TLG 0609 003 :: TRYPHON I :: Fragmenta

TRYPHON I Gramm.
(Alexandrinus Romanus: 1 B.C.)

Fragmenta

Source: von Velsen, A. (ed.), Tryphonis grammatici Alexandrini fragmenta. Berlin: Nikolaus, 1853 (repr. Amsterdam: Hakkert, 1965): 5, 7–71, 73–78, 80–82, 84, 86, 88–102.

Citation: Treatise — fragment — (line)

1

t

ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ.5

1

.

1

 Et. M. p. 148, 40 sive Draco Sir. p. 25, 22: Τρύ‐ φων ἐν τῷ περὶ πνευμάτων φησί, τὸ α προτασσόμενον τοῦ ρπ συστέλλεται καὶ δασύνεται.

1

.

2

 Moschopuli Opusc. p. 33 Titze: Τρύφων τὸ α πρὸ τοῦ ζ καὶ ψιλοῦσθαι καὶ βραχύνεσθαι ἀξιοῖ.

1

.

3

 Epim. Hom. p. 193, 28: Ἦδος. ὁ Τρύφων ὁ γραμ‐ ματικὸς [συναινεῖ] τοῖς δασύνουσι τὴν λέξιν ταύτην, διότι ἀπὸ τοῦ ἥδεσθαι, ὃ σημαίνει τὸ τέρπεσθαι, γέγονε· καὶ ὥσπερ ἀπὸ τοῦ ἕλκεσθαι ἐγένετο ἕλκος καὶ ἐφυλάχθη τὸ αὐτὸ πνεῦμα, οὕ‐
5τως καὶ ἀπὸ τοῦ ἥδεσθαι [ἧδος] φυλάξει τὸ αὐτὸ πνεῦμα.7

1

.

4

 Et. Gud. p. 278, 28: Λέγει ὁ Τρύφων, ὅτι ἡμάρτηται τὸ ἵμερος καὶ ἵλαος καὶ ἱμονία, ὅτι μακρὸν ἔχοντα τὸ ι δασύ‐ νεται· καὶ γὰρ πᾶν ὄνομα ἀπὸ μακρᾶς ἀρχόμενον ψιλοῦσθαι θέλει· Ἰνώ, Ἰαπετός, ἰχώρ. πλὴν τούτων· ταῦτα γὰρ δασύνεται.

1

.

5

 Athen. IX p. 397e: Ταὧς λέγουσιν Ἀθηναῖοι, ὥς φησι Τρύφων, τὴν τελευταίαν συλλαβὴν περισπῶντες καὶ δασύ‐ νοντες. καὶ ἀναγινώσκουσι μὲν οὕτως παρ’ Εὐπόλιδι ἐν Ἀστρα‐ τεύτοις, πρόκειται δὲ τὸ μαρτύριον καὶ ἐν Ὄρνισιν Ἀριστοφά‐
5νους (v. 102). Τηρεὺς γὰρ εἶ σύ; πότερον ὄρνις ἢ ταὧς; καὶ πάλιν (v. 269). Ὄρνις δῆτα. τίς ποτ’ ἐστίν; οὐ δή που ταὧς; λέγουσι δὲ καὶ τὴν δοτικὴν ταὧνι, ὡς ἐν τῷ αὐτῷ Ἀριστοφάνης
10(v. 885). ἀμήχανον δὲ παρ’ Ἀττικοῖς καὶ Ἴωσιν ἐν τοῖς ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν ὀνόμασι τὴν τελευτῶσαν ἀπὸ φωνήεντος ἀρχομένην δα‐ σύνεσθαι. πάντως γὰρ εἶναι ψιλὴν αὐτὴν παρηκολούθηκεν, οἷον νεὤς, λεὤς, Τυνδάρεὠς, Μενέλεὠς, λειπόνεὠς, εὔνεὠς, Νείλεὠς, πρᾶὀς, υἱὄς, Κεῖὀς, Χῖὀς, δῖὀς, χρεῖὀς, πλεῖὀς, λεῖὀς, λαιὄς,
15βαιὄς, πηὄς, γόὀς, θοὄς, ῥόὀς, ζωὄς. φίλαρχος γὰρ οὖσα καὶ
ἡγεμονικὴ τὴν φύσιν ἡ δασύτης τοῖς τελευταίοις μέρεσι τῶν ὀνο‐ μάτων οὐδαμῶς ἐγκαθείργνυται. ὠνόμασται δὲ ταὧς ἀπὸ τῆς τάσεως τῶν πτερῶν.8

1

.

6

(1n)

Superest in bibliothecae Caesareae Vindobonensis
2ncodice MS. CCLXXXVII fol. 33b et 34a Tryphonis tracta‐
3ntus quidam περὶ τοῦ ρ, ποῦ δασύνεται καὶ ποῦ ψιλοῦται in‐
4nscriptus, cuius apographum Bonitzii benignitati debeo.
1 Τὸ ρ ἀρχόμενον τῆς λέξεως δασύνεται· ῥώμη, ῥήτωρ, ῥόδος καὶ τὰ λοιπά· πλὴν τοῦ ᾿Ράρος κυρίως καὶ ᾿Ραριάς καὶ ᾿Ράριον ψιλούμενον. ὅτε δέ εἰσι δύο, τὸ πρῶτον ψιλοῦται καὶ τὸ δεύτε‐ ρον δασύνεται· οἷον ἐπίῤῥημα, ἔῤῥαπται. διὰ τί; διότι οὐδέποτε
5συλλαβὴ οὔτε λέξις εἰς δασὺ καταλήγει· ὅθεν καὶ Ἀτθίς καὶ Σαπφώ καὶ Βάκχος τὰ πρότερα ψιλὰ ἔχουσι καὶ οὐ δασέα. εἰ οὖν τὸ πρῶτον ρ ἐδασύνετο, ἔληγεν ἡ συλλαβὴ εἰς δασυνόμενον ρ· ὅπερ ἐστὶν ἄτοπον. Τούτου χάριν τὸ πρῶτον ψιλοῦται καὶ τὸ δεύτερον δασύνεται, ἵνα συμφωνῇ τὰ ψιλὰ τοῖς δασέσιν. καὶ
10τὸ μὲν δεύτερον ρ ἔχει τὴν δασεῖαν τοῦ πρωτοτύπου· ῥῆμα, ἐπίῤ‐ ῥημα· τὸ δὲ προστεθὲν πρῶτον ἔχει τὴν ψιλήν, ἵνα ὁμοφωνῇ. οὗτός ἐστιν ὁ τῶν παλαιῶν κανών, ὃς παρὰ τοῖς νέοις ἠθέτηται.
Quae vero sequuntur: χρὴ δὲ εἰδέναι ὅτι τὸ ρ ἀμετάβο‐ λόν ἐστι καὶ πάντως ἐπὶ τῶν θηλυκῶν ἐμπροσέχει τὸ α,9
15οἷον χήρα, θύρα, μοῖρα, σαπρά, μικρά, πονηρά, μυσαρά, καὶ ὅσα τοιαῦτα ab hoc loco aliena sunt.

2

t

ΠΕΡΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΩΙΔΙΑΣ.10

2

.

1

 Herodianus π. μον. λέξ. p. 42, 14: Στρουθός. Χαῖρίς φησιν Ἀττικοὺς βαρύνειν τὸ ὄνομα, ὡς καὶ Τρύφων μέμνηται ἐν δευτέρῳ περὶ Ἀττικῆς προσῳδίας. Schol. Arist. Av. v. 877: Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ Βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα τὸν
5Ἕκτορι μῦθον ἔνισπε ἐπιμερισμῷ φησὶ τὸν Χαίριδα λέγειν βα‐ ρύνειν Ἀττικοὺς τὸ στροῦθος, ὁμοίως καὶ ἐν τῷ ἑκκαιδεκάτῳ τῆς καθόλου λέγων καὶ Τρύφωνα μεμνῆσθαι ἐν δευτέρῳ περὶ Ἀττικῆς προσῳδίας.

2

.

2

 Ammonius de diff. voc. p. 54: Ἐξανέψιοι καὶ ἀν‐ εψιοί διαφέρει. καὶ βαρυτόνως προφέρονται τοὔνομα· φησὶ γὰρ Τρύφων ἐν δευτέρῳ περὶ Ἀττικῆς προσῳδίας, ἐξανέψιοι, ὡς ἀμέριμνοι, ἀναστελλομένης τῆς ὀξείας ἐκ τοῦ ἀνεψιοί, ὀνό‐
5ματος ὀξυνομένου. εἰσὶ δὲ οἱ μὲν ἀνεψιοί τῶν ἀδελφῶν παῖδες, καθὰ καὶ ἡμεῖς ἐκδεχόμεθα· ἐξανέψιοι δὲ οἱ τῶν ἀνεψιῶν
παῖδες.11

2

.

3

 Ammonius de diff. voc. p. 68. Θαλαμάς, ὡς ἀγα‐ θάς, καὶ θαλάμας, ὡς μεγάλας, διαφέρειν φησὶ Τρύφων παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς, ἐν δευτέρῳ περὶ Ἀττικῆς προσῳδίας. ἐὰν μὲν γὰρ ὀξυτονήσωμεν, δηλώσει τὸ τῶν Διοσκούρων ἱερόν,
5ἐὰν δὲ βαρυτονήσωμεν, τὰς καταδύσεις μηνύει.12

2

.

4

 Ammonius de diff. voc. p. 94: Μισητή καὶ μισήτη διαφέρει παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς, ὥς φησι Τρύφων ἐν δευτέρῳ περὶ Ἀττικῆς προσῳδίας. ἐὰν μὲν γὰρ ὀξυτονήσωμεν, ση‐ μαίνει τὴν ἀξίαν μίσους (καθὰ καὶ ἡμεῖς ἐν τῇ συνηθείᾳ προ‐
5φερόμεθα)· ἐὰν δὲ βαρυτονήσωμεν, τὴν καταφερῆ πρὸς συνου‐ σίαν. τὴν δὲ διαφορὰν τῶν σημαινομένων καὶ παρὰ Δωριεῦσί
φησι φυλάττεσθαι καὶ παρ’ Ἴωσιν.13

2

.

5

 Ammonius de diff. voc. p. 137: Τροχοί ὀξυτόνως καὶ τρόχοι βαρυτόνως διαφέρουσι παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς, φησὶ Τρύφων ἐν δευτέρᾳ περὶ Ἀττικῆς προσῳδίας. τοὺς μὲν γὰρ περιφερεῖς τροχούς ὁμοίως ἡμῖν προφέρονται ὀξυτονοῦντες·
5τρόχους δὲ βαρυτόνως λέγουσι τοὺς δρόμους. ἀναγινώσκομεν γάρ, ὥς φησιν, μὲν ἐν Ἀλόπῃ Εὐριπίδου
ὁρῶ μὲν ἀνδρῶν τόνδε γυμνάδα στόλον
στείχοντα θεωρὸν ἐκ τρόχων πεπαυμένον. ἐν δὲ Μηδείᾳ
10
ἀλλ’ οἵδε παῖδες ἐκ τρόχων πεπαυμένοι. ἀναλογώτερον δὲ τὸ βαρύνειν, τὰ γὰρ εἰς χος δισύλλαβα πα‐ ρατελεύτου ὄντος τοῦ ο βαρυτονεῖται, οἷον λόχος, ὄχος, βρόχος, κόγχος, κόλχος, μόσχος· οὕτω καὶ τρόχος. καὶ ἔτι τὰ παρὰ ῥή‐ ματος εἰς ω βαρύτονα καὶ αὐτὰ βαρυτονεῖται ἰσοσυλλαβοῦντα,
15οἷον πλέκω πλόκος, σπείρω σπόρος, λέγω λόγος, φέρω φόρος·
οὕτω καὶ τρέχω τρόχος.14

2

.

6

 Ammonius de diff. voc. p. 22: Ἁρπαγή καὶ ἁρ‐ πάγη διαφέρει παρὰ τοῖς παλαιοῖς Ἀττικοῖς, ὥς φησι Τρύφων ἐν τῷ τρίτῳ περὶ Ἀττικῆς προσῳδίας. ἐὰν μὲν ὀξυτό‐ νως προενεγκώμεθα, καθάπερ ἐν τῇ συνηθείᾳ, τὴν αἰφνίδιον
5καὶ μετὰ βίας ἀφαίρεσιν δηλώσει· ἐὰν δὲ βαρυτόνως ἁρπάγην, ὡς Ἀνάφην, ἐν ᾗ ἐκ τῶν φρεάτων τοὺς κάδους ἐξαίρουσι. καὶ παρὰ Μενάνδρῳ ἀναγινώσκομεν, ποτήριον, τράπεζαν, ἁρπάγην, *δεύτερον κάδον. καὶ ἐν Ἡνιόχῳ,
10τὸν δὲ παῖδ’ οὐδ’ εἴδομεν,
ἀλλ’ ἁρπαγὴν αὐτῷ κατασκευάζομεν.15

2

.

7

 Athenaeus II p. 53a: Τρύφων ἐν Ἀττικῇ προσῳ‐ δίᾳ ἀμυγδάλην μὲν τὸν καρπὸν βαρέως, ὃν ἡμεῖς οὐδετέρως ἀμύγδαλον λέγομεν, ἀμυγδαλῆ δὲ τὰ δένδρα κτητικοῦ παρὰ τὸν καρπὸν ὄντος τοῦ χαρακτῆρος καὶ διὰ τοῦτο περισπωμένου.

2

.

8

(1n)

Eustathius in Od. p. 1698, 28:
1Τρύφων, φασί, προκρίνει ὁμοτονεῖν ἄμφω, ἐπεὶ πολλάκις ὁμότονα τοῖς περιέχουσι τὰ περιεχόμενα. σκόροδον γοῦν καὶ ὁ τόπος, ἐν ᾧ τὸ φυτὸν πωλεῖται
καὶ αὐτὸ τὸ φυτόν. ὁμοίως καὶ κρόκος ὁ τόπος τε καὶ τὸ ἐν αὐτῷ16
5πεφυκός. Ἀττικοὶ δὲ οὕτω ποιοῦσιν ἐπὶ πολλῶν.

2

.

9

 Ammonius de diff. voc. p. 116: Πόνηρον βαρυ‐ τονούμενον, ὡς σόλοικον, καὶ πονηρόν ὀξυτονούμενον, ὡς κυ‐ δοιμόν, φασὶ διαφέρειν παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς· ὁμοίως μόχθηρον καὶ μοχθηρόν. πονηρός γάρ ἐστιν ὀξυτόνως ὁ κακοήθης, πό‐
5νηρος δὲ ὁ ἐπίπονος. Ἀτόπως, φησὶ Τρύφων· καὶ τὰ φαῦλα μόχθηρα λέγομεν. κατὰ δ’ ὀξύτητα, φησί, καὶ ἐπ’ ἀψύχων. μοχθηρᾶς γέ τοι τέχνης δημιούργημά φαμεν εἶναι. εἰ δὴ ταὐτοῦ πρωτοτύπου κεκοινώνηκεν, ἄμφω ὀφείλει καὶ τῶν αὐτῶν τόνων μετέχειν· * ὅτι ὀξυτονεῖν ἀπαιτεῖ ὁ λόγος βίᾳ ἀνάγκης. πᾶν
10γὰρ παρώνυμον εἰς ρος λῆγον παρασχηματιζόμενον τοῖς γένεσιν ὀξυτονεῖται· οἷον κάματος καματηρός, ὄλισθος ὀλισθηρός, μέλι μελιτηρός, τόλμα τολμηρός, νόσος νοσηρός· εἰ δὴ πόνος καὶ μόχθος τὰ πρωτότυπα, πονηρός καὶ μοχθηρός ῥητέον ὀξυτόνως. εἰ δ’ οἱ Ἀττικοὶ βαρυτονοῦσιν, οὐ θαυμαστόν ἐστι· χαίρουσι
15γὰρ τῇ βαρύτητι. ἄδελφε γοῦν λέγουσι τὴν πρώτην ὀξυτονοῦντες, ὡς ἄπελθε, φησὶν ὁ Τρύφων, παρατιθέμενος Φιλήμονα τὸν Αἰξωνέα, ὡς Θεττάλην, ὡς Μυρτάλην καὶ χάριεν, τὴν πρώ‐ την συλλαβὴν ὀξυτονοῦντες· ὥστε οὐκ εἰς διαστολήν, φησί, τοῦ σημαινομένου εὗρον τὴν βαρύτητα, ἀλλ’ ὡς ἔθος ἐκπληροῦντες17
20οὕτω προηνέγκαντο.18

2

.

10

 Epim. Hom. p. 55, 16: Ἀγαθόν. Τρύφων οὕτως· τὰ εἰς ος τριγενῆ παραλήγοντα τῷ α καὶ ἔχοντα ἐν τῇ τρίτῃ ἀπὸ τέλους συλλαβῇ α ὀξύνεται· μαδαρός, πλαδαρός, ἀγανός·
οὕτως οὖν καὶ ἀγαθός.19

2

.

11

 Eustathius in Od. p. 1447, 46; Ἰστέον ὅτι ἀπο‐ ρίαν ἔχει, πῶς δήποτε ὁ μὲν ἔμπορος καὶ ὁ μεγαλέμπορος προπαροξύνονται τῆς ὀξείας τοῦ πόρος ἀναστελλομένης ἐν αὐ‐ τοῖς, ὥς που φράζει ὁ Τρύφων, ὁ δὲ λογεμπόρος παρὰ τοῖς
5ὕστερον κατεβίβασε τὸν τόνον εἰς τὴν παραλήγουσαν.

2

.

12

(1n)

Eustathius in Il. p. 1291, 46:
1Ἐν μέντοι, φησί (sc. Aelius Dionysius), τοῖς ἀκριβεστέροις ἀντιγράφοις ὀξεῖα ἐπίκειται τῇ πρώτῃ συλλαβῇ κατὰ τὸ λόχμη, λόγχη, ὄχθη, ὄγχνη. ἕτερος δέ τις λέγει καὶ αὐτός, ὅτι δόχμη, ὡς ὄχθη καὶ στάθμη
5κατὰ Τρύφωνα, εἰ καὶ Ἀρίσταρχος ὀξύνειν ἀξιοῖ.

2

.

13

 Athenaeus IX p. 400a: Τρύφων φησί, τὸν λα‐ γών ἐπ’ αἰτιατικῆς ἐν Δαναΐσιν Ἀριστοφάνης ὀξυτόνως καὶ μετὰ τοῦ ν λέγει ‚λύσας ἴσως ἂν τὸν λαγὼν ξυναρπάσειεν ὑμῶν‛ καὶ ἐν Δαιταλεῦσιν ‚ἀπόλωλα· τίλλων τὸν λαγὼν ὀφθή‐
5σομαι.‛ Ξενοφῶν δ’ ἐν Κυνηγετικῷ χωρὶς τοῦ ν λαγῶ καὶ περισπωμένως. ἐπεὶ τὸ καθ’ ἡμᾶς ἐστὶ λαγός. ὥσπερ δὲ ναόν λεγόντων ἡμῶν ἐκεῖνοί φασι νεών καὶ λαόν λεών, οὕτω λαγόν ὀνομαζόντων ἐκεῖνοι λαγών ἐροῦσι. τῇ δὲ τὸν λαγόν ἑνικῇ αἰτια‐
τικῇ ἀκόλουθός ἐστιν ἡ παρὰ Σοφοκλεῖ ἐν Ἀμύκῳ σατυρικῷ20
10πληθυντικὴ ὀνομαστική ‚γέρανοι, χελῶναι, γλαῦκες, ἰκτῖνοι, λα‐ γοί.‛ τῇ δὲ λαγών ἡ διὰ τοῦ ω παραπλησίως προσαγορευομένη λαγῴ παρ’ Εὐπόλιδι ἐν Κόλαξιν ‚ἵνα πάρα μὲν βατίδες καὶ λαγῲ καὶ γυναῖκες εἱλίποδες.‛ εἰσὶ δ’ οἳ καὶ ταῦτ’ ἀλόγως κατὰ τὴν τελευτῶσαν συλλαβὴν περισπωμένως προφέρονται. δεῖ δὲ
15ὀξυτονεῖν τὴν λέξιν, ἐπειδὴ τὰ εἰς ος λήγοντα τῶν ὀνομάτων ὁμότονά ἐστι, κἂν μεταληφθῇ εἰς τὸ ω παρ’ Ἀττικοῖς· ναός νεώς, κάλος κάλως. οὕτως δ’ ἐχρήσατο τῷ ὀνόματι καὶ Ἐπί‐ χαρμος καὶ Ἡρόδοτος καὶ ὁ τοὺς Εἵλωτας ποιήσας. εἶτά ἐστι τὸ μὲν Ἰακὸν λαγός ‚λαγὸν ταράξας πῖθι τὸν θαλάσσιον,‛ τὸ
20δὲ λαγώς Ἀττικόν. λέγουσι δὲ καὶ Ἀττικοὶ λαγός, ὡς ὁ Σο‐ φοκλῆς ‚γέρανοι, κορῶναι, γλαῦκες, ἰκτῖνοι, λαγοί.‛ τὸ μέντοι ‚ἢ πτῶκα λαγωόν‛ εἰ μέν ἐστιν Ἰωνικόν, πλεονάζει τὸ ω, εἰ δ’
Ἀττικόν, τὸ ο. λαγῷα δὲ λέγεται κρέα.21

3

t

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΜΟΝΟΣΥΛΛΑΒΟΙΣ ΑΝΑΛΟΓΙΑΣ.

3

.

1

 Αἱ παρὰ Τρύφωνι εὐθεῖαι δόρ καὶ δοῦρ, ἀφ’ οὗ δορός καὶ δουρός, κακίζονται. Quibus simillima sunt verba Herodiani π. μον. λέξ. p. 35, 1: οὐ γάρ, ὥσπερ οἴεται ὁ Τρύ‐ φων, εὐθεῖά τίς ἐστι δοῦρ, κωλυούσης καὶ τῆς ἀναλογίας
5καὶ τῆς χρήσεως τῶν Ἑλλήνων.22

4

t

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΛΙΣΕΣΙΝ ΑΝΑΛΟΓΙΑΣ.

4

.

1

 Athenaeus VII p. 299a: Ἔγχελυς. οἱ Ἀττικοί, κα‐ θὼς Τρύφων φησί, τὰς ἑνικὰς χρήσεις ἐπιστάμενοι διὰ τοῦ υ,
τὰς πληθυντικὰς οὐκέτι ἀκολούθως ἐπιφέρουσιν.23

5

t

ΠΕΡΙ ΑΡΘΡΩΝ.

5

.

1

(1n)

Apollonius de constr. or. I p. 71:
1Ἐξ ὧν καὶ ὁ Τρύφων ἤρξατο τὴν ἐν τοῖς ἄρθροις σύνταξιν παραδιδόναι, τῶν προκατειλεγμένων τρόπων οὐδὲ ἔννοιαν παραθέμενος.

5

.

2

 Apollonius de constr. or. I p. 35: Οὐ συγκατα‐ θείμην ἂν Τρύφωνι ἀποφαινομένῳ ἐν τῷ περὶ ἄρθρων, ὡς τὰ ἀπαρέμφατα ῥήματα πῇ μὲν ὀνόματά ἐστι τῶν ῥημά‐ των, ὅτε καὶ ὡς ὀνόματα ἄρθρα προσλαμβάνει ‚τῷ περιπατεῖν
5ἥδομαι, τοῦ περιπατεῖν πρόνοιαν ἔχω‛, καὶ ἔτι ἐπ’ εὐθείας ‚τὸ περιπατεῖν ἀνιαρόν ἐστι‛· χωρὶς μέντοι ἄρθρου λεγόμενα ῥή‐
ματα ἂν εἴη ‚περιπατεῖν θέλω ἤ περ ἑστάναι.‛24

5

.

3

 Apollonius de constr. or. IV p. 301: Οὐ παρα‐ δεκτέος ἐκεῖνος ὁ λόγος, ὁ εἰρημένος ἐν τῷ περὶ ἄρθρων Τρύφωνος, ὡς τὰ ὑποτακτικά ποτε ἄρθρα προτακτικὰ γίνεται ἐν τῷ ‚ὃς ἂν ἔλθῃ μεινάτω με.‛

5

.

4

 Apollonius de constr. or. I p. 88: Τρύφων φησὶ προτάττεσθαι καὶ τῶν ἄλλων πλαγίων τὸ ἄρθρον τὸ ὁ, μετοχῆς ἐπιφερομένης καὶ τῆς οὗτος ἀντωνυμίας μετὰ ῥήματος τοῦ ἔστιν ‚ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίσας οὗτός ἐστιν.‛

5

.

5

(1n)

Apollonius de constr. or. I p. 51:
1Ὁ Τρύφων ἐκ τῶν παρεπο‐ μένων τῇ φωνῇ, ὡς ἔστι κατὰ πολὺ ἀφεστῶσα τῆς ἀκολουθίας τῶν ἄρθρων, περιγράφει τὸ μόριον τῆς τούτων ἰδέας, ἀλλὰ καὶ ἔτι διὰ τῆς ἐννοίας, ἐν οἷς τὰ μὲν ἄλλα ἄρθρα τὴν ἐν τρί‐
5τοις προσώποις σύνταξιν ἀνεδέχετο, τὸ δὲ ὦ τὴν ἐν δευτέροις. ἅ περ πάλιν ἀνασκευάζει εἰς τὸ κοινὸν τῆς δόξης προαγόμενος. καὶ πρὸς μὲν τὸν ἀπὸ τῆς φωνῆς λόγον φησὶ μὴ δεῖν τὰ ἄρ‐ θρα ἐν ἀκολουθίᾳ εἶναι, καθότι καὶ ἄλλα πολλὰ ἀνακόλουθα κατὰ πτώσεις καὶ τὰ συνόντα γένη· οὐκ εὔλογόν τε ἡγεῖται
10μιᾷ φωνῇ κεκλίνθαι τῶν ἄρθρων, ἵνα μὴ ἐν μιᾷ λέξει μέρος
λόγου καταχωρίζηται. πρὸς δὲ τὸν ἀπὸ τῆς ἐννοίας λόγον, ὡς οὐκ ἐν τρίτῳ προσώπῳ καταγίνεται τὸ ὦ, ἐκεῖνό φησιν, ὡς οὐδὲ ἡ κλητικὴ ὄνομα εἴη, ἐπειδὴ πρὸς δεύτερον πρόσωπον, τῶν ἄλλων πτώσεων τὴν ἐν τρίτοις προσώποις σύνταξιν ποι‐25
15ουμένων, καὶ εἰ ἀπεμφαῖνον τὸ τὴν κλητικὴν ὄνομα μὴ παρα‐ δέχεσθαι, ἀπεμφαῖνον ἄρα καὶ τὸ τῆς κλητικῆς ἄρθρον μὴ φάναι ἄρθρον, ὅτι σύνταξιν τὴν πρὸς τὸ δεύτερον πρόσωπον ποιεῖται.

5

.

6

 Apollonius de constr. or. I p. 57: Πρὸς τὴν συν‐ έμπτωσιν τῶν γενῶν, φησὶ Τρύφων, μηδὲ τὸ τῶν ἄρθρον χρὴ παραδέχεσθαι, ὅτι τριγενές· εἰ δὲ τὸ τῶν ἄρθρον, καὶ τὸ ὦ ἄρθρον, τὴν αὐτὴν συνέμπτωσιν παραδεξάμενον.

6

t

ΠΕΡΙ ΑΝΤΩΝΥΜΙΩΝ.26

6

.

1

 Apollonius de pron. p. 19b: Χρὴ καλεῖν, καθά‐ περ καὶ ὁ Τρύφων, πρωτοτύπους τήν τε ἐγώ καὶ τὰς ὑπο‐ λοίπους, ὅτι οὐκ ἀπ’ ἄλλων· παραγώγους δὲ καὶ κτητικὰς τὴν ἡμέτερος καὶ νωίτερος, ὅτι ἀπὸ τῶν πρωτοτύπων τὴν γένεσιν
5ἔχουσι κτῆσίν τε δηλοῦσιν, ἀπὸ γενικῶν παραγόμεναι καὶ εἰς γενικὴν μεταλαμβανόμεναι, καθάπερ καὶ τὰ κτητικὰ τῶν ὀνο‐ μάτων.

6

.

2

 Apollonius de pron. p. 64b: Βοιωτοί ἱών, ὡς Τρύφων φησίν, ὑφέσει εὐλόγῳ τοῦ γ, ἵνα καὶ τὰ τῆς μεταθέ‐ σεως τοῦ ε εἰς ι γένηται, ἐπεὶ φωνήεντος ἐπιφερομένου τὸ τοι‐ οῦτον παρακολουθεῖ.

6

.

3

 Apollonius de pron. p. 82c: Ὁλοκληροτέραν ἄν τις αὐτὴν (sc. ἐμέο) ὑπολάβοι τῆς ἐμεῖο καὶ σεῖο, καθὸ οἱ πε‐ ζολόγοι τῇ μὲν διὰ τοῦ ι οὐκ ἐχρήσαντο, τῇ δὲ διὰ τοῦ ε· καίτοι τῶν περὶ Τρύφωνα οὐκ ἀπιθάνοις λόγοις προσκεχρημέ‐
5νων ὑπὲρ τοῦ τὴν ἐμεῖο ἐντελεστέραν εἶναι· εἰ γὰρ ἀπὸ τῶν εἰς φωνῆεν ληγουσῶν γενικῶν μείζονες γινόμεναι ἢ κατὰ τὸ τέλος μεγεθύνονται ἢ κατὰ τὴν παραλήγουσαν, οὐδέποτε δὲ ἐν ἀμφοτέροις βραχύνονται, Ἀτρείδαο Ἀτρείδεω, Πριάμοιο καὶ καὶ ἔτι ἐπ’ ἀντωνυμιῶν, ἐμοῖο, σοῖο, πῶς οὐχὶ κατὰ τόνδε τὸν
10λόγον ἡ ἐμέο καὶ σέο ἐλλείπουσι τῷ ι, ἀπὸ τῆς ἐμοῦ καὶ σοῦ
αὐξηθεῖσαι;27

6

.

4

 Apollonius de pron. p. 114b: Τρύφων συγκατα‐ τιθέμενος τῷ Ἰξίωνί φησι τὴν σφέ ἀντωνυμίαν κατ’ ἐπένθεσιν τοῦ ω δυικὴν γενέσθαι τῆς αὐτῆς πτώσεως, καὶ ἔτι τὴν σφίν, ὡς τοῦ ω πτωτικοῦ ὄντος δυικῶν.

6

.

5

(1n)

Apollonius de pron. p. 77c:
1Τρύφων παρῄνει καὶ ταύτην ὀρθοτονεῖν, καθὸ αἱ τριγενεῖς τῶν ἀντωνυμιῶν μόνως ὀρθοτονοῦνται, αἱ δὲ ἐγκλινόμεναι οὔποτε γένους ἐμφατικαὶ διὰ τῆς φωνῆς, καὶ καθὸ αἱ κατὰ γενικὴν καὶ δοτικὴν μὴ ἐγκλιθεῖσαι οὐδὲ κατ’ αἰτιατικήν· οὔτε δὲ ἡ
5αὐτοῦ οὔτε ἡ αὐτῷ ἐγκλίνονται, οὐκ ἄρα οὐδὲ ἡ αἰτιατική. ἔτι αἱ ἐγκλινόμεναι καὶ ὀρθοτονούμεναι κατὰ τὸ τρίτον, ἡνίκα ὀρ‐
θοτονοῦνται, πάντως καὶ ἀντανακλῶνται, ἡ δὲ αὐτόν οὐκέτι.28

6

.

6

 Apollonius de constr. or. II p. 170: Ἀκολούθως ῥητέον καὶ περὶ τῆς ἐμαυτοῦ, ἣ καὶ συντεθεῖσα, καθώς φησι Τρύφων, τὴν αὐτὴν ἔχει ἀκολουθίαν, ἐκ κτητικῆς συντεθεῖσα καὶ πρωτοτύπου. τὴν γὰρ ἀπαράδεκτον τοῦ ἄρθρου οἴεται ἐκ
5πρωτοτύπου συντεθεῖσθαι ‚ἐμαυτοῦ ἀκούω, σαυτοῦ φείδῃ‛, τὴν δὲ ἐν προσλήψει τοῦ ἄρθρου ἐκ συνάρθρου τῆς ἐμοῦ ‚τοῦ ἐμαυ‐ τοῦ φίλου ἤκουσα, τοῦ ἐμαυτοῦ οἴκου δεσπόζω.‛ Similiter Apollonius de pron. p. 86c: Οὐδὲ συγκαταθετέον Τρύφωνι φάσκοντι, ἐν οἷς ἄρθρον προσλαμβάνει ἡ γενικὴ καὶ ἐν οἷς
10κτῆμα σημαίνει, ἐν τούτοις ὁμόλογος ἡ σύνθεσίς ἐστιν ὡς ἐκ τῆς ἐμοῦ κτητικῆς τὴν σύνθεσιν ἐποιήσατο· ἐν οἷς δ’ οὐκέτι, ἀπὸ τῆς ἐμοῦ, ἥ τις πρωτότυπός ἐστιν.

6

.

7

 Apollonius de constr. or. II p. 180: Ἔστι γε μὴν οὐχ ὅμοιον (sc. ἀλλήλων) τῇ ἀντωνυμικῇ συνθέσει. ἡ μὲν γὰρ τὴν αὐτοπάθειαν σημαίνει ‚ἑαυτοὺς ἔτυψαν‛, ἡ δὲ τὴν ἐκ προσ‐ ώπων πρὸς ἕτερα πρόσωπα μετάβασιν· τὸ γάρ ‚ἀλλήλους τρώ‐
5σητε‛ οὐ ταὐτόν ἐστι τῷ ‚ἑαυτοὺς τρώσητε‛, ὥσπερ καὶ τὸ Πιν‐ δαρικὸν οἱ περὶ Τρύφωνα ἐσημειοῦντο ἐπί τε τοῦ Ὤτου καὶ τοῦ Ἐφιάλτου, συγκατατιθέμενοι μὲν τῷ ‚ἀλλαλοφόνους ἐπά‐ ξαντο λόγχας,‛ οὐ μὴν τῷ ‚ἐνὶ σφίσιν αὐτοῖσ‛· οὐ γὰρ ἑαυτοῖς
τὰ δόρατα ἐνῆκαν, ἀλλ’ ἀλλήλοις.29

6

.

8

 Apollonius de pron. p. 102a: Τό ‚αὐτόν μιν πλη‐ γῇσιν‛ δασυνόμενον τρεῖς ἀντωνυμίας παραλήψεται· διὸ καὶ ὁ Πινδαρίων διὰ τοῦ ε ἔγραφεν, ὅ τε Ἰξίων ἀξιοῖ, ὥστε ἀντὶ τῆς ἕ τὴν μίν παρειλῆφθαι. *ὅπερ βέλτιον ἐπὶ τῶν τοιούτων
5παρέλκεσθαι τὴν μίν ὁμοίως τῷ ‚ἠέ μιν αὐτόν‛· ‚κὰδ δέ μιν αὐτὸν εἰλύσω ψαμάθοισιν‛ ἤ, ὡς Τρύφων φησίν, ὅμοιον εἶναι τῷ ‚σφέας αὐτούς, αὐτοὶ αὑτούς καὶ αὐτὸς αὑτόν‛.

6

.

9

 Apollonius de pron. p. 70c: Καλοῦνται οἱ αὐθι‐ γενεῖς παρὰ Ῥοδίοις ἵγνητες, τῆς δασείας Ἀττικῶς προσελ‐ θούσης. Τρύφων φησὶ τὸν ἴον ἐγκεῖσθαι, ἀφ’ οὗ θηλυκὸν τὸ ἴα, ἀφ’ οὗ τὸ οἶος κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ο. καὶ εἰ τὸ αὐτός
5εἰς τὸ μόνος μεταλαμβάνεται,
Τυδείδης αὐτός περ ἐὼν προμάχοισιν,
εὔλογον καὶ τὸ μόνος εἰς τὸ αὐτός. κα[ὶ το]ῦτο δέ φησι, καθὸ οὐδεμία ἀντωνυμία συντίθεται μετ’ ἄλλου μέρους λόγου ἢ ἡ αὐτός. ἀλλ’ εἰ ἡ αὐτὸς συντίθεται, οὐκ ἀπεμφαῖνον καὶ τὴν30
10ἰσοδυναμοῦσαν τῇ αὐτός συντίθεσθαι. δῆλον γὰρ ὡς ἡ μετὰ δασέος βραχεῖα ἐκφορὰ τοῦ ι ἐλλιπῆ αὐτὴν κατέστησε κατὰ τὴν χρῆσιν.

6

.

10

 Apollonius de pron. p. 76c: Οὐ πιθανὸν καὶ τουδεῖνος, ὡς σωλῆνος, προφέρεσθαι, ὥς φησι Τρύφων, ἵνα μὴ διτονήσῃ ἡ λέξις, δύο κλίσεων γινομένων.

7

t

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΩΝ.31

7

.

1

(1n)

apud
2nApollonium de constr. or. III p. 214:
1 Δῆλον ὅτι διὰ τὴν τοιαύτην συνέμπτωσιν Τρύφων ἐν τῷ περὶ προσώπων αἴτιος ἀφορμῆς ἐγένετο τοῖς ἐθέλουσι πρὸς αὐτὸν ἀντιλέγειν, οὐ παραδεξάμενος τὴν συνέμπτωσιν τῆς εὐθείας καὶ τῆς κλητικῆς ἐπὶ τῆς σύ ἀντωνυμίας. φησὶ γὰρ
5μόνης εἶναι κλητικῆς διὰ σύνταξιν τὴν πρὸς τὸ δεύτερον πρό‐ σωπον τῶν ῥημάτων· ὡς γάρ φαμεν ‚Ἀρίσταρχε γράφε‛ καὶ ἔτι ἐπὶ ὁριστικῆς προφορᾶς ‚Ἀρίσταρχε ἀναγινώκεισ‛ ἢ καὶ κατ’ ἐπερώτησιν, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ τό ‚σὺ γράφε ἢ σὺ γράφεισ‛ τὴν κλητικὴν ὁμολογεῖ. κἀκεῖνο δὲ παρατίθεται, ὡς
10ἡ μὲν εὐθεῖα ἐν τρίτῳ προσώπῳ νοεῖται, ἥ γε μὴν κλητικὴ ἐν δευτέρῳ, οὗ ἐστὶ καὶ ἡ σύ· καὶ δῆλον ὅτι κατὰ τὸν λόγον τῆς κλητικῆς. πιστοῦταί τε πρὸς τοὺς ζητήσαντας, πῶς ἂν συσταίη κλητικὴ εὐθείας μὴ οὔσης, τὸ καὶ εὐθείας γε μὴν οὔσης μὴ ὑπάρχειν κλητικὴν ἐπὶ τῆς ἐκεῖνος καὶ ἐπὶ τῆς αὐτός καὶ ἐπὶ
15τῶν οὐ δυναμένων κλητικὴν ἐπιδέξασθαι. Eadem apud Apol‐ lonium de pron. p. 65a: Τρύφων φησὶ μηδ’ ὅλως εὐθείας εἶναι τὴν σύ, κλητικῆς δὲ μόνον, ἐν οἷς αἱ μὲν εὐθεῖαι τὸν περί τινος λόγον ἀναδέχονται, αἱ δὲ κλητικαὶ τὸν πρός τινα, ὅνπερ ἡ σύ ἀναδέχεται. ἔτι ὃν τρόπον ἡ ἐκεῖνος οὐκ ἔχει κλη‐
20τικήν, διότι ἐν ἀποστήματί ἐστι, τῆς κλητικῆς κλῆσιν ἐπαγγελ‐ λομένης τοῦ πέλας, οὕτως οὐδὲ ἡ σύ εὐθείας, ἐπεὶ τὰ ἐναντία ἀνεδέξατο. αἱ κλητικαὶ δευτέροις προσώποις συντάσσονται ‚Ἕκτορ ἦλθες, Σώκρατες διελέξω.‛ τοιοῦτον οὖν καὶ τό ‚σὺ λέγε‛ καί ‚σὺ σκάπτε‛. οὐκ ἐπειδὴ εὐθείᾳ συντάσσεται ἐν τῷ
25‚σὺ ὁ λέγων‛, πάντως καὶ εὐθείας· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπὶ ὀνομάτων ‚Ἀρίσταρχε αὐτὸς γέγραφασ‛. οὐ πάσης πτώσεως εὐθεῖα, τοῦ ἀλλήλους, τοῦ ἐμαυτοῦ, ὥστε καὶ τῆς σύ οὔσης κλητικῆς οὐ
πάντως εὐθεῖα ἐπιζητηθήσεται.32

8

t

ΠΕΡΙ ΜΕΤΟΧΗΣ.

9

t

ΠΕΡΙ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ.33

9

.

1

(1n)

apud
2nApollonium de constr. or. IV p. 317:
1 Οὐκ ἐκεῖνο πιθανόν, καθό φησιν ὁ Τρύφων ἐν τῷ περὶ προθέσεων, ὡς ἡνωμέναι μέν εἰσιν αἱ προθέσεις μετὰ τῶν ῥημάτων, οὐ μὴν τὴν προσγινομένην κλίσιν ἔξωθεν ἐπιδέχονται, καθὸ προθέσεις οὖσαι οὐκ ὀφείλουσι πρὸ ἑαυτῶν
5τι ἔχειν.

10

t

ΠΕΡΙ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ.34

10

.

1

(1n)

apud Apollo‐
2nnium de coni. p. 515, 5:
1 Ὁ Τρύφων ἐν τῷ ὅρῳ βουλόμενος καὶ αὐτοὺς (sc. τοὺς παραπληρωματικοὺς) ἐμπεριλαβεῖν φησί ‚καὶ τὸ κε‐ χηνὸς τῆς ἑρμηνείας ἔστιν ὅπου παραπληρῶν‛, ἀπείκασε δὲ καὶ αὐτὸν ταῖς καλουμέναις στοιβαῖς. ὃν γάρ, φησί, τρόπον εἰς τὰς
5συνθέσεις τῶν ἀμφορέων εὐχρηστεῖ ἡ τῶν στοιβῶν παρένθεσις ὑπὲρ τοῦ μὴ καταθραύεσθαι τοὺς ἀμφορεῖς, τὸν αὐτὸν δὴ τρό‐ πον ὑπὲρ τοῦ τὰ τῆς φράσεως μὴ τραχύνεσθαι ἥδε ἡ σύνταξις τῶν μορίων παραλαμβάνεται.

10

.

2

(1n)

Apollonius
4nde coni. p. 486, 6:
1 Φησὶ Τρύφων, ὡς οὐ πάντως [τὰ μεταλαμβ]ανόμενα εἰς τὸ αὐτὸ εἶδος ἐπάγεται· τὸ [ἀκολου]θεῖ ῥῆμα μετάληψιν ἔχει τὴν εἰς τὸν εἴ σύνδεσμον· [ἀκολουθ]εῖ τῷ ἡμέραν εἶναι τὸ φῶς εἶναι· ἴσον γὰρ [τῷ εἰ ἡμέρα ἐστ]ί, φῶς ἐστίν. ἄλλως τε τὸ
5μὲν συμπλε[κτικὸν ἐξ] ἀνάγκης πάντα τίθησι ‚καὶ νέος καὶ παλαιόσ‛· [τὸ δὲ] διαζευκτικὸν οὐκέτι, ἀλλὰ ἢ καὶ τὸ ἓν ..... ........ετερα ἢ καὶ τὰ ἐπιφερόμενα.

10

.

3

(1n)

Apollonius de coni. p. 490:
1Τρύφων φησὶν ἀποκοπὴν παρηκολουθηκέναι.35

10

.

4

 Τρύφων φησίν, ὡς ὁ διαζευκτικὸς ἤ παραλαμβάνεται εἰς τοὺς διαπορητικοὺς κατ’ ἀρχὰς [λόγους]· ὡς ἐπὶ τοῦ
ἢ ἤδη σάφα οἶδεν·
ἢ δολιχὴ νοῦσος ἢ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα.

10

.

5

 Ἀντέλεγε Τρύφων παρατιθέμενος * ὡσεὶ καὶ τὸ βραχὺ α εἰς η μετατίθεται, ὡς τό ‚ἀναιδείην ἐπιειμένε, διπλάσιον δι‐ πλήσιον, τὴν ἀμαιμάκετον Σκύλλην, πείνη δ’ οὔποτε δῆμον ἐπ‐ έρχεται, ὕψι δ’ ἀέλλη‛.

10

.

6

 Apollonius de coni. p. 494, 26: Μῶν. πρός τι‐ νων [εἴρηται], ὡς εἴη σύνθετος ἐκ τοῦ μή καὶ οὖν. πρὸ[ς οὓς ἀντι]τίθησι Τρύφων κἀκ τοῦ δηλουμένου κἀ[κ τῆς φωνῆς.] ἐκ
μὲν οὖν τοῦ δηλουμένου, ὡς ἀσυστατεῖ [ἡ μή ἀπαγό]ρευσις μετὰ36
5συλλογιστικοῦ τοῦ οὖν διαπορητικ[ὸν] ἀποτελέσαι, εἴγε διαφέρει τὸ συλλογίζεσθαι το[ῦ διαπορεῖν.] καὶ ἔτι ὡς ὁ οὖν ἐν ὑποτάξει ἐστίν, ὁ δὲ μῶν [προτακτικός.] ἐκ δὲ τῆς φωνῆς, καθὸ ὁ μῶν σύνδεσμος τὸ υ [ἐκθλίβει·] οὐ γὰρ οἷόν τε εὑρέσθαι τὸ υ ἐκ‐ θλιβόμενον, πρ[οσλαμ]βανόμενον δὲ κατὰ τὰς γινομένας συναλοι‐
10φάς, [οἷον τὸ] δὴ αὖτε δηὖτε, ὁ αὐτός ωὑτός, ἐμέο αὐτοῦ [ἐμωυτοῦ.] ἦν ἂν οὖν καὶ μωῦν.

10

.

7

(1n)

Apollonius de coni. p. 496, 18:
1 Τρύφων ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων ὡς περὶ ἐπιρρήμα‐ τος χρονικοῦ τὸν λόγον ποιεῖται, ἐν ᾧ καὶ ἐζήτησεν, εἰ ἔγκει‐ ται τὸ εἶτα. ἐν δὲ τῷ περὶ συνδέσμων ὁμοίως τοῖς περὶ Ἀπολλώνιον καὶ Κόμανον καὶ σχεδὸν ἅπασι σύνδεσμον ἐκδεχό‐
5μενος πάλιν λόγους τινὰς προὐφέρετο ἐξεταστικοὺς τοῦ ἐγκεῖ‐ σθαι τὸν καί καὶ τὸ εἶτα, καθό τινες ᾠήθησαν, καὶ ἦσαν τοι‐ οῦτοι οἱ κανόνες. ὁ καί σύνδεσμος ἔκθλιψιν τοῦ ι καὶ κρᾶσιν τοῦ α ποιεῖται εἰς μακρὸν α, τοῦ ε μόνου ἐπιφερομένου. φαί‐
νεται ὅτι καὶ τοῦ η. καὶ ἐμέ κἀμέ, καὶ ἐκεῖνος κἀκεῖνος.37
10ὅτε μέντοι δίφθογγος ἐπιφέρεται, ἐκθλίβεται τὸ α καὶ τὸ ι, καὶ εἶχον κεἶχον. τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ ο. ἐπιφερομένου γὰρ μόνου τοῦ ο κρᾶσιν ποιεῖται, καὶ ὁ σός χὡ σός, καὶ ὁ οἶνος χοἷνος, καὶ ὁ φίλος χὡ φίλος. εἴπερ οὖν ἔγκειται τὸ εἶτα, ἦν ἂν κεἶτα. καὶ ἔτι ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων καὶ τὸ δηλού‐
15μενόν φησι μάχεσθαι. ὁ μὲν γὰρ καί σύνδεσμος ἐπὶ τῶν κατὰ τὸν αὐτὸν καιρὸν παραλαμβανομένων ἐστίν· ὑφ’ ἕνα γὰρ και‐ ρὸν γραφόντων τινῶν φαμέν ‚καὶ Διονύσιος ἔγραφε καὶ Ἀπολ‐ λώνιοσ‛· καὶ δῆλον ὅτι διὰ τοῦτο καὶ ἀθροιστικ[ός· ὁ δὲ εἶτα χρό]νου τομὴν ἐπαγγέλλεται. ὁ γὰρ λέγων ‚Ἀριστ[οφάνης ἔγραψεν,]
20εἶτα Ἀπολλώνιοσ‛ τάξεώς ἐστι παραστ[ατικός.] Tum p. 497, 14: Διὰ τούτων οὖν θεματικὸν τὸν σύνδεσμον [ἐξε]δέχετο. εἶτά φησι, χωρὶς εἰ μὴ ἐπεκτέταται ὁ καί, ὡς ὁ δή, ἀποβολῆς γενομένης
τοῦ ι καὶ εὐλόγου ἐκτάσεως τοῦ α, καθότι καὶ τὸ κλαίειν κλάειν.38

10

.

8

(4n)

Apollonius de
5nconi. p. 497, 30:
1 Φησὶν ὁ Τρύφων, ὡς ἀδύνατον ἂν εἴη σύνδεσμον αὐτὸ ἐκ‐ δέξασθαι, καθὸ οὔποτε οἱ σύνδεσμοι τὴν α στέρησιν ἀναδέχον‐ ται, ἔστι δὲ τὸ ἀέκητι ἐν στερήσει τοῦ ἕκητι. —P. 498, 26: Ἀλλ’ οὐδὲ ἐπίρρημα, φησὶν ὁ Τρύφων, πάνυ ἀκριβῶς καὶ
5τῷ σχηματισμῷ προσελθὼν καὶ τῇ τάσει. εἰ γὰρ παρὰ τὸ ἑκών τὸ ἐπίρρημα ἐγένετο, κἂν ὠξύνετο, εἴγε τὰ ἐν παραγωγῇ, κἂν μακρῷ τῷ ι χρῆται κἂν βραχεῖ, ὀξύνεται, Ἑλληνιστί, ἀμογητί, πανοικί. πῶς οὖν βαρύνεται τὸ ἕκητι; —P. 499, 7: Φησὶν ὅτι, καθὸ ἠλογήθη ἡ φωνή, δύναται ἐπίρρημα καθίστασθαι,
10ἠλογημένον ἐν τῇ τάσει, καθότι καὶ ἐν αὐτῇ τῇ φωνῇ. —De adv. p. 544, 24: Τρύφων φησὶ καὶ διὰ τὸ ἀκατάστατον τοῦ τόνου μὴ ἔχεσθαι αὐτὸ τοῦ κατὰ τὰ ἐπιρρήματα μερισμοῦ. τὰ γὰρ τοιαῦτά φησιν ὀξύνεσθαι, ἀναιμωτί, ἀκονιτί, ἀδακρυτί,
κἂν ᾖ σὺν τῷ ς, ἑλληνιστί, δωριστί, αἰολιστί.39

10

.

9

 Apollonius de coni. p. 501, 14. Ὅτι. τὸ προκεί‐ μενον μόριον διαφορὰς ἔχει τέσσαρας, δύο συνδεσμικὰς καὶ δύο πτωτικάς, καθὼς καὶ Τρύφων παρέθετο. —V. 22: Φησὶ Τρύ‐ φων τὸν ὅτι σύνδεσμον καὶ πτωτικοῖς καὶ ἀπτώτοις συντάσ‐
5σεσθαι· ‚ὅτι ὁ ἥλιος ὑπὲρ γῆν ἐστίν, ἡμέρα ἐστίν· ὅτι περιπα‐ τῶ, κινοῦμαι‛.

10

.

12

(1n)

Apollonius de coni. p. 506:
1 Τρύφων μέντοι φησὶν ἐπὶ τοῦ τοιούτου συνδέσμους ἀντι‐ παρειλῆφθαι, τὸν γάρ ἀντὶ τοῦ δέ καὶ τὸν δέ ἀντὶ τοῦ γάρ· τίς δὲ ταύτην τὴν ὁδὸν ἡγεμονεύσει; εἰς Ἄιδος γὰρ οὔ πώ τις ἀφίκετο. καὶ οὐκ ἔστιν ἀσύνηθες τὸν δέ εἰς τόν γάρ μετα‐
5λαμβάνεσθαι.
βέλος δ’ εἰς ἐγκέφαλον δῦ· αἰτία γάρ ἐστι τοῦ ἀναπαλῆναι τὸν ἵππον.
θάμβησεν δ’ Ἀχιλεύς, μετὰ δ’ ἐτράπετ’, αὐτίκα δ’ ἔγνω
Παλλάδ’ Ἀθηναίην, δεινὼ δέ οἱ ὄσσε φάανθεν·		40
10ἵν’ οὕτως τὸ καταπληκτικὸν τῆς θεοῦ μηνύσῃ. ἀλλὰ δύναται ὁ γάρ πλεονάζειν ἐπὶ τῆς ἀνταποδόσεως, [φησὶ] Τρύφων, ὁμοίως τῷ τίς γὰρ ὅδ’ ἄλλος Ἀχαιὸς ἀνὴρ ἠύς τε μέγας τε καὶ ἐπὶ τοῦ
αἲ γὰρ Τηλέμαχον βάλοι
15
αἲ γὰρ δὴ οὕτως εἴη. καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν τοιούτων οὐ δόξει μάχεσθαι ἡ σύνταξις τοῦ γάρ κατ’ ἀρχὴν τιθεμένου.

10

.

13

(1n)

Apollonius de coni. p. 507:
1 Ὁ Τρύφων φησίν, ὡς ἐκ τῶν δύο συνδέσμων ἓν καθί‐ σταται τὸ αἰτιολογούμενον ‚ἕνεκα γὰρ τούτου ἦλθεσ‛ ὡς εἵνεκα τούτου ἤλυθας· ‚ὅτι γὰρ παρεγένου‛· καὶ ἐπὶ τῶν παραπλησίων τὸ αὐτό.

10

.

14

 Apollonius de coni. p. 507, 25: Φησὶ (sc. ὁ Τρύφων) τὸν μὲν γάρ ἕνα εἶναι σύνδεσμον ἰσοδυναμοῦντα τῷ δέ ἐν ὑποδείγματι τοιούτῳ ‚ἐγὼ μὲν καὶ Διονύσιος ἐδειπνοῦμεν, σὺ μὲν γὰρ παρεγένου‛. οὔτε γάρ, φησίν, ὁ μέν δεόντως [ἐν
5προτάσει] οὔτε ὁ γάρ ἐπ’ αἰτίας τινὸς παραλαμβάνεται. εἷς
οὖν ἐστὶν ἀντὶ τοῦ δέ.41

10

.

15

(1n)

Apollonius in quaestione de διότι
2np. 509, 14:
1 Φησὶν ὁ Τρύφων, ὡς τοῖς τοιούτοις μορίοις πτωτικοῖς οὖσιν ἀνταποδίδοται τὰ τοιαῦτα, ὡς ἐν τοῖς τοιούτοις ‚ὅς τις περιπατεῖ, οὗτος κινεῖται· ὅ τι περιπατεῖ, τοῦτο κινεῖται.‛

10

.

16

(1n)

Apollonius de coni. p. 514:
1 Φησὶν ὁ Τρύφων, ὡς ἕνεκα τούτου τὸ μὲν ὄνομα καὶ χά‐ ριτα λέγεται καὶ χάριν, τὸ δὲ εἰς τοιαύτην σύνταξιν παραλη‐ φθὲν ὡς ἀντὶ συνδέσμου καθ’ ἕνα σχηματισμὸν παραλαμβά‐ νεται, ὅπερ παρείπετο συνδέσμοις. ἔτι μέντοι φησὶν ὁ Τρύφων,
5ὡς παρὰ [Εὐριπίδῃ] καὶ καὶ ἔτι ἄλλοις ποιηταῖς ὀνοματικῆς συν‐ τάξεως ἔτυχεν. ἐν μὲν γὰρ Κρήσσαις
ἐγὼ χάριν σὴν παῖδας οὐ κατακτενῶ, καὶ ἐν Αὔγῃ
καὶ βουθυτεῖν γὰρ ἠξίους ἐμὴν χάριν.
10τὰ γὰρ κτητικαῖς ἀντωνυμίαις συντασσόμενα ὀνόματά ἐστι τῆς αὐτῆς πτώσεως τυχόντα καὶ τοῦ αὐτοῦ ἀριθμοῦ ‚ἐμὸν αὐλόν,
ἐμὴν οἰκίαν, ἐμὴν χάριν.‛42

10

.

17

(2n)

apud Apollonium de coni. p. 515, 31:
1 Ἤτοι συλλαβαί εἰσιν ἢ λέξεις. καὶ αἱ μὲν συλλαβαί τινων λέξεών εἰσι μέρη καὶ ἤτοι τελικαὶ ἢ ἀρκτικαί. καὶ τελικαὶ μέν ‚λέγει δή, βούλομαι δή‛, ἀρκτικαὶ δέ ‚ἐγὼ δὴ βούλομαι, ἐγὼ δὴ λέγω‛. ἦν δὲ ἐν ἀμφοτέροις ἀσύστατον. οὐ γὰρ ἔστι τις
5συλλαβὴ παντὸς μέρους λόγου ληκτική, γενήσεται δὲ ἐν τῷ ‚Ἀπολλώνιος δή, ἐγὼ δή, βούλομαι δή‛. καὶ ἐπὶ τῶν ὑπολοί‐ πων τὸ αὐτό. ἀλλ’ εἰ καὶ προστιθεμένη ἔξωθέν ἐστιν ἐν παρα‐ γωγῇ συλλαβή, πάλιν τὸ αὐτὸ ἐπιχείρημα ἀρκέσει· ἑκάστη γὰρ τῶν παραγομένων λέξεων δεκτική ἐστιν ἰδίας συλλαβῆς, ὡς τῶν
10τρίτων τὸ σι, λέγῃσιν, ἔχῃσι, παμφαίνῃσιν· ἡ τῶν δευτέρων εἰς θα, λέγῃσθα, φέρῃσθα, καὶ ἐπὶ τῶν πρώτων τὸ μι ‚τάων ἥν κ’ ἐθέλωμι, οὐδ’ ἂν ἐῷμι‛ καὶ οὐχ οἷόν τ’ ἐστὶν εἰπεῖν ‚λέγωσι‛ οὐδέ ‚λέγωθα‛. καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων τὸ αὐτό, λέγω δὲ πάλιν ἐπὶ τοῦ τοιόσδε, μὴ κατὰ παντὸς ὀνόματος ἐφικνεῖ‐
15σθαι τὸ δε· ἢ ὅτε οὕτως φαμέν, τοῖος τοιοῦτος. πῶς οὖν πά‐ λιν τὸ δή ἐστιν ἐν τῷ ‚λέγω δή, λέγεις δή, λέγει δή‛; σαφὲς οὖν ὅτι τὸ τοιοῦτον μᾶλλον λέξεως ἤπερ συλλαβῆς, εἴγε καὶ ἐν ἐπιρρήμασι καὶ συνδέσμοις τὸ τοιοῦτον ἔστιν εὑρέσθαι. ἀλλ’ οὐδὲ ἀρκτικόν ἐστι συλλαβῆς. πάλιν γὰρ πῶς πάσης λέξεως ἡ
20αὐτὴ συλλαβὴ ἀρκτική; πῶς τε [ἐπὶ τοῦ] ‚ἐγὼ δὴ λέγω‛ ἡ τῶν παρῳχημένων κλίσις οὐκ ἐγένετο κατὰ τὴν δή συλλαβήν; τὸ τοιοῦτον γὰρ παρέπεται ῥήμασιν. οὐ γὰρ δή γε οἱ παραπληρω‐ ματικοὶ σύνδεσμοι προθέσεις εἰσίν, ἵνα συντεθέντες προτακτικοὶ γίνωνται, καθότι τὸ καταβαίνω καὶ τὰ ὅμοια. Tum p. 516, 33:
25Σαφὲς μὲν οὖν ὅτι, ἐν οἷς οὐ συλλαβαί, ἐν τούτῳ λέξεις. ἴδιόν τε λέξεων τὸ μεταλαμβάνεσθαι εἰς ὁμοιοσήμους. βροτός—ἄν‐ θρωπος, αὐτάρ—δέ· τοιοῦτοι δὲ καὶ οἱ προκείμενοι σύνδεσμοι νύ—δή—ῥά. πᾶν μόριον ἐγκλιτικὸν λέξις ἐστίν ‚ἦλθέ τις, ἄνθρωπός εἰμι‛. πάμπολλοι δέ εἰσιν οἱ παραπληρωματικοὶ ἐν ἐγκλίσει, ὡς ὁ
30γέ, ὁ ῥά, ὁ θήν, ὁ νύ. δύο λέξεων ἢ τριῶν οὐσῶν ἀκώλυτον τὸ ἐπάλληλον τῆς ὀξείας· καὶ κατὰ τοῦτο οὖν λέξεις τὰ προκείμενα μόρια· ἰδοὺ γὰρ ἐν τῷ ‚ἦ νύ σέ που δέος ἴσχει‛ καθ’ ἓν ἕκα‐
στον μέρος λόγου ἡ ὀξεῖα ἀνέστη.43

10

.

18

(1n)

Apollonius de coni. p. 523:
1 Φησὶν ὁ Τρύφων τὸν λόγον ψευδῆ εἶναι, ἐπεὶ οὐκ ἔστιν ἐπ’ ἄλλων μερῶν λόγου τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι. τὰ γὰρ οὕτω καὶ .......... ἐγκλιτικά ἐστι μόρια, καὶ οὐ πάντως τῷ δηλου‐ μένῳ παρήλλακται, ὡς ἔχει τὰ ἀντωνυμικά ‚ἐμοῦ ἥρπασεν, ἥρ‐
5πασέν μου· σοῦ ἥρπασεν, ἥρπασέ σου‛. Tum p. 524, 2: Ἦν οὖν φησὶ πλεονασμὸς τοῦ η ἐν τῷ τιή, ᾧ λόγῳ καὶ τὸ λεγοίη, φεροίη πλεονάζουσι τῷ η, καὶ ὡς ἀπὸ τοῦ ἐγών τὸ ἐγώνη παρὰ Ταραντίνοις, καὶ ἐν μέσῃ λέξει τὸ πολεμήια, πολιήτης, μυθιήτης, καὶ ἐν ἀρχῇ τὸ ἠβαιόν.

10

.

19

 Φησὶ καὶ ὁ Τρύφων, ὡς τὰ ἐν πάθει γινόμενα οὐδέποτε παράλληλα τίθεται τοῖς ὁλοκλήροις, γαῖα αἶα, μία ἴα, σῦς ὗς.

10

.

20

 Τῷ αὐτῷ λόγῳ πλέον ἐπεμέμφετο τοὺς ἐγκλίνοντας μὲν κατ’ ἀρχὴν τὸ ὡς, ἐν δὲ μέσῃ φράσει περισπῶντας,
ἀλλ’ οὐδ’ ὧς ἑτάρους ἐρρύσατο. πάλιν τῷ αὐτῷ λόγῳ, ὅτι μὴ τῶν ἐγκλιτικῶν τὸ ὡς, καὶ ὡς
5τὸ ἐναντίον ἀνεδέξατο, ὅπου γε τὰ μὲν μεσαζόμενα ἀποβάλλει τὴν περισπωμένην, τὰ δὲ ἐν ἀρχῇ παραλαμβανόμενα, εἰ ἐπι‐ δέχοιτο τὴν περισπωμένην, πάντως τὴν αὐτὴν παραλαμβάνει,
ὡς ἔχει ‚ποῦ ἀπῆλθεν; ἀπῆλθέ που‛ καὶ τὰ ἄνω προκείμενα.44

10

.

21

(1n)

Grammaticus apud Hermannum de emend.
2ngramm. p. 463:
1 Ἰστέον ὅτι τὸ ὡς τριάκοντα σημαίνει παρὰ Τρύφωνι. παραβολήν ‚ὥς τε λέων ἐχάρη‛· ἀνταπόδοσιν, ὡς τό ‚ὣς αὖτις καθ’ ὅμιλον ἔδυ Τρώων‛· ὑπερβολήν, ὡς τό ‚ὡς οὐκ αἰνότε‐ ρον καὶ κύντερον ἄλλο γυναικόσ‛· ὁμοίωσιν, ὡς τό ‚ὡς [ὅ δ’]
5Ὀδυσσῆος μεγαλήτορος υἷι ἔοικεν‛· ὅμως, ὡς τό ‚ἀλλ’ οὐδ’ ὧς ἑτάρους ἐρρύσατο ἱέμενός περ‛· ἀναφορικόν, ὡς τό ‚ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον‛· θαυμασμόν, ὡς τό ‚ὡς ἀγαθαὶ φρένες ἦσαν ἐχέφρονι Πηνελοπείῃ‛· οὕτως, ὡς τό ‚ὣς εἰπὼν πυλέων ἐξέσσυτο φαίδιμος Ἕκτωρ‛· ἵνα σύνδεσμον, ὡς
10τό, ‚ὥς μοι καὶ τόνδ’ ἄνδρα πελώριον ἐξονομήνῃσ‛· ὅπως, ὡς τό ‚ὡς σπείσῃς Διὶ πατρί‛· ὅτι, ὡς τό ‚ἔγνων, ὡς θεόσ‛· ἐπεί, ὡς τό ‚ὡς ἴδε χῶρον ἐρῆμον‛· καὶ ὡς τό ‚ὡς ἑστήκασι νόμοι καὶ παρ’ ἡμῖν δικαστήρια‛· αἴθε, ὡς τό ‚ὡς ὤφελες αὐτόθ’ ὀλέσθαι‛· διό, ὡς τό ‚ὡς ἂν ἔπειτ’ ἀπὸ σεῖο, φίλον τέκοσ‛·
15εἴ συναπτικόν, ὡς τό ‚ὡς ὑμεῖς παρ’ ἐμεῖο θοὴν ἐπὶ νῆα κί‐ οιτε‛· ὁμοίως, ὡς τό ‚μνήσομαι, ὥς μ’ ἀσύφηλον‛· ὅπως, ὡς τό ‚ἤρξατο δ’, ὡς πρῶτον Κίκονας δάμας’· αὐτάρ‛· ἐπὶ πρό‐ θεσιν, ὡς τό ‚ὣς αἰεὶ τὸν ὁμοῖον ἄγει θεὸς ὡς τὸν ὁμοῖον‛· τοσοῦτον, ὡς τό ‚ὅσσον Φαίηκες περὶ πάντων ἴδριες ἀνδρῶν
20νῆα θοὴν ἐπὶ πόντον ἐλαυνέμεν, ὣς δὲ γυναῖκεσ‛· ὅσον ‚καὶ κρέας ὥς οἱ χεῖρες ἐχάνδανον‛· γάρ, ὡς τό ‚ὡς οὔ τοι ποταμῷ γε δαμήμεναι αἴσιμον ἦεν‛· εὐθέως, ὡς τό ‚ὡς ἴδεν, ὥς μιν ἔδυ χόλοσ‛· ὡσαύτως ..... καὶ τό ‚ὡς δ’ αὖ νῦν μοι
ἄγασθε θεοί‛· βεβαίωσιν, ὡς τό ‚ὣς χαρίεν τἀνθρώπινον ἀν‐45
25θρώποισιν‛. ἀλλά, ὡς τό ‚ὡς τοῦτ’ ἀλήθεια‛· ἕως, ὡς τό ‚ὡς ὁ μὲν ἔνθα πολὺν βίοτον καὶ χρυσὸν ἀγείρασ‛· οὕτως δεικτικόν, ὡς τό ‚ὥς ποτ’ ἔην· νῦν αὖτε νεώτεροι ἀντιοώντων‛· οὐδαμῶς, ὡς τό ‚ὡς οὐκ ἔστι χάρις μετόπισθεν εὐεργεσιῶν‛· διηγηματικόν, δηλοῦν κεφαλαίωσιν, ὡς τὸ ‚ὥς τ’ ἦλθ’ ὥς τ’
30Αἴγισθος ἐμήσατο λυγρὸν ὄλεθρον‛· λίαν, παρὰ Θεοκρίτῳ, ὡς τό ‚ὡς ἄλλος ἐστί‛. πάντα δὲ ταῦτα ὀξύνονται χωρὶς δύο, τοῦ σημαίνοντος τὸ ὅπως (scr. οὕτως) καὶ τοῦ σημαίνοντος τὸ
ὅμως. ταῦτα γὰρ περισπῶνται,46

11

t

ΠΕΡΙ ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΩΝ.

11

.

3

 Apollonius de adv. p. 548, 1: Ῥητέον περὶ τοῦ ὑπόδρα, περὶ [οὗ Τρύφων] ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων φησίν, ὡς οὐ δεόντως [τὸν τόνον] ἀνεδέδεκτο. τὴν γὰρ ἀποβολήν φησι φυλακτ[ικὴν εἶναι] τοῦ τόνου. τὸ ἄναξ ἀποβαλὸν τὸ ξ, φυλάσ‐
5σεται κ[ατὰ τὴν] αὐτὴν τάσιν ‚Ζεῦ ἄνα Δωδωναῖε‛· καὶ κατὰ κλητικὴν τὸ γύναιξ, ἐν τῷ ‚ὦ γύναι‛· ἔτι τὸ γάλαξ, ἀφ’ οὗ γενικὴ ἡ γάλακτος, ὅτε γίνεται πάλιν γάλα. ὅθεν εἰ καὶ τὸ ὑποδράξ ἐν ὀξείᾳ τάσει ἐστί, σαφὲς ὅτι καὶ τὸ ἐν ἀποβολῇ
τοῦ ξ πάλιν τὸν ἐπόντα τόνον φυλάξει.47

11

.

4

 Apollonius de adv. p. 556, 30: Τρύφων φησὶν ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων τὸ ἐχθές, ἐντελέστερον εἶναι τοῦ χθές Ἀττικοῦ, παρατιθέμενος τὴν ἐν τοῖς μονοσυλλάβοις ἐπιρ‐ ρήμασιν ἀναλογίαν, ὡς εἴη ἐν μακραῖς συλλαβαῖς ἑκάστοτε, ναί,
5μή, ποῦ, πῶς, οὔ καὶ τὰ τοιαῦτα, μηκυνόμενα διὰ τοῦ διπλοῦ, γνύξ, πύξ. πιστοῦται δὲ καὶ ἐντεῦθεν μὴ ἐντελῆ εἶναι τό τε δίς καὶ τρίς, ἐκ δὲ τοῦ δυάκις καὶ τριάκις συγκεκόφθαι, ἐπειδὴ τὰ εἰς ς λήγοντα μετὰ βραχείας ἐκφορᾶς ἐστὶν ὑπὲρ μίαν συλ‐ λαβήν, εἰκός, ἐγγύς, ἐντός, ἅλις, ἄχρις, πάρος. ἐξ οὗ πάλιν συ‐
10νῆγε τὸ ἐχθές ἀναλογώτερον· ἀφῃρῆσθαι δὲ πρὸς τῆς Ἀττικῆς χρήσεως τὸ ε.

11

.

5

 Apollonius de adv. p. 560, 22: Τρύφων φησίν, ὡς τὰ εἰς α λήγοντα ἐπιρρήματα βραχυκατάληκτά ἐστιν· οὐ
γεγράψεται ἄρα τὸ ἰδία καὶ δημοσία σὺν τῷ ι.48

11

.

6

(1n)

Apollonius de adv. p. 563, 11:
1 Τρύφων φησίν, ὡς τὸ ἅμα ἐπλεόνασε τῷ θ, τῇ αὐτῇ ἐτυμολογίᾳ ἀρκούμενος.

11

.

7

 Apollonius de adv. p. 569, 14. Ὦταν. γεγενῆ‐ σθαι οἱ μὲν παρ’ ἑκταιρικὴν ἐκφώνησιν, ὡς Δίδυμος ἔφη, καὶ παραλαμβάνει αὐτὸ παρὰ τὸ ἔτης μετὰ μορίου τοῦ ὦ κλητι‐ κοῦ. πρὸς ὅν φησι Τρύφων, ὡς τὰ τῆς κλητικῆς οὐ κατασταίη·
5βραχὺ γὰρ καὶ βαρὺ τὸ α ἀπαιτεῖ, ὥσπερ καὶ τῷ δώτης τὸ δῶτα παράκειται, θύτης θῦτα. αὐτός γε μήν φησιν, ὡς τὸ ὦ μόριον ἐπεκταθὲν διὰ τοῦ τα ἐποιεῖτο καὶ κλητικὸν ἐπίφθεγμα, καθότι καὶ τῷ δή τὸ δῆτα παρέκειτο· καὶ διὰ τὴν ἀντέμφασιν
τὴν πρὸς τὰ ὦτα τὸ ν προσεληλύθει.49

11

.

8

(1n)

Apollonius de adv. p. 572, 13:
1 Τούτοις δὴ ἐπιστήσας ὁ Τρύφων ἐζήτει περὶ τοῦ μεγα‐ λωστί, ἱρωστί παρὰ Ἀνακρέοντι καὶ ἔτι τοῦ παρὰ Ἀθηναίοις νεωστί, ὅπερ οὐκ ἀπιθάνως τῇ παρὰ Ἀθηναίοις συνήθει ἐπεκ‐ τάσει ἐξέτεινε τὸ ι. ἔδει γάρ, φησί, παρὰ τὸ μεγαλίζω μεγα‐
5λιστί, νεανίζω νεανιστί· καὶ δῆλον ὅτι καὶ τὸ ἱρωστί παρά
τι τῶν εἰς ζω ληγόντων ῥημάτων.50

11

.

9

(1n)

Apollonius de adv. p. 574:
1 V. 14. Τὰ προκείμενα παρὰ πᾶσιν ὑπείληπται, ὡς ἐπιρ‐ ρήματα εἴη, ὧν ἐστὶ καὶ Τρύφων. —V. 19. Φησὶν ὁ Τρύ‐ φων τὸ τηνικαῦτα αὐτὰ παράγεσθαι εἰς τὴν ταυτότητα, ἐπὰν ἡ φωνὴ ἡ τοῦ πρωτοτύπου ὁλόκληρος καθεστήκῃ, ὡς ἐν τῷ
5ἧφι βίηφι· εἰ δὲ μὴ τῇδε ἔχει, τὸ τηνικαῦτα ἐπιρρηματικῆς ἔχεσθαι συντάξεως τὰ μόρια, ὡς ἐπὶ τοῦ χαλκόφι χαλκός. ἰδοὺ γάρ, φησίν, αἱ παραχθεῖσαι γενικαὶ ἔχουσι τὸν ἀριθμὸν εὐδιά‐ κριτον, ἡ καλοῖο, ἡ Ἀτρείδαο· τὸ δέ, φησί, κατ’ ὄρεσφι τί μᾶλλον κατ’ ὄρους ἢ κατ’ ὀρῶν; ἴδιον δὲ τὸ μὴ διακρίνειν
10ἀριθμὸν ἐν συντάξει ἐπιρρήματος. κατὰ δὴ ταύτην τὴν ἔννοιαν ἀπεφαίνετο τὰ τοιαῦτα ἐπιρρήματα εἶναι.

11

.

10

 Et. M. p. 645, 1: Ὄχεσφιν. δεῖ γινώσκειν, ὅτι τὸ ὄχεσφιν καὶ ὄρεσφιν ὁ μὲν Δίδυμος λέγει γεγονέναι ἀπὸ τῆς ὄχεσι καὶ ὄρεσι δοτικῆς τῶν πληθυντικῶν κατ’ ἐπένθεσιν
τοῦ φ· ὁ δὲ Τρύφων ἐναντιοῦται αὐτῷ λέγων, ὅτι οὐ δύναται51
5ἀπὸ δοτικῆς γενέσθαι, ἐπειδὴ γενικῆς σημασίαν ἐπέχουσι· τὸ γὰρ κατ’ ὄρεσφιν ἀντὶ τοῦ ἐκ τοῦ ὄρους καὶ τὸ [κατ’] ὄχεσφιν ἀντὶ τοῦ ἐκ τοῦ ἅρματος. σχηματίζεται οὕτως· ὥσπερ ἀπὸ τοῦ θεόσφατον γίνεται θέσφατον, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τῆς ὄρεος καὶ ὄχεος γενικῆς γίνεται ὀρέοσφι [καὶ ὀχέοσφι]· καὶ
10κατὰ συγκοπὴν τοῦ ο καὶ πλεονασμῷ τῆς φι συλλαβῆς [ὄρεσφι καὶ ὄχεσφι]. οὕτως Ἡρωδιανός.

11

.

11

(1n)

Apollonius de adv.
6np. 28:
1Ἐχρῆν καὶ τὸν Τρύφωνα, ἀποφαινόμενον τὸν προκείμενον κα‐ νόνα, περὶ τῶν δοκούντων ὡς ἀντικειμένων ἀπολογήσασθαι.

11

.

12

(1n)

Apollonius de adv. p. 585:
1Τρύφων περὶ τοῦ σημαίνοντος τὸ οὕτως ἐκδέχεται μετά‐ πτωσιν τοῦ ο εἰς τὸ α γεγενῆσθαι. ἀλλὰ ἐλείπετο καὶ περὶ τοῦ σημαίνοντος τὸ μάτην διαλαβεῖν.52

11

.

13

 Apollonius de adv. p. 601: Φησὶν ὁ Τρύφων ἰδιαίτερον, ὡς τὰ διὰ τοῦ τερος πρω‐ τότυπα διὰ τοῦ ω παράγεται κατὰ τὰ ἐπιρρήματα.

11

.

14

 Apollonius de adv. p. 601, 28: Ἔτι ἐπηπόρει (sc. ὁ Τρύφων), πῶς γεγόνοι τὸ γειόθεν, παραδεχόμενος ὡς ἀνάλογον τὸ γῆθεν· παρὰ γὰρ τὴν γῆς γενικήν, ὡς ἀρχῆς ἀρ‐ χῆθεν. καὶ ἔτι περὶ τοῦ Δεκελειόθεν· ἐν οἷς ἔλεγε μὴ παρὰ τὸ
5Δεκέλεια παρῆχθαι, παρὰ δὲ τὸν μετειληφότα τοῦ δήμου Δε‐ κελέα, ὥστε παρὰ γενικὴν τὴν Δεκελέος Δεκελεόθεν εἶναι καὶ μετὰ περισσοῦ τοῦ ι Δεκελειόθεν.

11

.

15

(1n)

Apollonius de adv. p. 611:
1Ἐσημειοῦτο πρὸς Τρύφωνος τὸ βοτρυδόν, ὅπερ διὰ τὴν φυλάσσουσαν γενικὴν τὸ υ δύναιτο ἂν ἔχειν ἀναλογίαν.53

11

.

16

 Et. M. p. 481, 10: Ἰώ τὸ ἐπίρρημα ἐκ τοῦ ἰωή κατὰ συγκοπήν· Τρύφων δὲ λέγει, ὅτι τὸ ὦ τὸ κλητικὸν προσ‐ έλαβε τὸ ι καὶ ἐγένετο ἰώ.

12

t

ΠΕΡΙ ΡΗΜΑΤΩΝ ΕΓΚΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΠΑΡΕΜ‐ ΦΑΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΚΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΥΚΤΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΑΠΛΩΣ ΠΑΝΤΩΝ.54

12

.

1

 Σημείωσαι, ὅτι τὸ ἐσσί σχηματίζεται ὁ Τρύφων καὶ ὁ τούτου μαθητὴς Ἀπολλώνιος καὶ ὁ τοῦ Ἀπολλωνίου υἱὸς ὁ Ἡρωδιανὸς ἀπὸ τοῦ ἐσμί.

12

.

2

 Cram. An. Ox. III p. 270: Διὰ τί δὲ οὐκ ἔστι τὸ ν ἐφελκυστικόν; διότι κατὰ μὲν Τρύφωνα πλεονασμὸν ἔχει τοῦ ι, κατὰ δὲ Φιλόπονον, ὅτι καθ’ ὑπέρθεσιν ἐγένετο.

12

.

3

 Choeroboscus ed. Gaisf. II p. 518, 19: Δεῖ γινώ‐ σκειν ὅτι τινές, ὧν εἷς ἐστὶ καὶ ὁ Τρύφων, ἠθέλησαν φυσικῷ λόγῳ ἐξετάσαι καὶ εἰπεῖν, ὅτι τὸ η καὶ τὸ ω ἐν τοῖς παρῳχη‐ μένοις μείζονά εἰσι τοῦ η καὶ τοῦ ω τῶν ἐν ἐνεστῶτι, ἐπειδὴ
5ἀεὶ ὁ παρῳχημένος χρόνος πλέον τί ποτε ἐπιδέχεται τοῦ ἐνε‐
στῶτος ἢ χρόνον ἢ συλλαβήν. συλλαβὴν μέν, οἷον τύπτω ἔτυ‐ πτον, γράφω ἔγραφον, λέγω ἔλεγον· χρόνον δέ, οἷον ἄγω ἦγον, ἐλέγχω ἤλεγχον, ὀμνύω ὤμνυον. οὐκοῦν καὶ τὸ η τὸ ἐν τῷ πα‐ ρατατικῷ μεῖζόν ἐστι τοῦ η τοῦ ἐν τῷ ἐνεστῶτι.55

13

t

ΠΕΡΙ ΡΗΜΑΤΩΝ ΑΝΑΛΟΓΙΑΣ ΒΑΡΥΤΟΝΩΝ.

13

.

1

 Γνώτην. ῥήματος δεύτερος ἀόριστος. τὸ θέμα ἄδηλον· οὐ γὰρ εὑρέθη ἐπὶ τρίτης συζυγίας, εἰ μὴ τὸ δίδωμι. τὰ δ’ ἄλλα καθ’ ὑπόστασιν λαμβάνομεν· ἅλωμι, βίωμι, τίτρωμί τε καὶ γίγνωμι, * ὡς ἀπὸ τοῦ γνῶμι, γνῶ, γίγνωμι,
5ὡς τίτρωμι καὶ τίτρημι· καὶ γὰρ καὶ πρώτης καὶ τρίτης λέ‐ γεται. οὕτω Φιλόξενος καὶ Τρύφων.

14

t

ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΑΥΤΗΙ
ΖΗΤΟΥΜΕΝΩΝ.56

14

.

1

(1n)

Cram. An. Ox. II p. 72, 10:
1Κνωσός δι’ ἑνὸς ς, Τρύφων δὲ διὰ δύο.

15

t

ΠΕΡΙ ΠΑΡΩΝΥΜΩΝ.57

15

.

1

 Steph. Byz. p. 23, 5: Ἔστιν τὸ μὲν ἀγυιεύς ἀπὸ τοῦ ἀγυιά, ὡς Τρύφων φησὶν ἐν παρωνύμοις ‚πᾶν εἰς α θηλυκὸν ἰσοσύλλαβον ἔχει τῇ εὐθείᾳ καὶ τῇ γενικῇ τὸ παρώ‐ νυμον, Μοψοπία Μοψοπιεύς, Ἐρετριεύς, Φωκαιεύς, Θεσπιεύς.‛

15

.

2

(1n)

apud Ste‐
1phanum Byz. p. 596, 6: Τρύφων ἐν τῷ περὶ παρωνύμων ὧδέ φησι ‚τὰ εἰς εύς λήγοντα παρώνυμα οὐδέποτε τῆς γενικῆς τοῦ πρωτοτύπου μιᾷ πλεονάζει. ὁ γοῦν Φωκαεύς οὐ παρὰ τὸν Φῶκον γέγονε, παρὰ μέντοι τὴν Φώκαιαν, καὶ ὁ παρὰ Καλλι‐
5μάχῳ Ἐλλοπιεύς παρὰ τὴν Ἐλλοπίαν, οὐ παρὰ τὸν Ἔλλοπα. ὁ
δὲ παραρρέων τὸν Σχοῖνον ποταμὸς Σχοινεύς καλεῖται ἤτοι παρὰ τοὺς σχοίνους ἢ παρὰ τὸν Σχοινέα τὸν τῆς Ἀταλάντης πατέρα.‛58

15

.

3

 Stephanus Byz. p. 106, 16: Ἀπολλωνία. Τρύ‐ φων ἐν τῷ περὶ παρωνύμων τὸ ἐθνικὸν εἶπεν Ἀπολλωνιεύς· ἀλλ’ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς πόλεως, ἀλλ’ ἐκ τοῦ Ἀπολλώνιον, ὡς Δουλίχιον Δουλιχιεύς.

15

.

4

 Stephanus Byz. p. 459, 13: Μυκάλη. τὸ ἐθνικὸν Μυκαλήσιος, ὡς Ἰθακήσιος. Τρύφων δὲ Μυκαλεύς φησιν ἐν παρωνύμοις.

15

.

5

 Stephanus Byz. p. 245, 18: Δυσπόντιον. μέμνη‐ ται αὐτῆς καὶ Τρύφων ἐν παρωνύμοις γράφων οὕτως τὸ
ἐθνικόν ‚οἱ δὲ Δυσποντεῖς οὐ παρὰ τὴν πόλιν Δυσπόντιον κα‐ λοῦνται (ἐλέγοντο γὰρ Δυσποντιεῖς), παρὰ δὲ τὸν Πέλοπος υἱὸν59
5Δύσποντον.‛

15

.

6

 Stephanus Byz. p. 67, 13: Ἁλαὶ Ἀραφηνίδες καὶ Ἁλαὶ Αἰξωνίδες. Τρύφων ἐν παρωνύμοις ‚Ἁλαῖος τρισυλλά‐ βως καὶ Ἁλαιαῖος τετρασυλλάβως. [ἀπὸ δὲ τοῦ Ἁλαῖος λέγε‐ ται Ἁλαιεύς], ὡς Ληναῖος Ληναιεύς, Κρηταῖος Κρηταιεύσ‛. ἀλλ’
5ἐν τοῖς ἑξῆς κατ’ ἔθος Ἀττικὸν * ἔνδειάν φησι τοῦ ‚ι‛.60

15

.

7

 Stephan. Byz. p. 414, 6: Λητωεύς, δῆμος ἐν Ἀλεξανδρείᾳ, ὡς Τρύφων ἐν τῷ περὶ παρωνύμων, ὅτι παρὰ τὸ Λητῷος κτητικὸν σχηματίζεται.

15

.

8

 Stephanus Byz. p. 301, 6: Ἦλις. Τρύφων φησίν, ὅτι Ἠλίεος καὶ Ἠλέιος καὶ Ἠλεῖος.

15

.

9

 Stephanus Byz. p. 147, 1: Αὐλίς, πόλις Βοιω‐ τίας κατὰ Χαλκίδα, εἰς ἣν ἠθροίσθησαν οἱ Ἕλληνες. Τρύφων παρὰ τὸ ἀλισθῆναι ἀλίς καὶ Αὐλίς.

15

.

10

 Schol. Hesiodi Theog. v. 389: Ὠκεανίνη. τὰ τοιαῦτα ὀνόματα ὁ μὲν Ἅβρων φησὶ πατρωνυμικά, Ὠκεανίνη, Ἀδρηστίνη, Αἰητίνη· Τρύφων δὲ παρώνυμα, ἐπεὶ οὐκ ἔχει ἄρ‐
ρενα παρακείμενα πατρωνυμικῶς τοῦ αὐτοῦ [πρωτοτύπου].61

15

.

11

 Schol. Dionysii Thr. p. 849, 3: Προέταξε (sc. ὁ Διονύσιος) δὲ τὸ πατρωνυμικόν, ὅτι πάντως ἀπὸ κυρίου γί‐ νεται. διὰ τοῦτο ἁμαρτάνει ὁ Τρύφων τὸ Τελαμωνιάδης ἀπὸ τοῦ Τελαμώνιος λέγων. ἐπλάνησε δ’ αὐτὸν ἴσως τὸ Λαερτιά‐
5δης παρὰ τὸ Λαέρτιος γεγονός.

16

t

ΠΕΡΙ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΩΣ.62

16

.

1

 Schol. Ven. Il. III 122: Βαρύνειν δεῖ τὸ γαλόῳ· τὰ γὰρ εἰς ως θηλυκὰ ὑπὲρ μίαν συλλαβήν, βραχείᾳ παραληγό‐ μενα, βαρύνεται, ἅλως, Κέως, ἕως· οὕτω [καὶ] γάλως. τοῦτο δὲ ἀξιοῖ Τρύφων ἐν τῷ ά περὶ ἀρχαίας ἀναγνώσεως.
5Quibus ex Eustathio in Il. p. 391, 43 haec addenda esse vi‐ dentur: τοῦ δὲ γάλως ἡ δοτικὴ γάλῳ καὶ πλεονασμῷ τοῦ ο γαλόῳ, οἷον ‚εἰδομένη γαλόῳ, Ἀντηνορίδαο δάμαρτι‛. τοιοῦτόν τι ἔπαθε καὶ ἡ τοῦ Ἄθω γενικὴ ἐν τῷ ‚ἐξ Ἀθόω δ’ ἐπὶ πόν‐
τον ἐδύσετο‛.63

16

.

2

 Schol. ABD Il. IV 43: Δοκεῖ πως ἐναντίον εἶναι τὸ ἑκὼν ἀέκοντί γε θυμῷ· διὸ καλῶς ὁ Τρύφων, συναλείψας ἐν τῷ δῶκα συνάπτει τὸ ἑκών.

16

.

3

 Schol. ALV Il. V 289: Ταλαύρινον. Ἀρίσταρχος ψιλοῖ τὸ ρ· οὐ γάρ, φησί, σύνθετον δεῖ νοεῖν τὸν σχηματισμόν, ἀλλὰ κατὰ ἁπλῆν ἔννοιαν τὸν εὔτολμον καὶ ἰσχυρόν. ὁμοίως δὲ καὶ Ἀριστοφάνης. Τρύφων δὲ σύνθετον αὐτὸ ἐκδέχεται παρὰ
5τὸ ταλαόν καὶ τὴν ῥινόν, ὁμοίως τῷ ταναόποδα ταναύποδα. εἴτε δὲ λεκτὸν ἔχει τὸ ἐπὶ τέλους εἴτε παρέλκει, ὀφείλει φυλάτ‐ τεσθαι τὸ πνεῦμα· οὕτως γὰρ διελάβομεν καὶ περὶ τοῦ μελι‐ ἡδέος οἴνου, ᾧ καὶ αὐτὸς συγκατατίθεται.
10nSimilia Philemon p. 150:
11Τρύφωνι δὲ ἀρέσκει σύνθετον εἶναι τὴν λέξιν παρὰ τὸ ταλαόν
καὶ τὸ ῥινός· διὸ καὶ ἐδάσυνε τὸ ρ.64

16

.

4

 Schol. AL Il. V 299: Ἀλκί. Τρύφων ἐν τῷ ά περὶ τῆς ἀρχαίας ἀναγνώσεώς φησιν, ὅτι Ἀρίσταρχος λέγει, ὅτι ἔθος τοῖς Αἰολεῦσίν ἐστι λέγειν τὴν ἰωκήν ἰῶκα καὶ τὴν κρόκην κρόκα καὶ τὴν ἀλκήν ἄλκα, ὡς σάρκα. εἰ δὲ ἄλκα,
5ὡς σάρκα, καὶ ἀλκί, ὡς σαρκί.

16

.

5

 Schol. Ven. Il. IX 147: Ἐπιμείλια. Ἀρίσταρχος ἓν μέρος λόγου παρέλαβεν, ὡς ἐπιφέρνια, Ἀπολλόδωρος δὲ δια‐ λύει ἐπί εἶτα μείλια. οὕτως δὲ καὶ Ἀλεξίων· καὶ ἔστι τὸ ἑξῆς ἐπιδώσω μείλια. Τρύφων δὲ ζητεῖ περὶ τοῦ τόνου, πότερον
5ὡς ποίμνια ἢ ὡς παιδία.65

16

.

6

 Schol. Ven. Il. X 252: Παροίχωκεν. οὕτως καὶ Δωρό‐ θεος ἐν τριακοστῷ πρώτῳ τῆς Ἀττικῆς λέξεως ἀξιοῖ γράφειν, τὴν μὲν πρώτην διὰ τῆς οι διφθόγγου, τὴν δὲ δευτέραν διὰ τοῦ ω, παροίχωκεν, ἀποτεινόμενος πολλὰ πρὸς Ἀριστόνικον καὶ Τρύ‐
5φωνα ἄλλως γράφοντας, ἐπιδείξας τὸ οἴχωκεν Ἰακόν. οὕτως δὲ καὶ Ἀπολλώνιος ὁ τεχνικὸς οἶδε τὴν γραφήν.

16

.

7

 Schol. Ven. Il. XIII 450: Κρήτῃ ἐπίουρον. τοῦ‐ το τριχῶς ἀνεγνώσθη. Ζηνόδοτος γάρ, ὡς ἐπίκουρον, ἐκδεχόμε‐ νος βασιλέα καὶ φύλακα. καὶ Ἀρίσταρχος δὲ οὕτως, ἐκδεχό‐ μενος τὸν φύλακα, μέμνηται δὲ καὶ ὁ Δίδυμος τῆς ἀποδόσεως
5καὶ Τρύφων. ἐκεῖνο δὲ προστίθησιν ὁ Τρύφων, ὅτι ὁ ἐπίουρος, ὡς ἐπίσκοπος, οὐ πάντως ἔχει ἐγκείμενον τὸν οὖρον τὸν φύ‐
λακα κατὰ ταύτην τὴν ἀπόδοσιν· τί γὰρ κεκώλυκε παρὰ τὸ ὁρῶ εἶναι ἐπίορον καὶ ἐπίουρον τὸν ἐπιορῶντα, ἐψιλῶσθαι δὲ διὰ τὴν ἐπένθεσιν τοῦ υ;66

16

.

8

 Schol. Ven. Il. XIII 543: Ἑάφθη. Ἀρίσταρχος δασύνει ἀπὸ τοῦ ἕπεσθαι· φησὶ γάρ, ὅτι ἐπηκολούθησεν αὐτῷ, καὶ δῆλον ὅτι παρὰ [τὸ] ἕπω ἥφθη ἢ εἵφθη ὤφειλεν εἶναι ὁ ἀόριστος καὶ κατὰ διαίρεσιν ἐγίνετο ἑάφθη, ὡς τὸ ἤγη
5ἐάγη, ἤλη ἐάλη, ἥλω ἑάλω, τῆς δασείας ἐπὶ τὴν ἀρχὴν χωρού‐ σης, ὡς ἔθος. ταῦτα ὁ Τρύφων ἀπεφαίνετο ὑπὲρ τοῦ Ἀριστάρ‐
χου πιθανῶς πάνυ.67

16

.

9

 Eustathius in Il. p. 556, 35: Σημειοῦνται, ὅτι ἐν μὲν τῷ ‚αἰδεῖσθαί θ’ ἱερῆα‛ καὶ ἐν τῷ ‚προσέφη ἱερὴ ἲς Τηλεμάχοιο‛ συστέλλεται τὸ ι τοῦ ἱερόν· ἐν δὲ τῷ ‚ἱερὸν ἰχθύν‛ (Il. XVI 407) ἐκτείνεται, ὡς μέν τινές φασι, καθὰ λέγει
5καὶ Τρύφων ἐν τοῖς περὶ ἀρχαίας ἀναγνώσεως, διὰ τὸ τὸν ποιητὴν ἐκτείνειν πολλὰ ἕνεκεν τοῦ μέτρου, ὡς δὲ οἱ ἀκρι‐ βέστεροι λέγουσι διὰ τὸ φευκτέον εἶναι ἐν δακτυλικῷ μέτρῳ τὸ
παράλληλον τῶν τριῶν βραχειῶν.68

16

.

10

 Schol. Ven. Il. XXIV 318: Ἀρίσταρχος ἐυ‐ κλήις, ὡς εὐκνήμις, σύνθετον ποιῶν τὴν λέξιν· οὕτως καὶ ὁ Ἀσκαλωνίτης. εἰσὶ δὲ οἳ διεῖλον ‚ἐὺ κληῖς’ ἀραρυῖα‛, οἷς συγκα‐
τατίθεται καὶ Τρύφων.69

16

.

11

 Schol. Ven. Il. XXIV 557: Δύναται καὶ τὸ ψιλούμενον (sc. ἔασας), ὥς φησι Τρύφων, καὶ συμφωνεῖ, εἰ μὴ πλῆρές ἐστι κατὰ τὴν φράσιν, ἔχειν ἀφορμήν, ὡς ἔτι φθεγ‐ γομένου καὶ ἔτι λαλοῦντος τοῦ Πριάμου τὸν Ἀχιλλέα ἀνθυπαν‐
5τῆσαι ὑπὸ ὀργῆς κεκινημένον καὶ μεσολαβῆσαι τὴν διάλεξιν
ἀλλὰ τάχιστα
λῦσον, ἵν’ ὀφθαλμοῖσιν ἴδω· σὺ δὲ δέξαι ἄποινα
πολλά, τά τοι φέρομαι· σὺ δὲ τῶνδ’ ἀπόναιο, καὶ ἔλθοις
σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν, ἐπεί με πρῶτον ἔασας—
10
τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδών—
μηκέτι νῦν μ’ ἐρέθιζε, γέρον— τὸ δὲ ἐντελὲς τοῦ λόγου τοιοῦτόν τι ἔσται, εἴασας εἰς λόγους
σοι ἥκειν.70

17

t

ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

17

.

1

 Ammonius de diff. voc. p. 40: Δίσκος καὶ σόλος διαφέρει. δίσκος μὲν γάρ ἐστι λίθος τετρημένος, ὥς φησι Τρύ‐ φων ἐν πέμπτῳ περὶ ἑλληνισμοῦ· σόλος δὲ τὸ χαλκοῦν ὁλοσφύριον. Ὅμηρος ‚σόλον αὐτοχόωνον‛ καὶ ἐν ἄλλοις ‚λάβε
5δίσκον‛, εἶτ’ ἐπιφέρει ‚βόμβησεν δὲ λίθοσ‛. καὶ Πίνδαρος ‚λι‐
θίνοις ποτ’ ἀνὰ δίσκοισι‛.71

17

.

2

 Ammonius de diff. voc. p. 146: Χλαῖναν καὶ χλανίδα διαφέρειν φησὶ Τρύφων ἐν τῷ πέμπτῳ περὶ ἑλλη‐ νισμοῦ, καὶ παρατίθεται Ξενοφῶντα. Χλαίνας μὲν γάρ φησι λέγεσθαι ἐπὶ τῶν ἐγκοιμήτρων καὶ παχέων· διὸ καὶ Ὅμηρον
5φάναι
ἔνθα οἱ ἐκθεῖσαι πυκινὸν λέχος, ἐμβάλετ’ εὐνήν,
δέμνια καὶ χλαίνας καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα.
χλανίδας δὲ τὰς φορουμένας καὶ μαλακωτέρας.73

17

.

3

 Ammonius de diff. voc. p. 40: Δήμητερ καὶ Δά‐ ματερ διαφέρει παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς, φησὶ Τρύφων. Δήμητερ γάρ, φησίν, ἐστὶν ἐπὶ τῆς θεοῦ, Δάματερ δὲ ἐπὶ θαυμασμοῦ.

17

.

4

 Ammonius de diff. voc. p. 149: Ψάλλιον καὶ ψέλλιον διαφέρει. ψάλλιον μὲν τὸ τοῦ ἵππου, ψέλλιον δὲ τὸ ἄκροις βραχίοσι περιτιθέμενον κόσμιον. οἱ Δωριεῖς ψιλίον καλοῦσι τὸ ἄκρον. ὅθεν καὶ ἡμεῖς τὴν ἐπ’ ἄκρων χειλέων λε‐
5γομένην προσῳδίαν ψιλήν ἐκαλέσαμεν, ὥς φησι Τρύφων.74

18

t

ΠΕΡΙ ΟΜΟΜΑΣΙΩΝ.75

18

.

1

 Athenaeus XIV p. 618c: Αὐλήσεων δ’ εἰσὶν ὀνομασίαι, ὥς φησι Τρύφων ἐν δευτέρῳ ὀνομασιῶν, αἵδε· κῶμος, βουκολιασμός, γίγγρας, τετράκωμος, ἐπίφαλλος, χορεῖος, καλλίνικος, πολεμικόν, ἡδύκωμος, σικυννοτύρβη, θυροκοπικόν,
5τὸ δ’ αὐτὸ καὶ κρουσίθυρον, κνισμός, μόθων. ταῦτα δὲ πάντα
μετ’ ὀρχήσεως ηὐλεῖτο.76

18

.

2

 Athenaeus XIV p. 634d: Τρύφων ἐν δευτέρῳ περὶ ὀνομασιῶν λέγει οὕτως· ‚ὁ δὲ μάγαδις καλούμενος αὐλόσ‛ καὶ πάλιν ‚μάγαδις ἐν ταὐτῷ ὀξὺν καὶ βαρὺν φθόγγον ἐπιδείκνυται, ὡς Ἀναξανδρίδης ἐν Ὁπλομάχῳ φησί
5μάγαδιν λαλήσω μικρὸν ἅμα σοι καὶ μέγαν.‛

18

.

3

 Athenaeus IV p. 174e: Τρύφων ἐν τρίτῳ περὶ ὀνομασιῶν, ἔστι δὲ τὸ σύγγραμμα περὶ αὐλῶν καὶ ὀργάνων, συγγράψαι φησὶ περὶ τῆς ὑδραύλεως Κτησίβιον τὸν μηχανικόν.77

18

.

4

 Athenaeus IV p. 182e: Ὁ Τρύφων φησὶ καὶ τοὺς καλουμένους ἐλεφαντίνους αὐλοὺς παρὰ Φοίνιξιν ἀνατρη‐ θῆναι.

18

.

5

 Athenaeus XIV p. 618c: Καὶ ᾠδῆς δὲ ὀνομα‐ σίας καταλέγει ὁ Τρύφων τάσδε· ἱμαῖος, ἡ ἐπιμύλιος καλου‐ μένη, ἣν παρὰ τοὺς ἀλέτους ᾖδον· ἴσως ἀπὸ τῆς ἱμαλίδος. ίμαλίς δ’ ἐστὶ παρὰ Δωριεῦσιν ὁ Νόστος καὶ τὰ ἐπίμετρα
5τῶν ἀλέτων. ἡ δὲ τῶν ἱστουργούντων ᾠδὴ ἔλινος, ὡς Ἐπί‐
χαρμος ἐν Ἀταλάνταις ἱστορεῖ. ἡ δὲ ταλασιουργῶν ἴουλος.78

18

.

6

 Ammonius de diff. voc. p. 54: Ἐπικήδειον καὶ θρῆνος διαφέρει. ἐπικήδειον μὲν γάρ ἐστι τὸ ἐπὶ τῷ κήδει·
θρῆνος δὲ τὸ ἐν ᾠδῇ. οὕτω Τρύφων.80

18

.

7

 Athenaeus XI p. 503d: Ὠιδός. οὕτως ἐκαλεῖτο τὸ ποτήριον, φησὶ Τρύφων ἐν τοῖς Ὀνοματικοῖς, τὸ ἐπὶ τῷ σκολίῳ διδόμενον, ὡς Ἀντιφάνης παρίστησιν ἐν Διπλασίοις·
Α. Τί οὖν ἐνέσται τοῖς θεοῖσιν; Β. οὐδὲ ἕν,
5μὴ κεράσῃ τις. Α. ἴσχε, τὸν ᾠδὸν λάμβανε. ἔπειτα μηδὲν τῶν ἀπηρχαιωμένων τούτων περάνῃς, τὸν Τελαμῶνα, μηδὲ τὸν Παιῶνα, μηδ’ Ἁρμόδιον.

19

t

ΦΥΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.81

19

.

1

 Athenaeus III p. 114a, b: Πόθεν ὑμῖν εἰδέναι ὅτι καὶ κύβοι, οὐχ οὓς ἀεὶ μεταχειρίζεσθε, ἄρτοι εἰσί, τετρά‐ γωνοι, ἡδυσμένοι ἀνήθῳ, τυρῷ καὶ ἐλαίῳ, ὥς φησιν Ἡρακλεί‐ δης ἐν Ὀψαρτυτικῷ. παρεῖδε δὲ τοῦτον ὁ Βλεψίας, ὥσπερ καὶ
5τὸν θάργηλον, ὅν τινες καλοῦσι θαλύσιον—Κράτης δ’ ἐν δευτέρᾳ Ἀττικῆς διαλέκτου θάργηλον καλεῖσθαι τὸν ἐκ τῆς συγ‐ κομιδῆς πρῶτον γινόμενον ἄρτον—καὶ τὸν σησαμίτην. οὐχ ἑώ‐ ρακε δὲ οὐδὲ τὸν ἀνάστατον καλούμενον, ὃς ταῖς ἀρρηφόροις γίνεται. ἔστι δὲ ὁ πυραμοῦς ἄρτος διὰ σησάμων πεττόμενος
10καὶ τάχα ὁ αὐτὸς τῷ σησαμίτῃ ὤν. μνημονεύει δὲ πάντων τούτων Τρύφων ἐν πρώτῳ Φυτικῶν, καθάπερ καὶ τῶν θια‐ γόνων ὀνομαζομένων· οὗτοι δ’ εἰσὶν ἄρτοι θεοῖς πεττόμενοι
ἐν Αἰτωλίᾳ.82

19

.

2

 Athenaeus III p. 109b: Τρύφων ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἐν τοῖς Φυτικοῖς ἐπιγραφομένοις ἄρτων ἐκτίθεται γένη, εἴ τι κἀγὼ μέμνημαι, ζυμίτην, ἄζυμον, σεμιδαλίτην, χονδρίτην, συγ‐ κομιστόν—τοῦτον δ’ εἶναί φησι καὶ διαχωρητικώτερον τοῦ
5καθαροῦ—τὸν ἐξ ὀλυρῶν, τὸν ἐκ τιφῶν, τὸν ἐκ μελινῶν. γίνεται δέ, φησίν, ὁ χονδρίτης ἐκ τῶν ζειῶν· ἐκ γὰρ κριθῆς χόνδρον μὴ γίνεσθαι. παρὰ δὲ τὰς ὀπτήσεις ὀνομάζεσθαι ἰπνίτην, οὗ μνημονεύειν Τιμοκλέα ἐν Ψευδολῃσταῖς οὕτως
καταμαθὼν δὲ κειμένην
10
θερμὴν σκάφην ἰπνιτῶν ἤσθιον. ἐσχαρίτην. τούτου μνημονεύει Ἀντίδοτος ἐν Πρωτοχόρῳ
λαβόντα θερμοὺς ἐσχαρίτας, πῶς γὰρ οὔ;
τούτους ἀνειλίττοντα βάπτειν εἰς γλυκύν. καὶ Κρώβυλος ἐν Ἀπαγχομένῳ
15καὶ σκάφην λαβών τινα
τῶν ἐσχαριτῶν τῶν καθαρῶν84

19

.

3

 Athenaeus III p. 114e: Καὶ μάζας δ’ ἔστιν εὑ‐ ρεῖν ἀναγεγραμμένας παρά τε τῷ Τρύφωνι καὶ παρ’ ἄλλοις πλείοσιν. παρ’ Ἀθηναίοις μὲν φυστὴν τὴν μὴ ἄγαν τετριμμέ‐ νην, ἔτι δὲ καρδαμάλην καὶ βήρηκα καὶ τολύπας καὶ ἀχίλλειον·
5καὶ ἴσως αὕτη ἐστὶν ἡ ἐξ ἀχιλλείων κριθῶν γινομένη· θριδα‐ κίνας τε καὶ οἰνοῦτταν καὶ μελιτοῦτταν καὶ κρίνον, καλούμενον καὶ σχῆμά τι χορικῆς ὀρχήσεως παρ’ Ἀπολλοφάνει ἐν Δαλίδι. αἱ δὲ παρ’ Ἀλκμᾶνι θριδακίσκαι λεγόμεναι αἱ αὐταί εἰσι ταῖς Ἀττικαῖς θριδακίναις. λέγει δ’ οὕτως ὁ Ἀλκμάν ‚θριδακίσκας
10τε καὶ κριβανωτώς.‛86

19

.

4

 Athenaeus III p. 78a: Περὶ τῆς προσηγορίας τῶν σύκων λέγων Τρύφων ἐν δευτέρῳ φυτῶν ἱστορίας Δωρίωνά φησιν ἐν Γεωργικῷ ἱστορεῖν Συκέα, ἕνα τινὰ τῶν Τιτάνων, διωκόμενον ὑπὸ Διὸς τὴν μητέρα Γῆν ὑποδέξασθαι
5καὶ ἀνεῖναι τὸ φυτὸν εἰς διατριβὴν τῷ παιδί, ἀφ’ οὗ καὶ Συ‐ κέαν πόλιν εἶναι ἐν Κιλικίᾳ.

19

.

5

 Hesychius v. ῥαφανίς. Ῥαφανίς καὶ ῥάφανος διαφέρει παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς. ῥάφανος μὲν γὰρ ἡ κράμβη, ῥα‐ φανίς δὲ ἡ παρ’ ἡμῖν ῥάφανος. Τρύφων δέ φησι παρὰ Δω‐
ριεῦσι τὰς μικρὰς ῥαφανῖδας λέγεσθαι, τὰς δὲ μεγάλας ῥάφας.88

20

t

ΠΕΡΙ ΖΩΙΩΝ.

20

.

1

 Athenaeus VII p. 324f: Τρύφων φησὶν ἐν τοῖς περὶ ζῴων τὸν τριγόλαν τινὰς οἴεσθαι κόκκυγα εἶναι διά τε τὸ ἐμφερὲς καὶ τὴν τῶν ὀπισθίων ξηρότητα, ἣν σεσημείωται ὁ Σώφρων λέγων
5Τρίγλας μέν γε πίονας, τριγόλα δ’ ὀπίσθια.89

21

t

ΠΕΡΙ ΣΧΗΜΑΤΩΝ.

21

.

1

 Ἀργιόδους, ὁ μεγαλόδους. πολλὴ δὲ ἡ χρῆσις τῆς λέξεως. παρὰ τὸ ἀρι ἐπιτατικὸν καὶ τὸ ὀδούς γίνεται ἀριό‐ δους, ὡς ἀρίζηλος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ ἀργιόδους, ὡς ἄνοια ἄγνοια καὶ ῥαῖα γραῖα. εἰ γὰρ παρὰ τὸ ἀργός, ἀργόδους ἦν
5ἄν. οὕτω Τρύφων ἐν τῷ περὶ σχημάτων.90

21

.

2

 Cram. An. Par. IV p. 60, 31: Ἀργειφόντης. παρὰ γὰρ [τὸ] ἐναργεῖς τὰς φαντασίας ποιεῖν. Τρύφων δὲ διὰ τοῦ ι· ἤτοι γὰρ ἀριφόντης ὁ μεγάλως φανταζόμενος διὰ τοὺς ὀνεί‐ ρους. —Pag. 61, 1: Ἀργηφόντης. ὥς φασιν Ἀλεξίων καὶ
5Ἀρχίας καὶ Ἀρίσταρχος ..... ὡς Δίδυμος καὶ Τρύφων. —
Pag. 179, 29: Ἀργειφόντης. παρὰ τὸ ἐναργεῖς [τὰς] φαντα‐ σίας [ποιεῖν], ὥς φασιν Ἀλεξίων, Ἀρχίας καὶ Ἀρίσταρχος. ἢ ἀριφόντης ὁ μεγάλα φανταζόμενος, ὡς Δίδυμος καὶ Τρύ‐ φων. —Et. Gud. p. 73, 27: Ἀργειφόντης, ὁ μεγάλως φαντα‐91
10ζόμενος τοῖς ὀνείροις, ὡς Δίδυμος καὶ Τρύφων.

21

.

3

 Cram. An. Par. IV p. 188, 32: Ποσειδῶν. οὕτω Δίδυμος καὶ Τρύφων ἀπὸ τῆς πόσεως, Ἀλεξίων δὲ καὶ Ἀπολ‐ λώνιος διὰ τοῦ ι παρὰ τὴν ποσίν δοτικήν.92

21

.

4

Epim. Hom. p. 207, 25: Ἰφθίμους Τρύφων
ἀπεδήλωσε τοὺς ἰσχυρούς.93

21

.

5

 Et. Gud, p. 104, 4: Βάναυσος. Τρύφων ὁ τοῦ Ἄμμωνος ἀπὸ τοῦ βαῦνος βάναυσος λέγει κατὰ πάθος, ὤφειλε γὰρ ὡς παρὰ τὸ ἵππος Ἵππασος, κριός Κρίασος, οὕτω βαῦ‐ νος βαύνασος. γέγονε δὲ ἐν ὑπερθέσει.

21

.

6

 Epimerismi Hom. p. 54, 1: Ἀσπίς. ὄνομα προσ‐ ηγορικόν. γίνεται δέ, ὁ Τρύφων φησί, παρὰ τὸ ἀσπαστὴν εἶναι τοῖς φοροῦσιν, εἴ γε ὁ ἀποβαλὼν ῥίψασπις. —καὶ ἐπὶ τοῦ [ἑρπετοῦ] Τρύφων μὲν διὰ τὸ ἄσπετον τοῦ ζῴου, ἑαυτὸ
5γὰρ συστρέψαν τὸ ζῷον μάχεται.94

21

.

7

 Eustathius in Il. p. 1146, 56: Εἴληπται τὸ λιτί κατὰ τοὺς παλαιοὺς ἀντὶ τοῦ ἁπαλῷ ἢ ἀντὶ τοῦ λιτῷ ἢ τοὐ‐ ναντίον ποικίλῳ ἐξ ἀντιφράσεως, ὅπερ οἱ Ἀττικοὶ ληίδιόν φασι τετρασυλλάβως, περὶ οὗ Τρύφων φησίν, ὡς ἔστι λεῖον λείου,
5ἐξ οὗ παραγωγὴ διὰ τοῦ διον λείδιον διὰ διφθόγγου, ὡς γρα‐ φείδιον ἀγγείδιον καὶ ἐκτάσει τοῦ ε εἰς η λῄδιον σὺν καὶ τῷ
ι προσγεγραμμένῳ κατὰ τὸ εἴκαζον ᾔκαζον, εἴδειν ᾔδειν.95

21

.

8

 Et. M. p. 387, 38: Φιλόξενος καὶ Τρύφων φα‐ σίν, ὥσπερ παρὰ τὸ πλησίον τὸ ἐγγύς γίνεται κατὰ ἀντίφρα‐ σιν τὸ πλήν ἐπίρρημα, σημαῖνον τὸ χωρίς, οὕτω καὶ ἐκ τοῦ ἐτός, ὃ σημαίνει τὸν ἀληθῆ, γίνεται κατὰ ἀντίφρασιν ἐτώσιος
5ὁ μάταιος.

22

t

ΠΑΘΗ ΛΕΞΕΩΝ.96

22

.

1

 Et. M. p. 566, 4: Λιμός, ἡ λεῖψις τῶν ἐπιτηδείων. γίνεται παρὰ τὸ λείπω λείψω λιμός· καὶ ὤφειλε διὰ διφθόγγου γράφεσθαι· ἀλλὰ συνέπαθεν ἡ φωνὴ τῷ σημαι‐ νομένῳ· ἐπειδὴ γὰρ ἔνδειαν δηλοῖ, τούτου χάριν καὶ ἔνδειαν
5φωνήεντος ἀνεδέξατο, ὡς Τρύφων. ὁ δὲ Ἀπολλώνιος ἐξ ἀφορμῆς τοῦ λιμπάνω.

22

.

2

 Cram. An. Ox. II p. 271, 30: Φιλήτης διὰ τοῦ ι γράφεται, ση‐ μαίνει δὲ τὸν κλέπτην. καὶ λέγει ὁ τεχνικός· πολλὰ πάθη δί‐ δωσι γὰρ ἀποβολὴ τοῦ ι τῷ ε· τὸ γὰρ ὑφειλέτης κατὰ τὴν
5δευτέραν συλλαβὴν διὰ τῆς ει διφθόγγου γράφεται. δίδωσι δὲ καὶ ἔκτασις τοῦ ε εἰς η· τὸ γὰρ ὑφειλέτης τῷ ε παραλήγεται, τὸ δὲ φιλήτης τῷ η· ὃ λέγων καὶ ὁ Τρύφων, ὅτι εἰσί τινα ὀνόματα συμπάσχοντα τῷ δηλουμένῳ, οἷον ἡμισυκύκλιον [ἡμι‐ κύκλιον], λείπω λιμός· οὕτως καὶ ἐνταῦθα ἔπαθεν ἡ φωνὴ97
10[ταὐτὰ καὶ] τὰ δηλούμενα. καὶ ἐκ τοῦ ὑφειλέτης γέγονε φιλήτης· ἐπειδὴ ἔνδειαν σημαίνει· ὁ γὰρ κλέπτης ἔνδειαν ποιεῖ. τούτου γὰρ χάριν καὶ φωνῆς ἔνδειαν ἐδέξατο καὶ ἀπέβαλε τὸ υ καὶ
τὸ ε καὶ τροπὴν ἐποίησε τοῦ ε εἰς τὸ η.98

22

.

3

 Et. M. p. 477, 56: Ἵστη μὲν ὄμμα. ποικίλον ἐστίν. οἱ μὲν λέγουσιν, ὅτι ὅταν ἀποκοπὴ γίνοιτο τῶν εἰς θι προστακτικῶν, ἐπαύξησις ἀκολουθεῖ, οἷον ἵσταθι, καὶ κατὰ ἀποκοπὴν ἵστα, καὶ ἐκτάσει ἵστη· * μέγεθος δ’ ὃς ἴστη.
5τὸ δέ, μείζονα δὴ κρητῆρα, Μενοιτίου υἱέ, καθίστα ἀντὶ τοῦ εὐτρέπιζε. ἐὰν μὲν βραχύ, ἀποκοπή ἐστιν, ἐὰν δὲ κατὰ ἔκτα‐ σιν, ἀπὸ τοῦ ἱστῶ ἵστα, ὡς βοῶ βόα. οὕτω Φίλων καὶ Τρύφων.

22

.

4

 schol. Paris. Apoll. Argon. I 907: Δύη ἡ κακοπάθεια. ἐντεῦ‐ θεν καὶ τὸ ἐνδυκές κατ’ ἐπένθεσιν τοῦ κ, ὥς φησι Τρύφων, ἐνδυές γὰρ καὶ ἐνδυκές, τὸ μετὰ πόνου γινόμενον [προσηνὲς
καὶ ἡδύ], καὶ ἐνδυκέως ἐπίρρημα.99

23

t

ΠΕΡΙ ΜΕΤΡΩΝ.

23

.

1

 Κακόμετροι πόδες εἰσίν, ὃς κατὰ πόδα ἢ διπο‐ δίαν ἢ κατὰ περίοδον ἀπαρτίζει τοῖς μέρεσι τοῦ λόγου· τὸ γὰρ καθ’ ἡρωικὸν * ἐπι κόπτειν θέλει τὴν λέξιν ἐν τοῖς μέρεσι τῶν χωρῶν ἄνευ τῶν τομῶν. εἰσὶ μὲν οὖν τὰ κατὰ πόδα κακόμετρα,
5ὡς τό ὕβριος | εἵνεκα | τῆσδε· σὺ δ’ | ἴσχεο, | πείθεο δ’ | ἡμῖν. κατὰ διποδίαν δέ, ὡς τό ἔσπετε νῦν μοι, | Μοῦσαι Ὀλύμπια | δώματ’ ἔχουσαι. Moschopulus Opusc. p. 46 ὑπόρρυθμον, τὸ
10καθ’ ἕκαστον πόδα ἀπαρτίζον μέρος λόγου, οἷον· ὕβριος εἵνεκα τῆσδε· σὺ δ’ ἴσχεο, πείθεο δ’ ἡμῖν.

24

t

ΠΕΡΙ ΤΡΟΠΩΝ.100

25

t

DUBIAE SEDIS FRAGMENTA.

25

.

1

 Athen. XIV p. 640e: Τρύφων φησὶ τὸ παλαιόν, πρὶν εἰσελθεῖν τοὺς δαιτυμόνας, ἐπὶ τῶν τραπεζῶν κεῖσθαι τὴν ἑκάστου μοῖραν, ὕστερον δὲ πολλά τε καὶ ποικίλα ἐπεισφέ‐ ρεσθαι· διὸ καὶ ἐπιφορήματα κληθῆναι.

25

.

2

 Eustathius in Od. p. 1401, 42: Θετέον ἐνταῦθα καὶ Τρύφωνος τὸ κατὰ χειρῶν μὲν πρὸ τροφῆς παρὰ τοῖς
ὕστερον, νίψασθαι δὲ μετὰ τροφήν.101

25

.

3

 Tzetzes in Lycophr. v. 700: Πολυδέγμων λόφος. ὄρος ἐστὶ τῆς Ἰταλίας λίαν ὑψηλότατον, ἐξ οὗ φασὶ πάντας τοὺς ἐν Ἰταλίᾳ ῥεῖν ποταμούς, ἐπειδή, ὥς φησι Τρύφων, ὀμ‐
φαλός ἐστι τοῦ Ἅιδου τὸ ὄρος τοῦτο.102