TLG 1194 001 :: ARISTONICUS :: De signis Odysseae

ARISTONICUS Gramm.
(Alexandrinus: 1 B.C.–A.D. 1)

De signis Odysseae

Source: Carnuth, O. (ed.), Aristonici περὶ σημείων Ὠδυσσείας reliquiae emendatiores. Leipzig: Hirzel, 1869: 3–164.

Citation: Book of Odyssey — verse in book — (line of scholion)

1

.

2

 ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν. Ex F. Ar. ad Φ. 550. Β. 278. Ο. 56 et scholio ad nostrum locum in Ε. apparet, diplam fuisse πρὸς τοὺς χωρίζοντας, qui Ulixem solum in Odyssea πτολίπορθον dici, in Iliade etiam
5alios opposuerunt. Lehrsius ad F. Ar. Φ. 550 quid ab Ari‐ starcho iis responsum sit coniecit. Ulixem sic nominari κατ’ ἐξοχήν, quod Troiam ipsam everterit, semel etiam in Achille, qui duodecim urbes in agro Troiano sitas (I. 328) deleverit, hoc epitheto Homerum uti. Praeterea Epimerism. Cram. an.
10Ox. 1, 161 demonstratur, Aristarchum diplam apposuisse propter vocabuli ἐπεί significationem non tantum quod, sed etiam post‐ quam. cf. L. Ar. 151. Eust. 1382, 28. Sengebusch 6.

1

.

3

 πολλῶν δ’ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω. †) Ζηνόδοτος νόμον ἔγνω φησίν. ἄμεινον δὲ τὸ νόον ... δι’ ὧν Ὀδυσσεὺς αὐτὸς εἰσάγεται λέγων (ζ 121) „ἠὲ φιλόξει‐ νοι, καί σφιν νόος ἐστὶ θεουδής.“ MT.
5Post νόον lacunam indicavit Friedlaenderus in recensione
Dindorfii schol. Graec. (Fleckeisenii Annal. tom. 77 p. 3) et sic explevit: καὶ διασαφεῖται τὸ ἐνταῦθα κεφαλαιωδῶς λεγόμενον. Homerus non novit vocabulum νόμος, quod primum legitur in hymno ad Apollinem Delium v. 20. Itaque ad ρ 487, ubi εὐ‐3
10νομίην legitur, ab εὖ νέμεσθαι derivatum esse aristarchus do‐ cuit, cf. schol. ibid., certe ut Zenodoti lectionem refutaret, „prae egregio νόον malam illam et falsam etiamsi decies νόμος apud Homerum legeretur.“ L. Ar. 348. Ad illum locum ab Aristo‐ nico citatum ζ 121 addi possunt etiam ν 202. θ 576. Ceterum
15et Prellerus (ad α 3 p. 10) et Sengebuschius (l. c. p. 7) erra‐ verunt in cod. Hamburgensi T. pro νόμον Zenodoti νόον le‐ gentes, haud dubie quod Ven. M. non inspexerunt. Prellerus Ζηνόδοτος νόον ἔγνω φησὶ ἄμεινον legit, sequentia non potuit extricare, Sengebuschius νόου ἔγνω Zenodotum scripsisse con‐
20iecit et sic Aristonici scholion liberius supplevit. Nauckius Zenodoti lectionem νομόν fuisse contendit.

1

.

7

 αὐτῶν γὰρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο. Citatur hic versus ab Aristonico ad Κ. 205, unde verisi‐ mile est, etiam hic notasse eum: ὅτι κατὰ τὸ πλῆρες τὰ τοι‐ αῦτα ἐκφέρει ἑῷ αὐτοῦ, ἐμὸν αὐτοῦ, αὐτῶν σφετέρῃσιν. cf.
5β. 45. δ. 118. Vides etiam Aristarchum legisse αὐτῶν pro αὐτοί, quod J. La Roche in ed. Odysseae Lips. 1867 in textum re‐ cepit. Aristarchi lectionem Eustathius habet 1383, 34. Apol‐ lonius agnoscit de pron. p. 79. 131, de constr. p. 62. cf. Lehrs, quaestiones epicae p. 114 seq. Alteram lectionem αὐτοὶ γὰρ
10σφετέρῃσιν Sengebuschius retulit ad Zenodotum, qui in pro‐ nominibus explicandis et diiudicandis longissime aberraverit ab Aristarcho. Versus 7 praeterea legitur Δ. 409, quem Aristarchus ibi expunxit cum duobus praecedentibus, unde sequitur, ut nostro loco fuerit asteriscus, cuius vestigium et Δ. 409 et hic evanuit.
15Omisit La Roche asteriscum notare in adnotatione sua critica.

1

.

11

ἔνθα cf. ad α 18.

1

.

16

ἀλλ’ ὅτε δὴ ἔτος ἦλθε περιπλομένων ἐνιαυτῶν τῷ οἱ ἐπεκλώσαντο θεοὶ οἶκόνδε νέεσθαι εἰς Ἰθάκην, οὐδ’ ἔνθα πεφυγμένος ἦεν ἀέθλων
καὶ μετὰ οἷσι φίλοισι. θεοὶ δ’ ἐλέαιρον.4
5 †) ὑπερβατόν H. recte adnotavit, sed quae sequuntur cor‐ rupta videntur esse et detorta. Apparet ex Ar. ad Π. 46. Aristarchum „οὐδ’ ἔνθα πεφυγμένος ἦεν ἀέθλων καὶ μετὰ οἷσι φίλοισι“ διὰ μέσου, quod nos dicimus in parenthesi, legisse. cf. ad Β. 745.

1

.

18

 ἔνθα. †) τότε HV. χρονικὸν ἐπίῤῥημα καὶ ἐν τόπῳ V. Hoc ex Aristarchea explicatione fluxisse cum Sengebuschio puto, cf. documenta eius l. c. p. 12 et 14.

1

.

21

 ἀντιθέῳ Ὀδυσῆι. Fuit diple ὅτι ἀντίθεος οὐχ ὁ τοῖς θεοῖς ἐναντιούμενος, ἀλλ’ ὁ ἀντὶ θεοῦ ὢν, ὁ ἰσόθεος. cf. Apoll. l. h. 31, 13. L. Ar. 114.

1

.

22

ἀλλ’ ὁ μὲν Αἰθίοπας μετεκίαθε τηλόθ’ ἐόντας, Αἰθίοπας τοὶ διχθὰ δεδαίαται, ἔσχατοι ἀνδρῶν, οἱ μὲν δυσομένου Ὑπερίονος, οἱ δ’ ἀνιόντος. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἡ μετὰ [ἀντὶ τοῦ πρὸς] πρὸς τοὺς
5Αἰθίοπας H. cf. Ε. 264. Lehrs, qu. ep. 88. F. Ar. p. 27 Didym. ad Α. 423, ubi item Aristarchus μετ’ ἀμύμονας Αἰθιοπῆας ex‐ plicavit ἐπ’ ἀμύμονας, ὅ ἐστι πρὸς ἀμώμους. Collatis Aristonici scholiis ad Ζ. 154. Η. 138. Μ. 96. Eust.
101385, 31 coniici certe poterit notam fuisse πρὸς τὴν ἐπανά‐ ληψιν τοῦ ὀνόματος· καὶ ὅτι ἐν Ἰλιάδι συνεχῶς ταῖς ἐπανα‐ λήψεσι κέχρηται, ἐν δὲ Ὀδυσσείᾳ ἅπαξ ἐνταῦθα μόνον. Ad Ζ. 154 est in Aristonico: ἐν δὲ Ὀδυσσείᾳ ἅπαξ κατ’ ἀρχὰς „Αἰθίοπες τοὶ διχθά.“ Num sic Ar. legit Αἰθίοπες?—aliis
15locis, ubi ἐπανάληψις notatur, semper eadem forma eodem casu repetitur cf. ad Ζ. 154. Η. 138. Μ. 96. Υ. 372. Ψ. 642. Quid de bipartitis Aethiopibus Aristarchus iudicaverit, non duas esse Aethiopias, spatio interposito discretas, sed divisam unam in partes duas continuas, fuse Strabo I, 1 p. 30 sq. ex Apollo‐
20doro nobis servavit. cf. L. Ar. 249. Sengebusch. p. 18. Eust.
1386, 14.5

1

28,n1

 τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε. ἐν τούτοις δὲ τοῖς θεοῖς V. fluxit fortasse ex Ar. cf. ad Μ. 211. Ω. 306. F. Ar. p. 25.

1

29,n2

 μνήσατο γὰρ κατὰ θυμὸν ἀμύμονος Αἰγίσθοιο. ἢ τοῦ καλοῦ πρὸ τοῦ μοιχεῦσαι, ἢ τοῦ κατὰ γένος ἀγαθοῦ. HPV. Prior scholii pars idem explicat, quod Apoll. l. h. 25, 12: ἀμύ‐ μων ἀμώμητος. ὅταν δὲ εἴπῃ, „μνήσατο γὰρ κατὰ θυμὸν ἀμύμο‐
5νος Αἰγίσθοιο“ οὐ τοῦ καθόλου ἀμωμήτου, ἀλλὰ πρὸ τοῦ ἔργου τῆς μοιχείας· πρότερον γοῦν ἐπιφέρει „φρεσὶ γὰρ κέχρητ’ ἀγαθῇσι.“ (γ 266). Lacunam ante πρότερον indicavit Sengebuschius l. c. p. 21 (ante eum iam Villoisonus in ed. Apollonii), comparavisse Apollonium epitheton δῖα Κλυταιμνήστρη γ 266. Ex Didymo ad Α. 423 scimus,
10Aristarchum ἀμύμων interpretatum esse ἄμωμος, quod habet Apol‐ lonius, cuius tota explicatio, quae Aristonicum redolet, fortasse ex hoc manavit. (cf. L. Ar. p. 199: φαεινὴν οὐ τὴν τότε λαμπρὰν, ἀλλὰ τὴν φύσει λαμπρὰν, ad ζ 26. 58. 74. Φ 218. Fr. ad Γ 352).

1

.

33

οἱ δὲ καὶ αὐτοί σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε’ ἔχουσιν. †) σημειοῦται Ἀρίσταρχος λέγων τὸν καὶ σύνδεσμον περιτ‐ τεύειν. H. M. Q.
5 Aristonici verba habet V.: οἱ δὲ περισσὸν τὸν καὶ σύν‐ δεσμον. cf. θ 154. κ 471. λ 453. ρ 216. F. Ar. p. 34. Cete‐ rum non est scholion ad v. 35, quo conjunctionem καί in „ὡς καὶ νῦν Αἴγισθοσ“ esse superfluam notatur. Quod Friedlaen‐ derus et Sengebuschius, quorum ille Aristarchum, qui καί in
10v. 35 superfluum esse iudicaverit, erravisse demonstrat (p. 34), hic Aristarchum defendit (p. 25), in Q. legerunt, pertinet ad v. 33: οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ cf. lemma apud Dindorfium.

1

.

36

 Ἑρμείαν πέμψαντες. Fuit διπλῆ περιεστιγμένη, quod Zenodotus et Aristopha‐ nes πέμψαντε δυϊκῶς scripserunt, interpretantes ἡμεῖς: ἐγὼ καὶ οἱ ἄλλοι θεοί. v. Duentzerum de Zenodoti studiis Home‐
5ricis p. 68. Friedlaenderus Ar. p. 15 exempla collegit, ubi Zenodotus quamquam de pluribus sermo est duales aut posuit aut retinuit. Saepissime ab Aristarcho vituperatur, ὅτι συγχεῖ‐ ται τὸ δυϊκόν. cf. schol. in HMQ.6

1

.

39

 μήτ’ αὐτὸν κτείνειν μήτε μνάασθαι ἄκοιτιν· ἐκ γὰρ Ὀρέσταο τίσις ἔσσεται Ἀτρείδαο *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐντεῦθεν ἐκ τοῦ διηγηματικοῦ μετῆλθεν ἐπὶ τὸ μιμητικὸν, διὸ καὶ ἐπιφέρει „ὣς ἔφαθ’ Ἑρμείασ“ (42).
5τὸ δὲ Ἀτρείδαο οὐ κατὰ τοῦ Ὀρέστου, ἀλλὰ κατὰ τοῦ Ἀγα‐ μέμνονος τέτακται. H. cf. F. Ar. p. 16, Eust. 1388, 23.

1

.

45

 ὦ πάτερ ἡμέτερε Κρονίδη, ὕπατε κρειόντων. Huic versui fuit appictus asteriscus, cf. ad Θ 31. Legitur idem versus ω 473. La Roche asteriscum non notavit.

1

.

56

 αἰεὶ δὲ μαλακοῖσι καὶ αἱμυλίοισι λόγοισιν Fuit diple ὅτι ἅπαξ ἐνταῦθα ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ τὸ λόγοις καὶ ἅπαξ ἐν τῇ Ἰλιάδι. (Ο. 393 ubi v. Ar.)

1

.

65

 πῶς ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆος ἐγὼ θείοιο λαθοίμην. Fuit diple ὅτι ἀφ’ ἑαυτοῦ ὁ Ζεὺς θεῖον τὸν Ὀδυσσέα εἴρηκεν. cf. ad Ο. 15, ubi est dipla etiam propter hunc locum.

1

.

66

 ὃς περὶ μὲν νόον ἐστὶ βροτῶν, περὶ δ’ ἱρὰ θεοῖσιν. Nota fuit ὅτι οὕτως εἶπε θεοῖσι καὶ οὐχ ἡμῖν, ὡς οὐκ ὢν καὶ αὐτὸς θεός· καὶ ἐν Ἰλιάδι (Υ. 299) „δῶρα θεοῖσι δίδωσι.“ cf. Ar. ad Υ. 299 ubi nostrum locum in eadem interpretatione
5citavit.7

1

72,n3

 Φόρκυνος θυγάτηρ, ἁλὸς ἀτρυγέτοιο μέδοντος, ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι Ποσειδάωνι μιγεῖσα. βασιλεύοντος. συνήθως γὰρ καὶ τοὺς ὑπάρχους βασιλεῖς ἔλε‐ γον. PV.
5 Observatio est Aristarchi et facta propter Aristophanis lectionem, quae ad ν. 96 commemoratur. Aristophanes, qui haesitasse videtur, quod Phorcys ἁλὸς ἀτρυγέτοιο μέδων appellatus esset, distinxit post θυγάτηρ et μέδοντος cum σπέσσι coniunxit ad Neptunum referens, ita ut hic, non Phorcys maris rex esset. Quod si fecit, certe pro
10μέδοντος μέδοντι legit—corr. Nauckius, Aristophanis fragmenta p. 52—nam ἔγραφεν in schol. ad ν 96 indicium est Dindorfio, Aristo‐ phanem non interpunctionem tantum, sed etiam scripturam mutasse. At cum Aristonicus nunquam lectionum, sed atheteseon modo Aristo‐ phanis rationem habuerit, putem scholion fluxisse ex Nicanore, qui
15ad Aristophanis distinctionem etiam ad Ε 638 respicit, id quod Nauck‐ ium fefellit, quum contendat unum tantum prostare testimonium de Aristophanis interpunctione ad α 72.

1

.

93

 πέμψω δ’ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα †) τινὲς „πέμψω δ’ ἐς Κρήτην τε.“ καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἀλλα‐ χοῦ (284) „πρῶτα μὲν ἐς Πύλον ἐλθὲ .. κεῖθεν δὲ Κρήτηνδε (codd. δ’ ἐς Κρήτην, corr. Buttmannus) παρ’ Ἰδομενῆα ἄνακτα·
5ὃ γὰρ δεύτατος ἦλθεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων.“ HMQ. Sic Ze‐ nodotum legisse ex schol. ad γ 313 apparet, cf. Duentzerum l. c. 104 p. Fuit igitur Aristarchi diple periestigmene. cf. β 359. δ 702, ubi sunt Ar. verba: ὅτι οὐδὲ ἐνταῦθα μνήμη τίς ἐστι τῆς Κρήτης. Zenodoti lectionem vituperat Eust. 1394, 43.

1

h97-101

ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρήν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇς ἀνέμοιο, εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχος, ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ βριθὺ μέγα στιβαρὸν, τῷ δάμνησι στίχας ἀνδρῶν
5ἡρώων, τοῖσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη.

1

97-8

 †) προηθετοῦντο κατ’ ἔνια τῶν ἀντιγράφων οἱ στίχοι, κατὰ δὲ τὴν Μασσαλιωτικὴν οὐδ’ ἦσαν. καὶ ταῖς ἀλη‐ θείαις μᾶλλον ἁρμόσει ἐπὶ Ἑρμοῦ· ἴδιον γὰρ αὐτοῦ τοιούτοις ὑποδήμασι κεχρῆσθαι. καὶ ἡ τοῦ δόρατος ἀνάληψις πρὸς οὐδὲν
5ἀναγκαῖον. MT.

1

99-101

 *) ἀθετοῦνται μετὰ ἀστερίσκων, ὅτι ἐν τῇ Ε τῆς Ἰλιάδος καλῶς (746) MV. Scholion in MT ex Didymo et Aristonico manasse videtur; versibus 97—98 obelos apposuisse cum asteriscis Aristarchum
5apparet ex Ar. ad Ω 341 et ε 43, ubi ὀρθῶς κεῖνται.8

1

.

110

κήρυκες δ’ αὐτοῖσι καὶ ὀτρηροὶ θεράποντες οἱ μὲν ἄρ’ οἶνον ἔμισγον .. οἱ δὲ .. νίζον. Fuit diple πρὸς τὴν τῶν πτώσεων ἐναλλαγήν, nominativus
5pro genetivo cf. Eust. 1398, 15. Ar. ad Γ. 211. Κ. 224. μ. 73.

1

.

115

 ὀσσόμενος πατέρ’ ἐσθλὸν ἐνὶ φρεσίν. †) τοῖς ὀφθαλμοῖς ὑποβλέπων S. ἀνειδωλοποιούμενος καὶ φανταζόμενος, προσδοκῶν· ἢ τοῖς ὀφθαλμοῖς ὑποβλέπων V. Frustula ex Aristarchi observatione derivata cf. L. Ar. 87:
5„significat et oculis videre et per translationem animo videre.“ Eust. 1398, 28.

1

.

124

 δείπνου πασσάμενος. *) [ἡ διπλῆ ὅτι δείπνου] τοῦ κατὰ τὴν ἡμέραν ἀρίστου V. cf. L. Ar. 127. β. 20. δ. 61. 429. π. 2. Eust. 1399, 19.

1

.

134

μὴ ξεῖνος ἀνιηθεὶς ὀρυμαγδῷ
δείπνῳ ἁδήσειεν ὑπερφιάλοισι μετελθών. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὑπερφιάλοισι νῦν μὲν ἐπὶ ψόγου, τοῖς] ὑπερσπόνδοις E. [ἐν ἄλλοις δὲ ἐν τάξει ἐγκωμίου.]
5cf. ad Ο. 94. ι. 106. φ. 289. L. Ar. 146. Apoll. l. h. 158, 30.

1

.

136

ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητος. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ λέβητος] τοῦ καθ’ ἡμᾶς χερνίβου. V. cf. ad Ω. 304. γ. 440. ο. 135. Apoll. l. h. 107, 33.

1

141,n4

 Ex Eust. 1402, 21: σημείωσαι δὲ καὶ ὅτι τὸ „δαι‐ τρὸς δὲ κρειῶν πίνακας παρέθηκεν ἀείρασ“ διαγράφεσθαι ἱστορεῖ Ἀθήναιος (V 20. p. 193) ἐπειδὴ ἀπαρκεῖν δοκεῖ τὸ πρὸ αὐτοῦ δίστιχον.

1

.

149

 ὀνείατα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ ὀνείατα δηλοῖ τὰ ὄνησιν ἐμποιοῦντα, [οὐ πάντως ὡς οἱ γλωσσογράφοι] τὰ ἐδέσματα EPV. cf. ad Ω. 367. De glossographis v. L. Ar. p. 36 seq.

1

.

152

 μολπή τ’ ὀρχηστύς τε. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἡ μολπὴ] ἡ μετ’ ᾠδῆς παιδιά. V. cf. L. Ar. 140. F. Ar. ad A. 474. δ. 19. ζ. 101. Eust. 1403, 56.9

1

.

157

 ἵνα μὴ πευθοίαθ’ οἱ ἄλλοι. Sic legit Zenodotus cf. ad δ. 70. Aristarchus, qui articulis Homerum plerumque non uti observaverat, sine articulo: πευ‐ θοίατο ἄλλοι. Fuit igitur diple periestigmene. (ρ. 592.)

1

.

171

ὁπποίης δ’ ἐπὶ νηὸς ἀφίκεο· πῶς δέ σε ναῦται ἤγαγον εἰς Ἰθάκην; τίνες ἔμμεναι εὐχετόωντο; οὐ μὲν γὰρ τί σε πεζὸν ὀίομαι ἐνθάδ’ ἱκέσθαι. †) οἰκειότερον ταῦτα ὑπὸ Εὐμαίου ἂν λέγοιντο. διὸ ἔν
5τισιν οὐκ ἐφέροντο. HM. Obelos cum asteriscis appictos fuisse ab Aristarcho apparet ex schol. ad ξ. 188 et π. 57, ubi ὀρθῶς κεῖνται.

1

.

172

 εὐχετόωντο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ εὐχετόωντο ἀντὶ τοῦ] ἐκαυχῶντο. V. Notavit Ar. εὔχεσθαι verbum et gloriari et vulgari signi‐ ficatione Κ. 461. Φ. 183. 501. cf. L. Ar. 147. Eust. 1407, 56.

1

.

182

 νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθον ἠδ’ ἑτάροισιν. †) ἤτοι οὕτως ὡς ὁρᾷς, ὡς ἰδιώτης, οὐχ ὡς ἐπέβαλε βασι‐ λεῖ. MQ. τὸ δὲ ὧδε οὐδέποτε παρὰ τῷ ποιητῇ τοπικῶς, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ οὕτως. EMQV.
5 cf. L. Ar. 71. γ 125. β 111. ε 341. ζ 218. ρ 447. Eust. 1408, 42.

1

.

185

 νηῦς δέ μοι ἥδ’ ἕστηκεν ἐπ’ ἀγροῦ νόσφι πόληος ἐν λιμένι Ῥείθρῳ, ὑπὸ Νηίῳ ὑλήεντι. προηθετοῦντο ὑπὸ Ἀριστοφάνους· κατ’ ἔνια δὲ τῶν ἀντι‐ γράφων οὐδ’ ἐφέροντο. HMQR.
5 Scholion Didymi est, neque dubito, quin Aristarchus quo‐ que hos versus expunxerit, qui Aristophanem in versibus eii‐ ciendis saepissime secutus est; Aristonicus adnotavit semel et vicies, cf. locos collatos apud Friedlaenderum in indice aucto‐ rum, et amat verbum προαθετεῖν. cf. Ψ 824. Ω. 6. 614. β. 322.
10Versus 185—186 non exstitisse in Zenodoti exemplari coniecit Nauckius l. c. p. 27. Cf. Nitzschium, Anmerkungen zur Odyssee p. 37. Ex schol. ad v. 186 sequitur, ut Aristarchus adnota‐ verit: Νήϊον παρακεῖσθαι τῷ Ῥείθρῳ, ἀφ’ οὗ ἐξῆπτον τὰ πρυμνήσια.10

1

.

193

 ἀλωῆς οἰνοπέδοιο. †) ἀλωὴν καὶ τὴν πολύδενδρον γῆν φησιν, „ἔνθα δέ οἱ πολύκαρπος ἀλωή.“ (η 122) καὶ τὴν ἀμπελόφυτον „σταφυ‐ λῇσι μέγα βρίθουσαν ἀλωήν“ (Σ 561) ὁμοίως καὶ τὴν σιτο‐
5φόρον γῆν. Q. Notatum fuit vocabulum ἀλωήν significare hoc loco hortum vinearium, nam adiecit οἰνοπέδοιο cf. Ar. ad Φ 36.

1

.

209

 ἐπεὶ θαμὰ τοῖον ἐμισγόμεθα. †) τὸ „τοῖον ἐμισγόμεθα“ ἀντὶ τοῦ τοίως ὡς νῦν. HMQ. Frustula videntur esse adnotationis neutrum τοῖον pro ad‐ verbio positum esse. cf. F. Ar. p. 29 et ad β 45. 257. γ 496.
5δ 112. ζ 163. θ 38. κ 409. 573. μ 379. ξ 174. π 255. ψ 225.

1

.

232

 μέλλεν μέν ποτε οἶκος .. ἔμμεναι. †) αὕτη ἡ λέξις οὐδέποτε κεῖται παρὰ τῷ ποιητῇ ὡς ἐν τῇ συνηθείᾳ χρονικῶς, ἀλλ’ ἑκάστοτε ἀντὶ τοῦ ἐῴκει EHQV. cf. θ 378. ζ 165. ς 138. L. Ar. 121.

1

.

246

 Σάμη. †) τὴν Σάμον Σάμην εἶπε. BV. Certe ex Ar. fluxit, qui contra Zenodotum ubique Σάμην legentem observavit, ὅτι κατὰ τὸ ἀρσενικὸν ἐνίοτε ἐκφέρεται
5τὰ εἰς η λήγοντα. Hic notata erat feminina forma in η. cf. ad Β 634. Φ 232. Π 203. L. Ar. 233. δ 671. 845. ι 24. ο 29. ἕσπερος et ἑσπέρα α 422. δ 786. κοῖτος et κοίτη γ 334. η 137.

1

.

251

 τάχα δή με διαῤῥαίσουσι καὶ αὐτόν. †) αὕτη ἡ λέξις οὐ τίθεται παρὰ τῷ ποιητῇ διστακτικῶς ὡς ἐν τῇ συνηθείᾳ, ἀλλ’ ἑκάστοτε ἀντὶ τοῦ ταχέως. VT. cf. L. Ar. 92. β 89.

1

.

259

ἐξ Ἐφύρης. B et E conservaverunt Aristarchi observationem, duplicem
Ephyram esse apud Homerum, unam Thesprotiae, alteram Co‐ rinthum cf. L. Ar. 231. Sed non consentiunt, utram poeta11
5nostro loco nominaverit. Recentiores interpretantur Thespro‐ tiae urbem cf. Nitzschium l. c. p. 46.

1

.

261

 φάρμακον ἀνδροφόνον διζήμενος, ὄφρα οἱ εἴη ἰοὺς χρίεσθαι. *) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος [γράφει] ὄφρα δαείῃ. ἐλέγχεται δὲ ἐκ τοῦ ἑπομένου (264). „ἀλλὰ πατήρ οἱ
5δῶκεν“. οὐ γὰρ ἕπεται τὸ διδάσκειν τῷ δοῦναι, ἀλλ’ ἡ χρῆσις τῇ δόσει παρέπεται. HMT.

1

.

273

 μάρτυροι. Fuit diple periestigmene contra Zenodotum, qui legit μάρ‐ τυρες cf. ad B 302. Ξ 274. ξ 394. π 423.

1

.

276

 ἔεδνα. Aristarchi interpretationem vocabuli habent cod. EQV quo‐ rum V. Aristonici verba paene integra conservavit: δῶρα τὰ διδόμενα ὑπὸ τοῦ γαμοῦντος τῇ γαμουμένῃ. cf. ad Π 178.
5Apoll. l. h. 62, 16. β 53.

1

.

277

 ἂψ ἴτω ἐς μέγαρον πατρὸς μέγα δυναμένοιο, οἱ δὲ γάμον τεύξουσι καὶ ἀρτυνέουσιν ἔεδνα. †) συνεκδοχικῶς. E. Fuit dipla Aristarchi πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι πρὸς τὸ νοητόν. cf. F. Ar. p. 16. β 195, ubi scholion di‐
5sertius est.

1

.

282

 ἢ ὄσσαν ἀκούσῃς. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὄσσαν τὴν ἐκ θεῶν κληδόνα V. Non vo‐ cem significat simpliciter ut apud alios poetas. L. Ar. 87. cf. β 216. ω 413.

1

.

284

 πρῶτα μὲν ἐς Πύλον ἐλθὲ καὶ εἴρεο Νέστορα δῖον κεῖθεν δὲ Σπάρτηνδε. Appicta fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem Κρήτην pro Σπάρτην cf. ad α 93. γ 313.

1

.

291

σῆμά τε οἱ χεῦαι καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερεΐξαι.
In H. varia lectio χεῦαι (sic cum Dindorfio legendum) et κτερεΐξαι commemoratur et additur, καὶ ἄλλως τὸ ἀπαρέμφα‐ τον ἀντὶ τοῦ προστακτικοῦ. Hanc lectionem fuisse putem12
5Aristarchi, qui infinitivum pro imperativo quasi Homerici ser‐ monis proprium praeoptavit, cf. F. Ar. p. 14 et ad β 305. δ 416. 419. ε 30. 341. 349. ζ 258. 261. 298. η 222. μ 47. ξ 396. ο 277. ς 106.
ἐπεὶ ἔκτανε πατροφονῆα,

1

.

300

 Αἴγισθον δολόμητιν, ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὐκ οἶδεν ὁ ποιητὴς τὸν Κλυταιμνήστρας ὑπὸ τοῦ παιδὸς μόρον EHMS. cf. L. Ar. 182 (ubi corr. pro γ 303. 309—10) γ 309/10. λ. 409.

1

.

301

καὶ σὺ, φίλος, —μάλα γάρ ς’ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε— ἄλκιμος ἔσς’, ἵνα τίς σε καὶ ὀψιγόνων εὖ εἴπῃ. Versibus 301 et 302 asteriscos appictos fuisse certum est
5ex schol. ad γ 199/200, ubi damnati sunt.

1

.

320

 ὄρνις δ’ ὣς ἀνοπαῖα διέπτατο. Scholia ad hunc versum et Aristarchi et Herodiani et— ut Lehrsius p. 3 Ar. iure coniecit—Aristonici interpretationes vocabuli ἀνοπαῖα habent inter se discrepantes: ὁ μὲν Ἀρίσταρ‐
5χος ἀνόπαια προπαροξυτόνως ἀναγινώσκει, ὄνομα ὄρνιθος λέ‐ γων, ὡς „φήνῃ εἰδομένη“ (γ 372). ὁ δὲ Ἡρωδιανὸς ἀνοπαῖα ἀντὶ τοῦ ἀοράτως, ἵν’ ᾖ οὐδέτερον πληθυντικόν, ὡς τὸ „πυκνὰ μάλα στενάχων“ (Σ 318). διὸ καὶ προπερισπαστέον φησίν. οἱ δὲ ἀνὰ ὀπὴν, ἣ καὶ καπνοδόχος καλεῖται. EHQR.
10 Aristonici tertia explanatio fuit, ut apparet ex Orion. p. 119: ὀπὴ τόπος τετρημένος, ἀφ’ οὗ τις δύναται ὀπήσασθαι καὶ περιβλέψασθαι. οὕτως Ἀριστόνικος ἐν τοῖς σημείοις τοῦ ποιη‐ τοῦ. cf. Apoll. 36, 30. Eust. 1419, 22. Herodianus saepius ab Aristarcho dissentit, cf. Α 136. Γ 128. 198 (ubi Aristonicum
15quoque in accentu ponendo Aristarchum non secutum esse com‐ memoratur) Ε 656 et aliis locis. Item Didymus Β 258. 415. 435. Γ. 392. Η 32. 449 etc. At dubito, num ex Aristonici libro
de Aristarchi signis, in quo „quasi exuens personam suam“ magistri modo causas, argumenta, observationes congessit, illam13
20interpretationem Orion hauserit. Mihi videtur ille Aristoniceo‐ rum librorum inscriptiones commutasse et excerpsisse hoc ex commentariis homericis, in quibus Aristonicus ab Aristarcho dissentit. Ἀριστονίκου εἰς Ὀδύσσειαν (sic legendum cum Beccardo) ὑπομνήματα diserte commemorantur Etym. Gud.
25p. 334, 12.

1

.

335

 ἀμφίπολος δ’ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκάτερθε παρέστη. Fuit diple ὅτι τὸ „ἀμφίπολος δ’ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκάτερθε παρέστη“ οὐ μία ἐπὶ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν, ἀλλ’ ἑκατέρωθεν μία. cf. Ar. ad Λ 699, ubi sic explanavit hunc locum.

1

.

337

 Φήμιε, πολλὰ γὰρ ἄλλα βροτῶν θελκτήρια ᾔδης. †) ἔθος Ὁμηρικὸν ἀπὸ τοῦ γὰρ ἄρχεσθαι MS. cf. ad δ 722. κ 174. 501. †) οἶδας: τῷ οἶδας οὐκ ἐχρήσατο ὁ ποιητής. Ζηνόδοτος
5γράφει ᾔδεις, Ἀρίσταρχος δὲ οὐ δυσχεραίνει τῇ γραφῇ. ἐν οὐδετέρᾳ γὰρ τῶν ποιήσεων (corr. Dindorfius pro cod. ἐν οὐδενὶ γὰρ) ἐχρήσατο τῷ οἶδας. διὸ καὶ σημειωτέον τὸν στίχον. HM. L. Ar. 360. De posteriore οἶδας formae usu cf. Lobeckium ad Phryn.
10p. 236. Ex Ar. ad Α 85 apparet, Aristarchum formam οἶσθα solam agnovisse contra Zenodotum, qui οἶσθας legit. (Eust. ad ο 20. 1773, 27). Sed etiam ᾔδεις, si Zenodoti scripturam Aristarchus non improbavit, corrigendum est in ᾔδης, nam hanc unam imperfecti formam admisit. cf. Kayserum in philol.
15XVII, p. 714. Restituit Aristonici scholion La Roche: σημει‐ ωτέον τὸν στίχον. ἐν οὐδενὶ γὰρ τῶν ποιήσεων (Dindorfii cor‐ recturam neglexit) ἐχρήσατο τῷ οἶδας· Ζηνόδοτος ... γραφῇ.

1

.

344

 καθ’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος. †) Ἑλλάδα τὴν Θεσσαλίαν φησί EM. cf. L. Ar. 227. Ι 395. δ 726. Frustula sunt notae Aristarchi, qui versum pro spurio ha‐
5buit, quod Ἑλλὰς non Thessaliam, sed totam Graeciam signi‐ ficare hoc loco videtur. Hanc ob caussam δ 726 expunctum est, haud dubie etiam δ 816, ubi idem legitur.14

1

.

356

ἀλλ’ εἰς οἶκον ἰοῦσα τὰ ς’ αὐτῆς ἔργα κόμιζε ἱστόν τ’ ἠλακάτην τε, καὶ ἀμφιπόλοισι κέλευε ἔργον ἐποίχεσθαι· μῦθος δ’ ἄνδρεσσι μελήσει πᾶσι, μάλιστα δ’ ἐμοί· τοῦ γὰρ κράτος ἔστ’ ἐνὶ
5
οἴκῳ. *) ἀθετοῦνται ἐνταῦθα· ἐπὶ δὲ τοῦ Ἕκτορος [πρὸς Ἀνδρο‐ μάχην] καλῶς ἐν τῇ ζ (490) τῆς Ἰλιάδος [καὶ ἐν τῇ] τοξείᾳ τῶν μνηστήρων (φ 350) ins. ex QR] HM. cf. ad Ζ 490. φ 350.

1

.

396

 τῶν κέν τις τόδ’ ἔχῃσιν. Fuit diple, quod coniunctivus pro optativo positus est cf. ad Φ 126: τὸ γὰρ „ὅς κε φάγῃσι“ ὃς φάγοι ἄν· καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ „τῶν κέν τις τόδ’ ἔχῃσιν.“ cf. F. Ar. p. 9. δ 692. ζ 37. ρ 385.

1

.

404

 Ἰθάκης ἔτι ναιεταώσης. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ναιεταώσης] ἐνεργητικὸν ἀντὶ παθη‐ τικοῦ, ᾠκισμένης οὔσης. B. cf. F. Ar. p. 2/3. B 626. Ζ 370. β 102. δ 47. 322. η 33. κ 238.

1

.

413

 πατρὸς ἐμοῖο. †) ἀγνοοῦντές τινες „ἐμεῖο“ γράφουσιν. ὁμοίως ἐν Ἰλιάδι „μνῆσαι πατρὸς σεῖο“ (ω 486) δέον κτητικῶς. HMS. Intelli‐ gendus est Zenodotus cf. ad Ω 486. Ξ 118. ζ 256. Fuit igitur
5Aristarchi diple periestigmene. Cur La Roche hanc lectionem ad Zenodotum referre dubitaverit nescio.

1

.

422

μένον δ’ ἐπὶ ἕσπερον ἐλθεῖν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὕτως εἶπε τὴν ἑσπέραν EQS. cf. Ar. ad Π 203, 206. Φ 232. Apoll. l. h. 77, 26. α 246.
et locos ibi collatos.15

1

424,n5

 δὴ τότε κακκείοντες ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστος. ἔνιοι „δὴ τότε κοιμήσαντο καὶ ὕπνου δῶρον ἕλοντο.“ μετα‐ ποιηθῆναι δέ φασιν ὑπὸ Ἀριστοφάνους τὸν στίχον· ἐν δὲ τῇ Ἀρ‐ γολικῇ προστέθειται. EHMQR.
5 cf. Nauckium p. 57: „videtur igitur Aristophanes flagitasse, ut proci, antequam somno se darent, domum abirent, nec defuerunt critici aut veteres aut recentes desiderio aequo et modesto.“ —Ari‐ starchum hoc probasse apparet ex Ar. ad Α 605. Ψ 58. β 397. Ad v. 433. cf. Ar. ad Ε 70.

1

.

444

ὁδὸν τὴν πέφραδ’ Ἀθήνη. †) ἐσήμανεν αὐτῷ S. Fluxit ex Ar., qui observavit, verbum φράζειν nunquam
esse dicere, sed indicare. cf. L. Ar. 84.16

2

.

5

 βῆ δ’ ἴμεν ... αἶψα δὲ κηρύκεσσι λιγυφθόγγοισι κέλευσεν. †) ὁ δέ ποτὲ μὲν παραπληρωματικὸς, ἔστι δ’ ὅτε καὶ ἀντὶ τοῦ γὰρ αἰτιολογικῶς λαμβάνεται. MS.
5 Fluxit ex Aristonico cf. F. Ar. p. 33 et 35. β 6. η 47. θ 363. λ 350. ξ 87. ο 81. ς 234. ρ 261. τ 46. υ 66. φ 1. 29.

2

.

7

 κηρύσσειν ἀγορήνδε καρηκομόωντας Ἀχαιούς. οἱ μὲν ἐκήρυσσον, τοὶ δ’ ἠγείροντο μάλ’ ὦκα. †) οὐδὲν μὲν ἀντιπράττουσιν οἱ στίχοι πρὸς τὴν παροῦ‐ σαν ὑπόθεσιν, οἰκειότεροι δὲ μᾶλλόν εἰσιν ἐν Ἰλιάδι (Β 50—
552) MQS. Aristarchus his versibus obelos cum asteriscis appinxisse videtur, sed in Iliade Β 50 asterisci desunt. cf. L. Ar. p. 342, IV de versibus bis vel saepius repetitis.

2

11,n1

 v. ἅμα τῷ γε κύνες .. ἕποντο. τοῦτό τινες σημειοῦνται πρὸς τὸν ἄγροικον τῶν παλαιῶν βίον. EMQ. Fortasse in numero horum Aristarchus fuit, qui de cultu et victu heroum permulta adnotavit. cf. L. Ar. 193. Eust. 1430, 51.

2

.

14

εἶξαν δὲ γέροντες. †) γέροντας νῦν τοὺς πρεσβυτέρους ἀκουστέον. EHMQ. —
non ut saepe principes cf. Ar. ad Ι 36.17

2

.

19

 Ἄντιφος αἰχμητής· τὸν δ’ ἄγριος ἔκτανε Κύκλωψ ἐν σπῆϊ γλαφυρῷ, πύματον δ’ ὁπλίσσατο δόρπον. †) ἀθετοῦνται οἱ δύο στίχοι καὶ ὀβελίζονται. Vind. 56 (non legitur hoc scholion apud Dindorf. cf. La Roche p. 22).
5 *) δόρπον τὸ καθ’ ἡμᾶς δεῖπνον. τρισὶ δὲ τροφαῖς ἐχρῶντο. καὶ τὴν μὲν πρώτην ἐκάλουν ἄριστον, ἣν ἐλάμβανον πρωΐας σχεδὸν ἔτι σκοτίας οὔσης. τὴν δὲ δευτέραν δεῖπνον, τὸ καθ’ ἡμᾶς λεγόμενον ἄριστον. τὴν δὲ τρίτην δόρπον, τὸ καθ’ ἡμᾶς λεγόμενον δεῖπνον. EHMTV. Sic observavit Ari‐
10starchus cf. L. Ar. 127. α 124. δ 61. π 2. Eust. 1432, 2.

2

.

24

 τοῦ ὅγε δακρυχέων. Aristarchus praepositionem περί omissam esse notavit, non ὑπέρ ut schol. in M, in genetivis, qui pendent a verbis simili significatione positis cf. Ar. ad Π 17. Χ 170 ὀλοφύρεαι Ἀρ‐
5γείων et Ἕκτορος, ἀκαχήμενος υἷος Ω 550, ἀχνύμενος ἑταίρου Ο 651. Corruptum Aristonici scholion sic fere restituendum est: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ περί, περὶ τοῦ δακρυχέων.

2

.

37

 στῆ δὲ μέσῃ ἀγορῇ· σκῆπτρον δὲ οἱ ἔμβαλε χειρί κῆρυξ ... *) ὅτι δι’ ἑκατέρας τῆς ποιήσεως Ὁμηρικὸν ὂν τὸ ἔθος τετήρηται. H. S. cf. ad Σ 505. Ψ 568.

2

39,n2

 γέροντα καθαπτόμενος προσέειπεν. πρὸς ἐκεῖνον τὸν λόγον ἀποτεινόμενος. τὸ γὰρ καθάπτομαι ἐπὶ δύο λαμβάνεται, ἐπὶ καλοῦ τε καὶ κακοῦ, ἐπὶ καλοῦ μὲν ἀντὶ τοῦ πρὸς σέ ποιοῦμαι τὸν λόγον. ἐπὶ κακοῦ δὲ ἀντὶ τοῦ ὑβριστικῶς
5διατίθεμαι, ὅπερ γενικῇ συντάσσεται. Β. Fortasse adnotavit Aristarchus verbum καθάπτεσθαι mediae esse significationis, ut in multis aliis fecit vocabulis cf. L. Ar. p. 146 sq. Zenodotus hoc non intellexit, nam κ 70. pro μαλακοῖσι καθαπτόμε‐ νος legit ἀμειβόμενος. Certe etiam hoc loco sic emendavit et ω 393.
10Eust. 1432, 46. Duentzer 133.

2

.

41

ὃς λαὸν ἤγειρα· μάλιστα δέ μ’ ἄλγος ἱκάνει. †) Ζηνόδοτος γράφει ἤγειρε. ἐλέγχεται δὲ διὰ τοῦ „μά‐
λιστα δ’ ἐμὲ·“ ἐχρῆν γὰρ εἶναι αὐτόν HMS. Corrigendum est quod Dindorf. p. 79 not. 2 adnotavit; non prima tantum verba,18
5sed totum scholion habet S. cf. praef. p. XL.

2

.

42

 οὔτε τιν’ ἀγγελίην στρατοῦ ἔκλυον. †) γελοίως γράφει Ζηνόδοτος ἤϊον, ἀπὸ τοῦ ἀΐειν, ὅ ἐστιν ἀκούειν. HM. Duentzerus, qui cum Porsono substantivum ἠΐονα legit
5(p. 110) non dubitat, quin haec lectio genuina fuerit, quae vul‐ gari ἀγγελίην cedere iussa est. Dindorfius illud ἤϊον scholia‐ stam ridiculum vocare putat, quod verbi ἀΐειν imperfectum ἤϊον inauditum sit. Nam ἤϊον, ubi apud epicos legatur, esse ab verbo εἶμι. Similibus locis Π 13. α 408. β 30 scholia non adiecta
10sunt, ita ut ex his reliquiis quae Aristarchi fuerit sententia ne‐ quaquam appareat.

2

42bis

 (τηρητέον) *) ὅτι πρὸς τὸ πρῶτον τῇ τάξει πρῶτον ἀπήντηκεν (cod. ἀπήντησεν), ὅπερ σπανίως ποιεῖ. M. cf. ad Ζ 219, ubi verba non tam integra sunt. Multis aliis locis diplae sunt ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντηκε. cf. L. Ar. 11,
5in Odyssea γ 467. ο 6.

2

.

45

ἀλλ’ ἐμὸν αὐτοῦ χρεῖος, ὅ μοι κακὸν ἔμπεσεν οἴκῳ δοιά· Excidit nota ὅτι κατὰ τὸ πλῆρες ἐμὸν αὐτοῦ ἐκφέρει cf.
5ad Κ 205. α 7. †) Ἀρίσταρχος τὸ δοιά ἀντὶ τοῦ διχῶς ἀκούει EH. cf. F. Ar. 29. α 209 et locos ibi collatos. Aristophanes κακὰ legit, Aristarchus κακόν.

2

.

53

 ὥς κ’ αὐτὸς (Icarius) ἐεδνώσαιτο θύγατρα. †) κυρίως μὲν ἕδνα ἐστὶ τὰ διδόμενα ὑπὸ τοῦ γαμοῦντος τῇ γαμουμένῃ· νῦν δὲ καταχρηστικῶς κεῖται ἡ λέξις ἀντὶ τοῦ χρήματα ἐπιδοίη. HPQSV. cf. α 276. Ν 382.

2

.

55

οἱ δ’ εἰς ἡμετέρου πωλεύμενοι ... *) [ἡ διπλῆ, ὅτι] ἀντὶ τοῦ εἰς ἡμέτερον Ἀττικῶς [ἐξενή‐
νοχεν], ὡς „ἀλλ’ ἄγ’, ὀΐστευσον Μενελάου“ (Δ 100) ἀντὶ τοῦ [ἐπὶ τὸν] Μενέλαον. Μ. Aristarchum legisse εἰς ἡμετέρου ap‐19
5paret ex Didymo ad η 301. cf. Ε 249. 700. δ 634. Pertinet haec adnotatio ad quaestionem de patria Homeri, quem Athe‐ niensem fuisse putavit. cf. F. Ar. p. 1 et 21.

2

.

61

 λευγαλέοι. Huius vocabuli interpretatio est ad Φ 281: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐκ τούτου οἱ νεώτεροι ἐξεδέξαντο λευγαλέον τὸν δίυγρον. ἔστι δὲ κατὰ κοινωνίαν στοιχείων λευγαλέον ὀλέθριον, παρὰ τὸν
5λοιγόν. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ—β 61—„λευγαλέοι τ’ ἐσόμεσθα“.

2

.

67

 ἀγασσάμενοι κακὰ ἔργα. Aristarchus ad Ρ 71 et Η 41 ἀγασσάμενοι notavit, quod non modo invidere, sed etiam admirari significet. Hanc obser‐ vationem habent codd. BES. quorum E. ἐκπλαγέντες, S. θαυ‐
5μάσαντες et νεμεσήσαντες explanant.

2

.

68

 λίσσομαι ἠμὲν Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἠδὲ Θέμιστος, ἥ τ’ ἀνδρῶν ἀγορὰς ἠμὲν λύει ἠδὲ καθίζει. (παρατηρητέον δὲ) *) ὅτι καὶ ἐν Ἰλιάδι παρὰ Διὸς ἔχει γέρας τοῦτο Θέμις. HMQ. cf. Ar. ad Υ 4. Glossa cod. S.
5διαλύει καὶ συνίστασθαι ποιεῖ fortasse ex Aristonico fluxit. cf. β 91. δ 105. ν 380. Ε 37. Ι 554. Θ 328.

2

.

81

 δάκρυ ἀναπρήσας. †) Ζηνόδοτος γράφων „δάκρυα θερμὰ χέων“ ἐκλέλυκε τὴν μεγαλειότητα τοῦ στίχου. HMQR.

2

.

89

 ἤδη γὰρ τρίτον ἐστὶν ἔτος, τάχα δ’ εἶσι τέταρτον. *) ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἑξῆς δοκοῦν ἀσυμφώνως λέγεσθαι „ὡς τρίετες μὲν ἔληθε δόλῳ, ἀλλ’ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτοσ“ (106). διὸ καί τινες μετεποίησαν „ὡς δίετες μὲν ἔληθε δόλῳ·
5ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίτον ἦλθεν ἔτοσ“· οὐδὲν δὲ ἐναντίον ἔχει τὰ ἔπη· τὸ γὰρ τάχα ἀντὶ τοῦ ταχέως, τὸ δὲ εἶσιν ἀντὶ τοῦ δίεισι καὶ τὸ τέταρτον. HM. M. habet in alio scholio διελεύσεται pro δίεισι ut ν 377; ad v. 107 fere idem est scholion, sed pro δίεισι διέρχεται.
10cf. L. A. 93.20

2

.

91

 πάντας μέν ῥ’ ἔλπει. *) [ἡ διπλῆ, ὅτι ἔλπει ἀντὶ τοῦ] ἐλπίζειν ποιεῖ. S. cf. β 69. Ar. ad Ι 554, ubi noster locus sic explanatur.

2

.

94

 στησαμένη μέγαν ἱστόν. †) οὐ ποιητικῶς κόσμου χάριν προσέῤῥιπται τὸ μέγαν, ἀλλὰ πρὸς τὸ πολυχρόνιον τῆς τοῦ ἔργου κατασκευῆς. HMQS. Certe est Aristarcheum cf. ad Σ 416, ubi hic versus citatur. „Hoc
5adnotare ideo non superfluum duxit, quia epithetorum signifi‐ cationem nonnunquam delitescere identidem observaverat.“ Di‐ serte hac de re Friedlaender ad Γ 352.

2

.

102

 πολλὰ κτεατίσσας. Fuit διπλῆ, ὅτι ἰδίως καὶ παρὰ τὴν ἡμετέραν συνήθειαν κτεατίσσας κατὰ τὸ ἐνεργητικὸν ἀντὶ τοῦ κτησάμενος· καὶ ἐν Ἰλιάδι (Π 57) „κτεάτισσα πόλιν“ ἀντὶ τοῦ ἐκτησάμην. cf. ad
5Π 57. α 404.

2

.

103

 ἡμῖν δ’ αὖτ’ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ. †) ἀγήνωρ [νῦν] ὁ ἄγαν ἀνδρεῖος S. alibi ἐπὶ ψόγου ὁ ἄγαν ὑβριστικὸς καὶ διὰ τῆς ἀνδρείας ὑπερπεπτωκὼς εἰς ὕβριν. cf. ad Ι 699. L. Ar. 146.

2

.

107

 ἀλλ’ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος. †) πῶς οὖν ἄνωθεν ἔλεγεν „τάχα δ’ εἶσι τέταρτον“; ταῦτα δὲ πρὸς τὰ μικρῷ πρόσθεν εἰρημένα περὶ τῆς ἀσυμφωνίας. εἶπε γὰρ ἔμπροσθεν „ἤδη γὰρ τρίτον ἐστίν“. διὸ καί τινες μετε‐
5ποίησαν „ὡς δίετες μὲν ἔληθε δόλῳ· ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίτον ἦλθεν ἔτος.“ οὐδὲν δὲ ἐναντίον ἔχει τὰ ἔπη· τὸ γὰρ τάχα ἐκεῖ ἐντὶ τοῦ ταχέως, τὸ δὲ εἶσιν ἀντὶ τοῦ διέρχεται καὶ τὸ τέταρτον. EMQ. cf. ad v. 89, sed nostro in scholio Aristonici verba non tam integra sunt.

2

.

111

 σοὶ δ’ ὧδε μνηστῆρες ὑποκρίνονται. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ ὧδε ἀντὶ τοῦ οὕτως· τὸ δὲ ὑποκρίνον‐ ται ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνονται B. cf. de ὧδε pro οὕτως α 182 et locos ibi collatos. L. Ar. p. 70. De praepositione permutata
5vide Lehrs. quaest. ep. p. 89. F. Ar. 27. M. 228. Η 407. Eust.
1437, 31.21

2

134,n3

 κακὸν δέ με πόλλ’ ἀποτίνειν Ἰκαρίῳ, αἴ κ’ αὐτὸς ἑκὼν ἀπὸ μητέρα πέμψω· ἐκ γὰρ τοῦ πατρὸς κακὰ πείσομαι, ... τινὲς δὲ, ἐκ γὰρ τοῦ πατρὸς, τοῦ αὐτῆς πατρός· καὶ στίζουσι
5τῷ Ἰκαρίῳ BEHQ. Sic interpretatum esse Aristarchum putaverim collatis scholiis ad Ι 133. Β 576. β 206. F. Ar. 30.

2

.

137

νέμεσις δέ μοι ἐξ ἀνθρώπων ἔσσεται. ὣς οὐ τοῦτον ἐγώ ποτε μῦθον ἐνίψω. ἀθετεῖται μὲν ὑπὸ Ἀριστάρχου, στικτέον δὲ ὅμως μετὰ τὸ ἔσσεται, ἵνα τὸ ὣς κέηται ἀντὶ τοῦ οὕτως. HM.
5 Aristonici et Nicanoris scholia coniunxit scholiasta cf. F. Nican. p. 114. L. Ar. 344. Aristonici verba sunt in MV ad versum 134: περισσὸς γάρ ἐστι πρὸς ταύτην τὴν ἀπόδοσιν.

2

146,n4

 τῷ δ’ αἰετὼ εὐρύοπα Ζεύς ... τινὲς τὸ τῷ περισπῶσιν ἐπὶ τοῦ Τηλεμάχου ἀκούοντες. HQS. Certe fuit Ar. scholion ὅτι τὸ τω οὐκ ἔστιν ἄρθρον, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ τούτῳ παρείληπται ἐν τάξει ἀντωνυμίας. cf. F. Ar p. 30.

2

.

152

ὄσσοντο δ’ ὄλεθρον. †) προεμαντεύοντο, προεδήλουν αὐτοῖς ἀπώλειαν. S. cf. ad α 115. L. Ar. 88. cf. B ad Α 105.

2

.

154

 δεξιὼ ἤϊξαν. †) ἀνατολικοί. δεξιὰ γὰρ τὰ ἀνατολικὰ λέγει ὁ Ὅμηρος. „εἴτ’ ἐπιδέξι’ ἴωσι πρὸς ἠώ τ’ ἠέλιόν τε, εἴτ’ ἐπ’ ἀριστερὰ ποτὶ ζόφον ἠερόεντα.“ (M 239). EQS.
5Observatio est Aristarchi cf. Aristonicum ad Μ 239.

2

.

156

 ἅ περ τελέεσθαι ἔμελλον. †) ἔμελλον διὰ τοῦ ο· τοῦτο γὰρ Ὁμήρῳ σύνηθες. HMS. scilicet ut neutrum plurale cum verbo plurali coniungat cf. F. Ar. p. 15 et permultos locos ici collatos. Certe adnotavit etiam
5καὶ ὅτι τὸ ἔμελλον ἀντὶ τοῦ ἐῴκεσαν. cf. ad Β 36 et α 232.
ζ 165. ς 19. 138.22

2

.

180

 ταῦτα δ’ ἐγὼ σέο πολλὸν ἀμείνων μαντεύεσθαι. †) γράφεται ἀμείνω χωρὶς τοῦ ν. H. Sic scripsit Zenodotus cf. ad Α 80. 249. Γ 71. Η 114. Fuit igitur Aristonici διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος χωρὶς
5τοῦ ν ἀμείνω γράφει. τὰ δὲ τοιαῦτα συγκριτικὰ ἔχει ἐπὶ τῆς εὐθείας τὸ ν.

2

.

182

 ὄρνιθες δέ τε πολλοὶ ὑπ’ αὐγὰς ἠελίοιο φοιτῶς’, οὐδέ τε πάντες ἐναίσιμοι· *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ (δέ) τε σύνδεσμος περιττός. HMS. cf. F. Ar. p. 34.

2

.

195

 μητέρ’ ἑὴν ἐς πατρὸς ἀνωγέτω ἀπονέεσθαι· οἱ δὲ γάμον τεύξουσι. †) ἡδέως τῷ σχήματι ἐχρήσατο· εἰπὼν γὰρ „ἐς πατρόσ“ μετέβη εἰς πληθυντικὸν „οἱ δὲ γάμον τεύξουσι“, δηλονότι πα‐
5τὴρ καὶ ἀδελφοί· τινὲς δὲ λαμβάνουσι τὸ „οἱ δὲ γάμον τεύξ‐ ουσι“, δηλονότι οἱ μνηστῆρες. Sic recte restituit Buttmann. EQ. Fuit Ar. διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι πρὸς τὸ νοητόν. cf. α 277. F. Ar. p. 16.

2

.

205

 ἡμεῖς δ’ αὖ ποτιδέγμενοι ἤματα πάντα εἵνεκα τῆς ἀρετῆς ἐριδαίνομεν. †) ὁ Ἀρίσταρχος λείπειν φησὶ τὸ ἄρθρον, ἵν’ ᾖ „εἵνεκα τῆς ταύτης ἀρετῆς.“ Ἰακὸν δὲ τὸ ἔθος εἶναι. Ἀριστοφάνης
5δὲ ὑπώπτευε τὸν στίχον, νεωτερικὸν λέγων ὄνομα τὸ τῆς ἀρε‐ τῆς. HMQR—verba ὁ Ἀριστοφάνης—ἀρετῆς habet etiam S. —πιθανὸν δὲ συναθετεῖν αὐτῷ καὶ τὸν πρὸ αὐτοῦ καὶ τὸν μετ’ αὐτόν. Scholion ex Didymo fluxisse videtur, sed Aristonicum quo‐
10que verba fecisse de articulo omisso apparet ex Τ 105, ubi noster locus in simili interpretatione citatur, cf. β 134. F. Ar. 30. V ad Ι 133.

2

.

214

 εἶμι γὰρ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα. Fuit διπλῆ περιεστιγμένη propter Zenodoti lectionem Κρή‐ την pro Σπάρτην cf. α 93. β 359. γ 313. δ 702. †) Πύλον ἠμαθόεντα: ὡς τὸ „ὀλοόεντος ἐχίδνησ“ ἀντὶ
5τοῦ ὀλοοέσσης. e. Scholion ex Aristonico fluxisse videtur, qui commutationes generum observans adnotare solebat, substantivis feminini ge‐ neris adiici saepe adiectiva masculina. cf. F. Ar. p. 31. δ 442: ὀλοώτατος ὀδμή. δ 709: πουλὺν ἐπ’ ὑγρήν. ε 422: κλυτὸς23
10Ἀμφιτρίτη. ε 467: θῆλυς ἐέρση. ζ 122: θῆλυς αὐτή. ζ 271: τῷδε ἐνὶ χώρᾳ. ο 161: ἀργὴν χῆνα. τ 38: κίονες ἔχοντες. τ 131: ὑλήεντι Ζακύνθῳ.

2

.

216

 ἢ ὄσσαν ἀκούσω. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ὄσσαν] θείαν φήμην [λέγει] S. cf. L. Ar. 87. α 282.

2

.

257

 λῦσεν δ’ ἀγορὴν αἰψηρήν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι οὐ κατ’ ἐπίθετον τὸ αἰψηρὴν, ἀλλ’] ἀντὶ τοῦ αἰψηρῶς, (codd. ταχέως glossa est) ὡς τὸ „τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών.“ (Δ 182) ἀντὶ τοῦ εὐρέως. HMS. cf. F. A. 29.
5α 209 et locos ibi collatos. Apoll. l. h. 17, 20 habet: ὅταν
δὲ λέγῃ· „λῦσαν (codd. λῦσεν. Arist. fortasse legit λῦσαν cf. W. C. Kayser de versibus aliquot Hom. Od. disp. II, p. 14. La Roche p. 33) δ’ ἀγορὴν αἰψηρὴν“ ὁ Ἀρίσταρχος ἀντὶ τοῦ αἰψηρῶς ἀκούει. Eust. 1444, 13. BV ad Δ 182.24

2

.

300

 αἶγας ἀνιεμένους. †) σημαίνει ἐκδέροντας (ἀναδέροντας Ar. ad Χ 80) „κόλ‐ πον ἀνιεμένη, ἑτέρῃφι δὲ μαζὸν ἀνέσχε.“ ER. Citatur noster versus ad Χ 80, ubi sic Ar. ἀνιεμένους in‐
5terpretatur.

2

.

305

 ἀλλά μοι ἐσθιέμεν καὶ πινέμεν ὡς τὸ πάρος περ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ] ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προστακτικοῦ. BMS. cf. F. Ar. 14. α 291 et locos ibi collatos.

2

.

316

 πειρήσω ὥς κ’ ὔμμι κακὰς ἐπὶ κῆρας ἰήλω, ἠὲ Πύλονδ’ ἐλθὼν ἢ αὐτοῦ τῷδ’ ἐνὶ δήμῳ. Ex Ar. ad 325 apparet, versibus 316—317 obelos appictos fuisse ab Aristarcho.

2

.

322

 ῥεῖα· μνηστῆρες δὲ δόμον κάτα δαῖτα πένοντο. *) (ὁ στίχος οὗτος) ἀθετεῖται ὡς περιττός. προηθετεῖτο δὲ καὶ παρ’ Ἀριστοφάνει. (cod. προηθέτει δὲ καὶ Ἀριστο‐ φάνης (MQR. L. A. 343. VIII.

2

.

325

ἦ μάλα Τηλέμαχος φόνον ἡμῖν μερμηρίζει, ἤ τινας ἐκ Πύλου ἄξει ἀμύντορας ἠμαθόεντος, ἢ ὅ γε καὶ Σπάρτηθεν, ... ἠὲ καὶ εἰς Ἐφύρην ἐθέλει.
5 †) βεβαιωτικὰ ταῦτα τὰ ἔπη τοῦ μὴ εἰρῆσθαι ὑπὸ Τηλε‐ μάχου τοὺς προηθετημένους στίχους (316. 317) „πειρήσω ὡς κ’ ὔμμι κακὰς ἐπὶ κῆρας ἰήλω ἠὲ Πύλονδ’ ἐλθὼν ἢ αὐτοῦ τῷδ’ ἐνὶ δήμῳ.“ ἀποροῦντες γὰρ λέγουσιν „ἦ μάλα Τηλέμαχοσ“, οὐκ ἂν ἀπορήσαντες οἱ [εἰ?] προακηκοότες. EM. cf. ad v. 316.

2

.

326

 Πύλου ἠμαθόεντος. †) ἄμαθον ἔχοντος. ἰστέον ὅτι ἄμαθος ἡ ἐν τῷ πεδίῳ κόνις, ψάμαθος δὲ ἡ περὶ θάλασσαν. BE. Sic distinxit Ar. ψάμαθος et ἄμαθος cf. L. Ar. 123.

2

.

328

 ἠὲ καὶ εἰς Ἐφύρην ἐθέλει. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὴν ἐν Θεσπρωτίᾳ [Ἐφύραν λέγει], οὐχ, ὡς ἔνιοι, τὴν Κόρινθον. M. cf. L. Ar. 231. α 259.25

2

.

334

 οὕτω κεν καὶ μᾶλλον ὀφέλλειεν πίνον ἄμμιν· †) σημείωσαι ὅτι πόνον τὴν ἐνέργειαν καὶ κακοπάθειαν λέγει ὁ ποιητὴς, οὐδέποτε δὲ τὴν ἀλγηδόνα. MQ. cf. L. Ar. 73. δ 624. ι 250. Aristonici ἔργον pro ἐνέργειαν καὶ κακοπάθειαν
5habet E: τὸ περὶ τὴν μνηστείαν ἔργον πόνον λέγει.

2

.

359

 εἶμι γὰρ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον. *) ὅτι οὐδὲ ἐνταῦθα μνήμη τίς ἐστι τῆς Κρήτης, HMS. Respicit ad Zenodoti lectionem Κρήτην pro Σπάρτην cf. α 93. γ 313. δ 702.

2

.

386

 Φρονίοιο Νοήμονα φαίδιμον υἱόν. †) πεποίηκεν πλαστὰ ὀνόματα S. cf. Aristonici verba hac de re ad δ 630 Ε 60. Ι 137 ubi est διπλῆ ὅτι ὀνοματοθετικὸς ὁ ποιητής, καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ παραπλησίως ποιεῖ.

2

.

397

 οἱ δ’ εὕδειν ὤρνυντο κατὰ πτόλιν. *) ὅτι οὐκ ἐν τῇ Ὀδυσσέως οἰκίᾳ ἐκοιμῶντο. RT. De re cf. α 424.

2

.

404

 ἀλλ’ ἴομεν, μὴ δηθὰ διατρίβωμεν ὁδοῖο. *) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος εὐήθως ἀθετεῖ αὐτόν HMQ.

2

.

417

 νηῒ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ κατ’ ἄρ’ ἕζετο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ νεὼς πρύμνῃ· καὶ ἐν Ἰλιάδι „νηῒ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ ἔναρα βροτόεντα Δόλωνοσ“ (Κ 570) V. cf. Ar. ad Κ 570. F. Ar. p. 22.

2

.

434

παννυχίη μέν ῥ’ ἥ γε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον.
Hunc versum expunxit Aristarchus cf. schol. in BMV. ad Ω 8.26

3

1,n1

 ἠέλιος δ’ ἀνόρουσε, λιπὼν περικαλλέα λίμνην λίμνην ὁ ποιητὴς πᾶν ὕδωρ φησὶ, νῦν δὲ τὸν ὠκεανόν. BEPQS. Hoc fortasse Aristarcheum est et observatum, quod abhorret a poetae consuetudine, qui dicere solet τὸν ἥλιον εἰς Ὠκεανὸν δύνοντα καὶ
5ἐξ Ὠκεανοῦ ἀνέχοντα. cf. L. Ar. 175. Apoll. l. h. 108, 28. Ad Φ 246 Ariston. habet: διὸ καὶ τὸν Ὠκεανὸν λίμνην καλεῖ.

3

.

10

ἰδ’ ἱστία νηὸς ἐΐσης

3

.

11

 στεῖλαν ἀείραντες. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem cf. schol. in HMQRT: οἱ περὶ Ζηνόδοτον (i. e. Zenodotus ipse, cf. Lehrs qu. ep. not. p. 28) σεῖσαν ἀείραντες. τότε δὲ σείουσιν,
5ὅτε θέλουσι χαλάσαι τὸ ἄρμενον.

3

.

14

 Τηλέμαχ’, οὐ μέν σε χρὴ ἔτ’ αἰδοῦς. †) οὐ χρεία σοι τῆς αἰδοῦς. Ἀττικῶς. EHMQ. Correxi Dindorfii σε in σοι, quod habent EQ et Dindorfius in textum recipere debebat, comparatis scholiis ad δ 312. 634 et Ar. ad
5Λ 606. M habet in textu σε et supra scriptum σοι. cf. Eust. 1455, 3: ἐν τούτοις δὲ τὸ „οὐ μέν σε χρὴ ἔτι αἰδοῦσ“ ἀντί‐ πτωσίς ἐστιν ἀρχαϊκὴ συνήθης, ἀντὶ τοῦ οὐ μήν σοι χρεία αἰδοῦς.

3

.

27

αἰδὼς δ’ αὖ νέον ἄνδρα γεραίτερον ἐξερέεσθαι †) αἰδὼς δ’ αὖ νέῳ ἀνδρὶ οὕτω γράφουσιν οἱ κατὰ
Ῥιανόν. HM. E Didymo manavit, sed Aristonicus quoque rem tetigisse27
5videtur cf. ad Ο. 119.

3

.

50

τοὔνεκα σοὶ προτέρῳ δώσω χρύσειον ἄλεισον. ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν σοί. Ζηνόδοτος δὲ τοὔνεκά τοι γράφει, [ἀγ]νοῶν ὅτι ἐπὶ τῆς διαστολῆς [οὐ] παραλαμβάνεται ἡ τοι. HMQ. Corr. Duentzer p. 58. Prior scholii pars certe
5Herodiani est, qui ad Α 294 promisit, se de σοι et τοι voca‐ bulorum discrimine accuratius quaesiturum esse nostro loco. Fortasse etiam altera pars ex eo fluxit, sed non dubito, quin Aristonicus quoque de Zenodoti lectione verba fecerit.

3

.

69

νῦν δὴ κάλλιόν ἐστι μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι
ξείνους Quod M habet ad v. 69 ὅτι ἐννέα (?) ἡμέρας ἐφιλοξένουν καὶ οὕτως ἠρώτων, contortum videtur esse ex Ar. adnotatione,
5quae ad Ζ 176 legitur: ὅτι ἔθος ἦν παρὰ τοῖς παλαιοῖς ξε‐ νίζειν πρότερον, εἶτα πυνθάνεσθαι, τίνος ἕνεκεν παραγεγόνα‐ σιν οἱ ξένοι.

3

.

71

ὦ ξεῖνοι, τίνες ἐστέ; πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα; ἦ τι κατὰ πρῆξιν ἦ μαψιδίως ἀλάλησθε, οἷά τε ληϊστῆρες, ὑπεὶρ ἅλα; τοί τ’ ἀλόωνται ψυχὰς παρθέμενοι, κακὸν ἀλλοδαποῖσι φέροντες.
5 †) τοὺς μετ’ αὐτὸν τρεῖς στίχους ὁ μὲν Ἀριστοφάνης ἐν‐ θάδε σημειοῦται τοῖς ἀστερίσκοις, ὅτε δὲ ὑπὸ τοῦ Κύκλωπος λέγονται, καὶ ὀβελίσκους τοῖς ἀστερίσκοις παρατίθησιν, ὡς ἐντεῦθεν μετενηνεγμένων τῶν στίχων. πόθεν γὰρ τῷ Κύκλωπι λῃστῶν ἔννοια ᾖ στωμυλλομένῳ φάναι „οἵ τ’ ἀλόωνται ψυχὰς
10παρθέμενοι κακὸν ἀλλοδαποῖσι φέροντες;“ ὁ δὲ Ἀρίσταρχος οἰκειότερον αὐτοὶς τετάχθαι ἐν τῷ λόγῳ τοῦ Κύκλωπός φη‐ σιν. οὐδὲ γὰρ νῦν οἱ περὶ Τηλέμαχον λῃστρικόν τι ἐμφαίνουσι. δοτέον δὲ, φησὶ, τῷ ποιητῇ τὰ τοιαῦτα. καὶ γὰρ ναῦν αὐτὸν παράγει εἰδότα, „ἀλλά μοι εἴφ’ ὅπη ἔσχες ἰὼν εὐεργέα νῆα“
15(ι, 279), καὶ συνίησιν Ἑλληνίδα φωνήν. καθάπτεται δὲ καὶ Θουκυδίδου Ἀρίσταρχος λέγοντος ὡς οὐκ αἰσχρὸν ἡγοῦντο τὸ ληΐζεσθαι οἱ παλαιοὶ, ἐν οἷς φησιν „οὕς μοι ληΐσσατο δῖος
Ὀδυσσεύσ“ (α 398). ὁμωνυμίᾳ γὰρ ἠπάτηται, πολλάκις τῆς ληΐδος ἐπὶ τῆς λαφυραγωγίας τασσομένης· παρὸ καὶ τὴν Ἀθη‐28
20νᾶν ληΐτιδα προσαγορεύει (Κ 460). ὅτι γὰρ αἰσχρὸν ἡγοῦντο τὸ λῃστεύειν δῆλον ἐξ ὧν οὐδέποτε ἐπὶ Ἀχιλλέως οὐδὲ ἐπὶ Αἴαντος, καίτοι γε ἰσχυρῶν ὄντων, ἐχρήσατο τῷ ὀνόματι ὁ ποιητής. ἄλλως τε κἀκ τῶν συμφραζομένων δηλοῖ τὴν τοῦ πράγματος μοχθηρίαν· ἀντιτάσσεται γὰρ τῷ „ἤ τι κατὰ πρῆξιν“
25τὸ „ἢ μαψιδίωσ“. HMQR. cf. L. Ar. 197. Eust. 1458, 2 et 1627, 25. Aristarchi athe‐ tesin commemorat etiam grammaticus in excerptis, quae codici Marciano A. Iliadis praefixa sunt, ubi de Aristarchi obelis agi‐ tur. Bekk. praef. ad schol. in Hom. Il. I, p. III.

3

.

82

 πρῆξις δ’ ἥδ’ ἰδίη, οὐ δήμιος, ἣν ἀγορεύω. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ ἐνεστὼς ἀντὶ τοῦ μέλλοντος ἀγορεύσω. M. cf. F. Ar. 6. γ 396. δ 485. ζ 174. φ 97. μ 383. ρ 418.

3

.

86

ἄλλους μὲν γὰρ πάντας, ὅσοι Τρωσὶν πολέμιζον,
πευθόμεθ’ ... †) οἴδαμεν· οὐ γάρ ἐστιν ἀντὶ τοῦ ἐρωτῶμεν HM. Ar. observavit, verbum πυνθάνεσθαι significare audire, non explo‐
5rare cf. L. Ar. 148. Certe scholion nostrum ex Aristonico fluxit, cuius verba sic fere restituenda sunt: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ πυθέσθαι ἀντὶ τοῦ ἀκοῦσαι τίθησιν. Quod Dindorfius ex T. tradidit p. 745: οἴδαμεν, οὐ γὰρ νῦν ἀντὶ τοῦ ἐρωτῶμεν ad hunc versum pertinet, non ad v. 84.

3

92,n2

τὰ σὰ γούναθ’ ἱκάνομαι. ἢ ἅπτομαι τῶν τῶν γονάτων μετὰ ἱκετείας E. Emanavit for‐ tasse ex Ar., qui ad Χ 123 adnotavit ὅτι τὸ ἵκωμαι ἀντὶ ἱκε‐ τεύσω cf. δ 322. ζ 176. Apoll. l. h. 90, 33. Eust. 1458, 42.

3

.

109

ἔνθα μὲν Αἴας κεῖται ἀρήϊος, ἔνθα δ’ Ἀχιλλεύς. *) πρόδηλον ἐντεῦθεν ὅτι ὅπου ἐτελεύτησαν, ἐκεῖ ἐθά‐ πτοντο, καὶ οὐκ ὀστέα παισὶν ἕκαστος ἤγετο. [διὸ ἡ διπλῆ]. EMQ.
5 Relatio est ad Η 334, ubi v. 334—5 damnati sunt, quod Nestor mortuos cremari vult, ut ossa liberis in patriam refe‐ rantur. L. Ar. 197.29

3

.

117

 πρίν κεν ἀνιηθεὶς σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκοιο. †) πρὶν ἀκούσαις· ὁμοία δὲ ἡ φράσις ἐκείνῃ „πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισι“ (Α 29). M. cf. Σ 283. δ 254. Frustula sunt scholii Aristonici, quod sic fere supplendum est: ἡ διπλῆ, ὅτι
5τοιοῦτόν ἐστι τὸ λεγόμενον πρότερον ἵκοιο σὴν πατρίδα γαῖαν ἢ ἐξερέοις· καὶ οὐκ ἔστιν ἐλλιπὴς ὁ λόγος ὥσπερ οὐδ’ ἐπ’ ἐκείνου „τὴν δ’ ἐγὼ οὐ λύσω, πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισιν.“ Certe adiunxit: καὶ ὅτι ἐλλείπει ἡ εἰς, ἵν’ ᾖ εἰς πατρίδα γαῖαν.

3

.

121

 ἔνθ’ οὔ τίς ποτε μῆτιν ὁμοιωθήμεναι ἄντην ἤθελ’ *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἤθελε] ἀντὶ τοῦ ἠδύνατο· [καὶ ἐν Ἰλιάδι] „οὐδ’ ἔθελε προρέειν“ (Φ 366) BQET.
5 cf. Ar. ad Φ 366, ubi noster versus citatur. L. Ar. 148. Apoll. l. h. 86, 33. θ 223. λ 105. ο 317.

3

.

125

 οὐδέ κε φαίης ἄνδρα νεώτερον ὧδε ἐοικότα μυθήσασθαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ συγκριτικὸν ἀντὶ [τοῦ] ἁπλοῦ. ET. cf. F. Ar. 30. γ 362. η 159.
5 †) ὧδε: ἀεὶ παρὰ τῷ Ὁμήρῳ τὸ ὧδε ἀντὶ τοῦ κατὰ τοῦ‐ τον τὸν τρόπον. BT. cf. L. Ar. 72, α 182 et locos ibi collatos.

3

.

184

 φίλε τέκνον. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως φίλε τέκνον] ἀντὶ τοῦ φίλον τέκνον. BT. cf. Χ 84. F. Ar. 32.

3

.

188

 Μυρμιδόνας ἐγχεσιμώρους. Quomodo Ar. vocabulum ἐγχεσιμώρους interpretatus sit, Apoll. l. h. 91, 75 et schol. ad ξ 29 tradiderunt, fortasse ex Aristonico: ἰόμωροι ὁ μὲν Ἀρίσταρχος οἱ τοὺς ὀξεῖς ἰοὺς ἔχον‐
5τες, καὶ τὸ ὑλακόμωροι παραπλησίως καὶ τὸ ἐγχεσίμωροι.

3

.

195

 ἐπισμυγερῶς. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] περισσὴ ἡ ἐπὶ, ὡς ἐν τῷ βοῶν ἐπιβου‐ κόλος. BEHQ. Commemoratur vocabulum ἐπισμυγερῶς ab Herodiano ad30
5Ε 178, ubi Aristarchus superfluam esse praepositionem ἐπὶ do‐ cuisse dicitur. Sed Aristonicum quoque hac de re egisse ap‐ paret ex schol. ad Ζ 19. cf. L. Ar. 109. γ 422. δ 386. 672. ν 222. 405.

3

.

199

καὶ σύ, φίλος, —μάλα γάρ ς’ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε— ἄλκιμος ἔσς’ ἵνα τίς σε καὶ ὀψιγόνων εὖ εἴπῃ. †) καὶ παρὰ Ἀριστοφάνει προηθετοῦντο οὗτοι οἱ δύο στί‐
5χοι· ἐκ γὰρ τοῦ λόγου τῆς Ἀθηνᾶς (α 301) μετήχθησαν ἐν‐ θάδε. HMQ. (μετηνέχθησαν Cobetus). καὶ addidit Dind. ex M. Aristonici verba sic fere restituenda sunt: ἀθετοῦνται οὗτοι οἱ δύο στίχοι μετὰ ἀστερίσκων ὅτι οὐ δεόντως ἐκ τοῦ λόγου τῆς Ἀθηνᾶς μετάκεινται ἐνθάδε. προηθετοῦντο κ.τ.λ.
10ἀλλ’ οὔ μοι τοιοῦτον ἐπέκλωσαν θεοὶ ὄλβον

3

.

209

πατρί τ’ ἐμῷ καὶ ἐμοί· νῦν δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπης. *) περιττός (209)· ἀρκεῖ γὰρ ὁ πρὸ αὐτοῦ· [διὸ καὶ ἀθε‐ τεῖται] H. cf. L. Ar. 343, VIII.

3

.

216

 τίς δ’ οἶδ’ εἴ κέ ποτέ σφι βίας ἀποτίσεται ἐλθών, ἢ ὅ γε μοῦνος ἐὼν ... Fuit diple periestigmene propter lectionem Zenodoti, quam commemorat schol. HEQ. Ζηνόδοτος γράφει ἀποτίσεαι, καὶ
5τὸ ἑξῆς ἢ σύγε μοῦνος. cf. Ar. ad v. 231.

3

219,n3

 περικήδετο. ὑφ’ ἓν τὸ περικήδετο ἀντὶ τοῦ ὑπερεκήδετο· οὕτως Ἀρίσταρ‐ χος .. HM. cf. β 111 ὑποκρίνονται pro ἀποκρίνονται, L. qu. ep. 87 F. Ar. 28, sed censet, hoc pro certo testimonio esse non posse.

3

.

228

 οὐκ ἂν ἔμοιγε ἐλπομένῳ τὰ γένοιτ’, οὐδ’ εἰ θεοὶ ὣς ἐθέλοιεν
*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὑπερβολικῶς τοῦτο εἴρηκεν ἐν ἤθει· ὅπερ οὐ συνεὶς ὁ Ζηνόδοτος γράφει „εἰ μὴ θεοὶ ὣς ἐθέλοιεν“.31
5HMQRT.

3

.

230

 Τηλέμαχε, ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων; ῥεῖα θεός γ’ ἐθέλων καὶ τηλόθεν ἄνδρα σαώσαι. Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus v. 230 mutavit propter metrum et sequentem expunxit cf. HM: οὗτος ὁ στίχος
5λαγαρός ἐστι. διὸ Ζηνόδοτος ἴσως μετέγραφε „Τηλέμαχ’ ὑψα‐ γόρη μέγα νήπιε, ποῖον ἔειπες;“ τὸν δὲ δεύτερον περιήγει τε‐ λέως διὰ τὸ μαχόμενον αὐτῷ „εἰ μὴ θεοὶ ὣς ἐθέλοιεν.“ (228). cf. Eust. 1464, 62 qui quid sit στίχος λαγαρός explanat.

3

.

231

 *) σημείωσαι τὸν στίχον, ὅτι καὶ ἀνωτέρω οὐ περὶ Τηλεμάχου, ἀλλὰ περὶ Ὀδυσσέως εἴρηται, τίς δ’ οἶδ’ εἴ κέ ποτέ σφι βίας ἀποτίσεται ἐλθών; (216) HMQ. Pertinet ad refutationem lectionis Zenodoti cf. ad v. 216.

3

232-8

„βουλοίμην δ’ ἂν ἔγωγε καὶ ἄλγεα πολλὰ μογήσας οἴκαδέ τ’ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι ἢ ἐλθὼν ἀπολέσθαι ἐφέστιος, ὡς Ἀγαμέμνων ὤλεθ’ ὑπ’ Αἰγίσθοιο δόλῳ καὶ ἧς ἀλόχοιο.
5 ἀλλ’ ἤτοι θάνατον μὲν ὁμοίιον οὐδὲ θεοί περ καὶ φίλῳ ἀνδρὶ δύνανται ἀλαλκέμεν, ὁππότε κεν δή μοῖρ’ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέος θανάτοιο.“ *) ἀθετοῦνται στίχοι ἑπτὰ ἀπὸ τοῦ „βουλοίμην δ’ ἂν ἔγωγε“ μέχρι τοῦ „μοῖρ’ ὀλοὴ·“ οἱ μὲν πρῶτοι τέσσαρες ὡς οὐκ ἀκολού‐
10θως τοῖς προκειμένοις ἐπενεχθέντες, οἱ δὲ ἑξῆς τρεῖς διὰ τὸ ἀσύμφωνον. ἐναντίοι γάρ εἰσι τῷ „ῥεῖα θεός γ’ ἐθέλων καὶ τηλόθεν ἄνδρα σαώσαι. EHMQR. Obeli sunt appicti in M.

3

.

241

 κείνῳ δ’ οὐκέτι νόστος ἐτήτυμος, ἀλλά οἱ ἤδη φράσσαντ’ ἀθάνατοι θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν. †) ὀβελίζονται δύο. τί γὰρ ὄφελος λέγεσθαι, τῆς Ἀθηνᾶς εἰπούσης „ποῖόν σε ἔπος φύγεν; ῥεῖα θεός γ’ ἐθέλων.“ ἄλλως
5τε, εἰ οὕτως πέπεισται, τί ζητεῖ περὶ τῶν νόστων; HMQR.

3

.

244

Νέστορ’ ἐπεὶ περίοιδε δίκας ἠδὲ φρόνιν ἄλλων. τρὶς γὰρ δὴ μίν φασιν ἀνάξασθαι γένε’ ἀνδρῶν,
ὥς τέ μοι ἀθάνατος ἰνδάλλεται εἰσοράασθαι. *) ἀθετοῦνται οἱ τρεῖς στίχοι οὗτοι ὡς περιττοί. HM.32
5Versibus obelos apposuit in M. manus recentior.

3

.

255

 ἤτοι μὲν τάδε καὐτὸς ὀίεαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ πλῆρές ἐστι τῆς συναλοιφῆς κε [αὐτός· Ὁμηρικὸν δὲ τὸν κέ περιττὸν εἶναι.] τὸ δὲ ὅμοιον ἐν Ἰλιάδι „ἔπειτα δὲ καὐτὸς οἰήσεαι“. HM. (Ζ 260).
5 Corr. quod cod. habent κέν ἀντὶ τοῦ δή. cf. ad Ζ 260. Υ 311. F. Ar. p. 8.

3

.

258

 τῷ κέ οἱ οὐδὲ θανόντι χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευαν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι οὐ πᾶσαν γῆν οὕτως λέγει, ἀλλὰ] τὴν ἐπι‐ χεομένην τοῖς νεκροῖς γῆν T. (Dind. p. 749) cf. Ζ 464. Ξ 114. Ψ 256. L. Ar. 102.

3

.

266

 δῖα Κλυταιμνήστρη. Dipla fuisse videtur ὅτι ἀκαίρως τὸ δῖα. cf. Ar. ad Ζ 160 et schol. in cod. A. ibidem.

3

.

272

 τὴν δ’ ἐθέλων ἐθέλουσαν ἀνήγαγεν. †) ἐθέλων Ὅμηρος τρισυλλάβως H. cf. Η 111. ο 316. ubi edi solet ὅττι θέλοιεν Ar. legit ὅττ’ ἐθέλοιεν. Eust. 1467, 28.

3

.

276

 ἡμεῖς μὲν γὰρ ἅμα πλέομεν Τροίηθεν ἰόντες. *) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος [γράφει] ἀνα‐ πλέομεν, κακῶς· Ὅμηρος γὰρ τὸν εἰς Τροίαν πλοῦν ἀνάπλουν φησίν M.
5 cf. L. Ar. 111. Ceterum idem in schol. ad γ 296 observat Porphyrius.

3

.

287

 Μαλειάων ὄρος αἰπύ. *) ὅτι ὡς Κρητάων (ξ 199) καὶ Μαλειάων [νῦν μὲν πλη‐ θυντικῶς εἴρηται, ἀλλαχοῦ δὲ ἑνικῶς] ὡς „Κρήτη τις γαῖά ἐστι“ (τ 172) καὶ „περιγνάμπτοντα Μάλειαν“ (ι 80) HMQ.
5 Pertinet ad id, quod saepius Ar. adnotavit, nonnulla sub‐ stantiva nunc in singulari, nunc in forma plurali apud Homerum legi. cf. L. Ar. 236. δ 514. η 80. θ 16. ι 80. ξ 199. ο 296.
Eust. 1468, 12.33

3

.

296

 ἐς Φαιστόν, μικρὸς δὲ λίθος μέγα κῦμ’ ἀποέργει. Fuit diple periestigmene contra Zenodotum, qui legit: Μα‐ λέου δὲ λίθος. cf. schol. EMQV et Eust. 1469, 18.

3

.

305

 δέδμητο δὲ λαὸς ὑπ’ αὐτῷ. Ἀρίσταρχος δέδμηντο, ὡς „ἡ πληθὺς ἀπονέοντο“ (Ο 305) HMQR. Scholion Didymi videtur esse, sed certe ad hanc lectionem
5apposuit Ar. διπλῆν πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι πληθυντικῶς ἀπήν‐ τηκεν. cf. F. Ar. p. 16.

3

.

306

 ἤλυθε δῖος Ὀρέστης ἂψ ἀπ’ Ἀθηνάων, κατὰ δ’ ἔκτανε πατροφονῆα, Αἴγισθον δολόμητιν, ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα. ἤτοι ὁ τὸν κτείνας δαίνυ τάφον Ἀργείοισιν
5μητρός τε στυγερῆς καὶ ἀνάλκιδος Αἰγίσθοιο.

3

.

307

 Diple periestigmene propter Zenodoti lectionem ἂψ ἀπὸ Φωκήων. Ar. ἂψ ἀπ’ Ἀθηναίης.

3

309-10

 *)ὁ Ἀρίσταρχός φησι, ὅτι διὰ τούτων παρυπο‐ φαίνεται ὅτι συναπώλετο Αἰγίσθῳ ἡ Κλυταιμνήστρα· τὸ δὲ εἰ καὶ ὑπὸ Ὀρέστου, ἄδηλον εἶναι. οὐδὲ γὰρ τὰ περὶ τὴν Ἐρι‐ φύλην εἰδέναι αὐτὸν MQRT.
5cf. L. Ar. 182, α 300. λ 409. V. ad Ι 456. †) 309. τάφος ὁ ἐπιτάφιος δεῖπνος EB. Fluxit ex Ar. cf. Ψ 29. δ 547.

3

.

313

 καὶ σύ, φίλος, μὴ δηθὰ δόμων ἀπὸ τῆλ’ ἀλάλησο. †) οὗτος ὁ τόπος ἀνέπεισε Ζηνόδοτον ἐν τοῖς περὶ τῆς ἀποδημίας Τηλεμάχου διόλου τὴν Κρήτην ἔναντι τῆς Σπάρ‐ της ποιεῖν· οἴεται γὰρ ἐκ τούτων τῶν λόγων κατὰ τὸ σιωπώ‐
5μενον ἀκηκοέναι τὸν Νέστορα παρὰ τοῦ Τηλεμάχου ὅτι καὶ ἀλλαχόσε περὶ τοῦ πατρὸς πευσόμενος παρεσκεύαστο πλεῖν. διὸ καὶ ἐν τῇ αʹ ῥαψωδίᾳ (93) ἔγραψε „πέμψω δ’ ἐς Κρήτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα“ καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἀλλαχοῦ „πρῶτα μὲν ἐς Πύλον ἐλθὲ, κεῖθεν δ’ ἐς Κρήτην τε παρ’ Ἰδομενῆα
10ἄνακτα, ὃς γὰρ δεύτατος ἦλθεν Ἀχαίων χαλκοχιτώνων.“ (α 284)
HMQR. cf. α 93. β 359. δ 702.34

3

.

317

 ἀλλ’ ἐς μὲν Μενέλαον ἐγὼ κέλομαι καὶ ἄνωγα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ εἰς Μενέλαον (δὲ) ἀντὶ τοῦ πρὸς Με‐ νέλαον, ὡς „εἰς Ἀγαμέμνονα δῖον ἄγον“ M. cf. L. qu. ep. 87. Fr. Ar. 27. Η 312. Χ 492. Ψ 36.

3

317,n4

 ἀλλ’ ἐς μὲν Μενέλαον ἐγὼ κέλομαι καὶ ἄνωγα σημείωσαι ὅτι τὸ κέλομαι καὶ τὸ ἄνωγα λαμβάνονται ἐπὶ τοῦ παραι‐ νεῖν καὶ συμβουλεύειν E. Fortasse fluxit ex Ar., qui in vocabulis idem fere significantibus
5adnotavit: ὅτι παραλλήλως τὸ κέλομαι καὶ ἄνωγα· ἰσοδυναμοῦσι γὰρ αἱ λέξεις. Commemorat nostro loco παραλληλίαν ταυτολογικὴν Eust. 1470, 15. cf. ad Α 99, 270. Β 8. Γ 181, 205. Ν 276. Ξ 206 etc. δ 685.

3

317,n5

 ὅθεν τέ περ οὐδ’ οἰωνοί ‖ αὐτόετες οἰχνεῦσιν. ὑπερβολικῶς τοῦτό φησιν· ἐπάγει οὖν „πεμπταῖοι δ’ Αἴγυπτον“ (ξ 257) HM. Talia inter se discrepantia Ar. notare solebat et fortasse scholion
5emanavit ex Aristonico. cf. Eust. 1470, 18.

3

.

334

 σπείσαντες κοίτοιο μεδώμεθα· τοῖο γὰρ ὥρη. ἤδη γὰρ φάος οἴχεθ’ ὑπὸ ζόφον. *) 334. [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀρσενικῶς εἶπε τὴν κοίτην Q. cf. ad α 246 et locos ibi collatos.
5 *) 335. [ἡ διπλῆ ὅτι ἐξ ἡρωϊκοῦ προσώπου εἴρηται]· ὁ δὲ ποιητὴς εἰς ὠκεανὸν τὴν δύσιν καὶ ἐξ ὠκεανοῦ τὴν ἀνα‐ τολήν φησι γίνεσθαι. MQRT. cf. L. Ar. 175. μ 3. γ 1. Cor‐ rexi initium pro cod. ἡρωϊκὸν πρόσωπόν ἐστι τὸ λέγον. †) Ζηνόδοτος ᾤχετο H. pro οἴχεται.

3

345,n6

 καθαπτόμενος ἐπέεσσι. σημείωσαι τὸ καθα‐ πτόμενος ἐπὶ καλοῦ. E. cf. β 39.

3

.

349

 ᾧ οὔτε χλαῖναι καὶ ῥήγεα πόλλ’ ἐνὶ οἴκῳ. Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus scripsit: „ᾧ οὔπερ χλαῖναι καὶ κτήματα πόλλ’ ἐνὶ οἶκῳ„ ἀκαίρως MT. Aristarchus legit ᾧ οὔτι, αἱ φαυλότεραι ᾧ οὔτε cf. Didymum ad hunc ver‐
5sum in M.35

3

.

362

 οἶος γὰρ μετὰ τοῖσι γεραίτερος εὔχομαι εἶναι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ ἁπλοῦ τοῦ γεραιός· κακῶς δὲ Ζηνόδοτος γεραίτατος (cod. γεραίτερος) γράφει. M. cf. F. Ar. p. 30. γ 125. η 159.

3

.

368

 ἐπεὶ τεὸν ἵκετο δῶμα. Diple periestigmene propter Zenodoti scripturam ἐπεὶ τὰ σὰ γούναθ’ ἱκάνει. cf. in HQN.

3

.

378

 ἀλλὰ Διὸς θυγάτηρ, ἀγελείη τριτογένεια. Zenodotus pro ἀγελείη dedit κυδίστη, quam ob rem fuit diple periestigmene cf. schol. in HM. Eust. 1473, 18. ἀγελείη legitur in codd. ABDEHIKLMNP: κυδίστη in EQV. cf. La
5Roche.

3

.

380

ἀλλὰ ἄνασς’, ἵληθι, δίδωθι δέ μοι κλέος ἐσθλόν. †) Ζηνόδοτος ἀλλὰ ἄνασς’ ἐλέαιρε HM. pro ἵληθι legit.

3

.

396

 οἱ μὲν κακκείοντες ἔβαν. †) κοιμηθησόμενοι· ἐνεστὼς δὲ ἀντὶ μέλλοντος. κείω γὰρ τὸν μέλλοντα οὐκ ἔχει, ὥσπερ καὶ τὰ ἄλλα ὅμοια, καὶ χρῆται τῷ ἐνεστῶτι ἀντὶ μέλλοντος. E.
5Fluxit ex Ar. cf. F. Ar. p. 6. γ 82 et locos ibi collatos.

3

.

399

 ὑπ’ αἰθούσῃ ἐριδούπῳ. Quod afferunt BEQV de vocabulo αἴθουσα ex Ar. fluxisse videtur, qui sic interpretatur Υ 11: αἱ αἴθουσαι οὐκ εἰσὶ θρόνοι ἢ καθέδραι, ἀλλὰ στοαὶ καὶ στυλωταὶ ἕδραι ἢ τόποι ὑφ’ ἡλίου
5καταλαμπόμενοι.

3

400 et 401

πὰρ δ’ ἄρ’ ἐυμμελίην Πεισίστρατον, ὄρχα‐ μον ἀνδρῶν, ὃς οἱ ἔτ’ ἠίθεος παίδων ἦν ἐν μεγάροισιν. Hos versus Zenodotus expunxit cf. schol. HMQR.

3

.

402

 αὐτὸς δ’ αὖτε καθεῦδε. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem: αὐτὸς δ’ αὖτ’ ἐκάθευδε cf. in H, ubi Zenodotus quidem non nomi‐ natur, sed ex adnotationibus Ar. ad Α 68. 611. Ο 716 scimus,
5illum ante praepositionem augmentum ponere amavisse, quod Aristarchus omisit, ὅτι οὐκ ἐᾷ ἑλληνίζειν τὸν Ὅμηρον. cf. ζ 1. δ 304.36

3

.

422

 ἐλάσῃ δὲ βοῶν ἐπιβουκόλος ἀνήρ. *) ὅτι τὸ βοῶν παρέλκει καὶ μετὰ τῆς προθέσεως εἴρηται ἐπιβουκόλος. H. cf. L. Ar. 109. γ 195 et exempla quae ibi collegi. Eust.
51475, 11.

3

.

425

 χρυσοχόον Λαέρκεα. †) τινὲς τὸ λαέρκεά φησιν ὄνομα κύριον, τινὲς δὲ ἐπίθε‐ τον παρὰ τὸ ἐπαρκεῖν τοῖς λαοῖς E. Ex schol. ad Π 197 Aristarchum Λαέρκεα nomen proprium existimavisse constat.
5Praeterea certe fuit nota de homonymia. cf. ibid. Quod fuse legitur in EMQ ad v. 440 de vocabulis χέρνιβα et λέβης fluxit fortasse ex Ar., qui ad Ω 304 sic interpretatus est: λέβητα τὸ ἀγγεῖον τὸ ὑποδεχόμενον τὸ ὕδωρ, τὸ παρ’ ἡμῖν λεγόμενον χέρνιβον (sic etiam EMQ), τὸ δὲ κατὰ τῶν χειρῶν
10διδόμενον ὕδωρ χέρνιβα. cf. α 136.

3

.

444

 Περσεὺς δ’ ἀμνίον εἶχε. Notata fuit Zenodoti lectio δάμνιον pro ἄμνιον, ἅπαξ εἰρη‐ μένον cf. M.: ἄμνιον ἀγγεῖον εἰς ὃ τὸ αἷμα τοῦ ἱερείου ἐδέ‐ χοντο. Ζηνόδοτος δὲ ἐν ταῖς ἀπὸ τοῦ δ γλώσσαις τίθησι τὴν
5λέξιν. ἅπαξ δὲ ἐνταῦθα παρ’ Ὁμήρῳ ἡ λέξις M. cf. Apoll. l. h. 25, 26.

3

445,n7

 χέρνιβά τ’ οὐλοχύτας τε κατήρχετο. ἀντὶ τοῦ χερνίβων καὶ οὐλοχυτῶν πρῶτος ἦρχε. EHMQP. Fluxit fortasse ex Ar.

3

.

449

 τένοντας. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] πάντα τὰ διατεταμένα νεῦρα τένοντας καλεῖ ὁ Ὅμηρος. EQM. cf. ad Υ 478. Χ 396.

3

.

453

οἱ μὲν ἔπειτ’ ἀνελόντες ἀπὸ χθονὸς.
*) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ ἀνελόντες δηλοῖ τὸ ἄνω ἑλόντες· ἐκ τούτου δὲ τὸ αὖ ἐρύσαντες δηλοῦται. BHMQ. cf. ad Μ 261. Θ 325.37

3

.

456

ἄφαρ δ’ ἐκ μηρία τάμνον πάντα κατὰ μοῖραν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ πάντα ἀντὶ τοῦ ὅλα,] ὅλα διεμέλισαν τὰ μηρία, ὡς τὸ „πᾶσαι δ’ ὠΐγνυντο πύλαι“ (B 809) HM.
5cf. L. Ar. 126. Eust. 1476, 65.

3

.

458

 δίπτυχα ποιήσαντες, ἐπ’ αὐτῶν δ’ ὠμοθέτησαν. Quod legitur in E ad v. 470 referendum est ad nostrum locum et fluxit ex Aristonico, cuius insunt verba, quae ex Α 461 hic possui: ἀπὸ τῶν ὠμῶν ἱερείων ἀπαρξάμενοι ἔκοψαν μικρὸν
5ἀπὸ παντὸς μέλους καὶ ἐπέθηκεν ἐπὶ τὰ μηρία, ὡς δοκεῖν ὅλα τὰ μέλη τοῦ ἱερείου καρποῦσθαι· διὸ ἡ διπλῆ.

3

.

464

 τόφρα δὲ Τηλέμαχον λοῦσεν καλὴ Πολυκάστη. *) ὅτι ὑπὸ παρθένων ἔθος ἦν τοὺς ἥρωας λούεσθαι· πρὸς τὰ περὶ Ἥβης· λούει γὰρ καὶ αὐτὴ τὸν Ἄρεα ὡς παρθένος. πῶς οὖν διὰ τῶν ἀθετουμένων Ἡρακλεῖ συνοικεῖ; HMQ.
5cf. ad Ε 905. ζ 221. 601. L. Ar. 185.

3

.

467

 ἀμφὶ δέ μιν φᾶρος καλὸν βάλεν ἠδὲ χιτῶνα ἔκ ῥ’ ἀσαμίνθου βῆ δέμας ἀθανάτοισιν ὁμοῖος. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ δεύτερον πρῶτον εἶπεν, ὡς τὸ „οὐδ’ ἀπέλυσε θύγατρα καὶ οὐκ ἀπεδέξατ’ ἄποινα“. (Α 95) HM.

3

.

475

 παῖδες ἐμοί, ἄγε ... ζεύξαθ’ .. †) σημείωσαι τὸ ἄγε πληθυντικὸν πρὸς τὸ ζεύξατε E. cf. θ 11.

3

.

486

 οἱ δὲ πανημέριοι σεῖον ζυγόν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐκ τοῦ παρακολουθοῦντος τὸ προηγούμενον δεδήλωκεν (cod. ἐδήλωσεν) ἀντὶ τοῦ ὥδευον, (addidi ex MV) ὡς ἐπὶ τοῦ „ἑζόμενοι λεύκαινον ὕδωρ“. (μ 171) MQRT.
5cf. F. Ar. Β 417. δ 580. ζ 83. μ 172. ν 78. ο 184.38

3

.

489

 υἱέος Ὀρσιλόχοιο, τὸν Ἀλφειὸς τέκε παῖδα. In HMQR notatum est, Zenodotum pro Ὀρσίλοχον hic et Ε 549 Ὀρτίλοχον scripsisse, commotum hoc versu. In Il. scholiis huius lectionis nullum est vestigium, nisi quod LV ad Ε 542
5habent: ὁ πρόγονος διὰ τοῦ τ, ὁ παῖς διὰ τοῦ ς καὶ ἐν Ὀδυσ‐ σείᾳ οὖν (φ 16). Ὀρτιλόχοιο habent ABDEGH 1. m. LMQS Strabo VIII, p. 367; Tzetzes Alleg. 135: Ὀρσιλόχοιο H. ex em. IN cf. La Roche.

3

496,n8

 τοῖον γὰρ ὑπέκφερον ὠκέες ἵπποι. ἀντὶ τοῦ τοίως. MPQ.
Fortasse fluxit ex Ar. cf. ad α 209. F. Ar. p. 29.39

4

.

1

 οἱ δ’ ἷξον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν πρὸς δ’ ἄρα δώματ’ ἔλων Μενελάου κυδαλίμοιο. Ex scholiis in HQMT apparet, Aristarchi diplam fuisse ὅτι ὁμωνύμως τῇ χώρᾳ τὴν Σπάρτην Λακεδαίμονα εἴρηκεν. cf.
5ad Φ 544. Et fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectio‐ nem καιετάεσσαν ἀντὶ τοῦ καλαμινθώδη. cf. HMQR. Sic etiam Β 581 cf. in D. Eust. 1478, 38. Strabo VIII, p. 367.

4

.

3

 τὸν δ’ εὗρον δαινύντα γάμον. †) ὥσπερ ἀλλαχοῦ φησιν Ὅμηρος τάφον τὴν ἐπὶ τεθνεῶτί τινι εὐωχίαν, οὕτω καὶ νῦν γάμον τὴν ἐπὶ γάμου δαῖτα M. cf. Ψ 29. γ 307.

4

.

12

 ὅς οἱ τηλύγετος γένετο κρατερὸς Μεγαπένθης
ἐκ δούλης. †) τινὲς τὸ δούλης κύριόν φασι διὰ τὸ μηδέποτε οὕτω λέγειν τὸν ποιητὴν τὴν θεράπαιναν. διὸ καὶ τὸ „εἰσόκεν ἢ
5ἄλοχον ποιήσεται ἢ ὅγε δούλην“ (Γ 409) ἀθετοῦσιν. HMQR. cf. Eust. 1479, 62. Observatio est recta, apud Homerum vocabulum δοῦλον nusquam, δούλην uno modo loco Γ 409 reperiri pro δμὼς, δμωή. At v. 396—418 expunxit Aristarchus. Aristo‐ nicus quidem alias caussas enumerat, sed facile in tam multis
10excidere poterat illa, quod in novo vocabulo δούλη haesitabat, et verisimile est, ut Friedlaenderus monet, hoc suspicionem auxisse.
(Nunc iam non Q solum, sed etiam HMRTV testantur). Qua ex re coniicere licebit, Aristarchum nostro loco δούλην nomen proprium existimavisse.40

4

.

19

 δοιὼ δὲ κυβιστῆρε κατ’ αὐτούς μολπῆς ἐξάρχοντος ἐδίνευον κατὰ μέσσους. *) ὅτι οὐ τὴν ᾠδὴν, ἀλλὰ τὴν παιγνίαν λέγει οὕτω, πρὸς τὸ „μέλποντες Ἑκάεργον·“ (Α 474) καὶ γὰρ „κυνῶν μέλπηθρα“
5(Ν 233) φησί. MQ. cf. F. Ar. ad Α 474. L. Ar. 138. α 152. ζ 101.

4

.

29

 ἦ ἄλλον πέμπωμεν ἱκανέμεν, ὅς κε φιλήσῃ. *) ὅτι ἐπὶ τοῦ ξενίζειν τὸ φιλεῖν τίθησι· παρέλκει δὲ ὁ κέ M. καὶ ὅτι λείπει ἡ εἰς, ἵν’ ᾖ εἰς ἄλλον. addidi ex B. cf. L. Ar. 147. F. Ar. p. 11 et 26.

4

.

36

 ἐς δ’ αὐτοὺς προτέρω ἄγε θοινηθῆναι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ προτέρω] τοπικῶς ἀντὶ τοῦ εἰς τοὔμ‐ προσθεν BQF. cf. Κ 469. ε 417. ι 62. L. Ar. 151.

4

.

47

 ὁρώμενοι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ] ὁρῶντες, τὸ παθητικὸν ἀντὶ τοῦ ἐνεργητικοῦ. BE. cf. F. Ar. 2. δ 322. η 33. κ 238. α 404. β 102.

4

61,n1

 δείπνου πασσαμένω. τοῖς ὁδοιπορήσασι δείπνου δηλονότι γενομένου· αὐτὸς γὰρ ἑξῆς φησι „δόρπου δ’ ἐξαῦτις μνησώμεθα“ (213) καὶ „οὐ γὰρ ἔγωγε τέρπομ’ ὀδυρόμενος μεταδόρπιοσ“ (194) HMQ.
5 Sic fortasse interpretatus est Ar. locum, qui videtur repugnare observationi eius, nunquam de coena vespertina apud Homerum aliud nomen dici quam δόρπον. Accuratissime hac de re egit Lehrsius p. 129. cf. α 124 et locos ibi collatos.

4

.

62

ἀνδρῶν· οὐ γὰρ σφῷν γε γένος ἀπόλωλε τοκήων, ἀλλ’ ἀνδρῶν γένος ἐστὲ διοτρεφέων βασιλήων σκηπτούχων, ἐπεὶ οὔ κε κακοὶ τοιούσδε τέκοιεν. †) προηθετοῦντο καὶ παρὰ Ζηνοδότῳ καὶ παρὰ Ἀριστο‐
5φάνει· τό τε γὰρ σφῶϊν οὐχ Ὁμηρικῶς μονοσυλλάβως ἐξηνέχθη
ὅ τε ἔπαινος τῶν νέων οὐκ ἀναγκαῖος HM. Aristonici scholion sic fere restituendum est: ἀθετοῦνται οἱ στίχοι, ὅτι τὸ σφῶν οὐχ Ὁμηρικῶς μονοσυλλάβως ἐξενή‐ νεκται· πρὸς γὰρ αὐτοὺς, οὐ περὶ αὐτῶν ἐστιν ὁ λόγος· καὶ41
10ὅτι ὁ ἔπαινος τῶν νέων οὐκ ἀναγκαῖος· προηθετοῦντο κ.τ.λ. Aristarchum σφῶν legisse apparet ex HM: ἐπίτηδες δὲ Ἀρίσταρχος ἀθετουμένων τῶν στίχων καὶ ἄνευ τοῦ ι εἴασε τὴν γραφὴν, ἵνα καὶ τοῦτο πρὸς τὴν ἀθέτησιν λαμβάνῃ. cf. Apoll. περὶ ἀντωνυμιῶν p. 370.

4

.

70

 πευθοίαθ’ οἱ ἄλλοι. Diple periestigmene contra Zenodotum, sic enim legit, Ar. sine articulo πευθοίατο ἄλλοι. cf. α 157. ρ 592.

4

.

99

 ἑκὰς Ἄργεος ἱπποβότοιο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι Ἄργος ἱππόβοτον] τὴν Πελοπόννησον [λέγει]. E. Observatum est propter discrimen inter Argos Peloponnesi
5factum et Argos Thessaliae, quam Ἄργος Πελασγικὸν nominat. cf. L. Ar. 227.

4

.

105

 ὅς τέ μοι ὕπνον ἀπεχθαίρει καὶ ἐδωδὴν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀπεχθαίρει ἀντὶ τοῦ] ἀπεχθαίρειν ποιεῖ, ὡς „πάντας μέν ῥ’ ἔλπει“ (ν 380) HMQ. cf. β 68, 91.

4

.

112

 Τηλέμαχός θ’, ὃν ἔλειπε νέον γεγαῶτ’ ἐνὶ οἴκῳ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι οὐ λέγει νέον κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἀλλὰ κατὰ μεσότητα ἀντὶ τοῦ] νεωστὶ γεγονότα, ὡς καὶ ἐν Ἰλιάδι (Ι 446) „νέον ἡβώοντα“ τουτέστι νεωστὶ ἡβῶντα. MQ.
5cf. F. Ar. 29, α 209 et locos, quos ibi contuli.

4

.

118

 ἠέ μιν αὐτὸν πατρὸς ἐάσειε μνησθῆναι. †) σημειοῦνταί τινες, ὅτι παραλλήλως ἔταξε μίν καὶ αὐ‐ τόν HM.
cf. ad γ 317. δ 244.42

4

123,n2

 τῇ δ’ ἄρ’ ἅμ’ Ἀδρήστη κλισίην εὔτυκτον ἔθηκεν, Ἀλκίππη .. Φυλὼ, ... Ἀλκάνδρη ... σημειωτέον καὶ τὰ περὶ τῶν θεραπαινῶν. ἄλλαι μὲν γὰρ ἐν Ἰλιάδι, ἄλλαι δὲ νῦν· οὐ γὰρ εὐπρεπὲς τὰς μετεχούσας τοῦ ἁμαρτήματος
5ἐπιτρέπειν συνεῖναι τῇ γυναικί. MQR. Respicit scholion ad Γ 144 ubi Αἴθρη et Κλυμένη Helenam pro‐ sequuntur. Talia chorizontes opponere solebant, quos Ar. saepius re‐ futavit. Fortasse etiam nostrum scholium ex Ar. adnotatione manavit. Ar. legit ἅμ’ Ἀδρήστη, alii ἅμα δρήστη.

4

.

123

 κλισίην. Diple fuisse videtur, quod nunc κλισίην, v. 136 contra κλι‐ σμὸν Helenae sellam dixerit. cf. schol. in HM: κλισίην ὃν ἀλ‐ λαχοῦ δι’ ἑτέρων κλισμὸν ὀνομάζει et ad v. 136 Dind. praef.
5LII: ἣν ἄνω (123) κλισίην εἶπε, τοῦτον νῦν κλισμὸν καλεῖ. H.

4

.

134

 νήματος ἀσκητοῖο βεβυσμένον. †) σημειοῦνταί τινες, ὅτι τὸ εἰς τὴν νῆσιν εὔθετον μήρυμα ἐρίου νῆμα εἶπεν HM. cf. F. Ar. Θ 221.

4

.

139

οἵ τινες οἵδε ἀνδρῶν εὐχετόωνται ἱκανέμεν ἡμέτερον δῶ; *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ εὐχετόωνται ἀντὶ τοῦ] καυχῶνται V. (cod. habet imperfectum) cf. L. Ar. 147. ξ 468. Certe addidit:
5καὶ ὅτι ἐλλείπει ἡ εἰς, ἵν’ ᾖ εἰς ἡμέτερον δῶ. cf. F. Ar. p. 26.

4

.

158

ἀλλὰ σαόφρων ἐστί, νεμεσσᾶται δ’ ἐνὶ θυμῷ ὧδ’ ἐλθὼν τὸ πρῶτον ἐπεσβολίας ἀναφαίνειν ἄντα σέθεν, τοῦ νῶϊ θεοῦ ὣς τερπόμεθ’ αὐδῇ. *) ἀθετοῦνται στίχοι γ’ ὡς περιττοὶ καὶ ὑπὸ νέου παν‐
5τάπασι λέγεσθαι ἀπρεπεῖς· καὶ τὸ νεμεσσᾶται ἀντὶ τοῦ αἰ‐ δεῖται οὐχ Ὁμηρικῶς. καὶ αἱ ἐπεσβολίαι δὲ γέλοιαι. ὅθεν Ζηνόδοτος μεταποιεῖ „ἐπιστομίας ἀναφαίνειν“. ἄλλως τε οὐδὲ συμβουλευσόμενος τῷ Μενελάῳ πάρεστιν, ἀλλ’ „εἴ τινα οἱ κληη‐ δόνα πατρὸς ἐνίσποι (317) HMQR.
10 Perturbatum sententiarum ordinem sic fere restituendum puto. Pro cod. στίχοι εʹ recte Dindorfius mutavit γʹ, nam tot modo abesse possunt. Ceterum etiam Didymus tres, non quinque
versus expunctos esse tradidit. cf. in H.43

4

.

162

ἐέλδετο γάρ σε ἰδέσθαι. †) Ζηνόδοτος „ὀΐετο“ κακῶς. H.

4

.

192

οἷσιν ἐνὶ μεγάροισι, καὶ ἀλλήλους ἐρέοιμεν. Aristarchus expunxit. Cf. in H. Ἀρίσταρχος ἀθετεῖ.

4

.

206

 τοίου γὰρ καὶ πατρὸς. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ τοίου] ἀντὶ τοῦ τοιούτου, οὐχ, ὡς οἱ γλωσσογράφοι, πάντως ἀγαθοῦ. H. cf. Ar. ad Ω 164. Eust. 1492, 9. De glossographis vide L. Ar. 36. cf. B ad Η 231.

4

.

228

Πολύδαμνα. †) κύριον ὄνομα ἡ Πολύδαμνα κατὰ Ἀρίσταρχον. Q.

4

.

231

 Παιήονός εἰσι γενέθλης. †) Παιήων ἰατρὸς θεῶν, οὐχ ὁ αὐτὸς τῷ Ἀπόλλωνι, ἀλλὰ κεχωρισμένος· παρὰ μέντοι τοῖς νεωτέροις ὁ αὐτὸς νομίζεται εἶναι. καὶ Ἡσίοδος δὲ μάρτυς ἐστὶ τοῦ ἑτέρου εἶναι τὸν Παιή‐
5ονα τοῦ Ἀπόλλωνος, λέγων „εἰ μὴ Ἀπόλλων Φοῖβος ὑπὲκ θα‐ νάτοιο σαώσαι ἢ καὶ Παιήων, ὃς ἁπάντων φάρμακα οἶδεν.“ MTV. cf. L. Ar. 179. Quod in BHQ Aristarchum legisse tradi‐ tum est: ἰητρὸς δὲ ἕκαστος, ἐπεί σφισι δῶκεν Ἀπόλλων ἰᾶσθαι·
10καὶ γὰρ Παιήονός εἰσι γενέθλης, huic observationi repugnat omnique fide destitutum est. Monet Lehrsius l. c. Tamen La Roche p. 73 lectionem ut Aristarcheam adnotavit. Ex schol. in V. ad Ο 262 sequitur, Zenodotum Mallotem Paeeonem falso pro Apolline accepisse. cf. etiam Eust. 1014, 60.

4

.

240

πάντα μὲν οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι ... ὅσσοι Ὀδυσσῆος ... εἰσιν ἄεθλοι. †) ἰδίως τὸ πάντα ἐπήνεγκε τῷ ὅσσοι τὸ γένος ἀλλάξας. Q. Fuisse videtur Ar. διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα. cf. F. Ar. 32.
5λ 517. θ 214. μ 75. κ 212. ρ 266.

4

.

244

αὐτόν μιν πληγῇσιν .. δαμάσσας. †) δύο ἰσοδυναμοῦσαι ἀντωνυμίαι ἀντὶ τῆς μιᾶς παραλαμ‐
βάνονται VT. cf. ad δ 118.44

4

.

248

 δέκτῃ, ὃς οὐδὲν τοῖος ἔην ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν. †) ὁ κυκλικὸς τὸ Δέκτῃ ὀνοματικῶς ἀκούει, παρ’ οὗ φησι τὸν Ὀδυσσέα τὰ ῥάκη λαβόντα μετημφιάσθαι. ὃς οὐκ ἦν ἐν ταῖς ναυσὶ τοιοῦτος οἷος Ὀδυσσεὺς ἀχρεῖος. Ἀρίσταρχος δὲ
5δέκτῃ μὲν ἐπαίτῃ, τὸ δὲ, „ὃς οὐδὲν τοῖος ἔην“ τῷ ἐναντίῳ τὸ ἐναντίον, ὃς οὐκ ἦν τοιοῦτος (ὁ Ὀδυσσεὺς) ἀλλ’ ἐνδοξότατος καὶ μεγαλοπρεπέστατος, (ἴκελος δὲ ἐπαίτῃ) HMQT. M praeterea habet: τὸ δὲ—δεν παρέλκει, quod item ad Α 412. 244. Ar. adnotavit.
10 Aristarchi interpretationem vocabuli δέκτῃ praeterea habent schol. in E. Apoll. l. h. 57, 16. Eust. 1494, 55. cf. L. Ar. 153.

4

.

249

 οἱ δ’ ἀβάκησαν. †) ἡ λέξις τῶν ἅπαξ εἰρημένων ἐστίν V. Has Ar. adnotare solebat contra chorizontes, quod Home‐ rus et in Iliade et in Odyssea iis usus sit cf. Λ 147. Apoll.
52, 16 l. h. Eust. 1494, 59.

4

.

254

 μὴ μὲν πρὶν Ὀδυσῆα μετὰ Τρώεσς’ ἀναφῆναι πρίν γε τὸν ἐς νῆάς τε θοὰς κλισίας τ’ ἀφικέσθαι. Diple fuit propter constructionem adverbii πρίν cf. HMQT: ἔστιν ὅμοιον τῷ „τὴν δ’ ἐγὼ οὐ λύσω, πρίν μιν καὶ γῆρας
5ἔπεισιν“ (Α 29) καὶ „οὐδέ ποτ’ ἐκπέρσει, πρίν μιν κύνες ἀργοὶ ἔδονται“. (Σ 283). cf. ad Σ 283. γ 117.

4

285-9

 ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντες ἀκὴν ἔσαν υἷες Ἀχαιῶν, Ἄντικλος δὲ σέ γ’ οἶος ἀμείψασθαι ἐπέεσσιν ἤθελεν· ἀλλ’ Ὀδυσσεὺς ἐπὶ μάστακα χερσὶ πίεζε νωλεμέως κρατερῇσι, σάωσε δὲ πάντας Ἀχαιούς,
5τόφρα δ’ ἔχ’, ὄφρα σε νόσφιν ἀπήγαγε Παλλὰς
Ἀθήνη. *) Ἀρίσταρχος τοὺς εʹ ἀθετεῖ, ἐπεὶ ἐν Ἰλιάδι οὐ μνημο‐ νεύει Ἀντίκλου ὁ ποιητής HQ. Idem Didymus.

4

.

287

ἀλλ’ Ὀδυσσεὺς ἐπὶ μάστακα χερσὶ πίεζεν. †) ἐπεπίεζε τὴν μάστακα, ὅ ἐστι τὸ στόμα, ἀπὸ τοῦ μα‐
σᾶσθαι B. Sic interpretatus est Ar. vocabulum ad Ι 324 contra glos‐45
5sographos, qui ἀκρίδα explanabant.

4

.

295

ὕπνῳ ὕπο γλυκερῷ τερπώμεθα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] δοτική ἐστιν ἀντὶ γενικῆς H. cf. Λ 121. Σ 11. Τ 62. F. Ar. p. 23.

4

.

304

 Ἀτρείδης δὲ καθεῦδε. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem δ’ ἐκα‐ θεῦδε. cf. γ 402.

4

.

312

 τίπτε δέ σε χρειὼ δεῦρ’ ἤγαγε; *) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὴν ἑρμηνείαν, [τίπτε] (τί ποτέ) σε χρειὼ ἤγαγε δήμιον ἢ ἴδιον; H. cf. γ 14.

4

.

317

 κληηδόνα πατρὸς ἐνίσποις. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] λείπει ἡ περὶ, ἵνα ᾖ, εἰ τινά μοι φήμην περὶ τοῦ πατρὸς ἐνίσποις Q. cf. F. Ar. 26.

4

.

322

 τοὔνεκα νῦν τὰ σὰ γούναθ’ ἱκάνομαι, αἴ κ’ ἐθέ‐
λῃσθα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἱκάνομαι] ἀντὶ τοῦ ἱκάνω· ἡ δὲ λέξις ἀντὶ τοῦ ἱκετεύω. BQ.
5Sic Ar. ad Χ 123. Apoll. l. h. 90, 33. γ 92. ζ 176.

4

.

353

 οἱ δ’ αἰεὶ βούλοντο θεοὶ μεμνῆσθαι ἐφετμέων. †) βούλεται μὲν λέγειν θυσιῶν· ἀσαφέστερον δὲ εἴρηται· διὸ Ζηνόδοτος ἠθέτει. ποῖαι γὰρ, φησὶν, ἐγένοντο ἐντολαί; EHPQ.
5 Aristonici verba non sunt, nam nunquam Zenodotum ipsum loquentem induxit, sed certe de illius athetesi dixit.

4

.

366

 Εἰδοθέη· Diple periestigmene, quod Zenodotus pro Εἰδοθέη scripsit Εὐρυνόμη cf. in EHQ.

4

.

368

αἰεὶ γὰρ περὶ νῆσον ἀλώμενοι ἰχθυάασκον.
Diple fuit contra chorizontes, qui opponebant, solum in Odyssea heroes piscibus vesci, non in Iliade. Contra hos Ari‐ starchus recte demonstravit, quaedam heroibus cognita quidem46
5fuisse, quibus Homerus heroas utentes non faciat. Fortasse hoe etiam Ar. obtendit, quod Homerus ipse dicit: ἔτειρε δὲ γαστέρα λιμός et schol. in B affert: ἀλλαχόσε οὐ λέγει ὁ Ὅμηρος ἐσθίειν τοὺς Ἕλληνας (l. ἥρωας) ἰχθύας· νῦν δέ φησι τούτους ἀγρεύειν ἰχθύας διὰ τὸ τείρεσθαι ὑπὸ τοῦ λιμοῦ. cf. ad Π 747.

4

.

370

 ἡ δ’ ἐμεῦ ἄγχι στᾶσα ἔπος φάτο, φώνησέν τε. Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus legit: ἡ δέ μοι ἀντομένη EH. Tunc etiam reliquam versus partem aliter scri‐ bere debuit, velut ἔπεα πτερόεντα προσηύδα, vel ἔπεα πτε‐
5ρόεντ’ ἀγόρευεν, ut monet Duentzerus p. 133.

4

.

379

 ἀλλὰ σύ πέρ μοι εἰπέ. †) Ζηνόδοτος ἔειπε κακῶς· τὴν διαφορὰν γὰρ ἠγνόησεν H (sc. imperativi, cuius una forma est εἰπέ, et indicativi, cuius duplex, εἶπε et ἔειπε cf. δ 468. Eust. 1499, 50. 1410, 61.

4

.

386

 Ποσειδάωνος ὑποδμώς (Proteus). *) [ἡ διπλῆ ὅτι] παρέλκει ἡ ὑπό EQ. cf. ad Ζ 19, uti hic versus citatur in eadem interpretatione vocabuli ὑφηνίοχος. L. Ar. 108. γ 195. 422. δ 672.

4

.

388

 λελαβέσθαι. *) [ἡ διπλῆ πρὸς τὸν] ἀναδιπλασιασμὸν, ὡς τετυπέσθαι. E. Notare solebat Ar. eas formas, quae reduplicatione ponun‐ tur. cf. F. Ar. 11 et usus est substantivo ἀναδιπλασιασμόν
5ad Ζ. 50.

4

.

402

 μελαίνῃ φρικὶ καλυφθείς. †) τῇ ἐπιγενομένῃ μελανίᾳ πόντῳ (corr. Lehrs Ar. p. 89 pro ἐν τῷ) ἐκ τῆς ἐπιπολαίου κινήσεως τῶν ὑδάτων V. Idem EH. qui addunt: κατὰ τὰς ἀρχὰς τῶν ἀνέμων τοῦ πνεῖν. Ex
5Ar. fluxit cf. ad Φ 126. L. Ar. 89. Alii interpretati sunt ψύχος. Apoll. l. h. 165, 16.

4

.

413

λέξεται ἐν μέσσῃσι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ λέξεται] ἀντὶ τοῦ κοιμηθήσεται, ἀπὸ
τοῦ λέχους BQ. cf. L. Ar. 147. δ 451.47

4

.

416

 αὖθι δ’ ἔχειν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀπαρεμφάτῳ χρῆται ἀντὶ προστακτικοῖ, ἔχειν] ἀντὶ τοῦ ἔχετε. PQ. cf. F. Ar. 14. α 291 et locos ibi collatos.

4

.

419

ἐχέμεν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] πάλιν ἀντὶ τοῦ ἔχετε Q. cf. ad v. 416.

4

423,n3

 εἴρεσθαι, ὡς φθείρεσθαι. ἔστι γὰρ ἐνεστῶτος καὶ παρατατικοῦ P. Fluxit fortasse ex Ar. altera pars, cf. F. Ar. p. 4. θ 290. ι 297.

4

.

429

 δόρπον θ’ ὁπλισάμεσθ’, ἐπί τ’ ἤλυθεν ἀμβροσίη
νύξ. In H hoc est scholion: ἄριστον. τοῦ Ἀριστάρχου· σημει‐ οῦνται τινές, ὅτι δόρπον τὸ δεῖπνον. Hoc nunquam Aristarchus
5docuit. Sed Zenodotus δεῖπνον et δόρπον promiscue posuit cf. Λ 86, 730. Fortasse etiam nostro loco, cui Λ 730 similli‐ mus est, pro recto δόρπον falsum δεῖπνον legit, et scholiasta contorsit Aristonici verba, quae sic fere restituenda sunt: ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει δεῖπνον· δόρπον
10δὲ λέγει τὴν ἑσπερίνην τροφήν· εὐθέως γὰρ κατακοιμῶνται. Eust. 1503, 53: καὶ ὅρα, ὡς διασαφεῖται κἀνταῦθα ὁ δόρπος ἐν τῷ „ἐπῆλθεν ἀμβροσία νύξ“. τὸ γὰρ τηνικαῦτα ἔμβρωμα δόρπος λέγεται. cf. L. A. 127. α 124 et exempla ibid.

4

.

442

 ὀλοώτατος ὀδμή. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ ὀλοωτάτη ὀλοώτατος εἴρηκεν] ὅμοιον τῷ „κλυτὸς Ἀμφιτρίτη (ε 422) καὶ θεσμὸς ἀϋτμή“ καὶ „κλυτὸς Ἱπποδάμεια“ (Β 742) P. cf. F. Ar. 31. β 214 et locos,
5quos ibi contuli.

4

.

451

 λέκτο δ’ ἀριθμόν. ἐν δ’ ἡμέας πρώτους λέγε κήτεσιν, οὐδέ τι θυμῷ
ὠίσθη δόλον εἶναι· ἔπειτα δὲ λέκτο καὶ αὐτός. *) ὅτι τῇ αὐτῇ λέξει παραλλήλως οὐκ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ση‐48
5μαινομένου κέχρηται. PQ. cf. L. Ar. 147. De παραλλήλως vocabuli usu cf. Fried‐ laenderum ad Ν 276. δ 413.

4

.

468

 ἀλλὰ σύ πέρ μοι εἰπέ. γράφεται ἔειπε sc. Zenodotus cf. 379 propter quod διπλῆ περιεστιγμένη. Eust. 1410, 61.

4

.

477

 πρίν γ’ ὅτ’ ἂν Αἰγύπτοιο διιπετέος ποταμοῖο. *) ὅτι τὸν Νεῖλον Αἴγυπτον ὀνομάζει, ὁ δὲ Ἡσίοδος ὡς ὢν νεώτερος Νεῖλον αὐτὸν οἶδεν ἤδη καλούμενον. HMPQT. De aetate Hesiodi, Homero posterioris, etiam ad Κ 431
5dictum est. cf. Lehrs, emend. schol. Hom. p. 454 Herod. et Ar. 232. Μ 22. Fuit praeterea diple periestigmene propter Zenodoti lectio‐ nem διειπετέος ce. in EHQ. B ad Ρ 263.

4

.

485

 ταῦτα μὲν οὕτω δὴ τελέω, γέρον, ὡς σὺ κελεύεις. *) [ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐναλλαγὴν τοῦ χρόνου, ὅτι ἀντὶ τοῦ] τελέσω, ἐνεστὼς ἀντὶ μέλλοντος E. cf. F. Ar. 6. Β 286. Ι 156. γ 82 et exempla ibid.

4

.

498

 Αἴας μὲν μετὰ νηυσὶ δάμη δολιχηρέτμοισι. Versum Zenodotus expunxisse videtur cf. in H: Ζηνόδοτος τοῦτον περιγράφει (corr. Dindorf., cod. ὃς γράφει. Duentzer: οὐ γράφει p. 13) ἀναγκαῖον δὲ καὶ αὐτὸν εἶναι διὰ τὸ λέγειν
5ὕστερον (551) Μενέλαον „σὺ δὲ τρίτον ἄνδρ’ ὀνόμαζε“. La Roche ex hoc scholio corrupto colligere non potest, Zenodo‐ tum hunc versum expunxisse, nisi forte pro ὃς γράφει cum Duentzero οὐ γράφει scribis, vel cum Dindorfio περιγράφει, quibus non assentitur: nam si ita scriptum fuisset, verba se‐
10quentia ἀναγκαῖον δὲ εἶναι non cohaererent cum antecedentibus. Accedit quod hic versus amoveri non potest, nam ad eum re‐ feruntur quae Menelaus infra dicit: σὺ δὲ τρίτον ἄνδρ’ ὀνόμαζε, quod Zenodotum fugere potuisse non credit.

4

.

514

Μαλειάων.
*) [ἡ διπλῆ ὅτι νῦν μὲν πληθυντικῶς εἴρηκεν Μαλειάων] ἀλλαχοῦ δὲ ἑνικῶς „περιγνάμπτοντα Μάλειαν“ (ι 80) P. cf. γ 287 et locos ibi collatos.49

4

.

522

 πατρίδος αἴης. †) σημειοῦνταί τινες, ὅτι ἐπὶ τῆς ὅλης χώρας νῦν τέθεικε τὴν πατρίδα, οὐκ ἐπὶ τῆς πόλεως PQ. cf. Eust. 1507, 45.

4

.

547

τάφου ἀντιβολήσαις. †) τοῦ δείπνου τοῦ ἐν τῇ ταφῇ. BT. cf. γ 307.

4

.

553

 ἠὲ θανών. ἐθέλω δὲ καὶ ἀχνυμενός περ ἀκοῦσαι. ἐν ἁπάσαις ἠθετεῖτο· τοῦ γὰρ Πρωτέως εἰπόντος „δύο μοῦνοι ἀπόλοντο“ (496) γελοίως τρίτον ζητεῖ ἀπολόμενον. HPQ. Didymi et Aristonici verba scholiasta coniunxisse videtur.

4

.

556

 τὸν δὲ ἴδον ἐν νήσῳ θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντα. †) δῆλον κἀκ τούτου ὅτι ἐξῴκισται [ἐξωκεάνισται Heckerus] ἡ νῆσος· ἐπεὶ τί ἐκώλυε τὸν Μενέλαον οὕτως ἔχοντα περὶ τὸν Ὀδυσσέα ὡς καὶ πόλιν ὅλην χαρίσασθαι ἐθέλειν ναῦν πέμψαι
5καὶ σῶσαι τὸν φίλον; BPQT. Eust. 1508, 60: ἐνταῦθα δέ τινες ἐκτοπισμὸν σημειοῦνται τῆς κατὰ τὴν Καλυψὼ νήσου. cf. L. Ar. 247. ε 55. 100. 277. ζ 8. 204. η 321. κ 1. 190. υ 383.

4

.

580

 ἑξῆς δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρέτμοις. †) σημειοῦνταί τινες, ὅτι ὁμοίως ἐκείνῳ εἴρηται „ἑζόμενοι λεύκαινον ὕδωρ“ (μ 172) P. cf. F. Ar. Β 417. γ 486 et exempla ibid.

4

.

590

 τρεῖς ἵππους καὶ δίφρον ἐΰξοον. *) ὅτι οὐκ ἂν, εἰ τέθριππα ᾔδεσαν, τρεῖς ἵππους ἐδίδου τῷ Τηλεμάχῳ. νῦν δὲ ξυνωρίδα δίδωσι καὶ παρήορον, ὡς καὶ ἐν Ἰλιάδι χρώμενοι. BPQT. cf. L. Ar. 195.

4

.

602

 ἵππους δ’ εἰς Ἰθάκην οὐκ ἄξομαι, ἀλλὰ σοὶ αὐτῷ ἐνθάδε λείψω ἄγαλμα. *) ὅτι τοὺς ἵππους ἄγαλμα εἴρηκεν [καὶ] ἐν Ἰλιάδι (δ 144) „βασιλῆϊ δὲ κεῖται ἄγαλμα“. ὥσπερ δὲ ὁ Τηλέμαχος ἐνθάδε
5παραιτεῖται τοὺς ἵππους, οὕτως καὶ Ὀδυσσεὺς τοὺς ἐκ τῆς κατασκοπῆς ἵππους Διομήδει παραχωρεῖ. [ὁ αὐτὸς ἄρα ποιη‐ τής.] PQ. Huc referendum est quod legitur in MQ ad γ 274: ἄγαλμα λέγει ὁ ποιητὴς πᾶν ἐφ’ ᾧ τις ἀγάλλεται, καὶ οὐ τὸ ξόανον et ad γ 438 in E: ἡμεῖς μὲν ἄγαλμα τὸ ξόανον, Ὅμη‐50
10ρος δὲ πᾶν δῶρον, ὃ βλέπει τις καὶ χαίρει καὶ ἐφ’ ᾧ ἀγάλ‐ λεται, ἄγαλμά φησιν. cf. schol. in D ad Δ 144. Apoll. l. h. 6, 30.

4

.

613

 δώρων δ’, ὅσς’ ἐν ἐμῷ οἴκῳ κειμήλια κεῖται. †) σημειοῦνται ὡς ἀκατάλληλοι P. Fortasse notaverat Ar., hoc loco Homerum praeter consue‐ tudinem κεῖται verbi singularem cum plurali neutrius ὅσσα κει‐
5μήλια construxisse. cf. Ν 28.

4

.

619

 τεῒν δ’ ἐθέλω τόδ’ ὀπάσσαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ τεῒν] ἀντὶ τοῦ σοί Δωρικῶς P. cf. Λ 201. Certe adiunxit: καὶ ὅτι τὸ ἐθέλω ἀεὶ ἀπὸ τοῦ ε ἄρ‐ χεται. cf. Η 111.

4

.

624

περὶ δεῖπνον πένοντο. †) σημειοῦνταί τινες ἀντὶ τοῦ ἐνήργουν HP. cf. L. Ar. 73. β 334. ι 250.

4

.

630

 τοῖς δ’ υἱὸς Φρονίοιο Νοήμων. *) ὅτι καὶ ἐν Ἰλιάδι ἡ αὐτὴ εὐστοχία τῆς τῶν ὀνομάτων θέσεως. P. cf. Ε 60. Ι 137. β 386.

4

.

634

ἐμὲ δὲ χρεὼ γίγνεται αὐτῆς. †) Ἀττικῶς ἀντὶ τοῦ ἐμοί BP. cf. F. Ar. 1. 23. γ 14.

4

644,n5

 θῆτές τε δμῶές τε. σημειοῦνταί τινες, ὅτι διέστειλε τοὺς θῆτας ἀπὸ τῶν δμώων. θῆτες γὰρ λέγονται οἱ ἐλεύθεροι μὲν, μισθῷ δὲ δουλεύοντες, δμῶες δὲ αὐτοὶ οἱ δοῦλοι, παρὰ τὸ δεδμῆσθαι, ὅ ἐστιν ὑποτετάχθαι. BEPQ.
5cf. ξ 112. Eust. 1246, 11 ubi Aristophanis esse hanc interpretatio‐
nem dicit. Apollo et Neptunus θητεύουσι μισθῷ ἐπὶ ῥητῷ Φ 444.51

4

.

646

 ἤ σε βίῃ ἀπηΰρα νῆα μέλαιναν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἤλλακται πτῶσις σὲ ἀπηύρα νῆα ἀντὶ τοῦ σοῦ] ὁμοίως τῷ „ἐπεί μ’ ἀφέλεσθέ γε δόντεσ“ (Α 299) P. cf. F. Ar. p. 21.

4

661-2

ἀχνύμενος· μένεος δὲ μέγα φρένες ἀμφιμέ‐ λαιναι πίμπλαντ’, ὄσσε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐΐκτην. †) ἐκ τῆς Ἰλιάδος (Α 103) μετηνέχθησαν οὐ δεόντως οἱ
5στίχοι HQ. Fuerunt obeli cum asteriscis cf. ad Α 103.

4

.

671

Σάμοιό τε παιπαλοέσσης. *) ὅτι τὴν Σάμην Σάμον εἶπεν BET. cf. L. Ar. 233 cf. α 246 et exempla ibid.

4

.

672

 ἐπισμυγερῶς. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] παρέλκει (δὲ) ἡ ἐπί BET. cf. γ 195. 422. δ 386. L. Ar. 109.

4

.

678

 αὐλῆς ἐκτὸς ἐών. †) σημειοῦνταί τινες πρὸς τὸ περὶ τῆς Ὀδυσσέως οἰκή‐ σεως P.

4

.

685

 ὕστατα καὶ πύματα νῦν ἐνθάδε δειπνήσειαν. *) ὅτι τὰ ἰσοδυναμοῦντα παράλληλα τέθεικεν, ὕστατα καὶ πύματα P. cf. γ 317.

4

.

692

 ἄλλον κ’ ἐχθαίρῃσι βροτῶν, ἄλλον κε φιλοίη. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ ἐχθαίρῃσιν ἀντὶ τοῦ ἐχθαίροι ὡς (cod. καὶ) τὸ „ἰχθὺς, ὅς κε φάγῃσι“ (Φ 127) ἀντὶ τοῦ φάγοι. BEPQ. Restitui, quod P. habet ἐχθαίροι et φάγοι, ut in omnibus
5codicibus BEPQ. Dindorfius rectum male correxit. Videat F. Ar. p. 9: „in nostris scholiis fere ubique coniunctivus pro op‐ tativo esse dicitur.“ Ceterum schol. citatum Φ 127 habet: ἀντὶ τοῦ ὃς φάγοι ἂν, quod inspicere debebat.

4

.

702

ἐς Πύλον ἠγαθέην ἠδ’ ἐς Λακεδαίμονα δῖαν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὐδὲ ἐνταῦθα ἡ Κρήτη οὐδὲ Ἰδομενεὺς
ὀνομάζεται HP. Diple est contra Zenodotum cf. α 93. β 359. γ 313.52

4

.

709

 πουλὺν ἐφ’ ὑγρήν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐν σχήματι εἴρηται, ὡς θέρμος ἀϋτμή P. cf. F. Ar. 31. β 214 et exempla ibid.

4

.

714

ὄφρα πύθηται πατρὸς ἑοῦ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] λείπει ἡ περί. HT. cf. F. Ar. 26.

4

.

722

 κλῦτε φίλαι· πέρι γάρ μοι .. *) ὅτι ἐν ἀρχῇ λόγου ὁ γάρ, ὡς καὶ ἐν Ἰλιάδι (Η 328) „πολλοὶ γὰρ τεθνᾶσι“ H. cf. Η 328.

4

.

726

 ἐσθλὸν, τοῦ κλέος εὐρὺ καθ’ Ἑλλάδα καὶ μέσον
Ἄργος. *) περιττὸς ὁ στίχος· καὶ γὰρ προεῖπεν „ἢ πρὶν μὲν πό‐ σιν ἐσθλόν“ (724) καὶ οὐκ οἶδεν ὁ Ὅμηρος τὴν καθ’ ἡμᾶς
5Ἑλλάδα, ἀλλὰ τὴν Θεσσαλικὴν οὕτω λέγει καὶ Ἕλληνας τοὺς ἐκεῖθεν. HQ. cf. L. Ar. 227. F. Ar. Ι 395. α 344. δ 816.

4

.

771

 ὅ οἱ φόνος υἷι τέτυκται. *) ὅτι φόνος τῷ υἱῷ αὐτῆς ηὐτρέπισται· ἡ γὰρ οἱ ἀντὶ γενικῆς ἐστι. H. cf. Fr. 22.

4

.

783

πάντα κατὰ μοῖραν· ἀνά θ’ ἱστία λευκὰ πέτασσαν. †) περιττὸς δοκεῖ οὗτος ὁ στίχος M. Non legit Eust. cf. 1517, 44, omiserunt ADEGHL.

4

.

786

 ἕσπερον. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀρσενικῶς] τὴν ἑσπέραν ἕσπερον εἶπεν. HGl. cf. ad α 422 et exempla ibid.

4

.

793

 ἐπήλυθε νήδυμος ὕπνος. Ex schol. in E apparet, fuisse diplam Ar. de vocabulo νή‐ δυμος, pro quo nonnulli ἥδυμος legerunt, litteram ν ut ἐφελ‐ κυστικὸν ad ἐπήλυθε trahentes. cf. ad Β 2. Κ 187. Π 54.

4

.

794

λύθεν δέ οἱ ἅψεα πάντα. *) ὅτι οὕτως λέγει τὰς συναφὰς τῶν μελῶν, οὐ τὰ μέλη.
(οὐκ οὖν ἂν εἴποι μηρὸν ἢ χεῖρα ἅψεα.) PQH.53

4

.

797

 Ἰφθίμῃ κούρῃ. †) ἀμφιβάλλει Ἀρίσταρχος, πότερον ἐπίθετον τὸ ἰφθίμη, ἢ κύριον. P.

4

.

816

ἐσθλόν, τοῦ κλέος εὐρὺ καθ’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος. Certe obelo notavit Ar. cf. δ 726. Ι 395.

4

.

836

 οὐ μέντοι κεῖνόν γε διηνεκέως ἀγορεύσω. *) [ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα] ἀντὶ τοῦ τὰ περὶ ἐκείνου BEQPT. cf. F. Ar. 25.

4

.

845

Σάμοιό τ’ παιπαλοέσσης. *) ὅτι τὴν Σάμην Σάμον λέγει H.
cf. δ 671.54

5

.

7

 Ζεῦ πάτερ ἠδ’ ἄλλοι μάκαρες θεοὶ αἰὲν ἐόντες. †) ἐκ τῆς ἐν Ἰλιάδι Νέστορος εὐχῆς μετατέθειται P. Nestoris εὐχή est Ο 370 seq., sed ibi hic versus non legi‐ tur. Num Ar. alium textum ac nos hoc loco habuit?

5

.

13

 ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν νήσῳ κεῖται κρατέρ’ ἄλγεα πάσχων. *) οἰκειότερον ἐν Ἰλιάδι—Β 721—κεῖται περὶ Φιλο‐ κτήτου. νῦν δὲ ἔδει τετιημένος ἦτορ εἶναι H.

5

.

27

 παλιμπετὲς ἀπονέωνται. †) εἰς τοὐπίσω στρεφόμενοι P. Hoc scholion inserui propter rectam vocabuli πάλιν inter‐ pretationem, quae est Ar. cf. L. Ar. 91.

5

.

30

 νύμφῃ εὐπλοκάμῳ εἰπεῖν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀπαρέμφατόν ἐστιν ἀντὶ προστακτικοῦ, τοῦ εἰπέ PT. cf. F. Ar. 14. α 291 et exempla ibid.

5

.

39

πόλλ’, ὃς ἂν οὐδέ ποτε Τροίης ἐξήρατ’ Ὀδυσσεύς, εἴ περ ἀπήμων ἦλθε, λαχὼν ἀπὸ ληίδος αἶσαν. †) Τροίης δισυλλάβως, ἵνα τὴν χώραν ἀκούσωμεν P. cf. λ 510. Α 129. Alii: Τροίης ἀπὸ ληίδος. Fluxisse vi‐
5detur ex Ar., qui Α 129 observavit, Troiam urbem apud Ho‐ merum δισυλλάβως legi Τροίην, adiectivum contra Τροΐην τρι‐
συλλάβως de urbe aliqua Troiana.55

5

44-46

 αὐτίκ’ ἔπειθ’ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρὴν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῆς ἀνέμοιο. *) [τούτοις τοῖς στίχοις παράκεινται ἀστερίσκοι ὅτι] μετά‐
5κεινται οὐ δεόντως ἐντεῦθεν εἰς τὰ περὶ τῆς Ἀθηνᾶς ἐν αʹ λεγόμενα· (96—98) καὶ εἰς τὰ περὶ Ἑρμοῦ, ἡνίκα ἀπ’ Ὀλύμ‐ που εἰς τὴν Τροίαν κάτεισιν (Ω 341/2) HPQ.

5

.

50

 Πιερίην δ’ ἐπιβὰς ἐξ αἰθέρος ἔμπεσε πόντῳ. †) ἀναγκαῖον τὸ ἔπος, ὅτι ὄρος Ὄλυμπος θεῶν οἰκητήριον κατὰ τὸν ποιητήν. HP. cf. F. Ar. Ξ 226. L. Ar. 166. ad v. 55.
5 Pieriam enim, Olympi cacumen, transcendunt dii apud Ho‐ merum, iter facientes ex Olympo in terram.

5

54,n1

 τῷ ἴκελος πολέεσσιν ὀχήσατο κύμασιν Ἑρμῆς. προσέθηκέ τις οὐ δεόντως τὸν στίχον. HPQ. Eust. 1522, 62: παρένθετον οἴονταί τινες (an Ar.?) τὸν στίχον καὶ ὀβελίζουσιν ἤτοι ἀθετοῦσιν.

5

.

55

 ἀλλ’ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἀφίκετο τηλόθ’ ἐοῦσαν. *)[ἡ διπλῆ] πρὸς τὰ περὶ τῆς πλάνης, ὅτι πόῤῥω που ἐν ἐκτετοπισμένοις τόποις ἀορίστοις. φησὶ γοῦν τηλόθι που τὴν νῆσον εἶναι. καὶ πρὸς τὰ περὶ Ὀλύμπου σεσημείωται· εἰ γὰρ
5μὴ ἀπὸ Μακεδονίας ὁ θεὸς ἐξορμᾷ, ἀλλ’ ἄνωθεν ἐξ οὐρανοῦ, οὐκ ἂν πολλὴν ἐπῆλθεν, ἕως εἰς τὴν νῆσον παραγένηται, ἀλλ’ εὐθὺς βουληθεὶς κατὰ κάθετον γενόμενος PQ. —„ut Minerva Τ 530“. L. —cf. L. Ar. 166. 247. δ 556 et locos ibi collatos.

5

.

69

 ἡμερὶς ἡβώωσα. Notatum fuit vocabulum ἡμερίς ἅπαξ εἰρημένον v. schol. EPQ: τὴν ἄμπελον εἶπεν· ἅπαξ δὲ ἐνταῦθα τὸ ὄνομα. Eust. 1524, 25 habet: ἐν δὲ ὑπομνήμασι παλαιοῖς τοῖς εἰς τὸ Ξ τῆς
5Ἰλιάδος (an Ar.?) εἶδος λεπτοφλοίου δρυὸς ἡ ἡμερὶς λέγεται. Apoll. l. h. 84, 1 ut in scholio nostro interpretatur.

5

.

84

 πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων. *) ὁ στίχος οὗτος περιττός· ὁ γὰρ προκείμενος ἀρκεῖ. HP. cf. ad v. 158 et PQ ad v. 82.56

5

97-98

 εἰρωτᾷς μ’ ἐλθόντα θεὰ θέον· αὐτὰρ ἐγώ τοι νημερτέως τὸν μῦθον ἐνισπήσω· κέλεαι γάρ. *) [ἀθετοῦνται οἱ στίχοι ὅτι] εὐτελεῖς κατὰ τὴν σύνθεσιν καὶ κατὰ τὴν διάνοιαν HP.
5 Porsonus, Buttmannus, Dindorfius hoc scholion, quod in P scriptum est interiore margine incipiens ob angustiam a v. 96 et desinens proxime ante 98, pertinere ad v. 94. 95. coniece‐ runt. Ego retinui scholii locum secutus Eust. 1525, 31: εἴπο‐ μεν δὲ ἀφελῶς, ἀκολούθως τοῖς παλαιοῖς, οἵ φασιν ὅτι εὐτελεῖς
10οἱ δύο στίχοι—97. 98—οὗτοι καὶ κατὰ συνθήκην καὶ κατὰ διάνοιαν.

5

.

100

 τίς δ’ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον, οὐδέ τις ἄγχι βροτῶν πόλις .. *) σαφῶς ἐδήλωσεν Ὅμηρος, ὅτι ἔξω τῆς καθ’ ἡμᾶς θα‐ λάσσης ἡ τῆς Καλυψοῦς νῆσος τυγχάνει [διὸ ἡ διπλῆ]. BEPQT.
5cf. L. Ar. 247. Eust. 1525, 64. δ 556 et locos, quos ibi contuli.

5

105-11

 φησί τοι ἄνδρα παρεῖναι ὀιζυρώτατον ἄλλων τῶν ἀνδρῶν, οἳ ἄστυ πέρι Πριάμοιο μάχοντο εἰνάετες, δεκάτῳ δὲ πόλιν πέρσαντες ἔβησαν οἴκαδ’. ἀτὰρ ἐν νόστῳ Ἀθηναίην ἀλίτοντο,
5ἥ σφιν ἐπῶρς’ ἄνεμόν τε κακὸν καὶ κύματα μακρά. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντες ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι, τὸν δ’ ἄρα δεῦρ’ ἄνεμός τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε. *) περιττοὶ οἱ στίχοι καὶ πρὸς τὴν ἱστορίαν μαχόμενοι. οὐ γὰρ καθ’ ὃν καιρὸν ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς ὁ ἄνεμος ἐκινήθη καὶ
10οἱ ἄλλοι ἀπώλοντο, Ὀδυσσεὺς τῇ νήσῳ προσηνέχθη· οἱ δὲ τε‐ λευταῖοι δύο ἐκ τῶν μετὰ ταῦτά (133—134) εἰσι μετενηνεγ‐ μένοι PQ.
Numeros 105—111 Maius posuit, Buttmannus probavit.57

5

124-5,n2

 Ἄρτεμις ἅγνη οἷς ἀγανοῖς βελέεσσιν ἐποιχομένη κατέπεφνεν. οὐδέποτε παρ’ Ὁμήρῳ ἡ Ἄρτεμις ἄῤῥενας φονεύει· διό τινες ἀθετοῦσι τοὺς στίχους HPQ. cf. Eust. 1527, 47. An Aristarchus in
5horum numero fuit?

5

130,n3

 περὶ τρόπιος βεβαῶτα. ὅτι (καὶ) γενικὴ ἀντὶ δοτικῆς, ἀντὶ τοῦ περιβεβηκότα τῇ τρό‐ πιδι. BEPQT. Fluxit fortasse ex Ar. cf. F. Ar. p. 21.

5

.

132

 Ζεὺς ἔλσας (κεραυνῷ). †) Ζηνόδοτος ἐλάσας γράφει. οἱ δὲ (certe Ar.) ἔλσας, ποιη‐ τικώτερον γάρ. ἔλσας μὲν τὸ συστρέψας, ἐλάσας δὲ τὸ ἐκ χειρὸς πλήξας. HPQ. cf. L. Ar. 65. η 250.
5Versibus 133—134 fuit appictus asteriscus cf. 105—111.

5

.

141

 ἑταῖροι. *) ὅτι ἐπὶ τῶν συμπλεόντων τίθησι τὸ (cod. τοὺς) ἑταί‐ ρους πολλάκις PQ. L. Ar. 116.

5

.

158

 πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων. *) [ὁ ἀστερίσκος ὅτι] ἐντεῦθεν εἰς τὸ ὀλίγον ἀνωτέρω (84) μετάκειται ὁ στίχος H.

5

.

165

 αὐτὰρ ἐγὼ σῖτον καὶ ὕδωρ καὶ οἶνον ἐρυθρόν ἐνθήσω, μενοεικέ’, ἅ κέν τοι λιμὸν ἐρύκοι. *) ὅτι καὶ ἐπὶ δίψης ὁ λιμός P.

5

.

188

ἀλλὰ τὰ μὲν νοέω καὶ φράσσομαι, ἅσς’ ἂν ἐμοί περ αὐτῇ μηδοίμην. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ περ παρέλκει PQ. cf. F. Ar. 34. ρ 47.

5

.

202

 τοῖς (Odysseus et Calypso) ἄρα μύθων ἦρχε. *) ὅτι ἑνὸς πρὸς ἕνα διαλεγομένου φησὶ „τοῖς ἄρα μύθων ἦρχεν“ P. cf. Ρ 628. Φ 287. η 47.

5

.

205

σὺ δὲ χαῖρε καὶ ἔμπης. †) τὸ ἔμπης, ὃ καὶ ἔμπα λέγεται, ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ ὅμως
σημαίνει, ποτὲ δὲ ὁμοίως καὶ ἐπίσης, ὡς τὸ „ἔμπης εἰς γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἵκετ’ ἀυτμή“ (Ξ 174). MS Barnes. cf. L. Ar.58
5142 Apoll. l. h. 67, 24. ς 354. τ 37. BL ad Ξ 1.

5

.

240

 περίκηλα. †) Ἀρίσταρχος ὥσπερ ξηρὰ ἐκδεχόμενος, τὰ περικεκαυ‐ μένα ὑπὸ ἡλίου P. Chrysippus περὶ κῆλα.

5

.

244

 εἴκοσι δ’ ἔκβαλε πάντα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] παρέλκει τὸ πάντα, ὡς ἐν τῷ „τριχθὰ δὲ πάντα δέδασται“ (Ο 189) PQ. cf. ad Ο 189. Σ 373. Ω 232. θ 258.

5

.

247

 τέτρηνεν δ’ ἄρα πάντα καὶ ἥρμοσεν ἀλλήλοισιν γόμφοισιν δ’ ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονιῇσιν ἄρασσεν. †) Ἀριστοφάνης τὸ αὐτὸ ᾤετο περιέχειν ἄμφω. διὸ τῷ μὲν σίγμα, τῷ δὲ ἀντίσιγμα ἐπιτίθησιν BPQ. Vind. ὁ δὲ Ἀρί‐
5σταρχός φησι διὰ τοῦ πρώτου τὸ μὲν τέλειον τῆς ἁρμογῆς μὴ εἶναι, ἀλλ’, ὡς ἄν τις εἴποι, ἁρμόζοντα κατεσκεύασε, καὶ πρὸς ἄλληλα συγκαταγαγὼν ἐσκέψατο εἰ ἁρμόζει ἀλλήλοις· τῷ δὲ ἑξῆς συνέκλεισε καὶ κατεγόμφωσε. διὰ γὰρ τοῦ ἄρασσε τὸ τέλος τῆς ἁρμογῆς παρέστησε BHMPQT. cf. L. Ar. 342.

5

.

252

 ἀραρὼν θαμέσι σταμίνεσσι. Quod habent cod. BEHQV ad interpretationem vocabuli σταμίνες: τοῖς ὀρθοῖς ξύλοις, οἷς τὰ πηδάλια πήσσεται Ari‐ starchi est cf. Etym. M. 724. Nitzsch: Anmerkungen zur Odys‐
5see II, 39. Eust. 1533, 27.

5

273-5

 ἄρκτον θ’, ἣν καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν, ἥ τ’ αὐτοῦ στρέφεται καί τ’ Ὠρίωνα δοκεύει. *) ὅτι καὶ ἐν Ἰλιάδι (Σ 487—89) τὰ αὐτὰ περὶ τῆς Ἄρκτου καὶ τῶν ἄλλων ἀστέρων φησίν. P.

5

.

277

 ποντοπορευέμεναι ἐπ’ ἀριστερὰ χειρὸς ἔχοντα. *) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὸ περὶ τῆς πλάνης, ὅτι ὡς ἀπὸ τῶν περὶ τὸ Ἀτλαντικὸν πέλαγος φέρεται ἐπ’ ἀνατολάς H.
cf. L. Ar. 244. δ 556 et exempla ibid. Eust. 1536, 5.59

5

.

281

 εἴσατο δ’ ὡς ὅτε ῥινὸν ἐν ἠεροειδέϊ πόντῳ. Fuit interpretatio vocabuli ῥινόν, pro quo scholiastae in PQT Aristarchum legisse ἐρινόν dicunt: ὁ Ἀρίσταρχος ἐρινὸν αὐτὴν τὴν συκῆν κατὰ μεταβολὴν γένους, ὡς ὁ δίφρος τὸ δί‐
5φρον. Sed huic lectioni ἐρινόν repugnat Aristonicus, qui Θ 532: εἴσατο δ’ ὡς ὅτε ῥινεός, Μ 118 et Ν 45 autem ῥινόν legit. Iam vides etiam in Venet. A variam fuisse lectionem. Eust. 1536, 13 habet: Ἀρίσταρχος δὲ ἐρινὸν γράφει αὐτὴν τὴν συ‐ κῆν, ἵνα φαίνηται τηλόθεν ἡ νῆσος, ὡσεὶ καὶ τοιαύτη τις συκῆ.
10εἴσατο. Ar. notavit Θ 552, Μ 118, Ν 45 ὅτι πολλὰ σημαί‐ νει et nostro loco quidem ἀντὶ τοῦ ἐφάνη. Similia habent schol. EPQT.

5

294,n4

 ὀρώρει δ’ οὐρανόθεν νύξ. οὐκ εἶπε ὀρώρει Ὀλυμπόθεν HT. Fluxit fortasse ex Ar. adnotatione pertinente πρὸς τὰ περὶ Ὀλύμ‐ που cf. L. Ar. 166—ι 69.

5

.

310

 ὅτε μοι πλεῖστοι χαλκήρεα δοῦρα Τρῶες ἐπέῤῥιψαν περὶ Πηλείωνι θανόντι. Quod legitur in BPQ recentiorum est, qui fingunt, Achilli necati corpus ab Ajace ex proelio ablatum esse Ulixe tegente.
5Quod illi finxerunt ad similitudinem Iliadis Ρ 719. Ar. contra hos observavit, Homerum, si de Achilli caede cecinisset, vix ita instituisse. cf. L. Ar. 175.

5

.

312

 λευγαλέῳ θανάτῳ. *) ὅτι λευγαλέον θάνατον οἱ γλωσσογράφοι ἀποδεδώκασι τὸν ἐν ὑγρῷ, ἐκ τε τούτων καὶ ἐκ τῶν ὑπ’ Ἀχιλλέως ἐν τῇ πρὸς τὸν ποταμὸν μάχῃ λεγομένων. ἄμεινον δὲ ὀλέθριον, παρὰ
5τὸν λοιγόν Q. cf. L. Ar. 106. β 61. Ap. l. h. 107, 23.

5

.

337

αἰθυίῃ δ’ εἰκυῖα ποτῇ ἀνεδύσετο λίμνης. †) οὐκ ἐφέρετο ἐν τοῖς πλείοσι. Ἀρίσταρχος δὲ περὶ μὲν
τῆς ἀθετήσεως διστάζει, γράφει δὲ διὰ τοῦ υ ὑπεδύσατο, ἐν δέ τισιν ἀνεδύσατο· ἔοικε δὲ ὁ στίχος ἐκ τῶν ὕστερον (352)60
5εἰρημένων ὑπό τινος παρεμβεβλῆσθαι „αὐτὴ δ’ ἂψ ἐς πόντον ἐδύσατο κυμαίνοντα αἰθυίῃ εἰκυῖα“. HPQ. Fluxit ex Didymo et Aristonico, cuius verba in altera scholii parte ἔοικε—εἰκυῖα servata videntur esse. cf. L. Ar. 347.

5

.

341

 οὐ μὲν δή σε καθαφθίσει, μάλα περ μενεαίνων· ἀλλὰ μάλ’ ὧδ’ ἔρξαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ μενεαίνων ἀντὶ τοῦ] προθυμούμενος· σημαίνει γὰρ ἑκάτερον ἡ λέξις· τὸ δὲ ὧδ’ ἔρξαι ἀντὶ τοῦ οὕ‐
5τως ἔρδε, (H) ἀπαρέμφατον ἀντὶ προστακτικοῦ V. cf. Π 491. Apoll. l. h. 111, 9.

5

.

346

 τόδε κρήδεμνον τανύσσαι. †) τὸ τανύσσαι ἀπαρέμφατον διὰ τὸ βαλέειν P. cf. Herodianum ad Ο 159.

5

.

349

 ἂψ ἀπολυσάμενος βαλέειν εἰς οἴνοπα πόντον. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] πάλιν τοῖς ἀπαρεμφάτοις ἀντὶ προστακτι‐ κῶν χρῆται. HPQ.

5

.

371

 κέληθ’ ὡς ἵππον ἐλαύνων. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οἶδε μὲν ὁ ποιητὴς τὸν κέλητα, οὐκ εἰσ‐ άγει δὲ τοὺς ἥρωας αὐτῷ χρωμένους, εἰ μὴ ἐξ ἀνάγκης ἐν τῇ Δολωνείᾳ τὸν Διομήδην PQT.
5cf. Ο 679. Eust. 1539, 31.

5

.

391

 καὶ τότ’ ἔπειτ’ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο· ἡ δὲ
γαλήνη. †) Ἀρίσταρχος ἡ δὲ, ἄρθρον δεχόμενος τὸ η· οἱ δὲ ἀντὶ τοῦ καὶ H.
5 Scholion Didymi est, sed certe Ar. posuit diplam ὅτι ἐξ ἐπαναλήψεως τὰ ἄρθρα λαμβάνει. cf. ad Ο 127 et Herod. ibid.

5

.

400

 ἀλλ’ ὅτε τόσσον ἀπῆν, ὅσσον τε γέγωνε βοήσας. †) τὸ (δὲ) ἐγεγώνει ἀντὶ τοῦ εἰς ἀκοὰς ἐγένετο βοήσας τις B. ὥστε ἐξακουστὸν γενέσθαι βοήσαντά τινα EV. Fluxisse videtur ex Ar., qui ad Θ 223 diplam posuit πρὸς
5τὸ γεγωνέμεν, ὅτι οὐ ψιλῶς ἐστι φωνεῖν, ἀλλ’ ἀκουστὸν φθέγ‐
γεσθαι cf. ρ 161. L. Ar. 100.61

5

.

417

 εἰ δέ κ’ ἔτι προτέρω παρανήξομαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ προτέρω] ἀντὶ τοῦ εἴ που ἔμπροσθεν· καὶ περισσὸς ὁ κέ. PT. cf. Κ 469. δ 36. F. Ar. p. 8.

5

.

422

 κλυτὸς Ἀμφιτρίτη. *) ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὡς τὸ „κλυτὸς Ἱπποδάμεια“ ἀντὶ τοῦ κλυτή. καὶ ὅτι ἐν θαλάττῃ ὢν λέγει ἐξ ἁλός. HPQE. cf. δ 442.

5

.

429

 παλιρρόθιον. †) παλινόρμητον, εἰς τοὐπίσω φερόμενον V. cf. L. Ar. 91. cf. ε 27. ν 5.

5

.

453

 τὸν δ’ ἐσάωσεν ‖ ἐς ποταμοῦ προχοάς. *) ἀντὶ ἀντωνυμίας τὸ ὄνομα· οὐ γὰρ εἶπεν εἰς τὰς ἑαυ‐ τοῦ προχοάς· ἡ διπλῆ οὖν παράκειται πρὸς τὸ τῆς ἑρμηνείας ἴδιον. BEPQ. cf. BL ad Ξ 454.

5

.

459

 κρήδεμνον ἀπὸ ἕο λῦσε θεοῖο. Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus legit ἀπὸ ἑοῦ cf. HP ubi sic corrigendum est. cf. ad Β 239. Τ 384. Υ 261 η 217.

5

.

467

 μή μ’ ἄμυδις στίβη τε κακὴ καὶ θῆλυς ἐέρση. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὐκ εἶπε θήλεια, ἀλλὰ θῆλυς ἀρσενικῶς, ὡς ποιητικώτερον BQ. cf. ad ν 422.

5

.

477

 ἐξ ὁμόθεν πεφυῶτας ὁ μὲν φυλίης, ὁ δ’ ἐλαίης. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] πλεονάζει ἡ ἐξ πρόθεσις. P. cf. F. Ar. 27. Θ 19. †) τὸ σχῆμα ἀντίπτωσις, ἵν’ ᾖ, τὸν μὲν φυλίης, τὸν δ’
5ἐλαίης. ἢ στικτέον μετὰ τὸ πεφυῶτας, ἵνα ἐν τοῖς ἑξῆς λείπῃ τὸ ἦν ῥῆμα, ὁ μὲν φυλίης ἦν, ὁ δὲ ἐλαίης PQ. Fluxisse potest ex Aristonico aut ex Nicanore, ad quem alteram scholii partem malim referre. cf. Eust. 1547 et scholia
ad Ε 245.62

6

.

1

 ὣς ὁ μὲν ἔνθα καθεῦδε. *) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος [γράφει] ἐκά‐ θευδε HP (cod. καθεῦδε, sed corrigendum est). cf. ad γ 402. Α 68. 611. Ο 716. Duentzer 60.

6

.

8

 εἷσεν δὲ Σχερίῃ. *) ὅτι Σχερία ὠνομάσθη ἡ τῶν Φαιάκων γῆ καὶ οὐ Κέρ‐ κυρα, καὶ ὅτι ἔξω τῆς καθ’ ἡμᾶς οἰκουμένης. EPQ. cf. L. Ar. 244. ζ 204.

6

.

26

 εἵματα μέν τοι κεῖται ἀκηδέα σιγαλόεντα. †) τὰ φύσει λαμπρὰ (suppl. οὐ τὰ τότε λαμπρά). E. cf. L. Ar. 199. Apoll. l. h. 161, 20. ζ 58. 74. Adnotare solebat Ar. haec epitheta apud Homerum nomi‐
5nibus quasi propria et ita firmiter adhaerentia, ut ne tum qui‐ dem divelli possint, si significatio eorum ab aliquo loco vel tempore aliena sit. cf. Fr. ad Γ 352 et exempla ibid.

6

.

33

 ὄφρα τάχιστα ‖ ἐντύνεαι. †) ἀντὶ ὑποτακτικοῦ τοῦ ἐντύνηαι, ὡς καὶ ἐπὶ τοῦ „ἐπεὶ ἄρ’ κεν ἀμείψεται ἕρκος ὀδόντων“ (Ι 409) καὶ „ὄφρα καὶ ἄλ‐ λος πτωχὸς ἀλεύεται ἠπεροπεύειν“ (ξ 400) P.
5 Verba non sunt Ar., nam nunquam his modorum nomini‐ bus: ὁριστικὴ, ὑποτακτικὴ, εὐκτική usus est, cf. F. Ar. p. 7, sed observationem Ar. esse puto. v. ζ 259.

6

.

37

ἐφοπλίσαι, ἥ κεν ἄγῃσιν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἄγῃσιν] ἀντὶ τοῦ ἄγοι P. cf. F. Ar. 9. α 396. δ 692. ρ 385.63

6

.

38

 ζῶστρά τε καὶ πέπλους. Notatum fuit vocabulum ζῶστρα ἅπαξ εἰρημένον. cf. schol. PQT.

6

.

42

 Οὐλυμπὸν δ’, ὅθι φασὶ θεῶν ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] εἰ μὲν πρὸς τὸν οὐρανὸν τὸ ὅθι φασὶ, νῦν (cod. Vind. 133 habet: νοεῖν, quod Karajan l. c. p. 299 praefert) οὐκ ἔχει καλῶς. οὐδὲ γὰρ ἐπὶ τούτου διστάζει [διστά‐
5σειεν ἄν L.] ὁ ποιητὴς λέγων, ὅθι φασίν· εἰ δὲ πρὸς τὸ κα‐ λούμενον οὕτως ὄρος, καλόν. EQ. cf. L. Ar. 166.

6

.

44

 οὔτε χιὼν ἐπιπίλναται. †) ἀχιόνιστον μὲν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ἀνωτέρω μερῶν λέγει, ἀγάννιφον δὲ ἀπὸ τῶν κατωτέρω, τὸν μετὰ τὰ νέφη τόπον. BHPQT.
5 Sic explicuisse Aristarchum Lehrsio non dubium est. cf. Ar. p. 165. ADL ad Α 420.

6

.

45

 πέπταται ἀνέφελος. †) νεφελῶν χωρίς· ἡ γὰρ κορυφὴ ἡ τοῦ Ὀλύμπου ἐπου‐ ράνιος καλεῖται. ὁ δὲ οὐρανὸς ὑφ’ Ὁμήρου ἀπὸ τῶν νεφελῶν ἑὼς τοῦ κατηστερισμένου τόπου συνωνύμως αὐτῷ τῷ κατη‐
5στερισμένῳ καλεῖται. EPQV. cf. L. Ar. 166. Α 497.

6

.

50

 βῆ δ’ ἴμεναι διὰ δώμαθ’. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ διὰ δώματα] ἀντὶ τοῦ διὰ δωμάτων. H. cf. F. Ar. 21. Editiones habent κατὰ δώμαθ’, quod est in domo. ABDFHIKLM διὰ, ex ras. NPS, κατὰ CGQRV.

6

.

52

ἡ μὲν ἐπ’ ἐσχάρῃ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τῆς παρὰ, ἵν’ ᾖ] παρὰ τῇ ἐσχάρᾳ V. cf. Ζ 92. ζ 305. η 153.

6

54,n1

 ἐρχομένῳ ξύμβλητο μετὰ κλειτοὺς βασιλῆας. Notata fuisse videtur praepositio μετὰ pro πρὸς cf. schol. QT: ἐρχομένῳ πρὸς τοὺς κλειτοὺς βασιλῆας. E habet: τὸ μετὰ ἀντὶ τοῦ εἰς, quod, si ex Ar. fluxit, corrigendum est in πρός v. L. qu. ep. p. 88.64
5Et adiunxit fortasse ὅτι βασιλεῖς καὶ τοὺς κατὰ μέρος ἄρχοντας λέγει. cf. θ 49. 390.

6

.

57

 πάππα φίλ’. †) πάτερ. ψελλιζομένη ἐστί τις φωνή, προσφώνησις φιλο‐ φρονητικὴ νεωτέρου πρὸς πρεσβύτερον. EP. cf. Δ 411. Ι 607. L. Ar. 152.

6

.

58

 ἵνα κλυτὰ εἵματ’ ἄγωμαι. †) οὐ τὰ τότε, ἀλλὰ τὰ φύσει. ὡς ἐπὶ τοῦ „φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην“ (Θ 551) οὐ τὴν τότε, ἀλλὰ τὴν φύσει. καὶ ἐπὶ τοῦ „πλήθει δή μοι νεκύων ἐρατεινὰ ῥεέθρα“ (Φ 218). E.
5cf. ζ 26. 74. Fuit Ar. διπλῆ ὅτι ἄκαιρον τὸ ἐπίθετον.

6

60,n2

 καὶ δέ σοι αὐτῷ ἔοικε .. ἐόντα
... εἵματ’ ἔχοντα σοὶ ἐόντα, ἀντίπτωσις h. Fluxit fortasse ex Ar. cf. Eust. 1551, 60.

6

.

74

 ἐσθῆτα φαεινήν. †) οὐ τὴν τότε οὖσαν φαεινήν· ῥερύπωται γάρ· ἀλλὰ τὴν φύσει καθαράν. EHPV. cf. ζ 58. 26. Φ 218.

6

.

76

μήτηρ δ’ ἐν κίστῃ. †) ἅπαξ ἐνταῦθα ἡ κίστη. PQV. Apoll. l. h. 99, 24.

6

.

83

 αἱ δ’ ἄμοτον τανύοντο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐκ τοῦ παρακολουθοῦντος [τὸ] ἔτρεχον, ὡς ἐκεῖ „οἱ δὲ πανημέριοι σεῖον ζυγόν“ (γ 486) BP. cf. γ 486 et locos ibi collatos.

6

.

86

 ἔνθ’ ἤτοι πλυνοὶ ἦσαν ἐπηετανοί, πολὺ δ’ ὕδωρ καλὸν ὑπεκπρορέει. *) σημειωτέον τὴν ἐναλλαγὴν τῶν χρόνων, οὗ μὲν ἦσαν, οὗ δὲ ῥέει. πρὸς ὃ ἡ διπλῆ. P.

6

.

98

εἵματα δ’ ἠελίοιο μένον τερσήμεναι αὐγῇ.
*) ὅτι καὶ [ἐν Ἰλιάδι?] τὰ τοιαῦτα τηρεῖ, τὸ μὲν γὰρ ἐν ἡλίῳ ξηρᾶναι τερσῆναι λέγει, τὸ δὲ ἐν ἀνέμῳ ψῦξαι „τοὶ δ’ ἱδρῶ ἀπεψύχοντο χιτώνων“ (Λ 621) P.65
5cf. ad Λ 621. L. Ar. 127.

6

.

101

 τῇσι δὲ Ναυσικάα λευκώλενος ἤρχετο μολπῆς. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] μεταβαλὼν (vel potius μεταλαβὼν L.) τὸ „σφαίρῃ ταὶ δ’ ἄρ’ ἔπαιζον“ (100) εἶπε „τῇσι δὲ Ναυσικάα λευκώλενος ἤρχετο μολπῆσ“, πᾶσαν παιδίαν μολπὴν λέγων.
5οἱ δὲ νεώτεροι τὴν ᾠδήν. ὅτι δὲ οὐκ ᾖδεν ἡ Ναυσικάα, ἀλλ’ ἐσφαίριζε, δηλοῖ τὸ „σφαῖραν ἔπειτ’ ἔῤῥιψε μετ’ ἀμφίπολον βασίλεια“ (115). BEHPQ. cf. L. Ar. 138. F. Ar. Α 474. α 152. δ 19.

6

.

108

 ῥεῖα τ’ ἀριγνώτη πέλεται. Ex Ar. ad Π 123 apparet, hic notatam fuisse formam femi‐ ninam ἀριγνώτη pro ἀρίγνωτος, quod in recentiore sermone hoc adiectivum generis communis esse solet, ut ἀσβέστη pro ἄσβε‐
5στος. cf. F. Ar. 31.

6

.

122

 θῆλυς ἀυτή. †) οὐκ εἶπε θήλεια P. Vind. 133. cf. Karajan l. c. 296. p. F. Ar. 31, β 214 et exempla ibidem.

6

.

137

 σμερδαλέος δ’ αὐτῇσι φάνη. Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus legit ἀργαλέος, κακῶς cf. HP., alii λευγαλέος κακῶς.

6

.

144

 λίσσοιτ’, εἰ δείξειε πόλιν καὶ εἵματα δοίη. †) περιττὸς ὁ στίχος· οὐ γὰρ περὶ τῆς διανοίας αὐτῆς διστάζει, ἀλλὰ πῶς παρακαλέσει, πλησίον σταίη ἢ ἀφεστηκὼς αὐτῆς. καὶ Ἀθηνοκλῆς δὲ ὑπώπτευσε τὸν στίχον HP.
5 Athenocles ἐν τῷ περὶ Ὁμήρου a Didymo ad Ζ 71 citatur cf. A. Γ 368. Eust. 1555, 58.

6

.

163

 νέον ἀνερχόμενον. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ νέον ἀνερχόμενον ἀντὶ τοῦ] νεωστὶ ἀνερχόμενον [ὡς τὸ „νέον ἡβώωντα“ Ι 446) BPQ. cf. α 209 et exempla ibidem.

6

.

165

 ᾗ δὴ ἔμελλεν ἐμοὶ κακὰ κήδε’ ἔσεσθαι. *) ὅτι οὐκ οἶδεν ὁ ποιητὴς τὸ μέλλεν. Ἀττικῶν γάρ ἐστι τῶν μεταγενεστέρων. P. cf. L. Ar. 121. α 232 et locos ibi collatos.66

6

.

167

 ἐκ δόρυ γαίης. †) σημείωσαι ὅτι καὶ τὸ δένδρον δόρυ καλεῖ E. cf. Apoll. l. h. 60, 7.

6

.

168

 ὡς σέ, γύναι, ἄγαμαί τε τέθηπά τε. †) σημειοῦνταί τινες, ὅτι τὸ μὲν ἄγαμαι ἀντὶ τοῦ θαυμάζω, τὸ δὲ τέθηπα ἀντὶ τοῦ ἐκπέπληγμαι PQV. cf. L. Ar. 147. Apoll. 150, 28. β 67. θ 565. ψ 64. 211.

6

.

174

 τελέουσιν πάροιθεν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ τελέουσι ἀντὶ τοῦ] τελέσουσιν BPT. cf. F. Ar. 6. γ 82 et exempla ibid.

6

.

176

σὲ ... ἐς πρώτην ἱκόμην. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἱκόμην ἀντὶ τοῦ] ἱκέτευσα V. cf. Χ 123. Apoll. l. h. 90, 33. γ 92.

6

.

201

 οὐκ ἔσθ’ οὗτος ἀνὴρ διερὸς βροτός. †) ὁ ζῶν H. Sic Aristarchum interpretatum esse apparet ex scholio Didymi ad h. v. cf. L. Ar. 47. ι 43, ubi accuratius hac de re agam.

6

.

204

 οἰκέομεν δ’ ἀπάνευθε πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ. *) ὅτι σαφῶς ἐνταῦθα ἐκτετοπισμένην που καὶ ἐσχάτην τὴν τῶν Φαιάκων χώραν ὑφίσταται, οὐ τὴν Κέρκυραν T. cf. L. Ar. 248, ζ 8.

6

.

218

 στῆθ’ οὕτω ἀπόπροθεν. †) δεικτικῶς, οὕτως ὡς ἔχετε· ὡς κἀν τῷ Ἥφαιστε, πρό‐ μολ’ ὧδε (Σ 392) PMT. cf. ad Σ 392, ubi citatur noster versus in interpretatione
5illius πρόμολ’ ὧδε.

6

.

221

ἄντην δ’ οὐκ ἂν ἔγωγε λοέσσομαι. †) ἢ περιττεύει τὸ ἄν, ἢ τὸ λοέσσομαι ἀντὶ τοῦ λοεσσαί‐
μην τέτακται P. cf. F. Ar. 8. De virginum officio heroes lavandi certe fuit adnotatio Ari‐67
5starchi, quod hic locus observationi eius repugnare videtur. cf. schol. in QT. ταῦτα μάχονται τῷ ὑπὸ παρθένων ποιεῖν λου‐ όμενον. λύοιτο δ’ ἂν τῇ λέξει, προσέθηκε γὰρ „μετελθών“ οἷον ξένος ὤν. τάχα δ’ οὐδ’ ὅλως παρθένοι λούουσι. λέγεται γὰρ „τὸν δ’ ἐπεὶ οὖν δμῶαι λοῦσαν“, ἀλλ’ οὐχὶ κοῦραι· καὶ
10περὶ τῆς Ἥβης γὰρ ἀμφισβητεῖται εἰ παρθένος ἦν· καὶ ἡ Ἑλένη λούοιτ’ ἂν Ὀδυσσέα.

6

.

222

κούρῃσιν ἐυπλοκάμοισι μετελθών. †) ἀντὶ τοῦ ἐπελθών V. L. qu. ep. p. 88. θ 47.

6

.

224

 χρόα νίζετο ἅλμην. *) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὴν φράσιν τὸν χρόα τὴν ἅλμην ἀπε‐ νίζετο. Q. cf. F. Ar. 20. Eust. 1560, 49.

6

244-5

 αἲ γὰρ ἐμοὶ τοιόσδε πόσις κεκλημένος εἴη ἐνθάδε ναιετάων, καί οἱ ἅδοι αὐτόθι μίμνειν. †) ἄμφω μὲν ἀθετεῖ Ἀρίσταρχος, διστάζει δὲ περὶ τοῦ πρώτου, ἐπεὶ καὶ Ἀλκμὰν αὐτὸν μετέλαβε (corr. L. „transtulit
5ad sua“ pro cod. μετέβαλε) παρθένους λεγούσας εἰσάγων „Ζεῦ πάτερ, αἲ γὰρ ἐμὸς πόσις εἴη“. HQ. cf. L. Ar. 340. η 311. Versus 245 asterisco notatus est in D. cf. La Roche p. 134.

6

.

256

 πατρὸς ἐμοῦ πρὸς δῶμα. *) ὅτι ἐν πᾶσι φέρεται ἐμοῦ, ἀλλ’ οὐκ ἐμεῦ. ὅμως ἐπί τινων (M. Schmidt fortasse ἐπιτιμῶν!) ὁ Ζηνόδοτος ἐπὶ τὸ χεῖρον μετατίθησι. HQE. cf. Ξ 118, Ω 486, α 413.

6

.

258

 ἀλλὰ μάλ’ ὧδ’ ἔρδειν, δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπι‐
νύσσειν. *) ὅτι ἀντὶ τοῦ προστακτικοῦ τοῦ ἔρδε· τὸ δὲ οὐκ ἀπι‐ νύσσειν οὐκ ἀπίνυτος εἶναι, ὡς καὶ ἐν Ἰλιάδι (Ο 10) „κῆρ
5ἀπινύσσων“ τὸ κῆρ ἀπίνυτος ὤν. QT. cf. F. Ar. 14. α 291. Ο 10.

6

.

259

 ὄφρ’ ἂν μέν κ’ ἀγροὺς ἴομεν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ ἴομεν ἀντὶ τοῦ ἴωμεν· [συνέσταλται γάρ.] H. cf. F. Ar. 13. ζ 33.68

6

.

261

 καρπαλίμως ἔρχεσθαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προστακτικοῦ τέ‐ θεικεν. H. cf. ζ 258.

6

275-88

καί νύ τις ὧδ’ εἴπῃσι κακώτερος ἀντι‐ βολήσας· τίς δ’ ὅδε Ναυσικάᾳ ἕπεται καλός τε μέγας τε ξεῖνος; ποῦ δέ μιν εὗρε; πόσις νύ οἱ ἔσσεται αὐτῇ.
5ἦ τινά που πλαγχθέντα κομίσσατο ἧς ἀπὸ νηὸς ἀνδρῶν τηλεδαπῶν, ἐπεὶ οὔ τινες ἐγγύθεν εἰσίν. ἤ τίς οἱ εὐξαμένη πολυάρητος θεὸς ἦλθεν οὐρανόθεν καταβάς, ἕξει δέ μιν ἤματα πάντα. βέλτερον, εἰ καὐτή περ ἐποιχομένη πόσιν εὗρεν
10ἄλλοθεν· ἦ γὰρ τούσδε γ’ ἀτιμάζει κατὰ δῆμον Φαίηκας, τοί μιν μνῶνται πολέες τε καὶ ἐσθλοί. ὣς ἐρέουσιν, ἐμοὶ δέ κ’ ὀνείδεα ταῦτα γένοιτο. καὶ δ’ ἄλλῃ νεμεσῶ, ἥ τις τοιαῦτά γε ῥέζοι, ἥ τ’ ἀέκητι φίλων πατρὸς καὶ μητρὸς ἐόντων
15 ἀνδράσι μίσγηται πρίν γ’ ἀμφάδιον γάμον ἐλθεῖν. *) ἀθετοῦνται στίχοι ιδʹ ἕως „ἀνδράσι μίσγηται“ ὡς ἀνοί‐ κειοι τῷ ὑποκειμένῳ προσώπῳ. —εἴρηται οὖν τοῦτο διὰ τῶν πρὸ αὐτῶν βʹ στίχων, τῶν „ἀλεείνω φῆμιν ἀδευκέα“. HQ.

6

.

290

 πατρὸς ἐμοῖο. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem ἐμεῖο cf. schol. HQ. ζ 256.

6

.

293

τέμενος τεθαλυῖα τ’ ἀλωή. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τέμενος λέγεται ἡ ἀποτετμημένη γῆ EV. cf. Σ 550. Ζ 194. L. Ar. 150. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀλωὴ λέγεται [ἡ] δενδροφόρος γῆ. QV.
5cf. Φ 36. η 122.

6

.

298

ἴμεν ἐς πόλιν, ἠδ’ ἐρέεσθαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἴμεν] ἀντὶ τοῦ ἴθι [καὶ τὸ] ἐρέεσθαι
ἀντὶ τοῦ ἐρώτησον HV. cf. F. Ar. 14. α 291.69

6

.

302

 δώματα Φαιήκων .. ... ἀλλ’ ὁπότ’ ἄν σε δόμοι κεκύθωσι καὶ αὐλή· †) κεκύθωσιν ὅμοιον τῷ λελάχωσιν. προειπὼν δὲ δώματα ἐπήνεγκε δόμος, πρὸς ὃ ἡ διπλῆ. Q. cf. F. Ar. p. 11 not.

6

.

305

 ἡ δ’ ἧσται ἐπ’ ἐσχάρῃ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἐπ’ ἐσχάρῃ] ἀντὶ τοῦ παρὰ (sic scri‐ bendum) ἐσχάρῃ. H. cf. Ζ 15. ζ 52. L. qu. ep. p. 87.

6

.

318

εὖ δὲ πλίσσοντο πόδεσσιν.
Notatum fuit vocabulum πλίσσοντο ἅπαξ λεγόμενον. v. HPQ.70

7

.

8

γρηῢς Ἀπειραίη. *) ὅτι συνέστειλεν Ἰακῶς καὶ ἑξῆς „τήν ποτ’ Ἀπείρηθεν“

7

.

13

 ἥ οἱ πῦρ ἀνέκαιε καὶ εἴσω δόρπον ἐκόσμει. Fuit diple periestigmene quod Zenodotus hunc versum ex‐ punxit v. HP: ἀθετεῖ Ζηνόδοτος· ἤδη γὰρ εἶπε „δαῖε δέ οἱ πῦρ“ (7).
5 *) [ἡ διπλῆ] διὰ τὴν διαφορὰν τοῦ εἴσω πρὸς τὸ ἔνδον. HP. cf. L. Ar. 134. *) [ἡ διπλῆ ὅτι δόρπον λέγει τὴν] ἑσπερίνην τροφήν. δεῖ γὰρ νοεῖν, ὅτι ἑσπέρας εἰσῆλθεν ἡ Ναυσικάα HPT. cf. L. Ar. 127. α 124. β 20. δ 61. π 2.

7

.

15

 πολλὴν ἠέρα χεῦε φίλα φρονέους’ Ὀδυσῆι. *) ὅτι τῷ Ὀδυσσεῖ περιέθηκε σκότος, οὐ τοῖς Φαίαξιν, ὡς ἐν τοῖς ἑξῆς Ζηνόδοτος PQT. v. ad v. 41 et 140. For‐ tasse adnotavit etiam: ὅτι ἀέρα τὴν σκοτίαν καλεῖ. cf. schol.
5in Ε 14, Ρ 644. 649. L. Ar. 102.

7

.

24

 καὶ γὰρ ἐγὼ ξεῖνος ταλαπείριος. †) Ἀρίσταρχος μὲν ἀντὶ τοῦ ταλαίπωρος, τινὲς δὲ ἀντὶ τοῦ ξένος καὶ πόρρωθεν πεπερακὼς, ἢ μακρόθεν ἀφιγμένος PV. cf. Apoll. l. h. 149, 1.

7

.

25

 τηλόθεν ἐξ ἀπίης γαίης. *) ὅτι [ἀπίαν λέγει] τὴν πολὺ ἀφεστῶσαν γῆν, οὐ τὴν Πε‐ λοπόννησον, ὡς (οἴονται) οἱ νεώτεροι. EMPT. L. Ar. 227.71

7

.

33

 οὐδ’ ἀγαπαζόμενοι φιλέουσι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ παθητικὸν ἀντὶ τοῦ ἐνεργητικοῦ. τὸ δὲ φιλέουσι μετὰ στοργῆς ξενίζουσι. BPT. cf. F. Ar. 2. δ 47. 322. κ 238. L. Ar. 147. δ 29.

7

.

36

 τῶν νέες ὠκεῖαι ὡς εἰ πτερὸν ἠὲ νόημα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐντεῦθεν τὸ παροιμιῶδες „διέπτατο δ’ ὥστε νόημα“ BET [ἔκ τε τούτων καὶ τῶν κατὰ τὴν Ἰλίαδα „ὡς δ’ ὅτ’ ἂν ἀίξῃ νόος ἀνέροσ“ (Ο 80) συγκεῖται, οὐκ ὂν παρ’
5οὐδενὶ ποιητῇ]. cf. Ar. ad Ο 80.

7

.

40

ἐρχόμενον κατὰ ἄστυ διὰ σφέας. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ δι’ αὐτῶν PV. cf. F. Ar. 21.

7

.

41

 ἥ ῥά οἱ ἀχλὺν κατέχευε. *) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος ἥ σφισιν ἀχλὺν γράφει, οὐκ εὖ. ἐν γὰρ τοῖς ἑξῆς (143) φησιν „καὶ τότε δή ῥ’ αὐτοῖο πάλιν χύτο θέσφατος ἀήρ“. HP. cf. v. 15.

7

.

47

 τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε. *) ὅτι δύο ὄντων „τοῖσι“ εἶπε· καὶ περισσὸς ὁ δέ P. cf. ε 202. Ρ 628. Φ 287.

7

.

49

 δήεις δὲ διοτρεφέας βασιλῆας. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] βασιλεῖς [καὶ] τοὺς κατὰ μέρος ἄρχοντάς φησιν. BPQT. cf. L. Ar. 115.

7

59,n1

 ὑπερθύμοισι Γιγάντεσσιν. ὡς ἔθνους τινὸς τῶν γιγάντων μέμνηται γενναίου καὶ ὑπερη‐ φάνου. τὰ δὲ παρὰ τοῖς νεωτέροις οὐκ οἶδεν, οὔδ’ ὡς ἦσαν ἐκ‐ τράπελοί τινες καὶ ὀφιόποδες, οἵους αὐτοὺς ἀναζωγραφοῦσιν, οὔτε
5ὡς Φλέγραν ᾤκησαν, οὔτε ὅτι θεοῖς ἐμαχέσαντο PQ. Fluxit fortasse ex Ar.

7

.

65

 νύμφων ἐν μεγάρῳ. Notatum fuit vocabulum νύμφων ἅπαξ εἰρημένον nostro loco et Ψ 223. cf. schol. BEPQT quod errat contendens, non legi nisi in hoc Odysseae versu vocabulum.72

7

79-80

πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον, λίπε δὲ Σχερίην ἐρα‐ τεινήν, ἵκετο δ’ ἐς Μαραθῶνα καὶ εὐρυάγυιαν Ἀθήνην. *) ὅτι ἑνικῶς τὰς Ἀθήνας H. cf. γ 287. A ad Β 498.
5 In HP praeterea legitur: ὑποπτεύεται ὁ τόπος, ὡς καὶ Χαῖρίς φησιν ἐν Διορθωτικοῖς, quod ex Didymo manasse vi‐ detur, qui citat hunc grammaticum ad Β 865. Ζ 71. Ι 605. An suspectus fuit locus, quod Minerva non rediit in Olympum ut ζ 42?

7

.

103

 πεντήκοντα δέ οἱ δμῳαὶ αἱ μὲν ἀλετρεύουσι, αἱ δὲ ἵστους ὑφῶσι. Ex schol. PQ sequitur, ut fuerit Ar. diple πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἀντὶ τοῦ δμωῶν αἱ μὲν .. αἱ δέ. cf. F. Ar. p. 19.

7

.

104

 ἀλετρεύουσι. *) [ὅτι ἤλλακται ὁ χρόνος ἀλετρεύουσι] ἀντὶ τοῦ ἠλέτρευον. HP. cf. F. Ar. 4. Κ 364 ubi noster locus sic explanatur.

7

.

107

καιροσέων δ’ ὀθονέων. *) ὅτι καὶ ἐπὶ ἐρίων ὀθόναι λέγεται (cod. λέγονται) BHMPT.

7

.

122

 ἀλωή. †) ἀλωὴ νῦν ἡ ἀμπελόφυτος γῆ. ἐῤῥίζωται δέ, πεφύτευ‐ ται. B. Alibi ἡ δενδροφόρος γῆ. cf. Φ 36. ζ 293.

7

.

126

 ἕτεραι δ’ ὑποπερκάζουσιν. *) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὸ ἕτερον, ὅτι ἐπὶ δύο. ἐπὶ δὲ τοῦ τρίτου ἄλλας (125) P. cf. Ι 313. Μ 93.

7

.

132

τοῖ’ ἄρ’ ἐν Ἀλκινόοιο θεῶν ἔσαν ἀγλαὰ δῶρα *) [ἡ διπλῆ ὅτι κατὰ τοῦ οὐδετέρου τὸ πληθυντικόν] τοῖα
(cod. τόσα] ἔσαν, ὡς „σπάρτα λέλυνται“ (Β 135) H. Observatum est, quod neutrum plurale cum verbo plurali73
5coniunctum est. cf. F. Ar. 15.

7

.

137

 σπένδοντας δεπάεσσιν ἐυσκόπῳ ἀργειφόντῃ, ᾧ πυμάτῳ σπένδεσκον, ὅτε μνησαίατο κοίτου. *) ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἔθος. καὶ ὅτι κοίτου ἀρσενικῶς φησι. P. cf. γ 334.

7

.

139

 βῆ διὰ δῶμα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ] διὰ τοῦ δώματος P. cf. F. Ar. 21 et ad v. 40.

7

.

140

 πολλὴν ἠέρ’ ἔχων, ἥν οἱ περίχευεν Ἀθήνη. *) ὅτι τῷ Ὀδυσσεῖ περιέχεεν, οὐ τοῖς Φαίαξιν, ὡς Ζηνό‐ δοτος. HP. cf. v. 41. 15.

7

.

153

ἕζετ’ ἐπ’ ἐσχάρῃ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ παρ’ ἐσχάρῃ. PT. cf. ζ 305. 52.

7

155,n2

 ἥρως Ἐχένηος. ὁ ποιητὴς πλάττει τοῦτο τὸ ὄνομα· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔχειν τὴν νῆα ἐκάλεσε τοῦτον Ἐχένηον E. Fluxit fortasse ex Ar. cf. β 386. γ 425. δ 630. Eust. 1575, 61: ὅτι τὰ πλείω τῶν Φαιακικῶν ὀνομάτων ναυτικὰ ἔκ τε
5νεῶν καὶ θαλάσσης εἰλημμένα.

7

.

159

 Ἀλκίνο’, οὐ μέν τοι τόδε κάλλιον, οὐδὲ ἔοικεν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ οὐ κάλλιον] ἀντὶ τοῦ οὐ καλόν. PQ. cf. F. Ar. 30. γ 125. 362. Eust. 1575, 64.

7

.

174

 παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν. *) ἀθετεῖται τὸ ἔπος ὡς ἀσύμφωνον τῇ τοῦ Ὁμήρου συν‐ ηθείᾳ. οὐ γὰρ ποιεῖ τὰς τραπέζας ἀφαιρουμένας παρόντων τῶν δαιτυμόνων, ἀλλὰ μετὰ τὴν ἀπαλλαγήν. HPQT.
5cf. schol. in V ad Ω 476 et Ar. ad Δ 262 ubi ἡ διπλῆ
ὅτι διὰ παντὸς αἱ τράπεζαι παρέκειντο. Phaeaces nondum cubi‐ tum iverunt, itaque Laodamas, cuius sellam Ulixes occupavit, mensam habet.74

7

.

196

πρίν γε τὸν ἧς γαίης ἐπιβήμεναι. †) ἀντὶ τοῦ πρὶν αὐτόν. ὡς περὶ ἑτέρου λέγει P.

7

197,n3

 πείσεται ἅσσα οἱ αἶσα κατὰ κλῶθές τε. γενικόν ἐστι τὸ αἶσα, εἶτα εἰδικὸν τὸ κλῶθες, ὡς „ἀλλ’ ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ἢ ἱερῆα ἢ καὶ ὀνειροπόλον“ (Α 62). τὸ μὲν γὰρ γενικὸν, τὰ δὲ εἰδικά. BPQT. cf. Α 62 ubi sic interpretatus est
5Aristarchus, et fortasse etiam hoc ex adnotatione eius manavit

7

.

217

 ἥ τ’ ἐκέλευσε ἕο μνήσασθαι ἀνάγκῃ. *) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος ἑοῦ (cod. male ἕο) γράφει ἀντὶ τοῦ ἑαυτῆς. [τοῦτο δὲ σύναρθρον καὶ οὐχ ἁρ‐ μόζον τῷ λόγῳ]. HP.
5cf. Β 239. Υ 261. Ω 293.

7

.

222

 ὑμεῖς δ’ ὀτρύνεσθαι. *) ὅτι ἀπαρέμφατον ἀντὶ προστακτικοῦ, ὅπερ ἀγνοῶν Ζη‐ νόδοτος γράφει ὀτρύνεσθε HP. cf. Γ 458.

7

.

238

 τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν; τίς τοι τάδε εἵματ’ ἔδωκεν; *) ὅτι πρὸς τὸ τελευταῖον ἀποκρίνεται μόνον „τίς τοι τάδε εἵματ’ ἔδωκεν. P.

7

.

250

 ἀργῆτι κεραυνῷ ‖ Ζεὺς ἔλσας γράφεται ἐλάσας P. Hanc Zenodoti lectionem fuisse et ab Ar. vituperatam esse apparet ex schol. ad ε 132. cf. L. Ar. 65.

7

251-8

 ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντες ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ
ἑταῖροι, αὐτὰρ ἐγὼ τρόπιν ἀγκὰς ἑλὼν νεὸς ἀμφιελίσσης ἐννῆμαρ φερόμην· δεκάτῃ δέ με νυκτὶ μελαίνῃ
5νῆσον ἐς Ὠγυγίην πέλασαν θεοί, ἔνθα Καλυψὼ ναίει εὐπλόκαμος, δεινὴ θεός, ἥ με λαβοῦσα ἐνδυκέως ἐφίλει τε καὶ ἔτρεφεν ἠδὲ ἔφασκεν θήσειν ἀθάνατον καὶ ἀγήρων ἤματα πάντα. ἀλλ’ ἐμὸν οὔ ποτε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθεν.75
10 ἀθετοῦνται στίχοι ηʹ. ὕστερον γὰρ ταῦτα λέγεται· εἰ δὲ προείρητο, οὐκ ἂν ἐπαλιλλόγει. HP. cf. L. Ar. 438. In M. obeli appicti sunt. Ad v. 251 ἀπέφθιθεν legitur in HP. ὡς κόσμηθεν, quod est lectio Aristarchi, cf. Ariston. ad Π 354: ὅτι οὕτως δεῖ γράφειν διέτμαγεν ὡς κόσμηθεν, ἵν’ ᾖ
15διετμάγησαν παθητικῶς. τὸ γὰρ διέτμαγον ἐνεργητικόν ἐστιν. cf. etiam schol. ad Π 507.

7

.

289

 δύσετό τ’ ἠέλιος. †) Ἀρίσταρχος γράφει δείλετο, ὅ ἐστιν εἰς δείλην ἐκλίνετο. πρὸ δυσμῶν γάρ, φησὶ, συνέτυχε τῇ Ναυσικάᾳ ὁ Ὀδυσσεύς HP. cf. Eust. 1580, 17.

7

.

293

 ὡς οὐκ ἂν ἔλποιο. †) οὕτως Ὁμηρικὸν τὸ τῆς ἑρμηνείας. ἀντὶ γὰρ τοῦ ἔλ‐ ποιτο H. cf. F. Ar. 8.

7

.

301

 ἦγεν ἐς ἡμέτερον. †) οὕτως ἡμετέρου. Ἀττικὸν δὲ τὸ σχῆμα ὡς ἐς διδα‐ σκάλου HP. Fluxisse videtur ex Didymo et Aristonico cf. ad β 55.

7

311-6

αἲ γὰρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον, τοῖος ἐών, οἷός ἐσσι, τά τε φρονέων, ἅ τ’ ἐγώ περ, παῖδα τ’ ἐμὴν ἐχέμεν καὶ ἐμὸς γαμβρὸς καλέεσθαι
5 αὖθι μένων· οἶκον δέ κ’ ἐγὼ καὶ κτήματα δοίην, εἴ κ’ ἐθέλων γε μένοις· ἀέκοντα δέ ς’ οὔτις ἐρύξει Φαιήκων. μὴ τοῦτο φίλον Διὶ πατρὶ γένοιτο. †) τοὺς ἓξ Ἀρίσταρχος διστάζει Ὁμήρου εἶναι. εἰ δὲ καὶ Ὁμηρικοὶ (h. e. etiamsi nihil continent quod a consuetudine
10sermonis et antiquitatis Homericae abhorreat L. Ar. 339) εἰκό‐ τως αὐτοὺς περιαιρεθῆναί φησι. πῶς γὰρ ἀγνοῶν τὸν ἄνδρα μνηστεύεται αὐτῷ τὴν θυγατέρα καὶ οὐ προτρεπόμενος, ἀλλὰ λιπαρῶν; P.76

7

.

321

 εἴ περ καὶ μάλα πολλὸν ἑκαστέρω ἐστ’ Εὐβοίης †) ἐκτετόπισται τὰ τῆς πλάνης. τῆς γὰρ Σχερίας πόῤῥω φησὶ τὴν Εὔβοιαν. ἴδιον τοῦτο τῶν ἀπείρων τῆς Ἑλλάδος. P.
cf. L. Ar. 244. d 556 et locos ibi collatos.77

8

.

4

τοῖσιν δ’ ἡγεμόνευε. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ τοῖσιν ἀντὶ γενικῆς H. cf. F. Ar. p. 22.

8

.

11

 δεῦτ’ ἄγε, Φαιήκων ἡγήτορες. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἰδίως ἐξενήνοχε. τὸ γὰρ δεῦτε πληθυν‐ τικῶς φήσας τὸ ἄγε ἑνικῶς εἶπε. E. cf. γ 475.

8

.

12

 ὄφρα ξείνοιο πύθησθε. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐλλείπει ἡ περὶ, ἵνα ᾖ περὶ τοῦ ξείνου T. cf. F. Ar. p. 26.

8

.

16

 ἀγοραί τε καὶ ἕδραι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ ἑνικοῦ τοῦ ἀγορά· προεῖπε γοῦν εἰς ἀγορὴν ἰέναι (5) καὶ „ἐνθάδε τέ σφ’ ἀγορὴ καλὸν Ποσιδήϊον ἀμφίσ“ (ζ 266). H. cf. γ 287 et exempla ibidem.

8

.

17

 θηήσαντο ἰδόντες. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] σαφῶς νῦν τὸ ἐθηήσαντο ἀντὶ τοῦ ἐθαύ‐ μασαν· ἐπιφέρει γοῦν ἰδόντες. Q.

8

.

22

 δεινός τ’ αἰδοῖός τε, καὶ ἐκτελέσειεν ἀέθλους πολλούς, τοὺς Φαίηκες ἐπειρήσαντ’ Ὀδυσῆος. Nota fuit de Zenodoti athetesi versuum 22—23, qui in eo offendit, quod Ulixes unum modo certamen disci apud Phaea‐
5ces inierit, non multa. Crates ἀέθλους mire intellixit τοὺς κατὰ Ἰθάκην πόνους cf. schol. in HQV. πληθυντικῶς εἶπε τὸν τοῦ
δίσκου ἆθλον· Κράτης δὲ τοὺς κατὰ Ἰθάκην ἤκουσε πόνους QV. ἀθετεῖ Ζηνόδοτος· οὐ γὰρ πολλοὺς ἐτέλεσεν ἐν Φαιακίᾳ, ἀλλ’ ἐδίσκευσε μόνον (186) HQ. cf. Eust. ad h. v. Duentzer p. 91.78

8

.

29

 ἠὲ πρὸς ἠοίων ἢ ἑσπερίων ἀνθρώπων. †) οὐ προσέθηκεν ἄρκτον καὶ μεσημβρίαν (ut Crates vult cf. ad β 1) ὅτι ἁπλούστερον οἱ ἀρχαῖοι διῄρουν τὸν κόσμον, εἴς τε ἀνατολὴν καὶ δύσιν T.
5 Fluxit ex Ar. qui ad Μ 239 posuit diplam, ὅτι δύο διαστά‐ σεις οἶδεν Ὅμηρος κοσμικὰς ἀνατολὴν καὶ δύσιν. cf. L. A. 174.

8

.

38

 θοὴν ἀλεγύνετε δαῖτα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ θοὴν] ἀντὶ τοῦ θοῶς, ὡς „λῦσεν ἀγο‐ ρὴν αἰψήρην“ (β 257) HQ. [καὶ ὅτι] ἐκ τοῦ περὶ αὐτῶν εἰς τὸν πρὸς αὐτοὺς λόγον μετῆλθεν H.
5cf. β 257. F. Ar. 30 et 16.

8

.

47

 κῆρυξ δὲ μετ’ ᾤχετο θεῖον ἀοιδόν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἡ μετὰ ἀντὶ τῆς ἐπί· ᾤχετο ἐπὶ τὸν θεῖον ἀοιδόν Q. cf. Α 222. ζ 222.

8

.

75

 νεῖκος Ὀδυσσῆος καὶ Πηλείδεω Ἀχιλῆος. De Ar. adnotatione ad contentionem Ulixem inter et Achil‐ lem exortam cf. Ι 347. L. Ar. 176.

8

81-2

χρησόμενος· τότε γάρ ῥα κυλίνδετο πήματος ἀρχὴ Τρωσί τε καὶ Δαναοῖσι Διὸς μεγάλου διὰ βουλάς. †) ἐν ἐνίαις τῶν ἐκδόσεων οὐκ ἐφέροντο. διὸ ἀθετοῦν‐
5ται H. Verba composita esse videntur ex Didymo et Aristonico. cf. Nitzsch, Anmerkungen zur Odyssee II, 178.

8

.

122

 ἐπέτοντο κονίοντες πεδίοιο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἐλ]λείπει ἡ διά, [ἵν’ ᾖ διὰ πεδίου] Q. cf. F. Ar. 26.

8

.

142

αὐτὸς νῦν προκάλεσσαι ἰὼν καὶ πέφραδε μῦθον. Hunc versum Ar. non legit cf. H: οὔτε Ἀρίσταρχος οὔτε
Ἀριστοφάνης οὔτε Ζηνόδοτος ἐπίστανται τοῦτον τὸν στίχον.79

8

.

153

 Λαοδάμα, τί με ταῦτα κελεύετε; †) ἀπὸ ἑνικοῦ εἰς πληθυντικὸν μετέβη E. Ad tales nume‐ rorum permutationes Ar. attendere solebat. cf. F. Ar. p. 15 sq.

8

.

154

 κήδεά μοι καὶ μᾶλλον ἐνὶ φρεσὶν ἤ περ ἄεθλοι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] περιττὸς ὁ καί H. cf. F. Ar. 34. cf. α 33. κ 471. λ 452. ρ 216.

8

.

163

 φόρτου τε μνήμων. †) τοῦτό τινες σημειοῦνται πρὸς τὸ ἀγνοεῖν γράμματα τοὺς ἥρωας· τῇ γὰρ μνήμῃ φασὶ τὰ ἐγκείμενα κατέχειν διὰ τὸ ἀπεί‐ ρως ἔχειν γραμμάτων. ὅθεν καὶ τοὺς Φοίνικας ἐμπόρους ὑπὸ
5τῆς χρείας αὐτῆς ἐπὶ τὴν τῶν γραμμάτων εὕρεσιν ἐλθεῖν EQ. cf. L. Ar. 95.

8

.

186

 ἦ ῥα. Certe adnotatum fuit, vocabulum ἦ poni tantum post ora‐ tionem peractam, vid. schol. in E, quod legitur etiam ad Ε 533 et Porphyrii est, qui idem docuit atque Aristarchus, sed plures
5exquirit vocabulorum ἦ et φῆ differentias. cf. L. Ar. 95. F. Ar. Α 528. Υ 114.

8

186,n1

 καὶ αὐτῷ φάρει ἀναίξας λάβε δίσκον. σὺν τῷ ἱματίῳ, ὡς εἶχεν V. σὺν αὐτῷ τῷ φάρει B. Fortasse Ar. adnotavit, praepositionem σὺν omissam esse. cf. F. Ar. p. 25.

8

.

189

τόν ῥα περιστρέψας ἧκε. *) [ἡ διπλῆ] ὅτι ὁ δίσκος ἐκ μέσου σχοῖνον εἶχεν EV.

8

.

192

 λᾶος ὑπὸ ῥιπῆς. ὁ δ’ ὑπέρπτατο σήματα πάντων. Fuit asteriscus cf. ad Ψ 843, nostro loco εὐλόγως ἔστιν „ὑπέρβαλε σήματα πάντων“, πλείονες γὰρ δισκεύουσιν.

8

.

214

πάντα γὰρ οὐ κακός εἰμι μετ’ ἀνδράσιν ὅσσοι ἄεθλοι †) σημειωτέον, ὅτι τῷ ἆθλα οὐδετέρῳ ἀρσενικὸν ἐπήγαγε
τὸ ὅσσοι HQ. cf. δ 240.80

8

.

223

 ἐριζέμεν οὐκ ἐθελήσω. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ οὐ δυνήσομαι, ὡς τὸ „οὐδ’ ἔθελε προρέειν“ (Φ 366). QT. cf. Φ 366. γ 121. L. Ar. 148.

8

.

224

 οὐδ’ Εὐρύτῳ Οἰχαλιῆι. †) ἡ Οἰχαλία πόλις Θεσσαλίας QV. Ex Ar. fluxit, qui ad Β 596 et 730 adnotavit, Eurytum regem esse Oechaliae, quae Thessaliae sit, non Euboeae ut apud
5recentiores. cf. L. Ar. 184.

8

.

246

 οὐ γὰρ πυγμάχοι εἰμέν. Fuit diple contra chorizontes, ὅτι προτάσσει τὴν πυγμὴν ὡς καὶ ἐν Ἰλιάδι „οὐ γὰρ πύξ γε μαχήσεαι οὐδὲ παλαίσεισ“. cf. ad Ψ 621.

8

.

251

 ἀλλ’ ἄγε, Φαιήκων βητάρμονες ὅσσοι ἄριστοι, παίσατε .. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem παί‐ σατον pro παίσατε, cf. in HQ. Ζηνόδοτος παίσατον εἶπεν, οὐ
5κακῶς. Aut delendum est οὐ, aut κακῶς in καλῶς mutandum est, ut sit οὐ καλῶς. Nam persaepe ob dualem cum plurali con‐ fusum Zenodotus vituperatur, cf. exempla a Friedlaendero col‐ lata Ar. p. 15. Nitzsch l. c. p. 204.

8

.

258

 αἰσυμνῆται δὲ κριτοὶ ἐννέα πάντες ἀνέσταν. †) οἱ μὲν τὸ πάντες κατὰ παρολκήν φασι κεῖσθαι, ὡς καὶ ἀλλαχοῦ τὸ „δέκα πάντα τάλαντα“ (Τ 247) καὶ τὸ „οἱ δ’ ἐννέα πάντες ἀνέσταν“ (Η 161) E.
5 Sic interpretatus est Ar. cf. ad v. c. Η 161. Σ 373. Ω 232. ε 244.

8

.

260

 λείηναν δὲ χορόν. †) τὸ χωρίον, ἐν ᾧ ἔμελλον ὀρχεῖσθαι, χορόν ἐκάλεσεν BE. cf. ad Σ 590, ubi adiungitur: οὐ τὸ σύστημα τῶν χορευόντων.

8

.

264

 πέπληγον. Ar. de hac forma observationem v. apud Eust. 1596, 6: Ἀριστόνικος οὐ Σικελικὰ (sic enim Eust. esse vult et Ἰώνων)
ταῦτα, ἀλλὰ ἀναδιπλώσεις Ἰακὰς βούλεται εἶναι κατὰ τὸ κε‐81
5κάμω καὶ λελάβω. Fuit igitur Ar. diple πρὸς τὸν ἀναδιπλα‐ σιασμόν. cf. δ 388. Demodoci cantum de Martis cum Venere amoribus in offen‐ sionem veterum grammaticorum incurrisse constat ex schol. ad Arist. Pac. 778: σημειοῦται ταῦτα ὁ Μόχθος (i. e. Apio, quem
10hoc cognomine appellatum esse prodidit Suidas) πρὸς τοὺς ἀθε‐ τοῦντας τὴν ἐν Ὀδυσσείᾳ Ἄρεως καὶ Ἀφροδίτης μοιχείαν. Scholiasta in HQT dicit: ἀλλ’ οὐχ Ὁμήρου τὸ ἔγκλημα. Quo magis dolemus, quod quid Ar. hac de re statuerit nobis non servatum est. Hoc unum ex scholiis ad Iliadem extricamus,
15Aristarchum non haesitasse ut chorizontes, quod nostro loco Venus Vulcani uxor est, cf. ad Φ 416: λέγειν δὲ δεῖ, ὅτι οὐχ οἱ αὐτοὶ χρόνοι ἦσαν τῆς συμβιώσεως.

8

.

271

 ἥλιος. †) ἅπαξ εἴρηται ἥλιος· ἠέλιος γὰρ ἀεί φησιν Ἰακῶς, τὸ η εἰς ηε. H.

8

.

274

 βῆ ῥ’ ἴμεν ἐς χαλκεῶνα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὐκ οἶδεν ὁ ποιητὴς τὸν Ἥφαιστον ἐργα‐ ζόμενον ἢ ἐν Λιπάρᾳ τῆς Σικελίας τῶν Αἰολίδων νήσων, ἢ ἐν Λήμνῳ, ἀλλ’ ἐν Ὀλύμπῳ· καὶ γὰρ καὶ τὴν ἀσπιδοποιΐαν
5ἐκεῖ λέγει γεγενῆσθαι. Q. cf. Σ 369. L. Ar. 185.

8

.

277

 ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἑρμῖσιν. †) τοῖς κλινοποδίοις· ἑρμὶς ὁ τῆς κλίνης ποῦς BQV. Sic Ar. cf. Apoll. l. h. 77, 5: ὁ δὲ Ἀρίσταρχός φησιν, ἑρμῖνας ἐκάλουν τοὺς πόδας τῶν κλινῶν, οὗτοι δὲ ἦσαν σφηνοειδεῖς
5τῇ κατασκευῇ· τῶν ἅπαξ εἰρημένων.

8

.

283

εἴσατ’ ἴμεν. †) ὥρμησεν ἀπίεναι Q. L. Ar. 148. ε 281.

8

.

289

 ἐρχομένη κατ’ ἄρ’ ἕζεθ’ .. †) ἀντὶ τοῦ ἀορίστου· τὸ γὰρ ἐρχομένη (corr. Friedlaender, codd. ἐχόμενον) ἐνεστῶτος καὶ παρατατικοῦ P. cf. F. Ar. 4.
ι 297.82

8

.

294

 οἴχεται ἐς Λῆμνον μετὰ Σίντιας ἀγριοφώνους. †) Σίντιες ἐκαλοῦντο οἱ Λήμνιοι EQ. Sic Ar. cf. Apoll. l. h. 141, 25. L. Ar. 234.

8

.

309

De Ar. interpretatione vocabuli ἀίδηλος cf. ad χ 165.

8

.

312

 ἀλλὰ τοκῆε δύω. †) Ἡσίοδος ἐκ μόνης τῆς Ἥρας γενέσθαι τὸν Ἥφαιστον. κἀκεῖνο δ’ ἱκανὸν „τόν τοι φίλος υἱὸς ἔτευξεν Ἥφαιστοσ“ (Ξ 338). T. sc. ut Hesiodus refutetur, nam Jovis et Junonis fi‐
5lius est apud Homerum cf. ad Ξ 335 ubi noster locus citatur. L. Ar. 185.

8

333-42,n2

 ἐν ἐνίοις ἀντιγράφοις οἱ δέκα στίχοι οὐ φέρονται διὰ τὸ ἀπρέπειαν ἐμφαίνειν. νεωτερικὸν γὰρ τὸ φρόνημα H. In Vind. 56: ἐν ἐνίοις ἀθετοῦνται, cf. la Roche p. 169. Preller in adnot. apud Dindorfium p. 386. Nitzsch ad v. 262 seq.

8

.

363

 ἡ δ’ ἄρα Κύπρον ἵκανε φιλομμειδὴς Ἀφροδίτη ἐς Πάφον· ἔνθα δέ οἱ τέμενος. †) πόλις Κύπρου· ἀπὸ γενικοῦ εἰς τὸ εἰδικόν· ὁ δὲ ἀντὶ τοῦ γάρ, ἔνθα γάρ οἱ H. Similis locus, quem Eust. 1600, 50
5citat ad nostrum versum, est Θ 47: Ἴδην δ’ ἵκανεν Γάργαρον, ad quem v. Ar. cf. η 197. ι 39. 184. De commutatione voca‐ bulorum δέ et γάρ F. Ar. 35, β 6 et locos ibid. collatos. Quod habet T ad v. 364: καὶ δύο γενέσεις Χαρίτων est Aristarcheum. cf. L. Ar. 180.

8

.

383

 ἠμὲν ἀπείλησας .. †) ἐπηγγείλω· „οὐδ’ ἠπείλησεν ἄνακτι“ (Ψ 863) H. Fru‐ stula sunt Ar. notae, qui ad locum citatum ἠπείλησεν ἀντὶ τοῦ ηὔξατο esse dicit. cf. Ι 682. Eust. pro ἐκαυχήσω.

8

.

390

 δώδεκα γὰρ βασιλῆες ἀριπρεπέες κατὰ δῆμον· Ex Ar. ad Ψ 84 apparet, hic diplam fuisse, ὅτι βασιλεῖς καὶ τοὺς κατὰ μέρος ἄρχοντας λέγει. cf. L. Ar. 115. α 72. η 49. ξ 336.

8

.

452

θερμὰ λοέτρ’, ἐπεὶ οὔ τι κομιζόμενός γε θάμιζεν,
ἐπεὶ δὴ λίπε δῶμα Καλυψοῦς. De dipla ab Ar. adpicta propter ἐπεί vocabuli significatio‐ nem, non tantum quod, sed etiam postquam cf. ad α 2.83

8

.

477

 κῆρυξ, τῆ δὴ, τοῦτο πόρε κρέας. †) τὸ τῆ ῥῆμα προστακτικόν ἐστι παρὰ ποιηταῖς εἰρημέ‐ νον χρόνου ἐνεστῶτος καὶ παρατατικοῦ BQ. Est ἀντὶ τοῦ λάβε cf. ad ι 347. Ξ 219.

8

.

483

 ἥρῳ Δημοδόκῳ. Fuit diple, ὅτι δισυλλάβως καὶ ἐν Ἰλιάδι ἥρῳ cf. ad Η 453, ubi etiam noster locus notatur.

8

.

507

 ἠὲ διαπλῆξαι κοῖλον δόρυ νηλέι χαλκῷ. †) Ἀρίσταρχος διαπλῆξαι, ὡς ἀλλαχοῦ „τὰς μὲν ἔπειτα διαπλήσσοντες Ἀχαιοί“ (Ψ 120). Eust. 1608, 16. διατμῆξαι, quod habent ACDEFGHIKLMPQSV, Zenodoto videtur deberi, cf.
5schol. Σ 34.

8

.

529

 εἴρερον εἰσανάγουσι. Notatum fuit vocabulum εἴρερον ἅπαξ εἰρημένον cf. in ET. Apoll. l. h. 64, 13.

8

.

546

 ἀντὶ κασιγνήτου ξεῖνος. Fuit diple ὅτι τὸ ἀντὶ κασιγνήτου ἀντὶ τοῦ ἴσος κασιγνήτῳ cf. ad Φ 75, ubi noster versus sic explanatur ab Ar. L. Ar. 114.

8

.

557

 οὐ γὰρ Φαιήκεσσι κυβερνητῆρες ἔασιν. †) τοῦτο φανερὸν ὅτι ἐκτετόπισται ἡ πλάνη. διὸ μὴ χρῄ‐ ζειν τὰς ναῦς τῶν κυβερνητῶν, ἀλλ’ αὐτὰς τὸν πλοῦν ἐπί‐ στασθαι T.
5cf. ad δ 556 et locos ibid. collatos.

8

564-71

 ἀλλὰ τόδ’ ὥς ποτε πατρὸς ἐγὼν εἰπόντος
ἄκουσα Ναυσιθόου, ὃς ἔφασκε Ποσειδάων’ ἀγάσασθαι ἡμῖν, οὕνεκα πομποὶ ἀπήμονές εἰμεν ἁπάντων.
5φῆ ποτὲ Φαιήκων ἀνδρῶν εὐεργέα νῆα ἐκ πομπῆς ἀνιοῦσαν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ ῥαισέμεναι, μέγα δ’ ἧμιν ὄρος πόλει ἀμφικαλύψειν·
ὣς ἀγόρευ’ ὁ γέρων· τὰ δέ κεν θεὸς ἢ τελέσειεν. *) ἀθετοῦνται· οἰκειότερον γὰρ ἐν τοῖς ἑξῆς, (ν 172 seq.)84
10ὅταν ἴδωσι τὴν ναῦν ἀπολελιθωμένην ὑπὸ τοῦ Ποσειδῶνος [ὥστε ἀναμιμνήσκονται inserendum esse putat Friedlaenderus in Fleckeisenii Annal. tom. LXXVII p. 5] ἐκ τοῦ ἀποτελέσμα‐ τος, ὥσπερ ὁ Κύκλωψ ὑπὸ τοῦ .... ἀναμιμνήσκεται καὶ ἡ Κίρκη „ἦ σύ γ’ Ὀδυσσεύς ἐσσι“ (κ 330). καὶ ἐνταῦθα δὲ πα‐
15λιλλογοῦνται (sc. οἱ στίχοι). εἰ δὲ ἔμαθε Ὀδυσσεὺς τὸν χρη‐ σμὸν, οὐκ ἂν αὐτοῖς ἐμήνυσε τὰ ὑπὲρ αὐτοῦ, οὐδὲ Ἀλκίνοος ἔπεμψεν αὐτὸν ὑπερβολῇ φιλοξενίας T. cf. ad ν 173. Obelos cum asteriscis his versibus appictos fuisse—sunt in M. cf. La Roche p. 179—commemorat Eust. 1610, 46 et 1737, 59
20easdem fere caussas afferens.

8

.

565

 ὃς ἔφασκε Ποσειδάων’ ἀγάσασθαι ‖ ἡμῖν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἀγάσασθαι νῦν] ἀντὶ τοῦ φθονῆσαι B. cf. ν 173. L. Ar. 147.

8

.

581

 ἦ τίς τοι καὶ πηὸς ἀπέφθιτο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] σαφῶς ἐκ τούτου δηλοῦται ὅτι πηὸς [ὁ] (οὐ cod.) κατ’ ἐπιγαμίαν (cod. ἐπωνυμίαν, sed correxi secutus Apoll. l. h. 131, 22) οἰκεῖος (ἢ) [οὐχ ὁ] φίλος ἢ (corr. Friedlaenderus
5in Fleckeisenii annal. l. c. pro cod. ἀλλ’) ἑταῖρος, ὡς οἱ πολ‐ λοὶ τῶν γλωσσογράφων· ἐπιφέρει γοῦν ἀντιδιαστέλλων (584) „ἢ πού τις καὶ ἑταῖρος ἀνήρ“ ὁρισμὸν ποιῶν. T. cf. Eust.
ad h. v.85

9

.

19

 ὃς πᾶσι δόλοισιν ‖ ἀνθρώποισι μέλω. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] παρεῖται ἡ διὰ καὶ ἡ δοτικὴ ἀντὶ αἰτια‐ τικῆς κεῖται· διὰ δόλους γὰρ μέλω· ὅμοιόν ἐστι τῷ „σοὶ πάν‐ τες μαχόμεθα“ (Ε 875) τουτέστι διὰ σέ BHQ.
5cf. F. Ar. 25. E 875. τ 378.

9

.

21

 ναιετάω δ’ Ἰθάκην εὐδείελον· ἐν δ’ ὄρος αὐτῇ. †) σύνηθες αὐτῷ τὰ ὄρη χωρίζειν τῆς γῆς. προεῖπε γὰρ τὴν Ἰθάκην καὶ ἐπήγαγε περὶ τοῦ ὄρους H. cf. ad Ο 193 ubi citatur hic versus, et notatus fuit propter
5Olympum montem cf. L. Ar. 166 „ne quis intelligat Olympum extra terram poni“.

9

.

24

 Σάμη. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὴν Σάμην ἐν ἄλλοις Σάμον λέγει· „οἵ τε Ζάκυνθον ἔχον ἠδ’ οἳ Σάμον ἀμφενέμοντο“ (Β 634) HQ. cf. Ar. ad Β 634. L. Ar. 233. α 246.

9

33-5

 ἀλλ’ ἐμὸν οὔ ποτε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν
ἔπειθον. ὣς οὐδὲν γλύκιον ἧς πατρίδος οὐδὲ τοκήων
γίγνεται, εἴ περ καί τις ἀπόπροθε πίονα οἶκον.86
5 Versus 33—35 obelis notati in Q. —Sengebuschius l. c. p. 13 athetesin a versu 29 ad versum 36 patuisse putat, ita ut versui 28 subiungatur v. 37. Itaque α 14—15 asteriscis nota‐ tos fuisse contendit. cf. Nitzsch l. c. III, 12. La Roche obe‐ los ad v. 34—36 pertinere censet.

9

.

39

 Ἰλιόθεν με φέρων ἄνεμος Κικόνεσσι πέλασσεν Ἰσμάρῳ. †) ἡ μὲν χώρα Κικονία—ἔστι δ’ αὐτὴ τῆς Θράκης— ἡ δὲ πόλις Ἴσμαρος. τῷ γὰρ γενικῷ τὸ εἰδικὸν ἐπήγαγεν, ὡς τὸ
5„ἡ δ’ ἄρα Κύπρον ἵκανεν, εἰς Πάφον“ (θ 262). πορθεῖ δὲ τοὺς Κίκονας, ὅτι συνεμάχησαν τοῖς Τρωσί (Β 846). BQ. cf. ad θ 362.

9

.

42

 δασσάμεθ’, ὡς μὴ τίς μοι ἀτεμβόμενος κίοι ἴσης. Versus 42 asteriscum habuit, οὐκ ὀρθῶς Λ 705 ubi v. Ar. La Roche asteriscum non notavit.

9

.

43

 διερῷ ποδὶ φευγέμεν ἡμέας. Quod habet schol. in PQV: οἱ δὲ τῷ ζῶντι Aristarcheum est. cf. ad ζ 201. L. Ar. 47. Sed Aristarchum in etymologia lapsum esse demonstrat Lehrsius, qui „fugaci pede“ interpre‐
5tatur, cuius interpretationis vestigium in eodem scholio est: οἱ δὲ διερῷ τῷ ὀξεῖ καὶ ταχεῖ. cf. Curtius, Grundzüge der Ety‐ mologie p. 212.

9

.

48

 οἵ σφιν γείτονες ἦσαν. †) ἐπισημαίνονται ἐν Ἰλιάδι γείτονα μὴ ὠνομάσθαι, ἐν δὲ Ὀδυσσείᾳ νῦν δὲ κἀκεῖ (Dind. ex Eust. vult: ἐνταῦθα κεῖται καὶ) „ὣς οἱ μὲν δαίνυντο γείτονες ἠδὲ ἔται Μενελάου“ H. (δ 15)
5Etiam ε 489 γείτονες legitur.

9

.

59

 Κίκονες κλῖναν δαμάσαντες Ἀχαιούς. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ κλῖναν] ἀντὶ τοῦ κλιθῆναι ἠνάγκασαν. T. cf. Ε 37.

9

.

62

 ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ προτέρω] ἀντὶ τοῦ εἰς τοὔμπροσθεν. καὶ ἑξῆς ὁμοίως „οὐδ’ ἄρα μοι προτέρω νῆες κίον“ (64) H.
cf. Ar. ad Κ 469. δ 36. ε 417.87

9

.

68

 νηυσὶ δ’ ἐπῶρς’ ἄνεμον Βορέην ... λαίλαπι θεσπεσίῃ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐλλείπει ἡ σύν πρόθεσις, σὺν λαίλαπι T. cf. F. Ar. 25. Μ 207.

9

69,n2

 ὀρώρει δ’ οὐρανόθεν νύξ. νύκτα οὐδέποτε ἐξ Ὀλύμπου ἐρεῖ γεγονέναι ὁ ποιητής. H. cf. ε 294. Fortasse pertinet ad discrimen inter Olympum et Uranum factum; hic est omnis regio, quae nubes excedit, inde ad nubes et terram ve‐
5nit nox, non ab monte in Macedonia sito Olympo.

9

.

80

 περιγνάμπτοντα Μάλειαν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] νῦν ἑνικῶς Μάλειαν, ἑτέρωθι δὲ πλη‐ θυντικῶς „ἀλλ’ ὅτε δή ῥα ἔμελλε Μαλειάων ὄρος αἰπὺ ἵξε‐ σθαι“ BEQ. cf. ad. δ 514. γ 287.

9

.

106

 Κυκλώπων δ’ ἐς γαῖαν ὑπερφιάλων ἀθεμίστων. †) ἢ τῶν μεγαλοφυῶν τῷ σώματι—τῶν δισήμων γὰρ ἡ λέξις—(de quibus v. L. Ar. 146) ἀθεμίστων δὲ τῶν νόμοις μὴ χρωμένων (cf. Ar. ad Π 387). φησὶ γὰρ „θεμιστεύει δὲ
5ἕκαστος παίδων ἠδ’ ἀλόχων“ (114). εἰ γὰρ ἦν ἀθεμίστων ἀντὶ τοῦ ἀδίκων, πῶς λέγει „οἵ ῥα θεοῖσι πεποιθότεσ“; (107) εἰ δ’ εἴπῃ τις, καὶ πῶς ὁ Πολύφημός φησιν „οὐ Κύκλωπες Διὸς αἰγιόχου ἀλέγουσι“, (275) σκοπείτω τὸ πρόσωπον, ὅτι Πολυ‐ φήμου ἐστὶ τοῦ ὠμοφάγου καὶ θηριώδους. καὶ Ἡσίοδος—
10Op. 277—„ἰχθύσι μὲν καὶ θηρσὶ καὶ οἰωνοῖσι πετεινοῖς ἔσθειν ἀλλήλους, ἐπεὶ οὐ δίκη ἐστὶν ἐν αὐτοῖς, ἀνθρώποισι δ’ ἔδωκε δίκην“. ὥστε Πολύφημον μόνον λέγει ὑπερήφανον καὶ ἄδικον, τοὺς δὲ λοιποὺς πάντας Κύκλωπας εὐσεβεῖς καὶ δικαίους καὶ πεποιθότας τοῖς θεοῖς, ὅθεν καὶ ἀνῆκεν αὐτοῖς
15αὐτομάτως ἡ γῆ τοὺς καρπούς H. Sic fere etiam alii codd. TV ex parte BQ ad v. 112 cf. praeterea ad v. 225. 275. 508. Hanc Ar. sententiam fuisse ap‐ paret ex Apoll. l. h. 12, 20 et 158, 30. Eust. 1617, 20. Totus locus fuit τῶν προβλημάτων v. Apoll. l. c.

9

.

112

 τοῖσιν δ’ οὔτ’ ἀγοραὶ βουληφόροι οὔτε θέμιστες †) ἀθεμίστους λέγει οὐχ ὡς ἀδίκους, ἀλλ’ ὡς μὴ θέμιδος ἤτοι νόμου χρῄζοντας εἰς εὕρεσιν τοῦ καλοῦ. ἦσαν γὰρ ἀγα‐ θοί Q.88

9

.

116

 νῆσος ἔπειτα λάχεια. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem, quam servavit HQ: Ζηνόδοτος τὴν βραχεῖαν, γράφων διὰ τοῦ ε, ἐλά‐ χεια. cf. Eust. 1619, 31. Apoll. l. h. 107, 12 De ἐλάχεια
5vocabulo omnia incerta sunt praeter accentum, cf. L. qu. ep. p. 175. Dindorfius vulgatam lectionem Aristarcho probatam fuisse putat. cf. ad κ 509.

9

.

144

 ἀὴρ γὰρ παρὰ νηυσὶ βαθεῖ’ ἦν, οὐδὲ σελήνη. †) ἀορασία ἢ ἀχλύς H. Certe diple fuit ὅτι ἀέρα τὴν σκο‐ τίαν καλεῖ. cf. Ρ 644. 649. Apoll. l. h. 12, 10. Herod. ad Τ 87.

9

.

154

 ὦρσαν δὲ νύμφαι ‖ αἶγας ὀρεσκῴους ἵνα δειπνή‐
σειαν ἑταῖροι. †) ὅμοιόν ἐστι τῷ „οὐδ’ ἄρ’ ἀπ’ ἀσφάραγον μελίη τάμε“ (Χ 329) τὰ γὰρ συμβεβηκότα ὡς αἴτια λαμβάνει H. cf. Ar. ad
5X 329, quem versum expunxit.

9

167,n3

 καπνόν τ’ αὐτῶν τε φθογγὴν οἰῶν τε καὶ αἰγῶν σπονδεῖος ὅλος ὁ στίχος E. Hoc qui scripsit τε post οἰῶν omittere debebat. Tales versus ex meris spondeis compositos notare solebat Ar. cf. ο 334. φ 15. χ 175.
5192. Λ 130. An Ar. fuit haec lectio?

9

.

177

 ὡς εἰπὼν ἀνὰ νηὸς ἔβην. †) ἰδίως εἶπεν ἀντὶ τοῦ ἀνὰ τὴν ναῦν ἔβη H. Sic in praepositione ἐπὶ ad Ε 249. 700. genetivus pro ac‐ cusativo Ἀττικῶς notatus est. cf. Eust. 1621, 13.

9

.

184

 μῆλ’, ὄιές τε καὶ αἶγες. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] προτάξας τὸ γένος ἐπήνεγκε τὸ εἶδος V. Ad Κ 485 enim adnotavit, ὅτι μῆλα οἱ νεώτεροι πάντα τὰ τετράποδα, Ὅμηρος δὲ αἶγας καὶ οἴας· Et ex nostro loco hanc
5interpretationem fecit Ar. cf. ad Ζ 43.89

9

.

198

 (Vinum) ὅν μοι ἔδωκε Μάρων ‖ ἱρεὺς Ἀπόλλωνος. †) ταῦτα σημειοῦνταί τινες πρὸς τὸ μὴ παραδιδόναι Ὅμη‐ ρον Διόνυσον οἴνου εὑρέτην, τὸν δὲ Μάρωνα οὐ Διονύσου, ἀλλ’ Ἀπόλλωνος ἱερέα, δι’ ὅλης τῆς ποιήσεως οἴνου μνημονεύων·
5ἡ δ’ ἀπότασις πρὸς Ἡσίοδον λέγοντα τὸν Μάρωνα εἶναι Οἰνο‐ πίωνος τοῦ Διονύσου HQ. cf. L. Ar. 182, ubi monet, scholii testimonium nec integrum fortasse esse et an Aristonici sit non carere dubio. Nitzsch III, 42.

9

.

222

 χωρὶς δ’ αὖθ’ ἕρσαι. Etym. M. 377, 38: ἕρσαι αἱ ἐν ἔαρι γεννηθεῖσαι ἢ αἱ ἁπαλαὶ καὶ τελείως νέαι, μεταφορικῶς ὡς Ἀριστόνικος ἐν ση‐ μείοις. Similia habent Q. ad v. 221 et V. Eust. 1625, 30.

9

.

225

 †) ἐκ τούτων ἡ δικαιοσύνη τῶν Κυκλώπων δήλη, ἐκ τοῦ ἀμελῶς εὑρεθῆναι τὸ σπήλαιον πλῆρες ὂν τυρῶν τε καὶ θρεμμάτων. ᾔδει γὰρ ὁ Κύκλωψ ὅτι οὐδεὶς ὑφαιρήσεται τῶν ἐπιχωρίων T. cf. ad v. 106.

9

.

231

 ἔνθα δὲ πῦρ κήαντες ἐθύσαμεν ἠδὲ καὶ αὐτοί τυρῶν αἰνύμενοι φάγομεν. †) ἐθύσαμεν ἀπὸ τῶν τυρῶν. παλαιὸν γὰρ ἔθος τὸ τῶν ἀπαρχῶν θύειν. „ὁ δ’ ἐν πυρὶ βάλλε θυηλάσ“. H.
5 Ad Ι 219 Ar. adnotavit, verbum θύειν nusquam apud Ho‐ merum dici de immolanda hostia sed de offerendis ἀπαρχαί, et θυηλάς esse ἀπαρχάς cf. L. Ar. 82. Hoc certe ad nostrum etiam versum observatum fuit contra Philoxenum, qui falso ac‐ cepit τὸ „ἔνθα δὲ πῦρ κήαντες ἐθύσαμεν“ παρὰ τῷ ποιητῇ
10εἴρησθαι ἐπὶ τῶν ἀρνῶν.

9

.

243

 τόσσην ἠλίβατον πέτρην ἐπέθηκε θύρῃσιν. Ex Eust. 1626, 54: ὅτι τὴν τοῦ σπηλαίου εἴσοδον ἤτοι τὸ περὶ αὐτὴν διάστημα θύραν ὁ ποιητής ἐνταῦθα λέγει, καθά που καὶ ἐν Ἰλιάδι πύλας τὸν τόπον περὶ ὃν αἱ πύλαι, quod
5L. Ar. 156 Aristarcho attribuit cf. ad ν 370.

9

.

250

πονησάμενος τὰ ἃ ἔργα.
†) πονηθεὶς τὰ αὑτοῦ ἔργα, ὅ ἐστι περιγενόμενος, τοῦτο γὰρ ὁ πόνος παρὰ τῷ ποιητῇ T. cf. L. Ar. 73. schol. E ad v. 247: ἐνήργησεν. β 334. δ 624.90

9

252-5

ὦ ξεῖνοι, τίνες ἐστέ; πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα; ἦ τι κατὰ πρῆξιν, ἦ μαψιδίως ἀλάλησθε οἷά τε ληιστῆρες ὑπὲρ ἅλα, τοί τ’ ἀλόωνται
5 ψυχὰς παρθέμενοι, κακὸν ἀλλοδαποῖσι φέροντες; Versibus appicti fuerunt asterisci, cf. ad γ 71. Aristopha‐ nes obelos cum asteriscis adposuit. cf. Eust. 1627, 33 qui de asteriscorum significatione et forma hoc loco diserte exponit.

9

.

261

 ἄλλην ὁδὸν, ἄλλα κέλευθα ‖ ἤλθομεν. †) ἐκ παραλλήλου τὸ αὐτό· τὰ γὰρ δύο ἓν σημαίνουσιν Q. cf. γ 317.

9

.

266

 ἡμεῖς δ’ αὖτε κιχανόμενοι τὰ σὰ γοῦνα ἱκόμεθ’, εἴ .. †) ἱκέται ἐσμὲν παρὰ τὰ σὰ γούνατα παραγενόμενοι Q. cf. etiam T. γ 92. Χ 123.

9

.

275

 οὐ γὰρ Κύκλωπες Διὸς αἰγιόχου ἀλέγουσιν. †) τὸ ἴδιον ἁμάρτημα ἑαυτοῦ ὁ Πολύφημος κοινὸν ποιεῖται· ὅτι γὰρ οἱ ἄλλοι Κύκλωπες οὐκ ἦσαν ἄθεοι, φησὶ „νοῦσον δ’ οὔπως ἐστὶ Διὸς μεγάλου ἀλεύασθαι“ (411) HQ. Idem in V.
5cf. ad v. 106.

9

.

297

 ἐμπλήσατο νηδύν ἀνδρόμεα κρέ’ ἔδων καὶ ἐπ’ ἄκρητον γάλα πίνων. †) εἰς ἔμφασιν τοῖς παρατατικοῖς κέχρηται ἀδιαλείπτως ἐσθίοντος καὶ πίνοντος· καὶ τὸ „ἀνδρόμεα“ μεῖζον τοῦ ἀνθρώ‐
5πεια. καὶ τὸ „κεῖτο“ ἐμφαντικῶς. οὐ γὰρ ἂν ἐκ προνοίας ἀνεκλίθη, ἀλλὰ κατηναγκασμένην ἀνατροπὴν σημαίνει τὸ ῥῆμα. Q. De priore scholii parte cf. F. Ar. 4. θ 289.

9

.

347

Κύκλωψ, τῆ, πίε οἶνον. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ τῆ] ἀντὶ τοῦ λάβε. P. cf. θ 477. Ar. ad Ξ 219.

9

.

374

 ὁ δ’ ἐρεύγετο οἰνοβαρείων. Fuit diple, quod dixit ὡς περὶ ἑτέρου. cf. Ar. ad Π 106 ubi citatur hic versus in eadem adnotatione.91

9

398,n4

 χερσὶν ἀλύων. νῦν ἀντὶ τοῦ ἀδημονεῖν, ἐν δὲ τοῖς μετὰ ταῦτα ἀντὶ τοῦ χαίρειν, ὡς τὸ „ἢ ἀλύεις ὅτι Ἶρον ἐνίκησασ“ (ς 333). μέση γὰρ ἡ λέξις B. cf. Eust. 1636, 22. ς 333. Fluxit fortasse ex Ar.

9

.

473

ὅσσον τε γέγωνε βοήσας. †) ὅσον ἐξακούεται φωνὴ ἀνδρός. cf. L. Ar. 100.

9

.

483

 τυτθόν, ἐδεύησεν δ’ οἰήιον ἄκρον ἱκέσθαι. †) οὗτος ὁ στίχος συντάσσεται ἀπὸ τοῦ στίχου τοῦ ἀρχο‐ μένου „πλημμυρίσ“ (486) M. cf. Eust. 1640, 33: διὸ ἐν μὲν τοῖς πρώτοις στίχοις τὸ „τυτθὸν ἐδεύησεν οἰήιον ἄκρον ἱκέ‐
5σθαι“ ἀστέρα ἔχει μετὰ ὀβέλου· ὡς ἄριστον μὲν ἔπος ὂν ἐκεῖ‐ θεν δὲ ὀβελιζόμενον. ἐν δὲ τοῖς δευτέροις στίχοις ἀστέρα μόνον ἔχει ὡς ἐκεῖ ἄριστα κείμενον.

9

.

495

 βαλὼν βέλος (i. e. κορυφὴν ὄρεος μεγάλοιο). †) βλῆμα· νῦν γὰρ τὸν βληθέντα λίθον λέγει V. cf. Μ 458. L. Ar. 56.

9

.

508

 ἔσκε τις ἐνθάδε μάντις. †) ἐκ τούτου νοητέον ὅτι δεισιδαίμονες οἱ Κύκλωπες, ὅτι ὑπήκουον βουλήμασι θεῶν, καὶ οὐκ ἀπέκτεινον τοὺς προλέγον‐ τας αὐτοῖς τινα παρὰ θεῶν ἐσόμενα Q. L. Ar. 182. cf. v. 106.

9

.

540

τυτθόν, ἐδεύησεν δ’ οἰήιον ἄκρον ἱκέσθαι. Versus asterisco notatus erat cf. ad v. 483 et schol. in
HMQV.92

10

.

1

 Αἰολίην δ’ ἐς νῆσον ἀφικόμεθ’. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὐ τὰς Αἰόλου νήσους νῦν λεγομένας, ἀλλά τινα ἄλλην ἐκτετοπισμένην νῆσον λέγει. BQV. cf. δ 556. Eust. 1644, 39.

10

.

3

 πλωτῇ ἐνὶ νήσῳ. †) ὁ (δὲ) Ἀρίσταρχος πλωτῇ ἀντὶ τοῦ φορητῇ, οἷον περι‐ φερομένη, ὡς ποτὲ μὲν ἐν τοῖς δεξιοῖς μέρεσι, ποτὲ δὲ ἐν τοῖς ἀριστεροῖς ὁρᾶσθαι, οἷον δή τι καὶ περὶ τὴν Δῆλον ἱστορεῖ
5Πίνδαρος λέγων οὕτως „ἦν γὰρ τὸ πάροιθε φορητὰ κυμάτεσσι Δᾶλος παντοδαπῶν τ’ ἀνέμων ῥιπαῖσ“ (fragm. 58) HMQTV. Q praeterea habet: οἰκειότερον γάρ φησι μὴ ἐῤῥιζῶσθαι τῶν ἀνέμων νῆσον. Eust. idem. cf. Apoll. l. h. 132, 18. L. Ar. 151.

10

.

15

καὶ ἐξερέεινεν ἕκαστα, Ἴλιον Ἀργείων τε νέας καὶ νόστον Ἀχαιῶν. †) περὶ τῆς Ἰλίου, περὶ τῶν νεῶν τῶν Ἀργείων, περὶ τοῦ νόστου τῶν Ἀχαιῶν BH.
5 Accusativum pro περὶ cum genetivo positum esse statuit Ar. etiam ad Ρ 54. δ 836. F. Ar. 25.

10

.

20

κατέδησε κέλευθα. †) Ἰωνικῶς τὰς κελεύθους κέλευθα εἶπε H.

10

.

41

πολλὰ μὲν ἐκ Τροίης ἄγεται κειμήλια καλά ληίδος.
*) ὅτι διῃρημένως ἀναγνωστέον. βούλεται γὰρ λέγειν Τρωϊ‐ κῆς (cod. ἐρωτικῆς, Buttm. et Dind. στρατιωτικῆς) λείας, ὡς93
5ὅτε „οὕνεκά με στερέσαι τῆς ληΐδος ἤθελε πάσης Τρωϊάδοσ“ (ν 262) Q. cf. Α 129. ε 39, λ 510. Praeterea fuit diple periestigmene, quod Zenodotus in v. 41 ἐκτελέοντες dedit pro ἐκτελέσαντες. cf. in H.

10

55,n1

 αὖτις ἐπ’ Αἰολίην νῆσον .. ἔνθα δ’ ἐπ’ ἠπείρου βῆμεν ὅτι τὴν νῆσον ἤπειρον εἶπε κατὰ τὴν διαίρεσιν τοῦ ὑγροῦ, ὡς εἰ ἔλε‐ γεν ἐπὶ τὴν γῆν ἔβημεν BQT. Est fortasse Ar.

10

.

70

 ὡς ἐφάμην μαλακοῖσι καθαπτόμενος ἐπέεσιν. Diple periestigmene contra Zenodotum fuit, qui non intel‐ ligens verbum καθάπτεσθαι mediae esse significationis, pro καθαπτόμενος dedit ἀμειβόμενος, quod praefert schol. in H.
5Ζηνόδοτος „μαλακοῖσιν ἀμειβόμενοσ“ γράφει. καὶ ἔστι χαριε‐ στάτη ἡ γραφή· οὐ καθάπτεται γὰρ αὐτὸν, ἀλλ’ ἱκετεύει. cf. ad β 39. γ 345 not. 6.

10

.

91

 ἔνθ’ οἵ γ’ εἴσω πάντες ἔχον νέας. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ εἰσεῖχον, ὡς μὴ συγχεῖσθαι τὸ ἔνδον· τὸ δὲ ἔχον ἀντὶ τοῦ ἤλαυνον H. cf. L. Ar. 134. η 13.

10

.

110

 ὅς τις τῶν δ’ εἴη βασιλεύς, καὶ τοῖσιν ἀνάσσοι. τὸ οἷσιν Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ τ, καὶ τοῖσιν ἀνάσσοι, ἀντὶ τοῦ τίνων H. Coaluerunt Didymi et Aristonici verba. cf. F. Ar. 23.

10

.

113

 κατὰ δ’ ἔστυγον αὐτὴν. †) ἐφοβήθησαν, ἐξεπλάγησαν. Notatum est verbum στυ‐ γεῖν propter duplicem significationem timere et abhorrere cf. Ο 183. L. Ar. 147.

10

.

124

 ἰχθῦς δ’ ὣς πείροντες ἀτερπέα δαῖτα φέροντο. †) δῆλον ἐκ τούτου ὅτι ᾔδεσαν ἰχθύων τροφήν T. cf. ad β 368. Π 747.

10

.

150

 διὰ δρυμὰ πυκνὰ καὶ ὕλην. *) [ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἐνήλλακται] διὰ δρυμῶν πυκνῶν καὶ τῆς ὕλης Q. F. Ar. 21.94

10

.

152

 ἐπεὶ ἴδον αἴθοπα καπνόν. †) Ἀρίσταρχος τὸν ἐκ τοῦ αἴθεσθαι, ὅ ἐστι καίεσθαι, ἀνα‐ διδόμενον HQ. L. Ar. 151. Eust. αἴθοψ δὲ καπνὸς ὁ ἐκ τοῦ αἴθεσθαί τινα ὕλην ἀναδιδόμενος.

10

.

160

δὴ γάρ μιν. Diple periestigmene, quod Zenodotus legit δὴν γάρ μιν H.

10

.

161

 κατ’ ἄκνηστιν μέσα νῶτα. †) καταχρηστικῶς φησιν ὁ Ἀρίσταρχος ἐπὶ τῶν θηρίων εἶναι τὴν ἄκνηστιν. οὐ γὰρ αὐτὴν μόνην ἀδυνατοῦσι κνήσα‐ σθαι, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀσφῦν καὶ τὸν τράχηλον. δεῖ γινώσκειν
5ὅτι αὐτὸς ἐπεξηγεῖται τί ἐστιν ἄκνηστις διὰ τοῦ εἰπεῖν μέσα νῶτα, ἤτοι ἡ ῥάχις, ἢ τὰ μέσα τῶν τετραπόδων, παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι κνήσασθαι HQ.

10

.

169

 βῆν δὲ καταλοφάδειαν φέρων. Ad Κ 573 Ar. vocabulum καταλοφάδεια interpretatus est: καταλοφάδειαν (sic) ἀντὶ τοῦ κατὰ τὸν τένοντα. L. Ar. 150.

10

.

173

 ὦ φίλοι, οὐ γάρ πω. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀπὸ τοῦ γὰρ ἤρξατο HQ. cf. Ρ 220. α 337. δ 722. κ 501.

10

.

189

 κέκλυτέ μευ μύθων κακά περ πάσχοντες ἑταῖροι. Versum 189 Callistratus a grammatico quodam, qui nullam illius Homeri consuetudinis ἀπὸ τοῦ γὰρ ἄρχεσθαι cognitionem habuerit, insertum esse dicit cf. in H. Καλλίστρατός φησιν ὡς
5ὑπό τινος ὁ στίχος προτέτακται ἀγνοοῦντος τὸ Ὁμηρικὸν ἔθος, ὡς θέλει ἄρχεσθαι ἀπὸ τοῦ γάρ. Aristarchus versum non le‐ gisse videtur, nam Ρ 220 diplam posuit propter hunc Homeri usum et citavit v. 190 ob eandem causam.

10

.

190

ὦ φίλοι, οὐ γάρ τ’ ἴδμεν ὅπῃ ζόφος οὐδ’ ὅπῃ ἠώς, οὐδ’ ὅπῃ ἠέλιος φαεσίμβροτος εἶς’ ὑπὸ γαῖαν, οὐδ’ ὅπῃ ἀννεῖται. †) ἐκ τούτων ἐκτετοπισμένη φαίνεται ἡ πλάνη τοῦ Ὀδυσ‐
5σέως BQT. cf. L. Ar. 247. δ 556. Refutatio fuit Cratetis, qui quatuor coeli regiones Homero notas fuisse ex hoc loco contendit. Aristarchus recte eum duas modo orientem et occasum novisse docuit. cf. schol. ad β 1. ἠὼς σημαίνει καὶ τὴν ἡλίου πάροδον, καὶ τὸν τόπον ὅθεν ἀνα‐95
10τέλλει ὁ ἥλιος κατὰ Ἀρίσταρχον· Sequuntur vs. 190—92. νῦν γὰρ, καθά φησιν ὁ Κράτης, τῶν τεσσάρων τοῦ κόσμου μέμνη‐ ται μερῶν, ἄρκτου, μεσημβρίας, ἀνατολῆς καὶ δύσεως κ.τ.λ. L. Ar. 174.

10

.

193

 —ἐγὼ δ’ οὐκ ὀίομαι εἶναι. — †) τοῦτο εἶναι διὰ μέσου φησὶν Ἀρίσταρχος ὡς ἂν ἀπαλ‐ γήσαντος τοῦ Ὀδυσσέως ἰδίᾳ ἀναπεφωνῆσθαι HQ. cf. Π 46. α 18.

10

.

210

εὗρον δ’ ἐν βήσσῃσι τετυγμένα δώματα Κίρκης.

10

.

212

 ἀμφὶ δέ μιν ... †) ἀπὸ τοῦ πληθυντικοῦ τοῦ δώματα (210) πρὸς ἑνικὸν τὸ δῶμα ὑπήντησεν, ὡς τὸ „ἐξ ἑτέρων ἕτερ’ ἐστίν“ (ρ 266). εἶτα ἐπιφέρει „οὐκ ἄν τίς μιν ἀνήρ“ Q. cf. F. Ar. 32.

10

.

238

 ῥάβδῳ πεπληγυῖα. Fuit diple ὅτι παθητικῶς πεπληγυῖα ἀντὶ τοῦ πλήσσουσα. cf. ad Ο 730 ubi hic versus sic explanatur. Perfectum secun‐ dum enim non ad activum sed ad medium (Ar. παθητικὸν) per‐
5tinere veteres statuerunt. cf. F. Ar. 3.

10

.

239

καὶ δέμας. Diple periestigmene, quod Zenodotus legit καὶ πόδας cf. H.

10

.

240

 αὐτὰρ νοῦς ἦν ἔμπεδος ὡς τὸ πάρος περ. *) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὴν ἑξῆς ἀθέτησιν (329), ὅτι τὸ σῶμα μόνον ἠλλοιοῦτο, ἡ δὲ ψυχὴ ἔμενεν ἀμετάβλητος. πῶς οὖν ἂν λέγοι „σοὶ δέ τις ἐν στήθεσσιν ἀκήλητος νόος ἐστίν“ (329),
5ὡς καὶ τοῦ νοῦ ἠλλοιωμένου; HQT.

10

.

242

 πάρ ῥ’ ἄκυλον βάλανόν τ’ ἔβαλεν καρπόν τε
κρανείης. Versum Aristarchus non legit cf. HQV. Ἀρίσταρχος οὐκ οἶδε τὸν στίχον. ὁ δὲ Καλλίστρατος ἀντ’ αὐτοῦ γράφει „παν‐
5τοίης ὕλης ἐτίθει μελιηδέα καρπόν“.96

10

.

268

οὔτε τιν’ ἄλλον ‖ ἄξεις σῶν ἑτάρων. †) Ἀρίσταρχος ἀντὶ τοῦ σῶον H.

10

271,n2

 τῷδ’ ἐνὶ χώρῳ. ὡς τὸ „κλυτὸς Ἱπποδάμεια“ μετεσχηματισμένον B. Hoc qui scripsit χώρῳ pro χώρᾳ legit. Exemplo allato Ar. ex‐ plicare solebat, substantivis feminini generis adiici saepe adiectiva
5masculina cf. F. Ar. p. 31 et exempla ad β 214 collata.

10

.

307

 Ἑρμείας μὲν ἔπειτ’ ἀπέβη. Notatum fuit vocabulum ἔπειτα ἀντὶ χρονικοῦ, ἀντὶ τοῦ μετὰ ταῦτα, cf. Ι 169 ubi sic explanatur noster versus.

10

.

320

 ἔρχεο νῦν συφεόνδε, μετ’ ἄλλων λέξο ἑταίρων. †) οὕτως Ἀρίσταρχος δισυλλάβως τὸ λέξο· ἄδηλον δὲ πό‐ τερον κοιμῶ ἢ συναριθμοῦ H. E Didymo et Aristonico manasse videtur. cf. L. Ar. 147.

10

.

328

 ἀμείψεται ἕρκος ὀδόντων. †) διαβῇ, παρέλθῃ. τὰ φάρμακα δηλονότι, ὡς τὸ „δοῦρα σέσηπεν“ (Β 135) Q. Diple fuit, quod praeter consuetudinem verbi formam sin‐
5gularem construxit Homerus cum plurali neutrius φάρμακα (cf. F. Ar. 15) et quod in verbo ἀμείψεται vocalis η correpta est (cf. F. Ar. p. 13).

10

.

329

 σοὶ δέ τις ἐν στήθεσσιν ἀκήλητος νόος ἐστίν. ὁ Σιδώνιός φησιν ἀθετεῖσθαι τὸν στίχον H. Ab Aristarcho expunctum esse versum manifestum est ex Ar. ad v. 240. De Dionysio Sidonio ab Aristonico commemorato cf. ad Μ 36.
5Τ 365.

10

.

351

 οἵ τ’ εἰς ἅλαδε προρέουσιν. †) οἵ τε ἅλαδε, οὕτω γράφει Ζηνόδοτος (corr. Duentzer p. 83, cod. οἵτ’ εἰς ἅλαδε lemma, et οὔτε γρ. Ζ.), Ἀρίσταρχος δὲ οἳ εἰς ἅλαδε. περισσὴ δέ ἐστιν ἡ εἰς HQ. (Buttmanni con‐
5iectura acutissima pro codd. εἰς ἅλα· δεύτερον). Didymi et Aristonici verba coaluerunt, de praepositione εἰς superflua cf.
F. Ar. p. 27 et 28.97

10

.

354

 ἡ δὲ ἑτέρη. *) ὅτι τὸ ἑτέρη ὑγιῶς ἐπὶ τῆς δευτέρας H. cf. Ι 313. Μ 93.

10

.

409

 οἴκτρ’ ὀλοφυρομένους. †) οἰκτρῶς καὶ ἐλεεινῶς ὀδυρομένους H. cf. F. Ar. 29. α 209 et exempla ibid.

10

.

440

 ἀποπλήξας κεφαλήν. ἀντὶ τοῦ ἀποκόψας ex Ψ 120 hic posui, ubi Ar. sic inter‐ pretatur hunc locum. Altera lectio erat ἀποτμήξας, quam Ze‐ nodoti esse colligam ex schol. Σ 34. cf. Eust. 1664, 31. L. Ar.
513. Λ 146. Did.

10

.

471

καὶ τότε μ’ ἐκκαλέσαντες. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ καὶ περισσός BQ. cf. F. Ar. 34. α 33.

10

.

495

 τοὶ δὲ σκιαὶ ἀίσσουσιν. †) ἀντὶ τοῦ αἱ ψυχαί· ὁ μέντοι ποιητὴς πρὸς τοὺς ἄλλους νεκροὺς ποιεῖται τὴν σύγκρισιν ἐν τῷ „οἱ δὲ ἄλλοι νεκροὶ ὡς σκιαὶ ἀίσσουσιν“ BQT. cf. F. Ar. p. 30.

10

.

501

 ὦ Κίρκη, τίς γάρ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀπὸ τοῦ γὰρ ἤρξατο H. cf. α 337 et exempla ibid.

10

.

509

 ἐνθ’ ἀκτή τε λάχεια. Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus scripsit ἐλάχεια cf. BHQT: βαθεῖα, εὔγεως, εὔσκαφος. οὐ δεῖ δὲ γράφειν ἐλάχεια (sic Zenod. cf. ι 116), οὐ γὰρ εἰκὸς ἐλάχιστον ἀκούειν τῆς Περ‐
5σεφόνης τὸ τέμενος. οὐκ ἄτοπον δὲ περὶ τὴν ἀκτὴν εἶναι ἄλσος. πολλὰ γὰρ εὕροι τις ἂν ἄλση ἐπιθαλάσσια.

10

.

510

 ἰτέαι ὠλεσίκαρποι. †) σημείωσαι ὅτι ἄκαρπα φυτὰ εἶπεν εἶναι ἐν τῷ ἄλσει τῆς Περσεφόνης, διὰ τὸ νεκροῖς προσήκειν BQ.

10

.

513

ἔνθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυριφλεγέθων τε ῥέουσιν Κωκυτός τε
†) τὸ ἑξῆς, ἔνθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυριφλεγέθων τε καὶ Κωκυτὸς ῥέουσι· τὸ δὲ σχῆμα καλεῖται προδιεζευγμένον, ὅταν98
5τὸ μεταξὺ δύο ὀνομάτων ἑνικῶν πληθυντικὸν τεθῇ ῥῆμα· τοῦτο καλεῖται Ἀλκμανικὸν οὐχ ὅτι Ἀλκμὰν πρῶτος αὐτῷ ἐχρήσατο, ἀλλ’ ὅτι πολύ ἐστι παρ’ αὐτῷ, οἷον „Κάστωρ ὠκέων πώλων ἐλατῆρες καὶ Πολυδεύκησ“. ὅμοιον δέ ἐστι τὸ σχῆμα „εἰ δέ κ’ Ἄρης ἄρχωσι μάχης ἢ Φοῖβος Ἀπόλλων“ (Ψ 138) καὶ „ἔνθα
10ῥοὰς Σιμόεις συμβάλλετον ἠδὲ Σκάμανδροσ“ (Ε 774) HQ. cf.
Ar. ad Ψ 138, ubi citatur noster versus, et Ε 774.99

11

.

7

 ἴκμενον οὖρον ἵει .. ἐσθλὸν ἑταῖρον. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἑταῖρον οὐ φίλον λέγει, ἀλλὰ] νῦν τὸν συνεργόν V. cf. ad Ν 456, ubi diple etiam propter nostrum locum. L.
5Ar. 116.

11

.

11

 ποντοπορούσης. †) δῆλός ἐστιν ὁ ποιητὴς διὰ τὸ ποντοπορούσης Ὠκεανὸν καλῶν τὴν ἔξω θάλασσαν. ἀλλαχοῦ δὲ ποταμὸν τὸν Ὠκεανὸν καλεῖ διὰ τὸ ῥοῶδες BQ. cf. L. Ar. 174. Eust. 1670, 33.

11

.

26

 χοὴν χεόμην. Diple periestigmene propter Zenodoti lectionem χεάμην fuit cf. H.

11

38-43

 ψυχαὶ ὑπὲξ Ἐρέβευς νεκύων κατατεθνηώτων νύμφαι τ’ ἠίθεοί τε πολύτλητοί τε γέροντες, παρθενικαί τ’ ἀταλαὶ νεοπενθέα θυμὸν ἔχουσαι· πολλοὶ δ’ οὐτάμενοι χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν,
5ἄνδρες ἀρηίφατοι βεβροτωμένα τεύχε’ ἔχοντες. οἳ πολλοὶ περὶ βόθρον ἐφοίτων ἄλλοθεν ἄλλος θεσπεσίῃ ἰαχῇ. ἐμὲ δὲ χλωρὸν δέος ᾕρει. *) οἱ [ἕξ] καὶ παρὰ Ζηνοδότῳ καὶ Ἀριστοφάνει [προ] ἠθε‐ τοῦντο ὡς ἀσύμφωνοι πρὸς τὰ ἑξῆς. οὐ γὰρ μεμιγμέναι παρα‐
10γίνονται αἱ ψυχαί. νῦν δὲ ὁμοῦ νύμφαι, ἠίθεοι, γέροντες, παρ‐
θένοι. καὶ ἄλλως οὐδὲ τὰ τραύματα ἐπὶ τῶν εἰδώλων ὁρᾶται, ὅθεν ἐρωτᾷ „τίς νύ σε κὴρ ἐδάμασσε; (398) τὸν Ἀγαμέμνονα HQ. Numerum expunctorum versuum posui ex schol. in V. M.100
15Vind. 56. 133 (cf. La Roche). Sic etiam Eust. 1672, 34. Obe‐ lis notati sunt versus in CG.

11

52-4

 οὐ γάρ πω ἐτέθαπτο ὑπὸ χθονὸς εὐρυοδείης· σῶμα γὰρ ἐν Κίρκης μεγάρῳ κατελείπομεν ἡμεῖς ἄκλαυτον καὶ ἄθαπτον, ἐπεὶ πόνος ἄλλος ἔπειγε. Versus expunxit Callistratus cf. in HQ: εἰ ἀποφαίνεται νῦν
5περὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ, πῶς ἑξῆς διστάζων φησὶ „πῶς ἦλθες ὑπὸ ζόφον;“ διὸ ὁ Καλλίστρατος ἀθετεῖ. La Roche p. 235 Aristarchum etiam hos versus damnasse colligit ex Aristonici adnotatione ad Ψ 73. Sed hoc est notatum propter extremam Od., ubi statim nondum sepulti ad inferos perveniunt cf. L. Ar.
10174. Aristarchus si in athetesi hac caussa movebatur, non hos duos modo versus, sed totum locum 52—83 damnare debebat, quia Elpenor nondum sepultus tamen apud inferos est et ab Ulixe exsequias petit. Quid Aristarchus de hoc loco statuerit, non est servatum, sed hoc est certum, illum v. 52—54 non ex‐
15punxisse propter eam caussam, quam La Roche affert.

11

66,n1

 νῦν δέ σε τῶν ὄπιθεν γουνάζομαι, οὐ παρεόντων, πρός τ’ ἀλόχου καὶ πατρός. λείπει ἡ πρός, ἵν’ ᾖ πρὸς τῶν οὐ παρεόντων νῦν, ἀλλὰ κατα‐ λειφθέντων εἰς τὴν ἡμῶν οἰκίαν HQ. Quod de praepositione omissa
5dicitur, fluxit fortasse ex Ar.

11

.

84

 ψυχὴ μητρὸς κατατεθνηυίης. *) ὅτι πρὸς τὸ ἐκ τῆς περιφράσεως νοούμενον ἀπήντησε. ψυχὴ γὰρ μητρὸς κατατεθνηκυίας ἐστὶν ἡ Ἀντίκλεια BQ.

11

.

90

 ψυχὴ Θηβαίου Τειρεσίαο. *) ὅτι πάλιν πρὸς τὸ ἐκ τῆς περιφράσεως νοητὸν ἀπήν‐ τησε. ψυχὴ γὰρ Θηβαίου Τειρεσίου ἐστὶν ὁ Τειρεσίας. διὸ
ἐπήνεγκεν ἔχων, οὐκ ἔχουσα HQ.101

11

.

93

 Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus dedit τίπτ’ αὔτως pro τίπτ’ αὖτ’ ὦ cf. H.

11

.

105

 αἴ κ’ ἐθέλῃς σὸν θυμὸν ἐρυκακέειν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ αἴ κ’ ἐθέλῃς ἀντὶ τοῦ] ἐὰν δύνῃ V. cf. Φ 366. L. Ar. 148. γ 121. θ 223. ο 317.

11

.

107

 ἰοειδέα πόντον. Ar. interpretatio vocabuli ἰοειδέα est ad Ψ 850 ἀντὶ τοῦ μέλανα πόντον.

11

.

115

 δήεις δ’ ἐν πήματα οἴκῳ, ἄνδρας ὑπερφιάλους, οἵ τοι βίοτον κατέδουσιν. *) ὅτι οὐκ ἐνήλλακται ὁ χρόνος ὡς τὸ „σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν“ (Δ 161, ubi Zenodotus τίσουσιν scripsit). οὐ γὰρ
5ἦσαν οἱ μνηστῆρες συνηγμένοι εἰς τὸν οἶκον Ὀδυσσέως H. Aristophanes legit κατέδοιεν cf. ad β 313.

11

.

125

 Diple fuit πρὸς τὸ σχῆμα „οὐδ’ εὐήρε’ ἐρετμά, τά τε πτέρα νηυσὶ πέλονται“, πέλονται ἀντὶ τοῦ πέλεται cf. ad Κ 351 ubi noster versus notatur, η 132. κ 328.

11

.

134

 θάνατος δέ τοι ἐξ ἁλὸς αὐτῷ. †) ἔξω τῆς ἁλός· οὐ γὰρ οἶδεν ὁ ποιητὴς τὰ κατὰ τὸν Τη‐ λέγονον· καὶ τὰ κατὰ τὸ κέντρον τῆς τρυγόνος Q. cf. ad Λ 163 ubi eadem est interpretatio. F. Ar. p. 28.
5Ψ 281.

11

157-9

 μέσσῳ γὰρ μεγάλοι ποταμοὶ καὶ δεινὰ
ῥέεθρα, Ὠκεανὸς μὲν πρῶτα, τὸν οὔ πως ἔστι περῆσαι πεζὸν ἐόντ’, ἢν μή τις ἔχῃ εὐεργέα νῆα.
5 †) ἀθετοῦνται τρεῖς H. Caussas affert MV Vind. 56 sed valde mutilatas: τὸ γὰρ ἑξῆς, μέσον Ὠκεανός. γέλοιον δὲ καὶ πεζὸν ἐόντα. Obeli sunt in G, cf. La Roche p. 240. Nitzsch III, 214.

11

161-2

 νηί τε καὶ ἑτάροισι πολὺν χρόνον; οὐδέ πω
ἦλθες εἰς Ἰθάκην, οὐδ’ εἶδες ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκα;
Nota fuit de Aristophanis athetesi versuum 161—62 cf. H.102

11

.

185

 Τηλέμαχος τεμένεα νέμεται. †) σεσημείωται τὸ ὄνομα ἀδιαιρέτως ἐξηνεχθέν HQ. cf. ad Β 423 BL. Legit igitur Ar. τεμένη et fallitur H: Ἀρίσταρ‐ χος τεμένεα.

11

.

191

 ἐν κόνι ἄγχι πυρός, κακὰ δὲ χροὶ εἵματα εἷται· *) ὅτι τὴν ἀπὸ τῆς ἐσχάρας σποδὸν κόνιν εἴρηκεν H. cf. ad Σ 23. Praeterea Zenodoti lectio ἧσται notata fuit. cf. H.

11

.

202

 ἀλλά με σός τε πόθος σά τε μήδεα, φαίδιμ’
Ὀδυσσεῦ, σή τ’ ἀγανοφροσύνη μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα. *) ὅτι οὐχ ὡς οἱ νεώτεροί φασιν, αὐτὴν ἀπάγξασθαι παρὸ
5Ναυπλίου πεπυσμένην τὴν Ὀδυσσέως τελευτήν. οἳ διεσφάλη‐ σαν ὑπὸ τοῦ λεγομένου παρὰ τοῦ συβώτου ὡς „ἀπώλετο λευ‐ γαλέῳ θανάτῳ, ὡς μὴ θάνοι ὅστις ἔμοιγε ἐνθάδε ναιετάων φίλος εἴη καὶ φίλα ἔρδοι“ (ο 359). διαρρήδην γὰρ νῦν ὁμο‐ λογεῖ τεθνηκέναι ἕνεκα τοῦ ποθεῖν τὸν Ὀδυσσέα HQ. cf. V
10ad 197.

11

.

236

 *) ὅτι οὐχ ὑποτίθεται ἀσεβῆ τὸν Σαλμωνέα, ὡς οἱ νεώτεροι. οὐ γὰρ εὐπατέρειαν ἂν τὴν Τυρὼ εἶπεν οὐδὲ ἀμύ‐ μονος πατρός QT.

11

.

239

 (Enipeus) ὃς πολὺ κάλλιστος ποταμῶν. *) ἐναντίον εἶναι δοκεῖ τοῦτο τῷ „Ἀξίου, οὗ κάλλιστον ὕδωρ ἐπὶ γαῖαν ἵησιν“ (Φ 158). εἰ γὰρ κάλλιστος οὗτος πάν‐ των, οὐκ ἄρα ἐκεῖνος. λύεται δὲ κατὰ λέξιν. τὸ γὰρ κάλλιστον
5οὐχ ἓν λέγεται, ἀλλὰ πλείω. δηλοῖ δὲ καὶ αὐτὸς ποτὲ μὲν λέγων „Λαοδίκην ἐσάγουσα θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην“, (Ζ 252) ποτὲ δὲ „ᾔτεε δὲ Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην Κασάν‐ δρην“ (Ν 365). καὶ μὴν καὶ ἀμφότεραι τοῦ Πριάμου θυγα‐ τέρες, καὶ ἐὰν ἡ μία θυγατρῶν εἶδος ἀρίστη, οὐκ ἄρα τις ἄλλη,
10ἀλλ’ ὅμως καὶ ἐπὶ τῶν δύο τοῦτό φησι HQT, cf. Ν 365. F. Ar. 31.

11

.

245

λῦσε δὲ παρθενίην ζώνην, κατὰ δ’ ὕπνον ἔχευεν.
*) ἀθετεῖται. πρὸς τί γὰρ τῇ ἐρώσῃ καὶ ἑκουσίως βου‐ λομένῃ μιγῆναι κατέχευεν ὕπνον; Ζηνόδοτος δὲ ἀγνοεῖ τὸν στίχον H.103

11

.

249

 τέξεις ἀγλαὰ τέκνα. Diple periestigmene, quod Zenodotus κακῶς τέξεαι cf. H. Media enim forma Homerus de patre aut de ambobus parenti‐ bus utitur. L. Ar. 155.

11

.

258

 τοὺς δ’ ἑτέρους Κρηθῆι τέκεν. †) καλῶς τοὺς ἑτέρους· δύο γὰρ ἦσαν γένη παίδων, τὸ μὲν ἐκ Ποσειδῶνος, τὸ δὲ ἐκ Κρηθέως Q. cf. κ 354.

11

260,n2

 Ἀντιόπην ἴδον, Ἀσωποῖο θύγατρα. ὁ μὲν ποιητὴς Ἀσωποῦ, οἱ δὲ τραγικοὶ Νυκτέως MH. Fluxit fortasse ex Ar.

11

263,n3

 οἳ πρῶτοι Θήβης ἕδος ἔκτισαν (Amphion et Zethus) ὅτι οἱ περὶ Ἀμφίονα ἐτείχισαν τὰς Θήβας διὰ τὸ δεδοικέναι τοὺς Φλεγύας. μετὰ δὲ τελευτὴν αὐτῶν κατασκαφείσης τῆς πόλεως ὑπὸ Εὐρυμάχου τοῦ Φλεγυῶν βασιλέως, Κάδμος ὕστερον ἐλθὼν ἀνέκτισε
5τὴν Θήβην Q. Fortasse fluxit ex Ar., qui aetate posteriorum poeta‐ rum fabulas ab Homero discrepantes notare solebat.

11

271,n4

 μητέρα τ’ Οἰδιπόδαο ἴδον, καλὴν Ἐπικάστην, παρὰ τοῖς τραγικοῖς Ἰοκάστην V. Fluxit fortasse ex Ar. cf. ad 263 not. 3.

11

.

275

 (Oedipus) ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν Θήβῃ πολυηράτῳ ἄλγεα
πάσχων Καδμείων ἤνασσε θεῶν ὀλοὰς διὰ βουλάς. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀγνοεῖ τὴν τύφλωσιν καὶ τὴν φυγὴν Οἰ‐
5δίποδος. καὶ ἐν Ἰλιάδι (Ψ 678) γράφει αὐτὸν ἐν Θήβῃ τετε‐ λευτηκέναι· „Μηκιστέως υἱὸς Ταλαϊονίδαο ἄνακτος, ὅς ποτε Θήβασδε ἦλθε δεδουπότος Οἰδιπόδαο“. BHQ.
cf. ad Ψ 678. L. Ar. 186.104

11

.

286

 ἥ δὲ Πύλου βασίλευε, τέκεν δέ οἱ ἀγλαὰ τέκνα, Νέστορά τε Χρομίον τε Περικλύμενόν τ’ ἀγέρωχον. †) ἐναντία φαίνεται ταῦτα τῷ „δώδεκα γὰρ υἷες ἦμεν“ (Λ 692). τρεῖς γὰρ εἴρηνται νῦν. λύοιτο δ’ ἂν ἐκ τῆς λέξεως·
5ἐνταῦθα γὰρ ἐκ τῆς Χλωρίδος τρεῖς γενέσθαι τῷ Νηλεῖ φησι. τί οὖν ἐκώλυε καὶ ἐξ ἑτέρων ἔχειν τοὺς λοιπούς; H. Fuit diple πρὸς τοὺς χωρίζοντας cf. ad Λ 692.

11

.

300

 ἥ ῥ’ ὑπὸ Τυνδαρέῳ κρατερόφρονε γείνατο παῖδε. *) ὅτι οὐ παραδίδωσιν ἐκ Διὸς Κάστορα καὶ Πολυδεύκην, ἀλλ’ ἐστὶ νεωτερικὰ ταῦτα H.

11

315-6

 Ὄσσαν ἐπ’ Οὐλύμπῳ μέμασαν θέμεν, αὐτὰρ
ἐπ’ Ὄσσῃ Πήλιον εἰνοσίφυλλον, ἵν’ οὐρανὸς ἀμβατὸς εἴη. *) ἀθετοῦνται ὡς ἀδύνατοι V. cf. L. Ar. 171. Eust.
51687, 28.

11

.

326

 Notatum fuit Homero ignotum esse Eriphylam per fi‐ lium interiisse cf. L. Ar. 184. γ 309—10. ο 248.

11

.

350

 ξεῖνος δὲ τλήτω. †) ὁ δὲ παραπληρωματικῶς κεῖται οὐδὲν σημαίνων HQ. cf. F. Ar. 33. β 6 et exempla ibid.

11

.

353

 μάλιστα δ’ ἐμοί. τοῦ γὰρ κράτος. †) δεικτικῶς ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ οὗτινος ἰσχύς ἐστιν ἐν τῷ δήμῳ BQ. cf. F. Ar. p. 30.

11

.

364

 οἷά τε πολλούς. Diple periestigmene fuit contra Zenodotum, cf. Didymum: πολλούς· οὕτως Ζηνόδοτος· ὁ δὲ Ἀρίσταρχος πολλούς. Zeno‐ dotum πολλά scripsisse monet La Roche, aliter Duentzer, l. c.
5p. 73, qui πολλά Aristarcho, πολλούς Zenodoto tribuit. Verba Didymi, quae prima specie non sibi constare videntur, olim in codice scripta fuisse existimat, cuius in textu πολλά ferebatur.

11

.

379

 ὥρη μὲν πολέων μύθων, ὥρη δὲ καὶ ὕπνου. †) ὁ μὲν Ἀρίσταρχος ἐν τῷ καθόλου, ὁ δὲ Σιδώνιος ἐλ‐ λειπτικῶς· ὥρη μὲν πολέων μύθων παύσασθαι, ὥρη δὲ ὕπνου
μνήσασθαι HT.105

11

399-403

 Fuit nota de Aristophanis athetesi versuum 399 —403 cf. in H: οἱ ἠὲ (i. e. versus ab ἠὲ incipientes et qui ab iis pendent, sc. 399—403 Porson.) ἀθετοῦνται ὑπὸ Ἀριστοφά‐ νους ὡς ἀπὸ τῶν εἰρησομένων (406—8) μετενεχθέντες.

11

.

410

 (Aegisthus) ἔκτα σὺν οὐλομένῃ ἀλόχῳ οἰκόνδε καλέσσας ‖ δειπνίσσας. *) ὅτι τῇ ἐπιβουλῇ κἀκείνη συνέγνω· τὸν γὰρ χιτῶνα καὶ τὸν πέλεκυν Ὅμηρος οὐκ οἶδεν Q. Praeterea notata erat forma
5verbi ἔκτα cf. ad Ο 432.

11

428,n5

 ἥ τις δὴ τοιαῦτα μετὰ φρεσὶν ἔργα βάληται. ἐν πολλοῖς οὐ φέρεται ὡς ἐκλύων τὸν θυμὸν, οὐ γὰρ ὅτι πρὸς θεραπείαν Ἀρήτης ὁ Ὀδυσσεύς· οὐ γὰρ ἀναγκαῖον τῷ ὑποκρινομένῳ τὸ πρόσωπον Ἀγαμέμνονος περιίστασθαί τι εἰπεῖν H.

11

.

430

 κουριδίῳ τεύξασα πόσει φόνον. *) ὅτι κουρίδιον αὐτόν φησιν. ἔνιοι γὰρ γεγαμῆσθαι τὴν Κλυταιμνήστραν Ταντάλῳ, ὡς Εὐριπίδης (Iphig. Aul. 1149) εἰσάγει αὐτὴν λέγουσαν „ἔγημας ἄκουσάν με κἄλαβες βίᾳ τὸν πρόσθεν
5ἄνδρα Τάνταλον κατακτανών“ Q. cf. Η 392. Eust. 1693, 10.

11

435-42

 ὣς ἔφατ’· αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενος προσ‐
έειπον· ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ γόνον Ἀτρέος εὐρύοπα Ζεὺς ἐκπάγλως ἤχθηρε γυναικείας διὰ βουλάς
5ἐξ ἀρχῆς· Ἑλένης μὲν ἀπωλόμεθ’ εἵνεκα πολλοί, σοὶ δὲ Κλυταιμνήστρα δόλον ἤρτυε τηλόθ’ ἐόντι. ὣς ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμειβόμενος προσέειπε· τῶ νῦν μή ποτε καὶ σὺ γυναικί περ ἤπιος εἶναι μήθ’ οἱ μῦθον ἅπαντα πιφαυσκέμεν, ὅν κ’ εὖ εἰδῇς.
10 Obeli sunt appicti in M, et ex cod. H sequitur, Aristo‐ phanem eos expunxisse. Dindorfius solos versus 435—40 pro spuriis habet. Num Aristarchus Aristophanem secutus sit, non manifestum est.

11

.

453

 πάρος δέ με πέφνε καὶ αὐτόν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] περιττὸς ὁ καί H. cf. α 33 et exempla ibid.106

11

454-6,n6

 ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι κρύβδην, μηδ’ ἀναφανδά, φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν νῆα κατισχέμεναι· ἐπεὶ οὐκέτι πιστὰ γυναιξίν. οὐδὲ οὗτοι ἐφέροντο ἐν τοῖς πλείστοις ὡς μαχόμενοι τοῖς προ‐
5κειμένοις H. Vind. 133. Annotatio loco alieno posita spectat ad v. 454—56. Sic Bekkerus, qui eos in textum non recepit.

11

.

461

 οὐ γάρ πω τέθνηκεν ἐπὶ χθονὶ δῖος Ὀρέστης. *) ἀθετεῖται διὰ τὸ εὔηθες. εἰ γὰρ ἐπέπειστο ὅτι οὔπω τέθνηκε, πρός τί ἐρωτᾷ „ἤ που ἔτι ζώοντος ἀκούετε; H. Hic posui, non ut Dindorf. ad v. 458.

11

.

496

 ἀν’ Ἑλλάδα τε Φθίην τε. †) σημείωσαι μόνην τὴν Θετταλίαν (cod. Φθίαν) Ἑλλάδα λέγειν τὸν Ὅμηρον καὶ Ἕλληνας μόνους τοὺς ἐνοικοῦντας αὐτῇ. τοὺς δὲ ἐν ἄλλοις τόποις οἰκοῦντας Ἀργείους κικλήσκει καὶ
5Ἀχαιούς B. cf. L. Ar. 227. α 344. δ 726. ο 80.

11

.

498

 οὐ γὰρ ἐγὼν ἐπαρωγός. Diple periestigmene fuit propter Zenodoti lectionem: εἰ γὰρ ἐγών. cf. H. Vind. 133.

11

.

501

 εἰ τοῖος δέ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ δὲ ἀντὶ τοῦ γὰρ, εἰ τοῖος γάρ H. cf. F. Ar. 35. β 6.

11

.

510

 ἀμφὶ πόλιν Τροίην φραζοίμεθα βουλάς. †) τρισυλλάβως τὸ Τροΐην, ὡς καὶ Ἀρίσταρχός φησι. Vind. 133. cf. Α 129. ε 39.

11

.

517

πάντας δ’ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι
ὅσσον λαὸν ἔπεφνεν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] πρὸς τὸ σημαινόμενον ἀπέδωκε πάντας, ὅσσον λαόν H.107
5 Constructio quae dicitur ad sensum saepius notatur cf. F. Ar. p. 32.

11

.

521

 πολλοὶ δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι ‖ κήτειοι κτείνοντο. †) κήτειοι τοὺς μεγάλους ἀκουστέον παρὰ τὸ κῆτος, ὡς καὶ Ἀρίσταρχος BHQ. Eust. 1697, 19. 26. Lehrsius Ar. p. 153 testimonio diffidit, non quia putat ety‐
5mologiae rationem Aristarchi esse non posse, sed quod parum elegans ἑταῖροι μεγάλοι κτείνοντο ἀμφ’ αὐτόν.

11

.

525

 ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν λόχον ἠδ’ ἐπιθεῖναι. †) περιγραπτέον ὡς ἀπρεπῆ. θυρωροῦ γὰρ ἔγρον H. Ἀρί‐ σταρχος οὐκ οἶδε τὸν στίχον, ἔνια δὲ τῶν ὑπομνημάτων H. ἔνια Porsonus pro ἐνί, post quod lacunam indicavit La Roche.

11

.

547

 παῖδες δὲ Τρώων δίκασαν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη. ἀθετεῖ Ἀρίσταρχος H. cf. Nitzsch III, 300. †) Νοθεύεται μέχρι τοῦ „ὣς εἰπὼν ὁ μὲν αὖθις ἔδυ δό‐ μον Ἄιδος εἴσω“ (627). καίτοι οὐκ ὄντες ἀγενεῖς περὶ τὴν
5φράσιν. ὑπὲρ δὲ τῆς ἀθετήσεως αὐτῶν λέγεται τοιάδε· (H) πῶς οἶδε τούτους ἢ τοὺς λοιποὺς ἔσω τῶν Ἅιδου πυλῶν ὄντας καὶ τῶν ποταμῶν; HT. cf. schol. Pind. Ol. 1, 97, ubi Ari‐ starchi athetesis huius loci commemoratur. De atheteseos initio plane non liquet. Buttmannus posuit
10numeros 568—627. Sed monet Lehrsius Ar. p. 156 nihil im‐ pedire, quo minus etiam v. 565—567 inter spurios referantur, in quibus ὅμως v. 565 offensioni sit.

11

.

570

 (Μίνωνα) ἥμενον· οἱ δέ μιν ἀμφὶ δίκας εἴροντο
ἄνακτα ἥμενοι ἑσταότες. †) οὐκ ἄρα ὑπεξῆλθεν ὁ Μίνως ἵνα συνοφθῇ. ἄλογον γὰρ
5τὸ καὶ σὺν δικαζομένοις καὶ αὐτῷ δίφρῳ ἐξελθεῖν HQT.108

11

.

573

 (Ὠρίωνα) .. τοὺς αὐτὸς κατέπεφνεν ἐν οἰνοπόλοι‐
σιν ὄρεσσι. †) οὐδὲ ἐπὶ τούτου τετήρηται τὸ σύμφωνον. ἄλογον γὰρ τὸ ἐν Ἅιδου κυνηγετεῖν· πῶς τε ἅμα τῇ τῶν θηρῶν ἀγέλῃ
5προῆλθε, καὶ διὰ τί; HT.

11

.

577

 (Τιτυὸν) κείμενον ἐν δαπέδῳ· ὃ δ’ ἐπ’ ἐννέα κεῖτο
πέλεθρα. †) καταγέλαστα καὶ ταῦτα, εἰ κατεστρωμένος ἐν τῷ δαπέδῳ προῆλθεν ἐπὶ τὸ σφάγιον· αὐτὸς γὰρ ὁ Ὀδυσσεὺς οὐκ ἠδύνατο
5διαβῆναι ἐπὶ τὸ ἔρεβος QT.

11

.

579

 δέρτρον ἔσω δύνοντες. †) Ἀρίσταρχος τὸ δέρμα καὶ πάντα τὸν χρῶτα τὸν πρὸ τοῦ ἥπατος. Etym. M. 257, 30.

11

.

580

 Λητὼ γὰρ ἕλκησε. †) πόθεν ᾔδει τῶν κολάσεων τὰς αἰτίας; οὐ γὰρ ἤκουσεν. (εἰ μὴ φησί τις εἶναι τοῦτο κατὰ τὴν Ἑλλάδα φήμην) H.

11

.

581

 διὰ καλλιχόρου Πανοπῆος. *) ὅτι κατὰ τὸ ἀρσενικὸν ἐσχημάτισται ὁ Πανοπεὺς, ὡς βασιλεὺς καὶ βασιλῆος H. cf. ad Β 520, observatum propter Zenodoti lectionem Πανοπτέων.

11

.

584

 στεῦτο δὲ διψάων. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ στεῦτο] νῦν ἀντὶ τοῦ ἵστατο ἐπὶ τῶν ποδῶν. κέχρηται δὲ τῇ λέξει ὁ διασκευαστὴς παρὰ τὴν τοῦ ποιητοῦ συνήθειαν V et partim B.
5 Ar. enim observavit hoc verbum in animum inducere, nun‐ quam stare significare (cf. L. Ar. 98) et hoc quidem respiciens ad nostrum locum cf. ad Σ 191. Φ 455 ubi est diple πρὸς τὰ ἐν τῇ νεκυίᾳ ἀθετούμενα. De diasceuasta vide L. Ar. 334.

11

.

588

(Τάνταλος) ἀμφὶ δὲ ποσσὶ ‖ γαῖα μέλαινα φάνεσκε,
καταζήνασκε δὲ δαίμων. ‖ δένδρεα δ’ ὑψιπέτηλα κατὰ κρῆθεν χέε καρπόν. †) οὐδὲ οὗτος (Tantalus) δύναται σὺν λίμνῃ καὶ δένδροις109
5ἐξεληλυθέναι ἐπὶ τὸ σφάγιον, ἢ πῶς ἔξωθεν τὰ ἔσω ἐθεώ‐ ρει; H.

11

.

593

 καὶ μὴν Σίσυφον εἰσεῖδον. †) πῶς δύναται σὺν τῷ λίθῳ καὶ τῇ ἀκρωρείᾳ ἐφ’ ᾗ ἀνε‐ κύλιε τὸν λίθον, ἥκειν ἐπὶ τὸ σφάγια; πῶς τε κολάζεται ὁ ἐν Ἰλιάδι (Ζ 153) κέρδιστος ὢν καὶ συνετώτατος; QT.
5Cf. de Sisypho Ar. adnotationem ad Ζ 153. L. Ar. 117.

11

.

601

 τὸν δὲ μετ’ εἰσενόησα βίην Ἡρακληείην. †) καὶ τοῦτο νεωτερικόν· οὐ γὰρ οἶδε τὸν Ἡρακλέα ἀπη‐ θανατισμένον, οὐδὲ τὴν Ἥβην γεγαμημένην, ἀλλὰ πάρθενον. διὸ καὶ παρθενικὰ ἔργα ἀποτελεῖ· οἰνοχοεῖ γὰρ καὶ λούει HQT.
5 Athetesin demonstrat etiam Ar. ad Ε 905. Δ 2. Σ 117. γ 464.

11

.

602

 βίην Ἡρακληείην ‖ εἴδωλον· αὐτὸς δὲ μετ’ ἀθα‐
νάτοισιν θεοῖσιν τέρπεται ἐν θαλίῃ καὶ ἔχει καλλίσφυρον Ἥβην, παῖδα Διὸς μεγάλοιο καὶ Ἥρης χρυσοπεδίλου.
5 *) ὅτι εἰς τρία διαιρεῖ, εἰς εἴδωλον, σῶμα, ψυχήν· τοῦτο δὲ οὐκ οἶδεν ὁ ποιητής BQ. *) ὅτι αὐτοὺς τὰ σώματα αὐτῶν φησιν Ὅμηρος, οὐκ ἂν δέοι σώματος ἐν θεοῖς H. cf. ad Α 4. In cod. G v. 602—4 obelis notati sunt et in Vind. 56 legitur ad v. 602—3: οὗτοι
10ἀθετοῦνται καὶ λέγονται Ὀνομακρίτου εἶναι. cf. La Roche p. 260. Ad v. 604 H habet: τοῦτο ὑπὸ Ὀνομακρίτου ἐμπεποι‐ ῆσθαί φασιν. ἠθέτηται δέ. Hoc certe coniungendum est, ita ut v. 602—604, qui obelis notati sunt in G, expungantur, quia omnes tres ab Onomacrito inserti sunt, non v. 604 solus, qui
15legitur etiam Hes. Theog. 902 neque in omnibus libris fere‐ batur (cf. schol. ad λ 385, solam memorans athetesin v. 602 et 603, neque habent H. et duo Vindob.). Nam intelligi non
potest, cur illum unum versum 604 Onomacritus intulerit, ut monet Nitzschius III, 316, cuius coniectura scholio in Vind. 56110
20probatur. cf. L. Ar. 333 et 445 et scholion sequens (616), quod discrepantiam inter illum insertum locum 602—4 et v. 616 recte commemorat.

11

.

616

 καί μ’ ὀλοφυρόμενος. †) ἐλέγχεται ἐκ τούτων τὰ προκείμενα περὶ τοῦ Ἡρα‐ κλέους εἰδώλου „αὐτὸς γὰρ μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι“. πῶς
οὖν ὀλοφύρεται ὡς ἐν δεινοῖς ὤν; HQT.111

12

.

2

λίπεν ῥόον Ὠκεανοῖο νηῦς, ἀπὸ δ’ ἵκετο κῦμα θαλάσσης εὐρυπόροιο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] δι’ ὅλου θάλασσαν ἀπὸ Ὠκεανοῦ διαστέλ‐ λει ὁ ποιητής BQ. cf. L. Ar. 174.

12

.

3

 νῆσόν τ’ Αἰαίην, ὅθι τ’ ἠοῦς ἠριγενείης οἰκία καὶ χοροί εἰσι καὶ ἀντολαὶ ἠελίοιο. †) ἢ ὡς ἐπὶ τὰ ἀνατολικὰ μέρη τῆς νήσου προσορμισάν‐ των, ἢ ὅτι ἐξ Ἅιδου ἐλθόντες πρώτην αὐτὴν φωτεινὴν ἐθεά‐
5σαντο. ἔνιοι δὲ βιαιότερον ὑπερβάτως κολλῶντες τὸ Ὠκεανοῖο τῷ „ὅθι τ’ ἠοῦς ἠριγενείησ“, οὗ, φασὶν, οἰκεῖ ἡ ἡμέρα· ἐξ αὐτοῦ γὰρ ἀνατέλλει καὶ εἰς αὐτὸν δύνει. οὐ μόνον δέ ἐστι βίαιον, ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τῷ ποιητῇ· οὐ γὰρ παραδίδωσιν ὁ Ὅμηρος τοὺς ἥρωας ἐπισταμένους ὅτι ἐξ Ὠκεανοῦ αἱ ἀνατολαὶ τοῦ ἡλίου,
10ἀλλ’ αὐτὸς ἐκ τοῦ ἰδίου προσώπου τὸ τοιοῦτον παρέδωκεν. „ἠέλιος μὲν ἔπειτα νέον προσέβαλλεν ἀρούρας ἐξ ἀκαλαῤῥεί‐ ταο βαθυῤῥόου Ὠκεανοῖο“ (Η 421): καὶ „ἐν δ’ ἔπες’ Ὠκεανῷ φάος ἠελίοιο“ (Θ 485). οἱ δὲ ἥρωες ἄλλως λέγουσιν. „οὐδ’ ὅπη ἠέλιος φαεσίμβροτος εἶς’ ὑπὸ γαῖαν“ (Κ 191) Q.

12

.

15

 πήξαμεν ἀκροτάτῳ τύμβῳ εὐῆρες ἐρετμόν. Diple periestigmene, quod Zenodotus legit: ἀκροτάτῳ τύμβῳ ἵνα σῆμα πέλοιτο H.

12

.

27

ἀλγήσετε. *) ὅτι συνέσταλκεν ἀντὶ τοῦ ἀλγήσητε H.
cf. ζ 33. 259. F. Ar. 13.112

12

.

39

 Σειρῆνας μὲν πρῶτον ἀφίξεαι. †) κατὰ Ὅμηρον δύο· Σειρήνοιν γὰρ λέγει V. Ὅμηρος οὔτε γένος αὐτῶν παρίστησιν οὔτε πτερωτὰς αὐτάς φησιν εἶναι HQT. cf. L. Ar. 189. v. 47. 185.

12

.

43

 οἴκαδε νοστήσαντι. †) ὁ μὲν Ἀριστοφάνης φησὶ κατατηκομένους τῇ ᾠδῇ καὶ αἰφνιδίως ἐκλείποντας ἀπολέσθαι, ὁ δὲ Ἀρίσταρχος διὰ τὴν τῶν ἀναγκαίων σπάνιν Q. [ἣν πάσχουσι προστετηκότες ἐπὶ μακρὸν
5τῇ ᾠδῇ]. ex Eust. 1707, 51 addidi.

12

.

47

 ἐπὶ δ’ οὔατ’ ἀλεῖψαι ἑταίρων. †) [πρὸ] περισπωμένως, ἵν’ ᾖ ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προσ‐ τακτικοῦ, τοῦ ἄλειψον H. †) οὐκ ἄρα ἐπτέρωνται, ἐπεὶ καὶ προσεπέτοντο τοῖς παρα‐
5πλέουσιν H. cf. v. 39.

12

.

52

 ἀκούῃς Σειρήνοιιν. *) ὅτι δύο καθ’ Ὅμηρον αἱ Σειρῆνες, οὐ τρεῖς Q. cf. ad v. 39. 185. Ν 66. L. Ar. 189.

12

53-4

 εἰ δέ κε λίσσηαι ἑτάρους λῦσαί τε κελεύῃς, οἳ δέ ς’ ἔτι πλεονέσσι τότ’ ἐν δεσμοῖσι διδέντων. Fuit nota de Aristophanis athetesi horum versuum cf. H: ἀθετεῖ Ἀριστοφάνης· πρός τί γὰρ ἅπαξ δεδεμένον πάλιν δῆσαι
5κελεύει; cf. ad v. 163—64. Non liquet, num Aristarchus secutus sit Aristophanem.

12

61,n1

 Πλαγκτάς. Πλαγκτὰς διὰ τὸ προσπλήσσεσθαι αὐταῖς τὰ κύματα· οἱ δὲ νεώτεροι πλανηθέντες, Πλαγκτὰς ἤκουσαν παρὰ τὸ πλάζεσθαι εἰς ὕψος καὶ βάθος H. Fortasse est Ar. interpretatio, cf. Nitzsch III, 373.

12

.

73

 οἱ δὲ δύω σκόπελοι ὁ μὲν οὐρανὸν εὐρὺν ἱκάνει ὀξείῃ κορυφῇ, νεφέλη δέ μιν ἀμφιβέβηκεν κυανέη· τὸ μὲν οὔ ποτ’ ἐρωεῖ. Fuit diple πρὸς τὴν ἐναλλαγὴν πτώσεως „οἱ δὲ δύο σκό‐
5πελοι ὁ μὲν“ ἀντὶ τοῦ τῶν δύο σκοπέλων. cf. ad Γ 211, ubi
nostrum locum sic interpretatus est Ar. F. Ar. 19.113

12

.

75

 Ἀρίσταρχος οὐ λέγει πρὸς τὸ νέφος τὴν ἀπότασιν εἶναι, ἀλλά φησιν ὅτι τοῦτο οὐδέποτε λήγει, τὸ κεκαλύφθαι τὸν σκό‐ πελον τῷ νέφει HQ. cf. ad Η 238. F. Ar. 32.

12

.

78

 οὐδ’ εἴ οἱ χεῖρές τε ἐείκοσι καὶ πόδες εἶεν. *) ὅτι ὁμοία ἡ προφορὰ τῆς ὑπερβολῆς τῷ „οὐδ’ εἴ μοι δέκα μὲν γλῶσσαι“ (Β 489) HQ. cf. ad Β 489 ubi noster locus memoratur.

12

.

85

δεινὸν λελακυῖα. †) Ἰακῶς συνεστάλη H. cf. Ι 378. η 8.

12

86-8

 τῆς ἦ τοι φωνὴ μὲν ὅση σκύλακος νεογιλῆς γίγνεται, αὐτὴ δ’ αὖτε πέλωρ κακόν· οὐδέ κέ τίς μιν γηθήσειεν ἰδών, οὐδ’ εἰ θεὸς ἀντιάσειε. *) ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς· πῶς γὰρ ἡ δεινὸν λελακυῖα
5δύναται νεογνοῦ σκυλακίου φωνὴν ἔχειν; HQ. cf. L. Ar. 189. Nitzsch III, 381.

12

.

89

 τῆς ἤτοι πόδες εἰσὶ δυώδεκα πάντες ἄωροι. †) Ἀρίσταρχος ἀκώλους· τοὺς γὰρ Ἴωνας λέγειν φασὶ τὴν κωλῆν ὥρην καὶ ὡραίαν· οὐκ ἔχοντας οὖν ὀστᾶ ἀκώλους καὶ ἀνάρθρους λέγεσθαι· ὑποκεῖσθαι γάρ φησι τῇ Σκύλλῃ πε‐
5τραῖόν τι θηρίον προσπεφυκὸς τῷ σκοπέλῳ καὶ κοχλιῶδες πό‐ δας τε ἔχον πλεκτανώδεις, ὥστε λέγειν οὕτως τὸν ποιητὴν Σκύλλην πετραίην (231). κατὰ δὲ τὴν ἄνωθεν φαντασίαν τῇ Ὕδρᾳ προσεοικέναι καὶ τοὺς αὐχένας αὐτῆς ἰσομεγέθεις εἶναι τῷ σκοπέλῳ. καθιεῖσαν δὲ τὴν Σκύλλαν τὰς κεφαλὰς οὕτως
10ἀνασπᾶν τοὺς ἁρπαζομένους. „φέρει δέ τε κρατὶ ἑκάστῳ φῶτα ἁρπάζουσα“. (99) ὡς ἂν οὖν ὀλισθηρῶν ὄντων τῶν ποδῶν καὶ οὐκ ἐχόντων ἀντίληψιν, ἀώρους ἄν τις δέξαιτο τοὺς ἀκώλους. HQ. cf. L. Ar. 189. cf. 124—126.

12

.

92

 πυκνοὶ καὶ θαμέες. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐκ παραλλήλου ἔταξε τὰς λέξεις ἰσοδυνα‐ μούσας V. cf. ad Π 636, ubi noster versus citatur in simili interpre‐
5tatione.114

12

124-6

 ἀλλὰ μάλα σφοδρῶς ἐλάαν, βωστρεῖν δὲ
Κράταιιν, μητέρα τῆς Σκύλλης, ἥ μιν τέκε πῆμα βροτοῖσιν. ἥ μιν ἔπειτ’ ἀποπαύσει ἐς ὕστερον ὁρμηθῆναι.
5 *) ἀθετοῦνται γʹ, ὅτι διὰ τούτων σημαίνει μὴ εἶναι τὴν Σκύλλαν σύμφυτον τῇ πέτρᾳ H. cf. ad 89. L. Ar. 189.

12

.

156

 ἵνα εἰδότες ἤ κε θάνωμεν. ἤ κεν ἀλευάμενοι θάνατον καὶ κῆρα φύγωμεν. †) ἐν ἀμφοτέροις πλεονάζει ὁ κέν, ἢ ἑλώμεθα τὸν θάνα‐ τον, ἢ τὰ πρὸς σωτηρίαν παρασκευασώμεθα H. cf. F. Ar. p. 8.

12

163-4

 versus expunxit Aristophanes cf. H: καὶ ἐνταῦθα οἱ δύο ὀβελίζονται ὡς ἀδικώτατοι v. ad 53—54.

12

.

172

 ἑζόμενοι λεύκαινον ὕδωρ. †) ἔτυπτον· ἀπὸ τοῦ παρακολουθοῦντος BQV. cf. Fried‐ laenderum ad Ar. Β 417.†486 et exempla ibidem.

12

.

184

 δεῦρ’ ἄγ’ ἰών, πολύαιν’ Ὀδυσεῦ. Ar. interpretationem vocabuli πολύαινε habet Apoll. l. h. 133, 14: Ἀρίσταρχος πολλοῦ ἐπαίνου ἄξιε· οἱ δὲ πολύμυθε.

12

.

185

 ἵνα νωιτέρην ὄπ’ ἀκούσῃς. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] δύο φαίνονται καὶ ἐντεῦθεν H. cf. L. Ar. 189 ad v. 52.

12

.

209

 οὐ μὲν δὴ τόδε μεῖζον ἔπι κακόν. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem ἔχει, alii ἕπει, alii ἔπι.

12

.

243

 ψάμμῳ κυανέῃ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ κυανιζομένῃ, ὡς „φοίνικι φαει‐ νόσ“ (Ο 538) Q. cf. ad Ο 538.

12

250,n2

 ἐξονομακλήδην, τότε γ’ ὕστατον, ἀχνύμενοι κῆρ. Καλλίστρατος ὑπονοεῖ τὸν στίχον, λέγων ἐκλύεσθαι τὸ τάχος τῆς ἁρπαγῆς H.

12

.

253

 ἐς πόντον προίησι βοὸς κέρας ἀγραύλοιο. †) κέρας Ἀρίσταρχος τὸ κεράτινον σύριγγον, ὃ ἐπιτιθέασι πρὸς τὸ μὴ ἐσθίεσθαι ὑπὸ τοῦ ἰχθύος τὴν ὁρμιάν. ἔνιοι δὲ τὴν τρίχα Q.115
5cf. ad Ω 81. L. Ar. 152. Apoll. l. h. 52, 18.

12

.

279

 σχέτλιός εἰς, Ὀδυσεῦ. †) καρτερικὸς, ἀνένδοτος. καὶ ἐν Ἰλιάδι (Κ 164) „σχέτλιός ἐσσι, σὺ μὲν πόνου οὔποτε λήγεισ“ BQ. cf. ad Κ 164, ubi Ar. σεπτικῶς interpretatur.

12

.

281

 ὅς ῥ’ ἑτάρους καμάτῳ ἀδδηκότας ἠδὲ καὶ ὕπνῳ. †) ἀηδισθέντας καμάτῳ καὶ ἀγρυπνίᾳ· „μὴ τοὶ μὲν κα‐ μάτῳ ἀδδηκότες ἠδὲ καὶ ὕπνῳ“ (Κ 98). ἀγρυπνίᾳ κατ’ ἀντί‐ φρασιν, ὡς τὸ „ὕπνῳ καὶ καμάτῳ ἀρημένοσ“ (ζ 2) ὁ γὰρ ὕπνος
5οὐ βλάπτει BQ. cf. Ar. ad Κ 98, observatum contra Zenodoti lectionem.

12

.

284

 ἀλλ’ αὔτως διὰ νύκτα θοὴν ἀλάλησθαι ἄνωγας. Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus legit: ἀλλ’ οὕ‐ τως· καί ἐστιν ἠθικόν H. Sic legit etiam Σ 584, ubi vitupe‐ ratur ab Ar. οὐ νοήσας ὅτι τὸ αὔτως ἐστὶ κενῶς καὶ πρὸς
5οὐδέν.

12

.

286

 ἐκ νυκτῶν δ’ ἄνεμοι χαλεποί. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἐκ νυκτῶν ἐστιν] μετὰ τὰς νύκτας, ὅ ἐστιν ὄρθρου, ὡς τὸ „πίομεν ἐκ βοτάνησ“ (Ν 493) ἀντὶ τοῦ μετὰ τὴν βοτάνην BQ.
5 Sic Ar. ad Ν 493. Nostrum scholium apud Dindorfium ad v. 284 legitur, sed puto hic ponendum esse.

12

.

290

θεῶν ἀέκητι ἀνάκτων. †) Ζηνόδοτος γράφει „φίλων ἀέκητι ἑταίρων“ H.

12

.

297

 ἧ μάλα δή με βιάζετε μοῦνον ἐόντα. *) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος [γράφει] βιά‐ ζεσθ’ οἶον ἐόντα, οὐ νοήσας ὅτι ποιητικῶς ἐσχημάτισται H. Vind. 133.

12

374-90

†) ἐναντίον τοῦτο τῷ „Ἠέλιος δ’ ὃς πάντ’
ἐφορᾷς καὶ πάντ’ ἐπακούεισ“ (Γ 277). ἀφ’ ἑαυτοῦ γὰρ ἐχρῆν ἐγνωκέναι τὸν πάντα ἐφορῶντα. Hanc ob causam Aristarchus locum nostrum damnavit cf. Ar. ad Γ 277, ubi est διπλῆ πρὸς116
5τὴν ἀθέτησιν τῶν ἐν Ὀδυσσείᾳ „ὠκέα δ’ ἠελίῳ ὑπερίονι ἄγ‐ γελος ἦλθεν“. In M. versibus 375—389 obeli appicti sunt et videtur Ar. hos omnes expunxisse. Fortasse haesitavit quoque, quod Ulixes mentiri videtur—cf. schol. ad ε 79 in QP: ψεύδεται Ὀδυσσεὺς ὅταν λέγῃ „ταῦτα δ’ ἐγὼν ἤκουσα Κα‐
10λυψοῦς ἠυκόμοιο· ἡ δ’ ἔφη Ἑρμείαο διάκτορος αὐτὴ ἀκοῦσαι“ (μ 389). οὐδέπω γὰρ αὐτὸν ἑωράκει. —dicens a Calypso nympha se hoc audivisse, cui Mercurius narravisset. At Mer‐ curius, ubi ad nympham venit, hac de re verba non fecit, neque antea deam vidit.

12

.

379

 οἵ μοι βοῦς ἔκτειναν ὑπέρβιον. †) βιαστικῶς, ἄγαν βιαίως BQ. cf. F. Ar. p. 29 α 209 et locos ibi collatos.

12

.

383

δύσομαι εἰς Ἀίδαο καὶ ἐν νεκύεσσι φαείνω. †) τὸ φαείνω ἐνεστῶτός ἐστιν ἀντὶ τοῦ μέλλοντος H.

12

.

388

 τυτθὰ βαλών. Diple periestigmene, quod Zenodotus dedit: τριχθὰ βαλών. Vind. 133.

12

.

417

 εἰ δὲ θεείου πλῆτο. †) θείου. καταστρέφει δὲ εἰς τὸ πυρὸς κεραυνίου V. cf. Friedlaenderum ad Ar. Π 163. Apoll. l. h. 86, 19.

12

.

422

Zenodotus pro Ar. ἄραξε legit ἔαξεν. cf. Did. in H.

12

.

423

 ἐπίτονος βέβλητο. Notatus fuit versus propter metrum initii, cf. ad X 379: τὰ γὰρ τοιαῦτα ἐσημειοῦντο πρὸς κρίσιν ποιημάτων, ὅτι σπα‐ νίως Ὅμηρος κακομέτρους ποιεῖ.

12

439-41

 ὄψ’. ἦμος δ’ ἐπὶ δόρπον ἀνὴρ ἀγορῆθεν
ἀνέστη. κρίνων νείκεα πολλὰ δικαζομένων αἰζηῶν, τῆμος δὴ τά γε δοῦρα Χαρύβδιος ἐξεφαάνθη.
5 †) ἐν πολλοῖς ἐδιστάχθησαν οἱ στίχοι διὰ τὸ „τρὶς μὲν γάρ τ’ ἀνίησιν ἐπ’ ἤματι“ (105) καὶ ἐδείχθη ἑαυτῷ τὰ ἐναν‐ τία λέγων ὁ ποιητής· νῦν γὰρ ἅπαξ μόνον καὶ ἀναβάλλει καὶ ἀναῤῥοφεῖ HQ. Fluxisse videtur ex Didymo et Aristonico. Callistratus, qui117
10hos versus retinuit, v. 105 expunxit, quod repugnare videtur iis qui nunc leguntur cf. schol. BQ, quod cum La Roche ad v. 105 refero, non ut Duentzer ad v. 107.

12

445-6

Σκύλλην δ’ οὐκέτ’ ἔασε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε εἰσιδέειν· οὐ γάρ κεν ὑπέκφυγον αἰπὺν ὄλεθρον. †) νοθεύονται δύο· τί γὰρ εἰ εἶδεν ὅπου οὐ δύναται ὁρ‐
5μᾶν ἡ Σκύλλα, ἀλλ’ ἐνίδρυται τῷ σπηλαίῳ; ὡς ἐκ τῶν λόγων τῆς Κίρκης ἔστι μαθεῖν· εἰ γὰρ ἐβούλετο διὰ τῆς Χαρύβδεως πλεῖν ὁ Ὀδυσσείς, οὐκ ἂν ἠδικήθη ὑπὸ τῆς Σκύλλης, ὡς ἀνημ‐
μένης τῷ σπηλαίῳ QH. Vind. 133. cf. ad v. 89. 124—126.118

13

4,n1

 ἐπεὶ ἵκευ ἐμὸν ποτὶ χαλκοβατὲς δῶ. νῦν κυρίως κεῖται ἡ λέξις. τοιαῦτα γὰρ τὰ τοῦ Ἀλκινόου βασιλέως „χάλκεοι μὲν γὰρ τοίχοι ἐληλέδατο“ (η 86) καὶ τὰ ἑξῆς HQ. Alibi de Jovis modo domo vocabulum dicitur cf. Α 426. Ε 173. Φ 438. 505.
5Talia adnotare solebat Aristarchus. cf. Eust. 1730, 39.

13

.

5

 τῷ ς’ οὔ τι παλιμπλαγχθέντα γ’ ὀίω. †) ὀπισθόρμητον γενόμενον V. cf. L. Ar. 91. Hic posui propter rectam vocabuli πάλιν interpretationem, quod nusquam rursus significat, sed retro. Ad
5Λ 326 Ar. παλινορμένω explanat ἀντὶ τοῦ ὀπίσω ὁρμῶντες ὡς παλιμπλαγχθέντες. cf. ε 27, 429. τῷ ς’ οὔτι: ἀντὶ τοῦ διὰ τό σε, ὅ ἐστι διὰ τοῦτό σε H. Fortasse est Aristarcheum, etiam Ε 875 dativum esse pro διά cum accusativo statuit. cf. ι 19.

13

.

25

 *) ὅτι οἱ ἑστιώμενοι τοῖς ἑστιῶσι προπίνουσι παρὰ τῷ ποιητῇ H. cf. ad υ 57. Ι 224.

13

.

35

ὣς Ὀδυσῇ ἀσπαστόν. †) τὸ πλῆρες Ὀδυσῆι, ὡς „ἥρωι Λαομέδοντι“ (Η 453) H.
cf. ad Η 453. θ 483.119

13

39,n2

 πέμπετέ με σπείσαντες ἀπήμονα, χαίρετε δ’ αὐτοί. ὅτι οἱ παλαιοὶ καὶ ἐν τῷ ἀφίστασθαι τὸ χαῖρε ἔλεγον, ὥσπερ νῦν τὸ σώζου φαμέν BM. cf. Eust. 1732, 19. Fortasse fluxit ex iis Aristarchi observationibus, quas Lehrsius Ar. cap. III p. 193 de cultu
5et victu heroum collegit.

13

.

57

 χαῖρέ μοι ὦ βασίλεια διαμπερές. *) ὅτι οἱ ἑστιώμενοι παρ’ Ὁμήρῳ τοῖς ἑστιῶσι προπίνου‐ σιν, ὡς Ὀδυσσεὺς Ἀχιλλεῖ καὶ Εὐμαίῳ ὁ αὐτὸς H. cf. ad v. 25. Ι 224.

13

.

78

 ἀνακλινθέντες ἀνεῤῥίπτουν ἅλα πηδῷ. †) ἀπὸ τοῦ παρακολουθοῦντος· ἀναῤῥίπτεται γὰρ ὑπὸ τῶν κοπῶν τὸ ὕδωρ BV. cf. Friedlaenderum ad Β 417. γ 486.

13

.

93

 εὖτ’ ἀστὴρ ὑπερέσχε φαάντατος. Adnotatum fuit, nunc Luciferum nominari φαάντατον, in Iliade contra Hesperum, neque hoc inter se repugnare cf. ad Χ 318. λ 239. Eust. 1734, 33.
5De scholio ad v. 96 in HQ. cf. ad α 72.

13

.

109

 δύω δέ τέ οἱ θύραι εἰσίν. αἱ μὲν πρὸς Βορέαο ... αἱ δὲ .. †) πῶς ἐπὶ τῶν δύο θυρῶν ἐν τῷ διαιρεῖν φησιν αἱ μὲν, αἱ δὲ; BHQ. Hinc colligi potest, Ar. diplam fuisse, ὅτι πλη‐
5θυντικῶς τὴν θύραν θύρας λέγει. cf. L. Ar. 124. 156.

13

.

128

 Ζεῦ πάτερ. *) ὅτι Ποσειδῶν (ὃς ἦν ἀδελφὸς) πατέρα προσαγορεύει τὸν Δία πρὸς τιμήν H.

13

.

142

 πρεσβύτατον καὶ ἄριστον. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὐ καθ’ ἡλικίαν [λέγει], ἀλλὰ τιμιώτατον, ὡς Ἥρα „καί με πρεσβυτάτην τέκετο“ (Δ 59) B. ἀλλαχοῦ γὰρ λέγει „ἀλλὰ Ζεὺς πρότερος ἐγεγόνει“ (Ν 355), fortasse adiun‐
5gendum est ex V. cf. Ar. ad Δ 59.

13

.

157

 ἵνα θαυμάζωσιν ἅπαντες. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ θαυμάζωσιν ἀντὶ τοῦ] ὁρῶντες ἐκπλήτ‐ τωνται V. cf. L. Ar. 147. Β 320. Ω 394.

13

.

160

 ἐς Σχερίην, ὅθι Φαίηκες γεγάασιν. †) καταχρηστικῶς ἀντὶ τοῦ οἰκοῦσι. ἐκ γὰρ τῆς Ὑπερη‐ σίας μετεληλύθασιν BQ. cf. ζ 4.120

13

173-8

 *) [οἱ ἀστερίσκοι] ὅτι ἐκ τοῦ τόπου τούτου μετά‐ κεινται εἰς τὰ κατ’ ἀρχὴν πρὸς Ὀδυσσέα ὑπὸ Ἀλκινόου λεγό‐ μενα· οὐκ ὀρθῶς. εἰ γὰρ ἐμέμνητο τοῦ χρησμοῦ, οὐκ ἂν ἀπε‐ κομίσθη ὁ Ὀδυσσεύς Q. cf. ad θ 564—71.

13

.

173

 Ποσειδάων’ ἀγάσασθαι. Fuit diple ὅτι τὸ ἀγάσασθαι νῦν ἀντὶ τοῦ φθονῆσαι, οὐκ ἀντὶ τοῦ θαυμάσαι. cf. schol. V. ἄγαν ὀργισθῆναι et θ 565, ubi idem versus et Ar. interpretatio ἀντὶ τοῦ φθονῆσαι in B
5servata est.

13

.

174

 οὕνεκα πομποὶ ἀπήμονές εἰμεν ἁπάντων. *) ὅτι καὶ τῶν μὴ ἀναξίων ἀπήμονες, μὴ ἐῶντες αὐτοὺς πημαίνεσθαι Q.

13

.

206

 ἐγὼ δέ κεν ἄλλον ὑπερμενέων βασιλήων ‖ ἐξικόμην. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἐξικόμην ἀντὶ τοῦ] ἱκέτευσα V. cf. ad Χ 123. γ 92.

13

.

207

 θέσθαι ἐπίσταμαι. Fuit diple ὅτι τὸ οὐκ ἐπίσταμαι ἀντὶ τοῦ οὐ δύναμαι cf. ad Φ 320, ubi nostrum locum sic interpretatus est Ar. cf. L. Ar. 148.

13

.

213

 Ζεύς σφεας τίσαιτο. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem (cf. in H): τίσασθαι, quod Dindorfius praef. LXI in τισάσθω mu‐ tavit. cf. G. Ribbeckium in Schneidewini Philol. VIII p. 705.

13

.

221

σχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη ἀνδρὶ δέμας ἐικυῖα νέῳ ἐπιβώτορι μήλων, παναπάλῳ, οἷοί τε ἀνάκτων παῖδες ἔασιν. *) ὅτι καὶ οἱ βασιλεῖς ἔνεμον δῆλον δι’ ὧν φησιν Ἀνδρο‐
5μάχη „πάντας γὰρ κατέπεφνε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς βουσὶν ἐπ’ εἰλιπόδεσσιν“ (Ζ 423) HQ. καὶ Αἰνείας περὶ Ἀχιλλέως
„ὅτε βουσὶν ἐπήλυθεν ἡμετέρῃσιν“ (Υ 91) H.121

13

.

222

 Ἀθήνη ‖ ἀνδρὶ δέμας ἐικυῖα νέῳ ἐπιβώτορι μή‐
λων. *) ὅτι ὁ ποιητὴς ἄῤῥενας μὲν θεοὺς θηλείαις οὐδέποτε εἰκάζει, θηλείας δὲ ἄῤῥεσιν HQ. cf. Dind. praef. LXII.
5 *) [ἡ διπλῆ ὅτι] περισσὴ ἡ πρόθεσις, ὡς καὶ ἐν τᾷ (codd. εἰς τὸ) „βοῶν ἐπιβουκόλος ἀνήρ“ B. Sic etiam Eust. 1739, 41. cf. L. Ar. 109. γ 195.

13

320-3

ἀλλ’ αἰεὶ φρεσὶν ᾗσιν ἔχων δεδαιγμένον ἦτορ ἠλώμην, εἵως με θεοὶ κακότητος ἔλυσαν. πρίν γ’ ὅτε Φαιήκων ἀνδρῶν ἐν πίονι δήμῳ
5 θάρσυνάς τ’ ἐπέεσσι καὶ ἐς πόλιν ἤγαγες αὐτή. *) (νοθεύονται) ἀθετοῦνται δ’ στίχοι. ὁ μὲν πρῶτος ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐμῇσιν ἔχει τὸ ᾗσιν, ὅπερ ἐστὶ τρίτου προσώπου, τηροῦντος ἀεὶ τοῦ ποιητοῦ τὴν ἐν τούτοις διαφοράν. ὁ δὲ δεύτερος ὅτι Ἀθηνᾶς παρούσης θεοῖς ἀνατίθησι τὴν σωτηρίαν·
10ὁ δὲ τρίτος καὶ τέταρτος ὅτι οὐκ ἐγίνωσκεν ὡς ἡ φανεῖσα αὐτῷ παρὰ Φαίαξι θεὰ ἦν, ὅτι οὐκ ἐθάρσυνεν, ἀλλὰ τοὐναν‐ τίον „μηδέ τιν’ ἀνθρώπων ποτιόσσεο, οὐ γὰρ ξείνους οἵδε μαλ’ ἀνθρώπους ἀνέχονται“ (η 31) HQ. Vind. 133. cf. Apoll. de Pron. p. 139: ὑπ’ Ἀριστάρχου ὑπωπτεύετο.

13

.

332

 οὕνεκ’ ἐπητής ἐσσι. †) ἐπητὴς ἤγουν λόγιος. καὶ ὡς ὁ λόγιος παρὰ τὸν λό‐ γον, οὕτω καὶ ἐπητὴς παρὰ τὸ ἔπος H. Hoc ex Ar. mana‐ visse demonstrat Apoll. l. h. p. 71, 34. cf. L. Ar. 152. De
5accentu ἐπητής, qui τοῖς παλαιοτέροις placuerit, dixit Eust. 1743, 60 cf. H: Aristarchus et Herodianus ὡς ἀεικής.

13

333-8

ἀσπασίως γάρ κ’ ἄλλος ἀνὴρ ἀλαλήμενος ἐλθὼν ἵετ’ ἐνὶ μεγάροις ἰδέειν παῖδάς τ’ ἀλοχόν τε. σοὶ δ’ οὔ πω φίλον ἐστὶ δαήμεναι οὐδὲ πυθέσθαι,
5πρίν γ’ ἔτι σῆς ἀλόχου πειρήσεαι, ἥ τέ τοι αὔτως ἧσται ἐνὶ μεγάροισιν, ὀιζυραί δέ οἱ αἰεὶ φθίνουσιν νύκτες τε καὶ ἤματα δάκρυ χεούσῃ.
*) ἀθετοῦνται στίχοι ϛʹ ὅτι οὐδὲν εἴληφε παρ’ αὐτοῦ ση‐ μεῖον τοῦ μήπω βούλεσθαι τὴν γαμετὴν ἰδεῖν· τοὐναντίον γὰρ122
10διὰ τοῦτο αὐτῷ ἐπιφαίνεται, ἵνα κρύψῃ αὐτοῦ τὴν εἴσοδον. διὸ καί φησιν „ἦ μάλα δὴ Ἀγαμέμνονος Ἀτρείδαο φθίσεσθαι κακὸν οἶτον ἐνὶ μεγάροισιν ἔμελλον, εἰ μή μοι σὺ ἕκαστα θεὰ κατὰ μοῖραν ἔειπεσ“ (383). οὕτως οὖν αὐτὸς ἠπείγετο ἰδεῖν τὴν γαμετήν HQ.

13

347-8

 ἀγχόθι δ’ αὐτῆς ἄντρον ἐπήρατον ἠεροειδές. ἱρὸν νυμφάων, αἳ νηιάδες καλέονται. Ad hos versus annotat Eust.: οὗτοι οἱ δύο στίχοι ἔν τισι τῶν ἀντιγράφων οὐ κεῖνται. Fortasse expunxit eos Aristarchus,
5qui iidem leguntur 103—104 idemque significant quod versus sequentes 349—50. Omittunt Α 1 m. Κ Ν 1 m PS.

13

.

370

 λίθον δ’ ἐπέθηκε θύρῃσιν. Ex Eust. 1744, 20 adieci: λέγει θύρας ὡς καὶ προεδη‐ λώθη τὴν τοῦ σπηλαίου ὀπήν, quod Lehrsius Aristarcho de‐ beri contendit p. 156 cf. ι 243.

13

.

377

 οἳ δή τοι τρίετες μέγαρον κάτα κοιρανέουσιν. †) κατὰ τὸν ἀπαρτίζοντα ἀριθμὸν εἶπε τρίετες, ἐπιστάν‐ τος ἤδη καὶ τετάρτου· „ἤδη γὰρ τρίτον ἐστὶν ἔτος, τάχα δ’ εἶσι τέταρτον“. (β 89) ἔστι γὰρ ἀντὶ τοῦ ταχέως διελεύσεται.
5καὶ ἀλλαχοῦ „ὡς τρίετες μὲν ἔληθε δόλῳ, ἀλλ’ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος, καὶ τότε δή τις ἔειπε γυναικῶν“ (β 106). cf. ad β 89. 107. L. Ar. 93.

13

.

380

 πάντας μέν ῥ’ ἔλπει. Notatum fuit verbum ἔλπειν positum esse pro ποιεῖ ἔλ‐ πειν cf. δ 105. Θ 328.

13

.

389

 αἴ κέ μοι ὣς μεμαυῖα παρασταίης, γλαυκῶπι, καί κε τριηκοσίοισιν ἐγὼν ἄνδρεσσι μαχοίμην. †) ὑπονοεῖται ὁ στίχος διὰ τὸ μὴ ἔχειν ὑπερβολήν. ἐν τῇ Λ γοῦν τῆς Ἰλιάδος πλείοσι τριακοσίων ἀντέστη καὶ [μὴ] παρ‐
5ούσης Ἀθηνᾶς H. cf. Eust. 1744, 52.

13

398-401

κάρψω μὲν χρόα καλὸν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσι, ξανθὰς δ’ ἐκ κεφαλῆς ὀλέσω τρίχας, ἀμφὶ δὲ λαῖφος ἕσσω, ὅ κε στυγέῃσιν ἰδὼν ἄνθρωπος ἔχοντα, κνυζώσω δέ τοι ὄσσε πάρος περικαλλέ’ ἐόντε.123
5 *) ἀθετοῦνται μετὰ ἀστερίσκων ὡς ἐκ τῶν ἑξῆς μετενη‐ νεγμένοι H. cf. ad v. 430.

13

.

405

 ὅς τοι ὑῶν ἐπίουρος. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] παρέλκει [ἡ πρόθεσις] ὡς [ἐν τῷ] (cod. τὸ) βοῶν ἐπιβουκόλος Q. cf. L. Ar. 108. γ 195 et exempla ibidem.

13

430-3

*) [οἱ ἀστερίσκοι] ὅτι ἐντεῦθεν οἱ ἄνω (398—
401) μετενηνεγμένοι εἰσίν H.124

14

.

2

χῶρον ἀν’ ὑλήεντα δι’ ἄκριας. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ δι’ ἀκρίων B. cf. F. Ar. 21.

14

.

8

 αὐτὸς δείμαθ’ ὕεσσιν. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem: δεί‐ ματο οἷος H.

14

.

12

 τὸ μέλαν δρυὸς ἀμφικεάσσας. †) ὁ Ἀρίσταρχος τὸν φλοῦν BHQ. cf. L. Ar. 152. Eust. 1748, 55. Quod praeterea legitur in BHQ: τὸ δὲ δρυὸς δύνα‐ ται νοεῖσθαι καὶ ἐπὶ παντὸς ξύλου idem est ab Ar. ad Λ 86
5observatum.

14

.

18

 ἀντίθεοι μνηστῆρες. In schol. QV hoc legitur: νῦν οἱ ἐναντίοι τοῖς θεοῖς. Sed potius ex Aristarchi mente esse puto, quod Eust. habet 1749, 4: τὸ ἀντίθεοι μνηστῆρες, εἰ μὲν τοὺς ἀσεβεῖς δηλοῖ, πάνυ σφο‐
5δρῶς ἔχει. ἐπιεικέστερον δὲ αὐτοῦ μετ’ ὀλίγα τὸ „μνηστῆρ‐ σιν ὑπερφιάλοισιν“ (27). εἰ δὲ τοὺς ἰσοθέους λέγει διά τε γένος τυχὸν καὶ κάλλος καὶ πλοῦτον καὶ ἀνδρίαν, Ὁμηρικώ‐ τερόν ἐστι, καθὰ καὶ τὸ θεοειδῆ που εἶπεν τὸν Πάριν. cf. L. Ar. 114 sub ἀντὶ—εἶναι.

14

.

22

 Nota fuit de Zenodoti athetesi, cf. in H. Vind. 133: ὑπωπτεύετο παρὰ Ζηνοδότῳ. Καλλίστρατος ὑπώπτευε τὸν στίχον διὰ τὴν ἐξαρίθμησιν τῶν κυνῶν καὶ τὸ ἐπίθετον. Duen‐ tzerus p. 192 v. 21 et 22 ab Zenodoto et Callistrato expunctos
5esse contendit, contra quem Dindorfius not. 15, p. 580.125

14

.

29

 κύνες ὑλακόμωροι. †) ὁ μὲν Ἀρίσταρχος ὀξύφωνοι QV. Sic Eust. qui addit: ἐπεὶ καὶ μόρον ἐν ἄλλοις ἐδηλώθη λέγεσθαι τὸ ὀξὺ, ὃ ἐξετάθη ἐν τῷ ὑλακόμωροι. cf. Apoll. 91, 25. L. Ar. 152.

14

.

50

 δέρμα ἰονθάδος ἀγρίου αἰγός. †) οἱ δὲ τὴν τελείαν B. Restitui quod Buttmannus cor‐ rexit et Dindorfius in textum recepit: τελείαν pro ταχεῖαν; nam sic Aristarchum interpretatum esse ut B. cod. docet Apoll. l. h.
591, 32: διὰ δὲ τοῦ Ἀριστάρχου ὑπομνήματος ἰονθάδος ἔνιοι ἀποδιδόασι τελείου. εἴη δ’ ἂν λεγόμενον ἀπὸ τῶν ἰόνθων. τὰς γὰρ τῶν τριχῶν ῥίζας ἰόνθους λέγει Σοφοκλῆς ἐν Χρύσῃ „ἐγὼ μέλαιναν ἐξιονθίζω τρίχα“ (corr. Lehrsius Ar. p. 152 pro μίαν μέν cod.). Huc referendum est, quod legitur in H ad v.
1051: οὐκ ἂν νῦν ἔφη δασύ, εἴ γε τὸ ἰονθάδος ἐδήλου τὸ δασέος (ut voluit Apion cf. Apoll. l. c.).

14

.

77

 θέρμ’ αὐτοῖς ὀβελοῖσιν· ὁ δ’ ἄλφιτα. †) ὡς περὶ ἑτέρου· ἔστι δὲ ἐπὶ τοῦ Εὐμαίου. Ὁμηρικὴ δὲ ἡ φράσις H. cf. ad v. 447.

14

.

87

πλησάμενοι δέ τε νῆας ἔβαν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ δὲ πλεονάζει HQ. cf. F. Ar. 33. β 6.

14

102,n1

βόσκουσι ξεῖνοί τε καὶ αὐτοῦ βώτορες ἄνδρες. ὁμοίως τῷ „θῆτές τε δμῶές τε“ (δ 644) H. cf. ad δ 644.

14

.

106

ζατρεφέων αἰγῶν ὅς τις φαίνηται ἄριστος. *) ὅτι ἀρσενικῶς τὸν αἶγά φησιν Q. cf. α 246.

14

.

122

 οὔ τις κεῖνον ἀνὴρ ἀλαλήμενος ἐλθὼν ἀγγέλων πείσειε. †) τὸ εὐκτικὸν ἀντὶ ὁριστικοῦ, πείσειε πείσει H. Verba non sunt Ar., nam nunquam talibus modorum nominibus εὐκτι‐
5κὸν, ὁριστικὸν usus est, (cf. F. Ar. p. 7) sed rem puto.

14

.

147

 ἀλλά μιν ἠθεῖον καλέω. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ ἠθεῖε προσφώνησίς ἐστι [σεπτικὴ] νε‐ ωτέρου πρὸς μείζονα BQ. cf. ad Κ 37. L. Ar. 151.126

14

.

159

 ἱστίη τ’ Ὀδυσῆος ἀμύμονος, ἣν ἀφικάνω. *) [ἀθετεῖται] μετενήνεκται [γὰρ] ἀπὸ τῶν ἑξῆς ἐπὶ τῶν πρὸς τὴν Πηνελόπην λόγων (τ 304). οὔπω γὰρ ἀφῖκται εἰς τὴν Ὀδυσσέως οἰκίαν Q.

14

162-4

τοῦ μὲν φθίνοντος μηνός, τοῦ δὲ ἱσταμένοιο οἴκαδε νοστήσει καὶ τίσεται, ὅς τις ἐκείνου ἐνθάδ’ ἀτιμάζει ἄλοχον καὶ φαίδιμον υἱόν. †) ὑποπτεύονται οἱ τρεῖς ὡς ἀσύμφωνοι πρὸς τὰ πρὸ
5αὐτῶν, καὶ ὡς ὕποπτοι καὶ ὡς ἄπιστοι. πόθεν γὰρ ᾔδει εἰ καὶ ἐκ Δωδώνης ὑποστρέφων οὐ πλοίσει; H. Hanc notam in imo paginae versus 125—166 continentis scriptam Buttmannus recte ad 162—64 retulit. Obeli cum aste‐ riscis appicti sunt in M etiam duobus praecedentibus versibus
10160—61, aptius credo leguntur τ 307. In eodem codice v. 174—184 obelis notati sunt, quam ob caussam ex scholiis non liquet.

14

.

171

 ἀλλ’ ἤτοι ὅρκον μὲν ἐάσομεν. Diple periestigmene, quod Zenodotus: κεῖνον μὲν scripsit cf. H.

14

.

174

 τῶν αὖ παιδὸς ἄλαστον ὀδύρομαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] λείπει ἡ περὶ, περὶ παιδὸς (H) [καὶ τὸ ἄλαστον] ἀντὶ τοῦ ἀλάστως, ἀνεπιλήστως BV. cf. F. Ar. 26. 29. α 209.

14

.

178

 τὸν δέ τις ἀθανάτων βλάψε φρένας. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐν σχήματι [εἴρηται] ὡς τὸ „γυναῖκά τε θήσατο μαζόν“ (Ω 58) καὶ „οἵ ς’ ὠτειλῆς αἷμ’ ἀπολιχμήσον‐ ται“ (Φ 122) H.
5 cf. F. Ar. 20. Ω 58. Sequitur ex scholio, Aristarchum le‐ gisse: τὸν δέ τις, non ut codd. recentiores τοῦ.

14

188-90

*) ἀστερίσκος πρόσκειται ἄχρι στίχων γ’, ὅτι νῦν
ὡς πρὸς ῥάκεσιν ἠμφιεσμένον ὀρθῶς λέγονται· ὡς δὲ πρὸς τὴν Ἀθηνᾶν ὁμοιωθεῖσαν Μέντῃ καὶ βασιλικὴν ἔχουσαν στο‐ λὴν οὐ πάνυ HQ. cf. ad α 171. π 57.127

14

.

199

 ἐκ μὲν Κρητάων γένος εὔχομαι. †) ἀπὸ τοῦ Κρῆται· καὶ τὰς Ἀθήνας γὰρ ποτὲ ἑνικῶς, ποτὲ πληθυντικῶς ὀνομάζει HQ. cf. ad γ 287. Eust. 1757, 23.

14

204,n2

 Κάστωρ Ὑλακίδης. Ad v. 204 H habet: Καλλίστρατος ἐν τῇ ἐκ Μουσείου Κάστρω φησὶ γεγράφθαι. Hoc fortasse ex Aristonico fluxisse coniecit Lehrsius Ar. p. 25 not. Sed non apparet, quid Callistratus voluerit. Duentzer
5Zenod. 42 aliud nomen, quale Ἄκτωρ est, positum fuisse dixit.

14

.

214

 ἀλλ’ ἔμπης καλάμην γέ ς’ ὀΐομαι εἰσορόωντα γιγνώσκειν. †) Apoll. l. h. 94, 30: ὁ Ἀρίσταρχός φησι, μεταφορικῶς τὴν καλάμην εἴρηκεν. καὶ γὰρ ἐπὶ τοῦ ἀμητοῦ τὸ πλῆθος
5ἰδόντα τῆς καλάμης καὶ τὴν εὐγένειαν ἔστιν ἐπιγνῶναι ὅσος καὶ οἷος ἦν ὁ καρπός. καὶ νῦν οὕτως λέγει, ἀλλ’ ὅμως καὶ τὸ λείψανόν σε ὁρῶντα τοῦ σώματος ὀίομαι ἐπιγινώσκειν, οἷος ἤμην ἀκμάζων ἐγὼ καὶ εὐσθενῶν. Similia habent schol. in BHQV.

14

.

231

 Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus καί σφιν, quod ad ἄνδρας retulisse videtur, pro καί μοι legit cf. H.

14

.

246

 Αἴγυπτόνδε με θυμὸς ἀνώγει ναυτίλλεσθαι. *) ὅτι ὁμωνύμως τὸν ποταμὸν καὶ τὴν χώραν. νῦν δὲ τὴν χώραν H. cf. δ 477.

14

294,n3

 ἐπήλυθον ὧραι. ἡ ἐπὶ ἀντὶ τῆς παρά. παρῆλθον οἱ καιροί, ὅ ἐστιν αἱ τροπαί· BHQ. Fluxit fortasse ex Ar. cf. L. qu. ep. 89.

14

.

295

 Diple periestigmene, quod Zenodotus pro ἐέσσατο de‐ dit ἐφείσατο v. H.

14

.

318

αἴθρῳ καὶ καμάτῳ δεδμημένον. †) αἴθρῳ ἀρσενικῶς, ὡς „ἐν πύλῳ ἐν νεκύεσσιν“ (Ε 397)
ἀντὶ τοῦ ἐν πύλῃ B. Loco citato (Ε 397) sic interpretatus esse dicitur Aristar‐128
5chus in LVD. Alii legerunt pro αἴθρῳ λύθρῳ cf. Etym. M. 33, 40 ubi idem adnotatur ut in B et adiungitur: καὶ τὴν δεί‐ λην δείελον (Φ 232, ubi v. Aristonicum). Hinc colligi potest, Aristarchum formam αἶθρον existimavisse metaplasmum illius αἴθρη, quod legitur Ρ 646. ζ 44. μ 75 Eust. 1760, 32.

14

.

321

ἐνθ’ Ὀδυσῆος ἐγὼ πυθόμην. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] λείπει ἡ περί H. cf. F. Ar. 26.

14

.

336

 βασιλῆι Ἀκάστῳ. †) πῶς ἐν Ἰλιάδι Μέγητά φησιν εἶναι βασιλέα Δουλιχίου; βασιλέας οὖν τοὺς δυνάστας φησί HQ. De hac vocabuli βα‐ σιλεύς interpretatione ex Ar. derivata cf. L. Ar. 115. In ca‐
5talogo navium Β 627 Meges rex Dulichii est.

14

338,n4

 ὄφρ’ ἔτι πάγχυ δύης ἐπὶ πῆμα γενοίμην. λείπει ἡ ἔξ, ἵν’ ᾖ ἐκ τῆς δύης ἐπὶ βλάβην ἔλθοιμι, ἢ ἐπὶ ταῖς συμβεβηκυίαις τιμωρίαις ἄλλην βλάβην ὑπομείναιμι BH. cf. nostrum „aus dem Regen unter die Traufe kommen“. Fluxit fortasse ex Ar.
5Aristophanes interpretatus est: „δύῃ ἐπὶ πῆμα γένηται“—sic legit —ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τῇ δύῃ cf. H.

14

.

359

 ἀνδρὸς ἐπισταμένου. †) Ex Apoll. l. h. 74, 11: ἐπὶ στίχου ἐν τῇ ξʹ Ὀδυσσείας ἀνδρὸς ἐπισταμένου Ἀρίσταρχος ἐπιστήμονος. Sic scribendum cf. L. Ar. p. 5.

14

.

394

 μάρτυροι ἀμφοτέροισιν θεοί. Fuit diple periestigmene ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μάρτυρες· ὁ δὲ Ὅμηρος οὕτως ἐσχημάτικεν. cf. α 273. schol. in HQ.

14

.

396

 πέμψαι ‖ Δουλίχιόνδ’ ἰέναι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ πέμψαι] ἀντὶ τοῦ πέμψον B. cf. ad α 291. F. Ar. 14.

14

.

400

ὄφρα καὶ ἄλλος πτωχὸς ἀλεύεται ἠπεροπεύειν.
Fuit diple, ὅτι τὸ ἀλεύεται ἀντὶ τοῦ ἀλεύηται· συνέσταλ‐ ται γάρ. cf. ad ζ 33 ubi citatur hic locus in eadem adnota‐ tione. F. Ar. 13.129

14

.

446

 καὶ ἄργματα θῦσε. †) τὰς ἀπαρχὰς τῶν μερίδων ἢ τὰ ἀπομερισθέντα τοῖς θεοῖς. θῦσε δὲ ἐθυμίασεν· οὐδέποτε γὰρ θῦσαι ἐπὶ τοῦ σφάξαι ἱερεῖόν φησι BQ. cf. ad Ι 219 ubi citatur noster versus inhac
5interpretatione. L. Ar. 82. Eust. 1767, 12. ι 231.

14

.

447

 οἶνον Ὀδυσσῆι πτολιπόρθῳ ἐν χείρεσσιν ἔθηκεν. ὁ δ’ ἕζετο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] καὶ τοῦτο ἐξ ἐπαναλήψεως ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ Ὀδυσσέως H. cf. ad v. 77. Ε 733. Ο 127. ε 391.

14

.

463

 εὐξάμενός τι ἔπος ἐρέω. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ εὐξάμενος ἀντὶ τοῦ] καυχησάμενος BQ. L. Ar. 147. cf. 468.

14

.

468

 εἴθ’ ὣς ἡβώοιμι. †) ἔνθεν δῆλον ὅτι τὸ εὐξάμενος (463) ἀντὶ τοῦ καυχησά‐ μενος HQ.

14

.

482

 ἀλλ’ ἑπόμην σάκος οἶον ἔχων καὶ ζῶμα φαεινόν. †) νῦν προφανῶς ζῶμα τὸν χιτῶνά φησιν, ὡς διὰ τῶν ἑξῆς δῆλον „παρά μ’ ἤπαφε δαίμων οἰοχίτων’ ἴμεναι· (488) τινὲς δὲ ζῶμα φαεινὸν τὸν σιδηροῦν χιτῶνα H. Altera inter‐
5pretatio est Aristarchi cf. L. Ar. 121. Eust. 1770, 35. Apoll. l. h. 81, 18.

14

.

495

 κλῦτε φίλοι· θεῖός μοι ἐνύπνιον ἦλθεν ὄνειρος. *) ἀθετεῖται ὡς ἐκ τῆς Ἰλιάδος (Β56) μετενηνεγμένος. γελοῖον δὲ εἰπεῖν καὶ τὸν ἐν λόχῳ καθυπνωκέναι H. cf. ad Β 56, qui habet asteriscum. Videtur insertus esse versus propter
5initium orationis coniunctione γὰρ factum. Sic H: τινὲς φασὶν ἐνίους ἠγνοηκότας τὸ (ἔθος) τοῦ ποιητοῦ, ὅτι ἔθος ἐστὶν αὐτῷ ἀπὸ τοῦ γὰρ ἄρχεσθαι, διὰ τοῦτο πεπλακέναι τὸν στίχον. cf. κ 174. 189.

14

503-6

ὣς νῦν ἡβώοιμι βίη τέ μοι ἔμπεδος εἴη.
δοίη κέν τις χλαῖναν ἐνὶ σταθμοῖσι συφορβῶν, ἀμφότερον, φιλότητι καὶ αἰδοῖ φωτὸς ἑῆος. νῦν δέ μ’ ἀτιμάζουσι κακὰ χροὶ εἵματ’ ἔχοντα.130
5 †) καὶ ὁ Ἀθηνοκλῆς προηθέτει. ἀφανίζουσι γὰρ τὸ χω‐ ρίον τοῦ αἰνίγματος διαῤῥήδην αἰτοῦντος. ἄλλως τε καὶ ὁ Εὔμαιος ὕστερον λέγει „αἶνος μέντοι ἀμύμων ὃν κατέλεξασ“ H. Versibus 503—506 quatuor obeli appicti sunt in M, in Q tres modo v. 504—506. De Athenocle cf. ad ζ 144.

14

.

553

Βορέω ὑπ’ ἰωγῇ. †) τῇ σκέπῃ V. Sic Aristarchum interpretatum esse ὑπὸ σκέπῃ dicit Apoll.
l. h. 93, 28.131

15

.

1

(4)

εὗρε δὲ Τηλέμαχον καὶ Νέστορος ἀγλαὸν υἱὸν

15

.

6

 ἤτοι Νεστορίδην μαλακῷ δεδμημένον ὕπνῳ. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] πρὸς τὸ δεύτερον πρῶτον ἀπήντηκεν (cod. ἀπήντησεν) καὶ [κατὰ ἐναλλαγὴν πτώσεως παρείληπται] (cod. ἀντίπτωσις) ἀντὶ τοῦ ὑπὸ μαλακοῦ ὕπνου δεδμημένον H. cf.
5L. Ar. 11. F. Ar. 24.

15

.

16

 ἤδη γάρ ῥα πατήρ τε κασίγνητοί τε κέλονται Εὐρυμάχῳ γήμασθαι. *) ὅτι Ἰθακήσιος ὁ Ἰκάριος, οὐ Σπαρτιάτης, ἀδελφὸς Τυν‐ δάρεω H.
5cf. schol. in E ad α 285. HMQ ad β 52, HQT ad δ 1.

15

.

19

 μή νύ τι σεῦ ἀέκητι δόμων ἐκ κτῆμα φέρηται. Fuit nota de Aristophanis athetesi cf. in H: ἀθετεῖ Ἀρι‐ στοφάνης ἐπὶ σμικρολογίᾳ παντελῶς. Propter eandem caussam ceraunio apposito ς 281 sq. damnavit. cf. ad v. 91.

15

.

20

 οἶσθα γὰρ, οἷος θυμός. Eust. 1773, 27 Zenodotum nostro loco pro οἶσθα scripsisse οἶσθας contendit. cf. α 337. Ar. ad Α 85.

15

24-6

ἀλλὰ σύ γ’ ἐλθὼν αὐτὸς ἐπιτρέψειας ἕκαστα δμωάων ἥ τίς τοι ἀρίστη φαίνεται εἶναι, εἰς ὅ κέ τοι φήνωσι θεοὶ κυδρὴν παράκοιτιν. ἔνιοι τοὺς γʹ νοθεύουσιν, ὅτι μηδὲν τούτων ἐπανελθὼν
5ποιεῖ H. Dindorfius lemma 19—21 praefixit, sed scholion ad v. 24 —26 pertinere mihi videtur. Sic etiam La Roche II, p. 46.132

15

.

29

 ἐν πορθμῷ Ἰθάκης τε Σάμοιό τε. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὴν Σάμην εἴρηκεν Σάμον διὰ τὸ μέτρον καὶ τὴν δείλην δείελον (ρ 606) ἐν ἄλλοις V. cf. L. Ar. 233, α 246. Φ 232.

15

31-2,n1

 Versus 31—32 Dionysius pro spuriis habuit cf. schol. HQ. Vind. 133.

15

.

45

 λὰξ ποδὶ κινήσας, καί μιν πρὸς μῦθον ἔειπεν. †) νοθεύεται ὡς διαπεπλασμένος ἐξ ἡμιστιχίου τῆς Κ Ἰλιάδος (158). ἐκεῖ γὰρ προσηκόντως Νέστωρ κοιμώμενον Διο‐ μήδην ἀνίστησι κύψαι (corr. Dind. τύψαι) κατοκνήσας διὰ τὸ
5γῆρας H. Vind. 133. cf. Κ 158, ubi asteriscus.

15

.

74

 χρῆ ξεῖνον παρεόντα φιλεῖν, ἐθέλοντα δὲ πέμπειν. †) ἐν πολλοῖς οὐκ ἐφέρετο. καὶ ἔστιν Ἡσιόδειος τῆς φρά‐ σεως ὁ χαρακτήρ HQ. Vind. 133. cf. L. Ar. 343. Σ 39. Ω 614.

15

78-85

 ἀμφότερον, κῦδός τε καὶ ἀγλαΐη καὶ ὄνειαρ, δειπνήσαντες ἴμεν πολλὴν ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν. εἰ δ’ ἐθέλεις τραφθῆναι ἀν’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος, ὄφρα τοι αὐτὸς ἕπωμαι, ὑποζεύξω δέ τοι ἵππους,
5ἄστεα δ’ ἀνθρώπων ἡγήσομαι· οὐδέ τις ἡμέας αὔτως ἀππέμψει, δώσει δέ τι ἕν γε φέρεσθαι, ἠέ τινα τριπόδων εὐχάλκων ἠὲ λεβήτων ἠὲ δύ’ ἡμιόνους ἠὲ χρύσειον ἄλεισον. *) οἱ ηʹ ἠθετοῦντο· συγκέχυται δὲ τὸ δυικὸν τοῦ ἀμφό‐
10τερον H. Obeli adscripti sunt in M cf. ad v. 80 et 85.

15

.

80

εἰ δ’ ἐθέλεις τραφθῆναι ἀν’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος. †) ἀτόπως καὶ τὸ „ἀν’ Ἑλλάδα“. μόνην γὰρ τὴν ὑπὸ
Ἀχιλλεῖ Ἑλλάδα καλεῖ Ὅμηρος Q. cf. ad δ 726. L. Ar. 228.133

15

.

81

ὄφρα τοι αὐτὸς ἕπωμαι, ὑποζεύξω δέ τοι ἵππους. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ δὲ πλεονάζει H. cf. F. Ar. 33. β 6.

15

.

85

 καὶ ταῦτα ἀπρεπῆ διδάσκεσθαι πρὸς Μενελάου τὸν Τηλέμαχον τὸ ἀπαιτεῖν H. cf. ad v. 78. Versum 91 ἤ τί μοι ἐκ μεγάρων κειμήλιον ἐσθλὸν ὄληται Aristophanes propter eandem caussam ut v. 19 expunxisse vi‐
5detur, cf. schol. in H. ἔστι σμικρολόγου ὡς Ἀριστοφάνης φησί,

15

.

95

 ἀγχίμολον δέ οἱ ἦλθε Βοηθοίδης Ἐτεωνεύς, ἀνστὰς ἐξ εὐνῆς, ἐπεὶ οὐ πολὺ ναῖεν ἀπ’ αὐτοῦ. †) οὐκ ἀναγκαῖον ἀθετεῖν· οὐ γὰρ δοῦλοι (corr. La Roche pro Dind. δῆλοι) οἱ θεράποντες ὥστε ἐν τῇ αὐτῇ οἰκίᾳ οἰκεῖν.
5HQ.

15

.

135

χέρνιβα δ’ ἀμφίπολος προχόῳ ἐπέχευε. †) χερόνιπτρα H. cf. ad Ω 304. α 136.

15

.

157

 Ὀδυσῆ’ ἐνὶ οἴκῳ ‖ εἴποιμ’. †) Ὀδυσῆϊ ἐνί. Ἀττικόν ἐστιν, ὡς „ἥρωϊ Λαομέδοντι πο‐ λίσσαμεν“ (Η 453) H. cf. Ar. ad Η 453. ν 35.

15

.

161

ἀργὴν χῆνα. *) ὅτι καὶ θηλυκὸν λέγεται H. Masculina forma τ 539, 553 legitur.

15

.

184

 σεῖον ζυγὸν ἀμφὶς ἔχοντες. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀπὸ τοῦ παρακολουθοῦντος τὸ ἔτρεχον B. cf. Friedlaenderum ad B 417. γ 486.

15

.

224

 φεύγων ἐξ Ἄργεος. †) Ἄργεος οὐ τῆς πόλεως, ἀλλὰ τῆς χώρας B. Fluxit ex Ar., qui apud Homerum Peloponnesum Argos nominari obser‐ vavit, non urbem ut apud recentiores. cf. L. Ar. 227. ς. 246.

15

227,n2

 ἀφνειὸς Πυλίοισι μέγ’ ἔξοχα δώματα ναίων. ἡ γραφὴ μετά, ἀντὶ τοῦ ἐν Πυλίοις· μετὰ Πυλίων ναίων ἔξοχα δώματα H. Sic Ar. μετὰ ἀντὶ τοῦ ἐν positum esse etiam Γ 460. Ε 834
docuit. Num legit ἀφνειὸς Πυλίοισι μετ’ ἔξοχα ...?134

15

.

244

 (253). Ἀμφιάραος. Fuit diple periestigmene quod Zenodotus legit διὰ τοῦ η (cf. in H) Ἀμφιάρηος, v. ad Α 530, ubi vituperavit eum Ar. propter formam Jonicam κρητός pro κρατός.

15

.

246

 ὃν περὶ κῆρι φίλει Ζεύς τ’ αἰγίοχος καὶ Ἀπόλλων παντοίην φιλότητ’. οὐδ’ ἵκετο γήραος οὐδόν. †) ὁ δὲ παρὰ σύνταξιν κεῖται· λέγει γὰρ ὅτι καίπερ θεο‐ φιλὴς ὢν οὐκ ἐγήρασε. τὸ οὖν ἑξῆς „γήραος δὲ οὐδὸν οὐχ
5ἵκετο“. ὅμοιον δέ ἐστι τῷ „οὐδ’ Ἀγαμέμνων λῆγ’ ἔριδος τὴν πρῶτον ἐπηπείλης’ Ἀχιλῆϊ“ (Α 318). τὸ γὰρ ἑξῆς „Ἀγαμέ‐ μνων δ’ οὐ λῆγ’ ἔριδοσ“ HQ. cf. ad Χ 91.

15

.

248

 τοῦ δ’ υἱεῖς ἐγένοντ’ Ἀλκμαίων Ἀμφίλοχός τε *) ὅτι οὐκ οἶδεν Ὅμηρος τὸν Ἀλκμαίονα μητροκτόνον. Vind. 133. L. Ar. 184.

15

.

251

κάλλεος εἵνεκα οἷο, ἵν’ ἀθανάτοισι μετείη. Hunc versum expunxit Ar. cf. ad Υ 235, ubi est asteriscus.

15

.

277

 ἀλλά με νηὸς ἔφεσσαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἔφεσσαι] ἀντὶ τοῦ ἔφεσον B. cf. F. Ar. 14. α 291.

15

.

282

 φωνήσας οἱ ἐδέξατο χάλκεον ἔγχος. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἐλ]λείπει ἡ παρὰ, ἵν’ ᾖ παρ’ αὐτοῦ Q. cf. ad Β 186. Fr. Ar. p. 25.

15

.

293

 ἐπαιγίζοντα δι’ αἰθέρος. †) Ἀριστοφάνης ἐπαΐσσοντα· αἰγίδας ἔλεγον τὰς ὑφ’ ἡμῶν καταιγίδας καὶ σφοδρὰς πνοὰς τῶν θυέλλων Q. Vind. 133. Fluxisse videtur ex Didymo et Aristonico, cuius verba ab
5αἰγίδας usque ad finem sunt. cf. ad Β 148. Ρ 594. In verbo ἐπαιγίζοντα κατὰ praepositionem omissam esse notavit Ar. ibid.

15

.

296

 ἡ δὲ Φεὰς ἐπέβαλλεν. Diple fuit ὅτι νῦν μὲν Φεὰς πληθυντικῶς εἴρηκεν, ἐν δὲ Ἰλιάδι „Φειᾶς πὰρ τείχεσσιν“ (Η 135) ἑνικῶς. cf. Ar. ad Η 135.

15

.

312

 αἴ κέν τις κοτύλην καὶ πύρνον ὀρέξῃ. †) ἐκπώματος ἤτοι ποτηρίου εἶδος τοσούτου καὶ μέτρου BV. Notatum fuit vocabulum κοτύλην significare et poculum et135
5id quod eo continetur—τὸ μετροῦν καὶ τὸ μετρούμενον— ut χοῖνιξ. cf. ad Φ 502. Χ 494. Eust. 1782, 55.

15

.

317

 δρώοιμι μετὰ σφίσιν, ὅττ’ ἐθέλοιεν. Fuit diple ὅτι τὸ ἐθέλω ἀεὶ ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεται; cf. in H: τὸ ἐθέλοιεν οὕτως αἱ Ἀριστάρχου, φασὶ, τρισυλλάβως τὸ ἐθέλω. F. Ar. ἅσς’ ἐθέλοιεν scripsisse coniecit, collato Α 554, ubi Si‐
5donius ὅττι θέλῃσθα, Aristarchus ἅσς’ ἐθέλῃσθα scripsisse traduntur.

15

.

334

 σίτου καὶ κρειῶν ἠδ’ οἴνου βεβρίθασιν. †) δισυλλάβως μετρητέον καὶ τοῦτον τὸν στίχον. Vind. 133. Notavit Ar. versus ὁλοσπονδείους cf. ad Λ 130. φ 15. χ 175.

15

.

397

 δειπνήσας ἅμ’ ὕεσσιν ἀνακτορίῃσιν ἑπέσθω. †) ὁ Ἀρίσταρχος ταῖς δεσποτικαῖς B. Vind. 133. Apoll. l. h. 34, 23. Eust. 1785, 37.

15

.

404

 Ὀρτυγίης καθύπερθεν, ὅθι τροπαὶ ἠελίοιο. †) οἷον ὡς πρὸς τὰς τροπὰς ἡλίου, ὅ ἐστιν ἐπὶ τὰ δυτικὰ μέρη ὑπεράνωθεν τῆς Δήλου. οὕτως Ἀρίσταρχος καὶ Ἡρω‐
διανός BHQ. Eust. 1787, 20.136

16

.

2

 ἐντύνοντο ἄριστον ἅμ’ ἠοῖ. *) ὅτι καὶ ἐν τῇ Ἰλιάδι ἅμα τῇ ἀνατολῇ ἐσθίουσιν. ἅπαξ ἐνθάδε τὸ ἄριστον καὶ ἐν Ἰλιάδι H. cf. Ω 124. L. Ar. 127.

16

.

10

ποδῶν δ’ ὑπὸ δοῦπον ἀκούω. †) παρέλκει ἡ ὑπὸ B.

16

.

18

 ἐλθόντ’ ἐξ ἀπίης γαίης δεκάτῳ ἐνιαυτῷ. Fuit diple ὅτι ἀπίαν τὴν πολὺ ἀφεστῶσαν, οὐχ ὡς οἱ νε‐ ώτεροι τὴν Πελοπόννησον λέγει· καὶ ἐξηγητικός ἐστιν ὁ τό‐ πος. cf. Ar. ad Γ 49.

16

.

31

 ἔσσεται οὕτως, ἄττα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἄττα] προσφώνησίς ἐστι νέου πρὸς γέροντα Q. cf. ad Ι 607.

16

57-9

 *) [οἱ ἀστερίσκοι] ὅτι νῦν ὀρθῶς εἴρηται πῶς ἀφῖκται πτωχὸς ὤν. κατὰ δὲ τὴν πράτην, ὅτι Μέντῃ εἰκά‐ ζεται ἡ Ἀθηνᾶ οὐχ ὑγιῶς HQ. cf. ad α 171. ξ 188.

16

.

101

 ἔλθοι ἀλητεύων· ἔτι γὰρ καὶ ἐλπίδος αἶσα. †) οὗτος ὁ στίχος ὀβελίζεται καὶ καλῶς M. ἔστι περιτ‐ τὸς ὁ στίχος καὶ διαλύων τὸ πᾶν νόημα HM. E τ 84 huc translatus videtur esse versus cf. Eust. 1795,
542. Omittit E. 1795, 28.

16

.

104

 ἐλθὼν ἐς μέγαρον Λαερτιάδεω Ὀδυσῆος. *) καὶ οὗτος ἀθετεῖται. δύο γὰρ μόνα εὔχεται ἢ παῖς ἐξ Ὀδυσσέως εἶναι ἢ μόνος αὐτὸς ὁ Ὀδυσσεύς· ἀθετεῖ [καὶ] Ζη‐ νόδοτος H.137

16

152-3

 ἀμφίπολον ταμίην ὀτρυνέμεν ὅττι τάχιστα κρύβδην· κείνη γάρ κεν ἀπαγγείλειε γέροντι. †) νοθεύονται, ὅτι μὴ πέμπει Πηνελόπη πρὸς Λαέρτην (εἰ μὴ ἄρα σιωπωμένως) H.

16

.

208

 ἥτε με τοῖον ἔθηκεν, ὅπως ἐθέλει. †) Ἀρίσταρχος ἀντὶ τοῦ τίθησιν τὸ ἔθηκεν ἐξηγεῖται. H. unde patet Aristarchum non ἔθελεν sed ἐθέλει scripsisse. cf. Ε 729. Π 633. F. Ar. p. 6.

16

.

246

†)τοὺς μνηστῆράς φησι ρηʹ Ἀρίσταρχος H.

16

.

255

 μὴ πολύπικρα καὶ αἰνὰ βίας ἀποτίσεαι. †) σύνθετον τὸ πολύπικρα, καὶ ἔστιν ἀντὶ τοῦ πολυπί‐ κρως H. cf. α 209.

16

.

265

 ἀνδράσι τε κρατέουσι καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσιν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ ἄλλων ἀνδρῶν καὶ θεῶν B. cf. F. Ar. p. 22.

16

281-98

 †)νοθεύονται ιηʹ. πόθεν γὰρ ᾔδει τὰ ὅπλα ἐν τῷ ἀνδρῶνι ἀντικείμενα; οἰκείως δὲ χρήσεται τῷ λόγῳ ὅταν αὐτὰ θεάσηται. ἀθετεῖ [καὶ] Ζηνόδοτος HQ. Vind. 133. cf. ad τ 4, ubi asterisci sunt. Eust. 1803, 4 et 1855, 2.

16

.

317

Ar. interpretationem νηλείτιδες vocabuli vid. ad τ 498.

16

.

326

τεύχεα δέ σφ’ ἀπένεικαν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ αὐτῶν B. cf. F. Ar. 22.

16

.

431

τοῦ νῦν οἶκον ἄτιμον ἔδεις. *) [ὅτι τὸ ἄτιμον] ἀντὶ τοῦ ἀτίμως Q. cf. α 209. Eust.
1807, 33.138

17

.

10

 τὸν ξεῖνον δύστηνον ἄγ’ ἐς πόλιν. *) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὴν τοῦ ἄρθρου μετάθεσιν. ὅμοιόν ἐστι τῷ „οὔτε τὰ τεύχεα καλά“. (Φ 317) Q. cf. Ar. ad Φ 317. Α 11.

17

.

12

 πύρνον καὶ κοτύλην. De vocabuli κοτύλη interpretatione cf. ad ο 312 et Χ 494, ubi nostrum locum Ar. commemorat.

17

.

23

αὐτίκ’ ἐπεί κε πυρὸς θερέω ἀλέη τε γένηται. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] λείπει τὸ διὰ, διὰ πυρός H. cf. F. Ar. 26.

17

.

38

 ἀμφὶ δὲ παιδὶ φίλῳ βάλε πήχεε. †) ἐν ἴσῳ τῷ τὰς χεῖρας περιέβαλεν. Sic Aristarchus teste Apoll. l. h. 65, 15.

17

.

47

 φυγόντι περ αἰπὺν ὄλεθρον. Superfluam esse particulam περ nostro loco Aristarchus contendit ad Φ 185. τὸ περ ἀντὶ τοῦ δή habet H, quas par‐ ticulas saepius commutatas esse item docuit, cf. F. Ar. p. 35.
5 Versum 111 Zenodotus mutavit, cf. H Vind. 133: „ἐνδυκέως ἐφίλει ὡσεί τε πατὴρ ἑὸν υἷα“. οὕτως Ἀρίσταρχος. ὁ δὲ Ζη‐ νόδοτος „ἐνδυκέως ἐφίλει ὡσεί τε πατὴρ ἑὸν παῖδα“, quod Duentzer p. 86 correxit ὃν παῖδα. Dindorfius mavult: ὃν παῖδ’ ἐφίλησε, collatis Ι 481. π 17.

17

.

134

 ἐξ ἔριδος Φιλομηλείδῃ ἐπάλαισεν ἀναστάς. Fuisse videtur Ar. nota de Philomelede, cf. schol. HQV: ἄδηλον τίς ὁ Φιλομηλείδης, καὶ εἰ κύριον τὸ ὄνομα. ὁ Φιλο‐ μηλείδης ὡς Φιλομήλου υἱός. ὁ γὰρ Πάτροκλος οὐ δύναται139
5δηλοῦσθαι ὡς Φιλομήλας υἱός, ὅτι τε τὰ ἀπὸ μητέρων οὐ σχηματίζει ὁ ποιητής, καὶ ὅτι τὸ ἐπιφερόμενον οὐκ οἰκεῖον ἦν ἐπὶ Πατρόκλου „κὰδ δ’ ἔβαλε κρατερῶς, κεχάροντο δὲ πάν‐ τες Ἀχαιοί“ (135) καὶ ἐν Ἰλιάδι δὲ λέγει (Ρ 670) „νῦν τις ἐνη‐ είης Πατροκλῆος δειλοῖο μνησάσθω“. In hoc scholio illud:
10ὅτι τὰ ἀπὸ μητέρων οὐ σχηματίζει ὁ ποιητής certe Aristarchi est, cf. Λ 750. Idem fere ad δ 343 scholion in M habet, ubi Philomeledes Lesbi rex fuisse dicitur.

17

160-1

 οἷον ἐγὼν οἰωνὸν ἐυσσέλμου ἐπὶ νηὸς ἥμενος ἐφρασάμην καὶ Τηλεμάχῳ ἐγεγώνευν Versus 160—161 expunxisse videtur Aristarchus, quod The‐ oclymenus avem non in nave sedens, sed egressus in Ithacam
5viderat et propter novam vocabuli ἐγεγώνευν significationem, quod est clamare non dicere. Si nostro loco clamare interpre‐ teris, ineptum est nec reliquae narrationi conveniens. Nam ο 529 Theoclymenus clam sociis Telemacho augurium explanat. Alii totum locum 150—165 damnaverunt, quibus versibus in N
10obeli appicti sunt. Reliquiae Ar. notarum hae sunt in scholiis: 160 in H: καὶ μὴν οὐδέπω εἰσελθὼν εἰς τὴν ναῦν θεᾶται τὸν οἰωνόν H. in Q. Vind. 133: ἐν τοῖς χαριεστέροις οὗτοι μόνοι οἱ βʹ ἀθετοῦνται, ἐπεὶ καὶ πρὶν εἰσελθεῖν (sc. ἄστυ) [οὐκ] (corr. L.
15Ar. p. 100) ἐν τῇ νηῒ τὸν οἰωνὸν εἶδε, καὶ ἐγεγώνευν ἀκαίρως ἐστίν, ἐν δὲ τοῖς κοινοτέροις ἀπὸ τοῦ „ὣς φάτο“ ἕως τοῦ „ἐξ ἐμεῦ“.

17

.

181

 ἵρευον δὲ σύας σιάλους καὶ βοῦν ἀγελαίην. †) ἀθετεῖ καὶ Ἀριστοφάνης H. καί indicat hunc versum non ab solo Aristophane esse rejectum. Fortasse Aristarchus eum secutus est, cf. ad α 185.

17

.

196

ἐπεὶ ἦ φατ’ ἀρισφαλέ’ ἔμμεναι οὐδόν. †) τὸ οὐδὸν ἀντὶ τοῦ τὴν ὁδόν· νῦν δὲ μόνως μετὰ τοῦ
υ BV. cf. Apoll. l. h. 123, 34. Eust. 1815, 2.140

17

.

246

 αὐτὰρ μῆλα κακοὶ φθείρουσι νομῆες (sc. Melanthii) *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ μῆλα νῦν μόνως τὰς αἶγας H. Alibi oves et caprae cf. L. Ar. 100. ι 184.

17

.

261

 στήτην ἐρχομένω, περὶ δέ σφεας ἤλυθ’ ἰωή. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ περὶ δὲ] ἀντὶ τοῦ περὶ γάρ σφεας, ἵνα τοῦ στῆναι φαίνηται ἡ αἰτία H. cf. F. Ar. p. 35. β 6.

17

.

264

 De hac verborum coniunctione: ἦ μάλα δὴ τάδε δώ‐ ματα (264) et: οὐκ ἄν τίς μιν ἀνὴρ ὑπεροπλίσσαιτο (268), ubi μίν ad δώματα refertur, v. ad κ 212. Eust. 1819, 34. H habet: μίν αὐτὸ τὸ δῶμα. Apoll. l. h. 159, 18.

17

.

268

 ὑπεροπλίσσαιτο. †) ὁ Ἀρίσταρχος ἀποδίδωσι νικήσειεν [τοῖς ὅπλοις ins. L. Ar. 154.] καὶ γὰρ οἱ νεώτεροι λέγονται ὁπλότεροι ἀπὸ τοῦ νικητικοὶ εἶναι ἐν τοῖς ὅπλοις. Apoll. l. h. 159, 12. Schol.
5in V habet: ἤτοι ὑπερηφανήσει, quae interpretatio est Apol‐ lonii contra Aristarchum, ἢ εὐχερῶς ἐπιβουλεύσει.

17

.

277

 ἐγὼ δ’ εἶμι προπάροιθεν. †) πρότερον χρονικῶς, ὅμοιον τῷ „τὸν δ’ Ὀδυσεὺς προ‐ πάροιθεν ἰδὼν Διομήδεϊ δεῖξε“ (Κ 476). τοπικῶς δὲ „ἔστι δέ τις προπάροιθε πόλιος αἰπεῖα Κολωνή“ (Β 811) H.
5cf. L. Ar. 115. Ar. ad Χ 197. Κ 476. Λ 734.

17

.

283

οὐ γάρ τι πληγέων ἀδαήμων οὐδὲ βολάων. †) λείπει τὸ εἰμί H. cf. Δ 400. Θ 307. ζ 203.

17

.

300

 ἐνίπλειος κυνοραιστέων. †) Ἀρίσταρχος τῶν κροτώνων MQ. cf. Apoll. l. h. 105, 15. Eust. 1821, 46. Certe etiam vocabulum ἅπαξ εἰρημένον nota‐ tum fuit.

17

.

317

κνώδαλον, ὅττι δίοιτο. †) κυρίως μὲν τὸ θαλάσσιον θηρίον, τὸ κῆτος, νῦν δὲ
θηρίον ὑπὸ κυνῶν ἁλισκόμενον HV. Hoc ex Ar. manasse de‐ monstrat schol. Nicandr. Ther. 760: οἱ περὶ Ἀρίσταρχόν φασι141
5κυρίως τὰ ἐν τῇ θαλάσσῃ. Ὅμηρος δὲ ἐπὶ τοῦ χερσαίου.

17

.

359

 εὖθ’ ὁ δεδειπνήκει, ὁ δ’ ἐπαύετο θεῖος ἀοιδός. Versum 359 Aristarchus expunxisse videtur cf. Ar. ad Χ 329.

17

.

385

 ὅ κεν τέρπῃσιν ἀείδων. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ τέρπῃσιν ἀντὶ τοῦ τέρποι (cod. τέρπῃ), ὡς τὸ „νῦν δ’ ἂν πολλὰ πάθῃσι“ (Χ 505) B. cf. F. Ar. p. 9. α 396.

17

.

386

 οὗτοι γὰρ κλητοί γε βροτῶν. Fuit diple ὅτι τοὺς ἀπὸ τοῦ καλεῖσθαι αἱρουμένους. καὶ ἐν Ἰλιάδι „ἀλλ’ ἄγετε, κλητοὺς ὀτρύνομεν“ (Ι 165). cf. Ar. ad Ι 165, ubi nostrum versum citavit.

17

.

415

δός, φίλος· οὐ μέν μοι δοκέεις ὁ κάκιστος Ἀχαιῶν ἔμμεναι, ἀλλ’ ὥριστος. Fuit diple ὅτι τὸ φίλος ἀντὶ τοῦ φίλε (cf. ad Γ 277) καὶ
5ὅτι ἐκ τοῦ ἐναντίου τὸ ἐναντίον ὑπακουστέον (cf. ad Ο 11). Nunc iam intelliges, quod habet H: περισσὸν τὸ ἀλλ’ ὥριστος. cf. L. Ar. 12.

17

.

418

 ἐγὼ δὲ κέ σε κλείω κατ’ ἀπείρονα γαῖαν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ κλείω] ἐνεστῶς ἐστιν ἀντὶ μέλλοντος H. cf. F. Ar. 9. γ 82.

17

.

443

 Nota fuisse videtur, nunc Dmetorem Cypri regem esse, in Iliade (Λ 20) Cinyram. Scholiasta in HQ hanc discrepan‐ tiam solvit dicens, semper complures reges in insula fuisse. cf. Eust. 1826, 45.

17

.

447

στῆθ’ οὕτως ἐς μέσσον.
†) μετὰ δείξεως, ὁμοίως τῷ „ἀμφίπολοι στῆθ’ οὕτω ἀπό‐ προθεν“ (ζ 218) καὶ τῷ „Ἥφαιστε, πρόμολ’ ὧδε“ (Σ 392) οὕτως ὡς ἔχεις σχήματος. ὁ δὲ λόγος ὡς νῦν, ἵστασαι, στῆθι142
5κατὰ τὴν αὐτὴν στάσιν, μὴ πλησίον τῆς τραπέζης μου H. cf. Σ 392. ζ 218.

17

450-2

ἑξείης πάντεσσι παρίστασαι· οἱ δὲ διδοῦσι μαψιδίως, ἐπεὶ οὔ τις ἐπίσχεσις οὐδ’ ἐλεητὺς ἀλλοτρίων χαρίσασθαι, ἐπεὶ πάρα πολλὰ ἑκάστῳ. †) τρεῖς νοθεύονται· ἐφ’ οἷς γὰρ Ἀντίνοος ὀνειδισθεὶς
5ὤργισται εἰκὸς ἦν ἀχθεσθῆναι καὶ τοὺς λοιπούς H. Vind. 133.

17

475-80

ἀλλ’ εἴ που πτωχῶν γὲ θεοὶ καὶ ἐρινύες εἰσίν, Ἀντίνοον πρὸ γάμοιο τέλος θανάτοιο κιχείη. τὸν δ’ αὖτ’ Ἀντίνοος προσέφη, Εὐπείθεος υἱός· ἔσθι’ ἕκηλος ξεῖνε καθήμενος, ἢ ἄπιθ’ ἄλλῃ,
5 μή σε νέοι διὰ δῶμα ἐρύσσως’, οἷ’ ἀγορεύεις, ἢ ποδὸς ἢ καὶ χειρός, ἀποδρύψωσι δὲ πάντα. †) νοθεύονται ϛʹ. πῶς γὰρ ὁ Ἀντίνοος ἐκαρτέρησεν ἐπὶ ταῖς κατάραις, ὃς ἐπὶ τοῖς ἐλάσσοσιν οὕτως ἠγρίανε; πῶς τε συναλγοῦσιν αὐτῷ οἱ λοιποί, εἰ τοιοῦτος ὢν οὕτω κατηρᾶτο
10πικρῶς; HQ. Vind. 133.

17

.

487

 εὐνομίην ἐφορῶντες. †) ἅπαξ εἴρηται παρὰ τῷ ποιητῇ H. εὐνεμεσίαν, καθ’ ἣν εὖ νεμόμεθα καὶ διατελοῦμεν V. De hac Ar. etymologia v. L. Ar. p. 348.

17

501-4

ξεῖνός τις δύστηνος ἀλητεύει κατὰ δῶμα ἀνέρας αἰτίζων· ἀχρημοσύνη γὰρ ἀνώγει· ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντες ἐνέπλησάν τ’ ἔδοσάν τε, οὗτος δὲ θρήνυι πρυμνὸν βάλε δεξιὸν ὦμον.
5 †) νοθεύει Ἀρίσταρχος δʹ. πῶς γὰρ ἂν ταῦτα εἰδείη, εἰ μή πως κατὰ τὸ σιωπώμενον; H. Vind. 133.

17

.

504

†) οὐκ ἂν οὕτως ἀκριβῶς εἰδείη τὸ βληθὲν μέρος H.
cf. Eust. 1830, 9, qui ἀνακεφαλαίωσιν quam dicunt adnotat.143

17

.

599

 σὺ δ’ ἔρχεο δειελιήσας. †) πρὸς τὴν δειλινὴν ὥραν παραγενόμενος, τουτέστι τὴν μεσημβρίαν· ἢ τὴν ἑσπερινὴν διατρίψας. ἔνιοι δὲ τὴν δει‐ λινὴν τροφὴν αἰτῶν. καὶ Καλλίμαχός φησι „δείελον αἰτίζου‐
5σιν, ἄγουσι δὲ χεῖρας ἀπ’ ἔργου“, τὴν πρὸς τῇ δειλινῇ τρο‐ φὴν αἰτοῦντες. οὐ δεόντως. προειρήκαμεν γὰρ ὅτι οἱ ἀρχαῖοι τρισὶ τροφαῖς ἐχρῶντο V. Idem brevius BH: ἔνιοι τὴν δείλην
διατρίψας, οὐ φαγών. cf. L. Ar. 127.144

18

.

17

 οὐδὸς δ’ ἀμφοτέρους ὅδε χείσεται. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ χείσεται σημαίνει] χωρήσει· ἔνθεν καὶ χειὰ ἡ κατάδυσις τῶν ὄφεων BQV. cf. ad Χ 93. L. Ar. 144.

18

.

19

 ὄλβον δὲ θεοὶ μέλλουσιν ὀπάζειν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ μέλλουσιν ἀντὶ τοῦ] ἐοίκασι QV. cf. α 232. L. Ar. 120.

18

.

27

 γρηῒ καμινοῖ ἶσος. †) τῇ καμινοκαυστρίᾳ, τῇ φρυττούσῃ τὰς κριθὰς πρὸς τὸ ποιῆσαι ἄλευρα. οὕτως Ἀρίσταρχος BHQ. Vind. 133. Item Eust. et Apoll. qui interpretantur καμινεύτριαν pro καμινο‐
5καύστριαν.

18

.

43

 κέκλυτέ μευ, μνηστῆρες ἀγήνορες. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἀγήνορες] νῦν οἱ ἄγαν ἀνδρεῖοι QV. L. Ar. 146. Ι 699.

18

.

44

 γαστέρες αἵδ’ αἰγῶν κέατ’ ἐν πυρί. †) ἐν πυρὶ ἀντὶ τοῦ παρὰ πυρί· οὕτως Ἀρίσταρχος. ὁ δὲ Ἀριστοφάνης ἐν πυρί, ἐν τῷ καταφωτιζομένῳ τόπῳ, ὡς ἐν Ἰλιάδι „αὐτὰρ ὅγε κρεῖον μέγα κάββαλεν ἐν πυρὸς αὐγῇ“ (Ι 206)
5BQ. cf. Ar. ad Ι 206, ubi haec interpretatio ad Aristarchum refertur, non ad Aristophanem. An scholiasta nomina commu‐ tavit? cf. ad ψ 89.

18

.

56

 μή τις ἐπ’ Ἴρῳ ἦρα φέρων. †) ἐπίηρά ἐστι τὸ ἐντελές, καὶ ἐν Ἰλιάδι „μητρὶ φίλῃ ἐπί‐ ηρα“, ὁ μεσολαβήσας τῷ ὀνόματι εἶπεν H. Significat τὴν μετὰ χάριτος ἐπικουρίαν, recentiores pro χάριν. cf. Ar. ad Α 572.145
5L. Ar. 111. Apoll. l. h. 73, 11.

18

.

79

 βουγάϊε. Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus dedit βουγήϊε cf. ad Ν 824. Versibus 84—85 appicti fuerunt asterisci, cf. ad v. 115—116.

18

.

91

ἢ ἐλάσει’. †) πλήξει βαλών V. cf. ε 132. L. Ar. 65.

18

.

95

 δὴ τότ’ ἀνασχομένω ὁ μὲν ἤλασε .. Ἶρος, ὁ δέ. *) [ἡ διπλῆ πρὸς τὴν ἐναλλαγὴν πτώσεως.] ἔστι δὲ ἀντὶ τοῦ ἀνασχομένων H. cf. F. Ar. 19.

18

.

100

 γέλῳ ἔκθανον. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ] ὑπὸ γέλωτος ἀπέθανον HGl. cf. F. Ar. 24.

18

.

106

 κοίρανος εἶναι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀπαρεμφάτῳ χρῆται ἀντὶ προστακτικοῖ, εἶναι] ἀντὶ τοῦ ἔσο Q. cf. F. Ar. 14. α 291. ἔσσο legitur apud Homerum α 392.
5γ 200.

18

115-6

 ἐν δήμῳ· τάχα γάρ μιν ἀνάξομεν ἠπειρόνδε εἰς Ἔχετον βασιλῆα, βροτῶν δηλήμονα πάντων. *) οὗτοι οἱ βʹ ἐκ τῶν ἄνωθεν (84—85) μετήχθησαν· ἐκεῖ μὲν γὰρ προτρέπων φοβεῖ, ἐνταῦθα δὲ ἀπάνθρωπον τελέως
5τὸ ἡμιονήπια (?) τελεῖν. διὸ περιγράφονται H.

18

.

117

 χαῖρεν δὲ κλεηδόνι δῖος Ὀδυσσεύς. Fuit diple ὅτι ἐπὶ τῇ φήμῃ οἰωνισάμενος ἔχαιρεν· προ‐ είρηκε γὰρ „Ζεύς τοι δοίη ξεῖνε, ὅττι μάλιστ’ ἐθέλεισ“. cf. Ar. ad Ξ 223.

18

.

128

ἐπητῇ δ’ ἀνδρὶ ἔοικας. †) δεινῷ εἰπεῖν ἢ λογίῳ παρὰ τὰ ἔπη V. cf. ad ν 332.

18

.

130

 οὐδὲν ἀκιδνότερον. Fuit diple periestigmene contra Zenodotum, qui scripsit οὐθ’ ἕν cf. Eust. 1841, 22. Ammon. de diff. p. 105 s. v. οὐδέν.146

18

.

138

 καὶ γὰρ ἐγώ ποτ’ ἔμελλον ὄλβιος εἶναι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἔμελλον ἀντὶ τοῦ] ἐῴκειν Q. cf. L. Ar. 190. α 232.

18

.

154

δὴ γὰρ κακὸν ὄσσετο θυμός. †) προεμηνύετο Q. cf. X 356. Ω 172. Α 105. L. Ar. 87.

18

.

192

 κάλλεϊ μέν οἱ πρῶτα. †) νῦν τὰ μύρα V. cf. Ar. ad Ξ 171, ubi est diple ὅτι μύρον μὲν οὐκ ὀνομάζει, τεθυμιαμένον δὲ ἔλαιον τὸ μύρον λέγει, ὥστε εἰδέναι μὲν τὴν χρῆσιν, τὸ δὲ ὄνομα μή. λέγει
5δέ που καὶ (Ψ 186) „ῥοδόεντι δὲ χρῖεν ἐλαίῳ“ καὶ (ς 192) „κάλλεϊ μέν οἱ πρῶτα“ μύρου τι γένος ὀνοματοποιήσας. cf. L. Ar. 198. 333. Eust. 1843, 8.

18

.

197

 ἡ μὲν ἄρ’ ὧς ἔρξας’ ἀπεβήσετο δῖα θεάων. Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem δῖ’ Ἀφροδίτη, cf. schol. H Vind. 133 et Duentzer p. 106, qui scho‐ lion ad v. 190 refert.

18

.

229

 ἐσθλά τε καὶ τὰ χέρηα· πάρος δ’ ἔτι νήπιος ἦα. †) ἠθέτει καὶ Ἀρίσταρχος H. La Roche commutavit Ἀρι‐ στοφάνης, nescio quam ob caussam.

18

.

234

βίῃ δ’ ὅ γε φέρτερος ἦεν. [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ δὲ ἀντὶ τοῦ γάρ H. cf. F. Ar. 35.

18

.

246

 ἀν’ Ἴασον Ἄργος Ἀχαιοί. *) [ἡ διπλῆ ὅτι Ἴασον Ἄργος] τὴν Πελοπόννησον [λέγει] ἀπὸ Ἰάσου τοῦ τῆς Ἰοῦς· πρὸς τὴν αὐτὴν δὲ καὶ Ἀχαϊκὸν Ἄργος φησί, Πελασγικὸν δὲ Ἄργος τὴν Θεσσαλίαν BQ. L
5Ar. 227.

18

.

258

ἑλὼν ἐμὲ χεῖρα. †) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ χεῖρα B. cf. F. Ar. p. 20.

18

.

282

 οὕνεκα τῶν μὲν δῶρα παρέλκετο, θέλγε δὲ θυμόν. Fuit nota de Aristophanis athetesi cf. schol. in H: εὐτελὲς τοῦτο, διὸ καὶ κεραύνιον παρέθηκεν Ἀριστοφάνης. De cerau‐
nio v. Nauck. Aristoph. p. 18. cf. ad ο 19 et 91.147

18

.

298

 ἕρματα τρίγληνα μορόεντα. †) τρίκορα κόσμια, ἐνώτια, τριόφθαλμα. τὸ δὲ μορόεντα ἀντὶ τοῦ μετὰ πολλοῦ μόρου καὶ κακοπαθείας κατεσκευασμένα. BQV. cf. Ar. ad Ξ 183.

18

330-2

 θαρσαλέως πολλοῖσι μετ’ ἀνδράσιν, οὐδέ τι
θυμῷ ταρβεῖς· ἦ ῥά σε οἶνος ἔχει φρένας, ἤ νύ τοι αἰεὶ τοιοῦτος νόος ἐστίν, ὃ καὶ μεταμώνια βάζεις.
5 *) ἀθετοῦνται τρεῖς ὡς ἐκ τῶν ἑξῆς (390—92) μετατιθέ‐ μενοι· καὶ ὅτι ἐνθάδε μηδὲν ἐθρασύνθη Q.

18

333,n1

 ἢ ἀλύεις, ὅτι Ἶρον ἐνίκησας. ἀλύεις νῦν ἀντὶ τοῦ χαίρεις, γαυριᾷς Q. Alibi ἐπὶ λύπης cf. Ε 352. L. Ω 12. ι 398. Eust. 1636, 22. Est fortasse Ar.

18

.

354

 ἔμπης μοι δοκέει δαΐδων σέλας. †) ἀντὶ τοῦ ὁμοίως, ὡς τὸ „ἔμπης εἰς γαῖάν τε καὶ οὐ‐ ρανόν“. (Ξ 174) HV. Alibi ἀντὶ τοῦ ὅμως cf. Ω 522. Ξ 174 in V. ε 205. L. Ar. 143.
5Versibus 390—92 asterisci appicti fuerunt, cf. ad v. 330—32.

18

.

396

 ὁ δ’ ἄρ’ οἰνοχόον βάλε χεῖρα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἤλλακται ἀντὶ τοῦ οἰνοχόου βάλε χεῖρα] ὅμοιον τῷ „ὁ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὅρπη‐ κασ“ (Φ 38) H. cf. F. Ar. 20.

18

.

406

 δαιμόνιοι, μαίνεσθε. †) θαυμάσιοι ἐπὶ κακῷ H. cf. L. Ar. 155. ADL ad B 190. τ 71.

18

406,n2

 καὶ οὐκέτι κεύθετε θύμῳ. ἀντὶ τοῦ ὑπὸ θυμοῦ, ὡς „Ἀχιλῆϊ δαμασθείσ“ (Χ 55) BHQ. For‐ tasse fluxit ex Ar. cf. F. p. 25.

18

.

423

κρητῆρα κεράσσατο Μούλιος ἥρως. *) ὅτι πάντας ἥρωας ἔλεγον B. cf. L. Ar. 101. Observatum est contra Istrum, qui hoc
epitheton principibus modo tribuit.148

19

4-13

 οἱ ἀστερίσκοι, ὅτι ἀναγκαίως ἐνθάδε, ὅτε καὶ ἑώρακε τὰ ὅπλα HMQ. Vind. 133. Asterisci appicti sunt in Vind. 133. cf. π 281. Eust. 1853, 10.

19

.

28

 χοίνικος ἅπτηται. †) ἀντὶ τοῦ δαπάνης, τροφῆς, τό τε μετροῦν καὶ τὸ με‐ τρούμενον. ἅπαξ ἐνταῦθα ἡ φωνή· καὶ οὐ διὰ τοῦτο χωρι‐ στέον τῆς Ἰλιάδος τὴν Ὀδύσσειαν· κἀκεῖ γάρ εἰσι τοῦδε εὐτε‐
5λέστερα ὀνόματα „ὅλμον δ’ ὡς ἔσσευε βαλὼν“ (Λ 147) „ἀμφ’ ἀστραγάλοισι χολωθεὶσ“ (Ψ 88) πτύον HQ. (πτύον (?) sic H. πτύοντ’ Q. πτύοντα plene legitur Ψ 697. Buttmannus conie‐ cit πτυόφιν Ν 588). cf. Ar. ad Λ 147. Ψ 88. Eust. 1853, 60.

19

.

34

 χρύσεον λύχνον ἔχουσα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ λύχνον] ἀπὸ τοῦ λύειν τὸ νύχος. λέγει δὲ τὴν δᾷδα κυρίως· τοῦ δὲ παρ’ ἡμῖν καλουμένου λύχνου τοὺς ἥρωας χρωμένους ὁ ποιητὴς οὐκ εἰσάγει. οὐδὲ Ἡσίοδος μέ‐
5μνηται HQV. cf. ad Λ 147. Orion. p. 94, 16: λύχνος ὁ λύων τὸ νύχος, τουτέστι τὸ σκότος. οὕτως Ἀριστόνικος ἐν τῷ περὶ σημείων τοῦ Ὁμήρου. Etym. M. 565, 37. Eust. 1854, 50.

19

.

37

 ἔμπης μοι τοῖχοι μεγάρων καλαί τε μεσόδμαι. †) ὁ Ἀρίσταρχος τὰ μεσόστυλα. BHQ. cf. L. Ar. 151. Eust. 1855, 1. Notatum fuit praeterea vo‐ cabulum ἔμπης hoc loco significare ὁμοίως cf. Eust. 1854, 58.
5ε 205. L. Ar. 143.

19

.

38

 κίονες ὑψός’ ἔχοντες. *) ὅτι καὶ ἀρσενικῶς ὁ κίων H. Forma feminina est α 53. 127. ρ 29. χ 176. 193. ψ 90. masculina θ 66. 473.149

19

.

46

 ἡ δέ μ’ ὀδυρομένη εἰρήσεται. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ δὲ ἀντὶ τοῦ γάρ H. cf. F. Ar. p. 35. β 6

19

.

69

 εἶσθα θύραζε. Notata fuit forma εἶσθα ἀπὸ τοῦ εἶμι cf. ad Φ 424. Le‐ gitur etiam Κ 450. υ 179.

19

.

71

δαιμονίη. †) θαυμασία ἐπὶ κακῷ H. cf. L. Ar. 155. ς 406 schol. in ADL ad Β 190.

19

.

111

εὐδικίας ἀνέχῃσι. †) ὁ Ἀρίσταρχος εὐδικίας ἄνω ἔχῃ. Apoll. l. h. 36, 20.

19

130-3

ὅσσοι γὰρ νήσοισιν ἐπικρατέουσιν ἄριστοι, Δουλιχίῳ τε Σάμῃ τε καὶ ὑλήεντι Ζακύνθῳ, οἵ τ’ αὐτὴν Ἰθάκην εὐδείελον ἀμφινέμονται, οἵ μ’ ἀεκαζομένην μνῶνται, τρύχουσι δὲ οἶκον.
5 †) ἠθέτηνται δʹ H. Cod. λʹ, corr. Porsonus, cuius notam v. apud Dindorfium p. 637. Leguntur iidem versus α 245—248. π 122—25. Eust. 1858, 4.

19

.

131

 ὑλήεντι Ζακύνθῳ. *) [ὅτι] ἀρσενικῷ θῆλυ ἐπήγαγεν, ὡς τὸ „κλυτὸς Ἱππο‐ δάμεια“ H. cf. F. Ar. p. 31. β 214.

19

.

160

 ἤδη γὰρ ἀνὴρ οἷός τε μάλιστα ‖ οἴκου κήδεσθαι. †) δυνατός· καὶ ὁ τε πλεονάζει H, cf. ad Ε 5. Χ 29. 118. F. Ar. p. 34.

19

.

174

 (Κρήτη) καὶ ἐννήκοντα πόληες. *) [ἡ διπλῆ πρὸς τοὺς χωρίζοντας, ὅτι] ἐν Ἰλιάδι (Β 649) ἑκατόμπολιν τὴν Κρήτην λέγει, οὐχ ὡρισμένως ἑκατὸν πόλεις ἔχουσαν, ἀλλὰ ἀντὶ τοῦ πολλάς V. cf. Ar. ad Β 649.

19

.

204

 ἴσκε ψεύδεα πολλὰ λέγων ἐτύμοισιν ὁμοῖα. †) τινὲς βούλονται τὸ ἔλεγε σημαίνειν. ἄλλοι δὲ (sc. Ari‐ starchus) τὸ ἤϊσκε, τὸ εἴκαζεν, ὁμοίου· τὸ γὰρ ὅλον, πολλὰ ψευδῆ λέγων εἴκαζεν, ὥστε ὅμοια εἶναι ἀληθέσιν V.150
5 Observavit enim Ar. verbum ἴσκεν nunquam significare „inquit“, sed ubique „aequavit“. Ratio habita est huius loci ab Ar. ad Π 41. χ 31.

19

.

229

 ἀσπαίροντα λάων. †) ὁ μὲν Ἀρίσταρχος ἀπολαύων, ἀπολαυστικῶς ἔχων. ὁ δὲ Κράτης λάων φησὶν ἀντὶ τοῦ βλέπων· ὅθεν κατὰ στέρησιν ἀλαὸς ὁ τυφλός V.
5 Quae de cognato vocabulo λάρυξ Orion Etym. p. 94 ex‐ cerpsit ex Aristonico ἐν τῷ περὶ σημείων Ὀδυσσείας: —λάρυξ ὁ λαιμός· διὰ γὰρ τούτων, τοῦ λαιμοῦ καὶ λάρυγγος, τὴν ἀπό‐ λαυσιν ἔχομεν τῶν τροφῶν. οὕτως Ἀριστόνικος ἐν τῷ περὶ σημείων Ὀδυσσείας—ex scholio integriore ad hunc versum
10deprompta esse coniecit Lehrsius Ar. p. 3. cf. L. Ar. 151. Apoll. l. h. 107, 15. Eust. 1863, 42. Versibus 304—307 appicti fuerunt asterisci cf. ad ξ 159 et 162. In G cod. v. 308 habet obelum.

19

.

343

 οὐδέ τί μοι ποδάνιπτρα ποδῶν ἐπιήρανα θυμῷ γίγνεται. †) τὰ ἐπικουρητικὰ τῆς ψυχῆς. Sic Aristarchus teste Apoll. l. h. 73, 11, qui (contra Eust. 1867, 29) ἐπίηρ’ ἀνὰ θυμῷ legit.
5346—48. εἰ μή τις γρῆυς ἔστι παλαιή, κεδνὰ ἰδυῖα, ἥ τις δὴ τέτληκε τόσα φρεσίν, ὅσα τ’ ἐγώ περ· τῇ δ’ οὐκ ἂν φθονέοιμι ποδῶν ἅψασθαι ἐμεῖο. *) ἀθετοῦνται οἱ τρεῖς, πρῶτον μὲν ὅτι αἱρεῖται τὴν δυ‐ ναμένην ἐπιγνῶναι· εἶτα δὴ καὶ γέλοιον τὸ „ἥτις δὴ τέτληκε“;
10τίς γὰρ φθονεῖ τῶν μὴ σπουδαίων; MN. Vind. 56. μή addidit Barnes. Obeli sunt in G appicti, athetesin τῶν παλαιῶν com‐ memorat etiam Eust. 1867, 13.

19

.

378

ἐπεί μοι ὀρώρεται ἔνδοθι θυμός ‖ κήδεσιν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ διὰ τὰ σὰ κήδεα B. cf. ι 19.
Ε 875. F. Ar. p. 25.151

19

.

393

τήν ποτέ μιν σῦς ἤλασε λευκῷ ὀδόντι. †) τύψας ἐποίησε B. cf. L. Ar. 65. ε 132. η 250. ς 91.

19

.

450

 λικριφὶς ἀίξας. Fuit diple ὅτι δὶς κέχρηται τῇ λέξει, νῦν καὶ ἐν Ἰλιάδι (Ξ 463). σημαίνει δὲ πλάγιος ὁρμήσας, ἀπὸ τοῦ λέχριος, κατὰ κοινωνίαν τῶν συμφώνων. cf. Ar. ad Ξ 450.

19

.

498

 καὶ αἳ νηλείτιδές εἰσι. †) Ἀρίσταρχος τοὺς πολυαμαρτήτους, τοῦ νη ἐπιτατικοῦ ὄντος B. cf. ad π 317. Apoll. l. h. 116, 37.

19

518,n1

 ὡς δ’ ὅτε Πανδαρέου κούρη. διαφόρως τοῖς νεωτέροις, οὐχὶ Πανδίονος, εἰ μὴ ἄρα διώνυμος ἦν V. Eust. 1874, 59: οὔτε Πρόκνης οὔτε Τειρέως μέμνηται καὶ τὸν παρὰ τοῖς νεωτέροις Ἴτυν Ἴτυλον αὐτὸς λέγει. Fluxit fortasse ex Ar.

19

.

537

 καί τέ σφιν ἰαίνομαι εἰσορόωσα. Notata fuit praepositio ἐπὶ omissa, σφιν pro ἐπ’ αὐτοῖς cf. ad Κ 277. F. Ar. 27.

19

.

560

ἤτοι μὲν ὄνειροι ἀμήχανοι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀμήχανοι ἀντὶ τοῦ] πρὸς οὓς μηχανὴν εὑ‐
ρεῖν οὐκ ἔστιν V. cf. L. Ar. 146.152

20

.

4

 Εὐρυνόμη δ’ ἄρ’ ἐπὶ χλαῖναν βάλε κοιμηθέντι. ἔνθ’ Ὀδυσεὺς ... κεῖτ’ ἐγρηγορόων. Nota fuit, Homerum discrimen facere inter verba κοιμηθῆ‐ ναι et ὑπνῶσαι, cf. ad Η 482, ubi est diple etiam propter hunc
5locum L. Ar. 114.

20

.

63

 αὐτίκα νῦν ἢ ἔπειτα. Quod legitur in V sic corrigendum esse videtur: τὸ ἔπειτα ἀντὶ τοῦ μετὰ ταῦτα· ἀντιδιέσταλται γοῦν τὸ αὐτίκα. cf. ad Ψ 551. L. Ar. 151.

20

.

66

ὡς δ’ ὅτε Πανδαρέου κούρας ἀνέλοντο θύελλαι. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ δὲ περιττόν H. cf. ad β 6.

20

104,n1

 ὕψοθεν ἐκ νεφέων. νῦν τὸν τόπον ἔφη Ἀττικῶς ἐν ᾧ εἴωθε συνίστασθαι τὰ νέφη· ἐπιφέρει γὰρ ἡ ἀλετρὶς (114) „οὐδέ ποθι νέφος ἐστίν“ VBQ. Fluxit fortasse ex Ar.

20

.

132

 ἐμπλήγδην ἕτερόν γε τίει. †) ἐν τῷ Υ τῆς Ὀδυσσείας ὑπομνήματι ὁ Ἀρίσταρχος εὐ‐ μεταβόλως. Apoll. l. h. 67, 28. L. Ar. 152.

20

.

202

ἐπὴν δὴ γείνεαι αὐτός. †) γεννήσῃς V.
Sic Ar. interpretatum esse hanc formam apparet ex Ar. ad T 26, ubi est diple periestigmene contra Zenodotum, qui legit153
5formam διὰ τὸ ι scriptam ἐγγίνωνται.

20

.

321

 Ἀγέλαος. Fuit διπλῆ πρὸς τὴν ὁμωνυμίαν. Agelaum interfecit Hector cf. Λ 302, ubi commemoratur hic Agelaus, unus ex procis.

20

.

383

ἐς Σικελοὺς πέμψωμεν. †) ἐγινώσκετο ἄρα τὰ κατὰ τοὺς Σικελούς. οὐκ εἰκὸς οὖν
ἐκεῖ τὴν πλάνην γεγονέναι V. cf. Eust. 1896, 45. L. Ar. 244.154

21

.

1

 τῇ δ’ ἄρ’ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ δὲ ἀντὶ τοῦ γάρ PVBQ. cf. ad β 6. F. Ar. 35.

21

.

13

δῶρα τά οἱ ξεῖνος Λακεδαίμονι δῶκε.

21

.

15

 τῷ δ’ ἐν Μεσσήνῃ ξυμβλήτην ἀλλήλοιιν οἴκῳ ἐν Ὀρσιλόχοιο. †) νῦν ἐπὶ τῇ Λακωνικῇ χώρᾳ, ἧς μέρος κατὰ τοὺς ἡρωϊ‐ κοὺς χρόνους ἡ Μεσσήνη BQ. cf. ad δ 1. Β 502. 582. L. Ar.
5235. Notatus fuit praeterea v. 15 ex meris spondeis composi‐ tus cf. ad Λ 130. Eust. 1899, 55 et fuit diple periestigmene contra Zenodotum, quod pro Ὀρσιλόχοιο scripsit Ὀρτιλόχοιο, v. ad γ 489.

21

22,n1

 Ἴφιτος αὖθ’ ἵππους διζήμενος. τὸν Ἰόλης ἔρωτα οὐκ οἶδεν ὁ ποιητής, οὐδὲ ὡς ἀποτυχὼν τοῦ ἔρωτος τῆς Ἰόλης ἔκλεψε τὰς ἵππους Εὐρύτου BQ. cf. Eust. 1899, 38. Haec et quae in scholio sequenti ad v. 27 le‐
5guntur: οἱ νεώτεροί φασιν ὡς ὅτι αὐτὸν ἀπὸ τοῦ τείχους κατέβαλεν B. Eust. 1900, 16. fortasse manaverunt ex Ar.

21

.

29

ἔπειτα δὲ πέφνε καὶ αὐτόν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ δὲ ἀντὶ τοῦ γάρ B. cf. ad φ 1.

21

.

54

αἴνυτο τόξον ‖ αὐτῷ γωρυτῷ.
Fuit diple ὅτι λείπει ἡ σύν, cf. V ad Ψ 8. F. Ar. 26.155

21

.

61

 φέρον ὄγκιον. Notatum fuit vocabulum ἅπαξ εἰρημένον, cf. schol. in V: ἔστι μὲν τῶν ἅπαξ εἰρημένων ἡ λέξις. σημαίνει δὲ ὄγκιον ἀγ‐ γεῖον κιστοειδές, ἐν ᾧ ἔκειντο οἱ ὄγκοι. ὄγκοι δέ εἰσιν οἱ
5πώγωνες τῶν ἀκίδων· καὶ ἐν ἄλλοις „ὡς δὲ ἴδεν νευρόν τε καὶ ὄγκους ἐκτὸς ἐόντασ“ (Δ 151). cf. Eust. 1899, 1. Apoll. l. h. 118, 20.

21

.

62

 ἀέθλια τοῖο ἄνακτος. De vocabulo τοῖο ἀντὶ τοῦ τοιούτου, οὐχ ὡς οἱ γλωσσο‐ γράφοι πάντως ἀγαθοῦ v. ad δ 206. V habet τοῦ ἰδίου.

21

.

89

 ἀλλ’ ἀκέων δαίνυσθε. Fuit certe nota de ἀκέων vocabulo. Ad Δ 22 Ar. ut par‐ ticipium verbi ἀκέων pro ἀκέουσα usurpatum esse docuit: „οὐ γάρ ἐστιν ἀντὶ τοῦ ἡσύχωσ“. An etiam nostro loco pro ἀκέ‐
5οντες positum esse existimavit? ἀκέοντε legitur ξ 195. Alii mutaverunt „ἀλλὰ καὶ ὣς δαίνυσθε“. ἀσύμφωνα λέγουσι τοῖς παλαιοῖς. Eust. 1902, 46.

21

.

97

 ἐώλπει ‖ νευρὴν ἐντανύσειν. Ar. legit ἐντανύειν et notavit enallagen temporum ἐντανύειν pro ἐντανύσειν, cf. ad Χ 67. F. Ar. p. 6. γ 82.

21

.

111

 ἀλλ’ ἄγε μὴ μύνῃσι παρέλκετε. Notatum fuit μύνῃσι vocabulum ἅπαξ εἰρημένον cf. BQV: προφάσεσιν· ἅπαξ δὲ κεῖται. Apoll. l. h. 114, 13. Eust. 1904, 25.

21

.

146

 παρὰ κρητῆρα δὲ καλόν ‖ ἷζε μυχοίτατος αἰεί. †) Ἀρίσταρχος ἀντὶ τοῦ πρῶτος. „ἔστι πόλις Ἐφύρη μύχῳ Ἄργεοσ“ (Ζ 152) πάντῃ (πρώτῃ?) γὰρ ἐπὶ τῷ Ἰσθμῷ ἵδρυται ἡ Κόρινθος. Schol. Vind. 133 apud La Roche.

21

.

260

 ἀτὰρ πελέκεάς γε καὶ εἴ κ’ εἰῶμεν ἅπαντας ἑστάμεν. Fuit diple ὅτι ἔξωθεν προσυπακουστέον τὸ καλῶς ἂν ἔχοι καὶ ἐν Ἰλιάδι „ἀλλ’ εἴ μιν ἀεικισσαίμεθ’ ἑλόντεσ“. (Π 559).
5cf. Ar. ad Π 559. In M. Vind. 133 est: προσληπτέον τὸ οὐδὲν
κωλύει.156

21

.

277

 Εὐρύμαχον δὲ μάλιστα καὶ Ἀντίνοον θεοειδέα λίσσομ’, ἐπεὶ καὶ τοῦτο ἔπος κατὰ μοῖραν ἔειπεν. †) ὁ Ἀντίνοος· πρὸς γὰρ τὸ δεύτερον τὸ πρότερον V. cf. L. Ar. 11.

21

.

289

 ὑπερφιάλοισι μεθ’ ἡμῖν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ὑπερφιάλοισι] νῦν τοῖς κατ’ ἀρετὴν διαφέρουσιν V. cf. ad Ο 94, ubi locum nostrum citat et sic interpretatur Ar.

21

.

306

 οὐ γάρ τευ ἐπητύος ἀντιβολήσεις. †) Ἀρίσταρχος ἐπητέος (cod. ἐπητέως, corr. Villoisonus) διὰ τοῦ ε, καὶ λόγος ὑπόκειται τοιοῦτος· ἐπήτεος οἷον εὐγνώμονος· τίθησι δὲ καὶ τὴν λέξιν ἐπίπαν ἐπὶ τοῦ συνετοῦ· „τούνεκ’
5ἐπητής ἐσσι καὶ ἀγχίνοος καὶ ἐχέφρων“ (ν 332) καὶ οὐκ ἐπητύος. Apoll. l. h. 72, 1. cf. ad ν 332. Eust. 1911, 7. Versibus 350—353 asterisci fuerunt appicti, quod recte in‐ serti sunt hic et Ζ 490—493, non autem α 356—359.

21

407,n2

 περὶ κόλλοπι χορδήν. Vocabulum κόλλοψ interpretatus est Ar. in Odysseae commen‐ tario (ἐν ὑπομνήματι Ὀδυσσείας) ὁ ἐκ τῶν αὐχενίων δερμάτων γι‐ νόμενος πασσαλίσκος, cf. Etym. Gud. 334, 12, ubi pro ἐν ὑπομνήματι
5Ἀνδρονίκου εἰς τὸ δος legendum esse Ἀριστονίκου εἰς Ὀδύσσειαν vidit Beccardus in diss. de scholiis Homeri. Berol. 1850. 14, 21.

21

.

409

ὣς ἄρ’ ἄτερ σπουδῆς τάνυσεν. Fuit diple ὅτι σπουδὴ οὐχ οἷον ἐν τάχει, ἀλλὰ μόγις καὶ
δυσχερῶς, cf. ad Β 99, ubi hunc versum citat Ar.157

22

31-3

 ἴσκεν ἕκαστος ἀνήρ, ἐπεὶ ἦ φάσαν οὐκ ἐθέλοντα ἄνδρα κατακτεῖναι· τὸ δὲ νήπιοι οὐκ ἐνόησαν, ὡς δή σφιν καὶ πᾶσιν ὀλέθρου πείρατ’ ἐφῆπτο. *) [ἀθετοῦνται οἱ στίχοι ὅτι] οὐδέποτε Ὅμηρος ἐπὶ τοῦ
5ἔλεγε τὸ ἴσκε, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ ὁμοίου· ἠπάτηται οὖν ὁ διασκευ‐ αστὴς ἐκ τοῦ „ἴσκε ψεύδεα πολλὰ λέγων ἐτύμοισιν ὅμοια“ (τ 203). Vind. 56. Certe Ar. hunc locum obelis notavit, teste Eust. 1917, 56. cf. L. Ar. 97. 335.

22

.

49

οὗτος γὰρ ἐπίηλεν τάδε ἔργα. †) Ἀρίσταρχος ἐπεισέπεμψεν. Apoll. l. h. 73, 10.

22

.

84

 περιῤῥηδὴς δὲ τραπέζῃ κάππεσε. †) ὁ Ἀρίσταρχος στροβηθεὶς περιφερὴς ἔπεσε τῇ τραπέζῃ, ὡς περικλασθῆναι περὶ αὐτήν. Apoll. l. h. 130, 9. V habet ἢ περιφερής.

22

.

89

 Ὀδυσῆος ἐείσατο κυδαλίμοιο. *) [ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα διότι ἐλλείπει ἡ ἐπὶ καὶ πτῶ‐ σις ἤλλακται. Ὀδυσῆος ἐείσατο] ὡς ἐπὶ Ὀδυσσέα ὥρμησεν. V. cf. F. Ar. 24.

22

.

97

ἢ ἐλάσειεν φασγάνῳ. †) πλατεῖ τῷ ξίφει πλήξειεν V. cf. L. Ar. 65. ε 132.

22

144-5

ἔνθεν δώδεκα μὲν σάκε’ ἔξελε, τόσσα δὲ δοῦρα
καὶ τόσσας κυνέας, χαλκήρεας ἱπποδασείας. †) σημείωσαι καὶ ὅτι τὸ περὶ τῶν δώδεκα σακέων καὶ τὸ ἐφεξῆς Ἀρίσταρχος ἀθετήσας κεχίακεν, ἀδύνατον εἶναι εἰπὼν158
5τοσαῦτα βαστάσαι ἄνθρωπον. Eust. 1921, 56.

22

.

165

 κεῖνος δ’ αὖτ’ ἀΐδηλος ἀνήρ. Ar. interpretatio vocabuli ἀΐδηλος in Etym. M. 41, 36 ser‐ vata est: ἀΐδηλος ὁ ὀλοθρευτικός. οὐ γὰρ ἄξιος Ἀριστόνικος δηλοῦν λέγων τὸν ἀδηλοποιόν. cf. L. Ar. 3.

22

.

173

 σφῶι δ’ ἀποστρέψαντε. †) ὑμεῖς οἱ δύο V. cf. ad Μ 366, ubi Zenodotus legit σφῶε et ab Ar. vitu‐ peratur. Fortasse nostro etiam loco sic scripsit.

22

.

175

 (192) σειρὴν δὲ πλεκτὴν ἐξ αὐτοῦ πειρήναντε Notatus fuit ὁλοσπόνδειος στίχος cf. Λ 130. φ 15. Eust. 1923, 47.

22

.

188

 ἔρυσάν τέ μιν εἴσω ‖ κουρίξ. †) ὁ μὲν Ἀρίσταρχος τῆς κόμης ἐπιλαβόμενοι, ὁ δὲ Κρά‐ της κουρίξ τὸ νεανικῶς V. Vind. 56. 133. cf. Eust. 1924, 13. L. Ar. 151. Apoll. l. h. 103, 10.

22

.

258

 σταθμὸν ἐϋσταθέος μεγάροιο ‖ βεβλήκειν. †) σημειῶδες· ἀεὶ γὰρ τὸ βάλλειν παρ’ Ὁμήρῳ ἐπὶ τοῦ τυχεῖν H. cf. L. Ar. 60.

22

274-6

 τῶν ἄλλος μὲν σταθμὸν ἐυσταθέος μεγάροιο βεβλήκειν, ἄλλος δὲ θύρην πυκινῶς ἀραρυῖαν. ἄλλου δ’ ἐν τοίχῳ μελίη πέσε χαλκοβάρεια. †) τοὺς τρεῖς στίχους (257—259) καὶ μετ’ ὀλίγα οὕτω τί‐
5θησιν δίχα παραποιήσεως. διό τινες ὠβέλισαν ἐκείνους ὡς ταυτολογοῦντας. Eust. 1926, 18. L. Ar. 342.

22

.

278

 βάλε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ λίγδην. †) ξεστικῶς. ἅπαξ δὲ ἐνταῦθα καὶ ἅπαξ ἐν Ἰλιάδι (Ρ 599) ἐπιλίγδην Q. cf. Ar. ad Ρ 599.

22

.

296

ἤριπε δὲ πρηνής. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὗτος ἐπ’ αὐτὴν πίπτει τὴν πληγήν. V.
cf. ad Ε 68.159

22

.

304

 ταὶ μέν τ’ ἐν πεδίῳ νέφεα πτώσσουσαι ἵενται. †) λείπει ἡ εἰς πρόθεσις, ἵν’ ᾖ εἰς τὰ νέφη. νέφη δὲ τὰ λίνα ἤγουν τὰ δίκτυα τὰ ἱστάμενα πρὸς ὀρνίθων ἄγραν. Schol. Vind. 56. Eust. 1928, 32. Hesych. III, 151.

22

.

325

 θάνατόν γε δυσηλεγέα προφύγοισθα. †) ὁ Ἀρίσταρχος ὅταν μὲν λέγῃ τὸν θάνατον τοιοῦτον ση‐ μαίνει μακροκοίμητον, ὅταν δὲ ἄλλως, καταστρέφει εἰς ταὐτὸν τῷ κακοκοίμητον. Apoll. l. h. 61, 1.

22

.

330

Τερπιάδης δέ τ’ ἀοιδός. †) Τέρπιος παῖς ἢ ὁ τέρπων V. cf. ad Ε 60 et Ι 137.

22

.

386

 δικτύῳ ἐξέρυσαν πολυωπῷ. †) σημειοῦνται οἱ παλαιοὶ ἅπαξ ἐνταῦθα μνησθῆναι τὸν ποιητὴν ἰχθύων θήρας τῆς διὰ δικτύων. τὸ γὰρ ἐν Ἰλιάδι „μή πως ὡς ἀψίσι λίνου ἁλόντες πανάγρου“ ἄδηλόν φασι εἴτε
5ἰχθύων εἴτε πεζῶν ζώων εἴτε καὶ πτηνῶν ἄγραν δηλοῖ. τὴν δέ γε δι’ ὁρμιᾶς καὶ ἀγκίστρου θήραν πολλάκις εἶπεν. Eust. 1931, 30.

22

.

402

 αἵματι καὶ λύθρῳ πεπαλαγμένον. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐκ παραλλήλου τὸ αὐτό H. cf. F. Ar. ad Ν 276.

22

.

481

 οἶσε θέειον. Diple fuit, quod οἶσε forma futuri significationem non habet, sed idem ac praesentis imperativus φέρε valet, cf. ad Ο 718,
F. Ar. p. 6.160

23

.

3

 πόδες δ’ ὑπερικταίνοντο. †) Ἀρίσταρχος ἀνεπάλλοντο καὶ ἐκινοῦντο προθυμουμένης αὐτῆς βαδίζειν ταχέως, μὴ δυναμένης δὲ, ἀλλὰ κατὰ βραχὺ διὰ τὸ γῆρας. MS. Barnes. Idem Apoll. l. h. 158, 8 ubi additur:
5φαίνεται τοίνυν τὸ πλῆρες κατὰ Ἀρίσταρχον ἐρικταίνοντο, καὶ δῆλα τὰ τῆς ἀναγνώσεως. τῶν ἅπαξ εἰρημένων. cf. Eust. 1936, 10. L. Ar. 311.

23

.

7

 ἦλθ’ Ὀδυσεὺς καὶ οἶκον ἱκάνεται. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ οἶκον ἱκάνεται] ἀντὶ τοῦ καὶ εἰς οἶκον ἱκάνει H. cf. F. Ar. 26.

23

.

64

ὕβριν ἀγασσάμενος θυμαλγέα. †) ὑπερεκπλαγείς H. cf. L. Ar. 147.

23

.

76

 ἑλὼν ἐπὶ μάστακα χερσίν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ μάστακα] νῦν τὸ στόμα, ἐν δὲ τῇ Ἰλι‐ άδι (Ι 324) καὶ τὸ μάσημα „μάστακ’ ἐπεί κε λάβῃσ“. HQ. cf. ad Ι 324. δ 287.

23

.

85

 κατέβαιν’ ὑπερώϊα. †) ὑπερωΐων, ὡς τὸ „διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα“ (Κ 298). H. cf. ad Κ 298. F. Ar. 20. Eust. 1993, 10.

23

.

89

 ἐν πυρὸς αὐγῇ. †) ἐν τῷ πεφωτισμένῳ τόπῳ καὶ πεφλογισμένῳ ἀπὸ τοῦ πυρός V. cf. ad Ι 206. ς 44.

23

.

91

 ποτιδέγμενος εἴ τί μιν εἴποι. Fuit diple ὅτι ἡ πρὸς ἐλλείπει, ἵν’ ἦ εἴ τι προσείποι cf. F. Ar. ad P 237 ubi corr. ψ 191 in ψ 91.161

23

.

198

 ἑρμῖν’ ἀσκήσας. †) ὁ Ἀρίσταρχός φησιν, ἑρμῖνας ἐκάλουν τοὺς πόδας τῶν κλίνων, οὗτοι δὲ ἦσαν σφηνοειδεῖς τῇ κατασκευῇ· τῶν ἅπαξ εἰρημένων. Apoll. 77, 5. HQV habent: κλίνης ποδάριον· ἕρμα
5γάρ ἐστι τῆς κλίνης. L. Ar. 152.

23

.

211

 οἱ νῶϊν ἀγάσαντο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἀγάσαντο νῦν ἀντὶ τοῦ] ἐφθόνησαν Q. L. Ar. 147. ψ 64.

23

218-24

οὐδέ κεν Ἀργείη Ἑλένη, Διὸς ἐκγεγαυῖα, ἀνδρὶ παρ’ ἀλλοδάπῳ ἐμίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ, εἰ ᾔδη, ὅ μιν αὖτις ἀρήιοι υἷες Ἀχαιῶν ἀξέμεναι οἶκονδε φίλην ἐς πατρίδ’ ἔμελλον.
5 τὴν δ’ ἦ τοι ῥέξαι θεὸς ὤρορεν ἔργον ἀεικές. τὴν δ’ ἄτην οὐ πρόσθεν ἑῷ ἐγκάτθετο θυμῷ, λυγρήν, ἐξ ἧς πρῶτα καὶ ἡμέας ἵκετο πένθος. ἀθετοῦνται οἱ ἑπτὰ στίχοι οὗτοι ὡς σκάζοντες κατὰ τὸν νοῦν. MV. Vind. 133. Eust. 1946, 13.

23

.

225

 ἐπεὶ ἤδη σήματ’ ἀριφραδέα κατέλεξας. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἀριφραδέα] ἀντὶ τοῦ ἀριφραδέως H. cf. F. Ar. 29.

23

.

281

θάνατος δέ μοι ἐξ ἁλός. †) ἔξω τῆς θαλάσσης. Vind. 133. cf. Λ 113. λ 134.

23

.

296

 †) Ἀρίσταρχος καὶ Ἀριστοφάνης πέρας τῆς Ὀδυσσείας τοῦτο ποιοῦνται MV. Vind. 133. Idem HMQ. Eust. 1948, 49.

23

310-43

 †) ῥητορικὴν ποιεῖται ἀνακεφαλαίωσιν τῆς ὑπο‐ θέσεως καὶ ἐπιτομὴν τῆς Ὀδυσσείας· καλῶς οὖν ἠθέτησεν Ἀρίσταρχος τοὺς τρεῖς καὶ τριάκοντα. Vind. 133. H. Versus 310—312, 314, 318, 322, 326—330, 333, 338 in M
5habent obelos appictos.162

24

.

1

 †) Ἀρίσταρχος ἀθετεῖ τὴν νέκυιαν κεφαλαίοις τοῖς συν‐ εκτικωτάτοις τοῖσδε. ὅτι οὐκ ἔστι καθ’ Ὅμηρον ψυχοπομπὸς ὁ Ἑρμῆς (cf. Ar. ad Χ 362. L. Ar. 185). ἀλλ’ οὐδὲ χθόνιος ὁ θεός. Κυλλήνιος δὲ οὐδαμοῦ εἴρηται εἰ μὴ (corr. Spohnius
5pro ἢ) ἅπαξ. ἀλλὰ πῶς αἱ ψυχαὶ οὐκ αὐτόμαται κατίασιν, ὡς ἐν Ἰλιάδι; (cf. ad Χ 362). ἀλλ’ αὖται καὶ ἄταφοι κατίασιν (cf. ad Ψ 73. L. Ar. 174). ἀλλ’ οὐδὲ ἔοικεν εἰς Ἅιδου λευκὴν εἶναι πέτραν. ἄκαιρος δὲ καὶ ἡ Ἀχιλλέως καὶ Ἀγαμέμνονος ὁμιλία. καὶ Ἀγαμέμνων οὐκ ἀγείρει τὴν στρατείαν, ἀλλ’ ὁ
10Νέστωρ. πῶς δὲ καὶ τὸ σῶμα διέμεινε τοῦ Ἀχιλλέως ἐπὶ το‐ σαύτας ἡμέρας; ἀλλὰ καὶ τὸ ἀριθμεῖν τὰς Μούσας οὐχ Ὁμη‐ ρικόν (cf. L. Ar. 185. Schol. V ad Ω 720). ἄλογον δὲ καὶ ἐπὶ τῶν νεῶν ὄντων αὐτῶν λέγειν ὅτι δείσαντες τὰς Νηρηίδας ἔφυ‐ γον ἐπὶ τὰς ναῦς ἀπὸ τοῦ τῶν Μυρμιδόνων ναυστάθμου. πῶς
15δὲ καὶ ὁ Ἀμφιμέδων ἐπίσταται τὴν ἐν τοῖς ἀγροῖς ἐπιβου‐ λήν; MV. In schol. MV cuique Aristarchearum obiectionum responsio vel solutio subiieitur brevissimis, quas omisi, cf. Eust. 1957, 16.

24

.

13

 αἶψα δ’ ἵκοντο κατ’ ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἔνθα τε ναίουσι ψυχαί. cf. Ar. ad Ψ 73: ἡ διπλῆ ὅτι ἐκτὸς τοῦ ποταμοῦ ὑποτί‐ θεται τὰς τῶν ἀτάφων ψυχὰς καὶ μὴ ταῖς ἐν τῷ ἐρέβει. ἡ
5δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὰ ἀθετούμενα ἐν τῇ νεκυίᾳ. vid. Porphyr.
ad Ψ 71. Versus 40 ex Π 776 non recte hic insertus est cf. Ar. ad Π 776.163

24

.

60

 Μοῦσαι δ’ ἐννέα πᾶσαι ἀμειβόμεναι ὀπὶ καλῇ. cf. schol. Ω 720 in V: ἀθετητέος δὲ ὁ Μουσῶν ἐπ’ Ἀχιλ‐ λεῖ θρῆνος. Versus 74 asteriscum habuit cf. ad Ψ 92.

24

.

119

σπουδῇ παρπεπιθόντες Ὀδυσσῆα. †) μόγις. V. cf. L. Ar. 116. φ 409.

24

.

187

 σώματ’ ἀκηδέα κεῖται ἐνὶ μεγάροις Ὀδυσῆος. †) καὶ πῶς μίγνυνται τοῖς νεκροῖς τοῦ Πατρόκλου λέγον‐ τος ἐν Ἰλιάδι (Ψ 73) „οὐδέ μέ πω μίσγεσθαι ὑπὲρ ποταμοῖο ἐῶσιν“ H. cf. ad v. 1. Ψ 73.

24

.

208

 περὶ δὲ κλίσιον θέε πάντῃ. †) ὁ Ἀρίσταρχος κύκλοθεν τοῦ οἴκου οἷον ἐκ στιβάδων ᾠκοδομημένον, πρὸς οὗ καὶ οἱ θρόνοι ἔκειντο, ὥστε οὖν καὶ ἐπ’ αὐτῶν καθιζομένους δειπνεῖν καὶ ἐγκοιμᾶσθαι. Apoll. l.
5h. 100, 19. cf. Porphyrium ad Ι 90.

24

.

294

πολύδωρος Πηνελόπεια. †) ἡ πολλοῖς δώροις γαμηθεῖσα V. cf. L. Ar. 197.

24

.

402

 οὖλέ τε καὶ μάλα χαῖρε. Notatum fuit οὖλε vocabulum ἅπαξ εἰρημένον. cf. schol. H: ὑγίαινε· παρὰ τὸ ὅλην· τῶν ἅπαξ εἰρημένων. Eust. 1965, 31. Apoll. l. h. 124, 11.

24

.

413

 Ὄσσα δ’ ἄρ’ ἄγγελος ὦκα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι ὄσσα ἡ] θεία κληδών· οἱ δὲ νεώτεροι ἀντὶ τῆς φωνῆς HQ. cf. L. Ar. 87.

24

.

425

τοῦ ὅ γε δακρυχέων.
*) [ἡ διπλῆ ὅτι] λείπει ἡ περί H. cf. F. Ar. 26.164