οὕτω). A. Ar. 84. | ||
18.405 | ἀλλὰ Θέτις τε καὶ Εὐρυνόμη ἴσαν, αἵ μ’ ἐσάωσαν. ἣ νῦν ἡμέτερον δόμον ἵκει: πρὸς τὸ πρῶτον ὑπήν‐ τησε. V. Ar. 13. | ||
18.413 | ὅπλα τε πάντα λάρνακ’ ἐς ἀργυρέην συλλέξατο, οἷς ἐπο‐ νεῖτο: ἡ διπλῆ ὅτι λάρνακα τὴν κιβωτόν· νεωτερικὸν γὰρ ὄνομα ἡ κιβωτός (Ar. 152). καὶ ὅτι ἐπονεῖτο ἀντὶ τοῦ ἐνήρ‐ | ||
| 5 | γει (Ar. 87). A | ||
18.416 | δῦ δὲ χιτῶν’, ἕλε δὲ σκῆπτρον παχύ· ἡ διπλῆ ὅτι οὐ παρέλκει τὸ παχύ, ἀλλὰ πρὸς τὸ ἐπερείδειν χωλὸν ὄντα τὸν Ἥφαιστον, περὶ οὗ φησὶ πέλωρ αἴητον ἀνέστη (410), ὡς καὶ τὸ στησαμένη μέγαν ἱστόν (β 94). A. Hoc | ||
| 5 | adnotare ideo non superfluum duxit, quia epithetorum signifi‐ cationem nonnumquam delitescere identidem observaverat. V. ad Γ 352 et Σ 136. | ||
18.421 | αὐτὰρ ὁ ἔρρων (Hephaestus): ὅτι ἔρρων οὐ ψιλῶς πορευόμενος, ἀλλὰ διὰ τὴν χωλότητα ἐπαχθῶς βαδίζων (Ar. 109). A. | ||
18.438 | τὸν μὲν ἐγὼ θρέψασα φυτὸν ὣς γουνῷ ἀλωῆς (Thetis loquitur de Achille): ἡ διπλῆ ὅτι καθ’ Ὅμηρον ἡ Θέτις ἔθρεψε τὸν Ἀχιλλέα, οὐ Χείρων ὡς οἱ νεώτεροι (Ar. 190). A. | ||
18h444-6 | κούρην ἣν ἄρα οἱ γέρας ἔξελον υἷες Ἀχαιῶν, τὴν ἂψ ἐν χειρῶν ἕλετο κρείων Ἀγαμέμνων ἤτοι ὁ τῆς ἀχέων φρένας ἔφθιεν κτλ. | ||
18444-56 | ἀθετοῦνται στίχοι ιγʹ, ὅτι συνήγαγέ τις τὰ διὰ πολλῶν εἰρημένα εἰς ἕνα τόπον, ὡς ἐκεῖνα (Α 366) ᾠχό‐ μεθ’ ἐς Θήβας ἱερὴν πόλιν. διὰ δὲ τῶν ἑξῆς ἐπιδεί‐ | ||
| κνυσιν ὅτι τε ὁ Πάτροκλος τελευτήσας ἀπώλεσε τὰ ὅπλα (v. | 287 | ||
| 5 | ad 461) καὶ πάρεστιν ἕτερα ληψομένη. διὰ μέντοι τούτων οὐδὲν ἀναγκαῖον λέγεται· καὶ ψεῦδος περιέχουσιν· οὐ γὰρ ταῖς λιταῖς πεισθεὶς Ὀδυσσέως καὶ Αἴαντος ἐξέπεμψε τὸν Πάτροκλον, ἀλλ’ ὕστερον ἑκουσίως ὁ Πάτροκλος κατελεήσας τὴν φθορὰν τῶν Ἑλλήνων ἱκέτευσε δοθῆναι αὐτῷ τοῦ Ἀχιλ‐ | ||
| 10 | λέως τὰ ὅπλα. A. | ||
18h458-61 | υἱεῖ ἐμῷ ὠκυμόρῳ δόμεν ἀσπίδα καὶ τρυφάλειαν καὶ καλὰς κνημῖδας ἐπισφυρίοις ἀραρυίας, καὶ θώρηχ’· ὃ γὰρ ἦν οἱ, ἀπώλεσε πιστὸς ἑταῖρος Τρωσὶ δαμείς· ὁ δὲ κεῖται ἐπὶ χθονὶ θυμὸν ἀχεύων. | ||
18.460 | ὃ γὰρ ἦν οἱ: ἡ διπλῆ ὅτι καταλλήλως εἴρηκεν, ὃ γὰρ ἦν αὐτῷ ἀντὶ τοῦ ὃν γὰρ εἶχεν· καὶ ὅτι οἱ ἠθετημένοι (444—456) περισσοί. A. Utrum ὅ ad ἑταῖρος retulerit (quod maluit Apollonius) an ad θώρηκα (quod verisimilius), hac bre‐ | ||
| 5 | vitate obscurum est. Sin autem ad θώρηκα retulit, accepit σύλληψιν quandam (ut praeter loricam etiam cetera arma signi‐ ficentur) quo oratio mansit κατάλληλος. Quantae dubitationes fuerint de καταλληλίᾳ v. Apollon. constr. 90—92. L. | ||
18.461 | ἡ διπλῆ ὅτι εἰ προειρήκει ὅτι Πάτροκλος ἀνῄρηται, οὐκ ἂν ἐκ δευτέρου ἔλεγεν· καὶ ὅτι Τρωσὶν ἀντὶ τοῦ ὑπὸ Τρώων (cf. p. 24). A. | ||
18.470 | φῦσαι δ’ ἐν χοάνοισιν ἐείκοσι πᾶσαι ἐφύ‐ σων: ὅτι τὸ πᾶσαι παρέλκει· διὸ ἡ διπλῆ. A. | ||
18.483 | ἐν μὲν γαῖαν ἔτευξ’, ἐν δ’ οὐρανόν, ἐν δὲ θάλασσαν: ὅτι Ζηνόδοτος ἠθέτηκεν ἀπὸ τούτου τοῦ στί‐ χου τὰ λοιπά, ἀρκεσθεὶς τῇ κεφαλαιώδει προεκθέσει. Ὅμη‐ ρος δὲ οὐκ ἂν προετραγῴδησεν τὰ κατὰ τὰς φύσας, εἰ μὴ | ||
| 5 | καὶ τὴν τῆς ποικιλίας κατασκευὴν ἔμελλε διατίθεσθαι. A. | ||
18.492 | νύμφας δ’ ἐκ θαλάμων δαΐδων ὕπο λαμπομενάων ἠγίνεον ἀνὰ ἄστυ—ἡ διπλῆ ὅτι ἡ ὑπό ἀντὶ τῆς μετά, μετὰ δᾴδων· Ἀρχίλοχος ᾄδων ὑπ’ αὐλητῆρος. καὶ πρὸς τὸ ἀρχαῖον ἔθος, ὅτι οἱ νυμφίοι τὰς νύμφας μετὰ | ||
| 5 | δᾴδων παρελαμβάνοντο. A. | ||
18.495 | αὐλοὶ φόρμιγγές τε: ὅτι ἐνθάδε μόνον καὶ ἐν τῇ Κ (12) μέμνηται αὐλῶν (Ar. 198). A. μόνον scripsit Lehrs. Herod. 455 pro μέν. | ||
18.496 | (mulieres) ἱστάμεναι θαύμαζον: ἡ διπλῆ ὅτι | ||
| θαύμαζον ἐθεῶντο, οὐκ ἐξεπλήττοντο (Ar. 149). A. | 288 | ||
18.505 | σκῆπτρα δὲ κηρύκων ἐν χέρς’ ἔχον ἠεροφώ‐ νων (οἱ γέροντες): ὅτι καὶ οἱ δημηγοροῦντες καὶ οἱ δικά‐ ζοντες σκῆπτρα ἐλάμβανον. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (β 37) στῆ δὲ μέσῃ ἀγορῇ, σκῆπτρον δέ οἱ ἔμβαλε χειρί (Ar. 198). A. | ||
18h510-1 | δίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή (urbem op‐ pugnantibus) ἠὲ διαπραθέειν ἢ ἄνδιχα πάντα δάσασθαι— | ||
18.510 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀρχαῖον ἔθος, ὅτι οἱ πολιορκούμενοι ἐξίστασαν τοὺς πολεμίους ἐπιμεριζόμενοι τὰ κτήματα. A. | ||
18.519 | ἀμφὶς ἀριζήλω (deorum figurae): λαοὶ δ’ ὑπ’ ὀλίζονες ἦσαν: ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ κέχρηται τῇ λέξει, καὶ σημαίνει ὀλίγοι. A. | ||
18.531 | εἰράων προπάροιθε καθήμενοι: ὅτι εἴρας λέγει τὰς ἀγοράς, σχηματίζων ἀπὸ τοῦ εἴρειν, ὅ ἐστι λέγειν. A. | ||
18.540 | νεκρούς τ’ ἀλλήλων ἔρυον κατατεθνηῶτας: ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ τῶν τοιούτων τόπων οἱ γλωσσογράφοι (Ar. 44) νεκροὺς τοὺς νέους ὑπέλαβον λέγεσθαι. A. | ||
18.550 | ἐν δ’ ἐτίθει τέμενος βαθυλήιον: ὅτι τὸν ἀπο‐ τετμημένον τόπον τέμενος λέγει. A. | ||
18.560 | (mulieres) δεῖπνον ἐρίθοισιν λεύκ’ ἄλφιτα πολλὰ πάλυνον: ἡ διπλῆ ὅτι δεῖπνον τὸ ὑφ’ ἡμῶν ἄριστον (Ar. 132), καὶ ὅτι ἔριθος πᾶς ὁ μισθοῦ ἐργαζόμενος. A. | ||
18.570 | ἱμερόεν κιθάριζε, λίνον δ’ ὑπὸ καλὸν ἄει‐ δεν: παρὰ Ζηνοδότῳ λίνος δ’ ὑπὸ καλὸν ἄειδε. ὁ δὲ Ἀρίσταρχος βούλεται μὴ τὴν χορδὴν λέγεσθαι, ἀλλὰ γένος τι ὕμνου τὸν λίνον, ὥσπερ εἰ ἔλεγε παιᾶνα ᾖδεν ἤ τι τοι‐ | ||
| 5 | οῦτον. διὸ ἡ διπλῆ. A. (duo leones taurum tenebant) | ||
18h582-4 | τὼ μὲν ἀναρρήξαντε βοὸς μεγάλοιο βοείην ἔγκατα καὶ μέλαν αἷμα λαφύσσετον· οἱ δὲ νομῆες αὔτως ἐνδίεσαν ταχέας κύνας ὀτρύνοντες. | ||
18.583 | ἡ διπλῆ ὅτι χρόνος ἤλλακται· τὸ γὰρ λαφύσσετον λαφύσσουσιν, παρείληπται ὅμοιον τῷ λαοῦ ἀποτμήξαντε διώκετον (Κ 364). A. Cf. p. 4. | ||
18.584 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει οὕτως, οὐ νοήσας ὅτι τὸ αὔτως (edd. αὕτως) ἐστὶ κενῶς καὶ πρὸς οὐδέν, διὰ τὸ εἴδωλα εἶναι. A. | ||
18.590 | ἐν δὲ χορὸν ποίκιλλε περικλυτὸς ἀμφι‐ γυήεις: τὸν τόπον χορὸν εἴρηκεν, οὐ τὸ σύστημα τῶν χορευόντων. A. | 289 | |
18h593 | ἠίθεοι καὶ παρθένοι ἀλφεσίβοιαι— | ||
18h595 | τῶν δ’ αἱ μὲν λεπτὰς ὀθόνας ἔχον— | ||
18h597-8 | καί ῥ’ αἱ μὲν καλὰς στεφάνας ἔχον, οἱ δὲ χιτῶνας εἵατ’ ἐυννήτους, ἦκα στίλβοντας ἐλαίῳ. | ||
18.593 | Dixerat quare virgines dicantur ἀλφεσίβοιαι: Λ 244. Unde fluxerunt haec: ἔντιμοι καὶ διὰ τὴν εὐμορφίαν βόας εὑρίσκουσαι ἕδνα· θρέμματα γὰρ τὸ παλαιὸν ἐδίδοτο πρὸ γάμων δῶρα. A. | ||
18.595 | ἡ διπλῆ ὅτι συνήθως πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντηκεν (Ar. 13). A. | ||
18597-8 | ἀθετοῦνται οἱ δύο, ὅτι οὐδέποτε μάχαιραν εἶπε τὸ ξίφος. ἄλλως τε καὶ οὐ πρέπον χορεύοντας μαχαί‐ ρας ἔχειν (Ar. 98). οὗτοι δὲ οὐδὲ παρὰ Ἀριστοφάνει ἦσαν. A. An παρὰ Ἀρ. οὐδὲ ἦσαν? Fortasse tamen excidit aliquid | ||
| 5 | post οὗτοι δέ. | ||
18h603-5 | χορὸν περιίσταθ’ ὅμιλος τερπόμενοι· [μετὰ δέ σφιν ἐμέλπετο θεῖος ἀοιδός φορμίζων]· δοιὼ δὲ κυβιστητῆρε κατ’ αὐτούς— | ||
18.604 | ἡ διπλῆ ὅτι πρὸς τὸ σημαινόμενον ἀπήντηκεν, ὅμιλος τερπόμενοι (cf. p. 16). A. Verba inclusa delevit Ari‐ starchus, (Athen. 181 C. Cf. ad Α 474) et desunt in Veneto. Reposuit Wolfius, v. praef. ad Iliadem p. LXXXVII not. | ||
18.614 | αὐτὰρ ἐπεὶ πάνθ’ ὅπλα κάμε κλυτὸς ἀμφι‐ γυήεις: τὰ πολεμιστήρια ὅπλα ἐκάλεσεν ὁμοίως ἡμῖν νῦν (Ar. 152). BV. | ||
18.616 | παρ’ Οὐλύμπου νιφόεντος. Diple fuit propter epitheton: Ν 745. | ||
19.8 | τέκνον ἐμόν, τοῦτον μὲν ἐάσομεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐάσομεν ἀντὶ τοῦ ἐάσωμεν. A. Cf. p. 13. | ||
19.10 | τύνη—δέξο: σημειοῦνταί τινες ὅτι Δωρικὸν τὸ | ||
| τύνη (v. Ζ 262). A. | 290 | ||
19h14-5 | Μυρμιδόνας δ’ ἄρα πάντας ἕλε τρόμος, οὐδέ τις ἔτλη ἄντην εἰσιδέειν, ἀλλ’ ἔτρεσαν. | ||
19.14 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἕλεν φόβος. καθ’ Ὅμηρον δέ ἐστι φόβος ἡ φυγή (Ar. 89). A. | ||
19.15 | ἔτρεσαν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλέγχεται Ζηνόδοτος γράφων ἕλεν φόβος. A. τὸ γὰρ τρέσαι ἀπὸ τοῦ τρόμου. Haec ul‐ tima Aristonici non sunt, cui τρέειν ex more Homerico est φυγεῖν. Ille hoc voluerat, nunc demum per ἔτρεσαν fugam | ||
| 5 | indicari, nondum antea sed ibi naturali ordine recte tremorem. L. | ||
19.21 | μῆτερ ἐμή, τὰ μὲν ὅπλα θεὸς πόρεν οἷ ἐπι‐ εικές: ὅπλα μὲν πάντα κοινῶς τὰ συντελοῦντα εἰς χρείαν τινά· νῦν δὲ τὰ πολεμικά φησιν. B. Fluxit ex Aristonico. Cf. Ar. 152. | ||
19h25-6 | μυῖαι καδδῦσαι κατὰ χαλκοτύπους ὠτειλάς (Patrocli) εὐλὰς ἐγγείνωνται. | ||
19.25 | συλληπτικῶς εἶπε πάσας ὠτειλάς (cf. ad Π 807). BV. Ar. 70. | ||
19.26 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐν τοῖς Ζηνοδότου ἐγγείνωνται διὸ τοῦ ι γέγραπται (i. e. ἐγγίνωνται)· δεῖ δὲ σὺν τῷ ε· ἔστι γὰρ ἐγγεννήσωσιν· οὐκ ἐλεαίρεις ἄνδρας, ἐπὴν δὴ γείνεαι αὐτός (υ 202), ὅ ἐστι γεννήσῃς. A. | ||
19.34 | ἀλλὰ σύ γ’ εἰς ἀγορὴν καλέσας ἥρωας Ἀχαιούς: ἡ διπλῆ ὅτι πάντες ἥρωες ἐλέγοντο οὐχ οἱ βασιλεῖς, ὡς Ἴστρος. A. Ar. 108. | ||
19.39 | (ambrosiam et nectar) στάξε κατὰ ῥινῶν: συλληπτι‐ κῶς ἐπὶ τῆς ἀμβροσίας (v. ad 347). V. | ||
19.42 | καί ῥ’ οἵ περ τὸ πάρος γε νεῶν ἐν ἀγῶνι μέ‐ νεσκον: τὸ ἄθροισμα τοῦ ναυστάθμου (Ar. 152). A. | ||
19h45-6 | καὶ μὴν οἱ τότε γ’ εἰς ἀγορὴν ἴσαν, οὕνεκ’ Ἀχιλλεύς ἐξεφάνη, δηρὸν δὲ μάχης ἐπέπαυτ’ ἀλεγεινῆς. | ||
19.45 | ἡ διπλῆ ὅτι τῆς ὑπὸ Ἴλιον στρατιᾶς ἡγεῖτο ὁ Ἀχιλ‐ λεὺς καὶ πρὸ τοῦ μηνῖσαι· διὰ νῦν πάλιν ἀποκαθίσταται ἡ ἡγεμονία. A. Lehrs. Ar. 178: „videtur pertinere ad Α 54 ubi physicorum somnia explodenda erant, cf. schol. BL. ad Α 53.“ | ||
| 5 | Sed non debebat offendere Lehrsius in verbis τῆς ὑπαίθρου | ||
| στρατιᾶς, cujus dux Achilles esse dicitur in BL Α 54. Signi‐ ficatur enim exercitus aperto Marte pugnans oppositus ei qui castris tenetur: v. Stephani Thes. ed. Paris. —V ad Ω 658: ἄρχει γὰρ (Achilles) τῆς ὑπαίθρου. Hoc explicat Eustath. 390, | 291 | ||
| 10 | 19: Ἀχιλλεὺς μὲν ᾑρέθη πολέμαρχος, οἱ βασιλεῖς δὲ περὶ τὸν ναύσταθμον ἔμενον, ἵνα οἱ μὲν στενοχωρῶσι τοὺς Τρῶας, ὁ δὲ τὰ πέριξ ληίζηται. Cf. eundem 657, 36. 718, 51. 740, 62. 759, 55. 1459, 20. | ||
19h48-9 | Τυδείδης τε μενεπτόλεμος καὶ δῖος Ὀδυσσεύς, ἔγχει ἐρειδομένω· ἔτι γὰρ ἔχον ἕλκεα λυγρά· — | ||
19h51 | αὐτὰρ ὁ δεύτατος ἦλθεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων. | ||
19.49 | ἡ διπλῆ ὅτι συλληπτικῶς εἴρηκεν· ὁ γὰρ Διομήδης μόνος τὸν πόδα τετρωμένος (Λ 376) ὑπέρεισμα ἔχει τὸ δόρυ. ὁ δὲ Διονύσιος (Ar. 8) τὸ σημεῖόν φησιν, ὅτι οἷον κτλ. A. Quae leguntur inde ab ὅτι οἷον neque intelligimus nec puta‐ | ||
| 5 | mus Aristonici esse. | ||
19.51 | ἡ διπλῆ ὅτι δεύτατος ἀπὸ τοῦ δεύεσθαι ὁ ἔσχατος· τὸ δὲ δεύεσθαι ἐνδεῖν ἐστί. προσυνήχθη δὲ τὸ πλῆθος ὑπ’ Ἀχιλλέως. A. Cf. ad Ψ 248. | ||
19.62 | τῷ κ’ οὐ τόσσοι Ἀχαιοὶ ὀδὰξ ἕλον ἄσπετον οὖδας δυσμενέων ὑπὸ χερσίν, ἐμεῦ ἀπομηνίσαντος: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὑπὸ χειρῶν (cf. p. 23). καὶ ὅτι περισσὴ ἡ ἀπό πρόθεσις, ἀντὶ τοῦ μηνίσαντος (p. 27). A. | ||
19h67-8 | νῦν δ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ παύω χόλον, οὐδέ τί με χρή ἀσκελέως αἰεὶ μενεαινέμεν. | ||
1967-8 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀντιπέφρακε τῇ μήνιδι τὸν χόλον (Ar. 138). A. | ||
19.68 | μενεαινέμεν: ὅτι νῦν ἀντὶ τοῦ θυμοῦσθαι. A. | ||
19.71 | (Τρώων πειρήσομαι) αἴ κ’ ἐθέλως’ ἐπὶ νηυσὶν ἰαύειν: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἰαύειν οὐκ ἔστι νῦν κοιμᾶσθαι ἀλλ’ ἐπαυλίζεσθαι· ὡς καὶ ἐγὼ πολλὰς μὲν ἀύπνους νύ‐ κτας ἴαυον (Ι 325—Ar. 151). καὶ ὅτι ἀντὶ τοῦ αἴ κ’ | ||
| 5 | ἐθέλοιεν (cf. p. 12). A. | ||
19h76-7 | τοῖσι δὲ καὶ μετέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων αὐτόθεν ἐξ ἕδρης, οὐδ’ ἐν μέσσοισιν ἀναστάς. | ||
19.77 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος τοῦτον μὲν οὐκ ἔγραφε, τὸν δὲ πρὸ αὐτοῦ μόνον οὕτως, τοῖσι δ’ ἀνιστάμενος μετέφη κρείων Ἀγαμέμνων. ὁ δὲ Ἀγαμέμνων οὐκ | ||
| ὀρθὸς δημηγορεῖ διὰ τὴν τοῦ τραύματος ἀλγηδόνα· διὸ ἐπι‐ | 292 | ||
| 5 | φέρει ὑποτιμώμενος, καλὸν μέν ἐστιν ἑστῶτα δημηγορεῖν, ὡς δηλονότι καθήμενος. A. | ||
19h79-80 | ἑσταότος μὲν καλὸν ἀκούειν, οὐδὲ ἔοικεν ὑββάλλειν· χαλεπὸν γὰρ ἐπισταμένῳ περ ἔοντι. | ||
19.80 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὑββάλλειν ἐστὶν ὑποβάλλειν· χαλε‐ πόν ἐστιν ἑτέρῳ ὑποβάλλειν τὸν λόγον, ὃν αὐτός τις εἰπεῖν βούλεται, κἂν ὅτι μάλιστα ἐπιστήμων τις ᾖ (cod. ἐπιτιμῶν τις ἦν). A. Cf. Eustath. 1171, 62. | ||
19.85 | πολλάκι δή μοι τοῦτον Ἀχαιοὶ μῦθον ἔειπον καί τέ με νεικείεσκον—σημειοῦνταί τινες (sc. ὅτι οὕτως ἐξενήνοχεν) ὡς ἂν λεγόντων τινῶν ὅτι ἠδίκησεν ἀφελόμενος τὴν Βρισηίδα. A. Hic locus igitur ob eandem | ||
| 5 | causam notatus ac ceteri quibus aliquid ὡς γενόμενον λέγει, γινόμενον δὲ οὐ παρέστησεν. Nam praeter Thersitem Aga‐ memnoni hoc objicientem induxit neminem. Exemplis hujus rei allatis a Lehrs. Ar. 13 et 356 adde Ariston. ad Β 553 Κ 216 571 Λ 506. | ||
19h94-5 | ἀλλ’ ἄρα ἤ γε (Ate) κατ’ ἀνδρῶν κράατα βαίνει βλάπτους’ ἀνθρώπους· κατὰ δ’ οὖν ἕτερόν γε πέδησεν. | ||
19.95 | ἀθετεῖται ὡς περισσὸς καὶ κακοσύνθετος· τί γὰρ ἄλλο δύναται ποιεῖν ἡ Ἄτη ἢ βλάπτειν; οὐχ ὑγιῶς δὲ οὐδὲ τὸ ἕτερον τέτακται· ἔδει γὰρ ἄλλον. βιάζονται δέ τινες τὸν Ἀγαμέμνονα λέγειν ἐφ’ ἑαυτοῦ καὶ τοῦ Ἀχιλλέως· καθολι‐ | ||
| 5 | κὸς δέ ἐστιν ὁ λόγος. κοινότερον γοῦν εἰπὼν ἐπὶ τὸν ἡγε‐ μονικώτατον Δία ἀνῆλθεν (v. 95). καὶ ὅλως παρῴδηται ἐκ τῶν Λιτῶν (Ι 507): βλάπτους’ ἀνθρώπους· οἱ δ’ ἐξακέονται ὀπίσσω. A. | ||
19.97 | Ἥρη θῆλυς ἐοῦσα: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως σχηματίζει θῆλυς ὡς πῆχυς· ἀφ’ οὗ πίπτει θήλεας ὡς πήχεας (cf. ad Ε 269). A. | ||
19.100 | ἤτοι ὁ (Jupiter) εὐχόμενος μετέφη πάντεσσι θεοῖσιν: ὅτι τὸ εὐχόμενος σαφῶς ἐστὶν αὐχώμενος. V. Ar. 150. | ||
19h104-5 | ὃς πάντεσσι περικτιόνεσσιν ἀνάξει, τῶν ἀνδρῶν γενεῆς, οἵ θ’ αἵματος ἐξ ἐμεῦ εἰσίν. | ||
19.105 | τῶν: τούτων· λείπει δὲ τὸ τῶν ἄρθρον, ὡς τὸ εἵ‐ νεκα τῆς ἀρετῆς ἐριδαίνομεν (β 206) ἵν’ ᾖ τῆς γενεῆς | ||
| τούτων τῶν ἀνδρῶν. B. Cf. p. 30. Hoc non integrum est. ὅτι τὸ ἑξῆς ἐστίν, οἷς τὸ αἷμα ἐξ ἐμοῦ ἐστίν, οὐχὶ οἳ | 293 | ||
| 5 | αἵματος ἐξ ἐμοῦ εἰσίν· ἐπεὶ κἂν ἡ σύναρθρος ἔκειτο. A. Fortasse etiam sequentia ab Aristonico sunt: ὅθεν καὶ ἑξῆς φησί (111) τῶν ἀνδρῶν οἳ σῆς ἐξ αἵματός εἰσι γενέ‐ θλης. Sed ultima (οἷς τὸ αἷμά ἐστιν ἐκ σοῦ) huc non perti‐ nent. Ceterum πρὸς ἐνίων καὶ τὸ οἵ θ’ αἵματος ἐξ ἐμεῦ | ||
| 10 | εἰσί διὰ τοῦ ο ἐγράφετο, εἰ (l. ἵνα) μὴ δόξῃ τὸ αἵματος πλεονάζειν. Apollon. pron. 137. Sed ἐμεῦ recte habet, constr. 164, 21. | ||
19.114 | ῥίον Οὐλύμποιο: πρὸς τὰ περὶ τοῦ Ὀλύμπου. A. Ar. 169. | ||
19.115 | Ἄργος Ἀχαιικόν: ἡ διπλῆ ὅτι τὴν Πελοπόννησον Ἄργος Ἀχαϊκὸν λέγει, τὴν Θεσσαλίαν δὲ Ἄργος Πελασγι‐ κόν. A. Ar. 233. | ||
19h118-20 | ἐκ δ’ ἄγαγε πρὸ φόως δὲ καὶ ἠλιτόμηνον ἐόντα, Ἀλκμήνης δ’ ἀπέπαυσε τόκον, σχέθε δ’ εἰλειθυίας. αὐτὴ δ’ ἀγγελέουσα Δία Κρονίωνα προσηύδα. | ||
19.118 | ἡ διπλῆ ὅτι νῦν ὑγιῶς γράφεται σὺν τῇ προθέσει πρὸ φόως· πρὸ γὰρ τῶν μηνῶν τῶν καθηκόντων ἐγεννήθη, διὸ ἠλιτόμηνος. ὁ δὲ Ζηνόδοτος καὶ ἐπ’ ἄλλου οὕτως γρά‐ φει (Π 188 ubi v.). A. | ||
19.119 | ἡ διπλῆ ὅτι τὰς ὠδῖνας εἰλειθυίας ἔφη. A. Ar. 184. | ||
19.120 | ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως ἀγγελέουσα προσηύδα· ἐχρῆν γὰρ ἀγγελέουσα ἧκε καὶ προσηύδα. A. Eadem manu recentiori recentioribus itidem quatuor mem‐ branis adjectis, Codex suppletus est a v. 126 usque ad v. 326. | ||
| 5 | Villoiso. Unde et hic scholia A desunt. | ||
19.227 | πότε κέν τις ἀναπνεύσειε πόνοιο: τοῦ ἐν πο‐ λέμῳ ἔργου. B. Ar. 87. | ||
19.239 | Φυλείδην τε Μέγητα. Falso Zenodotus Φυλείδην τε Μέγην τε. V. ad Κ 175 Ν 692. L. | ||
19.246 | ἕπτ’, ἀτὰρ ὀγδοάτην Βρισηίδα καλλιπάρῃον: Ζηνόδοτος ἕξ, ἀτὰρ ἑβδομάτην, τοῦ ποιητοῦ λέγοντος, δώσω δ’ ἑπτὰ γυναῖκας Λεσβίδας (Ι 128 cf. ad Ι 638). ἡ δὲ Βρισηὶς Λυρνησσὶς ἦν. V. | ||
19.252 | Ἀτρείδης δὲ ἐρυσσάμενος χείρεσσι μάχαιραν: μάχαιραν τὴν παραξιφίδα (cod. περιξ.) BL. Ar. 98. | ||
19.327 | εἴ που ἔτι ζώει γε Νεοπτόλεμος θεοείδης. Hunc versum Aristarchus obelo notavit, qua de re v. schol. Didymi, cl. Ar. 358. | 294 | |
19.342 | τέκνον ἐμόν, δὴ πάμπαν ἀποίχεαι ἀνδρὸς ἑῆος: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἑοῖο. τοῦτο δὲ παρὰ τὸ πρόσωπόν ἐστιν. A. | ||
19.347 | ἀλλ’ ἴθι οἱ νέκταρ τε καὶ ἀμβροσίην ἐρατεινήν στάξον ἐνὶ στήθεσσι: ἡ διπλῆ ὅτι κατ’ ἀμφοτέρων τὸ στάξον, τῆς ἀμβροσίας καὶ τοῦ νέκταρος· ἡ γὰρ ἀμβρο‐ σία ἐστὶ ξηρὰ τροφή. A. Ar. 193. | ||
19.361 | θώρηκές τε κραταιγύαλοι: ἡ διπλῆ ὅτι οἱ κραταιοὶ κατὰ τὰ γύαλα καὶ κύτη καὶ κοιλώματα. [ἀπὸ δὲ μέρους οἱ ὅλοι κραταιοί·] γύαλον γὰρ πᾶν τὸ κοῖλον τοῦ θώ‐ ρακος. A. καί significat id est. Inclusa aliena sunt. L. Cf. Ar. 114. | ||
19h365-8 | τοῦ καὶ ὀδόντων μὲν καναχὴ πέλε, τῶ δέ οἱ ὄσσε λαμπέσθην ὡς εἴ τε πυρὸς σέλας, ἐν δέ οἱ ἦτορ δῦν’ ἄχος ἄτλητον· ὁ δ’ ἄρα Τρωσὶν μενεαίνων δύσετο δῶρα θεοῦ, τά οἱ Ἥφαιστος κάμε τεύχων. | ||
19365-8 | ἀθετοῦνται στίχοι τέσσαρες· γελοῖον γὰρ τὸ βρυχᾶσθαι τὸν Ἀχιλλέα, ἥ τε συνέπεια οὐδὲν ζητεῖ διαγρα‐ φέντων αὐτῶν. ὁ δὲ Σιδώνιος ἠθετηκέναι μὲν τὸ πρῶτόν φησιν αὐτοὺς τὸν Ἀρίσταρχον (ita jam Bekk. pro αὐτῶν τοὺς | ||
| 5 | ἀριθμούς), ὕστερον δὲ περιελεῖν τοὺς ὀβελούς, ποιητικὸν νο‐ μίσαντα (cod. ας) τὸ τοιοῦτο. ὁ μέντοι Ἀμμώνιος ἐν τῷ περὶ τῆς ἐπεκδοθείσης διορθώσεως οὐδὲν τοιοῦτο λέγει. — διπλῆν δὲ προσθετέον τῷ δῦν’ ἄχος ἄτλητον, ὁ δ’ ἄρα Τρωσὶ μενεαίνων, ὅτι τὸ μενεαίνων νῦν θυμούμενος | ||
| 10 | σημαίνει. A. Ar. 362. —Hoc totum posuimus, quamvis Di‐ dymi sit usque ad διπλῆν. Nam Aristonicus sine dubio eas‐ dem atheteseos causas attulit, quarum exscribendi compendium fecit epitomator. | ||
19.380 | (Cetera arma jam sumsit Achilles) περὶ δὲ τρυφάλειαν ἀείρας κρατὶ θέτο βριαρήν—ὅτι ἀναλαβὼν τὴν ἀσπίδα μετὰ ταῦτα ἐπὶ πᾶσι τὴν περικεφαλαίαν τίθησιν. A. Ar. 195. | ||
19.382 | ἵππουρις τρυφάλεια· περισσείοντο δ’ ἔθειραι χρύσεαι—ἵππουρις καταχρηστικῶς· οὐ γὰρ τοι‐ αύτη ἦν (cf. Σ 612). B. | ||
19.384 | πειρήθη δ’ ἕο αὐτοῦ ἐν ἔντεσι δῖος Ἀχιλλεύς: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἑοῦ αὐτοῦ. συγχεῖ δὲ τὸ σύναρθρον ἀντὶ ἀπολελυμένου λαμβάνων. A. | 295 | |
19.387 | (ἔγχος) βριθὺ μέγα στιβαρόν· τὸ μὲν οὐ δύ‐ νατ’ ἄλλος Ἀχαιῶν κτλ.: ἀθετοῦνται στίχοι τέσσαρες, ὅτι ἐκ τοῦ Πατρόκλου ὁπλισμοῦ (Π 141) μετάκεινται. ἡ δὲ περιεστιγμένη διπλῆ, ὅτι ἐνταῦθα μὲν αὐτοὺς Ζηνόδοτος | ||
| 5 | καταλέλοιπεν, ἐπὶ δὲ Πατρόκλου ἠθέτηκεν. ἐκεῖ δὲ ἀναγ‐ καίως λέγονται, ἵνα γνῶμεν διὰ τί οὐκ ἔλαβε τὴν μελίαν. A. | ||
19.392 | Αὐτομέδων τε καὶ Ἄλκιμος: ἡ διπλῆ ὅτι τὸν Ἀλκιμέδοντα (Π 197) νῦν Ἄλκιμον λέγει. A. | ||
19.400 | Ξάνθε τε καὶ Βαλίε, τηλεκλυτὰ τέκνα Πο‐ δάργης: σημειοῦνταί τινες ὅτι ἐντεῦθεν ἡ διασκευὴ (Ar. 351) τοῦ τεθρίππου πεποίηται Ξάνθε τε καὶ σὺ Πόδαργε (Θ 185). A. Et quod hinc apparet Ποδάργην esse nomen pro‐ | ||
| 5 | prium, unde refutatur lectio Zenodotea Ἅρπυια πόδαργος Π 150. | ||
19.402 | ἐπεί χ’ ἑῶμεν πολέμοιο: ὅτι δασυντέον τὸ ἑῶ‐ μεν· ἔστι γὰρ ἄδην ἔχωμεν, κορεσθῶμεν. A. Nisi potius He‐ rodiani est (v. Lehrsii ed.). Apoll. lex. ἑῶμεν κορεσθῶμεν. Did. Ν 315 ἐάσουσι ὅ ἐστι κορέσουσι. | ||
19.407 | αὐδήεντα δ’ ἔθηκε (equum) θεὰ λευκώλενος Ἥρη: ἀθετεῖται ὡς περιττὸς καὶ ἐναντίον ἔχων· ἐπιφέρει γὰρ (418) ὣς ἄρα φωνήσαντος Ἐρινύες ἔσχεθον αὐ‐ δήν, ὣς δηλονότι καὶ παρασχοῦσαι. τοιοῦτος γὰρ ὁ ποιητής· | ||
| 5 | τὸν μὲν ἀρίζηλον θῆκεν θεὸς ὥσπερ (sic) ἔφηνεν (Β 318). A. | ||
19h415-8 | νῶι δὲ καί κεν ἅμα πνοιῇ Ζεφύροιο θέοιμεν ἥν περ ἐλαφροτάτην φάς’ ἔμμεναι· ἀλλὰ σοὶ αὐτῷ μόρσιμόν ἐστι θεῷ τε καὶ ἀνέρι ἶφι δαμῆναι. ὣς ἄρα φωνήσαντος Ἐρινύες ἔσχεθον αὐδήν. | ||
19416-7 | ἀθετοῦνται στίχοι καὶ οὗτοι οἱ δύο, ὅτι οὐκ ἀναγκαῖοί εἰσιν· οἴδαμεν γὰρ ὅτι ἡ πνοὴ ἐλαφροτάτη ἐστί. τὸ δὲ καὶ προσθεῖναι φασίν ὡς ἀπὸ ἱστορίας ἐστὶ παρειλη‐ φότα ἀγνοούμενόν τι, καὶ ἀπίθανον ἵππον λέγειν φασίν | ||
| 5 | ὥσπερ ἄνδρα πολυίστορα. A. | ||
19.418 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἀθέτησιν τοῦ αὐδήεντα δ’ ἔθηκεν· εἰ γὰρ ἡ Ἥρα παρέσχε, καὶ ἐπισχεῖν ὤφειλεν, οὐχ | ||
| αἱ Ἐρινύες. A. | 296 | ||
20h4-5 | Ζεὺς δὲ Θέμιστα κέλευσε θεοὺς ἀγορὴν δὲ κα‐ λέσσαι, κρατὸς ἀπ’ Οὐλύμποιο πολυπτύχου. | ||
20.4 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἀγγέλῳ (potius οὐχ ὡς ἀγγέλῳ) κε‐ λεύει καθάπερ Ἴριδι, ἀλλὰ τῷ τὰς ἀγορὰς διαλύειν καὶ πά‐ λιν συνάπτειν. Et sine dubio citavit β 69, qui locus affertur in BV. καὶ ὅτι ἀντὶ τοῦ Θέμιστι (cf. p. 24). A. | ||
20.5 | ἡ διπλῆ ὅτι Ὄλυμπος ὄρος· διὸ πολύπτυχος (Ar. 169). A. | ||
20.7 | οὔτε τις οὖν ποταμῶν ἀπέην, νόσφ’ Ὠκεα‐ νοῖο: ἡ διπλῆ ὅτι ποταμὸν, οὐ θάλασσαν τὸν Ὠκεανὸν παραδίδωσι (qui ceterorum fluviorum fons est Φ 195). A. οὐ scr. pro καί Ar. 176. | ||
20.11 | ξεστῇς αἰθούσῃσιν ἐνίζανον (ita Ven.): ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐφίζανον. αἱ δὲ αἴ‐ θουσαι οὐκ εἰσὶ θρόνοι ἢ καθέδραι, ἵνα λέγῃ ἐφίζανον, ἀλλὰ στοαὶ καὶ στυλωταὶ ἕδραι, ἢ τόποι ὑφ’ ἡλίου καταλαμπό‐ | ||
| 5 | μενοι. AV. | ||
20.13 | ὣς οἱ μὲν Διὸς ἔνδον ἀγηγέρατο: ἡ διπλῆ ὅτι Διὸς ἔνδον εἴρηκε τοπικὸν ἐπίρρημα ἀντὶ τῆς ἔν προθέσεως· θέλει γὰρ εἰπεῖν ἐν Διός, ὡς εἴσω ἁλὸς εὐρέα κόλπον (Φ 125). A. Cf. p. 28. | ||
20.33 | Ἥρη μὲν μετ’ ἀγῶνα νεῶν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη κτλ. Hinc deorum nomina mutuatus est is qui fecit versus rejectos Ο 212 sqq. | ||
20.40 | Λητώ τε Ξάνθος τε: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ προδιασυ‐ στήσας τὸν αὐτὸν ποταμὸν Ξάνθον καὶ Σκάμανδρον ὄντα προκατακέχρηται τῇ τοῦ Ξάνθου ὀνομασίᾳ, ὡς παραδεδομέ‐ νοις δηλονότι χρώμενος καὶ οὐκ αὐτὸς πλάσσων τὰ ὀνόματα. A. | ||
20.48 | αὐτὰρ ἐπεὶ μεθ’ ὅμιλον Ὀλύμπιοι ἤλυθον ἀν‐ δρῶν, ὦρτο δ’ ἔρις κρατερὴ λαοσσόος, αὖε δ’ Ἀθήνη: ἡ διπλῆ ὅτι ὁ δέ σύνδεσμος περισσός ἐστιν ἐν τῷ αὖε δ’ | ||
| 5 | Ἀθήνη (cf. p. 33). A. | ||
20.53 | πὰρ Σιμόεντι θεῶν ἐπὶ Καλλικολώνῃ: ἡ | ||
| διπλῆ ὅτι τόπος οὕτως καλεῖται ἐπὶ τῆς Ἴδης, θεῶν Καλ‐ λικολώνη. οὐ δεόντως οὖν τινὲς ἀνέγνωσαν θέων ἀντὶ τοῦ τρέχων. A. | 297 | ||
20.58 | γαῖαν ἀπειρεσίην ὀρέων τ’ αἰπεινὰ κάρηνα: ἡ διπλῆ ὅτι διέστειλε τῆς γῆς τὰ ὄρη, ὡς ἐκεῖ γαῖα δ’ ἔτι ξυνὴ πάντων καὶ μακρὸς Ὄλυμπος (Ο 193). A. Ar. 169. | ||
20.65 | σμερδαλέ’ εὐρώεντα (οἰκία Αἵδου) τά τε στυ‐ γέουσι θεοί περ. στυγέουσι hic significare μισοῦσι: Ο 183. L. | ||
20h67-9 | ἤτοι ὁ μὲν γὰρ ἔναντα Ποσειδάωνος ἄνακτος ἵστατ’ Ἀπόλλων Φοῖβος, ἔχων ἰὰ πτερόεντα, ἄντα δ’ Ἐνυαλίοιο θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη. | ||
20.68 | ἡ διπλῆ ὅτι πυκνῶς κατὰ τὸν τόπον πρὸς τὸ δεύ‐ τερον πρότερον ἀπήντηκεν (Ar. 13). ἀρξάμενος γὰρ ἀπ’ Ἀχαιικοῦ θεοῦ, καὶ ἀντιτάξας τούτῳ Τρωικὸν θεόν, πάλιν ἀπὸ Τρωικοῦ ἦρκται κατὰ τὸ δεύτερον ζυγόν. A. | ||
20.69 | Ἐνυάλιος ὁ Ἄρης ἐπιθετικῶς καὶ οὐχ ἕτερος θεός. B. Ar. 181. | ||
20.74 | ὃν Ξάνθον καλέουσι θεοί, ἄνδρες δὲ Σκά‐ μανδρον: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ διφορούμενον τῆς ὀνομασίας νῦν συνέστησεν (cf. ad Θ 560). A. | ||
20.79 | Αἰνείαν δ’ ἰθὺς λαοσσόος ὦρσεν Ἀπόλλων: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐπ’ εὐθείας καὶ κατ’ ἐναντίον. A. Ar. 103. | ||
20.84 | (ἀπειλαί) ἃς Τρώων βασιλεῦσιν ὑπίσχεο οἰ‐ νοποτάζων: ἡ διπλῆ ὅτι περὶ τὸν οἶνον αἱ καυχήσεις γί‐ νονται, πρὸς τὴν ἀθέτησιν τοῦ ἔσθοντες κρέα πολλά (Θ 231). βασιλεῖς δὲ καὶ τοὺς κατὰ μέρος ἄρχοντας λέγει· | ||
| 5 | δώδεκα γὰρ βασιλῆες ἀριπρεπέες κατὰ δῆμον (θ 390). A. Ar. 121. | ||
20.99 | τοῦ γ’ ἰθὺ βέλος πέτετ’, οὐδ’ ἀπολήγει. i. e. εἰς εὐθύ Φ 169. | ||
20.107 | ἡ μὲν γὰρ (Venus) Διός ἐσθ’, ἡ δ’ ἐξ ἁλίοιο γέροντος (Thetis): σεσημείωται πρὸς τοὺς ἑξῆς ἄκαιρον γε‐ νεαλογίαν ἔχοντας (205)· καὶ ὅτι ἐκ Διὸς ἡ Ἀφροδίτη καθ’ Ὅμηρον. (Ar. 181). A. | ||
20.109 | λευγαλέοις ἐπέεσσιν: ὅτι λευγαλέοις οὐ διύγροις ὡς οἱ νεώτεροι, ἀλλ’ ὀλεθρίοις, παρὰ τὸν λοιγόν. A. Ar. 113. | ||
20.114 | ἡ δ’ ἄμυδις στήσασα θεοὺς μετὰ μῦθον ἔει‐ | ||
| πεν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει θεοὺς ῥεῖα ζώοντας, ἐξ οὗ φανερός ἐστι κατὰ τὸ περισπώμενον ἀνεγνωκὼς ἦ δ’ ἄμυδις, ἵν’ ἦ ἔφη, ὡς, ἐκεῖ ἦ καὶ κυα‐ | 298 | ||
| 5 | νέῃσιν (Α 528). ἠγνόηκε δὲ ὅτι ἐπί τισι προειρημένοις τίθεται παρ’ Ὁμήρῳ τὸ ἦ, οὐκ ἐν ἀρχῇ λόγου. A. In iis quae disseruit Lehrsius de hac re Ar. 104. duos locos trans‐ misit quos attulit postea qu. ep. 286, not. (Ω 643 ς 356). Praeterea fugit eum ἦ cum participio conjunctum Ξ 475 ἦ ῥ’ | ||
| 10 | εὖ γιγνώσκων et cum substantivo Χ 77 ἦ ῥ’ ὁ γέρων. Cf. Lachmann Betr. üb. die Ilias p. 81, 82. | ||
20h125-8 | πάντες δ’ Οὐλύμποιο κατήλθομεν ἀντιόωντες τῆσδε μάχης, ἵνα μή τι μετὰ Τρώεσσι πάθῃσιν σήμερον· ὕστερον αὖτε τὰ πείσεται ἅσσα οἱ αἶσα γεινομένῳ ἐπένησε λίνῳ, ὅτε μιν τέκε μήτηρ. | ||
20.125 | ἕως τοῦ γεινομένῳ ἐπένησε (128) ἀθετοῦνται στίχοι τέσσαρες, ὅτι τοὐναντίον ὁ Ζεὺς λέγει, εἰ γὰρ Ἀχιλ‐ λεὺς οἶος ἐπὶ Τρώεσσι μαχεῖται, οὐδὲ μίνυνθ’ ἕξουσι (26), καὶ σώζει μᾶλλον τὴν Ἀχιλλέως ἀξίαν. ἡ δὲ Ἥρα φησὶ | ||
| 5 | τοὺς θεοὺς κατεληλυθέναι, ὅπως μὴ πάθῃ τι ὑπὸ τῶν Τρώων ὁ Ἀχιλλεύς. A. Et asteriscus fuit ad V. 128, qui suo loco positus est Ω 210. | ||
20.138 | εἰ δέ κ’ Ἄρης ἄρχωσι μάχης ἢ Φοῖβος Ἀπόλ‐ λων: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἄρχῃσι. ὁ δὲ Ὅμη‐ ρος τὸ κατ’ ἀμφοτέρων τῶν ὀνομάτων τιθέμενον ῥῆμα εἴωθέ ποτε, τὸ ἕτερον προτάξας ὄνομα, μεταξὺ τάσσειν· ᾗχι | ||
| 5 | ῥοὰς Σιμόεις συμβάλλετον ἠδὲ Σκάμανδρος (Ε 774) καὶ ἔνθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυριφλεγέθων τε ῥέουσι Κώκυτός τε (κ 513). καὶ τούτῳ πεπλεόνακεν Ἀλκμάν, διὸ καὶ Ἀλκμανικὸν καλεῖται, οὐχ ὅτι πρῶτος αὐτῷ ἐχρήσατο. A. | ||
20.147 | (murus Herculis exstructus ὄφρα τὸ κῆτος ὑπεκ‐ προφυγὼν ἀλέαιτο: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴρηκε σὺν τῷ ἄρθρῳ τὸ κῆτος ὡς παραδεδομένης τῆς ἱστορίας τῆς περὶ τοῦ κήτους. A. | ||
20.166 | ἀγρόμενοι, πᾶς δῆμος: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα ὅτι δῆμος ἀγρόμενοι, ἐπεὶ ὁ δῆμος ἔννοιαν πληθυντικὴν ἔχει. A. Cf. p. 16. | ||
20h179-86 | ἦ σέ γε θυμὸς ἐμοὶ μαχέσασθαι ἀνώγει | ||
| ἐλπόμενον Τρώεσσιν ἀνάξειν ἱπποδάμοισιν τιμῆς τῆς Πριάμου; ἀτὰρ εἴ κεν ἔμ’ ἐξεναρίξῃς, οὔ τοι τοὔνεκά γε Πρίαμος γέρας ἐν χερὶ θήσει· | 299 | ||
| 5 | εἰσὶν γάρ οἱ παῖδες, ὁ δ’ ἔμπεδος οὐδ’ ἀεσίφρων. ἦ νύ τί τοι Τρῶες τέμενος τάμον ἔξοχον ἄλλων, καλὸν φυταλιῆς καὶ ἀρούρης, ὄφρα νέμηαι αἴ κεν ἐμὲ κτείνῃς; χαλεπῶς δέ ς’ ἔολπα τὸ ῥέξειν. | ||
20.180 | ἀθετοῦνται στίχοι ζʹ, ὅτι εὐτελεῖς εἰσὶ τῇ κατασκευῇ καὶ τοῖς νοήμασι, καὶ οἱ λόγοι οὐ πρέποντες τῷ τοῦ Ἀχιλ‐ λέως προσώπῳ. A. | ||
20h195-8 | ἀλλ’ οὐ νῦν ἐρύεσθαι ὀίομαι, ὡς ἐνὶ θυμῷ βάλλεαι· ἀλλά ς’ ἔγωγ’ ἀναχωρήσαντα κελεύω ἐς πληθὺν ἰέναι, μηδ’ ἀντίος ἵστας’ ἐμεῖο, πρίν τι κακὸν παθέειν· ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω. | ||
20.195 | ἕως τοῦ πρίν τι κακὸν παθέειν (198) ἀθε‐ τοῦνται στίχοι τέσσαρες ὅτι ἐπὶ τῆς Μενελάου πρὸς Εὔφορ‐ βον συστάσεως (Ρ 30) ὀρθῶς λέγονται· σκοπὸς γὰρ ἀμφοτέ‐ ροις ἐστὶν ἀνελέσθαι τὸν νεκρὸν καὶ τὰ ὅπλα· νῦν δὲ παν‐ | ||
| 5 | τελῶς ἐκλελυμένος τις ὁ Ἀχιλλεὺς φαίνεται, τῷ πρώτῳ συστάντι τοιαῦτα λέγων. A. | ||
20h205-9 | ὄψει δ’ οὔτ’ ἄρ πω σὺ ἐμοὺς ἴδες, οὔτ’ ἄρ’ ἐγὼ σούς (parentes). φασὶ σὲ μὲν Πηλῆος ἀμύμονος ἔκγονον εἶναι, μητρὸς δ’ ἐκ Θέτιδος καλλιπλοκάμου ἁλοσύδνης· | ||
| 5 | αὐτὰρ ἐγὼν υἱὸς μεγαλήτορος Ἀγχίσαο εὔχομαι ἐκγεγάμεν, μήτηρ δέ μοί ἐστ’ Ἀφροδίτη. | ||
20.205 | ἕως τοῦ εὔχομαι ἐκγεγάμεν (209) ἀθετοῦνται στίχοι πέντε, ὅτι οὐκ ἀναγκαῖα τὰ δι’ αὐτῶν λεγόμενα, κατὰ τὴν γενεαλογίαν ἀμφοτέρων γινωσκομένων. A. Cf. ad 107. | ||
20.213 | εἰ δ’ ἐθέλεις, καὶ ταῦτα δαήμεναι: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπαρέμφατον ἀντὶ προστακτικοῦ τοῦ δάηθι. A. Cf. p. 14. | ||
20.216 | κτίσσε δὲ Δαρδανίην, ἐπεὶ οὔ πω Ἴλιος ἱρή: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον· καὶ ὅτι ἑτέρα τῆς Ἰλίου ἡ Δαρδανία, ὥσπερ καὶ ἡ Φρυγία. A. Ar. 235. | ||
20.223 | τάων καὶ Βορέης ἠράσσατο (equarum): ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει τὸ τινῶν, τούτων τινῶν· οὐ γὰρ πασῶν ἠράσθη. AB. De τάων pro τούτων v. p. 30, de supplendo τινῶν p. 7. | ||
20.224 | ἵππῳ δ’ εἰσάμενος παρελέξατο κυανοχαίτῃ: | ||
| ἡ διπλῆ ὅτι καταχρηστικῶς (sc. τὸ παρελέξατο)· ἵππος γὰρ οὐ παρακοιμᾶται ἀλλ’ ἐπιβαίνει. τινὲς δὲ γράφουσιν ἵππῳ δ’ εἰσάμενος ἐμίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ. A. | 300 | ||
20.229 | σημειοῦνταί τινες ὅτι ἁλὸς πολιοῖο ἔφη. A. Cf. p. 31. | ||
20h232-5 | Ἶλός τ’ Ἀσσάρακός τε καὶ ἀντίθεος Γανυμήδης, ὃς δὴ κάλλιστος γένετο θνητῶν ἀνθρώπων· τὸν καὶ ἀνηρείψαντο θεοὶ Διὶ οἰνοχοεύειν κάλλεος εἵνεκα οἷο, ἵν’ ἀθανάτοισι μετείη. | ||
20.233 | ἡ διπλῆ ὅτι ὡς ἂν ἁρμόζῃ πρὸς τὸ ἐγκώμιον τί‐ θησι τὸ κάλλιστος· καὶ γὰρ ἄλλους καλλίστους λέγει. καὶ ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντηκεν (Ar. 13). A. | ||
20.234 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐναντιοῦται τοῖς νεωτέροις· οὐ γὰρ δι’ ἔρωτα τὸν Γανυμήδην ὑπὸ Διὸς ἀνηρπάσθαι, ἀλλ’ ὑπὸ θεῶν, ἵνα οἰνοχοῇ τῷ Διὶ διὰ τὸ κάλλος (Ar. 185). καὶ ὅτι ὁ καί περισσός (cf. p. 34). A. | ||
20.235 | ὁ ἀστερίσκος ὅτι τοῦτον γράφουσι τὸν στίχον καὶ ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ (ο 251), ἐπὶ τοῦ Κλείτου οὐ δεόντως. A. | ||
20.238 | Λάμπον τε Κλυτίον τε. Priami fratres sunt. Ο 419. | ||
20.244 | ἀλλ’ ἄγε μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα. Non po‐ nuntur haec verba nisi ὅταν πολλὰ προειρημένα ᾖ; unde re‐ futatur lectio Zenodotea Β 435. | ||
20h251-5 | ἀλλὰ τί ἢ ἔριδας καὶ νείκεα νῶιν ἀνάγκη νεικεῖν ἀλλήλοισιν ἐναντίον, ὥς τε γυναῖκας, αἵ τε χολωσάμεναι ἔριδος πέρι θυμοβόροιο νεικεῦς’ ἀλλήλῃσι μέσην ἐς ἄγυιαν ἰοῦσαι, | ||
| 5 | πόλλ’ ἐτεά τε καὶ οὐκί· χόλος δέ τε καὶ τὰ κελεύει. | ||
20.251 | ἕως τοῦ πόλλ’ ἐτεά τε καὶ οὐκί (255) ἀθετοῦν‐ ται στίχοι πέντε, ὡς ἄκαιροι καὶ ὀχληροὶ προειρημένοι τοῦ ἀλλ’ ἄγε μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα (244). τοῦτο δὲ παραγράφοντός ἐστι τὸν λόγον· πῶς οὖν καθάπερ ἄλλην ἀρ‐ | ||
| 5 | χὴν ποιούμενος ἔτι ἀναλαμβάνει ἀλλὰ τί ἢ ἔριδας; καὶ τὰ λεγόμενα ἀνάξια τῶν προσώπων. A. De verbo παραγρά‐ φειν cf. quae adnotavi ad Nicanor. Χ 202. | ||
20.260 | σάκος μύκε δουρὸς ἀκωκῇ: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἤχησε καὶ (ὅτι?) οὐ διεκόπη. A. Invulnerabilia enim arma a deo confecta: 269. | ||
20.261 | Πηλείδης δὲ σάκος μὲν ἀπὸ ἕο (ἔσχετο): ἡ διπλῆ | ||
| ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀπὸ οὗ (de quo v. Apoll. constr. 163, 8). A. | 301 | ||
20.265 | ὡς οὐ ῥηίδι’ ἐστὶ θεῶν ἐρικυδέα δῶρα ἀνδράσι γε θνητοῖσι δαμήμεναι οὐδ’ ὑποείκειν: πρὸς τὴν ἑξῆς ἀθέτησιν· ἄτρωτα γὰρ καὶ ἄθλαστα τὰ ἡφαι‐ στότευκτα. A. Ar. 178. | ||
20h269-72 | ἀλλὰ δύω μὲν ἔλασσε διὰ πτύχας, αἱδ’ ἄρ’ ἔτι τρεῖς ἦσαν, ἐπεὶ πέντε πτύχας ἤλασε κυλλοποδίων, τὰς δύο χαλκείας, δύο δ’ ἔνδοθι κασσιτέροιο, τὴν δὲ μίαν χρυσέην, τῇ ῥ’ ἔσχετο μείλινον ἔγχος. | ||
20.269 | ἀθετοῦνται στίχοι δ’ ὅτι διεσκευασμένοι εἰσὶν (Ar. 350) ὑπό τινος τῶν βουλομένων πρόβλημα ποιεῖν (Ar. 210). μάχεται δὲ σαφῶς τοῖς γνησίοις· ἄτρωτα γὰρ τὰ ἡφαιστό‐ τευκτα συνίσταται (Ar. 178, 186). ἵνα δὲ μὴ δοκῇ λύσεως | ||
| 5 | ἠπορηκέναι καὶ διὰ τοῦτο ἠθετηκέναι, φησὶν ὅτι τῆς χρυ‐ σῆς πτυχῆς πρώτης κατὰ τὴν ἐπιφάνειαν κειμένης νοητέον τὸ δόρυ τῆς πλείονος ὁρμῆς ἐγκοπὴν εἰληφέναι, διακεκόφθαι μέντοι τὸ σάκος ἕως τῆς τρίτης πτυχῆς, ὃν τρόπον ἐπὶ τῆς πτυχῆς Μενελάου λέγει, ἥ οἱ πλεῖστον ἔρυτο, διὰ πρὸ | ||
| 10 | δὲ εἴσατο καὶ τῆς (Δ 138). A. ἠπορηκέναι scr. L. pro τι εἰρηκέναι Ar. 223. | ||
20h273-4 | δεύτερος αὖτ’ Ἀχιλεὺς προΐει δολιχόσκιον ἔγχος, καὶ βάλεν Αἰνείαο κατ’ ἀσπίδα πάντος’ ἐίσην. | ||
20.273 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος ἐποίησεν οὕτως μελίην ἰθυπτίωνα ἀσπίδα νύξ’ ἐς χαλκὸν ἀμύμονος Αἰνείαο. οὐκ ἐκ χειρὸς δὲ ἐπέτυχεν ὁ Ἀχιλ‐ λεύς, ὅπερ διὰ τοῦ νύξε σημαίνεται, ἀλλὰ βέβληκε τὸ δόρυ· | ||
| 5 | διὸ καὶ ἑξῆς (283) αὐτὸ βέλος εἴρηκεν. A. Ar. 66. | ||
20.276 | ἡ δὲ διαπρό Πηλιὰς ἤιξεν μελίη (per Aeneae scutum). Cum his pugnant versus rejecti v. 323 sqq. | ||
20.279 | ἐγχείη δ’ ἄρ’ ὑπὲρ νώτου ἐνὶ γαίῃ ἔστη ἱεμένη—ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς παρί‐ στησιν ὅτι βέβληται (v. ad 273). A. Ar. 67. | ||
20.283 | (Aeneas) ταρβήσας ὅ οἱ ἄγχι πάγη βέλος: ἡ διπλῆ ὅτι βέβληκε τὸ δόρυ ὁ Ἀχιλλεύς, οὐ νένυχεν ἐκ χει‐ ρός, ὥσπερ Ζηνόδοτος πεποίηκεν (273)· τὸ γὰρ ἄγχι παγῆναι οὐκ ἄλλως ἔστιν ἢ ἐκ προέσεως (ita emend. Bekk. pro προ‐ | ||
| 5 | θέσεως). A. Ar. 66. | ||
20.290 | τὸν δέ κε Πηλείδης σχεδὸν ἄορι θυμὸν ἀπηύρα: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα· τὸν δὲ τὴν ψυχὴν ἀφεί‐ λετο. A. Cf. p. 21. σχεδόν: ἀντὶ τοῦ ἐγγύς, καὶ οὐχ ὡς ἡμεῖς. V. Ar. 100. | 302 | |
20h297-9 | (Neptunus loquitur) ἀλλὰ τί ἢ νῦν οὗτος (Aeneas) ἀναίτιος ἄλγεα πάσχει, μὰψ ἕνεκ’ ἀλλοτρίων ἀχέων, κεχαρισμένα δ’ αἰεί δῶρα θεοῖσι δίδωσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι; | ||
20.298 | ἡ διπλῆ ὅτι Αἰνείας οὐ συνεπεγράφη τῷ τῶν Πρια‐ μιδῶν πολέμῳ· διὸ καὶ ὁ Πρίαμος ὑπώπτευεν αὐτόν, οὐχ ὡς ἔνιοί φασιν ὅτι ἐπετίθετο τῇ βασιλείᾳ (Ar. 179). A. συν‐ επεγράφη scripsimus pro συνεγράφη quod est in cod. Recte | ||
| 5 | hoc scriptum est apud Eustathium, e quo Aristonici scholion emendandum esse viderunt editores Stephani Paris. Ceterum hoc spectat ad athetesin versuum 180 sqq. | ||
20.299 | ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἶπε θεοῖσι καὶ οὐχ ἡμῖν, ὡς οὐκ ὢν καὶ αὐτὸς θεός. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (α 66) περὶ δ’ ἱρὰ θεοῖσι. A. | ||
20.307 | νῦν δὲ δὴ Αἰνείαο βίη Τρώεσσιν ἀνάξει: ση‐ μειοῦνταί τινες πρὸς τὴν ἱστορίαν, καὶ ἐπεὶ μεταγράφουσί τινες Αἰνείω γενεὴ πάντεσσιν ἀνάξει, ὡς προθεσπίζον‐ τος τοῦ ποιητοῦ τὴν Ῥωμαίων ἀρχήν. AB. | ||
20.311 | ἤ κέν μιν ἐρύσσεαι ἠὲ σαώσεις: ἡ διπλῆ ὅτι περισσὸς ὁ κέν, καὶ ἔστι τὸ ἑξῆς, ἢ ἐρύσεις ἢ αὐτὸν ἐάσεις. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὰς τοιαύτας ἀναγνώσεις, ὅτι πρῶτον μέν, ἔπειτα δέ κ’ αὐτὸς ὀνήσεαι (Ζ 260) μάλιστα δέ | ||
| 5 | κ’ αὐτὸς ἀνέγνω (Ν 734). A. Cf. p. 9. | ||
20h323-5 | (illi caliginem offudit Neptunus) Πηλειδῇ Ἀχιλῆι· ὁ δὲ μελίην εὔχαλκον ἀσπίδος ἐξέρυσεν μεγαλήτορος Αἰνείαο. καὶ τὴν μὲν προπάροιθε ποδῶν Ἀχιλῆος ἔθηκεν. | ||
20.323 | ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι οὐκ ἐνέσχηται τῇ ἀσπίδι τὸ δόρυ τοῦ Ἀχιλλέως, ἀλλὰ διὰ πρὸ Πηλιὰς ἤιξεν μελίη (276) καὶ ἐγχείη δ’ ἄρ’ ὑπὲρ νώτου ἐνὶ γαίῃ (279). πῶς οὖν ὁ Ποσειδῶν ἐκ τῆς ἀσπίδος ἤρυσε τὸ δόρυ; A. | ||
20.346 | (οὐδέ τι φῶτα) λεύσσω τῷ ἐφέηκα κατακτάμε‐ ναι μενεαίνων: ἡ διπλῆ ὅτι βέβληκε τὸ δόρυ ἐπὶ τὸν Αἰνείαν καὶ οὐκ ἐκ χειρὸς ἔτρωσεν, ὡς Ζηνόδοτος γράφει | ||
| (273). λέγει γοῦν ῥητῶς ἐφέηκα. A. Ar. 66. | 303 | ||
20.362 | ἀλλὰ μάλα στιχὸς εἶμι διαμπερές: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαινόμενον ὅτι δι’ ὅλης τῆς τάξεως πορεύσομαι δι’ ἀνταίας (διανταῖος vel ως ?) ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τοῦ πέρατος τῆς φάλαγγος. AB. | ||
20.372 | τῷ δ’ ἐγὼ ἀντίος εἶμι, καὶ εἰ πυρὶ χεῖρας ἔοικε εἰ πυρὶ χεῖρας ἔοικε, μένος δ’ αἴθωνι σιδήρῳ: πρὸς τὴν ἐπανάληψιν ὅτι ἐν Ἰλιάδι συνεχῶς, ἐν δὲ Ὀδυσ‐ σείᾳ ἅπαξ. A. | ||
20.375 | Ἕκτορα εἶπε παραστὰς Φοῖβος Ἀπόλλων: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ πρός πρόθεσις, πρὸς Ἕκτορα. καί‐ τοι παρῆν εἰπεῖν Ἕκτορι εἶπεν, ἀλλὰ συνήθως παρέλιπε τὴν πρόθεσιν· καὶ τότ’ ἄρ’ Αἴας εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Με‐ | ||
| 5 | νέλαον (Ρ237). A. Cf. p. 26. | ||
20.378 | μή πως ς’ ἠὲ βάλῃ ἠὲ σχεδὸν ἄορι τύψῃ: ἡ διπλῆ ὅτι διέσταλκε τὸ βαλεῖν καὶ τὸ τύψαι διδασκαλικῶς προσθεὶς σχεδόν, οἷον σχέδην ἐκ τοῦ σύνεγγυς. A. Ar. 62, 100. | ||
20.388 | δούπησεν δὲ πεσών: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τοῦ παρα‐ κολουθοῦντος ἀντὶ τοῦ ἀπέθανεν. AB. Ar. 110. | ||
20.389 | κεῖσαι Ὀτρυντείδη (Achilles loquitur): ὅτι ὁ Ἀχιλλεὺς γινώσκων αὐτὸν ἐξ ὀνόματος καλεῖ A. ὡς καὶ Δό‐ λωνα οἱ περὶ Διομήδην (Κ 447). V. | ||
20.404 | αὐτὰρ ὁ θυμὸν ἄισθε καὶ ἤρυγεν, ὡς ὅτε ταῦρος ἤρυγεν—ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐπανάληψιν τοῦ ἤρυγεν. A. Hoc est etiam in V. πρ. τ. ἐπ. τοῦ ἤρ. τὸ ση‐ μεῖον, quod Bekkerus non recte versui 406 apposuit. | ||
20.415 | ὅθι ζωστῆρος ὀχῆες χρύσειοι σύνεχον καὶ διπλόος ἤντετο θώρηξ: ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ τὴν τοῦ ζώματος ἐπιβολὴν πρὸς τὸν στα‐ τὸν θώρακα, ὅπου διπλοῦς ἦν ὁ θώραξ (Ar. 126). A. ὅπου | ||
| 5 | scripsit L. pro καί (Bekk.) vel καὶ ὅτι (Villois.). | ||
20.440 | (Minerva) πνοιῇ Ἀχιλλῆος πάλιν ἔτραπε κυδαλίμοιο, ἦκα μάλα ψύξασα: ἡ διπλῆ ὅτι ψύξασα, φυσήσασα τῷ ἑαυτῆς πνεύματι ἀπέστρεψε τὸ δόρυ. A. | ||
20.451 | ᾧ μέλλεις εὔχεσθαι ἰὼν ἐς δοῦπον ἀκόν‐ των: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ᾧ ἔοικας εὔχεσθαι παραγινόμε‐ νος εἰς πόλεμον. AB. Ar. 125. | ||
20.454 | νῦν αὖ τοὺς ἄλλους ἐπιείσομαι, ὅν κε κι‐ χείω: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἰδίως πληθυντικῷ ἑνι‐ κὸν ἐπήνεγκεν, ὅν κε κιχείω. A. Cf. p. 16. | 304 | |
20.462 | τὸν μὲν δουρὶ βαλών, τὸν δὲ σχεδὸν ἄορι τύψας: ἡ διπλῆ ὅτι πάλιν (378) ἀντιδιέστειλεν. A. Ar. 62. | ||
20.464 | εἴ πως εὑ πεφίδοιτο. Herodiani adnotatio quae est de enclisi pronominis, his verbis terminatur: ὁ μέντοι Ἀρίσταρχος γενόμενος κατὰ ταύτην τὴν προσῳδίαν τοῦτο μόνον ἀπεφήνατο, ἐγκλίνοντα δεῖν τῷ τόνῳ καὶ δασύνοντα | ||
| 5 | λέγειν τὴν τρίτην συλλαβήν· σημαίνει γὰρ εἴ πως αὐτοῦ· διὸ καὶ ἡ διπλῆ. A. | ||
20.478 | ἵνα τε ξυνέχουσι τένοντες Ἄγκωνος: ἡ διπλῆ ὅτι πάντα τὰ τεταμένα νεῦρα τένοντας Ὅμηρος λέ‐ γει. A. Ar. 153. | ||
20.484 | αὐτὰρ ὁ βῆ ῥ’ ἰέναι μετ’ ἀμύμονα Πείρεω οἱόν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει Πεί‐ ρεως υἱόν, ἄμετρον ποιῶν τὸν στίχον (cf. ad Σ 222) καὶ παράλογον. ἔστι γὰρ Πείρως τὸ ὄνομα (Β 844): νῦν δὲ | ||
| 5 | ἐσχημάτικεν ἀπὸ τοῦ Πείρεως, ὡς Μενέλεω. ἄδηλον δὲ εἰ τοῦ Θρακῶν ἡγουμένου ἢ ἑτέρου τινὸς ὁμωνύμου. A. | ||
20.494 | ῥέε δ’ αἵματι γαῖα: ἡ γῆ ὑπὸ τοῦ αἵματος (cf. p. 24) ἐρρεῖτο (cf. p. 3). V. | ||
21.2 | Ξάνθου δινήεντος, ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἀθάνατον, ἵνα μὴ ὁ Ζεὺς ἀθάνατος λέγηται ἀλλ’ ὁ Ξάνθος. καὶ ἐν ἄλλοις (Π 353) δὲ εἴρηται υἱὸς Σπερχειοῖο, ὃν ἀθάνα‐ | ||
| 5 | τος τέκετο Ζεύς. καὶ καθόλου ἀθανάτοισι θεοῖσιν. A. Aut lapsu memoriae scripsit Σπερχειοῖο pro Πειριθόοιο (Β 741, ubi v.) aut citavit versum Π 174, quem nos hodie legimus: υἱὸς Σπερχειοῖο διιπετέος ποταμοῖο. | ||
21h4-5 | ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ, ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ. | ||
21.4 | ἡ διπλῆ ὅτι [φοβέοντο ἀντὶ τοῦ ἔφυγον]. A. Verba inclusa addidit L. | ||
21.5 | τοῦτο ἄν τις σημειώσαιτο πρὸς τὸ τινάσσετο μαι‐ | ||
| νομένοιο (Ο 609): γράφουσι γάρ τινες μαρναμένοιο. A. | 305 | ||
21.17 | αὐτὰρ ὁ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ: ἡ διπλῆ ὅτι ἀποτίθεται μὲν τὸ δόρυ ῥητῶς, ἀνα‐ λαμβάνει δὲ οὐ κατὰ τὸ ῥητόν, ἀλλ’ ὕστερον (67) αὐτῷ φαί‐ νεται χρώμενος. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς Ζηνόδοτον, ἀγνοοῦντα | ||
| 5 | ὅτι πολλὰ δεῖ προσδέχεσθαι κατὰ τὸ σιωπώμενον ἐνεργού‐ μενα. A. Ar. 357. | ||
21.31 | ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσιν: ἡ διπλῆ ὅτι στρεπτοὺς χιτῶνας τοὺς νηστούς· ὑποδύτας γὰρ εἶχον ὑπὸ τοὺς στα‐ τοὺς μαλάγματος ἕνεκα· αἷμα δ’ ἀνηκόντιζε διὰ στρεπτοῖο χιτῶνος (Ε 113). A. | ||
21.33 | αὐτὰρ ὁ ἂψ ἀπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαί‐ νων: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐναλλαγὴν τοῦ χρόνου, ὅτι ἀντὶ τοῦ δαΐξαι προθυμούμενος κατὰ τὸ συντελικόν (cf. p. 5). A. (Lycaonem Achilles) | ||
21h36-8 | ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα, ἐννύχιος προμολών· ὁ δ’ ἐρινεὸν ὀξέι χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας. | ||
21.36 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀλωὴν τὴν δενδροφόρον γῆν νῦν λέγει· ἐπιφέρει γάρ ὁ δ’ ἐρινεόν. A. Ar. 153. | ||
21.37 | ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἤλλακται, ἀντὶ τοῦ ἐρινεοῦ νέους ὄρπηκας. A. Cf. p. 20. | ||
21.40 | καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐυκτιμένην ἐπέ‐ ρασσεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ εἴς, εἰς Λῆμνον. A. Cf. p. 26. | ||
21.43 | Ἴμβριος Ἠετίων: πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν. V. | ||
21.67 | ἤτοι ὁ μὲν δόρυ μακρὸν ἀνέσχετο δῖος Ἀχιλ‐ λεύς: ὅτι κατὰ τὸ σιωπώμενον ἀνέλαβε τὸ δόρυ V. Cf. ad v. 17. Ar. 357. | ||
21.75 | ἀντί τοί εἰμ’ ἱκέταο: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἴσος ἱκέτῃ εἰμί· ἀντὶ κασιγνήτου ξεῖνος (θ 546) ἀντὶ τοῦ ἴσος κασιγνήτῳ. A. Ar. 120. | ||
21.83 | μέλλω που ἀπέχθεσθαι Διὶ πατρί: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἔοικα ἀπεχθάνεσθαι. A. Ar. 125. | ||
21.86 | θυγάτηρ Ἄλταο γέροντος, Ἄλτεω, ὃς Λελέγεσσι φιλοπτολέμοισιν ἀνάσσει: ἡ διπλῆ ὅτι τοὺς Λέλεγας ἐν τῷ καταλόγῳ παρῆ‐ κεν, καὶ πρὸς τὴν ἐπανάληψιν τοῦ ὀνόματος. A. | ||
21.95 | μή με κτεῖν’ ἐπεὶ οὐχ ὁμογάστριος Ἕκτορός εἰμι: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐπεὶ οὐκ ἰογάστριος, παρόσον ἐν ἄλλοις ἔφη ἰῆς ἐκ νηδύος Ω 496. A. Quae deinde sequuntur, Aristonici esse non pos‐ | 306 | |
| 5 | sunt: ἴα δέ ἐστιν ἡ μία· καὶ οὐ τίθησιν Ὅμηρος τὸ μία ἐπὶ τοῦ ὁμοῦ, οὐδὲ κατὰ σύνθετον ἐκφέρει· τῆς μὲν ἰῆς στιχὸς ἦρχεν (Π 173). A. Nam (ut taceam de versu Ho‐ merico inepte adscripto) non potest dubitari quin revera ἴα adhibitum sit ad significandam rem quae pluribus communis est | ||
| 10 | (Δ 437). Sed id fortasse negavit Aristarchus, componi hanc vocem apud Homerum: οὐδὲ κατὰ σύνθετον ἐκφέρει. Tan‐ tum certum, non omissum esse in hoc scholio alterum lo‐ cum ubi ὁμογάστριος legitur Ω 47, quem non videtur ten‐ tasse Zenodotus. | ||
21.106 | ἀλλὰ φίλος, θάνε καὶ σύ. Nominativus pro vo‐ cativo. v. Γ 277. Cf. p. 18. | ||
21.111 | ἔσσεται ἢ ἠὼς ἢ δείλη ἢ μέσον ἦμαρ: ἡ διπλῆ ὅτι ὅλην τὴν ἡμέραν εἰς τρία διαιρεῖ, ἠῶ τὴν πρωΐαν, μεσημβρίαν πᾶν τὸ μέσον τῆς ἡμέρας, δείλην ὅτε ἐνδεῖ ἡ τοῦ ἡλίου ἕλη τουτέστιν ἡ αὐγή, ὥσπερ καὶ τὴν νύκτα εἰς | ||
| 5 | τρία, ἑσπέραν, ἀμολγόν, ἑῴαν. A. | ||
21.125 | εἴσω ἁλὸς εὐρέα κόλπον: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ εἴσω ἰσοδυναμεῖ τῷ εἴς, ἀντὶ τοῦ εἰς ἁλός. A. Cf. p. 28. | ||
21h126-7 | θρώσκων τις κατὰ κῦμα μέλαιναν φρῖχ’ ὑπαΐξει ἰχθύς, ὅς κε φάγῃσι Λυκάονος ἀργέτα δημόν. | ||
21.126 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαινόμενον. Φιλητᾶς γὰρ καὶ Καλλίστρατος γράφουσι φρῖχ’ ὑπαλύξει, λέγοντες ὅτι οἱ πίονες τῶν ἰχθύων καὶ εὔτροφοι τὸ ψῦχος ὑπομένουσι καὶ οὐ φθείρονται. ὁ δὲ ποιητὴς οὐδέποτε φρίκην τὸ ψῦχος εἴ‐ | ||
| 5 | ρηκεν, ἀλλὰ τὸ ἐκ γαλήνης πρῶτον ἐξορθούμενον κῦμα, ὁμωνύμως δὲ τούτῳ καὶ τὸν ἄνεμον τὸν οἱονεὶ ἐπιστίζοντα τὴν θάλασσαν· οἵη δὲ Ζεφύροιο ἐχεύατο πόντον ἔπι φρίξ (Η 63) καὶ ὡς δ’ ὑπὸ φρικὸς Βορέω (cod. Βορέης— Ψ692). [ἡμεῖς δὲ λέγομεν ψῦχος κρύος καὶ πάχνην]. ἔστιν | ||
| 10 | οὖν τὸ λεγόμενον, μέλαιναν φρῖχ’ ὑπαΐξει, τὸ μέλαν κῦμα ὑποτροχάσεται ἰχθὺς ὃς (cod. ὡς) φάγοι ἂν τοῦ Λυκάονος τὸν δημόν, πλοάζοντος καὶ ἐξ ἐπιπολῆς φερομένου τοῦ νε‐ | ||
| κροῦ. τὸ γάρ ὅς κε φάγῃσι ὃς φάγοι ἄν· καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (α 396) τῶν κέν τις τόδ’ ἔχῃσι. A. Inclusa aliena sunt. | 307 | ||
| 15 | L. Cf. Ar. 98 sq. et de conjunctivo pro optativo p. 9. | ||
21.127 | ὅς κε φάγῃσιν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὃς φάγοι ἄν. A. | ||
21.128 | Ἰλίου ἱρῆς: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
21.146 | κεχόλωτο δαϊκταμένων αἰζηῶν: ἡ διπλῆ ὅτι λείπει ἡ περί πρόθεσις. A. Cf. p. 26. | ||
21.155 | (Asteropaeus) Παίονας ἄνδρας ἄγων δολιχεγ‐ χέας: ἡ διπλῆ ὅτι ἕτερος οὗτος Παιόνων ἡγεμών, ὃν οὐ κατείλοχε διὰ τοῦ καταλόγου. A. | ||
21.165 | (οὐδὲ διαπρό) ῥῆξε σάκος· χρυσὸς γὰρ ἐρύκακε δῶρα θεοῖο: ἡ διπλῆ ὅτι ἄτρωτα τὰ ἡφαιστότευκτα ὅπλα. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τοὺς ἠθετημένους ἐν τῇ πρὸ ταύτης ῥαψωδίᾳ (Υ 268): ἀλλὰ δύο μὲν ἔλασσε διὰ πτύχας. | ||
| 5 | A. Ar. 178, 186. | ||
21h166-8 | τῷ δ’ ἑτέρῳ (δουρί) μιν πῆχυν ἐπιγράβδην βάλε χειρός δεξιτερῆς, σύτο δ’ αἷμα κελαινεφές· ἡ δ’ ὑπὲρ αὐτοῦ | ||
| 5 | γαίῃ ἐνεστήρικτο. | ||
21.166 | ὅτι ἀρχαικῶς πάλιν τὸν πῆχυν αὐτὸν ἔβαλεν, οὐχὶ τὸν πῆχυν αὐτοῦ. A. Cf. p. 20. | ||
21.167 | ὅτι τῷ ἑτέρῳ εἰρηκὼς ἐπήγαγεν, ἡ δ’ ὑπὲρ αὐ‐ τοῦ γαίῃ ἐνεστήρικτο. A. Cf. p. 32. | ||
21.169 | μελίην ἰθυπτίωνα: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γρά‐ φει ἰθυκτίωνα διὰ τὸ κτεδόνας λέγεσθαι τῶν ξύλων τὰς γραμματοειδεῖς διαφύσεις. παρέλκει δὲ νῦν τὸ περὶ τῆς τοῦ ξύλου φύσεως εἰπεῖν. τὸ μέντοι ἰθυπτίωνα εἰς ἰθὺ φερο‐ | ||
| 5 | μένην, ἀναφερομένου τοῦ ἐπαίνου εἰς τὸν ἀκοντίζοντα. καὶ δ’ ἄλλως τοῦ γ’ (cod. δ’) ἰθὺ βέλος πέτετ’ [οὐδ’ ἀπολήγει] (Υ 99). A. | ||
21h172-3 | μεσσοπαγὲς δ’ ἄρ’ ἔθηκε κατ’ ὄχθης μείλινον ἔγχος (Achilles). Πηλείδης δ’ ἄορ ὀξὺ ἐρυσσάμενος παρὰ μηροῦ— | ||
21.172 | ἡ διπλῆ ὅτι ἣν νῦν ὄχθην εἴρηκεν, ἑξῆς κρημνόν· οὐ δύνατ’ ἐκ κρημνοῖο (175). πάντα γὰρ τὰ ὑψηλὰ | ||
| ὄχθαι λέγονται. A. Ar. 129. | 308 | ||
21.173 | ἡ διπλῆ ὅτι ὡς περὶ ἑτέρου λέγει, προειπὼν δεύ‐ τερος αὖτ’ Ἀχιλεύς. (169). A. | ||
21.183 | τεύχεά τ’ ἐξενάριξε καὶ εὐχόμενος ἔπος ηὔδα: ἡ διπλῆ ὅτι εὐχόμενος ἀντὶ τοῦ καυχώμενος (Ar. 150). A. | ||
21.185 | χαλεπόν τοι ἐρισθενέος Κρονίωνος παισὶν ἐριζέμεναι ποταμοῖό περ ἐκγεγαῶτι: ἡ διπλῆ ὅτι περισσὸς ὁ πέρ, ὡς ἐκεῖ φυγόντι περ αἰπὺν ὄλεθρον (ρ 47). A. Cf. p. 35. | ||
21h194-6 | τῷ (Jovi) οὔτε κρείων Ἀχελώιος ἰσοφαρίζει οὔτε βαθυρρείταο μέγα σθένος Ὠκεανοῖο ἐξ οὗ περ πάντες ποταμοὶ καὶ πᾶσα θάλασσα. | ||
21.195 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος αὐτὸν οὐκ ἔγραφε. γίνεται δὲ ὁ Ἀχελῷος πηγὴ τῶν ἄλλων πάντων. ἔστι δὲ κατ’ Ὅμηρον ὁ Ὠκεανὸς ὁ ἐπιδιδοὺς πᾶσι τὰ ῥεύ‐ ματα· διὸ καὶ κατὰ τιμήν φησιν οὔτε τις οὖν ποταμῶν | ||
| 5 | ἀπέην νόσφ’ Ὠκεανοῖο (Υ 7). A. Ar. 177. | ||
21.200 | ἦ ῥα, καὶ ἐκ κρημνοῖο ἐρύσσατο χάλκεον ἔγχος: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντιπέφρακε τῇ ὄχθῃ (172) τὸν κρημνόν. A. Ar. 129. | ||
21.203 | τὸν μὲν ἄρ’ ἐγχέλυές τε καὶ ἰχθύες ἀμφε‐ πένοντο: ὅτι Ὅμηρος διαστέλλει τὰς ἐγχέλυας ἀπὸ τῶν ἰχθύων· καὶ ἑξῆς (353) τείροντ’ ἐγχέλυές τε καὶ ἰχθύες. A. | ||
21.218 | πλήθει γὰρ δή μοι νεκύων ἐρατεινὰ ῥέεθρα: ἡ διπλῆ ὅτι ἄκαιρον τὸ ἐπίθετον· πεφοίνικται γὰρ ὑπὸ τοῦ αἵματος. ὅμοιον οὖν τῷ ἐσθῆτα φαεινήν (ζ 74) καὶ ἄστρα φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην (Θ 555). A. Cf. ad Γ 352. | ||
21.220 | (Scamander) στεινόμενος νεκύεσσιν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ στενοχωρούμενος ὑπὸ τοῦ πλήθους τῶν νεκρῶν, οὐ στενάζων. A. Cf. ad Π 163. | ||
21.232 | δείελος ὀψὲ δύων: ἡ διπλῆ ὅτι ἀρσενικῶς τὴν δείλην δείελον (Cf. ad Β 634). A. | ||
21h246-7 | ὁ δ’ ἄρ’ ἐκ δίνης ἀνορούσας ἤιξεν πεδίοιο ποσὶ κραιπνοῖσι πετέσθαι. | ||
21.246 | ἡ διπλῆ ὅτι διχῶς γράφεται ἐκ λίμνης καὶ ἐκ δίνης, τὸ μὲν οὖν ἐκ δίνης, ἐκ τῆς συστροφῆς τοῦ ῥοῦ, τὸ δὲ ἐκ λίμνης ἐκ τοῦ καθ’ ὕδατος τόπου, διὸ καὶ τὸν Ὠκεα‐ νὸν λίμνην καλεῖ. A. | ||
21.247 | ὅτι ἐλλείπει ἡ διά. A. Cf. p. 26. | 309 | |
21.249 | ἵνα μιν παύσειε πόνοιο (Scamander Achillem): ἡ διπλῆ ὅτι τοῦ πολεμικοῦ ἔργου. A. Ar. 87. | ||
21.252 | αἰετοῦ οἴματ’ ἔχων scribendum esse non ὄμματ’ ἔχων ut Philetas: Χ 308. L. | ||
21.255 | ὕπαιθα δὲ τοῖο λιασθείς φεῦγ’, ὁ δ’ ὄπισθε ῥέων ἕπετο—ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὕπαιθα εἰς τοὔμπροσθεν σημαίνει. A. Ar. 123. | ||
21.262 | τὸ δέ τ’ ὦκα κατειβόμενον κελαρύζει χώρῃ ἔνι προαλεῖ, φθάνει δέ τε καὶ τὸν ἄγοντα: Ἀρίσταρχος ἐξέτεινε τὸ α διὰ τὸ μέτρον· Ζηνόδοτος φθα‐ νέει ὡς νοσέει. V. Cf. ad Ι 506. | ||
21.281 | νῦν δέ με λευγαλέῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶ‐ ναι: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τούτου οἱ νεώτεροι ἐξεδέξαντο λευγα‐ λέον τὸν δίυγρον· ἔστι δὲ κατὰ κοινωνίαν στοιχείων λευγα‐ λέον ὀλέθριον, παρὰ τὸν λοιγόν. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (β 61) | ||
| 5 | λευγαλέοι τ’ ἐσόμεσθα. A. Ar. 113. | ||
21.282 | ἐρχθέντα: σημειοῦνταί τινες ὡς (l. ὅτι) ἅπαξ εἴρηκεν. A. ? An pertinet ad συφορβόν, ὅτι ἅπαξ ἐν Ἰλιάδι? | ||
21.283 | ὅν ῥά τ’ ἔναυλος ἀποέρσῃ χειμῶνι περῶντα: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ χειμῶνος διαπερῶντα. Hoc oblitus sum afferre p. 23, ubi de dativo cum genetivo mutato dixi. ἐναύ‐ λους δὲ τοὺς ποταμοὺς τοὺς ἐπιμήκεις (Apoll. 68, 25. Ar. 152). A. | ||
21.287 | τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Ποσειδάων ἐνοσί‐ χθων: ἡ διπλῆ ὅτι δυεῖν ὄντων πληθυντικῶς εἴρηκε τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε. A. Cf. Pal. ε 202. η 47. | ||
21.290 | τοίω γάρ τοι νῶι θεῶν ἐπιταρρόθω εἰμέν Ζηνὸς ἐπαινήσαντος, ἐγὼ καὶ Παλλὰς Ἀθήνη: ἀθετεῖται ὅτι ἀπίθανον εἰς ἀνδρὸς μορφὴν ὡμοιωμένον (Neptunum) λέγειν „ἐγὼ καὶ Παλλὰς Ἀθήνη“· τίς γάρ ἐστιν, | ||
| 5 | οὐ μὴ νοήσῃ. A. | ||
21.295 | πρὶν κατὰ Ἰλιόφι κλυτὰ τείχεα λαὸν ἐέλσαι Τρωικόν, ὅς κε φύγῃσι. σὺ δ’ Ἕκτορι θυμὸν ἀπούρας—: ἡ διπλῆ ὅτι Ἕκτορι ἀντὶ τοῦ Ἕκτορος (cf. p. 22) καὶ φύγῃσιν ὃς ἂν φύγοι (cf. p. 10). AB. | ||
21.313 | πολὺν δ’ ὀρυμαγδὸν ὄρινε Φιτρῶν καὶ λάων. Hic versus facit ad explicationem vocis semel dictae χέραδος 319. | ||
21.317 | τὰ τεύχεα καλά: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ τὰ καλὰ τεύχεα, ὡς οὕνεκα τὸν Χρύσην ἠτίμης’ (sic) ἀρητῆρα (Α 11 ubi v.). A. | 310 | |
21.319 | εἰλύσω ψαμάθοισιν ἅλις χέραδος περιχεύας: ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ τὸ χέραδος. ἔστι δὲ τὸ συναγειρόμενον ἐν τῇ ῥύσει πλῆθος ἰλύος καὶ ὀστράκων καὶ λίθων. φησὶ γοῦν πολὺν δ’ ὀρυμαγδὸν ὄρινε φιτρῶν καὶ λαῶν (313). A. | ||
21.320 | οὐδέ οἱ ὀστέ’ ἐπιστήσονται Ἀχαιοί ἀλλέξαι—ἡ διπλῆ ὅτι ἐπιστήσονται ἀντὶ τοῦ δυνήσονται. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (ν 207) νῦν δ’ οὔτ’ ἄρ πῃ θέσθαι ἐπίσταμαι ἀντὶ τοῦ οὐ δύναμαι. A. Ar. 150. | ||
| 5 | οὐδέ τί μιν χρεώ | ||
21.323 | ἔσται τυμβοχοῆς’, ὅτε μιν θάπτωσιν Ἀχαιοί: ὅτι τὸ πλῆρές ἐστι τυμβοχοῆσαι· διὸ σημειοῦνταί τινες. A. | ||
21h331-2 | ὄρσεο κυλλοπόδιον, ἐμὸν τέκος· ἄντα σέθεν γάρ Ξάνθον δινήεντα μάχῃ ἠίσκομεν εἶναι. | ||
21.331 | ἀθετεῖται ὅτι ἄκαιρον τὸ ἐπίθετον· ἡ γὰρ φιλαν‐ θρωπευομένη καὶ λέγουσα ἐμὸν τέκος οὐκ ὤφειλεν ἀπὸ τοῦ ἐλαττώματος προσφωνεῖν. A. Nescimus autem quomodo le‐ gerit versum sequentem. | ||
21.334 | ἀργεστᾶο Νότοιο: τοῦ λεγομένου λευκονότου (cf. ad Λ 306). A. | ||
21h335-7 | εἴσομαι ἐξ ἁλόθεν χαλεπὴν ὄρσουσα θύελλαν ἥ κεν ἀπὸ Τρώων κεφαλὰς καὶ τεύχεα κήαι, φλέγμα κακὸν φορέουσα. | ||
21.335 | ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὄρ‐ σασα· ἐκ δὲ τούτου φανερός ἐστι δεδεγμένος τὸ εἴσομαι γνώσομαι, καὶ τὸ ἥ κεν ἀπὸ Τρώων ψιλῶς ἀνεγνωκώς. οὐ βούλεται δὲ γνῶναι ἀλλὰ πορευθῆναι κατασκευάσουσα. | ||
| 5 | A. Ar. 150. | ||
21.337 | ἡ διπλῆ ὅτι τὴν φλόγα κατὰ τὸ οὐδέτερον. A. | ||
21.343 | ὣς φάτο, Ἥφαιστος δὲ τιτύσκετο θεσπιδαὲς πῦρ: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ζητούμενον πῶς οὐ κατακαίεται ὁ Ἀχιλλεὺς ἀναζέοντος τοῦ ὕδατος. λέγει δὲ ὁ Ἀρίσταρχος ὅτι πρῶτον τὸ πεδίον ἀνεξήρανται τῇ φλογί, εἶτα εἰς τὸ | ||
| 5 | ῥεῦμα τοῦ ποταμοῦ τρέπει τὴν φλόγα, ὅτε ὁ Ἀχιλλεὺς ἤδη ἐν τῷ πεδίῳ ἐγεγόνει. A. | ||
21.345 | πᾶν δ’ ἐξηράνθη πεδίον: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὅλον (Ar. 130) καὶ ὅτι πρότερον ἀνεξηράνθη τὸ πεδίον. A. τό ante πρότερον del. L. | 311 | |
21.349 | κὰδ δ’ ἄρα νεκρούς κῆεν· ὁ δ’ ἐς ποταμὸν τρέψε φλόγα παμ‐ φανόωσαν: ὅτι πάλιν ἐπανέλαβεν (sc. διὰ τοῦ ἄρθρου). A. Cf. ad Ε 734. | ||
21.353 | τείροντ’ ἐγχέλυές τε καὶ ἰχθύες: ὅτι διέστειλε τὰς ἐγχέλεις ἀπὸ τῶν ἰχθύων. A. Cf. ad 203. | ||
21h362-3 | ὡς δὲ λέβης ζεῖ ἔνδον, ἐπειγόμενος πυρὶ πολλῷ κνίσην μελδόμενος ἁπαλοτρεφέος σιάλοιο. | ||
21.362 | ἡ διπλῆ ὅτι οἶδεν ἕψησιν κρεῶν, χρωμένους δὲ τοὺς ἥρωας οὐ παρεισάγει. A. Ar. 348. | ||
21.363 | μελδόμενος: ὅτι ἀντὶ τοῦ μέλδων, τήκων τὰ κνίση, παθητικὸν ἀντὶ ἐνεργητικοῦ. A. cf. p. 2. | ||
21.366 | οὐδ’ ἔθελε προρέειν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ οὐκ ἠδύνατο. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (γ 121) ἤθελ’, ἐπεὶ μάλα πολ‐ λὸν ἐνίκα δῖος Ὀδυσσεύς A. Ar. 151. | ||
21.388 | ἀμφὶ δὲ σάλπιγξεν μέγας οὐρανός: ἡ διπλῆ ὅτι αὐτὸς μὲν οἶδε σάλπιγγα, χρωμένους δὲ τοὺς ἥρωας οὐκ εἰσάγει. A. Ar. 198, 348. | ||
21.394 | κυνάμυια: ἡ διπλῆ ὅτι αὐτὸς ἐσχημάτισε τὸ ὄνομα ἀπὸ τοῦ κυνὸς καὶ τῆς μυίας· ὁ μὲν γὰρ κύων ἀναιδής, ἡ δὲ μυῖα θρασεῖα. A. | ||
21.397 | πανόψιον ἔγχος: ὅτι πανόψιον τὸ λαμπρὸν καὶ ἐπιφανές. A. | ||
21.401 | (αἰγίδα) ἣν οὐδὲ Διὸς δάμνησι κεραυνός: ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως ἐπὶ τῆς αἰγίδος τοῦτό φησιν, ἣν Διὸς ὅπλον παραδίδωσιν. A. Ar. 192. | ||
21.416 | τὸν δ’ ἄγε χειρὸς ἑλοῦσα Διὸς θυγάτηρ Ἀφρο‐ δίτη: ἡ διπλῆ ὅτι οἱ χωρίζοντές φασι τὸν τῆς Ἰλιάδος ποιη‐ τὴν εἰδέναι συνοῦσαν τῷ Ἄρεϊ τὴν Ἀφροδίτην, τὸν δὲ τῆς Ὀδυσσείας διαφώνως Ἡφαίστῳ. λέγειν δὲ δεῖ ὅτι οὐχ οἱ | ||
| 5 | αὐτοὶ χρόνοι ἦσαν τῆς συμβιώσεως. A. | ||
21.424 | καί ῥ’ ἐπιεισαμένη πρὸς στήθεα χειρὶ παχείῃ ἤλασε—ἡ διπλῆ ὅτι ἐπιεισαμένη ἐστὶν ἐπελ‐ θοῦσα, ἐφορμήσασα, ἀπὸ τοῦ εἶμι, ὡς τὸ ἢ τάχα καὶ δαλῷ | ||
| βεβλημένος εἶσθα θύραζε (τ 69). A. Ar. 150. | 312 | ||
21.430 | ὧδέ τε θαρσαλέοι καὶ τλήμονες: ὅτι ὑπομενη‐ τικοὶ οἱ τλήμονες, καὶ οὐκ ἀτυχεῖς, ὡς οἱ νεώτεροι. A. Ar. 100. ὅτ’ ἀγήνορι Λαομέδοντι | ||
21.444 | πὰρ Διὸς ἐλθόντες θητεύσαμεν εἰς ἐνιαυτόν: ἡ διπλῆ ὅτι Ὅμηρος οὐ παραδίδωσιν αἰτίαν δι’ ἣν ἐθήτευ‐ σαν οὗτοι οἱ θεοὶ Λαομέδοντι. A. Ar. 181. | ||
21.446 | ἤτοι ἐγὼ Τρώεσσι πόλιν πέρι τεῖχος ἔδειμα: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐν τοῖς ἐπάνω ἀθέτησιν, ὅτι διαφωνεῖ ταῦτα (ἐκείνοις?) ἐν οἷς φησί (Η 452) τότ’ ἐγὼ καὶ Φοῖ‐ βος Ἀπόλλων ἥρῳ Λαομέδοντι. A. | ||
21.455 | στεῦτο δ’ ὅ γ’ ἀμφοτέρων ἀπολεψέμεν οὔατα χαλκῷ: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ στεῦτο κατὰ διάνοιαν ὡρίζετο, διε‐ βεβαιοῦτο, πρὸς τὰ ἐν τῇ νεκυίᾳ (λ 583) ἀθετούμενα (Ar. 107): καὶ ὅτι καταχρηστικῶς ἀπολεψέμεν ἀντὶ τοῦ ἀποκόψειν. A. | ||
21.470 | τὸν δὲ κασιγνήτη μάλα νείκεσε πότνια θηρῶν Ἄρτεμις ἀγροτέρη, καὶ ὀνείδειον φάτο μῦθον: ἀθετεῖται ὅτι περισσός. τὸν δὲ κασιγνήτη μάλα νεί‐ κεσε πότνια θηρῶν. τίς δὲ κυνηγετικὴ θεὸς εἰ μὴ ἡ | ||
| 5 | Ἄρτεμις; A. Cf. ad 511. | ||
21h475-7 | μή σευ νῦν ἔτι πατρὸς ἐνὶ μεγάροισιν ἀκούσω εὐχομένου, ὡς τὸ πρὶν ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσιν, ἄντα Ποσειδάωνος ἐναντίβιον πολεμίζειν. | ||
21.475 | ἀπὸ τούτου ἀθετοῦνται στίχοι γʹ. οὐ δύναται γὰρ ὁ αἰδούμενος (Apollo) πατροκασιγνήτοιο μιγήμεναι ἐν παλάμῃσιν (469) ἀεὶ προκαλεῖσθαι τὸν Ποσειδῶνα ἐν τῷ Ὀλύμπῳ πρὸς μάχην, ἄλλως τε οὐδὲ πολεμικός ἐστιν, ἀλλὰ | ||
| 5 | χοροῖς καὶ φόρμιγγι τέρπεται. A. | ||
21.478 | ὣς φάτο· τὴν δ’ οὔ τι προσέφη ἑκάεργος Ἀπόλλων, | ||
21.479 | ἀλλὰ χολωσαμένη Διὸς αἰδοίη παράκοιτις: ἡ δι‐ πλῆ ὅτι κοινὸν δεῖ δέξασθαι τὸ προσέφη· ἀλλὰ χολωσαμένη Διὸς αἰδοίη παράκοιτις προσέφη. οὕτως οὖν κἀκεῖ παῖδα τέ σοι ἀγέμεν Φοίβῳ θ’ ἱερὴν ἑκατόμβην (Α 443): | ||
| 5 | ἀπὸ κοινοῦ γὰρ τὸ ἀγέμεν, καὶ περιττὸς ὁ ἑξῆς ῥέξαι ὑπὲρ Δαναῶν. A. „Ergo videmus Aristonicum illum versum νεί‐ κεσεν ἰοχέαιραν ὀνειδείοις ἐπέεσσιν (480) ne nosse quidem.“ L. Ar. 365. Nec Eustathius eum novit v. p. 1247, 40. | ||
21.485 | κατ’ οὔρεα θῆρας ἐναίρειν: ὅτι ἐναίρειν κατα‐ χρηστικῶς· θῆρες γὰρ οὐκ ἔχουσι παντευχίαν ὥστε σκυλευ‐ θῆναι. A. Ar. 148. | 313 | |
21.487 | εἰ δ’ ἐθέλεις, πολέμοιο δαήμεναι: ὅτι ἀντὶ τοῦ δάηθι προστακτικοῦ. A. Cf. p. 14. | ||
21.495 | ἥ ῥά θ’ ὑπ’ ἴρηκος κοίλην εἰσέπτατο πέτρην χηραμόν: ἡ διπλῆ ὅτι αὐτὸς ἐξηγεῖται τί ἐστι χηρα‐ μός, ὅτι κοίλη πέτρα. A. | ||
21.499 | πληκτίζεσθ’ ἀλόχοισι Διός: μάχεσθαι. τῶν ἅπαξ δὲ εἰρημένων ἡ λέξις. B. | ||
21.501 | εὔχεσθαι ἐμὲ νικῆσαι: ἡ διπλῆ ὅτι εὔχεσθαι ἀντὶ τοῦ εὔχου, καυχῶ. A. Ar. 150. | ||
21.502 | ὣς ἄρ’ ἔφη, Λητὼ δὲ συναίνυτο κάμπυλα τόξα πεπτεῶτ’ ἄλλυδις ἄλλα μετὰ στροφάλιγγι κονίης: ὅτι μέμιχε τὸν κατὰ τοῦ τόξου λόγον τῷ κατὰ τῶν βελῶν· καμπύλα μὲν γὰρ τὰ τόξα, πεπτεῶτα δ’ ἄλλυδις ἄλλῃ τὰ | ||
| 5 | βέλη· ὡς χοῖνιξ τὸ μετροῦν καὶ τὸ μετρούμενον, καὶ κοτύλη, οὕτως καὶ τὰ βάλλοντα καὶ τὰ βαλλόμενα τόξα. A. Ar. 71. | ||
21.511 | τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἐυστέφανος κελα‐ δεινή: ἡ διπλῆ ὅτι ἠρκέσθη τοῖς ἐπιθέτοις, περιττὸς οὖν κἀκεῖ τὸ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα (471). A. | ||
21.515 | Ἴλιον ἱρήν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
21.519 | οἱ μὲν χωόμενοι, οἱ δὲ μέγα κυδιόωντες: ὅτι σαφῶς χωόμενοι συγχεόμενοι. A. Ar. 147. | ||
21.523 | θεῶν δέ ἑ μῆνις ἀνῆκεν (καπνὸν ἄστεος αἰθο‐ μένοιο): ἀντὶ τοῦ ἐφῆκε. A. Ar. 151. | ||
21.538 | αἱ δὲ (πύλαι) πετασθεῖσαι τεῦξαν φάος. αὐ‐ τὰρ Ἀπόλλων—: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος τοὺς στίχους (hunc et sequentem) ἠθέτηκε, γελοῖον ἡγούμενος διὰ πύλης φωτίζεσθαι τὴν πόλιν τοῦ παντὸς τόπου ἐναιθρίου ὄντος. | ||
| 5 | λέγει δὲ τεῦξαν φάος ἀντὶ τοῦ τὴν σωτηρίαν τοῖς φεύγουσιν ἐποίησαν, ὡς ἐν τῷ φόως δ’ ἑτάροισιν ἔθηκεν ἄνδρα βαλών (Ζ 6). A. Ar. 55, 364. | ||
21.541 | δίψῃ καρχαλέοι: ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἤλλακται, καὶ ὅτι παρεῖται ἡ ὑπό πρόθεσις, ἀντὶ τοῦ ὑπὸ δίψης. A. Hoc schol. apud Bekkerum in duas particulas discerptum, quas conjunxi inserto καί. Cf. p. 25. | ||
21.542 | ὁ δὲ σφεδανῶν ἔφεπ’ ἔγχει: ἡ διπλῆ ὅτι σφε‐ | ||
| δανῶν σφοδρῶς διώκων. [Ἀτρείδης δ’ ἐπῴχετο Δαναοῖσι σπευ‐ δανόν—sic pro Ἀτρ. δ’ ἕπετο σφεδανὸν Δ. κελεύων Λ 165]. τῷ δὲ τόνῳ ὥσπερ ἐνοχλῶν· προκατάρχει γὰρ τοῦ (τούτου | 314 | ||
| 5 | τό?) σφεδανός, παρ’ ὃ ἐγένετο σφεδανόν—A. Versum Λ 165 ab aliena manu illatum censet L. nam eo loco σφεδα‐ νόν lectio Aristarchea fuisse videtur, non σφεδανῶν: n. Ar. 146. Sed fortasse in fine scholii hunc versum attulit Aristoni‐ cus: παρ’ ὃ ἐγένετο σφεδανόν, σφεδανὸν Δαναοῖσι κελεύων. | ||
| 10 | Praeter hos duos locos non legitur haec vox apud Homerum nisi Π 372. | ||
21.543 | μενέαινε δὲ κῦδος ἀρέσθαι. μενέαινε cupiebat: Π 491. L. | ||
21.544 | ἔνθα κεν ὑψίπυλον Τροίην ἕλον υἷες Ἀχαιῶν: ἡ διπλῆ ὅτι ὁμωνύμως τῇ χώρᾳ τὴν Ἴλιον Τροίαν εἴρηκεν. A. Ar. 240. | ||
21.550 | αὐτὰρ ὅ γ’ ὡς ἐνόησεν Ἀχιλλῆα πτολίπορ‐ θον: ἡ διπλῆ ὅτι πλεονάζει ἐπ’ Ὀδυσσέως τὸ πτολίπορθος διὰ τὴν Ἰλίου πόρθησιν, νῦν δὲ ἅπαξ (n. ad Ο 56) ἐπ’ Ἀχιλλέως, πρὸς τοὺς χωρίζοντας· τούτοις γὰρ χρῶνται. τι‐ | ||
| 5 | νὲς δὲ Ἀχιλλέα Πηλείωνα ποιοῦσι, ξενισθέντες πρὸς τὸ ἐπίθετον. A. ἀλλ’ ἤδη αὐτὸς εἶπε δώδεκα δὴ σὺν νηυσὶ πόλεις ἀλάπαξα (Ι 328). V. (cf. ad Ο 77). Quid sibi vo‐ luerint Chorizontes, quid iis responsum sit, hac brevitate ob‐ scurum. Fortasse illi dixerunt in Odyssea solum Ulixem πτο‐ | ||
| 10 | λίπορθον dici, in Iliade etiam alios. Immo, relatum, ita di‐ cendum est: in Ulixe omnino saepe hoc epitheto utitur Home‐ rus, ut quod ille κατ’ ἐξοχὴν gerat quod ipsam Trojam ever‐ terit. Attamen raro quidem etiam unus et alter reliquorum heroum idem fert epitheton, sed propter aliam causam, ut | ||
| 15 | Achilles ὅτι δώδεκα δὴ σὺν νηυσὶ πόλεις ἀλάπαξεν. L. | ||
21.570 | θνητὸν δέ ἕ φας’ ἄνθρωποι ἔμμεναι· αὐτάρ οἱ Κρονίδης Ζεὺς κῦδος ὀπά‐ ζει: ἀθετεῖται ὅτι ὡς ἐλλείποντος τοῦ λόγου ἐνέταξέ τις αὐ‐ τόν. δεῖ δὲ τῷ θνητὸν δέ ἕ φας’ ἄνθρωποι προσυπα‐ | ||
| 5 | κούειν τὸ εἶναι. καὶ ὅτι ἐπιφερόμενον τὸ αὐτάρ οἱ Κρο‐ νίδης Ζεῦς κῦδος ὀπάζει ἐναντίον ἐστὶ τῷ προτρέποντι τὸν Ἀγήνορα ἀντιστῆναι Ἀχιλλεῖ. A. Ar. 360. | ||
21.575 | (πάρδαλις—οὐδέ τι θυμῷ) ταρβεῖ οὐδὲ φοβεῖ‐ | ||
| ται, ἐπεί κεν ὑλαγμὸν ἀκούσῃ: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ φοβεῖ‐ ται ἀντὶ τοῦ φεύγει (Ar. 89). καὶ ὅτι ἔν τισι γράφεται κυ‐ νυλαγμόν. οὐκ ἀνάγκη δέ ἐστιν· ὁ γὰρ ὑλαγμὸς ἴδιος | 315 | ||
| 5 | κυνῶν. σύνδεσμος δέ ἐστιν ὁ κέν, εἶτα ὑλαγμόν. A. | ||
21.576 | εἴ περ γὰρ φθάμενός μιν ἢ οὐτάσῃ ἠὲ βά‐ λῃσιν: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἀντιδιαστολὴν τοῦ οὐτάσαι καὶ βαλεῖν (Ar. 62). A. | ||
21.594 | οὐδ’ ἐπέρησε (χαλκός), θεοῦ δ’ ἠρύκακε δῶρα: ἡ διπλῆ ὅτι ἄτρωτα τὰ ἡφαιστότευκτα ὅπλα, πρὸς τοὺς ἠθετημένους (Υ 269). A. Ar. 178. | ||
21.606 | τόφρ’ ἄλλοι Τρῶες πεφοβημένοι ἦλθον ὁμίλῳ: ἡ διπλῆ ὅτι πεφοβημένοι ἀντὶ τοῦ φεύγοντες. AB. Ar. 89. | ||
22.6 | Ἰλίου προπάροιθε πυλάων τε Σκαιάων: ἐν ἀριστερᾷ τοῦ τείχους αἱ πύλαι ἔκειντο, αἳ ἐκαλοῦντο Δαρ‐ δανίαι. ἡ διπλῆ πρὸς τὰς Σκαιάς. A. Ar. 232. | ||
22.11 | ἦ νύ τοι οὔ τι μέλει Τρώων πόνος οὓς ἐφό‐ βησας: ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς ὁ πόνος οὐκ ἔστιν ἀλγηδών· ἀλλ’ οὕτως εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ οὐ μέλει σοι τὸ περὶ τοὺς Τρῶας πονεῖν καὶ ἐνεργεῖν (Ar. 87). καὶ ὅτι ἐφόβησας εἰς φυγὴν | ||
| 5 | ἔτρεψας (Ar. 89). A. | ||
22.23 | (ἵππος) ὅς ῥά τε ῥεῖα θέῃσι τιταινόμενος πε‐ δίοιο: ὁ διπλῆ ὅτι θέῃσιν ἀντὶ τοῦ θέῃ. πλεονάζει δὲ τῷ τοιούτῳ σχήματι Ἴβυκος. καὶ ὅτι ἐλλείπει ἡ διά, διὰ πε‐ δίοιο (cf. p. 26). A. | ||
22.26 | (Achillem) παμφαίνονθ’ ὥς τ’ ἀστέρ’—ὅς ῥά τ’ ὀπώρης εἶσι. Ut hic caniculae Achilles comparatur, ita idem sidus significatur in similitudine Λ 62. | ||
22.29 | ὅν τε κύν’ Ὠρίωνος ἐπίκλησιν καλέουσιν: ἡ διπλῆ ὅτι περισσὸς ὁ τέ σύνδεσμος. A. Cf. p. 34. | ||
22.31 | καί τε φέρει πολλὸν πυρετὸν δειλοῖσι βροτοῖ‐ σιν: ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ ἐνταῦθα ὁ πυρετός, καὶ ὅτι πυρετὸν κυρίως λέγει, οὐχ ὥς τινες δέχονται τὴν διάκαυσιν τοῦ ἀέ‐ ρος· πρὸς γὰρ τὸ φθοροποιὸν ἡ παραβολή (Ar. 154). καὶ | ||
| 5 | ὅτι δειλοῖσιν ἀντὶ τοῦ δειλαίοις (Ar. 122). A. | 316 | |
22.32 | ὣς τοῦ χαλκὸς ἔλαμπε: χαλκόν intelligendum esse hastae acumen: Λ 44. L. | ||
22.40 | Πηλείωνι δαμείς: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα. a. Cf. p. 24. | ||
22.41 | αἴθε θεοῖσι φίλος τοσσόνδε γένοιτο ὅσσον ἐμοί—σημειοῦνταί τινες ὅτι ἐκ τοῦ ἐναν‐ τίου τὸ ἐναντίον δεδήλωκεν. AB. Ar. 14. | ||
22h49-50 | ἀλλ’ εἰ μὲν ζώουσι μετὰ στρατῷ, ἦ τ’ ἂν ἔπειτα χαλκοῦ τε χρυσοῦ τ’ ἀπολυσόμεθ’· ἔστι γὰρ ἔνδον. | ||
22.49 | ἡ διπλῆ ὅτι περισσὸς ὁ ἄν σύνδεσμος· εἰ γὰρ ἐνε‐ τέτακτο κυρίως, ἐπήνεγκεν ἂν ἀπολυσαίμεθα (cod. ομεθα). A. Cf. p. 9. | ||
22.51 | πολλὰ γὰρ ὤπασε παιδὶ γέρων ὀνομάκλυτος Ἄλτης: ὅτι οἱ πατέρες ταῖς θυγατράσι γαμουμέναις δῶρα παρεῖχον· ἐγὼ δ’ ἐπιμείλια δώσω (Ι 147). A. Ar. 198. | ||
22.53 | ἄλγος ἐμῷ θυμῷ καὶ μητέρι, τοὶ τεκόμεσθα: ὁμοίως τῷ Δάρδανον αὖ πρῶτον τέκετο (Τ 215) ἐπὶ ἀρ‐ σενικοῦ. A. „Pro certo dici nequit Aristonici verba esse, quam‐ quam videntur esse“ L. Ar. 158. | ||
22.55 | Ἀχιλῆι δαμασθείς: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα ἀντὶ τοῦ ὑπὸ Ἀχιλλέως, ὡς Τρωσὶ δαμείς (Σ 461). A. Cf. p. 24. | ||
22h66-8 | αὐτὸν δ’ ἂν πύματόν με κύνες πρώτῃσι θύρῃσιν ὠμησταὶ ἐρύουσιν, ἐπεί κέ τις ὀξέι χαλκῷ τύψας ἠὲ βαλὼν ῥεθέων ἐκ θυμὸν ἕληται. | ||
22.66 | ἡ διπλῆ ὅτι πρώτῃσι ἀντὶ τοῦ ἄκραις. πρώτῃσι δὲ πύλῃσι πρὸς τὸ ἄξαντ’ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ (Ζ 40). A. Ar. 149. | ||
22.67 | ἐρύουσιν: ἡ διπλῆ ὅτι χρόνος ἤλλακται ἀντὶ τοῦ ἐρύσουσιν· καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (Φ 97) νευρὴν δ’ ἐντανύειν ἀντὶ τοῦ ἐντανύσειν. A. Cf. p. 6. | ||
22.68 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν διαστολὴν τοῦ βαλεῖν καὶ τύψαι (Ar. 62): καὶ ὅτι ῥέθη πάντα τὰ μέλη. οἱ δὲ Αἰολεῖς τὸ πρόσωπον. A. Ar. 153. | ||
22.80 | κόλπον ἀνιεμένη: ὅτι ἀντὶ τοῦ χαλῶσα, ἀναστέλ‐ λουσα· καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (β 300) αἶγας ἀνιεμένους ἀνα‐ δέροντας. ἔστιν οὖν ἀπογυμνοῦσα τὸ κατὰ τοὺς μαστοὺς κόλπωμα. A. Cf. de κόλπος ad Ζ 400, Ar. 152. | ||
22.84 | τῶν μνῆσαι φίλε τέκνον, ἄμυνε δὲ δήιον ἄν‐ δρα: ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως φίλε τέκνον ἀντὶ τοῦ φίλον τέκνον (cf. p. 32). καὶ ἄμυνε ἀντὶ τοῦ ἀμύνου (cf. p. 3). A. | 317 | |
22.85 | μηδὲ πρόμος ἵστασο τούτω: ὅτι σαφῶς πρόμος ὁ πρόμαχος, οὐχ ὁ βασιλεύς. A. Ar. 109. | ||
22.88 | ἄλοχος πολύδωρος: ἡ διπλῆ ὅτι ἕδνα ἐδίδοσαν οἱ παλαιοὶ ταῖς θυγατράσι· καὶ πολύδωρον λέγει τὴν πολύε‐ δνον. A. Cf. Ζ 394, Ar. 198. | ||
22.91 | πολλὰ λισσομένω· οὐδ’ Ἕκτορι θυμὸν ἔπει‐ θον: ὅτι ὑπερβίβασται ὁ δέ· Ἕκτορι δὲ θυμὸν οὐκ ἔπει‐ θον, πρὸς τὸ οὐδ’ ἵκετο γήραος οὐδόν (ο 246). A. | ||
22.93 | ὡς δὲ δράκων ἐπὶ χειῇ ὀρέστερος ἄνδρα μένῃ‐ σιν: ἡ διπλῆ ὅτι τὴν τῶν ὄφεων κατάδυσιν χειὰν εἴρηκεν, ἀπὸ τοῦ χεῖσθαι, ὅ ἐστι χωρῆσαι· εἰς αὐτὸ γὰρ μηχανῶνται οἱ ὄφεις εἰς τὸ χωρῆσαι („occurrit: εἰς ἄντρον γὰρ μυχεύον‐ | ||
| 5 | ται οἱ ὄφεις ὥστε χωρῆσαι“ L. Ar. 146) τὸ σῶμα ὥσπερ ἔλυτρον· οὐδὸς δ’ ἀμφοτέρους ὅδε χείσεται (ς 17). A. Sed fortasse nil mutandum. | ||
22.97 | πύργῳ ἔπι προὔχοντι φαεινὴν ἀσπίδ’ ἐρεί‐ σας: ἡ ἐπί ἀντὶ τῆς παρά, ὡς ἀλλὰ μάχεσθ’ ἐπὶ νηυ‐ σὶν ἀολλέες (Ο 494). A. Cf. qu. ep. 87. | ||
22.110 | ἠέ κεν αὐτῷ ὀλέσθαι ἐυκλειῶς πρὸ πόληος: ἡ διπλῆ ὅτι ὁ κέν περισσός (cf. p. 13). καὶ ὅτι ἀμφίβολον πότερον ἐμοὶ αὐτῷ ὀλέσθαι, ἢ καθ’ Ὁμηρικὴν συνήθειαν ἀντὶ τοῦ ὑπ’ αὐτοῦ ὀλέσθαι (cf. p. 24). A. | ||
22.118 | ἄλλ’ ἀποδάσσεσθαι, ὅσα τε πτόλις ἥδε κέ‐ κευθεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀμφιδάσεσθαι, δίχα μερί‐ σεσθαι. πάλιν δέ (idem ab eo notatum fuerit v. 115) ὁ τέ (cod. δέ) σύνδεσμος περισσός (cf. p. 34). A. Bekker in utro‐ | ||
| 5 | que infinitivo ασθαι, Vill. in altero εσθαι. Corr. L. coll. Di‐ dymi sch.: Ἀρίσταρχος ἀποδάσσεσθαι διὰ τοῦ ε. | ||
22.120 | ἄνδιχα πάνια δάσασθαι. Annotavit sine dubio ut Σ 510, ὅτι οἱ πολιορκούμενοι ἐξίστασαν τοὺς πολεμίους ἐπιμεριζόμενοι τὰ κτήματα. | ||
22.123 | μή μιν ἐγὼ μὲν ἵκωμαι ἰών, ὁ δέ μ’ οὐκ ἐλεήσει: ὅτι τὸ ἵκωμαι ἀντὶ τοῦ ἱκετεύσω (cf. Apoll. lex.). παράκειται οὖν τὸ ἰών, ἐπεὶ προσεγγιζόμεθα οἷς ἂν (cod. προσεγγιζόμενοι vel οις ἄν) προσφέρωμεν ἱκέτειαν. A. Haec | ||
| 5 | ultima a παράκειται si Aristonici sunt, significare videntur, hoc ἰών h. l. appositum ad ἱκέσθαι διδασκαλικῶς ut alibi dicere solet, ostendere quo jure ἱκέσθαι significationem supplicandi induerit. L. | 318 | |
22.124 | οὐδέ τί μ’ αἰδέσεται: ὅτι αἰδέσεται ὡς ἱκέτην προσδέξεται· αἰδεῖσθαί θ’ ἱερῆα (Α 23). A. Cf. ad Ω 208. Ar. 150. | ||
22.128 | τῷ ὀαριζέμεναι ἅ τε παρθένος ἠίθεός τε πάρθενος ἠίθεός τ’ ὀαρίζετον ἀλλήλοιιν: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐπανάληψιν, ὅτι πυκνῶς ἐν Ἰλιάδι. ὀαρισμὸς δέ ἐστιν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ὁμιλία· ὄαρες γὰρ αἱ γυναῖκες. A. | ||
| 5 | Quatuor ultima verba non videntur Aristonici esse: v. ad Ι 327. | ||
22.137 | βῆ δὲ φοβηθείς: ἀντὶ τοῦ φεύγων ἀπέβη. A. Cf. ad 141. | ||
22.141 | ἡ δέ θ’ ὕπαιθα φοβεῖται: ὅτι καὶ νῦν σαφῶς ἀντὶ τοῦ ἔμπροσθεν φεύγει. A. Ar. 89, 123. | ||
22.143 | τρέσε δ’ Ἕκτωρ Τεῖχος ὕπο Τρώων: ὅτι τὸ τρέσαι οὐ τὴν πτόησιν σημαίνει, ἀλλὰ συνήθως φεύγειν. ἐπήνεγκε γοῦν τεῖχος ὕπο Τρώων. A. Cod. σὺν τῷ pro συνήθως. Corr. L. Ar. 91. | ||
22.148 | (πηγαί) δοιαὶ ἀναΐσσουσι Σκαμάνδρου δι‐ νήεντος: ὅτι λείπει πρόθεσις ἡ ἔκ ἢ ἀπό· ἐκ Σκαμάνδρου γὰρ ἢ ἀπό (cf. p. 25). A. | ||
22.149 | ἡ μὲν γάρ θ’ ὕδατι λιαρῷ ῥέει— | ||
22.151 | ἡ δ’ ἑτέρη θέρεϊ προρέει ἐικυῖα χαλάζῃ: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τῆς ἀντιδιαστολῆς ταύτης σαφὲς ὅτι ἡ ἑτέρα πηγὴ ὕδατι λιαρῷ ῥέει κατὰ χειμῶνα. A. | ||
22.153 | ἔνθα δ’ ἐπ’ αὐτάων πλυνοὶ εὐρέες ἐγγὺς ἔασιν: ὅτι πρόθεσις ἤλλακται καὶ πτῶσις, ἀντὶ τοῦ παρ’ αὐταῖς. A. Cf. p. 28. | ||
22.158 | φεύγων, ὁ δ’ ὄπισθε διώκων, πρόσθε μὲν ἐσθλὸς ἔφευγε, δίωκε δέ μιν μέγ’ ἀμείνων: ἡ διπλῆ ὅτι ὑγιῶς διώκεσθαι λέγει τὸν φεύγοντα. A. Ar. 150. ὅτι πρὸς τὸ πρῶτον ὑπήντησε. V. | ||
22.161 | ἀλλὰ περὶ ψυχῆς θέον Ἕκτορος ἱπποδά‐ μοιο: ἡ διπλῆ ὅτι ὡς περὶ ἑτέρων λέγει τρεχόντων περὶ τῆς Ἕκτορος ψυχῆς, αὐτοῦ τοῦ Ἕκτορος ἑνὸς ὄντος τούτων. A. | ||
22.162 | ὡς δ’ ὅτ’ ἀεθλοφόροι περὶ τέρματα μώνυ‐ χες ἵπποι κτλ. Hi versus faciunt ad athetesin versum 199‐ 201 firmandam. | 319 | |
22.164 | τὸ δὲ μέγα κεῖται ἄεθλον ἢ τρίπος ἠὲ γυνή, ἀνδρὸς κατατεθνηῶτος: ἡ διπλῆ ὅτι ἀμφίβολον πότερον ἀνδρὸς τεθνεῶτος γυνὴ ἢ ἐπὶ τεθνεῶτι ἀνδρί, ὃ καὶ ὑγιές· οὐκ οἶδε γὰρ ἄλλους ἢ τοὺς | ||
| 5 | ἐπιταφίους ἀγῶνας Ὅμηρος (Ar. 199). A. | ||
22.170 | (ὀλοφύρεται ἦτορ) Ἕκτορος: ὅτι ἐλλείπει ἡ περί, περὶ Ἕκτορος. AB. Cf. p. 26. | ||
22.172 | ἐν πόλει ἀκροτάτῃ: ὅτι ὑπερθετικῶς ἀντὶ τοῦ ἀκροπόλει. A. Cf. ad Ζ 257, 317 Η 345. | ||
22h183-4 | θάρσει τριτογένεια, φίλον τέκος· οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιος εἶναι | ||
22183-4 | ὅτι ἐνταῦθα ὑγιῶς λέγονται, κατὰ δὲ τὴν πρὸ τῆς κόλου μάχης ἀγορὰν τῶν θεῶν (Θ 39) οὐκέτι. A. | ||
22.190 | διά τ’ ἄγκεα καὶ διὰ βήσσας: ὅτι ἀντὶ τοῦ δι’ ἀγκέων καὶ βησσῶν. A. Cf. p. 21. | ||
22.194 | ὁσσάκι δ’ ὁρμήσειε πυλάων Δαρδανιάων ἀντίον ἀίξασθαι—ὅτι ἃς ἄνω Σκαιάς (6), νῦν Δαρδανίας. A. cod. Δαρδανίους. A. Ar. 232. | ||
22.197 | τοσσάκι μιν προπάροιθεν ἀποστρέψασκε πα‐ ραφθάς: ἡ διπλῆ ὅτι τοπικῶς τὸ προπάροιθε δυνατὸν ἀκούειν, δυνατὸν δὲ καὶ χρονικῶς, πρότερον φθάσας ἀπέ‐ τρεπεν αὐτὸν εἰς τὸ πεδίον· ὃ καὶ ὑγιές (Ar. 121). καὶ πρὸς | ||
| 5 | τὸ παραφθάς ὅτι Ἰακῶς (ita emend. Bekk. pro κακῶς) ἀντὶ τοῦ παραφθάσας. A. Cf. ad Η 144 Ρ 197. | ||
22h199-201 | ὡς δ’ ἐν ὀνείρῳ οὐ δύναται φεύγοντα διώκειν· οὔτ’ ἄρ’ ὁ τὸν δύναται ὑποφεύγειν οὔθ’ ὁ διώκειν· ὣς ὁ τὸν οὐ δύνατο μάρψαι ποσίν, οὐδ’ ὃς ἀλύξαι. | ||
22199-201 | ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι καὶ τῇ κα‐ τασκευῇ καὶ τῷ νοήματι εὐτελεῖς· καὶ γὰρ ἀπραξίαν δρόμου καὶ τὸ ἀπαράβατον σημαίνουσιν, ἐναντίως τῷ ὡς δέ τ’ ἀεθλοφόροι περὶ τέρματα μώνυχες ἵπποι (162). A. | ||
22.201 | ὅτι τὸ μάρψαι ἐπὶ ποδῶν ἔταξεν. V. | ||
22h202-3 | πῶς δέ κεν Ἕκτωρ κῆρας ὑπεξέφυγεν θανάτοιο, εἰ μή οἱ πύματόν τε καὶ ὕστατον ἤντετ’ Ἀπόλλων. | ||
22.202 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ζητούμενον, πῶς ὁ ποδώκης οὐ καταλαμβάνει τὸν Ἕκτορα; λέλυκε δὲ αὐτὸ ὁ ποιητής, ὅτι ὑπὸ Ἀπόλλωνος ἐβοηθεῖτο. A. | 320 | |
22h208-9 | ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπὶ κρουνοὺς ἀφίκοντο καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα. | ||
22.208 | σημειοῦνταί τινες διὰ τὸ δοκοῦν ἄπορον εἶναι, μετὰ μικρὸν τούτων λεγομένων· τρὶς (cod. τρεῖς) περὶ ἄστυ μέγα Πριάμοιο δίον (251). A. | ||
22.209 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐντεῦθεν ἡ ψυχοστασία Αἰσχύλου πέπλασται, ὡς τοῦ Διὸς τὰς ψυχὰς ἱστάντος, οὐ θανατηφό‐ ρους μοίρας. A. Et hic suo loco positus hic versus, non Θ 73. | ||
22.216 | νῦν δὴ νῶί γ’ ἔολπα—(οἴσεσθαι μέγα κῦδος): ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει νῶιν· τοῦτο δέ ἐστιν ἡμῖν ἢ ἡμῶν, ὅπερ οὐ συμφωνεῖ. τὸ δὲ νῶι χωρὶς τοῦ ν σημαίνει ἡμᾶς ἢ ἡμεῖς, ὅπερ νῦν λέγει· ἡμᾶς ἔολπα | ||
| 5 | οἴσεσθαι μέγα κῦδος. A. | ||
22.229 | ἡ διπλῆ ὅτι νεωτέρου πρὸς πρεσβύτερον σεπτικὴ προσφώνησίς ἐστι τὸ ἠθεῖε. A. Ar. 154. | ||
22.250 | οὔ ς’ ἔτι Πηλέος υἱὲ φοβήσομαι: ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς φεύξομαι. A. Ar. 89. Vill.: ἡ δ. ὅτι σαφῶς τὸ φοβ. ἐστὶ φεύξομαι. | ||
22.251 | τρὶς περὶ ἄστυ μέγα Πριάμου δίον: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ δίον ἐδιώχθην. οὐ μάχεται δὲ τῷ ἄλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον (208)· τρεῖς μὲν γὰρ τελείους κύκλους περιέδρα‐ μον, τὸ δὲ τέταρτον ἕως τῶν κρουνῶν ἐλθόντες οὐκέτι πε‐ | ||
| 5 | ριῆλθον τὴν πόλιν. A. | ||
22.254 | ἀλλ’ ἄγε δεῦρο θεοὺς ἐπιδώμεθα· τοὶ γὰρ ἄριστοι μάρτυροι ἔσσονται—ἐπιδώμεθα: ὅτι ἐπι‐ μαρτυρώμεθα. A. | ||
22.255 | ἡ διπλῆ ὅτι μάρτυροι οὐ μάρτυρες· καὶ γὰρ τὸ ἑνικόν Ζεὺς δ’ ἄμμ’ ἐπιμάρτυρος ἔστω (Η 76). A. | ||
22.257 | (αἴ κεν ἐμοὶ Ζεὺς) δώῃ καμμονίην: ἡ διπλῆ ὅτι καμμονίη νίκη οὐ καθολικῶς, ἀλλὰ ἡ ἐκ καταμονῆς. διὸ ἐπὶ τῶν μονομαχούντων καὶ πυκτευόντων τίθησιν, ἐπὶ δὲ δρομέων οὐκέτι. A. Ar. 112. | ||
22.259 | νεκρὸν Ἀχαιοῖσιν δώσω πάλιν· ὣς δὲ σὺ ῥέζειν: ὅτι ἀντὶ τοῦ ῥέζε. A. Cf. p. 14. | ||
22.266 | (οὔτε τι νῶιν) ὅρκια ἔσσονται: ὅτι τὰ ὅρκια ἔσ‐ | ||
| σονται, οὐκ ἔσσεται. A. Cf. p. 15. | 321 | ||
22.281 | ἀλλά τις ἀρτιεπὴς καὶ ἐπίκλοπος ἔπλεο μύθων: ὅτι οὐκ ἐν ἐπαίνῳ ὁ ἀρτιεπής, κατὰ τοὐναντίον τῷ ἀμετροεπεῖ, ἀλλὰ ὁ λάλος καὶ ὁ ἀπηρτισμένον (l. ως L.) παραλογιζόμενος. [τὸ δόρυ]. A. Cf. V. τὸ δόρυ videtur perti‐ | ||
| 5 | nere ad v. 283. | ||
22.286 | ὡς δή μιν σῷ ἐνὶ χροῒ πᾶν κομίσαιο: ὅτι ἀντὶ τοῦ ὅλον. A. Ar. 130. | ||
22h291-2 | χώσατο δ’ Ἕκτωρ ὅττι ῥά οἱ βέλος ὠκὺ ἐτώσιον ἔκφυγε χειρός | ||
22.291 | χώσατο: ὅτι ἀντὶ τοῦ συνεχύθη. A. Ar. 147. | ||
22.294 | Δηίφοβον δ’ ἐκάλει λευκάσπιδα: ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ εἴρηκε λευκάσπιδα. A. | ||
22.304 | μὴ μὰν ἀσπουδί γε καὶ ἀκλειῶς ἀπολοίμην: ἡ διπλῆ ὅτι ἀσπουδί χωρὶς μόγου καὶ κακοπαθείας. A. Ar. 122. | ||
22.308 | οἴμησεν δὲ ἀλεὶς ὥς τ’ αἰετὸς ὑψιπετήεις: ὅτι κἀκεῖ (Φ 252) γραπτέον αἰετοῦ οἴματ’ ἔχων, οὐχ ὡς Φιλητᾶς ὄμματα. A. | ||
22.315 | καλαὶ δὲ περισσείοντο ἔθειραι Χρύσεαι: νῦν καταχρηστικῶς αἱ χαῖται τῆς κόρυθος. V. Ar. 121. | ||
22.318 | ἕσπερος, ὃς κάλλιστος ἐν οὐρανῷ ἵσταται ἀστήρ: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν τὸν ἕσπερον κάλλιστον, ἐν ἄλ‐ λοις δὲ (ν 93) τὸν ἑωσφόρον φαάντατον· καὶ οὐ δεῖ ὡς μα‐ χόμενον λαμβάνειν. ἕτερον δὲ τὸν ἕσπερον, ὡς ἂν παλαιὸς, | ||
| 5 | οἶδε τοῦ ἑωσφόρου. A. | ||
22.319 | ὣς αἰχμῆς ἀπέλαμπ’ εὐήκεος: ὅτι ἐπὶ τῶν αἰχμὰς ἐχόντων εὐήκεος λέγει καὶ τανυήκεος· τὴν γὰρ αἰ‐ χμὴν ἀκὴν λέγει. καὶ ὅτι κυρίως ἐνταῦθα ἐπὶ τῆς ἐπιδορα‐ τίδος τῆς εὖ ἠκονημένης, ἐκεῖ δὲ παρῆκται τὸ τανυήκεας | ||
| 5 | ὄζους (Π 768). A. Ar. 322. | ||
22.322 | τοῦ δὲ καὶ ἄλλο τόσον μὲν ἔχε χρόα χάλκεα τεύχεα: οὕτως εἴωθε λέγειν ἄλλο τόσον, ἐπειδὰν ἀπο‐ λείπῃ τι τοῦ ὅλου μικρὸν μέρος (cod. τέλος)· οἱ δή τοι τόσσον μὲν ἔχον τέλος (Σ 378 ubi v). καὶ ἐνθάδε οὖν | ||
| 5 | τὸ μὲν ἄλλο σῶμα καθώπλιστο, γυμνὸν δὲ μόνον διεφαί‐ νετο (ins. τὸ) ἀπὸ τῶν ὤμων ἐπὶ τὸν αὐχένα. A. οἱ δὲ γλωσ‐ σογράφοι (Ar. 44) τόσον ἀντὶ τοῦ τὸ σῶμα. V. | ||
22.329 | οὐδ’ ἄρ’ ἀπ’ ἀσφάραγον μελίη τάμε χαλκοβάρεια, | ||
| ὄφρα τί μιν προτιείποι ἀμειβόμενος ἐπέεσσιν: ἀθετεῖται ὅτι γελοῖος, εἰ ἡ μελία ἐπετήδευσε μὴ ἀποτεμεῖν τὸν ἀσφάραγον, ἵνα προσφωνήσῃ τὸν Ἀχιλλέα. ἀπολογού‐ | 322 | ||
| 5 | μενοι δέ φασιν ὅτι τὸ ἐκ τύχης συμβεβηκὸς (cf. ad Ψ 857) αἰτιατικῶς ἐξενήνοχεν. (cf. Harl. ad ι 154). Incerta sunt se‐ quentia: διὰ τὸ ὅμοιον ἀθετεῖται κἀκεῖνο (ρ 359) εὖθ’ ὁ δε‐ δειπνήκει, ὁ δὲ παύσατο θεῖος ἀοιδός. A. | ||
22h342-3 | σῶμα δὲ οἴκαδ’ ἐμὸν δόμεναι πάλιν, ὄφρα πυρός με Τρῶες καὶ Τρώων ἄλοχοι λελάχωσι θανόντα. | ||
22.342 | ἡ διπλῆ ὅτι οἱ ἐπὶ τῆς ἰδίας πατρίδος τελευτῶντες διὰ πυρὸς ἐθάπτοντο. A. Ar. 198. | ||
22.343 | ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ λαχεῖν ποιήσωσιν. A. Cf. ad Ε 37. | ||
22.349 | εἰκοσινήριτ’ ἄποινα: σημειοῦνταί τινες πρὸς τὴν εἰκοσινήριτα λέξιν, ὅτι πρὸς εἴκοσι ἐξισούμενα, εἰκοσαπλᾶ. A. | ||
22.351 | οὐδ’ εἴ κέν ς’ αὐτὸν χρυσῷ ἐρύσασθαι ἀνώγοι Δαρδανίδης Πρίαμος ἡ διπλῆ ὅτι ὑπερβο‐ λικῶς λέγει. ὁ δὲ Αἰσχύλος ἐπ’ ἀληθείας (cf. Β 124) ἀνθιστά‐ μενον χρυσὸν πεποίηκε πρὸς τὸ Ἕκτορος σῶμα ἐν Φρυξίν. A. | ||
22.356 | ἦ ς’ εὖ γιγνώσκων προτιόσσομαι, οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλον πείσειν—ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τῶν ὄσσων ἡ μετα‐ φορά (Ar. 97). προβλέπω τῷ νῷ, ἀντὶ τοῦ προέβλεπον· ἤλλακται γὰρ ὁ χρόνος (cf. p. 4). καὶ πρὸς τὸ οὐδ’ ἄρ’ ἔμελ‐ | ||
| 5 | λον ἀντὶ τοῦ οὐκ εἰκὸς ἦν με πείσειν (Ar. 125). A. | ||
22.362 | ψυχὴ δ’ ἐκ ῥεθέων πταμένη Ἄιδόσδε βεβή‐ κει: σημειοῦνταί τινες ὅτι μόνη κάτεισιν εἰς Αἵδου ἡ ψυχή, καὶ οὐ δεῖται τῆς Ἑρμοῦ παραπομπῆς. A. Ar. 186. | ||
22.375 | ὣς ἄρα τις εἴπεσκε καὶ οὐτήσασκε παραστάς: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ πάντως πρότερον ἔλεγον, ἀλλ’ ἅμα παίοντες ἐπεφώνουν, ὥστ’ εἶναι, ὣς ἄρα τις ἔλεγε καὶ οὐτήσασκε. A. | ||
22.378 | ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος ἀντὶ τούτου πεποίηκεν Ἀτρείδη τε καὶ ἄλλοι ἀριστῆες Παναχαιῶν. οὐ πάρεστι δὲ ὁ Ἀγαμέμνων ἐπὶ ταύτης τῆς μάχης, ἀλλ’ ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἔτι | ||
| 5 | τραυματίας ὤν. A. | ||
22h379 | ἐπεὶ δὴ τόνδ’ ἄνδρα θεοὶ δαμάσασθαι ἔδωκαν— | ||
22h381 | εἰ δ’ ἄγετ’ ἀμφὶ πόλιν σὺν τεύχεσι πειρηθῶμεν κτλ. | ||
22.379 | ὅτι τὴν αἰτίαν προτέταχεν ἐπειδὴ τόνδ’ ἄνδρα | ||
| θεοί. ἔδει δὲ οὕτως εἰ δ’ ἄγετ’ ἀμφὶ πόλιν σὺν τεύ‐ χεσι πειρηθῶμεν, ὄφρα κ’ ἔτι γνῶμεν Τρώων νόον, ἢ καταλείψουσιν πόλιν ἄκρην τοῦδε πεσόντος, ἦε | 323 | ||
| 5 | μένειν μεμάασιν, ἐπεὶ δὴ τόνδ’ ἄνδρα θεοὶ δαμά‐ σασθαι ἔδωκαν. Hanc notam non credo ex Aristarchi mente illustratam esse ab Aristonico, qua de re dixi in proll. ad Ni‐ canorem p. 74. ὁ δὲ Διονύσιος διστάζει μὴ πρὸς τὴν ἀπό‐ λειψιν τοῦ χρόνου· παρασκευάζει γὰρ τὸ ἐπειδὴ νῆάς τε | ||
| 10 | καὶ Ἑλλήσποντον ἵκοντο (Ψ 2) καὶ ἐπίτονος βέ‐ βλητο (μ 423): τὰ γὰρ τοιαῦτα ἐσημειοῦντο πρὸς κρίσιν ποιημάτων, ὅτι σπανίως Ὅμηρος κακομέτρους ποιεῖ. A. De his extremis v. Ar. 16 sq. | ||
22h393-4 | ἠράμεθα μέγα κῦδος· ἐπέφνομεν Ἕκτορα δῖον, ᾧ Τρῶες κατὰ ἄστυ θεῷ ὣς εὐχετόωντο. | ||
22393-4 | ἀθετοῦνται στίχοι δύο, ὅτι παρὰ τὴν ἀξίαν Ἀχιλλέως οἱ λόγοι· αὐτὸς γὰρ ἦν ὁ λέγων (Π 243) ὄφρα καὶ Ἕκτωρ εἴσεται ἤ ῥα καὶ οἶος ἐπίστηται πο‐ λεμίζειν ἡμέτερος θεράπων. A. | ||
22.396 | ἀμφοτέρων μετόπισθε ποδῶν τέτρηνε τέ‐ νοντε: ἡ διπλῆ ὅτι νῦν τένοντας εἶπε τὰ διατεταμένα τῶν σφυρῶν νεῦρα ὄπισθεν τῆς κνήμης. A. Ar. 153. | ||
22.411 | Ἴλιος ὀφρυόεσσα: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς ἡ Ἴλιος. A. | ||
22.418 | (καί μ’ οἶον ἐάσατε—ἱκέσθ’ ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν) λίσσωμ’ ἀνέρα τοῦτον: λείπει ὁ ἵνα, ἵνα λίσ‐ σωμαι. V. Cf. p. 33. | ||
22.440 | ἀλλ’ ἥ γ’ ἱστὸν ὕφαινε μυχῷ δόμου ὑψη‐ λοῖο (Andromache): ἡ διπλῆ ὅτι ἀσυμπαθὴς ἡ Ἀνδρομάχη ἐν τοσούτῳ θορύβῳ κατ’ οἶκον ἀτρεμοῦσα, καὶ ταῦτα τὴν Ἀχιλλέως ἔφοδον οὐκ ἀγνοοῦσα. ἔοικεν οὖν, φησὶν ὁ Ἀρί‐ | ||
| 5 | σταρχος, προκαταχρησάμενος ὁ ποιητὴς τῷ τῆς Ἀνδρομάχης προσώπῳ κατὰ τὴν πρὸς Ἕκτορος κοινολογίαν (Ζ 394), ἀπε‐ σχῆσθαι νῦν τοῦ προσώπου. A. | ||
22.468 | τῆλε δ’ ἀπὸ κρατὸς βάλε δέσματα σιγα‐ λόεντα: ὅτι βελτίων (cod. βέλτιον) ἂν ἦν ἡ διάθεσις, εἰ μὴ ἐκπεπληγμένη τὰ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ἀπέβαλεν, ἀλλ’ ὕστε‐ ρον (476) ὅτε ἀναπινύσκεταί τε καὶ ἑαυτὴν ἀναλαμβάνει, ἵν’ | ||
| 5 | ᾖ οὕτως ἡ δ’ ἐπεὶ οὖν ἄμπνυτο καὶ ἐς φρένα θυμὸν | ||
| ἀγέρθη ἀμβλήδην γοόωσα—τῆλε δ’ ἀπὸ κρατὸς χέε δέσματα. A. βάλε fuit lectio Aristarchea, χέε est in textu Veneto. Ceterum cf. Ψ 857. | 324 | ||
22h485-500 | οὔτε σὺ τούτῳ ἔσσεαι Ἕκτορ ὄνειαρ, ἐπεὶ θάνες, οὔτε σοὶ οὗτος. ἤν περ γὰρ πόλεμόν γε φύγῃ πολύδακρυν Ἀχαιῶν αἰεί τοι τούτῳ γε πόνος καὶ νείκε’ ὀπίσσω | ||
| 5 | ἔσσοντ’ ἄλλοι γάρ μιν ἀπουρήσουσιν ἀρούρας. ἦμαρ δ’ ὀρφανικὸν παναφήλικα παῖδα τίθησιν· πάντα δ’ ὑπεμνήμυκε, δεδάκρυνται δὲ παρειά. δευόμενος δέ τ’ ἄνεισι πάις ἐς πατρὸς ἑταίρους, ἄλλον μὲν χλαίνης ἐρύων, ἄλλον δὲ χιτῶνος· | ||
| 10 | τῶν δ’ ἐλεησάντων κοτύλην τις τυτθὸν ἔπεσχεν, χείλεα μέν τ’ ἐδίην’, ὑπερῴην δ’ οὐκ ἐδίηνεν. τὸν δὲ καὶ ἀμφιθαλὴς ἐκ δαιτύος ἐστυφέλιξεν, χερσὶν πεπληγὼς, καὶ ὀνειδείοισιν ἐνίσσων· „ἔρρ’ οὕτως· οὐ σός γε πατὴρ μεταδαίνυται ἡμῖν.“ | ||
| 15 | δακρυόεις δέ τ’ ἄνεισι πάις ἐς μητέρα χήρην Ἀστυάναξ, ὃς πρὶν μὲν ἑοῦ ἐπὶ γούνασι πα‐ τρός κτλ. | ||
22.487 | ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ δακρυόεις δέ τ’ ἄνεισι (499) ἀθετοῦνται στίχοι ιγʹ, ὅτι ἀδιάθετοι· τὸ γὰρ περιέρ‐ χεσθαι τὸν Ἀστυάνακτα, καὶ τὸν φίλον τοῦ πατρὸς τὸν μὲν χλαίνης ἐρύειν τὸν δὲ χιτῶνος, ἵνα βρόγχον πίῃ, Πριάμου | ||
| 5 | περιόντος καὶ ἄλλων ἀδελφῶν Ἕκτορος καὶ αὐτῆς τῆς Ἀν‐ δρομάχης, ἄτοπον. διὰ τί δὲ ἔμελλον ἀφαιρεῖσθαι τὰς ἀπο‐ τετμημένας ἀρούρας, κατὰ τὸ βασιλικὸν γένος κληρονόμου τοῦ υἱοῦ Ἀστυάνακτος ὄντος; ὅλως δὲ οὐδ’ ἔστιν ἴδιον τοῦ περὶ τὸν Ἀστυάνακτα οἴκτου, ἀλλὰ κοινῶς ἐπὶ παντὸς ὀρφανοῦ | ||
| 10 | ἁρμόζει τὰ λεγόμενα. βέλτιον οὖν οὕτως ἐπιβαλεῖν· οὔτε σὺ τούτῳ ἔσσεαι Ἕκτορ ὄνειαρ, ἐπεὶ θάνες, οὔτε σοὶ οὗτος Ἀστυάναξ ὃς πρὶν μὲν ἑοῦ. | ||
22.492 | ἐς πατρὸς ἑταίρους: ὅτι ἀντὶ τοῦ πρὸς πα‐ τρὸς ἑταίρους, ὡς εἰς Ἀγαμέμνονα δῖον (Η 312). A. qu. ep. 88. | ||
22.494 | ὅτι εἶδος ποτηρίου ἡ κοτύλη. [καὶ λέγεται ἀρσενι‐ κῶς κότυλος.] καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (ρ 12) πύρνον καὶ κοτύ‐ λην ὁμωνύμως τὸ ἀγγεῖον τῷ ὑγρῷ. A. Ar. 155. Inclusa aliena | ||
| sunt, certe hodie κότυλος apud Homerum non legitur. | 325 | ||
22.495 | Lehrs. Ar. 358 hunc versum etiam propter charactera Hesiodeum suspectum fuisse existimat. | ||
22.497 | ἐνίσσων: ὅτι ἀντὶ τοῦ πλήσσων. A. | ||
22.505 | νῦν δ’ ἂν πολλὰ πάθῃσι φίλου ἀπὸ πατρὸς ἁμαρτών: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ πάθοι ἄν. πρὸς τὸ ἰχθὺς ὅς κε φάγῃσι (Φ 127). A. Cf. p. 9. | ||
23.1 | ὡς οἱ μὲν στενάχοντο: ἡ διπλῆ ὅτι εἰ ἦν στενα‐ χῶν ὡς φρονῶν, οὐκ ἂν οὕτως ἔλεγεν στενάχοντο· ἀλλ’ ὥσπερ ἀπὸ τοῦ φέρων φέροντο, οὕτως ἀπὸ τοῦ στενάχων στενάχοντο λέγει. A. Ar. 315. | ||
23h7-9 | μὴ δή πω ὑπ’ ὄχεσφι λυώμεθα μώνυχας ἵππους, ἀλλ’ αὐτοῖς ἵπποισι καὶ ἅρμασιν ἄσσον ἰόντες Πάτροκλον κλαίωμεν· ὃ γὰρ γέρας ἐστὶ θανόντων. | ||
23.7 | μὴ δή πω: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ μηδέ πω. A. Hoc recte habere vix potest: nec scimus quid eo faciamus. | ||
23.8 | αὐτοῖς ἵπποισι: ὅτι λείπει ἡ σύν. B. Cf. p. 26 (ubi l. Ψ 8 pro Υ 8). | ||
23.9 | ὃ γὰρ γέρας: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ τὸ γὰρ γέρας. ἢ περισσὸς ὁ γάρ. A. Cf. p. 34. | ||
23h15-6 | δεύοντο δὲ τεύχεα φωτῶν δάκρυσι· τοῖον γὰρ πόθεον μήστωρα φόβοιο. | ||
23.15 | ἡ διπλῆ ὅτι ὡς σπάρτα λέλυνται (Β 135). AB Cf. p. 15. | ||
23.16 | ἡ διπλῆ ὅτι αὐξητικῶς τὸ τοῖον, οὐχ ὡς οἱ γλωσσο‐ γράφοι (Ar. 44) ἀξιοῦσιν, ἀγαθόν. A. | ||
23.18 | χεῖρας ἐπ’ ἀνδροφόνους θέμενος στήθεσσιν ἑταίρου: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀμφίβολον, πότερον τὰς ἑαυτοῖ χεῖρας εἰς τὰ τοῦ Πατρόκλου στήθη ἢ τὰς τοῦ Πατρόκλου εἰς τὰ ἑαυτοῦ. A. Cf. ad Σ 317. | ||
23.29 | αὐτὰρ ὁ τοῖσι τάφον μενοεικέα δαίνυ: ἡ διπλῆ ὅτι τάφον τὸ δεῖπνον τὸ περὶ τὴν ταφὴν γινόμενον. A. Ar. 153. | ||
23.34 | ἡ διπλῆ ὅτι ψιλῶς προενεκτέον κοτυλήρυτον· οὐ γὰρ ἀπὸ τῆς ῥύσεως, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ ἀρύσαι. A. Ar. 321. | ||
23.36 | εἰς Ἀγαμέμνονα: [σημείωσαι] ὅτι τῇ εἴς ἐπ’ ἐμ‐ | ||
| ψύχων· ὤφειλε γὰρ τὴν πρός. A. qu. ep. 88. | 326 | ||
23.37 | σπουδῇ παρπεπιθόντες, ἑταίρου χωόμενον κῆρ: ἡ διπλῆ ὅτι σπουδῇ μετὰ πολλῆς κακοπαθείας (Ar. 122). καὶ ἐλλείπει ἡ πρόθεσις· ἔστι γὰρ ἀντὶ τοῦ περὶ ἑταίρου (p. 26). καὶ τὸ χωόμενον ἀντὶ τοῦ συγχεόμενον (Ar. 147). A. | ||
23.58 | οἱ μὲν κακκείοντες ἔβαν κλισίην δὲ ἕκαστος: ὅτι σύνηθες ἦν ἀναλύειν, ὡς καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ ἐπὶ τῶν μνη‐ στήρων (α 424). A. Cf. ad Α 606. | ||
23.63 | νήδυμος ἀμφιχυθείς: ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς ἀπὸ τοῦ ν ἄρχεται τὸ ὄνομα A. Cf. ad Β 2. | ||
23.64 | Ἴλιον ἠνεμόεσσαν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
23.65 | ψυχὴ Πατροκλῆος δειλοῖο: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπ’ εὐ‐ θείας τῆς ὁ Πατροκλῆς. καὶ τὸ δειλοῖο δειλαίου (Ar. 122). A. | ||
23.71 | θάπτε με ὅττι τάχιστα, πύλας Ἀίδαο περήσω: ἡ διπλῆ ὅτι λείπει τὸ ἵνα ἢ ὅπως. A. Cf. p. 33. | ||
23.73 | τῆλέ με εἴργουσιν ψυχαί, εἴδωλα καμόντων οὐδέ μέ πω μίσγεσθαι ὑπὲρ ποταμοῖο ἐῶσιν: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκτὸς τοῦ ποταμοῦ ὑποτίθεται τὰς τῶν ἀτάφων ψυχάς, καὶ μὴ ἐπιμισγομένας ταῖς ἐν τῷ ἐρέβει. ἡ δὲ ἀνα‐ | ||
| 5 | φορὰ πρὸς τὰ ἀθετούμενα ἐν τῇ νεκυίᾳ (Ar. 176). A. | ||
23.75 | καί μοι δὸς τὴν χεῖρ’, ὀλοφύρομαι: ὅτι τὸ ἵνα λείπει (cf. p. 33) καὶ συνέσταλκεν, ἀντὶ τοῦ ἵνα ὀλοφύρωμαι (cf. p. 13). A. | ||
23.88 | ἀμφ’ ἀστραγάλοισι χολωθείς: ὅτι ἅπαξ τῆς διὰ τῶν ἀστραγάλων παιδιᾶς μέμνηται. A. Cf. ad Γ 54. | ||
23h91-2 | ὣς δὲ καὶ ὀστέα νῶιν ὁμὴ σορὸς ἀμφικαλύπτοι, χρύσεος ἀμφιφορεύς, τόν τοι πόρε πότνια μήτηρ. | ||
23.91 | ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ ἡ σορός. A. | ||
23.92 | ἀθετεῖται ὅτι εἰ σορὸν δέδωκεν, ἣν ἐν ἄλλοις λάρ‐ νακα καλεῖ (καὶ τά γε χρυσείην ἐς λάρνακα θῆκε Ω 795), πρὸς τί καὶ ἀμφιφορῆα; μετενήνεκται οὖν ἐκ τῆς δευτέρας νεκυίας (ω 74). τὸ γὰρ οἰκόθεν ἐπάγεσθαι δυσοιώνιστον. A. | ||
23.94 | (Achilles loquitur): τίπτε μοι ἠθείη κεφαλὴ δεῦρ’ εἰ‐ λήλουθας; ἠθείη κεφαλή: προσφώνησις νέου πρὸς πρεσβύτερον. δῆλον ὅτι πρεσβύτερος Ἀχιλλέως ὁ Πάτροκλος. Χαμαι‐ | ||
| 5 | λέων γράφει ὦ θείη κεφαλή. γελοῖον δὲ ἐπὶ νεκρῷ τὸ θείη· | ||
| διὸ ἡ διπλῆ. A. Ar. 154, 187. | 327 | ||
23.96 | ἀλλά μοι ἄσσον στῆθι· μίνυνθά περ ἀμφιβαλόντε ἀλλήλους ὀλοοῖο τεταρπώμεσθα γοοῖο: καὶ ἐν‐ ταῦθα ὡς εἴρηται (75), λείπει ὁ ἵνα. A. Cf. p. 33. | ||
23.103 | ὦ πόποι, ἦ ῥά τις ἔστι καὶ εἰν Ἀίδαο δόμοισιν ψυχὴ καὶ εἴδωλον, ἀτὰρ φρένες οὐκ ἔνι πάμπαν: ἡ διπλῆ ὅτι τὰς τῶν ἀτάφων ψυχὰς Ὅμηρος ἔτι σωζούσας τὴν φρόνησιν ὑποτίθεται. A. Schol. non integrum esse vi‐ | ||
| 5 | detur. Nam sine dubio hac diple cavere voluit Aristarchus, ne quis verbis ἀτὰρ φρένες οὐκ ἔνι πάμπαν deciperetur. | ||
23.107 | ἔικτο δὲ θέσκελον αὐτῷ. Hic locus facit ad stabiliendam explicationem verbi ἐίσκειν: Π 41. | ||
23.111 | οὐρῆάς τ’ ὤτρυνε καὶ ἀνέρας ἀξέμεν ὕλην: ἡ διπλῆ ὅτι σαφῶς οὐρῆες οἱ ἡμίονοι, πρὸς τὸ οὐρῆας μὲν πρῶτον ἐπῴχετο (Α 50). A. | ||
23h119-20 | ταὶ δὲ (δρῦς) μεγάλα κτυπέουσαι πῖπτον. τὰς μὲν ἔπειτα διαπλήσσοντες Ἀχαιοί— | ||
23.119 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἐναντίον ἔφη· πίπτουσαι γὰρ κτύ‐ πον παρεῖχον. A. | ||
23.120 | οὕτως διαπλήσσοντες διὰ τοῦ η αἱ Ἀριστάρχου, ἀντὶ τοῦ διακόπτοντες. ἄλλοι δὲ διαπλίσσοντες διὰ τοῦ ι. παρασημειώσαιτο δ’ ἄν τις τοῦτο πρὸς τὸ ἐν τῇ Ὀδυσ‐ σείᾳ (κ 440) τῷ οἱ ἀποπλήξας κεφαλήν, ἀντὶ τοῦ ἀπο‐ | ||
| 5 | κόψας. A. Compositum est ex Didymo et Aristonico. | ||
23.132 | ἂν δ’ ἔβαν ἐν δίφροισι παραιβάται ἡνίο‐ χοί τε: ὅτι νῦν παραιβάτας εἴρηκε [τοὺς ὁπλίτας]. A. τοὺς ὁπλίτας irrepsit. Fortasse sic fuit: ὅτι νῦν παραιβάτας εἴ‐ ρηκε διὸ ἡ διπλῆ. Nam hic solum substantivo usus est. Cf. | ||
| 5 | Λ 104. L. | ||
23.135 | θριξὶ δὲ πάντα νέκυν καταείνυσαν: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ πάντα ἀντὶ τοῦ ὅλον, πρὸς τὸ πᾶσαι δ’ ὠίγνυντο πύλαι (Β 809 Θ 58) A. Ar. 130. | ||
23.139 | μενοείκεα νήεον ὕλην: ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς τὸ με‐ νοεικές πολύ ἀπέδοσαν. ἔστι δὲ τὸ τῷ μένει ἐοικός, οἷον τὸ ἀρεστόν, ἐξ οὗ τὴν ἱκανὴν βούλεται σημᾶναι. A. | ||
23.155 | εἰ μὴ Ἀχιλλεὺς αἶψ’ Ἀγαμέμνονα εἶπε πα‐ ραστάς: ἡ διπλῆ ὅτι ἔξωθεν τὴν πρός ληπτέον· ἔστι γὰρ | ||
| πρὸς Ἀγαμέμνονα. A. Cf. p. 26. | 328 | ||
23.157 | λαὸς Ἀχαιῶν Πείσονται μύθοισιν: ὅτι πρὸς τὸ νοητὸν ἀπήντηκεν, ὁ λαὸς πείσονται. A. Cf. p. 16. | ||
23.160 | (οἷσι μάλιστα) κήδεός ἐστι νέκυς· παρὰ δ’ οἵ τ’ ἀγοὶ ἄμμι μενόντων: ἡ διπλῆ ὅτι—Sequuntur Herodia‐ nea. Non dubium quin diple pertinuerit ad κηδεος ἐστι. Pro genetivo habuisse Aristarchum non absimile vero, quod ita ac‐ | ||
| 5 | cepit τιμῆς ἔσεαι Ι 605. Fortasse etiam ἡ διπλῆ ὅτι φρόν‐ τιδος ἄξιος (quod est in initio scholii). L. τὸ δὲ μενόντων ἀντὶ τοῦ μενέτωσαν. A. Cf. Β 438. | ||
23.169 | δρατὰ σώματα: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν μετάθεσιν, ὅτι ἀντὶ τοῦ δαρτά. A. | ||
23.183 | (Ἕκτορα δ’ οὔ τι) δώσω Πριαμίδην πυρὶ δαπτέ‐ μεν, ἀλλὰ κύνεσσιν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ κοινοῦ τὸ δαπτέμεν. A. | ||
23.186 | ῥοδόεντι δὲ χρῖεν ἐλαίῳ: ἡ διπλῆ ὅτι μύρου τὴν μὲν ὀνομασίαν ἀγνοεῖ, τὴν δὲ σκευασίαν οἶδεν· τὸ γὰρ ῥό‐ δινον οὕτως νῦν εἶπεν ἔλαιον ῥοδόεν. A. Cf. Ξ 172, Ar. 199, 348. | ||
23.188 | τῷ δ’ ἐπὶ κυάνεον νέφος ἤγαγε Φοῖβος Ἀπόλ‐ λων. Nube Hectoris cadaver tegit Apollo, non aegide; reji‐ ciendi igitur versus Ω 20 sq. | ||
23.203 | πάντες ἀνήιξαν, κάλεον τέ μιν εἰς ἓ ἕκαστος. Aristarcheis notatus, quoniam alterum hemistichium hoc loco apte positum, non Ο 86. | ||
23.221 | ψυχὴν κικλήσκων Πατροκλῆος δειλοῖο: ἡ δι‐ πλῆ ὅτι δωδεκασύλλαβος καὶ ἐκ σπονδείων. A. Cf. ad Λ 130. | ||
23.226 | ἦμος δ’ ἑωσφόρος εἶσι φόως ἐρέων ἐπὶ γαῖαν: ἡ διπλῆ ὅτι μεταφορικῶς ἐρέων ἀντὶ τοῦ ἀπαγγελῶν. τοῦτο δέ ἐστι προσημαίνων· οὐ γὰρ διὰ λόγου τοῦτο ποιεῖ ἀλλὰ δι’ ἐπιτολῆς. A. | ||
23.228 | τῆμος πυρκαιὴ ἐμαραίνετο: καὶ ἐκεῖ οὖν φλὸξ ἐμαράνθη (Ι 262) γραπτέον. V. | ||
23h243-5 | καὶ τὰ μὲν ἐν χρυσέῃ φιάλῃ καὶ δίπλακι δημῷ θείομεν, εἰς ὅ κεν αὐτὸς ἐγὼν Ἄιδι κλεύθωμαι· τύμβον δ’ οὐ μάλα πολλὸν ἐγὼ πονέεσθαι ἄνωγα. | ||
23.243 | δίπλακι: ὅτι ἀρσενικῶς. V. Facile potest originem habere ex Aristonico: v. ad Γ 126. L. | ||
23.244 | θείομεν: ἡ διπλῆ ὅτι συνέσταλκεν ἀντὶ τοῦ θείω‐ μεν (cf. p. 13): καὶ ὅτι κατὰ συγκοπὴν κλεύθωμαι ἀντὶ τοῦ κελεύθωμαι οἷον πορεύομαι. A. | 329 | |
23.245 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ πονέεσθαί ἐστιν ἐνεργεῖν. A. Ar. 87. | ||
23.248 | (οἵ κεν ἐμεῖο) δεύτεροι ἐν νήεσσι πολυκλήισι λίπησθε: ὕστεροι. καὶ δεύτατος ἦλθεν (Τ 51) ἀντὶ τοῦ ἔσχατος. A. | ||
23.256 | εἶθαρ δὲ χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευαν: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ πᾶσα ἡ γῆ χυτή, ἀλλ’ ἡ τοῖς νεκροῖς ἐπιχεομένη. A. Ar. 109. | ||
23h263-4 | θῆκε γυναῖκα ἄγεσθαι ἀμύμονα ἔργα ἰδυῖαν καὶ τρίποδ’ ὠτώεντα δυωκαιεικοσίμετρον. | ||
23.263 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἀμφιβολίαν, πότερον ἀμύμονα γυναῖκα ἢ ἀμύμονα ἔργα. καὶ ὅτι συνεκδέξασθαι δεῖ τῷ καὶ τρίποδ’ ὠτώεντα τὸ φέρεσθαι· ἀκριβὴς γὰρ ὁ ποιη‐ τὴς περὶ τὰ ἀκτὰ καὶ φορητά (Ar. 143). A. | ||
23.267 | αὐτὰρ τῷ τριτάτῳ ἄπυρον κατέθηκε λέ‐ βητα: σημειοῦνταί τινες ὅτι ἀντὶ τοῦ τρίτῳ, καὶ ὅτι ἄπυ‐ ρον τὸν ἀναθηματικόν, ἕτερον τοῦ ἐμπυριβήτου. A. | ||
23.268 | καλόν, τέσσαρα μέτρα κεχανδότα: ὅτι ὥριστο τὸ μέτρον. V. Recepimus hoc et sch. V. ad 741, quia Ari‐ starcheam observandi rationem referre videtur. | ||
23.269 | τῷ δὲ τετάρτῳ θῆκε δύω χρυσοῖο τάλαντα: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ ἴσον τῷ καθ’ ἡμᾶς ταλάντῳ τὸ (cod. καὶ) παρὰ τοῖς ἀρχαίοις ἦν· ὡς γὰρ ἧσσον τοῦ τρίποδος καὶ τοῦ ἵππου καὶ τοῦ λέβητος τίθεται. A. | ||
23.270 | πέμπτῳ δ’ ἀμφίθετον φιάλην: ἡ διπλῆ ὅτι φιάλην οὐ τὸ παρ’ ἡμῖν ποτήριον, ἀλλὰ γένος τι λέβητος ἐκπέταλον ἐκ παντὸς μέρους δυνάμενον ἔχειν· διὸ ἀμφίθε‐ τον. A. Cf. B ad 243. Pro ἔχειν scribendum ἐρείδεσθαι (cf. | ||
| 5 | Υ 616) vel τίθεσθαι (Apollon. lex. 163, 12 et Eustath.). L. | ||
23.273 | ἱππῆας τάδ’ ἄεθλα δεδεγμένα κεῖτ’ ἐν ἀγῶνι: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ δεδεγμένα ἀντὶ τοῦ προσδεχόμενα, κατὰ με‐ ταφορὰν τὴν ἀπὸ τῶν ἐμψύχων. τινὲς δὲ γράφουσιν ἱπ‐ πεῦσιν τάδ’ ἄεθλα. A. | ||
23.276 | ἴστε γὰρ ὅσσον ἐμοὶ ἀρετῇ περιβάλλετον ἵπποι: ὅτι δυικῶς περιβάλλετον· συνωρίδι γὰρ ἐχρῶντο. A. Ar. 196. | ||
23.280 | τοίου γὰρ κλέος ἐσθλὸν ἀπώλεσαν ἡνιό‐ χοιο (Achillis equi): ὅτι ἡνίοχος Πάτροκλος Ἀχιλλέως. V. Cf. ad Π 146. | 330 | |
23.287 | ὣς φάτο Πηλείδης, ταχέες δ’ ἱππῆες ἔγερθεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ μεσότητος τοῦ ταχέως οὐ κατὰ τῶν ἵππων. A. Cf. p. 29. | ||
23.295 | Αἴθην τὴν Ἀγαμεμνονέην τὸν ἑόν τε Πό‐ δαργον: ἡ διπλῆ ὅτι ἐντεῦθεν παρῴδηται τὰ ὀνόματα τῶν Ἕκτορος ἵππων, Αἴθων καὶ Πόδαργος (Θ 185): οὐ γὰρ εἰσάγει τετρώρῳ χρωμένους. A. Ar. 197. | ||
23.296 | Ἀγχισιάδης Ἐχέπωλος: ἡ διπλῆ ὅτι ἄδηλον πό‐ τερον (cod. ποῖον) τὸ κύριον ὄνομα, μᾶλλον δὲ τὸ Ἐχέπωλος. A. | ||
23.297 | Ἴλιον ἠνεμόεσσαν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν (cod. τό) Ἴλιον. A. | ||
23.304 | (Antilocho equi) ὠκύποδες φέρον ἅρμα: ἡ διπλῆ ὅτι κοινότερον κατακέχρηται τῷ ἐπιθέτῳ· ἐπιφέρει γοῦν βάρ‐ διστοι θείειν (310). A. Cf. ad Γ 351. | ||
23h306-7 | Ἀντίλοχ’, ἤτοι μέν σε νέον περ ἐόντ’ ἐφίλησαν Ζεύς τε Ποσειδάων τε, καὶ ἱπποσύνας ἐδίδαξεν. | ||
23.307 | ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐδίδαξαν, Ἀρί‐ σταρχος δὲ ἐδίδαξεν, ἐπὶ τοῦ Ποσειδῶνος· ἵππειος γάρ. A. | ||
23.310 | (ἀλλά τοι ἵπποι) βάρδιστοι θείειν. Cf. ad 304. | ||
23.311 | τῶν δ’ ἵπποι μὲν ἔασιν ἀφάρτεροι: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀφάρτεροι, ὅτι ἅπαξ ἐνταῦθα. A. | ||
23.337 | (τὸν δεξιὸν ἵππον) κένσαι ὁμοκλήσας, εἶξαί τέ οἱ ἡνία χερσίν: ἡ διπλῆ ὅτι εἶξαι ἀντὶ τοῦ χαλάσαι. A. | ||
23.345 | οὐκ ἔσθ’ ὅς κε ς’ ἕλῃσι: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὃς ἂν ἕλοι σε (cod. ἕλῃ σε). A. Cf. p. 10. | ||
23.358 | στὰν δὲ μεταστοιχί: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐπὶ στίχου· οὐ γὰρ ἀπὸ ταὐτοῦ τέρματος ὥσπερ ἐπὶ τῶν δρομέων ἡ ἄφεσις γίνεται· διὸ καὶ κληροῦνται περὶ τῆς στάσεως. οὐ δεόντως οὖν ἐπὶ τῶν δρομέων μετάκειται ὁ στίχος ἐντεῦθεν | ||
| 5 | (757). A. Apud Eustathium in his στοῖχος et στίχος scriptum promiscue. L. | ||
23.364 | οἱ δ’ ὦκα διέπρησσον πεδίοιο: ἡ διπλῆ ὅτι λεί‐ πει ἡ διά, διὰ πεδίου. A. Cf. p. 2l. | ||
23.372 | οἱ δ’ ἐπέτοντο κονίοντες πεδίοιο: ἡ διπλῆ ὅτι λείπει ἡ διά, διὰ πεδίοιο. A. Cf. p. 26. | ||
23.382 | καί νύ κεν ἢ παρέλασς’ ἢ ἀμφήριστον ἔθη‐ κεν. Hic recte scribi ἢ ἀμφήριστον, contra 572 οὐδ’ ἀμ‐ φήριστον. | 331 | |
23.385 | τοῖο δ’ ἀπ’ ὀφθαλμῶν χύτο δάκρυα χωομέ‐ νοιο: ἡ διπλῆ ὅτι χωομένοιο ἀντὶ τοῦ συγκεχυμένου. A. Ar. 147. | ||
23.403 | ἔμβητον καὶ σφῶι: ἡ διπλῆ ὅτι ὑγιῶς κεῖται ἡ ἀντωνυμία χωρὶς τοῦ ν. A. | ||
23h404-6 | ἤτοι μὲν κείνοισιν ἐριζέμεν οὔ τι κελεύω Τυδείδεω ἵπποισι δαΐφρονος, οἷσιν Ἀθήνη νῦν ὤρεξε τάχος καὶ ἐπ’ αὐτῷ κῦδος ἔθηκεν. | ||
23405-6 | ἀθετοῦνται οἱ δύο· πῶς γὰρ τὸ ἐκ τῆς Ἀθη‐ νᾶς (cod. Ἀθήνης) γενόμενον οἶδεν ὁ Ἀντίλοχος; καὶ τὸ τοῦ Τυδείδεω ἵπποισι [περισσόν· καὶ γὰρ ἄνευ τούτου] δῆ‐ λον ὅτι περὶ [τῶν ἵππων] τοῦ Διομήδους ἐστὶν ὁ λόγος. A. | ||
| 5 | Verba inclusa inserui, tale quid enim excidisse apparet. | ||
23.408 | μὴ σφῶιν ἐλεγχείην καταχεύῃ Αἴθη: ἡ δι‐ πλῆ ὅτι σφῶιν ὑμῖν ἢ ὑμῶν. ἄνω δὲ (403) ἔμβητον καὶ σφῶι· τιταίνετον ἀντὶ τοῦ ἔμβητε ὑμεῖς. A. | ||
23.411 | οὐ σφῶιν κομιδὴ παρὰ Νέστορι ποιμένι λαῶν ἔσσεται—ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σφῶι ὅτι οὐχ ὑμῖν. A. Si hoc recte habet, spectat ad v. 403. Fortasse autem fuit: πρὸς τὸ σφῶιν, ὅτι ὑμῖν. | ||
23.413 | αἴ κ’ ἀποκηδήσαντε φερώμεθα χεῖρον ἄε‐ θλον: ἡ διπλῆ ὅτι ἔδει ἀποκηδησάντων ὑμῶν. A. Cf. p. 19. | ||
23.431 | ὅσσα δὲ δίσκου οὖρα κατωμαδίοιο πέλον‐ ται: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα ὅτι οὖρα πέλονται καὶ οὐ πέ‐ λεται. A. Cf. p. 15. | ||
23.454 | ὃς τὸ μὲν ἄλλο τόσον φοῖνιξ ἦν: οὕτως εἴωθε λέγειν τὸ παρὰ μικρὸν (ins. videtur τετελειωμένον vel τέλειον cf. ad Σ 378), ἀντὶ τοῦ ὃς μὲν τὸ λοιπὸν σῶμα. A. οἱ δὲ γλωσσογράφοι (Ar. 44) τόσον ἀντὶ τοῦ τὸ σῶμα. B. | ||
23.459 | ἄλλοι μὲν δοκέουσι παροίτεροι ἔμμεναι ἵπποι: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ παροίτεροι, ὅτι τοπικῶς ἀντὶ τοῦ πρότεροι κατὰ τὸν δρόμον. A. | ||
23.471 | δοκέει δέ μοι ἔμμεναι ἀνήρ Αἰτωλὸς γενεήν, μετὰ δ’ Ἀργείοισιν ἀνάσσει, Τυδέος ἱπποδάμου υἱός—ἀθετεῖται ὅτι τὸ | ||
| ἐπεξηγεῖσθαι ποιητικόν, οὐχ ἡρωικοῦ προσώπου. A. | 332 | ||
23.475 | ἵπποι ἀερσίποδες πολέος πεδίοιο δίενται: ὅτι διὰ πολλοῦ πεδίου. A. Cf. p. 26. | ||
23h478-9 | ἀλλ’ αἰεὶ μύθοις λαβρεύεαι. οὐδέ τί σε χρή λαβραγόρην ἔμεναι· πάρα γὰρ καὶ ἀμείνονες ἄλλοι. | ||
23.478 | οὐδέ τί σε χρή: ἀπὸ κοινοῦ τὸ λαβρεύεσθαι· ὃ μὴ νοήσας τις προσέθηκε τὸν ἑξῆς στίχον. V. | ||
23.479 | ἀθετεῖται ὅτι οὐκ ἀναγκαῖος· πρόκειται γὰρ τὸ ἀλλ’ αἰεὶ μύθοισι λαβρεύεαι. καὶ τὸ πάρα γὰρ καὶ ἀμείνονες ἄλλοι οὐ δεόντως ἐπιλέγεται· οὐ γὰρ ἀμεινό‐ νων ἔργον τὸ λαβρεύεσθαι. A. | ||
23.481 | εὔληρα: ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ τὰς ἡνίας οὕτως κέ‐ κληκεν ἐνταῦθα. A. | ||
23.485 | δεῦρό νυν, ἢ τρίποδος περιδώμεθον ἠὲ λέ‐ βητος: ὅτι ἀντὶ τοῦ ἄγε τὸ δεῦρο. A. | ||
23.486 | ἴστορα δ’ Ἀτρείδην Ἀγαμέμνονα θείομεν ἄμφω: ἡ διπλῆ ὅτι ἴστορα ἀντὶ τοῦ μάρτυρα, οἷον συν‐ θηκοφύλακα. A. | ||
23.504 | (ἅρματα) ἵπποις ὠκυπόδεσσιν ἐπέτρεχον: ὅτι τὰ ἅρματα ἐπέτρεχον καὶ οὐκ ἐπέτρεχεν. A. Cf. p. 15. | ||
23.509 | αὐτὸς δ’ ἐκ δίφροιο χαμαὶ θόρε παμφανό‐ ωντος: ἡ διπλῆ ὅτι τοῦτο διακρίνει τὴν ἐν ἄλλοις ἀμφι‐ βολίαν. πρὸς τὸ ἐνώπια παμφανόωντα (Θ 435): δείκνυ‐ ται γὰρ τὰ ἅρματα παμφανόωντα. A. | ||
23.512 | δῶκε δ’ ἄγειν ἑτάροισιν ὑπερθύμοισι γυναῖκα καὶ τρίποδ’ ὠτώεντα φέρειν: αἱ διπλαῖ πρὸς τὴν διαφορὰν τοῦ ἄγειν καὶ φέρειν. A. Ar. 143. | ||
23.514 | Ἀντίλοχος Νηλήιος: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τοῦ προπάτορος ὁ Ἀντίλοχος Νηλήιος. A. | ||
23.518 | (ἵππος—ὅς ῥα ἄνακτα) ἕλκῃσιν πεδίοιο τι‐ ταινόμενος σὺν ὄχεσφιν: ἡ διπλῆ ὅτι διὰ πεδίου. A. Cf. p. 26. | ||
23.521 | πολέος πεδίοιο θέοντος: ἡ διπλῆ ὅτι διὰ πε‐ δίου. A. p. 26. | ||
23.523 | δίσκουρα: σημειοῦνταί τινες (Ar. 13) ὅτι ἃ ἄνω εἶπε δίσκου οὖρα, νῦν δὲ συνθέτως δίσκουρα. A. Aut ἅ de‐ lendum aut δέ. | ||
23.527 | τῷ κέν μιν παρέλασς’ οὐδ’ ἀμφήριστον ἔθηκεν: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἢ ἀμφήριστον ἔθηκεν, οὐκ εὖ· νῦν γὰρ οὐχ ἁρμόζει, ἐπὶ Διομήδους δὲ τοῦ σύνεγγυς τρέχοντος (382). διὰ δὲ τούτου | 333 | |
| 5 | βούλεται λέγειν οὐδ’ ὅλως ἀμφήριστον. A. | ||
23.531 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἤκιστος τῶν ἅπαξ εἰρημένων ἐστιν. A. | ||
23.533 | ἕλκων ἅρματα καλά, ἐλαύνων πρόσσοθεν ἵππους: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐλαύνων ὠκέας ἵππους, ὡς ἡνιοχοῦντος αὐτοῦ· συντετριμμένου δὲ τοῦ ἅρματος ἔμπροσθεν γενόμενος ἐλαύνει, τὰς πλευρὰς τῶν | ||
| 5 | ἵππων τύπτων. A. | ||
23.538 | δεύτερ’· ἀτὰρ τὰ πρῶτα φερέσθω Τυδέος υἱός: ὅτι ἔν τισιν ὑποτάσσονται τούτῳ τὰ τρίτα δ’ Ἀν‐ τίλοχος, τέτρατα ξανθὸς Μενέλαος, πέμπτα δὲ Μη‐ ριόνης θεράπων ἐὺς Ἰδομενῆος. χωρὶς δὲ τοῦ μηδὲ | ||
| 5 | τὸν χαρακτῆρα ἔχειν Ὁμηρικόν, ἔτι καὶ πρὸς οὐδὲν γίνεται ἡ ἐξαρίθμησις τῆς τάξεως. A. | ||
23.543 | ὦ Ἀχιλεῦ, μάλα τοι κεχολώσομαι αἴ κε τε‐ λέσσῃς: σημειοῦνταί τινες ὅτι ἀντὶ τοῦ μηνίσω. A. Ar. 137. | ||
23.544 | μέλλεις γὰρ ἀφαιρήσεσθαι ἄεθλον: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ἔοικας. A. Ar. 125. | ||
23.551 | τῶν οἱ ἔπειτ’ ἀνελὼν δόμεναι καὶ μεῖζον ἄεθλον: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἔπειτα ἀντὶ τοῦ μετὰ ταῦτα· ἀν‐ τιδιέσταλται γοῦν τὸ αὐτίκα (552)· ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ Φοῖνιξ μὲν πρώτιστα, αὐτὰρ ἔπειτ’ Αἴας τε μέγας | ||
| 5 | (Ι 169). A. Ar. 154. | ||
23.568 | (ἐν δ’ ἄρα κῆρυξ) χερσὶ σκῆπτρον ἔθηκεν: ἡ δι‐ πλῆ πρὸς τοὺς δημηγοροῦντας, ὅτι σκῆπτρα ἔλαβον. A. Ar. 198. | ||
23.574 | ἐς μέσον ἀμφοτέροισι δικάσσατε, μηδ’ ἐπ’ ἀρωγῇ: ἡ διπλῆ ὅτι οὐκ εἰς τὸ μέσον παρελθόντες, ἀλλὰ μέσον δικάσατε, μήτε τούτω προσχαριζόμενοι μήτε ἐμοί. διὸ ἐπιφέρει μηδ’ ἐπ’ ἀρωγῇ. A. | ||
23.581 | Ἀντίλοχ’, εἰ δ’ ἄγε δεῦρο διοτρεφές, ἣ θέμις ἐστίν: ἀθετεῖται ὅτι ἀκαίρως λέγει διοτρεφές, ὀργιζόμενος αὐτῷ. A. Cf. ad Γ 352. | ||
23h602-4 | νῦν μέν τοι ἐγὼν ὑποείξομαι αὐτός χωόμενος, ἐπεὶ οὔ τι παρήορος οὐδ’ ἀεσίφρων | ||
| ἦσθα πάρος· νῦν αὖτε νόον νίκησε νεοίη. | 334 | ||
23.603 | ἡ διπλῆ ὅτι παρήορος ὁ παρηρτημένος τὰς φρένας, οὐκ ἀραρὼς οὐδὲ κατὰ χώραν ἔχων αὐτάς (Ar. 149). καὶ ὅτι χωόμενος νῦν ἀντὶ τοῦ χολούμενος (Ar. 147). A. | ||
23.604 | ἡ διπλῆ ὅτι νῦν μόνον οὕτως ἐσχημάτισε, νεοίη ἀντὶ τοῦ νεότης. A. | ||
23.616 | ἀμφίθετος φιάλη: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἀμφίθετον, ὅτι ἡ πανταχόθεν ὑπέρεισιν ἔχουσα (v. ad 270): καὶ ὅτι οἰ‐ κονομικῶς ὑπολείπεται ἔπαθλον, ἵνα μὴ ὁ Νέστωρ ἄτιμος γένηται ἐν τῷ ἐπὶ Πατρόκλῳ ἀγῶνι. A. | ||
23.621 | οὐ γὰρ πύξ γε μαχήσεαι οὐδὲ παλαίσεις: ἡ δι‐ πλῆ ὅτι προτάσσει τὴν πυγμήν, ὡς καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (θ 246) οὐ γὰρ πύγμαχοί εἰμεν. ὁ αὐτὸς ἄρα ποιητής. A. Ar. 199. | ||
23.627 | οὐ γὰρ ἔτ’ ἔμπεδα γυῖα φίλος πόδες, οὐδ’ ἔτι χεῖρες: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τοῦ γάρ ἦρκται, τὸ αἰτιατικὸν προ‐ τάξας· καὶ ὅτι ἐπεξηγήσατο τὴν ἔμπεδα γυῖα λέξιν. A. Ar. 119. | ||
23.630 | ὡς ὁπότε κρείοντ’ Ἀμαρυγκέα θάπτον Ἐπειοί: ἡ διπλῆ ὅτι τῶν ἐπιταφίων ἀγώνων μέμνηται, ἱερῶν δὲ οὔ. A. Pro ἐπιταφίων cod. ἀναξίων. Corr. L. Cf. ad Χ 164. Cf. Ar. 199. | ||
23h634-5 | πὺξ μὲν ἐνίκησα Κλυτομήδεα Ἤνοπος υἱόν Ἀγκαῖον δὲ πάλην Πλευρώνιον, ὅς μοι ἀνέστη. | ||
23.634 | ἡ διπλῆ ὅτι τὴν ὁμοίαν τάξιν καὶ ὁ Νέστωρ τη‐ ρεῖ τῶν ἀγωνισμάτων (sc. primum ponens pugilatum cf. ad 621). A. | ||
23.635 | ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ὅς μοι ἀνέστη· δεῖ γὰρ αὐτὸν ὑποστήσασθαι καθήμενον, τοῦ δὲ κήρυκος παλαιστὰς καλέ‐ σαντος ἀνιστάμενον. A. | ||
23h638-9 | οἴοισίν μ’ ἵπποισι παρήλασαν Ἀκτορίωνε πλήθει πρόσθε βαλόντες, ἀγασσάμενοι περὶ νίκης. | ||
23638-9 | σεσημείωται ὁ τόπος πρὸς τὰ περὶ τῶν Μο‐ λιονιδῶν ζητούμενα. A. | ||
23.641 | οἱ δ’ ἄρ’ ἔσαν δίδυμοι· ὁ μὲν ἔμπεδον ἡνιόχευεν, ἔμπεδον ἡνιόχευ’ ὁ δ’ ἄρα μάστιγι κέλευεν: ἡ δι‐ πλῆ πρὸς τὴν ἐπανάληψιν ὅτι πυκνῶς μὲν ἐν Ἰλιάδι, ἅπαξ δὲ ἐν Ὀδυσσείᾳ. A. | ||
23.659 | ἄνδρε δύω περὶ τῶνδε κελεύομεν, ὥ περ ἀρίστω, πὺξ μάλ’ ἀνασχομένω πεπληγέμεν—ἡ διπλῆ ὅτι ἰσαρίθμους τοῖς ἐπάθλοις ἀγωνιστὰς καλεῖ (cf. ad 707) | ||
| καὶ τοῦτο ἐπὶ πάντων τάττει (ποιεῖ? L.) A. Ar. 199. | 335 | ||
23.661 | (ᾧ δέ κ’ Ἀπόλλων) δώῃ καμμονίην: ὅτι οὐκ ἔστιν ἓν ἀνθ’ ἑνὸς καμμονίη νίκη, ὡς οἱ γλωσσογράφοι (Ar. 45) ἀλλ’ ἡ ἐκ καταμονῆς· διὸ ἐπὶ δρομέων οὐ τάσσει, ἀλλ’ ἐπὶ τῶν πυκτευόντων καὶ μονομαχούντων· μετὰ γὰρ κατα‐ | ||
| 5 | μονῆς. A. Cod. ἡ ἐκ πολλῶν pro ἡ ἐκ καταμονῆς et μία γὰρ καταμ. pro μετά. Corr. L. Ar. 112. | ||
23h678-80 | (Εὐρύαλος) Μηκιστέος υἱὸς Ταλαϊονίδαο ἄνακτος, ὅς ποτε Θήβας ἦλθε, δεδουπότος Οἰδιπόδαο ἐς τάφον· ἔνθα δὲ πάντας ἐνίκα Καδμείωνας. | ||
23.679 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐπὶ τοῦ Μηκιστέως ἀκουστέον ὅς ποτε Θήβας ἦλθεν, οὐκ ἐπὶ τοῦ Εὐρυάλου, ὡς ὁ Κράτης. καὶ ὅτι οἱ νεώτεροι παρὰ τὸν Ὅμηρον τὸν Οἰδίπουν φασὶν ἑαυτὸν τυφλώσαντα ποδηγούμενον εἰς Ἀθήνας ἐλθεῖν καὶ | ||
| 5 | ἐκεῖ τελευτῆσαι· νῦν δὲ ὁμόλογον ὅτι ἐν Θήβαις ἐτελεύτη‐ σεν (Ar. 187). καὶ πρὸς τὸ δεδουπότος· οἱ γλωσσογράφοι (Ar. 45) γὰρ ἓν ἀνθ’ ἑνὸς τεθνηκότος ἐξεδέξαντο. ἐκ παρε‐ πομένου δὲ νοητέον ὅτι ἤτοι ἐν πολέμῳ τετελεύτηκε· ψο‐ φοῦσι γὰρ οἱ πίπτοντες· δούπησεν δὲ πεσών (Δ 504): ἢ | ||
| 10 | κατεκρήμνισεν ἑαυτόν· καὶ γὰρ οὗτος ὁ θάνατος μετὰ ψό‐ φου. A. Hoc totum scholion fuse explicatum Ar. 110. | ||
23.683 | ζῶμα δέ οἱ πρῶτον παρακάββαλεν: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ παλαιὸν ἔθος, ὅτι ἐν ἑνὶ περιζώματι ἠγωνίζοντο. A. Ar. 199. | ||
23.692 | ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ φρικὸς Βορέω ἀναπάλλεται ἰχθύς. Vocabulo φρίξ exorientem procellam significari: Φ 126, Ar. 99. | ||
23.707 | ὄρνυσθ’ οἳ καὶ τούτου ἀέθλου πειρήσεσθον: ἡ διπλῆ ὅτι ἰσαρίθμους τοῖς ἐπάθλοις δύο καλεῖ. A. V. ad 659. | ||
23.721 | ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἀνίαζον ἐυκνήμιδας Ἀχαιούς: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ εἰς ἀνίαν ἦγον καὶ ἐχρόνιζον. τοῦτο δὲ μὴ νοήσαντες μετέγραψαν ἐυκνήμιδες Ἀχαιοί. A. | ||
23.725 | δόλου δ’ οὐ λήθετ’ Ὀδυσσεύς: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ δόλιον τοῦ ἥρωος καὶ διὰ τούτων δείκνυται, καὶ ὅτι οὐδέπω τέχνην ᾔδεσαν ἐν τῷ παλαίειν. A. Ar. 199. | ||
23.726 | κόψ’ ὄπιθεν κώληπα: σημειοῦνταί τινες καὶ τὸ κόψ’ ὄπιθεν κώληπα, ὅτι τὸ κῶλον οὕτως εἶπεν. A. | ||
23.741 | ἓξ δ’ ἄρα μέτρα Χάνδανεν: ὡρισμένον [ἴσως] | ||
| ἦν τὸ μέτρον. V. Cf. ad 268. | 336 | ||
23.753 | ὄρνυσθ’ οἳ καὶ τούτου ἀέθλου πειρήσεσθε: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει πειρήσεσθον τριῶν ὄντων τῶν κεκλημένων πρὸς τὸν δρόμον. A. | ||
23.757 | στὰν δὲ μεταστοιχί, σήμηνε δὲ τέρματ’ Ἀχιλλεύς: ὀβελὸς σὺν ἀστερίσκῳ, ὅτι μετενήνεκται ἐνθάδε ἀπὸ τῆς ἁρματοδρομίας (358). A. Ar. 199. | ||
23.772 | γυῖα δ’ ἔθηκεν ἐλαφρά, πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν: ὀβελὸς σὺν ἀστερίσκῳ ὅτι ἐπὶ Διομήδους ὀρθῶς ἐτέτακτο (Ε 122—item de Ajacibus Ν 61 L.). ἐνταῦθα δὲ ὀλίγῳ λείπεται τοῦ Αἴαντος· εἰ οὖν τὰ γυῖα ἐλαφρὰ ἐποίη‐ | ||
| 5 | σεν, ἐνίκα ἂν πάντως. πρὸς τί οὖν ἔτι τὸν Αἴαντα κα‐ τέβαλεν; A. | ||
23.791 | ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ ἐνταῦθα ὠμογέροντα εἶπεν. AB. | ||
23.795 | Ἀντίλοχ’, οὐ μέν τοι μέλεος εἰρήσεται αἶ‐ νος: ἡ διπλῆ ὅτι μάταιος καὶ πρὸς οὐδέν· οἱ δὲ νεώτεροι τὸν ταλαίπωρον μέλεον (Ar. 103). A. | ||
23.800 | Σαρπήδοντος: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπ’ εὐθείας βαρυτό‐ νου (cod. ως), ὡς Χαλκώδων. A. Cf. Herod. Μ 379. | ||
23.805 | ὁππότερός κε φθῇσιν ὀρεξάμενος χρόα καλόν, ψαύσῃ δ’ ἐνδίνων διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα: ἀθετεῖται ὅτι ἐνδίνων θέλει λέγειν τῶν ἐντοσθίων, σπλάγ‐ χνων, ὅπερ οὐχ ἁρμόζει· ἕως γὰρ τοῦ ἀμύξαι μόνον τὸν | ||
| 5 | χρῶτα μονομαχοῦσι. καὶ διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα ἐκ τῆς Δολωνείας (Κ 298) μετάκειται. A. ὅπερ οὐχ ἁρμόζει ins. L. Idem haec adnotavit: Aristarcheam explicationem ha‐ bemus ut patet, apud Apollon. lex. H. ἐνδίνων τῶν ἐντοσθι‐ δίων, οἷον τοῦ (l. τῶν) ἐντὸς χρωτός. τῶν ἅπαξ εἰρημένων. | ||
| 10 | Orion p. 52 ἔνδινα τὰ ἔντερα. Ὅμηρός φησι ψαύει δ’ ἐν‐ δίνων. ὁ δὲ Ἀρίσταρχος ἐτυμολογεῖ ἔνια (I. ἔντινα) τινα ὄντα τὰ (hoc τά del.) ἐντὸς τῶν ἰνῶν (hoc certe summa suspi‐ cio est affinxisse hunc auctorem Aristarcho) ἢ ἁπλῶς τῶν με‐ λῶν. ἢ παρὰ τὸ ἐντὸς εἶναι τῶν ὅπλων. οὕτως εὗρον ἐν | ||
| 15 | ὑπομνήματι τῆς Ἰλιάδος. | ||
23.810 | τεύχεα δ’ ἀμφότεροι ξυνήια ταῦτα φερέσθων καί σφιν δαῖτ’ ἀγαθὴν παραθήσομεν ἐν κλισίῃ‐ σιν: ἀθετεῖται ὅτι ἔδει καὶ πᾶσιν, ἀλλ’ οὐχὶ τούτοις μόνον· τί γὰρ τούτοις πέπρακται πλέον; A. | ||
23h822-5 | καὶ τότε δή ῥ’ Αἴαντι περιδδείσαντες Ἀχαιοί παυσαμένους ἐκέλευσαν ἀέθλια ἶς’ ἀνελέσθαι. αὐτὰρ Τυδείδῃ δῶκεν μέγα φάσγανον ἥρως σὺν κολεῷ τε φέρων καὶ ἐυτμήτῳ τελαμῶνι. | 337 | |
23.822 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τούτων καὶ τῶν τοιούτων φαίνεται καθ’ Ὅμηρον μὴ ὢν ἄτρωτος ὁ Αἴας. A. Ar. 180. | ||
23824-5 | ἠθέτηνται· συλλύσεως γὰρ γενομένης ἔδει κοινῇ διελέσθαι τὰ ἔπαθλα· καὶ γὰρ προείρηται ἀέθλια ἶς’ ἀνελέσθαι (823). προηθετοῦντο δὲ παρὰ Ἀριστοφάνει. A. | ||
23.826 | αὐτὰρ Πηλείδης θῆκεν σόλον αὐτοχόωνον: σημειοῦνταί τινες ὅτι σόλον τὸν δίσκον εἶπεν. AD. Cf. Ar. 199. | ||
23.843 | (Tertius jecit Ajax) χειρὸς ἄπο στιβαρῆς, καὶ ὑπέρβαλε σήματα πάντων: ἀθετεῖται ὅτι δυεῖν προ‐ δεδισκευκότων ἔδει εἰπεῖν ἀμφοτέρων. μετενήνεκται δὲ ἐκ τῆς Ὀδυσσείας (θ 192): καὶ ἐκεῖ εὐλόγως ἔστιν ὑπέρβαλε | ||
| 5 | σήματα πάντων, πλείονες γὰρ δισκεύουσιν. A. | ||
23h845-6 | ὅσσον τίς τ’ ἔρριψε καλαύροπα βουκόλος ἀνήρ· ἡ δέ θ’ ἑλισσομένη πέτεται διὰ βοῦς ἀγελαίας. | ||
23.845 | ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ καλαύροπα. σημαίνει δὲ τὸ ῥό‐ παλον, ἀπὸ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ ῥέπειν. A. | ||
23.846 | διὰ βοῦς: διὰ βοῶν, ὡς τὸ διά τ’ ἔντεα (806). A. Cf. p. 21. | ||
23h850-1 | αὐτὰρ ὁ τοξευτῇσι τίθει ἰόεντα σίδηρον, κὰδ δ’ ἐτίθει δέκα μὲν πελέκεας, δέκα δ’ ἡμι‐ πέλεκκα. | ||
23.850 | ἡ διπλῆ ὅτι τινὲς ἰόεντα τὸν μέλανα, ὡς ἰοειδέα πόντον (λ 107): βέλτιον δὲ τὸν εἰς ἰοὺς εὐθετοῦντα· οἰ‐ κεῖον γὰρ τὸ ἔπαθλον τοξόταις. A. | ||
23.851 | ἡ διπλῆ ὅτι καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (τ 572, φ 120) ὁ αὐ‐ τὸς τρόπος· πελέκεις γὰρ τίθησι δι’ ὧν παρακελεύει (sic) τοξεύειν τοὺς μνηστῆρας· καὶ νῦν τὸ αὐτὸ τοῦτο ἔπαθλον γίνεται. A. | ||
23.855 | (τρήρωνα—ἧς ἄρ’ ἀνώγει) τοξεύειν. „ὃς μέν κε βάλῃ τρήρωνα πέλειαν“—: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τοῦ διηγηματικοῦ ἐπὶ τὸ μιμητικὸν μετῆλθεν. A. Cf. p. 17. | ||
23.857 | ὃς δέ κε μηρίνθοιο τύχῃ ὄρνιθος ἁμαρ‐ τών: ἡ διπλῆ ὅτι βέλτιον ἦν τοῦτο μὴ προλέγεσθαι ὑπὸ Ἀχιλλέως, ὥσπερ προγινώσκοντος τὸ ἀπὸ τύχης συμβησό‐ | ||
| μενον. A. Ar. 376. | 338 | ||
23.863 | οὐδ’ ἠπείλησεν ἄνακτι (ῥέξειν ἑκατόμβην): ἡ διπλῆ ὅτι νῦν ἠπείλησεν ἀντὶ τοῦ ηὔξατο. A. Ar. 150. | ||
23.880 | ὠκὺς δ’ ἐκ μελέων θυμὸς πτάτο: ἡ διπλῆ ὅτι ὠκύς ἀντὶ τοῦ ὠκέως, ὅ ἐστιν εὐθέως. A. Cf. p. 30. | ||
23.882 | ἂν δ’ ἄρα Μηριόνης πελέκεας δέκα πάντας ἄειρεν: ἡ διπλῆ ὅτι παρέλκει τὸ πάντας. A. Cf. ad Η 161. | ||
23.886 | καί ῥ’ ἥμονες ἄνδρες ἀνέσταν: ἡ διπλῆ ὅτι ἥμονες οἱ ἀκοντισταὶ ἀπὸ τοῦ ἱέναι. τινὲς δὲ ἀνέγνωσαν ῥήμονες, οἰόμενοι τοὺς ῥήτορας· οὐκ ἔστι δὲ λογιστικὸς ὁ ἀγών. A. | ||
23.891 | δυνάμει τε καὶ ἥμασιν ἔπλευ ἄριστος: ἡ διπλῆ ὅτι ἥμασιν ὁμοίως ἀκοντίσμασι. A. | ||
24h5-10 | ἀλλ’ ἐστρέφετ’ ἔνθα καὶ ἔνθα Πατρόκλου ποθέων ἀνδροτῆτά τε καὶ μένος ἠύ ἠδ’ ὁπόσα τολύπευσε σὺν αὐτῷ καὶ πάθεν ἄλγεα, ἀνδρῶν τε πτολέμους ἀλεγεινά τε κύματα πείρων. | ||
| 5 | τῶν μιμνησκόμενος θαλερὸν κατὰ δάκρυον εἶβεν. ἄλλοτ’ ἐπὶ πλευρὰς κατακείμενος, ἄλλοτε δ’ αὖτε | ||
24.6 | ἕως τοῦ τῶν μιμνησκόμενος (9) ἀθετοῦνται στί‐ χοι δʹ, ὅτι εὐτελεῖς εἰσίν, ἀρθέντων δὲ αὐτῶν καὶ ἐμφαντι‐ κώτερον δηλοῦται ἡ τοῦ Ἀχιλλέως λύπη· ἀλλ’ ἐστρέφετ’ ἔνθα καὶ ἔνθα, ἄλλοτ’ ἐπὶ πλευράς. [καὶ τοῖς αὐτοῖς | ||
| 5 | καταγίνεται ἀνδροτῆτα, μένος· οὐδὲν γὰρ διαφέρει]. καὶ οὐδέποτε ἀνδροτῆτα εἴρηκε τὴν ἀνδρείαν, ἀλλ’ ἠνορέαν. ἔχει δὲ καὶ τὸ (l. τι L.) δυσεξείληπτον τῶν μιμνησκόμενος· καὶ γὰρ ἄνω εἴρηκεν ἑτάρου μεμνημένος (4). προηθε‐ τοῦντο δὲ καὶ παρὰ Ἀριστοφάνει. A. Verba καὶ τοῖς— | ||
| 10 | οὐδὲν γὰρ διαφέρει aliena esse videntur, certe corrupta. Ari‐ starchus enim ἀνδροτῆτα explicuisse videtur τὴν ἀνδρὸς φύ‐ σιν, si quidem ex ejus explicationibus derivata sunt haec in scholl. BM. ad h. l.: ἀθετοῦνται δέ, ὅτι ἀνδροτής ἐστιν ἡ τοῦ ἀνδρὸς φύσις, et in scholl. BL. ad Π 857: ἀνδροτῆτα δὲ | ||
| 15 | οὐ τὴν ἀνδρείαν, ἀλλὰ τὴν ἀνθρωπότητα, τὴν ἀνδρὸς φύ‐ | ||
| σιν. Non putabat igitur bis idem dici ἀνδροτῆτα, μένος; sed eo offendebatur quod hic usus vocabuli ἀνδροτής ab Homero abhorreret. | 339 | ||
24h14-21 | ἀλλ’ ὅγ’ ἐπεὶ ζεύξειεν ὑφ’ ἅρμασιν ὠκέας ἵππους, Ἕκτορα δ’ ἕλκεσθαι δησάσκετο δίφρου ὄπισθεν, τρὶς δ’ ἐρύσας περὶ σῆμα Μενοιτιάδαο θανόντος αὖτις ἐνὶ κλισίῃ παυέσκετο, τὸν δὲ δ’ ἔασκεν. | ||
| 5 | ἐν κόνι ἐκτανύσας προπρηνέα· τοῖο δ’ Ἀπόλλων πᾶσαν ἀεικείην ἄπεχε χροΐ, φῶτ’ ἐλεαίρων καὶ τεθνηότα περ· περὶ δ’ αἰγίδα πάντα κά‐ λυπτεν χρυσείην, ἵνα μή μιν ἀποδρύφοι ἑλκυστάζων. | ||
24.15 | περισσὸς ὁ δέ. A. Cf. p. 33. | ||
24.17 | ἡ διπλῆ ὅτι παρεῖται ἡ ἀνά, καὶ ἔστιν ἀναπαυέσκετο (cf. p. 27). ἢ (l. καί L.) ὅτι ὁ δέ πάλιν περισσός· οὐ γάρ ἐστι λέγειν ὅτι (cod. ὃν) ἐδέσμευεν (sc. ut δέασκεν legatur) ἀλλὰ χωρὶς ὁ δέ, εἶτα ἔασκεν ἀντὶ τοῦ εἴα. A. Cf. p. 33. | ||
24.18 | προπρηνέα: ὅτι οὐδὲν πλέον τοῦ πρηνέα. A. Cf. p. 27. | ||
2420-1 | ἀθετοῦνται· ἀρκεῖ γὰρ τὸ προειρῆσθαι πᾶσαν ἀεικείην ἄπεχε χροΐ, φῶτ’ ἐλεαίρων. A. | ||
24h23-30 | τὸν δ’ ἐλεαίρεσκον μάκαρες θεοὶ εἰσορόωντες, κλέψαι δ’ ὀτρύνεσκον ἐύσκοπον ἀργειφόντην. ἔνθ’ ἄλλοις μὲν πᾶσιν ἑήνδανεν, οὐδέ ποθ’ Ἥρῃ οὐδὲ Ποσειδάων’ οὐδὲ γλαυκώπιδι κούρῃ, | ||
| 5 | ἀλλ’ ἔχον ὥς σφιν πρῶτον ἀπήχθετο Ἴλιος ἱρή καὶ Πρίαμος καὶ λαός, Ἀλεξάνδρου ἕνεκ’ ἄτης, ὃς νείκεσσε θεάς, ὅτε οἱ μέσσαυλον ἵκοντο, τὴν δ’ ᾔνης’ ἥ οἱ πόρε μαχλοσύνην ἀλεγεινήν. | ||
24.25 | ἕως τοῦ τὴν δ’ ᾔνης’ ἥ οἱ πόρε μαχλοσύνην (30) ἀθετοῦνται στίχοι ϛʹ (hos sex qui obelis notati sunt in Ven. pro spuriis habuit Aristarchus, non octo 23—30, ut ex scholl. BMV. ad v. 23 referens dixit Lehrs. Ar. 187): γέλοιον | ||
| 5 | γὰρ τὸ οὐδέποθ’ Ἥρῃ οὐδὲ Ποσειδάωνι οὐδὲ γλαυ‐ κώπιδι κούρῃ· τίνες μὲν γὰρ ἔτι ἐλείποντο τῶν τριῶν σεμνότεροι μετὰ τὸν Δία τῶν μὴ συνευδοκούντων; τήν τε περὶ τοῦ κάλλους κρίσιν οὐκ οἶδεν (v. Δ 52): πολλαχῇ γὰρ ἂν ἐμνήσθη. καὶ τὸ νείκεσσε οὐκ ἔστι κρῖναι (Ar. 155), | ||
| 10 | ἀλλ’ ἐπιπλῆξαι ἢ διαφέρεσθαι· νεικείων Ἕλενόν τε Πά‐ | ||
| ριν (249) ἀντὶ τοῦ ἐπιπλήσσων· δύο δ’ ἄνδρες ἐνείκεον εἵνεκα ποινῆς (Σ 498), διεφέροντο. καὶ ἡ μαχλοσύνη κοινῶς ἐπὶ γυναικὸς μανίᾳ· δέδωκε δ’ αὐτῷ οὐ ταύτην, ἀλλὰ τὴν καλλίστην τῶν τότε Ἑλένην. Ἡσιόδειος δ’ ἐστὶν ἡ λέξις· | 340 | ||
| 15 | ἐκεῖνος γὰρ πρῶτος ἐχρήσατο ἐπὶ τῶν Προίτου θυγατέρων. A. Bekkerus ἐπὶ γυναικὶ μανία, Vill. ἐπὶ γυναικὸς μανία, Eu‐ stath. ἡ ἐν γυναιξὶ μανία. De ἐπί cum dativo v. Herod. 452. L. | ||
24.28 | ἕνεκ’ ἄτης: οὕτως Ἀρίσταρχος· τὸ γὰρ ἕνεκα τοῦ ἀπολογουμένου ἐστίν. V. Fortasse sic fuit: ἀθετεῖ Ἀρίσταρ‐ χος· τὸ γὰρ ἕνεκ’ ἄτης ἀπολογουμένου ἐστιν: v. Γ 100. L. | ||
24.38 | (τοί τέ μιν ὦκα) ἐν πυρὶ κήαιεν καὶ ἐπὶ κτέ‐ ρεα κτερίσαιεν: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ μόνον οἱ ἐπὶ ξένης τε‐ λευτῶντες ἐκαίοντο, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπὶ τῆς ἰδίας πατρίδος. A. Ar. 198. | ||
24.45 | ὣς Ἀχιλεὺς ἔλεον μὲν ἀπώλεσεν, οὐδέ οἱ αἰδώς γίγνεται, ἥ τ’ ἄνδρας μέγα σίνεται ἠδ’ ὀνίνησιν: ἀθετεῖται, ὅτι ἐκ τῶν Ἡσιόδου (ἔ. 316) μετενήνεκται ὑπό τινος νομίσαντος ἐλλείπειν τὸν λόγον (Ar. 358 sq.)· καὶ γὰρ | ||
| 5 | τοῖς ὑποκειμένοις ἐναντίον τι πεποίηκεν· εἰ γὰρ βλάπτει ἡ αἰδώς, εὔλογον εἰ Ἀχιλλεὺς ἀναιδέστατος βούλοιτο εἶναι. A. Alterum εἰ ins. L. | ||
24h46-7 | μέλλει μέν πού τις καὶ φίλτερον ἄλλον ὀλέσσαι, ἠὲ κασίγνητον ὁμογάστριον ἠὲ καὶ υἱόν. | ||
24.46 | μέλλει: ἀντὶ τοῦ ἔοικεν. AB. Ar. 125. | ||
24.47 | ἡ διπλῆ ὅτι τοῦτο προσέθηκεν, ἐπεὶ κασιγνήτους τοὺς ἀνεψιούς που λέγει (Ο 545 Ar. 152). πάλιν δὲ ὁμο‐ γάστριος λέγει, καὶ οὐχ ὡς Ζηνόδοτος ἔγραφεν ἐκεῖ (Φ 95) μή με κτεῖν’ ἐπεὶ οὐκ ἰογάστριος Ἕκτορος. A. | ||
24.54 | κωφὴν γὰρ δὴ γαῖαν ἀεικίζει μενεαίνων: ἀντὶ τοῦ ἀναίσθητον (Ar. 124). κέχρηται δὲ τῷ εἰδικῷ ἀντὶ γε‐ νικοῦ (cf. ad Δ 343 Λ 532 Ο 252). AM. | ||
24.58 | γυναῖκά τε θήσατο μαζόν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ γυναικὸς μαζόν. Ὁμηρικὸν δὲ τὸ ἔθος· ὣς τὴν μὲν πρυ‐ μνὴν ἄμφεπε (Π 124). A. Cf. p. 20. | ||
24h71-3 | ἀλλ’ ἤτοι κλέψαι μὲν ἐάσομεν—οὐδέ πῃ ἔστιν λάθρῃ Ἀχιλλῆος—θρασὺν Ἕκτορα· ἦ γάρ οἱ αἰεί μήτηρ παρμέμβλωκεν ὁμῶς νύκτας τε καὶ ἦμαρ. | ||
2471-3 | ἀθετοῦνται στίχοι γʹ, ὅτι ψεῦδος περιέχου‐ | ||
| σιν· οὐ γὰρ διὰ παντὸς συνδιατρίβει αὐτῷ ἡ Θέτις· τὸ δὲ ἐάσομεν νῦν ἀντὶ τοῦ παρῶμεν, οἷον μηδὲ λέγωμεν· ὅπερ ἀγνοήσαντες οἱ περὶ Ἀντίμαχον ἐποίησαν κλέψαι μὲν | 341 | ||
| 5 | ἀμήχανον (v. ad 109). A. | ||
24.74 | ἀλλ’ εἴ τις καλέσειε θεῶν Θέτιν ἄσσον ἐμεῖο— | ||
24.77 | ὣς ἔφατ’, ὦρτο δὲ Ἶρις ἀελλόπος ἀγγελέουσα: ἡ διπλῆ ὅτι ἐξ ὀνόματος μὴ καλέσαντος τοῦ Διὸς ἡ πρὸς τοῦτο τεταγμένη Ἶρις ὑπακούει, ὥστε καὶ ὅταν ὁ Ἀχιλλεὺς λέγῃ κοινότερον ἀλλ’ ἄγε δή τινα μάντιν (Α 62), εὐλόγως οὖν | ||
| 5 | πάλιν ἐρεῖ ὁ Κάλχας (ib. 78) ὦ Ἀχιλεῦ κέλεαι με. A. | ||
24.78 | μεσσηγὺς δὲ Σάμου τε καὶ Ἴμβρου: ἡ διπλῆ ὅτι τὴν Σαμοθρᾴκην οὕτως εἶπεν. A. Ar. 239. | ||
24.81 | (μολυβδαίνῃ) ἥ τε κατ’ ἀγραύλοιο βοὸς κέρας ἐμβεβαυῖα: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ λέγει βοὸς κέρας βοὸς τρίχα διὰ τὸ τριχίνην εἶναι τὴν ὁρμιάν· λιναῖς γὰρ ἐχρῶντο· ἐκ πόντοιο θύραζε λίνῳ ἐπὶ ἤνοπι χαλκῷ (Π 408). οἱ | ||
| 5 | δὲ νῦν οὐδὲ βοείαις χρῶνται, ἀλλ’ ἱππείαις. λέγοι ἂν οὖν βοὸς κέρας κυρίως· κατεσκεύαζον γὰρ σύριγγα ἐκ κέρατος βοείου, ἣν παρετίθεσαν τῇ ὁρμιᾷ ὑπὲρ τὸ ἄγκιστρον, ὅπως μὴ οἱ ἰχθύες ἀποτρώγωσι τὸν λίνον. A. | ||
24.85 | (Thetis) κλαῖε μόρον οὗ παιδὸς ἀμύμονος, ὅς οἱ ἔμελλεν φθίσεσθ’ ἐν Τροίῃ ἐριβώλακι, τηλόθι πάτρης· ἀθετεῖται ὅτι περισσός ἐστι· τὸ γὰρ οἷ ἐστὶν αὐτῷ, καὶ τὸ | ||
| 5 | ἔμελλεν ἀντὶ τοῦ ἐῴκει συνήθως Ὁμήρῳ· οὐχὶ τῇ Θέτιδι ἔμελλεν ἐν Τροίᾳ φθίσεσθαι. A. Hoc emendavi inserto συν‐ ήθως et mutata interpunctione. Nam apud Bekk. et Vill. sic est: ἀντὶ τοῦ ἐῴκει. Ὁμήρῳ οὐχὶ τῇ Θέτιδι κτλ. Ceterum cf. Ar. 125. | ||
24.97 | ἀκτὴν δ’ ἐξαναβᾶσαι ἐς οὐρανὸν ἀιχθήτην πρὸς τὰ περὶ τοῦ Ὀλύμπου· οὐρανὸν γὰρ νῦν εἰπών, ὑπο‐ βάς φησιν (104) ἤλυθες Οὔλυμπον δέ. παρ’ ὅσον ἐπου‐ ράνιά τινα μέρη ἐστὶ τοῦ Ὀλύμπου, ὑπὲρ τὰ νέφη διή‐ | ||
| 5 | κοντα. A. Pro περί cod. πέρατα. Emend. L. Ar. 171. | ||
24h100-2 | ἡ δ’ ἄρα (Thetis) πὰρ Διὶ πατρὶ καθέζετο, εἶξε δ’ Ἀθήνη. Ἥρη δὲ χρύσεον καλὸν δέπας ἐν χερὶ θῆκεν καί ῥ’ εὔφρην’ ἐπέεσσι· Θέτις δ’ ὤρεξε πιοῦσα. | ||
24.100 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν καθέδραν Ἀθηνᾶς καὶ Ἥρας ὅτι ἑκατέρωθεν τοῦ Διός. καὶ ὅταν λέγῃ αἱ δ’ οἶαι Διὸς ἀμφίς (Θ 444—edd. αἰδοῖαι), τὸ αὐτὸ σημαίνει, Διὸς ἑκα‐ τέρωθεν, οὐχ ὥς τινες δέχονται, χωρίς. A. | 342 | |
24.102 | ἀντὶ τοῦ ὀρέξασα ἔπιεν. M. Cf. ad Ψ 119. | ||
24.104 | ἤλυθες Οὔλυμπον δὲ θεὰ Θέτι: ὅτι ἄνω εἶπεν εἰς οὐρανὸν ἠιχθήτην, νῦν δὲ εἰς Ὄλυμπον παραγεγονέναι· αἱ γὰρ κορυφαὶ τοῦ Ὀλύμπου ἐπουράνιοι. A. Ar. 171. | ||
24.108 | Ἕκτορος ἀμφὶ νέκυι: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως λέγει Ἕκτορος νέκυι, οὐχ Ἕκτορι (cod. Ἕκτορα). A. Cf. ad Ρ 240. | ||
24.109 | κλέψαι δ’ ὀτρύνουσιν ἐύσκορον ἀργειφόν‐ την: ἐντεῦθεν γέγονεν ἡ προδιασκευή (Ar. 351) ἀλλ’ ἤτοι κλέψαι μὲν ἐάσομεν. A. | ||
24.110 | αὐτὰρ ἐγὼ τόδε κῦδος Ἀχιλλῆι προϊάπτω: ἡ διπλῆ ὅτι προϊάπτω Ἀρίσταρχος. καὶ ταὐτόν ἐστι τῷ προϊάλλω. A. | ||
24.121 | βῆ δὲ (Thetis) κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀίξασα: ἡ διπλῆ ὅτι πάλιν ἐξ Ὀλύμπου λέγει κατιέναι· ἄνω δέ (97) οὐρανὸν ἀϊχθήτην. A. Ar. 171. | ||
24.124 | ἐντύνοντο ἄριστον: ἡ διπλῆ ὅτι ἅπαξ νῦν ἐν Ἰλιάδι καὶ ἅπαξ ἐν Ὀδυσσείᾳ (π 2) τὸ ἄριστον. ἔστι δὲ τὸ πρώϊνον ἔμβρωμα· τρὶς γὰρ τροφὰς ἐλάμβανον οἱ ἥρωες. A. Ar. 132. | ||
24h129-32 | σὴν ἔδεαι κραδίην μεμνημένος οὔτε τι σίτου οὔτ’ εὐνῆς; ἀγαθὸν δὲ γυναικί περ ἐν φιλότητι μίσγεσθ’· οὐ γάρ μοι δηρὸν βέῃ, ἀλλά τοι ἤδη ἄγχι παρέστηκεν θάνατος καὶ μοῖρα κραταιή. | ||
24130-2 | ἀθετοῦνται στίχοι γ’, ὅτι ἀπρεπὲς μη‐ τέρα υἱῷ λέγειν ἀγαθόν ἐστι γυναικὶ μίσγεσθαι. [ἔτι δὲ καὶ ἁπάντων ἀσυμφορώτατόν ἐστι, καὶ μάλιστα τοῖς εἰς πόλεμον ἐξιοῦσι· χρεία γὰρ εὐτονίας καὶ πνεύματος]. καὶ τὸ λέγειν | ||
| 5 | ὅτι ὁ θάνατός σου ἐγγύς ἐστιν ἄκαιρον. διεσκεύακε (Ar. 349) δέ τις αὐτοὺς οἰηθεὶς ἀποκρέμασθαι οὐδέ τι σίτου. A. Inclusa aliena sunt. L. | ||
24.134 | σκύζεσθαί σοί φησι θεούς, ἑὲ δ’ ἔξοχα πάν‐ των: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἶπεν ἀντὶ τοῦ ἑαυτόν, ἑέ. A. | ||
24.143 | Ἴλιον ἱρήν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
24.144 | βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ | ||
| ταχέως. AB. Cf. p. 29. | 343 | ||
24.145 | ἄγγειλον Πριάμῳ μεγαλήτορι Ἴλιον ἴσω λύσασθαι φίλον υἱόν—ἡ διπλῆ ὅτι τοπικῶς ἀντὶ προθέσεως· θέλει γὰρ εἰπεῖν εἰς Ἴλιον. A. Cf. p. 28 et Ar. 142. | ||
24.151 | νεκρὸν ἄγοι προτὶ ἄστυ, τὸν ἔκτανε δῖος Ἀχιλλεύς: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴρηκεν, νεκρὸν ὃν ἔκτεινεν, ἀντὶ τοῦ ὃν κτείνας νεκρὸν ἐποίησεν, ὡς ἐπὶ τοῦ ἕλκος ἀνα‐ ψύχοντα τό μιν βάλε Πάνδαρος ἰῷ (Ε 795). A. Cf. ad 180. | ||
24.155 | ἔσω κλισίην: εἰς κλισίην. V. Cf. ad 184. | ||
24h163-4 | ἐντυπὰς ἐν χλαίνῃ κεκαλυμμένος· ἀμφὶ δὲ πολλή κόπρος ἔην κεφαλῇ τε καὶ αὐχένι τοῖο γέροντος. | ||
24.163 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐν ἴσῳ τῷ ἐντυπαδίῳ, ὥστε διὰ τοῦ ἱματίου τὸν τοῦ σώματος τύπον φαίνεσθαι (Ar. 155). A. | ||
24.164 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ τοῖο οὐκ ἔστιν ἀγαθοῦ (Ar. 44) ὡς οἱ γλωσσογράφοι, ἀλλὰ θαυμαστικῶς τοιούτου. καὶ ὅτι κό‐ προς ἡ τέφρα. A. Cod. τὰ κόπρια pro ἡ τέφρα. Corr. L. Cf. ad Σ 23. | ||
24.172 | οὐ μὲν γάρ τοι ἐγὼ κακὸν ὀσσομένη τόδ’ ἱκάνω: ἡ διπλῆ ὅτι ἀπὸ τῶν ὄσσων προορωμένη (Ar. 97), καὶ τὸ τόδε τοπικῶς ἀντὶ τοῦ ἐνταῦθα. A. | ||
24.174 | (Διός) ὅς σευ ἄνευθεν ἐὼν μέγα κήδεται ἠδ’ ἐλεαίρει: ἀστερίσκος ὅτι ἐνταῦθα ὑγιῶς λέγεται, ἐκεῖ δὲ (Β 27) κακῶς ὑπὸ τοῦ Ὀνείρου πρὸς τὸν Ἀγαμέμνονα. A. | ||
24.180 | (iteratur versus 151): ἡ διπλῆ ὅτι νεκρὸν ὃν ἔκτανε. A. | ||
24.184 | ἔσω κλισίην: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ εἰς κλισίην. A. Cf. p. 28 et Ar. 142. | ||
24.199 | ἔσω στρατόν: ἀντὶ τοῦ εἰς στρατόν. B. V. ibidem. | ||
24.205 | σιδήρειόν νύ τοι ἦτορ: ἡ διπλῆ ὅτι ὑποτάσ‐ σουσι στίχον ὡς ἐλλείποντος τοῦ λόγου ἀθάνατοι ποίη‐ σαν Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντες (οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχου‐ σιν V.) πλείων δέ ἐστιν ἔμφασις μὴ προσκειμένου αὐτοῦ. A. | ||
24.208 | (οὔ ς’ ἐλεήσει) οὐδέ τί ς’ αἰδέσεται: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ προσδέξεται ὡς ἱκέτην· μή μιν ἐγὼ μὲν ἵκωμαι ἰών (Χ 123). A. Ar. 150. | ||
24.210 | (τῷ δ’ ὥς ποθι μοῖρα κραταιή) γεινομένῳ ἐπέ‐ νησε λίνῳ, ὅτε μιν τέκον αὐτή: [ἡ διπλῆ] ὅτι ἐνταῦθα καλῶς κεῖται, ἐπὶ δὲ Ἀχιλλέως ἐν τῇ Υ (128) οὐκέτι. A. | ||
24.215 | Τρωιάδων βαθυκόλπων: ἡ διπλῆ πρὸς τοὺς γράφοντας (Β 484) ἔσπετε νῦν μοι Μοῦσαι Ὀλυμ‐ πιάδες βαθύκολποι, ὅτι ἐπὶ βαρβάρων τὸ ἐπίθετον τί‐ θησιν. A. Ar. 119. | 344 | |
24.222 | ψεῦδός κεν φαῖμεν καὶ νοσφιζοίμεθα μᾶλ‐ λον: ὁ ἀστερίσκος ὅτι ἐνταῦθα ἁρμοζόντως λέγεται ὁ στί‐ χος, ὑπὸ δὲ Νέστορος ἐν τῇ Β (81) οὐκέτι. A. | ||
24h228-31 | ἦ, καὶ φωριαμῶν ἐπιθήματα κάλ’ ἀνέῳγεν, ἔνθεν δώδεκα μὲν περικαλλέας ἔξελε πέπλους, δώδεκα δ’ ἁπλοΐδας χλαίνας, τόσσους δὲ τάπητας, τόσσα δὲ φάρεα καλά, τόσους δ’ ἐπὶ τοῖσι χιτῶνας. | ||
24.228 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐπιθήματα τῶν κιβωτίων τὰ πώματα, καταχρηστικῶς δὲ πίθων καὶ τῶν ὁμοίων. A. Nec omiserit ὅτι νῦν ἅπαξ εἴρηκεν. | ||
24.229 | ἡ διπλῆ ὅτι διέσταλκε τὸν πέπλον ἀπὸ τῶν χλαι‐ νῶν, καὶ τὰ φάρη ὡς διαπρέποντα τὸν πέπλον οὕτως προσ‐ ηγόρευσεν. A. Ar. 193. Haec sic emendanda esse videntur: καὶ τὰ φάρη ὡς διαφέροντα (v. Sch. ABM ad h. v.), εἰ καὶ | ||
| 5 | ἀλλαχοῦ τὸν πέπλον οὕτως προσηγόρευσεν, ut ε 230, ubi Sch. Palat.: ὅτι κοινότερον νῦν τὸν πέπλον φᾶρος εἴρηκεν. | ||
24.232 | δέκα πάντα τάλαντα: ἡ διπλῆ ὅτι παρέλκει τὸ πάντα. A. Cf. ad Η 161. | ||
24.241 | ἦ οὔνεσθ’ ὅτι μοι Κρονίδης Ζεὺς ἄλγε’ ἔδω‐ κεν: ἡ διπλῆ ὅτι οὔνεσθε ἐκφαυλίζετε καὶ οὐδενὸς ἄξιον ἡγεῖσθε. A. | ||
24.249 | νεικείων Ἕλενον τε Πάριν τε. νεικεῖν est in‐ crepare, v. ad 25. | ||
24.251 | Δηίφοβόν τε καὶ Ἱππόθοον καὶ Δῖον ἀγαυόν: ἡ διπλῆ ὅτι ὁμώνυμος ὁ Ἱππόθοος τῷ Πελασγῷ· Ἱππόθοος δ’ ἄγε φῦλα Πελασγῶν (Β 840). καὶ ὅτι ἄδηλον πότερόν ἐστι τὸ κύριον ὁ Δῖος ἢ ὁ Ἀγαυός. A. | ||
24.257 | Τρωίλον ἱππιοχάρμην: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ τοῦ εἰρῆσθαι ἱππιοχάρμην τὸν Τρωίλον οἱ νεώτεροι ἐφ’ ἵππου διωκόμενον αὐτὸν ἐποίησαν. καὶ οἱ μὲν παῖδα αὐτὸν ὑπο‐ τίθενται, Ὅμηρος δὲ διὰ τοῦ ἐπιθέτου τέλειον ἄνδρα ἐμ‐ | ||
| 5 | φαίνει· οὐ γὰρ ἄλλος ἱππόμαχος λέγεται. A. Ar. 190. | ||
24.259 | (οὐδὲ ἐῴκει Hector) ἀνδρός γε θνητοῦ πάις ἔμ‐ μεναι ἀλλὰ θεοῖο: Στησίχορος Ἀπόλλωνος αὐτόν φησιν, | ||
| οὐ νοήσας τὴν ὑπερβολήν. V. Fluxit certe ex Aristonico. L. | 345 | ||
24.272 | πέζῃ ἔπι πρώτῃ: ἡ διπλῆ ὅτι πρώτῃ ἀντὶ τοῦ ἄκρᾳ ἄξαντ’ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ (Ζ 40). A. Ar. 149. | ||
24.281 | τὼ μὲν ζευγνύσθην ἐν δώμασιν ὑψηλοῖσιν κῆρυξ καὶ Πρίαμος πυκινὰ φρεσὶ μήδε’ ἔχοντε: ἡ διπλῆ ὅτι εἰ μὴ προσέθηκε τὸν στίχον, οἱ θέλοντες συγ‐ χεῖσθαι τὰ δυικὰ παρ’ Ὁμήρῳ, Ἐρατοσθένης καὶ Κράτης | ||
| 5 | ἔλεγον ἂν ἐπὶ τῶν ἐννέα Πριαμιδῶν τετάχθαι τὼ μὲν ζευγνύσθην. A. Cf. p. 15, 2. | ||
24.293 | καί εὑ κράτος ἐστὶ μέγιστον: ἡ διπλῆ ὅτι Ζηνόδοτος γράφει καὶ οὗ. A. | ||
24.304 | (ἡ δὲ παρέστη) χέρνιβον ἀμφίπολος πρόχοόν θ’ ἅμα χερσὶν ἔχουσα: ἀθετεῖται ὅτι παρὰ τὸ σύνηθες αὐτῷ χέρνιβον τὸ ἀγγεῖον τὸ ὑποδεχόμενον τὸ ὕδωρ, ὡς ἡμεῖς· τοῦτο δὲ αὐτὸς εἴωθε καλεῖν λέβητα, τὸ δὲ κατὰ τῶν | ||
| 5 | χειρῶν διδόμενον ὕδωρ χέρνιβα. ἔνιοι δὲ διπλῇ σημειοῦνται ὡς ἅπαξ ἐνταῦθα εἰρημένον. A. | ||
24.305 | νιψάμενος δὲ κύπελλον ἐδέξατο ἧς ἀλό‐ χοιο: λείπει ἡ παρά. A. Cf. p. 26. | ||
24.306 | εὔχετ’ ἔπειτα στὰς μέσῳ ἕρκεϊ: ἡ διπλῆ ὅτι ἐλλείπει ἡ πρόθεσις, ἀντὶ τοῦ ἐν μέσῳ ἕρκει στὰς εὔχετο. A. Cf. p. 25. | ||
24.315 | αὐτίκα δ’ αἰετὸν ἧκε, τελειότατον πετεη‐ νῶν: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ τὸν τῷ σώματι τέλειον, ἀλλὰ τὸν ἐπι‐ τελεστικώτατον. A. | ||
24.318 | (θύρη) ἐυκλήις ἀραρυῖα: ἡ διπλῆ ὅτι δύναται καὶ κατὰ σύνθεσιν ἐυκλήις, εὐεπίκλειστος, χωρὶς δὲ τὸ ἀρα‐ ρυῖα· δύναται δὲ καὶ κατὰ συναλοιφήν, εὖ ταῖς κλεισὶν ἀρα‐ ρυῖα. A. | ||
24.330 | τὼ δ’ οὐ λάθον εὐρύοπα Ζῆ‐ ν’ ἐς πεδίον προφανέντε: ἡ διπλῆ πρὸς τὴν συνα‐ λοιφήν, ὅτι ἐν δύο στίχοις· τὸ γὰρ πλῆρές ἐστι Ζῆνα ἐς πε‐ δίον φανέντε. A. | ||
24.337 | ὡς μήτ’ ἄρ τις ἴδῃ μήτ’ ἄρ τε νοήσῃ: ἡ διπλῆ ὅτι ἴδῃ καὶ νοήσῃ παραλλήλως (cf. ad Ν 276) καὶ οὐ ταὐ‐ τόν ἐστιν. AB. καὶ οὔ ins. L. | ||
24.338 | Πηλείωνα δ’ ἱκέσθαι: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως εἴ‐ | ||
| ρηκε Πηλείωνα δέ, εἰς Πηλείωνα, ἀντὶ τοῦ πρὸς Πηλείωνα ἢ ἐπὶ Πηλείωνα. AB. ὁμοίως τῷ εἰς Ἀγαμέμνονα δῖον ἄγον (Η 312). V. Cf. qu. ep. p. 88. | 346 | ||
24h341-2 | (καλὰ πέδιλα) ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρήν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇς ἀνέμοιο | ||
24341-2 | ὁ ἀστερίσκος ὅτι ἐνταῦθα ὀρθῶς κεῖνται, καὶ ἐπὶ τοῦ πρὸς Καλυψὼ διαπεραιουμένου Ἑρμοῦ (ε 44), ἐν δὲ τῇ Α ῥαψῳδίᾳ τῆς Ὀδυσσείας (97) οὐκέτι. A. | ||
24.367 | (εἴ τίς σε ἴδοιτο) τοσσάδ’ ὀνείατ’ ἄγοντα: ἡ διπλῆ ὅτι οὐ πάντως βρώματα τὰ ὀνείατα, ὡς οἱ γλωσσο‐ γράφοι (Ar. 44), ἀλλὰ πάντα τὰ ὄνησίν τινα περιποιοῦντα, ὡς νῦν τὰ δῶρα. καὶ ὅτι ἄγοντα εἴρηκεν, οὐ φέροντα· οὐ | ||
| 5 | γὰρ αὐτὸς ἐβάσταζεν. A. Ar. 143. | ||
24.370 | ἀλλ’ ἐγὼ οὐδέν σε ῥέξω κακά: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ δεν παρέλκεται. A. Ar. 322. | ||
24.383 | Ἴλιον ἱρήν: ἡ διπλῆ ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. A. | ||
24.394 | ἡμεῖς δ’ ἑσταότες θαυμάζομεν: ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ μετ’ ἐκπλήξεως ἐθεώμεθα. ABM. Ar. 149. | ||
24.395 | (Achilles) κεχολωμένος Ἀτρείωνι: ὅτι τὴν μῆ‐ νιν διὰ τοῦ χόλου (Bekk. χόλος) ἀντέφρασεν. V. Ar. 137. A versu 405 usque ad 504 eadem recentiori manu qua codex alias suppletus—non sine mendis descriptus est. Vil‐ | ||
| 5 | loiso. Unde et hic scholia A desunt. In codd. B et V. non‐ nulla sunt ex Aristonico derivata, velut ad 409, 444, 462, 471, 474, 487, fortasse etiam ad 476 qui rejectus esse dicitur in cod. V. Cf. Athen. p. 12. | ||
24.476 | νέον δ’ ἀπέληγεν ἐδωδῆς ἔσθων καὶ πίνων· ἔτι καὶ παρέκειτο τράπεζα. Versu 475 docemur Achillem cum maxime recentem esse a coena; abusive igitur positus vs. 628 αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος | ||
| 5 | καὶ ἐδητύος. | ||
24.495 | πεντήκοντά μοι ἦσαν, ὅτ’ ἤλυθον υἷες Ἀχαιῶν. Ut Priamus hos quinquaginta filios ex pluribus uxo‐ ribus sustulit, ita fortasse etiam Neleus duodecim illos quos habuisse dicitur Λ 692. Nam e Chloride tres tantum genuit | ||
| 5 | λ 286. πρὸς τοὺς χωρίζοντας. | ||
24.496 | ἐννεακαίδεκα μέν μοι ἰῆς ἐκ νηδύος ἦσαν. | ||
| Hinc Zenodotus scripsit ἰογάστριος pro ὁμογάστριος Φ 95. | 347 | ||
24.512 | τῶν δὲ στοναχὴ κατὰ δώματ’ ὀρώρει: ἡ διπλῆ ὅτι καταχρηστικῶς τὰς σκηνὰς οὕτως εἶπεν. A. | ||
24.514 | αὐτὰρ ἐπεί ῥα γόοιο τετάρπετο δῖος Ἀχιλλεύς, καί οἱ ἀπὸ πραπίδων ἦλθ’ ἵμερος ἠδ’ ἀπὸ γυίων: ἀθετεῖται· προείρηται γὰρ ἱκανῶς διὰ τοῦ αὐτὰρ ἐπεί ῥα γόοιο, καὶ ἀκύρως τέθειται τὸ γυίων· οὐ γὰρ | ||
| 5 | οὕτως λέγει πάντα τὰ μέλη, ἀλλὰ μόνον τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. A. Ar. 119. | ||
24.522 | ἀλλ’ ἄγε δὴ κατ’ ἄρ’ ἕζευ ἐπὶ θρόνου, ἄλγεα δ’ ἔμπης ἐν θυμῷ κατακεῖσθαι ἐάσομεν—ὅτι τὸ ἁπλοῦν ἔστιν ἕζευ· τούτῳ δὲ ἀνάλογον τὸ σύνθετον κατ’ ἄρ’ ἕζευ, οὐχὶ ἵζευ (Legitne ἕζευ etiam Γ 162 Η 115?). καὶ ὅτι τὸ ἔμ‐ | ||
| 5 | πης ἀντὶ τοῦ ὅμως. ἔσθ’ ὅτε δὲ ἀντὶ τοῦ ὁμοίως· ἔμπης μοι δοκέει δαΐδων σέλας (ς 353 Ar. 145). A. | ||
24h527-8 | δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει δώρων οἷα δίδωσι, κακῶν, ἕτερος δὲ ἑάων. | ||
24.527 | ἡ διπλῆ ὅτι ἐντεῦθεν Ἡσιόδῳ (ἔ. 94) τὸ περὶ τοῦ πίθου μύθευμα, καὶ ὅτι δύο τοὺς πάντας λέγει πίθους. τινὲς δὲ τῶν νεωτέρων ἕνα μὲν τῶν ἀγαθῶν, δύο δὲ τῶν κακῶν ἐδέξαντο A. Ar. 191. | ||
24.528 | ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἑάων ἀντὶ τοῦ ἀγαθῶν· καὶ τὸ υἷος ἑῆος (550) ἀγαθοῦ. διὰ δὲ ἄγνοιαν ὁ Ζηνόδοτος γρά‐ φει ἑοῖο (Ar. 121). καὶ ὅτι τὸ ἕτερος ἐπὶ δύο. A. | ||
24.544 | ὅσσον Λέσβος ἄνω, Μάκαρος ἕδος, ἐντὸς ἐέργει: ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἄνω ἀντὶ τοῦ ἀνά, καὶ πρὸς τὸ ἐέρ‐ γει, ἵν’ ᾖ ἀνείργει καὶ περιορίζει. A. Cf. p. 28. | ||
24.545 | καὶ Φρυγίη καθύπερθε: ἡ διπλῆ ὅτι ἑτέρα καθ’ Ὅμηρον ἡ Φρυγία τῆς Τροίας. οἱ δὲ νεώτεροι συγχέουσιν. A. Verba τῆς Τροίας inseruit L. Cf. Ar. 238. | ||
24h550-1 | οὐ γάρ τι πρήξεις ἀκαχήμενος υἷος ἑῆος, οὐδέ μιν ἀνστήσεις, πρὶν καὶ κακὸν ἄλλο πά‐ θῃσθα. | ||
24.550 | ἡ διπλῇ περιεστιγμένη ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἑοῖο (cf. ad 528). καὶ ὅτι λείπει ἡ περί (p. 26). A. | ||
24.551 | ἡ διπλῆ ὅτι οὐ λέγει, οὐκ ἀναστήσεις αὐτόν, ἂν μὴ πρότερον κακὸν πάθῃς, ἀλλὰ πρότερον κακὸν πείσῃ ἢ ἀναστήσεις αὐτόν. τοιοῦτο δέ ἐστι καὶ τὸ τὴν δ’ ἐγὼ οὐ | ||
| λύσω, πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισιν (Α 29). A. | 348 | ||
24h556-7 | (σὺ δὲ δέξαι ἄποινα) πολλὰ τά τοι φέρομεν. σὺ δὲ τῶνδ’ ἀπόναιο καὶ ἔλθοις σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν, ἐπεί με πρῶτον ἕασας. | ||
24556-7 | ἀθετοῦνται ὅτι ἀνάρμοστοι τῷ προσώπῳ αἱ εὐχαὶ καὶ ἐπαυτόφωρος ἡ ὑπόκρισις. A. Versum sequentem αὐτόν τε ζώειν καὶ ὁρᾶν φάος ἠελίοιο—Alexandrinis igno‐ tum ne Eustathius quidem novit, qui p. 1364 fin. ὅρα inquit ὅτι | ||
| 5 | τὸ ἔασας ἔλλειψιν ἔχει μυστικωτέραν. | ||
24.566 | οὐδὲ γὰρ ἂν φυλακοὺς λάθοι: ἡ διπλῆ ὅτι οὕτως ἐσχημάτισε τοὺς φύλακας. | ||
24.572 | Πηλείδης δ’ οἴκοιο λέων ὣς ἆλτο θύραζε: καταχρηστικῶς τὴν κλισίαν δῶμα (512) οἶκον δόμον (673) εἶπεν. V. Ar. 152. | ||
24.574 | Αὐτομέδων καὶ Ἄλκιμος: ἡ διπλῆ ὅτι συγκέ‐ κοφε τὸν Ἀλκιμέδοντα Ἄλκιμον εἰπών. A. | ||
24.577 | ἐς δ’ ἄγαγον κήρυκα καλήτορα τοῖο γέρον‐ τος: ἡ διπλῆ ὅτι τὸν Ἰδαῖον ἐπιθετικῶς καλήτορα εἶπεν. A. Cf. ad 701. | ||
24h594-5 | (Ἕκτορα δῖον ἔλυσα) πατρὶ φίλῳ, ἐπεὶ οὔ μοι ἀει‐ κέα δῶκεν ἄποινα. σοὶ δ’ αὖ ἐγὼ καὶ τῶνδ’ ἀποδάσσομαι, ὅσς’ ἐπέοικεν. | ||
24.594 | ἀθετοῦνται, ὅτι οὐκ ὀρθῶς ἕνεκα δώρων λέγει ἀπο‐ λελυκέναι τὸν νεκρόν· ὑπὸ γὰρ τοῦ Διὸς ἠναγκάσθη, ἐπεὶ οὐκ ἂν τὴν ὑπὲρ Πατρόκλου τιμωρίαν δώρων ἠλλάξατο. A. | ||
24h604-5 | (Νιόβης) ἓξ μὲν θυγατέρες, ἓξ δ’ υἱέες ἡβώοντες τοὺς μὲν Ἀπόλλων πέφνεν ἀπ’ ἀργυρέοιο βιοῖο. | ||
24.604 | ἡ διπλῆ ὅτι οἱ νεώτεροι διαφωνοῦσι περὶ τοῦ ἀρι‐ θμοῦ τῶν Νιόβης παίδων· οἱ μὲν γὰρ δεκατέσσαρας οἱ δὲ εἴκοσι τοὺς Νιοβίδας λέγουσιν. A. Ar. 187. | ||
24.605 | ἡ διπλῆ ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντηκεν. A. | ||
24h613-7 | ἡ δ’ ἄρα σίτου μνήσατ’, ἐπεὶ κάμε δακρυχέουσα. νῦν δέ που ἐν πέτρῃσιν ἐν οὔρεσιν οἰοπόλοισιν, ἐν Σιπύλῳ, ὅθι φασὶ θεάων ἔμμεναι εὐνάς νυμφάων, αἵ τ’ ἀμφ’ Ἀχελώιον ἐρρώσαντο, | ||
| 5 | ἔνθα λίθος περ ἐοῦσα θεῶν ἐκ κήδεα πέσσει. | ||
24.613 | ἡ διπλῆ πρὸς τὴν διαφωνίαν τῶν νεωτέρων· φασὶ γὰρ καὶ αὐτὴν ἀπολελιθῶσθαι, Ὅμηρος δὲ οὔ. A. Ar. 187. | ||
24614-7 | ἀθετοῦνται στίχοι δʹ, ὅτι οὐκ ἀκόλουθοι τῷ ἡ δ’ ἄρα σίτου μνήσατ’· εἰ γὰρ ἀπελιθώθη, πῶς σιτία προσηνέγκατο; καὶ ἡ παραμυθία γελοία· φαγέ, ἐπεὶ καὶ ἡ Νιόβη ἔφαγε καὶ ἀπελιθώθη. ἔστι δὲ Ἡσιόδεια τῷ χαρα‐ | 349 | |
| 5 | κτῆρι, καὶ μᾶλλόν γε τὸ ἀμφ’ Ἀχελώιον ἐρρώσαντο. (Cf. Theog. 8). καὶ τρὶς κατὰ τὸ συνεχὲς τὸ ἔν. πῶς δὲ καὶ λίθος γενομένη θεῶν ἐκ κήδεα πέσσει; προηθετοῦντο δὲ καὶ παρ’ Ἀριστοφάνει. A. Ar. 358. | ||
24.624 | ὤπτησαν δὲ περιφραδέως ἐρύσαντό τε πάντα: σημειοῦνταί τινες ὅτι Ἡσίοδος ἐποίησεν ὤπτησαν μὲν πρῶτα, περιφραδέως δ’ ἐρύσαντο. οὐδεὶς δὲ περι‐ φραδέως ἐξέλκει κρέα, ἀλλὰ μᾶλλον ὀπτᾷ. A. | ||
24.628 | αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο: ἡ διπλῆ ὅτι κατακέχρηται τῷ στίχῳ. ὁ γὰρ Ἀχιλ‐ λεὺς ἤδη κεκόρεσται· λέγει γὰρ νέον δ’ ἀπέληγεν ἐδωδῆς (475). A. Cf. ad Ι 222. | ||
24.665 | τῇ δεκάτῃ δέ κε θάπτοιμεν δαινῦτό τε λαός: ὅτι μετὰ τοσαύτας ἡμέρας ἔκαιον καὶ μετὰ τὴν ταφὴν περί‐ δειπνον ἐποίουν. A. Apud Bekkerum sic est: ὅτι μετὰ τού‐ των τῶν ἡμερῶν ἔκαιον καὶ μετὰ τὴν ταφὴν τὸν δεῖπνον | ||
| 5 | ἐποίουν. A. Corr. L. Cf. ad Ψ 29. | ||
24.701 | κήρυκά τε ἀστυβοώτην: ἐπιθετικῶς τὸν κήρυκα, ἀπὸ τοῦ ἐν τῷ ἄστει βοᾶν. A. Cf. ad 577. | ||
24.735 | (Astyanactem aliquis Graecorum) ῥίψει χειρὸς ἑλὼν ἀπὸ πύργου, λυγρὸν ὄλεθρον: ἡ διπλῆ ὅτι ἐντεῦθεν κινηθέντες οἱ μεθ’ Ὅμηρον ποιηταὶ ῥιπτόμενον κατὰ τοῦ τείχους ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων εἰσάγουσι τὸν Ἀστυάνακτα. AD. | ||
| 5 | Ar. 180. | ||
24.795 | καὶ τά γε χρυσείην ἐς λάρνακα θῆκαν ἑλόν‐ τες: ἡ διπλῆ ὅτι τὴν σορὸν λάρνακα εἶπεν (Ar. 152). A. | ||
| Cf. ad Ψ 92. | 350 | ||