MENANDER :: Fragmenta :: TLG 0541 040

TLG 0541 040 :: MENANDER :: Fragmenta MENANDER Comic. (Atheniensis: 4–3 B.C.) Cf. et MENANDRI ET PHILISTIONIS SENTENTIAE (1791) Fragmenta Source: Meineke, A. (ed.), Fragmenta comicorum Graecorum, vol. 4. Berlin: Reimer, 1841 (repr. Berlin: De Gruyter, 1970): 69–79, 81–189, 191–215, 217–296, 298–300, 302, 305, 307, 321–332, 876. Citation: Play — fragment — (line)

Ade t	ΑΔΕΛΦΟ Ι .
Ade 1	Ὦ μακάριόν μ’ ὅστις γυναῖκ’ οὐ λαμβάνω.
Ade 2	Οὐ λυποῦντα δεῖ
Ade 2	παιδάριον ὀρθοῦν, ἀλλὰ καὶ πείθοντά τι.	69
Ade 3	Υἱῷ προθίμως τἀξιούμενον ποιῶν κηδεμόν’ ἀληθῶς, οὐκ ἔφεδρον ἕξεις βίου.
Ade 4	Οὐ παντελῶς δεῖ τοῖς πονηροῖς ἐπιτρέπειν, ἀλλ’ ἀντιτάττεσθ’· εἰ δὲ μή, τἄνω κάτω ἡμῶν ὁ βίος λήσει μεταστραφεὶς ὅλος.
Ade 6	Εἰ δ’ ἔστιν οὗτος τὴν κόρην διεφθορώς.	70
Ade 7	Τί πολλὰ τηρεῖν πολλὰ δεῖ δεδοικότα;
Ade 8	Ἔργον εὑρεῖν συγγενῆ πένητός ἐστιν· οὐδὲ εἷς γὰρ ὁμολογεῖ αὐτῷ προσήκειν τὸν βοηθείας τινὸς δεόμενον· αἰτεῖσθαι γὰρ ἅμα τι προσδοκᾷ.
Ade 9	Πρὸς ἅπαντα δειλὸν ὁ πένης ἐστὶ γὰρ καὶ πάντας αὑτοῦ καταφρονεῖν ὑπολαμβάνει· ὁ γὰρ μετρίως πράττων περισκελέστερον
Ade 9	ἅπαντα τἀνιαρά, Λαμπρία, φέρει.	71
Ade 11	Ὀκτώ τις ὑποχεῖν ἀνεβόα καὶ δώδεκα κυάθους, ἕως κατέσεισε φιλοτιμούμενος.
Ade 13	Ἐγὼ δ’ ἀγροῖκος, ἐργάτης, σκυθρός, πικρός, φειδωλός.
Ade 14	Θεός ἐστι τοῖς χρηστοῖς ἀεὶ
Ade 14	ὁ νοῦς γάρ, ὡς ἔοικεν, ὦ σοφώτατοι.	72
Hala t	ΑΛΑΕΙ Σ .	73
Hali t	ΑΛΙΕΙ Σ .
Hali 1-3	Παχὺς γὰρ ὗς ἔκειτ’ ἐπὶ στόμα. Ἐτρύφησεν ὥστε μὴ πολὺν τρυφᾶν χρόνον. Ἴδιον ἐπιθυμῶν μόνος μοι θάνατος οὗτος φαίνεται εὐθάνατος, ἔχοντα πολλὰς χολλάδας κεῖσθαι παχύν,
5	ὕπτιον, μόλις λαλοῦντα καὶ τὸ πνεῦμ’ ἔχοντ’ ἄνω, ἐσθίοντα καὶ λέγοντα „σήπομ’ ὑπὸ τῆς ἡδονῆς.“
Hali 4	Εὐποροῦμεν, οὐδὲ μετρίως· ἐκ Κυΐνδων χρυσίον, Περσικαὶ στολαὶ δ’ ἐκεῖναι πορφυραῖ, τορεύματα ἔνδον ἔστ’, ἄνδρες, ποτηρίδια, τορεύματα,
Hali 4	κἀκτυπωμάτων πρόσωπα, τραγέλαφοι, λαβρώνια.	74
Hali 5	Ὁ πρῶτος εὑρὼν διατροφὴν πτωχῷ τέχνην πολλοὺς ἐποίησεν ἀθλίους· ἁπλοῦν γὰρ ἦν	74
Hali 5	τὸν μὴ δυνάμενον ζῆν ἀλύπως ἀποθανεῖν.	75
Hali 6	Χαλεπόν γε θυγάτηρ κτῆμα καὶ δυσδιάθετον.
Hali 7	Δύναται τὸ πλουτεῖν καὶ φιλανθρώπους ποιεῖν.
Hali 8	Χαῖρ’ ὦ φίλη γῆ, διὰ χρόνου πολλοῦ ς’ ἰδὼν ἀσπάζομαι· τουτὶ γὰρ οὐ πᾶσαν ποιῶ τὴν γῆν, ὅταν δὲ τοὐμὸν ἐσίδω χωρίον· τὸ γὰρ τρέφον με τοῦτ’ ἐγὼ κρίνω θεόν.
Hali 9	Ὡς δὲ τὴν ἄκραν κάμπτοντας ἡμᾶς εἶδον, ἐμβάντες ταχὺ
Hali 9	ἀνηγάγοντο.	76
Hali 10	Ἐκλελάκτικεν ὁ χρηστὸς ἡμῖν μοιχός, ἀλλ’ ἀντάλλαγος.
Hali 11	Δύ’ οἰκίας φηλοῦν γερόντων, ὡς λέγεις, ἀβελτέρων.
Hali 12	Καὶ θάλαττα βορβορώδης, ἣ τρέφει θύννον μέγαν.
Hali 13	Καὶ χρυσολαβὲς καλὸν πάνυ ἐγχειρίδιον.
Hali 14	Ἀναπετῶ τουτὶ προσελθὼν κοὐκ ἀνέξομ’ οὐκέτι.	77
Ana t	ΑΝΑΤΙΘΕΜΕΝΗ Η ΜΕΣΣΗΝΙ Α .
Ana 1	Οἱ δ’ ἁρπάσαντες τοὺς κάδους τοὺς στρογγύλους ὕδρευον ἀνδρειότατα κηπουροὶ πάλιν. ἤντλουν λέγειν δεῖ, καὶ κάδους οὐ δεῖ λέγειν,
Ana 1	ἀλλ’ ἀντλιαντλητῆρας.	78
Ana 2	Τίθημ’ ἔχειν χολήν σε καλλιωνύμου πλείω.
Ana 3	Ἡγεῖταί μ’ ὅλως ἐπικόπανόν τι.
Ana 5	Ἀράβιον ἆρ’ ἐγὼ κεκίνηκ’ ἄγγελον.	79
Andri t	ΑΝΔΡΙ Α .
Andri 1	Τὸ δ’ ἐρᾶν ἐπισκοτεῖ ἅπασιν, ὡς ἔοικε, καὶ τοῖς εὐλόγως καὶ τοῖς κακῶς ἔχουσι.
Andri 2	Καὶ τεττάρων ᾠῶν μετὰ τοῦτο, φιλτάτη,
Andri 2	τὸ νεόττιον.	81
Andri 3	Οὐδέν με λανθάνοις ἄν.
Andri 4	Εὑρετικὸν εἶναί φασι τὴν ἐρημίαν
Andri 4	οἱ τὰς ὀφρῦς αἴροντες.	82
Andri 6	Λούσατ’ αὐτὴν αὐτίκα.	82
Andri 9	Ἐνθένδ’ ἀποφυγὼν οὐκ ἂν ἀπολοίμην ποτέ.	83
Andri 13	Ζῶμεν γὰρ οὐχ ὡς θέλομεν, ἀλλ’ ὡς δυνάμεθα.	84
Andro t	ΑΝΔΡΟΓΥΝΟΣ Η ΚΡΗ Σ .
Andro 3	Τὸ γὰρ σύνηθες οὐδαμοῦ παροπτέον.
Andro 4	Τὰ προσπεσόντα προσδοκᾶν ἅπαντα δεῖ ἄνθρωπον ὄντα· παραμένει γὰρ οὐδὲ ἕν.
Andro 5	Πλήσας γὰρ ἔφερεν ἐκ παρατάξεώς ποθεν τὰς ἐν Λαμίᾳ πάσας.
Andro 6	Μαρτύρομαι τὸν φίλιον, ὦ Κράτων, Δία.	85
Ane t	ΑΝΕΨΙΟ Ι .
Ane 1	Φύσει γάρ ἐστ’ ἔρως τοῦ νουθετοῦντος κωφόν· ἅμα δ’ οὐ ῥᾴδιον νεότητα νικᾶν ἐστι καὶ θεὸν λόγῳ.
Ane 2	Εὐδαιμονία τοῦτ’ ἔστιν υἱὸς νοῦν ἔχων·
Ane 2	ἀλλὰ θυγάτηρ κτῆμ’ ἐστὶν ἐργῶδες πατρί.	86
Ane 3	Τὰ κακῶς τρέφοντα χωρί’ ἀνδρείους ποιεῖ.
Ane 4-5	Ὁ φανός ἐστι μεστὸς ὕδατος οὑτοσί, δεῖ τ’ οὐχὶ σείειν, ἀλλ’ ἀποσείειν αὐτόθεν. Οἶς’ εἰσιὼν πανόν, λύχνον, λυχνοῦχον, ὅ τι πάρεστι· φῶς
5	μόνον πολὺ ποίει.
Api t	ΑΠΙΣΤΟ Σ .
Api 1	Ὤιμην, εἰ τὸ χρυσίον λάβοι ὁ γέρων, θεράπαιναν εὐθὺς ἠγορασμένην
Api 1	ἅβραν ἔσεσθαι.	87
Arr t	ΑΡΡΗΦΟΡΟΣ Η ΑΥΛΗΤΡΙ Σ .
Arr 1	Οὐ γαμεῖς, ἂν νοῦν ἔχῃς, τοῦτον καταλιπὼν τὸν βίον· γεγάμηκα γὰρ αὐτός· διὰ τοῦτό σοι παραινῶ μὴ γαμεῖν. Β. δεδογμένον τὸ πρᾶγμ’· ἀνερρίφθω κύβος.
5	Α. πέραινε. σωθείης δὲ νῦν· ἀληθινὸν εἰς πέλαγος αὑτὸν ἐμβαλεῖς γὰρ πραγμάτων, οὐ Λιβυκόν, οὐδ’ Αἰγαῖον, . . . οὗ τῶν τριάκοντ’ οὐκ ἀπόλλυται τρία πλοιάρια· γήμας δ’ οὐδὲ εἷς σέσωσθ’ ὅλως.
Arr 2	Πάντας μεθύσους τοὺς ἐμπόρους ποιεῖ τὸ Βυζάντιον· ὅλην ἐπίνομεν τὴν νύκτα διὰ σὲ καὶ σφόδρ’ ἄκρατόν μοι δοκῶ·
Arr 2	ἀνίσταμαι γοῦν τέτταρας κεφαλὰς ἔχων.	88
Arr 3	Ἐὰν δὲ κινήσῃ μόνον τὴν Μυρτίλην ταύτην τις ἢ τιτθὴν καλῇ, πέρας οὐ ποιεῖ λαλιᾶς· τὸ Δωδωναῖον ἄν τις χαλκίον, ὃ λέγουσιν ἠχεῖν, ἂν παράψηθ’ ὁ παριών,
5	τὴν ἡμέραν ὅλην, καταπαύσαι θᾶττον ἢ ταύτην λαλοῦσαν· νύκτα γὰρ προσλαμβάνει.
Arr 4	Τὰ πατρῷα μὲν ποιεῖ καιρός ποτε ἀλλότρια, σώζει δ’ αὐτά που τὰ σώματα· βίου δ’ ἔνεστιν ἀσφάλει’ ἐν ταῖς τέχναις.	89
Arr 5	Ἐλλέβορον ἤδη πώποτ’ ἔπιες Σωσία; Β. ἅπασι. Α. πάλιν οὖν πῖθι· μαίνει γὰρ κακῶς.
Arr 6	Πάντ’ ἐστὶ τῷ καλῷ λόγῳ ἱερόν· ὁ νοῦς γάρ ἐστιν ὁ λαλήσων θεός.
Arr 7	Ὦ τρισκατάρατε, ζωπύρει τοὺς ἄνθρακας.	90
Arr 8	Ἀνδρὸς χαρακτὴρ ἐκ λόγου γνωρίζεται.
Arr 9	Ἢ χαλκοῦν μέγα ὁλκεῖον.
Asp t	ΑΣΠΙ Σ .
Asp 1	Ἔχων τὴν ἀσπίδα ἔκειτο συντετριμμένην.
Asp 2	Πολλοὶ γὰρ ἐκλελοιπότες τὸν χάρακα τὰς κώμας ἐπόρθουν.
Asp 3	Στρατιώτην, Σμικρίνη, σωτηρίας
Asp 3	ἔστ’ ἔργον εὑρεῖν πρόφασιν, ὀλέθρου δ’ εὔπορον.	91
Asp 4	Ὃ βούλεται γὰρ μόνον ὁρῶν καὶ προσδοκῶν ἀλόγιστός ἐστι τῆς ἀληθείας κριτής.
Asp 5	Ὦ τρισάθλιοι, τί πλέον ἔχουσι τῶν ἄλλων; βίον ὡς οἰκτρὸν ἐξαντλοῦσιν οἱ τὰ φρούρια τηροῦντες, οἱ τὰς ἀκροπόλεις κεκτημένοι,
5	εἰ πάντας ὑπονοοῦσιν οὕτω ῥᾳδίως ἐγχειρίδιον ἔχοντας αὐτοῖς προσιέναι·
5	οἵαν δίκην διδόασιν.	92
Hau t	ΑΥΤΟΝ ΠΕΝΘΩ Ν .
Hau 1	Τυφλὸν ὁ πλοῦτος, καὶ τυφλοὺς τοὺς ἐμβλέποντας εἰς ἑαυτὸν δεικνύει.
Aph t	ΑΦΡΟΔΙΣΙ Α .
Aph 1	Ἀλλ’ ὅταν ἐρῶντα νοῦν ἔχειν τις ἀξιοῖ, παρὰ τίνι τἀνόητον οὗτος ὄψεται;
Aph 2	Ἐκφυγοῦσα δ’ ἣν εἶχεν νόσον
Aph 2	οὐκ ἔσχε τοὺς ῥηθέντας ἀναθέσθαι λόγους.	93
Aph 3	Εἰ τὰς ἀληθείας ἁπλῶς τίς σοι λέγοι.
Boi t	ΒΟΙΩΤΙ Α .
Boi 1	Οὐ δεῖ διαβολῆς καταφρονεῖν, οὐδ’ ἂν σφόδρ’ ᾖ ψευδής· ἐπίσταντ’ αὐξάνειν αὐτήν τινες, δι’ οὓς φυλάττεσθαι τὰ τοιαῦτ’ ὀρθῶς ἔχει.
Boi 2	Πολλὰ δύσκολα εὕροις ἂν ἐν τοῖς πᾶσιν· ἀλλ’ εἰ πλείονα τὰ συμφέροντ’ ἔνεστι, τοῦτο δεῖ σκοπεῖν.
Boi 3	Πλοῦτος δὲ πολλῶν ἐπικάλυμμ’ ἐστὶν κακῶν.
Boi 4	Οὐκ ἔστιν ἑκτεὺς τοῦτο, μὰ τὸν Ἀσκληπιόν.	94
Boi 5	Πεντεκτένους μὲν καὶ περίνησα πορφυρᾶ.	94
Geo t	ΓΕΩΡΓΟ Σ .	95
Geo 1	Ὁ δ’ ἠδικηκὼς ὅστις ἔσθ’ οὗτός ποτε τὴν ὑμετέραν πενίαν, κακοδαίμων ἔσθ’, ὅτι τοῦτ’ ἠδίκηκεν, οὗ τυχὸν μεταλήψεται· εἰ καὶ σφόδρ’ εὐπορεῖ γάρ, ἀβεβαίως τρυφᾷ·
5	τὸ τῆς τύχης γὰρ ῥεῦμα μεταπίπτει ταχύ.
Geo 2	Εὐκαταφρόνητόν ἐστι, Γοργία, πένης, κἂν πάνυ λέγῃ δίκαια· τούτου γὰρ λέγειν ἕνεκα μόνου νομίζεθ’ οὗτος τοῦ λαβεῖν, καὶ συκοφάντης εὐθὺς ὁ τὸ τριβώνιον
5	ἔχων καλεῖται, κἂν ἀδικούμενος τύχῃ.
Geo 3	Οὗτος κράτιστός ἐστ’ ἀνήρ, ὦ Γοργία, ὅστις ἀδικεῖσθαι πλεῖστ’ ἐπίστατ’ ἐγκρατῶς· τὸ δ’ ὀξύθυμον τοῦτο καὶ λίαν πικρόν
Geo 3	δεῖγμ’ ἔστιν εὐθὺς πᾶσι μικροψυχίας.	96
Geo 4	Ἀγρὸν εὐσεβέστερον γεωργεῖν οὐδένα οἶμαι· φέρει γὰρ ὅσα θεοῖς ἄνθη καλά, κιττόν, δάφνην· κριθὰς δ’ ἐὰν σπείρω, πάνυ δίκαιος ὢν ἀπέδωχ’ ὅσας ἂν καταβάλω.
Geo 5	Εἰμὶ μὲν ἄγροικος, καὐτὸς οὐκ ἄλλως ἐρῶ, καὶ τῶν κατ’ ἄστυ πραγμάτων οὐ παντελῶς ἔμπειρος, ὁ δὲ χρόνος τί μ’ εἰδέναι ποιεῖ πλέον.
Geo 6	Ἐμβεβρόντησαι; γελοῖον, ὃς κόρης ἐλευθέρας εἰς ἔρωθ’ ἥκων σιωπᾷς καὶ μάτην ποθουμένους
Geo 6	περιορᾷς γάμους σεαυτῷ.	97
Geo 7	Βουβὼν ἐπήρθη τῷ γέροντι, θέρμα τε	97
Geo 7	ἐπέλαβεν αὐτόν.	98
Dak t	ΔΑΚΤΥΛΙΟ Σ .
Dak 1	Ἐπὶ τοῦδ’ αὖθις οὑτοσὶ κακοδαίμων ἔφη, ὡς οὐκ ἂν ἐκδοίη γε θυγατέρ’ ἄσμενος, καὶ ταῦτα πεντήκοντα παιδίσκας ἔχων.
Dak 2	Οἰκόσιτον νυμφίον
Dak 2	οὐδὲν δεόμενον προικὸς ἐξευρήκαμεν.	99
Dar t	ΔΑΡΔΑΝΟ Σ .
Dar 1	Καὶ λαιμὰ βακχεύει λαβὼν τὰ χρήματα.
Dei t	ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΩ Ν .
Dei 1	Εἰ μέν τι κακὸν ἀληθὲς εἶχες, Φειδία,
Dei 1	ζητεῖν ἀληθὲς φάρμακον τούτου ς’ ἔδει· νῦν δ’ οὐκ ἔχεις· τὸ φάρμακον εὕρηκας κενὸν πρὸς τὸ κενόν· οἰήθητι δ’ ὠφελεῖν τί σε.	100
5	περιμαξάτωσάν ς’ αἱ γυναῖκες ἐν κύκλῳ καὶ περιθεωσάτωσαν, ἀπὸ κρουνῶν τριῶν ὕδατι περίρραν’ ἐμβαλὼν ἅλας, φακούς.
Dei 2	Ἀγαθόν τί μοι γένοιτο, πολύτιμοι θεοί· ὑποδούμενος τὸν ἱμάντα γὰρ τῆς δεξιᾶς ἐμβάδος ἀπέρρηξ’. Β. εἰκότως, ὦ φλήναφε, σαπρὸς γὰρ ἦν, σὺ δὲ μικρολόγος ἄρ’ οὐ θέλων
5	καινὰς πρίασθαι.	101
Dei 3	Οὐ δεῖ γὰρ ἀδικεῖν τοὺς ἱκέτας, ἄλλως τε καὶ ὅταν μετ’ εὐνοίας τι μὴ πονηρίᾳ πταίσωσιν· αἰσχρόν ἐστι τοῦτο γὰρ πάνυ.
Dei 4	Παράδειγμα τοὺς Σύρους λαβέ· ὅταν φάγως’ ἰχθὺν ἐκεῖνοι, διά τινα αὐτῶν ἀκρασίαν τοὺς πόδας καὶ γαστέρα οἰδοῦσιν, ἔλαβον σακίον, εἶτ’ εἰς τὴν ὁδὸν
5	ἐκάθισαν αὑτοὺς ἐπὶ κόπρου, καὶ τὴν θεὸν
5	ἐξιλάσαντο τῷ τεταπεινῶσθαι σφόδρα.	102
Dem t	ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ Σ .
Dem 1	Τί τοῦτο, παῖ; διακονικῶς γὰρ νὴ Δία προελήλυθας. Β. ναί· πλάττομεν γὰρ πλάσματα, τὴν νύκτα τ’ ἠγρυπνήκαμεν· καὶ νῦν ἔτι ἀποίητα πάμπολλ’ ἐστὶν ἡμῖν.
Dem 2	Μακάριος ὅστις οὐσίαν καὶ νοῦν ἔχει·
Dem 2	χρῆται γὰρ οὗτος εἰς ἃ δεῖ ταύτῃ καλῶς.	103
Did t	ΔΙΔΥΜΑ Ι .
Did 1	Συμπεριπατήσεις γὰρ τρίβων’ ἔχους’ ἐμοί, ὥσπερ Κράτητι τῷ κυνικῷ ποθ’ ἡ γυνή.
Did 2	Ἐπὶ πείρᾳ δοὺς τριάκονθ’ ἡμέρας.
Did 3-4	Ὄρνεις φέρων ἐλήλυθα.
Did 3-4	Ὄρνιθας ἀποστέλλει.	104
Dis t	ΔΙΣ ΕΞΑΠΑΤΩ Ν .
Dis 1	Βουληφόρως τὴν ἡμετέραν, ὦ Δημέα, προκατέλαβες ὅρασιν.
Dis 2	Ἐμοὶ παράστα· τὴν θύραν κόψας ἐγὼ καλῶ τιν’ αὐτῶν.
Dis 3	Οὐ Μεγάβυζος ἦν, ὅστις γένοιτο ζάκορος.
Dis 4	Ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος.	105
Dys t	ΔΥΣΚΟΛΟ Σ .
Dys 1	Τῆς Ἀττικῆς νομίζετ’ εἶναι τὸν τόπον Φυλήν, τὸ Νυμφαῖον δ’ ὅθεν προέρχομαι
Dys 1	Φυλασίων.	106
Dys 2	Περὶ χρημάτων λαλεῖς, ἀβεβαίου πράγματος· εἰ μὲν γὰρ οἶσθα ταῦτα παραμενοῦντά σοι ἅπαντα τὸν χρόνον, φύλαττε μηδενὶ ἄλλῳ μεταδιδούς, αὐτὸς ὢν δὲ κύριος·
5	εἰ μὴ δὲ σαυτοῦ, τῆς τύχης δὲ πάντ’ ἔχεις, τί ἂν φθονοίης, ὦ πάτερ, τούτων τινί; αὐτὴ γὰρ ἄλλῳ τυχὸν ἀναξίῳ τινὶ παρελομένη σου πάντα προσθήσει πάλιν. διόπερ ἐγώ σέ φημι δεῖν, ὅσον χρόνον
10	εἶ κύριος, χρῆσθαί σε γενναίως, πάτερ, αὐτόν, ἐπικουρεῖν πᾶσιν, εὐπόρους ποιεῖν οὓς ἂν δύνῃ πλείστους διὰ σαυτοῦ· τοῦτο γὰρ ἀθάνατόν ἐστι, κἄν ποτε πταίσας τύχῃς, ἐκεῖθεν ἔσται ταὐτὸ τοῦτό σοι πάλιν.
15	πολλῷ δὲ κρεῖττόν ἐστιν ἐμφανὴς φίλος
15	ἢ πλοῦτος ἀφανής, ὃν σὺ κατορύξας ἔχεις.	107
Dys 3	Ὡς θύουσι δ’ οἱ τοιχωρύχοι, κοίτας φέροντες, σταμνί’, οὐχὶ τῶν θεῶν ἕνεκ’, ἀλλ’ ἑαυτῶν· ὁ λιβανωτὸς εὐσεβές, καὶ τὸ πόπανον τοῦτ’ ἔλαβεν ὁ θεὸς ἐπὶ τὸ πῦρ
5	ἅπαν ἐπιτεθέν· οἱ δὲ τὴν ὀσφὺν ἄκραν καὶ τὴν χολὴν ὀστᾶ τ’ ἄβρωτα τοῖς θεοῖς ἐπιθέντες, αὐτοὶ τἄλλα καταπίνους’ ἀεί.
Dys 4	Οὐδὲ εἷς μάγειρον ἀδικήσας ἀθῷος διέφυγεν·
Dys 4	ἱεροπρεπής πώς ἐστιν ἡμῖν ἡ τέχνη.	108
Dys 5ab	Οὐδενὸς χρὴ πράγματος τὸν εὖ πονοῦνθ’ ὅλως ἀπογνῶναί ποτε. Ἁλωτὰ γίγνετ’ ἐπιμελείᾳ καὶ πόνῳ ἅπαντα.
Dys 8	Σιωπῇ φασι τούτῳ τῷ θεῷ
Dys 8	οὐ δεῖν προσιέναι.	109
Dys 9	Οὐ πῦρ γὰρ αἰτῶν, οὐδὲ λοπάδ’ αἰτούμενος.
Heau t	ΕΑΥΤΟΝ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟ Σ .
Heau 1	Πρὸς τῆς Ἀθηνᾶς, δαιμονᾷς, γεγονὼς ἔτη
Heau 1	τοσαῦθ’; ὁμοῦ γάρ ἐστιν ἑξήκοντά σοι.	110
Heau 2	Λουτρὸν θεραπαίνας ἀργυρώματα.
Heau 3	Ἐξ ἱσταρίου δ’ ἐκρέματο φιλοπόνως πάνυ. . . . . . καὶ θεραπαινὶς ἦν μία· αὕτη συνύφαινε ῥυπαρῶς διακειμένη.
Heau 4	Ἀνδρὸς χαρακτὴρ ἐκ λόγου γνωρίζεται.
Heau 5	Πᾶς πατὴρ μωρός.
Heau 6	Οἴκοι μένειν χρὴ καὶ μένειν ἐλεύθερον,
Heau 6	ἢ μηκέτ’ εἶναι τὸν καλῶς εὐδαίμονα.	111
Heau 7	Μετ’ ἄριστον γὰρ ὡς ἀμυγδαλὰς ἐγὼ παρέθηκα, καὶ τῶν ῥοιδίων ἐτρώγομεν.
Egch t	ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ Ν .
Egch 1	Οὐχ ὅθεν ἂν ᾤμην ἠτύχηκα· πάντα δὲ
Egch 1	τὰ μηδὲ προσδοκώμεν’ ἔκστασιν φέρει.	112
Egch 2	Τοῦ δ’ ἆρα Κωρυκαῖος ἠκροάσατο.
Egch 3	Πίε. Β. πιεῖν ἀναγκάσω
Egch 3	τὴν ἱερόσυλον πρῶτα.	113
Emp t	ΕΜΠΙΠΡΑΜΕΝ Η .
Emp 1	Ἐξώλης ἀπόλοιθ’ ὅστις ποτέ ὁ πρῶτος ἦν γήμας, ἔπειθ’ ὁ δεύτερος, εἶθ’ ὁ τρίτος, εἶθ’ ὁ τέταρτος, εἶθ’ ὁ μεταγενής.
Emp 2	Τρία γάρ ἐστι, δέσποτα, δι’ ὧν ἅπαντα γίγνετ’, ἢ κατὰ τοὺς νόμους, ἢ ταῖς ἀνάγκαις, ἢ τὸ τρίτον ἔθει τινί.
Emp 3	Ἐφ’ ᾧ φρονεῖς μέγιστον ἀπολεῖ τοῦτό σε, τὸ δοκεῖν τιν’ εἶναι· καὶ γὰρ ἄλλους μυρίους.
Emp 4	Ὡς ἀγαθόν ἐστι πρᾶγμα τὸ γενέσθαι τινός
Emp 4	πατέρα.	114
Emp 5-6	Καὶ νῦν ὑπὲρ τούτων συνάγουσι κατὰ μόνας. Ἐπλήρωσέν τε τὸ συναγώγιον.
Epa t	ΕΠΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝΟ Σ .
Epa 1	Τὸ σὸν ταπεινὸν ἂν σὺ σεμνύνῃς, καλὸν ἔξω φανεῖται, φίλ’ ἄνερ· ἂν δ’ αὐτὸς ποιῇς ταπεινὸν αὐτὸ καὶ τιθῇς ἐν μηδενί, οἰκεῖος οὗτος κατάγελως νομίζεται.
Epa 2	Τὰ γὰρ τολμηρὰ τῶν ὄχλων ἔχει ἐν τοῖς λογισμοῖς τὰς ἐπιδείξεις δυσκόλους, ἐν τῷ δὲ πράττειν, ἂν λάβῃ τὸν καιρὸν εὖ, ἀπροσδόκητον τὴν τέχνην ἐξηύρατο.
Epa 3	Τοῖς ἀναιδέσιν βοηθεῖ γὰρ λόγοις τοῦθ’ ἓν μόνον,
Epa 3	ἂν βραχεῖς αὐτοὺς ποιῇ τις τόν τε καιρὸν εὖ λάβῃ.	115
Epik t	ΕΠΙΚΛΗΡΟ Σ .
Epik 1	Ἆρ’ ἐστὶ πάντων ἀγρυπνία λαλίστατον; ἐμὲ γοῦν ἀναστήσασα δευρὶ προάγεται
Epik 1	λαλεῖν ἀπ’ ἀρχῆς πάντα τὸν ἐμαυτοῦ βίον.	116
Epik 2	Ὥσπερ τῶν χορῶν οὐ πάντες ᾄδους’, ἀλλ’ ἄφωνοι δύο τινές ἢ τρεῖς παρεστήκασι πάντων ἔσχατοι εἰς τὸν ἀριθμόν, καὶ τοῦθ’ ὁμοίως πως ἔχει·
5	χώραν κατέχουσι, ζῶσι δ’ οἷς ἔστιν βίος.
Epik 3	Τί δ’ ἂν ἔχοι νεκρὸς ἀγαθόν, ὅπου γ’ οἱ ζῶντες ἔχομεν οὐδὲ ἕν.
Epik 4	Ἢ δεῖ μόνον ζῆν ἢ γενόμενον πατέρα παίδων ἀποθανεῖν·
Epik 4	οὕτω τὸ μετὰ ταῦτ’ ἔστι τοῦ βίου πικρόν.	117
Epik 5-6	Ἀλεκτρυών τις ἐκεκράγει μέγα. . . . . οὐ σοβήσετ’ ἔξω, φησί, τὰς ὄρνιθας ἀφ’ ἡμῶν; Αὕτη πότ’ ἐξεσόβησε τὰς ὄρνεις μόλις.
Epik 7	Ὅρα σὺ καὶ φρόντιζε κἀπόστα βραχύ.
Epit t	ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΕ Σ .	118
Epit 1	Μὴ καταφρονήσῃς τῶν θεῶν· ἐν παντὶ δεῖ καιρῷ τὸ δίκαιον ἐπικρατεῖν ἁπανταχοῦ, καὶ τὸν παρατυγχάνοντα τούτου τοῦ μέρους ἔχειν πρόνοιαν κοινόν ἐστι τῷ βίῳ.
Epit 2	Ἀργὸς δ’ ὑγιαίνων τοῦ πυρέττοντος πολύ
Epit 2	ἔστ’ ἀθλιώτερος, διπλάσια γοῦν ἐσθίει μάτην.	119
Epit 3	Ἐλευθέρῳ τὸ καταγελᾶσθαι μὲν πολύ αἴσχιστόν ἐστι, τὸ δ’ ὀδυνᾶσθ’ ἀνθρώπινον.
Epit 4	Οὐκ οἰμώξεται καταφθαρεὶς ἐν ματρυλείῳ τὸν βίον;
Epit 5	Οἴει τοσαύτην τοὺς θεοὺς ἄγειν σχολήν, ὥστε τὸ κακὸν καὶ τἀγαθὸν καθ’ ἡμέραν
Epit 5	νέμειν ἑκάστῳ, Σμικρίνη;	120
Epit 6	Ἐπέπασα	120
Epit 6	ἐπὶ τὸ τάριχος ἅλας, ἐὰν οὕτω τύχῃ.	121
Epit 8	Οὐδὲν πέπονθας δεινὸν ἂν μὴ προσποιῇ.
Epit 9	Ἐπιτρεπτέον τινί ἔστι περὶ τούτων.
Eun t	ΕΥΝΟΥΧΟ Σ .	122
Eun 2	Μὴ θεομάχει, μηδὲ προσάγου τῷ πράγματι	122
Eun 2	χειμῶνας ἑτέρους, τοὺς δ’ ἀναγκαίους φέρε.	123
Eun 3	Οὗτός ἐστι γαλεώτης γέρων.
Eun 4	Πάντα τὰ ζητούμενα
Eun 4	δεῖσθαι μερίμνης φασὶν οἱ σοφώτατοι.	124
Eph t	ΕΦΕΣΙΟ Σ .
Eph 1	Ἐγὼ μὲν ἤδη μοι δοκῶ, νὴ τοὺς θεούς, ἐν τοῖς κύκλοις ἐμαυτὸν ἐκδεδυκότα ὁρᾶν κύκλῳ τρέχοντα καὶ πωλούμενον.
Eph 2-3	Ἐπ’ ἀρίστῳ λαβών ὀψάριον. Τῶν ἰχθυοπωλῶν ἀρτίως τις τεττάρων
Eph 2-3	δραχμῶν ἐπώλει κωβιούς. Β. πολλοῦ σφόδρα.	125
Hen t	ΗΝΙΟΧΟ Σ .
Hen 1	Ἀλλὰ θεὸς οὐδεὶς εἰς τὸ προκόλπιον φέρει ἀργύριον, ἀλλ’ ἔδωκεν εὔνους γενόμενος, πόρνης βουλὴν ἔδειξεν εὐπορίας τινός, ἣν ἂν παρίῃς μηκέτ’ αἰτιῶ θεόν,
5	ἤδη δὲ τῇ σαυτοῦ ζυγομάχει μαλακίᾳ.	126
Hen 2	Οὐδείς μ’ ἀρέσκει περιπατῶν ἔξω θεός μετὰ γραός, οὐδ’ εἰς οἰκίαν παρεισιών ἐπὶ τοῦ σανιδίου. τὸν δίκαιον δεῖ θεόν οἴκοι μένειν σώζοντα τοὺς ἱδρυμένους.
Hen 3	Ἐλεεῖν δ’ ἐκεῖνος ἔμαθεν εὐτυχῶν μόνος. ὁ χρηστός, ὡς ἔοικε, καὶ χρηστοὺς ποιεῖ. μί’ ἐστὶν ἀρετὴ τὸν ἄτοπον φεύγειν ἀεί.
Hen 4	Ὧν δὲ μὴ αἴτιος τρόπος
Hen 4	τά γ’ ἀπὸ τῆς τύχης φέρειν δεῖ γνησίως τὸν εὐγενῆ.	127
Hen 5	Τὸν δὲ παῖδ’ οὐδ’ εἴδομεν, ἀλλ’ ἁρπαγὴν αὐτῷ κατασκευάζομεν.
Her t	ΗΡΩ Σ .
Her 1	Δέσποιν’, Ἔρωτος οὐδὲν ἰσχύει πλέον, οὐδ’ αὐτὸς ὁ κρατῶν τῶν ἐν οὐρανῷ θεῶν Ζεύς, ἀλλ’ ἐκείνῳ πάντ’ ἀναγκασθεὶς ποιεῖ.
Her 2	Ἐχρῆν γὰρ εἶναι τὸ καλὸν εὐγενέστατον,
Her 2	τοὐλεύθερον δὲ πανταχοῦ φρονεῖν μέγα.	128
Her 3	Ὡς οἰκτρόν, ἣ τὰ τοιαῦτα δυστυχῶ μόνη, ἃ μηδὲ πιθανὰς τὰς ὑπερβολὰς ἔχει.
Her 4	Πεφαρμάκευς’ ὦ γλυκύτατ’ ἀναλυθεὶς μόλις.
Her 5	Εὖ ἴσθι, κἀγὼ τοῦτο συγχωρήσομαι.
Her 6	Χοῦς κεκραμένου
Her 6	οἴνου· λαβὼν ἔκπιθι τοῦτον.	129
Tha t	ΘΑΙ Σ .	130
Tha 1	Ἐμοὶ μὲν οὖν ἄειδε τοιαύτην, θεά, θρασεῖαν, ὡραίαν δὲ καὶ πιθανὴν ἅμα, ἀδικοῦσαν, ἀποκλείουσαν, αἰτοῦσαν πυκνά,	130
Tha 1	μηδενὸς ἐρῶσαν, προσποιουμένην δ’ ἀεί.	131
Tha 2	Φθείρουσιν ἤθη χρήσθ’ ὁμιλίαι κακαί.	131
Thet t	ΘΕΤΤΑΛ Η .	132
Thet 1	Μικρά γε πρόφασίς ἐστι τοῦ πρᾶξαι κακῶς.
Thet 2	Εὐθυμία βέλτιστε τὸν δοῦλον τρέφει.
Thet 3	Καὶ τὸ κεράμιον
Thet 3	ἀνέῳχας· ὄζεις, ἱερόσυλ’, οἴνου πολύ.	133
Thet 4	Ἔλυς’ ἐμαυτὸν εἶτ’ ἀπέδραν μόνος.
Theo t	ΘΕΟΦΟΡΟΥΜΕΝ Η .
Theo 1	Ὁ πλεῖστον νοῦν ἔχων μάντις τ’ ἄριστός ἐστι σύμβουλός θ’ ἅμα.
Theo 2	Εἴ τις προσελθών μοι θεῶν λέγοι „Κράτων,
Theo 2	ἐπὰν ἀποθάνῃς, αὖθις ἐξ ἀρχῆς ἔσει· ἔσει δ’ ὅ τι ἂν βούλῃ, κύων, πρόβατον, τράγος, ἄνθρωπος, ἵππος· δὶς βιῶναι γάρ σε δεῖ·	134
5	εἱμαρμένον τοῦτ’ ἐστίν, ὅ τι βούλει δ’ ἑλοῦ·“ ἅπαντα μᾶλλον, εὐθὺς εἰπεῖν ἂν δοκῶ, ποίει με πλὴν ἄνθρωπον· ἀδίκως εὐτυχεῖ κακῶς τε πράττει τοῦτο τὸ ζῷον μόνον. ὁ κράτιστος ἵππος ἐπιμελεστέραν ἔχει
10	ἑτέρου θεραπείαν· ἀγαθὸς ἂν γένῃ κύων, ἐντιμότερος εἶ τοῦ κακοῦ κυνὸς πολύ. ἀλεκτρυὼν γενναῖος ἐν ἑτέρᾳ τροφῇ ἐστίν, ὁ δ’ ἀγεννὴς καὶ δέδιε τὸν κρείττονα. ἄνθρωπος ἂν ᾖ χρηστός, εὐγενὴς σφόδρα,
15	γενναῖος, οὐδὲν ὄφελος ἐν τῷ νῦν γένει. πράττει δ’ ὁ κόλαξ ἄριστα πάντων, δεύτερα ὁ συκοφάντης, ὁ κακοήθης τρίτα λέγει. ὄνον γενέσθαι κρεῖττον ἢ τοὺς χείρονας
15	ὁρᾶν ἑαυτοῦ ζῶντας ἐπιφανέστερον.	135
Theo 3	Καὶ ταχύ πάλιν τὸ πρῶτον περισοβεῖ ποτήριον αὐτοῖς ἀκράτου.
Theo 4	Μέσως μεθύων τὴν θηρίκλειον ἔσπασεν.
Thes t	ΘΗΣΑΥΡΟ Σ .	136
Thes 1	Εἶτ’ οὐ μέγιστός ἐστι τῶν θεῶν Ἔρως καὶ τιμιώτατός γε τῶν πάντων πολύ; οὐδεὶς γὰρ οὕτως ἐστὶ φειδωλὸς σφόδρα ἄνθρωπος, οὐδ’ οὕτως ἀκριβὴς τοὺς τρόπους,
5	ὃς οὐχὶ τούτῳ μερίδα τῷ θεῷ νέμει τῆς οὐσίας· ὅσοις μὲν οὖν πράως ἔχει, νέοις ἔτ’ οὖσι τοῦτο προστάττει ποιεῖν· οἱ δ’ εἰς τὸ γῆρας ἀναβολὰς ποιούμενοι,
5	οὗτοι προσαποτίνουσι τοῦ χρόνου τόκους.	137
Thes 2	Πολλοῖς ὑπέκκαυμ’ ἐστ’ ἔρωτος μουσική.
Thes 3	Ὅταν δ’ ἐρῶντος τόλμαν ἀφέλῃς οἴχεται, εἰς τοὺς ἰαλέμους τε τοῦτον ἔγγραφε.
Thes 4	Ἄσιτος ἑπτὰ μῆνας, ὕδατος στράγγ’ ἔχων.
Thr t	ΘΡΑΣΥΛΕΩ Ν .	138
Thr 1	Κατὰ πόλλ’ ἄρ’ ἐστὶν οὐ καλῶς εἰρημένον τὸ γνῶθι σαυτόν· χρησιμώτερον γὰρ ἦν τὸ γνῶθι τοὺς ἄλλους.
Thr 2	Ὁ δεύτερος πλοῦς ἐστι δήπου λεγόμενος, ἂν ἀποτύχῃ τις πρῶτον, ἐν κώπαισι πλεῖν.
Thr 3	Φιλοσοφεῖ δὲ τοῦθ’ ὅπως καταπράξεται τὸν γάμον.
Thr 4	Ὡς ὀκνηρός, πάντα μέλλων, σιτόκουρος ὁμολογῶν
Thr 4	παρατρέφεσθαι.	139
Hie t	ΙΕΡΕΙ Α .
Hie 1	Οὐδεὶς δι’ ἀνθρώπου θεὸς σώζει, γύναι, ἑτέρου τὸν ἕτερον· εἰ γὰρ ἕλκει τὸν θεόν τοῖς κυμβάλοις ἄνθρωπος εἰς ὃ βούλεται, ὁ τοῦτο ποιῶν ἐστὶ μείζων τοῦ θεοῦ.
5	ἀλλ’ ἔστι τόλμης καὶ βίου ταῦτ’ ὄργανα εὑρημέν’ ἀνθρώποις ἀναιδέσιν, Ῥόδη,
5	εἰς καταγέλωτα τῷ βίῳ πεπλασμένα.	140
Hie 2	Τοὺς τῆς γαμετῆς ὅρους ὑπερβαίνεις, γύναι, τὴν αὐλίαν· πέρας γὰρ αὔλιος θύρα ἐλευθέρᾳ γυναικὶ νενόμιστ’ οἰκίας· τὸ δ’ ἐπιδιώκειν εἴς τε τὴν ὁδὸν τρέχειν,
5	ἔτι λοιδορουμένην, κυνός ἐστ’ ἔργον, Ῥόδη.
Imb t	ΙΜΒΡΙΟ Ι .
Imb 1-2	Οὐκ ἔστιν οὐδέν, πάτερ, ἐν ἀνθρώπου φύσει
Imb 1-2	μεῖζον λογισμοῦ τῷ διαθέσθαι πράγματα. Ἕκαστός ἐστι τῷ λογίσασθαι κατὰ τρόπον ἄρχων, στρατηγός, ἡγεμὼν δήμου, πάλιν	141
5	σύμβουλος· ὁ διαφέρων λογισμῷ πάντ’ ἔχει.
Hip t	ΙΠΠΟΚΟΜΟ Σ .
Hip 1	Μόνιμός τις ἦν ἄνθρωπος, ὦ Φίλων, σοφός, ἀδοξότερος, μίαν δὲ πήραν οὐκ ἔχων, πήρας μὲν οὖν τρεῖς· ἀλλ’ ἐκεῖνος ῥῆμά τι ἐφθέγξατ’ οὐδὲν ἐμφερὲς μὰ τὸν Δία
5	τῷ γνῶθι σαυτόν, οὐδὲ τοῖς βοωμένοις τούτοις· ὑπερεῖδε ταῦθ’ ὁ προσαιτῶν καὶ ῥυπῶν·
5	τὸ γὰρ ὑποληφθὲν τῦφον εἶναι πᾶν ἔφη.	142
Hip 2-3	Τὰ δ’ ἐκ μέσου τριπόδια καὶ τραγήματα.
Kan t	ΚΑΝΗΦΟΡΟ Σ .
Kan 1	Τὸ γὰρ προθύμως μὴ πονήσαντας τυχεῖν εὐδαιμονίας εἴωθ’ ὑπερηφανίας ποιεῖν.
Kan 2	Ἀλογίστου τρόπου ἀτύχημα φεύγειν ἐστὶν οὐκ αὐθαίρετον.
Kan 3	Ἐδεῖτο χρῆσαι τὴν σεαυτῆς θυγατέρα
Kan 3	ἀντάλλαγον.	143
Kan 4	Ὃ δ’ ἀποκρινεῖται, κἂν ἐγὼ λέγοιμί σοι.
Kan 5	Γραῦς τις κακολόγος ἐκ δυοῖν Αἰξωνέοιν.
Kari t	ΚΑΡΙΝ Η .
Kari 2	Ὦ μεγίστη τῶν θεῶν νῦν οὖς’ ἀναίδει’, εἰ θεὸν καλεῖν σε δεῖ. δεῖ δέ· τὸ κρατοῦν γὰρ νῦν νομίζεται θεός.
Kari 2	ἐφ’ ὅσον βαδίζεις, ἐφ’ ὅσον ἥξειν μοι δοκεῖς	144
Kari 3	Περὶ τὸν τράχηλον ἁλύσιόν τίς σοι δότω.
Karch t	ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟ Σ .
Karch 1	Ἐπιθυμιάσας τῷ Βορέᾳ λιβανίδιον ὀψάριον οὐδὲν ἔλαβον· ἑψήσω φακῆν.
Karch 2	Αὑτὸν γὰρ οὐδεὶς οἶδε τοῦ ποτ’ ἐγένετο,
Karch 2	ἀλλ’ ὑπονοοῦμεν πάντες ἢ πιστεύομεν.	145
Karch 3	Ἔργον ἐκ πολλοῦ χρόνου ἄνοιαν ἡμέρᾳ μεταστῆσαι μιᾷ.
Karch 4	Ἄιδοντα λιτυέρσην ἀπ’ ἀρίστου τέως.
Karch 5	Τὸ καλῶς ἔχον που κρεῖττόν ἐστι καὶ νόμου.
Karch 6	Χρεία διδάσκει κἂν ἄμουσος ᾖ σοφόν
Karch 6	Καρχηδόνιον.	146
Kat t	ΚΑΤΑΨΕΥΔΟΜΕΝΟ Σ .
Kek t	ΚΕΚΡΥΦΑΛΟ Σ .
Kek 1	Παρὰ τοῖς γυναικονόμοις δὲ τοὺς ἐν τοῖς γάμοις διακονοῦντας ἀπογεγράφθαι πυθόμενος πάντας μαγείρους κατὰ νόμον καινόν τινα, ἵνα πυνθάνωνται τοὺς κεκλημένους ἐάν
5	πλείους τις ὧν ἔξεστιν ἑστιῶν τύχῃ, ἐλθών.
Kek 2	Εἶτ’ εὐθὺς οὕτω τὰς τραπέζας αἴρετε,
Kek 2	μύρα, στεφάνους ἑτοίμασον, σπονδὰς ποίει.	147
Kek 3	Ἡδὺ τὸ μύρον, παιδάριον; Β. ἡδύ· πῶς γὰρ οὔ; νάρδινον.	147
Kek 4	Ταὐτόματον ἡμῖν ἀφανὲς ὂν συλλαμβάνει.	148
Kith t	ΚΙΘΑΡΙΣΤΗ Σ .
Kith 1	Ὤιμην ἐγὼ τοὺς πλουσίους, ὦ Φανία, οἷς μὴ τὸ δανείζεσθαι πρόσεστιν, οὐ στένειν τὰς νύκτας, οὐδὲ στρεφομένους ἄνω κάτω οἴμοι λέγειν, ἡδὺν δὲ καὶ πρᾶόν τινα
5	ὕπνον καθεύδειν, ἀλλὰ τῶν πτωχῶν τινα. νυνὶ δὲ καὶ τοὺς μακαρίους καλουμένους ὑμᾶς ὁρῶ πονοῦντας ἡμῖν ἐμφερῆ. ἆρ’ ἐστὶ συγγενές τι λύπη καὶ βίος; τρυφερῷ βίῳ σύνεστιν, ἐνδόξῳ βίῳ
10	πάρεστιν, ἀπόρῳ συγκαταγηράσκει βίῳ.
Kith 2	Τὸ κουφότατόν σε τῶν κακῶν πάντων δάκνει, πενία· τί γὰρ τοῦτ’ ἐστίν; ἧς γένοιτ’ ἂν εἷς
Kith 2	φίλος βοηθήσας ἰατρὸς ῥᾳδίως.	149
Kith 3	Εἰ τοὺς ἀδικηθέντας, πάτερ, φευξούμεθα, τίσιν ἂν βοηθήσαιμεν ἄλλοις ῥᾳδίως;
Kith 4	Τὸ μηδὲν ἀδικεῖν ἐκμαθεῖν γάρ, ὦ Λάχης, ἀστεῖον ἐπιτήδευμα κρίνω τῷ βίῳ.
Kith 5-6	Οὐκ οἰκοσίτους τοὺς ἀκροατὰς λαμβάνεις. Φιλόμουσον εἶν’ αὐτὸν πάνυ, ἀκούσματ’ εἰς τρυφήν τε παιδεύεσθ’ ἀεί.
Kith 7	Οὕτω τι πρᾶγμ’ ἐστ’ ἐπίπονον τὸ προσδοκᾶν.	150
Kith 8	Ὡς ποικίλον πρᾶγμ’ ἐστὶ καὶ πλάνον τύχη.
Kni t	ΚΝΙΔΙ Α .
Kni 1	Οὐδὲν γένους γένος γὰρ οἶμαι διαφέρειν, ἀλλ’ εἰ δικαίως ἐξετάσεις, καὶ γνήσιος ὁ χρηστός ἐστιν, ὁ δὲ πονηρὸς καὶ νόθος.
Kni 2	Ταὐτόματόν ἐστιν ὡς ἔοικέ που θεός, σώζει τε πολλὰ τῶν ἀοράτων πραγμάτων.
Kol t	ΚΟΛΑ Ξ .	151
Kol 1	Κοτύλας χωροῦν δέκα ἐν Καππαδοκίᾳ κόνδυ χρυσοῦν, Στρουθία, τρὶς ἐξέπιον μεστόν γ’. ΣΤ. Ἀλεξάνδρου πλέον τοῦ βασιλέως πέπωκας. Β. οὐκ ἔλαττον, οὔ,	151
5	μὰ τὴν Ἀθηνᾶν. ΣΤ. μέγα γε.	152
Kol 2	Γέλωτι πρὸς τὸν Κύπριον ἐκθανούμενος.
Kol 3	Σπονδή· δίδου σὺ σπλάγχν’ ἀκολουθῶν· ποῖ βλέπεις; σπονδή· φέρ’ ὦ παῖ Σωσία· σπονδή· καλῶς. ἔγχει. θεοῖς Ὀλυμπίοις εὐχώμεθα Ὀλυμπίαισι πᾶσι πάσαις· λάμβανε
5	τὴν γλῶτταν ἐν τούτῳ· διδόναι σωτηρίαν, ὑγίειαν, ἀγαθὰ πολλά, τῶν ὄντων τε νῦν
5	ἀγαθῶν ὄνησιν πᾶσι· ταῦτ’ εὐχώμεθα.	153
Kol 4	Χρυσίδα, Κορώνην, Ἀντίκυραν, Ἰσχάδα, καὶ Ναννάριον ἔσχηκας ὡραίαν σφόδρα.
Kol 5	Κωβιός, ἠλακατῆνες, [καὶ] κυνὸς οὐραῖον.
Kol 6	Οὐδεὶς ἐπλούτησεν ταχέως δίκαιος ὤν· ὁ μὲν γὰρ αὑτῷ συλλέγει καὶ φείδεται, ὁ δὲ τὸν πάλαι τηροῦντ’ ἐνεδρεύσας πάντ’ ἔχει.	154
Kol 7	Ἀλλ’ οὐδὲ γενητὴν δύναμαι εὑρεῖν οὐδένα ἐκ τῶν τοσούτων, καὶ ἀπείλημμαι μόνος.
Kon t	ΚΩΝΕΙΑΖΟΜΕΝΑ Ι .
Kon 1	Ὥστε μηδεὶς πρὸς θεῶν πράττων κακῶς λίαν ἀθυμήσῃ ποτέ·
Kon 1	ἴσως γὰρ ἀγαθοῦ τοῦτο πρόφασις γίγνεται.	155
Kon 2-3	Τὸ γνῶθι σαυτὸν ἔστιν ἂν τὰ πράγματα ἴδῃς τὰ σαυτοῦ καὶ τί σοι ποιητέον.
Kyb t	ΚΥΒΕΡΝΗΤΑ Ι .
Kyb 1	Τἀργύριον εἶναι μειράκιόν σοι φαίνεται οὐ τῶν ἀναγκαίων καθ’ ἡμέραν μόνον τιμὴν παρασχεῖν δυνατόν, ἄρτων, ἀλφίτων, ὄξους, ἐλαίου, μείζονος δ’ ἄλλου τινός·
5	ἀθανασίας δ’ οὐκ ἔστιν, οὐδ’ ἂν συναγάγῃς τὰ Ταντάλου τάλαντ’ ἐκεῖνα λεγόμενα· ἀλλ’ ἀποθανεῖ καὶ ταῦτα καταλείψεις τισίν. τί οὖν λέγω; μηδ’ αὐτὸς εἰ σφόδρ’ εὐπορεῖς πίστευε τούτῳ, μήτε τῶν πτωχῶν πάλιν
10	ἡμῶν καταφρόνει, τοῦ δέ γ’ εὐτυχεῖν ἀεί
10	πάρεχε σεαυτὸν τοῖς ὁρῶσιν ἄξιον.	156
Kyb 2	Οἷοι λαλοῦμεν ὄντες οἱ τρισάθλιοι ἅπαντες οἱ φυσῶντες ἐφ’ ἑαυτοῖς μέγα· αὐτοὶ γὰρ οὐκ ἴσασιν ἀνθρώπων φύσιν. οὗτος μακάριος ἐν ἀγορᾷ νομίζεται,
5	ἐπὰν δ’ ἀνοίξῃ τὰς θύρας, τρισάθλιος· γυνὴ κρατεῖ πάντων, ἐπιτάττει, μάχετ’ ἀεί,
5	ἀπὸ πλειόνων ὀδυνᾶτ’, ἐγὼ δ’ ἀπ’ οὐδενός.	157
Kyb 3	Τί λέγων ἀποτρώγειν ἀξιώσει νῦν ἐμοῦ τὸ μισθάριον; μένω γὰρ ἐξ ἐχθιζινοῦ.
Leu t	ΛΕΥΚΑΔΙ Α .
Leu 1	Οὗ δὴ λέγεται πρώτη Σαπφὼ τὸν ὑπέρκομπον θηρῶσα Φάων’ οἰστρῶντι πόθῳ ῥῖψαι πέτρας ἀπὸ τηλεφανοῦς· ἀλλὰ κατ’ εὐχὴν
5	σήν, δέσποτ’ ἄναξ, εὐφημείσθω
5	τέμενος περὶ Λευκάδος ἀκτῆς.	158
Leu 2	Ὅστις ὑπέχει χρυσίῳ	158
Leu 2	τὴν χεῖρα, κἂν μὴ φῇ, πονηρὰ βούλεται.	159
Leu 3	Ἀεὶ νομίζονθ’ οἱ πένητες τῶν θεῶν.	159
Leu 4	Ἐπίθες τὸ πῦρ ἡ ζάκορος· οὑτωσὶ καλῶς.	160
Lok t	ΛΟΚΡΟ Ι .
Meth t	ΜΕΘ Η .
Meth 1	Εἶτ’ οὐχ ὅμοια πράττομεν καὶ θύομεν; ὅπου γε τοῖς θεοῖς μὲν ἠγορασμένον δραχμῶν ἄγω προβάτιον ἀγαπητὸν δέκα, αὐλητρίδας δὲ καὶ μύρον καὶ ψαλτρίας
5	Μενδαῖον, Θάσιον, ἐγχέλεις, τυρόν, μέλι, μικροῦ τάλαντον γίγνεται τὸ κατὰ λόγον. δραχμῶν μὲν ἀγαθὸν ἄξιον λαβεῖν δέκα ἡμᾶς, ἐὰν καὶ καλλιερηθῇ τοῖς θεοῖς, τούτων δὲ πρὸς ταῦτ’ ἀνελεῖν τὴν ζημίαν,
10	πῶς οὐχὶ τὸ κακὸν τῶν ἱερῶν διπλάζεται; ἐγὼ μὲν οὖν ὤν γ’ ὁ θεὸς οὐκ εἴασα τὴν ὀσφὺν ἂν ἐπὶ τὸν βωμὸν ἐπιθεῖναί ποτε, εἰ μὴ καθήγιζέν τις ἅμα τὴν ἔγχελυν,
10	ἵνα Καλλιμέδων ἀπέθανεν εἷς τῶν συγγενῶν.	161
Meth 2	Ἐμὲ γὰρ διέτριψεν ὁ κομψότατος ἀνδρῶν Χαιρεφῶν, ἱερὸν γάμον φάσκων ποιήσειν δευτέραν μετ’ εἰκάδα καθ’ αὑτόν, ἵνα τῇ τετράδι δειπνῇ παρ’ ἑτέροις·	161
5	τὰ τῆς θεοῦ γὰρ πανταχῶς ἔχειν καλῶς.	162
Meth 3	Εἶτ’ οὐκ εἶχεν οὐ πῦρ, οὐ λίθον, οὐκ ἄλλ’ ὁ τιοῦν ἕτερον.
Mes t	ΜΕΣΣΗΝΙ Α .
Men t	ΜΗΝΑΓΥΡΤΗ Σ .
Men 1	Οὕτω μαθεῖν δεῖ πάντα, καὶ πλοῦτον φέρειν· ἀσχημοσύνης γὰρ γίγνετ’ ἐνίοις αἴτιος.
Men 2	Προπίνων θηρίκλειον τρικότυλον.
Misog t	ΜΙΣΟΓΥΝΗ Σ .	163
Misog 1	Πρὸς τὸ πρᾶγμ’ ἔχω κακῶς. Β. ἐπαριστέρως γὰρ αὐτὸ λαμβάνεις· τὰ δυσχερῆ γὰρ καὶ τὰ λυπήσαντά σε ὁρᾷς ἐν αὐτῷ, τὰ δ’ ἀγάθ’ οὐκέτι βλέπεις.
5	εὕροις δ’ ἂν οὐδὲν τῶν ἁπάντων, Σιμύλε, ἀγαθόν, ὅπου τι μὴ πρόσεστι καὶ κακόν. γυνὴ πολυτελής ἐστ’ ὀχληρόν, οὐδ’ ἐᾷ ζῆν τὸν λαβόνθ’ ὡς βούλετ’· ἀλλ’ ἔνεστί τι ἀγαθὸν ἀπ’ αὐτῆς, παῖδες· ἐλθόντ’ εἰς νόσον
10	τὸν ἔχοντα ταύτην ἐθεράπευσεν ἐπιμελῶς, ἀτυχοῦντι συμπαρέμεινεν, ἀποθανόντα τε ἔθαψε, περιέστειλεν οἰκείως· ὅρα εἰς ταῦθ’, ὅταν λυπῇ τι τῶν καθ’ ἡμέραν. οὕτω γὰρ οἴσεις πᾶν τὸ πρᾶγμ’· ἂν δ’ ἐκλέγῃ
15	ἀεὶ τὸ λυποῦν, μηδὲν ἀντιπαρατιθείς
15	τῶν προσδοκωμένων, ὀδυνήσει διὰ τέλους.	164
Misog 4-5	Ἐπιτρίβουσιν ἡμᾶς οἱ θεοί μάλιστα τοὺς γήμαντας· ἀεὶ γάρ τινα	164
Misog 4-5	ἄγειν ἑορτήν ἐστ’ ἀνάγκη. Ἐθύομεν δὲ πεντάκις τῆς ἡμέρας,	165
5	ἐκυμβάλιζον δ’ ἑπτὰ θεράπαιναι κύκλῳ· αἱ δ’ ὠλόλυζον.
Misog 6	Ὄμνυμί σοι τὸν ἥλιον, ἦ μὴν ἀποίσειν σοι γραφὴν κακώσεως.
Misog 7	Ἕλκει δὲ γραμματείδιον ἐκεῖσε δίθυρον καὶ παράστασις, μία
Misog 7	δραχμή.	166
Misog 9	Χαῖρ’ ὦ Γλυκέριον. ΓΛ. καὶ σύ. Α. πολλοστῷ χρόνῳ ὁρῶ σε.
Misog 10	Ἀλλ’ οὐδὲ τὰ βίου νῷν ἴσως δεῖ φροντίσαι.
Misog 11	Χλαμύδα, καυσίαν,
Misog 11	λόγχην, ἀορτήν, ἱμάτια.	167
Misou t	ΜΙΣΟΥΜΕΝΟ Σ .	168
Misou 1-2	Ἐκ Κύπρου λαμπρῶς πάνυ πράττων· ἐκεῖ γὰρ ὑπό τιν’ ἦν τῶν βασιλέων.
Misou 3-4	Παιδισκάριόν με καταδεδούλωκ’ εὐτελές,
Misou 3-4	ὃν οὐδὲ εἷς τῶν πολεμίων οὐπώποτε.	169
Misou 5-6	Παρ’ ἐμοὶ γάρ ἐστιν ἔνδον, ἔξεστιν δέ μοι καὶ βούλομαι τοῦτ’, οὐ ποιῶ δέ. Ἄπολλον, ἀνθρώπων τίν’ ἀθλιώτερον ἑόρακας; ἆρ’ ἐρῶντα δυσποτμώτερον;
Misou 7-8	Εἰ γὰρ ἐπίδοιμι τοῦτο, καὶ ψυχὴν πάλιν λάβοιμ’ ἐγώ· νυνὶ γάρ—ἀλλὰ ποῦ θεούς οὕτως δικαίους ἐστὶν εὑρεῖν ὦ Γέτα; Οὐπώποτ’ ἠράσθης Γέτα;
5	Γ. οὐ γὰρ ἐνεπλήσθην.	170
Misou 9	Ἀπαμφιεῖ γὰρ τὸ κατάπλαστον τοῦτό σου	170
Misou 9	καὶ λανθάνειν βουλόμενον ἡ μέθη ποτέ.	171
Misou 10-11	Τί οὐ καθεύδεις; σύ μ’ ἀποκναίεις περιπατῶν. Εἴσελθε κἂν νῦν ὦ μακάριε,
Misou 12	Λακωνική
Misou 12	κλείς ἐστιν ὡς ἔοικέ μοι περιοιστέα.	172
Misou 13	Ὦ πάτερ	172
Misou 13	μισοῦσι μὲν Θράσων’, ἀπεκτάγκασι δ’ οὔ.	173
Nau t	ΝΑΥΚΛΗΡΟ Σ .
Nau 1	Ἥκει λιπὼν Αἰγαῖον ἁλμυρὸν βάθος Θεόφιλος ἡμῖν, ὦ Στράτων. ὡς εἰς καλόν τὸν υἱὸν εὐτυχοῦντα καὶ σεσωσμένον πρῶτος λέγω σοι τόν τε χρυσοῦν κάνθαρον.
5	ΣΤ. ποῖον; Α. τὸ πλοῖον· οὐδὲν οἶσθας ἄθλιε. ΣΤ. τὴν ναῦν σεσῶσθαί μοι λέγεις; Α. ἔγωγε μήν τὴν ναῦν ἐκείνην ἣν ἐποίησε Καλλικλῆς
5	ὁ Καλύμνιος, Εὐφράνωρ δ’ ἐκυβέρνα Θούριος.	174
Nau 2	Ὦ φιλτάτη γῆ μῆτερ, ὡς σεμνὸν σφόδρ’ εἶ τοῖς νοῦν ἔχουσι κτῆμα πολλοῦ τ’ ἄξιον. ὡς δῆτ’ ἐχρῆν, εἴ τις πατρῴαν παραλαβών γῆν καταφάγοι, πλεῖν τοῦτον ἤδη διὰ τέλους,
5	καὶ μηδ’ ἐπιβαίνειν γῆς, ἵν’ οὕτως ᾔσθετο οἷον παραλαβὼν ἀγαθὸν οὐκ ἐφείσατο.
Nau 3	Ὅ τε Πολυνείκης πῶς ἀπώλετ’ οὐχ ὁρᾷς;
Nau 4	Καὶ φύσει πως εὐάγωγόν ἐστι πᾶς ἀνὴρ ἐρῶν.
Nau 5	Ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ’, οἷόν ἐστ’ ἐλπὶς κακόν.	175
Nom t	ΝΟΜΟΘΕΤΗ Σ .
Xen t	ΞΕΝΟΛΟΓΟ Σ .
Xen 1	Ἀνδρὸς πένητος υἱὸς ἐκτεθραμμένος οὐκ ἐξ ὑπαρχόντων, ὁρῶν ᾐσχύνετο τὸν πατέρα μίκρ’ ἔχοντα· παιδευθεὶς γὰρ εὖ τὸν καρπὸν εὐθὺς ἀπεδίδου χάριτος καλόν.
Xen 2	Οὕτως ἀσυλλόγιστον ἡ τύχη ποιεῖ, τὸ συμφέρον τί ποτ’ ἐστὶν ἀνθρώπου βίῳ, [οὐ χρῆται νόμοις, καθ’ οὓς κρίνει τὰ πράγματα]
Xen 2	οὐδ’ ἔστιν εἰπεῖν ζῶντα ταῦτ’ οὐ πείσομαι.	176
Oly t	ΟΛΥΝΘΙ Α .
Oly 1	Ὡς ἄδικον, ὅταν ἡ μὲν φύσις ἀποδῷ τι σεμνόν, τοῦτο δ’ ἡ τύχη κακοῖ.
Oly 2	Ὡς οὐχ ὑπάρχων, ἀλλὰ τιμωρούμενος.
Oly 3	Μετ’ Ἀριστοτέλους γὰρ τέτταρας τῆς ἡμέρας
Oly 3	ὀβολοὺς φέρων.	177
Hom t	ΟΜΟΠΑΤΡΙΟ Ι .
Hom 1	Ἅπας ἐρυθριῶν χρηστὸς εἶναί μοι δοκεῖ.
Hom 2	Χρηστοὺς νομιζομένους ἐφόδιον ἀσφαλές εἰς πάντα καιρὸν καὶ τύχης πᾶσαν ῥοπήν.
Org t	ΟΡΓ Η .
Org 1	Καίτοι νέος πότ’ ἐγενόμην κἀγώ, γύναι, ἀλλ’ οὐκ ἐλούμην πεντάκις τῆς ἡμέρας τότ’· ἀλλὰ νῦν. οὐδὲ χλανίδ’ εἶχον· ἀλλὰ νῦν. οὐδὲ μύρον εἶχον· ἀλλὰ νῦν. καὶ βάψομαι,
5	καὶ παρατιλοῦμαι νὴ Δία καὶ γενήσομαι Κτήσιππος, οὐκ ἄνθρωπος ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ· κᾆθ’ ὡς ἐκεῖνος κατέδομαι καὶ τοὺς λίθους
5	ἁπαξάπαντας, οὐ γὰρ οὖν τὴν γῆν μόνην.	178
Org 2	Διαφέρει Χαιρεφῶντος οὐδὲ γρῦ ἅνθρωπος ὅστις ἐστίν, ὃς κληθείς ποτε εἰς ἑστίασιν δωδεκάποδος ὄρθριος πρὸς τὴν σελήνην ἔτρεχε τὴν σκιὰν ἰδών
5	ὡς ὑστερίζων, καὶ παρῆν ἅμ’ ἡμέρᾳ.
Org 3	Τοῦθ’ ἑταῖρός ἐστιν ὄντως. οὐκ ἐρωτᾷ, πηνίκα δεῖπνόν ἐστιν; ὥσπερ ἕτεροι, καὶ τί δειπνεῖν κωλύει τοὺς παρόντας; εἶτα δεῖπνον ἕτερον εἰς τρίτην βλέπει,
Org 3	. . . . . εἶτα περίδειπνον πάλιν.	179
Org 4	Ὁ λιμὸς ὑμῶν τὸν καλὸν τοῦτον δακών Φιλιππίδου λεπτότερον ἀποδείξει νεκρόν.
Org 5	Οὐκ ἔστι μοιχοῦ πρᾶγμα τιμιώτερον
Org 5	θανάτου γάρ ἐστιν ὤνιον.	180
Pai t	ΠΑΙΔΙΟ Ν .
Pai 1	Ἅπαντα δουλεύειν ὁ δοῦλος μανθάνει, πονηρὸς ἔσται· μεταδίδου παρρησίας, βέλτιστον αὐτὸν τοῦτο ποιήσει πολύ.
Pai 2	Ἐφέσια τοῖς γαμοῦσιν οὗτος περιπατεῖ λέγων ἀλεξιφάρμακα.
Pai 3	Χρυσοῦν ἐπόρισας. εἴθε λιθοκόλλητον ἦν· καλὸν ἦν ἂν οὕτως.
Pai 4	Μάραγδον εἶναι ταῦτ’ ἔδει καὶ σάρδια.	181
Pai 5	Εἴ τις δικαστὴς ἢ διαιτητὴς θεῶν.
Pal t	ΠΑΛΛΑΚ Η .
Pal 1	Πολλοὺς λογισμοὺς ἡ πονηρία κυκλοῖ.
Pal 2	Ἀλλὰ τῶν χρηστῶν ἔχει τίν’ ἐπιμέλειαν καὶ θεός.
Pal 3	Μικρὸν ἐπιμείνας προστρέχει, ἠγόρακά σοι περιστέρια λέγων.
Pal 4	Νῦν πῖθι, νῦν ἀφύβρισον. Β. ἢν ἀφύβρικα.	182
Par t	ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚ Η .
Par 1	Πεποιήκατ’ ἔργον οὐχ ἑταίρων . . . . . . . . . . ταὐτὰ δ’ ὄντα γράμματα τὴν προσαγόρευσιν οὐ σφόδρ’ εὔσημον ποιεῖ.
Par 2	Στρατεία δ’ οὐ φέρει περιουσίαν οὐδεμί’, ἐφήμερον δὲ καὶ προπετῆ βίον, οὗ πεῖραν ἔχομεν ὄντος οὐ σωτηρίου.
Par 3	Αἰσχρὸν γενέσθαι πτωχὸν ἀσθενῆ θ’ ἅμα.
Par 4	Εὔπιστον ἀτυχῶν ἐστιν ἄνθρωπος φύσει· τὸν πλησίον γὰρ οἴεται μᾶλλον φρονεῖν ὁ τοῖς λογισμοῖς τοῖς ἰδίοις πταίων ἀεί.
Par 5-6	Ὁλκὴν ταλάντου χρυσίου σοι, παιδίον, ἕστηκα τηρῶν.
Par 5-6	Μακάριος ἐκεῖνος δεκατάλαντον καταφαγών.	183
Par 7	Ἔστι κρίσις ἄδικος, ὡς ἔοικε, κἀν θεοῖς.
Par 8	Τοὺς ὄφεις καλῶς γέ μοι
Par 8	ἠγόρασας.	184
Perik t	ΠΕΡΙΚΕΙΡΟΜΕΝ Η .
Perik 1-2	Οὕτω ποθεινόν ἐστιν ὁμότροπος φίλος. Οὐδείς ἐστί μοι ἀλλότριος ἂν ᾖ χρηστός· ἡ φύσις μία πάντων, τὸ δ’ οἰκεῖον συνίστησιν τρόπος.
Perik 3	Ὅμως δ’ ἀπόδειξον ταῦτα τῇ γυναικί σου.	185
Perik 4-5	Οἵαν ἀδικῶ γυναῖχ’ ὁ δυσδαίμων ἐγώ. Ὁ δ’ ἀλάστωρ ἐγώ	185
Perik 4-5	καὶ ζηλότυπος ἄνθρωπος.	186
Perin t	ΠΕΡΙΝΘΙ Α .
Perin 1	Ὅστις παραλαβὼν δεσπότην ἀπράγμονα καὶ κοῦφον ἐξαπατᾷ θεράπων, οὐκ οἶδ’ ὅ τι οὗτος μεγαλεῖόν ἐστι διαπεπραγμένος, ἐπαβελτερώσας τόν ποτ’ ὄντ’ ἀβέλτερον.
Perin 2	Οὐπώποτ’ ἐζήλωσα πολυτελῆ νεκρόν· εἰς τὸν ἴσον ὄγκον τῷ σφόδρ’ ἔρχετ’ εὐτελεῖ.
Perin 3	Ὅς’ ἐστὶ μαλακὰ συλλαβών
Perin 3	ἐκ τῆς πόλεως τὸ σύνολον ἐκπήδα, φίλος.	187
Perin 4	Ἐπὶ τῶν ἁμαξῶν εἰσι πομπεῖαί τινες σφόδρα λοίδοροι.
Perin 5	Οὐδεμίαν ἡ γραῦς ὅλως κύλικα παρῆκεν, ἀλλὰ πίνει τὴν κύκλῳ.
Perin 6	Τὸ παιδίον δ’ εἰσῆλθεν ἑψητοὺς φέρον.
Perin 7	Οὐδ’ αὐτός εἰμι σὺν θεοῖς ὑπόξυλος.	188
Plo t	ΠΛΟΚΙΟ Ν .
Plo 1	Ἐπ’ ἀμφότερα νῦν ἅτ’ ἐπίκληρος οὖσα δή μέλλει καθευδήσειν· κατείργασται μέγα καὶ περιβόητον ἔργον· ἐκ τῆς οἰκίας ἐξέβαλε τὴν λυποῦσαν ἣν ἐβούλετο,
5	ἵν’ ἀποβλέπωσι πάντες εἰς τὸ Κρωβύλης πρόσωπον· ἥ γ’ εὔγνωστος εἶχέ με γυνή δέσποινα, καὶ τὴν ὄψιν ἣν ἐκτήσατο ὄνος ἐν πιθήκοις ἐστὶ δὴ τὸ λεγόμενον. τοῦτο σιωπᾶν βούλομαι τὴν νύκτα τὴν
10	πολλῶν κακῶν ἀρχηγόν. οἴμοι Κρωβύλην λαβεῖν ἔμ’, ἑκκαιδεκατάλαντον ὦ θεοί γύναιον οὖσαν πήχεως. εἶτ’ ἐστὶ τὸ φρύαγμα εἴπως ἀνυπόστατον; μὰ τὸν Δία τὸν Ὀλύμπιον καὶ τὴν Ἀθηνᾶν, οὐδαμῶς.
15	παιδισκάριον θεραπευτικὸν δὲ λόγου
15	τάχιον, ἀπαγέσθω δέ τις ἢ ἄρ’ ἀντεισαγάγοι.	189
Plo 2	Ἔχω δ’ ἐπίκληρον Λάμιαν· οὐκ εἴρηκά σοι τοῦτ’; εἶτ’ ἄρ’ οὐχί; κυρίαν τῆς οἰκίας καὶ τῶν ἀγρῶν καὶ πάντων ἀντ’ ἐκείνης ἔχομεν, Ἄπολλον, ὡς χαλεπῶν χαλεπώτατον.
5	ἅπασι δ’ ἀργαλέα ’στίν, οὐκ ἐμοὶ μόνῳ, υἱῷ, πολὺ μᾶλλον θυγατρί. Β. πρᾶγμ’ ἄμαχον λέγεις·
5	εὖ οἶδα.	191
Plo 4	Ὦ τρὶς κακοδαίμων, ὅστις ὢν πένης γαμεῖ καὶ παιδοποιεῖθ’. ὡς ἀλόγιστός ἐστ’ ἀνήρ, ὃς μήτε φυλακὴν τῶν ἀναγκαίων ἔχει, μήτ’ ἂν ἀτυχήσας εἰς τὰ κοινὰ τοῦ βίου
5	ἐπαμφιάσαι δύναιτο τοῦτο χρήμασιν, ἀλλ’ ἐν ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενος ζῇ, τῶν μὲν ἀνιαρῶν ἔχων τὸ μέρος ἁπάντων, τῶν δ’ ἀγαθῶν οὐδὲν μέρος·
5	ὑπὲρ γὰρ ἑνὸς ἀλγῶν ἅπαντας νουθετῶ.	192
Plo 5	Ὅστις πένης ὢν ζῆν ἐν ἄστει βούλεται, ἀθυμότερον ἑαυτὸν ἐπιθυμεῖ ποιεῖν· ὅταν γὰρ εἰς τρυφῶντα καὶ σχολὴν ἄγειν δυνάμενον ἐμβλέψῃ, τότ’ αὐτόν ἐστ’ ἰδεῖν
5	ὡς ἄθλιον ζῇ καὶ ταλαίπωρον βίον.
Plo 6	Κακῶς ὁ δεσπότης βεβούλευται πάνυ·
Plo 6	ἐν ἀγρῷ γὰρ οἰκῶν οὐ σφόδρ’ ἐξηλέγχετο τῆς μερίδος ὢν τῆς οὐδαμοῦ τεταγμένης, εἶχεν δὲ παραπέτασμα τὴν ἐρημίαν.	193
Plo 7	Ἆρ’ ἐστὶν ἀρετῆς καὶ βίου διδάσκαλος ἐλευθέρου τοῖς πᾶσιν ἀνθρώποις ἀγρός.
Plo 8	Ὦ Παρμένων, οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν τῷ βίῳ φυόμενον ὥσπερ δένδρον ἐκ ῥίζης μιᾶς, ἀλλ’ ἐγγὺς ἀγαθοῦ παραπέφυκε καὶ κακόν, ἐκ τοῦ κακοῦ τ’ ἤνεγκεν ἀγαθὸν ἡ φύσις.
Plo 9	Ἀεὶ τὸ λυποῦν ἀποδίωκε τοῦ βίου·
Plo 9	μικρόν τι τὸ βίου καὶ στενὸν ζῶμεν χρόνον.	194
Plo 10	Οὐκ ἔστι βίον εὑρεῖν ἄλυπον οὐδενός.
Prog t	ΠΡΟΓΑΜΟ Ι .
Prog 1	Τυφλόν γε καὶ δύστηνόν ἐστιν ἡ τύχη.	195
Proe t	ΠΡΟΕΓΚΑΛΩ Ν .
Proe 1	Τὸ δ’ εὖ κελευόμενον μέν ἐστιν ἀσφαλέστατον δοῦλον ποιεῖν, ὥς φασι.
Proe 2	Οἷον τὸ γενέσθαι πατέρα παίδων ἦν ἄρα· λύπη, φόβος, φροντίς, πέρας ἐστὶν οὐδὲ ἕν.
Pol t	ΠΩΛΟΥΜΕΝΟ Ι .
Pol 1	Τάλας, ἕστηκας ἔτι πρὸς ταῖς θύραις τὸ φορτίον θείς; σιτόκουρον, ἄθλιον, ἄχρηστον εἰς τὴν οἰκίαν εἰλήφαμεν.
Pol 2	Οὐ πανταχοῦ τὸ φρόνιμον ἁρμόττει παρόν,
Pol 2	καὶ συμμανῆναι δ’ ἔνια δεῖ.	196
Rha t	ΡΑΠΙΖΟΜΕΝ Η .
Rha 1	Ὁ μὴ δεχόμενος τῶν θεῶν τὸ σύμφορον
Rha 1	αὐτῷ διδόντων ἕνεκα τοῦ ζῆν, βούλεται οὗτος ἀτυχεῖν· ἐὰν δὲ μὴ θεὸς διδῷ, τοῦ μὴ διδόντος, οὐ τρόπου ’σθ’ ἁμαρτία.	197
Rha 2	Ἀτύχημα κἀδίκημα διαφορὰν ἔχει· τὸ μὲν διὰ τύχην γίγνεται, τὸ δ’ αἱρέσει.
Rha 3	Ἔρχεται τἀληθὲς εἰς φῶς ἐνίοτ’ οὐ ζητούμενον.
Rha 4	Ἆρ’ ἐστὶν ἀγαθῶν πᾶσι πλείστων αἰτία ἡ σύνεσις, ἂν ᾖ πρὸς τὰ βελτίω σοφή.
Rha 5	Τοὐμὸν θυγάτριον; πάνυ γάρ ἐστι τῇ φύσει
Rha 5	. . . φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον σφόδρα.	198
Rha 6	Εἶτ’ ἀμφορεαφόρος τις ἀποφορὰν φέρων.
Rha 7	Πόθεν γάρ, ὦ φίλοι θεοί, τούτους ἀνεσπάκασιν οὗτοι τοὺς λόγους;
Rha 8	Ὁ μυόχοδος γέρων λεληθέναι σφόδρα οἰόμενος.
Rha 9	Οὐχ ὁρᾶτε τὴν τροφόν
Rha 9	ζῶμ’ ἐνδεδυμένην;	199
Sam t	ΣΑΜΙ Α .
Sam 1	Φέρε τὸν λιβανωτόν· σὺ δ’ ἐπίθες τὸ πῦρ, Τρύφη.
Sik t	ΣΙΚΥΩΝΙΟ Σ .
Sik 1	Εὐλοιδόρητον, ὡς ἔοικε, φαίνεται τὸ τοῦ στρατιώτου σχῆμα καὶ τὸ τοῦ ξένου.
Sik 2	Στρατοφάνη, λιτόν ποτ’ εἶχες χλαμύδιον καὶ παῖδ’ ἕνα.	200
Sik 3	Ἅβραν γὰρ ἀντωνούμενος ἐρωμένην ταύτῃ μὲν οὐ παρέδωκ’ ἔχειν, τρέφει δὲ χωρίς, ὡς ἐλευθέραν πρέπει.
Sik 4	Ὁ πλέων κατήχθη, κρίνεθ’ οὗτος πολέμιος· ἐὰν δ’ ἔχῃ τι μαλακόν, ἀγγαρεύεται.
Sik 5	Κακὴ μὲν ὄψις, ἐν δὲ δειλαῖαι φρένες.	201
Str t	ΣΤΡΑΤΙΩΤΑ Ι .
Str 1	Ὁρῶν τι βούλευσαι κατὰ σαυτὸν γενόμενος· τὸ συμφέρον γὰρ οὐχ ὁρᾶται τῷ βοᾶν, ἐν τῷ πρὸς αὑτὸν δ’ ἀναλογισμῷ φαίνεται.
Str 2	Οὐδεὶς ξύνοιδεν ἐξαμαρτάνων πόσον ἁμαρτάνει τὸ μέγεθος, ὕστερον δ’ ὁρᾷ.
Syna t	ΣΥΝΑΡΙΣΤΩΣΑ Ι .
Syna 1	Ἀστεῖον τὸ μή συνάγειν γυναῖκας μηδὲ δειπνίζειν ὄχλον,
Syna 1	ἀλλ’ οἰκοσίτους τοὺς γάμους πεποιηκέναι.	202
Syna 2	Ἂν ἔτι πιεῖν μοι δῷ τις· ἀλλ’ ἡ βάρβαρος ἅμα τῇ τραπέζῃ καὶ τὸν οἶνον ᾤχετο ἄρας’ ἀφ’ ἡμῶν.
Syna 3	Καὶ τὸν ἐπὶ κακῷ γιγνόμενον ἀλλήλων ἀγαπησμόν, οἷος ἦν.
Syna 4	Ἔρως δὲ τῶν θεῶν ἰσχὺν ἔχων πλείστην ἐπὶ τούτου δείκνυται· διὰ τοῦτον ἐπιορκοῦσι τοὺς ἄλλους θεούς.
Syna 5	Πατὴρ δ’ ἀπειλῶν οὐκ ἔχει μέγαν φόβον.
Syna 6	Τρισάθλιόν γε καὶ ταλαίπωρον φύσει
Syna 6	πολλῶν τε μεστόν ἐστι τὸ ζῆν φροντίδων.	203
Syner t	ΣΥΝΕΡΩΣ Α .
Syner 1-2	Ἄφες τὸν ἄνθρωπον. τί κόπτεις ὦ μέλε;
Syneph t	ΣΥΝΕΦΗΒΟ Ι .	204
Tit t	ΤΙΤΘ Η .
Tit 1	Ἢν ἄν τις ὑμῶν παιδίον ᾐτήσατ’ ἢ κέχρηκεν, ἄνδρες γλυκύτατοι.
Tit 2	Οἱ τὰς ὀφρῦς αἴροντες ὡς ἀβέλτεροι καὶ „σκέψομαι“ λέγοντες· ἄνθρωπος γὰρ ὤν σκέψει τί περὶ τοῦ; δυστυχὴς ὅταν τύχῃ· αὐτόματα γὰρ τὰ πράγματ’ ἐπὶ τὸ συμφέρον
5	ῥεῖ κἂν καθεύδῃς ἢ πάλιν τοὐναντίον.
Tro t	ΤΡΟΦΩΝΙΟ Σ .
Tro 1	Ξένου τὸ δεῖπνόν ἐστιν ὑποδοχῆς. Β. τίνος;
Tro 1	ποδαποῦ; διαφέρει τῷ μαγείρῳ τοῦτο γάρ· οἷον τὰ νησιωτικὰ ταυτὶ ξενύδρια ἐν προσφάτοις ἰχθυδίοις τεθραμμένα	205
5	καὶ παντοδαποῖς, τοῖς ἁλμίοις μὲν οὐ πάνυ ἁλίσκετ’, ἀλλ’ οὕτως παρέργως ἅπτεται· τὰς δ’ ὀνθυλεύσεις καὶ τὰ κεκαρυκευμένα μᾶλλον προσεδέξατ’· Ἀρκαδικὸς τοὐναντίον ἀθάλαττος ἐν τοῖς λοπαδίοις ἁλίσκεται·
10	Ἰωνικὸς πλούταξ ὑποστάσεις ποιῶν,
10	κάνδαυλον, ὑποβινητιῶντα βρώματα.	206
Tro 2	Τὸ μηδὲν ἀδικεῖν καὶ φιλανθρώπους ποιεῖ.
Hyd t	ΥΔΡΙ Α .
Hyd 1	Ὡς ἡδὺ τῷ μισοῦντι τοὺς φαύλους τρόπους ἐρημία, καὶ τῷ μελετῶντι μηδὲ ἓν πονηρὸν ἱκανὸν κτῆμ’ ἀγρὸς τρέφων καλῶς. ἐκ τῶν ὄχλων δὲ ζῆλος, ἥ τε κατὰ πόλιν
5	αὕτη τρυφὴ λάμπει μέν, ἐς δ’ ὀλίγον χρόνον.	207
Hyd 2	Γέροντα δυστυχοῦντα τῶν αὑτοῦ κακῶν ἐπαγόμενον λήθην, ἀνέμνησας πάλιν ἐπὶ τἀτυχεῖν τ’ ἤγειρας.
Hyd 3	Εὐθὺς καταχρήσεσθαι τὸν ἀνορωρυγμένον ταύτην ἰδόντα.
Hyd 4	Οἱ δὲ κατὰ χειρῶν λαβόντες περιμένουσι φίλτατοι.	208
Hym t	ΥΜΝΙ Σ .
Hym 1	Νὴ τὴν Ἀθηνᾶν, μακάριόν γ’ ἡ χρηστότης πρὸς πάντα καὶ θαυμαστὸν ἐφόδιον βίῳ. τούτῳ λαλήσας ἡμέρας σμικρὸν μέρος εὔνους ἐγὼ νῦν εἰμι. πειστικὸν λόγος,
5	πρὸς τοῦτ’ ἂν εἴποι τις μάλιστα τῶν σοφῶν. τί οὖν ἑτέρους λαλοῦντας εὖ βδελύττομαι; τρόπος ἔσθ’ ὁ πείθων τοῦ λέγοντος, οὐ λόγος.
Hym 2	Οὐ πάνυ τι γηράσκουσιν αἱ τέχναι καλῶς,
Hym 2	ἂν μὴ λάβωσι προστάτην φιλάργυρον.	209
Hym 3	Ἀλλὰ τἀργυρώματα ἥκω λαβεῖν βουλόμενος.
Hym 4	Νῦν δὲ κατὰ πόλιν εὕρηκε τὸν ἕτερον, τὸν σέ, τὸν ἐμὲ τουτονί.
Hym 5	Οὐ πῦρ γὰρ αἰτῶν, οὐδὲ λοπάδ’ αἰτούμενος.	210
Hyp t	ΥΠΟΒΟΛΙΜΑΙΟΣ Η ΑΓΡΟΙΚΟ Σ .
Hyp 1	Μικρὰ Παναθήναι’ ἐπειδὴ δι’ ἀγορᾶς πέμποντά σε, Μοσχίων, μήτηρ ἑώρα τῆς κόρης ἐφ’ ἅρματος.
Hyp 2	Τοῦτον εὐτυχέστατον λέγω, ὅστις θεωρήσας ἀλύπως, Παρμένων, τὰ σεμνὰ ταῦτ’ ἀπῆλθεν, ὅθεν ἦλθεν, ταχύ, τὸν ἥλιον τὸν κοινόν, ἄστρ’, ὕδωρ, νέφη,
5	πῦρ· ταῦτα κἂν ἑκατὸν ἔτη βιῷς ἀεί ὄψει παρόντα, κἂν ἐνιαυτοὺς σφόδρ’ ὀλίγους, σεμνότερα τούτων ἕτερα δ’ οὐκ ὄψει ποτέ. Πανήγυριν νόμισόν τιν’ εἶναι τὸν χρόνον,
5	ὅν φημι, τοῦτον ἢ ’πιδημίαν, ἐν ᾧ	211
10	ὄχλος, ἀγορά, κλέπται, κυβεῖαι, διατριβαί· ἂν πρῶτον ἀπίῃς καταλύσεις, βελτίονα ἐφόδι’ ἔχων ἀπῆλθες ἐχθρὸς οὐδενί· ὁ προσδιατρίβων δ’ ἐκοπίασεν ἀπολέσας, κακῶς τε γηρῶν ἐνδεής του γίγνεται,
15	ῥεμβόμενος ἐχθροὺς εὗρ’, ἐπεβουλεύθη ποθέν, οὐκ εὐθανάτως ἀπῆλθεν ἐλθὼν εἰς χρόνον.
Hyp 3ab	Παύσασθε νοῦν ἔχοντες· οὐδὲν γὰρ πλέον ἁ’νθρώπινος νοῦς ἐστιν ἄλλο τῆς τύχης, εἴτ’ ἐστὶ τοῦτο πνεῦμα θεῖον εἴτε νοῦς. τοῦτ’ ἔστι τὸ κυβερνῶν ἅπαντα καὶ στρέφον
5	καὶ σῶζον, ἡ πρόνοια δ’ ἡ θνητὴ καπνός καὶ φλήναφος. πείσθητε κοὐ μέμψεσθέ με· πάνθ’ ὅσα νοοῦμεν ἢ λέγομεν ἢ πράττομεν τύχη ’στίν, ἡμεῖς δ’ ἐσμὲν ἐπιγεγραμμένοι. Τύχη κυβερνᾷ πάντα. ταύτην καὶ φρένας	212
10	δεῖ καὶ πρόνοιαν τὴν θεὸν καλεῖν μόνην, εἰ μή τις ἄλλως ὀνόμασιν χαίρει κενοῖς.
Hyp 4	Τὰ δεύτερ’ ἀεὶ τὴν γυναῖκα δεῖ λέγειν, τὴν δ’ ἡγεμονίαν τῶν ὅλων τὸν ἄνδρ’ ἔχειν. οἶκος δ’ ἐν ᾧ τὰ πάντα πρωτεύει γυνή,
Hyp 4	οὐκ ἔστιν ὅστις πώποτ’ οὐκ ἀπώλετο.	213
Hyp 5	Τοῦτο μόνον ἐπισκοτεῖ καὶ δυσγενείᾳ καὶ τρόπου πονηρίᾳ, καὶ πᾶσιν οἷς ἔσχηκεν ἄνθρωπος κακοῖς, τὸ πολλὰ κεκτῆσθαι· τὰ δ’ ἄλλ’ ἐλέγχεται.
Hyp 6	Οὐ παντὸς ἀγαθοῦ τὴν πρόνοιαν αἰτίαν κρίνων ἂν ὀρθῶς ὑπολαβεῖν τίς μοι δοκεῖ, ἀλλ’ ἔστι καὶ ταὐτόματον ἔνια χρήσιμον.
Hyp 7	Ἀεὶ κράτιστόν ἐστι τἀληθῆ λέγειν. ἐν παντὶ καιρῷ τοῦτ’ ἐγὼ παρεγγυῶ εἰς ἀσφάλειαν τῷ βίῳ πλεῖστον μέρος.
Hyp 8	Πολλῶν κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν θηρίων
Hyp 8	ὄντων, μέγιστόν ἐστι θηρίον γυνή.	214
Hyp 9	Ἄπολλον, ἀλλὰ σκαιὸν οὐ μετρίως λέγεις, μετὰ μαρτύρων ἀτυχεῖν, παρὸν λεληθέναι.
Hyp 10	Δυσπαρακολούθητόν τι πρᾶγμ’ ἐστὶν τύχη.
Hyp 11	Τὸν ἄμητα, Χαίριππ’, οὐκ ἐᾷς πέττειν τινά.
Hyp 12	Ὡς μηδὲν ἀποκρινουμένῳ δ’ οὕτω λαλεῖν.
Hyp 13	Γέρων ἀπεμέμυκτ’ ἄθλιος λέμφος.	215
Phan t	ΦΑΝΙΟΝ
Phan 1	Ὑπελήλυθέν τέ μου νάρκα τις ὅλον τὸ δέρμα.
Phan 2	Φειδωλὸς ἦν καὶ μέτριος ἀγοραστής.
Phan 3	Οἷα δὴ φιλοῦσιν ἰατροὶ λέγειν τὰ φαῦλα μείζω καὶ τὰ δείν’ ὑπέρφοβα,
Phan 3	πυργοῦντες αὑτούς.	217
Phas t	ΦΑΣΜ Α .
Phas 1	Ἐπισημαίνεσθ’ ἐάν
Phas 1	ἡ σκευασία καθάριος ᾖ καὶ ποικίλη.	218
Phi t	ΦΙΛΑΔΕΛΦΟ Ι .
Phi 1	Ἤδη δ’ ἐπίχυσις, διάλιθοι λαβρώνιοι, Πέρσαι δ’ ἔχοντες μυιοσόβας ἑστήκεσαν.
Phi 2	Ὥστ’ ἔγωγ’ ἂν εἱλόμην που σαυνίῳ πεπληγμένος.
Phi 3	Οὐ ῥᾴδιον
Phi 3	ἄνοιαν ἐν μικρῷ μεταστῆσαι χρόνῳ.	219
Phi 4	Νὴ τὸν Δία τὸν μέγιστον ἐκτυφήσομαι.
Phi 5	Ὡς ἡδὺ τὸ ζῆν, εἰ μεθ’ ὧν κρίνῃ τις ἄν.
Chalkei t	ΧΑΛΚΕΙ Α .
Chalkei 2	Τοῦτο δὴ τὸ νῦν ἔθος, ἄκρατον, ἐβόων, τὴν μεγάλην· ψυκτῆρά τις προὔπινεν αὐτοῖς ἀθλίους ἀπολλύων.
Chalkei 3	Οὐκ ἂν γένοιτ’ ἐρῶντος ἀθλιώτερον οὐδὲν γέροντος πλὴν ἕτερος γέρων ἐρῶν· ὃς γὰρ ἀπολαύειν βούλεθ’ ὧν ἀπολείπεται
Chalkei 3	διὰ τὸν χρόνον, πῶς οὗτος οὐκ ἔστ’ ἄθλιος;	220
Chalki t	ΧΑΛΚΙ Σ .
Che t	ΧΗΡ Α .
Che 1	Τὸ λεγόμενον τοῦτ’ ἐστὶ νῦν, τἄνω κάτω, φασίν, τὰ κάτω δ’ ἄνω.
Che 2	Βοῶν ποιείτω τὴν πόλιν διάστατον.	221
Che 3	Πρὸς τὴν ἀδελφὴν ἀνάδοχον τῶν χρημάτων.
Che 4	Ἑκοῦσα δ’ ἁ’δελφὴ ποιήσει τοῦτό σοι ἀντάλλαγόν γ’ ἕξουσα τούτῳ διδομένη.
Pseu t	ΨΕΥΔΗΡΑΚΛΗ Σ .
Pseu 1	Μάγειρ’, ἀηδής μοι δοκεῖς εἶναι σφόδρα· πόσας τραπέζας μέλλομεν ποιεῖν, τρίτον ἤδη μ’ ἐρωτᾷς· χοιρίδιον ἓν θύομεν, ὀκτὼ ποιήσοντες τραπέζας δ’ ἢ μίαν,
5	τί σοὶ διαφέρει τοῦτο; παράθες σημίαν. οὐκ ἔστι κανδύλους ποιεῖν, οὐδ’ οἷα σύ εἴωθας εἰς ταὐτὸν καρυκεύειν, μέλι, σεμίδαλιν, ᾠά. πάντα γὰρ τἀναντία νῦν ἐστιν· ὁ μάγειρος γὰρ ἐγχύτους ποιεῖ,
10	πλακοῦντας ὀπτᾷ, χόνδρον ἕψει καὶ φέρει μετὰ τὸ τάριχος, εἶτα θρῖον καὶ βότρυς.
10	ἡ δημιουργὸς δ’ ἀντιπαρατεταγμένη κρεάδι’ ὀπτᾷ καὶ κίχλας τραγήματα. ἔπειθ’ ὁ δειπνῶν μὲν τραγηματίζεται,	222
15	μυρισάμενος δὲ καὶ στεφανωσάμενος πάλιν δειπνεῖ τὰ μελίπηκτα ταῖς κίχλαις.
Pseu 2	Νῦν δ’ εἰς γυναικωνῖτιν εἰσιόνθ’ ὅταν ἴδω παράσιτον, τὸν δὲ Δία τὸν κτήσιον ἔχοντα τὸ ταμιεῖον οὐ κεκλεισμένον,
Pseu 2	ἀλλ’ εἰστρέχοντα πορνίδια.	223
Pseu 3	Μήτηρ τέθνηκε ταῖν ἀδελφαῖν ταῖν δυοῖν ταύταιν· τρέφει δὲ παλλακή τις τοῦ πατρός αὐτάς, ἅβρα τῆς μητρὸς αὐτῶν γενομένη.
Pseu 4	Ὑπὲρ μὲν οἴνου μηδὲ γρῦ, τιτθή, λέγε, ἂν τἄλλα δ’ ᾖς ἄμεμπτος, ἕκτην ἐπὶ δέκα βοηδρομιῶνος ἐνδελεχῶς ἕξεις ἀεί.
Pseu 5	Ἀστοργίαν ἔχει τίν’ ὁ σκληρὸς βίος.	224
Pso t	ΨΟΦΟΔΕΗ Σ .
Pso 1	Ἐπίσημον αὖ τὴν ἀσπίδ’ εἰς τὴν τοῦ Διός
Pso 1	στοὰν ἀνέθηκαν.	225
FIF t	FABULARUM INCERTARUM FRAGMENTA.
FIF 1	Ἢ μὴ γαμεῖν γάρ, ἂν δ’ ἅπαξ λάβῃς, φέρειν μύσαντα πολλὴν προῖκα καὶ γυναῖκα δεῖ. [ἐκπυνθάνεσθαι τἀρσένων δ’ ἡμᾶς σέθεν. τὸ μὲν μέγιστον οὔποτ’ ἄνδρα χρὴ σοφόν
5	λίαν φυλάσσειν ἄλοχον ἐν μυχοῖς δόμων· ἐρᾷ γὰρ ὄψις τῆς θύραθεν ἡδονῆς, ἐν δ’ ἀφθόνοισι τοῖσδ’ ἀναστρωφωμένη, βλέπουσά τ’ εἰς πᾶν καὶ παροῦσα πανταχοῦ, τὴν ὄψιν ἐμπλήσας’ ἀπήλλακται κακῶν.
10	τό τ’ ἄρσεν ἀεὶ τοῦ κεκρυμμένου λίχνον. ὅστις δὲ μοχλοῖς καὶ διὰ σφραγισμάτων σώζει δάμαρτα, δρᾶν τι δὴ δοκῶν σοφόν, μάταιός ἐστι καὶ φρονῶν οὐδὲν φρονεῖ. ἥτις γὰρ ἡμῶν καρδίαν θύραζ’ ἔχει,
15	θᾶσσον μὲν οἰστοῦ καὶ πτεροῦ χωρίζεται, λάθοι δ’ ἂν Ἄργου τὰς πυκνοφθάλμους κόρας. καὶ πρὸς κακοῖσι τοῦτο δὴ μέγας γέλως,
15	ἁνήρ τ’ ἀχρεῖος, χἠ γυνὴ διοίχεται.]	226
FIF 2	Εἰ γὰρ ἐγένου σύ, Τρόφιμε, τῶν πάντων μόνος, ὅτ’ ἔτικτεν ἡ μήτηρ ς’, ἐφ’ ᾧ τε διατελεῖν πράττων ἃ βούλει καὶ διευτυχεῖν ἀεί, καὶ τοῦτο τῶν θεῶν τις ὡμολόγησέ σοι,
5	ὀρθῶς ἀγανακτεῖς· ἔστι γάρ ς’ ἐψευσμένος ἄτοπόν τε πεποίηκ’. εἰ δ’ ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς νόμοις ἐφ’ οἷσπερ ἡμεῖς ἔσπασας τὸν ἀέρα τὸν κοινόν, ἵνα σοι καὶ τραγικώτερον λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ λογιστέον.
10	τὸ δὲ κεφάλαιον τῶν λόγων, ἄνθρωπος εἶ, οὗ μεταβολὴν θᾶττον πρὸς ὕψος καὶ πάλιν ταπεινότητα ζῷον οὐδὲν λαμβάνει. καὶ μάλα δικαίως· ἀσθενέστατον γὰρ ὄν φύσει, μεγίστοις οἰκονομεῖται πράγμασιν,
15	ὅταν πέσῃ δέ, πλεῖστα συντρίβει καλά. σὺ δ’ οὔθ’ ὑπερβάλλοντα, Τρόφιμ’, ἀπώλεσας ἀγαθά, τὰ νυνὶ δ’ ἔστι μέτριά σοι κακά.
15	ὥστ’ ἀνὰ μέσον που καὶ τὸ λοιπὸν δὴ φέρε.	227
FIF 3	Καὶ τοῦτον ἡμᾶς τὸν τρόπον γαμεῖν ἔδει ἅπαντας, ὦ Ζεῦ σῶτερ, ὡς ὠνήμεθα. οὐκ ἐξετάζειν μὲν τὰ μηδὲν χρήσιμα, τίς ἦν ὁ πάππος ἧς γαμεῖ, τήθη δὲ τίς,
5	τὸν δὲ τρόπον αὐτῆς τῆς γαμουμένης, μεθ’ ἧς βιώσεται, μήτ’ ἐξετάσαι μήτ’ εἰσιδεῖν· ἀλλ’ ἐπὶ τράπεζαν μὲν φέρειν τὴν προῖχ’, ἵνα εἰ τἀργύριον καλόν ἐστι δοκιμαστὴς ἴδῃ, ὃ πέντε μῆνας ἔνδον οὐ γενήσεται,
10	τῆς διὰ βίου δ’ ἔνδον καθεδουμένης ἀεί μὴ δοκιμάσασθαι μηδέν, ἀλλ’ εἰκῆ λαβεῖν, ἀγνώμον’, ὀργίλην, χαλεπήν, ἐὰν τύχῃ, λάλον. περιάξω τὴν ἐμαυτοῦ θυγατέρα
10	τὴν πόλιν ὅλην· οἱ βουλόμενοι ταύτην λαβεῖν,	228
15	λαλεῖτε, προσκοπεῖσθε πηλίκον κακόν λήψεσθ’· ἀνάγκη γὰρ γυναῖκ’ εἶναι κακόν, ἀλλ’ εὐτυχής ἐσθ’ ὁ μετριώτατον λαβών.
FIF 4	Ἀπολεῖ με τὸ γένος. μὴ λέγ’, εἰ φιλεῖς ἐμέ, μῆτερ, ἐφ’ ἑκάστῳ τὸ γένος. οἷς ἂν τῇ φύσει ἀγαθὸν ὑπάρχῃ μηδὲν οἰκεῖον προσόν, ἐκεῖσε καταφεύγουσιν, εἰς τὰ μνήματα
5	καὶ τὸ γένος, ἀριθμοῦσίν τε τοὺς πάππους ὅσοι· οὐδὲν δ’ ἔχουσι πλεῖον, οὐδ’ ἐρεῖς ὅτῳ οὐκ εἰσὶ πάπποι· πῶς γὰρ ἐγένοντ’ ἄν ποτε; εἰ μὴ λέγειν δ’ ἔχουσι τούτους διά τινα τόπου μεταβολὴν ἢ φίλων ἐρημίαν,
10	τί τῶν λεγόντων εἰσὶ δυσγενέστεροι; ὃς ἂν εὖ γεγονὼς ᾖ τῇ φύσει πρὸς τἀγαθά, κἂν Αἰθίοψ ᾖ, μῆτερ, ἔστιν εὐγενής.
10	Σκύθης τίς; ὄλεθρος· ὁ δ’ Ἀνάχαρσις οὐ Σκύθης;	229
FIF 5	Ἅπαντα τὰ ζῷ’ ἔστι μακαριώτερα καὶ νοῦν ἔχοντα μᾶλλον ἀνθρώπου πολύ. τὸν ὄνον ὁρᾶν ἔξεστι πρῶτα τουτονί. οὗτος κακοδαίμων ἐστὶν ὁμολογουμένως·
5	τούτῳ κακὸν δι’ αὑτὸν οὐδὲν γίγνεται, ἃ δ’ ἡ φύσις δέδωκεν αὐτὰ ταῦτ’ ἔχει. ἡμεῖς δὲ χωρὶς τῶν ἀναγκαίων κακῶν αὐτοὶ παρ’ αὑτῶν ἕτερα προσπορίζομεν. λυπούμεθ’ ἂν πτάρῃ τις, ἂν εἴπῃ κακῶς
10	ὀργιζόμεθ’, ἂν ἴδῃ τις ἐνύπνιον σφόδρα φοβούμεθ’, ἂν γλαὺξ ἀνακράγῃ δεδοίκαμεν. ἀγωνίαι, δόξαι, φιλοτιμίαι, νόμοι,
10	ἅπαντα ταῦτ’ ἐπίθετα τῇ φύσει κακά.	230
FIF 6	Εἶτ’ οὐ δικαίως προσπεπατταλευμένον γράφουσι τὸν Προμηθέα πρὸς ταῖς πέτραις, καὶ γίγνετ’ αὐτῷ λαμπάς, ἄλλο δ’ οὐδὲ ἕν ἀγαθόν; ὃ μισεῖν οἶμ’ ἅπαντας τοὺς θεούς,
5	γυναῖκας ἔπλασεν. ὦ πολυτίμητοι θεοί, ἔθνος μιαρόν. γαμεῖ τις ἀνθρώπων; γαμεῖ; λάθριοι τὸ λοιπὸν γὰρ ἐπιθυμίαι κακαί, γαμηλίῳ λέχει τε μοιχὸς ἐντρυφῶν, καὶ φαρμακεῖαι, καὶ νόσων χαλεπώτατος
10	φθόνος, μεθ’ οὗ ζῇ πάντα τὸν βίον γυνή.
FIF 7	Μὰ τὴν Ἀθηνᾶν, ἄνδρες, εἰκόν’ οὐκ ἔχω εὑρεῖν ὁμοίαν τῷ γεγονότι πράγματι, ζητῶν πρὸς ἐμαυτὸν τί ταχέως ἀπολλύει. στρόβιλος; ἐν ὅσῳ συστρέφεται, προσέρχεται,
5	προέλαβεν, ἐξέρριψεν, αἰὼν γίγνεται.
5	ἀλλ’ ἐν πελάγει συγκλυσμός; ἀναπνοὴν ἔχει „Ζεῦ σῶτερ“ εἰπεῖν „ἀντέχου τῶν σχοινίων“ ἑτέραν περιμεῖναι χἀτέραν τρικυμίαν· ναυαγίου δ’ ἂν ἐπιλάβοι’, ἐγὼ δ’ ἅπαξ	231
10	ἁψάμενός εἰμι καὶ φιλήσας ἐν βυθῷ.
FIF 8ab	Πάντες μὲν οἱ Θρᾷκες, μάλιστα δ’ οἱ Γέται ἡμεῖς ἁπάντων (καὶ γὰρ αὐτὸς εὔχομαι ἐκεῖθεν εἶναι τὸ γένος), οὐ σφόδρ’ ἐγκρατεῖς ἐσμέν.
5	Γαμεῖ γὰρ ἡμῶν οὐδὲ εἷς εἰ μὴ δέκ’ ἤ ἕνδεκα γυναῖκας, δώδεκ’ ἢ πλείους τινές. ἂν τέτταρας δ’ ἢ πέντε γεγαμηκὼς τύχῃ καταστροφῆς τις, ἀνυμέναιος ἄθλιος
5	ἄνυμφος οὗτος ἐπικαλεῖτ’ ἐν τοῖς ἐκεῖ.	232
FIF 9	Ὅταν εἰδέναι θέλῃς σεαυτὸν ὅστις εἶ, ἔμβλεψον εἰς τὰ μνήμαθ’, ὡς ὁδοιπορεῖς. ἐνταῦθ’ ἔνεστ’ ὀστᾶ τε καὶ κούφη κόνις ἀνδρῶν βασιλέων καὶ τυράννων καὶ σοφῶν,
5	καὶ μέγα φρονούντων ἐπὶ γένει καὶ χρήμασιν, αὑτῶν τε δόξῃ κἀπὶ κάλλει σωμάτων. ἀλλ’ οὐδὲν αὐτῶν τῶνδ’ ἐπήρκεσεν χρόνος. κοινὸν τὸν ᾅδην ἔσχον οἱ πάντες βροτοί. πρὸς ταῦθ’ ὁρῶν γίγνωσκε σαυτὸν ὅστις εἶ.
FIF 10	Ὁ μὲν Ἐπίχαρμος τοὺς θεοὺς εἶναι λέγει ἀνέμους, ὕδωρ, γῆν, ἥλιον, πῦρ, ἀστέρας. ἐγὼ δ’ ὑπέλαβον χρησίμους εἶναι θεούς
FIF 10	τἀργύριον ἡμῖν καὶ τὸ χρυσίον.	233
5	ἱδρυσάμενος τούτους γὰρ εἰς τὴν οἰκίαν εὖξαι τί βούλει, πάντα σοι γενήσεται, ἀγρός, οἰκίαι, θεράποντες, ἀργυρώματα, φίλοι, δικασταί, μάρτυρες. μόνον δίδου· αὐτοὺς γὰρ ἕξεις τοὺς θεοὺς ὑπηρέτας.
FIF 11	Ὁ πάντα βουληθεὶς ἂν ἄνθρωπος πονεῖν πάντ’ ἂν γένοιτο· πλούσιος τρόπον τινά· πάλιν φιλόσοφός τινι μαθήσει χρώμενος· τὸ σῶμ’ ὑγιαίνει τινὰ δίαιταν προσφέρων.
5	πλὴν ἕν τι τῶν πάντων ἀδύνατον ἦν ἄρα εὑρεῖν, δι’ οὗ τρόπου τις οὐ λυπήσεται. οὐ γὰρ τὸ μὴ πράττειν κατὰ νοῦν ἔχει μόνον
5	λύπην, παρέχει δὲ φροντίδας καὶ τἀγαθά.	234
FIF 12	Μειράκιον, οὔ μοι κατανοεῖν δοκεῖς ὅτι ὑπὸ τῆς ἰδίας ἕκαστα κακίας σήπεται, καὶ πάντα τὰ λυμαινόμεν’ ἔστιν ἔνδοθεν. οἷον ὁ μὲν ἰός, ἂν σκοπῇς, τὸ σιδήριον,
5	τὸ δ’ ἱμάτιον οἱ σῆτες, ὁ δὲ θρὶψ τὸ ξύλον. ὃ δὲ τὸ κάκιστον τῶν κακῶν πάντων, φθόνος φθισικὸν πεποίηκε καὶ ποιήσει καὶ ποιεῖ, ψυχῆς πονηρᾶς δυσσεβὴς παράστασις.
FIF 13	Δέρκιππε καὶ Μνήσιππε, τοῖς εἰρημένοις
FIF 13	ἡμῶν ὑπό τινος ἢ πεπονθόσιν κακῶς ἔστιν καταφυγὴ πᾶσιν, οἱ χρηστοὶ φίλοι. δεῖ γὰρ ἀποδύρασθαί τι μὴ γελώμενον·	235
5	καὶ συναγανακτοῦνθ’ ὁπόταν οἰκείως ὁρᾷ ἕκαστος αὐτῶν τὸν παρόντα, παύεται τοῦτον μάλιστα τὸν χρόνον τοῦ δυσφορεῖν.
FIF 14	Τίνι δεδούλωταί ποτε; ὄψει; φλύαρος· τῆς γὰρ αὐτῆς πάντες ἄν ἤρων· κρίσιν γὰρ τὸ βλέπειν ἴσην ἔχει. ἀλλ’ ἡδονή τις τοὺς ἐρῶντας ἐπάγεται
5	συνουσίας; πῶς οὖν ἕτερος ταύτην ἔχων οὐδὲν πέπονθεν, ἀλλ’ ἀπῆλθε καταγελῶν, ἕτερος δ’ ἀπόλωλε; καιρός ἐστιν ἡ νόσος
5	ψυχῆς, ὁ πληγεὶς δ’ εἴσω δὴ τιτρώσκεται.	236
FIF 15	Εἴπερ τὸν ἀδικοῦντ’ ἀσμένως ἠμύνετο ἕκαστος ἡμῶν καὶ συνηγωνίζετο, ἴσως νομίζων ἴδιον εἶναι τὸ γεγονός ἀδίκημα, καὶ συνεπράττομεν ἀλλήλοις πικρῶς,
5	οὐκ ἂν ἐπὶ πλεῖον τὸ κακὸν ἡμῖν ἤυξετο τὸ τῶν πονηρῶν, ἀλλὰ παρατηρούμενοι καὶ τυγχάνοντες ἧς ἔδει τιμωρίας ἤτοι σπάνιοι σφόδρ’ ἂν ἦσαν ἢ πεπαυμένοι.
FIF 16	Ὀκνεῖ δὲ νοῦν ἔχους’ ἴσως, ἀεὶ δὲ τοῖς παροῦσι δακρύοις ἐμποιεῖ τὸ θῆλυ τῆς ψυχῆς ἀναβολὴν τῷ πάθει.
FIF 17	Ἔργον ἐστὶν εἰς τρίκλινον συγγενείας εἰσπεσεῖν, οὗ λαβὼν τὴν κύλικα πρῶτος ἄρχεται λόγου πατήρ,
FIF 17	καὶ παραινέσεις πέπαικεν, εἶτα μήτηρ δευτέρα, εἶτα τήθη παραλαλεῖ τις, εἶτα βαρύφωνος γέρων,	237
5	τηθίδος πατήρ, ἔπειτα γραῦς καλοῦσα φίλτατον. ὁ δ’ ἐπινεύει πᾶσι τούτοις.
FIF 18ab	Ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ συμπαρίσταται εὐθὺς γενομένῳ, μυσταγωγὸς τοῦ βίου ἀγαθός· κακὸν γὰρ δαίμον’ οὐ νομιστέον εἶναι βίον βλάπτοντα χρηστόν.
5	Ἅπαντα δ’ ἀγαθὸν εἶναι τὸν θεόν.
FIF 19	Ἄνθρωπος ὢν μηδέποτε τὴν ἀλυπίαν αἰτοῦ παρὰ θεῶν, ἀλλὰ τὴν μακροθυμίαν.
FIF 19	ὅταν γὰρ ἄλυπος διὰ τέλους εἶναι θέλῃς, ἢ δεῖ θεόν ς’ εἶναί τιν’ ἢ τάχα δὴ νεκρόν.	238
5	παρηγόρει δὲ τὰ κακὰ δι’ ἑτέρων κακῶν.
FIF 20	Ὅταν τις ἡμῶν ἀμέριμνον ἔχῃ τὸν βίον, οὐκ ἐπικαλεῖται τὴν τύχην εὐδαιμονῶν· ὅταν δὲ λύπαις περιπέσῃ καὶ πράγμασιν, εὐθὺς προσάπτει τῇ τύχῃ τὴν αἰτίαν.
FIF 21	Ὦ γῆρας ἐχθρὸν σωμάτων ἀνθρωπίνων, ἅπαντα συλῶν τὰ καλὰ τῆς εὐμορφίας, καὶ μεταχαράττον τὴν μὲν ἀνδρίαν μελῶν
FIF 21	εἰς τἀπρεπές, τὸ δὲ τάχος εἰς ὄκνον πολύν.	239
FIF 22	Ἐὰν πονηροῦ γείτονος γείτων ἔσῃ, πάντως παθεῖν πονηρὸν ἢ μαθεῖν σε δεῖ· ἐὰν ἀγαθοῦ δὲ γείτονος γείτων ἔσῃ, ὡς προσδιδάσκεις ἀγαθὰ καὶ προσμανθάνεις.
FIF 23	Λύπης ἰατρός ἐστιν ἀνθρώποις λόγος· ψυχῆς γὰρ οὗτος μόνος ἔχει θελκτήρια· λέγουσι δ’ αὐτὸν οἱ πάλαι σοφώτατοι ἀστεῖον εἶναι φάρμακον.
FIF 24	Οὐκ ἐκ πότων καὶ τῆς καθ’ ἡμέραν τρυφῆς
FIF 24	ζητοῦμεν ᾧ πιστεύσομεν τὰ τοῦ βίου, πάτερ, οὗ περιττὸν οἴετ’ ἐξευρηκέναι ἀγαθὸν ἕκαστος, ἂν ἔχῃ φίλου σκιάν.	240
FIF 25	Εἰ καὶ σφόδρ’ ἀλγεῖς, μηδὲν ἠρεθισμένος πράξῃς προπετῶς· ὀργῆς γὰρ ἀλογίστου κρατεῖν ἐν ταῖς ταραχαῖς μάλιστα τὸν φρονοῦντα δεῖ.
FIF 26	Ὀχληρὸν ὁ χρόνος ὁ πολύς. ὦ γῆρας βαρύ, ὡς οὐδὲν ἀγαθόν, δυσχερῆ δὲ πόλλ’ ἔχεις τοῖς ζῶσι καὶ λυπηρά. πάντες εἰς σὲ δέ ἐλθεῖν ὅμως εὐχόμεθα καὶ σπουδάζομεν.
FIF 27ab	Καί τοι τί λογίζομ’ ὁ κακοδαίμων προσδοκῶν χάριν παρὰ γυναικὸς κομιεῖσθαι; μὴ μόνον κακόν τι προσλάβοιμι, καὶ κάλλιστ’ ἔχει.
FIF 27ab	Οὐκ ἐν γυναικὶ φύεται πιστὴ χάρις.	241
FIF 28	Ἂν μὲν πλέωμεν ἡμερῶν που τεττάρων, σκεπτόμεθα τἀναγκαῖ’ ἑκάστης ἡμέρας· ἂν δῇ δὲ φείσασθαί τι τοῦ γήρως χάριν, οὐ φεισόμεσθ’ ἐφόδια περιποιούμενοι;
FIF 29	Ἔνεγκ’ ἀτυχίαν καὶ βλάβην εὐσχημόνως. τοῦτ’ ἔστιν ἀνδρὸς νοῦν ἔχοντος, οὐκ ἄνω ἀνασπάσας τις τὰς ὀφρῦς οἴμοι λαλεῖ, ἀλλ’ ὃς τά γ’ αὑτοῦ πράγματ’ ἐγκρατῶς φέρει.
FIF 30	Καὶ τοῦτο θύων οὐδεπώποτ’ εὐξάμην ἐγὼ τὸ σῶζον τὴν ἐμὴν οἰκίαν, ἀλλὰ παρέλιπον οἰκετῶν εἶναι στάσιν
FIF 30	ἔνδον παρ’ αὑτῷ, πρᾶγμα χρησιμώτατον.	242
FIF 31	Πλεονεξία μέγιστον ἀνθρώποις κακόν· οἱ γὰρ θέλοντες προσλαβεῖν τὰ τῶν πέλας ἀποτυγχάνουσι πολλάκις νικώμενοι, τὰ δ’ ἴδια προστιθέασι τοῖς ἀλλοτρίοις.
FIF 32	Διονυσίων μὲν ἦν πομπή . . . . . . ὁ δέ μ’ ἠκολούθησεν μέχρι τοῦ πρὸς τὴν θύραν· ἔπειτα φοιτῶν καὶ κολακεύων [ἐμέ τε καί]
5	τὴν μητέρ’ ἔγνω μ’.	243
FIF 33	Τῆς σκιᾶς τὴν πορφύραν πρῶτον ἐνυφαίνους’· εἶτα μετὰ τὴν πορφύραν τοῦτ’ ἔστιν, οὔτε λευκὸν οὔτε πορφύρα, ἀλλ’ ὥσπερ αὐγὴ τῆς κρόκης κεκραμένη.
FIF 34	Οἷος δὲ καὶ τὴν ὄψιν εἶναι φαίνεται, ἀφ’ οὗ τοιοῦτος γέγονεν, οἷον θηρίον. τὸ μηδὲν ἀδικεῖν καὶ καλοὺς ἡμᾶς ποιεῖ.
FIF 35	Οἴμοι τάλας ἔγωγε. ποῦ ποθ’ αἱ φρένες ἡμῶν ἐκεῖνον ἦσαν ἐν τῷ σώματι
FIF 35	τὸν χρόνον, ὅτ’ οὐ ταῦτ’ ἀλλ’ ἐκεῖν’ ᾑρούμεθα;	244
FIF 36	Χαλεπὸν Πάμφιλε ἐλευθέρᾳ γυναικὶ πρὸς πόρνην μάχη. πλείονα κακουργεῖ, πλείον’ οἶδ’, αἰσχύνεται οὐδέν, κολακεύει μᾶλλον.
FIF 37	Πῶς δὴ τὸ τραῦμα τοῦτ’ ἔχεις; μεσαγκύλῳ. πῶς πρὸς θεῶν; ἐπὶ κλίμακα πρὸς τεῖχος ἀναβαίνων. ἐγὼ μὲν δεικνύω
FIF 37	ἐσπουδακώς, οἱ δὲ πάλιν ἐπεμυκτήρισαν.	245
FIF 38	Σφάττει με, λεπτὸς γίγνομ’ εὐωχούμενος. τὰ σκώμμαθ’ οἷα τὰ σοφά τε καὶ στρατηγικά. οἷος δ’ ἀλαζών ἐστιν ἀλιτήριος.
FIF 39	Ὡς Ἀλεξανδρῶδες ἤδη τοῦτο· κἂν ζητῶ τινα, αὐτόματος οὗτος παρέσται· κἂν διελθεῖν δηλαδή
FIF 39	διὰ θαλάττης δῇ τόπον τίν’, οὗτος ἔσται μοι βατός.	246
FIF 40	Πένητος οὐδέν ἐστι δυστυχέστερον. ἅπαντα μοχθεῖ κἀγρυπνεῖ κἀργάζεται, ἵν’ ἄλλος ἐλθὼν μεταλάβῃ καὶ κτήσηται.
FIF 41	Ἄνθρωπε, μὴ στέναζε, μὴ λυποῦ μάτην. χρήματα γυναῖκα καὶ τέκνων πολλῶν σποράν, ἅ σοι τύχη κέχρηκε, ταῦτ’ ἀφείλετο.
FIF 42	Οὐκ ἔστ’ ἄπιστον οὐδὲν ἐν θνητῷ βίῳ, οὐδ’ ἂν γένοιτο. πολλὰ ποικίλλει χρόνος παράδοξα καὶ θαυμαστὰ καὶ ζώντων τρόποι.
FIF 43	Ἀδύνατον ὡς ἐστίν τι σῶμα τῆς τύχης· ὁ μὴ φέρων δὲ κατὰ φύσιν τὰ πράγματα
FIF 43	τύχην προσηγόρευσε τὸν ἑαυτοῦ τρόπον.	247
FIF 44	Κἂν σφόδρα σαφῶς εἰδῇς τι, τὸν κρύπτοντά σε μηδέποτ’ ἐλέγξῃς· δύσκολον πρᾶγμ’ ἔστι γάρ ἃ λανθάνειν τις βούλεται ταῦτ’ εἰδέναι.
FIF 45	Ὅταν ἕτερός σοι μηδὲ ἓν πλέον διδῷ, δέξαι τὸ μόριον· τοῦ λαβεῖν γὰρ μηδὲ ἕν τὸ λαβεῖν ἔλαττον πλεῖον ἔσται σοι πολύ.
FIF 46	Γλυκέρα τί κλάεις; ὀμνύω σοι τὸν Δία τὸν Ὀλύμπιον καὶ τὴν Ἀθηνᾶν, φιλτάτη, ὀμωμοκὼς καὶ πρότερον ἤδη πολλάκις.
FIF 47	Ὅταν τι πράττῃς ὅσιον, ἀγαθὴν ἐλπίδα πρόβαλλε σαυτῷ, τοῦτο γιγνώσκων ὅτι τόλμῃ δικαίᾳ καὶ θεὸς συλλαμβάνει.	248
FIF 48	Σὺ μὲν παραινεῖς ταῦτα ὅσα σοι πρέπει, ἐμὲ δὲ ποιεῖν τὸ καθῆκον οὐχ ὁ σὸς λόγος, εὖ ἴσθ’ ἀκριβῶς, ὁ δ’ ἴδιος πείθει τρόπος.
FIF 49	Ὅστις δὲ διαβολαῖσι πείθεται ταχύ, ἤτοι πονηρὸς αὐτός ἐστι τοὺς τρόπους, ἢ παντάπασι παιδαρίου γνώμην ἔχων.
FIF 50	Οὐδὲν διαβολῆς ἐστιν ἐπιπονώτερον· τὴν ἐν ἑτέρῳ γὰρ κειμένην ἁμαρτίαν δεῖ μέμψιν ἰδίαν αὐτὸν ἐπάναγκες λαβεῖν.
FIF 51	Ἡ νῦν ὑπό τινων χρηστότης καλουμένη μεθῆκε τὸν ὅλον εἰς πονηρίαν βίον·
FIF 51	οὐδεὶς γὰρ ἀδικῶν τυγχάνει τιμωρίας.	249
FIF 52	Δεῖ τὸν πολιτῶν προστατεῖν αἱρούμενον τὴν τοῦ λόγου μὲν δύναμιν οὐκ ἐπίφθονον, ἤθει δὲ χρηστῷ συγκεκραμένην ἔχειν.
FIF 53	Τί διακενῆς εἶ χρηστός; εἰ γὰρ ὁ δεσπότης αὐτὸς ἀπολαύει πάντα, σὺ δὲ μὴ λαμβάνεις, σαυτὸν ἐπιτρίβεις, οὐκ ἐκεῖνον ὠφελεῖς.
FIF 54	Πατρῷ’ ἔχειν δεῖ τὸν καλῶς εὐδαίμονα, τὰ μετὰ γυναικὸς δ’ εἰσιόντ’ εἰς οἰκίαν οὔτ’ ἀσφαλῆ τὴν κτῆσιν οὔθ’ ἱλαρὰν ἔχει.
FIF 55	Ὅστις γυναῖκ’ ἐπίκληρον ἐπιθυμεῖ λαβεῖν πλουτοῦσαν, ἤτοι μῆνιν ἐκτίνει θεῶν, ἢ βούλετ’ ἀτυχεῖν μακάριος καλούμενος.
FIF 56	Ἐμοὶ πόλις ἐστὶ καὶ καταφυγὴ καὶ νόμος, καὶ τοῦ δικαίου τοῦ τ’ ἀδίκου παντὸς κριτής,
FIF 56	ὁ δεσπότης. πρὸς τοῦτον ἕνα δεῖ ζῆν ἐμέ.	250
FIF 57	Ὅταν πένης ὢν καὶ γαμεῖν τις ἑλόμενος τὰ μετὰ γυναικὸς ἐπιδέχηται χρήματα, αὑτὸν δίδωσιν, οὐκ ἐκείνην λαμβάνει.
FIF 58	Δύ’ ἔσθ’ ἃ κρῖναι τὸν γαμεῖν μέλλοντα δεῖ, ἤτοι προσηνῆ γ’ ὄψιν ἢ χρηστὸν τρόπον· τὴν γὰρ ὁμόνοιαν τὴν πρὸς ἀλλήλους ποιεῖ.
FIF 59	Αἰσχύνομαι τὸν πατέρα, Κλειτοφῶν, μόνον. ἀντιβλέπειν ἐκεῖνον οὐ δυνήσομαι ἀδικῶν, τὰ δ’ ἄλλα ῥᾳδίως χειρώσομαι.
FIF 60	Ὑπερήφανόν που γίγνεθ’ ἡ λίαν τρυφή, ὅ τε πλοῦτος ἐξώκειλε τὸν κεκτημένον εἰς ἕτερον ἦθος, οὐκ ἐν ᾧ τὸ πρόσθεν ἦν.
FIF 61	Κρεῖττον γάρ ἐστιν, ἂν σκοπῇ τις κατὰ λόγον, μὴ πόλλ’ ἀηδῶς, ὀλίγα δ’ ἡδέως ἔχειν, πενίαν τ’ ἄλυπον μᾶλλον ἢ πλοῦτον πικρόν.	251
FIF 62	Ἄνευ κακῶν γὰρ οἰκίαν οἰκουμένην οὐκ ἔστιν εὑρεῖν, ἀλλὰ τοῖς μὲν ἡ τύχη τούτων δίδωσιν ἀφθονίαν, τοῖς δ’ οἱ τρόποι.
FIF 63	Ὦ μεταβολαῖς χαίρουσα παντοίαις τύχη, σόν ἐστ’ ὄνειδος τοῦθ’, ὅταν τις ὢν ἀνήρ δίκαιος ἀδίκοις περιπέσῃ συμπτώμασιν.
FIF 64	Ὀργῇ παραλογισμός ποτ’ οὐδεὶς φύεται. αὕτη κρατεῖ νῦν· ἂν δὲ μικρὸν παρακμάσῃ, κατόψεταί τι μᾶλλον εἰς τὸ συμφέρον.
FIF 65	Τῷ μὲν τὸ σῶμα διατεθειμένῳ κακῶς χρεία ’στ’ ἰατροῦ, τῷ δὲ τὴν ψυχὴν φίλου·
FIF 65	λύπην γὰρ εὔνους οἶδε θεραπεύειν λόγος.	252
FIF 66	Ὅταν ᾖ γέρων τις ἐνδεής τε τὸν βίον, οὐδὲν τὸ θνήσκειν δεινόν, ἀλλ’ ἐν τῷ καλῶς ἑκάτερον αὐτῶν τὴν διάγνωσιν φέρει.
FIF 67	Πρᾶον κακοῦργος σχῆμ’ ὑπεισελθὼν ἀνήρ κεκρυμμένη κεῖται παγὶς τοῖς πλησίον.
FIF 68	Ἐμὲ δ’ ἀδικείτω πλούσιος καὶ μὴ πένης· ῥᾷον φέρειν γὰρ κρειττόνων τυραννίδα.
FIF 69	Ὁ προσιών γέρων ἁλιεύς, παρ’ οὗ τὸ φερνίον τρίτην
FIF 69	ταύτην ἐπριάμεθ’ ἡμέραν.	253
FIF 70	Ὁ φθονερὸς αὑτῷ πολέμιος καθίσταται· αὐθαιρέτοις γὰρ συνέχεται λύπαις ἀεί.
FIF 71	Πολλοὺς δι’ ἀνάγκην γὰρ πονηροὺς οἶδ’ ἐγώ ὅταν ἀτυχήσωσιν γεγονότας, οὐ φύσει ὄντας τοιούτους.
FIF 72	Τὸ δ’ εὖ φέρειν ἔστιν τοιοῦτον, ἂν δύνῃ μόνος φέρειν, καὶ μὴ ’πίδηλον τὴν τύχην πολλοῖς ποιῇς.
FIF 73	Ἐὰν κακῶς μου τὴν γυναῖχ’ οὕτω λέγῃς, τὸν πατέρα καὶ σὲ τούς τε σοὺς ἐγὼ πλυνῶ.
FIF 74	Εἰ πάντες ἐβοηθοῦμεν ἀλλήλοις ἀεί, οὐδεὶς ἂν ὢν ἄνθρωπος ἐδεήθη τύχης.
FIF 75	Χαλεπόν γε τοιαῦτ’ ἔστιν ἐξαμαρτάνειν,
FIF 75	ἃ καὶ λέγειν ὀκνοῦμεν οἱ πεπραχότες.	254
FIF 76	Εὐηθία μοι φαίνεται, Φιλουμένη, τὸ νοεῖν μὲν ὅσα δεῖ, μὴ φυλάττεσθαι δ’ ἃ δεῖ.
FIF 77	Ὁ μὴ φέρων γὰρ εὖ τι τῶν ἐν τῷ βίῳ ἀγαθῶν, ἀλόγιστός ἐστιν οὐχὶ μακάριος.
FIF 78	Τὸ ψεῦδος ἰσχὺν τῆς ἀληθείας ἔχει ἐνίοτε μείζω καὶ πιθανωτέραν ὄχλου.
FIF 79	Τοὺς τὸν ἴδιον δαπανῶντας ἀλογίστως βίον τὸ καλῶς ἀκούειν ταχὺ ποιεῖ πᾶσιν κακῶς.
FIF 80ab	Μὴ πάντοθεν κέρδαιν’, ἐπαισχύνου δέ μοι·
FIF 80ab	τὸ μὴ δικαίως εὐτυχεῖν ἔχει φόβον. Ὦ τρὶς κακοδαίμων, ὅστις ἐκ φειδωλίας κατέθετο μῖσος διπλάσιον τῆς οὐσίας,	255
FIF 81	Οὐπώποτ’ ἐζήλωσα πλουτοῦντα σφόδρα ἄνθρωπον, ἀπολαύοντα μηδὲν ὧν ἔχει.
FIF 82	Οὐ γὰρ τὸ πλῆθος, ἂν σκοπῇ τις, τοῦ ποτοῦ ποιεῖ παροινεῖν, τοῦ πιόντος δ’ ἡ φύσις.
FIF 83	Χαλεπὸν ὅταν τις ὧν πίῃ πλέον λαλῇ, μηδὲν κατειδώς, ἀλλὰ προσποιούμενος.
FIF 84	Οὐκ ἔστιν ὀργῆς, ὡς ἔοικε, φάρμακον ἄλλ’ ἢ λόγος σπουδαῖος ἀνθρώπου φίλου.
FIF 85	Οὐδεὶς ἐφ’ αὑτοῦ τὰ κακὰ συνορᾷ, Πάμφιλε,
FIF 85	σαφῶς, ἑτέρου δ’ ἀσχημονοῦντος ὄψεται.	256
FIF 86	Ὁ συνιστορῶν αὑτῷ τι, κἂν ᾖ θρασύτατος, ἡ σύνεσις αὐτὸν δειλότατον εἶναι ποιεῖ.
FIF 87	Αἰσχρόν γ’ ὅταν τις ἐπὶ γλώσσῃ φυείς γλώσσῃ ματαίους ἐξακοντίσῃ λόγους.
FIF 88	Οὔτ’ ἐκ χερὸς μεθέντα καρτερὸν λίθον ῥᾷον κατασχεῖν, οὔτ’ ἀπὸ γλώσσης λόγον.
FIF 89	Καλὸν οἱ νόμοι σφόδρ’ εἰσίν· ὁ δ’ ὁρῶν τοὺς νόμους
FIF 89	λίαν ἀκριβῶς συκοφάντης φαίνεται.	257
FIF 90	Ὁ προκαταγιγνώσκων δὲ πρὶν ἀκοῦσαι σαφῶς αὐτὸς πονηρός ἐστι πιστεύσας κακῶς.
FIF 91	Μὴ τοῦτο βλέψῃς εἰ νεώτερος λέγω, ἀλλ’ εἰ φρονούντων τοὺς λόγους ἀνδρῶν ἐρῶ.
FIF 92	Οὐχ αἱ τρίχες ποιοῦσιν αἱ λευκαὶ φρονεῖν, ἀλλ’ ὁ τρόπος ἐνίων ἐστὶ τῇ φύσει γέρων.
FIF 93	Δεῖ τοὺς πενομένους μέχρι ἂν ζῶσιν πονεῖν· ἀπραξία γὰρ λιτὸν οὐ τρέφει βίον.
FIF 94	Ὅστις στρατηγεῖ μὴ στρατιώτης γενόμενος,
FIF 94	οὗτος ἑκατόμβην ἐξάγει τοῖς πολεμίοις.	258
FIF 95	Εἰρήνη γεωργὸν κἀν πέτραις τρέφει καλῶς, πόλεμος δὲ κἀν πεδίῳ κακῶς.
FIF 96	Ἐν τοῖς πολεμίοις ὑπερέχειν τὸν ἄνδρα δεῖ· τὸ γὰρ γεωργεῖν ἔργον ἐστὶν οἰκέτου.
FIF 97	Τὰ μεγάλα κέρδη ῥᾳδίως ἢ πλουσίους τοὺς παραβόλως πλέοντας ἢ νεκροὺς ποιεῖ.
FIF 98	Ὅταν τύχῃ τις εὐνοοῦντος οἰκέτου, οὐκ ἔστιν οὐδὲν κτῆμα κάλλιον βίῳ.
FIF 99	Ὅταν φύσει τὸ κάλλος ἐπικοσμῇ τρόπος χρηστός, διπλασίως ὁ προσιὼν ἁλίσκεται.
FIF 100	Ἓν ἔστ’ ἀληθὲς φίλτρον, εὐγνώμων τρόπος. τούτῳ κατακρατεῖν ἀνδρὸς εἴωθεν γυνή.
FIF 101	Οἰκεῖον οὕτως οὐδέν ἐστιν, ὦ Λάχης,
FIF 101	ἐὰν σκοπῇ τις, ὡς ἀνήρ τε καὶ γυνή.	259
FIF 102	Γαμεῖν κεκρικότα δεῖ σε γιγνώσκειν, ὅτι ἀγαθὸν μέγ’ ἕξεις, ἂν λάβῃς μικρὸν κακόν.
FIF 103	Τὸ γυναῖκ’ ἔχειν εἶναί τε παίδων, Παρμένων, πατέρα μερίμνας τῷ βίῳ πολλὰς φέρει.
FIF 104	Ὅστις πενόμενος βούλεται ζῆν ἡδέως, ἑτέρων γαμούντων, αὐτὸς ἀπεχέσθω γάμου.
FIF 105	Τὸ γαμεῖν, ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ, κακὸν μέν ἐστιν, ἀλλ’ ἀναγκαῖον κακόν.
FIF 106	Τότε τὰς γυναῖκας δεδιέναι μάλιστα δεῖ, ὅταν τι περιπλάττωσι τοῖς χρηστοῖς λόγοις.
FIF 107	Οὐδέποθ’ ἑταίρα τοῦ καλῶς πεφρόντικεν,
FIF 107	ἣ τὸ κακόηθες πρόσοδον εἴωθεν ποιεῖν.	260
FIF 108	Ὁ σκληρότατος πρὸς υἱὸν ἐν τῷ νουθετεῖν τοῖς μὲν λόγοις πικρός ἐστι, τοῖς δ’ ἔργοις πατήρ.
FIF 109	Οὐκ ἔστι μείζων ἡδονὴ ταύτης πατρί, ἢ σωφρονοῦντα καὶ φρονοῦντ’ ἰδεῖν τινα τῶν ἐξ ἑαυτοῦ.
FIF 110	Οὐκ ἔστιν οὐδὲν ἀθλιώτερον πατρός, πλὴν ἕτερος ἂν ᾖ πλειόνων παίδων πατήρ.
FIF 111	Ὀδυνηρόν ἐστιν εὐτυχοῦντα τῷ βίῳ ἔχειν ἔρημον διαδόχου τὴν οἰκίαν.
FIF 112	Ἔστιν δὲ μήτηρ φιλότεκνος μᾶλλον πατρός·
FIF 112	ἡ μὲν γὰρ αὑτῆς οἶδεν υἱόν, ὁ δ’ οἴεται.	261
FIF 113	Μηδὲν ὀδύνα τὸν πατέρα γιγνώσκων ὅτι ὁ μέγιστον ἀγαπῶν δι’ ἐλάχιστ’ ὀργίζεται.
FIF 114	Θυγάτηρ ἐπίγαμος, κἂν ὅλως μηδὲν λαλῇ, διὰ τοῦ σιωπᾶν πλεῖστα περὶ αὑτῆς λέγει.
FIF 115	Οὐκ ἔστ’ ἄκουσμ’ ἥδιον ἢ ῥηθεὶς λόγος πατρὸς πρὸς υἱὸν περιέχων ἐγκώμιον.
FIF 116	Ἄνοια θνητοῖς δυστύχημ’ αὐθαίρετον. τί σαυτὸν ἀδικῶν τὴν τύχην καταιτιᾷ;
FIF 117	Οὐδέποτ’ ἀληθὲς οὐδὲν οὔθ’ υἱῷ πατήρ εἴωθ’ ἀπειλεῖν οὔτ’ ἐρῶν ἐρωμένῃ.
FIF 118	Τοὺς εὖ γεγονότας καὶ τεθραμμένους καλῶς
FIF 118	κἀν τοῖς κακοῖς δεῖ λόγον ἔχειν εὐφημίας.	262
FIF 119	Πλοῦτος ἀλόγιστος προσλαβὼν ἐξουσίαν καὶ τοὺς φρονεῖν δοκοῦντας ἀνοήτους ποιεῖ.
FIF 120	Κρεῖττον ὀλίγ’ ἐστὶ χρήματ’ ἀνυπόπτως ἔχειν, ἢ πολλὰ φανερῶς, ἀλλὰ μετ’ ὀνείδους λαβεῖν.
FIF 121	Οὐκ ἔστι λύπης, ἄν περ ὀρθῶς τις σκοπῇ, ἄλγημα μεῖζον τῶν ἐν ἀνθρώποις φύσει.
FIF 122	Ἔξωθέν εἰσιν οἱ δοκοῦντες εὐτυχεῖν λαμπροί, τὰ δ’ ἔνδον πᾶσιν ἀνθρώποις ἴσοι.
FIF 123	Πολλῶν φύσει τοῖς πᾶσιν ἀνθρώποις κακῶν ὄντων μέγιστόν ἐστιν ἡ λύπη κακόν.
FIF 124	Οὐδέν με λυπεῖ μᾶλλον ἢ χρηστὸς τρόπος
FIF 124	εἰς χαλεπὸν ὅταν ᾖ συγκεκλεισμένος βίον.	263
FIF 125	Οἰκτρότατόν ἐστι πεῖραν ἐπὶ γήρως ὀδῷ ἀδίκου τύχης δίκαιος εἰληφὼς τρόπος.
FIF 126	Ἄνδρα τὸν ἀληθῶς εὐγενῆ καὶ τἀγαθά καὶ τὰ κακὰ δεῖ πταίοντα γενναίως φέρειν.
FIF 127	Ταῖς ἀτυχίαισι μὴ ’πίχαιρε τῶν πέλας· πρὸς τὴν τύχην γὰρ ζυγομαχεῖν οὐ ῥᾴδιον.
FIF 128	Οὐκ ἐμὸν ἀνοίγειν λανθάνουσαν ἀτυχίαν ἔστ’, ἀλλὰ μᾶλλον κατακαλύπτειν φημὶ δεῖν.
FIF 129	Μέγιστόν ἐστιν ἆρα τοῖς ἐπταικόσιν τὸ παρόντας ἐγγὺς τοὺς συναλγοῦντας βλέπειν.
FIF 130	Εἰ τἄλλ’ ἀφαιρεῖν ὁ πολὺς εἴωθεν χρόνος ἡμῶν, τό γε φρονεῖν ἀσφαλέστερον ποιεῖ.
FIF 131	Πάντων ἰατρὸς τῶν ἀναγκαίων κακῶν
FIF 131	χρόνος ἐστίν. οὗτος καὶ σὲ νῦν ἰάσεται.	264
FIF 132	Καλόν γε βασιλεὺς τῇ μὲν ἀνδρείᾳ κρατῶν, τὰ δὲ τοῦ βίου δίκαια διατηρῶν κρίσει.
FIF 133	Νῦν δ’ ἕρπ’ ἀπ’ οἴκων τῶνδε· τὴν γυναῖκα γάρ τὴν σώφρον’ οὐ δεῖ τὰς τρίχας ξανθὰς ποιεῖν.
FIF 134	Μικρὰς τίθημι συμβολὰς ἀκροώμενος.
FIF 135	Καλὸν τὸ Κείων νόμιμόν ἐστι Φανία· ὁ μὴ δυνάμενος ζῆν καλῶς οὐ ζῇ κακῶς.
FIF 136	Ἥλιε, σὲ γὰρ δεῖ προσκυνεῖν πρῶτον θεῶν,
FIF 136	δι’ ὃν θεωρεῖν ἔστι τοὺς ἄλλους θεούς.	265
FIF 137	Ἐγὼ δ’ ἀνόητος εὐτελὴς ὑπερβολῇ, ὁ δ’ ἄσωτός ἐστι, πολυτελής, θρασὺς σφόδρα.
FIF 138	Λανθάνει τὰ πράγματα τοὺς λέγειν ἡμῶν ὀκνοῦντας τὰς ἀληθείας ἀεί τοῖς ἀναγκαίοις.
FIF 139	Ἅπανθ’ ὅσα ζῇ καὶ τὸν ἥλιον βλέπει τὸν κοινὸν ἡμῖν, δοῦλα ταῦτ’ ἔσθ’ ἡδονῆς.
FIF 140	Ἔχω δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλοῦμ’ ὑπὸ πάντων, μακάριος δ’ ὑπ’ οὐδενός.
FIF 141	Εἰ μὲν δή τινα . . . πόρον ἔχεις· εἰ δὲ μή, νενόηκ’ ἐγώ·
FIF 141	μισῶμεν ἀλλήλους.	266
FIF 142	Αἰσχύνομαι πλουτοῦντι δωρεῖσθαι φίλῳ, μή μ’ ἄφρονα κρίνῃ καὶ διδοὺς αἰτεῖν δοκῶ.
FIF 143	Χρυσὸς μὲν οἶδεν ἐξελέγχεσθαι πυρί, ἡ δ’ ἐν φίλοις εὔνοια καιρῷ κρίνεται.
FIF 144	Μισῶ πένητα πλουσίῳ δωρούμενον· ἔλεγχός ἐστι τῆς ἀχορτάστου τύχης.
FIF 145	Καιρῷ τὸν εὐτυχοῦντα κολακεύων φίλος, καιροῦ φίλος πέφυκεν, οὐχὶ τοῦ φίλου.
FIF 146	Ἀπόντι μᾶλλον εὐχαριστίαν ποίει·
FIF 146	τῷ γὰρ παρόντι γίγνετ’ εὐτονώτερον.	267
FIF 147	Ὁ γὰρ ἀδίκως τι καθ’ ἑτέρου ζητῶν κακόν αὐτὸς προπάσχει τοῦ κακοῦ τὴν ἔκβασιν.
FIF 148	Ὅταν ἐκ πονηροῦ πράγματος κέρδος λάβῃς, τοῦ δυστυχεῖν νόμιζέ ς’ ἀρραβῶν’ ἔχειν.
FIF 149	Δούλῳ γενομένῳ, δοῦλε, δουλεύων φοβοῦ· ἀμνημονεῖ γὰρ ταῦρος ἀργήσας ζυγοῦ.
FIF 150	Ἐλεύθερος πᾶς ἑνὶ δεδούλωται, νόμῳ, δυσὶν δὲ δοῦλος, καὶ νόμῳ καὶ δεσπότῃ.
FIF 151	Νόμος φυλαχθεὶς οὐδέν ἐστιν ἢ νόμος, ὁ μὴ φυλαχθεὶς καὶ νόμος καὶ δήμιος.
FIF 152	Μὴ πάσχε πρῶτον τὸν νόμον καὶ μάνθανε.
FIF 152	πρὸ τοῦ παθεῖν σε τῷ φόβῳ προλαμβάνου.	268
FIF 153	Μέλλων τι πράττειν μὴ προείπῃς μηδενί. ἅπαντα μεταμέλειαν ἀνθρώποις φέρει. μόνη σιωπὴ μεταμέλειαν οὐ φέρει.
FIF 154	Γυναῖχ’ ὁ διδάσκων γράμματ’ οὐ καλῶς ποιεῖ, ἀσπίδι δὲ φοβερᾷ προσπορίζει φάρμακον.
FIF 155	Καλὴν γυναῖκ’ ἐὰν ἴδῃς μὴ θαυμάσῃς· τὸ γὰρ πολὺ κάλλος καὶ ψόγων πολλῶν γέμει.
FIF 156	Γνώμην ἀρίστην τῇ γυναικὶ μὴ λέγε· γνώμῃ γὰρ ἰδίᾳ τὸ κακὸν ἡδέως ποιεῖ.
FIF 157	Μὴ κλᾷε τοὺς θανόντας· οὐ γὰρ ὠφελεῖ
FIF 157	τὰ δάκρυ’ ἀναισθήτῳ γεγονότι καὶ νεκρῷ.	269
FIF 158	Τί τῷ θανόντι δῶρα λαμπρὰ προσφορεῖς, ἃ μετ’ ὀδύνης εἴασε κοὐκ ἐχρήσατο;
FIF 159	Πράττων καλῶς μέμνησο τῆς δυσπραξίας· ὡς γὰρ τὸ πράττειν οὕτω καὶ σκόπει.
FIF 160	Ἐὰν τροφὴν δοὺς τὸν λαβόντ’ ὀνειδίσῃς, ἀψινθίῳ κατέπασας ἀττικὸν μέλι.
FIF 161	Εἰ * * γάμος ἦν ὁ σώζων τὴν ἄλλου νόσον νόσον σώζων αὐτὸς ἀποθνήσκει νοσῶν.
FIF 162	Ὅταν τι μέλλῃς τὸν πέλας κατηγορεῖν, αὐτὸς τὰ σαυτοῦ πρῶτον ἐπισκέπτου κακά.
FIF 163	Μηδέποτε πειρῶ στρεβλὸν ὀρθῶσαι κλάδον·
FIF 163	φύσιν δ’ ἐνεγκεῖν οὗ φύσις βιάζεται.	270
FIF 164	Μάτην ἄρ’ οἱ γέροντες εὔχονται θανεῖν, γῆρας ψέγοντες καὶ πολὺν χρόνον βίου.
FIF 165	Ὅταν γέρων γέροντι γνώμην διδοῖ, θησαυρὸς ἐπὶ θησαυρὸν ἐμπορίζεται.
FIF 166	Ἂν καλὸν ἔχῃ τις σῶμα καὶ ψυχὴν κακήν, καλὴν ἔχει ναῦν καὶ κυβερνήτην κακόν.
FIF 167	Φρόνησιν ἀσκῶν ἄφροσιν μὴ χρῶ φίλοις,
FIF 167	ἐπεὶ κεκλήσῃ καὶ σὺ παντελῶς ἄφρων.	271
FIF 168	Μυστήριόν σου μὴ κατείπῃς τῷ φίλῳ, κοὐ μὴ φοβηθῇς αὐτὸν ἐχθρὸν γενόμενον.
FIF 169	Ὁ λοιδορῶν τὸν πατέρα δυσφήμῳ λόγῳ τὴν εἰς τὸ θεῖον ἐκμελετᾷ βλασφημίαν.
FIF 170	Ὦ δέσποτ’ ὦναξ, ἔστι τοῖς σοφοῖς βροτῶν χρόνῳ σκοπεῖσθαι τῆς ἀληθείας πέρι.
FIF 171	Ἐπὰν ἐν ἀγαθοῖς εὐνοούμενός τις ὤν ζητῇ τι κρεῖττον ὧν ἔχει, ζητεῖ κακά.
FIF 172	Λαμπρῶς μὲν ἔνιοι ζῶσιν, οἷς χαλεπώτερον
FIF 172	τοῦ περιποιήσασθαί τι τὸ φυλάξαι βίον.	272
FIF 173	Ὃς δ’ οὔτ’ ἐρυθριᾶν οἶδεν οὔτε δεδιέναι, τὰ πρῶτα πάσης τῆς ἀναιδείας ἔχει.
FIF 174	Ὁ τῶν γεωργῶν ἡδονὴν ἔχει βίος, ταῖς ἐλπίσιν τἀλγεινὰ παραμυθούμενος.
FIF 175	Ψυχὴν ἔχειν δεῖ πλουσίαν· τὰ δὲ χρήματα ταῦτ’ ἐστὶν ὄψις, παραπέτασμα τοῦ βίου.
FIF 176	Κἂν μυρίων γῆς κυριεύῃς πήχεων, θανὼν γενήσει τάχα τριῶν ἢ τεττάρων.
FIF 177	Κακῶς ἀκούων ὅστις οὐκ ὀργίζεται,
FIF 177	πονηρίας πλείστης τεκμήριον φέρει.	273
FIF 178	Ἅπανθ’ ὅς’ ὀργιζόμενος ἄνθρωπος ποιεῖ, ταῦθ’ ὕστερον λάβοις ἂν ἡμαρτημένα.
FIF 179	Ὡς κρεῖττόν ἐστι δεσπότου χρηστοῦ τυχεῖν, ἢ ζῆν ταπεινῶς καὶ κακῶς ἐλεύθερον.
FIF 180	Ἂν ἀγνοῶν τι παρά τινος θέλῃς μαθεῖν, τὸ τοῦ μαθητοῦ πρῶτον, ἔχε τὴν σιγήν.
FIF 181	Ὁ μὴ γέλωτος ἄξιος ἂν ᾖ γέλως, αὐτοῦ γέλωτος πέφυκε κατάγελως.
FIF 182	Ὁ μὴ τρέφων τεκοῦσαν ἐκ τέχνης νέος,
FIF 182	ἄκαρπος οὗτός ἐστ’ ἀπὸ ῥίζης κλάδος.	274
FIF 183	Ἐπὰν ἐκ μεταβολῆς ἐπὶ κρεῖττον γένῃ, ὅτ’ εὐτυχεῖς μέμνησο τῆς προτέρας τύχης.
FIF 184	Ἀρχὴ μεγίστη τῶν ἐν ἀνθρώποις κακῶν ἀγαθά, τὰ λίαν ἀγαθά.
FIF 185	Παίδων ἐπ’ ἀρότῳ γνησίων δίδωμί σοί γε τὴν ἐμαυτοῦ θυγατέρα.
FIF 186	Μέμφομαί σοι τοῦθ’ ὅτι
FIF 186	χρηστά με λέγοντ’ οὐκ εὖ ποιήσειν προσδοκᾷς.	275
FIF 187	Οὐκ ἆρα φροντίζει τις ἡμῶν ἢ μόνος θεός.
FIF 188	Ἄνθρωπε, πέρυσι πτωχὸς ἦσθα καὶ νεκρός, νυνὶ δὲ πλουτεῖς.
FIF 189	Εὐκαταφρόνητος τῇ στολῇ εἴσειμι καὶ ταῦτ’ εἰς γυναῖκας.
FIF 190	Ὡς ἡδὺ πρᾶος καὶ νεάζων τῷ τρόπῳ πατήρ.
FIF 191	Πάντα γάρ
FIF 191	ταῖς ἐνδελεχείαις καταπονεῖται πράγματα.	276
FIF 192	Κομψὸς στρατιώτης οὐδ’ ἐὰν πλάττῃ θεός οὐδεὶς γένοιτ’ ἄν.
FIF 193	Ἔργον ἐστί, Φανία, μακρὰν συνήθειαν βραχεῖ λῦσαι χρόνῳ.
FIF 194	Οὐκ ἔστ’ ἀνοίας οὐδέν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, τολμηρότερον.
FIF 195	Πᾶς ὁ μὴ φρονῶν ἀλαζονείᾳ καὶ ψόφοις ἁλίσκεται.
FIF 196	Μόνος ἔστ’ ἀπαρηγόρητον ἀνθρώποις ἔρως.	277
FIF 197	Ἔστι δέ γυνὴ λέγουσα χρήσθ’ ὑπερβάλλων φόβος.
FIF 198	Οὐ πάνυ εἴωθ’ ἀληθὲς οὐδὲ ἓν λέγειν γυνή.
FIF 199	Ὦ νύξ, σὺ γὰρ δὴ πλεῖστον Ἀφροδίτης θεῶν μετέχεις μέρος.
FIF 200	Ὁ θάτερος μὲν τοῖν δυοῖν Διοσκόροιν.	278
FIF 201	Στυππεῖον, ἐλέφαντ’, οἶνον, αὐλαίαν, μύρον.
FIF 202	Ἔθυον οὐ προσέχουσιν οὐδέν μοι θεοῖς.
FIF 203	Λυκοφίλιοι μέν εἰσιν αἱ διαλλαγαί.
FIF 204	Ὁμοῦ τι τῷ τίκτειν παρεγένεθ’ ἡ κόρη.
FIF 205	Ἄνθρωπον ἐξαλλάξομεν κακόν τί σοι
FIF 205	δώσοντα.	279
FIF 206	Κύψας καθ’ αὑτὸν τῶν τραγημάτων ἔφλα.
FIF 207	Καθεδοῦμαι δ’ ἐνθαδὶ τὸν Λοξίαν αὐτὸν καταλαβών.
FIF 208ab	Κόψω τὴν θύραν. Ἀλλ’ ἐψόφηκε τὴν θύραν τις ἐξιών.
FIF 209	Ὦ παῖ σιώπα· πόλλ’ ἔχει σιγὴ καλά.	280
FIF 210	Ποτήριον, τράπεζαν, ἁρπάγην, κάδον.
FIF 211	Οὐχ οὗτος ἱππόκαμπός ἐστ’ ἐν αἰθέρι;
FIF 212	Μαρτύρομαι ναὶ μὰ τὸν Ἀπόλλω τουτονί καὶ τὰς θύρας.
FIF 213	Ἓν γάρ τι τούτων τῶν τριῶν ἔχει κακόν.
FIF 214	Θρᾷξ εὐγενὴς εἶ πρὸς ἅλας ἠγορασμένος.	281
FIF 215	Οὐδεὶς γὰρ ἀγαπῶν αὐτὸς ἀμελεῖθ’ ἡδέως.
FIF 216	Κορινθίῳ πίστευε καὶ μὴ χρῶ φίλῳ.
FIF 217	Ὄνειδος αἰσχρὸς βίος ὅμως κἂν ἡδὺς ᾖ.
FIF 218	Ἡ δ’ εὐπάτειρα φιλόγελως τε παρθένος Νίκη μεθ’ ἡμῶν εὐμενὴς ἕποιτ’ ἀεί.
FIF 219	Δεῖ γὰρ ἢ πλουτεῖν, ὅπως μὴ μάρτυρας πολλοὺς ἔχειν
FIF 219	τοὺς ὁρῶντας.	282
FIF 220	Δεδράμηκά σοι δρόμον τοιοῦτον οἷον οὐδεὶς πώποτε.
FIF 221	Τὸ δὴ λεγόμενον τοῦτο θᾶττον ἢ βάδην.
FIF 222	Ἐκάθηντ’ ἐπὶ δίφρου μήτηρ τε καί παρθένος.
FIF 223	Μικροῦ μὲν ἀρραβῶνά με ἔπεισεν εὐθὺς καταβαλεῖν.
FIF 224	Κρωβύλῃ τῇ μητρὶ πείθου καὶ γάμει τὴν συγγενῆ.	283
FIF 225	Οὐδὲ λόγον ὑμῶν, οὐδ’ ἐπιστροφὴν ἔχω.
FIF 226	Ὁρᾷς; ἀκαρὴς παραπόλωλας ἀρτίως.
FIF 227	Ἀσπίδιον ἐπριάμην τι καὶ μαχαίριον.
FIF 228	Παρ’ αὐτὸν ἴσα βαίνους’ ἑταίρα πολυτελής.
FIF 229	Πικροῦ γέροντος αὐθεκάστου τὸν τρόπον.
FIF 230	Ἐδεξάμην, ἔτικτον, ἐκτρέφω, φίλε.	284
FIF 231	Φορὰ γὰρ νῦν τούτου γέγονε καλή.
FIF 232	Ἐν γειτόνων οἰκῶ γὰρ, ὦ τοιχωρύχε.
FIF 233	Ἵν’ οὐχ αὑτῷ παρετράφην, ἀλλὰ σοί.	285
FIF 234	Ἡμέραν τρίτην ἐπεκώμας’ ἡμῖν.
FIF 235	Ἤδη ἀλεαίνῃ πρὸς τὸ πῦρ καθημένη.
FIF 236	Οὐχὶ παρακληθέντας ὑμᾶς δεῖ γὰρ ἡμῖν εὐνοεῖν, ἀλλ’ ὑπάρχειν τοῦτο.
FIF 237	Ἀλλὰ σκατοφάγος ἐστὶ καὶ λίαν πικρός.	286
FIF 238	Ἔγημε θαυμαστὴν γυναῖχ’ ὡς σώφρονα.
FIF 239	Πύλη τίς ἐστι Ταινάρου πρὸς ἐσχάτοις.
FIF 240	Οἱ τηλικοῦτοι καὶ τοιοῦτοι τῷ γένει.
FIF 241	Λελουμένη γὰρ ἡ’τέρα καὶ διαφανές χιτωνάριον ἔχουσα.
FIF 242ab	Ἐξακεῖσθαι μοι δοκῶ τὸ δίκτυον.
FIF 242ab	Ἱμάτιον ἀκούμεθα.	287
FIF 243a	Ἀπασκαριῶ δ’ ἐγὼ γέλωτι τήμερον.
FIF 243b	Μάντις δ’ ἄριστος ὅστις εἰκάζει καλῶς.
FIF 244	Νόμον φοβηθεὶς μὴ ταραχθήσῃ νόμῳ.
FIF 245	Ἡδύ τ’ ἀποθνήσκειν ὅτῳ ζῆν μὴ πάρεσθ’ ὡς βούλεται.
FIF 246abc	Ὁ χρηστός ἐστι πολλαχοῦ σωτήριος. Τὸ χρηστὰ πράττειν ἔργον ἔστ’ ἐλευθέρου. Μέγιστον ἀγαθόν ἐστι μετὰ νοῦ χρηστότης.
FIF 247	Οὐδὲν κατὰ λόγον γίγνεθ’ ὧν ποιεῖ τύχη.	288
FIF 248	Τυφλόν τι τἀνόητον εἶναί μοι δοκεῖ.
FIF 249	Χρηστοῦ παρ’ ἀνδρὸς μηδὲν ὑπονόει κακόν.
FIF 250	Τὸ δοκεῖν διαβολὴν ἔσχε μείζω τοῦ ποιεῖν.
FIF 251-252	Οὐκ ἔστι τόλμης ἐφόδιον μεῖζον βίου. Οὐκ ἔστι τόλμης ἐπιφανεστέρα θεός.
FIF 253	Ἀγροῖκος εἶναι προσποιεῖ πονηρὸς ὤν.
FIF 254	Ἔχει τι τὸ πικρὸν τῆς γεωργίας γλυκύ.
FIF 255	Λυπεῖ με δοῦλος μεῖζον οἰκέτου φρονῶν.
FIF 256	Ἔργον γυναικὸς ἐκ λόγου πίστιν λαβεῖν.	289
FIF 257	Τοῦτ’ ἐστὶ τὸ ζῆν, οὐχ ἑαυτῷ ζῆν μόνον.
FIF 258	Πολὺ χεῖρόν ἐστιν ἐρεθίσαι γραῦν ἢ κύνα.
FIF 259a	Φύσει γυνὴ δυσήνιόν ἐστι καὶ πικρόν.
FIF 259b	Ὦ παῖδες, οἷον φίλτρον ἀνθρώποις φρενός.
FIF 260	Δίκας γραφόμενος πρὸς γονεῖς μαίνει, τάλαν.
FIF 261	Υἱὸς δ’ ἀμείνων ἐστὶν εὐνοίᾳ πατρός.
FIF 262	Ἡδύ γ’ ἐν ἀδελφοῖς ἐστιν ὁμονοίας ἔρως.	290
FIF 263	Ἄνθρωπος· ἱκανὴ πρόφασις εἰς τὸ δυστυχεῖν.
FIF 264	Αἰσχυνόμενος αἴσχιστα πενίαν ἂν φέροις.
FIF 265	Πειρῶ τύχης ἄνοιαν ἀνδρείως φέρειν.
FIF 266	Ἡδύ γε φίλου λόγος ἐστὶ τοῖς λυπουμένοις.
FIF 267	Ἕλληνές εἰσιν ἄνδρες οὐκ ἀγνώμονες, καὶ μετὰ λογισμοῦ πάντα πράττουσίν τινος.
FIF 268	Φοβούμενοι τὸ θεῖον ἐπὶ τοῦ σοῦ πάθους.
FIF 269	Μὴ ’πὶ μικροῖς αὐτὸς αὑτὸν ὀξύθυμον δείκνυε.	291
FIF 270	Κρεῖττον δ’ ἑλέσθαι ψεῦδος ἢ ἀληθὲς κακόν.
FIF 271	Ἦ πού τι χαλεπόν ἐστι τὸ ψευδῆ λέγειν.
FIF 272	Πικρόν ἐστι θρέμμ’ ἐν οἰκίᾳ γέρων.
FIF 273	Οὐδεὶς πονηρὸν πρᾶγμα χρηστὸς ὢν ποιεῖ.
FIF 274	Ὡς ἡδὺ συνέσει χρηστότης κεκραμένη.
FIF 275	Θανόντων δὲ καὶ λόγοι φίλοι προδόται.
FIF 276	Ἅπαντα δοῦλα τοῦ φρονεῖν καθίσταται.
FIF 277	Πένης λέγων τἀληθὲς οὐ πιστεύεται.	292
FIF 278	Πᾶν τοὔργον ὀρθῶς ἐκμαθεῖν χρόνου μέτα.
FIF 279	Ἐλευθέρως δούλευε· δοῦλος οὐκ ἔσει.
FIF 280	Ἅπαντα σιγῶν ὁ θεὸς ἐξεργάζεται.
FIF 281abc	Ἐπὶ τοῦτ’ ἐγένοντο πάντες, ἐνθάδ’ ἥξομεν. Ἀνθρωπίνως χρὴ τὰς τύχας φέρειν, ξένε. Τὰ κοινὰ κοινῶς δεῖ φέρειν συμπτώματα.
FIF 282	Τὸ μηδὲν ἀδικεῖν πᾶσιν ἀνθρώποις πρέπει.
FIF 283	Ἀνδρὸς τὰ προσπίπτοντα γενναίως φέρειν.	293
FIF 284	Λέγεις, ἃ δὲ λέγεις ἕνεκα τοῦ λαβεῖν λέγεις.
FIF 285	Ὅσος τὸ κατέχειν ἐστὶ τὴν ὀργὴν πόνος.
FIF 286	Συγκέχυκε νῦν τὴν πίστιν ὁ καθ’ ἡμᾶς βίος.
FIF 287	Ἀπερυθριᾷ πᾶς, ἐρυθριᾷ δ’ οὐδεὶς ἔτι.
FIF 288	Οὐδὲν σιωπῆς ἐστι χρησιμώτερον.
FIF 289	Προποιήσεις ἀστικὸν σαυτὸν πάλιν.
FIF 290	Εἰς τὰ καθαρὰ λιμὸς εἰσοικίζεται.	294
FIF 291	Ὡς ὡραΐζεθ’ ἡ τύχη πρὸς τοὺς βίους.
FIF 292	Οὐχ ὅθεν ἀπωλόμεσθα σωθείημεν ἄν;
FIF 293	Πρὸς ταῖς ἐμαυτοῦ νῦν θύραις ἕστηκ’ ἐγώ.
FIF 294	Ἀλλὰ καὶ χαμαιτύπη
FIF 294	κρίζει τις.	295
FIF 297	Ἐλεύθερόν τι τολμήσει πονεῖν,	295
FIF 297	θηρᾶν λέοντας, ὅπλα βαστάζειν.	296
FIF 302	Τί γὰρ ἐγὼ κατελειπόμην.
FIF 303	Ἐγάμησεν ἣν ἐβουλόμην ἐγώ.
FIF 304	Ἐξάραντες ἐπικροτήσατε.
FIF 305	Δεινὸν σὺ φράγμα τῆς νύμφης λέγεις.	298
FIF 306	Τηρῶ τὸν Δία	298
FIF 306	ὕοντα πολλῷ.	299
FIF 309	Ἀλλ’ ἀλαζὼν καὶ θεοῖσιν ἐχθρός.
FIF 310	Τραγῳδῶν ἦν ἀγὼν Διονύσια.
FIF 312	Οὐχ ὁ τρόφιμός σου πρὸς θεῶν, Ὀνήσιμε, ὁ νῦν ἔχων Ἀβροτόνιον τὴν ψάλτριαν
FIF 312	ἔγημ’ ἔναγχος; Β. πάνυ μὲν οὖν.	300
FIF 325	Παραιτοῦμαί σε συγγνώμην ἔχειν.	302
FIF 339	Ἀναμενῶ σε πρός	302
FIF 339	τοὔλαιον.	305
FIF 348	Αὐλὰς θεραπεύειν καὶ σατράπας.	305
FIF 349	Ταῦτά ς’ ἀπολώλεκ’ ὦ πονηρέ.	307
FIF 455	Πυθοῦ παρ’ αὐτῆς διὰ τίν’ αἰτίαν.	321
FIF 459	Οὐκ ἔχω οὔτε ἅλας οὔτε ὄξος οὔτ’ ὀρίγανον.	322
FIF 460	Ἐλεεῖθ’ ὁ ποιμὴν καὶ καλεῖται γλυκύτατος.	323
FIF 463	Οὐχ ὁ λόγος αὔξει τὴν τέχνην περισσὸς ὤν, ἀλλ’ αὐτὰ κοσμεῖ τὴν τέχνην τὰ πράγματα.
FIF 464	Τί δ’ ὄφελος εὖ λαλοῦντος, ἂν κακῶς φρονῇ;
FIF 465	Ὁ μὲν λόγος σου συνέσεως πολλῆς γέμει, τὰ δ’ ἔργα σύνεσιν οὐκ ἔχοντα φαίνεται.
FIF 466	Ὁ μὴ φρονῶν μέν, πολλὰ δ’ ἐφ’ ἑκάστου λαλῶν δείκνυσιν αὑτοῦ τὸν τρόπον τοῖς ῥήμασιν.
FIF 467	Ὁ μὲν λόγος σου παῖ κατ’ ὀρθὸν εὐδρομεῖ, τὸ δ’ ἔργον ἄλλην οἶμον ἐκπορεύεται.
FIF 468	Ἡ τῶν ὁμοίων αἵρεσις μάλιστά πως
FIF 468	τὴν τοῦ βίου σύγκρασιν ὁμόνοιαν ποιεῖ.	324
FIF 469	Γυναικὶ δ’ ὅστις ὅρκον ὀμνύων ἀνήρ μηδὲν ποιεῖ δίκαιον, οὗτος εὐσεβής.
FIF 470	Ἀνὴρ ἀχάριστος μὴ νομιζέσθω φίλος, μηθ’ ὁ πονηρὸς κατεχέτω χρηστοῦ τόπον.
FIF 471	Οὐχὶ τὴν αὐτὴν ἔχει διάνοιαν αἰτῶν εἷς ἕκαστος καὶ λαβών.
FIF 472	Ἀεὶ δ’ ὁ σωθείς ἐστιν ἀχάριστον φύσει. ἅμ’ ἠλέηται καὶ τέθνηκεν ἡ χάρις,
FIF 472	ἣν δεόμενος τότ’ ἀθάνατον ἕξειν ἔφη.	325
FIF 473	ὅτου δ’ ἂν ἔργου τυγχάνῃς ἄπειρος ὤν, τὸ πυνθάνεσθαι τῶν κατειδότων καλόν.
FIF 474	Πολὺ κρεῖττόν ἐστιν ἓν καλῶς μεμαθηκέναι ἢ πολλὰ φαύλως περιβεβλῆσθαι πράγματα.
FIF 475	Ὅταν λέγῃς μὲν πολλά, μανθάνῃς δὲ μή, τὸ σὸν διδάξας τοὐμὸν οὐ μαθὼν ἔσει.
FIF 476	Οὐδὲν γὰρ αἰσχρόν ἐστι τἀληθῆ λέγειν.
FIF 477	Ἀδύνατον ὡς ἔοικε τἀληθὲς λαθεῖν.	326
FIF 478	Ἐὰν ἐγὼ φῶ νῦν ἔχειν βακτηρίαν χρυσῆν, τί μοι σεμνότερον ἔσται τὸ ξύλον; ἀληθὲς εἶναι δεῖ τὸ σεμνόν, οὐ κενόν.
FIF 479	Κἀν ταῖς ἀπορίαις ἔσθ’ ὁ χρηστὸς χρήσιμος.
FIF 480	Ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ’, ὡς καλαὶ νῷν αἱ γυναί.
FIF 481	Εἰ μὴ γαμεῖς γάρ, ἔσχατον νόμιζέ με Μυσῶν.
FIF 482	Θυγάτριον, ἡ νῦν ἡμέρα δίδωσί μοι
FIF 482	ἢ δόξαν ἤτοι διαβολήν.	327
FIF 485	Οὐκ ἔστιν οὔτε διάβολος γραῦς ἔνδον.	327
FIF 486	Καθιζάνει μὲν ἐνίοτ’ εἰς τὰ σήσαμα.	328
FIF 491	Διεμέριζε γάρ ὁ Βορυσθενείτης.
FIF 493	Ἀλλὰ προσέδωκας τάλαντον ἵνα παρ’ ἡμῶν ...
FIF 493	καὶ τὸν ἴκτινον λάβῃς.	329
FIF 494	Ὁ μηδὲν ἀδικῶν οὐδενὸς δεῖται νόμου.
FIF 499	Φιλόνεικος δ’ ἐστὶ καὶ μία γυνή
FIF 499	εἰς μῆνιν.	330
FIF 502	Ἀράβιον ἐξεύρηκα σύμβουλον.	331
FIF 506	Ἡ πόλις	331
FIF 506	ὅλη γὰρ ᾄδει τὸ κακόν.	332

Ade

t

Ade

1

Ade

2

Ade

3

Ade

4

Ade

6

Ade

7

Ade

8

Ade

9

Ade

11

Ade

13

Ade

14

Hala

t

Hali

t

Hali

1-3

Hali

4

Hali

5

Hali

6

Hali

7

Hali

8

Hali

9

Hali

10

Hali

11

Hali

12

Hali

13

Hali

14

Ana

t

Ana

1

Ana

2

Ana

3

Ana

5

Andri

t

Andri

1

Andri

2

Andri

3

Andri

4

Andri

6

Andri

9

Andri

13

Andro

t