MENANDER :: Fragmenta :: TLG 0541 045

TLG 0541 045 :: MENANDER :: Fragmenta MENANDER Comic. (Atheniensis: 4–3 B.C.) Cf. et MENANDRI ET PHILISTIONIS SENTENTIAE (1791) Fragmenta Source: Körte, A., Thierfelder, A. (eds.), Menandri quae supersunt, vol. 2, 2nd edn. Leipzig: Teubner, 1959: 14–251, 267–271, 295, 298. frr. 1–3, 5–8, 10–28, 30, 33–40, 42–43, 45–50, 53–73, 76–90, 93–94, 97–98a, 100–101, 104–106, 109–125, 127–139, 141–159, 161–164, 166, 171–181, 185–190, 192–216, 218–224, 226–231, 235, 238–244, 248–259, 263–267, 269–272, 274–282, 284, 286–292, 294–298, 300–309, 311–331, 333–354, 358–368, 371–376, 380–390, 392, 394–398, 401–405, 407–412, 416–428, 431–443, 446–456, 459, 462–703, 705–722, 724–807, 809, 932–937, 939–941, 944–950, addenda 317a, 669a, 715a Dup. partim 0541 036 Citation: Fragment — (line)

t,ante 1		ΑΓΡΟΙΚΟΣ
1-13t		ΑΔΕΛΦΟΙ
1-2t		Ἀδελφοὶ αʹ
1		χαῖρ’, ὦ φίλη γῆ, διὰ χρόνου πολλοῦ ς’ ἰδὼν ἀσπάζομαι· τουτὶ γὰρ οὐ πᾶσαν ποιῶ τὴν γῆν, ὅταν δὲ τοὐμὸν ἐπίδω χωρίον. τὸ γὰρ τρέφον με τοῦτ’ ἐγὼ κρίνω θεόν.
2		ὀκτώ τις ὑποχεῖν ἀνεβόα καὶ δώδεκα
2		κυάθους, ἕως κατέσειε φιλοτιμούμενος.
3-13t		Ἀδελφοὶ βʹ
3		χὢ μακάριόν φα〈σιν〉, γυναῖκ’ οὐ λαμβάνω.
5		εἰ δ’ ἔστιν οὗτος τὴν κόρην 〈ὁ〉 διεφθορώς.
6		ἔργον εὑρεῖν συγγενῆ πένητός ἐστιν· οὐδὲ εἷς γὰρ ὁμολογεῖ αὑτῷ προσήκειν τὸν βοηθείας τινὸς δεόμενον, αἰτεῖσθαι γὰρ ἅμα τι προσδοκᾷ.
7		οὐ παντελῶς δεῖ τοῖς πονηροῖς ἐπιτρέπειν, ἀλλ’ ἀντιτάττεσθ’· εἰ δὲ μή, τἄνω κάτω
7		ἡμῶν ὁ βίος λήσει μεταστραφεὶς ὅλος.
8*		πρὸς ἅπαντα δειλὸν ὁ πένης ἐστὶ γὰρ καὶ πάντας αὑτοῦ καταφρονεῖν ὑπολαμβάνει. ὁ γὰρ μετρίως πράττων περισκελέστερον ἅπαντα τἀνιαρά, Λαμπρία, φέρει.
10		κοινὰ 〈γὰρ〉 τὰ τῶν φίλων.
11*		ἐγὼ δ’ ἄγροικος, ἐργάτης, σκυθρός, πικρός, φειδωλός.
12		τί πολλὰ τηρεῖν πολλὰ δεῖ δεδοικότα;
13		θεός ἐστι τοῖς χρηστοῖς ἀεὶ ὁ νοῦς γάρ, ὡς ἔοικεν, ὦ σοφώτατοι.
t,ante 14		ΑΛΑΕΙΣ
14-29t		ΑΛΙΕΥΣ
14		ὁ πρῶτος εὑρὼν διατροφὴν πτωχῷ τέχνην πολλοὺς ἐποίησεν ἀθλίους· ἁπλοῦν γὰρ ἦν τὸν μὴ δυνάμενον ζῆν ἀλύπως ἀποθανεῖν.
15		ὡς δὲ τὴν ἄκραν κάμπτοντας ἡμᾶς εἶδον, ἐμβάντες ταχὺ ἀνηγάγοντο.
16		ἐκλελάκτικεν
16		ὁ χρηστὸς ἡμῖν μοιχός· ἀλλ’ ἀντάλλαγος
17		δύ’ οἰκίας φηλῶν γερόντων, ὡς λέγεις, ἀβελτέρων.
18		χαλεπόν γε θυγάτηρ κτῆμα καὶ δυσδιάθετον.
19		δύναται τὸ πλουτεῖν καὶ φιλανθρώπους ποιεῖν.
20		καὶ χρυσολαβὲς καλὸν πάνυ ἐγχειρίδιον.
21-22-23		παχὺς γὰρ ὗς ἔκειτ’ ἐπὶ στόμα. ἐτρύφησεν, ὥστε μὴ πολὺν τρυφᾶν χρόνον.
2		ἴδιον ἐπιθυμῶν μόνος μοι θάνατος οὗτος φαίνεται εὐθάνατος, ἔχοντα πολλὰς χολλάδας κεῖσθαι παχὺν
5		ὕπτιον, μόλις λαλοῦντα καὶ τὸ πνεῦμ’ ἔχοντ’ ἄνω, ἐσθίοντα καὶ λέγοντα ‘σήπομ’ ὑπὸ τῆς ἡδονῆς.‘
24		εὐποροῦμεν, οὐδὲ μετρίως· ἐκ Κυΐνδων χρυσίον, Περσικαὶ στολαὶ δ’ ἐκεῖναι πορφυρᾶ τε στρώματα ἔνδον ἔστ’, ἄνδρες, ποτήρι’ 〈Ἰν〉δι〈κ〉ά 〈τε〉 τορεύματα
24		κἀκτυπωμάτων πρόσωπα, τραγέλαφοι, λαβρώνια.
25		καὶ θάλαττα βορβορώδης, ἣ τρέφει θύννον μέγαν.
26		ἀναπετῶ τουτὶ προσελθὼν κοὐκ ἀνέξομ’ οὐκέτι.
27		ἀμφιβλήστρῳ περιβάλλεται
28		ἡδυλίζειν
30-32t		ΑΝΑΤΙΘΕΜΕΝΗ
30		Ἀράβιον ἆρ’ ἐγὼ κεκίνηκ’ ἄγγελον.
33-45t*		ΑΝΔΡΙΑ
33		νῦν δ’ οὐ λέληθάς με ...
34		εὑρετικὸν εἶναί φασι τὴν ἐρημίαν οἱ τὰς ὀφρῦς αἴροντες.
35		Ἄρτεμι
36		Λούσατ’ αὐτὴν αὐτίκα.
37		καὶ τεττάρων ᾠῶν μετὰ τοῦτο, φιλτάτη, τὸ νεόττιον.
38		τί ποτ’ ἀκούσομαι;
39		ἂν θεὸς θέλῃ,
39		οὐκ ἂν ἀπολοίμην.
40		ἀ]πὸ Λοξίου σὺ μυρρίνας ...........
42		οὕτως αὐτός ἐστιν.
43		τὸ δ’ ἐρᾶν ἐπισκοτεῖ ἅπασιν, ὡς ἔοικε, καὶ τοῖς εὖ λόγῳ καὶ τοῖς κακῶς ἔχουσιν.
45*		ζῶμεν γὰρ οὐχ ὡς θέλομεν, ἀλλ’ ὡς δυνάμεθα.
46-52t		ΑΝΔΡΟΓΥΝΟΣ Η ΚΡΗΣ
46		τὰ προσπεσόντα προσδοκᾶν ἅπαντα δεῖ ἄνθρωπον ὄντα· παραμένει γὰρ οὐδὲ ἕν.
47		πλήσας † γὰρ ἔφθειρ’ ἐκ παρατάξεώς ποθεν τὰς ἐν Λαμίᾳ πάσας.
48		τὸ γὰρ σύνηθες οὐδαμοῦ παροπτέον.
49		μαρτύρομαι τὸν φίλιον, ὦ Κράτων, Δία.
50		Μυσῶν ἔσχατος πολέμιος
t,ante 53		[ΑΝΕΧΟΜΕΝΟΣ]
53-57t		ΑΝΕΨΙΟΙ
53		φύσει γάρ ἐστ’ ἔρως τοῦ νουθετοῦντος κωφόν· ἅμα δ’ οὐ ῥᾴδιον
53		νεότητα νικᾶν ἐστι καὶ θεὸν λόγῳ.
54		εὐδαιμονία τοῦτ’ ἔστιν, υἱὸς νοῦν ἔχων, ἀλλὰ θυγάτηρ κτῆμ’ ἐστὶν ἐργῶδες πατρί.
55		〈οἶσ’〉 εἰσιὼν πανόν, λύχνον, λυχνοῦχον, ὅ τι πάρεστι· φῶς μόνον πολὺ ποίει.
56		ὁ φανός ἐστι μεστὸς ὕδατος οὑτοσί· δεῖ τ’ οὐχὶ σείειν, ἀλλ’ ἀποσείειν αὐτόθεν.
57	τὰ κακῶς τρέφοντα χωρί’ ἀνδρείους ποιεῖ.
58t	ΑΠΙΣΤΟΣ
58	ᾤμην, εἰ τὸ χρυσίον λάβοι ὁ γέρων, θεράπαιναν εὐθὺς ἠγορασμένην ἅβραν ἔσεσθαι.
59-67t	ΑΡΡΗΦΟΡΟΣ Η ΑΥΛΗΤΡΙΣ
59	Α.		οὐ γαμεῖς, ἂν νοῦν ἔχῃς, τοῦτον καταλείπων τὸν βίον· γεγάμηκα γὰρ αὐτός· διὰ τοῦτό σοι παραινῶ μὴ γαμεῖν.
59	Β.		δεδογμένον τὸ πρᾶγμ’· ἀνερρίφθω κύβος.
5	Α.		πέραινε, σωθείης δέ· νῦν ἀληθινὸν εἰς πέλαγος αὑτὸν ἐμβαλεῖς γὰρ πραγμάτων,
5		οὐ Λιβυκὸν οὐδ’ Αἰγαῖον 〈οὐδὲ .....〉, οὗ τῶν τριάκοντ’ οὐκ ἀπόλλυται τρία πλοιάρια· γήμας δ’ οὐδὲ εἷς σέσωσθ’ ὅλως.
60		ἐὰν δὲ κινήσῃ μόνον τὴν Μυρτίλην ταύτην τις, ἢ τίτθην καλῇ, πέρας 〈οὐ〉 ποιεῖ λαλιᾶς· τὸ Δωδωναῖον ἄν τις χαλκίον, ὃ λέγουσιν ἠχεῖν, ἂν παράψηθ’ ὁ παριών,
5		τὴν ἡμέραν ὅλην, καταπαύσαι θᾶττον ἢ ταύτην λαλοῦσαν· νύκτα γὰρ προσλαμβάνει.
61		πάντας μεθύσους τοὺς ἐμπόρους ποεῖ τὸ Βυζάντιον· ὅλην ἐπίνομεν τὴν νύκτα διὰ σὲ καὶ σφόδρ’ ἄκρατόν μοι δοκῶ·
61		ἀνίσταμαι γοῦν τέτταρας κεφαλὰς ἔχων.
62		τὰ πατρῷα μὲν ποιεῖ καιρός ποτε ἀλλότρια, σῴζει δ’ αὐτά που τὰ σώματα. βίου δ’ ἔνεστιν {μί’} ἀσφάλει’ ἐν ταῖς τέχναις.
63	Α.	ἑλλέβορον ἤδη πώποτ’ ἔπιες, Σωσία;
63	ΣΩ.	ἅπαξ. Α. πάλιν νῦν πῖθι· μαίνει γὰρ κακῶς.
64*		πάντ’ ἐστὶ τῷ καλῷ λόγῳ
64*		ἱερόν· ὁ νοῦς γάρ ἐστιν ὁ λαλήσων θεός.
65		ὦ τρισκατάρατε, ζωπύρει τοὺς ἄνθρακας.
66		ἀνδρὸς χαρακτὴρ ἐκ λόγου γνωρίζεται.
67		ἢ χαλκοῦν μέγα ὁλκεῖον.
68-76t		ΑΣΠΙΣ
68		ὦ τρισάθλιοι 〈οὗτοι〉, τί πλέον ἔχουσι τῶν ἄλλων; βίον ὡς οἰκτρὸν ἐξαντλοῦσιν οἱ τὰ φρούρια τηροῦντες, ἢ τὰς ἀκροπόλεις κεκτημένοι.
5		εἰ πάντας ὑπονοοῦσιν οὕτω ῥᾳδίως ἐγχειρίδιον ἔχοντας αὑτοῖς προσιέναι,
5		οἵαν δίκην διδόασιν.
69		ὃ βούλεται γὰρ μόνον ὁρῶν καὶ προσδοκῶν ἀλόγιστος ἔσται τῆς ἀληθείας κριτής.
70		στρατιώτην, Σμικρίνη, σωτηρίας ἔστ’ ἔργον εὑρεῖν πρόφασιν, ὀλέθρου δ’ εὔπορον.
71		πολλοὶ γὰρ ἐκλελοιπότες τὸν χάρακα τὰς κώμας ἐπόρθουν.
72		ἔχων τὴν ἀσπίδα
72		ἔκειτο συντετριμμένην.
73		Ἑλληνίς, οὐκ Ἰβηρίς.
76		κανδύτανες (?)
t,ante 77		ΑΥΛΗΤΡΙΣ
77-78t		ΑΥΤΟΝ ΠΕΝΘΩΝ
77		τυφλὸν ὁ πλοῦτος καὶ τυφλοὺς
77		〈τοὺσ〉 ἐμβλέποντας εἰς ἑαυτὸν δεικνύει.
78		στεφανοῦν
t,ante 79		ΑΥΤΟΝ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΣ
79-81t		ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΣ
79		ἀλλ’ ὅταν ἐρῶντα νοῦν ἔχειν τις ἀξιοῖ, παρὰ τίνι τἀνόητον οὗτος ὄψεται;
80		ἐκφυγοῦσα δ’ ἣν εἶχεν νόσον οὐκ ἔσχε τοὺς ῥηθέντας ἀναθέσθαι λόγους.
81		εἰ τὰς ἀληθείας ἁπλῶς τίς σοι λέγει.
t,ante 82		ΑΧΑΙΟΙ ?
82-86t		ΒΟΙΩΤΙΑ
82		οὐ δεῖ διαβολῆς καταφρονεῖν, οὐδ’ ἂν σφόδρ’ ᾖ ψευδής· ἐπίσταντ’ αὐξάνειν αὐτήν τινες,
82		δι’ οὓς φυλάττεσθαι τὰ τοιαῦτ’ ὀρθῶς ἔχει.
83		πολλὰ δύσκολα εὕροις ἂν ἐν τοῖς πᾶσιν· ἀλλ’ εἰ πλείονα τὰ συμφέροντ’ ἔνεστι, τοῦτο δεῖ σκοπεῖν.
84		πλοῦτος δὲ πολλῶν ἐπικάλυμμ’ ἐστὶν κακῶν.
85		οὐκ ἔστιν ἑκτεὺς τοῦτο, μὰ τὸν Ἀσκληπιόν.
86		πεντεκτένους μὲν καὶ περίνησα πορφυρᾶ.
t,ante 87		ΓΕΩΡΓΟΣ
87*t		ΓΛΥΚΕΡΑ
87*		Γλυκέρα, τί κλάεις; ὀμνύω σοι τὸν Δία τὸν Ὀλύμπιον καὶ τὴν Ἀθηνᾶν, φιλτάτη, ὀμωμοκὼς καὶ πρότερον ἤδη πολλάκις.
88-92t		ΔΑΚΤΥΛΙΟΣ
88		πῶς ὁ κακοδαίμων ἔφη, ὡς οὐκ ἂν ἐκδοίη θυγατέρας ἄσμενος,
88		καὶ ταῦτα πεντήκοντα παιδίσκας ἔχων;
89		οἰκόσιτον νυμφίον οὐδὲν δεόμενον προικὸς ἐξευρήκαμεν.
90		ἀνεμιαῖον ἐγένετο.
93-96t		ΔΑΡΔΑΝΟΣ
93		καὶ λαιμὰ βακχεύει λαβὼν τὰ χρήματα.
94		Δρύα παῖ, δειπνοποιεῖσθαι τί δεῖ;
97-99t		ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΩΝ
97		〈οὕτω, Λάχης,〉 ἀγαθόν τί μοι γένοιτο— 〈Β. τί λέγεις;〉 Α. ὦ πολυτίμητοι θεοί· ὑποδούμενος τὸν ἱμάντα 〈γὰρ〉 τῆς δεξιᾶς ἐμβάδος ἀπέρρηξ’. Β. εἰκότως, ὦ φλήναφε·
5		σαπρὸς γὰρ ἦν, σὺ δὲ μικρολόγος 〈ἄρ’〉 οὐ θέλων
5		καινὸν πρίασθαι.
98		οὐ δεῖ γὰρ ἀδικεῖν οἰκέτας, ἄλλως τε καὶ ὅταν μετ’ εὐνοίας τι μὴ πονηρίᾳ πταίσωσιν· αἰσχρόν ἐστι τοῦτο γὰρ πάνυ.
98a		καὶ τυφλῷ δῆλον
100-103t		ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
100		τί τοῦτο, παῖ; διακονικῶς γάρ, νὴ Δία, προελήλυθας. Β. ναί· μάττομεν γὰρ πέμματα τὴν νύκτα τ’ ἠγρυπνήκαμεν· καὶ νῦν ἔτι ἀποίητα πάμπολλ’ ἐστὶν ἡμῖν.
101		μακάριος ὅστις οὐσίαν καὶ νοῦν ἔχει·
101		χρῆται γὰρ οὗτος εἰς ἃ δεῖ ταύτῃ καλῶς.
104-108t		ΔΙΔΥΜΑΙ
104		συμπεριπατήσεις γὰρ τρίβων’ ἔχους’ ἐμοί, ὥσπερ Κράτητι τῷ κυνικῷ ποθ’ ἡ γυνή.
105-106		ὄρνεις φέρων ἐλήλυθα.
1		..............
1		ὄρνιθας ἀποστέλλει.
109-114*t		ΔΙΣ ΕΞΑΠΑΤΩΝ
109		βουληφόρως 〈τὴν〉 ἡμετέραν, 〈ὦ〉 Δημέα, προκατέλαβες ὅρασιν.
110		ἐμοὶ παράστα· τὴν θύραν κόψας ἐγὼ καλῶ τιν’ αὐτῶν.
111	ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνῄσκει νέος.
112	οὐ Μεγάβυζος ἦν, ὅστις γένοιτο ζάκορος.
113*	περιττὸν ἄχθος ὄντα γῆς, ὡς εἶπέ τις.
114*	νῦν δ’ ἔλπομαι μέν, ἐν θεῷ γε μὴν τέλος.
115-126t	ΔΥΣΚΟΛΟΣ
115	τῆς Ἀττικῆς νομίζετ’ εἶναι τὸν τόπον Φυλήν, τὸ Νυμφαῖον δ’ ὅθεν προέρχομαι
115	Φυλασίων.
116	περὶ χρημάτων λαλεῖς, ἀβεβαίου πράγματος. εἰ μὲν γὰρ οἶσθα ταῦτα παραμενοῦντά σοι εἰς πάντα τὸν χρόνον, φύλαττε μηδενὶ ἄλλῳ μεταδιδούς, αὐτὸς ὢν δὲ κύριος.
5	εἰ μὴ δὲ σαυτοῦ, τῆς Τύχης δὲ πάντ’ ἔχεις, τί ἂν φθονοίης, ὦ πάτερ, τούτων τινί; αὐτὴ γὰρ ἄλλῳ, τυχὸν ἀναξίῳ τινί, παρελομένη σοῦ πάντα προσθήσει πάλιν. διόπερ ἔγωγέ φημι δεῖν, ὅσον χρόνον
10	εἶ κύριος, χρῆσθαί σε γενναίως, πάτερ, αὐτόν, ἐπικουρεῖν πᾶσιν, εὐπόρους ποιεῖν ὡς ἂν δύνῃ πλείστους διὰ σαυτοῦ· τοῦτο γὰρ ἀθάνατόν ἐστι, κἄν ποτε πταίσας τύχῃς, ἐκεῖθεν ἔσται ταὐτὸ τοῦτό σοι πάλιν.
15	πολλῷ δὲ κρεῖττόν ἐστιν ἐμφανὴς φίλος ἢ πλοῦτος ἀφανής, ὃν σὺ κατορύξας ἔχεις.
117	ὡς θύουσι δ’ οἱ τοιχωρύχοι κοίτας φέροντες, σταμνί’, οὐχὶ τῶν θεῶν ἕνεκ’ ἀλλ’ ἑαυτῶν. ὁ λιβανωτὸς εὐσεβὴς
117	καὶ τὸ πόπανον· τοῦτ’ ἔλαβεν ὁ θεὸς ἐπὶ τὸ πῦρ
5	ἅπαν ἐπιτεθέν. οἱ δὲ τὴν ὀσφὺν ἄκραν καὶ τὴν χολήν, ὅτι ἔστ’ ἄβρωτα, τοῖς θεοῖς ἐπιθέντες αὐτοὶ τἄλλα καταπίνουσι ....
118	οὐδὲ εἷς μάγειρον ἀδικήσας ἀθῷος διέφυγεν ἱεροπρεπής πώς ἐστιν ἡμῶν ἡ τέχνη.
119	οὐδενὸς χρὴ πράγματος τὸν εὖ πονοῦνθ’ ὅλως ἀπογνῶναί ποτε· ἁλωτὰ γίνετ’ ἐπιμελείᾳ καὶ πόνῳ
119	ἅπαντα.
120	τί φὴς ἰδὼν ἔνθεν γε πᾶς δ’ ἐλευθερῶν † ἀπῆλθες εὐθὺς ὡς ταχύ.
121	σιωπῇ φασι τούτῳ τῷ θεῷ οὐ δεῖν προσιέναι.
122	οὐκ ἔνεστ’ ἴσως φυγεῖν οἰκειότητα, Δᾶε.
123	οὐ πῦρ γὰρ αἰτῶν, οὐδὲ λοπάδ’ αἰτούμενος.
124	ὦ δυστυχής, τί οὐ καθεύδεις;
125	εὑρηκὸς κἀγὼ τούτου τέχνην †
t,ante 127	ΕΑΥΤΟΝ ΠΕΝΘΩΝ
127-135t	ΕΑΥΤΟΝ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΣ
127	πρὸς τῆς Ἀθηνᾶς, δαιμονᾷς, γεγονὼς ἔτη τοσαῦθ’· ὁμοῦ γάρ ἐστιν ἑξήκοντά σοι, 〈ὡς ὑπονοῶ〉· καὶ τῶν Ἅλῃσι χωρίον κεκτημένος κάλλιστον εἶ, νὴ τὸν Δία,
5	ἐν τοῖς τρισίν γε, καὶ τὸ μακαριώτατον, ἄστικτον.
128	λουτρόν, θεραπαίνας, 〈στρώματ’〉, ἀργυρώματα.
129	ἐξ ἱσταρίου δ’ ἐκρέματο φιλοπόνως πάνυ.
130	καὶ θεραπαινὶς ἦν μία· αὕτη συνύφαινεν ῥυπαρῶς διακειμένη.
131	πᾶς πατὴρ μῶρος.
132	οἴκοι μένειν χρὴ καὶ μένειν ἐλεύθερον,
132	ἢ μηκέτ’ εἶναι τὸν καλῶς εὐδαίμονα.
133	ἐγὼ μετ’ ἄριστον γὰρ ὡς ἀμυγδάλας παρέθηκα καὶ τῶν ῥοιδίων ἐτρώγομεν.
134	ταῦτά σοι καὶ Πύθια καὶ Δήλια
135	ἀλλ’ ἢν χιτών σοι.
136-141t	ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ
136	οὐχ ὅθεν ἂν ᾤμην ἠτύχηκα· πάντα δὲ τὰ μηδὲ προσδοκώμεν’ ἔκστασιν φέρει.
137	τοῦ δ’ ἆρ’ ὁ Κωρυκαῖος ἠκροάζετο.
138	〈πίε〉. Β. πιεῖν ἀναγκάσω
138	τὴν ἱερόσυλον πρῶτα.
139	ὡς σεμνὸς ὁ Σάραπις θεός.
141	ὑπὲρ ὄνου σκιᾶς.
142-147t	ΕΜΠΙΜΠΡΑΜΕΝΗ
142	ἐξώλης ἀπόλοιθ’ ὅστις ποτὲ ὁ πρῶτος ἦν γήμας, ἔπειθ’ ὁ δεύτερος, εἶθ’ ὁ τρίτος, εἶθ’ ὁ τέταρτος, εἶθ’ ὁ μεταγενής.
143	τρία γάρ ἐστι, δέσποτα, δι’ ὧν ἅπαντα γίνετ’, ἢ κατὰ 〈τοὺσ〉 νόμους,
143	ἢ ταῖς ἀνάγκαις, ἢ 〈τὸ〉 τρίτον ἔθει τινί.
144	ἐφ’ ᾧ φρονεῖς μέγιστον, ἀπολεῖ τοῦτό σε, τὸ δοκεῖν τιν’ εἶναι· καὶ γὰρ ἄλλους μυρίους.
145	ὡς ἀγαθόν ἐστι πρᾶγμα τὸ γενέσθαι τινὸς πατέρα.
146-147	καὶ νῦν ὑπὲρ τούτων συνάγουσι κατὰ μόνας.
1	ἐπλήρωσέν τε τὸ συναγώγιον.
148-151t	ΕΠΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝΟΣ
148	τὸ σὸν ταπεινόν, ἂν σὺ σεμνύνῃ, καλὸν ἔξω φανεῖται, φίλ’ ἄνερ· ἂν δ’ αὐτὸς ποιῇς ταπεινὸν αὐτὸ καὶ τιθῇς ἐν μηδενί,
148	οἰκεῖος οὗτος κατάγελως νομίζεται.
149	τὰ γὰρ τολμηρὰ τῶν ὄχλων † ἔχει ἐν τοῖς λόγοις μὲν τὰς ἐπιδείξεις δυσκόλους· ἐν τῷ δὲ πράττειν, ἂν λάβῃ〈σ〉 τὸν καιρὸν εὖ, τἀπροσδόκητον τὴν τέχνην ἐξηύρατο.
150	τοῖς ἀναιδέσι〈ν〉 βοηθεῖ γὰρ λόγοις τοῦθ’ ἓν μόνον, ἂν βραχεῖς αὐτοὺς ποῇ τις τόν τε καιρὸν εὖ λάβῃ.
151	εἰς τὸ δέον.
152-160t	ΕΠΙΚΛΗΡΟΣ
152	ἆρ’ ἐστὶ πάντων ἀγρυπνία λαλίστατον; ἐμὲ γοῦν ἀναστήσασα δευρὶ προάγεται
152	λαλεῖν ἀπ’ ἀρχῆς πάντα τὸν ἐμαυτοῦ βίον.
153	ὥσπερ τῶν χορῶν οὐ πάντες ᾄδους’, ἀλλ’ ἄφωνοι δύο τινὲς ἢ τρεῖς παρεστήκασι πάντων ἔσχατοι εἰς τὸν ἀριθμόν, καὶ τοῦθ’ ὁμοίως πως ἔχει·
5	χώραν κατέχουσι, ζῶσι δ’ οἷς ἔστιν βίος.
154	ἢ δεῖ μόνον ζῆν ἢ γενόμενον πατέρα παίδων ἀποθανεῖν· οὕτω τὸ μετὰ ταῦτ’ ἐστὶ τοῦ βίου πικρόν.
155-156	ἀλεκτρυών τις ἐκεκράγει μέγα. 〈ὁ δ’ εὐθύς·〉 οὐ σοβήσετ’ ἔξω, φησί, τὰς ὄρνις ἀφ’ ἡμῶν;
3
3	αὕτη ποτ’ ἐξεσόβησε τὰς ὄρνις μόλις.
157	τί δ’ ἂν ἔχοι νεκρὸς ἀγαθόν, ὅπου γ’ οἱ ζῶντες ἔχομεν οὐδὲ ἕν;
158	ὅρα σὺ καὶ φρόντιζε κἀπόστα βραχύ.
159	οὔπω σοι πεπίστευμαι;
t,ante 161	ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΕΣ
161-170t	ΕΥΝΟΥΧΟΣ
161	ἀλλὰ τί ποήσω;
162	μὴ θεομάχει μηδὲ προσάγου τῷ πράγματι χειμῶνας ἑτέρους, τοὺς δ’ ἀναγκαίους φέρε.
163	οὑτοσὶ δὲ γαλεώτης γέρων.
164	πάντα τὰ ζητούμενα
164	δεῖσθαι μερίμνης φασὶν οἱ σοφώτεροι.
166	συστομώτερος σκάφης.
171-176t	ΕΦΕΣΙΟΣ
171	ἐγὼ μὲν ἤδη μοι δοκῶ, νὴ τοὺς θεούς, ἐν τοῖς κύκλοις ἐμαυτὸν ἐκδεδυκότα ὁρᾶν κύκλῳ τρέχοντα καὶ πωλούμενον.
172-173	ἐπ’ ἀρίστῳ λαβὼν ὀψάριον.
2	τῶν ἰχθυοπωλῶν ἀρτίως τις τεττάρων
2	δραχμῶν ἐτίμα κωβιούς. Β. 〈πολλοῦ〉 σφόδρα.
174	παρέσομαι γὰρ ἕνδυο.
175	ἔσχατος Μυσῶν.
176	Τενέδιος ἄνθρωπος.
177-184t	ΗΝΙΟΧΟΣ
177	ἀλλὰ θεὸς οὐδεὶς εἰς τὸ προκόλπιον φέρει ἀργύριον, ἀλλ’ ἔδωκεν εὔνους γενόμενος πόρνης βουλὴν † ἔδειξεν εὐπορίας τινός, ἣν ἂν παρῇς 〈σύ〉, μηκέτ’ αἰτιῶ θεόν,
5	ἤδη δὲ τῇ σαυτοῦ ζυγομάχει μαλακίᾳ.
178	οὐθείς μ’ ἀρέσκει περιπατῶν ἔξω θεὸς μετὰ γραός, οὐδ’ εἰς οἰκίας παρεισιὼν ἐπὶ τοῦ σανιδίου· τὸν δίκαιον δεῖ θεὸν οἴκοι μένειν σῴζοντα τοὺς ἱδρυμένους.
179 (a)	ἐλεεῖν δ’ ἐκεῖνος ἔμαθεν εὐτυχῶν μόνος.
b	ὁ χρηστός, ὡς ἔοικε, καὶ χρηστοὺς ποιεῖ.
c	μί’ ἐστὶν ἀρετὴ τἄτοπον φεύγειν ἀεί.
180	τὸν παῖδα δ’ οὐ † δίδομεν, ἀλλ’ ἁρπάγην αὐτῷ κατασκευάζομεν.
181	ὧν δὲ μὴ αἴτιος τρόπος,
181	τά γ’ ἀπὸ τῆς τύχης φέρειν δεῖ γνησίως τὸν εὐγενῆ.
t,ante 185	ΗΡΩΣ
185-191t	ΘΑΙΣ
185	ἐμοὶ μὲν οὖν ἄειδε τοιαύτην, θεά, θρασεῖαν, ὡραίαν δὲ καὶ πιθανὴν ἅμα, ἀδικοῦσαν, ἀποκλείουσαν, αἰτοῦσαν πυκνά,
185	μηθενὸς ἐρῶσαν, προσποιουμένην δ’ ἀεί.
186	ὁ ἀκρατής, ἄγγαρος, ὄλεθρος· ἡδέως ἄν μοι δοκῶ ὅμως πεπονθὼς ταῦτα νῦν ταύτην ἔχειν.
187	φθείρουσιν ἤθη χρήσθ’ ὁμιλίαι κακαί.
188	κατὰ μυὸς ὄλεθρον.
189	Ἄρης τύραννος.
190	πτωχότερος κίγκλου.
t,ante 192	ΘΕΟΦΟΡΟΥΜΕΝΗ
192-197t	ΘΕΤΤΑΛΗ
192	καὶ τὸ κεράμιον ἀνέῳχας· ὄζεις, ἱερόσυλ’, οἴνου πολύ.
193	μικρά γε πρόφασίς ἐστι τοῦ πρᾶξαι κακῶς.
194	εὐθυμία, Τίβειε, τὸν δοῦλον τρέφει.
195	ἔλυς’ ἐμαυτόν, εἶτ’ ἀπέδραν μόνος.
196	ὁλόκληρος οὗτός σοι, ξένε.
197	λύχνων ἁφάς.
198-202t	ΘΗΣΑΥΡΟΣ
198	εἶτ’ οὐ μέγιστός ἐστι τῶν θεῶν Ἔρως καὶ τιμιώτατός γε τῶν πάντων πολύ; οὐδεὶς γὰρ οὕτως ἐστὶ φειδωλὸς σφόδρα ἄνθρωπος οὐδ’ οὕτως ἀκριβὴς τοὺς τρόπους,
5	ὃς οὐχὶ τούτῳ μερίδα τῷ θεῷ νέμει τῆς οὐσίας· ὅσοις μὲν οὖν πρᾴως ἔχει, νέοις ἔτ’ οὖσι τοῦτο προστάττει ποεῖν· οἱ δ’ εἰς τὸ γῆρας ἀναβολὰς ποιούμενοι οὗτοι προσαποτίνουσι τοῦ χρόνου τόκους.
199	ὅταν δ’ ἐρῶντος τόλμαν ἀφέλῃς, οἴχεται,
199	εἰς τοὺς ἰαλέμους τε τοῦτον ἔγγραφε.
200	πολλοῖς ὑπέκκαυμ’ ἐστ’ ἔρωτος μουσικὴ 〈διδοῦς’ ἀφορμάς.〉
201	〈ὢν〉 ἄσιτος ἑπτὰ μῆνας, ὕδατος 〈οὐδὲ〉 στράγγ’ ἔχων.
202	κανθάρου μελάντερος.
203-207t	ΘΡΑΣΥΛΕΩΝ
203	κατὰ πόλλ’ ἄρ’ ἐστὶν οὐ καλῶς εἰρημένον τὸ γνῶθι σαυτόν· χρησιμώτερον γὰρ ἦν τὸ γνῶθι τοὺς ἄλλους.
204	φιλοσοφεῖ δὲ τοῦθ’ ὅπως καταπράξεται τὸν γάμον.
205	ὁ δεύτερος πλοῦς ἐστι δήπου λεγόμενος,
205	ἂν ἀποτυχών τις οὐρίου κώπαις πλέῃ.
206	ἡ δ’ ἀνέῳγε τὴν θύραν.
207	〈ὡσ〉 ὀκνηρός, πάντα μέλλων, σιτόκουρος, ὁμολογῶν παρατρέφεσθαι.
208-209*t	ΘΥΡΩΡΟΣ
208-209*	οὐκ ἀδελφός, οὐκ ἀδελφὴ παρενοχλήσει, τηθίδα οὐδ’ ἑώρακεν τὸ σύνολον, θεῖον οὐδ’ ἀκήκοεν. εὐτύχημα δ’ ἐστὶν ὀλιγοστοὺς ἀναγκαίους ἔχειν.
3	ἔργον 〈ἐστὶν〉 εἰς τρίκλινον συγγενείας εἰσπεσεῖν.
5	οὗ λαβὼν τὴν κύλικα πρῶτος ἄρχεται λόγου πατὴρ καὶ παραινέσας πέπωκεν, εἶτα μήτηρ δευτέρα, εἶτα τηθὶς παραλαλεῖ τις, εἶτα βαρύφωνος γέρων, τηθίδος πατήρ, ἔπειτα γραῦς καλοῦσα φίλτατον.
5	ὃ δ’ ἐπινεύει πᾶσι τούτοις.
210-211t	ΙΕΡΕΙΑ
210	οὐθεὶς δι’ ἀνθρώπου θεὸς σῴζει, γύναι, ἑτέρου τὸν ἕτερον· εἰ γὰρ ἕλκει τὸν θεὸν τοῖς κυμβάλοις ἄνθρωπος εἰς ὃ βούλεται, ὁ τοῦτο ποιῶν ἐστι μείζων τοῦ θεοῦ.
5	ἀλλ’ ἔστι τόλμης καὶ βίας ταῦτ’ ὄργανα εὑρημέν’ ἀνθρώποις ἀναιδέσιν, Ῥόδη, εἰς καταγέλωτα τῷ βίῳ πεπλασμένα.
211	ὄνου παρακύψεως.
212-214t	ΙΜΒΡΙΟΙ
212	δι’ ὅσου χρόνου σε, Δημέα βέλτιστ’, ἐγώ
213	οὐκ ἔστιν οὐδέν, πάτερ, ἐν ἀνθρώπου φύσει μεῖζον λογισμοῦ· τῷ διαθέσθαι πράγματα ἕκαστός ἐστι καὶ λογίσασθαι κατὰ τρόπον ἄρχων, στρατηγός, ἡγεμὼν δήμου, πάλιν
5	σύμβουλος· ὁ λογισμῷ διαφέρων πάντ’ ἔχει.
214	βοῦς Κύπριος.
215-217t	ΙΠΠΟΚΟΜΟΣ
215	Α.		Μόνιμός τις ἦν ἄνθρωπος, ὦ Φίλων, σοφός, ἀδοξότερος μικρῷ δ’. Β. ὁ τὴν πήραν ἔχων;
215	Α.		πήρας μὲν οὖν τρεῖς· ἀλλ’ ἐκεῖνος ῥῆμά τι ἐφθέγξατ’ οὐδὲν ἐμφερές, μὰ τὸν Δία,
5			τῷ ‘γνῶθι σαυτόν‘ οὐδὲ τοῖς βοωμένοις τούτοις, ὑπὲρ δὲ ταῦθ’ ὁ προσαιτῶν καὶ ῥυπῶν· τὸ γὰρ ὑποληφθὲν τῦφον εἶναι πᾶν ἔφη.
216			τὰ δ’ ἐκ μέσου τριπόδια καὶ τραγήματα.
218-222t			ΚΑΝΗΦΟΡΟΣ
218			τὸ μὴ προθύμως γὰρ πονήσαντ’ εὐτυχεῖν
218		εὐδαιμονίαν εἴωθ’ ὑπερηφανίαν ποιεῖν.
219		ἀλογίστου τρόπου ἀτύχημα φεύγειν ἐστὶν οὐκ αὐθαίρετον.
220		ἐδεῖτο χρῆσαι τὴν σεαυτῆς θυγατέρα ἀντάλλαγον.
221		ἃ δ’ ἀποκρινεῖται, κἂν ἐγὼ λέγοιμί σοι.
222		γραῦς τις κακολόγος, ἐκ δυοῖν Αἰξωνέοιν.
223-225t		ΚΑΡΙΝΗ
223		ὦ μεγίστη τῶν θεῶν νῦν οὖς’, Ἀναίδει’, εἰ θεὸν καλεῖν σε δεῖ. δεῖ δέ· τὸ κρατοῦν γὰρ νῦν νομίζεται θεός. ἐφ’ ὅσον βαδίζεις, ἐφ’ ὅσον ἥξειν μοι δοκεῖς.
224		περὶ τὸν τράχηλον ἁλύσιόν τί σοι δότω.
226-233t		ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΣ
226		ἐπιθυμιάσας τῷ Βορέᾳ 〈λιβαν〉ίδιον ὀψάριον οὐδὲν ἔλαβον· ἑψήσω φακῆν.
227		αὑτὸν γὰρ οὐθεὶς οἶδε τοῦ ποτ’ ἐγένετο,
227		ἀλλ’ ὑπονοοῦμεν πάντες ἢ πιστεύομεν.
228		ἔργον ἐκ πολλοῦ χρόνου ἄνοιαν ἡμέρᾳ μεταστῆσαι μιᾷ.
229*		χρεία διδάσκει, κἂν ἄμουσος ᾖ, σοφὸν Καρχηδόνιον.
230		ᾄδοντα λιτυέρσην ἀπ’ ἀρίστου τέως.
231		τὸ καλῶς ἔχον που κρεῖττόν ἐστι καὶ νόμου.
234-237t		ΚΑΤΑΨΕΥΔΟΜΕΝΟΣ
235		τὸν ἀφ’ ἱερᾶς.
238-247t		ΚΕΚΡΥΦΑΛΟΣ
238		παρὰ τοῖς γυναικονόμοις δὲ τοὺς ἐν τοῖς γάμοις διακονοῦντας ἀπογεγράφθαι πυθόμενος πάντας μαγείρους κατὰ νόμον καινόν τινα, ἵνα πυνθάνωνται τοὺς κεκλημένους, ἐὰν
5		πλείους τις ὧν ἔξεστιν ἑστιῶν τύχῃ, ἐλθὼν ...
239		εἶτ’ εὐθὺς οὕτω· τὰς τραπέζας αἴρετε, μύρα, στεφάνους ἑτοίμασον, σπονδὰς ποίει.
240		ἡδὺ τὸ μύρον, παιδ〈άρ〉ιον. Β. ἡδύ· πῶς γὰρ οὔ; νάρδινον.
241		ταὐτόματον ἡμῖν ἀφανὲς ὂν συλλαμβάνει.
242		π̣α̣ρέσει ........... ἐγὼ παραλήψομ̣[αι.
243		ἀπὸ μηχανῆς θεὸς ἐπεφάνης.
244		δεύτερος πλοῦς.
t,ante 248		ΚΙΘΑΡΙΣΤΗΣ
248-249t		ΚΝΙΔΙΑ
248		οὐθὲν γένους γένος γὰρ οἶμαι διαφέρειν. ἀλλ’ εἰ δικαίως ἐξετάσεις, καὶ γνήσιος ὁ χρηστός ἐστιν, ὁ δὲ πονηρὸς καὶ νόθος.
249		ταὐτόματόν ἐστιν, ὡς ἔοικέ, που θεὸς σῴζει τε πολλὰ τῶν ἀοράτων πραγμάτων.
t,ante 250		ΚΟΛΑΞ
1		ΚΡΗΣ
250-254t		ΚΥΒΕΡΝΗΤΑΙ
250		τἀργύριον εἶναι, μειράκιόν, σοι φαίνεται οὐ τῶν ἀναγκαίων καθ’ ἡμέραν μόνον τιμὴν παρασχεῖν δυνατόν, ἄρτων, ἀλφίτων, ὄξους, ἐλαίου, μείζονος 〈δ’〉 ἄλλου τινός·
5		ἀθανασίας δ’ οὐκ ἔστιν, οὐδ’ ἂν συναγάγῃς τὰ Ταντάλου τάλαντ’ ἐκεῖνα λεγόμενα· ἀλλ’ ἂν ἀποθάνῃς, ταῦτα καταλείψεις τισίν. τί οὖν λέγω; μήτ’ αὐτὸς εἰ σφόδρ’ εὐπορεῖς, πίστευε τούτῳ, μήτε τῶν πτωχῶν πάλιν
10		ἡμῶν καταφρόνει, τοῦ δέ γ’ εὐτυχεῖν ἀεὶ πάρεχε σεαυτὸν τοῖς ὁρῶσιν ἄξιον.
251		οἷοι λαλοῦμεν ὄντες. ὦ τρισάθλιοι ἅπαντες οἱ φυσῶντες ἐφ’ ἑαυτοῖς μέγα· αὐτοὶ γὰρ οὐκ ἴσασιν ἀνθρώπου φύσιν. οὗτος μακάριος ἐν ἀγορᾷ νομίζεται·
5		ἐπὰν δ’ ἀνοίξῃ τὰς θύρας, τρισάθλιος, γυνὴ κρατεῖ πάντων, ἐπιτάττει, μάχετ’ ἀεί·
5		ἀπὸ πλειόνων ὀδυνᾶτ’, ἐγὼ δ’ ἀπ’ οὐδενός.
252		τί λέγων ἀποτρώγειν ἀξιώσει νῦν ἐμοῦ τὸ μισθάριον; μένω γὰρ ἐξ ἐχθιζινοῦ.
253		† εἰς τὴν πονηρίαν ἀτυφίαν νομίσαντές ποτε ἀξιοῦσι πέρας. †
254		ἐπελάθεθ’ αὑτὸν ὅστις εἴη.
t,ante 255		ΚΩΝΕΙΑΖΟΜΕΝΑΙ
255-262t		ΛΕΥΚΑΔΙΑ
255		ὅστις ὑπέχει χρυσίῳ τὴν χεῖρα, κἂν μὴ φῇ, πονηρὰ βούλεται.
256		ἀεὶ νομίζονθ’ οἱ πένητες τῶν θεῶν.
257		ἐπίθες τὸ πῦρ, ἡ ζάκορος. οὑτωσὶ καλῶς.
258		οὗ δὴ λέγεται πρώτη Σαπφὼ τὸν ὑπέρκομπον θηρῶσα Φάων’ οἰστρῶντι πόθῳ ῥῖψαι πέτρας ἀπὸ τηλεφανοῦς· ἀλλὰ κατ’ εὐχὴν
5		σήν, δέσποτ’ ἄναξ, εὐφημείσθω τέμενος πέρι Λευκάδος ἀκτῆς.
259		πάμφωνε ... οὐρεία χέλυς.
263t		ΛΟΚΡΟΙ
263		ὑγιέστερος κροτῶνος.
264-267t		ΜΕΘΗ
264		εἶτ’ οὐχ ὅμοια πράττομεν καὶ θύομεν· ὅπου γε τοῖς θεοῖς μὲν ἠγορασμένον δραχμῶν ἄγω προβάτιον ἀγαπητὸν δέκα, αὐλητρίδας δὲ καὶ μύρον καὶ ψαλτρίας,
5		Μενδαῖον, ἐγχέλεις, Θάσιον, τυρόν, μέλι μικροῦ ταλάντου· γίνεται τὸ κατὰ λόγον, δραχμῶν μὲν ἀγαθὸν ἄξιον λαβεῖν δέκα ἡμᾶς, ἐὰν καὶ καλλιερηθῇ τοῖς θεοῖς, τούτων δὲ πρὸς ταῦτ’ ἀντανελεῖν τὴν ζημίαν.
10		πῶς οὐχὶ τὸ κακὸν τῶν ἱερῶν διπλάζεται; ἐγὼ μὲν οὖν ὤν γε θεὸς οὐκ εἴασα τὴν ὀσφὺν ἂν ἐπὶ τὸν βωμὸν ἐπιθεῖναί ποτε, εἰ μὴ καθήγιζέν τις ἅμα τὴν ἔγχελυν, ἵνα Καλλιμέδων ἀπέθανεν, εἷς τῶν συγγενῶν.
265		ἐμὲ γὰρ διέτριψεν ὁ κομψότατος ἀνδρῶν Χαιρεφῶν ἱερὸν γάμον
265		φάσκων ποιήσειν δευτέρᾳ μετ’ εἰκάδας καθ’ αὑτόν, ἵνα τῇ τετράδι δειπνῇ παρ’ ἑτέροις·
5	τὰ τῆς θεοῦ γὰρ πανταχῶς ἔχειν καλῶς.
266	Ἀδράστεια καὶ θεὰ σκυθρωπὲ Νέμεσι, συγγινώσκετε.
267	εἶτ’ οὐκ εἶχεν οὐ πῦρ, οὐ λίθον, οὐκ ἄλλ’ ὁτιοῦν ἕτερον.
268-273t	ΜΕΣΣΗΝΙΑ
269	Α.		οἱ δ’ ἁρπάσαντες τοὺς κάδους 〈τοὺσ〉 στρογγύλους ὕδρευον ἀνδρειότατα † κ’ ἡ πόλις πάλιν.
269	Β.		ἤντλουν λέγειν δεῖ, καὶ κάδους οὐ δεῖ λέγειν, ἀλλ’ ἀντλιαντλητῆρας.
270			τίθημ’ ἔχειν χολήν σε καλλιωνύμου πλείω.
271			ἡγεῖται μ’ ὅλως
271		ἐπικόπανόν τι.
272		Ψύλλος
274-275t		ΜΗΝΑΓΥΡΤΗΣ
274		οὕτω μαθεῖν δεῖ πάντα, καὶ πλοῦτον φέρειν· ἀσχημοσύνης γὰρ γίνετ’ ἐνίοις αἴτιος.
275		προπίνων θηρίκλειον τρικότυλον.
276-285t		ΜΙΣΟΓΥΝΗΣ
276		Α. πρὸς τὸ πρᾶγμ’ ἔχω κακῶς. Β. ἐπαριστέρως γὰρ αὐτὸ λαμβάνεις. τὰ δυσχερῆ γὰρ καὶ τὰ λυπήσοντά σε ὁρᾷς ἐν αὐτῷ, τὰ δ’ ἀγάθ’ οὐκ ἐπιβλέπεις.
5		εὕροις δ’ ἂν οὐθὲν τῶν ἁπάντων, Σιμύλε, ἀγαθόν, ἐν ᾧ τι μὴ πρόσεστι καὶ κακόν. γυνὴ πολυτελής ἐστ’ ὀχληρόν, οὐδ’ ἐᾷ ζῆν τὸν λαβόνθ’ ὡς βούλετ’· ἀλλ’ ἕν ἐστί τοι ἀγαθὸν ἀπ’ αὐτῆς, παῖδες· ἐλθόντ’ εἰς νόσον
10		τὸν ἔχοντα ταύτην ἐθεράπευσεν ἐπιμελῶς, ἀτυχοῦντι συμπαρέμεινεν, ἀποθανόντα τε ἔθαψε, περιέστειλεν οἰκείως· ὅρα εἰς ταῦθ’, ὅταν λυπῇ τι τῶν καθ’ ἡμέραν. οὕτω γὰρ οἴσεις πᾶν τὸ πρᾶγμ’· ἂν δ’ ἐκλέγῃ
15		ἀεὶ τὸ λυποῦν, μηδὲν ἀντιπαρατιθεὶς
15		τῶν προσδοκωμένων, ὀδυνήσῃ διὰ τέλους.
277		ἐθύομεν δὲ πεντάκις τῆς ἡμέρας· ἐκυμβάλιζον δ’ ἑπτὰ θεράπαιναι κύκλῳ, αἳ δ’ ὠλόλυζον.
278		ἕλκει δὲ γραμματείδιον ἐκεῖ σε δίθυρον καὶ παράστασις, μία
278		δραχμή.
279		ὄμνυμί σοι τὸν Ἥλιον, ἦ μὴν ἀποίσειν σοι γραφὴν κακώσεως.
280		ὦ χαῖρε, Γλυκέρα. ΓΛ. καὶ σὺ πόλλ’. Α. ὅσῳ χρόνῳ ὁρῶ σε.
281		ἀλλ’ οὐ τὰ 〈Τι〉βείου νῷν ἴσως δεῖ φροντίσαι.
282		χλαμύδα, καυσίαν,
282		λόγχην, ἀορτῆρ’, ἱμάτια.
284		ἐπιχρύσους σανδαλοθήκας
t,ante 286		ΜΙΣΟΥΜΕΝΟΣ
286-290t		ΝΑΥΚΛΗΡΟΣ
286		ἥκει λιπὼν Αἰγαῖον ἁλμυρὸν βάθος Θεόφιλος ἡμῖν, ὦ Στράτων, ὡς εἰς καλὸν τὸν υἱὸν εὐτυχοῦντα καὶ σεσωσμένον πρῶτος λέγω σοι τόν τε χρυσοῦν κάνθαρον.
5	ΣΤΡ.	ποῖον; τὸ πλοῖον; Α. οὐδὲν οἶσθας, ἄθλιε.
	ΣΤΡ.	τὴν ναῦν σεσῶσθαί μοι λέγεις; Α. ἔγωγε μήν.
	ΣΤΡ.	τὴν ναῦν ἐκείνην ἣν ἐποίησε Καλλικλῆς
		τὸν καλούμενον †, Εὐφράνωρ 〈δ’〉 ἐκυβέρνα Θούριος;
287		ὦ φιλτάτη Γῆ μῆτερ, ὡς σεμνὸν σφόδρ’ εἶ τοῖς νοῦν ἔχουσι κτῆμα πολλοῦ τ’ ἄξιον. ὡς δῆτ’ ἐχρῆν, εἴ τις πατρῴαν παραλαβὼν γῆν καταφάγοι, πλεῖν τοῦτον ἤδη διὰ τέλους
5		καὶ μηδ’ ἐπιβαίνειν γῆς, ἵν’ οὕτως ᾔσθετο, οἷον παραλαβὼν ἀγαθὸν οὐκ ἐφείσατο.
288		ὁ δὲ Πολυνείκης πῶς ἀπώλετ’ οὐχ ὁρᾷς;
289		ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ’, οἷόν ἐστ’ ἐλπὶς κακόν.
290		καὶ φύσει πως εὐάγωγόν ἐστι πᾶς ἀνὴρ ἐρῶν.
t,ante 291		ΝΕΜΕΣΙΣ
291-293t		ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ
291		ἑτέρου λυχνοῦχος, ἑτέρου λήκυθος.
292		ἑκκαίδεκα κεῖνθ’ ἁμίδες.
294-295t		ΞΕΝΟΛΟΓΟΣ
294		ἀνδρὸς πένητος υἱός, ἐκτεθραμμένος οὐκ ἐξ ὑπαρχόντων, ὁρῶν ᾐσχύνετο τὸν πατέρα μίκρ’ ἔχοντα· παιδευθεὶς γὰρ εὖ τὸν καρπὸν εὐθὺς ἀπεδίδου καλόν.
295		οὕτως ἀσυλλόγιστον ἡ Τύχη ποιεῖ τὸ συμφέρον τί ποτ’ ἐστὶν ἀνθρώπου βίῳ· καθ’ οὓς κρινεῖ 〈τὰ〉 πράγματ’ οὐ χρῆται νόμοις, οὐδ’ ἔστιν εἰπεῖν ζῶντα ‘ταῦτ’ οὐ πείσομαι‘.
296-299t		ΟΛΥΝΘΙΑ
296		ὡς ἄδικον, ὅταν ἡ μὲν φύσις ἀποδῷ τι σεμνόν, τοῦτο δ’ ἡ τύχη κακοῖ.
297		μετ’ Ἀριστοτέλους γὰρ τέτταρας τῆς ἡμέρας ὀβολοὺς φέρων.
298		οὐχὶ παρακληθέντας ὑμᾶς δεῖ γὰρ ἡμῖν εὐνοεῖν
298		ἀλλ’ ὑπάρχειν τοῦτο.
300-302t		ΟΜΟΠΑΤΡΙΟΙ
300		χρηστοὺς νομιζομένους, ἐφόδιον ἀσφαλὲς εἰς πάντα καιρὸν καὶ τύχης πᾶσαν ῥοπήν.
301		〈ἅ〉πας ἐρυθριῶν χρηστὸς εἶναί μοι δοκεῖ.
302		ἣν δῆλον οὔτι νυμφίος τε ἀλφάνει †
303-311t		ΟΡΓΗ
303		καίτοι νέος ποτ’ ἐγενόμην κἀγώ, γύναι· ἀλλ’ οὐκ ἐλούμην πεντάκις τῆς ἡμέρας τότ’, ἀλλὰ νῦν· οὐδὲ χλανίδ’ εἶχον, ἀλλὰ νῦν· οὐδὲ μύρον εἶχον, ἀλλὰ νῦν· καὶ βάψομαι
5		καὶ παρατιλοῦμαι, νὴ Δία, καὶ γενήσομαι Κτήσιππος, οὐκ ἄνθρωπος, ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ, κἆθ’ ὡς ἐκεῖνος κατέδομαι καὶ τοὺς λίθους ἁπαξάπαντας, οὐ γὰρ οὖν τὴν γῆν μόνην.
304		διαφέρει Χαιρεφῶντος οὐδὲ γρῦ ἅνθρωπος ὅστις ἐστίν, ὃς κληθείς ποτε εἰς ἑστίασιν δωδεκάποδος ὄρθριος πρὸς τὴν σελήνην ἔτρεχε τὴν σκιὰν ἰδὼν
5		ὡς ὑστερίζων καὶ παρῆν ἅμ’ ἡμέρᾳ.
305		ὁ λιμὸς ὑμῖν τὸν καλὸν τοῦτον δακὼν Φιλιππίδου λεπτότερον ἀποδείξει νεκρόν.
306		οὐκ ἔστι μοιχοῦ πρᾶγμα τιμιώτερον· θανάτου γάρ ἐστιν ὤνιον.
307		καὶ Λαμπρίας ὄπισθεν ἀλάβαστον φέρων.
308		καὶ τοὔνομα τί λέγεις ἀλάστωρ;
309		τοῦθ’ ἑταῖρός ἐστιν ὄντως· οὐκ ἐρωτᾷ πηνίκα δεῖπνόν ἐστιν, ὥσπερ ἕτεροι, καὶ τί δειπνεῖν κωλύει τοὺς παρόντας, εἶτα δεῖπνον ἕτερον εἰς τρίτην βλέπει ................. εἶτα περίδειπνον πάλιν.
311		οὐ μὰ τὴν
312-317at		ΠΑΙΔΙΟΝ
312		ἂν πάντα δουλεύειν ὁ δοῦλος μανθάνῃ, πονηρὸς ἔσται. μεταδίδου παρρησίας,
312		βελτίον’ αὐτὸν τοῦτο ποιήσει πολύ.
313		Ἐφέσια τοῖς γαμοῦσιν οὗτος περιπατεῖ λέγων ἀλεξιφάρμακα.
314		χρυσοῦν ἐπόρισας. εἴθε λιθοκόλλητον ἦν· καλὸν ἦν ἂν οὕτως.
315		μάραγδον εἶναι ταῦτ’ ἔδει καὶ σάρδια.
316		εἴ τις δικαστὴς ἢ διαιτητὴς θεῶν.
317		ἐνταῦθ’ ἀπόστα μικρόν.
317a		ε[desunt litterae fere 25]κοδι’ οἰκῶν πλησ[ίον]
318-321t		ΠΑΛΛΑΚΗ
318		μικρὸν ἐπιμείνας προστρέχει ‘ἠγόρακά σοι περιστέρια 〈ταδί〉‘ λέγων.
319		νῦν πῖθι, νῦν ἀφύβρισον. Β. ἤν, ἀφύβρικα.
320		πολλοὺς λογισμοὺς ἡ πονηρία κυκλοῖ.
321		ἀλλὰ τῶν χρηστῶν ἔχει τιν’ ἐπιμέλειαν καὶ θεός.
322-332t		ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
322		εὔπιστον ἀτυχῶν ἐστιν ἄνθρωπος φύσει. τὸν πλησίον γὰρ οἴεται μᾶλλον φρονεῖν ὁ τοῖς λογισμοῖς τοῖς ἰδίοις πταίων ἀεί.
323		πεποιήκατ’ ἔργον οὐχ ἑταίρων γὰρ ..... 〈μὰ Δί’, ἀλλ’ ἑταιρῶν〉· ταὐτὰ δ’ ὄντα γράμματα τὴν προσαγόρευσιν οὐ σφόδρ’ εὔσχημον ποιεῖ.
324		στρατεία δ’ οὐ φέρει περιουσίαν οὐδεμί’, ἐφήμερον δὲ καὶ προπετῆ βίον,
324		οὗ πεῖραν ἔχομεν ὄντος οὐ σωτηρίου.
325-326		ὁλκὴν ταλάντου χρυσίου σοι, παιδίον, ἕστηκα τηρῶν
2		μακάριος ἐκεῖνος 〈ἔσται〉 δέκα τάλαντα καταφαγών.
327		αἰσχρὸν γενέσθαι πτωχὸν ἀσθενῆ θ’ ἅμα.
328		ἔστι κρίσις ἄδικος, ὡς ἔοικε, κἀν θεοῖς.
329		τοὺς ὄφεις καλῶς γέ μοι ἠγόρασας.
330		συνακολούθει μεθ’ ἡμῶν.
331		θύραν ἔξελε.
t,ante 333		ΠΕΡΙΚΕΙΡΟΜΕΝΗ
1		ΠΕΡΙΝΘΙΑ
333-347t		ΠΛΟΚΙΟΝ
333		ἐπ’ ἀμφότερα νῦν ἡ ’πίκληρος ἡ κ〈αλὴ〉 μέλλει καθευδήσειν. κατείργασται μέγα καὶ περιβόητον ἔργον· ἐκ τῆς οἰκίας ἐξέβαλε τὴν λυποῦσαν ἣν ἐβούλετο,
5	ἵν’ ἀποβλέπωσιν πάντες εἰς τὸ Κρωβύλης πρόσωπον, ᾖ τ’ εὔγνωστος οὖς’ ἐμὴ γυνὴ δέσποινα. καὶ τὴν ὄψιν ἣν ἐκτήσατο· ‘ὄνος ἐν πιθήκοισ‘ τοῦτο δὴ τὸ λεγόμενόν ἐστιν. σιωπᾶν βούλομαι τὴν νύκτα τὴν
10	πολλῶν κακῶν ἀρχηγόν. οἴμοι Κρωβύλην λαβεῖν ἔμ’, εἰ καὶ δέκα τάλαντ’ 〈ἠνέγκατο, τὴν〉 ῥῖν’ ἔχουσαν πήχεως. εἶτ’ ἐστὶ τὸ φρύαγμα {εἰ} πῶς {ἀν} ὑποστατόν; 〈μὰ τὸν〉 Δία τὸν Ὀλύμπιον καὶ τὴν Ἀθηνᾶν, οὐδαμῶς.
15	παιδισκάριον θεραπευτικὸν δὲ καὶ λόγου
15	τάχιον ἀπάγεσθ’ ὧδε. τίν’ ἄρ’ ἂν εἰσάγοι;
334	Α.	ἔχω δ’ ἐπίκληρον Λάμιαν· οὐκ εἴρηκά σοι;
334	Β.	τουτὶ γὰρ οὐχί. Α. κυρίαν τῆς οἰκίας καὶ τῶν ἀγρῶν καὶ 〈τῶν ἁ〉πάντων ἄντικρυς ἔχομεν. Β. Ἄπολλον, ὡς χαλεπόν. Α. χαλεπώτατον.
5	Β.	ἅπασι δ’ ἀργαλέα ’στίν, οὐκ ἐμοὶ μόνῳ, υἱῷ πολὺ μᾶλλον, θυγατρί. Β. πρᾶγμ’ ἄμαχον λέγεις.
5	Α.	εὖ οἶδα.
335		ὦ τρισκακοδαίμων, ὅστις ὢν πένης γαμεῖ καὶ παιδοποιεῖθ’. ὡς ἀλόγιστός ἐστ’ ἀνήρ, ὃς μήτε φυλακὴν τῶν ἀναγκαίων ἔχει μήτ’ ἂν ἀτυχήσας εἰς τὰ κοινὰ τοῦ βίου
5		ἐπαμφιέσαι δύναιτο τοῦτο χρήμασιν, ἀλλ’ ἐν ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενος ζῇ, τῶν μὲν ἀνιαρῶν ἔχων τὸ μέρος ἁπάντων, τῶν δ’ ἀγαθῶν οὐδὲν μέρος.
5		ὑπὲρ γὰρ ἑνὸς ἀλγῶν ἅπαντας νουθετῶ.
336		ὅστις πένης ὢν ζῆν ἐν ἄστει βούλεται, ἀθυμότερον ἑαυτὸν ἐπιθυμεῖ ποεῖν. ὅταν γὰρ εἰς τρυφῶντα καὶ σχολὴν ἄγειν δυνάμενον ἐμβλέψῃ, τότ’ αὐτὸν ἔστ’ ἰδεῖν,
5		ὡς ἄθλιον ζῇ καὶ ταλαίπωρον βίον. κακῶς ὁ δεσπότης βεβούλευται πάνυ· ἐν ἀγρῷ γὰρ οἰκῶν οὐ σφόδρ’ ἐξηλέγχετο τῆς μερίδος ὢν τῆς οὐδαμοῦ τεταγμένης, εἶχεν δὲ παραπέτασμα τὴν ἐρημίαν.
337		ὦ Παρμένων, οὐκ ἔστ’ ἀγαθὸν ἐν τῷ βίῳ
337		φυόμενον ὥσπερ δένδρον ἐκ ῥίζης μιᾶς, ἀλλ’ ἐγγὺς ἀγαθοῦ παραπέφυκε καὶ κακόν, ἐκ τοῦ κακοῦ τ’ ἤνεγκεν ἀγαθὸν ἡ φύσις.
338		ἆρ’ ἐστὶν ἀρετῆς καὶ βίου διδάσκαλος ἐλευθέρου τοῖς πᾶσιν ἀνθρώποις ἀγρός.
339		† τὸ μὴ τὰς τρίχας αἴρων καὶ τὸν ῥύπον διδοὺς
339		† πιεῖν ἀνηδαξᾶτο ὥστε μὴ πιεῖν.
340		ἀεὶ τὸ λυποῦν ἀποδίωκε τοῦ βίου· μικρόν τι τὸ βίου καὶ στενὸν ζῶμεν χρόνον.
341		οὐκ ἔστιν εὑρεῖν βίον ἄλυπον οὐδενός.
342		λεπτὸν μεθ’ ἑτέρας ἱστὸν ὕφαινεν.
343		γυνὴ κυεῖ δέκα μῆνας.
344		ὅστις δ’ ὁμιλῶν ἥδεται.
345*		Κρωβύλῃ τῇ μητρὶ πείθου καὶ γάμει τὴν συγγενῆ.
346		τρυγόνος λαλίστερος.
347		δεύτερος πλοῦς.
348-349t		ΠΡΟΓΑΜΩΝ
348		τὸ τῆς Τύχης τοι μεταβολὰς πολλὰς ἔχει.
349		βάρβαρος, ἄγγαρος ὄντως κοὐδενὸς προορώμενος.
350-351t		ΠΡΟΕΓΚΑΛΩΝ
350		οἷον τὸ γενέσθαι πατέρα παίδων ἦν 〈ἄρα·〉
350		λύπη, φόβος, φροντίς, πέρας ἐστὶν οὐδὲ ἕν.
351		τὸ δὲ κελευόμενον μέν ἐστιν ἀσφαλέστατον δούλῳ ποεῖν, ὥς φασιν.
352-357t		ΠΩΛΟΥΜΕΝΟΙ
352		〈οἴμοι〉, τάλας· ἕστηκας ἔτι πρὸς ταῖς θύραις τὸ φορτίον θείς; σιτόκουρον ἄθλιον, 〈ἄχρηστον〉 εἰς τὴν οἰκίαν εἰλήφαμεν.
353		ἀγγαροφόρει καὶ ταῦθ’ ἃ νῦν ποιεῖς, ποίει, ἐξὸν διαρρηγνύμενον ἀγαθῶν μυρίων σιτιζόμενον τὴν νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν
353		διάγειν.
354		οὐ πανταχοῦ τὸ φρόνιμον ἁρμόττει παρόν· καὶ συμμανῆναι δ’ ἔνια δεῖ.
358-370t		ΡΑΠΙΖΟΜΕΝΗ
358		ὁ μὴ δεχόμενος τῶν θεῶν τὸ σύμφορον αὐτῷ διδόντων ἕνεκα τοῦ ζῆν βούλεται † ...... τὸ δ’ ἀτυχεῖν ἢ τὸ μὴ θεὸς δίδωσιν, οὐ τρόπου ’σθ’ ἁμαρτία.
359		ἀτύχημα κἀδίκημα διαφορὰν ἔχει· τὸ μὲν διὰ τύχην γίνεται, τὸ δ’ αἱρέσει.
360		ἆρ’ ἐστὶν ἀγαθῶν πᾶσι πλείστων αἰτία
360		ἡ σύνεσις, ἂν ᾖ πρὸς τὰ βελτίω σοφή.
361		τοὐμὸν θυγάτριον· πάνυ γάρ ἐστι τῇ φύσει .... φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον σφόδρα.
362		πόθεν γάρ, ὦ φίλοι θεοί, τούτους ἀνεσπάκασιν οὗτοι τοὺς λόγους;
363		ὁ μυόχοδος γέρων λεληθέναι σφόδρ’ οἰόμενος.
364		εἶτ’ ἀμφορεαφόρος τις ἀποφορὰν φέρων.
365		οὐχ ὁρᾶτε τὴν τροφὸν
365		ζῶμ’ ἐνδεδυμένην;
366		ἔρχεται τἀληθὲς εἰς φῶς ἐνίοτ’ οὐ ζητούμενον.
367		καὶ τυφλῷ δῆλον.
368		οὐκ Ἔμβαρος εἶ.
t,ante 371		ΣΑΜΙΑ
371-379t		ΣΙΚΥΩΝΙΟΣ
371		ἅβραν γὰρ ἀντωνούμενος ἐρωμένην ταύτῃ μὲν οὐ παρέδωκ’ ἔχειν, ἔτρεφε δὲ χωρὶς ὡς ἐλευθέρᾳ πρέπει.
372		εὐλοιδόρητον, ὡς ἔοικε, φαίνεται τὸ τοῦ στρατιώτου σχῆμα καὶ τὸ τοῦ ξένου.
373		ὁ πλέων κατήχθη. κρίνεθ’ οὗτος πολέμιος. ἐὰν ἔχῃ τι μαλακόν, ἀγγαρεύεται.
374		κακὴ μὲν ὄψις, ἐν δὲ δείλαιαι φρένες.
375		Στρατοφάνη, λιτόν ποτ’ εἶχες χλαμύδιον καὶ παῖδ’ ἕνα.
376		ἡ τῶν ὁμοίων αἵρεσις μάλιστά πως
376		τὴν τοῦ βίου σύγκρασιν ὁμόνοιαν ποιεῖ.
380-381t		ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ
380		〈ἀπ〉ορῶν τι βούλευσαι κατὰ σαυτὸν γενόμενος· τὸ συμφέρον γὰρ οὐχ ὁρᾶται τῷ βοᾶν, ἐν τῷ πρὸς αὑτὸν δ’ ἀναλογισμῷ φαίνεται.
381		οὐδεὶς σύνοιδεν ἐξαμαρτάνων πόσον ἁμαρτάνει τὸ μέγεθος, ὕστερον δ’ ὁρᾷ.
382*-391t		ΣΥΝΑΡΙΣΤΩΣΑΙ
382*		Διονυσίων 〈γὰρ〉 ἦν πομπή ........................ ὁ δέ μ’ ἠκολούθησεν μέχρι τοῦ πρὸς τὴν θύραν ἔπειτα φοιτῶν καὶ κολακεύων 〈ἐμέ τε καὶ〉
5		τὴν μητέρ’ ἔγνω μ’.
383		Ἔρως δὲ τῶν θεῶν ἰσχὺν ἔχων πλείστην ἐπὶ τούτου δείκνυται· διὰ τοῦτον ἐπιορκοῦσι τοὺς ἄλλους θεούς.
384		ἀστεῖον τὸ μὴ συνάγειν γυναῖκας μηδὲ δειπνίζειν ὄχλον, ἀλλ’ οἰκοσίτους τοὺς γάμους πεποιηκέναι.
385		ἂν ἔτι πιεῖν μοι δῷ τις· ἀλλ’ ἡ βάρβαρος ἅμα τῇ τραπέζῃ καὶ τὸν οἶνον ᾤχετο
385		ἄρας’ ἀφ’ ἡμῶν.
386	τρισάθλιόν γε καὶ ταλαίπωρον φύσει πολλῶν τε μεστόν ἐστι τὸ ζῆν φροντίδων.
387	καὶ τὸν ἐπὶ κακῷ γινόμενον ἀλλήλων ἀγαπησμὸν οἷος ἦν.
388	πατὴρ δ’ ἀπειλῶν οὐκ ἔχει μέγαν φόβον.
389	ὡς ἀεὶ στιφρὰς ἐσομένας καὶ νέας, ταλάντατος.
390	γυναικείαν ἀγοράν.
392-393t	ΣΥΝΕΡΩΣΑ
392	ἄφες τὸν ἄνθρωπον. τί κόπτεις, ὦ μέλε;
394t	ΣΥΝΕΦΗΒΟΙ
394	οἱ γὰρ ἥρωες ..... κακοῦν ἕτοιμοι μᾶλλον ἤπερ ὠφελεῖν.
395-396t	ΤΙΤΘΗ
395	οἱ τὰς ὀφρῦς αἴροντες ὡς ἀβέλτεροι καὶ ‘σκέψομαι‘ λέγοντες. ἄνθρωπος γὰρ ὢν σκέψῃ σὺ περί του, δυστυχής, ὅταν τύχῃ; αὐτόματα γὰρ τὰ πράγματ’ ἐπὶ τὸ συμφέρον
5	ῥεῖ κἂν καθεύδῃς, ἢ πάλιν τἀναντία.
396	ἤδη τις ὑμῶν παιδίον
396	ᾐτήσατ’ ἢ κέχρηκεν, ἄνδρες γλυκύτατοι;
397-400t	ΤΡΟΦΩΝΙΟΣ
397	ξένου τὸ δεῖπνόν ἐστιν ὑποδοχή τινος.
397	Β.		ποδαποῦ; διαφέρει τῷ μαγείρῳ τοῦτο γάρ. οἷον τὰ νησιωτικὰ ταυτὶ ξενύδρια, ἐν προσφάτοις ἰχθυδίοις τεθραμμένα
5			καὶ παντοδαποῖς, τοῖς ἁλμίοις μὲν οὐ πάνυ ἁλίσκετ’, ἀλλ’ οὕτως παρέργως ἅπτεται, τὰς δ’ ὀνθυλεύσεις καὶ τὰ κεκαρυκευμένα μᾶλλον προσεδέξατ’. Ἀρκαδικὸς τοὐναντίον ἀθάλαττος ὢν τοῖς λοπαδίοις ἁλίσκεται·
10			Ἰωνικὸς πλούταξ· ὑποστάσεις ποιῶ,
10		κάνδαυλον, ὑποβινητιῶντα βρώματα.
398		τὸ μηθὲν ἀδικεῖν καὶ φιλανθρώπους ποιεῖ.
401-406t		ΥΔΡΙΑ
401		ὡς ἡδὺ τῷ μισοῦντι τοὺς φαύλους τρόπους ἐρημία· καὶ τῷ μελετῶντι μηδὲ ἓν πονηρὸν ἱκανὸν κτῆμ’ ἀγρὸς τρέφων καλῶς. ἐκ τῶν ὄχλων δὲ ζῆλος, ἥ τε κατὰ πόλιν
5		αὕτη τρυφὴ λάμπει μέν, εἰς δ’ ὀλίγον χρόνον.
402		γέροντα δυστυχοῦντα τῶν θ’ αὑτοῦ κακῶν ἐπαγόμενον λήθην ἀνέμνησας πάλιν ἐπὶ τἀτυχεῖν τ’ ἤγειρας.
403		εὐθὺς καταχρήσεθ’ αὑτὸν ἀνορωρυγμένην ταύτην ἰδών.
404		οἱ Θρᾷκες, Λίβυ, Τρῶες καλοῦνται· πάντα νῦν ἤδη ’σθ’ ὁμοῦ.
405		οἳ δὲ κατὰ χειρῶν λαβόντες περιμένουσι, φίλτατοι
407-415t		ΥΜΝΙΣ
407		νὴ τὴν Ἀθηνᾶν, μακάριόν τι χρηστότης πρὸς πάντα καὶ θαυμαστὸν ἐφόδιον βίῳ. τούτῳ λαλήσας ἡμέρας μικρὸν μέρος εὔνους ἐγὼ νῦν εἰμι. ‘πειστικὸν λόγοσ‘,
5		πρὸς τοῦτ’ ἂν εἴποι τις, ‘μάλιστα τῶν σοφῶν‘. τί οὖν ἑτέρους λαλοῦντας εὖ βδελύττομαι;
5		τρόπος ἔσθ’ ὁ πείθων τοῦ λέγοντος, οὐ λόγος.
408		οὐ πάνυ τι γηράσκουσιν αἱ τέχναι καλῶς, ἂν μὴ λάβωσι προστάτην φιλάργυρον.
409		νῦν δὲ κατὰ πόλιν εὕρηκεν ἕτερον, τὸν σέ. Β. τὸν ἐμὲ τουτονί;
410		οὐ πῦρ γὰρ αἰτῶν οὐδὲ λοπάδ’ αἰτούμενος.
411		ἀλλὰ τἀργυρώματα ἥκω λαβεῖν βουλόμενος.
412		βάκηλος εἶ.
416-430at		ΥΠΟΒΟΛΙΜΑΙΟΣ Η ΑΓΡΟΙΚΟΣ
416a		τοῦτον εὐτυχέστατον λέγω, ὅστις θεωρήσας ἀλύπως, Παρμένων, τὰ σεμνὰ ταῦτ’ ἀπῆλθεν, ὅθεν ἦλθεν, ταχύ τὸν ἥλιον τὸν κοινόν, ἄστρ’, ὕδωρ, νέφη,
5		πῦρ· ταῦτα, κἂν ἑκατὸν ἔτη βιῷς, ἀεὶ ὄψει παρόντα, κἂν ἐνιαυτοὺς σφόδρ’ ὀλίγους, σεμνότερα τούτων ἕτερα 〈δ’〉 οὐκ ὄψει ποτέ.
416b (8)		πανήγυριν νόμισόν τιν’ εἶναι τὸν χρόνον, ὅν φημι, τοῦτον, τὴν ἐπιδημίαν ἄνω·
10		ὄχλος, ἀγορά, κλέπται, κυβεῖαι, διατριβαί. † ἂν πρῶτος ἀπίῃς καταλύσεις, βελτίονα ἐφόδι’ ἔχων ἀπῆλθες ἐχθρὸς οὐδενί· ὁ προσδιατρίβων δ’ ἐκοπίασεν ἀπολέσας, κακῶς δὲ γηρῶν ἐνδεής του γίνεται,
15		ῥεμβόμενος ἐχθροὺς εὗρ’, ἐπεβουλεύθη ποθέν,
15		οὐκ εὐθανάτως ἀπῆλθεν ἐλθὼν εἰς χρόνον.
417		παύσασθε νοῦν ἔχοντες· οὐδὲν γὰρ πλέον ἁνθρώπινος νοῦς ἐστιν, ἀλλ’ ὁ τῆς Τύχης —εἴτ’ ἐστὶ τοῦτο πνεῦμα θεῖον, εἴτε νοῦς— τοῦτ’ ἔστι τὸ κυβερνῶν 〈ἅπαντα〉 καὶ στρέφον
5		καὶ σῷζον, ἡ πρόνοια δ’ ἡ θνητὴ καπνὸς καὶ φλήναφος. πείσθητε, κοὐ μέμψεσθέ με· πάνθ’ ὅσα νοοῦμεν ἢ λέγομεν ἢ πράττομεν,
5		τύχη ’στίν, ἡμεῖς δ’ ἐσμὲν ἐπιγεγραμμένοι.
418		τὰ δεύτερ’ ἀεὶ τὴν γυναῖκα δεῖ λέγειν, τὴν δ’ ἡγεμονίαν τῶν ὅλων τὸν ἄνδρ’ ἔχειν. 〈συν〉οικία δ’ ἐν ᾗ 〈τὰ〉 πρῶτ’ ἔχει γυνή, οὐκ ἔστιν ἥτις πώποτ’ οὐκ ἀπώλετο.
419		τοῦτο μόνον ἐπισκοτεῖ καὶ δυσγενείᾳ καὶ τρόπου πονηρίᾳ καὶ πᾶσιν οἷς ἔσχηκεν ἄνθρωπος κακοῖς, τὸ πολλὰ κεκτῆσθαι· τὰ δ’ ἄλλ’ ἐλέγχεται.
420		οὐ παντὸς ἀγαθοῦ τὴν πρόνοιαν αἰτίαν κρίνων ἂν ὀρθῶς ὑπολαβεῖν τίς μοι δοκεῖ,
420		ἀλλ’ ἔστι καὶ ταὐτόματον ἔνια χρήσιμον.
421		ἀεὶ κράτιστόν ἐστι τἀληθῆ λέγειν, ἐν παντὶ καιρῷ· τοῦτ’ ἐγὼ παρεγγυῶ εἰς ἀσφάλειαν τῷ βίῳ πλεῖστον μέρος.
422		πολλῶν κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν θηρίων ὄντων κάκιστόν ἐστι θηρίον γυνή.
423		Ἄπολλον, ἀλλὰ σκαιὸν οὐ μετρίως λέγεις, μετὰ μαρτύρων ἀτυχεῖν, παρὸν λεληθέναι.
424		δυσπαρακολούθητόν τι πρᾶγμ’ ἐστὶν τύχη.
425		τὸν ἄμητα, Χαίριππ’, οὐ καθ’ Ἅιδην πέμπετε;
425	Β.	τίν’ ἄμητ’ ἐν Ἅιδου προσδοκᾷς;
426		ὡς μηδὲν ἀποκρινουμένῳ δ’ οὕτω λάλει.
427		γέρων ἀ〈πε〉μέμυκτ’ ἄθλιος, λέμφος.
428		μικρὰ Παναθήναι’ ἐπει〈δὴ〉 δι’ ἀγορᾶς πέμποντά σε,
428		Μοσχίων, μήτηρ ἑώρα τῆς κόρης ἐφ’ ἅρματος.
431-435t		ΦΑΝΙΟΝ
431		ὑπελήλυθέν τέ μου
431		νάρκα τις ὅλον τὸ δέρμα
432		ἄνθρωπος ὢν ἥμαρτον· οὐ θαυμαστέον.
433		φειδωλὸς ἦν καὶ μέτριος ἀγοραστής.
434		πότων τε καὶ κώμων ἅπαντες ᾔδεμεν.
435		σιωπήσ〈ε〉ι πάλιν
435		ἐ̣ν̣ τ̣ῷ̣ μ̣έρει.
t,ante 436		ΦΑΣΜΑ
436-441t		ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΙ
436		χωρίδιον πρίω συναγαγὼν πάνθ’ ὅσα ἔχεις, τὸ δ’ ἐγὼ δώσω. Β. σχολῇ μοι σύλλεγε.
437		ἤδη δ’ ἐπιχύσεις διάλιθοι, λαβρώνιοι, Πέρσαι δ’ ἔχοντες μυιοσόβας ἑστήκεσαν.
438		οὐ ῥᾴδιον
438		ἄνοιαν ἐν μικρῷ μεταστῆσαι χρόνῳ.
439		νὴ τὸν Δία τὸν μέγιστον, ἐκτυφήσομαι.
440		ὡς ἡδὺ τὸ ζῆν, εἰ μεθ’ ὧν κρίνει τις εὖ.
441		ὥστ’ ἔγωγ’ ἂν εἱλόμην που σαυνίῳ πεπληγμένος.
442-444t		ΧΑΛΚΕΙΑ
442		οὐκ ἂν γένοιτ’ ἐρῶντος ἀθλιώτερον οὐθὲν γέροντος πλὴν ἕτερος γεραίτερος. ὃς γὰρ ἀπολαύειν βούλεθ’ ὧν ἀπολείπεται διὰ τὸν χρόνον, πῶς οὗτος οὐκ ἔστ’ ἄθλιος;
443		τοῦτο δὴ τὸ νῦν ἔθος ‘ἄκρατον‘ ἐβόων, ‘τὴν μεγάλην‘. ψυκτῆρά τις προὔπινεν αὖ, τοὺς ἀθλίους ἀπολλύων.
445t		ΧΑΛΚΙΣ
446-450t		ΧΗΡΑ
446		ἑκοῦσα 〈δ’〉 ἁδελφὴ ποιήσει τοῦτό σοι ἀντάλλαγον τέξουσα τούτῳ διδομένη.
447		τὸ λεγόμενον τοῦτ’ ἔστι νῦν τἄνω κάτω, {φασί,} τὰ κάτω δ’ ἄνω.
448		βοῶν ποιείτω τὴν πόλιν διάστατον.
449		πρὸς τὴν ἀδελφὴν ἀνάδοχον τῶν χρημάτων.
450		δὶς παῖδες οἱ γέροντες
t,ante 451		ΧΡΗΣΤΗ
451-458t		ΨΕΥΔΗΡΑΚΛΗΣ
451		μάγειρ’, ἀηδής μοι δοκεῖς εἶναι σφόδρα. πόσας τραπέζας μέλλομεν ποιεῖν, τρίτον ἤδη μ’ ἐρωτᾷς. χοιρίδιον ἓν θύομεν, ὀκτὼ ποιήσοντες τραπέζας δ’ ἢ μίαν,
5		τί σοι διαφέρει τοῦτο; παράθες σημίαν †. οὐκ ἔστι κανδύλους ποιεῖν οὐδ’ οἷα σὺ εἴωθας εἰς ταὐτὸν καρυκεύειν μέλι, σεμίδαλιν, ᾠά· πάντα γὰρ τἀναντία νῦν ἐστιν· ὁ μάγειρος γὰρ ἐγχύτους ποιεῖ,
10		πλακοῦντας ὀπτᾷ, χόνδρον ἕψει καὶ φέρει μετὰ τὸ τάριχος, εἶτα θρῖον καὶ βότρυς· ἡ δημιουργὸς δ’ ἀντιπαρατεταγμένη κρεάδι’ ὀπτᾷ καὶ κίχλας, τραγήματα. ἔπειθ’ ὁ δειπνῶν μὲν τραγηματίζεται,
15		μυρισάμενος δὲ καὶ στεφανωσάμενος πάλιν
15		〈σύμμεικτα〉 δειπνεῖ τὰ μελίπηκτα ταῖς κίχλαις.
452		νῦν δ’ εἰς γυναικωνῖτιν εἰσιόνθ’ ὅταν ἴδω παράσιτον, τὸν δὲ Δία τὸν Κτήσιον ἔχοντα τὸ ταμιεῖον οὐ κεκλειμένον, ἀλλ’ εἰστρέχοντα πορνίδια—
453		μήτηρ τέθνηκε ταῖν ἀδελφαῖν ταῖν δυεῖν ταύταιν· τρέφει δὲ παλλακή τις τοῦ πατρὸς
453		αὐτάς, ἅβρα τῆς μητρὸς αὐτῶν γενομένη.
454		ὑπὲρ μὲν οἴνου μηδὲ γρῦ, τίτθη, λέγε· ἂν τἄλλα δ’ ᾖς ἄμεμπτος, ἕκτην ἐπὶ δέκα Βοηδρομιῶνος ἐνδελεχῶς ἄξεις ἀεί.
455		ἀστοργίαν ἔχει τιν’ ὁ σκληρὸς βίος.
456		οὐκ ἐπείρα Νάννιον;
459-461t		ΨΟΦΟΔΕΗΣ
459		ἐπίσημον οὖν τὴν ἀσπίδ’ εἰς τὴν τοῦ Διὸς στοὰν ἀνέθηκαν.
462-931t		ΑΔΗΛΩΝ ΔΡΑΜΑΤΩΝ
462		ἅπαντα σιγῶν ὁ θεὸς ἐξεργάζεται.
463		τυφλόν γε καὶ δύστηνόν ἐστιν ἡ Τύχη.
464		οὐδὲν κατὰ λόγον γίνεθ’ ὧν ποιεῖ Τύχη.
465		πᾶν τοὖργον ὀρθῶς ἐκμαθεῖν χρόνου μέτα.
466		οὐκ ἔστ’ ἄπιστον οὐδὲν ἐν θνητῷ βίῳ οὐδ’ ἂν γένοιτο· πολλὰ ποικίλλει χρόνος παράδοξα καὶ θαυμαστὰ καὶ ζώντων τρόποι.
467		εἰ πάντες ἐβοηθοῦμεν ἀλλήλοις ἀεί, οὐδεὶς ἂν ὢν ἄνθρωπος ἐδεήθη Τύχης.
468		ἀδύνατον ὡς ἔστιν τι σῶμα τῆς Τύχης· ὁ μὴ φέρων δὲ κατὰ φύσιν τὰ πράγματα
468		τύχην προσηγόρευσε τὸν ἑαυτοῦ τρόπον.
469		τί δ’ ὄφελος 〈εὖ〉 λαλοῦντος, ἂν κακῶς φρονῇ;
470		ὁ μὲν λόγος 〈σου〉 συνέσεως πολλῆς γέμει, τὰ δ’ ἔργα σύνεσιν οὐκ ἔχοντα φαίνεται.
471		〈ὁ〉 μὴ φρονῶν μέν, πολλὰ δ’ ἐφ’ ἑκάστου λαλῶν δείκνυσιν αὐτοῖς τὸν τρόπον τοῖς ῥήμασι.
472		{μανθάνειν} ὅτου δ’ ἂν ἔργου τυγχάνῃς ἄπειρος ὤν, τὸ πυνθάνεσθαι τῶν κατειδότων καλόν.
473		πολὺ κρεῖττόν ἐστιν ἓν καλῶς μεμαθηκέναι
473		ἢ πολλὰ φαύλως περιβεβλῆσθαι πράγματα.
474		ὅταν λέγῃς μὲν πολλά, μανθάνῃς δὲ μή, τὸ σὸν διδάξας τοὐμὸν οὐ μαθὼν ἔσῃ.
475		οὐδείς ἐστί μοι ἀλλότριος, ἂν ᾖ χρηστός· ἡ φύσις μία πάντων, τὸ δ’ οἰκεῖον συνίστησιν τρόπος.
476	ἀνὴρ ἀχάριστος μὴ νομιζέσθω φίλος· μήδ’ αὖ πονηρὸς κατεχέτω χρηστοῦ τόπον.
477	οὐχὶ τὴν αὐτὴν ἔχει
477	διάνοιαν αἰτῶν εἷς ἕκαστος καὶ λαβών.
478	ἀεὶ δ’ ὁ σωθείς ἐστιν ἀχάριστος φύσει.
479	ἅμ’ ἠλέηται καὶ τέθνηκεν ἡ χάρις, ἣν δεόμενος τότ’ ἀθάνατον ἕξειν ἔφη.
480	κἂν σφόδρα σαφῶς εἰδῇς 〈τι〉, τὸν κρύπτοντά σε μηδέποτ’ ἐλέγξῃς· δύσκολον γὰρ πράγματα, ἃ λανθάνειν τις βούλεται, ταῦτ’ εἰδέναι.
481	μισῶ πονηρόν, χρηστὸν ὅταν εἴπῃ λόγον.
482	ἀσυλλόγιστόν ἐστιν ἡ πονηρία.
483	ἅπαντα δοῦλα τῷ φρονεῖν καθίσταται
484	ὡς χαρίεν ἔστ’ ἄνθρωπος, ἂν ἄνθρωπος ᾖ.
485	ὅταν ἕτερός σοι μηδὲν ἐντελὲς διδῷ, δέξαι τὸ μόριον· τοῦ λαβεῖν γὰρ μηδὲ ἓν τὸ λαβεῖν ἔλαττον κρεῖττον ἔσται σοι πολύ.
486	ἄνοια θνητοῖς δυστύχημ’ αὐθαίρετον· τί σαυτὸν ἀδικῶν τὴν Τύχην καταιτιᾷ;
487	χαλεπόν γε τοιαῦτ’ ἐστὶν ἐξαμαρτάνειν, ἃ καὶ λέγειν ὀκνοῦμεν οἱ πεπραχότες.
488	τυφλόν τι τἀνόητον εἶναί μοι δοκεῖ.
489	εὐηθία μοι φαίνεται, Φιλουμένη, τὸ νοεῖν μὲν ὅσα δεῖ, μὴ φυλάττεσθαι δ’ ἃ δεῖ.
490	ἐπὰν ἐν ἀγαθοῖς εὐνοούμενός τις ὢν ζητῇ τι κρεῖττον ὧν ἔχει, ζητεῖ κακά.
491	οὐκ ἔστ’ ἀνοίας οὐδέν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, τολμηρότερον.
492	ὁ μὴ φέρων γὰρ εὖ τι τῶν ἐν τῷ βίῳ
492	ἀγαθῶν, ἀλόγιστός ἐστιν, 〈ἀλλ’〉 οὐ μακάριος.
493	ταμιεῖον ἀρετῆς ἐστιν ἡ σώφρων γυνή.
494	ὅταν τι πράττῃς ὅσιον, ἀγαθὴν ἐλπίδα πρόβαλλε σαυτῷ, τοῦτο γινώσκων ὅτι τόλμῃ δικαίᾳ καὶ θεὸς συλλαμβάνει.
495	δίκαιος ἂν ᾖς, τῷ τρόπῳ χρήσῃ νόμῳ.
496	χρηστοῦ πρὸς ἀνδρὸς μηδὲν ὑπονόει κακόν.
497	δίκαιος ἀδικεῖν οὐκ ἐπίσταται τρόπος.
498	τὸ μηδὲν ἀδικεῖν πᾶσιν ἀνθρώποις πρέπει.
499	πλεονεξία μέγιστον ἀνθρώποις κακόν· οἱ γὰρ θέλοντες προσλαβεῖν τὰ τῶν πέλας ἀποτυγχάνουσι πολλάκις νικώμενοι, τὰ δ’ ἴδια προστιθέασι τοῖς ἀλλοτρίοις.
500	λέγεις, ἃ δὲ λέγεις, ἕνεκα τοῦ λαβεῖν λέγεις.
501	οὐδὲν γὰρ αἰσχρόν ἐστι τἀληθῆ λέγειν.
502	ἀδύνατον, ὡς ἔοικε, τἀληθὲς λαθεῖν.
503	ἐὰν ἐγὼ φῶ νῦν ἔχειν βακτηρίαν χρυσῆν, τί μοι σεμνότερον ἔσται τὸ ξύλον; ἀληθὲς εἶναι δεῖ τὸ σεμνόν, οὐ κενόν.
504	κρεῖττον 〈δ’〉 ἑλέσθαι ψευδὲς ἢ ἀληθὲς κακόν.
505	τὸ πιθανὸν ἰσχὺν τῆς ἀληθείας ἔχει ἐνίοτε μείζω καὶ πιθανωτέραν ὄχλῳ.
506	ἦ πού 〈τι〉 χαλεπόν ἐστι τὸ ψευδῆ λέγειν.
507	τοὺς τὸν ἴδιον δαπανῶντας ἀλογίστως βίον
507	τὸ καλῶς ἀκούειν ταχὺ ποεῖ πράττειν κακῶς.
508	λαμπρῶς ἐνίοτε ζῶσιν, οἷς χαλεπώτερον τοῦ περιποιήσασθαί τι τὸ φυλάξαι βίον.
509	οὐπώποτ’ ἐζήλωσα πλουτοῦντα σφόδρα ἄνθρωπον, ἀπολαύοντα μηδὲν ὧν ἔχει.
510	μὴ πάντοθεν κέρδαιν’· ἐ〈π〉αισχύνου δέ μοι· τὸ μὴ δικαίως εὐτυχεῖν ἔχει φόβον.
511	ὦ τρισκακοδαίμων, ὅστις ἐκ φειδωλίας
511	κατέθετο μῖσος διπλάσιον τῆς οὐσίας.
512	ὁ πολὺς ἄκρατος ὀλίγ’ ἀναγκάζει φρονεῖν.
513	οὐ γὰρ τὸ πλῆθος, ἂν σκοπῇ τις, τοῦ ποτοῦ ποιεῖ παροινεῖν, τοῦ πιόντος δ’ ἡ φύσις.
514	χαλεπὸν ὅταν τις ὧν πίῃ πλέον λαλῇ, μηδὲν κατειδώς, ἀλλὰ προσποιούμενος.
515	ὀργῇ πάρα λογισμός ποτ’ οὐδεὶς φύεται. αὕτη κρατεῖ νῦν, ἂν δὲ μικρὸν παρακμάσῃ, κατόψεταί τι μᾶλλον εἰς τὸ συμφέρον.
516	Α.		ἐπίσχες ὀργιζόμενος. Β. ἀλλὰ βούλομαι·
516		οὐδεὶς γὰρ ὀργῆς χάριν ἀπείληφεν, πάτερ.
517		ὅσος τὸ κατέχειν ἐστὶ τὴν ὀργὴν πόνος.
518		οὐκ ἔστιν ὀργῆς, ὡς ἔοικε, φάρμακον ἄλλ’ ἢ λόγος σπουδαῖος ἀνθρώπου φίλου.
519		εἰ καὶ σφόδρ’ ἀλγεῖς, μηθὲν ἠρεθισμένος πράξῃς προπετῶς· ὀργῆς γὰρ ἀλογίστου κρατεῖν ἐν ταῖς ταραχαῖς μάλιστα τὸν φρονοῦντα δεῖ.
520		πᾶς ὁ μὴ φρονῶν ἀλαζονείᾳ καὶ ψόφοις ἁλίσκεται.
521		οὐθεὶς ἐφ’ αὑτοῦ τὰ κακὰ συνορᾷ, Πάμφιλε,
521		σαφῶς, ἑτέρου δ’ ἀσχημονοῦντος ὄψεται.
522		ὁ συνιστορῶν αὑτῷ τι, κἂν ᾖ θρασύτατος, ἡ σύνεσις αὐτὸν δειλότατον εἶναι ποιεῖ.
523		συγκέχυκε νῦν τὴν πίστιν ὁ καθ’ ἡμᾶς βίος.
524		γυναικὶ δ’ ὅστις ὅρκον ὀμνύων ἀνὴρ μηδὲν ποιεῖ δίκαιον, οὗτος εὐσεβής;
525		δεῖ τούς 〈γε〉 πενομένους μέχρι ἂν ζῶσιν, πονεῖν. ἀπραξία γὰρ λιτὸν οὐ τρέφει βίον.
526		πάντα γὰρ
526		ταῖς ἐνδελεχείαις καταπονεῖται πράγματα.
527		ἀπερυθριᾷ πᾶς, ἐρυθριᾷ δ’ οὐδεὶς ἔτι.
528		ὃς οὔτ’ ἐρυθριᾶν ἐπίστατ’ οὔτε δεδιέναι, τὰ πρῶτα πάσης τῆς ἀναιδείας ἔχει.
529		οὐθὲν σιωπῆς ἔστι χρησιμώτερον.
530		οὐθεὶς πονηρὸν πρᾶγμα χρηστὸς ὢν ποεῖ.
531		ὡς ἡδὺ συνέσει χρηστότης κεκραμένη.
532		σὺ μὲν παραινεῖς ταῦτα † ὅσα σοι πρέπει, ἐμὲ δὲ ποιεῖν τὸ καθῆκον οὐχ ὁ σὸς λόγος, εὖ ἴσθ’ ἀκριβῶς, ὁ δ’ ἴδιος πείθει τρόπος.
533		ὁ χρηστός ἐστι πολλαχοῦ σωτήριος.
534		τὰ χρηστὰ πράττειν ἔργον ἔστ’ ἐλευθέρου.
535		μέγιστον ἀγαθόν ἐστι μετὰ νοῦ χρηστότης.
536		κἀν ταῖς ἀπορίαις ἔσθ’ ὁ χρηστὸς χρήσιμος.
537		ὁ φθονερὸς αὑτῷ πολέμιος καθίσταται· αὐθαιρέτοις γὰρ συνέχεται λύπαις ἀεί.
538		μειράκιον, οὔ μοι κατανοεῖν δοκεῖς, ὅτι ὑπὸ τῆς ἰδίας ἕκαστα κακίας σήπεται, καὶ πᾶν τὸ λυμαινόμενόν ἐστιν ἔνδοθεν. οἷον ὁ μὲν ἰὸς τὸν σίδηρον, ἂν σκοπῇς,
5		τὸ δ’ ἱμάτιον οἱ σῆτες, ὁ δὲ θρὶψ τὸ ξύλον. σὲ δὲ τὸ κάκιστον τῶν κακῶν πάντων φθόνος φθισικὸν πεποίηκε καὶ ποιήσει καὶ ποιεῖ, ψυχῆς πονηρᾶς δυσσεβὴς παράστασις.
539		οὐδὲν διαβολῆς ἐστιν ἐπιπονώτερον· τὴν ἐν ἑτέρῳ γὰρ κειμένην ἁμαρτίαν
539		† ἀεὶ μέμψιν ἰδίαν αὐτὸν ἐπάναγκες λαβεῖν.
540		τὸ δοκεῖν διαβολὴν ἔσχε μείζω τοῦ ποιεῖν.
541		ὅστις δὲ διαβολαῖσι πείθεται ταχύ, ἤτοι πονηρὸς αὐτός ἐστι τοὺς τρόπους, ἢ παντάπασι παιδαρίου γνώμην ἔχει.
542		κοινὸν ἀγαθόν ἐστι τοῦτο, χρηστὸς εὐτυχῶν, 〈πόλει〉.
543		εἴπερ τὸν ἀδικοῦντα † μενως ἠμύνετο ἕκαστος ἡμῶν καὶ συνηγωνίζετο ἴσως, νομίζων ἴδιον εἶναι τὸ γεγονὸς ἀδίκημα, καὶ συνέπραττον ἀλλήλοις πικρῶς,
5		οὐκ ἂν τὸ κακὸν ἐπὶ πλέον ἡμῖν ηὔξετο τὸ τῶν πονηρῶν, ἀλλὰ παρατηρούμενοι καὶ τυγχάνοντες ἧς ἔδει τιμωρίας
5		ἤτοι σπάνιοι σφόδρ’ ἂν ἦσαν ἢ πεπαυμένοι.
544		ἔργον ἐστί, Φανία, μακρὰν συνήθειαν βραχεῖ λῦς’ ἐν χρόνῳ.
545		καλὸν οἱ νόμοι σφόδρ’ εἰσίν· ὁ δ’ ὁρῶν τοὺς νόμους λίαν ἀκριβῶς, συκοφάντης φαίνεται.
546		δεῖ τὸν πολιτῶν προστατεῖν αἱρούμενον τὴν τοῦ λόγου μὲν δύναμιν οὐκ ἐπίφθονον, ἤθει δὲ χρηστῷ συγκεκραμένην ἔχειν.
547		ὁ προκαταγινώσκων δὲ πρὶν ἀκοῦσαι σαφῶς
547		αὐτὸς πονηρός ἐστι πιστεύσας κακῶς.
548		ἡ νῦν ὑπό τινων χρηστότης καλουμένη μεθῆκε τὸν ὅλον εἰς πονηρίαν βίον· οὐδεὶς γὰρ ἀδικῶν τυγχάνει τιμωρίας.
549		καλόν γε βασιλεὺς τῇ μὲν ἀνδρείᾳ κρατῶν, τὰ δὲ τοῦ βίου δίκαια διατηρῶν κρίσει.
550		οὐκ ἔστι τόλμης ἐφόδιον μεῖζον βίου.
551		οὐκ ἔστι τόλμης ἐπιφανεστέρα θεός.
552		μὴ τοῦτο βλέψῃς, εἰ νεώτερος λέγω,
552		ἀλλ’ εἰ φρονοῦντος τοὺς λόγους ἀνδρὸς † ἐρῶ.
553		οὐχ αἱ τρίχες ποιοῦσιν αἱ λευκαὶ φρονεῖν, ἀλλ’ ὁ τρόπος ἐνίων ἐστὶ τῇ φύσει γέρων.
554		κομψὸς στρατιώτης, οὐδ’ ἂν εἰ πλάττοι θεός, οὐθεὶς γένοιτ’ ἄν.
555		ὅστις στρατηγεῖ μὴ στρατιώτης γενόμενος, οὗτος ἑκατόμβην ἐξάγει τοῖς πολεμίοις.
556		εἰρήνη γεωργὸν κἀν πέτραις
556		τρέφει καλῶς, πόλεμος δὲ κἀν πεδίῳ κακῶς {ἔφυ}.
557		ἄγροικος εἶναι προσποιεῖ πονηρὸς ὤν.
558		ἔχει τι τὸ πικρὸν τῆς γεωργίας γλυκύ.
559		ὁ τῶν γεωργῶν ἡδονὴν ἔχει βίος, ταῖς ἐλπίσιν τἀλγεινὰ παραμυθούμενος.
560		ἐν τοῖς πολεμίοις ὑπερέχειν τὸν ἄνδρα δεῖ, τὸ γὰρ γεωργεῖν ἔργον ἐστὶν οἰκέτου.
561		τὰ μεγάλα κέρδη ῥᾳδίως ἢ πλουσίους τοὺς παραβόλως πλέοντας ἢ νεκροὺς ποιεῖ.
562		λυπεῖ με δοῦλος μεῖζον οἰκέτου φρονῶν.
563		ὅταν τύχῃ τις εὐνοοῦντος οἰκέτου, οὐκ ἔστιν οὐθὲν κτῆμα κάλλιον βίῳ.
564		ὡς κρεῖττόν ἐστι δεσπότου χρηστοῦ τυχεῖν ἢ ζῆν ταπεινῶς καὶ κακῶς ἐλεύθερον.
565		τί διὰ κενῆς εἶ χρηστός; 〈εἴ γ’〉 ὁ δεσπότης αὐτὸς 〈μὲν〉 ἀπολεῖ πάντα, σὺ δὲ μὴ λαμβάνεις, σαυτὸν ἐπιτρίβεις, οὐκ ἐκεῖνον ὠφελεῖς.
566		ἐμοὶ πόλις ἐστὶ καὶ καταφυγὴ καὶ νόμος καὶ τοῦ δικαίου τοῦ τ’ ἀδίκου παντὸς κριτὴς
566		ὁ δεσπότης. πρὸς τοῦτον ἕνα δεῖ ζῆν ἐμέ.
567		ὀργὴ φιλούντων ὀλίγον ἰσχύει χρόνον.
568		τίνι δεδούλωνταί ποτε; ὄψει; φλύαρος· τῆς γὰρ αὐτῆς πάντες ἂν ἤρων· κρίσιν γὰρ τὸ βλέπειν ἴσην ἔχει. ἀλλ’ ἡδονή τις τοὺς ἐρῶντας ἐπάγεται
5	συνουσίας; πῶς οὖν ἕτερος ταύτην ἔχων οὐδὲν πέπονθεν, ἀλλ’ ἀπῆλθε καταγελῶν, ἕτερος 〈δ’〉 ἀπόλωλε; καιρός ἐστιν ἡ νόσος ψυχῆς· ὁ πληγεὶς δ’ εἴσεθ’ ᾗ τιτρώσκεται.
569	μόνος ἔστ’ ἀπαρηγόρητον ἀνθρώποις Ἔρως.
570	ὅταν φύσει τὸ κάλλος ἐπικοσμῇ τρόπος χρηστός, διπλασίως ὁ προσιὼν ἁλίσκεται.
571	ἕν ἐστ’ ἀληθὲς φίλτρον, εὐγνώμων τρόπος, τούτῳ κατακρατεῖν ἀνδρὸς εἴωθεν γυνή.
572	οἰκεῖον οὕτως οὐδέν ἐστιν, ὦ Λάχης, ἐὰν σκοπῇ τις, ὡς ἀνήρ τε καὶ γυνή.
573	μηδέποτε γήμῃ μηδὲ εἷς εὔνους ἐμοί.
574	γαμεῖν κεκρικότα δεῖ σε γινώσκειν, ὅτι
574	ἀγαθὸν μέγ’ ἕξεις, ἂν λάβῃς μικρὸν κακόν.
575	τὸ γυναῖκ’ ἔχειν εἶναί τε παίδων, Παρμένων, πατέρα μερίμνας τῷ βίῳ πολλὰς φέρει.
576	ὅστις γενόμενος βούλεται ζῆν ἡδέως, ἑτέρων γαμούντων αὐτὸς ἀπεχέσθω γάμου.
577	πατρῷ’ ἔχειν δεῖ τὸν καλῶς εὐδαίμονα τὰ μετὰ γυναικὸς εἰσιόντ’ εἰς οἰκίαν οὐκ ἀσφαλῆ τὴν κτῆσιν οὐδ’ ἱλαρὰν ἔχει.
578	τὸ γαμεῖν, ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ, κακὸν μέν ἐστιν, ἀλλ’ ἀναγκαῖον κακόν.
579	ὅταν πένης ὢν καὶ γαμεῖν τις ἑλόμενος τὰ μετὰ γυναικὸς ἐπιδέχηται χρήματα,
579	αὑτὸν δίδωσιν, οὐκ ἐκείνην λαμβάνει.
580	δύ’ ἔσθ’ ἃ κρῖναι τὸν γαμεῖν μέλλοντα δεῖ, ἤτοι προσηνῆ γ’ ὄψιν ἢ χρηστὸν τρόπον· τὴν γὰρ ὁμόνοιαν τὴν πρὸς ἀλλήλους ποιεῖ.
581	καὶ τοῦτον ἡμᾶς τὸν τρόπον γαμεῖν ἔδει ἅπαντας, ὦ Ζεῦ σῶτερ, ὡς ὠνήμεθα· οὐκ ἐξετάζειν μὲν τὰ μηθὲν χρήσιμα, τίς ἦν ὁ πάππος ἧς γαμεῖ, τήθη δὲ τίς,
5	τὸν δὲ τρόπον αὐτῆς τῆς γαμουμένης, μεθ’ ἧς βιώσεται μήτ’ ἐξετάσαι μήτ’ 〈εἰσ〉ιδεῖν· ἀλλ’ ἐπὶ τράπεζαν μὲν φέρειν τὴν προῖχ’, ἵνα εἰ τἀργύριον καλόν ἐστι δοκιμαστὴς ἴδῃ, ὃ πέντε μῆνας ἔνδον οὐ γενήσεται,
10	τῆς διὰ βίου δ’ ἔνδον καθεδουμένης ἀεὶ μὴ δοκιμάσασθαι μηδέν, ἀλλ’ εἰκῇ λαβεῖν ἀγνώμον’, ὀργίλην, χαλεπήν, ἐὰν τύχῃ, λάλον. περιάξω τὴν ἐμαυτοῦ θυγατέρα τὴν πόλιν ὅλην· οἱ βουλόμενοι ταύτην λαβεῖν
15	λαλεῖτε, προσκοπεῖσθε πηλίκον κακὸν λήψεσθ’· ἀνάγκη γὰρ γυναῖκ’ εἶναι κακόν,
15	ἀλλ’ εὐτυχής ἐσθ’ ὁ μετριώτατον λαβών.
582	ὅστις γυναῖκ’ ἐπίκληρον ἐπιθυμεῖ λαβεῖν πλουτοῦσαν, ἤτοι μῆνιν ἐκτίνει θεῶν ἢ βούλετ’ ἀτυχεῖν μακάριος καλούμενος.
583	ἔστι δὲ γυνὴ λέγουσα χρήσθ’ ὑπερβάλλων φόβος.
584	ἔργον γυναικὸς ἐκ λόγου πίστιν λαβεῖν.
585	ὡς ἔστ’ ἄπιστον ἡ γυναικεία φύσις.
586	τότε τὰς γυναῖκας δεδιέναι μάλιστα δεῖ,
586	ὅταν 〈τι〉 περιπλάττωσι τοῖς χρηστοῖς λόγοις.
587	πολὺ χεῖρόν ἐστιν ἐρεθίσαι γραῦν ἢ κύνα.
588	οὐδέποθ’ ἑταίρα τοῦ καλῶς πεφρόντικεν, ᾗ τὸ κακόηθες πρόσοδον εἴωθεν ποιεῖν.
589	φύσει γυνὴ δυσάνιόν ἐστι καὶ πικρόν.
590	ὅπου γυναῖκές εἰσι, πάντ’ ἐκεῖ κακά.
591	οὐ πάνυ
591	εἴωθ’ ἀληθὲς οὐδὲ ἓν λέγειν γυνή.
592	τοὺς τῆς γαμετῆς ὅρους ὑπερβαίνεις, γύναι, διὰ τὴν λαλιάν· πέρας γὰρ αὔλειος θύρα ἐλευθέρᾳ γυναικὶ νενόμιστ’ οἰκίας. τὸ δ’ ἐπιδιώκειν εἴς τε τὴν ὁδὸν τρέχειν
5	ἔτι λοιδορουμένην, κυνός ἐστ’ ἔργον, Ῥόδη.
593	ἢ μὴ γαμεῖν γάρ, ἂν δ’ ἅπαξ λάβῃς, φέρειν μύσαντα πολλὴν προῖκα καὶ γυναῖκα δεῖ.
594	ὀδυνηρόν ἐστιν εὐτυχοῦντα τῷ βίῳ
594	ἔχειν ἔρημον διαδόχου τὴν οἰκίαν.
595	οὐκ ἔστι μείζων ἡδονὴ ταύτης πατρί, ἢ σωφρονοῦντα καὶ φρονοῦντ’ ἰδεῖν τινα τῶν ἐξ ἑαυτοῦ.
596	οὐκ ἔστιν οὐδὲν ἀθλιώτερον πατρός, πλὴν ἕτερος, ἂν ᾖ πλειόνων παίδων πατήρ.
597	θυγάτηρ ἐπίγαμος, κἂν ὅλως μηθὲν λαλῇ, διὰ τοῦ σιωπᾶν πλεῖστα περὶ αὑτῆς λέγει.
598	αἰσχύνομαι τὸν πατέρα, Κλειτοφῶν, μόνον. ἀντιβλέπειν ἐκεῖνον οὐ δυνήσομαι
598	ἀδικῶν· τὰ δ’ ἄλλα ῥᾳδίως χειρώσομαι.
599	μηθὲν ὀδύνα τὸν πατέρα γινώσκων, ὅτι ὁ μέγιστον ἀγαπῶν δι’ ἐλάχιστ’ ὀργίζεται.
600	νόμος γονεῦσιν ἰσοθέους τιμὰς νέμειν.
601	δίκας γραφόμενος πρὸς γονεῖς μαίνῃ, τάλαν.
602	οὐκ ἔστ’ ἄκουσμ’ ἥδιον ἢ ῥηθεὶς λόγος πατρὸς πρὸς υἱὸν περιέχων ἐγκώμιον.
603	οὐδέποτ’ ἀληθὲς οὐδὲν οὔθ’ υἱῷ πατὴρ
603	εἴωθ’ ἀπειλεῖν οὔτ’ ἐρῶν ἐρωμένῃ.
604	ὁ σκληρότατος πρὸς υἱὸν ἐν τῷ νουθετεῖν τοῖς μὲν λόγοις πικρός ἐστι, τοῖς δ’ ἔργοις πατήρ.
605	υἱῷ προθύμως τἀξιούμενον ποιῶν κηδεμόν’ ἀληθῶς, οὐκ ἔφεδρον ἕξεις {τοῦ} βίου.
606	ἡδύ γε πατὴρ φρόνησιν ἀντ’ ὀργῆς ἔχων.
607	υἱὸς δ’ ἀμείνων ἐστὶν εὐνοίᾳ πατρός·
608	ὡς ἡδὺ πρᾷος καὶ νεάζων τῷ τρόπῳ πατήρ.
609	οὐ λυποῦντα δεῖ
609	παιδάριον ὀρθοῦν, ἀλλὰ καὶ πείθοντά τι.
610	{ὡς} ἡδύ γ’ ἐν ἀδελφοῖς ἐστιν ὁμονοίας ἔρως.
611	τὸν τῇ φύσει οἰκεῖον οὐδεὶς καιρὸς ἀλλότριον ποιεῖ.
612	ἀπολεῖ με τὸ γένος· μὴ λέγ’, εἰ φιλεῖς ἐμέ, μῆτερ, ἐφ’ ἑκάστῳ τὸ γένος· οἷς ἂν τῇ φύσει ἀγαθὸν ὑπάρχῃ μηδὲν οἰκεῖον προσόν, ἐκεῖσε καταφεύγουσιν, εἰς τὰ μνήματα
5	καὶ τὸ γένος, ἀριθμοῦσίν τε τοὺς πάππους ὅσοι. οὐδένα δ’ ἔχοις ἰδεῖν ἂν οὐδ’ εἰπεῖν ὅτῳ οὐκ εἰσὶ πάπποι· πῶς γὰρ ἐγένοντ’ ἄν ποτε; εἰ μὴ λέγειν δ’ ἔχουσι τούτους διά τινα τόπου μεταβολὴν ἢ φίλων ἐρημίαν,
10	τί τῶν λεγόντων εἰσὶ δυσγενέστεροι; ὃς ἂν εὖ γεγονὼς ᾖ τῇ φύσει πρὸς τἀγαθά, κἂν Αἰθίοψ ᾖ, μῆτερ, ἐστὶν εὐγενής.
10	Σκύθης τις· ὄλεθρος. ὁ δ’ Ἀνάχαρσις οὐ Σκύθης;
613	τοὺς εὖ γεγονότας καὶ τεθραμμένους καλῶς κἀν τοῖς κακοῖς δεῖ λόγον ἔχειν εὐφημίας.
613a	οὐκ ἐλευθέρου φέρειν νενόμικα κοινωνοῦσαν ἡδονὴν ὕβρει.
614	ὁ μὲν Ἐπίχαρμος τοὺς θεοὺς εἶναι λέγει
614	ἀνέμους, ὕδωρ, γῆν, ἥλιον, πῦρ, ἀστέρας· ἐγὼ δ’ ὑπέλαβον χρησίμους εἶναι θεοὺς τἀργύριον ἡμῖν καὶ τὸ χρυσίον 〈μόνουσ〉.
5	ἱδρυσάμενος τούτους γὰρ εἰς τὴν οἰκίαν, εὖξ’ εἴ τι βούλει, πάντα σοι γενήσεται, ἀγρός, οἰκίαι, θεράποντες, ἀργυρώματα, φίλοι, δικασταί, μάρτυρες. μόνον δίδου· αὐτοὺς γὰρ ἕξεις τοὺς θεοὺς ὑπηρέτας.
615	πλοῦτος ἀλόγιστος προσλαβὼν ἐξουσίαν καὶ τοὺς φρονεῖν δοκοῦντας ἀνοήτους ποεῖ.
616	ὑπερήφανόν που γίνεθ’ ἡ λίαν τρυφή· ὅ τε πλοῦτος ἐξώκειλε τὸν κεκτημένον
616	εἰς ἕτερον ἦθος, οὐκ ἐν ᾧ τὸ πρόσθεν ἦν.
617	κρεῖττον ὀλίγ’ ἐστὶ χρήματ’ ἀνυπόπτως ἔχειν, ἢ πολλὰ φανερῶς † ἃ δὲ μετ’ ὀνείδους λαβεῖν.
618	αἰσχυνόμενος αἴσχιστα πενίαν 〈ἂν〉 φέροις.
619	κρεῖττον γάρ ἐστιν, ἂν σκοπῇ τις κατὰ λόγον, μὴ πόλλ’ ἀηδῶς, ὀλίγα δ’ ἡδέως ἔχειν, πενίαν ἄλυπον μᾶλλον ἢ πλοῦτον πικρόν.
620	ἅπαντα τὰ ζῷ’ ἐστὶ μακαριώτερα καὶ νοῦν ἔχοντα μᾶλλον ἀνθρώπων πολύ. τὸν ὄνον ὁρᾶν ἔξεστι πρῶτα τουτονί. οὗτος κακοδαίμων ἐστὶν ὁμολογουμένως.
5	τούτῳ κακὸν δι’ αὑτὸν οὐδὲν γίνεται· ἃ δ’ ἡ φύσις δέδωκε, ταῦτ’ ἔχει μόνα. ἡμεῖς δὲ χωρὶς τῶν ἀναγκαίων κακῶν αὐτοὶ παρ’ αὑτῶν ἕτερα προσπορίζομεν. λυπούμεθ’, ἂν πτάρῃ τις· ἂν εἴπῃ κακῶς,
10	ὀργιζόμεθ’· ἂν ἴδῃ τις ἐνύπνιον, σφόδρα φοβούμεθ’· ἂν γλαῦξ ἀνακράγῃ, δεδοίκαμεν. ἀγωνίαι, δόξαι, φιλοτιμίαι, νόμοι,
10	ἅπαντα ταῦτ’ ἐπίθετα τῇ φύσει κακά.
621	τυφλόν γε καὶ δύστηνον ἀνθρώπου βίος.
622	ὁ πάντα βουληθεὶς 〈ἂν〉 ἄνθρωπος πονεῖν πῶς ἂν γένοιτ’ ο〈ὐ〉 πλούσιος τρόπον 〈τινά〉, πάλιν φιλόσοφός τινι μαθήσει χρώμενος, τὸ σῶμ’ ὑγιαίνων τινὰ δίαιταν προσφέρων;
5	πλὴν ἕν τι τῶν πάντων ἀδύνατον ἦν ἄρα εὑρεῖν, δι’ οὗ τρόπου τις οὐ λυπήσεται. οὐ γὰρ τὸ μὴ πράττειν κατὰ νοῦν ἔχει μόνον
5	λύπην, παρέχει δὲ φροντίδας καὶ τἀγαθά.
623	ἄνευ κακῶν γὰρ οἰκίαν οἰκουμένην οὐκ ἔστιν εὑρεῖν, ἀλλὰ τοῖς μὲν ἡ Τύχη τούτων δίδωσιν ἀφθονίαν, τοῖς δ’ οἱ τρόποι.
624	ἄνθρωπος· ἱκανὴ πρόφασις εἰς τὸ δυστυχεῖν.
625	οὐκ ἔστι λύπης, ἄνπερ ὀρθῶς τις σκοπῇ, ἄλγημα μεῖζον τῶν ἐν ἀνθρώποις φύσει.
626	πολλῶν φύσει τοῖς πᾶσιν ἀνθρώποις κακῶν ὄντων μέγιστόν ἐστιν ἡ λύπη κακόν.
627	ἔξωθέν εἰσιν οἱ δοκοῦντες εὐτυχεῖν
627	λαμπροί, τὰ δ’ ἔνδον πᾶσιν ἀνθρώποις ἴσοι.
628	οὐθέν με λυπεῖ μᾶλλον ἢ χρηστὸς τρόπος εἰς χαλεπὸν ὅταν ᾖ συγκεκλεισμένος βίον.
629	οἰκτρότατόν ἐστι πεῖραν ἐπὶ γήρως ὀδῷ ἀδίκου τύχης δίκαιος εἰληφὼς τρόπος.
630	ὦ μεταβολαῖς χαίρουσα παντοίαις Τύχη, σόν ἐστ’ ὄνειδος τοῦθ’, ὅταν οὗτος 〈ὢν〉 ἀνὴρ
630	δίκαιος ἀδίκοις περιπέσῃ συμπτώμασιν.
631	πολλοὺς δι’ ἀνάγκην γὰρ πονηροὺς οἶδ’ ἐγὼ ὅταν ἀτυχήσωσιν γεγονότας, οὐ φύσει ὄντας τοιούτους.
632	πειρῶ Τύχης ἄνοιαν ἀνδρείως φέρειν.
633	ἄνδρα τὸν ἀληθῶς εὐγενῆ καὶ τἀγαθὰ καὶ τὰ κακὰ δεῖ πταίοντα γενναίως φέρειν.
634	ἔνεγκ’ ἀτυχίαν καὶ βλάβην εὐσχημόνως. τοῦτ’ ἔστιν ἀνδρὸς νοῦν ἔχοντος, οὐκ ἐὰν ἀνασπάσας τις τὰς ὀφρῦς οἴμοι λαλῇ,
634	ἀλλ’ ὃς τά 〈γ’〉 αὑτοῦ πράγματ’ ἐγκρατῶς φέρει.
635	τὸ δ’ εὖ φέρειν ἔστιν τοιοῦτον, ἂν δύνῃ μόνος φέρειν καὶ μὴ ’πίδηλον τὴν τύχην πολλοῖς ποῇς.
636	ἄνθρωπος ἀτυχῶν σῴζεθ’ ὑπὸ τῆς ἐλπίδος.
637	ταῖς ἀτυχίαισ〈ι〉 μὴ ’πίχαιρε τῶν πέλας· πρὸς τὴν Τύχην γὰρ ζυγομαχεῖν οὐ ῥᾴδιον.
638	οὐκ ἐμὸν ἀνοίγειν λανθάνουσαν ἀτυχίαν ἔστ’, ἀλλὰ μᾶλλον κατακαλύπτειν φημὶ δεῖν.
639	Δέρκιππε καὶ Μνήσιππε, τοῖς εἰρημένοις
639	ἡμῶν ὑπό τινος ἢ πεπονθόσιν κακῶς ἔστιν καταφυγὴ πᾶσιν, οἱ χρηστοὶ φίλοι. καὶ γὰρ ἀποδύρασθ’ ἔστι μὴ γελώμενον,
5	καὶ συναγανακτοῦνθ’ ὁπόταν οἰκείως ὁρᾷ ἕκαστος αὑτῷ τὸν παρόντα, παύεται τοῦτον μάλιστα τὸν χρόνον τοῦ δυσφορεῖν.
640	ἡδύ γε φίλου λόγος ἐστὶ τοῖς λυπουμένοις.
641	μέγιστόν ἐστιν ἆρα τοῖς ἐπταικόσιν τὸ παρόντας ἐγγὺς τοὺς συναλγοῦντας βλέπειν.
642	τῷ μὲν τὸ σῶμα 〈γὰρ〉 διακειμένῳ κακῶς χρεία ’στ’ ἰατροῦ, τῷ δὲ τὴν ψυχὴν φίλου·
642	λύπην γὰρ εὔνους οἶδε θεραπεύειν λόγος.
643	εἰ τἄλλ’ ἀφαιρεῖν ὁ πολὺς εἴωθεν χρόνος ἡμῶν, τό γε φρονεῖν ἀσφαλέστερον ποεῖ.
644	ὀχληρὸν ὁ χρόνος ὁ πολύς. ὦ γῆρας βαρύ, ὡς οὐδὲν ἀγαθόν, δυσχερῆ δὲ πόλλ’ ἔχεις τοῖς ζῶσι καὶ λυπηρά. πάντες εἰς σὲ δὲ ἐλθεῖν ὅμως εὐχόμεθα καὶ σπουδάζομεν.
645	πικρὸν 〈γάρ〉 ἐστι θρέμμ’ ἐν οἰκίᾳ γέρων.
646	τοῦτ’ ἐστὶ τὸ ζῆν οὐχ ἑαυτῷ ζῆν μόνον.
647	ἡδύ γ’ ἀποθνῄσκειν ὅτῳ ζῆν μὴ παρέσθ’ ὡς βούλεται.
648	ὅταν ᾖ γέρων τις ἐνδεής τε τὸν βίον
1	. . . . . . . . . . . . . οὐδ’ αὖ τὸ θνῄσκειν δεινόν, ἀλλ’ ἐν τῷ καλῶς ἑκάτερον αὐτῶν τὴν διάγνωσιν φέρει.
649	ἐπὶ τοῦτ’ ἐγένοντο πάντες, ἔνθα † λήξομεν.
650	ἀνθρωπίνως δεῖ τὰς τύχας φέρειν, ξένε.
651	τὰ κοινὰ κοινῶς χρὴ φέρειν συμπτώματα.
652	πάντων ἰατρὸς τῶν ἀναγκαίων κακῶν χρόνος ἐστίν· οὗτος καὶ σὲ νῦν ἰάσεται.
652a	Τρικορυσία βασίλιννα
653	λελουμένη γὰρ ἡτέρα καὶ διαφανὲς χιτωνάριον ἔχουσα.
654-655 (a)	ἐξακεῖσθαί μοι δοκῶ τὸ δίκτυον.
b	ἱμάτιον ἀκούμεθα.
656	μὰ τὴν Ἀθηνᾶν, ἄνδρες, εἰκόν’ οὐκ ἔχω 〈εὑρεῖν〉 ὁμοίαν τῷ γεγονότι πράγματι, ζητῶν πρὸς ἐμαυτόν, τί ταχέως ἀπολλύει. στρόβιλος; ἐν 〈ὅσ〉ῳ συστρέφεται, προσέρχεται,
5	προσέβαλεν, ἐξήρειψεν, αἰὼν γίνεται. ἀλλ’ ἐν πελάγει συγκλυσμός; ἀναπνοὴν ἔχεις ‘Ζεῦ σῶτερ‘ εἰπεῖν ‘ἀντέχου τῶν σχοινίων‘, ἑτέραν περιμεῖναι χἀτέραν τρικυμίαν· ναυαγίου δ’ ἂν ἐπιλάβοι’, ἐγὼ δ’ ἅπαξ
10	ἁψάμενός εἰμι καὶ φιλήσας ἐν βυθῷ.
657	ποτήριον, τράπεζαν, ἁρπάγην, κάδον.
658	ἀπεκήρυξεν αὐτὴν 〈ἀπ〉αγαγών.
659	πότοι συνεχεῖς, κύβοι
660	ἠρτικροτοῦντο 〈δ’〉 οἱ γάμοι.
661	ἀπῄειν τῶν τόκων ἔχων τόκους.
662	Κορινθίῳ πίστευε καὶ μὴ χρῶ φίλῳ.
663	ὦ Λάχης, Λάχης
664	πρὸς ταῖς ἐμαυτοῦ νῦν θύραις ἕστηκ’ ἐγώ.
665	ἢν γὰρ κακῶς μου τὴν γυναῖχ’ οὕτω λέγῃς,
665	τὸν πατέρα καὶ σὲ τούς τε σοὺς ἐγὼ πλυνῶ.
666	καπρᾷς, κακόδαιμον.
667	τῆς σκιᾶς τὴν πορφύραν πρῶτον ἐνυφαίνους’ εἶτα μετὰ τὴν πορφύραν τοῦτ’ ἔστιν οὔτε λευκὸν οὔτε πορφύρα, ἀλλ’ ὥσπερ αὐγὴ τῆς κρόκης κεκραμένη.
668	αὐλὰς θεραπεύειν καὶ σατράπας
669	μακρὰς τίθημι συμβολὰς ἀκροώμενος
669a	ἀφόρητός ἐστιν εὐτυχῶν μαστιγίας
670	τὸν χοᾶ
670	ἐκκέχυκας
671	οὐκ ἔχω 〈γὰρ〉 οὔθ’ ἅλας οὔτ’ ὄξος οὔτ’ ὀρίγανον.
672	† ἀλλὰ προσέδωκας τάλαντον εἶναι παρ’ ἡμῖν τὸν ἴκτινον.
673	εἱστίων τοὺς φίλους
674	ἤρων γάρ, ἤρων, ὁμολογῶ· καὶ νῦν δ’ ἐρῶ.
675	εἶπον δέ, τί ποιεῖν μέλλετε;
676	ἐλεεῖθ’ ὁ ποιμὴν καὶ καλεῖται γλυκύτατος.
677	βούλει τι, Κνήμων; εἰπέ μοι.
678	Ἥλιε, σὲ γὰρ δεῖ προσκυνεῖν πρῶτον θεῶν, δι’ ὃν θεωρεῖν ἔστι τοὺς ἄλλους θεούς.
679	νῦν δ’ ἕρπ’ ἀπ’ οἴκων τῶνδε· τὴν γυναῖκα γὰρ
679	τὴν σώφρον’ οὐ δεῖ τὰς τρίχας ξανθὰς ποιεῖν.
680	τὸ μὲν ἐξαμαρτάνειν ἅπασιν ἔμφυτον καὶ κοινόν, ἀναδραμεῖν δὲ τὴν ἁμαρτίαν οὐ τοῦ τυχόντος ἀνδρός, ἀλλ’ ἀξιολόγου.
681	ὁ γὰρ θεὸς 〈⏒〉 πᾶσι, τοῖς 〈τ’〉 ἐλευθέροις καὶ τοῖσ〈ι〉 δούλοις, ἐστίν, ἂν σκοπῇς, ἴσος.
682	παίδων ἐπ’ ἀρότῳ γνησίων
682	δίδωμι σοὶ ’γὼ τὴν ἐμαυτοῦ θυγατέρα.
683	εἴ τις δὲ θυσίαν προσφέρων, ὦ Πάμφιλε, ταύρων τι πλῆθος ἢ ἐρίφων ἤ, νὴ Δία, ἑτέρων τοιούτων, ἢ κατασκευάσματα, χρυσᾶς ποιήσας χλαμύδας ἤτοι πορφυρᾶς,
5	ἢ δι’ ἐλέφαντος ἢ σμαράγδου ζῴδια εὔνουν νομίζει τὸν θεὸν καθιστάναι, πεπλάνητ’ ἐκεῖνος καὶ φρένας κούφας ἔχει. δεῖ γὰρ τὸν ἄνδρα χρήσιμον πεφυκέναι μὴ παρθένους φθείροντα καὶ μοιχώμενον,
10	κλέπτοντα καὶ σφάττοντα χρημάτων χάριν. μηδὲ βελόνης ἔναμμ’ ἐπιθυμήσῃς, φίλε,
10	ὁ γὰρ θεὸς βλέπει σε πλησίον παρών.
684	στυππεῖον, ἐλέφαντ’, οἶνον, αὐλαίαν, μύρον
685	〈ὑπ〉εδεξάμην, ἔτικτον, ἐκτρέφω, φιλῶ.
686	〈ἡ〉 ζάκορος ἡ κοσμοῦσα τὸν ναόν, τέκνον.
686a	ὁρᾷς; ἀκαρὴς 〈γὰρ〉 παραπόλωλας ἀρτίως.
686b	δαιμόνων ἀλαστόρων
687	οὐδὲ λόγον ὑμῶν οὐδ’ ἐπιστροφὴν ἔχω.
688	μικροῦ μὲν ἀρραβῶνά με
688	ἔπεισεν εὐθὺς καταβαλεῖν.
689	τὸ δὴ λεγόμενον τοῦτο ‘θᾶττον ἢ βάδην‘.
690	δεδράμηκά σοι δρόμον τοιοῦτον οἷον οὐδεὶς πώποτε.
691	οἶμαί σε τὸν ἐπ’ ἀριστέρ’ ἐμπερονώμενον.
692	οὐθὲν μέλει σοι
693	παραιτοῦμαί σε συγγνώμην ἔχειν.
694	ἐκάθηντ’ ἐπὶ δίφρου μήτηρ τε καὶ παρθένος.
695	ἔνδοθεν δὲ πρίεται.
696	ὁ προσιὼν γέρων ἁλιεύς, παρ’ οὗ τὸ φέρνιον τρίτην
696	ταύτην ἐπριάμεθ’ ἡμέραν.
697	λυκοφίλιοι μέν εἰσιν αἱ διαλλαγαί.
698	ἐγὼ δ’ ἐπίσταμαι ῥινᾶν
699	ἀλλὰ καὶ χαμαιτύπη κρίζει τις.
700	ἀναμενῶ σε πρὸς
700	τοὔλαιον
701	αὔτανδρον ἐξήραξε κἀνεχαίτισεν.
702	τὸν νοῦν ἔχων ὑποχείριον εἰς τὸν πίθον δέδυκα.
703	ταῦτά ς’ ἀπολώλεκ’, ὦ πονηρέ
705	ἄγριον κυβευτὴν
706	τὴν ἀλεκτρυόνα 〈δέ〉 μοι δοὺς ᾤχετο.
707	ἀμβλυωπούντων ἀνδρῶν
708	παρ’ αὐτὸν ἴσα βαίνους’ ἑταίρα πολυτελής.
709	καθιζάνει μὲν ἐνίοτ’ εἰς τὰ σήσαμα.
710	ὁ θάτερος μὲν τοῖν δυοῖν Διοσκόροιν.
711	οὐκ ἠρκέσαμεν αὑτοῖσιν, ἤδη 〈δ’〉 εἰμὶ σῶς.
712	ᾤδουν τ’ ἐν ἐμαυτῷ.
713	ἔγημε θαυμαστῶς γυναῖχ’ ὡς σώφρονα.
714	ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ συμπαρίσταται εὐθὺς γενομένῳ μυσταγωγὸς τοῦ βίου ἀγαθός· κακὸν γὰρ δαίμον’ οὐ νομιστέον εἶναι βίον βλάπτοντα χρηστὸν οὐδ’ ἔχειν
5	κακίαν· ἅπαντα δ’ ἀγαθὸν εἶναι τὸν θεόν. ἀλλ’ οἱ γενόμενοι τοῖς τρόποις αὐτοὶ κακοί, πολλὴν δ’ ἐπιπλοκὴν τοῦ βίου πεποιημένοι ἢ πάντα τὴν αὑτῶν 〈δι’〉 ἀβουλίαν 〈κακῶσ〉 τρίψαντες ἀποφαίνουσι δαίμον’ αἴτιον
10	καὶ κακὸν ἐκεῖνόν φασιν, αὐτοὶ γεγονότες.
715	Νηρῄς τις ἐπὶ δελφῖνος.
715a	⏑– ἀκμὴν ἐκεῖνος ἐνσκευάζετο.
716	εἷς ἐστι δοῦλος οἰκίας ὁ δεσπότης.
717	Ἔλεγχος
718	εἶτ’ οὐ δικαίως προσπεπατταλευμένον γράφουσι τὸν Προμηθέα πρὸς ταῖς πέτραις, καὶ γίνετ’ αὐτῷ λαμπάς, ἄλλο δ’ οὐδὲ ἓν ἀγαθόν; ὃ μισεῖν οἶμ’ ἅπαντας τοὺς θεούς,
5	γυναῖκας ἔπλασεν, ὦ πολυτίμητοι θεοί, ἔθνος μιαρόν. γαμεῖ τις ἀνθρώπων; γαμεῖ; λάθριοι 〈τὸ〉 λοιπὸν ἄρ’ ἐπιθυμίαι 〈κα〉καί, γαμηλίῳ λέχει τε μοιχὸς ἐντρυφῶν, {εἶτ’ ἐπιβουλαὶ} καὶ φαρμακεῖαι, καὶ νόσων χαλεπώτατος
10	φθόνος, μεθ’ οὗ ζῇ πάντα τὸν χρόνον γυνή.
719	φοβούμενοι τὸ θεῖον ἐπὶ τοῦ σοῦ πάθους.
720	οὐχ οὗτος ἱππόκαμπός 〈ἐστ’〉 ἐν αἰθέρ〈ι〉;
721	τηρῶ τὸν Δία ὕοντα πολλῷ
722	〈δέσποτα〉, τί σύννους κατὰ μόνας σαυτῷ λαλεῖς δοκεῖς τε παρέχειν ἔμφασιν λυπουμένου; ἐμοὶ προσανάθου, λαβέ με σύμβουλον πόνων· μὴ καταφρονήσῃς οἰκέτου συμβουλίας.
5	πολλάκις ὁ δοῦλος τοὺς τρόπους χρηστοὺς ἔχων τῶν δεσποτῶν ἐγένετο σωφρονέστερος. εἰ δ’ ἡ τύχη τὸ σῶμα κατεδουλώσατο,
5	ὅ γε νοῦς ὑπάρχει τοῖς τρόποις ἐλεύθερος.
724	παῖς γέγον’, ἔφηβος, μειράκιον, ἀνήρ, γέρων.
725	κακῶς γὰρ ἀκούων ὅστις οὐκ ὀργίζεται,
725	πονηρίας πιστὸν τεκμήριον φέρει.
726	τίνος τἀγαθὸν τοῦτ’ ἔστιν;
727	εἴδωλον ἀμαυρόν.
728	ἤκουσα τῶν ἐκκραγγανομένων.
729	φοβοῦμαί ς’ ἐσχάτως.
730	ἀλλ’ Ἡρακλεῖδαι καὶ θεοί.
731	ἦσαν περινομαὶ τῇ θεῷ.
732	οἷον πατάγημ’ ἥκεις.
733	ἀλλὰ σκατοφάγος ἐστὶ καὶ λίαν πικρός.
734	σπαρτοπόλιος ὠμόγραυς
735	ἓν γάρ τι τούτων τῶν τριῶν ἔχει κακῶν.
736	πικροῦ γέροντος, αὐθεκάστου τὸν τρόπον.
737	ἅπανθ’ ὅσα ζῇ καὶ τὸν ἥλιον βλέπει τὸν κοινὸν ἡμῖν, δοῦλα ταῦτ’ ἔσθ’ ἡδονῆς.
738	ὄνειδος αἰσχρὸς βίος ὅμως, κἂν ἡδὺς ᾖ.
739	ἔχω δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος
739	καλοῦμ’ ὑπὸ πάντων, μακάριος δ’ ὑπ’ οὐδενός.
740	εἰ γὰρ ἐγένου σύ, τρόφιμε, τῶν πάντων μόνος, ὅτ’ ἔτικτεν ἡ μήτηρ ς’, ἐφ’ ᾧ τε διατελεῖν πράσσων ἃ βούλει καὶ διευτυχῶν ἀεί, καὶ τοῦτο τῶν θεῶν τις ὡμολόγησέ σοι,
5	ὀρθῶς ἀγανακτεῖς· ἔστι γάρ 〈σ’〉 ἐψευσμένος, ἄτοπόν τε πεποίηκ’. εἰ δ’ ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς νόμοις ἐφ’ οἷσπερ ἡμεῖς ἔσπασας τὸν ἀέρα τὸν κοινόν, ἵνα σοι καὶ τραγικώτερον λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ λογιστέον.
10	τὸ δὲ κεφάλαιον τῶν λόγων, ἄνθρωπος εἶ, οὗ μεταβολὴν θᾶττον πρὸς ὕψος καὶ πάλιν ταπεινότητα ζῷον οὐδὲν λαμβάνει. καὶ μάλα δικαίως· ἀσθενέστατον γὰρ ὂν φύσει μεγίστοις οἰκονομεῖται πράγμασιν,
15	ὅταν πέσῃ δέ, πλεῖστα συντρίβει καλά. σὺ δ’ οὔθ’ ὑπερβάλλοντα, τρόφιμ’, ἀπώλεσας ἀγαθά, τὰ νυνί τ’ ἐστι μέτριά σοι κακά· ὥστ’ ἀνὰ μέρος που καὶ τὸ λυπηρὸν φέρε.
741	κύψας καθ’ αὑτὸν τῶν τραγημάτων ἔφλα.
742	οἴμοι, τάλας ἔγωγε, ποῦ ποθ’ 〈αἱ〉 φρένες ἡμῶν ἐκεῖνον ἦσαν ἐν τῷ σώματι τὸν χρόνον, 〈ὅτ’〉 οὐ ταῦτ’ ἀλλ’ ἐκεῖν’ ᾑρούμεθα.
743	οὐκ ἐκ πότων καὶ τῆς καθ’ ἡμέραν τρυφῆς ζητοῦμεν ᾧ πιστεύσομεν τὰ τοῦ βίου, πάτερ; οὐ περιττὸν οἴετ’ ἐξευρηκέναι
743	ἀγαθὸν ἕκαστος, ἂν ἔχῃ φίλου σκιάν;
744	οὐδεὶς γὰρ ἀγαπῶν αὐτὸς ἀμελεῖθ’ ἡδέως.
745	‘πῶς τὸ τραῦμα τοῦτ’ ἔχεις;‘ ‘μεσαγκύλῳ.‘ ‘πῶς πρὸς θεῶν;‘ ‘ἐπὶ κλίμακι πρὸς τεῖχος ἀναβαίνων.‘ ἐγὼ μὲν δεικνύω ἐσπουδακώς, οἱ δὲ πάλιν ἐπεμυκτήρισαν.
746	σφάττει με, λεπτὸς γίνομ’ εὐωχούμενος· τὰ σκώμμαθ’ οἷα τὰ σοφὰ καὶ στρατηγικά·
746	οἷος δ’ ἀλαζών ἐστιν ἁλιτήριος.
747	† δεινῶς ... οὐ πρᾶγμα νύμφης λέγεις.
748	ὑῶν γνάθους ἔχουσι
749	ὁ νοῦς γὰρ ἡμῶν ἐστιν ἐν ἑκάστῳ θεός.
750	ἔθυον οὐ προσέχουσιν οὐδέν μοι θεοῖς.
751	ὡς Ἀλεξανδρῶδες ἤδη τοῦτο· κἂν ζητῶ τινα, αὐτόματος οὗτος παρέσται, κἂν διελθεῖν δηλαδὴ διὰ θαλάττης δέῃ τόπον τιν’, οὗτος ἔσται μοι βατός.
752	κρίσιμος γὰρ αὕτη γίνεται.
753	θυγάτριον, ἡ νῦν ἡμέρα δίδωσί μοι
753	ἢ δόξαν ἤτοι διαβολήν.
754	παράδειγμα τοὺς Σύρους λαβέ ὅταν φάγως’ ἰχθὺν ἐκεῖνοι διά τινα αὑτῶν ἀκρασίαν, τὼ πόδε καὶ τὴν γαστέρα οἰδοῦσιν· εἶτ’ ἔλαβον σακίον κἀς τὴν ὁδὸν
5	ἐκάθισαν αὑτοὺς ἐπὶ κόπρου καὶ τὴν θεὸν ἐξιλάσαντο τῷ τεταπεινῶσθαι σφόδρα.
755	† ἵν’ οὐχ ἑαυτῷ παρετράφην ἀλλὰ σοί.
756	μέμφομαί σοι τοῦθ’ ὅτι
756	χρηστά με λέγοντ’ οὐκ εὖ ποιήσειν προσδοκᾷς.
757	Ἀράβιον ἐξεύρηκα σύμβουλον.
758	φιλόνεικος δ’ ἐστὶ καὶ λίαν γυνὴ πρὸς μῆνιν.
759	σύνταγμα τῆς ἀρχῆς.
760 (a)	ὁμοῦ δὲ τοῦ τίκτειν παρεγένεθ’ ἡ κόρη.
b	ἤδη γὰρ 〈ἡ κόρη〉 ’στι τοῦ τίκτειν ὁμοῦ.
761	εὐκαταφρόνητος τῇ στολῇ εἴσειμι, καὶ τοῦτ’ εἰς γυναῖκας.
762	Ἕλληνές εἰσιν ἄνδρες οὐκ ἀγνώμονες καὶ μετὰ λογισμοῦ πάντα πράττουσίν τινος.
763	τραγῳδοῖς ἦν ἀγών, Διονύσια.
764	† παλαιὸν ἐντραγεῖν.
765	εἰς γὰρ τὰ καθαρὰ λιμὸς εἰσοικίζεται.
766	ἀλλ’ ἐψόφηκεν τὴν θύραν τις ἐξιών.
767	οὐχ ὅθεν ἀπωλόμεσθα σωθείημεν ἄν;
768	Ὑμὴν ὦ Ὑμέναι’ ὦ.
769	ἔστιν δ’ ὁμοῦ τὸ χρῆμα.
770	οἶσθ’ ὅ τι ποίησον;
771	ἐξάραντες ἐπικροτήσατε
772	διεμέριζε γὰρ
772	ὁ Βορυσθενίτης.
773	πυθοῦ παρ’ αὐτῆς διὰ τίν’ αἰτίαν
774	νεώτερόν τι συμβέβηκέ σοι;
775	λανθάνει τὰ πράγματα τοὺς λέγειν ἡμῶν ὀκνοῦντας τὰς ἀληθείας ἀεὶ τοῖς ἀναγκαίοις.
776	ὀκνεῖ δὲ νοῦν ἔχους’ ἴσως· ἀεὶ δὲ τοῖς παροῦσι δακρύοις ἐμποιεῖ τὸ θῆλυ τῆς ψυχῆς ἀναβολὴν τῷ πάθει.
777	ἐν γειτόνων οἰκῶν γάρ, ὦ τοιχωρύχε.
778	εἰ μὴ γαμεῖς γάρ, ἔσχατον νόμιζέ με {Φρυγῶν} Μυσῶν.
779	εἰ μὲν δή τινα .....πόρον ἔχεις· εἰ δὲ μή, νενόηκ’ ἐγώ, μισῶμεν ἀλλήλους.
780	ἃ γὰρ μεθ’ ἡμέραν τις ὑπερεσπούδασεν, ταῦτ’ εἶδε καὶ νύκτωρ.
781	ἐγάμησεν ἣν ἐβουλόμην ἐγώ.
782	ἰατρός ἐστιν ὁ λόγος ἀνθρώποις νόσων· ψυχῆς γὰρ οὗτος μόνος ἔχει κουφίσματα.
783	κρόκην δὲ νήσεις στήμονα.
784	καὶ τοῦτο θύων οὐδεπώποτ’ ηὐξάμην ἐγὼ τὸ σῷζον τὴν ἐμὴν 〈συν〉οικίαν, ἀλλὰ παρέλειπον, οἰκετῶν εἶναι στάσιν
784	ἔνδον παρ’ 〈ἐμ〉αυτῷ, πρᾶγμα χρησιμώτατον.
785	πύλη τίς ἐστι Ταινάρου πρὸς ἐσχάτοις.
786	ἀρχὴ μεγίστη τῶν ἐν ἀνθρώποις κακῶν τἀγαθά, τὰ λίαν ἀγαθά.
787	ἀλλὰ καὶ πν[έων
788	ὡς ὡραΐζεθ’ ἡ Τύχη πρὸς τοὺς βίους.
789	ὦ Νύξ, σὺ γὰρ δὴ πλεῖστον Ἀφροδίτης μέρος μετέχεις θεῶν.
790	οἷος δὲ καὶ τὴν ὄψιν εἶναι φαίνεται, ἀφ’ οὗ τοιοῦτος γέγονεν, οἷον θηρίον. τὸ μηδὲν ἀδικεῖν καὶ καλοὺς ἡμᾶς ποιεῖ.
791	τί γὰρ ἐγὼ κατελειπόμην;
792	Ταναγρικὴ γυνή.
793	ἀσπίδιον ἐπριάμην τι καὶ μαχαίριον.
794-795	πάντες μὲν οἱ Θρᾷκες, μάλιστα δ’ οἱ Γέται ἡμεῖς ἁπάντων (καὶ γὰρ αὐτὸς εὔχομαι ἐκεῖθεν εἶναι τὸ γένος), οὐ σφόδρ’ ἐγκρατεῖς ἐσμεν.
4
5	γαμεῖ γὰρ ἡμῶν οὐδὲ εἷς εἰ μὴ δέκ’ ἢ ἕνδεκα γυναῖκας, δώδεκ’ ἢ πλείους τινές. ἂν τέτταρας δ’ ἢ πέντε γεγαμηκὼς τύχῃ, καταστροφή τις, ἀνυμέναιος, ἄθλιος, ἄνυμφος οὗτος ἐπικαλεῖτ’ ἐν τοῖς ἐκεῖ.
796	ἐπιτρίβουσι δ’ ἡμᾶς οἱ θεοὶ μάλιστα τοὺς γήμαντας· ἀεὶ γάρ τινα
796	ἄγειν ἑορτήν ἐστ’ ἀνάγκη.
797	καλὸν τὸ Κείων νόμιμόν ἐστι, Φανία· ὁ μὴ δυνάμενος ζῆν καλῶς οὐ ζῇ κακῶς.
798	ἀπασκαριῶ δ’ ἐγὼ γέλωτι τήμερον.
799	ἄνθρωπον ἐξαλλάξομεν
799	κακόν τί σοι δώσοντα;
800	ἐγὼ δ’ ἀνόητος, εὐτελὴς ὑπερβολῇ, ὁ 〈δ’〉 ἄσωτός ἐστι, πολυτελής, θρασὺς σφόδρα.
801	μαρτύρομαι, 〈ναὶ μὰ〉 τὸν Ἀπόλλω τουτον〈ὶ〉 καὶ τὰς θύρας.
802	ὕδατος αὐτοῖς οὐ μετόν.
803	οὐκ ἔστιν οὔτε διάβολος
803	γραῦς ἔνδον.
804	κριὸς τὰ τροφεῖα.
805	Θρᾷξ εὐγενὴς εἶ, πρὸς ἅλας ἠγορασμένος.
806	ἤδη 〈δ’〉 ἀλεαίνει πρὸς τὸ πῦρ καθημένη.
807	καθεδοῦμαι 〈δ’〉 ἐνθαδὶ
807	τὸν Λοξίαν αὐτὸν καταλαβών.
809	ἡμέραν τρίτην
809	ἐπεκώμας’ ἡμῖν.
932-949t	ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΜΑ ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΑ
932	ὦ δέσποτ’ ἄναξ † ἔστι τοῖς σοφοῖς βροτῶν χρόνῳ σκοπεῖσθαι τῆς ἀληθείας πέρι.
933	οὐχ ὁ λόγος αὔξει τὴν τέχνην περισσὸς ὤν,
933	ἀλλ’ αὐτὰ κοσμεῖ τὴν τέχνην τὰ πράγματα.
934	ὁ μὲν λόγος σου, παῖ, κατ’ ὀρθὸν εὐδρομεῖ, τὸ δ’ ἔργον ἄλλην οἶμον ἐκπορεύεται.
935	ἅπανθ’ ὁ τοῦ ζητοῦντος εὑρίσκει πόνος.
936	ψυχὴν ἔχειν δεῖ πλουσίαν· τὰ δὲ χρήματα ταῦτ’ ἐστιν ὄψις, παραπέτασμα τοῦ βίου.
937	ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ’, ὡς καλαὶ νῷν αἱ γυναί.
939	Α.		ἄνευ δὲ πατρὸς τέκνον οὐκ εἴη ποτ’ ἄν.
939	Β.		ἄνευ δὲ μητρὸς οὐδὲ συλλαβὴ τέκνου.
940			βέλτιστε, μὴ τὸ κέρδος ἐν πᾶσι σκόπει.
941		μάντις δ’ ἄριστος ὅστις εἰκάζει καλῶς.
944		ἄνθρωπος ὤν, τοῦτ’ ἴσθι καὶ μέμνης’ ἀεί.
945		εἰ θνητὸς εἶ, βέλτιστε, θνητὰ καὶ φρόνει.
946		ὑπὲρ εὐσεβείας καὶ λάλει καὶ μάνθανε.
947		ἔα κεκρύφθαι λανθάνουσαν ἀτυχίαν·
947		τὸ γὰρ ἐξελέγχειν τὴν ὕβριν διττὴν φέρει.
948		Γέ]τα καὶ Παρμέ̣ν̣ω[ν ]ος ἐστι καὶ βαρύς.
949		πάν̣δ̣εινά το̣[ι πέπονθα
950t		ΝΟΘΟΝ
950 (t)		εἰς Ἐπίκουρον καὶ Θεμιστοκλέα.
1		Χαῖρε, Νεοκλειδᾶν δίδυμον γένος, ὧν ὁ μὲν ὑμῶν
1		πατρίδα δουλοσύνας ῥύσαθ’, ὁ δ’ ἀφροσύνας.

t,ante 1

1-13t

1-2t

1

2

3-13t

3

5

6

7

8*

10

11*

12

13

t,ante 14

14-29t

14

15

16

17

18

19

20

21-22-23

24

25

26

27

28

30-32t

30

33-45t*

33

34

35

36

37

38

39

40

42

43

45*

46-52t

46

47

48

49

50

t,ante 53

53-57t

53

54

55

56

57

58t

58

59-67t

59

60

61

62

63

64*

65

66

67

68-76t

68

69

70

71

72

73

76

t,ante 77

77-78t

77