MENANDER :: Fragmenta :: TLG 0541 039

TLG 0541 039 :: MENANDER :: Fragmenta MENANDER Comic. (Atheniensis: 4–3 B.C.) Cf. et MENANDRI ET PHILISTIONIS SENTENTIAE (1791) Fragmenta Source: Kock, T. (ed.), Comicorum Atticorum fragmenta, vol. 3. Leipzig: Teubner, 1888: 3–152, 155–164, 166–241, 246–271. frr. 1, 3–6, 8–33, 36, 39, 41–42, 48, 50–55, 59–100, 102–107, 109–120, 123–132, 134–151, 153–162, 164–171, 173–181, 183–185, 187–189, 191–258, 260–275, 278–314, 316–333, 335–389, 391–411, 413, 415–443, 445–458, 460–463, 465–494, 497–544, 546–720, 722–734, 736–749, 751–864, 866–895, 897–907, 912–930, 962–963, 965–986, 988–1116, 1121, 1127 + tituli Citation: Fragment — (line)

t,ante 1	ΑΓΡΟΙΚΟΣ
t1-12	ΑΔΕΛΦΟΙ
1	ὦ μακάριόν με· γυναῖκα οὐ λαμβάνω.	3
3	εἰ δ’ ἔστιν οὗτος τὴν κόρην ὁ διεφθορώς.
4	ἔργον εὑρεῖν συγγενῆ πένητός ἐστιν· οὐδὲ εἷς γὰρ ὁμολογεῖ αὐτῷ προσήκειν τὸν βοηθείας τινὸς
4	δεόμενον· αἰτεῖσθαι γὰρ ἅμα τι προσδοκᾷ.	4
5	οὐ παντελῶς δεῖ τοῖς πονηροῖς ἐπιτρέπειν, ἀλλ’ ἀντιτάττεσθ’· εἰ δὲ μή, τἄνω κάτω ἡμῶν ὁ βίος λήσει μεταστραφεὶς ὅλος.
6	πρὸς ἅπαντα δειλὸν ὁ πένης ἐστὶ γὰρ καὶ πάντας αὑτοῦ καταφρονεῖν ὑπολαμβάνει. ὁ γὰρ μετρίως πράττων περισκελέστερον ἅπαντα τἀνιαρά, Λαμπρία, φέρει.
8	ὀκτώ τις ὑποχεῖν ἀνεβόα καὶ δώδεκα
8	κυάθους, ἕως κατέσεισε φιλοτιμούμενος.	5
9	κοινὰ τὰ τῶν φίλων.
10	ἐγὼ δ’ ἀγροῖκος, ἐργάτης, σκυθρός, πικρός, φειδωλός.
11	θεός ἐστι τοῖς χρηστοῖς ἀεὶ ὁ νοῦς γάρ, ὡς ἔοικεν, ὦ σοφώτατοι.
12	τί πολλὰ τηρεῖν πολλὰ δεῖ δεδοικότα;	6
t,ante 13	ΑΛΑΕΙΣ
t13-29	ΑΛΙΕΙΣ
13	χαῖρ’, ὦ φίλη γῆ, διὰ χρόνου πολλοῦ ς’ ἰδὼν ἀσπάζομαι· τουτὶ γὰρ οὐ πᾶσαν ποιῶ τὴν γῆν, ὅταν δὲ τοὐμὸν ἐσίδω χωρίον·
13	τὸ γὰρ τρέφον με τοῦτ’ ἐγὼ κρίνω θεόν.	7
14	ὁ πρῶτος εὑρὼν διατροφὴν πτωχῷ τέχνην πολλοὺς ἐποίησεν ἀθλίους· ἁπλοῦν γὰρ ἦν τὸν μὴ δυνάμενον ζῆν ἀλύπως ἀποθανεῖν.
15	ὡς δὲ τὴν ἄκραν κάμπτοντας ἡμᾶς εἶδον, ἐμβάντες ταχὺ ἀνηγάγοντο.
16	ἐκλελάκτικεν
16	ὁ χρηστὸς ἡμῖν μοιχός, ἀλλ’ ἀντάλλαγος—	8
17	δύ’ οἰκίας φηλοῦν γερόντων, ὡς λέγεις, ἀβελτέρων.
18	χαλεπόν γε θυγάτηρ κτῆμα καὶ δυσδιάθετον.
19	δύναται τὸ πλουτεῖν καὶ φιλανθρώπους ποιεῖν.
20	καὶ χρυσολαβὲς καλὸν πάνυ
20	ἐγχειρίδιον.	9
21-22-23	παχὺς γὰρ ὗς ἔκειτ’ ἐπὶ στόμα.
1	. . . . . . . . . . . . ἐτρύφησεν ὥστε μὴ πολὺν τρυφᾶν χρόνον.
2	. . . . . . . . . . . . . . ἴδιον ἐπιθυμῶν μόνος μοι θάνατος οὗτος φαίνεται εὐθάνατος, ἔχοντα πολλὰς χολλάδας κεῖσθαι παχύν,
5	ὕπτιον, μόλις λαλοῦντα καὶ τὸ πνεῦμ’ ἔχοντ’ ἄνω, ἐσθίοντα καὶ λέγοντα ‘σήπομ’ ὑπὸ τῆς ἡδονῆς.‘
24	εὐποροῦμεν, οὐδὲ μετρίως· ἐκ Κυΐνδων χρυσίον, Περσικαὶ στολαὶ δὲ κεῖνται πορφυραῖ, τορεύματα ἔνδον ἔστ’, ἄνδρες, ποτηρίδια, τορεύματα,
24	κἀκτυπωμάτων πρόσωπα, τραγέλαφοι, λαβρώνια.	10
25	καὶ θάλαττα βορβορώδης, ἣ τρέφει θύννον μέγαν.
26	ἀναπετῶ τουτὶ προσελθὼν κοὐκ ἀνέξομ’ οὐκέτι.
27	ἀμφιβλήστρῳ περιβάλλεται	11
28	ἡδυλίζειν
29	ἡ λαμπήνη
t30-37	ΑΝΑΤΙΘΕΜΕΝΗ Η ΜΕΣΣΗΝΙΑ
30	οἱ δ’ ἁρπάσαντες τοὺς κάδους τοὺς στρογγύλους ὕδρευον ἀνδρειότατα κηπουροὶ πάλιν. Β. ‘ἤντλουν‘ λέγειν δεῖ καὶ ‘κάδουσ‘ οὐ δεῖ λέγειν,
30	ἀλλ’ ‘ἀντλιαντλητῆρασ‘.	12
31	τίθημ’ ἔχειν χολήν σε καλλιωνύμου πλείω.
32	Ἀράβιον ἆρ’ ἐγὼ κεκίνηκ’ ἄγγελον.
33	ἡγεῖταί μ’ ὅλως
33	ἐπικόπανόν τι.	13
36	ἴσσα	13
t38-50	ΑΝΔΡΙΑ	14
39	εὑρετικὸν εἶναί φασι τὴν ἐρημίαν οἱ τὰς ὀφρῦς αἴροντες.	14
41	λούσατ’ αὐτὴν αὐτίκα.	15
42	καὶ τεττάρων ᾠῶν μετὰ τοῦτο, φιλτάτη,	15
42	τὸ νεοττίον.	16
48	τὸ δ’ ἐρᾶν ἐπισκοτεῖ ἅπασιν, ὡς ἔοικε, καὶ τοῖς εὐλόγως καὶ τοῖς κακῶς ἔχουσιν.	16
50	ζῶμεν γὰρ οὐχ ὡς θέλομεν, ἀλλ’ ὡς δυνάμεθα.	17
t51-58	ΑΝΔΡΟΓΥΝΟΣ Η ΚΡΗΣ
51	τὰ προσπεσόντα προσδοκᾶν ἅπαντα δεῖ ἄνθρωπον ὄντα· παραμένει γὰρ οὐδὲ ἕν.
52	πλήσας γὰρ ἔφερεν ἐκ παρατάξεώς ποθεν
52	τὰς ἐν Λαμίᾳ πάσας.	18
53	τὸ γὰρ σύνηθες οὐδαμοῦ παροπτέον.
54	μαρτύρομαι τὸν φίλιον, ὦ Κράτων, Δία.
55	Μυσῶν ἔσχατος πολέμιος	19
t59-63	ΑΝΕΨΙΟΙ
59	φύσει γάρ ἐστ’ ἔρως τοῦ νουθετοῦντος κωφόν· ἅμα δ’ οὐ ῥᾴδιον νεότητα νικᾶν ἐστι καὶ θεὸν λόγῳ.
60	εὐδαιμονία τοῦτ’ ἐστὶν υἱὸς νοῦν ἔχων· ἀλλὰ θυγάτηρ κτῆμ’ ἐστὶν ἐργῶδες πατρί.
61	ὁ φανός ἐστι μεστὸς ὕδατος οὑτοσί,
61	δεῖ τ’ οὐχὶ σείειν, ἀλλ’ ἀποσείειν αὐτόθεν.	20
62	οἶς’ εἰσιὼν πανόν, λύχνον, λυχνοῦχον, ὅ τι πάρεστι· φῶς μόνον πολὺ ποίει.
63	τὰ κακῶς τρέφοντα χωρί’ ἀνδρείους ποιεῖ.
t64	ΑΠΙΣΤΟΣ
64	ᾤμην, εἰ τὸ χρυσίον λάβοι ὁ γέρων, θεράπαιναν εὐθὺς ἠγορασμένην ἅβραν ἔσεσθαι.
t65-73	ΑΡΡΗΦΟΡΟΣ Η ΑΥΛΗΤΡΙΣ	21
65	οὐ γαμεῖς, ἂν νοῦν ἔχῃς, τοῦτον καταλιπὼν τὸν βίον· γεγάμηκα γὰρ αὐτός· διὰ τοῦτο σοὶ παραινῶ μὴ γαμεῖν. Β. δεδογμένον τὸ πρᾶγμ’· ἀνερρίφθω κύβος.
5	Α. πέραινε. σωθείης δὲ νῦν. ἀληθινὸν εἰς πέλαγος αὑτὸν ἐμβαλεῖς γὰρ πραγμάτων, οὐ Λιβυκόν, οὐδ’ Αἰγαῖον . . . . . οὗ τῶν τριάκοντ’ οὐκ ἀπόλλυται τρία πλοιάρια· γήμας δ’ οὐδὲ εἷς σέσῳσθ’ ὅλως.
66	ἐὰν δὲ κινήσῃ μόνον τὴν Μυρτίλην ταύτην τις ἢ τίτθην καλῇ, πέρας ποιεῖ λαλιᾶς· τὸ Δωδωναῖον ἄν τις χαλκίον, ὃ λέγουσιν ἠχεῖν, ἢν παράψηθ’ ὁ παριών,
5	τὴν ἡμέραν ὅλην, καταπαύσαι θᾶττον ἢ
5	ταύτην λαλοῦσαν· νύκτα γὰρ προσλαμβάνει.	22
67	πάντας μεθύσους τοὺς ἐμπόρους ποιεῖ τὸ Βυζάντιον· ὅλην ἐπίνομεν τὴν νύκτα διὰ σὲ καὶ σφόδρ’ ἄκρατόν μοι δοκῶ. ἀνίσταμαι γοῦν τέτταρας κεφαλὰς ἔχων.
68	τὰ πατρῷα μὲν ποιεῖ καιρός ποτε ἀλλότρια, σῴζει δ’ αὐτά που τὰ σώματα· βίου δ’ ἔνεστιν ἀσφάλει’ ἐν ταῖς τέχναις.
69	ἐλλέβορον ἤδη πώποτ’ ἔπιες, Σωσία; Β. ἅπαξ. Α. πάλιν νῦν πῖθι· μαίνει γὰρ κακῶς.
70	πάντ’ ἐστὶ τῷ καλῷ λόγῳ
70	ἱερόν· ὁ νοῦς γάρ ἐστιν ὁ λαλήσων θεός.	23
71	ὦ τρισκατάρατε, ζωπύρει τοὺς ἄνθρακας.
72	ἀνδρὸς χαρακτὴρ ἐκ λόγου γνωρίζεται.
73	ἢ χαλκοῦν μέγα ὁλκεῖον
t74-82	ΑΣΠΙΣ
74	ὦ τρισάθλιοι τί πλέον ἔχουσι τῶν ἄλλων; βίον ὡς οἰκτρὸν ἐξαντλοῦσιν οἱ τὰ φρούρια τηροῦντες, οἱ τὰς ἀκροπόλεις κεκτημένοι·
5	εἰ πάντας ὑπονοοῦσιν οὕτω ῥᾳδίως ἐγχειρίδιον ἔχοντας αὐτοῖς προσιέναι,
5	οἵαν δίκην διδόασιν.	24
75	ὃ βούλεται γὰρ μόνον ὁρῶν καὶ προσδοκῶν ἀλόγιστος ἔσται τῆς ἀληθείας κριτής.
76ab	στρατιώτην, Σμικρίνη, σωτηρίας ἔστ’ ἔργον εὑρεῖν πρόφασιν, ὀλέθρου δ’ εὔπορον.
77	πολλοὶ γὰρ ἐκλελοιπότες τὸν χάρακα τὰς κώμας ἐπόρθουν.
78	ἔχων τὴν ἀσπίδα ἔκειτο συντετριμμένην.
79	Ἑλληνίς, οὐκ Ἰβηρίς	25
80	βρύειν
81	ἔμυξεν
82	κανδύταλις
t,ante 83	ΑΥΛΗΤΡΙΣ
t83-84	ΑΥΤΟΝ ΠΕΝΘΩΝ
83	τυφλὸν ὁ πλοῦτος, καὶ τυφλοὺς τοὺς ἐμβλέποντας εἰς ἑαυτὸν δεικνύει.
84	τὸ στεφανοῦν
t,ante 85	ΑΥΤΟΝ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΣ	26
t85-87	ΑΦΡΟΔΙΣΙΑ
85	ἀλλ’ ὅταν ἐρῶντα νοῦν ἔχειν τις ἀξιοῖ, παρὰ τίνι τἀνόητον οὗτος ὄψεται;
86	ἐκφυγοῦσα δ’ ἣν εἶχεν νόσον οὐκ ἔσχε τοὺς ῥηθέντας ἀναθέσθαι λόγους.
87	εἰ τὰς ἀληθείας ἁπλῶς τίς σοι λέγει—
t88-92	ΒΟΙΩΤΙΣ
88	οὐ δεῖ διαβολῆς καταφρονεῖν, οὐδ’ ἂν σφόδρ’ ᾖ ψευδής· ἐπίσταντ’ αὐξάνειν αὐτήν τινες, δι’ οὓς φυλάττεσθαι τὰ τοιαῦτ’ ὀρθῶς ἔχει.
89	πολλὰ δύσκολα εὕροις ἂν ἐν τοῖς πᾶσιν· ἀλλ’ εἰ πλείονα
89	τὰ συμφέροντ’ ἔνεστι, τοῦτο δεῖ σκοπεῖν.	27
90	πλοῦτος δὲ πολλῶν ἐπικάλυμμ’ ἐστὶν κακῶν.
91	οὐκ ἔστιν ἑκτεὺς τοῦτο, μὰ τὸν Ἀσκληπιόν.
92	πεντεκτένους μὲν καὶ περίνησα πορφυρᾶ
t93-101	ΓΕΩΡΓΟΣ
93	εὐκαταφρόνητόν ἐστι, Γοργία, πένης, κἂν πάνυ λέγῃ δίκαια· τούτου γὰρ λέγειν ἕνεκα μόνου νομίζεθ’ οὗτος, τοῦ λαβεῖν. καὶ συκοφάντης εὐθὺς ὁ τὸ τριβώνιον
5	ἔχων καλεῖται, κἂν ἀδικούμενος τύχῃ.	28
94	ὁ δ’ ἠδικηκὼς ὅστις ἔσθ’ οὗτός ποτε τὴν ὑμετέραν πενίαν, κακοδαίμων ἔσθ’, ὅτι τοῦτ’ ἠδίκηκεν, οὗ τυχὸν μεταλήψεται. εἰ καὶ σφόδρ’ εὐπορεῖ γάρ, ἀβεβαίως τρυφᾷ·
5	τὸ τῆς τύχης γὰρ ῥεῦμα μεταπίπτει ταχύ.
95	οὗτος κράτιστός ἐστ’ ἀνήρ, ὦ Γοργία, ὅστις ἀδικεῖσθαι πλεῖστ’ ἐπίστατ’ ἐγκρατῶς· τὸ δ’ ὀξύθυμον τοῦτο καὶ λίαν πικρὸν δεῖγμ’ ἐστὶν εὐθὺς πᾶσι μικροψυχίας.
96	ἀγρὸν εὐσεβέστερον γεωργεῖν οὐδένα οἶμαι· φέρει γὰρ ὅσα θεοῖς ἄνθη καλά, κιττόν, δάφνην· κριθὰς δ’ ἐὰν σπείρω, πάνυ
96	δίκαιος ὢν ἀπέδωχ’ ὅσας ἂν καταβάλω.	29
97	εἰμὶ μὲν ἄγροικος, καὐτὸς οὐκ ἄλλως ἐρῶ, καὶ τῶν κατ’ ἄστυ πραγμάτων οὐ παντελῶς ἔμπειρος, ὁ δὲ χρόνος τί μ’ εἰδέναι ποιεῖ πλέον.
98	βουβὼν ἐπήρθη τῷ γέροντι, θέρμα τε ἐπέλαβεν αὐτόν.
99	ἦν δ’ οὐ πονηρὸς οὐδ’ ἐδόκουν.
100	ἐμβεβρόντησαι; γελοῖον, ὃς κόρης ἐλευθέρας εἰς ἔρωθ’ ἥκων σιωπᾷς καὶ μάτην ποθουμένους
100	περιορᾷς γάμους σεαυτῷ.	30
t102-105	ΔΑΚΤΥΛΙΟΣ
102	τίς γὰρ οὑτοσὶ κακοδαίμων ἔφυ, ὃς οὐκ ἂν ἐκδοίη θυγατέρας ἄσμενος, καὶ ταῦτα πεντήκοντα παιδίσκας ἔχων.
103	οἰκόσιτον νυμφίον οὐδὲν δεόμενον προικὸς ἐξευρήκαμεν.
104	ἀνεμιαῖον ἐγένετο	31
105	αὐτολήκυθοι
t106-108	ΔΑΡΔΑΝΟΣ
106	καὶ λαιμὰ βακχεύει λαβὼν τὰ χρήματα.
107	Δρία παῖ, δειπνοποιεῖσθαι τί δεῖ;
t109-112	ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΩΝ	32
109	ἀγαθόν τί μοι γένοιτο, πολύτιμοι θεοί· ὑποδούμενος τὸν ἱμάντα γὰρ τῆς δεξιᾶς ἐμβάδος ἀπέρρηξ’. Β. εἰκότως, ὦ φλήναφε· σαπρὸς γὰρ ἦν, σὺ δὲ μικρολόγος ἄρ’ οὐ θέλων
5	καινὰς πρίασθαι.
110	οὐ δεῖ γὰρ ἀδικεῖν οἰκέτας, ἄλλως τε καὶ ὅταν μετ’ εὐνοίας τι μὴ πονηρίᾳ πταίσωσιν· αἰσχρόν ἐστι τοῦτο γὰρ πάνυ.
111	καὶ τυφλῷ δῆλον
112	ὀλόλους
t113-116	ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ	33
113	τί τοῦτο, παῖ; διακονικῶς γὰρ νὴ Δία προελήλυθας. Β. ναί· πλάττομεν γὰρ πλάσματα, τὴν νύκτα τ’ ἠγρυπνήκαμεν· καὶ νῦν ἔτι ἀποίητα πάμπολλ’ ἐστὶν ἡμῖν.
114	μακάριος ὅστις οὐσίαν καὶ νοῦν ἔχει· χρῆται γὰρ οὗτος εἰς ἃ δεῖ ταύτῃ καλῶς.
115	βίος
116	ληνόν	34
t117-122	ΔΙΔΥΜΑΙ
117-118	συμπεριπατήσεις γὰρ τρίβων’ ἔχους’ ἐμοί, ὥσπερ Κράτητι τῷ κυνικῷ ποθ’ ἡ γυνή.
2	. . . . . . . . . . . . . . . καὶ θυγατέρ’ ἐξέδωκ’ ἐκεῖνος, ὡς ἔφη αὐτός, ἐπὶ πείρᾳ δοὺς τριάκονθ’ ἡμέρας.
119-120	ὄρνεις φέρων ἐλήλυθα. ὄρνιθας ἀποστέλλει.
t123-126	ΔΙΣ ΕΞΑΠΑΤΩΝ
123	βουληφόρως τὴν ἡμετέραν, ὦ Δημέα, προκατέλαβες
123	ὅρασιν.	35
124	ἐμοὶ παράστα· τὴν θύραν κόψας ἐγὼ καλῶ τιν’ αὐτῶν.
125	ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνῄσκει νέος.
126	οὐ Μεγάβυζος ἦν, ὅστις γένοιτο ζάκορος.
t127-139	ΔΥΣΚΟΛΟΣ	36
127	τῆς Ἀττικῆς νομίζετ’ εἶναι τὸν τόπον Φυλήν, τὸ Νυμφαῖον δ’ ὅθεν προέρχομαι	36
127	Φυλασίων.	37
128	περὶ χρημάτων λαλεῖς, ἀβεβαίου πράγματος· εἰ μὲν γὰρ οἶσθα ταῦτα παραμενοῦντά σοι εἰς πάντα τὸν χρόνον, φύλαττε μηδενὶ ἄλλῳ μεταδιδούς, αὐτὸς ὢν δὲ κύριος·
5	εἰ μὴ δὲ σαυτοῦ, τῆς τύχης δὲ πάντ’ ἔχεις, τί ἂν φθονοίης, ὦ πάτερ, τούτων τινί; αὐτὴ γὰρ ἄλλῳ τυχὸν ἀναξίῳ τινὶ παρελομένη σου πάντα προσθήσει πάλιν. διόπερ ἔγωγέ φημι δεῖν, ὅσον χρόνον
10	εἶ κύριος, χρῆσθαί σε γενναίως, πάτερ, αὐτόν, ἐπικουρεῖν πᾶσιν, εὐπόρους ποιεῖν οὓς ἂν δύνῃ πλείστους διὰ σαυτοῦ· τοῦτο γὰρ ἀθάνατόν ἐστι, κἄν ποτε πταίσας τύχῃς, ἐκεῖθεν ἔσται ταὐτὸ τοῦτό σοι πάλιν.
15	πολλῷ δὲ κρεῖττόν ἐστιν ἐμφανὴς φίλος ἢ πλοῦτος ἀφανής, ὃν σὺ κατορύξας ἔχεις.
129	ὡς θύουσι δ’ οἱ τοιχωρύχοι, κίστας φέροντες, σταμνί’, οὐχὶ τῶν θεῶν
129	ἕνεκ’, ἀλλ’ ἑαυτῶν· ὁ λιβανωτὸς εὐσεβές, καὶ τὸ πόπανον τοῦτ’ ἔλαβεν ὁ θεὸς ἐπὶ τὸ πῦρ	38
5	ἅπαν ἐπιτεθέν· οἱ δὲ τὴν ὀσφὺν ἄκραν καὶ τὴν χολὴν ὀστᾶ τ’ ἄβρωτα τοῖς θεοῖς ἐπιθέντες αὐτοὶ τἄλλα καταπίνους’ ἀεί.
130	οὐδὲ εἷς μάγειρον ἀδικήσας ἀθῷος διέφυγεν· ἱεροπρεπής πώς ἐστιν ἡμῶν ἡ τέχνη.
131-132	οὐδενὸς χρὴ πράγματος τὸν εὖ πονοῦνθ’ ὅλως ἀπογνῶναί ποτε.
2	. . . . . . . . . . . . ἁλωτὰ γίνετ’ ἐπιμελείᾳ καὶ πόνῳ
2	ἅπαντα.	39
134	σιωπῇ φασι τούτῳ τῷ θεῷ οὐ δεῖν προσιέναι.
135	οὐκ ἔνεστί σοι φυγεῖν οἰκειότητα, δᾶερ.
136	οὐ πῦρ γὰρ αἰτῶν, οὐδὲ λοπάδ’ αἰτούμενος	40
137	ὦ δυστυχής, τί οὐ καθεύδεις;
138	εὑρηκὼς κἀγὼ τούτου τέχνην
139	ἀνδριάς
t,ante 140	ΕΑΥΤΟΝ ΠΕΝΘΩΝ
t140-148	ΕΑΥΤΟΝ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΣ
140	πρὸς τῆς Ἀθηνᾶς, δαιμονᾷς, γεγονὼς ἔτη
140	τοσαῦθ’; ὁμοῦ γάρ ἐστιν ἑξήκοντά σοι.	41
141	λουτρόν, θεραπαίνας, ἀργυρώματα.
142	ἐξ ἱσταρίου δ’ ἐκρέματο φιλοπόνως πάνυ. . . . . . καὶ θεραπαινὶς ἦν μία· αὕτη συνύφαινεν ῥυπαρῶς διακειμένη.
143	ἀνδρὸς χαρακτὴρ ἐκ λόγου γνωρίζεται.
144	πᾶς πατὴρ μωρός.
145	οἴκοι μένειν χρὴ καὶ μένειν ἐλεύθερον
145	ἢ μηκέτ’ εἶναι τὸν καλῶς εὐδαίμονα.	42
146	μετ’ ἄριστον γὰρ ὡς ἀμυγδαλὰς [ἐγὼ] παρέθηκα, καὶ τῶν ῥοιδίων ἐτρώγομεν.
147	ταῦτά σοι καὶ Πύθια καὶ Δήλια.
148	ἀλλ’ ἢν χιτών σοι	43
t149-153	ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ
149	οὐχ ὅθεν ἂν ᾤμην ἠτύχηκα· πάντα δὲ τὰ μηδὲ προσδοκώμεν’ ἔκστασιν φέρει.
150	τοῦ δ’ ἆρα Κωρυκαῖος ἠκροάσατο.
151	πίε. Β. πιεῖν ἀναγκάσω
151	τὴν ἱερόσυλον πρῶτα.	44
153	ὑπὲρ ὄνου σκιᾶς
t,ante 154	[ΕΚΥΡΑ]
t154-159	ΕΜΠΙΜΠΡΑΜΕΝΗ
154	. . . ἐξώλης ἀπόλοιθ’ ὅστις ποτὲ ὁ πρῶτος ἦν γήμας, ἔπειθ’ ὁ δεύτερος, εἶθ’ ὁ τρίτος, εἶθ’ ὁ τέταρτος, εἶθ’ ὁ μεταγενής.
155	τρία γάρ ἐστι, δέσποτα, δι’ ὧν ἅπαντα γίνετ’, ἢ κατὰ τοὺς νόμους,
155	ἢ ταῖς ἀνάγκαις, ἢ τὸ τρίτον ἔθει τινί.	45
156	ἐφ’ ᾧ φρονεῖς μέγιστον ἀπολεῖ τοῦτό σε, τὸ δοκεῖν τιν’ εἶναι· καὶ γὰρ ἄλλους μυρίους.
157	ὡς ἀγαθόν ἐστι πρᾶγμα τὸ γενέσθαι τινὸς πατέρα.
158-159	καὶ νῦν ὑπὲρ τούτων συνάγουσι κατὰ μόνας. ἐπλήρωσέν τε τὸ συναγώγιον.
t160-163	ΕΠΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝΟΣ
160	τὸ σὸν ταπεινὸν ἂν σὺ σεμνύνῃς, καλὸν ἔξω φανεῖται, φίλ’ ἄνερ· ἂν δ’ αὐτὸς ποιῇς ταπεινὸν αὐτὸ καὶ τιθῇς ἐν μηδενί,
160	οἰκεῖος οὗτος κατάγελως νομίζεται.	46
161	τὰ γὰρ τολμηρὰ τῶν ὄχλων ἔχει ἐν τοῖς λογισμοῖς τὰς ἐπιδείξεις δυσκόλους, ἐν τῷ δὲ πράττειν, ἂν λάβῃ τὸν καιρὸν εὖ, ἀπροσδόκητον τὴν τέχνην ἐξηύρετο.
162	τοῖς ἀναιδέσιν βοηθεῖ γὰρ λόγοις τοῦθ’ ἓν μόνον, ἂν βραχεῖς αὐτοὺς ποιῇ τις τόν τε καιρὸν εὖ λάβῃ.
t164-172	ΕΠΙΚΛΗΡΟΣ	47
164	ἆρ’ ἐστὶ πάντων ἀγρυπνία λαλίστατον. ἐμὲ γοῦν ἀναστήσασα δευρὶ προάγεται λαλεῖν ἀπ’ ἀρχῆς πάντα τὸν ἐμαυτοῦ βίον.
165	ὥσπερ τῶν χορῶν οὐ πάντες ᾄδους’, ἀλλ’ ἄφωνοι δύο τινὲς ἢ τρεῖς παρεστήκασι πάντων ἔσχατοι εἰς τὸν ἀριθμόν, καὶ τοῦθ’ ὁμοίως πως ἔχει·
5	χώραν κατέχουσι, ζῶσι δ’ οἷς ἐστιν βίος.	48
166	ἢ δεῖ μόνον ζῆν ἢ γενόμενον πατέρα παίδων ἀποθανεῖν· οὕτω τὸ μετὰ ταῦτ’ ἐστὶ τοῦ βίου πικρόν.
167-168	ἀλεκτρυών τις ἐκεκράγει μέγα. . . . οὐ σοβήσετ’ ἔξω, φησί, τὰς ὄρνιθας ἀφ’ ἡμῶν; αὕτη ποτ’ ἐξεσόβησε τὰς ὄρνεις μόλις.
169	τί δ’ ἂν ἔχοι νεκρὸς ἀγαθόν, ὅπου γ’ οἱ ζῶντες ἔχομεν οὐδὲ ἕν;
170	ὅρα σὺ καὶ φρόντιζε κἀπόστα βραχύ.	49
171	οὔπω σοι πεπίστευμαι;
t173-185	ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΕΣ
173	μὴ καταφρονήσῃς τῶν θεῶν· ἐν παντὶ δεῖ καιρῷ τὸ δίκαιον ἐπικρατεῖν ἁπανταχοῦ, καὶ τὸν παρατυγχάνοντα τούτου τοῦ μέρους
173	ἔχειν πρόνοιαν κοινόν ἐστι τῷ βίῳ.	50
174	οἴει τοσαύτην τοὺς θεοὺς ἄγειν σχολήν, ὥστε τὸ κακὸν καὶ τἀγαθὸν καθ’ ἡμέραν νέμειν ἑκάστῳ, Σμικρίνη;
175	ἀργὸς δ’ ὑγιαίνων τοῦ πυρέττοντος πολὺ ἀθλιώτερος, διπλάσια γοῦν ἐσθίει μάτην.
176	ἐλευθέρῳ τὸ καταγελᾶσθαι μὲν πολὺ
176	αἴσχιστόν ἐστι, τὸ δ’ ὀδυνᾶσθ’ ἀνθρώπινον.	51
177	οὐκ οἰμώξεται καταφθαρεὶς ἐν ματρυλείῳ τὸν βίον;
178	ἐπέπασα ἐπὶ τὸ τάριχος ἅλας, ἐὰν οὕτω τύχῃ.
179	οὐδὲν πέπονθας δεινόν, ἂν μὴ προσποιῇ.
180	οὐχ εὕρεσις τοῦτ’ ἐστίν, ἀλλ’ ἀφαίρεσις.	52
181	οἱ τηλικοῦτοι καὶ τοιοῦτοι τῷ γένει
183	ἐπιτρεπτέον τινὶ ἔστιν περὶ τούτων.
184	ἐξετύφην μὲν οὖν κλάουσα.
185	ἐχῖνος
t186-194	ΕΥΝΟΥΧΟΣ	53
187	μὴ θεομάχει, μηδὲ προσάγου τῷ πράγματι χειμῶνας ἑτέρους, τοὺς δ’ ἀναγκαίους φέρε.	53
188	οὗτός ἐστι γαλεώτης γέρων.	54
189	πάντα τὰ ζητούμενα δεῖσθαι μερίμνης φασὶν οἱ σοφώτεροι.
191	συστομώτερος σκάφης
192	λύκου πτερά	55
193	σιτοβόλια
194	τρόφιμον
t195-200	ΕΦΕΣΙΟΣ
195	ἐγὼ μὲν ἤδη μοι δοκῶ, νὴ τοὺς θεούς, ἐν τοῖς κύκλοις ἐμαυτὸν ἐκδεδυκότα
195	ὁρᾶν κύκλῳ τρέχοντα καὶ πωλούμενον.	56
196-197	ἐπ’ ἀρίστῳ λαβὼν ὀψάριον
2	. . . . . . . . . . . . τῶν ἰχθυοπωλῶν ἀρτίως τις τεττάρων δραχμῶν ἐπώλει κωβιούς. Β. πολλοῦ σφόδρα.
198	παρέσομαι γὰρ ἓν δύο.
199	ἔσχατος Μυσῶν
200	Τενέδιος ἄνθρωπος
t201-208	ΗΝΙΟΧΟΣ
201	ἀλλὰ θεὸς οὐδεὶς εἰς τὸ προκόλπιον φέρει ἀργύριον, ἀλλ’ ἔδωκεν εὔνους γενόμενος
201	πόρον, εἰσβολήν τ’ ἔδειξεν εὐπορίας τινός, ἣν ἂν παρῇς σύ, μηκέτ’ αἰτιῶ θεόν,	57
5	ἤδη δὲ τῇ σαυτοῦ ζυγομάχει μαλακίᾳ.
202	οὐδείς μ’ ἀρέσκει περιπατῶν ἔξω θεὸς μετὰ γραός, οὐδ’ εἰς οἰκίαν παρεισιὼν ἐπὶ τοῦ σανιδίου. τὸν δίκαιον δεῖ θεὸν οἴκοι μένειν σῴζοντα τοὺς ἱδρυμένους.
203abc	ἐλεεῖν δ’ ἐκεῖνος ἔμαθεν εὐτυχῶν μόνος.
1	. . . . . . . . . . . . ὁ χρηστός, ὡς ἔοικε, καὶ χρηστοὺς ποιεῖ.
2	. . . . . . . . . . . .
2	μί’ ἐστὶν ἀρετὴ τὸν ἄτοπον φεύγειν ἀεί.	58
204	τὸν δὲ παῖδ’ οὐδ’ εἴδομεν, ἀλλ’ ἁρπαγὴν αὐτῷ κατασκευάζομεν.
205	ὧν δὲ μὴ αἴτιος τρόπος, τά γ’ ἀπὸ τῆς τύχης φέρειν δεῖ γνησίως τὸν εὐγενῆ.
206	αὐτολήκυθοι
207	παρῶμμαι	59
208	χειμάζειν
t209-216	ΗΡΩΣ
209	δέσποιν’, Ἔρωτος οὐδὲν ἰσχύει πλέον, οὐδ’ αὐτὸς ὁ κρατῶν τῶν ἐν οὐρανῷ θεῶν Ζεύς, ἀλλ’ ἐκείνῳ πάντ’ ἀναγκασθεὶς ποιεῖ.
210	ἐχρῆν γὰρ εἶναι τὸ καλὸν εὐγενέστατον, τοὐλεύθερον δὲ πανταχοῦ φρονεῖν μέγα.
211	ὡς οἰκτρόν, ἣ [τὰ] τοιαῦτα δυστυχῶ μόνη, ἃ μηδὲ πιθανὰς τὰς ὑπερβολὰς ἔχει.
212	χοῦς κεκραμένου οἴνου· λαβὼν ἔκπιθι τοῦτον.
213	πεφαρμάκευσαι, γλυκύτατ’, ἀναλυθεὶς μόλις.	60
214	εὖ ἴσθι, κἀγὼ τοῦτο συγχωρήσομαι.
216	ὦ δυστυχής, εἰ μὴ βαδιεῖ
t217-222	ΘΑΙΣ	61
217	ἐμοὶ μὲν οὖν ἄειδε τοιαύτην, θεά, θρασεῖαν, ὡραίαν δὲ καὶ πιθανὴν ἅμα, ἀδικοῦσαν, ἀποκλῄουσαν, αἰτοῦσαν πυκνά, μηδενὸς ἐρῶσαν, προσποιουμένην δ’ ἀεί.
218	φθείρουσιν ἤθη χρήσθ’ ὁμιλίαι κακαί.
219	κατὰ μυὸς ὄλεθρον	62
220	Ἄρης τύραννος
221	πτωχότερος κίγκλου
222	μέταυλος
t223-228	ΘΕΟΦΟΡΟΥΜΕΝΗ
223	εἴ τις προσελθών μοι θεῶν λέγοι ‘Κράτων, ἐπὰν ἀποθάνῃς, αὖθις ἐξ ἀρχῆς ἔσει· ἔσει δ’ ὅ τι ἂν βούλῃ, κύων, πρόβατον, τράγος, ἄνθρωπος, ἵππος· δὶς βιῶναι γάρ σε δεῖ·
5	εἱμαρμένον τοῦτ’ ἐστίν, ὅ τι βούλει δ’ ἑλοῦ·‘ ἅπαντα μᾶλλον, εὐθὺς εἰπεῖν ἂν δοκῶ, ποίει με πλὴν ἄνθρωπον· ἀδίκως εὐτυχεῖ
5	κακῶς τε πράττει τοῦτο τὸ ζῷον μόνον. ὁ κράτιστος ἵππος ἐπιμελεστέραν ἔχει	63
10	ἑτέρου θεραπείαν· ἀγαθὸς ἂν γένῃ κύων, ἐντιμότερος εἶ τοῦ κακοῦ κυνὸς πολύ. ἀλεκτρυὼν γενναῖος ἐν ἑτέρᾳ τροφῇ ἔστιν, ὁ δ’ ἀγεννὴς καὶ δέδιε τὸν κρείττονα· ἄνθρωπος ἂν ᾖ χρηστός, εὐγενής, σφόδρα
15	γενναῖος, οὐδὲν ὄφελος ἐν τῷ νῦν γένει. πράττει δ’ ὁ κόλαξ ἄριστα πάντων, δεύτερα ὁ συκοφάντης, ὁ κακοήθης τρίτα λέγει. ὄνον γενέσθαι κρεῖττον ἢ τοὺς χείρονας ὁρᾶν ἑαυτοῦ ζῶντας ἐπιφανέστερον.
224	καὶ ταχὺ πάλιν τὸ πρῶτον περισοβεῖ ποτήριον
224	αὐτοῖς ἀκράτου.	64
225	ὁ πλεῖστον νοῦν ἔχων μάντις τ’ ἄριστός ἐστι σύμβουλός θ’ ἅμα.
226	μέσως μεθύων τὴν Θηρίκλειον ἔσπασεν.
227	ἀπὸ μηχανῆς θεὸς ἐπεφάνης.
228	δεύτερος πλοῦς
t229-234	ΘΕΤΤΑΛΗ	65
229	καὶ τὸ κεράμιον ἀνέῳχας· ὄζεις, ἱερόσυλ’, οἴνου πολύ.
230	μικρά γε πρόφασίς ἐστι τοῦ πρᾶξαι κακῶς.
231	εὐθυμία βίε τὸν δοῦλον τρέφει.
232	ἔλυς’ ἐμαυτόν, εἶτ’ ἀπέδραν μόνος.	66
233	ὁλόκληρος οὗτός σοι, ξένε.
234	λυχνοκαΐαν
t235-239	ΘΗΣΑΥΡΟΣ
235	εἶτ’ οὐ μέγιστός ἐστι τῶν θεῶν Ἔρως
235	καὶ τιμιώτατός γε τῶν πάντων πολύ; οὐδεὶς γὰρ οὕτως ἐστὶ φειδωλὸς σφόδρα ἄνθρωπος οὐδ’ οὕτως ἀκριβὴς τοὺς τρόπους,	67
5	ὃς οὐχὶ τούτῳ μερίδα τῷ θεῷ νέμει τῆς οὐσίας· ὅσοις μὲν οὖν πρᾴως ἔχει, νέοις ἔτ’ οὖσι τοῦτο προστάττει ποιεῖν· οἱ δ’ εἰς τὸ γῆρας ἀναβολὰς ποιούμενοι, οὗτοι προσαποτίνουσι τοῦ χρόνου τόκους.
236	ὅταν δ’ ἐρῶντος τόλμαν ἀφέλῃς οἴχεται, εἰς τοὺς ἰαλέμους τε τοῦτον ἔγγραφε.
237	πολλοῖς ὑπέκκαυμ’ ἔστ’ ἔρωτος μουσική.
238	ἄσιτος ἑπτὰ μῆνας, ὕδατος στράγγ’ ἔχων	68
239	κανθάρου μελάντερος
t240-244	ΘΡΑΣΥΛΕΩΝ
240	κατὰ πόλλ’ ἄρ’ ἐστὶν οὐ καλῶς εἰρημένον τὸ γνῶθι σαυτόν· χρησιμώτερον γὰρ ἦν τὸ γνῶθι τοὺς ἄλλους.
241	ὁ δεύτερος πλοῦς ἐστι δήπου λεγόμενος,
241	ἂν ἀποτύχῃ τις οὐρίου, κώπαισι πλεῖν.	69
242	φιλοσοφεῖ δὲ τοῦθ’ ὅπως καταπράξεται τὸν γάμον.
243	ἡ δ’ ἀνέῳγε τὴν θύραν.
244	ὡς ὀκνηρός, πάντα μέλλων, σιτόκουρος ὁμολογῶν παρατρέφεσθαι.
t245-246	ΙΕΡΕΙΑ
245	οὐδεὶς δι’ ἀνθρώπου θεὸς σῴζει, γύναι,
245	ἑτέρου τὸν ἕτερον· εἰ γὰρ ἕλκει τὸν θεὸν τοῖς κυμβάλοις ἄνθρωπος εἰς ὃ βούλεται, ὁ τοῦτο ποιῶν ἐστι μείζων τοῦ θεοῦ.	70
5	ἀλλ’ ἔστι τόλμης καὶ βίου ταῦτ’ ὄργανα εὑρημέν’ ἀνθρώποις ἀναιδέσιν, Ῥόδη, εἰς καταγέλωτα τῷ βίῳ πεπλασμένα.
246	ὄνου παρακύψεως
t247-248	ΙΜΒΡΙΟΙ
247-248	οὐκ ἔστιν οὐδέν, πάτερ, ἐν ἀνθρώπου φύσει μεῖζον λογισμοῦ τῷ διαθέσθαι πράγματα.
247-248	ἕκαστός ἐστι καὶ λογίσασθαι κατὰ τρόπον ἄρχων, στρατηγός, ἡγεμὼν δήμου, πάλιν	71
5	σύμβουλος· ὁ λογισμῷ διαφέρων πάντ’ ἔχει.
t249-251	ΙΠΠΟΚΟΜΟΣ
249	Μόνιμός τις ἦν ἄνθρωπος, ὦ Φίλων, σοφός, ἀδοξότερος μικρῷ δ’. Β. ὁ τὴν πήραν ἔχων; Α. πήρας μὲν οὖν τρεῖς· ἀλλ’ ἐκεῖνος ῥῆμά τι ἐφθέγξατ’ οὐδὲν ἐμφερὲς μὰ τὸν Δία
5	τῷ γνῶθι σαυτόν, οὐδὲ τοῖς βοωμένοις τούτοις· ὑπὲρ δὲ ταῦθ’ ὁ προσαιτῶν καὶ ῥυπῶν·
5	τὸ γὰρ ὑποληφθὲν τῦφον εἶναι πᾶν ἔφη.	72
250	τὰ δ’ ἐκ μέσου τριπόδια καὶ τραγήματα
251	τηγανισμοί
t252-256	ΚΑΝΗΦΟΡΟΣ
252	τὸ γὰρ προθύμως μὴ πονήσαντας τυχεῖν εὐδαιμονίας εἴωθ’ ὑπερηφανίας ποιεῖν.
253	ἀλογίστου τρόπου
253	ἀτύχημα φεύγειν ἐστὶν οὐκ αὐθαίρετον.	73
254	ἐδεῖτο χρῆσαι τὴν σεαυτῆς θυγατέρα ἀντάλλαγον.
255	ὃ δ’ ἀποκρινεῖται, κἂν ἐγὼ λέγοιμί σοι.
256	γραῦς τις κακολόγος ἐκ δυοῖν Αἰξωνέοιν
t257-259	ΚΑΡΙΝΗ
257	ὦ μεγίστη τῶν θεῶν νῦν οὖς’ ἀναίδει’, εἰ θεὸν καλεῖν σε δεῖ. δεῖ δέ· τὸ κρατοῦν γὰρ νῦν νομίζεται θεός.
257	ἐφ’ ὅσον βαδίζεις, ἐφ’ ὅσον ἥξειν μοι δοκεῖς.	74
258	περὶ τὸν τράχηλον ἁλύσιόν τί σοι δότω.
t260-267	ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΣ
260	ἐπιθυμίσας τῷ Βορέᾳ ἴδιον
260	ὀψάριον οὐδὲν ἔλαβον, ἑψήσω φακῆν.	75
261	αὑτὸν γὰρ οὐδεὶς οἶδε τοῦ ποτ’ ἐγένετο, ἀλλ’ ὑπονοοῦμεν πάντες ἢ πιστεύομεν.
262	ἔργον ἐκ πολλοῦ χρόνου ἄνοιαν ἡμέρᾳ μεταστῆσαι μιᾷ.
263	χρεία διδάσκει, κἂν ἄμουσος ᾖ, σοφὸν Καρχηδόνιον.
264	ᾄδοντα λιτυέρσην ἀπ’ ἀρίστου τέως
265	τὸ καλῶς ἔχον που κρεῖττόν ἐστι καὶ νόμου.	76
266	ἀσκοπυτίνη
267	μέσατος
t268-271	ΚΑΤΑΨΕΥΔΟΜΕΝΟΣ
268	ἱππεῖς προκαλεῖσθαι εἰς πεδίον
269	τὸν ἀφ’ ἱερᾶς
270	ἐπεπτώκειμεν
271	Μυλασεύς	77
t272-280	ΚΕΚΡΥΦΑΛΟΣ
272	παρὰ τοῖς γυναικονόμοις δὲ τοὺς ἐν τοῖς γάμοις διακονοῦντας ἀπογεγράφθαι πυθόμενος πάντας μαγείρους κατὰ νόμον καινόν τινα, ἵνα πυνθάνωνται τοὺς κεκλημένους, ἐὰν
5	πλείους τις ὧν ἔξεστιν ἑστιῶν τύχῃ, ἐλθών—
273	εἶτ’ εὐθὺς οὕτω τὰς τραπέζας αἴρετε, μύρα, στεφάνους ἑτοίμασον, σπονδὰς ποίει.
274	ἡδὺ τὸ μύρον, παιδίον. Β. ἡδύ· πῶς γὰρ οὔ;
274	νάρδινον.	78
275	ταὐτόματον ἡμῖν ἀφανὲς ὂν συλλαμβάνει.
278	ἀπὸ μηχανῆς θεὸς ἐπεφάνης.
279	δεύτερος πλοῦς
280	ἀβυρτάκη
t281-289	ΚΙΘΑΡΙΣΤΗΣ
281	ᾤμην ἐγὼ τοὺς πλουσίους, ὦ Φανία, οἷς μὴ τὸ δανείζεσθαι πρόσεστιν, οὐ στένειν
281	τὰς νύκτας οὐδὲ στρεφομένους ἄνω κάτω οἴμοι λέγειν, ἡδὺν δὲ καὶ πρᾷόν τινα	79
5	ὕπνον καθεύδειν [ἀλλὰ τῶν πτωχῶν τινα]. νυνὶ δὲ καὶ τοὺς μακαρίους καλουμένους ὑμᾶς ὁρῶ πονοῦντας ἡμῖν ἐμφερῆ. ἆρ’ ἐστὶ συγγενές τι λύπη καὶ βίος· τρυφερῷ βίῳ σύνεστιν, ἐνδόξῳ βίῳ
10	πάρεστιν, ἀπόρῳ συγκαταγηράσκει βίῳ.
282	τὸ κουφότατόν σε τῶν κακῶν πάντων δάκνει, πενία· τί γὰρ τοῦτ’ ἐστίν; ἧς γένοιτ’ ἂν εἷς φίλος βοηθήσας ἰατρὸς ῥᾳδίως.
283	εἰ τοὺς ἀδικηθέντας, πάτερ, φευξούμεθα,
283	τίσιν ἂν βοηθήσαιμεν ἄλλοις ῥᾳδίως;	80
284	τὸ μηδὲν ἀδικεῖν ἐκμαθεῖν γάρ, ὦ Λάχης, ἀστεῖον ἐπιτήδευμα κρίνω τῷ βίῳ.
285	φιλόμουσον εἶν’ αὐτὸν πάνυ, ἀκούσματ’ εἰς τρυφήν τε παιδεύεσθ’ ἀεί.
286	οὐκ οἰκοσίτους τοὺς ἀκροατὰς λαμβάνεις.
287	οὕτω τι πρᾶγμ’ ἔστ’ ἐπίπονον τὸ προσδοκᾶν.
288	ὡς ποικίλον πρᾶγμ’ ἐστὶ καὶ πλάνον τύχη.
289	σκοῖδον Διόνυσον	81
t290-291	ΚΝΙΔΙΑ
290	οὐδὲν γένους γένος γὰρ οἶμαι διαφέρειν, ἀλλ’ εἰ δικαίως ἐξετάσεις, καὶ γνήσιος ὁ χρηστός ἐστιν, ὁ δὲ πονηρὸς καὶ νόθος.
291	ταὐτόματόν ἐστιν ὡς ἔοικέ που θεός, σῴζει τε πολλὰ τῶν ἀοράτων πραγμάτων.
t292-300	ΚΟΛΑΞ
292	σπονδή· δίδου σὺ σπλάγχν’ ἀκολουθῶν· ποῖ βλέπεις;
292	σπονδή· φέρ’ ὦ παῖ Σωσία· σπονδή· καλῶς. ἔγχει. θεοῖς Ὀλυμπίοις εὐχώμεθα Ὀλυμπίαισι πᾶσι πάσαις (λάμβανε	82
5	τὴν γλῶτταν ἐν τούτῳ) διδόναι σωτηρίαν, ὑγίειαν, ἀγαθὰ πολλά, τῶν ὄντων τε νῦν ἀγαθῶν ὄνησιν πᾶσι· ταῦτ’ εὐχώμεθα.
293	ΒΙΑΣ. κοτύλας χωροῦν δέκα ἐν Καππαδοκίᾳ κόνδυ χρυσοῦν, Στρουθία, τρὶς ἐξέπιον μεστόν γ’. ΣΤ. Ἀλεξάνδρου πλέον τοῦ βασιλέως πέπωκας. Β. οὐκ ἔλαττον, οὔ,
5	μὰ τὴν Ἀθηνᾶν. ΣΤ. μέγα γε.	83
294	οὐδεὶς ἐπλούτησεν ταχέως δίκαιος ὤν· ὁ μὲν γὰρ αὑτῷ συλλέγει καὶ φείδεται, ὁ δὲ τὸν πάλαι τηροῦντ’ ἐνεδρεύσας πάντ’ ἔχει.
295	Χρυσίδα, Κορώνην, Ἀντίκυραν, Ἰσχάδα, καὶ Ναννάριον ἔσχηκας ὡραίαν σφόδρα.
296	ἀλλ’ οὐδὲ γεννήτην δύναμ’ εὑρεῖν οὐδένα ὄντων τοσούτων, ἀλλ’ ἀπείλημμαι μόνος.
297	γελῶ τὸ πρὸς τὸν Κύπριον ἐννοούμενος.
298	πρόσεισιν οἷον ἀψοφητὶ θρέμματος
298	(ἁπτόμενος).	84
299	κωβιός, ἠλακατῆνες, κυνὸς οὐραῖον
300	βοῦς Κύπριος
t,ante 301	ΚΡΗΣ
t301-305	ΚΥΒΕΡΝΗΤΑΙ
301	τἀργύριον εἶναι μειράκιόν σοι φαίνεται οὐ τῶν ἀναγκαίων καθ’ ἡμέραν μόνον τιμὴν παρασχεῖν δυνατόν, ἄρτων, ἀλφίτων, ὄξους, ἐλαίου, μείζονος δ’ ἄλλου τινός;
5	ἀθανασίας δ’ οὐκ ἔστιν, οὐδ’ ἂν συναγάγῃς τὰ Ταντάλου τάλαντ’ ἐκεῖνα λεγόμενα· ἀλλ’ ἀποθανεῖ καὶ ταῦτα καταλείψεις τισίν. τί οὖν λέγω; μηδ’ αὐτὸς εἰ σφόδρ’ εὐπορεῖς πίστευε τούτῳ, μήτε τῶν πτωχῶν πάλιν
10	ἡμῶν καταφρόνει, τοῦ δέ γ’ εὐτυχεῖν ἀεὶ
10	πάρεχε σεαυτὸν τοῖς ὁρῶσιν ἄξιον.	85
302	οἷοι λαλοῦμεν ὄντες οἱ τρισάθλιοι ἅπαντες οἱ φυσῶντες ἐφ’ ἑαυτοῖς μέγα· αὐτοὶ γὰρ οὐκ ἴσασιν ἀνθρώπων φύσιν. οὗτος μακάριος ἐν ἀγορᾷ νομίζεται·
5	ἐπὰν δ’ ἀνοίξῃ τὰς θύρας, τρισάθλιος, γυνὴ κρατεῖ πάντων, ἐπιτάττει, μάχετ’ ἀεί, ἀπὸ πλειόνων ὀδυνᾶτ’, ἐγὼ δ’ ἀπ’ οὐδενός.
303	τί λέγων ἀποτρώγειν ἀξιώσει νῦν ἐμοῦ
303	τὸ μισθάριον; μένω γὰρ ἐξ ἐχθιζινοῦ.	86
304	εἰς τὴν πονηρίαν ἀτυφίαν νομίσαντές ποτε ἀξιοῦσι πέρας.
305	ἐπελάθεθ’ αὑτὸν ὅστις εἴη.
t306-308	ΚΩΝΕΙΑΖΟΜΕΝΑΙ
306	ὥστε μηδεὶς πρὸς θεῶν πράττων κακῶς λίαν ἀθυμήσῃ ποτέ· ἴσως γὰρ ἀγαθοῦ τοῦτο πρόφασις γίνεται.
307	τὸ γνῶθι σαυτὸν ἔστιν, ἂν τὰ πράγματα
307	εἰδῇς τὰ σαυτοῦ καὶ τί σοι ποιητέον.	87
t309-317	ΛΕΥΚΑΔΙΑ
309	ὅστις ὑπέχει χρυσίῳ τὴν χεῖρα, κἂν μὴ φῇ, πονηρὰ βούλεται.
310	ἀεὶ νομίζονθ’ οἱ πένητες τῶν θεῶν.	88
311	ἐπίθες τὸ πῦρ ἡ ζάκορος· οὑτωσὶ καλῶς.
312	οὗ δὴ λέγεται πρώτη Σαπφὼ τὸν ὑπέρκομπον θηρῶσα Φάων’ οἰστρῶντι πόθῳ ῥῖψαι πέτρας ἀπὸ τηλεφανοῦς ἅλμα κατ’ εὐχὴν
5	σήν, δέσποτ’ ἄναξ . . . .
313	εὐφημείσθω
313	τέμενος πέρι Λευκάδος ἀκτῆς.	89
314	πάφωνε οὐρεία χέλυς
316	ὀνόματα
317	συντρίβειν	90
t318	ΛΟΚΡΟΙ
318	ὑγιέστερος κροτῶνος
t319-322	ΜΕΘΗ
319	εἶτ’ οὐχ ὅμοια πράττομεν καὶ θύομεν; ὅπου γε τοῖς θεοῖς μὲν ἠγορασμένον δραχμῶν ἄγω προβάτιον ἀγαπητὸν δέκα, αὐλητρίδας δὲ καὶ μύρον καὶ ψαλτρίας,
5	Μενδαῖον, Θάσιον, ἐγχέλεις, τυρόν, μέλι, μικροῦ τάλαντον, γίνεταί τε κατὰ λόγον δραχμῶν μὲν ἀγαθὸν ἄξιον λαβεῖν δέκα ἡμᾶς, ἐὰν καὶ καλλιερηθῇ τοῖς θεοῖς, τούτων δὲ πρὸς ταῦτ’ ἀνελεῖν τὴν ζημίαν,
10	πῶς οὐχὶ τὸ κακὸν τῶν ἱερῶν διπλάζεται; ἐγὼ μὲν οὖν ὤν γ’ ὁ θεὸς οὐκ εἴασα τὴν ὀσφὺν ἂν ἐπὶ τὸν βωμὸν ἐπιθεῖναί ποτε, εἰ μὴ καθήγιζέν τις ἅμα τὴν ἔγχελυν,
10	ἵνα Καλλιμέδων ἀπέθανεν εἷς τῶν συγγενῶν.	91
320	ἐμὲ γὰρ διέτριψεν ὁ κομψότατος ἀνδρῶν Χαιρεφῶν, ἱερὸν γάμον φάσκων ποιήσειν δευτέραν μετ’ εἰκάδα καθ’ αὑτόν, ἵνα τῇ τετράδι δειπνῇ παρ’ ἑτέροις·	91
5	τὰ τῆς θεοῦ γὰρ πανταχῶς ἔχειν καλῶς.	92
321	. . . . . . . Ἀδράστεια καὶ θεὰ σκυθρωπὲ Νέμεσι, συγγινώσκετε.
322	. . . εἶτ’ οὐκ εἶχεν οὐ πῦρ, οὐ λίθον, οὐκ ἄλλο τοιοῦθ’ ἕτερον.
t,ante 323	ΜΕΣΣΗΝΙΑ
t323-324	ΜΗΝΑΓΥΡΤΗΣ
323	οὕτω μαθεῖν δεῖ πάντα καὶ πλοῦτον φέρειν· ἀσχημοσύνης γὰρ γίνετ’ ἐνίοις αἴτιος.
324	προπίνων Θηρικλείαν τρικότυλον	93
t325-334	ΜΙΣΟΓΥΝΗΣ
325	πρὸς τὸ πρᾶγμ’ ἔχω κακῶς. Β. ἐπαριστέρως γὰρ αὐτὸ λαμβάνεις· τὰ δυσχερῆ γὰρ καὶ τὰ λυπήσαντά σε ὁρᾷς ἐν αὐτῷ, τὰ δ’ ἀγάθ’ οὐκέτι βλέπεις.
5	εὕροις δ’ ἂν οὐδὲν τῶν ἁπάντων, Σιμύλε, ἀγαθὸν ὅτῳ τι μὴ πρόσεστι καὶ κακόν. γυνὴ πολυτελής ἐστ’ ὀχληρόν, οὐδ’ ἐᾷ ζῆν τὸν λαβόνθ’ ὡς βούλετ’· ἀλλ’ ἔνεστί τι ἀγαθὸν ἀπ’ αὐτῆς, παῖδες· ἐλθόντ’ εἰς νόσον
10	τὸν ἔχοντα ταύτην ἐθεράπευσεν ἐπιμελῶς, ἀτυχοῦντι συμπαρέμεινεν, ἀποθανόντα τε ἔθαψε, περιέστειλεν οἰκείως· ὅρα εἰς ταῦθ’, ὅταν λυπῇ τι τῶν καθ’ ἡμέραν. οὕτω γὰρ οἴσεις πᾶν τὸ πρᾶγμ’· ἂν δ’ ἐκλέγῃ
15	ἀεὶ τὸ λυποῦν, μηδὲν ἀντιπαρατιθεὶς
15	τῶν προσδοκωμένων, ὀδυνήσει διὰ τέλους.	94
326	ἐθύομεν δὲ πεντάκις τῆς ἡμέρας, ἐκυμβάλιζον δ’ ἑπτὰ θεράπαιναι κύκλῳ· αἱ δ’ ὠλόλυζον.
327	ἕλκει δὲ γραμματείδιον ἐκεῖσε δίθυρον καὶ παράστασις, μία
327	δραχμή.	95
328	ὄμνυμί σοι τὸν ἥλιον, ἦ μὴν ἀποίσειν σοι γραφὴν κακώσεως.
329	χαῖρ’, ὦ Γλυκέριον. ΓΛ. καὶ σύ. Α. πολλοστῷ χρόνῳ ὁρῶ σε.
330	ἀλλ’ οὐ τὰ βίου νῷν ἴσως δεῖ φροντίσαι.
331	χλαμύδα, καυσίαν,
331	λόγχην, ἀορτήν, ἱμάτια.	96
333	ἐπιχρύσους σανδαλοθήκας	96
t335-347	ΜΙΣΟΥΜΕΝΟΣ	97
335	εἰ γὰρ ἐπίδοιμι τοῦτο, καὶ ψυχὴν πάλιν λάβοιμ’ ἐγώ· νυνὶ γάρ—ἀλλὰ ποῦ θεοὺς οὕτως δικαίους ἔστιν εὑρεῖν, ὦ Γέτα;
336	παρ’ ἐμοὶ γάρ ἐστιν ἔνδον, ἔξεστιν δέ μοι καὶ βούλομαι τοῦθ’, ὡς ἂν ἐμμανέστατα ἐρῶν τις, οὐ ποιῶ δέ.
337	Ἄπολλον, ἀνθρώπων τιν’ ἀθλιώτερον ἑόρακας; ἆρ’ ἐρῶντα δυσποτμώτερον;
338	παιδισκάριόν με καταδεδούλωκ’ εὐτελές,
338	ὃν οὐδεὶς τῶν πολεμίων πώποτε.	98
339	ἀπαμφιεῖ γὰρ τὸ κατάπλαστον τοῦτό σου καὶ λανθάνειν βουλόμενον ἡ μέθη ποτέ.
340	ἐκ Κύπρου λαμπρῶς πάνυ πράττων· ἐκεῖ γὰρ ὑπό τιν’ ἦν τῶν βασιλέων.
341	ὦ δυστυχής, τί οὐ καθεύδεις; σύ μ’ ἀποκναίεις περιπατῶν.
342	εἴσελθε κἂν νῦν, ὦ μακάριε.	99
343	Λακωνικὴ κλείς ἐστιν ὡς ἔοικέ μοι περιοιστέα.
344	ὦ πάτερ, μισοῦσι μὲν Θράσων’, ἀπεκτάγκασι δ’ οὔ.
345	ΘΡ. οὐπώποτ’ ἠράσθης, Γέτα; Γ. οὐ γὰρ ἐνεπλήσθην.
346	ἀφανεῖς γεγόνασιν αἱ σπάθαι.	100
347	σπαθᾶν
t348-352	ΝΑΥΚΛΗΡΟΣ
348	ἥκει λιπὼν Αἰγαῖον ἁλμυρὸν βάθος Θεόφιλος ἡμῖν, ὦ Στράτων. ὡς εἰς καλὸν τὸν υἱὸν εὐτυχοῦντα καὶ σεσῳσμένον πρῶτος λέγω σοι τόν τε χρυσοῦν κάνθαρον.
5	ΣΤΡ. ποῖον; Α. τὸ πλοῖον· οὐδὲν οἶσθας, ἄθλιε. ΣΤΡ. τὴν ναῦν σεσῷσθαί μοι λέγεις; Α. ἔγωγε μὴν τὴν ναῦν ἐκείνην ἣν ἐποίησε Καλλικλῆς
5	ὁ Καλύμνιος, Εὐφράνωρ δ’ ἐκυβέρνα Θούριος.	101
349	ὦ φιλτάτη γῆ μῆτερ, ὡς σεμνὸν σφόδρ’ εἶ τοῖς νοῦν ἔχουσι κτῆμα πολλοῦ τ’ ἄξιον. ὡς δῆτ’ ἐχρῆν, εἴ τις πατρῴαν παραλαβὼν γῆν καταφάγοι, πλεῖν τοῦτον ἤδη διὰ τέλους,
5	καὶ μηδ’ ἐπιβαίνειν γῆς, ἵν’ οὕτως ᾔσθετο, οἷον παραλαβὼν ἀγαθὸν οὐκ ἐφείσατο.
350	ὅ τε Πολυνείκης πῶς ἀπώλετ’ οὐχ ὁρᾷς;
351	ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ’, οἷόν ἐστ’ ἐλπὶς κακόν.
352	καὶ φύσει πως εὐάγωγόν ἐστι πᾶς ἀνὴρ ἐρῶν.
t353	ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ	102
353	ἑτέρου λυχνοῦχος, ἑτέρου λήκυθος
t354-355	ΞΕΝΟΛΟΓΟΣ
354	ἀνδρὸς πένητος υἱός, ἐκτεθραμμένος οὐκ ἐξ ὑπαρχόντων, ὁρῶν ᾐσχύνετο τὸν πατέρα μίκρ’ ἔχοντα· παιδευθεὶς γὰρ εὖ τὸν καρπὸν εὐθὺς ἀπεδίδου χάριτος καλόν.
355	οὕτως ἀσυλλόγιστον ἡ τύχη ποιεῖ, τὸ συμφέρον τί ποτ’ ἐστὶν ἀνθρώπου βίῳ, οὐ χρῆται νόμοις, καθ’ οὓς κρίνει τὰ πράγματα,
355	οὐδ’ ἔστιν εἰπεῖν ζῶντα ‘ταῦτ’ οὐ πείσομαι‘.	103
t356-359	ΟΛΥΝΘΙΑ
356	ὡς ἄδικον, ὅταν ἡ μὲν φύσις ἀποδῷ τι σεμνόν, τοῦτο δ’ ἡ τύχη κακοῖ.
357	μετ’ Ἀριστοτέλους γὰρ τέτταρας τῆς ἡμέρας ὀβολοὺς φέρων
358	ὡς οὐχ ὑπάρχων, ἀλλὰ τιμωρούμενος
359	περιθέτην (κόμην)	104
t360-362	ΟΜΟΠΑΤΡΙΟΙ
360	χρηστοὺς νομιζομένους ἐφόδιον ἀσφαλὲς εἰς πάντα καιρὸν καὶ τύχης πᾶσαν ῥοπήν.
361	πᾶς ἐρυθριῶν χρηστὸς εἶναί μοι δοκεῖ.
362	ἦν δῆλον οὔ τι νυμφίος τε ἀλφάνει.
t363-369	ΟΡΓΗ
363	καίτοι νέος ποτ’ ἐγενόμην κἀγώ, γύναι, ἀλλ’ οὐκ ἐλούμην πεντάκις τῆς ἡμέρας τότ’· ἀλλὰ νῦν. οὐδὲ χλανίδ’ εἶχον· ἀλλὰ νῦν. οὐδὲ μύρον εἶχον· ἀλλὰ νῦν. καὶ βάψομαι,
5	καὶ παρατιλοῦμαι νὴ Δία καὶ γενήσομαι Κτήσιππος, οὐκ ἄνθρωπος ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ· κᾆθ’ ὡς ἐκεῖνος κατέδομαι καὶ τοὺς λίθους
5	ἁπαξάπαντας, οὐ γὰρ οὖν τὴν γῆν μόνην.	105
364	διαφέρει Χαιρεφῶντος οὐδὲ γρῦ ἅνθρωπος ὅστις ἐστίν, ὃς κληθείς ποτε εἰς ἑστίασιν δωδεκάποδος, ὄρθριος πρὸς τὴν σελήνην ἔτρεχε τὴν σκιὰν ἰδὼν
5	ὡς ὑστερίζων, καὶ παρῆν ἅμ’ ἡμέρᾳ.
365	ὁ λιμὸς ὑμῶν τὸν καλὸν τοῦτον δακὼν Φιλιππίδου λεπτότερον ἀποδείξει [νεκρόν].
366	οὐκ ἔστι μοιχοῦ πρᾶγμα τιμιώτερον· θανάτου γάρ ἐστιν ὤνιον.
367	τοῦθ’ ἑταῖρός ἐστιν ὄντως. οὐκ ἐρωτᾷ, πηνίκα
367	δεῖπνόν ἐστιν, ὥσπερ ἕτεροι, καὶ τί δειπνεῖν κωλύει τοὺς παρόντας, εἶτα δεῖπνον ἕτερον εἰς τρίτην βλέπει, . . . . . . . . εἶτα περίδειπνον πάλιν.	106
368	ἄδειπνον
369	οὐ μάτην
t370-375	ΠΑΙΔΙΟΝ
370	ἂν πάντα δουλεύειν ὁ δοῦλος μανθάνῃ, πονηρὸς ἔσται· μεταδίδου παρρησίας,
370	βελτίον’ αὐτὸν τοῦτο ποιήσει πολύ.	107
371	Ἐφέσια τοῖς γαμοῦσιν οὗτος περιπατεῖ λέγων ἀλεξιφάρμακα.
372	ἁλύσιον χρυσοῦν ἐπόρισας. εἴθε λιθοκόλλητον ἦν· καλὸν ἦν ἂν οὕτως.
373	μάραγδον εἶναι ταῦτ’ ἔδει καὶ σάρδια.
374	εἴ τις δικαστὴς ἢ διαιτητὴς θεῶν—
375	ἐνταῦθ’ ἀπόστα μικρόν.
t376-379	ΠΑΛΛΑΚΗ	108
376	μικρὸν ἐπιμείνας προστρέχει, ‘ἠγόρακά σοι περιστέρια‘ λέγων.
377	νῦν πῖθι, νῦν ἀφύβρισον. Β. ἢν ἀφύβρικα.
378	πολλοὺς λογισμοὺς ἡ πονηρία κυκλοῖ.
379	ἀλλὰ τῶν χρηστῶν ἔχει τιν’ ἐπιμέλειαν καὶ θεός.
t380-390	ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
380	εὔπιστον ἀτυχῶν ἐστιν ἄνθρωπος φύσει· τὸν πλησίον γὰρ οἴεται μᾶλλον φρονεῖν
380	ὁ τοῖς λογισμοῖς τοῖς ἰδίοις πταίων ἀεί.	109
381	πεποιήκατ’ ἔργον οὐχ ἑταίρων . . . . . . . . ταὐτὰ δ’ ὄντα γράμματα τὴν προσαγόρευσιν οὐ σφόδρ’ εὔσημον ποιεῖ.
382	στρατεία δ’ οὐ φέρει περιουσίαν οὐδεμί’, ἐφήμερον δὲ καὶ προπετῆ βίον, οὗ πεῖραν ἔχομεν ὄντος οὐ σωτηρίου.
383-384	ὁλκὴν ταλάντου χρυσίου σοι, παιδίον, ἕστηκα τηρῶν. μακάριος ἐκεῖνος δέκα τάλαντα καταφαγών.
385	αἰσχρὸν γενέσθαι πτωχὸν ἀσθενῆ θ’ ἅμα.	110
386	ἔστι κρίσις ἄδικος, ὡς ἔοικε, κἀν θεοῖς.
387	τοὺς ὄφεις καλῶς γέ μοι ἠγόρασας.
388	συνακολούθει μεθ’ ἡμῶν.
389	θύραν ἔξελε
t391-392	ΠΕΡΙΚΕΙΡΟΜΕΝΗ	111
391	οὕτω ποθεινόν ἐστιν ὁμότροπος φίλος.
392	ὅμως δ’ ἀπόδειξον ταῦτα τῇ γυναικί.
t393-401	ΠΕΡΙΝΘΙΑ
393	ὅστις παραλαβὼν δεσπότην ἀπράγμονα καὶ κοῦφον ἐξαπατᾷ θεράπων, οὐκ οἶδ’ ὅ τι οὗτος μεγαλεῖόν ἐστι διαπεπραγμένος,
393	ἐπαβελτερώσας τὸν πρότερον ἀβέλτερον.	112
394	οὐπώποτ’ ἐζήλωσα πολυτελῆ νεκρόν· εἰς τὸν ἴσον ὄγκον τῷ σφόδρ’ ἔρχετ’ εὐτελεῖ.
395	ὅς’ ἔστι μαλακὰ συλλαβὼν ἐκ τῆς πόλεως τὸ σύνολον ἐκπήδα, φίλος.
396	ἐπὶ τῶν ἁμαξῶν εἰσι πομπεῖαί τινες σφόδρα λοίδοροι.
397	οὐδεμίαν ἡ γραῦς ὅλως κύλικα παρῆκεν, ἀλλὰ πίνει τὴν κύκλῳ.
398	τὸ παιδίον δ’ εἰσῆλθεν ἑψητοὺς φέρον.	113
399	οὐδ’ αὐτός εἰμι σὺν θεοῖς ὑπόξυλος.
400	τὰ δ’ ἄλλ’ ἀνέπαφα σώματ’ οὐδ’ ἕλῃ.
401	Αἰάντειος γέλως
t402-416	ΠΛΟΚΙΟΝ	114
402	ἐπ’ ἀμφότερον οὖς ἡπίκληρος ἡ καλὴ μέλλει καθευδήσειν· κατείργασται μέγα καὶ περιβόητον ἔργον· ἐκ τῆς οἰκίας ἐξέβαλε τὴν λυποῦσαν ὡς ἐβούλετο,
5	ἵν’ ἀποβλέπωσι πάντες εἰς τὸ Κρωβύλης πρόσωπον ᾖ τ’ εὔγνωστος οὖς’ ἐμὴ γυνὴ δέσποινα· καὶ τὴν ὄψιν ἣν ἐκτήσατο ὄνος ἐν πιθήκοις τοῦτο δὴ τὸ λεγόμενον ἔστιν. σιωπᾶν βούλομαι τὴν νύκτα τὴν
10	πολλῶν κακῶν ἀρχηγόν. οἴμοι Κρωβύλην λαβεῖν ἔμ’, ἑκκαίδεκα τάλαντα . . . τὴν ῥῖν’ ἔχουσαν πήχεως. εἶτ’ ἐστὶ τὸ φρύαγμά πως ὑποστατόν; μὰ τὸν Δία τὸν Ὀλύμπιον καὶ τὴν Ἀθηνᾶν, οὐδαμῶς.
15	παιδισκάριον θεραπευτικὸν δὲ καὶ λόγου
15	τάχιον ἀπαγέσθω δέ τις ἢ ἄρ’ ἀντεισαγάγοι.	115
403	ἔχω δ’ ἐπίκληρον Λάμιαν· οὐκ εἴρηκά σοι τοῦτ’; εἶτ’ ἄρ’ οὐχί; κυρίαν τῆς οἰκίας	115
403	καὶ τῶν ἀγρῶν καὶ τῶν πατρῴων ἄντικρυς ἔχομεν, Ἄπολλον, ὡς χαλεπῶν χαλεπώτατον.	116
5	ἅπασι δ’ ἀργαλέα ’στίν, οὐκ ἐμοὶ μόνῳ, υἱῷ πολὺ μᾶλλον, θυγατρί. Β. πρᾶγμ’ ἄμαχον λέγεις. Α. εὖ οἶδα.
404	ὦ τρὶς κακοδαίμων, ὅστις ὢν πένης γαμεῖ καὶ παιδοποιεῖθ’. ὡς ἀλόγιστός ἐστ’ ἀνήρ, ὃς μήτε φυλακὴν τῶν ἀναγκαίων ἔχει, μήτ’ ἂν ἀτυχήσας εἰς τὰ κοινὰ τοῦ βίου
5	ἐπαμφιέσαι δύναιτο τοῦτο χρήμασιν, ἀλλ’ ἐν ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενος ζῇ, τῶν μὲν ἀνιαρῶν ἔχων τὸ μέρος ἁπάντων, τῶν δ’ ἀγαθῶν οὐδὲν μέρος·
5	ὑπὲρ γὰρ ἑνὸς ἀλγῶν ἅπαντας νουθετῶ.	117
405-406	ὅστις πένης ὢν ζῆν ἐν ἄστει βούλεται, ἀθυμότερον ἑαυτὸν ἐπιθυμεῖ ποιεῖν· ὅταν γὰρ εἰς τρυφῶντα καὶ σχολὴν ἄγειν δυνάμενον ἐμβλέψῃ, τότ’ αὐτὸν ἔστ’ ἰδεῖν
5	ὡς ἄθλιον ζῇ καὶ ταλαίπωρον βίον.
5	. . . . . . . . . . . . κακῶς ὁ δεσπότης βεβούλευται πάνυ· ἐν ἀγρῷ γὰρ οἰκῶν οὐ σφόδρ’ ἐξηλέγχετο τῆς μερίδος ὢν τῆς οὐδαμοῦ τεταγμένος,
5	εἶχεν δὲ παραπέτασμα τὴν ἐρημίαν.	118
407	ὦ Παρμένων, οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν τῷ βίῳ φυόμενον ὥσπερ δένδρον ἐκ ῥίζης μιᾶς, ἀλλ’ ἐγγὺς ἀγαθοῦ παραπέφυκε καὶ κακόν, ἐκ τοῦ κακοῦ τ’ ἤνεγκεν ἀγαθὸν ἡ φύσις.
408	ἆρ’ ἐστὶν ἀρετῆς καὶ βίου διδάσκαλος ἐλευθέρου τοῖς πᾶσιν ἀνθρώποις ἀγρός.
409	μεστὰς τρίχας φθειρῶν τε καὶ ῥύπου, διδοὺς
409	πιεῖν, ἀνηδαξᾶτ’ ἄν, ὥστε μὴ πιεῖν.	119
410	ἀεὶ τὸ λυποῦν ἀποδίωκε τοῦ βίου· μικρόν τι τὸ βίου καὶ στενὸν ζῶμεν χρόνον.
411	οὐκ ἔστιν εὑρεῖν βίον ἄλυπον οὐδενός.
413	γυνὴ κυεῖ δέκα μῆνας;	120
415	δεύτερος πλοῦς
416	τρυγόνος λαλίστερον
t417ab	ΠΡΟΓΑΜΟΙ
417ab	τὸ τῆς τύχης τοι μεταβολὰς πολλὰς ἔχει.
1	. . . . . . . . . . . .
1	τυφλόν γε καὶ δύστηνόν ἐστιν ἡ τύχη.	121
t418-419	ΠΡΟΕΓΚΑΛΩΝ
418	οἷον τὸ γενέσθαι πατέρα παίδων ἦν . . λύπη, φόβος, φροντίς, πέρας ἐστὶν οὐδὲ ἕν.
419	τὸ δ’ εὖ κελευόμενον μέν ἐστιν ἀσφαλέστατον δούλῳ ποιεῖν, ὥς φασιν.
t420-424	ΠΩΛΟΥΜΕΝΟΙ
420	(οἴμοι) τάλας, ἕστηκας ἔτι πρὸς ταῖς θύραις τὸ φορτίον θείς; σιτόκουρον ἄθλιον, ἄχρηστον εἰς τὴν οἰκίαν εἰλήφαμεν.
421	οὐ πανταχοῦ τὸ φρόνιμον ἁρμόττει παρόν,
421	καὶ συμμανῆναι δ’ ἔνια δεῖ.	122
422	γραμματικός
423	διασείστους (ἀστραγάλους)
424	καταφαγᾶς
t425-436	ΡΑΠΙΖΟΜΕΝΗ	123
425	ὁ μὴ δεχόμενος τῶν θεῶν τὸ σύμφορον αὐτῷ διδόντων ἕνεκα τοῦ ζῆν, οὐ βούλεται . . . τὸ δ’ ἀτυχεῖν ἢ τὸ μὴ θεὸς δίδωσιν, οὐ τρόπου δ’ ἔσθ’ ἁμαρτία.
426	ἀτύχημα κἀδίκημα διαφορὰν ἔχει· τὸ μὲν διὰ τύχην γίνεται, τὸ δ’ αἱρέσει.
427	ἆρ’ ἐστὶν ἀγαθῶν πᾶσι πλείστων ἀξία ἡ σύνεσις, ἂν ᾖ πρὸς τὰ βελτίω σοφή.
428	τοὐμὸν θυγάτριον· πάνυ γάρ ἐστι τῇ φύσει
428	. . φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον σφόδρα.	124
429	πόθεν γάρ, ὦ φίλοι θεοί, τούτους ἀνεσπάκασιν οὗτοι τοὺς λόγους;
430	ὁ μυόχοδος γέρων λεληθέναι σφόδρ’ οἰόμενος
431	εἶτ’ ἀμφορεαφόρος τις ἀποφορὰν φέρων
432	οὐχ ὁρᾶτε τὴν τροφὸν
432	ζῶμ’ ἐνδεδυμένην;	125
433	ἔρχεται τἀληθὲς εἰς φῶς ἐνίοτ’ οὐ ζητούμενον.
434	καὶ τυφλῷ δῆλον
435	ἀνηνέχθη
436	ἀπελευθέραν
t437	ΣΑΜΙΑ
437	φέρε τὴν λιβανωτόν· σὺ δ’ ἐπίθες τὸ πῦρ, Τρύφη.
t438-446	ΣΙΚΥΩΝΙΟΣ	126
438	ἅβραν γὰρ ἀντωνούμενος ἐρωμένην αὐτῇ μὲν οὐ παρέδωκ’ ἔχειν, τρέφει δὲ χωρίς, ὡς ἐλευθέραν πρέπει.
439	εὐλοιδόρητον, ὡς ἔοικε, φαίνεται τὸ τοῦ στρατιώτου σχῆμα καὶ τὸ τοῦ ξένου.
440	ὁ πλέων κατήχθη, κρίνεθ’ οὗτος πολέμιος· ἐὰν δ’ ἔχῃ τι μαλακόν, ἀγγαρεύεται.
441	κακὴ μὲν ὄψις, ἐν δὲ δείλαιαι φρένες.
442	Στρατοφάνη, λιτόν ποτ’ εἶχες χλαμύδιον καὶ παῖδ’ ἕνα.	127
443	ὡς αἰεὶ τὸν ὁμοῖον ἄγει θεὸς ὡς τὸν ὁμοῖον.
445	παλίμβολος τρίπρατος
446	ἀναίνεσθαι
t447-448	ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ
447	ἀπορῶν τι βούλευσαι κατὰ σαυτὸν γενόμενος· τὸ συμφέρον γὰρ οὐχ ὁρᾶται τῷ βοᾶν,
447	ἐν τῷ πρὸς αὑτὸν δ’ ἀναλογισμῷ φαίνεται.	128
448	οὐδεὶς ξύνοιδεν ἐξαμαρτάνων πόσον ἁμαρτάνει τὸ μέγεθος, ὕστερον δ’ ὁρᾷ.
t449-456	ΣΥΝΑΡΙΣΤΩΣΑΙ
449	Ἔρως δὲ τῶν θεῶν ἰσχὺν ἔχων πλείστην ἐπὶ τούτου δείκνυται· διὰ τοῦτον ἐπιορκοῦσι τοὺς ἄλλους θεούς.
450	ἀστεῖον τὸ μὴ συνάγειν γυναῖκας μηδὲ δειπνίζειν ὄχλον, ἀλλ’ οἰκοσίτους τοὺς γάμους πεποιηκέναι.
451	ἂν ἔτι πιεῖν μοι δῷ τις. Β. ἀλλ’ ἡ βάρβαρος ἅμα τῇ τραπέζῃ καὶ τὸν οἶνον ᾤχετο
451	ἄρας’ ἀφ’ ἡμῶν.	129
452	τρισάθλιόν γε καὶ ταλαίπωρον φύσει πολλῶν τε μεστόν ἐστι τὸ ζῆν φροντίδων.
453	καὶ τὸν ἐπὶ κακῷ γινόμενον ἀλλήλων ἀγαπησμόν, οἷος ἦν.
454	πατὴρ δ’ ἀπειλῶν οὐκ ἔχει μέγαν φόβον.
456	γυναικείαν ἀγοράν
t457-458	ΣΥΝΕΡΩΣΑ
457	ἄφες τὸν ἄνθρωπον. τί κόπτεις, ὦ μέλε;	130
458	ἀναπετῶ
t459	ΣΥΝΕΦΗΒΟΙ
t460-461	ΤΙΤΘΗ
460	οἱ τὰς ὀφρῦς αἴροντες ὡς ἀβέλτεροι καὶ ‘σκέψομαι‘ λέγοντες· ἄνθρωπος γὰρ ὢν σκέψει σύ; περὶ τοῦ; δυστυχεῖς ὅταν τύχῃ· αὐτόματα γὰρ τὰ πράγματ’ ἐπὶ τὸ συμφέρον
5	ῥεῖ κἂν καθεύδῃς ἢ πάλιν τοὐναντίον.	131
461	ἢν ἄν τις ὑμῶν παιδίον ᾐτήσατ’ ἢ κέχρηκεν, ἄνδρες γλυκύτατοι.
t462-465	ΤΡΟΦΩΝΙΟΣ
462	ξένου τὸ δεῖπνόν ἐστιν ὑποδοχῆς. Β. τίνος; ποδαποῦ; διαφέρει τῷ μαγείρῳ τοῦτο γάρ· οἷον τὰ νησιωτικὰ ταυτὶ ξενύδρια ἐν προσφάτοις ἰχθυδίοις τεθραμμένα
5	καὶ παντοδαποῖς, τοῖς ἁλμίοις μὲν οὐ πάνυ ἁλίσκετ’, ἀλλ’ οὕτω παρέργως ἅπτεται· τὰς δ’ ὀνθυλεύσεις καὶ τὰ κεκαρυκευμένα μᾶλλον προσεδέξατ’· Ἀρκαδικὸς τοὐναντίον ἀθάλαττος ἐν τοῖς λοπαδίοις ἁλίσκεται·
10	Ἰωνικὸς πλούταξ· ὑποστάσεις ποιῶ,
10	κάνδαυλον, ὑποβινητιῶντα βρώματα.	132
463	τὸ μηδὲν ἀδικεῖν καὶ φιλανθρώπους ποιεῖ.
465	χορτασθείς
t466-471	ΥΔΡΙΑ
466	ὡς ἡδὺ τῷ μισοῦντι τοὺς φαύλους τρόπους
466	ἐρημία, καὶ τῷ μελετῶντι μηδὲ ἓν πονηρὸν ἱκανὸν κτῆμ’ ἀγρὸς τρέφων καλῶς. ἐκ τῶν ὄχλων δὲ ζῆλος, ἥ τε κατὰ πόλιν	133
5	αὕτη τρυφὴ λάμπει μέν, ἐς δ’ ὀλίγον χρόνον.
467	γέροντα δυστυχοῦντα τῶν θ’ αὑτοῦ κακῶν ἐπαγόμενον λήθην ἀνέμνησας πάλιν ἐπὶ τἀτυχεῖν τ’ ἤγειρας.
468	εὐθὺς καταχρήσεσθ’ αὑτὸν ἀνορωρυγμένην ταύτην ἰδόντα.
469	οἱ Θρᾷκες, Λίβυ,
469	Τρῶες καλοῦνται· πάντα νῦν ἤδη ’σθ’ ὁμοῦ.	134
470	οἱ δὲ κατὰ χειρῶν λαβόντες περιμένουσι φίλτατοι.
471	παρουσία
t472-480	ΥΜΝΙΣ
472	νὴ τὴν Ἀθηνᾶν, μακάριόν γ’ ἡ χρηστότης πρὸς πάντα καὶ θαυμαστὸν ἐφόδιον βίῳ. τούτῳ λαλήσας ἡμέρας σμικρὸν μέρος εὔνους ἐγὼ νῦν εἰμι. ‘πειστικὸν λόγοσ‘
5	πρὸς τοῦτ’ ἂν εἴποι τις μάλιστα τῶν σοφῶν. τί οὖν ἑτέρους λαλοῦντας εὖ βδελύττομαι; τρόπος ἔσθ’ ὁ πείθων τοῦ λέγοντος, οὐ λόγος. τὸ γὰρ λέγειν εὖ δεινόν ἐστιν εἰ φέροι
5	βλάβην τινά.	135
473	οὐ πάνυ τι γηράσκουσιν αἱ τέχναι καλῶς, ἂν μὴ λάβωσι προστάτην φιλάργυρον.
474	νῦν δὲ κατὰ πόλιν εὕρηκε τὸν ἕτερον, τὸν σέ, τὸν ἐμὲ τουτονί.
475	ἀλλὰ τἀργυρώματα ἥκω λαβεῖν βουλόμενος.
476	οὐ πῦρ γὰρ αἰτῶν, οὐδὲ λοπάδ’ αἰτούμενος
477	βάκηλος εἶ	136
478	κιγκλισμός
479	παρυφές
480	πόσθων
t481-496	ΥΠΟΒΟΛΙΜΑΙΟΣ Η ΑΓΡΟΙΚΟΣ	137
481	τοῦτον εὐτυχέστατον λέγω, ὅστις θεωρήσας ἀλύπως, Παρμένων, τὰ σεμνὰ ταῦτ’ ἀπῆλθεν, ὅθεν ἦλθεν, ταχύ, τὸν ἥλιον τὸν κοινόν, ἄστρ’, ὕδωρ, νέφη,
5	πῦρ· ταῦτα, κἂν ἑκατὸν ἔτη βιῷς, ἀεὶ ὄψει παρόντα, κἂν ἐνιαυτοὺς σφόδρ’ ὀλίγους, σεμνότερα τούτων ἕτερα δ’ οὐκ ὄψει ποτέ. πανήγυριν νόμισόν τιν’ εἶναι τὸν χρόνον, ὅν φημι, τοῦτον ἢ ’πιδημίαν, ἐν ᾧ
10	ὄχλος, ἀγορά, κλέπται, κυβεῖαι, διατριβαί· ἂν πρῶτον ἀπίῃς καταλύσεις, βελτίονα ἐφόδι’ ἔχων ἀπῆλθες, ἐχθρὸς οὐδενί· ὁ προσδιατρίβων δὲ σκοπιάσας ἀπώλεσε, κακῶς τε γηρῶν ἐνδεής που γίνεται,
15	ῥεμβόμενος ἐχθροὺς ηὗρ’, ἐπεβουλεύθη ποθέν,
15	οὐκ εὐθανάτως ἀπῆλθεν ἐλθὼν εἰς χρόνον.	138
482-483	παύσασθε νοῦν λέγοντες· οὐδὲν γὰρ πλέον ἁνθρώπινος νοῦς ἐστιν, ἀλλ’ ὁ τῆς τύχης (εἴτ’ ἐστὶ τοῦτο πνεῦμα θεῖον εἴτε νοῦς) τοῦτ’ ἔστι τὸ κυβερνῶν ἅπαντα καὶ στρέφον
5	καὶ σῷζον, ἡ πρόνοια δ’ ἡ θνητὴ καπνὸς καὶ φλήναφος. πείσθητε κοὐ μέμψεσθέ με· πάνθ’ ὅσα νοοῦμεν ἢ λέγομεν ἢ πράττομεν τύχη ’στίν, ἡμεῖς δ’ ἐσμὲν ἐπιγεγραμμένοι.
8	. . . . . . . . . . . . τύχη κυβερνᾷ πάντα· ταύτην καὶ φρένας
10	δεῖ καὶ πρόνοιαν τὴν θεὸν καλεῖν μόνην,
10	εἰ μή τις ἄλλως ὀνόμασιν χαίρει κενοῖς.	139
484	τὰ δεύτερ’ ἀεὶ τὴν γυναῖκα δεῖ λέγειν, τὴν δ’ ἡγεμονίαν τῶν ὅλων τὸν ἄνδρ’ ἔχειν. οἶκος δ’ ἐν ᾧ τὰ πάντα πρωτεύει γυνή, οὐκ ἔστιν ὅστις πώποτ’ οὐκ ἀπώλετο.
485	τοῦτο μόνον ἐπισκοτεῖ καὶ δυσγενείᾳ καὶ τρόπου πονηρίᾳ καὶ πᾶσιν οἷς ἔσχηκεν ἄνθρωπος κακοῖς, τὸ πολλὰ κεκτῆσθαι· τὰ δ’ ἄλλ’ ἐλέγχεται.
486	οὐ παντὸς ἀγαθοῦ τὴν πρόνοιαν αἰτίαν κρίνων ἂν ὀρθῶς ὑπολαβεῖν τίς μοι δοκεῖ,
486	ἀλλ’ ἔστι καὶ ταὐτόματον ἔνια χρήσιμον.	140
487	ἀεὶ κράτιστόν ἐστι τἀληθῆ λέγειν. ἐν παντὶ καιρῷ τοῦτ’ ἐγὼ παρεγγυῶ εἰς ἀσφάλειαν τῷ βίῳ πλεῖστον μέρος.
488	πολλῶν κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν θηρίων ὄντων, μέγιστόν ἐστι θηρίον γυνή.
489	Ἄπολλον, ἀλλὰ σκαιὸν οὐ μετρίως λέγεις, μετὰ μαρτύρων ἀτυχεῖν, παρὸν λεληθέναι.
490	δυσπαρακολούθητόν τι πρᾶγμ’ ἐστὶν τύχη.
491	τὸν ἄμητα, Χαίριππ’, οὐκ ἐᾷς πέττειν τινά.
492	ὡς μηδὲν ἀποκρινουμένου δ’ οὕτω λάλει.	141
493	γέρων ἀπεμέμυκτ’ ἄθλιος λέμφος.
494	μικρὰ Παναθήναι’ ἐπειδὴ δι’ ἀγορᾶς πέμποντά σε, Μοσχίων, μήτηρ ἑώρα τῆς κόρης ἐφ’ ἅρματος.
t497-500	ΦΑΝΙΟΝ	142
497	οἷα δὴ φιλοῦσιν ἰατροὶ λέγειν τὰ φαῦλα μείζω καὶ τὰ δείν’ ὑπέρφοβα, πυργοῦντες αὑτούς.
498	ὑπελήλυθέν τέ μου νάρκα τις ὅλον τὸ δέρμα.
499	ἄνθρωπος ὢν ἥμαρτον· οὐ θαυμαστέον.
500	φειδωλὸς ἦν καὶ μέτριος ἀγοραστής.
t501-502	ΦΑΣΜΑ	143
501	ἐπισημαίνεσθ’, ἐὰν ἡ σκευασία καθάρειος ᾖ καὶ ποικίλη.
502	ἔμβαρος
t503-508	ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΙ	144
503	ἤδη δ’ ἐπιχύσεις διάλιθοι, λαβρώνιοι, Πέρσαι δ’ ἔχοντες μυιοσόβας ἑστήκεσαν.
504	οὐ ῥᾴδιον ἄνοιαν ἐν μικρῷ μεταστῆσαι χρόνῳ.
505	νὴ τὸν Δία τὸν μέγιστον ἐκτυφήσομαι.
506-507	ὡς ἡδὺ τὸ ζῆν, εἰ μεθ’ ὧν κρίνῃ τις ἄν.
1	. . . . . . . . . . . . .
1	τοῦτ’ ἔστι τὸ ζῆν, οὐχ ἑαυτῷ ζῆν μόνον.	145
508	ὥστ’ ἔγωγ’ ἂν εἱλόμην που σαυνίῳ πεπληγμένος—
t509-511	ΧΑΛΚΕΙΑ
509	οὐκ ἂν γένοιτ’ ἐρῶντος ἀθλιώτερον οὐδὲν γέροντος πλὴν ἕτερος γέρων ἐρῶν· ὃς γὰρ ἀπολαύειν βούλεθ’ ὧν ἀπολείπεται διὰ τὸν χρόνον, πῶς οὗτος οὐκ ἔστ’ ἄθλιος;
510	τοῦτο δὴ τὸ νῦν ἔθος, ‘ἄκρατον‘ ἐβόων ‘τὴν μεγάλην‘. ψυκτῆρά τις
510	προὔπινεν αὐτοῖς ἀθλίους ἀπολλύων.	146
511	ἀντήλιος
t512	ΧΑΛΚΙΣ
t513-517	ΧΗΡΑ
513	ἑκοῦσα δ’ ἁδελφὴ ποιήσει τοῦτό σοι ἀντάλλαγόν γ’ ἕξουσα τούτῳ διδομένη.
514	τὸ λεγόμενον τοῦτ’ ἔστι νῦν, τἄνω κάτω, φασίν, τὰ κάτω δ’ ἄνω.
515	βοῶν ποιείτω τὴν πόλιν διάστατον.	147
516	πρὸς τὴν ἀδελφὴν ἀνάδοχον τῶν χρημάτων
517	δὶς παῖδες οἱ γέροντες
t518-525	ΨΕΥΔΗΡΑΚΛΗΣ
518	μάγειρ’, ἀηδής μοι δοκεῖς εἶναι σφόδρα· πόσας τραπέζας μέλλομεν ποιεῖν, τρίτον ἤδη μ’ ἐρωτᾷς· χοιρίδιον ἓν θύομεν, ὀκτὼ ποιήσοντες τραπέζας δ’ ἢ μίαν,
5	τί σοὶ διαφέρει τοῦτο; παράθες σημίαν. οὐκ ἔστι κανδύλους ποιεῖν, οὐδ’ οἷα σὺ εἴωθας εἰς ταὐτὸν καρυκεύειν, μέλι, σεμίδαλιν, ᾠά. πάντα γὰρ τἀναντία νῦν ἐστιν· ὁ μάγειρος γὰρ ἐγχύτους ποιεῖ,
10	πλακοῦντας ὀπτᾷ, χόνδρον ἕψει καὶ φέρει μετὰ τὸ τάριχος, εἶτα θρῖον καὶ βότρυς. ἡ δημιουργὸς δ’ ἀντιπαρατεταγμένη κρεάδι’ ὀπτᾷ καὶ κίχλας τραγήματα. ἔπειθ’ ὁ δειπνῶν μὲν τραγηματίζεται,
15	μυρισάμενος δὲ καὶ στεφανωσάμενος πάλιν
15	δειπνεῖ μελίπηκτα τὰς κίχλας.	148
519	νῦν δ’ εἰς γυναικωνῖτιν εἰσιόνθ’ ὅταν ἴδω παράσιτον, τὸν δὲ Δία τὸν κτήσιον ἔχοντα τὸ ταμιεῖον οὐ κεκλεισμένον, ἀλλ’ εἰστρέχοντα πορνίδια—
520	μήτηρ τέθνηκε ταῖν ἀδελφαῖν ταῖν δυοῖν ταύταιν· τρέφει δὲ παλλακή τις τοῦ πατρὸς
520	αὐτάς, ἅβρα τῆς μητρὸς αὐτῶν γενομένη.	149
521	ὑπὲρ μὲν οἴνου μηδὲ γρῦ, τίτθη, λέγε· ἂν τἄλλα δ’ ᾖς ἄμεμπτος, ἕκτην ἐπὶ δέκα Βοηδρομιῶνος ἐνδελεχῶς ἄξεις ἀεί.
522	ἀστοργίαν ἔχει τιν’ ὁ σκληρὸς βίος.
523	χαῦνόν τι πλάσμα καὶ διάκενον
524	οὐκ ἐπείρα Νάννιον;
525	Καρκίνου ποιήματα	150
t526-529	ΨΟΦΟΔΕΗΣ
526	ἐπίσημον οὖν τὴν ἀσπίδ’ εἰς τὴν τοῦ Διὸς στοὰν ἀνέθηκαν.
527	ὄνος λύρας
528	Νοῦθος
529	Πάνακτος
t530-1082	ΑΔΗΛΩΝ ΔΡΑΜΑΤΩΝ
530	ὅταν δ’ ἀγρυπνεῖν εἴπῃς τισε . . . . . τὴν αἰτίαν γνώσει περιπατεις . . .
530	εἰσῆλθες εὐθύς, ἂν κοπιάση . . . μαλακῶς ἐλούσω· πάλιν ἀνας . . . .	151
5	πρὸς ἡδονὴν ὕπνος αὐτοσοβ . . . . τὸ πέρας· κακὸν ἔχεις οὐδὲν η . . . . ἔστι ην διῆλθες· φορτικωτερ . . . ἐπέρχεταί μοι, τρόφιμε, συγγν . . . . τὸ δὴ λεγόμενον, οὐκ ἔχεις ον . . .
10	ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν, εὖ ἴσθι· μη . . . . ικοιταληθῆ λέγω, νὴ τοὺς θε . τοῦτ’ ἔστι τἀρρώστημα καὶ μὴ . . . ἀτόπως ἐμαυτοῦ καὶ βαρέως . . . . .... νικόν ἐστι τἀνόητο . . .
15	.. ν πάνυ γὰρ ταυτειλελ . . . . . .. παραινεῖς ὅτι πα . . . . . εἰ μέν τι κακὸν ἀληθὲς εἶχες, Φειδία, ζητεῖν ἀληθὲς φάρμακον τούτου ς’ ἔδει· νῦν δ’ οὐκ ἔχεις· κενὸν εὕρηκα τὸ φάρμακον
20	πρὸς τὸ κενόν· οἰήθητι δ’ ὠφελεῖν τί σε. περιμαξάτωσάν ς’ αἱ γυναῖκες ἐν κύκλῳ καὶ περιθεωσάτωσαν· ἀπὸ κρουνῶν τριῶν
20	ὕδατι περίρραν’ ἐμβαλὼν ἅλας, φακούς.	152
531	εἰ γὰρ ἐγένου σύ, Τρόφιμε, τῶν πάντων μόνος, ὅτ’ ἔτικτεν ἡ μήτηρ ς’, ἐφ’ ᾧ τε διατελεῖν πράττων ἃ βούλει καὶ διευτυχεῖν ἀεί, καὶ τοῦτο τῶν θεῶν τις ὡμολόγησέ σοι,
5	ὀρθῶς ἀγανακτεῖς· ἔστι γάρ ς’ ἐψευσμένος ἄτοπόν τε πεποίηκ’. εἰ δ’ ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς νόμοις ἐφ’ οἷσπερ ἡμεῖς ἔσπασας τὸν ἀέρα τὸν κοινόν, ἵνα σοι καὶ τραγικώτερον λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ λογιστέον.
10	τὸ δὲ κεφάλαιον τῶν λόγων, ἄνθρωπος εἶ, οὗ μεταβολὴν θᾶττον πρὸς ὕψος καὶ πάλιν ταπεινότητα ζῷον οὐδὲν λαμβάνει. καὶ μάλα δικαίως· ἀσθενέστατον γὰρ ὂν φύσει μεγίστοις οἰκονομεῖται πράγμασιν,
15	ὅταν πέσῃ δέ, πλεῖστα συντρίβει καλά. σὺ δ’ οὔθ’ ὑπερβάλλοντα, Τρόφιμ’, ἀπώλεσας ἀγαθά, τὰ νυνί τ’ ἔστι μέτριά σοι κακά.
15	ὥστ’ ἀνὰ μέσον που καὶ τὸ λοιπὸν [δὴ] φέρε.	155
532	καὶ τοῦτον ἡμᾶς τὸν τρόπον γαμεῖν ἔδει ἅπαντας, ὦ Ζεῦ σῶτερ, ὡς ὠνούμεθα· οὐκ ἐξετάζειν μὲν τὰ μηδὲν χρήσιμα, τίς ἦν ὁ πάππος ἧς γαμεῖ, τήθη δὲ τίς,
5	τὸν δὲ τρόπον αὐτῆς τῆς γαμουμένης, μεθ’ ἧς βιώσεται, μήτ’ ἐξετάσαι μήτ’ ἰδεῖν· οὐδ’ ἐπὶ τράπεζαν μὲν φέρειν τὴν προῖχ’, ἵνα εἰ τἀργύριον καλόν ἐστι δοκιμαστὴς ἴδῃ, ὃ πέντε μῆνας ἔνδον οὐ γενήσεται,
10	τῆς διὰ βίου δ’ ἔνδον καθεδουμένης ἀεὶ μὴ δοκιμάσαντα μηδέν, ἀλλ’ εἰκῆ λαβεῖν ἀγνώμον’, ὀργίλην, χαλεπήν, ἐὰν τύχῃ, λάλον. περιάξω τὴν ἐμαυτοῦ θυγατέρα τὴν πόλιν ὅλην· οἱ βουλόμενοι ταύτην λαβεῖν,
15	λαλεῖτε, προσκοπεῖσθε πηλίκον κακὸν λήψεσθ’· ἀνάγκη γὰρ γυναῖκ’ εἶναι κακόν,
15	ἀλλ’ εὐτυχής ἐσθ’ ὁ μετριώτατον λαβών.	156
533	ἀπολεῖ με τὸ γένος. μὴ λέγ’, εἰ φιλεῖς ἐμέ, μῆτερ, ἐφ’ ἑκάστῳ τὸ γένος. οἷς ἂν τῇ φύσει ἀγαθὸν ὑπάρχῃ μηδὲν οἰκεῖον προσόν, ἐκεῖσε καταφεύγουσιν, εἰς τὰ μνήματα
5	καὶ τὸ γένος, ἀριθμοῦσίν τε τοὺς πάππους ὅσοι· οὐδὲν δ’ ἔχουσι πλεῖον, οὐδ’ ἐρεῖς ὅτῳ οὐκ εἰσὶ πάπποι· πῶς γὰρ ἐγένοντ’ ἄν ποτε; οἳ μὴ λέγειν δ’ ἔχουσι τούτους διά τινα τόπου μεταβολὴν ἢ φίλων ἐρημίαν,
10	τί τῶν λεγόντων εἰσὶ δυσγενέστεροι; ὃς ἂν εὖ γεγονὼς ᾖ τῇ φύσει πρὸς τἀγαθά, κἂν Αἰθίοψ ᾖ, μῆτερ, ἐστὶν εὐγενής.
10	Σκύθης τις· ὄλεθρος· ὁ δ’ Ἀνάχαρσις οὐ Σκύθης;	157
534	ἅπαντα τὰ ζῷ’ ἐστὶ μακαριώτατα καὶ νοῦν ἔχοντα μᾶλλον ἀνθρώπου πολύ. τὸν ὄνον ὁρᾶν ἔξεστι πρῶτα τουτονί, οὗτος κακοδαίμων ἐστὶν ὁμολογουμένως·
5	τούτῳ κακὸν δι’ αὑτὸν οὐδὲν γίνεται, ἃ δ’ ἡ φύσις δέδωκεν αὐτῷ ταῦτ’ ἔχει. ἡμεῖς δὲ χωρὶς τῶν ἀναγκαίων κακῶν αὐτοὶ παρ’ αὑτῶν ἕτερα προσπορίζομεν. [λυπούμεθ’ ἂν πτάρῃ τις, ἂν εἴπῃ κακῶς
10	ὀργιζόμεθ’, ἂν ἴδῃ τις ἐνύπνιον σφόδρα φοβούμεθ’, ἂν γλαὺξ ἀνακράγῃ δεδοίκαμεν.] ἀγωνίαι, δόξαι, φιλοτιμίαι, νόμοι, ἅπαντα ταῦτ’ ἐπίθετα τῇ φύσει κακά.
535	εἶτ’ οὐ δικαίως προσπεπατταλευμένον
535	γράφουσι τὸν Προμηθέα πρὸς ταῖς πέτραις, καὶ γίνετ’ αὐτῷ λαμπάς, ἄλλο δ’ οὐδὲ ἓν ἀγαθόν; ὃ μισεῖν οἶμ’ ἅπαντας τοὺς θεούς,	158
5	γυναῖκας ἔπλασεν, ὦ πολυτίμητοι θεοί, ἔθνος μιαρόν. γαμεῖ τις ἀνθρώπων, γαμεῖ; λάθριοι τὸ λοιπὸν ἄρ’ ἐπιθυμίαι κακαί, γαμηλίῳ λέχει τε μοιχὸς ἐντρυφῶν, καὶ φαρμακεῖαι, καὶ νόσων χαλεπώτατος
10	φθόνος, μεθ’ οὗ ζῇ πάντα τὸν βίον γυνή.
536	μὰ τὴν Ἀθηνᾶν, ἄνδρες, εἰκόν’ οὐκ ἔχω εὑρεῖν ὁμοίαν τῷ γεγονότι πράγματι, ζητῶν πρὸς ἐμαυτὸν τί ταχέως ἀπολλύει. στρόβιλος ἐν ὅσῳ συστρέφεται, προσέρχεται,
5	προσέβαλεν, ἐξέρριψεν, αἰὼν γίνεται. ἀλλ’ ἐν πελάγει συγκλυσμός· ἀναπνοὴν ἔχει ‘Ζεῦ σῶτερ‘ εἰπεῖν ‘ἀντέχου τῶν σχοινίων‘, ἑτέραν περιμεῖναι χἀτέραν τρικυμίαν, ναυαγίου τ’ ἂν ἐπιλάβοι’· ἐγὼ δ’ ἅπαξ
10	ἁψάμενός εἰμι καὶ φιλήσας ἐν βυθῷ.	159
537	ὁ μὲν Ἐπίχαρμος τοὺς θεοὺς εἶναι λέγει ἀνέμους, ὕδωρ, γῆν, ἥλιον, πῦρ, ἀστέρας. ἐγὼ δ’ ὑπέλαβον χρησίμους εἶναι θεοὺς τἀργύριον ἡμῖν καὶ τὸ χρυσίον.
5	ἱδρυσάμενος τούτους γὰρ εἰς τὴν οἰκίαν εὖξαι· τί βούλει; πάντα σοι γενήσεται, ἀγρός, οἰκίαι, θεράποντες, ἀργυρώματα, φίλοι, δικασταί, μάρτυρες. μόνον δίδου·
5	αὐτοὺς γὰρ ἕξεις τοὺς θεοὺς ὑπηρέτας.	160
538	ὅταν εἰδέναι θέλῃς σεαυτὸν ὅστις εἶ, ἔμβλεψον εἰς τὰ μνήμαθ’ ὡς ὁδοιπορεῖς. ἐνταῦθ’ ἔνεστ’ ὀστᾶ τε καὶ κούφη κόνις ἀνδρῶν βασιλέων καὶ τυράννων καὶ σοφῶν
5	καὶ μέγα φρονούντων ἐπὶ γένει καὶ χρήμασιν αὑτῶν τε δόξῃ κἀπὶ κάλλει σωμάτων. κᾆτ’ οὐδὲν αὐτοῖς τῶνδ’ ἐπήρκεσεν χρόνος. κοινὸν τὸν ᾅδην ἔσχον οἱ πάντες βροτοί. πρὸς ταῦθ’ ὁρῶν γίνωσκε σαυτὸν ὅστις εἶ.
539	ὁ πάντα βουληθεὶς ἂν ἄνθρωπος πονεῖν πᾶν ἂν γένοιτο· πλούσιος τρόπον τινά·
539	πάλιν φιλόσοφός τινι μαθήσει χρώμενος· τὸ σῶμ’ ὑγιαίνει τινὰ δίαιταν προσφέρων.	161
5	πλὴν ἕν τι τῶν πάντων ἀδύνατον ἦν ἄρα εὑρεῖν, δι’ οὗ τρόπου τις οὐ λυπήσεται. οὐ γὰρ τὸ μὴ πράττειν κατὰ νοῦν ἔχει μόνον λύπην, παρέχει δὲ φροντίδας καὶ τἀγαθά.
540	μειράκιον, οὔ μοι κατανοεῖν δοκεῖς ὅτι ὑπὸ τῆς ἰδίας ἕκαστα κακίας σήπεται, καὶ πᾶν τὸ λυμαινόμενόν ἐστιν ἔνδοθεν. οἷον ὁ μὲν ἰός, ἂν σκοπῇς, τὸ σιδήριον,
5	τὸ δ’ ἱμάτιον οἱ σῆτες, ὁ δὲ θρὶψ τὸ ξύλον. σὲ δὲ τὸ κάκιστον τῶν κακῶν πάντων, φθόνος φθισικὸν πεποίηκε καὶ ποιήσει καὶ ποιεῖ,
5	ψυχῆς πονηρᾶς δυσσεβὴς παράστασις.	162
541	τίνι δεδούλωνταί ποτε; ὄψει· φλύαρος· τῆς γὰρ αὐτῆς πάντες ἂν ἤρων· κρίσιν γὰρ τὸ βλέπειν ἴσην ἔχει. ἀλλ’ ἡδονή τις τοὺς ἐρῶντας ἐπάγεται
5	συνουσίας· πῶς οὖν ἕτερος ταύτην ἔχων οὐδὲν πέπονθεν, ἀλλ’ ἀπῆλθε καταγελῶν, ἕτερος δ’ ἀπόλωλε; καιρός ἐστιν ἡ νόσος ψυχῆς, ὁ πληγεὶς δ’ εἴσω δὴ τιτρώσκεται.
542	εἴπερ τὸν ἀδικοῦντα μὲν ὡς ἠμύνετο ἕκαστος ἡμῶν καὶ συνηγωνίζετο, ἴσως νομίζων ἴδιον εἶναι τὸ γεγονὸς ἀδίκημα, καὶ συνέπραττον ἀλλήλοις πικρῶς,
5	οὐκ ἂν ἐπὶ πλεῖον τὸ κακὸν ἡμῖν ηὔξετο τὸ τῶν πονηρῶν, ἀλλὰ παρατηρούμενοι καὶ τυγχάνοντες ἧς ἔδει τιμωρίας
5	ἤτοι σπάνιοι σφόδρ’ ἂν ἦσαν ἢ πεπαυμένοι.	163
543	Δέρκιππε καὶ Μνήσιππε, τοῖς εἰρημένοις ἡμῶν ὑπό τινος ἢ πεπονθόσιν κακῶς ἔστιν καταφυγὴ πᾶσιν, οἱ χρηστοὶ φίλοι. καὶ γὰρ ἀποδύρασθ’ ἔστι μὴ γελώμενον,
5	καὶ συναγανακτοῦνθ’ ὁπόταν οἰκείως ὁρᾷ ἕκαστος αὑτῷ τὸν παρόντα, παύεται τοῦτον μάλιστα τὸν χρόνον τοῦ δυσφορεῖν.
544	παράδειγμα τοὺς Σύρους λαβέ· ὅταν φάγως’ ἰχθὺν ἐκεῖνοι, διά τινα αὐτῶν ἀκρασίαν τοὺς πόδας καὶ γαστέρα οἰδοῦσιν, ἔλαβον σακίον, εἶτ’ εἰς τὴν ὁδὸν
5	ἐκάθισαν αὑτοὺς ἐπὶ κόπρου, καὶ τὴν θεὸν
5	ἐξιλάσαντο τῷ ταπεινοῦσθαι σφόδρα.	164
546	τοὺς τῆς γαμετῆς ὅρους ὑπερβαίνεις, γύναι, τὴν αὐλίαν· πέρας γὰρ αὔλειος θύρα ἐλευθέρᾳ γυναικὶ νενόμιστ’ οἰκίας· τὸ δ’ ἐπιδιώκειν εἴς τε τὴν ὁδὸν τρέχειν,
5	ἔτι λοιδορουμένην, κυνός ἐστ’ ἔργον, Ῥόδη.
547-548	πάντες μὲν οἱ Θρᾷκες, μάλιστα δ’ οἱ Γέται ἡμεῖς ἁπάντων (καὶ γὰρ αὐτὸς εὔχομαι ἐκεῖθεν εἶναι τὸ γένος), οὐ σφόδρ’ ἐγκρατεῖς ἐσμέν.
5	γαμεῖ γὰρ ἡμῶν οὐδὲ εἷς εἰ μὴ δέκ’ ἢ ἕνδεκα γυναῖκας, δώδεκ’ ἢ πλείους τινές. ἂν τέτταρας δ’ ἢ πέντε γεγαμηκώς τις ᾖ, καταστροφὴ γῆς, ἀνυμέναιος ἄθλιος,
5	ἄνυμφος οὗτος ἐπικαλεῖτ’ ἐν τοῖς ἐκεῖ.	166
549	ἄνθρωπος ὢν μηδέποτε τὴν ἀλυπίαν αἰτοῦ παρὰ θεῶν, ἀλλὰ τὴν μακροθυμίαν. ὅταν γὰρ ἄλυπος διὰ τέλους εἶναι θέλῃς, ἢ δεῖ θεόν ς’ εἶναί τιν’ ἢ τάχα δὴ νεκρόν.
5	παρηγόρει δὲ τὰ κακὰ δι’ ἑτέρων κακῶν.
550-551	ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ συμπαρίσταται
550-551	εὐθὺς γενομένῳ, μυσταγωγὸς τοῦ βίου ἀγαθός· κακὸν γὰρ δαίμον’ οὐ νομιστέον εἶναι βίον βλάπτοντα χρηστόν . . .	167
4	. . . . . . . . . . . .
5	ἅπαντα δ’ ἀγαθὸν εἶναι τὸν θεόν . .
552	ὦ γῆρας ἐχθρὸν σωμάτων ἀνθρωπίνων, ἅπαντα συλῶν τὰ καλὰ τῆς εὐμορφίας, καὶ μεταχαράττον τὴν μὲν ἀνδρίαν μελῶν εἰς τἀπρεπές, τὸ δὲ τάχος εἰς ὄκνον πολύν.
553	ἐὰν πονηροῦ γείτονος γείτων ἔσῃ, πάντως παθεῖν πονηρὸν ἢ μαθεῖν σε δεῖ· ἐὰν ἀγαθοῦ γείτονος γείτων ἔσῃ,
553	ὡς προσδιδάσκεις ἀγαθὰ καὶ προσμανθάνεις.	168
554	οὐκ ἐκ πότων καὶ τῆς καθ’ ἡμέραν τρυφῆς ζητοῦμεν ᾧ πιστεύσομεν τὰ τοῦ βίου, πάτερ; οὐ περιττὸν οἴετ’ ἐξευρηκέναι ἀγαθὸν ἕκαστος, ἂν ἔχῃ φίλου σκιάν;
555	ὀχληρὸν ὁ χρόνος ὁ πολύς. ὦ γῆρας βαρύ, ὡς οὐδὲν ἀγαθόν, δυσχερῆ δὲ πόλλ’ ἔχεις τοῖς ζῶσι καὶ λυπηρά. πάντες εἰς σὲ δὲ ἐλθεῖν ὅμως εὐχόμεθα καὶ σπουδάζομεν.
556	ἔνεγκ’ ἀτυχίαν καὶ βλάβην εὐσχημόνως. τοῦτ’ ἔστιν ἀνδρὸς νοῦν ἔχοντος, οὐκ ἐὰν ἀνασπάσας τις τὰς ὀφρῦς οἴμοι λαλῇ,
556	ἀλλ’ ὃς τά γ’ αὑτοῦ πράγματ’ ἐγκρατῶς φέρει.	169
557	πλεονεξία μέγιστον ἀνθρώποις κακόν· οἱ γὰρ θέλοντες προσλαβεῖν τὰ τῶν πέλας ἀποτυγχάνουσι πολλάκις νικώμενοι, τὰ δ’ ἴδια προστιθέασι τοῖς ἀλλοτρίοις.
558	Διονυσίων μὲν ἦν πομπή . . . . . . . . . . ὁ δέ μ’ ἠκολούθησεν μέχρι τοῦ πρὸς τὴν θύραν· ἔπειτα φοιτῶν καὶ κολακεύων ἐμέ τε καὶ
5	τὴν μητέρ’ ἔγνω μ’.
559	λύπης ἰατρός ἐστιν ἀνθρώποις λόγος· ψυχῆς γὰρ οὗτος μόνος ἔχει θελκτήρια· λέγουσι δ’ αὐτὸν οἱ πάλαι σοφώτατοι
559	ἀστεῖον εἶναι φάρμακον.	170
560	θύων οὐδεπώποτ’ ηὐξάμην ἐγὼ τὸ σῷζον τὴν ἐμὴν συνοικίαν, ἀλλὰ παρέλιπον οἰκετῶν εἶναι στάσιν ἔνδον παρ’ αὑτῶν, πρᾶγμα χρησιμώτατον.
561	τῆς σκιᾶς τὴν πορφύραν πρῶτον ἐνυφαίνους’· εἶτα μετὰ τὴν πορφύραν τοῦτ’ ἔστιν οὔτε λευκὸν οὔτε πορφύρα,
561	ἀλλ’ ὥσπερ αὐγὴ τῆς κρόκης κεκραμένη.	171
562	πῶς δὴ τὸ τραῦμα τοῦτ’ ἔχεις; ‘μεσαγκύλῳ.‘ πῶς πρὸς θεῶν; ‘ἐπὶ κλίμακα πρὸς τεῖχος ἀναβαίνων.‘ ἐγὼ μὲν δεικνύω ἐσπουδακώς, οἱ δὲ πάλιν ἐπεμυκτήρισαν.
563	ταύτας μεγίστας ἀποτίνω ’γὼ συμβολάς. σφάττει με, λεπτὸς γίνομ’ εὐωχούμενος τὰ σκώμμαθ’ οἷα τὰ σοφά τε καὶ στρατηγικά.
563	οἷος δ’ ἀλαζών ἐστιν ἁλιτήριος.	172
564-565	καίτοι τί λογίζομ’ ὁ κακοδαίμων προσδοκῶν χάριν παρὰ γυναικὸς κομιεῖσθαι; μὴ μόνον κακόν τι προσλάβοιμι, καὶ κάλλιστ’ ἔχει. οὐκ ἐν γυναικὶ φύεται πιστὴ χάρις.
566	χαλεπόν, Παμφίλη, ἐλευθέρᾳ γυναικὶ πρὸς πόρνην μάχη. πλείονα κακουργεῖ, πλείον’ οἶδ’, αἰσχύνεται οὐδέν, κολακεύει μᾶλλον.
567	οἴμοι τάλας ἔγωγε. ποῦ ποθ’ αἱ φρένες ἡμῶν ἐκεῖνον ἦσαν ἐν τῷ σώματι
567	τὸν χρόνον, ὅτ’ οὐ ταῦτ’, ἀλλ’ ἐκεῖν’ ᾑρούμεθα;	173
568	οἷος δὲ καὶ τὴν ὄψιν εἶναι φαίνεται, ἀφ’ οὗ τοιοῦτος γέγονεν, οἷον θηρίον. τὸ μηδὲν ἀδικεῖν καὶ καλοὺς ἡμᾶς ποιεῖ.
569	Γλυκέρα, τί κλάεις; ὀμνύω σοι τὸν Δία τὸν Ὀλύμπιον καὶ τὴν Ἀθηνᾶν, φιλτάτη, ὀμωμοκὼς καὶ πρότερον ἤδη πολλάκις.
570	κἂν σφόδρα σαφῶς εἰδῇς τι, τὸν κρύπτοντά σε μηδέποτ’ ἐλέγξῃς· δύσκολον πρᾶγμ’ ἐστὶ γὰρ ἃ λανθάνειν τις βούλεται ταῦτ’ εἰδέναι.
571	ὅταν ἕτερός σοι μηδὲ ἓν τέλεον διδῷ, δέξαι τὸ μόριον· τοῦ λαβεῖν γὰρ μηδὲ ἓν
571	τὸ λαβεῖν ἔλαττον πλεῖον ἔσται σοι πολύ.	174
572	ὅταν τι πράττῃς ὅσιον, ἀγαθὴν ἐλπίδα πρόβαλλε σαυτῷ, τοῦτο γινώσκων ὅτι τόλμῃ δικαίᾳ καὶ θεὸς συλλαμβάνει.
573	ὀργῇ παραλογισμός ποτ’ οὐδεὶς φύεται. αὕτη κρατεῖ νῦν· ἂν δὲ μικρὸν παρακμάσῃ, κατόψεται τί μᾶλλόν ἐστι συμφέρον.
574	εἰ καὶ σφόδρ’ ἀλγεῖς, μηδὲν ἠρεθισμένος πράξῃς προπετῶς· ὀργῆς γὰρ ἀλογίστου κρατεῖν ἐν ταῖς ταραχαῖς μάλιστα τὸν φρονοῦντα δεῖ.
575	σὺ μὲν παραινεῖς ταῦτα ὅσα σοι πρέπει, ἐμὲ δὲ ποιεῖν τὸ καθῆκον οὐχ ὁ σὸς λόγος,
575	εὖ ἴσθ’ ἀκριβῶς, ὁ δ’ ἴδιος πείθει τρόπος.	175
576	οὐδὲν διαβολῆς ἐστιν ἐπιπονώτερον· τὴν ἐν ἑτέρῳ γὰρ κειμένην ἁμαρτίαν εἰς μέμψιν ἰδίαν αὐτὸν ἐπάναγκες λαβεῖν.
577	ὅστις δὲ διαβολαῖσι πείθεται ταχύ, ἤτοι πονηρὸς αὐτός ἐστι τοὺς τρόπους, ἢ παντάπασι παιδαρίου γνώμην ἔχει.
578	δεῖ τὸν πολιτῶν προστατεῖν αἱρούμενον τὴν τοῦ λόγου μὲν δύναμιν οὐκ ἐπίφθονον, ἤθει δὲ χρηστῷ συγκεκραμένην ἔχειν.
579	ἡ νῦν ὑπό τινων χρηστότης καλουμένη μεθῆκε τὸν ὅλον εἰς πονηρίαν βίον· οὐδεὶς γὰρ ἀδικῶν τυγχάνει τιμωρίας.
580	τί διακενῆς εἶ χρηστός; ὁ δεσπότης αὐτὸς ἀπολλύει πάντα, σὺ δὲ μὴ λαμβάνεις,
580	σαυτὸν ἐπιτρίβεις, οὐκ ἐκεῖνον ὠφελεῖς.	176
581	ἐμοὶ πόλις ἐστὶ καὶ καταφυγὴ καὶ νόμος καὶ τοῦ δικαίου τοῦ τ’ ἀδίκου παντὸς κριτὴς ὁ δεσπότης. πρὸς τοῦτον ἕνα δεῖ ζῆν ἐμέ.
582	πατρῷ’ ἔχειν δεῖ τὸν καλῶς εὐδαίμονα· τὰ μετὰ γυναικὸς δ’ εἰσιόντ’ εἰς οἰκίαν οὔτ’ ἀσφαλῆ τὴν κτῆσιν οὔθ’ ἱλαρὰν ἔχει.
583	ὅταν πένης ὢν καὶ γαμεῖν τις ἑλόμενος τὰ μετὰ γυναικὸς ἐπιδέχηται χρήματα, αὑτὸν δίδωσιν, οὐκ ἐκείνην λαμβάνει.
584	δύ’ ἔσθ’ ἃ κρῖναι τὸν γαμεῖν μέλλοντα δεῖ, ἤτοι προσηνῆ γ’ ὄψιν ἢ χρηστὸν τρόπον·
584	τὴν γὰρ ὁμόνοιαν τὴν πρὸς ἀλλήλους ποιεῖ.	177
585	ὅστις γυναῖκ’ ἐπίκληρον ἐπιθυμεῖ λαβεῖν πλουτοῦσαν, ἤτοι μῆνιν ἐκτίνει θεῶν, ἢ βούλετ’ ἀτυχεῖν μακάριος καλούμενος.
586	αἰσχύνομαι τὸν πατέρα, Κλειτοφῶν, μόνον. ἀντιβλέπειν ἐκεῖνον οὐ δυνήσομαι ἀδικῶν, τὰ δ’ ἄλλα ῥᾳδίως χειρώσομαι.
587	ὑπερήφανόν που γίνεθ’ ἡ λίαν τρυφή, ὅ τε πλοῦτος ἐξώκειλε τὸν κεκτημένον εἰς ἕτερον ἦθος, οὐκ ἐν ᾧ τὸ πρόσθεν ἦν.
588	κρεῖττον γάρ ἐστιν, ἂν σκοπῇ τις κατὰ λόγον, μὴ πόλλ’ ἀηδῶς, ὀλίγα δ’ ἡδέως ἔχειν,
588	πενίαν τ’ ἄλυπον μᾶλλον ἢ πλοῦτον πικρόν.	178
589	ἄνευ κακῶν γὰρ οἰκίαν οἰκουμένην οὐκ ἔστιν εὑρεῖν, ἀλλὰ τοῖς μὲν ἡ τύχη τούτων δίδωσιν ἀφθονίαν, τοῖς δ’ οἱ τρόποι.
590	ὦ μεταβολαῖς χαίρουσα παντοίαις τύχη, σόν ἐστ’ ὄνειδος τοῦθ’, ὅταν τις ὢν ἀνὴρ δίκαιος ἀδίκοις περιπέσῃ συμπτώμασιν.
591	τῷ μὲν τὸ σῶμα διατεθειμένῳ κακῶς χρεία ’στ’ ἰατροῦ, τῷ δὲ τὴν ψυχὴν φίλου· λύπην γὰρ εὔνους οἶδε θεραπεύειν λόγος.
592	ὅταν ᾖ γέρων τις ἐνδεής τε τὸν βίον, οὐδ’ αὖ τὸ θνῄσκειν δεινόν, ἀλλ’ ἐν τῷ καλῶς
592	ἑκάτερον αὐτῶν τὴν διάγνωσιν φέρει.	179
593	οὐκ ἔστ’ ἄπιστον οὐδὲν ἐν θνητῷ βίῳ, οὐδ’ ἂν γένοιτο. πολλὰ ποικίλλει χρόνος παράδοξα καὶ θαυμαστὰ καὶ ζώντων τρόποι.
594	ἀδύνατον ὡς ἔστιν τι σῶμα τῆς τύχης· ὁ μὴ φέρων δὲ κατὰ φύσιν τὰ πράγματα τύχην προσηγόρευσε τὸν ἑαυτοῦ τρόπον.
595	ἀεὶ δ’ ὁ σωθείς ἐστιν ἀχάριστον φύσει. ἅμ’ ἠλέηται καὶ τέθνηκεν ἡ χάρις, ἣν δεόμενος τότ’ ἀθάνατον ἕξειν ἔφη.
596	ἐὰν ἐγὼ φῶ νῦν ἔχειν βακτηρίαν χρυσῆν, τί μοι σεμνότερον ἔσται τὸ ξύλον;
596	ἀληθὲς εἶναι δεῖ τὸ σεμνόν, οὐ κενόν.	180
597	πένητος οὐδέν ἐστι δυστυχέστερον ἅπαντα μοχθεῖ κἀγρυπνεῖ κἀργάζεται, ἵν’ ἄλλος ἐλθὼν μεταλάβῃ καὶ κτήσηται.
598	ἄνθρωπε, μὴ στέναζε, μὴ λυποῦ μάτην· χρήματα, γυναῖκα καὶ τέκνων πολλῶν σποράν, ἅ σοι τύχη κέχρηκε, ταῦτ’ ἀφείλετο.
599	ὀκνεῖ δὲ νοῦν ἔχους’ ἴσως· ἀεὶ δὲ τοῖς παροῦσι δακρύοις ἐμποιεῖ τὸ θῆλυ τῆς ψυχῆς ἀναβολὴν τῷ πάθει.
600	οὐχ ὁ τρόφιμός σου πρὸς θεῶν, Ὀνήσιμε, ὁ νῦν ἔχων Ἁβροτόνιον τὴν ψάλτριαν,
600	ἔγημ’ ἔναγχος; ΟΝΗΣ. πάνυ μὲν οὖν.	181
601	. . . ἐπιτρίβουσιν ἡμᾶς οἱ θεοὶ μάλιστα τοὺς γήμαντας· ἀεὶ γάρ τινα ἄγειν ἑορτήν ἐστ’ ἀνάγκη.
602	. . . . . . . οὐδείς ἐστί μοι ἀλλότριος, ἂν ᾖ χρηστός· ἡ φύσις μία πάντων, τὸ δ’ οἰκεῖον συνίστησιν τρόπος.
603	οὐκ ἔστι μείζων ἡδονὴ ταύτης πατρί, ἢ σωφρονοῦντα καὶ φρονοῦντ’ ἰδεῖν τινα τῶν ἐξ ἑαυτοῦ.
604	πολλοὺς δι’ ἀνάγκην γὰρ πονηροὺς οἶδ’ ἐγὼ ὅταν ἀτυχήσωσιν γεγονότας, οὐ φύσει
604	ὄντας τοιούτους.	182
605	τὸ δ’ εὖ φέρειν ἔστιν τοιοῦτον, ἂν δύνῃ μόνος φέρειν, καὶ μὴ ’πίδηλον τὴν τύχην πολλοῖς ποιῇς.
606	μανθάνειν· ὅτου δ’ ἂν ἔργου τυγχάνῃς ἄπειρος ὤν, τὸ πυνθάνεσθαι τῶν κατειδότων καλόν.
607	ἕκαστος . . . κύψας καθ’ ἑαυτὸν τῶν τραγημάτων ἔφλα φυλαττόμενός τε κἀμβλέπειν φοβούμενος.
608	ἐὰν κακῶς μου τὴν γυναῖχ’ οὕτω λέγῃς,
608	τὸν πατέρα καὶ σὲ τούς τε σοὺς ἐγὼ πλυνῶ.	183
609	Ἥλιε, σὲ γὰρ δεῖ προσκυνεῖν πρῶτον θεῶν, δι’ ὃν θεωρεῖν ἔστι τοὺς ἄλλους θεούς.
610	νῦν δ’ ἕρπ’ ἀπ’ οἴκων τῶνδε· τὴν γυναῖκα γὰρ τὴν σώφρον’ οὐ δεῖ τὰς τρίχας ξανθὰς ποιεῖν.
611	ἅπανθ’ ὅσα ζῇ καὶ τὸν ἥλιον βλέπει τὸν κοινὸν ἡμῖν, δοῦλα ταῦτ’ ἔσθ’ ἡδονῆς.
612	ἔχω δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλοῦμ’ ὑπὸ πάντων, μακάριος δ’ ὑπ’ οὐδενός.
613	καλὸν τὸ Κείων νόμιμόν ἐστι, Φανία· ὁ μὴ δυνάμενος ζῆν καλῶς οὐ ζῇ κακῶς.
614	κακῶς ἀκούων ὅστις οὐκ ὀργίζεται,
614	πονηρίας πλείστης τεκμήριον φέρει.	184
615	ἐγὼ δ’ ἀνόητος, εὐτελὴς ὑπερβολῇ, ὁ δ’ ἄσωτός ἐστι, πολυτελής, θρασὺς σφόδρα.
616	ἡ δ’ εὐπατέρεια φιλόγελώς τε παρθένος Νίκη μεθ’ ἡμῶν εὐμενὴς ἕποιτ’ ἀεί.
617	Ἕλληνές εἰσιν ἄνδρες, οὐκ ἀγνώμονες, καὶ μετὰ λογισμοῦ πάντα πράττουσίν τινος.
618	ἄνοια θνητοῖς δυστύχημ’ αὐθαίρετον.
618	τί σαυτὸν ἀδικῶν τὴν τύχην καταιτιᾷ;	185
619	χαλεπόν γε τοιαῦτ’ ἐστὶν ἐξαμαρτάνειν, ἃ καὶ λέγειν ὀκνοῦμεν οἱ πεπραχότες.
620	εὐηθία μοι φαίνεται, Φιλουμένη, τὸ νοεῖν μὲν ὅσα δεῖ, μὴ φυλάττεσθαι δ’ ἃ δεῖ.
621	ὁ μὴ φέρων γὰρ εὖ τι τῶν ἐν τῷ βίῳ ἀγαθῶν ἀλόγιστός ἐστιν, οὐχὶ μακάριος.
622	τἀπίθανον ἰσχὺν τῆς ἀληθείας ἔχει ἐνίοτε μείζω καὶ πιθανωτέραν ὄχλῳ.
623	τοὺς τὸν ἴδιον δαπανῶντας ἀλογίστως βίον
623	τὸ καλῶς ἀκούειν ταχὺ ποιεῖ πᾶσιν κακῶς.	186
624	οὐπώποτ’ ἐζήλωσα πλουτοῦντα σφόδρα ἄνθρωπον, ἀπολαύοντα μηδὲν ὧν ἔχει.
625-626	μὴ πάντοθεν κέρδαιν’, ἐπαισχύνου δέ μοι· τὸ μὴ δικαίως εὐτυχεῖν ἔχει φόβον.
2	. . . . . . . . . . . . ὦ τρὶς κακοδαίμων, ὅστις ἐκ φειδωλίας κατέθετο μῖσος διπλάσιον τῆς οὐσίας.
627	οὐ γὰρ τὸ πλῆθος, ἂν σκοπῇ τις, τοῦ ποτοῦ ποιεῖ παροινεῖν, τοῦ πιόντος δ’ ἡ φύσις.
628	χαλεπὸν ὅταν τις ὧν πίῃ πλέον λαλῇ,
628	μηδὲν κατειδώς, ἀλλὰ προσποιούμενος.	187
629	ἐπίσχες ὀργιζόμενος. Β. ἀλλὰ βούλομαι. Α. οὐδεὶς γὰρ ὀργῆς χάριν ἀπείληφεν, πάτερ.
630	οὐκ ἔστιν ὀργῆς, ὡς ἔοικε, φάρμακον ἀλλ’ ἢ λόγος σπουδαῖος ἀνθρώπου φίλου.
631	οὐδεὶς ἐφ’ αὑτοῦ τὰ κακὰ συνορᾷ, Πάμφιλε, σαφῶς, ἑτέρου δ’ ἀσχημονοῦντος ὄψεται.
632	ὁ συνιστορῶν αὑτῷ τι, κἂν ᾖ θρασύτατος, ἡ σύνεσις αὐτὸν δειλότατον εἶναι ποιεῖ.
633	δεῖ τοὺς πενομένους μέχρι ἂν ζῶσιν πονεῖν·
633	ἀπραξία γὰρ λιτὸν οὐ τρέφει βίον.	188
634	ὁ φθονερὸς αὑτῷ πολέμιος καθίσταται· αὐθαιρέτοις γὰρ συνέχεται λύπαις ἀεί.
635	καλὸν οἱ νόμοι σφόδρ’ εἰσίν· ὁ δ’ ὁρῶν τοὺς νόμους λίαν ἀκριβῶς συκοφάντης φαίνεται.
636	ὁ προκαταγινώσκων δὲ πρὶν ἀκοῦσαι σαφῶς αὐτὸς πονηρός ἐστι πιστεύσας κακῶς.
637	καλόν γε βασιλεὺς τῇ μὲν ἀνδρείᾳ κρατῶν, τὰ δὲ τοῦ βίου δίκαια διατηρῶν κρίσει.
638	μὴ τοῦτο βλέψῃς εἰ νεώτερος λέγω,
638	ἀλλ’ εἰ φρονοῦντος τοὺς λόγους ἀνδρὸς ἐρῶ.	189
639	οὐχ αἱ τρίχες ποιοῦσιν αἱ λευκαὶ φρονεῖν, ἀλλ’ ὁ τρόπος ἐνίων ἐστὶ τῇ φύσει γέρων.
640	ὅστις στρατηγεῖ μὴ στρατιώτης γενόμενος, οὗτος ἑκατόμβην ἐξάγει τοῖς πολεμίοις.
641	ὁ τῶν γεωργῶν ἡδονὴν ἔχει βίος, ταῖς ἐλπίσιν τἀλγεινὰ παραμυθούμενος.
642	ἐν τοῖς πολεμίοις ὑπερέχειν τὸν ἄνδρα δεῖ· τὸ γὰρ γεωργεῖν ἔργον ἐστὶν οἰκέτου.
643	τὰ μεγάλα κέρδη ῥᾳδίως ἢ πλουσίους τοὺς παραβόλως πλέοντας ἢ νεκροὺς ποιεῖ.
644	ὅταν ἀτυχῇ τις, εὐνοοῦντος οἰκέτου
644	οὐκ ἔστιν οὐδὲν κτῆμα κάλλιον βίῳ.	190
645	ὅταν φύσει τὸ κάλλος ἐπικοσμῇ τρόπος χρηστός, διπλασίως ὁ προσιὼν ἁλίσκεται.
646	ἕν ἐστ’ ἀληθὲς φίλτρον, εὐγνώμων τρόπος. τούτῳ κατακρατεῖν ἀνδρὸς εἴωθεν γυνή.
647	οἰκεῖον οὕτως οὐδέν ἐστιν, ὦ Λάχης, ἐὰν σκοπῇ τις, ὡς ἀνήρ τε καὶ γυνή.
648	γαμεῖν κεκρικότα δεῖ σε γινώσκειν, ὅτι ἀγαθὸν μέγ’ ἕξεις, ἂν λάβῃς μικρὸν κακόν.
649	τὸ γυναῖκ’ ἔχειν εἶναί τε παίδων, Παρμένων, πατέρα μερίμνας τῷ βίῳ πολλὰς φέρει.
650	ὅστις πενόμενος βούλεται ζῆν ἡδέως,
650	ἑτέρων γαμούντων αὐτὸς ἀπεχέσθω γάμου.	191
651	τὸ γαμεῖν, ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ, κακὸν μέν ἐστιν, ἀλλ’ ἀναγκαῖον κακόν.
652	τότε τὰς γυναῖκας δεδιέναι μάλιστα δεῖ, ὅταν τι περιπλάττωσι τοῖς χρηστοῖς λόγοις.
653	οὐδέποθ’ ἑταίρα τοῦ καλῶς πεφρόντικεν, ἣ τὸ κακόηθες πρόσοδον εἴωθεν ποιεῖν.
654	ἢ μὴ γαμεῖν γάρ, ἂν δ’ ἅπαξ λάβῃς, φέρειν μύσαντα πολλὴν προῖκα καὶ γυναῖκα δεῖ.
655	ὀδυνηρόν ἐστιν εὐτυχοῦντα τῷ βίῳ ἔχειν ἔρημον διαδόχου τὴν οἰκίαν.
656	οὐκ ἔστιν οὐδὲν ἀθλιώτερον πατρός,
656	πλὴν ἕτερος ἂν ᾖ πλειόνων παίδων πατήρ.	192
657	ἔστιν δὲ μήτηρ φιλότεκνος μᾶλλον πατρός· ἡ μὲν γὰρ αὑτῆς οἶδεν ὄνθ’, ὁ δ’ οἴεται.
658	θυγάτηρ ἐπίγαμος, κἂν ὅλως μηδὲν λαλῇ, διὰ τοῦ σιωπᾶν πλεῖστα περὶ αὑτῆς λέγει.
659	μηδὲν ὀδύνα τὸν πατέρα γινώσκων ὅτι ὁ μέγιστον ἀγαπῶν δι’ ἐλάχιστ’ ὀργίζεται.
660	οὐκ ἔστ’ ἄκουσμ’ ἥδιον ἢ ῥηθεὶς λόγος πατρὸς πρὸς υἱὸν περιέχων ἐγκώμιον.
661	οὐδέποτ’ ἀληθὲς οὐδὲν οὔθ’ υἱῷ πατὴρ εἴωθ’ ἀπειλεῖν οὔτ’ ἐρῶν ἐρωμένῃ.
662	ὁ σκληρότατος πρὸς υἱὸν ἐν τῷ νουθετεῖν
662	τοῖς μὲν λόγοις πικρός ἐστι, τοῖς δ’ ἔργοις πατήρ.	193
663	υἱῷ προθύμως τἀξιούμενον ποιῶν κηδεμόν’ ἀληθῶς, οὐκ ἔφεδρον ἕξεις βίου.
664	τοὺς εὖ γεγονότας καὶ τεθραμμένους καλῶς κἀν τοῖς κακοῖς δεῖ λόγον ἔχειν εὐφημίας.
665	πλοῦτος ἀλόγιστος προσλαβὼν ἐξουσίαν καὶ τοὺς φρονεῖν δοκοῦντας ἀνοήτους ποιεῖ.
666	κρεῖττον ὀλίγ’ ἐστὶ χρήματ’ ἀνυπόπτως ἔχειν, ἢ πολλὰ φανερῶς, ἃ δεῖ μετ’ ὀνείδους λαβεῖν.
667	οὐκ ἔστι λύπης, ἄν περ ὀρθῶς τις σκοπῇ,
667	ἄλγημα μεῖζον τῶν ἐν ἀνθρώπου φύσει.	194
668	πολλῶν φύσει τοῖς πᾶσιν ἀνθρώποις κακῶν ὄντων μέγιστόν ἐστιν ἡ λύπη κακόν.
669	ἔξωθέν εἰσιν οἱ δοκοῦντες εὐτυχεῖν λαμπροί, τὰ δ’ ἔνδον πᾶσιν ἀνθρώποις ἴσοι.
670	οὐδέν με λυπεῖ μᾶλλον ἢ χρηστὸς τρόπος εἰς χαλεπὸν ὅταν ᾖ συγκεκλῃμένος βίον.
671	οἰκτρότατόν ἐστι πεῖραν ἐπὶ γήρως ὀδῷ ἀδίκου τύχης δίκαιος εἰληφὼς τρόπος.
672	ἄνδρα τὸν ἀληθῶς εὐγενῆ καὶ τἀγαθὰ καὶ τὰ κακὰ δεῖ πταίοντα γενναίως φέρειν.
673	ταῖς ἀτυχίαισι μὴ ’πίχαιρε τῶν πέλας·
673	πρὸς τὴν τύχην γὰρ ζυγομαχεῖν οὐ ῥᾴδιον.	195
674	οὐκ ἐμὸν ἀνοίγειν λανθάνουσαν ἀτυχίαν ἔστ’, ἀλλὰ μᾶλλον κατακαλύπτειν φημὶ δεῖν.
675	μέγιστόν ἐστιν ἆρα τοῖς ἐπταικόσιν τὸ παρόντας ἐγγὺς τοὺς συναλγοῦντας βλέπειν.
676	εἰ τἄλλ’ ἀφαιρεῖν ὁ πολὺς εἴωθεν χρόνος ἡμῶν, τό γε φρονεῖν ἀσφαλέστερον ποιεῖ.
677	πάντων ἰατρὸς τῶν ἀναγκαίων κακῶν χρόνος ἐστίν· οὗτος καὶ σὲ νῦν ἰάσεται.
678	ὦ δέσποτ’ ἄναξ, ἔστι τοῖς σοφοῖς βροτῶν
678	χρόνῳ σκοπεῖσθαι τῆς ἀληθείας πέρι.	196
679	εἰ πάντες ἐβοηθοῦμεν ἀλλήλοις ἀεί, οὐδεὶς ἂν ὢν ἄνθρωπος ἐδεήθη τύχης.
680	ὁ μὲν λόγος σου συνέσεως πολλῆς γέμει, τὰ δ’ ἔργα σύνεσιν οὐκ ἔχοντα φαίνεται.
681	ὁ μὲν λόγος σου, παῖ, κατ’ ὀρθὸν εὐδρομεῖ, τὸ δ’ ἔργον ἄλλην οἶμον ἐκπορεύεται.
682	ὁ μὴ φρονῶν μέν, πολλὰ δ’ ἐφ’ ἑκάστου λαλῶν δείκνυσιν αὑτοῦ τὸν τρόπον τοῖς ῥήμασιν.
683	πολὺ κρεῖττόν ἐστιν ἓν καλῶς μεμαθηκέναι ἢ πολλὰ φαύλως περιβεβλῆσθαι πράγματα.
684	ὅταν λέγῃς μὲν πολλά, μανθάνῃς δὲ μή,
684	τὸ σὸν διδάξας τοὐμὸν οὐ μαθὼν ἔσει.	197
685	ἡ τῶν ὁμοίων αἵρεσις μάλιστά πως τὴν τοῦ βίου σύγκρασιν ὁμόνοιαν ποιεῖ.
686	ἀνὴρ ἀχάριστος μὴ νομιζέσθω φίλος, μήθ’ ὁ πονηρὸς κατεχέτω χρηστοῦ τόπον.
687	γυναικὶ δ’ ὅστις ὅρκον ὀμνύων ἀνὴρ μηδὲν ποιεῖ δίκαιον, οὗτος εὐσεβής.
688	ἐμὲ δ’ ἀδικείτω πλούσιος καὶ μὴ πένης· ῥᾷον φέρειν γὰρ κρειττόνων τυραννίδα.
689	πρᾷον κακοῦργος σχῆμ’ ὑπεισελθὼν ἀνὴρ
689	κεκρυμμένη κεῖται παγὶς τοῖς πλησίον.	198
690	μισῶ πένητα πλουσίῳ δωρούμενον· ἔλεγχός ἐστι τῆς ἀχορτάστου τύχης.
691	χρυσὸς μὲν οἶδεν ἐξελέγχεσθαι πυρί, ἡ δ’ ἐν φίλοις εὔνοια καιρῷ κρίνεται.
692	καιρῷ τὸν εὐτυχοῦντα κολακεύων φίλος καιροῦ φίλος πέφυκεν, οὐχὶ τοῦ φίλου.
693	ἀπόντι μᾶλλον εὐχαριστίαν ποίει·
693	τῷ γὰρ παρόντι γίνετ’ εὐτονώτερον.	199
694	φρόνησιν ἀσκῶν ἄφροσιν μὴ χρῶ φίλοις, ἐπεὶ κεκλήσει καὶ σὺ παντελῶς ἄφρων.
695	μυστήριόν σου μὴ κατείπῃς τῷ φίλῳ, κοὐ μὴ φοβηθῇς αὐτὸν ἐχθρὸν γενόμενον.
696	ὁ γὰρ ἀδίκως τι καθ’ ἑτέρου ζητῶν κακὸν αὐτὸς προπάσχει τοῦ κακοῦ τὴν ἔκβασιν.
697	ὅταν ἐκ πονηροῦ πράγματος κέρδος λάβῃς, τοῦ δυστυχεῖν νόμιζέ ς’ ἀρραβῶν’ ἔχειν.
698	δούλῳ γενομένῳ, δοῦλε, δουλεύων φοβοῦ·
698	ἀμνημονεῖ γὰρ ταῦρος ἀργήσας ζυγοῦ.	200
699	ἐλεύθερος πᾶς ἑνὶ δεδούλωται, νόμῳ, δυοῖν δὲ δοῦλος, καὶ νόμῳ καὶ δεσπότῃ.
700	νόμος φυλαχθεὶς οὐδέν ἐστιν ἢ νόμος, ὁ μὴ φυλαχθεὶς καὶ νόμος καὶ δήμιος.
701	μὴ πάσχε πρῶτον τὸν νόμον καὶ μάνθανε. πρὸ τοῦ παθεῖν δὲ τῷ φόβῳ προλαμβάνου.
702	γυναῖχ’ ὁ διδάσκων γράμματα καλῶς ἀσπίδι δὲ φοβερᾷ προσπορίζει φάρμακον.
703	καλὴν γυναῖκ’ ἐὰν ἴδῃς μὴ θαυμάσῃς· τὸ γὰρ πολὺ κάλλος καὶ ψόγων πολλῶν γέμει.
704	γνώμην ἀρίστην τῇ γυναικὶ μὴ λέγε·
704	γνώμῃ γὰρ ἰδίᾳ τὸ κακὸν ἡδέως ποιεῖ.	201
705	μὴ κλᾶε τοὺς θανόντας· οὐ γὰρ ὠφελεῖ τὰ δάκρυ’ ἀναισθήτῳ γεγονότι καὶ νεκρῷ.
706	τί τῷ θανόντι δῶρα λαμπρὰ προσφέρεις, ἃ μετ’ ὀδύνης εἴασε κοὐκ ἐχρήσατο;
707	πράττων καλῶς μέμνησο τῆς δυσπραξίας· ὡς γὰρ τὸ πράττειν οὕτω καὶ σκόπει.
708	ἐὰν τροφὴν δοὺς τὸν λαβόντ’ ὀνειδίσῃς, ἀψινθίῳ κατέπασας Ἀττικὸν μέλι.
709	εἰ γάμος ἦν ὁ σῴζων τὴν ἄλλου νόσον νόσον σῴζων αὐτὸς ἀποθνῄσκει νοσῶν.
710	ὅταν τι μέλλῃς τὸν πέλας κακηγορεῖν,
710	αὐτὸς τὰ σαυτοῦ πρῶτον ἐπισκέπτου κακά.	202
711	μηδέποτε πειρῶ στρεβλὸν ὀρθῶσαι κλάδον, οὐκ ἦν ἐνεγκεῖν ὅπου φύσις βιάζεται.
712	ἐπὰν ἐκ μεταβολῆς ἐπὶ κρεῖττον γένῃ, ὅτ’ εὐτυχεῖς μέμνησο τῆς προτέρας τύχης.
713	μάτην ἄρ’ οἱ γέροντες εὔχονται θανεῖν, γῆρας ψέγοντες καὶ πολὺν χρόνον βίου.
714	ὅταν γέρων γέροντι γνώμην διδοῖ, θησαυρὸς ἐπὶ θησαυρὸν ἐκπορίζεται.
715	ὁ λοιδορῶν τὸν πατέρα δυσφήμῳ λόγῳ
715	τὴν εἰς τὸ θεῖον ἐκμελετᾷ βλασφημίαν.	203
716	ὁ μὴ τρέφων τεκοῦσαν ἐκ τέχνης νέος ἄκαρπος οὗτός ἐστ’ ἀπὸ ῥίζης κλάδος.
717	ὁ προσιὼν γέρων ἁλιεύς, παρ’ οὗ τὸ φέρνιον τρίτην ταύτην ἐπριάμεθ’ ἡμέραν.
718	εἰ μὲν δή τινα . . πόρον ἔχεις· εἰ δὲ μή, νενόηκ’ ἐγώ, μισῶμεν ἀλλήλους.
719	. . . εἰρήνη γεωργὸν κἀν πέτραις
719	τρέφει καλῶς, πόλεμος δὲ κἀν πεδίῳ κακῶς.	204
720	παίδων ἐπ’ ἀρότῳ γνησίων δίδωμί σοὐγὼ τὴν ἐμαυτοῦ θυγατέρα.
722	ἐλεύθερόν τι τολμήσει πονεῖν, θηρᾶν λέοντας, ῥόπαλα βαστάζειν.
723	θυγάτριον, ἡ νῦν ἡμέρα δίδωσί μοι
723	ἢ δόξαν ἤτοι διαβολήν.	205
724	ἀρχὴ μεγίστη τῶν ἐν ἀνθρώποις κακῶν ἀγαθά, τὰ λίαν ἀγαθά.
725	μέμφομαί σοι τοῦθ’ ὅτι χρηστά με λέγοντ’ οὐκ εὖ ποιήσειν προσδοκᾷς.
726	ἔργον ἐστί, Φανία, μακρὰν συνήθειαν βραχεῖ λῦσαι χρόνῳ.
727	λελουμένη γὰρ ἡτέρα καὶ διαφανὲς
727	χιτωνάριον ἔχουσα.	206
728	. . . . . οὐκ ἐλευθέρου φέρειν νενόμικα κοινωνοῦσαν ἡδονὴν ὕβρει.
729	. . . . . οὐχὶ τὴν αὐτὴν ἔχει διάνοιαν αἰτῶν εἷς ἕκαστος καὶ λαβών.
730	. . . . . . . οὐ λυποῦντα δεῖ παιδάριον ὀρθοῦν, ἀλλὰ καὶ πείθοντά τι.
731	ἄνθρωπε, πέρυσι πτωχὸς ἦσθα καὶ νεκρός, νυνὶ δὲ πλουτεῖς.
732	κομψὸς στρατιώτης οὐδ’ ἂν εἰ πλάττοι θεὸς
732	οὐδεὶς γένοιτ’ ἄν.	207
733	ἐν νυκτὶ βουλάς, ὅπερ ἅπασι γίνεται, διδοὺς ἐμαυτῷ.
734	ἃ γὰρ μεθ’ ἡμέραν τις ἐσπούδασε, ταῦτ’ εἶδε νύκτωρ.
736	. . . . εὐκαταφρόνητος τῇ στολῇ
736	εἴσειμι, καὶ ταῦτ’ εἰς γυναῖκας.	208
737	πᾶς ὁ μὴ φρονῶν ἀλαζονείᾳ καὶ ψόφοις ἁλίσκεται.
738	οὐκ ἔστ’ ἀνοίας οὐδέν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, τολμηρότερον.
739	ὦ νύξ, σὺ γὰρ δὴ πλεῖστον Ἀφροδίτης θεῶν μετέχεις μέρος.
740	μαρτύρομαι, ναὶ μὰ τὸν Ἀπόλλω τουτονὶ
740	καὶ τὰς θύρας.	209
741	δεδράμηκά σοι δρόμον τοιοῦτον οἷον οὐδεὶς πώποτε.
742	τὸν τῇ φύσει οἰκεῖον οὐδεὶς καιρὸς ἀλλότριον ποιεῖ.
743	μικροῦ μὲν ἀρραβῶνά με ἔπεισεν εὐθὺς καταβαλεῖν.
744	πάντα γὰρ ταῖς ἐνδελεχείαις καταπονεῖται πράγματα.
745	ἔστι δὲ γυνὴ λέγουσα χρήσθ’ ὑπερβάλλων φόβος.
746	οὐ πάνυ
746	εἴωθ’ ἀληθὲς οὐδὲ ἓν λέγειν γυνή.	210
747	ἄνθρωπον ἐξαλλάξομεν κακόν τί σοι δώσοντα.
748	καθεδοῦμαι δ’ ἐνθαδὶ τὸν Λοξίαν αὐτὸν καταλαβών.
749	ὡς ἡδὺ πρᾷος καὶ νεάζων τῷ τρόπῳ πατήρ.
751	εἰ μὴ γαμεῖς γάρ, ἔσχατον νόμιζέ με
751	Μυσῶν.	211
752	οὐκ ἆρα φροντίζει τις ἡμῶν ἢ μόνος θεός.
753	. . . . τὸν νοῦν ἔχων ὑποχείριον εἰς τὸν πίθον δέδωκα.
754	. . φιλόνικος δ’ ἐστὶ καὶ μία γυνὴ εἰς μῆνιν.
755	μικρὰς τίθημι συμβολὰς ἀκροώμενος.	212
756	ὄνειδος αἰσχρὸς βίος ὅμως κἂν ἡδὺς ᾖ.
757	οὐδεὶς γὰρ ἀγαπῶν αὐτὸς ἀμελεῖθ’ ἡδέως.
758	ὦ παῖ, σιώπα· πόλλ’ ἔχει σιγὴ καλά.
759	ἔθυον οὐ προσέχουσιν οὐδέν μοι θεοῖς.
760	εἷς ἐστι δοῦλος οἰκίας ὁ δεσπότης.	213
761	ὡς χαρίεν ἔστ’ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ.
762	ὁ νοῦς γὰρ ἡμῶν ἐστιν ἐν ἑκάστῳ θεός.
763	ὑπεδεξάμην, ἔτικτον, ἐκτρέφω, φιλῶ.
764	Κορινθίῳ πίστευε καὶ μὴ χρῶ φίλῳ.	214
765	ἀσπίδιον ἐπριάμην τι καὶ μαχαίριον.
766	φοβούμενοι τὸ θεῖον ἐπὶ τοῦ σοῦ πάθους—
767	μισῶ πονηρόν, χρηστὸν ὅταν εἴπῃ λόγον.
768	ἀσυλλόγιστόν ἐστιν ἡ πονηρία.
769	ἅπαντα δοῦλα τοῦ φρονεῖν καθίσταται.
770	τυφλόν τι τἀνόητον εἶναί μοι δοκεῖ.
771	ἀνδρὸς τὰ προσπίπτοντα γενναίως φέρειν.	215
772-773-774	δίκαιος ἂν ᾖς, τῷ τρόπῳ χρήσει νόμῳ. χρηστοῦ πρὸς ἀνδρὸς μηδὲν ἐννοεῖν κακόν. δίκαιος ἀδικεῖν οὐκ ἐπίσταται τρόπος.
775	τὸ μηδὲν ἀδικεῖν πᾶσιν ἀνθρώποις πρέπει.
776	λέγεις, ἃ δὲ λέγεις ἕνεκα τοῦ λαβεῖν λέγεις.
777	κρεῖττον δ’ ἑλέσθαι ψεῦδος ἢ ἀληθὲς κακόν.
778	ἦ πού τι χαλεπόν ἐστι τὸ ψευδῆ λέγειν.
779	ὁ πολὺς ἄκρατος ὀλίγ’ ἀναγκάζει φρονεῖν.	216
780	ὅσος τὸ κατέχειν ἐστὶ τὴν ὀργὴν πόνος.
781	συγκέχυκε νῦν τὴν πίστιν ὁ καθ’ ἡμᾶς βίος.
782	ἀπερυθριᾷ πᾶς, ἐρυθριᾷ δ’ οὐδεὶς ἔτι.
783	οὐδὲν σιωπῆς ἐστι χρησιμώτερον.
784	οὐδεὶς πονηρὸν πρᾶγμα χρηστὸς ὢν ποιεῖ.
785	ὡς ἡδὺ συνέσει χρηστότης κεκραμένη.
786-787-788	ὁ χρηστός ἐστι πολλαχοῦ σωτήριος. τὸ χρηστὰ πράττειν ἔργον ἔστ’ ἐλευθέρου.
786-787-788	μέγιστον ἀγαθόν ἐστι μετὰ νοῦ χρηστότης.	217
789	κἀν ταῖς ἀπορίαις ἔσθ’ ὁ χρηστὸς χρήσιμος.
790	τὸ δοκεῖν διαβολὴν ἔσχε μείζω τοῦ ποιεῖν.
791	κοινὸν ἀγαθὸν τοῦτ’ ἐστί, χρηστὸς εὐτυχῶν.
792	οὐκ ἔστι τόλμης ἐφόδιον μεῖζον βίου.
793	οὐκ ἔστι τόλμης ἐπιφανεστέρα θεός.
794	ἀγροῖκος εἶναι προσποιεῖ πονηρὸς ὤν.
795	ἔχει τι τὸ πικρὸν τῆς γεωργίας γλυκύ.
796	λυπεῖ με δοῦλος μεῖζον οἰκέτου φρονῶν.	218
797	ὀργὴ φιλούντων ὀλίγον ἰσχύει χρόνον.
798	μόνος ἔστ’ ἀπαρηγόρητον ἀνθρώποις ἔρως.
799	μηδέποτε γήμῃ μηδὲ εἷς εὔνους ἐμοί.
800	ἔργον γυναικὸς ἐκ λόγου πίστιν λαβεῖν.
801	ὡς ἔστ’ ἄπιστον ἡ γυναικεία φύσις.
802	πολὺ χεῖρόν ἐστιν ἐρεθίσαι γραῦν ἢ κύνα.
803	φύσει γυνὴ δυσάνιόν ἐστι καὶ πικρόν.	219
804	ὅπου γυναῖκές εἰσι, πάντ’ ἐκεῖ κακά.
805	νόμος γονεῦσιν ἰσοθέους τιμὰς νέμειν.
806	δίκας γραφόμενος πρὸς γονεῖς μαίνει, τάλαν.
807	ἡδὺς πατὴρ φρόνησιν ἀντ’ ὀργῆς ἔχων.
808	υἱὸς δ’ ἀμείνων ἐστὶν εὐνοίᾳ πατρός.
809	ἡδύ γ’ ἐν ἀδελφοῖς ἐστιν ὁμονοίας ἔρως.
810	αἰσχυνόμενος αἴσχιστα πενίαν ἂν φέροις.	220
811	ἄνθρωπος· ἱκανὴ πρόφασις εἰς τὸ δυστυχεῖν.
812	πειρῶ τύχης ἄνοιαν ἀνδρείως φέρειν.
813	ἄνθρωπος ἀτυχῶν σῴζεθ’ ὑπὸ τῆς ἐλπίδος.
814	ἡδύ γε φίλου λόγος ἐστὶ τοῖς λυπουμένοις.
815-816-817	ἐπὶ τοῦτ’ ἐγένοντο πάντες, ἐνθάδ’ ἥξομεν. ἀνθρωπίνως χρὴ τὰς τύχας φέρειν, ξένε. τὰ κοινὰ κοινῶς δεῖ φέρειν συμπτώματα.
818	ἅπαντα σιγῶν ὁ θεὸς ἐξεργάζεται.	221
819	οὐδὲν κατὰ λόγον γίνεθ’ ὧν ποιεῖ τύχη.
820	πᾶν τοὔργον ὀρθῶς ἐκμαθεῖν χρόνου μέτα.
821	τί δ’ ὄφελος εὖ λαλοῦντος, ἂν κακῶς φρονῇ;
822-823	οὐδὲν γὰρ αἰσχρόν ἐστι τἀληθῆ λέγειν. ἀδύνατον ὡς ἔοικε τἀληθὲς λαθεῖν.
824	παρ’ αὐτὸν ἴσα βαίνους’ ἑταίρα πολυτελής—
825	ἀλλὰ σκατοφάγος ἐστὶ καὶ λίαν πικρός.
826	ἓν γάρ τι τούτων τῶν τριῶν ἔχει κακόν.	222
827	ἔγημε θαυμαστῶς γυναῖχ’ ὡς σώφρονα.
828	Θρᾷξ εὐγενὴς εἶ, πρὸς ἅλας ἠγορασμένος.
829	ποτήριον, τράπεζαν, ἁρπάγην, κάδον
830	πρὸς ταῖς ἐμαυτοῦ νῦν θύραις ἕστηκ’ ἐγώ.	223
831	οὐχ οὗτος ἱππόκαμπος ἦν ἐν αἰθέρι;
832	ἤδη ἀλεαίνῃ πρὸς τὸ πῦρ καθημένη.
833	λυκοφίλιοι μέν εἰσιν αἱ διαλλαγαί.
834	στυππεῖον, ἐλέφαντ’, οἶνον, αὐλαίαν, μύρον
835	ὁρᾷς; ἀκαρὴς παραπόλωλας ἀρτίως.	224
836	οὐδὲ λόγον ὑμῶν οὐδ’ ἐπιστροφὴν ἔχω.
837	τὸ δὴ λεγόμενον τοῦτο θᾶττον ἢ βάδην
838	οἶμαί σε τὸν ἐπ’ ἀριστέρ’ ἐμπερονώμενον
839	ἀπασκαριῶ δ’ ἐγὼ γέλωτι τήμερον.
840	οὐχ ὅθεν ἀπωλλύμεσθα σωθείημεν ἄν;	225
841	εἰς τὰ καθάρεια λιμὸς εἰσοικίζεται.
842	πύλη τίς ἐστι Ταινάρου πρὸς ἐσχάτοις.
843	πικροῦ γέροντος, αὐθεκάστου τὸν τρόπον
844	ἐλεεῖθ’ ὁ ποιμὴν καὶ καλεῖται γλυκύτατος.
845	ὁ μηδὲν ἀδικῶν οὐδενὸς δεῖται νόμου.	226
846	ὁ θάτερος μὲν τοῖν δυοῖν Διοσκόροιν
847	καθιζάνει μὲν ἐνίοτ’ εἰς τὰ σήσαμα.
848	ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ’, ὡς καλαὶ νῷν αἱ γυναί.
849-850	φιλῶ ς’, Ὀνήσιμε, καὶ σὺ περίεργος εἶ. οὐδὲν γὰρ γλυκύτερον ἢ πάντ’ εἰδέναι.
851	ὁμοῦ δὲ τῷ τίκτειν παρεγένεθ’ ἡ κόρη.	227
852	μάντις δ’ ἄριστος ὅστις εἰκάζει καλῶς.
853	ἐν γειτόνων οἰκῶ γάρ, ὦ τοιχωρύχε.
854	βέλτιστε, μὴ τὸ κέρδος ἐν πᾶσιν σκόπει.
855	ὡς ὡραΐζεθ’ ἡ τύχη πρὸς τοὺς βίους.
856	πένης λέγων τἀληθὲς οὐ πιστεύεται.	228
857	ἐλευθέρως δούλευε· δοῦλος οὐκ ἔσει.
858	νόμον φοβηθεὶς οὐ ταραχθήσει νόμῳ.
859	ἤρων γάρ, ἤρων, ὁμολογῶ. καὶ νῦν δ’ ἐρῶ.
860-861	κόψω τὴν θύραν. ἀλλ’ ἐψόφηκεν ἡ θύρα. τίς οὑξιών;
862	. . . . . . . ὁ δ’ ἀλάστωρ ἐγὼ καὶ ζηλότυπος ἄνθρωπος
863-864	ἐξακεῖσθαί μοι δοκῶ τὸ δίκτυον.
863-864	ἱμάτιον ἀκούμεθα.	229
866	. . ἵν’ οὐχ αὑτῷ παρετράφην, ἀλλὰ σοί.
867	. . παραιτοῦμαί σε συγγνώμην ἔχειν.
868	. . προποιήσεις ἀστικὸν σαυτὸν πάλιν.
869	πυθοῦ παρ’ αὐτῆς διὰ τίν’ αἰτίαν . .	230
870	. . ἀπῄειν τῶν τόκων ἔχων τόκους.
871	Ἀράβιον ἐξεύρηκα σύμβουλον . .
872	. . φορὰ γὰρ γέγονε νῦν τούτου καλή.
873	. . τραγῳδὸς ἦν ἀγὼν Διονύσια.
874	πικρόν ἐστι θρέμμ’ ἐν οἰκίᾳ γέρων.
875	. ἀλλ’ ἀλαζὼν καὶ θεοῖσιν ἐχθρός
876	νεώτερόν τι συμβέβηκέ σοι;	231
877	ἐκάθηντ’ ἐπὶ δίφρου μήτηρ τε καὶ παρθένος.
878	οὐκ ἔστιν οὔτε διάβολος γραῦς ἔνδον
879	ἀλλὰ καὶ χαμαιτύπη κρίζει τις.
880	τηρῶ τὸν Δία ὕοντα πολλῷ.
881	ἡμέραν τρίτην
881	ἐπεκώμας’ ἡμῖν.	232
882	ἡ πόλις ὅλη γὰρ ᾄδει τὸ κακόν.
883	διεμέριζε γὰρ ὁ Βορυσθενίτης.
884	ταῦτά ς’ ἀπολώλεκ’, ὦ πονηρέ.
885	ἐγάμησεν ἣν ἐβουλόμην ἐγώ.
886	οὐκ ἠρκέσαμεν .. ἑαυτοῖς.	233
887	. . . ἐξάραντες ἐπικροτήσατε.
888	. . . ἀπεκήρυξεν αὐτὴν ἀγαγών.
889	τὴν ἀλεκτρυόνα μοι δοὺς ᾤχετο.
890	κρίσιμος γὰρ αὕτη γίνεται.
891	εἶπον δὲ τί ποιεῖν μέλλετε.
892	κρόκην δὲ νήσεις ... καὶ στήμονα.
893	ἀλλ’ Ἡρακλεῖδαι καὶ θεοί.	234
894	ἦσαν περινομαὶ τῇ θεῷ.
895	ἔγωγ’ ἐπίσταμαι ῥινᾶν.
897	αὐλὰς θεραπεύειν καὶ σατράπας
898	βούλει τι, Κνήμων; εἰπέ μοι.	235
899	τἄλλα δ’ ἄν τις καταβάλῃ
900	τί γὰρ ἐγὼ κατελειπόμην;
901	ὕδατος αὐτοῖς οὐ μετόν
902	ἔνδοθεν δὲ πρίεται
903	ἐκκορηθείης σύ γε.
904	ἀρτικροτοῦνθ’ οἱ γάμοι.	236
905	κριὸς τὰ τροφεῖα
906	ἔστιν δ’ ὁμοῦ τὸ χρῆμα.
907	Τρικορυσία βασίλιννα	237
912	φοβοῦμαί ς’ ἐσχάτως.
913	οἷον πατάγημ’ ἥκεις.
914	πότοι συνεχεῖς, κύβοι
915	τὸν χόα ἐκκέχυκας.
916	οἶσθ’ ὅ τι ποίησον;	238
917	καπρᾷς, κακόδαιμον.
918	οὐθὲν μέλει σοι.
919	ᾤδουν τ’ ἐν ἐμαυτῷ.
920	ἁγνὴ γάρ εἰμι.
921	ὦ Λάχης Λάχης
922	κεφάλαιόν ἐστι
923	ἔργον ἐστὶν εἰς τρίκλινον συγγενείας εἰσπεσεῖν,
923	οὗ λαβὼν τὴν κύλικα πρῶτος ἄρχεται λόγου πατὴρ καὶ παραίνεσις πέπαικεν, εἶτα μήτηρ δευτέρα, εἶτα τήθη παραλαλεῖ τις, εἶτα βαρύφωνος γέρων,	239
5	τηθίδος πατήρ, ἔπειτα γραῦς καλοῦσα φίλτατον. ὁ δ’ ἐπινεύει πᾶσι τούτοις.
924	ὡς Ἀλεξανδρῶδες ἤδη τοῦτο· κἂν ζητῶ τινα, αὐτόματος οὗτος παρέσται· κἂν διελθεῖν δηλαδὴ διὰ θαλάττης δέῃ τόπον τιν’, οὗτος ἔσται μοι βατός.
925	λανθάνει τὰ πράγματα τοὺς λέγειν ἡμῶν ὀκνοῦντας τὰς ἀληθείας ἀεὶ
925	τοῖς ἀναγκαίοις.	240
926	ἀλλὰ προσέδωκας τάλαντον, ἵνα παρ’ ἡμῶν ... καὶ τὸν ἴκτινον λάβῃς.
927	οὐχὶ παρακληθέντας ὑμᾶς δεῖ γὰρ ἡμῖν εὐνοεῖν, ἀλλ’ ὑπάρχειν τοῦτο.
928	δεῖ γὰρ ἢ πλουτεῖν ... ὅπως μὴ μάρτυρας πολλοὺς ἔχειν τοὺς ὁρῶντας.
929	Κρωβύλῃ τῇ μητρὶ πείθου καὶ γάμει τὴν συγγενῆ.
930	ἡδύ γ’ ἀποθνῄσκειν ὅτῳ ζῆν μὴ πάρεσθ’ ὡς βούλεται.	241
962	εἰς ἀγορὰν ὑφαίνειν	246
963	σύνταγμα τῆς ἀρχῆς
965	ἄγριον κυβευτήν
966	ἀκούσας ἥκειν
967	Ἀλέας Ἀθηνᾶς
968	ἄστικτον χωρίον
969	δικάσιμοι ἡμέραι	247
970	ἐπιχειμάζεις σεαυτόν
971	ἐς κόρακας
972	καυνάκας πορφυροῦς
973	μᾶλλον μᾶλλον
974	μελαγχρὲς μειράκιον
975	οὐ μηκέτι
976	παλαιὸν ἐντραγεῖν	248
977	ποτήριον τορνευτόν καὶ τορευτά
978	πρός με
979	σπαρτοπόλιος ὠμόγραυς
980	Ταναγρικὴ γυνή
981	φίλη πειθοῖ
982	ἄγγαρος
983	ἀγυιεῖς	249
984	ἀδιάφθορον
985	ἄθαπτος
986	αἰτιώτατος
988	ἀκουστής
989	ἀκρατεύεσθαι
990	ἀλάβαστον	250
991	ἀναπετῶ
992	ἀνάριστον
993	ἀνατρέχω
994	ἀπέλιπε, ἀπέπεμψε
995	ἀπέφησεν
996	ἀπονυχίζειν
997	ἀποσοβῶμεν
998	ἀριστόδειπνον
999	ἀσχολοῦμαι, καὶ ἀσχολεῖ(ται) καὶ ἀσχολεῖσθαι	251
1000	ἀττικουργές (ἀττικουργῆ)
1001	βαθύς
1002	βοίδης
1003	βουκόρυζαν
1004	βρυχᾶται
1005	δεδείπνηκας
1006	διήρτησεν	252
1007	δύσριγος
1008	Ἐλευθέριος
1009	ἔμπυος
1010	ἐξανέψιοι, ἐξανέψιαι
1011	ἐπισημαίνειν
1012	ἔσχεν
1013	ἠγρηγόρειν καὶ ἐγρηγόρειν	253
1014	ἡμίγραφον, ἡμιλάσταυρον, ἡμιφυές
1015	ἡμιώριον
1016	Ἰκόνιον
1017	κάθου
1018	καλαθίσκος
1019	κατάστικτον
1020	κατεγνυπωμένως	254
1021	κνύειν
1022	κοιτών
1023	κολλυβιστής
1024	κουρίδα
1025	κύμινον
1026	Κυραννή	255
1027	λεβήτιον
1028	λῄδιον
1029	λήθαργος
1030	λῃστοσαλπιγκτάς
1031	μάγαρον
1032	μακαρίτας	256
1033	Μαρμάριον
1034	τὸν μάρτυν καὶ τὸν μάρτυρα
1035	μεγιστᾶνες
1036	μεσοπορεῖν
1037	μετριάζειν
1038	μονοπείρας
1039	μυκτηρισμόν	257
1040	νεαλής
1041	νηττάριον
1042	νουθετησμός
1043	νουνεχόντως
1044	οἴκει
1045	οἰκείαν, οἰκείους
1046	ὄλολυν	258
1047	ὀλολύττουσιν
1048	ὀξύχειρ
1049	ὀψιπέδων
1050	ὀψωνιασμός
1051	ὀψώνιον
1052	πεντηκοστολόγοι
1053	πέπλεκται	259
1054	περισκελίδας
1055	πέφηνας
1056	πλοκαμῖδα
1057	πορνοκόπος
1058	προτέλεια
1059	ῥυτίσματα
1060	σάββους
1061	σάγη	260
1062	σανδάλιον
1063	σημαίνειν
1064	σκάφας
1065	σκηνή
1066	στασιασμόν
1067	στιγμήν
1068	στλεγγίδα
1069	στραγγαλᾶν	261
1070	σύγκλινον
1071	συκοφαντεῖν
1072	συμβόλαια
1073	σύσσημον
1074	Τεμβρίειον
1075	Τίβιον
1076	τρίγωνον
1077	τρόπαιον	262
1078	τύντλος
1079	ὑπόθεσιν
1080	φερνήν
1081	φρυάττεσθαι
1082	χλωρόν
t1083-1130	ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΜΑ ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΑ
1083	ὅταν τις ἡμῶν ἀμέριμνον ἔχῃ βίον, οὐκ ἐπικαλεῖται τὴν τύχην εὐδαιμονῶν· ὅταν δὲ λύπαις περιπέσῃ καὶ πράγμασιν, εὐθὺς προσάπτει τῇ τύχῃ τὴν αἰτίαν.
1084	μὴ οὖν θέλε λυπεῖν σαυτὸν εἰδὼς ὅτι πολλοῖς τὸ λυποῦν ὕστερον χαρὰν ἄγει
1084	καὶ τὸ κακὸν ἀγαθοῦ γίνεται παραίτιον.	263
1085	ἄνευ δὲ πατρὸς τέκνον οὐκ εἴη ποτ’ ἄν, ἄνευ δὲ μητρὸς οὐδὲ συλλαβὴ τέκνου, πατέρα δὲ ποιεῖ τέκνα, μητέρ’ ὡς ἀνήρ.
1086	γαστὴρ ὅλον τὸ σῶμα, πανταχῆ βλέπων ὀφθαλμός, ἕρπον τοῖς ὀδοῦσι θηρίον.
1087	ἐπὰν ἐν ἀγαθοῖς εὐνοούμενός τις ὢν ζητῇ τι κρεῖττον ὧν ἔχει, ζητεῖ κακά.
1088	λαμπρῶς ἐνίοτε ζῶσιν, οἷς χαλεπώτερον
1088	τοῦ περιποιήσασθαί τι τὸ φυλάξαι βίον.	264
1089	ἅπανθ’ ὅς’ ὀργιζόμενος ἄνθρωπος ποιεῖ, ταῦθ’ ὕστερον λάβοις ἂν ἡμαρτημένα.
1090	ὃς δ’ οὔτ’ ἐρυθριᾶν οἶδεν οὔτε δεδιέναι, τὰ πρῶτα πάσης τῆς ἀναιδείας ἔχει.
1091	αἰσχρόν γ’ ὅταν τις ἐπὶ γλώσσῃ φυεὶς γλώσσῃ ματαίους ἐξακοντίζῃ λόγους.
1092	οὔτ’ ἐκ χερὸς μεθέντα καρτερὸν λίθον ῥᾷον κατασχεῖν, οὔτ’ ἀπὸ γλώσσης λόγον.
1093	ὡς κρεῖττόν ἐστι δεσπότου χρηστοῦ τυχεῖν
1093	ἢ ζῆν ταπεινῶς καὶ κακῶς ἐλεύθερον.	265
1094	ψυχὴν ἔχειν δεῖ πλουσίαν· τὰ δὲ χρήματα ταῦτ’ ἐστὶν ὄψις, παραπέτασμα τοῦ βίου.
1095	οὐχ ὁ λόγος αὔξει τὴν τέχνην περισσὸς ὤν, ἀλλ’ αὐτὰ κοσμεῖ τὴν τέχνην τὰ πράγματα.
1096	αἰσχύνομαι πλουτοῦντι δωρεῖσθαι φίλῳ, μή μ’ ἄφρονα κρίνῃ καὶ διδοὺς αἰτεῖν δοκῶ.
1097	ἂν ἀγνοῶν τι παρά τινος θέλῃς μαθεῖν, τὸ τοῦ μαθητοῦ πρῶτον, ἔχε τὴν σιγήν.
1098	ὁ μὴ γέλωτος ἄξιος ἂν ᾖ γέλως,
1098	αὐτὸς πέφυκε τοῦ γέλωτος κατάγελως.	266
1099	κἂν μυρίων γῆς κυριεύῃς πήχεων, θανὼν γενήσει τάχα τριῶν ἢ τεττάρων.
1100	ἂν καλὸν ἔχῃ τις σῶμα καὶ ψυχὴν κακήν, καλὴν ἔχει ναῦν καὶ κυβερνήτην κακόν.
1101	τύχην ἔχεις, ἄνθρωπε, μὴ μάτην τρέχε.
1101	εἰ δ’ οὐκ ἔχεις, κάθευδε, μὴ κενῶς πόνει.	267
1102	ἆρ’ ἐστὶν ἀνοητότατον αἰσχροκερδία· πρὸς τῷ λαβεῖν γὰρ ὢν ὁ νοῦς τἄλλ’ οὐχ ὁρᾷ.
1103-1104-1105	μέλλων τι πράττειν μὴ προείπῃς μηδενί. ἅπαντα μεταμέλειαν ἀνθρώποις φέρει. μόνη σιωπὴ μεταμέλειαν οὐ φέρει.
1106	φόβος τὰ θεῖα τοῖσι σώφροσιν βροτῶν.
1107	γυναικὶ δ’ ὄλβος, ἂν πόσιν στέργοντ’ ἔχῃ.	268
1108	γῆρας λέοντος κρεῖσσον ἀκμαίων νεβρῶν.
1109	ταμιεῖον ἀρετῆς ἐστιν ἡ σώφρων γυνή.
1110	θεὸς δὲ τοῖς ἀργοῦσιν οὐ παρίσταται.
1111	ἡ δ’ εὐλάβεια καλὸν ἔθος τοῖς χρωμένοις.
1112	πολλῶν ἰατρῶν εἴσοδοί μ’ ἀπώλεσαν.
1113	μὴ ’πὶ μικροῖς αὐτὸς αὑτὸν ὀξύθυμον δείκνυε.	269
1114	θανόντων δὲ καὶ λόγοι φίλοι προδόται.
1115	ἰσχὺς νοῦν οὐκ ἔχουσα τάφῳ τοὺς ἐμπίπτοντας παραδίδωσιν.
1116	καὶ φιλεῖν δεῖ ὡς μισήσοντας καὶ μισέειν (sic) ὡς φιλήσοντας.	270
1121	ὁρῶ τιν’ ἐπὶ τοῦ βήματος καθεδούμενον	270
1127	Θρᾷκες ὅρκι’ οὐκ ἐπίστανται.	271

t,ante 1

t1-12

1

3

4

5

6

8

9

10

11

12

t,ante 13

t13-29

13

14

15

16

17

18

19

20

21-22-23

24

25

26

27

28

29

t30-37

30

31

32

33

36

t38-50

39

41

42

48

50

t51-58

51

52

53

54

55

t59-63

59

60

61

62

63

t64

64

t65-73

65

66

67

68

69

70

71

72

73

t74-82

74

75

76ab

77

78

79

80

81

82

t,ante 83

t83-84

83

84

t,ante 85