EURIPIDES :: Fragmenta :: TLG 0006 020

TLG 0006 020 :: EURIPIDES :: Fragmenta EURIPIDES Trag. (Atheniensis: 5 B.C.) Cf. et EURIPIDIS EPISTULAE (1367) Vita et scholia: Cf. SCHOLIA IN EURIPIDEM (5023) Fragmenta Source: Nauck, A. (ed.), Tragicorum Graecorum fragmenta. Leipzig: Teubner, 1889 (repr. Hildesheim: Olms, 1964): 363–378, 380–410, 412–419, 421–427, 429–468, 470–496, 498–513, 515–516, 518–578, 580–599, 601–609, 611–612, 616–623, 625–667, 670–716. frr. 1–38, 40–63, 65–177, 179–181, 183–224, 226–369, 371–426, 428–478, 480–484, 486–487, 489–495, 497–513, 515–567, 569–588, 590–740, 742–779, 781–819, 821–837, 839–850, 852–859, 861–880, 882–890, 892–924, 926–941, 943–953, 955–1003, 1005–1015, 1017–1020, 1023–1092, 1095–1115, 1117, 1123–1127, 1129–1132 + tituli Citation: Fragment — (line)

1-13 (t)		ΑΙΓΕΥΣ
1		ποίαν σε φῶμεν γαῖαν ἐκλελοιπότα πόλει ξενοῦσθαι τῇδε; τίς πάτρας ὅρος; τίς ἔσθ’ ὁ φύσας; τοῦ κεκήρυξαι πατρός;
2		τί σε μάτηρ ἐν δεκάτᾳ τόκου ὠνόμαζεν;
3		δειλῶν γυναῖκες δεσποτῶν θρασύστομοι.
4		πέφυκε γάρ πως παισὶ πολέμιον γυνὴ τοῖς πρόσθεν ἡ ζυγεῖσα δευτέρῳ πατρί.
5		εἰ μὴ καθέξεις γλῶσσαν, ἔσται σοι κακά.
6		τί γὰρ πατρῴας ἀνδρὶ φίλτερον χθονός;
7		κρεῖσσον δὲ πλούτου καὶ βαθυσπόρου χθονὸς ἀνδρῶν δικαίων κἀγαθῶν ὁμιλίαι.
8		ἀνδρὸς ὑπ’ ἐσθλοῦ καὶ τυραννεῖσθαι καλόν.
9		ἦ που κρεῖσσον τῆς εὐγενίας
9		τὸ καλῶς πράσσειν.
10		κατθανεῖν δ’ ὀφείλεται καὶ τῷ κατ’ οἴκους ἐκτὸς ἡμένῳ πόνων.
11		ἔστι καὶ πταίσαντ’ ἀρετὰν ἀποδείξασθαι θανάτῳ.
12		Πάνακτος
13		ἀντραῖος
14-41 (t)		ΑΙΟΛΟΣ
14		Ἕλλην γάρ, ὡς λέγουσι, γίγνεται Διός, τοῦ δ’ Αἴολος παῖς, Αἰόλου δὲ Σίσυφος Ἀθάμας τε Κρηθεύς θ’ ὅς τ’ ἐπ’ Ἀλφειοῦ ῥοαῖς
14		θεοῦ μανεὶς ἔρριψε Σαλμωνεὺς φλόγα.
15		ἴδοιμι δ’ αὐτῶν ἔκγον’ ἄρσεν’ ἀρσένων· πρῶτον μὲν εἶδος ἄξιον τυραννίδος· πλείστη γὰρ ἀρετὴ τοῦθ’ ὑπάρχον ἐν βίῳ, τὴν ἀξίωσιν τῶν καλῶν τὸ σῶμ’ ἔχειν.
16		λαμπροὶ δ’ ἐν αἰχμαῖς Ἄρεος ἔν τε συλλόγοις, μή μοι τὰ κομψὰ ποικίλοι γενοίατο,
16		ἀλλ’ ὧν πόλει δεῖ μεγάλα βουλεύοντες εὖ.
17		ἆρ’ ἔτυμον φάτιν ἔγνων, Αἴολε, ς’ εὐνάζειν τέκνα φίλτατα;
18		δοξάσαι ἔστι, κόραι· τὸ δ’ ἐτήτυμον οὐκ ἔχω εἰπεῖν.
19		τί δ’ αἰσχρὸν ἢν μὴ τοῖσι χρωμένοις δοκῇ;
20		μὴ πλοῦτον εἴπῃς· οὐχὶ θαυμάζω θεόν,
20		ὃν χὡ κάκιστος ῥᾳδίως ἐκτήσατο.
21		δοκεῖτ’ ἂν οἰκεῖν γαῖαν, εἰ πένης ἅπας λαὸς πολιτεύοιτο πλουσίων ἄτερ; οὐκ ἂν γένοιτο χωρὶς ἐσθλὰ καὶ κακά, ἀλλ’ ἔστι τις σύγκρασις, ὥστ’ ἔχειν καλῶς.
5		ἃ μὴ γὰρ ἔστι τῷ πένητι πλούσιος δίδως’· ἃ δ’ οἱ πλουτοῦντες οὐ κεκτήμεθα, τοῖσιν πένησι χρώμενοι τιμώμεθα.
22		τὴν δ’ εὐγένειαν πρὸς θεῶν μή μοι λέγε, ἐν χρήμασιν τόδ’ ἐστί, μὴ γαυροῦ, πάτερ· κύκλῳ γὰρ ἕρπει· τῷ μὲν ἔσθ’, ὃ δ’ οὐκ ἔχει· κοινοῖσι δ’ αὐτοῖς χρώμεθ’· ᾧ δ’ ἂν ἐν δόμοις
5		χρόνον συνοικῇ πλεῖστον, οὗτος εὐγενής.
23		ἀλλ’ ἢ τὸ γῆρας τὴν Κύπριν χαίρειν ἐᾷ,
23		ἥ τ’ Ἀφροδίτη τοῖς γέρουσιν ἄχθεται.
24		κακὸν γυναῖκα πρὸς νέαν ζεῦξαι νέον· μακρὰ γὰρ ἰσχὺς μᾶλλον ἀρσένων μένει, θήλεια δ’ ἥβη θᾶσσον ἐκλείπει δέμας.
25		φεῦ φεῦ, παλαιὸς αἶνος ὡς καλῶς ἔχει· γέροντες οὐδέν ἐσμεν ἄλλο πλὴν ψόφος καὶ σχῆμ’, ὀνείρων δ’ ἕρπομεν μιμήματα· νοῦς δ’ οὐκ ἔνεστιν, οἰόμεσθα δ’ εὖ φρονεῖν.
26		τῇ δ’ Ἀφροδίτῃ πόλλ’ ἔνεστι ποικίλα· τέρπει τε γὰρ μάλιστα καὶ λυπεῖ βροτούς. τύχοιμι δ’ αὐτῆς ἡνίκ’ ἐστὶν εὐμενής.
27		ἦ βραχύ τοι σθένος ἀνέρος· ἀλλὰ ποικιλίᾳ πραπίδων
27		δεινὰ μὲν φῦλα πόντου χθονίων τ’ ἀερίων τε
5		δάμναται παιδεύματα.
28		παῖδες, σοφοῦ πρὸς ἀνδρὸς ὅστις ἐν βραχεῖ πολλοὺς καλῶς οἷός τε συντέμνειν λόγους.
29		σιγᾶν φρονοῦντα κρείσσον’ εἰς ὁμιλίαν πεσόντα· τούτῳ δ’ ἀνδρὶ μήτ’ εἴην φίλος μήτε ξυνείην, ὅστις αὐτάρκη φρονεῖν πέποιθε δούλους τοὺς φίλους ἡγούμενος.
30		ἀλλ’ ὅμως
30		οἰκτρός τις αἰὼν πατρίδος ἐκλιπεῖν ὅρους.
31		ὀργῇ γὰρ ὅστις εὐθέως χαρίζεται, κακῶς τελευτᾷ· πλεῖστα γὰρ σφάλλει βροτούς.
32		κακῆς 〈ἀπ’〉 ἀρχῆς γίγνεται τέλος κακόν.
33		οἴμοι, τίς ἀλγεῖν οὐκ ἐπίσταται κακοῖς; τίς ἂν κλύων τῶνδ’ οὐκ ἂν ἐκβάλοι δάκρυ;
34		γλυκεῖα γάρ μοι φροντὶς οὐδαμῇ βίου.
35		αἰεὶ τὸ μὲν ζῇ, τὸ δὲ μεθίσταται κακόν, τὸ δ’ αὖ πέφηνεν αὖθις ἐξ ἀρχῆς νέον.
36		γυναῖκα δ’ ὅστις παύσεται λέγων κακῶς,
36		δύστηνος ἆρα κοὐ σοφὸς κεκλήσεται.
37		μοχθεῖν ἀνάγκη· τὰς δὲ δαιμόνων τύχας ὅστις φέρει κάλλιστ’ ἀνὴρ οὗτος σοφός.
38		τὰ πόλλ’ ἀνάγκη διαφέρει τολμήματα.
40		ἀκρατές
41		κατηρτυκέναι
42-64 (t)		ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
42		καὶ χρόνου προύβαινε πούς
43		παλαιὰ καινοῖς δακρύοις οὐ χρὴ στένειν.
44		〈Α.〉 οἶδ’· ἀλλὰ κάμπτειν τῷ χρόνῳ λύπας χρεών.
44		〈Β.〉 χρῆν· τοῦτο δ’ εἰπεῖν ῥᾷον ἢ φέρειν κακά.
45		ὥστ’ οὔτις ἀνδρῶν εἰς ἅπαντ’ εὐδαιμονεῖ.
46		πάντων τὸ θανεῖν· τὸ δὲ κοινὸν ἄχος μετρίως ἀλγεῖν σοφία μελετᾷ.
47		ὅθεν δὲ νικᾶν χρῆν σε, δυστυχεῖς, ἄναξ· ὅθεν δέ ς’ οὐ χρῆν, εὐτυχεῖς. δούλοισι γὰρ τοῖς σοῖσι νικᾷς, τοῖς δ’ ἐλευθέροισιν οὔ.
48		σοφὸς μὲν οὖν εἶ, Πρίαμ’, ὅμως δέ σοι λέγω· δούλου φρονοῦντος μᾶλλον ἢ φρονεῖν χρεὼν οὐκ ἔστιν ἄχθος μεῖζον οὐδὲ δώμασιν κτῆσις κακίων οὐδ’ ἀνωφελεστέρα.
49		ἤλεγχον· οὕτω γὰρ κακὸν δούλων γένος·
49		γαστὴρ ἅπαντα, τοὐπίσω δ’ οὐδὲν σκοπεῖ.
50	δούλων ὅσοι φιλοῦσι δεσποτῶν γένος, πρὸς τῶν ὁμοίων πόλεμον αἴρονται μέγαν.
51	δούλους γὰρ οὐ καλὸν πεπᾶσθαι κρείσσονας τῶν δεσποτῶν.
52	περισσόμυθος ὁ λόγος, εὐγένειαν εἰ βρότειον εὐλογήσομεν. τὸ γὰρ πάλαι καὶ πρῶτον ὅτ’ ἐγενόμεθα, διὰ δ’ ἔκρινεν ἁ τεκοῦσα γᾶ βροτούς,
5	ὁμοίαν χθὼν ἅπασιν ἐξεπαίδευσεν ὄψιν. ἴδιον οὐδὲν ἔσχομεν· μία δὲ γονὰ τό τ’ εὐγενὲς καὶ τὸ δυσγενές· νόμῳ δὲ γαῦρον αὐτὸ κραίνει χρόνος. τὸ φρόνιμον εὐγένεια καὶ τὸ συνετὸν
10	ὁ θεὸς δίδωσιν, οὐχ ὁ πλοῦτος.
53	οὐκ ἔστιν ἐν κακοῖσιν εὐγένεια,
53	παρ’ ἀγαθοῖσι δ’ ἀνδρῶν.
54	κακόν τι παίδευμ’ ἦν ἄρ’ εἰς εὐανδρίαν ὁ πλοῦτος ἀνθρώποισιν αἵ τ’ ἄγαν τρυφαί· πενία δὲ δύστηνον μέν, ἀλλ’ ὅμως τρέφει μοχθεῖν τ’ ἀμείνω τέκνα καὶ δραστήρια.
55	ἄδικον ὁ πλοῦτος, πολλὰ δ’ οὐκ ὀρθῶς ποεῖ.
56	ἄναξ, διαβολαὶ δεινὸν ἀνθρώποις κακόν· ἀγλωσσίᾳ δὲ πολλάκις ληφθεὶς ἀνὴρ δίκαια λέξας ἧσσον εὐγλώσσου φέρει.
57	ὦ παγκάκιστοι καὶ τὸ δοῦλον οὐ λόγῳ ἔχοντες, ἀλλὰ τῇ τύχῃ κεκτημένοι
58	οἴμοι, θανοῦμαι διὰ τὸ χρήσιμον φρενῶν,
58	ἣ τοῖσιν ἄλλοις γίγνεται σωτηρία.
59	ἐκ τῶν ὁμοίων οἱ κακοὶ γαμοῦς’ ἀεί.
60	χρόνος δὲ δείξει 〈σ’〉· ᾧ τεκμηρίῳ μαθὼν ἢ χρηστὸν ὄντα γνώσομαί ς’ ἢ κακόν.
61	μισῶ σοφὸν ἐν λόγοισιν, ἐς δ’ ὄνησιν οὐ σοφόν.
62	Ἑκάβη, τὸ θεῖον ὡς ἄελπτον ἔρχεται θνητοῖσιν, ἕλκει δ’ οὔποτ’ ἐκ ταὐτοῦ τύχας.
63	ἄρρητος κόρη
65-87 (t)	ΑΛΚΜΕΩΝ Α et Β
65	ἥκω δ’ ἀτενὴς ἀπ’ οἴκων
66	οὐδὲ πυνθάνεσθε ταῦτ’, ὦ παρθένοι, τἀν τῇ πόλει;
67	ὁ φόβος, ὅταν τις αἵματος μέλλῃ πέρι λέγειν καταστὰς εἰς ἀγῶν’ ἐναντίον, τό τε στόμ’ εἰς ἔκπληξιν ἀνθρώπων ἄγει τὸν νοῦν τ’ ἀπείργει μὴ λέγειν ἃ βούλεται.
5	τῷ μὲν γὰρ ἔνι κίνδυνος, ὃ δ’ ἀθῷος μένει. ὅμως δ’ ἀγῶνα τόνδε δεῖ μ’ ὑπεκδραμεῖν· ψυχὴν γὰρ ἆθλα κειμένην ἐμὴν ὁρῶ.
68	〈Α.〉 μητέρα κατέκταν τὴν ἐμήν, βραχὺς λόγος.
68	〈Φ.〉 ἑκὼν ἑκοῦσαν ἢ 〈οὐ〉 θέλουσαν οὐχ ἑκών;
69	μάλιστα μέν μ’ ἐπῆρ’ ἐπισκήψας πατήρ, ὅθ’ ἅρματ’ εἰσέβαινεν εἰς Θήβας ἰών.
70	ὃς Οἰδίπουν ἀπώλες’, Οἰδίπους δ’ ἐμέ, χρυσοῦν ἐνεγκὼν ὅρμον εἰς Ἄργους πόλιν.
71	αἷμα γὰρ σόν, μῆτερ, ἀπενίψατο
72	χαῖρ’, ὦ γεραιέ· τήν τε παῖδ’ ἐκδοὺς ἐμοὶ
72	γαμβρὸς νομίζῃ καὶ πατὴρ σωτήρ τ’ ἐμός.
73	ἀργαίνειν
74	φίλαι φίλαι, πρόβατε, μόλε τις ὧδε· ποδαπὸς ὁ ξένος Κορινθίοις ἔμολεν ἀγχίαλος;
75	ὦ παῖ Κρέοντος, ὡς ἀληθὲς ἦν ἄρα, ἐσθλῶν ἀπ’ ἀνδρῶν ἐσθλὰ γίγνεσθαι τέκνα, κακῶν δ’ ὅμοια τῇ φύσει τῇ τοῦ πατρός.
76	ὁρᾶτε τὸν τύραννον ὡς ἄπαις γέρων
76	φεύγει· φρονεῖν δὲ θνητὸν ὄντ’ οὐ χρὴ μέγα.
77	ἀπαιώνιστον
78	γυναῖκα καὶ ὠφελίαν καὶ νόσον ἀνδρὶ φέρειν μεγίσταν ἐδίδαξα τὠμῷ λόγῳ.
79	βροτοῖς τὰ μείζω τῶν μέσων τίκτει νόσους· θεῶν δὲ θνητοὺς κόσμον οὐ πρέπει φέρειν.
80	φεῦ 〈φεῦ〉, τὰ μεγάλα μεγάλα καὶ πάσχει κακά.
81	ταπεινὰ γὰρ χρὴ τοὺς κακῶς πεπραγότας λέγειν, ἐς ὄγκον δ’ οὐκ ἄνω βλέπειν τύχης.
82	τὰ τῶν τεκόντων ὡς μετέρχεται θεὸς
82	μιάσματα
83	εἰ τοῦ τεκόντος οὐδὲν ἐντρέπῃ πατρός
84	ἢ τί πλέον εἶναι παῖδας ἀνθρώποις, πάτερ, εἰ μὴ ἐπὶ τοῖς δεινοῖσιν ὠφελήσομεν;
85	μέτεστι τοῖς δούλοισι δεσποτῶν νόσου.
86	ὅστις δὲ δούλῳ φωτὶ πιστεύει βροτῶν, πολλὴν παρ’ ἡμῖν μωρίαν ὀφλισκάνει.
87	γυναῖκες, ὁρμήθητε μηδ’ ἀθυμία σχέθῃ τις ὑμᾶς· ταῦτα γὰρ σκεθρῶς ὁρᾶν
87	ἡμᾶς ἀνάγκη τοὺς νομίζοντας τέχνην
88-104 (t)	ΑΛΚΜΗΝΗ
88	πολὺς δ’ ἀνεῖρπε κισσὸς εὐφυὴς κλάδος, ἀηδόνων μουσεῖον
89	οὐ γάρ ποτ’ εἴων Σθένελον εἰς τὸν εὐτυχῆ χωροῦντα τοῖχον τῆς δίκης ἀποστερεῖν.
90	πόθεν δὲ πεύκης πανὸν ἐξηῦρες λαβεῖν;
91	ἀτρέκεια δ’ ἄριστον ἀνδρὸς ἐν πόλει δικαίου πέλει.
92	ἴστω τ’ ἄφρων ὢν ὅστις ἄνθρωπος γεγὼς δῆμον κολούει χρήμασιν γαυρούμενος.
93	ἀεὶ δ’ ἀρέσκειν τοῖς κρατοῦσι· ταῦτα γὰρ δούλοις ἄριστα· κἀφ’ ὅτῳ τεταγμένος εἴη τις, ἁνδάνοντα δεσπόταις ποεῖν.
94	τῶν γὰρ δυναστῶν πλεῖστος ἐν πόλει λόγος.
95	ἀλλ’ οὐδὲν ηὑγένεια πρὸς τὰ χρήματα· τὸν γὰρ κάκιστον πλοῦτος εἰς πρώτους ἄγει.
96	σκαιόν τι χρῆμα πλοῦτος ἥ τ’ ἀπειρία.
97	ἀλλ’ οὐ γὰρ ὀρθῶς ταῦτα, γενναίως 〈δ’〉 ἴσως ἔπραξας· αἰνεῖσθαι δὲ δυστυχῶν ἐγὼ μισῶ· λόγος γὰρ τοὔργον οὐ νικᾷ ποτε.
98	ἀλλ’ εὖ φέρειν χρὴ συμφορὰς τὸν εὐγενῆ.
99	τὸν εὐτυχοῦντα χρῆν σοφὸν πεφυκέναι.
100	θάρσει, τάχ’ ἂν γένοιτο· πολλά τοι θεὸς κἀκ τῶν ἀέλπτων εὔπορ’ ἀνθρώποις τελεῖ.
101	ἀλλ’ ἡμέρα τοι πολλὰ καὶ μέλαινα νὺξ
101	τίκτει βροτοῖσιν.
102	σοφώτεροι γὰρ συμφορὰς τὰς τῶν πέλας πάντες διαθρεῖν ἢ τύχας τὰς οἴκοθεν.
103	δεινόν τι τέκνων φίλτρον ἐνῆκεν θεὸς ἀνθρώποις.
104	ἀμολγὸν νύκτα
105-113 (t)	ΑΛΟΠΗ
105	ὁρῶ μὲν ἀνδρῶν τόνδε γυμνάδα στόλον στείχοντα θεωρὸν ἐκ τρόχων πεπαυμένον.
106	.. γέμουσαν κύματος θεοσπόρου
107	πλήσας δὲ νηδὺν οὐδ’ ὄναρ κατ’ εὐφρόνην
107	φίλοις ἔδειξεν αὑτόν.
108	γυνὴ γυναικὶ σύμμαχος πέφυκέ πως.
109	οὐ μὴν σύ γ’ ἡμᾶς τοὺς τεκόντας ᾐδέσω.
110	ἐγὼ δ’, ὃ μὲν μέγιστον, ἄρξομαι λέγειν ἐκ τοῦδε πρῶτον· πατρὶ πείθεσθαι χρεὼν παῖδας νομίζειν τ’ αὐτὸ τοῦτ’ εἶναι δίκην.
111	τί δῆτα μοχθεῖν δεῖ γυναικεῖον γένος φρουροῦντας; αἱ γὰρ εὖ τεθραμμέναι πλέον σφάλλουσιν οἴκους τῶν παρημελημένων.
112	ὁ χρόνος ἅπαντα τοῖσιν ὕστερον φράσει,
112	λάλος ἐστὶν οὗτος, οὐκ ἐρωτῶσιν λέγει.
113	ὁδῆσαι
114-156 (t)	ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ
114	ΑΝΔΡ. Ὦ νὺξ ἱερά, ὡς μακρὸν ἵππευμα διώκεις ἀστεροειδέα νῶτα διφρεύους’ αἰθέρος ἱερᾶς
5	τοῦ σεμνοτάτου δι’ Ὀλύμπου.
115	τί ποτ’ Ἀνδρομέδα περίαλλα κακῶν μέρος ἐξέλαχον, θανάτου τλήμων
115	μέλλουσα τυχεῖν;
116	ποῖαι λιβάδες, ποία σειρήν
117	φίλαι παρθένοι, φίλαι μοι
118	προσαυδῶ σὲ τὰν ἐν ἄντροις, ἀπόπαυσον, ἔασον Ἀ‐ χοῖ με σὺν φίλαισιν γόου κόρον λαβεῖν.
119	συνάλγησον, ὡς ὁ κάμνων δακρύων μεταδοὺς ἔχει
119	κουφότητα μόχθων.
120	ἄνοικτος ὃς τεκὼν σὲ τὴν πολυπονωτάτην βροτῶν μεθῆκεν Ἅιδᾳ πάτρας ὑπερθανεῖν.
121	ἐκθεῖναι κήτει φορβάν
122 (n)	Ar. Thesm. 1029—1041
1029	ὁρᾷς; οὐ χοροῖσιν
1030	οὐδ’ ὑφ’ ἡλίκων νεανίδων .... ἕστηκ’ ἔχους’, ἀλλ’ ἐν πυκνοῖς δεσμοῖσιν ἐμπεπλεγμένη κήτει βορὰ ... πρόκειμαι. γαμηλίῳ μὲν οὐ ξὺν
1035	παιῶνι, δεσμίῳ δέ, γοᾶσθέ μ’, ὦ γυναῖκες, ὡς μέλεα μὲν πέπονθα μέλεος, ὦ τάλας ἐγὼ τάλας, ἀπὸ δὲ συγγόνων τάλαν’ ἄνομα πάθεα
1040	φῶτά τε λιτομένα, πολυδάκρυτον Ἀίδα γόον φλέγουσαν
1041n	et mox v. 1047—1055
1047	ἰὼ μοίρας ἄτεγκτε δαίμων·
1047	ὦ κατάρατος ἐγώ·
1048	τίς ἐμὸν οὐκ ἐπόψεται πάθος ἀμέγαρτον ἐπὶ κακῶν παρουσίᾳ;
122 (1050)	εἴθε με πυρφόρος ἀστεροπητὴς τὸν βάρβαρον ἐξολέσειεν. οὐ γὰρ ἔτ’ ἀθανάταν φλόγα λεύσσειν ἐστὶν ἐμοὶ φίλον, ὡς ἐκρεμάσθην λαιμότμητ’ ἄχη, δαιμονῶν αἰόλαν
1055	νέκυσιν ἐπὶ πορείαν.
123	Περσεὺς πρὸς Ἄργος ναυστολῶν τὸ Γοργόνος κάρα κομίζων
124	ὦ θεοί, τίν’ εἰς γῆν βαρβάρων ἀφίγμεθα ταχεῖ πεδίλῳ; διὰ μέσου γὰρ αἰθέρος τέμνων κέλευθον πόδα τίθημ’ ὑπόπτερον.
125	ἔα, τίν’ ὄχθον τόνδ’ ὁρῶ περίρρυτον
125	ἀφρῷ θαλάσσης; παρθένου τ’ εἰκώ τινα ἐξ αὐτομόρφων λαΐνων τυκισμάτων σοφῆς ἄγαλμα χειρός.
126	σιγᾷς· σιωπὴ δ’ ἄπορος ἑρμηνεὺς λόγων.
127	ΠΕΡΣ. ὦ παρθέν’, οἰκτίρω σε κρεμαμένην ὁρῶν. ΑΝΔΡ. σὺ δ’ εἶ τίς ὅστις τοὐμὸν ᾤκτιρας πάθος;
128	ὦ ξένε, κατοίκτιρόν με τὴν παναθλίαν, λῦσόν με δεσμῶν.
129	ὦ παρθέν’, εἰ σῴσαιμί ς’, εἴσῃ μοι χάριν;
130	τὰς συμφορὰς γὰρ τῶν κακῶς πεπραγότων οὐπώποθ’ ὕβρις’, αὐτὸς ὀρρωδῶν παθεῖν.
131	μή μοι προτείνων ἐλπίδ’ ἐξάγου δάκρυ. γένοιτό τἂν πόλλ’ ὧν δόκησις οὐκ ἔνι.
132	ἄγου δέ μ’, ὦ ξεῖν’, εἴτε πρόσπολον θέλεις
132	εἴτ’ ἄλοχον εἴτε δμωίδ’ . . . . .
133	ἀλλ’ ἡδύ τοι σωθέντα μεμνῆσθαι πόνων.
134	εὔκλειαν ἔλαβον οὐκ ἄνευ πολλῶν πόνων.
135	ἦ που τὸ μέλλον ἐκφοβεῖ καθ’ ἡμέραν· ὡς τοῦ γε πάσχειν τοὐπιὸν μεῖζον κακόν.
136	σὺ δ’ ὦ θεῶν τύραννε κἀνθρώπων Ἔρως, ἢ μὴ δίδασκε τὰ καλὰ φαίνεσθαι καλά, ἢ τοῖς ἐρῶσιν εὐτυχῶς συνεκπόνει
136	μοχθοῦσι μόχθους ὧν σὺ δημιουργὸς εἶ.
5	καὶ ταῦτα μὲν δρῶν τίμιος θεοῖς ἔσῃ, μὴ δρῶν δ’ ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ διδάσκεσθαι φιλεῖν ἀφαιρεθήσῃ χάριτας αἷς τιμῶσί σε.
137	τῶν γὰρ πλούτων ὅδ’ ἄριστος γενναῖον λέχος εὑρεῖν.
138	ὅσοι γὰρ εἰς ἔρωτα πίπτουσιν βροτῶν, ἐσθλῶν ὅταν τύχωσι τῶν ἐρωμένων, οὐκ ἔσθ’ ὁποίας λείπεται τόδ’ ἡδονῆς.
139	αἰαῖ, τί δράσω; πρὸς τίνας στρεφθῶ λόγους; ἀλλ’ οὐκ ἂν ἐνδέξαιτο βάρβαρος φύσις.
140	ὦ τλῆμον, ὡς σοὶ τὰς τύχας μὲν ἀσθενεῖς
140	ἔδωχ’ ὁ δαίμων, μέγα φρονοῦσι δ’ οἱ λόγοι.
141	ἐγὼ δὲ παῖδας οὐκ ἐῶ νόθους λαβεῖν· τῶν γνησίων γὰρ οὐδὲν ὄντες ἐνδεεῖς νόμῳ νοσοῦσιν· ὅ σε φυλάξασθαι χρεών.
142	χρυσὸν μάλιστα βούλομαι δόμοις ἔχειν· καὶ δοῦλος ὢν γὰρ τίμιος πλουτῶν ἀνήρ, ἐλεύθερος δὲ χρεῖος ὢν οὐδὲν σθένει. χρυσοῦ νόμιζε σαυτὸν εἵνεκ’ εὐτυχεῖν.
143	χρήμασιν γὰρ εὐτυχῶ· ταῖς συμφοραῖσι δ’, ὡς ὁρᾷς, οὐκ εὐτυχῶ.
144	μὴ τὸν ἐμὸν οἴκει νοῦν· ἐγὼ γὰρ ἀρκέσω.
145	ὁρῶ δὲ πρὸς τὰ παρθένου θοινάματα
145	κῆτος θοάζον ἐξ Ἀτλαντικῆς ἁλός.
146	πᾶς δὲ ποιμένων ἔρρει λεώς, ὃ μὲν γάλακτος κίσσινον φέρων σκύφος πόνων ἀναψυκτῆρ’, ὃ δ’ ἀμπέλων γάνος.
147	οἱ κατ’ οἶκον ἀμφὶ δαῖτα καὶ τράπεζαν
148	τέλειος
149	νεότης μ’ ἐπῆρε καὶ θράσος τοῦ νοῦ πλέον.
150	οὐκ ἔστιν ὅστις εὐτυχὴς ἔφυ βροτῶν, ὃν μὴ τὸ θεῖον ὡς τὰ πολλὰ συνθέλει.
151	τήν τοι Δίκην λέγουσι παῖδ’ εἶναι Διὸς ἐγγύς τε ναίειν τῆς βροτῶν ἁμαρτίας.
152	... τὸ δαιμόνιον οὐχ ὁρᾷς ὅπῃ μοίρας διεξέρχεται;
152	στρέφει δ’ ἄλλους ἄλλως εἰς ἁμέραν.
153	ὃ μὲν ὄλβιος ἦν, τὸ δ’ ἀπέκρυψεν θεὸς ἐκ κείνων τῶν ποτε λαμπρῶν· νεύει βίοτος, νεύει δὲ τύχα κατὰ πνεῦμ’ ἀνέμων.
154	〈Α.〉 τὸ ζῆν ἀφέντες τὸ κατὰ γῆς τιμῶσί σου. 〈Β.〉 κενόν γ’· ὅταν γὰρ ζῇ τις, εὐτυχεῖ χρεών.
155	ἀγρεύματα
156	ἀμείβεται
157-178 (t)	ΑΝΤΙΓΟΝΗ
157	Ἦν Οἰδίπους τὸ πρῶτον εὐδαίμων ἀνήρ
158	εἶτ’ ἐγένετ’ αὖθις ἀθλιώτατος βροτῶν.
159	χρυσεόνωτον ἀσπίδα τὰν Καπανέως
160	νέοι νέοισι συννοσοῦσι τἀφανῆ.
161	ἤρων· τὸ μαίνεσθαι δ’ ἄρ’ ἦν ἔρως βροτοῖς.
162	ἀνδρὸς δ’ ὁρῶντος εἰς Κύπριν νεανίου ἀφύλακτος ἡ τήρησις, ὡς κἂν φαῦλος ᾖ τἄλλ’, εἰς ἔρωτα πᾶς ἀνὴρ σοφώτατος·
162	ἢν δ’ ἂν προσῆται Κύπρις, ἥδιστον λαβεῖν.
163	ἀνδρὸς φίλου δὲ χρυσὸς ἀμαθίας μέτα ἄχρηστος, εἰ μὴ κἀρετὴν ἔχων τύχοι.
164	ἄριστον ἀνδρὶ κτῆμα συμπαθὴς γυνή.
165	ἄκουσον· οὐ γὰρ οἱ κακῶς πεπραγότες σὺν ταῖς τύχαισι τοὺς λόγους ἀπώλεσαν.
166	τὸ μῶρον αὐτῷ τοῦ πατρὸς νόσημ’ ἔνι·
166	φιλεῖ γὰρ οὕτως ἐκ κακῶν εἶναι κακούς.
167	ἡ γὰρ δόκησις πατράσι παῖδας εἰκέναι· τὰ πολλὰ ταύτῃ γίγνεται τέκνων πέρι.
168	ὀνόματι μεμπτὸν τὸ νόθον, ἡ φύσις δ’ ἴση.
169	.. ἐπ’ ἄκραν ἥκομεν γραμμὴν κακῶν.
170	οὐκ ἔστι Πειθοῦς ἱερὸν ἄλλο πλὴν λόγος, καὶ βωμὸς αὐτῆς ἔστ’ ἐν ἀνθρώπου φύσει.
171	δεῖ τοῖσι πολλοῖς τὸν τύραννον ἁνδάνειν.
172	οὔτ’ εἰκὸς ἄρχειν οὔτε χρῆν εἶναι νόμον τύραννον εἶναι· μωρία δὲ καὶ θέλειν
172	ὃς τῶν ὁμοίων βούλεται κρατεῖν μόνος.
173	οἰκεῖος ἀνθρώποισι γίγνεσθαι φιλεῖ πόλεμος ἐν ἀστοῖς, ἢν διχοστατῇ πόλις.
174	[μὴ οὖν ἔθελε λυπεῖν σαυτὸν ἐξειδὼς ὅτι πολλάκι τὸ λυποῦν ὕστερον χαρὰν ἄγει καὶ τὸ κακὸν ἀγαθοῦ γίγνεται παραίτιον.]
175	ὅστις δὲ πρὸς τὸ πῖπτον εὐλόφως φέρει,
175	τὸν δαίμον’ οὗτος ἧσσόν ἐστιν ἄθλιος.
176	θάνατος γὰρ ἀνθρώποισι νεικέων τέλος ἔχει· μαθεῖν δὲ πᾶσίν ἐστιν εὐμαρές. τίς γὰρ πετραῖον σκόπελον οὐτάζων δορὶ ὀδύναισι δώσει; τίς δ’ ἀτιμάζων νέκυς,
5	εἰ μηδὲν αἰσθάνοιντο τῶν παθημάτων;
177	ὦ παῖ Διώνης, ὡς ἔφυς μέγας θεός, Διόνυσε, θνητοῖς τ’ οὐδαμῶς ὑποστατός.
179-227 (t)	ΑΝΤΙΟΠΗ
179	Οἰνόῃ σύγχορτα ναίω πεδία ταῖς τ’ Ἐλευθεραῖς
180	Ὑσιαί
181	τὸν μὲν κίκλησκε Ζῆθον· ἐζήτησε γὰρ τόκοισιν εὐμάρειαν ἡ τεκοῦσά νιν.
183	λαμπρός θ’ ἕκαστος κἀπὶ τοῦτ’ ἐπείγεται νέμων τὸ πλεῖστον ἡμέρας τούτῳ μέρος,
183	ἵν’ αὐτὸς αὑτοῦ τυγχάνει κράτιστος ὤν.
184	μοῦσάν τιν’ ἄτοπον εἰσάγεις, ἀσύμφορον, ἀργόν, φίλοινον, χρημάτων ἀτημελῆ.
185	... ἀμελεῖς ὧν 〈σε φροντίζειν ἐχρῆν·〉 ψυχῆς φύσιν 〈γὰρ〉 ὧδε γενναίαν 〈λαχὼν〉 γυναικομίμῳ διαπρέπεις μορφώματι ..... κοὔτ’ ἂν ἀσπίδος κύτει
5	〈καλῶσ〉 ὁμιλήσειας οὔτ’ ἄλλων ὕπερ
5	νεανικὸν βούλευμα βουλεύσαιό 〈τι〉.
186	πῶς γὰρ σοφὸν τοῦτ’ ἔστιν, ἥτις εὐφυᾶ λαβοῦσα τέχνη φῶτ’ ἔθηκε χείρονα;
187	ἀνὴρ γὰρ ὅστις εὖ βίον κεκτημένος τὰ μὲν κατ’ οἴκους ἀμελίᾳ παρεὶς ἐᾷ, μολπαῖσι δ’ ἡσθεὶς τοῦτ’ ἀεὶ θηρεύεται, ἀργὸς μὲν οἴκοις καὶ πόλει γενήσεται,
5	φίλοισι δ’ οὐδείς· ἡ φύσις γὰρ οἴχεται,
5	ὅταν γλυκείας ἡδονῆς ἥσσων τις ᾖ.
188	ἀλλ’ ἐμοὶ πιθοῦ· παῦσαι μελῳδῶν, πολέμων δ’ εὐμουσίαν ἄσκει· τοιαῦτ’ ἄειδε καὶ δόξεις φρονεῖν, σκάπτων, ἀρῶν γῆν, ποιμνίοις ἐπιστατῶν,
5	ἄλλοις τὰ κομψὰ ταῦτ’ ἀφεὶς σοφίσματα, ἐξ ὧν κενοῖσιν ἐγκατοικήσεις δόμοις.
189	ἐκ παντὸς ἄν τις πράγματος δισσῶν λόγων
189	ἀγῶνα θεῖτ’ ἄν, εἰ λέγειν εἴη σοφός.
190	λύρα βοῶν .. ῥύσι’ ἐξερρύσατο
191	.. κρεῖσσον ὄλβου κτῆμα
192	χρόνος θεῶν τε πνεῦμ’ ἔρως θ’ ὑμνῳδίας
193	ὅστις δὲ πράσσει πολλὰ μὴ πράσσειν παρόν, μῶρος, παρὸν ζῆν ἡδέως ἀπράγμονα.
194	ὁ δ’ ἥσυχος φίλοισί τ’ ἀσφαλὴς φίλος πόλει τ’ ἄριστος. μὴ τὰ κινδυνεύματα αἰνεῖτ’· ἐγὼ γὰρ οὔτε ναυτίλον φιλῶ τολμῶντα λίαν οὔτε προστάτην χθονός.
195	ἅπαντα τίκτει χθὼν πάλιν τε λαμβάνει.
196	τοιόσδε θνητῶν τῶν ταλαιπώρων βίος· οὔτ’ εὐτυχεῖ τὸ πάμπαν οὔτε δυστυχεῖ. [εὐδαιμονεῖ τε καὖθις οὐκ εὐδαιμονεῖ.] τί δῆτ’ ἐν ὄλβῳ μὴ σαφεῖ βεβηκότες
5	οὐ ζῶμεν ὡς ἥδιστα μὴ λυπούμενοι;
197	βροτοῖσιν εὔκρας οὐ γένοιτ’ ἂν ἡδονή.
198	εἰ δ’ εὐτυχῶν τις καὶ βίον κεκτημένος μηδὲν δόμοισι τῶν καλῶν πειράσεται, ἐγὼ μὲν οὔποτ’ αὐτὸν ὄλβιον καλῶ, φύλακα δὲ μᾶλλον χρημάτων εὐδαίμονα.
199	τὸ δ’ ἀσθενές μου καὶ τὸ θῆλυ σώματος κακῶς ἐμέμφθης· εἰ γὰρ εὖ φρονεῖν ἔχω, κρεῖσσον τόδ’ ἐστὶ καρτεροῦ βραχίονος.
200	γνώμαις γὰρ ἀνδρὸς εὖ μὲν οἰκοῦνται πόλεις, εὖ δ’ οἶκος, εἴς τ’ αὖ πόλεμον ἰσχύει μέγα· σοφὸν γὰρ ἓν βούλευμα τὰς πολλὰς χέρας
200	νικᾷ, σὺν ὄχλῳ δ’ ἀμαθία πλεῖστον κακόν.
201	καὶ μὴν ὅσοι μὲν σαρκὸς εἰς εὐεξίαν ἀσκοῦσι βίοτον, ἢν σφαλῶσι χρημάτων, κακοὶ πολῖται· δεῖ γὰρ ἄνδρ’ εἰθισμένον ἀκόλαστον ἦθος γαστρὸς ἐν ταὐτῷ μένειν.
202	ἐγὼ μὲν οὖν ᾄδοιμι καὶ λέγοιμί τι σοφόν, ταράσσων μηδὲν ὧν πόλις νοσεῖ.
203	ἔνδον δὲ θαλάμοις βουκόλον .... κομῶντα κισσῷ στῦλον εὐίου θεοῦ.
204	πόλλ’ ἔστιν ἀνθρώποισιν, ὦ ξένοι, κακά.
205	φρονῶ δ’ ὃ πάσχω, καὶ τόδ’ οὐ σμικρὸν κακόν· τὸ μὴ εἰδέναι γὰρ ἡδονὴν ἔχει τινὰ
205	νοσοῦντα, κέρδος δ’ ἐν κακοῖς ἀγνωσία.
206	ὦ παῖ, γένοιντ’ ἂν εὖ λελεγμένοι λόγοι ψευδεῖς, ἐπῶν δὲ κάλλεσιν νικῷεν ἂν τἀληθές· ἀλλ’ οὐ τοῦτο τἀκριβέστατον, ἀλλ’ ἡ φύσις καὶ τοὐρθόν· ὃς δ’ εὐγλωσσίᾳ
5	νικᾷ, σοφὸς μέν, ἀλλ’ ἐγὼ τὰ πράγματα κρείσσω νομίζω τῶν λόγων ἀεί ποτε.
207	κύουσα τίκτω ἡνίκ’ ἠγόμην πάλιν
208	εἰ δ’ ἠμελήθην ἐκ θεῶν καὶ παῖδ’ ἐμώ, ἔχει λόγον καὶ τοῦτο· τῶν πολλῶν βροτῶν
208	δεῖ τοὺς μὲν εἶναι δυστυχεῖς, τοὺς δ’ εὐτυχεῖς.
209	οὐ σωφρονίζειν ἔμαθον· αἰδεῖσθαι δὲ χρή, γύναι, τὸ λίαν καὶ φυλάσσεσθαι φθόνον.
210	οὐδὲ γὰρ λάθρᾳ δοκῶ φωτὸς κακούργου σχήματ’ ἐκμιμούμενον σοὶ Ζῆν’ ἐς εὐνὴν ὥσπερ ἄνθρωπον μολεῖν.
211	φεῦ φεῦ, βροτείων πημάτων ὅσαι τύχαι ὅσαι τε μορφαί· τέρμα δ’ οὐκ εἴποι τις ἄν.
212	εἰ νοῦς ἔνεστιν· εἰ δὲ μή, τί δεῖ καλῆς γυναικός, εἰ μὴ τὰς φρένας χρηστὰς ἔχοι;
213	κόρος δὲ πάντων· καὶ γὰρ ἐκ καλλιόνων λέκτροις ἐπ’ αἰσχροῖς εἶδον ἐκπεπληγμένους, δαιτὸς δὲ πληρωθείς τις ἄσμενος πάλιν
213	φαύλῃ διαίτῃ προσβαλὼν ἥσθη στόμα.
214	κῆδος καθ’ αὑτὸν τὸν σοφὸν κτᾶσθαι χρεών.
215	πᾶσι δ’ ἀγγέλλω βροτοῖς ἐσθλῶν ἀπ’ ἀλόχων εὐγενῆ σπείρειν τέκνα.
216	οὐ χρή ποτ’ ἄνδρα δοῦλον ὄντ’ ἐλευθέρας γνώμας διώκειν οὐδ’ ἐς ἀργίαν βλέπειν.
217	.. τὸ δοῦλον οὐχ ὁρᾷς ὅσον κακόν;
218	φεῦ φεῦ, τὸ δοῦλον ὡς ἁπανταχῇ γένος πρὸς τὴν ἐλάσσω μοῖραν ὥρισεν θεός.
219	κόσμος δὲ σιγὴ στεγανὸς ἀνδρὸς οὐ κακοῦ· τὸ δ’ ἐκλαλοῦν τοῦθ’ ἡδονῆς μὲν ἅπτεται,
219	κακὸν δ’ ὁμίλημ’, ἀσθενὲς δὲ καὶ πόλει.
220	πολλοὶ δὲ θνητῶν τοῦτο πάσχουσιν κακόν· γνώμῃ φρονοῦντες οὐ θέλους’ ὑπηρετεῖν ψυχῇ τὰ πολλὰ πρὸς φίλων νικώμενοι.
221	εἰ δέ που τύχοι πέριξ ἑλίξας εἷλκε .. ὁμοῦ λαβὼν γυναῖκα πέτραν δρῦν μεταλλάσσων ἀεί.
222	τήν τοι Δίκην λέγουσι παῖδ’ εἶναι χρόνου, δείκνυσι δ’ ἡμῶν ὅστις ἐστὶ μὴ κακός.
223	Δίκα τοι Δίκα χρόνιος, ἀλλ’ ὅμως ὑποπεσοῦς’
223	ἔλαθεν, ὅταν ἔχῃ τιν’ ἀσεβῆ βροτῶν.
224	Ζῆθον μὲν ἐλθόνθ’ ἁγνὸν ἐς Θήβης πέδον οἰκεῖν κελεύω, τὸν δὲ μουσικώτατον κλεινὰς Ἀθήνας ἐκπερᾶν Ἀμφίονα.
226	νόσον ἔχειν
227	εὐθύδημον
228-264 (t)	ΑΡΧΕΛΑΟΣ
228	Δαναὸς ὁ πεντήκοντα θυγατέρων πατὴρ Νείλου λιπὼν κάλλιστον ἐκ γαίας ὕδωρ, ὃς ἐκ μελαμβρότοιο πληροῦται ῥοὰς Αἰθιοπίδος γῆς, ἡνίκ’ ἂν τακῇ χιὼν
5	τέθριππ’ ἄγοντος ἡλίου κατ’ αἰθέρα, ἐλθὼν ἐς Ἄργος ᾤκις’ Ἰνάχου πόλιν· Πελασγιώτας δ’ ὠνομασμένους τὸ πρὶν
5	Δαναοὺς καλεῖσθαι νόμον ἔθηκ’ ἀν’ Ἑλλάδα.
229	βασιλεῦ χώρας τῆς πολυβώλου Κισσεῦ, πεδίον πυρὶ μαρμαίρει
230	οὐ γὰρ ὑπερθεῖν κύματος ἄκραν δυνάμεσθ’· ἔτι γὰρ θάλλει πενία κακὸν ἔχθιστον, φεύγει δ’ ὄλβος.
231	ἡμῶν τί δῆτα τυγχάνεις χρείαν ἔχων; πατέρων γὰρ ἐσθλῶν ἐλπίδας δίδως γεγώς.
232	ἐν τοῖς τέκνοις γὰρ ἁρετὴ τῶν εὐγενῶν ἔλαμψε, κρεῖσσόν τ’ ἐστὶ πλουσίου γάμου 〈γένοσ〉· πένης γὰρ οὐκ ἐκεῖν’ ἀπώλεσεν
232	τὸ τοῦ πατρὸς γενναῖον.
233	σοὶ δ’ εἶπον, ὦ παῖ, τὰς τύχας ἐκ τῶν πόνων θηρᾶν ὁρᾷς γὰρ πατέρα σὸν τιμώμενον.
234	πατρὸς δ’ ἀνάγκη παισὶ πείθεσθαι λόγῳ.
235	πλουτεῖς, ὁ πλοῦτος δ’ ἀμαθία δειλόν θ’ ἅμα.
236	σὺν μυρίοισι τὰ καλὰ γίγνεται πόνοις.
237	νεανίαν γὰρ ἄνδρα χρὴ τολμᾶν ἀεί· οὐδεὶς γὰρ ὢν ῥᾴθυμος εὐκλεὴς ἀνήρ, ἀλλ’ οἱ πόνοι τίκτουσι τὴν εὐδοξίαν.
238	οὐκ ἔστιν ὅστις ἡδέως ζητῶν βιοῦν
238	εὔκλειαν εἰσεκτήσατ’, ἀλλὰ χρὴ πονεῖν.
239	ὁ δ’ ἡδὺς αἰὼν ἡ κακή τ’ ἀνανδρία οὔτ’ οἶκον οὔτε πόλιν ἀνορθώσειεν ἄν.
240	ἐμὲ δ’ ἄρ’ οὐ μοχθεῖν δίκαιον; τίς δ’ ἄμοχθος εὐκλεής; τίς τῶν μεγίστων δειλὸς ὢν ὠρέξατο;
241	ἐγὼ δὲ τὸν σὸν κρᾶτ’ ἀναστέψαι θέλω.
242	φέρει δὲ καὶ τοῦτ’ οὐχὶ μικρόν, εὐγενὴς
242	ἀνὴρ στρατηγῶν εὐκλεᾶ τ’ ἔχων φάτιν.
243	ὀλίγον ἄλκιμον δόρυ κρεῖσσον στρατηγοῦ μυρίου στρατεύματος.
244	ὀλίγοι γὰρ ἐσθλοὶ κρείσσονες πολλῶν κακῶν.
245	ἓν δέ σοι μόνον προφωνῶ, μὴ ἐπὶ δουλείαν ποτὲ ζῶν ἑκὼν ἔλθῃς παρὸν σοὶ κατθανεῖν ἐλευθέρῳ.
246	νεανίας τε καὶ πένης σοφός θ’ ἅμα· ταῦτ’ εἰς ἓν ἐλθόντ’ ἄξι’ ἐνθυμήσεως.
247	τί δ’ οὐκ ἂν εἴη χρηστὸς ὄλβιος γεγώς;
248	οὐκ ἔστι πενίας ἱερὸν αἰσχίστης θεοῦ. μισῶ γὰρ ὄντως οἵτινες φρονοῦσι μέν,
248	φρονοῦσι δ’ οὐδὲν ὥς γε χρημάτων ὕπερ.
249	μὴ πλούσιον θῇς· ἐνδεέστερος γὰρ ὢν ταπεινὸς ἔσται· κεῖνο δ’ ἰσχύει μέγα, πλοῦτος λαβών 〈τε〉 τοῦτον εὐγενὴς ἀνήρ.
250	τυραννίδ’ ἣ θεῶν δευτέρα νομίζεται· τὸ μὴ θανεῖν γὰρ οὐκ ἔχει, τὰ δ’ ἄλλ’ ἔχει.
251	κρείσσω γὰρ οὔτε δοῦλον οὔτ’ ἐλεύθερον τρέφειν ἐν οἴκοις ἀσφαλὲς τοῖς σώφροσιν.
252	ἐκ τῶν δικαίων γὰρ νόμοι τ’ αὐξήματα μεγάλα φέρουσι πάντα δ’ ἀνθρώποις .. τάδ’ ἐστὶ χρήματ’, ἤν τις εὐσεβῇ θεόν.
253	ἁπλοῦς ὁ μῦθος, μὴ λέγ’ εὖ· τὸ γὰρ λέγειν
253	εὖ δεινόν ἐστιν, εἰ φέρει τινα βλάβην.
254	πόλλ’, ὦ τέκνον, σφάλλουσιν ἀνθρώπους θεοί. τὸ ῥᾷστον εἶπας, αἰτιάσασθαι θεούς.
255	δοκεῖς τὰ τῶν θεῶν ξυνετὰ νικήσειν ποτὲ καὶ τὴν Δίκην που μάκρ’ ἀπῳκίσθαι βροτῶν· ἣ δ’ ἐγγύς ἐστιν, οὐχ ὁρωμένη δ’ ὁρᾷ ὃν χρὴ κολάζειν τ’ οἶδεν· ἀλλ’ οὐκ οἶσθα σὺ
5	ὁπόταν ἄφνω μολοῦσα διολέσῃ κακούς.
256	μακάριος ὅστις νοῦν ἔχων τιμᾷ θεὸν
256	καὶ κέρδος αὐτῷ τοῦτο ποιεῖται μέγα.
257	πολλοὺς δ’ ὁ θυμὸς ὁ μέγας ὤλεσεν βροτῶν ἥ τ’ ἀξυνεσία, δύο κακὼ τοῖς χρωμένοις.
258	τῷ γὰρ βιαίῳ κἀγρίῳ τὸ μαλθακὸν εἰς ταὐτὸν ἐλθὸν τοῦ λίαν παρείλετο.
259	ὀργῇ δὲ φαύλῃ πόλλ’ ἔνεστ’ ἀσχήμονα.
260	ἔπαυς’ ὁδουροὺς λυμεῶνας
261	ἔσῳσα δούλην οὖσαν· οἱ γὰρ ἥσσονες
261	τοῖς κρείσσοσιν φιλοῦσι δουλεύειν βροτῶν.
262	πάλαι σκοποῦμαι τὰς τύχας τῶν βροτῶν ὡς εὖ μεταλλάσσουσιν· ὃς γὰρ ἂν σφαλῇ εἰς ὀρθὸν ἔστη χὡ πρὶν εὐτυχῶν πίτνει.
263	ἔστι καὶ παρὰ δάκρυσι κείμενον ἡδὺ βροτοῖς, ὅταν ἄνδρα φίλον στενάχῃ τις ἐν οἴκῳ.
264	τὰ γὰρ οὐκ ὀρθῶς πρασσόμεν’ ὀρθῶς τοῖς πράσσουσιν κακὸν ἦλθεν.
265-281 (t)	ΑΥΓΗ
265	νοῦ δ’ οἶνος ἐξέστησέ μ’· ὁμολογῶ δέ σε ἀδικεῖν, τὸ δ’ ἀδίκημ’ ἐγένετ’ οὐχ ἑκούσιον.
266	σκῦλα μὲν βροτοφθόρα χαίρεις ὁρῶσα καὶ νεκρῶν ἐρείπια, κοὐ μυσαρά σοι ταῦτ’ ἐστίν· εἰ δ’ ἐγὼ ἔτεκον,
266	δεινὸν τόδ’ ἡγῇ;
267	δεινὴ πόλις νοσοῦς’ ἀνευρίσκειν κακά.
268	καὶ βουθυτεῖν γὰρ ἠξίους ἐμὴν χάριν.
269	Ἔρωτα δ’ ὅστις μὴ θεὸν κρίνει μέγαν καὶ τῶν ἁπάντων δαιμόνων ὑπέρτατον, ἢ σκαιός ἐστιν ἢ καλῶν ἄπειρος ὢν οὐκ οἶδε τὸν μέγιστον ἀνθρώποις θεόν.
270	οὐ τῶν κακούργων οἶκτος ἀλλὰ τῆς δίκης.
271	πτηνὰς διώκεις, ὦ τέκνον, τὰς ἐλπίδας. οὐχ ἡ τύχη γε· τῆς τύχης δ’ οὐχ εἷς τρόπος.
272	τίς δ’ οὐχὶ χαίρει νηπίοις ἀθύρμασιν;
273	πᾶσιν γὰρ ἀνθρώποισιν, οὐχ ἡμῖν μόνον, ἢ καὶ παραυτίκ’ ἢ χρόνῳ δαίμων βίον ἔσφηλε, κοὐδεὶς διὰ τέλους εὐδαιμονεῖ.
274	τὸ γὰρ ἐπιεικὲς ὠφελεῖ τὰς ξυμφοράς.
275	κακῶς δ’ ὄλοιντο πάντες οἳ τυραννίδι χαίρουσιν ὀλίγῃ τ’ ἐν πόλει μοναρχίᾳ· τοὐλεύθερον γὰρ ὄνομα παντὸς ἄξιον,
275	κἂν σμίκρ’ ἔχῃ τις, μεγάλ’ ἔχειν νομιζέτω.
276	γυναῖκές ἐσμεν· τὰ μὲν ὄκνῳ νικώμεθα, τὰ δ’ οὐκ ἂν ἡμῶν θράσος ὑπερβάλοιτό τις.
277	ποῖ; πῶς δὲ λήσει; τίς δὲ νῷν πιστὸς φίλος; ζητῶμεν· ἡ δόκησις ἀνθρώποις κακόν, καὶ τοὐπιχειρεῖν γ’ ἐξαμαρτάνειν φιλεῖ.
278	κέρας ὄρθιον
279	ἀπενήσω
280	διέφθειρε
281	φιλοτραφής
282-284 (t)	ΑΥΤΟΛΥΚΟΣ ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ
282	κακῶν γὰρ ὄντων μυρίων καθ’ Ἑλλάδα οὐδὲν κάκιόν ἐστιν ἀθλητῶν γένους· οἳ πρῶτα μὲν ζῆν οὔτε μανθάνουσιν εὖ οὔτ’ ἂν δύναιντο· πῶς γὰρ ὅστις ἔστ’ ἀνὴρ
5	γνάθου τε δοῦλος νηδύος θ’ ἡσσημένος κτήσαιτ’ ἂν ὄλβον εἰς ὑπερβολὴν πατρός; οὐδ’ αὖ πένεσθαι κἀξυπηρετεῖν τύχαις οἷοί τ’· ἔθη γὰρ οὐκ ἐθισθέντες καλὰ σκληρῶς μεταλλάσσουσιν εἰς τἀμήχανον.
10	λαμπροὶ δ’ ἐν ἥβῃ καὶ πόλεως ἀγάλματα φοιτῶς’· ὅταν δὲ προσπέσῃ γῆρας πικρόν, τρίβωνες ἐκβαλόντες οἴχονται κρόκας. ἐμεμψάμην δὲ καὶ τὸν Ἑλλήνων νόμον, οἳ τῶνδ’ ἕκατι σύλλογον ποιούμενοι
15	τιμῶς’ ἀχρείους ἡδονὰς δαιτὸς χάριν. τίς γὰρ παλαίσας εὖ, τίς ὠκύπους ἀνὴρ ἢ δίσκον ἄρας ἢ γνάθον παίσας καλῶς πόλει πατρῴᾳ στέφανον ἤρκεσεν λαβών; πότερα μαχοῦνται πολεμίοισιν ἐν χεροῖν
20	δίσκους ἔχοντες ἢ δι’ ἀσπίδων χερὶ θείνοντες ἐκβαλοῦσι πολεμίους πάτρας;
20	οὐδεὶς σιδήρου ταῦτα μωραίνει πέλας στάς. ἄνδρας χρὴ σοφούς τε κἀγαθοὺς φύλλοις στέφεσθαι, χὥστις ἡγεῖται πόλει
25	κάλλιστα σώφρων καὶ δίκαιος ὢν ἀνήρ, ὅστις τε μύθοις ἔργ’ ἀπαλλάσσει κακὰ μάχας τ’ ἀφαιρῶν καὶ στάσεις· τοιαῦτα γὰρ πόλει τε πάσῃ πᾶσί θ’ Ἕλλησιν καλά.
283	τοὺς ὄνους τοὺς λαρκαγωγοὺς ἐξ ὄρους οἴσειν ξύλα
284	σχοινίνας γὰρ ἵπποισι φλοΐνας ἡνίας πλέκει.
285-312 (t)	ΒΕΛΛΕΡΟΦΟΝΤΗΣ
285	ἐγὼ τὸ μὲν δὴ πανταχοῦ θρυλούμενον κράτιστον εἶναι φημὶ μὴ φῦναι βροτῷ· τρισσῶν δὲ μοιρῶν ἐγκρινῶ νικᾶν μίαν, πλούτου τε χὥτῳ σπέρμα γενναῖον προσῇ
5	πενίας τ’· ἀριθμὸν γὰρ τοσόνδε προυθέμην. ὁ μὲν ζάπλουτος, εἰς γένος δ’ οὐκ εὐτυχής, ἀλγεῖ μὲν ἀλγεῖ, παγκάλως δ’ ἀλγύνεται ὄλβου διοίγων θάλαμον ἥδιστον χερί. ἔξω δὲ βαίνων τοῦδε τὸν πάρος χρόνον
10	πλουτῶν ὑπ’ ἄτης ζεῦγλαν ἀσχάλλει πεσών. ὅστις δὲ γαῦρον σπέρμα γενναῖόν τ’ ἔχων βίου σπανίζει, τῷ γένει μὲν εὐτυχεῖ, πενίᾳ δ’ ἐλάσσων ἐστίν, ἐν δ’ ἀλγύνεται φρονῶν, ὑπ’ αἰδοῦς δ’ ἔργ’ ἀπωθεῖται χερῶν.
15	ὁ δ’ οὐδὲν οὐδείς, διὰ τέλους δὲ δυστυχῶν τοσῷδε νικᾷ· τοῦ γὰρ εὖ τητώμενος οὐκ οἶδεν, ἀεὶ δυστυχῶν κακῶς τ’ ἔχων. οὕτως ἄριστον μὴ πεπειρᾶσθαι καλῶν. ἐκεῖνο γὰρ μεμνήμεθ’· οἷος ἦν ποτε
20	κἀγὼ μετ’ ἀνδρῶν ἡνίκ’ ηὐτύχουν βίῳ
286	φησίν τις εἶναι δῆτ’ ἐν οὐρανῷ θεούς; οὐκ εἰσίν, οὐκ εἴς’, εἴ τις ἀνθρώπων θέλει μὴ τῷ παλαιῷ μῶρος ὢν χρῆσθαι λόγῳ. σκέψασθε δ’ αὐτοί, μὴ ἐπὶ τοῖς ἐμοῖς λόγοις
5	γνώμην ἔχοντες. φήμ’ ἐγὼ τυραννίδα κτείνειν τε πλείστους κτημάτων τ’ ἀποστερεῖν ὅρκους τε παραβαίνοντας ἐκπορθεῖν πόλεις· καὶ ταῦτα δρῶντες μᾶλλόν εἰς’ εὐδαίμονες τῶν εὐσεβούντων ἡσυχῇ καθ’ ἡμέραν.
10	πόλεις τε μικρὰς οἶδα τιμώσας θεούς, αἳ μειζόνων κλύουσι δυσσεβεστέρων λόγχης ἀριθμῷ πλείονος κρατούμεναι. οἶμαι δ’ ἂν ὑμᾶς, εἴ τις ἀργὸς ὢν θεοῖς εὔχοιτο καὶ μὴ χειρὶ συλλέγοι βίον,
15	τὰ θεῖα πυργοῦσιν αἱ κακαί τε συμφοραί.
287	τοῖς πράγμασιν γὰρ οὐχὶ θυμοῦσθαι χρεών· μέλει γὰρ αὐτοῖς οὐδέν· ἀλλ’ οὑντυγχάνων τὰ πράγματ’ ὀρθῶς ἢν τιθῇ, πράσσει καλῶς.
288	δόλοι δὲ καὶ σκοτεινὰ μηχανήματα χρείας ἀνάνδρου φάρμαχ’ ηὕρηται βροτοῖς.
289	νείκη γὰρ ἀνδρῶν φόνια καὶ μάχας χρεὼν δόλοισι κλέπτειν· τῆς δ’ ἀληθείας ὁδὸς φαύλη τίς ἐστι· ψεύδεσιν δ’ Ἄρης φίλος.
290	ἀεὶ γὰρ ἄνδρα σκαιὸν ἰσχυρὸν φύσει
290	ἧσσον δέδοικα τἀσθενοῦς τε καὶ σοφοῦ.
291	ὦ παῖ, νέων τοι δρᾶν μὲν ἔντονοι χέρες, γνῶμαι δ’ ἀμείνους εἰσὶ τῶν γεραιτέρων· ὁ γὰρ χρόνος δίδαγμα ποικιλώτατον.
292	πρὸς τὴν νόσον τοι καὶ τὸν ἰατρὸν χρεὼν ἰδόντ’ ἀκεῖσθαι, μὴ ἐπιτὰξ τὰ φάρμακα διδόντ’, ἐὰν μὴ ταῦτα τῇ νόσῳ πρέπῃ. νόσοι δὲ θνητῶν αἳ μέν εἰς’ αὐθαίρετοι,
5	αἳ δ’ ἐκ θεῶν πάρεισιν, ἀλλὰ τῷ νόμῳ ἰώμεθ’ αὐτάς. ἀλλά σοι λέξαι θέλω, εἰ θεοί τι δρῶσιν αἰσχρόν, οὐκ εἰσὶν θεοί.
293	τιμή ς’ ἐπαίρει τῶν πέλας μεῖζον φρονεῖν. θνῄσκοιμ’ ἄν· οὐ γὰρ ἄξιον λεύσσειν φάος
293	κακοὺς ὁρῶντας ἐκδίκως τιμωμένους.
294	φθονοῦσιν αὐτοὶ χείρονες πεφυκότες· εἰς τἀπίσημα δ’ ὁ φθόνος πηδᾶν φιλεῖ.
295	ἤδη γὰρ εἶδον καὶ δίκης παραστάτας ἐσθλοὺς πονηρῷ τῷ φθόνῳ νικωμένους.
296	ἀνὴρ δὲ χρηστὸς χρηστὸν οὐ μισεῖ ποτε, κακὸς κακῷ δὲ συντέτηκεν ἡδονῇ· φιλεῖ δὲ θοὑμόφυλον ἀνθρώπους ἄγειν.
297	ὡς ἔμφυτος μὲν πᾶσιν ἀνθρώποις κάκη·
297	ὅστις δὲ πλεῖστον μισθὸν εἰς χεῖρας λαβὼν κακὸς γένηται, τῷδε συγγνώμη μὲν οὔ, πλείω δὲ μισθὸν μείζονος τόλμης ἔχων
5	τὸν τῶν ψεγόντων ῥᾷον ἂν φέροι λόγον.
298	οὐκ ἂν γένοιτο τραῦμ’, ἐάν τις ἐγξέσῃ θάμνοις ἑλείοις, οὐδ’ ἂν ἐκ μητρὸς κακῆς ἐσθλοὶ γένοιντο παῖδες εἰς ἀλκὴν δορός.
299	πρὸς τὴν ἀνάγκην πάντα τἄλλ’ ἔστ’ ἀσθενῆ.
300	οἴμοι· τί δ’ οἴμοι; θνητά τοι πεπόνθαμεν.
301	ὁρᾷς δ’ ἀέλπτους μυρίων ἀναστροφάς·
301	πολλοὶ μὲν οἶδμα διέφυγον θαλάσσιον, πολλοὶ δὲ λόγχαις πολεμίων ἀμείνονες ἥσσους γεγῶτες κρείσσον’ ἦλθον εἰς τύχην.
302	θάρσος δὲ πρὸς τὰς συμφορὰς μέγα σθένει.
303	οὐδέποτ’ εὐτυχίαν κακοῦ ἀνδρὸς ὑπέρφρονά τ’ ὄλβον βέβαιον εἰκάσαι χρεών, οὐδ’ ἀδίκων γενεάν· ὁ γὰρ οὐδενὸς ἐκφὺς χρόνος δικαίους ἐπάγων κανόνας
5	δείκνυσιν ἀνθρώπων κακότητας ἐμοί.
304	ποῦ δὴ τὸ σαφὲς θνατοῖσι βιοτᾶς; θοαῖσι μὲν ναυσὶ πόρον πνοαὶ κατὰ βένθος ἅλιον ἰθύνουσι· τύχας δὲ θνητῶν τὸ μὲν μέγ’ εἰς οὐδὲν ὁ πολὺς χρόνος
5	μεθίστησι, τὸ δὲ μεῖον αὔξων
305	καὶ ξεστὸν ὄχθον Δαναϊδῶν ἑδρασμάτων
305	στὰς ἐν μέσοισιν εἶπε κηρύκων ..
306	ἄγ’, ὦ φίλον μοι Πηγάσου πτερόν ..
307	ἴθι χρυσοχάλιν’ αἴρων πτέρυγας
308	πάρες, ὦ σκιερὰ φυλλάς, ὑπερβῶ κρηναῖα νάπη· τὸν ὑπὲρ κεφαλῆς αἰθέρ’ ἰδέσθαι σπεύδω, τίν’ ἔχει στάσιν Εἰνοδία.
309	ἔπτησς’ ὑπείκων μᾶλλον, εἰ μᾶλλον θέλοι
310	κομίζετ’ εἴσω τόνδε τὸν δυσδαίμονα.
311	ἦσθ’ εἰς θεοὺς μὲν εὐσεβής, ὅτ’ ἦσθ’, ἀεὶ ξένοις τ’ ἐπήρκεις οὐδ’ ἔκαμνες εἰς φίλους.
312	ὑφ’ ἅρματ’ ἐλθὼν Ζηνὸς ἀστραπηφορεῖ.
313-315 (t)	ΒΟΥΣΙΡΙΣ ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ
313	δούλῳ γὰρ οὐχ οἷόν τε τἀληθῆ λέγειν, εἰ δεσπόταισι μὴ πρέποντα τυγχάνοι.
314	ἁγνίσαι
315	ἀτρεκήσασα
316-330 (t)	ΔΑΝΑΗ
316	γύναι, καλὸν μὲν φέγγος ἡλίου τόδε, καλὸν δὲ πόντου χεῦμ’ ἰδεῖν εὐήνεμον, γῆ τ’ ἠρινὸν θάλλουσα πλούσιόν θ’ ὕδωρ,
316	πολλῶν τ’ ἔπαινον ἔστι μοι λέξαι καλῶν·
5	ἀλλ’ οὐδὲν οὕτω λαμπρὸν οὐδ’ ἰδεῖν καλὸν ὡς τοῖς ἄπαισι καὶ πόθῳ δεδηγμένοις παίδων νεογνῶν ἐν δόμοις ἰδεῖν θάλος.
317	καὶ νῦν παραινῶ πᾶσι τοῖς νεωτέροις μὴ πρὸς τὸ γῆρας ἀναβολὰς ποιουμένους σχολῇ τεκνοῦσθαι παῖδας· οὐ γὰρ ἡδονή, γυναικί τ’ ἐχθρὸν χρῆμα πρεσβύτης ἀνήρ·
5	ἀλλ’ ὡς τάχιστα. καὶ γὰρ ἐκτροφαὶ καλαὶ καὶ συννεάζων ἡδὺ παῖς νέῳ πατρί.
318	γυνὴ γὰρ ἐξελθοῦσα πατρῴων δόμων οὐ τῶν τεκόντων ἐστίν, ἀλλὰ τοῦ λέχους· τὸ δ’ ἄρσεν ἕστηκ’ ἐν δόμοις ἀεὶ γένος θεῶν πατρῴων καὶ τάφων τιμάορον.
319	συμμαρτυρῶ σοι· πανταχοῦ λελείμμεθα
319	πᾶσαι γυναῖκες ἀρσένων ἀεὶ δίχα.
320	οὐκ ἔστιν οὔτε τεῖχος οὔτε χρήματα οὔτ’ ἄλλο δυσφύλακτον οὐδὲν ὡς γυνή.
321	ἦν γάρ τις αἶνος, ὡς γυναιξὶ μὲν τέχναι μέλουσι, λόγχῃ δ’ ἄνδρες εὐστοχώτεροι. εἰ γὰρ δόλοισιν ἦν τὸ νικητήριον, ἡμεῖς ἂν ἀνδρῶν εἴχομεν τυραννίδα.
322	ἔρως γὰρ ἀργὸν κἀπὶ τοιούτοις ἔφυ· φιλεῖ κάτοπτρα καὶ κόμης ξανθίσματα, φεύγει δὲ μόχθους. ἓν δέ μοι τεκμήριον· οὐδεὶς προσαιτῶν βίοτον ἠράσθη βροτῶν,
5	ἐν τοῖς δ’ ἔχουσιν ἡβητὴς πέφυχ’ ὅδε.
323	τάχ’ ἂν πρὸς ἀγκάλαισι καὶ στέρνοις ἐμοῖς πηδῶν ἀθύροι καὶ φιλημάτων ὄχλῳ ψυχὴν ἐμὴν κτήσαιτο· ταῦτα γὰρ βροτοῖς φίλτρον μέγιστον, αἱ ξυνουσίαι, πάτερ.
324	ὦ χρυσέ, δεξίωμα κάλλιστον βροτοῖς, ὡς οὔτε μήτηρ ἡδονὰς τοίας ἔχει, οὐ παῖδες ἀνθρώποισιν, οὐ φίλος πατήρ, οἵας σὺ χοἱ σὲ δώμασιν κεκτημένοι.
5	εἰ δ’ ἡ Κύπρις τοιοῦτον ὀφθαλμοῖς ὁρᾷ,
5	οὐ θαῦμ’ ἔρωτας μυρίους αὐτὴν τρέφειν.
325	κρείσσων γὰρ οὔτις χρημάτων πέφυκ’ ἀνήρ, πλὴν εἴ τις· ὅστις δ’ οὗτός ἐστιν οὐχ ὁρῶ.
326	ἆρ’ οἶσθ’ ὁθούνεχ’ οἱ μὲν εὐγενεῖς βροτῶν
326	πένητες ὄντες οὐδὲν ἀλφάνους’ ἔτι, οἳ δ’ οὐδὲν ἦσαν πρόσθεν, ὄλβιοι δὲ νῦν, δόξαν φέρονται τοῦ νομίσματος χάριν
5	καὶ συμπλέκοντες σπέρμα καὶ γάμους τέκνων; δοῦναι δὲ πᾶς τις μᾶλλον ὀλβίῳ κακῷ πρόθυμός ἐστιν ἢ πένητι κἀγαθῷ. κακὸς δ’ ὁ μὴ ἔχων, οἱ δ’ ἔχοντες ὄλβιοι.
327	φιλοῦσι γάρ τοι τῶν μὲν ὀλβίων βροτοὶ σοφοὺς τίθεσθαι τοὺς λόγους, ὅταν δέ τις λειτῶν ἀπ’ οἴκων εὖ λέγῃ πένης ἀνήρ, γελᾶν· ἐγὼ δὲ πολλάκις σοφωτέρους
5	πένητας ἄνδρας εἰσορῶ τῶν πλουσίων καὶ 〈τοὺσ〉 θεοῖσι μικρὰ θύοντας τέλη τῶν βουθυτούντων ὄντας εὐσεβεστέρους.
328	ὅστις δόμους μὲν ἥδεται πληρουμένους, γαστρὸς δ’ ἀφαιρῶν σῶμα δύστηνος κακοῖ, τοῦτον νομίζω κἂν θεῶν συλᾶν βρέτη
328	τοῖς φιλτάτοις τε πολέμιον πεφυκέναι.
329	φεῦ, τοῖσι γενναίοισιν ὡς ἁπανταχοῦ πρέπει χαρακτὴρ χρηστὸς εἰς εὐψυχίαν.
330	ἐς ταὐτὸν ἥκειν φημὶ ταῖς βροτῶν τύχαις τόνδ’ ὃν καλοῦσιν αἰθέρ’, ᾧ τάδ’ ἔστι δή. οὗτος θέρους τε λαμπρὸν ἐκπέμπει σέλας, χειμῶνά τ’ αὔξει συντιθεὶς πυκνὸν νέφος,
5	θάλλειν τε καὶ μή, ζῆν τε καὶ φθίνειν ποεῖ· οὕτω δὲ θνητῶν σπέρμα τῶν μὲν εὐτυχεῖ λαμπρᾷ γαλήνῃ, τῶν δὲ συννέφει πάλιν, ζῶσίν τε σὺν κακοῖσιν, οἳ δ’ ὄλβου μέτα φθίνους’ ἐτείοις προσφερεῖς μεταλλαγαῖς.
331-348 (t)	ΔΙΚΤΥΣ
331	φίλος γὰρ ἦν μοι, καί μ’ ἔρως ἕλοι ποτὲ οὐκ εἰς τὸ μῶρον οὐδέ μ’ εἰς Κύπριν τρέπων.
332	δοκεῖς τὸν Ἅιδην σῶν τι φροντίζειν γόων καὶ παῖδ’ ἀνήσειν τὸν σόν, εἰ θέλοις στένειν; παῦσαι· βλέπουσα δ’ εἰς τὰ τῶν πέλας κακὰ ῥᾴων γένοι’ ἄν, εἰ λογίζεσθαι θέλοις
5	ὅσοι τε δεσμοῖς ἐκμεμόχθηνται βροτῶν ὅσοι τε γηράσκουσιν ὀρφανοὶ τέκνων, τοὺς δ’ ἐκ μέγιστον ὀλβίας τυραννίδος τὸ μηδὲν ὄντας· ταῦτά σε σκοπεῖν χρεών.
333	φεῦ φεῦ, παλαιὸς αἶνος ὡς καλῶς ἔχει·
333	οὐκ ἂν γένοιτο χρηστὸς ἐκ κακοῦ πατρός.
334	πολλοῖς παρέστην κἀφθόνησα δὴ βροτῶν ὅστις κακοῖσιν ἐσθλὸς ὢν ὅμοιος ᾖ, λόγων ματαίων εἰς ἅμιλλαν ἐξιών. τὸ δ’ ἦν ἄρ’ οὐκ ἀκουστὸν οὐδ’ ἀνασχετόν,
5	σιγᾶν κλύοντα δεινὰ πρὸς κακιόνων.
335	τυραννικόν τοι πόλλ’ ἐπίστασθαι λέγειν.
336	εἰς δ’ εὐγένειαν ὀλίγ’ ἔχω φράσαι καλά· ὁ μὲν γὰρ ἐσθλὸς εὐγενὴς ἔμοιγ’ ἀνήρ, ὁ δ’ οὐ δίκαιος κἂν ἀμείνονος πατρὸς Ζηνὸς πεφύκῃ, δυσγενὴς εἶναι δοκεῖ.
337	μὴ νεῖκος, ὦ γεραιέ, κοιράνοις τίθου·
337	σέβειν δὲ τοὺς κρατοῦντας ἀρχαῖος νόμος.
338	ὄντων δὲ παίδων καὶ πεφυκότος γένους καινοὺς φυτεῦσαι παῖδας ἐν δόμοις θέλεις, ἔχθραν μεγίστην σοῖσι συμβάλλων τέκνοις.
339	πατέρα τε παισὶν ἡδέως συνεκφέρειν φίλους ἔρωτας ἐκβαλόντ’ αὐθαδίαν, παῖδάς τε πατρί· καὶ γὰρ οὐκ αὐθαίρετοι βροτοῖς ἔρωτες οὐδ’ ἑκουσία νόσος.
5	σκαιόν τι δὴ τὸ χρῆμα γίγνεσθαι φιλεῖ, θεῶν ἀνάγκας ὅστις ἰᾶσθαι θέλει.
340	Κύπρις γὰρ οὐδὲν νουθετουμένη χαλᾷ, ἤν τ’ αὖ βιάζῃ, μᾶλλον ἐντείνειν φιλεῖ, κἄπειτα τίκτει πόλεμον· εἰς δ’ ἀνάστασιν δόμων περαίνει πολλάκις τὰ τοιάδε.
341	μή μοί ποτ’ εἴη χρημάτων νικωμένῳ
341	κακῷ γενέσθαι, μηδ’ ὁμιλοίην κακοῖς.
342	.. τί μ’ ἄρτι πημάτων λελησμένην ὀρθοῖς;
343	θάρσει· τό τοι δίκαιον ἰσχύει μέγα.
344	νέος, πόνοις δέ γ’ οὐκ ἀγύμναστος φρένας.
345	ἐγὼ νομίζω πατρὶ φίλτατον τέκνα παισίν τε τοὺς τεκόντας, οὐδὲ συμμάχους ἄλλους γενέσθαι φήμ’ ἂν ἐνδικωτέρους.
346	εἷς γάρ τις ἔστι κοινὸς ἀνθρώποις νόμος καὶ θεοῖσι τοῦτο δόξαν, ὡς σαφῶς λέγω, θηρσίν τε πᾶσι, τέκνα τίκτουσιν φιλεῖν·
346	τὰ δ’ ἄλλα χωρὶς χρώμεθ’ ἀλλήλων νόμοις.
347	εἰ δ’ ἦσθα μὴ κάκιστος, οὔποτ’ ἂν πάτραν τὴν σὴν ἀτίζων τήνδ’ ἂν ηὐλόγεις πόλιν· ὡς ἔν γ’ ἐμοὶ κρίνοιτ’ ἂν οὐ καλῶς φρονεῖν ὅστις πατρῴας γῆς ἀτιμάζων ὅρους
5	ἄλλην ἐπαινεῖ καὶ τρόποισιν ἥδεται.
348	ἁζοίμην
ante 349 (t)	ΕΠΕΙΟΣ
349-370 (t)	ΕΡΕΧΘΕΥΣ
349	Αἰθιοπίαν νιν ἐξέσῳς’ ἐπὶ χθόνα
350	καί μοι, πολὺν γὰρ πέλανον ἐκπέμπεις δόμων, φράσον σελήνας τάσδε πυρίνου χλόης
351	ὀλολύζετ’, ὦ γυναῖκες, ὡς ἔλθῃ θεὰ χρυσῆν ἔχουσα Γοργόν’ ἐπίκουρος πόλει.
352	ὡς σὺν θεοῖσι τοὺς σοφοὺς κινεῖν δόρυ
352	στρατηλάτας χρή, τῶν θεῶν δὲ μὴ βίᾳ.
353	οὐδεὶς στρατεύσας ἄδικα σῶς ἦλθεν πάλιν.
354	τὰς οὐσίας γὰρ μᾶλλον ἢ τὰς ἁρπαγὰς τιμᾶν δίκαιον· οὔτε γὰρ πλοῦτός ποτε βέβαιος ἄδικος
355	ναῦς ἡ μεγίστη κρεῖσσον ἢ μικρὸν σκάφος.
356	ὀλίγους ἐπαινῶ μᾶλλον ἢ πολλοὺς κακούς.
357	ζεῦγος τριπάρθενον
358	οὐκ ἔστι μητρὸς οὐδὲν ἥδιον τέκνοις· ἐρᾶτε μητρός, παῖδες, ὡς οὐκ ἔστ’ ἔρως
358	τοιοῦτος ἄλλος ὅστις ἡδίων ἐρᾶν.
359	θετῶν δὲ παίδων ποῦ κράτος; τὰ φύντα γὰρ κρείσσω νομίζειν τῶν δοκημάτων χρεών.
360	τὰς χάριτας ὅστις εὐγενῶς χαρίζεται, ἥδιον ἐν βροτοῖσιν· οἳ δὲ δρῶσι μέν, χρόνῳ δὲ δρῶσι, δυσγενέστερον .. ἐγὼ δὲ δώσω παῖδα τὴν ἐμὴν κτανεῖν.
5	λογίζομαι δὲ πολλὰ πρῶτα μὲν πόλιν οὐκ ἄν τιν’ ἄλλην τῆσδε βελτίω λαβεῖν· ᾗ πρῶτα μὲν λεὼς οὐκ ἐπακτὸς ἄλλοθεν, αὐτόχθονες δ’ ἔφυμεν· αἱ δ’ ἄλλαι πόλεις πεσσῶν ὁμοίως διαφοραῖς ἐκτισμέναι
10	ἄλλαι παρ’ ἄλλων εἰσὶν εἰσαγώγιμοι. ὅστις δ’ ἀπ’ ἄλλης πόλεος οἰκήσῃ πόλιν, ἁρμὸς πονηρὸς ὥσπερ ἐν ξύλῳ παγείς, λόγῳ πολίτης ἐστί, τοῖς δ’ ἔργοισιν οὔ. ἔπειτα τέκνα τοῦδ’ ἕκατι τίκτομεν,
15	ὡς θεῶν τε βωμοὺς πατρίδα τε ῥυώμεθα. πόλεως δ’ ἁπάσης τοὔνομ’ ἕν, πολλοὶ δέ νιν ναίουσι· τούτους πῶς διαφθεῖραί με χρή, ἐξὸν προπάντων μίαν ὑπερδοῦναι θανεῖν; εἴπερ γὰρ ἀριθμὸν οἶδα καὶ τοὐλάσσονος
20	τὸ μεῖζον, οὑνὸς οἶκος οὐ πλέον σθένει πταίσας ἁπάσης πόλεος οὐδ’ ἴσον φέρει. εἰ δ’ ἦν ἐν οἴκοις ἀντὶ θηλειῶν στάχυς ἄρσην, πόλιν δὲ πολεμία κατεῖχε φλόξ, οὐκ ἄν νιν ἐξέπεμπον εἰς μάχην δορός,
25	θάνατον προταρβοῦς’; ἀλλ’ ἔμοιγ’ εἴη τέκνα 〈ἃ〉 καὶ μάχοιτο καὶ μετ’ ἀνδράσιν πρέποι,
25	μὴ σχήματ’ ἄλλως ἐν πόλει πεφυκότα. τὰ μητέρων δὲ δάκρυ’ ὅταν πέμπῃ τέκνα, πολλοὺς ἐθήλυν’ εἰς μάχην ὁρμωμένους.
30	μισῶ γυναῖκας αἵτινες πρὸ τοῦ καλοῦ ζῆν παῖδας εἵλοντ’ ἢ παρῄνεσαν κακά. καὶ μὴν θανόντες γ’ ἐν μάχῃ πολλῶν μέτα τύμβον τε κοινὸν ἔλαχον εὔκλειάν τ’ ἴσην· τἠμῇ δὲ παιδὶ στέφανος εἷς μιᾷ μόνῃ
35	πόλεως θανούσῃ τῆσδ’ ὑπερδοθήσεται. καὶ τὴν τεκοῦσαν καὶ σὲ δύο θ’ ὁμοσπόρω σώσει· τί τούτων οὐχὶ δέξασθαι καλόν; τὴν οὐκ ἐμὴν .. πλὴν φύσει δώσω κόρην θῦσαι πρὸ γαίας. εἰ γὰρ αἱρεθήσεται
40	πόλις, τί παίδων τῶν ἐμῶν μέτεστί μοι; οὐκ οὖν ἅπαντα τοὐπ’ ἐμοὶ σωθήσεται; ἄρξουσιν ἄλλοι, τήνδ’ ἐγὼ σώσω πόλιν. ἐκεῖνο δ’ οὗ 〈τὸ〉 πλεῖστον ἐν κοινῷ μέρος, οὐκ ἔσθ’ ἑκούσης τῆς ἐμῆς ψυχῆς ἄτερ
45	προγόνων παλαιὰ θέσμι’ ὅστις ἐκβαλεῖ· οὐδ’ ἀντ’ ἐλαίας χρυσέας τε Γοργόνος τρίαιναν ὀρθὴν στᾶσαν ἐν πόλεως βάθροις Εὔμολπος οὐδὲ Θρῂξ ἀναστέψει λεὼς στεφάνοισι, Παλλὰς δ’ οὐδαμοῦ τιμήσεται.
360 (50)	χρῆσθ’, ὦ πολῖται, τοῖς ἐμοῖς λοχεύμασιν, σῴζεσθε, νικᾶτ’· ἀντὶ γὰρ ψυχῆς μιᾶς οὐκ ἔσθ’ ὅπως οὐ τήνδ’ ἐγὼ σώσω πόλιν. ὦ πατρίς, εἴθε πάντες οἳ ναίουσί σε οὕτω φιλοῖεν ὡς ἐγώ· καὶ ῥᾳδίως
55	οἰκοῖμεν ἄν σε κοὐδὲν ἂν πάσχοις κακόν.
361	ἐγὼ δὲ τοὺς καλῶς τεθνηκότας ζῆν φημὶ μᾶλλον τοῦ βλέπειν τοὺς μὴ καλῶς.
362	ὀρθῶς μ’ ἐπήρου· βούλομαι δὲ σοί, τέκνον, φρονεῖς γὰρ ἤδη κἀποσῴσαι’ ἂν πατρὸς γνώμας φράσαντος, ἢν θάνω, παραινέσαι κειμήλι’ ἐσθλὰ καὶ νέοισι χρήσιμα.
5	βραχεῖ δὲ μύθῳ πολλὰ συλλαβὼν ἐρῶ. πρῶτον φρένας μὲν ἠπίους ἔχειν χρεών· τῷ πλουσίῳ τε τῷ τε μὴ διδοὺς μέρος ἴσον σεαυτὸν εὐσεβεῖν πᾶσιν δίδου. δυοῖν παρόντοιν πραγμάτοιν πρὸς θάτερον
10	γνώμην προσάπτων τὴν ἐναντίαν μέθες. ἀδίκως δὲ μὴ κτῶ χρήματ’, ἢν βούλῃ πολὺν χρόνον μελάθροις ἐμμένειν· τὰ γὰρ κακῶς οἴκους ἐσελθόντ’ οὐκ ἔχει σωτηρίαν. ἔχειν δὲ πειρῶ· τοῦτο γὰρ τό τ’ εὐγενὲς
15	καὶ τοὺς γάμους δίδωσι τοὺς πρώτους ἔχειν. ἐν τῷ πένεσθαι δ’ ἐστὶν ἥ τ’ ἀδοξία, κἂν ᾖ σοφός τις, ἥ τ’ ἀτιμία βίου. φίλους δὲ τοὺς μὲν μὴ χαλῶντας ἐν λόγοις κέκτησο· τοὺς δὲ πρὸς χάριν σὺν ἡδονῇ
20	τῇ σῇ πονηροὺς κλῇθρον εἰργέτω στέγης. ὁμιλίας δὲ τὰς γεραιτέρων φίλει, ἀκόλαστα δ’ ἤθη λαμπρὰ συγγελᾶν μόνον μίσει· βραχεῖα τέρψις ἡδονῆς κακῆς. ἐξουσίᾳ δὲ μήποτ’ ἐντρυφῶν, τέκνον,
25	αἰσχροὺς ἔρωτας δημοτῶν διωκαθεῖν. ὃ καὶ σίδηρον ἀγχόνας τ’ ἐφέλκεται,
25	χρηστῶν πενήτων ἤν τις αἰσχύνῃ τέκνα. καὶ τοὺς πονηροὺς μήποτ’ αὔξαν’ ἐν πόλει· κακοὶ γὰρ ἐμπλησθέντες ἢ νομίσματος
30	ἢ πόλεος ἐμπεσόντες εἰς ἀρχήν τινα σκιρτῶσιν, ἀδόκητ’ εὐτυχησάντων δόμων. ἀλλ’ ὦ τέκνον μοι δὸς χέρ’, ὡς θίγῃ πατήρ, καὶ χαῖρ’· ὑπ’ αἰδοῦς δ’ οὐ λίαν ἀσπάζομαι·
30	γυναικόφρων γὰρ θυμὸς ἀνδρὸς οὐ σοφοῦ.
363	εἷς μὲν λόγος μοι δεῦρ’ ἀεὶ περαίνεται.
364	ἐκ τῶν πόνων τοι τἀγάθ’ αὔξεται βροτοῖς. [ὁ δ’ ἡδὺς αἰὼν ἡ κακή τ’ ἀνανδρία
364	οὔτ’ οἶκον οὔτε πόλιν ἀνορθώσειεν ἄν.]
365	αἰδοῦς δὲ καὐτὸς δυσκρίτως ἔχω πέρι· καὶ δεῖ γὰρ αὐτῆς κἄστιν αὖ κακὸν μέγα.
366	τοὐνθένδ’ ἀπίχθυς βαρβάρους οἰκεῖν δοκῶ
367	ἐν ἀστρώτῳ πέδῳ εὕδουσι, πηγαῖς δ’ οὐχ ὑγραίνουσιν πόδας.
368	μίασμα δρυός
369	κείσθω δόρυ μοι μίτον ἀμφιπλέκειν ἀράχναις, μετὰ δ’ ἡσυχίας πολιῷ γήρᾳ συνοικοίην· ἀείδοιμι δὲ στεφάνοις κάρα πολιὸν στεφανώσας Θρηίκιον πέλταν πρὸς Ἀθάνας
5	περικίοσιν ἀγκρεμάσας θαλάμοις δέλτων τ’ ἀναπτύσσοιμι γῆρυν ἃν σοφοὶ κλέονται.
371-380 (t)	ΕΥΡΥΣΘΕΥΣ ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ
371	πέμπεις δ’ ἐς Ἅιδου ζῶντα κοὐ τεθνηκότα,
371	καί μοι τὸ τέρθρον δῆλον εἰσπορεύομαι.
372	οὐκ ἔστιν, ὦ γεραιέ, μὴ δείσῃς τάδε· τὰ Δαιδάλεια πάντα κινεῖσθαι δοκεῖ λέγειν τ’ ἀγάλμαθ’· ὧδ’ ἀνὴρ κεῖνος σοφός.
373	πᾶς δ’ ἐξεθέρισεν ὥστε πύρινον 〈στάχυν〉 σπάθῃ κολούων φασγάνου μελανδέτου.
374	ἢ κύαθον ἢ χαλκήλατον ἡθμὸν προσίσχων τοῖσδε τοῖς ὑπωπίοις
375	πιστὸν μὲν οὖν εἶναι χρὴ τὸν διάκονον τοιοῦτον εἶναι καὶ στέγειν τὰ δεσποτῶν.
376	οὐκ οἶδ’ ὅτῳ χρὴ κανόνι τὰς βροτῶν τύχας
376	ὀρθῶς σταθμήσαντ’ εἰδέναι τὸ δραστέον.
377	μάτην δὲ θνητοὶ τοὺς νόθους φεύγους’ ἄρα παῖδας φυτεύειν· ὃς γὰρ ἂν χρηστὸς φύῃ, οὐ τοὔνομ’ αὐτοῦ τὴν φύσιν διαφθερεῖ.
378	νῦν δ’ ἤν τις οἴκων πλουσίαν ἔχῃ φάτνην, πρῶτος γέγραπται τῶν τ’ ἀμεινόνων κρατεῖ· τὰ δ’ ἔργ’ ἐλάσσω χρημάτων νομίζομεν.
379	σκύφος τε μακρός
380	Ταρτάρειος
ante 381 (t)	ΘΕΡΙΣΤΑΙ
381-390 (t)	ΘΗΣΕΥΣ
381	σχεδὸν παρ’ αὐτοῖς κρασπέδοις Εὐρωπίας
382	ἐγὼ πέφυκα γραμμάτων μὲν οὐκ ἴδρις, μορφὰς δὲ λέξω καὶ σαφῆ τεκμήρια. κύκλος τις ὡς τόρνοισιν ἐκμετρούμενος, οὗτος δ’ ἔχει σημεῖον ἐν μέσῳ σαφές·
5	τὸ δεύτερον δὲ πρῶτα μὲν γραμμαὶ δύο, ταύτας διείργει δ’ ἐν μέσαις ἄλλη μία· τρίτον δὲ βόστρυχός τις ὣς εἱλιγμένος· τὸ δ’ αὖ τέταρτον ἣ μὲν εἰς ὀρθὸν μία, λοξαὶ δ’ ἐπ’ αὐτῆς τρεῖς κατεστηριγμέναι
10	εἰσίν· τὸ πέμπτον δ’ οὐκ ἐν εὐμαρεῖ φράσαι· γραμμαὶ γάρ εἰσιν ἐκ διεστώτων δύο, αὗται δὲ συντρέχουσιν εἰς μίαν βάσιν·
10	τὸ λοίσθιον δὲ τῷ τρίτῳ προσεμφερές.
383 (470)	τοία Στυγός σε μελανοκάρδιος πέτρα Ἀχερόντιός τε σκοπελὸς αἱματοσταγὴς φρουροῦσι Κωκυτοῦ τε περίδρομοι κύνες Ἔχιδνά θ’ ἑκατογκέφαλος, ἣ τὰ σπλάγχνα σου διασπαράξει, πλευμόνων τ’ ἀνθάψεται
475	Ταρτησσία μύραινα· τὼ νεφρὼ δέ σου αὐτοῖσιν ἐντέροισιν ᾑματωμένω διασπάσονται Γοργόνες Τειθράσιαι.
384	κάρα τε γάρ σου συγχέω κόμαις ὁμοῦ, ῥανῶ τε πεδός’ ἐγκέφαλον· ὀμμάτων δ’ ἄπο αἱμοσταγῆ πρηστῆρε ῥεύσονται κάτω.
385	τί με δῆτ’, ὦ μελέα μᾶτερ, ἔτικτες;
386	ἀνόνητον ἄγαλμ’, ὦ πάτερ, οἴκοισι τεκών
387	καίτοι φθόνου μὲν μῦθον ἄξιον φράσω
388	ἀλλ’ ἔστι δή τις ἄλλος ἐν βροτοῖς ἔρως ψυχῆς δικαίας σώφρονός τε κἀγαθῆς. καὶ χρῆν δὲ τοῖς βροτοῖσι τόνδ’ εἶναι νόμον τῶν εὐσεβούντων οἵτινές τε σώφρονες
5	ἐρᾶν, Κύπριν δὲ τὴν Διὸς χαίρειν ἐᾶν.
389	ἀνὴρ γὰρ ὅστις χρημάτων μὲν ἐνδεής, δρᾶσαι δὲ χειρὶ δυνατός, οὐκ ἀφέξεται τὰ τῶν ἐχόντων χρήμαθ’ ἁρπάζειν βίᾳ.
390	συμπολίτης
391-397 (t)	ΘΥΕΣΤΗΣ
391	οὐκ ἔστιν οὐδὲν χωρὶς ἀνθρώποις θεῶν· σπουδάζομεν δὲ πόλλ’ ὑπ’ ἐλπίδων, μάτην
391	πόνους ἔχοντες, οὐδὲν εἰδότες σαφές.
392	εἰ δ’ ἄτερ πόνων δοκεῖς ἔσεσθαι, μῶρος εἶ, θνητὸς γεγώς.
393	γνώμης γὰρ οὐδὲν ἁρετὴ μονουμένη.
394	οὐ πώποτ’ ἔργου μᾶλλον εἱλόμην λόγους.
395	πλούτου δ’ ἀπορρυέντος ἀσθενεῖς γάμοι· τὴν μὲν γὰρ εὐγένειαν αἰνοῦσιν βροτοί, μᾶλλον δὲ κηδεύουσι τοῖς εὐδαίμοσιν.
396	ἀλλ’ εἴπερ ἔστιν ἐν βροτοῖς ψευδηγορεῖν πιθανά, νομίζειν χρή σε καὶ τοὐναντίον,
396	ἄπιστ’ ἀληθῆ πολλὰ συμβαίνειν βροτοῖς.
397	θεοῦ θέλοντος κἂν ἐπὶ ῥιπὸς πλέοις.
398-423 (t)	ΙΝΩ
398	εὕδουσα δ’ Ἰνοῦς συμφορὰ χρόνον πολὺν
398	νῦν ὄμμ’ ἐγείρει
399	φίλαι γυναῖκες, πῶς ἂν ἐξ ἀρχῆς δόμους Ἀθάμαντος οἰκήσαιμι τῶν πεπραγμένων δράσασα μηδέν;
400	ὦ θνητὰ πράγματ’, ὦ γυναικεῖαι φρένες· ὅσον νόσημα τὴν Κύπριν κεκτήμεθα.
401	φεῦ, ὅσῳ τὸ θῆλυ δυστυχέστερον γένος πέφυκεν ἀνδρῶν· ἔν τε τοῖσι γὰρ καλοῖς πολλῷ λέλειπται κἀπὶ τοῖς αἰσχροῖς πλέον.
402	νόμοι γυναικῶν οὐ καλῶς κεῖνται πέρι· χρῆν γὰρ τὸν εὐτυχοῦνθ’ ὅπως πλείστας ἔχειν [γυναῖκας, εἴπερ τροφὴ δόμοις παρῆν],
402	ὡς τὴν κακὴν μὲν ἐξέβαλλε δωμάτων,
5	τὴν δ’ οὖσαν ἐσθλὴν ἡδέως ἐσῴζετο. νῦν δ’ εἰς μίαν βλέπουσι, κίνδυνον μέγαν ῥίπτοντες· οὐ γὰρ τῶν τρόπων πειρώμενοι νύμφας ἐς οἴκους ἑρματίζονται βροτοί.
403	τίς ἆρα μήτηρ ἢ πατὴρ κακὸν μέγα βροτοῖς ἔφυσε τὸν δυσώνυμον φθόνον; ποῦ καί ποτ’ οἰκεῖ σώματος λαχὼν μέρος; ἐν χερσὶν ἢ σπλάγχνοισιν ἢ παρ’ ὄμματα;
5	ἔσθ’ ἡμῖν ὡς ἦν μόχθος ἰατροῖς μέγας τομαῖς ἀφαιρεῖν ἢ ποτοῖσι φαρμάκοις πασῶν μεγίστην τῶν ἐν ἀνθρώποις νόσων.
404	τό τ’ εὐγενὲς πολλὴν δίδωσιν ἐλπίδ’ ὡς ἄρξουσι γῆς.
405	τὴν εὐγένειαν, κἂν ἄμορφος ᾖ γάμος, τιμῶσι πολλοὶ προσλαβεῖν τέκνων χάριν,
405	τό τ’ ἀξίωμα μᾶλλον ἢ τὰ χρήματα.
406	μὴ σκυθρωπὸς ἴσθ’ ἄγαν πρὸς τοὺς κακῶς πράσσοντας, ἄνθρωπος γεγώς.
407	ἀμουσία τοι μηδ’ ἐπ’ οἰκτροῖσιν δάκρυ στάζειν· κακὸν δέ, χρημάτων ὄντων ἅλις, φειδοῖ πονηρᾷ μηδέν’ εὖ ποιεῖν βροτῶν.
408	ἐν ἐλπίσιν χρὴ τοὺς σοφοὺς ἄγειν βίον.
409	μήτ’ εὐτυχοῦσα πᾶσαν ἡνίαν χάλα κακῶς τε πράσσους’ ἐλπίδος κεδνῆς ἔχου.
410	τοιάνδε χρὴ γυναικὶ πρόσπολον ἐᾶν ἥτις τὸ μὲν δίκαιον οὐ σιγήσεται,
410	τὰ δ’ αἰσχρὰ μισεῖ καὶ κατ’ ὀφθαλμοὺς ἔχει.
411	ἴστω δὲ μηδεὶς ταῦθ’ ἃ σιγᾶσθαι χρεών· μικροῦ γὰρ ἐκ λαμπτῆρος Ἰδαῖον λέπας πρήσειεν ἄν τις, καὶ πρὸς ἄντρ’ εἰπὼν ἕνα πύθοιντ’ ἂν ἀστοὶ πάντες ἃ κρύπτειν χρεών.
412	ἐμοὶ γὰρ εἴη πτωχός, εἰ δὲ βούλεται πτωχοῦ κακίων, ὅστις ὢν εὔνους ἐμοὶ φόβον παρελθὼν τἀπὸ καρδίας ἐρεῖ.
413	ἐπίσταμαι δὲ πάνθ’ ὅς’ εὐγενῆ χρεών, σιγᾶν θ’ ὅπου δεῖ καὶ λέγειν ἵν’ ἀσφαλές, ὁρᾶν θ’ ἃ δεῖ με κοὐχ ὁρᾶν ἃ μὴ πρέπει, γαστρὸς κρατεῖν δέ· καὶ γὰρ ἐν κακοῖσιν ὢν
5	ἐλευθέροισιν ἐμπεπαίδευμαι τρόποις.
414	φειδώμεθ’ ἀνδρῶν εὐγενῶν, φειδώμεθα, κακοὺς δ’ ἀποπτύωμεν, ὥσπερ ἄξιοι.
415	ἄνασσα, πολλοῖς ἔστιν ἀνθρώπων κακά, τοῖς δ’ ἄρτι λήγει, τοῖς δὲ κίνδυνος μολεῖν. κύκλος γὰρ αὑτὸς καρπίμοις τε γῆς φυτοῖς θνητῶν τε γενεᾷ· τῶν μὲν αὔξεται βίος,
5	τῶν δὲ φθίνει τε καὶ θερίζεται πάλιν.
416	πολλοί γε θνητῶν τῷ θράσει τὰς συμφορὰς ζητοῦς’ ἀμαυροῦν κἀποκρύπτεσθαι κακά.
417	κέκτησο δ’ ὀρθῶς ἃν ἔχῃς ἄνευ ψόγου, κἂν σμικρὰ σῴζου, τοὔνδικον σέβους’ ἀεί, μὴ δ’ ὡς κακὸς ναύκληρος εὖ πράξας ποτὲ ζητῶν τὰ πλείον’, εἶτα πάντ’ ἀπώλεσεν.
418	γίγνωσκε τἀνθρώπεια μηδ’ ὑπερμέτρως ἄλγει· κακοῖς γὰρ οὐ σὺ πρόσκεισαι μόνη.
419	βίᾳ νυν ἕλκετ’ ὦ κακοὶ τιμὰς βροτοί, καὶ κτᾶσθε πλοῦτον πάντοθεν θηρώμενοι, σύμμικτα μὴ δίκαια καὶ δίκαι’ ὁμοῦ·
419	ἔπειτ’ ἀμᾶσθε τῶνδε δύστηνον θέρος.
420	ὁρᾷς τυράννους διὰ μακρῶν ηὐξημένους, ὡς μικρὰ τὰ σφάλλοντα, καὶ μί’ ἡμέρα τὰ μὲν καθεῖλεν ὑψόθεν, τὰ δ’ ἦρ’ ἄνω. ὑπόπτερος δ’ ὁ πλοῦτος· οἷς γὰρ ἦν ποτε,
5	ἐξ ἐλπίδων πίπτοντας ὑπτίους ὁρῶ.
421	κοίλοις ἐν ἄντροις ἄλυχνος, ὥστε θήρ, μόνος
422	πολλοὶ παρῆσαν, ἀλλ’ ἄπιστα Θεσσαλῶν
423	.. δ’ ἄρα
424-427 (t)	ΙΞΙΩΝ
424	Φλεγύαντος υἱέ, δέσποτ’ Ἰξίων ..
425	ὅστις γὰρ ἀστῶν πλέον ἔχειν πέφυκ’ ἀνήρ, [οὐδὲν φρονεῖ δίκαιον οὐδὲ βούλεται]
425	φίλοις τ’ ἄμικτός ἐστι καὶ πάσῃ πόλει.
426	τά τοι μέγιστα πάντ’ ἀπείργασται βροτοῖς τόλμ’ ὥστε νικᾶν· οὔτε γὰρ τυραννίδες χωρὶς πόνου γένοιντ’ ἂν οὔτ’ οἶκος μέγας.
428-447 (t)	ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ
428	οἱ γὰρ Κύπριν φεύγοντες ἀνθρώπων ἄγαν νοσοῦς’ ὁμοίως τοῖς ἄγαν θηρωμένοις.
429	ἀντὶ πυρὸς γὰρ ἄλλο πῦρ μεῖζον ἐβλάστομεν γυναῖ‐ κες πολὺ δυσμαχώτερον.
430	ἔχω δὲ τόλμης καὶ θράσους διδάσκαλον ἐν τοῖς ἀμηχάνοισιν εὐπορώτατον,
430	Ἔρωτα, πάντων δυσμαχώτατον θεόν.
431	Ἔρως γὰρ ἄνδρας οὐ μόνους ἐπέρχεται οὐδ’ αὖ γυναῖκας, ἀλλὰ καὶ θεῶν ἄνω ψυχὰς χαράσσει κἀπὶ πόντον ἔρχεται· καὶ τόνδ’ ἀπείργειν οὐδ’ ὁ παγκρατὴς σθένει
5	Ζεύς, ἀλλ’ ὑπείκει καὶ θέλων ἐγκλίνεται.
432	αὐτός τι νῦν δρῶν εἶτα δαίμονας κάλει· τῷ γὰρ πονοῦντι καὶ θεὸς συλλαμβάνει.
433	ἔγωγε φημὶ καὶ νόμον γε μὴ σέβειν
433	ἐν τοῖσι δεινοῖς τῶν ἀναγκαίων πλέον.
434	οὐ γὰρ κατ’ εὐσέβειαν αἱ θνητῶν τύχαι, τολμήμασιν δὲ καὶ χερῶν ὑπερβολαῖς ἁλίσκεταί τε πάντα καὶ θηρεύεται.
435	τί δ’ ἢν λυθείς με διαβάλῃς, παθεῖν σε δεῖ;
436	ὦ πότνι’ αἰδώς, εἴθε τοῖς πᾶσιν βροτοῖς συνοῦσα τἀναίσχυντον ἐξῃροῦ φρενῶν.
437	ὁρῶ δὲ τοῖς πολλοῖσιν ἀνθρώποις ἐγὼ τίκτουσαν ὕβριν τὴν πάροιθ’ εὐπραξίαν.
438	ὕβριν τε τίκτει πλοῦτος ἢ φειδὼ βίου.
439	φεῦ φεῦ, τὸ μὴ τὰ πράγματ’ ἀνθρώποις ἔχειν
439	φωνήν, ἵν’ ἦσαν μηδὲν οἱ δεινοὶ λέγειν. νῦν δ’ εὐτρόχοισι στόμασι τἀληθέστατα κλέπτουσιν, ὥστε μὴ δοκεῖν ἃ χρὴ δοκεῖν.
440	Θησεῦ, παραινῶ σοὶ τὸ λῷστον, εἰ φρονεῖς, γυναικὶ πείθου μηδὲ τἀληθῆ κλύων.
441	χρόνος διέρπων πάντ’ ἀληθεύειν φιλεῖ.
442	.. πρὸς ἵππων εὐθὺς ὁρμήσας στάσιν
443	ὦ λαμπρὸς αἰθὴρ ἡμέρας θ’ ἁγνὸν φάος, ὡς ἡδὺ λεύσσειν τοῖς τε πράσσουσιν καλῶς
443	καὶ τοῖσι δυστυχοῦσιν, ὧν πέφυκ’ ἐγώ.
444	ὦ δαῖμον, ὡς οὐκ ἔστ’ ἀποστροφὴ βροτοῖς τῶν ἐμφύτων τε καὶ θεηλάτων κακῶν.
445	ἀλλ’ οὐ γὰρ ὀρθῶς ταῦτα κρίνουσιν θεοί.
446	ὦ μάκαρ, οἵας ἔλαχες τιμάς, Ἱππόλυθ’ ἥρως, διὰ σωφροσύνην· οὔποτε θνητοῖς ἀρετῆς ἄλλη δύναμις μείζων·
5	ἦλθε γὰρ ἢ πρόσθ’ ἢ μετόπισθεν τῆς εὐσεβίας χάρις ἐσθλή.
447	δίοπος
448 (t)	ΚΑΔΜΟΣ
1	οὐρανὸς ὑπὲρ ἡμᾶς καινῶς φοτῶν ἕδος δαιμόνιον τόδ’ ἐν μέσῳ τοῦ οὐρανοῦ τε καὶ χθονός,
1	οἳ μὲν ὀνομάζουσι χάος
449-459 (t)	ΚΡΕΣΦΟΝΤΗΣ
449	ἐχρῆν γὰρ ἡμᾶς σύλλογον ποιουμένους τὸν φύντα θρηνεῖν εἰς ὅς’ ἔρχεται κακά, τὸν δ’ αὖ θανόντα καὶ πόνων πεπαυμένον
449	χαίροντας εὐφημοῦντας ἐκπέμπειν δόμων.
450	εἰ μὲν γὰρ οἰκεῖ νερτέρας ὑπὸ χθονὸς ἐν τοῖσιν οὐκέτ’ οὖσιν, οὐδὲν ἂν σθένοι.
451	εἰ γάρ ς’ ἔμελλεν, ὡς σὺ φής, κτείνειν πόσις, χρῆν καὶ σὲ μέλλειν, ὡς χόλος παρήλυθεν.
452	ἐκεῖνο γὰρ πέπονθ’ ὅπερ πάντες βροτοί· φιλῶν μάλιστ’ ἐμαυτὸν οὐκ αἰσχύνομαι.
453	Εἰρήνα βαθύπλουτε καὶ καλλίστα μακάρων θεῶν, ζῆλός μοι σέθεν ὡς χρονίζεις. δέδοικα δὲ μὴ πρὶν πόνοις		στρ.
5	ὑπερβάλῃ με γῆρας, πρὶν σὰν χαρίεσσαν προσιδεῖν ὥραν καὶ καλλιχόρους ἀοιδὰς φιλοστεφάνους τε κώμους.
5	ἴθι μοι, πότνα, πόλιν.
10	τὰν δ’ ἐχθρὰν στάσιν εἶργ’ ἀπ’ οἴ‐ κων τὰν μαινομέναν τ’ ἔριν θηκτῷ τερπομέναν σιδάρῳ.		ἀντ.
454	τεθνᾶσι παῖδες οὐκ ἐμοὶ μόνῃ βροτῶν οὐδ’ ἀνδρὸς ἐστερήμεθ’, ἀλλὰ μυρίαι τὸν αὐτὸν ἐξήντλησαν ὡς ἐγὼ βίον.
455	καὶ δὶς ἕπτ’ αὐτῆς τέκνα Νιόβης θανόντα Λοξίου τοξεύμασιν
456	ὠνητέραν δὴ τήνδ’ ἐγὼ δίδωμί σοι
456	πληγήν
457	αἰδὼς ἐν ὀφθαλμοῖσι γίγνεται, τέκνον.
458	αἱ τύχαι δέ με μισθὸν λαβοῦσαι τῶν ἐμῶν τὰ φίλτατα σοφὴν ἔθηκαν.
459	κέρδη τοιαῦτα χρή τινα κτᾶσθαι βροτῶν, ἐφ’ οἷσι μέλλει μήποθ’ ὕστερον στένειν.
460-470 (t)	ΚΡΗΣΣΑΙ
460	λύπη μὲν ἄτῃ περιπεσεῖν αἰσχρᾷ τινι· εἰ δ’ οὖν γένοιτο, χρὴ περιστεῖλαι καλῶς κρύπτοντα καὶ μὴ πᾶσι κηρύσσειν τάδε· γέλως γὰρ ἐχθροῖς γίγνεται τὰ τοιάδε.
461	οὐκ ἂν δύναιο μὴ καμὼν εὐδαιμονεῖν, αἰσχρόν τε μοχθεῖν μὴ θέλειν νεανίαν.
462	ἐπίσταμαι δὲ καὶ πεπείραμαι λίαν ὡς τῶν ἐχόντων πάντες ἄνθρωποι φίλοι.
463	οὐ γάρ ποτ’ ἄνδρα τὸν σοφὸν γυναικὶ χρὴ
463	δοῦναι χαλινοὺς οὐδ’ ἀφέντ’ ἐᾶν κρατεῖν· πιστὸν γὰρ οὐδέν ἐστιν· εἰ δέ τις κυρεῖ γυναικὸς ἐσθλῆς, εὐτυχεῖ κακὸν λαβών.
464	γαμεῖτε νῦν, γαμεῖτε, κᾆτα θνῄσκετε ἢ φαρμάκοισιν ἐκ γυναικὸς ἢ δόλοις.
465	〈Ἅιδησ〉 κρινεῖ ταῦτ’ . . . . . . .
466	ἐγὼ χάριν σὴν παῖδά σου κατακτάνω;
467	τί γὰρ ποθεῖ τράπεζα; τῷ δ’ οὐ βρίθεται; πλήρης μὲν ὄψων ποντίων, πάρεισι δὲ μόσχων τέρειναι σάρκες ἀρνεία τε δαὶς καὶ πεπτὰ καὶ κροτητὰ τῆς ξουθοπτέρου
5	πελάνῳ μελίσσης ἀφθόνως δεδευμένα.
468	τὰ δ’ ἄλλα χαῖρε κύλικος ἑρπούσης κύκλῳ.
469	νόμος δὲ 〈δείπνου〉 λείψαν’ ἐκβάλλειν κυσίν.
470	πρὶν ἂν .. ἐκφλῆναί με καὶ μαθεῖν λόγον
471-472 (t)	ΚΡΗΤΕΣ
471	ἀλλ’ ὦ Κρῆτες, Ἴδης τέκνα
472	Φοινικογενοῦς [παῖ τῆς Τυρίας] τέκνον Εὐρώπης καὶ τοῦ μεγάλου Ζηνός, ἀνάσσων Κρήτης ἑκατομπτολιέθρου· ἥκω ζαθέους ναοὺς προλιπών,
5	οὓς αὐθιγενὴς τμηθεῖσα δοκὸς στεγανοὺς παρέχει Χαλύβῳ πελέκει καὶ ταυροδέτῳ κόλλῃ κραθεῖς’ ἀτρεκεῖς ἁρμοὺς κυπαρίσσου. ἁγνὸν δὲ βίον τείνων ἐξ οὗ
10	Διὸς Ἰδαίου μύστης γενόμην, καὶ νυκτιπόλου Ζαγρέως βροντὰς τοὺς ὠμοφάγους δαίτας τελέσας μητρί τ’ ὀρείῳ δᾷδας ἀνασχὼν καὶ κουρήτων
15	βάκχος ἐκλήθην ὁσιωθείς. πάλλευκα δ’ ἔχων εἵματα φεύγω γένεσίν τε βροτῶν καὶ νεκροθήκης οὐ χριμπτόμενος τήν τ’ ἐμψύχων βρῶσιν ἐδεστῶν πεφύλαγμαι.
ante 473 (t)	ΛΑΜΙΑ
473-479 (t)	ΛΙΚΥΜΝΙΟΣ
473	φαῦλον ἄκομψον, τὰ μέγιστ’ ἀγαθόν, πᾶσαν ἐν ἔργῳ περιτεμνόμενον
473	σοφίαν, λέσχης ἀτρίβωνα
474	πόνος γάρ, ὡς λέγουσιν, εὐκλείας πατήρ.
475	τὸ τῆς ἀνάγκης οὐ λέγειν ὅσον ζυγόν.
476	Τευθράντιον δὲ σχῆμα Μυσίας χθονός
477	δέσποτα φιλόδαφνε Βάκχε, παιὰν Ἄπολλον εὔλυρε
478	θριάζειν
ante 480 (t)	ΜΕΛΑΝΙΠΠΗ
480-488 (t)	ΜΕΛΑΝΙΠΠΗ Η ΣΟΦΗ
480	Ζεὺς ὅστις ὁ Ζεύς, οὐ γὰρ οἶδα πλὴν λόγῳ
481	Ζεύς, ὡς λέλεκται τῆς ἀληθείας ὕπο, Ἕλλην’ ἔτικτεν
482	ἣ πρῶτα μὲν τὰ θεῖα προυμαντεύσατο χρησμοῖσι σαφέσιν ἀστέρων ἐπ’ ἀντολαῖς
483 (1124)	ἐγὼ γυνὴ μέν εἰμι, νοῦς δ’ ἔνεστί μοι·
1125	αὐτὴ δ’ ἐμαυτῆς οὐ κακῶς γνώμης ἔχω· τοὺς δ’ ἐκ πατρός τε καὶ γεραιτέρων λόγους πολλοὺς ἀκούσας’ οὐ μεμούσωμαι κακῶς.
484	κοὐκ ἐμὸς ὁ μῦθος, ἀλλ’ ἐμῆς μητρὸς πάρα, ὡς οὐρανός τε γαῖά τ’ ἦν μορφὴ μία· ἐπεὶ δ’ ἐχωρίσθησαν ἀλλήλων δίχα, τίκτουσι πάντα κἀνέδωκαν εἰς φάος,
5	δένδρη, πετεινά, θῆρας οὕς θ’ ἅλμη τρέφει
5	γένος τε θνητῶν.
486	δικαιοσύνας τὸ χρύσεον πρόσωπον
487	ὄμνυμι δ’ ἱερὸν αἰθέρ’, οἴκησιν Διός
489-514 (t)	ΜΕΛΑΝΙΠΠΗ Η ΔΕΣΜΩΤΙΣ
489	τὸν δ’ ἀμφὶ βοῦς ῥιφέντα Βοιωτὸν καλεῖν
490	σύν τοι θεῷ χρὴ τοὺς σοφοὺς ἀναστρέφειν βουλεύματ’ ἀεὶ πρὸς τὸ χρησιμώτερον.
491	ἴστω δ’ ἄφρων ὢν ὅστις ἄτεκνος ὢν τὸ πρὶν παῖδας θυραίους εἰς δόμους ἐκτήσατο, τὴν μοῖραν εἰς τὸ μὴ χρεὼν παραστρέφων· ᾧ γὰρ θεοὶ διδῶσι μὴ φῦναι τέκνα,
5	οὐ χρὴ μάχεσθαι πρὸς τὸ θεῖον, ἀλλ’ ἐᾶν.
492	ἀνδρῶν δὲ πολλοὶ τοῦ γέλωτος εἵνεκα ἀσκοῦσι χάριτας κερτόμους· ἐγὼ δέ πως μισῶ γελοίους, οἵτινες τήτει σοφῶν ἀχάλιν’ ἔχουσι στόματα, κεἰς ἀνδρῶν μὲν οὐ
5	τελοῦσιν ἀριθμόν, ἐν γέλωτι δ’ εὐπρεπεῖς οἰκοῦσιν οἴκους καὶ τὰ ναυστολούμενα ἔσω δόμων σῴζουσι
493	ἄλγιστόν ἐστι θῆλυ μισηθὲν γένος· αἱ γὰρ σφαλεῖσαι ταῖσιν οὐκ ἐσφαλμέναις αἶσχος γυναιξὶ καὶ κεκοίνωνται ψόγον ταῖς οὐ κακαῖσιν αἱ κακαί· τὰ δ’ εἰς γάμους
5	οὐδὲν δοκοῦσιν ὑγιὲς ἀνδράσιν φρονεῖν.
494	τῆς μὲν κακῆς κάκιον οὐδὲν γίγνεται γυναικός, ἐσθλῆς δ’ οὐδὲν εἰς ὑπερβολὴν
494	πέφυκ’ ἄμεινον· διαφέρουσι δ’ αἱ φύσεις.
495	〈ΑΓΓΕΛΟΣ.〉 — — — —
1	τίς ἦν ὁ 〈τυφλὰ τάδε βέλεμν’〉 ἐφεὶς ἐμοί; ὡς δ’ οὐκ ἐφαινόμεσθα, σῖγα δ’ εἴχομεν,
1	πρόσω πρὸς αὐτὸν πάλιν ὑποστρέψας πόδα χωρεῖ δρομαίαν, θῆρ’ ἑλεῖν πρόθυμος ὤν,
5	βοᾷ δέ· κἀν τῷδ’ ἐξεφαινόμεσθα δὴ ὀρθοσταδὸν λόγχαις ἐπείγοντες φόν〈ον. τὼ δ’ εἰσιδόντε δίπτυχον θείοιν κάρ〈α ἥσθησαν, εἶπόν θ’· εἷα συλλάβεσθ’ ἄγρα〈ς, καιρὸν γὰρ ἥκετ’· οὐδ’ ὑπώπτευον 〈δόλον,
10	φίλων προσώπων εἰσορῶντες ὄ〈μματα. οἳ δ’ εἰς τὸν αὐτὸν πίτυλον ἤπειγ〈ον δορός, πέτροι τ’ ἐχώρουν χερμάδες θ’ ἡ〈μῶν πάρα, ἐκεῖθεν, οἳ δ’ ἐκεῖθεν· ὡς δ’ ᾔε〈ι μάχη σιγή τ’ ἀφ’ ἡμῶν, γνωρίσαντ〈ε δὴ τὸ πᾶν
15	λέγουσι· μητρὸς ὦ κασίγνητ〈οι φίλης, τί δρᾶτ’; ἀποκτείνοντες ο〈ὓς ἥκιστα χρῆν φωρᾶσθε· πρὸς θεῶν δρᾶτ〈ε μηδαμῶς τάδε. σὼ δ’ αὐταδέλφω χερμ〈άδ’ αἴρουσιν χεροῖν, λέγουσί θ’ ὡς ἔφυσα〈ν ἐκ δούλης ποθέν,
20	κοὐ δεῖ τύρανν〈α σκῆπτρα καὶ θρόνους λαβεῖν πρεσβεῖ’ ἔχοντ〈ας δυσγενεῖς τῶν εὐγενῶν. κἀπεὶ τάδ’ εἰσ〈ήκουσαν ..... — — — — — — — —
25	* * * ἔσφηλέ τ’ εἰς γῆν, 〈τὸν βίον τ’ ἀ〉φ〈εί〉λετο· ἡμῶν δ’ ἐχώρει κωφὰ πρὸς γαῖαν βέλη. δ〉υοῖν δ’ ἀδελφοῖν σοῖν τὸν αὖ νεώτερον λό〉γχῃ πλατείᾳ συοφόνῳ δι’ ἥπατος
30	παίσ〉ας ἔδωκε νερτέροις καλὸν νεκρὸν Βοιω〉τός, ὅσπερ τὸν πρὶν ἔκτεινεν βαλών. κἀντεῦ〉θεν ἡμεῖς οἱ λελειμμένοι φίλων κοῦφον〉 πόδ’ ἄλλος ἄλλος’ εἴχομεν φυγῇ· εἶδον δὲ τ〉ὸν μὲν ὄρεος ὑλίμῳ φόβῃ
35	κρυφθέν〉τα, τὸν δὲ πευκίνων ὄζων ἔπι· οἳ δ’ εἰς φάρ〉αγγ’ ἔδυνον, οἳ δ’ ὑπ’ εὐσκίους θάμνους κα〉θῖζον· τὼ δ’ ὁρῶντ’ οὐκ ἠξίουν δούλους φονε〉ύειν φασγάνοις ἐλευθέροις. τύχην τοιαύτην σ〉ῶν κασιγνήτων κλύεις.
40	ἐγὼ μὲν 〈οὖν〉 οὐκ οἶδ’ ὅτῳ σκοπεῖν χρεὼν τὴν εὐγένειαν· τοὺς γὰρ ἀνδρείους φύσιν καὶ τοὺς δικαίους τῶν κενῶν δοξασμάτων, κἂν ὦσι δούλων, εὐγενεστέρους λέγω. ΧΟΡΟΣ. αἰαῖ, κέκρανται δεινὰ πρὸσ〉 κακοῖς κακά,
45	οὐδ’ ἡδόμεσθ’ ἀγῶνι δυστυ〉χεῖ δόμοις δισσῶν ἀδελφῶν μόρον ἀκούον〉τες σέθεν ΘΕΑΝΩ. οἴμοι τὸ πᾶν δῆτ’ ἐσφάλημ〉εν ἐλπίδων
45	— — — — — — ται μέγα
497	τείσασθε τήνδε· καὶ γὰρ ἐντεῦθεν νοσεῖ τὰ τῶν γυναικῶν· οἳ μὲν ἢ παίδων πέρι ἢ συγγενείας εἵνεκ’ οὐκ ἀπώλεσαν κακὴν λαβόντες· εἶτα τοῦτο τἄδικον
5	πολλαῖς ὑπερρύηκε καὶ χωρεῖ πρόσω, ὥστ’ ἐξίτηλος ἁρετὴ καθίσταται.
498	πλὴν τῆς τεκούσης θῆλυ πᾶν μισῶ γένος.
499	μάτην ἄρ’ εἰς γυναῖκας ἐξ ἀνδρῶν ψόγος ψάλλει, κενὸν τόξευμα, καὶ κακῶς λέγει·
499	αἳ δ’ εἴς’ ἀμείνους ἀρσένων, ἐγὼ λέγω.
500	ὅστις δ’ ἄμεικτον πατέρ’ ἔχει νεανίας στυγνόν τ’ ἐν οἴκοις, μεγάλα κέκτηται κακά.
501	γάμους δ’ ὅσοι σπεύδουσι μὴ πεπρωμένους, μάτην πονοῦσιν· ἡ δὲ τῷ χρεὼν πόσει μένουσα κἀσπούδαστος ἦλθεν εἰς δόμους.
502	ὅσοι γαμοῦσι δ’ ἢ γένει κρείσσους γάμους ἢ πολλὰ χρήματ’, οὐκ ἐπίστανται γαμεῖν· τὰ τῆς γυναικὸς γὰρ κρατοῦντ’ ἐν δώμασιν δουλοῖ τὸν ἄνδρα, κοὐκέτ’ ἔστ’ ἐλεύθερος.
5	πλοῦτος δ’ ἐπακτὸς ἐκ γυναικείων γάμων ἀνόνητος· αἱ γὰρ διαλύσεις 〈οὐ〉 ῥᾴδιαι.
503	μετρίων λέκτρων, μετρίων δὲ γάμων μετὰ σωφροσύνης
503	κῦρσαι θνητοῖσιν ἄριστον.
504	ὦ τέκνον, ἀνθρώποισιν ἔστιν οἷς βίος ὁ μικρὸς εὔκρας ἐγένεθ’, οἷς δ’ ὄγκος κακόν.
505	τὰ προσπεσόντα δ’ ὅστις εὖ φέρει βροτῶν, ἄριστος εἶναι σωφρονεῖν τ’ ἐμοὶ δοκεῖ.
506	δοκεῖτε πηδᾶν τἀδικήματ’ εἰς θεοὺς πτεροῖσι, κἄπειτ’ ἐν Διὸς δέλτου πτυχαῖς γράφειν τιν’ αὐτά, Ζῆνα δ’ εἰσορῶντά νιν θνητοῖς δικάζειν; οὐδ’ ὁ πᾶς ἂν οὐρανὸς
5	Διὸς γράφοντος τὰς βροτῶν ἁμαρτίας ἐξαρκέσειεν οὐδ’ ἐκεῖνος ἂν σκοπῶν πέμπειν ἑκάστῳ ζημίαν· ἀλλ’ ἡ Δίκη ἐνταῦθά ποὔστιν ἐγγύς, εἰ βούλεσθ’ ὁρᾶν.
507	τί τοὺς θανόντας οὐκ ἐᾷς τεθνηκέναι
507	καὶ τἀκχυθέντα συλλέγεις ἀλγήματα;
508	παλαιὸς αἶνος· ἔργα μὲν νεωτέρων, βουλαὶ δ’ ἔχουσι τῶν γεραιτέρων κράτος.
509	τί δ’ ἄλλο; φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ.
510	παπαῖ, νέος καὶ σκαιὸς οἷός ἐστ’ ἀνήρ.
511	δοῦλον γὰρ ἐσθλὸν τοὔνομ’ οὐ διαφθερεῖ, πολλοὶ δ’ ἀμείνους εἰσὶ τῶν ἐλευθέρων.
512	ἀργὸς πολίτης κεῖνος, ὡς κακός γ’ ἀνήρ.
513	ἴσως ἀλάστορ’ οὐκ ἐτόλμησεν κτανεῖν.
515-539 (t)	ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ
515	Καλυδὼν μὲν ἥδε γαῖα, Πελοπίας χθονὸς ἐν ἀντιπόρθμοις πεδί’ ἔχους’ εὐδαίμονα· Οἰνεὺς δ’ ἀνάσσει τῆσδε γῆς Αἰτωλίας, Πορθάονος παῖς, ὅς ποτ’ Ἀλθαίαν γαμεῖ,
5	Λήδας ὅμαιμον, Θεστίου δὲ παρθένον.
516	Οἰνεύς ποτ’ ἐκ γῆς πολύμετρον λαβὼν στάχυν
516	θύων ἀπαρχάς
517	Μελέαγρε, μελέαν γάρ ποτ’ ἀγρεύεις ἄγραν
518	καὶ κτῆμα δ’, ὦ τεκοῦσα, κάλλιστον τόδε, πλούτου δὲ κρεῖσσον· τοῦ μὲν ὠκεῖα πτέρυξ, παῖδες δὲ χρηστοί, κἂν θάνωσι, δώμασιν καλόν τι θησαύρισμα τοῖς τεκοῦσί τε
5	ἀνάθημα βιότου κοὔποτ’ ἐκλείπει δόμους.
519	δειλοὶ γὰρ ἄνδρες οὐκ ἔχουσιν ἐν μάχῃ
519	ἀριθμόν, ἀλλ’ ἄπεισι κἂν παρῶς’ ὅμως.
520	ἡγησάμην οὖν, εἰ παραζεύξειέ τις χρηστῷ πονηρὸν λέκτρον, οὐκ ἂν εὐτεκνεῖν, ἐσθλοῖν δ’ ἀπ’ ἀμφοῖν ἐσθλὸν ἂν φῦναι γόνον.
521	ἔνδον μένουσαν τὴν γυναῖκ’ εἶναι χρεὼν ἐσθλήν, θύρασι δ’ ἀξίαν τοῦ μηδενός.
522	εἰ κερκίδων μὲν ἀνδράσιν μέλοι πόνος, γυναιξὶ δ’ ὅπλων ἐμπέσοιεν ἡδοναί· ἐκ τῆς ἐπιστήμης γὰρ ἐκπεπτωκότες κεῖνοί τ’ ἂν οὐδὲν εἶεν οὔθ’ ἡμεῖς ἔτι.
523	κερκίδος ἀοιδοῦ μελέτας
524	ἡ γὰρ Κύπρις πέφυκε τῷ σκότῳ φίλη, τὸ φῶς δ’ ἀνάγκην προστίθησι σωφρονεῖν.
525	εἰ δ’ εἰς γάμους ἔλθοιμ’, ὃ μὴ τύχοι ποτέ, τῶν ἐν δόμοισιν ἡμερευουσῶν ἀεὶ βελτίον’ ἂν τέκοιμι λήμασιν τέκνα· ἐκ γὰρ πατρὸς καὶ μητρὸς ὅστις ἐκπονεῖ
5	σκληρὰς διαίτας οἱ γόνοι βελτίονες.
526	τό τοι κράτιστον, κἂν γονῇ κακός τις ᾖ, τοῦτ’ ἔστιν ἀρετή· τὸ δ’ ὄνομ’ οὐ διαφθερεῖ.
527	μόνον δ’ ἂν ἀντὶ χρημάτων οὐκ ἂν λάβοις γενναιότητα κἀρετήν· καλὸς δέ τις
527	κἂν ἐκ πενήτων σωμάτων γένοιτο παῖς.
528	μισῶ γυναῖκα .., ἐκ πασῶν δὲ σέ, ἥτις πονηρὰ τἄργ’ ἔχους’ 〈εἶτ’〉 εὖ λέγεις.
529	ὡς ἡδὺ δούλοις δεσπότας χρηστοὺς λαβεῖν καὶ δεσπόταισι δοῦλον εὐμενῆ δόμοις.
530	Τελαμὼν δὲ χρυσοῦν αἰετὸν πέλτης ἔπι πρόβλημα θηρός, βότρυσι δ’ ἔστεψεν κάρα, Σαλαμῖνα κοσμῶν πατρίδα τὴν εὐάμπελον. Κύπριδος δὲ μίσημ’, Ἀρκὰς Ἀταλάντη, κύνας
5	καὶ τόξ’ ἔχουσα, πελέκεως δὲ δίστομον γένυν ἔπαλλ’ Ἀγκαῖος· οἱ δὲ Θεστίου παῖδες τὸ λαιὸν ἴχνος ἀνάρβυλοι ποδός, τὸ δ’ ἐν πεδίλοις, ὡς ἐλαφρίζον γόνυ
5	ἔχοιεν, ὃς δὴ πᾶσιν Αἰτωλοῖς νόμος.
531	σιδηροβριθές τ’ ἔλαβε δεξιᾷ ξύλον
532	τοὺς ζῶντας εὖ δρᾶν· κατθανὼν δὲ πᾶς ἀνὴρ γῆ καὶ σκιά· τὸ μηδὲν εἰς οὐδὲν ῥέπει.
533	τερπνὸν τὸ φῶς τόδ’· ὁ δ’ ὑπὸ γῆς Ἅιδου σκότος οὐδ’ εἰς ὄνειρον ἡδὺς ἀνθρώποις μολεῖν. ἐγὼ μὲν οὖν γεγῶσα τηλικήδ’ ὅμως ἀπέπτυς’ αὐτὸ κοὔποτ’ εὔχομαι θανεῖν.
534	τὸ μὲν γὰρ ἐν φῷ, τὸ δὲ κάτω σκότος κακόν.
535	ὁρᾷς σὺ νῦν δή μ’ ὡς ἐπράυνας, τύχη.
536	φεῦ, τὰ τῶν εὐδαιμονούντων ὡς τάχιστα στρέφει θεός.
537	εἰς ἀνδροβρῶτας ἡδονὰς ἀφίξεται κάρηνα πυρσαῖς γένυσι Μελανίππου σπάσας.
538	ἀντήλιοι θεοί
539	καθωσίωσε
ante 540 (t)	ΜΥΣΟΙ(?)
540-557 (t)	ΟΙΔΙΠΟΥΣ
540	οὐρὰν δ’ ὑπίλας’ ὑπὸ λεοντόπουν βάσιν καθίζετο . .
541	ἡμεῖς δὲ Πολύβου παῖδ’ ἐρείσαντες πέδῳ ἐξομματοῦμεν καὶ διόλλυμεν κόρας.
542	οὔτοι νόμισμα λευκὸς ἄργυρος μόνον καὶ χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ κἀρετὴ βροτοῖς
542	νόμισμα κεῖται πᾶσιν, ᾗ χρῆσθαι χρεών.
543	μεγάλη τυραννὶς ἀνδρὶ τέκνα καὶ γυνή· ἴσην γὰρ ἀνδρὶ συμφορὰν εἶναι λέγω τέκνων θ’ ἁμαρτεῖν καὶ πάτρας καὶ χρημάτων ἀλόχου τε κεδνῆς, ὡς μόνον τῶν χρημάτων
5	ἦ κρεῖσσόν ἐστιν ἀνδρί, σώφρον’ ἢν λάβῃ.
544	ἄλλως δὲ πάντων δυσμαχώτατον γυνή.
545	πᾶσα γὰρ δούλη πέφυκεν ἀνδρὸς ἡ σώφρων γυνή· ἡ δὲ μὴ σώφρων ἀνοίᾳ τὸν ξυνόνθ’ ὑπερφρονεῖ.
546	πᾶσα γὰρ ἀνδρὸς κακίων ἄλοχος, κἂν ὁ κάκιστος
546	γήμῃ τὴν εὐδοκιμοῦσαν.
547	ἑνὸς 〈δ’〉 ἔρωτος ὄντος οὐ μί’ ἡδονή· οἳ μὲν κακῶν ἐρῶσιν, οἳ δὲ τῶν καλῶν.
548	νοῦν χρὴ θεᾶσθαι, νοῦν· τί τῆς εὐμορφίας ὄφελος, ὅταν τις μὴ φρένας καλὰς ἔχῃ;
549	ἀλλ’ ἦμαρ 〈ἕν〉 τοι μεταβολὰς πολλὰς ἔχει.
550	ἐκ τῶν ἀέλπτων ἡ χαρὰ μείζων βροτοῖς
550	[φανεῖσα μᾶλλον ἢ τὸ προσδοκώμενον].
551	φθόνος δ’ ὁ πολλῶν φρένα διαφθείρων βροτῶν ἀπώλες’ αὐτὸν κἀμὲ συνδιώλεσεν.
552	πότερα γενέσθαι δῆτα χρησιμώτερον συνετὸν ἄτολμον ἢ θρασύν τε κἀμαθῆ; τὸ μὲν γὰρ αὐτῶν σκαιόν, ἀλλ’ ἀμύνεται, τὸ δ’ ἡσυχαῖον ἀργόν· ἐν δ’ ἀμφοῖν νόσος.
553	ἐκμαρτυρεῖν γὰρ ἄνδρα τὰς αὑτοῦ τύχας εἰς πάντας ἀμαθές, τὸ δ’ ἐπικρύπτεσθαι σοφόν.
554	πολλάς γ’ ὁ δαίμων τοῦ βίου μεταστάσεις ἔδωκεν ἡμῖν μεταβολάς τε τῆς τύχης.
555	οὐ δῆκταί πως κύνες οἱ θεοί,
555	ἀλλ’ ἡ Δίκη γὰρ καὶ διὰ σκότου βλέπει.
556	ἀηδόνα
557	ἄναρθρος
558-570 (t)	ΟΙΝΕΥΣ
558	ΔΙΟΜ. Ὦ γῆς πατρῴας χαῖρε φίλτατον πέδον Καλυδῶνος, ἔνθεν αἷμα συγγενὲς φυγὼν Τυδεύς, τόκος μὲν Οἰνέως, πατὴρ δ’ ἐμός, ᾤκησεν Ἄργος, παῖδα δ’ Ἀδράστου λαβὼν
5	συνῆψε γένναν
559	ἐγὼ δὲ πατρὸς αἷμ’ ἐτιμωρησάμην σὺν τοῖς ἐφηβήσασι τῶν ὀλωλότων
560	ἀλλ’ ἄλλος ἄλλοις μᾶλλον ἥδεται τρόποις.
561	..... σὺ δὲ τρέφοντά 〈νιν〉 τρέφεις;
562	πυκνοῖς δ’ ἔβαλλον Βακχίου τοξεύμασιν κάρα γέροντος· τὸν βαλόντα δὲ στέφειν ἐγὼ ἐτετάγμην, ἆθλα κοσσάβων διδούς.
563	σχολὴ μὲν οὐχί, τῷ δὲ δυστυχοῦντί πως
563	τερπνὸν τὸ λέξαι κἀποκλαύσασθαι πάλιν.
564	ὅταν κακοὶ πράξωσιν, ὦ ξένοι, καλῶς, ἄγαν κρατοῦντες κοὐ νομίζοντες δίκην δώσειν ἔδρασαν πάντ’ ἐφέντες ἡδονῇ.
565	〈ΔΙΟΜ.〉 σὺ δ’ ὧδ’ ἔρημος ξυμμάχων ἀπόλλυσαι; 〈ΟΙΝ.〉 οἳ μὲν γὰρ οὐκέτ’ εἰσίν, οἱ δ’ ὄντες κακοί.
566	ὡς οὐδὲν ἀνδρὶ πιστὸν ἄλλο πλὴν τέκνων· κέρδους δ’ ἕκατι καὶ τὸ συγγενὲς νοσεῖ.
567	τὰς βροτῶν γνώμας σκοπῶν ὥστε Μαγνῆτις λίθος
567	τὴν δόξαν ἕλκει καὶ μεθίησιν πάλιν.
569	ἀθράνευτον
570	ἀκρίζων
571-577 (t)	ΟΙΝΟΜΑΟΣ
571	ἀμηχανῶ δ’ ἔγωγε κοὐκ ἔχω μαθεῖν, εἴτ’ οὖν ἄμεινόν ἐστι γίγνεσθαι τέκνα θνητοῖσιν εἴτ’ ἄπαιδα καρποῦσθαι βίον. ὁρῶ γὰρ οἷς μὲν οὐκ ἔφυσαν, ἀθλίους·
5	ὅσοισι δ’ εἰσίν, οὐδὲν εὐτυχεστέρους. καὶ γὰρ κακοὶ γεγῶτες ἐχθίστη νόσος, κἂν αὖ γένωνται σώφρονες, κακὸν μέγα,
5	λυποῦσι τὸν φύσαντα μὴ πάθωσί τι.
572	ἕν ἐστι πάντων πρῶτον εἰδέναι τουτί, φέρειν τὰ συμπίπτοντα μὴ παλιγκότως· χοὗτός γ’ ἀνὴρ ἄριστος αἵ τε συμφοραὶ ἧσσον δάκνουσιν. ἀλλὰ ταῦτα γὰρ λέγειν
5	ἐπιστάμεσθα, δρᾶν δ’ ἀμηχάνως ἔχει.
573	ἀλλ’ ἔστι γὰρ δὴ κἀν κακοῖσιν ἡδονὴ θνητοῖς ὀδυρμοὶ δακρύων τ’ ἐπιρροαί· ἀλγηδόνας δὲ ταῦτα κουφίζει φρενῶν καὶ καρδίας ἔλυσε τοὺς ἄγαν πόνους.
574	τεκμαιρόμεσθα τοῖς παροῦσι τἀφανῆ.
575	ὅστις δὲ θνητῶν βούλεται δυσώνυμον εἰς γῆρας ἐλθεῖν, οὐ λογίζεται καλῶς· μακρὸς γὰρ αἰὼν μυρίους τίκτει πόνους.
576	ὁ πλεῖστα πράσσων πλεῖσθ’ ἁμαρτάνει βροτῶν.
577	ἐγὼ μὲν εὖτ’ ἂν τοὺς κακοὺς ὁρῶ βροτῶν πίπτοντας, εἶναι φημὶ δαιμόνων γένος.
578-590 (t)	ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ
578	τὰ τῆς γε λήθης φάρμακ’ ὀρθώσας μόνος, ἄφωνα φωνήεντα συλλαβὰς τιθεὶς ἐξηῦρον ἀνθρώποισι γράμματ’ εἰδέναι, ὥστ’ οὐ παρόντα ποντίας ὑπὲρ πλακὸς
5	τἀκεῖ κατ’ οἴκους πάντ’ ἐπίστασθαι καλῶς, παισίν τ’ ἀποθνῄσκοντα χρημάτων μέτρον γράψαντας εἰπεῖν, τὸν λαβόντα δ’ εἰδέναι. ἃ δ’ εἰς ἔριν πίπτουσιν ἀνθρώποις κακὰ
5	δέλτος διαιρεῖ, κοὐκ ἐᾷ ψευδῆ λέγειν.
579	πάλαι πάλαι δή ς’ ἐξερωτῆσαι θέλων, σχολή μ’ ἀπεῖργε
580	Ἀγάμεμνον, ἀνθρώποισι πᾶσιν αἱ τύχαι μορφὴν ἔχουσι, συντρέχει δ’ εἰς ἓν τόδε· τούτου δὲ πάντες, οἵ τε μουσικῆς φίλοι ὅσοι τε χωρὶς ζῶσι, χρημάτων ὕπερ
5	μοχθοῦσιν, ὃς δ’ ἂν πλεῖστ’ ἔχῃ σοφώτατος.
581	στρατηλάται τἂν μυρίοι γενοίμεθα, σοφὸς δ’ ἂν εἷς τις ἢ δύ’ ἐν μακρῷ χρόνῳ.
582 (1446)	εἰ τῶν πολιτῶν οἷσι νῦν πιστεύομεν, τούτοις ἀπιστήσαιμεν, οἷς δ’ οὐ χρώμεθα, τούτοισι χρησαίμεσθ’, ἴσως σωθεῖμεν ἄν.
583	ὅστις λέγει μὲν εὖ, τὰ δ’ ἔργ’ ἐφ’ οἷς λέγει
583	αἴσχρ’ ἐστί, τούτου τὸ σοφὸν οὐκ αἰνῶ ποτέ.
584	εἷς τοι δίκαιος μυρίων οὐκ ἐνδίκων κρατεῖ τὸ θεῖον τὴν δίκην τε συλλαβών.
585	τοῦ γὰρ δικαίου κἀν βροτοῖσι κἀν θεοῖς ἀθάνατος ἀεὶ δόξα διατελεῖ μόνου.
586	Θύσαν Διονύσου κόραν, ὃς ἀν’ Ἴδαν τέρπεται σὺν ματρὶ φίλᾳ τυμπάνων 〈ἐπ’〉 ἰαχαῖς
587	. . . κώπην χρυσόκολλον
588	ἐκάνετ’ ἐκάνετε τὰν πάνσοφον, ὦ Δαναοί,
588	τὰν οὐδέν’ ἀλγύνουσαν ἀηδόνα μουσᾶν.
590	ἔμβολα
591-600 (t)	ΠΕΙΡΙΘΟΥΣ
591	ἐμοὶ πατρὶς μὲν Ἄργος, ὄνομα δ’ Ἡρακλῆς, θεῶν δὲ πάντων πατρὸς ἐξέφυν Διός· ἐμῇ γὰρ ἦλθε μητρὶ κεδνὸν εἰς λέχος Ζεύς, ὡς λέλεκται τῆς ἀληθείας ὕπο.
5	ἥκω δὲ δεῦρο πρὸς βίαν Εὐρυσθέως.
592	ἵνα πλημοχόας τάσδ’ εἰς χθόνιον χάσμ’ εὐφήμως προχέωμεν
593	σὲ τὸν αὐτοφυᾶ τὸν ἐν αἰθερίῳ ῥύμβῳ πάντων φύσιν ἐμπλέξανθ’, ὃν πέρι μὲν φῶς, πέρι δ’ ὀρφναία νὺξ αἰολόχρως, ἄκριτός τ’ ἄστρων
5	ὄχλος ἐνδελεχῶς ἀμφιχορεύει
594	ἀκάμας τε χρόνος περί γ’ ἀενάῳ ῥεύματι πλήρης φοιτᾷ τίκτων αὐτὸς ἑαυτόν, δίδυμοί τ’ ἄρκτοι ταῖς ὠκυπλάνοις πτερύγων ῥιπαῖς
5	τὸν Ἀτλάντειον τηροῦσι πόλον
595	αἰδοῦς ἀχαλκεύτοισιν ἔζευκται πέδαις
596	οὐκ οὖν τὸ μὴ ζῆν κρεῖσσόν ἐστ’ ἢ ζῆν κακῶς;
597	τρόπος δὲ χρηστὸς ἀσφαλέστερος νόμου· τὸν μὲν γὰρ οὐδεὶς ἂν διαστρέψαι ποτὲ λόγος δύναιτο, τὸν δ’ ἄνω τε καὶ κάτω
597	ῥήτωρ σπαράσσων πολλάκις λυμαίνεται.
598	ὁ πρῶτος εἰπὼν οὐκ ἀγυμνάστῳ φρενὶ ἔρριψεν ὅστις τόνδ’ ἐκαίνισεν λόγον, ὡς τοῖσιν εὖ φρονοῦσι συμμαχεῖ τύχη.
599	ἔφεξις
600	θρᾶξαι
601-616 (t)	ΠΕΛΙΑΔΕΣ
601	Μήδεια πρὸς μὲν δώμασιν τυραννικοῖς
602	τί χρῆμα δράσας; φράζε μοι σαφέστερον.
603	αἰνῶ· διδάξαι δ’ ὦ τέκνον σε βούλομαι. ὅταν μὲν ᾖς παῖς, μὴ πλέον παιδὸς φρονεῖν, ἐν παρθένοις δὲ παρθένου τρόπους ἔχειν, ὅταν δ’ ὑπ’ ἀνδρὸς χλαῖναν εὐγενοῦς πέσῃς,
4	. . . . . . . . . . . .
5	τὰ δ’ ἄλλ’ ἀφεῖναι μηχανήματ’ ἀνδράσιν.
604	πρὸς κέντρα μὴ λάκτιζε τοῖς κρατοῦσί σου.
605	τὸ δ’ ἔσχατον δὴ τοῦτο θαυμαστὸν βροτοῖς τυραννίς, οὐχ εὕροις ἂν ἀθλιώτερον. φίλους τε πορθεῖν καὶ κατακτανεῖν χρεών, πλεῖστος φόβος πρόσεστι μὴ δράσωσί τι.
606	οὐκ ἔστι τὰ θεῶν ἄδικ’, ἐν ἀνθρώποισι δὲ κακοῖς νοσοῦντα σύγχυσιν πολλὴν ἔχει.
607	ὁρῶσι δ’ οἱ διδόντες εἰς τὰ χρήματα.
608	ἐν τοῖσι μὲν δεινοῖσιν ὡς φίλοι φίλων· ὅταν δὲ πράξως’ εὖ, διωθοῦνται χάριν αὐτοὶ δι’ αὑτοὺς εὐτυχεῖν ἡγούμενοι.
609	ὁ γὰρ ξυνὼν κακὸς μὲν ἢν τύχῃ γεγώς, τοιούσδε τοὺς ξυνόντας ἐκπαιδεύεται, χρηστοὺς δὲ χρηστός· ἀλλὰ τὰς ὁμιλίας ἐσθλὰς διώκειν, ὦ νέοι, σπουδάζετε.
610	φθείρου· τὸ γὰρ δρᾶν οὐκ ἔχων λόγους ἔχεις.
611	ἀντεμμάσασθαι
612	ἀρταμεῖν
613	εὐστόχως
614	κατηβολή
615	λύσιμον
616	ὄβρια
617-624 (t)	ΠΗΛΕΥΣ
617	οὐκ ἔστιν ἀνθρώποισι τοιοῦτος σκότος, οὐ χῶμα γαίας κλῃστόν, ἔνθα τὴν φύσιν ὁ δυσγενὴς κρύψας ἂν εἴη σοφός.
618	τὸν ὄλβον οὐδὲν οὐδαμοῦ κρίνω βροτοῖς,
618	ὅν γ’ ἐξαλείφει ῥᾷον ἢ γραφὴν θεός.
619	τὸ γῆρας, ὦ παῖ, τῶν νεωτέρων φρενῶν σοφώτερον πέφυκε κἀσφαλέστερον, ἐμπειρία τε τῆς ἀπειρίας κρατεῖ.
620	κλύετ’ ὦ μοῖραι Διὸς αἵ τε παρὰ θρόνον ἀγχοτάτω θεῶν ἑζόμεναι
621	. . τὰ δ’ ἔνθεν οὐκέτ’ ἂν φράσαι λόγῳ δακρύων δυναίμην χωρίς
622	πάρεσμεν, ἀλλ’ οὐκ ᾐσθάνου παρόντα με.
623	βοάσομαί τἄρα τὰν ὑπέρτονον βοάν· ἰώ, πύλαισιν ἤ τις ἐν δόμοις;
624	ἀρκεῖ
625-633 (t)	ΠΛΕΙΣΘΕΝΗΣ
625	οὐ τὸν σὸν ἔκταν πατέρα, πολέμιόν γε μήν.
626	δήμῳ δὲ μήτε πᾶν ἀναρτήσῃς κράτος μήτ’ αὖ κακώσῃς, πλοῦτον ἔντιμον τιθείς, μηδ’ ἄνδρα δήμῳ πιστὸν ἐκβάλῃς ποτὲ μηδ’ αὖξε καιροῦ μείζον’, οὐ γὰρ ἀσφαλές,
5	μή σοι τύραννος λαμπρὸς ἐξ ἀστοῦ φανῇ. κόλουε δ’ ἄνδρα παρὰ δίκην τιμώμενον· πόλει γὰρ εὐτυχοῦντες οἱ κακοὶ νόσος.
627	εἰσὶν γὰρ εἰσὶ διφθέραι μελεγγραφεῖς
627	πολλῶν γέμουσαι Λοξίου γηρυμάτων
628	μηλοσφαγεῖ τε δαιμόνων ἐπ’ ἐσχάραις
629	. . . καὶ κάταιθε χὥτι λῇς πόει.
630	ἐγὼ δὲ Σαρδιανός, οὐκέτ’ Ἀργόλας
631	πολὺς δὲ κοσσάβων ἀραγμὸς Κύπριδος προσῳδὸν ἀχεῖ μέλος ἐν δόμοισιν.
632	πολλῶν τὰ χρήματ’ αἴτι’ ἀνθρώποις κακῶν.
633	μόμφος
634-646 (t)	ΠΟΛΥΙΔΟΣ
634	ὅστις νέμει κάλλιστα τὴν αὑτοῦ φύσιν, οὗτος σοφὸς πέφυκε πρὸς τὸ συμφέρον.
635	οἱ τὰς τέχνας δ’ ἔχοντες ἀθλιώτεροι τῆς φαυλότητος καὶ γὰρ ἐν κοινῷ ψέγειν ἅπασι κεῖσθαι δυστυχὲς κοὐκ εὐτυχές.
636	ἔα ἔα· ὁρῶ γ’ ἐπ’ ἀκταῖς νομάδα κυματοφθόρον ἁλιαίετον· τὸν παῖδα χερσεύειν μόρος. εἰ μὲν γὰρ ἐκ γῆς εἰς θάλασσαν ἔπτατο
5	ὁ κύματ’ οἰκῶν ὄρνις, ἡρμήνευσεν ἂν τὸν παῖδ’ ἐν ὑγροῖς κύμασιν τεθνηκέναι· νῦν δ’ ἐκλιπὼν ἤθη τε καὶ νομὸν βίου
5	δεῦρ’ ἔπτατ’· οὐκ οὖν ἔσθ’ ὁ παῖς ἐν οἴδμασιν.
637	φεῦ φεῦ, τὸ γῆρας ὡς ἔχει πολλὰς νόσους.
638	τίς δ’ οἶδεν εἰ τὸ ζῆν μέν ἐστι κατθανεῖν,
638	τὸ κατθανεῖν δὲ ζῆν κάτω νομίζεται;
639	μάτην γὰρ οἴκῳ σὸν τόδ’ ἐκβαίη τέλος
640	... ἀνθρώπων δὲ μαίνονται φρένες, δαπάνας ὅταν θανοῦσι πέμπωσιν κενάς.
641	πλουτεῖς, τὰ δ’ ἄλλα μὴ δόκει ξυνιέναι· ἐν τῷ γὰρ ὄλβῳ φαυλότης ἔνεστί τις,
641	πενία δὲ σοφίαν ἔλαχε διὰ τὸ συγγενές.
642	οὐ γὰρ παρὰ κρατῆρα καὶ θοίνην μόνον τὰ χρήματ’ ἀνθρώποισιν ἡδονὰς ἔχει, ἀλλ’ ἐν κακοῖσι δύναμιν οὐ μικρὰν φέρει.
643	βαρὺ τὸ φόρημ’ οἴησις ἀνθρώπου κακοῦ.
644	ὅταν κακός τις ἐν πόλει πράσσῃ καλῶς, νοσεῖν τίθησι τὰς ἀμεινόνων φρένας, παράδειγμ’ ἐχόντων τὴν κακῶν ἐξουσίαν.
645	συγγνώμονάς τοι τοὺς θεοὺς εἶναι δόκει, ὅταν τις ὅρκῳ θάνατον ἐκφυγεῖν θέλῃ ἢ δεσμὸν ἢ βίαια πολεμίων κακά, ἢ παισὶν αὐθένταισι κοινωνῇ δόμων.
5	ἤτἄρα θνητῶν εἰσιν ἀσυνετώτεροι
5	ἢ τἀπιεικῆ πρόσθεν ἡγοῦνται δίκης.
646	διαβάλλω
647-657 (t)	ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ
647	ἄξιος δ’ ἐμὸς γαμβρὸς κέκλησαι παῖδά μοι ξυνοικίσας.
648	οὐ γὰρ θέμις βέβηλον ἅπτεσθαι δόμων
649	πέπονθεν οἷα καὶ σὲ καὶ πάντας μένει.
650	πόλλ’ ἐλπίδες ψεύδουσι καὶ λόγοι βροτούς.
651	οὐ θαῦμ’ ἔλεξας θνητὸν ὄντα δυστυχεῖν.
652	ὦ παῖδες οἷον φίλτρον ἀνθρώποις φρενός
653	κοινὸν γὰρ εἶναι χρῆν γυναικεῖον λέχος.
654	δυοῖν λεγόντοιν, θατέρου θυμουμένου, ὁ μὴ ἀντιτείνων τοῖς λόγοις σοφώτερος.
655	οὐκ ἂν προδοίην καίπερ ἄψυχον φίλον.
656	..σα λαιμὸν ἢ πεσοῦς’ ἀπ’ ἰσθμίου
656	κευθμῶνα πηγαῖον ὕδωρ
657	ὅστις δὲ πάσας συντιθεὶς ψέγει λόγῳ γυναῖκας ἑξῆς, σκαιός ἐστι κοὐ σοφός· πολλῶν γὰρ οὐσῶν τὴν μὲν εὑρήσεις κακήν, τὴν δ’ ὥσπερ αὕτη λῆμ’ ἔχουσαν εὐγενές.
658-660 (t)	ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ
658	οἳ γῆν ἔχους’ Εὐβοΐδα πρόσχωρον πόλιν
659	ἔρωτες ἡμῖν εἰσὶ παντοῖοι βίου· ὃ μὲν γὰρ εὐγένειαν ἱμείρει λαβεῖν, τῷ δ’ οὐχὶ τούτου φροντίς, ἀλλὰ χρημάτων πολλῶν κεκλῆσθαι βούλεται πάτωρ δόμοις·
5	ἄλλῳ δ’ ἀρέσκει μηδὲν ὑγιὲς ἐκ φρενῶν λέγοντι πείθειν τοὺς πέλας τόλμῃ κακῇ· οἳ δ’ αἰσχρὰ κέρδη πρόσθε τοῦ καλοῦ βροτῶν ζητοῦσιν· οὕτω βίοτος ἀνθρώπων πλάνη. ἐγὼ δὲ τούτων οὐδενὸς χρῄζω τυχεῖν,
10	δόξαν 〈δὲ〉 βουλοίμην ἂν εὐκλείας ἔχειν.
660	οὐδεὶς γὰρ ἡμᾶς 〈ὅστισ〉 ἐξαιρήσεται.
661-672 (t)	ΣΘΕΝΕΒΟΙΑ
661	Οὐκ ἔστιν ὅστις πάντ’ ἀνὴρ εὐδαιμονεῖ· ἢ γὰρ πεφυκὼς ἐσθλὸς οὐκ ἔχει βίον,
661	ἢ δυσγενὴς ὢν πλουσίαν ἀροῖ πλάκα.
662	πολλοὺς δὲ πλούτῳ καὶ γένει γαυρουμένους γυνὴ κατῄσχυν’ ἐν δόμοισι νηπία.
663	ποιητὴν δ’ ἄρα Ἔρως διδάσκει, κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ πρίν.
664	πεσὸν δέ νιν λέληθεν οὐδὲν ἐκ χερός,
664	ἀλλ’ εὐθὺς αὐδᾷ ‘τῷ Κορινθίῳ ξένῳ‘.
665	τοιαῦτ’ ἀλύει· νουθετούμενος δ’ ἔρως μᾶλλον πιέζει
666	ὦ παγκακίστη καὶ γυνή· τί γὰρ λέγων μεῖζόν σε τοῦδ’ ὄνειδος ἐξείποι τις ἄν;
667	τίς ἄνδρα τιμᾷ ξεναπάτην;
668	ἄνευ τύχης γάρ, ὥσπερ ἡ παροιμία,
668	πόνος μονωθεὶς οὐκέτ’ ἀλγύνει βροτούς.
669	πέλας δὲ ταύτης δεινὸς ἵδρυται Κράγος ἔνθηρος, ᾗ λῃστῆρσι φρουρεῖται .. κλύδωνι δεινῷ καὶ βροτοστόνῳ βρέμει πτηνὸς πορεύσει
670	βίος δὲ πορφυροῦς θαλάσσιος οὐκ εὐτράπεζος, ἀλλ’ ἐπάκτιοι φάτναι. ὑγρὰ δὲ μήτηρ, οὐ πεδοστιβὴς τροφὸς θάλασσα· τήνδ’ ἀροῦμεν, ἐκ ταύτης βίος
5	βρόχοισι καὶ πέδαισιν οἴκαδ’ ἔρχεται.
671	κομίζετ’ εἴσω τήνδε· πιστεύειν δὲ χρὴ γυναικὶ μηδὲν ὅστις εὖ φρονεῖ βροτῶν.
672	ὁ δ’ εἰς τὸ σῶφρον ἐπ’ ἀρετήν τ’ ἄγων ἔρως
672	ζηλωτὸς ἀνθρώποισιν· ὧν εἴην ἐγώ.
673-674 (t)	ΣΙΣΥΦΟΣ ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ
673	χαίρω σέ τ’, ὦ βέλτιστον Ἀλκμήνης τέκος, ... τόν τε μιαρὸν ἐξολωλότα.
674	ἑλίσσων
675-681 (t)	ΣΚΙΡΩΝ ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ
675	καὶ τὰς μὲν ἄξῃ, πῶλον ἢν διδῷς ἕνα, τὰς δ’ ἢν ξυνωρίδ’· αἳ δὲ κἀπὶ τεσσάρων
675	φοιτῶσιν ἵππων ἀργυρῶν. φιλοῦσι δὲ τὸν ἐξ Ἀθηνῶν παρθένους ὅταν φέρῃ
5	πολλάς
676	σχεδὸν χαμεύνῃ σύμμετρος Κορινθίας παιδός, κνεφάλλου δ’ οὐχ ὑπερτείνεις πόδα.
677	οὐδὲ κωλῆνες νεβρῶν
678	ἔστι τοι καλὸν κακοὺς κολάζειν
679	ἢ προσπηγνύναι κράδαις ἐριναῖς
680	ἁμαρτεῖν
681	ἔμβολα
682-686 (t)	ΣΚΥΡΙΟΙ
682	ἡ παῖς νοσεῖ σου κἀπικινδύνως ἔχει. 〈ΛΥΚ.〉 πρὸς τοῦ; τίς αὐτὴν πημονὴ δαμάζεται; μῶν κρυμὸς αὐτῆς πλευρὰ γυμνάζει χολῆς;
683	σοφοὶ δὲ συγκρύπτουσιν οἰκείας βλάβας.
684	φεῦ, τῶν βροτείων ὡς ἀνώμαλοι τύχαι. οἳ μὲν γὰρ εὖ πράσσουσι, τοῖς δὲ συμφοραὶ σκληραὶ πάρεισιν εὐσεβοῦσιν εἰς θεούς, καὶ πάντ’ ἀκριβῶς κἀπὶ φροντίδων βίον
5	οὕτω δικαίως ζῶσιν αἰσχύνης ἄτερ.
685	ζεύγλας
686	παρασάγγης
687-694 (t)	ΣΥΛΕΥΣ ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ
687	πίμπρη, κάταιθε σάρκας, ἐμπλήσθητί μου πίνων κελαινὸν αἷμα· πρόσθε γὰρ κάτω γῆς εἶσιν ἄστρα, γῆ δ’ ἄνεις’ ἐς αἰθέρα,
687	πρὶν ἐξ ἐμοῦ σοι θῶπ’ ἀπαντῆσαι λόγον.
688	ἥκιστα φαῦλος, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον· τὸ σχῆμα σεμνὸς κοὐ ταπεινὸς οὐδ’ ἄγαν εὔογκος ὡς ἂν δοῦλος, ἀλλὰ καὶ στολὴν
688	ἰδόντι λαμπρὸς καὶ ξύλῳ δραστήριος.
689	οὐδεὶς δ’ ἐς οἴκους δεσπότας ἀμείνονας αὑτοῦ πρίασθαι βούλεται· σὲ δ’ εἰσορῶν πᾶς τις δέδοικεν. ὄμμα γὰρ πυρὸς γέμεις, ταῦρος λέοντος ὡς βλέπων πρὸς ἐμβολήν.
690	τό γ’ εἶδος αὐτὸ σοῦ κατηγορεῖ σιγῶντος ὡς εἴης ἂν οὐχ ὑπήκοος, τάσσειν δὲ μᾶλλον ἢ ἐπιτάσσεσθαι θέλοις.
691	κλίθητι καὶ πίωμεν· ἐν τούτῳ δέ μου τὴν πεῖραν εὐθὺς λάμβαν’ εἰ κρείσσων ἔσῃ.
692	τοῖς μὲν δικαίοις ἔνδικος, τοῖς δ’ αὖ κακοῖς πάντων μέγιστος πολέμιος κατὰ χθόνα.
693	εἶα δή, [φίλον] ξύλον,
693	ἔγειρέ μοι σεαυτὸ καὶ γίγνου θρασύ.
694	βαυβῶμεν εἰσελθόντες· ἀπόμορξαι σέθεν τὰ δάκρυα.
695 (t)	ΤΕΝΝΗΣ
1	φεῦ,
1	οὐδὲν δίκαιόν ἐστιν ἐν τῷ νῦν γένει.
696-727 (t)	ΤΗΛΕΦΟΣ
696	Ὦ γαῖα πατρίς, ἣν Πέλοψ ὁρίζεται, χαῖρ’, ὅς τε πέτρον Ἀρκάδων δυσχείμερον 〈Πὰν〉 ἐμβατεύεις, ἔνθεν εὔχομαι γένος.
696	Αὔγη γὰρ Ἀλέου παῖς με τῷ Τιρυνθίῳ
5	τίκτει λαθραίως Ἡρακλεῖ· ξύνοιδ’ ὄρος Παρθένιον, ἔνθα μητέρ’ ὠδίνων ἐμὴν ἔλυσεν Εἰλείθυια.
697	πτώχ’ ἀμφίβληστρα σώματος λαβὼν ῥάκη ἀλκτήρια τύχης
698	δεῖ γάρ με δόξαι πτωχὸν [εἶναι τήμερον],
698	εἶναι μὲν ὅσπερ εἰμί, φαίνεσθαι δὲ μή.
699	ἄνασσα πράγους τοῦδε καὶ βουλεύματος
700	ὦ Φοῖβ’ Ἄπολλον Λύκιε, τί ποτέ μ’ ἐργάσῃ;
701	μοχθεῖν ἀνάγκη τοὺς θέλοντας εὐτυχεῖν.
702	τόλμα σὺ κἄν τι τραχὺ νείμωσιν θεοί.
703	μή μοι φθονήσητ’, ἄνδρες Ἑλλήνων ἄκροι, εἰ πτωχὸς ὢν τέτληκ’ ἐν ἐσθλοῖσιν λέγειν.
704	οἶδ’ ἄνδρα Μυσὸν Τήλεφον .. εἴτε δὲ Μυσὸς 〈γεγὼσ〉 ἦν εἴτε κἄλλοθέν ποθεν, πῶς .... Τήλεφος γνωρίζεται;
705	κώπης ἀνάσσων κἀποβὰς εἰς Μυσίαν ἐτραυματίσθην πολεμίῳ βραχίονι.
706	Ἀγάμεμνον, οὐδ’ εἰ πέλεκυν ἐν χεροῖν ἔχων μέλλοι τις εἰς τράχηλον ἐμβαλεῖν ἐμόν,
706	σιγήσομαι δίκαιά γ’ ἀντειπεῖν ἔχων.
707	καλῶς ἔχοι μοι· Τηλέφῳ δ’ ἁγὼ φρονῶ
708	ἐρεῖ τις, οὐ χρῆν· ἀλλὰ τί ἐχρῆν εἴπατε.
709	καθῆσθ’ ἂν ἐν δόμοισιν; ἦ πολλοῦ γε δεῖ.
710	τὸν δὲ Τήλεφον
710	οὐκ οἰόμεσθα; νοῦς ἄρ’ ὑμῖν οὐκ ἔνι.
711	εἶτα δὴ θυμούμεθα παθόντες οὐδὲν μεῖζον ἢ δεδρακότες;
712	ἅπασαν ἡμῶν τὴν πόλιν κακορροθεῖ
713	ὦ πόλις Ἄργους, κλύεθ’ οἷα λέγει
714	τί γάρ με πλοῦτος ὠφελεῖ νόσον; σμίκρ’ ἂν θέλοιμι καὶ καθ’ ἡμέραν ἔχων ἄλυπος οἰκεῖν μᾶλλον ἢ πλουτῶν νοσεῖν.
715	οὔ τἄρ’ Ὀδυσσεύς ἐστιν αἱμύλος μόνος· χρεία διδάσκει, κἂν βραδύς τις ᾖ, σοφόν.
716	σὺ δ’ εἶκ’ ἀνάγκῃ καὶ θεοῖσι μὴ μάχου· τόλμα δὲ προσβλέπειν με καὶ φρονήματος χάλα. τά τοι μέγιστα πολλάκις θεὸς ταπείν’ ἔθηκε καὶ συνέστειλεν πάλιν.
717	τί δ’, ὦ τάλας; σὺ τῷδε πείθεσθαι μέλλεις;
718	ὥρα σε θυμοῦ κρείσσονα γνώμην ἔχειν.
719	Ἕλληνες ὄντες βαρβάροις δουλεύσομεν;
720	κακῶς ὀλοίατ’· ἄξιον γὰρ Ἑλλάδι.
721	κακός τίς ἐστι προξένῳ σοὶ χρώμενος.
722	ἴθ’ ὅποι χρῄζεις· οὐκ ἀπολοῦμαι
722	τῆς σῆς Ἑλένης εἵνεκα
723	Σπάρτην ἔλαχες, κείνην κόσμει· τὰς δὲ Μυκήνας ἡμεῖς ἰδίᾳ.
724	πριστοῖσι λόγχης θέλγεται ῥινήμασιν
725	λοχαῖον σῖτον
726	ψυκτήρ
727	ἀπέπτυς’ ἐχθροῦ φωτὸς ἔχθιστον τέκος.
728-741 (t)	ΤΗΜΕΝΙΔΑΙ
728	. . φιλεῖ τοι πόλεμος οὐ πάντων τυχεῖν, ἐσθλῶν δὲ χαίρει πτώμασιν νεανιῶν, κακοὺς δὲ μισεῖ. τῇ πόλει μὲν οὖν νόσος
728	τόδ’ ἐστί, τοῖς δὲ κατθανοῦσιν εὐκλεές.
729	εἰκὸς δὲ παντὶ καὶ λόγῳ καὶ μηχανῇ πατρίδος ἐρῶντας ἐκπονεῖν σωτηρίαν.
730	ἅπασα Πελοπόννησος εὐτυχεῖ πόλις.
731	οὐκ ἔστι κρεῖσσον ἄλλο πλὴν κρατεῖν δορί.
732	ῥώμη δέ τ’ ἀμαθὴς πολλάκις τίκτει βλάβην.
733	τοῖς πᾶσιν ἀνθρώποισι κατθανεῖν μένει. κοινὸν δ’ ἔχοντες αὐτὸ κοινὰ πάσχομεν πάντες· τὸ γὰρ χρεὼν μεῖζον ἢ τὸ μὴ χρεών.
734	ἀρετὴ δὲ κἂν θάνῃ τις οὐκ ἀπόλλυται, ζῇ δ’ οὐκέτ’ ὄντος σώματος· κακοῖσι δὲ
734	ἅπαντα φροῦδα συνθανόνθ’ ὑπὸ χθονός.
735	ἀσύνετος ὅστις ἐν φόβῳ μὲν ἀσθενής, λαβὼν δὲ μικρὸν τῆς τύχης φρονεῖ μέγα.
736	ὡς σκαιὸς ἁνὴρ καὶ ξένοισιν ἄξενος καὶ μνημονεύων οὐδὲν ὧν ἐχρῆν φίλου. σπάνιον ἄρ’ ἦν θανοῦσιν ἀσφαλεῖς φίλοι, κἂν ὁμόθεν ὦσι· τὸ γὰρ ἔχειν πλέον κρατεῖ
5	τῆς εὐσεβείας· ἡ δ’ ἐν ὀφθαλμοῖς χάρις ἀπόλωλ’, ὅταν τις ἐκ δόμων ἀνὴρ θάνῃ.
737	καλόν γ’ ἀληθὴς κἀτενὴς παρρησία.
738	πολλοὶ γεγῶτες ἄνδρες οὐκ ἔχους’ ὅπως
738	δείξουσιν αὑτοὺς τῶν κακῶν ἐξουσίᾳ.
739	φεῦ φεῦ, τὸ φῦναι πατρὸς εὐγενοῦς ἄπο ὅσην ἔχει φρόνησιν ἀξίωμά τε. κἂν γὰρ πένης ὢν τυγχάνῃ, χρηστὸς γεγὼς τιμὴν ἔχει τιν’, ἀναμετρούμενος δέ πως
5	τὸ τοῦ πατρὸς γενναῖον ὠφελεῖ τρόπῳ.
740	. . . . . . ἦλθεν δ’ ἐπὶ χρυσόκερων ἔλαφον, μεγάλων ἄθλων ἕνα δεινὸν ὑποστάς, κατ’ ἔναυλ’ ὀρέων ἀβάτους ἐπί τε
5	λειμῶνας ποίμνιά τ’ ἄλση.
742-751 (t)	ΤΗΜΕΝΟΣ
742	ἄλλη πρὸς ἄλλο γαῖα χρησιμωτέρα.
743	τὸ δὲ στρατηγεῖν τοῦτ’ ἐγὼ κρίνω, καλῶς γνῶναι τὸν ἐχθρὸν ᾗ μάλισθ’ ἁλώσιμος.
744	ἄρξεις ἄρ’ οὕτω· χρὴ δὲ τὸν στρατηλάτην ὁμῶς δίκαιον ὄντα ποιμαίνειν στρατόν.
745	τολμᾶν δὲ χρεών· ὁ γὰρ ἐν καιρῷ μόχθος πολλὴν εὐδαιμονίαν τίκτει θνητοῖσι τελευτῶν.
746	αἰδὼς γὰρ ὀργῆς πλείον’ ὠφελεῖ βροτούς.
747	αἰσίως
748	ἀνανομήν
749	ἄπυργος
750	κατηβολή
751	σφακελισμός
752-770 (t)	ΥΨΙΠΥΛΗ
752	Διόνυσος, ὃς θύρσοισι καὶ νεβρῶν δοραῖς καθαπτὸς ἐν πεύκαισι Παρνασὸν κάτα
752	πηδᾷ χορεύων παρθένοις σὺν Δελφίσιν
753	δείξω μὲν Ἀργείοισιν Ἀχελῴου ῥόον
754	ἕτερον ἐφ’ ἑτέρῳ αἰρόμενος ἄγρευμ’ ἀνθέων ἡδομένᾳ ψυχᾷ τὸ νήπιον ἄπληστον ἔχων
755	ἀνὰ τὸ δωδεκαμήχανον ἄστρον
756	περίβαλ’, ὦ τέκνον, ὠλένας
757	ἅ γ’ οὖν παραινῶ, ταῦτά μου δέξαι, γύναι. ἔφυ μὲν οὐδεὶς ὅστις οὐ πονεῖ βροτῶν, θάπτει τε τέκνα χἅτερ’ αὖ κτᾶται νέα, αὐτός τε θνῄσκει· καὶ τάδ’ ἄχθονται βροτοί,
5	εἰς γῆν φέροντες γῆν. ἀναγκαίως δ’ ἔχει βίον θερίζειν ὥστε κάρπιμον στάχυν, καὶ τὸν μὲν εἶναι, τὸν δὲ μή· τί ταῦτα δεῖ στένειν, ἅπερ δεῖ κατὰ φύσιν διεκπερᾶν;
5	δεινὸν γὰρ οὐδὲν τῶν ἀναγκαίων βροτοῖς.
758	κακοῖς τὸ κέρδος τῆς δίκης ὑπέρτερον.
759	πρὸς τὰ φύσεις χρὴ καὶ τὰ πράγματα σκοπεῖν καὶ τὰς διαίτας τῶν κακῶν τε κἀγαθῶν, πειθὼ δὲ τοῖς μὲν σώφροσιν πολλὴν ἔχειν, τοῖς μὴ δικαίοις δ’ οὐδὲ συμβάλλειν χρεών.
760	ἔξω γὰρ ὀργῆς πᾶς ἀνὴρ σοφώτερος.
761	ἄελπτον οὐδέν, πάντα δ’ ἐλπίζειν χρεών.
762	εὔφημα καὶ σᾶ καὶ κατεσφραγισμένα
763	ἢ ἑτέρᾳ φράσω;
764	ἰδού, πρὸς αἰθέρ’ ἐξαμίλλησαι κόρας γραπτούς 〈τ’ ἐν αἰετ〉οῖσι πρόσβλεψον τύπους.
765	οἰνάνθα τρέφει τὸν ἱερὸν βότρυν
766	ἀναδρομαί
767	ἄρκτος
768	ἐκδημία
769	κροταλισάσης
770	νεαρός
771-786 (t)	ΦΑΕΘΩΝ
771	Μέροπι τῆσδ’ ἄνακτι γῆς, ἣν ἐκ τεθρίππων ἁρμάτων πρώτην χθόνα Ἥλιος ἀνίσχων χρυσέᾳ βάλλει φλογί. καλοῦσι δ’ αὐτὴν γείτονες μελάμβροτοι
5	Ἕω φαεννὰς Ἡλίου θ’ ἱπποστάσεις.
772	θερμὴ δ’ ἄνακτος φλὸξ ὑπερτέλλουσα γῆς
772	καίει τὰ πόρρω, τἀγγύθεν δ’ εὔκρατ’ ἔχει.
773	μνησθεὶς ὅ μοί ποτ’ εἶφ’ ὅτ’ ηὐνάσθη θεός. αἰτοῦ τί χρῄζεις ἕν· πέρᾳ γὰρ οὐ θέμις λαβεῖν σε· κἂν μὲν τυγχάνῃς ε... θεοῦ πέφυκας· εἰ δὲ μή, ψευδὴς ἐγώ.
5	ΦΑΕ. πῶς οὖν πρόσειμι δῶμα θερμὸν Ἡλίου; ΚΛΥ. κείνῳ μελήσει σῶμα μὴ βλάπτειν τὸ σόν. ΦΑΕ. εἴπερ πατὴρ πέφυκεν, οὐ κακῶς λέγεις. ΚΛΥ. σάφ’ ἴσθι· πεύσῃ δ’ αὐτὸ τῷ χρόνῳ σαφῶς. ΦΑΕ. ἀρκεῖ· πέποιθα γάρ σε μὴ ψευδῆ λέγειν.
10	ἀλλ’ ἕρπ’ ἐς οἴκους· καὶ γὰρ αἵδ’ ἔξω δόμων δμῳαὶ περῶσιν, αἳ πατρὸς κατὰ σταθμοὺς σαίρουσι δῶμα καὶ δόμων κειμήλια καθ’ ἡμέραν φοιβῶσι κἀπιχωρίοις ὀσμαῖσι θυμιῶσιν εἰσόδους δόμων.
15	ὅταν δ’ ὕπνον γεραιὸς ἐκλιπὼν πατὴρ πύλας ἀμείψῃ καὶ λόγους γάμων πέρι λέξῃ πρὸς ἡμᾶς, Ἡλίου μολὼν δόμους τοὺς σοὺς ἐλέγξω, μῆτερ, εἰ σαφεῖς λόγοι.
15	ΧΟΡ. . . . . . . .		στρ. α
20	. . . . . κατὰ γᾶν .δειλα..α̣.κ̣υ̣..μ̣α̣ι̣ . . . . . . . . μέλπει δ’ ἐν δένδρεσι λεπτὰν ἀηδὼν ἁρμονίαν
25	ὀρθρευομένα γόοις Ἴτυν Ἴτυν πολύθρηνον.
	σύριγγας δ’ οὐριβάται κινοῦσιν ποίμνας ἐλάται·		ἀντ. α
	ἔγρονται δ’ εἰς βοτάναν
30	ξανθᾶν πώλων συζυγίαι. ἤδη δ’ εἰς ἔργα κυναγοὶ στείχουσιν θηροφόνοι, παγαῖς τ’ ἐπ’ Ὠκεανοῦ μελιβόας κύκνος ἀχεῖ.
35	ἄκατοι δ’ ἀνάγονται ὑπ’ εἰρεσίας ἀνέμων τ’ εὐαέσσιν ῥοθίοις ἀνὰ δ’ ἱστία ....... . . . . . . . . . . . . . . . .		στρ. β
40	. . . . . . . . . . . . . . . . . σινδὼν δὲ πρότονον ἐπὶ μέσον πελάζει.		στρ. β
40	τὰ μὲν οὖν ἑτέροισι μέριμνα πέλει· κόσμον δ’ ὑμεναίων δεσποσύνων		ἀντ. β
45	ἐμὲ καὶ τὸ δίκαιον ἄγει καὶ ἔρως ὑμνεῖν· δμωσὶν γὰρ ἀνάκτων εὐαμερίαι προσιοῦσαι μολπᾶν θράσος αἴρους’ ἐπὶ χάρματ’· εἰ δὲ τύχα τι τέκοι,
773 (50)	βαρὺν βαρεῖα φόβον ἔπεμψεν οἴκοις.
773 (50)	ὁρίζεται δὲ τόδε φάος γάμων τέλος, τὸ δή ποτ’ εὐχαῖς ἐγὼ λισσομένα προσέβαν ὑμέναιον ἀεῖσαι		ἐπ.
55	φίλον φίλων δεσποτᾶν. θεὸς ἔδωκε, χρόνος ἔκρανε λέχος ἐμοῖσιν ἀρχέταις. ἴτω τελεία γάμων ἀοιδά. ἀλλ’ ὅδε γὰρ δὴ βασιλεὺς πρὸ δόμων
60	κῆρύξ θ’ ἱερὸς καὶ παῖς Φαέθων βαίνουσι, τριπλοῦν ζεῦγος, ἔχειν χρὴ στόμ’ ἐν ἡσυχίᾳ· περὶ γὰρ μεγάλων γνώμας δείξει, παῖδ’ ὑμεναίοις, ὡς φησί, θέλων
65	ζεῦξαι νύμφης τε λεπάδνοις.
65	〈ΚΗΡ.〉 Ὠκεανοῦ πεδίων οἰκήτορες, εὐφαμεῖτ’, ὦ, ἐκτόπιοί τε δόμων ἀπαείρετε, ὦ ἴτε, λαοί.
70	κηρύσσω δ’ ὁσίαν βασιλήιον, αἰτῶ δ’ αὐδὰν εὐτεκνίαν τε γάμοις, ὧν ἔξοδος ἅδ’ ἕνεχ’ ἥκει, παιδὸς πατρός τε τῇδ’ ἐν ἡμέρᾳ λέχη
75	κρᾶναι θελόντων· ἀλλὰ σῖγ’ ἔστω λεώς. ΜΕΡ. . . . . . . . . . . . .
75	. . . . . . . εἰ γὰρ εὖ λέγω
774	ναῦν τοι μί’ ἄγκυρ’ οὐχ ὁμῶς σῴζειν φιλεῖ ὡς τρεῖς ἀφέντι· προστάτης θ’ ἁπλοῦς πόλει
774	σφαλερός, ὑπὼν δὲ κἄλλος οὐ κακὸν πέλει.
775	ἐλεύθερος δ’ ὢν δοῦλός ἐστι τοῦ λέχους, πεπραμένον τὸ σῶμα τῆς φερνῆς ἔχων.
776	δεινόν γε, τοῖς πλουτοῦσι τοῦτο δ’ ἔμφυτον, σκαιοῖσιν εἶναι· τί ποτε τοῦτο ταἴτιον; ἆρ’ ὄλβος αὐτοῖς ὅτι τυφλὸς συνηρετεῖ, τυφλὰς ἔχουσι τὰς φρένας καὶ τῆς τύχης;
777	ὡς πανταχοῦ γε πατρὶς ἡ βόσκουσα γῆ.
778	εὐδαιμονίζων ὄχλος ἐξέπληξέ με.
779	ἔλα δὲ μήτε Λιβυκὸν αἰθέρ’ εἰσβαλών· κρᾶσιν γὰρ ὑγρὰν οὐκ ἔχων, ἁψῖδα σὴν κάτω διήσει . . . . . . . ἵει δ’ ἐφ’ ἑπτὰ πλειάδων ἔχων δρόμον ....
5	τοσαῦτ’ ἀκούσας παῖς ἔμαρψεν ἡνίας· κρούσας δὲ πλευρὰ πτεροφόρων ὀχημάτων μεθῆκεν, αἳ δ’ ἔπταντ’ ἐπ’ αἰθέρος πτυχάς. πατὴρ δ’ ὄπισθε νῶτα σειραίου βεβὼς ἵππευε παῖδα νουθετῶν· ἐκεῖς’ ἔλα,
10	τῇδε στρέφ’ ἅρμα, τῇδε.
781	πυρός τ’ ἐρινὺς ἐν νεκροῖς θερηνυαι ζῶς’ ἥδ’ ἀνίης’ ἀτμὸν ἐμφανῆ . . ἀπωλόμην· οὐκ οἴσετ’ εἰς δόμους ν〈έκυν;〉 νοεῖς; πόσις μοι πλησίον γαμηλίους
5	μολπὰς ἀυτεῖ παρθένοις ἡγούμενος. οὐ θᾶσσον; οὐ σταλαγμὸν ἐξομόρξετε, εἴ πού τις ἔστιν αἵματος χαμαὶ πεσών;
5	ἐπείγετ’ εἶα, δμωίδες· κρύψω δέ νιν ξεστοῖσι θαλάμοις, ἔνθ’ ἐμῷ κεῖται πόσει
10	χρυσός· μόνη δὲ κλῇθρ’ ἐγὼ σφραγίζομαι. ὦ καλλιφεγγὲς Ἥλι’, ὥς μ’ ἀπώλεσας καὶ τόνδ’· Ἀπόλλων δ’ ἐν βροτοῖς ὀρθῶς καλῇ, ὅστις τὰ σιγῶντ’ ὀνόματ’ οἶδε δαιμόνων.
10	στρ.			ΧΟΡ. Ὑμὴν Ὑμήν,
15				τὰν Διὸς οὐρανίαν ἀείδομεν τὰν ἐρώτων πότνιαν, τὰν παρθένοις γαμήλιον Ἀφροδίταν. πότνια, σοὶ τάδ’ ἐγὼ νυμφεῖ’ ἀείδω, Κύπρι θεῶν καλλίστα,
20				τῷ τε νεόζυγι σῷ πώλῳ, τὸν ἐν αἰθέρι κρύπτεις σῶν γάμων γένναν·
20	ἀντ.			ἃ τὸν μέγαν τᾶσδε πόλεως βασιλῆ νυμφεύεται,
25				ἀστερωποῖσιν δόμοισιν χρυσέων ἀρχόν, φίλον Ἀφροδίτᾳ. ὦ μακάρων βασιλεὺς μείζων ἔτ’ ὄλβον· ὃς θεὰν κηδεύσεις καὶ μόνος ἀθανάτων
30				γαμβρὸς δι’ ἀπείρονα γαῖαν θνατὸς ὑμνήσῃ. ΜΕΡ. χώρει σὺ καὶ τάσδ’ εἰς δόμους ἄγων κόρας γυναῖκ’ ἄνωχθι πᾶσι τοῖς κατὰ στόμα θεοῖς χορεῦσαι καὶ κυκλώσασθαι δόμους
35				σεμνοῖσιν ὑμεναίοισιν, Ἑστίας θ’ ἕδος, ἀφ’ ἧς γε σώφρων πᾶς ἂν ἄρχεσθαι θέλοι εὐχὰς πο〈εῖσθαι〉 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
40				. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . θεᾶς προσελθεῖν τέμενος ἐξ ἐμῶν δόμων. ΘΕΡ. ὦ δέσποτ’, ἔστρεψ’ ἐκ δόμων ταχὺν πόδα. οὗ γὰρ σὺ σῴζῃ σεμνὰ θησαυρίσματα
45		χρυσοῦ, δι’ ἁρμῶν ἐξαμείβεται πύλης καπνοῦ μέλαιν’ ἄησις ἔνδοθεν στέγης. προσθεὶς πρόσωπον φλόγα μὲν οὐχ ὁρῶ πυρός, γέμοντα δ’ οἶκον μέλανος ἔνδοθεν καπνοῦ. ἀλλ’ ἔσιθ’ ἐς οἶκον, μή τιν’ Ἥφαιστος χόλον
781 (50)		δόμοις ἐπεισφρεὶς μέλαθρα συμφλέξῃ πυρὶ ἐν τοῖσιν ἡδίστοισι Φαέθοντος γάμοις. ΜΕΡ. πῶς φής; ὅρα μὴ θυμάτων πυρουμένων κατ’ οἶκον ἀτμὸν κεῖς’ ἀποσταλέντ’ ἴδῃς. ΘΕΡ. ἅπαντα ταῦτ’ ἠθρησεκανπωτουσεχει
55		ΜΕΡ. οἶδεν δ’ ἐμὴ τάδ’ ἢ οὐκ ἐπίσταται δάμαρ; ΘΕΡ. θυηπολοῦσα θεοῖς ἐκεῖς’ ἔχει φρένας. ΜΕΡ. ἀλλ’ εἶμ’, ἐπεί τοι καὶ φιλεῖ τὰ τοιάδε ληφθέντα φαύλως ἐς μέγαν χειμῶν’ ἄγειν. σὺ δ’ ὡς πάρος δέσποινα Δήμητρος κόρη
60		Ἥφαιστέ τ’ ἔστε πρευμενεῖς δόμοις ἐμοῖς. ΧΟΡ. τάλαιν’ ἐγώ, τάλαινα, ποῖ πόδα πτερόεντα καταστάσω; ἀν’ αἰθέρ’; ἢ γᾶς ὑπὸ κεῦθος ἄφαν‐ τον ἐξαμαυρωθῶ;
65		ἰώ μοί μοι, κακὰ φανήσεται· βασίλεια τάλαινα παῖς τ’ ἔσω κρυφαῖος νέκυς. ὀτοτοτοῖ, κεραύνιαί τ’ ἐκ Διὸς πυρίβολοι πλαγαὶ λέχεά θ’ Ἁλίου.
70		ὦ δυστάλαινα τῶν ἀμετρήτων κακῶν Ὠκεανοῦ κόρα, πατρὸς ἴθι πρόσπεσε γόνυ 〈λι〉ταῖς, σφαγὰς σφαγὰς οἰκτρά τ’ ἀρκέσαι σᾶς δειρᾶς.
75		ΜΕΡ. ἰώ μοί μοι. ΧΟΡ. ἠκούσατ’ ἀρχὰς δεσπότου στεναγμάτων; ΜΕΡ. ἰὼ τέκνον. ΧΟΡ. καλεῖ τὸν οὐ κλύοντα δυστυχῆ γόνον
75		.......των ὁρᾶν σαφῆ.
782		ψυκτήρια
782		δένδρεα φίλαισιν ὠλέναισι λέξεται.
783		χρυσέα βῶλος
784		ἐν τοῖσι μώροις τοῦτ’ ἐγὼ κρίνω βροτῶν, ὅστις τῶν πατέρων παισὶ μὴ φρονοῦσιν εὖ ἢ καὶ πολίταις παραδίδως’ ἐξουσίαν.
785		μισῶ δὲ . . . . . . ἀγκύλον τόξον κρανείας, γυμνάσια δ’ οἰχοίατο.
786		φίλος δέ μοι
786		ἄλουτος ἐν φάραγξι σήπεται νέκυς.
787-803 (t)		ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
787		πῶς δ’ ἂν φρονοίην, ᾧ παρῆν ἀπραγμόνως ἐν τοῖσι πολλοῖς ἠριθμημένῳ στρατοῦ
787		ἴσον μετασχεῖν τῷ σοφωτάτῳ τύχης;
788		οὐδὲν γὰρ οὕτω γαῦρον ὡς ἀνὴρ ἔφυ· τοὺς γὰρ περισσοὺς καί τι πράσσοντας πλέον τιμῶμεν ἄνδρας τ’ ἐν πόλει νομίζομεν.
789		ὀκνῶν δὲ μόχθων τῶν πρὶν ἐκχέαι χάριν καὶ τοὺς παρόντας οὐκ ἀπωθοῦμαι πόνους.
790		δύσμορφα μέντοι τἄνδον εἰσιδεῖν, ξένε.
791		ἅλις, ὦ βιοτά· πέραινε, πρίν τινα συντυχίαν
791		ἢ κτεάτεσσιν ἐμοῖς ἢ σώματι τῷδε γενέσθαι.
792		φαγέδαιν’ ἀεί μου σάρκα θοινᾶται ποδός
793		μακάριος ὅστις εὐτυχῶν οἴκοι μένει· ἐν γῇ δ’ ὁ φόρτος, καὶ πάλιν ναυτίλλεται.
794		ὁρᾶτε δ’ ὡς κἀν θεοῖσι κερδαίνειν καλόν, θαυμάζεται δ’ ὁ πλεῖστον ἐν ναοῖς ἔχων χρυσόν. τί δῆτα καὶ σὲ κωλύει 〈λαβεῖν〉 κέρδος, παρόν γε κἀξομοιοῦσθαι θεοῖς;
795		τί δῆτα θάκοις μαντικοῖς ἐνήμενοι σαφῶς διόμνυσθ’ εἰδέναι τὰ δαιμόνων; οὐ τῶνδε χειρώνακτες ἄνθρωποι λόγων· ὅστις γὰρ αὐχεῖ θεῶν ἐπίστασθαι πέρι,
5		οὐδέν τι μᾶλλον οἶδεν ἢ πείθειν λέγων.
796		ὑπέρ γε μέντοι παντὸς Ἑλλήνων στρατοῦ αἰσχρὸν σιωπᾶν, βαρβάρους δ’ ἐᾶν λέγειν.
797		λέξω δ’ ἐγώ, κἄν μου διαφθείρας δοκῇ λόγους ὑποστὰς αὐτὸς ἠδικηκέναι· ἀλλ’ ἐξ ἐμοῦ γὰρ τἀμὰ μαθήσῃ κλύων,
797		ὃ δ’ αὐτὸς αὑτὸν ἐμφανιεῖ σοι λέγων.
798		πατρὶς καλῶς πράσσουσα τὸν τυχόντ’ ἀεὶ μείζω τίθησι, δυστυχοῦσα δ’ ἀσθενῆ.
799		ὥσπερ δὲ θνητὸν καὶ τὸ σῶμ’ ἡμῶν ἔφυ, οὕτω προσήκει μηδὲ τὴν ὀργὴν ἔχειν ἀθάνατον ὅστις σωφρονεῖν ἐπίσταται.
800		φεῦ, μήποτ’ εἴην ἄλλο πλὴν θεοῖς φίλος ὡς πᾶν τελοῦσι, κἂν βραδύνωσιν χρόνῳ.
801		ἀπέπνευσεν αἰῶνα
802		αἱρεῖς
803		ἀκριβές
804-818 (t)		ΦΟΙΝΙΞ
804		μοχθηρόν ἐστιν ἀνδρὶ πρεσβύτῃ τέκνα δίδωσιν ὅστις οὐκέθ’ ὡραῖος γαμεῖ· δέσποινα γὰρ γέροντι νυμφίῳ γυνή.
805		ὦ γῆρας, οἷον τοῖς ἔχουσιν εἶ κακόν.
806		ἀλλ’ οὔποτ’ αὐτὸς ἀμπλακὼν ἄλλον βροτὸν παραινέσαιμ’ ἂν παισὶ προσθεῖναι κράτη πρὶν ἂν κατ’ ὄσσων τυγχάνῃ με καὶ σκότος, εἰ χρὴ διελθεῖν πρὸς τέκνων νικώμενον.
807		πικρὸν νέᾳ γυναικὶ πρεσβύτης ἀνήρ.
808		γυνή τε πάντων ἀγριώτατον κακόν.
809		. . . . 〈οἱ〉 πεῖραν οὐ δεδωκότες μᾶλλον δοκοῦντες ἢ πεφυκότες σοφοί
810		μέγιστον ἀρ’ ἦν ἡ φύσις· τὸ γὰρ κακὸν οὐδεὶς τρέφων εὖ χρηστὸν ἂν θείη ποτέ.
811		τἀφανῆ τεκμηρίοισιν εἰκότως ἁλίσκεται.
812		ἤδη δὲ πολλῶν ᾑρέθην λόγων κριτὴς καὶ πόλλ’ ἁμιλληθέντα μαρτύρων ὕπο τἀναντί’ ἔγνων συμφορᾶς μιᾶς πέρι. κἀγὼ μὲν οὕτω χὥστις ἔστ’ ἀνὴρ σοφὸς
5		λογίζομαι τἀληθές, εἰς ἀνδρὸς φύσιν σκοπῶν δίαιτάν θ’ ἥντιν’ ἡμερεύεται ... ὅστις δ’ ὁμιλῶν ἥδεται κακοῖς ἀνήρ, οὐ πώποτ’ ἠρώτησα, γιγνώσκων ὅτι
5		τοιοῦτός ἐστιν οἷσπερ ἥδεται ξυνών.
813		ὦ πλοῦθ’, ὅσῳ μὲν ῥᾷστον εἶ βάρος φέρειν, πόνοι δὲ κἀν σοὶ καὶ φθοραὶ πολλαὶ βίου ἔνεις’· ὁ γὰρ πᾶς ἀσθενὴς αἰὼν βροτοῖς.
814		φθόνον οὐ σέβω, φθονεῖσθαι δὲ θέλοιμ’ ἂν ἐπ’ ἐσθλοῖς.
815		δμωσὶν δ’ ἐμοῖσιν εἶπον ὡς ταυτηρίαις πυρίδες καὶ διιπετῆ κτεῖναι
816		καίτοι ποτ’ εἴ τιν’ εἰσίδοιμ’ ἀνὰ πτόλιν
816		τυφλὸν προηγητῆρος ἐξηρτημένον, ἀδημονοῦντα συμφοραῖς ἐλοιδόρουν, ὡς δειλὸς εἴη θάνατον ἐκποδὼν ἔχων.
5		καὶ νῦν λόγοισι τοῖς ἐμοῖς ἐναντίως πέπτωχ’ ὁ τλήμων· ὦ φιλόζωοι βροτοί, οἳ τὴν ἐπιστείχουσαν ἡμέραν ἰδεῖν ποθεῖτ’ ἔχοντες μυρίων ἄχθος κακῶν. οὕτως ἔρως βροτοῖσιν ἔγκειται βίου·
10		τὸ ζῆν γὰρ ἴσμεν, τοῦ θανεῖν δ’ ἀπειρίᾳ πᾶς τις φοβεῖται φῶς λιπεῖν τόδ’ ἡλίου.
817		σὺ δ’, ὦ πατρῴα χθὼν ἐμῶν γεννητόρων, χαῖρ’· ἀνδρὶ γάρ τοι, κἂν ὑπερβάλλῃ κακοῖς, οὐκ ἔστι τοῦ θρέψαντος ἥδιον πέδον.
818		ἀμνήστευτος γυνή
819-838 (t)		ΦΡΙΞΟΣ
819	Σιδώνιόν ποτ’ ἄστυ Κάδμος ἐκλιπών, Ἀγήνορος παῖς, ἦλθε Θηβαίαν χθόνα Φοῖνιξ πεφυκώς, ἐκ δ’ ἀμείβεται γένος Ἑλληνικόν, Διρκαῖον οἰκήσας πέδον.
5	ᾗ δ’ ἦλθ’ ἀνάγκῃ πεδία Φοινίκης λιπών, λέγοιμ’ ἄν. ἦσαν τρεῖς Ἀγήνορος κόροι· Κίλιξ, ἀφ’ οὗ καὶ Κιλικία κικλήσκεται, Φοῖνίξ 〈θ’〉, ὅθεν περ τοὔνομ’ ἡ χώρα φέρει,
5	καὶ Θάσος
821	εἰ μὲν τόδ’ ἦμαρ πρῶτον ἦν κακουμένῳ καὶ μὴ μακρὰν δὴ διὰ πόνων ἐναυστόλουν, εἰκὸς σφαδᾴζειν ἦν ἂν ὡς νεόζυγα πῶλον χαλινὸν ἀρτίως δεδεγμένον·
5	νῦν δ’ ἀμβλύς εἰμι καὶ κατηρτυκὼς κακῶν.
822	γυνὴ γὰρ ἐν κακοῖσι καὶ νόσοις πόσει
822	ἥδιστόν ἐστι, δώματ’ ἢν οἰκῇ καλῶς, ὀργήν τε πραΰνουσα καὶ δυσθυμίας ψυχὴν μεθιστᾶς’· ἡδὺ κἀπάται φίλων.
823	δίκαι’ ἔλεξε· χρὴ γὰρ εὐναίῳ πόσει γυναῖκα κοινῇ τὰς τύχας φέρειν ἀεί.
824	ὡς οὐδὲν ὑγιὲς φασὶ μητρυιὰς φρονεῖν νόθοισι παισίν, ὧν φυλάξομαι ψόγον.
825	κρείσσων δὲ βαιὸς ὄλβος ἀβλαβὴς βροτοῖς ἢ δῶμα πλούτῳ δυσσεβῶς ὠγκωμένον.
826	δι’ ἐλπίδος ζῆ καὶ δι’ ἐλπίδος τρέφου.
827	καὶ μὴν ἀνοῖξαι μὲν σιροὺς οὐκ ἠξίου
828	αἱ γὰρ πόλεις εἴς’ ἄνδρες, οὐκ ἐρημία.
829	ἀνὴρ δ’ ὃς εἶναι φής, ἀνδρὸς οὐκ ἄξιον δειλὸν κεκλῆσθαι καὶ νοσεῖν αἰσχρὰν νόσον.
830	λάτρις πενέστης ἁμὸς ἀρχαίων δόμων
831	πολλοῖσι δούλοις τοὔνομ’ αἰσχρόν, ἡ δὲ φρὴν τῶν οὐχὶ δούλων ἐστ’ ἐλευθερωτέρα.
832	εἰ δ’ εὐσεβὴς ὢν τοῖσι δυσσεβεστάτοις εἰς ταὔτ’ ἔπρασσον, πῶς τάδ’ ἂν καλῶς ἔχοι;
832	ἢ Ζεὺς ὁ λῷστος μηδὲν ἔνδικον φρονεῖ;
833	τίς δ’ οἶδεν εἰ ζῆν τοῦθ’ ὃ κέκληται θανεῖν, τὸ ζῆν δὲ θνῄσκειν ἐστί; πλὴν ὅμως βροτῶν νοσοῦσιν οἱ βλέποντες, οἱ δ’ ὀλωλότες οὐδὲν νοσοῦσιν οὐδὲ κέκτηνται κακά.
834	καὶ γὰρ πέφυκε τοῦτ’ ἐν ἀνθρώπου φύσει· ἢν καὶ δίκῃ θνῄσκῃ τις, οὐχ ἧσσον ποθεῖ πᾶς τις δακρύειν τοὺς προσήκοντας φίλους.
835	ὅστις δὲ θνητῶν οἴεται τοὐφ’ ἡμέραν κακόν τι πράσσων τοὺς θεοὺς λεληθέναι, δοκεῖ πονηρὰ καὶ δοκῶν ἁλίσκεται,
835	ὅταν σχολὴν ἄγουσα τυγχάνῃ Δίκη.
836	πώγωνα πυρός
837	ἰλλάδας
839-844 (t)	ΧΡΥΣΙΠΠΟΣ
839	Γαῖα μεγίστη καὶ Διὸς Αἰθήρ, ὃ μὲν ἀνθρώπων καὶ θεῶν γενέτωρ, ἣ δ’ ὑγροβόλους σταγόνας νοτίας παραδεξαμένη τίκτει θνητούς,
5	τίκτει βοτάνην φῦλά τε θηρῶν· ὅθεν οὐκ ἀδίκως μήτηρ πάντων νενόμισται. χωρεῖ δ’ ὀπίσω τὰ μὲν ἐκ γαίας φύντ’ εἰς γαῖαν,
10	τὰ δ’ ἀπ’ αἰθερίου βλαστόντα γονῆς εἰς οὐράνιον πάλιν ἦλθε πόλον· θνῄσκει δ’ οὐδὲν τῶν γιγνομένων, διακρινόμενον δ’ ἄλλο πρὸς ἄλλου
10	μορφὴν ἑτέραν ἀπέδειξεν.
840	λέληθεν οὐδὲν τῶνδέ μ’ ὧν σὺ νουθετεῖς,
840	γνώμην δ’ ἔχοντά μ’ ἡ φύσις βιάζεται.
841	αἰαῖ, τόδ’ ἤδη θεῖον ἀνθρώποις κακόν, ὅταν τις εἰδῇ τἀγαθόν, χρῆται δὲ μή,
842	γνώμης σόφισμα καὶ χέρ’ ἀνδρείαν ἔχων δύσμορφος εἴην μᾶλλον ἢ καλὸς κακός.
843	ὦ δέσποτ’, οὐδεὶς οἶδεν ἄνθρωπος γεγὼς οὔτ’ εὐτυχοῦς ἀριθμὸν οὔτε δυστυχοῦς.
844	εἰάζων
845-1106 (t)	INCERTARUM FABULARUM FRAGMENTA
845	ἀπρόσειλος
846	Αἴγυπτος, ὡς ὁ πλεῖστος ἔσπαρται λόγος, ξὺν παισὶ πεντήκοντα ναυτίλῳ πλάτῃ Ἄργος κατασχών
847	εἰ μὴ γὰρ ἴδιον ἔλαβον εἰς χεῖρας μύσος
848	γαυριᾶν
849	ἀκανθώδη ῥάχιν
850	ἡ γὰρ τυραννὶς πάντοθεν τοξεύεται δεινοῖς ἔρωσιν, ἧς φυλακτέον πέρι.
852	ὅστις δὲ τοὺς τεκόντας ἐν βίῳ σέβει, ὅδ’ ἐστὶ καὶ ζῶν καὶ θανὼν θεοῖς φίλος· ὅστις δὲ τοὺς φύσαντας μὴ τιμᾶν θέλῃ, μή μοι γένοιτο μήτε συνθύτης τοῖς θεοῖς
5	μήτ’ ἐν θαλάσσῃ κοινόπλουν στέλλοι σκάφος.
853	τρεῖς εἰσὶν ἀρεταὶ τὰς χρεών ς’ ἀσκεῖν, τέκνον, θεούς τε τιμᾶν τούς τε φύσαντας γονῆς νόμους τε κοινοὺς Ἑλλάδος· καὶ ταῦτα δρῶν κάλλιστον ἕξεις στέφανον εὐκλείας ἀεί.
854	τὸ μὲν σφαγῆναι δεινόν, εὔκλειαν δ’ ἔχει· τὸ μὴ θανεῖν δὲ δειλόν, ἡδονὴ δ’ ἔνι.
855	ἀναδρομαί
856	ἀλκυόνες, αἳ παρ’ ἀενάοις θαλάσσας κύμασιν στωμύλλετε, τέγγουσαι νοτίοις πτερῶν
856	ῥανίσι χρόα διανιζόμεναι
857	ἔλαφον δ’ Ἀχαιῶν χερσὶν ἐνθήσω φίλαις κεροῦσσαν, ἣν σφάζοντες αὐχήσουσι σὴν σφάζειν θυγατέρα
858	ὦ θερμόβουλον σπλάγχνον
859	διαβάλλω
861	δείξας γὰρ ἄστρων τὴν ἐναντίαν ὁδὸν
861	δήμους τ’ ἔσῳσα καὶ τύραννος ἱζόμην.
862	ὁθούνεκα ἐν 〈αὐτὸσ〉 αὑτῷ πάντα συλλαβὼν ἔχει
863	ἥκει δ’ ἐπ’ ὤμοις ἢ συὸς φέρων βάρος ἢ τὴν ἄμορφον λύγκα, δύστοκον δάκος.
864	παίζω· μεταβολὰς γὰρ πόνων ἀεὶ φιλῶ.
865	φήμη τὸν ἐσθλὸν κἀν μυχοῖς δείκνυσι γῆς.
866	ἀλλ’ ἥδε μ’ ἐξέσῳσεν, ἥδε μοι τροφός, μήτηρ, ἀδελφή, δμωίς, ἄγκυρα στέγης.
867	ἀλλ’ ἄγχιμος γὰρ ἥδε Φοιβεία γυνή
868	θεοὶ χθόνιοι ζοφερὰν ἀδίαυλον ἔχοντες ἕδραν φθειρομένων Ἀχεροντίαν λίμνην
869	ἄδωρος χάρις
870	δράκοντος αἱματωπὸν ὄμμα
871	αἱματοσταγῆ
871	κηλῖδα τέγγῃ
872	ἀκόμπαστος λόγος
873	ἀκόμπαστος φάτις
874	οὔ σοι παραινῶ μηχανωμένῃ κακὰ ἐχθροῖσι, σαυτῇ προσβαλεῖν ἀλάστορα.
875	ὦ Κύπρις, ὡς ἡδεῖα καὶ μοχθηρὸς 〈εἶ〉.
876	τρομὸν δράμημα γηραιοῦ ποδός
877	ἀλλ’ αἰθὴρ τίκτει σε, κόρα,
877	Ζεὺς ὃς ἀνθρώποις ὀνομάζεται.
878	τίς ἔσθ’ ὁ μέλλων σκόλοπος ἢ λευσμοῦ τυχεῖν;
879	ὁ λῷστος οὗτος καὶ φιλοξενέστατος
880	οὐκ ἐν γυναιξὶ τοὺς νεανίας χρεὼν ἀλλ’ ἐν σιδήρῳ κἀν ὅπλοις τιμὰς ἔχειν.
882	ἅλα πορφυρέην
883	ἀλλ’ αἰσχρὸν εἰπεῖν καὶ σιωπῆσαι βαρύ.
884	τηλοῦ γὰρ οἰκῶν βίοτον ἐξιδρυσάμην.
885	ἄληθες, ὦ παῖ τῆς θαλασσίας θεοῦ;
886	μισῶ πολίτην ὅστις ὠφελεῖν πάτραν βραδὺς φανεῖται, μεγάλα δὲ βλάπτειν ταχύς, καὶ πόριμον αὑτῷ, τῇ πόλει δ’ ἀμήχανον.
887	ὅταν τὰ νῦν ἄπιστα πίσθ’ ἡγώμεθα, τὰ δ’ ὄντα πίστ’ ἄπιστα
888	βέβληκ’ Ἀχιλλεὺς δύο κύβω καὶ τέσσαρα
889	πεσεῖν ἐς εὐνὴν καὶ γαμήλιον λέχος
890	λόγων δίκαιον μισθὸν ἂν λόγους φέροις,
890	ἔργον δ’ ἐκεῖνος ἔργον ὃς παρέσχετο.
892	ἐπεὶ τί δεῖ βροτοῖσι πλὴν δυοῖν μόνον, Δήμητρος ἀκτῆς πώματός θ’ ὑδρηχόου, ἅπερ πάρεστι καὶ πέφυχ’ ἡμᾶς τρέφειν; ὧν οὐκ ἀπαρκεῖ πλησμονή· τρυφῇ δέ τοι
5	ἄλλων ἐδεστῶν μηχανὰς θηρεύομεν.
893	ἀρκεῖ μετρία βιοτά μοι σώφρονος τραπέζης, τὸ δ’ ἄκαιρον ἅπαν ὑπερβάλ‐
893	λον τε μὴ προσείμαν.
894	τἀλλότρια .. τὸν καλῶς εὐδαίμονα
895	ἐν πλησμονῇ τοι Κύπρις, ἐν πεινῶντι δ’ οὔ.
896	Βακχίου φιλανθέμου Αἴθοπα πεπαίνοντ’ ὀρχάτους ὀπωρινούς,
896	ἐξ οὗ βροτοὶ καλοῦσιν οἶνον αἴθοπα.
897	παίδευμα δ’ Ἔρως σοφίας ἀρετῆς πλεῖστον ὑπάρχει, καὶ προσομιλεῖν οὗτος ὁ δαίμων πάντων ἥδιστος ἔφυ θνητοῖς·
5	καὶ γὰρ ἄλυπον τέρψιν τιν’ ἔχων εἰς ἐλπίδ’ ἄγει. τοῖς δ’ ἀτελέστοις τῶν τοῦδε πόνων μήτε συνείην χωρίς τ’ ἀγρίων ναίοιμι τρόπων. τὸ δ’ ἐρᾶν προλέγω τοῖσι νέοισιν
10	μήποτε φεύγειν, χρῆσθαι δ’ ὀρθῶς, ὅταν ἔλθῃ.
898	τὴν Ἀφροδίτην οὐχ ὁρᾷς ὅση θεός; ἣν οὐδ’ ἂν εἴποις οὐδὲ μετρήσειας ἂν ὅση πέφυκε κἀφ’ ὅσον διέρχεται. αὕτη τρέφει σὲ κἀμὲ καὶ πάντας βροτούς.
5	τεκμήριον δέ, μὴ λόγῳ μόνον μάθῃς, ἔργῳ δὲ δείξω τὸ σθένος τὸ τῆς θεοῦ. ἐρᾷ μὲν ὄμβρου γαῖ’, ὅταν ξηρὸν πέδον ἄκαρπον αὐχμῷ νοτίδος ἐνδεῶς ἔχῃ· ἐρᾷ δ’ ὁ σεμνὸς οὐρανὸς πληρούμενος
10	ὄμβρου πεσεῖν εἰς γαῖαν Ἀφροδίτης ὕπο· ὅταν δὲ συμμιχθῆτον ἐς ταὐτὸν δύο, φύουσιν ἡμῖν πάντα καὶ τρέφους’ ἅμα,
10	δι’ ὧν βρότειον ζῇ τε καὶ θάλλει γένος.
899	εἴ μοι τὸ Νεστόρειον εὔγλωσσον μέλος Ἀντήνορός τε τοῦ Φρυγὸς δοίη θεός, οὐκ ἂν δυναίμην μὴ στέγοντα πιμπλάναι, σοφοὺς ἐπαντλῶν ἀνδρὶ μὴ σοφῷ λόγους.
900	ὤφειλε δῆθεν, εἴπερ ἔστ’ ἐν οὐρανῷ
900	Ζεύς, μὴ τὸν αὐτὸν δυστυχῆ καθιστάναι.
901	πολλάκι μοι πραπίδων διῆλθε φροντίς, εἴτε τύχα 〈τισ〉 εἴτε δαίμων τὰ βρότεια κραίνει, παρά τ’ ἐλπίδα καὶ παρὰ δίκαν τοὺς μὲν ἀπ’ οἴκων δ’ ἐναπίπτοντας
5	ἀτὰρ θεοῦ, τοὺς δ’ εὐτυχοῦντας ἄγει.
902	τὸν ἐσθλὸν ἄνδρα, κἂν ἑκὰς ναίῃ χθονός,
902	κἂν μήποτ’ ὄσσοις εἰσίδω, κρίνω φίλον.
903	ἄφρων ἂν εἴην, εἰ τρέφοιν τὰ τῶν πέλας.
904	ἀλλ’ ἄκρας εὐηθίας
904	ἅπτοιτ’ ἂν ὅστις τὴν φύσιν νικᾶν θέλει.
905	μισῶ σοφιστήν, ὅστις οὐχ αὑτῷ σοφός.
906	ψῦχος δὲ λεπτῷ χρωτὶ πολεμιώτατον.
907	κρέασι βοείοις χλωρὰ σῦκ’ ἐπήσθιεν ἄμους’ ὑλακτῶν ὥστε βαρβάρῳ μαθεῖν.
908	τὸ μὴ γενέσθαι κρεῖσσον ἢ φῦναι βροτοῖς.
908	ἔπειτα παῖδας σὺν πικραῖς ἀλγηδόσιν τίκτω; τεκοῦσα δ’ ἢν μὲν ἄφρονας τέκω, στένω ματαίως, εἰσορῶσα 〈μὲν〉 κακούς,
5	χρηστοὺς δ’ ἀπολλῦς’· ἢν δὲ καὶ σεσωσμένους, τήκω τάλαιναν καρδίαν ὀρρωδίᾳ. τί τοῦτο δὴ τὸ χρηστόν; οὐκ ἀρκεῖ μίαν ψυχὴν ἀλύειν κἀπὶ τῇδ’ ἔχειν πόνους;
909	οὐδεμίαν ὤνησε κάλλος εἰς πόσιν ξυνάορον, ἁρετὴ δ’ ὤνησε πολλάς πᾶσα γὰρ ἀγαθὴ γυνὴ ἥτις ἀνδρὶ συντέτηκε σωφρονεῖν ἐπίσταται. πρῶτα μέν γε τοῦθ’ ὑπάρχει· κἂν ἄμορφος ᾖ πόσις,
5	χρὴ δοκεῖν εὔμορφον εἶναι τῇ γε νοῦν κεκτημένῃ· οὐ γὰρ ὀφθαλμὸς τὸ κρίνειν .. ἐστὶν ἀλλὰ νοῦς. εὖ λέγειν δ’, ὅταν τι λέξῃ, χρὴ δοκεῖν, κἂν μὴ λέγῃ, κἀκπονεῖν ἃν τῷ ξυνόντι πρὸς χάριν μέλλῃ τελεῖν. ἡδὺ δ’, ἢν κακὸν πάθῃ τι, συσκυθρωπάζειν πόσει
10	ἄλοχον ἐν κοινῷ τε λύπης ἡδονῆς τ’ ἔχειν μέρος ... σοὶ δ’ ἔγωγε καὶ νοσοῦντι συννοσοῦς’ ἀνέξομαι
10	καὶ κακῶν τῶν σῶν ξυνοίσω, κοὐδὲν ἔσται μοι πικρόν.
910	ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν, μήτε πολιτῶν ἐπὶ πημοσύνην μήτ’ εἰς ἀδίκους πράξεις ὁρμῶν,
5	ἀλλ’ ἀθανάτου καθορῶν φύσεως κόσμον ἀγήρων, πῇ τε συνέστη καὶ ὅπῃ καὶ ὅπως. τοῖς δὲ τοιούτοις οὐδέποτ’ αἰσχρῶν
5	ἔργων μελέδημα προσίζει.
911	χρύσεαι δή μοι πτέρυγες περὶ νώτῳ καὶ τὰ σειρήνων πτερόεντα πέδιλα [ἁρμόζεται], βάσομαί τ’ εἰς αἰθέριον πόλον ἀρθεὶς Ζηνὶ προσμείξων
912	σοὶ τῷ πάντων μεδέοντι χοὴν πέλανόν τε φέρω, Ζεὺς εἴτ’ Ἀίδης ὀνομαζόμενος στέργεις· σὺ δέ μοι θυσίαν ἄπυρον παγκαρπείας
5	δέξαι πλήρη προχυθεῖσαν. σὺ γὰρ ἔν τε θεοῖς τοῖς οὐρανίδαις σκῆπτρον τὸ Διὸς μεταχειρίζεις χθονίων θ’ Ἅιδῃ μετέχεις ἀρχῆς. πέμψον δ’ ἐς φῶς ψυχὰς ἐνέρων
10	τοῖς βουλομένοις ἄθλους προμαθεῖν πόθεν ἔβλαστον, τίς ῥίζα κακῶν, τίνα δεῖ μακάρων ἐκθυσαμένους
10	εὑρεῖν μόχθων ἀνάπαυλαν.
913	τίς τάδε λεύσσων θεὸν οὐχὶ νοεῖ, μετεωρολόγων δ’ ἑκὰς ἔρριψεν σκολιὰς ἀπάτας; ὧν ἀτηρὰ γλῶσς’ εἰκοβολεῖ περὶ τῶν ἀφανῶν
5	οὐδὲν γνώμης μετέχουσα.
914	κακὸν γυναῖκα πρὸς νέον ζεῦξαι νέαν· ὃ μὲν γὰρ ἄλλης λέκτρον ἱμείρει λαβεῖν, ἣ δ’ ἐνδεὴς τοῦδ’ οὖσα βουλεύει κακά.
915	νικᾷ δὲ χρεία μ’ ἡ κακῶς τ’ ὀλουμένη
915	γαστήρ, ἀφ’ ἧς δὴ πάντα γίγνεται κακά.
916	ὦ πολύμοχθος βιοτὴ θνητοῖς, ὡς ἐπὶ παντὶ σφαλερὰ κεῖσαι, καὶ τὰ μὲν αὔξεις, τὰ δ’ ἀποφθινύθεις· κοὐκ ἔστιν ὅρος κείμενος οὐδεὶς
5	εἰς ὅντινα χρὴ κέλσαι θνητοῖς, πλὴν ὅταν ἔλθῃ κρυερὰ Διόθεν θανάτου πεμφθεῖσα τελευτή.
917	ὅσοι δ’ ἰατρεύειν καλῶς, πρὸς τὰς διαίτας τῶν ἐνοικούντων πόλιν τὴν γῆν ἰδόντας τὰς νόσους σκοπεῖν χρεών.
918	πρὸς ταῦθ’ ὅτι χρὴ καὶ παλαμάσθων καὶ πᾶν ἐπ’ ἐμοὶ τεκταινέσθων·
918	τὸ γὰρ εὖ μετ’ ἐμοῦ καὶ τὸ δίκαιον ξύμμαχον ἔσται,
5	κοὐ μή ποθ’ ἁλῶ κακὰ πράσσων.
919	κορυφὴ δὲ θεῶν ὁ πέριξ χθόν’ ἔχων φαεννὸς αἰθήρ
920	ἡ φύσις ἐβούλεθ’, ᾗ νόμων οὐδὲν μέλει.
921	ἀωρὶ πόντου κύματ’ εὐρέος περᾷ ... σμικραῖς ἑαυτοὺς ἐπιτρέπουσιν ἐλπίσιν
922	τίς τοὐμὸν ὄνομα τοὐπονείδιστον βροτοῖς οὐκ οἶδε Λαμίας τῆς Λιβυστικῆς γένος;
923	οὐκ ἐγγυῶμαι, ζημίαν φιλεγγύων σκοπῶν· τὰ Πυθοῖ δ’ οὐκ ἐᾷ με γράμματα.
924	μή μοι λεπτῶν θίγγανε μύθων, ψυχή· τί περισσὰ φρονεῖς; εἰ μὴ μέλλεις
924	σεμνύνεσθαι παρ’ ὁμοίοις.
926	γλώσσῃ διαψαίρουσα μυκτήρων πόρους
927	ἔνδον γυναικῶν καὶ παρ’ οἰκέταις λόγος
928	οὐ γὰρ ἀσφαλὲς περαιτέρω τὸ κάλλος ἢ μέσον λαβεῖν.
929	ἑῷος ἡνίχ’ ἱππότης ἐξέλαμψεν ἀστήρ
930	οἴμοι, δράκων μου γίγνεται τὸ ἥμισυ· τέκνον, περιπλάκηθι τῷ λοιπῷ πατρί.
931	λωτίνας ἀηδόνας
932	Αἰγυπτία ἐμπολή
933	βάσκανον μέγιστον ψυχαγωγόν
934	νοῦν ἔχοντος 〈ἦν ἄρα〉 φίλον πρίασθαι χρημάτων πολλῶν σαφῆ.
935	ἀλλ’ ὦ φίλιπποι Τρῶες
936	οὔκ· ἀλλ’ ἔτ’ ἔμπνουν Ἀίδης μ’ ἐδέξατο.
937	μὴ κτεῖνε· τὸν ἱκέτην γὰρ οὐ θέμις κτανεῖν.
938	νῦν οὖν ἕκατι ῥημάτων κτενεῖτέ με;
939	ὦ παγκάκιστα χθόνια γῆς παιδεύματα
940	τί δ’ ἔστι; πρὸς χορὸν γὰρ οἰκείων ἐρεῖς.
941	ὁρᾷς τὸν ὑψοῦ τόνδ’ ἄπειρον αἰθέρα καὶ γῆν πέριξ ἔχονθ’ ὑγραῖς ἐν ἀγκάλαις;
941	τοῦτον νόμιζε Ζῆνα, τόνδ’ ἡγοῦ θεόν.
943	πυριγενὴς δὲ δράκων ὁδὸν ἡγεῖται [ταῖς] τετραμόρφοις
943	ὥραις ζευγνὺς ἁρμονίᾳ πολύκαρπον ὄχημα.
944	καὶ Γαῖα μῆτερ· Ἑστίαν δέ ς’ οἱ σοφοὶ βροτῶν καλοῦσιν ἡμένην ἐν αἰθέρι.
945	ἀεί τι καινὸν ἡμέρα παιδεύεται.
946	εὖ ἴσθ’, ὅταν τις εὐσεβῶν θύῃ θεοῖς, κἂν μικρὰ θύῃ, τυγχάνει σωτηρίας.
947	ἦ πολλὰ καὶ δύσγνωστα βουλεύει θεός.
948	θεοὺς ἀρέσκου· πᾶν γὰρ ἐκ θεῶν τέλος.
949	καὶ τοῖς τεκοῦσιν ἀξίαν τιμὴν νέμειν
950	ὡς ἡδὺ πατέρα παισὶν ἤπιον κυρεῖν καὶ παῖδας εἶναι πατρὶ μὴ στυγουμένους.
951	ἢν οἱ τεκόντες τοῦτο γιγνώσκως’ ὅτι νέοι ποτ’ ἦσαν, ἠπίως τὴν τῶν τέκνων οἴσουσι κύπριν, φύντες οὐ σκαιοὶ φύσιν.
952	ὅστις πατὴρ πρὸς παῖδας ἐκβαίνει πικρός, τὸ γῆρας οὗτος ἑρματίζεται βαρύ.
953	ὦ πάτερ, ἐχρῆν μὲν οὓς ἐγὼ λόγους λέγω, τούτους λέγειν σε· καὶ γὰρ ἁρμόζει φρονεῖν σὲ μᾶλλον ἢ ἐμὲ καὶ λέγειν ὅπου τι δεῖ· ἐπεὶ δ’ ἀφῆκας, λοιπόν ἐστ’ ἴσως ἐμὲ
5	ἐκ τῆς ἀνάγκης τά γε δίκαι’ αὐτὴν λέγειν. ἐκεῖνος εἰ μὲν μεῖζον ἠδίκηκέ τι, οὐκ ἐμὲ προσήκει λαμβάνειν τούτων δίκην· ἃ δ’ εἰς ἔμ’ ἡμάρτηκεν αἰσθέσθαι με δεῖ. ἀλλ’ ἀγνοῶ δὴ τυχὸν ἴσως ἄφρων ἐγὼ
10	οὖς’, οὐκ ἂν ἀντείποιμι· καίτοι γ’, ὦ πάτερ, εἰ τἄλλα κρίνειν ἐστὶν ἀνόητον γυνή, περὶ τῶν γ’ ἑαυτῆς πραγμάτων ἴσως φρονεῖ .... ἔστω δ’ ὃ βούλει· τοῦτο τί μ’ ἀδικεῖ, λέγε. ἔστ’ ἀνδρὶ καὶ γυναικὶ κείμενος νόμος,
15	τῷ μὲν διὰ τέλους ἣν ἔχει στέργειν ἀεί, τῇ δ’ ὅς’ ἂν ἀρέσκῃ τἀνδρὶ ταῦτ’ αὐτὴν ποεῖν. γέγονεν ἐκεῖνος εἰς ἔμ’ οἷον ἠξίουν, ἐμοί τ’ ἀρέσκει πάνθ’ ἃ κἀκείνῳ, πάτερ. ἀλλ’ ἔστ’ ἐμοὶ μὲν χρηστός, ἠπόρηκε δέ.
20	σὺ δ’ ἀνδρί μ’, ὡς φής, ἐκδίδως νῦν πλουσίῳ, ἵνα μὴ καταζῶ τὸν βίον λυπουμένη. καὶ ποῦ τοσαῦτα χρήματ’ ἐστίν, ὦ πάτερ, ἃ μᾶλλον ἀνδρὸς εὐφρανεῖ παρόντα με; ἢ πῶς δίκαιόν ἐστιν ἢ καλῶς ἔχον
25	τῶν μὲν ἀγαθῶν με τὸ μέρος ὧν εἶχεν λαβεῖν, τοῦ συναπορηθῆναι δὲ μὴ λαβεῖν μέρος; φέρ’ ἢν ὁ νῦν 〈δὴ〉 λαμβάνειν μέλλων μ’ ἀνήρ, ὃ μὴ γένοιτο, Ζεῦ φίλ’, οὐδ’ ἔσται ποτέ, οὐκ οὖν θελούσης οὐδὲ δυναμένης ἐμοῦ,
30	ἢν οὗτος αὖθις ἀποβάλῃ τὴν οὐσίαν, ἑτέρῳ με δώσεις ἀνδρί; κᾆτ’ ἐὰν πάλιν ἐκεῖνος, ἑτέρῳ; μέχρι πόσου τὴν τῆς τύχης, πάτερ, σὺ λήψῃ πεῖραν ἐν τὠμῷ βίῳ; ὅτ’ ἦν ἐγὼ παῖς, τότε σε χρῆν ζητεῖν ἐμοὶ
35	ἄνδρ’ ᾧ με δώσεις· σὴ γὰρ ἦν τόθ’ αἵρεσις· ἐπεὶ δ’ ἅπαξ δέδωκας, ἤδη ἐστίν, πάτερ, ἐμὸν σκοπεῖν τοῦτ’, εἰκότως· μὴ γὰρ καλῶς κρίνας’ ἐμαυτῆς τὸν ἴδιον βλάψω βίον. ταῦτ’ ἔστιν· ὥστε μή με, πρὸς τῆς ἑστίας,
40	ἀποστερήσῃς ἀνδρὸς ᾧ συνῴκισας· χάριν δικαίαν καὶ φιλάνθρωπον, πάτερ, αἰτῶ σε ταύτην. εἰ δὲ μή, σὺ μὲν βίᾳ πράξεις ἃ βούλει· τὴν δ’ ἐμὴν ἐγὼ τύχην
40	πειράσομ’ ὡς δεῖ μὴ μετ’ αἰσχύνης φέρειν.
955	Δήμητρος λάτριν
956	εὔξῃ τοιοῦτον ἄνδρα σοι παρεστάναι.
957	μικρὸν φρονεῖν χρὴ τὸν κακῶς πεπραγότα.
958	τίς δ’ ἔστι δοῦλος τοῦ θανεῖν ἄφροντις ὤν;
959	ἐγὼ δ’ οὐδὲν πρεσβύτερον νομί‐ ζω τᾶς σωφροσύνας, ἐπεὶ
959	τοῖς ἀγαθοῖς ἀεὶ ξύνεστιν.
960	τιμᾶν τὰν τέτασθε, πλούτῳ δ’ ἀρετὰν κατεργά‐ σασθαι δοκεῖτ’, ἐν ἐσθλοῖς δὲ καθήσεσθ’ ἄνολβοι.
961	φεῦ, τοῖσι γενναίοισιν ὡς ἅπαν καλόν.
962	.. ἄλλ’ ἐπ’ ἄλλῃ φάρμακον κεῖται νόσῳ· λυπουμένῳ μὲν μῦθος εὐμενὴς φίλων, ἄγαν δὲ μωραίνοντι νουθετήματα.
963	μηδ’ εὐτύχημα μηδὲν ὧδ’ ἔστω μέγα, ὅ ς’ ἐξεπαρεῖ μεῖζον ἢ χρεὼν φρονεῖν, μηδ’ ἤν τι συμβῇ δυσχερές, δουλοῦ πάλιν· ἀλλ’ αὑτὸς αἰεὶ μίμνε τὴν σαυτοῦ φύσιν
5	σῴζων βεβαίως ὥστε χρυσὸς ἐν πυρί.
964	ἐγὼ δὲ 〈ταῦτα〉 παρὰ σοφοῦ τινος μαθὼν εἰς φροντίδας νοῦν συμφοράς τ’ ἐβαλλόμην, φυγάς τ’ ἐμαυτῷ προστιθεὶς πάτρας ἐμῆς θανάτους τ’ ἀώρους καὶ κακῶν ἄλλας ὁδούς,
5	ἵν’ εἴ τι πάσχοιμ’ ὧν ἐδόξαζον φρενί, μή μοι νεῶρες προσπεσὸν μᾶλλον δάκοι.
965	ὅστις δ’ ἀνάγκῃ συγκεχώρηκεν βροτῶν,
965	σοφὸς παρ’ ἡμῖν καὶ τὰ θεῖ’ ἐπίσταται.
966	βίος γὰρ ὄνομ’ ἔχει πόνος γεγώς.
967	εἴης μοι, μέτριος δέ πως εἴης μηδ’ ἀπολείποις.
968	Ἑκάτης ἄγαλμα φωσφόρου κύων ἔσῃ.
969	οὐ βούλομαι πλουτοῦντι δωρεῖσθαι πένης,
969	μή μ’ ἄφρονα κρίνῃς ἢ διδοὺς αἰτεῖν δοκῶ.
970	ἀλλ’ ἀνοιστέος λόγος
971	ὃ δ’ ἄρτι θάλλων σάρκα διοπετὴς ὅπως ἀστὴρ ἀπέσβη, πνεῦμ’ ἀφεὶς ἐς αἰθέρα.
972	πολλαῖσι μορφαῖς οἱ θεοὶ σοφισμάτων σφάλλουσιν ἡμᾶς κρείσσονες πεφυκότες.
973	μάντις δ’ ἄριστος ὅστις εἰκάζει καλῶς.
974	τῶν ἄγαν γὰρ ἅπτεται θεός, τὰ μικρὰ δ’ εἰς τύχην ἀφεὶς ἐᾷ.
975	χαλεποὶ πόλεμοι γὰρ ἀδελφῶν.
976	ἀκόλασθ’ ὁμιλεῖν γίγνεται δούλων τέκνα.
977	ἡ γὰρ σιωπὴ τοῖς σοφοῖσιν ἀπόκρισις.
978	εἰ δ’ ἦσαν ἀνθρώποισιν ὠνητοὶ λόγοι,
978	οὐδεὶς ἂν αὑτὸν εὖ λέγειν ἐβούλετο· νῦν δ’, ἐκ βαθείας γὰρ πάρεστιν αἰθέρος λαβεῖν ἀμοχθί, πᾶς τις ἥδεται λέγων
5	τά τ’ ὄντα καὶ μή· ζημίαν γὰρ οὐκ ἔχει.
979	οὔτοι προσελθοῦς’ ἡ Δίκη σε, μὴ τρέσῃς, παίσει πρὸς ἧπαρ οὐδὲ τῶν ἄλλων βροτῶν τὸν ἄδικον, ἀλλὰ σῖγα καὶ βραδεῖ ποδὶ στείχουσα μάρψει τοὺς κακούς, ὅταν τύχῃ.
980	τὰ τῶν τεκόντων σφάλματ’ εἰς τοὺς ἐκγόνους
980	οἱ θεοὶ τρέπουσιν.
981	εἰ δὲ πάρεργον χρή τι κομπάσαι, γύναι, οὐρανὸν ὑπὲρ γῆς ἔχομεν εὖ κεκραμένον, ἵν’ οὔτ’ ἄγαν πῦρ οὔτε χεῖμα συμπίτνει· ἃ δ’ Ἑλλὰς Ἀσία τ’ ἐκτρέφει κάλλιστα, γῆν
5	δέλεαρ ἔχοντες 〈τήνδε〉 συνθηρεύομεν.
982	πολλοὺς δὲ βροντῆς πνεῦμ’ ἄναιμον ὤλεσεν.
983	οἶνος περάσας πλευμόνων διαρροάς
984	ἄλλην θέλουσιν εἰσαγώγιμον λαβεῖν
985	ὁ πετόμενος ἱερὸν ἀνὰ Διὸς αἰθέρα γοργοφόνος
986	πλούτῳ χλιδῶσα θνητὰ δὴ γύναι φρόνει.
987	εἴθ’ ἦν ἄφωνον σπέρμα δυστήνων βροτῶν.
988	τέκτων γὰρ ὢν ἔπρασσες οὐ ξυλουργικά.
989	ὁ τῆς τύχης παῖς κλῆρος
990	φίλης τ’ ὀπώρας διπτύχους ἦρός τ’ ἴσους
991	ἀλλ’ ἔστι, κεἴ τις ἐγγελᾷ λόγῳ, Ζεὺς καὶ θεοὶ βρότεια λεύσσοντες πάθη.
992	ἀμφίπολος Ἄρεος ἀνιέρου
993	φίλων λαβεῖν 〈γὰρ〉 πεῖραν οὐ σμικρὸν κακόν.
994	εἰ δὲ θανεῖν θέμις, ὧδε θανεῖν καλόν,
994	εἰς ἀρετὴν καταλυσαμένους βίον.
995	πολλοῖσι πολλήν, δὶς τόσοις δὲ πλείονα
996	σύμμικτον εἶδος κἀποφώλιον τρέφος
997	ταύρου μεμῖχθαι καὶ βροτοῦ διπλῇ φύσει
998	αἰεὶ πρασίμοχθοι κοὔποθ’ ἥσυχοι δορί
999	ἀγήρων ἀρετήν
1000	Ζεὺς συγγένειος
1001	.. λίνου κλωστῆρα περιφέρει λαβών
1002	κορμοῖσι πεύκης
1003	λῦε πηκτὰ δωμάτων
1005	ἐγὼ δ’ ἐμός εἰμι
1006	οὐχ ἑσπέρας φάς’, ἀλλὰ καὶ μεσημβρίας τούτους ἀφεστήκασιν ἡμέραν τρίτην.
1007	λευκοὺς λίθους χέοντες αὐχοῦσιν μέγα.
1008	〈τί φής;〉 τί σιγᾷς; μῶν φόνον τιν’ εἰργάσω;
1009	γλαυκῶπίς τε στρέφεται μήνη
1010	ἤπειρον εἰς ἄπειρον ἐκβάλλων πόδα
1011	τί χρέος ἔβα δῶμα;
1012	ἀεί ποτ’ 〈ἐστὶ〉 σπέρμα κηρύκων λάλον.
1013	τὸ μὲν τέθνηκε σῶμα, τοῦτο δ’ ἀναβλέπει.
1014	πόλεως μὲν ἀρχῷ, φωτὶ δ’ οὐκ ἔτῃ πρέπων
1015	αἰεὶ δὲ μήτηρ φιλότεκνος μᾶλλον πατρός· ἣ μὲν γὰρ αὑτῆς οἶδεν ὄνθ’, ὃ δ’ οἴεται.
1017	τὸν εὐτυχοῦντα καὶ φρονεῖν νομίζομεν.
1018	ὁ νοῦς γὰρ ἡμῶν ἐστιν ἐν ἑκάστῳ θεός.
1019	δούλοισι γάρ τε ζῶμεν οἱ ἐλεύθεροι.
1020	ὃ δ’ ἐσφάδᾳζεν οὐκ ἔχων ἀπαλλαγάς.
1023	Αἰθέρα καὶ Γαῖαν πάντων γενέτειραν ἀείδω.
1024	φθείρουσιν ἤδη χρήσθ’ ὁμιλίαι κακαί.
1025	θεοῦ γὰρ οὐδεὶς χωρὶς εὐτυχεῖ βροτῶν οὐδ’ εἰς τὸ μεῖζον ἦλθε· τὰς θνητῶν δ’ ἐγὼ χαίρειν κελεύω θεῶν ἄτερ προθυμίας.
1026	τὰ πλεῖστα θνητοῖς τῶν κακῶν αὐθαίρετα.
1027	παῖς ὢν φυλάσσου πραγμάτων αἰσχρῶν ἄπο· ὡς ἢν τραφῇ τις μὴ κακῶς, αἰσχύνεται ἀνὴρ γενόμενος αἰσχρὰ δρᾶν· νέος δ’ ὅταν πόλλ’ ἐξαμάρτῃ, τὴν ἁμαρτίαν ἔχει
5	εἰς γῆρας αὑτοῦ τοῖς τρόποισιν ἔμφυτον.
1028	ὅστις νέος ὢν μουσῶν ἀμελεῖ, τόν τε παρελθόντ’ ἀπόλωλε χρόνον
1028	καὶ τὸν μέλλοντα τέθνηκεν.
1029	οὐκ ἔστιν ἀρετῆς κτῆμα τιμιώτερον· οὐ γὰρ πέφυκε δοῦλον οὔτε χρημάτων οὔτ’ εὐγενείας οὔτε θωπείας ὄχλου. ἀρετὴ δ’ ὅσῳ περ μᾶλλον ἂν χρῆσθαι θέλῃς,
5	τοσῷδε μείζων αὔξεται τελουμένη.
1030	ἀρετὴ μέγιστον τῶν ἐν ἀνθρώποις καλόν.
1031	τὸ μὴ εἰδέναι σε μηδὲν ὧν ἁμαρτάνεις, ἔκκαυμα τόλμης ἱκανόν ἐστι καὶ θράσους.
1032	τὸ δ’ ὠκὺ τοῦτο καὶ τὸ λαιψηρὸν φρενῶν
1032	εἰς συμφορὰν καθῆκε πολλὰ δὴ βροτούς.
1033	εὖ γὰρ τόδ’ ἴσθι, κεἴ ς’ ἐλάνθανεν πάρος, τὸ σκαιὸν εἶναι πρῶτ’ ἀμουσίαν ἔχει.
1034	φεῦ φεῦ, τὸ νικᾶν τἄνδιχ’ ὡς καλὸν γέρας, τὰ μὴ δίκαια δ’ ὡς ἁπανταχοῦ κακόν· καὶ γλῶσσα φλαύρα καὶ φθόνος τοῦ μὴ φθονεῖν ὅσῳ κάκιον μὴ καλῶς ὠγκωμένοις.
1035	δύστηνος ὅστις τὰ καλὰ καὶ ψευδῆ λέγων οὐ τοῖσδε χρῆται τοῖς καλοῖς ἀληθέσιν.
1036	πότερα θέλεις σοι μαλθακὰ ψευδῆ λέγω ἢ σκλήρ’ ἀληθῆ; φράζε· σὴ γὰρ ἡ κρίσις.
1037	ἀτὰρ σιωπᾶν τά γε δίκαι’ οὐ χρή ποτε.
1038	ὀργαὶ γὰρ ἀνθρώποισι συμφορᾶς ὕπο δειναί, πλάνος τε καρδίᾳ προσίσταται.
1039	ὁ θυμὸς ἀλγῶν ἀσφάλειαν οὐκ ἔχει.
1040	ἐὰν ἴδῃς πρὸς ὕψος ἠρμένον τινὰ λαμπρῷ τε πλούτῳ καὶ γένει γαυρούμενον ὀφρύν τε μείζω τῆς τύχης ἐπηρκότα,
1040	τούτου ταχεῖαν νέμεσιν εὐθὺς προσδόκα.
1041	κρινεῖ τίς αὑτὸν πώποτ’ ἀνθρώπων μέγαν, ὃν ἐξαλείφει πρόφασις ἡ τυχοῦς’ ὅλον;
1042	ἅπαντές ἐσμεν εἰς τὸ νουθετεῖν σοφοί, αὐτοὶ δ’ ἁμαρτάνοντες οὐ γιγνώσκομεν.
1043	οὐδεὶς ἔπαινον ἡδοναῖς ἐκτήσατο.
1044	οὔτ’ ἐκ χερὸς μεθέντα καρτερὸν λίθον
1044	ῥᾷον κατασχεῖν οὔτ’ ἀπὸ γλώσσης λόγον.
1045	μὴ κάμνε πατρίδα σὴν λαβεῖν πειρώμενος.
1046	πολλοῦ γὰρ χρυσοῦ καὶ πλούτου κρείσσων πάτρα σώφρονι ναίειν. τὸ δὲ σύντροφον ἁδύ τι θνητοῖς ἐν βίῳ χωρεῖ.
1047	ἅπας μὲν ἀὴρ αἰετῷ περάσιμος, ἅπασα δὲ χθὼν ἀνδρὶ γενναίῳ πατρίς.
1048	οὐκ ἔστιν οὐδὲν τῶν ἐν ἀνθρώποις ἴσον· χρῆν γὰρ τύχας μὲν τὰς μάτην πλανωμένας μηδὲν δύνασθαι, τἀμφανῆ δ’ ὑψήλ’ ἄγειν. ὅστις κατ’ ἰσχὺν πρῶτος ὢν ἠτάζετο
5	ἢ τόξα πάλλων ἢ μάχῃ δορὸς σθένων,
5	τοῦτον τυραννεῖν τῶν κακιόνων ἐχρῆν.
1049	ἐγὼ γὰρ ὅστις μὴ δίκαιος ὢν ἀνὴρ βωμὸν προσίζει, τὸν νόμον χαίρειν ἐῶν πρὸς τὴν δίκην ἄγοιμ’ ἂν οὐ τρέσας θεούς· κακὸν γὰρ ἄνδρα χρὴ κακῶς πάσχειν ἀεί.
1050	ἀλλ’ οὐ πρέπει τύραννον, ὡς ἐγὼ φρονῶ, οὐδ’ ἄνδρα χρηστὸν νεῖκος αἴρεσθαι κακοῖς· τιμὴ γὰρ αὕτη τοῖσιν ἀσθενεστέροις.
1051	σὺν τοῖσι δεινοῖς αὔξεται κλέος βροτοῖς.
1052	νεανίας γὰρ ὅστις ὢν Ἄρη στυγῇ, κόμη μόνον καὶ σάρκες, ἔργα δ’ οὐδαμοῦ. ὁρᾷς τὸν εὐτράπεζον ὡς ἡδὺς βίος ὅ τ’ ὄλβος ἔξωθέν τίς ἐστι πραγμάτων·
5	ἀλλ’ οὐκ ἔνεστι στέφανος οὐδ’ εὐανδρία, εἰ μή τι καὶ τολμῶσι κινδύνου μέτα· οἱ γὰρ πόνοι τίκτουσι τὴν εὐανδρίαν, ἡ δ’ εὐλάβεια σκότον ἔχει καθ’ Ἑλλάδα,
5	τὸ διαβιῶναι μόνον ἀεὶ θηρωμένη.
1053	μισῶ δ’ ὅταν τις καὶ χθονὸς στρατηλάτης μὴ πᾶσι πάντων προσφέρῃ μειλίγματα.
1054	ἔρωτα δεινὸν ἔχομεν· ἐκ δ’ ἐμῶν λόγων ἑλοῦ τὰ βέλτισθ’· ὡς ἄπιστόν ἐστ’ ἔρως κἀν τῷ κακίστῳ τῶν φρενῶν οἰκεῖν φιλεῖ.
1055	οἰκοφθόρον γὰρ ἄνδρα κωλύει γυνὴ
1055	ἐσθλὴ παραζευχθεῖσα καὶ σῴζει δόμους.
1056	οὐ πάντες οὔτε δυστυχοῦσιν ἐν γάμοις οὔτ’ εὐτυχοῦσι· συμφορὰ δ’ ὃς ἂν τύχῃ κακῆς γυναικός, εὐτυχεῖ δ’ ἐσθλῆς τυχών
1057	μακάριος ὅστις εὐτυχεῖ γάμον λαβὼν ἐσθλῆς γυναικός, δυστυχεῖ δ’ ὁ μὴ λαβών.
1058	ἐγὼ γὰρ ἕξω λέκτρα αὐτοῖς καλῶς ἔχειν δίκαιόν ἐστιν οἷσι συγγηράσομαι.
1059	δεινὴ μὲν ἀλκὴ κυμάτων θαλασσίων, δειναὶ δὲ ποταμῶν καὶ πυρὸς θερμοῦ πνοαί, δεινὸν δὲ πενία, δεινὰ δ’ ἄλλα μυρία, ἀλλ’ οὐδὲν οὕτω δεινὸν ὡς γυνὴ κακόν·
5	οὐδ’ ἂν γένοιτο γράμμα τοιοῦτον γραφῇ οὐδ’ ἂν λόγος δείξειεν. εἰ δέ του θεῶν τόδ’ ἐστὶ πλάσμα, δημιουργὸς ὢν κακῶν
5	μέγιστος ἴστω καὶ βροτοῖσι δυσμενής.
1060	ἐχθροῖσιν εἴη πολεμίαν δάμαρτ’ ἔχειν.
1061	μοχθοῦμεν ἄλλως θῆλυ φρουροῦντες γένος· ἥτις γὰρ αὐτὴ μὴ πέφυκεν ἔνδικος, τί δεῖ φυλάσσειν κἀξαμαρτάνειν πλέον;
1062	γυναικὶ δ’ ὄλβος, ἢν πόσιν στέργοντ’ ἔχῃ.
1063	δεῖ πυνθάνεσθαι γάρ σε νῷν χἡμᾶς σέθεν. τὸ μὲν μέγιστον, οὔποτ’ ἄνδρα χρὴ σοφὸν λίαν φυλάσσειν ἄλοχον ἐν μυχοῖς δόμων· ἐρᾷ γὰρ ὄψις τῆς θύραθεν ἡδονῆς·
5	ἐν δ’ ἀφθόνοισι τοῖσδ’ ἀναστρωφωμένη
5	βλέπουσά τ’ εἰς πᾶν καὶ παροῦσα πανταχοῦ τὴν ὄψιν ἐμπλήσας’ ἀπήλλακται κακῶν· τό τ’ ἄρσεν ἀεὶ τοῦ κεκρυμμένου λίχνον. ὅστις δὲ μοχλοῖς καὶ διὰ σφραγισμάτων
10	σῴζει δάμαρτα, δρᾶν τι δὴ δοκῶν σοφὸν μάταιός ἐστι καὶ φρονῶν οὐδὲν φρονεῖ· ἥτις γὰρ ἡμῶν καρδίαν θύραζ’ ἔχει, θᾶσσον μὲν οἰστοῦ καὶ πτεροῦ χαρίζεται, λάθοι δ’ ἂν Ἄργου τὰς πυκνοφθάλμους κόρας·
15	καὶ πρὸς κακοῖσι τοῦτο δὴ μέγας γέλως, ἁνήρ τ’ ἀχρεῖος χἡ γυνὴ διοίχεται.
1064	ἀλλ’ ἴσθ’, ἐμοὶ μὲν οὗτος οὐκ ἔσται νόμος,
1064	τὸ μὴ οὐ σὲ μῆτερ προσφιλῆ νέμειν ἀεὶ καὶ τοῦ δικαίου καὶ τόκων τῶν σῶν χάριν. στέργω δὲ τὸν φύσαντα τῶν πάντων βροτῶν
5	μάλισθ’· ὁρίζω τοῦτο, καὶ σὺ μὴ φθόνει· κείνου γὰρ ἐξέβλαστον· οὐδ’ ἂν εἷς ἀνὴρ γυναικὸς αὐδήσειεν, ἀλλὰ τοῦ πατρός.
1065	καὶ τῶν παλαιῶν πόλλ’ ἔπη καλῶς ἔχει· λόγοι γὰρ ἐσθλοὶ φάρμακον φόβου βροτοῖς.
1066	ἦ τοῖς ἐν οἴκῳ χρήμασιν λελείμμεθα, ἡ δ’ εὐγένεια καὶ τὸ γενναῖον μένει.
1067	τὸν σὸν δὲ παῖδα σωφρονοῦντ’ ἐπίσταμαι χρηστοῖς θ’ ὁμιλοῦντ’ εὐσεβεῖν τ’ ἠσκηκότα. πῶς οὖν ἂν ἐκ τοιοῦδε σώματος κακὸς
1067	γένοιτ’ ἄν; οὐδεὶς τοῦτό μ’ ἂν πίθοι ποτέ.
1068	οὐ γάρ τις οὕτω παῖδας εὖ παιδεύσεται, ὥστ’ ἐκ πονηρῶν μὴ οὐ κακοὺς πεφυκέναι.
1069	〈Α.〉 χρυσοῦ σὲ πλήθει, τούσδε δ’ οὐ χαίρειν χρεών; 〈Β.〉 σκαιὸν τὸ πλουτεῖν κἄλλο μηδὲν εἰδέναι.
1070	ὅστις δὲ λύπας φησὶ πημαίνειν βροτούς, δεῖν δ’ ἀγχονῶν τε καὶ πετρῶν ῥίπτειν ἄπο, οὐκ ἐν σοφοῖσιν ἔστιν, εὐχέσθω δ’ ὅμως ἄπειρος εἶναι τῆς νόσου ταύτης ἀεί.
1071	λῦπαι γὰρ ἀνθρώποισι τίκτουσιν νόσους.
1072	μέλλων τ’ ἰατρὸς τῇ νόσῳ διδοὺς χρόνον
1072	ἰάσατ’ ἤδη μᾶλλον ἢ τεμὼν χρόα.
1073	οὐ χρή ποτ’ ὀρθαῖς ἐν τύχαις βεβηκότα ἕξειν τὸν αὐτὸν δαίμον’ εἰς ἀεὶ δοκεῖν· ὁ γὰρ θεός πως, εἰ θεόν σφε χρὴ καλεῖν, κάμνει ξυνὼν τὰ πολλὰ τοῖς αὐτοῖς ἀεί.
5	θνητῶν δὲ θνητὸς ὄλβος· οἱ δ’ ὑπέρφρονες καὶ τῷ παρόντι τοὐπιὸν πιστούμενοι ἔλεγχον ἔλαβον τῆς τύχης ἐν τῷ παθεῖν.
1074	βέβαια δ’ οὐδεὶς εὐτυχεῖ θνητὸς γεγώς.
1075	θνητὸς γὰρ ὢν καὶ θνητὰ πείσεσθαι δόκει· 〈ἢ〉 θεοῦ βίον ζῆν ἀξιοῖς ἄνθρωπος ὤν;
1076	πάντων ἄριστον μὴ βιάζεσθαι θεούς, στέργειν δὲ μοῖραν· τῶν ἀμηχάνων δ’ ἔρως πολλοὺς ἔθηκε τοῦ παρόντος ἀμπλακεῖν.
1077	πέπονθας οἷα χἅτεροι πολλοὶ βροτῶν· τὰς γὰρ παρούσας οὐχὶ σῴζοντες τύχας
1077	ὤλοντ’ ἐρῶντες μειζόνων ἀβουλίᾳ.
1078	ἀνδρῶν τάδ’ ἐστὶν ἐνδίκων τε καὶ σοφῶν, κἀν τοῖς κακοῖσι μὴ τεθυμῶσθαι θεοῖς.
1079	οὐκ ἔστι λύπης ἄλλο φάρμακον βροτοῖς ὡς ἀνδρὸς ἐσθλοῦ καὶ φίλου παραίνεσις· ὅστις δὲ ταύτῃ τῇ νόσῳ ξυνὼν ἀνὴρ μέθῃ ταράσσει καὶ γαληνίζει φρένα,
5	παραυτίχ’ ἡσθεὶς ὕστερον στένει διπλᾶ.
1080	ὦ γῆρας, οἵαν ἐλπίδ’ ἡδονῆς ἔχεις, καὶ πᾶς τις εἰς σὲ βούλετ’ ἀνθρώπων μολεῖν· λαβὼν δὲ πεῖραν, μεταμέλειαν λαμβάνει,
1080	ὡς οὐδὲν ἔστι χεῖρον ἐν θνητῷ γένει.
1081	τύμβῳ γὰρ οὐδεὶς πιστὸς ἀνθρώπων φίλος.
1082	Ζεὺς γὰρ κακὸν μὲν Τρωσί, πῆμα δ’ Ἑλλάδι θέλων γενέσθαι ταῦτ’ ἐβούλευσεν πατήρ.
1083	πολὺν μὲν ἄροτον, ἐκπονεῖν δ’ οὐ ῥᾴδιον· κοίλη γὰρ ὄρεσι περίδρομος τραχεῖά τε δυσείσβολός τε πολεμίοις . . . . . . . . . καλλίκαρπον . . .
5	κατάρρυτόν τε μυρίοισι νάμασιν καὶ βουσὶ καὶ ποίμναισιν εὐβοτωτάτην, οὔτ’ ἐν πνοαῖσι χείματος δυσχείμερον οὔτ’ αὖ τεθρίπποις ἡλίου θερμὴν ἄγαν
8	. . . . . . . . . . . . γαίας Λακαίνης κύριον φαύλου χθονός
9	. . . . . . . . . . . .
10	ἀρετὴν ἐχούσης μείζον’ ἢ λόγῳ φράσαι
10	. . . . . . . . . . . . Παμισὸν εἰς θάλασσαν ἐξορμώμενον
11	. . . . . . . . . . . . πρόσω .. ναυτίλοισιν . . . . . πρόσω δὲ βάντι ποταμὸν Ἦλις ἡ Διὸς
11	γείτων κάθηται.
1084	ἥκω περίκλυστον προλιποῦς’ Ἀκροκόρινθον, ἱερὸν ὄχθον, πόλιν Ἀφροδίτας.
1085	τὰς διωνομασμένας ναίειν Κελαινὰς ἐσχάτοις Ἴδης τόποις
1086	ἄλλων ἰατρὸς αὐτὸς ἕλκεσιν βρύων
1087	εὐφημία γὰρ εὐκολώτατος πόνων.
1088	ἀρχαῖον εἴρηκας ..
1089	σῷσαι γὰρ ὁπόταν τῷ θεῷ δοκῇ,
1089	πολλὰς προφάσεις δίδωσιν εἰς σωτηρίαν.
1090	ἀνέχου πάσχων· δρῶν γὰρ ἔχαιρες.
1091	νόμου τὸν ἐχθρὸν δρᾶν, ὅπου λάβῃς, κακῶς
1092	ἐχθροὺς κακῶς δρᾶν ἀνδρὸς ἡγοῦμαι μέρος.
1095	αἱμύλη
1096	ἀμβλυωπός
1097	ἀπάγου
1098	ἀρκεσίγυιος
1099	ἐμβριμώμενος
1100	εὐπαιδευσία
1101	θυστάς
1102	Ξάνθιος
1103	ξενοφόνον
1104	ἐπροξένει
1105	ῥαχίζειν
1106	χνοῦν
1107-1132 (t)	FRAGMENTA DUBIA ET SPURIA
1107	ἄρχεσθαι χρεὼν κακοὺς ὑπ’ ἐσθλῶν καὶ κλύειν τῶν κρεισσόνων.
1108	νῦν εὐσέληνον φέγγος ἡ διφρήλατος
1109	ὦ τοῦ μεγίστου Ζηνὸς ἄλκιμον τέκος Παλλάς, τί δρῶμεν; οὐκ ἐχρῆν ἡμᾶς ἔτι μέλλειν Ἀχαιῶν ὠφελεῖν στρατεύματα. νῦν γὰρ κακῶς πράσσουσιν ἐν μάχῃ δορὸς
5	λόγχῃ βιαίως Ἕκτορος στροβούμενοι. ἐμοὶ γὰρ οὐδὲν ἔστιν ἀλγέων ἄκος, ἐξ οὗ γ’ ἔκρινε Κύπριν Ἀλέξανδρος θεὰν κάλλει προήκειν τῆς ἐμῆς εὐμορφίας καὶ σῆς, Ἀθάνα, φιλτάτης ἐμοὶ θεῶν,
10	εἰ μὴ κατασκαφεῖσαν ὄψομαι πόλιν
10	Πριάμου βίᾳ πρόρριζον ἐκτετριμμένην.
1110	Ζεὺς ἐν θεοῖσι μάντις ἀψευδέστατος καὶ τέλος αὐτὸς ἔχει.
1111	κρίμνη σεαυτὴν ἐκ μέσης ἀντηρίδος
1112	ἔδει γὰρ ἡμᾶς τοῖς θεοῖς θύειν, ὅταν γυναῖκα κατορύττῃ τις, οὐχ ὅταν γαμῇ.
1113	ἡ φύσις ἑκάστῳ τοῦ γένους ἐστὶν πατρίς.
1114	ἀγοραῖος νοῦς
1115	ἡδονὴ πανταχοῦ ἐστι καὶ πάντα δι’ ἡδονῆς γίνεται.
1117	κακᾶν βίων διαγωγήν
1123	ἀλίαστον
1124	ἀλλήλων
1125	ἔρρ’ ἰών
1126	κρυπταί
1127	περιδῦσαι
1129	θεὸν δὲ ποῖον, εἰπέ μοι, νοητέον; τὸν πάνθ’ ὁρῶντα καὐτὸν οὐχ ὁρώμενον.
1130	ποῖος δ’ ἂν οἶκος τεκτόνων πλασθεὶς ὕπο δέμας τὸ θεῖον περιβάλοι τοίχων πτυχαῖς;
1131	ὁρᾶθ’ ὅσοι νομίζετ’ οὐκ εἶναι θεόν,
1131	δὶς ἐξαμαρτάνοντες οὐκ εὐγνωμόνως; ἔστιν γὰρ ἔστιν. εἰ δέ τις πράσσει καλῶς κακὸς πεφυκώς, τὸν χρόνον κερδαινέτω·
5	χρόνῳ γὰρ οὗτος ὕστερον δώσει δίκην.
1132	ΕΡΜΗΣ. Δόμοι μὲν οἵδ’ εὔπυργά τ’ ἐρύματα χθονὸς οὐκ ἐν πολυχρύσοισιν ἤσκηται χλιδαῖς· ἀρχὴν δὲ τῶνδε καὶ θεῶν ἱδρύματα Ἀκρίσιος εἴληχεν, τύραννος τῆσδε γῆς·
5	Ἕλλησι δ’ Ἄργος ἡ πόλις κικλήσκεται. οὗτος δ’ ἔρωτι παιδὸς ἄρσενος σχεθεὶς Πυθώδ’ ἀφῖκτο, καὶ λέγει Φοίβῳ τάδε· πῶς ἂν γένοιτο σπέρμα παιδὸς ἐν δόμῳ, τίνος θεῶν βροτῶν τε πρευμενοῦς τυχών;
10	κεῖνος δὲ δυσξύμβλητον ἐξήνεγκ’ ὄπα· ἔσται μὲν ἔσται παιδὸς ἄρσενος τόκος οὐκ ἐξ ἐκείνου· πρῶτα γὰρ θῆλυν σπορὰν φῦσαι δεήσει. κᾆτά πως κείνη ποτὲ εὐνὴν κρυφαίαν γνοῦσα καὶ μὴ γνοῦσα δὴ
15	ὑπόπτερον λέοντα τέξεται πατρί, ὃς τῆσδέ τ’ ἄρξει χἁτέρας πολλῆς χθονός. τοιαῦτ’ ἀκούσας Λοξίου μαντεύματα γάμων ἀπείχεθ’· ὅμως δέ γε τίκτει λαθών, πρὸς τοῦ παρόντος ἱμέρου νικώμενος.
20	Δανάην δέ πως ὠνόμασε τήνδ’, ὁθούνεκα πολὺς παρῆλθεν εἰς γονὴν παίδων χρόνος.
20	ἐν παρθενῶσι δ’ εὐθὺς οἷς ἐδείματο δίδωσιν Ἀργείαισιν ἔμφρουρον κόραις, εἰς ἀνδρὸς ὄψιν εὐλαβούμενος μολεῖν.
25	εἶθ’ ὡς ὁ μακρὸς ηὔξανεν ταύτην χρόνος, καὶ κάλλος εἶχεν ἔξοχον καθ’ Ἑλλάδα, φίλτροις ἀφύκτοις Ζεὺς κατασχεθεὶς πατὴρ εὐνῇ συνελθεῖν λάθρᾳ πως ἠβούλετο. σαφῶς δὲ πείθειν οὐκ ἔχων, εἰς μηχανὴν
30	τοιάνδ’ ἐχώρης’, ὡς ἄπυρος χρυσὸς γεγώς, ποθεινὸν εἰδὼς κτῆμα τοῦτο τοῖς βροτοῖς, διὰ στέγους ῥεύσειεν ἐν χερσὶν κόρης. ἣ δ’ ἀγνοοῦσα τὸν κεκρυμμένον δόλον κόλποισι τὸν θεὸν εἰσρέοντ’ ἐδέξατο.
35	χρόνῳ δ’ ἑαυτὴν ὡς κατεῖδ’ ἐγκύμονα, εἰς θαῦμ’ ἐσῄει κἀξεπέπληκτο σφοδρῶς, ὡς εἰς τόδ’ ἦλθε μέμψιν εὐλαβουμένη. φυγῇ δὲ λάθρᾳ τῆσδε γῆς ὁρμωμένην μαθὼν πατήρ νιν, ἐγκατάκλειστον δόμοις
40	ἔργει χολωθεὶς καὶ σκότῳ κρύψας ἔχει, τἀληθὲς ὄψει προσκοπούμενος μαθεῖν· κἂν ταῦτ’ ἀληθῆ καὶ σαφῶς ἔχοντ’ ἴδῃ, ἔγνωκεν ἄμφω ποντίους ἀφιέναι, τὴν παῖδα καὶ τὸ τεχθέν. ὧν δέ γ’ ἐστάλην,
45	μύθους Δανάῃ τούσδ’ εὐπροσηγόρους ἄγων ἐκ Διός, ἀφίξομαι τάχιστα σημανῶν. ὑπηρέτην γὰρ ὄντα τἀπεσταλμένα πράσσειν προθύμως, ὅστις ἄν γ’ ᾖ νουνεχής. ΧΟΡΟΣ. τίς ὁ καινοτρόπος οὗτος μῦθος
1132 (50)	κατ’ ἐμὰν ἧκεν ἀκουάν; ἔνθ’ ἀσπερχὲς μενεαίνουσα τοῖσδε δώμασι κοιράνου ἀμφίδοξος πελάζω. τίς δεσπότιν ἐμὴν Δανάην βάξις ἔχει κατὰ πτόλιν;
55	ἣν μήποτ’ ὤφελ’ εἰς ὦτα φέρειν ὁ πρῶτος τάδε φράσαι τολμήσας, ὡς ἐγκύμων εἴληπται χρανθεῖς’ ἄλεκτρος ἀνδρός· πατὴρ δέ μιν κλῄσας
55	ἐν παρθενῶσι σφραγῖσι δέμας φυλάσσει.
60	ταῦτ’ ἐτήτυμα μαθεῖν θέλω. ἀλλ’ εἰσορῶ γὰρ τῆσδε κοίρανον χθονὸς Ἀργείας Ἀκρίσιον πρὸ δόμων στείχοντα. ὀργῇ βαρύς, ὡς δόξαι, κέαρ. ΑΚΡΙΣΙΟΣ. σὺ δ’ εἰ κατ’ οἴκους εὐνοῶν ἐτύγχανες,
65	οὐκ ἄν ποτ’ ἦλθες εἰς τόδε θράσους ..

1-13

(t)

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14-41

(t)

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

40

41

42-64

(t)

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51

52

53

54

55

56

57

58

59

60

61

62

63

65-87

(t)

65

66

67

68

69

70

71

72

73

74