Aelius HERODIANUS et Pseudo–HERODIANUS :: Schematismi Homerici

TLG 0087 041 :: Aelius HERODIANUS et Pseudo–HERODIANUS :: Schematismi Homerici Aelius HERODIANUS et Pseudo–HERODIANUS Gramm. Rhet. (Alexandrinus Romanus: A.D. 2) Schematismi Homerici Source: Egenolff, P. (ed.), “Zu Herodianos technikos” [Jahrbücher für classische Philologie 149] 1894: 338–345. Citation: Section — (line)

1	Ἀβάκησαν, ἠγνόησαν. καθίσταται δὲ ὁ σχηματισμὸς οὗτος οὕτως· ἔστι τὸ ῥῆμα φῶ τὸ λέγω· παράγωγον φάζω καὶ τροπῇ βάζω· ὁ μέλλων βάξω, ὁ παρακείμενος βέβαχα, ὁ παθητι‐ κὸς βέβαγμαι, βέβακται. βακτὸς ὡς πρακτὸς καὶ ἀκτὸς ῥεκτός·
5	καὶ ἄβακτος ὡς ἄπρακτος. ὥσπερ οὖν ἀπὸ τοῦ ἄπρακτος ἀπρακτῶ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ ἄβακτος ἀβακτῶ, ὡς καὶ ἀπὸ τοῦ ἄβλεπτος ἀβλεπτῶ καὶ ἄπεπτος ἀπεπτῶ καὶ ἄλεπτος ἀλεπτῶ καὶ ἄλλα μυρία. ἀβακτῶ οὖν καὶ κατ’ ἔνδειαν ἀβακῶ, ὅθεν ἄβακας καὶ ἀβακήμονας καλοῦσι τοὺς ἀπαιδεύτους. ὅτι δὲ τὸ ἀβάκησαν σημαίνει τὸ ἠγνό‐
10	ησαν, ἡ ἀντιδιαστολὴ παρίστησιν· «οἱ δ’ ἀβάκησαν πάντες· ἐγὼ δέ μιν οἴη ἀνέγνων» 〈Hom. δ 249 f.〉:
2	Ἀγοστός, ἀγκών, ᾧ περιάγεται ἡ χεὶρ καὶ κάμπτεται. τινὲς δὲ κόλπον, ἢ τὸ ἔνδον. γίνεται οὕτως· ἀγῶ ἀγέσω ἀγεστὸς ῥηματικὸν καὶ ἀγοστὸς ὡς τελεστός:
3	Ἁδινόν (ἀδινόν cod.), λεπτόν· καταχρηστικῶς δὲ πυκνόν:
4	Ἀδευκές, ἄδηλον, ἀφανές, ἄμορφον. δέκω τὸ ἐπιμελῶς βλέπω, καὶ ἐπιτηρῶ. καὶ ὡς ἐκ τοῦ πρέπω ἀπρεπής, σέβω ἀσεβής, οὕτως ἐκ τοῦ δέκω ἀδεκής, καὶ κατὰ παρένθεσιν τοῦ υ ἀδευκής. σημαίνει δὲ τὸ μὴ ὁρώμενον, ἢ τὸ δι’ εὐτέλειαν καὶ δυσμορφίαν
5	παρορώμενον:
5	Ἄητον, τὸ μέγα καὶ πολυσχημάτιστον, οὕτως· ἐῶ τὸ πληρῶ, ἔημι ἔσω· ἔτον (so) τὸ πλῆρες καὶ μέγα, καὶ κατὰ ἔκτασιν ἦτον (so), καὶ τὸ α πρόσκειται, σημαῖνον τὸ μέγα καὶ ἀχανὲς πέλαγος. τινὲς δὲ οὕτως· ἄητον (so) ἀντὶ τοῦ ὥρμητο· «δίχα
5	δέ σφι θυμὸς ἄητον το» (so) 〈Hom. Φ 386〉, ὅθεν καὶ ἀήτης ὁ ἄνεμος ἀπὸ τοῦ ἄω τὸ πνέω:
6	Ἀΐσθων, ἐκπνέων. οἱ δὲ μὴ αἰσθανόμενος, ἢ ἀϊστούμε‐ νος καὶ ἀφανιζόμενος, ὃ μᾶλλον ἐγγίζει. καὶ σχηματίζεται οὕτως· εἴδω εἴσω εἶκα εἶσμαι εἶσται ἰστὸς ὁ ὁρατός, ἄιστος ὁ ἀόρατος, καὶ ἀίστω, καὶ τροπῇ τοῦ τ εἰς θ ἀίσθω, μεταβαλόντος τοῦ τόνου
5	διὰ τὸ μὴ ἐγνῶσθαι τὸν σχηματισμόν:
7	Αἰσυητήρ· οἱ μὲν τὸν κεκινημένον καὶ ἐντρεχῆ, παρὰ τὸ σεύω συῶ συήσω συητήρ. οἱ δὲ τὸν νέον· ἴσως καὶ τὸν αἴσιον καὶ
7	κόσμιον περὶ τὴν αἶσαν:	338
8	Ἀπινύσσειν, ἀσυνέτως ἔχειν (so hat die hs.):
9	Ἁλοσύδνης· οἱ μὲν τῆς ἐν ἁλὶ τεθραμμένης, παρὰ τὸ ἵζω (am rande 34edw)· οἱ δὲ τῆς τοῦ ἁλὸς ἐμπείρου, παρὰ τὸ εἰδέναι ἴδνη καὶ ὕδνη. οἱ δὲ παρὰ (so hat die hs.) τὸ σέεσθαι ἢ δονεῖσθαι:
10	Ἀνέεργε· εἴργω τὸ θέμα, καὶ ὁ παρατατικὸς εἶργον εἶργες εἶργε, καὶ κατὰ διαίρεσιν ἔεργε καὶ ἀνέεργε:
11	Ἀμολγῷ· οἱ μὲν μεσονυκτίῳ, οἱ δὲ ἑσπέρας, οἱ δὲ πρωΐ, οἱ δὲ μεσημβρίας, οἱ πλείους δὲ τὸν καιρὸν σημαίνεσθαι βούλονται, καθ’ ὃν ἀμέλγεται τὰ βοσκήματα:
12	Ἄμνιον, ἀγγεῖον, ᾧ ὑποδέχονται τοῦ ἱερείου τὸ αἷμα, αἵμνιον καὶ ἄμνιον:
13	Ἀνόπαια· οἱ μὲν ἀφανῆ, τινὲς δὲ τὸ ἄνω φέρεσθαι. Ἐμπεδοκλῆς· καρπαλίμως δὲ ἀνόπαιαν, ἐπὶ τοῦ πυρός. οἱ δὲ ἀνὰ τὴν ὀπήν· τὴν γὰρ κάπνην ὀπὴν καλοῦσιν· οἱ δὲ γένος ὀρνίθων οὕτω καλουμένων· οἱ δὲ πᾶν ὄρνεον οὕτω λέγεσθαι παρὰ τὸ δια‐
5	τρίβειν ἐν ταῖς ὀπαῖς:
14	Αὐέρυσαν, ἄνω εἵλκυσαν, καὶ ἐπὶ τῶν ἱερείων καὶ ἐπὶ τοῦ τόξου καὶ ἐφ’ (ὑφ’ cod.) ὁτουοῦν:
15	Ἀφήτωρ, ἐπίθετόν ἐστιν Ἀπόλλωνος. καὶ οἱ μὲν ἀπὸ τῆς ἀφέσεως τῶν βελῶν· ἀφίημι ἀφήσω ἀφητὴρ καὶ ἀφήτωρ· οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ ὁμοῦ πᾶσι φατίζειν, ὅ ἐστι μαντεύεσθαι:
16	Ἀπεσκοράκιζεν, ὕβριζεν, ἐξέρριπτεν ἢ ἐχλεύαζεν, εἰς ἐρημίαν ἔπεμπεν· ἀπὸ τοῦ κόραξ κόρακος κορακίζω καὶ ἀποκορα‐ κίζω. σημαίνει δὲ τὸ καταλιμπάνω. λέγουσι γάρ τινες ὅτι ἐδόθη χρησμός τισι παρακαθημένοις πόλει, ἡνίκα ἴδοιεν λευκοὺς κόρακας,
5	λύειν τὴν πολιορκίαν. αἰσθόμενοι δὲ οἱ ἐν τῇ πόλει καὶ κονίᾳ λευκάναντες κόρακας ἀφῆκαν πέτεσθαι. καὶ οὕτως οἱ πολέμιοι τοῦτ’ ἐκεῖνο τὸ μαντευθὲν ὑποτοπάσαντες εἶναι ἀναστρέφειν ἔγνωσαν:
17	Ἁμωσγέπως, ὁπωσδήποτε:
18	Ἁμόθεν, ἀπό τινος μέρους:
19	Ἀπούρας· ἀπουρίζω, ὁ μέλλων ἀπουρίσω, ἀπουρίσας καὶ κατὰ συγκοπὴν τοῦ ι καὶ ς ἀπούρας:
20	Ἄρσαντες, ἀπὸ τοῦ ἄρω ἀρῶ ἄρσω παρενθέσει τοῦ ς Αἰολικῶς. ἡ μετοχὴ ἄρσας:
21	Ἀγηγέραται· ἀγείρω ἀγερῶ ἤγερκα καὶ ἀγήγερκα· ὁ παθητικὸς Ἀττικὸς ἀγήγερμαι ἀγήγερται καὶ ἐπενθέσει τοῦ α ἀγηγέραται:
22	Ἄωρτο· αἰωρῶ αἰωρήσω ᾐώρηκα ᾐώρημαι ᾐωρήμην ᾐώρητο καὶ κατὰ συγκοπὴν τοῦ η ἤωρτο, εἶτα Δωρικῶς ἄωρτο:
23	Ἆλτο· ἅλλομαι ἧλα ἡλάμην ἥλατο:
24	Ἀμπεπαλών· πάλλω παλῶ ἔπηλα ἔπαλον παλών ὡς τὸ ἔμαθον ἔπαθον μαθών παθών, εἶτα μετὰ προθέσεως κατὰ συγκοπὴν καὶ ἀναδίπλωσιν:
25	Ἀφίκηαι, μέσος δεύτερος ἀόριστος Ἰωνικὸς ὑποτακτι‐ κός· ἵκω, ὅθεν τὸ ἱκάνω ἱκνῶ ἱκνοῦμαι ἀφικνοῦμαι· ὁ δεύτερος
25	ἀόριστος ἵκον (so), ὁ μέσος ἱκόμην, καὶ τὸ ὑποτακτικὸν ἐὰν ἀφίκωμαι, ἐὰν ἀφίκηται, εἶτα ὑποστολῇ Ἰωνικῇ τοῦ τ ἀφίκηαι ὡς πύθηαι	339
5	λάβηαι δείξηαι:
26	Ἀγήοχα, παρακείμενος ἔχων πάθος καὶ διάλεκτον Ἀτθίδα· ἄγω ἄξω ἦχα καὶ μετὰ τῆς (τὴν cod.) σύν μὲν τὸ ξυνῆχα παρὰ Ξενοφῶντι ἀντὶ τοῦ συνήγαγον, καὶ προσθήκῃ δὲ Ἀττικῇ τῶν κατὰ τὴν ἀρχὴν γραμμάτων δύο καὶ πλεονασμῷ τοῦ ο, ἐπεὶ
5	φιλεῖ ὁ τοιοῦτος τὴν τρίτην ἔχειν βραχεῖαν, ἀγήοχα:
27	Βλεμμεαίνει, θυμοῦται, γαβριᾷ· ἀπὸ τῆς φλεβός φλε‐ βεαίνει ἤτοι ἀναρρώννυται καὶ προθυμεῖται· εἶτα τῶν στοιχείων γίνεται μετάληψις, ἐντεῦθεν καὶ τὸ νωθρόν ἀφλεβές λέγεται, ὡς ἄσφυγμον καὶ ἀκίνητον κατὰ ἡμιθνῆτας:
28	Βιώτω, ἀπὸ τοῦ βιῶ· τὸ προστακτικὸν βιούτω, ὅπερ οἱ Δωριεῖς βιώτω ἐποίησαν:
29	Βεβολήατο, παθητικὸς ὑπερσυντέλικος· βολῶ βολήσω βεβόληκα βεβόλημαι ἐβεβολήμην ἐβεβόλητο καὶ Ἰωνικῶς ἐβεβο‐ λέατο, εἶτα ἐκβολῇ τῆς ἀρχούσης καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς
30	Βῆ· βίβημι βήσω ὡς ἵστημι στήσω· ὁ δεύτερος ἀόριστος Ἰωνικὸς βῆ ὡς τὸ στῆ καὶ φῆ:
31	Γλήνεα, τὰς πεπλανημένας (πεπλασμένας coni. Sturz)· γλήνη δὲ ὁ ὀφθαλμὸς ἢ ἡ πρόσοψις:
32	Γέντο· ἑλῶ ἑλόμην Ἰωνικῶς, ἕλου ἕλετο καὶ συγκοπῇ ἕλτο ὡς ἥλατο ἆλτο· καὶ ἐπεὶ οἱ Δωριεῖς, ὅτε ἐπιφέρεται τῷ λ τὸ τ ἢ τὸ θ, μεταβάλλουσιν εἰς τὸ ν τὸ λ—«ἦνθόν τοι βοῦται» 〈Theokr. eid. 1, 80〉—, τὸ ἕλτο ἕντο ἐγένετο Δωρικῶς, εἶτα κατ’
5	ἐπένθεσιν τοῦ γ, ἵνα μὴ συνεμπέσῃ τῷ ἕντο ἀντὶ τοῦ ἐπλήρωσαν 〈Hom. Α 469〉, γέντο:
33	Δενδίλλων, ἐννεύων τοῖς ὀφθαλμοῖς κατὰ τὴν ἀνα‐ στροφήν:
34	Δέροτρον, τὸ δέρμα:
35	Ἔδδεισα· ἐπένθεσις γίνεται:
36	Δέδοικα, μέσος παρακείμενος· δέδοιδα ὤφειλεν εἶναι, ἀλλὰ διὰ τὴν εὐφωνίαν δέδοικα ὡς κέκλοφα· κέκλοπα γὰρ ὤφει‐ λεν· ἀλλὰ προὐτιμήθησαν τῶν μέσων οἱ παρακείμενοι:
37	Δειδέχαται, ἀπὸ τοῦ δέδεκται· Ἰωνικῶς δεδέκαται ὤφειλεν, ἀλλὰ δι’ εὐφωνίαν τροπὴ γίνεται τοῦ κ, 〈ὡσ〉 ἐν τῷ τετύφαται τοῦ π:
38	Ἐδήδοκα, ἀπὸ τοῦ ἤδοκον (so) κατὰ ἀναδιπλασιασμόν:
39	Ἐξέσσυτο, ἀπὸ τοῦ σεύω· «ὣς εἰπὼν πυλέων ἐξέσσυτο φαίδιμος Ἕκτωρ» 〈Hom. Η 1〉:
40	Ἔρυτο, ἀπὸ τοῦ εἰρύω εἰρύσω εἴρυσα εἰρυσάμην, «εἰρύ‐ σατο ζωστήρ τε παναίολος» 〈Hom. Δ 186〉. ἐκ τούτου γοῦν τοῦ εἰρύω ὁ παρατατικὸς εἰρύετο, ὃς ἐν συναλοιφῇ καὶ ἐνδείᾳ τοῦ ι ἔρυτο. δυνατὸν δὲ καὶ ἀπὸ τῶν εἰς μι σχηματίζειν αὐτό· εἰρύω
5	εἴρυμι, τὸ παθητικὸν εἴρυμαι εἰρύμην:
41	Ἐπενήνοθε, ἀπὸ τοῦ θέω, καὶ κατὰ μετάθεσιν ἔθω, ἐνέθω· ὁ μέσος παρακείμενος ἔνηθα καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν
41	ἐνήνοθα:	340
42	Ἐρηρέδαται· ἐρείδω ἐρείσω ἤρεικα ὁ κοινὸς παρακεί‐ μενος· ὁ Ἀττικὸς ἐρήρικα ἐρήρισμαι ἐρήρισται, καὶ Ἰωνικῶς ἐρηρί‐ σαται ὤφειλε〈ν〉· ἀλλὰ διὰ τὸ πάθος τοῦ ς πρὸς τὸ δ, καὶ ἄλλως ὅτι τοῦ ἐνεστῶτος ἦν, τροπὴ γίνεται τοῦ ς πρὸς τὸ δ καὶ τοῦ ι
5	δι’ εὐφωνίαν πρὸς τὸ ε:
43	Ἐρράδαται· ῥάζω ῥάσω ἔρρακα, ὡς τὸ μιάζω μιάσω μεμίακα, πιάζω πιάσω πεπίακα, κεκοπίακα, τέτακα, ἵλακα, πεπέ‐ τακα, ἀπὸ τοῦ κοπιάζω τάζω ἱλάζω πετάζω (so hat die hs. deut‐ lich, nicht πετάσω)· ὁ μέσος ἔρραδα διὰ τὸ ζ· ἔρρασμαι ὁ παθη‐
5	τικός· τὸ τρίτον ἔρρασται καὶ Ἰακῶς ἐρράδαται:
44	Εἰδώς, ἀπὸ τοῦ εἰδηκώς, ὡς ἑστώς ἀπὸ τοῦ ἑστηκώς· οὕτω καὶ τὸ κεχαρηότες (so hat die hs. fol. 86r oben ganz deut‐ lich) καὶ τετιηότες (τετιότες cod.) κατὰ συγκοπήν· χαρῶ τιῶ κεχάρηκα τετίηκα κεχαρηκώς τετιηκώς καὶ ἀποβολῇ τοῦ κ κεχα‐
5	ρηώς καὶ τετιηώς (τετιώς cod.):
45	Ἐῳνοχόει· τὸ θέμα οἰνοχοῶ (so)· ᾠνοχόουν καὶ ἐῳνοχόουν:
46	Ἕσσατο (ἔσσατο cod.)· ἕω ἕσω, ὅθεν τὸ ἕσμα καὶ τὸ ἀμφίεσμα καὶ ἔσθος καὶ ἐσθής, τραπέντος τοῦ πνεύματος διὰ τὸ θ. ὁ μέσος ἀόριστος ἑσάμην· ἕσσατο ποιητικῶς διὰ τὸ μέτρον:
47	Ἔμμορε (oder ἔμμορα): über dem worte steht das zeichen ͜...͜, wodurch auf den rand verwiesen wird, wo das gleiche zeichen und ζήτει steht.
48	Ἔοργε (oder ἔοργα) (darüber steht das zeichen:, wo‐ durch wohl auch auf den rand verwiesen werden soll, der aber kein entsprechendes zeichen bietet). dann folgt ἔρρεχα ἔργω ἔοργα (über ἔρρεχα scheint ebenfalls das zeichen: zu stehen; nach ἔοργα
5	steht nicht, wie nach den übrigen artikeln ,:, sondern ein punkt oben).
49	Ἐγρήγορθα, ἀπὸ τοῦ ἐγρήγορα πλεονασμῷ:
50	Ἔπλευ· ἐπελόμην ἐπέλου καὶ Δωρικῶς ἔπλευ:
51	Ἔλπεαι ὡς πέλεαι Ἰωνικῶς: (über πέλεαι wird durch: auf den rand verwiesen, wo dasselbe zeichen und κέλεαι: steht).
52	Ἕσσο (ἔσσο cod.), ἐνεδέδυσο· ἕω ἕσω ἧκα· ἕμαι ἕμην ὑπερσυντέλικος· ἕσο καὶ διπλασμῷ ἕσσο:
53	Ἐπώρουσα· ὄρω (oder ὀρῶ) ὀρύω, ὡς ὄλλω ὀλύω· ὀρούω κατ’ ἐπένθεσιν:
54	Ἔκπεσσον, δεύτερος ἀόριστος· πετῶ πεταίω παράγω‐ γον, ὡς λιλῶ λιλαίω, καὶ ἐν συγκοπῇ πταίω. παρὰ δὲ τὸ πετῶ τὸ προπετής ὁ σφόδρα πίπτων. ὁ μέλλων πετήσω, ὁ ἀόριστος ἐπέτησα, ὁ δεύτερος ἔπετον (allenfalls ἔπεσον), ὡς ὠλίσθησα
5	ὤλισθον, καὶ τροπῇ ἔπεσσον:
55	Εἰλήλουθας· ἐλήλυθας, καὶ Βοιώτιον ἐλήλουθα, εἶτα ἐπενθέσει τοῦ ι:
56	Ζωρότερον, ἀκρατέστερον ἢ ταχύτερον:
57	Ἠκέστας, ἀκεντήτους, ἀδαμάστους:	341
58	Ἦνιν, ἀπειρόζυγον, ἢ τὴν τελείαν, ἀπὸ τοῦ ἔνος ὁ ἐνιαυτός:
59	Ἔγερθεν, ἠγέρθησαν, κατὰ συγκοπήν:
60	Ἠρήριστο, ἀπὸ τοῦ ἄρω ἀρῶ ἀρίζω ἀρίσω:
61	Ἠνίπαπεν· ἐνίπτω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἤνιπον· δι‐ πλασιασμὸς ἠνίπαπε〈ν〉, ὡς ἤγαγεν, ἤκαχεν:
62	Ἠλήλουθμεν, ἐληλύθαμεν, συγκοπὴ καὶ ἐπένθεσις καὶ ἔκτασις τοῦ κατ’ ἀρχὴν ε εἰς η:
63	Ἤκαχεν· ἄχω τὸ λυποῦμαι, ὅθεν τὸ ἄχος· ὁ δεύτερος ἀόριστος ἦχον καὶ ἤκαχον, ὡς ἤγαγον καὶ ἤραρον:
64	Ἧστο· ἕω ἕημι ἕεμαι ἧμαι κάθημαι· ἥμην παρατατικός· ἧτο, ἧστο κατὰ πλεονασμόν· ἢ ἀπὸ ἕζω:
65	Θέμωσε, ἠμέλησε, ἢ ἤγγισε, ἢ μᾶλλον ἔοικε:
66	Ἴξαλον (ἴξαλον cod.), τὸν τέλειον, ἀπὸ τοῦ ἱκέσθαι καὶ ἅλλεσθαι, ἢ ἐνιαύσιον, ἢ τριετῆ, ἢ τομίαν:
67	Ἰόεντα σίδηρον, ἀπὸ τοῦ ἰοῦσθαι, ἢ τὸν εἰς ἀκίδας τετυπωμένον:
68	Ἴδμεν (am rande), ἴσμεν Δωρικῶς, ὡς ὀδμὴ ἡ ὀσμή:
69	Ἴψαο· ἰάπτω ἰαψάμην ἰάψω ἰάψατο καὶ ὑφαιρέσει τοῦ α καὶ τοῦ τ ἴψαο:
70	Κεκαφηότα, ἐκπεπνευκότα. καπῶ τὸ πνέω, ἔνθεν καπνώδης ἡ πυρρώδης πνοή, καὶ κῆπος ὁ περιπνεόμενος τόπος· καπήσω κεκάπηκα κεκαπηκώς· Ἰωνικῶς κεκαπηότα, ὡς κεχαρηότα καὶ τροπῇ:
71	Κέλεαι, Ἰωνικῶς:
72	Κεκάδοντο (so hat die hs., nichts anderes)· χάζω κέχακα κέχαδα, ὡς χέζω κέχοδα· ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔχαδον ἔκαδον, καὶ διπλασιασμὸς ἐκέκαδον· ὁ μέσος ἐκεκαδόμην, ἐκεκάδοντο:
73	Κέχανδα· χάζω· ὁ μέσος παρακείμενος (so hat die hs. mit dem üblichen compendium) κέχανδα (κεχάνδα cod.) ἐπενθέσει τοῦ ν· ὅθεν τὸ «κεχανδότα πολλὰ [τε] καὶ ἐσθλά» 〈Hom. δ 96〉:
74	Λαισήια, ἀσπιδίσκια, ἢ πάντα τὰ σκεπαστήρια, διὰ τὸ ἐν τῇ λαιᾶ φέρεσθαι:
75	Λέλογχα· λήχω λέληχα· τροπῇ τοῦ η εἰς ο λέλοχα, εἰς τύπον τοῦ κέκλοφα, καὶ ἐπενθέσει τοῦ γ, ὡς τὸ ἔνχος ἔγχος (am rande steht: ἐνέχεται γάρ):
76	Μάσταξ, τὸ στόμα, ἀπὸ τοῦ μασᾶσθαι:
77	Μολοβρός, ἢ τὸν ἀδδηφάγον, τὸν εἰς βορὰν προθύμως μολίσκοντα, ἢ τὸν μονοφάγον, ἢ τὸν πτωχὸν καὶ ὑπηρέτῃ μὴ χρώ‐ μενον, ἀλλ’ αὐτομολοῦντα ἐπὶ τὴν βοράν:
78	Μέμηλεν, ἀπὸ τοῦ μελῶ (μοελῶ cod.), ὅθεν καὶ τὸ μέλει· μολήσω μεμόληκα μέμολα, καὶ μέμηλα κατὰ τροπὴν τοῦ ο εἰς η, ὡς ἑτέρωθι τοῦ η εἰς ο:
79	Μέμασαν· μεμῶ μέμακα ἐμεμάκειν ἐμεμάκεισαν ἐμέμασαν:
80	Νέαται· νῶ τὸ ὀγκῶ (l. οἰκῶ) νήσω, ὅθεν νηός καὶ ναός· νένηκα νένηται, καὶ Ἰωνικὸς (so, nicht Ἰωνικῶς. hat die hs.)
80	νενέαται, καὶ ἄρσει τῆς ἀναδιπλάσεως νέαται:	342
81	Ὄρσεο· ὄρω ὀρῶ· οἱ Αἰολεῖς θέλοντες βαρῦναί (βαρύναι cod.) φασιν ὄρσω, ὡς ἐπὶ (ἐπὶ ist aus ἀπὶ corrigiert) τοῦ κερῶ κέρσω, ὅθεν ὁ ἀκερσοκόμης:
82	Ὀρώρει· ὄρω ὀρῶ ὦρα· μέσος παρακείμενος διπλα‐ σιασμὸς ὄρωρα ὁ ὑπερσυντέλικος ὀρώρειν:
83	Ὄγκιον, ἡ σιδηροθήκη, παρὰ τὸν ὄγκον:
84	Πηγόν· εὐτραφές, πεπυκνωμένον:
85	Πεπίθοιμεν (so)· πίθω, ὅθεν τὸ πιθανός, ὡς ἀπὸ τοῦ ἵκω ἱκανός· ὁ δεύτερος ἀόριστος ἔπιθον, ἐπιθόμην, πιθοίμην, πε‐ πιθοίμην κατὰ ἀναδίπλωσιν:
86	Πεπτηυῖαι, πεσοῦσαι (so hat die hs., nicht πεπτηυῖα, πεποῦσα, das lemma bezieht sich wohl auf Hom. ν 52)· πετῶ πεπέτηκα πέπτηκα, ὅθεν τὸ πέπτωκα· πεπτηκώς, ὡς ἑστηκῶς, καὶ ἀφαιρέσει πεπτηώς πεπτηυῖα, ὡς ἑστηκυῖα, μεμαυῖα:
87	Πέπτωκα ἄλλως· πετῶ πετώσω πεπέτωκα, καὶ πέ‐ πτωκα· ἢ ποτῶ ποτήσω πεπότηκα πέπτωκα:
88	Πέφαται, πεφόνευται. φῶ φάζω καὶ σφάζω φάσω πέφασμαι πέφασται, πέφαται καθ’ ὑφαίρεσιν:
89	Πέπονθα· πήθω πήσω ἔπαθον· πέποθα παρακείμενος μέσος καὶ πέπονθα:
90	Πεφυζότες, λελιγμότες, ἀπὸ τοῦ φυζῶ καὶ λιχμῶ, λελιχμηκότες πεφυζηκότες, εἶτα κατὰ συγκρότησιν:
91	Παρμέμβλωκα· μένω μενῶ μεμένηκα (so)· μεμέμβληκα (so), ὡς ἔρρηγα ἔρρωγα· ἢ ἀπὸ τοῦ μολῶ μεμόληκα μέμολκα· ὑπερθέσει τοῦ λ μέμλοκα, εἶτα τροπῇ τοῦ ο εἰς ω μέγα καὶ [κατὰ] κατ’ ἐπένθεσιν τοῦ β μέμβλωκα:
92	Πόρκις (so), τῆς ἐπιδορατίδος ὁ δακτύλιος:
93	Στίβη, τὸ ἐκ τῆς πάχνης πάγος, ἐκ τοῦ ἐναντίου κληθὲν τοῦ στίβειν· δυσκίνητα γὰρ ποιεῖ τὰ μέλη:
94	Στεῦται· στέγω, καὶ κατὰ παραγωγὴν στέω στέομαι στέῃ στέεται, συναιρέσει στεῦται:
95	Σῶκος, ἐπίθετον Ἑρμοῦ, σάοικος, ὁ τοὺς οἴκους σώζων· ἢ ἀπὸ τοῦ σέσωκα σωκῶ σῶκος:
96	Τήθεα, τὰ ὄστρεα, τὰ παρὰ τὴν θῖνα ἐρριμμένα:
97	Τεῦχε· ἀναύξητον· οἱ γὰρ Ἴωνες οὔτε τὴν χρονικὴν οὔτε τὴν συλλαβικὴν ποιοῦσιν αὔξησιν, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ ἄρχονται ἐπί τε ἐνεστῶτος καὶ παρατατικοῦ καὶ ἀορίστου καὶ μέλλοντος:
98	Ταφών· θήπω ἔθαπον θαπών, εἶτα καθ’ ὑπαλλαγὴν τῶν στοιχείων εἰς τὰ ἀντίστοιχα ταφών:
99	Τετύκοντο· τεύχω ἔτυχον ἔτυκον, καὶ κατὰ ἀναδιπλα‐ σιασμὸν ἐτέτυκον ἐτετυκόμην:
100	Τεθναίη· θνῶ τεθνῶ τέθνημι τεθνάς:
101	Ὑπεμνήμυκα· ἠμύω ἠμύσω· «τῷ κε τάχ’ ἠμύσειε πόλις Πριάμοιο ἄνακτος» 〈Hom. Β 373. Δ 290〉. ἤμυκα, ἀναδιπλα‐ σιασμὸς ἐμήμυκα, ἐμήμνυκα πλεονασμῷ, σημαίνει δὲ τὸ ἐστύγνασε
101	καὶ κατηνέχθη:	343
102	Χώσεται, χολώσεται, καὶ κατὰ συγκοπήν· ἢ ἀπὸ τοῦ χώομαι χωόσομαι χώσομαι:
103	Ὤρεσι, γυναιξί· ἀπὸ τοῦ ὀαρίζειν ἤτοι ὁμιλεῖν· ἢ ἀπὸ τοῦ συναρηρέναι, ἔνθεν καὶ ξυνωρίς, παρὰ τὸ συνηρμόσθαι:
104	Ὠλέναι, (am rande steht κυρίως) αἱ χεῖρες, ἀπὸ ὀλοῦ‐ σθαι καὶ πληροῦσθαι ἐνεργημάτων ἀεί:
105	Τετρήχει· ταράσσω ταράξω τετάραχα τέτραχα τέτρηχα Ἰωνικῶς, ἐτετρήχει:
106	Τέτληκα· ταλῶ ταλάσω, ἐξ οὗ ταλάσια ἔργα ταῖς γυναι‐ ξὶν οἰκεῖα, τὰ ἀπὸ τῆς ἐρέας καὶ τῶν τοιούτων· τετάλακα τέτλακα, καὶ Ἰωνικὴ ἐπέκτασις τέτληκα:
107	Τεταγών· τάζω τὸ λαμβάνω, ἔταγον, διπλασιασμὸς τέταγον, τεταγών:
108	Ἑαδότα (ἐαδότα cod.)· ἥδω τὸ ἡδονὴν ἐμποιῶ καὶ ἀρέσκω· ὁ μέλλων ἥσω· ἧκα· ἧδα μέσος· κατὰ διαίρεσιν ἔαδα ἐαδώς ἐαδότα (so):
109	Καραδοκεῖν, τὸ τοῦ πράγματος κεφάλαιον ἐπιζητεῖν καὶ ἐπιτηρεῖν ὅποι χωρήσει (χωρήση cod.)· παρὰ τὸ κάρα καὶ τὸ δοκῶ τὸ ἐπιτηρῶ:
110	Κομιδή, συναγωγή, ἐπιμέλεια, ἀπὸ τῆς τῶν καρπῶν συγκομιδῆς. ἀπὸ οὖν τοῦ κομιδή ὀνόματος γίνεται κομιδῇ ἐπίρρημα:
111	Κωμᾶσθαι, κυρίως τὸ ἐπὶ τοῖς κοιμωμένοις βαδίζειν. ἔστιν οὖν κῶμος ὁ καιρὸς ὁ ἀπὸ δείπνων πρὸς ὕπνον καλῶν. ἐκ τούτου καὶ τὸ κωμάζειν τὸ ἐπὶ ὕπνον βαδίζειν. τὸ δὲ κῶμος ἀπὸ τοῦ κοιμῶμαι, ἐξ οὗ καὶ κώμη τὸ χωρίον, ἡ κοιμητηρία καὶ ἀνά‐
5	παυσις τῶν ζώων:
112	Καρυκεύουσα, ἡδύνουσα (so hat die hs.)· καρύκη γὰρ βρῶμα Λύδιον ἐκ πολλῶν ἐδεσμάτων συνεστηκός:
113	Κατεκήλησε, κατεπράυνε, κατέθελξε. κηληθμός λέ‐ γεται ἡ τῆς ἀκοῆς θέλξις (über diesem worte steht in der hs. τέρ‐ ψις)· εἴρηται ἀπὸ χαληθυμός τις ὤν, καὶ συγκοπῇ χαληθμός, καὶ τροπῇ κηληθμός. τὸ δὲ κηλῶ παρὰ τὸ χῶ τὸ χαλῶ, ὁ μέλλων
5	χήσω, καὶ ἐξ αὐτοῦ χηλῶ καὶ κηλῶ:
114	Κιγκλίδες, τῶν ἐν δικαστηρίοις θυρῶν. καὶ κιγκλίζειν (so hat die hs. deutlich) τὸ κινεῖν καὶ πειράζειν. καὶ κίγκλος ὄρνις τις, πυκνῶς τὸ οὐράδιον σείουσα, διὰ τοῦτο καὶ σεισοπυγὶς ὀνο‐ μάζεται. κιγκλίς οὖν, οἱονεὶ κυκλὶς οὖσα, παρὰ τοὺς γινομένους
5	κύκλους σειομένης αὐτῆς:
115	Καταπροέσθαι· προίημι· ὁ παθητικὸς παρακείμενος ἕμαι, ὁ ἀόριστος ἕθην· ὁ μέσος ἕμην, τὸ ἀπαρέμφατον ἕσθαι καὶ προέσθαι:
116	ΚΣαρδαμύττειν (so), σημαίνει τὸ συνεχῶς τὰ βλέφαρα κινεῖν καὶ εἰς ἐπίμυσιν ἄγειν, ἀπὸ τοῦ καρδάμου, ὃ ἄν τις προσ‐ ενέγκηται, συνεχῶς τὰ βλέφαρα μύει:
117	Ὀνῶ, σημαίνει τέσσαρα· ὀνῶ τὸ μέμφομαι· «νῦν δέ σευ
117	ὠνοσάμην (ὀνοσάμην cod.) πάγχυ φρένας, οἷον ἔειπες» 〈Hom. Ρ 173〉, τρίτης συζυγίας τῶν περισπωμένων. ὀνῶ τὸ ἀπολαύω, συζυγίας δευτέρας τῶν αὐτῶν· «αὐτὰρ (ἀτὰρ cod.) Ἀχιλλεὺς οἶος	344
5	τῆς (so) ἀρετῆς ἀπονήσεται» 〈Hom. Λ 761 f.〉. ὀνῶ τὸ ὠφελῶ (ὀφελῶ cod.). καὶ ὠνῶ, ὅπερ ὠνοῦμαι γράφεται: Nach diesem artikel folgt in der hs. noch folgendes: μεγίστας ἁπασῶν τιμωρίας ὑπέμενον οἱ ψευσάμενοί τι παρὰ τὸν βίον, καὶ οἱ μὴ τὰ (am rande λνκ’ = Λουκιανός) ἀληθῆ συγγεγραφότες· ἐν
10	οἷς ἦν καὶ Κτησίας ὁ Κνίδιος ἦν (so) καὶ Ἡρόδοτος: sodann a linea: ἀνερπύσαντες δὲ ὅμως κατὰ κρημνοὺς προῄειμεν διά τινος ἀκανθώδους καὶ σκολόπων μεστῆς ἀτραποῦ usw. bis herunter fol. 87r. auf fol. 87v steht von neuerer hand: περὶ τοῦ θανάτου τοῦ σοφοκλέους, und nun folgt die bekannte geschichte über das
15	ende des Sophokles: Σοφοκλῆς ῥάγα σταφυλῆς καταπιὼν ἀπεπνίγη εʹ καὶ ρʹ ζήσας ἔτη: οὗτος ἀπὸ (so) ἰοφῶντος τοῦ υἱέος usw., also jedenfalls lauter dinge, die mit den σχηματισμοί in gar keinem zu‐
15	sammenhang stehen.	345

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51

52

53

54

55

56

57

58

59

60

61

62

63

64

65

66

67

68

69

70

71

72

73

74

75

76

77

78

79

80