|
TLG 0521 002 :: EPICHARMUS et PSEUDEPICHARMEA :: Fragmenta Pseudepicharmea EPICHARMUS et PSEUDEPICHARMEA Comic. Fragmenta Pseudepicharmea
Citation: Fragment — (line) | ||
239-254 tit | CARMEN PHYSICVM | |
239 | ὁ μὲν Ἐπίχαρμος τοὺς θεοὺς εἶναι λέγει | |
| ἀνέμους, ὕδωρ, γῆν, ἥλιον, πῦρ, ἀστέρας. | 135 | |
245 | συνεκρίθη καὶ διεκρίθη κἀπῆλθεν ὅθεν ἦλθεν πάλιν, γᾶ μὲν εἰς γᾶν, πνεῦμα δ’ ἄνω· τί τῶνδε χαλεπόν; οὐδὲ ἕν. | |
246 | αὕτα φύσις ἀνθρώπων, ἀσκοὶ πεφυσαμένοι. | 136 |
247* | ἀποθανεῖν ἢ τεθνάναι οὔ μοι διαφέρει. | |
249 | νοῦς ὁρῆι καὶ νοῦς ἀκούει· τἄλλα κωφὰ καὶ τυφλά. | |
250 | νᾶφε καὶ μέμνας’ ἀπιστεῖν· ἄρθρα ταῦτα τᾶν φρενῶν. | 137 |
252 | εἰκότως μὲν οὐκ ἔφα τόδ’, ἀλλ’ ἀλαθέως ἔφα. | |
253 | τὰ πρὸ τοῦ δύ’ ἄνδρες ἔλεγον, εἷς ἐγὼν ἀποχρέω. | |
254 | ὡς δ’ ἐγὼ δοκέω—δοκέων γὰρ σάφα ἴσαμι τοῦθ’ ὅτι τῶν ἐμῶν μνάμα ποκ’ ἐσσεῖται λόγων τούτων ἔτι. καὶ λαβών τις αὐτὰ περιλύσας τὸ μέτρον ὃ νῦν ἔχει, εἷμα δοὺς καὶ πορφύραν, λόγοισι ποικίλας καλοῖς, | |
| 5 | δυσπάλαιστος αὐτὸς ἄλλους εὐπαλαίστους ἀποφανεῖ. | 138 |
|---|---|---|
255-260 tit | ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΥ ΤΟΥ ΑΥΛΗΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΙΑ | |
255 | ὁ βίος ἀνθρώποις λογισμοῦ κἀριθμοῦ δεῖται πάνυ· ζῶμεν ἀριθμῶι καὶ λογισμῶι· ταῦτα γὰρ σώιζει βροτούς. | |
256 | ὁ λόγος ἀνθρώπους κυβερνᾶι κατὰ τρόπον σώιζει ... | |
257 | ἔστιν ἀνθρώπωι λογισμός, ἔστι καὶ θεῖος λόγος .... ἀνθρώπωι πέφυκε περὶ βίου καταστροφάς. ὁ δέ γε τὰς τέχνας ἅπασι συνέπεται θεῖος λόγος, ἐκδιδάσκων αὐτὸς αὐτοὺς ὅτι ποιεῖν δεῖ συμφέρον· | |
| 5 | οὐ γὰρ ἄνθρωπος τέχναν τιν’ εὗρεν, ὁ δὲ θεὸς ταύταν φέρει· ὁ δέ γε τἀνθρώπου πέφυκεν ἀπό γε τοῦ θείου λόγου. | |
258* | ὁ τρόπος ἀνθρώποισι δαίμων ἀγαθός, οἷς δὲ καὶ κακός. | 139 |
261-288 tit | ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΛΟΚΡΟΥ Η ΣΙΚΥΩΝΙΟΥ ΓΝΩΜΑΙ | |
261 | εὐσεβὴς βίος μέγιστον ἐφόδιον θνατοῖς ἐστι. | |
262* | ἀνδρὶ δ’ ὑγιαίνειν ἄριστόν ἐστιν, ὥς γ’ ἐμὶν δοκεῖ. | |
263* | θνατὰ χρὴ τὸν θνατόν, οὐκ ἀθάνατα τὸν θνατὸν φρονεῖν. | |
264 | γνῶθι πῶς ἄλλωι κέχρηται. | |
265 | εὐσεβὴς νόωι πεφυκὼς οὐ πάθοις κ’ οὐδὲν κακὸν κατθανών· ἄνω τὸ πνεῦμα διαμένει κατ’ οὐρανόν. | |
266 | οὐδὲν ἐκφεύγει τὸ θεῖον· τοῦτο γινώσκειν τυ δεῖ· | |
| αὐτός ἐσθ’ ἁμῶν ἐπόπτας, ἀδυνατεῖ δ’ οὐδὲν θεός. | 140 | |
267 | ὡς πολὺν ζήσων χρόνον χὠς ὀλίγον, οὕτως διανοοῦ. | |
268 | ἐγγύας ἄτα 〈ἐστὶ〉 θυγάτηρ, ἐγγύα δὲ ζαμίας. | |
269 | καθαρὸν ἂν τὸν νοῦν ἔχηις, ἅπαν τὸ σῶμα καθαρὸς εἶ. | |
270 | αἴ τί κα ζατῆις σοφόν, τᾶς νυκτὸς ἐνθυμητέον. | |
271 | πάντα τὰ σπουδαῖα νυκτὸς μᾶλλον ἐξευρίσκεται. | |
272 | οὐ λέγειν τύγ’ ἐσσὶ δεινός, ἀλλὰ σιγᾶν ἀδύνατος. | 141 |
273 | ἁ δὲ χεὶρ τὰν χεῖρα νίζει· δός τι καὶ λάβ’ αἴ τι 〈λῆισ〉. | |
274 | οὐ φιλάνθρωπος τύγ’ ἔσς’· ἔχεις νόσον, χαίρεις διδούς. | |
275* | ποτὶ πονηρὸν οὐκ ἄχρηστον ὅπλον ἁ πονηρία. | |
276* | πρὸς στάθμαι πέτρον τίθεσθαι, μή τι πρὸς πέτρωι στάθμαν. | |
277 | πρὸς 〈δὲ〉 τοὺς πέλας πορεύου λαμπρὸν ἱμάτιον ἔχων, καὶ φρονεῖν πολλοῖσι δόξεις, τυχὸν ἴσως 〈οὐδὲν φρονῶν〉. | |
278* | τῶι λόγωι μὲν εὖ διέρχηι πάντα, τῶι δ’ ἔργωι κακῶς. | |
279* | φύσιν ἔχειν ἄριστόν ἐστι, δεύτερον δὲ 〈μανθάνειν〉. | 142 |
280 | οὐ μετανοεῖν ἀλλὰ προνοεῖν χρὴ τὸν ἄνδρα τὸν σοφόν. | |
281 | μὴ ἐπὶ μικροῖς αὐτὸς αὑτὸν ὀξύθυμον δείκνυε. | |
282 | ἐπιπολάζειν οὔ τι χρὴ τὸν θυμὸν ἀλλὰ τὸν νόον. | |
283 | οὐδὲ εἷς οὐδὲν μετ’ ὀργᾶς κατὰ τρόπον βουλεύεται. | |
284 | ἁ δὲ μελέτα φύσιος ἀγαθᾶς πλέονα δωρεῖται φίλοις. | |
285 | τίς δέ κα λώιη γενέσθαι μὴ φθονούμενος φίλοις; δῆλον ὡς ἀνὴρ παρ’ οὐδέν ἐσθ’ ὁ μὴ φθονούμενος· τυφλὸν ἠλέης’ ἰδών τις, ἐφθόνησε δ’ οὐδὲ εἷς. | |
286 | σώφρονος γυναικὸς ἀρετὰ τὸν συνόντα μὴ ἀδικεῖν. | |
287 | τῶν πόνων πωλοῦσιν ἁμῖν πάντα τἀγάθ’ οἱ θεοί. | |
288 | ὦ πονηρέ, μὴ τὰ μαλακὰ μῶσο, μὴ τὰ σκλήρ’ ἔχηις. | 143 |
289 tit* | ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΥ ΚΑΝΩΝ | |
290-294 tit* | ΧΙΡΩΝ (ΟΨΟΠΟΙΙΑ?) | |
290 | καὶ πιεῖν ὕδωρ διπλάσιον χλιαρόν, ἡμίνας δύο. | 144 |
tit,ante 295 | ΟΨΟΠΟΙΙΑ | |
295 tit | ΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΑΝΤΗΝΟΡΑ | |
296 tit | ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ | |
296 | Εἰμὶ νεκρός· νεκρὸς δὲ κόπρος, γῆ δ’ ἡ κόπρος ἐστίν· | |
| εἰ δὴ γῆ νεκρός ἐστ’, οὐ νεκρὸς ἀλλὰ θεός. | 145 | |
297 | μηδὲν γὰρ εἴ] τις δυστυχῶν βίον τ’ ἔχων μηδὲν καλόν] τε κἀγαθὸν ψυχᾶι διδῶι, ἐγὼ μὲν αὐτὸν οὔ]τι φασῶ μακάριον, φύλακα δὲ μᾶ]λλον χρημάτων καλῶν [κακόν. | |
298 | ὦ θύγατερ, αἰαῖ τύχας· ξυνοικεῖς ὦν νέωι γ’ ἔσσα παλαιτέρα. ὃ μὲν γὰρ ἄλλην λαμβάνει νεανίδα, | |
| ἃ δ’ ἄλλον ἄλληι δῆτα μαστεύει τινά. | 146 | |