|
TLG 0507 001 :: STRATON :: Fragmentum Fragmentum Source: Kock, T. (ed.), Comicorum Atticorum fragmenta, vol. 3. Leipzig: Teubner, 1888: 361–362. fr. 1 Citation: Fragment — (line) | ||
tit 1 | ΦΟΙΝΙΚΙΔΗΣ | |
1 | Σφίγγ’ ἄρρεν’, οὐ μάγειρον, εἰς τὴν οἰκίαν εἴληφ’· ἁπλῶς γὰρ οὐδὲ ἓν μὰ τοὺς θεοὺς ὧν ἂν λέγῃ συνίημι. καινὰ ῥήματα πεπορισμένος πάρεστιν· ὡς εἰσῆλθε γάρ, | |
| 5 | εὐθύς μ’ ἐπηρώτησε προσβλέψας μέγα. ‘πόσους κέκληκας μέροπας ἐπὶ δεῖπνον‘; λέγε. ‘ἐγὼ κέκληκα μέροπας ἐπὶ δεῖπνον; χολᾷς; τοὺς δὲ μέροπας τούτους με γινώσκειν δοκεῖς; οὐδεὶς παρέσται· τοῦτο γὰρ νὴ τὸν Δία | |
|---|---|---|
| 10 | ἔτι κατάλοιπον, μέροπας ἐπὶ δεῖπνον καλεῖν.‘ ‘οὐδ’ ἄρα παρέσται δαιτυμὼν οὐδεὶς ὅλως;‘ | |
| ‘οὐκ οἶδ’ ἔγωγε Δαιτυμόν’‘. ἐλογιζόμην, ἥξει Φιλῖνος, Μοσχίων, Νικήρατος, ὁ δεῖν’, ὁ δεῖνα· κατ’ ὄνομ’ ἀνελογιζόμην· | 361 | |
| 15 | οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς οὐδὲ εἷς μοι Δαιτυμών. ‘οὐδεὶς παρέσται‘ φημί. ‘τί λέγεις; οὐδὲ εἷς;‘ σφόδρ’ ἠγανάκτης’, ὥσπερ ἠδικημένος, εἰ μὴ κέκληκα Δαιτυμόνα. καινὸν πάνυ. ‘σὺ δ’ ἄρα θύεις ἐρυσίχθον’;‘ οὐκ ἔφην ἐγώ. | |
| 20 | ‘βοῦν δ’ εὐρυμέτωπον;‘ ‘οὐ θύω βοῦν, ἄθλιε.‘ μῆλα θυσιάζεις ἆρα;‘ ‘μὰ Δί’ ἐγὼ μὲν οὔ, οὐδέτερον αὐτῶν, προβάτιον δ’.‘ ‘οὐκοῦν’ ἔφη τὰ μῆλα πρόβατα.‘ ‘οὐ μανθάνω τούτων οὐδέν, οὐδὲ βούλομαι. | |
| 25 | ἀγροικότερός εἰμ’, ὥσθ’ ἁπλῶς μοι διαλέγου.‘ ‘Ὅμηρον οὐκ οἶδας λέγοντα;‘ ‘καὶ μάλα ἐξῆν ὃ βούλοιτ’, ὦ μάγειρ’, αὐτῷ λέγειν. ἀλλὰ τί πρὸς ἡμᾶς τοῦτο, πρὸς τῆς Ἑστίας;‘ ‘κατ’ ἐκεῖνον ἤδη πρόσεχε καὶ τὰ λοιπά μοι‘. | |
| 30 | ‘Ὁμηρικῶς γὰρ διανοεῖ μ’ ἀπολλύναι;‘ ‘οὕτω λαλεῖν εἴωθα.‘ ‘μὴ τοίνυν λάλει οὕτω παρ’ ἐμοί γ’ ὤν.‘ ‘ἀλλὰ διὰ τὰς τέτταρας δραχμὰς ἀποβάλω‘ φησί ‘τὴν προαίρεσιν; τὰς οὐλοχύτας φέρε δεῦρο.‘ ‘τοῦτο δ’ ἐστὶ τί;‘ | |
| 35 | ‘κριθαί.‘ ‘τί οὖν, ἀπόπληκτε, περιπλοκὰς λέγεις;‘ ‘πηγὸς πάρεστι;‘ ‘πηγός; οὐχὶ λαικάσει ἐρεῖς σαφέστερόν θ’ ὃ βούλει μοι λέγειν;‘ ‘ἀτάσθαλός γ’ εἶ, πρέσβυ‘ φής’· ‘ἅλας φέρε. τοῦτ’ ἔστι πηγός. ἀλλὰ δεῖξον χέρνιβα.‘ | |
| 40 | παρῆν. ἔθυεν, ἔλεγεν ἄλλα ῥήματα τοιαῦθ’ ἃ μὰ τὴν γῆν οὐδὲ εἷς ἤκουσεν ἄν, μίστυλλα, μοίρας, δίπτυχ’, ὀβελούς· ὥστε με τῶν τοῦ Φιλητᾶ λαμβάνοντα βυβλίων σκοπεῖν ἕκαστα τί δύναται τῶν ῥημάτων· | |
| 45 | πλὴν ἱκέτευον αὐτὸν ἤδη μεταβαλεῖν ἀνθρωπίνως λαλεῖν τε. τὸν δ’ οὐδ’ ἂν ταχὺ | |
| ἔπεισεν ἡ Πειθὼ μὰ τὴν γῆν οἶδ’ ὅτι. | 362 | |