Aelius HERODIANUS et Pseudo–HERODIANUS :: Philetaerus [Sp.?] (fort. auctore Corneliano) (e codd. Vat. gr. 2226 + Paris. gr. 2552)

TLG 0087 037 :: Aelius HERODIANUS et Pseudo–HERODIANUS :: Philetaerus [Sp.?] (fort. auctore Corneliano) (e codd. Vat. gr. 2226 + Paris. gr. 2552) Aelius HERODIANUS et Pseudo–HERODIANUS Gramm. Rhet. (Alexandrinus Romanus: A.D. 2) Philetaerus [Sp.?] (fort. auctore Corneliano) (e codd. Vat. gr. 2226 + Paris. gr. 2552) Source: Dain, A. (ed.), Le “Philétaeros” attribué à Hérodien. Paris: Les Belles Lettres, 1954: 41–72. Dup. partim 0087 038 Citation: Section — (line)

t	ΑΙΛΙΟΥ ΗΡΩΔΙΑΝΟΥ ΦΙΛΕΤΑΙΡΟΣ
1	Εἱλόμην, εἵλου, εἵλετο· οὕτως ἡ κλίσις. Καὶ ἐν τῷ συνθέτῳ προειλόμην, προείλου, προείλετο. Εἰ δέ τι ἀπὸ τοῦ πρώτου τὸ α ἕξει, φυλάξει αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ τρίτου· ἠλειψάμην, ἠλείψω, ἠλείψατο.
2	Ἡ μεθύση ἐπὶ γυναικὸς λέγεται. Καὶ Ἀριστο‐ φάνης (Vesp. 1402)· θρασεῖα καὶ μεθύση τις ὑλάκτει κύων. Οἰνόφλυξ δὲ ὁ ἀνὴρ καὶ φιλοπότης· τὸ γὰρ
5	πότης ἐπὶ λύχνου μᾶλλον. Καὶ ὁ Ἀριστοφάνης ἐν Νεφέλαις (v. 57)· .... τί γάρ μοι τὸν πότην ἧπτες λύχνον;
3	Θάτερον ἐπὶ οὐδετέρου κατὰ τὴν εὐθεῖαν καὶ αἰτιατικήν· ἐπὶ τῆς γενικῆς καὶ δοτικῆς καὶ ἐπὶ ἀρσενικοῦ καὶ οὐδετέρου ὁμοίως. Συνεμπεπτώκει γὰρ τὸ ἄρθρον ἐπὶ τῶν δύο γενῶν· θατέρου, θατέρῳ.
5	Ἅτερος δὲ τὸ ἀρσενικόν· ἦν γὰρ ὁ ἕτερος· οἱ δὲ λέγοντες θάτερος ἁμαρτάνουσιν.
4	Κελεύω ποιεῖν τόνδε, κατὰ τὴν αἰτιατικὴν πτῶσιν.
5	Κείρασθαι ἐπὶ ἀνδρός· καρῆναι δὲ ἐπὶ προ‐ βάτου καὶ τῶν ἀλόγων· ἐκειράμην οὖν ἐρεῖς, οὐχὶ
5	ἐκάρην.	41
6	Χαίρω ἐρεῖς, οὐχὶ χαίρομαι· εἰ δὲ μή, ἁμάρ‐ τημα ἁμαρτήσεις ὃ καλεῖται δατισμὸς ἀπὸ Δάτιδος τοῦ Πέρσου, ὅστις πρῶτος εἶπεν ὅτι χαίρομαι, πλανη‐ θεὶς τῷ ἔθει τῶν Ἀττικῶν.
7	Τῷ ἵνα μᾶλλον τὸ ὑποτακτικὸν καὶ τὸ εὐκτικόν· ἵνα γένηται καὶ ἵνα γένοιτο. Τῷ ὅτι καὶ τῷ εἰ τό τε ὁριστικὸν καὶ τὸ εὐκτικόν· ὅτι εἶπον καὶ ὅτι εἴποιμι, εἰ δέξαιτο καὶ εἰ ἐδέξατο. Τῷ δὲ ἐὰν μόνον ὑποτα‐
5	κτικόν· ἐὰν εἴπω, ἐὰν πράξω.
8	Τὸ λεληθότως οὐ γέγραπται· κρύφα οὖν χρὴ λέγειν.
9	Ἐν τῷ τέως οὐκ ἐρεῖς, ἀλλ’ ἄνευ τοῦ ἄρθρου καὶ τῆς προθέσεως. Τὸ δὲ τέως σημαίνει τὸ μέχρι καὶ πρὸ τοῦ καὶ ἕως καὶ ἐν τοσούτῳ. Εἰ δέ ποτε εἴποις ἐν τῷ τέως ἐπὶ τοῦ παρεληλυθότος, προσθήσεις
5	τὸ χρόνῳ καὶ οὕτω φεύξῃ τὸ ἁμάρτημα· ἔστι γὰρ ἐν τῷ πρὸ τοῦ χρόνῳ.
10	Οἱ Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας ἄκλιτον κατὰ τὸ τέλος μεμένηκε· καθόλου γὰρ τὰ ἐν τῇ παραθέσει προσλα‐ βόντα τὸ κεκλίσθαι ἄτρεπτα μένει κατὰ πάσας τὰς πτώσεις. Ὅθεν καὶ τὸ μήτηρ Θεῶν κατὰ μὲν ἀρχὴν
5	—εὐθεῖα γὰρ ἡ μήτηρ—κεκλίσεται· τὸ δὲ θεῶν— προσέλαβε γὰρ τὸ κλιθῆναι, μένει ἄκλιτον. Τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ Σκηνὰς καταλαμβάνουσαι παρὰ τῷ Ἀριστοφάνει· τὸ μὲν γὰρ σκηνὰς κατὰ 〈τὸ〉 αἰτιατικὸν ῥηθὲν κατὰ τὰς λοιπὰς πτώσεις οὐ κλιθήσεται, τὸ
10	δὲ καταλαμβάνουσαι—εὐθείας γὰρ πτώσεως—ἀναδέ‐ ξεται τὴν κλίσιν.
11	Τὸ ἔαρ, τοῦ ἦρος, οὐχὶ τοῦ ἔαρος· καὶ τὸ
11	ἔαρ, οὐχὶ τὸ ἦρ.	42
12	Κοινῶσαι λέγουσι μᾶλλον, οὐχὶ κοινώσασ‐ θαι.
13	Ἔδοξα ἰδεῖν· οὕτως ἐρεῖς ἐπὶ ὀνείρατος. Εὐριπίδης (Orest. 408)· ἔδοξ’ ἰδεῖν τρεῖς νυκτὶ προσφερεῖς κόρας. Σοφοκλῆς (fr. 1018 N.)·
5	ἐδοξάτην μοι τὰ δύ’ ἠπείρω μολεῖν. Ἀριστοφάνης (Vesp. 31)· ἔδοξέ μοι περὶ πρῶτον ὕπνον ἐν τῇ νυκτί ...
14	Τὸ νῶτον καὶ τὰ νῶτα οὐδετέρως ἐπὶ ἀνθρώ‐ πων· ἐπὶ δὲ τῶν ἀλόγων τὸν νῶτον, ἀρσενικῶς· καὶ Ξενοφῶν ἐν τῷ Περὶ ἱππικῆς (III, 3)· τὸν νῶτον τοῦ ἵππου.
15	Ἀμφιμάσχαλοι χιτῶνες οἱ ἑκατέρωθεν ἔχοντες χειρῖδας· ἦσαν δὲ τῶν ἐλευθέρων. Ἑτερομάσχαλοι δὲ τῶν οἰκετῶν.
16	Ἔξεδρος ὁ μισοπόνηρος. Καὶ μὴ ἔστω τις ὢν εἰς ἡμᾶς ἔξεδρον χώραν ἔχων· Σοφοκλῆς ἐν Σατύροις (revera ἐν βᾳ Τυροῖ; fr. 593 N.).
17	Λαρυγγίζειν, τὸ λαμπροφωνεύεσθαι.
18	Θᾶττον ἐρεῖς, οὐχὶ τάχιον· καὶ βραδύτερον, οὐχὶ βράδιον· καὶ αἴσχιον, οὐχὶ αἰσχρότερον· καὶ κάκιον ὁμοίως.
19	Ἐμβάδες, ὑποδήματα τῶν κωμῳδῶν· καὶ
19	θηλυκῶς αἱ ἐμβάδες. Οἱ ἐμβάται δὲ τραγῳδῶν.	43
20	Γρῦ· οὕτως ἔλεγον τὸν ὑπὸ τῷ ὄνυχι τοῦ δακτύ‐ λου ῥύπον· ἀπὸ δὲ τούτου καὶ πᾶν τὸ βραχύτατον.
21	Φάσκωλος, τὸ ῥαπτὸν εἰς ὃ ἐμβάλλονται τὰ ἱμάτια· καὶ θύλακος ὁμοίως.
22	Κυμινοπρίστης, ὁ ὑπερβαλλόντως μικρολόγος.
23	Δρυπετής, καρπὸς ὁ ὡραῖος.
24	Τὰ λαγῷα· οὕτως ἔλεγον οὐ προστιθέντες τὸ κρέα.
25	Ὁ γάρος ἀρσενικῶς· τὸν ἰχθύων γάρον (Aes‐ chyl. Proteus, fr. 211 N)· καὶ γάρον τὸν ἰχθύειον, Σοφο‐ κλῆς (Triptol., fr. 549 N.).
26	Πόρρω καὶ πρόσω ἀμφοτέρως.
27	Τὸ ἡνίκα καὶ τὸ πηνίκα ἐπὶ τοῦ καιροῦ τῆς ἡμέρας μᾶλλον· τὸ δὲ πότε ἐπὶ χρόνου· ἔστι δὲ καὶ τὸ πηνίκα ἐπὶ χρόνου παρὰ τῷ Δημοσθένει (De coron. 229, 24).
28	Θεάσασθαι τραγῳδοὺς καὶ κωμῳδούς, οὐχὶ ἀκούειν τῶν τραγῳδῶν καὶ τῶν κωμῳδῶν· ὡς Δημοσθένης· «εἰ γὰρ ἐν Διονύσου τραγῳδοὺς ἐθεᾶσθε» (De pace, 58, 25).
29	Τὸν ἥρω, τὸν Μίνω, τὸν Ἀπόλλω, τὸν Πο‐ σειδῶ ἄνευ τοῦ ν οἱ Ἀττικοί. Τὸν λαγὼν καὶ τὸν νεών, τὸν λαγὼ καὶ τὸν νεώ, ἄνευ τοῦ ν ἢ σὺν τῷ ν.
30	»Ἐννεάμυκλος ὄνος», παρὰ Ἀντιμάχῳ (revera Καλλιμάχῳ; fr. 650 Pf.) ἐπὶ ὄνου· μύκλαι δὲ λέγον‐
30	ται αἱ ἐν τοῖς σκέλεσι τῶν ὄνων περιγραφαί.	44
31	Τέλειοι παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς οἱ ἔντεκνοι· ὅθεν παρὰ τῷ ποιητῇ οὕτως ἀκούουσι τὸν ἡμιτελῆ δόμον παρόσον ἄτεκνος ἦν ὁ Πρωτεσίλεως· καὶ δόμον ἡμιτελῆ (Β 701).
32	Ἄρχει Ἀθηναίοις. Καὶ ὁ Κρατῖνος (fr. 294 K.)· ἄρχων 〈γάρ〉 εἰμι νῦν Ἀθηναίοις ἐγώ. Ὅτι καὶ κατὰ τοὺς νόμους ἡ ἀρχή.
33	Ἀχάριστος καὶ ἀχαριστία συνηθῶς εἰπεῖν. Εὐχάριστος δὲ ὁ ἐπίχαρις, οὐχ ὁ ἀποδιδοὺς τὴν χάριν· οὐδὲ γὰρ εὐχαριστεῖν λέγουσιν, ἀλλὰ χάριν εἰδέναι.
34	Κατακεῖσθαι ἐπὶ τῶν ἑστιωμένων, ἀνακεῖσ‐ θαι δὲ ἐπὶ εἰκόνων καὶ ἀνδριάντων. Εἰπόντος γοῦν τινος «ἀνάπιπτε», ὁ Κωμικὸς (Diphilus, fr. 125 K.; cf. Philippides, fr. 30 K.) παίζων, «ἀνδριάντας
5	ἑστιᾷς», ἔφη.
35	Εὐσκώμμων καὶ φιλοσκώμμων, ὁ ἀστεῖος ἐν τούτοις.
36	Τοὺς θυλάκους καὶ σάκτας ἔλεγον ἀπὸ τοῦ σάττεσθαι· κυνούχους δὲ ὁ Ξενοφῶν ἐν τῷ Κυνη‐ γετικῷ (II, 9).
37	Τούτων ὁ ἕτερος· προσθήσεις τὸ ἄρθρον ὅταν περὶ δύο ποιούμενος ᾖς τὸν λόγον· ἐπὶ δὲ τοῦ τρίτου καὶ ἐν ἴσῳ τοῦ ἄλλου ἂν εἴπῃς ἕτερος ἄνευ τοῦ ἄρθρου, φεύξῃ τὴν αἰτίαν.
38	Ἀπονυχίζεσθαι λέγουσι τὸ ἀφαιρεῖσθαι τοὺς ὄνυχας τῶν δακτύλων· ἐξονυχίζειν δὲ τὸ λεπτο‐
38	λογεῖσθαι, ὅπερ καὶ τερθρείαν λέγουσιν.	45
39	Ὑπογενειάζειν τὸ ἅπτεσθαι τοῦ γενείου δεόμενον· ὡς ὁ Τίμαρχος δεόμενος τοῦ Πιτταλάκου παρὰ τῷ Αἰσχίνῃ (In Tim., 61). Ὑπογενειάσκειν δὲ τὸ ἄρτι ἐξανθεῖν τὸ γένειον.
40	Καμαρωτὸν ὄχημα, ὅπερ νῦν σκεπαστὸν λέγουσιν· καλοῦσι δὲ αὐτὸ καὶ ἀπήνην.
41	Βόλιτα οἱ Ἀττικοί· βόλβιτα οἱ Δωριεῖς.
42	Εἱληθερεῖν τὸ ἐν ἡλίῳ θέρεσθαι· καὶ εἱληθε‐ ρὲς ὕδωρ ὁμοίως.
43	Τὸ προσκυνεῖν αἰτιατικῇ πτώσει συντάττου‐ σιν, οἷον προσκυνῶ τοὺς θεούς· οὐδέποτε δὲ τῇ δοτικῇ, ὥσπερ οἴονταί τινες.
44	Οἱ Διόσκουροι σὺν τῷ υ ὅταν πληθυντικῶς λέγονται· τὼ Διοσκόρω δὲ ἐν τῷ δυικῷ ἀριθμῷ ἄνευ τοῦ υ.
45	Ὁμίχλη, οὐχὶ ὁμίχλα· ἀλλ’ ὁμοίως ἡ ὁμίχλη τῷ ἡ τρίγλη διὰ τοῦ η.
46	Παρδαλῆ τὸ τῆς παρδάλεως δέρμα, ὡς λεοντῆ καὶ ἰξαλῆ, τὸ τῆς αἰγός, καὶ μοσχῆ· ἀρνέα δὲ καὶ λυκέα.
47	Διπλοΐδιον τὸ διπλοῦν ἱμάτιον.
48	Ποικίλλειν τὸ ὑφαίνειν ποικίλα καὶ ποι‐ κιλτὴς ὁ τὰ τοιαῦτα κατασκευάζων παρὰ τῷ Αἰσχίνῃ (In Tim., 97).
49	Αἰνῶς ἐστιν εἰπεῖν καὶ ἐπὶ τοῦ σφόδρα. Καὶ ὁ Ποιητὴς ἐπὶ τῆς Ἑλένης (Γ 158).
49	αἰνῶς ἀθανάτοισι θεῇς εἰς ὦπα ἔοικεν.	46
50	Ἐθὰς ἡ κατοικίδιος περιστερά· ἡ γὰρ ἀγρία πελειάς.
51	Ὑπόχαλκον νόμισμα τὸ μὴ δόκιμον καὶ κίβδηλον. Ἐρεῖς δὲ καὶ τὸν πονηρὸν οὕτως· κίβδηλος ἄνθρωπος καὶ ὑπόχαλκος. Λέγεται δὲ κίβδηλον κρύβδηλόν τι ὄν, παρὰ τὸ ἀποκεκρυμμένον ἔχειν ἐν
5	ἑαυτῷ τὸ δῆλον.
52	Κατεαγὼς τῆς κεφαλῆς, οὔτε μὴν πᾶσαν τὴν κεφαλήν, ἀλλὰ μέρος τι αὐτῆς. Εὔπολις (fr. 323 K.). οὐ γὰρ κατάξει τῆς κεφαλῆς τὰ ῥήματα.
53	Ἀφυπνίσαι μᾶλλον, οὐχὶ ἐξυπνίσαι.
54	Γραμματεῖον ἐρεῖς καὶ δέλτον, οὐχὶ πίνακα· θετταλὸν γὰρ τοὔνομα.
55	Κατάρξασθαι μὲν τοῦ ἱερείου, ἀπάρξασθαι δὲ τῶν σπλάγχνων.
56	Ἐριοκόμος ὁ ἐριουργός· κομεῖν γὰρ τὸ ἐπιμε‐ λείας ἀξιοῦν. Οὕτως ὁ ὀρεωκόμος, ὁ ἱπποκόμος καὶ αὐτὴ ἡ κομιδή.
57	Τεθνεὼς καὶ τεθνεῶσα διῃρημένως.
58	Λῃστικὸν τὸ σύστημα τῶν λῃστῶν· Κρατῖνος ἐν Τροφωνίῳ. Λῃστρικὸν δὲ τὸ κτῆμα, οἷον τὸ ξίφος καὶ πλοῖον καὶ εἴ τι ἄλλο.
59	Τὸ δεῖν οὐ μόνον δοτικῇ, ἀλλὰ καὶ αἰτιατικῇ συντάσσουσι πτώσει· εὐρυχωρίας σε δεῖ (Com. adespot. 46 D.).
60	Ἡ παλαιστὴ θηλυκῶς· ὁ γὰρ παλαιστής
60	ἐστιν ὁ παλαίων.	47
61	Ὀλίγον αὐτοῦ μοι μέλει, ἀντὶ τοῦ οὐδ’ ὅ‐ λως. Καὶ ὁ Ποιητής (Ε 800)· Ἦ ὀλίγον οἷ παῖδα ἐοικότα γείνατο Τυδεύς.
62	Ἐπίτηδες καὶ ἐξεπίτηδες, ἀμφοτέρως.
63	Κηδεστὴς ὅ τε διδοὺς τὴν θυγατέρα καὶ ὁ λαμβάνων τὴν γυναῖκα ὁμοίως λέγονται.
64	Χαλκεῖον· ἐκεῖνοί γε θερμαντήριον τοῦτο καὶ λεβήτιον ἔλεγον· ἐξ οὗ καὶ τὸ θερμόν.
65	Τὸ ἐπισχεῖν ἐπὶ τοῦ καταπαῦσαι· τὸ δὲ προ‐ σχεῖν ἐπὶ τοῦ προσεχῆ γενέσθαι καὶ φροντίσαι.
66	Δεξιοὺς ἔλεγον τοὺς φιλομαθεῖς, σκαιοὺς δὲ τοὺς ἀμαθεῖς, ἀπὸ τῶν χειρῶν μεταφέροντες.
67	Ὠνήμην διὰ τοῦ η ἀντὶ τοῦ ὠφελήθην· τὸ δὲ ὠνάμην ἐπὶ τοῦ ἐμεμψάμην. Καὶ ὁ Ποιητής (Ρ 25) «ὅτε μ’ ὤνατο», ἀντὶ τοῦ ἐμέμψατο.
68	Ἀπανθρακίσαι· τὸ ἐπὶ τῶν ἀνθράκων· ὅπερ οἱ Δωριεῖς ζαπυρίσαι λέγουσιν.
69	Ἄχρι καὶ μέχρι ἄνευ τοῦ ς· τὸ δὲ σὺν τῷ ς ἰωνικόν.
70	Οὐκ ἂν φθάνοις φράζων παραφυλακτέον ὅτι τῷ φθάνω τὸ πολὺ συντάττουσιν οἱ Ἀττικοὶ τὴν μετοχήν· φθάνω εἰρηκώς, φθάνω πεποιηκώς. Εἰ δὲ ῥῆμα ἐπιφέρεις, ἀνάγκη τὸ φθάνω τραπῆναι εἰς
5	μετοχήν· οἷον φθάσας ἔπραξα καὶ φθάσας εἶπον.
71	Τῆς ὑστεραίας οὐ λέγουσιν ἐπὶ τῆς γενικῆς πτώσεως, ἀλλ’ ἐπὶ τῆς δοτικῆς, τῇ ὑστεραίᾳ, καὶ ἐπὶ τῆς αἰτιατικῆς, τὴν ὑστεραίαν. Ἐρεῖς δὲ ἐφ’ ἡμέρας καὶ ἐν τῷ παρεληλυθότι χρόνῳ, ἐπὶ δὲ	48
5	τοῦ μέλλοντος οὐκέτι· τὸ δὲ τῇ ὑστεραίᾳ καὶ ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν τὴν ὑστεραίαν.
72	Πρίασθαι ἐρεῖς, οὐχὶ ὠνήσασθαι· ὅπου δὲ μὴ δυνατὸν κλῖναι τὸ πρίασθαι ῥῆμα, τότε τῷ ὠνεῖσθαι χρήσῃ. Οἷον ἐπριάμην, ἐπρίω, ἐπρίατο, καὶ πρίω τὸ προστακτικόν—Εὔπολις (Caprae, fr. 1, 2 K.)
5	πρίω μοι σελάχιον φησίν—, ἐπὶ δὲ τοῦ παρακειμένου, ἐώνημαι· οὐ γὰρ ἐνεχώρει ὁ παρακείμενος τὴν τοῦ πρίασθαι χρῆσιν.
73	Ἄξιον λέγουσιν οἱ Ἀττικοὶ καὶ ἡμεῖς συνηθῶς, οἷον ἄξιος λόγου, ἄξιος ἐπαίνου· ἤδη καὶ ἐπὶ τοῦ λυσιτελοῦς, οἷον τὸ ἄξιον ἐπριάμην ἀντὶ τοῦ εὔωνον.
74	Λυσιτελὲς μὲν λέγουσιν, λυσιτελῶς δὲ οὐκέτι, ἀλλὰ λυσιτελούντως.
75	Ἀνακογχυλίσασθαι, οὐχὶ ἀναγαργαρί‐ σασθαι· Εὔπολις ἐν Φίλοις (fr. 275 K.).
76	Τὸ ἐπὶ μέρους λέγειν ἴδιον τῶν Ἀττικῶν· ἔφαγον τῶν ἄρτων, ἔπιον τοῦ οἴνου.
77	Πανδοκεύς, εὐρύβατος. Τὸ λεγόμενον ἐπὶ τῶν πονηρῶν· τοιοῦτοι γὰρ οἱ εὐρύβατοι.
78	Πύελος διὰ τοῦ ε καὶ θηλυκῶς· ἔλεγον δὲ οὕτως καὶ τὰς ἐν τοῖς βαλανείοις ἐν αἷς λουόμεθα.
79	Τὸ ὠμόλινον ἐν τοῖς Ἀρχιλόχοις Κρατίνου (fr. 9 K.)· οὕτως χρὴ λέγειν.
80	Ἄμυστιν ἔλεγον φιάλην ἣν δεῖ ἄπνευστον πιεῖν πρὶν καταμύσαι· οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ μὴ μεμυκέναι τὰ
80	χείλη τὸ ἔκπωμα πλατὺ ὄν.	49
81	Φιάλη διὰ τοῦ α καὶ θηλυκῶς· εἴρηται ἀπὸ τοῦ πιεῖν ἅλις ἐξ αὐτῆς.
82	Οἶμαι καὶ οἴομαι διαφέρει· τὸ μὲν γὰρ οἶμαι τιθέασιν ἐπειδὰν περί τινος διισχυριζομένου λέγωσιν, ὥσπερ καὶ ὁ Δημοσθένης (Ol. I, 12, 9) «ἀλλ’ οἶμαι, παρόμοιόν ἐστιν ὅπερ καὶ περὶ τῆς τῶν χρημάτων
5	κτήσεως»· οὐ γὰρ λέγει ὅτι νομίζω, ἀλλ’ ὅτι ὄντως ἐστί. Καὶ συντάττεται ῥήματι ὁριστικῷ. Τὸ δὲ οἴομαι ἴσον δύναται τῷ νομίζω καὶ συντάττεται ῥήματι ἀπαρεμφάτῳ· οἴομαι εἶναι καὶ οἴομαι εἰρηκέναι, καὶ ὅσα τοιαῦτα.
83	Σημεῖον λέγοντες σημειοῦσθαι οὐ λέγουσιν, ἀλλ’ ἀποσημαίνεσθαι. Ἀριστοφάνης Πελαργοῖς (fr. 432 K.)· ἀπεσημηνάμην
5	τὰς τῶν κακούργων οἰκίας. Ὁμοίως καὶ βέβαιον λέγοντες βεβαιοῦσθαι οὐ λέγουσιν, ἀλλὰ διισχυρίζεσθαι. Ἐπὶ μέντοι τῶν κτημάτων καὶ τῶν συνθηκῶν βεβαιῶσαι λέγουσιν.
84	Πάλιν προκόπτειν λέγοντες τὴν προκοπὴν οὐ λέγουσιν, ἀλλὰ προκοπτομένων τῶν πραγμάτων. Δημοσθένης. Καὶ ἀμύνεσθαι λέγοντες, οὐκέτι καὶ τὴν ἄμυναν, εἰ μὴ Θεόπομπος ἅπαξ (fr. 3 D.)·
5	καὶ ἔχειν ἄμυναν. Ὥσπερ καὶ ὁ Σοφοκλῆς.
85	Βλαύτας καὶ σανδάλια ἀμφοτέρως λέγουσιν· τὰς βλαύτας καὶ τὰ σανδάλια.
86	Ἀμβλυώττειν τὸ μὴ σφόδρα ὁρᾶν.	50
87	Πρῶτον καὶ δεύτερον ἐρεῖς, οὐχὶ πρώτως καὶ δευτέρως· ὅσα γὰρ τάξεώς ἐστι δηλωτικὰ ὀνόματα οὐ ποιεῖ ἐπιρρήματα.
88	Τὸ ἀρέσκει ῥῆμα οὐ μόνον τῇ αἰτιατικῇ πτώσει συντάττουσιν, οἷον ἀρέσκει με τόδε καὶ οὐκ ἀρέσκει με, ἀλλὰ καὶ τῇ δοτικῆ. Καὶ ὁ Δημοσθένης (In Phil. I, 40, 4)· «εἰ μὲν ἤρεσκέ τί μοι τῶν ὑπὸ
5	τούτων ῥηθέντων». Ὧι καὶ μᾶλλον χρηστέον.
89	Λαγὼς διὰ τοῦ ω μεγάλου ὁ χερσαῖος παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς· λαγὸς δὲ ὁ ἀστικός (revera θαλάσ‐ σιος). Φασὶ δὲ τοῦτον καὶ ἰὸν ἔχειν, ὅθεν καὶ τοὺς πονηροὺς ὁ Κρατῖνος (16 D.) «λαγοὺς» καλεῖ.
90	Κάθησο ἐρεῖς, οὐχὶ κάθου.
91	Διαφέρει ναυαγία καὶ ναυάγιον· ναυαγία μὲν τὸ πρᾶγμα, ναυάγιον δὲ πᾶν τὸ ἐκβρασθέν.
92	Σίκυος σπερματίας παρὰ τοῖς ἀρχαίοις (Crat., Ulix., fr. 136 K.)· ὃν νῦν πέπονα λέγουσιν.
93	Εὐήτριος χιτὼν ὁ λεπτὸς καὶ εὐυφής.
94	Δρῦν κοινότερον πᾶν ἐκάλουν δένδρον· οὕτω καὶ ἀκρόδρυα πᾶσαν τὴν ὀπώραν. Καὶ δρυφάκτους οὐ μόνον τοὺς ἐκ δρυΐνων, ἀλλ’ ἐξ ὁτουδήποτε ξύλου· καὶ δρυπετεῖς ἐλάας ὁμοίως.
95	Ἀείφρουρα ἔλεγον τὰ ἀειθαλῆ τῶν δένδρων.
96	Τὸ ἀγοράσαι οὐ μόνον ἐπὶ τοῦ ἐν ἀγορᾷ διατρῖψαι, ἀλλὰ συνήθως ἡμῖν· οὐκοῦν ἀγοράσαι
96	χρὴ νὼ πρὶν ἀπιέναι (Com. adespot., 43 D.).	51
97	Ἐχρῆν καὶ χρὴ διαφέρει τῷ χρόνῳ· τὸ μὲν γὰρ ἐχρῆν ἐπὶ τοῦ παρεληλυθότος καὶ ἴσον δύναται τῷ ἔδει· ἐχρῆν γενέσθαι· τὸ δὲ 〈ἐπὶ〉 τοῦ μέλλοντος καὶ ἴσον τῷ δεῖ. Καὶ ὁ Δημοσθένης (Ol. I, 16, 4)· «χρὴ
5	τοίνυν, ὦ ἄνδρες, τὴν ἁμαρτίαν (revera ἀκαιρίαν) τὴν ἐκείνου ....».
98	Κίλιξ ὁ ἀνήρ, Κίλισσα δὲ ἡ γυνή· ὁμοίως Λί‐ βυς, Λίβυσσα· Θρᾷξ, Θρᾷσσα· Μάγνης, Μάγ‐ νησσα· Πελίου τε Μάγνησσαν κόραν (cf. Callim., fr. 708 Pf.).
5	Μαγνῆτις δὲ 〈ἡ〉 λίθος.
99	Τὸ ἐπιτροπεύειν γενικῇ καὶ αἰτιατικῇ συν‐ τάσσεται· ἐπιτροπεύειν τοῦδε καὶ ἐπιτροπεύειν τόνδε.
100	Τὸ κληρονομεῖν μόνῃ γενικῇ· ἐκληρονόμησα τοῦδε, οὐχὶ τόνδε.
101	Ὁ φιλόλογος καὶ ἡ φιλολογία παρὰ Πλά‐ τωνι (Phaedr., 236e; Theaet., 146a)· τὸ δὲ φιλολογεῖν οὐκέτι παρὰ τοῖς ἀρχαίοις, ἀλλὰ φιλοσοφεῖν.
102	Ἐπ’ ὄρνισι καθέζεσθαι ἔλεγον τὸ οἰονο‐ σκοπεῖσθαι.
103	Ἀπέδραν ἐγώ, οὐχὶ ἀπέδρων, τὸ πρῶτον πρόσωπον. Καὶ ἀπέδραμεν ἡμεῖς τὸ πληθυντικόν. Καὶ Ἀριστοφάνης· δεῦρο δ’ ἂν οὐκ ἀπέδραμεν,
5	ἐν τοῖς Ταγηνισταῖς (fr. 505 K.). Καὶ ἀπέδραν ἐκεῖ‐ νοι ἀκολούθως τὸ πληθυντικὸν τὸ τρίτον, ἀντὶ τοῦ
5	ἀπέδρασαν.	52
104	Ἰδιόστολον πλοῖον, ὅπερ οἱ νῦν αὐτόστο‐ λον λέγουσιν.
105	Ἔτους ὥραν ἰδίως τὸ θέρος οἱ Ἀττικοί.
106	Πατρικὸς φίλος, οὐχὶ πατρῷος. Καὶ ὁ Κρα‐ τῖνος (fr. 17 D.)· πατρικὸς ὢν ξένος πυνθάνομαι τάδε σου.
107	Μειράκιον καὶ μεῖραξ διαφέρει· Μειράκιον μὲν ὁ ἄρρην. Ἔστι δὲ ἡλικίας ὄνομα, ὥς που διαστέλλει καὶ ὁ Μένανδρος λέγων (fr. 18 D.; fr. 724 Kö.)· παῖς γέγονεν, ἔφηβος, μειράκιον, ἀνήρ, γέρων.
5	Μεῖραξ δὲ ἡ θήλεια. Ἢν δέ ποτε λεχθῇ ἐπὶ τοῦ ἄρρενος ἐν τῇ κωμῳδίᾳ τὸ τῆς μείρακος ὄνομα, δῆλον ὡς κωμῳδεῖται εἰς κιναιδίαν ὁ ἄρρην.
108	Μαχαιρίδες καὶ μάχαιραι· μαχαιρίδες μὲν γὰρ αἱ τῶν κουρέων, μάχαιραι δὲ αἱ τῶν μαγείρων.
109	Ἀναμφιλέκτως καὶ ἀναμφιβόλως· ἀναν‐ τιρρήτως δ’ οὐκ ἐροῦμεν.
110	Ἐπιλαθέσθαι μᾶλλον, οὐχὶ ἐκλαθέσθαι.
111	Κενέβρεια· τὰ θνησείδια οὕτως ἔλεγον. Καὶ ὁ Κωμικός (Aristoph. fr. 693 K.)· οὐκ ἔσθω κενέβρειον· ὅταν θύσῃς τι, κάλει με.
112	Κόπτειν τὴν θύραν ἐπὶ τῶν ἔξωθεν, ψοφεῖν δ’ ἐπὶ τῶν ἔνδοθεν παιόντων.
113	Ἡματώμενον λέγουσιν, οὐχ ἡμασμένον.	53
114	Φασιανοὶ μὲν ἵπποι λέγονται. Καὶ Ἀριστο‐ φάνης (Nub. 109). εἰ δοίης γέ μοι τοὺς φασιανοὺς οὓς τρέφει Λεωγόρας.
5	Φασιανικοὶ δὲ ὄρνιθες· ὡς ὁ αὐτὸς ἐν Ὄρνισιν (v. 68).
115	Τροχοπέδη [καὶ ἀργυροπέδη]· ὃ ἔχουσιν εἰς τοὺς τροχοὺς πρὸς τὰ κατάντη τῶν ὁδῶν.
116	Κλεῖν ὁ Δημοσθένης, οὐχὶ τὴν κλεῖδα· «τὴν κλεῖν κατεαγώς» (De corona, 247, 11).
117	Πύλαι τείχους κυρίως· προπύλαια δέ, ὡς θύραι, οἰκίας.
118	Κοτταβίζειν τὸ τῷ κοττάβῳ χρῆσθαι, οὐχὶ τὸ ἐμεῖν ὥσπερ οἱ νῦν λέγουσιν. Ὁ δὲ κότταβος ἦν τοιοῦτό τι· κανόνιον ἦν ἐν τῷ μέσῳ κείμενον τοῦ συμποσίου ἔχον ἐπὶ πλέον ἕτερον σμικρόν, ὃ ἔδει
5	καταδῦσαι τὸν πέμψαντα τὸ περιττὸν τοῦ πώματος. Ἦν δὲ τοῦτο σημεῖον τοῦ ἐρᾶσθαι ὑπὸ γυναικὸς ἢ παίδων. Καὶ ἆθλα οἱ νικῶντες ἐλάμβανον πλακουντι‐ κούς, πυραμοῦντας ἢ σησαμοῦντας, ἅπερ κοττάβια ἐλέγετο. Ὁ ἦχος δὲ ἐκάλειτο λάταξ.
119	Ἆθλα λέγουσιν, οὐχὶ ἔπαθλα· τάδε γὰρ σπανίως.
120	Κανοῦς ἀρσενικῶς· ἔστι δὲ ἡ φωνὴ Μακε‐ δόνων. Ἀριστοφάνης κέχρηται (Acharn. 244; etc.).
121	Βασίλισσαν ὁ Δημοσθένης ἐν τῷ κατὰ Νεαί‐ ρας (1370, 16)· ἔστι δὲ ἡ φωνή Μακεδόνων.
122	Ἐπενεγκεῖν γραφήν, οὐχὶ ἀπενέγκαι.	54
123	Διδάξαι καὶ διδάξασθαι διαφέρει· διδάξαι μὲν γάρ ἐστι τὸ δι’ ἑαυτοῦ, διδάξασθαι δὲ ἐπὶ ἑτέρου αὐτὸν τὰ ἐπιτήδεια παρέχοντα.
124	Ὁμοίως πήξασθαι καὶ πῆξαι· πήγνυσι μὲν γὰρ τὴν ναῦν ὁ τέκτων, πήγνυται δὲ ὁ ναύκληρος.
125	Στλεγγὶς ἡ ξύστρα καὶ ἀποστλεγγίσασ‐ θαι τὸ ἄνευ ἀλείμματος λούσασθαι. Ἔστι δὲ καὶ τὸ τῆς ξύστρας ὄνομα παρὰ Ἀρχίππῳ τῷ κωμικῷ (fr. 50 K.).
126	Προσῆκε καὶ προσήκει διαφέρει· τὸ μὲν γὰρ προσῆκε ἐπὶ τοῦ παρεληλυθότος τάττουσιν ἐν ἴσῳ τῷ ἔδει· τὸ δὲ προσήκει ἐπὶ τοῦ ἐνεστῶτος ἐν ἴσῳ τῷ δεῖ. Ὁμοῖον τούτῳ τὸ ἐχρῆν καὶ χρή.
127	Ὀργάσαι καὶ μάξαι διαφέρει· ὀργάσαι μὲν γὰρ ἐπὶ πηλοῦ ἐρεῖς, ἐπὶ μάζης δὲ τὸ μάξαι.
128	Προτένθην λέγουσιν ὃν οἱ νῦν προγεύστην· τένθης γὰρ ὁ λίχνος παρ’ Ἀττικοῖς.
129	Ὦπες οἱ ὀφθαλμοί· ἀλλὰ τοὺς μὲν ὦπας οὐ λέγουσι, τὰ ὑπώπια δέ. Ὁμοίως καὶ τὸ λῶπος οὐ λέγοντες, τὸν λωποδύτην· καὶ τὸν πατραλοίαν ἀπὸ τοῦ ἀλοιᾶν, ὅπερ οὐδ’ αὐτό ἐστιν ἐν χρήσει.
130	Κατορθῶσαι ἐπὶ πολέμου καὶ τῶν τοιούτων· τὸ δὲ κατόρθωμα οὐ πάντη εὕρομεν. Ἐπανορ‐ θῶσαι δὲ ἐπὶ λόγων καὶ τῶν ἡμαρτημένων· ἅπαξ δὲ τὸ κατορθῶσαι ἐπὶ λόγων κεῖται. Τὸ δὲ διορθῶ‐
5	σαι ἐπὶ τῶν διαστροφῶν, ἂν αὐτὸ ἀπευθύνῃ.
131	Μαχοῦμαι, ὀμοῦμαι· οὕτω κλινεῖς τὸν μέλ‐
131	λοντα· καὶ πλευσοῦμαι.	55
132	Διὰ τὸ προστακτικὸν καὶ ὁ λόγος. Τὰ τρίτα πρόσωπα τοῦ παρατατικοῦ ὁριστικοῦ ἀφαιρέσει τοῦ κατ’ ἀρχὴν χρόνου τὸ δεύτερον ποιεῖ προστακτικόν· οἷον ἔδρων, ἔδρας, ἔδρα καὶ τὸ προστακτικὸν δρᾶ·
5	ἐβόων, ἐβόας, ἐβόα, βόα· ἔπιον, ἔπιες, ἔπιε, πίε (οἱ τοίνυν λέγοντες πῖθι ἁμαρτάνουσιν). Ὁμοίως ἔπλεον, ἔπλεες, ἔπλεεν ἢ ἔπλει, πλεῖ ἢ πλοῦ.
133	Ἀπὸ τότε καὶ ἔκτοτε οὐ λέγουσιν, ἀλλ’ ἐξ ἐκείνου· καθόλου δὲ τοῖς χρονικοῖς ἐπιρρήμασιν οὐ συντάττουσι τὰς προθέσεις.
134	Πλὴν εἰ τόδε οὕτω συντάξεις ἢ εἰ μὴ τόδε. Οὐκέτι δὲ ἀμφότερα παραλήψῃ, οἷον πλὴν εἰ μὴ τόδε.
135	Καθίζεσθαι ἀντὶ τοῦ καθίζειν, καὶ ἐκαθί‐ ζετο ἀντὶ τοῦ ἐκάθιζεν. Οὕτω καὶ παρὰ τῷ Θου‐ κυδίδῃ (III, 75, 5)· «Καθιζόμενοι γὰρ εἰς τὸ Ἡραῖον» ἀντὶ τοῦ καθίζοντες· ἐμφαίνονται γὰρ ὅτι ἐλθόντες
5	ἐκάθισαν· τὸ δὲ «καθιζόμενοι» ἀναγινώσκετε.
136	Καθεσθήσεται οὐ λέγουσιν, καθεδεῖται δέ· οὐδὲ ἐκαθέσθη, ἀλλ’ ἐκάθισε. Καὶ καθέζου τὸ προστακτικὸν ἢ κάθισον, οὐχὶ καθέσθητι.
137	Ἄγαμαί σε καὶ ἄγαμαί σου. Τὸ μὲν ἦθος ἔχει καὶ εἰρωνείαν τὸ ἄγαμαί σου. Καὶ Εὔπολις (21 D.)·
137	ἄγαμαι κεραμέως αἴθωνος ἐστεφανωμένου. Τὸ δὲ ἔπαινον, ὡς ἀποδεχομένου τοῦ λέγοντος. Ὁμοίως	56
5	λέγουσι τούτῳ καὶ τὸ θαυμάζω σε.
138	Ἀτρέμα· ἀτράμα (?) βάρβαρον.
139	Χόνδρον οἱ Ἀττικοί· τὸ δὲ ἄλιξ ἰταλιω‐ τικὸν ὄνομα.
140	Φερέγγυος καὶ ἀξιόχρεως, ἀμφοτέρως.
141	Ἀναξυρίδες ἐπὶ τῶν στρατιωτῶν· ἀνασυ‐ ρίδες τινὲς οὖσαι παρὰ τὸ ἀνασύρεσθαι.
142	Διαφέρει λῆμα καὶ λῆμμα· τὸ μὲν γὰρ δι’ ἑνὸς μ τὴν παράστασιν τῆς ψυχῆς σημαίνει· τὸ δὲ διὰ τῶν δύο τὸ λαμβανόμενον.
143	Προσγελᾶν αὐτὸν καὶ προσπαίζειν αὐτόν· οὕτω συντάττουσιν· καὶ βασκαίνειν αὐτόν, οὐχὶ αὐτῷ· καὶ σημαίνει τὸ βασκαίνειν τὸ διαβάλλειν καὶ ἐξαπατᾶν, οὐ τὸ φθονεῖν.
144	Ἐπίδοξος οὔκ ἐστιν ὁ αὐτὸς τῷ ἐνδόξῳ, ἀλλ’ ὁ προσδόκιμος.
145	Νῖψαι εἰς βιβλίον καὶ εἰς τὴν στήλην ἐρεῖς· γέγραπται δὲ καὶ ἐν τῷ βιβλίῳ καὶ ἐν τῇ στήλῃ.
146	Τὸ χρέως καὶ τὸ χρέος, ἀμφοτέρως. Ἀτὰρ τί χρέος ἔβα με μετὰ τὸν Πασίαν; Ἀριστοφάνης ἐν Νεφέλαις (v. 30).
147	Ὄφλημα καὶ ὀφείλημα διαφέρει· ὄφλημα μὲν τὸ ἐκ καταδίκης λέγεται, ὀφείλημα δὲ ὃ ἐδανείσατό τις.
148	Προμνήστρια, ἡ προμνωμένη τὴν γυναῖκα.
149	Ἀνυπόδητος, οὐχὶ ἀνυπόδετος.	57
150	Ἐπιλήσμων, ὁ ἐπιλανθανόμενος· λήθαργος δὲ κύων ὁ κρύφα δάκνων (Soph., fr. 800 N.; Men. fr. 1029 K.).
151	Τῇ ἐπιούσῃ ἐρεῖς μὴ προστιθεὶς ἡμέρᾳ· τῆς δὲ ἐπιούσης ἡμέρας.
152	Σιτευτοὺς ὄρνιθας, οὓς οἱ νῦν σιτιστούς.
153	Πάρεδροι λέγονται οἱ νῦν συγκάθεδροι.
154	Μέσον ἡμέρας καὶ μεσημβρία, οὐχὶ μέση ἡμέρα· καὶ μεσονύκτιον, οὐχὶ μεσανύκτιον.
155	Διήγησιν λέγουσιν, οὐχὶ διήγημα.
156	Εὐθηνεῖσθαι λέγοντες, εὐθηνίαν οὐ λέγουσιν, ἀλλ’ εὐετηρίαν.
157	Τὸ ἀντέχειν αἰτιατικῇ συντάττουσι μᾶλλον· ἀντέσχεν αὐτόν, οὐχὶ αὐτῷ.
158	Κρεμάθρας οἱ νῦν κρεμάστρας.
159	Ἔναγχος, τὸ πρὸ ὀλίγου.
160	Εἴληχα, οὐχὶ λέλογχα· καὶ εἰληχώς, οὐχὶ λελογχώς.
161	Μνηστεύειν αὑτῷ τινα τὸν γάμον· μνησ‐ τεύεσθαι δὲ ἑτέρῳ.
162	Ὑποτίθησιν ὁ δανειζόμενος τὰ ἐνέχυρα· ὑποτίθεται δὲ ὁ λαμβάνων.
163	Εὔγλωττος, ὁ λάλος.
164	Αἴσχιστον, οὐχὶ αἰσχρότατον.
165	Σοφώτατος τῆς ἡλικίας, ἀντὶ τοῦ τῶν ἡλι‐ κιωτῶν.
166	Τὸ εὐστομεῖν ἐπὶ τοῦ εὐφημεῖν. Καὶ Ἡρόδοτος
166	(II, 171)· «εὔστομα κείσθω».	58
167	Ὀλίγης ἐστὶ διδασκαλίας, ἀντὶ τοῦ ὀλίγων δεῖται πρὸς τὴν μάθησιν.
168	Ἀφηλικέστερος λέγεται ὁ προβεβηκὼς τὴν ἡλικίαν.
169	Μῆλα μηδικά, ἃ οἱ νῦν κίτρια.
170	Ἐπομβρίαν λέγουσιν ὅταν πολλοὶ καὶ συν‐ εχεῖς ὑετοὶ γένωνται.
171	Τὸ ὄροφος καὶ ἡ ὀροφὴ ἀμφοτέρως.
172	Τὸν λάρυγγα ἀρσενικῶς, τὴν δὲ φάρυγγα θηλυκῶς.
173	Τρεῖς καὶ δέκα κοινόν ἐστι τῶν δύο γενῶν, τοῦ τε ἀρσενικοῦ, τοῦ τε θηλυκοῦ· οἱ γὰρ τρεῖς καὶ δέκα ἄνδρες καὶ αἱ τρεῖς καὶ δέκα γυναῖκες· Τρία καὶ δέκα δὲ τὰ παιδία καὶ τρία καὶ δέκα τάλαντα καὶ τὰ
5	ὅμοια.
174	Τοῖς δύο μᾶλλον, οὐχὶ τοῖς δυσίν. Ὅσα γὰρ μὴ συνεμφαίνει γένος, οὐδὲ πτῶσιν ἐπιδέχεται· οἷον τὰ δύο, τῶν δύο, τοῖς δύο. Τὰ δὲ γένος ἔχοντα καὶ τὴν πτῶσιν ἔχει, ὥσπερ οἱ τρεῖς, τῶν τριῶν, τοῖς
5	τρισὶν ἔχει τὴν κλίσιν· παράκειται γὰρ οὐδέτερον αὐτοῖς τὰ τρία· ὁμοίως καὶ τοῖς τέτρασιν. Ἀπὸ δὲ τῶν κλινομένων ἄχρι τῶν ἀκλίτων οἱ ἀριθμοί.
175	Ἐνεύναιον ἱμάτιον καὶ ἐπιβόλαιον τὸ ἐν τῇ εὐνῇ.
176	Πολίτης καὶ δημότης καὶ φυλέτης ἄνευ τῆς
176	σὺν προθέσεως. Συνέφηβος δὲ καὶ συνθιασώτης καὶ συμπότης ἔχει τὴν σὺν πρόθεσιν· ὅτι καὶ πρόσ‐ καιρος αὐτῶν ἡ κοινωνία· ἐπὶ δὲ τῶν προτέρων οὐχ	59
5	ὁμοίως.
177	Ἀρτοπόπος, οὐχὶ ἀρτοκόπος· ἔγκειται γὰρ τὸ πέπτειν, οὐχὶ ὁ κόπος.
178	Ἐξίστασθαι λέγουσιν. Τὸ δὲ περιΐστασ‐ θαι οὐχ ὅμοιον τῷ ἐκστῆναι· τὸ γὰρ περιστῆ‐ ναί ἐστι πέριξ στῆναι.
179	Ἀδολέσχης, οὐχὶ ἀδόλεσχος.
180	Γέλως πλατύς, οὐχὶ πολύς.
181	Δίκη ἡ ἰδία· γραφὴ δὲ ἡ δημοσία.
182	Τὰς ῥᾶγας θηλυκῶς οἱ Ἀττικοί, οὐχὶ τοὺς ῥῶγας. Ὁμοίως τὴν βῶλον, καὶ τὴν πύελον, καὶ τὴν ὕελον, καὶ τὴν φιάλην, καὶ τὴν λίθον (μάλιστα ἐπὶ τῆς σφραγῖδος).
183	Τὸ δυσωπεῖσθαι ἐπὶ τοῦ ὑφορᾶσθαι, οὐκ ἐπὶ τοῦ αἰσχύνεσθαι.
184	Ἐμφανίσαι τὸ ἐμφανὲς ποιῆσαι, οὐχ ὥσπερ οἱ νῦν τὸ ὀφθῆναι· τὸ δηλῶσαί τι κατὰ μήνυσιν.
185	Κοιτὴν τὴν κίστην, οὐχὶ τὴν εὐνήν.
186	Κηδεῦσαι, οὐχὶ τὸ θάψαι· ἀλλὰ τὸ κατὰ γά‐ μον οἰκεῖον γενέσθαι.
187	Κλιμακτῆρες, ἃ διέπειρον τῆς κλίμακος· οὐχ ὥσπερ οἱ νῦν ἐπὶ τῆς εἰμαρμένης.
188	Τεχνήσασθαι τὸ μετὰ τέχνης τι κατασκεύα‐ σαι· καὶ τέχνημα· τεχνάσασθαι δὲ τὸ πονηρεύ‐
188	σασθαι καὶ κακουργῆσαι· καὶ τέχνασμα.	60
189	Ἀσύμβολος παιδείας, ὁ ἀπαίδευτος· ἐκ δὲ τῶν ἐναντίων οὐκ ἀσύμβολος, ὁ πεπαιδευμένος.
190	Εἰς τάχος γράφειν τὸν ταχυγράφον· καὶ εἰς κάλλος γράφειν τὸν καλλιγράφον διαιροῦσιν.
191	Λευκὴν ἡμέραν (Soph., Atham., fr. 5 N.) δια‐ γαγεῖν τὴν ἡδεῖαν καὶ ἱλαράν.
192	Τὸν ἕτερον τοῖν ποδοῖν οὐ λέγουσιν, ἀλλὰ τὸν ἕτερον πόδα.
193	Αὐτοχειρίᾳ πράττειν, ἐπὶ παντὸς τοῦ αὐτουρ‐ γοῦντος· ὁμοίως αὐτοποδίᾳ παρὰ Στράττιδι τῷ κωμικῷ (5 D.) ἐπὶ τοῦ βάδην ἁνύοντος τὴν ὁδόν.
194	Ἀργυροθήκη, τὸ νῦν ἀργεντάριον καλού‐ μενον· παρὰ Διοκλεῖ (fr. 1 D.)· ἔστι δὲ οὗτος τῆς ἀρ‐ χαίας κωμῳδίας ποιητής.
195	Βασανιστὴς μὲν ὁ ἐπὶ τῆς βασάνου· δημό‐ κοινος δὲ ὁ στρεβλῶν καὶ βασανίζων· δήμιος δὲ ὁ ἀπάγων ἐπὶ τῷ θανάτῳ.
196	Ἀκάθαρτον ὁ Δημοσθένης ἐν τῇ πρὸς τὸν Πανταίνετον γραφῇ (980, 20), εἰς τὴν παχύτητα τοῦ σώματος ὡς τὸ εἰκὸς διαβάλλων.
197	Ἱμαντελιγμός, ἡ διὰ τοῦ ἱμάντος παιδεία.
198	Τρίμματα ἔλεγον οἱ ἀρχαῖοι ἃ οἱ νῦν θλίμ‐ ματα· οὕτω καὶ Ξενοφῶν ἐν τῷ Ἱππαρχικῷ, περὶ ἵππου διαλεγόμενος.
199	Ἀπαράσκευος καὶ ἀπαρασκεύαστος, ἀμφο‐ τέρως.
200	Ἔγγεια δανείσματα οἱ Ἀττικοί· ἔγγεα δὲ οἱ Ἴωνες. Καὶ ἐπὶ τῶν κτημάτων ὁμοίως οἱ Ἴωνες ἔγγεα.	61
201	Καθιστᾶν οὐ λέγουσιν, ἀλλὰ καθιστάναι· καὶ γέγονεν ἀπὸ τοῦ καθίστημι.
202	Ἡ προθεσμία παρὰ Λυσίᾳ (Areop., 17, etc.).
203	Σπανίᾳ οὐ λέγουσιν· ἀλλὰ σπάνιον.
204	Τὸ ἐντρεχὲς παρὰ Περσεῖ ἐν τῷ Μεταλλικῷ.
205	Ἱερομηνίαν λέγουσιν ὁπόταν ὅλος ὁ μὴν ἱερὸς ᾖ.
206	Λεκάνη διὰ τοῦ ε· βούλει κομίσω σοι τὴν λεκάνην ἐγώ; (Com. adespot. 44 D.).
207	Ζῶστρα καὶ διαμηρίδια ἐπὶ τῶν τὰ ἰσχυρὰ παιζόντων.
208	Γρυμέαν οἱ Ἀττικοὶ τὴν γρύτην τῶν σκευῶν.
209	Ξυρεῖν περισπωμένως· καὶ ξυρήσω ὁ μέλ‐ λων, ὡς ἀπὸ τοῦ νοῶ, νοήσω.
210	Κυνάρα ἡ ἄκανθα παρὰ Σοφοκλεῖ (Colch., fr. 323 N.)· 〈ὃ〉 οἱ νῦν κινάραν λέγουσιν.
211	Πρατὴρ ὀξυτόνως ἀποδιδόμενος παρὰ Δημο‐ σθένει ἐν τῇ πρὸς Πανταίνετον γραφῇ (997, 22).
212	Βαρύνει μᾶλλον· οὐχὶ βαρεῖ.
213	Ἐπίκαινα καὶ δευτερουργὰ καὶ ἔπεργα οἱ Ἀττικοὶ τὰ ἐπίγναφα.
214	Πεζὴν ἑταίραν, τὴν ἄνευ ὀργάνου.	62
215	Κηρίνην, θρυαλλίδα· Ἄρχιππος ὁ κωμικός (3 D.)· ὃ οἱ νῦν κηρίολον.
216	Ἰπνίον, ὃ οἱ νῦν μιλιάριον.
217	Κοχλιώρυχον, τὸ νῦν κοχλιάριον.
218	Κωπάρια ἔλεγον οἱ ἀρχαῖοι τὰ νῦν μύστρα.
219	Ἐγκαρπεῦσαι, τὸ ἐμφυτεῦσαι τοῖς ἀκάρποις ὥστ’ εὐκαρπεῖν.
220	Καθυφεῖναι λέγουσι· καθυφεῖσθαι δὲ οὐκέτι.
221	Δασυχειρόμακτρον, τὸ κατὰ τῆς τραπέζης.
222	Καθειμένη ὁδός, ἡ πεδιὰς καὶ ὑπτία.
223	Ψυχάσαι καὶ ἀναψῦξαι. Καὶ Ψυχασταὶ δρᾶμα Στράττιδος· οἷον ἀναψύχοντες.
224	Ἐπαλλὰξ τὼ χεῖρε ἔχειν· ἐπὶ τοῦ τοὺς δακ‐ τύλους διαπλέξαντος· ὁμοίως τῷ παρ’ Ἀριστοφάνει (Nub. 983)· μηδ’ ἴσχειν τὼ πόδ’ ἐπαλλάξ.
225	Δυοῖν παρὰ Δημοσθένει ἀεί. Οἱ δὲ ἄλλοι δυεῖν λέγουσιν.
226	Ἀλαβαστροθήκην ἔλεγον οἱ ἀρχαῖοι καὶ ὁ Δημοσθένης (De falsa leg., 415, 5)· ὃ οἱ νῦν κελλάριον.
227	Εὑρέ ὀξυτόνως· τὸ δὲ λέγε βαρυτόνως, ὅτι ἐπὶ μὲν τοῦ εὑρέ μακρὰ ἡ πρώτη, ἕπεται δὲ βραχεῖα. Τὰ δὲ τοιαῦτα ὀξύνεται· εἰπέ, εὑρέ· ἀλλὰ καὶ τὸ ἐλθέ διὰ τὴν θέσει μακράν· τὸ δὲ λέγε καὶ γράφε
5	βραχείας ἔχει τὰς δύο· λέγε, γράφε. Τὸ δὲ λαβέ
5	παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς παραλόγως ὀξύνεται.	63
228	Λάγνος ἐπὶ τῶν ἀνδρῶν· οὕτως Ἀριστοφά‐ νης· παρά τισι λάγνης· μάχλος δὲ ἐπὶ τῶν γυναικῶν· καὶ μαχλάς, ὡς Μένανδρος. Καί ἐστι λάγνος σύνθετον ἐκ τοῦ λα ἐπιτατικοῦ μορίου καὶ
5	τοῦ γόνος· ἔστι γὰρ πολύγονος.
229	Ὅτι πυξίδας οὐκ ἔλεγον, ἀλλ’ ἱμάντας· ἱμάντας ἥξω δεῦρο πυκτικοὺς ἔχων· παρὰ τῷ Εὐπόλιδι (fr. 22 D.).
230	Τῶν δὲ διὰ τοῦ –ίζω ῥημάτων τῶν ὑπὲρ δύο συλλαβὰς τοὺς μέλλοντας κατὰ περιγραφὴν τοῦ ζ λέγουσιν οἱ Ἀττικοί· οἷον κομίζω κομιῶ, κιθαρίζω κιθαριῶ, λακωνίζω λακωνιῶ. Πρόκειται «ὑπὲρ
5	δύο συλλαβὰς» διὰ τὸ πρίζω, κτίζω· «διὰ τοῦ –ιζω» δέ, διὰ τὸ κατάζω, πελάζω καὶ τῶν ὁμοίων· ταῦτα γὰρ ὁμοίως ἡμῖν προσφέρονται. Ἀπὸ μέντοι τοῦ δανείζω, οὐκέτι δανείω λέγουσιν, οὐδὲ δανειοῦμαι, ἀλλὰ δανείσω καὶ δανείσομαι.
231	Τρώγειν καὶ ἐσθίειν διαφέρει· τὸ μὲν τρώγειν ἐπὶ τῶν ἀλόγων ζῴων· ἔστι δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων τὸ τρώγειν. Εὔπολις (fr. 23 D.)· κἀν ποίᾳ πόλει
5	τοσοῦτος 〈ὢν〉 τὸ μέγεθος ἰχθὺς τρώγεται;
5	Μᾶλλον δὲ ἐπὶ τῶν τραγημάτων χρῶνται τῷ τρώγω.	64
232	Ἐπίχαρις καὶ ἐπιχάριτος, ἐάν τε ἀρσενικὸν ἐάν τε θηλυκὸν ᾖ. Τὰ γὰρ σύνθετα τὴν τῶν ἁπλῶν φυλάσσει κλίσιν· καλὸς καλοῦ, φιλόκαλος φιλο‐ κάλου. Οὕτως οὖν χάρις χάριτος, ἐπίχαρις
5	ἐπιχάριτος.
233	Τὸ ἐξεῖναι ὑφ’ ἓν λέγουσιν, οὐ διαιροῦντες ἐξὸν εἶναι.
234	Εὔχρως καὶ λευκόχρως· μελαγχρὴς διὰ τοῦ η.
235	Οὐδέποτε καὶ οὐδεπώποτε· παράκειται μὲν ταῦτα ἀλλήλοις, διαφέρει δέ. Τὸ μὲν γὰρ οὐδεπώποτε ἐπὶ τοῦ παρεληλυθότος χρόνου, τὸ δὲ οὐδέποτε ἐπὶ τοῦ μέλλοντος· οἷον οὐδεπώποτε ἐποίησα, οὐδέποτε
5	ποιήσω. Καὶ ὁ Αἰσχίνης (In Tim., I, 1)· «οὐδένα πώ‐ ποτε πολιτῶν οὔτε γραφὴν γραψάμενος, οὐτ’ ἐν εὐθύ‐ ναις λυπήσας». Πολλάκις δὲ οὐδέποτε καὶ ἐπὶ τοῦ παρεληλυθότος χρόνου λαμβάνεται· ἔστι δ’ ὅτε καὶ τοῦτο συγχέουσιν. Ἀριστογείτων ἐν τῷ κατὰ Τιμο‐
10	κράτους· «ὡς οὐδεπώποτε δώσει δίκην».
236	Πείθεσθαι καὶ πιστεύειν διαφέρει· πιστεύειν μὲν γὰρ ὑποσχέσεσι, πείθεσθαι δὲ συμβουλεύοντι.
237	Ἐπιδοῦναι καὶ μεταδοῦναι διαφέρει· ἐπι‐ δοῦναι μὲν γὰρ πόλει ἢ ἔθνει, μεταδοῦναι δὲ φίλῳ ἢ πολίτῃ.
238	Δωρεῖσθαι τὸ ἐκ χειρὸς δοῦναι· χαρίζεσθαι δὲ ἐπὶ τῶν ἔργων.
239	Τοῦ ἐσθίω ὁ παρατατικὸς ἤσθιον, ὁ παρα‐ κείμενος ἐδήδοκα καὶ ὁ ὑπερσυντελικὸς ἐδηδόκειν· Ὁ δὲ ἀόριστος ἔφαγον· ὧν ἔφαγόν τ’ ἔπιόν τε (ο 373).	65
5	Καὶ ὁ μέλλων ἔδομαι· Οὖτιν ἐγὼ πύματον ἔδομαι (ι 369).
240	Αἱρετὸς καὶ αἱρετέος διαφέρει· αἱρετὸς μὲν γὰρ ὁ δι’ αὑτὸν, αἱρετέος δὲ ὁ δι’ ἀπορίαν ἄλλου.
241	Ἀχρεῖος παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς βαρυτόνως.
242	Τὰ ἐν τόπῳ ἐπιρρήματα ἰσοδυναμεῖ τῇ ἐν προθέσει μετὰ δοτικῆς πτώσεως· τὸ γὰρ Θήβῃσιν ἐν Θήβαις ἐστὶ καὶ τὸ Ἀθήνῃσιν ἐν Ἀθήναις. Τὰ δὲ εἰς τόπον τῇ εἰς προθέσει μετὰ αἰτιατικῆς πτώσεως·
5	οἷον Θήβαζε ἄπειμι· ἔστι γὰρ εἰς Θήβας· Ἀθήναζε, εἰς Ἀθήνας. Τὰ δὲ ἐκ τόπου ἰσοδυναμεῖ τῇ ἐξ προθέσει μετὰ γενικῆς πτώσεως· οἷον Θήβηθεν, ἐκ Θηβῶν, Ἀθήνηθεν παραγίνομαι, ἀντὶ τοῦ ἐξ Ἀθηνῶν. Ὅθεν οἱ λέγοντες ἐξ οἴκοθεν παραγίνομαι ἁμαρτάνουσι·
10	δὶς γὰρ τὴν ἐξ πρόθεσιν παραλαμβάνουσιν. Σημειω‐ τέον οὖν τὸ ὁμηρικὸν ἐξ οὐρανόθεν (Η 19) καὶ τὸ παρὰ τῷ Ἡσιόδῳ· ἐγὼ δ’ ἐξ ἀγρόθεν ἥκω.
243	Ἀτεχνῶς· οὕτω λέγουσιν οἱ Ἀττικοὶ περισ‐ πωμένως· σημαίνει τὸ ἁπλῶς. Τὸ δὲ ἀτέχνως βαρυτόνως λεγόμενον τὸ ἄνευ τέχνης σημαίνει.
244	Ἕωλον τὸ ὑπολειφθὲν εἰς τὴν ἑξῆς ἕω οὕτω καλοῦσιν.
245	Ἄναντες καὶ κάταντες βαρυτόνως μᾶλλον.
246	Κωμῳδοποιοὺς καὶ τραγῳδοποιοὺς τοὺς ποιητάς· τραγῳδοὺς δὲ καὶ κωμῳδοὺς τοὺς ὑπο‐ κριτὰς καὶ χορευτάς.	66
247	Ἐπιστεῖλαι καὶ ἐπισκῆψαι διαφέρει· ἐπι‐ στεῖλαι μὲν γὰρ τὸ διὰ γραμμάτων· ἐπισκῆψαι δὲ διὰ λόγων. Τὸ ἐντειλέσθαι σπάνιον.
248	Ὄχημα ἐπὶ ζεύγους ἡμιόνων, ἅρμα δὲ ἐπὶ ἁμιλλητηρίου καὶ πολεμιστηρίου.
249	Πολιτεύειν καὶ πολιτεύεσθαι λέγουσιν· πολιτευτὴν δὲ οὐκέτι, ἀλλ’ ἢ δημηγόρον.
250	Τὸ συνειδέναι καὶ τὸ συνειδός· συνείδησιν δὲ οὐκέτι. Καὶ Αἰσχίνης· «ὅτι δὲ οὕτως ἔχει .........». Καὶ ὁ Εὐριπίδης (Orest. 396). ἡ σύνεσις, ὅτι σύνοιδα δείν’ εἰργασμένος.
251	Πυθοῦ, λαβοῦ· οὕτως οἱ Ἀττικοὶ περισπῶσι.
252	Γενέσθαι, λαβέσθαι παροξυτόνως μᾶλλον προσενεκτέον.
253	Δύσερως, φιλόγελως, χρυσόκερως προ‐ παροξυτονοῦντες οἱ Ἀττικοὶ λέγουσιν.
254	Ἐπιτάδε καὶ ἐπέκεινα, βαρυτόνως οἱ Ἀττικοί.
255	Τὸ ὤφελον συντάττεται πτώσει ὀνομαστικῇ καὶ ἐγκλίσει ἀπαρεμφάτῳ καὶ χρόνῳ παρεληλυθότι· οἱ δὲ ἀοριστικοῖς συντάττοντες ἁμαρτάνουσιν.
256	Τὸ πολυωρεῖν γενικῇ συντάττουσι καὶ τὸ ὀλιγωρεῖν ὁμοίως λέγουσιν· ὀλιγορῶν τοῦδε.
257	Καὶ τὸ λαβέσθαι μᾶλλον γενικῇ συντάττουσιν.
258	Ἔχειν τὸν ἀγρὸν καὶ λαβεῖν τὸν ἵππον.	67
259	Πείθεσθαι δοτικῇ συντάττεται· πείθεσθαι τῷ πατρί. Καὶ Ὅμηρος (α 123). πείθεσθαι τῷ γέροντι.
260	Πείθω σε τόδε καὶ πρὸς τόδε. Πείθομαί 〈σοι〉.
261	Παρὰ δὲ τὰς προθέσεις σημειώσαιτ’ ἄν τις ὑπὸ μάλην τὸ κατὰ συντάξιν. Καίτοι μασχάλην κατ’ αὐτὸ λέγουσιν.
262	Ἀποπέμπει ἀνὴρ τὴν γυναῖκα· ἀπολείπει δὲ ἡ γυνὴ τὸν ἄνδρα.
263	Τόνδε ἀποστερῆσαι τόδε, οὐ τοῦδε.
264	Χάριν ἔχειν καὶ χάριν εἰδέναι, ὁμοίως ἀμφο‐ τέροις χρῶνται.
265	Πρὸς περίπατον ἐξιέναι καὶ εἰς περίπατον.
266	Λόγιος ὁ ἱστορίας ἔμπειρος, οὐχ ὁ δεινὸς λέγειν. Καὶ Ἡρόδοτος «Περσέων μὲν νῦν οἱ λόγιοι» φησί (I, I), περὶ τῶν τὰ ἐπιχώρια ἐξηγουμένων ποι‐ ούμενος τὸν λόγον.
267	Βάναυσος ὁ χειροτέχνης, οὐχ ὁ θρυπτικός· καὶ βαναυσικαὶ τέχναι λέγονται αἱ τῶν τοιούτων.
268	Μετριάζειν ἐπὶ τοῦ μετρίως φέρειν, οὐδέποτε ἐπὶ τοῦ ἀσθενεῖν.
269	Ὅραμα, οὐ τὸ ἐνύπνιον, ἀλλὰ τὸ θέαμα.
270	Εὐφραίνειν τὸ μετ’ ὠφελείας ψυχαγωγεῖν· τέρπειν δὲ τὸ μετ’ ἀπάτης.
271	Ποῖ τὸ εἰς τόπον. Καὶ ὁ Πλάτων ποῖ (revera πῶς) καὶ πόθεν (Phaedr., 269d); Καὶ πῇ οἱ Ἴωνες.
271	Ποῦ δὲ τὸ ἐν τόπῳ.	68
272	Ἁμαρτάνουσιν οἱ λέγοντες ποῦ πορεύῃ ἀντὶ τοῦ ποῖ, ἢ ποῦ ἦς καὶ ποῦ ἐγένου.
273	Οὐχ ἑκὼν εἶναι, οὐκέτι δὲ ἑκὼν εἶναι, ἀλλ’ ἁ‐ πλῶς ἑκών, ἄνευ τοῦ εἶναι.
274	Ἀναλγὴς καὶ ἀνάλγητος διαφέρει· ἀναλ‐ γὴς μὲν γὰρ ὁ μὴ ἔχων νόσημά τι, ἀνάλγητος δὲ ὁ τοῦ προσήκοντος μὴ ἐπιστρεφόμενος.
275	Πεινῆν καὶ διψῆν, δώρια ὄντα, ἡμῖν ἄπειρα, παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς. Οὐκ ἂν ἄλλως εἴποις κατὰ πάντα τὰ πρόσωπα καὶ τοὺς ἀριθμοὺς ἢ διὰ τοῦ η.
276	Πίομαι, οὐχὶ πιοῦμαι· καὶ τὸ δεύτερον πίῃ, καὶ τὸ τρίτον πίεται. Καὶ Ἀριστοφάνης (Eq., 1289)· πίεται ποτηρίου.
277	Ἀποστεῖλαι τὸν χιτῶνα, ὅπερ οἱ νῦν ἀπορ‐ ράψαι.
278	Τὸ προπηλακίζειν ἐπὶ τοῦ ὑβρίζειν, οὐχ ὥσπερ οἱ νῦν ἐπὶ τοῦ τρέπειν καὶ προάγειν εἴς τι.
279	Ἑτερόφθαλμος ὁ ἀφῃρημένος τὸν ἕτερον τῶν ὀφθαλμῶν, ὡς ὁ Φίλιππος. Μονόφθαλμος ὁ ἐκ γενε‐ τῆς ἕνα ἔχων ὀφθαλμόν, ὡς οἱ Κύκλωπες.
280	Ἀσφαλὲς καὶ ἀσφαλέστερον· ἀσφαλίζεσ‐ θαι δὲ οὐκέτι.
281	Ζώνη ἐπὶ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν· ζώνιον δὲ ἐπὶ γυναικῶν μόνον.
282	Παιδίσκη ἐπὶ τῆς ἐλευθέρας· λέγουσι δὲ οὕτω τὴν νέαν.
283	Παιδισκάριον δὲ ἐπὶ τῆς δούλης· δουλά‐ ριον οὐδέποτε ἐπὶ τοῦ ἄρρενος, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ θήλεος.
284	Τὸ πέπερι κατὰ μίαν πτῶσιν κλίνεται· λέ‐
284	γουσι δὲ πεπέριδας.	69
285	Ἐβλασφήμησεν εἰς αὐτόν, καὶ περὶ αὐτοῦ, καὶ κατ’ αὐτοῦ· οὐχὶ ἐβλασφήμησεν αὐτόν. Οὕτω δὲ ὁ Δημοσθένης ἐν τῷ Περὶ τοῦ στεφάνου (228, 15; 253, 1).
286	Κατέχειν ξίφος τῇ χειρί, οὐ κρατεῖν· τὸ κρα‐ τεῖν ἐπὶ τοῦ περιγενομένου τινός, οἷον τὸ κρατεῖν τῶν πολεμίων καὶ κρατεῖν τοὺς πολέμους.
287	Πρόεισι καὶ ἔξεισιν ἐπὶ τοῦ μέλλοντος μόνον, ἀντὶ τοῦ προήξει καὶ ἐξήξει· ἐπὶ δὲ τοῦ ἐνεστῶτος προέρχεται καὶ ἐξέρχεται.
288	Προϊέναι καὶ ἐξιέναι σὺν τῷ ε. Ἥξει καὶ ἀφίξεται, οὐχὶ ἐλεύσεται· ἰωνικὸν γὰρ τοῦτο.
289	Πλευσοῦμαι, οὐχὶ πλεύσομαι· ὅμοιον τῷ μαχοῦμαι καὶ ὁμοῦμαι.
290	Ὑποβαίνειν ἐπὶ τῶν ἵππων λέγουσιν ὅταν ἐγκλίνωσιν αὐτοὺς ὑπὲρ τοῦ ῥᾷον εἶναι ἀναβῆναι τὸν ἱππέα.
291	Ἠτριαία τὸ ὑπογάστριον· λέγουσι δὲ καὶ τὸ ὑπογάστριον. Ἀριστοφάνης (Vesp. 195)· ὑπογάστριον γέροντος ἡλιαστικοῦ.
292	Ἧπαρ καρποῦ ἔλεγον οἱ ἀρχαῖοι ὅπερ οἱ νῦν συκωτόν.
293	Φιλόπολις οὐχὶ φιλόπατρις· καὶ φιλοπό‐ λιδος· οὕτως οἱ Ἀττικοί.
294	Γενέθλια, οὐχὶ γενέσια· ἐπὶ γὰρ τῶν τελευ‐ τηκότων τὰ γενέσια ἔλεγον.
295	Προκοπὴν οὐ λέγουσιν, ἀλλ’ ἐπίδοσιν καὶ αὔξησιν.
296	Ὄπισθεν σὺν τῷ ς· τὸ γὰρ ὄπιθεν ἰωνικόν.
297	Λαλίστατοι, ὀψοφαγίστατοι, κλεπτίσ‐
297	τατοι· τὸ ὑπερθετικόν.	70
298	Λῃστάς, οὐ πειρατάς· καὶ λῃστεύειν, οὐ πειρατεύειν. Καὶ Θουκυδίδης (I, 5, 2)· «καὶ οἱ πα‐ λαιοὶ τῶν ποιητῶν τὰς πύστεις τῶν καταπλεόντων πανταχοῦ ὁμοίως ἐρωτῶντες εἰ λῃσταί 〈εἰσιν〉».
299	Κεραννύειν, οὐχὶ κιρνᾶν.
300	Ἐρρύη, οὐχὶ ἔρρευσεν· «ὁ γὰρ Ἀσωπὸς ποταμὸς ἐρρύη πολύς», Θουκυδίδης (II, 5, 2). Καὶ ῥυῆναι, οὐχὶ ῥεῦσαι.
301	Προτέλεια οἱ Ἀττικοί· προγάμια δὲ οἱ Δωρίδες.
302	Ἡ ἔγχελυς διὰ τοῦ υ, ὅταν ἑνικῶς λέγεται· καὶ ἐγχέλεις δὲ διὰ τῆς ει διφθόγγου πληθυντικῶς.
303	Ἐπίτεξ ἡ γυνή, οὐχὶ ἐπίτοκος.
304	Ὀσμή, οὐχὶ ὀδμή, καὶ εὔοσμον, καὶ κάκοσ‐ μον· ἡ δὲ ὀδμὴ παρὰ τοῖς Ἴωσιν.
305	Ἀργὸς κοινόν ἐστιν ὄνομα ἐπὶ τε ἀρσενικοῦ καὶ θηλυκοῦ· οἷον ἀργὸς ἀνὴρ καὶ ἀργὸς ἡ ἑταίρα. Καὶ ὁ Κωμικός (Incert. poetarum fr. 590 K.; 34 D.)· ἀργοὶ κάθηνταί μοι γυναῖκες τέτταρες.
5	Καὶ ἔστι τὸ πλῆρες ἀεργός. Τὰ εἰς –ος λήγοντα ὑπὲρ δύο συλλαβὰς σύνθετα κοινά ἔστι ἀρσενικοῦ καὶ θηλυκοῦ· οἷον ὁ ἔνδοξος καὶ ἡ ἔνδοξος, ὁ φιλό‐ λογος καὶ ἡ φιλόλογος· ὁμοίως φιλότιμος, φιλό‐ τιμος.
306	Ἔγημεν ὁ ἀνήρ, ἐγήματο δὲ ἡ γυνή.
307	Τορεῦσαι, οὐχὶ τορῆσαι.
308	Τὸ φρούριον τρίτην ἀπὸ τέλους ἔχει τὴν ὀξεῖαν.
309	Σκηνῆσαι διὰ τοῦ η, οὐχὶ σκηνῶσαι.	71
310	Γῆμον ἐρεῖς πρὸς τοὺς ἄνδρας· γῆμαι δὲ πρὸς τὴν γυναῖκα.
311	Ἐπορθρεῦσαι, ἐφεσπερεῦσαι ἀμφοτέρως παρὰ Πλάτωνι.
312	Ἡδύσματα, οὐχὶ ἀρτύματα.
313	Μαθητής, μαθητεύειν δὲ οὐκέτι· καίτοι ἀπὸ τοῦ φοιτητὴς φοιτᾶν λέγουσιν.
314	Ἄρκτος σὺν τῷ τ· καὶ ἀπαρκτίας ἄνεμος.
315	Τίθεται τὸ ὁριστικόν, καὶ ἐὰν τιθῆται τὸ ὑποτακτικόν.
316	Ἱστάναι καὶ συνιστάναι, οὐχὶ συνιστᾶν.
317	Ὁ πῆχυς, τοῦ πήχεως καὶ τῶν πήχεων, οὐχὶ τῶν πηχῶν· ἰσοσύλλαβος ἡ γενικὴ πληθυντικὴ τῇ γενικῇ 〈ἑνικῇ〉.
318	Ἀπήντησε, οὐχὶ ἀπηντᾶτο· ἰωνικὸν γάρ. Ἀπαντῆσαι ἐπὶ τοῦ τυχεῖν καθ’ ὁδόν τινι, ὑπαν‐ τῆσαι δὲ λόγῳ.
319	Ἐγγυτέρω καὶ κατωτέρω· ἐνδοτέρω δὲ
319	οὐκέτι, ἀλλ’ ἔνδον μᾶλλον.	72

t

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51

52

53

54

55

56

57

58

59

60

61

62

63

64

65

66

67

68

69

70

71

72

73

74

75

76

77

78

79